ตอนที่ 4 ขยับเข้า...ใกล้ๆหัวใจ
***
“นี่อะไร” กรณ์มองซากดำๆในจาน แล้วเอาส้อมเขี่ยพิสูจน์ซาก
“..ไข่เจียว”เสียงตอบละห้อยละเหี่ย
“ไหงเป็นงี้” จิ้มขึ้นมาดูใกล้ๆ ยังไงเขาก็สวมบทพระเอกกินของแฟนทำเสียไม่ได้แฮะ
“เอาลงกระทะแล้วมันก็ติดหนึบแคะไม่ออก แต่! อินมีอันนี้” หันไปหยิบกล่องพลาสติกยื่นส่งมาให้
“หือ ขนมเหรอ” กรณ์เปิดฝาดูแล้วพบว่าเป็นขนมไทยจัดชุดพวกเม็ดขนุน ทองหยิบ ลูกชุบ
“อินช่วยแม่ทำกับมือเลยนะ โดยเฉพาะอันนี้” เจ้าตัวพรีเซนต์ลูกชุบสุดๆ “ลูกชุบดวงดาว ปั้นยากมาก” หยิบลูกชุบที่ปั้นเป็นดาวเบี้ยวๆโชว์ให้ดู แถมสีสันนี่สุดจะบรรยาย “อ้ะ อ้าปากเร็ว”
ชายหนุ่มโคลงหัวขำๆ เขาอ้าปากรับลูกชุบ เมื่อเคี้ยวแล้วกลิ่นหอมก็อบอวลในปาก
“หอมไหม อบควันเทียนด้วยนะ”
“อืม อร่อยมาก” เขาก้มลงจุ๊บปากบางๆ แล้วกระซิบ
“.........ว่าแต่ข้าวไข่เจียว พี่จะไม่ได้กินจริงๆเหรอ”
-------------
ความฝันแสนหวานทำให้ร่างสูงใหญ่ในผ้าห่มขยับรอยยิ้มที่แทบไม่ค่อยทำยามตื่น ในขณะที่เขากำลังดื่มด่ำกับความสุขทุกอย่างก็จบลงด้วยเสียงมือถือที่ตั้งเวลาปลุกเอาไว้
ดีนดันตัวขึ้นนั่งลูบหน้าตัวเองปรับสมองให้ตื่นตัว ความฝันเมื่อสักครู่เลือนลางจนจำอะไรแทบไม่ได้แต่มันกลับทิ้งความรู้สึกอบอุ่นเอาไว้ในหัวใจแห้งแล้วของเขา มือใหญ่เช็ดน้ำตาที่เอ่อคลออย่างไม่แปลกใจ ตั้งแต่เด็กแล้วที่เขาชอบฝันถึงใครสักคนแต่ไม่เคยจำรายละเอียดได้และทุกครั้งที่ตื่นขึ้นมาก็พบว่าตัวเองน้ำตาไหลด้วยความเศร้าจนพูดไม่ออก หากพอเริ่มโตขึ้นความฝันแบบนี้ก็ลดน้อยลง จากอาทิตย์ละหนสองหนกลายเป็นเดือนละหนและนานๆหนเหมือนกับกำลังถูกลืมเลือน ดีนรู้สึกใจหายอย่างบอกไม่ถูก ดังนั้นเวลาได้ฝันถึงเขาจึงไม่เศร้าอีกแต่เปลี่ยนเป็นดื่มด่ำกับความสุขในช่วงเวลานั้นแทน
อาจเป็นเพราะความเศร้าปนสุขนี่แหละ ทำให้เขาคอยมองหาใครสักคนมาโดยตลอด..ใครที่จะตอบได้ว่าทำไมเขาถึงรู้สึกแบบนี้
ชายหนุ่มบิดตัวก่อนจะขยับลุกไปห้องน้ำเพื่อจัดการตัวเอง ล้างหน้าล้างตามองใบหน้าเคร่งขรึมในกระจก ภาพบางอย่างฉายแว้บซ้อนทับเหมือนเห็นใครสักคนที่หน้าคล้ายๆกันราวฝาแฝดแต่ต่างกันที่รอยยิ้มสดใส ดีนส่ายหัวสบถเบาๆแล้วรีบอาบน้ำแต่งตัว
เขาคงเมาขี้ตาเกินไป
ครอบครัวของดีนมีกันอยู่ห้าคนไม่รวมแม่บ้านอีกสอง พ่อกับแม่มักไปทำงานต่างประเทศบ่อยๆเหลือแค่เขากับน้องๆ ซึ่งก็ดีขี้เกียจรับหน้าพ่อเหมือนกัน ไม่รู้ทำไมเขากับพ่อถึงชอบทะเลาะกันอยู่เรื่อย
โต๊ะกินข้าววันนี้เงียบเหงาเหมือนเคย มีเพียงน้องสาวที่กำลังกินอาหารเช้าและน้องชายที่กำลังคุยโทรศัพท์ให้วุ่น ดีนมองไข่ดาวขนมปังไส้กรอกง่ายๆที่แม่บ้านทำไว้แล้วไม่นึกอยาก เลยทำแค่หยิบน้ำส้มมาดื่ม
“พี่ วันนี้ผมค้างกับเพื่อนนะ พอดีต้องคุยเรื่องโปรเจค” ดอน น้องชายคนรองขออนุญาตด้วยท่าทางเกรงใจ ซึ่งเขาก็พยักหน้าตอบนิ่งๆ
ชายหนุ่มรู้ดี น้องทั้งสองคนกลัวและเกรงใจเขามากอาจเป็นเพราะไม่ได้อยู่ร่วมกันตั้งแต่เด็ก เขาถูกส่งไปอยู่กับยายตั้งแต่จำความได้ กว่าจะกลับมาอยู่ด้วยกันพร้อมหน้าก็โตกันหมดแล้ว หลายครั้งที่พยายามเข้าหาพยายามปรับตัวแต่มีอะไรที่ทำให้มันติดขัด อาจเป็นเพราะเขาเองที่ปิดตัวไม่ยอมรับความผูกพันในครอบครัวจนมันย่ำแย่ขึ้นทุกวัน
“เสาร์อาทิตย์นี้พี่ต้องไปค่าย เราก็กลับมาบ้านอยูเป็นเพื่อนน้องด้วยล่ะ”
“เดลอยู่คนเดียวได้ค่ะพี่” น้องสาวรีบบอกเพราะกลัวจะทำให้พี่ดอนลำบาก
“ไม่ได้” ดีนพูดเสียงเข้ม “มีแต่ผู้หญิงมันอันตราย แล้วพี่จะโทรมาเช็ค” เขาลุกขึ้นหยิบกุญแจรถกับมือถือที่วางไว้บนโต๊ะ ส่ายหัวเมื่อน้องสาวถามไล่หลังว่าไม่กินข้าวเช้าเหรอ
รถซีดานสีดำเข้มจอดสนิทในที่จอดรถนักศึกษา ร่างสูงใหญ่หยิบชีทเรียนแล้วนั่งขมวดคิ้วลังเลอยู่หน้าพวงมาลัย เขาออกจากบ้านเร็วเกินเวลาเข้าเรียนไปเป็นชั่วโมง จะไปชมรมก็ไม่ได้มีอารมณ์อยากว่ายน้ำหรือจะไปคณะก็ขี้เกียจวุ่นวายกับคนที่เข้ามาหา สุดท้ายท้องก็เป็นตัวตัดสิน ถึงจะไม่อยากกินแต่ท้องหิวนี่มันช่วยไม่ได้จริงๆ
โรงอาหารกลางของมหาวิทยาลัยนั้นใหญ่ที่สุดและมีร้านอาหารให้เลือกมากมาย ชายหนุ่มสาวเท้าไปที่ร้านอาหารตามสั่งโชคดีเวลานี้ยังเช้าเกินไปคนเลยน้อยไม่เสียเวลา
“ป้าครับ ขอข้าวไข่เจียวจานนึง”
ดีนสั่งเมนูแรกที่ขึ้นมาในหัว เพียงแป๊บเดียวข้าวไข่เจียวหอมกรุ่นก็อยู่ในมือ เขามองไปรอบๆ โรงอาหารหาที่ว่างแล้วจัดแจงนั่งสำเร็จโทษของกินตรงหน้า
รสชาติไข่เจียวก็เหมือนทุกๆ ครั้งที่เคยกิน แต่น่าแปลก...เขากลับคิดถึงไข่เจียวไหม้ๆจนกินไม่ได้ ไม่รู้เหมือนกันว่าไปจำมาจากไหนเพราะตัวเองก็ไม่เคยกินไข่เจียวไหม้สักที
ระหว่างที่กำลังครุ่นคิด มือถือก็สั่นจนโต๊ะสะเทือน ดวงตาคมเหลือบมองชื่อที่ขึ้นบนจอ รูปของรองประธานชมรมว่ายน้ำโชว์หลาจนคนเห็นอยากกดปิดไม่รับส่าย
“ว่าไง” น้ำเสียงทุ้มไม่สบอารมณ์เพราะโดนกวนมื้อเช้า
“เงอะ อารมณ์เสียไรวะ จะถามว่ามามอ.กี่โมง”
“อยู่มอ.แล้วมีอะไรรึเปล่า”
“หือ ไมมาเช้าจังวะ เออ ก็ดี พอดีประธานชมรมอาหารไทยเขาแวะมาคุยเรื่องของว่าง เลยอยากให้แกมาฟังด้วย”
เห็นแบบนี้รองประธานชมรมว่ายน้ำเป็นพวกบ้าพลัง เช้าก็ซ้อมเย็นก็ซ้อม..ไม่สิ บางทีก็เล่นน้ำเป็นเด็กให้เขาโมโหอยู่เรื่อย ดีนรีบจัดการข้าวที่เหลือหมดเวลาเอ้อระเหย “โอเค เดี๋ยวไปหาที่ชมรม”
เขาผุดลุกขึ้นหยิบจานเปล่าไปเก็บ มือรีบโกยชีทเรียนลวกๆพลางคุยโทรศัพท์ไปด้วย ไม่ได้สนใจอะไรอีก แต่เมื่อเขาเดินจากไปไม่กี่วินาที ร่างของใครคนหนึ่งก็ถือจานข้าวมานั่งแทนที่
“เออ มาถึงแล้วกำลังจะกินข้าว ใช่ๆ โรงอาหารกลางมาดิเดี๋ยวรอ” ภามวางจานข้าวไข่เจียวลงบนโต๊ะ เขาสนทนากับทีมอีกไม่กี่ประโยคก็วางสายก่อนจะนั่งเหม่อรอเพื่อนมากินพร้อมกัน
มองไข่เจียวฟูๆแล้วก็นึกขำ สมัยเด็กไม่กี่ขวบเขาแอบแม่ปีนเก้าอี้ลองทอดไข่เลียนแบบผู้ใหญ่ ตอนนั้นเป็นเตาไฟฟ้าและเขาปรับอะไรไม่เป็นทั้งนั้น สุดท้ายไข่ฟองแรกก็ดำเกรียมแถมโดนแม่ตีก้นลายอีกต่างหาก เขาร้องงอแงให้แม่สอนเจียวไข่ไม่รู้ทำไมต้องทำให้ได้ แต่นั่นก็เป็นจุดเริ่มต้นช่วยแม่ทำอาหารตั้งแต่นั้นมา แถมแม่ประชดอีกต่างหากว่าจะไปเป็นเจ้าสาวใครถึงได้รีบหัดเข้าครัว
คิดถึงตรงนี้ภามก็ยู่หน้าเซ็งๆ เขาเท้าแขนลงบนเก้าอี้แต่ต้องชะงักกึกเพราะสัมผัสโดนอะไรสักอย่าง
“อ้าว ชีทอะไรเนี่ย” เด็กหนุ่มหยิบขึ้นมาดูพลิกซ้ายพลิกขวา ดูเหมือนมีใครลืมชีทเรียนเอาไว้
“มาแล้ววววววว” ร่างของเพื่อนตัวแสบถลาเข้ามาหา แถมหยิบช้อนเปิดซิงข้าวไข่เจียวเขาเสียอย่างงั้น
“ไอ้ทีม!!! ข้าวกู!!” ภามโวยวายลั่น ฟาดมือเพื่อนดังเพี้ยะ
“งกชะมัด เคๆ เดี๋ยวไปซื้อข้าวแป๊บ” หมาหิวโซสะบัดมือเบะปากแล้วผละออกไปซื้อบ้าง
ภามได้แต่ส่ายหัวขำๆ เขาโกยเอาชีทเรียนกับกระเป๋าบนโต๊ะลงไปวางข้างตัว ลืมเรื่องชีทของใครบางคนไปเสียสนิท
“นี่ภาม ที่พี่ดีนเขาโพสต์คืออะไร ภามเคยเจอพี่เขาเหรอ” มะนาวจ้องมองภาพที่ทีมแคปลงไลน์กลุ่มดูแล้วดูอีก เธอไม่เข้าใจว่า ไม่เคยลืม นี่หมายถึงอะไร
ภามส่ายหัวพรืด “ไม่เคยเจอ เราก็ไม่รู้เหมือนกัน”
ตอนนี้พวกเขาอยู่ในห้องเรียนภาษาอังกฤษ มีอาจารย์ฝรั่งสำเนียงบริติชแท้กำลังอธิบายวิธีการเขียนรายงานอย่างถูกวิธี ทีมที่ไม่ถูกกับภาษาต่างประเทศนั่งคอตกหน้าม่อยไม่เข้าใจ ส่วนมะนาวกับภามเรียนนานาชาติมาก่อนเลยไม่มีปัญหา ทั้งสองคนแอบคุยกันเงียบๆ กดมือถืออยู่ใต้โต๊ะ
“ทุกคนตกใจสุดๆอ่ะ ตอนที่พี่เขาโพสต์สเตตัสแรกในรอบครึ่งปี มันแปลกมากเลยนะ” มะนาวพยายามวิเคราะห์ ที่พยายามขนาดนี้ไม่ใช่อะไร เธออยากเห็นโมเม้นต์หนุ่มๆ เขาหวานกันแบบต่อหน้าต่อตาบ้างอะไรบ้าง
“พี่เขาคงไม่เคยกินขนมลืมกลืนมั้ง เลยถ่ายไว้เป็นที่ระลึก” ภามหาเหตุผลให้ ไม่งั้นมะนาวคงไม่เลิกสนใจ
หญิงสาวทำหน้ามุ่ย “ไม่หรอก คือยังไงดีล่ะ เราคิดจริงๆนะภาม ว่านายกับพี่ดีนมีอะไรที่คลิ๊กกัน”
“สัญชาตญาณสาววาย?” ทีมที่เงียบมานานแทรกบทสนทนาบ้าง
“สาววาย? คืออะไร” ภามทำหน้าเหวอกับศัพท์ใหม่
“ก็หมายถึงผู้หญิงที่ชอบให้ผู้ชายได้กันไง” ทีมอธิบายพร้อมหัวเราะคิกคักจนมะนาวทำแก้มพองใส่
“ฮื้อ...ถึงเราจะวายก็เถอะ แต่ในความเป็นจริงเราก็ไม่ยัดเยียดเพื่อนให้ได้กับผู้ชายง่ายๆแบบนั้นนะ” มือเล็กเรียวปิดมือถือใส่กระเป๋า แล้วมองตรงไปที่กระดานซึ่งเต็มไปด้วยคำอธิบายของอาจารย์ “ภามไม่รู้สึกอะไรเลยจริงๆ เหรอ? ถ้าไม่ชอบบอกเราได้นะ เราจะได้ไม่พูดอีก” หันกลับมามองเพื่อนด้วยสีหน้ากังวลใจ
ภามยิ้มมุมปากเขาส่ายหัวแล้วเอาปลายปากกาตีหัวมะนาวเบาๆ “อย่าคิดมาก ถ้าเราไม่ชอบเราบอกมะนาวไปแล้ว”
“งั้นแสดงว่าชอบ” ทีมทำตาระยิบระยับ
คนโดนถามชะงักอึกอัก เขาพรูลมหายใจก่อนจะตอบ
“...ไม่..แน่ใจ”
คำตอบแผ่วเบาไม่มั่นใจสร้างความประหลาดใจให้กับเพื่อนทั้งสองคน ภามลังเลว่าจะเล่าดีไหมแต่พอนึกถึงน้ำใจและความเป็นห่วงของเพื่อนมันก็มากพอที่จะเชื่อใจได้
“ถ้าเล่าแล้วอย่าหัวเราะเรานะ” รอจนเพื่อนพยักหน้าก็เริ่มเปิดปาก
“คือตั้งแต่เด็กๆแล้ว..เรามักคิดถึงใครคนหนึ่ง” คนเล่าก้มหน้างุด จ้องมองสมุดจดงานจนแทบทะลุ
“แล้ว..” มะนาวกับทีมพูดขึ้นพร้อมกัน
“เรานึกไม่ออกว่าหน้าตาเขาเป็นยังไง มันฟุ้งๆเบลอๆ รู้แต่ว่าอยู่ด้วยแล้วมีความสุขแล้วเราก็รักเขามากๆ” เขาเม้มปากกลั้นเขินสุดชีวิต
“คนนั้นคือ..ผู้ชาย?” ทีมเป็นฝ่ายเอ่ยถาม
ภามพยักหน้า “ใช่..นี่แหละทำให้เราสับสนว่าเราชอบเพศไหนกันแน่” สองมือของเด็กหนุ่มเริ่มขยุกขยิกไม่รู้จะเอาไปวางไว้ตรงไหน “เรามองหาคนคนนั้นมาตลอด....จน...ถึงวันที่เห็นพี่ดีนในวันปฐมนิเทศ”
มะนาวยกสองมือกุมแก้มตัวเอง หน้าแดงก่ำยิ้มกว้าง ในขณะที่ทีมอ้าปากค้างปะติดปะต่อเรื่องราว
“ใช่..ใช่ไหม พี่ดีนคือคนนั้นใช่ไหม” หญิงสาวระล่ำระลักถาม หล่อนอยากจะกรี๊ดให้ลั่นห้องไม่ก็ทุบโต๊ะรัวๆ
“ไม่รู้สิ คือเรายังไม่เคยเจอพี่เขาจังๆสักที” กุมมือแน่นแล้วเงยหน้ามองเพื่อนทั้งสองคน “แต่เราใจเต้นจนแทบทะลุเวลาได้ยินเสียงหรือเห็นภาพของพี่เขา”
“ก็ไปเจอสิวะ ลองไปเจอเลย เนี่ยเดียวพาไป” ทีมเริ่มไฟลุก เขาเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าถ้าสองคนนี้เจอกันแล้วจะเป็นยังไงต่อไป
“ไม่ได้...” เด็กหนุ่มส่ายหัว มือที่กุมอยู่สั่นระริก “เรากลัวว่ะ”
“กลัวอะไร ภามก็เนียนๆไปเจอทีมที่ชมรมไง จะได้รู้กันไปข้างนึง” มะนาวพยายามช่วยหาแผน แต่เพื่อนเขาก็ยังส่ายหัว ดวงตาของภามสั่นไหวไม่มั่นคง
“ไม่ใช่แบบนั้น เราหมายถึงกลัวจริงๆ ...กลัวที่จะเจอ” เขาปิดเปลือกตาลง....กลัวว่าเจอกันแล้วต้องจากกันและคราวนี้คงไม่ได้พบกันอีก...เด็กหนุ่มต่อประโยคในใจ
พอเห็นใบหน้าของภามซีดเซียวมะนาวกับทีมก็สบตากันก่อนจะดึงมือเพื่อนคลายออกจากการบีบกุมเอาไว้จนแขนเกร็ง เขาทั้งสองคนกระชับมือของภามไว้พลางลูบปลอบใจ
“ยังไม่เจอก็ไม่เป็นไร ยังไงมะนาวกับทีมก็อยู่ตรงนี้ เราเป็นกำลังใจให้นะ” มะนาวยิ้มหวานเอ่ยปลอบใจด้วยคำพูดน่ารักจนภามผ่อนคลายตัวเองลง
“ใช่ๆ ยังไม่เจอก็ไม่เป็นไรหรอก มีโอกาสก็ทำขนมอร่อยๆมา เดี๋ยวเราเอาไปป้อนถึงปากพี่ดีนเลย” ทีมยักคิ้วแล้วฉีกยิ้มกว้าง คำพูดอวดตัวที่ฟังยังไงเจ้าตัวคงไม่กล้าแน่ๆ เรียกเสียงหัวเราะของเพื่อนทั้งคู่
“ Miss Marisa!! Mister Pham!! Mister Teerayu!!!” เสียงอาจารย์ดุดังลั่นห้อง คนแอบคุยสามคนสะดุ้งโหยง
“แอม ซอรี่” เสียงขอโทษดังอ่อยก่อนจะโหยหวนหนักเมื่ออาจารย์สั่งให้เขียนรายงานมาส่งคนละสามหน้าเป็นการลงโทษ
เข็มเวลาชี้ไปที่เลขเก้า ตอนนี้สามทุ่มแล้วและภามก็เพิ่งได้กลับมาบ้านอาบน้ำเสร็จหมาดๆ เมื่อเย็นหลังเรียนเสร็จประธานชมรมก็นัดคุยเรื่องของที่ต้องเตรียมสำหรับทำอาหารว่างให้ชมรมว่ายน้ำ วันนี้เพิ่งวันจันทร์ พวกเขาต้องไปซื้อของวันศุกร์แล้วอยู่ค้างที่ชมรมเพื่อเตรียมทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยเตรียมส่งมอบในตอนเช้าวันเสาร์
เด็กหนุ่มเดินไปเปิดคอมพ์แล้วหยิบชีทเรียนขึ้นมา ยังไงต้องรีบทำรายงานภาษาอังกฤษสามหน้าให้เสร็จก่อน ซวยชะมัดที่โดนลงโทษ แต่ก็นะ พวกเขาดันคุยกันเพลินไปจริงๆ
ภามคลี่ยิ้มเมื่อนึกถึงเรื่องวันนี้ พอได้พูดสิ่งที่เก็บไว้ในใจมานานมันก็รู้สึกสบายใจจนบอกไม่ถูก
“เอ..ชีทภาษาอังกฤษ” เจ้าตัวพลิกชีทดูทีละชุดเพราะดันรวบไว้เป็นปึกเดียวกันหมด
“เจอแล้ว..อ้าว”
ใต้ชีทภาษาอังกฤษกลับมีชีทแปลกปลอมปนอยู่ ภามพลิกดูอีกครั้งถึงนึกออกว่าเป็นชีทที่เขาเจอเมื่อเช้า
“เวรกรรม หยิบติดมาด้วยวุ้ย อ้ะ” อุทานขึ้นเมื่อเห็นตัวอักษรหวัดๆเขียนอยู่มุมกระดาษด้านล่าง เขาเพ่งมองก่อนจะเบิกตากว้าง
Dean 571-XXXX
“..........” ภามใบ้กินไปพักหนึ่ง แค่นหัวเราะกับตัวเอง “เพ้อเจ้อ แค่คนชื่อเหมือนละมั้ง” ปากพูดแต่ใจงี้สั่นนำไปแล้ว รหัสนักศึกษาบอกชัดว่าอยู่ปีสาม เจ้าตัวหายใจลึกๆแล้วรีบพิมพ์คอมพ์เรียกหน้าจอมหาวิทยาลัยขึ้นมา เขาล็อคอินเข้าระบบค้นหานักศึกษา มือสั่นๆใส่หมายเลขที่ปรากฏบนชีทเรียน แล้วจรดเม้าส์ตรงปุ่มเอ็นเทอร์
เด็กหนุ่มกัดปากก่อนตัดสินใจกดปุ่มลงไปและชื่อที่ปรากฏขึ้นมาก็ไม่ต่างจากที่คิดไว้
571-XXXX นาย รัฐนนท์ วงศ์เนตร สาขาวิชาบริหาร
ตุ้บ..ชีทในมือหล่นลงบนโต๊ะพร้อมคำอุทานลั่นห้อง
“เหี้ยยยยยยยย!!!” คนสติแตกขยับถอยออกมาจากโต๊ะ เขามองชีทเหมือนเป็นสัตว์ประหลาดแตะต้องไม่ได้
“เอาไงดีๆๆๆๆ คะ คืนพี่เขายังไงดี” ภามเริ่มสับสนลุกจากเก้าอี้เดินวนรอบห้อง เขามองเฟสบุ๊คพลางขมวดคิ้ว หรือจะแอดเฟรนด์แล้วหลังไมค์ไปบอกพี่เขา ไม่ๆๆๆๆ ไม่เอาอ่ะ เอ๊ะ หรือจะฝากทีมคืน โอ้ยย ไม่มีทางไอ้ทีมต้องบอกให้ไปคืนเองแน่ๆ ทำไงดี ไม่กล้า
เด็กหนุ่มสะอื้นกระซิกหงิงหงังเดินวนเป็นหนูติดจั่นกลุ้มอกกลุ้มใจอยู่ครึ่งชั่วโมง ในเมื่อทางไหนก็ไม่ดี สุดท้ายเขาก็ตัดสินใจว่าจะนำไปคืนด้วยตัวเอง
...แต่เมื่อไหร่เดี๋ยวว่ากันอีกที...
เข็มนาฬิกาเคลื่อนตัวไปยังเลข11 ภามปริ้นท์รายงานออกมาใส่แฟ้มเพื่อส่งในวันถัดไป เขาบิดตัวหาวจัดแจงปิดคอมพ์เตรียมตัวไปนอน แต่ก่อนจะลุกดวงตาก็เหลือบมองชีทที่ให้เขาสติแตกไปพักใหญ่ ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มจางๆพลางเอื้อมมือไปแตะชื่อที่เขียนเอาไว้บนนั้น นิ้วเรียวเกลี่ยสัมผัสตัวอักษรทีละตัวพร้อมเอ่ยเสียงเบาราวกับกลัวอีกฝ่ายจะได้ยิน
“ ฝันดีครับ..พี่ดีน”
“ภาม วันนี้ไปชมรมไหม” มะนาวกอดแขนเขาหมับ ส่งสายตาแป๋วๆมาให้
“ไม่ได้เข้าแต่เราว่าจะไปห้องสมุดสักหน่อย เมื่อวานพี่อุ้มไลน์มาบอกว่างบจากชมรมว่ายน้ำยังเหลือ เขาเลยให้เราทำขนมเพิ่ม นี่จะลองไปเปิดหนังสือขนมดู”
“เออๆ เอาขนมไทยนะภาม เรายังติดใจว่ะ” ทีมรีบใช้เส้นสายรีเควสขอเมื่อรู้ว่าอาหารว่างบนรถบัสเป็นฝีมือของชมรมเพื่อนสนิท
“อืม ขอปรึกษาพี่เขาก่อนได้ไม่ได้รอดูเสาร์นี้แล้วกัน” เขาไม่ได้รับปากแต่ก็ไม่ปฏิเสธ
มะนาวอ้อนขอส่วนแบ่งขนมอยู่พักใหญ่ก่อนพวกเขาทั้งสามคนจะแยกย้ายกันไป มะนาวกับทีมเข้าชมรม ดูเหมือนว่าทางมะนาวเองก็วุ่นๆ เพราะทางชมรมละครไปตกลงร่วมงานกับชมรมภาพยนต์เลยมีแคสตัวแสดงสำหรับหนังสั้นส่งประกวด ดูแล้วน่าสงสารเอาไว้ทำของกินเพิ่มพลังให้สักหน่อยคงดี
ภามหอบหนังสือเรียนเข้าห้องสมุด ในอ้อมแขนยังคงมีชีทของพี่ดีนอยู่ทั้งๆที่ผ่านมาสามวันแล้ว ความกังวลคืบคลานเพราะกลัวอีกฝ่ายไม่มีชีทไว้อ่านสอบ เด็กหนุ่มถอนใจเสียดายสงสัยเขาต้องตัดใจฝากทีมเอาไปคืนจริงๆ
หนังสือสารพัดหน้าแซนวิชและหนังสือขนมไทยถูกหยิบมากองบนโต๊ะ หลังจากที่เขาไลน์ไปถามพี่อุ้มว่าทำเป็นขนมไทยได้ไหม เมื่อสักครู่พี่ก็ไลน์มาบอกว่าให้ทำได้แต่ระวังเรื่องกะทิหรือขนมที่เสียง่าย
มินิแฮมเบอร์เกอร์กับขนมไทยจะว่าไปเป็นส่วนผสมที่แปลกดี
“เอ..มะนาวกำลังไดเอทอยู่ แซนวิชไก่อโวคาโดก็น่าสน” เขาพลิกหนังสือที่พิมพ์สี่สีน่าอ่านแถมเมนูก็ละลานตา คิดแล้วก็ขำบางทีเขาควรจะไปเรียนคหกรรมให้มันรู้แล้วรู้รอดไป “ต้องทำเผื่อเจ้าทีมด้วยเดี๋ยวงอแงอีก เพิ่มทูน่ามะเขือเทศด้วยก็ดีแฮะ” จดของที่ต้องซื้อลงสมุด ก่อนจะเริ่มลิสต์รายชื่อขนมไทยที่ทำไม่ยากและเก็บข้ามคืนได้
เด็กหนุ่มขีดเขียนเพลินๆ แว้บเดียวเวลาก็ผ่านไปเป็นชั่วโมง ภามอ้าปากหาวเขาลุกเอาหนังสือไปเก็บบนชั้นเมื่อตัดสินใจได้แล้วว่าจะทำอะไร ขณะกำลังเดินเบลอๆ ผ่านโต๊ะอ่านหนังสือตัวอื่น ขายาวก็ต้องชะงักกึกตัวแข็งทื่อ
...เมื่อกี้อะไรแว้บๆ
หัวใจเจ้ากรรมเต้นตึกตักตึกตัก
ภามค่อยๆ ก้าวถอยหลัง ไปหยุดอยู่หน้าโต๊ะขนาดสี่คนนั่ง ตอนนี้มีนักศึกษาเพียงคนเดียวครอบครองโต๊ะเอาไว้อย่างไม่เกรงใจใคร แถมกำลังฟุบหลับเผยให้เห็นแค่ใบหน้าคมสันด้านข้าง
พี่ดีน!!!!!!!!!!!!
มาไงเนี่ย มาตอนไหน มายังไง พี่ดีนตัวเป็นๆห่างจากเขาไม่ถึงเมตร อ๊ากกกกก
คนตัวแข็งหน้านิ่งแต่ใจแตกตื่นไปแล้วล่วงหน้า ภามละล้าละลังมองซ้ายมองขวา ปลุกพี่เขาแล้วคืนชีทดีไหม ฮื้อออ ไม่เอาไม่กล้าคุย หรือจะทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น ไม่ได้ๆ เดี๋ยวพี่เขาก็ไม่มีชีทเรียนดิ
โหย จมูกโด้งโด่ง
ขนตาก็ยาว
ปากบางจัง
เดี๋ยว!! ไอ้เชี่ยภาม มึงกำลังทำอาร๊ายยยย ผละถอยออกมาเมื่อเห็นว่าเผลอเข้าใกล้มากไป
เด็กสติแตกขยี้หัวตัวเอง แก้มขาวๆแดงก่ำ หัวใจเต้นแรงจนเขาต้องกลับไปตั้งหลักที่โต๊ะ
“แม่ง เจอใกล้ๆแล้วหัวใจจะวายตาย” เอาหน้าซุกกระเป๋าจนจมหายไปครึ่งหน้า
“อึก...” น้ำตาร้อนๆเอ่อขึ้นมาอีกครั้ง อารมณ์ภายในอกมันท่วมท้นออกมาจนควบคุมแทบไม่ไหว ภามรีบเช็ดด้วยแขนเสื้อ เขาคงจะบ้าไปแล้วแน่ๆ ทำไมถึงดีใจขนาดนี้
พอตั้งสติได้ เด็กตาแดงก็หยิบชีทเจ้าปัญหาขึ้นมา เขาเอาโพสต์อิทแปะเขียนโน้ตบอกเอาไว้สั้นๆ ในตอนแรกเขาลงชื่อไว้ด้วยแต่สุดท้ายก็ลบออก จากนั้นก็ย่องเข้าไปหาคนที่ยังหลับสนิท ภามวางชีทไว้ข้างๆ แผ่วเบา แล้วใช้ความกล้าครั้งสุดท้ายแอบถ่ายรูปคนหลับเก็บไว้เป็นที่ระลึก
“ฝันดีนะครับ..พี่ดีน”
ครั้งนี้..ได้พูดกับเจ้าของชีทสักที
ร่างสูงสะดุ้งตื่นเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะคิกคัก เขาลูบหน้าลูบตามองไปรอบๆแล้วพบสาวๆแอบมองมาพร้อมรอยยิ้ม ดีนสะบัดหัวเรียกสติ เขานอนน้อยเกินไปตอนแรกกะมาอ่านหนังสือสักพักแล้วไปชมรม นี่เผลอหลับจนปาไปเกือบหกโมงเย็น พอหยิบมือถือออกมาจากกระเป๋าก็เจอสารพัดมิสคอลล์แล้วก็ไลน์ที่เพื่อนๆรวมถึงไอ้วินที่ส่งมาตามตัวว่าหายหัวไปไหน
ดีนถอนใจลุกขึ้นเก็บของแต่ต้องชะงักขมวดคิ้วมุ่นเมื่อเห็นชีทที่เขาหาเท่าไหร่ก็ไม่เจอจนเกือบจะไปขอเพื่อนก็อปใหม่ แต่ที่สำคัญที่สุดคือโพสต์อิทเล็กๆที่แปะเอาไว้
ผมเก็บได้ที่โรงอาหารครับ ขอโทษที่คืนช้า
หัวใจประธานชมรมว่ายน้ำแทบหยุดเต้น คราวนี้เขาตื่นเต็มตาลุกพรวดทำท่าจะวิ่งตามหาคนที่เอาของมาคืน แต่สติที่ยังหลงเหลืออยู่รั้งเอาไว้เพราะคนที่ว่าน่าจะไม่อยู่แล้ว ดีนทิ้งตัวลงนั่งที่เดิมหยิบโพสต์อิทขึ้นมาดู ใต้ประโยคนั้นมีรอยลบชื่อแต่ยังเห็นรอยจางๆ ตอกย้ำความมั่นใจ เขาคลี่ยิ้มบางเบาหยิบกระเป๋าสตางค์ขึ้นมาแล้วสอดโพสต์อิทนั้นไว้ในช่องรูปถ่าย
จากนั้นก็สอดกระเป๋าสตางค์ไว้ที่กระเป๋าเสื้อ
...ใกล้ๆหัวใจ
*****
Fan Art มาไว ^^ ผู้ชายว่ายน้ำกับเด็กน้อย
ป.ล....น้องมะนาวผู้น่าสงสาร
Talkสวัสดีค่ะ ขอบคุณสำหรับทุกคอมเมนท์และการต้อนรับนะคะ ^^
สำหรับคำถามว่าจะลงทุกวันไหม อันนี้บอกได้เลยว่าไม่ (ฮา) เนื่องจากผู้เขียนติดงาน ทุกวันนี้เขียนตอนเที่ยงกับหลังกลับบ้านแทบจะตอนต่อตอน ช่วงแรกลงให้ถี่เพราะมีสต็อคเก็บไว้ค่ะ 555 ยังไงก็ตามจะพยายามรักษาไว้ให้ได้อย่างน้อยอาทิตย์ละตอนนะคะ
เรื่องนี้แฮปปี้ไหม ประกาศเลยว่าแฮปปี้
แล้วเรื่องนี้ดราม่าไหม...ขอให้ย้อนกลับไปดู Intro มันดราม่ามาตั้งแต่ต้นแล้วค่ะ กร๊ากกก คิดว่าไม่น่าจะดราม่ามากมายแต่เป็นจุดเปลี่ยนเพื่อแก้ไขมากกว่า อย่ากังวลไปคนเขียนเอ็นดูสองคนนี้มากนะ
รักใครชอบใครบอกกล่าวกันได้ >_<
ป.ล เพิ่มเติม
บางคนอาจจะรู้สึกว่า เฮ้ย เมื่อไหร่จะเจอกันเนี่ย เมื่อไหร่จะคบกัน เมื่อไหร่...ต้องอย่าลืมว่าสองคนนี้ไม่ได้รู้เลยว่าต่างคนต่างรักกัน มีแค่ความรู้สึกฟุ้งๆที่ยังหาทางออกไม่ได้ และภามกลัวความรู้สึกนี้ คุยกันยังไม่เคยเลย ＝ｖ＝
ตอนหน้าก็เจอกันแล้วค่ะ หลังจากเจอกันตั้งตัวได้..พี่ดีนกับน้องจะไม่ทนแล้วค่ะ ^^ เหมือนมันสปาร์ก
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
