ตอนที่ 7 รอยยิ้ม
[/size]
ตีห้าครึ่ง
เจ้าของห้องผู้เป็นนักศึกษาปีหนึ่งแห่งคณะเศรษฐศาสตร์นั่งเหม่ออยู่บนเตียง เขาตื่นก่อนนาฬิกาปลุกเกือบชั่วโมงเพราะตื่นเต้นจนทนนอนต่อไม่ไหว พี่ดีนจะมารับเขาตอนเจ็ดโมงเช้าไอ้ครั้นจะนอนต่อก็กลัวหลับเพลิน สุดท้ายก็ลุกขึ้นมาล้างหน้าล้างตาเข้าครัวเพื่อเตรียมทำอาหารเช้า ไหนๆก็ตื่นเร็วก็ทำอะไรกินเลยดีกว่า
ภามลองรื้อตู้เย็นดูพบว่ามีเลือดหมูกับน้ำซุปที่เคี่ยวทิ้งไว้เหลืออยู่ เขาเลยตัดสินใจทำต้มเลือดหมูแบบไม่มีเครื่องใน ภามเอาน้ำซุปมาตั้งเตาอุ่นใส่หัวไชเท้าเหยาะเกลือเพิ่ม ปล่อยต้มให้ส่งกลิ่นหอมน่ากิน ระหว่างนั้นก็ปรุงรสหมูสับปั้นเป็นก้อนพอดีคำเพื่อใส่ลงในหม้อ เลือดหมูถูกลวกเตรียมเอาไว้เพื่อรอน้ำซุปเข้าเนื้อ เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยก็ใส่ยอดใบตำลึงลงในชามแล้วตักต้มเลือดหมูหอมฉุยตามลงไปจากนั้นก็เอาไปวางไว้บนโต๊ะกินข้าวเล็กๆ ขนาดสองคนนั่ง
ระหว่างรอข้าวสุก เด็กหนุ่มก็เดินออกไปที่ระเบียงห้องสูดอากาศยามเช้า ข้อดีของการอยู่คอนโดลึกเข้ามาในซอยเพราะไม่ค่อยมีกลิ่นควันริมถนนใหญ่นี่แหละ
“หือ...” ภามชะเง้อมองลานจอดรถ พลางขมวดคิ้วเพ่งมอง
รถคุ้นจัง...
ขณะที่กำลังจ้อง อยู่ๆ เจ้าของรถก็ลงมายืดเส้นยืดสาย ร่างสูงผิวแทนคุ้นตาทำเอาภามอ้าปากค้างรีบวิ่งเข้ามาดูนาฬิกาว่ากี่โมง
6:15 ! พี่ดีนมาเช้าไปไหม!?
ภามรีบคว้ากุญแจห้องแล้ววิ่งโครมครามลงไปชั้นล่าง ลืมไปเสียสนิทว่าตัวเองยังใส่ชุดนอนที่เป็นเสื้อยืดกางเกงขาสั้นธรรมดา
“พี่ดีน!!” วิ่งเข้าไปหาร่างที่ยืนพิงประตูรถอยู่ “แฮ่ก ทำไมมาเช้าจัง...ผมจำเวลาผิดรึเปล่า”
ดีนส่ายหัวแล้วเกาหลังคอเก้อๆ “พี่กะเวลาผิด” เขาไม่อยากจะบอกว่าทนรอเวลานัดไม่ไหวเลยรีบออกมาก่อน “ไม่เป็นไร ไม่ต้องรีบพี่รอได้”
“ได้ไง เกือบชั่วโมงเลยนะครับ” เด็กน้อยทำคิ้วลู่ ภามเม้มปากทำหน้าลังเลมองใบหน้าคมคายสลับกับมือตัวเองที่เปียกชื้นจากอาการประหม่า “นะ..ไหนๆก็มาเช้าแล้ว...” ช้อนใบหน้าขึ้นมองสบดวงตาคู่สวยตรงๆ
“ไปกินข้าวเช้าที่ห้องด้วยกันไหมครับ”
ผีไร่อ้อยคงสิงเขาให้พูดแบบนั้น..ภามนึกอยู่ในใจ ตอนนี้ในห้องคอนโดขนาดสตูดิโอของเขาก็มีแขกตัวโตมาเยี่ยมเยียนจนได้ พี่ดีนยืนมองไปรอบๆ อย่างสนใจ ห้องพักของเขาดูเล็กลงไปเสียถนัดตา
“นั่งรอตรงนี้นะครับ” เลื่อนเก้าอี้ตรงโต๊ะกินข้าวให้พร้อมตักข้าวร้อนๆ มาเสิร์ฟ “เดี๋ยวทอดไข่เจียวให้”
ดีนพยักหน้า เขานั่งเท้าคางมองเชฟหน้าใสที่เดินไปตอกไข่เตรียมกระทะอย่างคล่องแคล่ว ไม่นานนักไข่เจียวฟูฟ่องน่ากินก็วางอยู่ตรงหน้าคนที่รีเควสเอาไว้
“มีต้มเลือดหมูกับไข่เจียว” เลื่อนถ้วยต้มเลือดหมูร้อนๆ มาให้แล้วส่งยิ้มกว้าง
กลิ่นหอมปนเปด้วยความอบอุ่นที่บอกไม่ถูก เรียกรอยยิ้มจากคนยิ้มยากได้เป็นอย่างดี พอเด็กน้อยนั่งลงดีนก็หัวเราะขึ้นเบาๆ
“ว่าแต่..ไม่อาบน้ำก่อนเหรอ”
ภามก้มหน้ามองตัวเอง.....แล้วหน้าก็แดงปรู้ดขึ้นมาทันทีเพราะเขายังอยู่ในชุดนอน!
“เดี๋ยวผมมา” เด็กหนุ่มกระโจนพรวดคว้าเอาชุดนักศึกษาพุ่งเข้าห้องน้ำ โชคดีที่เขาล้างหน้าแปรงฟันแล้วเลยวิ่งผ่านน้ำแป๊บเดียว ไม่ถึง10นาที เด็กหัวกระเซิงก็กลับมานั่งที่โต๊ะกินข้าวเรียบร้อย
“ไม่ต้องรีบ” มือใหญ่เอื้อมมาลูบหัวของอีกฝ่าย เขาช่วยจัดผมที่ยุ่งเหยิงให้เข้าที่ “บอกแล้วไงพี่รอได้”
ฮืออ....ภามรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังละลายเป็นน้ำ “กะ กินข้าวกันเถอะครับ เดี๋ยวเย็นแล้วไม่อร่อย”
อากาศยามเช้าในห้องสตูดิโอขนาดเล็ก เสียงพัดลมทำงานดังเบาๆ คนสองคนกับอาหารเช้าที่หาได้ทั่วไป ต้มเลือดหมูร้อนกรุ่น ไข่เจียวหอมๆและข้าวสวย ทั้งๆที่ธรรมดาสามัญแต่กลับพิเศษ ดูคุ้นเคยเหมือนพวกเขาเคยทำแบบนี้ที่ไหนมาก่อน
กึก
ช้อนกระทบกันกลางจานกับข้าว ทั้งคู่ชะงักกึกเงยหน้าขึ้นสบตากันพลันความทรงจำบางอย่างก็วาบเข้ามาในหัวราวกับภาพแฟลชแบคแบบในหนัง
[.........ว่าแต่ข้าวไข่เจียว พี่จะไม่ได้กินจริงๆเหรอ]
[ ฮื้อ ไว้ทำแก้มือให้ใหม่]
[ไม่เอาไหม้แล้วนะ]
[สัญญาเลย รับรองอร่อยเหาะ]
ตึกตัก
ตึกตัก
ตึกตัก
หัวใจของทั้งคู่เต้นรัวกระหน่ำ ความรู้สึกบางอย่างปะทุขึ้นในอกจนจุกแน่นหายใจไม่ออก เศร้า ดีใจ โหยหา อาวรณ์ ภามมองดวงตาสีสวยอยู่แบบนั้น เสียงทุ้มต่ำใจดีของใครสักคนยังติดหู รอยยิ้มเอ็นดูยังติดตา สัมผัสอุ่นของมือใหญ่ยังไม่จางหายไปจากความทรงจำ
คน...ที่พวกเขาต่างตามหามาตลอด
คนที่แสนสำคัญเหลือเกิน
แหมะ..
“เอ๊ะ...” เด็กหนุ่มกระพริบตาปริบ น้ำอุ่นๆมันไหลออกมาจากตาโดยไม่รู้ตัว เขาพยายามเช็ดแล้วเริ่มขยี้เพราะน้ำตาเจ้ากรรมยังไหลออกมาไม่หยุด “ทำไม...”
“ชู่ว์...” ดีนจับมืออีกฝ่ายออกไม่ให้ทำร้ายดวงตา เขาเอื้อมมือไปเช็ดแก้มเปียกชื้นไล้เบาๆราวกับกลัวน้องจะแตกสลาย
ภามสะอื้นฮั่กแล้วค่อยๆมองสบตาชายหนุ่มอีกครั้ง ตอนนี้ดวงตาสีเทาอมเขียวแสนแปลกตากำลังเอ่อคลอเพียงแค่มันไม่ไหลทะลักทลายออกมาเหมือนเขา ดวงตาของพี่ดีนแดงก่ำและนั่นยิ่งทำให้น้ำตาของคนน้องไหลออกมาเป็นทาง
“ไม่ร้อง...” เสียงทุ้มเอ่ยปลอบอ่อนโยน ไม่ถามเหตุผลว่าเกิดอะไรขึ้นไม่คิดสงสัยว่าทำไมพวกเขาถึงเป็นแบบนี้
“พี่อยู่ตรงนี้แล้ว..”
ครู่ใหญ่กว่าคนทั้งสองจะสงบความรู้สึกที่พลุ่งพล่านได้กลายเป็นภาวะเก้อเขิน เด็กน้อยม้วนหน้าหลุบตาต่ำเมื่ออีกฝ่ายละมือออกจากแก้มของตัวเอง
รู้สึกเหมือนตัวจะระเบิดตายตรงนี้
ดีนเองก็หายใจขัด เขาหลุบตามองไปทางอื่นสะกดกลั้นความรู้สึกมากมายที่กำลังปะทุอยู่ในหัว
ให้ตาย!! อยากกอดแล้วฟัดให้หายคิดถึง
“เอ่อ...ผมตักให้”
ภามพยายามทำลายบรรยากาศเขินๆแปลกๆ เขาตักไข่ใส่จานให้พี่ดีนแล้วยิ้มแหะๆ
ชายหนุ่มข้าวไข่เจียวเข้าปากเลิกคิ้วเล็กน้อย ริมฝีปากขยับยกแสดงถึงความพอใจ เขาเจริญอาหารเสียจนถ้าคนที่บ้านมาเห็นคงตกใจ
“หือ” หยุดชะงักเมื่อเห็นภามจ้องตาแป๋วด้วยอาการลุ้นเหมือนลูกหมารอคำชม เขาหัวเราะในลำคอแล้วขยับรอยยิ้ม
“อร่อยมาก”
คำชมสั้นๆแต่อุ่นวาบไปทั้งหัวใจ
คาบวิชาแคลคูลัสมีนักศึกษาจากหลายคณะเรียนด้วยกัน ส่วนภาม ทีม มะนาว ก็นั่งรวมกันอยู่ริมห้องเหมือนทุกๆครั้ง ทั้งสามคนกำลังกดแก้โจทย์บนกระดานจนหัวหมุน
ทีมขยับเข้าใกล้เพื่อน แอบมองคำตอบว่าตรงกับที่ตัวเองทำไหมพลางหมุนปากกาในมือครางเพลงงึมงำ
“เมื่อเช้ามายังไงวะ”
ภามชะงักเมื่ออยู่ๆก็โดนถามโพล่งขึ้นมา เขาเหลือบมองทีมที่กำลังจดคำตอบลงบนกระดาษ
“มาเอง” ด้วยรถพี่ดีน เขาทดประโยคนี้ไว้ในใจ
“อือฮึ..” ทีมตอบรับในลำคอแล้วก้มหน้าทำโจทย์ถัดไป
ภามลอบถอนใจ เขายังไม่มั่นใจเลยไม่กล้าบอกอะไรเพื่อน แต่ถ้ามันดูชัดเจนขึ้นเขาก็ตั้งใจจะบอกเพื่อนทั้งคู่แน่นอน
ครืด..
เสียงมือถือสั่นเรียกให้สองหนุ่มหันไปมอง มะนาวยิ้มแหยทำปากพะงาบบอกขอโทษ หญิงสาวเปิดโทรศัพท์ดูแล้วปิดปากทำตาโต
“อั๊ยยะ!! ภามดูนี่เร็ว” หล่อนกระตุกแขนเสื้อเพื่อนจนภามตัวเอียง
ทั้งภามทั้งทีมชะโงกหน้ามองมือถือเพื่อนสาวก่อนจะอุทานออกมา
หน้าแอพสีฟ้าขึ้นฟีดเป็นชายหนุ่มหน้าตาคุ้นเคย ร่างสูงผิวแทนในชุดนักศึกษายืนพิงกำแพงพักขาเหมือนรอใครอยู่ มือข้างหนึ่งลวงกระเป๋ากางเกง อีกข้างถือมือถือดูอะไรสักอย่าง แต่ที่โดดเด่นคือใบหน้าคมคายกำลังคลี่ยิ้มทั้งปากทั้งตาเป็นภาพแอบถ่ายที่สร้างกระแสให้คนในชมรมว่ายน้ำและสาวๆเป็นอย่างดี
“ดูดิ พี่เขายิ้มหล่อม๊ากก” มะนาวแก้มแดงกรี๊ดกร๊าด
“โห ยิ้มแล้วดูดีแบบนี้ทำไมไม่ยิ้มบ่อยๆ” ทีมเอามือถือมาขยายดูชัดๆ “ดูอะไรอยู่วะถึงยิ้มขนาดนั้น”
“นั่นสิ หวังว่าไม่ได้คุยกับสาวนะ” หญิงสาวทำแก้มพอง เธอไม่ยอมเด็ดๆ
“ดูอะไรตลกๆอยู่รึเปล่า” ภามที่เพิ่งหาเสียงตัวเองเจอเอ่ยขึ้นบ้าง แต่ก็โดนเพื่อนสองคนแจกมะเหงกให้
“ขำนะภาม พี่ดีนเนี่ยนะจะดูอะไรตลกๆแล้วหัวเราะแบบนี้” มะนาวส่ายหัว
“แค่นึกว่าพี่เขาดูคลิปหมาวิ่งพุ่งเข้าพุ่มไม้แล้วหัวเราะ...ก็ขนลุกแล้วว่ะ” ทีมลูบแขนประกอบอีกต่างหาก
ภามเปิดมือถือตัวเองบ้าง ภาพแบบเดียวกับเมื่อสักครู่ก็ปรากฏขึ้นมา เขาลองเลื่อนดูคอมเมนท์มากมาย ส่วนมากพูดไปทางเดียวกันว่าพี่ดีนกำลังคุยกับใครสักคนที่น่าจะสำคัญ
...ใจหายแปลกๆแฮะ
“แต่พี่เขายังไม่มีแฟนนี่นา” มะนาวมั่นใจว่าสายข่าวเธอไม่น่าจะพลาด
“แต่ไม่ได้หมายความว่าจะไม่มีคนดูๆกันอยู่” ภามกลับเป็นคนตอบสวนขึ้นมาจนเพื่อนๆแปลกใจ
“เฮ้ย พี่เขายังไม่มีจริงๆ พี่วินเคยบอก วันๆเอาแต่ว่ายน้ำจะไปหาใครที่ไหน” ทีมรีบอธิบาย พร้อมยกเหตุผล
ภามปิดโทรศัพท์แล้วฉีกยิ้มให้เพื่อนทั้งสองคน “ไหนทีมบอกว่าจะปกป้องเรากับมะนาวไง ไหนทำท่าเหมือนจะยกเราให้คนอื่นง่ายๆ”
ทีมยักไหล่ “ฉันมันพวกถือคติ จะขวางเมื่อเพื่อนโดนรุก จะ(ช่วย)บุกเมื่อเพื่อนไปอ่อย”
มะนาวกลั้นเสียงหัวเราะจนตัวสั่น ส่วนคนที่โดนแทงใจดำว่ากำลังอ่อยก็หน้าร้อนขึ้นมาทันที
“ทีม..แม่ง...อ่อยอะไรวะ”
สู้ไม่ได้ก็อุบอิบเงียบๆ คนเดียว
หลังเลิกคลาสสุดท้าย ภามก็แวะไปห้องชมรมเพื่อทำแซนวิชง่ายๆไปให้เพื่อนทั้งสองคน วันนี้มะนาวต้องไปซ้อมครั้งสุดท้ายก่อนเริ่มคัดเลือก ส่วนทีมนี่ค่อนข้างหนักหน่อยเพราะพี่ๆ กำลังเคี่ยวให้ทันแข่งเก็บคะแนนในอีกสามเดือนข้างหน้า เลยกลายเป็นเขาว่างเสียอย่างนั้น สองคนนี้เลยลงขันจ่ายเงินให้เขาเป็นผู้ทำเสบียงไปฝาก เมื่อกี้เขาไปแวะร้านสะดวกซื้อได้ขนมปัง แฮม ชีส ไข่ต้มแล้วก็ผักสลัด เลยกะทำของกินกันตายง่ายๆไปให้ก่อน
“สวัสดีครับ” เอ่ยทักสมาชิกในชมรมที่กำลังเปิดหนังสือเมนูอาหารคุยกัน
“อ้าว ภามมาพอดีเลย เมื่อกี้ทางชมรมการแสดงเขาติดต่อมาล่ะ”
“ครับ?” วางถุงลงบนโต๊ะ “อ้ะ พี่ ผมขอยืมครัวเตรียมของนิดนะ”
“จ้า” พี่อุ้มตอบรับแล้วพูดต่อ “เนี่ย เขาบอกว่าเขากำลังมีโปรเจคหนังสั้นร่วมกับชมรมภาพยนต์ทีนี้ต้องมีฉากนางเอกแกะสลักผักผลไม้แล้วก็ทำของว่างไทยๆ ภามคิดว่าไง”
“หืม...แกะสลักพี่กิ๊ฟฟี่กับพี่กุ้งก็สอนได้นี่ครับ”
“อืม ครั้งนี้กุ้งกับกิ๊ฟไม่ว่างคงเป็นเดช” พี่อุ้มหมายถึงสมาชิกผู้ชายอีกคนหนึ่งของชมรมที่ตัวใหญ่ล่ำแต่ดันแกะสลักเก่งสุดๆ
“แต่ส่วนของว่างไทย พี่ว่าภามคล่องสุดในชมรมแล้ว ทำอร่อยด้วย”
ภามครุ่นคิดพลางขยับมือวางชีสวางแฮมลงบนขนมปังแล้วหั่นเป็นชิ้น อีกข้างก็เอาไข่ต้มบดคลุกกับมายองเนสที่แถมมากับสลัดป้ายบนขนมปังอีกแผ่น
“อืม ถ้าถ่ายทำหนังแบบนั้นก็ต้องของกินที่สวยๆ ดูประดิดประดอย แต่ต้องไม่ยากเกินไปจนคนแสดงทำไม่ได้” เขาเอาสลัดแบ่งห่อกับขนมปังอีกชุด หั่นประกบกันให้มีผักควบคู่ทุกชิ้น
“ช่อม่วงไหมครับ”
พี่ๆ รีบพลิกเมนูหาวิธีทำช่อม่วงที่รุ่นน้องบอกทันที
“เราก็เตรียมไส้ไว้ ให้นางเอกนั่งจีบช่อม่วงที่ละชิ้น สวยดีนะผมว่า”
“เหย สวยจริงด้วย คิดว่าไงอ่ะแก” พี่อุ้มหันไปถามหัวหน้าชมรมอาหารที่กำลังพิจารณาเมนูในหนังสือ สักพักพี่เขาก็พยักหน้า
“อันนี้แหละ สวย น่ากิน สอนแค่จีบขนมพอไม่ต้องหากระทงกระทะไปให้”
ภามยิ้มกว้าง เขาจัดแซนวิชทุกชิ้นลงกล่องพลาสติกสองกล่อง แล้วทำความสะอาดครัวจนเรียบร้อย
“งั้น ผมขอตัวก่อนนะครับ”
“ภาม” พี่อุ้มเรียกขัดไว้ก่อน เด็กหนุ่มเลิกคิ้ว
“ภามพอจะสอนได้ไหม อาทิตย์หน้าเขาก็คัดตัวนางเอกกันเสร็จแล้วจะได้ให้มาหัดทำ”
“ได้สิครับ ยังไงก็ว่างๆอยู่แล้ว” เขาตอบรับอย่างไม่คิดอะไรมาก แต่แอบเชียร์ว่าถ้ามะนาวได้เป็นนางเอกคงสนุกดี
“โอเค งานนี้ให้ภามกับเดชช่วยแล้วกัน ค่าตอบแทนเป็นบัตรกินอาหารที่โรงแรม XXXX คนละสองใบ”
คราวนี้ภามตาโต “โรงแรมXXXX ที่อยู่ริมแม่น้ำเจ้าพระยานะเหรอครับ” คนชอบอาหารอย่างเขาไม่มีทางพลาด“ผมจำได้ว่าบุฟเฟต์แพงมาก หัวละเกือบสามพันใช้แต่ของดีแถมเชฟมิชลิน” เด็กหนุ่มตาเป็นประกาย เขาอยากลองไปกินมานานแล้วแต่ทำใจไม่ได้กับราคา
ประธานชมรมหัวเราะหึหึทำนิ้วดุ๊กดิ๊ก “นี่เป็นคอร์สเลยจ้า สองคนตกหมื่น++พ่อดาราชมรมการแสดงเขาได้มาฟรี แต่ใกล้หมดเวลาใช้แล้ว เลยเอามาเป็นค่าจ้างพวกเห็นแก่กินอย่างเราๆ”
“งั้นก็โอเคเลย”
พอรู้ว่าได้อะไรเป็นค่าจ้างภามก็ยิ้มระรื่น เขาหิ้วเสบียงไปส่งที่ชมรมการแสดงก่อนเป็นอันดับแรก เด็กหนุ่มชะเง้อหน้าพอเห็นเพื่อนสาวอยู่มุมๆห้องก็รีบกวักมือเรียก
“มะนาว” โชคดีที่เพิ่งพักซ้อม มะนาววิ่งมาหาเขาพร้อมยิ้มแป้นแล้น
“ภาม หิวแล้ว” สาวน้อยอ้อนเพื่อนหงิงๆ รับกล่องพลาสติกมาเปิดตาวาว “ฮือ ไม่มีภามเราตายแน่”
“ก็ไม่ขนาดนั้นป่ะ” ภาพส่ายหัวขำๆ
ระหว่างที่พวกเขากำลังคุยกัน พลันมือใหญ่ของใครบางคนก็เอื้อมมาหยิบแซนวิชออกไปจากกล่อง
“เอ๊ะ” มะนาวผู้หวงของกินกำลังจะโวย แต่พอหันไปเห็นว่าเป็นใครก็ชะงักหน้าแดง
“อุ้ย พี่อเล็กซ์”
ดาราลูกครึ่งช่องหลากสีที่กำลังมารุ่งยืนยิ้มกริ่มพร้อมใบหน้าหล่อเหลาคมชัดแบบคนตะวันตก อเล็กซ์มีผมสีน้ำตาลอ่อนเหมือนสีตา เขายิ้มตลอดเวลาและเป็นกันเองกับน้องๆเสมอ
“แบ่งพี่มั่งสิ เห็นมะนาวมีของกินอร่อยมาทุกที” งับแซนวิชตุ้ยๆ “แล้วนี่น้องภามเพื่อนน้องมะนาวใช่ไหม” เขายิ้มให้ภามที่ยังยืนตกใจอยู่
“แฮ่ ใช่ค่ะ คนที่ทำขนมลืมกลืนไง”
“โหย อันนั้นอร่อยมากเลยนะ นี่แบบอยากสั่งเอาไปฝากกองถ่ายบ้าง” ชายหนุ่มยิ้มทั้งปากทั้งตาจนคนมองพลอยยิ้มไปด้วย
“ไม่ไหวหรอกครับ ผมคนเดียวถ้าทำแค่แบ่งเพื่อนๆกินก็พอไหวอยู่” ภามยิ้มกลับไปให้อีกฝ่ายอย่างซื่อๆ
อเล็กซ์เลิกคิ้ว เขากวาดตามองเด็กหนุ่มอย่างจริงจัง อดคิดไม่ได้ว่าน้องคนนี้น่ารักน่าเอ็นดูชะมัด
“มีแฟนหรือยังครับ”
ภามทำหน้าเหวอ “อะไรนะครับ” ได้แต่อุทานเพราะยังอึ้งอยู่
“มีแฟนหรือยัง ถ้ายังไม่มีแฟนจะจีบไง” ดาราหนุ่มทำตาเจ้าชู้ให้ โดยมีมะนาวอ้าปากค้างเป็นฉากหลัง
คนโดนจีบทำตาปริบๆ ภามหลุบตาลงมองพื้นก่อนจะช้อนขึ้นสบตาอีกฝ่ายพลางคลี่ยิ้ม “เป็นเกียรติมากครับที่มีดารามาจีบ ผมยังไม่มีแฟนหรอกครับ” กระชับกระเป๋าสะพายเหลือบมองนาฬิกาข้อมือ ป่านนี้ทีมหิวแย่แล้วมั้ง
“งั้นก็จีบได้สิ” อเล็กซ์ตาเป็นประกาย
เด็กหนุ่มส่ายหัวปฏิเสธ “ยังไม่มีแฟน แต่ก็ไม่ได้อยากมีแฟนเป็นดาราครับ อ่า มะนาว เราเอาเสบียงไปให้ทีมก่อนนะ” ตอบปัดได้อย่างเนียนลื่นเหมือนกันเคยชินเรื่องแบบนี้
มะนาวพยักหน้าหงึกๆ ปิดปากกลั้นเสียงกรี๊ด โอ้ยยยยยย ภามมม ช่างนิ่งช่างกล้าตอบ เพื่อนฉันโตแล้ว!!
ภามโบกมือให้เพื่อนพร้อมไหว้รุ่นพี่อย่างนอบน้อมก่อนจะกึ่งเดินกึ่งวิ่งออกไปจากชมรม เหลือเพียงดาราหนุ่มที่มองเด็กน้อยปีหนึ่งด้วยสายตาวับวาว
น่าสนใจ..
จะหนึ่งทุ่มแล้ว
ภามรีบไปที่สระว่ายน้ำ วันนี้เจ้าทีมซ้อมถึงสามทุ่มเห็นว่าจะพักช่วงหนึ่งทุ่มคงต้องเอาของกินไปให้ไว้ก่อน เสียงโค้ชตะโกนและเสียงว่ายน้ำดังเมื่อเข้าไปใกล้ ไฟส่องทุกทางลงมาที่สระว่ายน้ำ วันนี้สมาชิกชมรมมาซ้อมที่สระกลางแจ้งเพราะสระอินดอร์ปิดชั่วคราว พอไปถึงตรงนั้นเขาก็เห็นสาวๆ นั่งจับกลุ่มตามแสตนด์เชียร์พร้อมเสียงกรี้ดกราดยามเห็นคนที่แอบปลื้ม
เด็กหนุ่มมองไปรอบสระ เห็นแต่พี่วินถือโทรโข่งตะโกน เร็วๆๆๆๆๆๆ แถมมืออีกข้างถือนาฬิกาเรือนใหญ่มากโชว์ให้สมาชิกชมรมดู
“มาแล้วเหรอ” แรงตะปบที่ไหล่ทำเอาภามเป๋ไปหน่อย เขาย่นหน้าใส่เพื่อนที่ตัวเปียกมีผ้าขนหนูพาดไว้บนหัว
“โคตรหิวอ่ะ” ทีมลากภามไปนั่งที่มุมหนึ่งของแสตนด์ ไม่สนใจเสียงสาวๆที่กำลังคลั่งพร้อมหยิบมือถือมาถ่ายรูป
“ไว้กินตอนซ้อมเสร็จ กินตอนนี้ก็จุกสิ” ภามไม่ยอมให้เปิดกล่อง “แล้วดูสิ เดี๋ยวก็โดนถ่ายรูปเอาไปลงเนตอีกหรอก” ทำหน้าเซ็งๆ เพราะรูปถ่ายเขากับทีมนี่ชักเยอะ
“ไม่ใช่เรื่องจริงกลัวอะไร” ทีมยักคิ้ว “อ้ะ ต้องกลัวสินะ” ยิ้มกรุ้มกริ่ม “กลัวพี่ดีนเข้าใจผิด”
คนโดนล้อหน้าแดงวาบเลยจัดการเบิ้ดหัวเพื่อนไปทีข้อหาล้อเลียน
เออ จะว่าไปพอโดนล้อเรื่องพี่ดีนเขากลับร้อนวูบวาบอายแทบตาย แต่ตอนโดนพี่อเล็กซ์จีบไม่ยักจะรู้สึกอะไร...แถมหัวใจก็ไม่เต้นแรงเหมือนตอนนี้
“มองหาใคร” ทีมเอ่ยทักเมื่อเห็นเพื่อนหน้าใสมองไปรอบๆ “พี่ดีนวันนี้ขอกลับตอนทุ่มนึง ป่านนี้ไม่รู้กลับไปแล้วหรือยัง”
“เหรอ..” ภามหน้าม่อย แอบมองกล่องแซนวิชอีกกล่องในกระเป๋าตัวเอง...สงสัยเป็นม่ายแฮะ
“พอเลย แหม ทำหน้าเฉา ไว้พรุ่งนี้ค่อยมาเจอสิ แล้วนี้กลับยังไงทุ่มหน่อยๆแล้วนะ”
“กลับเองได้ ไม่ต้องห่วง” ฉีกยิ้มให้ทีมแล้วตบไหล่เพื่อนก่อนจะลุกขึ้น “งั้นเรากลับบ้านก่อน ดึกๆเข้าซอยแล้วมันเปลี่ยว”
“เออ ถึงแล้วไลน์บอกด้วย โทษทีนะกลับช้าเลย”
“เค บาย”
ภามเดินเซ็งๆเตะหินเตะกรวดไปตามทาง มหาวิทยาลัยยามนี้ยังไม่ถึงกับเงียบนักเพราะมีนักศึกษาอยู่ค่อนข้างเยอะ แต่มันก็มืดและเงียบเหงากว่าปกติ
เฮ้อ..หมดเรื่องติดต่อกับพี่ดีนแล้วจริงๆเหรอเนี่ย
คิดพลางเดินลัดเลาะไปตามถนนในมหาวิทยาลัย พอนึกถึงเรื่องเมื่อเช้าริมฝีปากเจ้ากรรมก็เผยอรอยยิ้มออกมาอย่างห้ามไม่อยู่
ปิ้น ปิ้น
เสียงแตรดังสั้นๆ กระชากเด็กหนุ่มออกมาจากภวังค์ เขาเหลียวหันไปมองอย่างงุนงง ภามหรี่ตามองแล้วก็ต้องใจเต้นระรัวเมื่อคนขับเปิดหน้าต่างรถชะเง้อออกมาเรียกเขาด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่ม
“น้องภาม”
พี่ดีนมาถูกจังหวะเสมอ
“กะ..กำลังจะกลับเหรอครับ”
ดีนพยักหน้า “ภามก็กำลังจะกลับใช่ไหม ขึ้นมาสิเดี๋ยวพี่ไปส่ง”
ภามยิ้มค้างมือเริ่มวางไม่ถูกที่เลยได้แต่กุมสายกระเป๋าแน่นเป็นหลักยึด “เอ่อ ผมเกรงใจ”
ชายหนุ่มส่ายหัว “มาเถอะ ...”
…..
….
โอเค แล้วผมก็พ่ายแพ้จนได้ ..
“ขอบคุณครับ” ภามฉีกยิ้มเขินๆ เมื่อเข้ามานั่งในรถเรียบร้อย เกลียดตัวเองชะมัดที่ใจง่ายสุดๆ
รถเคลื่อนตัวออกไปตามท้องถนน ดีนเปิดแค่เพลงคลอเบาๆเพื่อไม่ให้บรรยากาศในรถเงียบเกินไป
“วันนี้ยุ่งเหรอ พี่ไลน์กับโทรไปหาไม่เห็นตอบ”
“เอ๋!”
ภามตาเหลือกรีบหยิบมือถือขึ้นมาแล้วพบว่ามีไลน์กับมิสคอลล์จริง ตายห่ะ หลังออกจากคลาสเรียนเขาก็ลืมเปิดเสียงเสียสนิท แถมไม่รู้สึกด้วยว่ามันสั่นเตือนตอนไหน
คนน้องหน้าจ๋อย “ขอโทษครับ”
พอเห็นน้องตาละห้อย ดีนก็ส่ายหัวเอื้อมมือไปขยี้หัวทุยเบาๆ “ทีหลังถ้าจะกลับตอนฟ้ามืดแล้วก็โทรมาถามพี่ก่อนก็ได้ จะได้ไปส่ง”
แก้มใสร้อนขึ้นมาเสียอย่างงั้น ภามเม้มปากไม่กล้าตอบพลางเปิดแอฟสีฟ้าแก้เก้อ น่าแปลก..ที่เขากลับรู้สึกเหมือนเป็นเรื่องเคยชินกับการได้นั่งรถกับพี่ดีน ทั้งๆที่เพิ่งเคยได้นั่งแค่สองครั้งเท่านั้น
“วันนี้พี่ไม่ได้มีธุระเหรอครับ” เขาจำได้ว่าทีมบอกพี่ดีนขอลากลับก่อน
ชายหนุ่มเลิกคิ้วแล้วกระแอมเล็กน้อย “ธุระพี่ก็เรานั่นแหละ”
“ผม?” ภามหันขวับมองหน้าคนพูดงุนงง
“ก็ตั้งใจมาส่ง..” อธิบายอ้อมแอ้ม “ถ้ารอจนสามทุ่มมันดึกเกินไป”
โอ้ย...หัวใจผม ภามกุมอกตัวเอง “ตะ แต่พี่จะลาเพื่อมาส่งผมแบบนี้ทุกครั้งไม่ได้นะครับ” ประธานชมรมชิ่งแบบนี้เสียการปกครองหมด
ดีนขยับรอบยิ้ม “แสดงว่าถ้าไม่ได้ลาพี่ก็มาส่งเราได้ทุกครั้งใช่ไหม”
เง๊อะ เด็กน้อยเริ่มไปไม่ถูกมือเริ่มสั่นน้อยๆ นิ้วก็สไลด์หน้าฟีดแบบเร็วจี๋จนอ่านสเตตัสไม่รู้เรื่อง
ไม่ได้การ ต้องหาทางเปลี่ยนเรื่อง
“อ้ะ จริงด้วย” เขาหยุดที่รูปเมื่อเช้า รูปที่มะนาวกรีดร้องโวยวายในห้องเรียนแคลคูลัส ภามกดที่ภาพนั้นแล้วเอาให้ชายหนุ่มดู “นี่ พี่เห็นสเตตัสนี้ไหมครับ เขาแซวกันว่าพี่มีแฟนด้วยน้า นี่กำลังคุยๆอยู่กับใครหรือเปล่าครับ น่ารักไหม” พูดเองก็จี๊ดใจตัวเอง
ถ้าพี่ดีนบอกว่ากำลังมีคนคุยด้วยอยู่ล่ะ ...เขาต้องตายแน่ๆ
“ก็มีนะ...คนที่คุยๆด้วยอยู่” คนตอบพูดเรื่อยๆ ไม่สะท้าน แต่คนฟัง..เย็นวาบไปถึงปลายเท้า เด็กน้อยหน้าสลดก้มลงมองมือตัวเองที่กำลังกำมือถือแน่น
“เอ่อ..เหรอครั....”
“อยากรู้ไหมว่าใคร”
เห๊ะ ภามเงยหน้าตาโต ตอนนี้พี่ดีนกำลังจอดไฟแดงหันมาจ้องตาเขา
เดี๋ยว......พี่ดีนคนนี้เวอร์ชั่นไหน
“ดูสิ” ดีนหยิบมือถือขึ้นมาเปิดแล้วกดเข้าแอพสีเขียวยื่นใส่มือน้อง “มีคนเดียวที่พี่คุยแยกออกมาจากคนอื่น”
เดี๊ยววววว ภามรับมือถืออีกฝ่ายงงๆ เขาเบะปากแล้วกลั้นใจก้มลงมองหน้าจอด้วยหัวใจสั่นไหว กวาดตามองชื่อบนนั้นเห็นชัดว่าไลน์พี่ดีนมีแค่ไลน์กลุ่มสามกลุ่มคือของครอบครัว ชมรมว่ายน้ำและเพื่อนร่วมคลาส ส่วนคนที่มีห้องแชทเดี่ยวๆโดดๆนั้นมีแค่คนเดียวจริงๆ
“Ph@m”
คืออะไร ยังไง หัวใจจะวายแล้ว !!
“ภาพที่เขาถ่ายไปลงเฟสน่าจะเป็นตอนพี่กำลังเปิดไลน์ที่เราส่งมาวันก่อน..สวัสดีวันจันทร์ไง เห็นแล้วก็อดหัวเราะไม่ได้” หัวเราะหึหึแถมท้ายอีกต่างหาก
“เหวอออออ พี่ดีนลบไปเลยนะครับ ลบเดี๋ยวนี้เลย” ใบหน้าของเด็กหนุ่มแดงเถือกเหมือนโดนสีแดงหกใส่ ไม่รู้ว่าตัวเองอายเรื่องไหนกันแน่
“เสียดายออก ไม่เอาไม่ลบ” คนพี่อารมณ์ดีสุดๆ ดีนหมุนพวงมาลัยเข้าซอยคุ้นตา น่าเสียดายวันนี้รถดันไม่ติดเพียงครู่เดียวพวกเขาก็มาถึงคอนโดแล้ว
ภามเม้มปากข่มความอายและสงบใจที่เต้นเป็นจังหวะซุมบ้า วันนี้โดนพี่ดีนหยอกไปหลายดอกจนจะตาย ไม่เห็นเหมือนที่ทีมเล่าให้ฟังเลยว่าพี่ดีนโหดมาก ขรึมมาก
“คืนครับ” ยื่นมือถือคืนให้
ดีนมองแก้มแดงๆ อย่างเอ็นดู เห็นน้องเขินตัวแตกแบบนี้ชักกลัวว่าโรคไฮเปอร์เวนฯจะกำเริบจริงๆ เขารอจนเด็กน้อยยกมือไหว้ขอบคุณแล้วเก็บกระเป๋าลงจากรถ น่าเสียดายที่นึกไม่ออกว่าจะหาเหตุผลอะไรรั้งตัวไว้อีก
เมื่อเสียงประตูรถปิดดังขึ้นเบาๆ หัวใจของเขาก็วูบโหวงเหมือนไม่อยากจะไป ดีนถอนใจเฮือกเข้าเกียร์เตรียมถอยรถแต่แล้วก็ดันมีเสียงเคาะกระจกเสียก่อน
ก๊อก ก๊อก
“ลืมอะไรรึเปล่า” เขาเลื่อนกระจกรถฝั่งคนนั่งข้างๆลง
ภามเปิดกระเป๋าแล้วหยิบเอากล่องพลาสติกออกมาให้ “เอ่อ ผมทำแซนวิชเผื่อพี่ไว้ ถ้ายังไง..”
“ขอบคุณครับ” ดีนเอื้อมมือไปรับทันทีโดยไม่รอให้น้องพูดจบ
ถึงจะให้แซนวิชไปแล้วเด็กหนุ่มก็ยังยืนเม้มปากแก้มแดงอยู่ตรงนั้นแน่นอนว่าดีนก็ไม่เร่งรัดอะไร เขานั่งรออย่างใจเย็น
ภามทำท่าลังเลเกาะกระจกรถเอาไว้แล้วเอ่ยปากเสียงติดจะสั่น
“พี่ดีน”
“ครับ..”
“....พรุ่งนี้....มากินข้าวเช้าด้วยกันไหมครับ”
ชายหนุ่มเลิกคิ้ว หัวใจกลวงโบ๋เมื่อกี้ถูกเติมเต็มความอบอุ่นอย่างง่ายดายด้วยคำพูดไม่กี่คำ
“..งั้นพี่ขอรบกวนด้วยแล้วกัน”
ภามยิ้มกว้างจนตาหยี “งั้นเจอกันสักหกโมงครึ่งนะครับ”
“โอเค” ดวงตาคู่สวยวับวาว
“ไม่ต้องรีบมานะครับ” เด็กน้อยรีบดักทาง ไม่เอาแล้วนะลงไปรับทั้งชุดนอนเนี่ย
“หึหึ รับทราบครับ” ดีนหัวเราะขำ
รถสีดำเคลื่อนตัวออกไปแล้วเหลือเพียงเด็กหนุ่มยืนยิ้มอยู่ตรงล้อบบี้คอนโด ภามรู้สึกเหมือนแก้มจะแตกก่อนจะยกมือขึ้นชูสองข้างร้องสุดตัว
“เยส!!!”
จะได้เจอพี่ดีนอีกแล้ว
..............
Talk
จนถึงบทนี้มีเมนูโผล่มากี่เมนูแล้วคะ ^^ บทหน้าก็ยังคงมีเมนูแปลกๆโผล่มาอีก
ผู้เขียนชอบกินค่ะ เลยอยากได้นายเอกทำอาหารเก่งๆ เขียนไปเขียนมาอยากจะขอน้องภามแต่งงาน (ฮา)
หวังว่าบทนี้จะชอบกันนะคะ รออีกสักนิดเดี๋ยวพี่เขาจะรุกหนักแล้วมันจะไปไวมั่ก แบบราดน้ำมันลงบนไฟที่มันกรุ่นอยู่ตลอดเวลา
ส่วนพี่ดีนอมยิ้มดูไลน์น้อง....
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
