-
ฝากเรื่องนี้ด้วยนะคะ ^^
----------------------
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้
18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
-
สารบัญ
Intro (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56003.msg3488361#msg3488361) ตอนที่ 1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56003.msg3488363#msg3488363) ตอนที่ 2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56003.msg3488983#msg3488983) ตอนที่ 3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56003.msg3489733#msg3489733) ตอนที่ 4 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56003.msg3491127#msg3491127) ตอนที่ 5 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56003.msg3492515#msg3492515)
ตอนที่ 6 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56003.msg3494209#msg3494209) ตอนที่ 7 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56003.msg3495996#msg3495996) ตอนที่ 8 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56003.msg3498204#msg3498204) ตอนที่ 9 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56003.msg3501844#msg3501844) ตอนที่ 10 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56003.msg3504249#msg3504249) ตอนที่ 11 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56003.msg3505772#msg3505772) ตอนที่ 12 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56003.msg3507891#msg3507891)
ตอนที่ 13 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56003.msg3512444#msg3512444)
ตอนที่ 14 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56003.msg3516996#msg3516996)
ตอนที่ 15 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56003.msg3521903#msg3521903)
ตอนที่ 16 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56003.msg3527173#msg3527173)
ตอนที่ 17 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56003.msg3531732#msg3531732)
ตอนที่ 18 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56003.msg3536095#msg3536095)
ตอนที่ 19 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56003.msg3542413#msg3542413)
ตอนที่ 20 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56003.msg3547300#msg3547300)
ตอนที่ 21 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56003.msg3553209#msg3553209)
ตอนที่ 22 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56003.msg3558992#msg3558992)
ตอนที่ 23 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56003.msg3563283#msg3563283)
ตอนที่ 24 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56003.msg3568252#msg3568252)
ตอนที่ 25 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56003.msg3573035#msg3573035)
ตอนที่ 26 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56003.msg3584102#msg3584102)
ตอนที่ 27 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56003.msg3592064#msg3592064)
ตอนที่ 28 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56003.msg3600369#msg3600369)
ตอนที่ 29 จบ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56003.msg3603040#msg3603040)
ตอนพิเศษ วันลอยกระทง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56003.msg3605529#msg3605529)
Beyond the sky (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56003.msg3606277#msg3606277)
Must กอด (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56003.msg3607221#msg3607221)
Intro
เสียงฝนตกดังราวกับฟ้าถล่มกลบเสียงทุกอย่างรอบตัวเหลือเพียงเสียงน้ำกระทบพื้น ในห้องชั้นบนสุดของคอนโดขนาดแปดชั้นปิดเงียบซุกซ่อนอยู่ในความมืด ชายหนุ่มสองคนนั่งขดกอดกันอยู่บนโซฟาเนื้อตัวเปียกปอน ร่างในอ้อมแขนกว้างสะอื้นฮักเหมือนจะขาดใจ
“ไม่เป็นไรอิน ไม่เป็นไร” คนพูดปลอบเองก็เสียงเครือปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาเป็นสาย
“อย่าทิ้งอินไปนะ..ฮึก เราต้องอยู่ด้วยกันนะพี่กรณ์” สองแขนของกอดรัดคนรักเอาไว้แน่น
รักต้องห้ามที่ผู้ใหญ่รับไม่ได้..พวกเขาทะเลาะกับที่บ้านอย่างรุนแรงหลังจากฝ่าฝืนหนีออกมาเจอกัน กรณ์ลูบแก้มบวมช้ำของอีกฝ่าย สงสารจนเจ็บไปทั้งหัวใจ เด็กน้อยที่เคยมีความสุขกับครอบครัวกลับต้องทะเลาะกันจนต้องลงไม้ลงมือ
“พี่ขอโทษ” เขากระซิบกับขมับเปียกชื้น กดจูบหนักด้วยความรักที่มากล้น “พี่รักอิน จำไว้นะพี่รักอินมาก”
อินเงยหน้าควับ น้ำตาไหลทะลักทะลาย “พี่อย่าพูดแบบนี้ อย่าพูดเหมือนจะทิ้งอินไป” สองมือที่ขยำเสื้ออีกฝ่ายไว้สั่นระริก “อินจะอยู่กับพี่ เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป”
เสียงฟ้าผ่าดังก้องแต่ไม่สามารถดึงความสนใจของทั้งสองคนได้ กรณ์กดจูบหนักๆบนริมฝีปากที่ซีดจากความหนาว
โครม!! เสียงประตูโดนกระแทกดังลั่น พร้อมเสียงตะคอกโกรธจัด
“มึงปล่อยลูกกู!! เหี้ยเอ้ย เสียแรงที่ไว้ใจให้ดูแล อินมาหาพ่อ!!” ชายวัยกลางคนปรี่เข้ามากระชากแขนของลูกชาย แต่กลับโดนสะบัดออกอย่างไม่ยอมแพ้
“พ่อ ผมรักพี่กรณ์ ผมขอร้องให้เรารักกันนะพ่อ” เด็กหนุ่มกอดคนรักแน่นสะอึกสะอื้น
“แกเห็นมันดีกว่าพ่องั้นเหรอ ไอ้ลูกไม่รักดี!?” คนเป็นพ่อโกรธจัด เขาพยายามฟาดมือลงบนร่างลูกแต่ก็โดนคนที่เกลียดแสนเกลียดบังเอาไว้
“อย่าตีน้อง น้องไม่ผิด มันผิดที่ผม ผมขอโทษ” ชายหนุ่มกอดคนรักไว้ในอ้อมแขน เขาพยายามยกมือไหว้ด้วยน้ำตา “ผมรักน้อง เรารักกัน”
“ไอ้เหี้ย มึงไม่ต้องมาไหว้กู” คนโมโหคว้าเอาของแถวนั้นฟาดใส่อย่างรุนแรง
“พ่ออย่า!!” อินกรีดร้อง และยิ่งเห็นเลือดสีแดงไหลจากหน้าผากคนรักเขาก็เหมือนจะขาดใจตาย “พ่อ!! อย่าทำพี่กรณ์ พี่เจ็บ!!”
ร่างของผู้เป็นมารดาได้แต่ยืนละล้าละลัง ก่อนที่เสียงโวยวายจากคนอีกกลุ่มดังขึ้นมาอีกละลอก
“สัส ไอ้กรณ์พ่อบอกว่าอย่าไปยุ่งกับมันไง” คราวนี้พ่อของอีกคนก็ปราดเข้ามากระชากลูกชายออกบ้าง “มึง! ทำร้ายลูกกู เดี๋ยวแม่งยิงทิ้ง”
“เอาสิวะไอ้พวกนักเลง เหี้ยแบบนี้ไงถึงไม่อยากให้ยุ่งด้วย ไอ้อินมานี่!” เขากระชากลูกชายบ้าง
เมื่อเจอแรงดึงทั้งสองฝ่ายเรี่ยวแรงที่แทบไม่เหลือของทั้งคู่ทำให้หลุดออกจากกัน เด็กหนุ่มกรีดร้องลั่นสะอื้นปานขาดใจ ฝนนอกหน้าต่างยังคงตกรุนแรง ดวงตาคมคายที่มักจะแพรวพราวสดใสตอนนี้หม่นหมอง หากความรักในแววตานั้นไม่เคยลดลง กรณ์มองสบตาคนรักเหมือนตัดสินใจอะไรบางอย่าง เขาหันไปมองพ่อตัวเองแล้วก้มลงกราบ
“พ่อ..กรณ์ขอโทษ” พลันร่างสูงก็กระโจนใส่บิดาคว้าเอาปืนที่เหน็บเอวเอาไว้จรดที่ขมับ เสียงปลดล็อคดังกริ้ก เขายิ้มให้คนรักพร้อมเอ่ยปากช้าๆ
พี่...รัก..อิน
ปัง!!!
“พี่กรณ์!!!!” “กรณ์!!”
เสียงกรีดร้องจากมารดาชายหนุ่มดังลั่น บรรดาคนที่กำลังกระชากรั้งตกใจกับภาพที่เห็นจนมือไม้อ่อน อินดึงตัวเองจากการจับกุมเข้าไปเขย่าร่างของคนรักอย่างบ้าคลั่ง กรีดร้องโหยไห้ เขาประคองใบหน้าคนรักที่ตอนนี้อาบเลือดขึ้นมาจูบซ้ำๆ
“ผมรักพี่ อึก รักพี่กรณ์ เราสัญญากันแล้วนะ ฮึก..ว่าจะอยู่ด้วยกันตลอดไป” มือเล็กสั่นเทาคว้าเอาปืนที่ตกข้างกายคนรักขึ้นมาจอขมับ ดวงตาบวมช้ำมองใบหน้าคนรักเหมือนจะสลักเอาไว้ในความทรงจำ
“อิน อย่าลูก!!!” คนเป็นพ่อผวาเข้ามาจะกระชากปืนออก แต่ทว่า..
เสียงปืนอีกนัดดังขึ้นฝ่าเสียงฟ้าร้องดังครืน อีกหนึ่งชีวิตหลุดลอยหายพร้อมร่างไร้วิญญานที่ล้มลงนอนในอ้อมกอดของคนรัก เหลือเพียงเสียงกรีดร้องของมารดาที่ทำใจไม่ได้จนล้มพับและเสียงโวยวายจากบิดา
..
เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป
-
CH1 เมื่อเข็มเวลาขยับ
ปัง!
เฮือก!! โครม !!
“โอ้ย ไอ้เชี่ย” เด็กหนุ่มม้วนตัวอยู่ในผ้าห่มข้างเตียง เขาหน้ายุ่งลุกขึ้นนั่งลูบก้นสบถอุบอิบ “ตกเตียงเพราะไอ้เสียงเวรนี่แหละ แม่ง” ข้างห้องเขาคงปิดประตูดังตามเคย เล่นเอาสะดุ้งโหยง
ภาม นักศึกษาคณะเศรษฐศาสตร์ปี1 วัย18ปี บิดขี้เกียจก่อนจะนอนแผ่ลงบนพื้น เขายกมือขึ้นแตะที่หน้าอกสัมผัสถึงหัวใจที่เต้นระรัว ตั้งแต่เด็กแล้วที่เขากลัวเสียงดัง ไม่ว่าจะเสียงฟ้าผ่าฟ้าร้อง เสียงประทัดยันเสียงประตูปิดรุนแรง ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไม เขาอายมากเพราะอาการโคตรป๊อด แรกๆเพื่อนก็ขำกันหรอกแต่หลังๆพอเห็นเขากลัวจนตัวสั่นมือไม้อ่อน หน้าซีดจะเป็นลม ทุกคนเลยพลอยเป็นห่วงช่วยกันระวังช่วยกันปลอบแทน
พอสงบใจได้เขาก็เหลือบมองนาฬิกาที่เพิ่งจะหกโมงเช้า ก่อนจะผุดลุกขึ้นไปที่ครัวเปิดตู้เย็นกระดกน้ำรัวๆ ภามเพิ่งจะได้ใช้ชีวิตอยู่คนเดียวเป็นครั้งแรกในชีวิต พ่อเสียไปตอนเขาอายุ10ขวบเหลือเพียงแม่และน้องชายที่ตอนนี้ย้ายไปอยู่อเมริกา ส่วนเขาดื้อสอบเข้ามหาวิทยาลัยที่ประเทศไทย งอแงจนแม่ยอมให้มาอยู่คอนโดขนาดสตูดิโอเล็กๆของญาติคนเดียว
เมื่อเข็มนาฬิกาชี้บอกเลขเจ็ด คนเหม่อก็สะดุ้งโหยงรีบวิ่งเข้าห้องน้ำเปลี่ยนเป็นชุดนักศึกษาใหม่เอี่ยม วันนี้เป็นวันปฐมนิเทศนักศึกษาเข้าใหม่นัดรวมตอน8โมงเช้า ถ้าสายละซวยแน่
...
...
“แฮ่ก” ภามหอบหงิงเมื่อมาถึงโรงยิมขนาดใหญ่ตามเอกสาร อีก10นาทีงานกำลังจะเริ่มเขาต้องหาที่นั่งของคณะตัวเองให้ได้ก่อน
เด็กหนุ่มเดินเข้าไปลงชื่อที๋โต๊ะลงทะเบียน รับเอกสารแล้วเดินไปตามตำแหน่งที่รุ่นพี่ชี้บอก พอเห็นป้ายคณะแปะเอาไว้เจ้าตัวก็รีบงุดๆไปนั่งตรงจุดที่ว่างอยู่
“ไง หวัดดี” คนที่นั่งอยู่ก่อนหน้าเอ่ยทักขึ้นทำให้เขารีบเงยหน้าแล้วฉีกยิ้มให้
“หวัดดี เราภาม”
“เราทีม”
“ส่วนเรามะนาวจ้ะ” หญิงสาวที่นั่งถัดจากทีมชะโงกหน้ายิ้มหวานให้
ทีมเป็นผู้ชายตัวสูงไม่อ้วนไม่ผอม แต่ผิวเข้มดูเหมือนคนชอบออกกำลังกลางแจ้ง ส่วนมะนาวเป็นสาวน้อยตัวเล็กๆผมยาวประบ่าดัดลอนปลายเหมือนตุ๊กตา ภามอมยิ้มมาวันแรกดูท่าเขาจะได้เพื่อนแล้ว พวกเขาพูดคุยกันสักพักจนพิธีปฐมนิเทศเริ่มขึ้น ผู้อำนวยการมาให้โอวาทนักศึกษาใหม่จนเกือบหลับแล้วเปลี่ยนเป็นประธานนักศึกษาที่มาพูดให้กำลังใจ
“ต่อไปขอให้ตัวแทนชมรมขึ้นมาพูดชักชวนน้องๆ หลังจากปฐมนิเทศใครสนใจชมรมไหนก็สมัครได้ที่ลานกิจกรรมนะครับ พี่ๆจะตั้งบู๊ทรออยู่”
จากนั้นแต่ละตัวแทนก็ทยอยขึ้นมาเรียกเสียงเฮฮา ชมรมดนตรีขนวงมาร้องเพลงร็อคพร้อมหางเครื่อง ชมรมบาสเอานักกีฬาทีมชาติมาเรียกคะแนนนิยม หรือชมรมการแสดงที่เอานักศึกษาดาราหน้าใสมาหลอกล่อ ภามกวาดตามองไปรอบๆ โรงยิมตามนิสัยที่ชอบทำ ตั้งแต่เด็กเวลาอยู่ในกลุ่มคนหมู่มากหรือสถานที่ใหม่ๆ เขาชอบมองหาใครสักคนแต่จวบจนอายุ18ปีก็ยังไม่เคยหาเจอสักที
“ทีมกับภามสนใจชมรมอะไรไหม” มะนาวชะโงกหน้าถาม
“เราว่าจะเข้าชมรมว่ายน้ำ” ทีมตอบทันทีเหมือนตัดสินใจไว้อยู่แล้ว
“เรา..........ยังไม่แน่ใจแฮะ” ภามลังเล จริงๆเขามีชมรมที่สนใจแต่ก็เขินไม่กล้าบอกเพื่อนใหม่
“ต่อไปขอเชิญชมรมว่ายน้ำครับ” เสียงของพิธีกรแทรกขึ้นตามด้วยเสียงเฮฮาของสาวๆเรียกความสนใจของทั้งสามคน
ชายหนุ่มผิวแทนย้อมผมทองเดินนำหน้าพร้อมหนุ่มกล้ามบึกอีกสองคนในชุดคลุมอาบน้ำ พอยืนกลางเวทีพวกเขาก็เปลือยท่อนบนอวดแผ่นอกแน่นให้สาวๆกรี๊ดลั่น
“สวัสดีครับ ผมวินจากชมรมว่ายน้ำ น้องๆคนไหนสนใจอยากจะ..” เขาผายมือไปยังสองหนุ่มกล้ามที่ทำท่าอวดหุ่นยึกยัก “มีหุ่นเซ็กซี่ หน้าท้องแน่นๆ ขอเชิญชมรมว่ายน้ำนะครับ สาวๆที่อยากเห็นภาพแบบนี้ทุกวันเราก็ต้อนรับตลอดเวลา” คนพูดยักคิ้วยั่วเย้า
ภามกับมะนาวมองหน้าทีมที่ตอนนี้เบะปาก พอเห็นเพื่อนมองมาเขาก็รีบส่ายหัว “ไม่เอาแบบนั้นนะ ฉันแค่ชอบว่ายน้ำ”
“ถ้ายังไม่พอใจ นี่ครับกัปตันชมรมว่ายน้ำของเรา พี่ดีน รัฐนนท์ คณะบริหารปี3ครับผม”
เสียงเฮดังก้องโรงยิม บ่งบอกว่าคนโดนเรียกน่าจะดังไม่เบา สาวๆรอบตัวซุบซิบกันยกใหญ่ สักพักร่างสูงของใครบางคนก็โดนดันออกมาหน้าเวที
“ผม รัฐนนท์ วงศ์เนตร กัปตันชมรมว่ายน้ำ”
มะนาวรีบกระตุกแขนเสื้อเพื่อน “อุ้ย พี่ดีน คนนี้หล่อมากกกก สาวๆกรี๊ดเยอะมากอ่ะ”
“เคยเห็นเหมือนพี่เขาเป็นตัวแทนแข่งว่ายน้ำหลายรายการอยู่นะ”ทีมทำท่าครุ่นคิด
ตึกตัก
ภามมองร่างสูงผิวแทนบนเวทีตาไม่กระพริบ ใบหน้าคมสัน คิ้วเข้มที่รับกับจมูกโด่งสวย คล้ายๆ คนมีเลือดผสมต่างขาติ แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นมันไม่ใช่ความหล่อเหลาที่ดึงดูดเขาไว้หากเป็นอะไรสักอย่างชวนให้อาวรณ์จนขอบตาร้อนผ่าว
เด็กหนุ่มรีบเช็ดน้ำตาที่เอ่อคลอขึ้นมา พลางขมวดคิ้วงุนงงไม่เข้าใจตัวเอง หัวใจยังเต้นระทึกเหมือนตื่นเต้นอะไรสักอย่าง คล้ายๆเจอของที่ตามหามานาน
พี่ดีนงั้นเหรอ..
“ภาม เฮ้ย เอาไง” ทีมตบหลังเขาเบาๆ ปลุกให้ตื่นจากภวังค์
“อ้าว จบงานแล้วเหรอ” หันรีหันขวางมองไปรอบๆ ตอนนี้คนเริ่มทยอยออกจากโรงยิมแล้ว
“เหม่ออะไรขนาดนั้น เดี๋ยวทีมจะไปสมัครเข้าชมรมว่ายน้ำ ส่วนเราจะไปชมรมการแสดง ภามล่ะ” มะนาวลุกขึ้นสะพายกระเป๋าที่ไหล่
ภามเกาแก้มเขินๆ เขาตัดสินใจไว้แล้วแหละตั้งแต่เห็นชมรมนี้ขึ้นแนะนำตัว
“เรา..จะเข้าชมรมขนมไทย”
“ห๊ะ!!” คำตอบเกินคาดทำเอาสองเพื่อนร้องเสียงหลง
“นายทำอาหารเป็นด้วยเหรอ” ทีมทำตาโต
เด็กหนุ่มพยักหน้าหงึก “อือ ที่บ้านเปิดร้านอาหารไทยน่ะ ตอนเด็กๆเลยโดนจับไปช่วยในครัวแต่เราถนัดขนมกับพวกแกะสลักมากกว่า” ภามหมายถึงร้านที่แม่เปิดตั้งแต่เขาจำความได้แต่ตอนนี้ย้ายไปเปิดที่อเมริกาแทนแล้ว “ตอนแรกกะเข้าชมรมทำอาหารแต่เห็นว่ามีชมรมขนมไทยแยกออกมาเลยสนใจ”
“อุ้ย แบบนี้ไว้ทำมาให้เราชิมบ้างสิ เราชอบขนมชั้นกับลูกชุบล่ะ” มะนาวดูตื่นเต้นออกหน้า สมเป็นเด็กผู้หญิงที่ชอบของหวาน
“เฮ้ย เราก็ชอบ พวกสังขยาฟักทองไรเงี้ยะ” ทีมเริ่มลิสต์รายการของกินขึ้นมาบ้าง
“ฮ่าๆ บางอย่างอุปกรณ์เราก็ไม่พร้อมนะ แต่ที่ชมรมน่าจะมีไว้ทำมาให้ลอง”
“พูดแล้วหิวเลย เดี๋ยวสมัครชมรมเสร็จแล้วมาเจอกันที่หน้าโรงยิม ไปกินข้าวกัน” ทีมโบกมือแล้วปลีกตัวไป พอเห็นแบบนั้นมะนาวก็ขอแยกไปที่ชมรมการแสดงที่ท่าทางคนสมัครจะล้นเพราะดาราหน้าใส
ภามอมยิ้ม เขาเดินลัดเลาะชมรมต่างๆ หลบเลี่ยงการถูกดึงทึ้งเข้าชมรมอื่นที่โฆษณาฮาร์ดเซลล์สุดๆ หลังจากเขาเดินวนงงไปงงมาก็พบเต้นท์ที่วางผลไม้แกะสลักสวยควบคู่กับขนมไทยหลายอย่างไว้ด้านหน้า
“ขอโทษครับ”
หญิงสาวผมซอยสั้นที่กำลังแกะแตงกวาเงยหน้าขึ้นงุนงง
“ชมรมขนมไทยใช่ไหมครับ ผมมาสมัครเข้าชมรม” ภามส่งยิ้มให้ก่อน
มีดแกะสลักหล่นตุบ สาวน้อยตรงหน้าเบิกตากว้าง พอตั้งสติได้เจ้าหล่อนก็รีบยื่นใบสมัครให้กรอกแล้วเก็บใบสมัครไว้ราวของล้ำค่า
“โอ้ยยย เพิ่งเคยเจอผู้ชายมาสมัครพี่ชื่อกุ้งอยู่ปีสองจ้า กิ๊ฟฟี่!! พี่อุ้มมมม!! เรามีสมาชิกใหม่แล้ว”
พอสิ้นเสียงตะโกน อีกสองสาวก็โผล่มาจากด้านหลัง นั่นทำให้เขาเห็นว่าชมรมขนมไทยและชมรมอาหารไทยอยู่ข้างกัน
“ตายแล้ว ยินดีต้อนรับพี่ชื่อกิ๊ฟฟี่ อยู่ปีสองจ้ะ” พี่สาวผมมวยยิ้มหวาน ดวงหน้าแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางค่อนข้างจัด แต่เมื่อเหลือบตามองที่มือ ภามก็ได้เห็นว่ามือของพี่เขาตัดเล็บกุดแถมสะอาดสมกับเป็นคนทำอาหาร
“พี่อุ้มจ้ะอยู่ปีสาม” พี่อุ้มเป็นสาวแว่นผมดัดประบ่า ท่าทางใจดี “ชมรมเรามีสมาชิก 9 คน เป็นชมรมลูกของชมรมอาหารไทย ปกติจะทำกิจกรรมร่วมกันจ้ะ ดีใจจังที่มีน้องผู้ชายมาสมัคร” พี่อุ้มทำตาวาววับตะครุบมือเด็กหนุ่มหมับ“ให้สาวๆยกถุงแป้งแบกอุปกรณ์กันเองนี่ไม่ไหวจริงๆ”
ภามหัวเราะเบาๆ “มีอะไรให้ช่วยก็บอกนะครับ ผมชอบทำพวกขนมไทยแกะสลักก็ได้อยู่”
“เลิศ!” พี่กิ๊ฟฟี่ทำท่าเหมือนผู้ชนะ “ชมรมอื่นเขาจะมาขอความช่วยเหลือพวกเราบ่อยๆ ให้ไปจัดซุ้มอาหาร บางทีทางมหาลัยก็ติดต่อมา มีคนทำเป็นมาช่วยยิ่งดีใหญ่เลย”
สาวๆเริ่มเจี้ยวจ้าวพาลลากพี่สาวจากเต้นท์ข้างๆ มาแนะนำตัว ชมรมอาหารไทยมีสมาชิกผู้ชายอีกสองให้เขาพอโล่งใจจากนั้นก็แลกไลน์แลกเบอร์เพื่อนัดกันมาเจอต่อไป
ในรั้วมหาวิทยาลัยมีทั้งโรงอาหาร ร้านอาหารไปจนถึงร้านคาเฟ่น่ารักน่านั่ง บางร้านเปิด24ชั่วโมงในช่วงสอบโดยเฉพาะร้านกาแฟแถวๆสถาปัตย์จะเปิดจนดึกช่วงมีโปรเจค
“ชมรมเรานะสาวๆเต็มไปหมดเลยล่ะ” มะนาวบ่นอุบ มือก็จิ้มหมูผัดกระเทียมเข้าปาก ตอนนี้พวกเขากินข้าวในร้านอาหารเพื่อหนีอาการร้อนและจราจลย่อยๆในโรงอาหาร
“เอ้า ก็ชมรมการแสดงนี่มีดาราอีกต่างหากไม่แปลกหรอก ถ้าอยากเจอผู้ชายเยอะๆมาชมรมเราดิกล้ามทั้งนั้น” ทีมหัวเราะชอบใจเมื่อโดนมะนาวร้องอี๋ใส่ “แต่สาวๆก็มาเยอะอยู่เนอะ มาส่องพี่ดีน คนหล่อก็งี้น่าอิจฉาชะมัด”
ภามใจกระตุกจนส้อมหลุดมือตกพื้น เขายิ้มแหยแล้วขอส้อมใหม่จากพนักงาน หัวใจที่สงบไปแล้วเริ่มสั่นไหวขึ้นมาอีกครั้ง
“ทำไมภามกินน้อยจัง” มะนาวเอ่ยทักเพราะจานของเพื่อนนักทำอาหารของเธอพร่องไปนิดเดียว
“ปวดท้องอ่ะ” ภามลูบท้องป้อยๆ “เราเป็นพวกกินผิดเวลาไม่ได้ โรคกระเพาะจะมาทันที”
“เอ้า แล้วไม่บอก” ทีมขมวดคิ้ว “จะได้กินข้าวกันก่อนไปสมัครชมรม นายเองก็ผอมๆซีดๆ นี่นอกจากโรคกระเพาะมีอะไรอีกไหม”
“อืม ก็มีเรื่องเสียงดัง”
“กลัวเสียงดัง?” มะนาววางช้อนแล้วกลับมาให้ความสนใจเพื่อนอย่างเต็มตัว
“ประมาณนั้นเสียงฟ้าผ่ารุนแรง เสียงประทัด ลูกโป่ง เสียงปิดประตูแรงๆ แบบ..เสียงที่ดังปังน่ะ” ภามพยายามนึกว่ามีเสียงอะไรอีกที่เขากลัว
“ถ้าได้ยินแล้วจะเป็นไงวะ อ่ะ โทษที” ทีมตบปากตัวเอง
“พูดกู มึง วะ โว้ยไปเหอะ เราเองก็จะหลุดหลายทีแล้ว” ภามหัวเราะทีมที่ทำหน้ายุ่ง “ก็ถ้าได้ยินเสียงดังแล้วจะตัวสั่น น้ำตาไหล แต่ถ้าดังมากแบบไม่ตั้งตัวแม่เล่าว่าเราจะเกร็งหายใจหอบไปเลย หนักๆก็หมดสติ..แบบ ไฮเปอร์อ่ะ”
“เหยด” ทีมอุทาน “ไม่ได้แล้วโคตรอันตราย”
“นั่นสิ ดีแล้วที่บอกไว้ก่อนพวกเราจะได้รับมือทัน”
พอเห็นเพื่อนเริ่มแตกตื่น ภามก็ยิ้มกว้างแล้วรีบปลอบ “ใจเย็นๆ เสียงดังที่ว่ามันต้องดังมากเลยนะ ประตูปิดปังเราก็แค่สะดุ้งเหมือนพวกนายแหละ ส่วนพวกประทัด ลูกโป่งก็เลี่ยงๆไป เลี่ยงไม่ได้ก็แค่อุดหูเอายังไงก็ตั้งตัวได้ไม่มีปัญหา”
“เฮ้อ ดูไปดูมาเราน่าจะถึกกว่าภามอีกนะ” มะนาวมองเพื่อนพิจารณาหัวจรดเท้า
“ยังไง”
“ภามสูงกว่าเรานิดหน่อย น่าจะหนักกว่าเราไม่กี่กิโลด้วยซ้ำ แถมดู..ยังไงดี น่าปกป้อง”
“ห๊ะ” ภามเบิกตากว้าง นี่เขาดูอ่อนแอขนาดนั้นเลยเรอะ
“เออว่ะ เวรกรรม นี่กะว่าจะให้มาช่วยกันดูแลมะนาวไม่ให้ใครมาจีบมั่วซั่ว ไปๆมาๆ นี่เราต้องดูแลทั้งคู่ป่าววะเนี่ย” ทีมเกาหัวแกรกๆ เล่นเอามะนาวขำคิกคักชอบใจ แต่ภามนี่สิขำไม่ออก เขาออกกำลังมากไม่ได้เพราะอาการที่ว่ามาพาลทำเอาพ่อแม่เป็นห่วง กิจกรรมที่มีเสียงดังแบบพวกชมรมกรีฑาอะไรนี่เลิกพูดไปเลยเพราะมีเสียงปืนตอนสตาร์ท
“เฮ้ย ภามเราถามจริงๆนะ” ทีมกระซิบกระซาบ ทำให้มะนาวและเขาต้องขยับเข้าใกล้เหมือนสุมหัวกัน “แกชอบผู้ชายหรือผู้หญิงวะ”
มะนาวร้องอุ้ยเบาๆแล้วปิดปากแก้มแดง ส่วนภามติดสตั๊นเบิกตากว้าง
“เราไม่ได้รังเกียจนะเว้ย ถามเพื่อจะได้ทำตัวถูกว่าต้องคอยกันแกจากผู้ชายรึเปล่า” เพื่อนตัวโตทำหน้าจริงจัง
ภามอ้ำอึ้งแก้มร้อน “เรา...เราก็ไม่รู้ว่ะ”
“อ้าว” เสียงร้องดังมาจากเพื่อนทั้งคู่
“หรือนายเป็นไบ” มะนาวที่ดูตาแพรวพราวถามขึ้นอย่างลุ้นๆ
ภามส่ายหัว “ไม่รู้จริงๆ เราเฉยๆทั้งสองเพศ ถ้ามันจะใช่ เพศไหนก็ไม่น่ามีปัญหานะ” เขายิ้มให้เจื่อนๆ เพราะตั้งแต่เกิดมาจนป่านนี้เขายังไม่เคยมีแฟนสักคน
“โอเค เก็ทล่ะ” ทีมหยัดตัวขึ้นนั่งตรงๆ “เอาเป็นว่าจะคอยกันพวกผู้ชายมาจีบด้วยแล้วกัน ..ต้องไว้หนวดด้วยไหมวะ” พึมพำแต่ดังพอให้มะนาวกับภามหัวเราะชอบใจ
“อย่างภามนะ ต้อง...จิ้นคู่กับพี่ดีนไง” มะนาวคิกคัก “ตัวเล็กๆกับตัวใหญ่ๆ อย่างกับในนิยาย”
ภามสะดุ้งเฮือกหน้าร้อนขึ้นมาทันที “จะ จิ้นอะไรเล่ามะนาว” รีบหยิบน้ำขึ้นจิบมือไม้สั่น
“เห.........” มะนาวกับทีมประสานเสียงพร้อมยิ้มล้อ ภามถลึงตาใส่ดุๆ
“พอเลย เลิกๆ ทำไมมาเข้าเรื่องนี้ได้ก็ไม่รู้ แม่ง” เขาสบถอุบอิบก่อนที่จะพาเปลี่ยนเรื่องไปคุยเรื่องอื่น
ปล่อยให้คนปากแข็งใจแกว่งอยู่คนเดียว
-
น่าสนุกดี
-
น่าสนใจจจ มาต่อด้วยยยยยย
ค้างมากก
-
รอมาต่อจ้าาาาา
-
ปักธงรอ :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ภามพี่ดีน นี่อินกับพี่กรณ์จากชาติที่แล้วเหรอ
ถ้าใช่นี่ชาตินี้ขออย่าให้โดนขัดขวางจากครอบครัวจนต้องฆ่าตัวตายอีกนะ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
รอออ
-
สนุกมากกกกกก o13
อยากให้เจอกันเร็วๆเนอะ ตื่นเต้นๆๆ :katai2-1:
-
มารอติดตามจ้า
-
สำนวนดีมากค่ะ
สนุกมากเเค่อินโทรกับตอนเเรก มาต่อไวไวนะ ติดตามค่ะ
-
พี่ดีนจะมองหาใครสักคนเหมือนกันไหมนะ
รอตอนต่อไปค่ะ
-
จิ้ม จิ้ม :z13:
-
ตอนที่ 2 สัญญา
[/b]
หลังจากเปิดเทอมไปสองอาทิตย์ ภามค่อนข้างจะปวดหัวกับการเรียนใหม่ๆ โชคดีที่มีเพื่อนทั้งสองคนร่วมด้วยช่วยกันงง กิจกรรมชมรมยังไม่ได้เริ่มอย่างเป็นทางการ เหมือนจะให้เด็กใหม่ปรับตัวกันเสียก่อน เขาได้ยินมาเหมือนกันว่าพอผ่านไปสักเดือนรุ่นพี่ก็จะเริ่มเรียกตัว
ภามปิดหนังสือวิชาเศรษฐศาสตร์จุลภาคเล่มหนาเตอะแล้วฟุบหน้าลงบนโต๊ะ เข็มนาฬิกาชี้บอกเวลา4ทุ่ม เขาเปิดคอมพิวเตอร์แล้วล็อคอินเข้าหน้าเวปไซต์สีฟ้าคุ้นตา เคอร์เซอร์ลูกศรกดเข้าหน้าเพจชมรมว่ายน้ำของมหาวิทยาลัยที่ตอนนี้เขากลายเป็นแขกขาประจำต้องเข้ามากดดูทุกวัน เด็กหนุ่มมองภาพใบหน้าหัวหน้าชมรมว่ายน้ำที่สมาชิกชมรมแอบถ่ายมาลงในเพจด้วยรอยยิ้มบางเบาก่อนจะยกมือขึ้นแตะใบหน้าคมคายผ่านจอ หัวใจยังคงเต้นแรงทุกครั้งที่เห็น ทั้งๆที่รู้ว่าเฟสของพี่ดีนชื่ออะไรแต่เขาไม่กล้าพอที่จะขอแอดเป็นเพื่อน ไม่รู้เหมือนกันว่าจะอธิบายความรู้สึกตัวเองยังไง ดีใจที่เจอแต่ก็กลัวที่จะพบหน้า สุดท้ายเลยได้แต่แอบมองผ่านโซเชี่ยลไปเรื่อย
“ทำไมเห็นพี่เขาแล้วเศร้าแปลกๆนะ”
พึมพำพลางพิมพ์ชื่อลงบนบาร์ด้านบนเรียกหน้าเฟสของคนที่แอบมองขึ้นมา พี่ดีนไม่ค่อยโพสต์อะไรสักเท่าไหร่ ส่วนมากจะเป็นภาพเจ้าตัวที่โดนแท็กมาจากเพื่อนๆ
และภาพเหล่านั้นมักเป็นภาพพี่ดีนกำลังเหม่อมองอะไรสักอย่างด้วยสายตาว่างเปล่า ขนาดคนแท็กภาพยังเขียนแคปชั่นถาม [มองหาอะไรอยู่?]
ภามเซฟภาพเก็บเข้าเครื่องแล้วปิดคอมพ์ปิดไฟมุดเตียงนอน หัวใจของเขาเต้นระรัวหน้าร้อนผ่าว โคตรเขินตัวเองที่กำลังทำตัวเป็นสาวน้อยมีรักแรก ถ้ามะนาวกับทีมรู้ว่าเขาเพ้อขนาดนี้ต้องโดนแกล้งแหงๆ
“พอๆๆ ไอ้ภาม นอนได้แล้ว” ตบแก้มตัวเองแล้วหลับตาปี๋ ไม่นานนักคนฟุ้งซ่านก็จมหายไปกับนิทรารมย์
…
…
“นี่พี่กรณ์ สมมุตินะ” ใบหน้าใสๆหันมามองสบตาคนที่นั่งกุมมือด้วยกันอยู่ข้างๆ ทั้งคู่หย่อนขาเตะน้ำในสระเล่น
“ว่า?” กรณ์เลิกคิ้ว
“ถ้าพวกเราเกิดใหม่ พี่ว่าเราจะหากันเจอไหม”
คนโดนถามทำตาปริบๆ แล้วดีดนิ้วที่เหม่งอีกฝ่าย “อ่านนิยายมากไปรึไง”
“ฮึ่ยยย” อินลูบหน้าผากป้อยๆ “ถามก็ตอบสิ”
ดวงตาคมละมุนลงด้วยความเอ็นดู “เจอสิ”
“พูดจริงดิ” ไอ้ตัวแสบแสร้งทำหน้าตกใจ
“จริงๆ” กรณ์กำมือเล็กเอาไว้แน่น “จะตามหาจนกว่าจะเจอเลยล่ะ”
อินบีบมือใหญ่ตอบรับ ร้อนวาบที่ขอบตา
“ถ้าอยู่คนละซีกโลกล่ะ”
“พี่ก็จะขึ้นเครื่องบินหาวนไป”
“หูย รวย”
กรณ์ยักคิ้ว “แน่นอน”
ริมฝีปากบางเม้มแน่นก่อนจะเอ่ยขึ้นบางเบา “อินก็จะตามหาพี่เหมือนกัน”
ชายหนุ่มคลี่ยิ้มแล้วก้มลงแตะหน้าผากกับหน้าผากคนรัก
“สัญญานะว่าเราจะหากันจนเจอ...”
“อืม..สัญญา”
...
...
ปัง!! โครม!!
“เชี่ย!!” คนโดนปลุกด้วยเสียงปิดประตูมหาโหดทุกเช้าด่าลั่นหลังจากลงมากลิ้งที่พื้น สงสัยต้องซื้อเตียงใหม่ให้ใหญ่ขึ้นจะได้ไม่ตกเตียงเวลาตกใจอีก
“เหยด 8โมง” ภามตะเกียกตะกายวิ่งเข้าห้อง เขามีเรียนตอนเก้าโมงด้วยสิ
เด็กหนุ่มถอดเสื้อผ้าโยนเตรียมกระโจนเข้าชาวเวอร์แต่ต้องชะงักเมื่อรู้สึกแปลกๆ เขาลูบใบหน้าตัวเองแล้วรีบพุ่งไปส่องกระจก
น้ำตาอุ่นๆ ไหลจนแก้มเปียกชุ่ม
“เฮ้ย อะไรวะเนี่ย” เขารีบเช็ดน้ำตา “ฝันร้ายเหรอ น่าอายชิบหาย” ก้อนสะอื้นจุกขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่
ทำไมถึงเศร้าขนาดนี้..
ภามวิ่งตาหูเหลือกหลังจากผจญรถติดจนเกือบมาไม่ทันเวลา เขาโทรบอกเพื่อนสาวให้ซื้อข้าวเช้าแล้วไปรอที่ห้องเรียนพร้อมทีมได้เลย
“โอย จะตาย” เด็กหนุ่มลากสังขารมาถึงห้อง น้ำตาแทบไหลเพราะอาจารย์ยังไม่เข้า อาจารย์คนนี้โหดมากมาช้าห้านาทีก็ล็อกห้องห้ามเข้าแล้ว
“ใจเย็นๆ เอ้า แซนวิสกับนมที่ฝากซื้อ” มะนาวดึงให้เพื่อนนั่งดีๆ แล้วส่งของกินให้ เธอยิ้มขำเมื่อเห็นภามเจาะกล่องนมดูดอึกๆ แล้วเริ่มแกะแซนวิสกิน
“เมื่อคืนภามกับทีมได้ดูบอร์ดในเวปมหาลัยป่ะ” หญิงสาวเอ่ยถามพร้อมอมยิ้มตาเป็นประกาย
“หึ ไม่ได้ดู” ทีมตอบในขณะที่ภามส่ายหัวเพราะของกินเต็มปาก
“หุหุ งั้นรอแป๊บ” เจ้าหล่อนหยิบแท็ปเล็ตมาเปิดยุกยิกแล้วยื่นมาให้เพื่อนชายทั้งสองดู
เว็ปไซต์มหาวิทยาลัยจะมีบอร์ดให้นักศึกษาตั้งกระทู้ต่างๆ โดยแยกเป็นระดับชั้นปีแต่ไม่ได้แยกคณะ เจ้าหน้าที่มหาวิทยาลัยมักจะมาโพสต์แจ้งเวลามีงานอะไร รวมถึงแจ้งแคนเซิลคลาสต่างๆ ส่วนนักศึกษามักจะมาโพสต์ถามแนวข้อสอบบ้าง เม้ามอยเรื่องในมหาลัยบ้าง แม้แต่เรื่องหนุ่มหล่อสาวสวยประจำชั้นปี
กระทู้ที่มะนาวเปิดให้ดู มีชื่อว่า “หนุ่มหล่อ น่ารัก ประจำปี1”
ในนั้นมีรูปหนุ่มน้อยนักศึกษาปี1 ที่ถูกลงเอาไว้ มีทั้งถูกแอบถ่ายหรือขอถ่ายคละกันไป
“เฮ้ย” ทีมอุทานเมื่อเห็นภาพตัวเองกำลังคร่อมมอเตอร์ไซค์ ใต้ภาพนั้นมีแคปชั่นว่า
..น้องทีมปี1 เศรษฐศาสตร์ หล่อเข้มคมขำ กำลังน่ากิน..
ภามกับมะนาวหัวเราะก๊ากเมื่อเพื่อนทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก
“ไม่ต้องเลยไอ้ภาม มาดูนี่เลย มาดูนี่” ทีมล็อคคอเพื่อนลากเข้ามาดูใกล้ๆ ถัดจากภาพทีมไม่เท่าไหร่ก็มีภาพของภามกำลังกึ่งนั่งกึ่งยืนพิงรั้วเตี้ยๆ พร้อมรอยยิ้มกว้าง
“เฮ้ย นี่มันที่พวกเรายืนคุยกันเมื่อวาน” ภามอ้าปากพะงาบๆ
“หึหึ น้องภาม เศรษฐศาสตร์ปี1 หน้าใสให้ใจสั่น ตาหวานฉ่ำเกินห้ามใจ” ทีมอ่านแคปชั่นให้ฟังแล้วหัวเราะจนตัวงอ ภามซัดหลังไอ้เพื่อนเวรดังอั่กแต่มันไม่สะท้าน
“นี่ๆ มีอีกนะ ข้างล่าง ..น้องทีมกับน้องภามคู่จิ้นแห่งปี” มะนาวอ่านเสียงกรุ้มกริ่ม บอกชัดเจนว่าเธอกำลังขำจนจะขาดใจตาย
“ก็เชี่ยแล้ว!” ทั้งภามทั้งทีมร้องลั่น รีบลูบแขนให้หายขนลุก คิดได้ไง เขากับทีมเนี่ยนะ!!
เวลาสี่โมงครึ่ง วิชาสุดท้ายเจบลงพร้อมร่างของเด็กเฟรชชี่ที่นอนแผ่เป็นซากเพราะยังปรับตัวกันไม่ค่อยได้
“ภาม แกต้องเริ่มไปชมรมรึยัง” ทีมเอ่ยถามพลางเก็บอุปกรณ์การเรียนที่มีแค่ปากกาแดงกับน้ำเงินสองแท่งเข้ากระเป๋าเสื้อ
ภามส่ายหัวดิ๊ก “หึ ยังอ่ะ พี่เขานัดอาทิตย์หน้า”
“เออ ดีๆ งั้นแกกับมะนาวไปเชียร์เราที่ชมรมว่ายน้ำหน่อยดิ วันนี้มีคัดตัว เสร็จแล้วไปกินชาบูกัน”
เด็กหนุ่มชะงักมือที่กำลังจดงานบนกระดานไวท์บอร์ด ใจเต้นแรงขึ้นมาทันที
“ไปกันเนอะภาม เราอยากไปส่องหนุ่มๆ” มะนาวกอดแขนมัดมือชกทันที
“เราปฏิเสธได้ไหมล่ะ” ตอบเสียงอ่อย จะให้ไปเถียงอะไรได้
“ไม่ได้” สองเสียงจากเพื่อนมาพร้อมเสียงหัวเราะสะใจ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นเสียงโวยวายเพราะตีกันเอง
ห้าโมงเย็น สระว่ายน้ำในร่มของมหาวิทยาลัยตอนนี้เต็มไปด้วยผู้คนมากมาย ภามกับมะนาวหาที่นั่งบนสแตนด์พลางมองบรรยากาศตื่นเต้นด้วยความสนใจ
“คนสนใจเยอะจัง แค่คัดตัวไม่ใช่เหรอ” ภามเอ่ยขึ้นด้วยความสงสัย เพราะทีมบอกว่าวันนี้พี่ๆ เขาจะคัดตัวเด็กปีหนึ่งว่าใครจะได้เป็นตัวจริงเพื่อจะได้เป็นตัวแทนมหาวิทยาลัยเวลาไปแข่งข้างนอก
“แหงดิ ชมรมว่ายน้ำม.เราดังนะ มีทีมชาติด้วย ไปกวาดรางวัลมาตั้งหลายที่” มะนาวที่ตอนนี้ผันตัวมาเป็นสมาชิกหนุ่มว่ายน้ำอธิบาย
“หืม..สุดยอดเลย อ้ะ มากันแล้ว”
ตอนนี้เด็กปีหนึ่งสิบกว่าคนในชุดว่ายน้ำทยอยกันมายืนรวมตัวข้างสระ ตรงนั้นพี่วินคนเดิมกำลังอธิบายอะไรสักอย่างอยู่
“อั้ยยะ ทีมของพวกเราหุ่นดีสุดแล้ว” มะนาวตาวาวหยิบมือถือถ่ายรูปแถมวิพากษ์วิจารณ์หุ่นหนุ่มๆ จนคนฟังทนไม่ไหว
“เสียเด็กว่ะ” ภามหัวเราะแล้วแกล้งปิดตาเพื่อนสาว แต่ก็โดนหยิกมือจนต้องยอมปล่อย
“อูย คนนี้สิเด็ดจริง” เจ้าหล่อนตีแขนเพื่อนตุบตับเหมือนระงับใจไว้ไม่อยู่ พอๆ กับเสียงสาวๆกรี้ดกร้าดพร้อมยกมือถือขึ้นถ่ายรูปกันเกรียวกราว
ภามมองตามแล้วต้องชะงักกับร่างสูงผิวแทนในชุดว่ายน้ำ พี่ดีนใส่เสื้อวอร์มของมหาวิทยาลัย ในมือถือเอกสารเดินไปหาพี่วิน ทั้งคู่คุยกันสักพักก่อนจะโบกมือให้น้องๆ วอร์มร่างกายเพื่อเตรียมคัดตัว
ประธานชมรมว่ายน้ำสะบัดแขนขาเพื่อวอร์มตัวเองบ้าง เขาไม่สนใจเสียงกรี้ดกร้าดหรือเสียงซุบซิบรอบตัวเพราะเคยชินไปแล้วกับการถูกจับตามองยามแข่งขัน
“เดี๋ยวน้องว่ายตามแผนนี่เสร็จรอบแรก คัดเอาคนว่ายเร็วสุด5คนมาทดสอบอีกรอบใช่ไหมวะดีน” วินถือเอกสารเดินมาย้ำกับเพื่อนอีกครั้ง เห็นแบบนี้เขาก็รองประธานชมรมว่ายน้ำล่ะ
“อืม คนที่ได้คะแนนสูงสุดสองคนให้เป็นตัวจริงเก็บคะแนนเตรียมแข่งว่ายน้ำสิ้นปี ส่วนอีกสามให้เป็นสำรองก่อนดูหน่วยก้านกันไป” ดีนชี้ตรงจุดที่วงสีแดงเอาไว้
“ปีนี้หน่วยก้านดีๆ เยอะอยู่นะเนี่ย ดีเลยแทนพวกปีสี่ที่เรียนจบ” เจ้าของผมย้อมสีทองยังคงพูดหงุงหงิงแต่คนฟังหูทวนลมไปแล้ว
ดีน รัฐนนท์ เจ้าของส่วนสูง186 เงยหน้าขึ้นมองสแตนด์เชียร์ ผิวสีแทนจากการตากแดดขับให้เขามีสเน่ห์ โดยเฉพาะร่างกายแข็งแรงที่มีกล้ามเนื้อเรียงสวยและวีไลน์ชัดเจนกระชากใจสาวๆ ให้ระทวยกันเป็นแถบ ไม่ค่อยมีใครรู้เรื่องของเขามากนัก นอกจากรู้ว่าเป็นลูกเสี้ยวผสมตะวันออกกลาง มีน้องชายอยู่สถาปัตย์ปี2และน้องสาวอยู่คณะอักษรปี1
ดวงตาคมติดหวานตามสายเลือดที่หลายคนบอกว่าเวลาดุเหมือนมีไฟลุกโชติน่ากลัว กวาดมองไปรอบตัวด้วยความเคยชิน ใบหน้าของผู้คนมากมายไหลผ่านสายตาไปเหมือนอย่างทุกๆวัน
“เอ้า เหม่อ เหม่อตลอดอ่ะ” วินเอากระดาษโบกตรงหน้า “เผลอไม่ได้เที่ยวมองหาอะไรอยู่เรื่อย”
ดีนปัดมือเพื่อนออกพลางพ่นลมหายใจเซ็งๆ “น้องๆพร้อมแล้วก็เริ่มสักที”
พอได้คำสั่งจากประธาน วินก็ยักไหล่เดินไปประจำที่ปากคาบนกหวีดมือถือที่จับเวลา
“ระวัง..ปี๊ด!!!!” เสียงนกหวีดดังลั่นพร้อมร่างของเด็กใหม่ชมรมว่ายน้ำกระโจนลงสู่ผิวน้ำ
เฮือก!!
ภามสะดุ้งโหยงจากเสียงนกหวีด เขาพรูลมหายใจหนักๆ เรียกสติหลังจากเผลอจ้องมองใครบางคนจนสติหลุดหาย ตอนที่พี่ดีนหันมาทางสแตนด์เขาก็ดันตกใจเผลอก้มหลบซะงั้น ฮื้อออ อยากจะทึ้งหัวตัวเองรัวๆ
“ภามๆๆๆ ทีมขึ้นนำแล้ว” มะนาวเขย่าแขนเขารัวๆทำให้ภามต้องหันกลับมาสนใจการคัดเลือกอีกครั้ง
ทีมกำลังขึ้นนำจริงหลังจากกลับตัวในรอบที่สอง เสียงเชียร์ดังสนั่นสร้างบรรยากาศคึกคักตื่นตัว ภามกับมะนาวพลอยตื่นเต้นตะโกนเชียร์เพื่อนไปด้วยและเป็นไปตามคาด ทีมได้เป็นหนึ่งในตัวจริงที่ต้องซ้อมเตรียมพร้อมไปแข่งกีฬามหาวิทยาลัยปลายปีนี้
“เจ๋งไปเลย” ภามเอ่ยชมเพื่อนที่เพิ่งเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ พวกเขายังอยู่ที่สแตนด์ข้างสระว่ายน้ำในขณะที่ผู้ชมคนอื่นๆทยอยกลับไปกันหมดแล้ว สมาชิกชมรมหลายคนยังว่ายน้ำอยู่โดยมีเสียงของรุ่นพี่และครูฝึกดังเป็นระยะ
“เห็นแบบนี้สมัยม.ปลายก็แชมป์จังหวัดนะครับ” ทีมยักคิ้วจึกๆ เขาลูบท้องตัวเองป้อยๆ “หิวแล้วอ่ะ ไปกินชาบูกันเร็ว”
มะนาวเก็บของลุกแต่ไม่วายชะเง้อมองหารุ่นพี่สุดหล่อ
“พี่ดีนไปไหนอ่ะ”
“คุยกับพี่วินอยู่ข้างในเรื่องตารางวันเก็บตัวอะไรนี่แหละ พอเลยมะนาว เพื่อนสาวใสๆวันแรกเจอไปไหนหมดแล้ว”
สาวน้อยหัวเราะคิกคัก “เราใสๆนะ แค่ถามเผื่อภาม”
“แค่ก!!” ภามที่กำลังกระดกน้ำขวดสำลักไอจนเปียก “จะเผื่อทำไมเล่า แค่ก” ไอค่อกแค่กหน้าแดงก่ำ แล้วหันไปคว้าผ้าขนหนูที่ทีมพาดคอไว้เอามาเช็ด
“ก็ตอนคัดตัวเห็นมองพี่เขาตาไม่กระพริบ”
ภามเม้มปากเนียนเอาผ้าขนหนูปิดหน้าตัวเองไว้ครึ่งหนึ่งแล้วโทษว่าที่หน้าแดงเนี่ยเป็นเพราะสำลักไอต่างหาก หน้าร้อนอะไรไม่มี๊
“หึหึ” ทีมแสยะยิ้ม เขากอดคอเพื่อนที่มุดผ้าขนหนูไม่ยอมสบตาใคร “ไปๆ หิวแล้ว”
คนโดนล้อหน้าบูด เขาถองศอกใส่หน้าท้องเพื่อนแต่เป็นฝ่ายร้องอูยเพราะมันแข็งปั่ก ยิ่งทำให้น่าหมั่นไส้ขึ้นไปอีก
“ชาบูจ๋า ชาบู......”
เสียงร้องหงุงหงิงของรุ่นน้องดังแว่ว ทำให้ชายหนุ่มสองคนที่เพิ่งเดินเข้ามาในเขตสระต้องหันไปมอง
“อ้าว น้องทีมยังไม่กลับอีกเหรอนั่น” วินหรี่ตามองร่างของรุ่นน้องทั้งสามคนที่กำลังพากันกลับ “น้องผู้หญิงน่ารักจังชื่ออะไรน้อ สนใจไหมเพื่อน” คนเจ้าชู้ยิ้มกระลิ้มกระเหลี่ยตาวาวพร้อมหันมาถามความเห็นเพื่อน เด็กปีหนึ่งปีนี้น่ารักทั้งนั้น
ประธานชมรมว่ายน้ำไม่ตอบ หากดวงตาจับจัองแผ่นหลังของเด็กหนุ่มที่กำลังโดนเพื่อนหยอกล้อ เสียงหัวเราะและรอยยิ้มกระตุกหัวใจคนมองจนละสายตาไม่ได้ ความอบอุ่นโหยหาอาวรณ์กำลังเติมเต็มช่องว่างในใจของเขาจนมันตื้อในอก
เหมือนใจจะขาด..
“เอ้า เหี้ยละ เป็นอะไรไปมึง” วินร้องเสียงหลงเมื่อท่านประธานผู้แข็งแกร่งดังหินผายืนนิ่งแต่ตาแดงก่ำ แดงเสียจนกลัวว่าน้ำตาของเพื่อนจะไหลออกมา
ดีนส่ายหัวกระพริบตาไล่ความร้อนที่ขอบตา “ไม่มีอะไร แค่แสบตาน่ะ”
สัญญานะ..ว่าเราจะหากันจนเจอ
-
น้อยยยยย ฮือ เขาไม่เคยติดเรื่องไหนเท่าเรื่องนี้มาก่อนเลย
มาต่อด่วนนน :ling1:
-
น่าติดตามๆ
รอตอนต่อไปค่ะ o13
-
หูยยย รอตอนต่อไปค่ะ น่าติดตามมาก
-
ต่อทุกวันนะ ชอบมากค่ะ
-
เสียงเพลงของโรส สิรินทิพย์กับกบ ทรงสิทธิ์ลอยมาเลย
-
อ๊ากกกกกก :serius2:
อย่างนี้เรียกว่าเจอหรือยัง!!?? :sad4:
ลุ้นต่อไปจ้าาาาาา :hao7:
-
แงงง ชอบมาก สองตอนก็ติดซะแล้ว มาต่อบ่อยๆนะคะชอบ :hao7:
-
ใกล้ได้เจอกันแล้ว
:3123: :3123: :3123:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ชอบๆ ค่ะ รอมาต่อนะคะ ^^
-
ลุ้นมากกกก
-
อ่านแล้วมันอุ่นๆในหัวใจดีจังค่ัะอยากให้ตอนที่เค้าได้เจอกันมาถึงเร็วๆมาต่อเรื่อยๆนะคะ
-
เกือบได้เจอกันแล้ววววว ชาติที่แล้วนี่วิบากกรรมมาก กว่าจะได้มาเจอกัน
-
เกาะจอรอชมค่ะ น่าจะเป็นเรื่องละมุนละไม ชอบคาเรคเตอร์พี่ดีนค่ะ นักว่ายน้ำหุ่นแซ่บ :hao6:
รออออออ
-
ชอบ ติดตาม~~~ :katai2-1:
-
ตอนที่ 3 ไม่เคยลืม
“ครับแม่ สบายดีครับ”
เย็นวันอาทิตย์เด็กหนุ่มกำลังวุ่นอยู่ในครัวขนาดเล็กของคอนโด ปากก็พูดคุยกับมารดาผ่านแท็ปเล็ตที่เปิดเฟสไทม์เอาไว้ กลิ่นหอมหวานของขนมลอยอยู่ในอากาศเรียกน้ำลาย ถาดสีเงินวางอยู่บนโต๊ะไม้ ในถาดมีถ้วยฟลอยด์เล็กๆ วางเรียงกันอยู่ ภามค่อยๆหยอดแป้งสุกสีฟ้าอ่อนใสจากดอกอัญชัญลงทีละถ้วย
/วันนี้นึกอะไรถึงลุกขึ้นมาทำขนมล่ะเนี่ย/ ผู้เป็นมารดาอมยิ้ม หล่อนมองลูกชายที่ตักแป้งเหนียวใสใส่ถ้วยเล็ก
“อยู่ๆก็อยากกินครับ ก็เลยทำเผื่อเพื่อนไปด้วยเลย” พอทำเสร็จเขาก็หันไปจัดการส่วนที่เหลือ เอากะทิกับแป้งข้าวจ้าวและเกลือใส่หม้อ จัดการกวนจนขาวข้นน่ากิน เด็กหนุ่มตักกะทิโปะหน้าแป้งสุกเมื่อสักครู่แล้วโรยหน้าด้วยถั่วทองที่คั่วไว้เป็นอันเสร็จ
ใครว่าขนมไทยทำยาก เขาอมยิ้มชอบใจ น่าเสียดายไม่ค่อยสะดวกหาใบตองสักเท่าไหร่ไม่งั้นขนมจะหอมกว่านี้
/แม่คิดถึงฝีมือขนมของลูกจัง/
“ให้เจ้าภูมิทำให้กินก่อนนะครับ” ภามหัวเราะ เพราะภูมิน้องชายของเขาฝีมือทำขนมแย่มากแต่ทำข้าวผัดอร่อยสุดๆ คนเป็นแม่หัวเราะชอบใจ คุยกันอีกสักพักหล่อนจำต้องบอกลาลูกชายเพราะได้เวลาเตรียมเปิดร้านอาหาร พอวางสายจากแม่ภามก็เคว้งคว้างเหงาๆ ขนมทำเสร็จแล้วรอเย็นตัวสักหน่อยค่อยเอาใส่กล่องเข้าตู้เย็น
ภามเดินไปประจำหน้าคอมพ์ ตอนนี้เวลา1ทุ่มครึ่งพอดี เขาเปิดเข้าหน้าเพจเจ้าประจำแต่ครั้งนี้ต้องหัวเราะออกมาเพราะภาพสมาชิกใหม่ของชมรมโดนโพสต์ไว้เพียบ โดยเฉพาะภาพเจ้าทีมที่เป็นตัวเต็งปีหนึ่งมีเกือบทุกมุมพร้อมคอมเมนท์จากสาวๆ เด็กหนุ่มเลื่อนเม้าส์ดูเพลิดเพลิน
“หือ..........เฮ้ยยยย” เขาร้องเสียงหลงเพราะดันเจอภาพตัวเองกับมะนาว(ที่มาแค่ครึ่งตัว)นั่งบนสแตนด์เชียร์ แถมคนโพสต์มีการใส่แคปชั่นพร้อมแท็กไอ้ทีมอีกต่างหาก
[กำลังใจของมือวางอันดับหนึ่ง @team teerayu]
Lemon: ....หนูมาแค่ครึ่งตัว ใครถ่ายคะ T-T
team teerayu: เย้ย บอกแล้วไงว่าไม่ใช่ โว้วววววววว
วินนี่ เดอะ กู : @Lemon มาอีกนะคะน้องเลม่อน เดี๋ยวพี่ให้เขาถ่ายใหม่แบบเต็มตัว
team teerayu: มันชื่อมะนาวอ่ะพี่วิน
วินนี่ เดอะ กู: @Lemon ไม่เป็นไร ชื่อไหนก็เปรี้ยวใจพี่
Kritti: พี่วินอย่ามาหม้อสาวเลย ว่าแต่กำลังใจของทีมน่ารักดีนะ
Nawin: เพื่อนทีมน่ารักทั้งคู่เลย วันนั้นยังยืนมองเพลินๆ 555
team teerayu: หยั่มมา! สองคนนี้ห้ามยุ่ง
ภามถอนใจเฮือกใหญ่ ทีมมันทำหน้าที่อย่างที่เคยบอกไว้แต่ดูเหมือนยิ่งทำให้เข้าใจผิดกันไปอีก จริงๆเขาก็ไม่ได้รังเกียจเรื่องเป็นข่าวอะไรหรอกนะเพียงแต่..
เลื่อนหน้าเวปลงแล้วหยุดที่สเตตัสแจ้งตารางการแข่งขันเก็บคะแนนประจำปี
Rattanon_dean : ตารางเก็บคะแนนดูตามภาพข้างล่าง เวลาใช้สระสำหรับซ้อมตอนเช้าคือหกโมงครึ่งถึง9โมงครึ่ง เวลาเย็นคือ5โมงถึง3ทุ่ม
“จริงจังชะมัด” เบะปากแล้วซบหน้าลงบนท่อนแขน
...เขาแค่กลัว กลัวว่าพี่ดีนจะเข้าใจผิดไป
“อะไรน่ะ ตะโก้เหรอ” ทีมทำตาโต ตอนนี้พวกเขาเรียนคาบบ่ายเสร็จแล้ว หลังจากนี้พวกเขาต้องแยกย้ายไปชมรมของตัวเอง
ภามเปิดเลื่อนกล่องขนมไปให้ทีมกับมะนาว
“คล้ายๆ กัน อันนี้เรียกว่าขนมลืมกลืน จริงๆกินตอนทำเสร็จใหม่ๆจะอร่อยกว่าแต่ดันมีเรียนเช้าเลยต้องใส่ตู้เย็นไว้คืนนึง”
มะนาวทำหน้างง “ขนมลืมกลืน? ไม่เคยได้ยินงั้นเรากินเลยนะ” คนชอบของหวานหยิบขนมขึ้นมาพิจารณาดู “น่ารักจังสีฟ้าด้วย”
“สีจากดอกอัญชัญน่ะ เราผสมให้จางๆหน่อย” ภามแกะขนมที่ตัวเองขึ้นมากินบ้าง
“อื้มมม หอม หวาน มัน นุ่มนิ่มมากเลย!!”หญิงสาวทำตาโต “ทีมลองดูดิ อร่อยนุ่มลิ้นมาก”
ทีมลองขนมไทยที่ไม่คุ้นชื่อบ้าง พอสัมผัสเข้าปากเขาก็ต้องยิ้มกว้าง “อร่อยจริงด้วย”
“แป้งนุ่มใช่ไหมล่ะ นี่แหละกินเพลินจนลืมกลืน ส่วนที่หอมๆ เพราะใช้น้ำลอยดอกมะลิเป็นส่วนผสม”
มะนาวทำหน้าฟินกับชิ้นที่สาม “เฮ้อ ภามก็ดูแมนๆนะ แต่ประดิดประดอยทำขนมมากอ่ะ
“เอ้า แมนๆไม่เห็นเกี่ยวเลย มันก็เหมือนคนชอบทำอาหารทั่วไปแหละ เชฟผู้ชายออกจะเยอะแยะ” เด็กหนุ่มอธิบาย
“ถ้าชอบทำขนาดนี้ทำไมนายไม่เรียนคหกรรมวะ” ทีมสงสัย
“ถ้าเรียนก็ไม่ได้เข้ามหาวิทยาลัยนี้สิ ที่นี่ไม่มีคณะคหกรรมนี่นา”
“เออ งั้นอย่าเรียน” ทีมรีบเปลี่ยนคำพูดจนคนฟังทั้งสองคนต้องอมยิ้ม
“เราเรียนจากแม่มาทั้งชีวิตแล้วว่ะ ให้เราทำอย่างอื่นบ้างเห้อ” เขาเบ้ปากจนเพื่อนหัวเราะ หลังจากกินกันไปคนละ5-6ชิ้น พ่อครัวขนมก็เหลือบมองหน้าเพื่อนเหมือนอยากจะพูดอะไรสักอย่าง
“หืม มีไร” ทีมเลียนิ้วที่เปื้อนขนมอย่างติดใจ แต่กินมากไม่ได้เพราะต้องควบคุมน้ำหนัก
“พะ พอดีเราทำไว้เยอะ” ภามยิ้มแหะแล้วหยิบกล่องใส่ขนมขึ้นมาอีกสองกล่อง “มะนาวกับทีมก็เอาไปให้ที่ชมรมกินด้วยแล้วกัน”
“อ้อ ได้สิ ขอบคุณนะ” ทีมมองนาฬิกา “เดี๋ยวเราไปก่อนล่ะ พี่ๆเขานัดเอาไว้” เขารับกล่องขนมมาถือพลันอะไรสักอย่างก็ปิ๊งขึ้นมาในสมอง เขาเหล่มองเพื่อนที่ซ่อนแก้มแดงๆ กำลังเนียนส่งขนมให้มะนาว คนขี้แกล้งเหยียดยิ้มร้าย
“รับรองพี่ดีนได้กินแน่”
ภามสะดุ้งโหยงร้อนวาบทั้งใบหน้า “ เฮ้ย บะ แบ่งๆกันกินสิ ไม่ใช่ให้พี่เขาคนเดียว”
มะนาวกลั้นยิ้ม หล่อนเหลือบมองทีมที่กำลังสนุกสุดๆ ก็ปฏิกิริยาภามน่าแกล้งมากเลยนี่นา
“ครับๆ จะแบ่งให้พี่ดีนเยอะเป็นพิเศษเลย” ไม่วายทิ้งท้ายให้คนฟังร้อนตัว
“ไอ้ทีม!!!”
ก็เป็นเสียแบบนี้ใครจะไม่เอ็นดู
วันนี้ชมรมอาหารไทยและชมรมขนมไทยเริ่มกิจกรรมเป็นวันแรก สาวๆ อุทานตื่นเต้นเมื่อหนุ่มน้อยน้องใหม่ทำขนมมาให้ลิ้มลองฝีมือแถมอร่อยเสียด้วย ปกติห้องชมรมของมหาวิทยาลัยจะเป็นห้องแถวชั้นเดียวเรียงติดๆกัน ส่วนชมรมกีฬาจะมีห้องชมรมอยู่ใกล้สถานที่ฝึกซ้อมของตัวเอง แต่สำหรับชมรมทำอาหารจะถูกแยกออกห่างจากอาคารอื่นเพื่อความปลอดภัย
ภามมองไปรอบๆห้องที่ตอนนี้เปิดหน้าต่างระบายอากาศไว้ ฝั่งซ้ายของห้องมีครัวฝรั่งสองและครัวไทยนอกห้องชมรมอีกหนึ่ง ขยับมากลางๆห้องเป็นเคาท์เตอร์เตรียมอาหารและอ่างล้างจานสี่เคาท์เตอร์ ส่วนมุมขวาสุดของห้องเป็นโต๊ะทำงานที่เอาไว้เก็บเอกสาร มีบอร์ดแปะข่าวกิจกรรมและมีโต๊ะญี่ปุ่นพับเก็บเอาไว้หลายตัว
จากที่ฟังรุ่นพี่พูด ชมรมนี้ได้รับการสนับสนุนจากทางมหาวิทยาลัยไม่น้อยถึงได้มีห้องชมรมกว้างกว่าคนอื่นๆ เห็นว่าเวลารับจัดอาหารให้ทางมหาวิทยาลัยครัวถึงกับไม่พอใช้ อีกอย่างถึงเป็นชมรมอาหารไทยแต่ก็มีทำอาหารฝรั่งและขนมเค้กด้วย ประธานชมรมบอกว่ากำลังยื่นเรื่องเปลี่ยนชื่อชมรมเป็น “ชมรมอาหารนานาชาติ” เพราะมีคนเสนอการทำอาหารจีน เกาหลี และเวียดนามเพิ่มขึ้นมา
“ส่วนของชมรมขนมไทยใช้ตรงนี้” รุ่นพี่พาน้องใหม่ของชมรมขนมไทยที่มีกัน5คนมาดูที่เก็บอุปกรณ์ ข้าวของทุกอย่างเก็บไว้เป็นระเบียบ ไม่ว่าจะไม้พาย กระทะทองเหลือง ที่นึ่งขนมต่างๆ “เวลามีงานทีกวนขนมกันมือแทบหัก เรียกว่านอนห้องชมรมกันทั้งคืน” ขู่น้องๆตบท้ายอีกต่างหาก
หลังจากทั้งสองชมรมสำรวจห้องและทักทายกันเสร็จ ประธานก็เริ่มแจกแจงตารางต่างๆ รวมถึงวิธีการขอใช้ครัว
“ตอนนี้งานที่ถูกจ้างมาคือทำอาหารว่าง 40กล่อง ใครสะดวกมาช่วยได้บ้างคะพี่จะได้ลงชื่อไว้”
“งานนี้ใครจ้างมาเหรอคะพี่ จะได้ตัดสินใจถูก” สาวคนนึงเอ่ยเย้าเรียกเสียงหัวเราะ จนโดนประธานชมรมเอาเอกสารตีหัวไปเบาๆ
“ชมรมว่ายน้ำจ้ะ เขามีแผนรับน้องที่ทะเล เลยอยากได้อาหารว่างตอนขึ้นบัส”
ภามหันคอแทบหักเมื่อได้ยินคำว่าชมรมว่ายน้ำ หัวใจเจ้ากรรมเต้นระรัวขึ้นมาอีกครั้ง
“ขาดอีกคน มีใครสะดวกมาไหมคะ” ประธานถามอีกครั้ง
แล้วเด็กหนุ่มน้องใหม่แห่งชมรมขนมไทยก็ค่อยๆ ยกมือขึ้นมา
“ผมเองครับ”
ชมรมว่ายน้ำเพิ่งเลิกฝึกหลังจากโดนว่ายจับเวลากันจนอ่วม นอกจากฝึกกันอย่างจริงจังที่บอร์ดของชมรมยังมีการโชว์เวลาว่ายน้ำของแต่ละคนอีกต่างหาก มาเป็นกราฟวัดสถิติเลยทีเดียว
“โอ้ย เหนื่อยโคตรๆ” ทีมนอนแผ่บนเก้าอี้ยาวในห้องล็อคเกอร์ส่งเสียงหงุงหงิง
“อาบน้ำเสร็จแล้วก็รีบเปลี่ยนเสื้อสิ มานุ่งผ้าเช็ดตัวโชว์ทำเพื่อ” รุ่นพี่คนหนึ่งเอาเท้ายันจนคนขี้บ่นกลิ้งตกเก้าอี้ร้องเสียงหลง
“โอ้ยพี่ เดี๋ยวผ้าหลุดนะเว้ย” รีบรวบผ้าขนหนูไว้
“ทำไม ซ่อนไรไว้ดูหน่อยดิ๊” เสียงโหดร้ายเย็นชาของรองประธานมาพร้อมแรงกระตุก และแล้วผ้าขนหนูก็ปลิวหายไปอีกทาง
“พิ่วิน!!” คนโดนรังแกส่งเสียงโหยหวนแต่ก็นอนหงายแผ่กับพื้นต่อ
“โห่ ใส่ข้างในแล้วนี่หว่า รีบลุกเร็ว” วินเอาเท้าเขี่ยให้เด็กงอแงลุกขึ้น
“หิว..หมดแรงแล้ว” ดันตัวขึ้นนั่งแล้วทำตาโต “เออ ใช่!! มีขนมนี่นา”
พวกพี่ๆถึงกับหัวเราะเมื่อเจ้าทีมพุ่งไปที่ล็อคเกอร์หยิบขนมออกมา
“ยังไม่เสีย แหะๆ กินไหมพี่” ทีมเอาขนมวางบนเก้าอี้แล้วรีบแต่งตัวเพราะเริ่มหนาว
“อะไรวะ ตะโก้เหรอ” วินก้มลงหยิบ “สีฟ้าแปลกดี หอมด้วย อ้าวไม่มีใส่ข้าวโพด ใส่เผือกไรเหรอวะ”
“ไม่ใช่ๆ นี่ขนมลืมกลืน ไม่รู้จักอะดิ๊” คนเพิ่งรู้รีบอวดภูมิ คนที่ยังเหลืออยู่ในห้องเลยเข้ามาหยิบกันคนละชิ้นสองชิ้น
“เคยได้ยินชื่อแต่ไม่เคยกินว่ะ ..เฮ้ย อร่อย” วินอุทานเมื่อขนมนุ่มนิ่มเข้าไปอยู่ในปาก รสชาติหวานของแป้งสีฟ้ากับความเค็มของกะทิเข้ากันสุดๆ “ซื้อจากไหนเนี่ย”
ทีมยักไหล่พร้อมหัวเราะด้วยท่าทางกวนอวัยวะเบื้องล่าง “เพื่อนผมทำให้กิน หมอนี่เจ๋งสุดๆขอบอก”
“ผู้ชายทำ?” พี่อีกคนถามด้วยความแปลกใจ
“ครับ บ้านมันทำร้านอาหารไทย มันเลยทำขนมพวกนี้เป็น”
เสียงประตูห้องเปลี่ยนเสื้อเปิดดังปังพร้อมคนที่เข้ามาใหม่หยุดการสนทนาของคนที่อยู่ในห้อง ประธานชมรมทำหน้าแปลกใจเมื่อเห็นสมาชิกยังอยู่อีกห้าหกคน
“ทำอะไรกัน ยังไม่กลับ” ดีนเดินเข้ามาร่วมวงสนทนา เขามองกล่องขนมในมือรุ่นน้องก่อนที่คิ้วเข้มจะขมวดเข้าหากัน
“ขนมลืมกลืน?”
“เฮ้ย พี่รู้จักด้วยเหรอ” ทีมทำตาระยิบระยับแล้วรีบยื่นให้ “เพื่อนผมทำเองแหละ ลองสักชิ้นสิครับ”
ชายหนุ่มไม่ได้ปฏิเสธ เขาหยิบขนมเข้าปากแล้วนิ่งไปสักพัก รสชาติหอมหวานหากคุ้นเคยชวนให้หัวใจเขาเต้นแปลกๆ ดวงตาคมตวัดมองรุ่นน้องทำท่าเหมือนจะถามอะไรสักอย่างแต่ก็เปลี่ยนใจ
ทีมไม่ปล่อยโอกาสให้หลุดลอย รีบขายเพื่อนทันที “ภามเพื่อนผม ที่เคยมาชมรมเราอ่ะพี่ มันทำเอง”
ดีนพยักหน้า “อร่อยดี แต่วันหลังเอาไปกินนอกห้องล่ะเดี๋ยวมดขึ้น”
พอโดนดุเรื่องของกิน สมาชิกคนอื่นก็รีบพากันกอดคอคว้ากระเป๋าหนี ส่วนเจ้าของขนมก็ยิ้มแหย ไม่วายเดินเข้าไปสะกิดประธานส่งท้าย
“เหลือชิ้นสุดท้ายผมให้ ชิ้นสุดท้ายแฟนน่ารักนะพี่” ยักคิ้วพร้อมมัดมือชกเอาขนมใส่มือ ก่อนที่จะคว้ากระเป๋าเปิดแน่บไปอีกคน
ดีนมองขนมชิ้นน้อยในมือ
“ภาม..งั้นเหรอ”
ดวงตาดุละมุนลงพร้อมรอยยิ้มบางเบา เขาวางขนมลงบนโต๊ะแล้วหยิบมือถือขึ้นมาถ่ายภาพ จากนั้นก็เข้าแอพพลิเคชั่นสีฟ้าที่ตัวเองไม่เคยโพสต์อะไรหน้าเฟสมานานแล้ว นิ้วเรียวกดอัพรูปลงไปเฉยๆ สักพักเขาก็มุ่นหัวคิ้วกดแก้ไขเพื่อเพิ่มประโยคสั้นๆลงไปอีก
...ประโยคที่อยู่ๆก็ผุดขึ้นมาจากหัวใจที่กำลังพองฟู...
ภามอ้าปากหาวหลังจากอาบน้ำเสร็จใหม่ๆตัวหอมฟุ้ง วันนี้วุ่นวายทั้งวันกว่าจะกลับก็ช้าเพราะบรีฟงานกันเรื่องของว่างให้ชมรมว่ายน้ำ ซึ่งตกลงกันว่าจะทำแฮมเบอร์เกอร์จิ๋ว งานนี้เขาเป็นลูกมือช่วยเตรียมของและจัดแต่งเท่านั้น
เด็กหนุ่มปีนขึ้นเตียงเปิดไว้แค่ไฟหัวเตียงสีเหลืองนวล อดไม่ได้ที่จะหยิบแท็ปเล็ตขึ้นมาสไลด์ดูความเป็นไปของคนอื่นๆในโซเชี่ยล จะว่าไปไม่ได้ถามทีมเลยว่าคนที่ชมรมชอบขนมไหม คิดได้แล้วเขาก็กดเข้าแอพสีเขียวไลน์คุยในห้องรวมสามคนทันที
#Ph@m# : ทีม ขนมที่ให้ไปวันนี้เป็นไงบ้าง ชอบกันไหม
\(*_____*) / : อร่อยๆ ทุกคนชอบกันใหญ่เลย
#Ph@m# : เออๆ ไว้วันหลังทำไปให้กินอีก
Lemonade: *สติ๊กเกอร์แมวงอน* ภามไม่ถามเราบ้างเหรอว่าคนที่ชมรมเราชอบไหม
#Ph@m# : เฮ้ย ถามดิ กำลังจะถามไง
ภามเหงื่อแตก...ลืมเสียสนิทว่าให้มะนาวไปด้วย
Lemonade: ใช่ซี้ ชมรมเราไม่มีพี่ดีน
#Ph@m# : เฮ้ยยยย เปล่านะ ไม่ใช่แบบนั้น แล้วทางมะนาวชอบกันไหม
Lemonade: ชอบจ้า ชมกันใหญ่เลย
\(*_____*) / : หึหึ *สติ๊กเกอร์หมียิ้มร้าย*
#Ph@m# : หัวเราะอะไร ดูชั่วจัง
\(*_____*) / : พรุ่งนี้เอาของกินมาถวายท่านทีมคนนี้ด้วยล่ะ
\(*_____*) / : *send picture*
ภามกระเด้งขึ้นมานั่งทั้งตัวเมื่อเปิดภาพที่เพื่อนแคปส่งมาให้ดู แก้มของเขาร้อนผ่าวไปหมดพร้อมหัวใจที่ดีดออกมาเต้นร็อคแอนด์โรล
ภาพนั้นแคปมาจากเฟสของพี่ดีน เป็นสเตตัสแรกในรอบครึ่งปี ตอนนี้มีภาพขนมสีอ่อนน่ากินวางเด่นเป็นสง่า คอมเมนท์มากมายไหลหลั่งแต่ไม่ชวนให้ภามสนใจนอกจากประโยคสั้นๆชวนให้หวั่นไหวเหนือภาพ
Rattanon_dean
*ไม่เคยลืม*
(http://i644.photobucket.com/albums/uu167/iamseesai/14156148_1146888428738967_955616141_n.jpg)
----------
Talk
ตอนนี้ยังสั้นอยู่เพราะเขียนตัดตอนเอาไว้ จะแก้เพิ่มก็ยังไงๆต้องขอโทษด้วนะคะ แต่ตอนหลังจากนี้เริ่มยาวแล้วค่ะ ^^
ป.ล เรื่องนี้ของกินเยอะ ออกเกือบทุกตอน
-
ยิ้มจ้าาาาาาา ^________^
ยิ้มกว้างประหนึ่งน้องภาม
กริ๊ดแถมด้วยอะ :impress2:
จริงๆตอนนี้ก็ไม่ได้สั้นนะ
แต่อ่านแล้วไม่อยากจบตอนเลยย
-
เมื่อไหร่เขาจะได้คุยกันหนอ
-
แคปชั่นรูปขนมลืมกลืนของพี่ดีนทำเอาฟินจริง ๆ
ขอให้รักในชาตินี้ไม่มีอุปสรรคนะ ทั้งคู่ :L2:
-
:impress2:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ยิ่งอ่านยิ่งติด
-
ทำเอาอยากกินลืมกลืนเลย :hao6:
-
อ่านแต่ละตอนไม่อยากให้จบเลย
สนุกคะ มาต่อเร็วๆนะ :ling1:
-
โอ้ยยยยสนุกอะะะ
รอติดตามนะคะ
-
น่ารักกกก
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ ชอบแคปชั่นพี่ดีน
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
อยากกินขนมลืมกลืนที่ภามทำอ่ะ *ดีดดิ้น*
พ่อสื่อทีมก็ทำงานดี ทำต่อไปนะจ้ะ555555
รอวันที่พี่ดีนและน้องภามได้เจอกัน
รอตอนต่อไปค่ะ o13
-
ชอบอ่ะ แนวนี้ คนเขียน อย่าทิ้งเหมือนเรื่องอื่นนะ
-
โอ๊ะ ยังไม่เจอหน้า แต่จำขนมได้
-
ชอบมากกกกกกกอ่านแล้วหยุดไม่ได้เลย อยากอ่านอีก เขียนดีมากๆ ยิ่งตอนอินโทรนะอ่านแล้วนำำตาซึมเลย :mew1:
-
น้องภามน่าร้ากกกก :กอด1: :กอด1:
-
ฝากตัวเป็นแฟนคลับกับเรื่องนี้ มาต่อบ่อยๆนะจ๊ะ o18
-
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
อ่านจบแล้วสภาพนี้จริงๆ ฮือออออ ติดตามค่ะะะ
-
ละมุนละไม ชอบจังเลย
อยากกินขนมลืมกลืนด้วย
-
ไม่ลืม
-
:o8: :o8: :o8: อร๊ายยยยยน้ารัก ไม่เคยลืม คำนี้เลยยยยยยย
-
เรื่องนี้อัพทุกวันมั้ยคะ
วันนี้รอทั้งวันเลยยย555555555555
:mew1:
-
น้องภามพี่ดีนน่าารักกกกกก แม้เปิดมาจะหดหู่นิดหน่อย ขอให้ชาตินี้2คนรักกันแบบไม่มีอะไรมาพรากจากกันได้นะ
-
ติดตามฮะ ขอให้ความรัก หอม หวาน อร่อย เหมือนขนมนะฮะ
-
:ling1:
มานั่งปูเสื่อเป็นแฟนคลับด้วยคน :กอด1:
-
เค้าชอบเรื่องนี้!!!!!
อยากถามนักเขียนว่า
1.จะดองไหม?
2.จะลงจนจบไหม?
3.จะมาลงทุกวันไหม?
ปล.ตอนต่อไปมาเร็วๆนะ
-
หิวเลยค่า :ling1:
-
อ่านล้วม้วนเลย
-
สนุกน่าติดตามมากค่ะ เราชอบฟีลนี้อ่ะ
-
:hao5:
-
ตอนที่ 4 ขยับเข้า...ใกล้ๆหัวใจ
***
“นี่อะไร” กรณ์มองซากดำๆในจาน แล้วเอาส้อมเขี่ยพิสูจน์ซาก
“..ไข่เจียว”เสียงตอบละห้อยละเหี่ย
“ไหงเป็นงี้” จิ้มขึ้นมาดูใกล้ๆ ยังไงเขาก็สวมบทพระเอกกินของแฟนทำเสียไม่ได้แฮะ
“เอาลงกระทะแล้วมันก็ติดหนึบแคะไม่ออก แต่! อินมีอันนี้” หันไปหยิบกล่องพลาสติกยื่นส่งมาให้
“หือ ขนมเหรอ” กรณ์เปิดฝาดูแล้วพบว่าเป็นขนมไทยจัดชุดพวกเม็ดขนุน ทองหยิบ ลูกชุบ
“อินช่วยแม่ทำกับมือเลยนะ โดยเฉพาะอันนี้” เจ้าตัวพรีเซนต์ลูกชุบสุดๆ “ลูกชุบดวงดาว ปั้นยากมาก” หยิบลูกชุบที่ปั้นเป็นดาวเบี้ยวๆโชว์ให้ดู แถมสีสันนี่สุดจะบรรยาย “อ้ะ อ้าปากเร็ว”
ชายหนุ่มโคลงหัวขำๆ เขาอ้าปากรับลูกชุบ เมื่อเคี้ยวแล้วกลิ่นหอมก็อบอวลในปาก
“หอมไหม อบควันเทียนด้วยนะ”
“อืม อร่อยมาก” เขาก้มลงจุ๊บปากบางๆ แล้วกระซิบ
“.........ว่าแต่ข้าวไข่เจียว พี่จะไม่ได้กินจริงๆเหรอ”
-------------
ความฝันแสนหวานทำให้ร่างสูงใหญ่ในผ้าห่มขยับรอยยิ้มที่แทบไม่ค่อยทำยามตื่น ในขณะที่เขากำลังดื่มด่ำกับความสุขทุกอย่างก็จบลงด้วยเสียงมือถือที่ตั้งเวลาปลุกเอาไว้
ดีนดันตัวขึ้นนั่งลูบหน้าตัวเองปรับสมองให้ตื่นตัว ความฝันเมื่อสักครู่เลือนลางจนจำอะไรแทบไม่ได้แต่มันกลับทิ้งความรู้สึกอบอุ่นเอาไว้ในหัวใจแห้งแล้วของเขา มือใหญ่เช็ดน้ำตาที่เอ่อคลออย่างไม่แปลกใจ ตั้งแต่เด็กแล้วที่เขาชอบฝันถึงใครสักคนแต่ไม่เคยจำรายละเอียดได้และทุกครั้งที่ตื่นขึ้นมาก็พบว่าตัวเองน้ำตาไหลด้วยความเศร้าจนพูดไม่ออก หากพอเริ่มโตขึ้นความฝันแบบนี้ก็ลดน้อยลง จากอาทิตย์ละหนสองหนกลายเป็นเดือนละหนและนานๆหนเหมือนกับกำลังถูกลืมเลือน ดีนรู้สึกใจหายอย่างบอกไม่ถูก ดังนั้นเวลาได้ฝันถึงเขาจึงไม่เศร้าอีกแต่เปลี่ยนเป็นดื่มด่ำกับความสุขในช่วงเวลานั้นแทน
อาจเป็นเพราะความเศร้าปนสุขนี่แหละ ทำให้เขาคอยมองหาใครสักคนมาโดยตลอด..ใครที่จะตอบได้ว่าทำไมเขาถึงรู้สึกแบบนี้
ชายหนุ่มบิดตัวก่อนจะขยับลุกไปห้องน้ำเพื่อจัดการตัวเอง ล้างหน้าล้างตามองใบหน้าเคร่งขรึมในกระจก ภาพบางอย่างฉายแว้บซ้อนทับเหมือนเห็นใครสักคนที่หน้าคล้ายๆกันราวฝาแฝดแต่ต่างกันที่รอยยิ้มสดใส ดีนส่ายหัวสบถเบาๆแล้วรีบอาบน้ำแต่งตัว
เขาคงเมาขี้ตาเกินไป
ครอบครัวของดีนมีกันอยู่ห้าคนไม่รวมแม่บ้านอีกสอง พ่อกับแม่มักไปทำงานต่างประเทศบ่อยๆเหลือแค่เขากับน้องๆ ซึ่งก็ดีขี้เกียจรับหน้าพ่อเหมือนกัน ไม่รู้ทำไมเขากับพ่อถึงชอบทะเลาะกันอยู่เรื่อย
โต๊ะกินข้าววันนี้เงียบเหงาเหมือนเคย มีเพียงน้องสาวที่กำลังกินอาหารเช้าและน้องชายที่กำลังคุยโทรศัพท์ให้วุ่น ดีนมองไข่ดาวขนมปังไส้กรอกง่ายๆที่แม่บ้านทำไว้แล้วไม่นึกอยาก เลยทำแค่หยิบน้ำส้มมาดื่ม
“พี่ วันนี้ผมค้างกับเพื่อนนะ พอดีต้องคุยเรื่องโปรเจค” ดอน น้องชายคนรองขออนุญาตด้วยท่าทางเกรงใจ ซึ่งเขาก็พยักหน้าตอบนิ่งๆ
ชายหนุ่มรู้ดี น้องทั้งสองคนกลัวและเกรงใจเขามากอาจเป็นเพราะไม่ได้อยู่ร่วมกันตั้งแต่เด็ก เขาถูกส่งไปอยู่กับยายตั้งแต่จำความได้ กว่าจะกลับมาอยู่ด้วยกันพร้อมหน้าก็โตกันหมดแล้ว หลายครั้งที่พยายามเข้าหาพยายามปรับตัวแต่มีอะไรที่ทำให้มันติดขัด อาจเป็นเพราะเขาเองที่ปิดตัวไม่ยอมรับความผูกพันในครอบครัวจนมันย่ำแย่ขึ้นทุกวัน
“เสาร์อาทิตย์นี้พี่ต้องไปค่าย เราก็กลับมาบ้านอยูเป็นเพื่อนน้องด้วยล่ะ”
“เดลอยู่คนเดียวได้ค่ะพี่” น้องสาวรีบบอกเพราะกลัวจะทำให้พี่ดอนลำบาก
“ไม่ได้” ดีนพูดเสียงเข้ม “มีแต่ผู้หญิงมันอันตราย แล้วพี่จะโทรมาเช็ค” เขาลุกขึ้นหยิบกุญแจรถกับมือถือที่วางไว้บนโต๊ะ ส่ายหัวเมื่อน้องสาวถามไล่หลังว่าไม่กินข้าวเช้าเหรอ
รถซีดานสีดำเข้มจอดสนิทในที่จอดรถนักศึกษา ร่างสูงใหญ่หยิบชีทเรียนแล้วนั่งขมวดคิ้วลังเลอยู่หน้าพวงมาลัย เขาออกจากบ้านเร็วเกินเวลาเข้าเรียนไปเป็นชั่วโมง จะไปชมรมก็ไม่ได้มีอารมณ์อยากว่ายน้ำหรือจะไปคณะก็ขี้เกียจวุ่นวายกับคนที่เข้ามาหา สุดท้ายท้องก็เป็นตัวตัดสิน ถึงจะไม่อยากกินแต่ท้องหิวนี่มันช่วยไม่ได้จริงๆ
โรงอาหารกลางของมหาวิทยาลัยนั้นใหญ่ที่สุดและมีร้านอาหารให้เลือกมากมาย ชายหนุ่มสาวเท้าไปที่ร้านอาหารตามสั่งโชคดีเวลานี้ยังเช้าเกินไปคนเลยน้อยไม่เสียเวลา
“ป้าครับ ขอข้าวไข่เจียวจานนึง”
ดีนสั่งเมนูแรกที่ขึ้นมาในหัว เพียงแป๊บเดียวข้าวไข่เจียวหอมกรุ่นก็อยู่ในมือ เขามองไปรอบๆ โรงอาหารหาที่ว่างแล้วจัดแจงนั่งสำเร็จโทษของกินตรงหน้า
รสชาติไข่เจียวก็เหมือนทุกๆ ครั้งที่เคยกิน แต่น่าแปลก...เขากลับคิดถึงไข่เจียวไหม้ๆจนกินไม่ได้ ไม่รู้เหมือนกันว่าไปจำมาจากไหนเพราะตัวเองก็ไม่เคยกินไข่เจียวไหม้สักที
ระหว่างที่กำลังครุ่นคิด มือถือก็สั่นจนโต๊ะสะเทือน ดวงตาคมเหลือบมองชื่อที่ขึ้นบนจอ รูปของรองประธานชมรมว่ายน้ำโชว์หลาจนคนเห็นอยากกดปิดไม่รับส่าย
“ว่าไง” น้ำเสียงทุ้มไม่สบอารมณ์เพราะโดนกวนมื้อเช้า
“เงอะ อารมณ์เสียไรวะ จะถามว่ามามอ.กี่โมง”
“อยู่มอ.แล้วมีอะไรรึเปล่า”
“หือ ไมมาเช้าจังวะ เออ ก็ดี พอดีประธานชมรมอาหารไทยเขาแวะมาคุยเรื่องของว่าง เลยอยากให้แกมาฟังด้วย”
เห็นแบบนี้รองประธานชมรมว่ายน้ำเป็นพวกบ้าพลัง เช้าก็ซ้อมเย็นก็ซ้อม..ไม่สิ บางทีก็เล่นน้ำเป็นเด็กให้เขาโมโหอยู่เรื่อย ดีนรีบจัดการข้าวที่เหลือหมดเวลาเอ้อระเหย “โอเค เดี๋ยวไปหาที่ชมรม”
เขาผุดลุกขึ้นหยิบจานเปล่าไปเก็บ มือรีบโกยชีทเรียนลวกๆพลางคุยโทรศัพท์ไปด้วย ไม่ได้สนใจอะไรอีก แต่เมื่อเขาเดินจากไปไม่กี่วินาที ร่างของใครคนหนึ่งก็ถือจานข้าวมานั่งแทนที่
“เออ มาถึงแล้วกำลังจะกินข้าว ใช่ๆ โรงอาหารกลางมาดิเดี๋ยวรอ” ภามวางจานข้าวไข่เจียวลงบนโต๊ะ เขาสนทนากับทีมอีกไม่กี่ประโยคก็วางสายก่อนจะนั่งเหม่อรอเพื่อนมากินพร้อมกัน
มองไข่เจียวฟูๆแล้วก็นึกขำ สมัยเด็กไม่กี่ขวบเขาแอบแม่ปีนเก้าอี้ลองทอดไข่เลียนแบบผู้ใหญ่ ตอนนั้นเป็นเตาไฟฟ้าและเขาปรับอะไรไม่เป็นทั้งนั้น สุดท้ายไข่ฟองแรกก็ดำเกรียมแถมโดนแม่ตีก้นลายอีกต่างหาก เขาร้องงอแงให้แม่สอนเจียวไข่ไม่รู้ทำไมต้องทำให้ได้ แต่นั่นก็เป็นจุดเริ่มต้นช่วยแม่ทำอาหารตั้งแต่นั้นมา แถมแม่ประชดอีกต่างหากว่าจะไปเป็นเจ้าสาวใครถึงได้รีบหัดเข้าครัว
คิดถึงตรงนี้ภามก็ยู่หน้าเซ็งๆ เขาเท้าแขนลงบนเก้าอี้แต่ต้องชะงักกึกเพราะสัมผัสโดนอะไรสักอย่าง
“อ้าว ชีทอะไรเนี่ย” เด็กหนุ่มหยิบขึ้นมาดูพลิกซ้ายพลิกขวา ดูเหมือนมีใครลืมชีทเรียนเอาไว้
“มาแล้ววววววว” ร่างของเพื่อนตัวแสบถลาเข้ามาหา แถมหยิบช้อนเปิดซิงข้าวไข่เจียวเขาเสียอย่างงั้น
“ไอ้ทีม!!! ข้าวกู!!” ภามโวยวายลั่น ฟาดมือเพื่อนดังเพี้ยะ
“งกชะมัด เคๆ เดี๋ยวไปซื้อข้าวแป๊บ” หมาหิวโซสะบัดมือเบะปากแล้วผละออกไปซื้อบ้าง
ภามได้แต่ส่ายหัวขำๆ เขาโกยเอาชีทเรียนกับกระเป๋าบนโต๊ะลงไปวางข้างตัว ลืมเรื่องชีทของใครบางคนไปเสียสนิท
“นี่ภาม ที่พี่ดีนเขาโพสต์คืออะไร ภามเคยเจอพี่เขาเหรอ” มะนาวจ้องมองภาพที่ทีมแคปลงไลน์กลุ่มดูแล้วดูอีก เธอไม่เข้าใจว่า ไม่เคยลืม นี่หมายถึงอะไร
ภามส่ายหัวพรืด “ไม่เคยเจอ เราก็ไม่รู้เหมือนกัน”
ตอนนี้พวกเขาอยู่ในห้องเรียนภาษาอังกฤษ มีอาจารย์ฝรั่งสำเนียงบริติชแท้กำลังอธิบายวิธีการเขียนรายงานอย่างถูกวิธี ทีมที่ไม่ถูกกับภาษาต่างประเทศนั่งคอตกหน้าม่อยไม่เข้าใจ ส่วนมะนาวกับภามเรียนนานาชาติมาก่อนเลยไม่มีปัญหา ทั้งสองคนแอบคุยกันเงียบๆ กดมือถืออยู่ใต้โต๊ะ
“ทุกคนตกใจสุดๆอ่ะ ตอนที่พี่เขาโพสต์สเตตัสแรกในรอบครึ่งปี มันแปลกมากเลยนะ” มะนาวพยายามวิเคราะห์ ที่พยายามขนาดนี้ไม่ใช่อะไร เธออยากเห็นโมเม้นต์หนุ่มๆ เขาหวานกันแบบต่อหน้าต่อตาบ้างอะไรบ้าง
“พี่เขาคงไม่เคยกินขนมลืมกลืนมั้ง เลยถ่ายไว้เป็นที่ระลึก” ภามหาเหตุผลให้ ไม่งั้นมะนาวคงไม่เลิกสนใจ
หญิงสาวทำหน้ามุ่ย “ไม่หรอก คือยังไงดีล่ะ เราคิดจริงๆนะภาม ว่านายกับพี่ดีนมีอะไรที่คลิ๊กกัน”
“สัญชาตญาณสาววาย?” ทีมที่เงียบมานานแทรกบทสนทนาบ้าง
“สาววาย? คืออะไร” ภามทำหน้าเหวอกับศัพท์ใหม่
“ก็หมายถึงผู้หญิงที่ชอบให้ผู้ชายได้กันไง” ทีมอธิบายพร้อมหัวเราะคิกคักจนมะนาวทำแก้มพองใส่
“ฮื้อ...ถึงเราจะวายก็เถอะ แต่ในความเป็นจริงเราก็ไม่ยัดเยียดเพื่อนให้ได้กับผู้ชายง่ายๆแบบนั้นนะ” มือเล็กเรียวปิดมือถือใส่กระเป๋า แล้วมองตรงไปที่กระดานซึ่งเต็มไปด้วยคำอธิบายของอาจารย์ “ภามไม่รู้สึกอะไรเลยจริงๆ เหรอ? ถ้าไม่ชอบบอกเราได้นะ เราจะได้ไม่พูดอีก” หันกลับมามองเพื่อนด้วยสีหน้ากังวลใจ
ภามยิ้มมุมปากเขาส่ายหัวแล้วเอาปลายปากกาตีหัวมะนาวเบาๆ “อย่าคิดมาก ถ้าเราไม่ชอบเราบอกมะนาวไปแล้ว”
“งั้นแสดงว่าชอบ” ทีมทำตาระยิบระยับ
คนโดนถามชะงักอึกอัก เขาพรูลมหายใจก่อนจะตอบ
“...ไม่..แน่ใจ”
คำตอบแผ่วเบาไม่มั่นใจสร้างความประหลาดใจให้กับเพื่อนทั้งสองคน ภามลังเลว่าจะเล่าดีไหมแต่พอนึกถึงน้ำใจและความเป็นห่วงของเพื่อนมันก็มากพอที่จะเชื่อใจได้
“ถ้าเล่าแล้วอย่าหัวเราะเรานะ” รอจนเพื่อนพยักหน้าก็เริ่มเปิดปาก
“คือตั้งแต่เด็กๆแล้ว..เรามักคิดถึงใครคนหนึ่ง” คนเล่าก้มหน้างุด จ้องมองสมุดจดงานจนแทบทะลุ
“แล้ว..” มะนาวกับทีมพูดขึ้นพร้อมกัน
“เรานึกไม่ออกว่าหน้าตาเขาเป็นยังไง มันฟุ้งๆเบลอๆ รู้แต่ว่าอยู่ด้วยแล้วมีความสุขแล้วเราก็รักเขามากๆ” เขาเม้มปากกลั้นเขินสุดชีวิต
“คนนั้นคือ..ผู้ชาย?” ทีมเป็นฝ่ายเอ่ยถาม
ภามพยักหน้า “ใช่..นี่แหละทำให้เราสับสนว่าเราชอบเพศไหนกันแน่” สองมือของเด็กหนุ่มเริ่มขยุกขยิกไม่รู้จะเอาไปวางไว้ตรงไหน “เรามองหาคนคนนั้นมาตลอด....จน...ถึงวันที่เห็นพี่ดีนในวันปฐมนิเทศ”
มะนาวยกสองมือกุมแก้มตัวเอง หน้าแดงก่ำยิ้มกว้าง ในขณะที่ทีมอ้าปากค้างปะติดปะต่อเรื่องราว
“ใช่..ใช่ไหม พี่ดีนคือคนนั้นใช่ไหม” หญิงสาวระล่ำระลักถาม หล่อนอยากจะกรี๊ดให้ลั่นห้องไม่ก็ทุบโต๊ะรัวๆ
“ไม่รู้สิ คือเรายังไม่เคยเจอพี่เขาจังๆสักที” กุมมือแน่นแล้วเงยหน้ามองเพื่อนทั้งสองคน “แต่เราใจเต้นจนแทบทะลุเวลาได้ยินเสียงหรือเห็นภาพของพี่เขา”
“ก็ไปเจอสิวะ ลองไปเจอเลย เนี่ยเดียวพาไป” ทีมเริ่มไฟลุก เขาเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าถ้าสองคนนี้เจอกันแล้วจะเป็นยังไงต่อไป
“ไม่ได้...” เด็กหนุ่มส่ายหัว มือที่กุมอยู่สั่นระริก “เรากลัวว่ะ”
“กลัวอะไร ภามก็เนียนๆไปเจอทีมที่ชมรมไง จะได้รู้กันไปข้างนึง” มะนาวพยายามช่วยหาแผน แต่เพื่อนเขาก็ยังส่ายหัว ดวงตาของภามสั่นไหวไม่มั่นคง
“ไม่ใช่แบบนั้น เราหมายถึงกลัวจริงๆ ...กลัวที่จะเจอ” เขาปิดเปลือกตาลง....กลัวว่าเจอกันแล้วต้องจากกันและคราวนี้คงไม่ได้พบกันอีก...เด็กหนุ่มต่อประโยคในใจ
พอเห็นใบหน้าของภามซีดเซียวมะนาวกับทีมก็สบตากันก่อนจะดึงมือเพื่อนคลายออกจากการบีบกุมเอาไว้จนแขนเกร็ง เขาทั้งสองคนกระชับมือของภามไว้พลางลูบปลอบใจ
“ยังไม่เจอก็ไม่เป็นไร ยังไงมะนาวกับทีมก็อยู่ตรงนี้ เราเป็นกำลังใจให้นะ” มะนาวยิ้มหวานเอ่ยปลอบใจด้วยคำพูดน่ารักจนภามผ่อนคลายตัวเองลง
“ใช่ๆ ยังไม่เจอก็ไม่เป็นไรหรอก มีโอกาสก็ทำขนมอร่อยๆมา เดี๋ยวเราเอาไปป้อนถึงปากพี่ดีนเลย” ทีมยักคิ้วแล้วฉีกยิ้มกว้าง คำพูดอวดตัวที่ฟังยังไงเจ้าตัวคงไม่กล้าแน่ๆ เรียกเสียงหัวเราะของเพื่อนทั้งคู่
“ Miss Marisa!! Mister Pham!! Mister Teerayu!!!” เสียงอาจารย์ดุดังลั่นห้อง คนแอบคุยสามคนสะดุ้งโหยง
“แอม ซอรี่” เสียงขอโทษดังอ่อยก่อนจะโหยหวนหนักเมื่ออาจารย์สั่งให้เขียนรายงานมาส่งคนละสามหน้าเป็นการลงโทษ
เข็มเวลาชี้ไปที่เลขเก้า ตอนนี้สามทุ่มแล้วและภามก็เพิ่งได้กลับมาบ้านอาบน้ำเสร็จหมาดๆ เมื่อเย็นหลังเรียนเสร็จประธานชมรมก็นัดคุยเรื่องของที่ต้องเตรียมสำหรับทำอาหารว่างให้ชมรมว่ายน้ำ วันนี้เพิ่งวันจันทร์ พวกเขาต้องไปซื้อของวันศุกร์แล้วอยู่ค้างที่ชมรมเพื่อเตรียมทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยเตรียมส่งมอบในตอนเช้าวันเสาร์
เด็กหนุ่มเดินไปเปิดคอมพ์แล้วหยิบชีทเรียนขึ้นมา ยังไงต้องรีบทำรายงานภาษาอังกฤษสามหน้าให้เสร็จก่อน ซวยชะมัดที่โดนลงโทษ แต่ก็นะ พวกเขาดันคุยกันเพลินไปจริงๆ
ภามคลี่ยิ้มเมื่อนึกถึงเรื่องวันนี้ พอได้พูดสิ่งที่เก็บไว้ในใจมานานมันก็รู้สึกสบายใจจนบอกไม่ถูก
“เอ..ชีทภาษาอังกฤษ” เจ้าตัวพลิกชีทดูทีละชุดเพราะดันรวบไว้เป็นปึกเดียวกันหมด
“เจอแล้ว..อ้าว”
ใต้ชีทภาษาอังกฤษกลับมีชีทแปลกปลอมปนอยู่ ภามพลิกดูอีกครั้งถึงนึกออกว่าเป็นชีทที่เขาเจอเมื่อเช้า
“เวรกรรม หยิบติดมาด้วยวุ้ย อ้ะ” อุทานขึ้นเมื่อเห็นตัวอักษรหวัดๆเขียนอยู่มุมกระดาษด้านล่าง เขาเพ่งมองก่อนจะเบิกตากว้าง
Dean 571-XXXX
“..........” ภามใบ้กินไปพักหนึ่ง แค่นหัวเราะกับตัวเอง “เพ้อเจ้อ แค่คนชื่อเหมือนละมั้ง” ปากพูดแต่ใจงี้สั่นนำไปแล้ว รหัสนักศึกษาบอกชัดว่าอยู่ปีสาม เจ้าตัวหายใจลึกๆแล้วรีบพิมพ์คอมพ์เรียกหน้าจอมหาวิทยาลัยขึ้นมา เขาล็อคอินเข้าระบบค้นหานักศึกษา มือสั่นๆใส่หมายเลขที่ปรากฏบนชีทเรียน แล้วจรดเม้าส์ตรงปุ่มเอ็นเทอร์
เด็กหนุ่มกัดปากก่อนตัดสินใจกดปุ่มลงไปและชื่อที่ปรากฏขึ้นมาก็ไม่ต่างจากที่คิดไว้
571-XXXX นาย รัฐนนท์ วงศ์เนตร สาขาวิชาบริหาร
ตุ้บ..ชีทในมือหล่นลงบนโต๊ะพร้อมคำอุทานลั่นห้อง
“เหี้ยยยยยยยย!!!” คนสติแตกขยับถอยออกมาจากโต๊ะ เขามองชีทเหมือนเป็นสัตว์ประหลาดแตะต้องไม่ได้
“เอาไงดีๆๆๆๆ คะ คืนพี่เขายังไงดี” ภามเริ่มสับสนลุกจากเก้าอี้เดินวนรอบห้อง เขามองเฟสบุ๊คพลางขมวดคิ้ว หรือจะแอดเฟรนด์แล้วหลังไมค์ไปบอกพี่เขา ไม่ๆๆๆๆ ไม่เอาอ่ะ เอ๊ะ หรือจะฝากทีมคืน โอ้ยย ไม่มีทางไอ้ทีมต้องบอกให้ไปคืนเองแน่ๆ ทำไงดี ไม่กล้า
เด็กหนุ่มสะอื้นกระซิกหงิงหงังเดินวนเป็นหนูติดจั่นกลุ้มอกกลุ้มใจอยู่ครึ่งชั่วโมง ในเมื่อทางไหนก็ไม่ดี สุดท้ายเขาก็ตัดสินใจว่าจะนำไปคืนด้วยตัวเอง
...แต่เมื่อไหร่เดี๋ยวว่ากันอีกที...
เข็มนาฬิกาเคลื่อนตัวไปยังเลข11 ภามปริ้นท์รายงานออกมาใส่แฟ้มเพื่อส่งในวันถัดไป เขาบิดตัวหาวจัดแจงปิดคอมพ์เตรียมตัวไปนอน แต่ก่อนจะลุกดวงตาก็เหลือบมองชีทที่ให้เขาสติแตกไปพักใหญ่ ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มจางๆพลางเอื้อมมือไปแตะชื่อที่เขียนเอาไว้บนนั้น นิ้วเรียวเกลี่ยสัมผัสตัวอักษรทีละตัวพร้อมเอ่ยเสียงเบาราวกับกลัวอีกฝ่ายจะได้ยิน
“ ฝันดีครับ..พี่ดีน”
“ภาม วันนี้ไปชมรมไหม” มะนาวกอดแขนเขาหมับ ส่งสายตาแป๋วๆมาให้
“ไม่ได้เข้าแต่เราว่าจะไปห้องสมุดสักหน่อย เมื่อวานพี่อุ้มไลน์มาบอกว่างบจากชมรมว่ายน้ำยังเหลือ เขาเลยให้เราทำขนมเพิ่ม นี่จะลองไปเปิดหนังสือขนมดู”
“เออๆ เอาขนมไทยนะภาม เรายังติดใจว่ะ” ทีมรีบใช้เส้นสายรีเควสขอเมื่อรู้ว่าอาหารว่างบนรถบัสเป็นฝีมือของชมรมเพื่อนสนิท
“อืม ขอปรึกษาพี่เขาก่อนได้ไม่ได้รอดูเสาร์นี้แล้วกัน” เขาไม่ได้รับปากแต่ก็ไม่ปฏิเสธ
มะนาวอ้อนขอส่วนแบ่งขนมอยู่พักใหญ่ก่อนพวกเขาทั้งสามคนจะแยกย้ายกันไป มะนาวกับทีมเข้าชมรม ดูเหมือนว่าทางมะนาวเองก็วุ่นๆ เพราะทางชมรมละครไปตกลงร่วมงานกับชมรมภาพยนต์เลยมีแคสตัวแสดงสำหรับหนังสั้นส่งประกวด ดูแล้วน่าสงสารเอาไว้ทำของกินเพิ่มพลังให้สักหน่อยคงดี
ภามหอบหนังสือเรียนเข้าห้องสมุด ในอ้อมแขนยังคงมีชีทของพี่ดีนอยู่ทั้งๆที่ผ่านมาสามวันแล้ว ความกังวลคืบคลานเพราะกลัวอีกฝ่ายไม่มีชีทไว้อ่านสอบ เด็กหนุ่มถอนใจเสียดายสงสัยเขาต้องตัดใจฝากทีมเอาไปคืนจริงๆ
หนังสือสารพัดหน้าแซนวิชและหนังสือขนมไทยถูกหยิบมากองบนโต๊ะ หลังจากที่เขาไลน์ไปถามพี่อุ้มว่าทำเป็นขนมไทยได้ไหม เมื่อสักครู่พี่ก็ไลน์มาบอกว่าให้ทำได้แต่ระวังเรื่องกะทิหรือขนมที่เสียง่าย
มินิแฮมเบอร์เกอร์กับขนมไทยจะว่าไปเป็นส่วนผสมที่แปลกดี
“เอ..มะนาวกำลังไดเอทอยู่ แซนวิชไก่อโวคาโดก็น่าสน” เขาพลิกหนังสือที่พิมพ์สี่สีน่าอ่านแถมเมนูก็ละลานตา คิดแล้วก็ขำบางทีเขาควรจะไปเรียนคหกรรมให้มันรู้แล้วรู้รอดไป “ต้องทำเผื่อเจ้าทีมด้วยเดี๋ยวงอแงอีก เพิ่มทูน่ามะเขือเทศด้วยก็ดีแฮะ” จดของที่ต้องซื้อลงสมุด ก่อนจะเริ่มลิสต์รายชื่อขนมไทยที่ทำไม่ยากและเก็บข้ามคืนได้
เด็กหนุ่มขีดเขียนเพลินๆ แว้บเดียวเวลาก็ผ่านไปเป็นชั่วโมง ภามอ้าปากหาวเขาลุกเอาหนังสือไปเก็บบนชั้นเมื่อตัดสินใจได้แล้วว่าจะทำอะไร ขณะกำลังเดินเบลอๆ ผ่านโต๊ะอ่านหนังสือตัวอื่น ขายาวก็ต้องชะงักกึกตัวแข็งทื่อ
...เมื่อกี้อะไรแว้บๆ
หัวใจเจ้ากรรมเต้นตึกตักตึกตัก
ภามค่อยๆ ก้าวถอยหลัง ไปหยุดอยู่หน้าโต๊ะขนาดสี่คนนั่ง ตอนนี้มีนักศึกษาเพียงคนเดียวครอบครองโต๊ะเอาไว้อย่างไม่เกรงใจใคร แถมกำลังฟุบหลับเผยให้เห็นแค่ใบหน้าคมสันด้านข้าง
พี่ดีน!!!!!!!!!!!!
มาไงเนี่ย มาตอนไหน มายังไง พี่ดีนตัวเป็นๆห่างจากเขาไม่ถึงเมตร อ๊ากกกกก
คนตัวแข็งหน้านิ่งแต่ใจแตกตื่นไปแล้วล่วงหน้า ภามละล้าละลังมองซ้ายมองขวา ปลุกพี่เขาแล้วคืนชีทดีไหม ฮื้อออ ไม่เอาไม่กล้าคุย หรือจะทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น ไม่ได้ๆ เดี๋ยวพี่เขาก็ไม่มีชีทเรียนดิ
โหย จมูกโด้งโด่ง
ขนตาก็ยาว
ปากบางจัง
เดี๋ยว!! ไอ้เชี่ยภาม มึงกำลังทำอาร๊ายยยย ผละถอยออกมาเมื่อเห็นว่าเผลอเข้าใกล้มากไป
เด็กสติแตกขยี้หัวตัวเอง แก้มขาวๆแดงก่ำ หัวใจเต้นแรงจนเขาต้องกลับไปตั้งหลักที่โต๊ะ
“แม่ง เจอใกล้ๆแล้วหัวใจจะวายตาย” เอาหน้าซุกกระเป๋าจนจมหายไปครึ่งหน้า
“อึก...” น้ำตาร้อนๆเอ่อขึ้นมาอีกครั้ง อารมณ์ภายในอกมันท่วมท้นออกมาจนควบคุมแทบไม่ไหว ภามรีบเช็ดด้วยแขนเสื้อ เขาคงจะบ้าไปแล้วแน่ๆ ทำไมถึงดีใจขนาดนี้
พอตั้งสติได้ เด็กตาแดงก็หยิบชีทเจ้าปัญหาขึ้นมา เขาเอาโพสต์อิทแปะเขียนโน้ตบอกเอาไว้สั้นๆ ในตอนแรกเขาลงชื่อไว้ด้วยแต่สุดท้ายก็ลบออก จากนั้นก็ย่องเข้าไปหาคนที่ยังหลับสนิท ภามวางชีทไว้ข้างๆ แผ่วเบา แล้วใช้ความกล้าครั้งสุดท้ายแอบถ่ายรูปคนหลับเก็บไว้เป็นที่ระลึก
“ฝันดีนะครับ..พี่ดีน”
ครั้งนี้..ได้พูดกับเจ้าของชีทสักที
ร่างสูงสะดุ้งตื่นเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะคิกคัก เขาลูบหน้าลูบตามองไปรอบๆแล้วพบสาวๆแอบมองมาพร้อมรอยยิ้ม ดีนสะบัดหัวเรียกสติ เขานอนน้อยเกินไปตอนแรกกะมาอ่านหนังสือสักพักแล้วไปชมรม นี่เผลอหลับจนปาไปเกือบหกโมงเย็น พอหยิบมือถือออกมาจากกระเป๋าก็เจอสารพัดมิสคอลล์แล้วก็ไลน์ที่เพื่อนๆรวมถึงไอ้วินที่ส่งมาตามตัวว่าหายหัวไปไหน
ดีนถอนใจลุกขึ้นเก็บของแต่ต้องชะงักขมวดคิ้วมุ่นเมื่อเห็นชีทที่เขาหาเท่าไหร่ก็ไม่เจอจนเกือบจะไปขอเพื่อนก็อปใหม่ แต่ที่สำคัญที่สุดคือโพสต์อิทเล็กๆที่แปะเอาไว้
ผมเก็บได้ที่โรงอาหารครับ ขอโทษที่คืนช้า
หัวใจประธานชมรมว่ายน้ำแทบหยุดเต้น คราวนี้เขาตื่นเต็มตาลุกพรวดทำท่าจะวิ่งตามหาคนที่เอาของมาคืน แต่สติที่ยังหลงเหลืออยู่รั้งเอาไว้เพราะคนที่ว่าน่าจะไม่อยู่แล้ว ดีนทิ้งตัวลงนั่งที่เดิมหยิบโพสต์อิทขึ้นมาดู ใต้ประโยคนั้นมีรอยลบชื่อแต่ยังเห็นรอยจางๆ ตอกย้ำความมั่นใจ เขาคลี่ยิ้มบางเบาหยิบกระเป๋าสตางค์ขึ้นมาแล้วสอดโพสต์อิทนั้นไว้ในช่องรูปถ่าย
จากนั้นก็สอดกระเป๋าสตางค์ไว้ที่กระเป๋าเสื้อ
...ใกล้ๆหัวใจ
*****
Fan Art มาไว ^^ ผู้ชายว่ายน้ำกับเด็กน้อย
(http://i644.photobucket.com/albums/uu167/iamseesai/Dean00.png)
(http://i644.photobucket.com/albums/uu167/iamseesai/Pham00.png)
ป.ล....น้องมะนาวผู้น่าสงสาร
Talk
สวัสดีค่ะ ขอบคุณสำหรับทุกคอมเมนท์และการต้อนรับนะคะ ^^
สำหรับคำถามว่าจะลงทุกวันไหม อันนี้บอกได้เลยว่าไม่ (ฮา) เนื่องจากผู้เขียนติดงาน ทุกวันนี้เขียนตอนเที่ยงกับหลังกลับบ้านแทบจะตอนต่อตอน ช่วงแรกลงให้ถี่เพราะมีสต็อคเก็บไว้ค่ะ 555 ยังไงก็ตามจะพยายามรักษาไว้ให้ได้อย่างน้อยอาทิตย์ละตอนนะคะ
เรื่องนี้แฮปปี้ไหม ประกาศเลยว่าแฮปปี้
แล้วเรื่องนี้ดราม่าไหม...ขอให้ย้อนกลับไปดู Intro มันดราม่ามาตั้งแต่ต้นแล้วค่ะ กร๊ากกก คิดว่าไม่น่าจะดราม่ามากมายแต่เป็นจุดเปลี่ยนเพื่อแก้ไขมากกว่า อย่ากังวลไปคนเขียนเอ็นดูสองคนนี้มากนะ
รักใครชอบใครบอกกล่าวกันได้ >_<
ป.ล เพิ่มเติม
บางคนอาจจะรู้สึกว่า เฮ้ย เมื่อไหร่จะเจอกันเนี่ย เมื่อไหร่จะคบกัน เมื่อไหร่...ต้องอย่าลืมว่าสองคนนี้ไม่ได้รู้เลยว่าต่างคนต่างรักกัน มีแค่ความรู้สึกฟุ้งๆที่ยังหาทางออกไม่ได้ และภามกลัวความรู้สึกนี้ คุยกันยังไม่เคยเลย ＝ｖ＝
ตอนหน้าก็เจอกันแล้วค่ะ หลังจากเจอกันตั้งตัวได้..พี่ดีนกับน้องจะไม่ทนแล้วค่ะ ^^ เหมือนมันสปาร์ก
-
ฮืออออ ถ้าจะเวิ่นใส่กันขนาดนี้//////
อยากให้เจอกันเร็วๆ
:katai1: :katai1: :katai1:
-
อยากให้การเจอหน้ากันครั้งแรก แล้วน้ำตาก็ไหลออกมาวิ่งเข้ากอดกัน :กอด1:
♫แต่เราก็หา...กันจนเจอ~♪ :hao5:
//พี่ดีนเท่ น้องภามน่าร้าก~
-
เรารู้สึกตามไปด้วยจริงๆ กับความรู้สึกที่พี่ดีนและภามมีให้กัน มันลึกซึ้งมากอะ ไม่อยากให้เขาสองคนต้องเจอเรื่องร้ายๆอีก :hao5:
ที่คนเขียนบอกเรื่องนี้แฮปปี้เราก็จะแฮปปี้นะ :mew1:
:pig4:
-
ขอวันละตอนได้ไหม คนดี ><
***
FA ใครวาดค้านี่ ขอชื่อ หนูอยากไปติดตามมมมมมมม :hao7:
-
:katai2-1: :katai2-1:
-
จะได้เจอกันตอนไหนเหรอคะ
-
ชอบมากครับ
o13
-
เพลงดังอีกรอบ
"แต่เราก็หากัน จนเจอ~ มันนานแค่ไหนที่คอยเธอมา~~"
นี่เค้ายังไม่เคยคุยกัน แต่ทำไมเราฟินนนน
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เมื่อไหรจะไดเจอกันน้อออออ
น้ำตาไหลตามภามเลยยย
อาทิตย์ละตอนเลยหรอ
ใจจะขาดดดด5555555555555
:katai1:
-
เขาเล่นซ่อนหากันอยู่เหรอ
-
มันดีกับใจ รอที่ทั้งคู่จะเจอกันน้า
-
อยากให้เจอกันซักที ร้องไห้ใส่กันไปเลย :hao5:
-
ไม่ใกล้หัวใจ
-
ลุ้นมากกกก
-
น่าร้ากกกก
-
o13
-
:katai5: :pig4:
-
มาขอตามด้วยคน แฮ่ๆๆๆ
-
ลุ้น ๆ
-
ลุ้น ๆ ๆ
ปล. หิวววววว
-
เจอกันก็ดีแล้ว
นี้กะว่าถ้าตอนหน้ายังไม่เจอนี้จะลดค่าตัวพี่ดีนมาให้ทีมแล้วมั้ยล่ะ :hao7:
-
เป็นกำลังใจให้น้องภาม เวลาป๊ะกันแล้วก็อย่าเป็นลมนะ 555
-
พี่ดีนมีความแซ่บ
-
ลุ้นอยากให้เจอกันซะที รอจ้าาาาา :mew2: :mew2:
-
อยากทานบ้างงง
-
น่าสนใจ :o8: :o8: :o8: :o8:
-
:katai2-1:
-
สนุกมากครับ
-
อ่านเรื่องนี้แล้วรู้สึกดี อบอุ่น~~~
ปล.ชอบผู้ชายทำขนมจัง
-
พี่ดีนนนนนนน :-[
น้องภามน่าเอ็นดูเนอะ :impress2:
-
พี่ดีนน้องภามน่ารักมากก ช่วยเยียวยาหัวใจได้ดีจริงๆ
-
เราชอบความฟุ้งนี้ มาต่อเร็วๆน้า :ling1:
-
รอตอนต่อไปอยู่นะคะ
-
ตอนที่ 5 ดวงดาวที่หอมหวาน
“กู๊ดมอร์นิ่งงงง”
เสียงหวานสดใสของมะนาวเป็นสัญญาณเริ่มวันใหม่ชั้นดีที่ภามชอบนัก ภามยิ้มตอบรับคำทักทายจนตาหยี ตอนนี้เพิ่งจะเจ็ดโมงสิบห้าพวกเขากำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะม้าหินใต้ต้นไม้ใหญ่หน้าคณะ
“ไหน ไหน ที่บอกว่าทำอะไรมาให้กิน” มาถึงยังไม่ทันนั่งเจ้าหล่อนก็ร้องหาของกินทันที
“รอทีมก่อน มันไลน์มาบอกว่ากำลังมา” เขาเบรกพร้อมตะครุบมือเพื่อนสาวที่กระโจนใส่กล่องพลาสติกบนโต๊ะ
“หูย หิวแล้วอ่ะ ทีมช้า ทีมช้า โอ๊ย”
“บ่นอะไร ใครช้า” ชีทภาษาอังกฤษตีผั่วะเข้าที่หัวมะนาวไม่แรงแต่ก็ทำเอาหน้าเกือบทิ่ม
“หึ๊ย อิตาบ้า ทำร้ายร่างกายบอบบางของหญิงสาว” หันกลับไปฟาดคืนไม่ยั้ง
อืม..เสียงทะเลาะกันนี่ก็สงบสุข
“พอๆ จะกินไหม” ภามเปิดฝากล่อง ด้านในอัดแน่นไปด้วยแซนวิชโฮลวีทเนื้อนุ่ม “มีไส้อะโวคาโดไก่ต้มปรุงรสนิดหน่อย อันนี้เป็นมะเขือเทศกับทูน่า กินซะจะได้มีแรงทั้งคู่เลย”
มะนาวตาวาวราวกับเห็นกล่องแซนวิชมีประกายระยิบระยับ เธอเงยหน้าขวับมองเพื่อนตาแป๋วแหว๋ว
“ภามจ๋า แต่งงานกับเราเถอะ เราจะเลี้ยงภามอย่างดีขอแค่เป็นแม่บ้านให้เรานะ นะ” ดึงแขนเพื่อนอ้อน
“ให้ภามแต่งเป็นแม่บ้านแล้วเธอก็จะหาสามีให้มันใช่ไหม” ทีมเอ่ยแซวพลางเอื้อมมือหยิบไส้อะโวคาโดขึ้นมากิน
“หยาบคาย” มะนาวแหวใส่ “อย่าเอาความจริงมาพูด” แถมท้ายด้วยสะบัดหน้าไปอีกทาง
ภามกุมขมับ สองคนนี้นับวันชักคุยเรื่องที่เขาตามไม่ทันเข้าไปทุกที “กินก่อนเร็ว มีเวลาแค่ครึ่งชั่วโมงเองนะ”
หญิงสาวร้องอุ้ย หล่อนรีบหยิบแซนวิชทูน่าขึ้นมากินหน้าชื่นตาบาน
พอของกินเข้าปากทั้งสองคนก็เงียบสนิท ภามนั่งเท้าคางมองยิ้มๆ เขาชอบดูเวลาคนอื่นกินอาหารฝีมือตัวเอง คิ้วเรียวเลิกขึ้นเมื่อเห็นทีมเปิดกระเป๋าหยิบน้ำส้มในขวดแก้วขึ้นมาแล้วเลื่อนส่งให้เขา ขวดยังเย็นเฉียบมีไอน้ำเกาะ
“ซื้อมาให้เหรอ นี่มันของร้านกาแฟXXนี่นา” ภามทำหน้างุนงงแต่ก็รับมาพลิกซ้ายพลิกขวาก่อนจะเปิดขวดขึ้นกระดก รสชาติน้ำส้มหอมหวานสมราคา แต่ต้องสำลักกับประโยคถัดมา
“เปล่า พี่ดีนฝากมาให้แก”
“แค่กๆๆๆๆๆ” ภามรีบรับทิชชู่จากมะนาว เขาสำลักกระอักกระไอก่อนจะทำตาขวางใส่ไอ้เพื่อนเวร “อย่ามาล้อเล่น”
ทีมยักคิ้ว “ใครล้อเล่น เมื่อเช้าเราแวะชมรมแล้วเจอพี่ดีนพอดี พี่เขาเลยฝากมาให้ คนทำขนม แล้วก็นี่” ยื่นโพสต์อิทแผ่นเล็กมาให้ พร้อมลายมือหวัดๆ
ขอบคุณ – Dean
ใบหน้าของเด็กหนุ่มเห่อแดง ยิ่งเพื่อนสองคนล้อด้วยสายตาเขาก็ยิ่งเขินหนัก ภามเอาโพสต์อิทที่ได้มาแปะลงในสมุดโน๊ตแล้วหยิบแซนวิชขึ้นมากินแก้เก้อ พยายามระงับหัวใจที่เต้นแรง
ขอบคุณงั้นเหรอ..
โพสต์อิทสีเดียวขนาดเดียวกับที่เขาแปะให้พี่ดีนไปเมื่อวันก่อน
พี่ดีนขอบคุณเรื่องไหนกันแน่
วันนี้ภามกับสาวๆ ในชมรมพากันมาซุปเปอร์เพื่อซื้อของสำหรับทำอาหารกล่อง สมาชิกผู้ชายมีเพียงเขาและพี่ปีสามอีกคนที่ทำหน้าที่สารถีและถือของ มินิแฮมเบอร์ทำไม่ยากแต่ต้องซื้อขนมปังแฮมเบอร์เกอร์ชิ้นเล็กแพ็คถุงจำนวนมาก แล้วก็เนื้อ ไข่ ชีส ผักสด ซึ่งตอนนี้ทุกคนต่างแยกย้ายกันไปซื้อของตามที่ตัวเองรับผิดชอบ
สำหรับภามเขาก็รับหน้าที่ซื้อของสำหรับทำขนมไทย วันนี้เขาพกอาวุธลับมาจากบ้านด้วย ดีที่เขามีซื้อทิ้งเอาไว้ เพราะเจ้าอาวุธลับเนี่ยไม่ได้ขายตามห้างทั่วไป
“ถั่วๆ ถั่วเขียวซีกเลาะเปลือกอยู่ไหนน้า” เขาเข็นรถก้มๆเงยๆตามชั้น ตอนนี้เขาได้ส่วนผสมอื่นๆ ครบหมดแล้ว เหลือแค่ถั่วเจ้าปัญหา พอเดินมาถึงจุดที่ควรจะมีแต่มันกลับว่างเปล่าทำเอาเด็กหนุ่มหน้าเสีย
“เฮ้ย หมดจริงดิ” พยายามมองหาให้ทั่วทั้งก้มทั้งเงย สุดท้ายเขาก็เจอถั่วที่ทางร้านวางสแปร์ไว้ชั้นบนสุด เด็กหนุ่มหน้ามุ่ยเพราะมันสูงสุดมือเอื้อมพอดี เขย่งก็แล้วกระโดดก็แล้ว เสียวถุงถั่วจะตกลงมาแตกเกลื่อนพื้นมาก
“พนักงานก็ไม่อยู่แถวนี้เลย อะไรว๊า ฮึ้บ” พยายามยืดตัวแต่ก็ไม่เป็นผล
“เฮ้ยขาดของอะไรอีกป่ะ”
“พวกยาสามัญซื้อไปแล้ว ห้ามของมึนเมาเด็ดขาด” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยดุเพื่อนที่ทำท่าจะเสนอ
“นิดๆหน่อยๆเอง อย่าเคี่ยวนักดิ ดีน”
“กินแล้วเมาจมน้ำไปใครรับผิดชอบ พอๆ ไปซื้อพวกน้ำอัดลมกับน้ำเปล่าได้แล้ว”
เสียงคุ้นหูทำให้ภามยืนค้างอยู่กับที่ เขาไม่กล้าหันหลัง ขยับตัว หรือแม้แต่ลดมือที่กำลังเอื้อมลง แต่พยายามทำตัวลีบติดชั้นสินค้า เบะปากอยากกลายร่างเป็นนินจาไม่ก็กลายเป็นกิ้งก่าให้รู้แล้วรู้รอด
“เออๆ น้ำเป็นแพ๊คอยู่ฝั่งโน้นนี่” เสียงพี่วินเข็นรถห่างออกไป จนกระทั่งไม่ได้ยินเสียงอะไรอีกภามก็ถอนใจโล่งอก เขายืนหลับตานิ่งรอให้หัวใจเต้นเป็นจังหวะปกติ สงสัยตัวเองว่ากลั้นหายใจทำไม เขาไม่คิดไม่ฝันว่าจะมาเจอพี่ดีนที่นี่ แต่ก็ไม่แปลกเพราะซุปเปอร์แห่งนี้อยู่ใกล้มหาวิทยาลัยมากที่สุด พี่ดีนกับพี่วินเองก็ต้องมาซื้อของเตรียมตัวสำหรับการออกค่ายวันพรุ่งนี้เหมือนกัน
พอสงบใจลงได้ก็เอื้อมมืออีกครั้ง เขย่งขาสุดตัว อีกนิดเดียวก็จะได้...แล้..
หมับ
หือ
ภามกระพริบตาปริบๆ เมื่อมือใหญ่จากไหนไม่รู้คว้าเอาถุงถั่วส่งมาให้ เขาหันหลังเตรียมฉีกยิ้มกว้างเพื่อจะขอบคุณ แต่ก็ปะทะเข้ากับแผ่นอกกว้างเข้าเต็มๆ
“ขะ ขอโทษครับ” จมูกจะพังไหม ฮือออ เด็กหนุ่มครวญครางในใจแล้วเงยหน้าขึ้นมอง พลัน..สมองก็ขาวโพลนไปหมด
...
พี่...ดีน
...
บรรยากาศรอบข้างเหมือนหยุดชะงัก คนช่วยเองก็ลมหายใจสะดุดไปหนึ่งจังหวะ เขาไม่คิดว่าร่างที่กำลังพยายามเขย่งสุดตัวอยู่จะเป็นคนที่เขาไม่คาดคิด
ไม่มีคำพูดอะไรหลุดออกมานอกจากดวงตาที่ประสานกันนิ่ง ใบหน้าของพวกเขาอยู่ห่างกันไม่ถึงหนึ่งไม้บรรทัด ใกล้จนรู้สึกได้ถึงลมหายใจและกลิ่นน้ำหอมจางๆ
ความรู้สึกมากมายกำลังทะลักทะลายมาจากไหนสักแห่ง
คิดถึง
คิดถึง
คิดถึง
หัวใจกำลังกู่ร้องซ้ำๆ
ภามรู้สึกร้อนผ่าวที่ขอบตา ความรู้สึกคุ้นเคยปรากฏขึ้นเลือนรางในความทรงจำ รอยยิ้ม เสียงหัวเราะ รสจูบ อ้อมกอด ทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่ในความฝันก่อตัวขึ้นมาเป็น...ผู้ชายคนนี้
คิดถึงเหมือนจะตาย คิดถึงจนจะขาดใจ ไม่รู้จะบรรยายความรู้สึกตอนนี้ยังไง
ดีนมองใบหน้าเกลี้ยงเกลาที่ตอนนี้แดงก่ำ ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันดวงตาใสๆมีน้ำตาเอ่อคลอ และก่อนที่สมองจะสั่งงานมือใหญ่ก็เลื่อนไปเช็ดให้อย่างแผ่วเบา
เพียงแค่ผิวกายสัมผัสกันร่างตรงหน้าก็สะดุ้งเฮือกราวกับไฟฟ้าแล่นผ่าน ความรู้สึกที่เคยเลือนรางอยู่ๆกลับฉายชัดขึ้นมาเหมือนเสาทีวีที่โดนปรับจูนให้ตรงช่องสัญญาณ
พี่รักผมมากไหม
รักมากกกที่สุด
ชายหนุ่มสะบัดหน้าไล่ความสับสน เขาหายใจลึกข่มความรู้สึกอยากกอดอีกฝ่ายให้แน่นๆ แล้วบอกรักซ้ำๆ
...จะทำได้ยังไงในเมื่อ...พวกเขายังไม่รู้จักกันเลย..
ความกระอักกระอ่วนเคอะเขินเริ่มคืบคลาน ภามเป็นฝ่ายหลบตาก่อนเพื่อซ่อนความหวั่นไหว ชายหนุ่มเริ่มไม่ถูก ว่าเขาควรต้องทำยังไง? ให้ตายเหอะ! ไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองโง่เง่าขนาดนี้มาก่อนเลย!!
“คือ...” ดีนตัดสินใจอ้าปากเริ่มประโยคแรก
“ไอ้ดีน ไปตายห่าที่ไหนวะ แบกน้ำคนเดียวไม่ไหวโว้ย!!” รองประธานชมรมว่ายน้ำตะโกนลั่นซุปเปอร์ แถมเข็นรถครืดๆกลับมาช่องเดิมเพื่อตามหาเพื่อน
ทั้งดีนทั้งภามสะดุ้งโหยง ประธานชมรมว่ายน้ำหันไปตามเสียงของเพื่อนเวรและเมื่อหันกลับมาอีกที ร่างของเด็กขี้แยก็วิ่งสี่คูณร้อยไปพร้อมรถเข็นชนิดที่เขาได้แต่ยืนตะลึง
“ทำไรอยู่วะ” วินจับบ่าเพื่อนที่ยืนอึ้ง “มองหาไรอีกล่ะ รีบกลับได้แล้วเนี่ย” คนมาขัดไม่ได้รู้อิโหน่อิเหน่อะไรสักอย่าง
ดีนกัดฟันกรอด ตั้งแต่เป็นเพื่อนกันมาเขาไม่เคยอยากจับมันมาสับเป็นพันชิ้นแล้วโยนลงแม่น้ำเจ้าพระยาขนาดนี้มาก่อนเลย
“สัส!!” อุตส่าห์มีโอกาสได้คุยแต่ทุกอย่างก็หายไป เพราะมึงไอ้วิน!!
วินยืนเอ๋อ โคตรงงว่าตัวเองทำอะไรผิดเพื่อนถึงได้โกรธขนาดนี้ ว่าจะถามเหตุผลแต่ท่านประธานทำหน้าเหมือนหมีกินรังแตนมาเขาเลยปิดปากเงียบสนิท ทำตัวเจี๋ยมเจี้ยมยิ้มแหยเอาใจ
นี่กูไปเหยียบกับระเบิดอะไรเข้าอีกวะ
แฮ่ก แฮ่ก
ภามทรุดตัวลงนั่งยองๆ หน้ารถที่ขับมา ลมหายใจหอบถี่เพราะวิ่งแบบไม่คิดชีวิต พอหายใจได้ลึกขึ้นเขาก็เปิดประตูรถโยนของไว้ด้านหลังตัดสินใจรอเพื่อนคนอื่นๆที่นี่
“ฮึก...”
ก้อนสะอื้นหลุดออกมาก่อนจะพรั่งพรูเป็นสายน้ำ เขาร้องไห้โฮสะอึกสะอื้นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาหลายปีนับตั้งแต่เสียบิดาไป
“พี่ดีน...อึก พี่ดีน” เสียงสั่นพร่าเรียกซ้ำๆ ยิ่งพบยิ่งเจอยิ่งใกล้ยิ่งรู้
รัก..เขารักพี่ดีนจริงๆ รักตั้งแต่แรกพบ
“แม่ง!” ทุบพวงมาลัยรถเต็มแรง มืออีกข้างก็เช็ดน้ำตาป้อยๆ “ทำไมวะ ทำไม” ภามโวยวายติดสะอื้น
ทำไมแรกพบต้องเป็นหน้าเชลฟ์ถั่วเขียวด้วยวะ! แม่งเอ๊ย!!
ยามเช้าเวลา 6.30 น. บรรดาสมาชิกปีหนึ่งปีสองของชมรมว่ายน้ำก็มารวมตัวกันที่ลานจอดรถบัสมหาวิทยาลัย เสียงเรียกขานชื่อวุ่นวาย ข้าวของโดนจับใส่ใต้ท้องรถไม่หยุดหย่อน
“ล้อวิ่งเจ็ดโมง เร็วๆๆๆๆ อย่ามาร่ำไร” เสียงประธานชมรมก้องลาน น้ำเสียงบอกชัดว่าอารมณ์ไม่ค่อยจะดี ดวงตาคู่สวยตอนนี้ราวกับไฟลุก มองไปทางไหนก็แผดเผาจนคนถูกมองต้องรีบหลบให้พ้นจากสายตา
“พี่วิน..เฮียแกองค์ลงไรอ่ะ” ทีมแอบถามรองประธานที่ตอนนี้ตาโหลเหมือนคนนอนไม่พอ
“ไม่รู้มัน ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว ไม่รู้ไปเหยียบติ่งอะไรมันเข้าโดนด่าเละ แถมเมื่อคืนก็ใช้งานจนพี่ไม่ได้นอนเนี่ย” วินบ่นอุบอิบ
“เวร แล้วนี่เอาไงดี” เบี่ยงตัวเล็กน้อยเพื่อให้รุ่นพี่เห็นอีกหนึ่งชีวิตที่ยืนทำตาปริบๆอยู่ข้างหลัง
“อ้าว น้องภาม” วินยิ้มหวานให้ทันที ที่รู้จักน้องเขาเพราะเจ้าทีมมันอวดเพื่อนให้ฟังทุกวันนี่แหละ
ทีมยกถุงอาหารกล่องขึ้นมาให้ดู “ภามมันมาส่งของกินที่เราสั่งไว้ จะให้เอาไว้ไหนครับพี่”
“เดี๋ยวถามดีนก่อน” รองประธานทำท่าจะเดินไปหาเพื่อนหน้าตูดอย่างเซ็งๆ แต่แรงกระตุกชายเสื้อทำเอาเกือบหน้าคว่ำ
ทีมยิ้มตาใส “เฮ้ยพี่ ไหนๆแล้วก็ให้ไอ้ภามมันไปถามพี่ดีนเองเลยละกัน” ยัดถุงอาหารกล่องใส่มือเพื่อนที่อ้าปากเหวอ
“ทีม..” ภามใจหล่นวูบไปที่ตาตุ่ม แต่เพื่อนซี้ก็ไม่สนใจแถมผลักให้เข้าไปหาประธานชมรมอีกต่างหาก
ดีนจรดปากกามาร์กหัวข้อที่ทำเสร็จเรียบร้อย กระเป๋าเดินทางของน้องๆก็ครบหมดแล้ว เขาถอนใจนวดขมับกับความวุ่นวาย โดยไม่รู้เลยว่ามีใครบางคนกำลังยืนจ้องแผ่นหลังอยู่
“เอ่อ พี่ดีนครับ..อาหารกล่องจะ...”
เสียงไม่คุ้นหูดังขึ้น ดีนเสยผมหงุดหงิดแล้วหันไปตอบคนที่เขาคาดว่าน่าจะเป็นรุ่นน้องสักคน
“เดี๋ยวเอาขึ้นรถ....”
คำพูดหายไปในลำคอ ดวงตาคมดุเบิกกว้างเหมือนไม่เชื่อสายตา
“ น้อง..ภาม”
คนโดนเรียกชื่อหายใจลึก แก้มขาวๆ เริ่มขึ้นสีระเรื่อ
“นี่ครับพี่สำหรับรถบัสเบอร์หนึ่ง” ภามยื่นถุงพลาสติกที่บรรจุกล่องกระดาษให้สองถุงใหญ่
“อา ขอบคุณนะ” แววตาดุดันในตอนแรกหายวับไม่เหลือ เขายื่นมือไปรับแต่ก็ยังไม่เอาไปเก็บในขณะที่ภามเองยังคงยื่นนิ่งอยู่กับที่ ทั้งคู่ยืนจ้องกันเกือบนาทีก่อนที่ภามจะเอ่ยปากพูดก่อน
“เมื่อวาน...ขอบคุณมากนะครับที่ช่วยหยิบของให้”
“...ไม่เป็นไร..” คนตอบยังคงประหยัดคำพูด ไม่ใช่ไม่พอใจแต่เพราะคนอย่าง ดีน รัฐนนท์ก็ตื่นเต้นเป็นเหมือนกัน
“ละ แล้วก็ขอโทษนะครับที่วิ่งหนีไปแบบนั้น คือ..” ภามรีบละล่ำละลักแก้ตัว เมื่อวานเขาโคตรเสียมารยาททั้งๆที่พี่เขาอุตส่าห์ช่วยหยิบของให้
ดีนจุดรอยยิ้มจางๆที่มุมปาก เด็กน้อยตรงหน้าพยายามอธิบายเสียงสั่นหน้าแดงไปหมด
ชายหนุ่มอดใจไม่ไหวรวบถุงไปถือไว้มือเดียวแล้วใช้มืออีกข้างวางแหมะลงบนเรือนผมนุ่มของรุ่นน้องขยี้เบาๆ
“..ไม่เป็นไร..” เสียงทุ้มอ่อนโยนชนิดที่คนอื่นได้ยินคงไม่อยากจะเชื่อว่านี่คือประธานโหดแห่งชมรมว่ายน้ำ
ส่วนคนโดนถึงเนื้อถึงตัวตอนนี้ตัวแข็งทื่อไปแล้วเรียบร้อย
“สัสดีน!!! จะได้เวลารถออกแล้วอย่ามัวร่ำไร” วินได้โอกาสเอาคำพูดของประธานมาด่าเจ้าตัว เขายืนมองมันคุยกับน้อง ดวงตางี้พราวจนชักหมั่นไส้
“เออ!!” ดีนหันไปตอบเสียงแข็ง
ถ้าไม่ได้หูฝาด ภามว่าเขาได้ยินเสียงพี่ดีนจิ๊ปากแล้วสบถด่าพี่วินแบบหงุดหงิดสุดๆ จนเขาหลุดหัวเราะออกมา
ชายหนุ่มละมือออกจากผมนุ่มอย่างแสนเสียดาย “พี่ไปก่อนนะ”
“เอ่อ พี่ดีนครับ” ภามคว้าหมับเข้าที่ชายเสื้ออีกฝ่ายก่อนจะรีบปล่อยราวกับของร้อน พอพี่ดีนเลิกคิ้วมองมาเป็นคำถามคนใจป๊อดก็นึกถึงคำพูดเพื่อนซี้ขึ้นมาทันที
มึงจะมัวแต่แอบมองไม่ได้แล้วนะ มีโอกาสก็ต้องรุก!
เด็กหนุ่มหายใจลึกปลอบตัวเอง สู้ๆ ไอ้ภาม ทีมมันหาโอกาสให้ขนาดนี้แล้วนะเว้ย!
“อันนี้กล่องของพี่ครับ” ภามยืนกล่องกระดาษให้คนที่กำลังทำหน้าสงสัย “มีชื่อเขียนไว้ อย่าผิดกล่องนะครับ” กลั้นใจยัดใส่เข้ามือใหญ่แล้วหมุนตัวกลับไม่รอคำตอบอะไรทั้งนั้น
เมื่อล้อเริ่มหมุน ประธานก็แจกแจงงานของบรรดารุ่นพี่อีกครั้งก่อนจะเริ่มแจกจ่ายอาหารว่างเป็นคิวถัดมา เสียงฮือฮาตื่นเต้นของสมาชิกชมรมไม่พ้นตอนเปิดกล่องของกินแล้วพบมินิแฮมเบอร์เกอร์ขนาดเท่ากำปั้นเด็กสองชิ้นมีธงไม้เล็กๆเสียบกลางเอาไว้ ขนมปังฟูนุ่มยังอุ่นอยู่ ชีสสีเหลืองสดและผักกรุบกรอบ อีกทั้งเนื้อที่หนานุ่มส่งกลิ่นยั่วยวน
“เฮ้ย ขนมไทยว่ะ” เสียงใครบางโพล่งขึ้นอย่างแปลกใจ
“แฮมเบอร์เกอร์อร่อยโคตร เนื้ออย่างฉ่ำ”
“ขนมอร่อยมาก หอมมาก ร้านไหนเนี่ย”
ระหว่างที่ทุกคนกำลังอร่อยกับของกิน ดีนที่นั่งเบาะหน้าสุดคนเดียวด้านข้างเป็นกระเป๋าเอกสารและกระเป๋ายา เพิ่งจะวางสายมือถือหลังจากถามความเรียบร้อยของบัสเบอร์สอง มือใหญ่เอื้อมหยิบกล่องของว่างส่วนของตัวเองบ้าง เขายิ้มน้อยๆกับลายมือบนฝา
เมื่อเปิดกล่องออกเจ้ามินิแฮมเบอร์ก็อวดโฉมต่อสายตา ส่วนถ้วยกระดาษที่อยู่ข้างกันบรรจุขนมที่ใครๆก็รู้จักกันดี
ลูกชุบ..
ดีนหยิบขนมขึ้นมอง ลูกชุบดวงดาวน้อยๆสามดวงสีสันสดใสเบียดตัวอยู่ในนั้น และเมื่อลองกัดดูกลิ่นหอมที่ลูกชุบตามร้านสมัยนี้ไม่ค่อยทำก็อบอวลเต็มปาก ใบหน้าที่มักเคร่งเครียดตอนนี้ผ่อนคลายละมุนละไม ภาพในความฝันที่เลือนรางชัดเจนขึ้นมาทีละนิด
...พี่อ้าปากเร็ว
..หอมไหม อบควันเทียนด้วยนะ
“ทำไมได้เป็นดาวอ่ะ” เสียงของมารผจญที่ยังคงทำหน้าที่ได้ไม่ขาดตกบกพร่อง วินชะเง้อหน้ามาจากเบาะหลังเหล่มองกล่องขนมเพื่อนด้วยความสงสัยว่าทำไมมีชื่อเขียนอยู่คนเดียว “มีสามดวงด้วย ขี้โกงนี่นา”
“โกงยังไง” ดีนย้อนถามไม่เข้าใจ
“ก็เขาได้คนละ 2ลูกเอง แถมเป็นรูปพริกรูปส้มทั่วไป ไม่มีหรอกดงดาวอะไรเนี่ย” รองประธานทำท่าประท้วงความไม่ยุติธรรม แล้วเอื้อมมือมาหมายจะฉกของในกล่อง
ดีนรีบปิดฝากล่องเมื่อคนขี้บ่นทำท่าจะฉกดวงดาวของเขาไป “ไปนั่งดีๆ” เตือนเสียงดุแต่ไม่ได้หงุดหงิดอารมณ์เสียเหมือนคราวแรก วินหัวเราะเบาๆแล้วยอมถอยกลับไปนั่งที่
สงสัย...ได้น้ำตาลมาเติมในเลือด อารมณ์ดีเชียว
-----
Talk
สวัสดีค่ะ
นี่ลงนิยายทั้งๆที่ตาบวม (ฮา) เรารู้สึกว่าในช่วงนี้ถ้านักอ่านได้อ่านอะไรยิ้มๆบ้างก็คงจะดี เพราะฉะนั้นถ้าอ่านตอนนี้แล้วเผลอยิ้มแค่มุมปาก ผู้เขียนก็ดีใจแล้วค่ะ ^^
Fanart ---> Facebook : @Iarladiel
(http://i644.photobucket.com/albums/uu167/iamseesai/DeanxPham_dis.png)
(http://i644.photobucket.com/albums/uu167/iamseesai/1476443071974.jpg)
-
อ่านแล้วมีความสุข ยิ้มขึ้นได้จริงๆ
-
อย่างน้อยก็ยังพอให้คลายทุกข์และยิ้มได้บ้าง
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ขอบคุณที่มาค่ะช่วยได้จริงๆ
-
ขอบคุณที่ทำให้เรายิ้มได้นะคะ เราจะผ่านมันไปด้วยกัน :mew6:
-
อ่าน5ตอนรวด
ยิ้มจนปวดแก้มเลย
-
ชอบมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ชอบบรรยากาศของเรื่องแบบนี้
เป็นกำลังใจให้นะคะ
มาต่อเร็วๆนะ <3
-
ขอบคุณนะคะ :hao5:
-----
พี่ดีนกับน้องภามน่ารัก~ ♥
ทั้งชาตินี้กับชาติที่แล้วชอบช่วงที่เขา 2 คน มีภาพอดีตเข้ามาในหัว มันดูความรักที่ทำยังไงก็ไม่มีใครมาทำลายได้จริง ๆ
----
ขอให้ทุกคนสู้ ๆ นะคะ :กอด1:
-
:mew1: ชอบมากคะ สนุก
-
ตาบวมด้วยคน
T T
น้องภามน่ารักจริงๆ มาแต่งเป็นเขยบ้านเราเถอะ
-
เจอกันบ่อยขึ้นแล้วเนอะ
พี่ดีนหายเหวี่ยงกันเลยทีเดียว
-
ขอบคุณนะค่ะ
เพราะตอนนี้ไม่ค่อยเข้าโซเซียล
หาอะไรอ่านเพราะตอนนี้รู้สึกวูบโหวงไปหมด
เหมือนทุกอย่างไม่ใช่เรื่องจริง
ขอบคุณที่มีมาอัพช่วงนี้เพื่อให้ได้มีรอยยิ้ม
-
ยิ้มมุมปาก
-
อ๋อยยยยยย ~~~ ดีต่อใจๆๆๆๆ
-
อ่านแล้วยิ้มจริงๆด้วย
-
ขอบคุณครับ
-
ขอบคุณค่ะ ขอบคุณจริงๆนะ อึยๆเครียดๆมาตั้งแต่เมื่อวานซืนแล้ว ช่วยได้มากเลยค่ะ กอดนะ :กอด1:
-
:-[
-
ขอบคุณสำหรับการแต่งมาให้อ่าน ไม่งั้นคงจะหดหู่ไปมากกว่านี้
-
ขอบคุณมากนะคะ
-
จากหน้าตีนเป็นหนังมือได้ชั่วพริบตา
-
ยิ้มได้จริงๆค่ะ
ขอบคุณมากๆนะคะ
-
ยิ้มกว้าง ในเวลาที่เศร้่าใจค่ะ :mew4:
-
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ
ช่วยแบ่งเบาสภาพจิตใจที่หม่นหมองให้เบาบางลง
หลงเสน่ห์น้องภามแล้วค่ะ...คนอะไรเป็นพ่อศรีเรือน
-
ขอบคุณที่ช่วยสร้างรอยยิ้มให้นะคะ
-
พี่ดีนแลดูสองมาตรฐานอย่างชัดเจนมากค่ะ 55555 :hao3: :hao3:
-
ขอบคุณมากนะคะ ที่ทำให้แอบอมยิ้มเบาๆ
เป็นกำลังใจให้คนแต่งค่ะ
-
อ่านแล้วมีความสุข ขอบคุณที่มาลงต่อค่ะ
ช่วงนี้เป็นช่วงที่หดหู่ใจจริงๆ เราจะผ่านไปด้วยกัน
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก อ่านไปอ๊ากไป ทุบโต๊ะรัวๆๆๆๆๆๆ
อ่านละอยากกินลูกชุบเลย แต่เก๊าอยากกินแบบรูปดาวนะ ดาว 3 ดวง >////////////////////<
ตัลลัลมากกกกกกกกกกกกกกกกก อ่านไปยิ้มไป เขินไปกะน้องภาม (เขินไปกะเขาทำไม แกไม่ใช่ภาม!! ฮ่าๆๆๆ)
อยากรู้แล้วอะ พี่ดีนอยู่กะน้องภามแล้วจะเป็นยังไง ปกตินิเป็นพี่โหดประจำชมรม
แต่ชอบตอนเห็นน้องแล้วเรียก น้องภาม มีความน่ารัก มีความมุ้งมิ้ง กุ๊งกิ้ง กระดิ่งแมว นะตัว ^________^
ป.ล. แหมมมม แฟนอาร์ตนิ เร็วจังนิ #มีความแซะ 555555555 แซวกันไป
***ช่วงนี้ หนีออกจาก all social media จ้า อยู่ในช่วง ฟื้นฟูทั้งจิตใจและสติ
ขอบคุณที่มาอัพนะก๊าบบบบ อย่างน้อยก็ทำให้ยิ้ม ทำให้หัวเราะไปกะน้องภามได้***
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
ขอบคุณที่ทำให้เรายิ้มได้ ในยามที่เราสิ้นหวัง
-
ขอบคุณครับ ขอบคุณจริงๆ ครับ
-
ขอบคุณค่ะ (อมยิ้ม) :pig4:
-
ชอบบรรยากาศของเรื่องและขนมไทยๆ
ขอบคุณเรื่องราวดีๆที่มาเติมหัวใจให้คลายเศร้า
-
เค้าคุยกันละค่ะ!!! เขินนนน :-[
-
พี่ดีน ๆ ๆ ๆ
เราอยากได้ภามมาไว้ที่บ้านอะ ยอมทำงานหนักเพื่อกลับบ้านแล้วได้กินของอร่อยเลย
-
ขอบคุณนักเขียนค่ะ สู้ๆ
ปล.หวังว่าจะอัพบ่อยๆเน้อทิ้งช่วงทีไรฟีลปลิวหายตามตลอดทุกเรื่องเลยกลับมาอ่านอีกรอบก็เฉยๆไปแล้ว
-
มีความแบ๊ว
:impress2:
-
อร้ายยยย มาแล้วๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
รู้ไหมเค้า กดF5 รอทุ๊กกกก วัน
-
สนุกมากๆเลยค่ะ
อ่านทีเดียวห้าตอนรวดเลย
ได้ความรู้สึกอบอุ่นมากๆ
-
+1 ดันๆๆ
เดี๋ยวมาอ่านค่ะ :L2:
-
สนุกมากเลย
อ่านแล้วเรียกรอยยิ้มได้ตลอด
อยากอ่านคอนต่อไปแล้วจ้า
-
สนุกมากๆๆเลย
-
หวานละมุนมากค่ะ แล้วก็ทำให้เรายิ้มได้จริงๆ
ขอบคุณนะคะ :กอด1:
-
ขอบคุณค่ะ ตอนนี้ไม่ปรารถนาที่จะอ่านอะไรดราม่าจริง ๆ บอกตรง ๆ รับไม่ไหวค่ะ
น้องภามทำพี่ดีนอารมณ์ดีได้เราก็อารมณ์ดีตามพี่ดีนนะคะ
-
ตอนนี้เห็นดาวเป็นหัวใจแล้วค่ะ<3
-
ดีกับใจจริงๆค่ะ
-
มีความน่ารักเบาๆ ชอบมาก รอตอนต่อไปนะคะ สู้ๆค่ะ
-
ตอนที่ 6 สวัสดีวันจันทร์
ชมรมว่ายน้ำกลับจากไปเข้าค่ายพร้อมน้องปี1และปี2ที่ตัวดำขึ้นอีก2เสต็ป จากการคลุกคลีโดนเคี่ยวกรำทำให้น้องๆ รู้ว่าท่านประธานไม่ได้โหดแต่ชื่อและรองประธานไม่ได้มาเล่นๆ ตอนนี้แค่เห็นหน้าทั้งสองคนก็แทบอยากจะวิ่งหนีไปอีกทาง
วันนี้ประธานชมรมยอมปล่อยให้น้องๆ พักผ่อน มีเพียงปี3บางคนที่มาซ้อมเท่านั้น ดีนเก็บเอกสารเข้าตู้เอ่ยลาคนในชมรมแล้วคว้ากุญแจไปที่ลานจอดรถนักศึกษา
หกโมงเย็นนักศึกษาเริ่มบางตา ขายาวก้าวช้าลงเมื่อเดินผ่านตึกคณะเศรษฐศาสตร์ เขาอดไม่ได้ที่จะมองหาใครบางคน ไม่รู้ว่าวันนี้ไปชมรมหรือกลับบ้านไปแล้ว หลังกลับมาจากเข้าค่ายเขาตั้งใจจะหาทางติดต่อน้องแต่ดันติดขัดหาโอกาสไม่ได้สักที เจ้าทีมที่เป็นสื่อกลางเพียงคนเดียวก็ดันหวัดกินหยุดเรียนเสียอย่างงั้น
“ขอโทษนะภาม ช่วงนี้เขาเริ่มคัดตัวนักแสดงกันแล้ว เรากลับดึกทุกวันเลย” เสียงใสๆ ของหญิงสาวยังไม่ทำให้ชายหนุ่มชะงักเท่าชื่อที่โดนเรียกออกมา
“ไม่เป็นไร มะนาวรีบไปเหอะเรากลับเองได้”
ดีนเดินตามเสียงพูดคุย แล้วเขาก็พบเด็กน้อยปีหนึ่งสองคนที่โต๊ะม้าหินข้างตึกคณะ แถวนั้นไม่มีนักศึกษาอยู่เลยทำให้เขาได้ยินเสียงค่อนข้างชัดเจน
“รถดันมาเสียแถมทีมก็ป่วย แย่เลย” มะนาวจับมือเพื่อนแกว่งไปแกว่งมา “มะนาวขอโทษ”
“เฮ้ย ไม่ต้องขอโทษ ก็รถเราดันเสียเองไว้คราวหลังเราจะไปเชียร์มะนาวที่ชมรมบ้าง สู้ๆนะ” ภามบีบมือเพื่อนคืน มะนาวฉีกยิ้มให้แล้วโบกมือบ๊ายบายรีบไปชมรมให้ทันเวลา
“กลับบ้านเองสินะ ขี้เกียจจัง” ภามบ่นหงุงหงิงทิ้งตัวลงนั่งที่เดิม คอนโดเขาถ้าขับรถใช้เวลาแค่ครึ่งชมก็ถึง แต่ถ้าเดินทางเองต้องต่อรถ3รอบและใช้เวลาเป็นชั่วโมง ช่วงรถเสียเขามักติดรถมะนาวไม่ก็ทีมไปส่งที่รถไฟฟ้าไม่ก็โดนพาไปส่งถึงที่
โดยเฉพาะนั่งพี่วินเข้าซอยเนี่ย โหย......
ถอนใจแล้วพาดตัวไปกับโต๊ะหน้าบูด
ดีนยิ้มมุมปากกับอาการงอแงของเด็กน้อย ภามเป็นคนที่เต็มไปด้วยการแสดงออกทางสีหน้าและท่าทาง หน้าแดง ประหม่า ดีใจ สับสน ร้องไห้ น้องสามารถทำออกมาได้ทันที จนคนเห็นอดเอ็นดูไม่ได้
ปัง ตูมม!!!!!!!!
เสียงระเบิดดังสนั่นพร้อมเสียงร้องตกใจของนักศึกษา ดีนรีบหันไปมองที่ต้นเสียงจากตึกคณะ สักพักก็ได้ยินเสียงตะโกนบอกต่อกันว่าหม้อแปลงระเบิด ชายหนุ่มถอนใจเฮือกเป็นครั้งแรกที่ได้ยินใกล้ขนาดนี้ ขนาดเขายังสะดุ้งสุดตัว
ใบหน้าคมคายหันกลับมาที่โต๊ะม้าหินอีกครั้ง แต่เขากลับไม่พบเด็กหนุ่มนั่งอยู่ที่เดิม
“ภาม?” ชายหนุ่มมุ่นหัวคิ้ว เขาสาวเท้าเข้าไปดู จะว่าน้องกลับไปแล้วก็ไม่น่าใช่เพราะกระเป๋ายังอยู่ที่เดิม และเมื่อเข้าไปใกล้เขาก็ใจหายวาบเปลี่ยนเป็นกระโจนเข้าใส่
“ภาม!!”
คนที่เขาตามหาขดตัวอยู่ข้างม้าหิน ใบหน้าซีดจนไร้สีเลือดร่างทั้งร่างสั่นสะท้าน ภามหายใจหอบหนักทั้งมือทั้งขาเกร็งแน่น ร่างสูงใหญ่เข้าประคองร่างคุดคู้ไว้ในอ้อมแขน ลมหายใจกระชั้นติดขัดทรมานของน้องทำเอาเขาใจจะขาด
ภามคว้าเสื้ออีกฝ่ายขยำแน่น มองสีหน้าเป็นห่วงของคนที่ประคองตัวเองไว้ท่ามกลางน้ำตาที่พร่าเลือน
“พี่....ดีน” เสียงเรียกติดขัด
“ชู่ว์!...อย่าเพิ่งพูด” ดีนเอื้อมมือคว้าถุงกระดาษใส่ของที่อยู่บนโต๊ะ เขารีบเทของทิ้งแล้วครอบปากคนที่หอบจนตัวเกร็ง “ใจเย็นๆ พี่อยู่ตรงนี้” กระซิบข้างขมับชื้นเหงื่อบีบต้นแขนเล็กเพื่อย้ำคำพูดตัวเอง
พักใหญ่จนน้องเริ่มผ่อนคลายและและลมหายใจดีขึ้น ดีนก็ช่วยพยุงนั่งบนเก้าอี้ม้าหินส่วนตัวเองก็นั่งยองๆ อยู่ตรงหน้า
“ไปโรงพยาบาล” จ้องมองดวงตาฉ่ำน้ำ
ภามส่ายหัว “ไม่เป็นไรแล้วครับ...พักสักหน่อยก็คงดีขึ้น”
“เมื่อกี้ไม่ใช่คำถาม..พี่พาไปเอง” เขาไม่ฟังคำปฏิเสธ ลุกขึ้นเก็บของน้องใส่กระเป๋าแล้วเอาเป้สะพายไหล่ตัวเองเสร็จสรรพ
“พะ พี่ดีน” ภามร้องเสียงหลง
“จะเดินเองหรือให้อุ้ม”
คนป่วยหายป่วยทันที “เดินเองครับ!”
และแล้วเฟรชชี่แห่งคณะเศรษฐศาสตร์ก็ถูกประธานชมรมว่ายน้ำลักพาตัวไปโรงพยาบาลโดยไม่มีใครรู้เลย
“ไฮเปอร์เวนติเลชั่น อาการหอบจากภาวะเครียด” คุณหมอท่าทางใจดีอธิบาย “มักจะเกิดตอนเครียดจัด ไม่ก็ตกใจ ตอนนั้นมีเหตุการณ์อะไรหรือเปล่าครับ”
“หม้อแปลงระเบิดเสียงดังครับ” ดีนตอบคุณหมอ เขามัดมือชกเข้ามานั่งในห้องตรวจพร้อมผู้ป่วยที่ยังอ้ำๆอึ้งๆ
พอทั้งหมอและพี่ดีนหันมาจ้องเหมือนรอคำตอบ ภามก็พยักหน้า
“ครับ ผมกลัวเสียงดัง ถ้าดังแบบตั้งตัวจะไม่ค่อยเท่าไหร่ แต่ถ้าอยู่ๆดังขึ้นมาจะตกใจมาก”
“มีอาการแบบนี้บ่อยไหมครับ” คุณหมอจดรายละเอียดลงการ์ดกระดาษแข็งสีขาว ในขณะที่คนถูกถามกลับทำหน้าเฉยชาด้วยความเคยชิน
เขาถูกพ่อกับแม่พาไปรักษาทุกอย่างหมดแล้วแม้แต่หมอจิตเวช
“ไม่ครับ อย่างมากก็ตกใจธรรมดา นานๆจะถึงกับหอบ พวกเสียงที่ใกล้เคียงกับปืนหรือระเบิดนี่ไม่ได้เลย”
“สมัยเด็กๆ เคยมีเหตุการณ์อะไรที่เกี่ยวข้องกับปืนไหม”
เด็กหนุ่มส่ายหัว “ไม่เคยมีครับ แต่แม่เล่าว่าผมกลัวเสียงแบบนี้มาตั้งแต่เด็กแล้ว”
“อาการพวกนี้รักษาได้ไหมครับ” เสียงทุ้มเอ่ยถามคนเป็นหมอ
“อาการไฮเปอร์เวนฯป็นอาการทางจิตใจครับ ผมทำได้อย่างมากก็ให้ยาคลายกังวล แต่กรณีคุณภามไม่ได้มีความเครียด ถ้าเราหาสาเหตุไม่ได้ก็แก้ไขลำบาก” หมออธิบายด้วยสีหน้าลำบากใจ ดีนพยักหน้าพวกเขาสนทนากับหมออีกสักพักพร้อมรับคำแนะนำในการดูแลตัวเองก่อนจะยกมือไหว้ขอบคุณ
ตั้งแต่ออกมาจากโรงพยาบาล ประธานชมรมว่ายน้ำก็หน้านิ่วคิ้วขมวดโดยมีน้องนั่งตัวลีบอยู่ที่นั่งข้างคนขับ เขาเพิ่งรู้ว่าภามมีอาการแบบนี้และเขาไม่ชอบใจเอาเสียเลย ถ้าเกิดอาการแบบนี้ในที่ที่ไม่มีใครล่ะ?
พวกเขาสองคนนั่งเงียบกันตลอดทางโดยมีภามแอบเหลือบมองคนขับเป็นระยะ เด็กหนุ่มกอดกระเป๋าเป้แน่นเป็นที่ยึดเหนี่ยวหัวใจ พอหายหอบสติมาอาการตื่นเต้นก็เข้ามาแทนที่ โชคดีที่เขาจะหอบเฉพาะตอนได้ยินเสียงดัง แต่เวลาตื่นเต้นหรือเครียดเรื่องเรียนกลับไม่เป็นอะไร ซึ่งหมอก็บอกว่ามันเป็นภาวะทางอารมณ์อย่างหนึ่ง
ดีนกุมพวงมาลัยแน่นขึ้นพลางถอนใจสงบอารมณ์ตัวเอง กังวลไปก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากจะพยายามหาต้นตอสาเหตุ เขาเหลือบมองคนที่นั่งกอดกระเป๋านิ่งตัวแข็ง น้องดูเกร็งยามอยู่ใกล้ อาจเป็นเพราะไม่คุ้นเคย? หรือว่ากลัว?
...คิดแล้วก็เดาะลิ้น ไม่สบอารมณ์ นิ้วเรียวเคาะพวงมาลัยรถก่อนจะเริ่มพูดทำลายความเงียบ
“ดีน รัฐนนท์ วงศ์เนตร อยู่ปี3 คณะบริหาร มีน้องอีกสองคนอยู่มหาวิทยาลัยเดียวกันชื่อดอนกับเดล”
“หะ หา????” ภามหันมามองตาโต ไม่เข้าใจว่าอยู่ๆพี่ดีนจะแนะนำตัวทำไม แต่พออีกฝ่ายยังนิ่งเหมือนรอคำตอบก็ชักเอะใจว่าพี่เขาต้องการอะไร
“ภาม..ภาม ไตรวินิจ อยู่ปี1 คณะเศรษฐศาสตร์ มีน้องชายชื่อภูมิอยู่เกรด10ครับ”
“พี่อยู่บ้านกับครอบครัว แต่พ่อแม่อยู่ต่างประเทศมากกว่า” ชายหนุ่มพูดราวกับเล่าอะไรสักอย่างให้ฟัง ดูเหมือนสิ่งที่เขาทำน่าจะได้ผลเพราะอาการเกร็งของน้องลดลง ใบหน้าเริ่มผ่อนคลาย รวมถึงเลิกกอดกระเป๋าจนแน่นอีกด้วย
“ผมอยู่คอนโดคนเดียว คุณพ่อเสียแล้วส่วนคุณแม่เปิดร้านอาหารไทยอยู่กับน้องที่อเมริกา”
“พี่เกิดวันที่ 21 เมษา”
“ผมเกิด 16 มิถุนา”
“พี่ชอบทะเล แม่น้ำ”
“ผมก็ชอบทะเลกับแม่น้ำ
“พี่เป็นประธานชมรมว่ายน้ำ”
“ผมน้องใหม่ชมรมขนมไทยครับ”ภามหัวเราะคิก
“...พี่ชอบกินอาหารไทย” เหลือบมองน้องที่เม้มปากน้อยๆ
“...ผมชอบทำอาหารไทย”เสียงตอบชักเบาหวิว ภามไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองตอบผิดคำถาม
รถเริ่มชะลอตัวลงก่อนจะหยุดนิ่งรอไฟแดง ใบหน้าคมคายหันมามองคนข้างกายอย่างเต็มตา
“โสด..”
“สะ......” ภามชะงักกึกแล้วค่อยๆเหลือบตามองอีกฝ่ายพอเห็นว่าโดนจ้องอยู่แก้มก็ร้อนผ่าวขึ้นมาทันที เด็กหนุ่มอยากจะหลบตาแต่ก็โดนดวงตาสวยคู่นั้นดึงดูดเอาไว้ไม่ให้หนีไปไหน ริมฝีปากบางเม้มจนแดงก่ำ กว่าจะได้ตอบเลขบนไฟแดงก็เหลืออีกแค่สามวินาที
“โสด
...
...เหมือนกันครับ”
จบประโยคความเงียบก็กลืนกิน เหลือเพียงความรู้สึกบางอย่างที่กำลังก่อตัวมากขึ้นทุกที ชายหนุ่มออกรถเมื่อกลายเป็นไฟเขียว เขาค่อยๆขับไปตามทางที่น้องบอกไว้ราวกับจะยืดเวลาอยู่ด้วยกันให้มากขึ้นอีกนิด
“คอนโดนี้ใช่ไหม” พอคนข้างๆ พยักหน้าเขาก็หมุนพวงมาลัยเข้าไปจอดหน้าทางเข้าตึก
คอนโดโลว์ไรส์8ชั้นอยู่ในซอยที่ต้องนั่งมอเตอร์ไซค์เข้าไป ดีนขมวดคิ้วอีกครั้งตอนนี้รถของภามเสียอยู่น่าจะเดินทางลำบากไม่น้อย
ภามยิ้มแล้วยกมือไหว้ขอบคุณคนมาส่ง เหมือนความฝันที่เขาได้นั่งรถพี่ดีนแถมได้คุยกัน ถึงแม้จะไม่มากมายนักแต่ก็ถือว่ามีพัฒนา เด็กหนุ่มสะพายเป้หยิบของลงจากรถแต่ยังไม่ทันได้เดินเข้าตึก คนขับก็เปิดหน้าต่างรั้งตัวเอาไว้
“เดี๋ยว”
มือใหญ่ยื่นโทรศัพท์มือถือให้พร้อมดวงตาสีสวยที่จ้องมองใบหน้างุนงง ภามมองสมาร์ทโฟนในมืออีกฝ่าย สมองกำลังทำงานอย่างหนักเพื่อตีความหมาย สุดท้ายความคิดของเขาก็พันกันเละเทะแล้วระเบิดออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย
เหตุผล คำถาม ถูกทำลายไม่เหลือ มีเพียงสัญชาติญาณบอกให้เขารับสมาร์ทโฟนพี่ดีนมาถือ จัดการสไลด์ปลดล็อคด้วยรหัสที่อีกฝ่ายบอก จากนั้นก็กดโทรออก...
เข้าเบอร์ตัวเอง
พอมือถือในกระเป๋าดังภามก็ตัดสายทิ้ง เขาคืนโทรศัพท์ให้เจ้าของ ยกมือไหว้ขอบคุณอีกครั้งแล้วกึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้าไปในตึก ปล่อยให้คนขับรถหน้าดุมองเบอร์ในมือถือด้วยรอยยิ้มจางๆ
คืนนั้นเด็กน้อยนอนกลิ้งอยู่บนเตียงจ้องมองเบอร์ของรุ่นพี่ในมือถือด้วยหัวใจเต้นกระหน่ำ เขากดบันทึกเบอร์แล้วใช้รูปแอบถ่ายตั้งเป็นภาพตอนสายเรียกเข้า ริมฝีปากบางยิ้มกว้างตลอดเวลาจนแก้มแทบแตก กลิ้งซ้ายกลิ้งขวาเอาหน้าซุกหมอนแล้วแหกปากลั่นออกมาเป็นเสียงอู้อี้
มีความสุขจะตายแล้ว
----
ท่ามกลางนักศึกษามากมาย ร่างสูงฝังตัวเงียบอยู่ที่มุมของลานใต้ตึกคณะ เขานั่งกับพื้นเอนหลังพิงกำแพงยืดขายาวด้วยท่าทางสบายๆไม่สนใจใคร
“สวัสดีพี่ชื่ออะไร”
เสียงสดใสไม่คุ้นหูเอ่ยทัก พอเงยหน้าขึ้นมองถึงเห็นดวงหน้าใสๆ ของเด็กผู้ชายคนหนึ่ง
“ผมชื่ออิน”
“..กรณ์..”ตอบเสียงห้วน
เจ้าตัวเล็กส่งยิ้มกว้างให้ “ผมโคตรชอบพี่เลย จีบได้ไหม”
ชายหนุ่มหรี่ตามองและเริ่มขมวดคิ้วหงุดหงิด ไม่เคยมีใครกล้าทำแบบนี้กับเขามาก่อน ไอ้เด็กนี่ก็คงแค่อยากลอง มันไร้สาระจนเขาหันกลับไปสนใจหนังสือต่อปล่อยให้เด็กมันพล่ามไป
อินทำปากยื่นเมื่อโดนเมิน “ไม่ปฏิเสธผมถือว่าโอเคนะ”
พี่กรณ์ก็ยังนิ่งไม่ตอบอะไร อินทำท่าจะพูดอีกแต่ก็โดนเพื่อนพุ่งเข้าล็อคแขนสองข้างลากออกไปอีกทาง
“อย่าไปยุ่งกับพี่เขา นั่นน่ะลูกเจ้าพ่อ ทวงหนี้นอกระบบ”
อินไหวไหล่ “ก็ลูก..แต่ไม่ใช่ตัวเจ้าพ่อนี่” ทำไมจะไม่รู้ ข่าวพี่เขาดังจะตายไป
“ไปยุ่งด้วยก็เสี่ยงเปล่าๆ”เพื่อนอีกคนเตือนเสียงเข้ม “ถึงตายนะมึง”
“เวอร์น่า” อินส่ายหัวแล้วปรายตามองร่างสูงที่ยังคงไม่สนใจโลกรอบตัว “แค่จีบไม่ตายหรอก”
เขาแค่อยากทำให้คนขี้เหงามีความสุขบ้างเท่านั้นเอง
----
ภามสะดุ้งตื่นลืมตาโพลง เขายันตัวขึ้นมองนาฬิกาที่หัวเตียง เลขดิจิตอลขึ้นว่า 6:20 ซึ่งยังเช้าเกินไปสำหรับคนที่มีเรียน10โมง เด็กหนุ่มทิ้งร่างลงนอนอีกครั้งทบทวนความฝันเมื่อสักครู่
รู้สึกเหมือนตัวเองพุ่งไปจีบใครสักคน...
คิดแล้วก็ขำ เขาควานหามือถือแล้วหยิบขึ้นมาดู สัญญาณเตือนของไลน์ขึ้นเต็มไปหมดเพราะเมื่อวานเขาไม่ได้เช็คอะไรเลย เด็กหนุ่มกดเข้าแอพพลิเคชั่นสีเขียวกะว่าจะตอบแชทเพื่อนสักหน่อยแต่ต้องสะดุ้งโหยงกลิ้งตกเตียงเมื่อมีการเตือนเฟรนด์ใหม่โผล่ขึ้นมาจากออโต้แอดด้วยเบอร์โทรศัพท์
เพื่อนใหม่ใช้อวาตาร์เป็นรูปทะเล แต่ที่เขารู้เป็นใครเพราะเคยเห็นรูปนี้ที่เฟสของใครบางคน
พะ พะ พะ พี่ดีนนนนน??
ภามเกาะขอบเตียงมองมือถือด้วยอาการสับสน อยู่ๆก็ได้ไลน์พี่ดีนมาเขาควรจะทำยังไง
มีโอกาสต้องอ่อย อย่าปล่อยให้หลุด
อยู่ๆประโยคของมะนาวก็เด้งขึ้นมาในหัว ....โอเค เพื่อนของเขาดีๆกันทั้งนั้น
อ่อยงั้นเหรอ เกิดมาไม่เคยอ่อยใครแล้วทำยังไงถึงเรียกว่าอ่อย มือใหม่ริจะหัดปลูกอ้อยเกาหัวตัวเองจนยุ่งเหยิง ภามปีนกลับขึ้นเตียงหยิบมือถือแล้วจิ้มเข้าห้องแชทของพี่ดีน
ทักทาย........ก็ไม่รู้จะพิมพ์อะไรพิมพ์แล้วก็ลบซ้ำไปซ้ำมา
ส่งรูป........ลองเปิดหน้าแกลลอรี่เลือกหารูปเด็ดๆ แต่ไม่มีอะไรสักอย่าง
สติ๊กเกอร์ล่ะ......เออๆ เอาอันนี้แล้วกัน
ว่าแล้วก็กดปุ่มเพื่อที่จะหาสติ๊กเกอร์ส่งทักทายแต่อารามตื่นเต้นจนมือลั่น เขาดันกดปุ่มผิดส่งรูปไปแทนเสียอย่างงั้น
รูป...
รูป...
(http://i644.photobucket.com/albums/uu167/iamseesai/sawasdee500.jpg)
ไอ้เชี่ยยยยยยยยยยยยย!! ภามตาถลน นี่มันรูปที่แม่ส่งมา!!!
คนเผาไร่อ้อยตัวเองจนเหี้ยนร้องโหยหวนลั่นห้องนอน
เสียงเตือนข้อความเข้าทำให้เจ้าของมือถือแปลกใจ ตอนนี้เพิ่งหกโมงกว่าหรือว่าที่ชมรมจะมีอะไรด่วน? ดีนวางแก้วกาแฟลงบนโต๊ะกินข้าว บรรยากาศที่โต๊ะอาหารในบ้านยังคงเงียบเหมือนเคย เขาสไลด์หน้าจอ ขมวดคิ้วงงๆเมื่อเห็นแอคเคาท์ไม่คุ้นตา แต่เมื่อมองภาพแทนตัวเป็นเด็กน้อยที่เพิ่งได้เบอร์มาเมื่อคืนเขาก็รีบเข้าห้องแชททันที พอเห็นสิ่งที่น้องส่งมาคนหน้านิ่งก็หลุดขำออกมาจนน้องสองคนถึงกับหันมามอง
เมาขี้ตาหรือเปล่า ภามเอ๊ย เขายิ้มอย่างอารมณ์ดีก่อนจะพิมพ์ตอบกลับไป
คนที่กำลังสะอื้นชะงักเมื่อไลน์ส่งเสียงเตือนขึ้นมาอีก เขารีบเปิดดูแล้วก็เบ้ปาก
Dean: วันนี้วันพุธ...
มันไม่ใช่ฮะพี่ดีน........มันไม่ช่ายยยยย ภามรีบตอบกลับรัวๆ
Ph@m: พี่ผมขอโทษมือไปโดน
ถึงจะไม่ได้อยู่ตรงหน้าแต่ดีนกลับนึกหน้าอีกฝ่ายออก ป่านนี้คงหน้าแดงน้ำตาคลอมือไม้สั่น
Ph@m: คือ เมื่อวานขอบคุณนะครับ *Sticker หมาโค้ง*
Dean: ไม่เป็นไร ดีขึ้นแล้วใช่ไหม ไปมหาลัยยังไง
Ph@m: ทีมมารับครับ
Dean: ..อืม บ้านพี่ไม่ค่อยไกลจากคอนโดเรา ถ้าทีมไม่สะดวกยังไงพี่ไปรับส่งได้ ยังไงก็ทางผ่าน
หืมมมมมม ภามทำตาโต รับส่งงั้นเหรอ!!!! เจอแบบนี้ชักไปต่อไม่ถูก
Ph@m: *สติ๊กเกอร์หมายิ้ม*
ตอบกลางๆ แบบนี้ไปก่อนแล้วกัน
Ph@m: พี่ดีน ผมอยากตอบแทน..พี่อยากกินอะไรไหมครับผมจะทำให้
ภามเริ่มปลูกอ้อยใหม่หลังจากโดนไฟเผาราบไปเมื่อสักครู่ แอบภูมิใจตัวเองที่ชักกล้าเขานั่งเฝ้าโทรศัพท์อยู่เป็น10นาที สักพักพี่ดีนก็ไลน์กลับมา
Dean: ทำของคาวได้ไหม
Ph@m: ได้ครับสั่งมาได้เลย
Dean: ข้าวไข่เจียว
ภามหน้าเหว๋อ............ห้ะ ข้าวไข่เจียว
Ph@m: เอายากกว่านั้นก็ได้นะครับ
Dean: ข้าวไข่เจียวนี่แหละ พี่อยากกินเป็นข้าวเช้า
พี่ดีนยังคงยืนยันจนภามถอนใจ สงสัยคงอยากกินจริงๆ
Ph@m: อ่า..ให้ผมฝากทีมเอาไปให้ที่ชมรมตอนเช้าไหมครับ
ภามหมายถึงทำใส่กล่องแล้วฝากทีมเอาไปให้วันที่มีซ้อมเช้า
ดีนไขกุญแจรถเตรียมตัวไปมหาวิทยาลัย เขาพิมพ์ไลน์ตอบน้องด้วยดวงตาแวววาว
Dean: ไม่เป็นไร รถยังซ่อมอยู่ใช่ไหม เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าพี่ไปเอาข้าวแล้วก็รับเราที่คอนโดเลยแล้วกัน
รับที่คอนโด
รับที่คอนโด
รับที่..
“ห๊า!!!” เด็กหนุ่มชักนั่งไม่ติด อยู่ๆพี่ดีนก็จะมารับเนี่ยนะ
Ph@m : เอ่อ ลำบากเปล่าๆครับ
Dean: พรุ่งนี้7:00 เช้า ถึงแล้วจะโทรไป แค่นี้ก่อนพี่จะขับรถแล้ว
หลังจากประโยคนี้ ไม่ว่าภามพยายามส่งอะไรไปมันก็ไม่ขึ้นว่า อ่านแล้ว อีก คนขี้ตื่นปล่อยโทรศัพท์ตกลงบนเตียงอ้าปากค้างด้วยความงุนงง
แค่ข้าวไข่เจียวพี่ลงทุนขนาดนี้เลยเหรอ!?
-------
สวัสดีวันอังคารค่ะ ^^
ช่วงนี้คอมพ์ไม่รักดีเลย ปิดตัวเองบ่อยๆ เสียวนิยายหายมาก แถมเมื่อคืนตีสองนั่งแปลงานอยู่ อยู่ดีๆก็บังคับเม้าส์ไม่ได้แล้วหน้าจอมันก็เลื่อนครืดๆๆๆๆๆไม่หยุด ดูสยองขวัญ
แต่ตอนนั้นผู้เขียนคิดอยู่อย่างเดียว
งานช๊าน!!!!!
สรุปงานหายไปสามหน้า ทำต่อไปสิคะจนตีสาม T-T บ้าจริง
มะนาวจ้ะ
(http://i644.photobucket.com/albums/uu167/iamseesai/lemon.jpg)
ทีมครับผม
(http://i644.photobucket.com/albums/uu167/iamseesai/team.jpg)
-
o13
-
:impress2: :impress2:
-
สวัสดีวันจันทร์. กร๊ากกกกกกกกกกกกก
ขำลั่นเลย โถ่ๆๆๆน้องภาม~~
-
สวัสดีว้นจันทร์ 5555
ได้โอกาสแล้วอ่อยต่อเลยค่ะน้องภาม
-
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
พี่อ่อยมาน้องอ่อยกลับ
-
ฮาอ่ะ
-
สวัสดีวันจันทร์ :m20:
-
น่ารักดีน้อออ
-
สวัสดีวันจันทร์ค้าบ 55555
-
ทีม+มะนาว
อยากเห็นรูปภามอีก น่าร๊ากกกกก :ling1:
-
เค้าเริ่มจีบกันแล้วววว
-
ภามนิยมเผาไร่อ้อยตัวเองหรอจ๊ะ 55555 :hao7: :hao7: :hao7:
-
ฉันว่า ภามน่าจะไถดิน เตรียมแปลงปลูกหน่ออ้อยไว้นะ
ขยันเผาขนาดนี้
พี่ดีนคะ มันมีเส้นบาง ๆ ระหว่างจีบกับบังคับนะจ๊ะ
-
สวัสดีวันจันทร์ โถ่... 5555
-
ภาพสวัสดีเช้าวันจันทร์ของแม่ลอยมาเลยจ้าาา
ตอนนี้น่ารักมากกกกกก :pig4:
-
:pig4:
-
อ่อยมารุกกลับไม่โกง ฮี่ๆ
-
โสด...เหมือนกัน // เขินแปป
-
โอ๊ยยยยยยยย :hao7:
น่ารักๆๆๆๆ ไม่ไหวแล้วววว :z3:
อ่านแล้วโลกสีขาว-ดำมีแสงระยิบระยับขึ้นมาเลยค่ะ :impress2:
ขอบคุณมากกกกกก :L2:
-
...แล้วฉันจะคิดถึงเธอ
:m20: ภามเอ้ยยยยยย
---
เรื่องเสียงดังจากชาติที่แล้ว ชาตินี้จะแก้ยังไงน้อ~ :ling3:
-
:pig4:
-
เราหลงรักน้องภามขึ้นทุกวัน....พี่ดีนก็คงเช่นกัน อิอิ o18
-
ขำแรง 555
-
นอกจากภามจะขี้ตกใจแล้ว ยังเพิ่มความโก๊ะด้วย อาการของภามคงต้องให้พี่ดีนช่วยรักษา ว่าแต่ข้าวไข่เจียวเที่ยวนี้จะไหม้หรือเปล่านะ 555
-
หนูภามน่ารัก น่าดูแล น่าเลี้ยงดูมากค่ะ
o22 :laugh: :hao6: :pig4:
-
สวัสดีวันจันทร์เป็นเหตุ
มือมันลั่นใช่ไหม น่าร้ากกกกก
-
5555555 วันนี้วันพุธด้วยยยย #ทีมพี่ดีน
อ่านวนไปค่ะ ลั่นแล้วลั่นอีก ฮืออออ
-
เรื่องน่ารักจัง อยากอ่านต่อแล้ว :call:
-
เรื่องนี้ดีต่อใจจริงๆ
-
นิยายดีงามพระรามพระลักษณ์ชาดกมาก
-
โก๊ะๆ น่ารักดี
-
ตอนที่ 7 รอยยิ้ม
[/size]
ตีห้าครึ่ง
เจ้าของห้องผู้เป็นนักศึกษาปีหนึ่งแห่งคณะเศรษฐศาสตร์นั่งเหม่ออยู่บนเตียง เขาตื่นก่อนนาฬิกาปลุกเกือบชั่วโมงเพราะตื่นเต้นจนทนนอนต่อไม่ไหว พี่ดีนจะมารับเขาตอนเจ็ดโมงเช้าไอ้ครั้นจะนอนต่อก็กลัวหลับเพลิน สุดท้ายก็ลุกขึ้นมาล้างหน้าล้างตาเข้าครัวเพื่อเตรียมทำอาหารเช้า ไหนๆก็ตื่นเร็วก็ทำอะไรกินเลยดีกว่า
ภามลองรื้อตู้เย็นดูพบว่ามีเลือดหมูกับน้ำซุปที่เคี่ยวทิ้งไว้เหลืออยู่ เขาเลยตัดสินใจทำต้มเลือดหมูแบบไม่มีเครื่องใน ภามเอาน้ำซุปมาตั้งเตาอุ่นใส่หัวไชเท้าเหยาะเกลือเพิ่ม ปล่อยต้มให้ส่งกลิ่นหอมน่ากิน ระหว่างนั้นก็ปรุงรสหมูสับปั้นเป็นก้อนพอดีคำเพื่อใส่ลงในหม้อ เลือดหมูถูกลวกเตรียมเอาไว้เพื่อรอน้ำซุปเข้าเนื้อ เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยก็ใส่ยอดใบตำลึงลงในชามแล้วตักต้มเลือดหมูหอมฉุยตามลงไปจากนั้นก็เอาไปวางไว้บนโต๊ะกินข้าวเล็กๆ ขนาดสองคนนั่ง
ระหว่างรอข้าวสุก เด็กหนุ่มก็เดินออกไปที่ระเบียงห้องสูดอากาศยามเช้า ข้อดีของการอยู่คอนโดลึกเข้ามาในซอยเพราะไม่ค่อยมีกลิ่นควันริมถนนใหญ่นี่แหละ
“หือ...” ภามชะเง้อมองลานจอดรถ พลางขมวดคิ้วเพ่งมอง
รถคุ้นจัง...
ขณะที่กำลังจ้อง อยู่ๆ เจ้าของรถก็ลงมายืดเส้นยืดสาย ร่างสูงผิวแทนคุ้นตาทำเอาภามอ้าปากค้างรีบวิ่งเข้ามาดูนาฬิกาว่ากี่โมง
6:15 ! พี่ดีนมาเช้าไปไหม!?
ภามรีบคว้ากุญแจห้องแล้ววิ่งโครมครามลงไปชั้นล่าง ลืมไปเสียสนิทว่าตัวเองยังใส่ชุดนอนที่เป็นเสื้อยืดกางเกงขาสั้นธรรมดา
“พี่ดีน!!” วิ่งเข้าไปหาร่างที่ยืนพิงประตูรถอยู่ “แฮ่ก ทำไมมาเช้าจัง...ผมจำเวลาผิดรึเปล่า”
ดีนส่ายหัวแล้วเกาหลังคอเก้อๆ “พี่กะเวลาผิด” เขาไม่อยากจะบอกว่าทนรอเวลานัดไม่ไหวเลยรีบออกมาก่อน “ไม่เป็นไร ไม่ต้องรีบพี่รอได้”
“ได้ไง เกือบชั่วโมงเลยนะครับ” เด็กน้อยทำคิ้วลู่ ภามเม้มปากทำหน้าลังเลมองใบหน้าคมคายสลับกับมือตัวเองที่เปียกชื้นจากอาการประหม่า “นะ..ไหนๆก็มาเช้าแล้ว...” ช้อนใบหน้าขึ้นมองสบดวงตาคู่สวยตรงๆ
“ไปกินข้าวเช้าที่ห้องด้วยกันไหมครับ”
ผีไร่อ้อยคงสิงเขาให้พูดแบบนั้น..ภามนึกอยู่ในใจ ตอนนี้ในห้องคอนโดขนาดสตูดิโอของเขาก็มีแขกตัวโตมาเยี่ยมเยียนจนได้ พี่ดีนยืนมองไปรอบๆ อย่างสนใจ ห้องพักของเขาดูเล็กลงไปเสียถนัดตา
“นั่งรอตรงนี้นะครับ” เลื่อนเก้าอี้ตรงโต๊ะกินข้าวให้พร้อมตักข้าวร้อนๆ มาเสิร์ฟ “เดี๋ยวทอดไข่เจียวให้”
ดีนพยักหน้า เขานั่งเท้าคางมองเชฟหน้าใสที่เดินไปตอกไข่เตรียมกระทะอย่างคล่องแคล่ว ไม่นานนักไข่เจียวฟูฟ่องน่ากินก็วางอยู่ตรงหน้าคนที่รีเควสเอาไว้
“มีต้มเลือดหมูกับไข่เจียว” เลื่อนถ้วยต้มเลือดหมูร้อนๆ มาให้แล้วส่งยิ้มกว้าง
กลิ่นหอมปนเปด้วยความอบอุ่นที่บอกไม่ถูก เรียกรอยยิ้มจากคนยิ้มยากได้เป็นอย่างดี พอเด็กน้อยนั่งลงดีนก็หัวเราะขึ้นเบาๆ
“ว่าแต่..ไม่อาบน้ำก่อนเหรอ”
ภามก้มหน้ามองตัวเอง.....แล้วหน้าก็แดงปรู้ดขึ้นมาทันทีเพราะเขายังอยู่ในชุดนอน!
“เดี๋ยวผมมา” เด็กหนุ่มกระโจนพรวดคว้าเอาชุดนักศึกษาพุ่งเข้าห้องน้ำ โชคดีที่เขาล้างหน้าแปรงฟันแล้วเลยวิ่งผ่านน้ำแป๊บเดียว ไม่ถึง10นาที เด็กหัวกระเซิงก็กลับมานั่งที่โต๊ะกินข้าวเรียบร้อย
“ไม่ต้องรีบ” มือใหญ่เอื้อมมาลูบหัวของอีกฝ่าย เขาช่วยจัดผมที่ยุ่งเหยิงให้เข้าที่ “บอกแล้วไงพี่รอได้”
ฮืออ....ภามรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังละลายเป็นน้ำ “กะ กินข้าวกันเถอะครับ เดี๋ยวเย็นแล้วไม่อร่อย”
อากาศยามเช้าในห้องสตูดิโอขนาดเล็ก เสียงพัดลมทำงานดังเบาๆ คนสองคนกับอาหารเช้าที่หาได้ทั่วไป ต้มเลือดหมูร้อนกรุ่น ไข่เจียวหอมๆและข้าวสวย ทั้งๆที่ธรรมดาสามัญแต่กลับพิเศษ ดูคุ้นเคยเหมือนพวกเขาเคยทำแบบนี้ที่ไหนมาก่อน
กึก
ช้อนกระทบกันกลางจานกับข้าว ทั้งคู่ชะงักกึกเงยหน้าขึ้นสบตากันพลันความทรงจำบางอย่างก็วาบเข้ามาในหัวราวกับภาพแฟลชแบคแบบในหนัง
[.........ว่าแต่ข้าวไข่เจียว พี่จะไม่ได้กินจริงๆเหรอ]
[ ฮื้อ ไว้ทำแก้มือให้ใหม่]
[ไม่เอาไหม้แล้วนะ]
[สัญญาเลย รับรองอร่อยเหาะ]
ตึกตัก
ตึกตัก
ตึกตัก
หัวใจของทั้งคู่เต้นรัวกระหน่ำ ความรู้สึกบางอย่างปะทุขึ้นในอกจนจุกแน่นหายใจไม่ออก เศร้า ดีใจ โหยหา อาวรณ์ ภามมองดวงตาสีสวยอยู่แบบนั้น เสียงทุ้มต่ำใจดีของใครสักคนยังติดหู รอยยิ้มเอ็นดูยังติดตา สัมผัสอุ่นของมือใหญ่ยังไม่จางหายไปจากความทรงจำ
คน...ที่พวกเขาต่างตามหามาตลอด
คนที่แสนสำคัญเหลือเกิน
แหมะ..
“เอ๊ะ...” เด็กหนุ่มกระพริบตาปริบ น้ำอุ่นๆมันไหลออกมาจากตาโดยไม่รู้ตัว เขาพยายามเช็ดแล้วเริ่มขยี้เพราะน้ำตาเจ้ากรรมยังไหลออกมาไม่หยุด “ทำไม...”
“ชู่ว์...” ดีนจับมืออีกฝ่ายออกไม่ให้ทำร้ายดวงตา เขาเอื้อมมือไปเช็ดแก้มเปียกชื้นไล้เบาๆราวกับกลัวน้องจะแตกสลาย
ภามสะอื้นฮั่กแล้วค่อยๆมองสบตาชายหนุ่มอีกครั้ง ตอนนี้ดวงตาสีเทาอมเขียวแสนแปลกตากำลังเอ่อคลอเพียงแค่มันไม่ไหลทะลักทลายออกมาเหมือนเขา ดวงตาของพี่ดีนแดงก่ำและนั่นยิ่งทำให้น้ำตาของคนน้องไหลออกมาเป็นทาง
“ไม่ร้อง...” เสียงทุ้มเอ่ยปลอบอ่อนโยน ไม่ถามเหตุผลว่าเกิดอะไรขึ้นไม่คิดสงสัยว่าทำไมพวกเขาถึงเป็นแบบนี้
“พี่อยู่ตรงนี้แล้ว..”
ครู่ใหญ่กว่าคนทั้งสองจะสงบความรู้สึกที่พลุ่งพล่านได้กลายเป็นภาวะเก้อเขิน เด็กน้อยม้วนหน้าหลุบตาต่ำเมื่ออีกฝ่ายละมือออกจากแก้มของตัวเอง
รู้สึกเหมือนตัวจะระเบิดตายตรงนี้
ดีนเองก็หายใจขัด เขาหลุบตามองไปทางอื่นสะกดกลั้นความรู้สึกมากมายที่กำลังปะทุอยู่ในหัว
ให้ตาย!! อยากกอดแล้วฟัดให้หายคิดถึง
“เอ่อ...ผมตักให้”
ภามพยายามทำลายบรรยากาศเขินๆแปลกๆ เขาตักไข่ใส่จานให้พี่ดีนแล้วยิ้มแหะๆ
ชายหนุ่มข้าวไข่เจียวเข้าปากเลิกคิ้วเล็กน้อย ริมฝีปากขยับยกแสดงถึงความพอใจ เขาเจริญอาหารเสียจนถ้าคนที่บ้านมาเห็นคงตกใจ
“หือ” หยุดชะงักเมื่อเห็นภามจ้องตาแป๋วด้วยอาการลุ้นเหมือนลูกหมารอคำชม เขาหัวเราะในลำคอแล้วขยับรอยยิ้ม
“อร่อยมาก”
คำชมสั้นๆแต่อุ่นวาบไปทั้งหัวใจ
คาบวิชาแคลคูลัสมีนักศึกษาจากหลายคณะเรียนด้วยกัน ส่วนภาม ทีม มะนาว ก็นั่งรวมกันอยู่ริมห้องเหมือนทุกๆครั้ง ทั้งสามคนกำลังกดแก้โจทย์บนกระดานจนหัวหมุน
ทีมขยับเข้าใกล้เพื่อน แอบมองคำตอบว่าตรงกับที่ตัวเองทำไหมพลางหมุนปากกาในมือครางเพลงงึมงำ
“เมื่อเช้ามายังไงวะ”
ภามชะงักเมื่ออยู่ๆก็โดนถามโพล่งขึ้นมา เขาเหลือบมองทีมที่กำลังจดคำตอบลงบนกระดาษ
“มาเอง” ด้วยรถพี่ดีน เขาทดประโยคนี้ไว้ในใจ
“อือฮึ..” ทีมตอบรับในลำคอแล้วก้มหน้าทำโจทย์ถัดไป
ภามลอบถอนใจ เขายังไม่มั่นใจเลยไม่กล้าบอกอะไรเพื่อน แต่ถ้ามันดูชัดเจนขึ้นเขาก็ตั้งใจจะบอกเพื่อนทั้งคู่แน่นอน
ครืด..
เสียงมือถือสั่นเรียกให้สองหนุ่มหันไปมอง มะนาวยิ้มแหยทำปากพะงาบบอกขอโทษ หญิงสาวเปิดโทรศัพท์ดูแล้วปิดปากทำตาโต
“อั๊ยยะ!! ภามดูนี่เร็ว” หล่อนกระตุกแขนเสื้อเพื่อนจนภามตัวเอียง
ทั้งภามทั้งทีมชะโงกหน้ามองมือถือเพื่อนสาวก่อนจะอุทานออกมา
หน้าแอพสีฟ้าขึ้นฟีดเป็นชายหนุ่มหน้าตาคุ้นเคย ร่างสูงผิวแทนในชุดนักศึกษายืนพิงกำแพงพักขาเหมือนรอใครอยู่ มือข้างหนึ่งลวงกระเป๋ากางเกง อีกข้างถือมือถือดูอะไรสักอย่าง แต่ที่โดดเด่นคือใบหน้าคมคายกำลังคลี่ยิ้มทั้งปากทั้งตาเป็นภาพแอบถ่ายที่สร้างกระแสให้คนในชมรมว่ายน้ำและสาวๆเป็นอย่างดี
“ดูดิ พี่เขายิ้มหล่อม๊ากก” มะนาวแก้มแดงกรี๊ดกร๊าด
“โห ยิ้มแล้วดูดีแบบนี้ทำไมไม่ยิ้มบ่อยๆ” ทีมเอามือถือมาขยายดูชัดๆ “ดูอะไรอยู่วะถึงยิ้มขนาดนั้น”
“นั่นสิ หวังว่าไม่ได้คุยกับสาวนะ” หญิงสาวทำแก้มพอง เธอไม่ยอมเด็ดๆ
“ดูอะไรตลกๆอยู่รึเปล่า” ภามที่เพิ่งหาเสียงตัวเองเจอเอ่ยขึ้นบ้าง แต่ก็โดนเพื่อนสองคนแจกมะเหงกให้
“ขำนะภาม พี่ดีนเนี่ยนะจะดูอะไรตลกๆแล้วหัวเราะแบบนี้” มะนาวส่ายหัว
“แค่นึกว่าพี่เขาดูคลิปหมาวิ่งพุ่งเข้าพุ่มไม้แล้วหัวเราะ...ก็ขนลุกแล้วว่ะ” ทีมลูบแขนประกอบอีกต่างหาก
ภามเปิดมือถือตัวเองบ้าง ภาพแบบเดียวกับเมื่อสักครู่ก็ปรากฏขึ้นมา เขาลองเลื่อนดูคอมเมนท์มากมาย ส่วนมากพูดไปทางเดียวกันว่าพี่ดีนกำลังคุยกับใครสักคนที่น่าจะสำคัญ
...ใจหายแปลกๆแฮะ
“แต่พี่เขายังไม่มีแฟนนี่นา” มะนาวมั่นใจว่าสายข่าวเธอไม่น่าจะพลาด
“แต่ไม่ได้หมายความว่าจะไม่มีคนดูๆกันอยู่” ภามกลับเป็นคนตอบสวนขึ้นมาจนเพื่อนๆแปลกใจ
“เฮ้ย พี่เขายังไม่มีจริงๆ พี่วินเคยบอก วันๆเอาแต่ว่ายน้ำจะไปหาใครที่ไหน” ทีมรีบอธิบาย พร้อมยกเหตุผล
ภามปิดโทรศัพท์แล้วฉีกยิ้มให้เพื่อนทั้งสองคน “ไหนทีมบอกว่าจะปกป้องเรากับมะนาวไง ไหนทำท่าเหมือนจะยกเราให้คนอื่นง่ายๆ”
ทีมยักไหล่ “ฉันมันพวกถือคติ จะขวางเมื่อเพื่อนโดนรุก จะ(ช่วย)บุกเมื่อเพื่อนไปอ่อย”
มะนาวกลั้นเสียงหัวเราะจนตัวสั่น ส่วนคนที่โดนแทงใจดำว่ากำลังอ่อยก็หน้าร้อนขึ้นมาทันที
“ทีม..แม่ง...อ่อยอะไรวะ”
สู้ไม่ได้ก็อุบอิบเงียบๆ คนเดียว
หลังเลิกคลาสสุดท้าย ภามก็แวะไปห้องชมรมเพื่อทำแซนวิชง่ายๆไปให้เพื่อนทั้งสองคน วันนี้มะนาวต้องไปซ้อมครั้งสุดท้ายก่อนเริ่มคัดเลือก ส่วนทีมนี่ค่อนข้างหนักหน่อยเพราะพี่ๆ กำลังเคี่ยวให้ทันแข่งเก็บคะแนนในอีกสามเดือนข้างหน้า เลยกลายเป็นเขาว่างเสียอย่างนั้น สองคนนี้เลยลงขันจ่ายเงินให้เขาเป็นผู้ทำเสบียงไปฝาก เมื่อกี้เขาไปแวะร้านสะดวกซื้อได้ขนมปัง แฮม ชีส ไข่ต้มแล้วก็ผักสลัด เลยกะทำของกินกันตายง่ายๆไปให้ก่อน
“สวัสดีครับ” เอ่ยทักสมาชิกในชมรมที่กำลังเปิดหนังสือเมนูอาหารคุยกัน
“อ้าว ภามมาพอดีเลย เมื่อกี้ทางชมรมการแสดงเขาติดต่อมาล่ะ”
“ครับ?” วางถุงลงบนโต๊ะ “อ้ะ พี่ ผมขอยืมครัวเตรียมของนิดนะ”
“จ้า” พี่อุ้มตอบรับแล้วพูดต่อ “เนี่ย เขาบอกว่าเขากำลังมีโปรเจคหนังสั้นร่วมกับชมรมภาพยนต์ทีนี้ต้องมีฉากนางเอกแกะสลักผักผลไม้แล้วก็ทำของว่างไทยๆ ภามคิดว่าไง”
“หืม...แกะสลักพี่กิ๊ฟฟี่กับพี่กุ้งก็สอนได้นี่ครับ”
“อืม ครั้งนี้กุ้งกับกิ๊ฟไม่ว่างคงเป็นเดช” พี่อุ้มหมายถึงสมาชิกผู้ชายอีกคนหนึ่งของชมรมที่ตัวใหญ่ล่ำแต่ดันแกะสลักเก่งสุดๆ
“แต่ส่วนของว่างไทย พี่ว่าภามคล่องสุดในชมรมแล้ว ทำอร่อยด้วย”
ภามครุ่นคิดพลางขยับมือวางชีสวางแฮมลงบนขนมปังแล้วหั่นเป็นชิ้น อีกข้างก็เอาไข่ต้มบดคลุกกับมายองเนสที่แถมมากับสลัดป้ายบนขนมปังอีกแผ่น
“อืม ถ้าถ่ายทำหนังแบบนั้นก็ต้องของกินที่สวยๆ ดูประดิดประดอย แต่ต้องไม่ยากเกินไปจนคนแสดงทำไม่ได้” เขาเอาสลัดแบ่งห่อกับขนมปังอีกชุด หั่นประกบกันให้มีผักควบคู่ทุกชิ้น
“ช่อม่วงไหมครับ”
พี่ๆ รีบพลิกเมนูหาวิธีทำช่อม่วงที่รุ่นน้องบอกทันที
“เราก็เตรียมไส้ไว้ ให้นางเอกนั่งจีบช่อม่วงที่ละชิ้น สวยดีนะผมว่า”
“เหย สวยจริงด้วย คิดว่าไงอ่ะแก” พี่อุ้มหันไปถามหัวหน้าชมรมอาหารที่กำลังพิจารณาเมนูในหนังสือ สักพักพี่เขาก็พยักหน้า
“อันนี้แหละ สวย น่ากิน สอนแค่จีบขนมพอไม่ต้องหากระทงกระทะไปให้”
ภามยิ้มกว้าง เขาจัดแซนวิชทุกชิ้นลงกล่องพลาสติกสองกล่อง แล้วทำความสะอาดครัวจนเรียบร้อย
“งั้น ผมขอตัวก่อนนะครับ”
“ภาม” พี่อุ้มเรียกขัดไว้ก่อน เด็กหนุ่มเลิกคิ้ว
“ภามพอจะสอนได้ไหม อาทิตย์หน้าเขาก็คัดตัวนางเอกกันเสร็จแล้วจะได้ให้มาหัดทำ”
“ได้สิครับ ยังไงก็ว่างๆอยู่แล้ว” เขาตอบรับอย่างไม่คิดอะไรมาก แต่แอบเชียร์ว่าถ้ามะนาวได้เป็นนางเอกคงสนุกดี
“โอเค งานนี้ให้ภามกับเดชช่วยแล้วกัน ค่าตอบแทนเป็นบัตรกินอาหารที่โรงแรม XXXX คนละสองใบ”
คราวนี้ภามตาโต “โรงแรมXXXX ที่อยู่ริมแม่น้ำเจ้าพระยานะเหรอครับ” คนชอบอาหารอย่างเขาไม่มีทางพลาด“ผมจำได้ว่าบุฟเฟต์แพงมาก หัวละเกือบสามพันใช้แต่ของดีแถมเชฟมิชลิน” เด็กหนุ่มตาเป็นประกาย เขาอยากลองไปกินมานานแล้วแต่ทำใจไม่ได้กับราคา
ประธานชมรมหัวเราะหึหึทำนิ้วดุ๊กดิ๊ก “นี่เป็นคอร์สเลยจ้า สองคนตกหมื่น++พ่อดาราชมรมการแสดงเขาได้มาฟรี แต่ใกล้หมดเวลาใช้แล้ว เลยเอามาเป็นค่าจ้างพวกเห็นแก่กินอย่างเราๆ”
“งั้นก็โอเคเลย”
พอรู้ว่าได้อะไรเป็นค่าจ้างภามก็ยิ้มระรื่น เขาหิ้วเสบียงไปส่งที่ชมรมการแสดงก่อนเป็นอันดับแรก เด็กหนุ่มชะเง้อหน้าพอเห็นเพื่อนสาวอยู่มุมๆห้องก็รีบกวักมือเรียก
“มะนาว” โชคดีที่เพิ่งพักซ้อม มะนาววิ่งมาหาเขาพร้อมยิ้มแป้นแล้น
“ภาม หิวแล้ว” สาวน้อยอ้อนเพื่อนหงิงๆ รับกล่องพลาสติกมาเปิดตาวาว “ฮือ ไม่มีภามเราตายแน่”
“ก็ไม่ขนาดนั้นป่ะ” ภาพส่ายหัวขำๆ
ระหว่างที่พวกเขากำลังคุยกัน พลันมือใหญ่ของใครบางคนก็เอื้อมมาหยิบแซนวิชออกไปจากกล่อง
“เอ๊ะ” มะนาวผู้หวงของกินกำลังจะโวย แต่พอหันไปเห็นว่าเป็นใครก็ชะงักหน้าแดง
“อุ้ย พี่อเล็กซ์”
ดาราลูกครึ่งช่องหลากสีที่กำลังมารุ่งยืนยิ้มกริ่มพร้อมใบหน้าหล่อเหลาคมชัดแบบคนตะวันตก อเล็กซ์มีผมสีน้ำตาลอ่อนเหมือนสีตา เขายิ้มตลอดเวลาและเป็นกันเองกับน้องๆเสมอ
“แบ่งพี่มั่งสิ เห็นมะนาวมีของกินอร่อยมาทุกที” งับแซนวิชตุ้ยๆ “แล้วนี่น้องภามเพื่อนน้องมะนาวใช่ไหม” เขายิ้มให้ภามที่ยังยืนตกใจอยู่
“แฮ่ ใช่ค่ะ คนที่ทำขนมลืมกลืนไง”
“โหย อันนั้นอร่อยมากเลยนะ นี่แบบอยากสั่งเอาไปฝากกองถ่ายบ้าง” ชายหนุ่มยิ้มทั้งปากทั้งตาจนคนมองพลอยยิ้มไปด้วย
“ไม่ไหวหรอกครับ ผมคนเดียวถ้าทำแค่แบ่งเพื่อนๆกินก็พอไหวอยู่” ภามยิ้มกลับไปให้อีกฝ่ายอย่างซื่อๆ
อเล็กซ์เลิกคิ้ว เขากวาดตามองเด็กหนุ่มอย่างจริงจัง อดคิดไม่ได้ว่าน้องคนนี้น่ารักน่าเอ็นดูชะมัด
“มีแฟนหรือยังครับ”
ภามทำหน้าเหวอ “อะไรนะครับ” ได้แต่อุทานเพราะยังอึ้งอยู่
“มีแฟนหรือยัง ถ้ายังไม่มีแฟนจะจีบไง” ดาราหนุ่มทำตาเจ้าชู้ให้ โดยมีมะนาวอ้าปากค้างเป็นฉากหลัง
คนโดนจีบทำตาปริบๆ ภามหลุบตาลงมองพื้นก่อนจะช้อนขึ้นสบตาอีกฝ่ายพลางคลี่ยิ้ม “เป็นเกียรติมากครับที่มีดารามาจีบ ผมยังไม่มีแฟนหรอกครับ” กระชับกระเป๋าสะพายเหลือบมองนาฬิกาข้อมือ ป่านนี้ทีมหิวแย่แล้วมั้ง
“งั้นก็จีบได้สิ” อเล็กซ์ตาเป็นประกาย
เด็กหนุ่มส่ายหัวปฏิเสธ “ยังไม่มีแฟน แต่ก็ไม่ได้อยากมีแฟนเป็นดาราครับ อ่า มะนาว เราเอาเสบียงไปให้ทีมก่อนนะ” ตอบปัดได้อย่างเนียนลื่นเหมือนกันเคยชินเรื่องแบบนี้
มะนาวพยักหน้าหงึกๆ ปิดปากกลั้นเสียงกรี๊ด โอ้ยยยยยย ภามมม ช่างนิ่งช่างกล้าตอบ เพื่อนฉันโตแล้ว!!
ภามโบกมือให้เพื่อนพร้อมไหว้รุ่นพี่อย่างนอบน้อมก่อนจะกึ่งเดินกึ่งวิ่งออกไปจากชมรม เหลือเพียงดาราหนุ่มที่มองเด็กน้อยปีหนึ่งด้วยสายตาวับวาว
น่าสนใจ..
จะหนึ่งทุ่มแล้ว
ภามรีบไปที่สระว่ายน้ำ วันนี้เจ้าทีมซ้อมถึงสามทุ่มเห็นว่าจะพักช่วงหนึ่งทุ่มคงต้องเอาของกินไปให้ไว้ก่อน เสียงโค้ชตะโกนและเสียงว่ายน้ำดังเมื่อเข้าไปใกล้ ไฟส่องทุกทางลงมาที่สระว่ายน้ำ วันนี้สมาชิกชมรมมาซ้อมที่สระกลางแจ้งเพราะสระอินดอร์ปิดชั่วคราว พอไปถึงตรงนั้นเขาก็เห็นสาวๆ นั่งจับกลุ่มตามแสตนด์เชียร์พร้อมเสียงกรี้ดกราดยามเห็นคนที่แอบปลื้ม
เด็กหนุ่มมองไปรอบสระ เห็นแต่พี่วินถือโทรโข่งตะโกน เร็วๆๆๆๆๆๆ แถมมืออีกข้างถือนาฬิกาเรือนใหญ่มากโชว์ให้สมาชิกชมรมดู
“มาแล้วเหรอ” แรงตะปบที่ไหล่ทำเอาภามเป๋ไปหน่อย เขาย่นหน้าใส่เพื่อนที่ตัวเปียกมีผ้าขนหนูพาดไว้บนหัว
“โคตรหิวอ่ะ” ทีมลากภามไปนั่งที่มุมหนึ่งของแสตนด์ ไม่สนใจเสียงสาวๆที่กำลังคลั่งพร้อมหยิบมือถือมาถ่ายรูป
“ไว้กินตอนซ้อมเสร็จ กินตอนนี้ก็จุกสิ” ภามไม่ยอมให้เปิดกล่อง “แล้วดูสิ เดี๋ยวก็โดนถ่ายรูปเอาไปลงเนตอีกหรอก” ทำหน้าเซ็งๆ เพราะรูปถ่ายเขากับทีมนี่ชักเยอะ
“ไม่ใช่เรื่องจริงกลัวอะไร” ทีมยักคิ้ว “อ้ะ ต้องกลัวสินะ” ยิ้มกรุ้มกริ่ม “กลัวพี่ดีนเข้าใจผิด”
คนโดนล้อหน้าแดงวาบเลยจัดการเบิ้ดหัวเพื่อนไปทีข้อหาล้อเลียน
เออ จะว่าไปพอโดนล้อเรื่องพี่ดีนเขากลับร้อนวูบวาบอายแทบตาย แต่ตอนโดนพี่อเล็กซ์จีบไม่ยักจะรู้สึกอะไร...แถมหัวใจก็ไม่เต้นแรงเหมือนตอนนี้
“มองหาใคร” ทีมเอ่ยทักเมื่อเห็นเพื่อนหน้าใสมองไปรอบๆ “พี่ดีนวันนี้ขอกลับตอนทุ่มนึง ป่านนี้ไม่รู้กลับไปแล้วหรือยัง”
“เหรอ..” ภามหน้าม่อย แอบมองกล่องแซนวิชอีกกล่องในกระเป๋าตัวเอง...สงสัยเป็นม่ายแฮะ
“พอเลย แหม ทำหน้าเฉา ไว้พรุ่งนี้ค่อยมาเจอสิ แล้วนี้กลับยังไงทุ่มหน่อยๆแล้วนะ”
“กลับเองได้ ไม่ต้องห่วง” ฉีกยิ้มให้ทีมแล้วตบไหล่เพื่อนก่อนจะลุกขึ้น “งั้นเรากลับบ้านก่อน ดึกๆเข้าซอยแล้วมันเปลี่ยว”
“เออ ถึงแล้วไลน์บอกด้วย โทษทีนะกลับช้าเลย”
“เค บาย”
ภามเดินเซ็งๆเตะหินเตะกรวดไปตามทาง มหาวิทยาลัยยามนี้ยังไม่ถึงกับเงียบนักเพราะมีนักศึกษาอยู่ค่อนข้างเยอะ แต่มันก็มืดและเงียบเหงากว่าปกติ
เฮ้อ..หมดเรื่องติดต่อกับพี่ดีนแล้วจริงๆเหรอเนี่ย
คิดพลางเดินลัดเลาะไปตามถนนในมหาวิทยาลัย พอนึกถึงเรื่องเมื่อเช้าริมฝีปากเจ้ากรรมก็เผยอรอยยิ้มออกมาอย่างห้ามไม่อยู่
ปิ้น ปิ้น
เสียงแตรดังสั้นๆ กระชากเด็กหนุ่มออกมาจากภวังค์ เขาเหลียวหันไปมองอย่างงุนงง ภามหรี่ตามองแล้วก็ต้องใจเต้นระรัวเมื่อคนขับเปิดหน้าต่างรถชะเง้อออกมาเรียกเขาด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่ม
“น้องภาม”
พี่ดีนมาถูกจังหวะเสมอ
“กะ..กำลังจะกลับเหรอครับ”
ดีนพยักหน้า “ภามก็กำลังจะกลับใช่ไหม ขึ้นมาสิเดี๋ยวพี่ไปส่ง”
ภามยิ้มค้างมือเริ่มวางไม่ถูกที่เลยได้แต่กุมสายกระเป๋าแน่นเป็นหลักยึด “เอ่อ ผมเกรงใจ”
ชายหนุ่มส่ายหัว “มาเถอะ ...”
…..
….
โอเค แล้วผมก็พ่ายแพ้จนได้ ..
“ขอบคุณครับ” ภามฉีกยิ้มเขินๆ เมื่อเข้ามานั่งในรถเรียบร้อย เกลียดตัวเองชะมัดที่ใจง่ายสุดๆ
รถเคลื่อนตัวออกไปตามท้องถนน ดีนเปิดแค่เพลงคลอเบาๆเพื่อไม่ให้บรรยากาศในรถเงียบเกินไป
“วันนี้ยุ่งเหรอ พี่ไลน์กับโทรไปหาไม่เห็นตอบ”
“เอ๋!”
ภามตาเหลือกรีบหยิบมือถือขึ้นมาแล้วพบว่ามีไลน์กับมิสคอลล์จริง ตายห่ะ หลังออกจากคลาสเรียนเขาก็ลืมเปิดเสียงเสียสนิท แถมไม่รู้สึกด้วยว่ามันสั่นเตือนตอนไหน
คนน้องหน้าจ๋อย “ขอโทษครับ”
พอเห็นน้องตาละห้อย ดีนก็ส่ายหัวเอื้อมมือไปขยี้หัวทุยเบาๆ “ทีหลังถ้าจะกลับตอนฟ้ามืดแล้วก็โทรมาถามพี่ก่อนก็ได้ จะได้ไปส่ง”
แก้มใสร้อนขึ้นมาเสียอย่างงั้น ภามเม้มปากไม่กล้าตอบพลางเปิดแอฟสีฟ้าแก้เก้อ น่าแปลก..ที่เขากลับรู้สึกเหมือนเป็นเรื่องเคยชินกับการได้นั่งรถกับพี่ดีน ทั้งๆที่เพิ่งเคยได้นั่งแค่สองครั้งเท่านั้น
“วันนี้พี่ไม่ได้มีธุระเหรอครับ” เขาจำได้ว่าทีมบอกพี่ดีนขอลากลับก่อน
ชายหนุ่มเลิกคิ้วแล้วกระแอมเล็กน้อย “ธุระพี่ก็เรานั่นแหละ”
“ผม?” ภามหันขวับมองหน้าคนพูดงุนงง
“ก็ตั้งใจมาส่ง..” อธิบายอ้อมแอ้ม “ถ้ารอจนสามทุ่มมันดึกเกินไป”
โอ้ย...หัวใจผม ภามกุมอกตัวเอง “ตะ แต่พี่จะลาเพื่อมาส่งผมแบบนี้ทุกครั้งไม่ได้นะครับ” ประธานชมรมชิ่งแบบนี้เสียการปกครองหมด
ดีนขยับรอบยิ้ม “แสดงว่าถ้าไม่ได้ลาพี่ก็มาส่งเราได้ทุกครั้งใช่ไหม”
เง๊อะ เด็กน้อยเริ่มไปไม่ถูกมือเริ่มสั่นน้อยๆ นิ้วก็สไลด์หน้าฟีดแบบเร็วจี๋จนอ่านสเตตัสไม่รู้เรื่อง
ไม่ได้การ ต้องหาทางเปลี่ยนเรื่อง
“อ้ะ จริงด้วย” เขาหยุดที่รูปเมื่อเช้า รูปที่มะนาวกรีดร้องโวยวายในห้องเรียนแคลคูลัส ภามกดที่ภาพนั้นแล้วเอาให้ชายหนุ่มดู “นี่ พี่เห็นสเตตัสนี้ไหมครับ เขาแซวกันว่าพี่มีแฟนด้วยน้า นี่กำลังคุยๆอยู่กับใครหรือเปล่าครับ น่ารักไหม” พูดเองก็จี๊ดใจตัวเอง
ถ้าพี่ดีนบอกว่ากำลังมีคนคุยด้วยอยู่ล่ะ ...เขาต้องตายแน่ๆ
“ก็มีนะ...คนที่คุยๆด้วยอยู่” คนตอบพูดเรื่อยๆ ไม่สะท้าน แต่คนฟัง..เย็นวาบไปถึงปลายเท้า เด็กน้อยหน้าสลดก้มลงมองมือตัวเองที่กำลังกำมือถือแน่น
“เอ่อ..เหรอครั....”
“อยากรู้ไหมว่าใคร”
เห๊ะ ภามเงยหน้าตาโต ตอนนี้พี่ดีนกำลังจอดไฟแดงหันมาจ้องตาเขา
เดี๋ยว......พี่ดีนคนนี้เวอร์ชั่นไหน
“ดูสิ” ดีนหยิบมือถือขึ้นมาเปิดแล้วกดเข้าแอพสีเขียวยื่นใส่มือน้อง “มีคนเดียวที่พี่คุยแยกออกมาจากคนอื่น”
เดี๊ยววววว ภามรับมือถืออีกฝ่ายงงๆ เขาเบะปากแล้วกลั้นใจก้มลงมองหน้าจอด้วยหัวใจสั่นไหว กวาดตามองชื่อบนนั้นเห็นชัดว่าไลน์พี่ดีนมีแค่ไลน์กลุ่มสามกลุ่มคือของครอบครัว ชมรมว่ายน้ำและเพื่อนร่วมคลาส ส่วนคนที่มีห้องแชทเดี่ยวๆโดดๆนั้นมีแค่คนเดียวจริงๆ
“Ph@m”
คืออะไร ยังไง หัวใจจะวายแล้ว !!
“ภาพที่เขาถ่ายไปลงเฟสน่าจะเป็นตอนพี่กำลังเปิดไลน์ที่เราส่งมาวันก่อน..สวัสดีวันจันทร์ไง เห็นแล้วก็อดหัวเราะไม่ได้” หัวเราะหึหึแถมท้ายอีกต่างหาก
“เหวอออออ พี่ดีนลบไปเลยนะครับ ลบเดี๋ยวนี้เลย” ใบหน้าของเด็กหนุ่มแดงเถือกเหมือนโดนสีแดงหกใส่ ไม่รู้ว่าตัวเองอายเรื่องไหนกันแน่
“เสียดายออก ไม่เอาไม่ลบ” คนพี่อารมณ์ดีสุดๆ ดีนหมุนพวงมาลัยเข้าซอยคุ้นตา น่าเสียดายวันนี้รถดันไม่ติดเพียงครู่เดียวพวกเขาก็มาถึงคอนโดแล้ว
ภามเม้มปากข่มความอายและสงบใจที่เต้นเป็นจังหวะซุมบ้า วันนี้โดนพี่ดีนหยอกไปหลายดอกจนจะตาย ไม่เห็นเหมือนที่ทีมเล่าให้ฟังเลยว่าพี่ดีนโหดมาก ขรึมมาก
“คืนครับ” ยื่นมือถือคืนให้
ดีนมองแก้มแดงๆ อย่างเอ็นดู เห็นน้องเขินตัวแตกแบบนี้ชักกลัวว่าโรคไฮเปอร์เวนฯจะกำเริบจริงๆ เขารอจนเด็กน้อยยกมือไหว้ขอบคุณแล้วเก็บกระเป๋าลงจากรถ น่าเสียดายที่นึกไม่ออกว่าจะหาเหตุผลอะไรรั้งตัวไว้อีก
เมื่อเสียงประตูรถปิดดังขึ้นเบาๆ หัวใจของเขาก็วูบโหวงเหมือนไม่อยากจะไป ดีนถอนใจเฮือกเข้าเกียร์เตรียมถอยรถแต่แล้วก็ดันมีเสียงเคาะกระจกเสียก่อน
ก๊อก ก๊อก
“ลืมอะไรรึเปล่า” เขาเลื่อนกระจกรถฝั่งคนนั่งข้างๆลง
ภามเปิดกระเป๋าแล้วหยิบเอากล่องพลาสติกออกมาให้ “เอ่อ ผมทำแซนวิชเผื่อพี่ไว้ ถ้ายังไง..”
“ขอบคุณครับ” ดีนเอื้อมมือไปรับทันทีโดยไม่รอให้น้องพูดจบ
ถึงจะให้แซนวิชไปแล้วเด็กหนุ่มก็ยังยืนเม้มปากแก้มแดงอยู่ตรงนั้นแน่นอนว่าดีนก็ไม่เร่งรัดอะไร เขานั่งรออย่างใจเย็น
ภามทำท่าลังเลเกาะกระจกรถเอาไว้แล้วเอ่ยปากเสียงติดจะสั่น
“พี่ดีน”
“ครับ..”
“....พรุ่งนี้....มากินข้าวเช้าด้วยกันไหมครับ”
ชายหนุ่มเลิกคิ้ว หัวใจกลวงโบ๋เมื่อกี้ถูกเติมเต็มความอบอุ่นอย่างง่ายดายด้วยคำพูดไม่กี่คำ
“..งั้นพี่ขอรบกวนด้วยแล้วกัน”
ภามยิ้มกว้างจนตาหยี “งั้นเจอกันสักหกโมงครึ่งนะครับ”
“โอเค” ดวงตาคู่สวยวับวาว
“ไม่ต้องรีบมานะครับ” เด็กน้อยรีบดักทาง ไม่เอาแล้วนะลงไปรับทั้งชุดนอนเนี่ย
“หึหึ รับทราบครับ” ดีนหัวเราะขำ
รถสีดำเคลื่อนตัวออกไปแล้วเหลือเพียงเด็กหนุ่มยืนยิ้มอยู่ตรงล้อบบี้คอนโด ภามรู้สึกเหมือนแก้มจะแตกก่อนจะยกมือขึ้นชูสองข้างร้องสุดตัว
“เยส!!!”
จะได้เจอพี่ดีนอีกแล้ว
..............
Talk
จนถึงบทนี้มีเมนูโผล่มากี่เมนูแล้วคะ ^^ บทหน้าก็ยังคงมีเมนูแปลกๆโผล่มาอีก
ผู้เขียนชอบกินค่ะ เลยอยากได้นายเอกทำอาหารเก่งๆ เขียนไปเขียนมาอยากจะขอน้องภามแต่งงาน (ฮา)
หวังว่าบทนี้จะชอบกันนะคะ รออีกสักนิดเดี๋ยวพี่เขาจะรุกหนักแล้วมันจะไปไวมั่ก แบบราดน้ำมันลงบนไฟที่มันกรุ่นอยู่ตลอดเวลา
ส่วนพี่ดีนอมยิ้มดูไลน์น้อง....
(http://i644.photobucket.com/albums/uu167/iamseesai/Dean01_lao.jpg)
-
โอ๊ยยยยย เมื่อยแก้ม หยุดยิ้มไม้ด้ายยยยยยยยยยยยยยยยยย :ling1: :ling1: :ling1:
-
โอยยยยย
ชอบ อยากให้เค้าได้กันเร็วๆ5555555
มาต่อเร็วๆนะคะ อยากอ่านต่อแล้วววว
-
ฮื้อออออ มีฟามสุขกับคู่นี้จริงๆ :ling1:
เชื้อเพลิงนี้ติดไฟแล้วลุกไหม้ง่ายมากๆ :hao7:
ขอพี่อเล็กซ์อย่าได้มาก้าวก่ายเป็นพระรองตัวโกงตัวอิจฉาเลย อยากให้สองคนนี้มีแต่ความสุขอย่างเดียว
ชาติที่แล้วก็ช้ำมาพอแล้ว :hao5:
//ขอบคุณค่า~
-
น่ารักกกกกกกกก
-
:mew1:
-
:pig4:
-
:pig4:
อิจฉาทุกคนที่ได้ทานอาหารฝีมือน้องภาม55555
:hao6: :hao6:
-
งื้ออออ น่ารักอ่าาาา
-
อยากกินขนมฝีมือภามบ้างงงงงงง :hao6: :hao6:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
น้องภามลูก รถอ้อยคว่ำแล้วลูก ....
-
ฮือออออ ผีไร่อ้อยเข้าสิงน้องแน่ๆ ป้าเขินตัวจะแตกอยู่แล้ว
-
อ่านไปยิ้มไป คู่นี้คือน่ารักมากกกกก :-[
-
แก้มจะแตกแล้ว
-
อ่านไปยิ้มไป เขินจนแก้มจะแตกละ
:-[ :-[ :-[
-
น่ารักกกกก :-[ :-[ อ่านไปยิ้มไปเลย :mew1: :mew1:
-
น่ารักมากกกก พี่ดีนน้องภาม :mew1:
-
อ้อยมาเป็นไร่เลยจ้า :hao6:
-
อันนี้เทเลยใช่ไหม ?
-
:impress2:
-
น่ารักกก
-
แอร๊ย :impress2: ทำดีมากน้องภาม
-
ยิ้มมมมมม
น้องภามน่ารักอะ อยากหิ้วกลับบ้าน
-
โอ้ยยยยยย สนุกมากกกก น่ารักทั้งคู่เลยให้ตายเหอะ
:impress2: :impress2: :impress2:
-
ว๊ายยย เขิน
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
:hao5:โง้ยยยคือความดีงามมม
-
น้องภามไม่ทิ้งลายนะ รุกก่อนได้เปรียบ ^^
ทีมน่ารักอ่ะ ขอจีบได้ไหม
-
โอ๊ยยยยยเรื่องนี้คือดีอ่ะ น่ารักมากกกกกก รวดเดียว ทั้งเขินเศร้าฮาและโหยหาคิดถึง //ขยับเข้ามาอีกนิดชิดเข้าไปอีกหน่อยอ่อยไปกับความสัมพันธ์ทางกาย แต่ความสัมพันธ์ทางใจลึกซึ้งมากมีมานาน โหยยย ดี~~ //ตอนนี้ที่บอก “พี่อยู่ตรงนี้แล้ว..” โฮรรรรรร ความรู้สึกทะลั่กทะลายบรรยากาศก็ให้มาก ร้องไห้เลย สุดจะโหยหากัน TT_TT //ภามดีนชัดเจนดี บอกพูดกันตรงๆ เขินน่ารักอ่ะ พี่ก็อย่าทนเถอะ จับฟัดทีเหอะ 5555555 //สนุกค่ะ ชอบอ่ะ เออ ขอเป็น FC #ภามดีน รอตอนต่อไปเลยค่ะ ไฟท์ติ้ง :katai2-1:
-
น่ารักไป ไม่ไหวแล้ว เขิน
-
:-[ :o8: :impress2:
อ่าน แล้ว เขิน ตาม เลย อ่ะ ...
-
โอ้ยยย คู่นี้ทำไมน่ารักแบบนี้
:-[
-
ตอนนี้ก็น่ารักอีกแล้ว
น้องภามอย่าปล่อยโอกาสหลุดมือค่ะ หลอกให้มารับเอามื้อเช้าล่อไปเรื่อยๆ 555
ส่วนพี่ดารานั่น ต้องเจอเพื่อนทีมสกัดดาวรุ่งเนอะ หุหุ
-
อย่าค่ะ อย่าคบกันเร็ว
อิฉันยังไม่อิ่มใจอิ่มท้องพอค่ะ!
จีบ ๆ กิน ๆ ไปเรื่อย ๆ ฟินดีค่ะ
-
:-[
-
คุณพี่ดีน หล่อลากมากค่ะ
-
ตายแล๊ววววววววว น่ารักมากอ่ะะะะ จำเป็นต้องละมุนขนาดนี้ไหมมมม
คือบับ ละพี่ดีนนี่พระเอกสเป็คเลย dark tall and handsome อ่ะ งื้อออออ :-[
ขอให้ได้น้องไวๆนะคะ ก่อนที่หมาจะคาบไป โฮะๆ ขอให้ชาตินี้รักกันได้ ไม่มีอุปสรรคด้วยค่ะ!
-
:L2: :L1: :pig4:
อ้าาาาาาาาาา
-
ดีงามม น่ารักมากกกคู่นี้
-
น้องภามปลูกไร่อ้อยไว้เพียบ พี่ดีนดันโกหกเพื่อนว่าติดธุระ นี่ถ้าในชมรมรู้ว่าธุระคือมาส่งน้องภาม คงมีโห่แซวกันบ้าง
นายอเล็กจะมาดีหรือร้ายนะ แต่ยังไงก็อยากให้พี่ดีนหรือทีมรู้เร็วหน่อยจะได้คอยกันท่าอีกฝ่ายไว้ได้ทัน
รออาหารเช้าของคู่นี้ว่าจะเป็นอะไร
-
น่ารักกก
-
:L2: :L1: :pig4:
อ่านวนๆไปหลายๆรอบประหนึ่งว่าตอนใหม่จะงอกออกมา
อ่านแล้วทำให้รู้สึกคิดถึง จริงๆ รอตอนต่อไปไม่ไหวววว
-
ตอนหน้ามาเร็วๆ น๊า :call: :call:
-
อ่านไป ยิ้มไป
โอ๊ย แก้มจะระเบิด
-
โง้ยยย อ่านไปยิ้มไปเลย
ปล.หวังว่าชาตินี้จะไม่ช้ำเหมือนชาติที่แล้วนะค่ะ
-
พี่ดีนนนนนนน้องภาม o13
ขายอ้อยกันสนุกเลย
-
น่ารักมากเลย
เขียนสนุกดีค่ะ รออ่านนะคะ :mew1:
-
อ่านไปอมยิ้มไป ละมุนมากเลยงื้ออออ
รอมาต่อนะคะ :-[
-
ไร่อ้อยมาค่ะน้องภาม55555
-
เขินไปอีกกก :hao7:
-
โอย หล่อโฮกกกกกก
-
แจ้งลบกระทู้ครับ
ดีนหล่อเกินไป 555555
หมี่นเขี้ยว :katai1:
-
งื้อออ ชอบ อ่านวนไปค่ะะ
-
โอ๊ยยยยย :-[
เขินจนจะละลายแล้วววววว :m25:
คือนี่พี่ดีนยังไม่ได้เริ่มรุกใช่ไหม 5555
-
น้องภามจะทำเมนูอะไรมาก็ได้รอกินทั้งนั้น :hao3:
ยกเว้น มาม่านะ ขอร้อง :z3:
-
จะ เจอแล้วววววววว
ขอบคุณคนเขียนมากๆๆๆๆๆ
แต่งได้ละมุน ความรักที่ห่วงหารอคอย
มันจับจิตจับใจจริงๆ
ขอบคุณที่สร้างรอยยิ้มให้เราใน
วันที่โศกเศร้า :กอด1:
-
น่ารักมากเลยยย เข้ามารอนะคะะ :hao7:
-
อ่านแล้วจะร้อง
-
คือ..ดีงามอะ
-
อ่าาาา น่ารักมากๆเลยย มาต่อไวๆนะครับ :hao5:
-
ตอนที่ 8 อิ่มใจ
จากวันนั้นประธานชมรมว่ายน้ำก็เป็นแขกขาประจำคอนโดของสมาชิกปี1ชมรมขนมไทย มาจนยามจำทะเบียนรถได้และเตรียมที่จอดรถไว้ให้ด้วยซ้ำ ภามถอนใจระบายความรู้สึกที่มันอัดแน่นออกมา ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มมือก็ขยับเขียนลิสต์รายการอาหารเช้าที่เจ้าตัวอยากทำมันเสียทุกอย่าง ถึงจะแค่กินข้าวเช้าร่วมกัน คุยกันบ้างเรื่องทั่วไป และก็พาไปส่งมหาวิทยาลัยก็เถอะ
ความสุขจะจุกอกตายแล้ว
“เพ้ออะไรอยู่” เสียงของพี่อุ้มดุพร้อมกับเอากระดาษม้วนตีหัวเด็กหนุ่มดังโป๊ก
ภามยิ้มแหยลูบหัวป้อยๆ ลืมไปเลยว่ากำลังบรีฟงานเรื่องสอนสมาชิกชมรมการแสดง
“นั่งยิ้มอยู่ได้ มีอะไรดีๆรึไงหืม” พี่อุ้มแอบถองศอกใส่ คนโดนล้อก็เกาหัวแก้มแดงๆ ไม่ได้ตอบ
“เอาล่ะ มาแล้ว แนะนำกันหน่อย” ประธานชมรมทำอาหารปรบมือเรียกสมาชิกให้หันมาสนใจ “สมาชิกชมรมการแสดงที่จะมาเรียนกับเราจากนี้ไปอีก1อาทิตย์จ้ะ”
ข้างๆประธานมีหญิงสาวรูปร่างสูงโปรงผมยาวสีดำสนิทถึงกลางหลังยืนยิ้มให้สมาชิกชมรมทำอาหาร สวยจนผู้หญิงด้วยกันยังมองตาค้าง แต่เหนืออื่นใดที่ทำให้ภามต้องยืนอึ้งคือดวงตา
ดวงตาสวยสีเหมือนของพี่ดีน เทาๆอมเขียว..
“สวัสดีจ้าภาม” เสียงใสพร้อมใบหน้าแป้นแล้นของมะนาวโผล่เข้ามาในสายตา เด็กหนุ่มยิ้มกว้างดีใจ
“มะนาวก็มาเรียนด้วยเหรอ”
“ใช่แล้ว” จับมือเพื่อนแกว่งๆ “เราได้บทน้องสาวนางเอกแหละ มีฉากต้องนั่งทำขนมด้วยกัน”
ภามพยักหน้าหงึก “แล้ว..นางเอกคือ”
มะนาวหันกลับไปหาหญิงสาวผมดำคนสวยเมื่อสักครู่ “เดล..รณพร วงศ์เนตร คณะอักษรปี1จ้ะ”
อา..น้องสาวพี่ดีนจริงๆด้วย
เกร็ง..
คืออาการที่ภามกำลังเป็นอยู่ ไม่คิดว่าจะได้เจอน้องสาวพี่ดีนเข้าให้ พอโดนจ้องมือแทบสั่น ก็เล่นมีดวงตาเหมือนกันขนาดนั้น อย่าบอกนะว่าน้องชายพี่ดีนก็เหมือนกัน
“ท่าทางจะยากแน่ๆเลย” เดลหันไปทำตาละห้อยกับมะนาว สองสาวเต็มไปด้วยสีหน้ากังวล
“เดี๋ยวผมทำให้ดูช้าๆ นะ” ภามนำแป้งสีม่วงที่ทำจากแป้งข้าวเจ้าผสมกับแป้งอื่นๆ แล้วเติมสีด้วยสีจากดอกอัญชันห่อกับไส้เค็มปั้นเป็นก้อนกลม จากนั้นก็หยิบอุปกรณ์หน้าตาเหมือนแหนบขึ้นมา แต่ตรงส่วนปลายแบนๆกว้างๆเป็นสีทองทั้งอัน
“อันนี้เรียกว่าที่จีบช่อม่วงครับ” ส่งให้หญิงสาวทั้งสองลองหยิบจับดู “เวลาทำจีบทำแบบนี้นะครับ”
ภามค่อยๆใช้ที่จีบหนีบแป้งออกมาเป็นกลีบเล็กๆวนรอบก้อนแป้ง “นี่คือกลีบชั้นที่หนึ่ง”
จากนั้นเขาก็หนีบแป้งด้านบนต่อ “นี่คือกลีบชั้นที่สอง ส่วนชั้นที่สามที่เริ่มแคบให้จีบตั้งๆขึ้นมาหน่อย แล้วก็จบที่ด้านใน แบบนี้”
เพียงแป้บเดียวก้อนแป้งก็กลายเป็นดอกไม้แสนสวยเล่นเอาสาวๆรวมถึงสมาชิกชมรมคนอื่นอ้าปากค้าง
“สุดยอด!!สวยมาก” เดลอุทานพลางมองดอกไม้ดอกน้อยในจานตาเป็นประกาย
“โฮววววววววว แต่งงานกับเราเถอะน้าภาม” มะนาวไม่เลิก หล่อนโผกอดเพื่อนฟัดๆๆๆ
ภามหัวเราะชอบใจ ก่อนจะสวมบทคุณครูมาดโหดแจกอุปกรณ์ให้นั่งจีบก้อนแป้ง ในตอนแรกภามให้จีบแค่ก้อนแป้งเปล่าเผื่อเสีย แล้วก็เป็นดังคาด เดี๋ยวจีบแป้งขาดมั่งเรียงตัวไม่สวยมั่งต้องปั้นใหม่กันหลายหน
นักเรียนนั่งจีบแป้งกันเคร่งเครียด แต่คนสอนกลับนั่งยิ้มหยิบแป้งห่อไส้แล้วจีบเป็นกลีบซ้อนกันสวยงามและรูปนกน่ารักกดดันนักเรียนไปพลางๆ เผลอแป้บเดียวผลงานคนสอนก็เรียงตัวอยู่บนจานหลายสิบลูก ภามเดินไปต้มน้ำจนเดือดแล้วหรี่ไฟลงวางที่นึ่งบนหม้อแล้วปูด้วยใบตอง เขาเรียงก้อนแป้งลงไปจัดการพรมน้ำแล้วปล่อยนึ่ง5นาที เพียงแป๊บเดียวคุณครูคนเก่งก็เอาช่อม่วงจัดเรียงบนจานโรยกระเทียมเจียวตกแต่งด้วยผักกาดหอมและพริกสดเสิร์ฟให้นักเรียนกินกัน
“เรา..” เดลมองของว่างน่ากินบนจานเหมือนใจจะละลาย “เราเข้าใจความรู้สึกมะนาวแล้วล่ะ” หันกลับมาหาภามแล้วคว้ามือจับหมับ “แต่งงานกับเราะเถอะ ฮืออออออออออออออออออออ”
คนโดนขอแต่งงานสองหนในวันเดียวยิ้มหวาน
“ขอแต่งงานไปก็ไม่ช่วยเรื่องจีบแป้งหรอกครับ” ใบหน้าสดใสมองผลงานของนักเรียน “ยังไม่ผ่านทั้งคู่เลย ฝึกไปครับ วันนี้ให้ลองจีบอย่างเดียวครั้งหน้าจะให้จีบแบบมีไส้แล้วเอาไปนึ่ง ต้องรีบทำให้เป็นนะครับเพราะยังมีคิวเรียนแกะสลักผักผลไม้ อันนั้นยากกว่าเยอะ”
คำพูดโหดร้ายผิดกับหน้าตาทำเอานักเรียนหัวหดกลับไปจีบแป้งต่อ แต่ไม่วายถ่ายรูปขนมอัพลงเฟสลงไอจีกันยกใหญ่
ภามส่ายหัว เขาจีบขนมส่วนที่เหลือเพราะตั้งใจจะแจกให้สมาชิกเอากลับไปกินที่บ้าน แต่ก็ต้องสะดุ้งโหยงเมื่อมือถือส่งเสียงเตือนว่ามีข้อความเข้ามา
ไลน์?
เด็กหนุ่มหัวเราะก๊ากเมื่อเจ้าทีมรีบโวยวายมาในไลน์กลุ่ม โหยหวนอยากจะกินบ้างซึ่งแน่นอนว่าภามเตรียมเผื่อไว้แล้ว เขาพิมพ์ตอบกลับไปด้วยรอยยิ้ม พลันอีกข้อความก็เด้งขึ้นมา
..พี่ดีน
Dean : ทำช่อม่วงเหรอครับ สอนชมรมการแสดงใช่ไหม
Ph@m : พี่ดีนรู้ได้ไงครับ
เขาจำได้ว่ายังไม่ได้เล่าให้อีกฝ่ายฟังเพราะไม่แน่ใจว่าชมรมการแสดงจะยอมให้เอาไปเล่าไหม
Dean : เห็นน้องสาวลงในเฟส
ดีนยืนยิ้มกับมือถือ เมื่อสักครู่เขาอัพเดทรายการซ้อมแข่งในหน้าเพจชมรมแล้วดันเห็นฟีดของน้องสาวเด้งขึ้นมาเป็นดอกไม้สีม่วงน่ากิน พอมองจุดเช็คอินเป็นชมรมทำอาหารเขาก็เดาได้เลยว่าเป็นฝีมือใคร อดไม่ได้ที่จะทักไลน์น้อง ตลกดีนะที่เขาอยากเห็นหน้าใสๆพร้อมรอยยิ้มทั้งๆที่เพิ่งเจอกันเมื่อเช้า
“ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ คุยกับใครอยู่” เสียงกระแนะกระแหนของรองประธานดังขึ้นด้านหลัง เจ้าของหัวสีทองชะเง้อมองแต่ก็โดนมือใหญ่ดันหงายออกมา
“เสือก” ดีนพิมพ์ตอบน้องอีกสองสามคำก็ปิดมือถือเก็บเข้าล็อคเกอร์ วินยักไหล่พวกเขาพากันออกมาที่สระว่ายน้ำกวาดตามองสมาชิกที่เริ่มฝึกกันไปพักใหญ่แล้ว
“แกรู้ไหม เดี๋ยวนี้แกยิ้มบ่อยขึ้น หน้าตาโคตรมีความสุข” ถอดเสื้อแจ็คเก็ตออกแล้วเริ่มวอร์มร่างกาย
“แล้วเมื่อก่อนฉันเป็นยังไง” ดีนเองก็ทำแบบเดียวกัน เขาแสร้งเลิกคิ้วสงสัย
“หน้านิ่งไม่หือไม่อือ ขมวดคิ้วตลอดด่าอย่างเดียวแล้วก็..ชอบมองหาอะไรตลอดเวลา” ยืดตัวขึ้นเท้าเอวแล้วเหยียดยิ้มใส่เพื่อนซี้ “แต่ตอนนี้..แกเลิกมองหาแล้ว หาเจอแล้วละสิ”
“หึ” ดีนหัวเราะในลำคอ เขาวอร์มอีกสักพักก็เดินเข้าไปตบหัวเพื่อนแล้วลากไปที่สระ “แข่งกันหน่อยไหม”
วินผิวปากวิ้ว นานๆ หมอนี่จะชวนเขาแข่งสักที “จัดไป”
สมาชิกชมรมว่ายน้ำส่งเสียงฮือฮาเมื่อสองบิ๊กลงสระ โค้ชโบกมือให้เด็กๆย้ายลู่แล้วใช้ลู่กลางสระเป็นสนามประลองฝีมือ ไปๆมาๆ คนอื่นเลยขึ้นจากสระเพื่อยืนดูการแข่งแทน
“ฟรีสไตล์200เมตรแล้วกัน” โค้ชถือกระดานจดข้อมูลพร้อมนาฬิกาจับเวลา
ร่างสูงใหญ่เข้าประจำที่พร้อมสวมแว่นตากันน้ำ ทันทีที่เสียงนกหวีดดังทั้งคู่ก็ดีดตัวลงสู่ผืนน้ำอย่างรวดเร็ว
“ไอ้เหี้ยยย โคตรไวอ่ะ” ทีมอุทานพร้อมเขย่าคอเพื่อนร่วมทีมเมื่อเห็นการเคลื่อนไหวรวดเร็วของทั้งคู่ อยู่ชมรมมาตั้งนานเพิ่งเคยเห็นสองคนนี้แข่งกันนี่แหละ อีกอย่างเวลาซ้อมก็ไม่เคยมองกันด้วยเพราะต่างคนต่างพยายามทำเวลา
ชมรมว่ายน้ำตอนนี้เต็มไปด้วยเสียงเชียร์ตื่นเต้นชะงักฝีเท้าของคนที่กำลังมาเยือน ภามเดินเข้าเขตสระพร้อมมะนาว ทั้งคู่รีบเดินเข้าไปหาทีมเพื่อสอบถามว่ามีอะไร
“อ้าว พอดีเลย มานี่เลยยย” ทีมยิ้มกว้างหันไปหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กยัดใส่มือเพื่อน “ส่วนนี่ของเราใช่ไหม” คว้ากล่องพลาสติกที่บรรจุของกินสีม่วงๆมาถือแทน
เฮ!!!
“มีอะไรกันเหรอ” มะนาวชะเง้อมองคนสองคนที่พลิกตัวกลับรอบสุดท้ายเพื่อเข้าเส้นชัย
“พี่ดีนกับพี่วินแข่งกัน โคตรเจ๋งอ่ะ ฟอร์มสวยทั้งคู่แถมไวมาก” ดวงตาของทีมเป็นประกาย
ชื่อของคนแข่งทำให้ภามกับมะนาวหันขวับไปมองทันที และเป็นจังหวะเดียวกับที่ประธานชมรมแตะขอบสระก่อนรองประธานแค่เศษเสี้ยววินาที
“เชี่ย กี่นาทีวะ” ทีมย่ำเท้าตื่นเต้น พอๆกับคนอื่นที่มองโค้ชเป็นตาเดียวกัน ส่วนคนแข่งทั้งคู่เกาะขอบสระดันแว่นตาว่ายน้ำคาดไว้ที่หัว พลางเงยหน้ามองผู้จับเวลา
“ดีน 1.54.66 วิน 1.54.80 เยี่ยมมาก”
พอโค้ชบอกเสร็จ เสียงฮือฮาก็ดังขึ้นมาทันที “เหยดดดด สถิติโคตรเจ๋ง” ใครบางคนอุทานขึ้นมา
ดีนดึงแว่นออกแล้วเสยผมเปียกลู่ขึ้นลวกๆ เขายันแขนกับขอบสระเพื่อดันตัวขึ้นมา และเป็นจังหวะเดียวกับที่ทีมผลักเพื่อนที่กำลังเหม่อเซเข้าไปหา
“อ๊ะ” ภามยันตัวเต็มเหนี่ยว หยุดห่างจากแผ่นอกกว้างเปียกชื้นแค่นิดเดียว
ประธานชมรมว่ายน้ำมองแขกผู้มาเยือนงงๆ เด็กน้อยเงยหน้ามองเขาตาแป๋วก่อนที่แก้มจะเริ่มแดงขึ้น
“เอ่อ ...” ภามขยำผ้าขนหนูในมือทำอะไรไม่ถูก แถมคนในชมรมทุกคนก็หยุดนิ่งจ้องมาทางพวกเขาสองคนเป็นตาเดียวกัน
ดีน รัฐนนท์ คลี่ยิ้มอีกครั้งด้วยดวงตาแวววาว
“ส่งมาสิ” น้ำเสียงทุ้มนุ่มเอ่ยอย่างใจเย็น
“??” น้องทำหน้างงใส่จนคนพี่เกือบขำออกมา
“ผ้าขนหนูไง เอามาให้พี่ไม่ใช่เหรอ”
ภามสะดุ้งโหยงรีบส่งผ้าในมือให้ราวกับของร้อน ยิ่งพอใบหน้าคมคายก้มลงมาใกล้เพื่อเอ่ยปากขอบคุณเขาก็เม้มปากพยักหน้าหงึกแล้วเปิดแน่บไปหาเพื่อนที่ยืนหัวเราะคิกคักกันอยู่
วินถองศอกใส่ยิ้มๆ “แหนะ...นี่ถ้าให้แข่งอีกรอบแกคงทำลายสถิติโลก”
“สัส” คนโดนล้อด่าคำเดียวแล้วเอาผ้าเช็ดหน้าเช็ดตาทำหน้านิ่ง
สมาชิกในชมรมอมยิ้มคิกคักแต่ไม่กล้าแซวเพราะกลัวท่านประธานและไม่นานภาพของเด็กหนุ่มยืนหน้าแดงส่งผ้าให้หัวหน้าชมรมก็โดนโพสต์ลงเพจชมรมว่ายน้ำอย่างรวดเร็วพร้อมแคปชั่น
ขวัญใจชมรม กำลังใจของ team กำลังใจของท่านประธาน @Rattanon_dean ??
มะเหมี่ยว – อะไรคะ นี่อะไรคะ นี่อะร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยย!!!
อ๋อมแอ๋ม – พี่ดีนยิ้มค่ะคุ๊ณณณณณณณณณ พี่เขายิ้มให้น้อง แอร๊ยยยย ฟ้หกดวกฟเดว
เจ้าพ่อเป็ดย่าง – อ้าวไรวะ เฮียเล็งน้องภามเหรอ นี่ขวัญใจเศรษฐศาสตร์นะเฮีย!!
ชมรมทำอาหาร ม.T - ....จะทำอะไรสมาชิกชมรมทำอาหารนี่ ถามความเห็นกันบ้างรึยังคะ @Rattanon_dean
เดชคัมภีร์อาหาร – @ชมรมทำอาหาร ม.T ประธานอย่าเอาเฟสชมรมมาเม้นสิ
Vanilla sky – =//////= ย้ายเรือค่ะพี่น้องงงงงงง กรี๊ดดดดด !! ขอโทษนะจ้ะทีม #ดีนภาม
Thanai Y. – นี่รายงานสดจากชมรมว่ายน้ำ แม่งโคตรบรรยากาศจั๊กจี้หัวใจครับผม!!
ที่ทำให้คอมเมนท์เกือบถล่มเพจชมรมว่ายน้ำจนแทบพัง
หลังซ้อมเสร็จสมาชิกที่เหลือก็จับกลุ่มกินของว่างที่ภามขนมา ชมรมทำอาหารช่วยกันทำช่อม่วงออกมาเยอะแยะเพื่อนำมาฝากชมรมว่ายน้ำ
“โอยย อร่อยมาก แป้งนุ่มหอมมันไส้ก็อร่อย” วินโหยหวนปากก็เคี้ยวหงับๆพร้อมซี๊ดซ้าดพริกขี้หนูสด
“เพิ่งเคยเห็น สวยมากเลย” ทีมจ้องตาแป๋วมือก็ยังเช็ดหัวเปียกๆ “ภามป้อนหน่อยมือไม่ว่าง”
ภามหัวเราะเมื่อเพื่อนทำตาอ้อนน่าหมั่นไส้ เขาเอาส้อมจิ้มช่อม่วงแล้วส่งเข้าปากให้และนั่นเรียกเสียงกรี๊ดจากสาวๆรอบสระ
“พี่ด้วยๆ” วินรีบเสนอหน้า ซึ่งเด็กหนุ่มก็ไม่ขัดศรัทธาจิ้มป้อนให้อย่างว่าง่าย
“คนนี้ด้วย” รองประธานตัวดีเกี่ยวคอท่านประธานมาแทนที่ คราวนี้คนป้อนชะงักมือแก้มแดงทันที
ดีนเหล่มองเพื่อนที่ยิ้มร้าย ก่อนจะตวัดสายตากลับมายังน้องที่ทำตาหลุกหลิก เขาสบตาเด็กน้อยอยู่สักพัก อีกฝ่ายก็เม้มปากเหมือนตัดสินใจได้แล้วจิ้มขนมยื่นมาให้
มือนั้นสั่นจนน่าเอ็นดู
ชายหนุ่มส่ายหัวขำๆ ช่อม่วงจะหล่นมิหล่นแหล่ สุดท้ายมือใหญ่ก็เอื้อมไปจับข้อมืออีกฝ่ายดึงเข้ามาป้อนขนมเข้าปากตัวเองจนได้
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!
เสียงสาวๆรอบสระดังดับเบิ้ลกว่าเมื่อกี้ ในขณะที่วินผิวปากหวือ ส่วนมะนาว..
“ไม่ต้องสนใจหนูค่ะ เชิญตามสบาย” สาวหนึ่งเดียวปิดปากกลั้นความฟินหน้าแดงก่ำ
ภามนั้นหรอ...
...
ระเบิดตัวตายไปแล้ว
วันนี้นางเอกของชมรมการแสดงก็มาซ้อมทำขนมเหมือนอย่างเคย ผมยาวสีดำถักเปียแล้วมวยไว้ด้านหลัง แก้มเนียนปัดสีชมพูบางๆ ส่วนดวงตาและคิ้วแทบไม่ต้องทำอะไรเพราะเข้มได้รูปสวยอยู่แล้ว
“อืม สวยแล้วครับ” ภามมองผลงานของสองสาวแล้วพยักหน้าให้ผ่าน “เดี๋ยวผมเอาไปนึ่งให้ จะได้เอากลับไปฝากที่บ้านกัน”
“เย้” มะนาวกอดเพื่อนสาวยิ้มกว้าง เมื่อคืนเธอและเดลต้องไปนั่งฝึกจีบช่อม่วงด้วยดินน้ำมันที่บ้านต่อจนตอนนี้เห็นอะไรกลมๆไม่ได้ อยากจะจับทำเป็นดอกไม้ไปเสียหมด
พอทำเสร็จเร็วกว่าปกติ ทุกคนเลยจับกลุ่มคุยกันสนุกสนาน ทั้งเดลและมะนาวไม่ยอมเปิดปากบอกเนื้อหาในหนังสั้นได้แต่บอกว่าเป็นความลับให้รอดูเอาเอง
“นี่เดลถามอะไรหน่อยสิ” มะนาวเอ่ยปากขึ้นเมื่อภามกลับมานั่งในวง “ปกติพี่ดีนเวลาอยู่บ้านเป็นยังไงเหรอ”
ชีวิตส่วนตัวของท่านประธานชมรมว่ายน้ำเป็นที่สนใจของสาวๆ เพราะปกติที่เห็นกันอยู่คือหน้านิ่งๆจริงจังไม่ค่อยพูดอะไร ในเมื่อน้องสาวเจ้าของเรื่องอยู่ถึงที่ก็ต้องขอสอบถามกันหน่อย
เดลยิ้มบางๆ สีหน้าลำบากใจ “พี่เขาก็นิ่งๆแบบนี้แหละ แล้วก็ดุ”
“เอ๋ ที่บ้านก็ดุเหรอ” พี่อุ้มทำตาโต “นึกว่าจะใจดีกับน้องๆ”
เด็กหนุ่มเองก็ทำหน้าแปลกใจ ก็ตอนอยู่กับเขาพี่ดีนทั้งใจดีแล้วก็ชอบแกล้งจะตายไป
“แหะๆ อาจเป็นเพราะแยกกันอยู่ตอนเด็กๆน่ะค่ะ มาเจอกันตอนโตอิมเมจพี่เลยเหมือนพ่ออีกคน ถ้าพูดจริงๆเดลสนิทกับพี่ดอนมากกว่า” ใบหน้าหวานสลดลง “ปกติจะได้คุยกันบ้างเวลากินอาหารเช้าด้วยกัน แต่ช่วงหลัง...พี่เขาไม่มาร่วมโต๊ะสักเท่าไหร่ ทักกันนิดเดียวก็ออกจากบ้านไปเลย”
ภามชะงักมือที่กำลังจัดขนมใส่กล่อง คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันอย่างเป็นกังวล
เพราะเขา? ทำให้พี่น้องไม่ได้คุยกัน
“ไง ทำขนมสำเร็จไหม” ประตูชมรมเปิดออกพร้อมเสียงสดใส ใบหน้าหล่อเหลาของพระเอกช่องหลากสีโผล่มาพร้อมรอยยิ้มหวานทำเอาสาวๆ กรี๊ดกร๊าด
อเล็กซ์เข้ามานั่งข้างๆ เด็กน้อยแล้วเอื้อมมือไปจิ้มขนมเข้าปาก “หูย อร่อย ภามทำอีกหรือเปล่าครับ”
“ถ้าเตรียมแป้งทำไส้ก็ช่วยกันทำค่ะ ส่วนคนปั้นทำให้สวยคือสองสาว” พี่อุ้มตอบแทนพร้อมรอยยิ้ม
“โอ้โห เก่งมาก แบบนี้หนังสั้นเราผ่านฉลุยแน่ เนอะ” หันมาเนอะกับคนข้างตัว
ภามยิ้มตอบ “ผ่านสิครับ คนเล่นคือเดลกับมะนาวเชียวนะ”
“ถ้ามีบทเกี่ยวกับทำอาหารไว้พี่จะมาชวนภามไปเล่นด้วย” ดวงตาสีน้ำตาลแพรวพราวบอกชัดว่าคิดจะทำอะไร อเล็กซ์ไม่เคยปิดบังว่านิยมทั้งชายและหญิง ท่าทางเป้าหมายคราวนี้คือภามไม่ผิดแน่
“ฮะๆ ผมไม่ถนัดเรื่องแสดงอะไรพวกนี้หรอกครับ” ภามโคลงหัว “ขออยู่เบื้องหลังดีกว่า”
อเล็กซ์เลิกคิ้ว “หน่วยส่งเสบียงเหรอครับ” เขาหยิบมือถือขึ้นมากดๆอยู่สักพักแล้วยื่นออกมากลางวงสนทนา
“งั้นพี่ขอแบบนี้บ้างได้ไหม”
ภามเบิกตากว้างเมื่อเห็นภาพที่เขาป้อน ไม่สิ ถูกพี่ดีนจับมือป้อนช่อม่วงเมื่อวานเต็มจอ ไม่รู้ว่าโดนแอบถ่ายเมื่อไหร่ ไม่รู้ว่าภาพกระจายออกไปแค่ไหนแล้วด้วยซ้ำ เท่าที่เห็นยอดคอมเมนท์ กดไลค์กับแชร์มันเยอะจนนับไม่ไหว
“ท่าทางสนิทกับประธานชมรมว่ายน้ำนะครับ” อเล็กซ์คลี่ยิ้ม
“เมื่อวานภามป้อนทีม ป้อนพี่วินด้วยค่ะ” มะนาวโพล่งขึ้นเมื่อเห็นเพื่อนหน้าซีด ถ้าในกลุ่มกันเองเธอคงล้อไปแล้วแต่ไม่ใช่ที่นี่ตรงนี้...
“อ้าวมีบริการป้อนแบบนี้ พี่ก็ขอบ้างสิ” เขาเหล่มองขนมในจาน “ป้อนพี่หน่อย”
ความอึดอัดเกิดขึ้นทันที แต่ก่อนที่ภามจะได้ตอบอะไรพี่อุ้มที่มองอยู่นานแล้วก็เอาส้อมจิ้มขนมยัดใส่ปากคนขี้ตื้อเข้าเต็มๆ หล่อนยิ้มหวานหากดวงตาไม่ยิ้มด้วย
“อุ๊บ !!”
“อร่อยไหมคะ”
“.....” เงียบกันหมดทุกคน เด็กหนุ่มกลั้นยิ้มเกือบจะหัวเราะออกมาเมื่อเห็นพี่อเล็กซ์กรอกตาแล้วพยักหน้า
“อร่อยเป็นพิเศษเลยครับ”
ภามถอนใจ “ผมเคยบอกพี่ไว้แบบไหน ผมยังยืนยันคำนั้นครับ” เขาเอาขนมใส่กล่องเล็กๆแล้วยื่นให้ชายหนุ่มตรงหน้า “เอากลับไปกินให้อร่อยนะครับ” ตบท้ายด้วยรอยยิ้ม...ที่ดูเหินห่างชัดเจน
พอโดนตัดบทกึ่งๆ ไล่กลับดาราหนุ่มก็ได้แค่ยิ้มแล้วยักไหล่ ช่วยไม่ได้ ยอมถอยไปก่อน เขาโบกมือลาสมาชิกสาวๆ ถ่ายรูปคู่กันนิดๆ หน่อยๆ แล้วจากไปพร้อมขนมในมือ
“แหมมมมมมม” พี่อุ้ม พี่กิ๊ฟฟี่ พี่กุ้ง รวมถึงประธานชมรมร้องขึ้นมาพร้อมกัน “สาวๆนั่งกันให้ตรึม จีบเจ้าภามอยู่คนเดียว นับวันยิ่งเนื้อหอมนะ”
“เนื้อหอมอะไรละครับ” คนพูดโวยวายแต่หน้าร้อนผ่าว
“เนื้อหอมกับคนอื่นไม่เอาเนอะ ต้องกับคนเดียวเท่านั้น โอ๊ยยยยยยย” มะนาวแอบแซวเลยโดนเพื่อนดึงแก้มจนมันแดงไม่ต้องพึ่งบลัชออน
ขณะที่ทั้งสองหยอกกันจนคนอื่นในชมรมหัวเราะขำ หญิงสาวอีกคนจากชมรมการแสดงก็นั่งมองมือถือเงียบๆ สเตตัสที่อยู่ในเพจชมรมว่ายน้ำชัดเจนจนไม่ต้องขยายภาพ
ภาพพี่ชายของเธอยิ้มอ่อนโยนให้ผู้ชายตรงหน้า ยิ้มที่เธอผู้เป็นน้องสาวแท้ๆ ไม่เคยเห็นด้วยซ้ำ
ดวงตาสวยเหลือบมองเด็กหนุ่มพลางเก็บงำความสงสัยเอาไว้ในใจ
ภามเป็นอะไรกับพี่ชายเธอ?
-----------
Talk
เนื่องจากผู้วาดกำลังติดภาระกิจทำขนมปังให้ลูกค้า (จริงๆนะ...ฮา ทั้งผู้แต่งและผู้วาดทั้งทำขนมและกินกันจริงจัง) เดี๋ยวๆก็ส่งรูปพิซซ่าในเตาอบมา เดี๋ยวๆก็ขนมปังสารพัด
เอาลายเส้นของผู้แต่งไปก่อนแล้วกันค่ะ TvT
(http://i644.photobucket.com/albums/uu167/iamseesai/pham01.jpg)
(http://i644.photobucket.com/albums/uu167/iamseesai/pham02.jpg)
(http://i644.photobucket.com/albums/uu167/iamseesai/pham03.jpg)
(http://i644.photobucket.com/albums/uu167/iamseesai/pham04.jpg)
เนื่องจากมีคนบอกว่าไม่เคยเห็นช่อม่วงของจริง แนะนำให้ลองเสิร์ชหาในกูเกิ้ลเลยค่ะ สวยและน่ากินเพียบ
-
ฃ่อม่วง เคยเห็นจริงๆไม่กี่ครั้งเอง มันน่ารักจนไม่อยากเอาเข้าปากเลย ><
:katai1:
-
นิยายน่ารัก ชอบบบบบบ เขิลตามเลย
-
ขอบคุณนะคะ สนุก น่ารักมาก ตอนนี้ ชอบทุกคนในเรื่อง ชอบภามน่ารักไม่หวานแหว ชอบพี่ดีนด้วยที่ใส่ใจน้อง คนจีบกันน่ารักที่สุด
ปล.หวังไว้ว่าจะไม่มีมาม่าเหมือนต้นเรื่องนะคะ
-
:-[ :-[ :-[ เป็นเรื่องที่อ่านไปยิ้มไป รอตอนต่อไปอยู่นะคะ
-
เคยกินช่อม่วงครั้งเดียวตอนไปเกาะเกร็ด อยากไปอีกจัง อยากกินทั้งเกาะ555 ชอบขนมไทยมาก
-
หิวขึ้นมาทันที
-
หวังว่าจะไม่มากีดกันพี่ดีนกับภามนะคุณน้องสาว
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ชอบการ์ตูนตอนท้ายจังน่ารักมากกกก ภามมาหยิกแก้มที :impress2:
-
สนุกกกกบทพี่ดีลกับน้องภามโดนแย่งซีนงะ5555((((
-
น่ารัก
เขิน
อยากได้ทั้งภามทั้งพี่ดีน
-
เหมือนจะเริ่มมีกลิ่นมาม่าโชยออกมา
:katai5: :katai5: :katai5:
-
คือน่ารักกกกกกกกกก หวังว่าน้องๆคงไม่สร้างความเดือดให้ภามนะะะ
-
ทำให้อยากเรียนทำขนมไทยเลย
-
เป็นเรื่องที่ดีต่อใจมากค่ะ
-
ดีต่อใจอะไรขนาดนี้งืออออออออ
-
ไม่นะ ไม่นะ เดลอย่าอิจฉาภามจนเกิดเป็นความริษยานะ :ling1:
(หรือนี่จะเป็น1ในดราม่าของชาตินี้ :hao5: )
เดลต้องเข้าใจนะ คู่นี้เข้ารักกันมาตั้งแต่ชาติที่แล้ว อย่ากีดกันพวกเขาเลยนะ :hao5:
-
:-[
-
o13
-
การ์ตูนน้องภามน่ารักมากๆ :-[
ว่าแล้วก็อยากกินช่อม่วง 5555 อ่านไปหิวไป
-
อยากกินช่อม่วงขึ้นมาทันทีเลยจ้า :hao7:
-
เรื่องนี้ดีต่อใจ
-
น้องภามยังน่ารักเหมือนเคย
ดีนภามชัดเจนมากค่ะ 555
ไว้อีกหน่อยให้พี่ดีนสลับมากินข้าวเช้าบ้าง เย็นบ้าง จะได้เจอตอนอื่นแทนช่วงเช้าไง
-
เป็นนิยายที่อ่านไปหิวไปจริงๆค้ะ
-
ช่อม่วงน่าเปลี่ยนชื่อเป็นช่อแดงตามแก้มน้องภามเนอะพี่ดีน
ไอ้ที่พี่ดีนหน้านิ่งมาตลอดนี่คือแอบปลูกไร่อ้อยไว้ใช่ไหม?
-
อ่านหนังสือหนักๆมา พักอ่านเรื่องนี้โคตรมีแรงอ่านต่อเลย สูบฉีดเลือดดีแท้ ยิ้มแก้มแตกหายง่วงเลย ขอบคุณนะคะ ><
-
:L2: :L1: :pig4:
นอกจากจะฟิน จะเขิล เราหิวด้วยอะ
-
o13
-
มาฝากตัวเป็นแฟนคลับเรื่องนี้ค่ะ อ่านแล้วชอบมากเลย อินโทรมานี่ออกดราม่าอ่านไปอ่านมามันฟุ้งๆไปหมด อยากจะช่วยภามทำไร่อ้อยเพิ่มมากจริงๆ :-[
แรกๆก็ลุ้นว่าจะเจอกันยังไงน้อ พอเค้าได้เจอกันเราก็นั่งบิดวนไปอีก แถมมันยังละมุนละไมขึ้นเรื่อยๆอีก ชอบบบบบบ><
แอบอยากจะรู้แล้วว่าถ้าพี่ดีนรู้ว่าอเล็กซ์มาตามจีบภามนี่จะหึงหวงขนาดไหน แล้วเดลนี่คิดอะไร
ปล.เรื่องนี้ไม่ควรอ่านตอนหิวจริงๆนะ อ่านแล้วมันหิวหนักกว่าเดิมแถมโหยมากด้วย อาหารขนมมาทุกตอนเลย :hao5:
-
ช่อม่วงอยากกินนนนนน
-
น้องภาม น่าร๊ากกกก :o8:
-
อ่านทันแล้วววว ติดหนึบเลย น้องภามน่ารักมาก :กอด1:
แฟนอาร์ตก็น่ารัก :pig4:
-
โอ๊ย ชอบอ่ะตอนนี้ น่ารักซะไม่มีน้องภาม
-
น้องภามเขินน่ารักอีกแล้ว
เดลจะมาม่ามั้ยนิ
-
อ่านตอนแรกมาน้ำตาไหลเลยยยย :mew2: สงสารทั้งคู่มาก กลับมาเจอกันอีกขอให้สมหวังทั้งคู่นะค่ะ :katai2-1: :mc4: เข้ามาติดอีกเรื่องนึง รอออออ คนเขียนสู้สู้ๆ
-
ที่จริงมันมีอีกนะ
ช่อม่วง (สีม่วง) อัญชัน
นอกจากนั้น
ช่อมรกต (สีเขียว) ใบเตย
ช่อบุษราคัม (สีเหลือง) น่าจะเป็นขมิ้น เอ๊ะ หรือว่า ฟักทองกันล่ะหว่าาาาา
ช่อพวงชมพู (สีชมพู) อันนี้ไม่แน่ใจ
ใส้จะแตกต่างกันด้วยล่ะ
--------------------------------------------------------------------------------------
ดีนภาม ๆๆๆๆๆๆๆๆ ฉันรักเธอจัง :กอด1: :กอด1: :กอด1:
รักคนเขียนเรื่องนี้จังงงงงงงง :กอด1: :กอด1: :กอด1:
(หนูเดลคงไม่ขัดขวางพี่ชายหรอกนะ เดี้ยนจะไม่ยอมมมมมมมม :fire: :fire: :fire: )
-
:pig4:
-
โอ๊ยยยยย #ถามดีน น่าร๊ากกกก อมยิ้มตาม เขินอ่ะ >//< 555 //คู่จิ้นมาแรง ชมรมว่ายน้ำกะทำขนมไทย วุ้ยยยส์ เชียร์กันใหญ่ 555 อีกสักพักก็กลายเป็นคู่จริง //อย่าคิดมากน่าภาม ดีนเขาอยากมาทานข้าวกับเรามากนะ เขารอมาตลอด //น้องเดลจ่ะ พี่ดีนตามจีบน้องภามอยู่จ๊ะ ไปถามพี่ดีนดู พี่ดีนเคลียร์กับน้องทีดิ๊ น้องเขาสงสัย 5555 //อเล็กซ์หรือมือที่สามไม่ห่วงเลยเพราะสองคนนี้เขารอและมั่นคงในรักมากเชื่อว่าอย่างนั้น มีแต่จะทำให้รำคาญ ภามออกอาการลำแล้วนั่น 555555 //ชอบบบบบบบบบบ รอตอนต่อไปเลยค่ะ พี่ดีนมาอ่อยให้ภามจีบบ่อยๆนะ 555 รุกเลยๆ
-
โอ้ยหิวเลยค่ะ อิจฉาพี่ดีน :กอด1:
-
นิยายน่ารัก รูปก็น่ารัก คนแต่งก็น่าร้ากกกก
-
มาตามติดน้องภามกับพี่ดีนด้วยคน
:o8: :-[ :o8: :-[
......
-
หิว อยากกินๆ
-
ล็อกอินมาเม้นท์ มีความฟิน อ่านไปกรี๊ดไป รอคอยตอนต่อปายยยยยย :-[ :-[ :-[
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ถึงจะมาช้า แต่เก๊าก็มานะ
น้องภาม แต่งงานกับพี่นะ พี่จะเลี้ยงหนูเอง อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก หลงน้อง รักน้องภาม
อิจฉา อินังพี่ดีนมาก อยากได้แบบน้องภาม ***ขอน้องภาม ห่อกลับบ้านค่ะ*** ฮ่าๆๆๆๆๆ
น่ารัก ทุบโต๊ะจนโต๊ะคอมจะพัง กริ๊ดลั่นห้อง ข้างห้องตกใจหมดแล้วมั้ง
คือดีมาก เรื่องเนื้อคือกริ๊ดมาก นั่งอ่านไปจิกโต๊ะคอม เขินไปด้วยกะน้องภาม เดี๋ยวต้องรีบไปหาซื้อปุ๋ย
ซะหน่อยแล้ว จะรีบเอามาช่วยน้องภามปลูกไร่อ้อย อ้อยเข้าไปลูก อ้อยให้สุด ฮิ้ววววววววววววววววว
:o8: :-[ :-[ :o8: :o8: :-[ :-[ :-[ :o8: :o8: :-[ :o8:
-
ฮืออออ สนุกมากเลยค่ะ อ่านแล้ว อบอุ่น จั๊กจี้หัวใจ ยิ้มจนแก้มจะแตกกกก :mew3:
-
+1 ให้คนเขียนค่ะ ชอบมาก น้องน่ารักมาก หวังว่าคราวนี้จะไม่มีอุปสรรคอะไรอีกแล้วนะค่ะ เป็นแฟนกันเร็วน้าา
-
ทำไมอ่านแล้วเขิน :z3:
-
ชอบบบบบบบบบ
อ่านแล้วหิวเลย
รอตอนต่อไปนะคะ
-
นี่เราพลาดเรื่องที่อบอุ่นน่ารักขนาดนี้ไปได้เหรอเนี่ย ขอติดตามอีกคนคับ ^o^
-
น่ารักมากกกกกกกกกกกกก
รอตอนต่อไป :mew1: :mew1:
-
ฮืออออออ น่ารักมากเลย
ตัวจะระเบิดตามภาม คนพี่ก็ปลูกอ้อยไม่ต่างกันเลย
น่ารักกกกกกกกก เขินนน
-
เข้ามาติ่งเรื่องนี้ด้วยคนค่า
โอยยยย พี่ดีนน้องภาม มันดีอะไรเยี่ยงนี้
อ่านไปเขินไปไม่พอ ยังมีความหิวเพิ่มมาด้วย
รอติดตามตอนต่อไปนะค้าาา
-
อ่านแล้วรู้สึกละมุนมากเลยครับ รอตอนต่อไปนะครับ :o8:
-
ชอบพี่ดีนน้องภาม น่ารักมากๆ
-
:heaven :heaven
-
ตอนที่ 9 ครอบครัว
กลิ่นหอมของข้าวต้มกระดูกอ่อนคละคลุ้งในห้องสตูดิโอเล็กๆ เช้านี้เจ้าของห้องยังคงต้อนรับแขกหน้าเดิมด้วยอาหารเช้าบำรุงสุขภาพ
ดีนนั่งมองน้องเดินไปเดินมาหยิบจับของในครัวอย่างคล่องแคล่ว เขาอมยิ้มเมื่อเห็นเด็กน้อยชิมรสแล้วยิ้มหวานออกมา เพียงครู่เดียวข้าวต้มร้อนๆ ก็เสิร์ฟบนโต๊ะเป็นที่เรียบร้อย
“อร่อย” เสียงทุ้มดังขึ้นทันทีที่กินเข้าไปคำแรก ไม่ใช่ชมเพื่อเอาใจแต่อร่อยจริงๆ “ภามทำอาหารอร่อยมาก”
คนโดนชมยิ้มเขินจนตาหยี “จริงๆ ผมอยากเปิดร้านอาหารน่ะครับ ว่าจะสานต่อร้านที่แม่เคยปิดไป”
“อ้าว แล้วทำไมมาเรียนเศรษฐศาสตร์ล่ะ” เคี้ยวกระดูกอ่อนนุ่มลิ้น
“พ่ออยากให้เรียนครับ แล้วผมเองก็ชอบด้วย” ดวงตาสดใสมองสบอีกฝ่าย “พ่อเสียไปแล้วผมเลยอยากทำให้ท่านสักอย่าง”
เสียงเล่าดังไปเรื่อยในขณะที่คนฟังก็กินเพลิน ดีนยอมรับว่าตอนนี้เขาเสพติดอาหารน้องจริงจัง
“พี่ดีน..เป็นลูกผสมชาติไหนเหรอครับ” อยู่ๆ น้องก็ถามขึ้นมาทำให้ชายหนุ่มต้องวางช้อนลง
“แม่พี่เป็นลูกครึ่งตะวันออกกลางรู้สึกจะมีหลายเชื้อชาติ พี่ไม่เคยเจอญาติฝั่งแม่สักเท่าไหร่ แม่เองก็ไม่ได้เล่าเลยไม่ได้ลองถามดูสักที ส่วนสีตาที่ภามเห็น” เขาขยับใบหน้าเข้าใกล้จนเด็กน้อยสะดุ้งผละถอยหนีนิดๆ “ดูเหมือนเป็นยีนส์เด่นจากฝั่งยาย น่าจะเป็นเพราะเม็ดสีผิดปกติ ทั้งแม่ ทั้งพี่และน้องๆตาสีนี้หมด” บีบจมูกรั้นเอ็นดู “กลัวไหม สมัยเด็กๆมีคนบอกว่าเหมือนตาผี”
ภามส่ายหัวพรืด “ผมชอบ!! หง่า..............ชอบดวงตาของพี่” รีบพูดตะกุกตะกัก “มันสวยเหมือนอัญมณี”
ชายหนุ่มเลิกคิ้วแปลกใจ “ภามเป็นคนแรกที่พูดแบบนี้ ขอบคุณครับ”
เด็กน้อยยิ้มแฉ่ง เขาชอบตาพี่ดีนจริงๆ ถ้าไม่อายคงจ้องทั้งวัน “เอ๊ะ พี่มีแผลตรงขมับเหรอครับ”
มือใหญ่แตะที่ขมับด้านขวาแล้วไล้ปลายนิ้วเบาๆ “เปล่าครับ มันเป็นปาน” ปานสีอ่อนที่ติดตัวมาตั้งแต่เกิด
“ถ้าไม่สังเกตนี่ไม่เห็นเลยนะครับเนี่ย ผมเองก็มีนี่ไง” เปิดผมให้ดูที่ขมับตัวเองบ้าง “แม่เคยเล่าว่าคนเก่าแก่เขาเชื่อกันว่าปานคือสิ่งที่ติดตัวมาจากชาติที่แล้ว พอมีปานตรงขมับนี่อดคิดไม่ได้ว่าชาติที่แล้วไปทำอะไรถึงมีรอยตรงนี้” หัวเราะเบาๆ แล้วหยิบชามข้าวอีกฝ่ายไปตักเพิ่ม ตอนนี้เขารู้แล้วว่าพี่ดีนกินเยอะมากจนต้องทำเผื่อเอาไว้
ภามตักจนข้าวต้มเต็มถ้วย เขาหันมาหาชายหนุ่มที่ตั้งใจฟังเสียงเจื้อยแจ้ว
“แล้ววันหนึ่ง เจ้าภูมิน้องชายผมมันไปดูหนังแล้วปากเสียบอกผมว่ารอยที่ขมับแบบนี้สงสัยชาติที่แล้วคงยิงตัวตา....”
เด็กหนุ่มหยุดชะงัก ภาพบางอย่างวูบไหวขึ้นมา เสียงร้องไห้เหมือนจะขาดใจ น้ำตาที่เปียกชุ่มไปทั้งใบหน้า ใครสักคนกำลังมองตรงมายังเขาพร้อมขยับริมฝีปากช้าๆ..
พี่....รัก.....อ..
พี่กรณ์!!!
ปัง!!!
เพล้ง!!
“อึก” ชามข้าวต้มแตกเป็นเสี่ยงอยู่ที่พื้น ร่างสูงดีดตัวพุ่งเข้ามาหาน้องทันที ดีนรวบร่างที่กำลังยืนสั่นเทาเข้ากอดแน่น
“ชู่ว์ ใจเย็นๆ” มือใหญ่อบอุ่นลูบหลังอีกฝ่ายปลอบโยนพร้อมปลอบให้คนในอ้อมแขนสงบลง
ภามหายใจหอบหนักเหมือนคนวิ่งระยะไกลมาหมาดๆ เขาซุกหน้ากับอกกว้างหลับตาลงสงบสติ อีกนิดเดียวโรคเขาก็จะกำเริบโชคดีที่พี่ดีนไวพอจะช่วยหยุดมันไว้ได้
เสียงนาฬิกาข้อมือดังขึ้นเบาๆ เป็นการเตือนว่าพวกเขาควรต้องออกจากห้องได้แล้ว แต่ทั้งคู่ยังคงกอดกันนิ่ง ดีนแนบจมูกกับหัวทุยสัมผัสผมนุ่มนิ่มที่มีกลิ่นแชมพูจางๆจวบจนร่างในอ้อมแขนขยับดุ๊กดิ๊กคนพี่ก็รับรู้ว่าหมดเวลาฉวยโอกาสเสียแล้ว
“ชาม..” ภามหน้าแดงๆ พยายามดันตัวออกเพื่อไปจัดการเศษที่กระจายอยู่บนพื้น
“ระวังโดนบาด..” เขารั้งเอวเล็กเพียงนิดเดียวก็ลอยหวือมาที่เก้าอี้ ดีนจับอีกฝ่ายพลิกดูว่ามีรอยบาดไหม พอไม่พบอะไรก็เดินไปเก็บเศษชามที่แตกละเอียด
“พี่..เดี๋ยวผมเก็บเอง” ภามที่ตั้งสติได้รีบห้ามแขกของห้อง แต่เขาก็ได้รับสายตาดุๆเป็นคำตอบ ทำให้ต้องนั่งจ๋อยอยู่ที่เดิม
จากนั้นอีกครึ่งชั่วโมงทั้งสองร่างก็เปลี่ยนมาอยู่บนรถ ภามพกแอ๊ปเปิ้ลและลูกพลับหั่นชิ้นในกล่องติดมาให้คนตัวโตด้วยเผื่อยังไม่อิ่ม
“เมื่อกี้..ผมขอโทษนะครับ” เด็กหนุ่มเอ่ยอุบอิบสองมือบีบกล่องบนตักแน่น
“เรื่อง?”
“ที่ผมพูดอะไรไร้สาระ..แล้วดันโรคกำเริบ” ทำตาละห้อยมองคนขับรถ
ดีนเหลือบมองคนที่กำลังทำหน้าจ๋อย เขายกมือข้างหนึ่งขยี้หัวน้องจนตัวเอียง
“บางอย่างที่ไม่ควรจดจำ...ก็ไม่ควรรื้อฟื้นมันขึ้นมา” เขาพูดทั้งๆที่ไม่รู้เหตุผลว่าทำไมถึงพูดแบบนั้น
ภามหลุบตาลงต่ำอย่างใช้ความคิด “ผมเองก็จำไม่ได้ว่าทำไมอยู่ๆอาการมันถึงกำเริบ” เริ่มเบะปากช้อนตามองพี่อีกครั้ง “ผมขอโทษพี่เลยต้องลำบากไปด้วย”
“ดีแล้วที่มันกำเริบตอนพี่อยู่” ดวงตาสีสวยหรี่ลงเมื่อนึกอะไรออก “แต่พี่อดกินข้าวต้มอีกชามนี่แอบเคืองเหมือนกัน”
“งื้อ งะ งั้นให้ผมทำข้าวต้มให้อีกไหม” รีบอ้อนเอาตัวรอด
“ผลไม้”
“ฮะ?” ภามมองกล่องในมือ “อันนี้ผมเอามาเผื่อพี่อยู่แล้วครับ” เปิดกล่องให้ชายหนุ่มดู ซึ่งเขาก็พยักหน้าหงึกๆ
“นั่นแหละ อยากกิน”
คนที่ยังงงๆ จัดแจงหยิบไม้จิ้มผลไม้ที่พกมาด้วยจิ้มจึกลงบนแอ๊ปเปิ้ลแล้วยื่นทั้งกล่องให้ “นี่ครับ”
“พี่ขับรถอยู่” ดีนเหยียดยิ้มมุมปาก เขาเหลือบมองเด็กน้อยที่พยายามประมวลผล ออกจะช้าไปหน่อยเลยต้องกระตุ้นเพิ่ม “มือไม่ว่าง...”
มือไม่ว่าง.............ภามทวนคำ กินเองไม่ได้...แปลผลในสมอง พอเริ่มบรรลุแก้มก็ร้อนขึ้นมา
นี่คือจะให้ป้อน????
“อยากกินให้หมดก่อนถึงมหาลัยนะ” ดีนยังคงย้ำยิ้มๆ เร่งให้มือเล็กจิ้มผลไม้ขึ้นมา
ภามเม้มปากแอบมองค้อนใส่ เขาจิ้มแอ๊ปเปิ้ลด้วยมือที่แอบสั่นเล็กน้อยยื่นไปที่ปากอีกฝ่าย ดวงตาใสๆ มองริมฝีปากได้รูปสวยขยับช้าๆ งับแอ๊ปเปิ้ลที่หั่นมาเป็นชิ้นพอดีคำ เด็กน้อยใจระทึกยามเห็นลิ้นสีสดเลียริมฝีปากนั้น ดวงตาสีสวยเหลือบมองคนป้อนที่กำลังจะขาดใจตาย
“อร่อย” เขาย้ำเบาๆ ด้วยดวงตาพราวระยับ
บรึ้ม
“พี่ดีน!!!!!!!!!!!!!!!!!!” เด็กหนุ่มโวยลั่นหน้าแดงแจ๋เมื่อรู้ตัวแล้วว่าโดนแกล้ง
ดีนหัวเราะออกมาอย่างอดไม่อยู่ หัวเราะอย่างที่เขาไม่ได้ทำมานานจนจำไม่ได้แล้วว่าหัวเราะแบบนี้ครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่
“ขอโทษๆ ไม่แกล้งแล้วครับ หึหึ” ขยี้หัวน้องอีกครั้ง
ภามทำหน้าตูด นับวันพี่ดีนยิ่งนิสัยเสียเหมือนเขาไปกดสวิตช์อะไรของพี่เขาเข้า แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นจากการถามทีม พี่ดีนยังคงนิ่งเป็นปกติตอนอยู่กับคนอื่น เก็บคำพูดใช้สายตา ที่เปลี่ยนไปคงจะเป็นเรื่อง..ใจดีขึ้น อารมณ์ดีขึ้น
สุดท้ายผลไม้ในกล่องก็ถูกเก็บเพราะน้องไม่ยอมป้อนต่อ เดือดร้อนคนขับรถที่ต้องง้อน้องแทนจนถึงมหาวิทยาลัย
รถซีดานสีดำจอดที่ลานตามปกติ ภามถือแฟ้มที่ใส่เอกสารยืนรออีกฝ่ายหยิบของจากหลังรถ ดวงตาที่มักสดใสดูสับสนลังเล จนเมื่ออีกฝ่ายเดินเข้ามาหาภามก็เงยหน้าเอ่ยสิ่งที่คิดมาตลอด
“พี่ดีน............พี่ไม่ต้องมารับผมแล้วก็ได้”
ดีนชะงักกึกมุ่นหัวคิ้ว เขามองน้องอย่างไม่อยากจะเชื่อ “ทำไม”
“รถผมซ่อมเสร็จแล้ว จะได้ไม่รบกวนพี่” รีบอธิบายร้อนรน
“พี่เคยบอกเหรอว่ารบกวน” น้ำเสียงติดห้วนแสดงออกชัดว่าไม่พอใจ “หรือภามลำบากใจที่พี่ไปกวนที่ห้องทุกวัน”
ภามส่ายหัวพรืด “ไม่ครับ ไม่เคยลำบากใจ ผมดีใจด้วยซ้ำ” หลุดปากแล้วก็ร้อนแก้มซะงั้น
ดวงตาดุๆ ละมุนลง “แล้วทำไมถึงไม่อยากให้มารับแล้วละครับ” น้ำเสียงก็อ่อนโยนขึ้นจนคนฟังต้องพยายามใจแข็ง
“เดล..” เขาเอ่ยชื่อน้องสาวอีกฝ่าย “พี่มากินข้าวกับผมตอนเช้า ทำให้ไม่ได้กินข้าวกับครอบครัวใช่ไหมละครับ”
ดีนนิ่งอึ้ง เขายอมรับว่าลืมครอบครัวตัวเองไปเสียสนิท
“น้องๆ ของพี่อยากคุยกับพี่นะครับ และเขามีโอกาสแค่ช่วงเช้าที่อยู่พร้อมหน้ากัน ผมไม่อยากทำลายโอกาสนี้ไป” ภามค่อยๆอธิบายอย่างใจเย็นพร้อมเหตุผล “อย่าทิ้งพวกเขาไว้แบบนั้น ผมขอร้อง”
ชายหนุ่มหลับตาลง หวนคิดถึงน้องสาวและน้องชายที่ไม่ได้คุยกันมาเป็นอาทิตย์ ในความทรงจำเขามีแต่ภาพของน้องๆ ที่มองมาอย่างเกรงใจไม่กล้าเข้ามาเกาะแกะ ไม่มีปฏิสัมพันธ์แบบพี่น้องสักนิด ขนาดอยู่มหาวิทยาลัยเดียวกันยังไม่เคยโผล่มาให้เห็นด้วยซ้ำ
“พี่เป็นพี่ชายที่แย่มากใช่ไหม”
ภามยิ้มกว้างแล้วส่ายหัว “พี่แค่ยังทำตัวไม่ถูกต่างหาก” พอเห็นอีกฝ่ายเลิกคิ้วส่งมาเป็นคำถามก็ขยายความอีกหน่อย “เดลบอกว่าพวกพี่แยกกันอยู่ มาเจอกันตอนโต พี่เลยทำตัวไม่ถูกใช่ไหม มะ สำหรับผมผู้มีประสบการณ์เป็นพี่ชายมา16ปีจะสอนให้” คนตัวเล็กกว่าทุบอกตัวเองอั่กๆ
ดีนคลี่ยิ้มแล้วกอดอก “ไหน ว่ามาสิพี่ชาย”
“เริ่มคุยครับ ถ้าน้องไม่กล้าเราก็เข้าไปคุยก่อน รับฟังน้องพูดแล้วตอบโต้ให้คำแนะนำ” โอเค ตรงนี้ภามจะข้ามไปว่าเจ้าภูมิไม่ค่อยจะฟังเขาสักเท่าไหร่ พอเห็นพี่ดีนพยักหน้าก็พูดต่อ “ชวนกันไปเที่ยวไปกินข้าวบ้าง ผมเชื่อว่าพวกพี่ไม่เคยไปไหนด้วยกันเลย จริงไหม”
“ก็ถูก” ดีนพยักหน้า เพราะพ่อแม่ไม่ค่อยอยู่บ้าน เด็กๆถูกเลี้ยงด้วยพี่เลี้ยง ต่างคนต่างไปทางใครทางมัน
“แค่นี้แหละครับ คุยกันไปไหนด้วยกันบ้างจะได้รู้ว่าใครชอบอะไร เลือดมันตัดไม่ขาดเดี๋ยวก็สนิทกันเอง”
“พี่จะพยายาม” เขาลูบหัวทุยแทนคำขอบคุณ “แต่น่าเสียดายที่พี่จะไม่ได้ไปกินข้าวกับภามอีก”
ภามหุบรอยยิ้มลง ใจหายที่จะไม่ได้กินข้าวด้วยกันอีก บรรยากาศสบายๆยามเช้า พูดคุยกันเบาๆ กลายเป็นเรื่องเคยชินไปเสียแล้ว
“ไปเถอะ เดี๋ยวจะสายเอา” โชคดีที่วันนี้ภามมีเรียนเก้าโมง ส่วนดีนมีเรียนตอนสิบโมงเขาคงแวะไปชมรมก่อน
เมื่อคนตัวโตทำท่าจะออกเดิน สองมือของภามก็ตะครุบเสื้อพี่เอาไว้จนแฟ้มหล่นลงบนพื้น เจ้าของไม่คิดจะสนใจหากเอาแต่ก้มหน้าซ่อนผิวแก้มแดงๆเอาไว้ พร้อมพูดอุบอิบด้วยความเขิน
“ไม่ได้กินข้าวเช้าด้วยกันก็จริง....แต่” ช้อนตาขึ้นมองชายหนุ่มที่กำลังมองอยู่ก่อนแล้ว “ข้าวกลางวัน ข้าวเย็น..หรือวันหยุด...ก็ยังมี” ท้ายเสียงหายไปในอากาศเพราะคนพูดอายจนแทบจะมุดดิน
ริมฝีปากของประธานชมรมว่ายน้ำขยับยิ้มอย่างอดไม่อยู่ หัวใจของชายหนุ่มเต้นแรงจนเจ้าตัวต้องพยายามระงับความรู้สึกเอ็นดูเอาไว้ ให้ตายเหอะ..
ทำตัวแบบนี้เขาจะทนได้อีกสักแค่ไหน
เมื่อร่างของภามเหยียบเข้าห้องเรียนวิชาเศรษฐศาสตร์มหภาค เสียงพูดคุยในห้องดูเหมือนจะเงียบไปอึดใจจนเจ้าตัวต้องมองไปรอบตัวย่างงุนงง รอยยิ้มกรุ้มกริ่มของเพื่อนๆทำเอาภามหน้าร้อนแปลกๆ เขารีบเดินไปตรงที่มะนาวกับทีมนั่งอยู่แล้วกระซิบ
“ทำไมมีแต่คนมองเราวะ” ทรุดตัวลงนั่งแล้วถามเจ้าทีมที่อมยิ้มมองมา
มะนาวยิ้มตาหยี เจ้าหล่อนหยิบมือถือส่งมาให้ภามดู คราวนี้เขาก็เก็ตทันทีว่าทำไมถึงถูกมองแบบนั้น
ภาพที่เขาดึงเสื้อพี่ดีนเมื่อกี้โดนแอบถ่ายมาลงเพจคิ้วท์บอย!! ไม่รวมภาพตอนลงจากรถยืนคุยกันอีกนะ เฮ้ย เร็วไปไหม ภามอ้าปากค้างมองเพื่อนสองคนอย่างุนงง นี่เขาโดนจับตาดูอยู่เหรอ???
“มิน่าไม่เรียกใช้เราแล้ว” ทีมเบะปากจนภามต้องรีบง้อ
“ไม่ใช่แบบนั้น คือ..มัน”
ทีมยันหัวเพื่อนออกพร้อมหัวเราะขบขัน “ไอ้บ้า ไม่ได้โกรธโว้ย แต่บอกกันบ้างก็ดีจะได้ไม่เป็นห่วง แอบไปรับไปส่งกันตอนไหน หือ?” กอดอกทำตัวเป็นคุณพ่อไว้หนวดทันที
“แอบอะไรเล่า” แก้มใสแดงก่ำ ไม่ยอมสบตาเพื่อนทั้งคู่ ก็ไม่ได้แอบจริงๆ เพราะที่ผ่านมาพี่ดีนก็เอารถมาจอดแล้วต่างคนก็ไปคณะตัวเอง ขากลับบางวันพี่ดีนก็จอดรถเรียกกลางมหาวิทยาลัยด้วยซ้ำแต่ไม่มีใครสนใจ
“เราว่าที่ดีนภามดังขึ้นมาน่าจะเป็นเพราะภาพที่เขาแชร์กันมากกว่า” มะนาวตั้งข้อสังเกต พอเห็นเพื่อนทำหน้างงก็ช่วยอธิบาย “ภาพป้อนขนมไงจ้ะ”
อะหือ ชัด
แต่ที่ชัดสุดๆในความทรงจำคือภาพเขาป้อนแอ๊ปเปิ้ลพี่ดีนเมื่อเช้าต่างหาก!!!
“โอย แบบนี้ก็แย่สิ เราป้อนตั้งหลายคนไหงโดนถ่ายอยู่คนเดียว” เด็กหนุ่มซบหน้าลงกับโต๊ะเรียนงอแง “เราจะโดนแฟนคลับพี่ดีนรุมไหม”
มะนาวลูบหลังเพื่อนแล้วก้มลงยิ้มหยอกเย้า “เสียใจด้วยนะจ้ะ ดูเหมือนแฟนคลับพี่เขาจะถูกใจภามม๊ากมาก”
“มะนาวรู้ได้ไง” เป็นคำถามที่ทำให้ทีมที่กำลังดูดน้ำจากขวดหันมามองด้วยความสนใจ
“นี่ไง ห้องลับคลับดีนภาม!!” หญิงสาวอวดกรุ๊ปไลน์ที่มีสมาชิกหลายร้อยอย่างภูมิใจ “ตอนแรกเป็นห้องลับแฟนคลับพี่ดีนตอนนี้เขาบวกภามเข้าไปแล้ว เพราะฉะนั้นภามจ๋า” เจ้าหล่อนหันมือถือมายังใบหน้างุนงงของเพื่อน แล้วถ่ายรูปแบบไม่ให้ตั้งตัว
“เฮ้ยยย” ภามร้องเสียงหลง “มะนาวไม่เอานะเว้ย” ตะครุบมือถือเพื่อนสาว หน้าพิลึกแบบนั้นเอาไปให้คนอื่นดูได้ไงกัน น่าอายออก แต่มะนาวก็รีบทำตาอ้อนทันที
“นะ นะ ขอลงหน่อยนะ มีคนอยากได้รูปภามเยอะมาก เราสัญญาว่าถ้าจะลงรูปเราจะถามภามก่อนทุกครั้ง”
“ทำไมถึงอยากได้รูปเราล่ะ” ภามทำหน้างุนงงแล้วหันไปหาทีมที่กำลังกรอกตาในความซื่อบื้อของเพื่อน
“แกเคยดูอะไรนอกจากเฟสพี่ดีนหรือเพจชมรมว่ายน้ำบ้างไหม”
ฉึก ศรปักอกอย่างแรง ภามแยกเขี้ยวใส่แก้เขิน สู่รู้จริงๆเลยให้ตายเถอะ
“ในหน้าเฟส หน้าบอร์ดมหาวิทยาลัยภาพแกร่อนออกไปทั่วเลย นี่ไม่ได้เข้าไปดูเลยละสิคุณน้องภามหน้าใส ขวัญใจคณะเศรษฐศาสตร์” ยันนิ้วบนเหม่งจนภามหน้าหงาย “แล้วก็นะหลังจากที่จบค่าย ชมรมฉันบางคนก็ไปโพสต์ในบอร์ดมหาลัยตามหาว่าใครเป็นคนทำลูกชุบ แล้วก็มีคนโพสต์ภาพแกตอนปั้นลูกชุบ “ดวงดาว” เป็นคำตอบ เท่านั้นแหละมันเลยยิ่งบานปลายไปกันใหญ่ ว่างๆก็ไปเสพข่าวตัวเองบ้างนะครับ” ทีมแถมท้ายด้วยการดีดเหม่งดังผั๊วะเรียกเสียงร้องอุทานน้ำตาเล็ด
“แม่ง มือหรือเท้า” อุบอิบพลางลูบหน้าผากตัวเองป้อยๆ
เสียงหัวเราะคิกคักของสาวๆ ดังมาจากด้านหลังทำให้สองหนุ่มต้องเงยหน้ามอง ทีมหรี่ตาลงเหมือนเข้าใจอะไรลางๆ เลยจัดการเซอร์วิสด้วยการโอบไหล่เพื่อนที่ยังตามอะไรไม่ทันเข้ากอดเรียกเสียงกรี๊ดดังขึ้นเบาๆ
“อะไรของแกวะ” ภามทุบไหล่ทีมดังพลั่ก
“บ้าจริง ชิปเปอร์ทีมภามยังเหลืออยู่อีก” มะนาวจิ๊ปากหมดมาดสาวสวยและนั่นยิ่งทำให้ภามงงหนัก ส่วนทีมกลับหัวเราะชอบใจน้ำหูน้ำตาไหล
“ตกลงเราเอาภาพลงได้ไหม ไม่ได้ไม่เป็นไรนะ” หันหนาจอที่เป็นรูปถ่ายเมื่อกี้ให้ดู ภาพที่ภามกำลังซบหน้ากับโต๊ะหันมามองเพื่อนด้วยแววตาอ้อนๆ เจ้าของภามทำอะไรไม่ได้นอกจากถอนใจแล้วยักไหล่
“ตามสบาย”
เพียงแค่นั้นเพื่อนสาวคนดีก็จมอยู่กับกลุ่มไลน์ พิมพ์ไปยิ้มไปหัวเราะไปจนภามกับทีมถึงกับแอบขยับถอยห่างออกมาด้วยความหวาดกลัว
เช้าวันถัดมาห้องอาหารของบ้านวงศ์เนตรยังคงดำเนินอย่างเงียบเชียบ สาวน้อยคนเล็กของบ้านนั่งเกร็งอยู่ที่โต๊ะกินข้าวจนพี่ชายคนรองขมวดคิ้วด้วยความสงสัย
“เป็นอะไรไม่สบายเหรอ”
“เปล่าค่ะ คือ...” เดลเหลือบมองไปที่บันไดบ้าน สักพักพี่ชายคนโตก็เดินลงมาในชุดนักศึกษา
ดีนเดินเข้ามานั่งที่โต๊ะกวาดตามองน้องๆ ด้วยความเคยชิน เขากำลังคิดหัวหมุนว่าจะเริ่มทักทายน้องก่อนยังไง
“วันนี้....พี่ไม่รีบไปเหรอ” ดอนเอ่ยทักอย่างแปลกใจ เพราะช่วงอาทิตย์หลังๆ พี่ชายโผล่มาพูดสองสามคำก็ขับรถออกไปเลยโดยไม่แวะกินข้าวด้วยซ้ำ
“ไม่ล่ะ วันนี้กินข้าวเช้าด้วย” เขาตอบเรียบๆ แล้วพยักหน้าให้แม่บ้าน จะว่าไปวันนี้บนโต๊ะไม่มีอะไรวางอยู่เลยนอกจากน้ำ “ทำไมไม่กินกันก่อนล่ะ”
“เดลบอกให้รอพี่น่ะ” ดอนพยักเพยิดไปทางน้องสาว
ถึงจะงงๆ แต่ดีนก็ไม่ได้ว่าอะไร สักพักแม่บ้านก็เดินเข้ามาในครัวพร้อมเสริ์ฟข้าวต้มให้ทั้งสามคน ชายหนุ่มเลิกคิ้วแปลกใจเพราะปกติบ้านเขามีแต่อาหารเช้าฝรั่ง
“ข้าวต้มกระดูกหมู?” ดอนตักขึ้นดู “มาได้ไงเนี่ย”
“คุณเดลเป็นคนทำค่ะ” แม่บ้านยิ้มแฉ่ง “คุณเดลลงมาทำแต่เช้าเลย บอกว่าอยากให้พี่ๆ ได้กิน”
เดลหน้าแดงก่ำ “กินตอนที่ยังร้อนๆ เถอะค่ะ นะ นะ” รีบคะยั้นคะยอเพราะไม่อยากตอบคำถามจากพี่ชายทั้งสองคน
พี่ชายคนโตของบ้านมองข้าวต้มร้อนๆ แล้วตักชิม กลิ่นหอมและรสชาติคุ้นเคยทำให้เขาต้องเหลือบตามองน้องสาวที่ฉีกยิ้มส่งมาให้ เดลแอบกดมือถือยุกยิกไปพลางมองพี่ชายไปพลางเหมือนกังวลใจ แต่พอเห็นพี่ชายทั้งสองคนกินจนเกลี้ยงเจ้าตัวก็ยิ้มกว้างด้วยความดีใจ
“อร่อยมาก เดลทำเป็นตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย” ดอนถึงกับร้องขออีกชามแน่นอนว่าพี่ชายคนโตก็ขอเพิ่มเช่นกัน
เดลยังไม่ยอมตอบแต่จ้องมองพี่คนโตตาแป๋ว ดีนเกือบจะหัวเราะออกมากับความน่ารักของน้องสาว..ที่ไม่เคยสังเกตมาก่อน
“อร่อย พี่ชอบ” มือใหญ่เอื้อมไปลูบหัวน้องเบาๆ
เดลรู้สึกร้อนวูบที่ขอบตา เธอยิ้มแหะๆจับมือพี่ชายบนหัวตัวเองบีบเบาๆ “เดลให้เพื่อนสอนให้ค่ะ ลองผิดลองถูกตั้งหลายครั้ง”
“เพื่อนคนไหนเหรอ” ดอนรับชามข้าวต้มร้อนกรุ่นจากแม่บ้าน เติมพริกไทยสักหน่อยแล้วกินต่ออย่างเพลิดเพลิน
“เพื่อนจากชมรมทำอาหารค่ะ” หยีตาเมื่อพี่ชายขยี้หัวส่งท้ายแล้วกลับไปกินข้าวต่อ
“น่ารักไหม” ดอนวางช้อนทำตาระยิบระยับขึ้นมาทันที
“ทำไม จะจีบเหรอคะ” เดลเบะปากใส่พี่คนรองที่หูตั้งหางกระดิก
“บ้ะ ถ้าสอนให้เดลทำอาหารได้ขนาดนี้ ฝีมือตัวจริงไม่ธรรมดาแน่ ต้องจีบสิครับ!” จุ๊ปากโบกนิ้ว
บรรยากาศครึกครื้นที่ไม่มีมานานเรียกรอยยิ้มให้ทุกคนแม้แต่แม่บ้านที่ยืนอยู่แถวนั้น ความอบอุ่นที่จางหายกำลังค่อยๆกลับมาสู่ครอบครัว
เดลเหล่มองพี่ชายคนโตที่อมยิ้มกินข้าวต้มเงียบๆ ฟังเธอกับพี่ดอนคุยกัน
“งั้นคงช้าไปแล้วล่ะ เพราะมีคนจองไว้เรียบร้อย ใช่ไหมคะพี่ดีน”
“แค่กๆ” ชายหนุ่มรีบหยิบทิชชู่เพราะสำลักข้าว เขาดื่มน้ำทีเดียวหมดแก้วมองน้องสาวที่ทำตาใสยิ้มให้จนเขาพูดไม่ออก
“เอ้า พี่ดีนรู้จักด้วย ?” ดอนตั้งท่าจะถามพี่ชายแต่ต้องชะงักกึกเมื่อเจอสายตาโหดๆมองกลับมา
“รณฤทธิ์ รณพร” ชื่อจริงมาครบจนเจ้าของชื่อรีบนั่งตัวตรงแหน่ว เพราะบ้านวงศ์เนตรมีประเพณีอย่างหนึ่ง ถ้าโดนเรียกชื่อจริงหมายถึงต้องจบทุกอย่างโดยไม่มีสิทธิ์โต้แย้ง “รีบกินจะได้ไปเรียน”
หญิงสาวยิ้มแหยรีบกินข้าวต้มที่เหลือ มือถือที่อยู่บนตักสั่นเล็กน้อยพร้อมข้อความเด้งขึ้นบนหน้าจอ
Ph@m : เป็นยังไง สำเร็จไหม
เดลอมยิ้มจรดมือตอบไลน์คุณครูสอนทำอาหารผู้มีพระคุณของเธอ
Delta☆彡: เกลี้ยงเลยจ้ะ ขอบคุณภามจริงๆ
ภามเก็บมือถือเข้ากระเป๋ากางเกงด้วยรอยยิ้มที่ยังค้างอยู่บนใบหน้า ถึงแม้จะไม่ได้กินข้าวเช้ากับพี่ดีนเหมือนทุกครั้งแต่หัวใจก็อุ่นๆไปด้วยความสุข
หลังจากเขาจบคอร์สสอนเดลทำช่อม่วงได้แค่วันเดียว หญิงสาวก็จับเขาไปคุยสองต่อสอง แว้บแรกใจหายเพราะเดลยื่นมือถือพร้อมภาพที่ถูกแชร์ในโซเชี่ยลส่งมาให้ตรงหน้า แต่พอได้คุยกันเดลกลับไม่ได้มีอาการต่อต้านอะไร หนำซ้ำยังแอบยิ้มกรุ้มกริ่มให้เขาด้วยซ้ำ ก่อนจะจบลงที่ขอให้สอนทำอาหารง่ายๆ เพื่อเป็นตัวช่วยลดระยะห่างระหว่างพี่น้องลง
มือถือสั่นอีกครั้งรัวๆ ทำให้ภามต้องหยิบขึ้นมาดู
Delta☆彡: *ส่งรูป*
Delta☆彡: วันนี้พี่มาส่งด้วย ขอบคุณมากภาม ขอบคุณจริงๆ
Delta☆彡: *Stickerแมวร้องไห้*
..
ภามหายใจลึกๆ ระงับหัวใจที่เต้นตึกตัก มือเจ้ากรรมกดเซฟรูปที่เดลส่งมาแบบไม่เสียเวลาลังเลแม้แต่น้อย ภาพชายหนุ่มคุ้นตาในชุดนักศึกษานั่งอยู่ตำแหน่งคนขับ ใบหน้าคมคายหันมามองกล้องแล้วยิ้มให้น้อยๆ ที่มุมปากพร้อมดวงตาวาวระยับชวนให้หวั่นไหว
Delta☆彡: เดลบอกว่าจะถ่ายรูปพี่ส่งให้คนสอนทำอาหารเลยได้รูปนี้มาล่ะ หุหุ :)
โอเค..บางทีเดลกับมะนาวอาจจะเหมือนกันกว่าที่คิดก็ได้...
-------------------------------
สวัสดีวันเสาร์ค่ะ ^^
ขอโทษที่คราวนี้มาช้า แฮ่ แต่ก็มาแล้วเนอะ
ไหนใครบอกว่าได้กลิ่นมาม่า จริงๆตอนเขียนบทที่8ก็กำลังกินมาม่าอยู่จริงๆค่ะ (ฮา) กินไปพิมพ์ไปเลยกลิ่นติดไปกับนิยาย
น้องเดลน่ารักนะคะ เป็นเด็กผู้หญิงที่น่าอิจฉาสุดแล้ว
(http://i644.photobucket.com/albums/uu167/iamseesai/Family.png)
ตอนนี้อ้อยน้อย (ใช่ไหม)หน่อย เพราะต้องเอาเนื้อเรื่องหลักเข้ามาใส่มากขึ้น และจะมากขึ้นไปเรื่อยๆค่ะ
แต่ยังใส่ความมุ้งมิ้งไว้ให้เสมอ
ป.ล มีคนถามถึงเพจ เลยเปิดขึ้นมาใหม่ ยังไม่มีอะไรนะคะเอาไว้อัพเดทแจ้งเรื่องนิยายเนอะ
กดค่ะ https://www.facebook.com/iamlazysheep/ (https://www.facebook.com/iamlazysheep/)
-
น่ารักอะ..ขอแบบน้องภามกลับบ้านได้ป่าวคะ
-
ค่อยยังชั่วที่เดลไม่ขัดขวางพี่ดีนกับภาม :เฮ้อ: :เฮ้อ:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
รู้สึกโล่งงงงงงใจเลยค่ะ :o8:
บทพี่น้องแบบนี้ น่ารักเลย~
แอบลุ้นกลัวพายุลูกโตจริงๆ :hao5:
-
ตั้ลล้ากกกก
-
ภามน่ารัก...
-
น่ารักอ่ะ เดลน่ารักมากกกกกกก
3 พี่น้องหน้าตาดีทุกคนเลยน้าาาาา :mew1: :mew1: :mew1:
-
:man1:
-
:L2: :L1: :pig4:
ภามขี้อ่อย เน่อออ
-
จากนี้ไปคงคิดถึงพี่ดีนทุกครั้งที่กินแอปเปิ้ล.....
-
:-[
-
มันดีกับใจจริงๆค่ะคุณขา #กรีดร้อง :hao3:
-
น่ารักทุกคนเลยค่ะ
-
อยากมีพี่ชายหล่อๆเลย แต่ก็กลัวพี่มีแฟน :ling2:
-
:-[
-
น้องเดลน่ารักค่ะ
อยากสนิทกับพี่แต่ไม่รู้จะทำยังไงซินะ
อีกหน่อยคงเป็นหนึ่งในแก๊งนี้
น้องภามเข้ากับครอบครัวพี่ดีนได้อีกคนนึงแล้วนะ
เหลือน้องดอน ตอนนี้หลงรักฝีมือทำอาหารน้องภามไปก่อนละกันเนอะ
-
พี่ดีนอบอุ่นจังงงง
ดีต่อใจ
-
ละมุน ^^
-
อ่านตอนนี้แล้วคันๆยุ๊บยิ้บที่หัวใจ :impress2: :-[
น้องภามน่าร๊ากกกก
-
o13
-
น่ารักมากเลยค่ะ
พี่ดีนกับน้องภามก็สนิทกันมากขึ้น
พี่ดีนกับน้องๆ ก็เริ่มมีปฏิสัมพันธ์มากขึ้น
เย่ๆๆ น้องภามสุดยอด :L2: :L2: :L2:
-
อ่านไปยิ้มไป แก้มแตก :o8:
-
ขอให้รักกันเร็วๆ
-
โล่งใจกับเรื่องเดล แต่พี่ดีนนี่อ่อยให้ป้อน ส่วนน้องภามก็อ่อยเรื่องเวลากินข้าว ปลูกไร่อ้อยทั้งคู่สินะ
-
เพิ่งมีโอกาสได้มาอ่านเรื่องนี้ สนุก น่ารัก อ่านไปยิ้มไปเลย ชอบมากมาย
-
ดีต่อใจจริงๆ อ่านไปยิ้มไป
-
เป็นยาบำรุงหัวใจที่ดีจริงๆ :hao7:
-
น่าร๊ากกกกกกกกกกกกก โว้ยยยยยหุบยิ้มไม่ลงกว่าจะจบตอนแก้มปริเลยอ่าาาตรู 555 #ภามดีน //ดีที่เดลรับได้ ก็นะแหม่ จะมีว่าที่พี่สะใภ้น่ารักเข้าใจน้องละทำอาหารเก่งขนาดนี้ +ทำให้พี่ดีนดูอ่อนโยนยิ้มบ่อยแฮปปี้ขึ้นอีกด้วย ก็เลยยอมมใจพี่เขาใช่ม่ะ อิอิ!! //ใช่ละ ข้าวมีหลายมื้อ กิจกรรมก็มีหลายอย่าง กล้าๆหน่อยพี่ดีน ภามเขาเปิดทางไฟเขียวตลอดหยังงี้ รุกเล๊ย น้องมันก็เขินนะ ถ้าจะให้อ่อยตลอด 5555555555 //อื้ออมีปานเหมือนกันด้วย พี่ดีนรีบมาสร้างความทรงจำดีๆให้ภามที สิ่งใดที่ติดมาแล้วปวดใจก็ให้หายไป สร้างขึ้นมาใหม่ด้วยกันนะ //รอตอนต่อไปเลยค่ะ น่ารักมากๆให้ตายเถอะคู่จิ้นคู่นี้ รอเป็นคู่จริง 55
-
ชอบๆๆๆ คู่แท้ที่หากันจนเจอ. :o8: :o8: :o8: :o8:
-
พี่ดีนเริ่มเข้าหาน้องๆแล้ว ป้าดีใจแทน /เช็ดน้ำตาป้อยๆ
-
ขอบคุณค่ะ ภาพน่ารักจังเลย คนเขียนวาดเองเหรอ วาดรูปเก่งจัง
-
น่ารัก หุหุ
-
:-[ :-[ เขินแทน
-
น่าร้าก
-
น้องภามกะน้องเดลน่ารักจริงๆ
-
โอ๊ย!!!!น่ารักเหลือเกินค่ะ
ไม่คิดว่าจะสนุกแบบนี้ ยิ้มแก้มจะแตก อิอิ
ชอบภามอ่ะทำอาหารเก่ง....แต่งงานกับเราเถอะนะ
-
:กอด1:
-
น่ารักกกกก
-
เอออออออ ขอข้าวต้มกระดูกหมู ชามนึงค่ะ
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย อ่านไปก็หิวไป น้องภามแต่งงานกะพี่เถอะนะ
อยากมีแม่ศรีเรือนแบบน้องภามจัง อิจฉาอิพี่ดีน ได้กินของอร่อย ๆ ทุกวันเลย
อิพี่ดีนแกล้งน้องเยอะขึ้นแล้วนะ แถมมีเนียนจุ๊บขมับอีก แหมๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
แต่เอาเหอะ จะ10ตอนละ ยังได้แค่ลูบ ๆ คลำ ๆ อยู่เลย ก๊ากกกกกกกกกก
อิพี่ดีนนิ พระเอกจริง ๆ ใช่ปะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
-
น่ารักกก :-[
-
:-[ :-[ :-[ :-[
-
อ่อยบ่อยๆ อีกหน่อยก็แฟน นะน้องภาม พี่ดีนเสร็จแน่ :-[
-
ภามน่ารักอะ
-
น่ารัก อ่านไปยิ้มไป ฟินนนนนร
-
ฮืออ มันดีต่อใจ น่ารัก ๆ
-
น่ารัก. เอาอีกๆๆๆๆ
-
:L2:
-
ขำดังมาก กับแคปชันสวัสดีวันจันทร์ 555555555555555555555555555555555
-
น่ารักจังเลย
-
อ๋อยยย ชอบแฟนอาร์ตจังงงง เอ้ะ หรือคนเขียนวาดคะ
ชอบมากๆเลย โคตรตรงสเป็ค งื้อๆๆๆ
มา เดล มาแลกกัน เราขอไปอยู่ตรงกลางแทน /ซุกพี่ดีน
-
น่ารักและอบอุ่นที่สุดเลยจ้าาาาา :กอด1:
-
น่ารักขึ้นทุกที
-
เดลกับมะนาวเป็นสาววายชิมิ 555 ดีใจกับภามที่เดลยอมรับไม่คิดขัดขวาง
-
อ่านรวดเดียวเลยค่ะ น่ารักกกกกกกกก
อยากได้ภามเป็นฝาชี ชีวิตนี้จะไม่อดอยากอีกต่อไป แค่กๆๆๆ อะไรคะพี่ดีน
ม่ายยยยยยยยยยยย /// โดนพี่ดีนลากตัวไปอย่างโหดร้าย
-
เรื่องนี้น่ารักมากกก ชอบๆๆๆๆ
-
พี่ดีนน้องภามน่ารักกันสุดๆ อ่านรวดเดียวเลย
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
รอตอนต่อไป......... :impress2: :impress2: :impress2:
-
สนุกมาก รอตอนต่อไปค่า :katai4:
-
:z2: :z2:
เขินๆ บิดจนตัวระเบิด เป็นนิยายที่อ่านแล้วละมุนไปทั้งตัวและหัวใจ
คนเขียนมายืนยันมาแฮปปี้ก็โล่งใจไปเปราะหนึ่ง อะโฮ่ย เขินนี่พิมพ์อยู่ยังเขินอยู่เลย 5555
คนอ่านคิดว่าเจ้าภามน่าจะเเซ่บไปเบาเมื่อชาติที่แล้ว พอมาชาตินี้เลยมีความแสบแถมกลับมานิดหน่อย
ดีดีจะได้สู้คน ห้ามอ่อนแอนะมีซัพพอร์ทดีจากมะนาวและทีมอยู่ตัวเอง
ไม่ทันไรดูสิประกายความน่ารักไปกระเเทกตาพ่ออเล็กซ์จนได้ หวังว่าพี่ดีนจะประกาศความเป็นเจ้าของเร็วไวน้า
-
ดีต่อใจสุดๆเรื่องนี้ โฮ้ยย เขินนนน
-
ดีจังเลยค่ะไม่ดราม่าพี่น้อง น้องภามก็น่ารักอีกแล้ววววว :impress2:
-
ชอบรื่องนี้จังเลยยยยยยยยย :impress2: :impress2: :impress2:
-
สนุกกกก หวังว่าคงไม่มีดราม่าหนักๆนะ สงสารร ชาติที่แล้วก็ขนาดนั้นแล้วอ่ะ
-
:-[
-
อ่านแล้วรู้สึกว่า ภามน่ารัก งื้ออออออออออ ชอบ :katai2-1: :mew3: :mew1:
-
โอยยยยยย น่ารักง่าาาาาา อยากอ่านต่อแล้วววว
-
น่ารักกกก มาต่อเร้วๆนะคะชอบมากกกก :mew1:
-
แงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
เพิ่งมาติดตามเรื่องนี้เพราะเพื่อนแนะนำมาค่ะ
เป็นนิยายที่ดีย์กับใจ ในขณะเดียวกันก็มีบรรยากาศหม่นมัวลอยอยู่เป็นระยะ
บางทีคนอ่านก็สลับโหมดอารมณ์ไม่ทันค่ะ
เดี๋ยวกลั้นยิ้มแก้มแตก เดี๋ยวขมวดคิ้วน้ำตาเอ่อ
เรื่องในชาติก่อนมันไม่ต่างกับโศกนาฏกรรมเลย
กรรมที่ทั้งคู่ตัดสินใจทำอัตวินิบาตกรรมมันคงรุนแรงมากจนส่งผลมาถึงชาตินี้
เฮ่อ น้องภามสู้ๆ นะลูก เอาชนะความกลัวให้ได้
ตอนนี้มีพี่อยู่ข้างๆ แล้ว ไม่ต้องร้องไห้คนเดียวแล้วไม่เป็นไรแล้วนะคะ :')
ป.ล. รูปขั้นตอนการทำช่อม่วงบายน้องภาม น่ายักมากๆเยยยยย
คุณนักวาดวาดออกมาสไตล์เท่ๆ
คุณนักเขียนก็วาดรูปน่ารักมากๆ วาดมาอีกเยอะๆ น้า
-
ตอนที่ 10 หนึ่งวันกับสองเรา
ณ ห้องสตูดิโอขนาดเล็กใจกลางเมืองยามเช้า เครื่องปรับอากาศยังคงทำงานเสียงเบาเพื่อขับกล่อมให้ร่างในกองผ้าห่มหลับสบาย แสงแดดที่ส่องผ่านผ้าม่านเล็กน้อยทำได้เพียงก่อกวนให้เจ้าของผมยุ่งมุดหลบเข้าไปใต้ผ้าห่ม
ปัง!!
โครม!!!
“เชี่ยยยยยยยยยยยยยย” ภามโวยลั่นคลำสะโพกป้อยๆ เพราะกลิ้งตกลงจากเตียงขนาด3.5ฟุต เขาขยับลุกหน้ามุ่ยหงุดหงิดห้องข้างๆ อุตส่าห์ดีใจที่เงียบมาหลายอาทิตย์นี่กลับมาปิดประตูโครมครามอีกแล้ว
นาฬิกาชี้บอกเวลา 6โมงเช้า ซึ่งมันเช้าเกินไปสำหรับวันที่เขาไม่มีเรียนเพราะอาจารย์แคนเซิลคลาส
“อุตส่าห์จะนอนตื่นสายสักหน่อย บ้าชะมัด” ปีนขึ้นเตียงจะนอนต่อ แต่ทว่าวันนี้ห้องข้างๆ ไม่เป็นใจเพราะเขาได้ยินเสียงคุยโหวกเหวกดังแว่วเข้ามาท่าทางจะหลายคนเสียด้วย ภามกรอกตาเซ็งๆ เอาหมอนฟาดกำแพงไปที แล้วลากสังขารงัวเงียในสภาพชุดนอนแขนยาวขายาวลายสก็อตสีน้ำเงินไปหยุดอยู่หน้าประตูห้องข้างๆ ขีดเขียนลงกระดาษว่า “เบาเสียงหน่อยครับ จากห้อง802” แปะกลางประตูจากนั้นก็เคาะแรงๆสัก2-3ทีแล้วกลับห้อง จากนั้นเด็กหนุ่มก็ยืนแอบตรงประตูห้องตัวเองเอาหูแนบรอฟัง เขาได้ยินเสียงเปิดประตูพร้อมเสียงพูดคุย
“ไม่เห็นมีใครเลย”
“ใครแกล้งป่ะมึง ออกไปดูดิ๊”
“ไหนวะ อ้าว นี่ไงเขาแปะกระดาษไว้”
“ไหน นั่นไง กูบอกแล้วให้เบาๆ โดนด่าไหมสัส!”
“ขอโทษครับเฮียยยยย”
สักพักภามก็ได้ยินเสียงปิดประตูห้องที่เบากว่าปกติ เดาจากเสียงน่าจะมีกัน3-4คนแต่คงไม่น่าจะมีปัญหาอะไร เด็กหนุ่มถอนใจเตรียมตัวกลับไปซุกเตียงนอนอุ่นๆ ต่อ แต่เดินไปได้แค่ไม่กี่ก้าวประตูห้องก็โดนเคาะทำเอาสะดุ้งโหยง เขาย่องไปที่ประตูอีกครั้งแล้วส่องตาแมวเห็นร่างสูงผ่านแว้บพร้อมเสียงประตูห้องข้างๆปิดอีกครั้ง
“??” ถึงจะงงแต่ก็ค่อยๆแง้มประตูออกดูไม่ยักจะเจอใคร เขาชะโงกหน้าดูบานประตูเผื่อโดนแปะกระดาษโวยวายกลับหากสิ่งที่พบกลับเป็นถุงพลาสติกที่ห้อยลูกบิดเอาไว้
ภามหยิบถุงกลับเข้ามาในห้อง เขาอมยิ้มกับสิ่งที่อัดไว้ในนั้น นมกล่อง มันฝรั่งถุง ป๊อกกี้ คิตแคท ลูกอม และโน้ตเล็กๆว่า
ขอโทษที่เสียงดังครับ จากห้อง 801
ภามอมยิ้ม เออ น่ารักดีแฮะ
สุดท้ายก็นอนไม่หลับ
ภามกลิ้งไปกลิ้งมา เขาเพิ่งวางสายน้องชายที่เฟสไทม์มาเม้าจากอเมริกา มีบ่นอุบอิบให้เขาไปหาบ้างเลยได้แต่สัญญาว่าจะไปหาตอนปิดเทอมใหญ่ เขาพลิกตัวเอามือควานโต๊ะหัวเตียงหยิบเอากระดาษแผ่นหนึ่งขึ้นมาดูแล้วทำตาโต
เอ๊า บัตรกินฟรีมื้อกลางวันโรงแรมริมแม่น้ำเจ้าพระยาหมดเขตวันนี้??
เด็กหนุ่มลุกขึ้นนั่งพลิกอ่านรายละเอียด โชคดีที่ไม่ต้องโทรจองล่วงหน้าก็ได้ แล้วจะไปกินกับใครดีล่ะ ..ว่าแล้วก็ไถมือถือไล่รายชื่อ หยุดชะงักที่เบอร์ใครคนหนึ่ง
โทรไปก่อนจะน่าเกลียดไหมเนี่ย แล้ววันนี้ติดเรียนหรือเปล่า เอ หรือจะไลน์ไปถามก่อนดี
ภามสลับหน้าจอไปที่แอพสีเขียวเตรียมจะไลน์ไปหาอีกฝ่าย พลันมือถือเขาก็ดังขึ้นมาคามือ
“เหวอออออ” คนขี้ตกใจปล่อยมือถือร่วงบนเตียง พอตั้งสติได้ก็ก้มดูว่าใครโทรมา
“เฮ้ย!!” ภาพแอบถ่ายคนที่หลับอยู่ในห้องสมุดเด่นเป็นสง่า ภามรีบหยิบมารับแทบไม่ทัน
“ฮะ ฮัลโหล ครับพี่ดีน?”
เสียงทุ้มปนหัวเราะดังแว่วเข้ามาในสาย “สวัสดีครับ เสียงตกใจเชียว”
“แหะ พอดีกำลังคิดจะไลน์หาพี่ แล้วพี่ก็โทรเข้ามาพอดีเลยตกใจ” ทิ้งตัวลงนอนบนเตียงหยิบหมอนมากอดซุก
“หืม ไลน์หาเหรอ มีอะไรรึเปล่า”
“เอ่อ ไว้ทีหลังก็ได้ครับ พี่ดีนละครับมีอะไรหรือเปล่า”
“วันนี้ภามเรียนเสร็จกี่โมงครับ”
“วันนี้คลาสแคนเซิล ผมว่างทั้งวันครับ ตอนนี้นอนอยู่ห้อง” กลิ้งไปกลิ้งมาจนเตียงยับไปหมด
“พี่ก็ไม่มีเรียน..........” คนพูดเงียบไปอึดใจ “..ออกไปกินมื้อเที่ยงด้วยกันไหม พอดีเพื่อนพี่เปิดร้านใหม่ที่สยามแล้วมันชวนไปประเดิม”
เด็กหนุ่มรู้สึกเหมือนแก้มจะแตก กลิ้งจนเกือบตกเตียงอีกครั้งพลางพยักหน้าหงึกๆ ทั้งที่อีกฝ่ายไม่มีทางมองเห็น “ปะ ไปครับ”
“งั้น..วันนี้พี่จองภามทั้งวันนะ” น้ำเสียงทุ้มอารมณ์ดี“ อีกครึ่งชั่วโมงจะไปรับนะครับ”
พอตกลงเวลากันแล้วภามก็นั่งขยำหมอนในอ้อมแขน ก่อนจะหยิบมันทุบๆกับเตียงแล้วพุ่งเอาหน้าซุกจนมิด เขาแหกปากลั่นหมอนจนเกิดเสียงอู้อี้ตีขาไปมา
โอ้ยยยยยยยยยย นี่เรียกว่าเดทใช่ไหม!!!!!!!!
เจ้าตัวลืมบัตรฟรีไปเสียสนิทแถมปล่อยมันหล่นหายไปในซอกหลืบของเตียงเป็นที่เรียบร้อย
ผมพร้อม หน้าพร้อม เสื้อผ้า.........ภามมองตัวเองในชุดเสื้อยืดสีขาวสกรีนลายนิดหน่อยกับกางเกงห้าส่วนสีฟ้าอ่อนพับขาโชว์ลาย เขาเลือกรองเท้าผ้าใบสีแสบสันแล้วสวมหมวกกันร้อนเท่านี้ก็เรียบร้อย คนตื่นเต้นวิ่งลงไปรอที่ล้อบบี้ชั้นล่างยิ้มแย้มคุยกับยามที่คุ้นหน้าคุ้นตากัน ไม่ถึงสิบนาทีรถสีดำก็เลี้ยวเข้ามาหยุดหน้าทางเข้าตึก
“ภาม” คนขับเปิดหน้าต่างเรียก
ภามขึ้นรถคาดเบลท์ฉีกยิ้มให้คนพี่ ดวงตาสดใสเป็นประกายจนไม่ว่าใครที่เห็นก็ต้องยิ้มตาม
ดีนมองน้องในชุดไพรเวท เขาจ้องจนอีกฝ่ายเริ่มทำอะไรไม่ถูกจับเสื้อผ้าตัวเองอย่างเป็นกังวล
“มีตรงไหนแปลกเหรอครับ” เด็กหนุ่มชักประหม่าแต่ปกติเขาก็แต่งตัวแบบนี้
ชายหนุ่มเข้าเกียร์ออกรถ เขาส่ายหัวยิ้มๆ “ไม่แปลก...แต่”
“แต่?”
“น่ารักดี”
คนโดนชมทำตาปริบๆก่อนจะเม้มปากแน่นหน้าร้อน ภามมองคนข้างๆบ้างวันนี้พี่ดีนมาในเสื้อเชิ้ตสีนาวีบลูไม่มีปก กระดุมคอเสื้อปลดออกไปสองสามเม็ดคลายร้อนเห็นแผงอกแน่นเล็กน้อย แขนเสื้อโดนพับขึ้นมาถึงศอก ส่วนชิ้นล่างเป็นกางเกงยีนส์สีซีด
“พะ พี่ก็ดูดีครับ”
ดีนเลิกคิ้วแล้วยิ้มให้ “ขอบคุณครับ”
หลังออกเดินทางมาไม่นาน พวกเขาสองคนก็ตัดสินใจจอดรถไว้แถวที่จอดของรถไฟฟ้าแล้วเดินทางเข้าสยามด้วยบีทีเอสเพื่อตัดปัญหารถติด รถไฟฟ้าช่วงกลางวันของวันธรรมดาเต็มไปด้วยนักท่องเที่ยวแน่นเอี้ยดจนนึกสงสัยว่าอยู่เมืองไทยหรือเปล่า ทั้งคู่ยืนเอนหลังพิงกระจกใสที่ขั้นระหว่างคนนั่งกับทางเข้าออก ดีนมองร่างข้างตัวที่อยู่ติดประตูกำลังมองออกไปข้างนอกมองวิวที่กำลังเคลื่อนตัว ดูก็รู้ว่าน้องกำลังเกร็ง
“ภาม” ชายหนุ่มสะกิดอีกฝ่ายเบาๆ
“อ้ะ ครับ?” ภามเงยหน้ามอง
หูฟังข้างหนึ่งถูกยื่นมาให้พร้อมใบหน้าคมคายที่พยักเล็กน้อยย้ำให้รับไป ภามเอาหูฟังมาเสียบหูข้างขวาส่วนสายอีกด้านเสียบอยู่ที่หูข้างซ้ายของคนตัวโตกว่า เสียงเพลงภาษาอังกฤษที่เคยได้ยินติดหูดังลอดออกมาชวนให้สบายใจและผ่อนคลาย ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มคลายความเกร็งโดยไม่รู้ตัว
“อ้ะ” ประตูรถเปิดออกพร้อมคนที่ก้าวเข้ามาใหม่เบียดร่างเด็กหนุ่มจนขยับชิดคนข้างตัว
ดีนก้มลงมองเป็นจังหวะเดียวกับดวงตาสดใสที่ช้อนขึ้นมาสบตากันพอดี
..ไม่รู้หัวใจของใครจะเต้นแรงกว่ากัน...
เสียงจอแจของนักท่องเที่ยวเต็มโบกี้ปนเปกับเสียงโฆษณาจนฟังไม่ได้ศัพท์ มีคนสองคนกำลังฟังเพลงเบาสบายจากมือถือเครื่องเดียวกัน คนหนึ่งยืนนิ่งมองดูผู้คนมากมาย ส่วนอีกคนเอามือจับราวริมประตูเอาไว้พลางทอดสายตามองนอกหน้าต่างด้วยผิวแก้มแดงระเรื่อ พวกเขาไม่ได้คุยกัน ไม่ได้มองหน้ากัน มีเพียงรอยยิ้มเล็กๆที่มุมปากและนิ้วที่เกี่ยวพันกันเอาไว้หลวมๆ หลบซ่อนสายตาผู้คน ดื่มดำกับความเงียบสงบท่ามกลางความวุ่นวาย
ร้าน Forever tea เป็นร้านเปิดใหม่ใจกลางสยามมีสองชั้น ที่นั่งไม่มากนักเพราะเจ้าของร้านไม่อยากให้อึดอัดเกินไป ร้านตกแต่งด้วยไม้สีเบจสบายตาแซมต้นไม้สีเขียวจนรู้สึกถึงบรรยากาศเย็นสบายท่ามกลางอากาศร้อนจัดของกรุงเทพมหานคร
ชายหนุ่มเดินเข้าไปคุยกับเพื่อนก่อนจะพากันเดินออกมาทักทายเด็กน้อยที่นั่งจุ้มปุ๊กอยู่โต๊ะริมกระจก เจ้าของร้านเป็นผู้ชายตัวโตผิวขาวท่าทางดูใจดีแถมตอนนี้คาดผ้ากันเปื้อนสีดำยาวไว้ที่เอว
“สวัสดีน้องภาม พี่ชื่อศรณ์เจ้าของร้านครับเพื่อนสมัยเด็กของดีนมัน เรียกพี่ศรก็ได้ สั่งตามสบายนะไอ้หมอนี่เลี้ยง” คนตัวโตชี้นิ้วโป้งไปยังประธานชมรมว่ายน้ำ ดีนยักไหล่แล้วนั่งตรงข้ามน้องอย่างไม่ใส่ใจ
ภามแจกยิ้มแอบเก้อเขินเล็กน้อยกับสายตาแวววาวของพี่ศร เขามองเมนูที่มีทั้งเค้กและเมนูอาหารน่ากินมากมายจนเลือกไม่ถูกได้แต่พลิกหน้าเมนูกลับไปกลับมา ดีนมองใบหน้าใสที่แดงเรื่อจากอากาศร้อนแล้วหันไปสั่งน้ำจากเพื่อนระหว่างรอน้องเลือกเมนู
น้ำชาเย็นเจี๊ยบในแก้วใสขนาดพอดีมือถูกเลื่อนมาตรงหน้า ไอน้ำเย็นกลั่นตัวเป็นหยดน้ำตามแก้วเชื้อชวนคนกระหายน้ำให้หยิบขึ้นจิบ
ทันทีที่ได้ลิ้มลองภามก็เบิกตากว้างหันไปมองพี่ศรและพี่ดีนที่ขยับรอยยิ้มรอปฏิกิริยาอยู่
“อร่อยมากกกกกกก หอมกลิ่นหวานๆผลไม้ผสมกลิ่นชาแต่รสชาติไม่เปรี้ยวเลย ชาอะไรครับเนี่ย” ละล่ำละลักถามทำเอาเจ้าของร้านยิ้มกว้างภูมิใจ
“ชาแดงอูลองกลิ่นทรอปิคอลฟรุต ขมนิดๆดื่มแล้วจะหวานติดปลายลิ้น” ศรณ์อธิบาย “อันนี้นำเข้ามาจากไต้หวัน”
ดีนเลื่อนแก้วตัวเองที่สีชาค่อนข้างเข้มกว่าส่งมาให้ลอง เด็กหนุ่มลืมอายยิ้มรับเอามาชิมแล้วทำหน้าผ่อนคลายสุดๆ
“อันนี้ก็อร่อย กลิ่นชาหอมขึ้นจมูกขมแต่ก็ให้ความรู้สึกสะอาด” วิจารณ์ชาได้เป็นฉากๆ จนศรณ์ถึงกับหันไปมองเพื่อนวัยเด็กว่าไปเก็บเด็กคนนี้มาจากไหน
“อันนี้เป็นซิกเนเจอร์ของร้านชาจากญี่ปุ่น ชาอัสสัมเบลนด์กับซีลอน” เขาอธิบาย “ตัวนี้ต้องชงทิ้งไว้คืนนึงแล้วรสจะกลมกล่อม”
ภามตั้งใจฟังเจ้าของร้านอธิบายเรื่องชาตาแป๋วก่อนที่เสียงท้องร้องจะดังเรียกเสียงหัวเราะ เขาเบ้ปากเซ็งตัวเอง อุตส่าห์มาดดีมาตลอดแต่ตกม้าตายด้วยความหิว
สุดท้ายศรณ์ก็เป็นคนแนะนำเมนูให้ทั้งสองคน สลัดผักสดกับเต้าหู้ญี่ปุ่น ข้าวปั้นธัญพืชพอดีคำสอดไส้ปลาแซลม่อนย่างและอาหารข้างเคียงอีกสองสามอย่างถูกเสิร์ฟลงบนโต๊ะ การจัดจานน่ามองและความสดของอาหารยิ่งทำให้สมาชิกชมรมทำอาหารทำหน้าเคลิ้มกับรสชาติ ด้วยความอยากลองภามเลยสั่งคลับแซนวิสมาลองด้วยและแน่นอนว่ารสชาติถูกปากเขามากทีเดียว
“อร่อยไหม” ดีนเอ่ยถามปนเอ็นดู รู้สึกดีที่น้องกินไปยิ้มไปน่าเอ็นดู
“อร่อยมากครับ” ยิ้มตาหยีแล้วคีบข้าวปั้นส่งให้ “พี่ดีนลอง.............................” คนเผลอชะงักตะเกียบค้างไปต่อไม่ถูก “เอ่อ..” ทำท่าจะลดระดับมือลงเพราะอายตัวเอง
“ป้อนได้ครับพี่จะทำเป็นมองไม่เห็น” ศรณ์ที่ถือพายฟักทองมาให้แซวเด็กน้อยที่ทำอะไรไม่ถูก เขานั่งลงข้างๆเพื่อนแล้วยิ่งยิ้มเมื่อเห็นเด็กหนุ่มหน้าแดงไปจนถึงหูสองข้าง
“ป้อนอะไรละครับ” โวยวายอุบอิบแล้ววางข้าวปั้นลงบนจานพี่ดีน
ดีนส่ายหัวแอบเตะหน้าแข้งเพื่อนที่อยู่ใต้โต๊ะดังพลั่กข้อหาเป็นตัวเกะกะ เจ้าของร้านชาหัวเราะชอบใจยักคิ้วล้อเลียนอีกต่างหาก วันนี้ภามได้รู้อะไรเกี่ยวกับคนตัวโตอีกมากมาย เขาเพิ่งรู้ว่าพี่ดีนอยู่กับย่าตั้งแต่เด็กเพราะคุณพ่อคุณแม่ไม่ว่างดูแล ทำให้ต้องติดตามคุณย่าไปโน้นไปนี่เจอแต่ผู้ใหญ่แทบไม่เจอคนรุ่นเดียวกัน ทำให้นิสัยพี่ดีนบางครั้งก็นิ่งเงียบเกินไป
พี่ดีนติดชาเพราะคุณย่า พี่ดีนชอบอาหารไทยก็เพราะคุณย่า ย่าพี่ดีนเป็นไทยแท้ติดจะหัวโบราณเลยไม่ปลื้มลูกสะใภ้ลูกครึ่งสักเท่าไหร่ พอมีน้องตามมาติดๆอีกสองคนทำให้ที่บ้านต้องจ้างพี่เลี้ยง แต่คุณย่าไม่ยอมจะเลี้ยงพี่ดีนเองเป็นเหตุให้พี่น้องแยกกันจนคุณย่าเสียเมื่อพี่ดีนอายุ18 กลายเป็นความลำบากใจเมื่อต้องกลับมาอยู่ร่วมกับครอบครัวอีกครั้ง
ศรณ์มองเพื่อนสมัยเด็กกับรุ่นน้องอย่างสนใจ บรรยากาศละมุนๆของทั้งคู่ชวนให้ยิ้มอย่างเอ็นดู เขาเจอดีนครั้งแรกตอนอายุ8ขวบ ตอนนั้นดีนเพิ่งจะ5ขวบเพราะบ้านเขาอยู่ข้างๆ บ้านคุณย่าของดีน แถมเรียนโรงเรียนเดียวกันมาตลอดจนเขาจบมัธยมปลายไปก่อน ตั้งแต่เด็กแล้วดีนมีอะไรไม่เหมือนคนทั่วไป ชอบมองเหม่อไปรอบๆ บางทีก็ถึงกับเหลียวหลังมองตามใครบางคน เขาเคยถามว่าหาใครแต่ดีนเองก็ตอบไม่ได้
10กว่าปีที่เขาเห็นหมอนี่มองหาใครสักคนมาตลอด..
“เจอแล้วใช่ไหมวะ” เจ้าของร้านชาเท้าคางมองเด็กอารมณ์ดีตักพายฟักทองเข้าปาก เขาเอ่ยขึ้นแผ่วเบาราวกับเสียงกระซิบ
ดีนเลื่อนสายตากลับมามองคนข้างๆ แล้วตอบกลับด้วยรอยยิ้มจางๆ
“อืม เจอแล้ว”
...คนที่หามานานแสนนาน
สุดท้ายมื้อนี้ก็ฟรี ทั้งภามทั้งดีนต่อรองจะจ่ายแต่เจ้าของร้านไม่ยอมรับเงิน แถมมีการบอกว่าไหนๆไอ้เพื่อนสมัยเด็กอุตส่าห์เอาคนสำคัญมาอวด ต้องขอเลี้ยงรับรองหน่อย เดือดร้อนภามให้เขินหน้าดำหน้าแดงไปอีกหน
“เพิ่งจะสามโมงเย็น อยากไปไหนไหม” ดีนเดินออกมานอกร้าน หยีตาเล็กน้อยเพราะแดดไม่ลดความจ้าลงเลยแม้แต่น้อย
ภามหยุดคิดแล้วมองไปที่ห้างตรงข้ามสยาม สถานที่ที่อยากไปผุดขึ้นมาทันที
“ผม..อยากลองไปโอเชี่ยน เวิร์ลครับ”
“หือ? สวนน้ำ?” ดีนทำหน้างุนงง
“อควาเรี่ยมครับ” หัวเราะชายหนุ่มที่ท่าทางจะไม่รู้อะไรเลย “อยู่ใต้ห้าง ได้ยินชื่อมานานเลยอยากลองไปสักหน”
ดีนพยักหน้า “เอาสิ” เขาจับมือน้องแล้วพาเดินฝ่าความร้อนไม่สนใจสายตาใคร แถมเพิ่มความร้อนบนใบหน้าอีกฝ่ายจนหวั่นว่าจะเป็นลมเพราะหัวใจเต้นแรงเกินพิกัด
คงเพราะเป็นเวลาสามโมงเย็นวันธรรมดาทำให้คนไม่ค่อยเยอะสักเท่าไหร่และมีนักท่องเที่ยวเพียงประปราย พอได้รับตั๋วเข้าด้านในภามก็ลืมทุกสิ่งอันเดินกึ่งลากคนที่มาด้วยอย่างตื่นเต้น
“ฮึ้ย พี่ดีนดูนี่ ไข่ปลาฉลาม” ชี้ชวนให้ดูในตู้ที่มีไข่ปลาฉลามเรียงตามอายุ ไฟที่ส่องทำให้เห็นภายในไข่เป็นเงาดำรูปปลาและกำลังดิ้นขยับตัวไปมา “เอเลี่ยนมาก” ทำท่าขนลุกพลางหยิบมือถือมาถ่าย
ดีนส่ายหัวขำๆ แต่ไม่ได้ว่าอะไร แค่มองดูน้องเกาะตู้นั้นถลาไปตู้นี้ก็เพลินตาแล้ว
“อยากนั่งเรือให้อาหารปลาไหม” เขาชี้ชวน ใจก็แอบทึ่งว่าภายในห้างกลางเมืองกลับมีอควาเรี่ยมขนาดใหญ่จนน่าตกใจ
เด็กหนุ่มส่ายหัว “ผมชอบดูมากกว่า โห ตู้ใหญ่มาก” แหงนมองตู้ปลาขนาดใหญ่จรดเพดานคอตั้งบ่า ระหว่างที่ภามกำลังมองปลาแหวกว่ายดีนก็ถ่ายรูปย้อนแสงเกิดเป็นเงาเด็กหนุ่มคนหนึ่งกำลังยืนมองปลาราวกับอยู่ในโลกใต้ทะเลสีเขียวอมฟ้า เฟสบุ้คที่แทบไม่อัพเดทเริ่มเคลื่อนไหวอีกครั้ง ภาพใหม่ถูกโพสต์ลงโดยที่คนถูกแอบถ่ายไม่รู้ตัว
Rattanon_dean : เด็กตื่นใต้ทะเล
โพสต์เสร็จเขาก็ยัดมือถือเข้ากระเป๋ากางเกง ไม่สนใจโนติเตือนที่พุ่งกระฉูดอย่างรวดเร็ว
พวกเขายังคงเดินดูไล่ไปเรื่อยอย่างเพลิดเพลิน ชายหนุ่มแทบต้องแงะน้องออกมาจากตู้จิ้งจกน้ำหรือที่เรียกอีกชื่อว่าซาลามันเดอร์ มันน่ารักจนภามถึงกับอยากได้ไปเลี้ยงที่บ้าน
“พี่ดีนๆ ” ภามเดินมากระตุกแขนเสื้อ “ปลาตัวนี้ตลกทำปากจู๋แล้วมีหนวดล้อมปากเลย” พามนุษย์ตัวโตมุดดูตู้ปลาที่แอบซ่อนอยู่ ชายหนุ่มหัวเราะขำเมื่อน้องกับปลาเล่นกันเพราะไม่ว่าภามเดินไปทางไหนปลาก็ว่ายตาม
“หมาหรือปลาเนี่ย”
“หน้าเหมือนกันไหมครับ” ทำปากกับตาเลียนแบบอยู่ข้างตู้ คนพี่มือไวฉวยโอกาสถ่ายรูปไว้ทันท่วงที
“เย้ย พี่ไม่ถ่ายสิน่าอายอ่ะ” ภามหน้าแดงรีบวิ่งตามอีกฝ่ายที่กำลังมองภาพในมือถืออย่างพอใจ “พี่ดีนนนน” โวยวายกระโดดหยองเหยงแต่ก็เอื้อมไม่ถึง เพราะพี่ท่านเล่นยกมือถือหลบสุดแขน
“ก็เหมือนนะ แต่เมื่อกี้พี่เจออีกตัวเหมือนกว่า”
“ห้ะ ตัวไหนฮะ”
ดีนจับมือเด็กน้อยพามาอีกตู้ แล้วก็ได้พบปลาตัวประมาณกำปั้น ตาโตๆ ปากเหมือนยิ้มตลอดเวลา
“นี่มัน” ภามขมวดคิ้ว
พลันเจ้าปลาก็เหมือนตกใจทำตัวพองหนามแหลมทั่วตัว
“ปลาปักเป้าง่ะ พี่ดีนนนนนนน เหมือนตรงไหนเนี่ย” บีบมือใหญ่ที่ยังจับกันไว้ไม่ปล่อย
“เวลาโมโหไง พองทั้งตัว”
“พีดี๊นนนนน!!” ภามจำไม่ได้แล้วว่าวันนี้เขาโวยใส่คนขี้แกล้งไปกี่หน แต่ที่แน่ๆ นี่มันพี่ดีนเวอร์ชั่นนิสัยเสียชัดๆ
หลังจากลอดอุโมงค์ดูฉลามดูกระเบนกันสนุกสนาน พวกเขาก็เดินหลุดเข้ามาในโถงกว้างๆ เด็กหนุ่มอุทานตื่นเต้นเมื่อเห็นรูปปั้นนางยักษ์อยู่ในตู้ปลาขนาดใหญ่
“สวยมาก”
“พระอภัยมณี?” ดีนเดินไปที่รูปปั้นพระอภัยและนางเงือก ตำแหน่งวางถูกออกแบบได้สวยงามเหมือนนางยักษ์กำลังยื่นมือออกมา
ภามทิ้งตัวลงนั่งโซฟาที่จัดเอาไว้หน้าตู้ เขาทอดสายตามองปลาที่แหวกว่ายอย่างเพลิดเพลิน “เวลาอ่านเรื่องพระอภัยมณี ผมสงสารนางยักษ์ทุกที รักแต่ก็โดนทอดทิ้ง”
ดีนเดินมานั่งข้างๆ มองตู้ปลาสีฟ้าขนาดใหญ่บ้าง “วรรณกรรมก็แบบนี้แหละ”
ใบหน้าสดใสหันมามองชายหนุ่มตาแป๋ว “ถ้าพี่ดีนเป็นยักษ์พี่จะทำยังไงกับพระอภัยและนางเงือกละครับ”
คิ้วเข้มเลิกขึ้นแปลกใจ “พี่ค่อนข้างใจแคบนะ” เขาทำท่าคิด “คงกินนางเงือกแล้วจับพระอภัยมาขังอีกครั้ง”
“หืมมมม” เด็กน้อยพยักหน้าหงึกหงัก
“แล้วภามล่ะ ถ้าเป็นภาม...”
“กินทั้งคู่ครับ” หัวเราะพลางตอบกลับทันทีด้วยรอยยิ้มหวานฉ่ำ “ผมไม่ชอบคนเจ้าชู้ ถ้ามีคู่เยอะนักสู้กินไปเลยดีกว่า”
“ดุจังเลยนะเรา” ดีนหัวเราะในลำคอ “แต่ไม่เป็นไร” ดวงตาคู่สวยมองสบตาเด็กน้อย
..
“พอดีพี่ไม่ใช่คนเจ้าชู้”
ภามแอบหายใจเข้าลึกๆแล้วเดินจ้ำไปตามทาง หัวใจเจ้ากรรมยังคงเต้นแรงตั้งแต่เมื่อกี้
พอดี..พี่ไม่ใช่คนเจ้าชู้
โอยยยยยยยย เด็กหนุ่มแทบขยุ้มหัว รู้ครับว่าไม่เจ้าชู้เพราะพี่ไม่เคยมีข่าวอะไรแย่ๆเลย มีแต่ข่าวได้รับรางวัลแข่งว่ายน้ำ ภามไม่ใช่คนซื่อใสจนไม่รู้อะไรสักอย่าง ไม่ได้โง่จนไม่รู้ว่าสิ่งที่เขากับพี่ดีนทำอยู่คือการ “จีบ” และมันกำลังพัฒนาไปเรื่อยๆ พวกเขาไลน์คุยกันเช้าเย็น รับส่ง จูงมือ จนเดทด้วยกัน
ดีใจแต่ก็กลัว ไม่ใช่ไม่เชื่อใจพี่ดีนแต่อะไรบางอย่างมันรั้งเอาไว้เหมือนโซ่ที่มองไม่เห็น
ภามเดินช้าลงแล้วเหลือบมองไปด้านหลัง พี่ดีนเดินตามเขาอย่างรักษาระยะห่างเหมือนทุกครั้ง ผู้ชายคนนี้รู้จักรุกและถอยอย่างมีจังหวะ ปล่อยให้เขาได้หายใจและมีเสปซคุยกับตัวเอง
“น้องภาม”
“คะ ครับ” หยุดชะงักเมื่อโดนรั้งข้อมือเอาไว้
ดีนพยักเพยิดหน้าให้ดูตู้ขนาดใหญ่ซึ่งบรรจุแมงกะพรุนมากมาย ห้องนี้มืดสนิทมีแสงแบล็คไลท์ช่วยขับแสงสีม่วง ฟ้า แดง ของเจ้าตัวนุ่มนิ่มในนั้น
เหมือนอยู่ในอวกาศ..
“นั่งกันไหม” ดีนแตะศอกน้องดันเบาๆ ภามเองก็เดินตามอย่างว่าง่าย
ทั้งคู่นั่งที่โซฟาหน้าตู้แมงกะพรุน มองมันแหวกว่ายไปมา เสียงเด็กตัวน้อยคุยกับแม่หงุงหงิงด้วยเนื้อหาชวนยิ้มก่อนจะค่อยๆ ห่างออกไปทิ้งผู้ชายสองคนไว้กับความเงียบงัน
“สวยดีนะ” เสียงทุ้มต่ำดังเบา
“เหมือนกำลังเต้นระบำ” ภามมองเจ้าแมงกะพรุนขยับไปทั่วตู้ เหมือนผ้าซีทรูกำลังโบกอยู่ในน้ำ
ชายหนุ่มหัวเราะ “เต้นวนไปรอบๆ”
“ดูสับสน....”
“...เหมือนความรู้สึกตอนนี้ใช่ไหม”
ภามชะงัก เขาหันมามองคนที่นั่งอยู่ข้างๆ ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยคำถาม
“ภามกำลังกังวลเรื่องอะไร” ดวงตาสีสวยตอนนี้มันลึกล้ำราวกับท้องทะเล
“ผม..” มือที่วางอยู่บนโซฟาสั่นไหว “...กลัว”
ดีนสัมผัสปลายนิ้วเย็นเฉียบราวกับปลอบโยน ใบหน้าคมคายเคลื่อนเข้าใกล้จนปลายจมูกแทบชนกัน
“เชื่อใจพี่ไหม”
หัวใจที่หวั่นไหวอุ่นวาบ ดวงตากลมโตที่สับสนค่อยๆสงบลง เปลือกตาบางหรี่ปรือยามรู้สึกถึงลมหายใจร้อนผ่าวคลอเคลียข้างผิวแก้ม เด็กหนุ่มพยักหน้าเชื่องช้าแทนคำตอบ
“พี่อยู่ตรงนี้..” เขากระซิบพลางไล้ริมฝีปากปัดผ่านไปถึงขมับ “ไม่มีอะไรต้องกลัว..” แตะสัมผัสลงบนจุดที่เป็นปานจางๆ กดย้ำจนเด็กน้อยครางเบาในลำคอ
“ไม่มีอีกแล้ว...”
ภามปรือตาหัวใจเต้นรัวแรง มือข้างหนึ่งสอดประสานปลายนิ้วกับอีกฝ่าย หากอีกข้างกำลังไล้โครงหน้าคมคายราวกับสำรวจ เขาแตะคาง สันกราม ไล่ไปจนถึงขมับ วนปลายนิ้วที่รอยปานของชายหนุ่มบ้าง
ลมหายใจร้อนรดริน ปลายจมูกแตะผิวแก้มของกันและกัน หัวใจของพวกเขากำลังเต้นประสานและมันกำลังรัวแรงขึ้นเรื่อยๆ ความปรารถนาอาวรณ์ส่วนลึกกำลังร้องเรียกหาจนสั่นไปทั้งร่าง ความทรงจำเลือนรางสับสนปนเป
“พี่....” เด็กหนุ่มเรียกเสียงพร่า
ดีนสูดลมหายใจลึกรู้สึกเหมือนจะจมน้ำ เขาแตะคางน้องดันขึ้นเล็กน้อยใช้ปลายจมูกลากจากพวงแก้ม
....ลากต่ำลงมาที่ริมฝีปาก
(http://i644.photobucket.com/albums/uu167/iamseesai/DeanxPham_CH10-lao.jpg)
“แม่ ปลาใส่กระโปรง!!!!!!!!!”
เสียงเด็กตัวน้อยร่าเริงดังลั่นมาแต่ไกล กระชากสองหนุ่มออกจากอารมณ์หวาม ทั้งคู่รีบผละหน้าออกห่างหายใจกระชั้นระงับอาการตื่นเต้น
ภามหน้าร้อนแทบจะที่สุดในชีวิต เม้มปากแน่นอยากจะพุ่งไปทุบตู้กระจกแล้วเอาแมงกะพรุนออกมาฟัด
เขาเกือบ..
เกือบ..
จะจูบ
ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ยิ่งคิดยิ่งแตกตื่น เขินตัวจะแตก มือชื้นเหงื่อจนรู้สึกได้และที่สำคัญ...มือใหญ่ของใครบางคนนั้นยังจับไว้ไม่ปล่อย
“ภาม” ดีนเอ่ยเรียกน้องที่ก้มหน้างุด แอบเป็นห่วงเพราะมือไม้อีกฝ่ายสั่นไปหมด “ภามครับ” เขาเรียกซ้ำ
เจ้าของชื่อเงยหน้าขวับจนคนเรียกสะดุ้ง ความมืดทำให้เขาเห็นสีหน้าเด็กน้อยไม่ชัดนักแต่มั่นใจได้แน่นอนว่ามันคงแดงก่ำไปหมด
“พี่ดีน” เสียงเรียกจริงจังจนชายหนุ่มเกร็งขึ้นมาทันที
“ครับ”
ดวงตาสดใสของน้องจ้องแป๋ว แล้วน้องภามแห่งชมรมขนมไทยก็เอ่ยปากออกมา
...
“พี่ชอบกินยำแมงกะพรุนไหม”
---------------------------------------------------------
Talk
ขอบคุณสำหรับคอมเมนท์นะคะ อ่านของทุกคนเลยค่ะ ^^
คนเขียนยังขอย้ำว่าจบแฮปปี้แต่...ไม่ได้บอกว่าจะไม่มีมาม่า แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นมาม่ามีหลายระดับมีหลายเรื่องราว
ก็จะพยายามทำให้เป็นมาม่าที่อ่านแล้วรู้สึกดีค่ะ
คราวนี้มีตัวละครโผล่มาชื่อพี่ศรณ์ =___= ฮีเป็นพระเอกอีกเรื่อง ไม่ต้องกังวลว่าฮีจะมาป่วนค่ะ ฮา
ร้านที่น้องไปกินไม่มีจริง แต่ชาที่น้องกินมีจริงๆอร่อยมากหอมมากแต่หาซื้อยาก
บางครั้งพูดเรื่องของกินเยอะไปหน่อย ต้องขออภัยจริงๆเพราะผู้เขียนชอบกิน และส่วนตัวเขียนการ์ตูนสอนทำอาหารอยู่แล้วค่ะ ^^ ถ้าใครอ่านแล้วนึกอยากกินบ้างจะดีใจมากนะคะ
ขอบคุณที่ติดตามค่ะ
https://www.facebook.com/iamlazysheep/ (https://www.facebook.com/iamlazysheep/)
-
:laugh:
เสียดาย โดนขัดจังหวะ
-
อ่านแล้วน้ำลายสอเกือบทุกตอนเพิ่งจะมีตอนนี้แหละที่ความหวานชนะความอยากกิน
-
เจอกันแล้วก็ค่อยๆประคองกันไป
-
มีความสนใจในเจ้าเด็กข้างห้องค่ะ 55555 อย่ามาป่วนความรักเค้านะคะลูก :call: :call:
-
ดีจังเลยเนอะ คนที่เกิดมาเพื่อกันและกัน คอยแต่มองหากัน และหากันจนเจอ ไม่เปลืองตัวและใจดี
ปอลิง เราชอบภามนะ เป็นเคะที่ตอนแรกนึกว่าจะหวานๆ อ่อนต่อโลก แบบว่าสาวจ๋า ที่ไหนได้มีหลุดเกรียน คำหยาบ แบบแมนๆ 555 ผิดคาดแต่ถูกใจ
-
สงสารแมงกะพรุน
-
ตลกปลาใส่กระโปรง อิอิ
ว่าแต่น้องภาม เจ้ก็อยากกินยำแมงกะพรุนด้วยคนนะ
ชอบจังเลยค่ะ น่ารักมาก
:pig4: :pig4: :L1:
-
โธ่ เด็กน้อยไม่ขัดเลยยยยยย พี่ดีนเลยอดจุ๊บภามเลยนะ เฮ้อออออ
-
เดินทางไปฟินแลนด์ค่ะ อิอิ :-[
-
สงสารแมงกะพรุน
T T สงสารด้วยคน
-
ถอนหายใจดังเฮือก!!!!! เสียดาย
-
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
เอาเด็กนั้นไปเก็บทีดิ ไม่ใช่คนรักเด็กนะเฟร้ยยยยยยยยย เข้ามาทำม่ายยยยยยยยยย
ไม่รู้จะสงสารหรือสะใจกะอิพี่ดีนดี ชีวิตมีอุปสรรคตลอดดดดดดด
น้องภามค่ะ บางทีลูกก็กวนไปนะคะ คาดว่ามื้อเช้าพรุ่งนี้ของพี่ดีนเป็นยำแมงกระพรุนใช่ไหมลูก
ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
แต่กริ๊ดดดดดดดดดดดดดด ร้องดังไปสามบ้านแปดบ้าน ตอนอิพี่ดีนบอกว่าไม่ใช่คนเจ้าชู้
จ้า!!!!! เชื่อจ้า แหมมมมมมมมมมมม มีโอกาสทีนิหยอดใหญ่เลยนะแก๊ 5555555
ป.ล. เอาน้องภามมาเป็นลูกแล้ว ไรท์เตอร์ให้เปล่าไม่รู้ หมูจะเอา ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
นิยายมันต้องมีมาม่ากันทุกเรื่องเดี๋ยวไม่มีจุดพีคหล่ะเนอะ ขอให้เป็นมาม่าอ่านแล้วไม่หน่วงเกินไปก็พอ 55พี่ดีนกับภามน่ารัก
-
อ่านแลัวอยากพุงไปร้านขนม :hao6:
เดทหวานๆน่าอิจฉาน้องภาม +1ให้น้องภาม
มาม่าถ้ามีขอแบยพอดีๆไม่ต้อใหน่วงตับไตมากน้า
เค้าจิตใจบอบบาง :กอด1:
-
:L2: :L1: :pig4:
นี่รถอ้อยคว่ำใช่ไหม กรี๊ดดดดแรง
-
ชอบเรื่องนี้ของกินเยอะดี55555
-
อ่านแล้วเขิน กริ้ดดดดดดดดดดดดดด :o8: :o8: :o8: :o8:
-
คู่กันแล้วคงไม่เเคล้วกันหรอกน่า
สงสารน้องภาม เหมือนเจ้าบ่าวกลัวสายฝนเพราะความกลัวที่จะต้องเห็นคนที่รักจากไปมันยังจำฝังใจ
มันกลายเป็นความทรงจำย้ำๆคอยเตือนทุกครั้งที่จะเริ่มต้นรักสินะ
-
มดขึ้นตาแล้วค่ะคุณแม่~~~~
-
ความแค้นของภาม ในรูปแบบ ยำแมงกระพรุน 5555
-
เอ้อออออเอามันไปยำ โอ๊ยยยยยยย 5555 นี้ก็ลุ้น จูบแน่ๆ จูบ จูบ อ๊ากกกกกกไอ้คุณน้องงงงงงงมาขัดพี่ๆ เดี๊ยะๆ 555 บรรยากาศก็ให้เลยแอบเสียดายนิดๆ ใช่ไหมภาม 55555555 แต่ก็ฟินนมากกก น่าร๊ากกกกไปอีกเดทวันนี้ #ภามดีน //เชื่อใจพี่เขา ไม่ต้องกลัว พี่เขาอยู่ตรงนี้ ทำวันนี้ให้ดีที่สุด //รอตอนต่อไปเลยค่ะ
-
“พี่ชอบกินยำแมงกะพรุนไหม”
ตลกกกกกกก5555555555555
:ling1:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
55555 ยำก้อมาเนาะ
-
:katai2-1:
-
ใช่น่าเอามายำจริงๆ..แมงกะพรุน..ขัดดีนัก..
-
ภามกับดีนน่ารัก~~ เขินตามอ่ะ :o8: :-[
-
ตอนนี้เขินแรงงงงงง
:-[ :-[
ว่าแต่ปลาใส่กระโปรง จะถูกยำซะแล้ว
รอกินด้วยคนค่ะ 5555+
-
:o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
-
น่ารัก ละมุน ดีต่อใจ พี่ดีนทำให้น้องเขินได้ตลอด :-[
-
เราชอลห้องแมงกระพรุนที่โอเชี่ยนเวิร์ลมากเลยค่ะ โซฟาก็นั่งสบายจนอยากหลับ555
-
จะจูบกันแล้ววว กรี๊ดๆๆ
-
แมงกะพรุนขัดจังหวะทำไมคะ ? จะจูบอยู่แล้วววววว
น่ารักมากๆ แต่เอ้....ห้อง801 คงไม่มายุ่งกับภามหรอกนะคะ
-
55555555555 โทษเด็กน้อยก็ไม่ได้เนอะ คราวหน้าพาไปที่สงบกว่านะคะพี่ดีน 555
-
โอ้ยยยใจหายใจคว่ำ 555
-
ขอสอบถามนอกเรื่องนี้นะคะ
คุณคนแต่ง มีเรื่องอื่นให้ติดตามอีกไหมคะ ไปส่องที่เพจเห็นแต่เรื่องด้ายแดง
-
น้องภามเป็นคนตลก // เปิดตัวเด็กข้างห้องใช่มั้ยค่ะ
-
ไอ้เด้กบ้าแกไปขัดจังหวะเค้าทำม้ายยยยยย แต่แค่นี้ก็เขินจะตายอยู่ล่ะ :o8:
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
นิยายแนวนี้เป็นอีกแนวที่เราชอบอ่านมากๆเห็นชื่อเรื่องมาสักพักแล้วแต่ไม่ได้อ่านเพราะเห็นมีไม่กี่จอนและกลัวอ่านแล้วค้างแบบกลัวคนแต่งหายอิอิ.....นิยายสนุกมากเป็นกำลังใจให้นะรอตอนต่อไปจร้าาาาาและคิดไม่ผิดเลยที่ตัดสินใจเข้ามาอ่านนี่ถ้าไม่อ่านเราคงพลาดมากแน่ๆเพราะมันสนุกมากเลย :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
ขวัญกระเจิงงงง
-
นี่เกร็งตามน้อง หุยยยย
เสียดาย
:ling1: :ling1:
-
เขินเลย :o8:
-
น้องภ้ามมมมมมมม!!! พี่อยากกินหมูยอมากกว่า :ling1:
-
ฮาอะ นึกว่าภามจะพูดอะไร
-
“แม่ ปลาใส่กระโปรง!!!!!!!!!” เด็กนี่มันมาจากไหนเนี่ยะะะะะะะะะ ทำไมหนูไม่ไปดูจิ้งจกน้ำก่อนล่ะจ้ะ :katai1: :katai1: :katai1:
-
เกือบบบ ไปแล้ว :mew2:
-
มาเบรกอารมณ์ด้วยคำว่า "แม่ ปลาใส่กระโปรง" 555 นึกว่าจะมีเดทแรกใต้แสงเทียนกลางแม่น้ำเจ้าพระยาซะแล้ว แต่เปลี่ยนไปโอเชี่ยน เวิล์ดก็โรแมนติกดีนะ
อิตาห้อง 801 เป็นใคร จะเข้ามาเป็นคู่แข่งจีบภามหรือเปล่า
อ่านแล้วทำเอาอยากกินยำแมงกระพรุน
-
:o8:
-
ยำมาแจกคนอ่านด้วยนะน้องภาม ขัดใจๆๆๆ 55555
-
หวานมาก หวานจนล้นจอ :katai5:
-
:m20:
เด็กน้อยมาผิดจังหว่ะอย่างแรง
พี่ดีนอดเลย
-
น้องภามน่าจะแค้นมาก ถึงขนาดจะจับมายำเลยทีเดียว 5555
-
เกลียดความรุกใส่ของพี่ดีน วันนึงน้องเขินเป็นร้อยรอบบบบบบ :hao5:
-
ตอนที่ 11 อินทัช
รถสีดำคุ้นตาเคลื่อนตัวออกไปจากแนวรั้วของคอนโดโดยมีเด็กหนุ่มโบกมือหยอยๆส่งท้าย ภามหุบยิ้มนั่งยองๆ เอามือกุมหัวครางงื้อง้าจนพี่ยามต้องเดินมาถามว่าเป็นอะไรหรือเปล่า
ชอบกินยำแมงกะพรุนไหมเนี่ยนะ ไอ้บ้าภ๊ามมมมมม ทำอะไรลงไปอีกแล้ว!!!!
สะอื้นให้กับความโง่ของตัวเอง พี่ดีนถึงกับกลั้นหัวเราะไม่ไหวจูงมือเขาออกมาจากอควาเรี่ยมทั้งๆที่ยังไหล่สั่นระริก พอจะงอนก็พาลนึกถึงปลาปักเป้าตัวพองทำเอางอนไม่ออก แถมมื้อเย็นวันนี้จบลงที่ร้านอาหารไทยข้างทาง แน่นอนว่าเมนูแถมคือยำแมงกะพรุน
เกลียดแมงกะพรุน ฮืออออออออ
“เฮ้อ” พอเลิกสติแตก เด็กหนุ่มก็ลุกขึ้นปัดๆ กางเกงแอบยิ้มเขินๆ ให้พี่ยามหนึ่งทีแล้วสะพายกระเป๋าเพื่อจะขึ้นห้อง เขาตาโตเมื่อประตูลิฟต์กำลังจะปิดลงต่อหน้า
“รอก่อนครับ!!”
โชคดีที่คนข้างในได้ยินและกดเปิดรอ ภามรีบสอดตัวเข้ามายืนหอบก่อนจะเงยหน้ายิ้มให้ผู้ช่วยเหลือ
“ขอบคุณครับ”
“ไม่ต้องรีบขนาดนั้นก็ได้” น้ำเสียงใจดีกลั้วหัวเราะ
คนตรงหน้าเป็นผู้ชายตัวสูงโปร่งผมหยักศกเล็กน้อยรวบไว้เป็นกระจุกที่ท้ายทอยสวมแว่นสายตาไร้กรอบ ดวงตาสีดำเข้มยาวรีรับกับคิ้วเรียว ตอนนี้เขาอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีดำกางเกงสียีนส์เข้มสะพายเป้และถือกระบอกใส่แบบ กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆรวยริน ภามแอบกลืนน้ำลายเอื้อกเพราะพี่คนนี้มีเซ็กส์แอพพีลสูงปรี๊ด
“ชั้นไหนครับ” เขาถามเมื่อเห็นเด็กหนุ่มยืนจ้องตาแป๋ว
“อ้ะ ชั้นแปดครับ” ยิ้มแหยรู้สึกเสียมารยาทขึ้นมาทันที
“อ้าว ชั้นเดียวกัน”
ไม่กี่นาทีเสียงลิฟต์ก็ขานบอกชั้นแปด ทั้งคู่เดินไปทางเดียวกันจนต้องแอบมองสบตา แล้วต้องร้องอ้าวเมื่อไขกุญแจห้องที่อยู่ข้างกัน
“ห้อง 801” ภามอ้าปากเหวอ
“อ้าว ห้อง 802 นี่เอง” ชายหนุ่มหัวเราะชอบใจ “บังเอิญจัง ขอโทษด้วยนะรุ่นน้องพี่มันชอบปิดประตูเสียงดังอยู่เรื่อย”
ภามส่ายหัว “ไม่เป็นไรครับ หลังๆก็ไม่มีเสียงดังแล้ว ขอบคุณสำหรับขนมนะครับ”
“พอโดนดุเจ้าพวกนั้นก็ไปรื้อตู้เย็นกับตู้เสบียงพี่ใส่ถุงเอามาให้น่ะ” คนพูดขยิบตา “พี่ชื่อศิลป์ อายุ25 เป็นสถาปนิก ยินดีที่ได้รู้จัก”
เด็กหนุ่มยิ้มกว้างดีใจที่ได้รู้จักคนข้างห้องสักที “ผมภาม อายุ19 ปีหนึ่งคณะเศรษฐศาสตร์ม.Tครับ”
ศิลป์เลิกคิ้ว “เฮ้ ม.เก่าพี่เอง โลกกลมชะมัด รุ่นน้องพี่ก็ม.T ทั้งนั้น ไว้มันมากันคราวหน้าจะแนะนำให้รู้จักนะ”
ทั้งคู่สนทนากันอีกเล็กน้อยก่อนที่ต่างจะแยกย้ายเข้าห้อง ภามทิ้งตัวลงบนโซฟาเอาหน้าซุกหมอนอิง เขายิ้มกับตัวเองเพราะมีความสุขจนล้นไปหมด ได้เที่ยวกับพี่ดีนได้รู้จักคนข้างห้อง
“เฮ้อ” พลิกตัวนอนหงายมองเพดาน พลันต้องสะดุ้งโหยงเมื่อมือถือในกระเป๋าส่งเสียงโวยวายออกมา
“เออแฮะ ไม่ได้ดูมือถือเลย” หยิบมือถือมาเปิดแล้วต้องขมวดคิ้วเพราะแจ้งเตือนเฟสบุ๊คมันโผล่ขึ้นมาเพียบ “เฮ้ย เกิดอะไรขึ้น”
ภามขมวดคิ้วเมื่อเห็นตัวเองโดนแท็กรูปอะไรสักอย่าง พอกดขึ้นไปดูก็อ้าปากเหวอร้องลั่น
“เฮ้ย!!!”
ภาพเขากับพี่ดีนนั่งกินข้าวกันในร้านพี่ศร!!?? เดี๋ยวนะ ถ่ายตอนไหน???
Baby Babe โอ้ยยยยยย วันนี้ไปเดินเล่นสยามแล้วเจอของดีค่ะคู๊นนนน
*ภาพถ่าย*
Like 5250 Comment 215 Share 183
คนผ่านมา – แกร๊!! น้องภามมมม น้องภามเศรษฐศาสตร์ปีหนึ่งสุดน่ารัก นี่มากับพี่ดีน? เดทใช่ไหม!!
Pipo Pita - @Pham แล่วๆๆๆๆๆๆ ไอ้ภามมม คืออะไรครับบอกมาเลย
Lemon – กรี๊ดดดด@$#%$%^# ตอบไลน์เราเดี๋ยวนี้นะภ๊ามมม!!!
ส้มตำไม่เผ็ด – มีความมุ้งมิ้ง มีความชมพู เดทกันสองคน อั๊ยยยยยย
วนิดา ป้าจุ๊บ – เดี๋ยวค่ะคุณ เดี๊ยววววว ดูเฟสคนพี่ก่อนค่ะ ดูพี่เขาลง!!!
ภามมือไม้สั่นข้ามคอมเมนท์ที่เหลืออีกมหาศาลรีบกดเข้าไปที่เฟสพี่ดีน คราวนี้หัวใจเจ้ากรรมก็แทบจะกระโดดออกมาเต้นนอกอก
ภาพถ่ายตู้ปลาในอควาเรี่ยมขนาดใหญ่สูงติดเพดานถ่ายติดเขาเป็นเงาย้อนแสง ถึงจะไม่ชัดแต่ถ้าเป็นคนรู้จักกันต้องรู้แน่นอน คอมเมนท์เยอะยิ่งกว่าเมื่อกี้แถมเจ้าทีมมาแท็กเรียกอีก! แล้วแคปชั่นนั่นคืออะไร!! เด็กตื่นใต้ทะเลเนี่ยคืออะไรครับ ตอบ!!!
ในขณะที่น้องกำลังเขินจะเป็นจะตาย คนพี่ที่เพิ่งถึงบ้านก็อ่านคอมเมนท์ในมือถือยิ้มๆ กดไลค์ภาพที่กินข้าวด้วยกันแล้วโยนมือถือลงบนเตียงเพื่อไปอาบน้ำอย่างอารมณ์ดี
“ช้าไป!!! เร็วขึ้นอีก” เสียงโค้ชตะโกนลั่นสระว่ายน้ำประจำมหาวิทยาลัย T
วันนี้ที่นี่ก็เนืองแน่นด้วยสมาชิกชมรมว่ายน้ำเพราะใกล้เวลาแข่งเข้าไปทุกที ประธานชมรมดันตัวขึ้นจากสระหลังจากซ้อมไปได้พักใหญ่ ดวงตาสีสวยมองนาฬิกาแล้วตัดสินใจไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อที่ห้องแต่งตัว
“วันนี้แรงตกเหรอครับประธาน” เสียงทักทายยียวนมากพร้อมแรงแขนหนักๆ พาดไหล่ดังอั่ก ดีนกรอกตาแล้วดึงมือที่โอบไหล่ตัวเองออก
“หิวเหอะ” บ่นอุบอิบ
“อ้าว ไหนว่าน้องสาวลุกมาทำข้าวเช้าให้กินแล้ว” วินทำหน้างุนงง เพราะช่วงนึงชวนมันกินข้าวเช้าแต่โดนปฏิเสธว่ากินจากบ้านมาแล้ว
“เดลตื่นสาย เจ้าดอนบ่นอุบเลย” สวมเสื้อนักศึกษาพลางติดกระดุม เขาเสยผมลวกๆเป็นอันเสร็จ
“กรรม แล้วนี่กว่าจะเก็บของออกไปโรงอาหารที่ใกล้สุดก็ไม่ค่อยมีอะไรเหลือแล้ว จะไปกินตามร้านคนก็เยอะเดี๋ยวขึ้นเรียนไม่ทันอีก” สำหรับวินเขากินมาบ้างแล้วและมีขนมปังเตรียมไว้หลังซ้อมเสร็จด้วย
“รอกินเที่ยงเลยแล้วกัน” ดีนตอบอย่างไม่หยี่ระสักเท่าไหร่
“หิวตายห่า”
“งั้นเอาเสบียงมึงมาแบ่ง”
“งั้นจงหิวตายไปซะ” วินยักไหล่เลยโดนผ้าเช็ดผมฟาดหลังเข้าให้ด้วยความหมั่นไส้
ทั้งคู่หิ้วกระเป๋าบอกลาโค้ชเตรียมไปหาอะไรกินรองท้องที่ร้านสะดวกซื้อ แต่ก้าวยังไม่ทันพ้นเขตชมรมก็โดนรุ่นน้องตัวแสบกระโดดมาดักหน้าเสียก่อน
“พี่ดีนพี่วินสวัสดีครับ” เจ้าทีมยิ้มแฉ่ง
“อ้าว มีอะไรป่ะเนี่ย ไหนว่าจะซ้อมเย็น” วินเอ่ยทัก
“มีครับมี พาคนมาส่ง” พูดพลางหันไปลากใครบางคนที่ยืนหลบอยู่หลังเสา “มาดิ๊”
ดีนเลิกคิ้วเมื่อคนที่ว่าคือเด็กน้อยแห่งชมรมขนมไทย ภามยิ้มแหยให้พวกเขาในมือกอดกล่องพลาสติกเอาไว้แน่น
“น้องภาม?” อดแปลกใจไม่ได้ เพราะตั้งแต่ไปเที่ยวกันแล้วโดนถล่มในเฟสบุ้คน้องก็โดนแซวจนไม่ยอมมาแถวชมรมว่ายน้ำ ประกอบกับชมรมทำอาหารมีงานอีกเลยยิ่งหายหน้าหายตาไปกันใหญ่
ภามยื่นกล่องพลาสติกใส่มืออีกฝ่าย ยิ้มแหยให้ “เมื่อเช้าเดลไลน์มาบอกว่าพี่ไม่ได้กินข้าวเช้า...”
“มันเลยทำมาให้พี่ครับผม” ทีมต่อประโยคให้เพื่อน “ไม่รู้ทำอะไรมาให้ ขอดูก็ไม่ยอม เปิดดิ๊พี่”
วินพยักหน้าหงึกๆ “เออ อยากเห็น ฝีมือน้องยิ่งไม่เหมือนใคร”
“แต่เมื่อเช้ามีเวลานิดเดียว ผมเลยทำอะไรง่ายๆให้” ภามรีบแย้งกลัวจะวาดฝันอลังการแล้วผิดหวังเอา
ดีนเปิดกล่องพลาสติกออกแล้วก็พบกับบางอย่างที่คล้ายกับแซนวิสอันแน่นด้วยไส้??
“เหยดเข้ ไหนบอกเวลาน้อย”ทีมโวยวาย “ทีของกูเป็นแซนวิสธรรมดานะ”
“เฮ้ย ก็ออเดอร์เองไม่ใช่เหรอว่าจะเอาแซนวิสแฮมไข่กับสลัดผักสดอ่ะ” ภามไม่ยอมแพ้ ตอนนี้ทีมสมัครเมมเบอร์ข้าวเช้าเดลิเวอรี่จากเขาเป็นที่เรียบร้อย บางวันก็สั่งเมนูมาบางวันก็แล้วแต่คนทำ
“ขนมปังอะไรหน้าตาเหมือนกระเป๋าโดราเอม่อน” วินพิจารณาของกินในกล่องอย่างสนใจ เขาทำท่าจะแย่งเพื่อนกินแต่โดนคนขี้งกฟาดมือด้วยฝากล่องแล้วปิดเก็บเรียบร้อย
“ขนมปังพิต้าครับ คล้ายๆแป้งเคบับแผ่นกลมๆหั่นครึ่งแล้วเซาะกลางแผ่นจะกลายเป็นช่อง เห็นช่วงนี้ซ้อมเยอะเลยทำไส้ไก่พริกไทยดำกับกุ้งต้มมาให้..ครับ” ช่วงต้นอธิบายรุ่นพี่หัวทองแต่ช่วงหลังหันมาบอกเจ้าของดวงตาระยิบระยับที่กำลังจ้องมองเขาอยู่
“ขอบคุณนะ” ประโยคสั้นๆ พร้อมรอยยิ้มที่เริ่มมากขึ้นทุกวันทำเอาคนฟังก้มหน้างุด
วินเหลือบตามองรุ่นน้องในขณะที่ทีมก็หันมาสบตาเหมือนรู้กัน บรรยากาศกระอักกระอ่วนชวนร้อนแก้มยิ่งทำให้สองส่วนเกินเกาแก้มเกาหัวไม่รู้จะเอาตัวเองไปตั้งไว้ตรงไหน
“แฮ่ม เอ่อ...มึง รีบกินไหมเดี๋ยวจะเริ่มคลาสก่อน” วินกระแอมเตือน
ชายหนุ่มพยักหน้าแต่ก่อนจะแยกย้ายกันกลับคณะ เขาก็คว้ามือน้องเอาไว้
“เดี๋ยวเที่ยงนี้เจอกันโรงอาหารกลาง...”
ภามพยักหน้าพลางยิ้มให้จนตาหยี “ผมจะรอ”
....
“ผมจะรอ”
เสียงสดใสของเด็กหนุ่มกรอกหูคนที่พยายามเดินหนี
“ฉันไม่ไป” กรณ์ตอบอย่างหงุดหงิด เจ้าเด็กนี่ตามตื้อให้เขาไปกินมื้อเที่ยงด้วยจะเดือนหนึ่งแล้ว
“ผมก็จะรอ..จนกว่าพี่จะมา” โบกมือหยอยแล้วแยกตัวไปทางโรงอาหาร
"อินทัช!" ชายหนุ่มตะโกนเรียกเสียงดังลั่น "ให้ตาย!!"
ในตอนนั้นเขาไม่คิดเลยว่าตัวเองจะกลับไปที่โรงอาหารอีกครั้งตอน2ทุ่มทั้งๆที่กลับบ้านไปแล้ว เพื่อเจอเด็กงี่เง่านั่งฟุบหลับรอพร้อมจานข้าวเย็นชืดสองใบที่ยังไม่ได้แตะต้องเลย
.............
ทั้งๆที่ไม่อยากให้เข้ามาใกล้
ทั้งๆที่ไม่อยากยุ่งด้วย
ทั้งๆที่รู้ว่ามันอันตราย
แต่หัวใจกลับยอมแพ้
..
“อิน”
“เฮ้ย สัสดีน!!”
ดีนสะดุ้งเฮือกเกือบทำกล่องในมือหล่น เขากระพริบตาปริบมองไปรอบๆ อย่างุนงง
“เป็นเหี้ยอะไรวะ ยืนเหม่อเรียกก็ไม่ตอบ” วินมองเพื่อนอย่างไม่ค่อยไว้ใจสักเท่าไหร่
“โอเคๆ แค่คิดอะไรน่ะ” เขาคลึงขมับรู้สึกเจ็บจี๊ดขึ้นมาชอบกล สมองมึนเบลอจนตาพร่าอะไรสักอย่างมันแว้บไป
แว้บมา พยายามนึกก็นึกไม่ออก
“ไปเหอะ จะได้กินก่อนเข้าคลาส เหลืออีกแค่15นาทีแล้ว” วินลากเพื่อนเดินไปตามทางพลางช่วยถือชีทเรียนไว้ที่มืออีกข้าง “เออ ว่าแต่เมื่อกี้อ่ะ มึงพูดอะไรของมึงวะ”
ดีนขมวดคิ้ว “พูดอะไร?”
“อิน”
หัวใจของชายหนุ่มกระตุกวูบแล้วชาไปทั้งร่าง
“อยู่ๆมึงก็พูดว่า..อิน”
โรงอาหารกลางวันนี้ยังเต็มไปด้วยนักศึกษามากมายเหมือนเคย มะนาวจูงมือกับเดลไปซื้อข้าวปล่อยให้สองหนุ่มนั่งเฝ้าโต๊ะเสียอย่างงั้น
“มะนาวนี่สนิทกับเดลเนอะ” ทีมเท้าคางมองเพื่อนที่จูงมือกันกระหนุงหระหนิง
“ก็ซ้อมบทด้วยกันทุกวันไม่สนิทสิแปลก เขาเล่นเป็นพี่น้องกันนะ” ภามอธิบายพลางเล่นมือถือไปเรื่อย ตอนนี้เพื่อนในเฟสพุ่งกระฉูดตั้งแต่เจอรูปที่อควาเรี่ยมของพี่ดีน ครั้นจะไม่รับก็รู้สึกไม่ดีแต่ยังไงตัวเองก็ไม่ค่อยโพสต์อะไรอยู่แล้วเลยรับๆมาให้หมดตัดปัญหา
พี่อุ้มบอกว่าให้ใช้โอกาสนี้ในการโพสต์เกี่ยวกับเรื่องขนมไทยแล้วอย่าลืมแท็กชมรม คิดไปคิดมาก็ไม่เลวร้ายเขาเลยลงวิธีทำขนมลืมกลืนพร้อมภาพที่เคยถ่ายไว้เมื่อครั้งก่อน ผลคืองานเข้า มีคนแคปภาพที่พี่ดีนเคยลงขนมลืมกลืนแล้วเอามากรี๊ดกันสนั่นเฟส เล่นเอาเขาปิดมือถือแกล้งตายไปหลายวัน
“อ้าว ไปไหนกันหมด” เสียงระรื่นมาก่อนตัวของรองประธานชมรมว่ายน้ำทำให้สองหนุ่มสะดุ้งโหยง
“ใครชวนมาครับพี่” ทีมแซวเจ้าของหัวสีทองที่ยักไหล่ทำท่าไม่แคร์
“แล้วน้องละครับใครให้มา ลุกๆๆๆเกะกะ” วินเอาเท้าเขี่ยรุ่นน้องซึ่งทีมก็ยอมลุกแต่โดยดีแล้วไปนั่งฝั่งตรงข้าม แล้วแทนที่คนไล่จะนั่งแต่กลับเดินไปนั่งข้างคนย้ายที่เสียอย่างงั้น
ดีนที่เดินตามหลังมาเขม้นมองเพื่อนรู้มากดุๆ เขาทิ้งตัวลงนั่งข้างภามมีเพียงเสื้อคลุมกันหนาววางขั้นพวกเขาเอาไว้
“เมื่อเช้าขอบคุณมาก” ชายหนุ่มหยิบกล่องพลาสติกคืน ซึ่งอีกฝ่ายก็ยิ้มกว้างเมื่อเห็นว่ามันหมดเกลี้ยง
“มันงกมาก ไม่แบ่งพี่เล๊ย” วินได้ทีฟ้องแต่ดูเหมือนจะไม่เป็นผลเพราะภามแค่หัวเราะแทนคำเห็นใจ แล้วยิ่งสลดหนักเมื่อเจ้าทีมซ้ำรอยแผลด้วยคำพูดบาดหู
“เสียใจด้วยนะพี่ ถ้าไม่ใช่พี่ดีนไอ้ภามมันเย็นชากว่าที่พี่คิดเยอะ”
“ทีม!” คนโดนพาดพิงรีบโวยวายหน้าแดงแต่ยังไม่ทันจะโดนล้อมากไปกว่านั้นเสียงของสาวๆก็ดังขึ้นมาเสียก่อน
“อ้าว พี่ดีนมาแล้วเหรอคะ” เดลยิ้มหน้าบานเมื่อกลับมาที่โต๊ะ วันนี้เธอได้กินข้าวกลางวันกับพี่ด้วย เด็กสาวหัวเราะคิกคัก ตั้งใจว่ากลับบ้านไปต้องเอาไปข่มพี่ชายอีกคน
ชายหนุ่มทำหน้าแปลกใจเมื่อเห็นน้องสาวถือจานข้าวมาพร้อมน้องมะนาว พอนึกได้ว่าสองคนนี้น่าจะสนิทกันจากการซ้อมบทเขาก็ได้แต่พยักหน้าให้ พอได้ของกินมาครบทุกคนก็คุยกันเพลินโดยเฉพาะเดลที่ดูเหมือนอยากอ้อนพี่ชายคนโต เดี๋ยวซบเดี๋ยวทำโน่นทำนี่ให้เรียกรอยยิ้มเอ็นดูได้จากคนร่วมโต๊ะ
ภามอมยิ้มรู้สึกได้ถึงบรรยากาศดีๆ ของสองพี่น้อง ถึงคนพี่ยังดูเก้กังไปบ้างแต่ก็ถือว่าสอบผ่าน
“หือ” สัมผัสที่ปลายนิ้วทำเอาเด็กหนุ่มอ้ำอึ้ง เขาหันไปมองใบหน้าคนข้างๆ แต่อีกฝ่ายกลับหน้านิ่งสนใจบทสนทนาของเพื่อนอยู่ ริมฝีปากบางเม้มแน่นแก้มใสร้อนขึ้นมาช้าๆ
“มีอะไรเปล่า” ทีมเอ่ยทักแต่เพื่อนซี้ก็ส่ายหัวพรืด
“เปล่า” ดวงตาหลุบมองไปทางอื่นพยายามระงับหัวใจที่เต้นระรัว มือข้างขวาที่สอดอยู่ใต้เสื้อคลุมกำลังถูกจับกุมด้วยมือใหญ่ที่ไม่รู้ว่าสอดตามเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ นิ้วเรียวยาวของพี่ดีนเกี่ยวพันนิ้วเขาเอาไว้แล้วมือของพวกเขาก็สอดประสานกอบกุมกันและกัน
อบอุ่น อ่อนโยน....แล้วก็....
ตึกตัก
ใจจะขาด...
ดีนที่กำลังฟังวินเล่าเรื่องอาจารย์เหลือบตามองเด็กหนุ่มข้างตัว เขาอมยิ้มกับแก้มแดงๆและสายตาหวั่นไหว มือของน้องสั่นแต่ก็กุมมือเขากลับไม่ปล่อย คนตัวโตแอบพ่นลมหายใจร้อนบังคับไม่ให้ตัวเองคว้าอีกฝ่ายขึ้นมาจัดการ
ความอดทนเขาน้อยลงไปทุกที..
“ภามไหวไหม ไม่สบายรึเปล่าหน้าแดงเชียว” มะนาวชะโงกหน้าเอื้อมมือมาแตะหน้าผาก ภามสะดุ้งโหยงส่ายหน้าจนผมปลิว
“เปล่าๆ เราโอเค” เด็กหนุ่มระล่ำระลัก พอหันไปสบตาตัวต้นเหตุก็ยิ่งตื่นเต้นไปกันใหญ่
จะตายแล้ว ไม่ไหวแล้ว ฮืออออออออออ
“จริงสิงานโอเพ่นเฮ้าส์เดือนหน้าทำอะไรกันบ้างเหรอคะ” เดลเอ่ยทักขึ้นซึ่งเป็นหัวข้อที่ทุกคนให้ความสนใจอยู่ในช่วงนี้ เดือนหน้าทางมหาวิทยาลัยT จะเปิดบ้านให้เด็กมัธยมเข้ามาดูสาขาวิชารวมถึงเยี่ยมชมการเรียนการสอนของคณะต่างๆ ช่วงนั้นมหาวิทยาลัยงดเรียนทั้งวันเพราะเปลี่ยนทั้งมหาวิทยาลัยเป็นที่จัดงาน
“แต่ละคณะเขามีสัมมนาที่ห้องประชุมใหญ่ตัวแทนคณะกับอาจารย์จะเป็นคนขึ้นไปพูด แล้วตามตึกคณะก็จัดบูธกับกิจกรรมเห็นว่าทำเป็นฐานให้สะสมแต้มแลกของนี่” ทีมพยายามนึกถึงรายละเอียดที่อาจารย์เคยแจกให้ ส่วนตัวเขาไปออกกิจกรรมของชมรมว่ายน้ำเลยไม่รู้ที่คณะทำอะไรบ้าง
“อืม ชมรมว่ายน้ำมีสาธิตท่าว่ายแล้วก็....” วินเหล่มองประธานชมรม “กิจกรรมหนุ่มน้อยตกน้ำป่ะ”
ดีนกรอกตาเซ็งๆ “คิดเองรับผิดชอบเองแล้วกัน ช่วงเช้าฉันต้องช่วยคณะก่อนแล้วจะไปชมรมช่วงบ่าย”
“โหย แต่โคตรใจร้ายอ่ะ ให้ปีหนึ่งเป็นหนุ่มน้อยตกน้ำ” สมาชิกปีหนึ่งของชมรมว่ายน้ำโหยหวนแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ชมรมการแสดงเองก็ใช้ดาราเป็นตัวเรียก ส่วนชมรมอื่นๆ ก็มีกิจกรรมน่าสนใจอีกมากมาย
“อ้ะ ใช่ๆ วันก่อนเห็นอาจารย์คณะเราคุยกับประธานชมรมภามนี่”
ภามพยักหน้า “อื้อ คณะเศรษฐศาสตร์ขอตัวชมรมขนมไทยมาเปิดบูธขนม เห็นว่าจะเอามาล่อเด็กๆ ส่วนชมรมทำอาหารเห็นว่าใช้เวทีนี้เปิดตัวชื่อชมรมใหม่ทางมหาลัยรีเควสบุฟเฟ่ต์มาทั้งไทย จีน เกาหลี ญี่ปุ่นเลย สงสัยไม่ได้กลับบ้านกันแหง”
“แล้วทางภามจะทำขนมอะไร” วินทำตาวาวขึ้นมาทันที
“ที่ชมรมคุยว่าจะทำบุหลันดั้นเมฆครับ เพราะสมัยนี้น่าจะไม่เคยเห็นกัน แล้วก็อีกอย่างยังคิดไม่ออก”
“ลูกชุบล่ะ”
ภามสะดุ้งโหยง “เอ๊ะ”
วินแสยะยิ้ม “เอารูปดาวด้วยนะ” กระเซ้าเด็กขี้เขิน พอเห็นน้องส่ายหน้ารัวๆ ก็ยิ่งหัวเราะหันไปยักคิ้วให้คนหน้านิ่งที่อมยิ้มมุมปาก
“พี่ดีนว่าขนมอะไรดีคะ” เดลกระตุกแขนเสื้อพี่ชายที่นั่งยิ้มเงียบๆ ดีนเลิกคิ้วแล้วหันกลับมามองเด็กหนุ่มข้างตัว เขากระชับมือที่กุมกันไว้แรงขึ้นอีกนิดแล้วเอ่ยช้าๆ ชัดๆ
“เอาลืมกลืนไหม”
“อุ๊ย” เสียงอุทานแรกคือเดลกับมะนาว
“อุ๊บ ฮ่าๆๆๆๆ” ส่วนเสียงหัวเราะไร้ซึ่งความเกรงใจนั้นมาจากทีมกับวิน
“พี่ดีน!” ภามร้องเสียงหลงหน้าร้อนผ่าว เกือบจะดึงมือออกแต่อีกคนกลับรั้งไว้แน่น เด็กหนุ่มอ้าปากพะงาบก่อนจะเม้มปากเก็บคำโวยวาย เขาหลุบตาไปทางอื่นไม่กล้าสบตาใคร
เล่นเอานิ้วลูบหลังมือแบบนี้..ขี้โกงนี่นา
รถซีดานสีดำทะยานฝ่าความมืดตอนใกล้เกือบเที่ยงคืน วันนี้ชมรมว่ายน้ำประชุมเรื่องงานโอเพ่นเฮ้าส์จนดึกพร้อมสรุปงานครั้งสุดท้าย ประธานชมรมอย่างเขาเลยต้องลากยาวทำเอกสารส่งมหาวิทยาลัยเรื่องของบกว่าจะเสร็จปาไปห้าทุ่ม มือถือที่อยู่บนเบาะข้างคนขับเพิ่งดับแสงไป เมื่อสักครู่เขาไลน์คุยกับภามพร้อมไล่ให้น้องไปนอนก่อนไม่ต้องรอเขาถึงบ้าน เพราะภามเองก็ดูท่าจะเหนื่อยกับชมรมตัวเองจนบางวันเห็นนั่งกินขนมปังร้านสะดวกซื้อตอนเช้า
ชายหนุ่มหมุนพวงมาลัยเมื่อถึงเขตหมู่บ้าน อาการง่วงงุนเริ่มกล้ำกรายจนเขาต้องตบแก้มตัวเองให้ตื่น ภาพเบื้องหน้าพร่าเลือนไม่ชัดเจนเหมือนโดนดึงเข้าไปในฝัน
..
“เฮ้ย อิน อย่าเผาครัวพี่!!” กรณ์ร้องลั่นเข้าไปตะครุบแฟนตัวเองที่สาดน้ำมันลงกระทะอย่างไม่กลัวตาย
“จะทอดไก่มันต้องน้ำมันท่วมๆสิ” คนโดนล็อคสองมือหันมามองอย่างงุนงง
“แต่ก็ไม่ใช่ซัดน้ำมันไปเกือบทั้งขวด” ชายหนุ่มยกกระทะออกแล้วดันร่างเจ้าตัวแสบกลับไปนั่งที่โซฟา เขานั่งยองๆ ตรงหน้าแล้วจับแก้มอีกฝ่ายดึงด้วยความหมั่นเขี้ยว
“อินอยากทำของอร่อยๆ ให้พี่นี่นา” เด็กหนุ่มทำหน้าม่อย
“เอาไว้วันหลังพี่จะสอนให้” จับมือคนรักบีบเบาๆก่อนจะประสานนิ้วเข้าด้วยกัน
อินอมยิ้มเขาแกล้งกระชากให้กรณ์ถลาเข้าหาตัวจนใบหน้าชายหนุ่มซุกเข้ากับอก จากนั้นสองขาสองแขนก็กอดหมับเกี่ยวแน่น
“อิน..พี่หายใจไม่ออก” กรณ์ใช้สองมือดันโซฟาเอาไว้เป็นหลัก แต่ดูเหมือนอินจะไม่สนใจ
เด็กหนุ่มเคลื่อนใบหน้าเข้าใกล้ กระซิบริมใบหูของอีกฝ่ายเสียงแผ่ว
“งั้น..กินอย่างอื่นก่อนไหม” งับใบหูแล้วขยับมาจูบที่สันกรามหนักๆดังจุ๊บ
กรณ์หัวเราะหึ เขางับอกคนรักผ่านเสื้อยืดตัวบางจนร่างในอ้อมแขนสะดุ้งโหยง หยอกล้อกันอยู่สักพักก่อนที่เสื้อผ้าจะหลุดออกเปลี่ยนเป็นความเร่าร้อนพร้อมเสียงครางเครือ
ถ้ารู้ว่าหลังจากนี้จะไม่ได้กินอาหารฝีมืออินอีก...เขาจะยอมให้น้องทำครัวไหม้
ถ้ารู้ว่าหลังจากนี้จะไม่ได้รักกันอีก..เขาจะกอดน้องทั้งวันทั้งคืน
ถ้ารู้ว่าหลังจากนี้ต้องจากกันตลอดกาล...เขาจะไม่มีวันปล่อยมือน้องไป
“พี่รักอิน รักมาก”
เอี๊ยดดดดด!!
เสียงเบรกลั่นถนนพร้อมรถที่กระตุกหยุดเฉียดกำแพงบ้านตัวเองไปเพียงไม่กี่เซ็น ดีนเกร็งมือกำพวงมาลัยแน่นใบหน้าซีดเผือด ลมหายใจหอบกระชั้นด้วยความตกใจ
“บ้าเอ๊ย”
เขาถอนใจเฮือกแล้วซบหน้าลงกับพวงมาลัย คิ้วเข้มขมวดมุ่นปวดไปทั้งขมับจนต้องกัดฟันกรอด เหงื่อเม็ดเล็กๆผุดขึ้นจากอาการตึงเครียดของเจ้าตัว ใบหน้าของใครบางคนกำลังชัดขึ้นเรื่อยๆ แต่สมองของเขากลับต่อต้าน
“คุณดีน!!”
“พี่!!”
เสียงทุบกระจกรถและเสียงร้องเรียกทำให้ชายหนุ่มต้องควานมือไปปลดล็อก ประตูรถโดนกระชากออกแล้วแม่บ้าน คนสวน แม้กระทั่งน้องชายเขาก็รีบพุ่งเข้ามาหา
“พี่เป็นไรรึเปล่า” ดอนจับพี่ชายพลิกซ้ายพลิกขวา เขากำลังจะนอนแต่ได้ยินเสียงรถเบรกดังอยู่หน้าบ้านเลยออกมาดูที่ระเบียง พอเห็นเป็นรถพี่ก็ใจหายวาบรีบวิ่งออกมาจากบ้านทั้งๆที่เท้าเปล่า
ดีนส่ายหัวเขาตบไหล่น้องเบาๆ
“ไม่เป็นไร ไม่ชน พอดีปวดหัว” คนสวนช่วยพยุงตัวออกมาจากรถ ครู่ใหญ่พี่คนโตของบ้านถึงทรงตัวได้และแววตากลับมาชัดเจนเหมือนเดิม
“ไปโรงพยาบาลไหมคะ” แม่บ้านใจเสีย ดีที่คุณหนูเดลหลับสนิทไม่รู้เรื่องอะไร
“ไม่ต้องๆ ผมโอเคแล้ว” ดีนโบกมือไม่อยากให้วุ่นวาย “ดอนเก็บรถให้พี่หน่อย..แล้วก็..” เขากวาดตามองคนทั้งสาม “ไม่ต้องบอกใครเรื่องนี้ ผมคงหลับในเฉยๆ”
พอโดนย้ำเสียงแข็งถึงไม่อยากยอมรับหากทั้งสามคนก็ทำได้แค่เพียงพยักหน้า ดีนโดนประกบตัวส่งถึงห้องนอน เขาปฏิเสธการกินยาหรือการดูแลทุกอย่าง ได้แต่ทิ้งกายนอนหงายลงบนเตียงนอนด้วยความเหนื่อยล้า มือใหญ่พาดหน้าผากดวงตาจับจ้องเพดานท่ามกลางความมืดมิด
“อิน..งั้นเหรอ”
---------------------------------
Talk
มาเร็ว...แต่ไม่ต้องดีใจไปเพราะจริงๆคือมีต้นฉบับอยู่ในมือ (ฮา) ปกติจะลงที่ธัญฯเร็วกว่าหนึ่งตอน
แต่ช่วงนี้คนมาเล่นในเพจด้วยเลยกลัวมีการสปอยเกิดขึ้น เลยยกผลประโยชน์อัพติดๆกันไปเลย
ต่อไปนี้ก็อัพเท่ากันหมดเนอะ ^^; ตอนถัดไปยังมาได้ครึ่งทางเอง
อ่านแล้วเหมือนสั้น แต่ลงเท่าๆกันนะคะ 10หน้า A4 +- อยู่ที่จะจบลงหรือไม่ลง
พี่ศิลป์ยังไม่ใช่คนข้างห้องที่อยากให้เจอจริงๆ แต่พี่เขาก็มีบทบาทอยู่ในเรื่องเลยอธิบายสักหน่อย
ตอนนี้ไม่มีภาพประกอบ (คนวาดสลบ ฮ่าๆ)
เอาภาพวาดฝีมือผู้แต่งไปแก้ขัดก่อนนะคะ
ป.ล 1 ขำคอมเมนท์มากแต่ละคนดูแค้นแมงกะพรุน
ป.ล 2 ภามอยู่ใกล้พี่ดีนแล้วใจไม่ดี เหมือนเจอไอดอลสุดเลิฟอยู่ใกล้ตัว
https://www.facebook.com/iamlazysheep/ (https://www.facebook.com/iamlazysheep/)
#ดีนภาม
อร่อยกับภาม
(http://i644.photobucket.com/albums/uu167/iamseesai/pita01.jpg)
เป็นขนมปังเลบานอนค่ะ ขายเป็นถุงชิ้นประมาณฝ่ามือ ถุงนึงหลายชิ้นราคาแค่สามสิบกว่าบาท หาซื้อได้ตามวิลเลจ
ไม่แน่ใจท็อปจะมีไหม แช่เย็นไว้แล้วเอามาอุ่นตอนจะกิน หรือจะเอาไปนาบกะทะใส่เนยอีกทีก็ได้ ผู้เขียนเคยยัดใส้หมูสับ
ผัดซอส เอ็นจอยมากค่ะ ^^
(http://i644.photobucket.com/albums/uu167/iamseesai/pita02.jpg)
(http://i644.photobucket.com/albums/uu167/iamseesai/pita03.jpg)
(http://i644.photobucket.com/albums/uu167/iamseesai/pita04.jpg)
-
ค่อยๆ จับมือไปด้วยกันอย่างมั่นคงนะครับ
-
o13 :กอด1:
-
ต้นบทอย่างหวานอ่ะ
แต่ตอนท้ายๆ นี่ม่ายยยนะ
ไม่อยากให้เรื่องในอดีตกระทบกับพี่ดีนมากขนาดนี้เลย
ถ้าเบรกไม่ทันล่ะ ฮือ
ขอบคุณคนเขียนนะคะ สนุกมากๆๆ
-
การ์ตูนที่วาดน่ารักอีกแล้ว :กอด1:
อ่านเนื้อเรื่องไปก็มีต้องไปค้นหาภาพรูปขนมที่ไม่รู้จักมาดู จะนึกหน้าตาขนมออก
สนุกไปอีก o13 เพิ่มอรรถรส
-
โอ้ยตาย จะมาระลึกความหลังอะไรตอนขับรถคะ? ไม่ดีไม่งามอย่างรุนแรง :m31:
-
ใจหายใจคว่ำหมดนึกว่าพี่ดีนจะเสยเสาเสยรั้วซะแล้ว
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ภามกับดีนน่ารัก~อยากให้จำได้เร็วๆ :katai2-1:
-
ตัวการ์ตูนน่ารักจัง อยากกินบุหลันดั้นเมฆ อิอิ
-
:mew3: โรแมนติกจังชอบบบบบบบบบบบบบบบ
-
ความจำค่อยๆกลับมาแล้วอ่าา
-
หึยยยย เพิ่งได้อ่านเรื่องนี้อะ ดีงามมมมมมมมมมมมมมมาก พลาดไปได้ไงตั้งนานนนน
-
ใจหายใจคว่ำหมดเลยนึกว่าพี่ดีนจะเจออะไรหนักๆซะแล้ว แต่เหมือนความทรงจำในอดีตชาติกำลังจะเด่นชัดขึ้นเรื่อยๆสินะ
การ์ตูนน่ารักมากค่ะ คนเขียนวากน่ารักมากๆ
-
ชอบช่วงอร่อยกับภาม อิอิ
พี่ดีนกำลังจะจำได้บ้างแล้ว ทางน้องภามล่ะ ชาตินี้คงสมหวังน้า :ling3:
-
:-[
-
อีกกี่ชาติก็จะรักเนอะ!! #ทีมภามดีน :mew1: :z2:
-
เสียวแว่บบบบบเลย ตอนพี่ดีนเห็นภาพในอดีตแล้ว 'เอี๊ยด' ตกใจหมด :z3:
เริ่มเห็นภาพเก่า ๆ บ่อยขึ้นแล้วว ใครจะจำได้ก่อนกันน้อ
//พี่ศิลป์จะมาเป็นคู่แข่งพี่ดีนรึป่าวเนี่ย
-
ชอบการ์ตูนท้ายเรื่องอ่ะ น่ารักกกกกกกกกกกกกก :impress2:
-
:o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
กริ๊ดดดดดดดดดดดดด ทุบโต๊ะ เขย่าจอมาก ตอนนี้เขินหนักมาก เขินไปพร้อมน้องภาม
เขินตัวแตกจริง ๆ แหละตอนนี้อิพี่ดีน แกล้งน้อง ร้ายมากกกกกกกกกกกกกกกนะแก๊
ทำน้องภามลูกข้อยตัวแดงเป็นกุ้งต้มเลย น้องภามเอ๋ย ยังไงก็แพ้พี่เขาอยู่ดีสินะ ฮ่าๆๆๆๆ
ความทรงจำเลือนลางเริ่มค่อย ๆ ชัดเจนขึ้นแล้ว จะมีผลกระทบอะไรกะปัจจุบันนะ
ได้กลิ่นมาม่าลอยมาแต่ไกล เก๊ายังไม่อยากกินมาม่านะ :mew4: :mew4: :mew4:
-
#แมงกะพรุนหวาน
-
การ์ตูนน่ารักมาก ๆ ค่ะ o13
-
ชอบเรื่องนี้มากเลย ชอบเวลาคนน้องทำอาหารมาให้คนพี่ แต่ใจเสียทุกครั้งเวลานึกไปถึงตอนแรกๆที่ทั้ง2คนฆ่าตัวตาย
-
คนข้างห้องจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องในอดีตชาติไม่ทางใดก็ทางหนึ่งหรือเปล่านะ
-
พี่ดีนเกือบไปแล้ว เหตุการณ์ในอดีตมารัวๆแบบนี้
จะมีอะไรเกิดขึ้นรึป่าวเน้อ หวังว่าคงไม่ดราม่ามากนัก
การ์ตูนท้ายเรื่องน่ารักมาก อ่านแล้วอยากไปลองทำดูบ้างเลย
-
:impress2:
-
:hao4: :hao4:
-
โอยยย แอบใจไม่ดี กลัวพี่ดีนจะเป็นอะไร
รอตอนต่อไปค่า
ปลวงการ์ตูนท้ายเรื่องน่ารักมากค่า
-
พี่ดีน!!!!!
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
มีแต่ของน่ากิน
-
พี่ดีนเริ่มเห็นภาพในอดีตบ่อยขึ้นแล้วง่าาา
ชาตินี้ขอให้รักกันดีทีเถอะ
จีบกันซะเขินจนหัวใจจะวายเลยยย ><
-
พี่ดีนละมุนอะไรขนาดนี้ :mew1: จะละลาย จะตายยยยยย
ชอบภาพประกอบมากเลยค่ะ น่ารัก
-
:katai1:
-
:impress2:
-
พี่ดีนความทรงจำก็เริ่มชัดแล้ว...อยากให้ทั้งคู่จำเรื่องราวในชาติที่แล้วได้อ่ะ แต่ไม่ได้อยากให้รักกันเพราะเป็นอิน กับกรณ์ แต่อยากให้รักกันเพราะเป็นดีนกับภาม คืออยากให้ทั้งคู่เอาเรื่องราวในอดีตมาเป็นคล้ายๆเครื่องเตือนใจ ไม่อยากให้ทั้งดีนและภามเจอเรื่องร้ายๆอีก
ปล.รักเรื่องนี้มากกก ละมุนนนน //น้องภามเขินทีคนอ่านแก้มแทบแตก //รักคนเขียนด้วยย อิอิ
-
กลับชาติมาเกิดทั้งสองคนใช่มั้ยตอนที่ตายพศ.อะไรแล้วปัจจุบันพศ.อะไรแล้วจะกล่าวถึงครอบครัวเดิมที่เคยเป็นพ่อแม่มั้ยอยากรู้อ่ะว่าตอนนี้ทุกคนเป็นอยู่ยังไงแต่ตอนที่กล่าวถึงอินกับกรณ์มันให้ความรู้สึกเหมือนไม่ได้ย้อนอดีตเลยเหมือนทั้งสองคนอยู่ในยุคปัจจุบันมากกว่า
-
ตอนนี้พี่ดีนรุกหนักแล้ว มีจับมงจับมือด้วย
น้องภามก็เขินตัวแตกไปเลยซิ
-
ตอนต้น อมยิ้มแก้มแตก
ตอนปลาย ใจหายแว้บบ
ดีแล้วที่ไม่เป็นอันตราย
-
ใจนี่หายว้าบ อันตรายเหลือเกินค่ะพี่ดีน
-
ชาติที่แล้วรักกันมากแค่ไหน ชาตินี้ที่ได้มาเจอกันอีก คงรักกันมากกว่าเดิม
-
พี่ดีนเริ่มเห็นภาพชัดขึ้นเรื่อยๆ น้องภามก็ยังคงน่ารักเหมือนเดิม
-
อยากให้มีคนมากุมมือแบบนี้บ้างจังเลยยยยยยยยยย กิ้วๆๆ :hao7:
-
กลิ่นมาม่าโชยมาล่ะ ไม่อยากกินนนน
-
สนุกอะ พึ่งเคยเข้ามาอ่าน กลายเป็นแฟนคลับน้องภาม
ส่วนคนข้างห้องนี้รุ่นน้องไม่ใช่ว่าเป็นดอนรึเปล่า
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยย :z3: :z3:
ยิ้มแก้มแตก
ฟินแทนภาม!!! :katai1: :katai1:
-
พี่ดีน นี่ก็มือไวใช่ย่อยน้าาาาา รอดูความอดทนของพี่ดีน :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
โอ้ยละมุนละมัย :katai1:
-
ความทรงจำที่อยากจะลืม
-
โหหลับใน ดีนะดันไม่เป็นไร//ขอให้ชาตินี้ไม่มีอุปสรรคนะ
-
คนน้องยังน่ารักสำหรับคนพี่ตลอดเลยย
:mew1:
-
อ่านทีเดียวรวด
ข้ามคืนกันเลยทีเดียว
เรื่องสนุกมากๆ น่าติดตาม น่าสนใจ
เห็นผ่านๆหลายครั้งแต่ก็ไม่ได้เข้ามาอ่าน
ตอนนี้ยังเสียใจอยู่เลยว่าทำไมไม่อ่านให้เร็วกว่านี้ อิอิ
ปล ติดตามและเป็นกำลังใจให้คนแต่งจ้า
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดด
-
ความฝันในอดีตเริ่มชัดขึ้นเรื่อยๆ จะส่งผลให้สองคนกลัวปัจจุบันไหมคะเนี่ย
ปล.อ่านแล้วหิวทุกตอน ยิ่งเจอรูปประกอบน่ารัก แทบจะวิ่งไปหาซื้อที่ท็อปมาทำตามเลยค่ะ :hao5:
-
เกือบไปแล้วนะดีน
-
โล่งอก เกือบไปแล้วมั้ยล่ะ
-
ขอสมัครเป็นแฟนคลับดีนภามค่ะ
อ่านยาวรวดเดียวเลย ดีกับใจจริงๆๆ
-
หวังว่าคงไม่เหมือนชาติที่แล้วนะ ขอให้เขารักกันยาวๆ
-
อย่ากลัวอดีต จนให้มาทำร้ายปัจจุบันนะ :L2:
-
เกือบไปแล้วพี่ดีนนนน :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
สนุกมากจริงๆ ครับ
เรื่องน่ารักแต่ตอนย้อนอดีตนี่สะเทือนอารมณ์ไม่น้อย
-
เรื่องนีีฟินมากกก ถึงแม้เริ่มเรื่องจะมาจากโศกนาฏกรรม แต่ดีต่อใจมากกกก
พี่ดีนคนดีของน้องงง น่ารักทุกตอน
ค่อยๆรักกันนะ อย่าให้มีอุปสรรคอะไรเยอะเลยน่าา
-
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
เป็นนิยายที่น่ารักนะและน่าลุ้นพอๆกันไปเลยว่าพาสอดีตจะมาตอนไหนอยากรู้มากปัจุบันหวานๆแต่พอนึกถึงอดีตแล้วอยากร้อง
-
o13
-
ตอนที่ 12 ด้ายสีแดง
“ทางนี้ครับน้อง มาคณะนี้ไม่มีขาดทุน มาเศรษฐศาสตร์ม.T ครับ” เสียงเรียกน้องๆมัธยมปลายที่เดินถือเอกสารงุนงงมองซ้ายมองขวาดังกันให้ลั่น
วันนี้มีโอเพ่นเฮ้าส์มหาวิทยาลัย น้องๆจากโรงเรียนมากมายมารวมตัวกันจนละลานตา ภามบิดตัวหลังจากช่วยพี่ๆ ในชมรมเตรียมทุกอย่างจนเสร็จ ที่ใต้ถุนคณะตอนนี้มีบูธขนมไทยเล็กๆ ไว้แจกขนมเด็กที่เข้ามาดูวิชาการสอน เมื่อคืนพวกเขานึ่งขนมกันตั้งแต่ตี2จนหกโมงเช้า แล้วยังทยอยทำเผื่อเอาไว้ตอนนี้มึนกลิ่นขนมไปจนหมด
“ขนมถ้วยเหรอคะพี่” เด็กสาวหน้าตาน่ารักถักเปียเรียบร้อยเดินมากับเพื่อนอีกสองคน จดๆจ้องๆ ขนมหน้าตาแปลกที่อยู่ในถ้วยตะไล
“ขนมถ้วยฟิวชั่น? สีน้ำเงินมีจุดเหลืองตรงกลาง” น้องคนหนึ่งหยิบมือถือขึ้นถ่ายรูปเพื่อนำไปอัพโซเชี่ยลตามนิสัย
ภามหัวเราะแล้วใช้ไม้พายคว้านเอาขนมใส่ถ้วยกระดาษให้น้องคนละชิ้น
“บุหลันดั้นเมฆครับ รู้จักไหม”
เด็กๆสายหัวพรืดทำหน้าเหมือนไม่ใช่ภาษาไทย
“เป็นขนมไทยโบราณ ตรงกลางทำจากไข่ บุหลันแปลว่าพระจันทร์ครับ ทำเพื่อสื่อถึงพระจันทร์อยู่กลางท้องฟ้า ลองกินดูสิ”
สาวๆ มองสบตากันก่อนจะกินขนมในมือทีเดียวทั้งชิ้นก่อนจะทำตาโตมองหน้ากัน
“เฮ้ยพี่!! อร่อยอ่ะ หนูจะหากินได้ที่ไหน!!”
“เหมือนกินขนมถ้วยไส้สังขยาเลย หอมอร่อยมาก”
“แป้งเหมือนขนมน้ำดอกไม้เลย โอ้ย พี่ ชอบบบ”
คนอื่นๆ ในชมรมขนมไทยหัวเราะเอ็นดู แค่เห็นน้องๆ ชอบพวกเขาก็ดีใจหายเหนื่อย เมื่อคืนสมาชิกชมรมขนมต้องนั่งนึ่งแป้งเป็นร้อยถ้วย แถมเจ้าบุหลันดั้นเมฆเนี่ยต้องมีจับจังหวะพอแป้งเริ่มสุกจับตามขอบถ้วยต้องยกออกพักให้ขนมยุบตัวเป็นหลุมจากนั้นก็หยอดไข่แดงผสมน้ำตาลลงไปเพื่อนึ่งต่อ กว่าจะออกมาหน้าตาสวยแบบนี้เล่นเอาคนทำขนมแต่ละคนน้ำหนักลงไปตามๆกัน บางคนนี่นั่งสัปหงกหน้าที่นึ่งเลยด้วยซ้ำ
“คนละชิ้นนะคะ ถ้าอยากได้เพิ่มให้ไปเดินดูคณะเศรษฐศาสตร์จนทั่วก่อนแล้วตอบคำถามพี่ๆเขา ถ้าตอบถูกจะได้คูปองมาแลกขนมเพิ่มจ้ะ มีขนมพระพายด้วยนา” พี่กิ๊ฟฟี่โชว์ขนมน่ารักในถ้วยกระดาษ เป็นแป้งก้อนกลมๆสีพาสเทล หลากหลายสีสอดไส้ถั่ว
เด็กๆ ร้องชอบใจเพราะไม่เคยเห็นขนมน่ารักแบบนี้มาก่อน แล้วรีบพากันเดินดูคณะอย่างตั้งอกตั้งใจ ดูท่าทางแผนล่อด้วยขนมของคณะเศรษฐศาสตร์จะได้ผล
“ภามไปพักก่อนไหม เมื่อคืนกว่าจะได้นอน เดี๋ยวให้คนอื่นมาผลัด” หัวหน้าชมรมเอ่ยทักเพราะเห็นน้องง่วนทำโน่นนี่จนดึกแถมนอนไปไม่นานก็ลุกแต่เช้ามาเตรียมของอีก
เด็กหนุ่มขยี้ตาจะว่าไปก็อยากพักเหมือนกัน “งั้นเดี๋ยวผมมารับช่วงต่อบ่ายๆนะครับ”
พอได้รับคำอนุญาตภามก็อดไม่ได้ที่จะแบ่งขนมบางส่วนใส่กล่องเพื่อเอาไปแบ่งเพื่อนๆ ด้วย เขาเดินลัดเลาะตามตึกพลางมองนาฬิกา ตอนนี้ก็สิบโมงจะครึ่งแล้วแว่บไปดูมะนาวกับเดลหน่อยน่าจะดี
โรงยิมที่เขาเคยมาตอนปฐมนิเทศตอนนี้เต็มไปด้วยสมาชิกชมรมการแสดงที่กำลังวิ่งวุ่น ช่วงบ่ายจะมีละครโชว์ให้น้องๆ ดูทำให้ตอนนี้เตรียมฉากกันวุ่นวาย ภามใช้สิทธิ์ความเป็นเพื่อนเนียนเข้าไปด้านในแล้วพบกับสองสาวกำลังท่องบทงึมงำพอดี
“โห ไม่ธรรมดา” เขายิ้มกว้างเพราะสาวๆวันนี้ใส่ชุดกระโปรงฟูฟ่อง แต่งหน้าสดใสสวยมาก
“ภามมมมม ฮือ ตื่นเต้นอ่ะ” ทั้งมะนาวทั้งเดลแย่งกันพุ่งเข้าใส่ “เราต้องการขนมชโลมใจ” แล้วก็เผลอเผยความในใจออกมา
ภามส่ายหัวขำๆ เขาเปิดกล่องขนมส่งให้เรียกเสียงอุทานตื่นเต้น สองสาวควักมือถือถ่ายรูปโพสต์ลงโซเชี่ยลอย่างรวดเร็ว
“อันนี้ของทีมเหรอ” มะนาวชี้กล่องขนมในถุงที่วางเอาไว้ข้างๆ
“อือ ไม่เผื่อไว้เดี๋ยวโดนงอน”
“แล้วของพี่ดีนล่ะ” เดลเอียงคอมองตาแป๋ว
“กล่องข้างล่า...เอ้ย!!” คนหลุดปากปิดปากหมับแต่ก็ไม่ทัน สาวๆหัวเราะคิกคักโดยเฉพาะเดลที่หยิบกล่องขนมมาถ่ายรูปแล้วพิมพ์มือถือยุกยิก
ภามชักใจไม่ดี “ทำอะไรอ่ะเดล”
พิมพ์เสร็จกดส่ง เจ้าหล่อนก็หันมือถือมาให้เพื่อนดู “แฮ่...........”
“เฮ้ย!!”
ภาพกล่องขนมแถมมีภาพเขาเป็นฉากหลังลางๆ ถูกโพสต์ลงเฟสบุ้ค พร้อมแคปชั่นชวนป่วนหัวใจ
@ Rattanon_dean พี่ขา มีคนจะเอาเสบียงไปให้ ♡ ♡
แถมมีการแท็กชื่อเขาลงบนเงาลางๆ นั่นด้วย!!
“เดล!!!!” เด็กหนุ่มหน้าแดงโวยวายจะลบสเตตัส แต่ก็ไม่มีทางทันพลังแฟนคลับที่ดูจะพร้อม24ชั่วโมง คอมเมนท์และไลค์กระหน่ำอย่างรวดเร็ว
มะนาวไฮไฟว์กับเพื่อนแล้วยิ้มร้ายจนคนมองอยากจะบ้าตาย นับวันสองคนนี้ชักเข้ากันจนเกินไปแล้วนะ
“อุ้ย พี่ดีนตอบมาแล้ว”
ภามสะดุ้งโหยง ทำเป็นเมินมองไปทางอื่นไม่สนใจ
“พี่บอกว่า ให้มาหาที่คณะบริหาร พี่จะอยู่ที่นี่จนถึงเที่ยง” หญิงสาวทั้งคู่หันมามองเพื่อนแล้วทำตาวับวาว “นะจ้ะ ภาม” ลงท้ายเสียงได้น่าตีสุดๆ
คนโดนล้อแยกเขี้ยวใส่แต่ยังไม่ทันได้ทำอะไรแขนหนักๆก็พาดไหล่เขาจนตัวเอียง
“เอาขนมมาอีกแล้ว?” อเล็กซ์เอื้อมมือหยิบขนมจากกล่องของสาวๆ พลางทำหน้าพึงพอใจกับรสชาติ
ภามยิ้มให้รุ่นพี่พลางล้วงกระเป๋ากางเกง ใช้แขนเป็นตัวกั้นไม่ให้เบียดกับอีกฝ่ายมากนัก
“ตอนนี้ที่คณะยังมีอีกครับ”
อเล็กซ์ส่ายหัว “ไปตอนนี้ภามก็ไม่อยู่” เขารั้งร่างอีกฝ่ายใกล้เข้ามาอีก “ตกลงไปคิดมาบ้างรึยัง”
“ภาม..” มะนาวเรียกเสียงเบาหวิว หากภามกลับยิ้มให้แล้วส่ายหัวน้อยๆ เขาจับแขนของรุ่นพี่ออกอย่างสุภาพ
“ผมจำได้ว่าเคยปฏิเสธพี่แล้ว”
หนุ่มลูกครึ่งยักไหล่ “ถึงถามไงว่าคิดดูบ้างรึยัง”
“เสียเวลาคิดทำไมละครับ” ภามยิ้มจนตาหยี “เพราะผมไม่เคยรู้สึกอะไรแบบนั้นกับพี่”
อเล็กซ์เดาะลิ้นหรี่ตามอง ท่าทางยิ้มง่ายแต่ดูเหมือนจะไม่ค่อยง่ายอย่างที่เห็น “เพราะมีคนที่ชอบแล้ว?”
“ครับ” ตอบชัดเจนจนสองสาวที่ฟังอยู่แอบกรี๊ดเบาๆ
ชายหนุ่มกอดอกยิ้ม “หืม...เจ้าดีนนะเหรอ” เขาเลิกคิ้วยั่วเย้าเพราะจริงๆแล้วทั้งเขาทั้งดีนอยู่คณะบริหารปีเดียวกัน
ภามเม้มปากแน่นแล้วถอนใจออกมา “พอเหอะครับผมมีธุระ มะนาวเดล เราไปนะ” ก้มลงหยิบถุงขนมพร้อมหมุนตัวเตรียมจะออกจากโรงยิม
“ยังไม่เป็นแฟนกันพี่ก็มีสิทธิ์” ชายหนุ่มส่งเสียงไล่หลังก่อนจะชะงักงันเมื่อน้องหันมายิ้มให้
“พี่รู้ได้ไงครับว่ายังไม่ได้เป็น” ทิ้งท้ายพร้อมโบกมือลา เขาได้ยินเสียงกรี๊ดของเดลกับมะนาวดังลั่น สองขารีบก้าวฉับๆคอแข็งหน้านิ่ง ทันทีที่พ้นหัวมุมโรงยิมคนใจกล้าก็นั่งยองๆ ปิดหน้าปิดตาตัวเอง
แม่ง
โคตร
อาย!!
คณะบริหารตอน11โมงมีคนดูงานอยู่ประปราย อาจเป็นเพราะใกล้เที่ยงแล้วทำให้น้องๆไปหาที่กินข้าวกันหมด ภามมองตึกคณะขนาดใหญ่สะอาดตายืนลังเลว่าจะเข้าไปดีไหมหรือไลน์บอกพี่ดีนให้มาเอาขนมดี
“อ้าวน้องภาม”
เสียงเรียกมาพร้อมสัมผัสหนักๆที่ไหล่จากด้านหลัง เด็กหนุ่มสะดุ้งโหยง เหลียวมองเจ้าของเสียงไม่คุ้นหู
...ใครฟะ??
คนไม่คุ้นหน้ายิ้มแฉ่ง “มาหาดีนใช่ไหม พี่เห็นในเฟส มาๆจะพาไปส่ง” เขาคว้าข้อมือเด็กที่ยังยืนงงแล้วลากเข้าลานอเนกประสงค์ของคณะ ไม่สนใจใบหน้าแตกตื่นของน้องแม้แต่นิด
“ดีน น้องมาแล้ว”
“เหวอ พี่ไม่ต้องตะโกน” พยายามห้ามคนนำทางแต่ไร้ประโยชน์สุดๆ เพราะคนแถวนั้นหันมามองเป็นตาเดียวกัน
ภามเบะปากปล่อยให้พี่เขาลากพรืดๆไปถึงจุดลงทะเบียนของคณะ ตรงนั้นมีนักศึกษาคณะบริหารติดบัตรสต๊าฟนั่งกันอยู่เป็นกลุ่มแต่ละคนก็ยิ้มกรุ้มกริ่มให้หน้าร้อน ส่วนคนโดนเรียกเหมือนเพิ่งคุยโทรศัพท์เสร็จเพราะเห็นเก็บมือถือเข้ากระเป๋าแล้วหันมามองภามเต็มตา
“เชิญครับ ไหนเสบียง พี่ได้ยินฝีมือมานานแล้วต้องขอลองสักหน่อย” พี่คนหนึ่งในกลุ่มถามถึงค่าผ่านทางก่อนใคร โดยไม่ได้รู้สึกรู้สมของสายตาหงุดหงิดของเจ้าของขนมตัวจริงด้านหลัง
ดีนกวักมือเรียกแต่น้องก็ฝ่าเข้าไปหาไม่ได้เพราะไอ้เพื่อนเวรจงใจบังเขาไว้ด้านหลังสุด จะลุกก็ไม่ได้อีกสุดท้ายเขาก็ได้แต่มองสบตาแล้วพยักหน้าให้ภามยอมๆไปซะ
เด็กหนุ่มหัวเราะแห้งๆ เขาหยิบกล่องขนมออกมาแล้วหยิบแจกพี่ทุกคน ส่วนของทีมก็โดนไถไปจนเรียบ ภามรีบหยิบบุหลันดั้นเมฆกับขนมพระพายออกมาอย่างละชิ้นส่งให้คนที่เขาตั้งใจมาหากลัวจะอดกินเสียก่อน
ด้วยความที่ขนมชิ้นเล็กไม่ถึง5นาที ขนมสองชนิดก็หมดเกลี้ยงพร้อมเสียงฮือฮาตื่นเต้นของชาวคณะบริหารที่ไม่เคยกินขนมไทยโบราณ
“อร่อย” ดีนเลียปลายนิ้วตัวเอง น่าเสียดายที่โดนแย่งขนมไปหมดทำให้ได้ลิ้มลองแค่นิดเดียว
“อร่อยมากเหอะมึงงง” เพื่อนคนหนึ่งโวยวาย “ขนมอะไรวะไม่เคยเห็น ก้อนกลมๆเนื้อแป้งเหนียวแต่ไส้ข้างในหวานกำลังดีเลย ยิ่งมีกะทิหอมๆเพิ่มเค็มนี่เด็ดมาก”
“ใช่ๆ สีน่ารักมากอ่ะ ใส่ถ้วยแบบนี้แล้วน่าเอ็นดู” สาวๆ ก็ถ่ายรูปกันใหญ่
“บุหลันดั้นเมฆกับขนมพระพายดีนตอบแบบไม่มีลังเล
ภามเลิกคิ้วแปลกใจ พี่ดีนดูเหมือนจะรู้จักขนมไทยเยอะมากจนไม่น่าเชื่อว่านักศึกษามหาวิทยาลัยปี3จะรู้มากขนาดนี้
“คุณย่าพี่ชอบทำขนมไทย” ดีนตอบให้โดยไม่ต้องถามเพราะหน้าน้องบอกชัดว่าสงสัย
เสียงวิพากษ์วิจารณ์ขนมดังขรมลากยาวไปจนถึงวิธีทำ หนุ่มๆสาวๆเปิดมือถือเสิร์จหาข้อมูลว่าจะไปหากินที่ไหนได้บ้างสร้างรอยยิ้มบนใบหน้าของคนทำ
“ว่าแต่ พี่ทำอะไรอยู่เหรอครับ” ภามมองกลุ่มพี่ๆ ที่นั่งรวมกลุ่มอยู่หลังโต๊ะแน่นอนว่าพี่ดีนด้วย ที่ดูน่าสงสัยคือเชือก? ด้าย? เหมือนเป็นด้ายที่รวมกันเป็นเส้นหนาขึ้นมาหน่อยสีแดงสดผูกกับนิ้วก้อยทุกคนเอาไว้ ส่วนปลายของมันนั้นหายไปใต้ผ้าที่อยู่บนโต๊ะ
“อ๋อ อันนี้นะคะน้องภาม” พี่สาวคนหนึ่งที่ไม่มีด้ายผูกนิ้วรีบลุกขึ้นมาอธิบาย ไหนๆแล้วเธอก็เชิญน้องมัธยมอีกสองสามคนแถวนั้นมาฟังพร้อมกัน
“เพื่อเป็นการสร้างสัมพันธ์อันดีและอยากให้น้องๆรู้จักคณะบริหารอย่างถ่องแท้ พี่ๆ ก็เลยจัด “บัดดี้รุ่นพี่นำทาง” ขึ้นมา โดยพี่ที่ถูกเลือกจะเป็นคนพาน้องทัวร์คณะตั้งแต่ชั้นบนของตึกไล่ลงมาถึงงานจัดบอร์ดชั้นล่าง ปกติพี่หนึ่งคนเราให้นำน้อง 1-5คน ตอนนี้น้องมีน้อยเลือกหนึ่งต่อหนึ่งได้เลยค่ะ วิธีเลือกไม่ยากเราใช้วิธีจับด้ายแดงค่ะ ” พี่สาวหยิบปลายด้ายที่โผล่พ้นจากผ้าขึ้นมาให้ดู
“พี่เอาผ้าคลุมปิดเอาไว้จะได้ไม่รู้ว่าปลายด้ายเราเป็นใคร ส่วนที่นั่งหน้าหล่อหน้าสวยอยู่ตรงนี้คือปลายด้ายทั้งหลายค่ะ” ผายมือไปยังรุ่นพี่ที่ฉีกยิ้มให้น้องๆ แต่ไม่นับประธานชมรมว่ายน้ำที่ทำหน้าเบื่อโลกอยู่
น้องมัธยมส่งเสียงชอบใจ บางคนยกมือพนมเหนือหัวเล่นไสยศาสตร์แล้วจับด้ายขึ้นมา หนุ่มน้อยที่ได้พี่สาวนำทางก็กระโดดร้องเยสหน้าชื่นตาบาน สาวๆก็ลุ้นให้ได้พี่หล่อๆ
“น้องภาม ไหนๆแล้วลองไหม” พี่สาวหันมาหาภามที่กำลังขำน้องผู้ชายที่ได้บัดดี้เป็นพี่กล้ามโต
“เอ๊ะ ห๊ะ ผมเนี่ยนะ” ชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง “ผมอยู่ปี1แล้วนะพี่”
“เอาน่า จะได้รู้จักคณะบริหารมากขึ้นไงจ้ะ คนก็ไม่ค่อยมีเลือกเลยๆ” ดันร่างน้องมายืนหน้าโต๊ะ
คราวนี้หนุ่มๆสาวๆถึงกับส่งเสียงเชียร์ พี่สาวผู้อยากได้น้องมาไว้ในการปกครองก็พยายามดึงด้ายตัวเองให้มันกระตุกจะได้รู้ว่าเป็นเส้นไหน เลยโดนเพื่อนสั่งฟาลว์อดไป ภามยืนจ้องหน้าเครียดเขาพิจารณาปลายด้ายแล้วเหลือบตามองพี่ดีน ทางนั้นก็แค่ยิ้มมุมปากให้นิดหน่อยปล่อยน้องผจญภัยเพียงลำพัง
เอาวะ!!
เด็กหนุ่มคว้าหมับเข้าที่ปลายด้ายใกล้มือที่สุดแล้วส่งให้พี่สาว เจ้าของปลายด้ายทั้งหลายมองหน้ากันว่าใครเป็นผู้ถูกเลือก หญิงสาวไล่ตามเส้นดายที่ทอดยาวก่อนที่ทุกคนตรงนั้นจะเบิกตากว้างตกตะลึง
“โหแม่ง ทำบุญด้วยอะไร”
“คนมันใช่ก็คือใช่ว่ะ”
“นี่ไม่มีส่งซิกอะไรกันใช่ไหมวะ”
“เชี่ย นี่คู่แท้ของจริง”
เสียงอุทานดังขรม พี่ๆบางคนมีการอัพโซเชี่ยลพร้อมถ่ายภาพ ส่วนพี่สาวนี่กระโดดกรี๊ดๆกับเพื่อน ในขณะที่ภามอ้าปากค้าง
...ปลายด้ายของเขาผูกอยู่ที่นิ้วก้อยพี่ดีน
ดีน รัฐนนท์เองก็ยังนั่งอึ้งจนโดนเพื่อนผลักออกมาหาน้อง คราวนี้คนพี่ถึงกับเก้อเขินทำอะไรไม่ถูกไปอีกคน พี่สาวแห่งคณะบริหารยิ้มกว้างจัดการตัดด้ายให้สั้นลงแล้วผูกปลายอีกข้างไว้ที่นิ้วก้อยของน้อง
“ปกติเดินงานแค่ครึ่งชั่วโมงก็เสร็จแล้ว แต่อีก45นาทีเจ้าดีนก็หมดเวลาช่วยงานแล้ว งั้นพี่ให้เหมาไปเลยค่ะ 45นาที เชิญตามสบายนะคะ” หล่อนตบไหล่เพื่อนตัวสูงพร้อมโบกมือหย่อยๆ
ดีนกรอกตาแล้วหันมาหาภามที่ยังทำหน้าพูดไม่ออกบอกไม่ถูก “ไปกันเถอะ..”
ทันทีที่ทั้งสองคนก้าวออกเดิน เพื่อนๆก็แกล้งตะโกนแซวกันให้สนั่นตึก
“ขอให้มีความสุข ลูกเต็มบ้านหลานเต็มเมือง!!”
“สัส!!!” ดีนหันไปด่าพร้อมชูนิ้วให้เรียกเสียงหัวเราะครืน แม้แต่น้องที่โดนล้อเองยังหัวเราะชอบอกชอบใจ
ตึกคณะบริหารมหาวิทยาลัย T นั้นเป็นตึกรูปตัว U ตรงกลางเป็นลานอเนกประสงค์ที่ตอนนี้จัดบอร์ดแนะนำคณะและวิชาเอกต่างๆ ดีนพาอีกฝ่ายเดินดูทีละชั้นแนะนำห้องเรียนทั้งขนาดเล็กและใหญ่ อีกทั้งห้องสมุดของคณะที่มีหน้าต่างพาโนราม่าเห็นวิวสวนของมหาวิทยาลัยภายนอก เรียกว่าดูดีสุดๆ
“คณะภามเป็นลูกเมียน้อยเลย” ยืนเกาะกระจกดูวิวเพลิดเพลิน “ตึกคณะเล็กนิดนึง ห้องสมุดคณะก็ไม่มีต้องใช้ห้องสมุดกลางคนอย่างเยอะ”
ดีนโคลงหัว “เห็นว่ากว่าจะได้ขนาดนี้รุ่นพี่ที่จบแล้วได้ดีเป็นเจ้าของกิจการเขาสมทบทุนช่วยสร้างน่ะ” รอจนน้องมองวิวจนพอใจก็พาเดินไปส่วนอื่น
ห้องโสต ห้องคอมพ์ ห้องประชุม เสียงทุ้มนุ่มอธิบายเป็นจังหวะจะโคนน่าฟัง ไม่รู้ว่าระยะห่างของพวกเขาลดลงตั้งแต่เมื่อไหร่ ใกล้กว่าด้ายสีแดงที่คล้องนิ้วเอาไว้คือสองมือที่สอดประสานกันโดยไม่รู้ตัว
“เดี๋ยวจบชั้นนี้ก็ลงไปดูบอร์ดแล้วไปหาอะไรกินกันไหม” ชายหนุ่มถามคนข้างๆ ที่ฉีกยิ้มส่งมาให้ ภามพยักหน้าหงึกๆ แล้วเปลี่ยนเรื่องคุยจากตึกเรียนเป็นของกิน
“ไว้ผมเอาขนมมาให้ใหม่ตอนเย็น ต้องเอาไปให้ทีมด้วยโดนไถหมดเกลี้ยงเลย” นึกถึงเพื่อนซี้ที่ตอนนี้คงวุ่นวายอยู่ชมรมว่ายน้ำ ขืนไม่มีขนมไปให้ได้มีการงอนเกิดขึ้นแน่นอน “อ้อ ต้องฝากพี่วินด้วย”
“ช่างหัววินมันเถอะ” ดีนพูดขำๆ แต่เขารู้ดีว่าน้องเขามาเผื่อคนในชมรมด้วยซ้ำ “ว่าแต่ทำไมถึงนึกทำขนมพระพายล่ะ”
“อ๋อ ขนมมันความหมายดี...แล้ว..ผมอยากให้พี่ได้ลองกินด้วย” ก้มหน้างุดๆ
ดีนเลิกคิ้ว เขากระชับมือน้องแน่นขึ้นเล็กน้อย “อยากให้พี่กิน? แล้วมันความหมายว่าอะไรครับ? “ คราวนี้คนพี่เป็นฝ่ายถาม ถึงเขารู้จักแต่ไม่ใช่ว่าจะรู้ความหมายขนมด้วย
“ขนมพระพายเป็นขนมที่ใช้ในพิธีแต่งงาน” ภามเอ่ยอ้อมแอ้ม “ทำจากแป้งข้าวเหนียวโดยสื่อถึงความรักที่เหนียวแน่น..มั่นคง” เขาค่อยๆ ช้อนตาขึ้นมองดวงตาสีสวยที่จ้องมองมา “ส่วนไส้ถั่วหวานหมายถึง..” เม้มปากข่มความร้อนที่ผิวแก้ม “ความรักอันแสนหวาน”
ตึกตัก
ชายหนุ่มหัวใจกระตุก เขาหายใจเข้าปอดหนักๆ หลับตาพร้อมขมวดคิ้ว
“ใครสอนให้ทำแบบนี้เนี่ย” สบถอุบ
“ครับ? เหวออออออ” ร้องเสียงหลงเมื่อโดนพาไปไหนสักที่
ครืดดด ปัง
ภามยืนตัวแข็งทื่อเมื่อโดนไล่ต้อนจนติดอะไรสักอย่าง เขาหันไปมองแล้วพบว่าด้านหลังคือหน้าต่างบานโตที่ตอนนี้มีผ้าม่านโปร่งปิดเอาไว้และตอนนี้พวกเขาอยู่ในห้องเรียนว่างๆที่ไม่มีใครเลย เด็กหนุ่มใบหน้าแดงก่ำทำตัวไม่ถูกเพราะไม่รู้ว่าจะรับมือพี่ดีนเวอร์ชั่นนี้ยังไง
คนตัวโตเสยผมเหมือนหงุดหงิด ด้ายสีแดงหลุดจากนิ้วของทั้งคู่แต่ดูเหมือนกันจะไม่ได้มีความหมายอะไรอีกแล้ว ดีนหยิบมือถือขึ้นมากดอะไรยุกยิกแล้วหันหน้าจอให้น้องดู ภามเพ่งมองตาปริบๆ
มันคือคลิปภาพพร้อมเสียงตอนเขาเถียงกับพี่อเล็กซ์!!!!!!!!!
“เดลส่งมาให้พี่ก่อนเรามาที่คณะแป๊บเดียว” ตอนนี้ดวงตาสวยๆ ชักมีประกายแวววับ เสียงในคลิปดังก้องในห้องกว้าง มันชัดทุกคำพูดแม้แต่ประโยคที่เด็กหนุ่มตอบดาราขี้ตื้อก่อนที่จะเดินจากมา
[ “หืม...เจ้าดีนนะเหรอ”
“พอเหอะครับผมมีธุระ มะนาวเดล เราไปนะ”
“ยังไม่เป็นแฟนกันพี่ก็มีสิทธิ์”
“พี่รู้ได้ไงครับว่ายังไม่ได้เป็น” ]
เสียงกรี๊ดของสาวๆ ตบท้ายก่อนคลิปจะดับตัวลง ภามอ้าปากเหวอไม่ใช่แค่หน้าแดงแล้วแต่เขามั่นใจว่าตอนนี้แดงไปทั้งตัวแน่นอน!!
“ภาม” ดีนขยับเข้าใกล้หากภามกลับรีบคว้าผ้าม่านมาปิดหน้าปิดตา เขาเกือบจะหัวเราะออกมาเพราะทั้งหูทั้งคอน้องแดงไปหมด “น้องภาม” เขาเรียกย้ำแล้วพยายามยื้อมือคนดื้อให้คลายผ้าม่านออก “ผ้ามีแต่ฝุ่น”
แรงที่เยอะกว่าดึงดันจนผ้าม่านหลุดออกจากมือ แต่ภามยังไม่ยอมแพ้
“ไม่เอา อย่ามอง” พยายามฝืนใช้ทั้งมือทั้งแขนบังใบหน้าตัวเองแต่ก็ไม่รอด คนขี้แกล้งดันมือเขาออกจากการบดบัง เกิดมาภามไม่เคยอายจนอยากตายขนาดนี้มาก่อนเลย
ดีนขยับรอยยิ้มกว้างดวงตาเป็นประกายระยับ เอ็นดูใบหน้าแดงก่ำอีกทั้งดวงตาที่เหมือนจะร้องไห้อยู่รอมร่อ
“ปิดไปก็เท่านั้น แดงไปหมดแล้ว” เขาแกล้งหยอก คราวนี้เลยเจอน้องขึงตาใส่
“พี่ดีน!!” ทำอะไรไม่ได้ก็โวยวายเรียกชื่อพี่เข้าสู้
“พี่ดีใจที่ภามตอบแบบนั้น..” คนฟังไพล่ตอบไปเรื่องอื่น
ภามเม้มปากแน่น บอกตรงๆว่าตอนนี้ขาสั่นไปหมดแล้ว
“ถ้าคราวหน้าเขายังมากวนอีก...” ขยับใบหน้าเข้าใกล้แล้วกระซิบริมหู “พี่จะเป็นคนจัดการเอง..ตกลงไหม”
เด็กน้อยพยักหน้ารัวๆ ถ้าตอนนี้พี่ดีนปล่อยรับรองได้ว่าเขาวิ่งสี่คูณร้อยกลับคณะแน่ๆ หัวใจจะวายอยู่แล้ว
“ไม่ปล่อยหรอกนะ” คนพี่พูดพลางหัวเราะดักทางน้องไว้เสร็จสรรพ
“ห๊ะ”
“พี่รอมานานแล้ว และจะไม่รออีก..ภามเข้าใจใช่ไหม” รอมานานทั้งชีวิต เขาจะไม่ยอมปล่อยมือนี้ไปเด็ดขาด
ภามสูดลมหายใจเข้าลึก เขาพยักหน้าอีกครั้งลดแรงขัดขืนลง จนดีนยอมปล่อยข้อมือน้องแล้วเปลี่ยนเป็นโอบรั้งเอวอีกฝ่ายกระชับเข้าหาตัว
“ตอบสิครับ” จมูกโด่งไล้ไปตามขมับจงใจกดจูบที่รอยปานแรงๆ จนร่างในอ้อมแขนสะดุ้งโหยง
“เข้าใจ....ครับ” เสียงตอบพร่าเบา สองมือเลื่อนขึ้นกุมแขนเสื้ออีกฝ่ายขยำแน่น ลมหายใจร้อนๆและสัมผัสนุ่มนวลแถวแก้มกำลังทำให้เขาละลาย
“เข้าใจว่า..” เคลื่อนริมฝีปากมาที่แก้มร้อนผ่าวสัมผัสแผ่วรอคำตอบ
“..เข้าใจว่า..” ภามขยับใบหน้าเล็กน้อย ริมฝีปากของพวกเขาห่างกันไม่กี่เซ็น
...
...
“เรารักกัน ...อื้อ”
ริมฝีปากร้อนแนบประทับบดเบียดความนุ่มหยุ่น ดูดดุนริมฝีปากบางจนมันแดงช้ำ ลมหายใจของทั้งคู่ถี่กระชั้นกับสัมผัสที่ทั้งนุ่ม ทั้งร้อน และหอมหวาน ภามรู้สึกได้ว่าขาตัวเองสั่น เขาขยำเสื้ออีกฝ่ายแรงขึ้นทิ้งน้ำหนักให้คนรุกรานประคองเอาไว้เพราะแข้งขาอ่อนไปหมดแล้ว
“แฮ่ก...”
ดีนผละริมฝีปากออกเล็กน้อยให้น้องได้หายใจ พลางไล้นิ้วโป้งบนความนุ่มที่เปียกชื้น เขากดเบาๆให้ริมฝีปากเผยอออกแล้วประกบลงไปอีกครั้ง
ไม่ใช่แค่ปากสัมผัสปาก หากลึกซึ้งกว่านั้นลึกล้ำกว่านั้น
ภามค่อยๆ เลื่อนมือจากต้นแขนแน่นขยับโอบรอบลำคอชายหนุ่ม เผยอปากตอบรับลิ้นร้อนที่ดูดดุนจนเกิดเสียงน่าอาย กลิ่นหอมหวานของขนมยังติดอยู่ที่ปลายลิ้นชักชวนให้ลิ้มรสกันเร่าร้อนขึ้นไปทุกที
ขนมพระพาย...ความรักอันแสนหวาน..
(http://i644.photobucket.com/albums/uu167/iamseesai/DeanxPham_CH12.jpg)
เนิ่นนานจนดีนคิดว่าเขากลืนกินลมหายใจน้องจนแทบหมดปอด ถึงได้ถอนริมฝีปากออกเล็กน้อยพลางรวบเอวภามแน่นขึ้นอีก รู้สึกได้ว่าคนในอ้อมกอดสั่นไปทั้งตัว ชายหนุ่มใช้ปลายจมูกถูไถกับอีกฝ่ายเบาๆ คลอเคลียผิวแก้มแดงจนพอใจถึงยอมหอมแก้มแถมจูบที่ขมับส่งท้ายแล้วช่วยจัดเสื้อผ้าหน้าผมที่ดูจะยับย่นจากการเบียดเสียดตัวเข้าหากัน
“โอเคไหม”
ดีนเอ่ยถามภามที่ตอนนี้เปลี่ยนเป็นมุดหน้างุดกับอกเขาสองมือยังกำเสื้อแน่นไม่ปล่อย เจ้าตัวส่ายหน้าไม่ยอมเงยทำเอาคนพี่อยากกุมขมับ มาไถอกกันแบบนี้มันลำบากใจจริงๆ
“ไหน พี่ดูหน่อย” พยายามจะดันใบหน้าน้องออกจากอก แต่ภามดื้อเกินคาดเจ้าตัวยิ่งฝืนซุกหน้ากับอกเขาไม่ปล่อย
สุดท้ายประธานชมรมว่ายน้ำจอมเผด็จการก็ทำการก้มลงเม้มใบหูแดงๆเข้าเต็มที่ ทำเอาภามสะดุ้งเฮือกรีบตะปบหูผละถอยออกมาหน้าตาเหวอ ดีนเลิกคิ้วให้ยิ้มๆ
“ตกลงโอเคหรือยัง”
“คะครับ” ภามตอบกลับตะกุกตะกัก รู้สึกถูกเอาเปรียบยิ่งกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา เขาพยายามตั้งสติหายใจเข้าลึกๆแล้วผ่อนลมหายใจออก แต่พอเงยหน้าสบตาคนพี่ สติที่เรียกมาก็เปิดแน่บไปอีก เดือดร้อนให้ดีนต้องจูงมือพาน้องหลบออกจากตึกเรียนไปทางด้านหลัง
ขืนให้ไอ้พวกเวรนั่นเห็นสภาพภามตอนนี้คงล้อยันเรียนจบแหง
โรงอาหารวันนี้เต็มไปด้วยผู้คนมากมาย ดีนมองเวลาก็พบว่าใกล้จะเที่ยงแล้ว เขาบอกน้องให้ไปนั่งรอที่โต๊ะก่อนพร้อมส่งเสื้อแจ็คเก็ตกันหนาวให้ไปปิดหน้าปิดตา พอคนตัวสูงๆ เดินหายไป ภามก็มุดหน้างุดในกองเสื้อหยิบมือถือมาเปิดดูแก้เขิน ตอนแรกก็กะจะเล่นเกมรอแต่พอเหลือบเห็นแอพสีฟ้าๆ นิสัยส่องโลกโซเชี่ยลก็บังคับมือเขาจิ้มจึกโดยไม่รู้ตัว
“ห๊ะ”
ภามอุดปากตัวเองหมับ เกือบร้องคำหยาบออกมาลั่นโรงอาหาร ตอนนี้เฟสเขาถูกถล่มอีกครั้งจนโนติเด้งเตือนพุ่งเข้าไปหลายร้อย เหตุเป็นเพราะภาพที่พี่ดีนโดนแท็กจากเพื่อนในคณะ
ภาพตอนเขาส่งขนมให้พี่ดีน
ภาพตอนจับด้ายแดง โดยที่เขาถือปลายด้ายเอาไว้ส่วนสุดปลายอีกข้างอยู่ที่นิ้วพี่ดีน
ภาพแผ่นหลังของพวกเขาสองคนที่เดินขึ้นตึกพร้อมด้ายที่นิ้วก้อย
ตบท้ายด้วย..ภาพตอนจูงมือเดินด้วยกันบนตึก!!!!
เดี๋ยวนะ!!!!!!! ภาพสุดท้ายถ่ายตอนไหนยังไง เฮ้ยยยยยย?? แล้วแชร์บ้าอะไรกั๊น!!
“เป็นอะไร” ดีนวางจานข้าวให้พร้อมน้ำเย็น เขาขมวดคิ้วเมื่อเห็นน้องทำหน้าพิลึกพิลั่นเหมือนจะร้องไห้แต่ร้องไม่ออก
“พี่” ภามเรียกเสียงละห้อยแล้วส่งมือถือให้ดู
ดีนเลิกคิ้ว เลื่อนรูปดูทีละรูป ใบหน้านิ่งเสียจนน้องเดาอารมณ์ไม่ถูก
“สวยดี” คืนมือถือให้ภามแล้วนั่งที่ฝั่งตรงข้าม “พี่ชอบภาพตอนภามจับด้าย”
“แต่มัน” คนน้องร้องอู้อี้ในกองเสื้อขยำขยี้จนดีนเกือบจะขำ
“ตราบใดที่ไม่ละลาบละล้วงจนเกินเหตุ เท่านี้พี่โอเค” ตักแบ่งกับข้าวในจานให้อีกฝ่าย “บางครั้งก็ควรทำให้บางคนรู้..” เขามองสบดวงตาใสแจ๋ว “ว่าไม่ควรยุ่งกับคนมีเจ้าของ”
ครับ ...ภามเห็นภาพพี่อเล็กซ์ลอยมาแต่ไกล เปลี่ยนอารมณ์จากกังวลกลับมาเขินอีกรอบ เขาอ้ำอึ้งได้ไม่นานพี่ดีนก็เอานิ้วมาเคาะขอบจานเรียกให้กินข้าว สุดท้ายคนขี้อายก็ตั้งหน้าตั้งตากินไม่กล้าสบตากับใครบางคนจนข้าวหมดจาน
--------
Talk
ขอบคุณที่รอนะคะ ^^ ขอบคุณทุกคนที่มาคอมเมนท์และมาทักทายในเพจกันสนุกสนานมาก (ฮา) น้อมรับคำติชมค่ะ
ดีใจมากที่หลายคนไปหาของกินในเรื่องมาลอง อยากให้ได้กินกันจริงๆนะ แต่หายากไปหน่อย
อ้อ บางคอมเมนท์นี่แบบ เดาเรื่องได้ตรงจนตกใจเลยค่ะ ดีใจมากที่จับประเด็นเรื่องได้ด้วย
ส่วนที่ถามว่าแล้วเรื่องครอบครัวล่ะ ทุกอย่างจะมีการเฉลยตอนท้ายค่ะ ผู้เขียนจะพยายามเก็บให้หมดทุกเม็ด ฮึบๆ
ยังมีหลายคนที่อ่านแล้วกล้าๆกลัวๆ ดราม่าไหม อะไรยังไง ขอให้ทำใจสบายๆแล้วอ่านเรื่องนี้ไปพร้อมสร้างอารมณ์ไปกับตัวละครค่ะ อย่ากลัวๆ
ขอให้สนุกกับตอนนี้นะคะ
ป.ล ภาพประกอบมาไม่ทันค่ะ 5555 ผู้วาดงานเข้า เสียดายมากเห็นภาพร่างแล้วน่ารักมากเลย ผู้เขียนไม่อยากรอเพราะจะข้ามวันที่สัญญาเอาไว้ ถ้าภาพเสร็จค่อยไปดูในเพจนะคะ
-
น่ารักมว๊ากกกกกก ภามจ๋าหนูจับด้ายแดงคู่กับพี่ดีน เจ๊อิจฉามาก
อะไรจะเนื้อคู่สมพงษ์กันขนาดนี้ อยากปลอมตัวไปสิงสต๊าฟคณะบริหาร
จะถ่ายทุกช็อตของภามดีนเลยเหอะ โดยเฉพาะช็อตในห้องที่สารภาพรักกัน #กรีดร้องงงง :hao3:
-
บุหลันดั้นเมฆ ขนมพระพายหาทานได้ที่ไหนนนนนนนนน
รอตอนต่อไปนะคะ ภามดีนหวานมากๆเลย^^
-
บุหลันดั้นเมฆนี่หากินยากมากเลยนะคะ ส่วนขนมพระพายนี่เพิ่งเคยได้ยิน ต้องไปลองสักครั้ง
อ่านเรื่องนี้ไปหิวไป 555 มัวจินตนาการขนม เขินพี่ดีนด้วย คนบ้าาาาา อิอิ
ขอบคุณค่ะ :L2:
-
น่ารักมาก เขินจังเลยค่ะ
อยากกินขนมพระพายจัง เง้อ
เขาหวานกันจังเลยค่ะ
:o8: :o8: :o8:
-
เป้นแฟนกันเเล้วววววววว
-
น่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
คุณคนเขียนนนนน คุณจะฆ่าเราด้วยความหวานของสองคนนี้ไม่ได้น้าาาาาาาาา ฮืออออ
ฟินจะตายอยู่แล้ววววววววว :z3: :z3: :z3: :z3:
ช่วงที่เอาผ้าม่านมาปิดหน้าแล้วพี่ดีนเรียก 'น้องภาม' โอ๊ยยยยย เราตายยยยยย
ความละมุนในน้ำเสียงพี่ดีนมันเข้ามาในหูเราเลยยยยยยย :hao7:
-
กรีดร้องยามดึก..... ละมุมมากค้าาาาาาาาาา
-
เมื่อวานไปงานเลี้ยง เจอขนมลืมกลืน รีบหยิบมาลองเลยครับ
ได้ความรู้ดีครับ
-
แปะๆๆๆ
อ่านพน5555555
:katai5: :katai5:
-
:hao7: แอร้ยยยยยย
-
อ่นไปเขินไป น้ำลายไหลไปด้วย
ชักไม่แน่ใจว่า อยากกินขนม อยากกินภาม หรืออยากกินพี่ดีน :hao6:
-
โอ๊ยยย เขินไม่ไหวแล้วค่ะ :-[
อ่านไปยิ้มไปของแท้
เขียนให้ได้เขินไปอีกเยอะๆนะ :mew1:
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เขินแรง :-[
-
:pig4:
-
น่าร๊ากกกกกกกกกกก :hao7: :hao7:
-
เชรดดดดดดดดด!!ไม่เคยเข้าใจความรู้สึกที่ว่าเขินตัวจะแตกเลย จนมาถึง #ภามดีน ตอนนี้ ยิ้มแก้มปริกัดหมอนจิกผ้าห่ม กลิ้งๆบนเตียงอยู่ดีๆมาเจอฉากนั้นเข้าไป ไถลตัวไปใต้เตียงเลยจ๊ะ 55555 เขินม๊ากกกก รอฉากนี้มานานไง ต่อไปก็พัฒนาไปอีกฉาก(nc)เลยนะ เรารอฉากncเหมือนพวกเขารอใครบางคนเลย 5555 ไม่รู้เหมือนกันว่าพอถึงตอนนั้นจริงพวกเขาจะมีความรู้สึกยังไง ปัจจุบันหรือกาลก่อน แว่บๆหรือหายไปแล้ว จะยังไงนะ?? จูบนี้ทำเขิน พอncจริง ตัวเองอาจจะร้องไห้หรือป่าว เพราะ............. ^^ มันแบบ อ่าาาาา ไม่ๆ รอไรท์ดีกว่า อินแล้วคิดไปไกล 55555555 //เพราะดีนกินขนมพระพายใช่ไหม ภามจึงเลือกด้ายแดงถูก "รักหอมหวานที่มั่งคง" เพราะคนจะใช่มันก็ใช่จริงๆ ต่างหากละ วร๊ายยยย >////< 555 //ทุกคนเชียร์กันใหญ่ ทั้งรุ่นพี่รุ่นน้องมองแล้วยิ้มกรุ่มกริ่ม คู่ฮอตแห่งม. ต้องอัพเดตรัวๆ 555555 //เขินกว่าภามก็ตรูนี้ละ รู้สึกเข้าใจภามเลย เขินตัวแตก 555555 //รอตอนต่อไปเลยค่ะ ^^ :pig4:
-
ไม่พูดตรงๆแต่การกระทำชัดเจน :กอด1:
ยิ่ง "ไม่ควรยุ่งกับคนมีเจ้าของ" กรี๊ดมากพี่ดีน
-
มาให้กำลังใจจ้า
-
เป็นนิยายที่อ่านไปเขิลไป
อย่างกับตัวเองได้เข้าไปอยู่ในเรื่องกันเลยทีเดียว
ชอบมากคับ โดยเฉพาะนิสัยนายเอก
น่ารักไม่ง้องแง้ง ชอบนายเอกนิสัยแบบนี้
ส่วนพี่ดีนชอบมากเหมือนกัน อยากรู้ว่าในชีวิตจริง จะมีเมะแบบพี่ดีนไหม
ถ้าเจอ พุ่งเข้าใส่แน่555
-
:L2: :L1: :pig4:
พี่ดีนหวานกับภาทคนเดียว
กับคนอื่น พี่ดีนสายโหด
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
น่ารักมากกกก อ่านไปยิ้มไป เขิลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลล :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven
-
น่ารักอะ อยากเห็นรูปตอนด้ายแดงเหมือนกัน
-
:impress2:
-
ว้ายว้ายว้าย เขารักกันน
-
น่ารักเหลือเกินค่ะ
คนพี่แกล้งน้องตลอด
-
พี่ดีนรุกน้องหนักไปอีกน่ารักกกกกกก :katai2-1: :katai2-1:
-
หอมหวานยิ่งกว่าขนมไทยใดๆก็ดีน-ภามเนี่ยแหละ
-
แทบตายไปกับความน่ารักของทั้งสองคนนนนนน แงงงงงง
เค้าชอบแบบนี้ง่ะ แงๆๆๆๆ น่ายัก ฮืออออออ
อเล็กซ์สู้ไม่ไหวหรอกค่ะ อย่าพยายามเลย อิ____อิ
-
ถึงกับต้องไปหาดูรูป"ขนมบุหลันดั้นเมฆ"กับ"ขนมพระพาย" จากอากู๋เลยทีเดียวค่ะ
-
โอ๊ย ชอบคู่นี้มาก
น่ารักสุดๆ :-[
-
ไม่ใช่แต่พี่ดีนที่ชัดเจน น้องภามเองก็ชัดเจนเหมือนกันว่าเขาไม่ปล่อยมืออีกฝ่ายแน่
มือที่3ก็อย่าหวังจะมาแทรกเนอะ
ถึงน้องภามจะเขินตัวแตกแค่ไหน แต่น้องภามก็ไม่ห้ามพี่ดีน ฮิ้วว :o8:
-
โอ้ยยยย ฉันเขิน :-[
-
อยากกิน
-
เขิน พี่ดีนลุกหนักมาก :-[
-
เขินแทนภาม ว๊ากกกก โอ้ยน่ารักมาก กินภามไปเลยได้ไหมมม
-
น่ารักทุกช็อค ทุกมุม
พี่น้องอยู่ด้วยกันแล้วสวีทมากกกกกก
เค้ารอกันมานาน
ภามเขินสิบแปดตลบ
แถมเค้าจะ จะ จูบกันแล้วค๊าาาาา
อ๊ายยยยยย เขินบิดเกลียว
มันดีต่อใจเหลือเกิน
รู้ไว้ซะภามดีนเค้าเป็นของกันและกัน
คนอื่นอย่าแหยม
-
ละมุนจริง ๆ เรื่องนี้ ชอบอ่ะ รถอ้อยคว่ำแน่ ๆ ขนมไทยอีก คนอ่านเบาหวานขึ้นตาเลย อิอิ
-
คู่กันแล้วไม่แคล้วกัน :mew1: โอ๊ยๆๆๆ อยากกินขนม :hao6:
-
อ่านเรื่องนี้ทีไร ปวดแก้มทุกที แง่มมม ยิ้มจนปวดแก้มอ่ะ....
-
โอย เขินนนนนน
-
กรีดร้องเบาๆ เขินพี่ดีนกับน้องภาม
ได้ชื่อขนมใหม่อีกแล้ว อยากกินอ่ะ
-
:jul1: :jul1: :jul1:
-
ดีต่อใจอีกแล้วตอนนี้ หวานละมุนมาก
-
เขินตัวแตก มากจริงๆ ณ จุดนี้
:hao5: :hao5: :hao5:
อ่านเรื่องนี้ได้ทั้งความฟิน ได้ทั้งความหิว
อ่านแล้วอยากออกไปซื้อขนมกินเลยอะ ตั้งแต่ลืมกลืนละ
ยิ่งรุ้ความหมายขนมพระพาย ยิ่งอยากกิน
อร๊ายยยยยยย
ลูกภามรถอ้อนคว่ำมากกกก เข้าใจเลยที่อิพี่ดีนทนไม่ไหวแล้ว อิจฉาอิพี่ดีนมากจริงๆ ฮ่าๆๆๆ อยากจุ๊บลูก
เขินแทนลูกอะ "~~~ มีเจ้าของแล้ว" ลูกมีเจ้าข้าวเจ้าของออกหน้าออกตาแล้วสินะ แฟนคลับลูกเต็ม ม. อะ ทุกคนดูมีความเป็นสปายให้อิพี่ดีนมากกกกกกกก
-
เพิ่งรู้จักขนมบุหลันดั้นเมฆ. บรรยายจนอยากทานเลยยาย
ดีนภามหวานน่ารักมากค่ะ
-
ชอบตอนเสี่ยงจับด้ายน่ารักมากกก :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
น่ารักกกกกก
-
ป้าคือคนถ่ายภาพ ทั้งคู่เดินจูงมือขึ้นห้องหอ(ตึกบริหาร) เองคะ
-
:-[
ตอนล่าสุดนี้มันโอ้วววว
ฟินนนนน จิกหมอนขาดแล้วววว
เขิน อร๊าง><
-
ภามคงต้องไปเช็คหัวใจแล้วล่ะตอนนี้ ทำงานหนักเกิ๊นนน
-
อ่อยอิจฉา
-
ตายอย่างสงบแบบไม่ฟื้น ฟินสุดๆกับความหวานของตอนนี้
พี่ดีนนนนนน โอ้ยย เขินไปกับน้องงงงง :-[ :z3:
-
เง้ออออออ เขิลตัวบิดเป็นเกลียว :-[
-
ได้จุ้บน้องสักทีนะพี่ดีน
-
เขินไม่ไหวแหล่ววววววววว
-
แม่คะ เค้าจูบกันแล้ว ฮืออออออ เราฟิน เขินบิดตัวไปมา นุ้งภามน่าร้ากกกกกกกกกก
-
น่ารักมากกกกกกกกก
เราทนเขินไม่ไหวแล้ว
:กอด1:
-
น่ารักมากกกกก ฟินมากกกก ไม่รู้จะคอมเมนต์อะไรเลย อธิบายเป็นคำพูดไม่ถูก ได้แต่กรี้ดๆดีดดิ้น มันดีมากกกก :m3:
-
ดีต่อใจอีกตอน ^^
-
:mew3:
-
เขินหนักมาก ด้ายแดง แอร๊ยยย
อ่านตอนนี้แล้วหิว เพิ่งเคยได้ยินชื่อขนมพวกนี้ ชื่อเพราะจัง ไปเสิชกูเกิ้ลดูน่ากินมากกก ไม่เคยเห็นเลยอะ อยากหามาลองเลย
-
เค้าจูบกันแล้วค่าาาา พี่ดีนมาแนวนิ่งๆแต่ขี้หวงสุดๆ
-
เขินก็เขิน :-[ กลัวดราม่าก็กลัว แต่หิวก็หิว ฮรือออ :katai1:
-
ประกาศหาคนทำสารบัญค๊าาาาาา
-
ให้ตายเหอะ ไม่ได้เม้นมานาน
น้ำตาคลอเบ้าตลอดซาบซึ้งมากกับรักของสองคนนี้
มาต่อบ่อยๆเด๋อ
-
เขินนนนน พี่ดีนทำน้องภามเขินตลอด
-
น่ารักดีจัง :katai2-1:
-
:กอด1: เขินแทน
-
ไปรื้อตำราขนมไทยที่ซื้อมารัวๆเลยค่ะ เผื่อจะเจอด้ายแดงกับเค้าบ้าง :hao3: :hao3: ชอบความหนักแน่นและมั่นคงของพี่ดีนมากๆ อุปสรรคจากปัจจัยภายนอกขอให้ทั้งสองคนผ่านมันไปให้ได้ในชาตินี้ค่ะ อ่านแล้วฟีลกู้ดค่ะ
-
:mew1: ชอบมาก ๆ ค่ะ ตอนแรกไม่กล้าอ่านกลัวดราม่าพออ่านมาเรื่อย ๆ ก็อิน 5555 รอตอนต่อไปนะคะ
-
อ่านไปเขินไป งืออออออออ :ling1:
เราชอบขนมไทย ทั้งชอบกิน และชอบทำ ยิ่งอ่านยิ่งกระตุ้นความอยากทำเข้าไปใหญ่ จะไปซื้อกระทะทองเหลืองมาอยู่แล้ว 55555 #จริงจัง
-
เมื่อไหร่จะมาคะ
-
สารบัญ
Intro (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56003.msg3488361#msg3488361) ตอนที่ 1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56003.msg3488363#msg3488363) ตอนที่ 2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56003.msg3488983#msg3488983) ตอนที่ 3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56003.msg3489733#msg3489733) ตอนที่ 4 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56003.msg3491127#msg3491127) ตอนที่ 5 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56003.msg3492515#msg3492515)
ตอนที่ 6 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56003.msg3494209#msg3494209) ตอนที่ 7 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56003.msg3495996#msg3495996) ตอนที่ 8 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56003.msg3498204#msg3498204) ตอนที่ 9 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56003.msg3501844#msg3501844) ตอนที่ 10 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56003.msg3504249#msg3504249) ตอนที่ 11 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56003.msg3505772#msg3505772) ตอนที่ 12 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56003.msg3507891#msg3507891)
:m11: :m11: :m11:
-
o13 o13 :mew1:
-
อ่านตอนที่12วนไปปปปป
:mew1:
-
:-[ :-[
-
:-[ :-[ :-[
-
อ่านตอนล่าสุดแล้วเขิน ตกลงเขาคบกันแล้วใช่ม้ายยย กรี๊ดดดด :-[
-
วันนี้ดู Your name มา ดูแล้วนึกถึงเรื่องนี้เลยค่ะ
:o8:
-
เขินหนักมากกกกกกกกกก
-
ปากน้องภามกับขนมลืมกลืนอันไหนนิ่มกว่ากันค้าาาาาา :-[ :-[ :-[
-
ยิ่งเห็นภาพยิ่งน่ารัก
กริ๊ดดดดดพี่ดีนค่ะ
-
กรี๊ดดดด เห็นเรื่องนี้แล้วเพิ่งเข้ามาอ่าน รู้สึกพลาดมากน่าจะเข้ามาอ่านตั้งนานแล้ว น้องภามน่ารักมาก พี่ดีนประกาศตัวเป็นเจ้าของน้อง อิอิ
รอตอนต่อไปค่ะ :กอด1: :pig4:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด จะทนไม่ไหวแล้วนะ เขินเว้ยยยยยยยยย เห็นภาพวาดแล้วยิ่งเขิน
ถ้าฉันไปแอบอยู่ซอกหลืบแถวนั้น จะฟินขนาดไหนกันนะ
-
กลับมาอ่านวนไปค่ะ อ่านกี่รอบก็ยังเขิน พี่ภามช่างดีกับใจจริงๆ
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
ดี๊ดีอ่ะคุณ
-
กรีดร้อง เค้าจูจุ๊บกันแล้ว
เขินนนนนนนนนนนนนนนน
-
น่ารักมากคะ รอตอนต่อไปนะคะ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
คิดถึงพี่ดีน เอ้ยน้องภามค่า
555 แต่ละคนแสบๆทั้งนั้น เหมือนกับว่าชาตินี้ต่างฝ่ายต่างเกิดมาเพื่อทดแทนในสิ่งที่ขาดกันไปเลย
เมื่อก่อนน้องภามนะจะวิ่งตามพี่ดีน มาทีนี้ขอพี่ดีนรุกหนักๆรุกแรงๆน้องภามบ้างเนอะ
:katai3:
-
นั่งอมยิ้มไม่หยุด
-
จูบกันแล้ว เป็นแฟนกันแล้วใช่มั้ยด้วย กริ้ดดดดดด
-
คิดถึงดีนภาม
:ling1: :ling1:
-
คิดถึงง :o8: :impress2:
-
:katai5: :katai5: :katai5:
-
ตอนที่ 13 ด้ายสีแดง (2)
หลังจากมื้อเที่ยงทั้งสองคนเดินดูซุ้มงานคณะอื่นอีกเล็กน้อยก่อนจะแยกกันไปทำธุระของตัวเอง ภามปฏิเสธไม่ให้พี่ดีนไปส่งที่ตึกเพราะกลัวจะโดนคนในคณะรุมล้อจนไม่เป็นอันทำอะไร เด็กหนุ่มเลื่อนฟีดเฟซบุ๊กแล้วอมยิ้มเพราะขนมไทยจากชมรมเขาได้รับความชื่นชมมากเลยทำให้คนมาดูคณะเศรษฐศาสตร์เยอะกว่าปีก่อนๆ เลื่อนไปเลื่อนมาก็เจอภาพตัวเองที่โดนแอบถ่ายกับพี่ดีนอีกชุด ซึ่งได้แต่มองแล้วถอนใจ
..แอบกดเซพเก็บไว้หน่อยแล้วกัน
ภามเก็บมือถือเข้ากระเป๋ากางเกง เมื่อสักครู่พี่กิ๊ฟฟี่ไลน์มาบอกว่าให้ไปเจอที่ห้องชมรม เขาเลยเปลี่ยนเส้นทางจากตึกคณะไปอีกทางแต่พอก้าวเท้าเข้าไปเท่านั้นแหละ
“อุตส่าห์ให้ไปนอนพักน้า” หัวหน้าชมรมส่งเสียงมาก่อนเพื่อน
ภามวางกระเป๋าไปล้างมือ หน้าตายังงุนงงกับรอยยิ้มล้อของคนในชมรม
“พักใจไงคะ ไปจูงมือกันกระหนุงกระหนิงขนาดนั้น” อีกคนช่วยเสริม
“นี่เราต้องเรียกค่าเสียหายจากการจับมือเด็กในชมรมเท่าไหร่คะประธาน”
“บังคับผูกขาดสั่งอาหารชมรมเลยสิ คึคึ”
คราวนี้คนหัวช้าชักนึกออก เขาทำเป็นไม่สนใจเสียงล้อของพี่ๆ แต่ทั้งแก้มทั้งหน้ามันฟ้องจนคนเห็นหัวเราะก๊ากด้วยความเอ็นดู
“โอ้ย ภามไม่ต้องเก๊กหน้านิ่ง แดงขนาดนี้” สาวๆ รุมดึงแก้มรังแกรุ่นน้องที่พยายามปกป้องสวัสดิภาพตัวเอง กว่าจะยอมปล่อยให้หลุดออกไปได้ ภามก็หอบแฮ่กเผ่นหนีไปเตรียมแป้งอยู่อีกทาง
นี่ถ้ารู้ว่าโดนยิ่งกว่าจับมือ พี่ๆเขาไม่เรียกร้องกันกว่านี้เหรอเนี่ย
คิดแล้วก็พาลนึกถึงสัมผัสวาบหวาม ภามยกมือขึ้นแตะริมฝีปากลูบเบาๆ ราวกับความอบอุ่นจากริมฝีปากพี่ดีนยังหลงเหลืออยู่ รวมถึงรสชาติหวานติดปลายลิ้นของ.......เขาก้มลงมองแป้งในมือที่กำลังปั้นเพื่อจะห่อไส้
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก
“พี่อุ้มครับ!!”
“ขา” พี่อุ้มสะดุ้งโหยงเกือบจะทำฝาซึ้งสำหรับนึ่งขนมหล่น
“ผมขอเปลี่ยนมาทำบุหลันดั้นเมฆได้ไหม” ภามขอปากคอสั่น จะให้เขาปั้นขนมพระพายไปด้วยคิดถึงพี่ดีนไปด้วยไม่ได้เด็ดขาด ตายแน่ๆ ต้องตายแน่ๆ
รุ่นพี่ทำหน้างง แต่เห็นน้องขอด้วยสายตาเว้าวอนก็ยอมให้เปลี่ยนตำแหน่ง ภามรุดเข้ามายกถาดขนมจัดเรียงลงในซึ้งขนาดใหญ่ โชคดีที่ไอน้ำร้อนช่วยปกปิดใบหน้าแดงก่ำไม่ให้ใครรู้ว่าตอนนี้คิดอะไรเตลิดเปิดเปิงไปถึงไหนๆ
----
----
“อิน จะออกไปจริงๆ เหรอ” หญิงสาววัยเกือบ30เอ่ยถามน้องชายที่ห่างกันเป็นสิบปี “ถ้าพ่อรู้เข้า..”
“พี่อันช่วยปิดให้ผมหน่อยนะ” เด็กหนุ่มทำตาละห้อยเกาะแขนพี่สาว “แค่ครึ่งวัน ผมอยากไปพบพี่กรณ์” ตั้งแต่ความสัมพันธ์ของเขากับพี่กรณ์โดนจับได้จนกลายเป็นเรื่องทะเลาะกันใหญ่โตทั้งสองฝ่าย แล้วโดนกักบริเวณไปเป็นเดือนๆ โชคเข้าข้างที่วันนี้พ่อแม่ทั้งของเขาและพี่กรณ์ไม่อยู่ ทางสะดวกให้แอบหนีไปพบกันได้
อันทิกาถอนใจกับความซนแสบของน้อง หล่อนพยักหน้า “ห้ามไปค้าง ดึกๆ พ่อน่าจะโทรเข้าบ้านเพื่อเช็คว่าเราอยู่ไหม”
“อืม ผมจะรีบกลับมา” ผูกเชือกรองเท้าเสร็จก็หันมาลูบหัวหลานสาววัย7ขวบ
“น้าอินไปไหนคะ” เด็กหญิงตัวน้อยกอดตุ๊กตามองน้าชายตาแป๋ว มือข้างหนึ่งเกาะชายเสื้อแม่ไว้แน่น
“น้าอินไปธุระค่ะ เดี๋ยวกลับมา ฝากอลินดูแลคุณแม่ด้วยนะคะ” หอมแก้มยุ้ยอย่างหมั่นเขี้ยว เขารักหลานมากแถมชื่ออลินเขาเป็นคนตั้งเองกับมือ “หลานน้าอินเหมือนตุ๊กตาฝรั่งเลย น่ารักแก้มแดง”
อันมองสองน้าหลานหยอกล้อกันทั้งๆที่ควรจะรู้สึกดีแต่หล่อนกลับใจหายอย่างบอกไม่ถูก พอน้องลุกขึ้นยืนเตรียมจะไปเธอก็โผเข้ากอดแน่น
“เย็นนี้อยากกินอะไร เดี๋ยวพี่ทำรอ”
อินหัวเราะพลางลูบหลังพี่สาวเบาๆ “งั้น..ขอแฮมเบิร์กชิ้นโตๆกับแกงส้มชะอมไข่ครับ”
พี่สาวหัวเราะคิกกับเมนูที่ไปคนละทิศละทาง เพราะแฮมเบิร์กคือของโปรดลูกสาวเธอต่างหาก อินชอบสปอยล์หลานอยู่เรื่อย
“โอเค พี่จะทำไว้รอนะ”
“รักพี่นะ บาย” เขาโบกมือแล้วรีบออกไปจากบ้านเหลือพี่สาวและหลานมองตามหลังจนลับตา
“คุณแม่เป็นไรคะ” เด็กตัวน้อยกระตุกเสื้อมารดาแล้วเริ่มเบะปาก “คุณแม่...ร้องไห้ทำไม” เริ่มน้ำตาไหลตามอย่างไม่มีเหตุผล
อันทิกาปาดน้ำตาใจไม่ดีเหมือนจะไม่ได้เจอน้องชายอีก เธอลูบอกตัวเองหนักๆ แล้วก้มลงเช็ดน้ำตาให้ลูก
“แม่ไม่เป็นไรค่ะ เราไปสวดมนต์กันไหมอลิน แล้วตอนเย็นก็ไปซุปเปอร์ซื้อของอร่อยๆมาทำให้น้าอินกัน”
“เย้” อลินกระโดดดึ๋งร้องเพลงชอบใจ
วันนั้นอันทิกาไม่คิดเลยว่าแฮมเบิร์กชิ้นโตและแกงส้มกลิ่นหอมที่ทำสุดฝีมือนั้น...
...
...
น้องชายจะไม่ได้กลับมากินตลอดกาล
----------
----------
“กลิ่นแกงส้ม?”
“เฮ้ย!!!” คนในชมรมสะดุ้งโหยง “กลิ่นบุหลันฯจะกลายเป็นแกงส้มได้ไง” พี่บางคนโวยวายรีบวิ่งมาดูขนมที่เพิ่งยกออกมาจากซึ้งนึ่ง แต่กลิ่นหอมฉุยนั้นเป็นกลิ่นน้ำดอกไม้หวานฉ่ำตามปกติ
ภามถูจมูกขมวดคิ้ว ลองดมอีกทีก็ไม่มีกลิ่นแกงส้มแล้ว
“สงสัยจะเป็นหวัด” เขาบ่นเบาๆ
“งั้นพอเลยค่ะ เดี๋ยวเอาหวัดลงขนม เดี๋ยวเอาขนมไปให้ที่คณะก็หมดงานแล้ว ที่เหลือเดี๋ยวสต๊าฟคนอื่นจัดการเอง ภามตามสบายเลย” พี่อุ้มหยิบกล่องพลาสติกส่งให้เพราะรู้ว่าน้องจะเอาไปฝากคนอื่นๆ
“นี่นะคะ จะเอาไปฝากแฟน ฝากกิ๊ก ฝากใครก็ตามสบาย”
“พี่อุ้ม!!” ภามหน้าแดง ทำไมวกกลับมาเรื่องแฟนอีกละเนี่ย ทุกคนทำตัวเหมือนรู้ว่ามีอะไรเกิดขึ้นหรือมีติดเครื่องดักฟังเอาไว้??
“ไปค่ะไป สามโมงเย็นแล้ว” พี่ๆ บริการหยิบขนมใส่กล่องใส่ถุงยัดมือรุ่นน้องเรียบร้อย
จากนั้นก็โดนทั้งผลักทั้งดัน รู้สึกตัวอีกทีเด็กหนุ่มก็มายืนเคว้งอยู่กลางมหาวิทยาลัย เขาลองเปิดไลน์ดูพอเห็นข้อความของทีมส่งทิ้งเอาไว้ว่าหนุ่มน้อยตกน้ำจะเปิดถึงแค่4โมงเย็น เขาก็ตัดสินใจไปหาเพื่อนที่ชมรมทันที
เสียงหัวเราะและเสียงเฮฮาดังลั่นทั่วบริเวณสระว่ายน้ำ อีกทั้งเสียงเชียร์เรียกความสนใจผู้คนที่ผ่านไปมาแถวนี้ ภามยืนมองทางเข้าสระที่ตกแต่งเชิญชวนคนเข้ามาดู เดินหมุนไปหมุนมาเกิดอาการป๊อดขึ้นมากะทันหัน เขามองนาฬิกาข้อมือกัดปากเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆ แอบเข้าไปดูสถานการณ์ข้างใน
ดูเหมือนการสาธิตว่ายน้ำจะจบลงไปแล้วเหลือแค่เกมหนุ่มน้อยตกน้ำที่มีซุ้มสามซุ้มเซตเอาไว้ที่ขอบสระ และใช้สระขนาดมาตรฐานแทนถังน้ำ ส่วนลูกบอลที่ใช้จะมีอักษรเขียนเอาไว้ เช่น ถ้าใครโดนลูกบอลที่มีรูปผีเสื้อปาตกน้ำ คนนั้นต้องว่ายท่าผีเสื้อหนึ่งรอบสระ ดูเหมือนว่าอันนี้จะเป็นความคิดรองประธานเพื่อให้ซ้อมไปในตัว
ภามพยายามยื่นหน้าเมื่อเห็นทีมเพิ่งตะกายขึ้นจากสระน้ำ ท่าทางเพิ่งโดนปาตกไปหมาดๆ เขาโบกมือหยอยๆหวังว่าเพื่อนจะเห็น แล้วฟ้าก็เป็นใจ
..พี่วินดันหันมาเต็มสองตา..
“อ้าว น้องภาม!!” รองประธานชมรมแสนดีจงใจตะโกนเรียกลั่นสระทั้งๆที่ไม่จำเป็นเลย ทีมที่กำลังเอาผ้าเช็ดหน้าเช็ดตาถึงกับหยุดแล้วหันมามอง รวมถึงสมาชิกที่เหลือทุกคนก็หันมาที่ทางเข้าพร้อมกัน บังเกิดเป็นความเงียบจนภามเกือบถอยหลังเตรียมโกยหนี
“ของกิน!” ทีมพุ่งเข้าใส่คว้าเพื่อนซี้เอาไว้พร้อมดวงตาแวววาว “ไหนขนมๆๆๆ”
ภามรีบควักกล่องส่งให้ทันที แถมด้วยอีกกล่องใหญ่
“อันนี้ของทีมกับคนอื่นๆ ในชมรม”
โอ้ววววว
สมาชิกที่เหลือครวญคราง มองคนมาใหม่เหมือนกับเทวดามาโปรดยามหิวโหย รองประธานพุ่งเข้ามาคว้าแขนรุ่นน้องอีกข้างพร้อมรับกล่องขนมมาถือหน้าชื่นตาบาน
“ขอบคุณครับ พอดีไอ้ดีนมันเพิ่งเดินไปที่ห้องชมรม เดี๋ยวก็คงมา”
เด็กหนุ่มส่ายหัวพรืด “ผมแวะเอาขนมมาฝากทีมกับคนในชมรมเฉยๆ” รีบแก้ตัวพัลวัน
“ไม่มีของพี่พิเศษแบบทีมเหรอ” วินทำเสียงละห้อย
“มีครับมี” ชูถุงให้ดู
“แล้วของพี่ดีน..” ทีมแกล้งถามลองเชิง
“พี่ดีนกินแล้ว” ภามบอกเสียงอุบอิบ
“อ้าว” เสียงทุ้มคุ้นหูดังอยู่ข้างหลัง “งั้นคราวนี้พี่ห้ามกิน?”
ภามหันหลังขวับปะทะเข้ากับพี่ดีนที่อยู่ในชุดว่ายน้ำมีผ้าขนหนูพาดคอไว้ หัวก็ยังดูเปียกๆ ดวงตาสีสวยที่จ้องมองเขาดูขบขัน
“กินได้ ผมเอามาให้ด้วย” รีบหยิบอีกกล่องส่งให้ทำเมินรอยยิ้มและเสียงหัวเราะของเพื่อนซี้และพี่วิน
“เชิญครับเชิญ เอ้ายืนมองอะไรมากินขนมเร็ว” พอได้ยินคำอนุญาตจากรองประธาน เหล่าสมาชิกก็กรูกันเข้ามาหยิบขนมกับหนุบหนับ ในขณะที่ท่านประธานเอาแต่หยิบลูกกลมๆ สีน่ารักเข้าปากไปสามลูกแล้ว
“มึงชอบกินขนมพระพายเหรอ” วินเอาเข้าปากบ้าง ถึงจะอร่อยแต่ส่วนตัวเขาชอบบุหลันดั้นเมฆมากกว่า
ดีนยักไหล่ เขาตอบเพื่อนแต่ตาเหลือบมองน้องที่นั่งอยู่ข้างๆ “ช่วงนี้ติดใจรสขนมพระพายน่ะ” งับเข้าไปอีกลูก “หวานดี..”
คนโดนกระทบแก้มร้อนรีบก้มหน้านิ่งซ่อนความเก้อเขินจากสายตาคนรอบตัว ภามอุบอิบต่อว่าเสียงเบา
“พี่ดีนนิสัยไม่ดี...”
คนได้ยินยิ้มกริ่มเงียบๆ ด้วยความพอใจ
“เดี๋ยวจบงานมึงจะไปไหนต่อ ไปหาไรกินกันไหม” วินพูดขึ้นหลังจากสำเร็จโทษขนมจนหมดกล่อง รุ่นน้องเองก็ทยอยไปเก็บซุ้มและทำความสะอาดรอบสระน้ำ
ดีนมุ่นหัวคิ้วแล้วหันมาจ้องภามที่นั่งอยู่ข้างๆ จนคนโดนมองสะดุ้งโหยงรีบหันไปมองรุ่นพี่ผมทองอีกทอด พร้อมชี้นิ้วเข้าหาตัว
“ถามผม?”
วินขำก๊าก “เปล่า พี่ถามไอ้ดีนมัน แต่ดูเหมือนมันยกหน้าที่ตัดสินใจให้ภาม”
หูยยยยยย
เสียงสมาชิกชมรมอุทานจากรอบทิศ เพราะเสียงรองประธานไม่เบาเลยทำให้คนอื่นๆที่กำลังเก็บของได้ยินชัดเจน รอยยิ้มกรุ้มกริ่มและดวงตาวับวาวบันทึกไว้เรียบร้อยว่าถ้าน้องน้องปี1แห่งชมรมขนมไทยมาที่สระว่ายน้ำ คงต้องจัดที่นั่งพิเศษให้ ในขณะที่ภามทำหน้าไม่ถูก ประธานชมรมว่ายน้ำกลับตีหน้าเฉย ยอมรับกลายๆว่าให้น้องตัดสินใจจริง
“แหมะ มีให้ตัดสินใจแทน อั่ก!!” ทีมถองศอกใส่เพื่อนเบาๆ แต่โดนศอกกลับเต็มแรงจนแทบจุก ไม่คิดว่าเวลาเพื่อนอายจะส่งผลรุนแรงขนาดนี้
“เดี๋ยวต้องไปหามะนาวกับเดล” ภามพูดถึงสองสาวที่น่าจะแสดงละครเสร็จพอดี จริงๆ ก็อยากไปดูหรอกแต่โดนห้ามเอาไว้เพราะสาวๆ อายมากกลัวเจอหน้าคนรู้จักแล้วจะลืมบท
“ก็พาไปด้วยกันดิ” ทีมเสนอ “กินข้าวด้วยกันหลายคนไง”
ภามพยักหน้าเป็นการสรุปว่าเย็นนี้พวกเขาจะไปกินข้าวด้วยกัน
หลังจากที่ยกโขยงไปรับสองสาวเรียกเสียงกรี๊ดจากผู้คนที่ยืนอยู่แถวโรงยิม เพราะหายากที่ประธานชมรมว่ายน้ำจะพาตัวเองมาแถวนี้ได้ แถมมีรองประธานอารมณ์ดีส่งรอยยิ้มแจกจ่ายเป็นคอมโบเซ็ทที่สุดแสนจะคุ้มยิ่งกว่าป๊อปคอร์นหน้าโรงหนังเล่นเอาพวกเขาเหนื่อยสายตัวแทบขาด โดยเฉพาะเจ้าทีมที่บ่นหิวทุกๆ ห้านาที แถมยังมีเรื่องที่ประธานชมรมว่ายน้ำไปยืนเขม่นมองกับดาราลูกครึ่งอีกกรณีด้วย ทำเอาพวกเขาใช้เวลาไปเป็นชั่วโมงกว่าจะขนทั้งหกชีวิตมายืนอยู่ในห้าง E ใจกลางเมืองตอนเกือบจะได้เคารพธงชาติพอดี
ดีน ภาม วิน ทีม มะนาวและเดล เดินไปพลางถกเถียงไปพลางว่าจะกินอะไร วินขอบายอาหารไทยในขณะที่สาวๆขอผ่านอาหารที่มีชีส สุดท้ายก็จบลงที่ชาบูเจ้าดัง
เมื่อตกลงร้านได้คนรู้ทางอย่างดีนก็เดินนำด้านหน้าสุด โดยมีสองสาวที่ยังคุยกันไม่เลิกเรื่องละครที่แสดงวันนี้อยู่ตรงกลาง และมีวินกับทีมเดินทอดน่องประกบหลัง
“อุ้ย เดลดูสิ” มะนาวกระตุกแขนเสื้อเพื่อนสาวด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น
เดลหันไปมองตามที่มะนาวบอก พี่ชายคนโตของบ้านที่ตอนแรกเดินค่อนข้างเร็วพอหันมาเห็นภามเร่งฝีเท้าตาม เขาก็ลดสปีดลงจนเดินข้างกันแล้วก้มลงพูดอะไรสักอย่างที่ทำให้คนข้างๆ แยกเขี้ยวใส่ ภามยกมือขึ้นจับชายเสื้อพี่ชายเธอเอาไว้พร้อมรอยยิ้มและแววตาอบอุ่นทำให้เดลอดยิ้มไปด้วยไม่ได้
“ดีจัง”
“ดีมากกกก” มะนาวยิ้มแฉ่งแอบถ่ายรูปแล้วแปะลงห้องลับในไลน์
เดลหัวเราะคิก สงสัยความหมาย ดีจัง ของเธอกับมะนาวจะต่างกันไปสักหน่อย
....ดีจัง...ที่พี่ชายของเธอหาคนสำคัญได้แล้ว...
“เด๊ลลล!!” คราวนี้มะนาวจับมือเพื่อนสาวเขย่าเรียกเสียงหลง “นี่มันดีขนาด Full HD เลยยยยอั้ยยยะ”
เดลตั้งสติมองพี่ชายอีกครั้งแล้วแก้มก็ร้อนผะผ่าว เพราะครั้งนี้มือของภามที่จับเสื้ออยู่โดนดึงออกเอาไปกุมแน่น ภามดูเก้อเขินแก้มขึ้นสีระเรื่อพยายามพูดอะไรสักอย่างแล้วจะเอามือออกแต่พี่ดีนส่ายหัวจับมือแน่นไม่ปล่อย สุดท้ายก็เม้มปากแน่นเบือนหน้าออกไปทางอื่น
จากตรงที่พวกเธอยืนอยู่เห็นได้ชัดว่าภามกลั้นรอยยิ้มเอาไว้ ตาก็มองพื้นปล่อยให้พี่ดีนจูงเดินต้อยๆ ในขณะที่พี่ดีนเองก็อมยิ้มที่มุมปาก การกระทำเล็กๆ น้อยๆ แต่ไม่ปราณีหัวใจคนที่กำลังแอบมองอยู่เลย
เดลแก้มร้อนเหลือบตามองมะนาวที่ตอนนี้ปิดปากกลั้นเสียงกรีดร้องด้วยดวงตาสั่นระริก
..โอเค เธอยอมรับก็ได้..
คำว่าดีจังเมื่อกี้เหมือนของมะนาวอยู่ 50%
น้ำซุปในหม้อกำลังเดือดปุดๆ ส่งกลิ่นหอมยั่วยวน หกคนสองหม้อกำลังเริ่มบรรเลงมื้อเย็นอย่างสนุกสนาน ทีมรีบจุ่มเนื้อลงหม้อแกว่งให้สุกแล้วเอามาจิ้มน้ำจิ้มที่ผ่านการผสมโดยสมาชิกชมรมขนมไทยแล้วทำหน้าฟิน จริงๆ ก็ไม่ได้มีเหตุผลอะไรเป็นพิเศษเพียงแต่เป็นความเชื่อส่วนตัวว่าของกินอะไรก็ตามถ้าผ่านมือเจ้าเพื่อนซี้คนนี้มันต้องอร่อยแน่นอน
พอเขาบอกแบบนี้ทุกคนบนโต๊ะก็หันมามองภามเป็นตาเดียวกัน เดือดร้อนเจ้าตัวต้องผสมน้ำจิ้มให้ทุกคนอย่างงงๆ
“วันนี้ละครที่เล่นเป็นเรื่องของความรักชะตาลิขิตแหละค่ะ พระเอกของเรื่องตื่นมาก็พบว่าตัวเองมีด้ายสีแดงผูกอยู่ที่นิ้ว เลยออกตามหาปลายด้ายว่ามันอยู่ที่ไหน” มะนาวเป็นฝ่ายเริ่มต้น เธอนั่งตรงข้ามเดลถัดไปคือพี่วินและทีม ส่วนฝั่งตรงข้ามถัดจากเดลคือพี่ดีนและภาม
“ด้ายแดงคืออะไร? ปกติตื่นมาเจอแบบนี้พี่ตัดด้ายขาดไปแล้ว เกะกะ” วินถามพลางโกยข้าวเข้าปากเพียงไม่กี่คำก็เล่นเอาเกือบหมดถ้วย
“โห่ ไม่โรแมนติกเลย คืองี้ค่ะ” มะนาววางตะเกียบเริ่มอธิบาย “คนญี่ปุ่นเขาเชื่อกันว่าคนที่เป็นเนื้อคู่กันจะมีด้ายสีแดงผูกติดกันเอาไว้ที่นิ้วก้อยข้างซ้าย เปรียบเสมือนเส้นเลือดจากหัวใจที่ไปผูกติดกับคนแห่งโชคชะตา”
ทีมพยักหน้าหงึกหงักเขาเคยอ่านจากการ์ตูนมาบ้างเลยพอรู้จักเรื่องแบบนี้ แต่พอเห็นรุ่นพี่ประจำชมรมทำหน้าหมางงเป็นโกลเด้นหลงทาง เขาเลยหยิบมือถือขึ้นมาเลื่อนสามปื้ดแล้วโชว์กลางโต๊ะอาหาร “แบบนี้ไง”
ทุกคนชะโงกหน้ามองแล้วร้อง อูยยยยยแทบจะพร้อมกัน
“เฮ้ย ไอ้ทีม!!!” ภามร้องลั่นรีบตะครุบมือเพื่อนแต่ก็ไม่ทัน ทีมส่งต่อให้พี่วินทันที
“อาฮะ เข้าใจแล้ว เนื้อคู่กันนี่นะ” วินดูเสร็จก็ยิ้มล้อรุ่นน้องต่างชมรมที่ตอนนี้เหมือนจะระเบิดตัวตายอยู่รอมร่อ
“จำไว้นะ” ภามอุบอิบฝากความแค้นให้เพื่อนกับรุ่นพี่ที่หัวเราะกิ๊กกั๊กชอบใจ ก็นั่นมันภาพเขากับพี่ดีนที่มีด้ายแดงผูกนิ้วก้อยเดินคู่กันนี่นา
ดีนส่ายหัวยิ้มๆ จัดการส่งเนื้อชิ้นโตให้น้องสาวบังเกิดเกล้าเพื่อไม่ให้แซวคนที่หน้าดำหน้าแดง แล้วส่งอีกชิ้นให้น้องคนพิเศษอีกคนข้างตัว เขาทำตาระยิบระยับหนักเมื่อเห็นภามหน้าแดงไปจนถึงใบหู
อาการแบบนี้..มันไม่ดีกับหัวใจเขาเลย ไม่ดีจริงๆ
เดลเคี้ยวชิ้นเนื้อจากพี่ชายเสร็จก็ช่วยเปลี่ยนเรื่อง “อ้อ ตอนซ้อมละครเรื่องนี้เดลได้ยินตำนานด้ายแดงของจีนด้วยนะคะ” พูดพลางแกว่งชิ้นเนื้อลงในหม้อน้ำซุปจนมันกึ่งสุกเธอก็ยกออกกลายเป็นเนื้อนุ่มนิ่มกำลังดี
“แล้วมันต่างกับของญี่ปุ่นเหรอ” วินเติมข้าวจานที่สอง ระหว่างรอก็หันไปแย่งเนื้อของรุ่นน้องเลยโดนตะเกียบฟาดเข้าหลังมือเต็มแรง เขาเบะปากเรื่องกินนี่เจ้าทีมสู้ลืมตายจริงๆ เลยเปลี่ยนเป้าหมายไปที่จานของน้องมะนาวคนสวย แต่อนิจจา..เธอฟาดเรียบไม่มีให้ขโมย
“ต่างค่ะ ก็ของญี่ปุ่นมันผูกที่นิ้วก้อยข้างซ้ายใช่ไหมคะ แต่ของจีนมีความเชื่อว่าคนที่โชคชะตากำหนดให้คู่กันจะมีเชือกสีแดงผูกที่ข้อเท้าของแต่ละฝ่ายแหละค่ะ”
พอได้ยินว่ามีผูกคนละที่คนละทาง แต่ละคนชักสงสัยว่าการผูกด้ายแดงแต่ละที่ต่างกันอย่างไรและมีหมายความอะไรกันแน่
“แล้วเคยได้ยินเรื่องนี้รึเปล่า” ทีมที่เริ่มอิ่มเล่าบ้าง “คู่ที่มีความรักไม่สมหวัง เขาจะผูกเชือกหรือด้ายสีแดงที่ข้อมือเอาไว้ด้วยกันแล้วฆ่าตัวตาย เพราะเชื่อว่าเจ้าด้ายแดงเนี่ยจะเป็นตัวโยงให้พวกเขาได้กลับมาเจอกันอีกครั้ง”
ตึกตัก..
ภามกุมอกตัวเองด้วยความรู้สึกประหลาด ในขณะที่สาวๆ พึมพำว่าสงสารกระตุ้นให้ทีมเล่าต่อ
ตึกตัก..
“แล้วพอกลับมาเกิดใหม่ พวกเขาก็จะรู้สึกเหมือนกับรู้จักกันมานาน..แสนนาน เหมือนรอมาทั้งชีวิต” เสียงของทีมเริ่มไกลออกไป
ตึกตัก
“ตอนเขาเจอกันจะรู้สึกยังไงน้า...” แล้วมีเสียงมะนาวตบท้ายบางเบา
...
...
รู้สึก....อบอุ่น โหยหา ตื้อในอก...
[“สัญญานะว่าเราจะหากันจนเจอ...”]
ดวงตาจะร้อนผ่าว น้ำตาไหลออกมาอย่างไม่มีเหตุผล
[“อืม..สัญญา”]
...
...
เฮือก!!
ภามสะดุ้งโหยง เขาเพิ่งรู้ตัวว่าตอนนี้ใบหน้าเต็มไปด้วยเหงื่อ หัวใจเต้นถี่เหมือนเจอเรื่องตกใจอะไรสักอย่าง เขาสูดลมหายใจลึกๆ ดูเหมือนว่าสมาชิกบนโต๊ะจะไม่ทันสังเกตว่าเกิดอะไรขึ้น แต่คนข้างๆนั้น..
“พี่ดีน” ภามเรียกเสียงพร่า
ตอนนี้ดวงตาสีสวยกำลังมองเขา มองด้วยสายตาลึกล้ำเหมือนค้นหาอะไรบางอย่าง มันดูอาวรณ์ โหยหา ชวนให้เศร้าในอกจนร้อนหัวตา ภามกำมือใหญ่ตอบแน่น
ถ้าเมื่อกี้พี่ดีนไม่จับมือเขาแล้วบีบเรียกสติเขาคงเหม่อไปไกลกว่านี้ ต่างคนต่างมองหน้ากันเหมือนมีอะไรจะถามแต่ก็นึกไม่ออก สุดท้ายทั้งคู่ก็พูดออกมาพร้อมกัน
“สัญญา” “สัญญา”
สัญญาอะไร? ทำไมถึงต้องเป็นคำนี้?
ดีนขมวดคิ้วรู้สึกปวดหัวจี๊ดขึ้นมาอีกคล้ายกับตอนที่เขาเกือบขับรถไปจูบกำแพงบ้านตัวเอง
“อ้าว คู่นี้สัญญาอะไรกัน” วินแกล้งทำเสียงอิ๊อ๊ะล้อ จนภามรีบหลุบตาลงมองชามข้าวตัวเองกลบเกลื่อน
“อ๋อ ฉันสัญญาว่าจะพาน้องไปส่งบ้าน” ดีนเนียนขึ้นมาเสียอย่างงั้น เนียนจนภามเบิกตากว้างหันกลับไปมองผู้ชายตรงหน้าใหม่
เดี๋ยว??? สัญญากันตอนไหนครับพี่???
“อ้าว แล้วก็ไม่บอก” ทีมแกล้งโวยวาย แค่เห็นเพื่อนทำหน้าเหวอปากพะงาบเขาก็รู้แล้วว่าท่านประธานที่เคารพคงมัดมือชก เด็กในชมรมที่ดีควรส่งเสริมให้ความช่วยเหลือ
“งั้นขากลับพี่ดีนไปส่งภามนะคะ เดลเอารถมาอยู่แล้วคงแวะไปส่งมะนาวก่อน จะไปเอาของที่ทิ้งไว้ห้องมะนาวด้วย” เดลรีบส่งลูกต่อ แต่เธอต้องไปห้องมะนาวจริงๆ เพราะเมื่อคืนเธอค้างห้องเพื่อนเพื่อซ้อมบทครั้งสุดท้าย
ภามหันซ้ายหันขวาเริ่มตามเพื่อนๆ ไม่ทัน วันนี้เขาไม่ได้เอารถมาจริงเพราะคิดว่าลานจอดรถต้องเต็มแน่เลยติดรถมาพร้อมทีมตอนเช้าและตั้งใจจะกลับด้วยกัน
“โอเค ดีล” วินเติมข้าวชามที่สาม “กินต่อเร็ว เผื่อไปต่อขนมได้อีก” มนุษย์กระเพาะเหล็กเอื้อมไปฉกจานท่านประธานชมรม แต่ก็โดนเลื่อนจานหลบรวดเร็วจนตะเกียบปักพื้นโต๊ะดังปั๊ก
เสียงหัวเราะครื้นเครงดังลั่นจนกลบความรู้สึกแปลกๆ เมื่อสักครู่ บทสนทนาเปลี่ยนจากเรื่องโรแมนติกกลายเป็นบิงซูร้านไหนอร่อย แล้วกลายเป็นเรื่องถกเถียงจริงจัง
ดีนคลี่ยิ้มมองเด็กน้อยเสนอความคิดเห็นกับเพื่อนๆ หากสองมือของพวกเขายังกุมเอาไว้ไม่ปล่อย มันกลายเป็นความเคยชินทั้งๆที่เพิ่งเคยจับมือกันไม่กี่ครั้ง ไม่ได้รู้สึกแปลกแต่กลับคุ้นเคยเหมือนว่าพวกเขาเคยจับมือกันมานานหลายปี
ด้ายแดง...เนื้อคู่..
ชายหนุ่มถอนใจ เขาหยิบมือถือขึ้นมากดเสิร์จหาอะไรสักอย่าง อะไร..ที่จะช่วยขจัดความสงสัยเขาไปได้สักที
ท้องฟ้ามืดสนิท เวลาบนรถเปลี่ยนเป็นสองทุ่มครึ่ง รถซีดานสีดำเลี้ยวเข้าคอนโดเจ้าประจำอย่างคุ้นเคย ดีนขับรถไปแอบข้างๆ เพื่อให้น้องได้ขนของลงได้อย่างสะดวก
“จริงสิ พี่ดีน วันนี้ผมฝันกลางวันด้วยแหละ” ภามเอี้ยวตัวหยิบหนังสือไปพลางคุยไปพลาง
“หือ ฝันกลางวัน?” ดีนถึงกับเลิกคิ้วงงๆ “นี่เอาเวลาไหนไปนอนกลางวัน”
“ไม่ได้นอนครับ” หัวเราะชอบใจ “ยังไงดี มันเหมือนมีภาพแว๊บเข้ามาในหัวน่ะครับ” ชี้ที่หัวตัวเองแล้วทำหน้านึก “ทำขนมอยู่ดีๆ ก็รู้สึกว่าตัวเองมีหลานสาว”
“หลาน? แล้วมีรึเปล่าล่ะ”
ภามส่ายหัว “แม่ผมมีญาติคนเดียวอยู่ที่อเมริกายังไม่ได้แต่งงาน ส่วนญาติฝั่งพ่อไม่ได้เจอกันนานมากตั้งแต่พ่อเสีย จนผมจำอะไรไม่ได้แล้ว น้องชายก็อายุแค่15 เลิกพูดเรื่องหลานได้เลยครับ”
“นี่กำลังจะบอกพี่ว่าอยากมีเด็กเล็กๆ ?” ดีนพาดมือกับพวกมาลัยแซวน้องขำๆ
“เปล่า ไม่ใช่แบบนั้นครับ” รีบโวยวาย “แค่แปลกใจที่อยู่ๆก็รู้สึกว่าตัวเองมีหลาน แถมมีพี่สาวด้วยนะ”
คราวนี้คนพี่หัวเราะออกมาอย่างไม่ปิดบัง เขาขยี้หัวภามด้วยความเอ็นดู
“นอนน้อยแล้วก็ละเมอละสิ วันนี้รีบไปนอนเลย”
“หูย หาว่าผมละเมอนะ” ตีมือใหญ่เบาๆ แล้วรวบของทุกอย่างไว้ในอ้อมแขน “ไปละครับ ขอบคุณที่มาส่งนะครับ” ยกมือไหว้แล้วยิ้มหวานให้
“..........” ประธานชมรมว่ายน้ำแทบจะสำลักน้ำลายตัวเอง นับวันเขาชักต้านทานรอยยิ้มน้องไม่ไหวแล้วยิ่งวันนี้เพิ่งจะได้ลิ้มลองของหวานของริมฝีปากนุ่มนิ่มไป เลยอดไม่ได้ที่จะขอ...สักนิด
“ให้มากกว่าคำขอบคุณได้ไหมครับ” เขาหรี่ตามองเด็กน้อย
“เอ๋” ภามทำตาโต แอบคิดว่าหูฝาดหรือเปล่า
“ถ้าพี่ขอมากกว่านั้นจะได้ไหม”
(ต่ออีกนิดที่repถัดไปค่ะ)
-
(ต่อ)
เฮือก
เด็กหนุ่มสะดุ้งโหยงถอยกรูดติดประตูรถเมื่อคนพี่ปลดเข็มขัดนิรภัยแล้วเคลื่อนตัวเข้ามาหา
“เอ่อ..พะ พี่” เอ่ยเรียกเสียงตะกุกตะกัก ในหัวสมองของภามตีกันวุ่นคิดไปถึงไหนๆ ยิ่งแตกตื่นใบหน้าคมคายก็ยิ่งเข้าใกล้ หัวใจของเขาก็เต้นถี่ระรัวจนน่ากลัวจะหัวใจวายเข้าสักวัน
เมื่อดูท่าจะไปไหนไม่รอด นักเศรษฐศาสตร์มือสมัครเล่นก็หนีปัญหาด้วยการหลับตาปี๋
จะ..โดน...แล้ว..
จุ๊บ
อ้าว สัมผัสนุ่มนิ่มที่หน้าผากทำเอาคนโดนเอาเปรียบเบิกตาโพลง ภามยกมือแตะเหม่งด้วยสายตางุนงงปนเขินๆ
จูบ..หน้าผาก?
ดีนหัวเราะหึในลำคอ เขามองน้องด้วยสายตาล้อเลียน
“ฝันดีครับ น้องภาม” เอานิ้วชี้ตีปลายจมูกน้องเบาๆ เรียกสติ
ดีนเปิดกระจกเท้าแขนกับขอบหน้าต่าง มองน้องที่ลงจากรถไปแล้วยังงุนงงเหมือนยังจับต้นชนปลายไม่ถูก บอกตรงๆว่าเขาเองก็อดทนเต็มที่พยายามไม่รังแกน้องมากไปกว่านี้เพราะสงสาร แต่ท่าทางทำอะไรไม่ถูกก็น่ารักแบบนั้นก็ยิ่งกระตุ้นนิสัยไม่ดีของเขาเข้าทุกที
ดวงตาสีสวยมองร่างของภามที่ค่อยๆ เดินห่างจากรถไปช้าๆ ภาพซ้อนพร่าเลือนเริ่มปรากฏขึ้นในสายตาพร้อมความรู้สึกยะเยือกในหัวใจ
ร่างผอมที่สูงกว่าน้อง และผมยาวกว่า...
ภาม? ..ใคร? คล้าย..แต่ไม่ใช่?
คิ้วเข้มขมวดมุ่นรู้สึกปวดหัวขึ้นมาอีกครั้ง
[พี่...พี่กรณ์....]
“พี่ดีน!”
คนเหม่อสะดุ้งโหยง ดวงตาสีเทาอมเขียวเบิกโพลง ร่างของภามที่ควรจะเดินไปแล้วเดินกลับมาหาอีกครั้งเมื่อไหร่ไม่รู้
“ภะ...”
สัมผัสนุ่มนิ่มแตะเข้าที่ริมฝีปากของชายหนุ่มเต็มเม็ดเต็มหน่วย บดเบียดเล็กน้อยจนรู้สึกถึงความชื้นแล้วค่อยๆผละใบหน้าออกมาด้วยอาการหน้าแดงจัดและสั่นไปทั้งตัว
(http://i644.photobucket.com/albums/uu167/iamseesai/DeanxPham_CH13.jpg)
“ฝันดีครับ”
เสียงพูดเบาหวิว ก่อนที่เจ้าตัวจะชิ่งเผ่นวิ่งหน้าตั้งเข้าคอนโดปล่อยอีกฝ่ายนั่งตะลึง
ให้ตายสิ! โดนเข้าจนได้ ดีนสบถในใจ
มือใหญ่ลูบใบหน้าตัวเองแรงๆ เขาหัวเราะหึหึในลำคอความรู้สึกอบอุ่นที่กำลังละลายความรู้สึกเมื่อครู่ เขาแตะริมฝีปากตัวเองแอบเสียดายที่ตั้งตัวไม่ทัน ไม่งั้นคงไม่จบแค่แตะปากกันเฉยๆ
ชายหนุ่มถอนใจด้วยรอยยิ้ม จัดการคาดเข็มขัดนิรภัย หยิบมือถือขึ้นมาดูแล้วพบว่าหน้าจอยังค้างอยู่ตรงจุดที่เขาพิมพ์หาอะไรบางอย่างไว้เมื่อตอนมื้อเย็น
ดีนโคลงหัว กดกากบาทหน้าจอทิ้งแล้วเข้าเกียร์ออกรถเพื่อกลับบ้าน
ภามก็คือภาม จะให้เป็นใครไปได้ล่ะ?
(http://i644.photobucket.com/albums/uu167/iamseesai/red_google.jpg)
-------------------------------
Talk
สวัสดีวันอาทิตย์ค่ะ
หายไปหนึ่งอาทิตย์เต็ม เพื่อนๆที่ตามเพจหรือทวิตจะรู้ดีว่าคนเขียนงานเข้าไปประชุมนอกสถานที่ตั้งแต่พุธจนศุกร์
ไม่มีเวลาได้แต่งนิยายเลย อาทิตย์ต่อไปก็ต้องสางงานที่ดองอยู่ T-T ชีวิตออฟฟิศมันไม่สวยหรู ฮึกๆ
แต่!! เมื่อวันที่ 11 Pocky day ผู้เขียนก็มีตอนพิเศษลงในเพจนะคะตามไปอ่านได้ จิ้ม --> https://www.facebook.com/iamlazysheep/ (https://www.facebook.com/iamlazysheep/)
กรณีจะมาสะกิดๆ ชวนคุยก็เจอกันได้ที่ทวิตเตอร์ @Iam_lazysheep ค่ะ (มีอันเดอร์สกอร์นะคะ ชื่อแกะล่องลอย)
หลังจากนี้ไปอดีตจะเริ่มเข้ามาปะปนมากขึ้น เหมือนจูบครั้งที่ผ่านมาคือชนวน ตัวละครจะค่อนข้างสับสน อาจจะงงไปบ้างแต่ผู้เขียนจะพยายามใส่ตัวเอียงไว้ให้ค่ะ
ป.ล พี่ดีนพยายามหาข่าวเก่าๆค่ะ เผื่อเจออะไรสะกิดใจ
อนึ่ง ไม่ต้องกลัวพี่กับน้องเขารักกันดีค่ะ ^^
-
:ling3:
หากุเกิ้ลจะเจอเลยเหรอออออ
ง่ายไปมะพี่ดีน @ @
-
รู้สึกว่าภามจะรับรู้ถึงความรู้สึกในอดีตมากกว่า แต่พี่ดีนจะเป็นคนจำเหตุการณ์ในอดีตได้มากกว่ารึเปล่า
อันนี้มโนล้วนๆ แต่ฟินเวอ่ร์ แอบสงสัยว่าเดลกับมะนาวนี่มีซัมติงกันรึเปล่าน้า
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
หวังว่าพี่ดีนจะไม่เจอภาพซ้อนทำร้ายนะคะ
คู่นี้หว๊านนนนหวานกันจริงๆ อ่านไปจิกหมอนไป :hao7:
-
อดีตมาเยือนนน
-
นุ้งภามคนกล้าาาาาา :-[ :-[ :-[ :-[
-
:t3: ในความหวานยังมีความหน่วง โอ๊ยย เรื่องนี้พี่น้องเขาดีต่อใจจริงๆ
:z3: นี่พี่ดีนกดหาเป็นประโยคขนาดนั้นโดยที่ไม่รู้ตัวเนี่ยนะ
-
พี่ดีนทำน้องเขินอีกแล้ว
-
แกงส้ม/ชาบู
รอตอนต่อไปค่ะ^^
-
:กอด1:
-
อ๊ากกกกกกก ลูกแม่ เก่งกล้าขึ้นทุกวัน พี่เขาจุ๊บเหม่งหนูแค่นี้ ถึงกับเอาคืนที่ปากเลยหรือลูก
:o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: หนักมากอะ
เห็นเขากินชาบูกัน ก็คิดถึงชาบูปาร์คแลนเลย อยากไปกินอีกจัง
เอาแล้ววววววววววว อดีตเริ่มกลับมาเยอะขึ้นแล้วนะเนี้ย จะเป็นยังไงมั้งนะ หวั่นใจ ๆ จุง
-
หวานมาก
-
น้องไม่ได้อ่อยนะค่ะะะ น้องแค่วิ่งไปแตะปากกะพี่ดีนเฉยๆๆๆๅ
-
จะรู้ความจริงแล้ววว วู้ววว ลุ้นๆๆๆ
-
:o8:
-
o13
-
:-[ :-[
-
นุ้งภามน่ารักกกกกกกกกกกกกกขอให้ ดีนกับภามไม่ดราม่าเหมือนชาติก่อนนะ :katai1: :katai1: :katai1:
-
อร๊ายยยยยยยยยย >////< น่าร๊ากกกกกก //ช่วงที่นึกถึงภาพอดีตแล้วสะดุ้งเฮือกขึ้นมาแล้วเจอคนๆนั้นข้างกาย ต่างก็รับรู้ว่าเกิดไรขึ้น มันเป็นอะไรที่แบบ อ่าาาาาา ลึกซึ้งอ่ะ //รอติดตามต่อไปค่ะ จะปลดปล่อยตอนไหนนะ ช่วงเล่าเรื่องด้ายแดงนี้แบบ อืม ทั้งซึ้งทั้งหลอน 55555
-
หวานละมุนราวกับจะชดเชยเรื่องในอดีต
อยากให้มีฉากที่กลับไปเจอกับครอบครัวในชาติที่แล้วด้วย ให้รู้ว่าสองคนได้กลับมาอยู่ด้วยกันแล้ว
-
พี่ดีนต้องไม่ทนค่ะ จัดได้จัดเลยค่ะพี่!!!
-
หากูเกิ้ลเจอแน่ ลูกชายสองตระกูลดังตายเชียวนะ
แต่ถ้าเวลากำหนดให้ยังไม่ถึงเวลารับรู้ ก็คงยากที่จะได้รู้....
พี่สาวกับหลานสาวน้องอินน่ารัก
เราว่าถ้าเราเป็นพ่อแม่และครอบครัวของพี่กรณ์กับน้องอิน
ปัจจุบันคงจมอยู่กับความรู้สึกผิดที่อคติของตัวเองทำให้ลูกๆต้องตาย
ชอบเวลาพี่ดีนกับน้องเหมือนจะนึกอดีตออกตรงกัน
อ่านแล้วทั้ง อบอุ่น ทั้งหน่วง ทั้งคิดถึงโหยหาตามไปด้วย
การสลับไปมาเป็นช่วงๆระหว่างชาติที่แล้วกับปัจจุบันไม่ได้ทำให้สับสน
ตรงกันข้ามมันช่วยเพิ่มความรู้สึกร่วมเพราะคนเขียนลำดับเรื่องได้ดีมาก ลงตัว จับอารมณ์คนอ่านได้อยู่หมัดเลย
-
อ่านแล้วอยากจะลงไปดิ้นกระแด่วๆ :hao7:
อิจฉาในความหวาน
-
อดีตตอนที่ภามเห็นยังอยู่ในช่วงเวลาที่ภามกำลังทำอาหาร
แต่พี่ดีนนี่เห็นภาพอดีตตอนขับรถจนจะชนรั้วบ้านแล้วอันตรายน่าดู
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เขินหนัก เขินมาก เขินหนักหน่วงงงงงง
พี่ดีนนนนนน แกล้งให้น้องเขินได้ตลอดเลย
ดีใจจงที่หาหันเจออีกครั้ง
ขอให้อย่ามีโศกนาฏกรรมอะไรเกิดขึ้นอีกเลยนะ
เรื่องราวกำลังไปในทางที่ดี
น้องภามมีความกล้าขึ้นมาหน่อยละ หรือเยอะนะ มีมาจุ๊บๆเองด้วยยย
กรี๊ดดดด เขินนนน ตัวเกรียวววบิดม้วนน
-
ภามอย่าน่ารักมากสิพี่ดีนทนไม่ไหวแล้วนะนั่น
ถ้าจำอดีตได้ทั้งคู่จะเป็นไง
-
น้องภามน่ารักกก ลุ้นตอนต่อไปค่ะ
-
:mew1: :mew1:
-
อยากอ่านอีก
อ่านทีไรไม่เคยเต็มอิ่ม อิอิ
ชอบๆ รออ่านตอนต่อไปนะคับ
-
คนเขียนเล่าเรื่องสลับมาไปมาได้โอเคออกนะคะ
ชื่นชมเลยจริงๆ ตอนฉากของพี่ดีนก็แอบใจหายวาบตามหลายฉาก
:mew1:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด หนูภามจะน่ารักไปไหนนนนนนนน แค่นี้พี่ดีนก็หลงจนปีนขึ้นจากหลุมไม่ได้แล้ววววววววว
-
:3123:
-
อบอุ่น ปนเศร้า อยากอ่านอีกกกก
-
อื้อหือ
เรื่องนี้ลุ้นมาก :ling1:
แต่ความรู้สึกของทั้งสองคนชัดเจน
จนไม่ต้องคิดเลยว่าจะมีปัญหาเรื่องใครมาแทรก
-
ชอบเรื้องนี้มากอะ ทั้งลุ้นทั้งน่ารัก อยากรู้ว่าถ้าจำอดีตได้จะเป็นยังไง มาต่อเร้วๆนะคะไรต์ พรีสสสสส :ling1:
-
o13
-
:mew1: :mew1:อดีตที่ไม่น่าจำบางทีก็ไม่ต้องจำก็ได้นะมันเศร้ามากเลย :กอด1: :กอด1:
-
งะ มันต้องมีอะไรเชื่อมกันสักอย่างเส่
-
หากันจนเจอแล้ว ก็อย่าดราม่าอีกเลยนะครับ ทำใจไม่ได้จริงๆ T^T
-
:katai2-1:
-
เราว่าพี่สาวและหลานสาวของ อินทัชยังมีชีวิตอยู่อาจจะอายุมากกว่าน้องภามมาก แต่จะต้องมีใครซักคนที่มาไขปริศนาให้ทั้งสองได้รับรู้ อาจจะเป็นหลานสาวของอินทิชในชาติที่แล้วมีชีวิตอยู่เพื่อมาหาน้าอินก็เป็นได้ สู้ๆติมตามรอตอนต่อไปเลยคะ :hao3: :katai2-1: :impress2:
-
o13
-
โอ๊ยๆ.... กลัวใจ
-
โดยเนื้อเรื่องแล้ว ป้าว่าเรื่องนี้ไม่ควรมีบทอิโรติกโจงครึมนะคะ
-
แต่ดูเหมือนฝั่งคนพี่จะดูใจเย็นและตั้งรับกับอดีตได้อย่างสงบกว่าคนน้องนะ หรือดีนแค่เก็บอาการเก่งกว่ากันแน่ 555 ความรู้สึกมันเหมือนกับว่าดีนเจอกับภาพอดีตตัดไปตัดมามากกว่าภาม จนตั้งสติได้อย่างมั่นคงและพร้อมรับรู้เรื่องราวเสมอ แต่ก็นะ...เราอ่านแต่มุมภามนี่นาไม่เคยอ่านมุมดีนมากมายเท่ามุมภาม
-
อ่านไปสามตอนแล้ว อูยย น่ารักมากๆ อารมณ์แบบรอคอย คาดหวัง และละมุนไปในตัว
ชอบมากเลยจ้า ^^
-
มีความฟิน แต่แอบหน่วง
-
เรื่องนี้มันดีต่อใจจริงๆ :impress2:
-
อ่านตามทันแล้ว น่ารักมากๆเลย
-
อยากให้มาต่อทุกๆวันเลยคะ :o8:
-
พี่ดีนได้กำไรมากเกินไปแล้ว ได้กินทั้งของกินอร่อย ๆ และยังได้กินน้องภามด้วย
หืม?...ยังไม่ได้กินเหรอ? ว้า!
-
:o8:โอ๊ยเป็นอะไรที่น่ารักมาก :-[ :impress2:
อี่นไปะอมยิ้มไปตลอด........ฟิน...มากกกกกกก
เป็นกำลังใตให้คนแต่งนะค่ะ
-
เรื่องในชาติที่แล้วเริ่มฉายชัดขึ้นสินะ ไม่ซ้ำรอยเนอะ กลัวเศร้า
-
กล้ามากนะภาม เขินตัวแตกแล้วมั้ง
:-[ :-[
-
ค้นหา เพื่อเข้าใจ และแก้ไขให้ไม่ซ้ำรอยเดิม
-
มาตามอ่านจนทัน น่ารักม้ากกกกกกกค่ะ น้องภามน่าเอ็นดู เอะอะหน้าแดงน้ออ
ส่วยพี่ดีนก็เยี่ยมมาก นี่แหละน้า เนื้อคู่ แค่เห็นหน้าก็สปาร์คคค
เราชอบเวลาที่มีร่องรอยอดีต ที่หลงอยู่ในปัจจุบันมาก อย่างปานที่ขมับ
เรื่องที่สัญญากัน มันดีอ่ะค่ะ เป็นรอยต่อของเรื่องที่ดี ลุ้นนน แค่ขออย่าให้พี่ดีนเกิดอุบัติเหตุเลย
ดูเหมือนจะเหม่อตอนขับรถตลอด เป็นห่วงงงง อิอิ จะรอตอนต่อไปจ้า
-
เข้ามาตามเรื่องนี้ด้วยคนนะคะ
-
:mew1: รู้สึกดีวีาอย่างน้อยชาตินี้ได้รักกันแน้ ๆ ในเมื่อพ่อไม่อยู่ แต่กว่าจะรู้ว่าอดีตของทั้ง 2 เป็นยังไงก็คงไปอีกเรื่อย ๆ แต่ดีใจพี่ดีนเริ่มหาข่าวแล้ว คิดเหมือนว่าข้าวอาชญากรรมยังไงก็ต้องมี
-
รอตอนต่อไปอยู่อย่างใจจดจ่อ เข้าอ่านแล้วติดหนึบ
-
ชอบมากกกกกก สนุกจังเลย อ่านแล้วยิ้มตลอด
สงสารเมื่อชาติที่แล้วมากเลย คาดว่าแม่ของดีนคือหลานสาวของภามเมื่อชาติที่แล้วแน่ๆเลย
-
เรารอแกงส้มที่น้องภามจะทำให้พี่ดีนทาน 5555 รีบๆมานะคะนักเขียนคนงาม
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ จะบอกว่าชอบเรื่องนี้มากกกกกกกกกกก
รู้สึกอินกับแทบทุกตัวอักษรที่ถูกเขียนขึ้นมา
ทุกครั้งที่อ่านจะมีความรู้สึกตื้อๆตีขึ้นมากลางอก ตาก็ร้อนผ่าวๆ
ผสมปนเปไปทั้งความรู้สึกอยากจะร้องไห้กับอิจฉาตาร้อน
ต้องรักกันมากแค่ไหนถึงจะตายตามกันได้ เราอยากจะรู้
น้องภามกับพี่ดีนน่ารักมากกกก เราลุ้นมากตอนที่ยังไม่ได้เจอกัน
ความรู้สึกของที่คนที่รอคอยมาแสนนาน พอได้เจอทุกอย่างมันคงทะลักทลายไปหมด
ทั้งความรู้สึกหลายๆอย่างที่มี หยาดน้ำตา และความรักในใจ
ต่อจากนี้อดีตก็คงผุดขึ้นมาเรื่อยๆ แต่เราเชื่อนะไม่ว่าน้องจะเป็นภามหรืออินทัช
พี่จะเป็นพี่กรณ์หรือพี่ดีน ยังไงความรักก็เกี่ยวทั้งคู่ไว้ด้วยกันยังไงก็รักกันอยู่ดี
ตายตามกันมาขนาดนี้ ให้แยกออกจากกันก็ยากแล้วค่ะ
อดีตมันแค่ส่วนนึงที่ทำให้เราเป็นเราในทุกวันนี้เท่านั้น
มันช่วยให้บทเรียน ช่วยให้ความกระจ่างแน่ชัด ในทุกสิ่งที่เคยทำไป
แค่ให้เรารู้ว่าแต่ก่อนมันเป็นยังไง และส่งผลอย่างไรในปัจจุบัน
เอาใจช่วยทั้งคู่ในการฟันฝ่าอุปสรรคค่ะ ครอบครัวนี่น่าเป็นอย่างหลัก
และหากมีมือที่สามเข้ามา เราว่าเขาแค่มาทำให้ขุ่นอารมณ์เท่านั้นมั๊งคะ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนเช่นกันค่ะ
จะรอติดตามอยู่เสมอ มาต่อเร็วๆนะคะ
-
คิดถึงๆ
-
:call: :call: :call: :call: :call: :call:
-
เข้ามาชะเง้อคอคอยยยยยยยย
-
มันฟินไม่สุดตรงระแวงดราม่านี่แหละ :katai1:
-
ขอให้ชาตินี้ คนทั้งคู่อย่ามีอุปสักห์ใดๆ มาทำให้แยกจากกันอีกเลย
ไม่งัน มันคงเป็นเรื่องที่เศร้าจนเรารับไม่ไหวแน่ๆเลย แง้ๆ T-T
-
แงงงงง พี่ดีนยังไม่มา ฉันจะแย่งน้องภามมาแล้วน่ะ :ling1:
-
สนุกมากๆๆๆ :o8: :-[ รอตอนต่อไป :impress2: :call: :call: :call: :call:
-
อ่านรวดเดียว13ตอน ภามน่ารักกกกกกกก
มาเป็นศีภรรยาพี่ที ถ้าจะทำอาหารเก่งขนาดนี้
เรื่องด้ายแดงนี่ความเชื่อจริงๆเขาจริงจังกันมากนะคะ สำหรับคนจีน
ว่าแต่น้องภามไม่ค่อยฝันถึงพี่กรณ์รุนแรงเท่าดีนฝันถึงอินเนอะ
อินทัชดูรบกวนจิตใจดีนมากกว่า แต่...กูเกิ้ลจะหาเจอเหรอคะดีน
-
เข้ามานอนรอ~~ :mew2:
-
:z13: :z13:
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
แปะค่พ อ่านรวดเดียวตั้งแต่เที่ยง สนุกมากกกกก
-
CH 14 น้ำตาจากฟ้า
*บทนี้มีเพลงเป็นส่วนประกอบ ขอให้ผู้อ่านฟังเพลงหรืออ่านเนื้อเพลงด้วยเพราะมีผลกับเนื้อเรื่องค่ะ*
“ขยะแขยง!!” เสียงของผู้เป็นบิดาดังลั่นพร้อมแรงกระทบที่ใบหน้า รสคาวของเลือดซึมกระจายทั่วปาก อินทัชมองบิดาด้วยหัวใจที่โดนกรีดซ้ำๆ จนยับเยิน
“อิน!” เสียงพี่กรณ์ตะโกนลั่น เขาเหลือบมองแล้วก็ได้เห็นร่างของคนรักโดนรั้งไว้ด้วยคนตัวโตๆสองคน
“อย่ามาเข้าใกล้ลูกฉัน ไอ้ลูกมาเฟีย!!” พ่อกระชากเขาจนตัวปลิว ก่อนจะกระชากคอเสื้อจนแทบหายใจไม่ออก “เคยบอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าไปยุ่งกับมัน บ้านมันทำอะไรไม่รู้รึไง! สักวันตำรวจจะมาลากคอ มึงอยากไปด้วยรึไง!จะให้ซวยทั้งบ้านรึไง!”
เสียงฝนดังสนั่นพร้อมเสียงครืนของฟ้าคำราม ร่างกายของทุกคนตอนนี้เปียกปอนและหนาวเย็น อินมองหน้าคนรักที่ตอนนี้ดวงตาเต็มไปด้วยความเศร้าโศก เพราะพวกเขาไม่รู้จักห้ามใจ ไม่รอให้ทุกอย่างพร้อมกว่านี้แต่กลับแอบลอบมาพบกันโดยไม่รู้เลยว่ามันอยู่ในสายตาผู้ใหญ่ตลอด
พวกเขานัดเจอกันที่ร้านอาหารชานเมือง เพียงแค่ลงจากรถแล้วได้เจอหน้ากันไม่ทันไรก็มีคนกรูเข้ามาจับตัวเอาไว้ สิ่งแรกที่คิดขึ้นมาในหัวนั้นคือ..พลาดแล้ว
ชายวัยกลางคนที่นั่งอยู่ในรถดีดบุหรี่ทิ้งออกทางหน้าต่าง เขามองลูกชายคนโตที่เปียกโชกด้วยสายตาผิดหวัง
“ไม่คิดว่าแกจะโง่ได้ขนาดนี้นะกรณ์” เสียงแหบพร่าเยือกเย็น เชือดเฉือน
พี่กรณ์กัดปากจนเลือดซึม ดวงตาแมนอิดโรยเต็มไปด้วยน้ำอุ่นที่กำลังเอ่อท้นต่างคนต่างได้แต่มองคนรักโดนดุด่าโดยที่ตัวเองทำอะไรไม่ได้ ตอนนี้ลานจอดรถของร้านอาหารไม่มีใครกล้าเข้ามายุ่งนอกจากกลุ่มของพวกเขา เมื่อสายตาของพี่กรณ์หวนกลับมาสบตา อินก็รับรู้ด้วยสัญชาตญาณ เขาอ้าปากค้างเมื่อคนรักสะบัดแขนหันไปต่อยคนที่จับตัวเอาไว้
ต้องหนี!!
....
“พี่กรณ์!!!”
เสียงตะโกนเรียกชื่อดังลั่นห้องนอน ภามสะดุ้งเฮือกลุกขึ้นนั่งหายใจหอบถี่ เขาเสยผมเปียกชื้นเรียบเรียงสติ ทั้งๆที่เปิดแอร์ไว้จนเย็นฉ่ำแต่กลับเหงื่อออกทั้งตัว
“ฝนตก?” เด็กหนุ่มมองออกไปนอนหน้าต่าง ท้องฟ้าค่อนข้างมืดมัว พอหยิบมือถือขึ้นมาดูถึงรู้ว่าสิบโมงเข้าไปแล้ว
“ฝันร้ายอีกแล้ว” เช็ดน้ำตาป้อยๆ หมอนเหมินเปียกไปหมด แต่ยิ่งเช็ดมันก็ยิ่งไหลออกมาจนสะอื้น
คิดถึง คิดถึงใครบางคน
“บ้าเอ้ย แม่ง” ใช้หลังมือเช็ดลวกๆ เขาไม่ชอบบรรยากาศแบบนี้เอาเสียเลย ฝนก็ไม่ชอบด้วย
ภามทิ้งตัวลงนอนแผ่กลางเตียงจ้องมองเพดานว่างเปล่าปล่อยให้น้ำตาไหลครุ่นคิดถึงฝันเมื่อกี้ ชื่อของใครบางคนติดอยู่ที่ริมฝีปาก รู้ว่าสำคัญแต่จำไม่ได้
“ฮื่ออออ ชื่ออะไรนะ” พลิกตัวนอนคว่ำหยิบมือถือมาเปิดเรื่อยเปื่อย
...อยากโทรหาพี่ดีนจัง...
ตึงงง
ภามสะดุ้งโหยงทั้งตัวแทบจะตัวฟูเป็นแมว
“ไอ้เชี่ย อย่าเหยียบโมลกู คัตเตอร์ล่ะคัตเตอร์”
“เกะกะว่ะที่ไม่พอ”
“มายืมห้องแล้วยังปากหมาเหรอ”
“โอ้ย อย่าถีบสิเฮีย!!”
เสียงทะเลาะกันดังผ่านกำแพงห้องทำเอาคนขี้ตกใจต้องแนบหูฟัง ท่าทางวันนี้ห้อง 802 จะมีแขกมาเยี่ยมและคงเป็นกลุ่มเดิมที่ชอบเสียงดังซะด้วย เด็กหนุ่มถอนใจ ลุกจากเตียงไปจัดการตัวเองในห้องน้ำเพื่อเรียกความสดชื่นกลับมา ไหนๆเดี๋ยวก็จะเที่ยงแล้วขอทำมื้อเที่ยงที่มันปลุกสมองให้ตื่นจากความรู้สึกบ้าๆ นี่หน่อยแล้วกัน
เสียงกุกกักดังแผ่วในห้องครัวเล็กๆ พร้อมเสียงเพลงจากแผ่นซีดีของเจ้าทีมที่เขายืมมา น้ำซุปสต็อกหมูเดือดปุดพร้อมกลิ่นของหัวหอม ข่า ตะไคร้ รากผักชี ภามหย่อนกุ้งตัวโตที่เพิ่งซื้อมาเมื่อวานจัดการทำความสะอาดจนเหลือแต่หางกุ้งติดไว้ลงไปลวกพอสุกแล้วเอาออก จากนั้นก็ส่งเห็ดฟางตามลงไปต้มต่อ
ครืน..น
เสียงฟ้าคำรามดังขึ้น ภามเร่งเสียงเพลงแล้วเอาน้ำพริกเผาผสมครีมสดละลายลงไปผสมน้ำซุปในหม้อพร้อมปรุงรสเพิ่ม เขาฮัมเพลงเพื่อกลบเสียงฟ้าแล้วชิมรสต้มยำ คิ้วเรียวขมวดเล็กน้อยเมื่อรู้สึกไม่พอใจก่อนจะจัดการหั่นมะนาวเติมลงไปสักหน่อย
คราวนี้พ่อครัวก็ยิ้มออกมาสมใจ
“อร่อยแล้ว”
“พี่ศิลป์อยู่ไหมครับ” ภามตะโกนเรียกเพราะตอนนี้มือเขาถือหม้อต้มยำหนักอึ้งสำหรับหลายคน
เสียงกึงกังโครมครามดังจากข้างในประตูห้องเปิดพรวดออกมาพร้อมใบหน้าคุ้นเคยของพีศิลป์ที่ทำท่าแปลกใจเมื่ออยู่ๆ น้องข้างห้องก็มาเรียก
“ผมทำต้มยำมาเผื่อเป็นมื้อเที่ยง กินอะไรกันหรือยังครับ” ฉีกยิ้มสดใสให้
ศิลป์มองหน้าต่างที่ตอนนี้ฝนตกหนัก จะว่าไปเขาก็ส่งไลน์ไปบอกให้ใครบางคนเอาเสบียงมาให้พักนึงแล้วแต่ท่าทางจะรถติดอีกนานแน่ๆ
“เฮีย กลิ่นอะไรอ่ะ โคตรหอมเลย”
“ท้อง..ท้องร้อง”
เสียงโหยหวนดังแว่วมาจากในห้อง ศิลป์รีบยกหม้อที่น้องถืออยู่แล้วเชิญชวนเข้ามาข้างใน
“ภามกินหรือยัง กินพร้อมกันไหม” เขาต้อนน้องเข้ามาในห้องจนได้ แล้วจัดการวางหม้อต้มยำไว้ที่โต๊ะกินข้าว โชคดีที่ข้าวเพิ่งสุกเมื่อกี้เพราะกะจะทอดไข่กินกันแก้หิวแล้ว
“จะดีเหรอครับ” ภามทำท่าเกรงใจแต่ก็โดนผู้ใหญ่เอ็ดเบาๆ
“พี่สิต้องเกรงใจ มาเลยมากินด้วยกัน เฮ้ย มากินข้าว!! นี่น้องห้อง 801 ทำมาให้” ตะโกนเรียกพวกลิงขี้โวยวายที่นั่งอยู่ด้านในของห้อง สักพักก็ได้ยินเสียงแย่งกันพุ่งเข้าครัว
“หอมกลิ่นต้มยำ อ๊ะ” คนแรกที่เข้ามาชะงักเท้าทำเอาเพื่อนๆ เบรกกันระนาว
“น้องภามนี่หว่า น้องภามเศรษฐศาสตร์ปีหนึ่งไงมึง” เขาหันไปหาเพื่อนที่อยู่ด้านหลังอีกสองคน
“เออว่ะ ตัวจริงดูดีกว่าในรูปอีก สวัสดีครับน้องภาม”
“พวกแกรู้จักน้องเขาด้วยเรอะ” ศิลป์เดินไปตักข้าว โดยมีภามที่รีบตามไปช่วย เด็กหนุ่มทำตัวไม่ถูกเมื่อโดน
สายตามากมายจ้องด้วยความสนใจ
“โห พี่ศิลป์ นี่เป็นที่เลื่องลือครับ หน้าตาดี ทำอาหารอร่อย ยิ้มก็สวย นิสัยก็ดี มีภาพขึ้นบอร์ดมหาวิทยาลัย แล้ว
อะไรอีกนะ”
“คิ้วท์บอยไงมึง ที่เขาลงกันอยู่อ่ะ”
“เฮ้ยๆ มีนี่ด้วย..คู่จิ้น”
ภามสะดุ้งโหยง รีบหันควับอ้าปากพะงาบๆให้พี่ๆ หยุดพูด แต่ดูจะไม่มีใครสนใจ
“คู่จิ้น?” ศิลป์วางจานข้าวหกจานเรียงไว้บนโต๊ะ ห้องคับแคบไปเสียสนิท
“ช่ายย เดี๋ยวๆ เรียกมันก่อน” คนพูดเดินไปที่ประตูห้องน้ำแล้วทุบเสียงดัง “ขี้นานไปแล้วไอ้สัด!!ออกมามึง มีคน
อยากเจอ”
ภามทำหน้างุนงง เขาโดนพี่ศิลป์ดันร่างนั่งแหมะที่เก้าอี้แล้วโดนยัดช้อนส้อมใส่มืออีกต่างหาก
“ห่า ขี้หดตดหายหมด ใครอยากเจอกู” เสียงไม่คุ้นหูด่าเพื่อนลั่นพร้อมประตูที่เปิดออกมาอย่างไม่เบาแรงนัก
ร่างสูงผิวเข้ม จมูกโด่งเป็นสัน แต่ที่คุ้นที่สุดคงเป็น...ดวงตาสีเทาอมเขียวคู่นั้น
เด็กหนุ่มอ้าปากค้าง ..อย่าบอกนะว่า
“นี่ไงไอ้ดอนคู่จิ้นพี่มึงอ่ะ น้องภาม”
น้องชายพี่ดีนจริงๆด้วย!!??
บรรยากาศโต๊ะอาหารตอนนี้ร่าเริงผิดกับน้องเล็กสุดของห้องที่เขี่ยกุ้งในจานตัวเอง พี่ๆ แต่ละคนกินไปหยอกไปชื่นชมรสชาติอาหารพร้อมเติมข้าวอย่างเอร็ดอร่อย
“ปกติภามกินช้าเหรอ” ศิลป์ที่เพิ่งเติมข้าวอีกจานเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าข้าวในจานน้องยังพร่องไม่ถึงครึ่ง
“เปล่าครับ แต่สงสัยพี่ๆกินเร็วมาก ผมเลยกินไม่ทัน” หัวเราะแห้งๆ แล้วรีบตักต้มยำรสเปรี้ยวสะใจซดเรียกสติ
ภามเหลือบตามองคนที่นั่งเยื้องอยู่ฝั่งตรงข้ามแล้วก็สะดุ้งโหยง เพราะเจ้าของดวงตาสีเทาอมเขียวนั่นกำลังจ้องเขาไม่วางตาเล่นเอากินไม่ลงด้วยความกังวลและเหมือนศิลป์จะรู้ เขามองตามสายตาน้องเลยหันไปแจกมะเหงกให้รุ่นน้องตัวปัญหา
“มึงจะจ้องอะไรขนาดนั้น น้องกินข้าวไม่ลงแล้วมีปัญหาอะไรวะไอ้ดอน”
ดอนทำหน้าย่นลูบหน้าผากที่ตอนนี้แดงเป็นปื้น เขากำลังจะอ้าปากพูดแต่โดนเพื่อนแย่งบทไปเสียก่อน
“น้องภาม พี่อยากรู้มากว่ะ”
ภามซดน้ำซุปพร้อมหันไปมองคนถาม
“ตกลงที่โดนถ่ายรูปลงเนตคู่กับพี่ชายไอ้ดอนเนี่ย แค่คู่จิ้นหรือคู่จริงหือ?”
“แค่ก!!!!!!” น้ำต้มยำเปลี่ยนทิศไปลงหลอดลมแทน ภามสำลักกระอักไอจนแสบขึ้นจมูกน้ำตาไหลรีบรับทิชชู่จาก
พี่ศิลป์มาเช็ด
“ปฏิกิริยานี่ถือว่าแทนคำตอบไหมวะ” พี่คนถามหันไปหาเพื่อนข้างๆ ตอนนี้ทุกคนวางช้อนเปลี่ยนเป็นรุมซักน้องให้ขาวสะอาด
“แต่ภาพในเนตมันชัดมากนะ จริงป่ะดอน” สะกิดเรียกเพื่อนที่เพิ่งวางช้อนบ้าง
ภามชักใจไม่ดี เขาไม่รู้เลยว่าพี่ดอนนิสัยแบบไหน จะเหมือนเดลหรือเหมือนพี่ดีน เท่าที่พอรู้มาจากเดลเห็นว่าเป็นคนง่ายๆ ขี้แกล้ง บ้ากีฬา
“พวกมึงอยากรู้ใช่ไหม” ดอนเช็ดปากแล้วลุกจากเก้าอี้เสียงดังครืด “เดี๋ยวกูจัดให้” ยักคิ้วให้เพื่อนๆ แล้วเดินอ้อมมาหาภามที่นั่งตัวเกร็งอย่างไม่เข้าใจ
“เอ๋!?” เด็กหนุ่มร้องเสียงหลงเมื่อโดนโอบไหล่แล้วรั้งจนแนบชิด ดอนเอาแก้มแนบแก้มจัดการยกมือถือขึ้นถ่ายเซลฟี่ทั้งๆที่ภามยังหน้าตาเหรอหรา
“ดะ เดี๋ยว เหวอ” ภามหลับตาปี๋เพราะพี่ดอนสกินชิพแก้มเขาแบบไม่เกรงใจ
ดอนถ่ายรูปไปหลายแชะจนพอใจ ก่อนจะนั่งเลือกรูปแล้วกดส่งเข้าไลน์พี่น้อง ทุกคนมองอย่างไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่แต่ก็รอดูว่าจะเกิดอะไรขึ้น
ชายหนุ่มวางมือถือลงกลางโต๊ะกินข้าว ไปถึงสิบวินาทีมันก็สั่นรัวเพราะมีโทรศัพท์เข้ามา เจ้าของมือถือมองชื่อคนโทรเบะปากเล็กน้อยแล้วกดสปีกเกอร์
“ว่าไง” เขารับสายด้วยเสียงติดจะขำ
[“กรี๊ดดดดดดดดดดดด พี่ดอน!! ไปเจอภามตอนไหน ทำไมไม่พาหนูไปด้วยแย่ที่สุด แล้วนี้แอบไปกินข้าวฝีมือภามใช่ไหม ส่งมารัวๆเลยนะหม้อต้มยำเนี่ย นิสัยไม่ดี!!”] เสียงน้องสาวดังลั่นทะลุสปีกเกอร์จนคนฟังหัวเราะกันลั่น พอรู้ว่ามีคนอื่นได้ยินด้วยเดลก็ยิ่งโวยวายใส่พี่ชายคนรอง
“เดี๋ยวๆ พี่ดีนไม่อยู่บ้านเหรอ” ดอนรีบเบรกก่อนที่น้องสาวจะเหวี่ยงใส่มากไปกว่านี้
[“พี่ดีนออกไปข้างนอกแต่เช้าแล้วค่ะ ดูสิแต่ละคนทิ้งน้องอยู่บ้านคนเดียว”] น้ำเสียงฟึดฟัดงอนๆ
[“ภามจ๋า สงสารเราหน่อยน้า เราอยากกินขนมจังเลย”] ส่งเสียงออดอ้อนไม่เกรงใจพี่ชาย
ภามอมยิ้ม เขาตอบกลับไปอย่างร่าเริง “โอเค ไว้ทำไปให้กินนะ”
หญิงสาวส่งเสียงพอใจ หล่อนโวยพี่ชายอีกเล็กน้อยแล้วตัดสายไป
“โห พายุน้องสาวมึงรุนแรงมาก ไม่รู้เรื่องพี่มึงเลยว่ะ”
“จริงๆมึงควรห่วงน้องสาวมึงกับภามมากกว่าไหม”
ดอนยักไหล่ “แต่ในไลน์ขึ้นอ่านสองคนแล้วนะเว้ย”
ภามยิ้มแห้งรู้สึกเสียวสันหลังแปลกๆ เขาเห็นภาพเซลฟี่เมื่อกี้แค่นิดเดียวเลยไม่รู้ว่ามันเป็นยังไง คิดไปคิดมาชักกินข้าวไม่ลงหนักกว่าเดิมเสียอย่างงั้น
เสียงก๊อกแก๊กหน้าห้องทำให้ศิลป์ละสายตาจากเรื่องสนุกตรงหน้า เขาลุกขึ้นพลางหันมายิ้มให้ภาม
“สงสัยคนส่งเสบียงมาแล้ว น่าจะมีของกินเพิ่มอยู่กินด้วยกันก่อนนะ” พูดจบประตูก็เปิดออกแต่จากมุมที่พวกเขานั่งอยู่จะมองไม่เห็นว่าใครเข้ามา
“ศิลป์ชิ่งกินก่อนเหรอวะ” คนมาใหม่บ่นนำแต่ไกล เสียงคุ้นเคยทำให้ภามต้องชะเง้อหน้ามองด้วยความสงสัย
ร่างสูงล่ำสันพร้อมรอยยิ้มการค้าเดินเข้ามาในครัว สองมือเต็มไปด้วยถุงอาหาร
“พี่ศรณ์?” ภามเบิกตากว้างงุนงง มาได้ไง?
“ไงน้องภาม ทำต้มยำเหรอ วันนี้ได้โอกาสเดี๋ยวพี่ขอชิมฝีมือเราสักหน่อย” ศรณ์วางถุงลงบนโต๊ะกินข้าว “ได้ยินคนโม้มานานแล้วว่าน้องทำอะไรก็อร่อย”
“พูดมากน่า” เสียงที่สองดูไม่ค่อยสบอารมณ์ คนตามมาทีหลังอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีเข้มกับกางเกงยีนส์ ผิวสีแทนโดดเด่นขับเน้นให้ใบหน้าคมเข้มน่ามองขึ้นเท่าตัว
“....พี่ดีน”
“พี่มาได้ไง” ดอนเป็นฝ่ายถามขึ้นมา บอกตรงๆว่าแว้บแรกใจหายเพราะนึกว่าพี่ชายจะมาจัดการข้อหาแตะต้องคนในสังกัด
“มันมาหาพี่เมื่อเช้า” ศรณ์พูดพลางเอากับข้าวใส่จาน “ตอนแรกที่บอกว่าจะมาหาศิลป์พี่ยังเห็นมันเฉยๆนะ แต่สักพักเห็นหยิบมือถือมาจ้องแล้วบอกว่าจะมาด้วยซะงั้น”
ดอนเหลือบมองพี่ชายแล้วยิ้มแหยเมื่อเจอสายตาดุๆ มองกลับมา เขารีบลุกแล้วหนีไปนั่งข้างกลุ่มเพื่อนพลางส่งเสียงกระซิบกระซาบ
“ฟันธงว่ะ คู่จริงแหง พี่โคตรหวง”
“หูยยยยยยยย”
“ก็น่าจะอย่างงั้น ตั้งแต่เข้ามาเห็นจ้องแต่น้องภาม ไอ้ดอนแม่งหมาหัวเน่ามาก”
“ถ่ายรูปลงเฟซได้ป่ะวะ”
“ไม่กลัวพี่กูหักคอ ก็เอาเลยมึง”
ถึงจะกระซิบแต่ภามก็ได้ยินชัด แก้มขาวๆตอนนี้แดงเรื่อขึ้นมาทันที ไม่กล้ามองหน้าใคร เขาอยากจะพุ่งตัวกลับห้องแต่ติดว่าโดนล็อคทางเข้าออกไปไหนไม่ได้
“’งั้นแสดงว่าบางวันที่เห็นรถของดีนตอนเช้าก็ไม่ผิดคัน” ศิลป์เลื่อนจานข้าวให้คนมาใหม่แล้วพยักให้ดีนนั่งลงข้างๆน้อง
ดีนยักไหล่ “ผมก็เพิ่งรู้ว่าพี่ย้ายมาอยู่ที่นี่” เขาไม่คิดว่าพี่ศิลป์จะอยู่คอนโดนี้และไม่คิดว่าอยู่ข้างห้องภามด้วยซ้ำ
ภามมองคนโน้นทีคนนี้ทีก่อนจะค่อยๆเขยิบหาคนที่ตัวเองสนิทใจด้วยที่สุด เขากระตุกเสื้อพี่ดีนเบาๆจ้องหน้าด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยคำถาม
ชายหนุ่มกระตุกยิ้มวางช้อนส้อมลง
“โทษที ภามคงรู้จักแล้วแต่แนะนำอีกทีแล้วกัน” ดีนชี้ไปที่น้องชายที่นั่งมองอยู่ “นั่นเจ้าดอนน้องชายพี่”
ภามพยักหน้าหงึกๆ แล้วมองตามนิ้วพี่ดีนต่อ
“ส่วนนั่นพี่ศิลป์..” เว้นวรรคนิดนึงรอดูปฏิกิริยาอีกฝ่าย “แฟนพี่ศรณ์”
“อ๋อ...ห๊ะ?” เด็กน้อยทำหน้าเหวอจนน่าขัน
“พี่ศรณ์เป็นเพื่อนพี่ดีนเป็นแฟนกับพี่ศิลป์ ส่วนพี่ศิลป์ก็เป็นสายรหัสของพี่” ดอนอธิบายรวบรัดแล้วชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง
บางทีโลกก็กลมเกินไป..
ภามกรอกตา หลังจากแนะนำตัวกันเสร็จก็เกิดสงครามย่อมๆในห้อง การที่มีผู้ชายวัยกำลังโตแปดคนอัดอยู่ในห้องทำให้สถานที่ไม่เพียงพอ แถมกลางห้องนั่งเล่นตอนนี้กระจัดกระจายไปด้วยอุปกรณ์ของเหล่าว่าที่สถาปนิกทั้งหลาย
ศรณ์เองพอกินข้าวเสร็จอยู่คุยได้แค่ชั่วโมงเดียวก็ขอตัวกลับก่อนเพื่อไปดูร้าน ภามเองก็เกรงใจเลยขอตัวกลับห้อง แต่คราวนี้เขาไม่ได้กลับคนเดียว
ศิลป์ยืนพิงขอบประตูโบกมือให้ดีนกับภามที่ขอปลีกตัวกลับห้อง ข้างๆเป็นดอนที่ยิ้มร้ายดวงตาแวววาวจนภามแทบจะมุดหลบหลังพี่ดีน
“ตามสบายเดี๋ยวที่ห้องจะเปิดเพลง รับรองว่าเสียงดังยังไงก็ไม่ได้ยิน” ศิลป์ยักคิ้วให้รุ่นน้องหน้าตายที่ตอนนี้กำลังผูกเงื่อนที่คิ้ว
“น้องมีพ่อมีแม่นะพี่..ใจเย็นๆ” ดอนสบโอกาสถือว่ามีพี่ศิลป์เป็นกองกำลังหนุนหลังแซวพี่ชาย แต่พอเจอสายตาดุๆ ตวัดขวับกลับมาเขาก็สะดุ้งโหยง
“ไว้เจอกันที่มอนะน้องภาม” โบกมือหยอยๆแล้วรีบมุดหลบเข้าห้องไปทันที
ดีนจิ๊ปากคาดโทษน้องชาย ยอมรับว่าเถียงอะไรไม่เคยสู้พี่ศิลป์ได้สักหน คนแบบนี้รับมือด้วยไม่ได้ค่อยได้
ภามยิ่งเขินหนักรีบรูดการ์ดเข้าห้องตัวเองมือไม้สั่น
จะให้เสียงดังอะไรกันเล่า!!!!!!!
(ต่อรีพลายถัดไปค่ะ)
-
เสียงฝนนอกหน้าต่างซาลงไปมากแล้วพร้อมเข็มนาฬิกาเลื่อนไปที่เลข3 ทันทีที่เข้าห้องได้ภามก็เดินไปเปิดเครื่องเล่นเพลงต่อจากเมื่อเช้า
“ผมไม่ค่อยชอบเสียงฝนตก” อธิบายพร้อมรอยยิ้ม “พี่ดีนเอาน้ำไหมครับ”
ดีนส่ายหัว เขาเดินเข้าไปหาภามลูบหัวทีสองทีแล้วจูงน้องไปที่โซฟาดึงมือให้ลงนั่งข้างกัน เสียงเพลงจากลำโพงดังคลอไปกับสายฝน จากบรรยากาศวุ่นวายตอนนี้กลายเป็นเงียบสงบ ภามดูเกร็งในตอนแรกแต่พอเห็นพี่ค่อนข้างผ่อนคลายเขาก็เริ่มปล่อยตัวเองบ้าง กลิ่นหอมอ่อนๆ จากคนตัวโตชวนสงสัยว่าเป็นกลิ่นอะไร อาฟเตอร์เชฟ? น้ำหอม?
พอร่างกายเริ่มสบายใจ หัวทุยก็ค่อยๆเอนพิงกับไหล่กว้าง ภามมองมือตัวเองที่โดนดึงไปกุมบนตัก ปลายนิ้วสอดประสานกันเอาไว้เห็นได้ชัดว่ามือพี่ดีนใหญ่และดูแข็งแรงกว่าเขามาก
ภามหลับตาแล้วบีบมืออีกฝ่ายเล็กน้อย นี่เป็นครั้งแรกในรอบ19ปีที่เขาลืมเสียงฝนไปจนหมด
(เพลงร่มสีเทา โดยวัชราวลี) >>https://www.youtube.com/watch?v=P5VFTPL3Er4 (https://www.youtube.com/watch?v=P5VFTPL3Er4)
จังหวะเพลงเปลี่ยนหมุนเวียนแล้วเริ่มจังหวะใหม่อีกครั้ง ดีนไล้ปลายนิ้วบนหลังมือขาว เขามองแพขนตายาวที่ปิดลงราวกับจะซึมซับบรรยากาศและนั่นทำให้เขาหลับตาลงบ้าง เสียงเพลงจากแผ่นซีดีนุ่มนวลขับกล่อมคนสองคนที่อยู่ในภวังค์
ใช้ใจฟังกันและกัน
ฉันเฝ้าถามความสุขอยู่ที่ไหน ชายที่เขาเดินผ่านฉันเข้ามา
บอกกับฉันขอร่มสักคัน แต่ว่าที่มือเขาก็มีหนึ่งคัน
ก็แปลกใจ ท่ามกลางหยดฝนโปรยปราย
….
“ฝนตกนี่ มาด้วยกันสิเดี๋ยวพี่ไปส่งที่รถ”
อินมองร่มในมือตัวเองแล้วเงยหน้ามองพี่กรณ์ที่ตอนนี้กางร่มยืนจ้องเขาอยู่
“แต่อินมี...”
“มาเถอะน่า”
….
เขาก็ถามฉันว่าอยากสุขไหม ลองหุบร่มในมือสักพักหนึ่ง
และเงยหน้ามองวันเวลา มองหยดน้ำที่มันกระทบตา
ยังเปียกอยู่ใช่ไหม หรือไม่มีฝน
บนท้องฟ้าไม่มีอะไรแน่นอน ถ้ามองจากตรงนี้
เดี๋ยวก็มืด แล้วก็สว่าง
อาจจะมีฝนก่อเป็นพายุ หรือลมลอยปลิวอยู่แค่นั้น
สุขที่เคยเดินทางตามหามานาน
ไม่ได้ไกลที่ไหน อยู่แค่นี้เอง
….
เด็กหนุ่มฉวยเอาร่มคนตัวโตมาพับเก็บแล้วกางร่มตัวเองที่คันเล็กกว่าแทนที่
“ร่มเล็กเดี๋ยวก็เปียก” กรณ์ทำหน้ายุ่ง
“แคบๆ จะได้อยู่ใกล้กันไง ถึงจะเปียกเราก็เปียกไหล่คนละข้างเหมือนกัน” ยิ้มแฉ่งให้คนพี่
“ร่มพี่มันหนักของผมเบาถือง่าย ให้ผมช่วยพี่บ้าง” ถึงจะเตี้ยกว่าก็ยังไม่ยอมแพ้
กรณ์ถอนใจเฮือก แล้วเปลี่ยนตัวเองเป็นฝ่ายถือร่มเพราะไม่อยากก้มจนปวดหลัง เขาจงใจจับด้ามร่มสูงกว่าปกติเหลือส่วนปลายด้ามจับเอาไว้
อินกลั้นยิ้มแอบมองเสี้ยวหน้าคมคายที่มีริ้วแดง ก่อนจะค่อยๆเอื้อมมือจับส่วนปลายนั้นไว้แล้วออกเดินไปพร้อมๆกัน
...........................
ยิ้มฉันยิ้มมากกว่าทุกครั้ง
สุขที่ฉันตามหามาแสนนาน
อยู่ตรงนี้ แค่เพียงเข้าใจ อย่าไปยึด
ถือมันและกอดไว้ ก็แค่ร่มเท่านั้น เท่านั้น
บนท้องฟ้าไม่มีอะไรแน่นอน ถ้ามองจากตรงนี้
เดี๋ยวก็มืด แล้วก็สว่าง
อาจจะมีฝนก่อเป็นพายุ หรือลมลอยปลิวอยู่แค่นั้น
สุขที่เคยเดินทางตามหามานาน
ไม่ได้ไกลที่ไหน อยู่แค่นี้เอง
……
“ถ้าพี่เรียนวิศวะนี่เจ๋งเลยนะ”
“ทำไม”
“ก็จะมีโมเม้นเอาเสื้อช็อปคลุมหัววิ่งฝ่าฝนไปด้วยกัน”
กรณ์เหล่มองเหยียดๆ
“ตลกแล้ว ร่มก็มี”
อินกรอกตา
“ไม่โรแมนติกเลยอ่ะพี่!!”
…………
ฉันเห็นเธอถือร่มผ่านมา เต็มไปด้วยร่องรอย
และคราบน้ำตา ฉันได้เห็นแล้วมันปวดใจ
ไม่ใช่เพียงแค่เธอที่ทุกข์ ฉันก็เป็นเหมือนเธอ
เธอได้ยินไหม อยากขอให้เธอลองโยนร่มที่ถือเอาไว้หนัก
โยนมันออกไป
.....
ผมไม่อยากเห็นพี่เหงาอีกแล้ว
.....
บนท้องฟ้าไม่มีอะไรแน่นอน ถ้ามองจากตรงนี้
เดี๋ยวก็มืด แล้วก็สว่าง
อาจจะมีฝนก่อเป็นพายุ หรือลมลอยปลิวอยู่แค่นั้น
สุขที่เคยเดินทางตามหามานาน ไม่ได้ไกลที่ไหน
อย่าไปยึด อย่าไปถือ
อย่าไปเอามากอดไว้ ก็จะไม่เสียใจ
ตลอดชีวิต ต้องผ่านการเปลี่ยนแปลง ไม่ว่าใคร
จะทุกข์ จะสุขแค่ไหน ก็อยู่ที่จะมอง
กึก ครืดดดด
เครื่องเล่นเพลงกระตุกแล้วดับมืด พร้อมๆกับไฟและเครื่องไฟฟ้าในห้อง ไฟดับเหลือเพียงแสงเลือนลางและเสียงซ่าบางเบาจากนอกหน้าต่าง หัวใจสองดวงเต้นประสานจมอยู่ในความทรงจำ ท่ามกลางความมืดมิดพวกเขามองสบตากันและกัน
“เมื่อเช้า...” เสียงของน้องแหบพร่าดูไม่มั่นคง “ผมฝันร้าย จำเนื้อหาไม่ค่อยได้สักเท่าไหร่ รู้แต่ว่าเศร้ามาก”
ชายหนุ่มใช้มืออีกข้างที่ว่างลูบแก้มนุ่มราวกับจะปลอบโยน
“ผมตื่นมาน้ำตาไหลเต็มไปหมด ...และมันไม่ใช่ครั้งแรก..” ภามเม้มปากจนมันแดงก่ำ “ผมฝันแบบนี้มาตั้งแต่เด็กแล้ว”
ดีนหายใจลึก เขารู้สึกได้ว่าหัวใจของตัวเองเต้นแรงราวกับจะระเบิดออกมา
ฝันมาตั้งแต่เด็ก...เศร้าจนร้องไห้
“...กรณ์”
ตึกตัก
“พี่.....รู้จักชื่อนี้ไหม”
ตึกตัก
ราวกับเวลาหยุดหมุน สองมือของทั้งคู่บีบรัดกันแรงขึ้น ดีนรู้สึกได้ว่ามือของภามสั่นและเปียกชื้น..แม้แต่มือเขาเองก็เป็นเหมือนกัน
“แล้วภาม...” เสียงทุ้มต่ำสั่นไหวแหบพร่า
ตึกตัก
“รู้จักชื่อ อิน รึเปล่า”
ตึกตัก
พวกเขาจ้องมองกันราวกับจะค้นหาความทรงจำที่แอบซ่อน ภามรู้สึกร้อนผ่าวที่ขอบตาเขาเม้มปากแน่นก่อนจะเอ่ยพูดด้วยเสียงตะกุกตะกักเพราะกลั้นก้อนสะอื้น
“พี่...สัญญาว่า...จะหากันจนเจอ”
ดวงตาสีสวยมองดวงตาของน้องที่มีน้ำใสๆ คลอหน่วย ราวกับสะกิดเพียงนิดมันก็จะแตกทลายออกมา ดีนขยับรอยยิ้ม เอ่ยตอบด้วยเสียงสั่นพร่า
“...นี่ไง” แตะที่ขอบตาอีกฝ่าย “พี่เจอแล้ว....ตามสัญญา”
น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าไหลออกมา เสียงสะอื้นดังท่ามกลางความเงียบงัน ภามละมือออกจากการจับกุมแล้วยกขึ้นแตะใบหน้าคมคาย เขาสัมผัสไปตามสันกรามแข็งแรงใช้นิ้วโป้งไล้ที่ผิวแก้มก่อนจะไต่สูงขึ้นจนถึงขมับแตะวนรอยปานอ่อนโยน
ทุกสัมผัสเหมือนกำลังย้ำเตือนว่ามันไม่ใช่ความฝัน
“..กลัวไหม”
ดีนถามพลางโอบรอบเอวอีกฝ่ายรั้งให้เข้ามาชิดใกล้ ความทรงจำขาดๆหายๆ มันแค่บังเอิญหรือมีใครกำหนดเอาไว้? การที่ต้องกลายเป็นใครไม่รู้ มันน่ากลัวเกินไป
“กลัว.....แต่ไม่เป็นไรครับ”
ร่างกายของพวกเขาแนบชิดจนรู้สึกถึงความร้อนและหัวใจที่เต้นแรง ภามหลุบตาลงมองพนักโซฟา สะดุ้งเล็กน้อยยามริมฝีปากร้อนจรดลงบนหน้าผาก สัมผัสของพี่ดีนสุภาพแต่ก็แฝงไว้ด้วยการครอบครองเสมอ
เด็กหนุ่มค่อยๆเบือนหน้ากลับไปมองเป็นจังหวะเดียวกับความร้อนรุ่มที่เคลื่อนลงมาประทับเกือบจะในทันที
“อืม..”
ความนุ่มหยุ่นบดเบียด เคล้าคลอ ภามสอดนิ้วแทรกเข้าไปในเรือนผมสีดำตัดสั้น กดศีรษะอีกฝ่ายเล็กน้อยให้สัมผัสลึกซึ้งมากขึ้นไปอีก พวกเขาขบงับเรียวปากผลัดกันดูดดึงกันและกัน จนเมื่อสัมผัสเริ่มหนักหน่วงขึ้นภามก็เผยอปากอนุญาตให้ลิ้นร้อนสอดเข้ามาเกี่ยวพัน
ละมุน ละไม หอมหวาน สั่นไปทั้งตัว
ไม่เป็นไร ถึงจะยังจำไม่ค่อยได้ ถึงจะยังสับสน..ขอแค่พวกเราอยู่ด้วยกัน
...กึก ครืดดด
ไฟห้องสว่างวาบกลับมาทำงานอีกครั้ง เครื่องเล่นเพลงกระตุกย้อนเล่นแผ่นซีดีถอยหลังไปเล็กน้อย เพลงเมื่อสักครู่ส่งเสียงนุ่มนวลขึ้นมา
อย่าไปยึด อย่าไปถือ
อย่าไปเอามากอดไว้ ก็จะไม่เสียใจ
ตลอดชีวิต ต้องผ่านการเปลี่ยนแปลง ไม่ว่าใคร
จะทุกข์ จะสุขแค่ไหน ก็อยู่ที่จะมอง
ฝนหยุดตกแล้ว
ภามมองคนที่หลับตาหนุนหัวอยู่บนตัก เขาลูบศีรษะอีกฝ่ายสางผมสั้นๆไปพลางพร้อมนวดให้ เด็กหนุ่มหยุดมือที่ขมับกดนวดเบาๆ พอเห็นหว่างคิ้วของคนพี่หายย่นยู่ก็เริ่มได้ใจ เปลี่ยนเป็นซุกซน
แกล้งแตะที่คิ้ว แตะที่เปลือกตา แตะที่สันจมูก แล้วก็...ริมฝีปาก
“อ้ะ” เด็กซนชะงักเมื่อคนที่หลับตาคว้าข้อมือเข้าให้
ดวงตาสีเทาอมเขียวเปิดขึ้นมามองดุๆ ดีนดึงมือน้องมาจูบที่ข้อมือ งับเบาๆแต่ทำเอาคนโดนงับรีบกระตุกมือออกหน้าแดงจัด
“เอาคืน” เขาหัวเราะในลำคอ
ภามย่นจมูกใส่
“อยากออกไปเดินเล่นจัง”
ดีนเลิกคิ้ว เขาเอื้อมมือขึ้นแตะปากแดงช้ำของน้องแล้วเอ่ยล้อ
“ปากเจ่อแบบนี้เนี่ยนะ” ก็พวกเขาเล่นจูบกันซ้ำไปซ้ำมาไม่เลิกจนเจ็บปากนั่นแหละถึงได้หยุด
“ฮื่อออ พี่ดีน” เด็กหนุ่มหน้าร้อนผ่าว ก็เพราะใครกันล่ะทำให้เป็นแบบนี้
“ข้างนอกมันเปียก อยู่ห้องนี่แหละ” พลิกตัวเอาหน้าซุกหน้าท้องอีกฝ่าย สองมือโอบรอบเอวเอาไว้
ภามตัวแข็งทื่อแทบจะกลั้นหายใจ เขารู้สึกได้ถึงลมหายใจร้อนๆที่ปะทะอยู่ตรงท้อง ความรู้สึกแปลกๆกำลังก่อตัวขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล
“พะ พี่ดีน ไม่เอาแบบนี้สิ นอนดีๆ” พยายามพลิกคนขี้แกล้งให้นอนหงายเหมือนเดิม แต่เปล่าประโยชน์
ดีนจงใจกดจมูกลงบนท้องอีกฝ่ายผ่านเสื้อยืดที่ขวางกั้น ยกยิ้มเอ็นดูเมื่อรู้สึกถึงอาการเกร็งไปทั้งตัว
น่ารัก
คิดแล้วก็จูบหนักๆ ลงบนหน้าท้องนั้น
“อื้อ!!..” ภามร้องเสียงหลงหลับตาปี๋แล้วทุบไหล่คนนิสัยไม่ดีรัวๆ
“...พี่ดีนนนนน”
ชายหนุ่มหัวเราะชอบใจ เขาผละใบหน้าออกส่งยิ้มกรุ้มกริ่มให้น้องที่ตอนนี้แดงไปทั้งตัว
“ไม่แกล้งแล้วครับ” บีบแก้มแดงๆ อย่างหมั่นเขี้ยว แล้วขยับลุกก่อนที่น้องจะเป็นเหน็บมากไปกว่านี้
ภามลูบแก้มตัวเองป้อยๆ วันนี้โดนแกล้งเละเทะจนอดเคืองพี่ดีนไม่ได้เลยได้แต่ส่งสายตางอแงไปให้ ดีนเลิกคิ้วเขาเดาะลิ้นแล้วล้วงกระเป๋ากางเกงกุกกักหยิบอะไรสักอย่างออกมา
พวงกุญแจที่มีทั้งกุญแจรถกุญแจบ้านจนถึงกุญแจล็อคเกอร์ ชายหนุ่มแกะแท็กสีเงินที่ห้อยอยู่ออกมาส่งให้น้อง
“ด็อกแท็ก พี่รักมากใช้มาเป็นสิบปีแล้ว” จับใส่มืออีกฝ่าย “พี่ฝากให้ภามดูแลต่อได้ไหม”
ภามมองด็อกแท็กสีเงิน บนแผ่นเพลทมีรอยปั้มเป็นตัวภาษาอังกฤษสี่ตัว
D-E-A-N
เด็กน้อยกลั้นยิ้มกุมเอาไว้แน่น ก่อนจะทำท่านึกอะไรออกรีบลุกไปที่ตู้เตี้ยๆแถวหน้าประตูห้อง เปิดเก๊ะยืนแกะยืนแงะอะไรอยู่สักพักแล้วกลับมาหาอีกครั้ง เขาโชว์ให้อีกฝ่ายดูว่าจัดการเอาด็อกแท็กไปห้อยกับสร้อยคอเรียบร้อย
“ไว้กับสร้อยจะได้ไม่หาย” คนพูดยังเขินๆ “แล้วก็อันนี้..ผมให้พี่”
พวงกุญแจหนังสีน้ำตาลทรงกลมประดับด้วยกระดุมเหล็กเม็ดโต เรียบง่ายดูเผินๆไม่มีอะไร ภามพลิกให้ดูด้านหลังที่มีรอยประทับไหม้เป็นชื่อของตัวเองแต่มันยังไม่สำคัญเท่า..
สิ่งที่ห้อยอยู่ด้วย
“นี่มัน..” ดีนมองของในมือสลับกับใบหน้าของน้อง เขาไม่ได้โง่และรู้ว่ามันคืออะไร
ภามยืนเอาเท้าเขี่ยพื้น หลุบตาลงมองไปทางอื่นพยายามซ่อนแก้มที่แดงจัด
“กุญแจสำรองห้องผม...รักษาให้ดีนะครับ”
---
Talk
แล้วรูปก็มาไม่ทัน (ฮา) คนวาดงานเข้าจริงๆ ผู้เขียนก็ไม่อยากให้ทุกคนรอไปนานกว่านี้แล้วค่ะ เลยตัดสินใจลงก่อนเลยดีกว่า น่าเสียดายเนอะ
เอาจริงๆบทนี้ลบบ่อยมากเพราะเนื้อหาสื่อออกมาย๊ากยาก แต่ก็ไถออกมาจนได้ หวังว่าคนอ่านจะสนุกไปกับเรื่องนะคะ
ฉากที่แล้วมีหลายคนบอกว่าพี่ดีนจะอากู๋เจอเหรอ อันนี้ก็ตอบไม่ได้เพราะสุดท้ายยังไม่ได้กดหาอะไร ในความคิดผู้เขียนเวลา
อยากจะหาอะไรสักอย่างที่สงสัย ยิ่งเป็นเรื่องอดีต สิ่งแรกเลยคือค้นอากู๋ค่ะ ไวที่สุดมีความเป็นไปได้มากสุด เพราะในความทรง
จำพี่ดีนมันคืออะไรสักอย่างที่เกี่ยวกับอาชญากรรม ครั้นไปจะไปหาห้องสมุดหรือถามคนรู้จักคงไม่ใช่..และที่ใส่ตัวค้นหาเยอะเพราะอยากทำให้ขอบเขตค้นหามันลดลงมาเท่านั้นเอง
เปลี่ยนเรื่องแป๊บ และแน่นอนว่าเมื่อลอยกระทงที่ผ่านมามีตอนพิเศษในเพจ ใครยังไม่ได้ไปอ่านก็อัญเชิญค่ะ>> https://www.facebook.com/iamlazysheep/ (https://www.facebook.com/iamlazysheep/)
ส่วนคนที่เล่นเกมในเพจ ถึงตรงนี้รู้คำตอบแล้วใช่ไหมคะ ^^ พี่ดีนจุ๊บพุงน้องนั่นเองค่ะ เย เย รอรับรางวัลกันไป
ครั้งนี้ทั้งสองคนเริ่มจูนความทรงจำเข้าหากัน และจะเริ่มหาความจริงแล้วค่ะ เปรียบเหมือนหาทางในความมืดมานาน ตอนนี้เจอเทียนไขแล้ว (ไฟฉายมันสว่างไป) ทั้งนี้ทั้งนั้นพี่น้องเขาก็ยังปลูกอ้อยไปพร้อมๆกันค่ะ (ฮา)
รักสองคนนี้นานๆ นะคะ #ด้ายแดง
ป.ล ฉากขนมอร่อยๆเอาไว้คราวหน้านะคะ
-
:o8: :o8: :o8:
-
:hao7:
-
หมั่นเขี้ยวน้องภาม ตอนนี้พี่ดีนจุ๊บน้องจะทั้งตัวละนะ :-[
-
เราตอบถูกกกกกกกกก
-
ได้กุญแจแล้วต้องมาหาน้องบ่อยๆนะพี่ดีน
-
อร๋ายยยยย เขาให้ของแทนใจกันละ
-
จะจำกันได้แล้วใช่ไหม :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
ภามน่ารักไปไหน อ่อยพี่ดีนแบบเนียนๆนะจ๊ะ :-[
-
ทั้งซึ้ง ทั้งหวาน :กอด1:
-
น้องภามอ่อยพี่ดีนด้วยกุญแจห้องขนาดนี้พี่ดีนไปไหนไม่รอดหนักไปอีกกกกก
อ่านไปนั่งบิดไปล้านตลบ >////////////<
-
:L2: :L1: :pig4:
-
ฟินนนนนนนนนนนนนนนนนนนน :hao6:
-
โอ๊ยยย กุญแจสำรองไปอี๊กกกกกก
-
o13 :mew1:
-
ตอนนี้มันทั้งหน่วงทั้งน่ารักเลยอ่ะ ชอบตอนอยู่ด้วยกันจังเลยยยยย
-
ทำไมเค้าอ่านแล้วหิว :hao6:
รอขนมพอๆกับฉากมุ้งมิ่งน้องภามพี่ดีนเบยยย :mew2:
-
:mew1:
น้องภามน่ารักจริงๆ อิอิ
-
เด็กนี้มันร้ายจริงๆ
-
กุญแจห้อง !!!!
-
ชอบมาก
:กอด1:
-
ให้กุญแจห้องเลยเหรอน้องภาม
-
:-[ :-[ :-[ :-[
กุญแจไม่ต้องให้ ย้ายมาอยู่กับน้องเลยดีกว่าาา :m3: :m3: :m3: :m3:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
มีให้กุญแจห้องด้วย จะมีคนมาแชร์ห้องแล้วใช่มั้ยคะน้องภามมมมมม อนุญาตให้เข้าอาณาเขตส่วนตัว คึคึ
-
ลงตัวมาก เข้ากับครอบครัวพี่ดีนได้หมดทุกคนแล้ว
ดีงามมากๆ อยากให้ดีนกับภามมีความสุข
ปล.อยากทานกับข้าวฝีมือภามอ่ะ คิคิ
-
โอยยยยย หวานมักกกกก
-
เค้าจำกันได้แล้ววว น่าร้ากกก
-
อ๊ากกกกก!!!! คึดถึงมากเลยยย
แต่เจอตอนนี้ไปใจละลายเลยค่าา หายคิดถึงทันที แล้วมาต่ออีกน่าา
-
:hao7:
ฟินนนนนนนนนนนนน
-
งื้ออออออน้องภาม มีให้กุญแจห้องอีกน่ารักกกกกก :katai2-1:
-
:o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
-
มีของแลกแทนใจด้วยนนนน :mew1:
-
:o8:
-
ภามน่ารัก
-
เริ่มจำกันได้แล้ว
อ่านเรื่องตอนอดีตแล้วเศร้ามากๆ
ชื่นชมในความรักของทั้งสองมากๆ
แสดงว่ารักกันจริงๆ เกิดใหม่ยังใจผูกติด ตรึงตา ตรึงใจ ขนาดนี้
ขอให้ชาตินี้ไม่มีอุปสรรค์เหมือนชาติที่แล้วนะ สู้ๆ
-
วั่ยวั้ยวั้ยยย
-
นิยาม คำว่า แรดเงียบ แรดมีสกุลลุนชาติ เหมาะกับน้องภามเสียจริงๆ..... บ้านหนู่เป็นโรงหีบอ้อยเหรอคะ
-
ฟินค่ะ พูดเลยยย อ๊ายยยยยยย >.,<
-
o13
-
พวงกุญแจไม่ต้องกุญแจห้องเลยจ้าา มีความเขินแรง#ภามขี้อ่อย :ling1: :mew2: :mew2: :hao7: :-[
-
อยากฟัดภาม พี่ดีนน้องให้กุญแจสำรองแล้วอย่าลืมใช้บ่อยๆนะ
:o8:
-
น่ารักมาก ๆๆๆๆ ฟิน
-
เชรดดด! ภามไม่ค่อยจะอ่อยเลยว่ะ 555555 น่าร๊ากกกก ต่างก็ให้ของสำคัญรักษาให้ดีนะ // ซึ้งอ่ะ ช่วงต่างภพ ชอบความรู้สึกโหยหา ดีใจเมื่อเจอ น้ำตาคลอตาม อึก!! TT //ห้อง 802 หรรษาเฮฮามากกก วุ่นวายดีแท้ เชียร์กันใหญ่ 5555 //จูบบบบจนปากเจ่อ อื้อออออ >///< พี่ดีนขี้แกล้ง ชอบนักนะแกล้งให้หูแดง 555 หวานๆวันฝนตก #ภามดีน น่ารัก ยิ้มตามแก้มปริ อิอิ >.,<
-
อ่านแล้วใจสั่น :serius2:
-
รอ ติดตามตอนต่อไปคะ
-
:-[ :-[
-
:mew1: :mew1:
อ่านไปร้องไห้ไป
เศร้า สุข สนุกมากๆอ่ะ
:mew6: :mew6: :mew4:
-
พี่ดอนขี้แกล้ง น้องเดลขี้อ้อน แต่พี่ดีนขี้หวง!!!!
สงสารภามกับพี่ดีนในอดีตมากมาย ความรักที่โดนกีดกัน :hao5:
-
ซึ้งจังเลยค่ะ ความรักของทั้งคู่
-
กุญแจสำรองห้อง!!!!!!!!!!! :hao6:
-
กรี๊ดดดด ดีงามพระรามแปด พระรามเก้า
ดอนอย่าไปแกล้งว่าที่พี่สะใภ้สิ ไม่ดีเลยน่าาา
แต่ก็เป็นการกระตุ้นให้พี่ดีนมาหาน้องถึงห้อง
แถมมีของแลกแทนใจ แถมได้กุญแจสำรองไปครอบครองแล้วจ๊าาา บันไซๆ
ค่อยๆจูน ค่อยๆหาความจริงไปนะ
มันมีความเจ็บปวดบ้าง แต่เชื่อว่าจับมือกันไว้แน่นๆ
จะต้องผ่านมันไปได้แน่ๆ
พี่ดีนน้องภามน่ารัก ปลื้มมมมม
เดลและดอนให้ผ่านละเนอะ
ภามคนดีเสน่ปลายจวัก พิชิตใจทั้งครอบครัวว
-
:ling1: เขินมากกกก มาต่อเร็วๆนะคะ
-
https://www.youtube.com/v/BWk4KCAotAQ
-
กรี้ดดดดดดด
ในที่สุดก็มาต่อ
เราพึ่งเข้ามาอ่าน ได้สองสามวันแล้วล่ะ
แต่เห็นคนแต่งไม่มาต่อสักที เลยรอจนกว่าจะอัพถึงคอมเม้น
เนื้อเรื่องละมุนมากค่ะ คือมันดีต่อใจ
คงไม่มี มาม่า ใช่มิ อิอิ
สู้ๆค่ะไรต์เตอร์ นิยายดีดีต้อง มีต่อ
:hao7: :hao7: :hao7:
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
น้องเค้าให้กุญแจห้องไว้ด้วยแหละแกร๊ >/////////<
#ใต้ความเผือกของนักอ่าน
#ใต้โซฟาห้องน้องภาม
#ใต้ความนิ่งมีความหวาน อร๊ายยย
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
รถอ้อยคว่ำทั้งคันขนาดนี้ อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยย อิแม่กริ๊ดลั่นห้อง เขินแทนลูกหนักมาก
เปิดเพลงฟังไปด้วย ได้อารมณ์ร่วมมาก คือดี :กอด1: :กอด1: :กอด1:
น้องภามเจอพี่ดอนด้วยแล้ว เจอครบทั้งบ้านแล้วสิ แล้วจะโดนพี่ดอนแกล้งอะไรอีกไหมเนี้ย
-
หวานปนเศร้า
-
หวานนมากกกก.
-
ฟินซิครับรออะไร จูบจนปากเจ่อขนาดนี้ :m1: แลกของแทนใจกันด้วย น้องให้กุญแจสำรอง แหมเข้านอกออกในตามสะดวกนะพี่ดีน o18
-
เขินจนแก้มจะระเบิดแล้ว
-
:impress2: :-[
-
โอ้ยยยยยย ทำไมไม่สู่ขอกันไปเลย จะได้จบๆวะห้ะ! 555555555555
ภามอ่อยหนักอ่อยแรง ขนาดนี้พี่ยังไม่ขอแต่งงานอีกเหรอคะ
-
สนุกมากๆเลยติดหนึบ :katai2-1:ไร้สร้างแฟนเพจเฟสบุ๊ดด้วยดิ
-
ภามเป็นเจ้าของไร่อ้อย
-
เป็นการเปิดตัวอีกขั้นสินะ น่ารักตลอดดด :-[
-
ยัยน้องภามเด็กนี่มันร้ายนัก ฮือออออออ เป็นน้องเป็นนุ่งจะจับดีให้กุญแจห้องผช จี๊ดมากลูก :katai2-1:
-
อร๊ายยยยยยย
ลูกขาาา ให้กุญแจสำรองพี่เขาแบบนี้~~~
ตายยยๆๆ อ้อยกันเกินนน
รอดูน้องพี่ตามหาความจริงค่ะ ถ้าค้นความจริงเจอ
จะเลิกฝันอะไรแบบนั้มั้ย
-
:katai4: เริ่มหวานแล้วววว รอตอนต่อไป
-
มีความอ่อยแรงนะน้องภามมมมมมม แต่เจ้ให้อภัย เพราะเจ้ฟินนนนนน :hao7:
-
แหมมม ให้กุญแจห้องเลยนะจ๊ะ น้องภาม
เขินอ้ะะะะะ
-
:L2: :L2:
-
จ้ามีให้กุญแจ ดี้ดี
-
ประทับใจทุกตอนเลย :impress2:
รักเรื่องนี้ :กอด1:
แต่ยิ่งหวานก็ยิ่งกลัว ชาตินี้จะมีดราม่าอีกไหม!!?? :monkeysad:
-
ฮื้อออออออ. 1 step closer เลยค่ะตอนนี้. คือเขาคุยกันเรื่องอดีต แล้วมันคลิกกันเฉยเลยว่าเราไม่เป็นคนเดียวนะอะไรแบบนี้. ยิ่งตอกย้ำความด้ายแดง แถมด้ายแดงที่ว่าคงจะแข็งแรงขึ้นและสั้นขึ้นจนทำให้มองเห็นอีกคนในสายชัดสุดๆ
อ่านตอนนี้แล้วเขินจัง แถมดีใจด้วยตอนที่เขาบอกว่าเจอกันแล้ว. ฮื้อออ
-
เผาพริกเรียกแม่แกะขี้เกียจคะ
รอนะคะ
-
:call: :call: :call: มารอตอนต่อไป
-
ให้กินอ้อยดีกว่ากินมาม่านะคะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ. :haun4: :katai2-1:
รอพี่ดีน&น้องภามจ้าา :mew1:
-
:ling1: คิดถึงนะคะ
-
เพิ่งได้อ่านค่ะ รู้สึกพลาดมากที่เพิ่งจะมาอ่านตอนนี้ มันดีงามต่อใจมากเลยค่ะ แงงงงงงงงง
เปิดเรื่องมาด้วยดราม่า แล้วไหลมาเป็นฟีลกู้ดเจือดราม่านิดๆ เหมือนฮีลลิ่งไปในตัว พักฟื้นรอดราม่าชุดใหญ่ตอนหลัง
ตอนนี้ถึงบท 14 ภามกับพี่ดีนก็รักกัน เข้าใจ รู้แล้วว่าอีกฝ่ายเป็นคนที่ตัวเองตามหามาตลอด
จากนี้คงได้เวลาตามสืบเรื่องราวในฝันว่าเป็นมายังไง น่าจะดราม่าของแท้ ชุดใหญ่ไฟกระพริบแน่ๆเลย
รออ่านตอนใหม่อยู่นะคะะะะ แง เรื่องตอนนี้เยียวยาจิตใจได้ดีมากๆ ตะมุตะมิ น่าบีบภามมากจริงๆ
ทำตัวอ้อนได้น่ารักตลอดเลย ที่สำคัญคือทำอาหาร+ขนมเก่ง ฮือออ ความดีงามนี้คือออออออออ
ขนาดนี้แล้วพี่ดีนจะหนีไปไหนได้ ใครจะทิ้งสัญญาได้ลงคอคะะะะะะ
...อ่านเรื่องนี้แล้วหิวมากค่ะ *ปาดน้ำตา* ไม่ว่าจะอาหารหรือขนม บรรยายออกมาได้ดีมากกกกกก
มากจนท้องร้องเรียกหาอาหารมาเติมเต็มเลยค่ะ TvT หลายๆอย่างในเรื่องเคยได้ยินแต่ชื่อ บางอย่างก็เพิ่งรู้จัก
อ่านแล้วอยากไปหามาลองมากๆ แต่ท่าทางจะหากินยากใช่มั้ยคะ แง
งั้นตอนนี้ไปหาต้มเลือดหมูใส่หมูสับก้อนพร้อมใบตำลึงก่อนก็แล้วกันค่ะ ฮาาาาาาาาา
ที่ชอบอีกอย่างคือ คำหยาบน้อยค่ะ ไม่ค่อยมีคำหยาบ มึง-กู ก็น้อย อ่านแล้วรู้สึกดีค่ะ ไม่ต้องหยาบคายก็ทำให้อินได้ ;D
-
ถ้าคุณคนเขียนยังไม่มาต่ออาจจะเจอน้ำตาจากคนอ่านตัวน้อยๆนะคะ 555555
:hao5:
-
น่ารักมากเลยยยย
ชอบค่ะชอบบบ
-
บทที่ 15 ผมอยู่นี่..
ตอนนี้เข้าสู่บรรยากาศใกล้สอบปลายภาคของเทอมหนึ่ง นักศึกษาเริ่มจับกลุ่มอ่านหนังสือกันจนดึกดื่น หลายชมรมงดกิจกรรมแม้แต่ชมรมว่ายน้ำที่จะมีแข่งช่วงธันวาคมเองยังลดเวลาการซ้อมชั่วคราว ที่นั่งเกือบทุกที่ถูกจับจอง แม้แต่ร้านคาเฟ่ในเขตมหาวิทยาลัยยังเต็มเกือบหมด แน่นอนว่ากลุ่มของภามเองก็ต้องหาที่นั่งอ่านหนังสือเช่นกัน
น้ำแข็งในแก้วตรงหน้าเริ่มละลาย เด็กปี1คณะเศรษฐศาสตร์สามคนและหนึ่งสาวคณะอักษรนั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่ในร้านกาแฟเปิด24ชั่วโมงหน้ามหาวิทยาลัย วันนี้พวกเขามีเรียนถึงแค่บ่ายสองโมง พอเรียนเสร็จเลยตัดสินใจมาหาที่นั่งอ่านหนังสือด้วยกันอย่างที่เห็น
“ไม่เห็นเข้าใจเลยโว๊ย!!” ทีมขยี้หัวแล้วลบโจทย์เลขในสมุดจนมันยับย่น สุดท้ายเขาก็ยอมแพ้ฟุบหน้าลงกับโต๊ะโอดครวญ
“โชคดีที่คณะเดลไม่เน้นเลข” อักษรหนึ่งเดียวทำท่าโล่งใจ แต่ก็ตาละห้อยมองหนังสือเรียนเล่มหนาที่เธอต้องท่องจำ
ภามเพิ่งอ่านหนังสือจบไปเมื่อกี้เลยพักสมองด้วยการเล่นมือถือ เขาเหลือบมองเพื่อนซี้ขำๆ ก่อนจะกลับมาให้ความสนใจข้อความจากใครบางคนต่อ ถึงช่วงนี้จะยุ่งแต่ภาพของเขากับพี่ดีนยังมีประปรายออกมาให้เซฟเก็บแถมเมื่อเร็วๆ นี้ยายมะนาวลากเขาเข้ากลุ่มห้องลับดีนภามซะงั้นแต่ไม่ได้บอกสมาชิกในห้องว่าเขาคือภามตัวจริง เลยทำให้ได้อ่านอะไรสารพัดแถมได้เห็นรูปฉบับเอ็กคลูซีฟที่แม้แต่เขาเองยังตกใจว่าไปหามาจากไหน วันไหนเบื่อๆ เขาก็เนียนเข้าไปคุยในกลุ่มนี้เหมือนกันทำให้รู้ว่าสมาชิกไม่ได้มีแค่ผู้หญิง แต่มีผู้ชายหลายคนอยู่ในห้องนี้ด้วย
ต้องบอกว่าโชคดีที่ไม่มีใครออกมาแอนตี้เรื่องความสัมพันธ์ของเขากับพี่ดีนเพราะถึงจะไม่ได้พูดหรือประกาศตัวชัดเจนแต่หลายคนก็เดาออกว่าอะไรเป็นอะไร
แต่ยกเว้นไว้คนนึง
“อ้าว ติวหนังสืออยู่เหรอ”
เสียงทักทายมาพร้อมแรงกอดที่ไหล่จนภามตัวเอียง ทีมหยุดอ่านหนังสือแล้วมองคนมาใหม่เขม็ง
“พี่อเล็กซ์” ภามถอนใจพลางหยิบแก้วน้ำขึ้นมาดูดเพื่อหลีกเลี่ยงการสนทนา รุ่นพี่คนนี้ตื้อมากตื้อทุกเวลาที่มีโอกาส มะนาวเล่าให้ฟังว่าตอนอยู่ชมรมพี่อเล็กซ์เป็นรุ่นพี่ที่ดีคนหนึ่งเลยทำให้เขาปฏิบัติตัวด้วยไม่ค่อยถูก
“เมื่อไหร่พี่จะเลิกตามเพื่อนผมวะ” ทีมเท้าคางมองตาขวาง
อเล็กซ์ยักไหล่ เขาหันไปยิ้มให้สาวๆ ในร้านที่ยกมือถือขึ้นถ่ายรูปโดยโอบกระชับคนที่ตัวเองตามจีบให้ชิดใกล้ และโดยไม่ทันระวังทำให้น้ำในมือน้องกระฉอกเลอะเสื้อนักศึกษา
“เฮ้ย โทษๆ” อเล็กซ์รีบหยิบทิชชู่มาเช็ดให้ แต่ภามกลับดันมือเขาออกแล้วรับทิชชู่มาเช็ดเอง
“ไม่เป็นไรครับ”
สร้อยที่ถูกซุกซ่อนอยู่ใต้เสื้อนักศึกษาโดนดึงออกมาเช็ด ด็อกแท็กสีเงินสองประกายวับวาว อเล็กซ์ขมวดคิ้วมองก่อนจะคว้าด็อกแท็กพลิกดูให้เต็มตา
D-E-A-N
เด็กหนุ่มดึงสร้อยคืนแล้วรีบสอดเข้าในเสื้อ แก้มร้อนขึ้นมากับสายตาที่จับจ้อง มันไม่ใช่แค่สายตาของพี่อเล็กซ์แต่มีสายตาของเดลที่กำลังปิดปากทำตาโตตอนเห็นด็อกแท็ก
ดาราหนุ่มลูกครึ่งถอนใจ เขาสนใจภามจริงๆ ยิ่งตามตื้อก็ยิ่งชอบนิสัย เขารู้ว่าน้องปฏิเสธ เขารู้ว่าน้องชอบใคร แต่เขาก็หวังโอกาสอันน้อยนิดเหมือนกัน พอมาเห็นหลักฐานเต็มตานี่โคตรจี๊ดที่ใจ
“ภาม..”
เจ้าของชื่อเงยมองเขาตาปริบๆ
“ตกลงเป็นแฟนกับดีนมันแล้วเหรอ”
เสียงของอเล็กซ์ไม่เบานักและในร้านเองก็เปิดแค่เพลงคลอเสียงเบา บรรดานักศึกษาต่างอ่านหนังสือกันเงียบๆ ทำให้เสียงของอเล็กซ์ดังพอที่จะทำให้ทุกคนหันขวับมามองที่โต๊ะของภามเป็นตาเดียวกัน
“ผมเคยตอบพี่แล้ว”
“แต่มันไม่เคลียร์” อเล็กซ์บีบไหล่จนน้องขมวดคิ้ว “เป็นแฟนกับดีนแล้วใช่ไหม” เขาย้ำอีกครั้ง
“เฮ้ย! พี่” ทีมลุกพรวด ไม่พอใจที่เพื่อนโดนคุกคาม ก่อนจะโดนใครบางคนกดให้นั่งลงที่เดิม
“ถ้าฉันเป็นแฟนน้องแล้วนายจะทำไม”
เสียงทุ้มต่ำปนหงุดหงิดดังขึ้นด้านหลัง ดีนเพิ่งเดินเข้ามาในร้านเพราะนัดน้องเอาไว้และมาทันได้เห็นฉากเด็ดพอดี
ดวงตาสีเทาอมเขียวดุดันมองใบหน้าเพื่อนร่วมคณะเขม็ง ภามรีบลุกขึ้นไปยืนข้างๆคนมาใหม่ เขากระตุกชายเสื้อพี่ดีนเบาๆเพราะกลัวจะมีเรื่อง
“พี่วิน ปล่อยสิวะ” ทีมฟึดฟัดแต่แรงกดที่ไหล่ทำให้เขาลุกขึ้นไม่ได้
“อยู่เฉยๆ” วินปรามเสียงเข้ม “อเล็กซ์ไม่ใช่คนไร้เหตุผล ดีนมันก็ไม่ใช่คนชอบใช้กำลังถ้าไม่จำเป็น”
อเล็กซ์แบมือสองข้างแล้วยักไหล่ “กูไม่ชอบแย่งของๆใคร ถ้าเป็นแฟนกันจริงก็คงต้องยอมถอย” เขาก็แค่ต้องการความชัดเจน
ดีนพ่นลมหายใจฉิวๆ เขาโอบไหล่น้องดึงเข้าหาตัวแล้วมองเพื่อนร่วมคณะด้วยสายตาจริงจัง
(http://i.imgur.com/yXe0gM2.png)
“งั้นมึงคงต้องถอย” คำเรียกเปลี่ยนไปพร้อมเสียงทุ้มต่ำดังชัด “เพราะกูไม่ชอบให้ใครมายุ่งคนของตัวเอง”
เสียงฮือฮาของคนที่ฟังอยู่ในร้านดังขึ้นมาทันที ภามก้มหน้างุดไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเขาคงหน้าแดงไปถึงหูมือก็กำชายเสื้อพี่ดีนแน่น มันเป็นเรื่องที่รู้อยู่แก่ใจแต่ก็อดหวั่นไหวไม่ได้เมื่อได้ยิน
อเล็กซ์สบถอุบ “แม่ง ตอนไหนวะเนี่ย”
“พักนึงแล้ว” สัมผัสที่ไหล่ร้อนผ่าวและนั่นยิ่งทำให้ภามเขินหนักไปกันใหญ่
ดาราหนุ่มมองน้องที่หน้าขึ้นสีระเรื่อ ถึงจะเสียดายแต่เขาก็ไม่ชอบแย่งของใครจริงๆ
“ถ้าไม่ใช่มึงกูคงไม่เชื่อ” อเล็กซ์เดินเข้าไปหาแล้วตบลงบ่นไหล่ดีนหนักๆ จนอีกฝ่ายขมวดคิ้ว
“บอกไว้เลย ทำน้องเสียใจกูรอเสียบ” พูดจบก็โบกมือให้ไม่รอคำตอบ เขาเดินออกจากร้านพร้อมเสียงบ่นดังแว่วเข้ามาให้ได้ยิน “แม่ง อกหักโว้ย”
“ไอ้เหี้ยนี่” ดีนสบถดังทำเอาภามสะดุ้งโหยง
ก็ไม่เคยเห็นพี่ดีนเวอร์ชั่นนี้นี่นา...
ดีนและวินนั่งร่วมโต๊ะกับน้องๆ หลังจากสถานการณ์คลี่คลาย ชายหนุ่มเปลี่ยนมาจับมือน้องไม่ปล่อยแถมไม่สนใจสายตาของสมาชิกร่วมโต๊ะที่อยากถามใจจะขาด
“พี่...พี่คบกับภามแล้วจริงๆเหรอคะ” เดลเป็นคนแรกที่ถามขึ้นมาก่อนซึ่งก็ได้คำตอบเป็นการพยักหน้าจากพี่ชาย หญิงสาวกลั้นเสียงกรี๊ดหันไปตบมือกับมะนาวที่มือไม้สั่นหน้าแดงแข่งกัน
“แล้วหมอนั่นมันจะยังมาตื้อภามอีกไหม” ทีมที่ยังแอบกรุ่นอยู่เอ่ยถามด้วยความกังวล
“ไม่หรอก อเล็กซ์มันบอกว่าถอยก็คือถอย” วินเป็นคนตอบแทน
“มันจะเชื่อว่าพี่ดีนเป็นแฟนภามจริงเหรอพี่ ผมเห็นภามปฏิเสธไปตั้งหลายทียังไม่เห็นเลิกตื้อ”
“เชื่อดิ” วินหัวเราะร่วน “ถ้าไอ้ดีนพูดแสดงว่าจริง เรื่องแบบนี้มันไม่พูดเล่น ใครๆก็รู้”
พอได้รับคำยืนยันจากพี่วิน ภามก็บีบมือใหญ่แรงขึ้นพลางหันไปมองอีกฝ่ายตาปรอย แต่พอเห็นดวงตาฉ่ำวาวมองกลับมาก็หน้าร้อนผ่าวก้มหน้าหลบสายตาแทบไม่ทัน
ดวงตาพี่ดีนมันชัดเจนยิ่งกว่าคำบอกรักใดๆ เสียอีก
ครืด ครืด ครืด
โทรศัพท์มือถือสั่นระรัวไม่หยุดโดยมีเจ้าของมันนั่งมองตาปริบๆอยู่บนเตียง ตั้งแต่เหตุการณ์เมื่อบ่ายเฟซบุ๊คแทบแตก กลุ่มไลน์แทบพัง ภามนึกไม่ออกเลยว่าในคาเฟ่นั้นมีกี่คนที่เอามือถือมาถ่ายเหตุการณ์เอาไว้เพราะมันไม่ได้มาแค่รูป
แต่มาเป็นคลิป
ห้องลับดีนภาม (499)
- พวกแก๊ ฉันได้ของดีมา อ๊ากกกกกกกกกกกกกก
- ได้อะไร ไหนส่งมา
- เพื่อนฉันเว้ย อยู่ในคาเฟ่แล้วเจอของดีมันถ่ายคลิปไว้
- คลิปไร คลิปพี่กะน้องเขาเดทกันป่ะ
- ยิ่งกว่านั้นๆ แกดู๊ *ส่งคลิป*
...
...
- @%^#&*($#&*%^)&*(
- กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!
- มึงๆๆๆๆๆๆๆๆ สรุปแม่งเรียล ไอ้เชี่ยย คู่เรียล
- แม่ขาหนูตายตาหลับแล้วววว!!!!
- “งั้นมึงคงต้องถอยเพราะกูไม่ชอบให้ใครมายุ่งคนของตัวเอง” ฟิน แฮ่กๆๆๆๆ เอาไปแปะเฟซล่ะ
- มึงดูน้อง มึงดูน้องเขิน น่ารักสัส
- หน้าแดงหูแดงไม่กล้ามองพี่ โอ๊ยยยยย
- โอบ ไม่ดิ กอดน้องแน่นเลย งือออ เลือดกำเดา...
- เชี่ย กูเอาไปแชร์ในเฟซได้ป่ะ
- ช้าไปแล้ว ในเฟซแชร์กันว่อนแล้วเว้ย
- บอร์ดมหาลัยก็มีมึง ถึงกับมีตั้งกระทู้ดีนภาม *กราบ*
- มึง เพื่อนกูอยากเข้ากลุ่มไลน์ด้วย
- กลุ่มเต็มวะ เฮ้ยไปเปิดเพจเหอะ
ภามมือสั่นตอนเปิดคลิป ทั้งภาพทั้งเสียงคมชัดจนน่าโมโหเทคโนโลยีสมัยนี้ แถมมีซูมมือพี่ดีนที่โอบเขาไว้ด้วย! โอ้ยยยย จะไปสู้หน้าคนในคณะยังไงละเนี่ย
ตึ่ง ไลน์ยังคงเด้งอย่างต่อเนื่อง ภามเบิกตากว้างเมื่อเห็นข้อความของเพื่อนสาวโผล่มาในห้องลับ
- ภาม เราขอเปิดเพจนะ (มะนาว)
- เดี๋ยวๆๆๆ แอดมะนาวถามใคร
- ถามน้องภาม?? น้องอยู่ในห้องด้วยเหรอเฮ้ย
- อย่าบอกนะว่าคนที่เพิ่งเข้ามาเมื่ออาทิตย์ก่อน!!!
- น้องภาม!! กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด พี่รักหนู
- รักกับพี่ดีนนานๆนะคะน้องภาม
- อยากกินขนมฝีมือภามจังครับ
เด็กหนุ่มตั้งรับไม่ทัน รีบเอามือถือยัดใส่ใต้หมอนแล้วซุกหน้างุดร้องโวยวาย มือก็ขยำขยี้ทุบเตียงระบายอารมณ์จนหอบแฮ่ก เขาพลิกตัวนอนหงายยกมือขึ้นปิดหน้า
ทั้งเขินทั้งมีความสุขจะตายแล้ว
มือถือเครื่องเดิมสั่นและส่งเสียงร้องดังลั่น ทำให้คนที่กำลังเพ้อรีบคว้าขึ้นมารับสาย เสียงใสๆ หัวเราะแว่วเข้ามาให้ได้ยิน
(ภามเห็นในเฟซรึยัง)
“เดล เราไม่กล้าเปิดเฟซเลย” พูดพลางมุดเข้าในผ้าห่ม
(ตอนนี้เพจดีนภามเปิดเรียบร้อยแล้วจ้า แถมมะนาวลากเราไปเป็นแอดมินร่วมด้วย ฮ่าๆ)
“โอ้ย มะนาววววววววว” ภามลากเสียงยาว เพื่อนตัวดีขายกันไม่ไว้หน้าเลย “อย่าบอกนะว่าเดลโทรมาหาเราเพื่อให้ไปกดไลค์”
(แหมรู้ได้ไง ฮ่าๆ ล้อเล่น เราจะโทรมาขอความช่วยเหลือน่ะ)
“หือ มีอะไรหรือเปล่า”
(คือ..เร็วๆนี้พ่อแม่เราจะกลับมาไทยแหละ ก็เลยอยากทำขนมเซอร์ไพรส์ท่านหน่อย)
คราวนี้คนฟังถึงกับดันตัวขึ้นนั่งตั้งใจฟัง “คุณพ่อคุณแม่เหรอ”
(ใช่ๆ เราอยากทำขนมไทย เอาแบบทำง่ายๆกินอร่อย ภามพอมีความคิดอะไรดีๆไหม)
คุณพ่อคุณแม่ของพี่ดีน...
ริมฝีปากบางเม้มแน่น อยู่ๆ ความกังวลใจก็แว่บขึ้นมา
“อะ อือ ก็พอมี” เสียงตอบแผ่วลงเหมือนไม่มั่นใจ
(ดีเลย!! วันอาทิตย์นี้ภามว่างไหม มาสอนที่บ้านเราหน่อย)
“ที่บ้าน!?” ภามร้องเสียงหลง
(ใช่ๆ เดี๋ยวเราชวนทีมกับมะนาวมาด้วย มาแต่เช้าเลยจะได้กินข้าวด้วยกัน)
“แล้วอ่านหนังสือสอบ..”
(ฮื้อ กลัวอะไร มีทั้งพี่ดีนพี่ดอน คงพอมีใครสอนได้แหละน่า)
ภามจับอกตัวเองหายใจลึกๆ สงบสติ ยังไม่ทันไรเขาก็ตื่นเต้นขนาดนี้แล้ว
“อือ...ได้ เดี๋ยวเราไปสอนให้วันอาทิตย์นี้”
เสียงร้องเย้ดังขึ้นมาจนภามหัวเราะ เขาจัดการนัดแนะเวลากับเดลแล้วแยกย้ายกันโทรหาเพื่อนอีกสองคนเพื่อชวนไปด้วยกัน
บ้านพี่ดีน บ้านพี่ดีน บ้านพี่ดีน
“สู้เว้ย!!!!!!” คนขี้อายตะโกนลั่นห้องเรียกกำลังใจตัวเอง
ฟู่ว์
ควันบุหรี่สีเทาลอยอ้อยอิ่งท่ามกลางความมืด เจ้าของห้อง801ยืนพิงระเบียงขยับร้อยยิ้มกับเสียงตะโกนของน้องห้องข้างๆ
เด็กมันน่ารัก
(อย่างที่ผมบอก เดี๋ยวส่งรายละเอียดให้อีกที ฝากด้วยนะพี่ศิลป์....ฟังผมอยู่รึเปล่า?)
เสียงทุ้มต่ำของรุ่นน้องดังจากมือถือที่แนบหูอยู่ ศิลป์ขยี้บุหรี่ลงที่เขี่ยข้างตัวพลางทอดสายตามองท้องฟ้ายามค่ำคืน
“เออ ให้หาคนนะ” เขาเดินกลับเข้ามาในห้องแล้วหยิบกระดาษที่จดข้อมูลเบื้องต้นเอาไว้ขึ้นมาดู
(ครับ คงต้องพึ่งพี่จริงๆ ผมลองหาเองแล้วแต่ไม่พบ)
“คงไม่รับปาก เพราะข้อมูลมันน้อยมากแต่จะลองให้คนของพ่อหาให้” ศิลป์โคลงหัว ไหนๆ แล้วคงต้องใช้สิทธิ์การเป็นลูกของนายตำรวจชั้นผู้ใหญ่ช่วยเหลือกันบ้าง อีกอย่าง..การทำให้เจ้าดีนติดหนี้บุญคุณไว้ก็ไม่แย่สักเท่าไหร่
(ไม่เป็นไรครับ ขอแค่ให้ตีวงแคบลงมาได้อีกนิดผมก็ยินดี)
“อาฮะ ถ้าได้แล้วจะโทรหา”
(ขอบคุณครับ)
สัญญาณโทรศัพท์ขาดไปแล้ว ศิลป์รออีกฝ่ายส่งข้อมูลมาแล้วจัดการติดต่อลูกน้องพ่อให้ช่วยหาข้อมูลเพิ่มให้ คาดว่าไม่นานคงรู้ผล
“กรณ์กับอินทัช..” เขาวางกระดาษลงแล้วย้ายตัวเองไปห้องน้ำ ปลดเปลื้องเสื้อผ้าแล้วก้าวสู่สายน้ำชุ่มฉ่ำ
ยิงตัวตายงั้นเหรอ....
ดีนมันกำลังหาใครกัน?
วันอาทิตย์มาถึงเร็วจนตั้งตัวแทบไม่ทัน ภามยืนมองบ้านสามชั้นตรงหน้าด้วยความสนใจ ถึงจะเป็นบ้านในโครงการขนาดใหญ่ แต่บ้านทุกหลังดูจะมีเอกลักษณ์ของตัวเองชัดเจน ดังบ้านพี่ดีนที่เต็มไปด้วยสีเขียวสดชื่นและมีพื้นที่ค่อนข้างกว้างเพราะเป็นบ้านหลังริม
“คุณแม่ชอบต้นไม้น่ะ เลยต้องมีพี่คนสวนช่วยดูแล” เดลนำทางเพื่อนๆ เข้ามาในบ้าน ด้านในตกแต่งค่อนข้างทันสมัย บรรยากาศโปร่งสบายเพดานสูง ห้องแรกที่เจอคือห้องรับแขกที่ตกแต่งสวยงามดูเหมือนจะไม่ค่อยใช้งานเท่าไหร่ เดลพาพวกเขาเดินถัดเข้าไปห้องที่สอง
“นี่ห้องนั่งเล่น อ้าว พี่ดอนตื่นเช้าจัง”
เจ้าบ้านอีกคนกึ่งนั่งกึ่งนอนบนโซฟามือถือรีโมททีวี เขาโบกมือทักทายทุกคน ยักคิ้วให้ภามหยอกเย้า
“ตื่นมาดูบอลน่ะ มาทำอะไรกันละเนี่ย” เขาขยับตัวนั่งให้ดีๆ แล้วกวักมือให้แขกมานั่งที่โซฟา
“วันนี้ให้ภามมาสอนทำขนมค่ะ อยากหัดไว้เซอร์ไพรส์คุณพ่อคุณแม่”
ดอนเลิกคิ้ว
“เอาภามมาทำให้พ่อกับแม่กินเลยไม่ง่ายกว่าเหรอ” เขาแกล้งแซวหากภามรีบส่ายหัวพรืดๆ
ผมยังไม่พร้อมเจอ!!
“เอ๊ะ นั่นสิ” เดลชักไขว้เขว
“อุ้ย มาเจอพ่อแม่” มะนาวหัวเราะคิกคัก ส่วนทีมก็ยิ้มมุมปากให้เพื่อน
ภามเบะปาก “ไปเลยเดล ห้องครัวอยู่ไหน” เขารีบเปลี่ยนเรื่อง
เดลหัวเราะร่วน เธอรีบพาเพื่อนๆ มาที่ครัวด้านหลังซึ่งเป็นครัวฝรั่งค่อนข้างกว้าง มีหน้าต่างเปิดให้ลมโกรกและระบายกลิ่นอาหารได้ดี ตรงกลางห้องมีโต๊ะกลางยกขึ้นเป็นที่เตรียมอาหาร ทีมและภามช่วยกันยกของที่ซื้อมาจากตลาดเช้าออกมาจัดเรียง พวกเขาตั้งใจจะทำขนมช่วงบ่ายส่วนตอนเช้านั้นจะอ่านหนังสือกันก่อน ที่นัดกันแต่เช้าเพราะตั้งใจไปตลาดเพื่อซื้ออุปกรณ์มาทำขนมไทย
มะนาวจัดแจงหยิบปาท่องโก๋ น้ำเต้าหู้ ขนมครกมาจัดใส่จาน เพื่อกินรองท้อง ส่วนเดลวันนี้จะโชว์ฝีมือข้าวต้มกระดูกหมูให้อาจารย์ตัวเองเสียหน่อย ภามนั่งเก้าอี้ทรงสูงในครัว ดูสาวๆช่วยกันเตรียมอาหารเช้าในขณะที่ทีมเดินไปเม้ามอยเรื่องบอลกับพี่ดอน เด็กหนุ่มมองออกไปนอกหน้าต่างถึงตอนเช้าอากาศจะสบายแต่ท่าทางวันนี้ช่วงบ่ายอากาศคงร้อนน่าดู เขามองซ้ายมองขวาแล้วเขาก็พบกับลำไยกระป๋องที่วางเอาไว้บนตู้ พลันความคิดบางอย่างก็โผล่แวบขึ้นมาในหัว
“เดลขอใช้ลำไยกระป๋องได้ไหม”
“อื้อ ได้มาตั้งนานแล้วเนี่ย เดี๋ยวปีใหม่คงมีคนเอากระเช้ามาให้อีก กินไม่ทันแล้ว”
“แล้วมีผงวุ้นหรือเยลลี่อะไรไหม สีผสมอาหารด้วย” ภามยังคงสอดส่ายสายตาหาของเพิ่ม
“มีแต่เยลลี่ในตู้เย็น ผงวุ้นกับสีผสมอาหารไม่มี บ้านนี้ไม่มีคนใช้เป็นจ้ะ” เดลหัวเราะดูท่าทางภามจะเข้าใจว่ามันเป็นของสามัญติดบ้านคนทั่วไป
ภามหัวเราะพลางเกาหัวเขินๆ เขาเดินไปหยิบเยลลี่ออกมาแล้วเดินไปลากเจ้าทีมที่นอนขี้เกียจมาช่วย
“เอาลำไยออกมา ไม่เอาน้ำเชื่อมนะ”
ทีมทำตามอย่างว่าง่าย จัดการแงะเอาลำไยกระป๋องออกมาเรียงใส่ถ้วย เรียงไปกินไปจนต้องเปิดกระป๋องเพิ่มให้โดนดุ พอจัดลำไยเสร็จภามก็เอาเยลลี่ที่ละลายในไมโครเวฟส่งให้พร้อมหลอดดูดน้ำ
“เอาหลอดหยอดเยลลี่ลงในลำไยนะ” งานคราวนี้ไม่ยากและดูน่าสนุก ทีมตั้งอกตั้งใจหยอดสารพัดสีเยลลี่ ดูแล้วเหมือนลูกแก้วสีพาสเทลเรียงตัวกันเต็มไปหมด
“เสร็จแล้วก็แช่เย็นไว้ให้วุ้นแข็งตัวก็เสร็จแล้วล่ะ กินเย็นๆอร่อยดี” ภามพยักหน้าให้ทีมยกถ้วยลำไยใส่ตู้เย็น
“ทำออกมาแล้วน่ารักจังเรียกว่าอะไรเหรอภาม” มะนาวมองตามตาละห้อยอยากกิน แต่วุ้นยังไม่แข็งตัวเลยได้แต่มอง
“ลำไยอัญมณี” เด็กหนุ่มหัวเราะ “เรียกหรูมากจริงๆก็ลำไยเยลลี่นั่นแหละ ตอนเด็กๆแม่ทำให้กินบ่อยของชอบเราเลย”
ฟังแล้วเพื่อนๆ ก็ได้แต่ถอดถอนใจ พวกเขาจะหาคนอย่างภามได้อีกทีไหนจะได้เอามาแต่งงานด้วยให้รู้แล้วรู้รอดกันไปเลย
แปดโมงอาหารทุกอย่างเตรียมเสร็จเรียบร้อย ข้าวต้มส่งกลิ่นหอมฉุยจนทำให้คนหน้าทีวีเดินมาที่โต๊ะกินข้าวโดยไม่ต้องเรียก
“หอมมาก วันนี้อาหารเช้าอย่างอลัง” ดอนอุทานตอนเห็นสารพัดกับข้าวบนโต๊ะ “พี่ดีนยังไม่ตื่นเลย ไปปลุกเหอะ” เขาพูดลอยๆ แต่จงใจเน้นคำหลังกับเด็กหนุ่มที่สะดุ้งโหยง
“เดลไม่ว่างไปปลุกด้วยสิ ฝากหน่อยนะภาม” เดลรีบเดินหนีไปเอาน้ำในครัวในขณะที่ดอนนั่งกอดอกยิ้มๆ ดวงตาแวววาว
ทีมคว้าขนมครกเข้าปากแล้วยักไหล่ “หน้าที่แฟน คนนอกไม่เกี่ยว”
“ชั้นสามห้องด้านซ้ายมือครับ” คนกวนประสาทผายมือไปทางบันได ทุกสายตามองมาทางภามที่ยืนกระอักกระอ่วนใจ รู้สึกร้อนๆที่แก้มชอบกล
“ก็ได้ๆ ไปปลุกก็ได้” ภามบ่นอุบแล้วยอมไปตามแรงยุ
เอี้ยด..
บันไดไม้สีเข้มให้สัมผัสที่รู้สึกดี บรรยากาศเงียบสงบแต่อบอุ่นกระจายไปรอบๆ ถึงจะมีสมาชิกไม่ครบแต่บ้านหลังนี้ยังคงความเป็นบ้านได้อย่างสมบูรณ์
ภามเงยหน้ามองด้านบน สูดลงหายใจลึกแล้วก้าวขาช้าๆ
ทีละขั้น
ทีละขั้น
นิ้วเรียวแตะไล้กำแพงเย็นเฉียบ มาสะดุดที่ภาพถ่ายบนกำแพงซึ่งจัดเอาไว้เล่นระดับตามบันได เด็กหนุ่มยิ้มกับภาพเด็กน้อยท่าทางซนๆ กำลังรังแกเด็กหญิง เด็กสองคนในภาพโตขึ้นตามลำดับจาก อนุบาล ประถม มัธยม
ไม่มีพี่ดีน
แต่เมื่อมาถึงชานพักบันไดเล็กๆ เขาก็ต้องคลี่ยิ้มอีกครั้ง กรอบรูปมากมายประดับเอาไว้เป็นกลุ่ม เด็กชายตัวน้อยหน้าดุยืนจ้องกล้องถ่ายรูปเขม็งและดูเหมือนเป็นรูปเดียวจากทั้งหมดที่มองตรงมา แต่ภาพถ่ายอื่นๆ แม้แต่ตอนรับรางวัลแข่งว่ายน้ำ ดวงตาสีเทาอมเขียวกลับมองไปทางอื่นราวกับหาอะไรสักอย่าง ล่องลอยไปตามฟ้ากว้างเหมือนกันทุกภาพ จวบจนถึงภาพที่ใกล้เคียงปัจจุบันที่สุด
คนตัวโตในชุดนักศึกษายืนอยู่ริมสระว่ายน้ำ สายตาทอดมองไปด้านข้าง ดูเหม่อลอยและ..เศร้าสร้อย จนคนมองใจกระตุก ภาพวันแรกที่เจอพี่ดีนวนเวียนกลับมาให้นึกถึง
ประธานชมรมว่ายน้ำบนเวทีที่ยืนเงียบๆแต่กลับกวาดสายตาไปทั่วห้องประชุม มองหาใครสักคนที่รอมานานแสนนาน..
หัวใจของเขาเต้นแรงสั่นระรัว
ภามแตะนิ้วลงบนแก้มคนในกรอบรูปแล้วขยับรอยยิ้มอ่อนโยน
“ผมอยู่นี่”
เสียงเรียกราวกับกระซิบ เหมือนบอกให้คนในกรอบรูปหันกลับมา
ไม่ต้องมองหาอีกแล้วนะ..
หลายนาทีกว่าภามจะละสายตาจากรูปถ่ายคนรัก ใบหน้าขาวสะอาดเงยมองขึ้นไปอีกชั้น รู้สึกเขินแปลกๆเมื่อนึกว่าห้องพี่ดีนอยู่ข้างบน ริมฝีปากบางเม้มแน่นแล้วก้าวต่อไปที่ชั้นสาม รูปถ่ายยังคงเรียงรายแต่ทว่าเป็นภาพของชายหญิงที่มองก็รู้ว่าเป็นใคร
“พ่อแม่พี่ดีน?”
ชายวัยกลางคนใบหน้าคมคาย คิ้วเข้มเฉียงดุบอกชัดว่าเป็นคนแบบไหน ดวงตาที่มองตรงมาฉายแววมุ่งมั่นแว้บแรกที่เห็นทำให้ภามรู้ได้ทันทีว่าสายตาของพี่ดีนเหมือนใคร เด็กหนุ่มมองถัดมาที่หญิงสาวข้างๆ ดวงหน้าสดใสผมยาวหยักศกถึงกลางหลังและรอยยิ้มกว้าง โครงหน้าบอกชัดว่าเป็นลูกครึ่งโดยเฉพาะสีตาเทาอมเขียวต้นแบบของลูกๆทุกคนของเธอ ภามหยุดยืนจ้องภาพนั้นเหมือนโดนตรึงเอาไว้
สวย..เหมือนตุ๊กตา
“หลานน้าอินเหมือนตุ๊กตาฝรั่งเลย น่ารักแก้มแดง”
“อึก” เด็กหนุ่มมุ่นหัวคิ้วเมื่อเจ็บจี๊ดขึ้นมาที่ขมับ
“น้าอินไปธุระค่ะ เดี๋ยวกลับมา ฝากอลินดูแลคุณแม่ด้วยนะคะ”
“พี่อัน!!คลอดแล้วเหรอ โอ้ยน่ารักจังๆหลานน้าอิน”
“โตไวๆนะคะ เด็กดี น้าอินรักหนูมาก รักมากๆเลย”
แหมะ
“เอ๊ะ”
น้ำตาอุ่นๆไหลออกมา ในอกมันตื้อไปหมด ภามลูบแก้มที่เปียกชื้นอย่างงุนงง
“อ....อลิน?”
ใคร
ใครกัน
ความเจ็บปวดทำให้ดวงตาของเขาพร่าพรายเหมือนดาวกระจัดกระจายเต็มไปหมด ภามหลับตาแน่นนวดขมับแรงๆ พยายามปรับลมหายใจเพื่อไม่ให้อาการป่วยกำเริบ แต่แล้วอยู่ๆ ความเจ็บปวดก็จางหายเหมือนเมื่อกี้เป็นแค่ความฝัน
ถึงจะไม่เข้าใจ แต่สัญชาตญาณและความกลัวก็บอกภามให้รีบเดินออกไปจากตรงนี้ เขารีบจ้ำจนมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องนอนเป้าหมาย ภามลองเคาะประตูเรียกแต่ก็มีเพียงความเงียบตอบกลับมา สุดท้ายเขาก็ใส่ลูกฮึดผลักประตูห้องนอนเข้าไป พร้อมเสียงบางอย่างแว่วไหวผ่านมาในสมอง
“พี่อัน...หลานตาสวยจังสมเป็นลูกครึ่ง สีเหมือนพลอยเลย..."
...
...
“..สีเทาอมเขียว...”
---------------
Talk
มีการตัดฉับเกิดขึ้น (ฮา) จริงๆเขียนไปจนถึงน้องเข้าห้องพี่ดีน ทำขนมไทยไปแล้วค่ะ แต่หลังจากพิจารณาแล้วถ้าเอาลงจะทำให้เนื้อเรื่องยืดยาวอ่านไม่สนุกเลยจับยกออกทั้งยวงไปใส่บทหน้า เพราะฉะนั้นบทนี้กินแค่วุ้นไปก่อนนะคะ ^^
ส่วนภาพประกอบคนวาดเพิ่งบินมาจากภูเก็ตเมื่อตอนสิบโมงเช้าจากนั้นก็ตรงดิ่งหิ้วคอมพ์มาเคาะห้องคนเขียน (ฮา) #แค่ไหนเรียกจริงจัง มีความสดใหม่จากเตา กร๊ากกก
อ้อ ลำไยวุ้นในบทนี้ คนเขียนเอาปีโป้มาเวฟ 20-30วิให้ละลายแล้วเอามาหยอด แช่เย็นทิ้งไว้อร่อยดีค่ะ เอาเงาะมาทำก็เวิร์คลองไปทำดูนะคะ
(http://i.imgur.com/ViEz6Wx.jpg)
เนื้อเรื่องจะค่อยๆตามหาความจริงไปทีละบท อาจจะตรงกับที่หลายคนคิด (เก่งมาก!) ขอให้สนุกกับนิยายนะคะ
มีของแถมรีพลายถัดไปค่ะ ^^
-
การ์ตูนแถม
(http://i.imgur.com/xW2DW3D.png)
(http://i.imgur.com/RXZ1hmL.png)
(http://i.imgur.com/kSFG7vX.png)
-
นี่คงเป็นรุ่นลูกรุ่นหลานแล้วสินะเนี่ย
ขอบคุณคนเขียนนะคะ ลำไยน่ารักมากก 555
-
ภาพวาดสวยจัง
o13
-
โอยยยย อยากกินจัง...
อร๊ายยย เค้าเป็นแฟนกันล้าววว น้องภามน่ารักกกก
-
แสดงว่าทั้งสองคนเสียไปนานมากแล้วสินะ
นึกถึงเพลงการรอคอย - การมาถึงเลย
-
:katai5: น้องภามช่างเป็นศรีภรรยาอิจฉาพี่ดีน
-
มารอน้องภามทุกวันเลยยย
-
หวานไม่มากเท่าไหร่แต่เขินมากขอบอก :-[
สุดท้ายก็ตามหากันจนเจอ จากนี้ก็ตามหาความทรงจำกันต่อไป
แล้วนี่คงเป็นรุ่นหลานกันสินะ พ่อแม่ของอินยังมีชีวิตอยู่มั้ยนะถ้าเจอกันแล้วจะเป็นยังไง
-
นี้เรื่องยังไปไม่ถึงครึ่งเรื่องแน่ๆ ติดตามมากๆคะ
-
วนเวียนกันไปตามกรรม สุดท้ายทุกคนที่ทำอะไรไว้ก็จะมาพบกัน ดีนกับภามต้องสมหวังนะ
-
สลับมาเกิดคนละตระกูล ?
-
เพิ่งอ่านครั้งแรกคับ สนุกมากๆ ชอบเนื้อเรื่องอ่านแล้วยิ้ม บางฉากหัวเราะเพราะสนุกจริงๆ
และชอบอีกเรื่องคือ ตายด้วยปืน พอเกิดใหม่ก็มีอาการก่อนตายติดตัวมาด้วย
-
หิว......
-
ลำใยมีความน่ากิน :hao6:
-
ลำไยน่ากินมาก ฮ่าๆของกินขโมยซีนตลอดเลย
-
:z3: โอ๊ยยย ตายล่ะคร่าาาา งานนี้จะต้องก่อเตาต้มมาม่ามั้ยเนี่ย
เล่นจุดใต้ตำตอกันซะขนาดนั้น
-
ได้เข้าห้องพี่ดีนแล้ว
หรือแม่ดีนคืออลิน
-
หือ พี่ดีนเป็นเหลนของภาม รึเปล่านับญาติไม่ถูก555
รอตอนต่อไปค่าา อยากเห็นภามเข้าห้องพี่ดีนแล้วว
-
แม่พี่ดีนคืออลินใช่มั้ย
จุดใต้ตำตอ
กุญแจปริศนาอยู่แค่ปลายจมูก ใกล้จนคาดไม่ถึงเลย
รักเรื่องนี้มากมาย
-
มาอีกเยอะๆ นะค๊าาา รอๆ ค่ะ :hao7:
-
:mew1:
-
มีความลุ้นนนนนนนนนน น่ารักที่สุดเลย นี่ถ้าคุณแม่จองพี่ดีนเป็นอลินจริง โอ๊ยยยยย อยากอ่านต่อแล้ววตอนต่อไปน้าาา
-
โอ้โหเกิดใหม่เป็นลูกสะใภ้ของหลานตัวเอง สนุกแล้วซิ ความสัมพันธ์์เริ่มจะซับซ้อนขึ้นแล้ว.... o13 o13
-
ขนมน่ากินมากกกกกกกกกกก หิวววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว :ling1: :ling1:
-
แม่พี่ดีนเป็นหลานภาม(อินในอดีต) พี่ดีนก็คือเหลนของอิน (ภภามในปัจจุบัน) ความซับซ้อนนี้
-
เริ่มมีความทรงจำในอดีตมาเรื่อยๆ
ตอนเจอคุณแม่พี่ดีนนี่จะมีเรื่องอะไรผุดออกมาอีกนะ
มีพี่ดีนดูแลอยู่ใกล้ตัวแล้ว น้องภามต้องไม่เป็นไร
-
ถ้าอย่างนั้นคนที่เหลืออยู่ไม่แน่ใจว่าพ่อ-แม่ของกรกับอินไม่น่าจะอยู่แล้ว ถ้าอยู่ก็ น่าจะ 80 ปลายๆ พี่อันของอินก็น่าจะ 60 กว่าแล้วเพราะอลินยังเป็นแม่ของดีน ก็น่าจะ 40 กว่าแล้วในขณะนี้ ก็อยากจะให้สืบได้ไวๆว่าหลังจากนั้นแล้วมีเรื่องอะไรต่อมาอีกของทั้งสองครอบครัว
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:อ่านนิยายแล้วใจหวิวมากหัวตาร้อนๆแต่ไม่ถึงกับร้องมันอินมันซึ้งกับความรักของดิวกับภามทำให้นึกย้อมไปถึงพาสอดีตของทั้งคู่ :L1: :L1: :L1: :L1:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ใกล้รู้อดีตเข้าไปทุกทีๆ พี่ดีนถึงกับให้สืบหากันเลยทีเดียว o13
:m16:พี่อเล็กซ์ ภามน่ะของพี่ดีน ส่วนเรายังว่างนะ :hao6: :hao6:
-
อ่านเสร็จต้องหาวิธีทำขนมต่อ 5555
ดีงามมาก
ชอบพี่ดีน.
-
ถ้าใช้หลานในชาติก่อนจริงๆก็ใกล้ตัวมากๆ
หวังอย่างเดียวประวัติคงไม่ซ้ำรอยเดิม
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
น่ารักจังเลยค่ะ
-
น้องภามดีงามมาก พี่อยากกอดหนูแน่นๆจังเลย
แต่กลัวพี่ดีนถีบบบ
ชอบผช.ชัดเจนแบบพี่ดีน
ความแฟนทำให้ฟินนนนนนน หลบไปซะคนที่คิดจะแทรก
เข้าบ้านแล้ว มีความเชื่อมโยงหลาน เหลน ลื้อ ต้องเกี่ยวพันกันแน่นอน
น้องอยู่นี่แล้วนะพี่ดีน ภามลูกกกก
-
หนูอลินคือคุณแม่พี่ดีนหรอ
-
เป็นอย่างที่คิดจิงๆด้วย อ่านแล้วน้ำตาไหลมาเองเลย
มันอิ่ม มันดีใจ มันเสียใจ มันบอกไม่ถูก TT
-
ชอบตรงมีภาพประกอบด้วยค่ะ อิอิ
มาถึงตอนนี้ อย่าบอกนะว่าแท้จริงแล้ว แม่ของพี่ดีนคือหลานของอินทัช?
นี่ก็อยากรู้ความจริงไปด้วยเหมือนกัน ลุ้นให้ดีนภามคุยกันจริงๆจังมาก
จะได้ช่วยกันตามหาคนละไม้คนละมือ รอตอนหน้าึ่าาาา
-
โอ้ยยยยย จุดใต้ตำตอมากกกกก
หวังว่า อลิน จะเห็นอกเห็นใจนะ
-
ตลกสาวๆ55555
-
ตัดฉับ แบบค้างงงงงมากกกค่ะ กำลังๆ เพลิน ลุ้นว่าจะยังไงต่อเข้าห้องปลุกพี่ดีนงี้ งื้ออรอค่ะรอ //ซึ้งอ่ะ "ผมอยู่ที่นี่" ความรู้สึกแบบชาติก่อนมาทีไร น้ำตาพาลจะไหลทุกที มีความซึ้งมาเจอกัน //จะมีใครมาเกิดใหม่อีกไหมคะ รอติดตามค่ะ #ภามดีน เขาฮอตจริงๆ ดังทั่วมหาลัย #ดีนภาสอีสเรียล จากคู่จิ้นเป็นคู่จริง อิอิ
-
บทนี้มีประโยคแทนใจผู้อ่านทุกคน
"จะหาคนอย่างภามได้จากที่ไหนอีก จะได้จับมาแต่งงานด้วยเลย"
อิจฉาพี่ดีน
-
:pig4:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
:katai2-1:
-
ขอน้องคบก็ยังไม่ได้ขอ แต่ตีเนียนเลยนะพี่ดีนนะ
โอ้ย ลืม เขาไม่ต้องขอคบกันแล้ว ขอแต่งงานเลยง่ายกว่า :hao3:
-
:sad4:
-
สนุก อ่านซ้ำไปาองรอบแล้วค่ะ อ่านวนไปวนมาเพราะน้องภามกะพี่ดีนน่ารัก
อยากให้มาต่อทุกวันเลย. 555 :hao3:
-
จริง ๆ เหรอเนี่ยยยยย อลินเป็นแม่พี่ดีนหรออ ครอบครัวอยู่ไม่ไกลกัน ดีจังงง
แต่หลานน้าอินทั้งที ต้องใจดีอยู่แล้ววววว มีน้าเป็นสะใภ้ อิอิ :mew3:
-
เปิดตัวอย่างเป็นทางการ ดีกับใจจริงๆเรื่องนี้ o18 ภาพอดีตค่อยๆ เผย รอตอนต่อไปค่ะ
น่ากินมากเลยจะไปลองทำบ้าง :hao6:
-
โอ๊ะ....หรือแม่พี่ดีน จะเป็นหลานของอิน?
-
:hao7: :hao7: :hao7:
จะเข้าห้องผู้ชายแล้ววววววววว ลุกชายเดี๊ยน ฮ่าๆๆๆๆๆ
พี่ดีนกำลังทำไรหรอ ให้พี่ศิลป์ทำไรอะเฮีย
-
:ling1: ค้างงงเลยย อลินคือหลานใช่ไหมมมม ฮือ อยากอ่านต่อแล้วววววติดมาก
-
อ๋อออออ
-
รู้สึกลุ้นตามเลยยยย. อยากรู้ๆๆๆ :katai5:
-
หรือแม่พี่ดีนคืออลินล่ะ :hao4:
-
ใกล้จะรู้ความจริงแล้วสินะ :katai2-1:
-
ดีนเป็นลูกของอลินเหรอเนี่ย ดีๆ
ดีนภามน่ารัก และลำไยน่ากินมากค่ะ555
-
ภพใหม่ชาติใหม่ จะมีปัญหาเรื่องครอบครัวอีกไหม
ในด่านของพี่น้องไม่มีปัญหาแหละ แต่พ่อแม่ละ :ling3:
-
จุดใต้ตำตอไปอีกกก
-
แล้วแม่พี่ดีนจะรู้เรื่องไหมตอนนั้นยังเด็กอยู่เลย
-
อ่านเรื่องนี้ที่ไร ลุ้นตัวโกงทุกตอน ลุ้นทั้งอดีต และทั้งปัจจุบัน
-
พี่ดีนเริ่มตามหาอดีตแล้ว
อลินเป็นใคร แม่พี่ดีนรึป่าว
-
อื้อหือ เริ่มเข้มข้น
ที่แท้ แม่พระเอกก็เป็นหลานนายเอกเมื่อชาติที่แล้ว><
:katai4:
รีบมาต่อน้า^^
-
อ่านทั้งสิบห้าตอนอีกรอบ เพื่อซึมซับบรรยากาศดีๆของพี่ดีนน้องภามมม
-
รอคอยๆ
-
:mew6: :mew6: :mew6: :mew6: :mew6:
-
แม่แกะขี้เกียจความาต่อได้แล้วคะ
-
มาต่อไวๆนะคะ
ชอบบมากๆเลย :hao5: :hao5:
-
มารอตอนต่อไปจร้า :z3: :z3:
-
หายไปนานจัง
:hao5: :hao5:
-
วาดน้องตัวหนนไปอ่ะ หรือจะเอาแบบนี้อยู่เเล้วเราไม่รู้นะ แต่เนื้อเรื่องที่อ่านเราคิดอิมเมจน้องอีกอย่างนึง แต่มาเห็นภาพวาดน้องอีกอย่างนึก เนื้อเรื่องสนุกอ่ะ ตามหามานานเเล้วนิยายพวก ด้ายแดง แบบนี้ แต่เราอยากให้น้องตัวเล็กๆ น่ารักๆ อ่ะ -///-
-
CH16 ไม่เป็นไร
ความเย็นของเครื่องปรับอากาศปะทะเข้าที่ผิวหน้า ในห้องค่อนข้างสลัวเพราะมีผ้าม่านบางๆปิดหน้าต่างเอาไว้ กลางเตียงหลังโตขนาดคิงไซส์เจ้าของห้องหลับอยู่ตรงนั้น
ภามมองไปรอบๆห้องที่ค่อนข้างโล่ง มีเพียงตู้ใส่หนังสือ ชั้นวางรางวัลจากการว่ายน้ำและโต๊ะอ่านหนังสือที่อยู่ใกล้เตียงนอน เขาเดินไปหยุดที่โต๊ะเม้มปากเล็กน้อยเมื่อเห็นพวงกุญแจที่ตัวเองให้วางอยู่คู่มือถือกับกระเป๋าสตางค์ ตอนนี้มันไม่ได้มีแค่กุญแจห้องของเขาแต่ดูเหมือนจะมีกุญแจรถกับกุญแจอื่นๆห้อยรวมอยู่ด้วย
เด็กหนุ่มเลื่อนสายตามาที่คนบนเตียง ดวงตาสีสวยตอนนี้ปิดสนิท ผมยุ่งเล็กน้อยปรกใบหน้าทำให้ดูละมุนขึ้น
หัวใจของผู้บุกรุกเต้นระรัว
ภามตัดสินใจปีนขึ้นไปบนเตียงแล้วแตะเรียกเจ้าของห้องเบาๆ
“พี่ดีน ตื่นได้แล้วครับ ทุกคนรอกินข้าวอยู่”
“...”
เด็กหนุ่มถอนใจเพราะไม่มีปฏิกิริยาอะไรตอบกลับมา เขานั่งมองใบหน้าคมเข้มอยู่ครู่แล้วแอบเอื้อมมือไปปัดผมยุ่งๆให้ หยุดมือเล็กน้อยเมื่อเห็นรอยปานบนขมับ ก่อนจะค่อยๆ แตะปลายนิ้วลงบนนั้นเชื่องช้าเหมือนกลัวอีกฝ่ายจะเจ็บ
รอยปานที่คล้ายกันกับของเขา..
สายตาที่ทอดมองละมุนลง ความรู้สึกบางอย่างมันตื้อขึ้นมาในอกเหมือนโดนทำร้ายหัวใจซ้ำๆ ภามใช้ปลายนิ้วปัดผมอีกฝ่ายขึ้นแล้วค่อยๆก้มหน้าลงสัมผัสที่รอยปานนั้นด้วยริมฝีปากอย่างแผ่วเบา..นุ่มนวลราวกับจะปลอบโยน
“ลักหลับ?” เสียงทุ้มต่ำจากคนที่หลับอยู่ดังแว่วขึ้นมา ทำให้ภามรีบดันตัวขึ้นทันที
ดวงตาสีเทาอมเขียวกำลังมองเขาเต็มสองตา
“เอ๋!???”
พลันภาพตรงหน้าก็หมุนกลับหัวกลับหาง แล้วร่างทั้งร่างก็หงายตุบลงบนเตียงนอนนุ่ม ภามหลับตาปี๋ด้วยความตกใจพอตั้งสติได้เขาก็ค่อยๆหรี่ตาขึ้นมอง
ดะ เดี๋ยวนะ
ใบหน้าคร้ามคมอยู่ใกล้เสียจนใจหวั่นแถมชิดจนจมูกแทบจะชนกัน เรียกว่าชัดระดับHD เด็กหนุ่มมองซ้ายมองขวาแล้วพบว่าตัวเองโดนกักไว้ในอ้อมกอดของพี่ดีนเป็นที่เรียบร้อย ที่สำคัญ..
ทำไมไม่ใส่เสื้อครับ!!!!
(http://i.imgur.com/EgEyegs.jpg)
“พะ ..พี่....” ภามเรียกเสียงตะกุกตะกัก
“มาได้ยังไงครับ” คนถามยังติดงัวเงียเล็กน้อย ซึ่งภามขอฟันธงว่าน่าจะยังกึ่งหลับกึ่งตื่นอยู่แน่ๆ
“เดลพา...อื้อ!” ย่นคอหลับตาปี๋เมื่อจมูกโด่งๆขยับมาที่ซอกคอ ลมหายใจร้อนผ่าวที่สัมผัสบนผิวเนื้อทำเอาภามหัวใจจะวาย
“พะ พะ พะ พี่ ดีนนนนน ” ถ้าสงสัยว่าเป็นตัวจริงรึเปล่าก็ไม่เห็นต้องดมกลิ่นพิสูจน์เลย!
เด็กน้อยมือไม้สั่นดันไหล่กว้างเอาไว้ แต่ผิวกายร้อนของคนพี่ก็ไม่ต่างจากไฟที่ทำให้มือลวก ภามแทบกลั้นหายใจเมื่อริมฝีปากร้อนผ่าวกดจูบที่คอหนักๆ พร้อมสัมผัสคลอเคลียเหมือนไม่อยากผละออกไป
ละเมอ? ไม่น่าใช่??? ไม่ใช่แล้ว ไม่ใช่แน่ๆ!! ภามเบิกตากว้างกว่าเดิมเมื่อเห็นดวงตาคู่สวยกำลังหรี่มอง แววตาของพี่ดีนฉายความพึงพอใจชัดเจนบ่งบอกว่าเจ้าของร่างไม่ได้ละเมอหรือเพิ่งตื่นแน่ๆ
เขาโดนพี่ดีนเล่นเข้าแล้ว!
ริมฝีปากร้อนเริ่มขยับเลื่อนขึ้น สัญญาณเตือนในหัวก็ส่งเสียงลั่นจนภามต้องรีบร้องห้าม
“พี่..ฮื่อ…..อืม...”
คำห้ามสุดท้ายกลืนหายด้วยลิ้นและริมฝีปากที่รุกรานมาถึง ความร้อนรุ่มบดเบียดเร่งเร้ากว่าที่เคยเป็นมาจนหายใจหายคอไม่ทัน ภามอ้าปากตะครุบอากาศเมื่อพี่ดีนขยับริมฝีปากเปลี่ยนมุมแต่ยังไม่ทันไรก็โดนประกบปิดอีกครั้ง
ร้อนไปทั้งตัว
ไม่ใช่จูบหวานละเมียดละไมอย่างที่เคยทำ ไม่ใช่จูบที่ละลายความคิดถึง แต่มันเป็นจูบที่เต็มไปด้วยกลิ่นไอของความปรารถนา
ดีนผละริมฝีปากออกเล็กน้อย มองดวงหน้าแดงก่ำที่กำลังหอบหายใจด้วยความเอ็นดู ในตอนแรกแค่กะว่าจะแกล้งหยอกแต่พอได้สัมผัสผิวลื่นมือเขาก็อดใจไม่ได้จนเผลอรังแกไป
ริมฝีปากบางตอนนี้วาววับฉ่ำชื้นเชื้อชวนให้เขาลิ้มลองซ้ำๆ ดวงตาสีสวยจ้องมองหยดน้ำใสที่กลืนไม่ทันจนไหลเลอะมาถึงปลายคาง ดีนใจแกว่งวูบ เขาหายใจหนักก่อนจะก้มลงจัดการทำความสะอาดมันด้วยปลายลิ้นกวาดไล่จากปลายคางลากขึ้นมาถึงริมฝีปากแดงช้ำอีกครั้ง ร่างในอ้อมแขนสั่นระริก ดวงตาของพวกเขามองสบกันด้วยหัวใจที่เต้นแรง
แล้วริมฝีปากก็สัมผัสกันอีกครั้ง ลิ้นแตะลิ้นราวกับจะกลืนกิน พัวพันจนเกิดเสียงน่าอาย ภามเกร็งร่างจิกเล็บลงบนแผ่นอกกว้างจนขึ้นรอย สัมผัสวาบหวามตะกรุมตะกรามเรียกร้องเหมือนเปลวไฟที่จุดติดกระดาษ
...และกำลังเผาไหม้พวกเขาเข้าด้วยกัน
(http://i.imgur.com/7yMR3pG.jpg)
ภามรู้สึกตาลาย ทรมานหายใจไม่ออกเหมือนกำลังจมน้ำ เขาพยายามตะเกียกตะกายหาทางระบายความอึดอัด
ไม่ได้ ไม่ได้ ต้องหยุด
“อ้ะ พี่ดีน!!”
เด็กน้อยเบือนหน้าออกเบิกตาโพลงเมื่ออีกฝ่ายเบียดสะโพกลงมา ตัวแข็งทื่อเกร็งไปทั้งร่าง แก้มของเขาร้อนผ่าวกับความแนบชิดผ่านเนื้อผ้าตัวบาง
เสียงของน้องทำให้ดีนชะงักกึกแล้วพวกเขาทั้งคู่ก็มองสบตากันอีกครั้งเห็นถึงความหวั่นไหวลังเลใจของกันและกัน มันยังเร็วเกินไป..
“...พี่…” ภามร้องเรียกเสียงสั่น ชายหนุ่มหลับตาลงสูดลมหายใจลึกแล้วลูบหน้าตัวเองแรงๆ
“ขอโทษ..พี่ขอโทษ” ก้มลงเอาหน้าผากชนกับอีกฝ่าย
ภามส่ายหัว เขาโอบแขนรอบไหล่กว้างบีบเบาๆ
“ไม่..เป็นไรครับ”
พอตั้งสติได้ต่างคนต่างก็ทำอะไรไม่ถูก ดีนขยับลุกแล้วดึงน้องให้นั่งตาม จัดการเสยผมยุ่งๆของอีกฝ่ายพร้อมกับจัดเสื้อผ้าให้เสร็จสรรพ
“จะรอพี่อาบน้ำหรือจะลงไปก่อน”
ภามตะครุบมือใหญ่ที่เลื่อนลงมาจะติดกระดุมกางเกงให้ เขาทำตาโตตกใจเพราะไม่รู้โดนปลดไปตอนไหน ฝืนดื้อยื้อแขนสุดท้ายคนพี่ก็ยอมให้น้องมุดผ้าห่มแต่งตัวให้เรียบร้อย
“ผะ ผมจะลงไปก่อน”
ท่าทางเก้ๆกังๆจุดรอยยิ้มคนขี้แกล้ง ดีนหัวเราะเบาๆยอมถอยทัพไปหยิบผ้าเช็ดตัวเดินหายเข้าห้องน้ำ ปล่อยน้องที่ดูแตกตื่นไว้บนเตียงขดตัวเป็นก้อนเอาไว้แบบนั้น
ทำอะไรลงไป!!???
ภามขยี้หัวตัวเองแล้วมุดหน้าหายเข้ากองผ้าห่มซ่อนใบหน้าร้อนเป็นไฟเอาไว้ เพียงแค่เริ่มสัมผัสกันมันก็ลามพรึบจนห้ามแทบไม่อยู่ เหมือนร่างกายของเขากับพี่ดีนรู้จักกันมาก่อน
รู้แม้กระทั่งว่าจับแตะตรงไหนแล้วจะรู้สึกดี
“โอยยยยยย พอๆๆๆ” หมุนตัวลงจากเตียงแต่ดันขาอ่อนไร้เรี่ยวแรงไถลลงไปนั่งกับพื้น เด็กหนุ่มกัดฟันสงบสติอยู่หลายนาทีกว่าจะลุกขึ้นได้ เขาจัดการพับผ้าห่มให้เรียบร้อยแล้วเปิดแน่บหนีออกมาก่อนคนพี่จะอาบน้ำเสร็จ
เด็กสติแตกวิ่งทั่กๆ หยุดชะงักตรงที่พักบันไดเหล่มองรูปของพี่ดีนแล้วย่นจมูกใส่ เขาจิ้มจึกที่ตำแหน่งเดิมในรูปแรงๆพร้อมขมุบขมิบบ่น
“ลามก!!”
แล้วกลอกตาเล็กน้อย
“ผมก็ด้วย” เขายอมรับแต่โดยดี
ภามตัดสินใจ ถ้าเป็นไปได้จะไม่ขึ้นมาปลุกพี่ดีนอีกแล้วขอสัญญาเลย
“หิว” เสียงทีมดังขึ้นพร้อมๆกับที่ลงมาถึงชั้นหนึ่งพอดี เพื่อนซี้ยืนพิงกำแพงเหล่มองเขาที่สะดุ้งโหยงดูเหมือนจะรออยู่นานแล้ว ภามยิ้มแหยแล้วรีบก้มหน้าก้มตาหลบแต่พอเดินผ่านก็โดนลากคอเสื้อไว้ก่อน
ทีมกวาดตามองอีกฝ่ายหัวจรดเท้าแล้วถอนใจ
“ให้ตาย ปลุกยังไงของมึงวะ”
“หา” ตีหน้าซื่อตาใส แต่ก็โดนทีมดีดเหม่งใส่จนร้องโอ้ย
“อย่ามาทำใส ไปส่องกระจกในห้องน้ำไป๊แล้วค่อยไปห้องกินข้าว” รุนหลังเพื่อนที่ยังงุนงงเข้าห้องน้ำที่อยู่ใกล้ๆ
ภามขมวดคิ้วเขาเดินไปที่อ่างล้างมือ ภาพที่สะท้อนในกระจกทำเอาเขาอ้าปากค้าง
แก้มแดงก่ำ ปากแดงช้ำ รอยจ้ำแดงที่คอ ดูยังไงก็โดนฟัดมาชัดๆ !
“ไงล่ะ ขืนเดินเข้าห้องกินข้าวสภาพนี้ไม่เหลือแน่” ทีมกอดคออีกฝ่ายแล้วแสยะยิ้ม “ว่าแต่..ถึงไหนกันแล้ววะ”
“อะไรถึงไหน” ภามวักน้ำล้างหน้าแล้วเหล่มองคนถาม
“จิ๊ ก็นั่นไง กับพี่ดีนถึงไหนกันแล้ว”
คนโดนถามตัวแข็งทื่อ ภาพที่พยายามลืมไปเมื่อกี้พุ่งเข้าสู่สมองอีกครั้ง ใบหน้าเปียกชื้นแดงก่ำ ภามรีบสะบัดน้ำใส่ไอ้เพื่อนลามกพร้อมแยกเขี้ยวงุด
“ไม่ถึงไหนทั้งนั้นแหละโว้ย” รีบเช็ดหน้าเช็ดตาพุ่งตัวไปที่ห้องกินข้าวอย่างไว
รอยยิ้มกรุ้มกริ่มล้อเลียนจากสมาชิกบนโต๊ะกินข้าวทำเอาภามอยากคว่ำอาหารเช้าบนโต๊ะ เขานั่งตัวหดกินข้าวเงียบๆ อยู่ข้างพี่ดีนที่มานั่งข้างกัน การล้างหน้าเมื่อกี้ไม่ช่วยอะไรและมันก็ยังแดงหนักเมื่อสบตากับตัวต้นเหตุ ดอนกลั้นหัวเราะแอบยักคิ้วแซวพี่ชายเพราะสภาพภามมันชัดเจนว่าโดนแกล้งมาเต็มที่ เอาจริงๆเขาก็ไม่คิดว่าพี่ชายจะขี้แกล้งได้ขนาดนี้ ส่วนเดลกับมะนาวแอบร้อนหน้าไปด้วย พวกเธอไม่กล้าจินตนาการว่าเกิดอะไรขึ้นแต่ก็อดไม่ได้ที่จะกรี๊ดใส่เพจเฟซบุ้ค รัวๆ
“แล้วจะทำอะไรกันต่อ” ดีนรวบช้อนเมื่อกินเสร็จ พลางมองไปทางน้องสาวรอคำตอบ
“เดี๋ยวช่วงเช้าจะอ่านหนังสือสอบกันก่อนค่ะ แล้วบ่ายๆจะทำขนม”
ชายหนุ่มพยักหน้า เขาเองก็ได้ยินน้องสาวพูดอยู่เหมือนกันว่าอยากทำขนมไว้เซอร์ไพรส์พ่อกับ คิดถึงตรงนี้ดีนก็อดถอนใจไม่ได้ แม่กลับมายังไม่เท่าไหร่แต่กับพ่อที่ชอบบ่นว่าเขานิสัยเหมือนย่านี่สิ
แม่ของเขาค่อนข้างหัวสมัยใหม่ เป็นผู้หญิงร่าเริงอย่างที่ดอนกับเดลได้รับสืบทอดมา เป็นคนที่มองโลกในแง่ดีจนน่าตกใจ แต่พ่อค่อนข้างเงียบและไม่ถูกกับย่าอาจเป็นเพราะคุณย่าเคยกีดกันเรื่องแต่งงาน
คิดแล้วก็ขำ พ่อทะเลาะกับย่าแทบตายเรื่องแม่ท้องเขาก่อนเรียนจบ ตัดแม่ตัดลูกไม่คุยกันแต่พอเขาเกิดมาธุรกิจพ่อกลับมีปัญหาจนเลี้ยงลูกไม่ไหวต้องหิ้วไปให้ย่าเลี้ยง ผ่านไปแค่ปีเดียวโชคก็เข้าข้างงานประสบความสำเร็จ ในตอนนั้นดอนก็เกิดมา
แต่ตอนนั้นย่าก็ไม่ยอมปล่อยมือจากเขาเสียแล้ว
ผ่านไป18ปี ทำให้เข้าหน้ากันไม่ติดอย่างที่เห็น อะไรสักอย่างมันขวางกั้นระหว่างเขากับครอบครัวเอาไว้
“พี่..” เสียงเรียกปลุกดีนออกจากภวังค์ เขาหันไปมองคนข้างตัวแล้วก็พบกับรอยยิ้มจากน้องและสัมผัสเบาๆที่ต้นขาทำให้เขาต้องยิ้มตอบ
ถ้าตอนนี้เขากำลังเดินหลงทางอยู่ในอุโมงค์มืด ภามก็เหมือนแสงสว่างตรงทางออก..
ติ๊ดๆๆๆ
เสียงเรียกเตือนอะไรสักอย่างดังขึ้น สมาชิกที่กำลังจะเก็บจานไปไว้ในครัวถึงกับมองหาว่าต้นเสียงมาจากไหน
“ภาม ไอ้นี่ดัง” มะนาวหยิบแท็ปเล็ตจากโซฟาส่งมาให้
เด็กหนุ่มทำหน้าแปลกใจ เพราะเบอร์ที่เขาใช้กับแท็ปเล็ตเป็นเบอร์สำหรับครอบครัวเท่านั้น ตอนนี้หน้าจอมันขึ้นสายเรียกเข้าพร้อมตัวเลขยาวเป็นพรืด เขารีบกดรับเฟซไทม์ทันที
[“พี่!!!!!!”] เสียงเรียกจากในโทรศัพท์ดังจนสะดุ้งโหยงกันเกือบหมด เสียงโวยวายของใครสักคนมาเป็นชุดเหมือนเก็บกดเอาไว้
“ภูมิ” ภามเอานิ้วชี้แตะปากตัวเอง ส่งเสียงชู่ๆให้น้องลดเสียงโวยวายลงหน่อย
[“ทำไม นี่พี่อยู่ไหนเนี่ย”] ไอ้ตัวแสบยังไม่เลิกแถมพยายามเพ่งมองฉากหลังไม่คุ้นตา
“บ้านเพื่อน” หันหน้าจอไปที่เดลกับมะนาว สองสาวโบกมือหยอยๆ อย่างเป็นมิตร
“น้องเหรอ” มะนาวมองเด็กน้อยในจอ
เด็กหนุ่มน่าจะอยู่ประมาณม.ปลายหน้าตาคล้ายๆภามชนิดที่เห็นปุ๊บก็รู้เลยว่าเป็นน้อง
“อือ น้องชายชื่อภูมิอยู่เกรด...อา ม.สี่”
[“หูย มาบ้านสาวๆแต่เช้า ต้องฟ้องแม่!!” ]
ภามกลอกตากับความมโนของน้อง เขาพลิกหน้าจอไปยังทีมกับพี่ดอนที่กำลังมองเขาอย่างสนใจ
“คนอื่นก็มี..”
[“อ้าว ไรเนี่ย..”] ภูมิทำหน้าเหี่ยว [“แล้วคนไหนเป็นกิ๊กพี่ สองคนนี้” ]ชี้ที่ทีมกับดอน[ “หรือสองคนเมื่อตะกี้” ]
เสียงหัวเราะระเบิดก้องห้องอาหาร ในขณะที่ภามหน้าแดงก่ำพลิกหน้าจอกลับมาแล้วแยกเขี้ยวใส่น้องชาย มีอย่างที่ไหนถึงถามว่าคนไหนเป็นกิ๊ก แถมยังรวมผู้ชายไว้ในหมวดนี้ด้วย
“ไม่มีทั้งนั้นแหละ”
ภูมิกอดอกทำเสียงหื้มมมหรี่ตามองพี่ชายสุดหวง
“แล้วโทรมาทำไม ทางนิวยอร์กน่าจะสองทุ่มใช่ไหม” ปกติครอบครัวเขาจะโทรมาหาสองอาทิตย์ครั้ง แต่ถ้าจำไม่ผิดเขาเพิ่งโทรคุยกับแม่ไปเอง
[“ก็พี่น่ะ...”] ภูมิตั้งท่าจะโวยวาย แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นแวบๆว่าใครสักคนที่นั่งข้างพี่ชายลุกจากโต๊ะเดินไปอีกทาง [“ใครอ่ะ”]
“เอ่อ...........” ภามชะงักรวมถึงคนอื่นๆที่นั่งฟังอยู่ด้วย เขาไม่อยากโกหกแต่ก็ไม่รู้ว่าถ้าบอกทุกอย่างไปที่บ้านจะรับได้ไหม ในตอนแรกเขาตั้งใจให้อะไรๆลงตัวมากกว่านี้ก่อนถึงค่อยบอก...
ดีนเดินกลับมาที่โต๊ะอาหารอีกครั้งพร้อมขวดน้ำเย็นจัด เขาทิ้งตัวลงนั่งข้างน้องเลิกคิ้วเล็กน้อยเมื่อเห็นใบหน้าสดใสกลายเป็นกังวลใจ
เขาจับไหล่ภามแล้วชะโงกหน้าเข้าไปในจอว่าเกิดอะไรขึ้น
[“อ้ะ”] ภูมิทำตาโตก่อนจะแทบเอาหน้าแนบมือถือเพื่อมองอีกคนชัดๆ
[“แม่!!!!!!!!!!! แม่มานี่เร็ว!!!!!!!!!!”]
ภามใจหายวาบหน้าเสีย “ภูมิ เดี๋ยว!” พยายามตะโกนเรียกแต่น้องชายก็ทิ้งมือถือวิ่งหายไปจากจอ เขาหันมามองหน้าพี่ดีนในขณะที่คนตัวโตขมวดคิ้วเพียงเล็กน้อย
ดีนตบต้นขาน้องแล้วบีบเบาๆเป็นเชิงบอกว่าเขาอยู่ตรงนี้ไม่ต้องกลัว
ไม่ถึงห้านาทีเจ้าตัวแสบก็กลับมาอีกครั้ง พร้อมหญิงสาวตัดผมซอยสั้นกระฉับกระเฉง ใบหน้ามีริ้วรอยตามวัยหากแววตายังเปี่ยมไปด้วยพลัง
[“นี่ไง คนในเฟซบุ๊คที่แม่เปิดให้ดู ภูมิจำได้” ]
คนในเฟซ...แม่เปิดให้ดู
ภามอ้าปากค้าง เขาลืมไปเสียสนิทว่าภาพคู่ของเขากับพี่ดีนมันว่อนขนาดไหนทำไมมันจะไม่เข้าหูเข้าตาผู้ใหญ่ บางภาพแท็กชื่อเขาด้วยซ้ำ ใบหน้าขาวสะอาดเริ่มซีดสนิท โซเชี่ยลมีเดียกำลังวนกลับมาทำร้ายเขาโดยไม่ได้ตั้งใจ
“ผม..” ภามเสียงสั่น มือข้างหนึ่งเลื่อนลงไปกอบกุมมือใหญ่เอาไว้ ต่างคนต่างบีบมือตอบกันและกัน
บรรยากาศรอบตัวดูเหมือนจะเย็นลงหลายองศา ดอนมองน้องๆทั้งสามคนแล้วทำสัญญาณให้ลุกเพื่อหลบไปห้องอื่น เวลาแบบนี้ควรปล่อยให้เป็นเรื่องของคนสองคน
หญิงสาวในจอขยับรอยยิ้มบางๆ [“มีอะไรจะบอกแม่ไหม”]
ลมหายใจของภามเริ่มติดขัด เหงื่อเม็ดเล็กๆ ผุดขึ้นตามไรผมและมือเริ่มสั่น ใบหน้าที่ซีดอยู่แล้วคราวนี้ยิ่งซีดกว่าเดิม
กลัว กลัว ทำไมกลัวขนาดนี้
“ภาม!” เสียงทุ้มต่ำมาพร้อมแรงบีบที่ไหล่ ภามสะดุ้งโหยงกระพริบตาปริบๆ ยังดูสับสน
“มองพี่ ไม่มีอะไรทั้งนั้นโอเคไหม” ดีนจ้องดวงตาอีกฝ่าย “หายใจเข้าลึกๆ” รอจนน้องทำตามที่บอก “ดีมาก...”
ลมหายใจค่อยๆกลับเข้าสู่สภาวะปกติพร้อมระดับการเต้นของหัวใจที่สงบลง ภามพยักหน้าให้พี่ดีนแล้วกลับไปมองจออีกครั้ง
ไม่เป็นไร พี่ดีนอยู่ตรงนี้
“แม่..”
...
...
“นี่พี่ดีน แฟนภาม”
[“....”]
แม่เงียบสนิทบวกกับภูมิที่ทำตาโตอ้าปากค้าง ภามบีบมือคนรักแน่นบอกตัวเองในใจซ้ำๆ
ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร ต้องไม่เป็นไร
...
[“...เฮ้อ นึกว่าจะไม่บอกกันเสียแล้ว”] แม่ถอนใจแรงๆ แล้วยิ้มหวานกลับมาให้ลูกชาย [“ยินดีที่ได้รู้จักจ้ะดีน”]
ห้ะ!?
[“เย้ย อะไรอ่ะแม่ ภูมิไม่ยอมนะ ทำไมไม่แกล้งเยอะๆ!!!”] ภูมิที่อยู่ข้างๆมารดาโวยวาย พยายามเบียดตัวเข้าหน้ากล้องแต่ก็โดนแม่ไล่ให้ไปนั่งห่างๆเสียก่อน
“แม่..” ภามเรียกเสียงสั่น “แม่โอเคเหรอ”
[“ทำไมแม่จะไม่โอเคถ้าภามจะรักใครสักคน”] คนเป็นแม่หัวเราะเบาๆ [“แม่ไม่ว่าถ้าภามจะรักชอบใคร เพราะมันเป็นเรื่องส่วนตัวของภาม”] เลื่อนสายตามาหาคนที่นั่งข้างๆลูกชาย
[“ขอแค่ลูกแม่มีความสุข และคนคนนั้นรักลูกของแม่....”] หล่อนย้ำคำเสียงหนักแน่น
[“แม่ฝากน้องด้วยนะดีน”] เธอคลี่ยิ้มเมื่อเห็นสายตาของชายหนุ่มมองตอบกลับอย่างมั่นคงไม่มีความลังเลใจ แค่เมื่อกี้ก็เห็นชัดแล้วว่าคนคนนี้คอยมองลูกชายเธอแค่ไหน เพียงแค่ภามมีปฏิกิริยาผิดปกติเขาก็รู้ทันที
“ครับ” ดีนตอบรับพร้อมยิ้มให้คนในจอ เขาหัวเราะเบาๆเมื่อเจ้าเด็กที่นั่งอยู่ด้านหลังแลบลิ้นปลิ้นตาใส่แถมมีเขียนใส่กระดาษชูให้ดูด้วยว่า ไม่ ยอม เฟ้ย!!
“ขอบคุณครับ” ภามพูดเสียงสั่น สองมือยกขึ้นไหว้มารดาแล้วน้ำตาเจ้ากรรมก็ร่วงผล็อย “ผมคิดถึงแม่นะ”
[“แม่ก็คิดถึงภาม...ไม่เอาร้องทำไม ไว้มีโอกาสก็มานิวยอร์กกันนะ ดีนด้วย”] เธอรีบชวนลูกชายคนใหม่ทันที ทำหูทวนลมเสียงโวยวายข้างหลัง
เรื่องความรักไม่ง่ายแต่ก็ไม่ใช่เรื่องยาก สำหรับคนเป็นแม่ที่มีลูกเหลือแค่สองคน ถ้าทำให้ลูกมีความสุขได้เธอก็พร้อมจะทำทุกอย่าง
ทั้งสี่คนพูดคุยกันอีกสักพักแม่ก็ขอตัวเพราะเริ่มดึกและยังมีอะไรต้องทำอีก เมื่อสัญญาณโดนตัดคนที่ทำตัวนิ่งเข้มแข็งมาตลอดถึงกับถอนใจเสียงดังจนภามต้องหันไปมอง
“อ้าว”
ดีนเหลือบมองเด็กขี้แยหน้าเหวอแล้วเอื้อมมือไปขยี้หัว
“พี่ก็เครียดเป็นนะ นั่งเกร็งตลอด ดีนะแม่เราไม่ดุ” ทำหน้าเก้อๆ เขินน้องนิดหน่อยที่ฟอร์มหลุด เขาทำหน้าเคร่งเมื่อเห็นน้องยิ้มล้อเลียน
“เดี๋ยวจะโดน..”
“อะแฮ่ม เดี๋ยวครับ เดี๋ยว จะทำอะไรน้องครับพี่” ดอนยืนพิงประตูเหล่มองพี่ชาย เขากลับมาจะดูสถานการณ์สักหน่อยดันเจอพี่ชายจ้องตะครุบแฟนซะแล้ว
คนเกือบโดนรังแกลุกพรวดหน้าแดงก่ำ ภามรีบหยิบแท็ปเล็ตเข้ากอดแล้วยิ้มให้ดอนอย่างเขินๆ
“ผะ ผมไปอ่านหนังสือก่อนนะครับ” พูดแล้วก็รีบเดินงุดๆ เปิดแนบหนีออกไปจากห้อง เขาอายเกินกว่าจะกล้าสบตากับพี่ดอน
ก้างชิ้นโตที่ชื่อว่าดอนมองตามหลังน้องยิ้มๆ แต่พอเลื่อนสายตากลับมาหาพี่ชายก็สะดุ้งโหยงกับสายตาคาดโทษตาขวาง
โอยยย แค่ขัดจังหวะนิดๆหน่อยๆ เอง
“เอ้อ.........ผม....ไปช่วยน้องติวหนังสือก่อนนะ” ดอนรีบหมุนตัวหายแว้บตามภามไปอีกคนเมื่อพี่ชายลุกขึ้น ยังไง๊ยังไงเขาก็ยังกลัวพี่อยู่ดี โคตรดุเลย
(ต่อรีพลายถัดไปค่ะ)
-
(ต่อค่ะ)
เช้าจนลากยาวเข้าช่วงบ่ายบรรดาเด็กๆปีหนึ่งอ่านหนังสือกันจนสมองตื้อตัน ในที่สุดพวกเขาก็ตัดสินใจเก็บหนังสือเรียนแล้วเข้าสู่โหมดผ่อนคลายและเริ่มต้นทำขนมซึ่งเป็นเป้าหมายหลักของวันนี้
มะนาวและเดลจูงมือกันไปที่ห้องครัวพร้อมเสียงหัวเราะคิกคักในขณะที่ทีมโบกมือขอเป็นแค่ผู้กินเหมือนพี่ดีนกับพี่ดอน ส่วนคุณครูอย่างภามก็ได้แต่ยักไหล่เพราะยังไงเขาต้องลงมือสอนเองอยู่แล้ว
แป้งข้าวเหนียวสีขาวสะอาดนอนอวดตัวอยู่ในชามผสมสีเงิน ภามหันไปหยิบถ้วยตวงใส่น้ำเปล่าที่มีกลิ่นมะลิจางๆ ผสมเอาไว้
“เคยกินขนมต้มกันไหม” ภามเทน้ำลงไปช้าๆ พร้อมกับนวดแป้งด้วยมือ
สองสาวส่ายหัว พวกเธอเป็นเด็กในเมืองแท้ๆที่ชีวิตวนอยู่กับห้างจนไม่ได้กินของเหล่านี้
“อันนี้ก็คล้ายๆกัน เอาไปประยุกต์ได้” คนสอนพูดพลางสาธิตต่อไปเรื่อยๆ “ขนมไทยมักจะมีน้ำลอยดอกไม้ เราเห็นในสวนบ้านเดลมีต้นมะลิ” เขาชี้ออกไปนอกหน้าต่างครัว ในสวนมีต้นมะลิปลูกอยู่จริงๆ “เวลาจะทำขนมเย็นๆไปเก็บดอกมะลิมาลอยนะ ทิ้งไว้หนึ่งคืนตอนเช้าตักดอกไม้ออกน้ำจะมีกลิ่นหอม แต่นี่ไม่มีก็ใช้กลิ่นสังเคราะห์ไปก่อน เอ้า ลองทำเลย”
เดลกับมะนาวเริ่มทำในส่วนของตัวเองบ้าง ใส่น้ำทีละน้อยแล้วนวดให้เข้ากัน..
“เราเคยเห็นในละคร ที่เขาเอาน้ำลอยดอกไม้ใส่ตู้เย็นเอาไว้ดื่ม” มะนาวทำท่านึก “แปลกดีนะใส่ขันแช่เอาไว้”
ภามอมยิ้ม
“ใส่ขันเงินใช่ไหม สมัยก่อนเขาจะเอาน้ำสะอาดใส่ขันเงินแล้วลอยดอกมะลิแช่เย็นไว้ ตู้เย็นก็เย็นจัดทำให้ผิวน้ำเป็นเกล็ดน้ำแข็งบางๆเย็นเจี๊ยบ ถ้าได้ดื่มนะหายเหนื่อยเลยล่ะ”
“บ้านภามก็แช่แบบนั้นเหรอ” เดลทำตาโต เพราะบ้านตัวเองเลี้ยงกึ่งฝรั่งนอกเสียจากบ้านคุณยายที่อาจจะทำแบบนั้นอยู่
“...” เด็กหนุ่มชะงักไปอึดใจ ทบทวนความทรงจำตัวเองแต่ก็นึกไม่ออกว่าบ้านเขาเคยทำแบบนั้นด้วยเหรอ? ไม่นี่?
งั้นเขาไปจำมาจากไหน?
น้ำจากขันเงินที่เคลือบด้วยเกล็ดน้ำแข็งบางๆ เอานิ้วกะเทาะเบาๆให้น้ำแข็งแตกแล้วดื่มด่ำกับความเย็นสดชื่น
-----
“สดชื่นไหม ผมเอามะลิมาลอยด้วยนา”
“อืม..พี่ชอบ”
-----
ภามนิ่งเงียบไป สาวๆก็ไม่ได้ซักไซ้อะไรอีก เขาพักแป้งที่นวดเป็นก้อนเสร็จแล้วเอาไว้ จากนั้นก็หันไปต้มน้ำหยิบใบเตยที่ซื้อมาจากตลาดเมื่อเช้ามาล้างจนสะอาดแล้วใส่ลงไปในหม้อ
“เวลาเอาแป้งลงไปต้มจะได้หอมใบเตยไง” เขาเฉลยเมื่อเห็นสายตาสงสัยจากสองสาว “ใส่สีสักหน่อย ถ้ามีเวลาก็อยากให้ใช้สีธรรมชาติหรอกแต่คงวุ่นวาย เอาสีผสมอาหารมาใช้ได้ไม่ผิดอะไร” ขยิบตาแล้วหยิบสีแดงกับสีเขียวส่งให้ทั้งสองคน
“เหยาะนิดเดียวก็พอ นั่นแหละแล้วก็นวดจนสีมันกลืนกันทั้งก้อน”
แป้งสีขาวในมือเดลค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีชมพูอ่อนหวาน ในขณะที่แป้งของมะนาวเปลี่ยนเป็นสีเขียวอ่อนจางน่าเอ็นดู
เสียงพูดคุยกันเบาๆ เรียบง่ายแต่อบอุ่น ดีนยืนพิงประตูครัวมองทั้งสามคนเงียบๆ กลิ่นหอมของใบเตยระเรื่อหวานในขณะที่คุณครูจอมเฮี้ยบกำลังสอนให้ลูกศิษย์ห่อไส้กับแป้งที่นวดพักไว้ แต่ละลูกถูกปั้นจนกลมแล้วหย่อนลงในหม้อทีละลูกทีละลูกอย่างบรรจง
“พอมันลอยขึ้นมาบนผิวน้ำก็ถือว่าสุกแล้ว เอาตะแกรงมาตักสะเด็ดน้ำเอาไปคลุกกับมะพร้าวขูดฝอยได้เลย ง่ายไหม” ภามตักขนมลูกเล็กๆที่ลอยขึ้นมาสะเด็ดน้ำออกแล้วจัดแจงเอาไปคลุกอย่างที่สอน เขาโรยเกลือเล็กน้อยแล้วให้สาวๆลองชิม
เจ้าของผมยาวสีดำขลับงับขนมที่ยังอุ่นร้อน เมื่อกัดลงไปน้ำตาลด้านในก็ไหลออกมาส่งรสชาติหอมหวานไปทั่วปาก
“ฮื้อออออออออ” เดลทำตาโต “แป้งนุ๊มนุ่ม นุ่มมากกก ไส้น้ำตาลก็หอมกรุบๆ พอหวานมาเจอกับเค็มมันอร่อยมากเลยอ่ะภาม” หยิบอีกชิ้นทันที
“งือ หยุ่นๆ หอมๆ มีสิบลูกเรากินสิบลูกแน่” มะนาวเคี้ยวไปถ่ายรูปไป กำลังจะอัพเดทลงเฟซบุ้คแท็กคนสอนแต่ก็ต้องชะงัก “ว่าแต่นี่ขนมอะไรอ่ะ”
“นึกว่าจะไม่ถาม” ภามหัวเราะแล้วตักขนมมาคลุกมะพร้าวต่อ “เขาเรียกว่าขนมโคเป็นขนมพื้นบ้านของทางใต้” หยิบขนมขึ้นชิมบ้างแล้วยิ้มตาหยี “อร่อย”
“แล้วที่ภามบอกว่าเหมือนขนมต้มคือยังไงเหรอ” มะนาวเนียนหยิบเข้าปากอีกแต่ก็โดนเดล ปรามเพราะจะหมดเสียก่อน
“ขนมต้มจะลูกโตหน่อย ไส้เป็นมะพร้าวผัดกับน้ำตาล แต่ที่เราทำไส้มันมีแค่น้ำตาลแว่น” ภามหมายถึงน้ำตาลที่เขาขายเป็นแว่นๆทำจากน้ำตาลโตนดให้กลิ่นหอมกว่าน้ำตาลชนิดอื่นๆ
“ตอนเห็นครั้งแรกเรานึกว่าก้อนอะไรสักอย่าง ถ้าไม่บอกนี่ไม่รู้เลยว่าเป็นน้ำตาล” เดลหยิบถุงน้ำตาลขึ้นมาดู เมื่อเช้าภามเดินหาซื้อทั่วตลาดกว่าจะเจอ ยอมรับเลยว่าตั้งแต่รู้จักภามมาเธอได้เปิดหูเปิดตาเรื่องขนมไทยมากมาย
ภามหัวเราะ “กินมากอ้วนนะ แป้งกับน้ำตาล” เตือนขึ้นลอยๆหยุดมือมะนาวที่กำลังเนียนฉกอีกลูก คราวนี้ได้ผลเพราะหญิงสาวถอยไปยืนนิ่งๆ ทันที
เด็กหนุ่มปิดเตาหลังจากตักขนมขึ้นจนหมดแล้ว พอหันกลับมาจะให้เพื่อนตกแต่งจานดีๆ ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นคนตัวโตยืนมองมาด้วยรอยยิ้ม
“พี่ดีน..”
“อ้าว จะเอาอะไรหรือเปล่าคะพี่” เดลเงยหน้าขึ้นส่งยิ้มให้พี่ชาย เธอถามไปอย่างงั้นแหละเพราะเดาได้ว่าพี่มาแอบดูแฟนตัวเองแหง
“ว่าจะมาชงกาแฟ” คนแอบมองเนียนเสสายตาไปยังมุมกาแฟที่มีอุปกรณ์วางไว้ครบ แต่ยังไม่ทันที่จะออกเดินไปชงตามที่พูด ภามก็เดินตัดหน้าเขาไปเสียก่อน
กาแฟธรรมดาจากขวดฝาสีทองหนึ่งช้อนครึ่งส่งกลิ่นหอมเมื่อละลายกับน้ำร้อน ดีนเลิกคิ้วแปลกใจที่น้องรู้ว่าเขาใส่กาแฟกี่ช้อน เด็กหนุ่มยื่นแก้วกาแฟดำให้พร้อมรอยยิ้มบางๆ
คนตัวโตพยักหน้าแทนคำขอบคุณ เขาเหลือบมองหาโหลน้ำตาลเพราะส่วนตัวจะไม่กินกาแฟดำสนิทแต่ชอบให้มีรสหวานเจือเล็กน้อย
จ๋อม
ก้อนน้ำตาลเล็กๆสีน้ำตาลเข้มแปลกตาโดนหย่อนลงในแก้วกาแฟ แถมคนหย่อนก็คนน้ำตาลในแก้วให้เสร็จสรรพ
“น้ำตาลโตนดชงกับกาแฟจะหอม พี่น่าจะชอบ” คนพูดหันไปหยิบขนมโคสี่ห้าชิ้นใส่จานเล็กๆส่งให้ “กินกับขนมจะได้อร่อยๆ ครับ”
ดีนสาบานเลยว่า เขาไม่เคยต้องอดทนอะไรขนาดนี้มาก่อน อดทนที่จะไม่รั้งร่างตรงหน้าเข้ามากอดแรงๆ
ชายหนุ่มยกกาแฟขึ้นจิบ ความหวานหอมของน้ำตาลเข้ากันได้ดีกับกาแฟมากกว่าที่คิด เขาเลื่อนสายตาไปที่ขนมแล้วมองสบตาน้องที่เลิกคิ้วไม่เข้าใจ
“พี่มือไม่ว่าง”
ภามมองมือใหญ่ที่ตอนนี้ถือแก้วกาแฟข้างหนึ่ง ถือจานขนมข้างหนึ่ง ประมวลผลสักพักแก้มก็เริ่มร้อนขึ้นมา
เอาอีกแล้วสายตาอ้อนขอให้ป้อน!!
“มุกนี้เคยใช้แล้วครับ” ภามบ่นอุบอิบ แต่ดีนกลับทำเป็นไม่ได้ยิน
เหมือนนกรู้มะนาวกับเดลหิ้วจานขนมโบกมือหยอยๆเป็นเชิงว่าตามสบายแล้วหนีไปห้องนั่งเล่น ปล่อยภามอยู่กับหมาป่าเจ้าเล่ห์ที่อยากตะครุบลูกแกะเต็มแก่ เขาเม้มปากทำตาดุใส่พี่
“กาแฟจะเย็นหมดแล้วนะ” ดีนจิบกาแฟแล้วหัวเราะเบาๆในลำคอ
ก็กินเองสิครับ!! ภามเถียงลั่นอยู่ในใจ
ภามเช็ดมือกับทิชชู่เปียกบนโต๊ะ เขายื่นมือไปที่จานขนมจงใจเมินผ่านส้อมที่วางไว้ข้างๆหยิบก้อนแป้งนุ่มด้วยมือเปล่าส่งให้ถึงปาก
ดีนยืนอึ้งมองขนมสีหวานในมืออีกฝ่ายอย่างตกตะลึง
ภามยักคิ้วแล้วหัวเราะเบาๆ “ผมล้อ....” กำลังจะดึงมือกลับเพื่อเอาขนมเข้าปากตัวเอง แต่มันก็ช้าเกินไปเสียแล้ว
ใบหน้าคมคายก้มลง ใช้ริมฝีปากร้อนผ่าวงับขนมจากมืออีกฝ่าย ทิ้งท้ายด้วยการขบปลายนิ้วสั่นไหวเบาๆ ขนมก้อนน้อยแตกตัวพร้อมน้ำตาลหอมกรุบกรอบกำลังดี
ดีนหลุบตาลงมองน้องที่ยืนนิ่งหน้าแดงก่ำ เขายกแก้วกาแฟขึ้นจิบตบท้าย
“อร่อย...” กระซิบข้างใบหูที่แดงจัด “ขนมนี้มีความหมายไหม..”
เด็กหนุ่มส่ายหัวพรืด “ขะ...ขนมโคเป็นขนมมงคลใช้ไหว้พระครับ”
“หืม...” ดีนเดาะลิ้น “หน้าตาเหมือนขนมพระพาย..พี่ก็นึกว่า...จะหมายถึงความรัก”
ภามก้มหน้างุดร้อนไปทั้งตัว เขาส่งเสียงอุบอิบปนเจ็บใจ
“คนนิสัยไม่ดี”
คนขี้แกล้งหัวเราะหึหึ ดีนจูบเข้าที่ขมับน้องแรงๆจนภามตัวเอียงด้วยความหมั่นเขี้ยว
“ไปที่ห้องนั่งเล่นเถอะ”
ขืนอยู่กันสองคนมากไปกว่านี้เขาคงทนไม่ไหวจริงๆ
ภามที่ตอนนี้แดงเถือกไปทั้งตัวพยักหน้าหงึกๆ เขาเดินตามพี่ดีนต้อยๆ จนกระทั่งมาที่ห้องนั่งเล่นเจ้าตัวก็พุ่งขึ้นโซฟาหยิบหมอนมากอดซุกหน้าแน่น จนสมาชิกที่เหลือต้องส่งสายตาไปยังตัวต้นเหตุที่นั่งจิบกาแฟกินขนมหน้าตาเฉย
เรื่องบางอย่างรู้กันสองคนก็พอ..
ท้องฟ้าเปลี่ยนเป็นสีนิลกลืนกินแสงสว่างเร็วกว่าปกติ อาจเป็นเพราะเข้าหน้าหนาวที่ไม่ค่อยจะหนาวสักเท่าไหร่ ภามมองแสงไฟด้านนอกที่เคลื่อนผ่านอย่างรวดเร็วตามความเร็วของรถที่นั่งอยู่
สุดท้ายพี่ดีนก็มาส่งเขาจนได้หลังจากทีมไปส่งมะนาว บ้านของพวกเขาอยู่คนละฝั่งของเมืองแต่ทีมบ้านอยู่ตรงกลางเลยสะดวกไปรับได้ทั้งสองฝั่ง เมื่อเช้าทีมมารับเขาส่วนเดลไปรับมะนาวเพื่อไปซื้อของด้วยกัน
“ช่วงปีใหม่มีแผนจะไปไหนหรือเปล่า” ดีนเคาะนิ้วกับพวงมาลัยรถตามจังหวะเพลงที่คลอเบาๆ
ภามครุ่นคิดหน้ายุ่ง
“ไม่แน่ใจครับต้องดูก่อนว่าต้องไปอเมริกาหาแม่กับน้องไหม แต่ถ้าแม่กับน้องมาไทยก็ไม่ต้องไป” พูดเสร็จก็ชะงัก เขาแอบชำเลืองมองใบหน้าพี่ดีน
“....พี่จะไปไหนหรือเปล่าครับ”
“ก็คิดอยู่ ต้องรอลุ้นก่อน”
เด็กหนุ่มทำหน้างุนงง “ลุ้นอะไรครับ”
“ก็ถ้าแข่งว่ายน้ำชนะ พี่ว่าจะพาพวกเราไปนอนแพที่กาญจนบุรี” เขาหยุดรถเมื่อติดไฟแดงจากนั้นก็หยิบมือถือมากดเล็กน้อยส่งให้น้อง บนหน้าจอปรากฏภาพเรือนแพที่ทำจากไม้ผูกติดกันไว้หลายเรือน รอบด้านเป็นภูเขาโอบรอบแม่น้ำเอาไว้
“เฮ้ย ผมไม่เคยนอนแพเลย” ภามทำตาวาว “ถ้าชนะจะไปจริงๆใช่ไหมครับ”
ดีนพยักหน้า “เอาคนที่แข่งไปหมดทั้งกลุ่ม ก็น่าจะราวๆสิบกว่าคน แพหลังนึงนอนได้หกคนสบายอยู่แล้ว”
คนไม่เคยเที่ยวแบบนี้รีบสไลด์หน้าจอดูรูปแพอย่างสนใจ ไม่ได้หรูหราหากดูสะอาดเงียบสงบเหมาะแก่การนอนพักผ่อนหลังสอบและแข่งขันประจำปี
“แต่..ผมไม่ใช่คนในชมรม..” ยิ้มแหยให้พี่ดีน แต่ก็โดนมือใหญ่ขยี้หัวจนยุ่งไปหมด
“กลัวอะไร” ดีนเลื่อนมือมาจับเกียร์เตรียมออกรถ
“เป็นแฟนประธานชมรมไม่ใช่เหรอเรา..”
ครับ..
ภามก้มหน้างุดร้อนไปทั้งหน้า เจอแบบนี้เล่นเอาหมดคำถามทันที
รถซีดานสีดำเคลื่อนตัวออกจากคอนโดหลังส่งน้องเสร็จเรียบร้อยแล้ว ดีนฟังเพลงพลางเคาะจังหวะกับพวงมาลัยอย่างอารมณ์ดี
ครืดดด
มือถือประจำตัวสั่นอยู่ตรงที่นั่งข้างคนขับ หน้าจอส่องแสงขึ้นชื่อคนที่เขารอมาทั้งอาทิตย์ ดีนกดสปีกเกอร์รับสายทันที
“ครับพี่ศิลป์”
(“เพิ่งเห็นรถขับออกไป มาส่งน้องรึ”)
“ครับ มีอะไรหรือเปล่า เดี๋ยวผมวนกลับไปได้” ดีนตบไฟเข้าข้างทางเผื่อต้องกลับรถจริงๆ
(“ไม่ต้อง วันนี้กลับไปก่อนเถอะ” )
เสียงดูดบุหรี่ลอดผ่านลำโพงออกมา ตามด้วยเสียงเคาะกับที่เขี่ย
(“เรื่องที่ให้หาได้ความมาแล้ว”)
ดีนรู้สึกเย็นเยือกไปถึงสันหลังทัน
“พี่หมายถึง...”
(“เออ สองคนนั้นแหละ”) ศิลป์สบถอะไรสักอย่างแล้วพูดต่อ
(“ของคนชื่อกรณ์หาแทบไม่ได้ ตันเกือบทุกทางคนนี้น่าจะมีเส้นใหญ่ปิดเรื่องไว้หมด แต่ของคนชื่ออินทัชได้ข่าวมาแล้ว น่าจะไม่ผิดคน”)
ดีนเกร็งมือจับพวงมาลัยแน่นจนข้อนิ้วขาวซีดโดยไม่รู้ตัว
(“วันนี้มึงกลับบ้านไปก่อนดีน วันพุธตอนเย็นเจอกันที่ร้านไอ้ศรณ์”)
“พี่!” เขาเรียกยังไม่ทันจบประโยคพี่ศิลป์ก็ตัดสายไปเสียก่อน เลิกหวังเรื่องโทรกลับเพราะน่าจะปิดเครื่องไปแล้ว
ดีนซบหน้าลงกับพวงมาลัยรถ คิ้วขมวดเข้าหากันแน่น
ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร ...พวกเขาต้องไม่เป็นไร
--------
Talk
*ผู้วาดภาพประกอบคือ iarladiel นะคะ ไม่ใช่ผู้เขียน*
แฮ่ มาช้ากว่าปกติ แต่แจ้งไว้ในทวิตเตอร์แล้วหนา พอดีอินเตอร์เนตเจ๊งทำให้ดึงนิยายจากที่เก็บออนไลน์ไม่ได้บวกกับงานออฟฟิศถาโถมกลับถึงบ้านคือหลับคาจอคอมพ์ค่ะ 55
ขอโทษคนที่รอเก้อด้วยนะคะ TvT
เราขออภัยด้วยภาพประกอบ (ยกผลประโยชน์ให้ผู้เขียนเถอะ) หวังว่าจะชอบนะคะ ไหนๆแล้วก็มีภาพของพี่กรณ์กับอินด้วย
(http://i.imgur.com/C2SmgAl.jpg)
ตบท้ายด้วยขนมโคค่ะ ผู้เขียนปั้นไปคิดนิยายไป ทำเสร็จก็เหมาคนเดียวหมดจาน โอ้ย ตาย พวกเราจะอ้วนไปด้วยกันค่ะ
(http://i.imgur.com/qKpbXKk.jpg)
-
หวานๆๆๆ หวานทั้งขนม หวานทั้งคน อึดอัดกับการสืบหาอดีต แต่ก็น่าติดตาม ++ ค่า
-
หิวจังเลยค่ะ อ่านไปท้องร้องไป มาเจอช็อตเด็ดตรงช่วง talk เข้าไปอีกก :ling1:
-
จะยังไงต่อไปหนอออ รอค่าาา
-
:-[Q ดีต่อใจจัง พี่ดีน น้องภาม อ่านจบ อยากวิ่งออกไปซื้อขนมมากินเลย
-
โอ้ยยย ลุ้นอะ เขาหวานกันจัง อิอิ
-
:z13:
-
หิวขนมค่าาา :hao6: :hao6:
-
ลุ้นๆ จะรู้อดีตแล้นนน :hao7:
-
ชั้นจะเผาไร่อ้อยของสองคนนี้...อะไรจะหวานกันปานนั้น...แต่แอบหน่วงตอนท้าย...เลยตัดสินใจว่าไม่เผาละ...555
-
Uตอนเด็กเราทำขนมโคกินบ่อยมากๆๆๆ คิดถึงเลย
-
o13 o13
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
อ่านจบแล้ว.. หิวเลยสิทีนี้
-
“เป็นแฟนประธานชมรมไม่ใช่เหรอเรา..”
:-[
-
ดีงามมากกก
ละมุน ภามคือความดีงามของโลกใบนี้
พี่ดีนคือหมาป่าเจ้าเล่ห์แต่เหมาะกับน้องมากกกก
เขินแทนภามทู๊กตรงเลย
พี่ขยันแกล้งขยันเอาเปรียบแต่โดนใจเจ้มากกกกกก
ฝ่ายด้านครอบครัวภามละ
ต่อไปก็ครอบครัวพี่ดีนสิ
มีเดลกับพี่ดอนเป็นพวกภามไม่ต้องกลัวหรอกก
อยากกินหนมโค เราเคยช่วยยายทำ
แอบกินน้ำตาลตลอดๆ อร่อยมากกกก
คิดถึงและหากินยากส่วนใหญ่จะเป็นหนมต้มมากกว่าที่หากินง่ายหน่อย
เรื่องของพี่กรณ์และน้องอินจะยังไงนะ
พี่ดีนอยู่ข้างน้องอย่าไปไหนนะ
รักกันๆ
-
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
จะเป็นยังไงต่อไปหนอ ลุ้นๆๆๆ :katai1: :katai1: :katai1
-
ทำร้ายมากกก มาอ่านตอนดึกๆนี่หิวเลย 555
น้องภามทำไมน่ารักงี้หล่ะคะ มาแต่งงานกับพี่เถอะค่ะ ฮรือออ :hao6: :hao6:
-
ทำไมภามน่ารักขนาดนี้ งื้ออออออออ :-[
-
ตื่นเต้นๆ อยากอ่านตอนใหม่เร็วๆจัง
-
ถ้าภามไม่ห้ามนี่มีได้เสียกันแน่ๆ จุดติดง่ายทั้งคู่เลย ขนมโคที่ว่าหวานก็คงไม่สู้ความหวานของพี่ดีนกับน้องภาม
เบาะแสเริ่มมา พี่ดีนพาน้องผ่านไปให้ได้นะ
-
หวานกว่าน้ำตาลโตนดก็พี่ดีนนี่แหละจ้า :hao3:
-
อยากอ่านต่ออ ใกล้จะรู้อดีตกันแล้ว
อ่านตอนนี้แล้วอยากลองกินขนมโคเลย
-
โอ้ว ตายไๆๆๆๆๆๆๆ
นี่ถ้าหยุดไม่ได้จะเลยเถิดไปไกลแค่ไหน
คิดแล้วเขินนนนนนนนนนนนนน
:-[
-
อ๊ากกกสืบได้แระ อื้อออได้เท่านี้ก็ยังดีมากๆ!! คืบหน้าไปได้บ้าง ใกล้กระจ่างเข้าไปอีก ลุ้นๆ //ว่าแต่อาร๊ายยยยยยยย โหยยยยย #พี่ดีนน้องภาม ทำเขินนนนนนมากกกกกก ยิ้มแก้มปริ ดีใจด้วยคุณแม่น่ารักใจดีมากจริงๆ ตลกภูมิ ตื่นตูมโหวกเวกโวยวายไปได้อีก ขำอ่ะ 55 ต้องเจอพี่ดีนโหมดโหดเข้าไป เชื่อเลยว่าต้องสงบปากสงบคำ 555555 เดลดอนได้น้องชายสุดป่วนมาอีกคนรอพาแนะนำให้รู้จัก //ตายยยยละคุณย่านี้ยังไงกลัวใจไม่เห็นด้วย ไม่เป็นไรๆ ต้องผ่านไปได้ พี่ดีนขี้แกล้งให้ภามเขิน เราละแบบยิ้มไม่หุบ เขินตาม 5555 ภามน่าร๊ากกกกก ชอบบบพี่ดีนเอาเปรียบน้องบ่อยๆอ่ะ ลามก!เราหื่นด้วย!! >///////< 5555555 //พี่ดีนอบอุ่นมาก ชอบความที่บางคนตกในภวังค์แล้วอีกคนสะกิดให้ตื่นอ่ะ เขาสังเกตุกันตลอดเลย มันเป็นอะไรที่ต่างฝ่ายต่างใส่ใจกัน คืออชอบบบบบบบบ //รอๆตอนต่อไปค่ะ ใกล้ๆละ กรณ์อินทัช ยังไงๆ
-
ตอนหน้าตอนในต้องเป็นกำลังใจให้ละ พึ่งจะหวานเสร็จแท้ๆ
เห็นภาพประกอบแล้วฟินไปถึงดาวอังคารรรรร :impress2:
-
พี่กรณ์หล่ออ๊าาาาาาาาาาา
อย่างคูล ทรงผมเหมาะเป็นลูกมาเฟียมาก อิอิ
-
ใกล้จะได้รู้เรื่องราวของตัวเองในอดีตแล้วววว
แล้วคนอ่านก็จะอ้วนแล้ววววว ขนมหวานตอนดึกกก ต้องเอาชื่อไปเสิร์จหาทุกที :o8:
-
อยากลุ้นเรื่องเก่าตามเลยว่าเป็นไงต่อออออ
-
ฟินนนนนนนนนนนน คำเดียวเลยยย :hao6:
-
อยากกินขนมๆๆๆ
-
ดูคนเห่อแฟนสิคะคุณ! มันน่าหมั่นไส้จริงๆเล้ยยยยยยยยย :hao3:
-
ความหวานทะลุเส้นเลือดเลยเชียว
พี่ดีนจะอ้อยเกินไปแล้ว นึกถึงใจน้องบ้างงงงง
เขินตัวแตกแล้ว
-
:oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1:
-
ขอให้อย่ามีใครมาขัดขวางเหมือนในอดีตเลยนะ
-
พี่เค้านิ่งๆแต่มือไวและขี้แกล้งหมือนกันนะ o18
-
ชาติที่แล้วมันขม ชาตินี้ขอหวานๆบ้าง สู้ๆไปด้วยกันนะ
-
ละมุน...อยากรู้ความจริงเร็วๆจังคะ :katai2-1: :katai2-1: :ling1: :ling1:
-
หวานภาคดันภาม ดราม่าภาคกรณ์ อิน
-
ชอบภาพประกอบจัง
เรื่องราวในอดีตใกล้เข้ามาเรื่อยๆแล้ว
พร้อมกับความหวานขอทั้งคู่
พี่ดีนขึ้แกล้ง!!
-
น่ารักกกกกก พี่ดีนเห็นนิ่งไก็เกร็งนะคะ พออยู่ต่อหน้าแม่ 55555
ตอนตื่นโหดมาก หัดสะน้องกระดุมหลุด 555555
อยากรู้ความแล้ววว ตามหาอดีตๆๆ
-
ทำไมต้องมีกลิ่นดราม่ามาตลอด ๆ ตอนท้ายเรื่องด้วยเนี้ยยยยยย
หมั่นอิพี่ดีนมาก บอกเลยยยยย แหมมมมมมมมมมม พอเป็นแฟนกันนิ
เอะอะหอม เอะอะจูบ เดี๋ยวปัด :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
ต้องให้ภูมิกลับมา มาช่วยกันแกล้งพี่ดีน ฮ่าๆๆๆ สะใจ เพราะตอนนี้ใคร ๆ ก็
เป็นพวกพี่ดีน ชอบปล่อยน้องให้เผชิญกะหมาป่าอยู่เรื่อยเลยยยยยยยย
-
ละมุนละไม อ๊ากใกล้ความจริงเข้าไปทุกที
-
ขนมโคจืดไปเลยเมื่อเจอความหวานนนนนจองดีภาม555
-
:impress2:
-
ขอให้ชาตินี้ความรักอย่ามีอุปสรรคเลยนะ
-
ลุ้นๆๆๆ กับชาติที่แล้ว
ระหว่างความหวานขอฝขนม กับ ความหวานของดีน ภาม นี้อะไรหวานกว่ากัน
-
อยากให้ถึงตอนที่พี่ดีนรู้เรื่องกรณ์กับอินทัชแล้วววววววววว :katai1: :katai1: :katai1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ทำขนมได้น่ากินมากค่ะเห็นแล้วหิวเลย
ตอนนี้คนพี่เริ่มเผยความเจ้าเล่ห์แล้วสิ แอบสงสารภามแต่ฟินมาก 5555555555 :hao7: :hao7: :hao7:
-
อยากรู้เรื่องที่สุด
-
พี่ดีนขี้แกล้ง
-
หวานกันไปหมดเลยค่ะ
-
กลัวน้องจะร้องไห้จังเลย :hao5:
-
หวานกันไปอีกกกก
-
ภาวนาให้สมหวังในชาตินี้ค่าาาาาาา
-
มาให้กำลังใจจ้า
-
่อนอ่านต่อ มันละมุทนและเศร้าไปในคราวเดียวเลย คนเขียน เขียนเก่งจริงๆ
-
อดีต บางทีเราก็ควรจะปล่อยๆมันไป แล้วเริ่มต้นใหม่ สร้างความทรงจำที่สวยงามขึ้นมาใหม่ :mew3:
-
ตอนหน้าขอให้ไม่ดราม่า เพี้ยงงงง
-
ต้องไม่เป็นไรค่ะ :katai1:
-
เราจะอ้วนไปด้วยกัน #คนอ่านและคนเขียนตั้งวงกินขนม
-
อยากรู้ต่อแล้ววว
-
ทางน้องภามโล่งละ คุณแม่ยินยอม แม่น่ารักมากอ่ะ ลุ้นทางพี่ดีน
พี่ดีนแกล้งน้องตลอด แต่น้องก็น่าแกล้งจริงๆ น่ารักมากกกกกก
ตื่นเต้น จะได้รู้อดีตละ ลุ้นมาก กลัวดราม่า
ขอบคุณค่ะ
-
สนุกมากๆค่ะ สนุกมากกกกกกกกกกกกก
น้องภามน่ารักอะไรขนาดนั้น ทำอะไรก็น่ารักไปหมด เป็นที่รักจริงๆเลยน้า
ตอนนี้มีความหวาดกลัวการตามหาอดีตมากๆเลย กังวลเรื่องทางบ้านพี่ดีนด้วย
ที่แน่ๆ โล่งใจที่คุณแม่น้องภามไฟเขียวแล้ว รอดไปหนึ่ง คุณแม่ใจดีน่ารักม้ากมาก
หวังว่าทุกอย่างจะราบรื่นดีนะ ฮือออออออ
-
งื้ออ ขนมโค ชอบๆ
ตอนนี้หวานมากก
-
หวานกันจังคู่นี้
น่ารักมากๆเลย
คนแต่งหาคู่ให้ทีมด้วย เอ๊ะหรือจะคู่กับพี่ดอนดี (แบบนี้พี่วินมีเคือง555)
-
รอตอนต่อไป :katai5: :katai5:
-
:mew2:
-
ละมุนละไม
-
รออออออออออออ
-
:o8:
-
ตามอ่านทันแล้วค่ะ ชอบมากกกกก อ่านแล้วลุ้นมากว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง สงสารทั้งสองคนมากๆ ไม่อยากให้เกิดเรื่องแบบในอดีตเลย ฮือออ รอตอนต่อไปนะคะ ขอบคุณสำหรับนิยายค่ะ
-
อ่านทันจนได้
เรารอลุ้นเรื่องในอดีตมากเลยนะเนี่ย กับลุ้นว่าแต่ละตอนจะมีขนมอะไรโผล่มาบ้าง
รูปสวยดีเนื้อเรื่องก็สนุกมากค่ะ ขอบคุณทั้งคนแต่งและคนวาด :pig4: :กอด1:
-
รอตอนต่อไปนะคะ
-
ลุ้นขาดใจค่ะะะะ เสียดายมากพึ่งมาเจอเรื่องนี้ ทั้งๆที่ในกระทู้แนะนำก็มีผ่านไปผ่านมาแต่ตอนนั้นไม่ยักกะเข้ามาอ่าน
สงสัยว่ากลัวดราม่าน่ะค่ะ /ตอนนี้ก็ยังกลัวอยู่/ แง แต่โดนความน่ารักของน้องภามดึงไว้ค่ะ 55555555
โอ๊ย อยากแต่งงานด้วยจริงๆนะ *ตาปริบๆ* /พี่ดีนอย่าถีบเลาาาา ; ;
คนอะไรเพอร์เฟ็กต์มากกกกกกก มีความเป็นแม่ศรีเรือนครบหมดขนาดนี้ ถ้าได้มาจริงๆเราคงขอให้นั่งอยู่บ้านเฉยๆอ่ะค่ะ 5555
แบบมาเป็นแม่บ้านให้เราเถอะ! เราจะหาเลี้ยงเอง!! TTTTT
ชอบเนื้อเรื่องที่ปูมาตั้งแต่เค้าสองคนพยายามตามหากันมาตลอดชีวิต ลุ้นตามไปว่าเมื่อไหร่จะได้เจอกัน
จนถึงตอนที่ได้เจอกันก็ยังลุ้น ลุ้น ลุ้นตามไปอีก พอเริ่มคุยเริ่มสปาร์คก็ลุ้นฉากเป็นแฟน /ปล.เบื่ออิพี่ดาราแรงมากค่ะ!
มาถึงตรงนี้คือหวานมากกกกกกกก ดีต่อใจสุดพลังค่ะ ชอบพี่ดีนมาก แต่ชอบมากกว่าเวลาอยู่กับน้องภาม
คือหมดความดุร้าย(?)เลยทีเดียว เหลือแต่ขี้แกล้งกับเซ็กซี่แทบขาดใจ
เป็นเรื่องที่อ่านโต้รุ่งจนถึงตอนล่าสุดแล้วพออ่านจบก็อยากวนกลับไปอ่านตอนแรกใหม่จริงๆนะคะ T ____ T
/นี่คือมีสอบวันอังคารแล้ว /ไม่สำนึกเลย แงง แต่สนุกจริงๆค่ะ สนุกมากกกกก รอลุ้นต่อสุดใจ อย่างน้อยโชคดีไปฝั่งภามฝั่งนึงแล้ว
ส่วนฝั่งพี่ดีน เหมือนแม่พี่ดีนจะเป็นอลินป่ะนะคะ แบบนี้น่าจะไม่มีปัญหากีดกัน คนเดียวก็น่าจะเป็นพ่อพี่ดีนแหละนะ
รอดูก่อนต่อไปๆ
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆนะคะ แล้วมาอัพไวๆน้า รออ่านสุดใจค่ะ!
-
ตอนที่ 17 ขอโทษ
------------
ร่างของใครคนหนึ่งทอดตัวเหยียดยาวบนพื้นหญ้าหนุนแขนตัวเองมองท้องฟ้าที่ไร้เมฆ คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันโดยไม่รู้สึกตัว
“หน้าย่น”
เสียงบ่นมาพร้อมสัมผัสขยี้ที่หว่างคิ้วจนคนโดนทำร้ายต้องเหล่มองเซ็งๆ
“พี่กรณ์คิดอะไรอยู่” อินทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ ชันเข่าเอาไว้ มือยังคงลูบที่หน้าผากอีกฝ่ายคลายความกังวล
“เรื่อยเปื่อย..” เขาตอบแล้วหลับตา ในสมองเต็มไปด้วยความกังวลใจเรื่องของพ่อตัวเอง
สัมผัสที่หน้าผากทำให้กรณ์ผ่อนคลายเกือบจะหลับ หากต้องเบิกตาโพลงเมื่อรู้สึกถึงบางสิ่งที่แตะที่ริมฝีปาก
ฉาบฉวยแต่ร้อนราวกับไฟ
อินรีบกระเด้งตัวขึ้นนั่งพร้อมหัวเราะแก้มแดง “ขโมยจูบแรก”
กรณ์หัวเราะหึแล้วเหยียดยิ้ม “ไม่ใช่จูบแรกของพี่สักหน่อย”
“แต่เป็นครั้งแรกของเราสองคน” อินยังคงยืนยัน
ดวงตาคมคายหรี่ลง เขากระชากเด็กดื้อลงบนอกจัดการเหนี่ยวหัวทุยเข้าหาแล้วกดจูบบนเรียวปากนั้นอีกครั้ง บดขยี้ รุกราน จนโดนทุบอั่กๆถึงได้ยอมปล่อย กรณ์หัวเราะชอบใจเพราะอีกฝ่ายแดงเถือกไปทั้งหน้าแถมปากก็แดงเจ่อจนน่าขัน
“แบบนี้ต่างหากถึงเป็นจูบแรกของเราสองคน”
-----------
เสียงมือถือดังปลุกอย่างทุกวัน มือใหญ่ควานหาไปรอบเตียง หยิบมันขึ้นมาดูก่อนจะกดปิดโยนไปอีกทาง ดีน พลิกตัวนอนหงาย ดวงตาสีเทาอมเขียวมองเพดานห้องที่ยังคงมืดสลัว ขอบตาคลอไปด้วยน้ำตาก่อนที่มันจะทิ้งตัวลงตามแรงโน้มถ่วงโลกซึมหายไปกับที่นอน เขาแตะริมฝีปากตัวเองแล้วสบถออกมาเบาๆ
วันนี้เขาต้องไปเจอพี่ศิลป์แล้ว
ห้องสมุดกลางของมหาวิทยาลัยตอนนี้มีนักศึกษามากมายจับจองที่นั่งเพื่ออ่านหนังสือสอบ เด็กหนุ่มปีหนึ่งคณะเศรษฐศาสตร์เองก็เช่นกัน ภามกับเพื่อนๆทั้งกลุ่มเพิ่งจะติวสอบกันเสร็จเมื่อตอนสี่โมงเย็น บางคนมีเรียนแต่หลายคนขอกลับบ้าน มะนาวเองก็มีนัดกินข้าวส่วนทีมก็ขอกลับไปสลบเหลือเขาคนเดียวที่กลับห้องไปก็ไม่มีใครเลยอยู่อ่านหนังสือต่อ
ภามเกาหัวเมื่ออ่านเนื้อหาบางส่วนไม่เข้าใจ แล้วก็นึกได้ว่าอาจารย์เคยแนะนำหนังสือดีๆที่จะช่วยขยายความเข้าใจให้เขาได้ คิดแล้วเขาก็ลุกไปหาบรรณารักษ์เพื่อถามถึงหนังสือเล่มที่ว่า
บรรณารักษ์สาวเคาะแป้นพิมพ์ก๊อกแก๊ก เขม้นมองหน้าจอสักพักก็ส่ายหัวพร้อมหันมายิ้มให้
“หนังสือเล่มนี้มีคนยืมไปแล้วจ้ะ ท่าจะยึดยาวจนสอบเสร็จ”
ภามหน้าม่อย
“ไม่มีเล่มอื่นอีกเหรอครับ” เกาะเคาน์เตอร์ตาละห้อย
หญิงสาวเคาะแป้นอีกแป๊บ คราวนี้เธอยิ้มกว้าง
“มีอีกเล่มจ้ะ แต่อยู่ที่ห้องสมุดคณะบริหาร ลองไปดูสิยังไม่มีประวัติว่าใครยืมไปนะ”
เด็กหนุ่มชะงักไปอึดใจก่อนจะเอ่ยขอบคุณด้วยรอยยิ้ม
ห้องสมุดคณะบริหารงั้นเหรอ
ภาพใบหน้าของใครบางคนแวบเข้ามาในสมอง จะว่าไปวันสองวันมานี่พี่ดีนดูเงียบกว่าปกติ ไม่แม้แต่จะโผล่มาให้เขาเห็นหน้า ถึงจะยังไลน์ยังโทรมาหาก็เถอะแต่มันผิดปกติจริงๆ
บางทีเขาควรแวะไปดู
ภามกัดริมฝีปากเล็กน้อย มือก็เก็บของลงกระเป๋ารีบออกเดินไปตามใจคิดทันที
ลานกิจกรรมคณะบริหารเต็มไปด้วยนักศึกษาจับกลุ่มกันอ่านหนังสือไม่ต่างกับคณะอื่น ภามยืนมองมือถือลังเลว่าจะโทรหาพี่ดีนดีไหม แต่เขาจำได้ว่าเวลานี้พี่น่าจะมีเรียนอยู่เลยต้องล้มเลิกความคิดเปลี่ยนเป็นส่งไลน์แล้วก้าวขึ้นตึกเองคนเดียว
นี่เป็นครั้งที่สองที่เข้ามาในตึก แต่ภามจำได้ดีว่าห้องสมุดคณะบริหารอยู่ไหน จำได้ดีว่าพี่ดีนพาเดินไปดูอะไร และจำได้ดีว่ามีอะไรเกิดขึ้นระหว่างเขาสองคน
จูบแรก..
“บ้าชะมัด” พัดแก้มร้อนๆ ของตัวเองแล้วรีบจ้ำงุดๆ ไปยังห้องสมุดที่ตั้งใจเอาไว้แต่แรก
ห้องเรียนขนาด60ที่นั่งของวิชาธุรกิจระหว่างประเทศตอนนี้มีนักศึกษานั่งจับกลุ่มถกเถียงกันเรื่องวิชาสอบ หน้าห้องแปะป้ายแคนเซิลคลาสเอาไว้ ทำให้บรรดานักศึกษาที่มาเก้อใช้โอกาสนี้หมกตัวในห้องแอร์เพื่ออ่านหนังสือ
ประตูเลื่อนดังครืดพร้อมคนที่เข้ามาใหม่ ในมือเขาถือน้ำปั่นหลายแก้วเพื่อมาเสิร์ฟพวกเพื่อนๆ ถึงที่
“เฮ้ย ดีน” คนๆ นั้นตะโกนข้ามห้อง ทำให้เจ้าของชื่อวางหนังสือเรียนลงแล้วเลิกคิ้วมองคนเรียก
“เมื่อกี้เจอแฟนแกเดินแถวๆห้องสมุดคณะเราว่ะ ก้มหน้าเดินงุดๆ น่ารักเชียว”
คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันเล็กน้อย ดีนหยิบมือถือขึ้นดูก็พบว่าน้องไลน์มาบอกเรื่องยืมหนังสือที่คณะเขา
“น้องภามใช่ป่ะ อยากเห็นตัวจริงว่ะ ในรูปหน้าตาดีใช่ย่อย” เพื่อนอีกคนหยุดคุยเรื่องเรียนทันที
“คิดถึงขนมน้องเขาจัง วันนี้เอามาหรือเปล่านะ”
“เออ เราก็ชอบน้องเขานะ อยู่ห้องสมุดใช่ไหม” คราวนี้เพื่อนสาวพูดบ้างแถมทำท่าจะลุกไปจริงตามที่เอ่ยปาก
ครืด
แต่เจ้าของตัวจริงกลับยืนขึ้นกวาดตามองด้วยใบหน้านิ่งเฉย คนที่ตั้งใจจะไปหาน้องชะงักกึกทิ้งตัวลงนั่งกันเป็นทิวแถว หลายคนอมยิ้มกับความขี้หวงเกินคาดของประธานชมรมว่ายน้ำผู้ไม่เคยสนใจใคร
ดีนเตรียมจะเดินไปห้องสมุดแต่ก็โดนดึงชายเสื้อไว้ก่อน ทำให้เขาต้องหันมาหาเจ้าของมืออย่างไม่สบอารมณ์
“ถ้าไปห้องสมุดยืมหนังสือวิชาอินเตอร์เทรดมาด้วยล่ะ” วินพูดพลางเอาดินสอวงจุดที่น่าจะออกสอบให้เพื่อนที่นั่งฟังอยู่ เห็นแบบนี้วินท็อปคณะเลยทีเดียว
ดีนพยักหน้าแกนๆ เขาเอาไปแค่มือถือพลางเดินออกจากห้องไม่สนใจเสียงแซวและเสียงโห่ตามหลัง
ชายหนุ่มเดินไปตามทาง ขมวดคิ้วครุ่นคิดถึงเรื่องในฝันเมื่อเช้า ความรู้สึกอุ่นในอกยังหลงเหลือจนเขาอดคิดไม่ได้
เขาควรจะคุยกับพี่ศิลป์หรือควรปล่อยไว้แบบนี้ไม่ต้องขุดคุ้ยมัน? ในความอยากรู้มีความกลัวและในความกลัวนั้นคือความไม่แน่นอน
ถ้ารู้แล้วจะเป็นยังไง? เขากับน้องจะยังรักกันอยู่ไหม?
ดีนเกร็งมือจนเส้นเลือดขึ้น
ถ้าไม่มีภาม ไม่มีรอยยิ้ม ไม่มีดวงตาที่จ้องมองเขาอย่างเว้าวอน
แค่คิดก็เหมือนโลกถล่มลงมาตรงหน้า
..
..
เขาไม่ยอมเด็ดขาด ไม่มีวัน
ประธานชมรมว่ายน้ำหยุดยืนอยู่หน้าประตูห้องสมุด ปรับอารมณ์ตัวเองก่อนจะเปิดเข้าไป ดวงตาสีเทาอมเขียวกวาดมองไปรอบๆ เขาค่อยๆ เดินหาร่างคุ้นตาแต่ก็ไม่พบเลยลองไลน์หาแต่น้องก็ไม่ได้ตอบกลับ
หรือน้องกลับไปแล้ว?
ดีนเดาะลิ้นหมุนตัวจะออกไปโทรศัพท์แต่สายตาก็เหลือบไปเห็นหนังสือที่วินฝากมาเสียก่อน เขาเดินไปที่ชั้นหนังสือหยิบมันออกมาและตรงนั้นเขาก็เห็นคนที่มองหาอยู่ฝั่งตรงข้ามของชั้นหนังสือ
ร่างที่เขาตามหาอยู่กำลังก้มหน้าทำอะไรสักอย่าง ดีนมองใบหน้าใสๆ ที่อมยิ้มมองมือถือพลางกดหยุกหยิก แล้วมือถือเขาก็สั่นขึ้นมา
Ph@m: ผมยังอยู่ห้องสมุดครับ
หัวใจเย็นชืดอบอุ่นขึ้นช้าๆ การกระทำเล็กๆน้อยๆกลับมีค่า
พบเจอกันแค่ไม่กี่เดือน
ตัดสินใจคบกันเพียงไม่นาน
แต่ทุกอย่างมันกลับเติมเต็มความรู้สึก
ดีนมองน้องยืนนิ่งมองมือถือรอคำตอบแต่พอเห็นว่าไม่มีข้อความกลับมาสักทีคิ้วเรียวก็ลู่ลงเล็กน้อยเหมือนผิดหวัง เจ้าตัวพ่นลมหายใจก่อนจะเงยหน้าขึ้นและสบตาเข้ากับเขาผ่านช่องว่างระหว่างชั้นหนังสือ ต่างคนต่างนิ่งไปอึดใจ
แล้วภามก็ทำตาโต มองมือถือสลับกับใบหน้าเขาแล้วหัวเราะออกมาเบาๆ จากนั้นก็หันหน้าจอให้ดูเป็นเชิงบอกว่าเพิ่งไลน์หา ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มกว้างพร้อมดวงตาสดใสเป็นประกาย
สลายความกังวลใจของเขาภายในพริบตา
...
รู้แล้วล่ะว่าทำไมถึงกลัว
...
เพราะรัก รักจนไม่อยากเสียไป รักจนกลายเป็นกลัวสิ่งที่ยังไม่ได้เกิดขึ้น
ภามรีบเดินมาหาพร้อมรอยยิ้มยังไม่จางหาย เด็กน้อยหยุดตรงหน้าอีกฝ่ายที่ยังคงจ้องตัวเองไม่วางตา
“พี่?” เสียงเรียกมาพร้อมสัมผัสที่ต้นแขนเมื่อเห็นพี่นิ่งเฉย “เป็นอะไรครับ” ก่อนจะเขย่งเท้าเอื้อมมือปัดปอยผมให้
ดีนรู้สึกตื้อขึ้นในอก อยากกอดอยากบอกความรู้สึกที่อัดอั้นอยู่ในใจ
...เขาหลงรักภามจริงๆ
“อ้ะ?” ภามอุทานเมื่อร่างทั้งร่างโดนรวบเข้าในอ้อมแขนกว้าง ใบหน้าเริ่มขึ้นสีจัด ถึงจะอยู่ระหว่างชั้นหนังสือลับตาคนแต่ไม่ได้หมายความว่าคนที่ผ่านไปผ่านมาจะไม่เห็น
“พะ พี่?” ดันอกกว้างเล็กน้อยแต่แทบไม่ขยับเขยื้อน ภามขมวดคิ้วกับอาการแปลกๆของพี่ดีน “พี่โอเคมะ.....” ท้ายเสียงหายไป
พร้อมสัมผัสนุ่มละมุนที่ริมฝีปาก
ไม่ได้เป็นจูบลึกซึ้ง ไม่ได้เป็นจูบแห่งความปรารถนา เป็นเพียงสัมผัสบางเบาของริมฝีปากถ่ายทอดสิ่งที่อยู่ในใจออกมา
ดีนผละริมฝีปากออกเล็กน้อย จูบทิ้งท้ายที่แก้มแดงก่ำแล้วกอดให้น้องซุกอกตัวเองเอาไว้
ขอแค่มีคนในอ้อมแขนเท่านั้น
“พี่รักภาม...”
ภามสะดุ้งเล็กน้อย เขารีบเงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่ายด้วยหัวใจสั่นระรัวและเมื่อสบตากันเขาก็ยิ่งมั่นใจ หนังสือเรียนโดนวางทิ้งไว้ ไม่สนใจอีกแล้วว่าใครจะเห็น สองแขนโอบรอบคนตัวโตจนแน่น ไม่มีคำพูดอะไรอีกเหลือเพียงอ้อมกอดอบอุ่นที่พร้อมจะปกป้องกันและกัน
“...ผมก็รักพี่”
ทางเดินของคณะบริหารมีนักศึกษาเดินผ่านไปมามากมาย หลายคนมองเด็กหนุ่มที่หน้าคุ้นตาอยู่ในบอร์ดมหาวิทยาลัยซึ่งตอนนี้เจ้าตัวกำลังเดินเคียงข้างประธานชมรมว่ายน้ำด้วยรอยยิ้มกว้างสดใส ส่วนคนที่หน้าดุเสมอตอนนี้กลับดูละมุนลงจนน่าตกใจ
ดีนพาน้องมาถึงห้องเรียนเมื่อสักครู่ เขาเปิดประตูเข้าไปเรียกให้สายตาเพื่อนร่วมรุ่นหันมามองกันเป็นตาเดียว
“น้องภาม!!” เสียงสาวคนไหนสักคนร้องออกมา จากนั้นสาวๆก็พุ่งเข้าหารุ่นน้องต่างคณะที่แอบอยู่หลังคนตัวโตรุมจับแก้มลูบหัวด้วยความเอ็นดู
“อย่าแกล้งน้อง” ดีนทำเสียงดุแต่ไม่มีใครสนใจ ภามเองก็ส่ายหัวพร้อมหัวเราะไปกับพี่ๆ
“จับมั่ง” เพื่อนชายแถวนั้นลุกขึ้นมาตั้งท่าจะจับแต่คราวนี้มือใหญ่ของดีนกลับตีผัวะลงมาอย่างไม่เกรงใจ
“ดูแต่ตาพอ” เขายักคิ้วให้เพื่อนและนั่นเรียกเสียงหัวเราะขบขันให้ทุกคน
“ขี้หวงสัส” คนโดนตีสะบัดมือด้วยความเจ็บ
“ท่าทางมันจะขี้หึงนะน้องภาม” เสียงแซวระงมยิ่งทำให้ภามแทบจะเอาหน้ามุดหลังพี่ดีนซ่อนแก้มแดงจัด มาคณะนี้ทีไรโดนรุมทุกที
พวกเขาอยู่คุยกันไม่นานดีนก็ขอตัวกลับก่อน เขาพาน้องไปส่งที่รถหน้าคณะเศรษฐศาสตร์ วันนี้ต่างคนต่างมีธุระเลยไม่ได้ออกไปไหนต่อด้วยกัน ชายหนุ่มโบกมือเมื่อน้องเข้าประจำที่คนขับเรียบร้อย ก่อนจะเคลื่อนรถออกไปภามกลับเลื่อนกระจกรถลงแล้วเงยมองตาแป๋ว
ดีนเอียงคอเลิกคิ้วเป็นคำถาม แต่เด็กน้อยของเขากลับยื่นมือออกมาแตะที่แขน
“สองสามวันมานี้พี่ดูเครียด โอเคหรือเปล่ามีอะไรให้ผมช่วยไหม”
“...” ดวงตาสีเทาอมเขียวมองคนถามอ่อนโยน เขาจับมือน้องขึ้นจูบกลางอุ้งมือแล้วแนบไว้ที่แก้มตัวเอง หลับตาลงซึมซับความอ่อนโยนนี้เอาไว้
“ชาร์จพลังแล้วครับ”
เขาคงใช้ความโชคดีทั้งชีวิต ถึงได้น้องมาไว้ในมือ
ภามแก้มร้อนอีกครั้ง รีบพยักหน้า รอจนพี่ยอมปล่อยมือถึงได้ขับรถออกไปด้วยใจสั่นไหว เมื่อรถพ้นรั้วมหาวิทยาลัยได้ไม่เท่าไหร่คนขี้อายก็ทนไม่ไหว ยกมือข้างนั้นขึ้นมาแล้วจูบซ้ำลงไปที่กลางฝ่ามือ
ดีนกลับมาที่รถตัวเอง พอขึ้นรถได้ก็โยนหนังสือและชีทไว้ที่เบาะข้างคนขับ ดวงตาสีสวยมองตรงไปข้างหน้าด้วยสายตาว่างเปล่า คิ้วเข้มมุ่นเข้าหากันก่อนจะเริ่มขยับตัวสตาร์ทรถ มุ่งหน้าสู่ร้านของรุ่นพี่ตามที่นัดเอาไว้
ร้าน Forever Tea ตอนหนึ่งทุ่มยังคงคึกคัก ศรณ์เงยหน้าขึ้นจากเคาน์เตอร์เมื่อเห็นเพื่อนสมัยเด็กเดินเข้ามา เขาพยักพเยิดหน้าให้ไปชั้นสองที่ตอนนี้ปิดให้บริการ
ชั้นสองปิดไฟมืดแต่พอเดินพ้นขึ้นบันไดเขาก็เห็นแสงจากภายนอกส่องผ่านกระจกบานโต พี่ศิลป์นั่งเท้าคางมองออกไปนอกกระจกเบื้องหน้าบนโต๊ะมีซองเอกสารสีน้ำตาลวางเอาไว้ มืออีกข้างเคาะนิ้วกับโต๊ะเป็นจังหวะเบาๆเพื่อลดอาการอยากบุหรี่
“พี่สูบมากไปแล้ว”
ดีนทิ้งตัวลงนั่งฝั่งตรงข้าม ดวงตาจับจ้องซองตรงหน้าไม่วางตา
“พยายามลดอยู่ ศรณ์ก็บ่นเหมือนกัน” เจ้าของผมหยักศกสีดำเสยผมหงุดหงิด เขาขยับแว่นเล็กน้อยแล้วหยิบซองเอกสารขึ้นมา
“ถามได้ไหมดีน”
“ครับ?” ดีนไม่รู้เลยว่าตอนนี้ตัวเองกำมือแน่นแค่ไหน
“ทำไมถึงตามหาสองคนนี้” ศิลป์หยิบเอกสารออกมา ในนั้นมีรูปถ่ายปนอยู่ด้วย
ดวงตาสีเทาอมเขียวมองของในมืออีกฝ่าย สองมือที่กำเอาไว้แทบจิกเข้าเนื้อด้วยความกังวลใจ ดีนหายใจลึกๆ อยู่หลายครั้งก่อนจะเลื่อนสายตาไปยังรุ่นพี่
“ผมฝัน..” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยขึ้นบางเบา
“ที่ฝันถึงใครสักคนใช่ไหม ศรณ์เคยพูดถึง” ศิลป์จ้องมองรุ่นน้องกลับ
ดีนพยักหน้า ชะงักมือเมื่อรู้สึกเจ็บ เขาเปลี่ยนเป็นประสานมือไว้บนโต๊ะแล้วเริ่มเล่าให้อีกคนฟัง
“ผมฝันมานานมาก ฝันถึงใครบางคนและผมก็ตามหาเขามาตลอด แล้วผมก็เจอ..” บีบมือตัวเองแรงขึ้น “ตั้งแต่นั้นมาความฝันมันรุนแรงขึ้น ละเอียดขึ้น กินเวลามากขึ้น แล้วผมกับคนคนนั้นก็พบว่าคนในฝันพวกเราชื่อกรณ์กับอิน”
ศิลป์ก้มลงมองรูปถ่ายพลางขมวดคิ้ว ไม่อยากคาดเดาเอาเสียเลยว่าอีกคนนั้นคือใคร
“สิ่งที่ผมค่อนข้างมั่นใจคือ..” เขายกมือตัวเองทำท่าเหนี่ยวปืนข้างขมับ “หนึ่งในสองคนนั้นยิงตัวตาย”
คนนั่งฟังขยับแว่นสายตา กัดริมฝีปากเล็กน้อยรู้สึกหนาวเยือกกับสิ่งที่ได้รู้
“จนครั้งล่าสุดผมเริ่มแน่ใจ” ยื่นมือออกไปที่รุ่นพี่ “ว่าผมคือกรณ์..ที่ยิงตัวตายคนนั้น” เขาจ้องมองไปยังเอกสารในมืออีกฝ่ายที่ตอนนี้มันสั่นจนเห็นได้ชัด “ผม...ขอดูรูปได้ไหม”
ศิลป์ถอนใจหนัก เขาวางรูปบนมือรุ่นน้องปล่อยให้อีกฝ่ายจมกับความทรงจำ
(ต่อรีพลายถัดไป)
-
(ต่อค่ะ)
ภาพถ่ายสีโทนน้ำตาลส้มเจือจางเห็นได้ชัดว่าอัดขึ้นมาใหม่ ถึงตัวภาพจะไม่ชัดนักแต่รอยยิ้มคนในภาพมันติดตรึงในความทรงจำ ดวงตายิบหยีตามรอยยิ้มและผมรากไทรระต้นคอ กำลังกอดแขนใครบางคนที่เห็นแค่ไหล่
ดีนรู้สึกขอบตามันร้อนผ่าว มือของเขาสั่นจนแทบคุมไม่อยู่
“คนในภาพคืออินทัช” เสียงของพี่ศิลป์อธิบายหากมันเบาหวิวแต่ชัดเจนเหลือเกินสำหรับเขาในตอนนี้
…….
“พี่กรณ์ถ่ายรูปกัน”
“ไม่เอา ไม่ชอบ”
“นิดนึงน่า มานี่”
“ก็ได้ๆ”
..........
“ฆ่าตัวตายตอนอายุ18 หลังจากถ่ายภาพนี้แค่เดือนเดียว”
ดีนเงยหน้าควับทันที
“ฆ่าตัวตาย? ตอน18?” เขาถามย้ำ มันไม่ควร อินในความทรงจำเขาไม่ควรจะฆ่าตัวตาย
ศิลป์พยักหน้า “มึงจำพลาดไปหน่อยนะดีน” มองดวงตาของรุ่นน้องจริงจัง “ฆ่าตัวตายทั้งคู่ วันเดียวกัน” หยิบเอกสารเลื่อนส่งให้ “พูดให้ชัดคือคนชื่อกรณ์ฆ่าตัวตายก่อน แล้วคนชื่ออินฆ่าตัวตายตาม”
ดีนสั่นทั้งตัวพูดอะไรไม่ออก เขาเสยผมพร้อมหลับตาตั้งสติอยู่ครู่ใหญ่ก่อนจะมองเอกสารตรงหน้า ไล่ตัวอักษรช้าๆ
“อินทัช ฉัตรโภคิน”
“มึงคุ้นนามสกุลนี้ไหม”
ชายหนุ่มส่ายหัว
“งั้นกูถามใหม่ มึงรู้จัก อันทิกา ฉัตรโภคินไหม”
เขายังคงส่ายหัว
“รู้ไหม นามสกุลก่อนแต่งของแม่คืออะไร”
มือใหญ่กระตุกเฮือก ดวงตาคมตวัดขึ้นสบสายตารุ่นพี่ทันที
“อลิน ฉัตรโภคิน” ศิลป์พูดย้ำช้าชัด
“ ....คนชื่ออันทิกาคือยายของมึง”
“...ดีน”
...
...
“คนในรูปนั้นมีศักดิ์เป็นน้องของยายมึง”
ดีนจำไม่ได้ว่าตัวเองขับรถออกมาจากร้านได้ยังไง ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองเลี้ยวไปทางไหน กว่าจะรู้ตัวนาฬิกาบนรถก็ขยับเปลี่ยนเป็นห้าทุ่มครึ่ง เขาขับวนรอบเมืองหลวงไปเรื่อยๆ ดวงตาเหม่อลอยไม่ได้โฟกัสอะไร ทุกอย่างเป็นไปตามสัญชาตญาณ
หลังจากที่กรณ์ฆ่าตัวตาย อินก็ตามไปแทบจะทันที ยังเด็กทั้งคู่ กรณ์ก็แค่ 20 เห็นว่าพ่อแม่ทั้งสองฝั่งเสียใจมาก แต่พ่อของกรณ์เป็นพวกมีอิทธิพลแถมเงินหนาเลยปิดข่าวได้ ส่วนของอินบ้านมีหน้ามีตาพอสมควรแต่ก็ยังไม่มากพอจะเก็บข่าวได้หมด มึงไปอยู่กับย่าตั้งแต่เด็ก แล้วแม่ก็แทบไม่ได้ติดต่อฝั่งยายเลยใช่ไหม ฉันว่าเขาน่าจะรู้จักอินทัชเพราะเป็นน้าชาย
เสียงของพี่ศิลป์ยังคงวนเวียนอยู่ในหัว สองมือเครียดเกร็งจับพวงมาลัยรถจนแน่น อึดอัดเหมือนหายใจไม่ออก ดีนขบกรามแน่นเจ็บไปทั้งขมับ ความทรงจำพยายามปะทุออกมาและกำลังทรมานเขาทั้งเป็น
พี่รักอิน
ไม่!!! พี่กรณ์
รักอินมากที่สุด
พี่อย่าทิ้งผมไป
เรียนจบหนีไปอยู่ด้วยกันไหม
ผมรักพี่ ..เราสัญญากันแล้วนะ
...
สัญญาว่าจะอยู่ด้วยกันตลอดไป
ปัง!!!
หยดน้ำอุ่นไหลออกจากดวงตาอย่างสุดกลั้น
เขาพาน้องไปตายด้วยกัน
ทำลายรอยยิ้มสดใส ทำลายอนาคตที่งดงาม เหลือแต่น้ำตา เสียงกรีดร้องและหัวใจที่ขาดเป็นชิ้นยามมองมาก่อนเขาสิ้นใจ
เขาฆ่าอิน
ฆ่าคนที่ตัวเองรัก
ตึง!!
“มึงมันเลวไอ้เหี้ยกรณ์” เขาทุบพวงมาลัยรถจนรถแกว่งวูบ โชคดีที่ดึกมากแล้วทำให้ถนนโล่งไม่มีใคร
“มึงมันเลว!”
ตึง!!
“มึงมันเลว!!!!”
เสียงตะคอกดังลั่นพร้อมกับรถที่กระตุกจอดนิ่งริมถนน ดีนฟุบหน้าลงกับพวงมาลัยปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาเป็นสายด้วยไหล่สั่นสะท้าน เขารู้แล้วว่าทำไมภามถึงกลัวเสียงดัง เขารู้แล้วว่าทำไมภามถึงชอบทำอาหาร ความทรงจำส่วนลึกของน้องยังจำได้ทุกอย่าง แม้แต่เรื่องที่เขาฆ่าตัวตายต่อหน้าหรือแม้แต่เรื่องอยากให้น้องหัดทำอาหาร
ทุกอย่างเป็นเพราะเขาทั้งนั้น
คอนโดโลว์ไรส์ในซอยมีแสงไฟเปิดอยู่ ดีนไม่รู้เลยว่าตัวเองขับรถมาถึงที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่ ชายหนุ่มพยักหน้าให้ยามด้วยความคุ้นเคยแล้วเคลื่อนรถไปจอด แสงไฟบอกชั้นในลิฟต์ส่องสว่างพร้อมการเคลื่อนตัวขึ้นช้าๆ เขาหรี่ตามองตัวเลขขยับเปลี่ยนก่อนจะหยุดชั้นที่ต้องการ
ทางเดินคอนโดเงียบกริบเพราะเป็นเวลาเที่ยงคืนแล้ว ดีนหยุดยืนหน้าห้อง802 ที่คุ้นเคย มือใหญ่แตะบนบานประตูเย็นเฉียบหลับตาลงก่อนจะเคาะลงบนนั้น
เสียงเคาะดังก้องไปตามทางเดิน ไม่มีเสียงตอบรับจากในห้อง ดีนลองเคาะอีกสองสามทีก็อดคิดไม่ได้ว่าน้องน่าจะนอนแล้ว เขายืนลังเลสอดมือล้วงกระเป๋าพลันก็สัมผัสถึงอะไรบางอย่าง
มือใหญ่ดึงพวงกุญแจหนังขึ้นมา กุญแจห้องของน้องยังคงติดอยู่ที่เดิมของมัน ดวงตาสีเทาอมเขียวเหลือบมองประตู ตัดสินใจใช้กุญแจ..เปิดห้องอย่างแผ่วเบา
“อ้ะ”
เสียงอุทานและการประจันหน้าโดยไม่ทันตั้งตัวทำเอาทั้งสองคนชะงัก เจ้าของห้องในชุดนอนแขนยาวยืนอึ้งอยู่หน้าประตูเมื่อเจอผู้บุกรุกเปิดประตูเข้ามา จริงๆภามนอนไปแล้วแต่เขากลับหลับตาลงไม่ได้เลยลุกมาหาน้ำกิน พอกินน้ำเสร็จกำลังจะกลับไปนอนก็ได้ยินเสียงเคาะประตูเสียก่อน วันนี้ภามไม่ได้ลงโซ่คล้องประตูเอาไว้ทำให้ต้องรีบไปดูว่าใครมาตอนเที่ยงคืน แต่ยังไม่ทันจะได้ส่องตาแมวประตูก็ถูกเปิดออกพร้อมร่างคุ้นตา
“พี่...”
คนที่เขาไม่คาดคิดจริงๆ
ภามกวาดตามองใบหน้าคมคาย หยุดนิ่งที่ดวงตาสวยซึ่งบัดนี้แดงก่ำ เด็กหนุ่มยื่นมือไปลูบซึ่งคนพี่ก็หลับตาลงยอมให้น้องสัมผัสที่เปลือกตา
“...ผมถามได้ไหม”
ดีนเอื้อมมือจับข้อมืออีกฝ่ายเอาไว้ เขายิ้มให้ภามด้วยรอยยิ้มอ่อนล้าเกินทน
“พี่ค้างด้วยได้ไหม”
“เอ๊ะ”
ภามหยุดชะงักเบิกตากว้าง
“แล้วพี่จะเล่าให้ฟัง ..ทุกอย่าง” จูบข้อมือน้องเบาๆ
ภามมองผู้บุกรุกยามค่ำคืนเนิ่นนานก่อนจะหลุบตาลงแล้วดึงมืออีกฝ่ายให้เข้ามาในห้องแทนคำตอบ
คราวนี้ประตูล็อคใส่โซ่เรียบร้อย เด็กหนุ่มหมุนตัวเดินหายไปในห้องนอนที่กั้นแยกกับห้องนั่งเล่นด้วยกระจกใส่ จึงทำให้เห็นว่ากำลังทำอะไรอยู่ สักพักภามก็กลับออกมาพร้อมผ้าเช็ดตัวและกางเกง
“กางเกงเลตัวนี้พี่น่าจะใส่ได้ แต่...ผมไม่มีเสื้อไซส์พี่ดีน”
ดีนอมยิ้มแล้วขยี้หัวน้องเบาๆ
“ปกติพี่ไม่ใส่เสื้อนอน” เขารับของมาถือแล้วชี้ถามว่าใช้ห้องน้ำเลยได้ไหม ภามรีบพยักหน้าแล้วหยิบของใช้จำเป็นแกะห่อใหม่ส่งให้ พอประตูห้องน้ำปิดลงเขาก็กลับมานั่งจุ้มปุ๊กที่โซฟาชันเข่าขึ้นแล้วซุกหน้าลงไป
พี่ดีนมาค้าง..
คนตื่นเต้นพยายามหายใจลึกๆ ตบแก้มตัวเอง จากนั้นก็พยายามคิดว่ามีผ้าห่มสำรองหรือหมอนอะไรหรือเปล่า แต่ห้องของเขากลับไม่มีอะไรเลย ภามมองโซฟาขนาดเล็กที่ตัวเองนั่งอยู่แล้วถอนใจ พี่ดีนตัวโตนอนเตียงน่าจะสบายกว่า
คิดแล้วก็ขยับตัวนอนเหยียดบนโซฟาตัวนุ่ม หยิบหมอนอิงมากอดเอาไว้
เขานอนโซฟาก็ได้
เย็น
ภามปรือตาขึ้นงัวเงีย ก่อนจะเบิกโพลงเมื่อตอนนี้ตัวเองอยู่ในอ้อมแขนพี่ดีนที่ยังตัวชื้นเพราะเพิ่งออกมาจากห้องน้ำ
“พี่!?” เขาร้องลั่น พี่ดีนช้อนตัวเขาอุ้มแล้วพาเดินมาวางไว้บนเตียงเล่นเอาคนโดนอุ้มอ้าปากค้างหน้าแดงทำอะไรไม่ถูก
“ทำไมไม่มานอนในห้อง” ดีนทำเสียงดุ
“ก็พี่ตัวโตจะอึดอัดเอา เตียงผมแค่3.5เอง” ภามทำท่าจะลงจากเตียงไปนอนโซฟาจริงๆ แต่ก็โดนดึงลงไปนอนหงายบนเตียงนอนนุ่ม ตามด้วยการทาบทับของคนตัวโตกว่า
ภามอึกอักร้อนไปทั้งหน้า เมื่อจมูกโด่งแตะสัมผัสเข้าที่ซอกคอ ไม่รู้จะเอามือไปไว้ตรงไหนเพราะแตะไปก็สัมผัสได้แต่ผิวกายของคนรุกราน หัวใจของเขาเต้นแรงยามโดนจูบหนักๆที่ปลายคางและเกือบจะขาดใจเมื่อพี่ดีนกดริมฝีปากลงบนแผ่นอกที่ตำแหน่งหัวใจผ่านชุดนอนเนื้อบาง
“พี่ดีน...” เสียงร้องเรียกเบาหวิว ตอนนี้ทั้งเนื้อทั้งตัวเขาแนบชิดกับอีกฝ่ายจนรู้สึกถึงไอร้อนของกันและกัน ภามหลับตาปี๋ขยุ้มผ้าปูเตียงแน่น
..แล้วการเคลื่อนไหวทุกอย่างก็หยุดไป
ภายในห้องเงียบกริบ มีเพียงเสียงเครื่องปรับอากาศและเสียงหัวใจเต้นแรง ดีนแนบใบหน้าค้างไว้ที่แผ่นอกอุ่น หลับตาลงสูดกลิ่นหอมของแป้งที่ทำให้เขาใจสงบลง หัวใจที่แตกกระจายกำลังกลับมารวมกันเป็นรูปเป็นร่างเพียงแค่เพราะมีน้องอยู่ด้วยเท่านั้น
ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ
กรณ์กำลังพร่ำขอโทษอยู่ในใจเขา
ขอโทษที่ปกป้องไม่ได้เลย..
ดีนกระชับแขนที่โอบรอบน้องเอาไว้ ฝังใบหน้าลงฟังเสียงหัวใจที่กลับมาเต้นเป็นจังหวะ รู้สึกได้ถึงสิ่งที่เรียกว่าชีวิต เขาขดตัวเล็กน้อยแล้วซุกตัวราวกับสัตว์บาดเจ็บ ภามไม่ถามอะไรอีกแต่กลับสัมผัสเบาๆ ที่ศีรษะทำให้เขาผ่อนคลาย น้องสางผมของเขาช้าๆ ในขณะที่อีกมือคอยลูบหลัง กอดเขาด้วยอ้อมแขนเล็กๆแต่ยิ่งใหญ่
เสียงของภามดังแผ่วอยู่ริมหู
“ไม่เป็นไร...”
ขอบตาของชายหนุ่มร้อนผ่าวขึ้นมาอีกครั้ง
“...ไม่เป็นไรแล้วนะ”
จูบเบาๆที่ขมับเหมือนดังสิ่งชโลมใจ
“..ผมอยู่ตรงนี้..”
ดังแสงสว่างที่ปลายอุโมงค์
(http://i.imgur.com/FvYrpkW.png)
----------------------
Talk
ตามคาดค่ะ 55 ตั้งใจไว้ตั้งแต่ต้นแล้วว่าอลินคือแม่พี่ดีน บทก่อนโน้นถึงได้เขียนทิ้งปลายเอาไว้ให้รู้กัน มีหลายความคิดแตกกันออกไป บางคนก็บอกว่าไม่ใช่อลินแต่หลายคนว่าใช่
ก็ต้องค่อยๆแก้กันไปจริงไหมคะ
ขอบคุณสำหรับ ทุกคอมเมนท์ค่ะ ผู้เขียนอ่านของทุกคนนะคะ ในทวิตก็ตามไปอ่าน บางครั้งก็เอาคอมเมนท์มาคิดและปรับปรุงแก้ไข เป็นกำลังใจที่ดีมากๆเลยค่ะ ^^
ไม่เครียดๆ ตอนหน้าคลายเครียดกัน
-
แทบจะอดใจไม่ไหว
-
:hao5:
-
สงสารทั้งสองคนเลย เราร้องไห้หนักมากกับตอนนี้ :o12:
-
อย่างน้อยก็ตามหากันจนเจอ :hao5:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:z3: :z3: :z3: :z3:
-
ตัดฉับบบบบบ
ค้างมั้กกก
:ling1:
-
ว่าแล้วววว ใช่จริงๆด้วย
อ่านไปก็สงสารดีนไปด้วย :mew2:
-
:L2: :L1: :pig4:
ได้รักกันก็ดีแล้วนะ
-
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
แทบร้องไห้ตาม :o12: :o12: :o12:
เชื่อว่ามันจะผ่านไปด้วยดี สู้ๆนะพี่ดีนน้องภาม
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:pig4: :pig4:
-
จะไม่ตากกันไปไหนอีกแล้วนะ :hao5:
-
พี่ดีนรู้เรื่องอดีตแล้วก็ปล่อยมันไปมันผ่านมาแล้ว ตอนนี้พี่ดีนกับน้องก็เจอกันแล้ว ต่อไปก็ปกป้องน้องให้ดีนะ
รอตอนต่อไปค่าาา
-
อ่านตอนนี้น้ำตาซึม อินมาก ฮืออ สงสารกรณ์ สงสารอินทัช และตอนนี้สงสาราด พี่ดีน จะโทษตัวเองขนาดไหน จะกลัวขนาดไหน แต่เอาจริง ๆ นะ ต่อให้เป็นใครมาก่อนก็ไม่สำคัญ รู้แค่วันนี้เรายังรักกันก็พอเนอะ ทั้งพี่ดีน ทั้งน้องภามเลย ฮืออ กลัวดราม่า
-
เป็นเรื่องที่กำลังดี พอดี เหมาะเจาะ ฟินกำลังดี
-
พี่ดีนเครียดเลย ได้รู้สิ่งที่ฝันมาตลอดแล้ว อีกไม่นานก็คงต้องเล่าให้น้องฟัง
น้องภามอบอุ่นนน่ารักมากจริงๆ พี่ดีนรักจะแย่แล้วลูก
ขอบคุณค่ะ
-
สงสารอ่ะะะะ
ได้เจอกันแล้วดีใจด้วย
-
พี่ดีนอย่าโทษตัวเอง เริ่มกันใหม่นะ
-
พี่ดีน น้องภามอยู่ตรงนี้ไม่เป็นไรนะ
-
พี่ดีนไม่โทษตัวเองดิ มันคืออดีตไปแล้ว อยู่กับปัจจุบันให้มีความสุขก็พอค่ะ สงสารพี่ดีนมากตอนนีัยังดีที่มีน้องภามอยู่ด้วย
-
ดีนอย่าโทษตัวเอง ไม่มีใครผิดใครถูกปล่อยอดีตไปอยู่กับปัจจุบันกันดีกว่าเนอะ
-
อดีตแก้ไขอะไรไม่ได้ ตอนนี้หากันเจอแล้ว ดูแลกันดีๆนะ
-
เรื่องมันผ่านไปแล้วเนาะ พี่ดีน ปล่อยอดีตไปเถอะ
-
:sad4: :sad4:
-
ชอบอ่ะ อิน อึน
ขอให้ชาตินี้สมหวัง เพี้ยงงงง
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
..
-
ตอนจบพาร์ทนี้ ทำเอาน้ำตาซึม
-
พี่ดีนน้องภามอยู่ตรงนี้ ไม่เป็นไร
-
ทั้งเศร้าทั้งสุขเลยค่ะ ชอบมาก
-
น้ำตาซึม ตอนน้องบอกว่าไม่เป็นไร น้องอยู่ตรงนี้
โฮฮฮฮฮ
พี่ดีนอย่าโทษตัวเองสิ พี่ไม่มีทางรู้หรอกว่าชีวิตก่อนทำอะไร แก้ไขไม่ได้ด้วย
แต่พี่เริ่มต้นใหม่ได้ พี่มีภามอยู่ใกล้ๆนะตอนนี้
อย่าคิดมากกับอดีต เพราะเราทำอะไรกัยมันไม่ได้
แต่เอามันมาเป็นบทเรียนเพื่อการใช้ชีวิตต่อไป
ช่วยกันประคับประคองและไม่ทำให้เกิดเหตุการณ์เศร้าแบบนั้นอีก
คุณแม่พี่ดีน หลานอลินของน้าอิน จะกลับมาตอนไหนนะ
อยากรู้ว่าเจอกันจะเป็นยังไง เราลุ้นทุกตอนมาก
ขอบคุณที่มาต่อนะคะ
-
ขออย่าให้แยกจากกันอีกเลย
-
o13
-
อ่านแล่วให้ความรู้สึกที่รักจริงๆมันมีจริงซินะ...แอบหน่วงบางช่วงที่กลาวถึงสาเหตุการตายTT :mew2: :mew2: :mew2:
-
พี่ดีนใจร่มๆไว้ น้องอยู่นี่แล้วนะ
-
พี่ดีนอย่าคิดมากจิ มันเป็นอดีต
ขอแค่ตอนนี้พี่รักและปกป้องภามให้ดีก็พอแล้ว :hao3:
ชอบพี่ดีนตอนอยู่กับภามมากลยค่ะ ดูเป็นผู้ชายอบอุ่น :hao3:
-
:pig4:
สงสารทั้งคู่เลย..
ปล.อยากกินขนมโคค่ะ เคยกิน คิดถึง
-
มาคราวนี้ก็ต้องมีสติกว่าเดิม เกิดมาเจอกันอีกทั้งที
-
ไม่เป็นไรนะ พี่ดีน ตอนนี้มีน้องภามอยู่ข้างๆแล้ว
ชอบภาพประกอบจัง ❤
-
ชาตินี้ต้องปกป้องไว้ให้ได้นะ
-
พี่ดีนนนนนนนนนนนนน :mew6:
-
สงสารน้อ ตอนหน้าขอหวานๆนะคะ
-
o13
-
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
น้ำตาซึมกันไป ฮือออออออ รักน้อง ตัวนิดเดียวแต่ก็พยายามกอดอิพี่ไว้
โถถถถถถ ลูกกกก ฉงฉานนนน
-
เขียนบรรยายดีจริงๆ ค่ะ
ได้อรรถรสในการอ่าน
โดนเฉพาะเรื่องของความรู้สึก
รีบมาต่อนะคะ
ขอบคุณค่ะ
:กอด1:
-
:o8: :-[ :impress2:
-
ไม่เป็นไรนะคะ
ไม่เป็นไร
-
อดีตก็คืออดีต รับรู้ได้แต่เปลี่ยนแปลงไม่ได้ รู้สึกผิดได้แต่ตอนนี้ดีนไม่ใช่กรณ์ และภามไม่ใช่อิน ดังนั้นทำปัจจุบันให้ดีที่สุดดีกว่า
-
ตอนนี้สงสารพี่ดีน โทษตัวเองใหญ่เลย ไม่เอานะคะ
เริ่มต้นใหม่เนอะ ชีวิตใหม่ เริ่มต้นใหม่นะ
-
หากันเจอแล้ว
ไม่เป็นไรแล้วนะ
-
:mew4: :mew4: :mew4: :mew4:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
พีคมากตอนนี้
-
ฮือออ สนุกมากค่ะ รูปก็สวย :mew2:
-
:hao5:
-
อ่านวนไปคะ 55555
น้ำตาไหล สงสารพี่ดีน ฮือ /กอดปลอบ #โดนน้องเตะ
มาเร็วๆนะ อยากอ่านมากกกกก :katai1:
-
:mew4: :mew4: :mew4: :mew4: :mew4: :mew4:
น้ำตาร่วงเป็นสายเลย
ซึ้งมากๆ
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
-
โอ๊ยยยย ตอนที่พี่ดีนรู้ความจริงมันเป็นอะไรที่บีบหัวใจมากกกก
สงสารมากกก ฉากที่พี่ดีนโทษตัวเอง ทำเอาเกือบร้องไห้
ทั้งคู่จะต้องไม่เป็นอะไรน้าา
แอบเขินเบาๆตอนที่พี่ดีนไปหาน้องที่ห้อง แอบลุ้นว่าจะมีอะไรตามมาหรือเปล่า 5555
มาต่อเร็วๆนะคะ
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ อ่านจบรวดเดียวเลย สนุกมากกกกค่ะ ชอบอินโทรนะคะเปิดมานี่อ่านน้ำตาซึมเลย สงสารกรณ์กับอินจัง รอลุ้นตอนต่อไปนะคะว่าจะเป็นยังไงต่อค่ะ
-
เค้าเจอกันแล้ว
-
อ่านแล้วขนลุก ขอชาตินี้ของสองคนอย่ามีดราม่าเลยนะคะ :mew2:
-
ขอให้ปัจจุบันของทั้งสองคน
เป็นปัจจุบันที่ดีขึ้น ไม่ซ้ำรอยเดิม
เราว่าทุกอย่างคงไม่ยาก
แม่ของภามก็โอเค
ยิ่งครอบครัวกรณ์น่าจะมีบทเรียนจากอินทัช
คงเข้าใจได้ไม่ยาก
สู้ๆนะทั้งสองคน
-
จองที่อ่านด้วยคน ค้างๆๆ
-
TT___________________________TT **ปาทิชชู่ทิ้ง** ฟืดดดดด โฮรรรรรรร TT ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไรเริ่มต้นใหม่ ปกป้องไว้ให้ดี อึก !!! :m15:
-
แสดงว่าคนรุ่นโน้นก็ไม่อยู่ให้อโหสิกรรมกันแล้วสินะ
ปมในอดีตจะคลายยังไง หรือไม่จำเป็นต้องไปทำอะไรกับมัน มีความสุขกับชาติภพนี้ที่อุตส่าห์กลับมาเจอกันดีกว่า
-
น้ำตาซึมเบาๆ พี่ดีนอย่าโทษตัวเองนะ น้องมาให้เจอแล้วมาให้พี่รักแล้ว อดีตช่างมัน ทำปัจจุบันให้ดีเนอะ เป็นกำลังใจให้ทั้งคู่ :กอด1:
-
น้ำตาซึ่มเลยอะ..อะไรจะดูทรมานขนาดนี้...ขอให้ทุกอย่างผ่านไปได้ด้วยดีนะ
-
ฮือออ ซึ้งมากกกกกกกกกก :hao5: :hao5:
-
อดีตเป็นอย่างไร
จำไว้เป็นบทเรียนในชีวิต
ปัจจุบันขอให้รักกันจนแก่จนเฒ่า ขอให้รักกันจนกว่าชีวิตจะหาไม่
-
สงสารทั้งคู่เลย แต่ก็ได้เจอกันแล้ว
-
ลุ้นมาก รอตอนต่อไปค่ะ :katai2-1:
-
:hao5: :hao5: :hao5:
-
ครั้งนี้ก็ปกป้องน้องให้ได้นะ :3123:
-
สงสัยจัง ว่าทำไมของดีนถึงไม่ติดต่อกับทางฝั่งยายเลย
แล้วทำไมดีนไม่รู้จักแม้กระทั่ง ชื่อ-นามสกุลของยายเลย
-
หน่วงใจมาก พี่ดีนรู้ความจริงแล้ว
พี่ดีนจะเล่าให้น้องฟังมั๊ย
-
อยากอ่านอีกกกก
-
โอยยยย ฮือออออ ตอนหน้าคลายเครียดจริงๆนะคะะ :mew4: :mew4:
-
อดีต คือ สิ่งที่กลับไปแก้ไขไม่ได้ค่ะดีน
ผ่านมันไปให้ได้นะค่ะ
-
เจ็บกว่าการฆ่าตัวตาย คือการทำให้คนที่เรารักที่สุดตายตามเราไป เฮ้อ
เศร้ามาก ยังดีที่ในชาตินี้ได้กลับมาเจอกัยอีกครั้งตามคำสัญญา
ขอให้ชาตินี้อย่าได้มีอุปสักห์อะไรที่ทำให้สองคนนี้ ต้องกลับไปทำแบบเดิมเลย
ไม่งันมันเศร้าเกินปายยยยยยย แง้ T-T
-
ใจจะขาดอีกแล้ว ทั้ง :mew1: :mew1:คู่มีความเข้าใจกันในหลายอย่างเลย....รักทั้งคู่คะ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
อ้อนน้องเต็มเหนี่ยวเลยนะ
-
สนุกมากคะ รอตอนต่อไป
-
ตอนนี้ได้โอกาสมาในมือแล้ว ทำให้ดีที่สุดนะพี่ดีน :mew1:
-
ชอบเรื่องนี้มากกกกกก มีความเป็นเมโลดราม่า อบอุ่นนิดๆ หวานๆ
-
มาให้กำลังใจ ^^V
-
:hao5: :hao5:
-
:m15: :m15:
-
ภามแสนดีจริงๆ o13 o13
-
สนุกสมการรอคอยคับ ตอนต่อไปมาเร็วๆนะคับ
-
ตอนที่สองคนรู้ว่าตัวเองคือคนในฝันของกันและกันมันทำให้เรายิ้มออกมาได้ทันที
คนเขียนบรรยายออกมาได้ดีจริงๆค่ะ
ตอนต่อๆไปหวังว่าครอบครัวของดีนจะไม่กีดกันความรักของสองคนนี้ดั่งเช่นอดีต
-
อย่าโทษตัวเองเลยดีน
-
ดีนกับภาม ควรปล่อยวางอดีตไปแล้วเริ่มต้นกันใหม่นะ
คิดมากกับสิ่งที่ผ่านไปแล้ว มันก็ทำไรไม่ได้
สู้ใช้ช่วงเวลาปัจจุบันให้ดีที่สุดดีกว่า
-
เป็นตอนที่หลากอารมณ์มากๆเลยค่ะ ฮืออธิบายไม่ถูกเลย
ขอบคุณนะคะที่แต่งอะไรแบบนี้มาให้เราได้คลายเครียดช่วงพักจากการอ่านหนังสือสอบ55555 สนุกมากๆเลยค่ะ รูปก็สวยทุกรูป :impress2:
เราไม่อยากให้พี่ดีนเครียดแบบนี้นานๆเลย ตอนนี้ทั้งคู่ก็ได้กลับมารักกันเหมือนเดิมแล้ว ทำทุกวันนี้ให้ดีที่สุดดีกว่านะ พี่ดีนอย่าโทษตัวเองเลยยย กลับมาหวานๆใส่กันดีกว่าตั้งเยอะ ได้บุญด้วยน้าาทำให้เราจะได้ชื่นใจเวลาอ่าน5555
-
คิดถึง จะลงแดงแล้ว :ling1:
-
ไม่เป็นไรแล้วนะพี่ดีน~ ตามหากันเจอแล้ว ก็อยู่ด้วยกันไปนานๆ จนเฒ่าจนแก่ล่ะทีนี้><
-
ร้องไห้เลยยยยยย :mew4:
-
CH18 ความทรงจำ
เสียงเพลงหวานนุ่มดังแผ่วเกิดเป็นบรรยากาศฟุ้งๆ ชวนให้คนฟังต้องปรือตาขดตัวซุกกับความอบอุ่น ริมฝีปากบางขยับพึมพำยามดื่มด่ำกับเสียงเพลง
“เพลงเพราะจัง”
คนตัวสูงที่กำลังเปิดเทปหันมามองคนรักบนเตียง เขาเปิดกล่องใส่เทปหยิบเนื้อเพลงคลี่ออกดูว่าเพลงชื่ออะไร และเนื้อเพลงเป็นแบบไหนก่อนจะอมยิ้มและจดจำเอาไว้
จากคนไม่สนใจอะไรเริ่มเรียนรู้สิ่งที่อีกฝ่ายชอบ ทีละเล็ก ทีละน้อย แล้วเติมลงในกล่องที่เรียกว่าความทรงจำ
กรณ์เดินกลับมานั่งข้างๆบนเตียง มือใหญ่สัมผัสเรือนผมนุ่มลูบเบาๆ กล่อมให้น้องน้อยได้หลับสนิทอีกครั้ง อินทัชหลับตาลงด้วยรอยยิ้ม
เขารักความรู้สึกแบบนี้เหลือเกิน
“ฮึก”
เสียงสะอื้นเบาๆ ของคนในอ้อมกอดทำให้ชายหนุ่มกระชับร่างนั้นแน่นขึ้น ดวงตาสีเทาอมเขียวทอดมองใบหน้าอึดอัดทรมานและน้ำตาที่ไหลออกมาไม่หยุด
“ชู่ว์ ไม่ร้องครับ” เสียงกระซิบปลอบมาพร้อมสัมผัสอบอุ่นที่ผิวแก้ม มือใหญ่ปาดเช็ดน้ำตาให้เบามือเพราะกลัวน้องจะตื่น ดีนก้มลงจูบหน้าผากแล้วลูบแผ่นหลังอีกฝ่ายกล่อมให้หลับใหลอีกครั้ง
ภามขยับตัวเล็กน้อยก่อนจะผ่อนคลายและสงบลง เขาซุกตัวเข้าหาอกอุ่นริมฝีปากขยับรอยยิ้มเหมือนกำลังฝันดี
“พี่..กรณ์”
ท่ามกลางความมืดสลัว นาฬิกาดิจิตอลส่องแสงบอกเวลาตี5 หัวใจของใครบางคนหวั่นไหว
ได้โปรด..ปล่อยพวกเขาให้เป็นอิสระจากอดีตเสียที
เสียงเพลงไม่คุ้นหูแผดเสียงร้องอยู่ข้างหัวเตียงปลุกคนในนิทรารมย์แสนสุขให้ปรือตาตื่น เจ้าของห้องครางฮืองัวเงียเอาหน้าซุกหมอนรู้สึกได้ถึงน้ำอุ่นๆที่ขอบตา เขาเช็ดมันลวกๆ ก่อนจะจำใจเอื้อมมือป่ายปะหยิบมือถือที่เป็นต้นเสียงแล้วกดรับ
“...โหล”
(“..........พี่?”)
คนขี้เซาขมวดคิ้ว
“ใคร..ครับ” น้ำเสียงยังงัวเงีย เขาขดตัวเล็กน้อยรู้สึกดีกับความอบอุ่นจากด้านหลัง
(“ภะ....ภาม?”) เสียงในโทรศัพท์สูงขึ้นจนภามเริ่มตาสว่าง
“หือ เดล? มีไรไหม” กำลังจะบิดตัวแต่ต้องชะงักเมื่อรู้สึกว่าขยับตัวไม่ได้ ภามหยุดชะงักแล้วก้มลงมองสิ่งที่รัดช่วงเอวเอาไว้
ท่อนแขนสีแทน....มือใหญ่คุ้นตาและความอบอุ่นที่บดเบียดอยู่กับแผ่นหลัง
...
ชิบหาย!!
“เดล เดล!!” รีบเรียกเพื่อนที่อยู่ในสาย เด็กหนุ่มเพิ่งรู้สึกตัวว่านี่ไม่ใช่โทรศัพท์ของตัวเอง นี่มันของพี่ดีน!!
(“งะ...เอ่อ พะ พี่อยู่กับภามใช่ไหม งั้น งั้นเราก็สบายใจ พอดีเห็นพี่เขาไม่กลับบ้าน ตะ..ตามสบายนะ”) เดลพูดเสียงตะกุกตะกักเหมือนกระดากใจ แต่ภามนั้นสติแตกไปแล้ว
“ไม่ใช่ เดี๋ยวอย่าเพิ่ง!”
(“บอกพี่ดีนด้วยนะว่าถ้าจะค้างต่อก็โทรมาบอกหน่อย บ้ายบายไม่กวนแล้วนะ.......กรี๊ดดดดดดดดดดด พี่ด๊อนนนน!!”) เสียงหวีดร้องของเพื่อนสาวคนสวยหลุดเข้ามาในสายก่อนที่จะตัดการติดต่อไป ภามหน้าซีดสนิทมองมือถือในมือเหมือนเห็นของต้องห้ามขั้นร้ายแรง
ทำไงดี! เข้าใจไปถึงไหนแล้วเนี่ย!?
“อืม..” เสียงทุ้มต่ำดูหงุดหงิดเพราะโดนรบกวน แรงกอดรัดแน่นขึ้นจนร่างของภามแทบจมหายไปในอ้อมกอด เด็กหนุ่มอ้าปากพะงาบๆ พยายามรั้งแขนเจ้าปัญหาเอาไว้แต่แรงพี่ดีนไม่ธรรมดาเลย
“พี่ดีน...พี่ดีนครับ” ในเมื่อทำยังไงก็ไม่ขยับสุดท้ายเขาก็ต้องกลั้นใจปลุก ภามตีต้นแขนพี่ดีนเบาๆแต่เขากลับรู้สึกเหมือนโดนรัดแน่นขึ้น
“ฮื่อ...พี่ดีนนนนน” ร้องอู้อี้เพราะโดนลมหายใจร้อนๆ ปะทะที่หลังคอ หัวใจเจ้ากรรมเต้นเร็วจนกลัวว่าคนกอดจะได้ยิน สุดท้ายเขาก็ทนไม่ไหวพยายามพลิกตัวกลับด้านจนสำเร็จ เด็กหนุ่มทำตาขวางกำลังจะโวยวายใส่แต่เสียงเพลงคุ้นเคยดังขึ้นจากหัวเตียงฝั่งตรงข้ามเสียก่อน ภามสะดุ้งโหยงรีบดิ้นขลุกขลักเพื่อจะรับโทรศัพท์ตัวเองแต่ทว่า
“อืม...ครับ”
เฮ้ย!!??
คนที่ทำตัวตื่นยากมาตั้งแต่เมื่อกี้ดันพลิกตัวนอนหงายเอื้อมมือไปรับโทรศัพท์เสียอย่างงั้น
“พี่ดีน!!!” ภามร้องเสียงหลงลืมอายตะกายขึ้นอกคนพี่เพื่อจะเอาของตัวเองคืน
ดีนนิ่งไปชั่วครู่เมื่อได้ยินเสียงหวีดร้องจากปลายสาย เขาขยับมือออกดูว่ากำลังคุยกับใครแต่หน้าตาเครื่องกลับไม่คุ้นเอาเสียเลย ดวงตาคมคายเหลือบมองร่างในอ้อมแขนที่กำลังหน้าแดงจัดพยายามเอื้อมมือจะคว้าของในมือเขา ดีนเลิกคิ้วแล้วแกล้งดึงมือถือให้ห่างออกไปแถมยังเนียนคุยกับคนในสายต่อเสียอย่างงั้น
“อืม....ได้ๆ สามโมงนะ อืม..พี่คงไปส่งขากลับฝากด้วยแล้วกัน”
สักพักเขาก็ตัดสายแต่ยังไม่ทันจะได้คืนภาพพักหน้าจอก็สะกดสายตาเขาเอาไว้เสียก่อน
“ว๊ากกกกกก!!! ห้ามๆๆๆ พี่ดีนห้ามดู!!” ภามสติแตกรีบเอื้อมมือไปปิดตาอีกฝ่าย หน้าใสๆแดงจัด อายจนจะร้องไห้อยู่แล้ว พี่ดีนเห็นรึเปล่าก็ไม่รู้ ฮืออออ
“อย่าปิดตาสิ” ดีนท้วงด้วยน้ำเสียงปนขบขัน เพราะมันไม่ทันแล้วล่ะ เขาเห็นเต็มสองตาเลยทีเดียว
“พะ..พี่เห็นรึเปล่า” ใช้มือข้างหนึ่งปิดตาพี่อีกข้างเอื้อมไปคว้ามือถือกลับมาจนได้
ดีนไม่ตอบ เขาทำแค่คลี่ยิ้มในขณะที่คล้องเอวน้องเอาไว้หลวมๆ สงสัยมัวแต่อายจนลืมไปแล้วว่ายังอยู่บนตัวเขา
“พี่ดีนนนนนนนนน” พอทำอะไรไม่ได้ก็เข้าอีหรอบเดิม โวยวายตัดพ้อด้วยการเรียกชื่อยาวๆ “ทำไมพี่นิสัยแบบนี้เนี่ย” ภามอยากจะมุดหัวเข้าใต้หมอนแล้วคลุมโปงด้วยผ้าห่มปิดการรับรู้เหมือนนกกระจอกเทศที่เอาหัวมุดดินไปเลย
“เมื่อกี้มะนาวบอกว่าบ่ายๆมีนัดติวสอบที่บ้านเพื่อน” ชายหนุ่มเนียนเปลี่ยนเรื่องเสียงั้น “ไว้พี่ไปส่งให้ ส่วนขากลับเดี๋ยวทีมน่าจะพามาส่ง”
ภามเม้มปากแน่น เขาเอามือออกจากใบหน้าพี่ดีนแล้วขึงตาใส่
“ผมมีรถ”
“แต่พี่อยากไปส่ง” ดีนขยับเปลี่ยนท่าเล็กน้อย คราวนี้เขายกสองแขนขึ้นรองศีรษะปล่อยให้น้องก่ายบนตัวเอาไว้แบบนั้น
เด็กหนุ่มทำท่าขัดใจแต่ก็เถียงอะไรไม่ได้เลยแกล้งทุบอักลงบนแผ่นอกกว้างสักที เขาขมวดคิ้วตั้งใจว่าจะโทรกลับหามะนาว
มะนาวงั้นเหรอ
เดี๋ยวนะ!!! เมื่อกี้มะนาวโทรมา!?
“เฮ้ย!! พี่รับโทรศัพท์แบบนี้ มะนาวไม่ตกใจแย่เหรอ”
ดีนเลิกคิ้ว รู้สึกว่าเช้าๆน้องจะความรู้สึกช้าไปหลายนาทีอยู่เหมือนกัน
“ก็กรี๊ดใส่พี่เต็มหู”
ภามทำหน้าเหมือนโลกถล่ม เดลก็รู้มะนาวก็รู้แล้วเขาจะเหลือเศษหน้าอะไรไปเจอเพื่อนได้กันละเนี่ย
“อ้ะ” เด็กหนุ่มสะดุ้งโหยงเมื่อมือใหญ่แตะเข้าที่แก้ม พี่ดีนใช้ปลายนิ้วไล้ขอบตาแดงก่ำแผ่วเบา
“แสบตาไหม ยังแดงอยู่เลย” คนถามขมวดคิ้ว เพราะดวงตาของน้องยังดูชื้นด้วยคราบน้ำตา
ภามคลี่ยิ้มเขาชอบสัมผัสแบบนี้ของพี่ดีน และยิ่งชอบมากขึ้นเมื่อมือใหญ่อบอุ่นเลื่อนขึ้นไปลูบหัวเขาอย่างเอ็นดู
“ไม่แสบแล้วครับ แต่คราวนี้ฝันดีนะถึงจะโหวงๆในอกไปหน่อย” ภามหลับตาลงทบทวนถึงภาพในความทรงจำ “ได้ยินเพลงเก่าเหมือนแม่เคยเปิดสมัยยังเด็ก แล้วพี่ก็ลูบหัวผมคล้ายๆแบบนี้เลย”
ดวงตาสีเทาอมเขียวมองเด็กน้อยด้วยสายตาบอกไม่ถูก เขาลูบหัวน้องแล้วขยับมาสัมผัสหนักๆ ที่รอยปานข้างขมับ ดีนดันตัวขึ้นโดยไม่ลืมประคองอีกฝ่ายให้นั่ง ก้มลงจูบหน้าผากแล้วขยับรอยยิ้มให้ยามน้องสบตา
“ไปอาบน้ำไป เดี๋ยวพี่ค่อยอาบต่อ”
รอจนน้องลุกไปหยิบผ้าเช็ดตัวเดินด้วยท่าทางไม่มั่นใจเพื่อเข้าห้องน้ำ ก่อนประตูจะปิดลงคนขี้แกล้งก็ไม่วายพูดขึ้นให้ได้ยิน
“รูปพักหน้าจอเปลี่ยนได้แล้วนะ ไม่ต้องใช้รูปแอบถ่ายแล้ว”
ภามที่ยังมึนเบลอกับสัมผัสตื่นเต็มตา เจ้าตัวร้องว้ากลั่นห้องน้ำปิดประตูดังปัง ในขณะที่ดีนหัวเราะจนตัวสั่นเอ็นดูเด็กขี้อายที่เขินจนทำอะไรไม่ถูก
ก็ภาพหน้าจอเป็นภาพแอบถ่ายตอนเขาหลับ ดูจากวิวข้างหลังน่าจะในห้องสมุดวันที่น้องเอาชีทมาคืนเขานั้นแหละ
เนื่องจากไม่มีเสื้อจะเปลี่ยน ดีนจัดการเอาผ้าเช็ดตัวพาดไหล่กันคนอื่นตกใจที่เดินโชว์โป๊ครึ่งตัวออกไปนอกห้อง เขาจัดการเคาะประตูห้องข้างๆ แล้วกอดอกยืนรอ ไม่นานร่างคุ้นตาก็โผล่ออกมาให้เห็น
ศิลป์ที่หน้าตางัวเงียขั้นสุดในสภาพเสื้อนอนยุ่งเหยิงและผมกระเซิงเล็กน้อยหรี่ตามองเพื่อนรุ่นน้องหัวจรดเท้า
“นี่ไม่ได้กลับบ้าน?” เอ่ยถามพร้อมกับเหล่ตาไปห้องข้างๆเป็นการเสริมว่ามาค้างห้องน้องเหรอ
ดีนยักไหล่ไม่สนใจ “ยืมเสื้อหน่อย”
“มึงคิดว่าใส่เสื้อกูได้งั้นเรอะ?” เหยียดยิ้มมุมปาก ไหล่กว้างขนาดนั้นใส่ได้ก็บ้าแล้ว
“ผมหมายถึงเสื้อพี่ศรณ์ มีติดห้องไม่ใช่หรือไง” ชายหนุ่มนวดขมับขี้เกียจต่อปากต่อคำกับผู้ชายคนนี้จริงๆ
“อ้อ---“ ศิลป์ลากเสียงยาวเอนพิงประตูห้องกอดอกเหมือนจงใจจะแกล้ง แต่ยังไม่ทันจะได้ทำอะไรต่อเสียงกุกกักด้านหลังก็ทำลายความตั้งใจเขาจนหมด
“เอ้า” คนที่โยนเสื้อมาให้ไม่ใช่พี่ศิลป์เพราะเจ้าตัวยังกวนประสาทดีนอยู่หน้าประตู แต่เป็นพี่ศรณ์ที่เดินมาจากด้านหลังแล้วรั้งเอวคนรักเข้าแนบอก
ไม่ต้องคิดมาก มองดูก็รู้ว่าเมื่อคืนคงจัดไม่ใช่น้อย
“มึงคุยกับน้องรึยัง” คนถามขยับแว่นสายตาพร้อมเสยผมยาวยุ่งน่ารำคาญปัดไปด้านหลัง
ดีนเงียบไปอึดใจ เขามองสบตาเพื่อนรุ่นพี่ทั้งสองคน เขามั่นใจว่าพี่ศรณ์น่าจะรู้เรื่องทั้งหมดแล้ว
“ว่าจะคุยวันนี้”
“ถ้ามีอะไรก็มาเรียกล่ะ อยู่ทั้งวัน” ศรณ์อดเป็นห่วงไม่ได้ ยังไงก็น้องนุ่งที่เห็นกันมาตลอด
“ขอบคุณพี่” เจ้าของผิวสีแทนตบไหล่เพื่อนสนิทวัยเด็กหนักๆ เขาขอตัวเพื่อจะกลับห้องไปอาบน้ำ แต่ก็โดนพี่ศิลป์เรียกเอาไว้ก่อน
“เฮ้ย ถ้าจะเอาถุงยาง บอกล่วงหน้านะเผื่อไม่พอ”
ประตูห้องปิดปังใส่หน้าด้วยประโยคที่ปาโครมอัดเต็มหู ดีนสบถอุบกลอกตาเซ็งๆ ให้ตายเหอะ
พี่ศิลป์แม่ง!!
เมื่อดีนออกมาจากห้องน้ำก็เป็นเวลาค่อนข้างสายแล้ว เขาเดินไปที่ครัวซึ่งตอนนี้เจ้าของห้องกำลังคนข้าวต้มในหม้ออยู่ ร่างสูงใหญ่ทิ้งตัวลงนั่งที่โต๊ะมองน้องหยิบจับอะไรคล่องแคล่วเพลิดเพลิน แอบแปลกใจเล็กน้อยเมื่อเห็นถุงของกินวางเอาไว้ สงสัยระหว่างเขาอาบน้ำน้องคงหนีลงไปซื้อของที่ตลาดเช้าฝั่งตรงข้ามคอนโด
“อ้าว พี่ดีนเอากาแฟไหมครับ” ภามที่หันกลับมาหยิบจานบนโต๊ะหยุดชะงัก แอบเขินเล็กน้อยเมื่อเจออีกฝ่ายนั่งจ้องแถมไม่รู้ว่าจ้องมานานแค่ไหนแล้วด้วย
“กาแฟอยู่ไหนล่ะ เดี๋ยวพี่ชงเอง” ส่งจานบนโต๊ะให้ เขาเพิ่งเห็นว่าน้องทำผัดไชโป๊วหวานและไข่เจียวไว้กินคู่กับข้าวต้ม
“บนตู้บนด้านขวาครับ น้ำร้อนอยู่ในกระติก ฝากหยิบหมูหยองด้วยครับ” ได้ทีก็รีบใช้เลยโดนขยี้หัวจนยุ่งไปหนึ่งที
สิ่งที่ดีนยอมรับเลยคือภามเป็นคนที่เตรียมทุกอย่างดีมากและเหมือนจะอ่านเขาออกนำไปหนึ่งก้าวเสมอ ไม่ว่าเขาหยิบจับอะไรน้องดูเตรียมทุกอย่างไว้หมดแล้ว อย่างเมื่อเขาชงกาแฟเสร็จหันตัวกลับมาที่โต๊ะ ตรงนั้นก็มีจานเล็กๆที่มีน้ำตาลแว่นหั่นเป็นชิ้นวางเอาไว้เพื่อให้เขาใส่กาแฟเอาไว้เรียบร้อย
ข้าวต้มร้อนๆ สีขาวสะอาดถูกตักใส่ถ้วยวางเอาไว้ตรงหน้า ภามเอาปาท่องโก๋ที่ซื้อมาจัดใส่จานวางเพิ่มไว้ให้เพราะรู้ว่าเขากินเยอะแค่ไหน
“ดอกบัว? ไหว้พระเหรอ” ดีนเอ่ยทักดอกบัวหลวงดอกโตสีชมพูขาวที่อยู่ในห่อกระดาษ แต่ภามกลับส่ายหัวดิก
“ที่ห้องมีแค่พระองค์เล็กๆ ปกติผมใช้พวงมาลัยไหว้ครับ ดอกบัวนี่เอามาห่อขนม”
“ห่อขนม?” ชายหนุ่มทำหน้างงหนัก
“ครับ เมื่อกี้คุยกับมะนาวแล้วเขาขอให้ทำขนมไปด้วย” ภามไม่อยากบอกเลยว่าจริงๆตั้งใจจะทำขนมเพื่อไปปิดปากเพื่อนตัวเองต่างหาก มะนาวโทรมากรี๊ดใส่เขาเรื่องที่พี่ดีนรับสายถามมาเป็นชุดจนต้องตัดบทว่าค่อยไปคุยทีหลัง
“ผมกะไปหาซื้อใบตองอ่อนจากร้านประจำแต่ตลาดวายแล้วเลยได้ดอกบัวมาแทน” ตักไชโป๊วหวานใส่ถ้วยข้าวต้มให้อีกฝ่าย “เลิกถามครับเดี๋ยวกับข้าวหายร้อน ยังไงวันนี้พี่ดีนต้องเป็นลูกมือผมทำขนมแน่ๆ”
ชายหนุ่มเลิกคิ้วเมื่อโดนดุ เขาอมยิ้มมุมปากทำตัวว่าง่ายเริ่มต้นตักอาหารตรงหน้า รสชาติหอมหวานของไชโป๊วเข้ากันได้ดีกับข้าวต้มร้อนๆ ทั้งความกรุบกรอบและไม่หวานมากจนเกินไป
ดีนพึมพำขึ้นแผ่วเบา
“น่าย้ายมาอยู่ด้วยกัน...”
ภามชะงักกึกเม้มปากแน่น แก้มแดงก่ำท่าทางประดักประเดิดบอกได้ชัดเจนว่าเจ้าตัวได้ยินเต็มสองรูหูแต่ไม่รู้จะทำตัวยังไงและโชคดีที่ดีนก็ไม่ได้เค้นเอาคำตอบจากน้องเช่นกัน
แป้งข้าวเหนียว แป้งถั่ว แป้งข้าวเจ้า สีขาวสะอาดผสมกันในอ่างสีเงิน ตามด้วยน้ำตาล กะทิและเกลือ เมื่อคนเข้าด้วยกันแล้วภามก็เทลงกระทะเปิดไฟอ่อนค่อยๆกวนแป้งให้เป็นเนื้อเดียวกัน เด็กหนุ่มกลั้นหัวเราะเมื่อเห็นคนตัวโตที่อยู่ข้างๆ พยายามคั้นน้ำใบเตยหลังจากโดนเขาสั่งให้ทั้งล้างทั้งหั่นแล้วเอาใบเตยไปโขลกให้ละเอียด ก่อนจะให้คั้นน้ำด้วยผ้าขาวบาง
มือใหญ่ ตัวใหญ่ พอมาทำอะไรแบบนี้ดูติดขัดน่าเอ็นดูพิลึก อดไม่ได้ที่จะหยิบมือถือมาถ่ายรูปเก็บเอาไว้สักหน่อย
“โอเคไหม” ดีนแทบปาดเหงื่อแล้วส่งถ้วยที่เต็มไปด้วยน้ำใบเตยสีเขียวเข้มมาให้
เด็กหนุ่มพยักหน้า เขากวนแป้งจนมันเริ่มจับตัวเป็นก้อนแล้วเอาน้ำใบเตยฝีมือประธานชมรมว่ายน้ำค่อยๆเทผสมลงไป
“ภามจะทำขนมอะไรครับ” ชายหนุ่มชะเง้อหน้ามองขนมในกระทะ มันเริ่มเปลี่ยนเป็นสีเขียวสวยราวกับสังขยา
“จ่ามงกุฎครับ” หันไปหยิบเมล็ดแตงโมที่คั่วใส่จานไว้แบ่งออกมาส่งให้คนพี่กินเล่น
ดีนเลิกคิ้ว “จ่ามงกุฎ? มันสีเหลืองๆ ส้มๆไม่ใช่เหรอ ที่หน้าตาเหมือนมงกุฎฟักทอง” เขาพูดถึงขนมอ้วนกลมสีเหลืองอมส้มตกแต่งรอบฐานด้วยเมล็ดแตง บางเจ้าเอาทองเปลวแปะไว้ด้านบนด้วย
ภามส่ายหัว “อันนั้นเขาเรียกว่าดาราทองหรือทองเอกกระจังครับ เพิ่งทำขึ้นมาสมัยจอมพล ป. แต่ที่ผมทำคือขนมจ่ามงกุฎที่เขาทำมาตั้งแต่สมัยร.2 จริงๆไม่ต้องใส่ใบเตยก็ได้แต่ใส่แล้วหอม ผมชอบ”
เด็กหนุ่มหยุดมือเมื่อแป้งเป็นสีเนียนนวลขึ้นเงา เขาใช้ช้อนตัดแป้งร้อนๆออกมาเล็กน้อยแล้วชิม แป้งเนื้อนุ่มเหมือนกาละแมส่งกลิ่นหอมเทียนอบและใบเตยคละคลุ้งเต็มปาก
“อร่อย” หันมายิ้มให้พี่ดีนจนคนมองต้องยิ้มตอบ
ดีนมองน้องตักแป้งมาพักไว้บนจาน แล้วหันไปหยิบใบบัวที่รีดให้นิ่มแล้วมาวางเตรียมไว้
“คุ้นๆ เหมือนย่าเคยพูดเรื่องขนมนี้แต่พี่จำไม่ได้ ทำไมถึงเรียกกันผิดนะ” หันไปหยิบจานเมล็ดแตงโมสำหรับแต่งขนมส่งให้
“เห็นว่าสมัยก่อนมีหนังสือเล่มหนึ่งลงชื่อขนมผิด” ภามทำท่าคิดแล้วเอ่ยเล่า “ซึ่งหนังสือเล่มนั้นกลายเป็นต้นแบบการเรียกขนมไทยมาจนถึงทุกวันนี้ แก้ยากไปซะแล้วละครับ” ว่าพลางตัดขนมออกมาพอคำใส่กลีบใบบัว จัดการเอาเมล็ดแตงโมวางตกแต่งบนแป้งสีเขียวน่ากินแล้วห่อให้เรียบร้อยกลัดด้วยไม้กลัดอันเล็กๆ
“ถ้าห่อเสร็จแล้วเอาไปตากแดดสักหน่อย ขนมจะมีกลิ่นหอมใบบัวน่ากินเลยนะครับ” ภามค่อยๆห่อขนมทีละชิ้นอย่างตั้งใจ
ดีนมองน้องที่บรรจงทำขนม ต่อให้ทำกินกันเองระหว่างเพื่อนๆ ภามก็ไม่เคยละเลยความละเอียด เขาเคยได้ยินน้องสอนเดลว่า ขนมไทยนั้นมีเสน่ห์ที่ความสวยงามซึ่งต้องใช้เวลาทำมันขึ้นมาดังนั้นไม่ว่าจะทำจริงหรือทำเล่นก็ต้องใส่ใจลงไปให้เต็มที่
“อยากลองชิมไหมครับ” ภามถามโดยไม่ได้เงยหน้าขึ้นหากคำตอบที่ได้รับกลับไพล่ไปเป็นอย่างอื่น
“..เรื่องเมื่อคืน”
มือที่กำลังตักขนมชะงักหากเพียงแค่เสี้ยววินาทีก่อนจะเคลื่อนไหวต่อ
“เป็นเรื่องของอินทัช”
ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากัน ดวงตาของเด็กหนุ่มสั่นไหวขึ้นมาทันที ดีนแตะมือของน้องแล้วบีบเบาๆ
“พี่ดีน ผมถามได้ไหม”
“ครับ?”
ภามเงยหน้าขึ้นมองสบดวงตาสีสวยของอีกฝ่าย เขาขยับรอยยิ้มเล็กน้อย
“ถ้าผมฟังเรื่องของอินทัช ความสัมพันธ์ของพวกเราจะเปลี่ยนไปรึเปล่า”
คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันทันที “ไม่เปลี่ยน ไม่มีวันเปลี่ยน”
“งั้นถ้าผมฟังแล้ว..ผมจะเศร้าหรือดีใจ”
ดวงตาสีเทาอมเขียวฉายแวววูบไหว ภามวางช้อนลงแล้วสอดนิ้วกอบกุมมืออีกฝ่าย
“...อาจจะ..เศร้า” เสียงของดีนพร่าลง
ภามเขย่ามือคนพี่เล็กน้อยแล้วหัวเราะ “งั้นผมไม่ฟังดีกว่า”
พอเห็นดีนทำหน้าแปลกใจ เด็กหนุ่มก็ยิ่งยิ้มกว้าง “รู้แล้วไม่ให้ผลดี ผมว่าไม่รู้ดีกว่า อีกอย่างมันก็แก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว” หลุบตามองขนมที่ห่อด้วยกลีบบัวสีชมพูขาววางเรียงเอาไว้ดูงามตา “พี่รู้ไหม ผมไม่เคยใช้กลีบบัวห่อขนมมาก่อน” เขาใช้อีกมือเคาะที่ขมับตัวเอง “แต่มันแวบขึ้นมาในหัว ผมว่าอินทัชน่าจะเคยเห็นที่ไหนมาก่อน”
ภามช้อนตามองชายหนุ่มอีกครั้ง เสียงของเขามั่นคงไม่มีความลังเลใจ “ถ้าไม่นับความรู้สึกเศร้า ผมว่าปล่อยไว้แบบนี้ก็ไม่เป็นไรหรอก โอเคไหมครับ อ้ะ ใช่ๆ เหมือนได้ยินคำนี้ในฝันเมื่อเช้า”
เด็กหนุ่มเอื้อนเอ่ยประโยคออกมาช้าๆ
“หากความทรงจำเก่าๆ ...กลับมาเยือนอีกครั้ง จะขอเลือกจดจำแค่เพียงสิ่งดีๆ เพื่อวันพรุ่งนี้จะมีแต่จิตใจที่งดงาม” (*แอม เสาวลักษณ์)
พูดจบก็ส่งยิ้มให้ “ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นคำพูดของใครหรือว่ามาจากเพลงไหน สงสัยต้องไปลองค้นดู เอ้า ขมวดคิ้วอีกแล้ว” เอื้อมมือไปแตะหว่างคิ้วอีกฝ่าย พอโดนเตือนคิ้วเข้มก็คลายลง ดีนมองคนตรงหน้าด้วยความรู้สึกมากมายที่เอ่อล้นออกมา
เขาไม่อยากให้รอยยิ้มนี้จางหายไป..
“ยอมแพ้”
ภามกระพริบตาปริบๆ “ครับ?”
ดีนก้มหน้าลงเอาหน้าผากแนบหน้าผากอีกฝ่าย
“พี่ยอมแพ้ภามแล้วครับ..” รวบร่างของน้องเข้ากอดทั้งตัว “โงหัวไม่ขึ้นแล้ว”
คนหัวช้ายังยืนงงไม่เข้าใจ แต่พอรวบรวมสติได้แก้มก็แดงเห่อขึ้นมาทันที
“พี่ดีนนนนนนนนนน แพ้อะไรกันเล่า” ลากเสียงยาวเพราะเริ่มรู้ตัวว่ากำลังโดนแกล้ง
ดีนหัวเราะหึหึ เขาถูปลายจมูกแล้วขโมยหอมแก้มน้องทั้งสองข้าง คนโดนฉวยโอกาสโวยวายตัวแดงอยู่ในอ้อมแขนที่เขาไม่ยอมปล่อยไปง่ายๆ
เขาจะอธิบายความรู้สึกฟุ้งในอกนี้ได้อย่างไร รัก รัก รัก เหลือเกินแล้ว
“จูบได้ไหม”
(ต่อรีพลายถัดไป)
-
(ต่อค่ะ)
เด็กหนุ่มชะงักกึก คราวนี้สีแดงลามไปถึงใบหู ถึงจะไม่ใช่จูบครั้งแรกแต่ภามก็อดปากสั่นมือสั่นด้วยความอายไม่ได้ คนถามไม่ได้พูดเฉยๆ แต่ริมฝีปากร้อนกลับคลอเคลียมาถึงมุมปากเร่งเร้าเอาคำตอบ
“จูบนะครับ” ดีนยังถามซ้ำอีกครั้ง เขารอจนน้องพยักหน้าน้อยๆ ริมฝีปากร้อนก็บดย้ำแทบจะในทันที
ใบหน้าแนบชิดริมฝีปากผลัดกันขบเม้มเคล้าคลอดูดดุนจนมันแดงก่ำ แล้วความหนักหน่วงก็เริ่มเพิ่มขึ้นตามจังหวะการหายใจที่กระชั้นขึ้นเรื่อยๆ ภามเผยอปากหายใจและกลายเป็นอนุญาตให้อีกฝ่ายส่งปลายลิ้นเข้ามารุกราน
ความชุ่มชื้นเกาะเกี่ยวพัวพันจนเกินเสียง ดึงรั้งชักชวนให้เยี่ยมเยือนกันและกัน ภามขยุ้มต้นแขนคนรักแน่น ร่างกายบดเบียดเข้าหาตามสัญชาตญาณ ตอบรับจูบร้อนจนคนพี่แทบจะทอดถอนใจด้วยความพึงพอใจ
“อ้ะ อื๊อ!”
ภามผวาเฮือกเมื่อร่างทั้งร่างโดนอุ้มขึ้นมานั่งคร่อมบนตัก จูบเริ่มรุนแรงขึ้นจนตาพร่า ในห้องครัวขนาดเล็กของคอนโดอบอวลด้วยกลิ่นหอมอ่อนๆของขนมปะปนด้วยเสียงหอบแผ่วเบา พวกเขาไม่รู้ว่าจูบกันมานานแค่ไหน ไม่รู้ว่าสัมผัสกันไปเท่าไหร่ สิ่งที่รับรู้มีเพียงแค่ไม่พอ
มันไม่เคยพอเลย..
“แฮ่ก” เด็กหนุ่มหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ ดวงตาปิดแน่นและสั่นไหวไปทั้งตัว
เหมือนจะตาย
ลิ้นร้อนลากจากปลายคางมาถึงลำคอกดจูบคลอเคลีย เสื้อยืดโดนถลกขึ้นตามแรงอารมณ์พร้อมสัมผัสจากมือใหญ่ที่ลูบไปตามผิว แตะยอดเล็กๆด้วยปลายนิ้วโป้งกดย้ำจนเจ้าของเสื้อต้องรีบตะครุบข้อมือซุกซนนั้นไว้
ภามปรือตาขึ้นเว้าวอนพี่ดีนให้หยุด โดยไม่รู้เลยว่าสายตาแบบนั้นยิ่งทำให้คนเห็นระงับอารมณ์ไม่อยู่ เด็กน้อยขมวดคิ้วแน่นหายใจหอบ เขาบีบข้อมือของคนรุกรานแล้วเม้มปากเมื่อรู้สึกว่าเสียงแปลกๆจะหลุดออกมา
“อึก”
ดีนกดจูบลงบนแผ่นอกเปลือยเปล่าจนขึ้นรอยแดงเรื่อ ความรู้สึกอยากเป็นเจ้าของ อยากครอบครอง อยากเอาน้องไว้กับตัวมันพุ่งสูงจนแทบไม่ไหว อยากกลืนกินลงไป เอาทุกสิ่งทุกอย่างมาเป็นของตัวเอง
ภามคือภามไม่ใช่อินทัช น้องเป็นของเขาเป็นของเขาเท่านั้น กรณ์ไม่มีสิทธิ์!!
“บ้าเอ้ย!” เขาสบถหงุดหงิด ดีนเงยหน้าขึ้นหลับตาตั้งสติ สองมือผละออกจากผิวลื่นมือเปลี่ยนมาดึงเสื้อคนในอ้อมแขนลง เขาค่อยๆมองสบดวงตาสั่นไหวของอีกฝ่าย เชื่อว่าต่อให้สานสัมพันธ์ไปจนจบภามก็จะไม่ต่อว่าอะไร แต่..มันต้องไม่ใช่ตอนที่เขายังสะบัดความรู้สึกของกรณ์ออกไปจากหัวไม่ได้
ต่างคนต่างจ้องตากัน ลมหายใจยังหอบสั่น ไม่มีใครขยับราวกับกลัวว่าถ้าขยับตัวมากไปกว่านี้มันจะกลายเป็นเชื้อเพลิงที่ลุกลามจนหยุดไม่อยู่ อารมณ์ของวัยรุ่นและความรักที่พุ่งพล่านก่อเป็นความใคร่ล่อลวงให้พวกเขาดำดิ่งสู่ความปรารถนา และมันคงจะหยุดไม่อยู่จริงๆ ถ้าไม่มีใครทำอะไร
“พี่ดีน”
เสียงของภามสั่นจนรู้สึกได้ เด็กหนุ่มดูเชิงอยู่พักใหญ่พอเห็นแววตาของคนพี่เริ่มสงบลงเขาก็สั่งทันที “อ้าปากครับ!”
ดีนที่ยังงงอ้าปากอย่างว่าง่าย พลันขนมจ่ามงกุฎก็โดนตักยัดใส่ปากแบบเต็มปากเต็มคำทันที
“อุ้บ!?”
“อร่อยไหม” ภามทำท่าจะป้อนถึงปากอีกถ้าเขาไม่ตอบ เจอวิธีนี้เข้าไปอารมณ์ปรารถนาก็มอดดับรวดเร็วราวกับโดนสาดน้ำ
ประธานชมรมว่ายน้ำพยักหน้าหงึกๆ เคี้ยวขนมไปด้วยกลั้นหัวเราะไปด้วยจนโดนน้องฟาดต้นแขนเต็มแรง เพราะคนขู่ยังนั่งบนตักแถมหน้าแดงจัดมือก็ถือช้อนขนมเป็นอาวุธ
สมกับเป็นภามจริงๆ
สามโมงเกือบครึ่งเลยเวลานัดมานิดหน่อย รถซีดานสีดำเคลื่อนตัวออกไปเมื่อมาส่งคนเสร็จเรียบร้อย ภามถือกล่องขนมพร้อมหนังสือเรียนดุ่มๆ เข้าไปในตัวบ้าน เขายิ้มร่าเมื่อเห็นกลุ่มเพื่อนเกือบสิบคนกำลังสุมหัวอยู่ที่ระเบียงบ้านที่ยื่นออกมาในสนามหญ้า
“มาเลยมึง” ทีมวิ่งเข้ามาคล้องคอเพื่อนซี้แล้วกึ่งลากให้เข้ามาในวงหนังสือ แน่นอนว่ากล่องขนมระเห็จไปอยู่ในมือเขาเรียบร้อยแล้วเช่นกัน
ทันทีที่ภามได้นั่งทุกสายตาในกลุ่มเพื่อนก็จ้องเป๋งมาทางเขา รอยยิ้มแสยะและท่าทางเหมือนตั้งท่าจะล้อทำเอาภามจะลุกหนี แต่ไอ้ทีมเพื่อนตัวดีก็ยืนค้ำหัวกดไหล่เอาไว้แน่น
“สารภาพ” มะนาวยื่นขวดน้ำจ่อแทนไมค์
“สารภาพอะไรเล่า” โวยวายแต่แก้มแดงนำไปก่อนแล้ว
“ก็เรื่องที่พี่ดีนรับโทรศัพท์มึงไง จุ๊ๆ เช้าขนาดนั้นอย่าบอกว่าไม่ได้ค้าง” ทีมยิ้มพร้อมดวงตาเป็นประกาย เพื่อนๆในกลุ่มพยักหน้าแทบจะพร้อมกัน เรื่องของภามกับประธานชมรมว่ายน้ำดังขนาดนั้นลองมีโอกาสรู้เรื่องอินไซด์ใครจะไม่อยากฟัง
ภามกลอกตา “เออ ค้าง!! ก็ปกติป่ะวะ มาค้างเฉยๆ” พยายามดึงมือทีมออกจากไหล่
“ถ้านายกับพี่เขาไม่ได้เป็นแฟนกันก็คงไม่คิดอะไรหรอก” หนึ่งในกลุ่มเพื่อนถามบ้าง และนั่นทำให้คนโดนถามแดงเถือกไปถึงคอ
“ชิบหาย นี่โดนกินไปแล้วใช่ไหม” ทีมรีบจับเพื่อนพลิกซ้ายพลิกขวาแล้วถลกเสื้อยืดอีกฝ่ายขึ้น แต่ยังไม่ทันได้เห็นอะไรชัดฝ่ามือคนทำขนมก็ฟาดหัวป๊าบเต็มแรง
“โดนกินบ้าอะไร!! โว๊ะ!! ขนมนี่ไม่ต้องกงต้องกินแล้ว!” ภามคว้าตัวประกันมาถือทำท่าจะไม่ให้กินจริงๆ เพื่อนๆที่แสนดีรีบกราบกรานขอโทษกันยกใหญ่ จะโดนงอนยังไงก็ได้ แต่ไม่ให้กินขนมฝีมือภามไม่ได้เด็ดขาด
ดีนกลับมาถึงบ้านในเวลาไม่นาน เขาหิ้วกล่องขนมสองกล่องเดินเข้าไปในบ้าน ความน่ารักของภามอีกอย่างคือไม่ว่าทำของกินอะไรก็ตาม ภามต้องแยกเฉพาะของเขาไว้ให้เสมอ
เขาหัวเราะเบาๆ และเมื่อก้าวเข้าสู่ห้องนั่งเล่นที่น้องๆ นั่งอยู่ พายุลูกน้อยก็พุ่งเข้าใส่เต็มรักจนเกือบล้ม
“พี่ดีน!! เมื่อคืนไม่กลับบ้านไปค้างห้องภามทำไมไม่บอก!!” เดลกอดเอวพี่ชายแน่นโวยวายใส่
ดีนลูบหัวน้องสาวหากมองเลยไปด้านหลังก็เจอน้องชายยักคิ้วส่งสายตากรุ้มกริ่มมาให้ คนเป็นพี่จะด่าก็ทำได้ไม่เต็มปากเพราะเมื่อเช้าเขาเกือบรังแกภามไปจริงๆ
“โทษที พอดีมันดึกมากแล้ว เอ้าขนม” เขายื่นกล่องพลาสติกที่มีขนมเรียงรายสวยเป็นของปิดปาก
“อุ้ย ห่อด้วยอะไรเนี่ยสีชมพูน่ารักจัง” เดลรีบเอาไปโชว์พี่ชายอีกคน ทั้งสองคนรีบถ่ายรูปอัพลงโซเชียลตื่นตาตื่นใจหลังจากพี่คนโตอธิบายว่ามันคืออะไร
จ่ามงกุฎส่งกลิ่นหอมระเรื่อของกลีบบัว เนื้อเนียนนุ่มเพลินปาก แน่นอนว่าทุกอย่างย่อมหมดอย่างรวดเร็ว เหลือแต่กลีบบัวสีอ่อนที่เด็กสาวไม่กล้าทิ้งได้แต่มองอย่างเสียดาย
ดีนนั่งเอนหลังอยู่ที่โซฟามองน้องสองคนคุยกันอารมณ์ดี พลันประโยคเมื่อวานของพี่ศิลป์ก็วนกลับมาในความคิดอีกครั้ง
อินทัชคือน้าชายของแม่...
“พ่อกับแม่จะกลับมาเมื่อไหร่” เขาเอ่ยขึ้นลอยๆ แต่ทำให้น้องสองคนหันมามองอย่างงุนงง เพราะปกติแล้วพี่ชายของพวกเขาไม่ค่อยสนใจเรื่องวันกลับของคุณพ่อคุณแม่สักเท่าไหร่
“ปลายปี ไม่ก็ช่วงปีใหม่ค่ะ เห็นว่าหาตั๋วอยู่ น่าจะมาไม่ทันพี่แข่งว่ายน้ำหลังสอบ” เดลทำท่าเสียดาย เธออยากให้พ่อกับแม่ได้เห็นพี่ดีนตอนแข่งว่ายน้ำจริงๆ เพราะมันเท่มาก
ดีนเดาะลิ้นแล้วขมวดคิ้วเล็กน้อย
“ดอนกับเดล เคยเจอคุณยายไหม”
“เอ๊ะ” คราวนี้เดลหลุดอุทานเสียงดัง หญิงสาวเหลือบมองพี่ดอนที่ตอนนี้เด้งตัวนั่งหลังตรงด้วยความตกใจ
พี่คนโตของบ้านวงศ์เนตรถอนใจ เขาไม่เคยถามเรื่องคุณยายมาก่อนไม่แปลกหรอกที่น้องจะตกใจกันขนาดนั้น
“พี่..ไม่ได้เกลียดคุณยายหรอกเหรอ” ดอนที่อยู่อีกฟากของโซฟาขยับตัวมาใกล้ๆ
“เอามาจากไหน? พี่เกลียดคุณยายซะที่ไหนกัน” เขาทำตาดุใส่จนน้องหัวหดยิ้มแหย
“ก็พ่อบอกว่าคุณย่าไม่ชอบแม่แล้วก็เกลียดทางบ้านคุณยายมาก เลยคิดว่าพี่น่าจะเกลียด..” ดอนรีบแก้ตัวซึ่งคนฟังได้แต่พยักหน้าแกนๆ
“คุณย่าไม่เคยสอนให้พี่เกลียดใคร แล้วตกลงเคยเจอคุณยายไหม” สามปีที่ผ่านมาตั้งแต่ย้ายเข้าบ้านวงศ์เนตรเต็มตัว ดีนไม่เคยเจอคุณยายสักครั้ง ถึงขนาดที่ไม่เคยมีคำว่ายายหลุดออกมาให้เขาได้ยินด้วยซ้ำ
ทั้งน้องสาวน้องชายอ้อมแอ้มลังเล ก่อนที่เดลจะเป็นฝ่ายเอ่ยปากก่อน
“พวกเราไปหาคุณยายบ่อยๆค่ะ แต่ไม่ได้บอกพี่” กระแซะเข้าหาพี่ดอนไว้เป็นหลัก “กลัวว่าพี่ดีนจะไม่ชอบ ตะ แต่คุณยายก็ถามถึงพี่นะคะว่าสบายดีไหม หนูเอารูปถ่ายให้คุณยายดูบ่อยๆ”
ดีนหลุบตาลงมองมือตัวเองที่กำแน่น ในความทรงจำเลือนลางของกรณ์มีพี่สาวของอินอยู่บ้างแต่ไม่มากนัก
พี่อันทิกา หญิงสาวรูปร่างผอมบางที่มักมีรอยยิ้มจางๆ ติดริมฝีปาก ผมยาวเหยียดตรงสีดำสนิทและดวงตาสุกใสเหมือนน้องชายราวกับถอดกันมา
“พี่อยากเจอ”
ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นแล้วหันไปสบตากับน้องๆ
“พี่อยากเจอคุณยาย วันนี้เลยยิ่งดีพาไปได้ไหม”
ดอนและเดลเบิกตากว้างงุนงง พวกเขาไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ท่าทางจริงจังบอกได้ว่าพี่ชายพวกเขาไม่ล้อเล่นและท่าทางมันจะสำคัญมากพอจนทำให้พี่ดีนต้องการจะเจอวันนี้
“รอแป้บนะ” ดอนรีบกดโทรศัพท์ เขาคุยกับใครสักคนที่ปลายสายด้วยน้ำเสียงจริงจังก่อนจะยิ้มกว้างแล้วหันมายิ้มให้พี่ชาย
“ยายอยู่บ้านพอดี บ้านยายอยู่ไม่ไกลมากไปกันเลยไหม”
ดีนพยักหน้า เขาลุกพรวดคว้าข้าวของพร้อมๆกับน้องที่ถึงจะงงแต่ก็รีบลุกตามพี่ชาย
สิ่งที่เขาอยากทำ
สิ่งที่กรณ์อยากทำ
แด่พี่สาวที่สูญเสียน้องชายคนสำคัญ
....
....
ผมอยากไปขอโทษคุณด้วยตัวของผมเอง
------------
Talk
วันนี้ไม่มีภาพประกอบเพราะคนวาดป่วยค่ะ ^^; จับไข้ไปเสียแล้วรักษาสุขภาพกันด้วยนะคะ
ขนมจ่ามงกุฎของจริงหาแทบไม่ได้แล้วค่ะ เคยเห็นในรูปแว้บๆ เป็นสีขาวเหมือนกาละแม ตากแดดแล้วจะกรอบนอกนุ่มใน เห็นว่าสูตรโบราณของแท้จะโรยด้วยแป้งทอดตัดเป็นชิ้นเล็กๆ นั่นก็ยากไป 555
ในบทนี้ไม่ได้มีอะไรพีคเป็นพิเศษ แต่เป็นโมเม้นท์เรื่อยๆของสองคน ภามที่กล้าเถียงพี่ดีนหนักขึ้นและพี่ดีนที่มือไวขึ้น (ฮา) ตอนนี้พี่ดีนเป็นคนที่รู้เรื่องราวเยอะและอึดอัดใจเพราะมันรบกวนชีวิต อยากให้มันจบในขณะที่ภามไม่อยากรับรู้และพร้อมที่จะปล่อยเรื่องคาราคาซังเอาไว้แบบนั้น ซึ่งก็อาจจะเป็นกลไกป้องกันตัวเองจากจิตใต้สำนึกก็ได้ เราก็ต้องดูกันไปค่ะ
เห็นว่าสอบกันเสร็จบ้างแล้ว เกทAนะคะเด็กๆ
-
เจิมก่อน คนแรกกก :mew1:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
อยากกินจ่ามงกุฎ
-
อืมๆ เราก็เข้าใจนะที่ภามอาจจะไม่อยากรู้
แต่ตอนหน้าต้องลุ้นนนนน ไปหาคุณยายพี่ดีนกัน
-
ขนมน่ากินอีกแล้วววว
อดีตอาจก้าวผ่านไม่พ้น
แต่ขอให้พี่ดีนกับน้องภาม
มีปัจจุบันที่มีความสุข
-
ตื่นเต้นอีกแล้ว
-
ความพิเศษทุกตอนอยู่ที่ขนม
-
กรี๊ดดอดดดดดด
-
อยากกินจ่ามงกุฎ
-
วิธีปราบอิพี่ดีนของน้องน่ารักจังเลยลูกกกกกก
หวั่นใจอีกแล้วววววว จบแบบจะมีดราม่าอีกแล้ววววว ทำใจอีกแล้วววววว
เอออออออ เพิ่งรู้ว่า จ่ามงกุฏที่รู้จักคือไม่ใช่ คือพิมพ์ผิดนิ ผิดยาวมาจนถึงทุกวันนี้เลย
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อยากกิน ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ยิ่งห่อดอกบัวด้วย น่าจะยิ่งน่ากินมากขึ้นแน่อะ
-
จะได้เจอคุณยายแล้วววว :hao5:
รอค่าาาา
-
โอ้ยยย อยากอ่านตอนหน้าใจจิขาดดด
-
รอพี่ดีนไปเจอคุณยาย
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ขอให้ก้าวผ่านมันไปได้นะทั้งสองคน
-
เศร้ารอเลย คุณยายจะว่ายังไงน้า
-
ดีงามมากๆ รอตอนต่อไปนะคะ^^
-
คือสิ่งที่ภามคิดมันก็ถูกต้องนะ แต่สิ่งที่ดีนรับรู้มันก็ไม่ผิด
-
เราว่าสิ่งที่ภามกำลังทำอยู่ตอนนี้คิดได้สองอย่างค่ะ
ไม่เป็นผู้ใหญ่มากพอที่จะปล่อยทุกอย่างไปจริงๆ ก็เด็กเกินกว่าจะกล้าเผชิญหน้าความจริง
เราเอาตัวเองเป็นเกณฑ์นะคะ ลองคิดเล่นๆถ้าเป็นเราเอง มีความทรงจำของชาติก่อนอยู่ แล้วมันลึกซึ้งขนาดนี้
เป็นเราจะพุ่งเข้าใส่แน่ๆแหละ ยังไงก็ให้มันจบไป ไม่ให้ค้างคา อะไรที่พอจะสืบจนรู้ได้ก็จะรู้ให้ได้ ถึงจะเศร้าหรือเจ็บ
แต่มันก็น่าจะดีกว่าอยู่โดยความไม่รู้หรือคลางแคลงใจนะ ที่ภามเลือกเลยอาจจะเป็นแค่การหนี กลัวตัวเองจะเศร้า เลยไม่รู้ดีกว่า
หรือถ้าภามเป็นผู้ใหญ่มากกว่าเรา คือทำตามประโยคนี้ได้จริง
(หากความทรงจำเก่าๆ ...กลับมาเยือนอีกครั้ง จะขอเลือกจดจำแค่เพียงสิ่งดีๆ เพื่อวันพรุ่งนี้จะมีแต่จิตใจที่งดงาม)
อันนี้นับถือมากค่ะ 55555555 ซึ่งเราก็เชื่อว่าคนที่เป็นผู้ใหญ่กว่าเราเค้าทำแบบนี้ได้จริงๆนะ
แล้วมันก็เป็นสิ่งที่ดีกว่าด้วยแหละถ้าทำได้ บางอย่างรู้แล้วไม่มีประโยชน์ก็ไม่ต้องรู้ดีกว่าจริงๆนั่นแหละ
รอติดตามตอนต่อไปนะคะ ชอบเรื่องนี้มากกกกกกกก หวีดแรงมากตอนเห็นว่าอัพแล้ว T ____ T #น้ำตาจะไหล
อ่านตอนเก่าๆซ้ำรอไปสามรอบแล้วค่ะ หลงน้องภาม ติ่งพี่ดีน 55555555555
ชอบแก๊งเพื่อนๆด้วย น่ารัก
ลุ้นว่าเจอคุณยายแล้วจะเป็นยังไงนะคะ ><
-
ตั้งแต่ต้นตอน อ่านไปแทบจะเอามือขูดที่นอนไป น่าร้าก :katai2-1: แต่พอจะปิดตอนเท่านั้นแหละ หน่วงมาเลย
ขอบคุณค่ะ เขียนดีจังเลย
-
ขอให้อย่ามาม่าเลยน้า ชาติก่อนก็มาม่าหนักมากแล้ว T-T
-
อยากจะกลืนกินเธอทั่งตัว ไม่อยากเหลือไว้ให้ใครได้กลิ่น อิอิ พี่ดีนนนน ลวนลามน้องภามอะ :-[
ขอบคุณสำหรับความรู้เรื่องขนม อายุเลย 30 มาแล้ว พึ่งรู้ความจริงว่าเรัยกชื่อขนมผิดมาตลอด
-
หวานอีกแล้ววว
-
:pig4: :pig4:
-
:hao5: เศร้าจัง
-
น่ากินกว่าขนมก็น้องภามนี่ล่ะค่ะ งื้อออ น่ารัก
ขอบคุณค่ะ
-
มีความสุขแต่ยังไม่สุด พี่ดีนเจอคุณยายเร็วๆ นะ
-
คุณยายอันจะเชื่อไหมนะ ลุ้นมากๆ เลยค่ะ ฮือออ ขอบคุณคนเขียนสำหรับนิยายนะคะ รอตอนต่อไปค่ะ
-
อ่านทีไรอบอุ่นใจทุกที
อ่านทีไร คิดว่าเมื่อไร่พี่ดีนน้องภามจะมี nc ซะที
รอๆฉากนี้มานานมากแล้ว อิอิ
-
:katai2-1: :katai2-1:
อีกนิด น้ำตาร่วงอ่ะ
:mew2: :mew2:
-
รออ่านต่อ ๆ
-
พี่ดีนนน รักกกก
ชอบที่พี่ดีนไม่ถลำลึกถ้ายังตัดความรู้สึกของกรณ์ออกไปไท่ได้
ปรบมือสิคะ รออะไร น้องภามน่ารักจริงๆ หลงงงง
มีน้องชายแบบนี้คงหวงแย่แน่ 555
-
ขอให้ทุกอย่างผ่านไปด้วยดีนะคะ โฮ้...อย่างลุ้นมากกกกกกก
-
อ๊ายยย มาต่อแล้วววววๆๆๆ ไม่ต้องรู้ก้ได้เรื่องของอดีต มีความสุขกับปัจจุบันดีที่สุด
-
อดีตคืออดีตที่จบไปแล้ว
ถ้ายังยึดติดอยู่กับความรู้สึกผิดในอดีต
ปัจจุบันคงหาความสุขได้ยาก
หวานปนหน่วง
ชอบฉากรับโทรศัพท์ของน้องกับพี่ดีน สลับกันรับอย่างฮา 55555555
-
รออ่านตอนพี่สาวอินรู้เรื่องกรณ์กับอินจากหลานนี่ล่ะคับ
-
สนุกมากรอตอนต่อไปคะ
-
ครัวคุณต๋อย เคยเอามาออกน้า ขนมจ่ามงกุฏ
พี่ดีนนี่ใจร้อนเหมือนคนอ่านเลย....ย อยากอ่านต่อไปแล้ว
-
มีให้ลุ้นทุกตอน
-
ตามทันแล้ววว :กอด1:
อ่านแล้วติดมาก ชอบบบบ :hao7:
-
หวานอีกแล้วพี่ดีน ขนมจืดไปเลยจร้า
-
เริ่มคลาย :katai1:
-
อ่านเรื่องนี้ถึงแม้จะหน่วง้าง แต่มันอวลด้วยความอบอุ่น
มีกลิ่นขนมติดปากจมูก มีความหวานติดปลายลิ้น (พี่ดีน)นะน่ะ
ดีงามมาก อ่านแล้วฟินทั้งทางพี่ดีนที่หื่นขึ้น(มาก) แต่คงกับน้องภามคนเดียว
และความละมุนอุ่นซาบของน้องภามที่มีวิธีปราบเสืิร้ายด้วยขนมเสียอยู่หมัด
ความดีงามของเรื่องคือขนม แต่ก็ทำร้ายเค้ามากกก หิวตอนเที่ยงคืน อยากกินหนมมันใช่เรอะ
ภามมารับผิดชอบเลยนะ
พี่ดีน อย่ายึดติดกับอดีต
คนในดวอดีตก็คืออดีต ถึงแม้จะมีผลกับปัจจุบันบ้าง
แต่ตอนนี้มีภามอยู่ใกล้ๆ มันต้องดีแน่นอนค่ะ
กลไกป้งกันตัวของภามดีนะ เราชอบที่ไม่ยึดกับอดีต
ถ้ามันแย่ก็แค่ไม่ต้องรู้ไม่ต้องจำ
ดีมากๆอ่านซ้ำได้เรื่อยๆเลยค่ะ ชอบบบบ
-
เคลียร์ให้จบอย่าให้ค้างคาค่ะพี่ดีน
จะได้ฟัดน้องได้เต็มที่
:hao7:
-
เห้ออออ
-
มันดีมากกกก
ไปขอโทษกับเรื่องราวในอดีต
และอยากให้พี่ดีนมีความสุขกับปัจจุบันด้วยค่ะ
ปล.เอาตอนหน้ามาเลยได้ไหมคะ อยากอ่านแล้วววววว
-
ขำภามเวลาอยู่กับเพื่อนๆ ถูกรุมแกล้งตลอด :hao3:
-
พี่ดีนละเมียดละไมในการชิมมาก :hao6:
-
:pig4:
-
:pig4: :pig4:
ทำไมภามน่ารักขนาดนี้
อยากได้ๆ
-
รอดีนไปเจอคุณยาย
รอกรณ์ไปขอโทษพี่อัน
-
หวานปนเศร้า
-
ค่อยๆเคลียร์ไป คนเกี่ยวข้องมันก็เยอะอะนะ จะได้จับน้องฟัดอย่างไม่ติดอะไร ทั้งหวานทั้งซึ้งงง #ดีนภาม รอไปเคลียร์กับใครหลายคนตอนหน้าค่ะ
-
:mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
-
:call:
-
ทำไมมีความละมุนนนขนาดนี้ :ling1:
รอตอนต่อไปนะคะ :กอด1:
-
พี่ดีนจะไปหาคุณยายแล้ว :mew1:
-
ฮืออออออ เพิ่งจะมาตามอ่าน เรื่องนี้ดีงามมากค่ะ อ่านรวดเดียวเลย รอตอนต่อไปนะคะ :mew1:
-
ติดตามน้าา ตามมาจากกระทู้นิยายแนะนำ สนุกค่ะ รอตอนต่อไปป :katai2-1:
-
ดีต่อใจจริง ๆ
-
อ่านไปก็แอบสงสาร. อดีตชั่งมัน ปัจจุบันสำคัญที่สุด แค่พี่ดีนดูแลน้องภามดีที่สุด รักกันมากๆแค่นี้ก็แฮปปี้แล้วเน่อออ. รักเรื่องนี้ รักดีนภามมากค้าาา :mew1: :กอด1: :L1:
-
อ่านไปก็หิวไป จะได้เจอพี่อันแล้วววว :m17:
-
จะได้เจอคุณยายแล้วววว
น้องภามเกือบโดนกิน 5555
-
พี่ดีนคนบ้า! ไม่ยอมสานต่อให้จบ ชิชะ
-
รอตอนหน้าค่ะ
-
เรื่องสนุกมากเลยค่ะ เนื้อเรื่องปัจจุบันละมุน น่ารัก เราชอบน้องภามมากเลย ฮรืออ อยากบีบแก้มน้องงง แต่มันมีความหน่วงๆของอดีตอะ อ่านตอนตี2ไปขนลุกไปอะ 5555555555555 ชอบภาพประกอบและการบรรยายฉากทำขนมด้วย เราอ่านไปยิ้มไปอะ ขนาดอ่านฉากทำขนมเรายังว่าขนมมันน่ารักอะ 5555555555 ตามนะคะ ฮรืออออ :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
:mew1: :katai5:
-
งือออ อยากอ่ายต่อแล้ววว
เป็นนิยายที่อ่านแล้วอบอุ่นหัวใจจังค่ะ
อ่านแล้วน้ำตาคลอตลอด ตื้นตันในความรักของทั้งคู่
สู้ๆค่ะ
-
:L2: :L2: :L2: :L2:
-
อีกนิดเดียวพี่ดีนก็จะได้กินน้อง
โธ่ อีกนิดเดียววววววววววววววว
อยากอ่านตอนต่อไปแล้วค่า
-
อยากอ่านต่อแล้วอ่ะ :hao7: สนุกมากเลย
-
ตามรอยคุณ Alternative เข้ามาเสพความน่ารักของพี่ดีนน้องภาม
รออ่านนะคะ ^^ อยากรู้ว่าพี่ดีนจะก้าวข้ามความรู้สึกผิดไปได้ยังไง
-
อยากจะบอกว่ามารออยู่ทุกวันเลย
-
:mew4: :mew4: ทั้งซึ้งทั้งเศร้า
-
โอ้ย ชั้นอยากอ่านต่อ เป็นนิยายที่ดีมาก ทำไมพึ่งมาเจอ เอาจริงๆก็แอบหลอน แต่ก็เศร้า ชั้นร้องไห้ด้วย ฮืออออ ดีมาก รอตอนต่อไปนะคะ
-
ฝ่ายดีนรู้อดีตแล้ว
แล้วฝ่ายภามละเป็นลูกหลานของทางดีนในอดีตไหมหรือเป็นคนนอก
โอ้ยยย รีบมาต่อเถอะครับ อดใจรอไม่ไหวแล้ว
-
จับจองพืันที่รออออออออออ :mew1: :mew1:
-
สนุกกกกกกก
-
ไม่กล้าเข้ามาอ่านเพราะกลัวค้าง ลุ้นจังเลย
สุดท้ายก็มาอ่านจนได้ :z3: รอตอนต่อไปนะคะ คนเขียนสู้ๆ
-
อยากอ่านตอนหน้าต่อ :katai1:
ลุ้นมากบอกเลย
-
:pig4: :pig4: :pig4:ดีนจะไปเจอพี่สาของภามชาติที่แล้วแล้วจะเกิดดราม่าเล็กๆไหมนะรออ่านนะคราฟฟ :pig4: :pig4: :pig4:
-
รอๆๆๆๆๆ จ้า คิดถึงแล้วนะ น้องภามคนน่ารัก
-
จ่ามงกุฎแบบโบราณไม่เคยเห็นเลย อยากเห็น อยากลองได้กินดูซักครั้งจัง
พี่ดีนอดีตมีไว้เป็นบทเรียนไม่ให้ทำผิดแบบเดิมๆ นะคะ อย่าไปยึดติดกับมันมากจนเกินไปนะคะ
เราเข้าใจว่าพี่รู้สึกผิดแต่นั่นไม่ใช่ตัวพี่ในตอนนี้นะคะ อย่ารู้สึกผิดให้มากจนไม่มีความสุขล่ะคะ
-
เป็นนิยายแนวที่เราชอบมากㅠㅠ มันฟีลกู๊ดแบบสีเทา ชอบความสัมพันธของตัวละคร คือมันค่อยๆเป็นค่อยๆไปทำให้น่าติดตาม ฮือ ที่สำคัญคือ น้องภามเป็นเคะที่ดูน่าปกป้องจริงๆ คือนิสัยไม่ได้ผญ.จ๋าชอบตรงนี้ ตอนแรกเดาไว้ว่าน่าจะมีม่าแบบ นี่คือภามไม่ใช่อินนะ แบบสับสนในอดีตชาติว่าตกลงรักใครกันแน่ สรุปคือไม่ใช่ ซึ่งดีแล้ว อดีตก็คืออดีตเราแก้ไขอะไรไม่ได้ อย่างที่ภามบอกแหละ ชอบความคิดภามในตอนล่าสุดนะ มันมองได้สองอย่างคือ "กลัว" ที่จะรู้ความจริง นี่คิดว่าน้องกลัวนะ คือพยายามคิดแง่ดีเข้าไว้ดีกว่ารู้ความจริงแล้วทำให้รู้สึกไม่ดีอ่ะ มันก็ไม่ผิดที่เราจะเลือกจำแต่สิ่งที่ดี ดูจากทรงแล้ว.. ยังไงน้องก็น่าจะรู้อยู่ดี พี่ดีนเหมือนพยายามจะผลักความเป็นกรณ์ออกไปให้ได้ ไม่อยากให้พี่เค้าจมอยู่กับอดีตนะ อีกใจก็อยากให้มีม่าหน่วงๆพอให้บีบหัวใจเล่นนิดๆเหมือนกัน55 รอดูต่อไปค่ะ นี่ถ้าแบบมีบทประมาณว่า ภามกับอินมาเจอกันในความฝันจะพีคมากก แบบ ฉันไม่ใช่นาย แล้วนายก็ไม่ใช่ฉัน อะไรแบบนี้5555 รอติดตามค่ะ ชอบเรื่องนี้มากจริงๆอยากให้มียาวๆสัก40-50ตอน(?) ยาวไปมั้ย55555 เรื่องแรร์ๆแบบนี้ไม่อยากให้จบเร็วอะ อยากอ่านไปเรื่อยๆเลยย เป็นกำลังใจให้ไรท์นะคะ ูสู้ๆ^^
-
:o8: :-[ :impress2:
ชอบตอนสวีต
หวานวี้ดวิ้วมาก
-
อยากให้พาภามไปด้วย
-
จะไปหาคุณยายแล้ว ลุ้นมาก *0*
-
อยากอ่านต่อแล้วววววว
-
CH 19 ขอบคุณ
เมื่อเข็มเวลาเปลี่ยนเป็นห้าโมงเย็น บรรดาเด็กปี1ที่กำลังสุมหัวกันย้ายหนียุงจากระเบียงหน้าบ้านเป็นห้องรับแขก พวกเขาดันโซฟาไปหลบอยู่อีกทางเพื่อเคลียร์พื้นที่ให้ทุกคนได้ใช้ บ้างกลิ้งเกลือกอ่านหนังสือ บ้างขอนอนงีบ บ้างพักครึ่งเล่นโทรศัพท์
ภามเองก็เป็นอย่างหลัง เขาเพิ่งวางชีทเรียนแล้วหยิบมือถือขึ้นมากดส่งข้อความหาคนที่เพิ่งแยกกันมาได้ไม่นาน
“แหนะ ทำไร” มะนาวกระแซะพยายามแอบดูแต่ก็โดนหมอนอิงใบโตปาปิดหน้า
“เพิ่งผ่านไปยังไม่สองชั่วโมงดีเลย ต้องส่งข้อความหากันด้วย” ทีมเบียดอีกข้างทำตาแพรวพราวจนภามอยากเอานิ้วจิ้มตาแตก
“แค่รู้สึกเป็นห่วง” เด็กหนุ่มหน้านิ่ว เขาพิมพ์แล้วลบหลายรอบ สุดท้ายก็ส่งไปแค่คำสั้นๆ
“มีอะไรรึเปล่า” มะนาวจับแขนเพื่อน พอเห็นสีหน้ากังวลใจก็พลอยกังวลไปอีกคน
“เปล่าๆ เราคงคิดมากไปเอง”ภามหันไปยิ้มให้พลางถอนใจ มือข้างหนึ่งลูบอกตัวเองเบาๆ
ไม่รู้ทำไมถึงกังวลชอบกล
#Ph@m# : สู้ๆครับ
ดีนยิ้มกับข้อความจากน้อง สงสัยจะพูดถึงเรื่องสอบเพราะเขาเองก็ต้องอ่านหนังสือหนักเหมือนกัน ชายหนุ่มทำท่าจะส่งข้อความตอบกลับแต่ก็ต้องล้มพับเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋าเมื่อรถเลี้ยวเข้าประตูบ้านหลังหนึ่ง
เพียงแค่เห็นชายคาร่างกายของเขาก็เย็นวาบไปทั้งตัว
ดวงตาสีเทาอมเขียวเบิกกว้างความทรงจำบางอย่างพรั่งพรู ถึงจะเก่าและเปลี่ยนแปลงไปบ้างแต่ก็แทบไม่ต่างไปจากเดิม
----
“พี่ส่งแค่หน้าบ้านก็พอ”
“แน่ใจนะ ให้เข้าไปไหว้ผู้ใหญ่ไหม”
“อย่าเลย..” อินส่ายหัว
“งั้น...ฝันดี” ก้มลงจูบหน้าผากเบาๆ อินเองก็ตอบรับด้วยการจูบที่ปลายคางเขา
“กลับดีๆนะครับ”
ร่างของอินทัชเดินหายเข้าไปในบ้านปูนสองชั้นสีขาว หน้าต่างบานเกล็ดสีเขียวอมฟ้าเปิดระบายอากาศเอาไว้ทั่วบ้าน หลังคาปั้นหยาติดไม้ฉลุหยดน้ำตามชายคา ลายละเอียดประณีตเห็นได้ชัดว่าเป็นบ้านเก่าที่สืบทอดกันมา
สวยงาม...แต่เยือกเย็น
สงบ...แต่ไม่ต้อนรับคนแปลกหน้า
-----
“พี่ดีน”
ชายหนุ่มสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อน้องสาวกับน้องชายพากันสะกิดให้เขาลงจากรถ ดีนแค่นยิ้มกับตัวเองที่เกิดอาการหวั่นไหวขึ้นมา ความรู้สึกของกรณ์ต่อบ้านหลังนี้ค่อนข้างรุนแรงในทางที่ไม่ค่อยดีนัก
หน้าบ้านมีหญิงสาววัยกลางคนยืนต้อนรับอยู่ เดาได้ว่าน่าจะเป็นแม่บ้าน เธอทักทายดอนกับเดลอย่างคุ้นเคยแต่ดูทำตัวไม่ค่อยถูกเมื่อหันมาเจอหลานชายคนโตของเจ้าของบ้าน ทั้งสามคนเดินตามแม่บ้านเข้าไปด้านใน การตกแต่งเรียบง่ายของน้อยชิ้น เฟอร์นิเจอร์และพื้นบ้านส่วนมากเป็นของเก่าทำจากไม้เนื้อดี ดีนมองไปรอบๆ อย่างสนใจจนกระทั่งพวกเขาเดินผ่านบานเฟี้ยมที่กั้นห้องเอาไว้ครึ่งหนึ่ง ภาพตรงหน้าทำให้ชายหนุ่มรู้สึกพร่ามัวไปอึดใจ
ที่ห้องนั่งเล่นริมสวน มีร่างผอมบางสวมแว่นสายตานั่งเอนหลังอ่านหนังสืออยู่เงียบๆ ผมที่เคยดำยาวเหยียดตรงตอนนี้แซมไปด้วยสีขาวตัดสั้นเพื่อการดูแลรักษาที่สะดวก ใบหน้ามีริ้วรอยตามวัยแต่ก็เห็นได้ชัดว่าอายุน่าจะเกิน60มาได้ไม่เท่าไหร่
“คุณยาย” เดลวิ่งทั่กๆเข้าไปกอด คุณยายวางหนังสือลงอย่างตกใจก่อนจะยิ้มกว้างกอดหลานสาวอย่างเอ็นดู ทั้งคู่หอมแก้มกันจนดอนเดินเข้าไปหอมแก้มบ้างด้วยความอิจฉา
“นึกยังไงถึงมาหายาย หืม”
“มีแขกพิเศษเขาอยากมาหายายครับ” ดอนยักคิ้วแล้วพยักพเยิดหน้าไปทางประตู ทำให้ยายต้องหันไปมองตาม
ร่างสูงใหญ่ผิวสีแทนยืนนิ่ง ดวงตาสีเทาอมเขียวจ้องมองตรงมาไม่ละสายตา ใบหน้าคมคายดูสับสนลังเลเหมือนไม่รู้จะทำตัวอย่างไรดี หญิงชราเบิกตากว้างเธอยกมือขึ้นทาบอกแล้วหันมามองหลานที่อยู่ข้างๆ ทั้งดอนและเดลยิ้มกว้างพยักหน้าเพื่อย้ำกับคุณยายว่าเป็นดังที่คิด
ดีนมองผู้หญิงที่เขาตั้งใจมาหาหัวใจเต้นแรง ถึงจะจำหน้าได้ไม่ชัดนักแต่ทว่าดวงตาคู่นั้น
แวววาว ใคร่รู้ เหมือนกับอิน..
“ดีน...” เสียงสั่นเครือดังแผ่วจากผู้เป็นยาย
“ดีน...ดีนใช่ไหม” หญิงชราร้องเรียกซ้ำๆ พร้อมกับสองมือที่กางออกมายังหลานชายคนโต ใบหน้าของคุณยายกำลังชื้นด้วยน้ำตา
ดีนก้าวพรวดไม่กี่ก้าวก็ถึงตัว เขาก้มลงสวมกอดร่างผอมบอบบางเอาไว้แนบแน่น ลูบแผ่นหลังที่สั่นสะท้านปลอบโยน
“มาหายายแล้วเหรอลูก” สองมือกอดลูบหลานด้วยความคะนึงหา “ คิดถึง คิดถึงเหลือเกิน” ขยับตัวออกลูบหน้าลูบตาหลานชายที่ไม่ได้เจอตัวจริงมาสิบกว่าปี “โตขนาดนี้แล้ว..” เสียงพูดปนสะอื้นเสียดแทงหัวใจคนฟัง
ดีนขบกรามแน่นอดกลั้นความเศร้าที่เต็มอก เขาขยับตัวเองออกแล้วนั่งลงกับพื้นก่อนจะก้มลงกราบเท้าคุณยายเนิ่นนาน
“ผมขอโทษ...ขอโทษที่ไม่ได้มาหาเลย”
ชายหนุ่มจับข้อเท้าเล็กๆ เอาไว้ สัมผัสของความชรายิ่งทำให้ร้อนผ่าวที่ขอบตา แล้วความอดทนทุกอย่างก็แทบพังทลายเมื่อมือของคุณยายลูบหัวของเขาอย่างอ่อนโยน
“ไม่เป็นไรลูก....ไม่เป็นไร” น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าพรั่งพรู ผู้เป็นยายสัมผัสหลานชายด้วยมือสั่นเทา
ห้องนั่งเล่นตอนนี้เหลือเพียงความเงียบและเสียงสะอื้น หญิงชราเจ้าของบ้านเช็ดน้ำตาจนผ้าเช็ดหน้าชุ่มไปหมด เธอยังคงลูบศีรษะหลานชายซ้ำๆ ในขณะที่เด็กสาวหันไปกอดพี่ชายแล้วร้องไห้ออกมา ดอนกล้ำกลืนความเศร้าพยายามเบือนหน้าไปทางอื่นเพื่อซ่อนตาแดงๆของตัวเอง
“ยายเข้าใจ ยายไม่โกรธ” เธอเอื้อมมือเช็ดน้ำตาที่ขอบตาหลานชายแล้วยิ้มให้ และนั่นยิ่งทำให้หัวใจของกรณ์ที่อยู่ข้างในสั่นไหวทรมาน
ขอโทษ ขอโทษ ผมขอโทษพี่อัน
ดีนมองยายด้วยความสับสน แล้วเขาจะบอกยังไง แล้วเขาจะทำยังไง เขาจะทำลายหัวใจผู้หญิงคนนี้ซ้ำอีกครั้งอย่างนั้นหรือ
สู้ๆนะครับ
ข้อความในมือถือแวบขึ้นมาพร้อมรอยยิ้มสดใสละลายความกังวลใจเขาช้าๆ
ไม่เป็นไร...
“ผมมีเรื่องคุยกับคุณยายเยอะมาก” ดีนจับมือของคุณยายเอาไว้แน่น
“ยายก็มีเรื่องจะคุยกับดีนเยอะมาก” เธอตบหลังมือหลานเบาๆ “ขึ้นมานั่งลูก กินน้ำกินท่ากันก่อน” รอให้หลานชายลุกขึ้นมานั่งข้างๆ เธอหัวเราะขำเช็ดหน้าเช็ดตากันทั้งยายหลาน ต่างคนต่างอายกับสภาพไม่น่าดู
ดอนและเดลขอตัวออกไปรอข้างนอก พวกเขาบอกว่าวันนี้เป็นวันของพี่ชายคนโตที่จะได้คุยกับยายอย่างเต็มที่เลยปล่อยให้คุยกันเพียงสองคน
ใบหน้าหญิงชราวัย60เศษเต็มไปด้วยรอยยิ้ม เธอเล่าเรื่องราวมากมายให้ชายหนุ่มฟัง เรื่องตอนที่เขายังเล็กและได้มาคลุกคลีกับทางนี้บ้างก่อนย่าจะเอาตัวไปเลี้ยงและไม่เคยกลับมาเจอกันอีกเลย
“ยายเข้าใจนะที่ทางคุณย่าไม่ชอบใจแม่เรา” พูดพลางลูบหน้าลูบตาหลานชายไปด้วย “ก็แม่เราแก่แดดท้องตั้งแต่เรียนไม่จบม.ปลาย ตอนนั้นคุณทวดโมโหมากเกือบให้ตำรวจจับพ่อเราข้อหาพรากผู้เยาว์”
ดีนทำหน้าเก้อ เขาเคยได้ยินย่าทะเลาะกับพ่อว่าแม่จงใจปล่อยท้องเพื่อจับพ่อแต่เขาไม่ได้เก็บมันมาใส่ใจและนั่นเป็นครั้งเดียวที่เขาได้ยินย่าพูดไม่ดีเกี่ยวกับแม่
“สุดท้ายเห็นแก่หลานที่เกิดมาเลยยอมให้แต่งงานกัน ยายดีใจนะที่ย่าเขารักหลาน”
ชายหนุ่มขยับรอยยิ้มเล็กน้อย เลื่อนน้ำให้เมื่อเห็นคุณยายเริ่มพูดจนเหนื่อย พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นกล่องพลาสติกที่พกติดตัวมาด้วย เลยหยิบขึ้นมาเปิดออกแล้วส่งให้
“ขนมครับ”
กลิ่นหอมของกลีบบัวและใบเตยกรุ่นกำจาย คุณยายมองขนมห่อน้อยที่เรียงในกล่องแล้วทำตาโตแปลกใจ ยิ่งเมื่อแกะห่อขนมออกก็ยิ่งคลี่ยิ้มกว้าง
“จ่ามงกุฎ ยายไม่เห็นมานานแล้ว ยิ่งใช้กลีบบัวห่อแบบนี้ยิ่งหายาก” แตะนิ้วไล้ที่กลีบบัวเบาๆสัมผัสละมุนชวนความรู้สึกเก่าๆหวนคืนให้คิดถึง “เมื่อก่อนยายก็ทำขนม ใช้กลีบบัวห่อแบบนี้แหละมีคนชอบ..” เธอหลับตาลงคิดคำนึงถึงน้องชายขี้อ้อนตัวดี
พี่อัน อินอยากกินขนมห่อด้วยกลีบบัว
ฮื้อ ยุ่งยากจัง
ก็มันหอม อินชอบ
อันทิกาสะท้อนใจเล็กน้อย เธอหยิบขนมขึ้นกินอิ่มใจกับรสชาติที่ไม่ได้เจอมานาน มากกว่าความอร่อยคือความใส่ใจที่ส่งมาถึงคนกิน
“ซื้อมาจากไหนลูก คนทำมีฝีมือนะหอมอร่อยเชียว”
ดีนคลี่ยิ้ม เขาบีบมือคุณยายเบาๆ
“แฟนผมเป็นคนทำ”
“อุ้ย ดีนมีแฟนแล้วเหรอ” คุณยายทำท่าตื่นเต้นออกหน้าออกตา “เก่งจังนานๆจะเจอเด็กรุ่นใหม่ทำขนมไทย ไว้พามาหายายบ้างสิ” หยิบขนมขึ้นมาพิจารณา เห็นได้ว่าแม้แต่การห่อก็พิถีพิถันจนน่าแปลกใจ
“คุณยาย...” ดวงตาสีสวยมองใบหน้าหญิงชราจริงจัง
“แฟนผม...เป็นผู้ชาย”
อันทิกาชะงักกึก มือที่ถือขนมเอาไว้สั่นระริก ใบหน้าเลือนรางของน้องชายแวบเข้ามาในความทรงจำ รอยยิ้มและเสียงหัวเราะออดอ้อน คำสัญญาว่าจะกลับมากินของอร่อยที่เธอเตรียมไว้ให้ ทุกอย่างแตกสลายเมื่อได้รับโทรศัพท์จากพ่อในวันที่ฝนตกหนัก
น้องตายแล้ว..
หูโทรศัพท์ร่วงหล่นพร้อมเธอที่ทรุดลงพร้อมน้ำตา
น้องชายแสนรักของเธอฆ่าตัวตายเพราะโดนขัดขวางความรัก
ความรักของเพศเดียวกัน
“ผมจะรีบกลับมา”
“รักพี่นะ..”
“ดีน....ยาย” เสียงของเธอสั่นและเริ่มจับต้นชนปลายไม่ถูก ความกลัวแล่นพล่านสองมือไขว่คว้ากอดหลานชายเอาไว้แน่น น้ำตาเริ่มไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้ “ไม่ว่าเกิดอะไรขึ้นอย่าทำร้ายตัวเอง อย่าทำอะไรนะดีน ยายขอร้องนะลูก ยาย...ขอร้อง” อันทิกาขอร้องหลานราวกับจะขาดใจ เธอคงทำใจไม่ได้ถ้าต้องเสียคนสำคัญไปอีก
เธอไม่ไหวแล้วจริงๆ
ดีนขบกรามแน่นจนขึ้นเป็นสัน ดวงตาแดงก่ำกลั้นความอึดอัดเอาไว้ไม่ให้ปะทุออกมา
“ไม่ต้องกลัว เชื่อใจผม” น้ำเสียงของชายหนุ่มแข็งกร้าว “..ผมจะไม่ฆ่าตัวตาย” จับไหล่สองข้างของคุณยายดันออกให้มองสบตา “คราวนี้ผมจะปกป้องน้องให้ได้ จะไม่มีใครตาย ต่อให้พ่อห้ามก็ไม่มีทางเหมือนวันนั้น!”
“ดีน...” อันทิกาเริ่มได้สติ คำพูดของหลานชายมีอะไรที่ไม่ถูกต้อง “หมาย..หมายความว่ายังไง”
ดวงตาคู่สวยทอแสงอ่อนไหว ดีนผละตัวออกแล้วลงไปนั่งที่พื้นอีกครั้งคราวนี้เขานั่งหลังตรงก่อนจะก้มลงกราบเท้าผู้เป็นยายซ้ำ หากคราวนี้ไม่ใช่ในฐานะหลานแต่เป็น กรณ์ คนรักของน้องชายผู้หญิงคนนี้
“ผมขอโทษที่ปกป้องเขาไม่ได้” เสียงที่เอ่ยถึงจะสั่นพร่าแต่มีความชัดเจนในเนื้อเสียง
“ผมขอโทษที่ทำให้อินทัชต้องตาย”
“ผมขอโทษที่พรากน้องคนสำคัญของพี่ไป”
“ดีน ยาย..ยายไม่เข้าใจ” อันทิกามือไม้สั่นไปหมด หัวใจของเธอเต้นรัวแรง “หลานพูดเหมือน...”
ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นจ้องใบหน้าคุณยายเขม็ง เมื่อดวงตาสบกันแววตานั้นแทนคำตอบทุกอย่าง อันทิกาก็รู้สึกเหมือนจะเป็นลม สายตาแบบนี้เธอเคยเห็นนานแสนนานมาแล้ว เพียงครั้งเดียวที่น้องชายพามาพบหน้า
เจ้าของดวงตาสีเข้มใบหน้าเรียบนิ่งไม่ไยดีสิ่งรอบตัวนอกจากน้องชายของเธอ
กรณ์..
“ไม่..จริง....เธอ..กรณ์”
มือใหญ่เอื้อมขึ้นจับมือของหญิงชรามาสัมผัสที่แผ่นอกเหนือหัวใจที่เต้นเป็นจังหวะ
“เขาอยู่ในนี้ครับ เขาฝากบอกว่า “ผมขอโทษ” ”
อันทิการู้สึกวูบไปชั่วขณะ ร่างเอนเอียงทรงตัวไม่อยู่
“คุณยาย!” ดีนรีบลุกขึ้นประคองหญิงชราเอาไว้แล้วทำท่าจะตะโกนเรียกให้ใครมาช่วย แต่เขาต้องชะงักเมื่อมือสั่นระริกของยายบีบต้นแขนเขานิ่ง
“ไม่..ไม่ต้อง ยายไม่เป็นไร”
“...คุณยาย” ชายหนุ่มรู้สึกหมดแรง บางครั้งการดันทุรังที่จะตามหาเรื่องในอดีตมันก็ทำร้ายคนรอบตัวเขามากเกินไป มากเกินไปแล้ว
ดวงตาที่เริ่มฝ้าฟางเต็มไปด้วยน้ำตา อันทิกามองหน้าหลานชายราวกับไม่เชื่อสายตา ภาพของชายหนุ่มคนรักของน้องผุดซ้อนจนเธอต้องเอื้อมมือไปสัมผัส
มันเป็นไปได้ยังไง อันทิกามองลึกเข้าไปในดวงตาของหลานชาย ความทรมาน สับสน เศร้าโศกฉายชัดจนเธอใจหาย คิ้วเข้มที่ขมวดเข้าหากันจนขึ้นรอย มือใหญ่สั่นเทาแฝงไว้ด้วยความหวาดหวั่นไม่มั่นใจ
กลัวการไม่ให้อภัย
“เหนื่อยไหมลูก ทรมานไหม” หลานของเธอต้องอยู่กับความรู้สึกนี้มานานแค่ไหน
แตะไล้แก้มไล่ขึ้นไปถึงไรผม เธอสะอื้นฮั่กเมื่อเห็นรอยจางๆที่ขมับ “เจ็บมากไหม..ดีน”
“คุณ...” ดีนเรียกเสียงพร่า “ยาย..เชื่อ?”
หญิงชราคลี่ยิ้ม “หลานของยายไม่ใช่คนโกหก ....”
“อึก...” ดีนเงยหน้าขึ้นบังคับไม่ให้น้ำใสๆที่ขอบตาไหลลงมา “ขอโทษครับ...........” คิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน “ขอโทษที่ปกป้องไม่ได้”
“ขอโทษทำไม..มันเป็นทางที่อินเลือก ไม่ใช่ความผิดของกรณ์ ไม่ใช่เลย..” ลูบศีรษะอีกฝ่าย ปลอบโยนราวกับกล่อมน้องชายตัวน้อยของเธอ
ไม่ใช่ความผิดใคร...เพราะทุกอย่างน้องชายของเธอเป็นคนเลือกเอง
อันทิกาสูดยาดมเฮือกใหญ่ ไม่คิดไม่ฝันจะมาเจอเรื่องแบบนี้ในวัยเกิน60 เธอเหลือบมองหลานชายคนโตที่ยังมองมาด้วยความเป็นห่วงสงสัยจะกลัวเธอหัวใจวายไปเสียก่อน
“ดีน” เธอกวักมือให้หลานเข้ามาใกล้ๆ “สรุปว่าหลานมีความจำของกรณ์ติดมาด้วยใช่ไหม”
“ครับ ส่วนมากจะเป็นเรื่องของอินทัชและครอบครัว แต่เรื่องอื่นจำไม่ค่อยได้”
หญิงชราหลุบตาลงเล็กน้อยครุ่นคิด
“แล้ว....อิน...” อดสงสัยไม่ได้ ความเป็นไปได้ที่อินเองก็จะกลับมาเกิดใหม่เหมือนกรณ์ พอจะมีบ้างไหม
ดีนขยับรอยยิ้ม เขาหันไปหยิบขนมในกล่องมาใส่มือคุณยาย
“ถึงอินจะทำอาหารไม่เก่ง แต่เขาไม่เคยลืมฝีมือของพี่อัน”
อันทิกามองขนมในมือ เธอไล้กลีบบัวเบาๆพร้อมริมฝีปากที่เริ่มคลี่ยิ้มกว้าง จ่ามงกุฎห่อน้อยเริ่มพร่ามัวไม่ชัดเจนจากน้ำตา
“ขอบคุณ” เธอใช้สองมือกอบกุมขนมเอาไว้แล้วก้มหน้าลงกับมือสะอื้นไห้
“ขอบคุณที่ยังรักเขา ขอบคุณที่ตามหาจนเจอ ขอบคุณมากจริงๆ”
หัวใจของดีนอุ่นวาบ ห่วงโซ่ที่หนักอึ้งค่อยๆหลุดออกทีละชิ้นปลดปล่อยจากความรู้สึกทับถม ราวกับคนจมน้ำที่เห็นแสงสว่างเหนือผิวน้ำรำไร
ไม่ใช่ความผิดใครและขอบคุณที่ยังรักกัน..
ดีนมองคุณยายด้วยความรู้สึกมากมาย อดคิดไม่ได้ว่าถ้าพบภามแล้วจะทำหน้ายังไง เขาลูบไหล่คุณยายพร้อมรอยยิ้มบางๆ
“น้องทำอาหารเก่งมาก ยิ้มตลอดเวลา คุณยายจะต้องรักน้องแน่”
อันทิกาหัวเราะทั้งน้ำตา เธอตีแขนหลานชายด้วยความหมั่นไส้
“ได้ทีอวดใหญ่เลยนะ น้องน่ารักไหม” เช็ดน้ำตาลวกๆแล้วมองหน้าหลานด้วยดวงตาแวววาวฉ่ำสุข
ชายหนุ่มหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดไฟล์ภาพให้คุณยายดู เขามีเซฟรูปน้องไว้บ้างรวมถึงภาพที่เดลส่งมาให้อยู่เรื่อยๆ
หญิงชราเลื่อนภาพดูช้าๆ เธอแตะภาพเด็กหนุ่มที่มีใบหน้ายิ้มแย้มในจอทัชสกรีนแผ่วเบา น้องชายของเธอกลับมาเป็นคนที่มีความสุข รอยยิ้มและดวงตาสดใสน่าเอ็นดู
“ท่าทางขี้อ้อน อายุเท่าไหร่เนี่ย คบมานานหรือยัง”
“เพิ่ง19ครับ ส่วนคบกันก็น่าจะ3-4เดือนแล้ว” ถ้าให้เล่าเรื่องของภามเขาคงเล่าให้ยายฟังได้ทั้งวัน
“แล้วน้อง..จำได้ไหม” คนถามไม่กล้าเงยหน้าขึ้นสบตา
“...จำได้บ้างแต่ไม่มากเท่าผม...” ตบหลังมือคุณยายเบาๆ “ถ้าน้องพร้อมและอยากมาหา ผมจะพามานะครับ”
อันทิกาพยักหน้าหงึกหัวใจพองฟู ต่อให้ไม่ได้เจอกันแต่แค่รู้ว่าน้องชายเธอมีความสุขกับคนรักอีกครั้งเธอก็ไม่ขออะไรมากกว่านี้อีกแล้ว เธอเลื่อนภาพต่อไปเรื่อยๆ อย่างเพลิดเพลินก่อนจะชะงักกึกตาเบิกโพลง
“ดีนนนนน!!” เธอเรียกหลานเสียงเขียว ดีนขมวดคิ้วงุนงง เขาชะเง้อหน้ามองภาพในมือถือว่าเกิดอะไรขึ้นแต่ก็ต้องชะงักกับสิ่งที่เห็น
ภาพน้องตอนหลับในอ้อมแขนวันที่เขาไปค้างด้วย
ลืม!!! ลืมสนิทว่าแอบถ่ายไว้
“เอ่อ..”
“ตายแล้ว!!!! ทำไมทำกับน้องแบบนี้” ตีหลานดังเพี๊ยะทันที “น้องยังไม่ยี่สิบเลยนะ!” คุณยายเริ่มออกโรงปกป้องคนที่ยังไม่เคยเจอหน้า
“เดี๋ยวครับยาย คือ..” ประธานชมรมว่ายน้ำทำตัวไม่ถูก เขากระถดถอยหนีเมื่อเจอคุณยายออกงิ้วใส่
“ห้ามเลยนะ! ห้ามล่วงเกินน้องเด็ดขาด” อันทิกาลุกขึ้นยืนเท้าเอวจ้องหน้าหลานคนโตเขม็ง
ดีนชะงักกึก เขาครุ่นคิดสักพักแล้วยิ้มนิดๆคืนไปให้คุณยาย ไม่ตอบรับแต่ก็ไม่ปฏิเสธ แววตาแพรวพราวจนคนเป็นยายถึงกับเอามือทาบอก คิดไปร้อยแปดพันเก้าว่าเด็กน้อยในรูปจะเสียรู้หลานตัวดีของเธอไปขนาดไหนแล้วก็ไม่รู้
หรือว่าจริงๆ กรณ์ก็นิสัยแบบนี้?
“พอๆ ไม่พูดแล้ว เด็กสมัยนี้นะ” เธอบ่นอุบดมยาดมแก้เวียนหัว “เพลาๆมือกับน้องบ้างนะลูก” อดไม่ได้ที่จะเตือนไว้
“ครับๆ” คราวนี้ดีนยอมตอบรับแต่โดยดี สองคนยายหลานมองสบตากันสักพักก่อนจะเริ่มต้นหัวเราะออกมา หญิงชรากอดไหล่กว้างของชายหนุ่มลูบแผ่นหลังกว้างเบาๆก่อนจะกระซิบแผ่ว
“ยินดีต้อนรับกลับมาจ้ะ”
ทั้งดีน
ทั้งกรณ์
ดีน ดอน เดล อยู่คุยกับคุณยายจนดึก บรรยากาศแห่งความสุขอบอวลบ้านที่ชายหนุ่มเคยคิดว่ามันเย็นชา ตอนที่รถของพวกเขาเคลื่อนตัวออกจากบ้านคุณยายยังยืนส่งมองหลานๆจนลับตา ดีนมองแหวนเก่าสีทองลงยาในมือ แหวนนามสกุล..คุณยายบอกว่าแหวนวงนี้ส่งต่อให้กับลูกชายคนโตมาตลอด แต่มาหยุดชะงักเมื่อเสียอินทัชไป คุณยายเลยเก็บเอาไว้และตั้งใจให้เขาซึ่งเป็นหลานชายคนโต
ชายหนุ่มถอนใจเล็กน้อยเก็บแหวนใส่กระเป๋าเสื้อ ก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมาดูอีกครั้ง ข้อความจากน้องเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งเมื่อหลายชั่วโมงก่อน
#Ph@m# : กลับบ้านแล้วครับ อ่านหนังสือจนสมองตื้อไปหมดเลย
ดีนหัวเราะหึในลำคอ เขาพิมพ์ข้อความส่งกลับไปแล้วหลับตาลงปล่อยตัวเองดื่มด่ำกับความรู้สึกฟุ้งๆ ในอก
Dean: สู้ๆ ถ้าทำสอบได้พี่มีรางวัลให้
ไม่ว่าเมื่อไหร่ภามก็ทำให้เขารู้สึกดีเสมอ
(ต่อรีพลายถัดไปค่ะ)
-
(ต่อค่ะ)
หลังจากพบคุณยายผ่านไปเป็นสัปดาห์ ดีนก็ยังไม่พูดอะไรเรื่องคุณยายกับน้อง เพราะเข้าช่วงสอบไฟนอลทำให้ทุกคนค่อนข้างเครียด หลังสอบเสร็จเขาเองก็มีแข่งว่ายน้ำต่ออีก เขาตั้งใจว่าเมื่อทุกอย่างเข้าที่เข้าทางแล้วถึงจะบอกให้ภามรู้และให้น้องเป็นคนตัดสินใจว่าจะพบคุณยายหรือไม่พบ
ภามเคยบอกว่าเรื่องที่ผ่านไปแล้วถ้ารู้ไปไม่ให้ผลดีสู้ไม่รู้ดีกว่า สำหรับเขาการพบยายได้คุยได้เปิดใจคือเรื่องดี แต่สำหรับน้องเขาไม่มั่นใจ มันอาจกระตุ้นเรื่องเก่าๆ อาจทำให้รู้สึกแย่ แต่ไม่ว่าภามจะตัดสินใจอย่างไรเขาก็เคารพความคิดนั้น
ชายหนุ่มถอนใจ พลิกหนังสือในมือผ่านๆ ก่อนจะเงยหน้ามองตึกคณะเศรษฐศาสตร์ที่เงียบสนิท เนื่องจากปัญหาติดขัดบางประการทำให้สอบไฟนอลตัวสุดท้ายของคณะเศรษฐศาสตร์มาจบเอาวันอาทิตย์ที่เป็นวันคริสต์มาสพอดี สำหรับประธานชมรมว่ายน้ำที่สอบเสร็จไปตั้งแต่สองวันก่อน เขาตั้งใจมารอน้องที่หน้าคณะโดยไม่ได้บอกล่วงหน้า
เหล่านักศึกษาวางดินสอลงเมื่ออาจารย์บอกให้วางมือ ตอนนี้เป็นเวลาเกือบห้าโมงเย็นแล้วและพวกเขากำลังหิวโซ ทีมนั่งกุมขมับด้วยความสยองขวัญผลสอบ แต่ที่กลุ้มกว่านั้นคือการแข่งว่ายน้ำที่จะมีขึ้นในวันอังคารหน้า
“ทีมรีบกลับไปพักเถอะ” ภามเดินเข้ามาหาเมื่อเห็นเพื่อนนอนวิญญาณไหลออกจากร่าง
พวกเขาทั้งสามคนพากันเก็บของแล้วเดินตามเพื่อนๆออกมาจากห้อง ต่างคนต่างก็คุยกันเรื่องช่วงปีใหม่ว่าจะไปไหนดี แต่ทันทีที่ก้าวเท้าพ้นตึกเสียงนักศึกษาก็เงียบกริบทำให้ภามต้องมองไปรอบๆว่าเกิดอะไรขึ้น
“โห ไม่ค่อยเล๊ย” ทีมส่งเสียงพึมพำ เขาถองศอกใส่ภามที่ยังยืนงง
“เดี๋ยวๆ มีอะ--- พี่ดีน” ภาพอ้าปากค้าง ตรงโต๊ะม้าหินหน้าคณะมีร่างคุ้นตาในชุดไพรเวทนั่งอ่านหนังสืออยู่ ดวงตาสีเทาอมเขียวตวัดขึ้นเมื่อได้ยินเสียงเรียก เขายิ้มเล็กน้อยปิดหนังสือแล้วเดินมาหาน้องที่ยังยืนอึ้งอยู่
“สอบเสร็จแล้วเหรอ” เสยผมยุ่งๆให้
“พี่...มาได้ไงครับ”
“พี่มารับไปเดินดูไฟคริสต์มาส” คนตอบพูดไปอีกอย่าง
โหยยยยยยยยยยยยยย
อิจฉาคนมีแฟน
ทำร้ายกันเกินไปแล้วนะ
เสียงโวยวายพร้อมเสียงโห่จากเพื่อนในคณะทำเอาภามหน้าแดงอยากมุดดินหนี เขาหันไปมองไอ้ทีมเพื่อนตัวดีที่เป็นตัวตั้งตัวตีในการล้อตาขวาง ทีมยิ้มแหยรีบถอยหลังไปหลบหลังมะนาวอย่างไร้ซึ่งความอาย
“แต่..ผมอยู่ในชุดนักศึกษา” กระตุกชายเสื้อพี่แล้วมองตัวเองที่อยู่ในชุดถูกระเบียบเป๊ะหัวจรดเท้า
ดีนเดาะลิ้นแล้วเอียงหน้าลงมากระซิบ “เอาชุดมาให้เปลี่ยนแล้ว”
“หื้มมมมมมมมม” ภามเบิกตากว้าง เดี๋ยวนะเอามาให้เปลี่ยน? ยังไงครับพี่????
ถุงกระดาษถูกส่งมาให้ ในนั้นมีเสื้อผ้าพับใส่เอาไว้อยู่ ภามที่ยังงงๆรับมาถือก่อนจะโดนไล่ต้อนให้ไปเปลี่ยนในห้องน้ำ
พอภามไม่อยู่ทีมก็รีบไปกระแซะประธานชมรมว่ายน้ำทันที
“พี่ดีนครับ แข่งวันอังคารนะครับ”
ดีนเลิกคิ้วหรี่ตามองรุ่นน้องชมรมตัวยุ่งที่ทำหน้ากะลิ้มกะเหลี่ย
“แล้ว?”
“หูย ไม่พักผ่อนบ้างเดี๋ยวไม่มีแรงแข่---โอ๊ย” ทีมร้องลั่นกระโดดเหยงๆเอามือกุมหน้าผากเพราะโดดดีดเข้าให้เต็มแรง
“เรานั่นแหละกลับไปพักผ่อนไป ถ้าคึกมากอยากซ้อมก็บอกเดี๋ยวให้วินจัดให้”
ปีหนึ่งแห่งชมรมว่ายน้ำยกมือไหว้ท่วมหัวตาหูเหลือก
“ไม่เอาครับพี่ พี่วินแรงควายมากว่ายได้ตั้งหลายรอบ” ทีมทำท่าสยองขวัญ ในชมรมเคยแข่งว่ายพันเมตร แน่นอนว่าคนทำเวลาได้ดีที่สุดคือพี่วินแถมดูสบายไม่หอบแดกเหมือนพวกเขาสักคน
ชายหนุ่มส่ายหัวเหนื่อยใจ เขารับไหว้น้องๆ ที่ขอตัวแยกย้ายกันกลับบ้าน นั่งรอภามสักพักน้องก็โผล่ออกมาเหมือนจงใจรอให้เพื่อนสลายตัวไปก่อน
“พี่ดีน นี่เสื้อผ้าผมจริงๆ พี่เอามาได้ไง” ภามมองเสื้อยืดตัวโปรดกับแจ็คเกตมีฮู้ทเข้าคู่แล้วก็กางเกงยีนส์ตัวเก่งอีกตัวอย่างงุนงง
ดีนหยิบกุญแจห้องออกมาแกว่งให้ดู
“เอ๊ะ!! พี่ไปที่ห้องผมมา!?”
“มีคนอนุญาต” ดีนขยับรอยยิ้ม “ตอนเที่ยงคุณแม่ภามโทรมาหา พี่เลยขออนุญาตพาภามไปเที่ยว คุยไปคุยมาคุณแม่เลยบอกว่าให้ไปเอาเสื้อผ้าภามที่ห้องเลยจะได้ไม่ต้องเสียเวลา แล้วชุดนี้คุณแม่กับภูมิเป็นคนเลือก”
“ภูมิเนี่ยนะครับ” เด็กหนุ่มยิ่งทำหน้าไม่อยากจะเชื่อ ก็น้องชายเขาดูเขม่นพี่ดีนจะตายไป
“อืม คงเห็นพี่กับคุณแม่ปรึกษากันนานเกินไปว่าจะเอาตัวไหนดี เลยทนไม่ไหวเลือกให้เอง” ยิ่งคิดถึงใบหน้ากระฟัดกระเฟียดของเจ้าเด็กขี้โมโหเขายิ่งขำ ปากก็บ่นแต่ก็เลือกเสื้อผ้าให้พี่ชายจริงจัง
“หืม...” ภามอมยิ้ม ฟังแบบนี้แล้วก็คิดถึงแม่กับน้องจัง
แม่กับน้อง...
“ทะ ทำไมแม่ถึงโทรหาพี่ดีนได้..” เริ่มรู้สึกตัวว่ามีอะไรไม่ถูกต้องเสียแล้ว
ดีนยักคิ้วไม่ตอบแต่กลับก้าวเดินไปที่จอดรถของคณะเศรษฐศาสตร์ ยิ่งทำให้ภามตะครุบแขนเขาแน่น
“พี่ดีนนนนนนนนนนนน แล้วแม่รู้ได้ไงว่าพี่มีกุญแจห้อง” แก้มเริ่มแดงจัด “แล้วพี่ไปเรียกแม่ว่า “คุณแม่” ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน”
พอมาถึงรถชายหนุ่มก็แบมือของกุญแจรถจากน้องซึ่งอีกฝ่ายก็ส่งให้แบบงงๆ
“อ้าว แล้วรถพี่..” เจ้าของรถขึ้นนั่งข้างคนขับ หน้าเต็มไปด้วยเควสชั่นมาร์กงุนงงจนคนมองอดใจไม่ไหว จูบขมับคนรักแรงๆไปเสียหนึ่งที
“อะ..ฮื้อ ยะ อย่าเปลี่ยนเรื่องสิครับ” ภามหน้าแดงจับตรงที่โดนจูบป้อยๆ นับวันชักจะโดนเอาเปรียบเยอะขึ้นเรื่อยๆ ชอบกล
“รถพี่จอดทิ้งไว้ที่คอนโดภาม ถ้าเอามารับก็ต้องแยกรถกันขับสิ” ดีนปรับที่นั่งเลื่อนออกไปอีก เล่นเอาภามเบะปาก ใช่สิเขาไม่ได้แขนขายาวแบบนั้นนี่นา
“ผมหมายถึงเรื่องแม่” บ่นอุบอิบแต่ภายในรถมันเงียบยังไงก็ได้ยิน
ดวงตาสีเทาอมเขียวเหลือบมองคนข้างๆ แววตาแพรวพราว
“หลักการแลกเปลี่ยนทางธุรกิจ ถ้าพี่บอกภามแล้วพี่จะได้อะไรกลับมาครับ”
พอเจอแบบนี้ภามยิ่งเหวอหนัก เขาเม้มปากทบทวนความเสี่ยงในการต่อปากต่อคำกับพี่ดีน เปอร์เซ็นชนะมันต่ำเตี้ยแต่ความอยากรู้ของเขาดันมากกว่า ว่าแต่จะเอาอะไรไปแลกได้ล่ะ
“ขะ ขอใช้เครดิตก่อนครับ!” เปิดเครดิตไลน์ทันที เพิ่งเรียนมาเขาจำได้!
ดีนเลิกคิ้ว “ระยะเวลาไถ่ถอนล่ะ”
“ขอเป็นเครดิตระยะยาวครับ”ภามพยายามนึกที่เพิ่งสอบไป โดยลืมไปเสียสนิทว่าอีกฝ่ายเรียนบริหารปีสามเข้าไปแล้ว
คนพี่เดาะลิ้นพลางหมุนพวงมาลัยรถไปตามทาง “ระยะยาวความเสี่ยงสูงที่จะเป็นหนี้สูญ จะใช้อะไรค้ำประกันครับ”
คนโดนไล่ต้อนเริ่มอึกอัก ภามเหลือบมองพี่ดีนที่อมยิ้มน้อยๆ ทำให้เดาทางไม่ค่อยจะถูก แก้มขาวเริ่มแดงขึ้นร้อนขึ้น
“ชะ...ใช้ ตำแหน่งแฟนค้ำครับ”
ดีนถึงกับชะงักกึก เขากัดริมฝีปากเล็กน้อยอดทนไม่จับน้องฟัดกลางถนนสุขุมวิท นับวันภามชักจะร้ายขึ้นทุกที
“โอเค หลักประกันเชื่อถือได้ งั้นพี่เป็นเจ้าหนี้ภามเป็นลูกหนี้” รถติดทำให้เขาสะดวกที่จะหันมาสบตากับน้องได้สบายๆ “เครดิตระยะยาวไม่จำกัดระยะเวลา แต่ให้ผ่อนชำระทุกเดือนพร้อมดอกเบี้ย ดีลนะ”
เด็กหนุ่มเหวอสนิท ไปๆมาๆทำไมกลายเป็นลูกหนี้แถมต้องผ่อนชำระทุกเดือนพร้อมดอกเบี้ย
“ไม่โอเค? งั้นเอาใหม่ ให้ผ่อนชำระทุกอาทิตย์พร้อมดอกเบี้ย ดีลไหม”
ภามสะดุ้งโหยงรีบโวยวายเพราะชักเสียเปรียบ “ทุกเดือนสิครับ ไม่เอาทุกอาทิตย์”
ชายหนุ่มอมยิ้มน้อยๆ เขาเอื้อมมือมาขยี้หัวทุยของน้องอย่างหมั่นเขี้ยว
“ทุกเดือนนะ โอเคดีล”
ภามพยักหน้าหงึกๆแล้วชะงัก อ้าปากค้าง “พี่ดีนนนนนนนนนนนน”
เขาโดนมัดมือชกอีกแล้ว!!
ท้องฟ้าตอนนี้มืดสนิท ไลท์อัพหน้าห้างราชประสงค์ส่องสว่างสวยงามและเต็มไปด้วยผู้คนมากมาย กว่าพวกเขาจะหาที่จอดรถได้ก็เล่นเอาเสียเวลาเป็นชั่วโมง ภามเลือกที่จะกินอะไรง่ายๆแล้วชักชวนพี่ดีนลงไปดูไฟสีเหลืองทองประดับประดาเป็นต้นไม้ขนาดใหญ่ แต่พอเจอฝูงมหาชนเข้าให้ก็เป๋กลับมาไม่ท่า
“คนเยอะมาก” ดีนโอบไหล่น้องเอาไว้ไม่ให้โดนชนจนพลัดหลงกัน ไฟก็สวยดีหรอกแต่คลื่นมหาชนนี่ไม่ไหว เขาสองคนเดินลัดเลาะเรื่อยจนหลุดมาติดแหงกในอุโมงค์ที่คนหยุดเดินเพื่อถ่ายรูปกัน
ดีนหันมามองคนข้างๆเมื่อเสื้อโดนกระตุก ภามพยายามดึงแขนเขาจนได้มุมแล้วเจ้าตัวก็หยิบมือถือออกมาชักชวนให้ถ่ายรูปกัน
“พี่ถ่ายให้” คนแขนยาวกว่าเอามือถือจากมือน้องมาจัดการเอง เขาเอนหัวเข้าใกล้ซึ่งบรรยากาศความสนุกสนานคงทำให้น้องลืมตัวไปเลยเอนหัวเข้ามาหาเขาเหมือนกัน
ดวงตาสดใสมองกล้องสายตาเป็นประกาย ฉากหลังพวกเขาเป็นไฟสีเหลืองสวยงาม ดีนมองสบตาน้องในจอมือถือ ตอนแรกภามยังไม่รู้ตัวแต่แค่แปลกใจว่าทำไมพี่ดีนยังไม่ถ่ายสักที จนประสานสายตากับอีกฝ่ายในจอหัวใจของเด็กหนุ่มก็สั่นไหวขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ
หัวใจของภามเต้นเร็วขึ้น สูบฉีดเลือดให้พุ่งขึ้นหน้า
คนน้องหายใจลึกๆ ไม่กล้าหลบตา ได้แต่จ้องตอบไปแบบนั้น ภามนับหนึ่งถึงสิบวนไปวนมา จะตื่นเต้นทำไม จะเขินทำไม ก็คนที่มองเราอยู่คือพี่ดีน
พี่ดีนที่เป็นแฟนของเขา
แม่ง...โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
คนขี้อายเริ่มจะไม่ไหวมือไม้ชักวางไม่ถูกที่ แก้มแดงหูแดงไปหมด อยากกระโจนใส่หมอนก็ไม่มีหมอนแถวนี้ ไอ้จะบ้าจี้ซุกอกพี่ดีนยิ่งไม่ใช่ใหญ่ สุดท้ายเขาก็พยายามระงับอาการสั่นค่อยๆหันไปหาคนข้างกาย
“..พี่..ดีน?” ดวงตาสั่นไหวเพราะความอายช้อนมองอีกฝ่ายพร้อมแก้มแดงก่ำ
ความอดทนของชายหนุ่มเหมือนโดนกรรไกรตัดขาด เขาสบถเบาๆลืมสิ้นถึงคนมากมายและสถานที่ ใบหน้าคมคายโน้มลงแนบริมฝีปากประทับบนเรียวปากนุ่มแล้วบดคลึงเบาๆ
หอมหวานละมุนละไม อุ่นหัวใจพวกเขาสองคน
เสียงกรี๊ดเล็กๆกระชากคนลืมตัวให้ผละออกจากกัน ภามยกมือขึ้นปิดปากร้อนไปทั้งตัว คราวนี้เขาเอาหน้าซุกหลังพี่ดีนจริงๆ ทั้งอายทั้งเขินตัวจะแตกตาย ดีนแอบขอโทษน้องในใจที่เขาอดทนไม่ไหว แล้วก้มหัวขอโทษคนรอบๆที่มองมาทางพวกเขาด้วยสีหน้าเขินๆ
“ภาม” ดีนพยายามเอี้ยวตัวจะคว้าน้อง แต่เด็กน้อยของเขาม้วนตัวหลบชุลมุนเอาหน้าซุกหลังเกาะเอวเขาเอาไว้แบบนั้น “น้องภามครับ” ชายหนุ่มเริ่มขบขัน จับน้องไม่ได้เพราะเจ้าตัวไม่ยอม สงสัยคราวนี้เขินมากจริงๆ
ช่วยไม่ได้
เขาถอนใจแล้วเปลี่ยนเป็นจับสองมือน้องแล้วดึงให้โอบรอบเอวตัวเอง กลายเป็นภามกำลังโอบกอดจากด้านหลังให้คนเห็นอมยิ้ม
“พี่ดีนนนนนนนนนนนนน” ภามร้องงอแง ถึงจะมองไม่เห็นแต่ดีนมั่นใจว่าน้องคงอายแทบจะมุดดินแล้ว
“เอาหน้าซุกหลังพี่ไว้สิ จะได้ไม่มีใครเห็นหน้า” เขาหัวเราะอารมณ์ดี กุมมือน้องเอาไว้แน่น
“งื้อออออ” ภามบ่นอุบแต่ก็ซุกหน้ากับหลังพี่ดีน ช่วงหลังมานี่พี่ดีนดูมีความสุข ยิ้มบ่อยจนเขารู้สึกได้ ภามปล่อยให้คนตัวโตพาเดินฝ่าเสียงหัวเราะเอ็นดูจากคนรอบตัว
“ภาม” เสียงทุ้มต่ำเรียกน้องอีกครั้งหลังจากหลุดพ้นอุโมงค์มหันตภัย
เด็กหนุ่มค่อยๆเอียงหน้าออกมาด้านข้างเงยมองใบหน้าของพี่ดีนที่กำลังก้มลงมองเขาอยู่ ดวงตาสีเทาอมเขียวเมื่อกระทบแสงไฟยามค่ำคืนสวยจนไม่อยากละสายตา พี่ดีนขยับรอยยิ้มอ่อนโยนจนเขาต้องยิ้มตอบ สัมผัสจากมือใหญ่ที่กระชับมือเขาไว้นั้นนุ่มนวล อบอุ่น ปลอดภัย
“สุขสันต์วันคริสต์มาสครับ”
ภามพยายามกลั้นยิ้มแก้มแทบแตก “สุขสันต์วันคริสต์มาสเหมือนกันครับ”
“ปีใหม่ไปไหว้พระด้วยกันนะ”
เด็กน้อยพยักหน้าหงึกๆ น่าเอ็นดู
“...ไปไหว้พ่อแม่พี่ด้วย”
ชายหนุ่มบีบมือเล็กที่กระตุกเล็กน้อยแน่นขึ้น ภามหลุบตาลงเงียบไปอึดใจก่อนจะเงยขึ้นสบตาเขาอีกครั้งด้วยดวงตาวับวาว คำตอบของน้องสดใสไม่มีความลังเล
“ครับ ไปไหว้พ่อแม่พี่ดีนด้วยกัน”
ขอบคุณที่กลับมา
ขอบคุณที่รักกัน
ขอบคุณที่ตามหากันจนเจอ
-------------
Talk
สุขสันต์วันคริสต์มาสค่ะ ไหนๆไทม์ไลน์ก็ตรงกับในเรื่องแล้ว เนียนไปเลยแล้วกัน 55 เอาเข้าจริงไฟหน้าห้างคนเยอะม๊ากกก เห็นรูปแล้วสยองขวัญ แต่เวลามีน้อยพี่ดีนเลยพาไปไหนไม่ได้ ไอ้จะนั่งรถเล่นกันสองคนก็..คนเขียนไม่ไว้ใจพี่ดีน—แค่ก
เรื่องนี้เขียนยากค่ะ ต้องคุมความหม่นไปพร้อมกับความหวาน ไม่อยากให้หม่นเกินไปเหมือนกัน อยากให้อ่านกันสนุกๆมากกว่า
ในส่วนของคุณยายตั้งใจให้ไม่เครียดนะ คุณยายอันน่ารัก ^^ เป็นกำลังใจของทั้งคู่จริงๆ
ขอให้ทุกคนมีความสุขมากๆค่ะ จะปีใหม่แล้วเน้อ รักษาสุขภาพด้วยนะคะ
ป.ล คนวาดเพิ่งออกจากโรงพยาบาล ช่วงนี้ก็งดไปก่อนเนอะ
ป.ล แล้วภามก็ไม่รู้ว่าพี่ดีนกับแม่แอบมาคุยกันได้ยังไง
-
:L2: :L1: :pig4:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
มาดึกจัง แต่ชอบ :o8: :-[ :impress2:
-
ดีต่อใจจริงๆ :-[
-
โอ้ยยยยยยมันดีจริงงงงง ขอให้ผ่านเรื่องราวต่างๆไปให้ได้นะดีนภาม
-
เป็นนิยายที่ทำให้เสียน้ำตาได้ตลอดเลย บรรยายเนื้อเรื่องดี เข้าถึงอารมณ์สุดๆ ชอบมากคะ :กอด1:
-
อยากให้ภามได้เจอกับคุณยายอันและครอบครัวของพี่ดีนเร็วๆ จัง
-
สุขสันต์วันคริสต์มาส...น้ำตาไหลเลย...แต่มันมีความสุขนะ
-
ร้องไห้ตามยายหลานเลยยยย
หวานมากกกกก
มาต่อไวไวนะคะ
:pig4:
-
:-[ :-[ :-[
Merry Christmas ka
-
หวานมาก ชอบ เขินด้วย :katai5:
เมอร์รี่คริสต์มาสนะคะ ขอบคุณที่มาลงให้อ่านค่ะ :katai2-1:
-
ตอนคุณยายกับพี่ดีนนี่โครตซึ้งเลย
-
เป็นของขวัญวันคริสมาสต์ที่ดีจริงๆ ขอบคุณนะคะ
ตอนดีนคุยกับ(คุณยาย)พี่อันเราร้องไห้เลย ทั้งเศร้าทั้งมีความสุขแทนดีน เราเข้าใจเลยว่าต้องแบกรับความรู้สึกผิดไว้หนานักแค่ไหน หลังจากนี้ก็มีความสุขมากๆอย่าไปจมปลักอยู่กับอดีตอีกต่อไปนะสุดหล่อ รีบๆพาน้องไปหา(อดีต)พี่สาวเขาด้วย เราเชื่อว่าน้องต้องอยากเจอพี่อันแน่นอน :oni1:
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
ขอบคุณนะคะ ชอบมาก
แอบขำตอนที่คุณยายเปิดรูป 555
-
ตอนคุณยายกับดีนนี่น้ำตาล่วงเลยค่ะ ฮือออ สงสารคุณยายอัน จะคิดถึงน้องชายชนาดไหนกันนะ :hao5:
-
น้ำตาไหลเลยตอนที่เจอคุณยาย #อินหนักมาก :hao5:
-
ฮื่อออ มีความสุขอ่ะ :pig4:
-
น่ารัก :-[ :o8:
-
ตอนดีนบอกคุณยายว่าตัวเองคือ กรณ์ น้ำตาไหลเลยอ่ะ :hao5: :hao5:
อยากให้คุณยายได้เจอกับน้องภามเร็วๆจัง
-
:pig4:
-
คุณยายน่ารักมากกก พี่ดีนสบายใจไปเปราะนึงแล้วเหลือของน้องภามสินะ
-
เขินแทนน้องภาม :-[
ตอนนี้มีความสุขกับน้องภามและพี่ดีน
-
พี่ดีนนนนนน :katai1: คนบ้าทำอะไรแบบนี้กลางที่สาธารณะได้ไง คนที่เห็นมันเขินนะ :katai2-1:
คุณยายอันน่ารัก แต่กลัวใจคุณพ่อกับคุณย่า :mew2:
-
งื้ออออน่าร้ากกก
-
ซึ้งมากครับ น้ำตาซึมเลย
-
คนที่กรี๊ดตอนาองคนนี้จูบกัน คือ เราเอง 55555
พี่ดีนเจ้าเล่มากกก แกล้งน้อง
-
แฮปปี้ ดีต่อจิตใจจจจจจ
-
“เหนื่อยไหมลูก ทรมานไหม” หลานของเธอต้องอยู่กับความรู้สึกนี้มานานแค่ไหน
เจอประโยคนี้ เข้าไปน้ำตาหยด แต่เป็นความดีใจ
ยายอันเข้าใจ คุณยายน่ารักมาก
ร้องทั้งยิ้มมา จนมาขำตอนที่ยายบอกอย่ารังแกน้องง
แต่พี่ดีนไม่ยอมรับปาก เจ้าเล่ห์ที่สุด
ปลดล๊อคความเจ็บปวด รู้สึกผิดของพี่กรณ์ไป
พี่ดีนเลยมีความสุขขึ้น
ขอบคุณคนแต่งที่คุมโทนนิยายเก่งมาก
เราได้ทุกอรรถรสเลย
ที่ดีที่สุด คือที่พี่ดีนอยู่กับภาม
เดทกัน ดูไฟ ถ่ายรูป จูบกัน อ๊ายยยยย
อยากร่วมเป็นศักขีพยาน ฟินนนนนนนน
มีความสุขกันได้อีกครึ่งปอด
ต่อไปต้องมีความสุขล้นๆกันอีกเยอะ
เอาละด่านคุณพ่อคุณแม่พี่ดีน
คิดว่าความน่ารัก สดใส ของภาม ชนะแน่นอน
น้องดีขนาดนี้ ใครๆก็หลง
-
อยากกินขนมฝีมือภาม ฮา
-
นะ น่ารักเกินไปแล้ว ดีต่อใจมาก
-
:mew1: หม่นหวานกำลังดีค่ะ อ่านแล้วอบอุ่นหัวใจ merry x'mas
-
เหมือนโดนวางระเบิดเวลาตอนท้าย
-
ครึ่งแรกร้องไห้ตามดีนกับคุณยายเลย ครึ่งหลังหวานซะตัดกันได้ดีเกิน
-
merry chrismas ค่าาา~~
เล่นเอานึกถึงบรรยากาศของช่วงนี้เลย เรานี่นั่งเหงาอ่านหนังสืออยู่ห้อง กระดิกตัวไปไหนไม่ได้...ลุ้นอนคุณยายเหมือนกันดีนะคุณยายใจดี แอบลุ้นให้สองพี่น้องเค้าได้เจอกันเหมือนกันนะ
-
ขอบคุณที่กลับมานะ
-
ขอบคุณมากนะครับ ตอนคุณยายซึ้งมากๆ
สุขสันต์วันคริสมาสต์ครับ
o13
-
เศร้าไปกับคุณยาย รอวันที่น้องจะได้เจอคุณยาย
ว่าแต่พี่ดีนพาเขินหนักมาก :m1: :m1: :m1: :m1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
แอร๊ย เรื่องนี้น่ารักมาก (แม้จะกลัวดราม่าก็ตาม 5555)
อ่านรวดเดียวถึงตีสาม อ่านเสร็จหลับเลย ฮาาาา
รอคอยพี่ดีนกับน้องภาม อิอิ น่าร้ากกกก
-
รู้สึกอินกับเรื่องนี้มากจริงๆ ขอบคณคนแต่งนะคะ :L2:
-
:mew1::mew1: :mew1:
-
โง้ยยย ดีต่อใจ :katai2-1:
ขอให้พ่อแม่พี่ดีนใจดีด้วยเถอะ :ling1:
-
ไม่เข้าใจหลักเศรษฐศาสตร์อะไรนั้นหรอก
แต่ทำไมชอบ ชอบอะ น่ารักดี ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ
ุคุณยายอัน น่ารักมีหวงน้อง คุณยายช่วยดุอิพี่ดีนด้วย ชอบแกล้งน้อง
อยากให้น้องไปอ้อนคุณยายอันให้ดุพี่ดีน อยากเห็นพี่ดีนโดนดุ ฮ่าๆๆๆ
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
เหมาะกับเป็น EP.ขอบคุณจริง ๆ อะ ♥♥♥♥♥
ขอบคุณเหมือนกันที่มาอัพวันคริสมาสต์ อย่างน้อยก็มีอะไรชุ่มชื่นหัวใจให้อ่าน
เพราะอยู่ห้องไม่ได้ไหน ไม่ไหวจะเบียดคน อ่านน้องภามมีความสุขมากกว่าเยอะเลย
-
โอ๊ยยยย น้ำตาหยดแหมะๆๆเลยตอนนี้ ซึ้งมาก ดีใจแทนคุณยายอันมาก ลุ้นมาก กลัวคุณยายจะช๊อค นางสตรองจริงๆ 555555
'ขอบคุณที่รักกัน ขอบคุณที่ตามหากันจนเจอ' ดีใจที่หาเรื่องนี้เจอ..เช่นกัน :L1: แอบไปดันเรื่องนี้ในห้องแนะนำนิยายมาด้วย เชียร์ค่ะเชียร์ o13
ส่วนอิพี่ดีนกับน้องภามนี่ก็ .... สาดน้ำตาลใส่คนอ่านไม่หยุดไม่หย่อน อ๋อยยยยย :-[ ฟินจริงๆ Merry X'mas ค่ะ :c5:
-
ตอนดีนคุยกับคุณยาย ถึงกับน้ำตาซึมไปด้วยเลย คุณยายน่ารักมากจริงๆ
-
นิยายเรื่องนี้ มันดีกับใจทุกตอนจริงๆค่ะ :hao3:
Merry Chistmas นะคะ โฮะ โฮะ โฮะ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
o13
-
:pig4: :pig4:
-
มีความน่ารักสูงมากกกกกกก
-
น่ารักทั้งคู่เลยยยยย
-
อยากให้ภามเจอคุณยายภามต้องร้องไห้แน่ๆ :m17:
-
ตอนดีนคุยกับยายมันซึ้งมากอ่ะ แบบทั้งความรู้สึกของดีน และกรณ์ มันทั้งซึ้งทั้งเศร้าเลยล่ะ
อยากให้ภามมาเจอคุณยายจังเลย
หวังให้ผ่านด่านพ่อแม่พี่ดีนด้วยดีนะคะ
-
ดีต่อใจที่สุด อ่านไปน้ำตาซึมไป ขอบคุณสำหรับของขวัญวันคริสต์มาสค่ะ :mew1: :mew1:
-
ตายแล้ววววววววววววว :jul1: :jul1:
อ๋อยยยย ชอบง้ะะะะะ ชอบความหน้าทนของพี่ดีน 5555555555
จูบไปได้ รู้ว่าน้องน่ารักแต่ใจเย็นๆนะพี่ ช้าๆได้พร้าเล่มงามนะ อิอิ
โชคดีจังที่ชาตินี้ได้รักกันจริงๆแล้ว ไม่มีใครมาอะไรได้อีกแล้ว ...รึเปล่านะ?
ขออย่าให้มีมาม่ามากเลยค่ะ ฮือออออ :ling1:
-
ร้องไห้เลย ฮือออ ดีใจมาก อยากให้พี่น้องเจอกันแล้ว
-
Merry christmas :mew1: :mew1: :mew1: ซึ้งมากกกก ซับน้ำตา :mew4:
-
ฮือออ น้องภามเขินน่ารักกกกก
-
ภามคะ หนูไม่ผ่านคะ โดนหลอกหมดเนื้อหมดตัวแน่นอน แต่หนูน่ารัก พี่ให้Cละกัน ฮ่าๆๆ
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
ทำไมล่ะ เราไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์ 555
-
อ่านแล้วซึ้งจนน้ำตาไหลพราก
อยากให้ภามไปเจอคุณยายของพี่ดีนจัง
-
สวีทกันได้อีก ชอบบรยากาศที่ดีนทำให้น้อง มีความสุขกันเลย
รออ่านต่อคับ
-
พี่ดีนฉวยโอกาสอีกแล้วนะ!
-
อ่านละชอบมาก ทั้งอบอุ่นและเศร้า
ตอนยายนี่แบบน้ำตาจะไหล
-
ดีงามมากกก
-
พาน้องไปพบคุณยายเลย ร้องไห้แน่ๆ น้องภาม พี่ดีนปลดล็อคในใจได้แล้วส่วนนึง
พี่ดีนอ่า จูบน้องต่อหน้าธารกำนัล
ขอบคุณค่ะ
-
ดีต่อใจจังเลยอ่ะคุณณณณณ
-
ดีนะที่ยายอันเข้าใจและสนับสนุนทั้งคู่ :mew1:
-
ละมุนละไมดีจริงๆ ชอบมากค่ะ :กอด1:
-
ชอบช่วงที่ดีนคุยกับยาย มันพีคมากจริงๆ เขียนถึงอารมณ์มาก อารมณ์ของยายและของดีน คนอ่านรับรู้และสัมผัสได้เป็นอย่างดี
-
น้ำตาซึมด้วยแล้วยังยิ้มตามด้วย อยากให้น้องได้เจอคุณยายอันแล้ว ถึงตอนนั้นร้องไห้หนักกว่านี้แน่ๆ
-
น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
Merry X Mas na kub
-
อ่านไปยิ้มไปกับภามดีน อินกรณ์
คาดไม่ถึงตรงกรณ์กลับชาติมาเกิดเป็นหลานป้าอัน
รอตอนต่อไปนะ
-
ตอนแรกแอบเศร้านิดหน่อย หลัง ๆ หวานเลยจ้า พี่ดีนกับน้องภามคุยกันบนรถน่าร้ากกกกก
-
ร้องไห้เลยอะ ตอนคุณกับพี่ดีนคุยกันอะ :mew4: :mew6:
-
ตามมาจากห้องแนะนำ ตอนแรกเศร้ามากมาย :sad11:
หลังจากนี้จะมีดราม่าอีกไหมหนอ จากทางคุณพ่อของพี่ดีน กลัวใจ....
:mew2:
-
โอยยยยยยละมุนนสุดๆๆๆๆ คนเขียนเก่งมากเลยค่ะเรานึกภาพบรรยากาศออกเลย งื้ออออฟิน
-
:mew6: :mew6: :mew6:
ครึ่งแรก บ่อน้ำตาแตก
ครึ่งหลัง เขินบรรลัย
:-[ :-[ :-[ :-[
-
แอบร้องไห้เบาๆตั้งเเต่อินโทรจนถึงตอนนี้นำ้ตาที่สะสมมานานก้อออกมาหมดเลยT T ดีจิงๆที่ได้อ่าน
-
ขอบคุณที่เขียนนิยายดีๆออกมาให้อ่านนะคะ มีให้ครบทุกรสเลยอ่านแล่วฟินไปหลายวัน กดติดตาสิคะรออะไร :impress2:
-
อ่านตอนคุณยายแล้วน้ำตาซึม แต่มาหักมุมเอาตอนให้คุณยายดูรูป มันน่ารักมาก เหมือนคนอ่านได้เข้าไปนั่งฟัง 2 คนนี้คุยกันเลย
นี่ถ้าาภามได้มาเจอคุณยายของดีนจริงๆ รับรองว่าดีนคงหมดสิทธิ์รังแกน้องแน่ เพราะคุณยายคงหวงภาพแทนหลานชายคนโตแน่
ปีใหม่คงต้องมารอลุ้นว่าคุณพ่อแม่ดีนจะต้อนรับภามยังไงบ้าง คงไม่มีดราม่าเกิดขึ้นนะ
-
คริสต์มาสหวานจังเลยย :man1:
-
ตามมาอ่าน สนุกดี ถึงหน้า 16 ละ ..
-
งื้ออออ ชอบตอนนี้ น้องภามน่ารักกก
รอคุณยายเจอน้องภามนะ
-
ฟินมากกกก
-
รอติดตามอยู่นะคะ :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เพิ่งมาอ่านจ้า
อ่านตอนดึกๆหิวมากอ่ะ 555
ภามน่ารัก
-
หวาน หวานมาก หวานจนน่าอิจฉา
ภามน่ารักขนาดนั้น ไม่จับฟัดได้ไงไหว :z1:
หมดเรื่องอึมครึมๆแล้วมั้ยอะ
ยายเข้าใจง่ายดี ก็หมดปัญหาไปอย่างนึง
-
ตอนแรกนี่ร้องไห้น้ำตาแตก แต่ตอนท้ายนี่หวานอะไรเบอร์นี้ o18 มีความสุขกับพี่ดีนน้องภามจริงๆ
-
หน้า 20 ละ ..
-
โอ้ยยย อ่านไปยิ้มไป น่ารักมากกก :-[
-
ฮือ เราชอบอ่านเรื่องนี้ตอนดึกๆทุกที
แล้วก็หิวทุกทีเลย 5555
แอบชอบทีมแหะ อิอิ
-
ตอนหน้าไปไหว้พ่อแม่พี่ดีนกัน มั่นใจว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
ประวัติศาสตร์จะไม่ซ้ำรอย จับมือก้าวผ่านทุกอย่างไปด้วยกันนะ
+1
-
น่ารัก น่าใคร่ เป็นที่สุด ..
-
รอตอนยายเจอน้องภาม
-
“ตกลงแม่จะกลับมาเมืองไทยไหมครับ”
เสียงพูดคุยผ่านเฟซไทม์ดังอู้อี้เพราะคนพูดนอนคว่ำหน้าซุกหมอนแล้วเอาแท็ปเล็ตวางไว้ที่หัวเตียง ภามหาวหวอดเพราะดึกมากแล้ว ตาก็ปรือหมดสภาพได้แต่นอนขดบนเตียง
[“กลับจ้ะ แต่คงหลังจากปีใหม่ไม่แน่ใจเดือนไหน”] มารดาพูดพลางรื้อเสื้อผ้าให้ลูกชายคนเล็กที่หาอะไรไม่เจอสักอย่าง [“ได้ยินมาว่าคุณปู่ป่วยอยู่ คงต้องไปเยี่ยมสักที”]
“หือ? คุณปู่เหรอ?” คราวนี้เด็กหนุ่มเบิกตาโพลง เอาจริงๆเขาเพิ่งรู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองยังมีคุณปู่ด้วย
[“ใช่จ้ะ คุณลุงเขาโทรมาบอก ไม่ต้องทำหน้างงหรอก ภามเจอคุณปู่ครั้งสุดท้ายตอน2ขวบเองมั้ง เจ้าภูมินี่ไม่ได้เจอเลย”]
หืมมม ภามเลิกคิ้วรู้สึกแปลกๆ ก็พอรู้ว่ายังมีญาติเหลืออยู่เมืองไทยบ้างแต่ไม่คิดว่าจะเป็นฝ่ายพ่อ ตั้งแต่เด็กเขาเห็นคุณพ่ออยู่ด้วยกันตลอดไม่เคยพาไปเจอญาติสักครั้ง จนเขาเข้าใจเอาเองว่าพ่อก็คงไม่มีญาติที่ไหนอีกแล้วเพราะกระทั่งงานศพพ่อเขาไม่เห็นญาติฝั่งนั้นสักคน
“ให้ผมไปเยี่ยมปู่ก่อนไหม” สำหรับภามแล้วถ้ายังมีญาติเหลือเขาก็อยากรู้จักเอาไว้เหมือนกัน
คนเป็นแม่ทำหน้าคิดหนัก เธอถอนใจพร้อมกับส่ายหัว [“เอาไว้รอแม่กลับไปดีกว่า จริงๆ ห้องที่ภามอยู่เนี่ยก็ของคุณลุงเขาซื้อไว้ให้ลูกๆนะ”]
“อ้าว นี่ภามมาแย่งเขาใช้หรือเปล่า” ยังไม่ทันได้เจอหน้าลูกพี่ลูกน้องก็ดันแย่งของเขาใช้เสียแล้ว
[“ไม่หรอกจ้ะ เจ้าของห้องอายุพอๆกับภูมิเลยยังอยู่บ้านกับครอบครัว กว่าจะเข้ามหาวิทยาลัยออกมาอยู่คนเดียวภามคงเรียนจบพอดี ว่าแต่ลูกเขยแม่ไปไหน”]
“ลูกเขยอะไรละแม่!!” ภามโวยลั่นพร้อมๆกับน้องชายที่ว๊ากแตกอยู่ในจอ มารดาของพวกเขาหัวเราะร่วนสนุกสนาน “พี่ดีนก็อยู่บ้านเขาสิ” อุบอิบแก้มแดงก่ำ กระทั่งแม่ยังล้อเขาอีก
[“อ้าว ก็เห็นพี่เขามีกุญแจ แม่ก็นึกว่าย้ายมาอยู่ด้วยกันแล้ว”]
“ได้ไงละครับ...” มุดหน้ากับหมอนก่อนจะลุกพรวดขึ้นนั่ง “ใช่แล้ว แม่รู้ได้ไงว่าพี่ดีนมีกุญแจ! แล้วไปรู้เบอร์พี่ดีนได้ยังไงครับ??”
คุณแม่แสนดีส่งสายตาล้อเลียนให้ลูกชาย เธอยักไหล่ตอบด้วยท่าทางมั่นใจว่าลูกต้องไม่รู้แน่ๆ
[“แม่มีสายชั้นดีจ้ะ”]
เจอประโยคนี้เข้าไปภามถึงกับกุมขมับเค้นสมองคิดว่าใครจะเป็นสายให้แม่ได้ เพราะทั้งมะนาว ทีม เดล ไม่น่าจะคุยกับแม่ได้เด็ดขาด
[“พอ เลิกคิดจ้ะ เอาเป็นว่าแม่รู้ว่าพี่ดีนของเราเคยมาค้างที่ห้องก็แล้วกัน”]
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!! รู้ได้ไง!??
ภามเอาหน้าพุ่งทิ่มหมอนอีกครั้งไม่กล้าสู้หน้าแม่ตัวเอง ถ้าแม่ยังไม่รู้เรื่องพี่ดีนกับเขาก็คงเนียนๆไปหรอกแต่นี้รู้ทุกอย่างจะให้สู้หน้ายังไง
[“ภาม”]
เสียงที่จริงจังขึ้นทำให้ภามรีบข่มความอายลุกขึ้นนั่งเจี๋ยม แอบสั่นเล็กน้อยว่าจะโดนแม่ดุเอาไหม
[“แม่ไม่รู้หรอกว่าภามกับพี่เขาจะไปถึงขนาดไหนยังไง แต่การที่แม่ยอมปล่อยภามให้อยู่คนเดียวเพราะแม่มั่นใจว่าเราโตพอที่จะตัดสินใจอะไรได้เองแล้ว”] เธอระบายยิ้มเมื่อเห็นว่าลูกชายเริ่มทำหน้าเครียด [“แม่เชื่อในการตัดสินใจของภาม แต่จำไว้ว่าเมื่อทำลงไปแล้วเราต้องยอมรับผลของการกระทำ”]
เด็กหนุ่มพยักหน้าหงึก เขายกมือไหว้มารดาแล้วยิ้มกว้าง “ขอบคุณที่เชื่อผมนะแม่”
[“เอ้า ไม่เชื่อลูกแล้วจะให้ไปเชื่อใครคะคุณ”] เธอหัวเราะร่วน
[“ไม่จริงอ่ะ แม่ไม่เห็นเชื่อผมเลย”] เจ้าภูมิโวยแง้วๆ ไม่เลิก เลยโดนมะเหงกจากแม่ให้หุบปากเงียบ
[“ชื่อของภามหมายถึงพลัง และภามมีสิ่งนั้นอยู่ในตัว มั่นใจหน่อยคุณลูกชายเลิกกลัวได้แล้ว ชื่อนี้ลุงตั้งให้เชียวนะ”]
“อ้าว ชื่อผมคุณลุงตั้งให้เหรอ” เด็กหนุ่มรู้สึกอบอุ่นแปลกๆ เมื่อรู้ว่าชื่อตัวเองตั้งโดยคุณลุงที่จำหน้าไม่ได้ เขารู้สึกถึงสายสัมพันธ์บางๆที่เกี่ยวพันตัวเขาเอาไว้กับครอบครัวของพ่อ
ภามอมยิ้ม สงสัยปีใหม่นี้ต้องชวนพี่ดีนไปไหว้คุณพ่อที่วัดเสียแล้ว
[“พ่อเขาบอกมาว่าอย่างนั้นนะแม่ก็จำรายละเอียดไม่ค่อยได้เหมือนกัน ยังไงเอาไว้เจอลุงก็ลองถามดูนะ”]
ภามพยักหน้าหงึกๆ ก่อนจะหาวออกมาอีกรอบแล้วมองเวลา ตอนนี้ปาเข้าไปตีหนึ่งแล้วแถมพรุ่งนี้ต้องไปเชียร์ชมรมว่ายน้ำด้วย สุดท้ายเขาก็ทนง่วงไม่ไหวขอตัวกับแม่เพื่อจมดิ่งในนิทรา
----
“ทำอะไร” กรณ์เหลือบมองคนข้างตัวที่ทำอะไรสักอย่างกับข้อมือเขา เมื่อจัดการเสร็จเจ้าตัวก็ผละออกมายิ้มแป้น
“ผูกด้ายแดงไง”
ตอนนี้ข้อมือของเขาสองคนถูกเชื่อมโยงไว้ด้วยด้ายสีแดง
“เล่นอะไรไม่เข้าเรื่อง” เคาะเหม่งเจ้าตัวยุ่งไปที “รู้ไหมบางคนเขาถือ ผูกข้อมือด้วยด้ายสีแดงแบบนี้มันลางไม่ดี”
อินทัชคลำหน้าผากตัวเองป้อยๆ “อ้าว ผมไม่รู้ ได้ยินสาวๆคุยกันว่าด้ายสีแดงจะผูกคนรักไว้ด้วยกัน เลยเอามาผูกนี่ไง”
ชายหนุ่มส่ายหัวกับความคิดคนรัก เขากระตุกข้อมือเล็กน้อยให้อินเอียงเข้ามาใกล้ก่อนจะโอบอินทัชเอาไว้ในอ้อมแขน ริมฝีปากร้อนประทับจูบลงบนรอยแดงที่หน้าผาก
“ช่างเถอะ มันก็แค่ความเชื่อ”
อินยิ้มกว้าง เขายันตัวขึ้นคร่อมตักชายหนุ่มแล้วทำตาวับวาว
“งั้นผมจะสร้างความเชื่อให้พี่ใหม่” ยกข้อมือข้างที่ผูกกันไว้ขึ้นมา “นี่คือด้ายแดงแห่งคำสัญญาที่จะผูกเราสองคนไว้ด้วยกัน” ยักคิ้วให้สีหน้าปลงๆ ของพี่กรณ์
“น้ำเน่า”
อินกลอกตา พูดอะไรหวานๆหน่อยไม่เคยได้ผล พี่กรณ์ต้องสวนทำนองนี้เสมอ
“ไม่เห็นต้องผูกเลย” กรณ์หลุบตาลงมองด้ายสีแดงที่ข้อมือ เขาขยับรอยยิ้มเล็กน้อย
“พี่ไม่ไปไหนหรอก”
เสียงทุ้มต่ำเรียบนิ่งและจริงจัง
“เราจะอยู่ด้วยกัน”
ทำให้หัวใจคนฟังเต้นระรัว
“ตลอดไป”
สายฝนสาดกระหน่ำจนมองทางข้างหน้าแทบไม่เห็น สองร่างต่างประคองกันวิ่งฝ่าความหนาวเย็นจนมาถึงหน้าคอนโดแปดชั้นที่เพิ่งสร้างเสร็จไม่นาน กรณ์โอบคนรักแนบอกเงยหน้ามองคอนโดตรงหน้าขมวดคิ้วมุ่น
ไม่มีทางแล้ว
ไม่มีเงิน ไม่มีรถ ไม่มีอะไรเลยนอกจากตัวเปล่า
หลังจากหนีคนของพ่อมาจากลานจอดรถที่ร้านอาหาร พวกเขาทิ้งทุกอย่างไว้ที่นั่น จะเหลือก็แต่กุญแจคอนโดที่เพิ่งซื้อในกระเป๋ากางเกง ทั้งๆที่วันนี้พวกเขาตั้งใจจะชวนกันไปหาซื้อของแต่งเข้าห้องเพิ่มอีกครั้งเพื่อเตรียมพร้อมอยู่ด้วยกันหลังเรียนจบ แต่ก็โดนดักเอาไว้ได้เสียก่อน
กรณ์แค่นยิ้ม..ไม่มีทางที่พ่อจะไม่รู้เรื่องคอนโดนี้
“อิน” เขาบีบต้นแขนอีกน้องที่ยังยืนเงียบ “เหนื่อยไหม” คนถามยังคงมองตึกสูงด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก
อินทัชกอดแขนคนรักแน่น อยากจะบอกว่าไม่เหนื่อยแต่ในความจริงแล้วมันไม่ใช่ พวกเขาสองคนเหนื่อยเหลือเกินและกำลังถึงทางตัน
กรณ์ไม่รอคำตอบจากน้องอีก แต่ตัดสินใจพาอีกฝ่ายไปหลบในคอนโดอย่างที่ตั้งใจเอาไว้ หัวใจของชายหนุ่มดำดิ่งสู่ความมืดมิดและเงียบงัน
เสียงรองเท้าที่เปียกชุ่มกระทบทางเดิน เสียงเครื่องยนต์ทำงานพาลิฟต์เคลื่อนตัวสู่ชั้นบน
ไร้เสียงพูดคุย
“พี่คิดอะไรอยู่”
ทันทีที่ก้าวเข้ามาในห้อง อินทัชก็เปิดปากถามทั้งๆที่สั่นไปทั้งตัว แต่อาการเงียบไม่ตอบของกรณ์ยิ่งทำให้เขาหวาดหวั่น สัญญาณเตือนกำลังร่ำร้องดวงตาแข็งกร้าวและอาการตึงเครียดบ่งบอกว่าอีกฝ่ายกำลังตัดสินใจเรื่องที่น่ากลัว
“อินถามว่าพี่คิดอะไรอยู่!!!” ตะคอกดังลั่นห้องพร้อมหยดน้ำตาพร่างพราย “พี่สัญญาแล้วว่าเราจะอยู่ด้วยกัน พี่สัญญาแล้ว!!” ทุบไหล่กว้างย้ำๆ
มือใหญ่จับข้อมือที่ทุบตีไว้แน่น อินทัชใจหายจนเย็นวาบไปทั้งตัว ดวงตาของพี่กรณ์ที่มองมาไร้ซึ่งความหวัง ไร้เรี่ยวแรงไร้พลังทุกอย่าง
หมดแล้ว...ไม่เหลืออะไรเลย
“อย่าทิ้งอินไปนะ ได้โปรด” เสียงร้องสะอึกสะอื้นแหบพร่าก่อนจะทรุดตัวลงนั่งกับพื้นอย่างหมดแรง “อย่าทำแบบนี้ พี่สัญญาแล้ว...”
กรณ์ปล่อยให้น้ำตาตัวเองร่วงหล่น เขาจ้องมองคนรักไม่คลาดสายตา สองมือประคองแก้มเปียกชื้นลูบสัมผัสช้าๆ พยายามจดจำทุกสิ่งทุกอย่างบนใบหน้าเพื่อไม่ให้หลงลืมตรงไหนไป
เขาก้มลงพยุงน้องที่ร้องไห้ไม่หยุดพาไปที่โซฟา กอดร่างสะอื้นไห้สั่นสะท้านไว้ในอ้อมแขน ต่างคนต่างขดกอดซึ่งกันและกันปลอบประโลมหัวใจที่ร้าวรานเจียนแหลกสลาย ไม่มีทางหนีได้แต่ซุกตัวราวกับหมาจนตรอกรอเวลาถูกทำร้าย
..จนตาย
“พี่รักอิน จำไว้นะพี่รักอินมาก”
ปัง!!!!!!!
เลือดสีแดงสดสาดกระจายพร้อมร่างที่เคยยืนหยัดเอนล้มลงดังใบไม้หลุดจากขั้ว หัวใจของอินทัชแตกสลายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย ไม่มีอีกแล้วคนที่รัก ไม่มีอีกแล้วสัมผัสจากมืออบอุ่น
ไม่มีอีกแล้ว
ไม่มีอีกแล้ว
ไม่มีอีกแล้ว
ไม่มีพี่กรณ์ของเขาอีกแล้ว
“พี่กรณ์!!!!!!!!!!!!!!”
----------------
เฮือก!!
ร่างบนเตียงกระตุกเกร็งลืมตาโพลง หัวใจของเขาเต้นแรงเหงื่อท่วมกาย ดวงตาสองข้างเต็มไปด้วยน้ำตาที่ล้นทะลัก สองมือของเด็กหนุ่มขยุ้มเสื้อจนยับย่นพร้อมลมหายใจหอบกระชั้น
ทรมาน หายใจไม่ออก เหมือนจะตาย
“อึก..” ภามอ้าปากพยายามสูดอากาศเข้าไปแต่ก็ได้ยินแค่เสียงวี๊ดดังขึ้นมา
เลือดสีแดง เสียงกรีดร้องและความเศร้า ชัดเจนกว่าฝันครั้งไหนๆ
เขาพยายามยันตัวเอื้อมมือไปที่ลิ้นชักข้างเตียงแต่ร่างกายกลับไม่ฟังคำสั่ง สุดท้ายร่างทั้งร่างก็พลิกตกลงมาข้างเตียงอย่างแรง มือสั่นเทากระชากลิ้นชักออกมาสุดแรงจนของข้างในหล่นออกมากระจัดกระจาย ดวงตาพร่าเลือนพยายามมองหาสิ่งที่ต้องการ พอคว้าได้เขาก็หยิบมันพ่นใส่ปากแล้วทิ้งตัวลงตั้งสตินับการหายใจ
ใจเย็นๆ ไม่เป็นไร
เด็กหนุ่มปลอบตัวเอง เขาค่อยๆหายใจเข้าออกช้าๆเป็นจังหวะ ประจวบกับยาออกฤทธิ์ทำให้หายใจได้สะดวกมากขึ้น เกือบ15นาทีจนอาการสงบภามถึงได้ยันตัวขึ้นนั่งพิงขอบเตียงอย่างอ่อนล้า น้ำตาอุ่นๆทิ้งตัวลงมาไม่ขาดสาย แสงอาทิตย์ระเรื่อยามเช้าค่อยๆส่องผ่านผ้าม่านเข้ามา พร้อมเสียงสะอื้นไห้ปานขาดใจของคนที่อยู่ข้างเตียง
มหาวิทยาลัย K ผู้เป็นเจ้าภาพจัดการแข่งขันว่ายน้ำตอนนี้เต็มไปด้วยผู้คนมากมาย เสียงประกาศแจ้งตารางการแข่งขันดังปนเปสับสนกับเสียงพูดคุย กองเชียร์จากมหาวิทยาลัยTเริ่มเข้าสแตนด์เชียร์พร้อมหัวใจฮึกเหิม ถึงจะกดดันไปบ้างเพราะเป็นแชมป์มาสองปีซ้อนแล้วแต่ปีนี้พวกเขายังคาดหวังที่จะเป็นแชมป์อีกในปีที่สาม
“เอ มีแข่งอะไรบ้างนะ ผีเสื้อ ผสม ฟรีสไตล์” มะนาวอ่านตารางการแข่งขันในมือ เธอแอบเหล่เพื่อนสนิทแล้วหันไปสะกิดเดลที่นั่งอยู่ข้างกัน
“ภามเงียบๆชอบกล”
เดลแอบชะเง้อดูบ้างแล้วก็จริงอย่างที่มะนาวบอก วันนี้ภามมาถึงช้าทำให้คลาดไม่ได้เจอพวกพี่ดีน แถมเจ้าตัวยังใส่แว่นที่โดนแดดแล้วออกสีชา มองดวงตาไม่ค่อยชัดอีกต่างหาก
“ภาม ไม่สบายหรือเปล่า” เดลเอื้อมมือไปแตะหน้าผาก แต่ก็ได้รอยยิ้มกลับคืนมาแทน
“ไม่เป็นไร”
“หื้อ เสียงแหบนะ” มะนาวร้องทัก
“นอนดึกละมั้ง” ตอบเสร็จภามก็มองไปรอบๆ เหมือนเดิม
สองสาวขมวดคิ้ว แต่ดูอาการมองซ้ายมองขวาของเพื่อนแล้วพวกเธอก็เหมาเอาว่าน่าจะมองหาประธานชมรมว่ายน้ำ ซึ่งตอนนี้นักกีฬาหลายคนก็ออกมาวอร์มข้างสระกันปะปราย
“เอ๊ะ อ้าว พวกพี่ดีนนี่”
เดลโบกมือหยอยๆ เมื่อเห็นกลุ่มนักกีฬามหาวิทยาลัยตัวเองกำลังเตรียมตัว ประธานชมรมว่ายน้ำดูเหมือนจะมองเห็นเลยผละออกจากกลุ่มเดินมาแถวสแตนด์เชียร์ที่ยกสูง
ภามขยับรอยยิ้ม เขาลุกจากสแตนด์มานั่งยองๆตรงขอบรั้ว ความสูงทำให้เขามองสบตาพี่ดีนได้พอดี เด็กหนุ่มฉีกยิ้มกว้างจนตาหยี
“สู้ๆนะครับ”
“เป็นอะไร”ภามชะงักกึกหุบยิ้มกับคำถามสวนกลับ ดวงตาสีเทาอมเขียวมองมาอย่างเป็นห่วงจนเห็นได้ชัด
มือใหญ่เอื้อมขึ้นแตะแก้มน้องไล้เบาๆ คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันเหมือนไม่ค่อยพอใจสักเท่าไหร่
“ร้องไห้?”
ภามส่ายหัวดิ๊ก “เปล่าครับ” เขาไม่อยากให้พี่ดีนเป็นห่วงตอนนี้
“ถอดแว่นให้พี่เห็นชัดๆ” สะกิดขาแว่นแล้วมองด้วยสายตาคมดุ ภามเม้มปากก่อนจะยอมถอดแว่นออกให้อีกฝ่ายเห็นหน้าเห็นตา
ดีนนิ่งอึ้งไปอึดใจกับใบหน้าซีดเซียวของอีกฝ่าย เขาลูบขอบตาช้ำเบามือ ดวงตาสีสวยฉายชัดว่าเริ่มจะไม่อยากแข่งแต่อยากพุ่งตัวหิ้วน้องออกไปซักถามอาการมากกว่า
ภามอมยิ้มแล้ววางมือซ้อนทับมือใหญ่สอดนิ้วประสานเอาไว้หลวมๆ ส่วนแก้มก็แนบกับฝ่ามืออบอุ่นดวงตาจ้องมองพี่ไม่วางตา
“ฝันเหมือนเดิมแหละครับ ไม่ต้องห่วงหรอก ตอนนี้พี่ต้องตั้งสมาธิกับการแข่งเข้าใจไหมครับ” แสร้งพูดจริงจังทั้งที่ทำตัวอ้อนอยู่แบบนั้นจนคนพี่ขยับรอยยิ้มมุมปาก
“ถ้าพี่แข่งชนะจะให้รางวัลไหม” พลันเจ้าสายตาเป็นห่วงกลับฉายแววแพรวพราวเปลี่ยนอารมณ์แทบไม่ทัน
“เอ๊ะ ?” ภามหน้าเหวอ
“พี่อยากได้รางวัลจากภาม” บีบแก้มน้องอย่างหมั่นเขี้ยว
เด็กหนุ่มกระพริบตาปริบๆ เกือบจะบอกว่าเดี๋ยวทำขนมฉลองให้แต่แววตาของพี่ดีนมันไม่ได้หมายความว่าอย่างงั้นเนี่ยสิ โดยเฉพาะนิ้วโป้งที่ตอนนี้ขยับมาเกลี่ยริมฝีปากของเขาช้าๆ นุ่มนวลจนสั่นไปทั้งตัว หัวใจของภามเต้นแรงผิดจังหวะ ดวงตาของคนตรงหน้าไม่ปกปิดสักนิดว่าอยากได้อะไรและภามเองก็รู้อยู่เต็มอก ดูก็รู้ว่าพี่ดีนอยากกินอย่างอื่นมากกว่าขนมไทย
“ขี้โกงชะมัด” ขมวดคิ้วใส่คนเจ้าเล่ห์ พยายามทำหน้านิ่งระงับอาการแตกตื่น แต่แก้มแดงล่วงหน้าไปเป็นที่เรียบร้อย
“แล้วให้ไหมครับ” คนพี่ยังแกล้งถามย้ำไล่ต้อนให้น้องหวั่นไหว
ภามหลุบตาลงพร้อมกัดริมฝีปาก ความรู้สึกของเขาไม่มีอะไรให้ต้องทบทวนอีกแล้วจะมีก็แต่ความไม่มั่นใจในตัวเอง เด็กหนุ่มลังเลหยุดคิดแล้วในที่สุดเขาก็พยักหน้าเล็กน้อยแต่พอเห็นสายตาเป็นประกายก็รีบละล่ำละลักพูดต่อ
“นะ นิดเดียวนะครับ”
ดีนหรี่ตา เด็กน้อยของเขาแดงเถือกไปทั้งตัวแล้วยังอุตส่าห์หาทางต่อรอง เขาหัวเราะในลำคอแล้วขยี้หัวน้องด้วยความเอ็นดู
“พี่ก็มีรางวัลให้เรานะ” พอเห็นภามทำหน้างุนงงอีกครั้งก็ขยายความให้ “ที่ทำสอบได้ไง”
เด็กหนุ่มกำลังจะยิ้มดีใจ แต่ประสบการณ์ที่ผ่านมาสอนให้รู้ว่าพี่ดีนเป็นจอมวางแผนที่ร้ายกาจมาก เขาส่งสายตาไม่ไว้ใจให้คนรักแต่ก็โดนบีบจมูกจนแดง
“คิดอะไร ที่พี่จะให้คือรางวัลจริงๆ ไม่เหมือนที่ภามจะให้พี่หรอก”
“แล้วพี่รู้ได้ยังไงว่าผมจะให้อะไร” เบะปากยอมลืมเลือนอาการหน้าร้อนไปชั่วคราว
“อยากให้พูดไหม” คนพี่เหยียดยิ้ม
“ฮื้ออออออ” ภามหน้าร้อนผ่าวตีมือใหญ่เพี้ยะๆ เมื่อเถียงต่อไม่ได้ “ไปวอร์มเลยครับจะได้เวลาแข่งแล้วไปเลยยยย” รีบไล่คนนิสัยไม่ดีก่อนที่ตัวเองจะเสียเปรียบมากไปกว่านี้
ดีนหัวเราะชอบใจกับท่าทางจนแต้มของคนรัก เขายอมกลับไปที่กลุ่มอย่างว่าง่ายปล่อยน้องนั่งกอดเข่าแก้มแดงแถมหลบตา วันนี้เขาได้กำลังใจมาเต็มที่จริงๆ
“ถ่ายไว้ไหมแก” เสียงของสาวๆดังขึ้นมาจากด้านหลัง
ภามสะดุ้งรีบลุกขึ้นหันหลังกลับที่แต่ต้องชะงักกึก เพราะคนเกือบทั้งสแตนด์มองมาที่เขาด้วยรอยยิ้มกรุ้มกริ่ม เด็กหนุ่มโคตรอายไม่รู้จะเอาตัวเองไปซ่อนที่ไหน เขาลืมไปเลยว่าด้านหลังคือนักศึกษาม.Tทั้งนั้น
“โอ้ย พี่ดีนขา แฟนแห่งชาติ” มะนาวดึงทึ้งเพื่อนสาวที่ร่วมด้วยช่วยกันกรี๊ด “มือสั่นไปหมดแล้ว ฮือออ”
“มีจับกงจับแก้ม สกินชิฟกันนัวเนีย” สาวอีกคนหวีดขึ้นมา
“เราไม่เคยเห็นพี่ดีนแบบนี้มาก่อนเลยนะ” เดลอ้าปากค้างแน่นอนว่าไม่ลืมพิมพ์ไลน์บอกพี่ชายอีกคนพร้อมส่งรูปประกอบ เห็นพี่ชายคนโตยิ้มให้แฟนทีเล่นเอาใจสั่น
คนต้นเรื่องหน้าแดงก่ำจนไม่รู้จะแดงยังไง เขารีบไปนั่งข้างๆมะนาวหยิบกระเป๋าเป้ตัวเองขึ้นมากอดแล้วซุกหน้าลงไปไม่กล้าเผชิญสายตาอยากรู้อยากเห็น ก็เขานั่งหันหลังให้สแตนด์จะไปรู้ได้ยังไงว่ามีใครมองอยู่ พี่ดีนนั่นแหละหันหน้าเข้าสแตนด์แท้ๆทำไมไม่บอกกันบ้าง นิสัยไม่ดีจริงๆด้วย!!
10โมงเช้าหลังวันแข่ง
...บางครั้งภามก็รู้สึกว่าตัวเองไม่น่าไปรับปากอะไรพี่ดีนง่ายๆ
เด็กหนุ่มมองภาพในมือถือแล้วถอนหายใจรอบที่100 ตอนนี้หน้าเพจของชมรมว่ายน้ำเต็มไปด้วยคำแสดงความยินดีกับการเป็นแชมป์สามปีซ้อน ประธานและรองประธานไม่ทำให้ผิดหวังกวาดเหรียญทองกันมาคนละสองสามรายการ ส่วนเด็กรุ่นใหม่อย่างทีมก็ฝ่าเข้าไปสอยเหรียญเงินกลับมาได้ คนอื่นๆในชมรมก็ไม่น้อยหน้าได้กันมาให้เชิดหน้าชูตา
(http://i.imgur.com/IOGscQ2.jpg)
ภามวางมือถือลงข้างเตียงแล้วกลิ้งไปกลิ้งมาเอาหมอนปิดหน้า จินตนาการไปมากมายจนทนไม่ไหวลุกขึ้นมานั่งขัดสมาธิเอาหมอนทุบเตียงโครมๆหน้าดำหน้าแดงด่าตัวเอง
ไอ้ภาม แกมันไอ้คนลามก!!
หลังจากแข่งเสร็จพี่ดีนไม่ได้มาทวงถามของรางวัลอีก มีแค่พูดคุยกันเรื่องไปนอนแพกาญจนบุรีกับคนในชมรม ซึ่งหลังจากตกลงกันแล้วสรุปว่าพวกเขาจะเดินไปทางไปนอนแพต้นมกราคมก่อนเปิดเทอม ตอนที่พี่ดีนบอกว่าจะเอาเขาไปเที่ยวด้วยคนในชมรมว่ายน้ำไม่มีใครว่าอะไรสักคน จะมีก็แต่สายตาล้อเลียนให้เขาต้องก้มหน้าก้มตาไม่มองใคร
ทำไงดี
ทำไงดี
ฮืออออออออออ รับปากไปแล้วด้วย เปลี่ยนใจแล้วจะโดนปรับหรือเปล่า
“โอย.............หัวใจ” เด็กหนุ่มจับอกตัวเองที่ใจเต้นแรงทุกครั้งเมื่อคิดถึง และยิ่งอาการหนักถ้าใบหน้าของคนรักโผล่ขึ้นมาในความคิดนั้น สุดท้ายภามก็หยิบหมอนขึ้นกอดเอาหน้าซุกงุดๆ
เขาคงจะบ้าไปแล้ว
..ที่ทำตัวเหมือนตกหลุมรักพี่ดีนอีกครั้ง
(ต่อรีพลายถัดไป)
-
(ต่อค่ะ)
ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูปลุกเจ้าของห้องจากภวังค์ ภามสะดุ้งโหยงรีบหยิบมือถือมาดูเวลาก่อนจะเบิกตาโพลงรีบตะเกียกตะกายวิ่งไปเปิดประตู
“ขอโทษครับ พอดีปิดเสียงโทรศัพท์เอาไว้” ภามทำหน้าหมาหงอยแล้วขยับเปิดทางให้ผู้มาเยือนก้าวเข้ามาในห้อง
ดีนลูบหัวน้องเบาๆไม่ว่าอะไรเพราะเริ่มชินกับอาการป้ำๆเป๋อๆ เขาเอาของที่ติดมือมาใส่ตู้เย็นให้เรียบร้อยก่อนจะสำรวจสภาพแฟนตัวเองเต็มตา ผมกระจุย เสื้อผ้าท่าทางจะยังไม่ได้เปลี่ยนให้เรียบร้อยสงสัยจะกลิ้งอยู่บนเตียงจนลืมเวลานัด คนน้องพอโดนพี่จ้องแถมมียิ้มน้อยๆแบบนั้นก็เบะปาก รีบดันหลังพี่ดีนให้ไปนั่งรอที่โซฟา
“ผมรู้ว่าตัวเองเน่ามาก อย่าจ้องแบบนั้นสิครับ” เอามือปิดดวงตาสีสวยเอาไว้ นับวันเขามีแต่โชว์ให้พี่ดีนเห็นแต่สภาพดูไม่ได้ของตัวเองมากขึ้นทุกที
ดีนหัวเราะเบาๆ เขาเอื้อมมือขึ้นเกี่ยวเอวน้องให้เข้ามายืนระหว่างขา มือใหญ่จับสะโพกอีกฝ่ายเอาไว้ไม่ให้วิ่งหนีไปไหนเสียก่อนพร้อมเอ่ยเสียงติดขบขัน
“น่ารักดี เลยเผลอจ้อง”
แล้วจะพูดให้เขินทำไมละครับ! ภามโวยวายในใจ เขาเม้มปากแน่นมือที่ปิดตาของพี่ดีนพลอยสั่นไปหมด สักวันเขาคงหัวใจวายเพราะผู้ชายคนนี้แน่ๆ
“ผม..ขอเปลี่ยนเสื้อผ้าสัก5นาที” วันนี้พวกเขาตั้งใจไปซื้อของที่ซุปเปอร์เพื่อเตรียมทำอาหารไปไหว้พระปีใหม่แล้วก็ซื้อของเข้าห้องด้วย ตั้งแต่พี่ดีนเป็นขาประจำอาหารฝีมือเขาพี่ก็บังคับขอเป็นฝ่ายจ่ายเงินค่าของสดมาตลอด โดยให้เหตุผลว่าเป็นคนกินจุมาก ซึ่งภามก็เข้าใจเพราะพี่ดีนกินข้าวมากกว่าเขาถึงสองจาน ยิ่งถ้ามีพี่วินกับทีมมาร่วมด้วยข้าวต้องหุงสองหม้อถึงจะพอ นักกีฬาว่ายน้ำนี่กินน่ากลัวชะมัด
พอเห็นพี่ดีนพยักหน้าภามก็ละมือออกจากใบหน้าคมคายเปลี่ยนมารั้งให้มือใหญ่ออกจากเอวสักที แต่ทำยังไงคนนิสัยไม่ดีก็ไม่ยอมปล่อยเขาไปง่ายๆ
“พี่ดีน...” เด็กน้อยเหลือบมองอีกฝ่าย
“ครับ?”
โอ้ย มาทำเป็นตาใสไม่รู้เรื่องอีก!!
“ปล่อยสิครับ” ภามอุบอิบ ตรงเอวเขาร้อนไปหมดแล้ว
“ปล่อยได้แต่ขอยอดชำระกับดอกเบี้ยเดือนนี้ก่อน”
เด็กหนุ่มเบิกตาโพลง “เอ๋?”
“จะสิ้นเดือนธันวาแล้ว ภามสัญญาไว้ว่าจะผ่อนทุกเดือนพร้อมดอกเบี้ยนี่ครับ”
เอ๋ เอ๋ เอ๋!!! ภามอ้าปากค้าง นี่เขาเผลอให้คนนิสัยเสียจับตัวเรียกค่าคุ้มครองเหรอเนี่ย
“พี่ดีนนนน” ลากเสียงยาวงอแง “เราต้องไปซื้อของกันนะครับ”
“ห้างเปิด11โมง เวลาเหลือเฟือ” คนพี่ดูจะไม่แคร์อะไรสักเท่าไหร่
ภามเม้มปากแน่นก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าคนที่กำลังทวงหนี้กับเขายิกๆ ยังไม่ได้บอกเหตุผลเลยว่าทำไมแม่ถึงโทรมาคุยด้วยได้
“พี่ดีนยังไม่ได้บอกผมเรื่องแม่เลย สินค้าไม่มีผมก็ไม่ต้องจ่ายนี่นา” ในเมื่อดึงมือที่เอวไม่ออกเขาก็เปลี่ยนเป็นจับไหล่อีกฝ่ายเอาไว้ อย่างน้อยก็ช่วยยันไม่ให้พี่ดีนเกี่ยวตัวไปแนบชิดยิ่งกว่านี้
ดีนเลิกคิ้ว เดี๋ยวนี้น้องเริ่มหาทางหนีเอาตัวรอดเก่งขึ้น เขาเดาะลิ้นแล้วเพิ่มสัมผัสที่เอวจนภามสะดุ้งโหยง
“รู้จักระบบ layaway ไหม”
“layaway??” เด็กหนุ่มพยายามใช้สมองเร็วจี๋ คราวนี้พี่ดีนเอาอะไรมาอ้างอีกเนี่ย
“ระบบมัดจำสินค้า แล้วผ่อนชำระทีละงวด ผ่อนครบถึงได้สินค้าไป”
เดี๋ยวนะ!?
“พี่ดีนนิสัยไม่ดี!”
ภามโวยลั่นก่อนจะต้องผวาเฮือกเมื่อโดนดึงเข้าไปจนชิด แขนที่ดันไหล่กว้างเอาไว้ไม่เป็นผลเอาเสียเลยเมื่อเจอแรงของประธานชมรมว่ายน้ำ เด็กหนุ่มกะพริบตาปริบๆ ด้วยความอึ้งจัดการยกสองมือแปะที่แก้มพี่ดีนแล้วทำหน้าดุใส่
“ไม่ต้องอ้างเลย ยังไงก็จะเอาให้ได้ใช่ไหมครับ”
ดีนขยับรอยยิ้ม ดวงตาแพรวพราว “ก็รู้นี่ เก่งมาก”
สิ่งที่เด็กหนุ่มได้เรียนรู้จากผู้ชายตรงหน้าหลังจากเป็นแฟนกันมาได้พักหนึ่งคือ อย่าได้เถียงหรือต่อรองกับพี่ดีนเด็ดขาด จากที่จะเสียน้อยคุณจะกลายเป็นเสียมากไปทันที
“ว่าไงครับ”
ลูกหนี้อับจนคำพูด มองซ้ายมองขวาหาทางหนีไม่ได้ แก้มใสแดงขึ้นเล็กน้อยก่อนจะตัดสินใจก้มลงจูบเบาๆ ที่ริมฝีปากได้รูปของชายหนุ่ม แล้วรีบผละออก
“จะ จ่ายแล้ว” ไม่ว่าจะจูบกันมากี่หนแต่เริ่มก่อนนี่ใจเขาก็ไม่สู้จริงๆ
ดีนหรี่ตาแล้วส่ายหัวเอ็นดู วงแขนกว้างจัดการตวัดรวบร่างน้องนอนหงายลงบนโซฟาแล้วตามขึ้นไปทาบทับ เด็กน้อยทำหน้าตาตื่นแต่ก็ต้องหัวเราะลั่นเมื่อคนพี่ระดมจูบไปทั่วใบหน้า
“ฮื้อออ พี่ดีนนนนนนนน” ตีไหล่คนพี่รัวๆ
หน้าผาก เปลือกตา ปลายจมูก แก้ม วนมาจบที่ริมฝีปากไม่มีตรงไหนหลุดรอดไป
ภามหายใจหอบแฮ่กหน้าแดงก่ำ เขาย่นจมูกใส่คนขี้รังแก ต่างคนต่างยิ้มให้กันแล้วจูบปากซ้ำๆ
....คือสิ่งสำคัญที่จะไม่มีวันปล่อยมือ
ความสุขเบ่งบานหากหัวใจของเด็กหนุ่มสั่นไหว สองมือที่ปัดป้องในตอนแรกเปลี่ยนเป็นโอบรอบไหล่กว้างกดรั้งให้ใบหน้าคมคายก้มลงมาอีกครั้งแล้วสัมผัสริมฝีปากที่แก้มของคนรัก ดวงตาของภามเศร้าและสับสน ความสุขมันท่วมท้นจนเกินไป สุขจนกลัวจะเหมือนฝันร้ายนั่น..
“ผมรักพี่ดีนนะ”
เป็นคำบอกรักที่ฟังแล้วชวนให้ใจหาย ดีนลูบเรือนผมนุ่มแล้วก้มลงขบริมฝีปากบาง ดูดดุนย้ำๆจนมันเริ่มแดงช้ำ เขามองสบตาน้องกำลังจะเอ่ยปากถาม หากภามกลับเป็นฝ่ายรั้งเขาลงประกบริมฝีปากส่งปลายลิ้นเข้าสัมผัส
จูบหวานล้ำที่กล้ำกลืนด้วยน้ำตา
สุดท้ายก็ไม่ได้ไปซื้อของ ดีนนั่งกับพื้นเอนหลังพิงโซฟาโดยมีน้องซ้อนอยู่ด้านหน้าเอนพิงอกเขาไว้ ภามกดรีโมทในมือดูเหม่อลอย เปลี่ยนช่องไปเรื่อยเหมือนไม่มีจุดหมาย น้องดูแปลกไปตั้งแต่วันแข่งว่ายน้ำและเขาพอจะรู้สาเหตุ ดวงตาช้ำและสายตาที่เต็มไปด้วยความกังวล คงไม่พ้นเรื่องของกรณ์กับอิน ชายหนุ่มถอนใจหนัก ถึงภามจะบอกว่าไม่อยากรับรู้เรื่องราวในอดีตแต่มันกำลังตามมาทำร้ายน้องอย่างที่เขาเคยเจอ..
จริงอยู่ว่าเราต้องทิ้งอดีตเลวร้ายแล้วก้าวเดินต่อไป แต่ถ้าอดีตมันยังคงเป็นโซ่ล่ามเอาไว้ไม่ให้ไปไหนเราก็ต้องกลับไปกำจัดมัน
ดีนกอดกระชับร่างในอ้อมแขนมากขึ้น เขาวางคางบนไหล่ลาดพลางเอ่ยปากถาม
“หิวไหม”
พวกเขาสองคนยังไม่ได้กินอะไรมาตั้งแต่เช้า พอเจอถามแบบนี้ภามก็เบิกตากว้างเพิ่งรู้สึกตัว
“ผมขอโทษ พี่ดีนหิวหรือเปล่าเดี๋ยวผมทำอะไรให้กิน” ทำท่าจะลุกพรวดพราดแต่ก็โดนรั้งมือเอาไว้
“ไม่ต้องครับ พี่มีของกินมาฝากอยู่ในตู้เย็น คราวนี้ภามมีหน้าที่นั่งเฉยๆไปเลย” เขาบีบจมูกรั้นแล้วดึงน้องให้ไปนั่งรอในครัว
ครัวขนาดเล็กดูคับแคบเมื่อคนตัวโตก้มๆเงยๆหยิบจานชามออกมา ภามยิ้มกริ่มแอบถ่ายคลิปเอาไว้ เขาชอบตอนพี่ดีนลุกมาทำอะไรสักอย่างให้ โดนเฉพาะทำครัวเป็นอะไรที่แปลกตา ถ้ามีโอกาสเขาตั้งใจว่าจะแอบเอาไปให้เดลกับพี่ดอนดู
“ครัวแคบ” ดีนบ่นอุบ “อีกหน่อยมีบ้านพี่จะทำครัวใหญ่ๆ”
คนถ่ายคลิปชะงักกึก ลดมือถือลงมองแผ่นหลังกว้างไม่วางตา
“จะทำตู้เก็บของด้วยภามจะได้มีที่เก็บอุปกรณ์เยอะๆ”
แก้มใสเริ่มร้อนขึ้นมาอีกครั้งพอๆกับความรู้สึกปั่นป่วนในหัวใจ
“ไม่สิ เอาไว้ตอนสร้างบ้านพี่ให้ภามคุมงานสร้างครัวเองเลยดีกว่า อ้าว เป็นอะไรครับ” ดีนหันกลับมาแล้วพบว่าเด็กน้อยของเขาเอาหน้ามุดโต๊ะ หูเหอแดงก่ำไปหมด
ภามส่ายหัวดิกปิดมือถือไม่กล้าถ่ายต่อ แล้วเขาจะกล้าเอาคลิปไปให้คนอื่นดูได้ยังไงในเมื่อพี่ดีนพูดเหมือนจะสร้างบ้านเพื่ออยู่ด้วยกันสองคนแบบนี้
อย่าทำให้ผมหลงรักมากไปกว่านี้เลย
กลิ่นหอมของกับข้าวเรียกเสียงท้องร้องขึ้นมาได้ โชคดีที่มีข้าวสวยหุงเอาไว้แล้วทำให้ไม่ต้องเสียเวลารอมาก ดีนวางชามขนาดใหญ่ที่เพิ่งอุ่นเวฟเสร็จไว้กลางโต๊ะพร้อมจานกับข้าวอีกอย่างที่ไม่น่าจะกินด้วยกันได้
เด็กหนุ่มมองกับข้าวแล้วอมยิ้มแก้มตุ่ย แฮมเบิร์กชิ้นโตราดซอสเดมิกลาสสีน้ำตาลจนฉ่ำ ด้านบนโปะด้วยชีสที่ละลายบนก้อนเนื้อบดน่ากิน ส่วนในชามกลับเป็นแกงส้มชะอมไข่ที่มีกุ้งตัวโตๆ ส่งกลิ่นหอมยั่วน้ำลาย
“พี่ดีนซื้อมาจากไหนครับเนี่ย” รับจานข้าวมาจากคนรักด้วยท่าทางกระตือรือร้นสุดๆ
ดีนไม่ตอบอะไรได้แต่อมยิ้มแล้วนั่งลงฝั่งตรงข้าม “กินสิ”
ภามขมวดคิ้วงงๆ แต่ก็ไม่ซักไซ้อะไรเพิ่มเติม เขาตักแกงส้มขึ้นชิมก่อนเป็นอันดับแรก รสชาติเปรี้ยวของน้ำมะขามเปียกกลมกล่อมกับรสหวานของน้ำตาลปี๊บ และอะไรบางอย่างที่เป็นรสแฝง เด็กหนุ่มชะงักมือแล้วมองแกงส้มตรงหน้าอย่างไม่เชื่อสายตา
เขารู้จักรสชาตินี้
เวลาทำแกงส้มใส่ปลากระป๋องลงไปหน่อยซอสมันจะช่วยให้เข้มข้นขึ้นรู้ไหม
มือที่ถือช้อนสั่นระริก ภามตักแกงส้มชิมอีกครั้งเพื่อย้ำว่าไม่ได้เข้าใจผิดไป รสชาติแบบนี้ความเปรี้ยวแบบนี้ความหวานแบบนี้ เขาไม่เคยลืม
ไม่เคยลืมไปจากใจเลยแม้แต่นิดเดียว
“เย็นนี้อยากกินอะไร เดี๋ยวพี่ทำรอ”
“งั้น..ขอแฮมเบิร์กชิ้นโตๆ กับแกงส้มชะอมไข่ครับ”
“โอเค พี่จะทำไว้รอนะ”
“รักพี่นะ”
แหมะ
น้ำตาใสๆหลั่งรินลงมาช้าๆ ภามตักของกินตรงหน้าพลางกลั้นสะอื้นไปด้วย สุดท้ายก็ทนไม่ไหววางช้อนส้อมลงเขาปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมา
“พี่..ดีน” ดวงตาฉ่ำน้ำมองคนที่นั่งอยู่ตรงข้าม คนรักของเขาคลี่ยิ้มจางๆ ก่อนจะเอื้อมมือมาเช็ดน้ำตาให้
“อยากเจอไหม”
“อึก..” ภามยกมือขึ้นปิดปาก เสียงสะอื้นและน้ำตามากมายไหลทะลักทะลาย
พี่อันยังอยู่ พี่อันยังรอเขาอยู่เสมอ
“นี่คือรางวัลของภามที่ทำสอบได้” ดีนเกลี่ยน้ำตาที่ยังไหลออกมาไม่หยุด “ภามมีสิทธิ์เลือกที่จะเจอหรือไม่เจอ”
กลัว สับสน กังวล แต่คิดถึง คิดถึงพี่อันเหลือเกิน เขาจะทำยังไง เขาจะเลือกอะไรดี
ดีนขยับเก้าอี้มานั่งข้างๆ เขารั้งน้องเข้ากอดแล้วลูบหลังปลอบโยน
“ไม่ว่าภามจะเลือกทางไหน พี่จะอยู่กับภามเข้าใจไหม” ก้มลงกดริมฝีปากกับขมับเปียกชื้น
เด็กหนุ่มหลับตาลงทบทวนความรู้สึก คำของแม่ยังย้ำอยู่ในหัวใจ
[แม่เชื่อในการตัดสินใจของภาม]
ภามขยุ้มเสื้อคนรักแน่นก่อนจะค่อยๆเงยหน้าขึ้น อ้อมกอดที่แนบกระชับพร้อมกลิ่นหอมคุ้นเคยทำให้ใจสงบ ดวงตาสับสนเริ่มคลี่คลายลง พี่ดีนยังคงรอคำตอบจากเขาอย่างใจเย็น
“ผมจะเจอ” จะไม่หนีอีกแล้ว
“ถ้าไปเจอภามต้องรับรู้เรื่องอื่นอีกนะ” ดีนถามย้ำแต่น้องก็พยักหน้าไม่เปลี่ยนใจ ภามส่งยิ้มให้เขาพร้อมดวงตาเป็นประกาย
“พี่ดีนจะอยู่ข้างๆผมใช่ไหม”
“อืม พี่จะอยู่ข้างๆภาม” ก้มลงเอาหน้าผากแนบอย่างที่ชอบทำ
“ถ้าอย่างงั้นผมก็ไม่กลัวอะไรแล้ว” โอบกอดคนรักเอาไว้ด้วยสองมือ
ถ้าอดีตมันฉุดรั้งเขาก็พร้อมที่จะกลับไปแก้ไขเพื่อที่จะก้าวเดินต่อไป...เคียงข้างกัน
----------------------------
Talk
สวัสดีปีใหม่ค่ะ นี่จงใจลงก่อนปีใหม่มาก 555ว่าจะลงตั้งแต่ฟ้าสว่างแต่ติดขัดอะไรหลายอย่างเลยลากยาวมาจนดึก
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามกันมาถึงตอนที่20นี้นะคะ ปี2017ก็ขอฝากตัวต่อไปค่ะ เนื้อเรื่องก็เริ่มเข้าส่วนท้ายเข้าไปทุกที
คนเขียนก็หวังว่าจะจบได้อย่างสวยงามเช่นกัน ฮึ่ย สู้ๆ
ป.ล มีตอนพิเศษปีใหม่ 3 หน้า แล้วจะเอาลงในเพจค่ะ (ไม่รู้จะแปะตรงไหนในนี้ดี555) รอเข้าปีใหม่ไปสักพักแล้วจะลงค่ะเพื่อบรรยากาศ //ผิด
ป.ล จริงๆมีภาพประกอบอีกรูป แต่คนวาดทำไม่ทันแหล๋ว
-
โฮฮฮฮฮฮฮ น้ำตาคลอตามค่ะ สงสารน้องภามคนดี /กอดๆลูบๆ โธ่ พ่อคนดีของพี่ TTTTTT
เราเห็นด้วยกับการเผชิญหน้าความจริงนะคะ บางครั้งเราก็ต้องทำเพื่อก้าวต่อไปนะ
เป็นกำลังใจให้น้องภามไปเจอกับพี่อันนะคะ รับรองว่าต้องดีแน่นอน (น้ำตาท่วมแน่นอนด้วย T ____ T)
เปิดปมใหม่เพิ่ม ไม่รู้ว่าปู่-ลุงของภามนี่จะมีความเกี่ยวข้องอะไรกับพี่กรณ์รึเปล่าน่ะสิ
รอลุ้นกันต่อไปค่ะ!
/ไหนจะเรื่องพ่อพี่ดีนที่คงห้ามชัวร์ๆนี่อีก ฮือออออ
ปล. ภาพประกอบตอนนี้หวีดพี่วินมากเลยค่ะ กรี๊ด อันเดอร์คัทนั่น รอยสักทั้งตัวนั่นนนนน แบดมากกกกกกกกกกก
พนันได้เลยค่ะว่าสีผมข้างบนนั่นต้องโกรกทองแบบที่เบ้าไม่ดีจริงแว๊นแน่นอนชัวร์ๆ!
ขอบคุณสำหรับนิยายนะคะ รักกกกกกก
-
สวัสดีปีใหม่ค่ะ >\\<
รอลุ้นความรักของดีนภามในตอนต่อไปนะคะ ^ ^
-
ฮือๆๆน้องภาม ตอนนี้ร้องไห้เยอะเลย
ไม่เป็นไรนะพี่ดีนไม่ปล่อยมือน้องภาม
สวัสดีปีใหม่ค่ะ
-
สงสารน้องภาม
อยู่ข้างๆกันนะ ดูแลกันและกันทั้งพี่ดีนทั้งน้องภามเลย
-
ร้องไห้ตามน้องภาม อีกนิดเดียวเท่านั้นทั้งคู่จะหลุดพ้นจากอดีตที่ฉุดรั้งแล้วนะ สู้ๆ :กอด1:
-
:L2: :L1: :pig4:
Happy 2017!
-
สวัสดีปีใหม่ค่ะ ปีนี้ก็จะติดตามผลงานต่อไปนะคะ :L2: :L2:
-
Happy new year 2017 kaaaa
-
ก่อนอื่ยก็ต้อง. สวัสดีปีใหม่นะคะ :mc4: มีความสุขมากๆนะคะ
ตอนนี้ขอเปลี่ยนชื่อใหม่นะคะ เป็น. พี่ดีนสามีแห่งชาติ :hao3: เราเป็นภามนะ ละลายอยู่ที่ขอบสแตนที่มาเชียร์พี่ดีนนี่แหละ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
สวัสดีปีใหม่ค่ะ
ตอนหน้ามาเร็วๆน้าาาา อยากอ่านตอนภามเจอพี่อัญมากๆอ่ะค่ะ
-
ไม่เปนไรนะภาม พี่ดีนผ่านมาได้แล้ว
ภามก็สู้ๆนะ มีพี่ดีนอยู่ข้างๆเสมอ
-
เกิดสลับตระกูลกันมั้ยคะเนี่ย? โชคชะตา
-
:L1: :pig4:
-
ดีต่อใจจริงๆ ยาวๆกันไป
สวัสดีปีใหม่ค่ะ
-
รออ่านตอนไปเจอพี่อัน จะพากันร้องไห้ขนาดไหน รอ รอคับ
-
อยากอ่านต่อเลย ลุ้นกับน้องภามมาก :mew2:
-
:pig4: :pig4:
-
หวานนน
:pig4:
-
พี่วินมีแฟนยังคะะะะะะะ
ถ้ายังขอจีบได้ไหมมม 555555555
เสียน้ำตากับตอนนี้ไป สงสารภาม
สวัสดีปีใหม่นะคะคนเขียน
ปีนี้ขออีกตอนมาเร็วนะ5555
-
ภามตัดสินใจถูกแล้วการรู้อดีตเพื่อเดินหน้ามันไม่ได้แย่หรอก สงสารภามมากตอนนี้ กำลังสงสัยว่าภามไปเกิดในตระกูลของกรณ์รึเปล่า
ปล. สวัสดีปีใหม่ครับ
-
พี่อันยังอยู่ พี่อันยังรอเขาอยู่เสมอ
น้ำตาคลอๆ ประโยคนี้มันโดนมาก
ความหวานปนน้ำตาแบบยี้ก็โรแมนติคไปอีกแบบนะ
ก้าวเดินต่อไปภาม อย่าปล่อยให้อดีตฉุดรั้ง
แต่ให้อดีตสอนบทเรียนเพื่อที่จะได้ไม่ทำอะไรผิดพลาดแบบนั้นอีก
เค้าเชื่อว่าพี่ดีนกับภามเมื่ออยู่ด้วยกันข้าวกันจะชนะทุกอย่าง
คุณลุงของภามจะเกี่ยวข้องอะไรมั้ย
คุณปู่เป็นคนยังไง
นี่ลุ้นมากกกกกกกกกกก
ขอให้ทั้งคู่ถึงมีอุปสรรคก็ขอแค่เบาๆนะ
เจ็บกันมาเยอะ ควรมีความสุขเสียที
เข้มแข็งเข้าไว้
ไปเจอพี่อันเถอะ เค้าเชื่อว่าทุกอย่างจะปลดโซ่ตรวนของอดีต และชีวิตจะดีขึ้น
ว่าแต่พี่ดีนเนี่ย เจ้าเล่ห์แถมหื่น
แต่ไม่ได้กินเนอะ อุ๊บ!!!!
ให้เกียรติน้องเค้ารู้หรอก เนอะๆ
-
เขาหวานกันไม่แคร์สื่อเลยคะแม่ขาา ฮือออ :m3:
-
โอ้ยยย!! น้ำตาไหล ดีใจเกินไปแล้ว
-
รอตอนต่อไปค่ะ น้องภามจะได้เจอพี่อันแล้ว
-
น้ำตาหมด แหมะ ตามเลย
-
รอพี่ดีนพาน้องไปเผชิญหน้ากับอดีตในส่วนของพี่อัน
ว่าแต่คุณลุงทางฝั่งน้องภามเนี่ยเป็นคนในอดีตด้วยเหมือนกันกับคุณยายพี่ดีนไหม
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ไอนี้ดมอร์ค่าาาาาาาา ฮืออออออ น้องน่าสงสารจังต้องกลัวมากแน่ๆสู้ๆนะคะลูกพี่ดีนจะอยู่ข้างๆหนูเอง
-
มีตอนไหนที่อ่านแล้วน้ำตาไม่ไหลบ้าง ถ้าไม่ไหลเพราะความเศร้า ก็ไหลเพราะความสุข รักบรรยาศแบบนี้ มับอบอุ่นแต่ก็เศร้าเหลือเกิน
-
ร้องไห้ตามภามเลย ฮื่ออออ
-
ภามสู้ๆนะ มีพีดีนอยู่ข้างๆไม่ต้องกลัวอะไร
-
สวัสดี ปีใหม่จ้าาาา
-
โอ๊ยยยย :mew2:
-
ไม่ต้องหนีแล้วนะภาม มีพี่ดีนอยู่เคียงข้าง ไม่ต้องกลัว :กอด1:
-
เป็นกำลังใจให้ภาม :กอด1:
-
o13
-
:katai5: :katai5:
-
มาต่อไวไเลยนะ
-
น้ำตาซึมเลยตอนเจอคุณยาย
-
รอตอนต่อไปคะ
-
สู้ๆนะสองคนสู้ไปด้วยกัน
-
พี่ดีน ดูแลน้องดีๆแบบนี้ต่อไปนะคะ
-
อีกนิดก็จะได้เจอกันแล้ว อินกับพี่อัน
-
สู้ๆนะภามอีกนิดเดียวเท่านั้น
-
คนแต่งเขียนดีมากๆ
อ่านแล้วน้ำตาไหล
ดีนะที่อ่านคนเดียวในห้อง
ไม่งั้นโดนล้อแน่ๆ
รอวันที่จะไปเจอคุณยายอัน
-
ฮรือ น้องภามมม :hao5: :hao5: :hao5:
-
ชอบเรื่องนี้มากเลย ร้องไห้ตาม :mew4: :mew4: :mew4:
-
พี่ดีนช่างดีต่อใจเหลือเกินนนนน
กราบรูปประกอบ ชอบมากกกก...โดยเฉพาะท่านรอง (ท่านประธานเก็บไว้ให้น้องภามแล้วไง ฮาาา)
-
โฮๆๆๆๆๆ ช่วยกันๆ
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:monkeysad:สู้เขานะหนูภาม
-
:L1: น้องภามสู้ๆนะ :monkeysad:
-
เดินหน้าค่ะ
-
ซึ้งมาก ร้องไห้ไม่หยุด....... ฮือออ
มันดีต่อใจมากเรื่องนี้ อบอุ่นและเต็มไปด้วยความรักจริิงๆ
รักไรท์มาก ไรท์คือสุดยอดนักเขียนที่ทำให้อินขนาดนี้
:pig4:
-
สู้ๆนะ
:กอด1:
-
หน่วงไปอี๊กกกกกกกกกกกกก
แต่ก็ดีละ อะไร ๆ จะได้คลี่คลายสักที มาอ่านตอนนี้ หิวแกงส้ม!!! อยากกินง่ะ
ปล.อีพี่วิน กร๊าววววววววววใจมาก หุ่นนางและรอยสัก ฮิ้วววววววววววววววว
-
สู้นะน้องภาม ถูกอดีตตามมาตบอดชีวิต ฝันร้ายมาตลอดมันทรมานค่ะ
เดินหน้าสู้ดีกว่า เป็รห่วงน้องเหรอเกิน
ขอบคุณค่ะ
-
:-[ :-[ น่ารัก และ ดีงามม o13 o13
-
โอ๊ยยย น้ำตาซึม จับมือกันผ่านมันไปให้ได้น๊า
-
ฮุ่ยยย นํ้าตาไหลเลยตอนที่น้องได้กินแฮมเบิร์กกะแกงส้ม ;___;)
-
ลุ้นๆ น่ารักๆ กันต่อไป ..
-
เริ่มต้นมาก็เศร้าแล้วอ่ะ น้ำตาตกกับฝันในอดีตของภามเลยเรา แต่ท้ายๆ เรื่องก็มีเรื่องให้กระชุ่มกระชวยหัวใจ
ข้างสระน้ำให้สาวๆ ได้กรี๊ด ดีใจที่ภามยอมก้าวต่อไปเผชิญกับอดีตและเราเชื่อว่าภามกับพี่ดีนจะผ่านมันไปได้
-
-อ่านแล้วก็ซึ้งจนน้ำตาไหล สงสารพี่อัน ดีใจที่กรณ์กับอินมารักกันอีก ถึงนิสัยภามจะอ่อนลงกว่าอินที่กล้าๆ แต่ภามก็น่ารักเอ็นดู ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ขอให้ดีนพาความรักครั้งนี้ไปได้ด้วยดี
สวัสดีปีใหม่ 2017 ค่ะ
-
:mew4: :mew4: :mew4: :mew4:
โฮฮฮฮฮฮฮฮฮ
ร้องไห้ยาวเลย
รอๆๆๆๆๆ
:mew6: :mew6: :mew6: :mew6:
-
น้องภามจะเจอพี่อันแล้ววว
ทางฝั่งพ่อจะเป็นอะไรกับพี่กรณ์ป่าววว
-
ตอนดีนบอกคุณยายว่าตัวเองคือ กรณ์ น้ำตาไหลเลยอ่ะ :hao5: :hao5:
อยากให้คุณยายได้เจอกับน้องภามเร็วๆจัง
-
ดีต่อใจจริงๆ
-
:katai5:
-
น้ำตาซึมไปหน่อยนึงเลย
-
รออ่านตอนไปหาพี่อันนะคะ ^^
-
:)
-
ชอบเรื่องนี้
-
อยากอ่านวันละตอน :mew2:
-
น่ารักมากคะ แต่เปิดเรื่องมานี่เศร้าเลยแหะ
ปอลิง...ถ้าในบทที่เป็นแอฟเฟสบุ๊ค ใส่โพสข้อความของเพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ พูดคุยหรือแซวกันเข้าไปด้วยจะดีมากเลยคะ อ่านแล้วมันได้ฟิวดีนะ
-
ตอนที่ 21 จันทร์เจ้าเอ๋ย
ท้องฟ้าด้านนอกยังไม่สว่างแต่ในห้องขนาดเล็กกลับเปิดไฟและเริ่มต้นกิจกรรมของวันใหม่แล้ว ร่างสูงใหญ่บนเตียงนอนพลิกตัวก่อนจะชะงักเมื่อไม่พบคนที่อยู่ในอ้อมแขนเมื่อคืน ดวงตาสีเทาอมเขียวปรือขึ้นง่วงงุน ตอนนี้กระจกที่ใช้กั้นระหว่างห้องนอนกับห้องนั่งเล่นมีผ้าม่านผืนบางดึงปิดเอาไว้เพื่อกรองแสงไม่ให้รบกวนเขาที่ยังนอนอยู่ เสียงกุกกักและกลิ่นหอมทำให้ชายหนุ่มต้องยันตัวขึ้นหยิบมือถือมาดูเวลา
ตีสี่ครึ่ง
ดีนหาวหวอดท่าทางเขาจะสบายเกินไปหน่อยถึงได้หลับสนิทไม่รู้ตัวเลย วันนี้เขากับภามจะไปวัดเพื่อทำบุญตักบาตรวันปีใหม่ เมื่อวานเขาเพิ่งพากันไปซื้อของที่ซุปเปอร์อย่างที่ตั้งใจไว้ พอกลับมาส่งน้องที่คอนโดเขาก็นึกได้ว่าคืนปีใหม่มักมีเสียงพลุเลยตัดสินใจค้างด้วยเสียเลย แน่นอนว่าแม่ของภามที่โทรมาหาลูกชายก็อนุมัติเรียบร้อย
คนตัวสูงลุกขึ้น อย่างน้อยเขาก็อยากช่วยอีกฝ่ายทำอะไรบ้างเพราะภามตั้งใจทำอาหารใส่บาตรเอง เพียงแค่เดินออกมาจากห้องนอนกลิ่นหอมก็ทำเอาคนกินจุหิวขึ้นมาทันที
“ทำอะไรครับ” ชะโงกหน้าถามทำเอาภามสะดุ้งโหยงทั้งตัว
“พี่ดีน ทำไมตื่นแล้วละครับ” เด็กหนุ่มวางมือจากที่ทำอยู่ แล้วหันไปหยิบแก้วกาแฟและน้ำร้อนที่ต้มใส่กระติกไว้ส่งให้
“อยากช่วย ภามจะทำอะไรบ้าง” เขาชะเง้อมองแล้วพบว่าน้องทำเสร็จไปหลายอย่าง ไม่รู้ว่าตื่นมาทำตั้งแต่กี่โมงแล้ว
“ผมทำน้ำพริกแล้วก็แฮมเบิร์กเต้าหู้ชะอม ตอนนี้กำลังทำขนมถั่วแปบครับ” ชี้ให้ดูอาหารที่จัดเป็นชุดวางเอาไว้เต็มโต๊ะ
“แฮมเบิร์กเต้าหู้ชะอม?” ดีนขมวดคิ้วกับเมนูชื่อแปลก
ภามหัวเราะเบาๆ “ก็แฮมเบิร์กนี่แหละครับแต่เอามาดัดแปลงนิดหน่อย ผมทำส่วนของพี่ดีนไว้ด้วย เดี๋ยวข้าวหุงเสร็จก็กินได้เลยครับ” เด็กหนุ่มพูดพลางเอาแป้งข้าวเหนียวที่แบ่งเอาไว้มานวดกับน้ำใบเตยจนกลายเป็นก้อนแป้งสีเขียวอ่อน
“มาพี่ช่วย” คนตัวโตกระดกกาแฟหมดแก้วแล้วไปล้างมือ เขามองแป้งอีกสองสามถ้วยและสีที่น้องเตรียมไว้ด้วยความสนใจ
“สีม่วงจากอัญชันมะนาว สีเหลืองจากฟักทอง สีส้มจากแครอท” ภามอธิบายแล้วทำให้คนรักดู “นวดให้สีมันเข้ากับแป้งนะครับ” คนมือใหญ่แรงเยอะนวดไม่นานก็ได้แป้งสีม่วงอ่อนเรียบร้อย
พอเห็นพี่ดีนทำตามที่บอกได้ ภามก็หันมาจัดการคั่วงาและเตรียมถั่วเขียวเลาะเปลือกที่นึ่งเรียบร้อยแล้ว เด็กหนุ่มจัดแจงเอาถั่วมาคลุกกับมะพร้าวขูดโรยเกลือ ส่วนงาก็เอาไปผสมกับน้ำตาลรอโรยหน้าในตอนท้าย
น้ำต้มเตยหอมเดือดปุดเป็นเวลาเดียวกับที่แป้งนวดเสร็จพอดี
“เสร็จแล้วปั้นเป็นก้อนกลมๆแล้วกดมันทำให้กลายเป็นแผ่นแบนๆ” อาจารย์จำเป็นสอนนักเรียนตัวโตที่ตั้งอกตั้งใจทำ “ใส่ลงหม้อได้เลยครับ พอแป้งสุกมันจะลอยขึ้นมา”
แป้งกลมแบนหลากสีทยอยลงหม้อเพียงไม่นานก็ลอยขึ้นมาให้เด็กหนุ่มช้อนไปแช่น้ำธรรมดาเพื่อคลายร้อน จากนั้นก็สะเด็ดน้ำแล้วนำไปคลุกกับถั่วผสมมะพร้าวขูดที่เตรียมไว้เพื่อไม่ให้มันเหนียวติดกัน
“เราเอาแป้งมาแผ่ออกนะครับแล้วใส่ไส้ถั่ว พับแป้งแล้วกดขอบเล็กน้อยเหมือนเกี๊ยวซ่า เอามาคลุกมะพร้าวกับถั่วอีกทีแล้วโรยด้วยน้ำตาลคลุกงา ก็จะได้ขนมถั่วแปบอร่อยๆแล้ว”
ดีนฟังน้องสอนเพลินๆ แต่พอมองถั่วตรงหน้าภาพในวันวานก็ผุดขึ้นมาจนอดทนไม่ไหวหัวเราะออกมา
“หือ มีอะไรเหรอครับ” ภามเงยหน้ามองงุนงง เขากำลังเอาใบตองห่อขนมให้เรียบร้อย
“ถั่ว..” พี่ดีนยังหัวเราะไม่หยุด ภามหยุดใช้ความคิดสักพักก็เริ่มนึกออก แก้มใสเรื่อขึ้นด้วยความอาย
“พี่ดีนนน!! อย่าขำสิ ตอนนั้นผมตกใจจริงๆนะ” เด็กหนุ่มเบ้ปากใส่
ก็พี่ดีนดันไปนึกถึงตอนเจอกันครั้งแรกหน้าเชลฟ์ถั่วเขียว เมื่อวานตอนซื้อของด้วยกันก็ขำไปทีแล้วแถมแกล้งจับมือไม่ปล่อยบอกว่าเดี๋ยวจะตกใจเข็นรถหนีอีก ฮึ่ย! ลองเจอประชิดตัวหน้าติดกันขนาดนั้นดูสิ ไม่หนีก็บ้าแล้ว
ภามเม้มปากเหล่มองคนนิสัยไม่ดีที่กำลังทำตามที่เขาสอนแถมหัวเราะไปด้วย เด็กหนุ่มหน้ามุ่ยแต่ก็จัดการห่อขนมต่อจนได้หลายชิ้น เขาจัดการแยกกล่องเพื่อตักบาตรและสำหรับฝากบ้านพี่ดีน รวมถึงแยกเอาไว้กินเอง
“ขอโทษๆ” ดีนแกล้งเอนไหล่ชนคนหน้าตูด หลังจากเตรียมทุกอย่างเสร็จ มือของทั้งคู่เลอะเทอะไปหมดจนต้องไปเบียดกันล้างมือที่อ่าง
“พี่ดีนชอบแกล้ง” ภามบ่นอุบอิบ
ชายหนุ่มยักไหล่ก่อนจะเทสบู่ล้างมือให้น้อง “มีคนบอกว่า..พี่ชอบแกล้งคนที่ชอบ”
คนที่ถูกชอบชะงักไปอึดใจ ประโยคบอกรักกลายๆ ทำเอาภามทำอะไรไม่ถูกได้แต่ถูมือจนฟองฟอดไปหมด ดีนขยับรอยยิ้มเล็กน้อยแล้วดึงมือน้องมาช่วยถู
“แต่สำหรับคนที่พี่รัก พี่ว่ามันยังน้อยไปนะ”
ประโยคบอกเล่าทำเอาคนฟังใจสั่น ภามมองมือตัวเองที่ตอนนี้ถูกกอบกุมด้วยมือใหญ่ นิ้วยาวแข็งแรงของพี่ดีนค่อยๆถูไปตามซอกนิ้วของเขาทีละนิ้วราวกับจะจัดการเจ้าเศษแป้งที่ติดอยู่ออกให้หมด
ภามเม้มปากแน่น สัมผัสลื่นบนมือยิ่งทำให้จักกะจี้หัวใจ ยิ่งโดนลูบเขาก็แทบจะกระตุกมือตัวเองออกแต่ก็โดนล็อคไว้แน่น เด็กหนุ่มเริ่มกระสับกระส่ายอายตัวเองที่ชักรู้สึกแปลกๆ
“พะ พี่ดีน เดี๋ยวผมล้าง...” เขาเงยหน้าขึ้นส่งเสียงร้องขอความเห็นใจจากคนรัก แต่นั่นทำให้ภามรู้ตัวแล้วว่าเขาทำพลาดไป ยิ่งสบตากันยิ่งทำให้สัมผัสที่มือแปลกไปกันใหญ่
เด็กน้อยใจเต้นตึกตักถี่ระรัว เกลียดตัวเองที่เลือดลมดีได้ตลอดเวลา แก้มสองข้างร้อนผะผ่าวเหมือนหน้าจะไหม้ ต่างคนต่างมองสบตากันแล้วใบหน้าของพี่ดีนก็ค่อยๆ ก้มลงมา
(http://i.imgur.com/fa6FYm8.png)
“พี่...” ภามเรียกเสียงสั่น
จูบร้อนประทับลงบนริมฝีปากแห้งผากหนักๆบดย้ำจนพอใจดีนถึงค่อยผละออกมองสบตาหวั่นไหวของน้อง พอเห็นภามเลียริมฝีปากตัวเองเก้ๆกังๆเหมือนไม่แน่ใจ ยิ่งทำให้คนที่มองอยู่อดใจไม่ไหวกดจูบลงไปอีกครั้ง
“อื้อ...”
เด็กหนุ่มครางแผ่วหลับตาปี๋ พอโดนรุกรานด้วยปลายลิ้น ริมฝีปากบางก็เผยอออกตอบรับสัมผัสอย่างไม่อิดออด ภามส่งลิ้นเข้าไปพัวพันแลกของเหลวฉ่ำชื้นวาบหวามจนเกิดเสียงน่าอาย ลมหายใจร้อนผ่าวปะทะผิวแก้มกระตุ้นให้สัมผัสร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ
ภามชอบจูบของพี่ดีน และดีนเองก็หลงใหลในจูบของน้องเช่นกัน
มือที่กอบกุมกันไว้เริ่มเคลื่อนไหว นิ้วยาวของดีนลูบสัมผัสตั้งแต่ข้อมือของน้องแล้วใช้นิ้วชี้ลากขึ้นไปบนฝ่ามือถูไถเชื่องช้าย้ำซ้ำๆ ฟองสบู่ลื่นๆ กระตุ้นให้เกิดเป็นความรู้สึกร้อนไปทั้งร่างกายจนภามแดงไปทั้งตัว
ราวกับออดอ้อน วอนขอ ราวกับร่างกายของพวกเขากำลังสอดประสานกันและกัน
“พะ...พี่..” ภามเบือนใบหน้าออกเล็กน้อยแล้วเรียกย้ำ ร่างทั้งร่างสั่นจนรู้สึกได้และเขาจะไม่ไหวแล้ว
คนนิสัยไม่ดีไม่ยอมปล่อยไปง่ายๆ เขาจูบซ้ำอีกครั้งแต่คราวนี้ยอมเอื้อมมือเปิดน้ำล้างมือตัวเองกับน้องจนสะอาด จากนั้นก็จับภามพลิกให้หันมาหาเขาทั้งตัว
ภามหายใจหอบฮั่ก สองมือตะกายกอดต้นแขนอีกฝ่ายเอาไว้บีบแน่นเมื่อลิ้นร้อนรุกรานหนักหน่วง
ทำไมจูบคราวนี้มัน...
“อ้ะ..” เด็กหนุ่มสะดุ้งโหยงเบือนหน้าออกเบิกตาโพลงเมื่อต้นขาพี่ดีนแทรกเข้ากลางหว่างขาแล้วขยับบดเบียด
ไม่ใช่แล้ว!!นี่มันยิ่งกว่ามือเมื่อกี้
“พี่ดีน พี่ดีน” ภามร้องห้ามสุดตัว “ตะ ต้องไปทำบุญ อ๊ะ” เสียงตะกุกตะกักตามด้วยเสียงอุทานเมื่อรู้สึกเสียววาบที่ท้องน้อย ภามขดตัวเอาหน้าซุกอกอีกฝ่ายตามสัญชาติญาณ ตัวแข็งทื่อไม่กล้าขยับเพราะกลัวจะเลยเถิดไปกันใหญ่
ดีนเงยหน้าขึ้นมองเพดาน กลอกตาให้กับความโง่ของตัวเองที่ดันมาของขึ้นผิดจังหวะ ในอ้อมแขนเขายังกอดน้องเอาไว้แน่น ผ่านไปสักพักพอสงบอารมณ์ได้ก็ตบไหล่คนน้องเบาๆ
“ไปห้องน้ำไป..”
พอได้รับคำอนุญาตและโดนปล่อยตัว ภามก็วิ่งฉิวปิดประตูห้องน้ำดังปัง เหลือคนพี่ที่เสยผมงุ่นง่านอยู่กลางห้องครัว ดีนมองซ้ายมองขวาจัดการเปิดน้ำที่อ่างแล้วล้างหน้าตัวเองแรงๆ
เกือบจะทวงรางวัลจากน้องกันแต่เช้าเลยทีเดียว
อาหารเช้าก่อนไปวัดคือแฮมเบิร์กเต้าหู้ชะอมและสลัดผักสดข้างเคียง ภามเองกว่าจะยอมออกจากห้องน้ำเล่นเอาดีนต้องไปเคาะเรียกให้ออกมากินข้าวไม่งั้นจะสายเกินไป
“ได้กินที่พี่อันทำแล้วก็คิดถึง เลยทำบ้างน่ะครับ แต่ประยุกต์หน่อยใส่ชะอมผสมไปด้วย” พอได้คุยเรื่องอาหารเจ้าตัวก็หายเขิน “ใช้เนื้อบดใส่แป้งนิดหน่อยผสมเต้าหู้ญี่ปุ่น ผมไม่ได้ใส่หัวหอมแต่เปลี่ยนเป็นชะอมอร่อยดีเหมือนกัน”
เนื้อบดสีน้ำตาลอ่อนราดซอส แซมด้วยสีเขียวของชะอมประปราย ส่งกลิ่นหอมชวนอร่อย ดีนแปลกใจที่น้องเลือกทำอาหารชนิดนี้ใส่บาตรโดยให้เหตุผลว่ามันดีต่อสุขภาพและอร่อยกินง่ายซึ่งมันก็จริง ส่วนขนมถั่วแปบเองก็กินเพลินๆเหมือนกันไม่หวานมากเกินไปด้วย
ชายหนุ่มลองตัดชิ้นเนื้อชิมดู รู้สึกตัวอีกทีเขาก็กินหายไปครึ่งก้อนโดยมีน้องนั่งมองตาปริบๆ
“อร่อย” ถึงจะเป็นเมนูเด็กน้อยแต่กินง่ายเพลินๆ
ภามยิ้มแฉ่งแล้วเริ่มต้นกินของตัวเองบ้าง บรรยากาศสบายๆยามเช้าปีใหม่เริ่มต้นอย่างเรียบง่ายพร้อมรอยยิ้มให้กันและกัน
วัดใกล้บ้านยามเช้าเต็มไปด้วยผู้คนมากมายยืนเรียงรายอยู่หลังโต๊ะที่ทางวัดจัดเอาไว้เพื่อความสะดวกยามพระสงฆ์ออกมาบิณฑบาต
“สมัยเด็กๆ คุณพ่อชอบพาผมกับน้องมาตักบาตรทุกเช้า” ภามพูดพลางเอาของออกจากถุง เขาจัดชุดกับข้าวมาจากบ้านเรียบร้อยเลยไม่ต้องวุ่นวายนัก เด็กหนุ่มอมยิ้มเล็กน้อยเมื่อนึกถึงคุณพ่อที่ไม่ได้พูดถึงมานาน
“ตอนนั้นผมกับน้องโดนแม่ปลุกมาช่วยทำกับข้าวตั้งแต่หัวยังไม่พ้นเคาท์เตอร์ล้างจานเลยล่ะ” และนั่นก็เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้เขาเคยชินกับการเข้าครัว “พี่ดีนตอนเด็กๆเป็นยังไงบ้างครับ”
ดีนโคลงหัว “สมัยพี่เด็กๆ ต้องมาพร้อมคุณย่าเหมือนกัน” เขานึกถึงสมัยยังเด็กที่ต้องโอดครวญโดนลากมาวัดเกือบทุกวัน “ว่าแต่คุณพ่อของภามเป็นคนยังไง?” ดีนจำได้ว่าน้องบอกว่าพ่อเสียไปตอนยังเด็ก นึกแปลกใจที่อยู่ๆภามก็พูดถึงขึ้นมา
“อืม ใจดีมากอารมณ์ดีมาก รักครอบครัวสุดๆ” ฉีกยิ้มให้พี่ดีน “จะว่าไปบรรยากาศก็คล้ายๆ พี่ดีนนะ”
ดีนเลิกคิ้ว “พี่ดูใจดี รักครอบครัวเหรอ” รู้สึกแปลกใจเพราะโดนไอ้วินด่าบ่อยๆว่าเป็นพวกแห้งแล้งไร้น้ำใจกับเพื่อนฝูง
“นอกจากเรื่องใจดีกับผม อย่างอื่นไม่ใช่เลย” ส่ายหัวทำท่าจริงจังจนโดนมะเหงกใส่เหม่งไปที “ผมหมายถึงบรรยากาศโดยรวม เวลาคุณพ่อยืนเฉยๆจะให้ความรู้สึก..อืม...นิ่งๆดูดุน่ะครับ” เริ่มเจื้อยแจ้วถึงครอบครัว โดยไม่รู้เลยว่าคนฟังกำลังขยับรอยยิ้มที่ตัวเองยอมเอ่ยปากเล่าเรื่องครอบครัวออกมาบ้าง
“ผมเพิ่งรู้ว่าตัวเองมีปู่ด้วย แต่จำได้ว่ามีคุณลุงที่ไม่ได้เจอกันนานมากเดี๋ยวแม่กลับมาไทยคงได้ไปเจอ” ท่าทางตื่นเต้นที่จะได้เจอครอบครัวของฝั่งพ่อน่าเอ็นดู มือใหญ่ยกขึ้นขยี้ผมนุ่มๆ ของน้องแล้วพยักหน้าให้สัญญาณเมื่อเห็นพระสงฆ์กำลังมา
การตักบาตรยามเช้าปีใหม่เป็นไปอย่างเรียบง่ายและสงบ ถึงจะไม่ได้พูดอะไรแต่ทั้งคู่ตั้งใจตักบาตรให้กรณ์กับอินรวมถึงครอบครัวของตัวเองที่จากกันไปไกล
พระสงฆ์หลายรูปเดินผ่านไปจนกระทั่งมีหนึ่งรูปที่ชะงักมองหน้าทั้งคู่ตอนกำลังนำอาหารใส่บาตรให้ซึ่งเป็นชุดสุดท้ายพอดี ภามชะงักมือทำหน้างุนงง
“เอ่อ นิมนต์ครับ” พอโดนมองเข้าเล่นเอาความมั่นใจหดหาย
พระสงฆ์รูปนั้นมองพวกเขาสลับกันไปมาสักครู่ ก่อนจะยิ้มให้บางๆแล้วเอ่ยกับพวกเขาอย่างอ่อนโยน
“โยมสองคน ตักบาตรแล้วอย่าลืมถวายสังฆทานกับกรวดน้ำด้วยนะ”
คนโดนทักหันมามองหน้ากัน ยังไงพวกเขาเองก็ตั้งใจทำอย่างนั้นอยู่แล้ว พวกเขายกมือไหว้อีกครั้งหลักจากใส่บาตรเรียบร้อย หลังเสร็จประสงฆ์เดินผ่านไปทั้งหมดดีนกับภามก็ช่วยคนที่วัดเก็บโต๊ะเก็บขยะ จากนั้นก็ขึ้นไปไหว้พระสงฆ์บนเรือนพร้อมถวายสังฆทานที่เตรียมมา ภามกระพริบตาปริบเมื่อพบว่าเป็นพระรูปเดียวกับที่ทักพวกเขาเมื่อสักครู่
หลวงพ่อรูปนั้นรับสังฆทานด้วยท่าทางสงบเงียบแต่ก่อนที่เขาทั้งคู่จะคลานถอยหลังออกไป ท่านก็เอ่ยบางอย่างขึ้นมาให้ได้ยิน
“ความเข้มแข็งและเชื่อใจกันจะทำให้ผ่านพ้นปัญหาไปได้ สิ่งที่ผูกพันโยมเอาไว้มีทั้งผลดีและร้าย การยกโทษให้กันคือสิ่งสำคัญ อย่าลืม”
ดีนกระชับมือน้องแน่นพวกเขามองสบตากันเล็กน้อยแล้วก้มลงกราบ จากนั้นก็ขยับออกมากรวดน้ำอุทิศส่วนกุศล ต่างคนต่างไม่พูดถึงเรื่องที่อยู่ในหัวไม่กล้าแม้แต่จะเอ่ยทักมันขึ้นมา
รถซีดานสีดำเคลื่อนตัวออกจากวัดในเวลาสายมากแล้ว ภามเหม่อมองวิวนอกรถพลางครุ่นคิดถึงคำพูดของพระ สงฆ์ในวันนี้
ยกโทษงั้นเหรอ? เขายังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าอินทัชจะโกรธใครหรือใครจะโกรธอินทัชแล้วเขาต้องทำตัวอย่างไร ในขณะที่พี่ดีนฟังแล้วพยักหน้าเหมือนจะเข้าใจคำพูดนั้น ภามถอนใจเฮือกจะว่าไปเขาเองก็ฝันถึงพี่กรณ์มากขึ้น โดยเฉพาะช่วงหลังๆที่ทำเอาบางคืนถึงกับนอนไม่หลับ แม้แต่เมื่อคืนเขาก็คิดอยู่ว่าคงไม่ได้นอนเพราะกลัวฝันร้ายแล้วก็กลัวเสียงพลุปีใหม่แต่โชคดีที่พี่ดีนมาค้างด้วยเขาถึงหลับลงได้โดยไม่ฝันอะไร
เด็กหนุ่มเหลือบตามองคนขับรถ หลังจากคุยกับพี่ดีนและตัดสินใจว่าจะเดินหน้าต่อเขาก็สารภาพไปว่ามีหลายครั้งที่ฝันร้ายจนกระทั่งอาการไฮเปอร์กำเริบหายใจไม่ออกทำเอาพี่ดีนคิ้วขมวดทันควัน กลายเป็นว่าตอนนี้ต้องต่อรองกันเรื่องนอนค้างแทน
ภามเบะปาก ถึง..ถึงจะอยากให้พี่ดีนมาค้างด้วยก็เถอะ คือมันสบายใจดีแล้วก็รู้สึกอบอุ่น ไม่ได้มีอย่างอื่นแอบแฝงนะ!! แต่มันก็คงไม่ดีที่ทำให้พี่เขาไม่ได้กลับบ้านกลับช่อง พอเถียงด้วยเหตุผลนี้ก็เจอคนเจ้าเล่ห์ย้อนหน้าตาย
งั้นภามก็มาค้างบ้านพี่แทนแล้วกัน
เขาแทบจะทึ้งผมตัวเอง โอ้ย แบบนั้นยิ่งน่าอายเข้าไปกันใหญ่! จะให้ทำหน้ายังไงกับเดลแล้วก็พี่ดอนละครับ! คิดแล้วก็ปวดหัว เด็กหนุ่มสะบัดหน้าไปมาแล้วเริ่มเพ่งมองวิวนอกรถจริงจัง แต่วิวที่ไม่คุ้นเคยทำให้เขาเลิกคิ้วสงสัย
“หือ พี่ดีนจะไปไหนเหรอ” ภามกระพริบตาปริบๆ เพราะทางที่พี่ดีนไปไม่ใช่ทางไปคอนโดเขาและไม่ใช่ทางไปบ้านพี่ดีนเช่นกัน
ดีนไม่ได้ตอบ แต่เหลือบมองน้องที่มองซ้ายมองขวาอย่างพิจารณา แต่พอเขาวิ่งไปตามทางอีกสักพักภามก็เลิกมองไปรอบๆ แต่ดวงตาของน้องเบิกกว้างขึ้นจากนั้นร่างก็เริ่มเกร็ง รู้สึกได้ถึงอาการเครียดที่พุ่งขึ้นมา
ชายหนุ่มชะลอรถระแวดระวังอาการของคนรัก ยิ่งเห็นสองมือของน้องกำขากางเกงแล้วเริ่มจิกดีนก็ตบไฟจอดข้างทางทันที จากที่สังเกตมาอาการของภามค่อนข้างรุนแรงและก็จริงอย่างที่คิด
น้องยังกลัวอดีตอยู่
“ไม่เป็นไร” เขาเอื้อมมือไปจับมือที่สั่นเทา “หายใจลึกๆ มองตาพี่” เขารอจนดวงตาไหวระริกเหลือบขึ้นมองสบตา
“ผม..”
“ไม่ต้องฝีน คิดว่าไหวไหมถ้าไม่ไหวพี่จะเลี้ยวรถกลับ”
ภามส่ายหัวพลางกุมมือคนรักแน่น ในเมื่อตัดสินใจแล้วก็ต้องเดินหน้าเท่านั้น
“ไปต่อเถอะครับ”
หนทางที่คุ้นตาตึกเก่าโทรมที่ยังคงอยู่กำลังซ้อนทับกับความทรงจำอันน่าสับสน ภามกัดฟันแน่นถึงภาพจะไม่ชัดเขากลับรู้สึกคุ้นเคยเหมือนตัวเองเคยมาเดินแถวนี้
โชคดีที่ถนนต่อจากนี้รถไม่เยอะมากนัก ทำให้ดีนสามารถกุมมือน้องเอาไว้พร้อมกับขับรถไปด้วยได้ และเพียงไม่นานเขาก็ขับรถมาหยุดหน้าบ้านหลังหนึ่งที่มีพื้นที่ค่อนข้างกว้างขวาง หลังคาปั้นหยาอันเป็นเอกลักษณ์โดดเด่น ถึงตัวบ้านจะเริ่มเก่าไปบ้างแต่มองดูก็รู้ว่ามีการบำรุงรักษาอย่างดี
ภามจ้องบ้านตรงหน้าเขม็งด้วยลมหายใจติดขัด มือข้างหนึ่งกุมมือคนรักแน่นส่วนอีกข้างขยุ้มจิกขากางเกงจนยับย่น ร่างทั้งร่างกำลังสั่นสะท้านด้วยความกลัว
ดีนปลดสายนิรภัยแล้วหันมาคุยกับน้องทั้งตัว เขาค่อยๆปลดมือของคนรักออกจากการจิกเกร็งแล้วประคองใบหน้าซีดเซียวขึ้นลูบแก้มเย็นเฉียบด้วยปลายนิ้วโป้งเบาๆ
“มองพี่”
ภามค่อยๆละสายตาจากตัวบ้านเพื่อมองสบดวงตาสีสวย เขายกมือขึ้นจับข้อมือพี่ดีนเอาไว้เป็นหลักยึด
“บ้านหลังนี้ไม่มีใครที่จะทำอะไรพวกเราได้ โอเคไหม”
ดวงตาของภามสั่นไหวก่อนจะพยักหน้า “แล้วพ่อ...เขา..พ่อของอินเขา..”
“เสียไปนานแล้ว” เขามองใบหน้าของน้องที่สลดลง “แต่พี่อันของอินทัช..” เขาเกริ่นขึ้นและนั่นทำให้ภามบีบข้อมือเขาไว้แน่น “ยังมีชีวิตอยู่ดีแต่เลิกกับสามีไปแล้ว”
ดีนหายใจเข้าลึกแล้วเริ่มอธิบาย “ก่อนภามจะไปเจอเขา พี่ต้องบอกก่อน..เรื่องอลินหลานสาวของอิน” เขามองลึกลงไปในดวงตาสั่นไหว “อลินแต่งงานแล้วและมีลูกสามคน”
“อลิน..แต่งงานแล้ว?” ภามพึมพำ หลานสาวตัวน้อยของอินคนนั้นแต่งงานแล้ว?เวลามันผ่านมานานแค่ไหนกัน
“หลานทั้งสามคนอยู่ม.T ลูกชายคนโตเรียนบริหาร ลูกชายคนรองเรียนสถาปัตย์ และลูกสาวคนเล็กเรียนอักษร” ดีนรู้สึกได้ว่ามือที่จับเขาไว้สั่นและเหงื่อออกชุ่ม
ดวงตาของภามเบิกกว้างหัวใจเริ่มเต้นรัวหนัก บริหาร สถาปัตย์ อักษร เขาทวนทั้งสามคณะย้ำไปย้ำมา
“พี่.......”
พี่ดีนอยู่บริหาร พี่ดอนอยู่สถาปัตย์ และเดลอยู่อักษร
“พี่.......” น้ำเสียงสั่นและแหบพร่า สองมือเกร็งจิกข้อมือคนรักแน่นเหมือนทำตัวไม่ถูก เขาเรียกพี่ดีนซ้ำๆ ด้วยความสับสนก่อนจะโดนรวบทั้งตัวเข้าไปกอด มือใหญ่ลูบแผ่นหลังเขาอ่อนโยนพร้อมจูบที่ขมับ
“ภาม...อลินคือแม่ของพี่...พี่อันคือคุณยาย” ร่างในอ้อมแขนเกร็งตัวขึ้นมาอีกครั้ง หัวใจของภามเต้นแรงและเร็วจนดีนยังรู้สึกได้ เขาค่อยๆดันร่างน้องออกแล้วยิ้มให้ใบหน้าซีดเผือดที่เหมือนจะร้องไห้แต่ร้องไม่ออก
“ภามคือใครครับ”
ภามมองสบดวงตาของพี่ดีนทบทวนคำถามนั้น
“ภาม..คือภาม”
ชื่อของภามหมายถึงพลังและภามมีสิ่งนั้นอยู่ในตัว มั่นใจหน่อยชื่อนี้ลุงตั้งให้เชียวนะ
ชายหนุ่มพยักหน้า “ใช่แล้ว ถึงวันนี้พี่จะพามาเพื่อให้อินทัชที่อยู่ตรงนี้” ละมือออกจากแก้มน้องมาแตะตรงตำแหน่งหัวใจ “มาเจอพี่สาว แต่อีกเป้าหมายหนึ่งคือพี่พาภามมาเจอคุณยายเพื่อแนะนำตัว” โน้มหน้าลงแนบหน้าผาก
“ในฐานะคนรักของพี่”
ภามใจเต้นตึก ใบหน้าซีดในตอนแรกเริ่มมีสีแดงขึ้นมาเจือปน พี่ดีนชอบหยอกเขาให้อายเสมอแต่การกระทำเหล่านั้นกลับทำให้เขาอุ่นใจ
“พี่ดีน..ผมสับสน”
“ว่า?”
“ผมจะตื่นเต้นเพราะได้เจอพี่อันหรือจะตื่นเต้นเพราะได้เจอคุณยายของพี่ดี”
ดีนหัวเราะเบาๆ เขากดจูบที่เหม่งน้องแรงๆ ด้วยความหมั่นเขี้ยว “เอาล่ะ พร้อมจะไปเจอหรือยัง”
หัวใจที่หวาดหวั่นเมื่อสักครู่ราวกับได้รับพลังมากมายจนทำให้สงบลง ภามคลี่ยิ้มก่อนจะพยักหน้า
“พร้อมแล้วครับ”
และแล้วรถซีดานสีดำก็เคลื่อนตัวผ่านรั้วบ้านเข้าไป
ทุกย่างก้าวที่เดินผ่านเข้าไปในบ้านปลุกความทรงจำเลือนรางให้เด่นชัด ดีนจูงน้องที่ค่อยๆเดินอย่างพิจารณาราวกับกำลังหาสิ่งผิดปรกติในบ้านที่จากไปเนิ่นนาน ภามแตะมือที่กำแพงสีตุ่น ไล้ปลายนิ้วกับฝาเปียโนตัวเก่า หยุดยืนมองบานเฟี้ยมที่วันนี้พับทบกันเอาไว้ ดวงตาสดใสตอนนี้ระคนตื่นเต้นและหวาดกลัว
เหมือนคนดีใจที่ได้กลับบ้านแต่ไม่มั่นใจว่าที่บ้านจะต้อนรับไหม
“น่าจะอยู่ในครัว พี่มาไม่ได้บอกล่วงหน้า” ดีนเอ่ยเสียงกระซิบ
เสียงพูดคุยวุ่นวายดังแว่วจากอีกทาง ถึงโทนเสียงจะเปลี่ยนไปบ้างแต่ใครบางคนกลับจำได้ขึ้นใจ
“แต่งให้สวยๆหน่อย ฉันจะเอาไปฝากหลานๆ กระทงทองนี่ของโปรดเจ้าเดลเชียว” เสียงคุณยายเจ้าของบ้านสั่งลูกมือที่เป็นสาวใช้วัยรุ่น วันนี้ทั้งแม่บ้านและสาวใช้โดนเกณฑ์ให้มายุ่งอยู่ครัวตั้งแต่ฟ้ายังไม่สางเพื่อทำอาหารไปตักบาตร แล้วกลับมาจัดของกินที่เหลือใส่กล่องเพื่อแจกจ่าย
“แล้วข้าวตังหน้าตั้งนี่ละคะคุณ” แม่บ้านเรียงข้าวตังสีขาวใส่กล่องพลาสติก แล้วหันไปตักหน้าตั้งใส่ถุงแยกต่างหาก
“อ๋อ อันนี้....” คำพูดเงียบไปอึดใจ “จะฝากดีนไปให้แฟนเขา...”
แฟนของหลานชายคนที่ว่ากำลังกำมือใหญ่แน่น ก้าวอีกแค่ไม่กี่ก้าวเขากำลังจะได้เจอ
“ไปสิ” ดีนกระตุกมือน้องเบาๆ “อยากทำอะไรก็ทำเลย พี่รออยู่ตรงนี้”
ภามพยักหน้าแล้วสูดหายใจลึกๆ เขาปล่อยมือพี่ดีนออกแล้วค่อยๆ ก้าวเดินไปยังห้องครัว ถ้าเจอพี่อันแล้วเขาจะทำยังไง ถ้าเจอพี่อันแล้วเขาจะพูดอะไร ถ้าเจอพี่อันแล้วจะจำกันได้ไหม ถ้า...
“อ้าว ใคร..” เสียงแม่บ้านเอ่ยทักเด็กหนุ่มที่ไม่คุ้นหน้าแต่ก็โล่งใจเมื่อเห็นหลานชายเจ้าของบ้านด้านหลัง หญิงชราที่กำลังแพ็คกล่องพลาสติกเงยหน้าขึ้นมองตามเสียงบ้างแล้วทุกอย่างก็ชะงักงัน
ราวกับเจอจิ๊กซอร์ที่ขาดหายไปนานแสนนาน
(ต่อรีพลายถัดไปค่ะ)
-
(ต่อค่ะ)
อันทิกาปล่อยฝากล่องพลาสติกหล่นลงพื้น สองมือยกขึ้นปิดปากสั่นไปทั้งตัว ใบหน้าที่เคยเห็นในโทรศัพท์ยังไม่เท่าของจริงที่อยู่ตรงหน้า เธอมองร่างของเด็กหนุ่มที่จ้องมองมาไม่วางตา ถึงจะไม่ได้สูงเหมือนน้องชายคนเดิม ถึงจะไม่ได้มีใบหน้าคล้ายคลึงแม้แต่น้อย แต่แววตานั้น..
มันลึกซึ้ง มันชัดเจน บ่งบอกทุกสิ่งทุกอย่าง
ความรู้สึกมากมายเอ่อล้นขึ้นมาที่ขอบตากลั่นตัวเป็นหยดน้ำร่วงหล่น คำพูดที่อยากบอก เรื่องที่อยากเล่ากลืนหายไปกับเสียงสะอื้น
น้องชายของเธอ น้องชายที่รักของเธอ
“อะ...อิน..” เสียงเรียกสะอื้นฮั่ก หญิงชราทำท่าจะทรุดตัวลงไปนั่งกับพื้นเป็นจังหวะเดียวกับที่ภามวิ่งเข้าหา เด็กหนุ่มสวมกอดร่างของหญิงชราไว้แน่นพร้อมกับปล่อยให้น้ำตาทะลักทะลาย
อินทัชในตัวภามกำลังร้องไห้เหมือนจะขาดใจ
“คิดถึง...อึก” ภามซุกหน้ากับลาดไหล่เล็กและบอบบางสะอึกสะอื้นลืมเลือนบุคคลอื่นไปจนหมด “คิดถึง..ฮึก..ผมคิดถึงพี่..”
อันทิกาเกาะเกี่ยวหลังเด็กหนุ่มเอาไว้แน่น ความอบอุ่นที่ได้รับทำเธอตื้อตันจนไม่รู้จะพูดอะไรออกมา ทั้งๆที่ไม่เคยเจอกันมาก่อนแต่กลับผูกพันด้วยความรักอันมากมาย หญิงชราหลับตาลงกอดรัดน้องน้อยในอ้อมแขนแน่น น้ำตามากมายไหลจนเปียกชุ่มไหล่ของกันและกัน
ครอบครัวแสนรักของเธอยังคงอบอุ่นอยู่เสมอในความทรงจำ
“อันโตกว่าน้องเยอะ ต้องดูแลน้องให้ดีๆนะลูก” คนเป็นแม่สอนลูกสาววัยสิบขวบที่บัดนี้กลายเป็นพี่อย่างเต็มตัว
“ได้ค่ะแม่ อันจะดูแลอย่างดีเลย”
“ลูกชายคนโตของบ้านฉัตรโภคิณ โตขึ้นจะต้องหล่อแล้วก็เรียนเก่งแน่นอน” ลูกชายคนแรกที่รอมานานแสนนานจนคิดว่าหมดหวังไปแล้วถือกำเนิดขึ้นท่ามกลางความยินดีของคนในครอบครัว
“พ่อละก็ เห่อจริง”
เด็กหญิงอมยิ้มกับบทสนทนาของพ่อกับแม่ก่อนจะหันมามองน้องตัวแดงๆ ที่นอนในแปล ดวงตาที่น่าจะยังมองอะไรไม่ชัดหยุดจ้องพี่สาวไม่วางตา อันทิกายิ้มกว้างแล้วส่งนิ้วไปให้มือน้อยกำเอาไว้ เสียงเด็กหญิงเอื้อนเอ่ยขับกล่อมแผ่วเบา
จันทร์เอ๋ยจันทร์เจ้า ขอข้าวขอแกง
ขอแหวนทองแดง ผูกมือน้องข้า
ขอช้างขอม้า ให้น้องข้าขี่
ขอเก้าอี้ ให้น้องข้านั่ง
ขอเตียงตั้ง ให้น้องข้านอน
ขอละครให้น้องข้าดู
ขอยายชู เลี้ยงน้องข้าเถิด
ขอยายเกิด เลี้ยงตัวข้าเอง
“พี่อันจะดูแลน้องอินเอง..”
“เจ็บ..” ภามครางหงุงหงิงเมื่อโดนผ้าผืนนุ่มห่อเจลเย็นประคบตา
“ช่วงนี้ร้องบ่อยจนตาบวมไปหมดแล้ว” ดีนช่วยประคองผ้าก่อนจะจัดการเสยหน้าม้ายุ่งๆ ขึ้นแล้วจับมัดจุกด้วยหนังยางแถวนั้น แต่ก็โดนคุณยายตีมือส่งยางรัดผมให้แทน
“ใช้ยางถุงแกงเวลาดึงออกน้องก็เจ็บสิ” คนดุเองตาก็ยังแดงก่ำ
ตอนนี้ยายกับหลานนอกสายเลือดนั่งตัวติดกันจนหลานตัวจริงกลอกตา ดีนยอมเปลี่ยนยางให้ใหม่แล้วมัดจุกน้ำพุให้เพื่อที่จะได้ประคบตาสะดวก เด็กน้อยของเขายกมือไหว้ขอบคุณแล้วหันไปคุยกับคุณยายที่ลูบหน้าลูบตาหลานคนใหม่อย่างเป็นห่วง ทั้งคู่มีเรื่องราวอยากคุยกันมากมายแต่ติดที่ภามจำอะไรไม่ค่อยได้มากนักแต่คุณยายก็ไม่ซักไซ้อะไร
“คุณพ่อ อ่า คุณทวด?” คิ้วเรียวขมวดมุ่นแทนตัวบุคคลที่สามไม่ค่อยสะดวก “เสียเมื่อไหร่ครับ”
“นานแล้วจ้ะ นานจนจำไม่ได้แล้ว” หญิงชราคลี่ยิ้มหากความจริงแล้วเธอกลับจำได้แจ่มชัด พ่อของเธอเสียใจมากที่เสียลูกชายเพียงคนเดียวไปจนล้มป่วย ก่อนจะเสียชีวิตตามน้องไปในอีกไม่กี่ปีต่อมา “ส่วนยายทวดเสียไปเมื่อ10ปีก่อน”
เด็กหนุ่มขมวดคิ้วมุ่น “แล้วคุณยายอยู่กับใครละครับ ในเมื่ออลิน...” คราวนี้ภามชะงักกึกเพราะอลินหลานสาวตัวน้อยคือแม่ของคนรักตัวเอง ครั้นจะเรียกชื่อเฉยๆก็ดูน่าเกลียด
“เรียกคุณแม่ก็ได้” ดีนพูดขึ้นเหมือนเรื่องดินฟ้าอากาศหากนัยน์ตาแวววาว
“นั่นสิ เรียกคุณแม่ก็ได้ ยังไงก็ตอนนี้เราก็เป็นแฟนดีนไม่ใช่รึไง” ครั้งนี้คุณยายเข้าข้างหลานอย่างเปิดเผย
ภามอ้าปากค้าง เข้าใจแล้วว่าสายตาแวววาวของพี่ดีนเหมือนใครในเมื่อต้นฉบับกำลังมองล้อเลียนอยู่ตรงหน้าแบบนี้
เจ้าเล่ห์ทั้งยายทั้งหลาน!
“คุณ...” เด็กหนุ่มอึกอักหน้าขึ้นสี “คุณแม่...เอ่อ คุณแม่ไม่ได้อยู่ด้วยแล้วคุณยายละครับ” รีบพูดทั้งๆที่เขินตัวจะแตก พอเห็นแฟนตัวเองกระตุกยิ้มภามก็รีบเนียนเอาผ้าประคบตาเพื่อหลบสายตา
“อยู่คนเดียวจ้ะ แต่หลานๆก็มาหาบ่อยนะไม่เหงาหรอก”
“ถ้า..” ภามลดผ้าที่ปิดตาลง “ผมมาหาบ่อยๆ บ้างจะได้ไหมครับ” อย่างน้อยเขาก็อยากดูแลพี่อันทดแทนในส่วนของอินทัชบ้าง
ดวงตาของหญิงชราร้อนวาบขึ้นมาอีกครั้ง “ได้สิ” เธอรีบจับมือเด็กหนุ่มมากุมไว้แน่น “ที่นี่เปิดรับภามเสมอ คิดถึงก็มาได้ตลอดนะลูก”
“ไว้ผมจะมากับพี่ดีนนะครับ” ยิ้มกว้างแล้วหันไปมองคนรักเว้าวอนด้วยสายตา
ดีนถอนใจได้กลิ่นหัวตัวเองเน่ามาแต่ไกล “ผมจะพามาหาบ่อยๆ วันหยุดถ้ามีโอกาสจะพามากินข้าวด้วยกัน โอเคไหมครับ”
ชายหนุ่มหัวเราะในลำคอเมื่อทั้งยายทั้งแฟนพยักหน้าหงึกแล้วหันไปยิ้มให้กันด้วยท่าทางราวกับพี่น้องที่ได้รับคำอนุญาตให้ไปเที่ยวจากผู้ปกครอง ดีนเท้าคางมองใบหน้ายิ้มแย้มของทั้งคู่ ดีใจที่มันไม่เศร้าเหมือนตอนที่เขามาสารภาพกับคุณยาย
ดวงตาสีสวยหลุบลงมองพื้น ใบหน้าเลือนรางของผู้ชายคนหนึ่งที่น่าจะเป็นพ่อของกรณ์แวบเข้ามาในความทรงจำ
แล้วครอบครัวของกรณ์ล่ะ ยังมีชีวิตอยู่ไหม..
“พี่ดีน” สัมผัสจากมือของน้องทำให้เขาสะดุ้งหลุดจากความคิด พอเลื่อนสายตามาหาน้องก็พบรอยยิ้มเอาใจที่ส่งมา
“กินข้าวกันครับ คุณยายทำไว้เต็มเลย”
ถึงภามจะไม่พูดอะไรแต่มือที่บีบไหล่เขาไว้บ่งบอกว่าน้องเริ่มเป็นห่วง ดีนส่งยิ้มให้พลางบอกตัวเองในใจว่าไม่ควรคิดอะไรเลอะเทอะ เมื่อเดินมาถึงโต๊ะอาหารก็พบว่าขนมของกินโดนเอามาเสิร์ฟจนล้นโต๊ะชนิดไม่น่าจะกินกันไหว แล้วมื้อเที่ยงวันนี้ก็เริ่มต้นด้วยความวุ่นวาย
“อ้าว!! มาได้ไง!?” เสียงร้องตกใจดังขึ้นจากหน้าประตู ทำให้สมาชิกทั้งสามคนต้องหันไปมองผู้มาใหม่ ดอนกับเดลถือตะกร้าผลไม้ที่เตรียมมาไหว้ปีใหม่คุณยายยืนงงเมื่อเห็นภามที่ไม่น่าจะมาอยู่ตรงนี้ได้
“เห็นรถพี่ดีนก็นึกว่าพี่จะมาคนเดียวเสียอีก” ดอนยิ้มแฉ่งเข้ามาหาแล้วแกล้งกระเซ้า “นี่พาแฟนมาเปิดตัวกับยายเหรอ” เขาไม่คิดว่าพี่ชายจะมาไม้นี้แถมภามก็ดูสนิทสนมกับคุณยายเสียด้วย
ดีนยักไหล่พลางเอื้อมมือไปดึงจุกผมของภามออกแล้วปัดจัดทรงให้ ในขณะที่ภามแก้มร้อนจะเถียงก็ไม่ได้เพราะถูกครึ่งนึงแถมเขินสายตาที่มองมาของพี่ดีนเลยได้แต่เงียบแทนคำตอบ
“หุย เห็นพี่ชายไปค้างด้วย ไม่นึกว่าจะพามาไหว้คุณยายนะเนี่ย” เดลส่งสายตาล้อเลียนให้ภามเขินหนัก
“แหนะ ดีน” คุณยายเอ่ยทักขึ้นมาทันที “บอกแล้วไงว่าอย่ารังแกน้อง” นี่หลานชายเธอเอาน้องไปกกอีกแล้วเหรอเนี่ย
ดีนกระแอมรู้สึกมีอะไรติดคอกะทันหัน ทั้งเดลและดอนรีบหันไปมองภามที่กำลังส่ายหัวพรืดหน้าแดงก่ำเพื่อบอกว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น
“ผมไม่ได้รังแก” คำตอบของคนนิสัยไม่ดีก็ยังกำกวม
ดอนเลิกคิ้ว “อ้อ ไม่ได้รังแกแต่น้องสมยอม?”
“เปล่านะ! ก็พี่ดีนอยู่ๆทำ...อ้ะ!” ภามที่รีบเถียงยกมือปิดปากตัวเองหมับตาเบิกโพลง
ชิบหาย!!!!! พูดอะไรออกม๊า ไอ้ภาม!!!
“ทำอะไร??” ทั้งดอนทั้งเดลถามขึ้นพร้อมกันในขณะที่คุณยายอันทิกาควักยาดมปลอบใจตัวเอง
“โอ้ย ตายๆ ไปรังแกลูกเขา” หญิงชราสูดยาดมแล้วส่งสายตาเป็นห่วงให้เด็กน้อย ถ้าเป็นเจ้าอินคงยิ้มระรื่นยอมรับไม่แคร์สื่อ ดีไม่ดีเธอเชื่อว่าอินเริ่มก่อนด้วยซ้ำ แต่สำหรับภามมันไม่ใช่ เด็กคนนี้ดูขี้อายกว่าเยอะมาก
“เปล่าๆ ไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้น” เด็กหนุ่มโบกไม้โบกมือรัวๆ นี่เข้าใจผิดไปถึงดาวไหนแล้วก็ไม่รู้ เขารีบหันไปหาตัวช่วยอย่างพี่ดีนแต่คนต้นเหตุกลับเฉยสนิทจะมีก็แค่รอยยิ้มมุมปากที่ทำให้เขาหน้าแดงไปกันใหญ่
โดยเฉพาะเรื่องเมื่อเช้าและสัญญาที่จะให้รางวัล
พอสู้สายตาสามพี่น้องและคุณยายเจ้าของต้นตำหรับไม่ได้ ภามก็ยอมแพ้มุดหน้าซุกอยู่หลังพี่ดีนไม่กล้าเผชิญหน้าใคร ทำหูทวนลมกับเสียงหัวเราะ ได้แต่ฟึดฟัดบอกตัวเองว่าจะไม่ให้พี่ดีนมาค้างที่ห้องอีก แต่สุดท้ายพอเจอดวงตาที่จ้องมองมาพร้อมสัมผัสของมือใหญ่ที่บีบมือเขาเบาๆ ความคิดโวยวายเมื่อกี้ก็จางหายเหลือแต่ความร้อนที่ใบหน้าและเสียงหัวใจที่เต้นแรง
ยังไงก็แพ้พี่ดีนอยู่ดี
“แล้วพี่ดีนทำยังคุณยายถึง..” ดอนชี้นิ้วกลับไปกลับมาระหว่างภามกับคุณยาย ถึงยายจะเปรี้ยวจี๊ดหัวทันสมัยแต่เขาก็ไม่คิดว่าจะยอมรับเรื่องหลานชายมีแฟนเป็นผู้ชายได้ง่ายๆ
“พี่เปล่าทำอะไรนะ” ดีนยักไหล่
อันทิกาหัวเราะชอบใจ เธอลูบหัวภามอย่างเอ็นดู
“น่ารักแบบนี้จะให้ยายห้ามลงได้ยังไง แถมพี่ชายเรามาสารภาพเรื่องนี้ตั้งแต่วันแรกที่เจอยายแล้ว”
“อื้อหือ เอาจริง” ดอนมองพี่ชายด้วยสายตาทึ่ง “นี่กะเอายายเป็นพวกตอนพ่อกับแม่กลับมาใช่ไหม”
คราวนี้ทั้งเดลทั้งภามถึงกับหันไปมองชายหนุ่ม ดีนหยิบกระทงทองใส่ปากแล้วยิ้มน้อยๆให้ทุกคนแทนคำตอบ
“พี่แม่งโคตรเจ้าเล่ห์” น้องชายถึงกับกลอกตา “แล้วที่เอาภามไปนอนแพที่กาญจนบุรีคิดจะทำอะไรครับ สารภาพมา!!” ถือช้อนแทนไมค์แอบสะดุ้งเมื่อเจอสายตาดุๆเหล่เข้าให้
“ก็แค่ขอของรางวัลที่ชนะว่ายน้ำกับภามเอาไว้..เลยให้ไปด้วยกัน”
คนฟังพยักหน้าหงึก เข้าใจว่าลูกชายคนโตบ้านวงศ์เนตรขอให้น้องไปเที่ยวด้วยเพื่อเป็นของรางวัล แต่คนฟังอย่างภามถึงกับนั่งตัวแข็งทื่อแก้มใสแดงเถือกร้อนไปทั้งหน้า ส้อมที่จะจิ้มของกินถึงกับจิ้มไม่ถูกเดือดร้อนให้คุณยายจิ้มให้อย่างงงๆ
เด็กหนุ่มตาละห้อยมองคนรัก ถามด้วยสายตา
เอาจริงเหรอครับพี่ดีน!!!
-----
Talk
งานนี้ป่วยค่ะ 55 วันนี้เป็นค่อนข้างหนักโลกหมุนเลย แอบนอนพักไปสองชั่วโมงแล้วลุกขึ้นมาจัดหน้านิยาย ตอนที่21 เป็นตอนที่เรียบง่ายเน้นความสัมพันธ์ในครอบครัว อาจจะมีอุ้ยแค่ตอนล้างมือ (จริงๆมีภาพที่2 ตอนที่ล้างมือเสร็จแล้วพี่ดีนรังแกน้อง แค่กๆ แต่ยังวาดไม่เสร็จ เห็นภาพร่างแล้วทุบโต๊ะ ฮ่าๆๆ)
ขอย้ำว่าคนเขียนจะอัพได้อาทิตย์ละครั้ง ถ้างานเยอะก็อาจดีเลย์ ทำเต็มที่แล้วค่ะเพราะทำงานประจำและมีงานนอกด้วย รอกันใจเย็นๆเนอะ
ขอบคุณสำหรับคอมเมนท์และกำลังใจจากทุกคนจริงๆ ดีใจมากที่มาทักทายกันนะคะ อ้อ ตอบคำถามก่อน
1. มีทำหนังสือไหม --> มีค่ะ มีสนพ.แล้วแต่รายละเอียดทุกอย่างรอให้ใกล้จบก่อนแล้วจะแจ้งอีกที เรื่องน่าจะจบช่วงมีนาคมค่ะ
2. มีNCไหม --> แหมมมม 555 มีค่ะ แต่เรื่องนี้ไม่เน้นNC เน้นหลอกแทะเล็มมากกว่า แต่มีให้สบายใจแน่นอนเมื่อไหร่ตอนไหน........รออ่านกันไปค่ะ
ตอนหน้าเราไปกาญจนบุรีกันเนอะ
แถม
(http://i.imgur.com/GORSMP2.jpg)
(http://i.imgur.com/kNJV4r8.jpg)
-
อ่านไป เช็คน้ำตาไป ชาติที่แล้วบอบช้ำมาเยอะ ชาตินี้อย่าต้องมีอะไรให้แยกจากกันอีกเลย
-
เขินจนจิกหมอนขาดหมดแย้ววววว :hao7:
-
มาพร้อมอาหารน่าทานยั่วน้ำลายยมดึก. หายไวๆค่ะคนเขียน
พอล่องแพดูดาวคิคิคิ. :impress2:
น้ำตาแตกไปกับน้องตลอดฮรือ
-
ก่อนอื่นเลย....หิว! หิว ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ฉันไม่น่ามาอ่านตอนดึก ๆ เลย ฮืออออออออ
พี่ดี๊นนนนนน! ลวนลวมขั้นสุดว่ะ! อิจฉา!
-
อยากให้มีรูปและวิธีทำขนมในเล่มด้วย
-
แล้วบ้านกรณ์ยังเหลือใครบ้างนะ
-
ตอนคุณยายเจอภาม ร้องตามเลย
:mew6: :mew6: :mew6:
-
ร้องไห้ทุกตอนจริง ๆ
-
:-[
-
หิวค่ะ หิว หิวพี่ดีนน้องภาม เอ้ย! หิวแฮมเบิร์ก //นี่เปิดสูตรถามอากู๋เลย o17
ถ้าครอบครัวพี่กรณ์สลับกับน้องภาม ก็เหมือนได้ปลดล็อคเรื่องในอดีตดีเหมือนกัน
:L2:
-
ดีมากๆๆ ดีที่สุด
ถึงแม้จะมีบางอย่างที่ไม่ชัดเจน
แถมพระท่านทักมาแบบนั้นอีก
แต่ว่าฟินค๊าาาาาา
พี่ดีนแทะโลมได้น่ารักมาก
แค่ล้างมือก็สยิวได้ อ๊ายยยยยย
แถมพาน้องเข้าทางยายแบบเนียนๆ
แต่เหมือนจะหัวแอบเน่าหน่อยๆนะพี่ดีน อิอิ
ครอบครัวกรณ์ยังอยู่มั้ย
จะก่อปัญหา หรือว่าสร้างความลำบากใจอะไรให้รึเปล่า
ไม่อยากตีตนไปก่อนไข้
เราจะค่อยๆตามไปเบาๆ
เรื่องของน้องภามกับพี่ดีน ยังไงก็ต้องผ่านไปได้
รักเรื่องนี้มากกกก
อยากกินถั่วแปบกับแฮมเบิร์ก
หิวตอนสี่ทุ่มเลย
-
ปู่ของภามจะใช่ญาติของกรณ์หรือเปล่านะ
-
:pig4: :pig4:
-
เหมือนอ่านนิยายวายผสมตำราอาหาร 555555555
-
ซึ้ง น้ำตาไหล พี่น้องได้เจอกันอีกครั้ง
-
โอ้ยยยยยยยยย น้องภามน่ารักมาก :mew1: อ่านเรื่องนี้แล้วรู้สึกว่าตัวเองจะอ้วนมีแต่อาหารกับขนมที่อยากลองกิน 55555555 :hao6:
-
หิววววววววว อร่อยกับภามทำร้ายมากกกก
โอยยยฉากเจอกันของพี่น้องนี้คือมากเลยคะฮืออ
แบบไม่รู้จะสงสารใครดีเลย ฮือออ
-
น้ำตาไหลลลล แต่ดีที่ตอนนี้มีความสุข เฮ้ออออออ :กอด1:
ขอบคุณค่ะ
-
ดีต่อใจทุกตอน เป็นกำลังใจให้นะคะ ^^
-
:ling1: :ling1: :ling1:
อยากอ่านอีกๆๆๆๆ
อ่านมีความสุข บรรยากาศของเรื่องอบอุ่นอ่ะ
-
ครอบครัวพี่ดีนอบอุ่นดีจัง แต่ยังไม่รู้ว่าพ่อแม่พี่ดีนจะว่ายังไง ส่วนครอบครัวของกรณ์คงไม่ใช่เป็นคุณลุงของภามหรอกนะ
-
แล้วคุณพ่อของกรณ์ล่ะ?
ปล. แอบชอบความตอดเล็กตอดน้อยของพี่ดีน ฮาาาา
-
แล้วใครจะทำแฮมเบิร์กชะอมให้เรากินนนน อิจฉาพี่ดีนหนักมากกก
ว่าแต่คุณลุงกับคุณปู่น้องภาม น่าจะเกี่ยวกับพี่กรณ์รึป่าวหว่า ลุ้นๆ
ตอนนี้ไปเก็บกระเป๋าไปกาญก่อนนะ อิอิ
ป.ล. รักษาสุขภาพด้วยนะคะ ^^
-
ร้องไห้ตามตอนภามเจอคุณยาย :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
กรณ์มาเกิดในครอบครัวอิน อินเองก็ไปเกิดในครอบครัวกรณ์หรือเปล่า
หลวงพ่อท้วงซะหวั่นใจเลยอ่ะ :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
น้ำตาซึมไปตามระเบียบ
เราเชื่อว่าในชาตินี้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
ยังไงๆพี่ดีนก็ไม่ยอมปล่อยมือน้องแน่นอน^^
+1 ค่ะ หายป่วยเร็วๆนะคะ
-
ยังไงก็ขออย่าดราม่าแล้วกันคะชอบเรื่องนี้มากๆคะ
-
บรรยายดีมากกกกกกก น้ำตาคลอเลย ดีใจที่ชาตินี้ทั้งคู่สมหวังนะ หลวงพ่อจะเกี่ยวอะไรกับกรณ์อินรึเปล่านะ
-
น่ารักกกก เขินพี่ดีนตามน้องภามเลยยย
-
น้ำตาก้อมา
-
:man1::man1: :man1:
-
เกาะรถไปเมืองกาญตอนหน้าค่ะ ^^
-
เริ่มแรก เช็ดน้ำลาย อ่านไปหิวไป อยากกินไป ถั่วแปลบนี้ของโปรดเลยนะ หาไอ้ที่อร่อยกินยากมาก หาไม่ค่อยเลย
ตอนหลัง เช็ดน้ำตา เศร้าตามเลย สงสาร เราก็มีน้อง รักน้องมากเหมือนกัน T^T
ตอนท้าย ยังจะมาทำให้น้ำลายสออีกแน่ะ -_-!
-
ว่าจะนอนแล้วเชียว เปิดมาเจอถึงกับตาสว่าง หิวอีกต่างหาก เดี๋ยวนี้มีอร่อยกับภามด้วยทำกินวนไปสิครับ5555
-
หุยยยยยยยยยยย
เรื่องนี้สอดแทรกทั้งอารมณ์
และความรู้เรื่องอาหารเลยยยยย
ชอบบบบบบบบบจุง
:o8: :-[ :impress2:
-
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ต่อให้ยิ้มแค่ไหนก็มีน้ำตาซึมตลอดเลยค่ะ มันหน่วงๆ คิดถึงความรักของอินกับกรณ์ตลอดเลย :o12:
-
เขียนบทเศร้าเก่งมาก ร้องตามทุกที
เมนูก็น่าอร่อย เดี๋ยวจะลองทำ
-
ละมุนมากกก ฮืออออ เป็นนิยายที่อ่านแล้วได้ทุกรสจริงๆ
-
รางวัลอิไรหนอออ
-
อ่านตอนตีสามค่ะ จะไม่อะไรเลยถ้าตอนท้ายไม่มีรูปแฮมเบิร์ก อ๊ากกกกกกกก หิว :sad4:
-
หลวงพ่อมาเตือนคนอ่านให้เตรียมรับมือดราม่าแล้ว
-
พี่ดีนหาแบ็คได้ดีโคตรๆนะคะ อย่างนี้พ่อแม่คงขัดใจไม่ได้แน่นอน
ว่าแต่ขยันแกล้งน้องจริงๆนะ รักมากเลยแกล้งมากเนอะ :z1:
-
ดีใจกับอินจริงๆ เจอพี่อันแล้ว ... เหลือแต่ฝั่งบ้านกรณ์ จะยังเหลือใคร? และเป็นใครบ้างน้า? น่าสนุกจริงๆเลย
คนแต่งสู้ๆนะคะ ดูแลสุขภาพด้วย ไอ้อาการโลกหมุนนี่ มันน่ากลัวนักแล พักผ่อนเยอะๆค่ะ สู้ๆ // ชอบการ์ตูนประกอบจัง น่ารักอ่ะ ทั้งในเรื่องและช่วงอร่อยกับภาม ดี๊ดี :mew1:
-
น้องภามสู้ๆ ตอนนี้ก็ก้าวข้าม ผ่านความกลัวในอดีตได้อีกขั้นแล้ว
ต่อไปก็ขอให้จับมือกันแน่นๆ ผ่านเรื่องราวต่างๆไปด้วยกันน๊าา
ปล.แอบรอคอยวันที่พี่ดีนได้ กินน้องซักที :z1:
-
น่าร้ากกกกกก :-[
-
น่ากินอ่ะน้องภาม 555+
-
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
กินมั้ง อยากกินๆๆๆๆๆ ภามทำอะไรก็น่ากินไปหมด
เข้าใจทีมละ อะไรที่ผ่านมือภาม คืออร่อย ฮ่าๆๆๆ
โอ๊ยยยยยยย แพกาญฯ ตั้งตารอ แหมมอิพี่แกล้งน้องได้แกล้งน้องดีจังเนอะ ภามต้องใจแข็งสู้พี่เขามั้งนะลูกก (ทำได้ไหมนะ ลูกช้านน 55555)
-
หวังว่าจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับทั้งคู่นะ เริ่มกังวลเพราะพระทัก
-
:-[ :-[ น่ารักกกก
-
อ่านรวดเดียวยาวมาถึงตอนปัจจุบันเลย
เป็นอะไรที่ละมุนมาก เขาเกิดมาเพื่อกันและกัน เกิดมาเพื่อรักกัน
ขอให้ความรักครั้งนี้ สมหวังด้วยเถอะ อย่าเป็นแบบชาติที่แล้วเลย
รออยู่นะ สนุกมาก ชอบๆ
-
ซึ้งอ่ะ ดีมากๆเลย
-
ในที่สุดภามก็ได้มาเจอกับคุณยายหรือพี่สาวแล้ว อ่านไปทำเอาน้ำตาซึม แต่ก็เข้าใจกันได้ด้วยดี และถือเป็นทัพหลังที่จะคอยช่วยหนุนต่อเมื่อเจอ พ่อแม่พี่ดีน เดาว่าคุณลุงหรือคุณปู่ของภามจะเป็นฝั่งพี่กรณ์หรือเปล่า
และก็เป็นไปตามหลักธรรมคำสอนที่ว่า การให้อภัย การยกโทษให้จะทำให้เราใจสบาย
อ่านแล้วอยากกินแฮมเบิร์กบ้าง แต่ดูแล้วถ้ากินนี่คงต้องเบิร์นหลายชั่วโมงแน่ เพราะแคลอรี่เพียบ
-
หลากอารมณ์มาก
เดี๋ยวเขิน ฟินจิกหมอนตอนเขาจีบกัน
ซึ้งตอนได้เจออดีตที่เป็นพี่สาว ของตัวเอง
-
อ่านแล้วน้ำตาไหลตอนภามกับคุณยายเจอกัน :monkeysad:
-
สวัสดีปีใหม่ค่ะคุณ lazysheep ขอบคุณที่แต่งนิยายสนุกมากมาให้อ่าน
เราเห็นว่ามีสารบัญแล้ว แต่ก็ยังอยากขอทำสารบัญแบบมีชื่อตอนให้นะ
สารบัญ ด้ายแดง by lazysheep
Intro (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56003.msg3488361#msg3488361)
ตอนที่ 1 เมื่อเข็มเวลาขยับ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56003.msg3488363#msg3488363)
ตอนที่ 2 สัญญา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56003.msg3488983#msg3488983)
ตอนที่ 3 ไม่เคยลืม (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56003.msg3489733#msg3489733)
ตอนที่ 4 ขยับเข้า...ใกล้ๆหัวใจ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56003.msg3491127#msg3491127)
ตอนที่ 5 ดวงดาวที่หอมหวาน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56003.msg3492515#msg3492515)
ตอนที่ 6 สวัสดีวันจันทร์ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56003.msg3494209#msg3494209)
ตอนที่ 7 รอยยิ้ม (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56003.msg3495996#msg3495996)
ตอนที่ 8 อิ่มใจ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56003.msg3498204#msg3498204)
ตอนที่ 9 ครอบครัว (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56003.msg3501844#msg3501844)
ตอนที่ 10 หนึ่งวันกับสองเรา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56003.msg3504249#msg3504249)
ตอนที่ 11 อินทัช (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56003.msg3505772#msg3505772)
ตอนที่ 12 ด้ายสีแดง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56003.msg3507891#msg3507891)
ตอนที่ 13 ด้ายสีแดง (2) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56003.msg3512444#msg3512444)
ตอนที่ 14 น้ำตาจากฟ้า (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56003.msg3516996#msg3516996)
ตอนที่ 15 ผมอยู่นี่.. (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56003.msg3521903#msg3521903)
ตอนที่ 16 ไม่เป็นไร (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56003.msg3527173#msg3527173)
ตอนที่ 17 ขอโทษ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56003.msg3531732#msg3531732)
ตอนที่ 18 ความทรงจำ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56003.msg3536095#msg3536095)
ตอนที่ 19 ขอบคุณ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56003.msg3542413#msg3542413)
ตอนที่ 20 ก้าวเดิน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56003.msg3547300#msg3547300)
ตอนที่ 21 จันทร์เจ้าเอ๋ย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56003.msg3553209#msg3553209)
ตอนที่ 22 เรื่องบนแพ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56003.msg3558992#msg3558992)
ตอนที่ 23 แค่เคียงข้าง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56003.msg3563283#msg3563283)
ตอนที่ 24 เตรียมใจ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56003.msg3568252#msg3568252)
ตอนที่ 25 เรื่องของเรา (สองคน) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56003.msg3573035#msg3573035)
ตอนที่ 26 ครอบครัวของพ่อ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56003.msg3584102#msg3584102)
ตอนที่ 27 แหลกสลาย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56003.msg3592064#msg3592064)
ตอนที่ 28 ทบทวน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56003.msg3600369#msg3600369)
ตอนที่ 29 ตลอดไป (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56003.msg3603040#msg3603040)
ตอนพิเศษ ลอยกระทง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56003.msg3605529#msg3605529)
-
ร้องไห้ตามฉากภามเจอพี่อัน คิดว่าครอบครัวกรณ์น่าจะเกี่ยวกับลุงและปู่ของภามนะคะ มันมีความเชื่อมโยงกันในชาติก่อน
-
น้ำตาแตกตอนที่พี่น้องเจอกัน ซึ้งมากยิ่งมีเพลงจันทร์เอ๋ยจันทร์เจ้าด้วยนะ :monkeysad:
พี่ดีนอย่ารังแกน้อง(แรง)นะ o18
-
น่ารักกกก
-
พี่ดีนเจ้าเล่ห์จริงๆ :katai5:
-
เจอพี่อันแล้วนะะ
ฝั่งพ่อภามน่าจะเป็นญาติฝั่งพี่กรณ์สินะ
เอาใจช่วยน้าาา
-
อ่านไปยิ้มไปจนเหมือนคนบ้าแล้ว
-
มาให้กำลังใจจ้า
-
ทำไมท้องร้องงงงง
-
มีตอนพิเศษแบบในเด็กดีรึเปล่าค่าาาาาาาา
-
ซึ้งอีกแล้วครับ
o13
-
:monkeysad:รักกันดูแลกันนะ
-
บุคคลิกภามน่ารักดี
-
:mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
-
ตามอ่านทันแล้ววว ติดตามนะคับ
พี่ดีนน้องภามน่ารักมาก อย่าให้ทั้งคู่เจอเรื่องร้ายๆเหมือนเมื่อก่อนเลยนะ
-
ร้องไห้ ตาบวม
-
:katai5:
-
ท่าทางจะได้เกิดสลับครอบครัวกันละมั้งนี่
ภามน่ารักน่าฟัดมากเลยขอบอก พี่ดีนจะทนได้อีกสักเท่าไหร่
-
น้ำตาซึมเลย
-
ความเจ้าเล่ห์มันถ่ายทอดมาจากสายเลือดสินะ o8 o8
-
ดีจัง
ได้กลับมาพบพี่สาวอีกครั้ง
อยากอ่านตอนไปเที่ยวเมืองกาญแล้วจ้า
-
รอออ :hao5:
-
ตอนที่ 22 เรื่องบนแพ
หกโมงครึ่งท้องฟ้ายังมืดสนิทมีเพียงแสงจากเสาไฟคอยช่วยให้ความสว่าง ที่ลานจอดรถมหาวิทยาลัยตอนนี้สมาชิกชมรมว่ายน้ำทั้งสิบหกคนมากันครบแล้ว ต่างก็กำลังวุ่นวายกับการเก็บกระเป๋าเก็บเสบียงขึ้นรถมินิบัสขนาดยี่สิบที่นั่ง
ภามคนนอกชมรมเพียงคนเดียวสะพายกระเป๋าเป้ยืนทำตาปริบๆ มองเสบียงของกินที่ขนขึ้นรถเป็นลังราวกับจะไปอยู่ที่กันดารสักเดือน วันนี้เขาไม่ได้ทำของว่างมาเพราะพี่ดีนบอกว่าจะลำบากเปล่าๆ ยังไงต้องแวะปั๊มซื้อข้าวเช้าอยู่แล้วด้วยทำให้เขาพกมาแค่ผลไม้รองท้องเล็กน้อย จนเกือบเจ็ดโมงประธานชมรมถึงได้ไล่ทุกคนขึ้นรถเพื่อเตรียมตัวเดินทาง
“พี่ดีน” ภามกระตุกเสื้อชายหนุ่มที่เพิ่งคุยกับคนขับรถเสร็จเพราะไม่รู้จะเอาตัวเองไปนั่งตรงไหน พอถามเจ้าทีมหมอนั่นก็เอาแต่ยิ้มบอกว่าให้รอถามประธานแล้วกัน
“ขึ้นรถสิ” ดีนดันให้น้องขึ้นรถแล้วตัวเองก็ขึ้นตามหลัง แต่ทันทีที่ก้าวขึ้นบนรถสมาชิกชมรมก็หยุดเม้ามอยเสียงดังเปลี่ยนเป็นต้อนรับด้วยเสียงโห่พร้อมผิวปากส่งสายตาล้อเลียนจนเด็กหนุ่มหน้าร้อนขึ้นมาทันที
“โหยยยยยยยยยยย อิจฉา”
“ประธานขี้โกง ใช้อำนาจในทางมิชอบ”
“ผมก็อยากพกแฟนไปด้วยอ่ะ”
“เอ้า! คาราโอเกะกันหน่อย” รองประธานตัวดีใช้มือถือแทนไมค์ แกล้งร้องเสียงดังจนคนฟังทำอะไรไม่ถูก
“จับมือฉัน จับกันไว้ ให้เชื่อใจว่าฉันจะเคียงข้างเธอ สุขหรือทุกข์ ที่เราเจอ เธอและฉันมีกันและกันเรื่อยไป เราสองคน บนทางแห่งรัก”
“ฮิ้วววว” ลูกคู่ไม่ยอมแพ้ตั้งท่าจะช่วยกันร้อง “จับมือ แว๊กกกกกกกกกกก”
กระเป๋าเป้ท่านประธานลอยเข้าสู่ฝูงสมาชิกลิงจนวงแตก ทีมที่กำลังช่วยปรบมือหน้าหงายเพราะโดนเข้าไปเต็มๆ
“เฮียแม่ม แค่นี้ทำเป็น...เหยดดดอย่านะมึง” รีบร้องห้ามเพื่อนซี้ที่ตอนนี้หน้าแดงจัดและกำลังจะเหวี่ยงเป้ตามมาอีกคน
“แหม น้องภาม ตั้งแต่คบกับไอ้ดีนนี่เริ่มซาดิสม์ตามมันแล้วเรอะ” วินหัวเราะร่วนก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งบ้าง เขาส่งต่อกระเป๋าคืนเจ้าของที่ตอนนี้ทำหน้าไม่สบอารมณ์
ภามไม่ตอบแต่กลับไปนั่งข้างพี่ดีนแล้วกอดกระเป๋าแน่น กะแล้วล่ะว่าไม่น่ารอดแต่ไม่คิดว่าจะโดนแซวตั้งแต่ก้าวขาขึ้นรถ เขาถอนใจเฮือกเดาได้เลยว่าต้องโดนล้อยาวตลอดทริปแน่ๆ
“อย่าคิดมาก เจ้าพวกนี้ก็ล้อแค่นี้แหละ” ดีนลูบหัวน้องปลอบใจ จริงๆเป้าหมายการล้อของพวกมันคือเขาต่างหาก ดูเหมือนจะอยากเห็นเขาอายสักครั้งแต่ทำอย่างไรก็ไม่เคยได้ผล
เด็กหนุ่มได้แต่ฉีกยิ้มให้ก่อนจะมองไปรอบๆอย่างสนใจ รถมินิบัสคันนี้แบ่งที่นั่งออกเป็นคู่ยกเว้นแถวหลังสุดที่เป็นเบาะยาวติดกัน5ที่นั่ง แถวหน้าสุดมีเขากับพี่ดีนนั่งอยู่ในขณะที่เก้าอี้คู่ข้างๆเอาไว้วางกล่องโฟมใส่น้ำดื่มและกองขนม ถัดจากนั้นลงไปก็นั่งกันเปะปะ นั่งคนเดียวมั่งย้ายคู่มั่งตามสบาย
“เดี๋ยวอีกชั่วโมงเราจะแวะปั้มจากนั้นยิงยาวไปถึงสะพานข้ามแม่น้ำแคว พักกินข้าวเที่ยงแล้วเข้ารีสอร์ท” ดีนอธิบายโปรแกรมวันนี้คร่าวๆ พวกเขาไม่ได้ไปเที่ยวอะไรหวือหวากันนักเพราะตั้งใจมาพักผ่อน บางคนเคยมาหลายครั้งแล้วแต่บางคนก็ยังไม่เคยมา เลยทำให้เสียงพูดคุยของสมาชิกแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกันสนั่นรถ ต่างวางแผนว่าเมื่อถึงรีสอร์ทจะลงไปเล่นน้ำกันให้สะใจ
ภามเปิดแท็ปเล็ตดูสถานที่ท่องเที่ยวตามแผนดวงตาเป็นประกายตื่นเต้นเพราะเขาเองไม่ค่อยได้ไปเที่ยวไหน หลังจากคุณพ่อเสียคุณแม่ต้องทำงานหนัก ร้านอาหารค่อนข้างวุ่นวายจนตัวเขาเองต้องไปช่วยจนลืมเรื่องเที่ยวไปเสียสนิท เรียกได้ว่าเป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่ได้ออกมาต่างจังหวัดแบบนี้
“พี่ดีนว่ายน้ำกันทุกวันแล้วมาเที่ยวแม่น้ำอีกไม่เบื่อเหรอครับ” ภามหันไปถามคนข้างๆ เขานั่งริมหน้าต่าง ส่วนพี่ดีนตอนนี้กำลังเปิดมือถือเลือกเพลงที่จะฟังอยู่
ชายหนุ่มเดาะลิ้น มือข้างหนึ่งก็เอาหูฟังข้างนึงใส่ให้น้องไปด้วย “โดยส่วนตัวเจ้าพวกนี้ชอบน้ำอยู่แล้วนะ แต่ถ้าให้เลือกลงสระคลอรีนแล้วซ้อมโหดกับว่ายน้ำเล่นในแม่น้ำหรือทะเล ย่อมต้องเลือกช้อยส์หลังอยู่แล้ว ไม่เบื่อกันหรอก”
เด็กหนุ่มพยักหน้าหงึกๆ เขาหันหลังไปดูสมาชิกที่กำลังเริงรื่นและดูเหมือนจะจริงอย่างที่พี่ดีนว่า ทุกคนดูตื่นเต้นสนุกสนานกับการไปเที่ยวครั้งนี้ ภามก้มลงหยิบกระเป๋าเป้เพื่อเอากล่องพลาสติกออกมา เมื่อเช้าเขาหั่นแอปเปิ้ลใส่กล่องติดมาด้วยเผื่อรองท้องก่อนแวะปั้มน้ำมัน
“เอาไหมครับ” จิ้มแอปเปิ้ลยื่นส่งให้ด้วยความเคยชิน
ดีนเลิกคิ้วก่อนจะยิ้มมุมปาก เขาก้มลงงับผลไม้ที่หั่นมาพอดีคำรู้สึกถึงความเค็มของเกลือเล็กน้อยเพราะน้องคงแช่น้ำเกลือไว้เพื่อไม่ให้มันดำ
“เราควรจะบอกพวกเขาไหมว่าอีกสิบกว่าคนริษยา”
“ไม่มีคนมาป้อนอะไรให้บ้างเลย”
“อย่าเสียใจกูป้อนให้ อ่ะ”
“ใช่สิ พี่มันก็แค่รองประธานไร้คนสนใจ”
เสียงแซวกระหน่ำตามมาทันทีจนภามสะดุ้งโหยง ไอ้ที่จะป้อนต่อเป็นอันชะงักไปต่อไม่ถูก ดีนหันขวับหรี่ตามองคาดโทษเจ้าพวกปากเสียแต่คราวนี้ดูไม่มีใครสนใจแถมยังส่งสายตาหยอกล้อท้าทายกลับมาให้กันใหญ่
ภามเม้มปากครุ่นคิดหาวิธีเอาคืน ก่อนจะตัดสินใจลุกพรวดขึ้นเดินไปด้านหลังรถ หยุดยืนอยู่หน้ารองประธานหัวทองที่ส่งยิ้มให้หากสายตาระแวดระวังเหมือนกลัวจะโดนส้อมในมือน้องจิ้มพุง
“เอ่อ มีอะไรครับน้อ—“
สมาชิกชมรมขนมไทยผู้โดดเดี่ยวส่งยิ้มให้พร้อมกับจิ้มแอปเปิ้ลในกล่องแล้วป้อนให้ถึงปาก
“แอปเปิ้ลครับ”
ชาวชมรมว่ายน้ำรีบมองไปยังที่นั่งด้านหน้าแล้วสะท้านเฮือกเพราะตอนนี้ท่านประธานที่เคารพกำลังจ้องตาเขียวปั๊ด
“เอ่อ พี่ว่า..”
“ก็พี่วินบอกว่าไม่มีใครสนใจ ผมเลยเป็นห่วง”
“โอ้ยยย ไม่เป็นไร๊ ไม่ต้องห่-- อุ๊บ!!”
พอวินเอ่ยปากพูดต่อภามก็ยัดแอปเปิ้ลเข้าปาก เด็กหนุ่มยิ้มพอใจก่อนจะหันขวับมาหาเหยื่อรายต่อไปนั่นคือทีม
“มึ๊งงง กูอิ่มมาก อิ่มแล้ววว” ทีมรีบแกะถุงเลย์โชว์ให้ดู สายตาท่านประธานทำเอากลืนน้ำลายเอื้อก
...มีความชิบหายแน่นอน
“กินมันฝรั่งมากๆ ไม่ดีนะทีม”ภามจิ้มแอปเปิ้ลในกล่องแล้วยื่นส่งให้ “เอ้า..”
“กูกินเองก็ได้” ทำเสียงละห้อยละเหี่ย
“มือมึงไม่ว่างนี่ ปกติก็ป้อนให้บ่อยจะเกรงใจทำไม” ส่งสายตาให้เพื่อนซี้ที่ทีมเห็นแล้วอยากจะร้องไห้ เขาเคยบอกแล้วใช่ไหมว่าไอ้ภามเนี่ยถ้าไม่ใช่พี่ดีนมันไม่ใจดีด้วย ยิ่งกับเพื่อนยิ่งโหดร้ายเขาเคยล้อมันมากไปอาหารเช้าวันถัดมานี่เผ็ดจนแทบตาย โคตรเจ้าคิดเจ้าแค้นอ่ะบอกเลย!
“ภาม”
เสียงระฆังช่วยชีวิตดังขึ้นพอดี ภามหันตามเสียงเรียกแล้วพบว่าพี่ดีนกำลังกวักมือให้กลับที่ เขาพยักหน้าแต่ก่อนจะกลับก็จัดการยัดแอปเปิ้ลใส่ปากเพื่อนแล้วเปิดแนบหนีเสียงโวยวายของทีมที่ไล่ตามหลังมา
ดีนส่ายหัวขำๆ เมื่อเห็นน้องยิ้มร่า พอเจ้าตัวนั่งที่ก็จัดการขยี้หัวด้วยความหมั่นเขี้ยว
“นิสัยไม่ดีเหมือนกันนะเรา”
คนโดนแซวจิ้มแอปเปิ้ลเข้าปากทำตาใส
“ผมฝึกมาจากพี่ดีน”
“งั้นฝีมือยังห่างไกล พยายามหน่อยล่ะ” คนพี่ที่ไม่เคยยอมน้องในเรื่องนี้เกทับพร้อมเอื้อมมือไปหยิบแอปเปิ้ลในกล่องขึ้นมากินชิลๆ ภามเบ้ปากหมายมาดว่าสักวันต้องเอาคืนพี่ดีนให้ได้
แต่ก่อนอื่นเขาคงต้องเริ่มจากการทำยังไงไม่ให้เสียเปรียบก่อนละมั้ง
หลังจากแวะเติมพลังที่ปั๊มและหลับไปหนึ่งงีบ พวกเขาก็ยิงยาวมาถึงสะพานข้ามแม่น้ำแควจังหวัดกาญจนบุรีที่ตอนนี้แดดเปรี้ยงจนตาพร่า
“ร้อนสัด” ทีมบ่นอุบหยิบหมวกสวมหัวก่อนจะโดดลงจากรถ เขาเองก็เพิ่งเคยมาที่นี่เป็นครั้งแรกเพราะพื้นฐานเป็นเด็กต่างจังหวัดคนละทิศกับเมืองกาญจน์
“สะพานๆ วู้ว ถ่ายรูปกัน” รองประธานชมรมร่าเริงออกหน้าออกตา เจ้าตัวใส่เสื้อกล้ามเพราะไม่ชอบอากาศร้อน แต่รอยสักที่แขนก็เด่นเสียจนเดินผ่านทางไหนใครๆก็มองกันเหลียวหลัง
ภามมองเพื่อนที่โดนลากฝ่าร้านค้าโผล่ไปถ่ายรูปกลางสะพานแล้วหันไปมองพี่ดีนที่หยีตาฝ่าแดด
“แสบตาเหรอครับ”
“อืม สีตาแบบนี้ไม่ค่อยสู้แดดจัด” เขาหยิบแว่นกันแดดขึ้นมาสวม
ร่างสูงใหญ่อยู่ในชุดเสื้อยืดคอวีสีดำสกรีนตัวอักษรภาษาอังกฤษดูสบายตัวกับกางเกงยีนส์สีเทาซีด ด้วยผิวสีแทนและจมูกโด่งปกติถ้ามองเผินๆคนก็จะเข้าใจว่าไม่ใช่คนไทยยิ่งใส่แว่นดำแบบนี้ยิ่งไปกันใหญ่ จนภามต้องลอบมองด้วยความสนใจ
“มีอะไรหรือเปล่า” ดีนหันมาถามเมื่อเห็นน้องจ้องตาแป๋ว
ภามสะดุ้งโหยงแก้ตัวพัลวัน “ เอ่อ พอดีผมสงสัย พี่ดีนกับพี่วินรู้จักกันมานานแค่ไหนเหรอครับ”
ชายหนุ่มโคลงหัว เขาหยิบหมวกเบสบอลสวมให้น้องแล้วจูงคนรักเดินไปแถวสะพานบ้าง
“อืมตั้งแต่ม.ปลาย แต่ไปเจอกันที่โรงแรม”
“ห๊ะ” ภามทำตาโตโดนดีดเหม่งไปหนึ่งที
“คิดอะไร ตอนนั้นพี่ไปงานเลี้ยงกับคุณย่าแล้วต้องไปพักที่โรงแรมริมทะเล เบื่อๆเลยมาว่ายน้ำเล่นที่สระของโรงแรมแล้วดันเจอไอ้วิน พอเห็นเป็นวัยเดียวกันก็เลยชวนกันแข่งว่ายน้ำ ไปๆมาๆถึงรู้ว่ากำลังไปต่อม.ปลายที่เดียวกัน”
“โห ยังเด็กเลย แล้วพี่วินเขาสักเยอะแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรเลยเหรอครับ” คนขี้สงสัยยังถามต่อ แอบขำสมาชิกชมรมว่ายน้ำที่โพสต์ท่าอย่างฮาตามสะพาน คาดว่าคงเอาไปลงเพจของชมรมแน่ๆ
“เพิ่งมาเริ่มสักตอนม.5 มันไปดูหนังแล้วชอบอยู่ๆก็ชวนพี่ไปสัก”
“เอ๋ พี่ดีนสักด้วย???” เขาว่าตัวเองเห็นพี่ดีนในชุดว่ายน้ำมาแล้วนะ แต่ไม่เห็นรอยสักเลย
“จริงๆพี่ไม่ได้ชอบสัก แต่มันลากไปด้วย พอไปเห็นของจริงเข้าก็สนใจเหมือนกันเลยสักหลบๆ” ชายหนุ่มถอนใจ “แต่ไอ้จะสักชัดเจนแบบมันย่าคงเอาไม้เรียวฟาดแล้วไล่ออกจากบ้าน ทำไมครับ อยากเห็นเหรอ” เขาก้มลงถามน้องที่ตาเป็นประกาย
ภามที่ไม่ได้คิดอะไรเลยพยักหน้าหงึกๆ แต่สักพักก็ฉุกใจแล้วเหลือบมองคนรักที่กำลังขยับรอยยิ้มกรุ้มกริ่ม
“เอ...ไม่..ไม่อยากเห็นก็ได้ครับ” ชักรู้สึกอันตรายชอบกล
“ไม่ต้องเกรงใจ” ดีนดันแว่นกันแดดขึ้นแล้วมองสบดวงตาคนรัก ดวงตาสีเทาอมเขียวแพรวพราวมากเล่ห์ “เดี๋ยวคืนนี้ให้ดู”
“พี่ดีนนนนนนนน” ภามโวยลั่นหน้าแดงก่ำ ขอซื้อได้ไหมนิสัยแบบนี้!!! เด็กน้อยรีบวิ่งหนีหูตูบไปเกาะเพื่อนซี้เพื่อความปลอดภัยของตัวเอง ทีมที่ไม่ได้รู้เรื่องอะไรด้วยก็หัวเราะร่วนชวนเพื่อนเซลฟี่กันสนุกสนาน ปล่อยให้ประธานชมรมว่ายน้ำขยับรอยยิ้มมุมปากด้วยความพอใจ
“แกล้งน้องเก่งจริงนะมึง” ลำแขนที่เต็มไปด้วยรอยสักเกี่ยวคอเพื่อนขวับ “พอรู้ว่าใช่นี่จัดเต็มไม่เบามือกับน้องเล๊ย”
ดีนยักไหล่ไม่สนใจคำแขวะ แต่ก็ต้องตัวเซเมื่อไอ้เพื่อนแรงเยอะล็อคคอแน่นแล้วจับเขาเข้าเฟรมเซลฟี่
“มาๆ เซอร์วิสสาวๆหน่อย ท่านประธาน”
ท่านประธานกลอกตาเซ็งๆ แต่ก็ยอมถ่ายด้วยไม่ว่าอะไร วันนั้นเพจชมรมว่ายน้ำเลยมีภาพเซลฟี่ผู้ชายตัวโตสองคนกอดคอกัน คนหนึ่งใส่แว่นดำคิ้วขมวดส่วนอีกคนหัวทองเจาะหูแถมสักเพียบยิ้มกว้างให้กล้องพร้อมแฮชแทก #ประธานกับรองประธาน แต่โพสต์ลงเพจไปได้ไม่นานแฮชแทกที่ว่ากลับโดนสาวๆแฟนคลับแก้เป็น
#มาเฟียกับยากูซ่า
และกลายเป็นชื่อเล่นเรียกลับหลังสองคนนี้ไปอีกพักหนึ่ง
เมื่อพระอาทิตย์เคลื่อนตัวเกือบถึงกลางศีรษะ สมาชิกทั้งหลายนอนแผ่หมดแรงกันเกลื่อนกลาดบนรถที่แอร์เย็นฉ่ำภามเองก็เหมือนกัน เด็กหนุ่มถอดหมวกออกแล้วเช็ดหน้าเช็ดตาตัวเอง ถึงที่สะพานจะไม่มีอะไรมากแต่พอได้อยู่กับเพื่อนๆกลับทำให้เพลินลืมเวลาถ่ายรูปเล่นเดินดูของกินจุกกินจิก เสียแค่อากาศมันร้อนจัดไปหน่อย
“สนุกไหม”
ดีนมองคนรักที่ตอนนี้แดงไปทั้งหน้าเพราะความร้อน ผมนุ่มๆเปียกชื้นจนไรผมแนบผิวหน้า ส่วนริมฝีปากที่แดงกว่าปกตินั้นไม่ใช่อะไรเลย..ก็ก่อนจะขึ้นรถน้องดันไปเจอไอติมเขย่าที่เป็นถังเหล็กใบโตใส่น้ำหวานเอาไว้เป็นหลอด เจ้าตัววิ่งปรู๊ดพร้อมลากเขาไปด้วยแล้วจัดการสั่งมาให้กินคนละแท่ง ไปๆมาๆ คนอื่นในชมรมก็เฮละโลมากันครบเหมาไอติมหวานเย็นชื่นใจไปทั้งถังเดือดร้อนท่านประธานที่ต้องออกเงินเลี้ยงทุกคน
“สนุกมาก” ยิ้มกว้างให้คนพี่ “เอาไว้ไปเที่ยวที่อื่นกันอีกนะครับ”
ชายหนุ่มหัวเราะหึหึ “ยังเพิ่งเริ่มต้นทริปก็พูดถึงทริปใหม่แล้วรึไง” แกล้งล้อเด็กน้อยที่เริ่มใจแตกอยากเที่ยวเสียแล้ว
ภามทำหน้าจ๋อย “ไม่ได้เหรอครับ” แอบเสียดายถ้าไปไม่ได้ จะว่าไปในความทรงจำเลือนราง พี่กรณ์กับอินเองก็แทบไม่เคยได้ไปเที่ยวไหนเหมือนกัน เป็นความรู้สึกที่ต้องหลบซ่อน เหงาหงอย แต่เขาไม่อยากเป็นแบบนั้น..
เขาอยากสร้างความทรงจำมากมายกับคนที่เขารักทุกๆวัน
พอเจอสายตาละห้อยคนพี่ถึงกับเป๋ไม่เป็นท่า เขากระแอมเบาๆก่อนจะก้มลงกระซิบให้เด็กน้อยที่นับวันเริ่มจะรู้จุดอ่อนเขามากขึ้นทุกทีฉีกยิ้มกว้างเกือบจะโผเข้าหาแต่เจ้าตัวยั้งไว้ทันเปลี่ยนเป็นจับมือเขาไว้แล้วอมยิ้มระรื่นหน้าบาน
ทริปหน้าเราไปไหว้คุณแม่ของภามที่อเมริกาด้วยกันนะ
มินิบัสเคลื่อนตัวเข้ารีสอร์ทเมื่อเวลาขยับไปเป็นบ่ายสามโมง ดีนกับวินไปเช็คอินที่ฟร้อนท์เพื่อรับกุญแจห้องและอธิบายคร่าวๆว่าทำอะไรได้บ้าง รีสอร์ทแห่งนี้อยู่ติดแม่น้ำ มีแพห้องพักเรียงแถวยาวติดริมน้ำออกไปทางซ้ายและขวาโดยมีล้อบบี้อยู่ตรงกลาง ส่วนฝั่งตรงข้ามแม่น้ำเป็นป่าเขียวชอุ่มและเนื่องจากเป็นรีสอร์ทขนาดไม่ใหญ่มากเลยมีห้องพักจำนวนจำกัด
“พวกเราพักแพหลังใหญ่อยู่สุดทางซ้ายติดกันสามแพ แต่ละแพมีสามห้องนอน นอนห้องละสองคน” ดีนวางกุญแจไว้ที่โต๊ะ “ไปแบ่งกันว่าใครจะนอนกับใคร ทุกแพมีห้องน้ำมีเปลญวน แพตรงกลางจะมีพื้นที่ชานบ้านค่อนข้างกว้าง ถ้าใครจะเล่นไพ่จะดื่มอะไรให้มาที่แพนี้”
ภามมองกุญแจตาปริบๆ เขาเหลือบมองไปทางทีมแต่ไอ้เพื่อนบ้ากลับหลบตา แก้มใสแดงขึ้นมาอีกครั้งรู้สึกว่าทุกคนจะตกลงเรียบร้อยว่าให้เขาพักกับพี่ดีนสองคน
“ถ้าอยากได้ของกินเพิ่มให้มาที่ล้อบบี้เขามีขายของ แพใหญ่ตรงนั้นคือร้านอาหารเป็นที่ๆพวกเราจะมากินข้าวเช้ากัน เดี๋ยวเข้าห้องแล้วพักผ่อนให้เต็มที่จะเล่นน้ำก็ได้ สักทุ่มนึงค่อยกินข้าวเย็นที่แพกลาง ส่วนพรุ่งนี้เช้าใครตื่นไหวหกโมงเช้ารีสอร์ทมีพาล่องแพไปตามแม่น้ำ เช็คเอ้าท์11โมง”
พอประธานชมรมอธิบายเสร็จแต่ละคนก็โอน้อยออกแบ่งห้องกันสนุกสนาน ยกเว้นภามที่โดนไล่ให้ไปยืนข้างคนหน้าดุ แถมพี่วินก็ส่งกุญแจห้องให้เสร็จสรรพ
“ตามสบายๆ นี่ห้องริมสุดเลย” เขาขยิบตาให้ภามที่หน้าแดงจัด คนโดนล้อเหลือบมองคนรักแต่พี่ดีนทำแค่ยักไหล่พร้อมยิ้มมุมปากภามเลยเลื่อนสายตาไปที่คนอื่น แน่นอนว่าทุกคนทำเป็นเมินเฉยแต่ปากกลับยิ้มระรื่นกันจนน่าหมั่นไส้
อยากจะรู้นักว่าพี่ดีนใต้โต๊ะไปเท่าไหร่กัน!!
ตูม!!!
ซ่า!!
สมาชิกชมรมว่ายน้ำมหาวิทยาลัย T มีพลังเหลือเฟือจนน่าตกใจ พอแยกกันเข้าห้องพักได้ไม่นานเท่าไหร่ทุกคนก็เปลี่ยนเสื้อผ้าออกมาโดดน้ำหน้าแพของตัวเองกันเสียงดังสนั่น เสียงหัวเราะเฮฮาชวนให้สาวๆแพอื่นแอบมองด้วยความอยากรู้อยากเห็นเพราะหนุ่มๆแต่ละคนหุ่นดีกันทั้งนั้น
“รีสอร์ทมีแพยางด้วย” สมาชิกชมรมคนหนึ่งโยนแพยางลงน้ำ จัดการมัดเชือกกับเสาแล้วขึ้นไปนอนเล่น ในมือถือแก้วน้ำผลไม้เก๊กท่าให้เพื่อนถ่ายรูปหัวข้อ ขอเป็นเซเล็บสักวัน
ภามโผล่หัวออกมาจากห้องพักตัวเองแล้วหดกลับไปมองพี่ดีนที่กำลังรื้อกระเป๋าเสื้อผ้า เขาจ้องจนอีกฝ่ายรู้สึกตัวหันมามอง
“ครับ?”
“ว่ายน้ำได้ไหมครับ” คำถามดูเกรงใจจนดีนเกือบจะหัวเราะออกมา คงเพราะโดนคุณแม่ย้ำเรื่องมาเที่ยวคราวนี้ว่าจะทำอะไรให้ถามเขาก่อน เลยพาลกังวลไปหมด
“ไปสิ แดดร่มแล้วด้วย”
ภามร้องเย้รีบวิ่งเข้าห้องน้ำไปเปลี่ยนเสื้อผ้า โผล่มาอีกทีก็เหลือแต่กางเกงว่ายน้ำขาสั้นเท่าเข่าเรียบร้อย ชายหนุ่มพยักหน้าให้น้องออกไปเล่นก่อน เจ้าตัวเลยวิ่งปรู้ดออกมาที่หน้าแพ พอเห็นทีมโบกมือให้ก็โดดลงไปร่วมด้วยทันที
“อ่ะมึง เป็ดยาง” ทีมดันเจ้าเป็ดยางสีเหลืออ๋อยแบบที่ภามเคยเห็นในทีวีมาให้ เพียงแต่ด้านหลังของเป็ดจะแบนและกว้างจนขึ้นไปนั่งได้
“ไม่เอาห่วงยางให้เลยล่ะ” ถึงจะบ่นแต่ก็พาดตัวบนหลังเป็ดตัวโต
เด็กหนุ่มหลับตาพริ้ม ส่วนมากพวกแพยางเป็ดยางจะมีเชือกร้อยกับเสาเอาไว้กันมันลอยไปตามแม่น้ำ เขาเลยวางใจได้ว่ามันจะไม่หลุดไปไหนไกล น้ำเย็นทำให้รู้สึกสบายตัวผ่อนคลายความเหนื่อยล้าในวันนี้ได้เป็นอย่างดี เขาปรือตามองเพื่อนแต่ละคนที่เริ่มเล่นบอลน้ำ แข่งกันไร้สาระจนถึงกับจีบสาวแพข้างๆ เสียงน้ำไหลปะปนกับเสียงกิ่งไม้ที่เสียดสี กลิ่นหอมของป่ารวยรินชวนให้สูดลมหายใจเข้าไปลึกๆ เป็นบรรยากาศเรียบง่ายแต่มีความสุขที่เขาไม่เคยเจอ
“พี่กรณ์ผมอยากไปล่องแพจัง” อินทัชเปิดหนังสือท่องเที่ยวชี้ให้คนรักดู แพไม้ไผ่ดูน่าตื่นเต้นว่าจะเป็นยังไง
กรณ์ละสายตาจากหนังสือพิมพ์ในมือ เขาทำได้เพียงคลี่ยิ้มจางๆแทนคำตอบซึ่งอินทัชก็เข้าใจ อย่าว่าแต่ต่างจังหวัด แค่เที่ยวในเมืองกันสองคนโดยหลบหนีคนที่บ้านยังทำแทบไม่ได้ อินเอนตัวเอาหัวซบไหล่คนรัก สอดมือประสานกับมือใหญ่บีบเบาๆ
“เอาไว้พวกเราเป็นอิสระเมื่อไหร่..” กรณ์เอ่ยเสียงทุ้มนุ่มพร้อมกับบีบมือกลับ
“พี่จะพาอินไปทุกที่ที่อยากไป”
“อย่าหลับนะ เดี๋ยวจมน้ำหรอก”
เสียงทุ้มดังขึ้นดุๆ ภามลืมตาโพลงเพราะโดนต้นแขนแข็งแรงโอบรอบเอวเอาไว้
“ยังไม่หลับสักหน่อย..” อ้อมแอ้มตอบแล้วค่อยๆ ไถลตัวลงจากเป็ดเหลือง กลายเป็นว่าตอนนี้ร่างกายของเขาโดนโอบกอดเอาไว้เต็มอ้อมแขน และโชคดีที่คนตัวโตหันหลังให้แพทำให้บังน้องจนมิดจากสายตาคนอื่น
“งั้น...คิดอะไรอยู่” ดีนใช้มืออีกข้างเสยผมที่ปรกปิดหน้าตาน้องขึ้น รอยจางๆริมขมับเห็นชัดเจนคนพี่เผลอลูบราวกับหวังว่ามันจะหายไป
เขาไม่อยากให้น้องมีรอยแบบนี้เลย
“ผมเห็นอิน..” ริมฝีปากบางเริ่มซีดจากความเย็นของน้ำ เด็กน้อยหลับตาลงเมื่อนิ้วเรียวของคนรักเลื่อนมาแตะริมฝีปากแล้วลูบเบาๆ “เขาบอกว่าอยากมาล่องแพจัง” ภามลืมตาขึ้นอีกครั้ง สองมือกอดรัดเอวพี่ดีนเอาไว้
“แล้วพี่ก็พาผมมา...”
ดีนสูดหายใจเข้าลึกหลับตาลงปรับอารมณ์ชั่วครู่พอลืมตาขึ้นก็ก้มลงเอาหน้าผากโขกเหม่งจนน้องร้องโอ้ยหน้าเหยเก
“พี่พามาเพราะอยากพาภามมา” เสียงพูดจริงจัง “ปากซีดหมดแล้วกลับแพเหอะ” เห็นแบบนี้พวกเขาก็ลอยห่างแพกันออกมาพอสมควร
ภามพยักหน้าหงึกตัวสั่นเพราะน้ำเย็นจัด พอจะเริ่มว่ายน้ำกลับก็โดนพี่ดีนรั้งต้นแขนเอาไว้ให้กอดรอบคอ
“เกาะหลังพี่ไว้ เดี๋ยวพี่พากลับแพ”
เด็กน้อยหน้าแดงก่ำ เขากอดรอบคอพี่ดีนเอาไว้พลางซบใบหน้าลงกับแผ่นหลังกว้างสัมผัสถึงการเคลื่อนไหวของกล้ามเนื้อยามแหวกว่ายผ่านสายน้ำเย็นเฉียบ ถึงน้ำจะเย็นแต่ใจเขากลับอุ่นเหลือเกิน
“จะมีใครแซวสองคนนั้นไหม” วินที่กำลังลอยคอหันไปถามเจ้าทีมที่เพิ่งว่ายไปเอาเป็ดเหลืองมาเกาะ
“พี่ลองดูดิ”
“อยู่กันสองคนในโลกมากอ่ะ” เพื่อนอีกคนว่ายมาเกาะเป็ดอีกข้างรีบกระซิบกระซาบ
“แม่ง กอดคอกันหนุงหนิงด้วยนะ ท่านประธานเรางี้ละมุนขึ้นมาเลย” สมาชิกชมรมอีกคนเบ้ปาก
“ทำใจเหอะมึง สงสัยจะมีอีกหลายซีน”
สมาชิกชมรมว่ายน้ำแต่ละคนแอบมองคู่รักที่กอดคอพากันขึ้นแพ การดูแลกันและกันชวนให้คนแอบมองต้องลอบอมยิ้มไปด้วย
แค่ได้มองก็มีความสุข
แค่ได้ฟังเสียงก็ลืมความทุกข์
เหลือแต่ความทรงจำดีๆ ที่ช่วยกันสร้างขึ้นมาทีละเล็กทีละน้อย เพื่อเติมเต็มความรู้สึกให้กันและกัน
ท้องฟ้าคืนนี้ไร้เมฆและเต็มไปด้วยแสงดาว อากาศค่อนข้างเย็นทำให้ภามต้องหดตัวอยู่ในผ้าคลุมผืนโตที่ได้มาจากสมาชิกชมรมสักคน มื้อเย็นวันนี้ค่อนข้างกินกันสะเปะสะปะเน้นไปทางกับแกล้มมากกว่า เพราะว่าพอประธานชมรมยอมปล่อยผีสักครั้งแอลกอฮอล์ก็ถูกส่งต่อกันรัวๆ ยำวุ้นเส้น ยำหมูยอ ลาบ น้ำตก ข้าวเหนียวมาครบจัดเต็ม ทั้งจากที่ซื้อมาและหลายจานยำโดยสมาชิกชมรมขนมไทยที่พาลจะทำของกินได้เกือบทุกอย่าง
ภามไม่ได้ดื่มอะไรเท่าคนอื่นนอกจากสปายขวดเดียว ส่วนพี่ดีนเขาเห็นกินเบียร์บ้างแต่ก็แค่จิบเหมือนไม่ให้เสียน้ำใจ ในขณะที่พี่วินเองก็แตะพอเป็นพิธีซึ่งเขาเองมารู้ทีหลังว่าสองคนนี้มีหน้าที่ค่อยเก็บซากสมาชิกชมรมและคอยดูแลไม่ให้ตกน้ำตกท่า ส่วนเจ้าทีมงั้นเหรอ โดนรับน้องนั่งตาเยิ้มไปเรียบร้อยแล้ว
เด็กหนุ่มหาวหวอดมองเวลา ปาเข้าไปห้าทุ่มกว่าแล้วแต่ละคนก็ยังสดใส
“ไปนอนไหม” ดีนทักคนข้างๆที่ตาปรือปรอย พอเห็นน้องพยักหน้าเขาก็ช่วยฉุดแขนลุกขึ้นพยุงไว้ไม่ให้เซ
“พาน้องไปนอนก่อนนะ” เขาเอ่ยกับวินที่ยังนั่งจกข้าวเหนียวอยู่ คนหัวทองโบกมือไล่พร้อมส่งสายตากรุ้มกริ่มเลยได้นิ้วกลางจากประธานที่เคารพแทนคำขอบคุณ
พอมาถึงห้องคนน้องก็สะโหลสะเหลไปจัดการตัวเอง ส่วนคนพี่แยกตัวไปอาบน้ำที่แพอีกหลัง น้ำเย็นจัดปลุกคนขี้เซาให้ตื่นเต็มตา พอกลับมาที่ห้องอีกครั้งภามก็ทิ้งตัวลงนอนคว่ำกับฟูกนุ่มที่อยู่บนพื้นยกระดับเขาเหลือบมองหน้าต่างเหนือหัวนอนเห็นท้องฟ้ายามค่ำคืนใสกระจ่าง จากนั้นก็แอบเหล่มองเตียงเดี่ยวข้างๆ ไม่เข้าใจว่ารีสอร์ทจะเอาเตียงเดี่ยวมาชิดกันทำไม คิดไปคิดมาคิ้วเรียวก็ขมวดเข้าหากัน
เดี๋ยวนะ..หรือนี่คือห้องคู่
ภามกระเด้งตัวขึ้นนั่งขยี้หัวตัวเองอย่างวุ่นวายใจ วันนี้เดินเข้าเดินออกในห้องมาตั้งหลายทีเพิ่งจะรู้สึกว่ามันแปลกๆ เวลาพี่ดีนมาค้างห้องนี่นอนเบียดกันบนเตียงด้วยซ้ำแล้วจะมาตื่นเต้นอะไรกับสองเตียงที่ขยับมาชิดกันเล่าไอ้บ้าภาม!!
“ทำอะไรน่ะ” ดีนยืนพิงประตูห้องมองร่างบนเตียงนอนที่อยู่ดีๆก็เด้งตัวขึ้นมาทำท่าแปลกๆ
เด็กหนุ่มยิ้มแหยมุดหายไปในผ้าห่มโผล่มาครึ่งหัว พอเห็นร่างสูงใหญ่ปีนขึ้นมานอนข้างๆหัวใจก็เต้นแรงขึ้นมา
พี่อยากได้รางวัลจากภาม
แก้มใสร้อนผ่าวเมื่อจินตนาการกู่ไม่กลับ ภามสบถด่าตัวเองในใจหดหัวหายเข้าไปในผ้าห่มรู้สึกเขินจนไม่กล้าสู้หน้าคนรัก เรื่องแบบนั้นเขาตอบไม่ได้หรอกว่าตัวเองพร้อมไหม แอบคิดเหมือนกันว่าถ้าตื่นเต้นจัดจนเป็นลมไปจะทำยังไง
“ภาม เดี๋ยวหายใจไม่ออก”
ดีนพยายามดึงผ้าห่มของน้องออกเพราะเห็นมุดหายไปนาน แต่ภามก็เล่นม้วนตัวกลายเป็นก้อนดักแด้ดื้อดึงไม่ยอมคลายตัวออกมา คนพี่แอบอมยิ้มเพราะผิวกายและใบหูที่โผล่พ้นออกมาจากผ้ามันแดงก่ำจนเขาเดาได้ไม่ยากเลยว่าอีกฝ่ายกำลังคิดอะไร
ชายหนุ่มเดาะลิ้นแล้วกระซิบ
“ห่อตัวแบบนี้พี่จะทวงของรางวัลยังไงครับ”
ได้ผล! เจ้าดักแด้สะดุ้งโหยงตัวแข็งทันที
“ฮื้อออ ทวงอะไรตอนนี้” ภามงึมงำตอบ
“ไม่ตอนนี้แล้วจะตอนไหนละครับ” มือใหญ่แกล้งเขี่ยใบหูแดงก่ำ
เด็กหนุ่มอยากจะแปลงร่างเป็นของเหลวซึมหายไปในที่นอน เขากลิ้งขลุกขลักอยู่สักครู่ก่อนจะค่อยๆโผล่หัวออกมามองสบตาคนรักที่นอนตะแคงอยู่ข้างๆ โดยมีใบหน้าห่างกันเพียงคืบ
“ข้างนอก..คนอยู่เต็มเลย” คนน้องอุบอิบหาข้ออ้าง
“แต่ในห้องมีแค่เราสองคน” คนพี่ตอบกลับแววตาวับวาว
“หน้าต่างก็เปิดอยู่” น้องยังไม่ยอมแพ้
“ภามก็อย่าเสียงดังสิครับ” แต่เจอพี่สวนกลับจนหน้าแดงเถือก
“พี่ดีนนนนนนนน!!!” คนเสียเปรียบรีบโวยใส่พร้อมกลิ้งขลุกๆออกจากผ้า เขารีบลุกขึ้นเอาผ้าห่มคลุมคนขี้แกล้งจะได้ไม่ต้องเห็นสายตาเจ้าเล่ห์นั่น
นิสัยไม่ดี นิสัยไม่ดี พี่ดีนโคตรนิสัยไม่ดี!!
(ต่อรีพลายถัดไปค่ะ)
-
(ต่อค่ะ)
คนนิสัยไม่ดีโยนผ้าห่มออกไปอีกทาง เขาเกี่ยวเอวน้องที่พยายามดิ้นหนีเอาไว้แล้วยกตัวขึ้นนั่ง
“เสียงดังเดี๋ยวข้างนอกสงสัยนะ”
ภามชะงักกึกคราวนี้สีแดงจากแก้มเริ่มลามไปถึงใบหู เขาทำหน้าตูดยอมให้พี่ดีนจับนั่งคร่อมตักประจันหน้าเข้าหากัน แต่พอได้สบตาเห็นสภาพหัวกระเซิงทั้งพี่ทั้งน้องก็หัวเราะออกมาอย่างอดไม่ได้
“พี่ดีนหมดมาดประธานเลย” เสยผมยุ่งให้พลางแตะไล้ขอบตาคนรักเบาๆ ภามจ้องมองดวงตาสีสวย พลอยสีเทาอมเขียวคู่นี้มีแรงดึงดูดจนเขาหลบสายตาไปไหนไม่ได้
“ตอนนี้พี่ไม่ใช่ประธาน..” เสียงทุ้มต่ำกระซิบแผ่ว ดีนแนบหน้าผากชนกับน้องถูปลายจมูกกันและกันเบาๆ
“แต่เป็นแค่พี่ดีนของภาม..”
ตึกตัก
ภามหลับตาลงลมหายใจร้อนของอีกฝ่ายคลอเคลียจนรู้สึกร้อนไปทั้งใบหน้า และความร้อนรุ่มนั่นก็ละไล่เชื่องช้าจนมาจบที่ริมฝีปาก พวกเขาผลัดกันบดเบียดริมฝีปากซ้ำๆ กระตุ้นความปรารถนาให้ลุกโชน
“อืม..” ริมฝีปากบางเผยอออกตอบรับลิ้นอุ่นร้อนที่สอดแทรกผ่าน ลมหายใจติดขัดตามสัมผัสของมือใหญ่ที่ลูบไล้ไปตามผิวกาย
ทั้งคู่ต่างลืมสิ้นทุกสรรพสิ่งรอบตัว ไม่ว่าจะเสียงของแม่น้ำ เสียงแมลงยามค่ำคืนหรือเสียงหัวเราะร่วนจากเพื่อนๆที่อยู่แพถัดไป ในห้องนอนเล็กๆมีเพียงสัมผัสอบอุ่นที่คลอเคลียกันและกัน
ภามหยีตาเมื่อเสื้อนอนโดนดึงออกไปกองไว้ข้างเตียงเหลือเพียงแต่แผ่นอกเปลือยเปล่า เขาแตะมือพี่ดีนที่กำลังจะถอดเสื้อของตัวเองบ้างพลางเอ่ยปากขอ
“ผม...อยากถอดให้พี่ด้วย” คนพูดแก้มแดงเหมือนจะระเบิดออกมา
ดีนขยับรอยยิ้มแล้วให้ความช่วยเหลือ แต่ก็ขลุกขลักเพราะน้องต้องยันตัวขึ้นช่วยดึงเสื้อออกจากแขนของเขา กว่าจะถอดให้หลุดไปได้ข้างหนึ่งเล่นเอาภามถอนใจเฮือกจนเจ้าของเสื้อหลุดหัวเราะเอ็นดู
ภามงอแงในใจ ถอดเสื้อให้คนอื่นไม่เห็นจะง่ายเลย
“ฮื้อออ เสื้อพี่ดีนถอดยาก”
จุ๊บ
ปลายคางของเขาโดนคนนิสัยไม่ดีขโมยจูบไปเบาๆ
“จั้กกะจี๋” ภามหัวเราะร่วนพยายามจะดึงเสื้อพี่ให้หลุดจากแขนอีกข้าง
จุ๊บ
“พี่ดีนนน ผมไม่ถนัด” เบือนหน้าหลบพัลวัน
จุ๊บ
“พี่..อื้อออ”
(http://i.imgur.com/GMhmSHx.png)
คราวนี้ไม่ใช่คางแต่เป็นริมฝีปากที่ประสานกันอีกครั้ง ลิ้นร้อนเกี่ยวพันดุนดันไปตามช่องปากกลืนกินกันอย่างกระหาย เด็กหนุ่มปรือตาลงตอบรับสัมผัสวาบหวามโอบกอดไหล่กว้างเบียดผิวกายเข้าแนบชิด เขาครางอื้ออึงจิกเล็บบนแผ่นหลังเมื่อมือใหญ่ไล้จากหน้าท้องขึ้นมาที่อก แอบสะดุ้งเมื่อปลายนิ้วของพี่ดีนบดขยี้ยอดอกจนมันแดงก่ำ
“อื้อ....” คิ้วเรียวมุ่นเข้าหากัน สองมือดันอกกว้างให้หยุดรังแกแต่ดูเหมือนยิ่งห้ามก็ยิ่งทำให้โดนหนักขึ้นจนภามต้องเบือนหน้าออกหายใจหอบถี่
“เจ็บ..” ยอดอกของเขามันตึงแน่นจนเจ็บไปหมด
ดีนจูบแก้มน้องเอาใจ เขาลูบเบาๆอีกสองสามครั้งก่อนจะยอมละจากยอดอกแล้วลากมือผ่านหน้าท้องแบนราบ หมุนวนแถวสะดือฟังเสียงร้องหงุงหงิงริมหู จากนั้นก็ขยับไปถึงขอบกางเกงนอนแล้วสอดนิ้วผ่านเข้าไป
“อ้ะ..พะ พี่” ภามหน้าแดงก่ำและยิ่งร้อนจัดเมื่อคนขี้แกล้งกระซิบแผ่ว
“ ..เด็กดี”
เด็กหนุ่มกัดฟันแน่นซุกหน้าลงกับไหล่กว้าง รู้สึกได้ถึงนิ้วร้อนที่ลากผ่านท้องน้อยลามไปถึงจุดอ่อนไหว ร่างทั้งร่างเกร็งเฮือกเมื่อร่างกายโดนกอบกุมเอาไว้อย่างสมบูรณ์
อายจนอยากจะตาย
“อ้ะ”
เสียงร้องหลุดออกมาแผ่วเบาเมื่อฝ่ามือใหญ่เริ่มขยับ บีบเคล้นรูดรั้งและกดย้ำส่วนปลายจนทนแทบไม่ไหว แก่นกายของเขาเติบโตขึ้นตามอารมณ์และสัญชาติญาณ ภามป่ายมือเปะปะไปตามแผ่นอกแน่นของคนรักลูบหนักที่ลอนบนหน้าท้องและเลื่อนต่ำลงบ้างอย่างกล้าๆกลัวๆ
เขาเองก็อยากทำให้พี่ดีนมีความสุข
เด็กหนุ่มหลุบสายตาลงเม้มริมฝีปากอย่างไม่มั่นใจ เมื่อสอดนิ้วผ่านกางเกงนอนของอีกฝ่ายดูเหมือนว่าคนรักของเขากำลังจ้องมองอยู่ว่าจะทำอะไรต่อไป
“สัมผัสสิ” เสียงทุ้มกระตุ้นเมื่อเห็นน้องยังค้างนิ่ง
ภามรู้สึกได้ว่าตัวเองตื่นเต้นมากแค่ไหน เขาเลื่อนมือสั่นๆ ลงลึกจนแตะโดนแก่นกายร้อนผ่าวที่ดุนดันฝ่ามือ เด็กน้อยกลั้นใจกอบกุมมันไว้แล้วเริ่มขยับตามที่อีกฝ่ายกำลังปรนเปรอให้เป็นจังหวะเดียวกัน
“อื้อ...แฮ่ก”
เสียงหอบหายใจของทั้งคู่ดังออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ การขยับเร็วขึ้นตามความปรารถนาจนเปียกชื้นเกิดเป็นเสียงน่าอาย ดีนจูบริมฝีปากบางอีกครั้งสอดลิ้นกระตุ้นเร้ากลืนกินจนน้องหายใจแทบไม่ไหว
“พี่..” ภามครางเสียงพร่าย่นหัวคิ้วเข้าหากัน สะโพกบิดเกร็งด้วยความรู้สึกที่กำลังจะพังทลายออกมา เขาอ้าปากตอบรับลิ้นร้อนที่ตวัดพัวพันมือข้างหนึ่งจิกไหล่กว้างจนขึ้นรอย พวกเขาขยับมือเร็วขึ้นจนรู้สึกถึงอาการเกร็งของอีกฝ่ายและลมหายใจถี่กระชั้น
ไม่ไหว ไม่ไหว จะไม่..
“อะ..อื้อ!”
คนน้องเบือนใบหน้าออกฝังลงกับไหล่กว้างในขณะที่คนพี่ขมวดคิ้วมุ่น พวกเขากอดรัดกันแน่นก่อนจะกระตุกเกร็งปลดปล่อยออกมาพร้อมกันจนเลอะไปหมด
“แฮ่ก..” ภามตัวอ่อนหมดแรงไม่กล้าขยับตัว เขายังคงมุดหน้างุดอยู่กับไหล่ของคนรักที่ตอนนี้เริ่มชื้นเหงื่อ
อายมาก ตอนนี้โคตรอายมากๆ!
ดีนลูบหลังน้องเบาๆ แล้วประคองให้นอนหงายลงบนเตียง เขาอมยิ้มเมื่อเด็กน้อยเบือนหน้าไปทางอื่นพร้อมหลับตาปี๋แถมตอนนี้ก็แดงไปทั้งตัว ชายหนุ่มสะบัดเสื้อที่ยังติดแขนอยู่ทิ้งแล้วจัดการเกี่ยวกางเกงนอนขายาวของน้องออกโยนตามไปด้วย
ภามใจหายวาบเมื่อรู้สึกวูบโหวงที่เบื้องล่าง เขารีบหันหน้ากลับมาดูแล้วก็พบว่าพี่ดีนกำลังจับขาตัวเองแยกออกก่อนแทรกกายทาบทับลงมาเล่นเอาแทบหยุดหายใจ
“พี่..” เขาร้องเรียกเสียงสั่นแล้วยกแขนทั้งสองข้างขึ้นปิดหน้าปิดตาไม่กล้ามองว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป
“อ๊ะ”
สัมผัสนุ่มหยุ่นดูดดึงที่ยอดอกถึงมองไม่เห็นภามก็รู้ว่าเกิดจากอะไร เขาเม้มปากแน่นกลั้นเสียงร้องเมื่อมันโดนขบเน้นเคล้าคลึงด้วยลิ้นจนเปียกชุ่ม ความรู้สึกแปลกๆ กลับมาอีกครั้งและกำลังก่อตัวที่ท้องน้อย
“อื๊อ..” เสียงร้องหลุดออกมาอีกครั้งเมื่อสัมผัสนั้นขยับไปที่อีกข้าง เจ็บจี๊ดยามโดนขบดึงเบาๆจนอดคิดไม่ได้ว่ามันต้องแดงไปหมดแล้ว
แล้วคนใจร้ายก็ค่อยๆเคลื่อนตัวลงไป..
ลิ้นเปียกชื้นไล่เก็บทำความสะอาดของเหลวที่ปลดปล่อยเลอะหน้าท้องเมื่อกี้หยุดจูบเม้มตาผิวเนื้ออ่อนจนขึ้นรอยแดงเรื่อ ภามแอ่นกายสะท้านกับสัมผัสวนเวียนที่สะดือเกือบจะร้องออกมาจนต้องคว้าหมอนมาช่วยปิดปากตัวเอง
“แฮ่ก..ตรงนั้น...ไม่”
สะโพกสั่นไหวโดนกอบกุมแน่น ดีนไล้เลียต่ำมาถึงท้องน้อยแล้ววกไปที่ขาอ่อนด้านใน ดูดจนมันขึ้นรอยก่อนจะยกต้นขาสองข้างพาดไว้ที่ไหล่ จัดการแก่นกายที่ขยับขยายตัวจากการปลุกเร้าด้วยลิ้นและริมฝีปาก
ภามเบิกตาโพลงพยายามรั้งศีรษะคนรักออก แต่ก็ต้องเปลี่ยนเป็นขยุ้มผมสีเข้มเมื่อรู้สึกถึงโพรงร้อนที่ครอบคลุมแก่นกายตัวเองจนได้
พี่ดีน พี่ดีน พี่ดีน ใช้ปาก!!!
เด็กหนุ่มกรีดร้องอยู่ในใจ ความรู้สึกกระสันแล่นวูบไปทั้งร่างจนต้องถอยสะโพกหนีแต่ก็โดนล๊อคเอาไว้จนไปไหนไม่ได้ ริมฝีปากร้อนจัดการดูดกลืนร่างของเขาอย่างราวกับจะขโมยทุกสิ่งทุกอย่างไป ภามครางเสียงพร่าบิดกายอึดอัด ยิ่งการเคลื่อนไหวเร็วหนักหน่วงเขาก็เกร็งจนสั่น สุดท้ายความอยากรู้อยากเห็นทำให้คนขี้อายปรือตาขึ้นพยายามมองว่ากำลังโดนรังแกยังไง แต่ภาพที่เห็นมันเกินกว่าหัวใจเขาจะรับไหว
ฆ่ากันเลยดีกว่า
“โอย....พี่” เขาหายใจถี่ระรัวเมื่อความสุขสมเริ่มก่อตัวสูงอีกครั้งแต่มันกลับกลายเป็นสัญญาณเร่งให้ชายหนุ่มเคลื่อนไหวเร็วขึ้นอีก “พอก่อน....อื๊อออ เดี๋ยว..มัน”
ภามบิดตัวแอ่นสะโพกตามสัญชาติญาณ เขาพยายามดันใบหน้าคมคายออกแต่ไม่เป็นผล เด็กน้อยซุกหน้ากับหมอนส่งเสียงครางอู้อี้ด้วยความกระสันและทรมาน ทั้งปากทั้งลิ้นแถมมือใหญ่สองข้างบีบเคล้นบั้นท้ายปรนเปรอให้จนถึงขีดสุดก่อนที่เขาจะสะดุ้งเฮือกกระตุกเกร็งปลดปล่อยออกมาอีกครั้ง
ดีนกลืนของเหลวที่ทะลักทะลายออกมาส่วนหนึ่งลงไปและปล่อยส่วนที่เหลือให้มันเลอะเทอะจนลื่นไปทั้งหน้าขา ดวงตาสีสวยมองร่างในอ้อมแขนที่ตอนนี้ไร้เรี่ยวแรงแดงไปทั้งตัว เขาจับขาที่สั่นระริกของน้องวางลงบนเตียงพลางลูบไล้ไปมา
“เดี๋ยวหายใจไม่ออก” ขยับดึงหมอนออกให้หายใจสะดวก แล้วก้มลงจูบแก้มแดงนั่นอย่างเอ็นดู อายทีไรไม่ม้วนในผ้าห่มก็เอาหน้าจุ่มหมอนทุกที
“ผม..” ภามที่ยังหอบไม่เลิกพยายามพูดตะกุกตะกัก “ผมก็อยากทำให้..บ้าง”
ดีนส่งยิ้มให้น้องก้มลงจูบฟัดสองสามทีแล้วขยับลุกขึ้นถอดกางเกงนอนของตัวเองเผยให้เห็นความต้องการที่มีมากไม่แพ้กัน ภามกลืนน้ำลายเอื้อกเบือนหน้าหนีด้วยความกระดากอาย
“ครั้งหน้าแล้วกัน หันหลังหน่อยครับ” คุกเข่าลงเกี่ยวร่างปวกเปียกของน้องให้พลิกคว่ำแล้วดึงสะโพกมนขึ้นจับขาทั้งสองขาให้ชิดกัน
“อ้ะ..” เด็กหนุ่มร้องเสียงหลงเมื่อคนรักทาบตัวคร่อมเอาไว้ หัวใจของภามสั่นระรัวสองมือขยุ้มเตียงแน่นหวาดหวั่นหน้าตาตื่น
พี่ดีนจะทำจริงๆเหรอ!?
ดีนจูบคลอเคลียแผ่นหลังขาวสะอาด เบียดแก่นกายตัวเองกับบั้นท้ายนุ่ม อาการเกร็งทำให้เขากระซิบที่ใบหูแดงจัดเบาๆ
“ใจเย็นๆ...พี่ยืมขาก่อนนะครับ”
คนน้องที่ยังตระหนกเพิ่มความงุนงงเข้าไปอีก แต่พอรู้สึกได้ว่ามีอะไรร้อนๆเบียดแทรกต้นขาก็รีบซุกหน้าลงกับหมอนหน้าร้อนเหมือนจะระเบิด ตัวตนของพี่ดีนที่กำลังเสียดสีมันชัดเจนยิ่งกว่าที่สัมผัสด้วยมือเมื่อกี้เสียอีก
“ฮื้อ...”
เมื่อร่างสูงใหญ่เริ่มขยับของเหลวที่ปลดปล่อยออกมาก่อนหน้าช่วยให้การเคลื่อนไหวเป็นไปได้สะดวก ภามครางเสียงสั่นขยำหมอนหนุนแน่น ต้นขาของเขาร้อนผะผ่าวจากการเสียดสีของแก่นกาย แรงกระแทกทำเอาเด็กหนุ่มตัวโยกไหวโฟกัสทุกอย่างมันไปอยู่ด้านหลังหมด
แบบนี้มันก็ไม่ต่างจาก...
ภามหายใจเฮือกยามมือใหญ่รวบเอาแก่นกายของพวกเขาเข้าด้วยกัน ยิ่งพี่ดีนเคลื่อนไหวเร็วขึ้นแรงเสียดสีก็กระตุ้นเร้าจนใจจะขาด
“พี่..แฮ่ก...พี่ดีน”
ดีนขบกรามแน่นหายใจหอบหนักเขาขยับสะโพกกระทั้นจนร่างในอ้อมแขนแทบทรงตัวไม่อยู่ ริมฝีปากร้อนผ่าวไล่จูบลาดหลังขบกัดแสดงความเป็นเจ้าของ หอมหวาน ยั่วเย้า กระตุ้นให้เขาแทบเป็นบ้า
“ภาม” เขารั้งคางมนให้หันมาแล้วกดจูบแลกปลายลิ้นกันเร่าร้อน หยาดน้ำสีใสไหลจากมุมปากเลอะมาถึงคอ
“ดีไหม..รู้สึกดีไหม”
เด็กน้อยพยักหน้ารัวๆความสุขสมแผ่กระจายจนอยากร้องออกมาดังๆ เขาพยายามปิดปากตัวเองแต่ก็ไม่ได้ผล อารมณ์แตกพ่ายจนสะอึกสะอื้น
“พี่..จูบ” ส่งเสียงวอนขอเมื่อการเคลื่อนไหวเริ่มถี่กระชั้น เสียงเนื้อกระทบดังจนกลัวว่าคนข้างนอกจะได้ยิน
“เร็ว...ฮึก....พี่ดีน”
ทั้งเสียงทั้งน้ำตากระตุ้นชายหนุ่มจนถึงที่สุด ดีนสบถในลำคอเกร็งร่างเร่งจังหวะสุดท้าย ก่อนจะครอบครองความนุ่มหยุ่นด้วยริมผีปากสกัดกั้นเสียงครางที่หลุดออกมาอย่างทนไม่ไหว
“อื้ออออ!”
ภามกระตุกเกร็งปลดปล่อยรุนแรงจนสั่นไปทั้งตัว ดีนขยับสะโพกตามติดอีกไม่กี่ครั้งก็ขบกรามแน่นครางเสียงต่ำปลดปล่อยความต้องการออกมาอีกคน
ถึงจะไม่ได้สอดใส่แต่ความสุขสมมันก็ล้นทะลัก
อ้อมแขนแข็งแรงประคองน้องที่ตอนนี้ปวกเปียกไปทั้งตัวให้นอนลง ภามหายใจหอบไม่มีเรี่ยวแรง ไม่คิดว่าจะโดนเรียกร้องของรางวัลทีเดียวสามรอบแบบนี้ ถ้าพี่ดีนทำจริงๆเขาต้องตายแน่ๆ ไม่รอดแน่ๆ
ดีนทิ้งตัวลงนอนข้างๆแล้วรั้งให้น้องพลิกมาซบอก ปรับลมหายใจตัวเองอยู่ครู่ใหญ่ถึงได้ฤกษ์สนใจโลกภายนอกอีกครั้ง
เสียงเฮฮาข้างนอกยังคงมีมาให้ได้ยินเป็นระยะ เขาจิ๊ปากสงสัยคืนนี้มีการออกไปเก็บซากขี้เมาแน่ๆ คิดแล้วก็ตัดสินใจว่าจะพาน้องไปอาบน้ำแล้วค่อยแวะไปดูสถานการณ์แพข้างๆ แต่พอก้มลงมองคนในอ้อมแขนเด็กน้อยของเขาก็หลับปุ๋ยไปเป็นที่เรียบร้อย
ดีนถอนใจเอ็นดู เขาก้มลงจูบแก้มแดงๆแล้วเอื้อมมือไปหยิบมือถือที่มีสัญญาณไฟข้อความเข้ามาเปิดดู ข้อความนั้นมีแค่ประโยคเดียวแต่เล่นเอาต้องกลอกตาอย่างหงุดหงิดใจ
เขาจะจำไว้ว่าไม่ควรมาทวงรางวัลจากน้องที่แพอีก ให้ตาย!!
Winnie : สัด!! เลี้ยงข้าวกูด้วยอุตส่าห์ช่วยเบนความสนใจหลอกมอมเหล้าไปหลายศพแล้วเนี่ย!! แพแอบสั่นนะมึง ไอ้เวร!!
--------------
Talk
ขอโทษที่อัพช้านะคะ เมื่อวานมีเหตุหลังเดี้ยงนั่งไม่ได้ยืนไม่ได้ ทำได้แค่นอนเลยอัพนิยายไม่ได้เลย (ผู้เขียนมีปัญหาเรื่องหมอนรองกระดูกค่ะ ^^’) เลยต้องขยับมาอัพวันนี้แทน นี่ถ้าไม่ดีขึ้นวันพุธนี้ต้องไปโรงหมออีกแล้ว
ตอนที่22 ไม่ได้เน้นเรื่องราวหนักๆค่ะ ให้เขามีโมเม้นเด็กมหาลัยบ้าง และมีสิ่งที่เรียกว่า NC นิดหน่อย(ไหม) จริงๆคนเขียนไม่ถนัดเพราะเขียนทีไรก็หลับคาคอมพ์ แม้แต่อ่านฉากNCเรื่องไหนก็ตามยังหลับคาหนังสือ วายยย ไม่เข้าใจตัวเอง แต่อ่านแล้วอย่าโกรธพี่ดีนเลย วันต่อมาน้องยังต่อไปเที่ยวอีกนะ เสียดายภาพประกอบคนวาดทำไม่ทันค่ะ
ช่วงนี้คนเขียนจะยุ่งหน่อยอัพช้าไปบ้างก็รอกันหน่อยนะคะ แต่จะพยายามรักษาสปีดเอาไว้ค่ะ
ป.ล ขอบคุณสำหรับคอมเมนท์ อ่านของทุกคนค่ะ น่ารักมาก ของบางคนก็ฮา อยากตอบนะคะแต่ไม่รู้จะตอบยังไง 55
ป.ล ขอบคุณ คุณ basanti สำหรับสารบัญที่หน้า 44 ด้วยค่ะ แงงง น้ำตาจิไหล
เพิ่มหน่อย เดี๋ยวเชื่อจริงว่าแพสั่น55 แพมันใหญ่แข็งแรงค่ะ ไม่สะเทือนนนนน
(http://i.imgur.com/agwVoBq.jpg)
-
พี่ดีนอย่าลืมเลี้ยงข้าวพี่วินนะ ตื่นมาภามต้องเขินมากแน่ๆ
-
ขำรองประธาน แพแอบสั่น พี่ดีนแรงเยอะขนาดนั้นเลยหรอ 55555
-
พี่ดีนเลือกสถานที่ผิดแล้วค่ะ 5555555 :hao6: :hao6:
-
โอ้ยยยยยย :-[ :pighaun:
-
:haun4: แค่นี้เราก็เขินนะ ภามคงเขินตายไปแล้วววววว
คนเขียนรักษาสุขภาพด้วน้าาา :z13:
-
แพสั่นน :-[ :-[
-
โอยยยยยยยย พี่ดีนแรงดีแพสั่นแบบนี้ น้องภามสู้เค้านะลูก ยื่นหมอนให้มุดเขิน 555 :hao7: :hao6:
-
วินกับทีมก็ทำแพสั่นด้วยสิ
-
แพสั่น แพสั่น 55555555555
นี่แค่ซ้อมถ้าของจริงจะขนาดไหนค้าาาาาาา~~ :hao7:
-
ดีนภามงานดี ขอบคุณวินผู้สนับสนุนพี่ดีนอย่างเป็นทาการด้วยค่ะ >\\<
-
เหมือนเรื่องหนูน้อยหมวกแดงเลย
ภามคือหนูน้อยหมวกแดง. ส่วนพี่ดีนคือคุณหมาป่าปลอมมาเป็นคุณยายใจดี 555
ปล.อย่าลืมเลี้ยงข้าวพี่วินนะคะท่านประธาน :hao3:
-
:hao4: ต้องแรงควายขนาดไหนถึงแพสะเทือนได้ ถ้าใส่กันจริงน้องคงพัง :hao6:
-
โอยมขนาดไม่ ฟลูคอร์ด ยังจัดเต็มขนาดนี้
เตรียมของบำรุงน้องล่วงหน้าเลยจ้า
-
พี่ดีนหม่ควรชิมน้องบนแพ.55555
-
โอ้ยยยย เขินนนนน ส่วนพี่วินทำดีมากค่ะ
-
แพสั่น โอ๊ยยยยย 55555555555
พี่วินตลกกกกกกก พี่ดีนรอบหน้าไม่แพนะคะ
รู้ทั้งแพแบ้วมั้ยละ 555555
-
แพสั่น o22
-
พึ่ดี๊นนนนนนนนนนนน
แพสั่นแล้ววววว ทำไมไม่ทวงที่ห้อง!!
ดูสิ พรุ่งนี้น้องจะมองหน้าคนอื่นยังไง
แต่เอ๊ะ รองประธานรู้คนเดียวละมั้ง
ก็หลอกมอมไปหลายแล้วนิอย่าลืมเลี้ยงข้าวพี่เค้าด้วยนะ
หนูภามสามรอบสลบไปเลย พี่ดีนสงสารน้องหน่อย
น้องยังไม่เคย ค่อยเป็นค่อยไปเนอะ
แค่นี้น้องก็จะระเบิดตัวเองแล้ว
ดีใจที่พี่ดีนอดทน ค่อยที่ห้องน้องหรือที่ห้องพี่เนอะๆ
อิอิอิ (หัวเราะเจ้าเล่ห์)
อย่าแซวเยอะ ขอร้อง
เดี๋ยวภามเอาคืนด้วยอาหารเช้าสุดแปลกแล้วจะหนาวววววว!?
-
พวกที่เมาๆตื่นเช้ามาเข้าใจว่าเมื่อคืนเกิดแผ่นดินไหว
แพสั่น 5555555555555
-
:m25:
:L2: :L1: :pig4:
-
:o8: :o8: :o8: :o8:
-
:pig4:
-
แค่นี้ก็เอาไปก่อนเนอะ :z1: อยู่ลำพังสองคนเมื่อไรค่อยจัดเต็ม :haun4:
-
55 นี้ขนาดยังไม่จัดเต็มนะนี้ ยังขนาดนี้
ถ้าจัดเต็มแพไม่หล่มเหรอ >.,<
ไว้ส่วนตัวเนอะ จัดเต็มเลย อย่าให้พลาดดดด
-
555555555 พี่วินตลกอ่ะ หาคู่ให้พี่แกที
น้องภามกับพี่ดีนน่ารักกก
-
โอยย ทำไมมันทั้งขำทั้งเขินนะ :hao7:
-
แพสั่น 55555
ทั้งขำทั้งเขินแทน
สงสารภามล่วงหน้าเลยถ้าตื่นมาโดนแซว
-
บนแพ>>>>ซ้อมจริง
ขึ้นบก>>>>ของจริง
:z1: :z1: :m25: :z1: :z1:
-
เขินนนนนนนนน
น้องภามมีความตัวแดง แต่ก็อยากทำเหมือนพี่ ช่วยพี่ อิอิ
พี่ดีนยังไม่จัดเต็ม ดีละๆ สถานที่ไม่อำนวยจริงๆ อยากให้อยู่กันสงบๆสองคนมากกว่า
-
:mew1: เอาใจช่วยคนเขียนนะคะที่ไม่สบาย ยังไงก็รีบๆรักษานะคะ ขอให้หายดีในเร็ววัน
ขอบคุณค่ะ
ปล. แอบสงสารพี่วินจัง คิคิ :mew3:
-
ถ้าคนพี่เอาจริงแพคงจะล่ม ฮ่าา
สุขภาพแข็งแรงไวๆนะคะคนเขียน
-
เป็น NC ที่น่ารักมากกกก สมเป็นนุ้งภามจริงๆ นางดูเคอะเขิน ม้วนต้วน ตัลล้ากกก // ดีนะที่พี่วินช่วยเคลียร์ข้างนอกให้ ไม่งั้นแพสั่นแบบนี้ เช้ามานุ้งภามต้องเอาปี๊บคลุมหัวออกมานอกห้องแน่ 55555
-
ถึงกับแพสั่น นี่ขนาดซ้อมเหมือนจริงก่อนนะ
ถ้าวันไหนจัดเต็ม ธามฟ้าเหลืองแน่
งานนี้ต้องขอบคุณพี่วินที่ช่วย
-
ถ้าไม่ติดพรุ่งนี้ต้องเที่ยว พี่ดีนอาจจะจับน้องกินจริงๆสินะ 5555
-
ขำตรงข้อความนี่แหล่ะ แพแอบสั่น 555+
พี่วินแม่งร้ายกาจ แต่พี่ดีนร้ายสุดหล่ะ โถน้องภามพรุ่งนี้ตื่นมาคงอายม้วนต้วน
ยิ่งสายตาของพี่วินที่รู้ทันเพื่อนตัวเองอีก 555+ แค่คิดก็ขำแล้ว
-
เอารางวัลไปให้พี่วินเดี๋ยวนี้เลย :mew1: :กอด1:
ฟินเว่อแม้ไม่มีการสอดใส่ :haun4: :haun4: เฮ้ย.....มันดีอ่ะ ทะนุถนอมน้องมากๆเลยค่ะพี่ดีน
รักกันๆ
-
อุ้ต้ะ
-
:hao6: :hao6:พี่ดีนนนนนนนนนน
อิอิชอบพี่วินแพสั่น
-
ขนาดภายนอกยังแพสั่น :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1:
ถ้าพี่ดีนใส่จริงสงสัยสึนามิถล่มแพ :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m1: :m1: :m1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:hao6: :hao6:
-
:katai2-1: :katai2-1:ตบมือสิค่ะรออะไร แค่นี้เลือดแทบกระเด็น
-
:pighaun: :pighaun:
-
อยากให้ถึงตอนที่พี่ดีนจัดน้องขั้นเด็ดขาดไวๆจัง :hao7:
-
นี่ขนาดยังไม่เต็มร้อยนะ :-[
-
ภามตื่นมาจะโดนทีมล้อมั๊ยเนี่ย
เชื่อว่าทีมต้องรู้แน่ๆเลย
-
:jul1: :jul1: :jul1:
-
อื้อหือ เบาๆ 3 รอบ ตื่นมาเพื่อนฝูงคงแซว อิอิ
-
แพสั่น !
:m20:
-
อ่านรวดเดียวจนถึงตอน 22 เลยค่ะ ตอนแรกเปิดเรื่องมาเศร้ามาก น้ำตาไหลพราก ประทับใจการกลับมาเจอกันอีกครั้ง อยากมีโมเม้นแบบนั้นบ้างจัง
-
:-[ แพสั่นนน
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
โอ้ยยยพี่ดีน
อะไรจะขนาดนั้นนนน
หวานแบบฉุดไม่อยู่แล้ว
#แพสั่น555555
-
กรี๊ดดดด
เข้าใกล้กันไปอีกขั้นแล้ว
-
:jul1: :jul1: :jul1: :haun4: :oo1:
-
เขินนน เยียวยาใจหลังจากเสียน้ำตาไปก่อนหน้านี้มากเลยค่ะ
ปล สงสารพี่วิน ขอคู่ให้พี่เค้าหน่อยเถอะค่ะ 555555
-
พี่ดีนร้ายไม่เบา แกล้งน้อง :katai5: :katai5:
-
:haun4: :haun4: ชอบระดับสิบ
ีรอคุณพี้ตัดรางวัลชุดใหญ่
ปอลิง. ที่พี่ดีนถามพี่วินนี่นังไงน้า พี่วินจะมีคู่ไหมหนอ?
-
แซ่บ :pighaun: แม้จะยังไม่ขั้นแม็กก็เถอะ แต่ที่ประธานกับรองคุยกันนี่ขอพิเศษแยกได้มั้ย พี่วินทำไรทีมอ๊ะป่าวววว ฮิ้ว~~~
-
อิอิแพสั่น :z1:
-
:hao6: :hao6:
-
55555555 แพสั่น รางวัลเล็กๆ 3รอบ :-[
-
ว๊ายยยยยยยยย แพสั่น :haun4: :haun4:
-
พี่ดีนถ้าเอาจริงจะขนาดหนายยยยยยยยยยยย :m10:
-
:pighaun: :pighaun: :z1:
-
ชอบพี่วินส่งข้อความตอนท้าย แสนรู้จัง
-
โอ้ยยย เขินนนน
#มาเฟียกับยากูซ่า
ชอบอ่ะ 5555
-
ท่านประธานแรงดีจริงๆ 55555
-
อ๊ายๆๆๆ พี่ดีนมันร้ายย :impress2:
-
ร้อนแรงมาก นาวเบิร์นเบบี้เบิร์นนนนนน
-
แพสั่นๆๆๆ :z1: :z1:
สงสัยต้องเลี้ยงข้าววินหลายมื้อเลนะเนี่ยยยย
-
:-[ :-[
-
อ้ายยยยย..กรุบกริบ...พี่ดีน
-
ว้ายยยยยย ถ้าถึงขนาดทำแพสั่นได้ น้องคิดว่าภามต้องตายแน่ๆค่าาาา
-
แพสั่น ..
-
พี่ดีนแพสั่น จงเอาฉายานี้ไป ฮ่าๆๆๆๆ ลัลลาจริงอิพี่ดีน โอ๊ยยยยหมั่นเหลือ
>//////////////////////< อร๊ายยย ลูกช้านนนนน เสียซิง(?) ไปแล้วววววว
-
แพสั่นนะคะพี่ดีน555
-
ตอนที่ 23 แค่เคียงข้าง
เสียงน้ำไหลพร้อมกลิ่นสะอาดของป่าปลุกคนที่คุ้นชินกับในเมืองปรือตาตื่นงัวเงีย อากาศที่ค่อนข้างเย็นทำให้ร่างนั้นขดตัวเข้าหาความอบอุ่นไม่อยากจะลุก แถมรอบตัวยังมืดสนิทจนเดาไม่ออกว่ากี่โมงแล้ว ภามหาวหวอดขยี้ตาตั้งสติอยู่สักพักถึงนึกได้ว่าตอนนี้ไม่ได้อยู่ที่คอนโดแต่อยู่ที่แพเมืองกาญจน์
แพ..
เชรด!!!!!!!!!!!
เด็กหนุ่มเบิกตาโพลง เขาไม่ได้กระเด้งตัวลุกเพราะตอนนี้กำลังนอนตัวแข็งอยู่ในอ้อมกอดของคนรัก พี่ดีนยังหลับสนิทท่าทางสบายจนไม่อยากปลุกให้ตื่น ภามเริ่มแตะตัวเองแล้วพบว่าสวมเสื้อผ้าเรียบร้อย คิ้วเรียวขมวดมุ่นแต่ก็มั่นใจว่าเมื่อวานไม่ได้ฝันแน่ๆและที่สำคัญคือเขาสลบเหมือดไปทั้งๆแบบนั้น งั้นแสดงว่าพี่ดีนแต่งตัวให้?
โอยยยยยยยยยย คนเพิ่งตื่นโหยหวนหน้าแดงจัดอยากจะไปโดดแม่น้ำให้หายบ้า ภาพเมื่อคืนย้อนมาเป็นฉากชัดเจนจนจะบ้าตาย
ภามพยายามระงับความตื่นเต้น รอจนหัวใจเริ่มสงบและมีสติสตังครบเขาถึงค่อยๆขยับตัวจากอ้อมแขนอบอุ่น หน้าจอมือถือแสดงเวลาตีห้าซึ่งอีกสักพักพวกเขาก็ต้องตื่นเพื่อไปล่องแพดูพระอาทิตย์ขึ้นกับทางรีสอร์ท แสงไฟจากภายนอกที่ลอดผ่านหน้าต่างเหนือหัวนอนทำให้เขาเห็นอะไรรอบตัวค่อนข้างชัดเจน เห็นกระทั่งแพขนตาที่ปิดสนิทของพี่ดีน เด็กหนุ่มนั่งมองใบหน้าคนรักตาปริบๆ พอไม่ได้เซตผมคนตรงหน้าก็ดูเด็กลงไปอีกหลายปี ภามแตะรอยปานข้างขมับอย่างที่ชอบทำแล้วลากปลายนิ้วสางผมให้ อมยิ้มเมื่อเห็นคิ้วเข้มขมวดนิดนึงก่อนจะคลายลงเหมือนเก่า
อินทัชจะเคยมองพี่กรณ์แบบนี้ไหมนะ แล้วเคยมีความสุขขนาดนี้หรือเปล่า..
เขาอยากจะมีความสุขให้เต็มที่ทั้งเพื่อตัวเองและเผื่อในส่วนของกรณ์และอิน อยากทำหลายๆอย่างที่สองคนนั้นไม่เคยทำ อยากจะมีความรักที่ไม่โดนขัดขวาง แต่ความเป็นจริงคงไม่ง่ายขนาดนั้น..
เด็กหนุ่มถอนใจ เขาทำท่าจะเอนตัวลงนอนต่ออีกนิดแต่พอร่างสูงใหญ่ขยับผ้าห่มที่พาดหมิ่นเหม่ไว้ก็ร่วงหล่นจากตัว ท่าทางเหมือนเด็กขี้เซาชวนให้อมยิ้ม ภามเอื้อมมือไปหยิบผ้าเพื่อจะห่มให้ใหม่แต่อะไรบางอย่างก็สะกดสายตาเขาเอาไว้
ขอบกางเกงนอนที่ร่นลงกลายเป็นเอวต่ำหมิ่นเหม่ของพี่ดีนทำให้เขาเห็นลายอะไรบางอย่างบนสะโพก
รอยสัก!??
ความอยากรู้อยากเห็นทำให้เขาลังเล ภามถือผ้าห่มค้างตาจ้องเป๋งไปที่ขอบกางเกงคนรัก ถ้าเกี่ยวลงอีกนิดจะเห็นชัดไหมนะ แต่เฮ้ยนี่กางเกงมันต่ำมากจนเห็นวีไลน์แล้วถ้าเกี่ยวลงอีกละก็...
ภาพเมื่อคืนก็โผล่ขึ้นมาในสมองทันที
ว๊ากกกกกกกกกก ภามแหกปากลั่นในใจ หน้าเน่อแดงไปหมดจนต้องปล่อยผ้าห่มเอามือมาปิดหน้าตัวเอง หัวใจเต้นแรงจนหนวกหูรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนลามก เขาตบแก้มตัวเองแปะแล้วเม้มปากเหล่มองสะโพกพี่ดีนอีกครั้ง
แต่ก็อยากรู้จริงๆ นี่นา เมื่อคืนก็ไม่ทันมองด้วย ถ้าแค่นิดเดียว..
ไวเท่าความคิด มือเจ้ากรรมก็ไปถึงขอบกางเกงพี่ดีนเสียแล้ว ภามเหลือบตามองคนที่ยังนอนหลับเป็นการดูต้นทางแล้วจับขอบกางเกงพี่มือสั่น เขาขอดูแค่....
หมับ!
เฮือก!!!
“ซนอะไรครับ”
เด็กซนเบิกตากว้างแล้วก็สบเข้ากับดวงตาสีเทาอมเขียวอันคุ้นเคยเข้าเต็มๆ
“พะ พะ พี่ดีน” เรียกเสียงสั่นลิ้นพันกันไปหมด จะดึงมือหนีแต่พี่ดีนก็จับข้อมือเอาไว้แน่นจนทำอะไรไม่ได้
“จะตีห้าครึ่งแล้ว เดี๋ยวไปอาบน้ำแล้วเตรียมตัวไปล่องแพกัน” ดีนยันตัวขึ้นนั่งหยิบมือถือมาดู ท่าทางการขยับตัวรวมถึงการพูดบอกชัดว่าไม่ใช่เพิ่งตื่น
ตลอด เขาโดนแบบนี้ตลอด!! ทำไมพี่ดีนต้องตื่นอยู่แล้วทุกครั้งด้วย
ภามโวยลั่นในใจหน้าเหมือนจะระเบิด พอสบตากันพาลนึกถึงสายตาพี่ดีนเมื่อคืนแล้วมันก็ลามไปถึงบางภาพที่ไม่ควรนึกถึงด้วย ทั้งสัมผัส แรงขยับ เสียงคำรามต่ำๆแล้วก็..
พี่..จูบ
เร็ว ฮึก..พี่ดีน
อ๊ากกกกกกกกกกกก ว๊ากกกกกกก ภามแกทำอะไรลงไป๊!!
พอสติแตกอีกหนคนน้องก็รีบใช้มืออีกข้างคว้าผ้าห่มมาม้วนตัว แต่ทว่าคนพี่ไวกว่าจัดการดึงผ้าห่มโยนไปอีกทาง ภามร้องเอ๊ะขัดใจหันไปคว้าหมอนเตรียมเอาหน้ามุดแต่ก็ยังโดนคนขี้แกล้งดึงหมอนออกอีก พอหันซ้ายหันขวาไม่มีอะไรให้หลบก็เริ่มแตกตื่นหน้าเสีย
อาย มันอายมากๆเข้าใจไหม!! ไหนจะเรื่องเมื่อคืนแล้วยังเรื่องเมื่อกี้!
“พี่ดีนนนนนน” สู้ไม่ได้ก็เบ้ปากใส่
ดีนหัวเราะในลำคอ เขายักไหล่ยอมปล่อยมือน้องแล้วกางแขนออกให้เป็นทางเลือกสุดท้าย เด็กน้อยเม้มปากสายตาดูลังเลแต่สุดท้ายก็ตัดสินใจคลานเข่าเข้าไปซุกในอ้อมแขนนั่นอย่างเต็มใจ
“เลิกอายแล้วม้วนตัวหลบได้แล้ว” ชายหนุ่มกอดคนรักในอ้อมแขนแน่น น้องเอาหน้าซุกอกเขาส่ายหัวพรืดแทนคำตอบ น่าเอ็นดูจนต้องฝังจูบลงบนเรือนผมนุ่ม
“น้องภามครับ”
“ฮื้อ?” เจ้าของชื่อค่อยๆเงยหน้าขึ้นตามเสียงเรียก
“เมื่อคืนมีความสุขไหม”
“อะ” ภามหน้าแดงเถือกไปถึงหูและคอแล้วมุดหน้าซุกอกคนรักเหมือนเดิม “อย่าถามสิ...”
ดีนก้มลงจูบใบหูแดงแจ๋เบาๆ มือก็ลูบหลังให้ “พี่ก็ไม่มั่นใจเป็นเหมือนกันนะ”
พอเจอเสียงอ้อนๆ จากคนตัวโต ภามก็ยิ่งใจเต้นไปกันใหญ่ เขากอดรัดคนรักแน่นขึ้นกระซิบตอบอู้อี้
“มี..ความสุขครับ”
ชายหนุ่มอมยิ้มแกล้งโยกตัวเหมือนกล่อมเด็กซึ่งน้องก็ไม่ว่าอะไรนอกจากกอดเขาเอาไว้แน่น
“แล้ว” แกล้งลากเสียงยาว “เมื่อกี้คิดจะทำอะไรครับ”
เด็กน้อยในอ้อมแขนสะดุ้งโหยงตั้งท่าจะดีดตัวหนี แต่คนกอดไม่ยอมปล่อยไปง่ายๆ ดวงตาสีสวยแพรวพราวชนิดที่ว่าถ้ารองประธานชมรมว่ายน้ำได้มาเห็นคงด่าด้วยความหมั่นไส้
“หืม ว่าไง จะทำอะไรครับ” ก้มลงหอมขมับแต่น้องก็ยังไม่ยอมเงยหน้าจากอกสักที “อยากเห็นรอยสักเหรอ”
มือที่กุมเสื้อชายหนุ่มกระตุกเบาๆแทนคำตอบ ดีนดันน้องออกจากอกซึ่งเจ้าตัวก็ยังก้มหน้าเขินอยู่แบบนั้น เขาเชยคางมนขึ้นเกลี่ยริมฝีปากสั่นๆด้วยปลายนิ้ว ขยับรอยยิ้มมุมปากเมื่อเห็นทั้งแก้มทั้งหูแดงไปหมดทุกส่วน
“พี่ อย่าแกล้ง” อาการจนมุมมาพร้อมเสียงโวยวายเบาหวิวแถมสายตายังหลบเลี่ยงมองไปทางอื่น
เสียงหัวเราะในลำคอบอกชัดว่าตั้งใจแกล้ง ภามเม้มปากตั้งใจจะหันไปค้อนใส่สักทีสองทีแต่ทว่ามือใหญ่ของอีกฝ่ายกลับกอบกุมมือเขาไว้แล้วจับมันไปวางไว้ตรงสะโพกจุดเดิมที่เขาพยายามจะดึงขอบกางเกงผู้ชายตรงหน้าลง
(http://i.imgur.com/Lv5HOu2.jpg)
“เอ๋...” เด็กหนุ่มมองตามใจเต้นตึกรู้สึกร้อนวูบไปทั้งฝ่ามือ ก่อนจะอ้าปากค้างเมื่อมือถูกบังคับให้จับขอบกางเกงแล้วเลื่อนมันลงช้าๆ
“เอ๋ เอ๋ เอ๋ พี่ดีน เดี๋ยว!?” เด็กน้อยร้องเสียงหลงตาโต
“พี่สัญญาแล้วนี่ว่าจะให้ดู” ดีนกระซิบริมใบหูแดงจัด รู้ดีว่ามือที่เขากอบกุมอยู่กระตุกฝืนแต่ก็ยังดึงดันให้มันลากลงช้าๆ
ขอบกางเกงถูกรั้งลงเผยผิวสีแทนและกล้ามเนื้อแข็งแรง รอยสักที่มักซ่อนตัวอยู่ในกางเกงปรากฏออกมาช้าๆ ตัวอักษรภาษาอังกฤษตัวNตวัดสวยถัดมาด้วยสิ่งที่คล้ายดาวเป็นแฉกก็เผยตัวตามออกมา แน่นอนว่าขอบกางเกงลดลงวีไลน์ก็เด่นชัดขึ้นจนเห็นไรขนจางๆเล่นเอาเจ้าของมือที่ถูกบังคับแทบจะขาดใจตายเพราะไม่รู้จะโฟกัสตรงไหนดีระหว่างรอยสักกับ..
“พะ..พี่” เสียงสั่นปากสั่นมือสั่นไปหมด
“เข็มทิศ” ดีนอธิบายพลางจับมือน้องให้แตะบนรอยสักนั่น กราฟิกรูปเข็มทิศสี่แฉกไปยังสี่ทิศเด่นชัดที่สะโพกด้านซ้าย ถ้าเขาใส่กางเกงว่ายน้ำต่ำกว่านี้หรือใส่ตัวสั้นแบบวินก็คงเห็นรอยสักได้ชัดเจนแต่เขาเคยชินกับการใส่กางเกงว่ายน้ำแบบยาวครึ่งขาไปเสียแล้ว “ตอนนั้นพี่ยังมองหาภามอยู่..เหมือนกำลังหลงทางไม่รู้จะไปทางไหน”
ภามเงยหน้ามองคนรักแล้วขยับตัวจูบปลายคางเบาๆปลอบโยน สัมผัสสากเล็กน้อยจากไรหนวดที่เริ่มขึ้นทำให้จั๊กจี้แต่ก็รู้สึกดี เขาขยับปลายนิ้วแตะไล้รอยสักไปมา
“ตอนนั้นพี่ท้อบ้างไหม” การที่ต้องหาใครสักคนโดยไม่รู้ว่าเป็นใคร หามาตลอด10ปีมันไม่ใช่เรื่องที่มีความสุขเลย
“ท้อสิ” ชายหนุ่มกระซิบแผ่ว“แต่ก็เชื่อว่าสักวันต้องหาเจอ...” แตะแต้มริมฝีปากไปตามพวงแก้มที่ร้อนระอุ
“แล้วพี่ก็เจอ”
ตามสัญญา..
ภามหลับตาลงฟังเสียงหัวใจตัวเองที่เต้นรัว ความอบอุ่นฟูฟ่องข้างในอกจนมันแทบดันตัวออกมาเป็นน้ำตา เด็กหนุ่มเลื่อนมือขึ้นโอบกอดรอบคอคนรักผลัดกันคลอเคลียใบหน้ากันและกัน เป็นความคิดถึงเป็นความโหยหาที่ไม่ว่าเติมเต็มเท่าไหร่มันก็ไม่เคยพอ
“พี่จูบ..ได้ไหม” คำขอชวนใจสั่นกลับมาอีกครั้งพร้อมกับแรงขบเบาๆที่ริมฝีปากล่าง
“ถามตอนนี้..ขี้โกง” ภามอุทธรณ์เสียงพร่าก่อนที่คำพูดทุกอย่างจะถูกกลืนหายไปด้วยจูบอ่อนหวาน
สองมือของเด็กน้อยขยำเสื้อนอนคนตัวโตยามลิ้นร้อนๆกระตุ้นจนตัวสั่น สัมผัสชื้นแฉะในช่องปากยิ่งทำให้อยากค้นหา ลิ้นอุ่นเข้าพัวพันพร้อมกับมือใหญ่ร้อนผ่าวที่สอดเข้าใต้เสื้อนอนน้องลูบผิวกายสั่นระริก
ไม่ว่าเกิดอะไรขึ้นเราจะไม่ทิ้งกันใช่ไหม?
“พี่ดีน..”
เสียงร้องเรียกไม่ได้ดังไปกว่าเสียงกระซิบ ร่างกายโดนรั้งให้นอนราบไปบนเตียงนอนนุ่มตามด้วยจูบร้อนๆที่แต้มสีแดงไปทั่วหน้าท้อง
พี่จะไม่ไปไหนใช่ไหม?
“ภาม”
ดีนฝังจมูกและริมฝีปากลงบนผิวกายขาวย้ำๆ จูบจนมันขึ้นรอยแดงช้ำราวกับจะสร้างสัญลักษณ์เอาไว้ ไล่ต่ำลงมาจนถึงท้องน้อยที่ขมวดเกร็ง
เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไปใช่ไหม?
“อา...” ใบหน้ามนแหงนขึ้นครางเสียงกระเส่า แขนสองข้างยกขึ้นปิดบังใบหน้าที่ตอนนี้คงเต็มไปด้วยอารมณ์หวามไหว
สัญญาสิ พี่สัญญากับผมแล้ว พี่สัญญาแล้ว!
พี่กรณ์!!!!!!!
เฮือกกกก
ติ้ด ติ้ด ติ้ด
เสียงมือถือปลุกดังขึ้นชะงักกิจกรรมที่ทั้งสองคนสร้างขึ้นมา ดวงตาของทั้งคู่มองสบกันลมหายใจหอบถี่ระรัวสับสน งุนงง อารมณ์ปรารถนาที่กำลังคุกรุ่นค่อยๆเจือจางลงพร้อมการเต้นของหัวใจที่ปรับเข้าสู่ปกติ ดีนเอื้อมมือไปปิดมือถือตัวเลขดิจิตอลเรืองแสงให้เห็นว่าเป็นเวลาตีห้ากว่าแล้วและพวกเขาต้องลุกเสียที ชายหนุ่มเลียริมฝีปากก่อนจะก้มลงไปจูบปากน้องเบาๆ
“อาบน้ำเถอะ”
ภามลูบใบหน้าตัวเองพลางพยักหน้าน้อยๆตอบรับ พอดันตัวลุกขึ้นถึงได้รู้ว่าเสื้อนอนถลกขึ้นมาถึงอกแถมกางเกงโดนดึงลงมาครึ่งสะโพกแล้ว
“ฮื้ออออออ” ร้องหงุงหงิงรีบจัดเสื้อผ้าหน้าแดงเถือก พอสติกลับมาถึงได้รู้สึกตัวว่าเมื่อกี้ทำอะไรลงไป นี่ถ้ามือถือไม่ดังมีหวัง..โดนกินทั้งตัวแน่ๆ โอ้ย ไอ้ภาม!!ทำไมคล้อยตามง่ายแบบนี้!! สบถด่าตัวเองในใจรัวๆ
“ขอโทษครับ ขอโทษ” ดีนหัวเราะไปด้วยช่วยแต่งตัวให้ด้วยเมื่อเห็นน้องหน้าตาบู้บี้ ก่อนจะฉุดให้ลุกขึ้นเพื่อไปอาบน้ำ เขาแอบหยอกชวนให้ไปอาบด้วยกันแต่น่าเสียดายที่เด็กขี้อายส่ายหัวพรืดแล้วคว้าข้าวของวิ่งหน้าตั้งไปห้องน้ำทันที ปล่อยให้คนพี่ส่ายหัวยิ้มๆแล้วเดินไปอาบน้ำอีกแพ
ก็ต้องค่อยๆฝึกกันไปสินะ
แพขนาดใหญ่ที่บรรจุแขกผู้เข้าพักรีสอร์ทเอาไว้ราวสามสิบชีวิตกำลังไหลไปตามแม่น้ำปะปนทั้งคนไทยและต่างชาติ สองข้างทางยังเป็นป่ารกชัฏเขียวชอุ่มทำให้มีกลิ่นของธรรมชาติและผืนดินระรวยแตะจมูก เหนือผืนน้ำมีหมอกขาวจางๆลอยอยู่ด้านบนชวนให้นึกว่ากำลังล่องแพฝ่ามวลหมู่เมฆออกไป
สมาชิกชมรมว่ายน้ำมีตื่นมาทันขึ้นแพเพียงไม่กี่คนและสองคนในนั้นคือท่านประธานกับแฟนแต่ไร้วี่แววรองประธานหัวทองคนเก่ง อากาศเย็นทำให้ภามขยับตัวชิดกับคนตัวโตข้างๆ ซึ่งพอสังเกตเห็นดีนก็เอื้อมมือไปโอบไหล่น้องเอาไว้
“อากาศดีมากเลย” เด็กหนุ่มเอ่ยขึ้นพลางทอดสายตามองวิวรอบกาย
แพหยุดลงปล่อยให้แขกได้ซึมซับอากาศสะอาดจนเต็มปอด แสงสีทองค่อยๆโผล่พ้นแนวทิวเขาเกิดเป็นภาพสวยงามจนหลายคนต้องควักกล้องออกมาถ่าย เพียงครู่เดียวพระอาทิตย์ก็ส่องแสงสว่างไสวกระจ่างไปทั่วผืนฟ้า เป็นภาพพระอาทิตย์ขึ้นที่สวยงามอย่างที่คนกรุงเทพฯไม่ค่อยมีโอกาสได้เห็นบ่อยนัก
“ไว้มากันอีก” คนตัวโตก้มลงจูบหน้าผากน้องแล้วขยี้ผมนุ่มเบาๆ
ภามอมยิ้มพยักหน้าตอบรับคำชวน เขาอยากจะตื่นขึ้นมาเห็นแสงอาทิตย์สวยงามแบบนี้ทุกวันและจะดีที่สุดถ้าได้มองฟ้าพร้อมคนที่ยืนอยู่ข้างๆคนนี้
พวกเขาชื่นชมกับธรรมชาติอยู่พักใหญ่จนเจ้าหน้าที่ประกาศว่าจะล่องแพกลับเพื่อให้ทุกคนกลับไปกินอาหารเช้าที่ทางโรงแรมจัดไว้ให้ ซึ่งพอแพล่องกลับมาถึงฝั่งก็เกือบเจ็ดโมงเช้าสมาชิกชมรมว่ายน้ำหลายคนเริ่มเดินสะลึมสะลือมาตักข้าวกันหนาตา
“ทางนี้” วินโบกมือให้เพื่อนที่เดินเข้ามาในส่วนของห้องอาหาร โต๊ะที่เขานั่งอยู่เป็นโต๊ะกลมสำหรับสี่คนซึ่งยังไม่มีใครมาจับจอง
ดีนพยักหน้าแล้วพอน้องไปตักอาหารเช้า เขาเดินเลยไปชงกาแฟก่อนอันดับแรกในขณะที่ภามแวะตักข้าวต้มหมูใส่ถ้วย เขาลองชิมเล็กน้อยก่อนจะปรุงเพิ่มนิดหน่อยแล้วตักเผื่อส่วนของพี่ดีนให้ ก่อนกลับไปนั่งโต๊ะก็ลากเอาเพื่อนซี้ที่เพิ่งตื่นเดินเข้ามาในห้องอาหารให้มานั่งด้วยกันได้อีกคน
ตอนนี้บนโต๊ะกินข้าวน่ากลัวมาก ภามมองขนมปังปิ้งเกือบสิบแผ่นข้าวต้มอีกหลายถ้วย ไข่ดาว ไข่ต้มกับแฮมอีกเป็นกอง ทั้งหลายทั้งมวลนั่นคือของสมาชิกชมรมว่ายน้ำสามคนกิน เขาเหลือบมองคนอื่นๆในชมรมสภาพบนโต๊ะแทบไม่แตกต่าง กินกันจนพนักงานเอาของมาเติมแทบไม่ทัน แต่สำหรับภามแค่ข้าวต้มหนึ่งถ้วยกับขนมปังแผ่นเดียวก็จุกแล้ว
“อ่ะ บำรุงหน่อยมึง” วินตักไข่ต้มแบ่งให้เพื่อน“โด๊บๆ”
“สัด!!” ดีนเตะขาอีกฝ่ายใต้โต๊ะจนร้องโอ้ย เขาสบถด่าแถมอีกหลายคำแต่ก็กินไข่ดาวที่เพื่อนแบ่งมาให้จนหมด
“มึงเอาด้วยไหม” ทีมทำท่าจะตักแบ่งให้เพื่อนบ้าง แต่ภามกลับทำหน้างงๆส่งกลับมาให้จนเขาต้องกุมขมับ
บางครั้งมันก็หัวไวนะแต่บางครั้งก็ตามอะไรไม่ทันเอาเสียเลย
“ไม่เอาอ่ะ กินไม่ไหวหรอก” ภามส่ายหัวปฏิเสธก่อนจะเอาขนมปังทาเนยโรยน้ำตาลเล็กน้อยส่งให้คนที่นั่งอยู่ข้างๆ
“เดี๋ยววันนี้ไปน้ำตกเอราวัณ ขึ้นน้ำตก7ชั้นไม่มีแรงเอานะ” ทีมยังคงคะยั้นคะยอเพื่อนให้กิน “เชื่อกู”
“แล้วทำไมต้องไม่มีแรงวะ” ภามทำตาปริบๆ รู้หรอกว่ากินไข่จะเพิ่มพลังงานโดยเฉพาะหลังออกกำลังกายหนักๆแต่เขาแค่ไปล่องแพมานี่นาไม่ได้ไปวิ่งมาสักหน่อย
“หึหึ แม่ง น่ารักว่ะ” วินเอามือปิดปากกลั้นหัวเราะแล้วก็ต้องร้องโอ้ยเมื่อโดนเตะซ้ำที่ขาไปอีกที
ทีมกลอกตาเหนื่อยหน่าย ขืนตื้อโดยไม่อธิบายแบบนี้มันคงทำตัวเป็นมนุษย์ขี้สงสัยถามต่อไปอีกนั่นแหละ เขาตัดสินใจขยับเก้าอี้เข้าไปใกล้แล้วก้มลงกระซิบหูเพื่อน
“เมื่อคืนมึงทำอะไรเสียเหงื่อปะล่ะ ขืนไม่เพิ่มโปรตีนขาสั่นแน่มึง”
ภามยังคงทำตาปริบๆ แต่พอทบทวนคำพูดเพื่อนเจ้าตัวก็เริ่มหน้าร้อนจัดขึ้นมาทันที
“เชี่ย!!” คำสบถที่ปกติไม่ค่อยออกจากปากเจ้าตัวดังออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ ขนาดดีนยังต้องหันมามองด้วยความแปลกใจ เจ้าตัวรีบปิดปากเกี่ยวคอเพื่อนซี้ลงมากระซิบ
“ทะ ทำไมมึง” รู้ได้ไง ทำไมถึงรู้ เขามั่นใจนะว่าเมื่อคืนกลั้นเสียงสุดๆแล้ว เอาหมอนมาปิดหน้าด้วยแถมพี่ดีนยัง..ยัง..จูบ
“ห่า ใจเย็นๆหน้าแดงจนจะระเบิดแล้ว” ทีมลูบหลังเพื่อนปลอบให้หายสติแตก “กูรู้แล้วกัน เอาเป็นว่านอกจากกูกับพี่วินคนอื่นในชมรมไม่รู้มึงวางใจได้”
งื้ออออออออออ ภามฟุบหน้าลงกับโต๊ะไม่กล้าสู้หน้าใคร ไม่เข้าใจว่าพลาดอะไรตรงไหนถึงได้หลุดรอดไปให้สองคนนี้รู้ได้ โคตรน่าอาย โอยยยยย!!
“หยุดเวิ่นเว้อ” ทีมตบหลังเพื่อนดังพลั่ก “เอ้าไข่ต้ม กูปอกให้แล้วกินเข้าไป” แถมด้วยการยัดไข่ใส่มือเพื่อนที่เบะปากงอแง
ภามนั่งกัดไข่ต้มเหลือบมองพี่วินที่ส่งยิ้มให้จนต้องหลบสายตาแก้อาย พอหันไปมองพี่ดีนบ้างคนข้างๆก็กำลังกัดไข่ต้มหน้านิ่งๆอยู่เหมือนกัน
ให้ตาย......ทำไมเขาสองคนต้องมาเพิ่มโปรตีนต่อหน้าคนอื่นตอนเช้าด้วยเนี่ย!!
หลังจากกินข้าวเสร็จและพักผ่อนกันอีกเล็กน้อยทุกคนก็เก็บของขึ้นรถตามเวลา สถานที่ถัดไปคือน้ำตกเอราวัณแน่นอนว่าเหล่ามนุษย์บ้าพลังเมื่อกินอิ่มนอนหลับก็พร้อมที่จะลุยเล่นน้ำตกต่อ ทำให้แต่ละคนใส่แค่เสื้อยืดกางเกงขาสั้นพร้อมลุยเต็มที่ พอรถจอดที่เขตอุทยานแต่ละคนก็หิ้วของจำเป็นติดตัวแล้วออกเดินทางไปยังน้ำตกเอราวัณ และคงเป็นโชคดีที่วันนี้คนไม่มากนักเลยสนุกสนานกันได้อย่างเต็มที่
ทีมกอดคอเพื่อนซี้ชวนกันถ่ายรูปตลอดทางแถมส่งอวดมะนาวกับเดลให้สาวๆโวยวายอิจฉากลับมา แต่สองสาวก็ไม่น้อยหน้าส่งภาพริมหาดคืน
“ดูดิ หนีไปเที่ยวทะเลกันไม่ชวน” ทีมยื่นมือถือให้ภามดูเป็นการฟ้อง
ภามกลอกตา “เราก็อยู่น้ำตกกันป่ะวะ แล้วนี่จะแวะเล่นน้ำกันที่ชั้นไหน”
หลังจากเปิดมือถือดูภาพน้ำตกมาตลอดการเดินทางทำให้ภามได้รู้ว่าน้ำตกเอราวัณนั้นเล่นน้ำได้เกือบทุกชั้น ซึ่งแต่ละชั้นก็มีชื่อและเอกลักษณ์ส่วนตัว กลุ่มพวกเขาไม่ได้เกาะกันเล่นแต่ละคนแยกย้ายตามอัธยาศัย ขอแค่ถึงเวลากลับต้องมาอยู่ที่รถแล้วเพราะท่านประธานประกาศชัดเจนว่ารถออกไม่มีการรอตกรถให้นั่งรถทัวร์กลับกรุงเทพฯเอง
“อยากแวะชั้น4 ตรงนั้นมีสไลเดอร์” ทีมหมายถึงก้อนหินใหญ่สองก้อนที่หน้าตาเหมือนอกผู้หญิงจนทำให้ชั้นนี้มีชื่อว่าอกนางผีเสื้อและกลายเป็นกระดานลื่นธรรมชาติให้นักท่องเที่ยวปีนขึ้นไปไถลตัวเล่นกัน
“นี่แอบไปเปิดหาข้อมูลก่อนแล้วละสิ” ภามถองศอกแซวซึ่งทีมก็ยักไหล่ไม่เถียง ในเมื่อไม่เคยมาทั้งคู่จะตื่นเต้นบ้างไม่เห็นเป็นอะไร
เด็กตื่นสถานที่สองคนกอดคอกันหัวเราะ ต่างคนต่างลากกันไปลากกันมาเพื่อไปถ่ายรูปสถานที่ที่ต้องการ ปล่อยให้คนที่เดินตามหลังส่ายหัวขำๆ
“โถ โดนแฟนทิ้ง” วินตบไหล่เพื่อนดังอั่ก ไม่สนใจสายตาดุที่ส่งกลับมาให้เพราะเคยชินไม่สะเทือนเสียแล้ว
“ปล่อยน้องบ้างไม่เห็นจะเป็นไร เฮ้!” พูดไม่ทันขาดคำก็พุ่งเข้าไปคว้าแขนคนรักที่ลื่นหงายเกือบได้ลงไปนอนกองที่พื้น
วินหัวเราะก๊าก ปากบอกปล่อยน้องแต่ตางี้มองไม่กระพริบ ขนาดทีมอยู่ข้างๆยังคว้าเพื่อนไม่ทันคนที่อยู่ไกลกว่าด้วยซ้ำ ภามเองก็เหมือนรู้ว่าโดนโกรธรีบขอโทษทำตาละห้อยเล่นเอาท่านประธานจอมโหดหุบปากฉับดุไม่ออก สุดท้ายก็ให้น้องเกาะพากันขึ้นน้ำตกต่อไป ดีนเอ้ยดีน หลงน้องโงหัวไม่ขึ้นจริงๆ
น้ำตกชั้นที่สี่มีน้ำสีฟ้าใสแจ๋วจนเห็นปลายว่าย ทีมรีบลากเพื่อนลงไปเล่นจนตัวเปียกชุ่ม สมาชิกบางคนในชมรมก็มาร่วมเล่นด้วยปีนป่ายขึ้นหินไปไถลตัวลงมาบ้างเป็นที่สนุกสนาน
“น้ำเย็นเจี๊ยบเลย” ภามปากสั่นแต่ก็หัวเราะร่วน ตามเพื่อนไปไถลตัวบ้างเป็นรอบที่3แล้วแกล้งขี่คอกันล้มลุกคลุกคลาน
“เสื้อเกะกะว่ะ” ทีมถอดเสื้อยืดออกพาดแถวโขนหินเอาไว้ พอผิวโดนน้ำโดนตรงก็ขนลุกซู่
ภามมองเพื่อนๆที่เริ่มลอกคราบ เขาเลยถลกเสื้อเตรียมถอดบ้างแต่พอดึงขึ้นมาได้ครึ่งทางก็โดนกระชากเสื้อลงจนหน้าคว่ำจมน้ำไปอึกโต
“ไอ้ทีม เล่นอะไรวะ!! แค่กๆ” สำลักน้ำหน้าดำหน้าแดง รีบหันไปโบกมือให้พี่ดีนที่หันมามองว่าเกิดอะไรขึ้นแต่พอเห็นน้องไม่เป็นอะไรก็กลับไปนั่งคุยกับพี่วินต่อ
ทีมเบะปาก “มึงนี่ซื่อบื้อชะมัด” ดีดเหม่งเพื่อนแถมอีกที
เด็กหนุ่มร้องโอ้ยเอามือกุมหน้าผาก หน้าเต็มไปด้วยคำถามว่าทำอะไรผิดอีกถึงโดนแบบนี้
“เมื่อเช้าตอนอาบน้ำไม่เห็นรึไง” ทีมกระซิบกระซาบ
“เห็นอะไร” กระซิบตอบงงๆ
“รอยบนตัวมึง”
ภามชะงักกึก เขารีบเปิดคอเสื้อตัวเองแล้วก้มลงดู ที่หน้าอกและหน้าท้องมีรอยจ้ำแดงๆประปราย พลันภาพเมื่อเช้าก็กระโดดเข้ามาในหัวอีกครั้ง ริมฝีปากร้อนผ่าวและแรงขบกัด ดวงตาสีเทาอมเขียวที่เต็มไปด้วยความปรารถนา เสียงเรียกชื่อสั่นพร่า..
ภาม...ภามครับ
“โอย เชี่ยแล้ว...” เด็กน้อยหน้าแดงเถือกค่อยๆลดตัวลงจนหายไปในน้ำมิดคอ พี่ดีนนิสัยไม่ดี! เมื่อเช้าก็มัวแต่รีบอาบเพราะกลัวไปไม่ทันล่องแพลืมไปเลยว่าโดนจูบโดนกัดขนาดนั้นมันจะไม่ขึ้นรอยได้ยังไง น่าอายที่สุด ฮือออ
“ประธานชมรมกูนี่ไม่ธรรมดา” ทีมหัวเราะหึหึยักคิ้วแซวเพื่อนเสียอย่างงั้น
“ไหนใครบอกจะปกป้องวะ” คนขี้อายบ่นอุบอิบ “เห็นส่งใส่พานถวายตลอด”
“เอ้า ถ้าไม่ใช่คนที่มึงรักจะปล่อยแบบนี้เรอะ” ก้มลงช้อนแขนเพื่อนลากขึ้นมาเหนือน้ำ “แต่ก็อย่าปล่อยให้พี่เขาได้ใจล่ะ เจ้าพวกนั้นเห็นนิ่งๆปากว่ามือถึงทั้งนั้น”
ทีมบุ้ยหน้าไปบนฝั่งที่มีประธานกับรองประธานและสมาชิกชมรมว่ายน้ำที่ภามจำได้ว่าเป็นรุ่นพี่ปีสามอีกสองคนนั่งคุยกันอยู่ เด่นเสียจนคนเดินผ่านยังต้องเหลียวหลังกลับมามอง ภามถอนใจพลางเสยผมเปียกชื้นไปด้านหลัง เอาจริงๆทั้งเขาและพี่ดีนก็ไม่เคยคิดเรื่องเหตุผลอะไรเท่าไหร่นัก รู้แต่ว่ารักกันแล้วก็พยายามที่จะทำทุกอย่างเพื่อให้ความรักนั้นอยู่กับตัว มันยิ่งกว่าความเชื่อใจไปแล้วด้วยซ้ำ
“หือ” ภามกระพริบตาไล่น้ำออกแล้วเพ่งมองไปข้างหน้า และเพื่อความมั่นใจเขาก็ยื่นมือออกไปแตะหลังคอเพื่อนซี้เบาๆ
“เหยยยย ทำอะไร” ทีมสะดุ้งโหยงขนลุกซู่เมื่อโดนแตะหลังคอ นี่จุดอ่อนสำคัญมากเลยนะเว้ย
“หลังคอมึง” ภามเอียงคอมองจะเอื้อมมือแตะอีกแต่ทีมก็ดีดตัวหลบเสียก่อน “มันมีรอยแดงๆ”
ทีมขมวดคิ้วเกาหลังคอแกรกๆ “ยุงมั้ง เมื่อคืนโดนทิ้งนอนอยู่ตรงชานแพตั้งนานกว่าจะโดนหิ้วกลับห้อง” พอเห็นเพื่อนพยักหน้าเข้าใจเขาก็ถอนใจออกมา ปีหนึ่งแห่งชมรมว่ายน้ำเม้มปากแน่นมือก็ถูรอยหลังคอไปด้วยสบถกับตัวเองไปด้วย
“สัด แอบทำรอยไว้นะ”
(ต่อรีพลายถัดไปค่ะ)
-
ต่อค่ะ
พอเล่นน้ำชั้นสี่จนพอใจแล้วทุกคนก็พากันเคลื่อนย้ายมาถ่ายรูปต่อที่ชั้นห้า ชั้นหินที่ลดหลั่นกันลงมาสวยงามสมชื่อ “เบื่อไม่ลง” จนต้องลุยน้ำแอ็คท่าถ่ายรูปกันไม่หยุดและชั้นนี้เองที่ภามลื่นพรืดจนลากแฟนตัวเองลงน้ำตัวเปียกไปอีกคน
“ก๊ากกก หมดสภาพเลยมึง” วินหัวเราะชอบใจเพราะดีนอยู่ในสภาพเปียกไปครึ่งตัวโดยมีน้องลูบหน้าลูบหลังกลัวจะได้แผล เขายักไหล่กวนเพื่อนที่ส่งนิ้วกลางด่ากลับมาให้หน้าตาเฉย
“เพื่อนกันน้อยหน้าได้ไงพี่”
“เอ๊ะ หา เฮ้ย!!” วินเอี้ยวตัวหันไปมองตามเสียง พลันร่างเขาก็โดนยันโครมตกน้ำตามเพื่อนลงมาอีกคน
“ไอ้ทีม!!!” รองประธานแยกเขี้ยวเรียกเสียงโหดแต่คนโดนเรียกแผ่นแผล็วไปทางอื่นเรียบร้อย เขาสบถด่าไล่หลังแล้วทิ้งตัวนั่งแช่ในน้ำมือก็ลูบหน้าเสยผมที่มันเปียกไปหมดแล้ว
“หึ”
เสียงหัวเราะปวดประสาททำให้เจ้าของผมทองเหล่ขวับ แอบเจ็บใจเมื่อเจอเจ้าดีนยักคิ้วซ้ำเติมให้ซึ้งใจกับคำว่าหัวเราะทีหลังดังกว่าก็ตอนนี้
หลังจากถ่ายรูปกันเรียบร้อยมนุษย์ตัวเปียกก็พากันเดินต่อ มีหยุดพักกินน้ำในกระติกที่หิ้วมาด้วยบ้างจนขึ้นไปถึงชั้นที่7จนได้ น้ำสีฟ้าใสสวยกว่าชั้นอื่นจนคนที่เพิ่งเคยมาครั้งแรกอย่างภามและทีมอดใจกันไม่ไหววิ่งหน้าตั้งกระโจนลงน้ำกันสนุกสนาน ดีนเองเมื่อหาที่วางของได้ก็ลงน้ำตามน้องไปอีกคนแต่คราวนี้เขาถอดเสื้อพาดเอาไว้ก่อนแล้วดำผุดดำว่ายน้ำเย็นจัดอย่างสบายใจ
“หือ”
ชายหนุ่มหยุดว่ายเมื่อมีสัมผัสอบอุ่นคล้องรอบลำคอพร้อมเสียงหัวเราะ ลำแขนเรียวเกี่ยวเกาะตามด้วยใบหน้าสดใส
“ขอบคุณครับพี่ดีน ขอบคุณที่พามา ผมสนุกมากๆ” ภามคลี่ยิ้มกว้างเกาะหลังเขาแน่น
ฝ่ามือใหญ่บีบมือน้องเบาๆ ตอบรับ “ดีแล้วที่ชอบ” ยิ่งเห็นน้องมีความสุขเขาก็มีความสุข
“กลับไปกรุงเทพฯพี่ดีนอยากกินอะไรบอกมาได้เลย ผมจะทำให้เป็นพิเศษ”
ท่าทางกระตือรือร้นทำให้ชายหนุ่มขยับรอยยิ้ม เขาครุ่นคิดเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยปากออกมา “ขอเป็นรางวัลแทนได้ไหม”
เด็กหนุ่มชะงักกึก หน้าแดงพรึ่บขึ้นมาทันทีกับคำว่ารางวัล “ระ รางวัลอะไรอีกครับ” ทำท่าจะปล่อยมือจากไหล่กว้างแต่ก็โดนอีกฝ่ายยึดมือเอาไว้แน่น
“คิดอะไร” ดวงตาสีสวยหรี่ลงหยอกล้อ “พี่แค่อยากให้ภามค้างบ้านพี่คืนนี้เฉยๆ”
ภามเม้มปากไม่ไว้ใจ “แค่ค้างเฉยๆนะครับ” ถามย้ำ
“ค้างเฉยๆสิครับ หรือภามคิดว่าจะทำอย่างอื่นด้วย” ไม่วายกระเซ้าน้องให้หน้าขึ้นสีหนักขึ้น
“พี่ดีนนนนนน” โวยวายสาดน้ำใส่ทันที เผลอไม่ได้เป็นต้องโดนแกล้งโดนหยอกตลอด “ปล่อยเลย” ดิ้นขลุกขลักแต่ก็โดนเกี่ยวเอวเอาไว้
“แล้วตกลงไหมละครับ” รั้งให้น้องเบียดชิดร่างกายตัวเอง
ภามหน้าตาเลิ่กลั่กมองไปรอบตัว โชคดีที่ไม่มีใครสนใจเลยทำให้เขาสงบอาการลง สองมือยังดันไหล่คนรักเอาไว้ไม่ให้เบียดชิดมากไปกว่านี้ดวงตาก็หลุบมองไปทางอื่นเพราะเขินจนไม่กล้าสบตา
ห้องพี่ดีนงั้นเหรอ..
“ถ้าค้างเฉยๆก็โอเค..” คำตอบอุบอิบแต่คนฟังยิ้มออกมาทันที ดีนรั้งน้องขึ้นจูบหน้าผากหนักๆแล้วยอมปล่อยให้เจ้าตัวที่แดงเถือกไปถึงไหนๆว่ายน้ำหนีขึ้นฝั่ง คว้าเอาผ้าเช็ดตัวพันหน้าพันตาหลบอยู่แถวใต้ต้นไม้จนน่าขำ
ภามถอนใจเฮือกซุกหน้ากับผ้าเช็ดตัวผืนโต ไม่ว่ายังไงเขาก็สู้พี่ดีนโหมดนี้ไม่ได้สักทีแล้วเหมือนพี่ดีนจะรู้ถึงได้แกล้งเอาๆ น่าโมโหชะมัด เด็กหนุ่มฟึดฟัดอยู่คนเดียว เขาตัดสินใจไม่เล่นน้ำต่อเพราะสู้น้ำเย็นไม่ไหวเลยเปลี่ยนใส่เสื้อผ้าแห้งให้เรียบร้อยนั่งรอเพื่อนๆเล่นน้ำอยู่แถวนั้น เด็กหนุ่มหยิบมือถือขึ้นมาถ่ายรูปอัพเดทอะไรไปเรื่อยเปื่อยแต่ก็ต้องเลิกคิ้วแปลกใจเมื่อมีสายเข้าและสายที่ว่ามาจากต่างประเทศ
แม่? เวลาแบบนี้เนี่ยนะ
“ฮัลโหล แม่มีอะไรหรือเปล่าครับ”
[ภามเหรอลูก นี่ยังเที่ยวอยู่ใช่ไหม] มารดาเอ่ยทัก ถ้าเธอจำไม่ผิดลูกน่าจะยังไม่กลับจากกาญจนบุรี
“ครับ แล้วแม่ตื่นมาทำอะไรเวลานี้” ทางนิวยอร์กควรเป็นเวลาประมาณตีสาม ถึงแม่ต้องตื่นแต่เช้ามาเตรียมร้านนี่มันก็เช้าเกินไปหน่อย
[พอดีมีโทรศัพท์ด่วนจากไทยน่ะ] เธอถอนใจเฮือก [ลุงของลูกโทรมาบอกว่าปู่อาการไม่ค่อยดี สงสัยภามต้องไปเยี่ยมก่อนแม่กลับไทยแล้วล่ะ ภามพอจะไปได้ไหม]
เด็กหนุ่มเบิกตากว้าง “ได้สิครับ เอาที่อยู่มาก็ได้เดี๋ยวผมไปเอง”
[ลุงบอกว่าเดี๋ยวลูกพี่ลูกน้องจะไปรับภามที่คอนโด แม่ให้เบอร์ภามไปแล้วคงจะโทรหาเร็วๆนี้แหละ แม่ฝากหน่อยนะเคลียร์ร้านแล้วจะซื้อตั๋วตามไปทันที]
น้ำเสียงของมารดาติดจะกังวลแต่ภามเลือกที่ไม่เอามันมาคิด เขาตอบรับคำของแม่อีกไม่กี่คำก็วางสายไปเพราะอยากให้แม่ได้พักผ่อนต่อ
คุณปู่งั้นเหรอ คุณลุงงั้นเหรอ ลูกพี่ลูกน้องอีก
บุคคลที่แทบไม่เคยมายุ่งเกี่ยวในชีวิตอยู่ๆก็โผล่มาทำให้เขารู้สึกแปลกๆ ใบหน้ามนเงยขึ้นมองสีเขียวของต้นไม้ อากาศสะอาดเย็นสบายปลอบประโลมจิตใจเขาให้สงบลง
ไม่เป็นไรหรอก แค่ครอบครัวของพ่อเท่านั้นเอง
รถมินิบัสขับมาส่งสมาชิกชมรมว่ายน้ำที่มหาวิทยาลัยตอนเกือบหนึ่งทุ่ม แต่ละคนโบกมือแยกย้ายกันกลับบ้านด้วยสีหน้าแจ่มใส ภามเองก็ขนของขึ้นรถพี่ดีนทำตามสัญญาที่ให้ไว้ว่าวันนี้เขาจะไปค้างที่บ้านด้วย เจ้าตัวแอบตื่นเต้นเพราะนี่คือการไปบ้านคนรักครั้งที่สอง สงสัยเจอหน้าพี่ดอนต้องโดนล้ออีกแหง
“นั่งเกร็งเชียว เคยไปแล้วไม่ใช่เหรอ” ดีนแซวน้องขำๆ
“มันไม่เหมือนกันนี่ครับ” เหล่มองคนขับที่หน้าตาดูอารมณ์ดีสุดๆ ยิ่งเห็นดวงตาวับวาวของพี่ดีนเขายิ่งกระสับกระส่ายอยากกลับบ้านชอบกล ต้องโดนแกล้งแน่ๆ โดนแน่ๆ
“พรุ่งนี้พี่ค่อยพากลับคอนโดตอนบ่าย อยู่กินข้าวเช้าข้าวเที่ยงด้วยกันก่อน” เอื้อมมือไปเกลี่ยแก้มน้อง ซึ่งภามก็พยักหน้าหงึกแล้วส่งยิ้มให้
ถ้ายืดเวลาให้อยู่ด้วยกันได้อีกนิดพวกเขายอมทำทุกอย่าง ขอแค่ได้เห็นรอยยิ้ม ขอแค่ได้อยู่เคียงข้างกัน
รถซีดานสีดำคันเดิมเคลื่อนตัวเข้าหมู่บ้านคุ้นตาและเพียงไม่นานมันก็เลี้ยวเข้าบ้านหลังที่ภามจำได้ขึ้นใจ ตอนนี้ในบ้านเปิดไฟสว่างเห็นได้ชัดว่าคนในบ้านคงรวมตัวกันอยู่ที่ห้องนั่งเล่น ดีนขับไปจอดในโรงรถข้างบ้าน พอปลดสายนิรภัยได้ก็เกี่ยวคอคนรักลงมาจูบหน้าผากจูบปลายจมูกและจบลงที่ริมฝีปากบางแผ่วเบาให้กำลังใจ
“ไปเถอะ” ฉวยโอกาสตอนที่น้องยังงงๆเบลอๆพาลงจากรถจูงไปที่บ้าน อมยิ้มเมื่อเห็นอีกฝ่ายเดินตามอย่างว่าง่ายงุดๆน่าเอ็นดู
ดีนเอื้อมมือไปหมุนลูกบิดประตูบ้านแต่มันก็โดนกระชากออกพร้อมใครบางคนที่โถมตัวเข้ากอดเขาจนแน่น
“กลับมาแล้วเหรอลูก”
กลิ่นหอมหวานและสัมผัสคุ้นเคย เรือนผมยาวหยักศกกระจายตามแรงโถมใส่และจูบเบาๆที่แก้มทั้งสองข้างสร้างอาการตกตะลึงให้ชายหนุ่มจนยืนตัวแข็ง
“แม่...”
แม่กับพ่อ..กลับมาแล้ว?
--------
Talk
สวัสดีค่ะ ตอนนี้คนวาดบอกว่าหลายอารมณ์ปรับตัวไม่ถูก (ฮา) จะกรี๊ดดีหรือจะหน่วงดี เราต้องหลากหลายค่ะ 555 หลายคนคงแปลกใจภาพประกอบที่มาแปลก คือว่าคนวาดตกบันไดกระดูกขาแตกค่ะ....เพิ่งผ่าตัดใส่เหล็กไปเมื่อวาน แต่เจ้าตัวยืนยันว่าจะวาดภาพให้ได้ สุดท้ายก็คว้าเอากระดาษปากกามาวาดแล้วถ่ายรูปส่งมาอย่างที่เห็น มีความทึ่งนางมากสายน้ำเกลือยังจิ้มคามืออยู่เลย และมีฝากมาบอกว่าขอออกจากโรงพยาบาลก่อนแล้วจะวาดให้เห็นรอยสักพี่ดีนเต็มๆนะคะ
-
:z1: ว๊ายยยยย ตายแล้วว น้องทีมของเรามีตราจองแล้วคร่าาาาาาาาา เจ้าของใช่พี่วินมั้ยเอ่ยยยย :hao7:
#ป้ายไฟคู่รองพร้อมแล้วตัดฉากมาเลยได้มั้ย 555
-
ในความหวานเนื้อเรื่องก็มีความเข้มข้นไปด้วยอย่างพอดี ชอบ \(^0^)/
รอตอนต่อไปค่ะ
-
:katai1: :katai1:
-
:hao3: ยุงตัวใหญ่มากซะด้วย ถึงกัดได้แดงเป็นวงขนาดนั้น
หลานจะคุ้นหน้าน้าไม่หนอออออ
-
เอาล่ะซิทีมเจอตีตราจองซะแล้ว :katai2-1: :katai2-1:
จะได้เจอหน้าหลานสาวแล้วซินะน้องภาม
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:mew1:
......
ญาติเริ่มมาแสดงตัวกันครบล่ะ ลุ้นๆ แต่เชื่อว่าทั้งคู่จะผ่านไปได้
อยากให้พี่ดีนได้รางวันอีกนะ :z1:
แต่ที่ลุ้นอีกคู่ จะเป็นทีมวินหรือเปล่าน้าาาาาา
-
หวังว่าคงไม่มีมาม่ามาลอยอืดในถ้วยนะคะ :try2:
อยากอ่านคู่พี่วินกับทีมจังงงงงง :impress:
-
:pig4:
-
อย่าเพิ่งเสริฟมาม่านะคะ
เพิ่งกลับจากไร่อ้อย เรายังอิ่มอยู่ ไม่พร้อมกินมาม่า :hao3:
-
ได้กลิ่นมาม่าโชยมาเบาเบา :serius2:
ยุงตัวใหญ่มากเลยนะทีม :hao3:
-
กลิ่นมาม่า มาแต่ไกล
-
ว๊ายยยยยยยยใครทำรอยทิ้งไว้ที่หลังคอทีค๊าาาาาา พี่วินรึป่าวววว //โบป้ายไฟ :hao7:
-
ใคร ๆ ทำรอยไว้กับทีม อยากรู้มากตอนนี้
หลานสาวกลับมาเจอกับน้าอินแล้ว จะเป็นยังไงนะ
-
ค่อนข้างอินกับบรรยากาศ
เพราะเราเพิ่งกลับมาจากล่องแพ
กลับเจอนิยายอัพดีงาม
หวังว่าทั้งสองครอบครัวจะไม่ทำให้น้องเสียใจนะ
-
เอิ่มเริ่มจะตั้งไฟต้มมาม่าแล้วเหรอคะ ว่าแต่วินทีมเหรอคะเนี่ยยย 555 :hao6: :impress2:
-
ตื่นเต้นๆ
-
พี่วินทิ้งรอย :-[
-
เซอไพรซ์เลยงานนี้ ขุ่นแม่มาแล้ว
งานนี้จะเป็นไงต่อนะ ลุ้นๆๆ
-
โอย ลุ้น ไม่รู้จะเขินหรือจะกลัวดี
ขอบคุณสำหรับภาพประกอบสวยๆด้วยค่ะ ขอให้คนวาดหายไวๆ นะคะ
-
ทั้งฝั่งภาม ทั้งฝั่งพี่ดีนเลย ดาหน้ากันเข้ามาแล้วจ้าา คงไม่ดราม่าใช่มั้ยยย
-
พี่ดีนร้ายกาจมาก!
หืมมมมม!!!! ใครทำรอยที่หลังคอทีม? วินเหรอ?
-
เขินจนตัวบิดแล้ววว
-
ทีมก็มีรอย เอ๊! ใครทำไว้น่าาา (เหล่ตามองรองประธาน)
ฝั่งปู่ ฝั่งลุงเนี่ย คงไม่ใช่บ้านพี่กรณ์ใช่มั้ยอ่ะ
กลัวไปก่อนละ
พ่อกับแม่พี่ดีนกลับมาแล้วจินะ
ใจดีกับภามเยอะๆนะคะ
พี่ดีน อย่าแกล้งน้อง
แล้วที่บอกว่า "ก็ต้องค่อยๆฝึกกันไปสินะ" คือร่ะๆ
ขอบคุณคนวาดภาพประกอบที่ถึงป่วยก็สู้ขนาดนี้นะ
เห็นรูปแล้ว ปลื้ม ขอบคุณมากจริงๆ
หายป่วยเร็วๆนะคะ แต่กระดูกแตกน่าจะเจ็บอ่าาา
-
ว้ายย น้องทีม ไปทำอิท่าไหนมาคะถึงมีรอยที่หลังคอ (จินตนาการ เอิ้กๆๆ :hao6: )
-
แม่พี่ดีน .. หลานสาวตัวน้อยในอดีต นางจะจำได้ไหม? ถึงไม่ได้นายพี่ดีนก็ช่วยอยู่ดี เหลือแต่ฝั่งทางพ่อภามละ
-
:pig4: :pig4:
-
น้องทีม ใครฝากรอยไว้ กริ๊ดดดดดดคู่รอง
-
:กอด1: หวานอยู่ดีๆก็เริ่มมีลาง
-
แอบลุ้นยิ่งกว่าน้องอีกตอนดูรอยสักพี่ดีน กร๊ากกกกก
-
ทั้งเรื่อง ฟินรอยที่หลังคอทีมอะ อร๊ายยยยยย ร้ายนะยะ ทำเนียน ๆ แต่แหมมมมมม หลังคอเลยเชียว :o8: :o8: :o8:
อิพี่ดียนิแกล้งน้องเป็นปกติจนจะชินละเนี้ย ลูกชั้นก็ยังคงตัวแดง สู้อิพี่ไม่ได้สักที ฮ่าๆๆๆ
-
พี่วินกับทีมป่าวน้อออ 55555
ตัวละครโผล่มาเยอะแยะเลย
-
ทีมหลังคอนั่นใครทำ บอกกกกกกกกก!!
-
วิน ทีม ชัวร์
-
o13 o13
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
อย่าบอกนะว่า มามากำลังจะมา
เหมือนมันจะไข้วกันเนาะ ระหว่างครอบครัวภามกับดีน
แต่ถ้าไข้วกันจริงๆ เก๊าะไม่น่ามามาอ่ะดิ่
-
ทำไมได้กลิ่นมาม่า ><
-
สังหรณ์ใจว่าลูกพี่ลูกน้องนั้น จะเป็นบ้านพี่ดีนหรือเปล่า
-
น้าชาติที่แล้วเจอหลานจะเป็นไงล่ะเนี่ย ปู่ ลุงของภามอป็นญาติกรณ์หรือเปล่า
-
จะมีม่าม่ามั๊ยเนี่ย พึ่งได้รับความหวาน มาม่าอย่าพึ่งต้มเลยนะคะ :katai1: :katai1: :katai1:
-
ทีมจ๊าาาาาาา
รอยขนาดนี้ ตัวคนทำจะขนาดไหนนะ
อิอิ จะใช่พี่วินรึเปล่าน้าาาาาาา
เจ้เชียร์พี่วินค่าาาาาาาา
ส่วนภามได้เจอคุณแม่พี่ดีนแล้ววววววว
หลานจะจำน้าได้รึเปล่านะ
แต่อาจจะมีเซ้นส์แบบว่า
คับคล้ายคับครา
ยังไงก็ขอให้ผ่านไปได้ด้วยดี
เจ้เชื่อว่าความรักของทั้งสองจะเอาชนะ
ได้ทุกอย่างนะคะ
:กอด1:
-
พี่วินกับทีมต้องมีอะไรแน่ๆ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ทีมนี่วินใช่ไหม
-
เขิลแทนน้องภามมากพี่ดีนขี้แกล้ง :-[ พ่อกับแม่พี่ดีนกลับมาแล้วหวังว่าจะไม่มีดราม่าเยอะนะ
ใครทำรอยที่คอน้องทีม พี่วินป่ะ :hao6: จุดอ่อนทีมอยู่ที่คอซินะ
-
กำลังหวานอยู่ดีๆ ก็.....................
มาเป็นกำลังใจให้ทั้งคู่ ก้าวผ่านสิ่งที่กำลังเข้ามาทดสอบอีกครั้ง
-
ยุงตัวใหญ่มากสินะทีม :hao7: :hao7:
-
รอยนี่ของใครหรอทีมมมมมมมมมมมม
แหมมมมมมมม
-
อย่าม่าน้าาาาาา
-
นี้ชูป้ายไฟคู่รองงง
-
ตามหายุงที่ทิ้งรอยไว้บนคอทีมค่ะ สงสัยจะตัวใหญ่มากกกก
-
น่ารักจัง
-
ขอให้คนวาดภาพหายไวๆ นะ
-
ทั้งเรื่องญาติฝั่งพ่อของภาม แล้วนี่พ่อแม่พี่ดีนก็กลับมาแล้ว
ติดตามตอนต่อไป. คงไม่มีอะไรร้ายๆหรอกเนอะ สู้ๆ
วินทีมรึเปล่าคะ. เชียร์ๆ
-
ตัวละครอื่น ๆ ใกล้จะออกแล้ว...ตื่นเต้น
ขอให้คุณคนวาดหายไวไวนะ ชอบรูปภาพประกอบมาก :กอด1:
-
ยอมใจคนวาดภาพประกอบจริงๆขนาดเจ็บก็ยังอุส่าห์มาวาดภาพให้ได้ฟินกันขอให้หานในเร็ววันนะคะ :pig4: :pig4:
ภามได้เจอหลานตัวเองในอดีตแล้วจะเป็นไงต่อไปคะรออ่านนะคะ
ปล้วจะมีตอนทีนกับ....คนที่คุณก็รู้ว่าใครไหมคะ
รออ่านนะคะ :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
สนุกมากกก :mew1:
-
โอ่ะ มากันให้ครบเนาะ เคลียทีเดียว
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
รอน้องภาม กับพี่ดีน จุ๊บๆ
-
บ้านพี่ดีนนี่ดูท่าจะไม่มีปัญหานะแต่งานใหญ่คงฝั่งญาติภาม(รึป่าว)
-
เป็นนิยายที่อ่านแล้วลื่นไหลมาก ฮือ :hao7:
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
อ่านรวดเดียวไม่หยุด
น่ารักมาก :mew1:
-
ญาติเริ่มมากันแระ มาม่าจะยืดแค่ไหนนี่
-
ตามอ่านจนทันแล้วค่ะ อ่านไปก็ขนลุกกับเรื่องในอดีตไปด้วย
ขออย่าให้ประวัติศาสตร์มันซ้ำรอยอีกเลย สงสารน้องทั้งคู่
-
น้องภามน่าร้ากกกก
กลัวจะซ้ำรอยเดิมจังค่ะTT__TT
-
รอลุ้นกันต่อไป
-
:pig4: :L1:
-
รอลุ้นตอนต่อไปปป :ling1:
-
:katai5:
-
:serius2: :serius2:พ่อมา แม่มา จะมีมาม่าไหม หรือว่ารถอ้อยจะคว่ำอีก 55555
-
CH24 เตรียมใจ
“น้าอินขา ทำไมแด๊ดดี้นามสกุลไม่เหมือนหนูกับแม่ละคะ” เด็กน้อยวัยไม่กี่ขวบเอ่ยถามเจื้อยแจ้ว
อินทัชเหลือบตามองพี่สาว เขาหอมแก้มยุ้ยของหลานดังฟอด “นามสกุลไม่เหมือนแต่แด๊ดดี้ก็คือแด๊ดดี้หนูนะคะ” ไม่รู้จะอธิบายปัญหาของผู้ใหญ่ให้เด็กฟังยังไง เพราะตอนที่พี่สาวจะแต่งงานกับชาวต่างชาติตอนนั้นพ่อที่หัวเก่าก็ฟาดงวงฟาดงาแล้วไปจบเรื่องตรงที่ว่ายอมให้แต่งงานแต่ไม่ให้เปลี่ยนนามสกุลแถมหลานต้องใช้นามสกุล ฉัตรโภคิน
เด็กหญิงอลินทำหน้างงแต่ก็ไม่ซักไซ้ต่อ เธอกอดน้าชายที่รักแน่นหยอกล้อ มือเล็กจิ๋วจับแก้มอีกฝ่ายแล้วหอมซ้ำๆ
“โตขึ้นอลินจะแต่งงานกับน้าอิน”
มารดาของเด็กน้อยขำคิก “หนูแต่งกับน้าไม่ได้นะลูก””
“อ้าว” อลินเบ้ปากแล้วขมวดคิ้วมุ่น “ทำไมละคะ ก็อลินรักน้าอิน”
ผู้ใหญ่สองคนมองหน้ากันหมดปัญญาจะอธิบายเด็กช่างซักช่างถาม อินทัชหอมแก้มหลานอีกครั้ง
“น้าอินมีคนที่รักแล้วค่ะ ขอโทษนะอลิน”
เจ้าตัวน้อยเอียงคอ เธอนึกไม่ออกว่าน้าชายจะรักใครมากไปกว่าเธอ
“งั้นน้าอินจะแต่งงานกับคนนั้นเหรอคะ” ดวงตาสดใสมองน้าชายตาแป๋วหากแววตาของน้ากลับหม่นแสงลง
แต่งงานงั้นเหรอ
มันไม่มีวันเกิดขึ้นหรอก
“ภาม!!” เสียงเรียกพร้อมสัมผัสเย็นๆ ที่แก้มกระชากเด็กหนุ่มจากภวังค์ ภามเบิกตาโพลงแล้วสูดหายใจลึกสองมือขยำแขนเสื้อคนรักแน่น ตรงหน้าเขาคือใบหน้าของพี่ดีนที่กำลังมองอย่างห่วงใย
“ผม..” เด็กหนุ่มงุนงงมองไปรอบๆ เขาพบว่าตัวเองนอนอยู่บนโซฟาและพี่ดีนกำลังเอาผ้าชุบน้ำเช็ดหน้าเช็ดตาให้
“ใจเย็นๆ” มือใหญ่จับใบหน้าน้องให้มองตรงมายังตัวเอง “มองพี่ก่อน” น้ำเสียงทุ้มต่ำทำให้คนที่ยังตื่นตระหนกสงบลง
“เมื่อกี้ภามทำท่าเหมือนหายใจไม่ออกแล้วล้มลงไป” ดีนค่อยๆอธิบายให้น้องฟัง “พี่เลยพามาพักที่โซฟา ตอนนี้รู้สึกยังไง จะอ้วกหรือเวียนหัวไหม หายใจติดอะไรอีกหรือเปล่า”
ภามส่ายหัว “ผมโอเค ไม่เป็นอะไรแล้ว”
ดีนถอนใจเฮือก เขาตกใจจริงๆตอนที่น้องล้มลงไปดีที่คว้าไว้ทันเล่นเอาแตกตื่นกันไปหมด
“ไม่ไปโรงพยาบาลจะดีเหรอลูก”
เสียงที่ดังจากด้านหลังทำให้เด็กหนุ่มเกร็งตัวขึ้น เขาไม่กล้าหันกลับไปมองไม่กล้าแม้แต่จะส่งเสียง ตอนนี้ความสับสนทำให้ภามรับไม่ไม่ถูก เขาไม่รู้ว่าอลินจะสะกิดใจอะไรไหมและไม่รู้ว่าในฐานะแม่ของพี่ดีนจะยอมรับเขาได้หรือเปล่า
“ผม..ผมจะกลับบ้าน..” ภามกระตุกชายเสื้อคนรัก ดวงตาสั่นไหวกังวลใจ
“อาการแบบนี้จะกลับได้ยังไง นอนที่นี่แหละจ้ะ” มารดาของคนรักเดินมายืนข้างๆ เธอก้มลงแตะมือลงบนแก้มของเด็กหนุ่มบนโซฟาแล้วส่งรอยยิ้มให้ “ไม่ต้องเกรงใจ แฟนดีนไม่ใช่เหรอ”
ภามเบิกตากว้างมองหญิงสาวตรงหน้าอย่างตกตะลึงและคราวนี้เขาถึงได้เห็นอีกฝ่ายอย่างชัดเจน ใบหน้าสวยริ้วรอยแทบมองไม่เห็นจนไม่น่าเชื่อว่ามีลูกชายอายุเกิน20แล้ว ผมดำยาวหยักศกถึงเอวขับเน้นให้เครื่องหน้าสวยเข้มขึ้นสมเป็นลูกครึ่งตะวันออกกลาง
อลินเติบโตขึ้นอย่างสวยงามเหลือเกิน
“ทำไม” ภามอึกอักเขาเหลือบมองคนรักที่ยิ้มให้เล็กน้อย สับสนงุนงงว่าทำไมถึงรู้เรื่องเป็นแฟนกัน
“น่ารักจริง” อลินดึงแก้มเด็กหนุ่มที่ทำหน้าแตกตื่นก่อนจะคว้าเข้ากอดหมับฟัดสักทีสองที “เมื่อกี้ตอนที่เป็นลม ดีนเขาช้อนเราอุ้มทันที พอแม่ถามเขาก็บอกว่าแฟนผม แม่ตกใจหมด”
ภามหน้าแดงพรึ่บรีบหันไปมองคนตัวโต เดี๋ยวนะพี่ดีนคัมมิ่งเอ้าท์กันแบบนั้นเลยเหรอ!?
“แค่ก แม่พูดเยอะไปแล้ว” คนที่ชอบทำหน้าเข้มกระแอมไอ ตอนที่แม่มองด้วยสายตาสงสัยว่าทำไมเขาเป็นห่วงน้องเกินเหตุอารามเป็นห่วงปนตกใจมันเลยหลุดปากออกมาจนเหวอกันไปทั้งบ้าน แม่ตะลึงไปชั่วครู่แต่ดูเหมือนจะตั้งสติได้ทันและปรับท่าทางได้อย่างรวดเร็ว
กลิ่นหอมอ่อนๆจากหญิงสาวทำให้ภามกอดเธอกลับโดยไม่รู้ตัว เสียงหวานเอ่ยปลอบโยนพร้อมสัมผัสของมือที่ลูบหลังเบาๆ
“น้าอินยิ้มๆนะคะ” มือน้อยๆ ลูบหลังน้าชายที่นั่งขดตัวนิ่งปล่อยให้น้ำตาไหล “อลินร่ายมนต์ให้แล้ว โอมเพี้ยง โอ๋ๆ” เจ้าตัวเล็กเสกคาถาพลางลูบหลังเขาไม่หยุดจนน้าชายหลุดหัวเราะ ถึงจะโดนพ่อสั่งห้ามไม่ให้ออกไปเจอพี่กรณ์ก็มีหลานสาวนี่แหละที่คอยให้กำลังใจมาตลอด
“โอมเพี้ยง โอ๋ๆ” เสียงกระซิบแผ่วริมใบหูซ้อนทับกับความทรงจำ น้ำอุ่นร้อนเอ่อคลอขอบตาของเด็กหนุ่มแล้วร่วงผล็อย
คิดถึง คิดถึง ใจจะขาด
“ไม่เป็นไรแล้วนะ” มารดาของคนรักยังปลอบใจเด็กหนุ่มที่ท่าทางยังสับสน เธอนึกเอ็นดูและรู้สึกคุ้นเคยอย่างไม่มีสาเหตุ คงเป็นเพราะบรรยากาศรอบตัวของเด็กคนนี้คล้ายใครสักคนที่เธอนึกไม่ออก
“ขะ ขอโทษครับ” ภามดันตัวออกเล็กน้อยแก้มแดงไปหมด อายทุกสายตาที่จ้องมองไม่ว่าจะจากพี่ดอน เดล หรือแม้แต่จากคนที่กำลังกอดอยู่ ทุกคนดูเป็นห่วงเขาจริงๆ
“ไม่เป็นไรจ้ะ ดีนแม่ว่าพาน้องไปพักก่อนเถอะน่าจะเหนื่อย” เธอเช็ดหน้าเช็ดตาให้เด็กหนุ่มแล้วหันไปสั่งลูกชาย “พ่อแวะจัดการธุระที่บริษัทคงดึกกว่าจะกลับเข้าบ้าน ค่อยคุยกันพรุ่งนี้ดีกว่า”
ดีนทำท่าจะเข้ามาช้อนน้องอุ้มอีกแต่ภามรีบปฏิเสธหน้าแดงก่ำยืนยันว่าตัวเองหายแล้วสบายมาก พวกเขาพากันขึ้นห้องนอนชั้นบนและทันทีที่ประตูห้องปิดเจ้าของห้องก็คว้าน้องเข้ามากอดแน่นพร้อมจูบหนักๆที่ขมับ
“เก่งมาก”
“อึก..” สองมือของภามเกาะเกี่ยวคนรักอีกครั้ง ใบหน้ายิ้มแย้มตอนนี้เปียกชุ่มไปด้วยน้ำตา “อลิน...อลิน” เสียงเรียกสะอึกสะอื้นเหมือนคนจะขาดใจแล้วแปรเปลี่ยนเป็นเสียงร้องไห้โฮอย่างสุดกลั้น
ความเจ็บปวดเมื่อเจอของสำคัญที่สูญเสียไปแต่กลับได้แค่มองอยู่แบบนั้น
พูดไม่ได้ ทำอะไรไม่ได้ คิดถึงแค่ไหนก็บอกรักเหมือนก่อนไม่ได้ เพราะไม่ใช่..เขาไม่ใช่อินทัช
ไม่ใช่น้าอินของอลินอีกแล้ว..
“ชู่ เด็กดี” ดีนลูบหลังน้องที่สะอื้นจนสั่นไปทั้งตัว “พี่อยู่ตรงนี้ไม่เป็นไรนะ” เขาได้แต่กระซิบบอกซ้ำๆ รู้สึกได้ถึงความชื้นที่ซึมผ่านเนื้อผ้า “ตาช้ำหมดแล้ว” อุ้มเด็กขี้แยไปนั่งแหมะบนเตียงส่วนตัวเองก็นั่งยองๆลงตรงหน้าน้องพลางลูบแก้มเปียกชื้น
“ผม..อึก คิดถึงอลิน” ภามสะอื้นไปอธิบายไปอย่างยากลำบาก เขาทุบหน้าอกตัวเองราวกับเจ็บปวดจนแทบทนไม่ไหว “ตรงนี้..มันเจ็บไปหมด อินทัช ฮึก รักหลานมากแต่...จำ...ไม่ได้”
อลินจำน้าชายคนนี้ไม่ได้เลย
“ตอนที่อินทัชจากไป อลินยังเด็กไม่ใช่เหรอ” ดีนเสยผมน้องขึ้นเพื่อให้เห็นหน้าชัดๆ “ยังเป็นแค่เด็กอายุ6-7ขวบ”
เด็กหนุ่มพยักหน้า เขาพยายามจะเข้าใจแต่ความเศร้ามันรุนแรงจนห้ามตัวเองไม่ได้ เด็ก7ขวบอาจจะเศร้าที่อยู่ๆ น้าชายหายไปแต่ไม่นานก็คงลืมเลือนอย่างง่ายดาย
“อาบน้ำไหมพี่รองน้ำให้ น้ำอุ่นๆน่าจะทำให้สบายขึ้น” เช็ดน้ำตาที่ไหลไม่ยอมหยุด จนเขานึกสงสัยนักว่าเจ้าน้ำตานี่ผลิตออกมาได้มากมายขนาดนี้เชียวเหรอ
ดีนไม่ได้รอคำตอบ เขาเดินไปรองน้ำในอ่างแล้วจัดการเตรียมเสื้อผ้าให้คนที่ยังเช็ดน้ำตาป้อยๆ สงสัยเขาคงต้องไปหาผ้าชุบน้ำอุ่นมาประคบเพิ่มด้วย
“น้ำน่าจะได้ที่แล้ว เข้าไปแช่ซะ อย่าล็อคประตูห้องน้ำล่ะ” เขาขยี้หัวเด็กขี้แยซึ่งเจ้าตัวก็มองเขาตาละห้อย มือยังดึงชายเสื้อเขาเอาไว้ดูกังวลใจ
“มีอะไรรึเปล่าครับ?” มองมือที่ไม่ยอมปล่อย ทำให้ไปไหนไม่ได้
“ผม....ไม่อยากอยู่คนเดียว” เสียงพูดเบาหวิวแต่ดีนได้ยินเต็มสองหู เขาเลิกคิ้วขึ้นหากยังไม่ทันเอ่ยปากภามก็หน้าแดงจัดดันหลังเขาสุดแรง “ผะ ผมจะอาบแล้วครับ ขอบคุณครับพี่ดีน”
ประตูห้องน้ำปิดลงพร้อมร่างของเด็กหนุ่มที่ไถลตัวลงนั่งกับพื้น ภามตบแก้มตัวเองรัวๆอับอายที่เอ่ยปากชวนอะไรเสียวไส้แบบนั้น ใบหน้าแดงก่ำซบลงกับหัวเข่าที่ชันขึ้น เขาถอนใจหนักรู้สึกสับสนไปหมด ไม่อยากอยู่คนเดียวคือเรื่องจริงเพราะมันจะทำให้คิดถึงเรื่องในอดีตที่ผุดขึ้นมาเรื่อยๆ
นี่คือบาปกรรมที่กำลังเอาคืนเขาอย่างสาสม ทำให้เขาทุรนทุรายได้แต่มองคนที่ตัวเองรักแต่แสดงตัวไม่ได้
ภามขยับลุกถอดเสื้อผ้าออกล้างหน้าแรงๆก่อนจะก้าวเข้าไปแช่ในอ่างน้ำที่ขนาดค่อนข้างใหญ่ น้ำอุ่นสบายช่วยผ่อนคลายและจนต้องหลับตาลง น้ำตาไหลออกมาอีกครั้ง ความกังวลใจพาลทำให้คิดไปถึงเรื่องวันพรุ่งนี้
หากพ่อพี่ดีนยอมรับไม่ได้ล่ะ ถ้าโดนสั่งให้เลิกกันแบบกรณ์กับอินล่ะ เขาจะไม่ได้พบกับพี่ดีน ไม่เจออลิน ไม่ได้ไปหาพี่อันอีกงั้นเหรอ
“ฮึก..” คิดแค่นี้น้ำตาเจ้ากรรมก็ทรยศด้วยการทะลักทะลายออกมาอีกหน ภามค่อยๆลดตัวลงจนน้ำปริ่มคางสองมือกอดเข่าที่ชันอยู่ในอ่างแน่น
ไม่เอา ไม่เอาแบบนั้น เขาต้องตายแน่ๆ
“พี่..ดีน” ถ้าต้องจากกันอีกเขาคงไม่ไหวแล้วจริงๆ
“ชู่ ร้องทำไม”
ภามสะดุ้งโหยงเสียหลักเกือบจมน้ำ แต่ลำแขนแกร่งก็ช้อนเขาขึ้นมาได้ก่อนจะสำลัก เด็กหนุ่มเบิกตากว้างหน้าเหลอหลาอ้าปากค้าง
“พี่!?” ตอนนี้พี่ดีนมาอยู่ข้างอ่างน้ำโดยที่เขาไม่รู้ตัวสักนิด แถม แถม
ทำไมไม่ใส่อะไรเลยยยยยยยย
“พี่อาบด้วย” คนตัวโตยังคงคอนเซปบอกเล่าไม่ถาม เขาก้าวลงในอ่างน้ำแล้วจับน้องให้นั่งซ้อนตักเอาหลังพิงอก
เด็กน้อยหน้าแดงจัด ภามโทษเอาว่าเป็นเพราะน้ำมันอุ่นจนร้อนทำให้เขาวูบวาบไปทั้งตัว โดยเฉพาะหลังที่แนบกับแผ่นอกแน่นร้อนจนแทบละลาย
ภามนั่งตัวแข็งจนดีนหัวเราะเบาๆ เขาเอาน้ำลูบแขนน้องไปมา ขายาวก่ายเกี่ยวกับขาอีกฝ่ายใต้น้ำเกิดเป็นสัมผัสชวนให้สั่นไหว
“ผ่อนคลายหน่อย” เลื่อนมือขึ้นบีบนวดหลังคอคนน้องเป็นจังหวะ “ไม่อยากอยู่คนเดียวไม่ใช่หรือไง” ก้มลงจูบที่หลังคอนั้นอย่างหมั่นเขี้ยว
“อื้อ..” ภามร้องหงุงหงิง ไม่กล้าหันไปสบตาคนฉวยโอกาส เขาลืมเรื่องคิดมากไปจนหมดแม้แต่น้ำตายังหยุดเหมือนโดนปิดก๊อก เพราะตอนนี้สถานการณ์ตรงหน้าอันตรายกว่าเยอะ ดวงตาที่ยังแดงช้ำมองขาตัวเองที่พาดอยู่กับขาพี่ดีน นึกอิจฉากล้ามเนื้อแข็งแรงยังไงก็ไม่รู้
เอ๊ะ ขางั้นเหรอ..
ดวงตาซุกซนเริ่มหาเรื่อง ภามเหล่ต้นขาที่เบียดชิดกับสะโพกอยากเห็นรอยสักชัดๆแต่ติดที่ว่าอ่างน้ำมันพอดีตัวไปหมดแล้วเลยไม่เห็นอะไรอีก
ดีนเอนหลังพิงกับขอบอ่าง เขาสนุกกับการดูน้องบนตักที่มองซ้ายมองขวา เหมือนอยากจะจับก็ไม่กล้าจะขยับก็ลังเลเลยยุกยิกชวนให้ขย้ำอยู่แบบนั้น
“ถ้ายังขยับแบบนั้นพี่ไม่รับประกันความปลอดภัยแล้วนะ” ชายหนุ่มเอ่ยเตือนและนั่นทำให้ภามชะงักกึก
ลำแขนแข็งแรงคว้าเอวน้องหมับก่อนเจ้าตัวจะกระโจนหนีออกจากอ่าง ถึงจะไม่เห็นหน้าแต่สีผิวที่แดงจนถึงหูบอกให้รู้ว่าเด็กน้อยในอ้อมกอดกำลังอายสุดๆ
“พี่ดีนขี้แกล้ง” เสียงร้องตัดพ้อสองมือพยายามทั้งแงะทั้งแกะลำแขนที่เกี่ยวรัดเอวเอาไว้
“เดี๋ยวนี้ดื้อ” ดีนทำเสียงดุใส่แต่ดูเหมือนน้องจะไม่กลัวเขาสักนิด นับวันเจ้าตัวเริ่มรู้แล้วว่าตอนไหนเขาโกรธจริงตอนไหนเขาแค่บ่นเฉยๆ
ภามหันมายิ้มแหะเมื่อรู้ว่าไปไหนไม่รอด เขาเลิกดิ้นยอมปล่อยตัวเอนหลังพิงอกกว้างอยู่แบบนั้น
“คุณพ่อพี่ดุไหม” จับมือใหญ่ขึ้นมาเล่น ลองทาบทับวัดขนาดแล้วเบ้ปาก
“ไม่รู้สิ” ชายหนุ่มตอบตามตรง เขาวางคางลงบนไหล่อีกฝ่ายปล่อยให้น้องซนไปเรื่อย “พี่คุยกับพ่อไม่ค่อยบ่อย เพราะวกเข้าเรื่องคุณย่าทีไรเสียงมันแข็งใส่กันทุกที”
เด็กหนุ่มหยุดคิดไปอึดใจ ดวงตามองเลยไปยังปลายเท้าเปล่าเปลือยที่กำลังถูไถกับปลายเท้าคนรักหยอกล้อ
“คุณพ่ออาจจะพูดไม่เก่งเหมือนพี่ดีน” ถึงจะไม่เคยเจอพ่อของคนรักแต่ภามก็เชื่อว่าพี่อันและอลินย่อมเลือกคนที่ดีที่สุด “เคยลองคุยกันดีๆไหมครับ”
“สระผมไหม” คนโดนถามเปลี่ยนเรื่องเสียอย่างงั้น เขาเอื้อมมือไปกดยาสระผมแล้วจัดการละเลงบนหัวน้องโดยไม่รอคำตอบ
“พี่ดีนแหละดื้อ” ภามบ่นอุบหลับตาปี๋เมื่อฟองเริ่มฟอดเต็มหัวไปหมด “ต้องดื้อเหมือนกันทั้งพ่อทั้งลูกแน่ๆเลย”
“ไม่พูดแล้ว” มือใหญ่แกล้งจับหัวทุยโคลงไปมาเลยโดนน้องโวยวายใส่พร้อมตีต้นแขนเขารัวๆ
“ฮื้อ หยุดก่อนพี่ดีน” คนน้องดึงรั้งแขนคนรัก พอเขาหยุดขยับเจ้าตัวก็ยันตัวขึ้นพลิกหันหน้าเข้าหา สภาพตอนนี้กลายเป็นนั่งคร่อมตักเบียดกันในอ่างน้ำที่แน่นขนัด “ผมจะสระให้พี่ด้วย” คนไม่ชอบยอมแพ้ถึงจะหน้าแดงจัดไม่กล้ามองต่ำแต่ก็เอื้อมมือไปกดยาสระผมบ้าง คราวนี้เขาจัดการละเลงหัวคนรักเอาคืน ไปๆมาๆกลายเป็นสงครามยาสระผมฟองฟุ้ง
เสียงหัวเราะร่วนดังก้อง ต่างคนต่างผลัดกันสระผมให้รวมถึงแตะจูบไปตามใบหน้า เปลือกตา ปลายจมูก โหนกแก้ม และริมฝีปาก
“ไม่ว่าคำตอบของพ่อจะเป็นยังไง” ใบหน้าคมคายแนบกับแผ่นอกขาวเปียกชื้น ดวงตาคู่สวยหลับพริ้มปล่อยให้น้องใช้ฝักบัวล้างแชมพูออกให้
“เราจะไม่มีวันเลิกกัน”
ภามพยักหน้าส่งเสียงตอบรับเบาๆ ในลำคอ เขาแทรกปลายนิ้วไปตามเรือนผมล้างแชมพูออกให้สะอาด สายน้ำอุ่นจากฝักบัวชำระล้างทุกอย่างแม้แต่หยาดน้ำตาที่ร่วงหล่นผสมปนเป
ใช่ เราจะไม่มีวันเลิกกัน
พอออกจากห้องน้ำได้ภามก็เปลี่ยนมาใส่ชุดนอนของคนรัก เสื้อนอนแขนยาวพับแขนกับกางเกงนอนขายาวที่พับขา เห็นแล้วน่าโมโหแต่ช่วยไม่ได้ในเมื่อโครงสร้างร่างกายมันต่างกัน เพราะเจ้าภูมิน้องชายก็สูงกว่ากันไม่เท่าไหร่ ภามถลาขึ้นเตียงนอนนุ่ม กลิ่นหอมคุ้นเคยของพี่ดีนเหมือนยานอนหลับชั้นดี แค่ใบหน้าแนบกับหมอนดวงตาก็หรี่ปรือลงแทบจะทันที
“ร้องไห้จนเหนื่อยละสิ” คนที่ตามหลังออกมาพึมพำกับตัวเอง พอสบายใจได้อาบน้ำอุ่นผ่อนคลายก็ง่วงนอนเหมือนเด็กเล็กๆ เขาเดินไปปิดไฟห้องแล้วตามขึ้นเตียงทิ้งตัวลงนอนข้างๆ
ช่วงหลังพวกเขานอนด้วยกันค่อนข้างบ่อย อาการเกร็งช่วงแรกๆของภามเลยหายไปหมดแล้ว อาจมีเขินบ้างแต่ก็ไม่ฝืนตัวอีก ดีนสะกิดน้องแล้วอ้าแขนรอซึ่งภามก็พลิกตัวเข้าอ้อมกอดเขาอย่างว่าง่าย มือใหญ่ลูบแผ่นหลังของคนในอ้อมแขนเป็นจังหวะไม่นานลมหายใจของเด็กน้อยก็ผ่อนลงบ่งบอกให้รู้ว่าหลับสนิท ริมฝีปากได้รูปคลี่ยิ้มกดจูบลงบนหน้าผากมนกระชับร่างน้องแน่นขึ้นอีก เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงรถเคลื่อนตัวเข้าบ้าน เสียงพูดคุยดังขึ้นอยู่ภายนอกก่อนจะเงียบลง
พ่อกลับมาแล้ว..
พี่เคยลองคุยกันดีๆไหม?
ดีนครุ่นคิด..นั่นสิ เขากับพ่อเคยลองคุยกันดีๆบ้างแล้วหรือยัง
ภาพฝันเลือนรางเหมือนมีหมอกจางๆ บางเบาครอบคลุมไปทั่ว สัมผัสอ่อนหวานเคล้าคลอผิวกายแลกเปลี่ยนความร้อนของร่างกายให้กัน เตียงนอนนุ่มส่งเสียงเอี๊ยดตามแรงขยับปะปนกับเสียงสั่นพร่า ลมหายใจหอบกระเส่าเร่งเร้าการเคลื่อนไหวจนคนใต้ร่างต้องกรีดร้องออกมาอย่างอึดอัด แรงจิกบนต้นแขนกระตุ้นให้คนที่คร่อมอยู่ตักตวงความสุขสุมแรงขึ้นจวบจนทุกอย่างพุ่งสู่จุดสูงสุดแล้วสงบลงดังท้องทะเลหลังพายุฝน
“รักพี่กรณ์นะ” คนขี้อ้อนส่งสายตาวิบวับ ใบหน้ายังชื้นเหงื่อแก้มแดงก่ำจนกรณ์อดไม่ไหวก้มลงจูบหนักๆไปสองสามที
“ดึกแล้วนะเนี่ย” กรณ์มองนาฬิกาหัวเตียง เขาดันตัวออกหันไปหยิบเสื้อมาสวม
ตอนนี้พวกเขาอยู่ที่หอพักของอินทัช ขลุกตัวด้วยกันตั้งแต่ฟ้าสว่างจนตอนนี้มืดสนิท กรณ์หยิบเสื้อส่งให้คนรักบ้างพวกเขารู้ดีว่าอยู่ด้วยกันนานเกินไปไม่ได้แต่วันนี้เป็นวันครบรอบที่พวกเขาคบกันหนึ่งปีเลยพากันโดดเรียนทำตามใจทั้งวัน ระยะเวลาหนึ่งปีอาจจะสั้นสำหรับหลายๆคนแต่สำหรับพวกเขามันมีค่ามากมาย
“ไว้เจอกัน” ชายหนุ่มจูบปากคนรักแรงๆ พวกเขายิ้มให้กันแต่ยังไม่ทันจะได้ผละออก ประตูห้องก็ถูกกระแทกโครมพร้อมเสียงตวาดดังราวฟ้าผ่า
“พวกแกทำอะไรกัน!!!”
อินทัชเบิกตากว้างใจหล่นวูบ เขาจับแขนคนรักแน่นตกตะลึงเมื่อเห็นคนที่เพิ่งบุกเข้ามา
“พ่อ!?”
กรณ์รีบดันให้อินไปหลบอยู่ด้านหลัง ขบกรามแน่นขมวดคิ้วมองบุคคลคุ้นหน้าคุ้นตาที่ยืนอยู่หลังประตูอีกสองคน ลูกน้องของพ่อกอดอกยืนนิ่งปล่อยให้พ่อของอินทัชพุ่งเข้ามา
แล้วความลับ..ก็ไม่เป็นความลับอีกต่อไป
ดีนสะดุ้งทั้งตัวดวงตาสีเทาอมเขียวเบิกกว้าง ลมหายใจหอบกระชั้นเหมือนทุกสิ่งทุกอย่างเพิ่งเกิดขึ้น เขารีบตวัดสายตามองไปที่ประตูเมื่อเห็นว่าไม่มีใครก็ค่อยๆสงบลง แล้วมองไปรอบๆห้อง เพดานสีขาวและผ้าม่านสีน้ำเงินเข้มที่คุ้นเคย ..ฝันงั้นเหรอ?
“..อย่าทำ”
เสียงร้องห้ามข้างตัวกระตุกเขาจากห้วงคิด ร่างในอ้อมแขนกำลังทุรนทุรายสองมือกอดรัดแขนเขาเอาไว้แน่น
“อย่าทำพี่กรณ์ พ่อ...อย่า”
“ภาม ภาม” ชายหนุ่มพยายามเรียกน้อง เขาไม่กล้าเขย่าปลุกเพราะกลัวจะทำให้ตกใจกว่าเดิมจนอาการไฮเปอร์กำเริบ “ภามฝันร้ายอยู่นะ ค่อยๆลืมตาขึ้นมาเด็กดี”
เสียงทุ้มพูดย้ำอยู่ข้างหูจนร่างที่กำลังดิ้นรนหยุดชะงัก แพขนตาเปียกชื้นกระพริบปริบก่อนจะเปิดขึ้นมองสบตา
“พี่ดีน?”
“พี่เอง” ดีนย้ำคำให้น้องมั่นใจ เขาปล่อยให้ภามโอบแขนกอดรอบลำคอซุกหน้ากับอก
“ผมฝัน...ฝันว่า...พ่อของอินทัชเข้ามาเจอพวกเรา...แล้วเขาก็ทำร้ายพี่กรณ์” พ่อในฝันทั้งต่อยและตะโกนต่อว่าแต่พี่กรณ์กลับไม่ยอมถอยออกไป ไม่ยอมให้อินทัชโดนลูกหลงแม้แต่นิดเดียว
ดีนยันตัวขึ้นนั่งพร้อมช้อนน้องให้ลุกขึ้นตาม เขายังคงกอดคนรักเอาไว้ในอ้อมแขนรู้สึกกังวลอย่างบอกไม่ถูก นี่เป็นครั้งแรกที่เขากับน้องฝันเรื่องเดียวกันในเวลาเดียวกัน ดีนจำได้ดีว่าหลังจากพ่อของอินทัชต่อยกรณ์แล้วจากนั้นทั้งสองคนก็โดนแยกไม่ให้เจอกันอีก กรณ์โดนพ่อลงโทษอย่างหนักจนหยุดเรียนไปเป็นอาทิตย์ ทั้งคู่ห่างกันเป็นเดือนจนหาทางแอบติดต่อได้ก็นัดพบกันที่ร้านอาหารและนั่นคือการนัดครั้งสุดท้ายของพวกเขาสองคนก่อนสิ้นลมหายใจ
“ไม่เป็นไรแค่ฝันร้าย..”
ฝันร้ายที่ควรจะจบลงสักที
ดีนกับภามลงมาจากห้องนอนตอนเกือบเจ็ดโมงครึ่ง เนื่องจากวันนี้เป็นวันหยุดเลยตั้งโต๊ะช้ากว่าปกติ พอเห็นว่าที่โต๊ะยังมีแค่ดอนนั่งเล่นมือถืออยู่ ภามก็ปลีกตัวขอไปช่วยเดลในครัวเพราะวันนี้สาวน้อยประจำบ้านตั้งใจอวดฝีมือทำข้าวต้มเต็มที่ เมื่อเข็มนาฬิกาขยับไปที่เลขแปดเจ้าบ้านก็เดินลงมาจากชั้นสองเป็นเวลาเดียวกับที่กลิ่นหอมของข้าวต้มกระดูกอ่อนกำลังอบอวลชวนหิว
เด็กหนุ่มช่วยเพื่อนกับแม่บ้านถือชามข้าวต้มเข้ามาในห้อง เขาชะงักเท้าเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าหัวโต๊ะตอนนี้มีคนไม่คุ้นหน้านั่งอยู่ ร่างสูงใหญ่น่าจะไล่เลี่ยกับพี่ดีนมีผมสีดำตัดสั้นแซมสีขาวเล็กน้อย ใบหน้าคมคายกำลังสนใจหนังสือพิมพ์ในมือพร้อมจิบกาแฟไปด้วย
“ตายจริง แขกต้องมาเสิร์ฟอาหารให้” คุณแม่คนสวยวันนี้มวยผมไว้ด้านหลังเรียบร้อย เธอรีบเอ่ยทักเมื่อเห็นคนรักของลูกชายช่วยถือถ้วยชามมาจากในครัว
“ไม่เป็นไรครับ ช่วยๆกัน” ภามรีบโบกไม้โบกมือ พอวางชามข้าวต้มเสร็จก็ทิ้งตัวลงนั่งข้างๆพี่ดีน สะดุ้งเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงพับหนังสือพิมพ์เก็บ
บรรยากาศบนโต๊ะอาหารเงียบไปทันที
เจ้าบ้านวัย50หยุดสายตาตรงสมาชิกใหม่ของบ้านด้วยความสนใจ ภามรีบยกมือไหว้ซึ่งพ่อพี่ดีนก็พยักหน้ารับไหว้แล้วเริ่มลงมือกินอาหารเช้าเงียบๆ
“กินเสียตอนที่ยังร้อน” เสียงทุ้มต่ำติดแหบเอ่ยขึ้น ดวงตาคมกริบเหลือบมองลูกชายคนโตที่ดูเหมือนจะอึดอัดใจเหลือเกิน “เสร็จแล้วค่อยคุยกัน”
(ต่อรีพลายถัดไปค่ะ)
-
มื้อเช้าบ้านวงศ์เนตรวันนี้ยังคงเงียบเหมือนเคย ลูกชายคนรองและลูกสาวคนเล็กของบ้านพยายามมองพ่อกับพี่ชายอย่างไม่ค่อยไว้ใจนัก กลับกันคนเป็นแม่ยังคงยิ้มแย้มตักโน่นเสิร์ฟนี่ให้คนรอบตัว มีบ้างที่เอียงไปคุยอะไรกับสามีแล้วหัวเราะอารมณ์ดี มันเป็นภาพที่ทั้งสองคนคุ้นเคย แม่เหมือนแสงสว่างของบ้านที่มักสร้างเสียงหัวเราะและรอยยิ้มแทนพ่อทุกอย่าง โชคดีที่ดอนและเดลได้ส่วนนี้ของแม่มาอย่างเต็มที่ แต่ดีนกลับเหมือนพ่อจนน่าตกใจ
แม่เคยบอกว่าถ้าทิ้งดีนไว้กับพ่อสองคน เชื่อว่าวันนั้นบ้านคงเงียบเหมือนบ้านร้าง ซึ่งดอนและเดลเห็นด้วยเพราะพวกเขาเคยเจอเหตุการณ์นี้มาแล้วและไม่ขอเจออีก
ชามข้าวต้มถูกเก็บโดยแม่บ้าน อาหารเช้าวันนี้ขายดีจนหมดเกลี้ยงทำเอาเดลยิ้มไม่หุบ ถ้าเป็นเวลาปกติเธอคงนั่งเจื้อยแจ้วเล่าโน่นเล่านี่ให้คุณพ่อกับคุณแม่ฟัง แต่มันไม่ใช่วันนี้ หญิงสาวเหลือบมองพี่ชายคนรองทั้งคู่พยักหน้าให้กันตั้งใจจะขอปลีกตัวปล่อยให้พี่ชายคุยกับพ่อแม่ แต่พอขยับตัวปุ๊บเจ้าบ้านหัวโต๊ะก็เอ่ยปากเสียงห้วน
“นั่งลง”
ฟุ่บ สองพี่น้องนั่งลงที่เดิมทันที
“เอาล่ะ มีอะไรก็พูดมาต่อหน้าครอบครัวทุกคน” คราวนี้คำถามถูกส่งไปยังลูกชายคนโตที่นั่งหลังตรงมองสบตาบิดา ดีนเหลือบมองไปทางคุณแม่ซึ่งทางนั้นก็ส่งยิ้มกลับมาให้ดูไม่ทุกข์ร้อนอะไร
“พ่อน่าจะได้ยินจากแม่มาบ้างแล้ว” ดีนบีบมือน้องที่อยู่ใต้โต๊ะแน่น “นี่ภาม คนรักของผม”
ภามเม้มปากเงยหน้าขึ้นสบตากับบิดาของคนรัก ใจสั่นเมื่อเจอสายตามองมาอย่างเรียบนิ่ง ดวงตาสีนิลยังคงจดจ้องพวกเขาก่อนจะขยับตัวประสานมือไว้บนโต๊ะ
“คิดดีแล้ว?”
ดีนมุ่นหัวคิ้วเข้าหากัน “ผมคิดทุกอย่างดีแล้วครับ”
“แล้วพ่อแม่ของเราล่ะ” คราวนี้คนโดนถามคือภามที่สะดุ้งโหยง
“คุณพ่อผมเสียแล้ว แต่คุณแม่ทราบเรื่องที่คบกับพี่ดีนแล้วครับ ท่านไม่ว่าอะไร” เด็กหนุ่มพยายามตอบให้เรียบง่ายที่สุดและไม่หลบตา เอาจริงๆตอนนี้เขาเครียดจนเหงื่อออกเต็มมือไปหมดแล้ว
“รู้ใช่ไหมว่าหลังจากนี้ไปยังเจออะไรอีกเยอะ แน่ใจนะว่ารับมือกันไหว”
ทั้งดีนทั้งภามมองสบตากันก่อนจะหันมาตอบคนตรงหน้าด้วยน้ำเสียงมั่นคง “ครับ”
ท่าทางดื้อรั้นและไม่ยอมแพ้ของทั้งคู่ทำเอาคนเป็นพ่อถอนใจเฮือก เขาเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ผ่อนคลายตัวเอง เมื่อคืนภรรยาบอกเขาแล้วว่าลูกชายคนโตพาแฟนมาบ้าน และแฟนเป็นผู้ชาย เขายอมรับว่าตอนแรกอึ้งไปพักใหญ่แต่ไม่เคยมีความคิดกีดกันอะไรทั้งนั้น
จะให้เขาไปขวางยังไงในเมื่อสมัยก่อนเขาเองก็เคยโดนกีดกันมาแล้ว ความเจ็บปวดตอนถูกจับแยกและน้ำตาของคนรักมันยังฝังใจ ถึงสุดท้ายแม่จะยอมรับแต่เรื่องที่เคยทะเลาะกันมาก่อนมันไม่จางหายไปง่ายๆ ใช่เขาทิฐิ มากเสียจนพาลเอากับลูกชายคนโต หงุดหงิดที่เห็นลูกมักเข้าข้างคุณย่าไม่สนใจพ่อแม่ที่กว่าจะฝ่าฟันแต่งงานกันได้ พอมีโอกาสได้คุยกันเลยปะทะฝีปากกันตลอด
เมื่อวาน..คุณแม่ของภรรยาโทรมาหาเขา ท่านไม่ขออะไรมากนอกจากบอกว่าให้เปิดใจคุยกับเจ้าดีนมันบ้าง ถ้าลูกไม่พูดเขาก็ต้องพูด ถ้าลูกเริ่มพูดเขาก็ควรต้องหยุดฟัง และวันนี้เขาก็ได้ทำตามคำสอนนั้น
ดีนไม่พูดเขาจึงต้องเริ่มถาม ถึงจะน่าหงุดหงิดไปบ้างที่ตอบสั้นเหมือนกลัวดอกพิกุลจะร่วงจากปาก แต่คำตอบก็มั่นคงชัดเจนว่าทั้งคู่ไม่ได้ล้อเล่น เขาไม่รู้หรอกว่าอนาคตจะเป็นยังไงแต่สำหรับคนเป็นพ่อเป็นแม่แล้ว...
“คุณคะ” ภรรยาที่นั่งอยู่ข้างๆแตะบนหลังมือเขาเบาๆ เธอขยับรอยยิ้มแล้วพยักพเยิดหน้าไปทางเด็กทั้งสองคน
เจ้าลูกชายหน้าตายของเขากำลังก้มลงคุยกับคนรัก ดวงตาฉายแววอ่อนโยนอย่างที่คนเป็นพ่อไม่เคยเห็น แปลกตาเสียจนเขายังต้องเลิกคิ้วด้วยความแปลกใจ
เออ มันก็อ่อนโยนเป็นเหมือนกันนี่หว่า
“คุณ!” คราวนี้ภรรยาคนสวยศอกปึกเข้าเต็มแรงจนเขาสะดุ้งโหยง เจ้าบ้านต้นฉบับหน้านิ่งไร้อารมณ์ถึงกับขมวดคิ้วแล้วกระแอมออกมา
“ถ้าตัดสินใจดีแล้วก็ตามใจ อย่ามาโอดครวญทีหลังล่ะ”
ดีน ดอน เดล และภามถึงกับมองหน้าคนพูดอย่างไม่เชื่อสายตา พวกเขาไม่คิดว่าคุณพ่อจะยอมรับทุกอย่างง่ายๆแบบนี้ พอโดนจ้องมากเข้าคนเป็นพ่อเริ่มอึดอัด ไม่คุ้นเคยกับบรรยากาศพิลึกพิลั่นที่กำลังเกิดอยู่ เขาเหล่มองภรรยาตาขวางแต่เธอก็หัวเราะคิกส่งกลับมาให้
ไม่ว่าลูกจะตัดสินใจยังไง ตราบใดที่ทางเลือกนั้นไม่อันตรายและเป็นภัย สำหรับคนเป็นพ่อเป็นแม่ก็คงได้แต่ประคับประคองส่งพวกเขาไปถึงฝั่งอย่างปลอดภัย
“คุณพ่อน่ารัก”
ดีนชะงักมือที่กำลังช่วยน้องเอาเจ้าแห้วที่หั่นเป็นชิ้นเล็กๆแช่น้ำหวานสีแดง สีเขียวจนติดสีไปสะเด็ดน้ำแล้วเอามาคลุกกับแป้งมัน คิ้วเข้มมุ่นเข้าหากันอย่างไม่เข้าใจความคิดน้องสักเท่าไหร่
ภามอมยิ้มรับเอาแห้วคลุกแป้งลงไปลวกในน้ำร้อนเดือดจัด เขาแอบหัวเราะออกมาเบาๆ เมื่อนึกถึงเรื่องเมื่อสองชั่วโมงก่อนหน้า พอคุณพ่อพี่ดีนยอมรับเขาก็กระตุกมือคนรักให้ไปกราบท่านด้วยกัน ในตอนแรกพี่ดีนดูอิดออดแต่ก็ทำตาม ส่วนคุณพ่อดูเหมือนจะไม่เคยเจอเรื่องแบบนี้มาก่อนถึงกับปั้นหน้าไม่ถูก เขาแอบเห็นริ้วรอยเขินๆบนสีหน้าของท่านยิ่งทำให้มั่นใจว่าคุณพ่อกับพี่ดีนนิสัยเหมือนกันเปี๊ยบ!
แข็งนอกอ่อนใน ปากร้ายใจดี ชอบทำหน้านิ่งแต่จริงๆข้างในวุ่นวายไปหมด
“น่ารักตรงไหน” ดีนทนไม่ไหวจนต้องเอ่ยปากถาม พอเขาเอาแห้วทั้งหลายคลุกแป้งมันจนเสร็จก็จัดการร่อนด้วยตะแกรงไล่เศษแป้งที่เหลือๆออก จากนั้นก็ส่งต่อให้น้องนำไปลวกในน้ำร้อนจัดให้หมด
เด็กน้อยเงยหน้าแล้วส่งยิ้มให้ “น่ารักตรงที่เหมือนพี่ดีน” คำตอบมาพร้อมรอยยิ้มทะเล้นน่าตี
คนพี่ถึงกับเหวอไปอึดใจ เกิดมาไม่เคยโดนชมว่าน่ารักมาก่อน เขาจิ๊ปากเหมือนเสียรู้ให้น้องก่อนจะจัดการลงโทษแก้มคนรักไปทีสองทีจนคนน้องร้องลั่น
“นี่ที่บ้านนะพี่ดีน” ภามแยกเขี้ยวงุด “คุณพ่อคุณแม่ก็อยู่ที่ห้องนั่งเล่น” เตือนชายหนุ่มที่ชักติดนิสัยปากว่ามือถึง เขาบ่นหงุงหงิงมือก็ช้อนเอาแห้วที่สุกจนลอยขึ้นมาไปแช่น้ำเย็นอีกครั้ง ตอนนี้แห้วหุ้มแป้งสีๆก็กลายร่างเป็นทับทิมกรอบสีแดงสีเขียวงามตา
กลิ่นหอมของกะทิอบควันเทียนคลุกเคล้ากับน้ำเชื่อมผสมกลิ่นใบเตย ภามตักทับทิมกรอบใส่ถ้วยทีละใบตามด้วยน้ำแข็งบดตกแต่งด้วยขนุนและมะพร้าวอ่อน แล้วราดด้วยกะทิหอมปิดท้าย
“เอาไปเสิร์ฟเลยครับ” เด็กหนุ่มหันไปบอกแม่บ้านที่โดนเรียกเข้ามาช่วยจัดถ้วยขนมใส่ถาด ในตอนแรกภามก็ไม่ได้คิดจะทำขนมหรอกแต่พอดีเหลือบไปเห็นแห้วเป็นถุงกับมะพร้าวเลยคันไม้คันมืออดไม่ได้ที่จะทำขนมให้พ่อแม่ของพี่ดีนได้ลิ้มลอง
โดยเฉพาะอลินที่ตอนเล็กๆเห็นทับทิมกรอบก็เที่ยวบอกว่าเป็นพลอยสีสวย สวยจนไม่กล้ากินได้แต่มองเดือดร้อนต้องบังคับป้อนกว่าจะยอมกินก็เล่นเอาทั้งแม่ทั้งน้าเหนื่อยกันหมด
“ชิมไหมครับ” พอในครัวเหลือกันแค่สองคน เด็กขี้อ้อนก็ตักขนมในถ้วยขึ้นป้อน เหมือนเป็นสิ่งที่ต้องทำทุกครั้งหลังจากทำอาหารเสร็จ
ทับทิมกรอบเย็นชื่นใจ หอมกลิ่นกะทิ รสชาติเบาๆกำลังดีไม่หวานจนเกินไปชวนให้ตักกินซ้ำๆ พอรู้ตัวอีกทีก็หมดถ้วยเสียแล้ว
“เมื่อเช้าแม่ส่งข้อความมาบอก” ภามป้อนขนมคำสุดท้ายให้คนรัก โดยที่ตัวเองยังไม่ได้กินสักคำ “วันอาทิตย์หน้านี้ลูกพี่ลูกน้องผมจะพาไปเจอคุณลุง ถ้าไม่ติดอะไรอาจจะพาไปเจอคุณปู่เลย”
ดีนฉวยเอาถ้วยเปล่าไปวางไว้ที่เคาน์เตอร์ เขามองสบดวงตาที่มีแววหวั่นไหว
“อยากให้พี่ไปด้วยไหม”
เด็กหนุ่มหลุบตาลงชั่วครู่ก่อนจะส่ายหัวน้อยๆ
“ไม่เป็นไรครับ” ปากบอกว่าไม่แต่มือที่จับชายเสื้อคนรักเอาไว้ติดจะสั่นจนรู้สึกได้
กังวลใจ ทำไมกังวลใจแบบนี้
ดวงตาสีเทาอมเขียวมองคนรักที่ยืนนิ่ง พลันอ้อมแขนกว้างก็โอบกอดร่างของน้องเอาไว้ทั้งตัว ดีนจับให้หัวทุยซุกกับอกตัวเองแล้วขยี้เบาๆ
“วันศุกร์นี้เป็นวันหยุด...พี่ไปค้างได้ไหม” เขากระซิบริมใบหูที่เริ่มแดงก่ำ ดีนรู้ดีว่าน้องมักจะเขินเวลาได้ยินเสียงกระซิบแบบนี้
ภามพยักหน้างุดๆ เขาชอบให้พี่ดีนมาค้างด้วย แค่ได้อยู่ด้วยกันใช้เวลาร่วมกัน นอนเคียงข้างกัน เขาก็มีความสุขจนลืมเรื่องกังวลทุกอย่าง และมันคงจะดีมากหากได้ใช้เวลาแบบนั้นก่อนไปเจอญาติที่ไม่เคยพบหน้ากัน
ดีนเดาะลิ้น เขาก้มหน้าลงจนชิดขมับคนรักพร้อมเอ่ยช้า..ชัด
“ครั้งนี้พี่ไม่ไปนอนด้วยเฉยๆแล้วนะ”
“ห๊ะ?” ใบหน้ามนเงยขวับพร้อมดวงตาเบิกกว้าง
ในตอนแรกภามยังประมวลผลไม่ทันซึ่งดีนก็มองเฉยๆ ให้เวลาน้องทำความเข้าใจกับประโยคเมื่อสักครู่ จวบจนสีแดงค่อยๆลามจากแก้มกระจายไปที่ลำคอและใบหู ท่าทางประดักประเดิดทำอะไรไม่ถูกน่าเอ็นดูจนคนนิสัยไม่ดีต้องก้มลงจูบหน้าผากร้อนผะผ่าวนั่นแรงๆ
“พี่ให้เวลาเตรียมใจหนึ่งอาทิตย์” เลื่อนจูบมาที่แก้มแดงก่ำ “พี่รอมานานแล้วและจะไม่รออีก” ตบท้ายที่ริมฝีปากบาง ดีนผละออกลูบหัวน้องเบาๆ เขาขยับรอยยิ้มมุมปากแล้วขอตัวไปหาพ่อกับแม่ในห้องนั่งเล่น เหลือเพียงเด็กหนุ่มที่ยังยืนค้างตาโตอยู่แบบนั้นคนเดียวในห้องครัว
หนึ่งอาทิตย์?
ไม่ไปนอนด้วยเฉยๆแล้ว?
พี่ดีน
พี่ดีน
พี่ดีนนนนนนนนนนนนนนนนน!!!
----
Talk
อ๋อย ช่วงนี้คนเขียนมรสุมงานโหดมากค่ะ อาจจะดีเลย์ไปบ้าง T-T เอ๋อไปบ้าง
ไหน ใครว่าคุณพ่อดราม่า ไม่มี๊ไม่มี คุณพ่อสายซึนแบบพี่ดีนเป๊ะเลยนะขอบอก
ส่วนภาพประกอบไม่มีนะคะ คนเขียนช้าเองคนวาดเลยวาดให้ไม่ทัน
-
ถ้าไม่นอนเฉยๆ จะทำอะไรค่ะ พี่ดีน?
-
คุณปู่-คุณลุงเป็นพ่อ-เป็นพี่ ของกรณ์หรือเปล่า
-
555 พี่ดีนมีการเตือนล่วงหน้าก่อนกิน
เพราะเหมือนกัน ภามเลยว่าคุณพ่อพี่ดีนน่ารักสินะ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
เตรียมตัวเตรียมใจค่ะน้องภาม :hao7: :hao7:
-
ขอกรีดร้องแบบภาม
พี่ดีนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
5555555555555555555555555555
ตัวระเบิดตู้มไปแล้ววว
-
ไม่นอนเฉย ๆ แต่จะไปกินน้องสินะ แค่กๆๆๆๆ
-
บ้านพี่ดีนผ่านค่ะ
ต่อไปก็บ้านปู่บ้านลุงของน้องภามจินะ
พ่อน่ารักจริงด้วย ดูเหมือนจะเขินลูกสะใภ้นะเนี่ย
พี่ดีนนนนน (เรียกเสียงดังด้วยอีกคน) ร้ายอ่าาา
ให้เวลาน้องเตรียมใจเยอะจัง(เอ๊ะ?) สองสามวันพอป่าว
อาทิตย์นึงนานไปน่าาา ระวังจะได้กินแห้วววววววววว
-
ตอนหน้าาาาาาาาล้าวววววนะน้องภามมม :hao5:
-
มีความกลั้นใจในการอ่านตอนนี้
อ่านจบ ค่อยหายใจโล่งขึ้นมานิ๊สสสสนึง :hao3:
-
พี่ดีนนนนนนนนนนน
-
เมื่อดีนหมดความอดทน... กลบดราม่าเจ้าคุณปู่มิดดดดด....
-
พ่อพี่ดีนสายซึนสินะ น่ารักอ่ะ 55555
-
จะเครียดเรื่องคุณปู่ คุณลุง
หรือจะลุ้นที่พี่ดีนจะไม่ค้างเฉยๆดี
งืออ อยากให้มาไวๆเลยค่ะ
รอๆๆๆๆ
:hao6: :hao6:
-
ไอ้เราก็กังวลใจไปซิ
-
มีเตือนล่วงหน้าด้วย 55555
คุณพ่อซึนแบบพี่ดีนเลย
-
หนึ่งอาทิตย์ ว้ายยยย
-
พ่อดีนน่ารักเหมือนดีนนั้นละ เพื่อคนที่รักแล้วทำได้ทุกอย่าง
กลัวทางฝั่งปู่ของภามนะสิ ทางนั้นต้องเป็นฝั่งญาติของกรณ์ด้วยแน่ๆเลย
-
หลายอารมณ์ในตอนเดียวกัน :katai2-1: :katai2-1:
จะดราม่าเรื่องคุณปู่ก็โดนเบรก เพราะความหื่นของพี่ดีน 55555
-
อ้าว อุตส่าห์ตั้งรับดราม่า 555555 สงสัยสายคุณปู่ภามน่าจะไม่รอดอ่ะเนอะ //. อยากให้อลินจำได้บ้างจัง คุณยายพี่อินช่วยหน่อยจิ
-
คุณปู่หรือคุณลุงอาจจะเป็นญาติทางฝ่ายพี่กรณ์แน่เลย รอศุกร์ไปพร้อมพี่ดีนค่ะ ณ ตอนนี้
-
ไม่นอนเฉย ๆ แล้วจะทำอะไร
-
ไม่นอนเฉยๆจะทำอะไรค้าาา พี่ดีนนนน
-
กรี๊ดดดดดดอ in one week ชอบแนวนี้คะ เดินเรื่องแล้วตบท้ายโยงตอนหน้าด้วย คำว่า อาทิตย์หน้า แล้วก็มาลงตอนต่ออาทิตย์หน้า อีก มีความคาบเกี่ยวเวลา ฟินตามไปในเนื้อเรื่องนะคะ.....(ติดกล้องวงจรปินในห้อนนอนภามรอ แบบฟรีไป)
-
อร๊ายยยยยยย เดี๋ยวพี่เตรียมใจเป็นเพื่อนน้องภามเอง >////<
พี่ดีนน่ารักเหมือนพ่อสินะ 55555
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
:mew1: ทำไม ยิ่งอ่านยิ่งสับสน ฉันควรจะต้องเขินก่อนหรือเศร้าก่อนดี
ตอนนี้ทั้งดีใจที่พ่อแม่ยอมรับแต่ก้อหวั่นๆดราม่าฝั่งญาติน้องภามอีก
กว่าจะถึงวันเข้าหอเนอะพี่ดีน อาทิตย์หน้าของพี่ดีนตรงกับอาทิตย์หน้าของคนอ่านไหมคะ :impress2:
-
แอบหวั่นทางคุณปู่น้องภาม
ว่าแต่ ขออนุญาตไปนอนใต้เตียงอาทิตย์หน้าได้ไหม :katai3:
:pig4:
-
อยากเห็นคุณปู่ซะแล้วจะมีความหลังอะไรกับกรณ์และอินด้วยมไหม
-
อ่านจบให้ความรู้สึกเหมือนนั่งอยู่ในสวนมีลมพัดอ่อนๆสบายๆ สงบและสุขใจ (u__u )
รอตอนต่อไปนะคะ > <
-
ไม่มาม่าน้าาาาา ทำไมน้องกังวล
-
ความหื่นของดีนกลบดราม่าซะมิดเลย 555
-
:hao7: :hao7:
-
สองคนนี้น่าจะเกิดสลับบ้านกัน
-
รอตอนหน้า อิอิ :hao6:
-
เห็นชื่ิอตอนก็นึกว่าน้องต้องเตรีนมใตพบญาติผู้ใหญ่
ที่ไหนได้....เตรียมตัวมอบรางวัลให้พี่ดีน :hao6:
-
ลุ้นอ่ะ ลุ้นพี่ดีนจะไม่ไปค้างเฉยๆ :z1: :z1: :z1: กับลุ้นเรื่องคุณปู่ภาม
น้องภาม = พ่อเสียมีแต่แม่กับน้องชาย เหลือ คุณลุงกับคุณปู่
พี่ดีน = คุณยาย คุณพ่อ คุณแม่ ผ่านแล้ว เหลือ คุณย่าที่ไม่รู้ว่าจะมีบทบาทพามาม่าอะไรไหม
ถึงตอนนี้คนในครอบครัวอินกับกรณ์ มีพี่สาวของอินกับหลานสาวแล้ว
เหลือคุณพ่อของอินกับของกรณ์และลูกน้อง ที่ยังไม่รู้ว่ามาเกิดเป็นใครในครอบครัวน้องภาม
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4:
-
ขอวาร์ปไปอาทิตย์หน้าเลยได้มั้ยคะ :-[
-
อยากให้ถึงวันศุกร์เร็วๆ
มาต่อไวๆ นะ :hao7:
-
นับถอยหลังงงง 5555
-
อ่านเรื่องนี้ทีไรไม่อยากให้จบตอนทุกที
สนุกมากๆๆๆๆ
-
พี่ดีนจะไม่นอนเฉยๆแล้วนะ /เตรียมตั้งกล้อง/ :z1:
-
:z1: :z1: :z1: หามุมตั้งกล้องแพร๊บน๊า
-
อ่านไปแล้วก็เขินนนนนตามภามไปด้วยเลยอ่า อ้ากกกกกก ตอนหน้าเขาจะไม่นอนเฉยๆแล้ว แอร๊ย :mew1:
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
อิพี่ดีน จะทำอารายลูกช้านนนนนนนนนนนนนนนนน
น้องภามปิดห้องลูก ปิดห้อง อย่าให้เสือเข้าห้องเด็ดขาด ไม่งั้น..............
อิแม่คง :pighaun: :pighaun: นะ ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
ก้อยังจะหื่นนนน
-
จะช่วยกันซักผ้าหรอคะ
-
เดี๊ยวๆ ที่เตรียมใจนิคือ
เตรียมเสียตัวหรอคะ
55555555555555555555555555555
-
สนุกมากกกก เราอ่านรวดเดียวเลยค่ะ คราวเศร้านี่อ่านไปน้ำตาคลอไป พอหวานนี่ก็น้ำตาลขึ้นเลย ภาษาสวยมากๆค่ะ อ่านแล้วเห็นภาพ ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆ ให้อ่านค่ะ // สู้ๆค่ะ รออ่านต่อนะคะ ^^
-
:hao6:
-
รออ่าน :pighaun:
-
พี่ดีนจะรุกน้องแล้วค่าาา
อยากแอบไปอยู่ใต้เตียงจัง :hao7:
-
กลัวดราม่าฝั่งคุณลุงและคุณปู่น้องภาม
-
ว้ายยยยยย :hao7:
-
โล่งอกเรื่องครอบครัวพี่ดีน^^
ต่อไปพี่ดีนจะไม่นอนจับมือใสๆแล้วนะคะ
. เตรียมตัวเตรียมใจเลยน้องภาม555
+1
-
ไม่นอนเฉยเฉยคืออะไรอ่ะพี่ดีนนนนนนนนนน
กรี้สสสสสสสสสสสสสสสสส
-
กลวม่าตรงคุณปู่ คุณลง ของน้องภามนี่แหละ โอ่ยยยย :mew5:
-
นึกว่าจะมีดราม่า โล่งอกไปต่อไปน่าจะมีความสุขแล้วเนอะ คุณพ่อเคยโดนกีดกันอ่ะเนอะเลยเข้าใจ แต่ที่กรี๊ดสุดตอนสุดท้ายพี่ดีนไม่รอแล้ว น้องเตรียมตัวเลยจ้า o18
-
หนึ่งอาทิตย์แน่ะ เยอะเกินไปแล้ว หุหุ
-
ไม่นอนเฉยเฉยคืออะไรอ่ะพี่ดีนนนนนนนนนน
กรี้สสสสสสสสสสสสสสสสส
-
พี่ดีนจะทำอะไรภามกันนะ รออีก1อาทิตย์ หุๆๆๆ
-
อดีตของทั้งคู่คือสิ่งที่น่ากลัวที่สุดอ่านไปน้ำตาซึมไป
แต่ยังดีที่มีปัจจุบันมาเบรกไว้ได้
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
ขอบคุณฮะ
-
ฮาโหล ภาม เตรียมตัวเสร็จยัง ป้ารออยู่ อร๊ายยยยยย
-
เหลืออีก 1 ด่าน
สู้ๆ นะ
-
ฮู้ว ผ่านด่านนี้ไปได้ด้วยดี
รอดูด่านญาติฝั่งพ่อภาม จะมีอะไรอีกมั้ย
-
คิดว่าญาติๆของภามคงเป็นคนในอดีตของทั้งคู่อีก แต่น่าจะเป็นของฝั่งพี่กรณ์รึเปล่า..สู้ๆนะ ขอให้ทั้งสองคนผ่านมันไปได้
-
หวั่นๆฝั่งญาติน้องภามจัง
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
ตอนหน้าเดาทางไม่ถูกเลยค่ะ ไม่รู้จะหวานหรือจะมาม่าดี
-
มีแจ้งเตือนด้วย 5555555555555555555555555555555
-
แหมให้เวลาเตรียมตัวอะไรตั้งอาทิตย์นึง บอกกันขนาดนี้ใต้เตียงยังว่างมั้ยคะ ขอมุดเข้าไปหน่อย
-
CH 25 เรื่องของเรา (สองคน)
ชมรมทำอาหารของมหาวิทยาลัยTวันนี้ค่อนข้างวุ่นวายเพราะมีออเดอร์สั่งขนมตะโก้เผือกกับข้าวโพดล็อตใหญ่ มือวางอันดับหนึ่งของชมรมอย่างภามเองก็วุ่นจนหัวหมุนไปหมด ในขณะที่พี่เดชอีกหนึ่งหนุ่มเองก็นั่งตั้งหน้าตั้งตาตัดใบเตยมาพับเป็นถ้วยใส่ขนมกองซ้อนกันเป็นร้อยใบ
แป้งข้าวเจ้า แป้งมัน แป้งถั่วเขียวถูกเทผสมกับน้ำลอยดอกไม้หอมกรุ่น ภามใช้ไม้พายกวนแป้งละลายเข้าด้วยกัน จากนั้นก็ตามด้วยน้ำตาลทรายและน้ำใบเตยสีเขียวสดผสมลงไป กระทะใบโตตั้งไฟกลางส่งความร้อนให้ส่วนผสมเริ่มเนียนขึ้น ภามกวนแป้งต่ออีกไม่นานมันก็จับตัวเป็นเนื้อนิ่มสีเขียวอ่อนน่ากิน
เด็กหนุ่มเทข้าวโพดหวานและเนื้อมะพร้าวอ่อนเล็กน้อยผสมลงไปในตัวแป้ง กวนต่อด้วยไฟอ่อนจนสีของแป้งเริ่มสดใสน่ากินกว่าเดิมเขาถึงหยุดมือลงแล้วตักเนื้อตะโก้ลงในถ้วยใบเตยที่เรียงเต็มถาด ส่วนหัวหน้าชมรมก็ยกหม้อกะทิที่กวนกับแป้งข้าวเจ้าจนข้นส่งกลิ่นหอมจัดการเทปิดหน้าตะโก้ตามหลัง เพียงแค่ชั่วโมงเดียวพวกเขาก็ได้ตะโก้มากมายที่มีกลิ่นหอมชวนหยิบคนละอันสองอัน
จบล็อตแรกภามก็ตั้งเตาทำตะโก้เผือกต่อ ทุกสิ่งทุกอย่างทำไปด้วยสัญชาตญาณแต่ในหัวของเขากลับกระเจิดกระเจิงไปด้วยเรื่องอื่นเรียบร้อยแล้ว
พี่จะไม่นอนเฉยๆแล้วนะ
ตั้งแต่โดนพูดคำนี้ใส่แล้วโดนพากลับบ้านแบบเบลอๆ คืนนั้นเขาร้องลั่นใส่หมอนกระสับกระส่ายนอนไม่ได้ทั้งคืน เรื่องของคุณปู่คุณลุงหรือแม้แต่ลูกพี่ลูกน้องหายไปหมดจากสมอง มีแต่หน้าคนใจร้ายที่มาปั่นหัวแล้วทิ้งเขาไว้
ใช่..ทิ้งจริงๆ ตลอดตั้งแต่วันนั้นจนเกือบหนึ่งอาทิตย์พี่ดีนไม่โผล่หน้ามาให้เห็นเลย มีแต่ไลน์กับโทรศัพท์บ้างซึ่งมันผิดปกติจนทีมกับมะนาวสงสัย ทั้งๆที่เขาบอกว่าไม่ได้ทะเลาะกันแต่สายตาเป็นห่วงจากเพื่อนทำให้อธิบายเหตุผลไม่ออก บางวันทีมเกือบจะลากเขาไปที่ชมรมว่ายน้ำแต่ภามก็ส่ายหัวรัวๆเพราะทำใจไม่ได้ถ้าต้องไปนั่งมองพี่ดีนแบบนั้น โดยเฉพาะเมื่อเมื่อคืน…
แก่ก แก่ก
เสียงกดแป้นคอมพ์กุกกักโดยมีเจ้าของห้องนั่งจุ้มปุ๊กอยู่ที่เก้าอี้ ภามถอนใจรอบที่ล้านแล้วเม้มปากจรดมือลงพิมพ์ข้อความที่ไม่เคยคิดว่าจะต้องเสิร์จหาในช่องของอากู๋และเพียงไม่กี่วินาทีหน้าจอก็ขึ้นผลลัพธ์ออกมามากมาย
“ว๊ากกก!!!” ข้อความที่ขึ้นมาทำเอาเจ้าตัวขยี้หัวหน้าซีดหน้าเซียวไปหมด
เจ็บมาก
เลือดออกด้วย
ทำต่อไม่ไหว
นั่งไม่ลงเลย
ภามนับหนึ่งถึงร้อยหยิบหมอนมากอดเอาหน้าซุกแล้วสุ่มกดหัวข้อขึ้นมาดู เขาค่อยๆอ่านพลางกลืนน้ำลายเอื้อก เพิ่งรู้ว่าผู้ชายเขาทำกันขนาดนี้ เรียกว่าตอนไปกาญจนบุรีครั้งก่อนธรรมดาไปเลย ยิ่งอ่านเด็กหนุ่มก็ยิ่งสติแตกอยากจะร้องไห้ชอบกล
“เขาต้องใช้อะไรกันบ้างเนี่ย” เลื่อนเม้าส์ดูสารพัดคำอธิบาย “ถุงยาง...แล้วจะไปรู้ไซส์ได้ไงเล่า” ขมวดคิ้วมุ่นบ่นพึมพำกับตัวเอง “เจล....?? ควรต้องเตรียมไว้ไหม” มือใหม่หน้าตาเต็มไปด้วยคำถามแต่ก็ไม่รู้จะไปถามใคร เขานั่งหาข้อมูลอยู่นานก่อนจะตัดสินใจคว้ากระเป๋าเงินลงไปร้านสะดวกซื้อหน้าคอนโด
เพื่อความชัวร์ซื้อเตรียมไว้ก่อนก็ได้! ไม่รู้ไซส์ก็ซื้อมันมาทุกไซส์นั่นแหละ
“สวัสดีค่ะ”
พนักงานสาวแห่งร้านสะดวกซื้อยิ้มแย้มแจ่มใส อาจเป็นเพราะเวลานี้ดึกมากแล้วและไม่มีลูกค้าพลุกพล่านให้กังวลใจ ภามยิ้มแห้งๆ เขาเดินวนรอบร้านหาเป้าหมาย แต่ก็มาสำนึกได้ว่าของที่คิดจะซื้อดันอยู่ตรงเคาน์เตอร์ติดประตูเข้าออก
บ้าที่สุด!! ทำไมถึงเอาของแบบนี้มาจัดในที่โคตรสะดุดตา จะไปยืนเลือกได้ยังไงเล่า!
เด็กน้อยงอแงยืนมองอยู่ห่างๆ เขาหยุดนิ่งที่เชลฟ์หนังสือ หยิบนิตยสารมาเปิดผ่านๆแต่ตาก็เหล่มองเป้าหมายเอาไว้ชั่งใจว่าจะพุ่งเข้าไปหยิบแล้วจ่ายให้จบๆเลยดีไหม พอยืนนานเข้าก็เริ่มเขินตัวเองสุดท้ายก็กัดฟันทำใจกล้าเดินตรงดิ่งเข้าไปหน้าเคาน์เตอร์ทันที
หยิบๆซะก็....
เดี๋ยว!!!!! อะไรคือบางพิเศษ ขรุขระ มีขีด สตรอเบอรี่นั่นอีก แล้วกล่องไหนไซส์ไหน??
มือที่เอื้อมออกไปถึงกับวืดเบี่ยงไปที่ชั้นวางถ่านไฟฉาย ลามไปถึงตำแหน่งยาอมและยาแก้ปวดหัวที่ตอนนี้เจ้าตัวอยากซื้อมากรอกปากสักแผง ภามถอยออกไปตั้งหลักใหม่ที่ชั้นขนมทบทวนความคิดตัวเองในที่สุดเขาก็ตัดสินใจได้
“รับขนมจีบ ซาลาเปาเพิ่มไหมคะ” พนักงานสาวยังยิ้มแฉ่ง
ภามส่ายหัวพรืดแล้วหิ้วถุงออกจากร้านสะดวกซื้อหลังจากเสียเวลาอยู่ในนั้นเกือบ40นาที แก้มแดงๆ มองถุงพลาสติกถุงโตภายในบรรจุห่อสีเหลืองเอาไว้สองห่อ
มันฝรั่งรสออริจินอลเจ้าประจำของโปรดทีม
พรุ่งนี้ค่อยเอาไปให้มันแล้วกัน คนป๊อดคิดทั้งน้ำตา
“ร้อนๆๆๆ” คนเหม่อสะดุ้งโหยงร้องลั่น เพราะมือดันไปโดนกระทะที่เพิ่งจะกวนขนมเสร็จ ประธานชมรมรีบพุ่งเข้ามาหยิบของออกจากมือรุ่นน้อง จับมือที่สะบัดรัวๆพลิกซ้ายพลิกขวาเห็นรอยแดงๆที่หลังมือก็ถอนใจ
“วันนี้ภามเหม่อบ่อยนะ เมื่อกี้ก็ของร่วงของหล่น วันนี้กลับไปพักก่อนไหม” ดันหลังน้องให้ไปนั่งแหมะมุมห้อง ตอนนี้ตะโก้ทำจนเสร็จเกือบหมดแล้วเดี๋ยวก็คงเก็บกวาดจบงานพอดี
“ผมยังมีเรียนอีกตัว” ยื่นมือให้พี่อีกคนทายาให้ ภามมองวันที่ในมือถือที่โชว์คำว่า THU บ่งบอกให้รู้ว่าเวลาล่วงเลยมาถึงวันพฤหัสแล้ว พรุ่งนี้เป็นวันหยุดไม่มีเรียนและพี่ดีนขอมาค้างด้วยเลยทำให้สติแตกกว่าปกติ
“งั้นก็ไปรอเรียนเลย” ลูบหัวรุ่นน้องที่ทำหน้าหงอย “อ่ะ เอาขนมใส่กล่องไปด้วยเผื่ออยากจะแจกใคร” ขยิบตาให้ซึ่งคนฟังก็หน้าร้อนขึ้นมาทันที
ภามรีบยกมือไหว้ขอบคุณ เขาเอากล่องขนมใส่กระเป๋าเป้แล้วเดินคอตกออกมาจากชมรม เด็กหนุ่มโต๋เต๋เดินดูดนมกล่องอยู่พักนึงก็ใกล้ได้เวลาเข้าเรียนเพียงแค่เปิดประตูห้องก็เจอเพื่อนทั้งสองคนนั่งรออยู่ก่อนแล้ว
“อ่ะให้” เขาส่งถุงเลย์ให้ทีมที่ทำหน้างงๆ
“เนื่องในวันอะไรวะ” ปากถามแต่ก็รับขนมมาใส่กระเป๋าตัวเองอย่างไม่อิดออด ต้องแอบกินเพราะช่วงนี้เขาซัดมันฝรั่งและกินเค็มเยอะเกินไปแล้ว แต่จะให้เลิกก็ไม่ไหวจะขาดใจ
“แค่อยากให้” เมินสายตางุนงงของเพื่อน เขาพลิกชีทเรียนในมือไปเรื่อย แต่อยู่ๆภาพบนแพที่กาญจนบุรีก็โผล่แว่บขึ้นมาในหัว แก้มใสแดงก่ำจนต้องเอาหน้าฟุบกับโต๊ะซ่อนเอาไว้ นึกเคืองคนใจร้ายจนต้องหยิบมือถือขึ้นมาแล้วเปิดไลน์กดสติ๊กเกอร์หมาร้องไห้ส่งไปรัวๆ แต่ดูเหมือนพี่ดีนจะเล่นมือถืออยู่เพราะขึ้นอ่านแล้วอย่างรวดเร็ว แถมยังส่งเครื่องหมายคำถามกลับมาอีกต่างหาก ภามไม่ได้ตอบอะไรเพิ่มเติมเพราะอาจารย์เข้าห้องมาพอดี
เสียงอาจารย์สอนอยู่หน้าห้องชวนง่วงเหมือนเคย นักศึกษาหลายคนเงยหน้าขึ้นมาถ่ายรูปเอกสารที่ฉายขึ้นหน้าจอแล้วฟุบลงนอนต่อ ในขณะที่ภามกลับนั่งจดตามเอาเป็นเอาตาย ไม่ใช่ขยันแต่จริงๆในหัวเขากำลังฟุ้งซ่านถึงที่สุดต่างหาก
เขาควรเก็บของแล้วหนีไปค้างกับพี่อันดีไหม ไม่ๆ ไม่ดี หรือบอกไปว่ายังไม่พร้อม...ก็ไม่ใช่อีก พี่ดีนให้เวลามาทั้งอาทิตย์แล้วด้วยซ้ำ โอ้ย!! เพราะพี่ดีนเลยเรื่องแบบนี้เขาเตือนกันก่อนล่วงหน้าเหรอ??แค่นึกว่าพรุ่งนี้พี่ดีนมาหาเขาก็ทำหน้าไม่ถูกแล้ว
“ภามไม่เป็นอะไรแน่นะ” มะนาวที่เห็นเพื่อนทำหน้าพิลึกมานานทนไม่ไหว เธอรีบเอามือไปอังหน้าผากอีกฝ่ายแต่มันก็ปกติไม่ได้มีไข้
“นั่นดิ ไม่ได้ทะเลาะกับพี่ดีนแน่ๆนะเว้ย” ทีมโอบไหล่เพื่อนแล้วบีบหนักๆ ถ้าประธานชมรมทะเลาะกับเพื่อนซี้ละก็ขอเข้าข้างฝั่งไอ้ภามไว้ก่อนแล้วกัน
“เปล่าไม่ได้ทะเลาะ พอดีเรามีเรื่องคิดเยอะไปหน่อย” รีบปฏิเสธแต่แก้มเจ้ากรรมกลับแดงขึ้นมา ทีมหรี่ตามองจับผิดจนภามต้องดันหน้ามันออกไปห่างๆ
“เรื่องที่บ้าน พอดีต้องไปเจอคุณลุงที่ไม่พบกันมาเป็นสิบปีเลยเครียดน่ะ” รีบหาทางออกให้ตัวเอง ภามกราบขอโทษคุณลุงอยู่ในใจ
พอได้ยินคำอธิบายแบบนั้นเพื่อนทั้งสองคนก็พยักหน้ารับรู้ เปลี่ยนเป็นปลอบใจเขาให้อย่าคิดมาก ต่างก็ชวนคุยเรื่องอื่นให้สบายใจ ภามยิ้มแหยจับมือเพื่อนทั้งคู่เอาไว้แล้วเอ่ยขอบคุณเบาๆ
ถ้ารู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ได้โดนสองคนนี้โบกหัวแน่ๆเลย
เวลาเกือบหกโมงเย็นนักศึกษาทยอยออกมาจากตึก ภามเองก็เดินออกมาพร้อมเพื่อนๆในคลาส ต่างคนต่างคุยกันเรื่องสอบย่อยคราวหน้าและชวนกันนัดติวก่อนจะเข้าสู่ช่วงสอบไฟนอล เผลอแป้บเดียวพวกเขาก็จะเรียนจบปีหนึ่งกันแล้วเวลาช่างผ่านไปไวจนน่าตกใจ
“เดี๋ยวไปแวะกินอะไรกั....ง่า ท่าจะไม่ได้ละมั้ง” มะนาวที่กำลังเอ่ยปากชวนชะงัก เธอกะจะชวนสองหนุ่มไปกินหมูกระทะสักหน่อยแต่คนที่ยืนอยู่หน้าตึกท่าจะไม่ยอม
ภามทำหน้างง แต่พอเห็นคนที่ยืนรออยู่เขาก็หยุดเดินเอาเสียดื้อๆ จนทีมชนหลังเข้าให้เกือบหน้าคว่ำไปด้วยกัน
“ไอ้..หยุดทำไม อ้าว พี่” ทีมยกมือไหว้ประธานชมรมที่ยืนกดมือถืออยู่หน้าตึก พอหันมาเห็นพวกเขาชายหนุ่มก็เก็บมือถือแล้วเดินตรงเข้ามาหาทันที “มาหาภามมันเหรอ”
“นัดกันไว้น่ะ” ดีนคว้าเอาเอกสารในมือน้องมาถือเป็นหลักประกันว่าเจ้าตัวดีจะไม่วิ่งหนีหายไปไหน
“นัดไว้ก็ไม่บอก พี่รู้ไหมคะวันนี้ภามนั่งกระสับกระส่ายทั้งวันเลย ถามก็อ้ำอึ้ง” ได้ทีรีบฟ้องแฟนเพื่อน ไม่สนใจภามที่ถลึงตาใส่
ดีนมองเด็กน้อยข้างตัวที่กำลังก้มหน้ามองพื้น แก้มแดงๆ บอกคำตอบของทุกอย่างว่ากำลังคิดอะไรอยู่ ชายหนุ่มเลิกคิ้วเอื้อมมือไปสะกิดให้คนขี้อายเงยหน้า
“ทำไม มีอะไร” เขาแกล้งถามทั้งๆ ที่รู้ว่าน้องเป็นอะไรพอเจอหน้ามุ่ยๆมองตอบกลับมาก็ขยับรอยยิ้มขำทันที
“งั้นเอาไว้กินข้าวด้วยกันทีหลังแล้วกัน” ทีมตบไหล่เพื่อนดังพลั่ก
“ใช่ๆ อาทิตย์หน้าเขาจะประกาศผลหนังสั้นที่เราไปแสดงแล้วนะ ช่อม่วงที่ภามสอนมีคนชมเยอะมากเลยไว้มาลุ้นผลกัน เผื่อได้เลี้ยงฉลองไปด้วย” มะนาวขยิบตาเพราะได้ข่าวว่าหนังของชมรมได้รับการตอบรับจากกรรมการค่อนข้างดี เธอรีบควงแขนทีมลากไปอีกทางไม่อยากเป็นก้างให้คู่รักตรงหน้า
สาวน้อยแสนดีกระหยิ่มยิ้มให้ตัวเอง แล้วภามต้องขอบใจที่เธอเปิดโอกาสให้คืนดีกับพี่ดีน
“...”
ประธานชมรมว่ายน้ำส่ายหัวขำๆ เขาหันมามองคนรักข้างตัว “กลับกันเถอะ”
“เอ๋” ภามเงยหน้าขวับ ไม่ใช่ค้างพรุ่งนี้เหรอ?
“พรุ่งนี้วันหยุดนี่ ไหนๆแล้วก็ค้างมันตั้งแต่คืนนี้เลย” จับมือน้องแล้วพาเดินออกมาจากตึกคณะ ดีนรู้ดีว่าถ้ารอให้ถึงพรุ่งนี้เจ้าเด็กขี้อายอาจเปิดแนบไปก่อน ไม่ก็หาทางทำอะไรสักอย่างหลีกเลี่ยงเขาแน่ๆ เลยตัดสินใจมาดักที่หน้าตึกคณะตั้งแต่เย็นวันพฤหัส ดูจากท่าทางของภามแล้วเขาคงคิดถูกจริงๆ
“เย็นนี้พี่อยากกินฝีมือภาม” พูดพลางขึ้นรถของน้องแล้วนั่งฝั่งคนขับปรับที่นั่งเรียบร้อย พอพูดถึงของกินภามก็หันมามองตาแป๋ว
“งั้นเดี๋ยวผมทำข้าวผัดสับปะรดให้” ฉีกยิ้มให้คนรักก่อนจะค้นกระเป๋าตัวเองกุกกัก หยิบเอาขนมตะโก้ออกมาแล้วส่งให้ “รองท้องด้วยอันนี้ก่อนนะครับ อ้อ แวะซุปเปอร์ด้วยผมอยากซื้อของเพิ่ม”
“ไม่ป้อนแล้วเหรอ”
“ปะ ป้อนอะไรละครับ” รีบโวยวายแต่พี่ดีนก็ทำตัวเป็นเด็กดื้อขึ้นมา
“พี่ขับรถอยู่ มือไม่ว่าง” คนตัวโตยังหาข้ออ้าง
“ไม่ได้ครับ ตะโก้ป้อนยากเดี๋ยวเลอะเทอะ” ภามไม่ยอมแพ้ เขาหยิบส่วนของตัวเองขึ้นมากินตุ้ยๆ ไม่สนใจพี่ดีนที่เหลือบมองตาละห้อย
ตะโก้เนื้อนุ่มละมุนหวานตัดกับกะทิที่เค็มกำลังดี สัมผัสของข้าวโพดหวานช่วยเสริมความอร่อยยิ่งขึ้นไปอีก เป็นขนมที่ทำง่ายและเป็นของโปรดเขาอีกอย่างนึงเลย ภามส่งตะโก้อีกชิ้นเข้าปากตัวเองอย่างอารมณ์ดีแต่ก็ต้องเบิกตาโพลงเมื่อคนขับรถก้มหน้าลงมาขโมยตะโก้ออกจากปากเขาด้วยลิ้น
“อร่อย หวานกำลังดี” เลียริมฝีปากตัวเอง ตอนนี้เขาจอดรถติดไฟแดงทำให้มีโอกาสขโมยของอร่อยจากปากน้องได้สบายๆ
พอเห็นใบหน้าคมคายจะก้มลงมาอีก คราวนี้น้องรีบส่งตะโก้เผือกมาให้ทันที ดีนหัวเราะหึหึไม่แกล้งต่อ กลิ่นหอมของใบเตยรวยรินในปาก เขาติดใจขนมไทยมากขึ้นทุกทีเพราะคนทำนี่แหละ
“ไม่ต้องมายิ้มเลย ไฟเขียวแล้ว เลี้ยวห้างข้างหน้าเลยครับ” ทำหน้าดุแล้วชี้ให้อีกฝ่ายเลี้ยวที่ตามที่บอกซึ่งคนพี่ก็ว่าง่ายทำตามอย่างไม่อิดออด มาคิดดูดีๆดีนก็เริ่มสำนึกตัวเองเหมือนกันว่าตามใจน้องมาก แต่พอเห็นยิ้มอ้อนกับตาใสๆก็ยอมแพ้ไม่แปลกใจที่แม่ของภามเคยเตือนเขาว่าอย่าตามใจเกินไป
ชายหนุ่มพาอีกฝ่ายมาซื้อของในซุปเปอร์ของห้างแถวมหาวิทยาลัยที่ประจำ ภามเข็นรถไปด้วยมือข้างนึงก็ถือชานมไข่มุกไปด้วยปล่อยให้เขาเดินตามหลังต้อยๆ ท่าทางน้องจะลืมเรื่องสำคัญไปหมดแล้วในหัวคงมีแต่เรื่องข้าวผัดเย็นนี้
“ใส่กุนเชียงโรยหมูหยองเยอะๆเลยเนอะ” ถือแพ็คกุนเชียงมาให้ดู พอเห็นพี่พยักหน้าก็ยิ้มแฉ่งเข็นรถซื้อของต่อ ไปๆมาๆ นอกจากของจำเป็นในการผัดข้าว ภามก็ซื้อทั้งนมและของสดเพิ่มอีก แถมไม่ลืมหยิบแป้งสำหรับทำตะโก้มาด้วย เพียบแป๊บเดียวของก็เต็มรถเข็นอย่างรวดเร็ว
“อยากได้ตู้เย็นใหญ่กว่านี้จัง” คนชอบทำมากกว่ากินบ่นหงุงหงิง ยื่นชานมให้พี่ดีนที่เปลี่ยนตัวเองเป็นคนเข็นรถกินบ้าง
“ตัวก็แค่นี้จะใช้ตู้เย็นใหญ่ไปทำไม” เข็นรถไปแผนกของใช้บ้าง
“จะได้ทำขนมเก็บไว้ได้เยอะๆไงครับ พี่ดีนจะได้กินบ่อยๆด้วยไง” รีบพูดเอาใจก่อนโดนดุ แต่ก็เป็นเรื่องจริงเพราะส่วนมากภามจะทำขนมไว้ให้เพื่อนหรือคนที่ชมรมได้กินมากกว่า
“เอาไว้ย้ายไปอยู่บ้านค่อยซื้อ คอนโดมันแคบไป”
“บ้านไหน?” ถามพลางกินไข่มุกเม็ดสุดท้ายจนหมดแก้ว
“ก็ตอนย้ายไปอยู่ด้วยกันไง พี่ชอบอยู่บ้านมากกว่าคอนโด”
“...............” แก้มใสแดงก่ำขึ้นมาทันที โชคดีที่เขากินชานมไข่มุกหมดไปแล้วไม่งั้นต้องมีติดคอกันบ้าง พี่ดีนชอบพูดแบบนี้ทีเผลออยู่เรื่อย แล้วเขาก็ทำตัวไม่ถูก “ผะ ผมไปทิ้งแก้วก่อนนะครับ” เปิดแนบออกไปนอกซุปเปอร์ไม่รอคำอนุญาต ขืนอยู่ด้วยกันอีกสิบวิต้องระเบิดตัวเองตายแน่ๆ
ดีนหัวเราะเบาๆ พูดกี่ทีน้องก็ไม่ชินทั้งๆที่เขาคิดจริงจัง ประธานชมรมว่ายน้ำเดาะลิ้นพลางเข็นรถเดินต่อไปที่แถวจ่ายเงิน ดวงตาสีสวยมองของที่วางเรียงไว้แถวเชลฟ์ จริงๆในกระเป๋าก็มีแต่เผื่อไว้ท่าจะดีกว่า ว่าแล้วก็หยิบเพิ่มไปอีกกล่องพร้อมของจำเป็นอีกขวด และคงเป็นโชคดีที่พนักงานเอาของใส่ถุงไปส่วนหนึ่งแล้วน้องถึงโผล่มายืนอยู่ข้างๆ ไม่อย่างงั้นต้องมีเด็กงอแงไม่ยอมกลับคอนโดด้วยแหงๆ
“พี่ดีนไม่ยอมให้ผมจ่ายเลย” แค่กลับถึงคอนโด เจ้าของห้องก็งอแงไปด้วยทำกับข้าวไปด้วย
ชายหนุ่มหยุดมือที่กำลังเอาของใส่ตู้เย็น มองเด็กดื้อหั่นสับปะรดใส่ชามเตรียมทำข้าวผัด
“ก็ของกินที่ซื้อมากว่า60%คนที่กินก็พี่กับเจ้าพวกในชมรมไม่ใช่หรือไง” หยิบเอาของสดแบ่งใส่ช่องแข่งเอาไว้
“แต่อีก40%ผมก็กินก็ใช้ใช่ไหมละครับ” เตรียมกุ้งที่ซื้อมาทำความสะอาด “อ้ะ พี่ดีนเอาข้าวในตู้เย็นออกมาให้ด้วย”
ดีนยักไหล่ เขาหยิบข้าวออกมาให้ตามคำสั่ง พอมีคนตัวโตเบียดเพิ่มครัวก็เล็กลงไปทันที
“40%เป็นค่าน้ำ ค่าไฟ ค่าเสียแรงของพ่อครัว” ยักคิ้วให้น้องที่ทำตาโตใส่ ภามเบะปากเพราะเถียงต่อไม่ได้
“พี่ดีนเคี่ยวสมกับเรียนธุรกิจเลย” หันไปหั่นกุนเชียง อมยิ้มเมื่อเห็นพี่ดีนหยิบไข่มาตอกใส่ชามพร้อมเตรียมเม็ดมะม่วงหิมพานต์เรียบร้อย
“อืม พอดีแฟนเรียนเศรษฐศาสตร์เลยต้องเคี่ยวหน่อย กลัวจะถูกทิ้ง”
“เกี่ยวที่ไหนกันละครับ!!” รีบโวยวาย จำได้ว่าตัวเองไม่เคยไปงกอะไรให้พี่ดีนเห็นสักหน่อย พูดแบบนี้กล่าวหากันชัดๆ
ซู่ ภามผัดกระเทียมจนส่งกลิ่นหอม เขาใส่กุ้งและแฮมผัดจนมันสุกแล้วใส่สับปะรดคลุกเคล้าจนเข้ากันจากนั้นใส่กุนเชียงที่ทอดเตรียมเอาไว้แล้วกับเม็ดมะม่วงแล้วปรุงรสด้วยซีอิ้วกับผงกะหรี่ พอทุกอย่างได้ที่ก็ใส่ข้าวที่ยังเย็นอยู่ตามลงไปพร้อมไข่แล้วผัดเข้าด้วยกัน ไม่นานข้าวผัดสับปะรดก็ส่งกลิ่นหอมฟุ้งไปทั้งห้องเล่นเอาคนรอกินหิวขึ้นมาทันที ภามหัวเราะพี่ดีนที่มองข้าวในกระทะตาไม่กระพริบ ท่าทางจะหิวจริงๆ เขาจัดแจงเอาข้าวใส่จานโรยด้วยหมูหยองแล้วเสิร์ฟคนที่กำลังหิ้วท้องรออยู่
ดีนขยับรอยยิ้มเมื่อตักข้าวเข้าไปคำแรก ข้าวผัดหอมกรุ่น แถมแห้งกำลังดีไม่แฉะ น้องทำอาหารเก่งจริงๆจนเขาเริ่มมั่นใจแล้วว่าภามต้องทำร้านอาหารได้ดีแน่ๆ
“เรียนจบภามตั้งใจจะทำร้านอาหารใช่ไหม” เขาเอ่ยถามเมื่อกินไปครึ่งจาน พอเห็นน้องพยักหน้าก็เริ่มคิดถึงงบประมาณ “งั้นต้องเก็บเงินเยอะหน่อย อาจจะต้องกู้พ่อมาเปิดร้านด้วย สถานที่อีก” นักธุรกิจคำนวณความเป็นไปได้ ไหนจะสร้างบ้านแล้วก็ทำร้านอาหาร เขาคงต้องใช้หนี้พ่อเป็นสิบปี
“เดี๋ยวๆๆๆๆ ทำไมพี่ดีนต้องกู้คุณพ่อละครับ” ภามรีบเบรกคนรักที่ทำคิ้วขมวดจริงจัง เขาต่างหากที่ต้องคิดเรื่องนี้
ดีนเลิกคิ้ว “อ้าว ก็อยู่ด้วยกันต้องช่วยกันสิ” ตักสับปะรดเข้าปาก ความหวานเข้ากันดีกับกุ้งตัวโต
“แต่...” คนน้องหน้าแดงก่ำ นี่พี่ดีนมัดมือชกเขาแล้วใช่ไหม?
“หรือ..ภามจะไม่อยู่ด้วยกัน” ดวงตาสีสวยจ้องมองอีกฝ่าย น้ำเสียงดูไม่มั่นใจขึ้นมา
“ไม่ใช่แบบนั้น..” ภามเขี่ยข้าวในจาน อาการเขินเริ่มทำให้กินไม่ลง
“พี่รักภาม”
เด็กหนุ่มเม้มปากแน่น รู้สึกร้อนไปทั้งใบหน้า “ผมก็รักพี่ดีน”
“พี่อยากอยู่กับภาม” คนพูดทำเหมือนคุยเรื่องลมฟ้าอากาศ เขายังคงจ้องหน้าแดงๆของน้องไม่วางตา
“ผมก็อยากอยู่กับพี่ดีน”
“ถ้าภามเรียนจบพี่จะไปรับมาอยู่ด้วยกัน”
คราวนี้คนฟังถึงกับเงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่าย ขอบตาร้อนขึ้นมาทันที ครั้งนี้พี่ดีนยอมทำทุกอย่างเพื่อให้อยู่ด้วยกัน แต่เขากลับยังกลัวความหลังฝังใจจนไม่กล้าก้าวเดินออกไปข้างหน้า กลัวคนรอบตัวไม่ยอมรับกลัวทำให้พี่ต้องเสียอนาคต แต่พี่เขากลับไม่สนใจอะไรเลย ตลอดเวลาผู้ชายคนนี้ยังคงยืนยันว่าต้องได้อยู่ด้วยกันในอนาคต
พี่ดีนไม่เหมือนพี่กรณ์
พี่ดีนมีความพยายาม ความตั้งใจและความปรารถนารุนแรงพร้อมที่จะชนกับอุปสรรคข้างหน้า ถ้าในอดีตพี่กรณ์มั่นใจได้ขนาดนี้ทั้งสองคนคงไม่ต้องคิดสั้น
“ร้องไห้ทำไม หืม” เจ้าของเสียงทุ้มอ่อนโยนเอื้อมมือมาเกลี่ยน้ำตาออกให้ ภามรีบปาดมันออกด้วยความเขินแล้วรีบหัวเราะกลบเกลื่อน
“แหะๆ พี่พูดเหมือนขอแต่งงานเลย” พูดเองก็เขินเองจนต้องรีบตักข้าวเข้าปากแก้เก้อ
“ก็ขอแต่งไง” ดีนเริ่มกินข้าวต่อบ้าง แต่ระเบิดที่ปล่อยใส่น้องเมื่อกี้เล่นเอาภามสำลักข้าวน้ำหูน้ำตาไหล
“พี่ดีนนนนนนนนนนนน” โวยวายลั่นห้อง เรื่องแบบนี้พูดเล่นไม่ได้นะครับ!!
“แม่อยู่นิวยอร์กนี่ ถ้าพี่จำไม่ผิดที่นั่นให้เพศเดียวกันแต่งงานได้” ดีนตักกุ้งใส่จานให้น้อง “กินเยอะๆหน่อย”
“อย่าเปลี่ยนเรื่องสิพี่ดีน นี่มันเรื่องใหญ่นะ”
“เรื่องใหญ่ก็จริง แต่ก็เป็นเรื่องของเราสองคนไม่ใช่เหรอ” รวบจานชามที่กินเสร็จแล้วไว้ข้างๆ ก่อนจะเท้าคางมองน้องที่หน้าตาแตกตื่น
“มะ มันก็ใช่” จิ้มกุ้งที่ได้มาเมื่อกี้เคี้ยวเข้าปากตุ้ยๆ ไม่คิดไม่ฝันว่าจะโดนผู้ชายขอแต่งงานกลางโต๊ะกินข้าว หัวใจเขาตอนนี้เผ่นออกจากห้องกดลิฟต์ลงไปชั้นล่างแล้วไปตั้งตัวอยู่หน้าคอนโดโน่น
“หยุดเวิ่นเว้อได้แล้ว” ดีดเหม่งเด็กน้อยที่ทำหน้าพูดไม่ออกบอกไม่ถูก “ยังมีเวลาให้คิดจนกว่าเราจะเรียนจบ ตอนนั้นถ้าพวกเรายังไม่เปลี่ยนไป...พี่จะถามภามอีกครั้ง โอเคนะ”
คราวนี้คนน้องพยักหน้าอย่างว่าง่าย ภามหลุบตาจดจ่ออยู่กับข้าวบนจาน ไม่กล้ามองคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม มันเป็นความรู้สึกแปลกๆ เก้อเขินแต่ก็อบอุ่น ตื่นเต้นแต่ก็วาบหวาม
ความรักนี่เข้าใจยากชะมัด
(ต่อรีพลายถัดไปค่ะ)
-
(ต่อค่ะ)
หลังจากอิ่มหนำและได้นั่งพักดูซีรีย์จบไปสองตอน ทั้งสองคนก็ผลัดกันไปอาบน้ำ ภามเดินตัวหอมออกมาจากห้องน้ำแล้วหยิบผ้าเช็ดตัวให้พี่ดีนบ้าง เขากลิ้งเกลือกอยู่บนโซฟาเปิดทีวีไปเรื่อยพลางยิ้มอารมณ์ดีเพราะได้อยู่กับพี่ดีนทั้งวัน
“อ้าว ถุงอะไรยังไม่ได้เก็บ” หลังจากกลิ้งจนพอใจ ตาเจ้ากรรมก็เหลือบไปเห็นถุงพลาสติกของห้างวางเอาไว้ที่พื้น เขาพลิกตัวหล่นตุบจากโซฟาแล้วคลานเข้าไปเปิดดู
“โรลออ.....น.........เอ๊ะ” หยิบขวดสีแดงสดใสขึ้นมาดู รูปทรงมันคล้ายโรลออนอยู่หรอกแต่ชื่อยี่ห้อกับคำอธิบายมันไม่ใช่
เจลหล่อลื่น? ดะ เดี๋ยวนะ พี่ดีนซื้อมา!?
พลันความทรงจำที่ลืมไปแล้วก็กระโดดเข้าใส่สมองอีกครั้ง ภามอ้าปากค้างมือไม้สั่นรีบยัดของต้องห้ามเข้าถุง แต่กล่องสีเหลี่ยมเล็กๆที่อยู่ข้างในยิ่งทำให้เขาเบิกตากว้างขึ้นไปอีก
บางพิเศษ???? ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก
โยนของในมือแล้วถอยกรูดไปตั้งหลัก เขายกมือขึ้นปิดหน้าร้อนๆ ความคิดเตลิดเปิดเปิงไปถึงไหนๆ สัมผัสจากพี่ดีนในความทรงจำทำให้เขาร้อนวูบวาบขึ้นมาจนต้องยกมือพัดหน้าตัวเอง
“หายใจลึกๆ ไอ้ภาม” ปลอบตัวเองแล้วมองถุงเจ้าปัญหา เขาต้องเก็บเจ้าถุงนี้เผื่อพี่ดีนหาไม่เจอจะได้ยังไม่ทำ
คนป๊อดกลั้นใจคลานกลับไปที่เดิม คราวนี้หยิบเอากล่องถุงยางโยนคืนที่ กำลังจะผูกปากถุงแล้วเอาไปซุกในตู้แต่ความสงสัยก็ชะงักมือเขาเอาไว้
พี่ดีนไซส์อะไร?
ความอยากรู้อยากเห็นทำงานอีกครั้ง เขาลังเลแล้วลังเลอีกแต่ก็พ่ายแพ้ใจตัวเอง เอื้อมมือลงไปหยิบกล่องถุงยางขึ้นมาพลิกหาตัวเลขบอกขนาด
เอ...ไซส์
“ทำอะไรครับ” เสียงทุ้มต่ำกระซิบริมใบหูพร้อมกับมือใหญ่ที่จับมือเขาเอาไว้กับของกลางทั้งกล่อง
“พะ พี่ พี่ดีน” เสียงเรียกสั่นตะกุกตะกัก แผ่นหลังเขาชิดกับอกอีกฝ่ายตอนนี้โดนกักเอาไว้ในอ้อมแขนเต็มๆ กลิ่นหอมของสบู่ยังกรุ่นจากตัวพี่ดีน หยดน้ำจากไรผมตกกระทบผิวแก้มร้อนชวนให้สั่นไหว
“อ้าว เจอแล้วเหรอ” หยิบกล่องออกจากมือน้องแล้วจูบแก้มแดงแรงๆ จนเด็กน้อยตัวเอียง
“ฮื่อ...ไปซื้อมาตอนไหน” หดคอหนีพยายามจะคว้ามันกลับมาใส่ถุง คราวนี้ไม่ซุกแล้วแต่จะทิ้งลงถังขยะเลย
“ตอนที่ภามไปทิ้งแก้วไง” แกะกล่องหยิบซองข้างในออกมาซะงั้น ภามสะดุ้งโหยงเตรียมหนีแต่ก็โดนลำแขนแข็งแรงโอบรอบเอวเอาไว้แน่นไม่ให้ไปไหน
“พี่ดีนนนนนน พี่ดีนจะแกะมันออกมาทำไม” ร้องเสียงหลงก่อนจะหุบปากฉับเมื่อริมฝีปากร้อนแตะที่หลังคอหนักๆ
“แกะออกมาก็ต้องใช้สิ” ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ เขาหยิบของทั้งถุงแล้วอุ้มน้องพาดไหล่ไม่สนใจเสียงร้องโวยวายให้ลั่น
“เดี๋ยวๆๆๆ พี่ดี๊นนนน ปล่อยผม อ๊ะ” ร้องหงิงเมื่อโดนโยนลงบนเตียงนอนนุ่ม ก่อนจะโดนคร่อมทับด้วยร่างสูงใหญ่ที่กำลังมองเขาอย่างล้อเลียน
“อื้อออ ยะ อย่าเพิ่ง ทีวียังเปิดอยู่เลย” เริ่มชักแม่น้ำทั้งห้า แต่คนใจร้ายกลับยักไหล่ไม่สนใจ “ไฟก็เปิดอยู่”
“ดีแล้วจะได้เห็นชัดๆ”
ไม่เห็นดี!! ภามร้องลั่นในใจ ตอนอยู่บนแพยังมืดๆสลัวๆ แต่นี่สว่างจ้าเลยนะ
“พี่สัญญาว่าวันศุกร์” ขยับกายอย่างลำบากใจเพราะตอนนี้อยู่ในอ้อมแขนของคนตัวโตเต็มๆ
“เดี๋ยวพ้นเที่ยงคืนก็วันศุกร์” ก้มลงจูบหน้าผากและเปลือกตาที่หลับปี๋ทั้งสองข้าง “กลัวเหรอ”
ภามพยักหน้ารัวๆ “ก็ในเน็ตเขาบอกว่ามันเจ็บ เลือดออกด้วย” จับต้นแขนแน่นเอาไว้ บีบแรงขึ้นเมื่อริมฝีปากร้อนประทับจูบลงที่ปลายจมูก
“นี่ไปเปิดเน็ต?” ดีนเลิกคิ้ว เขาไม่นึกว่าน้องจะลงทุนหาข้อมูลก่อนแบบนี้
เด็กหนุ่มรีบเบือนหน้าไปทางอื่น แก้มใสแดงจัดจนเห็นได้ชัด “เผื่อจะต้องเตรียมตัว...ก็เลย..” เบียดใบหน้ากับหมอน อยากจะหดตัวเองกลายเป็นก้อนแล้วมุดหายไปจากตรงนี้ โคตรอายอ่ะ!
“น้องภาม” เสียงเรียกอ่อนโยน
ภามค่อยๆหันกลับมา ริมฝีปากบางเม้มจนกลายเป็นสีแดง เชื้อชวนให้คนเห็นอยากลิ้มลอง
“ขอบคุณครับ ขอบคุณที่ให้ความสำคัญกับเรื่องนี้” จูบเบาๆ บนเรียวปากนั้น เขามองสบดวงตาไหวระริกท่าทางกังวลของน้องน่าเอ็นดูไปหมด ภามจะรู้ตัวไหมว่าท่าทางแบบนี้มีแต่จะทำให้เขาอดทนไม่ไหว
เด็กน้อยดูลังเลก่อนจะตัดสินใจยกลำแขนขึ้นโอบรอบไหล่กว้างกดรั้งลงมาแล้วซบหน้าลงกับไหล่ ภามจรดริมฝีปากลงบนซอกคอขบลงบนผิวเนื้อสีแทนจนขึ้นรอยจางๆ
“ไม่เอาเจ็บมากนะครับ” กระซิบเสียงแผ่ว
ดีนคลี่ยิ้ม เขาจูบแก้มเนียนปลอบใจ แล้วตอบด้วยคำตอบแบ่งรับแบ่งสู้ พอเห็นน้องเบ้ปากก็ก้มลงป้อนจูบหวานๆให้แทนคำขอโทษล่วงหน้า
“พี่จะพยายาม”
บนเตียงนอนหลังเล็กตอนนี้บดเบียดไปด้วยร่างเปล่าเปลือยสองคน ภามยกแขนขึ้นปิดหน้าหอบหายใจยามริมฝีปากร้อนผ่าวละไปตามผิวกาย เขาสะดุ้งเมื่อพี่ดีนจงใจใช้ฟันครูดที่ยอดอกก่อนจะครอบครองมันด้วยลิ้น
“อ้ะ..” เด็กหนุ่มกัดฟันแน่น กลั้นเสียงครางที่จะหลุดออกมา ยอดอกสองข้างโดนปลุกเร้าจนแข็งขืนเจ็บจี๊ดไปหมด ยิ่งโดนดูดเคล้นแผ่นหลังของเขาก็ยิ่งหยัดเกร็ง
“พี่ดีน..ไม่เอา...เจ็บ” พยายามดันใบหน้าคมคายออกจากอก เขาหอบหายใจสะท้านปรือตาฉ่ำน้ำมองคนรักที่ยังคลอเคลียไม่ห่าง
“เจ็บตรงไหนครับ” เม้มขบย้ำอีกครั้งจนร่างในอ้อมแขนกระตุกเฮือก
“อื้อ อกตรงอก” ดีนยอมถอยใบหน้าออกเล็กน้องเพื่อมองคนตัวแดงแจ๋ เขาอมยิ้มพลางเลื่อนมือลงไปด้านล่าง สัมผัสแก่นกายของคนรักรูดเบาๆ
“พี่ว่าเจ็บตรงอื่นมากกว่านะ” เขาหยอกกระเซ้า “เปียกไปหมดแล้ว”
“พี่ดีนลามก! อ๊า!!” งอตัวหนีแต่ก็ทำไม่ได้มากนัก สองมือรีบดันรั้งมือใหญ่ซุกซนที่กำลังบดขยี้ส่วนปลายเขาด้วยนิ้วโป้ง “พี่ดีน พี่ดีน อย่า”
คนขี้แกล้งไม่ฟังเสียงห้าม เขาซุกไซ้ไปตามลำคอขาว เม้มแรงๆที่ไหปลาร้าจนขึ้นเป็นรอยจ้ำ ส่วนมือก็รูดตัวประกันที่ตื่นตัวเต็มที่
“เอาออกสักทีก่อนนะ” จูบปากน้องแรงๆ
ภามหายใจหอบหนักครางเสียงสั่นเมื่อการขยับของมือเร็วขึ้นเรื่อยๆ เขาบีบต้นแขนคนรักแน่นเพียงแค่ไม่นานก็กระตุกเฮือกปลดปล่อยออกมาจนเลอะเทอะหน้าท้องอีกฝ่าย เด็กน้อยนอนหายใจถี่ยกแขนขึ้นมาบังใบหน้าตัวเองอีกครั้งด้วยความอับอายที่เสร็จเร็วจนน่าตกใจ
แค่นี้พี่ดีนก็คงรู้แล้วว่าเขามีอารมณ์ร่วมด้วยแค่ไหน
เฮือก
สัมผัสลื่นแปลกๆ ที่บั้นท้ายทำเอาภามเบิกตากว้าง และเกือบร้องไห้เมื่อสะโพกโดนช้อนขึ้นพาดกับหน้าขาอีกฝ่าย สิ่งที่ภามคิดว่าเป็นเจลหล่อลื่นกำลังโดนละเลงลงบนช่องทางด้านหลังพร้อมด้วยปลายนิ้วที่แทรกไปตามรอยแยก
“ชู่ว์ เด็กดี อย่าเกร็งนะ” ดีนยังถูปลายนิ้วอยู่ที่ปากทางเมื่อสัมผัสได้ถึงอาการสั่นของน้อง เขาเอื้อมมือข้างที่ไม่เลอะไปดึงแขนที่ปิดบังใบหน้าออกเผยให้เห็นดวงตาที่เต็มไปด้วยความกังวล
“ไม่เป็นไร” รอสักพักก็สอดนิ้วเข้าไปด้านหลัง ความลื่นทำให้มันไม่เจ็บมากนักแต่ภามก็ขมวดคิ้วทำหน้าเหมือนจะร้องไห้
ดีนสอดใส่นิ้วหมุนวนจนอาการเกร็งเริ่มคลายลงเขาขยับเพิ่มเป็นสองและหยุดที่สามเมื่อน้องร้องครางออกมาอย่างสุดทน
“ไม่เอา ไม่ปิดหน้า” เขาดึงหมอนหนุนออก ก้มลงกดจูบบนเรียวปากแดงก่ำสอดปลายลิ้นเข้าดูดกลืนความหวานจากช่องปาก
“อืม..พี่..อื้อ” อ้าปากตอบรับจูบร้อนๆ แลกปลายลิ้นกันและกันในขณะที่สะโพกบิดเกร็งเมื่อนิ้วยาวเบียดแน่นควานลึก เขาเกือบหวีดร้องเมื่อพี่ดีนงอนิ้วแล้วครูดไปตามผนังอ่อนนุ่มด้านใน เด็กหนุ่มพยายามอ้อนวอนคนรักด้วยน้ำตา
ประธานชมรมว่ายน้ำผ่อนลมหายใจหนักๆ ลดการสอดใส่ของนิ้วลงเมื่อรู้สึกว่าปากทางน่าจะอ่อนนุ่มพอแล้ว เขาจัดการฉีกซองฟอลย์ด้วยฟัน แล้วสวมเครื่องป้องกันให้ตัวเอง
ภามปรือตามอง สองแขนยกขึ้นเรียกให้คนรักโน้มตัวลงมาหา
“พี่ดีน..” เสียงเรียกสั่นกระเส่า เหมือนตัวจุดชนวนความอดทนให้ระเบิดออกเป็นเสี่ยงๆ
ดีนดันต้นขาที่เปียกชุ่มขึ้นพาดไหล่ แล้วก้มลงประกบจูบวาบหวามอีกครั้ง หากคราวนี้แก่นกายร้อนก็ดุนดันผ่านช่องทางเล็กแคบตามเข้ามาด้วย
“อึ๊!! อื้อออออ” ภามขมวดคิ้วจิกปลายเล็บที่ไหล่กว้าง เขาเบือนใบหน้าออกสะอื้นเสียงหลง
“พี่....เจ็บ พี่ดีน พี่อ๊า!!!” แหงนหน้าร้องลั่นเมื่อพี่ดีนดันสะโพกลงมาอย่างไม่ยอมหยุดพัก เขาทั้งทุบทั้งถองไหล่อีกฝ่ายสะอึกสะอื้น
ทั้งเจ็บ ทั้งจุก
เด็กหนุ่มรู้สึกเหมือนจะตาย เขาร้องครางพลางพยายามดันหน้าท้องแข็งที่เกร็งเป็นลอนไม่ให้กดลงมาแต่ก็สู้แรงคนรักไม่ได้ เพียงไม่นานภามก็รู้สึกได้ว่ามันเติมเต็มช่องทางจนแทบหายใจไม่ออก
“เก่งมากเด็กดี” จูบขมับเปียกชื้นของน้องแล้วไล่จูบซับน้ำตา เขารู้ว่าน้องเจ็บแต่ถ้ามัวแต่ช้ามันคงเจ็บกว่านี้อีกเยอะสู้ทำรวดเดียวให้จบเลยดีกว่า
“อึ๊ ยะ อย่าเพิ่งขยับ” ภามหายใจหอบแฮ่ก พี่ดีนทาบทับลงมาจนเขาขยับไปไหนไม่ได้ พอเริ่มสอดใส่ความเจ็บก็พุ่งขึ้นมาเป็นริ้วทันที
เสียงเตียงหลังเล็กดังเอี๊ยดทุกครั้งที่เกิดการขยับ ขวดเจลตอนนี้โดนใช้ไปกว่าครึ่งขวดเพื่อลดความเจ็บปวดให้คนที่กำลังร้องครางกระเส่า เมื่อทุกอย่างเข้าที่แรงกระแทกก็เริ่มหนักหน่วงขึ้นมาทันที
“โอย.....พี่ดีน” เด็กน้อยยังคงพยายามดันหน้าท้องอีกฝ่ายเอาไว้เพื่อลดแรงกระแทก ความจุกเสียดมาพร้อมกับความรู้สึกแปลกๆที่ก่อตัวเพิ่มขึ้น ภามหน้าแดงซ่านเมื่อพี่ดีนหมุนสะโพกเหมือนหาอะไรในร่างกายเขาเกิดเป็นความสุขสมที่แล่นไปรวมตัวที่หน้าท้องน้อย
“ยังเจ็บไหม หืม” ดีนกระทั้นร่างเร็วขึ้น เขาพรมจูบใบหน้าแดงจัดที่หลับตาปี๋แล้วจัดการดึงมือทั้งสองข้างให้โอบกอดไหล่ตัวเองเอาไว้ พอไม่มีอะไรมาขวางเขาก็สอดใส่ได้ลึกขึ้นไปอีก คราวนี้ภามร้องเสียงหลงแอ่นตัวขึ้นบ่งบอกว่าจุดกระสันภายในกำลังโดนบดเบียด “เกี่ยวเอวพี่..แฮ่ก”
คนที่กำลังโดนปรนเปรอหูอื้อไปหมด เขาทำตามที่คนรักบอกทั้งที่ยังเบลอๆ เกี่ยวขาเข้ากับเอวอีกฝ่าย พลันการขยับก็ถี่กระชั้นและรุนแรงขึ้นมา
“อ๊า!!! พี่ดี--- อื้ออออ” เด็กหนุ่มครางอู้อี้ เขาตอบรับลิ้นที่สอดเข้ามาพัวพันแทบไม่ทัน เป็นจูบที่เร่าร้อนกว่าครั้งไหนๆ เป็นการสัมผัสร่างกายที่ลึกล้ำยิ่งกว่าครั้งใดๆ
ความรักกำลังโดนหล่อหลอมเอาไว้ด้วยกัน
“ภาม..” ดีนขบกรามแน่น คิ้วเข้มมุ่นเข้าหากันเมื่ออารมณ์กำลังจะถึงจุดสูงสุด เขาใช้มือข้างนึงรูดแก่นกายของน้องแล้วก้มลงคลอเคลียยอดอกแดงช้ำอีกครั้ง
“ยะ อย่า ไม่ไหว ไม่ไหวแล้ว” ภามยกมือดันใบหน้าคมคายออกแต่คราวนี้ชายหนุ่มฝังจูบลงบนกลางฝ่ามือ ดูดดุนปลายนิ้วของเขาแทนที่ ยิ่งกระตุ้นให้ร้อนรุ่ม อาการเกร็งตอดรัดทำให้ดีนรู้ว่าน้องกำลังจะเสร็จแล้ว
“พอ พี่ดีน พอ อื้อออออออ” เบือนหน้าซุกลงกับหมอนเกร็งสะโพกบีบรัดแก่นกายร้อนระอุแน่นจนคนตัวโตต้องกัดฟันกรอด ก่อนที่เด็กน้อยจะกระตุกปล่อยหยาดน้ำอุ่นสีขาวเลอะเทอะหน้าท้องของพวกเขาทั้งคู่
ดีนก้มลงจูบปากบางให้รางวัลก่อนจะจับน้องพลิกคว่ำแล้วถอนกายออกรูดถุงยางทิ้ง ภามร้องหงิงกอดหมอนแน่นหมดเรี่ยวหมดแรงไม่อยากขยับไปไหน ดวงตากลมโตหรี่ปรือก่อนจะเบิกกว้างเมื่อแก่นกายร้อนสอดแทรกเข้ามาอีกครั้งพร้อมเครื่องป้องกันอันใหม่
“อ๊ะ!!!”
“พี่ยังไม่เสร็จครับ ทนหน่อยนะ” เสียงกระซิบหอบพร่าก่อนที่การขยับกายจะเริ่มขึ้นอีกครั้ง
เด็กน้อยร้องครางเสียงสะอื้น ไม่เข้าใจว่าพี่ดีนอึดขนาดไหน หรือเขาทนได้น้อยเกินไป แต่ที่แน่ๆ ไม่เอาท่านี้อีกแล้ว ไม่เอาจริงๆ
“พี่มันลึก อ๊า ลึกไป!!”
ตายแน่ๆ พรุ่งนี้เขาต้องตายแน่ๆ!!!
------
Talk
ยากจัง 55 ไม่ถนัดเขียนฉากจริงๆ ตอนแรกไม่ได้ตั้งใจจะตัดตรงนี้ แต่ถ้าไม่ตัดมันต้องยาวออกไปอีกเยอะมากแน่ๆเลยจำเป็นต้องตัดค่ะ ขอโทษด้วยจริงๆ คนเขียนคงเวิ่นในช่วงแรกไป แต่ตั้งใจให้ช่วงแรกเป็น slice of life บ้างค่ะ เบาๆไม่หน่วง ดูคนพี่กับคนน้องเขาคุยกัน สังเกตกันก็น่าจะเห็นแล้วว่าความใกล้ชิดของทั้งคู่ขยับเข้ามามากขึ้นทุกตอน จนตอนนี้ชิดเกิ๊นนนนน
ถามว่าไม่มีได้ไหม ก็ได้นะคะ แต่ก็สงสารพี่ดีนถ้าไม่มีเลย ไหนๆแล้วก็สมนาคุณพี่เขาหน่อยเนอะ
ตอนนี้เดี๋ยวแถมมุ้งมิ้งให้อีกสักครึ่งบทก่อนไปเจอคุณลุงกันนะคะ
ป.ล คุณย่าของพี่ดีนเสียไปแล้วนะคะ
-
มาแล้ววววววว
-
ภามโดนกินเสียแล้ว :m25:
-
:haun4: พี่ดีนอึดได้อีก. ง้อวววววว
-
:m25: :pighaun: :haun4: :jul1: :oo1:
ภามโดนกินแล้ววววววววววววว :mc4: :mc4: :mc4:
ทีนี้รู้ขนาดพี่ดีนเขาแล้วใช่ไหมน้องภาม
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
น้องภามโดนกินแล้วววววว
-
:o8: :o8: :o8:ตายแหละน้องภามพรุ่งนี้จะอยู่ในสภาพไหนเนี่ยอะคะ :serius2: :serius2:
-
:jul1: :pighaun: :m25:
-
:jul1:
-
:pig4: :pig4:
-
:o8:มาส่งลูกสาวเข้าหอแล้วววว :mew1:
-
แล้วแบบนี้ หนูภมโดนไปกี่รอบละเนี่ยยยยย :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
-
:haun4:
-
ในที่สุดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :katai4: :katai4: :katai4:
-
ขอพักหายใจแป๊บ :impress3:
-
อั้ยยยยยย
-
อ่านตอนนี้แล้วภาม น่ารักแบบตลกๆ เวิ่นอยู่คนเดียว 555 ส่งสติกเกอร์หมาร้อนไห้รัวๆ ให้พี่แล้วเขาจะรู้มั้ยว่าหนูเป็นอะไร
-
จาตะโก้ ข้าวผัดสับปะรด ก็เป็นกินภามสินะพี่ดีนนนน
อร่อยเลยจิ จับน้องกินเต็มคำเลย
ภามลูกกกกกกกก พรุ่งนี้งอแงหนักๆเลยน่าา
-
ตายยยยยยยแหล่ววววว น้องภามลูกกกก :haun4:
-
พี่ดีนต้องบอกว่า น้องภามเนื้อนุ่ม หวาน หอม กินมันส์ยิ่งกว่าตะโก้เสียอีก
ฮ่าฮ่าฮ่า
-
:pighaun: :pighaun:
-
โถๆๆน้องภามกังวลมากเลยสินะลูกกก แต่สุดท้ายก็ฟินใช่มั้ยล่ะ55555
-
:haun4: :haun4: :haun4:
-
น้องภามไม่ใช่แค่ทำอาหารอร่อยใช่มั้ยคะ พี่ดีน ตัวน้องเองก็อร่อยใช่มั้ย :hao6: :hao6: :hao6:
-
น้องภามมมมมมมมมมมมมมมมมมมม :mew3:
-
กริ๊ดดดดดดดดดดดด
พี่ดีนแซ่บมาก น้องภามโดนกินแล้ว
:hao7:
-
น้องภามเสียซิงตอน 25
รักกกกกก พี่ดีนอึดมาก กลัววววว 5555
-
:m25: ฝากบอกพี่ดีนด้วยนะคะ อิป้าหัวใจเต้นแรง เลือดไหลหมดตัวแล้วจ้า :hao3:
-
น้องภามๆๆ
ตกลงว่า.... พี่ดีนไซส์อะไรคะลูกกกก เอร้ยยยยยย >/////<
พี่ดีนเบาๆมือบ้างนะคะ น้องภามเฟิร์สไทม์นะพี่เอ้ยยยย
-
กรี๊ดดดดดด เขาได้กันแล้วค่าา เขาได้กันแล้วววว :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
:jul1: นอนจมกองเลือด :heaven :heaven
ว่าแต่น้องภามรู้ไซส์พี่ดีนแล้วใช่ไหมคะ :haun4:
-
โอยยยย พี่ดีน สงสารน้องงงบ้างงงงง
-
จ้าาาา
-
งื้อออ ในที่สุดน้องภาม
พี่ดีนเบาๆกับน้องหน่อย
-
:mew4: ปลื้มใจ ลูกได้ออกเรือน
-
เรื่องของเรา แต่ชาวบ้านเขารู้กันทั่วแล้วว่าพวกเธอได้กัน อิอิ :hao7:
-
ตายๆๆๆ ภามน้อย หนูเห็นท้องฟ้าสีอะไรลูก? ตอนนี้
-
จุดพลุฉลองงง
-
สมใจพี่ดีนเขาล่ะ เย้!!!!! :mc4:
-
:hao7: :hao7: :hao7: น้องภามลูกกกกก
-
พี่ดีน o13
-
ภามเหมือนจิตตกนะ ขำมาก คิดไปเยอะ คิดไปคนเดียว 5555
-
สมใจอยากพี่ดีนแล้วสิ :hao7: :haun4:
-
วงวารน้อง อิพี่ดีนนนนนนนนนนน
.
.
.
ทำดีค่ะ หุหุ :hao7: :hao7:
-
ไม่มีไม่ได้ค่ะ นอกจากทำร้ายพี่ดีนแล้วยังทำร้ายคนอ่านที่ตั้งตารอน้องภามถูกกิน 5555 อดทนนะภามนี่ประธานชมรมว่ายน้ำนะ
-
เตรียมยาแก้อักเสบ ยาแก้ไข้ให้น้องภาม โถถถถถ โดนพี่รังแกหนักเลยลูกช้านนนนน
-
:hao6: :hao6:
-
พี่ดีนขาาาา กะใช้หมดกล่องเหรอค่ะพี่ :o8:
-
:z1: พี่ดีนคะ.. สงสารน้องภามบ้างน๊าาาา
จัดหนักจัดเต็มกันตั้งแต่ครั้งแรกเลยเหรอออ
-
อ่านแล้วมีหลั่งเลือด คือมันดีต่อใจอ่ะ
:jul1: :haun4: :pighaun:
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
โถ่น้องภาม อิอิ
-
โถ่ น้องภามลูก
-
ดีนมันหื่นเสมอต้นเสมอปลายดีนะ 555
-
ไม่ได้พักผ่อน
-
น้องภามทั้งตลก ทั้งน่ารัก
:o8: :o8: :-[ :-[
-
:jul1: :jul1: :jul1:
-
เลือดสาดดดดดด
:pighaun: :m25: :z1:
-
:m25: ในที่สุด
-
:hao6:
-
พี่ดีนกินน้องแล้ววว ฟ้าเหลืองแน่ธาม :-[
-
พี่ดีนอย่าอึดมากนักสิ เดี๋ยวน้องจะไม่ไหวไปซะก่อนนะ :haun4:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ชินเถอะค่ะน้องภาม ในอดีตหนูไปยั่วพี่เขาไว้เยอะเอง ชาตินี้พี่เค้าเลยหื่นแบบนี้ :hao7:
-
ตกลงน้องภามรู้รึงยังว่าพี่ดีนใช้ถุงยางไซส์อะไรนะ :m25:
พี่ดีนเหมือนนกรู้ว่าภามต้องหาทางหนีจนได้เลยรีบไปดักรอไว้ก่อนล่วงหน้า พี่ดีนต่างกับพี่กรณ์ตรงที่คิดและทำเลย
-
น้องภามมมมม โดนกินแบ้วววว
-
อ้าว....เลยไม่รู้เลยว่าพี่ดีนไซส์ไหน 55555
-
เตรียมยา เตรียมเลือดสำรองงค่ะ น้องภามมลู๊กกก ทนหน่อยเด้ออ :katai2-1: :mew2:
-
พี่ดีนคนอึด
น้องภามคนป๊อดดด 555
-
ตายแล้ว น้องภามโดนพี่ดีนจับกินเรียบร้อยแล้ว!!!!
ดูท่างานนี้คงได้นอนพักยาวแน่นอนภามเอ๋ย :-[
-
:haun4: กรี๊ดดดดดด ภามเสร็จพี่ดีนแล้ว
-
:haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
-
พี่ดีนนน :hao6:
-
พอดีมีคนแนะนำให้มาอ่านเรื่องนี้ค่ะ และเราเพิ่งได้มีโอกาสเริ่มอ่าน เจอตอนล่าสุดเข้าไป แทบกรี๊ดดดดด น้องภามป่วยแน่ พี่ดีนจัดหนักเลย
สนุกมากค่ะ อ่านไปลุ้นไป ไม่อยากให้ยุคของพี่ดีนน้องภามต้องเหมือนยุคของพี่กรณ์น้องอิน ฮื่ออออ เอาใจช่วยทั้งสองคนอยู่นะคะ
-
น้องภามมมมมม :jul1:
-
พี่ดีนรังแกน้อง!!!!!!!!
:hao7: :ling1: :laugh: :katai2-1: :impress2: :-[ :o8: :hao6: :jul1:
-
ทนรอม่ายไหวแล้วค่ะจะลงแดงซะก่อน#รอวนไปคะ :katai1: :katai1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:call: :call:
-
:3123: :3123: :3123:
-
น้องภาม >< :pighaun:
-
อ่านทันแล้ว ทันตอนเรียกเลือดพอดิบพอดี
เรื่องสนุกมากค่ะ ภามน่ารักสุดๆ พี่ดีนก็รักภามสุดๆ
-
วันแห่งความร๊ากกกก
ไอ้เราก็นึกว่าจะได้อ่านพี่ดีนกับภาม ^^"
-
พี่ดีนน้องภามจะไม่มาฉลองวันแห่งความรักหรือคะ
-
เหมือนได้ส่งลูกสาวเข้าหอเลยค่ะ
:katai2-1: :katai2-1:
-
มีฝาชีแล้วนะภาม อิอิ
-
มารอตอนใหม่ :mew2:
-
รออยู่น้าาา
-
น้องภาม ไปไหน รออยู่น๊า สู้สู้ค่ะ
-
เข้ามารออย่างมีความหวัง :mew2: :mew2:
-
น้องภาม ส่งข่าวพี่หน่อยค่ะ คิดถึงจะแย่แล้ว
-
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
ตอนที่26 ครอบครัวของพ่อ
เจ้าของห้องคอนโดนอนนิ่งอยู่บนเตียง ดวงตาเหม่อมองผ้าม่านที่มีแสงอาทิตย์สว่างจ้าลอดผ่านเข้ามา ภามขยับตัวเล็กน้อยรู้สึกถึงความอบอุ่นที่แนบอยู่ด้านหลัง ลำแขนแข็งแรงรวบกอดเขาไว้จนแทบจะจมอก
ล้าไปทั้งตัวเหมือนร่างจะแหลก
“หิวไหม”
เสียงทุ้มต่ำเอ่ยถามอยู่ข้างหู ลมหายใจร้อนๆ รดรินติดแก้มจนเด็กหนุ่มต้องหดคอเพราะจั๊กจี้ น้องพยักหน้าน้อยๆ หลับตาปี๋เมื่อโดนหอมแก้ม ดีนสัมผัสหน้าผากกับซอกคออีกฝ่ายแล้วถอนใจ อย่างน้อยก็ไม่มีอาการป่วยอะไร
“เดี๋ยวไปซื้อโจ๊กมาให้” โชคดีที่หน้าคอนโดภามมีร้านสะดวกซื้อให้เขาไปสอยของมาประทังชีวิตก่อน ร่างสูงใหญ่ขยับลุกแต่ก็โดนดึงแขนเอาไว้ เขาเลิกคิ้วมองแก้มแดงๆแทนคำถามหากภามกลับอึกอักหลุบตาหลบไปทางอื่น น่าหมั่นเขี้ยวจนต้องก้มลงไปฟัดสักที
“อื้อ” ภามพยายามดันใบหน้าคมคายออก แต่พี่ดีนก็จูบเอาๆจนเขาหายใจหายคอแทบไม่ทัน ผิวเนื้อเปล่าเปลือยเสียดสีปลุกอะไรที่ไม่ควรตื่นให้หวั่นไหวขึ้นมา “พอ..อื้อ พี่ดีน” เบือนหน้าหนีจูบร้อนๆ เลยโดนขโมยแก้มไปอีกสองฟอด
“ให้ตาย” ชายหนุ่มสบถกับตัวเอง “เรานี่มัน.. เดี๋ยวพี่ไปซื้อโจ๊กก่อน อยากไปห้องน้ำไหม” เขาตัดใจผละตัวเองออกมา พอน้องส่ายหัวเขาก็ลุกหยิบกางเกงนอนที่หล่นอยู่แถวนั้นขึ้นมาสวม จัดการตัวเองเสร็จก็โผล่มาดูคนรักอีกทีแล้วหยิบกุญแจห้องกับกระเป๋าสตางค์ออกไป
พอลับตาคนรัก ภามก็เข้าโหมดเบลออีกครั้ง เด็กหนุ่มซุกหน้าลงกับหมอนซ่อนใบหน้าร้อนจัด ความทรงจำเมื่อคืนผุดขึ้นมารัวๆ สัมผัสของอีกฝ่ายยังคงค้างคาอยู่ตามร่างกาย
“น่าอายชะมัด” ขดจนตัวกลม ตีแก้มตัวเองเรียกสติ
ทำไปแล้ว ทำไปแล้ว ทำไปแล้วจริงๆด้วย โอ้ยยยยยยยยยยยย ขยำขยี้หมอนเกลือกกลิ้งจนพอใจแล้วค่อยๆดันตัวลุกขึ้นนั่ง
“อูย..ย” ลูบสะโพกตัวเองป้อยๆ ร้อนหน้าไปหมด แถมด้านหลังยังเสียดๆ อีก หวังว่าจะไม่เป็นอะไร
ภามชันเข่าขึ้นแล้วซบหน้าลงไป ดวงตาทอดมองข้างกายก่อนจะเอื้อมมือไปลูบผืนเตียงว่างเปล่าด้วยรอยยิ้ม หัวใจพองฟูความสุขอัดแน่นจนล้น ตั้งแต่อายุ15แม่คุยกับเขาอย่างจริงจังเรื่องเซ็กส์ ถ้าคิดจะมีความสัมพันธ์ก็ต้องป้องกันและไม่เหลวไหล แม่เป็นคนหัวสมัยใหม่ไม่เคยคิดจะห้ามเพราะรู้ว่าบางอย่างมันห้ามกันไม่ได้ เมื่อคืนที่เขาตัดสินใจเพราะส่วนหนึ่งมาจากตัวพี่ดีนเองที่ให้ความสำคัญกันมาตลอด ภามรู้ดีว่าถ้าไม่ยอมจริงๆ คนรักของเขาก็คงไม่ทำอะไร อีกอย่างพี่ดีนห่วงร่างกายเขามากพอที่จะเตรียมอุปกรณ์ป้องกันไปจนถึงการยั้งแรงในบางจังหวะที่เขาไม่ไหวจริงๆ
คิดถึงตรงนี้แก้มสองข้างก็ร้อนจัดขึ้นมา ภามเม้มปากแน่นคิดเองเขินเองอยู่คนเดียว
(http://i.imgur.com/FkrCql0.png)
[เด็กดี...จำไว้นะ เราไม่ได้แค่กำลังมีเซ็กส์] เสียงทุ้มต่ำกระซิบระหว่างที่กำลังขยับกายสอดลึก
[?..] ภามปรือตามองงุนงง ขมวดคิ้วครางเสียงแผ่วเมื่อรู้สึกจุกขึ้นมาอีกครั้ง [..พี่]
[สิ่งที่เราทำเรียกว่า make love...ทำด้วยความรัก]
[อ้ะ!! พี่ พี่ดีน!]
Make love การร่วมรักที่นุ่มนวล อ่อนโยน เต็มเปี่ยมไปด้วยความรู้สึกระหว่างคนสองคน
“ฮึ่ย พอๆเลิกบ้าได้แล้วไอ้ภาม” งอแงขึ้นมาอีกครั้งแล้วตะกายลากสังขารตัวเองขึ้นจากเตียง ถึงจะรู้สึกล้าขาสั่นไปบ้างแต่ก็ยังไหว คราวนี้ภามไม่ลืมสำรวจร่างกายตัวเองในกระจก รอยจูบประปรายแต่ดูเหมือนพี่ดีนจะหลีกเลี่ยงช่วงลำคอไว้ให้ ไม่อย่างงั้นได้ไปหาคุณลุงในสภาพดูไม่ได้แหง
ดูๆไปเหมือนรอยยุงกัด...เอ้ะ? คุ้นๆเหมือนรอยที่คอไอ้ทีมแฮะ
“ภาม โอเคไหม” เสียงเคาะประตูห้องน้ำปลุกคนคิดมากออกจาภวังค์ ภามรีบตะโกนตอบรับแล้วรีบเดินเป๋ไปจัดการตัวเองอย่างรวดเร็ว
กลิ่นโจ๊กร้านสะดวกซื้อหอมกรุ่น ดีนตอกไข่ลวกใส่ชามโจ๊กให้น้องเสร็จสรรพแล้วเอาขนมปังแถวที่ซื้อมาเข้าเตาปิ้ง อีกทั้งอกไก่นุ่ม แฮม ไส้กรอก วางเรียงรายเรียกว่าถุงใหญ่จัดเต็มเลยทีเดียว
“โห พี่ดีนไปเหมามาเหรอ” ภามถามพลางทรุดตัวลงนั่งที่โต๊ะกินข้าว วันนี้พี่ดีนบริการเขาเต็มที่ทั้งทาแยมบนขนมปังให้แล้วก็มีกาแฟเสิร์ฟเสร็จสรรพ เด็กน้อยแอบเปิดสารพัดถุงบนโต๊ะ ยิ้มกว้างเมื่อเห็นไอศกรีมรสโปรดที่คนพี่ซื้อมาให้ด้วยและกำลังจะเอาใส่ช่องแข็ง แต่พอเขาขยับไปเปิดอีกถุงก็ทำหน้างงๆ
“อะไรครับเนี่ย” หยิบแผงยาออกมาแล้วก็ต้องหน้าแดงเองเมื่อเห็นยาสอด ยาลดไข้ ยาแก้อักเสบ ยาแก้เจ็บคอ
“ลดไข้คงไม่ต้องกิน แก้อักเสบกินดักไว้ก็ดี เอายาสอดด้วยไหม” คนถามหน้าตายแต่คนฟังอายแทบมุดใต้โต๊ะ ภามส่ายหัวพรืดเพราะไม่ได้เจ็บขนาดนั้น..คิดว่านะ
“พี่ดีนไปซื้อมาเหรอ” เลือกหยิบยาแก้อักเสบกับยาอมแก้เจ็บคอออกมาจากถุง ก้มหน้าก้มตาถามไม่กล้าสบสายตา
ดีนไม่ได้ตอบแต่แค่ยิ้มแล้วจิบกาแฟเงียบๆ หากในใจกำลังก่นด่ารุ่นพี่ข้างห้องที่เป็นเจ้าของถุงยาตัวจริง พี่ศิลป์แม่งกวนเสมอต้นเสมอปลาย มีการซื้อยามาแขวนไว้ที่หน้าประตูห้องพร้อมเขียนโน้ตใส่ไว้ในถุงว่า
เบาๆมือกับน้องหน่อย ไอ้สัสดีน
เขาก็ลืมไปว่าผนังห้องที่นี่มันบาง คงได้ยินหมดแน่ๆว่าทำอะไรไปบ้าง ไอ้ครั้นจะบอกน้องก็สงสารกลัวว่าจะอายจนไม่กล้าออกจากห้องเอา
ชายหนุ่มเริ่มต้นกินอาหารเช้า หากสายตาจับจ้องอาการของคนรักที่นั่งขยุกขยิกเหมือนไม่สบายตัว ขยับทีก็ขมวดคิ้วทีจนดีนชักทนไม่ไหวเอื้อมมือไปแตะหน้าผากน้องอีกครั้ง
“ไม่เป็นอะไรจริงๆใช่ไหม” เมื่อคืนเขาจำได้ว่าได้เลือดนิดหน่อยแต่หลังจากนั้นมันก็โอเคนี่นา
“ไม่เป็นอะไรครับ” รีบตอบเลิ่กลั่ก จะให้บอกได้ยังไงว่ามันขัดๆ ตรงนั้น!! โอ้ย พี่ดีนอย่าถาม!!
แก้มแดงก่ำและอาการจ้วงโจ๊กเข้าปากไม่ยอมมองหน้าทำให้คนถามหุบปาก เขาอมยิ้มคอยตักของกินให้น้อง ไหนๆแล้ววันนี้ทั้งวันเป็นเวลาของพวกเขา อย่างน้อยก็ขอใช้มันให้เต็มที่
กอดกัน
“พี่! วันนี้เราคบกันครบหนึ่งปีแล้ว!!”
รักกัน
“รักพี่กรณ์นะ”
ใช้เวลาอยู่ร่วมกัน
“พวกแกทำอะไรกัน!!”
และ..พรากจากกัน
“พี่ดีน”
เจ้าของชื่อสะดุ้งเฮือก เขากระพริบตามองคนรักที่มายืนใกล้ๆตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ น้องกำลังจับแก้มเขาด้วยสีหน้าเป็นห่วง ดีนคลี่ยิ้ม อ้อมแขนอบอุ่นโอบเอวน้องเข้ากอด เขาฝังใบหน้ากับหน้าท้องอีกฝ่ายสูดกลิ่นหอมสะอาดของสบู่กลิ่นเดียวกับที่ตัวเองใช้
“ภามอย่าไปไหนนะ” คำพูดนั้นสั่นพร่าเล็กน้อย
ภามหลุบตามองคนตัวโตที่กำลังทำตัวเหมือนเด็กงอแง เขากอดคนรักกลับพลางลูบหัวเอาใจ
“ผมจะไปไหนได้..” กอดแน่นขึ้นอีก “ในเมื่อผมเป็นของพี่”
ใบหน้าคมคายเงยขึ้นสบตา เขาเผยอริมฝีปากรับจูบจากน้อง เคล้าคลอกันเบาๆเหมือนปลอบให้หายหวาดผวา
“ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น” มือใหญ่ไล้ไปตามแก้มเนียน หยุดสัมผัสหนักๆ ที่ขมับ “จำไว้ว่าพี่อยู่นี่ นึกถึงพี่ ตกลงไหม”
“ผมจะนึกถึงพี่คนแรกเลย” คนน้องยังตอบติดตลก ก่อนจะร้องลั่นเมื่อโดนฟัดจนแก้มแดงจัด ทั้งคู่กอดรัดกันอยู่พักใหญ่แล้วเคลื่อนย้ายตัวเองไปนั่งซุกกันที่หน้าทีวี
ภามเอนหลังพิงอกอุ่น นอนดูซีรีส์เรื่องโปรดโดยมีอ้อมกอดแข็งแรงแทนเก้าอี้นั่ง พอหิวก็ลุกไปอุ่นสารพัดของกินที่คนรักซื้อมาตุนเอาไว้ ไม่ก็นั่งป้อนไอติมให้ตัวเองกับพี่ดีน พอง่วงก็ซุกนอนกันอยู่ตรงนั้นผลัดกันจูบไปมา
เป็นบรรยากาศสบายๆ มีเพียงการเคล้าคลอซึ่งกันและกัน เป็นการกระทำที่ไม่เคยอยู่ในความทรงจำของพวกเขาสองคน กรณ์กับอินต้องรักกันอย่างหลบๆซ่อนๆ ไม่มีหรอกที่จะได้ดูหนังด้วยกัน ไม่มีหรอกที่จะนั่งป้อนของกินให้กัน สำหรับสองคนนั้นขอแค่ได้มีเวลาอยู่ด้วยกันบ้างมันก็วิเศษที่สุดแล้ว
เช้าวันอาทิตย์ดีนพาน้องมานั่งรอที่ล็อบบี้ด้านล่างของคอนโด ภามดูกระวนกระวายตั้งแต่เมื่อคืนกว่าจะนอนก็ปาไปตีสองวันนี้ดวงตาเลยไม่สดใสเท่าที่ควรนัก คุณแม่ของภามเป็นคนนัดลูกพี่ลูกน้องให้เลยทำให้น้องยังไม่เคยเจอหน้าตัวจริงสักที ดีนเองก็อดเป็นห่วงไม่ได้เลยตัดสินใจอยู่เป็นเพื่อนจนกว่าคนที่นัดจะมา
“มือเย็นไปหมดแล้ว” ชายหนุ่มบีบมืออีกฝ่ายเบาๆ ภามหันมาฉีกยิ้มให้เขินๆแล้วน้องก็หลุบตาลงมองปลายเท้าตัวเองเหมือนไม่มั่นใจนัก
“ผมไม่เคยเจอพี่เขาเลย ไม่เคยเจอคุณลุง ไม่เคยเจอคุณปู่ แม่บอกว่าเคยเจอกันตอนผมยังเด็กมากๆจนจำอะไรไม่ได้แล้ว”
“ยังไงก็ญาติกัน ไม่น่ามีปัญหาอะไรนะ” ดีนลูบหัวทุยแล้วก้มลงจูบหน้าผากอีกฝ่ายด้วยความลืมตัว ภามสะดุ้งโหยงตีหน้าขาเขาเป็นเชิงเตือนไม่ให้รุ่มร่ามนอกสถานที่ ซึ่งคนนิสัยไม่ดีก็ได้แค่ยักไหล่ยิ้มๆ
“กลัวยังไงไม่รู้” เด็กน้อยแกว่งมือคนรักเล่น อยากพกพี่ดีนไปด้วยใจจะขาดแต่มันคงใจกล้าไปหน่อยที่พาแฟนเพศเดียวกันไปเปิดตัวต่อญาติฝ่ายพ่อที่ไม่เคยเจอกันมาเป็นสิบๆปี
“เบอร์พี่ตั้งเป็นเบอร์ด่วนไว้ใช่ไหม ถ้าอยากให้ไปรับหรือมีอะไรก็โทรมาล่ะ พี่รออยู่บ้านทั้งวัน” ย้ำเรื่องนี้กับน้องเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ เด็กคิดมากพอได้ยินแบบนี้ก็ดูอุ่นใจขึ้นมาหน่อยนึง เจ้าตัวมองนาฬิกาข้อมือรอบที่สามจนคนพี่นึกขำ
“เดี๋ยวปิดเทอมใหญ่คราวหน้าไปอเมริกากัน พี่บอกแม่เราเอาไว้แล้ว”
คราวนี้ภามหูตั้งหางกระดิกทันที “จริงๆนะพี่ดีน” หันไปหาคนรักแล้วเขย่าแขนอย่างลืมตัว
“จริงๆ พี่บอกพ่อกับแม่ไว้แล้วด้วย ไม่แน่ทั้งพ่อทั้งแม่ดีไม่ดียายอาจจะตามไปด้วยนะ” เขายิ้มให้น้องที่อ้าปากเหวอ
“พี่อันด้วยเหรอ อลิ..เอ้ย คุณแม่ด้วย??” นึกแปลกใจที่อยู่ๆ ครอบครัวคนรักจะยกโขยงไปเยี่ยมเยียนกันถึงอเมริกา
“ก็นะ ผู้ใหญ่บอกว่าเอาลูกเขามากกขนาดนี้แล้วต้องไปแสดงความรับผิดชอบสักหน่อย” ดีนหัวเราะน้องที่หน้าแดงก่ำขึ้นมาทันที เขานึกถึงคำของยายหลังจากโทรไปเล่าว่าพ่อกับแม่มีปฏิกิริยาอย่างไรกับภาม พอรู้ว่าทางสะดวกคุณยายก็เป็นตัวตั้งตัวตีจะไปขอน้องถึงอเมริกา
จริงๆมีอีกเรื่องที่ดีนอยากบอกน้อง เขาตั้งใจจะเปลี่ยนไปใช้นามสกุลคุณยาย นั่นคือ “ฉัตรโภคิน” เพราะตระกูลนี้ไม่เหลือใครอีกแล้ว อย่างน้อยเขาก็ยังไม่อยากให้นามสกุลของคนที่กรณ์รักหายไป เรื่องนี้คงต้องไว้เซอร์ไพรส์น้องทีหลัง
“เกินเวลานัดมาสิบห้านาทีแล้ว” ภามบ่นอุบอิบ เพราะรอจนหายตื่นเต้นไปเป็นที่เรียบร้อย “แม่ไม่ได้ให้เบอร์มือถือพี่เขาไว้ด้วยสิ” ครั้งจะโทรไปถามแม่ถึงอเมริกาเวลามันไม่เหมาะสมสักเท่าไหร่
“ถ้าเกินเวลานัดไปชั่วโมงนึง พี่จะพาภามกลับบ้านแทนนะ” คนพี่ขยับรอยยิ้มซึ่งดูร้ายมากในสายตาน้อง ภามถึงกับทำตัวไม่ถูก ไม่รู้ว่าอยากให้ญาติตัวเองมาสักทีหรือไม่ต้องมาเลยก็ได้จะได้เบนเข็มไปบ้านพี่ดีนแทน จะว่าไปก็คิดถึงพี่อันด้วย
“อันนั้นก็เกินไป พี่มาถึงตั้งนานแล้วแต่เห็นคุยกันอยู่เลยไม่อยากกวน” เสียงใครบางคนดังขึ้นจากด้านหลัง ภามสะดุ้งโหยงรีบหันไปมองบุคคลมาใหม่ด้วยสายตาแตกตื่น
เจ้าของร่างผอมสูงส่งรอยยิ้มมาให้ ดวงตาฉายแวววับวาวอย่างทุกครั้ง ยิ้มขำเมื่อเห็นสายตาตกตะลึงจากทั้งสองคน เขายักคิ้วให้ทั้งคู่แล้วเอ่ยขึ้นอย่างอารมณ์ดี
“สวัสดีคุณลูกพี่ลูกน้อง ได้เวลาไปหาคุณลุงกันแล้ว”
“พี่ศิลป์!!!!”
(http://i.imgur.com/Ds8ONey.png)
รถสปอร์ตสองประตูเคลื่อนตัวไปตามท้องถนนที่ค่อนข้างโล่ง ภามนั่งตัวแข็งอยู่ข้างคนขับไม่กล้าพูดอะไรขึ้นมา ทั้งเกร็งแล้วก็ตกใจ เขาเหลือบมองคนขับอีกครั้งพิจารณาโครงหน้าว่ามีตรงไหนที่เหมือนกันบ้าง แต่ดูๆแล้วพวกเขาแทบจะไม่มีอะไรเหมือนกันเลย
โดยเฉพาะเซ็กส์แอพพีลอันล้นเหลือ
และสงสัยว่าเขาคงแอบมองชัดไปหน่อย พี่เขาถึงหัวเราะออกมาพลางขยับแว่นสายตาให้เข้าที่
“ตกใจมากเหรอ?”
ภามพยักหน้ารัวๆ ตอนแรกพี่ดีนไม่เชื่อด้วยซ้ำแต่ดูแล้วไม่ได้ล้อเล่นกันแน่เลยต้องยอมปล่อยเขามากับพี่ศิลป์สองต่อสอง
“พี่ก็เพิ่งรู้ว่าภามเป็นลูกพี่ลูกน้องเหมือนกัน” ชายหนุ่มยังคงบังคับรถออกห่างนอกเมืองออกไป เป้าหมายคือร้านอาหารเล็กๆ ที่เขากับพ่อตั้งใจพาน้องไปกินเพื่อลดความกังวลเสียก่อน
“พี่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ”
“อืม..” อีกฝ่ายทำหน้าครุ่นคิด “บนลิฟต์ ตอนที่เราบอกว่าอยู่ห้องเบอร์อะไร เพราะนั่นเป็นห้องที่ซื้อให้น้องสาวพี่”
“โอ้ย ตั้งนานแล้วนี่นา ทำไมพี่ไม่บอกผมล่ะ” เด็กหนุ่มโวยวาย พี่ชายข้างห้องที่เจอหน้ากันมาตั้งหลายทีแถมยังเคยไปกวนถึงห้องกลับเป็นลูกพี่ลูกน้องตัวเองเสียอย่างงั้น
เจ้าของใบหน้าคมคายใต้แว่นสายตา ผมหยักศกสีดำสนิทมัดหางเล็กๆไว้ที่ท้ายทอย และช่วงคอเซ็กซี่ที่ภามเห็นยังต้องแอบกลืนน้ำลาย พี่ศิลป์เอื้อมมือเปิดเพลงไม่ให้รถเงียบเกินไปนัก นิ้วก็เคาะพวงมาลัยเป็นจังหวะ
“พ่อพี่ซื้อคอนโดนี้ไว้สองห้อง ห้องใหญ่ที่พี่อยู่ตอนแรกเป็นของพี่กับน้องชาย ส่วนห้องเล็กข้างๆเป็นของน้องสาว แต่พอพี่เรียนจบพี่ขอซื้อห้องต่อจากพ่อ ส่วนน้องชายดันสอบติดมหาวิทยาลัยต่างจังหวัด น้องสาวก็เบนเข็มจะไปต่อเมืองนอก ทำให้ห้องข้างๆว่าง ทีนี้คุณอา แม่ของเรานั่นแหละติดต่อมาบอกว่าภามสอบติดมหาวิทยาลัยในเมืองกำลังหาที่พักอยู่ พ่อพี่เลยให้มาอยู่ห้องนี้ดีกว่าปล่อยทิ้งเอาไว้” เขาค่อยๆอธิบายเรื่องราวให้น้องฟัง
“แบบนี้..สปายของคุณแม่ก็พี่ศิลป์สิเนี่ย!!” แบบนี้ไม่แปลกใจเลยถ้าแม่จะรู้ว่าพี่ดีนมาค้างหรือเขาทำอะไรบ้าง
“แลกกันด้วยคอลเลคชั่นรองเท้าจากอเมริกา” ศิลป์ตอบรับอย่างภาคภูมิใจ ไม่ได้สนใจเลยว่าน้องทำหน้ายังไงแล้ว
“ที่ไม่บอกตอนแรกเพราะสงสารหรอกนะ” เอื้อมมือมาดีดเหม่งน้องจนภามร้องลั่นหน้าย่น “ถ้าแสดงตัวเป็นลูกพี่ลูกน้องเมื่อไหร่ ไอ้ดีนไม่มีวันได้กินเราแน่ๆ”
“อ๊ะ เอ๊ะ!!!!!!!!!!” ภามร้องเสียงหลงหน้าแดงจัด “พะ พี่ พี่รู้??” เขาแทบจะปีนหลบไปหลังรถเอาหน้าซุกกระเป๋าเป้
“คอนโดนี้กำแพงมันพอจะเก็บเสียงได้บ้าง แต่ประตูกระจกตรงระเบียงไม่ค่อยเก็บเท่าไหร่ แล้วบังเอิญพี่ชอบสูบบุหรี่ที่ระเบียงทุกคืนด้วยสิ”
ว้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก เด็กน้อยร้องลั่นในใจ เขาก้มหน้างุดมองมือตัวเองที่ขยุ้มขากางเกงจนมันยับย่น รู้เลยว่าร้อนไปทั้งตัว
“อ้าว ดีนไม่ได้บอกเหรอว่ายาถุงนั้นมาจากพี่” ศิลป์ทำหน้าแปลกใจ เขาข้ามคำอธิบายไปหน่อยว่าคนไปซื้อคนออกเงินและคนไปแขวนคือ ศร คนรักของตัวเอง
“มะ ไม่ได้บอกครับ” คราวนี้ภามเอาสองมือปิดหน้าอยากจะร้องไห้ มิน่าพี่ดีนไม่ตอบอะไรเลยเขาก็เหมาไปว่าพี่เขาซื้อมาให้ โอ๊ย ตายๆๆๆ
“ดีนมันไม่รุนแรงกับเราเกินไปใช่ไหม มีไข้หรือเปล่า” คนถามหน้าตายสนิท ไม่พอยังยื่นมือมาจับหน้าผากน้องด้วย
“มะ ไม่รุนแรงครับ ไม่มีไข้ด้วย” รีบบอกเพราะกลัวพี่ศิลป์จะไปเอาเรื่องพี่ดีน
“งั้นก็ดีไป คืนนั้นกะว่าถ้าเราร้องไห้โวยวายแล้วมันไม่หยุดคงมีปีนระเบียงห้องแน่ๆ” พี่ศิลป์พูดด้วยท่าทางจริงจังจนภามกลืนน้ำลายเอื้อก เกิดมาเป็นพี่คนโตไม่เคยมีพี่ชายคอยหวงเลยรับมือไม่ค่อยถูก รู้สึกดีแบบแปลกๆยังไงไม่รู้
“พี่ศิลป์...คุณพ่อพี่เป็นคนยังไงเหรอ” พอเริ่มปรับตัวได้ภามก็เริ่มถามข้อมูลจะได้รับมือถูก เขาเดาพี่น้องพ่อตัวเองไม่ออกจริงๆ ถ้าคุณลุงเหมือนพ่อก็คงจะดี เป็นผู้ชายง่ายๆใจดีกับลูก
“เป็นตำรวจชั้นผู้บัญชาการ มนุษย์บ้างาน ตรงเป๊ะยิ่งกว่าไม้บรรทัด โคตรเขี้ยวเหนียวกับลูก งกข้อมูล”ศิลป์ร่ายออกมาเป็นชุด คิดแล้วก็หมั่นไส้พ่อตัวเองจริงๆ “บ้าอำนาจ ตาแก่ขี้งอน” เลี้ยวรถเข้าร้านอาหารที่เขานัดพ่อเอาไว้ พอรถจอดสนิทเขาก็หันมามองน้องที่นั่งหน้าซีดไปถึงไหนๆ
“แต่เป็นคนมีเหตุผล รักครอบครัวและเป็นลุงใจดี” ขยี้หัวภามแรงๆจนยุ่ง เขาหัวเราะใส่เด็กน้อยที่ทำหน้าเหรอหราดูเหมือนจะยังตามอะไรไม่ทันสักอย่าง “มาเถอะ พ่อพี่มาแล้วล่ะ”
ภามลูบหัวที่ยุ่งเหยิงให้เข้าที่ เขากำมือถือในมือแน่นแล้วหลับตาลง คิดถึงคำของคนรักวนไปวนมา ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร ไอ้ภาม ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นพี่ดีนจะอยู่เคียงข้างเสมอ
เด็กหนุ่มลืมตาขึ้นอีกครั้งก่อนจะก้าวลงจากรถตามพี่ศิลป์เข้าไปในร้านอาหารอย่างไร้ความลังเล
ร้าน Forever tea ใจกลางสยามโดยปกติแล้วจะเปิดร้านราวๆ 11โมง แต่วันนี้เพียงแค่10โมงเช้าก็มีแขกมาเยือนจนเจ้าของร้านต้องปลีกตัวไปคุยด้วยที่ชั้นสอง
“ศิลป์เป็นลูกพี่ลูกน้องกับภาม?” ศรเลิกคิ้วเพราะเรื่องนี้เขาก็เพิ่งรู้เหมือนกัน
“พี่ศิลป์ไม่เคยบอกพี่เหรอ” ดีนนั่งหน้าเครียด สองมือกุมกันวางไว้บนโต๊ะ ดวงตาสีสวยเต็มไปด้วยอาการครุ่นคิดสงสัย
“ปกติพี่ไม่ค่อยยุ่งเรื่องบ้านศิลป์สักเท่าไหร่ งั้นก็พอเข้าใจแล้วทำไมมันดูห่วงน้องนัก” คนที่เคยโดนใช้ไปซื้อยารินน้ำชาสีน้ำตาลเข้มเย็นเจี๊ยบใส่แก้วใสก่อนจะเลื่อนให้น้องชายจิบเพื่อดับความร้อนในใจ
ดีนมองไอน้ำที่กลั่นตัวเป็นหยดเกาะบนแก้ว เขาค่อยๆเรียบเรียงความสงสัยภายในใจ เอาจริงๆเขาเคยสงสัยว่าทางพ่อของภามอาจมีอะไรเกี่ยวข้องกับกรณ์ แต่นามสกุลไตรวินิจของน้องไม่มีอยู่ในความทรงจำเขาแม้แต่น้อย ทำให้เขาล้มเลิกความคิดนี้ไป อีกอย่างเขาก็จำนามสกุลของกรณ์ไม่ได้ เหมือนมีหมอกควันสีขาวมาขวางเอาไว้
ขอแค่ได้ยินนามสกุลนั่นอีกครั้ง ดีนมั่นใจว่าต้องจำได้แน่
“พี่ศร...พี่ศิลป์นามสกุลอะไร” ชายหนุ่มถามทั้งๆที่สายตายังไม่ละไปจากแก้วตรงหน้า ไม่อยากให้เป็นอย่างที่คิดเลย
ศรวางแก้วเปล่าลงบนโต๊ะแล้วรินชาให้ตัวเองอีกครั้ง “อ้าว ไม่เคยได้ยินเหรอ พ่อเจ้าศิลป์นี่ออกทีวีบ่อยนะ”
จะมีสักกี่คนที่จำนามสกุลคนที่ตัวเองไม่ค่อยสนิทด้วยได้..
“ผมไม่รู้จริงๆ”
“...นามสกุลของศิลป์คือ....”
(ต่อรีพลายถัดไปค่ะ)
-
(ต่อค่ะ)
----
“ไม่กลัวฉันหรือไง”
“กลัวทำไมล่ะ พี่เป็นผีเรอะ”
“ถ้านายรู้จักนามสกุลฉัน คงไม่พูดแบบนี้” กรณ์ถอนใจ เขาเบื่อเหลือเกินที่ต้องเจอปฏิกิริยาเดิมๆเมื่อรู้ว่าเขาเป็นใคร
คนฟังเอียงคอ “ทำไมจะไม่รู้จักล่ะ” ก่อนจะขยับรอยยิ้มทั้งดวงตา
“ก็พี่ชื่อ กรณ์ อริยะสกุล ไง”
-----------
“นามสกุลของศิลป์คือ อริยะสกุล..”
เพล้ง!!
แก้วน้ำชาถูกปัดตกแตก น้ำสีน้ำตาลทองเอ่อนองเต็มพื้น ศรรีบดีดตัวลุกขึ้นด้วยความตกใจ
“ไอ้ดีน เฮ้ย เป็นอะไร”
เพื่อนวัยเด็กของเขากำลังกุมหัวด้วยความทรมาน คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันเป็นปมจนเส้นเลือดข้างขมับปูดขึ้นมา
“ปวด..หัว”
ปวดเหมือนหัวจะแตก ปวดจนเขาต้องขบกรามแน่นตัวเกร็งไปหมด ความทรงจำที่ฝังลึกดิ้นรนเพื่อจะออกมา ราวกับตัวต่อกระจัดกระจายกำลังรวมตัวกันเป็นรูปเป็นร่าง ความจริงที่ตามหาอยู่ใกล้ตัวจนมองไม่เห็น
ในเมื่อพี่ศิลป์เกี่ยวข้องกับกรณ์ทำไมตอนสืบหาเรื่องของกรณ์กับอิน พี่ศิลป์กลับบอกว่าสืบเรื่องของกรณ์ต่อไปไม่ได้เพราะโดนปิดข้อมูลเอาไว้
ใครปิด? พี่ศิลป์ปิดเองงั้นเหรอ? แล้วที่น้องไปพบคุณลุงวันนี้ล่ะ?
“สัส กัดจนปากแตกแล้ว ไปโรงพยาบาลเหอะ” ศรรีบพยุงอีกฝ่ายขึ้น เขาตะโกนเรียกลูกน้องให้มาช่วยอีกแรง
“ภาม..” ดีนเค้นเสียงออกมาสั่นพร่า ความเป็นห่วงน้องพุ่งสูงจนแทบทนไม่ไหว อาการไฮเปอร์เวนฯของภามไม่ใช่เรื่องเล่นๆ โดยเฉพาะถ้าเจอเรื่องกระทบจิตใจอย่างรุนแรง
อินทัช..อย่าทำร้ายน้อง อย่าเอาภามไปจากชีวิตเขา
“ใจเย็นๆนะมึง อย่าเป็นอะไรนะเฮ้ย” พอจับคนตัวโตยัดใส่รถได้ศรก็รีบบึ่งรถไปโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด
อย่าพรากพวกเราอีกเลย..
เอื้อก
เด็กหนุ่มกลืนน้ำลายแทบไม่ลงคอ เขานั่งตัวแข็งหลังตรงหวาดหวั่นบุคคลที่นั่งอยู่ตรงข้าม ชายวัยราวๆ 50 ปียังดูหนุ่มแน่นกำลังจ้องมองตัวเขาอย่างสนใจ
“พ่อจะจ้องน้องขนาดนั้นทำไม” ศิลป์ที่นั่งอยู่ข้างๆ ภามกลอกตาด้วยความเซ็ง เวลาเจอสิ่งสนใจพ่อต้องจ้องไม่วางตาแบบนี้ทุกที
“ฉันไม่เจอหลานมาตั้งเกือบสิบปี มองหน่อยไม่ได้หรือไง” เสียงทุ้มต่ำหากทรงอำนาจย้อนลูกชาย ดวงตาสีดำเข้มดุดันยังคงมองหลานไม่เลิก
“เอ่อ..” ภามชักนั่งไม่ติด “คุณ..ลุง”
“เรียกลุงกฤตเถอะ เฮ้อ เรานี่หน้าเหมือนแม่จริงๆ ไม่ได้ไอ้กาจน์มาเลย” คุณลุงพึมพำ เขายอมถอนสายตาออกแล้วเอนหลังพิงพนักเก้าอี้สบายอารมณ์
ภามหน้าเหวอ เขาเสียพ่อไปตอนอายุ10ขวบเลยไม่มีคนทักเรื่องหน้าเหมือนพ่อหรือแม่มานานมากแล้ว จะว่าไปเจ้าภูมิน้องชายเขาก็หน้าคล้ายกัน นี่สรุปไม่มีใครเหมือนพ่อเลยสักคนรึไง
“ผ่อนคลายหน่อย ลุงไม่กัดหรอก เรามาทำความรู้จักก่อนจะไปเจอคุณปู่กันดีกว่า” ลุงกฤตขยับรอยยิ้มเกิดเป็นริ้วรอยตามวัยขึ้นมาและนั่นทำให้คลายความดุดันลงไปได้มากโข “ครั้งสุดท้ายที่ลุงเห็นเราคืองานศพไอ้กาจน์มัน”
“เอ๋ คุณลุงมางานศพคุณพ่อด้วยเหรอครับ” ภามทำตาโต เท่าที่จำได้วันนั้นไม่มีญาติทางพ่อมาเลยสักคนนี่นา
“ไปสิ นั่นน้องทั้งคนนะ ปู่เราก็ไป ตอนเข้าไปไหว้ดูเหมือนเราจะถูกใช้ให้ไปทำอะไรสักอย่างเลยไม่ได้คุยกัน” มือใหญ่เอื้อมข้ามโต๊ะมาเสยผมหลานชายแท้ๆ ของตัวเอง ดวงตาสดใสของเจ้าภามนี่แหละที่ถอดแบบน้องชายเขาออกมา
“น่าเสียดาย” เด็กหนุ่มเสียใจเพราะเขาอยากรู้จักบ้านคุณพ่อมากกว่านี้ “คุณแม่ไม่เคยเล่าเรื่องทางบ้านคุณปู่ให้ฟังเลย ผมอยากรู้แต่ก็ไม่กล้าถาม” ประคองแก้วน้ำในมือแล้วหมุนมันเล่น รู้สึกแปลกๆที่ลุงเอื้อมมือมาลูบหัว แต่มันก็ให้ความรู้สึกอบอุ่นและนึกถึงพ่อที่จากไปไกล
กฤตหัวเราะเบาๆ “ไม่แปลกหรอก ก็พ่อเราเขาแค้นปู่เหลือเกิน ทิฐิแรงแล้วก็ดื้อ ถึงขนาดแต่งงานแล้วเปลี่ยนไปใช้นามสกุลแม่เรา คิดดูแล้วกัน”
“ทำไมพ่อถึงไม่ชอบคุณปู่ละครับ” ภามไม่เห็นเข้าใจ คนเราต้องมีเรื่องเจ็บปวดขนาดไหนถึงตัดพ่อตัดลูกกันได้ขนาดนี้
“เพราะปู่เป็นต้นเหตุให้มันเสียคนที่เคารพรักมากที่สุดไป” ดวงตาของคุณลุงหม่นแสงลงจนคนมองใจหาย เด็กน้อยเม้มปากแน่นรู้สึกผิดที่ถามเรื่องแบบนี้ออกไป
คนที่พ่อเคารพรักมากที่สุด...งั้นเหรอ
“ตะ แต่คุณแม่เคยเล่าเรื่องคุณลุงให้ฟังนะครับ” เขารีบเปลี่ยนเรื่องเพื่อคลายบรรยากาศหม่นหมอง “คุณแม่บอกว่าชื่อของผม พ่อเอามาจากที่คุณลุงตั้งให้”
ลุงกฤตเลิกคิ้วแล้วชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง “ลุงตั้งงั้นเหรอ”
เด็กหนุ่มพยักหน้าหงึกๆ “ชื่อภามที่หมายถึงพลัง ส่วนน้องผมก็ชื่อภูมิที่หมายถึงแผ่นดิน”
คนเป็นลุงครุ่นคิด ก่อนจะเบิกตากว้างแล้วคลี่ยิ้มออกมา
“นึกออกแล้ว”
ภามแอบโล่งใจ นี่ถ้าลุงบอกจำไม่ได้งานนี้มีหน้าแตกต่อบทสนทนาไม่ได้แหงๆ
“ลุงเป็นคนตั้งชื่อภูมิ ส่วนภาม...ลุงอีกคนเป็นคนตั้ง” กฤตหลับตาลงทบทวนความทรงจำวัยเยาว์นั้นอีกครั้ง วันวานที่พี่น้องถกเถียงกันด้วยเรื่องไร้สาระ
---
“ทำไมบ้านเราชอบตั้งชื่อคล้องกันเป็นพยางค์เดียว น่าอายชะมัด”
สองหนุ่มหันมามองน้องชายคนเล็กที่เปิดปากบ่นทันทีที่กลับเข้ามาถึงบ้าน
“ไมล่ะ ดีออก โคตรชัดเลยว่าเป็นพี่น้องกัน” กฤตที่กำลังนอนกลิ้งบนพื้นขยับตัวลุกขึ้นนั่ง น้องชายเขาเพิ่งอายุ15ไม่เท่าไหร่ก็เริ่มทำตัวมีปัญหาเสียแล้ว
“โหย ไม่เท่เลย ถ้าผมมีลูกจะไม่ตั้งชื่อคล้องกันเด็ดขาด” กาจน์น้องคนเล็กแห่งบ้านอริยะสกุลโยนกระเป๋าไว้ที่พื้นแล้วเดินมาหาพี่ชายคนโตตรงโซฟาชะเง้อมองหนังสือที่พี่อ่านคิ้วขมวด
“พี่อ่านอะไรยากๆอีกแล้ว” เขาไม่เห็นเข้าใจ ไอ้หนังสือภาษาอังกฤษยึกยือมันสนุกตรงไหนกัน
คนพี่ไม่ได้ตอบอะไร ทำเพียงแค่ขยับมุมปากเป็นรอยยิ้มแทนคำตอบ
“หึ คอยดูเหอะมึงมีลูกเมื่อไหร่ ฉันนี่แหละจะตั้งชื่อหลานให้เอง” กฤตแกล้งดึงน้องเล็กให้ลงมานั่งเป็นเพื่อนกันที่พื้น แล้วขยี้หัวไอ้ตัวแสบจนยุ่งเหยิง
“เอ้า ได้ไงอ่ะ ลูกผมไม่เอาชื่อ ก ไก่แล้วนะ โหย เดี๋ยวๆ ต้องรีบคิดชื่อเผื่อไว้ก่อน” เด็กยุง่ายทำหน้าจริงจัง เรื่องอะไรจะให้พี่แย่งตั้งชื่อลูกในอนาคตฟะ ไม่ยุติธรรมเลย
“ภาม..”
กฤตและกาจน์เงยหน้าขวับไปยังต้นเสียง พี่ชายคนโตตอนนี้วางหนังสือลงข้างตัว ดวงตาคมคายทอดสายตามองตรงไปข้างหน้าอย่างไร้จุดหมาย
“หือ?” กาจน์ถึงกับทวนอีกครั้งว่าไม่ได้หูฝาด “ภามเหรอครับ”
“อืม ภามหมายถึงพลัง ลูกนายจะได้มีพลังที่จะต่อสู้กับทุกอย่างไง ถ้ามีลูกชายตั้งชื่อว่าภามสิ” พลังที่จะฝ่าฟันอุปสรรค พลังที่จะไม่ท้อถอย พลังที่จะทำตามความฝันให้เป็นจริง
“เฮ้ย พี่แย่งตั้งว่ะ ไอ้กาจน์มึงต้องมีลูกชายสองคนนะ อีกคนฉันตั้งเอง ภามเหรอ...ภ..ภ สำเภา ภูมิไง เป็นไงล่ะ ชื่อคล้องกันพยางค์เดียวด้วย ฮ่าๆ”กฤตหัวเราะงอหาย ยิ่งเห็นน้องหน้าบูดก็ยิ่งสะใจ
“พี่แม่ง!! คอยดูนะ ผมจะไม่ใช่ทั้งสองชื่อเลย!!”
จากบทสนทนาไร้สาระในวันนั้น พวกเขาไม่คาดคิดเลยว่า ต่อมาทั้งสองชื่อจะกลายเป็นชื่อหลานจริงๆ อย่างที่เคยได้คุยกันเอาไว้
ชื่อ..ที่มีความหมายผูกพันพี่น้องเอาไว้ด้วยกัน
------------
Talk
ทิ้งห่างไปนานเลย ป่วยค่ะหยุดงานทรุดโทรมเป็นไข้เป็นหวัดโหยร้ายมาก +ไมเกรนที่จี๊ดจนอ้วก+ หมอนรองกระดูกกำเริบปวดจนเดินไม่ค่อยได้ แถมด้วยการวิ่งวุ่นเพราะทำเรื่องลาออกจากที่ทำงาน ตบท้ายด้วยเข้าห้องประชุมทั้งวัน (เป็นล่ามค่ะ)
นี่รอดมาได้ยังไง ยังสงสัยตัวเองอยู่ ลงตอนนี้เสร็จคือสลบค่ะ เพิ่งได้นอนไปสามช.ม 5555 เก็บศพคนเขียนด้วย
ป.ล มีคนอยากเห็นรอยสักพี่ดีน คนวาดเขาเลยสนองให้ มีหมอกศีลธรรมเล็กน้อยฃ
(http://i.imgur.com/5Ym9OJ8.jpg)
-
มาแล้ว เดาถูกด้วยว่าศิลป์จะต้องเป็นคนจากตระกูลของกรณ์ สรุปกรณ์เป็นลุงของภาม ส่วนอินทัชก็เป็นตาเล็กของดีน
รอตอนหน้าไม่ไหวแล้วอะ อยากอ่านตอนเขาเจอกัน
-
:hao5:
-
:hao5: :hao5: :hao5:
-
พีคไปอีกกกก ไม่คิดว่ากรณ์จะเป็นลุงของภาม โอ้ยให้ตาย o22
-
ไม่แปลกใจมี่ศิลป์มาจากตระกูลของกรณ์
ถ้างั้นกรณ์ก็เป็นคุณลุงของทั้งศิลป์ทั้งภามสินะ
ดีจังเลยนะ พี่กรณ์เป็นคนตั้งชื่อภามเองเลย
อยากรู้จังว่าวันที่กฤตและศิลป์รู้เรื่องของดีน
รู้ว่าคือกรณ์ จะเป็นยังไง
ที่แน่ๆเราน้ำตาพรากแน่ๆ
แต่ไม่เป็นไรนะพี่ดีนน้องภาม
ประวัติศาสตร์จะไม่ซ้ำรอย
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ
ขอให้สุขภาพแข็งแรงขึ้นด้วยนะคะ
-
ตัวละครในอดีต เหลือคุณปู่อีกคนเดียวใช่มั๊ยคะ
ตื่นเต้นไปกับภามจริงๆ
ปล.พี่ดีนหายไวๆนะคะ เผื่อจะได้มาช่วยภามทัน :hao3:
-
พี่ดีนอย่าเป็นอะไรนะ :hao5: :hao5: :hao5:
หู้ยย ภาพประกอบอย่างแซ่บ :haun4: :haun4: :haun4:
:jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1:
-
:ling1: สนุกมากกกก แต่ก็ใจไม่ดีเลย พี่ดีนนนอย่าเป็นไรนะ
เฮ้อ.....กลัวน้องช็อคเป็นอะไรถ้าเจอคุณปู่ด้วย
-
:L2: :L1: :pig4:
-
:katai1: คิดไว้แล้ว ว่า คุณแม่ต้องรู้ความเคลื่นไหวภาม ไม่จากศร ก็ ศิล
และสิ่งที่กลัวก็เป็นจริงๆ ที่ว่า ครอบครัวภามคือ ครอบครัวของพี่กร
แอบอบอุ่นตรงที่ พี่กร คือคนที่ตั้ง ชื่อของหลานตัวเอง และสุดท้ายก็กลายมาเป็นคนรัก อร๊ายย มันละมุนนน
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เรื่องมันจะมาเป็นแบบไหนนะตอนที่ทั้งสองบ้านรู้ว่าคนในบ้านรักกันอีกครั้ง
-
ป้าขอมอบมงให้เรื่องนี้คะ จากที่กวาดๆมาร้อยกว่าเรื่อง ที่แต่งในปี 2559 เรื่องนี้ดีงานสลุงหลวงมากๆคะ
-
พี่ดีนอย่าเป็นไรเลยนะ ไปหาหมอแล้วรีบไปหาน้องภาม เป็นห่วงน้องจัง กลัวว่าน้องจะรับเรื่องแบบนี้คนเดียวไม่ไหว :m15:
-
พี่ดีนอย่าเป็นอะไรไปนะ
-
โอ้โหเรื่องซับซ้อนขึ้นไปอีกกก ถ้าภามไปเจอคุณปู่จะเป็นยังไงล่ะเนี่ย
-
ร้องไห้
:hao5: :hao5: :hao5:
-
ตื่นเต้นๆ
-
มาต่อเร็วๆเน้ออ ได้เสียน้ำตาอีกรอบเเน่เรา
-
อยากอ่านตอนต่อไปแล้ว :katai1:
-
โอ้ยโหยวววว ความจริงจะค่อยๆเปิดออกมาแล้วว
น้องภามจะได้เจอปู่แล้ว
-
งั้นคุณปู่คือพ่อของกรณ์สินะ
เราน้ำตาไหลแค่กับที่พี่กรณ์ พึมพำชื่อภามแล้วอ่ะ
มันแบบจุกอ่ะ
ยิ่งเจอประโยคนึ้เข้าไป ตายสนิท ไหลพราก
“อืม ภามหมายถึงพลัง ลูกนายจะได้มีพลังที่จะต่อสู้กับทุกอย่างไง ถ้ามีลูกชายตั้งชื่อว่าภามสิ”
เหมือนมันสะสมมาก
จากทุกๆครั้งที่อ่านเรื่องของพี่กรณ์กับอิน
มันจะมีความอ่อนแอ ไร้พลังต่อกร
ไม่สามารถทำอะไรเพื่อความรักตัวเองได้
มันแบบอยากร้องไห้ อัดอั้นแทนมาตลอด
พอรู้ว่ามีจุดที่เกี่ยวข้องกันแบบนี้แล้ว
น้ำตาก็ไหล
คนเขียนหายป่วยเร็วๆนะคะ
เดี๋ยวพี่ดีนน้องภามไปพยาบาล จะได้หายไวๆ
แต่งดีแต่งเก่งมาก เค้าอินมากๆๆๆๆๆ (กอดแน่นๆ)
-
กรี๊ดดดดดดดดด ค้างมากมาย ฮืออออออ ลุ้นว่าน้องจะช็อคมั้ย ขนาดพี่ดีนยังไม่รอดเลย
-
เราว่าพี่ดีนฟื้นขึ้นมาคราวนี้ความทรงจำของกรณ์คงกลับมาทั้งหมดแน่ๆ และคงจะได้เคลียร์เรื่องทั้งหมดในอดีตกับพ่อหรือปู่ของภามแน่ๆ แล้วภามจะเป็นอะไรมั้ยถ้าได้เจอปู่ คงไม่มีอาการอะไรนะหรืออาจจะมีอาการแล้วโดนส่งไปโรงบาลเดียวกับพี่ดีนแล้วปู่กับพี่ดีนจะเจอกันที่นั้นแน่เลย เราเดาเอาล้วนๆ
-
ลุ้นมากตอนนี้ เป็นกำลังให้สองครอบครัวนี้นะคะ งือออ สงสารพี่ดีน
ปล. แอบติดตามคู่ ทีมับวินนะคะ รออ่านนะ
-
พี่ศิลป์เป็นตัวละครลับเลยนะเนี้ย
-
คุณลุงคนโตของภามคือพี่กรณ์แน่เลยยย ฮือๆ เป็นคนตั้งชื่อให้ภามด้วยอ่ะ
ที่ช็อคกว่าคือพี่ศิลป์ มายังไงง 5555
พี่ดีนใจเย็นๆนะ เดี๋ยวป่วยแล้วจะแย่น้าา เชื่อว่าทุกอย่างจะโอเค
สู้ๆๆๆ
คุณคนเขียนก็รักษาสุขภาพด้วยนะคะ >.<
-
โอ้โห....
-
:pig4: :pig4:
-
เหลือคุณปู่คนเดียวแล้ว จะทำให้เรื่องมันดีขึ้น หรือซ้ำรอยเดิม
โอ่ยยย :mew2:
สู้ๆ นะพี่ดีน น้องภาม
-
กำลังอินกะเรื่องครอบครัวน้องภาม เจอรอยสักพี่ดีนกะหมอกศีลธรรมนี่ลืมทันที อร๊ายยยย :hao6: :hao6:
-
:katai2-1: :katai2-1:
-
มีความเกี่ยวข้องกัน เราอยากได้ผังต้นไม้ตัวละคร :ling1:
-
มันเป็นอะไรที่ซับซ้อนได้อีก
พี่ดีนไม่เป็นไรนะคะ :กอด1:
-
เหมือนเวลากำลังไหลย้อนกลับ
จะทำไงดีล่ะทีนี้ ถ้าภามเจอคุณปู่
คุณปู่คงจะไม่ขัดขวาง
หลานเหมือนตอนลูกของตัวเองใช่มั้ย
คุณปู่คงไม่อยากเสียคนสำคัญไปอีกคนหรอกนะ
ขอให้พี่ดีนกับภามปลอดภัยนะ
(พี่ดีนรอยสักพี่เซ็กซี่มากค่าาาาา)
คนเขียนก็รักษาสุขภาพด้วยนะคะ
-
:katai1:จะถึงเวลาสำคัญแบ้ว ลุ้นๆๆๆ
-
ทำไมเรื่องนี้มันหม่นขนาดนี้คะ มันมีความสุขกับทั้งสองคนนะ แต่มันเป็นความสุขสีเทา พอนึกถึงอดีตของทั้งสองคนน้ำตามันพาลจะไหลตลอดเลยค่ะ :hao5:
-
เราเชื่อเหลือเกินว่ามันจะไม่ซ้ำรอย เคยสูญเสีย และเสียใจกันมาแล้ว คงไม่อยากรู้สึกกันแบบนั้นอีก
ฉันจะเปิดไฟตัดหมอก จะได้เห็นรอยสักชัดๆ เชอะ
-
เค้าชอบเรื่องนี้สุด ๆ
-
สนุกมากๆค่ะ
รอตอนต่อไปนะคะ^^
-
โอ้ยยยย รอ จนลงแดงละ(ไม่ได้กดดันน้าาา)
สวรรค์เล่นตลกสินะ คนพี่ไปเกิดบ้านน้อง คนน้องไปเกิดบ้านพี่
-
:mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
-
ก็คิดอยู่นะว่าภามต้องเป็นคนของครอบครัวกรณ์
ทีนี่จะเป็นยังไงนะ จะได้รับการยอมรับรึเปล่า
-
:hao7: :hao7:
-
เรื่องวนกลับมาที่จุดเริ่มต้นอีกครั้ง
ขอให้ทั้ง 2 ผ่านไปให้ได้นะ
-
สลับที่อยู่กันซินะ
-
เอาแล้วไง อดีตกำลังจะถูกเปิดเผย ลุ้นมากค่ะ คุณปูเป็นใคร :ling1: :ling1:
-
วนมาเจอกันจนได้ ปู่ของภามคือพ่อของกรณ์ แต่แอบสงสัยว่า ถ้ารู้ว่า กรณ์กลับมาเกิดเป็นดีนจะยังกีดกันไหม หรือจะชดใช้ความผิด
-
ใกล้ตัวจนน่าตกใจ
พี่กรเป็นคนตั้งชื่อให้ภาม ขนลุกเลยอ่ะ
ฮื่ออออ คนเขียนวางเรื่องที่เกี่ยวพันกันซับซ้อนดีมาก
-
ผูกพันกันเสมอ
-
เดาไว้ไม่มีผิดเลย
-
พีคในพีค สลับฝั่งกัน :a5: รออ่านตอนต่อไป :ling1:
-
มีความหน่วงและหวานในทุกๆตอน สงสารพีีดีน
:mew2:
-
พีคในพีคไปอีก
ไม่คิดว่าจะมีดราม่าใหญ่โตอะไร
คือทั้ง 2 บ้านก็มีประสบการณ์มาแล้วอ่ะ ไม่น่าจะขัดขวาง
นอกจากว่าปู่ของภามจะยังหัวแข็งไม่เปลี่ยน
พี่ดีนหน่องภามต้องผ่านไปให้ได้นะ
:กอด1: :กอด1:
-
ศิลป์ยังคบกับศรได้เลย ดีนกับภามก็คงไม่มีปัญหาอะไรหรอก เพราะได้บทเรียนกันมาแล้วนี่
-
:3123: :3123: :3123:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ลุงอีกคนคือพี่กรณ์ชัวร์ พี่ดีนอย่าห่วงไปเลยยยย
เขาคงไม่ใจร้ายแยกพี่กะน้องภามออกจากกันหรอกค่ะะะะ ....ใช่ไหม :mew6:
-
ชะตาคู่นี้วนลูปมาก
เกิดชาติใหม่สลับตระกูลกัน แถมพ่อกรณ์=ปู่ภาม
แบบนี้กรณ์น่าจะตามมาหาภามมั้ยคะเนี่ย เำราะจำได้แล้ว
-
ยังยืนยันคำเดิมว่าเรื่องนี้อบอุ่นน่ารักมากจริงๆ แต่มันอบอวลไปด้วยเมฆหมอกครึ้มๆ อมเทาตลอดเวลา
มันหวานๆนะ แต่ก็รู้สึกขมไปในตัว
ชอบมากกกก
-
พีคในพีคจริงๆ พี่กรณ์เป็นคุณลุง
ถ้าเจอคุณปู่น้องจะช็อคไหมเนี่ย
-
สลับครอบครัวกันจริงๆด้วย :a5:
-
เอาหมอกศีลธรรมออกไป!!! อยากเห็นหุ้นลูกเขยชัด ๆ
-
ชอบหมอกศีลธรรมจริงๆฮะ 5555+
-
เรื่องนี่ต้องติดตามและตั้งใจอ่าน
ถ้าปล่อยไว้นานแล้วมันลืมลำดับความสัมพันธ์ :mew2:
-
หวังว่าภามจะไม่เป็นไรน้าาาาา
-
โอ้ คุณพระ ฉันอยากร้องห้ายยย
-
o13
-
สลับกับไปเกิดคนละตระกูล แล้วจะซ้ำรอยเดิมอีกมะ ไม่เอาแล้วนะ :m15:
-
:L2: :L2: :L2: เข้ามาให้กำลังใจน้องภาม กับพี่ดีนค่ะ (ให้คนเขียนด้วยค่ะ หุ หุ หุ) :L2: :L2: :L2:
-
กลับมาเกิดสลับบ้านกันจริงๆ ด้วย
รอวัน 2 ครอบครัวเจอกันอีก คราวนี้ใครจะมีปฏิกิริยายังไง น่าลุ้นดีนะ :hao3:
-
นั้น!! พันผูกกันไปหมดเนาะ เหลือแค่ทิฐิแล้วแต่จะลดได้มั้ยตาแก่นะ
-
หวังว่าภามจะมีพลังสมชื่อ ข้ามผ่านอุปสรรคไปได้เหมือนที่กรณ์คาดหวังนะ
-
:pig4:
-
o13 ดีต่อใจจริงๆ
-
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
ใจไม่ดีเลยไม่รู้ภามจะโดนห้ามไหม
จะเป็นไงต่อไปเนี้ย
-
เอาเข้าไปสุดท้ายก็กลายเป็นคนใกล้ตัวกันหมด เหมือนตอกย้ำความเลวร้ายในอดีตกันไปอีก
ดมื่อไหร่จะหลุดพ้นซะทีนะทั้งดีนทั้งภาม
-
อยากอ่านตอนต่อไปแล้ววววว :mew1:
-
พอความจริงถูกเปิดเผยแล้วถึงขั้นช็อค
แล้วแบบนี้คุณปู่ของภามจะเป็นยังง้ายยยยย
ปล. อาการหมอนรองกระดูกเราก็เคยเป็น ตอนนี้หายแล้ว แต่ก็ปวดหลังเรื่อยๆเหมือนกัน ทรมานเนาะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อยากอ่านตอนที่ดีนไปเจอบ้านฝั่งของภามแล้วสิ
-
:z3:ขออย่าให้โดนกีดกันเลย ขอให้ทุกอย่างผ่านไปด้วยดีเถอะ
ขอถามนะคะเรื่องของพี่ศิลป์และน้องศรอยู่ในเรื่องอะไรคะ
-
:hao5: :hao5: ลุ้นสุดๆ
-
มีคนแนะนำให้มาอ่านเรื่องนี้ แล้วก็คิดไม่ผิดที่ตาม อ่านรวดเดียวจนจบ หลากหลายอารมณ์มาก ทั้งยิ้ง ทั้งเขิน เสียน้ำตา
--
หวังว่าจะไม่เรื่องร้ายไปมากกว่านี้ หวังว่าพ่อของกรณ์จะเข้าใจในความรักมากขึ้น หวังว่าภามจะเข้มแข็งแบะอดทนต่อทุกสิ่งไหว หวังว่าดีนจะปกป้องความรักครั้งนี้ไว้ได้
-
กลัวใจบ้านนี้จังเลยอะ
-
:o12: มาส่องตอนใหม่
-
ลุ้นมาก ทั้งเรื่องภามและดีน กลัวดีนจะเป็นอะไรไป
-
แล้วกรณ์เป็นอะไรกับภาม
-
ยุคสมัยมันเปลี่ยนไปความคิดความเชื่อของคนก็เปลี่ยนเรื่องมันอาจไม่เป็นเหมือนเดิมก็ได้
-
โอมม...จงมาอัพต่อในเร็ววัน เพรี้ยง!!
-
รอจ้าาาาาา
-
นี่ก็รอค๊า
-
มาส่องตอนใหม่ทุกวันเลยยย :mew6:
-
พี่ศิลป์ต้องรู้อะไรอีกแน่ๆ
-
:call: :call:
-
อ่านทันแล้ว สนุกมาก ๆ ครับ รอออ ตอนต่อไปปปป
-
อยากอ่านตอนต่อไปแล้ว
-
ตอนที่ 27 แหลกสลาย
*ตอนนี้ดราม่า มีความอึนจะเก็บไว้อ่านทีหลังก็ได้นะคะ*
*ตั้งสติให้ดีค่อยๆอ่าน เพราะจะมีการตัดฉากสลับไปมาเยอะมาก*
“ลุง?”
ทั้งภามทั้งศิลป์เอ่ยถามขึ้นพร้อมกัน พวกเขาทั้งคู่ไม่รู้ว่ามีลุงโดยเฉพาะศิลป์ที่คิดว่าพ่อเป็นลูกคนโตมาตลอด
“พ่อมีพี่ด้วยเหรอ” ศิลป์ขมวดคิ้วเกิดมาจนยี่สิบกว่าปีเพิ่งเคยได้ยิน จะบอกว่าลูกพี่ลูกน้องของพ่อก็คงไม่ใช่
กฤตหยิบกาแฟขึ้นจิบท่าทางดูครุ่นคิดเหมือนลังเลว่าจะบอกดีไหม เขาเสยผมที่มีสีขาวแซมเล็กน้อยหากนั่นทำให้ภามใจกระตุก สองมือที่กุมแก้วน้ำเอาไว้สั่นขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ
ดวงตาของลุงกฤตคล้ายใครสักคนที่เขาไม่ได้เจอมานานแสนนาน ไม่ใช่พ่อแต่เป็นใคร...ใครสักคนหนึ่ง
“มีสิ ฉันมีพี่ชายอยู่คนนึง” ในที่สุดคนปากหนักก็เอ่ยขึ้นมา
“เอ้า แล้วทำไมไม่เคยเห็นพูดถึง” ศิลป์ถามด้วยความสงสัย ก็พ่อเขารักพี่น้องจะตายไปโดยเฉพาะน้ากาจน์นี่โดนพ่อเผาสารพัดตั้งแต่เขาจำความได้ “อย่างน้อยพามาเจอกันบ้าง”
กฤตโบกมือเรียกพนักงานมาเก็บเงินแล้วลุกขึ้นเป็นสัญญาณให้ทั้งคู่ลุกตาม ดวงตาคมคายฉายแววเศร้าปนเหนื่อยล้า
“ตายไปแล้ว”
คำตอบทำให้คนฟังทั้งคู่ชะงักอึ้ง “ตายไปตั้งแต่อายุยังน้อย” น้ำเสียงแหบพร่า เขาหันกลับมามองเด็กๆแล้วขยับรอยยิ้มที่จืดชืดสิ้นดี “พี่น้องฉันไม่เหลือใครอีกแล้ว”
คนตายหมดทุกข์หากคนที่เหลืออยู่ไม่ต่างจากตายทั้งเป็น
รถอัลพาร์ทสีดำเคลื่อนตัวออกจากร้านอาหารโดยมีคนขับรถที่อยู่ในเครื่องแบบพาเจ้านายและลูกหลานกลับบ้าน รถของศิลป์มีคนอื่นขับไปเก็บให้เพราะเจ้าของรถพ่ายแพ้ต่อสายตาวอนขอของภามให้นั่งไปด้วยกัน
เรื่องในร้านอาหารไม่มีการต่อความให้ยาวไปกว่านั้น ยิ่งเห็นลุงกฤตนั่งเงียบจมดิ่งในความคิดภามยิ่งนั่งตัวเกร็ง หัวใจเต้นแรงและเต็มไปด้วยความกังวล สองมือของเด็กหนุ่มประสานเข้าหากันบีบแน่นไม่มั่นใจ ระหว่างที่ความหวาดหวั่นกำลังพุ่งสูงพลันก็นึกถึงคนที่เพิ่งจากกันมา
ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น จำไว้ว่าพี่อยู่นี่ นึกถึงพี่
พี่ดีน..
เขาหยิบมือถือขึ้นมาแล้วรีบกดเข้าแอพพลิเคชั่นสีเขียว ขมวดคิ้วงุนงงเล็กน้อยเมื่อมีข้อความจากพี่ดีนแต่มันกลับไม่เด้งเตือน แถมมีมิสคอลอีกหลายสายด้วย
Dean: ภามอยู่ไหน
ข้อความเพิ่งส่งมาเมื่อสักครู่ เขารีบพิมพ์ตอบอย่างงงๆ
#Pham#: กำลังไปบ้านพี่ศิลป์ครับ
“ถึงแล้ว” ศิลป์สะกิดน้องที่นั่งก้มหน้า ภามรีบเงยหน้าขึ้นจากมือถือทันเห็นประตูเหล็กดัดสีทองกำลังเปิดอัตโนมัติให้รถเคลื่อนตัวเข้าไป
บ้านขนาดใหญ่สองชั้นค่อนข้างทันสมัยสวยงาม ด้านขวามือเป็นโรงจอดรถที่มีรถเรียงรายเต็มไปหมด ซึ่งน่าจะเป็นของพี่น้องคนอื่นๆด้วย เด็กหนุ่มรีบเก็บมือถือเข้ากระเป๋ากางเกงเมื่อประตูรถเปิดออกให้เดินลงไปไม่ทันได้อ่านคำตอบจากคนรัก
Dean: รออยู่นั่น พี่จะไปหา
ภายในบ้านจัดแบบโมเดิร์นสวยงามสมกับมีลูกชายคนโตเป็นสถาปนิก พี่ศิลป์อธิบายให้ฟังว่าเมื่อสองสามปีก่อนบ้านหลังเก่าค่อนข้างโทรมแล้ว เลยจัดการทุบทิ้งทำใหม่ทั้งหลังจนออกมาเป็นอย่างที่เห็น ภามเดินตามลูกพี่ลูกน้องไปจนถึงห้องรับแขก น่าเสียดายที่วันนี้น้องๆพี่ศิลป์ไม่อยู่สักคนเลยไม่ได้พบกัน
“คุณปู่ส่วนมากจะพักอยู่ด้านหลัง” ชายหนุ่มพยักพเยิดไปที่ทางเดินทอดยาวหายไปหลังบ้าน “เมื่อกี่พยาบาลบอกว่าแกหลับอยู่อีกสักพักคงตื่น ภามเดินเล่นรอบบ้านดูก่อนก็ได้ ห้องนั้นเป็นห้องหนังสือกับห้องทำงานของปู่ เข้าไปหาอะไรอ่านก็ได้” ชี้ไปที่อีกห้องฝั่งตรงข้าม เด็กหนุ่มยอมรับเลยว่าบ้านหลังนี้มีหลายห้องจริงๆ
ศิลป์นั่งคุยกับน้องสักพักก็มีโทรศัพท์งานเข้ามา เขาโบกมือขอตัวไปชั้นสองปล่อยน้องนั่งจ๋องกระสับกระส่ายอยู่คนเดียวในห้องรับแขก
กว่าคุณปู่จะตื่นเขาจะทำอะไรดีละเนี่ย เด็กตื่นสถานที่มองไปรอบๆอย่างกังวลใจ ครั้นจะนั่งเฉยๆอยู่แบบนี้คงไม่ไหวแถมข้างนอกฟ้าก็ครึ้มเหมือนฝนจะตกไม่น่าออกไปเดินเล่น สุดท้ายภามก็ตัดสินใจลุกขึ้นเดินไปห้องหนังสือเพื่อหาอะไรอ่าน
ห้องหนังสือที่ว่าเป็นห้องขนาดไม่ใหญ่มากมีชั้นหนังสือเรียงตามเต็มผนังทุกด้าน และมีทางเดินต่อไปยังห้องทำงานที่อยู่ข้างกัน เด็กหนุ่มแหงนหน้ามองหนังสือเรียงราย นึกแปลกใจที่มีหนังสือมากมายเต็มไปหมดโดยเฉพาะหนังสือภาษาอังกฤษ บางเล่มกระดาษเป็นสีเหลืองแต่ยังสภาพดี บนชั้นไม่มีฝุ่นแม้แต่น้อยแสดงว่าเจ้าของดูแลด้วยความตั้งใจ
ภามแตะปลายนิ้วบนสันหนังสืออ่านยาก อมยิ้มเมื่อเห็นหนังสือบางเล่มที่ตัวเองก็เคยอ่านสมัยเรียนอยู่นานาชาติ ไม่รู้ว่าใครในบ้านนี้เป็นนักอ่านตัวยงถึงได้มีพวกวรรณกรรมดังๆอยู่เต็มไปหมด สงสัยถ้ามีโอกาสเขาคงต้องขอยืมกลับไปอ่านบ้างเสียแล้ว
วรรณกรรมพูลิตเซอร์ To Kill a Mockingbird นิยายดิสโทเปีย 1984 หรือแม้แต่วรรณกรรมคลาสสิกอย่าง Romeo and Juliet แต่ละเล่มเป็นปกหนังแข็งแบบหนังสือยุคเก่า บางเล่มพิมพ์ตั้งแต่ครั้งแรกๆด้วยซ้ำ เล่มแล้วเล่มเล่าที่ภามหยิบออกมาเปิดผ่านๆด้วยความสนใจ
“อ้ะ”
กระดาษใบน้อยซึ่งน่าจะใช้แทนที่คั่นหนังสือปลิวหลุดออกมา เขาก้มลงมองแล้วพบว่ามันคือดอกไม้แห้งทับกับกระดาษแล้วเคลือบพลาสติกเอาไว้ ภามอมยิ้มก้มลงหยิบในขณะที่กำลังเงยหน้าขึ้นก็พบว่าชั้นหนังสือล่างสุดมีกล่องเหล็กสอดเอาไว้แทนที่
ลวดลายกล่องสวยงามวางรวมกับอัลบั้มภาพถ่ายที่ซ้อนกันเอาไว้ เขาเปลี่ยนเป็นนั่งขัดสมาธิหยิบกล่องและอัลบั้มภาพออกมาเปิดดูด้วยความสนใจ ภาพถ่ายในเล่มมีพี่ศิลป์สมัยยังตัวจิ๋วเดียวน่ารักเหมือนตุ๊กตา มีคุณลุงกฤตที่อุ้มลูกสาวตัวน้อย มีภาพเด็กๆมากมายอยู่ในนั้น ยิ่งเปิดดูภาพก็ยิ่งถอยวันเวลากลับไป สีภาพเริ่มซีดจางเป็นสีส้มและเป็นขาวดำ บางภาพเป็นโพลาลอยด์เลือนราง เล่นเอาภามจมดิ่งไปกับความทรงจำแห่งกาลเวลา
“พ่อ..” ดวงตาของเด็กหนุ่มเป็นประกายเมื่อเห็นคนคุ้นตา
ผู้ชายท่าทางใจดีผมสีดำสนิทตัดสั้นในชุดเสื้อเชิ้ตยืนล้วงกระเป๋าคุยกับลุงกฤต ดวงตาสดใสเป็นประกายและเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ภาพของพ่อที่ไม่เคยเห็นมีเต็มไปหมด มีทั้งตอนตีกับลุงกฤต กอดคอกัน หัวเราะกัน ดื่มด้วยกัน มีแม้แต่ตอนที่พ่ออุ้มพี่ศิลป์ตัวน้อยๆไว้ด้วย
แหมะ
น้ำตาหยดลงบนอัลบั้มจนภามต้องรีบเช็ดออก เกือบสะอื้นเมื่อเห็นภาพถ่ายแม่กับพ่อกำลังโอบกอดทารกน้อยเอาไว้ ดูก็รู้ว่าเป็นตัวเองสมัยเพิ่งเกิด ข้างเตียงมีพี่ศิลป์กำลังพยายามเขย่งดูน้องคนใหม่ ภามไล้มือบนรูปถ่ายช้าๆ ความคิดถึงจู่โจมเข้าหัวใจ เขาขยับรอยยิ้มเมื่อเห็นใบหน้าบานแฉ่งของบิดา ความปลาบปลื้มแสดงออกมาอย่างชัดเจน
แม่กับภูมิต้องอยากเห็นแน่ๆ เอาไว้ขอลุงกฤตเอาภาพไปอัดเพิ่มดีกว่า
เขาเก็บอัลบั้มเข้าที่ก่อนจะมองกล่องเหล็กอย่างลังเล ถ้าให้เดาก็น่าจะเก็บพวกรูปถ่ายไม่ก็ฟิล์มแยกเอาไว้แต่ครั้นจะเปิดดูก็คงเสียมารยาทเกินไป เด็กหนุ่มตั้งใจหยิบกล่องเหล็กกลับคืนที่ แต่ขากลับไปปัดโดนหนังสือที่วางเอาไว้ข้างตัวจนปกแข็งด้านหน้าเปิดอ้า
พลันทุกสิ่งทุกอย่างก็เย็นเยียบไปทั้งสรรพางค์กาย
ที่มุมปกมีลายเซ็นเล็กๆเขียนเอาไว้พร้อมวันที่ ถ้าเดาไม่ผิดคือชื่อเจ้าของและวันเวลาที่ซื้อมา ลายเซ็นที่ดูไม่เหมือนลายเซ็นสักครั้ง
“พี่นี่เซ็นชื่อไม่เป็นจริงๆ”
“นี่ไงลายเซ็น”
“นี่มันเขียนชื่อตัวใหญ่ต่างหากเล่า”
กรณ์ 18/2/1984
“พี่กรณ์...”
“อ้าว น้องล่ะ” กฤตเดินออกมาจากห้องทำงานส่วนตัวบนชั้นสอง เขาเลิกคิ้วแปลกใจเมื่อเห็นลูกชายเพิ่งเดินออกมาจากห้องเหมือนกัน
“อยู่ข้างล่างครับ” พูดพลางเก็บมือถือเข้ากระเป๋ากางเกง “ พี่ชายพ่อชื่ออะไรเหรอ”
“ถามทำไม” กฤตเลิกคิ้ว แปลกใจที่อยู่ๆลูกชายก็ถามขึ้นมา
“อ้าว อยากรู้ไง เห็นตั้งชื่อลูก ศ.ศาลาหมด บ้านภามก็ ภ.สำเภา น้ากาจน์เองก็ ก.ไก่เลยสงสัยลุงชื่ออะไร”
คนเป็นพ่อถอนใจ เขาไม่เคยพูดชื่อพี่ออกมาหลายปีแล้วเพราะมันกลายเป็นคำต้องห้ามของบ้านอริยะสกุล ดวงตาคมเหลือบมองลูกชายคนโตด้วยความเหนื่อยใจ
“แกนี่กัดไม่ปล่อยจริงๆ ไม่คิดจะเลิกหาเหรอเนี่ย”
ศิลป์ทำหน้างง ไม่เข้าใจว่าพ่อพูดถึงอะไร สักพักบิดาของเขาก็พูดขึ้นมาท่ามกลางความเงียบงัน
“กรณ์ ลุงแกชื่อกรณ์”
พี่ศิลป์ช่วยหาคนให้ผมหน่อย
ใครวะ
ชื่อกรณ์กับอิน
คุณศิลป์ครับ ผมหาได้แค่คนชื่ออินทัช ส่วนอีกคนหาไม่ได้จริงๆ
ทำไมล่ะ
ผู้ใหญ่ห้ามเอาไว้ เพราะเป็นคนมีอิทธิพลครับ
หา? ใครห้ามบอกชื่อได้ไหม
ผมบอกไม่ได้จริงๆ
เฮ้ย นี่เส้นพ่อยังเอาชื่อมาไม่ได้เหรอเนี่ย??
ศิลป์หลุบตาลงมองพื้นลังเล ก่อนจะตวัดขึ้นมองบิดาอีกครั้ง “พ่อ..ลุงกรณ์ตายเพราะอะไร”
“อยากรู้ไปทำไม” หากคำตอบของพ่อกลับดูขึงเครียดขึ้นมา
“ฆ่าตัวตายใช่ไหม” ศิลป์แค่นยิ้ม รู้สึกโง่ โคตรโง่ เขาลืมไปได้ยังไงว่าปู่เคยเป็นผู้อิทธิพลมาก่อน เขาลืมไปได้ยังไงว่าคนที่ใช้ให้หาข้อมูลเป็นลูกน้องของพ่อ
“แล้วพ่อปิดข้อมูลทำไม?” จุดไต้ตำตอที่แสนใกล้ พ่อนี่แหละที่สั่งห้ามไม่ให้ปล่อยข้อมูลนี้ออกไป
“แล้วแกจะหาข้อมูลไปทำไม” น้ำเสียงกลายเป็นดุดัน “ฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่าแกไปเอาชื่อสองคนนี้มาจากไหน!”
ชายหนุ่มผงะอึ้ง จะให้อธิบายว่าอย่างไงล่ะ จะให้บอกว่ารุ่นน้องมันระลึกชาติได้งั้นเหรอ จะให้บอกว่าลุงกรณ์กลับมาเกิดใหม่งั้นเหรอ บ้าไปแล้ว!!
“ผม..”
“ฉันไม่อยากให้แกรู้เลย” คนเป็นพ่อลดเสียงลง “ฉันอยากให้แกกับศรณ์อยู่กันอย่างมีความสุข ไม่ต้องรู้เรื่องพรรค์นี้”
“มันเกี่ยวอะไรกับผมละ” ศิลป์ไม่เห็นเข้าใจเลยว่าทำไมต้องปิดเขาด้วย แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเขาและศรณ์
กฤตสบถอุบ เขามองใบหน้าจริงจังของลูกและก็รู้ว่ามันถึงเวลาแล้วที่เขาต้องบอกสักที
“พี่กรณ์กับอินทัชเป็นคนรักกัน เหมือนแกกับศรณ์” พูดเสียงหนักแน่น
ถึงจะพอรู้มาบ้างแต่ศิลป์ก็ตกใจไม่ได้ สองมือกำแน่นด้วยหัวใจเต้นระรัว ภาพของเจ้าดีนในวันที่หยิบรูปถ่ายขึ้นดูยังคงชัดในความทรงจำ มันรวดร้าวและเจ็บปวด
“คนรักเพศเดียวกันที่ถูกปู่แกขัดขวางจนต้องฆ่าตัวตาย” มือใหญ่ของพ่อลูบหัวลูกชายด้วยแววตาเศร้าสร้อย “พ่อไม่อยากให้แกเกลียดปู่...”
ลูกชายคนโตฆ่าตัวตายต่อหน้า ลูกชายคนเล็กเกลียดจนไม่ยอมคุยด้วยอีกต่อไปแม้กระทั่งวันตาย มันทรมานผู้ชายคนนี้มาเยอะมากพอแล้ว
มือที่สั่นเทาเปิดฝากล่องเหล็กออกวางไว้ข้างๆ ดวงตากลมโตตอนนี้เต็มไปด้วยน้ำตา ข้าวของชิ้นเล็กชิ้นน้อยในกล่องนั้นช่างล้ำค่าและมีความหมาย พวงกุญแจ เอกสาร รูปถ่ายเก่าๆ แม้แต่สมุดโน้ตสีเหลืองกรอบ
ภามหยิบภาพถ่ายสีซีดขึ้นมาดู ชายในภาพทำหน้าเซ็งใส่กล้องแต่ดวงตากลับสดใส ผมสีดำสนิทเสยไปด้านหลัง โครงหน้าชัดเจนแต่โดยรวมดูก็รู้ว่าเชื้อสายจีนผิวขาว คนที่อยู่ในความฝันเขามาตลอดทั้งชีวิต
คนที่ตายซ้ำแล้วซ้ำเล่าในความฝันอันทรมาน
“ฮึก..” เด็กหนุ่มปิดปากกลั้นเสียงสะอื้น ยิ่งเขาพบว่าภาพถ่ายนั้นโดนพับครึ่งเอาไว้พอคลี่ออกมาถึงเห็นผู้ชายอีกคนที่ตัวเล็กกว่ามีผมรากไทรระต้นคอกำลังกอดแขนอีกฝ่ายไว้ยิ่งร้องไห้หนัก
ความสุขอันเลือนรางหากเขาจำได้ชัดเจน
…….
“พี่กรณ์ถ่ายรูปกัน”
“ไม่เอา ไม่ชอบ”
“นิดนึงน่า มานี่”
“ก็ได้ๆ”
..........
ภามเอาภาพนั้นแนบหัวใจที่กำลังแตกสลาย เขาสะอื้นฮั่กจนสั่นไปทั้งตัว ความทรงจำมากมายผุดขึ้นมา เสียงบอกรักซ้ำๆ สัมผัสอบอุ่น ความรักมากมายท้วมท้นจากความทรงจำที่แสนเจ็บปวด
“พี่กรณ์..” เขารื้อของในกล่อง หยิบเอากุญแจที่มีพวงกุญแจหนังห้อยเอาไว้ ด้านหลังของหนังประทับตราไหม้เป็นชื่อย่อของคนในรูปถ่าย K&I
“อึก” ลมหายใจของเขาติดขัด ดวงตาพร่าเลือน รอยเปื้อนสีน้ำตาลยังคงเกาะติดกับพวงกุญแจ
วันนั้นพี่กรณ์เอากุญแจใส่ไว้ในกระเป๋าเสื้อ
เลือดสาดกระจายเลอะเทอะไปทั้งบริเวณ ส่วนที่เหลือก็ไหลอาบจนเสื้อเชิ้ตที่ใส่อยู่ชุ่มโชกด้วยสีแดงฉาน อินทัชกรีดร้องกอดร่างไร้วิญญาณ โหยไห้ราวกับจะขาดใจ กุญแจห้องพักที่ตั้งใจซื้อไว้อยู่ด้วยกันตกลงมาจากกระเป๋าเสื้อเลอะรอยเลือดเป็นหย่อม มัน ไม่มีประโยชน์อีกต่อแล้ว
“..พี่...ดีน” เด็กหนุ่มทิ้งตัวลงนอนกับพื้นห้อง มือขยุ้มเสื้อหายใจไม่ออกด้วยความทรมาน น้ำตาไหลออกมามากมาย พี่ดีน พี่ดีน พี่ดีน เขาคิดถึงคนรักซ้ำๆ เพื่อเตือนสติตัวเอง สองมือเริ่มจิกเกร็งจนข้อนิ้วซีดขาว ทั้งร่างสั่นไปหมดควบคุมอะไรไม่ได้
นอกหน้าต่างตอนนี้ฝนเริ่มตกหนักขึ้นจนเกิดเสียงดังก้อง ยิ่งกระตุ้นให้คนเกลียดฝนสั่นกลัว
“พี่คิดอะไรอยู่”
“อินถามว่าพี่คิดอะไรอยู่!!!”
“พี่สัญญาแล้วว่าเราจะอยู่ด้วยกัน พี่สัญญาแล้ว!!”
“อย่าทิ้งอินไปนะ ได้โปรด”
“อย่า..ทำแบบนี้... พี่สัญญาแล้ว...” เด็กหนุ่มปรือตามองออกไปนอกหน้าต่างเหม่อลอยพึมพำออกมาโดยไม่รู้ตัว
“แม่งเอ้ย!!” ท่ามกลางสายฝนที่ตกหนักขึ้น ชายหนุ่มผิวสีแทนพยายามตบแก้มตัวเองเรียกสติ ไมล์หน้าปัดรถพุ่งเกือบสูงสุดเท่าที่ทำได้
ดีนกัดฟันข่มความเจ็บปวดที่ขึ้นเป็นริ้วจนตาพร่า พอถึงโรงพยาบาลเขาก็อาละวาดไม่ยอมให้หมอตรวจ ไม่อยากเสียเวลาแม้แต่นิดเดียว หลังจากโวยวายจนยึดเอากุญแจรถของพี่ศรณ์มาได้ก็ขับออกมาไม่ฟังเสียงทัดทานของใคร เสื้อผ้าเปียกชุ่มด้วยน้ำฝน หนาวเย็นจนสั่นจากแอร์ในรถ เขาไลน์ไปหาน้องตั้งแต่หนีออกมาได้แต่ภามก็ไม่ติดต่อกลับมา ไม่รับโทรศัพท์ไม่สักอย่าง ชายหนุ่มพยายามเค้นความทรงจำนึกถึงบ้านของกรณ์ที่เลือนราง ทุกอย่างเป็นไปตามสัญชาตญาณ
เสียงมือถือดังขึ้นจนคนขับที่กำลังเคร่งเครียดสะดุ้ง หน้าจอแสดงชื่อพี่ศิลป์ยิ่งทำให้ใจหาย เขาลืมไปได้ยังไงว่าภามอยู่กับพี่ศิลป์
“ฮัลโหลพี่”
“ไอ้ดีนมึงอยู่ไหน” เสียงอีกฝ่ายราวกับตะโกน มันดูลุกลนผิดนิสัยพี่ชายที่เขารู้จักมาตลอด
“กำลังไปบ้านพี่นั่นแหละ” พูดพลางหมุนพวงมาลัยไปตามทาง หยุดชะงักเมื่อเจอรถติดยิ่งทำให้หงุดหงิดงุ่นง่าน
“ภามหายไป” ศิลป์รีบเข้าเรื่องอย่างไม่รอช้า
“อะไรนะ!!”
“น้องหายไป พี่ปล่อยให้น้องอยู่ในบ้านกลับมาอีกทีภามก็ไม่อยู่แล้ว ไอ้ดีนฟังนะ พี่เจออัลบั้มภาพกับกล่องใส่ของหล่นเกลื่อนอยู่ ภามน่าจะเห็นมัน” พยายามอธิบายให้รุ่นน้องเข้าใจ “....มึงจำได้ไหม ที่มึงเคยให้หาคน”
ดีนกลืนน้ำลายแทบไม่ลงคอ มือบีบพวงมาลัยแน่น “จำได้..ผมให้พี่หากรณ์กับอินทัช” ได้โปรดขอให้ทุกอย่างมันผิดพลาด ได้โปรดขอให้เป็นแค่เรื่องเข้าใจผิด ได้โปรด...
“กรณ์คือลุงของพี่” ศิลป์พูดเสียงดังฟังชัดเพื่อไม่ให้ผิดพลาด “และเป็นลุงของภาม คนที่มึงหามาตลอดคือญาติพี่เอง”
คำตอบกลับทำลายความหวังครั้งสุดท้ายจนแหลกสลาย ดีนทุบพวงมาลัยดังโครมขบกรามแน่นจนสั่นทั้งตัว ทำไมเขาถึงปล่อยน้องไปคนเดียว เขาทำลงไปได้ยังไง!?
รอยยิ้มของน้องกำลังจะหายไป ความสุขของน้องกำลังแหลกสลาย ไม่อยากให้รับรู้ อยากปกป้องเอาไว้ในอ้อมแขนไม่อยากให้รู้อะไรเลย
เสียงสายซ้อนทำให้ดีนผละโทรศัพท์ออกดู และชื่อนั้นสร้างความโล่งใจให้เขาถึงที่สุด
ภาม..
“แค่นี้ก่อนนะพี่” ดีนตัดสายทิ้งเปลี่ยนมารับสายน้องทันที
“พี่ดีน...อึก” เสียงสะอื้นผ่านสัญญาณโทรศัพท์ฟังดูปวดร้าว ดีนรู้สึกร้อนผ่าวที่หัวตา
“คนดี อยู่ที่ไหนครับพี่จะไปรับ” ชายหนุ่มพยายามข่มเสียงที่สั่นไปหมด “ภาม..น้องภาม” เขาเรียกย้ำๆหากอ่อนโยนราวกับกลัวน้องจะแตกสลาย
“พี่รู้.....” เด็กน้อยตอบกลับเสียงแผ่ว “ผมอยู่ที่บ้าน..ของเรา..”
“ภาม!!!” สายตัดไปอีกครั้ง คราวนี้ไม่ว่าโทรเท่าไหร่ก็ไม่ติดราวกับเจ้าของเครื่องอยู่ในที่อับสัญญาณไม่ก็ปิดเครื่องไปแล้ว
บ้านของเรา บ้านของเรา
ดีนกัดฟันกรอด ไม่ใช่คอนโดน้องแน่ๆ ภามอยู่ที่ไหน จะไปหลบอยู่ที่ไหน
----
“พี่กรณ์จะซื้อห้องในตึกนี้จริงเหรอ”
“อืม เพิ่งสร้างเสร็จใหม่ๆเลย มีลิฟต์ด้วยนะ” คอนโดถือว่าเป็นของใหม่แปลกตาในสมัยนี้ ถึงจะแค่8ชั้นแต่ก็มีลิฟต์เรียกได้ว่าหรูหราพอตัว
“พ่ออินไม่ชอบคอนโดเลย บอกว่าซื้อที่ในอากาศไม่มีที่ดินของตัวเอง”
ชายหนุ่มหัวเราะ “พ่อพี่ก็เหมือนกัน..” เขาบีบมือน้องแน่น
“แต่ซื้อที่ในอากาศก็ถูกแล้วล่ะ เพราะเราวิวาห์เหาะไง” อินทัชยักคิ้วหัวเราะชอบใจคำพูดตัวเอง กรณ์ก็พลอยขำไปด้วย ความรักที่เลือนรางเหมือนสร้างวิมานในอากาศ
----
ชายหนุ่มกลับรถแทบจะในทันที เสียงรถเบรกกันลั่นถนนตามด้วยเสียงบีบแตรด่าให้ลั่น หากเขาไม่สนใจอะไรเลย คอนโดที่พวกเขาสองคนซื้อเอาไว้อยู่ด้วยกัน คอนโดที่อยู่ห่างออกไปอีกฝั่งของเมือง
ภามรอพี่ก่อน รอพี่ก่อนนะ
(ต่อรีพลายถัดไป)
-
(ต่อค่ะ)
คอนโดอายุสามสิบปีดูเก่ามืด มีไฟเปิดแค่บางชั้นบอกให้รู้ว่าหลายคนโยกย้ายออกไปแล้วเหลือเพียงบางห้องเท่านั้น เด็กหนุ่มเดินตากสายฝนผ่านป้อมยามที่ร้างคนเฝ้า ตึกที่เคยขาวสะอาดตอนนี้ขึ้นคราบดำ ราวกับภาพซ้อนไปมา ครั้งนั้นที่เขามาดูห้องพร้อมพี่กรณ์ ความสวยงามยังตราตรึงจนลืมไม่ลง
ร่างกายที่เปียกชุ่มย่ำไปตามระเบียง เขากดลิฟต์ขึ้นชั้นแปด ภายในลิฟต์ส่งกลิ่นอับชื้นไฟส่องแสงสลัวไม่น่าไว้วางใจ เมื่อประตูลิฟต์เปิดออก ภามก็เดินช้าๆ สู่ห้องที่เขาจำได้ไม่เคยลืม
วันที่ฝนตกหนัก วันที่เขากับพี่กรณ์พากันมาหลบที่ห้องนี้
หน้าห้องมีแปะป้ายห้ามเข้าเอาไว้ เด็กหนุ่มหยิบพวงกุญแจที่หยิบติดมือมาด้วยไขประตูเข้าไป สามสิบปีมันน่าจะสกปรกและไม่มีใครอยู่ต่อเพราะคดีฆ่าตัวตาย เขากวาดมือไปด้านข้างอย่างคุ้นเคย สัมผัสสวิตช์ไฟแล้วกดมันเกิดเป็นแสงสว่างไปทั่วห้อง
“ไม่จริง..”
ภาพตรงหน้ามันไม่เหมือนที่จินตนาการแม้แต่นิดเดียว ไม่มีฝุ่นไม่มีของเสียหาย ทุกสิ่งทุกอย่างยังคงดำรงไว้เหมือนเดิมไม่มีผิดเพี้ยน เก่าไปบ้างแต่ก็ไม่พังราวกับถูกหยุดเวลาเอาไว้เมื่อสามสิบปีก่อน ร่างเปียกชื้นก้าวเข้าไปในห้องทั้งๆที่สั่นสะท้าน มือแตะไล้ตามโต๊ะแต่มันสะอาดเหมือนมีคนมาคอยปัดกวาดตลอดเวลา
น้ำตาอุ่นๆ ไหลอาบผสมปนเปกับน้ำฝนบนใบหน้า
โต๊ะกินข้าวที่ไปเลือกมาด้วยกัน
“ตัวนี้แหละกำลังดี นั่งกินกันสองคน”
แก้วที่ซื้อมาคู่กัน
“นี่เลยสีดำกับขาว ผมขอสีดำ”
ทุกอย่างยังคงวางไว้ไม่เคลื่อนที่ไปไหน สิ่งเดียวที่เปลี่ยนไปในห้องนี้คือโซฟา ภามแตะเบาะหุ้มที่น่าจะเปลี่ยนใหม่ เขาแค่นยิ้มกับตัวเองฝืนๆ จะไม่เปลี่ยนได้ยังไง ในเมื่อวันนั้นมันเต็มไปด้วยเลือดของพวกเขาสองคน
เด็กหนุ่มทรุดตัวลงนั่งบนโซฟาตำแหน่งเดิมกับเมื่อ30ปีก่อน สองขายกขึ้นแล้วกอดตัวเองเอาไว้แน่นตัวสองแขน ใบหน้าซบลงกับขาสะอึกสะอื้นด้วยความเสียใจ
ไม่อยากจำได้แต่ก็ต้องจำ ไม่อยากรับรู้แต่ก็ต้องรู้ เขากำลังโดนลงโทษจากผลกรรมทำเคยทำเอาไว้
“ภาม!!!”
เสียงเรียกมาพร้อมกับเสียงหอบหายใจถี่กระชั้น แสดงให้เห็นว่าคนมาใหม่รีบร้อนแค่ไหน ร่างสูงใหญ่ของดีนเกาะขอบประตูมองน้องที่นั่งขดตัวอยู่บนโซฟา
“พี่ดีน” ภามเงยหน้ามองคนรักที่ตอนนี้ใบหน้าซีดเผือด
“..กลับกันเถอะ กลับบ้านของพวกเรา” ดีนก้าวเข้ามาในห้องพลางเอ่ยเรียกเด็กน้อยที่ยังสะอึกสะอื้นมองตรงมา ดวงตาทั้งสองข้างของน้องแดงช้ำจนน่าสงสาร
ดีนไม่อยากเห็นโซฟาตัวนี้ ไม่อยากเห็นห้องนี้ กรณ์ในตัวเขาเหมือนกำลังกรีดร้องจะขาดใจตายกับห้องที่เต็มไปด้วยความทรงจำอันแสนโหดร้าย
ภามยันตัวขึ้นเช็ดน้ำตาป้อยๆ แล้วพาร่างที่เดินโซเซมาหาคนรัก ดวงตาของเขาจับโฟกัสอะไรแทบไม่ไหวแล้ว หูทั้งสองข้างมีเพียงเสียงสายฝน และเสียงของพี่ดีนที่อยู่ไกลเหลือเกิน
“พี่รักอิน จำไว้นะพี่รักอินมาก”
ปัง!!
“พี่กรณ์!!!!”
“ผมรักพี่ อึก รักพี่กรณ์ เราสัญญากันแล้วนะ ฮึก..ว่าจะอยู่ด้วยกันตลอดไป”
“คนโกหก!!” ภามทุบปั๊กเข้าที่แผ่นอกกว้าง ปัดป้องไม่ให้อีกฝ่ายกอด
“กล้าดียังไง พี่กล้าดียังไงถึงฆ่าคนที่ผมรัก คนสารเลว!!! คนขี้โกหก!!”
เสียงร้องไห้โหยหวนทรมาน สองมือทุบตีคนรักสุดแรง โกรธที่โดนหักหลัง โกรธที่โดนทอดทิ้ง โกรธที่อีกฝ่ายยอมแพ้ไม่ยอมสู้ไปด้วยกัน
ดีนพยายามรั้งมือของน้องเอาไว้ก่อนจะสวมกอดร่างที่ร้องไห้จนหมดเรี่ยวหมดแรง เด็กน้อยปล่อยโฮเสียงดังสองมือทุบตีไหล่กว้างไม่เลิก ใบหน้าคมคายซุกลงกับลาดไหล่เล็กสั่นไหว ปล่อยน้ำตาไหลออกมาอย่างหยุดไม่อยู่
“พี่ขอโทษ..พี่ขอโทษ” เขาพูดซ้ำๆ ไม่รู้จริงๆว่าจะพูดอะไรได้มากไปกว่านี้ถึงจะสาสมกับสิ่งที่เขาทำลงไป
“รู้ไหมว่า..ผมรู้สึกยังไงตอนที่เห็นพี่ตายต่อหน้าต่อตา” เด็กหนุ่มพูดทั้งๆที่ยังสะอื้นไม่หยุด “ เลือดกระจายเต็มไปหมด มือของผมเป็นสีแดงเปียกชุ่ม” ดันให้อีกฝ่ายเงยขึ้นมาสบตา “ ผมเรียกเท่าไหร่พี่ก็ไม่ตอบผมเลย อึก พี่ทิ้งผมไว้ทั้งๆ..ที่สัญญาว่าจะอยู่ด้วยกัน” จิกแผ่นอกกว้างอย่างแรงจนเลือดซึมออกมา “ใจมันจะขาด หายใจก็ไม่ออก โลกทั้งใบถล่มลงมาเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย ไร้เรี่ยวแรง ทั้งๆที่เรารักกัน แต่พี่กลับทำร้ายผมอย่างโหดร้ายที่สุด!! “
“ไม่ๆ พี่รักเรา พี่ขอโทษ พี่ขอโทษจริงๆ ได้โปรด”
----
“ภามอย่าไปไหนนะ”
“ผมจะไปไหนได้....ในเมื่อผมเป็นของพี่”
----
“อินอย่าทำแบบนี้!!” เสียงทุ้มต่ำหวาดหวั่น “อย่าเอาน้องไป” ดีนเกาะกอดคนรักไว้แน่น เขาจะไม่ยอมปล่อยมือจากน้องไปอีกเป็นครั้งที่สอง ไม่มีวัน “อย่าเอาภามไป”
ความหวาดกลัวกำลังเกาะกุมหัวใจของเขา
“ดีน!!ภาม!!” เสียงเรียกจากหน้าห้องทำให้ทั้งสองคนที่กำลังโหยไห้หยุดชะงัก ทั้งคู่หันมามองต้นเสียงแล้วพบว่าพี่ศิลป์ พี่ศรณ์ ลุงกฤต คุณแม่ของภามและภูมิ ทุกคนอยู่ตรงนั้น
และที่สำคัญคือร่างของคนบนรถเข็นที่ผอมจนขึ้นกระดูก มะเร็งระยะสุดท้ายกำลังจะเอาชีวิตของชายชราไปในไม่ช้าแต่ดวงตาคมที่มองมากลับมีพลังเหมือนครั้งยังหนุ่ม
“กรณ์” เสียงแหบพร่าเอ่ยขึ้นเบาแสนเบาแต่กลับชัดเจนสำหรับทุกคน
ดีนปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาอีกครั้ง เขากระชับร่างของน้องเอาไว้แน่นราวกับกลัวจะโดนแย่งชิงไป
“พ่อ..”
------------
Talk
พอใกล้จะจบมันก็วุ่นวายเนอะ 55 ยังขอยืนยันว่าจะจบHappy แต่ชีวิตมันมีเรื่องต้องเคลียร์ คงไม่ดราม่าไปกว่านี้แล้วค่ะ สงสารตัวละคร
พี่ศรณ์พี่ศิลป์เป็นเรื่องที่ตั้งใจจะเขียนแยกค่ะ แต่ต้องรออออกันไปก่อน
ตอนนี้เฉลยทุกอย่างแล้ว เพราะฉะนั้นจะขอลง Family tree เลยแล้วกันนะคะ อ่านอันนี้น่าจะเคลียร์ทั้งหมด
(http://i.imgur.com/S86nku6.png)
ป.ล ย้ายงานใหม่เลยยุ่งๆ เงียบๆ ขอโทษคร้าบ
-
จะทำใจรอให้ถึงตอนต่อไปยังไง อ่านแล้วใจจะขาด ร้องไห้ตามน้อง
-
มาครบเลยทีนี้ :mew2:
ขนาดทำใจแล้ว? ยังแบบ ร้องไห้ตามมม :hao5:
-
จะจบแล้วววบอกเลยว่าชอบบบบบบเรื่องนี้ค่ะ :กอด1: :กอด1:
-
ยอดเยี่ยมมากครับ ขอบคุณมากครับ มีความสุขและอิ่มใจมากครับที่ได้อ่าน เต็มตื้นทุกอารมณ์จริงๆ
-
เป็นตอนที่อ่านแล้วบีบหัวใจมากเลยค่ะ ทุกตัวละครล้วนแล้วแต่มีความเจ็บปวด รออ่านตอนต่อไปไม่ไหวแล้วค่ะ :o12:
-
ตอนนี้เป็นตอนที่ดีและกระชากอารมณ์ได้ถึงที่สุด ภามระลึกชาติเป็นอินทัชและกลับมาที่ห้องของตนเองและมาร้องไห้กับช่วงตอนท้ายๆที่ดีนขอร้องว่าอย่าเอาภามไป มันเข้าถึงอารมณ์ และอินไปกับทุกตัวละครจริงๆค่ะ นี้ร้องไห้ตามตาบวมมแล้ว จะรอคนแต่งมาต่อให้จบเรื่องและอยากให้ทุกคนในเรื่องมีความสุข อย่าจบเศร้านะคะ เอาแฮปปี้ๆนะรอตอนต่อไปค่ะ :mew6: :mew6:
-
:monkeysad: :monkeysad:
-
ขอให้ผ่านไปได้ด้วยเถอะนะ เจ็บปวดกันมามากพอแล้ว
-
:mew4: :mew4: :mew4:
-
:mew2: :mew2: :mew2:
-
จากเป็น จากตาย เจ็บทุกทาง :m15:
-
เรื่องนี้ลึกๆน่าสงสารทุกคนเลยคุณปู่ก็น่าสงสาร ฮืออออ :o12:
-
ช่วงต้นอ่านไปตัวสั่นไป มันลุ้นไปทุกคำทุกตัวอักษร บางประโยคบางบรรทัดเราอ่านซ้ำไปซ้ำมา เพราะรมณ์ความรู้ตอนนั้นมันเริ่มชาๆแล้วไง ยิ่งอ่านน้ำตายิ่งไหล หยุดไม่อยู่เลยทีนี่ :o12: :o12:
** o13 o13 o13 :pig4:
-
ฮื ออออแ สงสารน้อง สรสารพี่ดีน
-
น้ำตาไหลพราก
-
ความจริงปรากฎ
สงสารน้องภามกับพี่ดีน สู้ๆนะลูก
-
สงสารน้องภามกับพี่ดีนคงเจ็บปวดกันมาก
-
ร้องไห้ตามภามเลย เจ็บปวดกันทุกฝ่าย :monkeysad:
-
อ่านแล้วร้องไห้ตามเลย. อินมากกกกกก
:m15: :m15: :m15:
-
:hao5: :hao5: :hao5:
-
ลุ้นมากก
-
อารมณ์แบบว่า ... อ่านไปต้องหยุดเป็นพักๆ .. เดี๋ยวนะ ขอคิดแป๊บ ฮาาาา ต้องอ่าน 2 รอบถึงจะเก็ท #ก็เขาปลาทองง่ะ
คิดว่าพ่อพี่กรณ์คงยอมแล้วหล่ะ จนป่านนี้แล้ว แถมให้คนมาเก็บกวาดห้องให้ตลอดด้วย ยังไงก็ลูกทั้งคนอ่ะเนอะ
-
งืออออออ จะร้องไห้ตามน้องงง
-
มันบีบคั้น แต่มันต้องมาถึง
มันโอ๊ยยยยยย ร้องไห้ สงสารเด็กน้อย สงสารคนพี่
เรื่องนี้คนที่ปวดร้าวคือทุกคนที่ยังอยู่
ความรู้สึกของอินคือโดนหักหลัง เค้าเข้าใจนะ
จากตายมันเจ็บมากมายที่สุด
แต่เราก็ไม่อยากให้อินโทษพี่กรณ์เลย
ปรับควนมเข้าใจ ปรับอารมณ์กันเถอะนะ
เค้าไม่อยากร้องไห้นานนนน
ภามลูก โอ๋ๆน่าาาา
พี่ดีนอยู่นี้ พี่ดีนไม่มีทางจากไปไหน
-
สงสารทั้งสองคนเลยสงสารน้องภาม ร้องให้ตามเลยพี่ดีนต้องสู้นะสู้เพื่อน้อง :sad4:
-
พ่อของกรณ์ คงเกินกว่าเสียใจเนอะ
เพราะกีดกันความรักของกรณ์กับอิน
จนหมดสิ้นหนทางจนต้องฆ่าตัวตาย
ลูกชายคนโตฆ่าตัวตายต่อหน้าต่อตา
แถมลูกชายคนเล็กโกรธถึงขั้นเกลียด
ไม่ยอมพูดคุยด้วย จนถึงตายจากโลกนี้ไป
ซึ่งคิดว่าเป็นบทเรียนราคาแพง สำหรับพ่อกรณ์
ที่จะไม่กีดกันหลาน และกรณ์กับอินที่กลับชาติมาเกิด
อีกนะ เพราะดูแล้วดีนคงไม่ยอมแน่นอน
-
เรื่อองเดินเรียบๆแต่น่าติดตามมาก
-
กำลังจะครบองค์ประชุมแล้ว การจำได้เหมือนเป็นคำสาปนะ แต่นั่นกลับเหมือนบททดสอบเพื่อให้ทุกๆคนที่จำเรื่องราวได้ได้ก้าวข้ามไปแล้วอยู่กับปัจจุบันให้ได้ :ling3: ที่ผ่านมาเป็นบทเรียนราคาแพง
ไม่ว่าอดีตจะเลวร้ายอย่างไร ขอให้ลืมตามองและกุมมือคนที่อยู่ข้างเราตอนนี้นะภาม ดีน :L2: :กอด1:
-
นึกว่าศรกับศิลป์เป็นพี่น้องกันซะอีก เพราะใช้ ศ เหมือนกัน
โอ่ยย สงสารน้องภาม กะพี่ดีน คุณทวดคงไม่ใจร้ายหรอกนะ
-
ค้างเลย
:katai5:
-
o13
-
เป็นการตัดจบตอนที่โหดร้ายมากฮืออออออออ
-
เป็นตอนที่บีบคั้นมาก สู้ ๆ นะ คราวนี้ไม่มีใครพรากพี่พรากน้องได้แล้ว
-
อินทัชช อย่าเอาน้องภามไปป
-
ตอนนั้นอินคงเจ็บปวดมาก :m15:
ฮืออออ บรรยายดีมากเลย
-
โอยย ตึงเครียดสุด ๆ
-
สงสารรรร
-
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
น่าสงสารทุกคนเลย
อยากอ่านตอนต่อไปแล้ววววววววววววว ต่อเลยได้มั๊ย
-
:sad2:
โอยยยยย บีบหัวใจมากค่ะ
ตอนน้องพูดกับพี่ดีนเหมือนตัวเองกลายเป็นอินทัชไปแล้วไม่ใช่ภาม
คือมันแบบ..
เราเข้าใจความรู้สึกของอินตอนนั้นนะ ว่าคงดำดิ่งสุดๆแล้ว
สัญญาที่เคยบอกกันไว้ ถูกทำลายด้วยคนที่บอกสัญญา
คนรักที่ทิ้งตัวเองไว้ ฆ่าตัวตายต่อหน้า
เพราะตอนนั้นพี่กรณ์คงไม่เข้มแข็งพอเท่ากับอินทัช
ฮือออออ สงสารพี่ดีน ถึงจะรู้ว่าชาติก่อนตัวเองเป็นใคร แต่ดีนไม่ใช่พี่กรณ์นะลูกกกก
น้องภามก็ไม่ใช่อินทัชนะคะ ฮือออ อย่าเป็นแบบนี้สิ
-
โอยยย บีบคั้นอารมณ์มาก ร้องไห้ตามเลย
รออ่านตอนต่อไปไม่ไหวแล้วอะ ขอไวไวเลยฮะ มาม่ามันฝืดคอสุด ๆ ตอนนี้
-
บีบหัวใจมากกกกกก
-
มาเกือบครบองค์ประชุม ขาดก็แต่ฝั่งพี่ดีน คือพ่อแม่และคุณย่าอลินเท่านั้น
เราว่าคุณปู่คงอยากคุยกับกรณ์ (ดีน) และคงขอให้ยกโทษให้ เพื่อที่แกจะได้ตายตาหลับ และไม่โทษตัวเองอีกต่อไปที่ทำให้กรณ์-อินทัชต้องตาย รวมถึงไม่ขัดขวางความรักของดีน-ภาม เพราะไม่งั้นก็คงขัดขวาง ศรณ์-ศิลป์ไปแล้วแหละ
รอคนเขียนมาต่อกำลังอินเต็มที่ น้ำตาไหลแหมะๆ อีกแล้ว
-
อินอย่าเอาน้องไปปปปป
จะจบแล้วหรอคะเนี่ย เหงาเลยยยย
ตอนนี้หน่วงใจจังง ฮืออ รอตอนหน้านะคะ
-
เศร้ามาก สงสารอินทัช
ดีนต้องชดเชยให้ภามเยอะๆนะ
-
สงสารอ่ะ
-
สนุกมาก บีบคั้นหัวใจสุด ในที่สุดทุกคนก็รู้ความจริง ดีนเป็นลุงกรณ์นี่เอง คุณปู่คงจะทุกข์มาก เจอลูกชายอีกครั้งคราวนี้จะทำอย่างไร
-
อ่านไปแอบขนลุกไป น้ำตาซึมไป
สงสารทุกคน
-
เศร้าอ่ะ :mew6:
-
เศร้าตามน้อง...หวังว่าปู่จะช่วยเคลียร์ปัญหาทุกอย่าง :katai1:
-
“ใจมันจะขาด หายใจก็ไม่ออก โลกทั้งใบถล่มลงมาเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย ไร้เรี่ยวแรง
ทั้งๆที่เรารักกัน แต่พี่กลับทำร้ายผมอย่างโหดร้ายที่สุด!! " ประโยคนี้เราอ่านแล้วรู้สึกแบบเดียวกับภามเลย
คือ มันใจจะขาด อึดอัด หายใจไม่ออก น้ำตาไหลหยดแหมะๆ เลยค่ะ สงสารทั้งคู่ไม่ว่าจะภามหรือพี่ดีน
แต่คนที่เราสงสารมากที่สุดคงเป็นพ่อของพี่กรณ์ ที่ตั้งแต่ตอนนั้นก็คงรู้สึกผิดและรู้สึกว่าตัวเองได้เป็นคนที่ฆ่าลูกซะเอง
เป็นคนที่บีบบังคับให้ลูกตัวเองต้องทำ ต้องรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนลั่นไกทั้งๆ ที่ไม่ได้ทำ
ไหนจะลูกชายคนเล็กที่โกรธจนไม่พูดด้วยจนกระทั่งตายจาก เราว่าพ่อของพี่กรณ์น่าสงสารมากๆ
กับการที่ตัดสินใจผิดกับเรื่องนี้ แต่เราก็เข้าใจนะว่าในสมัยนั้นคงเป็นอะไรที่รับกันไม่ได้ง่ายๆ นัก
กับเรื่องรักร่วมเพศแบบนี้ และพ่อพี่กรณ์ก็มีเชื้อสายจีนที่ต้องแบบว่า ลูกคนโตต้องสืบทอดสกุลอะไรแบบนี้ด้วย
มันก็เลยเป็นเรื่องอะไรที่รับไม่ได้ง่ายๆ แต่มันก็สายเกินไปแล้วที่จะไปแก้ไขอดีต คงทำได้แค่ทำปัจจุบันให้ดีที่สุด
และไม่ให้มันซ้ำรอยประวัติศาสตร์ที่เคยเกิดขึ้นแค่นั้น
-
น้องภาม พี่ดีน เข้มแข็งนะ ตั้งสติ จับมือกันผ่านมันไปให้นะ
-
เราได้แต่นั่งร้องไห้ สงสารทั้งคู่ที่ต้องมาจำอดีตของตัวเอง แต่เดี๋ยวมันก็ผ่านไปนะ ฟ้าหลังฝนย่อมสดใสเสมอ :monkeysad:
-
มันเศร้าจนจุกอ่ะ ยิ่งตอนจบเหมือนเวลากลับมาที่จุดเริ่มต้นอีกครั้งเลยอ่ะ
-
อยากอ่านต่อใจจะขาด :katai1:
-
สนุกมากครับ รออออ
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ใจจะขาดรอน ๆ ตามน้องไปให้ได้
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
หน่วงจริง อะไรจริงตอนนี้ โครตหน่วงอะ
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
-
สงสารน้องภาม รู้สึกเจ็บปวด หน่วงใจตามน้องไปด้วย :impress3:
-
:pig4: :pig4:
-
อ่านแล้วร้องไห้เลย รู้สึกอึดอัด สับสน มันหน่วงไปที่ใจ
สงสารดีนกับภาม ไม่อยากให้ต้องเจ็บปวดเหมือนที่ผ่านมา
ขอให้ทุกอย่างลงตัว เข้าใจกันและมีแต่ความสุขเข้ามาเนอะ
รอติดตามตอนต่อไป
-
เรื่องจะคลี่คลายแล้ว ฮืออ อินมากเลย เหมือนเราไปอยู่ในเหตุการณ์ มันหน่วงมากจริงๆ ;______;
-
พวกเธอเห็นด้วยไหมคะ ว่า คนเขียนเค้างานปรานีตมาก
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เนื้อเรื่องกำลังเจ้มจ้น :mew6:
-
ตอนแรกคิดว่าจะมีใครเกิดอุบัติเหตุ โล่งอกไป
แต่มันหน่วงมาก เหมือนเราเป็นอินเลย
-
ใจจะขาดรอนๆตามภาามไป สงสารหนักมาก
-
เป็นตอนดราม่าที่เราชอบมาก
จริงๆเราเป็นคนเลี่ยงนิยายดราม่ามาตลอด
แต่เราชอบแบบนี้ ชอบซีนอารมณ์แบบนี้เลย
ยิ่งตอนที่พี่ดีนพูดกับอิน ว่าอย่าพาน้องไป
เห้ยคือแบบเจ็บไปทั้งใจ
เรียกว่าอินมาก แต่ไม่อึนนะ
เราว่าเป็นดราม่าที่อบอวลไปด้วยความรัก
มันดีย์จริงๆค่ะ
-
o13
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
รอจ้า
-
:hao5: :hao5: :hao5:
-
รอออ :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
รอ :hao5: รอ :hao5:
-
อาทิตย์นี้จะมาใช่ไหมครับ รออ่านอย่างใจจดใจจ่อ
-
คิดถึงแล้วนะ
-
คนแต่งเก่งจริงๆ :katai2-1:
แบบว่าอ่านแล้วกดดันอึดอัด
หายใจไม่ออก
5555 o13
-
ความมีเหตุมีผล ที่มาที่ไปชัดเจน สร้างความเชื่อและทำคนอ่านแบบเราอินขั้นสุดเลยค่ะ
ชื่นชมคนแต่งนะคะ สัมผัสได้ถึงความใส่ใจ แต่งซีนทำขนมก็มาเต็มมากๆ ไม่ได้บอกแค่ว่าภามกำลังทำขนมนั่นนี่นะ
แต่บอกถึงกรรมวิธีทำเลยทีเดียว ไหนจะซีนอดีตกับปัจจุบันตัดฉับไปมา แต่คนแต่งไม่มีหลง เป๊ะมากเลยค่ะ
เก็บครบทุกรายละเอียด ทุกความรู้สึก อ่านแล้วเหมือนเป็นเรื่องจริง เผลอน้ำตาไหลพรากตามเลยค่ะ
ยิ่งตอนนี้บีบรัดหัวใจมาก ยังไงขอให้พี่ดีนกับน้องภามอดทนๆๆผ่านทุกอย่างไปให้ได้นะ
ขอบคุณนะคะ สำหรับนิยายดีๆ และเป็นกำลังใจให้สำหรับเรื่องสุขภาพค่ะ
-
หัวใจเราโดนบีบจนเจ็บหมดแหล่ว สงสารรร
-
สนุกมากกก ตามอ่านรวดเดียวเลยค่ะ และตอนนี้ค้างมากก :o12:
เป็นเรื่องที่อ่านแล้วมีความสุข แต่ก็ทำเราน้ำตาคลออยู่เรื่อยๆ
สรุปคือชอบมากกก และหลงน้องภามหนักมากก น่ารักน่าเอ็นดูสุดๆ :กอด1:
รอตอนต่อไปอยู่นะคะ เป็นกำลังใจให้ผู้แต่งค่า :L2:
ปล.เห็นว่าผู้แต่งมีปัญหาเกี่ยวกับหมอนรองกระดูก เราเข้าใจเลยค่ะ เพราะเคยเป็นหนักจนใช้ชีวิตปกติแทบไม่ได้
สุดท้ายต้องผ่าออก ผ่าเสร็จอย่างกับมีชีวิตใหม่แหนะค่ะ ยังไงก็ขอให้อาการดีขึ้น หายไวๆนะคะ
-
รอตอนต่อไปคะ ลุ้นมากๆ
-
มาส่องตอนใหม่ทุกวันเลย :mew2:
-
รอนะ คิดถึงมาก
-
เรื่องนี้มีปมหลายประเด็นให้ผู้อ่านลุ้นและติดตาม เนื้อเรื่องย้อนไปมาระหว่างอตีตกับปัจจุบันทั้งของฝ่ายพระเอกและนายเอก
ขอชื่นชมผู้แต่งว่าลำดับเรื่องได้ดีมาก มีที่มาที่ไป คลี่คลายปมได้มีเหตุผลไม่สับสน
ภาษาดีไม่มีคำผิดอ่านได้ลื่นไหล ภาพประกอบน่ารัก (ขอบคุณคนวาดด้วยค่ะ)
แสดงให้เห็นถึงความตั้งใจทำงานของผู้แต่ง ขอบคุณมาก ๆ ค่ะ :pig4: :pig4: :pig4:
-
อยากอ่านตอนต่อไปแล้วววว :sad4:
-
:call: :call:
-
:z3: :z3: :z3: :z3:
-
เมื่อไหร่จะมาน๊าาา :mew2:
-
เข้ามารอ
-
นับวันรอ
-
CH 28 ทบทวน
“พ่อ”
เพียงแค่คำเดียวทำให้บรรยากาศภายในห้องเงียบงัน กฤตมองบิดาสลับกับคนที่กอดกับหลานตัวเองอยู่กลางห้องอย่างไม่อยากเชื่อสายตา ตอนที่พวกเขารู้ว่าภามหายไปแล้วพบของตกเกลื่อนอยู่บนพื้นห้อง พ่อของเขาปราดสายตามองเพียงนิดเดียวก็ออกปากให้พามาที่นี่ ในตอนแรกไม่มีใครเชื่อเพราะคิดว่าพ่อเริ่มเลอะเลือน แต่พอเห็นสายตาของพ่อทุกคนก็จนใจยอมเอารถออก ระหว่างการเดินทางเจ้าศิลป์ก็อธิบายให้ฟังว่ารู้จักชื่อกรณ์กับอินได้อย่างไร มันดูน่าเหลือเชื่อราวกับเรื่องโกหก แต่สิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าคือคำตอบของทุกสิ่งทุกอย่าง
ชายหนุ่มรูปร่างสูงผิวแทนท่าทางเด็ดขาดคือพี่ชายของเขา...พี่กรณ์
“ไม่เอา” เสียงของภามกระตุ้นให้ทุกคนรู้สึกตัว เด็กหนุ่มสั่นไปทั้งร่าง ภาพอดีตและปัจจุบันกำลังทำให้เขาสับสน ดวงตาเบิกโพลงมองคนบนรถเข็นด้วยใบหน้าซีดเผือด
ขยะแขยง!
แกมันโง่!
“ไม่เอา!! ออกไปนะ ออกไป๊!”
“ภาม!” ดีนพยายามรั้งร่างของน้องที่กำลังดิ้นรนสุดแรง “ภามพี่อยู่นี่ มองหน้าพี่สิ ภาม!!”
ดวงตาแดงช้ำสั่นระริกมองคนรักตรงหน้า ภามส่ายหัวไปมาสะอึกสะอื้นขาดช่วงเพราะหายใจไม่ทัน
“คนนั้น..อึก มีปืน....ไม่เอาแล้ว ฮึก ไม่อยากเห็นอีกแล้ว”
เลือดสีแดงและร่างไร้วิญญาณ ไม่เอาอีกแล้ว
ชายหนุ่มกอดน้องเอาไว้แน่น ถึงจะโดนจิกแขนจนเลือดซึมแต่เขาก็ไม่สนใจ กลัวเหลือเกิน กลัวว่าถ้าคราวนี้ปล่อยมือจากน้องไปเขาจะไม่มีวันได้น้องกลับมาอีกตลอดกาล
“ไม่ทำแล้วครับ” ดีนจูบขมับคนรักแรงๆ “ไม่มีปืน ไม่มีอะไรแล้ว ใจเย็นๆคนดี” พยายามลูบหลังให้สงบลง แต่เปล่าเลยสองมือของน้องกลับปัดป้องผลักดันเขาสุดแรง
“อย่ามาจับ” ผลักคนรักสุดแรงแล้วถอยไปจนชิดกำแพงห้อง ภามหายใจติดขัดทรมานเหมือนจะตาย เขามองโซฟาตรงหน้าพลันภาพในอดีตก็ซ้อนทับกลายเป็นร่างสูงใหญ่จมกองเลือดอยู่ตรงนั้น
“ไม่!!พี่กรณ์!! อย่าทิ้งผมไป พี่กรณ์!!” กุมหัวกรีดร้องดังลั่นก่อนจะทรุดตัวลงนั่งกับพื้นสะอึกสะอื้น ยิ่งพอชายหนุ่มเข้ามารั้งตัวเข้ากอดคนร้องก็ทั้งจิกทั้งข่วน แล้วทิ้งตัวลงหายใจหอบกระชั้นด้วยใบหน้าซีดขาว
“ภาม!” คนเป็นแม่ที่เพิ่งลงจากเครื่องตั้งใจเซอร์ไพรส์ลูกชายแต่กลับโดนเซอร์ไพรส์เสียเอง เธอได้ยินเรื่องที่ศิลป์เล่าแล้วไม่อยากจะเชื่อ แต่อาการของลูกชายเห็นได้ชัดว่าไม่ปกติ หล่อนปาดเช็ดน้ำตาอยากเข้าไปกอดลูกใจจะขาด ภามฝันเรื่องพวกนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ลูกชายเธอทรมานกับมันมานานแค่ไหนแล้ว
ยังไม่ทันที่เธอจะได้พุ่งตัวเข้าไปหาลูก ก็ถูกมือใหญ่คว้าต้นแขนเอาไว้ “พี่กฤต!?”
“อินทัช” กฤตเป็นฝ่ายเดินเข้าไป แต่เขาต้องหยุดชะงักกลางทางเมื่อทั้งสองคนมองเขาด้วยสายตาหวาดกลัว “ไม่มีใครแยกพวกเธอสองคนอีกแล้ว” เขานั่งยองๆลงให้สายตาเท่ากับหลานชาย “พวกคุณพ่อเสียใจมากรู้ไหม”
พอเห็นว่าทั้งสองคนหยุดฟังก็เริ่มเอ่ยต่อ
“ห้องนี้..ไม่สิ ตึกนี้ทั้งตึก คุณพ่อซื้อเอาไว้แล้ว” ชายวัยห้าสิบยิ้มอ่อนโยนให้ทั้งคู่ “ส่วนห้องนี้ให้คนทำความสะอาดทุกวัน ซ่อมแซมของเสียหายมาตลอด30ปี” เขาผายมือไปรอบตัว ตั้งใจพูดแทนคุณพ่อที่ตอนนี้แค่จะเอ่ยอะไรออกมาสักคำก็ทรมานจนแทบจะไม่ไหวแล้ว “ของในกล่องเหล็กพ่อก็เป็นคนเก็บเอาไว้” เหลือบตามองชายหนุ่มที่มีดวงตาสีเทาอมเขียวแปลกตา
วันนั้นพ่อเอื้อมมือหยิบพวงกุญแจห้องจากกองเลือด กอบกุมไว้ในมือเรียกชื่อลูกชายคนโตพร้อมน้ำตาพรั่งพรู
“พ่อ..รักและคิดถึงพี่มาตลอดนะ พี่กรณ์..”
หยดน้ำตาอุ่นๆ เอ่อขึ้นที่ขอบตาก่อนจะไหลลงบนผิวแก้มสายตาอบอุ่นและเสียงพูดอ่อนน้อมราวกับน้องชายในอดีตพยายามต่อรองพี่ชายครั้งอยากได้อะไร ดีนเลื่อนสายตาไปยังชายชราผอมแห้งบนรถเข็น หัวใจกระตุกเมื่อเห็นน้ำตาบนใบหน้าซูบผอมนั่น
พ่อผอมขนาดนี้
พ่อป่วยขนาดนี้
พ่อที่เคยหยิ่งทระนงกำลังอ่อนแอเหลือเกิน
“อินทัช....” คราวนี้กฤตเลื่อนสายตามาหาหลานชาย ดวงตาของภามยังมีความหวาดกลัวอย่างชัดเจน “พ่อของเธอก็เสียใจมากเช่นกัน”
“อึก” เด็กหนุ่มขยำเสื้อคนรักอีกครั้ง คำว่าพ่อทำให้หัวใจของเขาเต้นรัว
“พ่อของเธอร้องไห้..” กฤตหวนนึกถึงอดีตอันแสนไกล เขาจำได้ไม่เคยลืมเลย
--
หลังจากจัดการเรื่องตำรวจและเคลียร์สถานที่เกิดเหตุได้เรียบร้อย ร่างไร้ชีวิตของทั้งคู่ถูกทำความสะอาดจนดูเหมือนแค่หลับไปเฉยๆ ครอบครัวทั้งสองฝ่ายตั้งใจจัดงานศพอย่างเร่งด่วนเพราะทำใจไม่ได้กับการสูญเสียคนเป็นที่รัก
“ผมขอ..” คนเป็นบิดาของอินทัชเอ่ยด้วยเสียงแหบพร่า ข้างกายมีลูกสาวที่ดวงตาแดงช้ำมาแทนคุณแม่ที่ทำใจไม่ได้จนล้มหมอนนอนเสื่อ “ขอให้จัดงานศพทั้งสองคนด้วยกัน ตั้งโลงไว้ข้างกัน” น้ำตาของคนเป็นพ่อไหลออกมาไม่ขาดสาย
เขาพรากลูกจากคนที่รัก รวมถึงพรากชีวิตของเด็กๆ อย่างน้อยขอให้ได้ทำอะไรให้ทั้งคู่ได้บ้างแม้มันจะสายไปแล้วก็ตาม
ครอบครัวที่ต่างหัวใจสลายไม่มีใครต่อต้านความคิดนี้ ก่อนที่จะนำร่างทั้งสองคนใส่โลงเพื่อวางเคียงข้างกัน บิดาของอินทัชยังคงลูบใบหน้าลูกชายด้วยความรักอย่างถึงที่สุด คนเป็นพ่อก้มลงจูบหน้าผากลูกล่ำลาครั้งสุดท้าย
ลูกชายที่รอมานานแสนนาน
ลูกคนสำคัญที่ราวกับหลับไป
“พ่ออาจจะไม่ใช่พ่อที่ดี” เขาหยิบด้ายสีแดงออกมาแล้วบรรจงผูกไว้ที่ข้อมือลูกชาย “แต่พ่อรักลูก รักมาก” เมื่อมั่นใจว่าผูกจนแน่นดีแล้วก็ลากด้ายไปที่อีกร่าง ดวงตาทอดมองคนที่ลูกรักมากมายเหลือเกิน เขากลืนก้อนสะอื้นแล้วพยักหน้าให้บิดาอีกฝ่ายจับแขนเย็นชืดขึ้นแล้วผูกด้ายกับข้อมือเอาไว้
“ด้ายสีแดงจะนำพาให้พวกเธอทั้งคู่กลับมาพบกันอีก” พูดพลางพันด้ายช้าๆ “ชาตินี้ไม่สมหวังแต่ชาติหน้าพ่อขอให้พวกเธอได้พบกันอีกครั้ง” สิ่งที่พ่อทำให้ได้มีไม่มากนัก แต่พ่อก็พยายามอย่างถึงที่สุดแล้ว “พ่อฝากน้องด้วยนะกรณ์ ดูแลน้องด้วย..”
ฝากดูแลแก้วตาดวงใจของพ่อด้วย
---
“พ่อ...พ่อ...” ภามรู้สึกเหมือนตัวเองไม่มีน้ำตาเหลืออีกต่อไปแล้ว ถ้าเลือดมันไหลออกมาแทนได้มันคงไหลออกมาหมดตัว หัวใจของอินทัชร่ำไห้เสียใจ พอๆกับคนที่กกกอดเขาเอาไว้ในอ้อมแขน
ดีนรู้ดีว่ากรณ์ในตัวเขากำลังอาละวาดด่าทอตัวเอง เพียงเพราะยอมแพ้ เพียงเพราะไม่สู้ทำให้เกิดเรื่องเลวร้ายสร้างความเสียใจให้กับทุกคน บาปที่ติดตัวมาเอาคืนด้วยการทำให้พวกเขาจำได้แล้วทรมานทั้งเป็น
การฆ่าตัวตายไม่ใช่ทางออกที่ดีเลย มันคือการหนีที่เห็นแก่ตัว
กฤตกล้ำกลืนน้ำตา ตอนที่รู้ว่าพี่กรณ์ตายเพราะอะไรเจ้ากาจน์โกรธพ่อจนไม่ยอมเจอหน้า อาละวาดร้องไห้ขังตัวอยู่ในห้องเป็นเดือนๆ สุดท้ายก็ขอย้ายไปเรียนต่ออเมริกาจนพบกับแม่ของภามที่นั่น
---
“พี่กฤตลูกผมคลอดแล้ว!”
วันที่มีโทรศัพท์มาจากน้องชายที่ห่างหายกันไปนาน ทำเอานายตำรวจต้องขอลาพักร้อนหอบหิ้วลูกชายไปดูน้องคนใหม่ของครอบครัว
“น่ารักว่ะ” กฤตแตะแก้มยุ้ยที่นอนหลับสนิทในเตียงเด็ก เจ้าตัวน้อยทำปากมุบมิบแล้วหลับต่อ ดูเลี้ยงง่ายน่าเอ็นดู
“ลูกชายละพี่..ชื่อน้องภาม” กาจน์ลูบมือน้อยๆของลูกอ่อนโยน “ภามที่หมายถึงพลัง ต่อสู้ทุกสิ่งทุกอย่าง”
คุณลุงหมาดๆหลุบตาลง เขายิ้มเมื่อเห็นปากเล็กๆขยับราวกับกำลังยิ้มเมื่อได้ยินชื่อตัวเอง
“ไง..เจ้าภาม”
พี่กรณ์ได้ยินไหม หลานที่พี่เป็นคนตั้งชื่อเกิดมาแล้วนะ...
---
กาจน์ไม่เคยกลับมาหาพ่ออีกแม้จะเรียนจบจากอเมริกาแล้ว ทำให้ไม่เคยรู้ว่าพ่อเสียใจแค่ไหนกับสิ่งที่เกิดขึ้น พ่อพร่ำบอกว่าสิ่งเลวร้ายที่ตัวเองเคยทำตอบแทนด้วยการพรากเลือดในอกต่อหน้าต่อตา ยิ่งตอนที่รู้ว่าเจ้ากาจน์ป่วยหนักยังไม่ยอมปริปากบอกครอบครัวสักคำ ไอ้น้องบ้านั่นไม่รู้สึกตัวด้วยซ้ำวันที่มันนอนอาการโคม่าอยู่โรงพยาบาลพ่อนั่งมองมันด้วยสายตายังไง เมื่อเสียลูกชายไปถึงสองคนทำให้พ่อล้างมือจากวงการเงินกู้ ทำตัวเองให้สะอาดและอยู่เพื่อรักษาสัญญา
“พี่กรณ์ ..หลังจากงานศพ พวกเราก็ยังติดต่อบ้านอินทัช จนวันที่พ่อของอินป่วยหนักและกำลังจะจากไป พ่อรับปากคุณลุงเอาไว้ว่าจะดูแลทุกสิ่งทุกอย่างของพวกพี่ให้ดีที่สุด ไม่ว่าจะเรื่องของครอบครัวหรือคอนโดห้องนี้”
ไม่ว่าจะช่วยดูแลอันทิกาพี่สาวคนเดียวของอินยามอยู่ตัวคนเดียว รวมถึงที่ดินโฉนดทุกอย่างของคอนโดนี้ที่เพิ่งโอนกันเสร็จสิ้น คนในตึกกลุ่มสุดท้ายกำลังจะย้ายออกสิ้นเดือน พ่อพยายามทำทุกอย่างให้เสร็จก่อนที่ร่างกายตัวเองจะไม่ไหว
“อย่าโกรธพ่อเลยนะพี่ อย่าโกรธพวกพ่อเลยนะอิน พวกเขาเจ็บเหลือเกินแล้ว”
ดีนกระชับร่างในอ้อมแขนมากขึ้น พวกเขามองสบตากัน คำสอนของหลวงพ่อเมื่อครั้งไปไหว้พระปีใหม่ก็ย้อนกลับมาย้ำสติอีกครั้ง
การยกโทษให้กันคือสิ่งสำคัญนะโยม
“พี่เสียใจ” ชายหนุ่มจับมือน้องขึ้นมาจูบซ้ำๆที่อุ้งมือ “พี่ขอโทษที่ไม่เข้มแข็ง พี่ขอโทษที่ทำให้ทุกคนต้องทุกข์ทรมาน” ก้มลงจูบหน้าผากเปียกชื้น พลางเกลี่ยเส้นผมทัดหูให้ “เพราะพี่มันโง่เห็นแก่ตัว แต่ตอนนี้พี่รักทุกคน รักพ่อรักแม่ พี่น้อง..และรักอินมากเหลือเกิน” ก้มลงแนบหน้าผากกับคนรัก เอ่ยเสียงแผ่วเบา “ขอโทษจริงๆคนดี”
ไม่อยากเห็นน้องทุกข์ด้วยความโกรธอีกต่อไปแล้ว
เด็กหนุ่มเหม่อมองคนรักด้วยสายตาสับสนมากมาย เขาลูบใบหน้าคร้ามคมเรื่อยไปจนถึงขมับ สัมผัสรอยปานจางๆที่มันจางขึ้นกว่าเดิม หัวใจอินทัชแกว่งไหว ความรู้สึกข้างในกำลังสับสน เขาเลื่อนสายตาไปยังคนที่อยู่ตรงประตู มองชายชราที่ใบหน้าเปียกชุ่มด้วยน้ำตาท่าทางเหนื่อยอ่อน จนถึงมารดาที่สะอึกสะอื้นกลัวลูกจะทิ้งเธอไป
ในเมื่อทำผิดมาแล้วก็ต้องจำ ไม่ควรทำซ้ำอีกครั้ง
อินทัชเคยนึกว่าตัวเองเข้มแข็งที่สุด แต่กลับไม่ใช่เลย เขาอ่อนแอจนความโกรธครอบงำความคิดของตัวเอง รักมากยิ่งโกรธมาก ผิดหวังมากยิ่งเจ็บมาก พี่กรณ์ยอมรับสิ่งที่ตัวเองทำทุกอย่าง สำนึกผิดและยอมรับผลของมันแต่โดยดี มีแต่เขาที่ยังดื้อรั้น ต่อต้านความทรงจำเลวร้ายไม่เปิดรับความจริง ได้แต่หนีไปเรื่อยๆและกล่าวโทษคนรัก
“ผม..ขอโทษ”
เด็กน้อยพูดติดสะอื้น “ผมขอโทษ....” สองมือโอบกอดรอบไหล่กว้าง ซุกหน้ากับแผ่นอกปล่อยให้น้ำตาไหลอีกครั้ง “ผมรักพี่”
...
“อินรักพี่กรณ์นะ”
...
รัก
รัก
ความรักแผดเผาพวกเขาจนมองไม่เห็นทาง ก่อนที่จะลุยเข้าไปให้บาดเจ็บ บางครั้งก็ควรถอยออกมาแล้วมองหาวิธีก้าวผ่านไปด้วยกัน
ชายหนุ่มส่ายหัวไปมา เขาขยับรอยยิ้มพร้อมน้ำตา คิดถึงเหลือเกิน..
“พี่ก็รักอิน”
เป็นครั้งแรกในรอบ30ปีหลังจากที่หมดลมหายใจ วันนี้..คือวันที่พวกเขาได้พบกันจริงๆ
ด้ายสีแดงจะนำพาคู่รักที่ไม่สมหวังได้กลับมาพบกันอีกครั้ง..
(ต่อรีพลายหน้าค่ะ)
-
(ต่อค่ะ)
หลังจากเหตุการณ์วันนั้น ภามต้องเข้าโรงพยาบาลไปเกือบอาทิตย์ทั้งจากอาการไข้ขึ้นสูง อ่อนเพลียและอาการหอบทำให้หายใจไม่ออก ส่วนดีนก็แทบอาศัยอยู่ในโรงพยาบาลเพราะทั้งภามและปู่ของภามเข้าโรงพยาบาลเดียวกัน อาการของคุณปู่ไม่สามารถช่วยเหลืออะไรได้อีกแล้ว ทุกวันนี้ทำเพียงแค่รักษาตามอาการช่วยลดความเจ็บปวดของโรคมะเร็งที่กัดกินจะแทบไม่เหลืออะไร หลายครั้งที่ดีนเข้าไปนั่งข้างๆอดีตบิดา จับมือชราเอาไว้บีบแน่นแทนคำพูดทุกสิ่งทุกอย่าง ป้อนน้ำเช็ดตัวดูแลอย่างดี รวมถึงเช็ดน้ำตาให้ยามชายชรามองเขาและพร่ำเรียกชื่อกรณ์ซ้ำๆ
ดีนพยายามชดใช้และตั้งใจดูแลพ่อคนนี้ในวาระสุดท้ายของชีวิตทดแทนในส่วนของกรณ์
จนเมื่อสติของชายชราเริ่มหลุดลอยพร้อมการเต้นของหัวใจที่ต่ำลง ชายหนุ่มได้รับอนุญาตเป็นคนในครอบครัวเข้ามาล่ำลา ดีนกระซิบแผ่วข้างใบหูเอ่ยเสียงอ่อนโยนส่งความสบายใจให้พ่อของกรณ์พร้อมเสียงสัญญาณชีพที่ขาดไป
พักผ่อนได้แล้วครับพ่อ
งานศพของอดีตเจ้าพ่อดำเนินอย่างเรียบง่าย พ่อแม่ของดีนรับรู้แค่ลูกชายตนมาช่วยงานศพปู่คนรัก ส่วนคุณยายอันทิกาก็ไม่ลืมที่จะมาร่วมงาน หญิงชราสวมกอดน้องชายแน่นลูบหน้าลูบหลังปลอบใจ อันทิกาสูดหายใจลึกเมื่อฟังเรื่องเล่าจากหลานชายตัวโต ใจหายเมื่อคิดได้ว่าน้องชายเกือบจะจากเธอไปอีกครั้ง
เด็กน้อยสะอึกสะอื้นขอโทษอดีตพี่สาวครั้งแล้วครั้งเล่า รวมถึงขอโทษพ่อกับแม่ที่ต้องเจ็บปวดจากการเสียลูกชายคนเดียวไป
“ไม่ร้องนะ ตาช้ำหมดแล้ว” หญิงชราช่วยเช็ดน้ำตาให้เด็กน้อยตรงหน้า “พ่อกับแม่รักอินมาก เพราะฉะนั้นอินต้องมีความสุขรู้ไหม” กอดน้องน้อยแล้วโยกตัวเบาๆ “มีความสุขเผื่อในส่วนของพวกท่านด้วย ส่วนพี่ก็ยังอยู่ตรงนี้ ใครรังแกก็มาฟ้องได้”
ภามพยักหน้าหงึกกอดคุณยายอันไว้แน่น กลิ่นหอมของพี่ทำให้เขาสงบลงพอเริ่มตั้งสติได้ก็แนะนำแม่กับน้องชายให้คุณยายอันให้รู้จัก
ตลอดงานศพเด็กหนุ่มเหลือบมองคนรักที่ช่วยดูแลงานยิ่งกว่าตัวเองที่เป็นหลานแท้ๆ เขามองพี่ดีนพูดคุยกับลุงกฤต ช่วยรับแขกจนถึงดูแลความเรียบร้อยภายในงาน พลันความกังวลใจก็แทรกผ่านเข้ามา
กลางดึกในห้องคอนโดสตูดิโอ เจ้าของห้องพลิกตัวกระสับกระส่าย ในเมื่อทำยังไงก็นอนไม่หลับภามก็ตัดสินใจลุกมาล้างหน้าแล้วนั่งกอดเข่าบนโซฟาหน้าทีวี แม่กับน้องชายกลับไปอเมริกาแล้ว เห็นว่าจะกลับมาหาอีกครั้งยาวๆ ช่วงเขาปิดเทอมใหญ่ เพราะคราวนี้รีบกลับมากะทันหันเลยไม่ได้เตรียมตัวอะไร ในตอนแรกแม่ถามย้ำว่าอยู่คนเดียวได้ไหม จะดรอปเรียนไปอเมริกาด้วยกันหรือเปล่า แต่ภามก็ปฏิเสธทุกอย่างด้วยรอยยิ้มว่าไม่มีปัญหา
อวดเก่ง
เด็กหนุ่มแค่นยิ้มกับตัวเอง เขานอนไม่ค่อยหลับมาหลายวันแล้ว ไม่ใช่เพราะฝันถึงอดีตแต่เพราะไม่ฝันเลยต่างหาก เหมือนกรณ์กับอินไปจากความทรงจำของเขาแล้ว เหลือเพียงความคิดคำนึงเบาบางหรือความทรงจำบางอย่างที่แวบโผล่ขึ้นมา แต่ก็ไม่ชัดเจนหรือเลวร้ายเหมือนเมื่อก่อน
ไม่มีการตายซ้ำๆ ไม่มีเสียงปืน ไม่มีเสียงเรียกพี่กรณ์ซ้ำไปซ้ำมา
ภามยกมือขึ้นแตะขมับ รอยปานนี่เองก็จางลงไปเช่นกัน อาการไฮเปอร์เวนฯก็ดีขึ้นมาก จนตอนนี้ได้ยินเสียงพลุหรือเสียงดังพอได้แล้วโดยไม่ช็อคไปเสียก่อน
ทุกอย่างกำลังจางหายไป...
“อึก....” ดวงตาร้อนผ่าวขึ้นมาอีกครั้ง
แล้วความรักของเขากับพี่ดีนล่ะ มันเป็นความรักจริงๆหรือเป็นแค่ด้ายสีแดงที่เคยผูกพันเราเอาไว้ด้วยกัน ในเมื่อด้ายสีแดงทำหน้าที่เรียบร้อยแล้วความรักของพวกเขาจะจบลงหรือเปล่า
คำบอกรัก รอยยิ้มอ่อนโยนและสัมผัสแผ่วเบา
ทุกสิ่งจะกลายเป็นอดีตใช่ไหม? ความรู้สึกรักของพวกเขาคือของจริงหรือของปลอม?
“ทำยังไงดี...” น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าไหลอาบแก้ม ภามก้มหน้าซุกหัวเข่าสะอึกสะอื้นอีกครั้ง
กลัว กลัวจะตายแล้ว
“อุ้ย ลูกชุบ” มะนาวยิ้มกว้างเมื่อเห็นกล่องขนมใส่ลูกชุบหลากสีน่ากิน หญิงสาวหยิบขนมใส่ปากทันทีพลางเคี้ยวตุ้ยๆ “เอาเวลาไหนทำเนี่ย เมื่อวานอาจารย์ก็สั่งการบ้านตั้งเยอะ”
ภามหัวเราะแผ่ว เพราะนอนไม่หลับทั้งคืนน่ะสิถึงได้ลุกขึ้นมาทำขนมให้กินได้แบบนี้
“มึงได้นอนไหม” ทีมก้มลงมองขอบตาช้ำๆ ของเพื่อน เอื้อมมือไปเสยผมที่ปรกหน้าปรกตาออก
“ตายแล้ว ภาม!” มะนาวอ้าปากค้าง รีบเอาน้ำเย็นในขวดเทใส่ผ้าเช็ดหน้าแล้วจับประคบ “ตาบวมหมดแล้ว” เธอใจหายวูบตอนเห็นใบหน้าเพื่อน จะว่าไปภามเองก็ดูอาการแปลกๆมาหลายวันแต่วันนี้ท่าจะหนักสุดๆแล้ว
“มีปัญหาอะไรวะ ทะเลาะกับพี่ดีนรึเปล่า” ทีมช่วยประคองผ้าเช็ดหน้าเอาไว้ให้ ท่าทางเป็นห่วงของเพื่อนยิ่งทำให้ภามรู้สึกอบอุ่นในหัวใจ
ทั้งมะนาว ทั้งทีม ทั้งเดล ทุกคนเป็นเพื่อนที่แสนดี จนเขาไม่รู้จะขอบคุณโชคชะตาตัวเองยังไง
“เปล่า นอนไม่ค่อยหลับน่ะ” เด็กหนุ่มส่ายหัว “ใกล้สอบแล้วเราคงเครียด” สอบไฟนอลใกล้เข้ามาทุกที เดี๋ยวก็จะปิดเทอมใหญ่แล้ว ภามยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะทำยังไง เขาควรจะไปพักผ่อนที่อเมริกาตามที่แม่บอกดีไหม
“แล้วเย็นนี้พี่ดีนจะมารับหรือเปล่า” มะนาวขมวดคิ้วท่าทางแบบนี้กลับเองไม่น่าจะไหว เธอไม่กล้าให้ขับรถเองแน่ๆ
“อื้อ เดี๋ยวพี่เขามารับ เย็นนี้นัดกันเอาไว้น่ะ” ยิ้มแหะให้เพื่อนเลยโดนเจ้าทีมหมั่นไส้ขยี้หัวไปหนักๆสักที
“เหอะ อย่าหาเรื่องไม่ได้นอนอีกคืนล่ะ พรุ่งนี้มาเรียนไม่ไหวแน่บอกไว้ก่อน” แขวะยิ้มๆ ซึ่งคนฟังอย่างมะนาวก็ปิดปากตัวเองร้องอุ้ยหัวเราะคิกคัก ส่วนภามก็หน้าแดงก่ำล่วงหน้าไปเรียบร้อย
“ไอ้บ้า!ไม่ได้ทำอะไรโว้ย”
เผลอไม่ได้ลากเข้าเรื่องใต้สะดือทุกที !!
ห้าโมงเย็นหน้าตึกคณะเศรษฐศาสตร์ รถซีดานสีดำคุ้นหน้าคุ้นตามาจอดรออย่างที่เคยทำ ภามโบกมือให้เพื่อนๆ รีบเดินหนีเสียงแซวมากมายขึ้นรถนั่งข้างคนขับ เขาถอนใจเฮือกด้วยความเหนื่อยจากการเรียนทั้งวัน
“หิวไหม” เอื้อมมือไปลูบหัวน้องเบาๆ
ภามหลุบตามองมือตัวเองก่อนจะเงยหน้าขึ้นฉีกยิ้มให้คนรัก “หิวไอติมครับ”
คนพี่กลอกตา ทำท่าจะดุน้องแต่พอหันไปเห็นแววตาอ้อนวอนก็ใจอ่อนอย่างทุกครั้งจนได้
“กินข้าวก่อนแล้วค่อยกินไอติม”
ถ้านับเป็นคะแนนเต็มสิบ เขาก็คงแพ้น้องทั้งสิบแต้มนี่แหละ
ดีนแวะซื้อไอศกรีมให้น้องกระปุกใหญ่ พร้อมกับแวะซื้อของสดมาทำข้าวเย็นด้วย วันนี้เขาได้กินไข่เจียวปูหอมๆและแกงส้ม อาหารง่ายๆแต่ก็ชวนให้เพลิดเพลินจนหมดจาน ส่วนของหวานของชายหนุ่มคือลูกชุบหวานกำลังดี ส่วนเด็กน้อยก็หยิบไอศกรีมทั้งกระปุกมาจ้วงด้วยช้อนหน้าทีวี
“อย่ากินทีเดียวหมดนะ” อดไม่ได้ที่จะเตือนน้อง คนที่กำลังอ้ำไอติมคำโตหยุดชะงักแล้วยิ้มแหยให้เขา สงสัยถ้าไม่เตือนคงกินหมดเอาจริงๆ
รายการทีวีฉายซีรีส์เจ้าประจำแต่คราวนี้กลับไม่มีเสียงพูดคุยถกเถียงแลกเปลี่ยนความคิดเห็นเหมือนอย่างเคย ต่างคนต่างจมอยู่ในภวังค์ ภามไม่ได้นอนหนุนอกพี่ดูทีวีเหมือนทุกครั้ง เขาทำเพียงแค่นั่งข้างๆมองมือใหญ่ที่วางอยู่บนพื้นห้อง ไม่กล้าแม้แต่จะสัมผัส
มืออบอุ่นที่เคยแอบกอบกุมมือเขาในโรงอาหาร
มืออบอุ่นที่เคยจูงเขาเดินดูตึกคณะ
มืออบอุ่นที่เคยประสานแนบชิดยามร่างเป็นหนึ่งเดียวกัน
“....ภามคิดอะไรอยู่ครับ” เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นจนเจ้าของชื่อสะดุ้ง ภามรีบเงยหน้าแล้วพบว่าพี่ดีนกำลังมองเขาอยู่และไม่รู้ว่ามองมานานแค่ไหนแล้ว
“ผม..” เด็กหนุ่มอึกอักพูดไม่ออก ความกังวลที่ผ่านมากำลังส่งผลถึงที่สุดแล้ว
สายตาของดีนเต็มไปด้วยความกังวลใจ เขารู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ ตั้งแต่ตอนที่น้องโทรมาบอกว่าวันนี้ไปกินข้าวด้วยกัน น้ำเสียงและการพูดสั่นจนเขายังรู้สึกได้ ดวงตาของน้องยามเห็นเขามารับดูเศร้าเหมือนอดทนไม่ร้องไห้ออกมา ตลอดเวลาทำกับข้าวแล้วกินมื้อเย็นด้วยกัน ภามไม่มองหน้าเขาเลย จนแม้แต่เวลาดูทีวีที่น้องมักเข้ามานั่งเบียดออดอ้อน วันนี้แม้แต่ปลายนิ้วก็ไม่ได้สัมผัส
ดีนรู้สึกกลัวไปจนถึงขั้วหัวใจ
“พี่ดีน...”
ชายหนุ่มกำมือแน่นบอกตัวเองว่าอย่าคิดมากเกินไป เขาหลับตาลงยามน้องเอื้อมมือมาสัมผัสผิวแก้ม ความอ่อนนุ่มแตะริมฝีปากเขาเบาๆก่อนจะผละออกมา
ดวงตาสีสวยปรือขึ้น ภาพแรกที่เห็นคือรอยยิ้มอ่อนหวานอย่างทุกครั้งที่น้องมักมอบให้
“เราห่างกันสักพักเถอะครับ”
และนั่นทำให้คนฟังเย็นวาบไปทั้งตัว
ภามขยับรอยยิ้มทั้งน้ำตา เขาตัดสินใจแล้วที่จะขอเวลาสามเดือนช่วงปิดเทอมถามตัวเองอีกครั้ง รวมถึงให้เวลาพี่ดีนได้คิด พวกเรารักกันเพราะอะไร? เพียงเพราะโดนบังคับจากโชคชะตาหรือเปล่า
ถึงพี่ดีนไม่พูดเขาก็รู้ว่าพี่ดีนคิดเรื่องเดียวกัน ตอนนี้พวกเขาไม่มีอะไรผูกมัดกันอีกต่อไปแล้ว ไม่มีด้ายสีแดง ไม่มีความทรงจำอะไรอีก
ถึงเวลาแล้วที่พวกเราควรทบทวนตัวเองสักที..
-----
Talk
แฮ่ คนเขียนเพิ่งย้ายที่ทำงานเมื่อวันที่1มีนา งานยุ่งมหาศาลมาก ใครตามทวิตจะรู้ว่าประชุมมหาศาล5-6ชม. /จะเป็นลม
ตอนนี้สั้นไปต้องขอโทษด้วยนะคะ แต่จำเป็นเพราะต้องตัดตามพล็อต ตอนหน้าจบแล้วต้องขอบคุณทุกคนที่ให้ความสนับสนุนจริงๆ
อาจจะไม่ดาร์กเท่าที่คิดกันไว้ (แต่เอาโหดพี่อินคงเอาน้องไปจริงๆ) เราขอคงคอนเซ็ปเทาๆไว้เหมือนเดิม คือไม่มากไม่น้อยเกินไป และเราก็ไม่อยากให้อินดื้อมากไปกว่านี้ไม่งั้นบาปกรรมมันคงไม่จบวนเป็นลูปโหด 555 ไม่ดีนะไม่ดี
ขอบคุณที่รักตัวละครนะคะ ดีใจมากๆ
ป.ล หมอนรองกระดูกก็ยังเดี้ยงต่อไป แต่ยังเดินได้ค่ะ หวังว่าไม่ต้องผ่า
-
ตอนหน้าจะจบแล้วหรออ ไม่น้าาา :hao5:
จะเป็นไงต่อน้อ ถ้าห่างกันสักพัก เนี่ย :katai1:
-
สู้ๆนะคะนักเขียน
ส่วนเราก็น้ำตาท่วมจอต่อไป
-
ทำไมภามยังอ่อนแอ ทำไมไม่เชื่อใจกัน รีบกลับมาแล้วกันนะ :o12:
-
ตอนเห็นอัพคือกรีดร้องออกมาเลยค่ะ ฮือออ
แล้วพออ่านจบก็กรีดร้องเหมือนกัน
ค้างงงงง
ฮืออออออออออออออ :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
:hao5:
-
อ้าว...เฮ้ย...ไม่เหมือนที่คุยกันไว้นิน่า
นึกว่าพอเคลียเรื่องกรณ์อินกับคุณพ่อจบแล้ว
จะกลับมาหวานชื่นแบบฟ้าหลังฝน
แต่ทำไมดันเปนอึมครึมกว่าเดิม
อุปสรรคเยอะแท้หนอพี่ดีนน้องภาม
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
ห่างกันซักพัก ไม่นะ ยังหวานน้อยอยู่เลย รู้สึกหน่วง
-
เสียน้ำตายามดึกจนได้ :m15:
ความไม่เข้าใจ ทิฐิ ความอ่อนแอ นำพาความเศร้าความเจ็บปวดมาสู่ทุกคน
แต่อย่างน้อยสิ่งดีๆ ก็บังเกิดจากการให้อภัย
คนตายหมดทุกข์
คนเป็นต้องก้าวเดินต่อไป ส่วนจะเลือกเดินเส้นทางไหน สักวันเวลาคงมีคำเฉลย
-
ร้องไห้ตามตอนได้รู้ว่าที่จริงแล้วพ่ออินและกรณ์จัดงานศพให้ลูกได้อยู่ด้วยกัน
แล้วยังหน่วงตอนน้องขอห่างกับพี่เพื่อทบทวนตัวเองอีก :hao5: :m15: :monkeysad: :sad11: :sad4: :o12:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
น้องภามลูกกกกกกก
ทำเค้าร้องไห้อ่าาาาาา
มันเป็นตอนที่คลี่คลายเรื่องราวของอินกับพี่กรณ์นะ
แต่มันก็เหมือนตอนเริ่มต้นของภามกับพี่ดีน
แต่เราไม่อยากให้ห่างกันเลยยย
ทยทวนใกล้ๆกันไม่ได้เรอะ อืออออออ
"พักผ่อนได้แล้วครับพ่อ"
ประโยคนี้น้ำตาหยดแม่ะๆ
แต่สะอื้นมาตั้งแต่ตอนที่ลุงกฤตเริ่มเล่าละนะ
มันเศร้า และบีบคั้น แต่ความทุกข์ทั้งหมดได้รับการบอกเล่า
เราก็ดีใจ
ทบทวนหัวใจกันแล้ว ได้ความว่ายังไง รีบมาบอกเค้านะ
เค้ารออยู่ที่สุวรรณภูมิ(?)
ขอให้รักกันจากนี้และตลอดไป
-
อ่านไปน้ำตาไหลไป ฮืออออออ บีบคั้นละเกินนน
เอาแค่นี้พอเทาๆ ก็พอแล้วเนอะ มากกว่านี้สงสารทุกคนเลย ฮือออออ
-
น้ำตาไหลเลย
ความตายพรากทุกอย่างจริง ๆ
คนเขียนรักษาสุขภาพนะ ขอให้แข็งแรง
-
ร้องตามเลยจริงๆ ยิ่งฉากย้อนอดีตทำเอาน้ำตาท่วมเลย
รอตอนจบ ถึงตอนั้นน้องภามพี่ดีนคงหาคำตอบให้กับตัวเองได้แล้ว
รอเค้ากลับมาหวานกันใหม่
-
อารมณ์เปลี่ยนกะทันหันร้องไห้น้ำตาท่วมอยู่ดีๆ...ก็หักมุมกันซะงั้น.."เราห่างกันสักพัก"คืออะไรคะลูกนู๋ภาม...
-
เพลงหวานมาเลยค่ะ ห่างกันสักพัก~ จบแล้วค้างกว่าเดิมไปอีก แต่ตอนหน้าจะจบแล้วเหรอ เสียใจจัง
-
:ling3:
-
หมดเรื่องอดีต ก็มาเรื่องปัจจุบัน โถ่ สงสารน้อง
-
มันต้องผ่านกันไปได้เนาะ
-
น้ำตาท่วมตอนเลย
บีบหัวใจมาก
:hao5: :hao5:
รอตอนหน้านะคะ
:call:
-
เป็นอีกตอนที่เรียกได้ว่า ที่สุดของความเศร้า น้ำตาหลั่งไหลออกมาไม่ขาดสาย สงสารตัวละครเหลือเกิน ดึงอารมณ์มาก :o12:
-
สงสารทั้งคู่เลย :o12:
-
:m15: ทำไมยังเศร้าอยู่อะ
-
น้ำตาไหลพรากๆ
มันก็จริงของน้องนะ
เจอมาขนาดนั้น
คงต้องการความั่นใจ
ความรักที่เป็นความรัก
ไม่ใช่การเห็นแก่ตัว
-
พูดอะไรไม่ออกเลย
แต่ก็เข้าใจอารมณ์น้องภามนะ
คนเขียนถ่ายทอดออกมาได้ดีจังเลยค่ะ
ก็เพราะรักมาก เลยครุ่นคิดมาก
ปล.อยากอ่านตอนสุดท้ายเเบบเขินตัวบิดจัง อิอิ
-
ทุกข์ใดไม่เท่า ทุกข์จากความคิดตัวเอง
-
สู้ๆค่าาา
รักด้ายแดง รักลูกสาวภาม รักลูกเขยดีน
ยังไม่อยากให้จบเลยค่ะ
-
ก็ดีนะ จะได้มีเวลาทบทวนความรู้สึกกันและกัน แต่จริง ๆ แล้วคิดว่าทั้งคู่รักกันนั้นแหละ
-
o13
-
รักษาสุขภาพด้วยนะคะ
หวังว่าจะจบด้วยดีค่ะ
-
:เฮ้อ: :hao5: แง้ รู้สึกหน่วงมากแต่เราเข้าใจนะว่าทำไมน้องภามถึงคิดแบบนั้น
น้องคงขอเวลาและที่ที่จะทบทวนอะไรหลายๆอย่างเนอะ
แต่เราเชื่อมั่นในอานุภาพของความรักของทั้งดีนและภามค่ะ ไม่ใช่แค่ด้ายแดง รอบทสรุปนะคะ :mew1:
ดูแลสุขภาพสม่ำเสมอนะคะคนเขียน
-
สงสารทุกคนเลย :hao5:
-
อ้าว
:katai4:
-
ยังร้องไห้น้ำตาซึมอยู่เลย ตอนหน้าจะจบแล้ว :monkeysad:
อยากเห็นความหวานของคู่นี้ไปอีกนานๆ ดีใจที่กรณ์ได้ทำหน้าที่ลูกชายคนโต และอินก็เชื่อตามที่หลวงพ่อบอกว่าการอภัยจะทำให้จิตใจสงบ
ห่างกันสักพักก็ดี เพื่อให้ภามและดีนได้คิดให้รอบคอบว่าที่รักกันอยู่เป็นเพราะตัวเอง ไม่ใช่ในร่างหรือจิตใจของอินหรือกรณ์อีกต่อไป
-
โคตรบีบอารมณ์สุดๆ :hao5: :hao5:
อ่านไปนี่บรรยากาศสีเทาหม่นๆ
มันเศร้า อ้างว้าง โหยหา
เราเคารพการตัดสินใจของภามนะ
เวลา จะช่วยเยียวยาทุกอย่าง
ถึงแม้ตัวจะห่างไกลกัน
แต่ความรักที่แท้จริงจะนำทางให้ทั้งสองผ่านพ้นอุปสรรคไปได้อย่างแน่นอน
ด้ายแดงจะจบแล้ว. ใจมันหวิวๆแปลกๆ
เราอ่านเรื่องราวของอินทัชพี่กรณ์
ไปพร้อมๆกับภามและพี่ดีน
มันทั้งสุขและทุกข์ไปพร้อมๆกัน
เราโคตรดีใจที่ได้อ่านเรื่องนี้มากๆ
ขอบคุณนิยายดีๆอีกเรื่อง
ขอบคุณคนเขียนที่เขียนออกมาจากใจ
ผ่านตัวหนังสือซึ่งเราสัมผัสได้
เราหวังอย่างยิ่งที่จะเห็นด้ายแดง
ออกมาเป็นรูปเล่ม
(อยากได้เก็บไว้มากๆๆๆๆๆๆๆ)
ปล. ขอตอนพิเศษด้วยนะคนเขียนนนน
-
ยังไม่อยากให้จบเลย ขอสเปก่อนซัก 5 ตอน แล้วค่อยจบได้ไหมคะ
-
ยังคงชอบโมเม้นเวลาภามทำขนม มาให้เพื่อนๆทาน
หลังจากดราม่ามาหลายตอน
มีความสุขได้แล้วภาม
-
น้ำตามาอีกแล้ว สงสารพวกคุณพ่อทั้งสองฝ่ายจริงๆ นะคะ ต้องอยู่กับความรู้สึกเศร้าและผิดที่ทำให้ลูกๆ ตัวเองไม่มีทางเลือก
แต่ก็ยังดีที่ตอนท้ายของชีวิตก็ยังได้รับการให้อภัยและได้กรณ์มาช่วยดูแลจนจากไป ส่วนภามเราเข้าใจนะว่าทำไมถึงอยากห่าง
เพราะตอนนั้นความรู้สึกของอินทัชมันมีมากซะจนไม่แน่ใจว่ามันเป็นความรู้สึกของตัวเองหรือของอินทัชที่มีต่อพี่กรณ์กันแน่
ห่างกันเพื่อที่จะได้เข้าใจตัวเองมากขึ้นก็ดีค่ะ
-
ภามเจอมาหนักจริงๆกับการรับรู้และการรับมือเรื่องในอดีตที่ไม่ได้ชัดเจนเท่าพี่ดีน ตัวอินเองก็บอบช้ำมาก ภามคงกังวลสับสน
ทั้งนี้ทั้งนั้น!!
พี่ดีนต้องมีบทลงโทษกับว่าห่างกันสักพักของเด็กน้อยแล้วนะคะ :hao6:
-
ห่างกันสักพักกกกกกกก
กลัวประโยคนี้มากบอกเลยยยยย
คุณแกะสู้ๆนะคะ
เรารอความหวานในตอนหน้า ฮือออ มีเถอะ
-
:hao5: :hao5: :hao5: คือดี คือซึ้ง
-
:mew6: :mew6:
-
อ่านตอนนี้แล้วใจบาง
ไม่มีแรงเหลือแล้วค่ะ...
-
ฮือออ ทำไมต้องห่างอ่ะ รักกันทำไมต้องห่าง
ไม่โอเค
-
:hao5:
-
เปิดเรื่องแยกเป็นเรื่องของกรณ์กับอินทัชเลยค่ะ จะตามไปอ่าน เรื่องสั้นก็ได้
ตอนออกเล่มก็แถมเป็นเล่มเล็กๆบางๆก็ได้ค่ะ นะคะ ; - ;
-
น้ำตาไหลพรากๆเลยคะ..สงสารทุกคน..
-
เศร้าเกินไปแล้วววววว
:ling1:
-
:mew6: :mew6:
-
แงๆๆ :hao5: น้ำตาท่วมจอ
น้องกลัวพี่รักเพราะอดีต เศร้าหนักไปอีด :katai1:
-
ขอให้ดีนกับภามรู้ใจตัวเองนะคะว่ารักกันเพราะอะไร
-
:pig4:
-
จะทบทวนอารายยยยย :z3: :z3:
มันจะออกข้อสอบปลายภาคเหรอไง ฮึ!!! :m31: :angry2:
-
โอยย สตั้นตรงห่างกันสักพักนี่ล่ะ
จับน้องมาปรับทัศนคติด่วนนนนน
-
:pig4: :pig4: :pig4:ต้องขอบคุณคนแต่งนิยายเรื่องนี้จริงๆอ่านตอนนี้ไปร้องไปน้ำตาไหลไปรู้สึกได้ถึงอารมณ์ของตัวละครได้เต็มอิ่มจากทุกๆตัวละครที่อยู่ในตอนนี้อินตามมากจริงๆคะ
ดีใจมากนะคะที่ได้อ่านแต่ตกใจมากเช่นกันที่บอกว่าตอนหน้าจะจบแล้ว
:mew2: :mew2:
รอตอนต่อไปคะ
-
งงๆบ้าง ทำไมภามคิดเองเออเองอย่างนี้ น่าตีจริงๆ ส่วนดีนสู้ๆนะคะ เข้าใจน้องหน่อย ดีใจที่ดีนได้เจออดีตคุณพ่อและได้ดูแลท่านเป็นครั้งสุดท้าย แอบน้ำตาซึม
-
สนุกมากเลย ภามอย่าคิดมากลูก
-
จะจบแล้วหรอเนี่ย
ชอบเรื่องนี้มากๆ เลย
จะห่างกันจริงๆหรอ สู้ๆนะทั้งสองคน
-
:pig4:
-
:hao5: :hao5: :hao5:
-
เศร้า
-
น้องภามมมม จะห่างกันไปทำไมคะลูก
ทำแบบนี้สงสารทั้งหนูแล้วก็พี่ดีนนะ
อุตส่าห์ทำทุกทางเพื่อตามหาจนมาเจอกัน
หนูน่าจะใช้เวลาให้คุ้มค่ากว่านี้นะลูก :ling1:
-
อ่านสองตอนควบโอยยยยน้ำตาซึม :hao5:
-
กะไว้ว่ารออีกตอนก่อนค่อยอ่าน แต่อดใจไม่ไหวจริงๆ
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
ไม่เอา อย่าเพิ่งจบ งือออออ
-
ตอนหน้าจบแล้วเหรอเนี่ย ยังไม่พร้อมมมมมมมมมมม อยากอยู่กับน้องอยู่กับพี่ดีนไปนานๆ ฮืออออออออ
-
แค่นี้น้ำตาก็ท่วมหน้าแล้วค่ะ ถ้าดาร์คกว่านี้สงสัยน้ำตาเป็นสายเลือด :m15: การให้อภัยกันเป็นสิ่งที่ดีจริงๆ
-
หัวใจนี่เต้นไม่หยุดเลยอ่านไปสองตอนรวดเนี่ย ดีนะที่เก็บมาอ่านทีเดียว ไม่งั้นค้างแน่ๆ
หวังว่าจะไม่มีดราม่าอีกนะ;; คิดถึงความน่ารักแล้วว
-
:pig4: :pig4:
-
A lovely story. I like your plot. It's very romantic.
-
ประโยคสุดท้ายนั้น
:mew6: :mew6: :mew6: :mew6:
อยากจะพยายามเข้าใจ แต่ก็ไม่เข้าใจ สงสาร แล้วก็เจ็บปวดไปพร้อม ๆ กัน
ควรจะรู้สึกยังไง ลุ้นมากกกกกกกก ตอนนี้มันโหวงไปหมดแล้ว
-
เพิ่งมาตามอ่านค่ะ
ไม่รู้จะคอมเมนท์ยังไงดีเลย
พูดไม่ออกบอกไม่ถูกค่ะ
เอาเป็นว่าขอเอาใจช่วยพี่ดีนกับน้องภามให้รู้ใจตัวเองเร็วๆนะคะ
#ชอบชื่อพี่ดีนจังค่ะ อ่านทีไรพาลไปนึกถึงหน้าพระเอกละครญี่ปุ่นไม่ได้ทุกที แนบรูปมาให้ดูด้วยเลย
#ผู้ชายใส่แว่น
-
ตอนนี้สงสารทั้งคู่เลยแต่ตอนหน้าจะจบแล้วจริงๆเหรอ :hao5: :hao5:
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
ลำไยภามแระ
-
รอออ
-
น้ำตาจะท่วมจอ แต่อดีตคืออดีต ตอนนี้เป็นปัจจุบันกันแล้ว ภามอย่าคิดมากเลย เจ็บปวดเสียใจกันมามากแล้วถึงเวลามีความสุขแล้วนะ อย่าคิดมากดิพี่ดีนจะเสียใจนะ
-
CH 29 ตลอดไป
หลังจากเหตุการณ์วุ่นวายทุกอย่างก็เข้าสู่ปกติ ช่วงปิดเทอมใหญ่ภามตัดสินใจไม่ไปอเมริกากับครอบครัวแต่ขอลงเรียนซัมเมอร์ที่มหาวิทยาลัยพร้อมกับเพื่อนในแก๊งค์อย่าง ทีม มะนาวและเดล พวกเขาลงเรียนแค่สองตัวและแบ่งเวลาให้กับชมรมมากขึ้น เพราะหลังจากหนังสั้นของชมรมการแสดงได้รางวัลที่สองทำให้มีสมาชิกสมัครเข้าชมรมเพิ่มขึ้นอีกมากมายและด้วยอานิสงค์ของหนังสั้นที่ให้เครดิตชมรมอาหารไทยเต็มที่ทำให้ชมรมของภามเองก็พลอยฟ้าพลอยฝนมีสมาชิกเพิ่มเช่นกัน
วันนี้ชมรมอาหารไทยเปิดสาธิตการทำอาหารเพื่อแนะนำเด็กใหม่ทั้งหลาย ภามมองหัวหน้าชมรมกำลังสาธิตการทำข้าวแช่ให้สมาชิกฟัง วิธีการที่วุ่นวายมากมายตั้งแต่เลือกข้าว นำมาล้าง นำมาต้มจนเข้าสู่ขั้นตอนนึ่งข้าว เล่นเอาแต่ละคนจดรายละเอียดมือเป็นระวิง เขาได้แต่อมยิ้มรอกินของอร่อยๆ ส่วนตัวเองก็กลับมาให้ความสนใจการสาธิตวิธีทำขนมไทยบ้าง
“ภามกะทิได้แล้ว” พี่เดชหนุ่มร่างยักษ์ประจำชมรมยกกะทิอบควันเทียนมาวางไว้ให้ วันนี้เขาผสมกะทิกับน้ำกลิ่นใบเตยหอมน่ากิน “ส่วนอันนี้น้ำใบเตยคั้นแล้ว” เลื่อนน้ำสีเขียวเข้มส่งมาไว้ข้างกัน
เด็กหนุ่มมองน้ำใบเตยแล้วอดขำไม่ได้ นึกถึงคนตัวโตที่เคยมาช่วยเขาคั้นน้ำใบเตยจนเลอะไปหมด
“วันนี้ผมจะสาธิตขนมที่เอาไว้กินเย็นๆชื่นใจ ขนมนี้มีชื่อว่าขนมอินทนิล เป็นขนมไทยโบราณหาทานยาก” ภามเริ่มต้นสาธิตด้วยการหยิบแป้งมันเทใส่น้ำใบเตยแล้วคนให้เข้ากันกลายเป็นสีเขียวตุ่น
“จริงๆส่วนผสมไม่มีอะไรมากครับ แต่จะลำบากตรงที่ต้องกวนแป้งให้สุกซึ่งใช้เวลานาน” เมื่อแป้งเข้ากันดีกับน้ำแล้วเขาก็ค่อยๆเทลงกระทะทองเหลือง ใช้ไฟอ่อนสำหรับกวนแป้ง กลิ่นหอมของใบเตยกรุ่นละมุนจนสมาชิกแต่ละคนลูบท้องด้วยอาการเผลอตัว
จากแป้งเหลวสีขุ่นกวนง่ายเริ่มจับตัวเป็นก้อนแล้วเปลี่ยนเป็นก้อนแป้งสีเขียวใสนุ่มหนืดในเวลาต่อมา
“พอแป้งใสได้ที่ให้ลดไฟลงอีกแล้วใส่น้ำตาลลงไป” พูดพลางทำให้ดูเป็นตัวอย่าง เขากวนจนน้ำตาลละลายผสมเขากับแป้งจนหมด “เสร็จแล้วให้ยกแป้งวางพักไว้ที่อ่างน้ำแข็งนะครับ แป้งจะได้เย็นลงสำหรับปั้นเป็นก้อน” ย้ายแป้งขนมมาพักรอจนมันเย็น ระหว่างนั้นเขาก็เตรียมถ้วยพลาสติกเล็กๆ ตักน้ำกะทิหอมๆใส่ถ้วยเตรียมเอาไว้
“ปั้นเป็นก้อนเล็กขนาดพอดีคำแบบนี้นะครับ” ล้างมือจนสะอาดจุ่มน้ำเล็กน้อยแล้วหยิบแป้งนุ่มนิ่มกึ่งเหลวด้วยปลายนิ้ว จากนั้นก็หย่อนแป้งลงน้ำกะทิที่เตรียมไว้ทีละก้อนทีละก้อน
“ใส่มะพร้าวอ่อนสักหน่อยตามด้วยน้ำแข็งก็อร่อยได้แล้วละครับ”
พี่เดชตักน้ำแข็งใส่ถ้วยก่อนจะแจกจ่ายให้ทุกคนได้ลองชิม กลิ่นหอมของใบเตยรสชาติหวานมันเหมือนขนมชั้นผสมลอดช่องชักชวนให้คนที่เพิ่งเคยได้ลิ้มลองตักเข้าปากคำแล้วคำเล่า เนื้อขนมนุ่มจนแทบไม่ต้องเคี้ยว หลายคนยกมือสอบถามเพิ่มเติมจนเสียงดังให้ลั่นไปหมด
ขนมแต่ละถ้วยแจกจ่ายจนหมดเกลี้ยง หลังจบช่วงตอบคำถามและให้ทุกคนได้พักผ่อน ภามเองก็นั่งพักเปิดสมุดจดพลางครุ่นคิดว่าอาทิตย์หน้าจะสาธิตอะไรให้ดูอีก การที่ได้มาทำขนมกับชมรมทำให้เขามีสมาธิมากขึ้น ได้อยู่กับตัวเองและได้ถามใจตัวเอง
ตลอดเกือบสามเดือนพี่ดีนไม่เคยมาให้เห็นหน้า หากแต่ส่งข้อความมาหาทุกวันไถ่ถามเรื่องทั่วไป กินข้าวหรือยัง นอนหลับไหม สอบเป็นยังไง พี่ดีนยังคงเป็นพี่ดีนที่มีสเปซให้เขาคุยกับตัวเองเสมอ ภามเองก็ตอบข้อความทุกครั้งบางวันก็ส่งภาพขนมไปให้
เหมือนพวกเขากำลังเรียนรู้กันใหม่ ขนาดทีมยังหมั่นไส้บอกว่าทำตัวเหมือนคนเพิ่งจีบกัน
“ภาม..กับดีนยังคบกันใช่ไหม” เดชที่ทยอยเก็บถ้วยเปล่าจากสมาชิกเดินมายืนพักข้างๆ เขาไม่เห็นแฟนของรุ่นน้องโผล่มาสักครั้งซึ่งมันดูผิดปกติและภามเองก็ไม่เอ่ยถึงด้วย
ภามพลิกสมุดโน๊ตมาที่หน้าแรกแล้วลูบโพสต์อิทเล็กๆที่มีลายมือตวัดชวนคิดถึงแปะเอาไว้ เวลาผ่านมาเกือบปีเขายังคงเก็บมันเอาไว้อย่างดีตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้รับมาพร้อมขวดน้ำส้มแทนคำขอบคุณ
“ผมกับพี่ดีนไม่เคยเลิกกัน”
คำว่าห่างกันสักพักไม่ได้หมายความว่าต้องจากกันไปไกล ไม่ได้หมายความว่าเลิกติดต่อ แต่หมายถึงทิ้งระยะให้คิดว่าตัวเองรู้สึกอย่างไรมากกว่า
“พี่เดชว่าอาทิตย์หน้าทำขนมอะไรดีครับ” เปลี่ยนเรื่องถามความคิดเห็นรุ่นพี่แทนที่ เดชคลายหัวคิ้วยุ่งๆ ก่อนจะขยี้หัวรุ่นน้องแล้วยัดเศษกระดาษใส่มือ
“คนกินขนมเขาฝากมาให้” พยักหน้าให้ภามที่ทำหน้าเป๋อเหลอ
ภามคลี่เศษกระดาษที่พับเอาไว้ลวกๆ หยุดชะงักเมื่อเห็นลายมือคุ้นตาแบบเดียวกับที่อยู่บนโพสต์อิทเมื่อกี้
ไม่เคยลืม
ริมฝีปากบางเม้มแน่น เขาหลับตาลงกลั้นความร้อนผ่าวที่หัวตา
“ผมรู้แล้วล่ะว่าจะทำอะไร” สอดกระดาษแผ่นนั้นไว้ในสมุด ตั้งใจจะหากาวมาแปะเก็บไว้กับโพสต์อิทแผ่นนั้น
เดชเลิกคิ้วแล้วยิ้มให้น้อง
“อะไรล่ะ”
“ผมอยากทำขนมลืมกลืน”
ก่อนปิดซัมเมอร์เพียงไม่กี่วันก็มีเรื่องให้คนในแก๊งค์ตื่นเต้นตกใจ เมื่อเดลกระซิบบอกว่าตกลงปลงใจคบกับพี่อเล็กซ์เป็นที่เรียบร้อย สาวสวยตาสีเทาอมเขียวยิ้มกว้างเล่าให้ฟังว่าตอนแรกพี่อเล็กซ์มาบ่นเรื่องพี่ดีนให้ฟังแถมแอบมาหาจุดอ่อนพี่ชายด้วยการเข้าทางน้องสาว คุยไปคุยมาทะเลาะกันไปทะเลาะกันมารู้ตัวอีกทีก็นัดกินข้าวดูหนังจนรู้สึกดีๆด้วยกันทั้งคู่
เห็นว่ากว่าจะคบกันได้พี่ดีนกับพี่ดอนเล่นซะงอมไปเหมือนกัน
พอเพื่อนซี้ประกาศตัวว่าไม่โสด มะนาวก็ยกมือสารภาพอ้อมแอ้มว่าคุยกับหนุ่มที่ชมรมว่ายน้ำอยู่ ผลจากการไปเฝ้าเพื่อนเชียร์เพื่อนบ่อยๆ เลยได้ของแถมเป็นรุ่นพี่ปีสี่หน้าตาใจดีซะอย่างงั้น เจ้าทีมเลยแสยะยิ้มตั้งท่าจะไปล้อรุ่นพี่ที่ชมรมให้อายม้วนไปข้างนึง
“เออภาม” ทีมทักขึ้นเมื่อนึกออก ในมือยังถือถุงเลย์ลังเลว่าจะแกะไม่แกะดี
“หือ” เงยหน้าขึ้นจากมือถือ
“ขนมลืมกลืนที่ฝากไป คนที่ชมรมบอกว่าขอบคุณมากนะ” ตัดสินใจแกะถุงแล้วกินไปสักสามชิ้นก่อนจะตัดใจมัดปากถุงแน่นหนา
“อ้อ อื้อ...” คลี่ยิ้มบางๆ แล้วเลื่อนสายกลับมาที่มือถืออีกครั้ง แอพสีเขียวที่เพิ่งเด้งเตือนขึ้นมาปรากฎภาพขนมลืมกลืนจากคนที่แสนคิดถึง แก้มขาวแดงเรื่อเล็กน้อยกับข้อความกับคำชมของพี่ดีน
หัวใจของเขามันเต้นแรง
---
ท่ามกลางความฝันอันเลือนลางเด็กหนุ่มยืนมองรอบตัว เขาสะท้านเฮือกเมื่อรู้ว่าตัวเองกำลังยืนอยู่ที่ไหน โซฟาตัวนั้นโต๊ะตัวนั้น..เขาไม่เคยลืมไปจากหัวใจ
ห้องคอนโดของกรณ์กับอิน
ภามตัวสั่นสะท้านรู้สึกหวาดกลัว เขาไม่พร้อมที่จะเห็นภาพเลวร้ายนั่นอีก แต่แล้วก็ต้องสะดุ้งโหยงหันขวับมื่อเสียงประตูห้องดังขึ้น เด็กหนุ่มอ้าปากค้างเมื่อเห็นคนที่กำลังก้าวเข้ามาในห้อง
ร่างสูงใหญ่ผิวขาวกำลังหัวเราะร่วน ในขณะที่อีกคนกำลังโวยวายเบะปากเอาแต่ใจ ทั้งคู่โต้เถียงกันสักพักก่อนที่โผกอดกันแน่นพร้อมรอยยิ้มระบายบนใบหน้า
พี่กรณ์กับอินทัช..
ไม่มีภาพเลวร้ายที่เด็กหนุ่มกลัวแต่อบอวลไปด้วยความสุขละมุนละไม
เด็กหนุ่มรู้สึกถึงความยินดีที่กำลังก่อตัวขึ้นมา ภามหยุดชะงักเมื่อสบตาเข้ากับอินทัช เขามองซ้ายมองขวาก่อนจะมั่นใจว่าอินทัชกำลังมองเขาจริงๆ
อินยังคงกอดคนรักแน่นแนบใบหน้ากับไหล่กว้าง ดวงตาของเขามองเลยมายังเด็กหนุ่มตรงหน้าแล้วค่อยๆคลี่ยิ้มอ่อนโยน ริมฝีปากขยับเป็นคำพูดสั้นๆ ไร้เสียงแต่ดังก้องในสมองของภาม
ขอบคุณ
ภามยิ้มกลับแทนคำตอบ พลันภาพตรงหน้าก็ค่อยๆ จางหาย ความร้อนผ่าวที่หัวตากลั่นออกมาเป็นน้ำตาไหลช้าๆ สู่ผิวแก้ม เหมือนส่วนหนึ่งของตัวเองกำลังจากไป ทั้งดีใจเสียใจปนเปกันไปหมด จนเมื่อภาพกลับมาชัดอีกครั้งเขาถึงเห็นว่าอีกมุมหนึ่งของห้องปรากฎร่างของคนที่รักที่สุดกำลังยืนมองอยู่ด้วยสายตาอ่อนโยนดังเช่นทุกครั้ง แล้วน้ำตาเจ้ากรรมก็เอ่อท้นหนักขึ้นอย่างห้ามไม่ไหว
เขาคิดแล้ว ทบทวนแล้ว เขาใจทุกอย่างแล้ว และมั่นใจว่าตัวเองรักผู้ชายคนนี้จริงๆ
“พี่..ดีน”
เฮือก
ร่างโปร่งสะดุ้งตื่นจากฝัน ภายในห้องมืดมิดมีเพียงแสงจากนาฬิกาพรายน้ำที่ส่องแสงบอกเวลาตีสอง ภามแตะแก้มตัวเองสัมผัสได้ถึงความเปียกชื้น
ใส่ชุดแบบนี้น่ารักดี
หน้าเหมือนปลาปั๊กเป้าเลย
เชื่อใจพี่ไหม
พี่รอมานาน..และจะไม่รออีก
สัญญานะ
พี่รักภาม
ภามอย่าไปไหนนะ
เสียงสะอื้นดังแผ่วในห้องกว้าง สองมือของเด็กหนุ่มกอบกุมแท็กสีเงินแสนสำคัญที่ได้รับมาจากคนรักแนบแน่น น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าไหลซึมหายไปในผืนผ้า
“ผมจะไปไหนได้..” ภามทวนคำพูดของตัวเอง “ในเมื่อผมเป็นของพี่”
สายสร้อยสีเงินพันเข้ากับนิ้ว ภามปรือตาฉ่ำน้ำมองสายสร้อยบนมือ พาลนึกถึงวันที่ไปหาพี่ดีนที่คณะท่ามกลางเสียงหยอกล้อของพี่ๆ ด้ายสีแดงที่เขาเลือกขึ้นเชื่อมโยมกับนิ้วก้อยของพี่ดีนโดยบังเอิญ
นี่มันคู่แท้
เขาจำได้ว่าใครสักคนพูดขึ้นมา เด็กหนุ่มกำสร้อยในมือแน่น
ในเมื่อด้ายเก่าโดนตัดไปทำไมเราจะสร้างใหม่ไม่ได้..
ภามสะบัดผ้าห่มแล้วรีบลงจากเตียง เปิดไฟควานหากุญแจรถกับมือถือ ไม่สนใจแล้วว่าตอนนี้จะกี่โมงกี่ยาม เขาอยากเจอพี่ดีน อยากเจอใจจะขาด อยากบอกความรู้สึกมากมายให้พี่ดีนฟัง
พอคว้าของที่ต้องการได้ก็พุ่งตัวไปที่ประตู แต่เมื่อเปิดประตูออกก็ชนเข้ากับแผ่นอกแข็งๆเต็มแรงจนเกือบหงาย แต่โชคดีที่อีกฝ่ายรั้งต้นแขนเขาไว้ได้ทัน
ดวงตาเด็กหนุ่มเบิกกว้างเมื่อเห็นผู้มาเยือนยามค่ำคืนชัดๆ กุญแจห้องและมือถือร่วงหล่นโดนลืมทิ้งไปอย่างไม่ไยดี ก่อนที่ภามจะกระโจนทั้งร่างเข้ากอดคนที่แสนคิดถึงเต็มแรง
“พี่!!” เสียงร้องเรียกสั่นพร่า สองมือไล่สัมผัสตามใบหน้าคมคายเพื่อตอกย้ำตัวเองว่ามันไม่ใช่ความฝัน
“ผมคิดถึงพี่” ปาดเช็ดน้ำตาตัวเอง “ผมรักพี่ดีนนะ รักพี่มาก” คำบอกรักปนสะอื้นตะกุกตะกัก
ดีนรวบกอดคนรักไว้ในอ้อมแขนแน่นพรมจูบใบหน้าน้องด้วยความรู้สึกเปี่ยมล้น ก่อนหน้านี้เขาฝันเห็นกรณ์กอดกับอินทัช หมอนั่นหัวเราะร่วนเต็มไปด้วยรอยยิ้มและความสุข จนเมื่อกรณ์เงยหน้าขึ้นมาสบตากับเขายิ้มให้แล้วค่อยๆจางหายไปกลายเป็นภามที่กำลังมองเขาด้วยสายตาอาวรณ์ หัวใจของดีนกระตุกวูบ ความคิดถึงเข้าครอบครองจนทนไม่ไหวทำให้เขาขับรถมาหาน้องทันที
ไม่รออีกแล้ว ให้เวลามามากเกินไปแล้ว
“พี่ก็รักภาม คิดถึงภาม” ปิดประตูแล้วอุ้มน้องกลับเข้ามาในห้อง “พี่ไม่รอแล้วนะ พี่ไม่ทนแล้ว” กดจูบบนริมฝีปากบางย้ำๆ จนน้องแทบหายใจหายคอไม่ทัน ริมฝีปากบางแดงช้ำจนเห็นได้ชัด
“ผมรู้..ผมขอโทษ” หลับตาลงเมื่อพวกเขาทั้งคู่ทิ้งตัวลงบนที่นอนยุ่งเหยิง เสื้อนอนลื่นหลุดออกไปจากร่างกายด้วยฝีมือของคนที่คร่อมอยู่ด้านบน ริมฝีปากเผยอตอบรับลิ้นอุ่นร้อนเกี่ยวพัน อยากสัมผัสกันและกันให้มากที่สุด
มือสั่นๆพยายามถอดเสื้อนอนคนรักออกบ้าง ต่างคนต่างช่วยกันดูทุลักทุเลแต่ก็เต็มเปี่ยมไปด้วยความคิดถึง ทันทีที่ทั้งสองร่างเปลือยเปล่า ร่างสูงใหญ่ก็บดเบียดร่างน้องเอาไว้ทั้งตัว
ภามลูบมือไปตามแผ่นหลังกว้าง สัมผัสที่แสนคิดถึงและกลิ่นหอมประจำตัวของพี่ดีนทำให้เขารู้สึกร้อนไปทั้งร่างกาย จูบหวานๆถูกป้อนให้จนแทบสำลัก ต่างผลัดกันสัมผัสลูบไล้ไปทั้งตัว
“อ้ะ..”
คิ้วเรียวมุ่นเข้าหากันยามริมฝีปากร้อนผ่าวของพี่ดีนลากลงต่ำไปที่ท้องน้อย วนเวียนขบกัดจนสะท้านไปทั้งตัว อีกทั้งมือใหญ่อบอุ่นยังครอบครองยอดอกทั้งสองข้างบีบเคล้นจนมันแดงก่ำ
“พี่ดีน..” ภามหายใจหอบกระชั้น เขาเบียดตัวเข้าหาคนรักด้วยความวาบหวามและนั่นยิ่งกระตุ้นให้คนที่กำลังรุกไล่ควบคุมตัวเองแทบไม่ไหว
รัก คิดถึง ใจจะขาด
เด็กหนุ่มเบือนหน้าหนีครางกระเส่าเมื่อลิ้นเปียกชื้นแตะที่ช่องทางด้านหลัง สะโพกโดนยกขึ้นสูงจนน่าอายไม่กล้ามอง ภามเกร็งร่างเมื่อลิ้นร้อนสอดแทรกลึกแทนสารหล่อลื่น ไล้เลียจนเปียกชุ่มและเผื่อแผ่ไปยังส่วนอ่อนไหวที่แข็งจนเจ็บ รู้สึกเหมือนโดนกินไปทั้งตัว
ดีนหยุดชะงักเมื่อรู้สึกถึงแรงจิกที่ต้นขา เขาขบกรามแน่นเมื่อปลายนิ้วของน้องลากต่ำลงไปกึ่งกลางลำตัว ลูบไล้หน้าท้องที่เกร็งเป็นลอน
“อึก....ภาม”
“พอ..แล้ว” ภามข่มความอายปรือตามองคนรักด้วยใบหน้าแดงก่ำ พลางเอ่ยเสียงตะกุกตะกัก “พี่...เข้ามา” ลากปลายนิ้วต่ำลงไปอีกจนถึงส่วนที่แข็งขืนน่าตกใจ
สิ้นคำอนุญาตความร้อนผ่าวก็สอดแทรกผ่านช่องทางเล็กแคบแทบจะในทันที ภามกัดปากแน่นกลั้นเสียงร้องจนริมฝีปากห้อเลือด เจ็บเสียดแต่สุขสม อุ่นร้อนไปทั้งตัว
“กอดผม...กอดผมแน่นๆ” สองมือเกี่ยวกอดโอบรอบลำคอแข็งแรงกดจิกปลายนิ้วเมื่อรู้สึกเจ็บ
ดีนหยัดตัวสอดลึกจนสุดทาง เขาผ่อนลมหายใจกับความแน่นร้อนผ่าวจนแทบขยับตัวไม่ไหว สองแขนโอบกอดน้องเอาไว้จนร่างของภามลอยขึ้นมาจากเตียง ราวกับเด็กน้อยในอ้อมแขนที่กำลังซุกตัวหาความอบอุ่น
“รัก...” เสียงทุ้มต่ำกระซิบริมใบหู
...แล้วการเคลื่อนไหวก็เริ่มต้นขึ้น
เตียงนอนหลังกว้างส่งเสียงเอี้ยดเป็นจังหวะหนักๆ ปนเปกับเสียงหอบครางกระเส่าของทั้งคู่ ภามขยุ้มหมอนหนุนครางเครือหวีดร้องเมื่อโดนกระทั้นจุดเร้าภายในจนร่างกายแอ่นโค้งเพราะทนไม่ไหว จากขนาดร่างกายที่แตกต่างทำให้เด็กหนุ่มจุกเสียดแต่มันยังไม่พอ
“พี่..ลึก...ลึกกว่านี้” เด็กหนุ่มไม่ได้รู้ตัวเลยว่าคำพูดอ้อนวอนแบบนี้ยิ่งจุดไฟปรารถนาของชายหนุ่มให้มากขึ้นไปอีก
ดีนดันต้นขาขาวออกกว้างแล้วตัดสินใจจูบปิดปากเด็กดื้อ สอดลิ้นพัวพันไปพร้อมๆกับการกระทั้นร่างหนักหน่วง เสียงเนื้อกระทบเนื้อน่าอายจนภามแดงก่ำไปทั้งตัว เด็กหนุ่มเลื่อนมือข้างหนึ่งลงต่ำสัมผัสส่วนที่เชื่อมต่อกันและกัน รู้สึกได้ถึงความเปียกชื้นและการเคลื่อนไหวที่รุนแรง
อยากกอดกันให้ลึกซึ้งที่สุด
อยากรักกันให้มากที่สุด
อ้อมแขนกว้างกอดคนรักแน่น ดีนสบถกับสัมผัสจากปลายนิ้วของน้องตรงปากทางแดงก่ำอีกทั้งรู้สึกได้ถึงแรงบีบกระชับภายใน เขาเร่งจังหวะจนภามร้องเสียงหลงละมือมากอดไหล่เอาไว้ ใบหน้าแดงก่ำสะบัดหงายหายใจหอบถี่ครางเครือเรียกชื่อเขาซ้ำๆ
“พี่...พี่ดีน...อึก...อ๊า!!” เสียงหวีดร้องดังพร้อมกับเสียงคำรามต่ำ ต่างปลดปล่อยออกมาเต็มแรง
ภามรู้สึกภาพตรงหน้าพร่าเลือนไปวูบนึง เขาหลับตาลงหายใจหอบหนักรู้สึกได้ถึงความร้อนที่ถูกปลดปล่อยเข้ามาในร่างกายจนล้น เนื้อแนบเนื้อไม่มีอะไรขวางกั้น
“โอเคไหม” ดีนจูบแก้มชื้นเหงื่อหนักๆ แล้วประคองน้องนอนลงบนเตียงเบามือ
เด็กหนุ่มปรือตามอง สองมือยกขึ้นไขว่คว้าหาคนรักอีกครั้ง
“กอดผม”
ได้โปรดกอดกันเอาไว้ อย่าจากกันอีกเลย
แสงสว่างลอดผ่านผ้าม่านที่ปิดเอาไว้ลวกๆ ดีนดึงเชือกให้ผ้าม่านแง้มออกมากกว่าเดิมเพื่อเพิ่มความสว่างให้กับในห้อง เขากับภามยังไม่ได้นอน ต่างคนต่างกอดกันมองหน้ากันจูบกันซ้ำๆแทนคำพูดมากมาย
“ง่วงไหม” ลูบขอบตาแดงช้ำอย่างเอ็นดู
ภามส่ายหัวแล้วซุกกอดคนรักแน่น เก็บเกี่ยวความอบอุ่นจนเต็มที่ พี่ดีนบอกว่าจะมาอยู่ด้วยกันจนกว่าจะเปิดเทอมใหม่ในอีกไม่กี่วันข้างหน้า สงสัยเดลได้ล้อเขาเละเทะอีกแน่
“คิดถึงพี่ อื้อออออ” อุบอิบพูดเบาๆ แต่ก็โดนดึงแก้มจนร้องลั่น
“ภามเป็นคนขอห่างกันเองนะ” ทำหน้าดุใส่จนอีกฝ่ายมุดหน้าเข้าใต้ผ้าห่มโผล่มาแต่ตา
“ก็ตอนนั้น..สับสน” พยายามแก้ตัว
“แล้วตอนนี้ละครับ” ช้อนตัวน้องให้ขึ้นมานอนเกยบนอก
“ไม่แล้ว” ยิ้มกว้างให้คนรัก “ผมรักพี่ดีน” ขยับขึ้นแตะริมฝีปากเบาๆ เอาใจ
“พี่ก็รักภาม” ลูบหัวทุยแล้วชะงักเมื่อนึกขึ้นมาได้ เขาขยับตัวขึ้นนั่งจับให้น้องนั่งเป็นก้อนบนตัก “สามเดือนที่ผ่านมาพี่ก็ได้คิดอะไรมากมายเหมือนกัน” เขาวางคางบนไหล่เล็กกอดเด็กน้อยเอาไว้ในอ้อมแขน
“พี่เปลี่ยนนามสกุลแล้วนะ”
“หา” ภามทำตาโตเหลียวหันมามองคนรักงงๆ “เปลี่ยนทำไม เปลี่ยนไปเป็นอะไร”
ท่าทางเหวอสนิทเรียกรอยยิ้มจากชายหนุ่ม
“พี่ไม่ใช่รัฐนนท์ วงศ์เนตรแล้ว แต่เป็น รัฐนนท์ ฉัตรโภคิน”
..
ฉัตรโภคิน
..
“พี่..” เด็กหนุ่มเบิกตากว้างไม่อยากจะเชื่อ
“เป็นการขอขมาให้กับคุณพ่อของอินทัช เพื่อเป็นการขอโทษให้อิน..” กดจูบที่หลังมือน้อง “อย่าร้องไห้นะ ฮึบเร็ว”
จากที่จะร้องภามเกือบหัวเราะออกมาเพราะโดนปลอบด้วยคำพูดแบบเด็กๆ เขาทำท่าฮึบแล้วโถมกอดชายหนุ่มทั้งตัว
“ขอบคุณครับ...”
ดีนลูบหลังน้องเบาๆ ดวงตาสีสวยเหลือบมองโต๊ะหัวเตียงเห็นกระเป๋าสตางค์ตัวเองวางทิ้งเอาไว้ เขาสะกิดคนบนตักแล้วพยักพะเยิดหน้า
“หยิบกระเป๋าสตางค์ให้พี่หน่อย”
ถึงจะงงแต่ภามก็ขยับตัวเอื้อมไปหยิบกระเป๋าให้ ขมวดคิ้วเล็กน้อยเพราะเจ็บแปลบที่สะโพก ความเฉอะแฉะที่หว่างขาน่าอายจนแก้มใสแดงก่ำ และดูเหมือนคนพี่จะรู้ถึงได้ช่วยนวดให้เบาๆ
ไม่อยากจะนับว่ากอดกันไปกี่ครั้งตลอดคืน
“เปิดเลย”
เด็กหนุ่มทำตามอย่างว่าง่าย ภามเม้มปากมองค้อนคนรักเล็กน้อย แก้มสองข้างแดงก่ำเมื่อเห็นโพสต์อิทใบเก่าที่เขาเคยเขียนให้สอดอยู่ในช่องใส่รูป
“พี่รู้เหรอว่าเป็นผม” เขาจำได้ว่าวันนั้นที่ห้องสมุดไม่ได้เขียนชื่อตัวเองลงไปสักหน่อย
“รู้สิ” จูบขมับจนน้องตัวเอน “เปิดซิบตรงช่องใส่เหรียญที”
ภามรูดซิบแล้วพยายามหยิบของในช่องแคบๆนั้น ทันทีที่ปลายนิ้วแตะโดนเขาก็ชะงักมองคนรักอย่างลังเล
“พี่..ดีน”
“หยิบออกมาเลย” ดวงตาสีสวยอ่อนละมุนจนคนมองใจสั่น ในที่สุดนิ้วยาวก็เกี่ยวเอาของด้านในออกมาจนได้
แหวนสีทองแบบค่อนข้างเก่า บนตัวเรือนมีตัวอักษรลงยาเอาไว้ มองเพียงปราดเดียวภามก็จำได้ขึ้นใจเพราะแหวนวงนี้..เคยเป็นของเขาเมื่อนานแสนนานมาแล้ว
แหวนของอินทัช
“พี่ได้มาจากคุณยายอัน แหวนประจำตระกูลฉัตรโภคินที่จะส่งต่อให้ลูกชายคนโต ตอนนี้พี่คือลูกชายคนโตของบ้านนั้น” เอากระเป๋าสตางค์วางไว้ข้างกายแล้วจับมือน้องขึ้นจูบเบาๆ
“อาจจะดูไม่ค่อยลงทุน แต่นี่คือสิ่งสำคัญและมีค่าที่สุดในตอนนี้ที่พี่มี” หยิบแหวนสวมเข้าที่นิ้วกลางให้เด็กน้อยก่อนจะจูบที่นิ้วซ้ำอีกครั้ง เขายิ้มจางๆให้กับน้ำตาที่เริ่มหยดลงบนหลังมือพร้อมเสียงสะอื้นเบาๆ
ภามโถมตัวเข้ากอดคนรักอีกครั้ง ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมา ใบหน้าซุกอยู่กับลาดไหล่กว้างไม่รู้จะแสดงออกยังไงให้อีกฝ่ายรู้ว่ารักเหลือเกิน
“เรียนจบแล้วมาอยู่ด้วยกันนะ” ลูบแผ่นหลังเนียนอ่อนโยน
เด็กหนุ่มพยักหน้างุดๆ
“อื้อ”
“อยู่ด้วยกันตลอดไป”
“อื้อ”
“จะไม่จากกันไปอีกแล้ว”
“ไม่อีกแล้ว.....”
สัญญานะว่าจะตามหากันจนเจอ
สัญญานะว่าจะอยู่ด้วยกันตลอดไป
(ต่อreplyถัดไปค่ะ)
-
(ต่อค่ะ)
หลังจากเรียนจบปริญญาตรี ดีนก็ต่อโทที่มหาวิทยาลัยเดิมอีกสองปีจนจบแล้วค่อยเริ่มเข้าไปทำงานในบริษัทของพ่อ ชายหนุ่มพยายามอย่างหนักในการเรียนรู้งานไม่มีสิทธิ์พิเศษในการเป็นลูกเจ้าของบริษัทใดๆทั้งนั้น แต่สิ่งที่เปลี่ยนไปในชีวิตคือการมีคนสำคัญเพิ่มขึ้นอีกมากมาย ถ้ามีเวลาดีนไม่เคยลืมไปเยี่ยมเยียนลุงกฤตพร้อมกับภาม ถึงจะหงุดหงิดตอนโดนพี่ศิลป์แกล้งบ้างแต่ก็หยวนๆ บางครั้งก็ยืมหนังสือของกรณ์กลับมาอ่าน คงมีเรื่องชอบอ่านหนังสือนี่แหละที่เขากับกรณ์ชอบเหมือนกัน
ส่วนภามหลังจากที่คุณปู่เสียไปได้พักใหญ่ก็มีการเปิดพินัยกรรม ที่ดินตรงคอนโดเก่าของกรณ์กับอินถูกยกให้เป็นของภาม ทางลุงกฤตและคุณยายอันเลยสมทบทุนในการทุบคอนโดทิ้งเคลียร์พื้นที่สำหรับปลูกบ้าน ทั้งดีนและภามถกเถียงกับบรรดาพ่อแม่อยู่นานกว่าจะยอมเจอกันครึ่งทาง บรรดาผู้ใหญ่ปลูกบ้านขนาดไม่ใหญ่มากขนาดสองชั้นให้ลูกแทนของรับขวัญและดีนเองก็กู้เงินพ่อเพื่อนำมาสร้างร้านอาหารในพื้นที่เดียวกันให้คนรักอย่างที่เคยสัญญาเอาไว้ แน่นอนว่าภามยืนยันที่จะช่วยกันทำงานหาเงินมาคืนคุณพ่อให้เร็วที่สุด
จนเมื่อภามเรียนจบทุกอย่างก็พร้อมสำหรับเริ่มชีวิตใหม่พอดี ร้านอาหารไทยขนาดกลางเข้าซอยไปไม่ลึกมากพอมีที่จอดรถ5-6คันมักแน่นขนัดอยู่เสมอ ถึงจะไม่ได้โฆษณาอะไรมากมายแต่คำบอกเล่าปากต่อปากกลับกระจายไปไกล หลายครั้งแขกที่มากินต้องโทรจองที่นั่งล่วงหน้า เพราะอาหารของร้านนี้ปราณีตและอร่อยถูกปากหลายคน วันไหนจังหวะดีๆก็จะได้ลิ้มรสขนมไทยโบราณแปลกตาที่มักจะหมดอย่างรวดเร็วเช่นกัน
ขนมลืมกลืน ลูกชุบหอมหวาน บุหลันดั้นเมฆ พระพายสีสวย และช่อม่วงงามตา
พนักงานในร้านมีจำนวนไม่มากนักแต่ทุกคนก็ช่วยกันทำงานอย่างเต็มที่ ภามเองหลังจากถ่ายทอดความรู้ให้คนในครัวจนเริ่มมั่นใจในฝีมือถึงมีโอกาสพักผ่อนบ้าง จากที่ต้องตื่นตีสี่มาช่วยเตรียมของในครัวตอนนี้เขาเลยมีเวลาที่จะตื่นสายเตรียมอาหารเช้าให้คนรักได้
“อืม..”
เสียงงัวเงียดังขึ้นจากร่างสูงใหญ่ที่ยังคงนอนอยู่บนเตียงนุ่ม ความเย็นของเครื่องปรับอากาศเจือจางลงเหลือเพียงลมเย็นจากพัดลมที่เปิดเอาไว้ ดีนขยับตัวลุกแล้วเอื้อมมือสัมผัสผืนเตียงข้างกาย คนรักของเขาคงเพิ่งลุกไปได้สักพัก
ชายหนุ่มวัย28จัดการตัวเองจนเรียบร้อย เหลือแค่ใส่เนคไทกับสวมสูททับเป็นอันเสร็จสำหรับการเตรียมตัวไปทำงาน ดีนเดินลงบันไดมายังห้องครัวชั้นล่าง กลิ่นหอมของกาแฟและอาหารเช้าเรียกให้เขาสาวเท้าเร็วขึ้น
“ตื่นแล้วเหรอครับ”
คนในครัวทักขึ้นทั้งๆที่ยังไม่หันกลับมามอง ในมือถือชามข้าวต้มร้อนๆที่เพิ่งตักจากหม้อวางลงบนโต๊ะกินข้าว
“ตื่นเช้าอีกแล้ว” ดีนก้มหน้าลงจูบปากบางเบาๆ แล้วนั่งลงจิบกาแฟก่อนเป็นอันดับแรก กลิ่นหอมของน้ำตาลโตนดส่งรสของกาแฟให้กลมกล่อมขึ้น
หลังจากภามเรียนจบเขาก็ไปขอน้องจากคุณแม่ที่อเมริกาโดยมีคุณยายอันอาสาจัดการให้ทุกอย่าง จากนั้นพวกเขาก็จัดพิธีเรียบง่ายที่นิวยอร์กต่อหน้าผู้ใหญ่และเพื่อนสนิทที่ตามมาอวยพรไกลข้ามทวีป
ทั้งคู่แลกแหวนกันเท่านั้นไม่ได้มีอะไรมากมาย ตัวแหวนเองก็เรียบง่ายไม่สะดุดตา แต่ยังไงภามก็ยังยืนยันจะใส่แหวนนามสกุลฉัตรโภคินด้วย เลยวุ่นวายเล็กน้อยตอนทำขนมไทยที่ต้องถอดเข้าถอดออกถึงสองวง
ตอนที่บ้านหลังนี้สร้างเสร็จใหม่ๆ และมีห้องนอนถึงสองห้องพวกเขาพยายามชวนคุณยายมาอยู่ด้วย แต่คุณยายอันปฏิเสธด้วยเหตุผลว่าอยากดูแลบ้านหลังปัจจุบันให้ถึงที่สุด ภามเลยตัดสินใจไปหาคุณยายทุกอาทิตย์หรือไปรับมากินข้าวด้วยกัน ส่วนห้องว่างอีกห้องเก็บไว้เผื่อเจ้าภูมิน้องชายจะกลับมาเรียนต่อมหาวิทยาลัยในเมืองไทย
ถัดมาไม่กี่ปีเดลซึ่งทำงานเป็นนักแสดงก็ประกาศแต่งงานกับอเล็กซ์ที่คบกันมาตั้งแต่สมัยเรียน เล่นเอาพี่ชายสองคนหน้าบูดไปพักใหญ่ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากยอมรับความจริง
มะนาวเองกลายร่างเป็นแอร์โฮสเตส สนุกสนานกับการบินไปมาและยังคงรักกันดีกับรุ่นพี่ชมรมว่ายน้ำคนนั้นจนปัจจุบัน
ส่วนรองประธานชมรมหัวทอง พอเรียนจบก็โดนส่งไปเรียนต่อที่อังกฤษสองปีแล้วกลับมาทำงานของที่บ้าน หัวสีทองโดนบังคับย้อมกลับเป็นสีดำ ตุ้มหูโดนสั่งเก็บเรียบทำเอาเจ้าตัวบ่นอยู่เป็นเดือนๆ
ในขณะที่เจ้าทีมติดทีมชาติและเข้าสู่วงการว่ายน้ำเต็มตัว แน่นอนว่ายังโดนด่าเรื่องกินมันฝรั่งทอดอยู่ดี
“พี่ดีนเดี๋ยวจะสายเอานะ” ภามเอ่ยเตือนเมื่อเห็นคนพี่ละเลียดกินข้าวต้ม
ภามในวัย26 ดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้น เด็ดขาดมากขึ้น กล้ามากขึ้น ที่สำคัญก็แสบมากขึ้นเช่นกันจนหลายครั้งดีนเองยังปวดหัว ความขี้อ้อนของน้องเพิ่มมากขึ้นทุกทีทำเอาบรรดาผู้ใหญ่รักกันหัวปักหัวปำ
ดีนมองนาฬิกาที่ข้อมือ เมื่อเห็นว่าจะสายเอาจริงๆ เขาถึงเร่งกินคำสุดท้าย
“เย็นนี้อยากกินต้มยำ อ้อ พี่ศิลป์กับพี่ศรบอกว่าจะแวะมากินด้วย” ยืนให้น้องผูกเนคไทให้ ภามจัดการอย่างคล่องแคล่วผูกเสร็จก็ตบอกแน่นๆแล้วยิ้มกว้าง
“โอเคครับหล่อแล้ว เดี๋ยวเย็นนี้ทำต้มยำรอไว้ให้เลย ตั้งใจทำงานนะครับ” เขย่งเท้าจูบปลายคางคนรักทำเอาดีนเดาะลิ้นอยากจับมาฟัดสักทีสองที เจ้าตัวแสบเหมือนรู้รีบถอยหลังแล้วยิ้มให้พร้อมนัยน์ตาวิบวับซุกซน
(http://i.imgur.com/AgGYEaF.png)
ชายหนุ่มชี้นิ้วคาดโทษแต่ก็โดนน้องดันหลังไล่ให้รีบขึ้นรถไปทำงานโดยเร็ว
รถยุโรปสีเงินเคลื่อนตัวออกจากบ้าน หลังจากเรียนจบมหาวิทยาลัยเจ้าแก่สีดำก็ปลดวาระลงและพ่อกับแม่ก็ให้รถคันใหม่เป็นของขวัญวันเรียนจบ ดีนเปิดเพลงเบาๆเคาะนิ้วเป็นจังหวะกับพวงมาลัย ถนนในกรุงเทพฯยังคงติดเหมือนทุกวัน ซึ่งเขาก็ชินเสียแล้ว ต้องถือว่าโชคดีที่บ้านหลังปัจจุบันอยู่ไม่ห่างจากออฟฟิศมากนัก
ไฟจราจรเปลี่ยนเป็นสีแดงรอบที่สาม พร้อมขึ้นตัวเลข120วินาที
ดีนเอนพิงเบาะฮัมเพลงเพลินๆ มือถือที่วางไว้ข้างตัวก็ส่องแสงวาบบอกให้รู้ว่ามีข้อความเข้า
ชายหนุ่มกดเปิดแอพพลิเคชั่นสีเขียว คิ้วเข้มเลิกขึ้นเล็กน้อยก่อนจะตามด้วยเสียงหัวเราะในลำคอเมื่อเห็นสิ่งที่ถูกส่งมา
“ให้ตาย เจ้าตัวแสบเอ้ย”
ความอบอุ่นความรักอบอวลในจิตใจ ไม่ว่ากี่ปีมันไม่เคยลดลงเลย
รัก
รัก
รัก
และจะยังคงรักตลอดไป
#Ph@m# *ส่งรูป*
(http://i.imgur.com/4ShmDgf.jpg)
ดังความฝันเลือนรางในยามเช้า ดังเรื่องเล่าตำนานที่ขับขาน
ดังด้ายแดงผูกพันนานแสนนาน สอดประสานรักเราไว้ด้วยกัน
หากชาตินี้ไร้บุญได้เคียงคู่ จะขอสู้อีกครั้งเพื่อความฝัน
เกิดอีกทีขอให้ได้รักกัน ผูกสัมพันธ์รักมั่นไม่เสื่อมคลาย
--END—
-------------------
Talk
Start: 4 ต.ค 2559
End: 24 มี.ค 2560
ขอบคุณสำหรับการติดตามตลอดห้าเดือนที่ผ่านมาค่ะ ขอบคุณทุกกำลังใจและคอมเมนท์ ขอบคุณผู้อ่านที่มาทักทายกันไม่ว่าในเพจหรือทวิต
ด้ายแดงเป็นนิยายที่เขียนขึ้นช่วงงานในออฟฟิศมีปัญหามาก คนเขียนมีความเครียดเลยหาทางออกให้ตัวเองด้วยการไปงัดพล็อตเก่าๆมาแต่งอย่างจริงจัง และเมื่อแต่งจบก็ได้ย้ายบริษัทชีวิตแฮปปี้ (ฮา) มีอะไรเกิดขึ้นมากมายจริงๆ
เราพยายามเขียนเรื่องนี้ให้มีเหตุมีผลมากที่สุดเท่าที่ทำได้ อาจจะไม่ถูกใจใครบ้างก็ต้องขออภัยตรงจุดนี้ด้วยค่ะ
นิยายเรื่องนี้จะรวมเล่มกับสนพ. Hermit แต่กว่าจะออกน่าจะอีกหลายเดือน เพราะคนเขียนเองก็ต้องรีไรท์เรื่องใหม่ทั้งหมดรวมถึงเขียนตอนพิเศษเพิ่ม เช่น พี่ดีนน้องภามในอเมริกา เรื่องของกรณ์กับอิน ฯลฯ อย่างไรก็ตามถ้ามีประกาศเป็นทางการแล้วจะแจ้งให้ทราบกันอีกครั้ง หรือติดตามได้ที่หน้าเพจของสนพ.นะคะ ^^
ส่วนจะมีเรื่องอื่นต่อคิวใหม่ไหม ก็มีค่ะแต่คงยังไม่เร็วๆนี้ เพราะต้องเคลียร์งานหลักก่อนและสุขภาพคนเขียนไม่ดี (วันนี้ก็น่าจะไปร.พเพราะปวดหลังขั้นสุดจริงๆ) มีคนเชียร์คู่ “เชือกป่าน” >> วิน x ทีม คนเขียนกำลังพิจารณาพล็อตอยู่ค่ะ 555 คู่ซึนมึนอึนมาก และที่ดีใจสุดๆ คือคู่มะนาวกับพี่ดอกไม้ที่หลายคนได้อ่านในเพจ เป็นคู่นอร์มอลที่มีการตอบรับแรงมาก ดีใจที่เอ็นดูสาวน้อยคนนี้กับคุณพี่ดอกไม้จริงๆ ตอนพิเศษในเพจคนเขียนจะทยอยเอามาลงให้อ่านนะคะ
ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนจริงๆค่ะ แล้วเจอกันใหม่เมื่อสังขารคนเขียนพร้อม / สู้ๆ (บอกตัวเอง)
ป.ล ในเล้ายังไม่เคยลงตอนพิเศษ เดี๋ยวทยอยลงครบแล้วค่อยแจ้งย้ายไปห้องนิยายจบแล้วเนอะ
-
มีความสุขกันสักที
พี่ดีนพ่อคนดีของน้อง
-
อ่านจบแล้ว อิ่มเอมมากเลยค่ะ
ติดตามมาตั้งแต่ตอนแรกๆ เห็นพัฒนาการความเข้มแข็งของภาม ความเอาใจใส่ของพี่ดีนที่มั่นคงตั้งแต่ต้นจนจบ
รักเรื่องนี้มากๆ
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆ เช่นนี้นะคะ :mew1:
-
นิยายดีมากๆค่ะ
รอติดตามเรื่องต่อๆไปค่ะ
-
:bye2: :bye2: o13 o13
-
งื้ออออ รอเลยข่ะะะะ อยากสู่ขอน้องภามมาไว้ที่บ้าน
-
รักภามรักดีน รักพี่กรณ์รักอินทัช :L1: :L1: :L1: :pig4: :pig4: :pig4:
-
จบแล้ววววว ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ ภาษาสวยๆ นะคะ
น้องภามในตอนจบน่ารักน่าเอ็นดูมากพี่ดีนคงไม่มีทางชนะน้องแล้วหละ :laugh:
เด็กนี่ร้ายนะคะหัวหน้า :hao7:
-
ยังไม่อยากให้จบเลย สนุกมากๆ o13 o13
รักภาม รักพี่ดีน รักพี่กรและอิน รักทุกคนในเรื่องเลย
ขอบคุณคนเขียนค่ะที่ทำให้เรามีความสุขมากขนาดนี้
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
จบแฮปปี้แต่เศร้าจังเลย ไม่อยากให้จบเลยยย
-
อิ่มใจ ขขอบคุณมากๆสำหรับนิยายเรื่่องงสนุกๆดีๆเรื่องนี้ เราชอบกันมากๆค่ะ เป็นกำลังใจให้ รักษาสุขภาพนะคะ
-
เสียดายที่จบแล้ว อยากบอกว่าขอบคุณและมีความสุขมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ที่ได้อ่านดีนภาม
รอเรื่องใหม่อยู่นะ :L2: :L2: :L2: :L2:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
มีความสุขกันซักทีนะ เมื่อตอนที่แล้วอยากจับภามมาตีตูดให้หนักๆ
ขอบคุณคนเขียนมากๆ ที่เขียนจนจบค่ะ :pig4:
-
ในที้สุด... :bye2:
-
แฮปปี้มากก ในที่สุดทุกอย่างก็ลงตัว
มีความสุขที่ได้อ่านเรื่องนี้มากๆ ขอบคุณคนแต่งที่แต่งเรื่องนี้ให้ได้อ่านนะคะ
-
สุขใจ อิ่มใจค่ะ รอเรื่องนี้รวมเล่มนะคะ
-
ขอบคุณเรื่องราวดีดีที่มีให้กันมาโดยตลอดนะคะ
รักพี่ดีน รักน้องภาม รักกรณ์และอินทัช
ต้องบอกว่าผูกพันกับเรื่องนี้จริงๆค่ะ
ติดตามมาตั้งแต่ตอนแรกๆ เห็นพัฒนาการของตัวละคนมาตลอด
ชื่นชมคนเขียนนะคะ สื่อได้ดีเลยล่ะ
จากนี้ไปก็ขอรอตอนพิเศษ รอเล่ม รอคู่อื่นนะคะ
-
มาถึงความสุขสักทีนะดีนภาม
รอกันนานมากกว่าจะได้อยู่ด้วยกัน
ท่ามกลางความสุข การยอมรับจากคนในครอบครัว
ขอบคุณคนเขียนนะคะ
-
จบได้ดี...ดีต่อใจมาก...รอหนังสือ
-
ฟินมากตายอย่างสงจบดีมากภาพประกอบสวยขอขอบคุณคนแต่ง
:heaven
-
ขอบคุณมากเลยค่ะ...อ่านเรื่องนี้ทั้งสุขทั้งเศร้าแต่ท้ายที่สุดแล้ว สุขมากๆ..คงคิดถึงตัวละครทุกตัวมากๆเลยค่ะ :mew6: :hao5:
-
ขอบคุณมากๆ ค่ะ สำหรับนิยายดีๆ อีกเรื่องหนึ่ง คุณแกะเขียนเก่งมาก เราสัมผัสได้ถึงความรักของ กรณ์-อิน ดีน-ภาม เลยค่ะ เป็นนิยายอีก 1 เรื่อง ที่เราจะต้องกลับมาอ่านบ่อยๆ อีกแน่นอน :hao5:
-
จบแล้วววววว แงๆๆๆ
จริงๆอยากอ่านตอนที่ห่างกันให้นานกว่านี้อีกนิด
อยากสัมผัสความเศร้า ความคิดถึง ความโหยหากันมากกว่านี้อีกนิด
แต่สรุปแล้วก้เปนตอนจบที่ลงตัวมากๆลยค่ะ
ขอให้รักกันไปจนแก่จนเฒ่าเลยนะพี่ดีนน้องภาม
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
พี่ดีนน้องภามมีความสุขมากๆนะ
เราเห็นทั้งสองคนมีความสุขสมหวังในรักเราก็มีความสุขแล้ว
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆอีกหนึ่งเรื่องเราติดตามด้ายแดงมาตลอดมี
ความสุขมากๆ ที่ได้อ่านนิยายเรื่องนี้
คนเขียนสื่ออารมณ์ของความรัก
ความเศร้าโศก ความรู้สึกของตัวละครออกมาดีมากเลย
ปล. รอรูปเล่มเรื่องนี้ จะเตรียมตังค์ไว้รอนะคะ. มันคงเป็นอะไรที่ดีต่อใจมากๆ
-
:L1: รักเลย
-
:L2: :pig4:
-
ฮือออออ
จบแบบอบอวลไปด้วยความรักและความอบอุ่นของพี่ดีนน้องภาม
ไม่อยากให้จบเลยยยยย
เหมือนพึ่งอ่านตอนแรกไปเมื่อวานเอง
เป็นกำลังใจให้ผู้แต่งนะคะ
เห็นว่าตอนนี้มีปัญหาเรื่องสุขภาพ
ยังไงดูแลตัวเองด้วยนะคะ
หายไวๆร่างกายแข็งแรงนะคะ
-
ขอบคุณจากใจ เป็นนิยายที่อิ่มเอมที่สุด เท่าที่ได้อ่านผ่านๆมา ขอบคุณอีกครั้งที่แต่งเรื่องนี้ให้ได้อ่าน จะรอติดตามผลงานต่อไปค่ะ จะรอนะคะ
-
ขอบคุณมากครับบบบ :L1: :L1: :L1: :L1:
-
จบสวยงามมากค่ะ
ขอบคุณคนเขียนนะคะที่กลั่นกรองเรื่องราวให้พวกเราได้อ่านและคิดตามไปด้วย
เหมือนได้เฝ้ามองชีวิตของคนคู่หนึ่งแล้วก็เอาใจช่วยให้พวกเขาสมหวัง
รู้สึกทั้งสุขและเศร้าไปกับพวกเขา
ขอบคุณนะคะ และรอติดตามเรื่องถัดไปค่ะ
-
ขอบคุณที่แต่งเรื่องนี้ให้ได้อ่านฮะ
เนื้อเรื่องแปลก สนุก และน่าติดตาม
ขอให้หายป่วยไวๆนะฮะ และจะรอติดตามผลงานต่อไป :L2:
-
ติดตามแต่ไม่เคยเม้นเลย
เราชอบเรื่องนี้ เห็นคนเขียนเอ่ยชื่อขนม
เราก้อไปตามหาทานบ้าง แต่บางอย่างหายากจัง
อย่างเช่น ลืมกลืน
อยากอ่านวินทีมจังค่ะ
-
จบได้ดีมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
รอรวมเล่มค่าาาาาาาาาา
-
ขอบคุณที่เขียนนิยายดีดีให้อ่านค่ะ
-
:pig4: :pig4: :pig4: :L1:
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆ ครับ
-
เป็นตอนจบที่อิ่มมากกกกกก
ขอบคุณที่เขียนนิยายดีๆมาให้กันอ่านนะคะ
รอตอนพิเศษและจะติดตามเรื่องต่อไปนะคะ :mew1: :mew1: :mew1:
-
ฮือออ แฮปปี้เอนด์~
เราเข้าใจอารมณ์เวลาเครียดแล้วอจากหาที่ระบายเลยค่ะ
ดีนภามจบแล้ว รอคอยเรื่องใหม่นะคะ หวังว่าจะลุกขึ้นมาเขียน อิอิ
รักเรื่องนี้ค่ะ ขอบคุณที่แต่งมันขึ้นมา
-
มีความสุขกันได้สักที
ยังอยากรู้เรื่องของทีมอยู่นา ว่าใครเป็นคนทำรอยจะใช่รองประธานหัวทองไหมนะ
-
สนุกมากคะ เป็นหนึ่งในเรื่องที่ชอบมากๆ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
ปล.อย่าลืมแวะเข้ามาลงตอนพิเศษบ้างนะคะ
-
แฮปปี้สุดๆ :mew1:
น่ารักมากกหวานกันสุดๆๆ :impress2: :-[
-
เป็นสิ่งที่ดีงามจิงๆเลย
-
ขอบคุณครับ
-
:pig4: ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ นะคะ :pig4:
-
ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆสนุกๆให้ข้อคิดสอนคติต่างๆนะคะ
อ่านเรื่องนี้แล้วทำให้เรา รู้สึกอยากกลับไปหาผู้เฒ่าผู้แก่มากขึ้น :กอด1:
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
จบแล้วววววว คิดถึงแย่
ว่าแต่ ๆ ทีมมีแฟนมะ
-
ขอบคุณมากค่ะที่แต่งเรื่องราวดีๆ ให้อ่านกัน :mew1: :3123:
-
ชอบเรื่องนี้มาก ขอบคุณมากนะคะ :pig4:
รอติดตามเรื่องต่อไปค่ะ :mew1:
-
ขอบคุณค่ะ :mc4:
เป็นเรื่องที่อ่านจบแล้วรู้สึก "อิ่ม" ดีจังเลยค่ะ จบในเรื่อง จบในความรู้สึก ไม่ร้อนรน ไม่วุ่นวายต้องหาตอนพิเศษต่อ (แต่มีก็ดี ฮ่าๆๆ)
ต่อไปก็เตรียมตังไว้ปาใส่ตอนหนังสือออกล่ะ ฮึบๆ
-
ดีงามมากๆถึงมากที่สุด พี่ดีนน้องภาม คู่แท้จริงๆ
ขอบคุณมากค่ะ
-
จบได้แบบรู้สึกเลยว่า ทั้งคู่มีความรักที่มั่นคงจริงๆ
-
ในที่สุดก็แฮปปี้เอนดิ้ง
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆเรื่องนี้ (ไม่ดีตรงอ่านดึกๆแล้วทำให้หิวนี่แหละ5555)
รอติดตามผลงานเรื่องใหม่ และรอเล่มเรื่องนี้นะคะ :กอด1:
-
สวัสดีวันจันทร์ ฉันจะคิดถึงเธอ 555
นึกถึงหน้าภามแล้วคงจะขำน่าดูที่ได้แกล้งพี่ดีน
แต่คงคนละฟีลกับครั้งแรกที่เคยส่งผิด 55
ตอนนั้นขำมาก ทั้งฮาทั้งน่าเอ็นดู คงอายมาก
ขอบคุณสำหรับนิยายน่ารักๆนะคะ มีครบทุกรสแถมได้รู้จักขนมไทยเยอะเลย
จบแล้วคงคิดถึงภามกับพี่ดีนแย่เลย คนเขียนรักษาสุขภาพนะคะ จะรอผลงานต่อๆไปค่ะ :pig4:
-
มันอิ่มเอมใจ มันมีความสุข
ความฝันร้ายๆหายไป เหลือแต่ความทรงจำจางให้พอคิดถึง
ดีใใจที่ได้เจอกัน ได้รักกัน ผ่านช่วงเวลายากๆมาด้วยกัน
จนมาถึงวันที่ได้ใช้ชีวิตร่วมกันอีกครั้ง มีความสุขเรียบง่ายในทุกๆวัน
ขอบคุณนะคะ นิยายดีงามจนอยากจะให้มีเล่มเดี๋ยวนี้
รอคู่เชือกป่านด้วย และอยากอ่านตอนพิเศษของทุกๆคู่
ดีใจที่ได้อ่านเรื่องนี้ มีความสุขทุกครั้ง แม้จะเศร้าจนร้องไห้บางตอน
แต่มันละมุน และมันมีเหตุและที่มาของแต่ละเหตุการณ์
ลุ้นและมีความสุขกับทุกตอนเลยค่ะ
ขอบคุณมากๆจริงๆ
**เก็บเงินรอละนะ (ยิ้มหวาน)
-
อ่านจบแล้วกำลังสงสัยเรื่องวินกับทีมเลย ยังไงนักเขียนพิจารณาเรื่องนี้ด้วยนะคะ
ตามรออ่านค่ะ และขอบคุณที่แต่งเรื่องดีๆ ให้อ่านนะคะ :mew1: :mew1:
-
ชอบนิยายเรื่องนี้มากมากกกกก :L2:
แต่งดีมากๆเลยค่ะ ทั้งพาร์ทของดีนภาม และทั้งกรณ์อิน
เรารู้สึกมีความสุข อิ่มเอมใจทุกครั้งที่ได้อ่าน อยากมีความรักแบบนี้บ้าง 555
เหมือนได้เห็นทุกๆตัวละครพัฒนา จากตอนแรกๆที่ความรักใสๆ ชีวิตวัยรุ่น อยู่กับเพื่อน เฮฮากัน ตอนจูบกันครั้งแรกยังนึกละเขินตามอยู่เลย
ช่วงหลังนี่เปลี่ยนอารมณ์ซะหดหู่ตามพี่ดีนกับภามเลย ยิ่งพาร์ทครอบครัวนี่ทำเราน้ำตาไหลไปหลายรอบ สงสารทุกๆคน
รอซื้อหนังสือนะคะ รออ่านตอนพิเศษกับเรื่องต่อๆไปน้า :pig4:
-
ขอบคุณนะคะ ละมุนมากกกกก
อยากอ่านตอนพิเศษแล้ว5555555
-
เราอยากรู้คู่ของเพื่อนภามอ่าาา
-
:pig4:
-
จบแล้ววววววววววว ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆน้าาาาาา :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
จะรอติดตามต่อไปนะค้าาาาาา :3123: :3123: :3123:
:mew1: :mew1: :mew1:
-
Thanks for your devotion. I had a good time when reading your fiction. Look forward to reading your next yaoi fic. Take care.
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีดีค่ะ ชอบมากจริงจริงค่ะ จะรอติดตามผลงานใหม่นะคะ
-
สนุกมั้ก ๆ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ ครับ :กอด1:
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ
-
คู่แท้กันจริงๆ :mew1:
ขอบคุณคนแต่งนะคะ รักเรื่องนี้มาก :pig4:
-
ขอบคุณค่ะ เป็นนิยายอีกเรื่องที่หลงรักมากๆ
ทั้งหวานทั้งฟิน แล้วก็น่าติดตามมากๆ มีการผูกเรื่องได้ลื่นไหลดี บทจะหน่วงก็หน่วงสุดๆจริง
ภาพประกอบก็ดีต่อใจมากๆเลยค่ะ
รักพี่ดีนน้องภาม อ่านแล้วอยากกินขนมไทยตลอดเลย
-
:L2: ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆนะคะ
ดีใจกับทั้งคู่ด้วย ได้อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข
-
จบแล้ว หวานละมุนกันมากๆ :pig4:
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ :give2:
-
จบแล้ว..ดีใจกับทั้งสองคนด้วยจริงๆ มีความสุขมากๆน้า ขอบคุณที่แต่งเรื่องนี้ขึ้นมานะคะ รอตอนพิเศษ><
-
:pig4:
-
ต้องบอกว่าเราดีใจมากที่ได้อ่านนิยายเรื่องนี้...สนุกมากจริงๆ :L1: :L1:
มีทั้งความน่ารักในมุมเพื่อนๆของแก๊งตังละครภาม ทีน มะนาว เดล :กอด1: :กอด1:
และกลุ่มแก๊งของพี่ดีนกับวิน
ในส่วนพาสอดีตของกรณ์และอินทัชนั้นหม่นได้อารมณ์ที่ร้องได้ทุกครั้งที่สองตัวนี้มีบท :hao5: :hao5:
ชอบตอนจบแบบนี้น่ะน่ารักรู้สึกมีความสุขรู้สึกยิ้มตามทุกๆตัวละครที่เราได้อ่านและหลงรักที่ได้รู้ว่าทุกๆตัวละครมีความสุขในชีวิตของตัวเอง
แอบใจหายนะคะที่อ่านจบขอให้นักแต่งสุขภาพแข็งเเรงนะคะมีตอนพิเศษออกมาให้นักอ่านแบบเราได้อ่านให้หายคิดถึงทุกๆตัวละครบ้างนะคะ
รองานเขียนชิ้นต่อไปนะคะ...ขอบคุณค่า :pig4: :pig4:
-
ไม่ได้ติดตามตั้งแต่เริ่มแต่ผูกพันกับดีนและภามจริงๆ ผ่านเรื่องราวมาพร้อมกับตัวละคร มีความสุขจังเลย ไม่รู้ทำไมแต่อบอุ่นหัวใจมากๆTwT
ขอบคุณสำหรับเวลาที่ให้เก็บเงินนะคะ จะซื้อแน่นอนค่ะ;))
ขอบคุณอีกทีสำหรับการจะทยอยลงตอนพิเศษนะคะ ไม่ชอบเฟสบุ๊กเลยไม่ค่อยเข้า ว่าจะไปตามอ่านหลังจบแต่ไหนๆก็จะลงในเล้าให้แล้วงั้นรออ่านในเล้านะคะ
-
อ่านแล้วมีความสุขมากก ชอบเรื่องนี้มากจริงๆ รักตัวละครทุกตัวเลย
ขอบคุณคนเขียนมากๆเลยค่ะสำหรับนิยายเรื่องนี้ รอซื้อรวมเล่มนะคะ :กอด1:
-
มีความสุข อิ่มเอมมาก o18 o13
-
สนุกมากก ชอบมาก
เป็นนิยายที่ตามอ่านตลอด เมื่อไหร่จะอัพ รอดูความเคลื่อนไหนของทั้งคู่ ความโชคชะตาที่พลิกผัน และผูกด้ายที่นิ้วไว้ให้กลับมาพบกันอีก
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีน่ารักอ่านลื่นเรื่องนี้นะคะ
ขอบคุณสำหรับตอนจบที่งะมุนละไมน่ารักมากเลยคะ
-
สุขสมหวังกันซะทีนะดีนภาม :mew6: :mew3: o13
-
แฮปปี้ค่าาาา
มีความสุขเกินค่ะ
ปลื้มมมมมมมมม ทุกคนต่างมีชีวิตที่ดีและมีความสุข ชอบบบบบบบบบ ยินดีด้วยน้าาาา
ขอบคุนคนเขียนน้าาาาาาา แต่งอีกหลายๆเรื่องเลยนะ
-
:pig4: :L1: :pig4:
-
ชอบมากกกกเลยค่า
ชอบขนมที่ภามทำทุกอย่างเรยยย55555
รักนิยายเรื่องนี้ ขอบคุณนะคะ
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ขอบคุณคะ สำหรับนิยายดีๆ อ่านแล้วรู้สึกดีมากๆ
-
สนุกมากกกกกก ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ พล็อตสนุก
รักพี่ดีนและภามมาก รักกันตลอดไปนะ
ช่วงพีคนี้ทำเอาร้องไห้เลยอะ
-
รักจัง
-
ประทับใจมากอ่านไปน้ำตาไหลไปคะ :sad4:
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีดีแบบนี้ค่ะ ฮือ เป็นนิยายที่ชอบมากจริงๆ มาตามดูว่าอัพรึยังจนขึ้นเป็นหน้าที่เข้าบ่อยอยู่หน้าโครมเลย
-
ตามมาอ่านตอนจบแล้ววว
เหมือนตัดเร็วไปหน่อยไม่อยากให้จบเลยค่ะ
รออ่านตอนพิเศษนะคะ
:katai2-1:
-
จบแล้วอะ เราคงคิดถึงดีนกับภามมากแน่ๆเลยอะ
ขอบคุณคนเขียนนะคะ ที่สร้างสรรค์ผลงานดีดีให้เราได้อ่านกัน ^^=
-
ทั้งสนุกทั้งเศร้าแต่สุดท้ายทุกอย่างก็จบลงด้วยดีทุกคนกลับมามีความสุขเหมือนเดิมและทุกคนก็ได้รับบทเรียนแล้วทำให้เรารู้สึกมีความสุขไปด้วยเลยขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :pig4: :3123:
-
อบอุ่นมาก <3
-
ร้องไห้~~~~ :mew4: :mew4: จบแล้วจริงๆ สินะ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ ค่าาาาาา :hao5: :hao5:
-
น้ำตาหยดไปเยอะ
อินไปกลับความรักของทั้งคู่
ขอบคุณที่แบ่งปันขอรับ
-
สนุกมากๆๆๆๆ ชอบมากเลยครับ
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13
ไม่ต้องมีคำบรรยายใด ๆ สักคำให้ลึกซึ้ง ....................
อบอุ่นโครตอะ ^_____________^
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยย อิจฉา อยากตื่นมาแล้วมีคนทำข้าวต้มให้กินมั้งง่ะ
-
ขอบคุณมากๆค่ะ
ในที่สุดก็แฮปปี้เอนดิ้ง
ทุกฝ่ายมีความสุข ทั้งคนเขียน ทั้งตัวละคร และคนอ่าน
แต่แอบติดใจนิดนึงตรงที่ว่า
พี่วินกับทีมนั่นแหละ
สรุปสองคนนี้ยังไงเนี่ย 555
ปลายเปิดให้คิดต่อกันเอาเองใช่ไหม
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ ติดตามผลงานต่อไปค่ะ
-
ซาบซึ้งตรึงใจมากๆค่ะ สุข เศร้า ซึ้ง สนุกน่าติดตาม ตลอดทั้งเรื่องเลย อย่างที่บอก คนเราไม่จำเป็นต้องลืมอดีต แต่ให้จดจำมันเอาไว้เพื่อเป็นบทเรียนให้อนาคต ชอบเรื่องนี้มากค่ะ อ่านแล้วต้องตามหาว่าขนมไทยแต่ละชนิดเป็นยังไง ได้ความรู้เยอะมากเลย จะรอติดตามเรื่องต่อไปนะคะ
-
ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆแบบนี้มาให้อ่านนะคะ รู้สึกอินไปกับความรักของดีนและภาม
ชอบในปมดราม่าของอินกับกรณ์ ขอบคุณพ่อของอินทัชที่ผูกด้ายแเดงของเขาสองคนไว้ด้วยกัน
พี่ดีนเข้มแข็งปกป้องน้องได้ดีมาก ต่างจากในอดีตเลยชอบความหวานของคู่นี้และความดราม่าของกรณ์อินมากๆเลยค่ะ
รอซื้อเล่มนี้และรอติดตามนิยายเรื่องใหม่นะคะ
-
ประทับใจมาก ทั้งซึ้งและกินใจ
ขอให้ทั้งสองรักกันตลอดไป
:L2:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
ขอขอบคุณอย่างสูงที่เขียนนิยายดีดีให้อ่าน
:mew1:
ปล.ถ้าพอมีเวลาขอตอนพิเศษบางนะ
:กอด1:
:กอด1:
:กอด1:
-
ชอบเรื่องนี้มาก คนเขียนทำได้ดีมากไม่ว่าจะบทจีบกันฟินๆ หรือบทเศร้าๆ
ร้องไห้ไปเยอะ สำหรับคู่ในอดีต
ตอนจบถือว่าดี ได้รู้ข่าวคราวของคนอื่นๆด้วย
รอตอนพิเศษค่ะ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ทั้งเศร้าและสุขไปพร้อมๆกัน ขอบคุณค่ะ รอตอนพิเศษ
-
กรี๊ดดดด สนุกมากกกก
ครบรสทั้งหวาน เศร้า ซึ้ง ขำ อ่านไปแต่ละตอนก็ได้ความรู้เรื่องขนมไทยด้วย บางอันเราแทบไม่เคยได้ยินชื่อเลย
ขอบคุณมากนะคะที่แต่งเรื่องนี้ขึ้นมา รัก :L1:
ปล. ตกลงใครเป็นคนทำรอยที่ตัวน้องทีมคะ หรือว่าเป็นยุงกัดจริงๆ สงสัยมาก5555
-
จบแล้วว
น้องภามกับพี่ดีนน่ารักมาก
ขอบคุณนิยายดีๆแบบนี้นะคะ
-
:sad4: สนุกมากเลยค่ะ ขอบคุณที่แต่งนิยายเรื่องนี้นะคะ
ดีใจที่จบอย่างมีความสุขค่ะ ขอให้พี่ดีนกับน้องภามมีความสุขตลอดไป
:mew1: รักคนเขียน
-
ตอนพิเศษ ลอยกระทง
(เขียนเมื่อปีที่แล้วค่ะ 555)
14 พฤศจิกายน
“กรี๊ดดดดดด ขอบขนมมันไม่ตั้งอ่ะ”เสียงกรีดร้องของพี่ๆ ชมรมทำอาหารกำลังโหยหวน
วันนี้คือวันลอยกระทงที่นักศึกษามหาวิทยาลัย T เฝ้ารอ เพราะหลังห้าโมงเย็นไปแล้วทางมหาวิทยาลัยจะเริ่มเปิดงานเทศกาลลอยกระทง เหล่าร้านค้าที่มาจากชมรมต่างๆ เตรียมพร้อมกันให้วุ่นวาย เพื่อป้องกันปัญหาน้ำเน่าเสียในมหาวิทยาลัยชมรมทำอาหารจึงเป็นซุ้มเดียวที่ได้รับอนุญาตทำกระทงขนมปัง ส่วนร้านอื่นๆนั้นทำเป็นกระทงใบตองที่เก็บกวาดสะดวก ทำให้ตอนนี้ทุกคนต้องนั่งปั้นหน้ามืดกว่าจะได้จำนวนกระทงขนมปังที่อบเสร็จแล้วพอขาย พวกเขาทำกระทงขนมปังง่ายๆ ไม่หรูหรา ไม่มีแป้งเยอะเกินไปจนค้างในน้ำ ด้านในโรยอาหารปลาสีสดใสแล้วเอาดอกไม้ประดับปักธูปเทียนเป็นอันเสร็จ
สำหรับชมรมนี้ไม่ได้ขายแค่กระทง แต่จับมือกับฝั่งขนมไทยทำขนมออกมาขายโดยขอเศษใบตองมาจากชมรมอื่นมาพับเป็นถ้วยใส่
ภามกำลังผสมแป้ง ใส่กะทิและกล้วยบดจัดการนวดให้มันเข้ากัน จากนั้นก็หันไปบอกพี่อีกคนที่เพิ่งคั้นน้ำใบเตยเสร็จให้ค่อยๆเทผสมกับแป้ง
“ผมอยากให้มีสีเขียว จะได้เข้ากับเทศกาล” เขาหันไปคุยกับพี่เดช ชายบึกบึนแห่งชมรมขนมไทยที่พยักหน้าแล้วเดินไปเอาสีผสมอาหารสีเขียวมาเหยาะให้ ไม่นานแป้งที่นวดก็ออกสีเขียวสวยน่ากิน
เด็กหนุ่มเอาน้ำตาลปี๊บใส่เป็นส่วนผสมสุดท้ายนวดจนแป้งเหลวข้นเหมือนนมข้นหวาน พอเห็นว่าเข้ากันดีหมดแล้วพี่สาวในชมรมก็ช่วยกันเอาผ้าขาวบางมากรองให้ได้เนื้อแป้งที่ละเอียดแล้วหมักแป้งทิ้งเอาไว้แบบนั้นอีก3ชั่วโมง
“โอเคๆ ตอนนี้ที่ซุ้มจัดเสร็จแล้วใช่ไหม อีกสองชั่วโมงจะเปิดงานแล้ว ช่วยกันขนของไปหน่อย” ท่านประธานตะโกนไล่ให้สมาชิกช่วยกันหอบหิ้วของ ด้านหน้าห้องมีรถเข็นที่มีกระทะทองเหลืองใบโต น้ำมันและอื่นๆอีกมากเตรียมพร้อมที่จะทำขนมในวันนี้
พี่เดชอุ้มแป้งที่ทำเตรียมไว้ก่อนหน้าวิ่งไปที่รถ แล้วช่วยสาวๆขนของหนักอย่างขยันขันแข็ง เห็นแบบนี้ตัวใหญ่ๆหน้าโหดๆ แต่มีแฟนสาวสวยน่ารักมากเลยล่ะ
ภามล้างมือแล้วหยิบมือถือขึ้นมาดู เขาอมยิ้มกับข้อความสู้ๆในไลน์ อดตื่นเต้นไม่ได้เพราะเมื่อวานพี่ดีนโทรมาถามว่าจะไปลอยกระทงไหม เขาก็ตอบตกลงทันทีพร้อมขออนุญาตพี่ที่ชมรมเรียบร้อย แน่นอนว่าโดนแซวเละเทะแต่ก็ทำหน้านิ่งไม่รู้ไม่ชี้ใส่ นี่กะว่าจะฉกกระทงขนมปังของชมรมไว้ลอยกับพี่เขาด้วยซ้ำ
เสียงสัญญาณตามตึกเป็นตัวบอกว่างานเทศกาลลอยกระทงปีนี้ได้เริ่มขึ้นแล้ว ต้นไม้มากมายประดับประดาไฟไว้มากมาย พอฟ้าเริ่มมืดก็จะเปิดเป็นไลท์อัพพร้อมสร้างแสงสว่างให้กับงาน ร้านค้ามากมายเรียงกันเป็นแถว ของกินส่งกลิ่นหอมฟุ้ง นักศึกษาที่ไม่มีเรียนเริ่มแวะซื้อของรองท้องไม่นับคนนอกที่เริ่มทยอยเข้ามาในมหาวิทยาลัย
ฟู่
เสียงแป้งหยอดลงในกระทะทองเหลืองที่ท่วมไปด้วยน้ำมัน พี่กิ๊ฟฟี่เอาส้อมเขี่ยๆขอบแป้งที่กระจายตัวให้รวมกลุ่ม รอจนแป้งสุกลอยขึ้นมาเขาก็พลิกกลับด้านตักน้ำมันราดตรงกลางจนมันพองฟูถึงเอาใส่ตะแกรงพักไว้สะเด็ดน้ำมัน
“หน้าตาเหมือนยูเอฟโอ” วันนี้ชมรมว่ายน้ำไม่มีอะไร ทีมเลยเดินตัวปลิวแวะโน่นนี่ก่อนมาจบที่ซุ้มของเพื่อนซี้ เขายืนมองขนมสีเขียวใบเตยรูปร่างเป็นแผ่นกลมขอบหยักสีเข้มตรงกลางพองๆ หน้าตาแปลกไม่เคยเห็น
“เขาเรียกว่าขนมฝักบัว” ภามตักขนมฝักบัวชิ้นเล็กใส่ถ้วยใบตองให้เพื่อน
“เออแฮะ ถ้ามีเม็ดบัวด้วยนี่เหมือนเลย” เอาไม้จิ้มพลิกไปพลิกมาแล้วงับ ขนมยังอุ่นร้อนเนื้อนุ่มมีกลิ่นใบเตยหอมละมุน รสชาติหวานมันจนต้องจิ้มชิ้นต่อไป
“เชี่ยแม่ม อร่อยอีกแล้ว หอมม” ทีมหันไปทำตาปริบๆใส่เพื่อน “แกรู้ไหม ตั้งแต่รู้จักกันมาเนี่ยน้ำหนักขึ้นสองโลแล้ว ช่วงนี้ต้องออกกำลังกายลดน้ำให้ทันก่อนแข่งธันวาเนี่ย”
“ใช่ แล้วแกก็ควรงดแดกได้แล้วไอ้ทีม” ถ้วยขนมโดนยกหายส่งให้มะนาวกับเดล ส่วนคนที่กำลังขมวดคิ้วใส่ทีมคือรองประธานหัวทองใจร้าย
“พี่วิ๊นนน มันอร่อยนะ อร่อยมาก ขออีกชิ้นนะ” ทีมยิ้มแหยพยายามมองไปทางมะนาวแต่สองสาวกลับจกขนมของเขากินทำหน้าฟินกันใหญ่
“พอเลยมึง อ้อ น้องภาม ดีนบอกว่าสองทุ่มจะมารับนะ”
ฮิ้วววววววววววว
ภามหน้าร้อนขึ้นมาทันทีเมื่อคนในชมรมส่งเสียงแซวเกรียวกราว แต่พยายามกลั้นเขินคอยช่วยดูน้ำมันให้เพื่อนว่าร้อนเกินไปไหม
“คนมีแฟนดีช่างน่าอิจฉา”
อ้ะ เติมน้ำมันหน่อยเดี๋ยวร้อนเกิน
“คอยรับคอยส่งคอยดูแล”
แป้งเป็นฟอง ไม่ดีๆ ต้องคนไล่อากาศ
“เตรียมมือถือไว้ถ่ายอัพเดทนะแก”
ปึ๊ด
“โอ้ยยยยยยยยย พี่อย่าแซวดิ!!” ภามหน้าแดงจัดทนไม่ไหวส่งเสียงโวยวาย เรียกเสียงหัวเราะทั้งจากเพื่อนตัวเองและสมาชิกชมรมจนลั่นซุ้ม
ท้องฟ้ามืดสนิทแสงไฟสวยงามให้บรรยากาศละมุนละไม เสียงเพลงลอยกระทงคลอตามสายยิ่งทำให้คนมางานครึกครื้น ซุ้มขนมขายดีตามคาดเรียกว่าไปควบคู่กับกระทงขนมปังเลยทีเดียว ภามปาดเหงื่อหน้ามันไปหมดไม่อยากจะคิดเลยว่าตอนไปลอยกระทงกับพี่ดีนจะโทรมขนาดไหน แถมแป้งที่หมักไว้ก็หมดแล้วหมดครั้งนี้ซุ้มขนมคงต้องปิดร้านก่อนเวลาแต่ก็ทำได้เกินเป้าที่ตั้งไว้เรียบร้อย
“ภาม” เสียงเรียกจากพี่เดชทำให้เขาต้องเงยหน้าจากกระทะ ด้วยความที่อากาศร้อนเลยโดนพี่สาวแถวนี้จับมัดจุกโชว์เหม่ง เขาทำตาปริบๆ เป็นเชิงถามว่าเรียกทำไม แต่พี่เดชก็ชี้นิ้วไปอีกด้าน
ภามหันหน้าตามนิ้วสะดุ้งโหยงเมื่อเห็นพี่ดีนยืนมองเขายิ้มๆ ไม่พูดอะไร ดวงตาสีสวยมองเขาด้วยสายตาแวววาวปนหยอกล้อ
“พี่ดีน!” อุทานเสียงหลง โคตรอับอายสภาพตัวเองตอนนี้ มองซ้ายมองขวาจะหาทิชชู่มาเช็ดหน้าแต่ก็เหลือแต่ห่อเปล่า ทุกคนยังดูวุ่นวายกับลูกค้าที่ต่อคิวซื้อขนมฝักบัว
ภามส่งต่องานให้พี่เดชหลบออกมายืนข้างซุ้ม เขาพยายามดึงจุกผมออกแต่ก็โดนมือใหญ่ของพี่ดีนจับล็อคใบหน้าเอาไว้เสียก่อน
“เอ๊ะ ฮื่อออ” ผ้าเย็นทำความสะอาดผิวเช็ดเข้าที่ใบหน้าสร้างความสดชื่นให้หลังจากเหนื่อยมาหลายชั่วโมง ภามหลับตาพริ้มให้พี่จัดการเช็ดทั้งใบหน้าลามไปจนถึงลำคอ
“ดีขึ้นไหม” เด็กหนุ่มพยักหน้าหงึกๆ แล้วส่งยิ้มแทนคำขอบคุณ เขาหลับตาปี๋อีกครั้งเมื่อคนพี่ดึงจุกผมออกแล้วใช้มือเสยผมให้จนเรียบร้อย
“โอ้ยยยยยยยยยย ขนมฝักบัวหวานมากกก” เสียงใครบางคนในชมรมอดทนไม่ไหวร้องขึ้นมา เรียกสติสองหนุ่มจากโลกส่วนตัวให้หันมามอง
ทั้งลูกค้าทั้งคนขายมองพวกเขาเป็นตาเดียวกัน หลายคนถือโทรศัพท์ดูเหมือนจะอัดคลิปด้วยซ้ำ
“หวานๆ นี่แหละชอบค่า” หนึ่งในลูกค้าจิ้มขนมเข้าปาก ยิ้มล้อน้องที่แก้มแดงเรื่อจนเห็นได้ชัด
“อยากจะมีคนมาเช็ดเหงื่อให้บ้าง” พี่สาวที่กำลังส่งขนมให้ลูกค้าครวญคราง แต่พอเจ้าหล่อนหันไปเห็นอีกหนึ่งชายร่างบึกของชมรมที่มีสาวน้อยแสนน่ารักเช็ดเหงื่อให้ แรงอิจฉาก็พุ่งสองเท่า
“โอ๊ย ผู้ชายชมรมนี้!!!” แม่ค้ากรีดร้องเล่นเอาคนฟังขำครืนแทบสำลัก
ภามอาศัยจังหวะที่คนกำลังเปลี่ยนเป้าหมายไปหาพี่เดช คว้ากระเป๋าลากแขนพี่ดีนหลบออกไปอีกทาง ฝ่าฝูงคนมากมายที่กำลังสนุกสนานกับการซื้อของและลอยกระทง
“พี่ดีนเราจะแวะซื้อกระทงกันก่อนไหมครับ” หันมาถามอีกฝ่ายมือก็จับกันไว้ด้วยความเคยชิน
ดีนส่ายหัว เขากระตุกมือน้องให้หลบกลุ่มคนที่เดินเบียดเข้ามา
“มีกระทงแล้วอยู่บนรถ ภามไปเปลี่ยนเสื้อก่อนแล้วเดี๋ยวเอามาลอยกัน”
กว่าจะมาถึงลานจอดรถที่ตอนนี้แน่นขนัด ภามก็เหงื่อตกอีกครั้งต่างจากพี่ดีนที่ดูไม่ค่อยเหงื่อออกเท่าไหร่ คนตัวเตี้ยกว่าอดเบะปากไม่ได้ เขาหน้ามุ่ยไปเปลี่ยนเสื้อไปโดยมีคนที่เขากำลังนินทาในใจยืนพิงรถรออยู่
โชคดีที่มีเสื้อผ้าติดรถพี่ดีนเอาไว้เสมอ..โอเค ไม่ต้องถามนะว่ามีติดเอาไว้ทำไม แต่มันทำให้ชีวิตสะดวกขึ้นเยอะในหลายๆ อย่าง
“เป็นอะไรคิ้วขมวด” ดีนเอานิ้วแตะกลางหน้าผากย่นยู่
ภามยืนขึ้นปัดฝุ่น แกล้งป้องปากเหมือนตะโกนด้วยเสียงเบา
“ข้างบนอากาศดีไหมคร้าบบบ” ลากเสียงยาววว..ววว
ดีนเลิกคิ้ว ครุ่นคิดสักพักก็นึกออกว่าน้องกำลังหน้าบูดเรื่องความสูง เขาหัวเราะหึหึเลยโดนน้องตีไปสองสามทีด้วยความหมั่นไส้ สุดท้ายคนพี่ก็ทนไม่ไหวตวัดอุ้มช้อนบั้นท้ายขึ้นจนน้องร้องเสียงหลง
“เดี๋ยว!! พี่ดีนทำอะไร!??” ภามรีบเกาะไหล่อีกฝ่ายไว้ มองไปรอบตัว ถึงจะมองไม่เห็นใครแต่ใช่ว่ารถบางคันจะไม่มีคนสักหน่อย
“พี่ ～” โดนอุ้มนานๆ ชักเขิน ใบหน้าร้อนจัดก้มหน้าก้มตามองอีกฝ่ายด้วยแววตาขอร้อง “ผมอายนะ หนักด้วย”
“อากาศข้างบนดีไหมครับ” ดีนยักคิ้วให้ไม่สนใจคำขอร้อง เล่นเอาคนโดนย้อนจุกสนิท
“อากาศดีมากกกกก ปล่อยนะนะนะ” ขอร้องแทบจะยกมือไหว้ แต่คนนิสัยไม่ดีย่อมทำหูทวนลมเหมือนทุกครั้ง
“ต้องทำยังไงก่อนครับ” ภามรู้สึกเหมือนตัวจะระเบิดแตกตาย ยังไงเขาก็ไม่มีทางชินแน่ๆ
“เดี๋ยวคนเห็น” อ้อมแอ้มตอบ
“งั้นก็อยู่แบบนี้ต่อไปก่อน พี่ไหว”
เสียงหัวเราะคิกคักของสาวๆ ที่เดินผ่านลานจอดรถไปยิ่งทำให้ภามเขินจนอยากจะร้องไห้ โคตรอายของโคตรโคตรอาย ทำไมพี่ดีนนิสัยเสียแบบนี้เนี่ย
“ถ้าโดนถ่ายรูปทำไง..” ปัดผมบนใบหน้าคมคายออกเผยให้เห็นแนวคิ้วเข้ม ภามไล้ปลายนิ้วที่รอยปานจางๆแผ่วเบา
“ป่านนี้คงไม่เหลือ” คนพี่ยักไหล่ตอบชิลๆ
เด็กน้อยถอนใจ เขาก้มหน้าลงประคองใบหน้าอีกฝ่ายไว้ กระซิบเสียงเบาหวิว
“คนนิสัยไม่ดี..” พร้อมแนบจูบลงบนเรียวปากนุ่มบดย้ำเอาใจ
จูบหวานเคล้าคลอ ขบเม้ม เด็กหนุ่มสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อลิ้นอุ่นร้อนสัมผัสซึ่งกันและกัน ก่อนจะไล้เลียเชื่องช้าเหมือนลิ้มรสขนมหวานแล้วเริ่มดุนดันเหมือนจะกลืนกิน
“อืม.....”
ร่างของภามค่อยๆ ไหลลงช้าๆจนขาแตะพื้น หากปากของพวกเขาไม่ห่างกันแม้แต่น้อย จูบหวานยังคงดำเนินต่อไปอาศัยเงามืดในลานจอดรถบดบังจากสายตาคน ภามรู้สึกได้ว่าขาตัวเองเริ่มสั่น ครางอื้ออึงเมื่อมือร้อนๆของพี่ดีนแตะสัมผัสแผ่นหลังลูบไล้ไปมา
“พี่...ผม....” เบือนริมฝีปากแดงก่ำออก พยายามรั้งใบหน้าคนพี่เอาไว้สุดกำลัง ลมหายใจทั้งคู่หอบกระชั้นตามอารมณ์
“ไปลอยกระทงไม่ไหวแล้วสิ ทำไงดี” ดีนคลอเคลียปลายจมูกกับแก้มนุ่ม สองมือคล้องเอวน้องกอดเอาไว้ไม่ปล่อย ภามเม้มปากแน่นทำตาค้อนขวับ ทุบไหล่คนพี่แล้วก้มหน้างุดซุกอยู่กับอกกว้างทั้งๆแบบนั้น เสียงเพลงเทศกาลยังคงดังแว่วผ่าน ที่ลานจอดรถดูเหมือนจะไม่มีใครแล้ว ดีนดันคางน้องขึ้นมองสบตาแทนคำถาม คนในอ้อมแขนแดงทั้งหูทั้งคอหลุบตาไปทางอื่นแล้วพยักหน้าน้อยๆ แทนคำตอบ
แล้วต่อมารถซีดานสีดำก็วิ่งออกไปจากลานจอดรถมหาวิทยาลัยอย่างเงียบงัน
วันเพ็ญเดือนสิบสอง.....
เสียงเพลงลอยกระทงดังจากทีวีที่เปิดทิ้งเอาไว้ให้เตียงยับย่นดูแทนเจ้าของห้อง ท้องฟ้าค่ำคืนนี้สว่างสดใสเพราะพระจันทร์เต็มดวงสีนวลตา ระเบียงคอนโดตอนนี้มีกะละมังใบใหญ่ใส่น้ำปริ่มพร้อมกระทงใบตองลอยอยู่ กระทงอันไม่ใหญ่มากพับเป็นกลีบผกาสวยงามด้านในมีดอกบานไม่รู้โรยสีชมพูสดอัดแน่นเต็มไปหมดและปักด้วยธูปเทียน
“พี่ซื้อมาจากไหนครับ” เด็กน้อยนั่งยองๆ เอามือกวักน้ำให้กระทงลอยวนไปวนมา
ดีนที่นั่งยองๆอยู่ข้างๆ เกาแก้มตัวเอง ดูลำบากใจที่จะตอบจนน้องเอนตัวมาพิงแล้วช้อนตามอง
“...พี่ทำเอง”
“ห๊ะ!” ภามทำตาโตเบิกกว้าง
“ก็อยู่กับคุณย่าแล้วโดนบังคับทำทุกปีตั้งแต่เด็กจนโต” คนพี่แอบเขินไม่กล้ามองสบตา
“มันสวยมากเลยนะพี่ดีน คือพับใบตองอย่างเนี้ยบ” กระตุกแขนเสื้อคนตัวโตด้วยความทึ่ง “ผมยังทำไม่ได้ขนาดนี้เลย” ภามยอมรับว่าตัวเองก็โดนแม่สอนมาเหมือนกัน แต่ไม่คิดว่ามือใหญ่ๆอย่างพี่ดีนจะทำอะไรแบบนี้ได้
“ชอบไหม” ดีนหันมาหาน้อง ก้มลงจูบหน้าผากอีกฝ่ายด้วยความหมั่นเขี้ยว
“ชอบครับ” ยิ้มกว้างส่งให้ “แล้วทำไมใส่ดอกบานไม่รู้โรยเพียบเลย ไม่ใส่พวกดอกบัวหรือดาวเรืองบ้างเหรอ” เขี่ยกระทงมาดูใกล้ๆ ด้วยความชื่นชม
“พี่ชอบความหมายของดอกบานไม่รู้โรย” เขาเอื้อมมือไปจับมือน้องที่เริ่มซนกับกระทงแล้วดึงขึ้นจูบปลายนิ้วชี้“ดอกบานไม่รู้โรยเป็นดอกไม้มงคลช่วยส่งเสริมความรัก” ขยับมาจูบที่ปลายนิ้วกลาง “ทำให้คู่รักผูกพันกัน” จูบปลายนิ้วนางหนักๆ “...ตราบนานแสนนาน” ตบท้ายด้วยนิ้วก้อย
ภามหายใจลึกแก้มแดงปลั่ง เขาช้อนตามองพี่ดีนด้วยแววตาฉ่ำหวาน แล้วหลับตาพริ้มเมื่อใบหน้าของอีกฝ่ายก้มลงมา ริมฝีปากร้อนแตะสัมผัสเคล้นคลึง ขบกัดกันเบาๆ ไม่ลุกล้ำมากไปกว่านั้น จนพอใจถึงได้ผละออก
“ขอขมาพระแม่คงคากัน” ดีนชักชวนแล้วจุดไฟธูปเทียนที่กระทงแล้วยกมือไหว้สวดอธิษฐานพร้อมน้อง
คืนนั้นแสงจันทร์สาดส่องสว่าง ฉายภาพกระทงงดงามลอยอ้อยอิ่งในกะละมังริมระเบียงคอนโด
แถม
(http://i.imgur.com/Ys8FEvo.jpg)
-
ฮือเออ น้องภามกับพี่ดีน มันน่านักก
คิดถึงจังง
-
ฮือออ เขิลลล
-
น่ารักจริงๆเลยน้า
-
น่ารักกันจริงๆเลยน้าคู่นี้
-
หวานละมุ่นละไม ติดเรื่องนี้งอมแงมเลยค่ะ น่ารักมากๆ ดีนกับน้องภามอบอุ่นมาก แต่สงสารกรณ์กับอินเหลือเกิน
-
ชาติก่อนไม่สมหวัง มาชาตินี้ต้องหวานกันให้หนัก ๆ
-
:-[ :-[
เขิน หวานมาก
-
สนุกมากๆๆๆ ตอนนี้หยอดปุกรอหนังสือแล้ว :กอด1:
-
:katai1: :katai1: :katai1:
ได้ยินคนแนะนำเรื่องนี้มาสักพักแล้ว แต่เพิ่งได้มีโอกาสมาอ่านอย่างจริงจังก็คราวนี้
อ่านตอนที่ดีนเข้าไปหาคุณยายแล้วอินมาก อึดอัดไปด้วย เศร้าไปด้วย อธิบายไม่ถูกเลย จะร้องไห้ตาม
อินไปกับทุกตัวละครในเรื่องนี้เลย อ่านแล้วหน่วง อึดอัดไปด้วยเลย
ขอบคุณนะคะ
ดีใจที่ตัวเองตัดสินใจเข้ามาอ่านเรื่องนี้
รอติดตามผลงานคับผม
-
:o8: :-[ :-[ :o8:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:-[ :-[ :-[ โอ๊ยยยยยมดกัด
-
:o8: :o8: :o8:
-
น่ารักอ่ะ หวานสุดๆ :-[ :o8:
-
ไหนช่วยไขกระจ่าง วินทีน ทีนวิน ด้วยนะ มีเคมีคู่กัด เฮ้ย คู่กัน
-
:กอด1:
-
น้องภามน่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก อิจฉาพี่ดีนอ่ะ
-
อือ... หวาน
:-[
-
น่ารักมากค่ะ
-
โอ้ยหวานนนน
-
คิดถึงงงง อยากกินขนมฝักบัวขึ้นมาเลยยยย
แต่พี่ดีนน่าจะกินอย่างอื่นเนอะ เขินๆๆๆๆๆ
ขอตอนพิเศษเรื่อยๆนะคะ สั้นยาวไม่เกี่ยง เค้าร๊ากกกกกทั้งคู่มากเลย
จะได้หายคิดถึงง
-
ฮืออออออ :hao5: :hao5:
อ่านจบเเล้วโคตรชอบเลยอ่ะ
:hao5:บางตอนน้ำตาไหลเลยยยย
โคตรรักเลยอ่ะเรื่องนี้... :L1: :L1: :pig4: :pig4:
-
ร้องไห้ตามตั้งแต่บทแรกจนบทสุดท้าย สงสารกรณ์อินมาก และก็ชอบดีนภามมากที่สุด ความรักละมุนละมัยเหลือเกิน เวลาที่ทั้งคู่แสดงความรักต่่อกันมันทำให้เราคนอ่านรับรู้ได้ถึงความรักอันล้นปรี่ที่ทั้งคู่มีต่อกัน
เป็นอีกหนึ่งนิยายยอดเยี่ยมที่ไม่ควรพลาดริงๆค่ะ มีครบทุกรสทุกอารมณ์ อ่านแล้วไม่ผิดหวัง มันเต็มตื้นในหัวใจทุกๆตอนจน ทั้งสุข เศร้า ฮา และบีบคั้นหัวใจมีหมดจริงๆ และไม่สีข้อกังขาหรือสงสัยในเนื้อเรื่องเลยค่ะ ทุกอย่างลงตัวเหมาะสมเหมาะเจาะทุกอย่างแล้วจริงๆ บอกได้คำเดียวว่ายอดเยี่ยม
อยากอ่านตอนพิเศษอีกนะคะ เอาความรักหวานละมุนละมัยของดีนภามมาให้อ่านอีกนะคะ ชอบมากเลยค่ะ ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีที่แต่งมาให้อ่านนะคะแล้วจะติดตามผลงานเรื่องต่อๆไปของคุณค่ะ
-
:o8: :-[
-
ขอบคุณที่ทำให้กรณ์กับอินมีความสุข และได้สมหวังในรัก
เราชอบความรักของสองคนนี้มาก เราขอให้พวกนายทั้งสองได้รักกันตลอดไปนะ
ขอบคุณคนเขียนด้วยนะคะ ที่เขียนได้ดี เราติดตามตั้งแต่เห็นแรกๆจนจบนิยาย
o13 :bye2:
-
ขอบคุณค่ะ สนุกมาก ตอนซึ้งนี่อ่านไปน้ำตาไหลไป ในที่สุดก็ได้อยู่ด้วยกัน อยากอ่านคู่ วิน x ทีม รอยยุงบนแพคืออะไรรรร
-
อ่านจบแล้ว พร้อมตอนพิเศษ ><
เรื่องนี้ยอมรับว่าอ่านบทนำ แล้วเรายังไม่ค่อยอิน สงสัยเราจะตายด้าน 5555
แต่พออ่านตอนต่อๆไป มันสนุกมากอ่ะ สนุกขึ้นเรื่อยๆ เขินมากด้วยยย หิวด้วย ฮืออ อยากได้น้องภามค่ะ (ขอโทษค่ะพี่ดีน 555)
ตอนที่เศร้าเราก็ร้องไห้เลยอ่ะ ซึ้ง เศร้า สนุก มีครบเลยเรื่องนี้ ชอบมากค่าาา
เขียนดีมากๆเลยอ่ะ ภาษาสวย ตัวละครก็น่ารัก ชอบทั้งพี่ดีน น้องภามเลย
ขอบคุณสำหรับผลงานดีๆค่ะ รอติดตามเรื่องต่อๆไปนะคะ :L2:
-
คิดถึง
วันที่เข้ามีความสุข
ชอบคู่นี้
-
ดีเหลือเกินขอรับ ขอบคุณ ขอบคุณจริงๆ สำหรับนิยายดีๆ
-
หวานจังงงง!
:o8: :-[ :impress2: :กอด1: :L1: :pig4:
-
Beyond the sky
“ไอ้อินไปไหน” นักศึกษาผิวคล้ำแบบชาวใต้แท้ที่เอาผ้าโพกหัวกันเหงื่อไหลเข้าตาเงยหน้าขึ้นจากกองไม้ เขาควงค้อนในมือพลางกวาดสายตาหาเพื่อนร่วมรุ่นที่หายหัวไปได้พักนึงแล้ว
“มันปวดหัวดูเหมือนจะเป็นหวัดเลยขอไปงีบหลังตึกสักครึ่งชั่วโมง” เพื่อนอีกคนเปิดฝาเครื่องดื่มชูกำลังกระดกไปครึ่งขวด พวกเขากำลังเร่งมือทำซุ้มกิจกรรมของมหาวิทยาลัยให้เสร็จทันเวลา
“เอ้า ปล่อยไว้แบบนั้นไม่ตายห่าไปแล้วเรอะ ทำไมไม่ให้มันกลับบ้านล่ะ” เขาดึงผ้าคาดหัวเช็ดหน้าเช็ดตา ชักเป็นห่วงเพื่อนเสียแล้ว
“มันบอกว่าไม่เป็นไร จะไปหามันป่ะ ฝากยาให้มันด้วย” โยนซองยาสีขาวให้แล้วเริ่มต้นลุยงานต่อ
ชายหนุ่มพยักหน้าเอาซองยาใส่กระเป๋าเสื้อแล้วเดินไปหยิบขวดน้ำ เขาเดินลัดเลาะไปด้านหลังตึกคณะที่ค่อนข้างเงียบ
อินทัชเป็นคนร่าเริง ขี้เล่นและเป็นเพื่อนได้กับคนทุกรูปแบบ เรียกได้ว่าในคณะปีหนึ่งทุกคนไม่มีใครไม่รู้จัก มีหลายคนเข้าหาไม่ว่าผู้ชายหรือผู้หญิงแต่หมอนี่ก็ปฏิเสธอย่างสุภาพด้วยเหตุผลว่ายังไม่คิดจะมีแฟน
จนเมื่อหลายเดือนก่อนอยู่ๆหมอนั่นก็พูดขึ้นมาว่า
“พี่คนนั้นชื่ออะไร”
พี่กรณ์ กลายเป็นชื่อที่พวกเขาได้ยินทุกวัน ลูกชายเจ้าพ่อเงินกู้ชื่อดังที่ไม่มีใครอยากคบหาและท่าทางเจ้าตัวก็ไม่ชอบยุ่งกับใครเหมือนกันกลับกลายเป็นเป้าหมายของอินทัช เพื่อนของเขาตื้ออีกฝ่ายทั้งเช้าทั้งเย็น จีบชัดเจนไม่ว่าเพื่อนคนอื่นจะห้ามยังไงก็ไม่ฟัง ถึงขนาดนั่งรอจนมืดค่ำไม่สนใจว่าคนๆนั้นจะมาหาตามนัดหรือเปล่า ทำให้คนรอบตัวแอบเสียวไส้แทนว่าสักวันจะโดนดี
ก็เคยคิดกันว่ามันคงแค่หลงชั่วครั้งชั่วคราว แต่สุดท้ายผู้ชายคนนั้นก็ตกลงคบด้วยกลายเป็นเรื่องใหญ่ที่คนซุบซิบกันไปทั่ว หลายคนตีห่างจากอินด้วยกลัวจะโดนหางเลขแต่เจ้าเพื่อนบ้าก็ไม่เคยสนใจใคร เพราะความสนใจของอินทัชพุ่งตรงไปที่ “พี่กรณ์” คนเดียวเท่านั้น จนเขาเองอดคิดไม่ได้ว่า พี่กรณ์ คงแค่เล่นสนุกและเป็นแค่รักข้างเดียวของอินมัน
เอาเถอะถ้ามันเจ็บกลับมา เพื่อนอย่างเขาก็มีหน้าที่ปลอบมันตามระเบียบ
ชายหนุ่มเดินมาจนถึงหลังตึกที่มีโต๊ะไม้วางเอาไว้ให้นักศึกษานั่งพักผ่อน ต้นไม้สีเขียวให้ร่มเงาชวนโดดงานมานอนเล่น เขาเห็นไอ้เพื่อนตัวดีฟุบหน้าหลับอยู่ไม่ไกล
ไหวไหมวะนั่น
“อิ..น” เขาเตรียมจะตะโกนแต่เสียงเรียกต้องหยุดชะงักรวมถึงขาที่กำลังก้าวเดิน
ข้างเพื่อนของเขามีผู้ชายอีกคนนั่งอยู่ คนที่ได้ชื่อว่าเป็นลูกเจ้าพ่อเงินกู้ไร้หัวใจกำลังลูบหัวคนที่กำลังฟุบหลับ ดวงตาที่ทอดมองอ่อนโยนดูเป็นห่วงจนคนเห็นต้องขยี้ตาว่าไม่ได้ตาฝาดไป
พี่กรณ์ปลุกอินทัชให้ตื่นพร้อมบังคับให้กินยาและน้ำ อินกำลังส่งยิ้มและพยายามคุยด้วยส่วนคนรักหน้าตายก็เอาผ้าเช็ดหน้าเช็ดเหงื่อให้ด้วยท่าทางเต็มใจ
ต่างส่งยิ้มให้กัน มองด้วยดวงตาอบอุ่นที่ไม่ละจากไปไหน
แล้วพี่กรณ์ก็แนบหน้าผากแทนการวัดไข้แถมด้วยจูบเบาๆที่ปลายจมูก อินหัวเราะพร้อมแก้มสีเรื่อ สองมือของทั้งคู่กอบกุมกันไว้แน่น
คือความรักละมุนละไม
คือความรักที่ส่งให้กันโดยไม่ต้องพูดอะไรมากมาย
คือความรักของคนสองคนที่มีให้กัน
คนที่ยืนดูหมุนตัวกลับเปิดฝาขวดน้ำกระดกขึ้นกินเอง เขาขยับรอยยิ้มรู้สึกอุ่นวาบในหัวใจ
ไม่ใช่รักข้างเดียว..และคนคนนั้นก็ยกหัวใจให้เพื่อนเขาไปแล้วทั้งดวง
ชายหนุ่มเงยหน้ามองฟ้าสดใสก่อนจะชูแขนขึ้นพร้อมยิ้มกว้าง
“มีความสุขมากๆนะมึง..”
เขาส่งคำอวยพรผ่านท้องฟ้าอันกว้างไกล
……
อู่รถสมกิตตอนนี้วุ่นวายเพราะลูกค้าเอารถมาซ่อมเยอะจนทำแทบไม่ทัน เสี่ยตัวโตผิวคล้ำยืนสั่งงานปาวๆ ด้วยเสียงห้วนตามนิสัย
“อ้าว แล้ววีออสคันขาวเสร็จแล้วเรอะ” เขาหยิบรายการซ่อมมาเปิดดู จำได้ว่าเจ้าวีออสนี่เข้าอู่เพราะเบรกมีเสียง
“เสร็จแล้วป๊า เจ้าของมารับพอดี นั่นไง” ลูกชายเจ้าของอู่ตัวมอมแมมพยักหน้าไปที่หน้าร้านทำให้เขาหันไปมอง
เด็กหนุ่มในชุดนักศึกษากำลังยืนยิ้มให้เด็กส่งรถพร้อมจ่ายเงินค่าซ่อม ดวงตาสดใสเป็นประกายทำให้มองเพลินตา คงเป็นเพราะเขามองนานเกินไปเจ้าเด็กน้อยรุ่นลูกนั่นถึงได้เงยหน้าขึ้นสบตากับเขาพอดีแทนที่จะตกใจเหมือนคนอื่นๆ ที่เห็นเจ้าของอู่หน้าดุจ้องอยู่ แต่เด็กคนนั้นกลับส่งยิ้มให้พร้อมผงกหัวจนเขาต้องผงกตอบ
แววตาและรอยยิ้มคุ้นเคยเหมือนใครสักคนในความทรงจำอันยาวนาน
เจ้าของอู่ตั้งใจจะเข้าไปคุยด้วยสักหน่อยแต่เสียงลูกน้องเรียกทำให้ต้องกลับไปให้ความสนใจกับงาน และเมื่อหันมาอีกทีเจ้าของวีออสสีขาวก็ขับออกไปเสียแล้ว
“เหมือนใครวะ” มือใหญ่หยิบเอกสารมาพลิกดูอีกครั้ง เขามองชื่อเจ้าของรถแต่ก็ไม่คุ้นเอาเสียเลย
“ภาม ไตรวินิจ...”
เขาครุ่นคิดจนคิ้วขมวดหน้าดุเดือดร้อนลูกน้องไล่เจ้านายไปยืนตรงอื่นจะได้ไม่ทำให้พนักงานเสียสมาธิ เสี่ยอู่รถที่โดนไล่ออกจากร้านบ่นอุบ แต่ไหนๆแล้วเลยออกมาเดินเล่นเรื่อยเปื่อยริมคลองหลังร้าน ถึงอากาศจะไม่โสภานักแต่ลมเย็นๆก็ผ่อนคลายคิ้วที่มุ่นเข้าหากัน ดวงตาดุคลายความโหดปรับเปลี่ยนเป็นละมุนยามนึกถึงเพื่อนที่จากกันไกล
“ไอ้อิน...”
ชื่อของเพื่อนเก่าแก่ที่เกือบลืมไปแล้วผุดขึ้นมาในความทรงจำ เขาจำได้ว่าอยู่ๆ ผู้ปกครองของมันมาแจ้งทางมหาวิทยาลัยว่าไอ้อินเกิดอุบัติเหตุเสียชีวิตส่วนแฟนของมันก็ลาออกไปเรียนต่อเมืองนอก กลายเป็นเรื่องช็อคร้องไห้กันระงมทั้งคณะที่เสียเพื่อนดีๆไปแถมงานศพจัดกันเร็วมากจนไม่มีใครได้ไปรวมงานสักคน
เขาแค่นยิ้มกับตัวเอง วันนั้นร้องไห้จนไม่เหลือมาดแล้วทุกคนก็รวมเงินไปทำบุญให้มัน
“ห่าแม่ง” เขาเช็ดน้ำตาที่เอ่อออกมาเล็กน้อยให้ขายหน้า แล้วยกสองแขนชูขึ้นฟ้าเอ่ยถามผ่านท้องนภาอีกครั้ง
“มึงมีความสุขแล้วใช่ไหมวะอิน”
ผ่านฟากฟ้า เหนือท้องนภา ฝากคำร่ำลา
ขอให้มึงมีความสุขไอ้เพื่อนเกลอ
-
อินเป็นที่รักของทุกคนเลย เสียดายเสี่ยน่าจะได้คุยกับภาม จะได้หายคิดถึงอิน
:pig4: :pig4:
-
:o12: :o12:
-
น้ำตาซึมในที่ทำงานนนน
อินมีความสุขแล้ว ไม่ต้องเป็นห่วงนะ
อินกับพี่กรณ์มีความสุข มีกันและกัน
และตอนนี้น้องภามก็มีความสุขนะ
เฮียน่าจะได้คุยด้วยกับน้องนะ จะได้หายคิดถึง
ดีจัง (ยิ้มทั้งน้ำตา) อินมีคนที่รักที่เป็นห่วง
-
อินมีความสุขมาก
-
น้ำตาคลอเลยนะ :mew6:
-
ถึงภามจะมีความสุข
แต่ย้อนไปเป็นอินแล้วพาเศร้าจับจิตจับใจ
-
เสียดายที่ไม่ได้คุยกันแต่วางใจได้อินมีความสุขมากกกกกกกกกกก
ดีเนอะความรักของเพื่อนเนี่ย :กอด1:
-
:pig4: :pig4:
-
ตอนจบมันแบบว่า น้ำตาคลอ
-
ชอบเรื่องนี้มากกกกกกกกก
มันดีงาม ทั้งหวานกลมกล่อม อึนบ้างเป็นบ้างช่วง มีปมให้อยากรู้ มีขำตลกในบางที ได้ความรู้ด้านขนมไทยด้วย
คือครบรสมาก เหมือนต้มยำที่มีทั้งเปรี้ยวหวานมันเค็ม
อยากชมคนเขียนเลยว่าเขียนได้ดีมาก สำนวนการเขียนก็ดี อ่านง่าย อ่านสนุก
ขอบคุณมากๆครับคุณคนเขียน
ขอติดตามเป็นแฟนคลับอีกคนเลย
-
:pig4: :pig4: :pig4:
:3123: :3123: :3123:
:L1: :L1: :L1:
-
น้ำตาซึมเลยยยยยยย ฮือออออ
มีแพลนจะทำเล่มมัเยคะ ชอบเรื่องนีเมาก อยากเห้บเอาไง้เลย
-
อินมีความสุขแล้วนะ :กอด1:
-
อ่านจบแล้วจ้า สนุกมากๆ เสียน้ำตาเป็นปี๊บๆเลย อินจัดมากค่ะ :sad4: :sad4: :sad4:
-
มาทำให้น้ำตาซึม คิดถึงอินไปพร้อมกับเสี่ย :hao5:
-
น้ำตาตื้นขึ้นมา :monkeysad:
-
:hao5:
-
อย่างน้อยอินก็เคยมีช่วงเวลาที่สุขมากๆ
-
:mew6: :mew6:
น้ำตาซึม
-
ว้าาา น่าจะได้คุยกันเนอะ :hao4:
แต่เสี่ยก็คิดถึงเพื่อนเสมอเลยอ่ะ :mew4:
-
อินมีความสุขแล้วนะเสี่ย
เศร้าเลย
-
น้ำตาไหลเลย
นึกถึงเพื่อนเก่า
ความทรงจำเก่าๆ คิดถึงทีไรก็รู้สึกดีเสมอเลยเนอะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษ
:mew1:
แล้วมาอีกนะ
:L2:
:L2:
:L2:
-
มีความสุขแล้ว :mew4: :mew4: :mew4:
-
ดีมากค่ะ ชอบมากค่ะ ขอบคุณมากๆค่ะ :L1: :pig4:
-
มีความสุขอยู่บนฟ้านะอิน :hao5:
-
o13 o13 o13
:mew1: :mew1: :mew1:
-
:monkeysad:
-
ทั้งสนุก ทั้งเศร้า อ่านแล้ววางไม่ลง
รักน้องภามกับพี่ดีนนะ :hao5: :hao5:
-
มันเศร้าอ่ะ :hao5: :hao5: :hao5:
-
ตอนพิเศษเศร้าอ่ะ แต่กรณ์และอินเองก็มีความสุขเช่นกันนะ
-
:hao5: :z3:
-
เรื่องนี้ทำให้เราเสียน้ำตาตั้งแต่อินโทรยันตอนจบ
รู้สึกผูกพันธ์ยังไงไม่รู้ค่ะ
ร้องไห้ตาบวดจริง ๆ โอ้ย ใจ
มันดีมาก ๆ เลยอ่า
พล้อตแรง เนื้อหา ความสมเหตุสมผล
ชอบมาก ๆ จริง ๆ อธิบายยาว ๆ ไม่ค่อยถูกค่ะ
แต่เรื่องนี้คือนิยายเรื่องโปรดของเราอีกเรื่อง
รู้สึกรักเลยจริง ๆ ไม่รู้จะอธิบายยังไงแต่เราชอบทุกอย่างในเรื่องนี้จริง ๆ เข้าใจเหตุผลทุกอย่าง
อินมาก หมอนเปียกหนักมากจริง ๆ
ขอบคุณที่แต่งนิยายที่ดีมาก ๆ เรื่องนี้มากนะคะ
รักมากกกกกกกก ซื้อหนังสือแน่นอนค่ะ
อยากให้ออกเร็ว ๆ จัง ฮ่า ๆ ๆ ๆ
:pig4: :กอด1: :L2:
-
:monkeysad:
-
สนุกมากๆๆๆๆๆ
ชอบพี่ดีนเวลาอยู่กับน้องภามมาก
มีความอ่อยแรง รุกเร็วสุดๆ
อยากอ่านเรื่องของทีมเลย
ใครเป็นคนฝากรอยที่หลังคอไว้นะ
อยากอ่านเรื่องของพี่ศิลป์กับพี่ศรณ์ด้วย
เป็นคู่ที่เซ็กซี่มากๆๆๆๆ
อยากอ่านเร็วๆมาก
จะรออ่านนะคะ
-
ตอนพิเศษ ขนมไทย " Must กอด"
เขียนสั้นๆ แก้คิดถึงน้อง ^^ ชื่อขนมภาษาอังกฤษจริงๆเขียนว่า Muscat ค่ะ
วันนี้เป็นวันหยุดของร้านอาหารเล็กๆ ในซอยที่ไม่ไกลจากถนนใหญ่มากนัก เจ้าของร้านวัย26ตั้งใจเพิ่มวันหยุดเป็นพิเศษให้พนักงานหลังจากทำงานติดกันมาหลายวันและเผื่อให้บางคนกลับบ้านต่างจังหวัด ถึงอย่างงั้นคนที่ไม่ค่อยอยู่นิ่งก็อดใจไม่ไหว ลุกขึ้นมาทำขนมจนกลิ่นหอมฟุ้งไปทั้งครัว
ร่างสูงใหญ่ที่เพิ่งอาบน้ำเปลี่ยนเป็นชุดสบายๆ เดินลงมาจากชั้นสอง เขาตั้งใจลางานวันนี้โดยเฉพาะเพราะนานๆจะได้หยุดพร้อมคนรักสักที ดีนเลิกคิ้วเล็กน้อยเพราะกลิ่นหอมวันนี้ไม่ยักจะเป็นกลิ่นกะทิหรือใบเตยเหมือนทุกๆ ครั้ง แต่กลับเป็นกลิ่นนมเนยเหมือนเค้ก เขาเดินเข้าไปในครัวเป็นจังหวะเดียวกับคนรักกำลังยกถาดออกจากเตาอบพอดี
“คัพเค้ก?” ช่วยน้องถือถาดขนมมาวางบนโต๊ะพลางโน้มหน้าลงสัมผัสแก้มอีกฝ่ายเบาๆด้วยริมฝีปาก
“ให้เดาครับ” ภามอมยิ้ม ขนมในถาดเนื้อเนียนฟูมีเหลืองอ่อนน่ากิน
ดีนมองอุปกรณ์ที่น้องวางเตรียมไว้ด้วยความสนใจ มะพร้าวขูดฝอย สีผสมอาหาร ไข่ขาว?? เขานึกไม่ออกจริงๆว่าคืออะไรเลยได้แต่เดามั่วซั่ว
“เค้กมาม่อน?” นึกถึงขนมหวานๆ ที่เคยเห็นในห้าง
ภามยังคงส่ายหัว เจ้าตัวเอาสีผสมอาหารผสมเข้ากับมะพร้าวขูดแยกเป็นถ้วยๆ มีทั้งสีฟ้า สีชมพู สีเขียว สีเหลือง จากนั้นก็จัดการผสมน้ำตาลตีไข่ขาวด้วยเครื่องตีจนมันฟูตั้งยอดสวยแล้วเอาไปป้ายบนหน้าขนม ดูยังไงก็ครีมบนหน้าคัพเค้กชัดๆ
ดีนขยับรอยยิ้มเมื่อเห็นภามเหยาะสีผสมอาหารลงบนครีม จัดการเอาไม้ปลายแหลมวนๆบนครีมจนเกิดลวดลายน่าเอ็นดู
เขาชอบตอนน้องตั้งใจทำขนมที่สุด เพราะตอนนั้นภามเองก็มีความสุขที่สุดเช่นกัน
“อ้าว อบอีกรอบเหรอ” เอ่ยถามเมื่อเห็นน้องเอาถาดขนมใส่เตาอีกครั้ง
“อบแค่พอให้ครีมเป็นสีนวลๆครับผม ตกลงเดาออกไหม ผมให้เวลาถึงแค่อบขนมเสร็จนะ” เปิดเตาไฟบนไว้3นาที แล้วพลิกตัวพิงสะโพกไว้ที่เคาท์เตอร์ครัวมองสบดวงตาสีสวยของคนรักด้วยแววตาซุกซน “เดาไม่ถูกต้องยอมพาผมไปกินไอติมที่ร้านเปิดใหม่ด้วย”
เจ้าตัวแสบต่อรองทั้งๆที่รู้ว่าสุดท้ายคนใจอ่อนก็ต้องพาตัวเองไปกินอยู่ดี จนกระทั่งเสียงเตาอบดังเตือนว่าเสร็จแล้วเป็นอันว่าหมดเวลา
ดีนยกสองมือพลางถอนใจยิ้มๆ “ยอมแพ้ครับ”
ภามยิ้มกว้างเขาเอาขนมอบขึ้นมาวางบนโต๊ะอีกครั้ง คราวนี้จัดการเอามะพร้าวขูดหลากสีวางลงบนหน้าครีมจนครบทุกถ้วย
“อันนี้เป็นขนมไทยชื่อว่า “มัศกอด” ครับ เป็นขนมไทยโบราณที่ได้รับอิทธิพลมาจากต่างประเทศ ผมทำแบบหวานกำลังดีกินกับชากาแฟอร่อยๆ” หยิบส่งให้คนรักหนึ่งชิ้น ส่วนที่เหลือเจ้าตัวก็จัดแยกเอาไว้ “ผมทำเผื่อคุณยายกับคุณลุงด้วย ไว้แวะเอาไปฝากกัน”
“อา..นี่เหรอขนมมัศกอด” มือใหญ่พลิกขนมในมือ เขายังขอยืนยันว่านี่มันคัพเค้กแบบไทยชัดๆ
“พี่รู้จักเหรอครับ” เก็บขนมใส่กล่องเพื่อที่จะแช่เย็นเอาไว้ก่อน อากาศร้อนบ้านเราจะทำเอาเมอแรงบนหน้าเค้กละลายเสียหมด
“เคยได้ยินกาพย์เห่ชมเครื่องคาวหวานไหม” ลองกัดขนมดูแล้วพบว่ามันไม่หวานมากอย่างที่น้องว่า เนื้อเค้กนุ่มลิ้นชวนให้กินได้เพลินๆ แบบนี้เจ้าเดลคงจะชอบน่าดู
“อ้อ..” ภามเงยหน้าขึ้นจากตู้เย็นแล้วทำท่าคิด “มัสหมั่นแกงแก้วตา หอมยี่หร่ารสร้อนแรง อันนี้ใช่ไหมครับ” หัวเราะกับตัวเองเพราะท่องได้แค่ไม่กี่ท่อนเท่านั้น ที่จำได้เพราะคุ้นหูเนื่องจากเขาเรียนนานาชาติมาตลอด พวกกาพย์กลอนนี่ไม่ถนัดจริงๆ
“ใช่ แล้วเคยได้ยินท่อนนี้ไหม...” เสียงทุ้มต่ำเริ่มเอื้อนเอ่ย
“มัศกอด...กอดอย่างไร”
ภามสะดุ้งโหยงเพราะไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะมากระซิบริมหู เขารีบปิดตู้เย็นแล้วพลิกตัวหันมาเผชิญหน้ากับคนรักเพื่อปกป้องตัวเองโดยด่วน
“น่าสงสัยใคร่ขอถาม..” ดวงตาสีเทาอมเขียวพราวระยับจนคนสบตาด้วยหน้าแดงจัด
“กอดเคล้นจะเห็นความ” ลำแขนแข็งแรงคล้องกอดรอบเอวเอาไว้แล้วรวบให้ร่างกายชิดติดกันไม่ให้โอกาสน้องได้หนี
“พะ พี่..”
“ขนมนาม...นี้ยังแคลง” กดจูบลงบนริมฝีปากบางบดคลึงแผ่วเบาๆ
ภามหลับตาพริ้ม กลิ่นหอมและรสหวานของขนมถูกส่งต่อจากริมฝีปากคนรัก รุกเร้าดุนดันจนต้องเผยอปากตอบรับสัมผัสหวาม สองมือบีบต้นแขนอีกฝ่ายแน่นขึ้นตามจูบที่เริ่มจะร้อนแรงขึ้นตามลำดับ
“แฮ่ก....อืม...ข้าว ข้าวเช้า” ประท้วงเบาๆ เมื่อโดนดันไปจนชิดเคาท์เตอร์ ท่าทางอาหารเช้าที่ทำเอาไว้จะเป็นหมันก็งานนี้
“อืม..”ริมฝีปากร้อนแตะไล้ไปตามลำคอ “ตอนนี้อยากกินมัศกอดมากกว่า” ขบลำคอขาวจนขึ้นรอย “อยากรู้ด้วย...ว่าต้องกอดยังไง”
คนฟังหน้าแดงเถือกร้อนผ่าวไปทั้งตัว ภามบ่นอุบอิบกับตัวเองว่าไม่น่าเปิดโอกาสให้คนนิสัยไม่ดีเลย แต่ก็ไม่ได้ขัดขวางอะไร
ดีนขยับรอยยิ้มแล้วเบียดตัวกับน้องมากขึ้น
อาหารเช้าวันนี้หอมไปด้วยนมเนยหวานติดปากจริงๆ
-
กอดกันเยอะ ๆ
-
กอดดดดดดดดดดด
-
กอดดดดดดดดดดดดด
-
อ๊ายยยยยย พี่ดีนนนนนน
ข้าวชงข้าวเช้าไม่ต้องละเนอะะะ
คิดถึงงงงง
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
น้ำตาลในเลือดสูงแล้วค่ะ ทั้งขนมทั้งคนเลย :hao7: :hao7:
-
พี่ดีนก็หื่นแต่เช้า
กอดดดดดดดด
-
หวานไปอีกกก ส่วนขนมถามจากพี่เกิ้ลน่าทานมากค่ะ
กอดดดดดดด :กอด1: :กอด1:
-
พี่ดีนตื่นเช้ามาหื่นใส่น้อง
-
เดี๋ยวต้องไปหาขนมนี้เพิ่งเคยได้ยินชื่อเลย แต่พี่ดีนขนมคงไม่อร่อยเท่าภามสินะ :pighaun:
-
กอดอย่างไรไม่รู้
รู้แต่ว่าน้องคงแข้งขาอ่อนอีกแล้วล่ะซิ
:hao7: :haun4: :hao6:
-
:mew1:
-
พี่ดีนนี่ชอบลวนลามน้องภามจัง โฮ่ ๆ
-
พี่ดีนอ่า~~.
-
:-[ กอดไปกอดมาก็อิ่มเลยสินะพี่ดีน โอ๊ยคนหื่นคนตะกละ
ขอบคุณมากๆค่ะ คิดถึงขนมของน้องมาก อยากกินด้วยคนนะคะพี่ดีน แบ่งบ้างๆ
-
:z1: :z1: :z1:
-
อ่านเรื่องนี้ไปจะเป็นเบาหวานแล้วววว
น้ำตาลในเลือดสูงมากกกกกกกกกกก
คิดถึงพี่ดีนน้องภามสุดๆ
ปล.1 ขนมเรื่องนี้น่ากินทุกอย่างเลยยยย
ปล.2 เมื่อไหร่จะมีเล่มออกมาเอ่ยยยยย
รออยู่นะ เตรียมตังค์รอแล้ว
-
อื้อหือออออ กอดกันแน่นไปอีกกก
-
หวานทุกวัน
หวานจนเราต้องยิ้มตาม
-
พี่ดีนหื่นแต่เช้า หาโอกาสแต๊ะอั๋งน้องตลอด
-
อ่านรวดเดียวเลยจ้ะ มีครบทุกรส แต่ที่ติดใจคืออบอุ่นทุกตอน เราชอบมาก คนเขียนทำการบ้านมาดีมาก ได้ความรู้ใหม่ๆเพียบเลย
ปล. อ่านไปแล้วอยากกินอยากทำขนมไทยเลย :-[ :-[ :-[ o13
-
หวานกว่าขนมแล้วคู่นี้ 555+
-
ความหวานขึ้นตา :-[
-
กอดอย่างไร...พี่ดีน..กอดอย่างไร..อ
มีความอยากรู้ว่าเค้ากอดกันอย่างไร
-
:mew1: :mew2:
-
ฮืออออ หวานนนนนนนน
ละมุนมากกกกก
-
:กอด1:
:กอด1:
:กอด1:
:กอด1:
:กอด1:
:กอด1:
:กอด1:
-
กอดๆๆๆๆๆ
-
เอาล่ะ เรามาตอนงานเลี้ยงเลิกราอีกแล้ว ทำไมพึ่งมาเห็นนนนนนน ว๊ากกกกกกก ภาษาดีมากกกก เนื้อเรื่องไม่เลี่ยนเกิน ไม่มืดมนและดาร์กเกิน ชอบความทำขนมไทยเก่งของคนน้อง เราล่ะอยากกินด้วยเลย แต่ถามใครก็ไม่มีใครรู้จัก แต่เราต้องหามากินให้ได้!!
:mew1:
-
ความหื่นนี้ท่านได้แต่ใดมาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
-
:mew1:
:pig4: :pig4:
-
พี่ดีนหื่นแต่เช้าเลยนะ
-
:กอด1:
-
พี่ดี๊นนนนน หวานแต่เช้า
-
อิจฉาาาาาาน้องภาม สามีแสนดีอบอุ่น(แอบหื่น)จัง
:pig4: :กอด1: :z1:
-
นี่ต้องเปิดรูปหามัศกอดเลย
หวานนนนนนนน
-
เบื่อพี่ดีน
ได้กินภามตลอด
-
:pig4: :pig4: o13 :heaven :heaven :กอด1:
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆแบบนี้นะคะ
ตอนนี้ก็มีความสุขกันแล้ว และคงจะมีความสุขตลอดไปนะทั้งดีนภามและกรณ์อิน :-)
-
เขินนนน เนียนแต่เช้าเลยพี่ดีน
-
สนุกมากกกก อ่านรวดเดียวจบเลยค่ะ
ความจริงเห็นเรื่องนี้ผ่านตาหลายรอบมากๆ
จะกดมาอ่านหลายทีแล้วแต่ก้กลัวดราม่าจากชาติก่อน5555555
แต่พอมาอ่านจริงๆแล้วก้คิดว่าน่าจะมาอ่านตั้งนานแล้ว
มันดีมากกกอะ หวาน อบอุ่นมาก พล้อตก้ไม่ได้เดายากจนปวดหัวเกินไป แต่ก้ไม่ได้ง่ายจนไม่สนุก
ภาษาก้อ่านง่าย อ่านเพลินมากๆ
เป็นความลงตัวของเรื่องนี้จริงๆค่ะที่พล้อตมาแนวนี้แต่ไม่ได้ทำให้เรื่องมันหม่นเศร้าหน่วงจนเกินไป
เป็นเรื่องที่อ่านแล้วรู้สึกสงสาร เศร้าตามบ้าง แต่ก้ยิ้มได้ในตอนเดียวกัน
อีกเรื่องที่ชอบคือการเอาขนมไทยมาสอดแทรกได้อย่างลงตัวขนาดนี้ค่ะ
ขนมบางชนิดเราเคยได้ยินแต่ชื่อเมื่อตอนทำรายงานส่งครูที่โรงเรียน
ขนมบางชนิดเราเคยได้ยินแต่เพราะไม่เคยได้เห็นก้เลยลืมไปว่าเราเคยรู้จักมันนะ
ขนมบางชนิดเราไม่เคยแม้แต่ได้ยินชื่อ ก้ได้มารู้จักในเรื่องนี้
โดยปกติชื่นชอบขนมไทยอยู่แล้ว พอมาอ่านก้รู้สึกเสียดายนะคะที่ปัจจุบันขนมหลายอย่างหาทานยากเหลือเกิน
ถ้ามีโอกาสคงต้องไปลองหาชิมตามดูสักครั้งแล้วค่ะ5555
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
จะรอติดตามเรื่องต่อๆไปค่ะ
-
น่ารักมากเลยนะค่ะ :mew2: :mew2:
อ่านไปแล้วคิดถึงน้องภามกับพี่ดีน
-
โอยยย น้องกับพี่ดีนน่ารักอีกแล้ว~
กอดกันเยอะๆนะ อยากอุ้มหลานแล้ว #ผิดๆ
555
-
อ่านทัน แล้ว ดีงามต่อหัวใจจริงๆ
พี่กรณ์ อินทัช :กอด1:
พี่ดีน ภาม :กอด1:
พี่อเล็กซ์ เดล :กอด1:
อยากอ่านคู่ พี่วิน ทีม บ้าง :ling1:
นะไรท์ คนดี๊ คนดี :mew1: :mew1: :mew1:
ขอบคุณไรท์ ทำให้คนอ่านมีความสุข :L2: :L2: :L2:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ทั้งเขิน ทั้งเสียน้ำตา เรื่องนี้ดีมากกกกก บางตอนนี่อ่านแล้วขนลุกเกรียวเลย สุดท้าย ขอบคุณ คุณคนเขียนมากค่ะ งานดีเหลือเกิน เปลืองน้ำตาเหลือเกิน บีบหัวใจจนจะเกร็งตามภามไปด้วย :pig4:
-
Pocky day (Dean x Pham)
เขียนเมื่อวันที่ 11/11/2016
“ป๊อกกี้หมด...” นักศึกษาปีหนึ่งคณะเศรษฐศาสตร์ ม.T ถึงกับขมวดคิ้วเมื่อขนมที่ต้องการจะซื้อหมดเป็นร้านที่ 3
ภามไม่ได้โปรดเจ้าขนมนี่เป็นพิเศษ แต่พี่ที่ชมรมทำอาหารไลน์มาบอกให้เขาหาซื้อป๊อกกี้ให้หน่อยเพราะจะเอามาใช้ตกแต่งขนมตามลูกค้าสั่ง แต่นึกไม่ถึงว่ามันจะขายดีจนไม่เหลือ เด็กหนุ่มเดินวนๆ รอบเชลฟ์ในร้านสะดวกซื้อก่อนจะร้องอ๋อแล้วหยิบเพรทซ์รสข้าวโพดกับออริจินอลมาอย่างละกล่องไปจ่ายเงิน
ไม่มีก็ทำเองง่ายๆแล้วกัน...
วันนี้ภามไม่มีเรียนช่วงบ่าย เขาเลยเข้าชมรมแล้วจัดแจงแกะห่อเพรทซ์ออกมาจากนั้นก็ไปรื้อตู้เย็นชมรมหยิบช็อคโกแลตนมกับดาร์คช็อคมาหั่นใส่ชามทำขนมแล้วนำไปละลายด้วยวิธีการตุ๋นด้วยน้ำร้อน เด็กหนุ่มแอบชิมนิดหน่อยแล้วใส่ดาร์คช็อคเพิ่มไปอีกแล้วรีบกวนให้เข้ากัน เขารีบยกออกก่อนจะสุกเกินไปจนเนื้อไม่เนียน แล้วเอาเพรทซ์มาดิปกับช็อคโกแลตวางไว้บนตะเกรงผึ่งให้แห้งเท่านี้ก็ได้ป็อกกี้แล้ว
ถึงภามจะไม่ถนัดพวกขนมฝรั่ง ขนมปัง หรือช็อคโกแลต แต่พอได้ลองเล่นเขาก็เพลินมือจนรู้สึกตัวอีกทีก็ได้ป็อกกี้สีเข้มและสีขาว บางอันก็มีลวดลายพาดไปมาน่ากิน
“อื้อหือ กลิ่นหอมจัง” พี่ในชมรมทำอาหารเปิดประตูเข้ามาพร้อมเพื่อนสองสามคน เป็นเวลากำลังดีเพราะช็อคโกแลตที่ผึ่งไว้แห้งจับตัวสวยงาม
“อ้าว ไหนไลน์มาบอกว่าไม่มีป็อกกี้แล้วนี่อะไรเนี่ย decoป๊อกกี้เหรอน่ารักเชียว” พี่ๆรีบเข้ามามุงขนมสารพัดสีที่รุ่นน้องทำเตรียมไว้ให้
“ก็เอาเพรทซ์มาดิปช็อคโกแลตเอาเองครับ ทำไปทำมาเพลินๆ”
“ดีเลยจะได้ทำพาเฟ่ต์ให้ลูกค้าได้ เจอออเดอร์มาตูมเดียวส่งเย็นนี้นึกว่าจะแห้วเสียแล้ว ขอบคุณมากนะภาม”
เด็กหนุ่มโคลงหัว เขาอมยิ้มมองพี่ๆใส่ผ้ากันเปื้อนจัดการเตรียมของทำพาเฟ่ต์ในถ้วยน่ารักๆ ก้นถ้วยใส่คอนเฟลก จากนั้นก็โปะทับด้วยครีมสดราดช็อคโกแลตเข้มข้นจบท้ายด้วยมูสกาแฟหอมละมุนตกแต่งผลไม้ตัดเลี่ยนเสียบด้วยป็อกกี้ฝีมือภาม
บางทีเขาน่าจะเอาขนมไทยมาประยุกต์แบบนี้บ้างแฮะ ลูกเจ้าของร้านอาหารไทยมองอย่างจริงจังยาวไปถึงเมนูมากมายในหัว เขาคิดไปคิดมาเพลินๆ เผลอแป๊บเดียวก็หกโมงเย็น ป็อกกี้ยังพอมีเหลือพี่ๆเลยจัดการแบ่งปันให้ทุกคน หากภามปฏิเสธยิ้มๆ เขาหยิบมาแค่ป็อกกี้สีเข้มที่มีลวดลายสีขาวพาดทับไปทับมาเพียงแท่งเดียว แล้วรีบขอตัวกลับบ้านก่อน
ท้องฟ้าเริ่มมืดเพราะเข้าหน้าหนาวแล้ว แสงไฟตามทางในมหาวิทยาลัยส่องสว่าง ภามแกว่งป็อกกี้ในมือไปมาราวกับวาทยกรอารมณ์ดี ปากก็ฮัมเพลงเบาๆ
Line!
พอเดินมาถึงที่จอดรถเสียงแอพไลน์ก็ดังขึ้นท่ามกลางความเงียบเล่นเอาสะดุ้งโหยง เขาหยิบมือถือขึ้นดูแล้วอมยิ้มจางๆ
Dean: วันนี้วันอะไร
ภามมุ่นหัวคิ้ว ที่พี่ดีนถามนี่จะล้อเรื่องเขาส่งสติ๊กเกอร์สวัสดีวันจันทร์หรือว่าถามจริงจังกันแน่
#Ph@m# : วันศุกร์ครับ
นึกไม่ออกก็ตอบไปตรงๆแล้วกัน เขาคิดพลางเดินหารถตัวเอง พอเจอแล้วก็เอาป็อกกี้มาคาบไว้ที่ปากเพื่อจะใช้มืออีกข้างล้วงกระเป๋าหากุญแจรถ
Dean: แล้วเป็นวันที่เท่าไหร่ครับ
ภามเคี้ยวขนมกรุบๆ ชักไม่มั่นใจแล้วว่าพี่ดีนมาไม้ไหน นับวันยิ่งชอบแกล้งเขามากขึ้นทุกที
#Ph@m# : วันที่ 11/11 ครับ
อ้ะ เลขสวยจัง พยักหน้าหงึกหงัก เขากดปลดล็อคกุญแจแล้วเดินไปเปิดประตูด้านหลังเพื่อวางของแต่ทว่า..
ปัง
“แล้วรู้ไหมวันที่11เดือน11คือวันอะไร” บานประตูโดนผลักปิดเหมือนเดิมด้วยฝีมือใครสักคน ภามเกือบจะตกใจหากกลิ่นหอมคุ้นเคยและเสียงทุ้มที่พูดอยู่ข้างหูปัดความกลัวออกไปอย่างง่ายดาย เขาค่อยๆหันหลังไปประจันหน้าคนขี้แกล้งที่ไม่รู้ว่าตามมาตั้งแต่เมื่อไหร่
พี่ดีน..
อยากจะเรียกแต่ป็อกกี้มันคาอยู่ที่ปากเลยได้แต่พยายามทำใจดีสู้เสือร้ายที่แกล้งใช้สองมือกักตัวเขาเอาไว้กับประตูรถ
“อันตรายนะเรา พี่เรียกก็ไม่ได้ยินมัวแต่ฮัมเพลงหงุงหงิง เลยเดินตามมาส่งถึงรถเนี่ย”
คนโดนดุร้อนแก้มวูบวาบด้วยความอับอาย นี่ตามมาตั้งแต่ฮัมเพลง? แบบนี้ก็เห็นหมดสิว่าทำอะไรไปบ้าง!!
“ส่วนที่ถาม วันนี้เป็นวันป็อกกี้เดย์รู้จักไหม”
เด็กน้อยส่ายหัวพรืด ไม่ได้รู้เรื่องอะไรแบบนี้กับเขาเลย ดีนเดาะลิ้นแล้วคลี่ยิ้มจางๆ
“วันนี้เป็นวันที่คนรักกันจะกินป็อกกี้แท่งเดียวกัน”
“หื๊อออออ???” ภามส่งเสียงอู้อี้ เกิดมาไม่เคยได้ยินอะไรแบบนี้มาก่อน
“ใช้วิธีป้อนปากต่อปาก..” ดวงตาสีสวยหรี่ลงแต่ยังฉายแวววับวาวจนคนโดนมองใจสั่น
ภามหลบตาเริ่มทำตัวไม่ถูก สองมือกอดหนังสือเรียนแน่นเดินหน้าก็ไม่ได้ถอยหลังก็ไม่ได้
“น้องภาม..”
เสียงทุ้มเรียกอยู่ข้างหูอย่างจงใจ ริมฝีปากร้อนแกล้งเฉียดแก้มแดงๆ จนเด็กหนุ่มยืนตัวเกร็ง
“แบ่งพี่ได้ไหม...?” เขาใช้สายตาชี้นำมายังขนมที่ปากซึ่งตอนนี้เหลือเพียงครึ่งเดียว
ภามลังเลเล็กน้อย ถ้าแค่ป้อนคงไม่เป็นไรขนมยังเหลืออีกตั้งครึ่งหนึ่ง ดวงตาใสแจ๋วประสานสายตากลับแล้วพยักหน้า เขาขยับเข้าใกล้ใบหน้าคร้ามคมกะให้พี่ดีนกัดก็จบพิธี แต่ความจริงมันไม่ใช่..
กรุบ
เฮือก
ภามสะดุ้งโหยง เมื่อพี่ดีนก้มลงมากัดที่ปลายอีกด้านของป็อกกี้แต่ก็ไม่ได้ละริมฝีปากออก ตาต่อตาประสานชิดใกล้จนทำให้ใจเต้นแรงระรัว เขารู้สึกได้ถึงความร้อนที่กำลังพุ่งทั่วใบหน้า
กรุบ
อาการสั่นไหวเริ่มเพิ่มขึ้นแปรพันกับความยาวของขนมที่ถูกกัดสั้นลง ภามกอดรัดหนังสือในอ้อมแขนจนแน่น
กรุบ
ใกล้..จนรู้สึกได้ถึงลมหายใจร้อนผะผ่าวของคนตัวโต
กรุบ
และสัมผัสได้ถึงริมฝีปากชื้นนุ่มที่แตะโดนกันและกัน
“.....”
แกร๊ก
ตุบ
“อ๊ะ!! อื้อ～”
ดีนเปิดประตูรถแล้วดันร่างในอ้อมแขนลงนอนกับเบาะหลังแล้วตามลงไปแนบริมฝีปากนุ่มนิ่ม ปลายลิ้นอุ่นชื้นสอดเข้าลิ้มรสช็อคโกแลตในโพรงปากอีกฝ่ายจนคนโดนชิมแทบจะขาดใจ
หนังสือเรียนกลิ้งตกลงพื้นด้านข้าง สองมือของภามเปลี่ยนเป็นขยุ้มต้นแขนของผู้รุกราน เขาเผยอปากตอบรับจูบเร่าร้อนต่างคนต่างบดเบียดร่างเข้าหากันตามสัญชาตญาณ
...ช็อคโกแลตหอมหวานกำลังทำให้พวกเขามัวเมา
ภามหายใจหอบเมื่ออีกคนยอมผละริมฝีปากออก ดีนกดจูบซ้ำๆอีกสองสามครั้งบนปากแดงเจ่อแล้วขยี้แก้มแดงเบาๆเพื่อเรียกสติ ชายหนุ่มดูอารมณ์ดีอย่างเห็นได้ชัดจนคนโดนเอาเปรียบแอบเจ็บใจยังไงก็ไม่รู้
เด็กหนุ่มเม้มปากแน่น ยังรู้สึกหวามไหวและหัวใจยังเต้นแรงระรัว เขาขับรถพาพีดีนไปส่งที่ลานจอดรถใกล้คณะบริหาร โดนลูบหัวสองสามทีก่อนจะแยกกันกลับบ้านตัวเอง
ป็อกกี้เดย์งั้นเหรอ
ภามขมวดคิ้วครุ่นคิดในใจ พอถึงคอนโดเขาก็โยนกระเป๋าหยิบมือถือโทรหาเพื่อนสาวที่สนิทกัน
“มะนาวเหรอ ถามหน่อย มะนาวรู้จักป็อกกี้เดย์ไหม”
เสียงหัวเราะสดใสลอดผ่านลำโพงออกมา [“รู้สิวันนี้ไง”]
“แล้ว..รู้จักเรื่อง...” ภามหายใจลึกข่มความเขินที่กำลังจะละลายเขาให้ตาย “จูบ...ป็อกกี้...”
[“อ๋อออ เกมใช่ป่ะ มันเป็นเกมที่คนญี่ปุ่นชอบเล่นกัน ภามไม่รู้เหรอ เขาจะให้คนสองคนคาบป็อกกี้คนละด้านแล้วแข่งกันกิน ใครป๊อดหักป็อกกี้หนีไปก่อนจะเป็นคนแพ้ ถ้าต่างคนต่างสู้มันก็จบที่จูบกันนี่แหละ คนที่ขโมยขนมไปได้หมดเป็นผู้ชนะล่ะ” ] คนอธิบายส่งเสียงคิกคัก [“นึกไงถึงถามล่ะ”]
คนฟังหน้าแดงก่ำเผลอเลียริมฝีปากเมื่อนึกถึงตอนท้ายที่พี่ดีนใช้ลิ้นตวัดชิ้นส่วนขนมที่ยังเหลือในปากเขาไปจนหมด
“คือ ได้ยินพี่ที่ชมรมพูดกันเลยสงสัยน่ะ ขอบคุณนะมะนาว” เขาสนทนาต่ออีกไม่กี่คำก็วางสาย
....
...
พี่ดีน!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! หลอกกันนี่นา!!!
“อ้าว วันนี้นึกอะไรกินขนมคะพี่”
เดลมองพี่ชายที่นั่งดูทีวีอยู่ตรงโซฟาบนตักมีขนมยอดนิยมกล่องสีแดงวางอยู่ ปากก็คาบเจ้าช็อกโกแลตแท่งเคี้ยวกรุบๆ เขาไม่ได้ตอบน้องสาวแต่อมยิ้มน้อยๆแทน ยิ่งทำให้น้องงงไปกันใหญ่
คนขี้แกล้งหยิบขนมขึ้นมาอีกแท่งแล้วกัดด้วยรอยยิ้ม
“สุขสันต์วันป็อกกี้เดย์” พึมพำเบาๆ อย่างสมใจ
--------------------------
Special Pocky day (WinxTeam)
กรุบ กรุบ กรุบ
รองประธานชมรมว่ายน้ำปิดฝาตู้ล็อคเกอร์หลังจากแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว เขาว่าตัวเองเป็นคนสุดท้ายที่เหลืออยู่ในชมรมไม่น่าจะมีใครเหลืออยู่ ชายหนุ่มเสยผมสีทองลวกๆ ขมวดคิ้วกับเสียงแปลกๆ ที่ทําให้ต้องเดินหาว่ามีตัวอะไรอยู่ในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า
หนู? ขืนมีหนูในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าไอ้ดีนได้ด่าเช็ดแน่
เขาเดินตามเสียงไปทางล็อคเกอร์ของพวกเด็กปีหนึ่งแล้วก็พบกับต้นเสียงปริศนา
"ห้ามกินขนมในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า!" แกล้งทําเสียงดุจนอีกฝ่ายสะดุ้งโหยง
"เฮีย? โหยตกใจหมดกลัวเป็นพีดีน"
ทีมสมาชิกดาวรุ่งปีหนึ่งลูบอกปลอบใจตัวเอง มืออีกข้างยังมีหลักฐานถือเอาไว้
“อะไรน่ะ”
“ป๊อกกี้ เมื่อกี้ชมรมทําอาหารเอามาให้เห็นว่าภามทําไว้เยอะอร่อยดี" พูดพลางเคี้ยวขนมเย้ยเลยโดนตบหัวหน้าคว่ำไปทีนึง
"บอกว่าอย่ากินเอ๊ะ ไอ้เด็กเปรตนี่”
"หยวนๆหน่อยดิ" ลูบหัวตัวเองป้อยๆ
วินกรอกตาแล้วไปหยุดอยู่ที่ป๊อกกี้ชิ้นสุดท้าย
“ถ้ามีส่วยจะยอมหยวนให้หนนึง"
หงับ กรุบ กรุบ กรุบ
รุ่นน้องแสนรักยิ้มแป้น รีบงับขนมชิ้นสุดท้ายเข้าปากตัวเองแถมกัดจนมันเหลือสั้นจุ๊ด ไอ้ตัวแสบยกมือขึ้นสองข้างเป็นทํานองบอกว่าบ๋อแบ๋แล้ว
วินคิ้วกระตุกเขาถอนใจปลงๆ “จะจับซ้อมให้ตายคาสระเลยไป๊!กลับได้แล้ว”
ทีมฉีกยิ้มเริงร่าแต่พอจะก้าวออกจากห้อง รองประธานชมรมที่ยืนขวางทางอยู่ก็ก้มลงเกิดเป็นสัมผัสแผ่วที่ริมฝีปาก
หงับ
(http://i.imgur.com/AlY3OC2.jpg)
ป๊อกกี้สั้นๆที่เหลือติดปากโดนขโมยต่อหน้าต่อตา
“อร่อยดี” เจ้าของผมทองเลียริมฝีปากแล้วหัวเราะหึหึ เขาโบกมือแล้วเดินผิวปากออกไปจากห้องเหลือรุ่นน้องที่ยืนตาค้างตัวสั่น…
“ไอ้พี่เหี้ย!!!!!!”
---พอเห๊อะะะะ---
-
รออ่านคู่สอง ห้า ๆ
-
:hao7: :hao7: :hao7:
-
:impress3: :impress3:คู่วินทีมนี่แหละที่ไม่ชัดเจนขนาดในบทสรุปของเรื่องเพียงแค่กล่าวบอกว่าใครไปทำอะไรต่อแต่ไม่ได้บอกว่าใครลงเอยอย่างไรหรือนี่คือบทสรุปค่าาาาอยากรู้มาเฉลยหน่อยนะค่ะคนเขียน :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
:pig4:
-
ขอบคุณค่ะ
-
หวานมากกกกกกก
-
คู่รองเมื่อไหร่จะมา ไปสปาร์คกันตอนไหนเนี่ย??
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: รังแกน้องอีกแล้ววววววว
-
พี่ดีนคนขี้แกล้ง :m4: :m4:
-
คู่พี่ดีนภามนี่ มาแบบหวานๆ
ส่วนอีกคู่นี่ อะไรๆน้ออออ อยากอ่านจัง :hao3: :-[
-
น่ารักกกกกก :ling1: :ling1: :ling1:
-
โอ้ยยยย มันดีต่อใจ
อยากได้เล่มแล้วคร่าาาาาาาา
:katai1: :katai1: :katai1:
-
พี่ดีน ฉวยโอกาสวันป็อกกี้เดย์ จูบภามซะเลย :o8: :-[
พี่วินหัวทอง ไม่ค่อยๆกัดป็อกกี้
เล่นจู่โจมขโมยแท่งสั้นกุด ที่ปากทีม
งี้ก็ปากชนปากอ่ะสิ นี่มันจูบกันชัดๆ อะจ๊ากกกก :impress2:
นี่จะเป็น พี่วิน ทีม :กอด1: :กอด1: :กอด1: หรือเปล่านะ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
พี่ดีนนนนนนนน
ขนมหรือจะหวานสู้น้องภาม :hao6:
-
วินทีมอย่างไร :hao6:
-
งานกล้ามเดย์เถอะ
ทีมวินทีมวินทีมวิน
ป๊อกก้ง ป๊อกกี้อะไรนั่นไว้ให้เด็กดีนกะเด็กภามเล่นกัน
-
คู่พี่ดีนหวานจนเป็นปกติและ
แต่อยากอ่านคู่พี่วินทีมมากกว่าาาา :-[ :-[ :-[
-
:-[ :pig4:
-
:pig4: :mew1:
-
:-[
:กอด1:
:L2:
-
:katai2-1:
-
อ่านเรื่องนี้นี่หิวแทบทุกตอนเลย
น้ำลายไหลปรี๊ดดดด
:pig4:
-
5555 งานนี้มีแต่ทีมพี่ ชนะอยู่ฝ่ายเดียว
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
สนุกมากค่ะ อ่านรวดเดียวจบเลยสงสารพี่กรณ์กับอินมากพอถึงตอนของสองคนนี้ร้องไห้ตลอดเลย รอเป็นเล่มอยู่นะคะอยากได้มากเลย
-
น่ารักๆ
พี่ดีนนี่ขี้แกล้งได้ตลอดดดดดอ่ะ
น่ารักสุดๆๆ
มาคู่พี่วินกับทีม
แหม่ รอคู่นี้หงานๆกระจุ๋งกระจิ๋งมานานละ
สมใจซะที
พี่วินก็เจ้าเลห์แล้วก็ขี้แกล้งพอกับพี่ดีนเลย
555
-
เรืองของมะนาวและพี่ดอกไม้
*นอร์มอลนะคะ ไหนๆก็อยู่ในเรื่องเดียวกันขอเอามาแปะที่นี่ด้วย*
หญิงสาวผมหยักศกเล็กน้อยยาวประมาณไหล่หอบหิ้วหนังสือเรียนเดินผ่านแถวสระว่ายน้ำของมหาวิทยาลัย เธอชะเง้อมองหาเพื่อนด้วยความเคยชิน หัวเราะเบาๆเมื่อเห็นเพื่อนซี้กำลังวิ่งหนีรองประธานชมรมรอบสระพร้อมเสียงหัวเราะเฮฮาดังลั่นไปหมด
มะนาวทัดผมตัวเองกับหูทำหน้าจริงจังแล้วออกเดินต่อ วันนี้เธอเองก็ต้องพยายามซ้อมบทหนังสั้นเหมือนกัน โดยไม่รู้เลยว่ามีใครบางคนบนสระกำลังมองเธอด้วยรอยยิ้มจางๆ
หนังสั้นที่ชมรมละครร่วมมือกับชมรมภาพยนตร์เป็นหนังพีเรียดยุคเก่า นางเอกเป็นสาวไทยลูกผู้ดีที่ทำอาหารไทยเก่งจนขึ้นชื่อลือชาเรื่องความอร่อย จนมาเจอกับพระเอกที่เป็นชาวต่างชาติกลายเป็นรักระหว่างชนชั้นและโดนกีดกัน สำหรับมะนาวเองเธอมีบทเป็นน้องสาวนางเอก ถึงจะไม่โดดเด่นมากนักแต่ก็เป็นตัวละครสำคัญที่ทำให้พระนางได้รักกัน
เป็นก้าวแรกในชมรมที่มีค่าและน่าภาคภูมิใจสำหรับมะนาว
วันที่ผลการประกวดหนังสั้นประกาศออกมาแล้วได้ที่สอง ทุกคนแทบจะกอดคอกันร้องไห้เพราะมันเกินกว่าที่คาดฝัน ถึงจะไม่ได้ที่หนึ่งแต่ชมรมภาพยนตร์โนเนมติดหนึ่งในสามตั้งแต่ครั้งแรกที่ส่งผลงานมันก็เกินพอ
ในงานเลี้ยงฉลองที่จัดในโรงยิมของมหาวิทยาลัย ทุกคนเฮฮากินกันเต็มที่ โดยเฉพาะนางเอกอย่างเดลและพระเอกอย่างพี่อเล็กซ์แทบเป็นจุดศูนย์กลางของงาน มะนาวไม่เคยอิจฉาเดล เธอภูมิใจด้วยซ้ำที่เพื่อนเก่งขนาดนี้ พวกเธอซ้อมบทด้วยกันตลอดเวลามะนาวรู้ดีว่าเดลเหนื่อยแค่ไหนพยายามแค่ไหน
ร่างเล็กเดินหลบความวุ่นวายจากโรงยิมออกมายืนมองท้องฟ้าที่กลายเป็นสีดำ นาฬิกาข้อมือแสดงตัวเลขเกือบจะสองทุ่มสงสัยงานคงใกล้เลิกเต็มที มะนาวหยิบมือถือมากดๆดูข่าวคราวในเฟซบุ้ค อมยิ้มคิกคักกับคอมเมนท์แซวเจ้าภามกับพี่ดีน เพื่อนเธอนี่มันน่ารักจริงๆให้ตายเถอะ
“เฮ้อ” สาวเจ้าถอนใจ สงสัยเธอคงแห้งเหี่ยวไร้คู่คอยดูเพื่อนมุ้งมิ้งกับแฟนไปแบบนี้จนเรียนจบสินะ
สาวแกร่งยักไหล่ ช่างแม่มปะไร มีก็ดีไม่มีก็ดีเธอไม่อะไรอยู่แล้ว
..ก็แค่เหงานิดหน่อย
“โว๊ยยยยยอิจฉา!!” อดทนไม่ไหวตะโกนแข่งกับเสียงดนตรีที่ดังลั่นจากโรงยิมเพื่อความสะใจ พอได้ระบายเธอก็เท้าเอวเชิดหน้าก่อนจะอ้าปากค้างเมื่อมีใครบางคนยืนมองเธอตาปริบๆเหมือนจะตกใจ
แว๊กกกก น่าอายที่สุด!!
ใครคนนั้นเป็นผู้ชายไม่ผอมไม่สูงผิวออกแทนเล็กน้อยใส่แว่นสายตา เขากระพริบตาปริบๆมองเธออยู่พักนึงก่อนจะหัวเราะออกมาให้หญิงสาวหน้าแดงก่ำ
“ขะ ขอโทษค่ะ” มะนาวรีบยกมือขอโทษไว้ก่อน ดูจากการแต่งตัวที่ถกแขนเสื้อขึ้นถึงศอกและแต่งตัวสบายๆ ไม่ใช่ปีหนึ่งอย่างเธอแน่ๆ
“ไม่เป็นไรครับ” อีกฝ่ายโบกมือไปมา “ดึกแล้วยังไม่กลับเหรอน้องมะนาว”
เจ้าของชื่อทำหน้างงใส่ เธอไม่เห็นคุ้นหน้าผู้ชายคนนี้เลยทำไมรู้จักชื่อเธอล่ะ ? “พี่รู้จักชื่อหนูได้ไงอ่ะ” แอบถอยหลังไปสามก้าว กะว่าถ้ามีอะไรหนีเข้าโรงยิมทันแน่นอน
พอเห็นหน้าตาไม่ไว้ใจของสาวน้อย รุ่นพี่ที่ว่าก็รีบแก้ตัวทันที “เดี๋ยวๆ นี่พี่อยู่ชมรมว่ายน้ำไง”
“ห้ะ” มะนาวขมวดคิ้ว พยายามนึกแต่ก็นึกไม่ออกว่าพี่แว่นคนนี้มีในชมรมว่ายน้ำด้วยเหรอ
ชายหนุ่มทำหน้าม่อยเกาหัวเก้อเพราะไม่คิดว่าน้องจะจำตัวเองไม่ได้เลย
“เอาเหอะ เอ้า” เขาเดินเข้ามาหาหญิงสาวและยังคงรักษาระยะห่างไม่ให้น้องตกใจกลัว ส่วนมือก็ยื่นช่อดอกไม้เล็กๆส่งให้ ไม่ใช่กุหลาบไม่ใช่คาร์เนชั่น ไม่ใช่อะไรอย่างที่เธอมักเห็นเขามอบให้กัน แต่เป็นดอกไม้สีขาวเล็กๆน่ารักน่าเอ็นดูห่อด้วยกระดาษแก้วสีม่วงอ่อนทับด้วยกระดาษสีน้ำตาลผูกโบ
มะนาวรับมาอย่างงงๆ “ฝากให้เดลเหรอคะ” เธอนึกถึงเพื่อนนางเอกก่อนเป็นอันดับแรก แต่คนให้กลับหัวเราะใส่เธออีก แหม จะอารมณ์ดีอะไรกันนักกันหนา
“พี่ให้มะนาว”
“หนูเนี่ยนะ” ชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง
“ยินดีด้วยที่หนังได้รางวัล” เขายิ้มนิดๆทำให้แก้มหญิงสาวร้อนขึ้นมาทันที
“ได้แค่ที่สองเอง..” อุบอิบตอบเขินๆ ไม่คิดว่าจะได้ดอกไม้กับเขาด้วย
“จะได้ที่เท่าไหร่ไม่เห็นเกี่ยว ได้รางวัลก็คือได้รางวัล พี่ได้ดูหนังแล้วและพี่ชื่นชมมะนาวจริงๆ” ชายหนุ่มตอบอย่างจริงจัง พอเห็นดวงตาวาวๆเหมือนจะร้องไห้ของสาวน้อยตรงหน้าเขาก็ละล้าละลังก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไปลูบหัวน้องเบาๆ
“เก่งมากครับ”
มะนาวฮึบสุดตัว “ขอบคุณค่ะพี่”
คนใจดีมองยิ้มๆ เขามองนาฬิกาข้อมือแล้วเตือนหญิงสาวอย่างเป็นห่วง
“เริ่มดึกแล้วกลับบ้านดีๆนะ เดินไปพร้อมเพื่อนล่ะ”
พอน้องพยักหน้าหงึกๆ เขาก็ยิ้มสบายใจแล้วขอตัวกลับก่อน แต่ยังไม่ทันลับสายตาผู้ชายแปลกหน้าก็ตะโกนให้มะนาวอยากจะกรี๊ดลั่น
“ได้ดอกไม้แล้วไม่อิจฉาใครเนอะ”
โอ๊ยยยยยยยยยยยย อิตานี่ มะนาวกระทืบเท้ากับพื้นรัวๆ เอาหน้าซุกช่อดอกไม้แก้มแดงก่ำ
...
ว่าแต่พี่เขาชื่ออะไร?
ในวันหยุดหญิงสาวนั่งมองช่อดอกไม้ที่จัดการทำเป็นดอกไม้แห้งเรียบร้อยตาลอยๆ หลังจากวันนั้นเธอไปที่ชมรมว่ายน้ำแต่ไม่ยักเจอรุ่นพี่แปลกหน้า ทำเอาใจแป้วว่าโดนแกล้งหลอกหรือเปล่า นิ้วเรียวเขี่ยเจ้าดอกไม้สีขาวเล็กๆเกสรสีเหลืองจัดแก้เซ็ง ไหนๆก็ว่างแล้วเลยเปิดคอมพ์หาชื่อเจ้าดอกนี่สักหน่อย
“อ้ะ นี่ไง ดอกคัตเตอร์ อื้อหือ ชื่อบาดคมมาก” มะนาวเบะปากละห้อยละเหี่ย ชื่อดอกไม้ยังดูตัดขาดกันยังไงไม่รู้
เลื่อนเม้าส์ไปเรื่อยๆแล้วหยุดชะงักที่ความหมายของดอกไม้ ด้วยความอยากรู้เธอก็กดคลิ๊กเข้าไปอ่านเล่นๆ
“ไหนเอ่ย...เจ้าดอกคัต....”
ดวงตากลมโตเบิกกว้าง แก้มใสๆแดงระเรื่อขึ้นมาทันที เดี๋ยวนะ! ความหมายเจ้าดอกไม้นี่มัน
แม้คุณจะไม่มองฉันไม่เป็นไร เพราะยังไงฉันก็จะมีแต่คุณเสมอ
ใจเย็นๆไว้มะนาว แกคิดไปเอง พี่เขาคงนึกไม่ออกเลยหยิบๆมาไปงั้นแหละ ปลอบตัวเองแต่ทิ้งตัวลงบนเตียงเอาหมอนมาปิดหน้า หญิงสาวเงียบไปพักนึงก่อนจะตีขาส่งเสียงกรี๊ดอัดหมอนเพื่อระบายความอัดอั้นในใจ
เธอจะต้องหาตัวผู้ชายคนนี้ให้ได้!
คิดแล้วเจ้าหล่อนก็เด้งตัวขึ้นหยิบมือถือโทรหาเพื่อนซี้ชมรมว่ายน้ำ ถ้าจำไม่ผิดอาทิตย์หน้านี้จะมีแข่งขันว่ายน้ำที่ม.K เพื่อความชัวร์ต้องคอนเฟิร์มวันเวลาอีกที เพราะวันนั้นคนในชมรมไปกันค่อนข้างเยอะเพื่อไปเชียร์การแข่งขันและมันคือโอกาสทอง
----
การแข่งขันว่ายน้ำที่ม. K มะนาวมองหน้าภามที่สวมแว่นสีชาด้วยความเป็นห่วง วันนี้เพื่อนของเธอดูซึมผิดปกติ ถามอะไรก็ยิ้มไม่ยอมตอบแต่พอพี่ดีนเดินมาหาเท่านั้นแหละ
โอ้ยยยย จะไม่ให้อิจฉาได้ไง
สายตาพี่ดีนนี่มองแต่เจ้าภามคนเดียว ดูเป็นห่วงเป็นใยจนเธอต้องหันไปยักไหล่กับเดลแล้วกรี๊ดลงเพจในเฟสบุ๊คในฐานะแอดมินที่ดี ถ้าเพื่อนมีความสุขเธอก็ยินดี
สาวโสดพยักหน้ากับตัวเอง
ผลการแข่งขันเป็นไปตามที่คาดประธานรองประธานหรือแม้แต่ทีมเองก็สอยเหรียญกันมาได้ เหล่ากองเชียร์พุ่งเข้าไปแสดงความยินดีจนวุ่นวายไปหมด มะนาวเก็บของบิดตัวแก้เมื่อย จนแล้วจนรอดเธอก็หาคนนั้นไม่เจอ
เอาเหอะ สงสัยคงจะโดนแกล้งจริงๆ
“อุ้ย”
“ขอโทษครับ”
ร่างเล็กที่เดินไปชนคนอื่นจนเกือบหงายทำตาปริบๆเมื่อโดนรวบอยู่ในอ้อมแขนใครสักคนที่ไม่รู้จัก แถมคู่กรณีของเธอยังอยู่ในชุดว่ายน้ำตัวยังเปียกพาดผ้าเช็ดตัวเอาไว้อยู่เลย มีเหรียญเงินห้อยที่คอด้วย
ถ้าจำไม่ผิดเหมือนจะเห็นแว้บๆตอนแข่งว่าอยู่ปีสี่..
“เจ็บหรือเปล่า” ชายหนุ่มจับหญิงสาวให้ยืนตรงๆ “เปียกหมดเลย ขอโทษครับ”
มะนาวตาเหลือกรีบยกมือไหว้ “หนูต่างหากที่ซุ่มซ่าม ขอโทษนะคะพี่” โบกไม้โบกมือรัวๆ
ผู้ชายตรงหน้าขยับรอยยิ้มส่งให้ เขาลูบหัวอีกฝ่ายขำๆ
“มะนาวซุ่มซ่ามกว่าที่คิดนะ”
หา
มะนาวตวัดสายตาขวับ อ้ำอึ้ง งุนงง ทำไมช่วงนี้เจอแต่คนรู้จักชื่อเธอเนี่ย? ใครเอาชื่อไปปล่อยขายหรือเปล่า??
คนตรงหน้าคิ้วขมวด เขามองสบตากลมโตที่เต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถามก่อนจะถอนใจฉิว
“นี่จำไม่ได้อีกแล้วเหรอเนี่ย” ชายหนุ่มเปิดกล่องในมือแล้วสวมแว่น “พี่ไง” ถึงว่าเขาพยายามทักทีไรสาวเจ้ามองเมินไปตรงอื่นทุกที
“อ๊ะ!!” เด็กสาวเกือบตะโกนลั่นแต่ปิดปากเอาไว้ได้ก่อน “...ก็พี่..ไม่ใส่แว่น”
ชายหนุ่มหัวเราะหึหึ “ชอบดอกไม้ที่พี่ให้ไหม”
คนแก้มแดงพยักหน้ารัวๆ นี่เธอโง่ขนาดแยกผู้ชายตอนใส่แว่นกับถอดแว่นไม่ออกเหรอเนี่ย
“ดีแล้ว นั่นพี่เลือกเองเลยนะ”
“ขอบคุณจริงๆค่ะพี่” ยกมือไหว้แล้วหยุดชะงักที่เหรียญเงินบนคออีกฝ่าย “ยินดีด้วยนะคะที่แข่งได้รางวัล”
ชายหนุ่มยักไหล่ “แค่เหรียญเงินเอง”
มะนาวอมยิ้มหัวเราะคิกคัก “เคยมีคนบอกมะนาวว่า ได้ที่เท่าไหร่ไม่เห็นเกี่ยว ได้รางวัลก็คือได้รางวัล”
คนโดนย้อนชะงักกึก เขาเกาท้ายทอยเขินๆ “ขอบคุณครับ”
เสียงโค้ชตะโกนเรียกให้นักแข่งชาวม.Kรวมตัว หยุดชะงักบทสนทนาขัดเขินของทั้งคู่ ชายหนุ่มทำท่าลังเลมองคนตรงหน้าแต่ยังไม่ทันพูดอะไรสาวน้อยก็ชิงพูดออกมาเสียก่อน
“หนูขอไลน์พี่ได้ไหม”
รุ่นพี่ถึงกับกระพริบตาปริบๆ เมื่อเจอรุ่นน้องตัวน้อยรุกเข้าให้ ถึงแก้มจะแดงจัดแต่มะนาวก็ยังยื่นมือถือส่งให้เขาทั้งๆที่มือสั่น
ให้ตาย..
ชายหนุ่มกดไอดีแล้วแอดไลน์ตัวเองให้โดยไม่อิดออด เขาขยับรอยยิ้มเอ็นดู
“พี่ขอยิงเบอร์เราเข้าเครื่องพี่นะ” ขยิบตาให้หญิงสาวที่แดงเถือกไปทั้งตัว “สองทุ่มจะโทรไปหา”
มะนาวยังคงพยักหน้ารัวๆ ในใจเธอกรีดร้องไปถึงดาวพลูโต
เจ้าของช่อดอกไม้ลูบหัวน้องอีกครั้งแล้วขอตัวเดินไปหาโค้ช แต่ก้าวไปได้แค่นิดเดียวก็ต้องหันกลับมาเพราะโดนเรียกเอาไว้
“พี่คะ พี่ชื่ออะไรคะ”
ใบหน้าอ่อนโยนขยับรอยยิ้มก่อนจะเอ่ยกับมะนาวด้วยน้ำเสียงสดใส
“พี่ชื่อ......”
------
แถม
มะนาว – ทำไมรูปไอดีพี่เป็นดอกไม้อ่ะ ในเฟสก็ดอกไม้ ดอกไม้เต็มเลย
พี่ดอกไม้ - บ้านพี่เป็นร้านดอกไม้ ที่ให้มะนาวไปพี่ห่อเองเลยนะ ความหมายก็ดีด้วย
มะนาว – /เขินฟัดหมอนรัวๆ/ แล้วตกลงพี่ดอกไม้ชื่ออะไร
พี่ดอกไม้ - พฤกษ์ครับ
มะนาว- เรียกพี่ดอกไม้เหมือนเดิมได้ไหมคะ
พี่ดอกไม้ - /ยิ้ม/ แล้วแต่มะนาวเลย
*พี่ดอกไม้ หนุ่มคณะเกษตร เอกเกษตรเขตร้อน ที่บ้านมีสวน ส่งออกดอกไม้*
-
น่ารัก
-
โอ๊ยๆ ๆ น่ารักทุกตอนเลย ขอบคุณผู้เขียนใจดีมาลงตอนพิเศษรัวๆ เดี๊ยวคงมีย้อนหลัง วันคริสมาสต์ วันปีใหม่ วันตรุษจีน วันวาเลนไทม์ ยันวันสงกรานต์เลยใช่ไหมคะ อิอิ รอค่ะรอ
-
แอร๊ยยยย น่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
น่ารัก :katai2-1: :katai2-1:
-
กรี๊ดดดดดดดดดด :ling1:
น่ารักมากค่า :-[
-
:-[
:L2:
-
อิจ :fire: :fire: :fire:
-
มีความอิจฉามะนาว ไปหาเพื่อนเลยได้แฟนติดมือมาด้วย แถมเป็นรุ่นพี่นิสัยดี เพอร์เฟ็คทุกอย่าง
-
:hao7: :hao7: :hao7:
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
:o8: :o8: :o8:
-
เขินบิดตัว
-
:katai2-1: :katai2-1: ชอบมากเลย ขอบคุณมาก ๆ ครับ :katai2-1: :katai2-1:
-
:pig4: :pig4:
-
มะนาวไม่ต้องอิจฉาแล้วนะ มะนาวก็ได้แฟนเลิศไม่แพ้ใครนะ น่าร๊ากกก
-
เรื่องนี้น่ารักจริงจริงนั่นแหละ :o8: :o8: :o8:
-
ยิ้มอย่างผู้ชนะไปสวยๆค่ะมะนาว
-
กรี๊ดหนักมากตอน pocky day และฟินมากๆกับตอนพี่ดอกไม้ :-[
-
อยากได้แบบพี่ดอกไม้สักคน
-
แอร๊ยยยย เรื่องนี้น่ารักมากเลย
ละมุนสุดๆ แต่ช่วงที่ดาร์กก็เอาน้ำตานองหน้า
เค้าอยากรู้บทสรุปคู่วิน ทีม จัง แอบอยากอ่านของคู่นี้
เพราะท้ายเรื่องบอกแค่ว่าใครไปทำอะไรยังไงเอง
แต่ไม่ได้บอกว่าคู่นี้เค้าคบกันมั้ย
-
กลุ่มภาม ทุกคนมีคนรั คนรู้ใจกันทุกคนแล้ว :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
พี่ดีน ภาม :กอด1:
พี่อเล็กซ์ เดล :กอด1:
พี่วิน ทีม :mew1:
พี่พฤกษ์ มะนาว :mew1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:-[ มะนาวมีคู่แล้ว
-
น่ารักอ่า พอมีคู่นอร์มอลแล้วมันสมจริงมากเลยอ่ะ ชอบบบบบบบบบ
-
นึกว่าจะไม่รู้ชื่อหนุ่มปริศนาคนนี้ซะแล้วววว :m1: :m1:
-
ขอมีพี่ดอกไม้บ้างได้ไหมคะ ฮือออออออ อิจฉาาาาาาาาาาาา
ถ้าเราตะโกนไปแล้วจะได้บ้างไหมคะะะะะ อิจฉาาาา #โวยวาย แง น่ารักเกินไปแล้วค่ะ
ชอบมะนาว มะนาวน่าร๊ากกกกก ชอบเดลด้วย แต่แอบไม่อยากให้คู่กับพี่อเล็กซ์เลยง่ะ ; - ;
-
พี่พฤกษ์น่ารัก
-
อิจฉาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาบ้าง
เผื่อมีใครให้ดอกไม้เหมือนที่มะนาวได้ :-[ :-[ :-[
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
น่ารักทุกคู่ เ
-
ในที่สุดก็ได้รู้ชื่อพี่ดอกไม้ของมะนาวละ
อ่านมารอบนึงเหมือนจะยังไม่บอกชื่อ
มาอ่านรอบนี้ก็โล่งละ
อยากอ่านเรื่องของทีมอ่ะ
จะมีไหมนะ
-
น่ารัก...มีความฟิน
-
ฮือออเ น่ารักกก
-
อ่านเองเขินเอง เป็นมะนาวนี่ดีจริงๆ :-[
-
หวานมาก
-
อ่านจบแล้ว ก็อ่านอีก ชอบบ
-
สนุกมากกกก ละมุนละไมมากกกก อบอุ่นมากกก
คืออ่านรอบเดียวจบเลย เป็นเรื่องที่อ่านแล้ววางไม่ลงจริงๆ
ตอนที่พีคๆนี่ น้ำตาไหลตามอ่ะ ต้องหยุดเช็ดน้ำตาก่อนแล้วค่อยอ่านต่อ
บีบหัวใจมากกก ประทับใจมากจริงๆ รวมเล่มเมื่อไหร่ ซื้อแน่นอน พูดเลยยย!!
ขอบคุณมากๆค่ะ
-
รักเลยค่ะ เรื่องนี้
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
อิจมะนาว :mew4:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ใจจะขาด เรื่องนี้คือดีมาก ดีจริง หวานมาก หวานละมุนเหมือนกำลังดูละครรัก
เนื้อเรื่องดีจนภาพในหัวมันไหลลื่น ไม่ซ้ำซากจำเจ
ทำปมและการคลายปมคือโคตรดีอ่ะ
ซึ้งจนตาบวม ขอบคุณสำหรับนิยายทีดีและมีคุณภาพนะคะ
เป็นกำลังใจให้ตลอดไปนะคะคุณนักเขียน
-
โง่ววววววววว ชอบอ่ะ ชอบพี่ดอก..........ไม้ จังเลย :-[ :-[
-
หวีดดดดกับมะนาวด้วย พี่ดอกไม้ดูอบอุ่น โรแมนติค :-[
-
มะนาวกับพี่ดอกไม้น่าร๊ากกกกก น่ารักทุกคู่เลย อ่านละฟิน คนเขียนเก่งค่ะ
o13
-
มันาวน่ารัก
-
น่ารักกก ชอบมากกๆๆๆๆๆๆ
-
มันไม่ดราม่านะ แต่อ่านแล้วน้ำตาไหล
มันอึนๆ และก็อุ่นใจ
หลับให้สบายนะกรณ์ อิน
-
น่ารักทุกคู่เลย
รัก.
:katai2-1:
-
โอ๊ยยยย คู่นี้เขาหวานกันไม่เกรงใจคนอ่านเลย ฮืออ อิจน้องหนักมาก :hao7:
:L2: :L2: :pig4: :pig4: :pig4: :L2: :L2:
-
ฮือออ น่ารักกกก
:-[
-
ชอบมากเรื่องนี้อ่านรวดเดียวจบเลยอ่า
อ่านไปหิวขนมไทยไป 5555
ขนมแปลกๆ ต้องไปถามอากู๋เลยทีเดียว
ขนมไทยชื่อเพราะ รูปสวย รสอร่อย
คู่พี่ดีนน้องภามน่ารักมาก น้องน่ารัก พี่ดีนก็เท่
ส่วนคู่พี่กรณ์น้องอินนี่เศร้ามากกกกกกก
ทำเอาเสียน้ำตาไปหลายรอบเลยทีเดียว
ยิ่งบทท้ายๆ มันบีบคั้นหัวใจสงสารทั้งอิน กรณ์ น้องภาม พี่ดีน
สารภาพเลยน้ำตามาอ่ะงานนี้ 555
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆ ที่มีมาให้อ่านกัน
แถมได้สาระจากการทำขนมไทยอีกตังหาก
อยากกินขนมไทยเลย มีน้องภามแบบนี้อีกมั้ยอยากได้มาเป็นลูก
ยิ่งถ้าได้ลูกเขยแบบพี่ดีน อิแม่คงจะฟินทั้งวัน 5555
-
เป็นนิยายที่พูดอะไรไม่ได้จริงๆ คือมันดีต่อใจเรามาก
ครบรสชาติ และทุกอารมณ์ เราฟินมาก หน่วงมาก และสะเทือนใจมาก
สิ่งที่ทำให้รู้สึกว่ามันพีคคือตอนที่ กรณ์กับอินเข้าห้องมาแบบร่าเริงแล้วยิ้มให้
คือตอนนั้นบอกตรงๆ น้ำตามันไหลเลย เหมือนกับว่า
ทั้งคู่อยากบอกว่าขอบคุณ และมีความสุขแล้ว คือได้อยู่ด้วยกันแล้ว
เราซึ้งมาก เป็นนิยายที่ทำให้อินได้มากที่สุด
ขอบคุณนักเขียนมากๆเลยนะคะ สุดท้ายนี้ หลับให้สบายนะ อิน กรณ์
-
ตีขารัวๆ น่ารักจังเลยพี่พฤกษ์ พี่ดอกไม้
-
หมายตาเรื่องนี้ไว้นาน เพิ่งมีโอกาสได้อ่านจนจบ
สนุกมากเลยค่ะ ได้รู้เรื่องขนมไทยเยอะมาก
ชอบเรื่องนี้มากๆเลย น่ารักหวานๆปนหม่นๆ :L2:
-
น่ารักกกกกกก
-
ขอบคุณที่ทำให้เรารู้จัก ด็อกแท็ก 555บ้านนอกจริงๆเรย :hao3: :hao3: :hao3:
-
สำลักความสุข ตายยย :-[
-
เข้ามาอ่านอีกรอบ ตอนพิเศษ หมดแล้วอ๋อ งื้อออออ อยากอ่านต่ออีกจัง รักเรื่องนี้มากๆเลย ขอบคุณนักเขียนมากเลยที่แต่งนิยายเรื่องนี้ให้ได้อ่าน ขอบคุณอีกครั้งค่ะ
-
:pig4: :pig4:
ชอบมากค่า ชอบทุกตอนนนน
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ
:mew1: :mew1:
-
น่ารักมาก ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ทั้งน่ารัก
ทั้งซึ้งกลมกล่อมมากกกกกจร้าาา
-
งั้นตาเราตะโกนมั่งเผื่อเป็นแบบมะนาว
:angry2:อิจฉาโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
สนุกมาก บรรยายเรื่องดีมาก อินมาก น้ำตาไหลทั้งเรื่อง สงสารกรณ์กับอิน
ดีใจที่ทั้งสองคนได้อยู่ด้วยกันในตอนจบ ขอตอนพิเศษดีนภามอีกนะคะ รอหนังสือค่ะ
ขอบคุณมากค่ะ :L1: :3123: :L2:
-
จะมีตอนพิเศษเพิ่มอีกไหมอ่าาาา
-
เริ่มเรื่องได้น่าสนใจ
ชอบพล็อตมากกก
อ่านยามหน้าฝนได้อารมณ์อีกแบบ
แม้ตอนที่อ่านจะเป็นหน้าร้อน แต่ก้มีฝนตกตลอด 55555
แต่การดำเนินเรื่อง วางตัวละคร
ยังอ่อนอยู่มากกก ไม่ได้ซื้อเป็นเล่ม แต่คิดว่าคงจะได้มีรีไรท์พอควรเลย
ไม่ค่อยได้อ่าน Talk เท่าไรค่ะ เลยไม่ทราบว่ามีเหตุผลอะไรไหมที่ให้ตัวละครใหม่เกิดในครอบครัวที่สลับกัน
ตอนที่บรรยายกลับไปมาระหว่างปัจจุบันกับอดีต ไม่ค่อยได้มีความรู้สึกว่ามันต่างกันเท่าไร
อาจจะเป็นเพราะเราอ่านไม่ถี่ถ้วนดี 55555 แต่มันไม่รุ้สึกถึงกลิ่นอายสมัย 30 ปีที่แล้วเลย
จริงๆพล็อตน่าสนใจมากกกกกกเพิ่มอรรถรส ความสนุกได้อีกมากเลย
ปล. ไม่แน่ใจว่าอธิการบดี มหาวิทยาลัยอื่นๆ เรียกผู้อำนวยการมหาวิทยาหรือเปล่า รวมถึงประธานนักศึกษาด้วย
ไม่แน่ใจว่าที่อื่นๆมีเรียกไหม ปกติเคยเห็น นายกสโมสร หรือนายกองค์กร หรือบลาๆ ^^
ปล.2 ชอบขนมในเรื่องนะคะ. ชอบทานและทำด้วย แต่บางทีก็รู้สึกถึงความหม่เข้ากันของเมนูอาหาร
แต่อันนี้ก็น่าจะเป็นความตั้งใจของผู้แต่ง แบบอ่่นแล้วก็อยากกินนะ แต่ความอยากกินหมดไปเมื่อเห็นความไปคนละทางของเมนูในมื้อๆ
-
:hao5:
เปิดเรื่องน้ำตาก็ท่วมแล้ว ชอบเรื่องนี้ค่ะ
คนเขียนเขียนให้ดราม่ายวกกับหวานฟินได้ยังไง
สัมผัสถึงความรักที่ภามกับดีนมีให้กันโหยหากัน
โอ้ยย ปวดใจ แต่สุดท้ายก็คลี่คลายปมในอดีต
หลึดพ้นอดีตแล้วมาสร้างปัจจุบันก้วยกัน
มีดีมากกกนะ ตรงที่พระเอกนายเอกรักกันมาก
แต่จีบกันไปมา โหยยยยฟินนนน :katai2-1:
คนเขียน เขียนให้ตัวละครน่ารักละมุมไม่สุดโต่งเกินไป
:-[
สุดท้ายถึงจะรักกันยังไงคุณดีนก็ยังหยอดยังตอดเล็กตอดน้อยกับน้องตลอดเวลา 555
-
เริ่มเรื่องได้น่าสนใจ
ชอบพล็อตมากกก
อ่านยามหน้าฝนได้อารมณ์อีกแบบ
แม้ตอนที่อ่านจะเป็นหน้าร้อน แต่ก้มีฝนตกตลอด 55555
แต่การดำเนินเรื่อง วางตัวละคร
ยังอ่อนอยู่มากกก ไม่ได้ซื้อเป็นเล่ม แต่คิดว่าคงจะได้มีรีไรท์พอควรเลย
ไม่ค่อยได้อ่าน Talk เท่าไรค่ะ เลยไม่ทราบว่ามีเหตุผลอะไรไหมที่ให้ตัวละครใหม่เกิดในครอบครัวที่สลับกัน
ตอนที่บรรยายกลับไปมาระหว่างปัจจุบันกับอดีต ไม่ค่อยได้มีความรู้สึกว่ามันต่างกันเท่าไร
อาจจะเป็นเพราะเราอ่านไม่ถี่ถ้วนดี 55555 แต่มันไม่รุ้สึกถึงกลิ่นอายสมัย 30 ปีที่แล้วเลย
จริงๆพล็อตน่าสนใจมากกกกกกเพิ่มอรรถรส ความสนุกได้อีกมากเลย
ปล. ไม่แน่ใจว่าอธิการบดี มหาวิทยาลัยอื่นๆ เรียกผู้อำนวยการมหาวิทยาหรือเปล่า รวมถึงประธานนักศึกษาด้วย
ไม่แน่ใจว่าที่อื่นๆมีเรียกไหม ปกติเคยเห็น นายกสโมสร หรือนายกองค์กร หรือบลาๆ ^^
ปล.2 ชอบขนมในเรื่องนะคะ. ชอบทานและทำด้วย แต่บางทีก็รู้สึกถึงความหม่เข้ากันของเมนูอาหาร
แต่อันนี้ก็น่าจะเป็นความตั้งใจของผู้แต่ง แบบอ่่นแล้วก็อยากกินนะ แต่ความอยากกินหมดไปเมื่อเห็นความไปคนละทางของเมนูในมื้อๆ
แหะๆ ปกติจะไม่ค่อยตอบหรือถามอะไรโดยตรงในนี้ แต่เราสงสัยมากเลยต้องถามขึ้นมาค่ะ
ก่อนอื่นต้องขอขอบคุณที่ชอบพล็อตเรื่องนะคะ อย่างไรก็ตามในส่วนอื่นเราขอชี้แจงดังนี้ค่ะ
ส่วนที่บอกว่าการดำเนินเรื่องและวางตัวละครยังอ่อนมากเราขอละเอียดกว่านี้ได้ไหมคะเพื่อที่จะได้ทำการแก้ไขปรับปรุง เพราะที่บอกว่าอ่อนมากเฉยๆนั่นมันกว้างเกินไปจนเราไม่รู้ว่าตรงไหนที่เป็นปัญหา
กรณีที่ให้เกิดสลับครอบครัวกันในความคิดเรามันไม่มีเหตุผลค่ะ อาจจะเป็นแค่เรื่องบังเอิญก็ได้
ส่วนที่บรรยายอดีตปัจจุบันแล้วรู้สึกไม่ต่างกันนั้นไม่แปลกค่ะ เพราะสามสิบปีก่อนไม่ค่อยต่างกับปัจจุบันนัก ตอนนั้นผู้เขียนเองก็ประมาณสิบขวบแล้วยังพอจำบรรยากาศได้ลางๆ จะมีต่างก็พวกอินเตอร์เนต มือถือ เทคโนโลยีซึ่งกรณ์และอินไม่ได้ใช้ในเรื่องเลยค่ะ ตรงนี้จะไม่เหมือนนิยายพีเรียดที่ย้อนไปไกลอยู่เรือนไทยที่มีความต่างชัดเจน
ส่วนเรื่องอธิการบดีขอน้อมรับไปแก้ไขค่ะ
และสุดท้ายเรื่องมืออาหารเราต้องขอโทษด้วยที่อาจจะทำให้ไม่หิว ที่ทำให้รู้สึกว่ามันไม่เข้ากันน่าจะเป็นตอน แฮมเบอร์เกอร์กับลูกชุบ หรือตอนแฮมเบิร์กแกงส้ม อันหลังนี่เราจงใจค่ะเพราะเป็นเมนูเด็กเล็กลูกครึ่งกับผู้ใหญ่ ส่วนการบรรยายขนมอื่นๆในเรื่อง เป้าหมายเราคือให้ผู้อ่านรู้จักขนมไทยและรับรู้ว่ามันทำไม่ยากเลย
-
o13 o13 o13 o13 o13 o13
-
:o8: :-[ :man1:อ่านกี่ทีๆก็ไม่เบื่อเลย
-
เผื่อใครที่ไม่รู้เหมือนเรา
นักแต่งท่านนี้เปิดเรื่องใหม่แล้วนะค่ะ
เรื่อง เชือกป่าน (ด้ายแดง วินxทีม)
เรื่อง เชือกป่าน (ด้ายแดง วินxทีม) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59833.msg3631863#msg3631863)
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
พี่ดอกไม้ดีจัง เค้าอยากได้แบบนี้
-
เรื่องนี้น่ารักปนเศร้าอ่ะ ฮิออออ :mew4:
-
สนุกดีค่า ชอบเนื้อเรื่องมากๆเลย :mew1: แอบน้ำตาไหลไปหลายตอนเหมือนกัน :monkeysad:
รออ่านเรื่องต่อไปนะคะ
-
ไม่รู้จะชมอย่างไง มันดีมาก มันดีจริงๆเรื่องนี้ ชอบมาก ขอบคุณมากๆๆ ครับ สนุกมาก
-
อ่านแล้วซึ้งมาก ภามน่ารักเหลือเกิน พี่แดนก็แสนอบอุ่น
-
มีทุกอารมณ์จริงๆค่ะ ถึงแม้เรื่องจะชวนหวานน น่าอิจฉาขนาดไหน
แต่พอพูดถึงกรณ์อินเท่านั้นแหละ น้ำตาซึมทุกทีเลย
โดนเฉพาะ 3 ตอนสุดท้าย ร้องไห้ตาบวม
ยิ่งอ่านยิ่งอยากขโมยภามมากกซักวันสองวัน คนอะไรน่ารักขนาดนี้ จะไม่ให้พี่ดีนหลงได้ไงไหว
เป็นเรานะจะฟัดเช้าสายบ่ายเย็น ทุกเวลาเชียว น่ารักกกกก :m1:
รอสอยเล่มมาอ่านให้หนำใจค่ะ อยากอ่านตอนพิเศษ อยากฟินต่อ :m3:
รอติดตาม วินทีม ศรศิลป์ นะคะ :give2: o15 :m5:
-
:z3: ไม่เป็นไรนะพี่กรณ์
-
ชอบเรื่องนี้มีครบทุกรสเลยโดยเฉพาะรสอร่อยชื่อขนมที่เราไม่คิดจะมีคนรู้จักอย่าง"มัศกอด" ในบทเห่เราชอบบทนี้มากเลย
-
อ่านจบแล้วหลงรักเรื่องนี้เข้าให้แล้ว
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆที่นำมาแบ่งปันนะครับ :กอด1:
รู้สึกอยากจะกินขนมไทยขึ้นมาเลย
-
เพิ่งอ่านจบ ขนหัวลุก น้ำตารื่น เป็นระยะ ตลอดเรื่อง
-
:katai2-1: :pig4:
-
พึ่งได้เข้ามาอ่าน สนุกมากเลยคะ
+1 เป็ด ให้พี่ดีนน้องภามคะ :กอด1: :กอด1:
-
เพิ่งมีโอกาสได้อ่าน ไม่น่าพลาดเลยเราเป็นนิยายที่ดีมากกกกก พล็อตน่าติดตาม เรื่องสนุกจนวางไม่ลงอ่านรวดเดียวจบ เป็นนิยายหวานๆที่มีความหม่นแฝงอยู่ หลายๆฉากที่ทำเอาเราเสียน้ำตาและเศร้าใจไปกับอารมณ์ของตัวละคร ยิ่งฉากใกล้จบนี่น้ำตาแตกเลยจริงๆ อ่านจบก็คิดๆนะว่าถ้าพล็อตเรื่องไม่เขียนให้กรณ์กับอินฆ่าตัวตายแล้วมันจะเป็นยังไง บางทีอาจจะไม่เศร้าขนาดนี้ก็ได้ ขอลิสต์ไว้เป็นนิยายที่เตรียมซื้อเลย
-
สวัสดีค่ะอ่านวันเดียวจบเลยค่ะ สารภาพตามตรงว่าลังเลอยู่นานว่าจะอ่านดีไหมเพราะแค่ลองอ่านตอนแรกก็ออกแนวดราม่าแน่นอนโดยส่วนตัวแล้วไม่ค่อยชอบแนวนี้ แต่เพราะชื่อเรื่อง ด้ายแดงฉุดความอยากรู้ของเราเอาไว้ เราชื่นชอบตำนานนิทานเรื่องเล่าที่เกี่ยวกับด้ายแดงเป็นทุนเดิมอยู่แล้วเลยลองตั้งใจอ่านแบบจริงจังแล้วก็คิดถูกจริงๆที่ตัดสินใจอ่าน ต้องขอชื่นชมคุณคนเขียนนะคะที่วางโครงเรื่องได้พอเหมาะพอดีสำหรับเราแล้ว เราคิดว่าเรื่องกลับชาติมาเกิดใหม่เป็นอะไรที่ซับซ้อนค่อนข้างจะหาความสมเหตุผลไม่ค่อยพอ แต่สำหรับเรื่องนี้เราว่ามันพอดีค่ะ มันลงตัวกับความรักความผูกพันธ์ทั้งแบบระหว่างคนรักและครอบครัวไม่มากไปไม่น้อยไป
ดึงอารมณ์ให้เราคล้อยตามได้ไม่อยากตอนไหนที่เป็นซีนครอบครัวก็ทำให้รู้สึกหน่วงๆร่วมไปด้วย เราชอบฉากที่น้องภามไปหาพี่ดีนที่คณะแล้วมีรุ่นพี่ให้น้องจับด้ายแดงแล้วปลายด้ายอีกฝั่งเป็นพี่ดีน เรารู้อยู่แล้วว่าผลต้องออกมาเป็นแบบนี้แต่ก็อดที่จะทุบโต๊ะแล้วพูดว่า มันต้องแบบนี้สิ คุณคิดได้ยังไงเราไม่รู้แต่บอกได้เลยว่า ชอบมากๆเลยค่ะ ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆแบบนี้นะคะจะติดตามอ่านผลงานของคุณต่อไปค่ะรักคุณคนเขียนค่ะ :mew1:
-
อ่านจบสักที ชอบบบบ ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆมาให้อ่านนะคะ
-
เรื่องนี้อ่านแล้วขนลุกเป็นพักๆ โดยเฉพาะตอนเปิดเรื่อง ระเบิดอารมณ์ใส่กันได้แรงถึงใจมาก ทำให้เนื้อเรื่องน่าติดตาม ช่วงท้ายเราว่าคนเขียนเซอร์วิสแฟนคลับเยอะไปนิดนึง ฉาก NC เรียราดพอสมควร ทำให้เรื่องปมปริศนาไม่ค่อยคืบหน้าอย่างที่ควรจะเป็น
ส่วนที่ดีงาม เรื่องอาหาร กับวิถีชีวิตแบบไทยๆ เราว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องท้าทายที่จะเขียนให้คนดูเชื่อว่าตัวละครทำอาหารได้จริงๆนะเออ ซึ่งผู้เขียนก็ทำออกมาได้ดี ทำให้อ่านได้อย่างไม่เคอะเขินติดขัด ส่วนนี้ต้องชมผู้เขียนจริงๆ
เรื่องชาติภพ เรื่องเวรกรรม ถือว่าผู้เขียนปราณีคนอ่านอย่างมาก ที่ไม่ดึงดราม่าอย่างนิยายเรื่องอื่นๆ ที่เป็นแนวเดียวกัน จะบอกว่าแค่นี้ก็ร้องไห้ไปหลายรอบเลยจ้า แต่รวมๆเรื่องนี้ออกแนวนิยายฟิลกู๊ดนะ ใครที่มาอ่านคอมเม้นต์นี้ไม่ต้องตกใจ
-
เราอ่านรวดเดียวตั้งแต่เช้าจนจบ มันดีงามมาก ซึ้งละมุนกินใจจนเราบอกไม่ถูก ตอนหวานก็เขินกันตัวบิด ตอนหน่วงก็บีบใจจนจะร้องไห้ตาม อ่านแล้วอินมากๆ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆลึกซึ้งกินใจนะคะ เราหลงรักมากๆเลย ไว้จะมาอ่านซ้ำนะคะ เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
อ่านรวดเดียวจบเลย คนแต่งเก่งมากๆเลย
เรื่องน่าติดตามตลอด เขียนได้ลงตัวมากๆเลย
ความน่ารัก เกร็ดความรู้และความรัก เป็นการสื่อได้ถึงอารมณ์จริงๆ ไม่รู้จะอธิบายยังไงดี คือดีงามมมม จะคอยติดตามผลงานนะค่ะ ใครยังไม่ได้แนะนำๆ """"ต้องอ่านน"""
-
ดีอะ มีน้ำตาด้วย สะเทือนใจ ตรงนี้มาก
ด้ายสีแดงจะนำพาให้พวกเธอทั้งคู่กลับมาพบกันอีก” พูดพลางพันด้ายช้าๆ “ชาตินี้ไม่สมหวังแต่ชาติหน้าพ่อขอให้พวกเธอได้พบกันอีกครั้ง” สิ่งที่พ่อทำให้ได้มีไม่มากนัก แต่พ่อก็พยายามอย่างถึงที่สุดแล้ว “พ่อฝากน้องด้วยนะกรณ์ ดูแลน้องด้วย..”
ดีแล้วที่หากันเจอ ได้รักกันสักที
แอบลุ้นนึกว่าพี่วินจะได้กับทีม.
ขอยมาก
-
:L2:
-
ชอบเรื่องราวความรักของดีน-ภามและสงสารกรณ์-อินมาก
แต่เราไม่เศร้าอ่ะ ไม่ใช่คนเขียนแต่งไม่เก่งหรือว่าอะไรนะ
บอกตรง...เราหิวววววววววมากกกกกกกก :hao6:
-
ขำภามตอนที่่บอกว่า ทำไมต้องมาเจอที่เชลฟ์ายถั่วเขียว5555+
-
.... มันสนุกแต่ปกคลุมด้วยม่านหมอก
ภาษาดี พล๊อตดี ทุกอย่างดี ดีหมดเลย อ่านไปร้องไป ร้องแม่งทุกตอน ฮืออออ
ขอบคุณมากครับ ชอบมากจริง ๆ :pig4:
-
อ่านจบแล้วภายใน 2 วัน ทำเอาตาแฉะไปเลยทีเดียว สนุกมากค่ะ...ชอบมากๆ
ตอนอ่าน intro เกือบจะปิดเรื่องนี้ไปแล้ว เพราะไม่โดนใจ อาจจะเป็นเพราะเปิดมาก็มีดราม่าแบบที่รู้สึกว่าตัวละครไม่มีเหตุผลที่ชิงยิงตัวเองตายหนีปัญหารักไม่มีทางออก ออกแนวน้ำเน่า..แต่เปลี่ยนใจลองอ่านตอนแรกอีกหน่อย ปรากฏว่าติดหนึบเลย ตัวละครรุ่นหลังน่าสนใจมาก และเพิ่งได้รู้ช่วงใกล้จบนี่เองว่าเพราะความไม่มีเหตุผลตอนต้นเรื่อง กลายเป็นปมที่ทำให้เกิดเรื่องราวต่างๆตามมา
เนื้อเรื่องกลมกล่อมกำลังดีค่ะ ชอบมากๆ จัดเป็นนิยายในดวงใจอีกเรื่องที่จะลิสต์เก็บไว้เลย
:mew1:
-
เป็นเรื่องที่ตอนท้ายหน่วงสราดดดดดดดดดดด น้ำตาไหลพลากยังกับดูซีรีย์
ขอบคุณที่แต่งเรื่องดีๆให้อ่านนะคะ
รูปนี่วาดเองไหมอะ สวยมากกกกกกกกกกกกกกกกกก ชอบ หล่อ ดูเข้ากับเนื้อเรื่องมาก
ปักหมุดเรื่องนี้foreverจ้าาา
-
หืมมมมม ดีกับใจมากๆเลยล่ะค่ะ ตอนจีบตอนรักกันนี่คืออบอุ่นในหัวใจมาก มันมีความละมุนละไมทั้งด้านอารมย์แล้วก็อาหารเลยค่ะ การอ่านช่วงตอนที่มีกรรมวิธีการทำขนมและอาหารต่างๆ คือความทรมานของจิตใจอย่างมากมายเลยค่ะ 5555555
ตอนที่พีคสุดคือตอนที่ภามกลับไปบ้านที่เป็นของกรณ์อินจริงๆ เศร้าน้ำตาซึม และแอบปาดน้ำตาบนรถเมล์เลย ต้องอ่านไปพักไป ไม่งั้นต้องมีเรื่องขายหน้าแน่ๆเลยค่ะ 555555
ขอบคุณนะคะ สำหรับเรื่องราวดีๆ และอบอุ่นหัวใจมากๆ เลย รู้สึกว่านี่ล่ะ อร่อยแล้ว กลมกล่อม กำลังดีเลย ฮืออออออ ต้องไปหาขนมไทยมากิน เพิ่มความครบครัน =3=
-
ชอบปมของเรื่องนี้ มีความหน่วงๆ แต่โรแมนติกสวยงาม
อ่านแล้วก็หิวขนมทุกที o13
-
กรี๊ด..ครบทุกรส ยิ่งกว่าอาหารไทย ขนมนี่เปิดดูรูปทุกอัน..น่ากินขั้นสุด..อยากแต่งงานกับน้องเลย555 ขอบคุณที่แต่งให้อ่านนะคะ ร้องไห้ตามเลยอ่ะ โชคดีที่ Happy นะเนี่ย
-
ชอบเรื่องนี้มากกกจริงๆๆๆๆๆ ขอบคุณที่แต่งนิยายสนุกๆ ให้อ่านค่ะ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เล่นเอาต่อมน้ำตาอักเสบเลย :กอด1:
-
คู่กันแล้วไม่แคล้วกัน
-
:impress2: :3123:
-
อ่านมาได้ 11 ตอน ไม่รู้ว่าเข้าใจผิดไปหรือเปล่า ถ้าผิดขอโืทษด้วยนะครับ คือเปิดเรื่องมาดีมากเลยครับ นายเอกเปิดตัวมาแบบอีกแบบพอมาตอน 9 - 11 รู้สึกจะหลุดคาแรคเตอร์ไหมครับ เนื้อเรื่องตอนต้นสนุกมากครับ เหมือนมีอดีตชาติ แต่มาตอนจีบกันเหมือนกลายเป็นเรื่องรักรุ่นน้องรุ่นไป ใจร้อนไปหรือ้ปล่านะ แล้วยิ่งหลัง ๆ ตัวนายเอกเริ่มมีบุคลิกคล้ายกับหญิงสาวเลย ถ้าเปิดตัวมาเป็นสาวก็สาวเลย ไม่ได้รังเกียจการที่นายเอกสาวนะครับ ชอบด้วยแต่ที่ขัด ๆ คือมันมันหลุดจากตอนเปิดตัวไปหน่อยครับ เนื้อเรื่องเลยยังดูเหมือนไม่ไปไหน จนตอนนี้ ณ ที่อ่านคือนายเอกยังไม่คิดจะพูดคุยกับพระเอกเรื่องที่บางเหตุการณ์ ที่หาคำตอบกับความรู้สึกที่มีคล้าย ๆ กันและน้ำตาไหลโดยไม่สาเหตุแล้วเป็นเฉพาะกับพระเอก คือเหมือนทิ้งประเด็นเรื่องชาติก่อนเลย เขียนคามความรู้สึกนะครับของผู้อ่านคนคนหนึ่งเท่านั้นนะครับ ไม่ขอวิจารณ์ผลงานนะครับ ผู้แต่งเขียนดีแล้ว เรื่องออกแนวน่ารักครับ เพียงแต่โดยส่วนตัวแล้วถ้าจะน่ารัก ก็ไม่น่าเปิดเรื่องชาติก่อนเลย เลยนึกว่าจะดาม่ากว่านี้รู้ผิดหวังนิด ๆ ครับ 555
-
:hao5: ชอบเรื่องนี้ บรรยากาศรอบตัวของภามกับดีน
ที่คนอื่นก็แทรกเข้าไปไม่ได้
-
้หวานจริงๆ หวานทั้งขนม หวานทั้งคน :-[
-
:o8: :o8: :o8:
-
อ่านรวดเดียวจนจบเลย ชอบมากๆ ขอบคุณมากเลยนะคะ
-
อ่านจบรวดเดียว ไม่หลับไม่นอนถ้าอ่านยังไม่จบ ประทับใจกับเรื่องมากๆเลยค่ะ :mew1:
-
ไม่ว่าจะอ่านกี่ครั้ง ความสุขจากเรื่องนี้ก็มีให้เสมอ
ความรัก ความเจ็บปวด ทำเอาน้ำตาไหลทุกครั้ง
-
ขอบคุณมากๆนะคะสำหรับเรื่องราวที่ลึกซึ้งกินใจขนาดนี้ เป็นเรื่องราวที่ไม่สามารถละไปได้แม้แต่ตัวอักษรเดียว ในทุกๆบท ทุกๆตัวละคร มีที่มาที่ไปได้อย่างลึกซึ้งและสวยงามมากๆเลยค่ะ
กรณ์อินทัช อาจเป็นรักที่ไม่สมหวังในชาติที่แล้ว แต่พี่ดีนและน้องภามได้สานต่อทุกอย่างได้อย่างสวยงามแล้วค่า รักทุกๆตัวละครมากๆเลยค่า
-
เขินนน แพ้พระเอกอบอุ่น น่าซบของไรต์จริงๆ แต่ละคนหวีดมากก :ling1: :mew1:
-
หวีดดดดดดดด เราชอบอ่ะ พี่ดีนคนน่ารัก อ้อนแต่น้อง อ่านแล้วใจเราบางเลยค่ะ กระเพาะก็บางเช่นกันแล้วดันอ่านตอนกลางคืนก่อนนอนอีก ท้องนี่ร้องครืดๆเลย 55555 ภาษาดี การบรรยายชัดเจนค่ะ ชอบการแสดงออกของตัวละครในเรื่องทุกตัวเลย สรุปคือชอบ เราจิแฝด ให้กำลังใจคนแต่ง เยิฟฟฟฟ :L1:
ปล. รอคู่วินทีมนะคะ อิอิ
-
อ่านรวดเดียวจบเลยจ้าาา
งือออ น้องน่ารักกกก
อ่านละหิวขนมง่ะ อยากกินตามเลย
แต่หายากๆ ทั้งนั้นเลย ง่ายสุดนี่คงช่อม่วง กินบ่อยสุดแล้ววว อิอิ ปล.ตอนพิเศษมะนาวน่ารักมากเลยยยย ปล.2 เป็นกำลังใจให้คนเขียนเสมอนะคะ
-
เป็นนิยายที่ดีมากเรื่องหนึ่งเลย
-
ใจบางและใจบาปมากจริงๆ ค่ะ สองวันสำหรับเรื่องนี้
อ่านแล้วรู้สึกดีมากค่ะ เขียนได้ไหลลื่น น่าติดตาม
ถึงจะสลับอดีตตอนฝัน แต่ก็ไม่สับสนมากค่ะ
ในที่สุดก็หากันจนเจอ และกรณ์อินมีความสุขอีกโลกอย่างแท้จริง
กรณ์พลาดที่ไม่สู้ ในตอนนั้นสถานการณ์พาไป เหมือนถูกบีบ
แล้วไม่ทันได้รู้ด้วยว่า อินตามไปไม่ห่าง แต่ก็ไม่ได้เจอกัน
อินก็อยากจะยืนสู้ไปพร้อมกัน ถึงกับไปต่อไม่ถูก เมื่อเจอพี่ทิ้งไป
ภามน่าสงสารมาก น้องมีอาการไม่ดีมาแต่แรก
ต้องเจอเรื่องมาคนเดียวตลอด จะถามใครก็คงไม่มีคำตอบ
สิบกว่าปี เหมือนรอเวลานี้ให้มาบรรจบกัน อายุไม่ห่างกันเลย
ดีนก็รู้สึกได้ และมาจัดเต็มตอนเจอน้อง เหมือนถูกกระตุ้น
ทุกอย่างคือด้ายแดงของจริงค่ะ เรื่องวนมาบรรจบกัน
แล้วคนที่ยังอยู่ ยังจำได้ไม่มีลืม และเจ็บปวดมาตลอด
ดีนภามมาปลดปล่อยความเจ็บปวดและความทุกข์ใจนี้
พี่ดีนนนนนน (เรียกเหมือนภาม) มีความเจ้าเล่ห์ เนียน ถึงตัวตลอด
ภามก็ยอมพี่ตลอด ถึงจะอ้อนได้จนพี่จะยอมก็เหอะ
แต่ความน้องอยากอ่อยก็มีเยอะกว่า 5555
ภามน่ารัก เขินทีก็เป็นก้อนกลม ไม่งั้นก็มุดหมอน
ทีมเพื่อนดีนภามเป็นคนดี น่ารัก และช่วยเหลือ
ที่ร้ายสุดก็พี่ศิลป์และวินนี่แหละ
เรื่องนี้ทำให้อยากรู้จักขนมไทยเยอะขึ้นไปอีกค่ะ
ขอบคุณมากนะคะ สำหรับเรื่องราวดีๆ อ่านไปน้ำตาท่วมไป
-
คือเพิ่งได้เข้ามาอ่านเรื่องนี้้
คือดจีย์มากๆๆเลยค่ะ :hao7: :hao7:
ตัดฉากระหว่างปัจจุบันกับอดีตได้ดีมากค่ะ
ไม่งงเลย เรื่องนี้นี่ทำเอาน้ำตาไหลพรากๆ
ไปเป็นลิตรเลยค่ะ :hao5:
เดิมทีก็ชอบนิยายแนวฟีลกู้ดอยู่แล้วด้วย
เรามีความรู้สึกว่า นิยายบางเรื่องจะสนุกได้
ไม่จำเป็นต้องมีตัวร้ายเสมอไป
องค์ประกอบ บทบาทของบุคคลรอบตัว
ถ้าจัดวางให้ดีก็สนุกได้เหมือนกันค่ะ :katai2-1:
-
อยากอ่านเรื่องจองมะนาวต่อฮ้าฟฟฟฟฟฟ รักนาง เชียร์นาง 55555
-
ปริ่ม!! มีทุกอารมณ์ ชอบๆค่ะ
-
แฮปปี้กันสักทีน้าาา น้องภามพี่ดีนรักกันมากจริงๆ เป็นเนื้อคู่กันเหมือนด้ายแดง
อ่านแล้วอยากกินลูกชุบเลยค่า ขอบคุณมากนะคะ :pig4:
-
ฮือ น่ารักกกก อ่านไปยิ้มไปตลอดเลย :-[
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะค้าา :pig4:
-
เป็นเรื่องที่ครบรสมากค่ะ
อ่านไปยิ้มไป ร้องไห้ไป
ขอบคุณมากค่ะ ^^
-
:katai4: :katai4: :katai4:
-
อ่านจบในวันเดียว ขอบอกว่าสนุกมากคะ
ผูกเรื่องได้ดีจริงๆ อ่านแล้วคิดภาพตามได้ ไม่งง
ตอน 28 เล่นเอาร้องไห้หนักมาก
แต่ก็จบได้ดีสุดๆ น่ารัก ครบรส ภาษาสวย ชอบมากคะ
-
:katai2-1:
-
o13 o13งานดีงามตามท้องเรื่องจริงๆ
-
ภาษาดีมากเลยค่ะ อ่านแล้วหิวขนมมากเพราะนี่เองก็เป็น FC ขนมไทยเหมือนกัน
-
ได้ยินชื่อนิยายเรื่องนี้มาจากเพื่อนแนะนำให้อ่าน กว่าจะมีเวลาได้อ่านก็ค้นพบว่าน่าจะอ่านตั้งนานแล้ว
นิยายสนุกมากน่ะครับขอชื่นชมเลย ผูกเรื่องเก่งมาก ดราม่า หวาน คือดีจริงๆ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนได้เขียนเรื่องดีๆมาให้พวกเราได้อ่านกันน่ะครับ
-
เห็นในทวิตเตอร์ เป็นตอนที่น้องภามไลฟ์การทำขนม แล้วพี่ดีนเข้ามาในห้องพอดี เลยมาเสิร์ชอ่านในนี้ อ่านมาสามวันจนจบ ครบทุกรสจริงๆ ครับ ต้องขอขอบคุณนักเขียนมากๆ ครับ ที่ได้แบ่งปันเรื่องราวของ พี่ดีน-น้องภาม ให้ได้อ่านนะครับ ^^
-
:mew2: :mew1:ฟินนนนน ชอบค่า
-
รักพี่ดีนน้องภามมมม :กอด1:
-
พึ่งอ่านจบทั้งเรื่องแบบสดๆร้อนๆเลย ฮือ เป็นเรื่องที่เราอ่านแล้วเหมือนได้กลิ่นกะทิ กลิ่นน้ำลอยดอกมะลิ กลิ่นขนมไทย อ่านแล้วต้องจดชื่อขนมเอาไว้เต็มเลย จะไปหามากินบ้างงง มีทั้งขนมที่รู้จักและไม่รู้จัก แง หิวววววว
เข้าเรื่องกันเถอะ เรื่องนี้น่ารักกกกก ตอนดีนภามจีบกันเราคือนั่งยิ้มกรุ้มกริ่มมีความสุขบอกไม่ถูก เอ็นดูน้องภามมาก ขี้เขินนนน ส่วนพี่ดีนก็ขี้แกล้ง อ่านแล้วน่าเอ็นดูมาก อยากหอมหัวน้องภาม พอดีนภามเริ่มรู้เรื่องอดีตของตัวเองมากขึ้นมีหลายจุดเลยที่อ่านแล้วหน่วง อ่านแล้วสงสารตัวละครในอดีตอย่างกรณ์กับอินที่ต้องมาเจอเหตุการณ์อะไรแบบนี้อย่างที่เกิดขึ้นในอดีต ถึงแม้จะมีบางจุดที่เราอ่านแล้วแบบเอ้อะ ทำไมน้องภามต้องทำให้อดีตมันส่งผลต่อปัจจุบันมากขนาดนี้ อย่างตอนที่รู้ว่ากรณ์เป็นลุงตัวเองเนี่ยหรืออีกหลายตอนๆเลย แต่ก็พยายามเข้าใจน้องว่ามันคงห้ามความรู้สึกความคิดตัวเองไม่ได้แหละเนอะ ดีใจที่น้องภามผ่านมันมาได้ และอยู่กับปัจจุบันมากกว่าอดีต
สิ่งที่เราชอบมากๆๆๆๆสำหรับเรื่องนี้คือการที่บอกว่าคนที่ยังอยู่คือคนที่เจ็บปวด อันนี้จริงมากเลยและเห็นชัดในทุกตัวละคร กรณ์กับอินคงไม่รู้สึกอะไรเพราะเอาจริงๆก็เป็นแค่ภาพอดีตที่อยู่ในหัว แต่คนที่ต้องเจ็บปวดกับภาพพวกนั้นคือดีนกับภาม ไหนจะคนที่เคยอยู่ในเหตุการณ์ คนที่รู้เรื่องที่ต้องทนกับความเจ็บปวดนั้น แต่สำหรับกรณ์กับอินการมีชีวิตอยู่ในสถานการณ์นั้นคงจะเจ็บปวดไม่ต่างกันหรอก ดีใจที่สุดท้ายแล้วทั้งคู่ก็ได้อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข ถึงจะเป็นในมโนภาพของดีนกับภามก็เถอะ ฮือ รักนะพี่กรณ์กับอินทัช
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆเรื่องนี้นะคะ ประทับใจมากจนไม่รู้จะเม้นบอกยังไงดี แต่เป็นเรื่องที่เราชอบเรื่องนึงเลย :กอด1:
-
น่ารักมากๆ ดีหมดทุกตอน :mew1:
-
สุดท้ายก็อยู่ด้วยกัน
ขอบคุุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ o13
-
ตามอ่านจนจบ เกือบไม่ได้อ่านเรื่องนี้ ถ้าคนในไลน์กลุ่มเค้าไม่แนะนำมาครับ
ช่วงแรก งง นิดหน่อยกับอายุของพระเอกชาติปัจจุบัน กับอดีตชาติ ยังคิดว่าเรื่องอดีตชาติน่าจะเกิดตอนไหนน๊า นึกว่าก่อน 1980s แต่ทำไมบางเพลงที่ประกอบเนื้องเรื่องมันดูยุคใหม่กว่าช่วง ก่อน1980s
พอมาอ่านช่วงแม่ของพระเอก ดันมีลูกตอน ม.ปลาย ค่อยลำดับเรื่องได้ถูกขึ้นมาหน่อย
สรุปสนุ
-
ขอบคุณ....? :mew1:
-
:katai2-1: งื้อฉันพลาดนิยายดีๆแบบนี้ไปได้ยังไงเนื้อเรื่องตัวละคร ความสุข ดราม่า คอทเมอดี้คือครบมาก กราบนักเขียนแบบไม่แบมือขอบคุณมากที่สรรคืสร้างนิยายดีให้เราได้อ่าน รักในความรักของตัวละครมาก สุขสุดยอด :katai2-1: :hao5: :-[
-
เราพึ่งได้มาอ่าน เป็นเรื่องที่อบอุ่นหัวใจมากเลยค่ะ หวานหน่วงบ้าง เราน้ำตาซึมๆฉากภามนึกถึงอดีตเวลาเห็นหน้าดีนตลอดเลยเหมือนว่าสุดท้ายเค้าก็เจอกันแล้ว ยิ่งตอนท้ายๆเราร้องหนักมาก น้องภามน่ารักมาก พี่ดีนก็อบอุ่นเสมอขอบคุณที่เขียนนิยายดีๆแบบนี้นะคะ จะติดตามนิยายของคุณนักเขียนเรื่อยๆเลย
-
อืมมมม คือดี~~~~ ขอบคุณสำหรับนิยายนะคะ :pig4:
-
กลับมาอ่านฉากตึกบริหาร ก็ยังกรี๊ด
-
ดีจนบรรยายเป็นคำพูดไม่ถูก คือดีมาก ชอบ อ่านไปบางตอนที่หน่วงๆ น้ำตานี่หยดติ๊งๆเลย แงแง ทำไมพึ่งจะเจอเรื่องนี้นะ ขอบคุณนะคะ
-
ฮือ เราอ่านเรื่องนี้รวดเดียวเลยนะคะ คุณคนเขียนเขียนเรื่องนี้ออกมาได้ดีมากๆ
ภาษาก็ดีมากจนอินไปด้วยเลย บางฉากก็ร้องไห้ไปพร้อมตัวละครในเรื่องเลยค่ะ
ขอบคุณที่แต่งเรื่องดีๆแบบนี้ให้ได้อ่านกันนะคะ
:กอด1:
-
มีความอาถรรพ์ชวนขนลุกแต่ก็ซาบซึ้งใจในความสำนึกของทั้งสองครอบครัวที่อภัยให้ทั้งกรณ์และอิน จนทำให้ได้กลับมาเจอกันอีก แม้ในชาติปัจจุบันน้องภามจะน่ารักขี้อายขนาดไหนแต่ัก็ยังมีความเข้มแข็งและเป็นกำลังใจให้พี่ได้เสมอ เป็นเรื่องที่สนุกมากอีกเรื่องนึงเลยค่ะ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆแบบนี้นะคะ คำผิดน้อยมากเลย o13
-
กับมาอ่านอีกรอบและอีกรอบ..จำไม่ได้ว่าอ่านเรื่องนี้มากี่ครั้งเเล้ว..เเต่ทุกครั้งที่อ่านก็เสียน้ำตาหนักมากทุกครั้ง..ขอบคุณและขอบคุณคือสิ่งที่อยากจะบอกคนเขียนค่ะ..
-
ขอบคุณสำหรับนิยายค่ะ
-
กลับมาอ่านอีกรอบ ชอบความขนมไทยของน้องภาม
เห็นแล้วอยากกิน ส่วนพี่ดีนแซ่บมาก อยากเห็นรอยสักชัดๆจัง :hao7: :o8:
-
สนุกมากกกก บรรยายว่าพวกเขารักกันแค่ไหนได้อินมากน้ำตาร่วงเลย จะทำเป็นซีรี่ย์ด้วยใช่ไหมคะ จะรอดูน้าา
แต่ยังไม่รู้เลยอ่าว่าใครทำรอยไว้ที่คอเจ้าทีม
-
เพิ่งได้อ่านสนุกมากเลยค่ะ
-
เหมือนพี่ดีนกับภามกลับมาเกิดในรุ่นหลานเหลนของอลิน?
-
ก็คือๆๆๆ พี่ดีนคืนลูกชายของอลินซึ้งเป็นหลานสาวของอินทัช(ภามในชาติก่อน) อมกๆๆๆ ไรท์แต่งดีมากจริงๆสุดยอด
-
ร้องไห้ตามเลยอ่ะ แงงง :hao5: :hao5: :hao5:
-
คนทำรอยหลังคอทีมคือพี่วินแน่นอน นี่ว่าแล้วว่าสองคนนี้ต้องมีซัมติง เขินอ่ะ>\\\<
-
โอ้ยยยพี่ดีนช่างโซแดมฮอตมากแงงงง :hao3: :hao3:
-
จุดๆนี้คือไรท์เก่งมากเชื่อมโยงความสัมพันธ์ตัวละคนดีมากจริงๆอ่ะ สุดยอด
สรุป
อลิน หลานสาวอินทัช(ภามในชาติก่อน)เป็นแม่พี่ดีน
พี่กรณ์(พี่ดีนในชาติก่อน) คือลุงของภามในปัจจุบัน (และเป็นคนตั้งชื่อให้ภามด้วย!)
-
เข้มข้นมากสะอื้นตามน้องเลย
ปู่ของภามก็คือพ่อพี่กรณ์(พี่ดีนในชาติก่อน) เศร้ามากㅠㅡㅠ
-
หนักหน่สงเหลือเกิน ㅠㅡㅠ
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆแบบนี้ยกให้เป็นนิยายที่the bestในใจเลยค่ะ สนุกมาก อินมาก ไรท์เตอร์เก่งมากๆ
รออ่านคู่วินทีมเลยค่า :mew1: :mew1:
-
มาอ่านรอบสองประทับใจเหมือนเดิม :กอด1: :pig4: :pig4:
-
สุดยอดดดดดด
น้ำตาแตกเลย
-
สนุกมากเลยครับ :mew1: :mew1: :mew1:
-
ตามมาอ่านนิยายจากซีรีย์ค่า ชอบมากกกก > <
อ่านแล้วเขินตัวบิด กับพี่ดีนน้องภาม :-[
อ่านไปก็หิวไป อยากไปหาขนมไทยในนิยายกินให้หมดเลย น่าอร่อยมาก
เป็นเรื่องที่ละมุนละไม ซาบซึ้ง และให้ความรู้เกี่ยวกับขนมด้วย ชื่นชมคนเขียนมาก ๆ เลยค่ะ
จะรอติดตามซีรีย์แน่นอน ปลื้มกับน้องฟลุ๊คเป็นพิเศษ น่ารักมาก
นักแสดงแทบถอดแบบมาจากนิยายเลย นับถือคนหานักแสดงเลยค่ะ
อ่านไปนี่จินตนาการเป็นหน้าน้อง ๆ ที่แสดงไปแล้วนะเนี่ย ได้อารมณ์สุด ๆ
ขอบคุณและเป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ ^^
-
เหมือนเคยอ่านเมื่อนานมาแล้ว พอเห็นชื่อหนังในโทรทัศน์ก็เลยค้นเข้าไปอ่านอีก แล้วก็ไม่ผิดหวัง ครบรสจริงๆ สุข สมหวัง เศร้าแล้วจบแบบ Happy ฟินๆไป ขอบคุณผู้เขียนมากค่ะ :pig4: :L1:
-
:hao5:
-
จะรอดูซีรี่ย์คับ
-
:o8:
ชอบ ติดตาม~~~ :katai2-1:
-
เห็นซีรี่ย์จะมาแล้ว กลับมาอ่านอีกรอบ ทุกต่อมมาหมด :mew1:
-
ไม่คิดว่าจะมีซีรี่ส์กับเขาด้วย หลังจากที่ได้อ่านเรื่องนี้เมื่อนานมาแล้วนึกอยากทบทวนบรรยากาศเก่าๆเลยวกกลับมาอ่านอีก น้ำตานองหน้าเช่นเดิมเลยค่ะ ทั้งๆที่รู้และจำได้นะคะว่าแค่ละตอนมันจะเกิดอะไรขึ้น แต่มันห้ามร้ำตาไม่ได้ทุกครั้งเลย สนุกมากๆ จากที่ตาบวมใจหม่นกับความหวานๆเศร้าๆมาเจอมะนาวกับหนุ่มดอกไม้ต่อ ความสดใสความเขินอายมากลบบรรยากาศนั้นที่มีไปหมดเลยค่ะ
ดีใจที่ได้กลับมาอ่านเรื้องนี้อีกรอบ**เรื่องนี้อยู่ในใจตลอดค่ะไม่เคยลืมได้ ประทัยใจมาก
-
เพิ่งเข้ามาอ่านตามซีรี่ย์ค่ะ อ่านวันเดียวจวเลย
รู้สึกชอบมากกก อินกับนัวละคร คำพูด การกระทำต่างๆ รอชมผลงานต่อๆไปนะคะ
-
ประทับใจเรื่องนี้ อยู่ในความทรงจำตลอดแต่ไม่กล้าดูซีรี่ย์อ่ะ :z3: :z3: :z3:
-
พอรู้ว่าเอาไปทำเป็นซีรี่ย์ก็มาวนอ่านใหม่ แต่ก็ยังประทับใจร้องไห้หนักเหมือนเดิม เป็นนิยายที่ชอบมากเรื่องหนึ่งเลย
-
อ่านถึงตอนที่คุณพ่อของอินผูกด้ายแดงตรงข้อมือของศพทั้งคู่ ตอนตีสาม นี่มัน ทำฉันเฮอเรอร์มากมายยย :katai1:
เนื้อเรื่องสนุก และน่าสนใจมากค่ะให้คะแนนสิบเต็มสิบเลยสำหรับการผูกเรื่อง ภาษาสวย คำพูดที่ตัวละครใช้ก็น่ารักดี แต่ช่วงจบอยากให้พูดถึงเหล่าชิปเปอร์ในโลกออนไลน์ของทั้งคู่ด้วยอ่ะ คิดว่าเป็นจุดนึงที่ทำให้เนื้อเรื่องสนุกน่าติดตามในช่วงต้นเรื่องค่ะ เหมือนมันจะหายไปกลางๆเรื่องตั้งแต่เริ่มเข้าดราม่าอ่ะค่ะคืออยากทราบว่าตอนทั้งคู่ห่างกัน เหล่าชิบเปอร์ว่าไง อีกเรื่องที่คาใจคือความคิดของกรณ์ตอนที่ตัดสินใจหยิบปืนลั่นใส่สมองตัวเองค่ะ อยากทราบว่าความรู้สึกตอนนั้นนั้น ในสมองของกรณ์มันพีคยังไงถึงทำให้ต้องเลือกความตาย มันมีความเจ็บปวดและเก็บกดยังไง อยากเข้าใจตรงนี้มากขึ้นน่ะคะ แต่โดยรวมแล้วเรื่องนี้ถือว่าสนุกมาก น่าสนใจมาก อ่านได้อรรถรสมากสำหรับเรา เป็นกำลังใจให้ผู้แต่งนะคะและขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆนี้ขึ้นมาค่ะ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เอ็นดูววววววววว :impress2:
-
โอ๊ยๆๆๆ ตายๆๆๆ อะไรจะรักมั่นขนาดนี้ อ่านไปนึกถึงหน้านักแสดงไป ยิ่งฟิน ตัวแตกตายแน่ๆๆ
-
หลังจากที่อ่านจบไปนานแล้ว
และประทับใจในนิยายมาก จนตอนนี้ได้มีโอกาส
ดูนิยายเรื่องนี้ในอีกแบบคือเเบบซีรีย์ สนุกดีคะ
ขอบคุณที่วันนั้นคุณแต่งนิยายเรื่องนี้ขึ้นนะคะ...มัน
สนุกมากคะ
-
:-[ ดูซีรีย์ โอ๊ยคิดถึงน้องภาม คิดถึงขนมไทย เลยต้องมาอ่านอีกเป็นรอบที่เท่าไรแล้วเนี้ย อ่านรอบไหน น้ำตาแตกทุกรอบ :monkeysad:
แต่ก็ชอบความรักของพี่ดีนกับน้องภาม สงสารความรักของพี่กรณ์อินทัช
-
อ่านจนจบสนุกมากครบทุกอารมณ์ชอบพี่ดีนและภามมากจะติดตามอ่านเรื่องอื่นต่อนะค่ะ :katai2-1:
-
ตามมาอ่าน
-
อ่านตามเรื่อยๆ
-
ได้อ่านอีกนิด
-
ขอบคุณเรื่องราวดีๆ ที่ทำให้เสียน้ำตา ...
-
กลับมาอ่านซ้ำแล้วซ้ำอีก รับรู้ความรักที่งดงาม มั่นคงของสองคนราวกับเป็นเรื่องจริงที่ทำให้สุขและทุกข์ไปกับตัวละคร ชอบมากค่ะ ขอชื่นชมและขอบคุณที่มีนิยายดีๆมาให้อ่านนะคะ
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่านตอนที่รู้ว่าได้มาทำเป็นซีรีย์แล้ว 555555 ต้องขอโทษด้วย :o8:
แล้วพอได้มาอ่านเองจริงๆร้องไห้เลยคะ มันซึ้งและน่ารักพร้อมกับสนุก อ่านไปแล้วอินกับตัวละครจริงๆ ยิ่งพอช่วงเข้ามาม่านี่น้ำตาไหลแล้งไหลอีก เฮ้อ... :เฮ้อ: แต่สนุกจริงๆ ชอบมากเลยคะแต่ไม่เห็นคู่วินทีมชัดเจนเท่าไรเลยอยากหาอ่าน แต่ก็พอจับประเด็นได้ว่าคู่นี้มันมีซัมติ่งกัน!! 55555555
-
:-[
-
เรื่องนี้ทำเป็นซีรีย์ด้วย อ่านแล้วอิน สนุกมากๆค่ะ
-
เคยอ่านไปแล้ว 2 รอบ ก่อนทำออกมาเป็น series
ทำออกมาเป็น series แล้ว สิ่งหนึ่งที่แตกต่างคือ น้ำหนักของเรื่องราวของ กรณ์-อินทัช ที่ดูแล้วรู้สึกว่า มีชีวิตขึ้นมาจริงๆ
ชอบที่ ทำให้ กรณ์-อินทัช มีชีวิตขึ้นมา มากกว่าความทรงจำ
-
นิยายเรื่องนี้อ่านแล้วหลากหลายอารมณ์มาก
เศร้าไปกับพี่กร-อินทัช
ดีใจไปกับดีน-ภาม ที่หากันเจอและได้รักกัน
สนุกไปกับชมรมทั้งสาม....โอ๊ย มีความสุขที่ได้อ่านจัง
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ...เดี๋ยวจะตามไปดูซีรีย์ต่อค่ะ
-
ใช้เวลาอ่าน 2 วัน สนุกมาก ๆ ครับ มีครบทุกอารมณ์ ประทับใจมาก ๆ
ขอบคุณครับ
-
สารภาพว่ารู้จักด้ายแดงจากซีรี่ย์เลย คือไม่ผิดหวังร้องไห้เหมียนหมา หมอนเปียก
ตอนแรกคือเลื่อนผ่านเรื่องนี้บ่อยมาก แต่พอลองกดเข้าไปดูตอนที่ 1 แบบอยากรู้อ่ะ เห็นในทวิตหวีดแก้มกันแรงมาก หลังจากนั้นหนูก็มูฟออนค่ะ ...เป็นวงกลม เหมียนหมาอยู่อย่างนั้น 55555
รักพี่แกะ กอดๆ เป็นกำลังใจในเรื่องต่อๆไปค่ะ จะสนับสนุนพี่นะคะ :L2:
-
เป็นนิยายที่อ่านกี่ครั้งก็ประทับใจน้องฟลุ๊คคือภามจริงๆถอดมาจากบทเลยเหมาะสมกับพี่โอมในบทพี่ดีน เล่นดีมากๆๆๆๆอ่านกี่รอบก็ร้องไห้ขอบคุณมากคะ
-
ขอบคุณนะะคะ มูฟออนเป็นวงกลมเลยค่ะ เราอินมากเลยค่ะร้องไห้หมดทิชชู่ไปหลายม้วนเลยย :mew4:
-
อ่านจบแล้วค่ะอินมาก น้ำหูน้ำตาไหลไปหมด ขอบคุณนิยายดีๆนะคะ
:mew1: :mew1: :mew1:
-
อ่านวนไปหลายรอบแล้วค่า สำนวนและการดำเนินเรื่องดี น้ำตาไหลช่วงอารมณ์อดีต น้ำตาลหยดช่วงดูแลกันในปัจจุบัน รอเรื่องทีมกับเฮียวินอยู่นะ
-
สนุกมาก..กกกกกก :pig4:
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน เราดูซีรียส์มาแล้ว แต่เผอิญไม่ชอบคนที่เล่นเป็นภาม อ่านตอนแรกภาพมันติดตา เกือบจะเลิกอ่านแล้วแต่เพราะความสนุกน่าติดตามเราเลยสร้างจินตนาการเองเปลี่ยนหน้าตาทั้งดีนและภาม เลยทำให้อ่านสนุกขึ้น
-
:mew4: :mew4: :mew4: :mew4:
-
ชอบนะ อ่านหลายรอบมาก ทั้งในเวบ เเละหนังสือ ตามดูซีรี่ย์ด้วย
ให้กำลังใจคะ
-
สนุกมากค่ะอ่านหลายรอบมาก เยี่ยมจริงๆ :katai2-1:
-
มาอ่านซ้ำหลังดูซีรีย์ เพิ่มความฟินให้ตัวเอง
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เรื่องนี้สนุกดี อ่านไปอ่านมา ชอบพี่ดอกไม้ตอนแถมที่สุดเฉย
คืออยากอ่านเรื่องแบบพระเอกที่ดูไม่ค่อยโดดเด่น แต่มีเสน่ห์ในแบบของเขางี้มั่ง
:กอด1:
-
:-[
-
o13 o13 o13 o13
-
:mew6: :mew6: :mew6: