หัวข้อ: << รักกลางใจ >> [MPREG]

[mystery Y]

อ่านทันแล้ว เจอช่วงดราม่าพอดี ฮืออออ~

[Belove]

                                                   รักกลางใจ

                                                    บทที่ 26



“เฮีย ผมขอร้อง”


การันต์เงยหน้าขึ้นมาดวงตาเว้าวอน สมหวังสงสารคนที่อยู่ในอ้อมกอดเหลือเกิน


“พี่มาร์คดีกับผมกว่าเมื่อก่อนมาก ผมมีความสุขที่ได้อยู่กับเขา”


“แม้ว่าจะเสียใจในภายหลังเพราะมันต้องทำตามคำสั่งของพ่องั้นหรือ”


หน้าหวานถอนหายใจกับความจริง


“ผมยังเชื่อมั่นว่าเขาจะแก้ไขปัญหาได้ ว่าแต่เรื่องลูกในท้องของผม เฮีย…อย่าเพิ่งบอกใครว่าผมท้อง

โดยเฉพาะกับพี่มาร์ค ผมยังไม่อยากให้เขากลุ้มมากไปกว่านี้”


“นี่คิดจะแบกความทุกข์ไว้บนบ่าคนเดียวอีกแล้วใช่ไหม เด็กดื้อ”


“ไม่นานหรอกเฮีย ผมแค่ขอเวลาตั้งหลักเท่านั้น ยังไงก็คงปิดไม่ได้นานหรอก”


เพราะหลักฐานคงจะแสดงให้เห็นเด่นชัดกับการเปลี่ยนแปลงของร่างกาย การันต์ขอยื้อเวลาให้เขาหาวิธี

บอกภูเมธอย่างนิ่มนวลก่อน ตอนนี้ภูเมธเองก็มีเรื่องกลุ้มหลายเรื่อง ไหนจะเรื่องเรียน ไหนจะเรื่องของเขา

ที่ถูกบิดาขัดขวาง การันต์ยังไม่อยากนำปัญหาไปเพิ่มให้ภูเมธอีก


เสียงประตูห้องถูกผลักเข้ามา ปรากฏเป็นภูเมธที่ก้าวเข้ามาในห้อง เขาชะงักเมื่อเห็นสมหวังที่ยืนอยู่ข้างเตียง

และกำลังโอบกอดการันต์ไว้ หนุ่มน้อยเองเบิ่งตากว้างอย่างตกใจเพราะกลัวภูเมธจะเข้าใจผิด

มือเล็กพยายามดันสมหวังออก แต่สมหวังกลับไม่ยอมปล่อยซ้ำยังยักไหล่และยกยิ้มที่มุมปากราวกับจะหาเรื่องคนมาใหม่

ดวงตาของภูเมธวาวแสงเมื่อเห็นภาพตรงหน้า


ก็รู้อยู่หรอกว่าสมหวังกำลังยั่วให้เขาโมโห แล้วมันก็ใกล้สำเร็จเพราะเขาเริ่มกรุ่นๆอยู่ในใจ ตราบใดที่สมหวัง

ยังไม่ยอมห่างจากหนุ่มน้อยที่นั่งหน้าซีดอยู่บนเตียงแม้จะรู้ว่าการันต์ไม่ได้คิดอะไรกับสมหวังเกินกว่าพี่ชาย


“ปล่อยโก๋ซะ”


เขากัดฟันเอ่ยเสียงเรียบกับเพื่อนสมัยเด็ก สมหวังกลับยักคิ้วแผล็บก่อกวนเหมือนสมัยเด็กไม่มีผิด


“ไม่ปล่อย มีไรปะ แล้วก็นะ ไม่รู้หรือไงว่าโก๋น่ะ…”


“เฮีย!”


ปลายเล็บจิกลงที่ท่อนแขนจนสมหวังสะดุ้งเมื่อก้มลงไปมองหน้าหวานก็เลยเจอดวงตาคู่สวยขึงใส่

เป็นการปราม


“เออน่า รู้แล้ว วะ…ไอ้เด็กคนนี้น่ารำคาญซะจริง”


สมหวังยอมปล่อยการันต์จากอ้อมกอดแต่ก็ไม่วายส่งเสียงฮึดฮัดใส่จนการันต์ต้องกลั้นยิ้มไว้ ภูเมธเดินดุ่มๆ

เข้ามาใกล้จ้องมองท่อนแขนที่ยังโอบอยู่ตรงบ่าเล็กตาเขียว


“รำคาญโก๋ก็ไปให้พ้นสิวะ จะมาวุ่นวายอีกทำไม”


“ก็อยากวุ่นวายนี่หว่า หมั่นไส้ไอ้หมาหวงก้างบางตัว”


ภูเมธควันออกหู เขาคว้าท่อนแขนบนบ่าของการันต์ออกแล้วผลักให้พ้นตัว


“อย่ามายุ่งกับแฟนกู”


สมหวังพุ่งเข้าใส่ มือหนาคว้าคอเสื้อภูเมธพลางตะคอกเสียงดังลั่น


“กูจะยุ่งมึงจะทำไม ไอ้หน้าซาลาเปา”


“มึงว่าใครหน้าซาลาเปา ไอ้เตี้ย”


“หยุดเดี๋ยวนี้นะครับ ทั้งคู่เลย”


เสียงประกาศิตดังมาจากร่างผอมที่นั่งหน้ามุ่ยอยู่บนเตียง การันต์ยกมือตีหน้าผากตัวเองพลางส่ายหน้า

เมื่อเห็นสภาพของเด็กชายในร่างผู้ใหญ่ทั้งสองกำลังเถียงกันอย่างเอาเป็นเอาตายราวกับเป็นเด็กเล็กๆ


“จะทะเลาะกันไปทำไมครับ นี่โตจนจะเรียนจบกันแล้วทั้งคู่แท้ๆ”


“ก็มันหาเรื่อง หึงไม่เข้าท่าไม่เห็นหรือไง”


สมหวังแก้ตัวเสียงหงุดหงิด การันต์ถอนหายใจแต่ก็แอบนึกขำ เขาไม่เคยเห็นอีกมุมหนึ่งของภูเมธที่เหมือน

เด็กชายซนๆมาก่อน


“เฮีย ขอบคุณมากที่ช่วยวันนี้ แต่เฮียกลับไปพักผ่อนก่อนเถอะ”


“ฮึ หมดประโยชน์ก็ไล่เฮีย”


“รู้แล้วก็รีบไปสิ”


ภูเมธแกล้งสำทับพลางลอบยักคิ้วใส่ สมหวังเลยยกนิ้วกลางชี้หน้าฝากไว้

ลูกชายร้านบะหมี่เกี๊ยวก้าวเข้าไปใกล้การันต์ เขาผลักภูเมธออกห่าง


“ไปอยู่มุมโน้นเลยมึง ไอ้ซาลาเปา เขาจะคุยความลับกัน”


ภูเมธจำต้องก้าวไปอย่างหงุดหงิด นี่ถ้าไม่เพราะแววตาอ้อนวอนของกระต่ายน้อย เขาก็ไม่ยอมสมหวัง

หรอกนะ


สมหวังขมุบขมิบปากด่าตามหลังก่อนที่จะหันมาสบตากับการันต์ด้วยแววตาจริงจังขึ้น เขาพูดเบาๆ เพื่อไม่ให้ภูเมธได้ยิน


“อย่างนี้ดีแล้วจริงๆเหรอโก๋”


หนุ่มน้อยฝืนยิ้มออกมาเพื่อให้สมหวังสบายใจ สมหวังวางมือไปบนมือนุ่มข้างหนึ่งแล้วกระชับเบาๆเพื่อให้กำลังใจ



“ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เฮียพร้อมจะอยู่ข้างโก๋”


การันต์วางมือทับไปบนมือของสมหวังอีกที เขายิ้มกว้างไปกับคำพูดของสมหวัง


“เฮีย…เฮียเป็นคนดีที่สุดในโลก ผมเองก็รักเฮียแม้ว่าเรื่องของเรามันจะเป็นไปไม่ได้ แต่ผมเชื่อว่าเฮียจะได้เจอคนดีๆ

ที่จะทำให้เฮียมีความสุข เพียงแค่เฮียลองเปิดใจให้คนอื่นบ้าง”


“อย่ามาทำเป็นพูดดี”


สมหวังบีบจมูกการันต์อย่างนึกเอ็นดู


“ทำเราอกหักแล้วก็มาทำเป็นพูดปลอบใจ เชอะ…ไอ้เด็กคิดมาก เฮียไปล่ะ ไม่อยากอยู่นานกว่านี้

หมั่นไส้คนบางคน”


ปลายเสียงดังขึ้นพอให้คนที่นั่งพลิกนิตยสารอยู่ที่โซฟาจะหันมามองอย่างหงุดหงิด สมหวังกดริมฝีปาก

ไปที่หน้าผากของการันต์


“โชคดีนะ เด็กน้อยของเฮีย”


สมหวังก้าวออกไปจากห้องแล้ว การันต์ได้แต่มองตามอย่างนึกขอบคุณในน้ำใจของสมหวัง

หนุ่มน้อยถอนหายใจเมื่อภูเมธก้าวมานั่งหมิ่นอยู่ตรงขอบเตียงและยกมือมาวางไว้บนศีรษะของเขา


“เป็นอะไรฮึ กระต่ายน้อย ทำไมถึงเข้ามานอนเล่นในโรงพยาบาลได้”


ขอบตาร้อนผ่าวขึ้นมาอีกครั้งเมื่อได้อยู่กับคนที่ก้าวเข้ามานั่งอยู่กลางใจ ดวงตาที่ทอดมองมาช่างอบอุ่น

จนการันต์ต้องซุกหน้าลงกับไหล่แล้วปล่อยให้น้ำตาไหลลงมาเป็นทาง


“เรื่องของเราไม่ใช่ความลับอีกแล้วนะครับพี่มาร์ค คุณลุงทราบเรื่องของเราแล้ว”


“ฮะ อะไรนะ!”


ภูเมธตกใจแม้จะรู้ว่าสักวันเขาก็ต้องเปิดเผยเรื่องความรักของเขากับการันต์ให้บิดารู้ แต่การที่ภูมิรู้เรื่อง

ก่อนเวลาอันควรย่อมไม่เป็นผลดีแน่ๆ


“มีคนแอบถ่ายรูปเราสองคนที่กำลัง เอ่อ…จูบกันที่มหาวิทยาลัยไปให้คุณลุง”


ภูเมธกัดฟันหน้าเครียด

เดาเรื่องต่อจากนั้นได้เลยว่าพ่อของเขาต้องมาพูดอะไรกับการันต์ให้คนที่เขารักเครียดจนไม่สบาย

ใครกันที่บังอาจกระทำการอย่างนั้น

หัวสมองของภูเมธกำลังประมวลผล

เขาหันไปฝืนยิ้มให้การันต์พลางดึงร่างบางเข้ามากกกอดอยู่ในอ้อมแขน


“พี่จะไม่ยอมให้ใครมาทำลายความรักของเราได้ เชื่อมั่นไว้นะกระต่ายน้อย”


การันต์สบตาจริงจังคู่นั้น เขาเชื่อมั่นว่าภูเมธจะไม่มีทางทอดทิ้งให้เขาเจ็บปวด ลูกในท้องที่เป็นพยานแห่งความรัก

จะได้รับการดูแลจากพ่อและแม่

หนุ่มน้อยเอียงหน้ารับริมฝีปากที่ประทับลงมามอบจุมพิตแสนหวานให้เขา อ้อมกอดของภูเมธช่างอบอุ่น

จนสามารถพิงกายแนบไปอย่างมั่นใจ


จูบเนิ่นนานนั้นทำให้การันต์ลืมทุกสิ่ง ลืมแม้กระทั่งว่ามารดาของตนที่ออกไปซื้ออาหารน่าจะกลับเข้ามาได้แล้ว

เขาและภูเมธไม่ได้สังเกตเลยว่าดวงตาคู่สวยคล้ายการันต์จะตกใจแค่ไหนเมื่อเปิดประตูเข้ามาแล้วเห็นภาพดังกล่าว

กมลอ้าปากค้างก่อนที่จะรีบชักเท้ากลับออกไปแล้วปิดประตูลง คนเป็นแม่ว้าวุ่นอยู่หน้าห้องกับภาพที่เห็น

นึกเสียใจที่ช่วงหลังมัวแต่ยุ่งอยู่กับการดูแลบ้านและสามีจนไม่ได้เอาใจใส่บุตรชายเท่าที่ควร จึงไม่ได้สังเกต

ความสัมพันธ์ของภูเมธและการันต์


กว่าจะรู้ตัวเรื่องก็เลยเถิดจนถึงขั้นที่การันต์ตั้งครรภ์ก่อนเวลาอันควร

น้ำตารื้นเมื่อนึกถึงปัญหาที่บุตรชายต้องแบกรับ แต่คนเป็นแม่ทำได้แค่เพียงให้กำลังใจเท่านั้น

กมลถอนหายใจออกมาแล้วปั้นสีหน้าให้ร่าเริงพลางแกล้งทำเสียงกุกกักอยู่แถวประตูเพื่อเตือนให้คนที่อยู่ด้านในรู้ตัว

ก่อนที่จะผลักประตูเข้าไป


“แม่ไปซื้อโจ๊กมาหน้าตาน่าทานทีเดียว อ้าว คุณมาร์ค มานานแล้วหรือคะ”


“สักพักแล้วครับ ส่งโจ๊กมาให้ผมก็ได้เดี๋ยวผมป้อนโก๋เอง”


ภูเมธรับถุงโจ๊กจากมือกมลไปเทใส่ถ้วยแล้วเดินมานั่งข้างการันต์


“ผมกินเองได้”


“อย่าดื้อสิ มานี่ พี่จะป้อนเอง”


กมลมองภาพภูเมธตักโจ๊กมาเป่าคลายความร้อนก่อนส่งเข้าปากการันต์อย่างสะท้อนใจ ตอนนี้การันต์ยังยิ้มได้อยู่

แต่เธอนึกไปถึงอนาคตเบื้องหน้าแล้วยิ่งนึกสงสารบุตรชายสุดใจ


“คืนนี้ผมจะเฝ้าโก๋เองนะครับ คุณน้ากลับไปพักผ่อนที่บ้านเถอะ”


“แต่ว่า…”


“นะครับ แล้วค่อยมาเปลี่ยนผมตอนเช้าที่ผมไปเรียน”


เมื่อเห็นหน้าตาของการันต์ที่ได้อยู่ใกล้ชิดกับภูเมธแล้วมีความสุขมากนัก กมลจึงยินยอมที่จะกลับบ้านแล้วให้ภูเมธ

ดูแลการันต์ในค่ำคืนนี้

คนเป็นแม่ยืนหน้าเศร้าอยู่หน้าห้องแล้วจึงก้าวเดินจากไป

ตักตวงความสุขไว้ให้ได้มากที่สุดนะลูกแม่ เพราะแม่ยังไม่รู้ว่าลูกจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับคนที่ลูกรักที่หรือเปล่า






ร่างสูงก้าวลงจากรถเมื่อขับมาจอดอยู่ตรงที่ประจำในมหาวิทยาลัย แต่ยังไม่ทันจะปิดประตูที่ว่างด้านข้าง

ก็มีรถสปอร์ตทรงเล็กพุ่งมาจอดเคียงคู่

ร่างเพรียวสมส่วนในชุดทันสมัยและแพงด้วยราคาก้าวเฉิดฉายลงมาพร้อมกับปรายตามองมาทางเขา

ปกติภูเมธไม่ค่อยจะสนใจแอลลี่มากนัก แต่วันนี้เขาหยุดรอให้แอลลี่ก้าวเข้ามาใกล้และปล่อยให้หญิงสาววางมือ

ไปกับแผ่นอกพลางเบียดร่างใกล้ชิด


“ไม่ได้เจอมาร์คหลายวันแล้วนะ คิดถึงจัง”


กลิ่นน้ำหอมชั้นนำรวยรินเข้าจมูก แต่แปลกที่ภูเมธกลับรู้สึกเวียนหัวไปกับกลิ่นนั้น เขารู้สึกว่ากลิ่นสบู่อ่อน

และแป้งเด็กจากร่างกายของใครอีกคนดึงดูดใจมากกว่า


“อืม นั่นสินะ แต่ทำไมผมกลับรู้สึกว่าคุณวนเวียนอยู่รอบตัวผมตลอดเวลาเลยก็ไม่รู้สิ แอลลี่”


คำพูดที่เหมือนจะรู้ทันทำให้แอลลี่สะดุดหู แต่หล่อนก็แกล้งที่จะไม่สนใจ หางตาของหล่อนมองกวาดไปที่รถของภูเมธ


“ไอ้เด็กขายน้ำเต้าหู้ไม่ได้มาด้วยหรือไง”


“ไม่เกี่ยวกับคุณนี่”


แอลลี่ชักสีหน้า

ก็ไม่ได้อยากเกี่ยวข้องด้วยหรอก ถ้าไอ้เด็กต่ำชั้นคนนั้นจะไม่คิดมายุ่งกับคนของหล่อน

ดวงตาเคลือบอายแชโดว์สีนู้ด จ้องมองภูเมธอย่างหลงใหล

ตั้งแต่เข้ามาเรียนในมหาวิทยาลัย หล่อนก็หลงรักภูเมธตั้งแต่แรกเห็น และด้วยความเป็นบุตรีคนโตของนักธุรกิจชั้นนำ

หล่อนจึงใช้ประโยชน์จากมันโดยการให้บิดาเร่งสร้างสัมพันธภาพเชิงธุรกิจกับภูมิและมันก็สำเร็จ

เมื่อมีการเตรียมเป็นทองแผ่นเดียวกันของสองตระกูล


แม้ว่าผู้ชายตรงหน้าจะไม่ได้มีทีท่ายินดียินร้ายกับหล่อนสักเท่าไหร่ แต่ตลอดเวลาที่ผ่านมาแอลลี่ก็ไม่ได้เดือดร้อนนัก

เพราะภูเมธเองก็ไม่ได้จริงจังกับใครเป็นพิเศษ ถึงอย่างไรแอลลี่ก็ยังถือไพ่เหนือกว่าด้วยสถานะคู่หมั้นที่ครอบครัวจัดการไว้

แต่มาถึงวันนี้ความมั่นใจของหล่อนเริ่มคลอนแคลนเสียแล้ว และยิ่งเจ็บใจหลายเท่าเมื่อคนที่ก้าวเข้ามาเป็นคู่แข่ง

เป็นแค่เด็กกะโปโลเท่านั้น แอลลี่จะไม่ยอมให้ภูเมธหลุดมือไปเด็ดขาด


สองแขนเรียวคล้องไปรอบคอของภูเมธเมื่อเจ้าหล่อนเบียดอกเข้าไปใกล้ยิ่งกว่าเดิม


“ไม่เกี่ยวหรอก ถ้ามันจะไม่เข้ามายุ่งกับคุณ”


ภูเมธก้มมองใบหน้าที่ตกแต่งงดงาม ริมฝีปากหยักคลี่ยิ้มหยัน มือคว้าเอวแอลลี่แล้วดันร่างเพรียวจนแผ่นหลังหญิงสาว

ชนกับรถของเขา ก้าวเข้าไปใกล้จนแอลลี่หายใจหอบมองเขาด้วยดวงตาหยาดเยิ้ม ใบหน้าของภูเมธเฉียดแก้มหล่อน

ไปนิดเดียวเพื่อที่จะก้มไปกระซิบเบาๆอยู่ตรงใบหู


“อย่านึกนะว่าผมไม่รู้ว่าคุณทำอะไรไว้บ้าง”


แอลลี่ชะงักงันไปกับเสียงกร้าว มันเบาแต่กระแทกเข้าไปในใจจนหญิงสาวสะดุ้ง


“คุณแยกผมกับโก๋ไม่ได้หรอก”


ประโยคนั้นยิ่งทำให้แอลลี่แทบคลั่ง

ภูเมธชักเท้ากลับ เขามองแอลลี่ด้วยสายตาที่ทำให้แอลลี่ขนลุก


“ต่อให้ไม่มีโก๋ ก็ไม่มีวันที่ผมจะรักคนอย่างคุณ”


ภูเมธหันหลังก้าวเดินจากไปแล้วปล่อยให้แอลลี่กำมือแน่น ดวงตาวาวโรจน์ ร่างเพรียวสั่นไปทั้งตัวด้วยโทสะ

ภูเมธ!

คิดจะลองดีกับฉันงั้นหรือ

ดีล่ะ มาดูกันหน่อยเป็นไง ว่าคนอย่างฉันจะแยกนายกับไอ้เด็กบ้าคนนั้นออกจากกันได้หรือเปล่า

นายรู้จักแอลลี่น้อยเกินไปแล้ว



TBC


 

[❣☾月亮☽❣]

 

เห้อ  สงสารโก๋มากเลยอะ
หนูจะต้องเข้มแข็งนะเพราะดูแล้วหนูคงพึ่งใครจริงๆไม่ได้เลย

[donutnoi]

สำหรับแอลลี่ 

[Jibbubu]

ทำไมคุณแม่ถึงพูดยังงี้ล่ะ "ตักตวงความสุขไว้ให้ได้มากที่สุดนะลูกแม่ เพราะแม่ยังไม่รู้ว่าลูกจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับคนที่ลูกรักที่หรือเปล่า" คุณแม่ไม่คิดจะช่วยลูกชายหน่อยเหรอ หรือว่ากลัวผัวจนผัวสั่งอะไรก็ต้องทำตามน่ะ แล้วลูกชายล่ะจะเป็นยังไงก็ได้หรือไง แค่เป็นกำลังใจให้มันไม่พอหรอกนะถ้าไม่มีผู้ใหญ่ซักคนคอยช่วยเหลือบ้างลำพังเด็กแค่ 2 คนจะไม่ทำอะไรได้ล่ะ

[mystery Y]

โกน่าจะบอกมาร์คไปตรงๆนะ จะได้ช่วยกันหาทางออก

[titansyui]

 

[Freja]

ดวงตาเคลือบมาสคาร่าสีนู้ด

อายแชโดว์ หรือเปล่าคะ?

เราว่าแม่ของโก๋คิดเแปลกๆ  แต่เรารอดูดีกว่า   ว่านางจะยืนอยู่เพื่อลูกไหม?
คนเป็นแม่ส่วนใหญ่จะยืนอยู่ข้างลูก  แต่ในกรณีแบบแม่โก๋นี่เราเข้าใจนางนะ
นางลำบากมานาน เลี้ยงลูกมาจนโตคนเดียวแบบนี้   มาตอนนี้เริ่มมีชีวิตที่ดีขึ้น
มีสามีที่ดีและรักนาง  ถ้าเป็นเมื่อก่อนแน่นอนว่านางจะเลือกลูกก่อน  แต่มาตอนนี้พอได้ชีวิตที่ดีมาแล้วมันก็ยากขึ้นที่จะปล่อยไป   สิ่งที่ขัดแย้งกันก็คือความเป็นแม่กับความเป็นผู้หญิง   คนที่คิดแบบนี้ไม่ใช่ว่าไม่มี   เราเองก็เป็นแม่เราเข้าใจนางนะแม้ว่าส่วนตัวแล้วเราขอเอาลูกก่อนสามีก็ตาม  บางครั้งในฐานะคนนอกจะเอาตัวเองไปเป็นบรรทัดฐานในการวัดคนอื่นเสมอไปก็ไม่ได้หรอกค่ะ   อันนี้เราเมนท์ในฐานะของคนที่ทำงานเกี่ยวกับสังคมสงเคราะห์นะ   เจอมาเยอะค่ะ

มาร์คจะสามารถปกป้องโก๋ได้หรือเปล่านะ?   ขอเถอะค่ะ  ขอพระเอกฉลาดๆมีความสามารถสักคนเถอะนะ

[iceman555]

 

[why yyy]

ขอบคุณ

[lizzii]

 
เครียดแทนจริงๆ

[tuek]

สงสารโก๋จริงๆจะรับมือกับนางมารร้ายได้ยังไง

[DraCo_SLa13]

ทำไมต้องมาอ่านทันตอนจังหวะ มาม่าด้วยว๊าาาาา

[dark-soleil]

ความคิดของแม่โก๋ดูแปลกๆนะ แม่โก๋จะพาโก๋หนีไปไหนรึเปล่า หรือว่าจะเลือกปล่อยให้โก๋ไปแล้วตัวเองอยู่กับลูกในท้องและสามีใหม่? ไม่อยากคิดในทางที่ไม่ดีเลย มาร์คแกต้องสู้นะ อย่าให้นเงแอลลี่นั่นมาทำร้ายโก๋ โก๋ท้องอยู่นะเว้ยยยย

[labelle]

ท้องแล้ว ท้องพร้อมกันเลยค่ะ
ลุ้นแม่โก๋จะทำอะไร

พี่มาร์คคะ รีบเคลียร์ค่ะก่อนที่จะเรื่องยาว
โก๋น่าสงสาร ตั้งแต่เจอมาร์ค มีเรื่องให้ร้องตลอด

สมหวังมีคู่แล้วว คิดดีมีเคือง ง้อด่วนนะ
เตชิตคะ แหนะทำเนียนนะ รักเค้าจริงแล้ว

[natsikijang]

แม่โก๋แปลก เริ่มมาเหมือนจะดี แต่ทำไม่กลับคิดแปลกๆ แทนที่จะช่วยลูกกับภูเมโ ก็รู้อยู่ว่ามาร์คจะสู้ แทนที่จะสู้เพื่อลูกเพื่อหลาน คิดว่า คงจะพาโก๋หนีมากกว่า ถึงจะมีลูกอีกคนในท้องก็เถอะ  ส่วนโก๋น่าจะบอกมาร์คไปนะว่าท้อง อย่างน้อยในความกังวลก๋ต้องดีใจบ้างล่ะ กำลังจะมีลูก

[takara]

แล้วจะเป็นงัยต่อเนี้ย

[zafiarest]

แม่โก๋แปลก ตอนแรกเหมือนรัก ทำไมตอนนี้รู้สึกว่าแม่โก๋ไม่ช่วยโก๋เลย

[Belove]

                                        รักกลางใจ

                                         บทที่ 27



การันต์นอนพักแค่คืนเดียวร่างกายก็ฟื้นตัวจนคุณหมอให้กลับบ้านได้ แม้ว่าภูเมธจะคะยั้นคะยอ

ให้คนรักพักผ่อนอยู่กับบ้านต่ออีกสักวัน หนุ่มน้อยที่แสนจะรักการเรียนก็ไม่ยอม


“ใกล้สอบปลายภาคแล้วนะครับ อาจารย์นัดติววันนี้ด้วยผมไม่ไปไม่ได้หรอก”


เมื่อการันต์ยืนกรานภูเมธก็คร้านที่จะห้ามปราม วันนี้ทั้งคู่จึงมามหาวิทยาลัยด้วยกัน

รถยนต์คันหรูของภูเมธตรงเข้าช่องจอดที่ประจำ การันต์เตรียมที่จะเปิดประตูออกไปแต่มือนุ่มกลับถูกยับยั้งไว้

ด้วยมืออุ่นของภูเมธ การันต์หันมาสบตาคนขับรถอย่างสงสัย


“อย่าเพิ่งไปสิ”


“มีอะไรหรือเปล่าครับ”


“ลืมอะไรหรือเปล่า”


การันต์นิ่งคิด

ลืมอะไรนะ


“นึกไม่ออกครับพี่มาร์ค ลืมอะไรเหรอ”


“เมื่อเช้าไม่ได้มอนิ่งคิสเลยนะ”


แก้มใสปรากฎเลือดฝาดขึ้นมาทันที การันต์เขินจนต้องหรุบตาต่ำลง

ให้ตายเถอะ!

แพ้ทางดวงตาคู่นี้เวลามองมาด้วยนัยน์ตาที่แทบจะกลืนกินนี่จริงๆ


“หอมแก้มพี่สิ”


ภูเมธป่องแก้มรอพลางจิ้มนิ้วไปที่หน้าตัวเองเพื่อบังคับให้คนที่นั่งหน้าแดงโน้มใบหน้าเข้าหาอย่างขัดเขิน

จนเรียวปากแดงเรื่อใกล้จนแทบจะสัมผัสแก้มภูเมธก็หันหน้ากลับอย่างรวดเร็วจนริมฝีปากนุ่มปะทะกัน


“อื้อ”   


การันต์ประท้วงเมื่อเอวเล็กถูกท่อนแขนโอบเกี่ยวเข้าหาจนแนบชิด ภูเมธง้างงับเรียวปากอิ่มไล่ตั้งแต่ด้านบน

จนถึงด้านล่างพลางแตะลิ้นไล้ลงแผ่วเบา เขาผละออกช้าๆให้การันต์ใจหายเล่นก่อนจะบดน้ำหนักลงไป

กับกลีบปากนุ่มจนการันต์แทบจะหายใจไม่ทัน


เมื่อภูเมธยอมปล่อยให้เป็นอิสระการันต์ถึงกับหายใจหอบไขว่คว้าอากาศเกือบขาดใจ หน้าหวานตวัดค้อน

อย่างแง่งอนจนคนมองอย่างฉ่ำหวานคลี่ยิ้มกว้างพลางยกมือขยี้ผมอีกฝ่ายอย่างเอ็นดู


“รักนะกระต่ายน้อย”


“รู้แล้วครับคุณสิงโต แต่อย่าเล่นแบบนี้บ่อยนะ มันอันตรายต่อหัวใจนะจะบอกให้”


ท่อนแขนที่ยังไม่ยอมปล่อยการโอบรัดยิ่งกระชับวงแขนให้ยิ่งแน่นเข้ามาอีก


“ไม่รู้ล่ะ อย่าเผลออีกก็แล้วกัน สิงโตตัวนี้จะจูบเหยื่อให้ขาดใจตายไปเลย”


ภูเมธใช้นิ้วมือแต่งผมที่ตัวเองขยี้เล่นเมื่อสักครู่ให้เข้าทรงเดิม ก่อนที่เขาจะกดจูบหนักๆที่พวงแก้มส่งท้าย


“ไปเรียนได้แล้ว ตั้งใจเรียนนะโก๋”


“คร้าบผม”


ยิ้มน่ารักให้เจ้าของหัวใจแล้วร่างเพรียวก็เปิดประตูก้าวลงจากรถเดินฮัมเพลงไปทางอาคารเรียนอย่างอิ่มเอม

ในความรัก เดินทอดน่องจนถึงทางเลี้ยวมุมตึกเมื่อใกล้ถึงที่หมาย เขาเห็นแอนดี้เพื่อนตัวสูงยืนรออยู่ตรงบันได

ทางขึ้นอาคารเรียนแล้ว แอนดี้ยังโบกมือทักทายมาอีกด้วย


แอนดี้ยิ้มกว้างเมื่อเห็นการันต์ ดีใจที่เพื่อนสนิทมีใบหน้าสดใสขึ้นแม้ว่าเขาอาจจะผิดหวังที่การันต์ไม่ได้คิด

กับเขาเกินเพื่อนเช่นเดียวกับที่เขารู้สึก แต่อย่างน้อยความผูกพันที่มีก็ไม่อาจทำให้แอนดี้ตัดขาดความเป็นเพื่อน

กับคนนิสัยดีอย่างการันต์ได้ลง

ร่างผอมบางของการันต์เดินเกือบจะพ้นมุมตึกอยู่แล้ว แต่อยู่ๆแอนดี้ก็ต้องตกใจสุดขีด


“โก๋!”


ตะโกนลั่นเมื่อเห็นการันต์ถูกกระชากแขนจนตัวลอยจากมือที่เขาไม่รู้ว่าเป็นใครจนหายลับไปจากมุมตึกนั้น   







“โอ๊ย!”


อุทานอย่างตกใจระคนเจ็บเมื่อไหล่บางถูกผลักให้กระแทกกับผนังปูนแข็งๆเขาถูกลากมาด้วยแรงของผู้หญิงตัวล่ำๆ

สองคนที่ไม่เคยรู้จักแม้ว่าจะขัดขืนฝืนร่างไว้ แต่ผู้หญิงสองคนนั้นกลับมีเรี่ยวแรงเยอะกว่าจนกระทั่งลากเขามาถึง

ด้านหลังของตึกที่แสนจะเงียบและห่างไกลสายตาผู้คน ผู้หญิงสองคนนั้นก็ผลักหนุ่มน้อยเซไปกระแทกผนังตึก

จนการันต์นิ่วหน้า และเมื่อเงยหน้ามองอีกครั้งก็เห็นร่างใหญ่ยืนคุมเชิงไว้ไม่ให้เขาคิดหนี


“พวกคุณเป็นใคร พาผมมาที่นี่ทำไม”


ใจนึกกลัวจนหน้าซีด มือเรียวเผลอยกขึ้นกุมหน้าท้องอย่างกังวลด้วยสัญชาตญาณระวังภัย


“เฮอะ ทำหน้าไร้เดียงสาเหลือเกิน”


หนึ่งในนั้นตวาดดังลั่นอีกคนเลยช่วยผสมโรง


“นั่นสิ น่าหมั่นไส้อย่างที่แอลลี่บอกจริงๆ จัดการเลยไหมแอลลี่”


การันต์อ้าปากค้างเมื่อเห็นคู่หมั้นของภูเมธก้าวออกมาจากหลังต้นไม้ต้นหนึ่ง หญิงสาวกอดอกเชิดหน้าดวงตาคุโชน

เมื่อจ้องมองการันต์อย่างจงเกลียดจงชัง


แอนดี้ชะงัก ดวงตาเบิกกว้างเมื่อเห็นต้นเรื่อง ร่างสูงพยายามซ่อนตัวเองอย่างยากเย็นอยู่มุมหนึ่งที่ไกลออกไป 

แม้ว่าทั้งสามคนที่ลากการันต์มาจะเป็นผู้หญิงและเขาเองเป็นผู้ชาย แต่เพราะรู้นิสัยของพี่สาวว่าเป็นคนรักแรง

เกลียดแรงแค่ไหน แอนดี้เองยังนึกคร้ามที่จะต่อกรด้วย หัวสมองของเขาต้องหมุนเร็วจี๋เพื่อหาทางช่วยการันต์

มีอยู่คนเดียวเท่านั้นที่จะช่วยการันต์ได้


“โทรหาท่านประธาน โทรหาท่านประธาน”


มือไม้สั่นเมื่อกดโทรศัพท์หาเบอร์ของภูเมธ หัวใจเต้นอย่างระส่ำระสายเมื่อเห็นพี่สาวก้าวเข้าหาร่าง

ผอมๆของการันต์ที่หันหลังชนกำแพงด้วยใบหน้าหวาดหวั่น แอนดี้สบถอย่างเจ็บใจ   


“โอ๊ย! แล้วทำไมกูไม่เคยเมมเบอร์ภูเมธไว้วะ”


ไม่ได้การ ชักช้ากว่านี้ไม่ได้ แอนดี้หันหลังแล้ววิ่งอ้าวเต็มที่ เขาหวังว่าอย่างน้อยแชมป์วิ่งแข่งระดับมัธยม

คงจะทำให้เขาไปพาภูเมธมาถึงที่นี่ทันเวลาห้ามแอลลี่






“คุณแอลลี่!”


“ก็ยังดีที่จำชื่อฉันได้ แล้วจำได้หรือเปล่าว่าฉันเป็นใคร”


รูปร่างสูงสง่าราวกับนางแบบเยื้องย่างบนแคทวอล์คก้าวเข้ามาใกล้อย่างคุกคาม การันต์ตัวลีบหันหลังชนกำแพงตึก

ใบหน้าหวานซีดเผือดเหงื่อชื้นอยู่ตามขมับและฝ่ามือ

มือสวยปลายเล็บตกแต่งอย่างงดงามยื่นโทรศัพท์ที่แสดงคลิปจ่อใส่หน้า คิ้วโก่งของการันต์ขมวดมุ่นอย่างสงสัย

แต่แล้วมันก็ค่อยๆยกสูงอย่างตกใจเมื่อเห็นว่าคลิปนั้นคือคลิปที่ภูเมธกำลังจูบเขาอยู่


“คะ คุณนี่เองที่ส่งรูปไปให้คุณลุง”


แอลลี่หัวเราะเสียงบาดลึก


“แล้วจะให้ฉันทำยังไงล่ะ กับการที่คู่หมั้นกำลังจะถูกแย่งไป”


แอลลี่ขยับเข้าใกล้ ยกมือขึ้นจับที่ปลายคางของการันต์แล้วบีบจนหนุ่มน้อยหน้าเหยเก


“ยิ่งคนที่กำลังบังอาจคิดจะลองดีกับฉันมันเป็นแค่คนกระจอกไร้สกุลรุนชาติอย่างนาย”


ปากอิ่มสั่นระริก ใจดวงน้อยนึกหวาดไปถึงชีวิตน้อยๆที่กำลังอยู่ในท้อง หากแอลลี่ทำอะไรเขา การันต์กลัวว่า

พยานรักระหว่างเขากับภูเมธจะเป็นอันตราย


“ผมไม่ทราบว่าพี่มาร์คมีคู่หมั้น”


เมื่อตอนที่เริ่มมีใจให้กับภูเมธ การันต์ไม่รู้จริงๆ จนกระทั่งเหตุการณ์ถลำลึกจนเกินตัดใจ


“ในเมื่อตอนนี้รู้แล้วก็ไปให้พ้นมาร์คสิ”


เสียงตวาดอย่างขัดใจพร้อมมือที่ยิ่งกดน้ำหนักลงมาที่คางมนทำให้การันต์มองกลับอย่างไม่พอใจเช่นกัน


“ถึงผมอยากจะไปพี่มาร์คก็คงไม่ปล่อยผมไปหรอก”


เผลอโต้กลับจนแอลลี่ยิ่งลุกเป็นไฟ มือเรียวของแอลลี่ยกสูงและแหวกอากาศฟาดลงมาที่ซีกแก้มนวลจนหน้าสะบัดหงาย

ไปตามแรงตบ

ชาดิกไปทั้งแถบพร้อมกับความตกใจกับความรุนแรงของแอลลี่ การันต์รู้สึกได้ถึงรสเค็มปะแล่มของเลือดที่ไหลซิบ

อยู่ตรงมุมปากเมื่อหนุ่มน้อยค่อยๆหันใบหน้าที่ซีดขาวราวกระดาษกลับมา


“คุณทำเกินไปแล้วนะ”


“เกินไปงั้นเหรอ น้อยไปด้วยซ้ำกับการที่นายคิดจะแย่งมาร์คไปจากฉัน”


มือกดใบหน้าการันต์จนศีรษะด้านหลังถูไถไปกับผนังปูนแข็งๆ เสียงที่เคยหวานเมื่อยามอยู่ต่อหน้าภูเมธบัดนี้

กลับกระชากห้วนด้วยความเกลียดชัง

การันต์เองก็นึกโมโหไม่น้อยเมื่อถูกทำร้ายร่างกาย มือเรียวยกขึ้นมาแล้วผลักแอลลี่ออกจนเจ้าหล่อนเซไปด้านหลัง

เมื่อเป็นอิสระเขาจึงตอบโต้บ้าง


“ผมไม่ได้แย่งพี่มาร์คจากคุณ เพราะพี่มาร์คไม่เคยรักคุณ เขาไม่เคยมีคุณอยู่ในสายตาเลยแม้แต่นิดเดียว”


“ไอ้เด็กข้างถนน ฉันไม่ปล่อยแกไว้แน่ จับมันไว้”


แอลลี่ตะโกนสั่งเพื่อนหญิงตัวล่ำให้ยึดแขนการันต์ไว้คนละข้างจนการันต์ดิ้นไม่หลุดแม้ว่าเขาจะทั้งสะบัด

ทั้งดึงแขนออกจากการยึดจับ ดวงตากลมโตเบิกโพลงอย่างตกใจเมื่อเห็นแอลลี่ปรี่เข้ามาสะบัดมือตบลงไป

ที่ซีกหน้าข้างเดิม


รุนแรงจนสติแทบจะหลุดออกจากร่าง ผมนุ่มถูกจิกให้เงยหน้าขึ้นมา การันต์มองเห็นฝ่ามือของแอลลี่อย่างเลือนลาง

เมื่อมันกำลังลอยละลิ่วลงมาอีกครั้ง


“หยุดนะ!”


เสียงตวาดก้องดังขึ้นจากมุมไหนการันต์ไม่รู้ รู้เพียงแค่ว่าฝ่ามือของแอลลี่ถูกกระชากไม่ให้มากระทบกับใบหน้า

อย่างหวุดหวิดพร้อมทั้งแรงยึดที่แขนก็ถูกปล่อยอย่างรวดเร็ว มันเร็วจนการันต์เกือบจะล้มไปกองอยู่บนพื้นถ้าไม่มีร่างสูง

ของแอนดี้ที่รีบคว้าตัวเขาไว้


“มาร์ค!”


“ประธาน!”


แอลลี่พึมพำอยู่ในลำคอเมื่อหันกลับไปสบตาที่วาวโรจน์ราวกับไฟไหม้ป่า รวมทั้งเพื่อนหญิงทั้งสองที่ยืนหน้าซีด

เมื่อเห็นคนที่มาหยุดความรุนแรง

หรือว่าจะมาสร้างความรุนแรงใหม่เมื่อตอนนี้ภูเมธแทบระเบิดออกมาเมื่อเห็นสภาพของคนรัก


“พี่แอลลี่ทำรุนแรงเกินไปแล้ว”


แอนดี้เองก็มองพี่สาวอย่างโมโหเมื่อเห็นเพื่อนสนิทใบหน้าบวมเห่อมุมปากเขียวช้ำไปหมด ขาสองข้างหมดแรงยืน

จนเกรงว่าจะทรุดฮวบลงไปถ้าเขาไม่ช่วยประคองไว้


“เลว”


“มาร์ค”


คำพูดสั้นๆเพียงคำเดียวทว่าย้ำหนักพร้อมกับดวงตาที่ไม่ปิดบังความรู้สึกทำให้แอลลี่สะท้านเฮือก


“แอลลี่ไม่ผิด ก็มันเหิมเกริมจะมาแย่งมาร์คไปจากแอลลี่”


“ไม่มีใครแย่งฉันไปจากเธอหรอก แอลลี่”


ภูเมธจงใจเปลี่ยนสรรพนามที่ใช้ มือที่ยังบีบแน่นอยู่กับข้อมือของแอลลี่สะบัดทิ้งอย่างรังเกียจ


“เพราะฉันไม่ได้รักเธอและยิ่งไม่มีวันที่จะรู้สึกอย่างนั้น เพราะเธอบังอาจมาทำร้ายคนที่ฉันรัก”


“ไม่จริง!”


เมื่อภูเมธพูดความจริงกลับกลายเป็นแอลลี่ที่ใบหน้าซีดเผือด


“ตลอดเวลาที่ผ่านมา คุณไม่เคยนึกรักฉันสักนิดเลยหรือ ทั้งที่ฉันรักคุณมากขนาดนี้”


“ไม่เคย” มุมปากภูเมธยิ้มหยัน


“และยิ่งตอนนี้ยิ่งเกลียด”


“คุณมันบ้า”


แอลลี่เจ็บใจจนน้ำตาไหล


“เธอเป็นผู้หญิงคนแรกที่ฉันมอบสิทธิ์นั้นให้เธอ”


สายตารุนแรงเค้นเสียงเย็นเยียบจนอีกฝ่ายขนลุกเมื่อกล่าวประโยคสุดท้าย


“หากเธอแตะต้องคนของฉันแม้แต่ปลายเล็บอีกครั้ง ฉันจะไม่ปล่อยเธอไปอีกแน่”


ภูเมธหันร่างกลับไปหาการันต์ที่มีแอนดี้ช่วยประคองไว้ การันต์ช้อนสายตาอ่อนแรงมองเขาอย่างขอบคุณ

ภูเมธดึงร่างบอบบางจากแอนดี้มากอดไว้พลางกดริมฝีปากไปที่หน้าผากเพื่อปลอบโยนก่อนที่เขาจะพาการันต์

เดินจากไป แอนดี้มองตามหลังคนทั้งคู่จากนั้นจึงหันมาต่อว่าพี่สาวอย่างไม่พอใจ


“พี่ใจร้ายที่สุด”


ร่างสูงวิ่งตามคนทั้งคู่ที่เดินห่างออกไป โดยที่มีสายตาแห่งความแค้นมองตาม

มีคนเคยบอกว่ายิ่งรักมากเมื่อแค้นก็ยังยิ่งแค้นมาก จนถึงตอนนี้แอลลี่เพิ่งเข้าใจกระจ่างแจ้ง

กำมือจนเล็บแทบจิกเข้าไปในอุ้งมือ ดวงตาสุมด้วยไฟแค้น

แอลลี่จะไม่ยอมให้คนที่ทำให้หล่อนเจ็บช้ำได้เสวยสุขเด็ดขาด

ไม่มีวัน!



TBC

 



ใกล้จบล้าวว
มี 32 บท อีกอึดใจเดียว

[lizzii]

สงสารโก๋จริงๆ ต้องมาเจออะไรแบบนี้

[❣☾月亮☽❣]

     รันทดมากเลยโก๋
ยัยแอลลี่บ้าไปแล้ว

[MayA@TK]

เกิดเป็นโก๋ต้องสตรองซินะ รันทดน่าดู

 

[Al2iskiren]

อยากจะจับนังแอลลี่ฝังแล้วไถกลบหลายๆรอบ
 

[iceman555]

 

[donutnoi]

โก๋ควรบอกพี่มาร์คเรื่องลูกได้แล้ว จะได้ช่วยระวัง

ส่วนแอลลี่ 

[mystery Y]

อิแอลลี่นางบ้าไปแล้ว!!

[natsikijang]

ร้ายได้ใจจริงๆ แอลลี่  หวังว่า แอลลี่จะไม่ดักฉุดโก๋

[why yyy]

ขอบคุณ

[่jum]

ดราม่านังแอลลี่หนักหน่วงจริง ไหนจะพ่ออีก 

[labelle]

แอลลี่อะไรจะยอะขนาดนี้ เค้าออกจะชัดเจนมาก

สงสารโก๋ เมื่อไหร่จะสงบ