หัวข้อ: << รักกลางใจ >> [MPREG]

[Apple_matinie]

อีแอลลี่

[titansyui]

 

[iNcamisang]

จับแอลลี่ไปนั่งยางซะดีมั้ย  น่าทุบหัวจริงๆ

[Belove]

                                                   รักกลางใจ

                                                    บทที่ 28



“สวัสดีครับ รุ่นพี่มาร์ค อ้าว! เกิดอะไรขึ้น”


คิดดีที่นั่งทำงานอยู่ในห้องคณะกรรมการนักศีกษาเอ่ยขึ้นอย่างตกใจเมื่อเห็นภูเมธประคองการันต์

เข้ามาในห้องโดยมีเจ้าเด็กปีหนึ่งตัวสูงที่เป็นเพื่อนสนิทของการันต์เดินหน้าเศร้าตามเข้ามาด้วย

ภูเมธพาการันต์ที่มีใบหน้าเขียวช้ำและเริ่มที่จะบวมเห่อขึ้นให้นั่งลงที่เก้าอี้โซฟารับแขกพลางยกมือ

ประคองหน้าหวานไว้ เขามองภาพอันน่าสงสารนั้นด้วยดวงตาที่ลุกเป็นไฟ ในขณะที่การันต์เอื้อมมือ

มากุมมือของเขาไว้อีกที


“เลิกทำหน้าบึ้งได้แล้วครับพี่มาร์ค เดี๋ยวหมดหล่อนะ”


โธ่…โก๋

แอนดี้ที่ได้แต่ยืนมองอยู่ห่างๆเห็นภาพนั้นแล้วแทบร้องไห้

เพื่อนของเขาที่ถูกฝ่ามือแค้นของพี่สาวจนหน้าบวมปูดกำลังฝืนยิ้มให้กับภูเมธคู่หมั้นของแอลลี่

แถมยังเป็นฝ่ายกุมมือภูเมธไว้เพื่อห้ามพายุแห่งอารมณ์จากคนเอาแต่ใจ


แอนดี้เคยสงสัยในความสัมพันธ์ที่ดูจะก้าวกระโดดของคนทั้งคู่แต่เขาก็ไม่กล้าฟันธง

แม้ว่าจะพยายามเลียบเคียงถามจากการันต์ แต่เพื่อนของเขาก็เอาแต่อมยิ้มเมื่อพูดถึงภูเมธ

ทั้งที่ในอดีตทั้งคู่แทบจะไม่เคยพูดจาดีๆกันสักครั้ง ทีท่าหวานซึ้งที่เห็นทั้งคู่มองตากันในช่วงหลังๆ

มันทำให้เขาเจ็บ มันยากสำหรับแอนดี้ที่จะทำใจ และคงจะยากสำหรับแอลลี่พี่สาวของเขาที่หลงรักภูเมธมาเนิ่นนาน

แต่กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนี้มันชัดเจนจนสามารถยืนยันได้แล้วว่าแอนดี้คงไม่มีสิทธิ์ที่จะก้าวเข้าไปอยู่กลางใจ

ของการันต์ได้เลย เมื่อเห็นสายตาที่ถักทอไปด้วยความรักขณะมองผู้ชายที่ชื่อภูเมธ


และสำหรับภูเมธ พี่สาวของเขาก็คงจะไม่มีทางที่จะคว้าหัวใจของชายหนุ่มที่กำลังโน้มใบหน้าไปกดจูบแผ่วเบา

ที่เปลือกตาชื้นด้วยไอแห่งหยาดน้ำต่อหน้าต่อตาของเขาได้อีก แอนดี้รับรู้แล้วว่าหัวใจของภูเมธมีไว้เพื่อใคร

ตั้งแต่ตอนที่เขาวิ่งอ้าวมาหาภูเมธที่ห้องนี้เมื่อตอนที่แอลลี่ลากตัวการันต์ไป

เขาเคยเห็นบุตรชายของภูมิ เจริญเกียรติกุลตั้งแต่เขายังเด็ก เขาจำนัยน์ตาหยิ่งยะโสคู่นี้ได้

นัยน์ตาคู่นี้เปลี่ยนไปเมื่อได้เจอการันต์ มันอบอุ่นและดูเป็นมิตรจนเขาไม่อยากจะเชื่อ

แต่เมื่อสักครู่ที่แอนดี้กระหืดกระหอบมาบอกว่าแอลลี่กำลังจะทำร้ายการันต์ เขาเห็นนัยน์ตาคู่นี้

วาวโรจน์ราวกับสิงโตดุร้ายจนต้องนึกเกรงแทนพี่สาว แอนดี้ยังจำความเจ็บปวดเมื่อภูเมธพุ่งตัวมาบีบไหล่

แล้วตะคอกถามหาสถานที่ได้ว่าแรงบีบที่มือนั้นมากมายมหาศาลแค่ไหน และภูเมธก็พุ่งตัวออกไปเร็ว

ยิ่งกว่าลมพายุที่กำลังบ้าคลั่งเพียงเพื่อที่จะไปช่วยการันต์


เหตุการณ์สดๆร้อนๆที่เพิ่งเกิดขึ้นมันทำให้แอนดี้ต้องยอมรับ ไม่ว่าเขาหรือใครก็ไม่มีสิทธิ์เข้าไปทำลายความรัก

ของคนทั้งคู่ได้เลย สิ่งที่ทำได้คือกล้ำกลืนความเจ็บปวดลงไปและยินดีไปกับเพื่อนสนิทเท่านั้นที่ได้พบกับความรักแท้จริง


“ผมขอโทษแทนแอลลี่”


ไม่รู้ว่าจะช่วยผ่อนหนักให้เป็นเบาได้หรือไม่ แต่แอนดี้ก็อยากลอง


“ผมไม่นึกว่าแอลลี่จะทำอะไรงี่เง่าอย่างนั้น”


เขาพูดเสียงเครืออย่างเสียใจ ใบหน้าก้มต่ำอย่างอับอายกับพฤติกรรมของพี่สาวจนการันต์ต้องเงยหน้าขึ้นมองอย่างอ่อนโยน


“ถ้าไม่มีแอนดี้เราคงแย่กว่านี้ ขอบใจนะที่ตามพี่มาร์คมาช่วยไว้”


“โก๋!”


แอนดี้แทบจะทรุดไปคุกเข่าอยู่กับพื้น คิดดีที่ยืนมองเหตุการณ์อยู่สักพักพอที่จะเข้าใจได้ เขาเดินเข้ามาในวงสนทนา

พร้อมผ้าเย็นยื่นส่งให้รุ่นพี่


“รุ่นพี่ใช้ผ้าเย็นประคบหน้าน้องเขาก่อนเถอะ ผมมียาแก้ปวดอยู่ในกระเป๋าให้น้องเขากินซะแล้วพักผ่อนจะได้ไม่เจ็บ

ไปมากกว่านี้”


ภูเมธถอนหายใจ เขาพยายามโยนความเกรี้ยวกราดในอารมณ์ที่มีทิ้งไป เมื่อตอนนี้สิ่งที่ควรจะทำคือประคับประคอง

ความรู้สึกของคนที่เขารัก ภูเมธรับผ้าเย็นจากคิดดีมาวางไว้ที่มุมปากช้ำของการันต์อย่างเบามือที่สุด

แต่กระนั้นการันต์ก็ยังต้องนิ่วหน้า   


   “เจ็บมากไหม”


“ไม่เป็นไรครับเดี๋ยวก็หายแล้ว พี่มาร์คเลิกอารมณ์เสียได้แล้วนะ”


ภูเมธกัดฟันเมื่อเห็นสีหน้าของการันต์ที่ฝืนยิ้มให้เขา ถ้าไม่มีคิดดีกับแอนดี้อยู่ในห้องด้วยภูเมธอยากจะจูบ

เพื่อรับขวัญเสียด้วยซ้ำ แต่ที่ทำได้ตอนนี้คือค่อยๆประคบผ้าเย็นลงไปเพื่อให้ความเย็นช่วยลดความเจ็บปวด

และรับยากับแก้วน้ำจากคิดดีส่งให้การันต์กลืนมันลงไปอย่างยากเย็น


“นอนพักก่อนเถอะ”


ภูเมธประคองร่างบางให้ค่อยๆ เอนนอนไปกับโซฟานุ่ม การันต์ดึงมือภูเมธไว้พลางมองเขาอย่างขอร้อง


   “อย่าทำอะไรวู่วามนะครับพี่มาร์ค ผมขอล่ะ”


“พี่ไม่ได้จะทำอะไรวู่วาม พี่แค่ห่วงโก๋อยากดูแลแต่ก็ยังติดงานประชุมโปรเจ็คกับเพื่อนที่เรียนด้วยกัน”


“ไปประชุมเถอะครับ ผมอยู่ได้”


“ผมดูแลโก๋ให้เอง”


แอนดี้รีบยกมือรับอาสา ก่อนที่จะทำหน้าย่นเมื่อเห็นภูเมธหันมาส่งตาดุใส่


“รุ่นพี่ไปเหอะ ผมเองก็ว่างอยู่ช่วงเช้า เดี๋ยวผมช่วยดูน้องให้”


คิดดีรับอาสาอีกคน ภูเมธจึงได้พยักหน้าอย่างเบาใจ เขาก้มลงจูบเบาๆ ที่หน้าผากเนียนอีกครั้งถึงจะยอมเดิน

ออกจากห้องทั้งที่ยังห่วงใยคนรัก


คิดดีมองภาพนั้นแล้ว เขากำลังชั่งใจว่าควรจะทำอย่างไรต่อ จริงๆเขาก็ไม่อยากจะยุ่งเพราะรู้ว่ายุ่งเรื่องนี้มาก

คนที่จะเจ็บก็คงจะเป็นตัวเขานั่นแหละ แต่ทั้งๆที่รู้ เขาเองก็อยากจะยุ่ง

ก็ถ้าไม่เป็นเพราะอยากได้ยินเสียงของคนๆหนึ่งที่ห่างหายไปนาน เขาก็คงไม่ทำอย่างนี้

คิดดีเข้าข้างตัวเอง เขาเดินห่างจากจุดที่การันต์กำลังปิดเปลือกตาลงอย่างอ่อนเพลียโดยมีแอนดี้นั่งเฝ้าอยู่

แล้วจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา


สุดหล่อสมหวัง

คิดดีมองชื่อนั้นแล้วถอนหายใจก่อนจะกดโทรออก

ใจเต้นเร็วกว่าปกติเมื่อรอให้อีกฝ่ายรับสาย และเมื่อรับสายจริงๆ คิดดีก็เกือบจะกลั้นหายใจ


“ว่าไงคิดดี”


ให้ตายเหอะ ผู้ชายคนนั้นเรียกชื่อเขาถูกแล้ว

มันใช่เรื่องที่ต้องลิงโลดขนาดนี้ไหม เขาดุตัวเองในใจ


“หายไปนานเลยนะนาย”


“ก็ผมไม่รู้จะคุยอะไรกับคุณนี่นา”


มันเป็นเรื่องจริง ถ้าไม่นับเรื่องการันต์ คิดดีก็ไม่รู้ว่าสมหวังอยากจะคุยกับเขาเรื่องอะไร


“คุยกับผมเรื่องบิ๊กแบงก็ได้นี่ ผมเองก็อยากรู้เรื่องบิ๊กแบงของนายที่ต่างจากบิ๊กแบงของผมเหมือนกัน”


งั้นหรือ คุยได้งั้นหรือ

คิดดีใจชื้น


“แล้วโทรมานี่ วันนี้อยากคุยเรื่องอะไรล่ะ มากินบะหมี่เกี๊ยวบ้านผมไหม อร่อยนะ”


ก็น่าสนใจนะ บะหมี่เกี๊ยว

แต่…เดี๋ยวก่อน

นี่เขาไม่ได้โทรไปหาผู้ชายบ้าบอคนนี้เล่นๆนะ


“ก่อนที่คุณจะชวนผมไปกินบะหมี่เกี๊ยวบ้านคุณ ผมว่าคุณควรมาที่มหา’ลัยของผมก่อนนะ น้องชายของคุณน่ะ

ถูกท้าทายเข้าแล้วล่ะ”


เรื่องคร่าวๆถูกเล่าให้คนปลายสายฟัง คิดดีรู้สึกได้ถึงความโมโหลอดออกมา เสียงแข็งนั้นรีบถามอย่างรวดเร็ว


“ตอนนี้ไอ้มาร์คอยู่ที่ไหน”


เมื่อฟังคำตอบจากเขาสมหวังก็รีบวางหู คิดดีกลืนน้ำลายลงคอ

เมื่อไหร่จะแก้นิสัยชอบแส่เรื่องชาวบ้านเขาได้นะ โดยเฉพาะเรื่องนี้ที่รู้ว่าแส่ไปตัวเองก็ต้องเจ็บด้วย

ช่วยไม่ได้ กล้าแส่ก็ต้องกล้าเจ็บ

คิดดีส่ายหน้ากับตัวเอง








เสียงเอะอะด้านนอกห้องทำให้ภูเมธกับเพื่อนอีกหลายคนสงสัย แต่สงสัยได้ไม่นานต้นเหตุของเรื่องก็เฉลยตัวออกมา


“ไอ้มาร์คอยู่ไหน กูถามว่าไอ้มาร์คอยู่ไหน”


เสียงตะคอกคุ้นหูดังแว่วเข้ามา ทำให้ภูเมธเม้มปากอย่างขัดใจ

ไอ้เพื่อนวัยเด็ก วันนี้กล้าบุกถ้ำเสือ


ประตูห้องถูกเปิดผาง ร่างล่ำของสมหวังประกาศศักดาอยู่หน้าประตู เพื่อนของเขารวมทั้งนักศึกษาคนอื่นด้านนอก

ต่างก็มองหน้ากันเลิกลั่ก


“กูต้องคุยกับมึง”


เพื่อนเก่าก้าวเข้ามาชี้หน้าพูดกับเขา ภูเมธถอนหายใจออกมาอย่างระอา


“ทุกคนออกไปก่อน”


ไม่ต้องรอให้ประธานนักศึกษาสั่งซ้ำคนในห้องรีบกรูกันออกไปแถมยังปิดประตูห้องให้ด้วย เมื่ออยู่ตามลำพัง

สมหวังก็โผเข้าใส่ส่งหมัดลุ่นๆกระแทกเบ้าตาดังปัง

ภูเมธยกมือกุมเบ้าตาแล้วมองสมหวังอย่างโมโห เขาปรี่เข้าหาและต่อยหมัดเข้าใส่มุมปากจนสมหวังหน้าหงาย

ไปเหมือนกัน สมหวังกระโจนใส่จนภูเมธล้มไปกับพื้นก่อนที่จะตามลงไปคลุกฝุ่นกันอยู่บนพื้นห้อง


“มึงมันงี่เง่า ปากก็บอกว่าจะดูแลโก๋ แต่แค่ผู้หญิงคนเดียวก็ทำไม่ได้ ถุย”


ภูเมธชะงัก เขาปล่อยให้หมัดของสมหวังปะทะลงมาบนใบหน้าเมื่อคำพูดของสมหวังแทงใจดำจังๆ

เขาไม่รู้ว่าสมหวังรู้เรื่องนี้ได้อย่างไร แต่สิ่งที่เพื่อนเก่าของเขาต่อว่ามันคือเรื่องจริง

สะบัดหน้าให้หายมึนงงจากหมัดหนักของสมหวัง เพื่อนเก่าของเขากระชากคอเสื้อให้เขาลุกยืนขึ้นมา

ภูเมธยอมรับว่าเขาอายที่จะสบตาสมหวังด้วยซ้ำ


“เออ กูมันงี่เง่าเอง”


คำยอมรับง่ายๆจากภูเมธทำให้สมหวังอึ้งไปเหมือนกัน เขาไม่นึกว่าคนอย่างภูเมธจะยอมรับโดยไม่ต่อล้อต่อเถียง

สมหวังสะบัดมือออกจากคอเสื้อแล้วยกมือชี้หน้าเพื่อนเก่า


“กูรักโก๋ แต่โก๋มันโง่ที่ไปรักคนอย่างมึง คนที่ดูแลมันได้แค่ปาก” สมหวังด่าเพื่อนเก่าด้วยความเจ็บปวด


“กูยอมถอยเพราะเห็นว่าโก๋รักมึง แต่ถ้ามึงยังไม่ทำอะไรให้เด็ดขาดกูก็ไม่ยอมเหมือนกัน มึงรู้ซะบ้างว่าตอนนี้

โก๋ต้องอดทนเพราะมึงแค่ไหน”


สมหวังคว้าแผ่นกระดาษแผ่นหนึ่งจากกระเป๋าเสื้อแจ็คเกตมาขยุ้มในมือแล้วปาใส่หน้าภูเมธ

มันกระเด็นร่วงไปอยู่แทบเท้า


“ครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่กูจะยอมให้โก๋เจ็บตัวเพราะมึง ถ้ามีครั้งหน้าอีกกูจะแยกมันออกจากชีวิตของมึง ไอ้มาร์ค”


สมหวังสะบัดหน้าเดินออกไปจากห้อง เสียงประตูปิดดังปังเรียกสติของภูเมธให้กลับคืนมาได้ เขาก้มลงคว้ากระดาษ

ที่สมหวังขว้างใส่หน้าขึ้นมาคลี่ออกช้าๆ ภูเมธก้มหน้าอ่าน มือของเขาสั่น ปากของเขาก็สั่น มันสั่นจนต้องกัดไว้

ดวงตาคมเบิกกว้าง


ผลการตรวจจากห้องปฏิบัติการของโรงพยาบาลบอกว่า…

การันต์กำลังจะมีพยานรักกับเขา!



TBC


 

[BlueCherries]

โธ่ พี่มาร์ครุ้แล้วอ่ะ รีบไปสารภาพกับผู้ปกครองด่วน นี่เรื่องเครียดของจริงแล้ว 

[❣☾月亮☽❣]

    มอบถีบให้แอลลี่อีกที
ปรบมือค่ะในที่สุดพระเอกก็ตาสว่างแล้ว.  เมียกับลูกย่อมมาก่อนนะมาร์ค

[Naam3]

 

[Freja]

แอนดี้เอ๊ยแค่ขวางพี่สาวยังไม่กล้าแล้วริจะมีแฟนเป็นผู้ชายหรือ?

[iceman555]

 

[natsikijang]

พี่มาร์ครู้แล้ว ว่า โก๋ท้อง  ดีใจจัง  คราวนี้ช่วยทำหน้าที่หัวหน้าครอบครัวด้วยนะ ดูแลลูกเมียให้ดีๆน้า

[Spenguin]

รอดูว่าพ่อพี่มาร์คจะว่าอย่างไร ออกมาไม่ดีให้สมหวังพาหนีทั้งแม่และลูกพร้อมตัวเล็กในท้องเลยยย

[why yyy]

ขอบคุณ

[Jibbubu]

พี่มาร์ครู้แล้วว่าโก๋ท้องก็รีบเคลียร์เรื่องให้ชัดเจนได้แล้วนะ

[่jum]

 

[Apple_matinie]

 

[titansyui]

 

[Naam3]

รอๆๆๆนะคะอัพๆๆๆหน่อยน่าาาาา

[mystery Y]

เอาไงต่ออ่ะมาร์ค!?

[Belove]

                                                   รักกลางใจ

                                                    บทที่ 29



เตชิตกดจูบลงบนเปลือกตาทั้งสองข้างที่มีขนตายาวเป็นแพอย่างแผ่วเบาจนกระทั่งเจ้าของเปลือกตา

ค่อยๆกระพริบแล้วจึงลืมตาขึ้นมาอย่างงัวเงีย


“อือ...ตื่นแล้วครับ อื้อ...เต้อย่าเพิ่งสิ ผมยังไม่ได้แปรงฟัน”


มือเรียวรีบยกมาดันใบหน้าที่คลอเคลียอยู่แถวริมฝีปากแต่กลับถูกคนเอาแต่ใจดึงออกไปจนพ้น

แล้วแนบริมฝีปากลงมาจนได้ นภัทรก็เลยต้องปล่อยให้ลิ้นอุ่นเข้ามาควานหาความหวานอยู่ในปากจนหนำใจ

กว่าที่อีกฝ่ายจะยอมปล่อยเขา แต่ถึงกระนั้นร่างกายของเขาก็ยังตกอยู่ในอ้อมกอดอยู่ดี


นภัทรเหลือบตามองนาฬิกาแล้วก็ต้องตกใจเมื่อเห็นว่าตอนนี้สายมากแล้ว นี่เขาหลับสนิทพร้อมกับฝันหวาน

จนถึงตอนนี้เลยหรือนี่


“ทำไมไม่ปลุกผมนะ บอกแล้วไงว่ามีเรียนวันนี้”


กำปั้นทุบลงไปรัวๆอย่างขัดใจที่แผ่นอกหนาจนเตชิตต้องคว้ามือนั้นไว้และก้มลงมองคนในอ้อมกอด

ด้วยประกายตาพราววิบวับ


“เห็นนายหลับสนิทขนาดนั้น ใครจะกล้าปลุก แล้วอีกอย่างนึง...”


ปลายนิ้วเกลี่ยไล้ไปตามกรอบหน้าสวยอย่างอ่อนโยน


“เมื่อคืนนายก็เหนื่อยมามาก ฉันก็อยากให้นายพักผ่อนให้เพียงพอ โอ๊ย! ภัทร ฉันเจ็บนะ”


หน้าขาวแดงก่ำพลางทำร้ายคนรักด้วยการทุบลงไปรัวๆที่ต้นแขนอย่างหมั่นไส้

ก็ใครใช้ให้หักโหมขนาดนั้น เขาเองหมดแรงตั้งแต่รอบที่สองแต่คนที่ยังโอบกอดเขาไว้นี่แหละยังดึงดัน

พาเขาสุขสมจนถึงรอบที่สาม ก่อนที่เขาจะน็อตหลุดทั้งที่ยังกอดกระชับกับร่างแกร่งนี้และทั้งที่นภัทรก็บอกไว้แล้วแท้ๆ

ว่าต้องไปเรียนตอนเช้า


“ก็คุณหื่นนี่”


“ก็นายน่ากินทำไมล่ะ”


“บ้า”


“บ้าแล้วรักไหม”


“ไม่รักแล้ว อุ๊บ...”


กลีบปากนุ่มถูกไล่งับเบาๆเป็นการลงโทษ เตชิตพลิกกายขึ้นทาบทับร่างเพรียวอย่างรวดเร็ว


“อย่าพูดคำว่าไม่รักอีกนะ ไม่อย่างนั้นจะต้องถูกลงโทษแบบนี้”


เฮ้อ...นภัทรเป่าปากอย่างระอา เอะอะก็ลงโทษ เอะอะก็ลงทัณฑ์

แล้วถ้าบทลงโทษคือการที่ร่างกายถูกกลืนกินแทบจะทั้งตัวแบบนี้ นภัทรคงไม่ได้ไปเรียนแน่ๆ






กว่าที่จะจูงมือกันออกจากห้องของเตชิตก็เที่ยงกว่าแล้ว เตชิตพานภัทรเดินมาที่รถมอเตอร์ไซค์คันงามของเขา

แล้วบิดคันเร่งออกมาจากคอนโดมิเนียม แต่ยังไม่ทันจะไปไหนพ้นเตชิตก็ต้องเบรกตัวโก่งจนนภัทรต้องกอดเอวไว้

ดวงตาของทั้งคู่เบิกกว้างเมื่อเห็นสิ่งที่ขวางทางอยู่


รถยนต์คันใหญ่สีดำขัดมันปราบหลายคันจอดขวางกลางถนน พร้อมทั้งชายฉกรรจ์ในชุดดำยืนเรียงเป็นหน้ากระดาน

ท่าทางเอาเรื่อง เยอะจนเตชิตไม่สามารถนับได้ในคราวแรกที่กวาดตามอง ในขณะที่นภัทรตัวสั่นอยู่เบื้องหลัง

และสองแขนที่โอบเอวของเขาสั่นระริกอย่างห้ามไม่อยู่


“นายน้อยครับ นายท่านให้ผมมารับนายน้อยกลับบ้าน”


ชายคนหนึ่งซึ่งดูมีอายุและน่าเกรงขามกว่าคนอื่นก้าวออกมาพูดเสียงเรียบแต่แฝงไว้ด้วยการคุกคามทำให้นภัทรสะดุ้งฮือก


“ไม่! ผมไม่กลับ”


เพราะถ้าเขายอมกลับไปนภัทรมั่นใจว่าเขาจะไม่มีวันได้พบกับคนที่เขารักอีก สองมือตรงเอวของเตชิตยิ่งออกแรง

กอดกระชับจนเตชิตต้องวางมือลงไปเพื่อให้กำลังใจ


“คุณก็ได้ยินแล้วว่านายน้อยของคุณไม่อยากกลับไป”


เตชิตเอ่ยเสียงหนักพลางสบตาอย่างเอาเรื่อง อีกฝ่ายแค่นยิ้มดูถูก


“ผมคิดว่าคุณไม่ควรจะแส่หาเรื่อง แค่ผมไม่ได้รับคำสั่งให้เก็บคุณซะนี่ก็ถือว่าคุณโชคดีขนาดไหนแล้ว”


“จะไม่ให้ผมแส่ก็คงจะทำไม่ได้ ผมถือว่าตอนนี้นายน้อยของคุณอยู่ในการดูแลของผม”


“อย่ามาโอหังปากดี!” เสียงตวาดดังลั่น


“ถ้าไม่ยอมก็เตรียมตัวตายเถอะ”


สิ้นเสียงประโยคนั้น ชายฉกรรจ์กลุ่มแรกก็โผเข้าหาพลางกระชากเตชิตให้ร่วงลงมาจากมอเตอร์ไซค์คันใหญ่

เตชิตตั้งสติยกการ์ดต่อสู้อย่างไม่นึกกลัว จะเป็นห่วงก็แต่นภัทรที่ถูกดึงแยกไปด้วยใบหน้าซีดเผือด

แต่ตอนนี้เตชิตทำได้แค่สู้กับสมุนมาเฟียอย่างบ้าระห่ำ


เขาสอยร่วงไปได้หลายคนแต่น้ำน้อยก็ย่อมแพ้ไฟเมื่อปริมาณของศัตรูนั้นมีมากและแข็งแกร่ง ในที่สุดเตชิต

ก็ถูกอัดเข้าที่ลิ้นปี่จนจุกร่วงไปนอนกองอยู่กับพื้นปล่อยให้พวกที่ยังเหลือรุมสกรัมด้วยเท้าอย่างหมดแรงสู้


“พอแล้ว หยุดเดี๋ยวนี้ ฉันจะกลับไปกับพวกแก ปล่อยเขาเดี๋ยวนี้”


นภัทรที่ถูกจับตัวไว้ตะโกนลั่นทั้งน้ำตาด้วยความสงสารคนรักจับใจ เขาสะอื้นอย่างระทดท้อเมื่อเห็นเตชิตนอนคุดคู้

กลางถนน เนื้อตัวมีแต่รอยฟกช้ำเต็มไปหมด

ร่างเพรียวถูกลูกน้องของบิดาลากไปขึ้นรถคันหนึ่งแล้วขับออกไปอย่างรวดเร็ว คนอื่นจึงได้ละความสนใจจากเตชิต

แล้วเดินทางกลับ


“ถุย”


คนหนึ่งกระทืบลงไปกลางลำตัวพร้อมถ่มน้ำลายใส่เตชิตอย่างเหยียดหยามเป็นการสั่งลา เตชิตกัดฟันพาร่าง

อันบอบช้ำไปที่บิ๊กไบค์ที่ล้มอยู่บนพื้นแล้วออกแรงยกมันขึ้น เขาฝืนตัวเองสตาร์ทรถแล้วขี่ตามหลังได้ไม่เท่าไหร่

เขาก็หมดแรงประคองรถจนต้องปล่อยให้ล้มลงไปอยู่บนพื้นถนนอีกครั้ง

เตชิตได้แต่ทอดสายตามองขบวนรถยนต์พาคนที่เขารักหายไปจนลับตา






กลับเข้ามาในห้องคณะกรรมการนักศึกษาในช่วงบ่าย ภูเมธเห็นร่างบางของการันต์นอนตะแคงตัวหลับอยู่บนโซฟา

ตัวเดิมในขณะที่แอนดี้นั่งสัปหงกอยู่ที่เก้าอี้อีกตัว เขาจึงเดินไปทรุดตัวลงนั่งที่โซฟาเดียวกับการันต์แล้วลูบแขนเล็ก

อย่างอ่อนโยน


แอนดี้สะดุ้งตื่น เขาทำหน้าเลิ่กลั่กเมื่อเห็นหน้าดุของภูเมธ ก่อนที่เขาจะรีบลุกขึ้นและก้าวออกไปจากห้องนั้นอย่างรู้งาน

ทิ้งไว้แต่ภูเมธกับการันต์เพียงลำพัง ภูเมธจึงได้จ้องหน้าหวานนั้นแล้วถอนหายใจออกมา


รัก

ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่

แต่เมื่อรู้แล้วก็ยากที่จะตัดใจ เมื่อคนที่นอนอย่างอ่อนเพลียนี้ก้าวเข้ามาอยู่กลางใจของเขาเสียแล้ว

และยิ่งตอนนี้กำลังจะมีอีกหนึ่งชีวิตที่เกิดจากความรักมาให้เขาได้รักเพิ่มมาอีกหนึ่งคน ภูเมธเอื้อมมือไปวางตรงหน้าท้อง

ของการันต์อย่างเบามือ ยกยิ้มอย่างอ่อนโยนเมื่อรู้สึกถึงไออุ่นส่งตรงมาจนหัวใจของเขาพองฟู

สัมผัสของภูเมธปลุกให้การันต์ลืมตาช้าๆ หนุ่มน้อยเงยหน้าขึ้นมาพลางขยับตัวลุกนั่ง หน้าหวานนิ่วลงเมื่อยังระบมอยู่

บนใบหน้าเริ่มบวมเห่อจนภูเมธต้องประคองใบหน้านั้นแล้วดึงมาพรมจูบปลอบโยน


“หายเจ็บนะกระต่ายน้อยคนเก่ง”


เพราะคำพูดของสิงโตที่กลายเป็นแมวเชื่องๆทำให้การันต์ยิ้มออกและเงยหน้ารับปากนุ่มที่กดลงมาเบาๆ

ตรงมุมปากที่ช้ำจนเป็นรอยเขียวเข้ม จูบของภูเมธทำให้ความเจ็บปวดบรรเทาจนแทบไม่เหลือร่องรอย


“หายเจ็บแล้วครับพี่มาร์ค ผมไม่เป็นไรแล้ว”


การันต์สบตาของภูเมธเมื่ออีกฝ่ายใช้หน้าผากมาสัมผัสกับหน้าผากของเขา ก่อนที่ภูเมธจะเอื้อมมือมาจับคางเรียวไว้


“มีอะไรจะสารภาพกับพี่ไหม”


การันต์เอียงคอมองกลับอย่างงงัน


“หือ อะไรครับ ผมต้องสารภาพอะไรเหรอ”


ภูเมธเม้มปากอย่างขัดใจพลางดึงกระดาษยับๆแผ่นหนึ่งออกมาจากกางเกงแล้วยัดใส่มือเรียว การันต์รับมาเปิดอ่าน

พอเห็นเนื้อความด้านในหน้าหวานก็ถึงกับยิ้มเจื่อนๆให้ภูเมธที่ยังหน้างอไม่เลิก


“พี่มาร์ค ผมขอโทษ”


“ไม่ยกโทษให้ครับ”


ภูเมธส่ายหน้าพลางเก็บมือมากอดไว้ที่อกตัวเองแล้วเชิดหน้าขึ้นอย่างแง่งอนจนการันต์ต้องแอบซ่อนรอยยิ้มไว้


“คิดจะปิดเป็นความลับจนลูกโตเลยหรือไง รู้บ้างไหมว่าพี่เสียใจที่รู้จากคนอื่นก่อนที่จะรู้จากคนที่พี่รัก”


“ยกโทษให้ผมเถอะนะ”


การันต์โอบกอดภูเมธพลางซบหน้าลงที่ไหล่เป็นการง้อ


“ผมไม่ได้คิดจะปิด แต่เห็นพี่มาร์คเครียดกับหลายๆเรื่อง เลยไม่อยากจะเพิ่มเรื่องเครียดให้กับพี่อีก”


“โก๋”


ภูเมธเอ่ยขึ้นแล้วถอนหายใจหนักหน่วง


“เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องที่ทำให้พี่เครียด มันเป็นเรื่องที่พี่ดีใจมาก เรากำลังจะมีลูกกัน ลูกที่เกิดจากความรักของเราสองคน

มันทำให้พี่ยิ่งรักและเป็นห่วงโก๋กับลูกมากขึ้นไปอีก นี่ดีว่ารู้หลังจากเกิดเรื่องกับแอลลี่ ถ้ารู้ก่อนหน้านี้พี่คงขาดใจตาย

ตอนที่รู้ว่าแอลลี่ทำร้ายโก๋ของพี่”


“โธ่พี่มาร์ค ผมขอโทษอีกที”


คำพูดจริงจังของภูเมธเรียกน้ำตาแห่งความตื้นตันจนรื้นขึ้นมาเปียกขนตางอน ภูเมธดึงการันต์เข้าสู่อ้อมกอด

ยกมือลูบผมนุ่มพลางกดจูบที่ขมับ


“สัญญากับพี่ได้ไหมว่าจะดูแลตัวเองและลูก จะกินเยอะๆไม่ใช่เหมือนแมวดมอย่างทุกวันนี้ พี่ไม่ใช่คนเก่ง

อย่างที่คนอื่นเขาคิดหรอก พี่มันก็แค่ไอ้คนไม่ได้เรื่องอย่างที่ไอ้สมหวังมันด่านั่นแหละ แต่พี่จะพยายามทำทุกอย่าง

เพื่อปกป้องคนที่พี่รักทั้งคู่ให้ได้”


การันต์ยิ้มทั้งน้ำตาจนภูเมธอดไม่ได้ที่จะทาบริมฝีปากลงไปบนปากอิ่มที่เผยอรอรับอีกครั้ง คราวนี้ลิ้นอุ่นส่งเข้าไป

ตวัดล้ำลึกจนการันต์ถึงกับเผลอครางหวานแผ่วเบา มือน้อยโอบรอบไปที่ท้ายทอยของภูเมธเมื่อกำลังลอยละล่อง

ไปกับความหวานจากจุมพิตจนแทบขาดใจกว่าที่ภูเมธจะค่อยๆถอนปลายลิ้นออกมา


เสียงเปิดประตูทำให้ทั้งคู่ชะงัก เมื่อหันไปมองต้นเสียงภูเมธก็นิ่งอึ้ง


“ไอ้เต้!”


ร่างสูงของเตชิตเต็มไปด้วยร่องรอยบาดแผลและฟกช้ำทั้งตัว ภูเมธรีบลุกขึ้นไปหาเพื่อนอย่างรวดเร็ว


“เกิดอะไรขึ้น”


“ภัทรถูกพากลับบ้านไปแล้ว”


เตชิตเอ่ยอย่างคับแค้น เขาหันไปหาการันต์


“ภัทรเป็นเพื่อนสนิทของสมหวัง เขาต้องรู้ว่าบ้านของภัทรอยู่ที่ไหน ฉันจะมาขอเบอร์เขาจากนาย”






รถยนต์สปอร์ตคันหรูของภูเมธขับตรงมาหยุดอยู่ที่ข้างรั้วทึบที่สร้างจนสูงท่วมหัวกินพื้นที่บริเวณกว้างจนมองไม่เห็นภายใน

บ้านหลังใหญ่ของมาเฟียชื่อดังอยู่ในซอยลึกที่เตชิตจำได้ว่าเขาเคยมาส่งนภัทรเมื่อวันแรกที่รู้จักกันนั่นแหละ ภูเมธมองเพื่อน

อย่างเป็นห่วง


“แน่ใจนะว่าไม่ให้ช่วยจริงๆ”


“อย่าดีกว่า”


เตชิตกล่าวปฏิเสธทันควัน


“มันเป็นเรื่องส่วนตัวที่ไม่อยากให้นายต้องเข้ามาขัดแย้งไปด้วย เดี๋ยวจะกลายเป็นเรื่องใหญ่”


“บอกพ่อนายก็ได้นี่หว่า”


ภูเมธยังพยายามรั้งเพื่อนไว้แต่เตชิตก็ยังส่ายหน้า


“นั่นยิ่งแล้วใหญ่ อย่าเพิ่งให้เขารู้เลย”


“แต่นายยังเจ็บนะโว้ย”


“ช่างเถอะ ไกลหัวใจ เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ฉันต้องแก้ไขด้วยตัวเองเท่านั้น แค่มาส่งนี่ก็ดีนักหนาแล้ว”


ภูเมธถอนหายใจอย่างจนใจในความรั้นของเพื่อน แต่เขาก็รู้นิสัยเตชิตดีว่าดื้อเงียบแค่ไหน เขาได้แต่ยกมือตบบ่า

เพื่อนอย่างเป็นห่วง


“ระวังตัวด้วย”


เตชิตมองเพื่อนอย่างขอบคุณ เขาก้าวลงจากรถของภูเมธพร้อมด้วยไม้เบสบอลคู่ใจ ร่างสูงขยับหมวกแก๊ปที่ศีรษะ

เขาเดินไปหยุดหน้าประตูไม้แผ่นใหญ่ที่บดบังภายในจนมองไม่เห็นอะไรสักอย่างพลางกดกริ่งทักทายคนภายใน

ยืนนิ่งพักใหญ่กว่าที่บานประตูจะเปิดออก เผยให้เห็นคนที่เคยไปพรากนภัทรมาจากเขา รวมทั้งสมุนจำนวนมาก

ยืนนิ่งรอคำสั่งเบื้องหลัง


“คุณกล้ากว่าที่ผมคิด นี่กล้ามาเยือนถึงบ้านเจ้านายของผมเชียวรึ เรื่องเมื่อกลางวันยังสร้างบาดแผลให้คุณ

ไม่เพียงพอหรือไง”


เตชิตไม่ตอบเขาได้แต่แค่นยิ้มและโผเข้าหากลุ่มคนเหล่านั้นพร้อมไม้เบสบอลของเขา เตชิตต่อสู้เพียงลำพัง

ท่ามกลางสมุนมาเฟียที่กรูกันมาจนนับไม่ถ้วน แต่เตชิตก็สู้ขาดใจจนแทบหมดแรง


“หยุด!”


เสียงมีอำนาจดังขึ้นอยู่หน้าตัวบ้านทรงโบราณเก่าแก่ ก่อนที่จะปรากฏร่างชายสูงวัยผมสีดอกเลายืนมือไพล่หลัง

ทอดสายตามองมา ทุกคนจึงได้หยุดและปล่อยเตชิตที่เหนื่อยหอบและยับเยินจนจำเกือบไม่ได้ ร่างสูงต้องใช้ไม้เบสบอล

ยันพื้นช่วยพยุงตัวไว้


“ต้องการอะไรถึงบ้าบิ่นบุกเข้ามาขนาดนี้”


เตชิตพยายามยืดตัวขึ้น เขามองสบตามีอำนาจที่เดาได้ว่าคงเป็นประมุขของกลุ่มมาเฟียชื่อดัง เตชิตค้อมศีรษะให้

ทั้งที่ยังไม่หลบตาสักนิด


“ผมมาหานภัทร” เตชิตพูดเสียงกังวาน


“ผมมาตามเมียของผมกลับไป”


TBC


 

[iceman555]

 

[aisen]

เตชิต แมนมากเลย

[่jum]

 

[❣☾月亮☽❣]

      เอ้าลุย
ขอบคุณค่ะ

[donutnoi]

 

[labelle]

มาร์ครู้แล้วก็รีบด้วยนะ
โก๋ทั้งน่ารัก น่าสงสาร

คนกำลังสวีทเจอของหนักซะงั้น สงสารเต้ภัทร
เต้โดนน่วมไปนะ

[mystery Y]

ปรบมือรัวๆให้กับความกล้าหาญของพี่เต้

[lizzii]

กล้ามากๆๆๆ พี่เต้เอาใจไปเลย

[Jibbubu]

พี่เต้นายแน่มาก เท่สุดๆ เลยอ่ะ

[sang som]

เต้ สุดยอดคนแมน เอาใจไปเลยยย555

[why yyy]

ขอบคุณ