พี่ไม่หยิ่ง รักจริงหวังฟัน
บทที่ 13
ผมถูกชิงอนาธิปไตยไปแล้ว
ผมนอนกระพริบตาปริบๆมองเพดานเมื่อแสงอาทิตย์ส่องเข้ามาในห้องพร้อมกับทบทวนความทรงจำ อาการ
เมื่อยขบตามเนื้อตัวโดยเฉพาะบริเวณนั้น เอ่อ ตรงรูตูดนั่นแหละที่ยังระบมอยู่บอกให้ผมรู้ว่าทั้งหมดมันเป็นเรื่องจริง
กรี๊ดดด กูเสียพรมจรรย์ไปให้ไอ้ผีกระสือสูบวิญญาณไปแล้ว
หันไปมองไอ้คนที่ยังนอนตะแคงหลับตาพริ้มกอดผมอยู่ด้วยความหมั่นไส้ แม่งตอแหลหลอกว่างอนให้ง้อแล้ว
จัดกูซะหนัก โธ่ ไอ้...
“มองหน้าด่าผัวหรือครับเมีย”
มือที่วางอยู่ตรงเอวของผมแบบหลวมๆกระชับมือให้ลำตัวผมเข้าไปแนบชิดทั้งที่ไอ้พี่ริวยังนอนหลับตาแต่ปาก
ยิ้มกริ่มนั่นแหละ รู้แน่ๆคราวนี้ว่าทั้งผมทั้งพี่ริวยังไม่มีอะไรติดตัวสักชิ้นนอกจากผ้าห่มหนึ่งผืนที่เอาไว้ห่มกันหนาว เฮี้ย
เหี้ย ถ้ากูตายเพราะปอดบวมกูจะกลายเป็นผีมาหลอกให้หัวโกร๋นเลย
“ปล่อยเลยพี่ริว”
ผมง้างมือทุบหัวไหล่ดังอั้ก สะเทือนไปนิดนึงจนพี่ริวต้องลืมตามาคาดโทษผม
“นี่กล้าทำร้ายกูงั้นเหรอไอ้หน้าอ่อน”
“ใครกันแน่ทำร้าย ข่าวว่าเมื่อคืนขย่มผมจนเตียงแทบหักนี่ยังจะมีหน้ามายิ้มอีก รู้บ้างสิว่ารูตูดมันระบมแค่ไหน
คิดถึงตอนผมขี้บ้างไหม”
แว้ดใส่แม่งเลย คราวนี้อีพี่ริวถึงกับหัวเราะเบาๆพลางยกมือบีบจมูกของผมทันที
“เออ โทษทีที่รุนแรง ก็มึงนี่น้าน่าขย่มแค่ไหนรู้เปล่า ขย่มไปก็ครางงี้ดๆอ่อยกูอีก มึงนั่นแหละที่ผิด”
ฟายยย
ทั้งคลำ ทั้งขยำ ทั้งบีบขนาดนั้น มึงไม่ให้กูครางงี้ดๆนี่จะให้กูร้องเพลงทิ้งไว้กลางทางหรือไงครับ
“ว่าน...”
เสียงหวานเชียะ
“มึงเป็นเมียกูแล้วนะ”
รู้แล้วครับ อย่าย้ำมากเรื่องสูญเสียพื้นที่การครอบครอง เดี๋ยวกูขอคืนพื้นที่ซะเลยนี่
“มึงห้ามไปยุ่งกับคนอื่นนะ กูหวงของกู”
ก็เพราะพี่หวงของพี่ไง คราวนี้ผมเลยถูกชิงดินแดน ฮือๆ
“ว่าน...”
อะไรอีกล่ะ
“รักนะ”
วรั้ยยย
ผมยกมือผลักหน้าไอ้พี่ริวออกห่างเมื่อเขาเริ่มจะวอแวอยู่แถวแก้มของผมอีกแล้ว
“รู้แล้วน่า ไม่ต้องย้ำ พี่ริว ชิริว ปล่อยผมก่อนต้องอาบน้ำไปเรียน”
“หอมแก้มทีนึง”
ฟัดแก้มผมจนได้ โอ๊ย หอมแก้มแล้วจะยกขามาก่ายตัวกูอีกทำม้าย
“ชิริวครับ ปล่อยว่านก่อนนะครับ มีเรียนคาบสิบโมงว่านต้องกลับไปอาบน้ำแต่งตัวที่หอก่อนนะครับ นี่ไม่มี
อะไรมาเลย”
“ย้ายมาอยู่หอกับกูไหม”
ถามเสียงหื่นเมื่อซุกหน้าลงกับคอของผม โอ๊ย จั๊กจี้
“ไม่ได้สิพี่ริว นี่จะหมดเทอมแล้ว รอให้จบปีหนึ่งก่อน”
“ใจร้ายชิบหาย งั้นกูก็ไม่ได้กอดมึงแบบนี้ทุกคืนสิ”
ปากว่ามือถึง ไอ้กระสือมือยาวสาวมือไปตามตัวจนผมชักจะต้องกลืนน้ำลายเหนียวหนับลงคอ
“พี่ริว ผมจะกลับหอ”
เสียงชักสั่นตอนที่พี่ริวมันเริ่มล้วงแคะแกะเกาอีกครั้ง พี่ริวเม้มปากใส่หัวไหล่ของผมคำหนึ่ง
“อีกแป๊บเดียวนะ”
“ไม่แป๊บแล้วพี่ เดี๋ยวผมไปเรียนไม่ทัน พี่ริวปล่อยผมเดี๋ยวนี้นะ”
เฮ้อ รอด
ซะเมื่อไหร่
ครับ ผมโดนไอ้กระสือวายร้ายจัดไปอีกดอกแบบซอฟๆเบาๆ แต่ดอกนั้นก็เสียเวลาจนผมกลับไปอาบน้ำแต่ง
ตัวที่หอไม่ทันเลยต้องอาบน้ำที่หอพี่ริว ไอ้เจ้าของห้องยิ้มหน้าบานเพราะจัดการผมได้ต้องหาเสื้อผ้าไซส์เล็กที่สุดมาให้
ผมใส่ แต่ถึงยังไงก็ดูออกแน่ๆว่าไม่ใช่เสื้อผ้าของผม ดีที่วิชาที่ต้องไปเรียนไม่ได้กำหนดว่าให้ใส่ชุดนักศึกษาอย่างเดียว
ผมเลยรอดตัว แต่ที่ไม่รอดก็สายตาของไอ้มะตูมนี่แหละที่เรียนห้องเดียวกันวันนี้เมื่อผมเดินหุบไม่ลงไปทิ้งตัวลงนั่งบน
เก้าอี้เบาะนวมของห้องสโลป
“อุ๊บ!”
สะดุ้งโหยงเมื่อมันยังเจ็บหน่วงๆ ไอ้มะตูมมองผมตั้งแต่หัวจรดเท้าพร้อมกับสายตาสอดส่อง
“ยอมรับไหม”
สัส เพื่อนเลว
“เออ!”
ไอ้มะตูมกลั้นหัวเราะอย่างยากเย็นในขณะที่ผมค้อนมันตาคว่ำ
“สายรหัสมึงนี่แดกกันเองเนาะ พี่ออดี้ก็เป็นแฟนเจ้ฝน ส่วนมึงก็ต้องตกเป็นเมียปู่รหัส”
“เอาตะกร้อใส่ปากไหมเพื่อน”
“แหม กูก็แซวเพราะความรักหรอกเพื่อนว่าน เห็นมึงเป็นฝั่งเป็นฝากูก็ดีใจด้วย แล้วนี่ทำไมถึงยอมพี่ริวล่ะมึง”
อาจารย์เข้าสอนแล้ว ดีที่ผมกับมะตูมนั่งด้านหลังห้องสโลป ผมเลยแอบกระซิบเล่าให้มันฟังว่าเหตุเกิดเพราะ
พี่ริวโมโหที่ผมนั่งรถไปกับพี่เมฆ
“กูว่าแล้วเชียว” ไอ้มะตูมสบถเบาๆ
“นี่คงคิดว่ามึงหลอกง่ายเลยเอารถมาล่อ ทั้งที่ความจริงแล้วมึงก็หลอกง่ายจริงๆแหละเหี้ยว่าน กูเป็นพี่ริวกูก็
โมโห ไอ้พี่เมฆแม่งเป็นคนเจ้าคิดเจ้าแค้น สงสัยว่ากูต้องระวังมึงให้มากๆแล้วว่ะ”
วันนี้เป็นวันแรกที่พวกพี่ๆในชมรมซ้อมหนักเพราะอีกแค่สองสัปดาห์ก็จะถึงช่วงกีฬามหาวิทยาลัยแล้ว ถึงแม้
ชมรมดาบสากลจะเป็นชมรมเล็กๆแต่ก็คว้าเหรียญมาให้เป็นเกียรติเป็นศรีทุกปี ชมรมประเภทกีฬาในมหาวิทยาลัยต่างก็
ซ้อมหนักไม่ต่างกัน ผมนึกดีใจว่าจะได้ไปเที่ยวที่อื่นบ้างแต่ความฝันก็ต้องสลายเมื่อพี่ริวบอกว่ามหาวิทยาลัยของเรานี่
แหละที่เป็นเจ้าภาพในปีนี้
เข้าชมรมตอนเย็นเสียงโห่ฮาแซวก็กระหน่ำซัมเมอร์เซลล์ทันทีเมื่อผมเดินเข้าไปในชมรมพร้อมกับประธาน แต่
เมื่อเจอรังสีอำมหิตกวาดสายตาแวบเดียวเสียงก็ค่อยๆเงียบลงจนเหลือแต่เสียงหัวเราะคิกๆ
“ไอ้เหี้ยพูห์เอาเรื่องกูมาโพนทะนาอีกล่ะสิ ห่านี่ มาแข่งกับกูเดี๋ยวนี้”
เชิญคุณลงทัณฑ์บัญชา ให้สมอุราให้สาแก่ใจ
พี่พูห์คงอยากจะร้องเพลงนี้เต็มแก่เมื่อกำลังโดนบุกเข้าฟันจนเหงื่อตก เสียงตึงตังอยู่บนปรีสท์ไม่ขาดระยะใน
ขณะที่ผม เบลล่าและปิ๊กก็ต้องซ้อมหนักไม่ต่างกันเพราะต้องเป็นตัวสำรองให้พวกพี่ๆหากเกิดเหตุฉุกเฉิน
“ปวดฉี่อะ ไปห้องน้ำก่อนนะ”
ผมถอดหมวกเหล็กและถุงมือแล้ววิ่งไปห้องน้ำ ปลดปล่อยเสร็จแล้วก็เลยอู้เดินทอดน่องกลับชมรม
“อ้าว ว่าน”
หืม โจทย์มา
“ครับพี่เมฆ”
พี่เมฆเดินกลับมาจากลานซ้อมเทควันโด เหงื่อซกจนผมเปียกลู่อยู่ในชุดเทควันโด้สายตำ เขายิ้มให้ผมที่
กำลังยิ้มแหยตอบเขา
“ได้เป็นนักกีฬามหาลัยหรือเปล่า”
คำทักทายง่ายๆอย่างอัธยาศัยดีทำให้ผมไม่กล้าก้าวหนี จำเป็นต้องหยุดคุยกับเขาอย่างไม่ค่อยสบายใจนัก
“ตัวสำรองน่ะครับพี่เมฆ ผมยังเล่นไม่เก่งเลย”
“ปีหน้าอยากเป็นนักกีฬาตัวจริงเท่ๆไหมล่ะ มาเล่นเทควันโดไหมพี่จะสอนให้เป็นพิเศษเลย”
ถึงขั้นดึงตัวไปแล้วฮะ เนื้อหอมจริงๆเลยนะวีรชนลูกแม่ติ๋ม
“เอ่อ ไม่ดีกว่าครับ เดี๋ยวพี่ริวจะโกรธ”
พี่เมฆหุบยิ้มลงทันที เหลือเพียงดวงตาท้าทายจ้องมองผม
“ทำไมต้องกลัวมันโกรธด้วยล่ะ ถ้าว่านอยากจะเลือกว่านก็มีสิทธิ์”
อะไรบางอย่างทำให้ผมว้าวุ่น กระสับกระส่าย อาจจะเป็นเพราะคนที่ผมยอมรับแล้วว่ารักเขากำลังเข้ามาเตือน
ให้ผมคิดถึงความรู้สึกของเขามากๆ
“ขอบคุณพี่เมฆนะครับที่เสนอทางเลือกให้ผม แต่ว่าต้องขอโทษจริงๆที่ผมเลือกไปแล้วและยังไม่อยาก
เปลี่ยนใจ”
พี่เมฆอึ้ง สีหน้ายิ้มแย้มแปรเปลี่ยนเป็นบึ้งตึงอย่างที่เจ้าตัวปรับไม่ทัน ครู่หนึ่งเขาจึงฝืนยิ้มให้ผมทั้งที่ดวงตา
ของพี่เมฆกำลังบ่งบอกว่าเจ้าตัวกำลังเคืองขนาดหนัก
“งั้นหรือ อยากรู้จริงๆว่าไอ้ริวมันมีดีอะไรว่านถึงได้เลือกคนอย่างมัน”
“เสือก!”
ครับ
เฮ้ย ผมไม่ได้พูดนะ
สันหลังเสียววาบๆเมื่อคนพูดจ้ำอ้าวเข้ามา ผมถึงกับคอย่นเมื่อต้องมาอยู่ท่ามกลางสมรภูมิรบอีกครั้ง และครั้งนี้
พี่ริวคงจะไม่ยอมอ่อนข้อให้เหมือนครั้งก่อน เขาก้าวมาหยุดประจันหน้าพลางฉุดแขนให้ผมหลบไปอยู่ด้านหลังของเขา
“สันดานไม่เคยเปลี่ยนเลยไอ้เมฆ”
พี่เมฆเบะปากยักไหล่ใส่พี่ริว ผมเพิ่งเคยเห็นท่าทางเหล่านั้นเป็นครั้งแรก มันทำให้ผมรู้ว่าจริงๆแล้วพี่เมฆเป็น
คนที่มั่นใจในตัวเองสูงมาก มากจนน่ากลัว
“ก็คงเหมือนสันดานหวงของของมึงไงไอ้ริว สันดานหมาหวงก้างไม่เคยเปลี่ยน”
บึ้มมม
ระเบิดเป็นโกโกครั้นซ์
ยังครับ แค่เกือบเท่านั้น พี่ริวกำหมัดแน่นดวงตาคุโชนจนผมต้องเกาะแขนพี่ริวไว้
“พี่ริว ใจเย็นๆ”
“มันก็ก้างของกูไหมวะ ดีกว่าหมาบางตัวสันดานชอบแย่งมาแดก”
ฮือ ใครก็ได้ช่วยกูที สงครามโลกครั้งที่สามใกล้จะเกิดแล้ว!
“ก้างแม่งเต็มใจร่วงจากปากหมาโง่เอง กูควรจะสงสารหรือสมน้ำหน้าดีวะ”
“ไอ้เมฆ!”
ชิบหายแล้วครับ พี่ริวโมโหจนควันออกหู ผมต้องรีบขยับเข้าไปขวางตัวใหญ่ของพี่ริวทันที
“พี่ริว ไม่เอา ไม่มีเรื่อง กลับชมรมเราเถอะครับ”
พี่ริวคว้าไหล่ของผมแล้วดึงเข้าหาตัวแสดงความเป็นเจ้าของ หากสายตาจ้องพี่เมฆพร้อมประกาศออกไป
ทันที
“ไอ้ว่านเป็นคนของกู ใครหน้าไหนก็แย่งไปไม่ได้ กูจะไม่ยอมปล่อยมันไปเด็ดขาด”
เงียบงันแต่ร้อนระอุเมื่อเสือสองตัวจ้องตาห้ำหั่นคู่ต่อสู้อย่างไม่ยอมแพ้ พักใหญ่พี่เมฆจึงกดยิ้มลึกที่มุมปาก
พร้อมกับสายตาท้าทาย
“มึงไม่ปล่อยคนของมึง มึงมั่นใจว่าคนของมึงจะไม่เปลี่ยนใจ ก็ดีเพื่อนกูยินดีด้วย แต่ยังไงมึงระวังหน่อยก็แล้ว
กัน บางทีคนที่ปล่อยมืออาจจะเป็นตัวมึงเองก็ได้ไอ้ริว”
สงครามยังไม่เริ่ม เพิ่มเติมคือกูเกือบตาย
พี่เมฆหันหลังกลับเดินจากไปแล้วโดยยังไม่เกิดความรุนแรงมากไปกว่าปะทะกันด้วยวาจาเรื่องหมาๆ ผมถอน
หายใจเฮือกใหญ่ด้วยความโล่งอกก่อนจะเงยหน้าไปมองพี่ริวที่ยังกัดฟันแน่น
“ชิริว ไม่เอาน่า...อย่าคิดมาก”
ขำไหมครับ โอเคครับ แป้ก
“พี่ริว หายโมโหเหอะ พี่เมฆเดินไปนู่นแล้ว”
พี่ริวก้มลงมองผม เราสบตากันพักใหญ่พี่ริวจึงเย็นลงได้ เขาวางมือลงบนหัวของผมแล้วโยกเบาๆ
“ขอบใจนะไอ้หน้าอ่อนที่เลือกกู”
พี่ริวคล้องคอลากผมให้เดินกลับไปที่ชมรม เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทำให้ผมคาดหวังว่าการประกาศว่าผมกับพี่ริว
เป็นอะไรกันจะทำให้พี่เมฆเลิกมายุ่งกับผมเสียที
หลังจากกินอาหารเย็นกันแล้วผมก็ซ้อนท้ายฟีโน่ของพี่ริวเหมือนเดิม แต่เขากลับไม่ได้พาผมกลับหอ ฟีโน่คัน
นั้นวิ่งฉิวรับลมเย็นเข้าไปในเมือง
“จะไปไหนพี่ริว”
เช่นเคยเมื่อไม่มีคำตอบกลับมา พี่ริวขี่มอเตอร์ไซค์ไปตามถนนจนกระทั่งมองเห็นแม่น้ำปิงอยู่ข้างหน้า ฟีโน่คัน
เก่งหยุดลงที่ตีนขัวเหล็กหรือสะพานเหล็กที่ขึ้นชื่อของจังหวัด แสงไฟจากสะพานสะท้อนผิวน้ำให้งดงามอยู่ในความมืด
พี่ริวก้าวเดินช้าๆไปบนทางเดินของสะพานโดยมีผมเดินตามไปเงียบๆ
ร่างสูงหยุดยืนอยู่กลางสะพาน คนที่มาเดินเล่นบางตาเพราะว่านี่ก็สามทุ่มแล้ว พี่ริวเหม่อมองไปตามแม่น้ำปิง
ที่สะท้อนแสงไฟวิบวับจากเมืองใหญ่ ผมยืนเคียงข้างรอจนพี่ริวหันหน้ากลับมามองผม นี่เป็นครั้งแรกที่เห็นพี่ริวมีสีหน้า
จริงจังแบบนี้
“ว่าน รักกูบ้างหรือเปล่า”
แม่ง ถามซะตรงเป็นไม้บรรทัดเลย
“เอ่อ รักมั้ง”
“ว่าน กูซีเรียส”
ผมยกมือวางแนบแก้มเย็นเฉียบของพี่ริว นี่ก็เป็นครั้งแรกเหมือนกันที่ผมจริงจังแบบนี้
“ผมเป็นผู้ชายนะพี่ริว แต่ผมยอมให้พี่ริวเอาผมเมื่อคืนนี้ เพราะเป็นพี่ริวผมถึงยอม ใช่ครับ ผมรักพี่ริว”
พี่ริวนิ่งฟัง ดวงตาจริงจังคิดมากค่อยๆจางหายทดแทนด้วยประกายสว่างที่เรืองแสงขึ้นมา พี่ริววางมือแนบเอว
และยกผมให้ขึ้นไปนั่งอยู่บนขอบสะพานเหล็กหันหน้าเข้าหาเขา ตอนนี้ผมอยู่สูงกว่าพี่ริวจนต้องก้มหน้าลงมา
“กูยอมรับว่ามึงไม่ใช่คนแรกสำหรับหัวใจของกูแต่นั่นก็เป็นอดีต ตอนนี้มึงคือปัจจุบัน กูไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไง
ถึงจะรักษามึงไว้ให้เป็นปัจจุบันของกูตลอดไป”
ผมยิ้มให้เขา หัวใจเบ่งบานไปด้วยคำพูดที่ไม่ได้หวานหูเท่าไหร่แต่ก็รับรู้ได้ถึงความจริงใจจากผู้ชายที่ชื่อ
ลายสือ
“ไม่เห็นต้องทำอะไรเลย พี่ริวก็เป็นชิริวแบบนี้ หน้าหยิ่งๆ ด่าเก่งๆ นี่แหละคนที่ผมรัก”
ดวงตาคู่นั้นพราวแสงจนผมชักเขิน ผมหลบสายตาลงมองอยู่ตรงปลายคางที่ไรหนวดเริ่มขึ้น ผมเห็นว่ามันเริ่ม
เคลื่อนที่มาใกล้ผมเรื่อยๆ
“ปากดีนักนะมึง”
มือสากๆจับอยู่ตรงคางของผมและดึงมันลงมาช้าๆ
“สัญญากับไฟบนสะพานเหล็กนี่เลย ว่ากูจะไม่มีวันเปลี่ยนใจจากมึงเด็ดขาด”
พูดจบปากพี่ริวก็แตะที่ปากของผมพอดี ผมก้มหน้าลงวางมือลงบนไหล่กว้างปล่อยให้พี่ริวส่งความอบอุ่นผ่าน
มาทางสัมผัสบางเบาบนกลีบปากท่ามกลางแสงไฟระยิบระยับยามค่ำคืน
TBC
[attachment deleted by admin]
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
