หัวข้อ: <<พี่ไม่หยิ่ง รักจริงหวังฟัน>>

[panitanun]

หนูมะตูมก็ไม่น่าจะรอดฮี่ๆ

[sirin_chadada]

อร๊าย... พี่ริวรุกหนักซะ
ต่อไปมะตูมจะเอาเนื้อ(ตัวเอง)เข้าปากเสือเมฆแล้วชิมิ

[PaTtO]

ต้องให้มะตูมจัดพี่เมฆสักที
เหมือนจะเป็นคนดีสุภาพ แต่จริงๆชอบแย่งแฟนชาวบ้านหรือเปล่า
แพ้ทางกันทั้งคู่อ่ะ
พี่ริวก็อ้อน
น้องว่านก็อ้อน

[boboman]

อุ๊ย พี่ริว 
มะตูมดูท่าจะเสร็จอิพี่พี่เมฆนะ 

[TachibanaRain]

พี่ริวนี่เผลอไม่ได้เลยนะหื้นตลอดๆ ส่วนมะตูมเดี๋ยวก็ได้กลายเป็นองครักษ์พิทักษ์แฟนพี่ริวแล้ว ฮ่าๆๆ พี่เมฆรับมือน้องมะตูมให้ดีนะคะ

[donutnoi]

น้องว่านคงจะรอดได้อีกไม่นาน พี่ริวรุกขนาดนี้ 

มะตูมจะช่วยคู่นี้อย่างไรรอดูอยู่นะ

[nsai.ss]

สนุกอ่า...เมื่อไหร่ว่านจะเรียบร้อโรงเรียนพี่ริวสักที เมฆคู่กับมะตูมแย่เลย ฮี่ๆ

[DeShiWa]

ดีใจที่มาต่อแล้ว

ขอตัวไปอ่านก่อน

[DeShiWa]

พี่เมฆมาแล้ว

ไม่ว่าจะมาดีหรือมาร้าย

ก็ขอให้มาเถอะ

ดูซิพี่ริวจะทำอย่างไร และจัดการอย่างไร

คือเอาจริงๆ อยากเห็นพี่ริวหึงๆ ร้ายๆ บ้าง

[oaw_eang]

ติดตามนะ

[cavalli]

 


พี่ริวจะทำไรก็รีบน่ะ พ่อคู้นนนนน

[Nus@nT@R@]

พี่ริวเคลมเร็วมาก 5555
กลีวน้องจะถูกะเมฆงาบไปใช่ไหม

[Al2iskiren]

แอร๊ยๆ พี่ริวนี่รุกหนักนะคะ หึหึ น้องว่านจะรอดดร๊ออออ ส่วนน้องมะตูมน้องได้ทำหน้าที่นั้นแน่ๆค่ะ ไปเป็นเมียพี่เมฆโลดดดด หึหึ

รอตอนต่อไปค่า >///<

[Kelvin Degree]

เกือบเสียตัวไปละว่าน

[winmania]

ฮึยยยยย พี่ริววววว สั่งสอนน้องว่านได้ถูกใจมากกกก
ถ้าคราวหน้าไม่อยากให้ว่านน้อยเครียดก็ยอมๆเฮียเค้าไปนะจ๊ะ ละอ่อนน้อย หุหุ

[Belove]

                                                    พี่ไม่หยิ่ง รักจริงหวังฟัน

                                                              บทที่ 12

                                                 อาการของคนหึงเป็นแบบนี้นี่เอง


               เพิ่งจะรู้ว่าพี่เมฆเรียนรัฐศาสตร์แต่ที่มาคณะสังคมเพราะมาหาเพื่อน ยืนคุยกับพี่เมฆไปแป๊บนึงผมก็ต้องขอตัว

ไปเรียน พี่เมฆจึงชวนผมเมื่อเรียนเสร็จแล้ว


               “เลิกเรียนแล้วไปกินข้าวกันนะว่าน ที่โรงอาหารคณะก็ได้ เดี๋ยวพี่ไปรอ”


               ไม่ใช่ว่าตั้งใจจะไปหาพี่เมฆแต่เพราะคาบเรียนสองชั่วโมงครึ่งทำให้ผมหิวไส้กิ่ว คลาสของไอ้มะตูมยังไม่เลิก

ผมเลยเดินไปที่โรงอาหารของคณะ เป็นโรงอาหารเล็กๆแค่กวาดสายตาไปหนึ่งรอบก็เห็นพี่เมฆนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่โต๊ะ

ตัวหนึ่ง มีขวดน้ำและจานข้าวที่กินหมดแล้วตั้งทิ้งไว้ ราวกับพี่เมฆมีตาวิเศษพอผมก้าวเดินมาด้านในเขาก็เงยหน้าขึ้นมา

พอดี


               “ว่าน ทางนี้”


               หนุ่มหล่อประธานชมรมเทควันโดกวักมือเรียกให้ผมไปนั่งกับเขา ผมนั่งตรงข้ามกับพี่เมฆเขารีบถามผมทันที


               “อยากกินอะไรล่ะ ไม่เป็นไรพี่ไปซื้อให้ดีกว่า”


               “ไม่ต้องครับพี่เมฆ ผมไปซื้อเองก็ได้”


               พี่เมฆโปรยยิ้ม ผมกับสาวสวยโต๊ะข้างๆถึงกับตะลึงอึ้งกิมกี่ ได้ยินเสียงวี้ดว้ายดังมาจากคุณเธอทั้งหลายพลาง

ซุบซิบกันถึงความหล่อบาดตา ไม่นานนักตรงหน้าผมก็มีข้าวราดแกงพูนจานกับน้ำอัดลมขวดหนึ่งตั้งอยู่


               “เท่าไหร่ครับพี่เมฆ”


               “เฮ้ย ไม่ต้อง พี่เลี้ยง”


               “โห เจ้าบุญทุ่มจังเลยนะครับ”


               ไม่ใช่เสียงผมครับ โน่นครับ เสียงไอ้มะตูมที่เดินมายืนอยู่ด้านหลังของผม มันมาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่ทันมอง

เหมือนกันแต่ตอนนี้มันนั่งอยู่ข้างผมและแหกปากยิ้มสู้กับพี่เมฆ


               “ไม่สงสัยเลยว่าทำไมสาวๆถึงคลั่งไคล้พี่เมฆจัง หล่อ เก่ง สปอร์ตแบบนี้นี่เอง”


               เพราะเป็นเพื่อนกันมานานผมจึงจับน้ำเสียงได้ว่าไอ้มะตูมกำลังแดกดันพี่เมฆอยู่  ไม่รู้ว่าพี่เมฆจะรู้หรือเปล่าแต่

เขาก็ยังยิ้มมีแค่สายตาเย็นๆมองไอ้มะตูมที่นั่งลอยหน้าคว้าจานข้าวของผมที่พี่เมฆซื้อมาให้ไปกินแทนหน้าตาเฉย


               “ไหนชิมหน่อยสิวะ เออ กับข้าวที่โรงอาหารคณะสังคมนี่อร่อยใช้ได้เลย อย่างนี้พี่เมฆซื้อเลี้ยงไอ้ว่านทุกวัน

ที่มาเรียนเลยก็ได้นะครับ ผมจะได้อาศัยบุญบารมีของเพื่อนอิ่มท้องบ้าง”


               เหี้ยมะตูมเอ๊ย กูไม่สงสัยเลยว่าทำไมมึงถึงถูกพี่เมฆแบ็คคิกเข้าลิ้นปี่ กวนตีนชิบหาย

               พี่เมฆหน้าตึงขึ้นมาทันที เขาฝืนยิ้มให้ผมก่อนจะลุกขึ้นยืนมองตาขวางใส่ไอ้มะตูม ไอ้ตัวกวนตีนซัดข้าวใส่ปาก

เหมือนไม่รู้เรื่องอะไรสักอย่างแถมยังคว้าขวดน้ำไปดูดเสียครึ่งขวดในขณะที่ผมยิ้มฝืดเต็มที


               “พี่ไปก่อนนะครับว่าน วันหน้าโอกาสดีกว่านี้เราค่อยคุยกันต่อ”


               สะบัดหน้าเดินจากไป ผมตบหัวไอ้มะตูมดังป้าบ


               “มึงไปหาเรื่องพี่เมฆทำไม”


               “ก็กูแม่งไม่ชอบหน้า”


               “เขาแค่คุยด้วยเฉยๆมึงจะไปเกลียดขี้หน้าเขาเพื่ออะไรวะ พี่เมฆสุภาพจะตาย”


               “เฮอะ” ไอ้มะตูมแค่นเสียงออกมา


               “เสแสร้งน่ะสิ มึงไม่รู้อะไรอย่าพูดดีกว่าเหี้ยว่าน”


               “มึงพูดเหมือนมึงรู้อะไรมางั้นแหละ เล่าให้กูฟังเดี๋ยวนี้เลย”


               “คืองี้” ไอ้มะตูมยืดอกเล่าด้วยความภาคภูมิใจในความเสือกของมัน



               “พอมึงบอกว่าพี่ริวจีบมึงกูก็มาปะติดปะต่อเรื่องราวไงว่าทำไมไอ้พี่เมฆมันถึงถามถึงมึงซื้อของฝากมึง ก็ที่มึง

เคยมาเล่าให้กูฟังว่าสองคนนี้เขาไม่ถูกกันกูก็เลยไปสืบเรื่องมาโว้ย สืบจากพวกรุ่นพี่ปีสี่ที่เขาทันเรื่องนี้ กูก็เลยรู้ว่าตอนปี

สองน่ะพี่ริวเขาเคยมีแฟน แหม มึงไม่ต้องทำหน้าหมาหงอย พี่ริวเขาปีสี่แล้วมันก็ต้องเคยมีแฟนมาบ้างแหละ”


               นั่นสินะ จริงอย่างที่ไอ้มะตูมพูด แล้วทำไมผมต้องเจ็บจี๊ดๆตรงหน้าอกวะเนี่ย


                “เล่าต่อนะ พี่ริวมีแฟนอยู่อีกมหาลัยนึงเจอกันตอนเล่นกีฬามหาลัย แล้วทีนี้ไอ้พี่เมฆมันรู้มันก็อาศัยแอ็คติ้งได้

โล่ไปเอาอกเอาใจแฟนพี่ริว ส่วนพี่ริวมึงก็รู้อยู่แล้วว่าพูดจาหมาไม่แดกแถมไม่ค่อยเอาใจคนอีก ช่วงนั้นเหมือนพี่ริวจะเข้า

แค้มป์ฝึกไปคัดทีมชาติ แม่งก็ยิ่งห่างเหินแฟนไง กว่าจะรู้ตัวอีกทีก็ไปเจอว่าแฟนตัวเองนอนอยู่กับไอ้พี่เมฆในห้อง พี่ริว

ของกูเลยอกหักรักคุดเพราะถูกไอ้พี่เมฆแย่งไป”


               ถ้าเชื่อมโยงกับเหตุการณ์ที่เบลล่าเคยเล่าให้ฟัง เมื่อตอนมอห้าแฟนพี่เมฆเคยนอกใจไปหาพี่ริว พอตอนปี

สองแฟนพี่ริวก็นอกใจไปหาพี่เมฆ มันเหมือนหนังที่ฉายวนมาซ้ำที่เดิมเพียงแต่สลับข้างกัน หรือผมจะคิดมากเกินไป


               “แล้วตอนนี้แฟนพี่ริวเขายังคบกับพี่เมฆหรือเปล่าวะ”


               “ไม่แล้วล่ะ พี่เมฆเองก็เลิกกับแฟนพี่ริวหลังจากนั้นไม่นาน ก็เป็นอันรู้กันว่าทั้งสองคนเขาไม่ถูกกันน่ะ”


               มิน่าล่ะ เจอกันวันนั้นแทบจะแยกเขี้ยวใส่กัน เป็นอันว่าผมกระจ่างแจ้งในความหลังถึงความบาดหมางของทั้งคู่

แต่ถึงยังไงผมว่าพวกเขาคงจะไม่ทะเลาะกันอีกครั้งเพราะเรื่องของผมหรอก

                ตอนเย็นหลังเรียนเสร็จผมกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่หอเป็นเสื้อยืดกางเกงวอร์มเพื่อจะไปซ้อมดาบ วันนี้ชมรมคง

ครึกครื้นเหมือนเช่นทุกวัน ปกติผมจะไปชมรมด้วยการเดินมันไม่ไกลเท่าไหร่หรอก วันนี้ก็เหมือนเดิมผมกำลังเลาะริมถนน

อย่างไม่รีบร้อนนัก แต่อยู่ๆก็มีรถยนต์คันหนึ่งบีบแตรและขับตรงเข้ามาเทียบข้างผม เมื่อกระจกรถเปิดผมก็เห็นพี่เมฆที่

เป็นคนขับ


               “จะไปชมรมเหรอ ขึ้นรถไปกับพี่สิพี่ก็จะไปชมรมเหมือนกัน”


               “เอ่อ คือว่า...”


               สองจิตสองใจในการตัดสินใจแค่จะขึ้นรถของพี่เมฆเมื่อเรื่องความขัดแย้งของพี่เมฆกับพี่ริวยังก้องอยู่ในหัว พี่

เมฆหุบยิ้มสีหน้าสลดทันที


               “คงจะไปฟังเรื่องที่เขาล่ำลือกันมาสินะก็เลยไม่ชอบหน้าพี่ ไม่เป็นไร พี่ก็แค่เห็นว่านเดินอยู่เลยอยากให้นั่งรถ

ไปทางเดียวกัน ถ้าว่านไม่อยากไปพี่ก็ไม่ว่า”


               “ไปครับพี่ ผมไม่ได้คิดแบบนั้นสักหน่อย”


               ผมก้าวไปยังที่นั่งข้างคนขับเปิดประตูขึ้นไปนั่งโดยไม่ได้คิดอะไรมากไปกว่าความเกรงใจ สีหน้าของพี่เมฆดี

ขึ้นมาบ้าง เขาชวนผมคุยเรื่องดินฟ้าอากาศอยู่ไม่กี่คำรถของพี่เมฆก็มาจอดที่หน้าอาคาร ผมกำลังจะเปิดประตูแต่แล้วพี่

เมฆกลับเอื้อมมือมาเปิดล็อคให้ผม ผมได้แต่นั่งตัวแข็งเมื่อแขนของพี่เมฆผ่านตัวผมไปนิดเดียว


               “ตัวล็อคมันไม่ค่อยดีน่ะ”


               พี่เมฆยิ้มเหมือนมันเป็นเรื่องปกติ ผมยิ้มแหยแล้วรีบกระโจนลงจากรถเพื่อจะมาเผชิญหน้ากับมัจจุราช

               เฮือกกกก


              “พี่ริว!”


               หน้าดุนิ่งยิ่งดูดุมากกว่าเดิมเมื่อเขาจ้องมองผมตาเขียวอยู่หน้าทางเข้าชมรม ผมนี่เสียวสันหลังวาบๆในขณะที่

พี่เมฆแค่อมยิ้ม


               “ไอ้ริวมันคงจะหวงว่านน่าดูนะ นี่พี่กำลังเหยียบหางมันอยู่หรือเปล่า”


               คนที่กำลังโดนเหยียบหางหมุนตัวขวับก้าวลิ่วๆกลับเข้าไปในชมรมแล้วครับ ผมหันกลับไปยกมือไหว้พี่เมฆ

และรีบวิ่งไปที่ชมรมเพื่อจะเห็นพี่ริวยืนนิ่งและตั้งท่าการ์ดดาบเซเบอร์ก่อนจะรุกเข้าฟันคุณสมศักดิ์หุ่นยางด้วยท่าทาง

หงุดหงิดน่าดู


               “โธ่โว้ย”


               “พี่ริว”


               พี่ริวโยนดาบทิ้งแล้วยกมือเท้าเอวหันหลังให้ผม พี่พูห์ที่เพิ่งจะมาถึงชมรมได้ยินเสียงตะโกนของพี่ริวถึงกับ

เดินมามองหน้าพี่ริวด้วยความสงสัย


               “เป็นอะไรกันวะ เสียงเหมือนจะฆ่ากันตาย”


               พี่ริวหันขวับมามองหน้าผม เขาไม่สนใจพี่พูห์ที่ยืนเป็นบุคคลที่สาม


               “ฟังก่อนสิพี่ริว”


               เขาก้าวสวบๆมาหยุดยืนต่อหน้าและจ้องมองผมด้วยสายตาที่ปะปนไปด้วยความไม่พอใจ เสียใจ และตัดพ้อ

จนผมงงว่าแค่ผมนั่งรถมากับพี่เมฆมันคือความผิดมหันต์


               “ผมแค่...”


               “ถ้ามึงอยากชูคอนั่งรถยนต์มากกว่าซ้อนมอเตอร์ไซค์กระจอกๆทำไมมึงไม่บอกกูตั้งแต่แรก”


               “เฮ้ย นี่มึงสองคนทะเลาะกันเรื่องอะไร กูขอมีส่วนร่วมบ้างได้ไหม”


               “ผมไม่ได้อยากชูคอนั่งรถยนต์นะ ถ้าผมเห็นไอ้ฟีโน่ของพี่กระจอกแล้วไอ้ที่ผมนั่งมาตลอดนั่นคืออะไร”


               น้อยใจว่ะ แม่งไม่ฟังกูเลย

               ขอบตาร้อนผ่าวเลยทีเดียวเมื่อพี่ริวไม่ฟังเหตุผล  พี่ริวเองก็เหมือนจะรู้สึกไม่ต่างกัน


               “มึงก็รู้ว่ากูไม่ชอบให้มึงไปยุ่งกับมัน มึงก็ยังทำ นี่มึงยังจำได้บ้างไหมว่ามึงน่ะเป็นแฟนกู”


               “พี่ริว”


               ขณะที่พี่พูห์อ้าปากค้างกับความรู้ใหม่สดๆร้อนๆพี่ริวก็เดินหนีผมไปทางฟีโน่แล้วสตาร์ทรถขี่มันหนีผมไป

ปล่อยให้ผมยืนอึ้งมองตามหลังไปจนเขาลับสายตา พี่พูห์ที่เพิ่งจะได้สติหันขวับมามองหน้าผมทันที


               “อย่าหนีกูไปอีกคนนะมึง ตกลงมันยังไงมึงกับไอ้ริวเป็นแฟนกันจริงใช่ไหม”


               ผมพยักหน้าอย่างซังกะตายและทรุดตัวลงนั่งอย่างห่อเหี่ยว


               “ผมไม่เข้าใจว่ะพี่พูห์ ผมแค่นั่งรถมากับพี่เมฆเพราะมาทางเดียวกัน ทำไมพี่ริวต้องโกรธขนาดนั้น”


               พี่พูห์หรี่ตามองสภาพหมาไม่แดกของผม เขาหัวเราะอยู่ในลำคอเมื่อเฉลยให้ผมเข้าใจ


               “ไอ้ริวมันหึงมึงไงล่ะ มันคงกลัวประวัติศาสตร์จะซ้ำรอยแล้วมันจะเสียมึงไปไงไอ้ว่าน”

               






               พี่ริวไม่กลับมาที่ชมรมอีกจนกระทั่งพวกเราซ้อมกันเสร็จ เรื่องที่ผมกับพี่ริวตกลงเป็นแฟนกันถูกพี่พูห์

โพนทะนาให้คนทั้งชมรมฟัง เสียงฮือฮาดังมาจากพวกรุ่นพี่ส่วนเบลล่าอวยพรทั้งน้ำตา


               “ฮือ ในฐานะที่ว่านเป็นเพื่อน เรายอมเสียสละพี่ริวให้ว่าน ขอให้ว่านกับพี่ริวครองรักกันอย่างมีความสุข ส่วนเรา

จะยอมช้ำใจแต่เพียงผู้เดียว ฮือ”


               ไม่รู้จะปลอบใจเบลล่ายังไงเพราะตอนนี้ใจคอผมก็ยังไม่ค่อยดีเท่าไหร่ โทรไปหาพี่ริวเป็นสิบครั้งเขาก็ไม่

ยอมรับ ครั้งสุดท้ายถึงกับปิดเครื่องหนี ผมไปกินข้าวกับคนในชมรมโดยปราศจากพี่ริวมันช่างทรมานความรู้สึกเหลือเกิน

ตอนนี้เองที่ผมเพิ่งจะรู้ตัว

               ผมแม่งรักพี่ริวไปซะแล้ว

               รักผู้ชายหน้าหยิ่งๆด่าเก่งๆแต่แอบเอาใจใส่ในทุกรายละเอียดของผม และตอนนี้ผู้ชายคนนั้นกำลังงอนผมอยู่


               “พี่พูห์ ไปส่งผมที่หอพี่ริวหน่อยสิ”


               “จะไปง้อมันหรือไง”


               พี่พูห์พาผมมาส่งที่หน้าหอของพี่ริวเมื่อกินข้าวเสร็จ เป็นครั้งแรกที่ท่าทางขี้เล่นของพี่พูห์หายไป


               “คบกับไอ้ริวก็ช่วยรักษาแผลมันหน่อย มันเจ็บมาเยอะ ผ่านมาเยอะ กูเอาใจช่วยมึงนะไอ้ว่าน”


               พี่พูห์ขี่มอเตอร์ไซค์จากไปแล้ว ผมเดินขึ้นไปบนหอของพี่ริวจนถึงหน้าห้อง ลองเคาะประตูเรียกก็เงียบกริบ

แสงไฟในห้องก็ยังไม่ลอดช่องประตูออกมา

               พี่ริวยังไม่กลับหอ

               ผมเดินไปเดินมาหน้าห้องจนเมื่อย สุดท้ายก็ต้องทรุดตัวลงนั่งคุกเข่าและซุกหน้าตัวเองลงไปเพื่อรอคอย

เจ้าของห้อง

               สามทุ่ม

               สามทุ่มครึ่ง

               สี่ทุ่ม

               เกือบจะหลับอยู่แล้วเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าคุ้นหูก้าวตรงเข้ามาก่อนจะหยุดอยู่ตรงหน้า ผมเงยหน้ามองอย่าง

งัวเงียจึงเห็นยักษ์ตัวใหญ่ยืนค้ำหัวและจ้องมองผมด้วยแววตาที่อ่านไม่ออก

               พี่ริวดึงแขนให้ผมลุกขึ้น เขาไขกุญแจก้าวนำผมเข้าไปในห้องโดยไม่พูดอะไรสักคำ เราเผชิญหน้ากันอยู่ใน

ห้องสี่เหลี่ยมปิดตาย แต่แปลกที่คราวนี้ผมไม่ได้นึกถึงทางหนีทีไล่มากไปกว่าจิตใจของผู้ชายข้างหน้าผม


               “ขอโทษ”


               “ขอโทษ”


               กล่าวออกมาเกือบจะพร้อมกันจนเราต่างสบตา นัยน์ตาดุอ่อนแสงจนเหลือแต่ความสำนึกผิด


               “กูขอโทษที่ไม่ฟังเหตุผลของมึง เสือกทำตัวงี่เง่าอีกต่างหาก”


               “ผมก็ขอโทษทั้งที่รู้ว่าพี่ไม่ชอบก็ยังเสือกทำอีก”


               เพิ่งสังเกตว่าดวงตาของพี่ริวสวยดี เปลือกตาสองชั้นรับกับคิ้วเข้ม เวลามองผมด้วยประกายสว่างแบบนี้มัน

ทำให้ผมเคลิ้มจนลืมเรื่องทั้งหมด ใบหน้าดุช่างมีแรงดึงดูดมหาศาลให้ผมยื่นหน้าเข้าไปใกล้เขาเรื่อยๆจนกระทั่งไม่มีช่อง

ว่างเหลืออยู่เมื่อพี่ริวก้มหน้าลงมาจนปากเราชนกัน






มีต่ออีกนิด...

[Belove]

ต่อกันตรงนี้...



                ผมหลับตาลงพร้อมกับยินยอมให้พี่ริวล่วงล้ำปลายลิ้นเข้ามาในปาก มันอ่อนหวานนุ่มนวลเกินกว่าจะผลักไส

ลิ้นอุ่นตวัดทีละน้อยราวกับรอให้ผมอนุญาตให้เขากระทำมากกว่านั้น มันทำให้ผมอึดอัดจนต้องยกสองแขนไปคล้องคอพี่

ริวแล้วโน้มลงมาเพื่อที่ผมจะเป็นฝ่ายสอดลิ้นเข้าไปบ้าง


               “ว่าน...”


               มืออุ่นจนร้อนสากนิดๆวางอยู่ตรงเอวของผม ขยับลูบไล้แผ่นหนังจนมันร้อนตามมือนั่น มันลากขึ้นมาช้าๆ

โดยที่ผมไม่รู้ตัว พี่ริวสอดมือลึกเข้ามาจนเสื้อยืดของผมผ่านหัวไปอย่างง่ายๆโดยที่ผมไม่คิดจะห้าม พี่ริวละจากปากจน

ผมเสียดายแต่แล้วเขาก็ทำให้ผมร้อนวูบวาบเมื่อเขาลากปลายลิ้นมาเม้มปากลงตรงซอกคอ ตอนนี้มือทั้งสองของเขาขยับ

สัมผัสร่างกายของผมทั้งแผ่นหน้าและแผ่นหลัง


               “...นะ”


               อะไรนะ


               “อืม...”


               พี่ริวรวบเอวของผมแล้วพาให้ล้มไปบนที่นอน รู้สึกหนักเมื่อพี่ริวนอนทับอยู่บนตัว พี่ริวกางแขนผมแล้ว

ตรึงไว้กับที่นอนก่อนที่เขาจะพรมจูบไล่ลงจากลำคอต่ำลงมาจนถึงหน้าอก ผมสะดุ้งเมื่อเขาเม้มปากลงบนยอดอกแต่

พี่ริวก็ไม่ยอมปล่อยอีกแล้ว เขาดูดมันราวกับผมเป็นน้ำหวานแสนอร่อย ผมได้แต่ปรือตามองเพดานเมื่อพี่ริวลากปากลง

ช้าๆจนถึงหน้าท้อง


              “พี่ริว อื้อ...”


               ความรู้สึกบางอย่างปั่นป่วนอยู่ในท้องเมื่อเขายอมปล่อยมือที่ตรึงแขนของผมเพื่อจะลูบไล้ไปตามขอบ

กางเกงวอร์มแล้วกระชากมันผ่านสะโพกของผมอย่างรวดเร็ว พี่ริวถีบมันออกจนพ้นปลายเท้า ผมไม่รู้เลยว่าพี่ริวใช้เวลา

ช่วงไหนจัดการตัวเองเพราะรู้สึกตัวอีกทีพี่ริวก็ทาบตัวที่ไม่มีเสื้อผ้าแนบลงมาบนตัวของผม

              ร้อนไปหมดเมื่อเนื้อแนบเนื้อ เราจ้องตากันอีกครั้งด้วยอารมณ์กระเจิดกระเจิง พี่ริวแทรกตัวอยู่ระหว่างขาของ

ผมที่เขาดันออกให้กว้าง เขาก้มหน้าลงมาจูบปากให้ผมลอยละล่องราวกับขนนกอีกครั้ง


               “รัก...”


               อึก

               เจ็บ

               เหงื่อแตกไหลเป็นทางเมื่อสัมผัสแรกที่พี่ริวแทรกเข้ามามันเจ็บเหลือเกิน ผมกลั้นใจรับเขาเข้ามาด้วยความ

ยากลำบาก


               “อย่าเกร็งครับว่าน มองตาพี่นะ”


               เขาดึงความสนใจของผมด้วยดวงตาที่มองอย่างลึกซึ้ง พี่ริวดันเอวเข้ามาช้าๆเป็นจังหวะและในที่สุดเขาก็รวม

ร่างกับผมได้สำเร็จ


               “เก่งมาก หายเจ็บหรือยัง”


               จะว่าหายก็หาย จะว่ายังเจ็บก็เจ็บ

               แต่เพราะเป็นพี่ริวทำให้ผมทนได้ พี่ริวก้มหน้าจูบปากสั่นระริกของผมพลางขยับเอวทีละนิดให้ผิวหนังของเรา

ได้สัมผัสเรียนรู้ เขาทำให้ผมเตลิดไปกับรสรักที่เป็นประสบการณ์ครั้งแรกของผม


               “อา..พี่ริว อื้อ...”


               “อย่าทนครับว่าน ปลดปล่อยออกมา”


               ผมแอ่นกายขยับเอวรับให้พี่ริวสอดลึกมากขึ้น และมากขึ้น ร่างกายของผมบิดเกร็งไปหมดยามที่พี่ริว

กระชากอารมณ์จนขาดผึงก่อนที่ผมจะหอบหนักอยู่ภายใต้ร่างของพี่ริวที่ไม่ยอมปล่อยผมตลอดทั้งคืน




                                                              TBC


ว่าจะไม่แล้วน้า แต่สงสารพี่ริวไง ก็เลยให้พี่ริวสมหวัง

#ทีมพี่ริว
 


หายไปนานอย่าเพิ่งลืมกันนะคะ มัวแต่แต่งตอนพิเศษของเพลิงพ่าย

ใกล้จะถึงคิวรวมเล่มแล้ว อย่าลืมเก็บเงินอุดหนุนกันนะคะ

 



                                                     Happy New Year 2016

[iceman555]

อร๊ายยยย เสร็จพี่ริวจนได้นะ. 

[mukmaoY]

พี่ริวปล่อยว่านรอนานจังเลย 
แต่ให้อภัย ก้ากๆๆ 

[Freja]

โดนกินตับไปแล้ว อุ๊ย

ทำไมเราจิ้น   เมฆ-มะตูมอ๊ะ?

[Aomoto]

น้องว่านใจอ่อนจังน้าาาา สมใจอิพี่ริวเลย อิ อิ #ทีมพี่ริว

[twinmonkey0311]

ต้องขอบคุณพี่เมฆเหมือนกันนะ ทำให้พี่ริวหึงจนได้เสียเป็นผัวเมียกับน้องว่านสักที

[❣☾月亮☽❣]

ต้องบอกว่าว่านมันทำตัวเองนะเนี่ย ฮ่าๆ มารอถวยตัวเลยอะ
พี่ริวนี่ก็แบบให้น้องมันรอตั้งนานแทนที่จะลากน้องมันกลับมาด้วยกัน เคลียร์ๆกันตัวตัวไปเลย วู้วเสียเวลา
เราหมั่นไส้พี่เมฆมาก ความจริงใจอยู่ไหน แค่อยากแย่งของ อยากแกล้งพี่ริวน่ะสิ มะตูมมอมเหล้าแล้วจับกดโลด
 
ขอบคุณค่ะ Happy New Year นะคะคนเขียน

[Nus@nT@R@]

เอ้าน้องว่าน...ง้อกันยังไงเนี่ย 5555

[Pittabird]

ง้อกันแบบนี้.  รับรองหายงอนเป็นปลิดทิ้ง.      รอลุ้นคู่เมฆมะตูม

[tukkata bambola]

  :z1:อร๊ายยยย พี่ริวน้องวานเค้าเข้าหอกันแล้ว เค้าง้อกันแบบนี้ใช่มั้ยง้อกันบ่อยๆนะเค้าชอบ

[=นีรนาคา=]

ตอนแรกก็เห็นใจพี่ริวนะ คนมีแผล ก็ต้องระแวง ต้องคิดมากเป็นธรรมดา
ส่วนว่านก็นะ รู้ทั้งรู้ว่าเค้าไม่ถูกกัน ยังจะไปกับเค้าอีก

สุดท้าย สมใจพี่ริวแล้วสินะ แหมมมมม ง้อกันแบบนี้ 

  HAPPY NEW YEAR 2016!!! 

[♠DekDoy♠]

 

[nsai.ss]

น้องว่านโดนเข้าให้แล้ว ฮ่าาา~~~
แล้วตกลงพี่ริวหนอนชาเขียวหรือมังกรอ่ะว่าน เอิ๊กกก

สวัสดีปีใหม่ค่า 

[cavalli]

 


หึงกันบ่อยๆๆน่ะ