<<พี่ไม่หยิ่ง รักจริงหวังฟัน>>
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: <<พี่ไม่หยิ่ง รักจริงหวังฟัน>>  (อ่าน 167794 ครั้ง)

ออฟไลน์ Belove

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1230
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +703/-2
    • ฺBelove


ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ   ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0 
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่ http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0 
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่ 


1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่ 


2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   


เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ 


3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ 


4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ 


5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว 


6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน 


7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
       7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
       7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
       7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
             - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ 


8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง). 


9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ 


10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวปhttp://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป 


11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว


บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป 


12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด 


13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ 


14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ 


15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง ....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง 
   (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail   


16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข  17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)


เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ admin thaiboyslove.com.......................................                                                             


วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7 วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย 


เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรงข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
           




                                         :pig2: :pig2: :pig2: :pig2: :pig2:


สารบัญ พี่ไม่หยิ่ง รักจริงหวังฟัน


บทที่ 1 แรกพบสบตาเมื่อเจอหน้ากัน

บทที่ 2 ของเทคชิ้นแรกจากปู่รหัส

บทที่ 3 พี่ริวก็เก่งแหละแต่โหดมากกว่า

บทที่ 4 โหด หยิ่ง ปากก็ชิงหมาเกิดนะพี่ริว

บทที่ 5 อยู่ใกล้พี่ริวทำไมใจชอบสั่น

บทที่ 6 ทำไมเรียกผมว่าเด็กพี่ล่ะ

บทที่ 7 พี่ริวเป็นคนขี้หวง

บทที่ 8 พี่ริวชวนผมไปดูบอลที่ห้องล่ะ

บทที่ 9 คนแพ้ต้องเป็นแฟนคนชนะ

บทที่ 10 อ้อมกอดของพี่ริวอุ่นดีนะ

บทที่ 11 ลูกชายของพี่ริวเป็นมังกรหรือหนอนชาเขียว

บทที่ 12 อาการของคนหึงเป็นแบบนี้นี่เอง

บทที่ 13 ผมถูกชิงอนาธิปไตยไปแล้ว

บทที่ 14 เขากลับมาทำไมใครรู้บ้าง

บทที่ 15 ของขวัญสำหรับแชมป์







สารบัญ น้องมันบ้า หาเรื่องฟันพี่


บทที่ 1 สุราทำให้สมรรถภาพทางเพศลดลงจริงเหรอ

บทที่ 2 ทำยังไงพี่เมฆถึงจะหายโกรธนะ

บทที่ 3 คำท้าทายของพี่เมฆทำให้ของขึ้น

บทที่ 4 บางทีพี่เมฆก็ทำตัวให้น่าเป็นห่วง

บทที่ 5 ทำไมพี่เมฆถึงทำกับผมได้ลงคอ

บทที่ 6 คนไม่ถูกกันเขาทำกันแบบนี้เหรอ

บทที่ 7 แค่ชนะใจพี่เมฆผมก็ดีใจแล้ว





บทพิเศษวันสงกรานต์ริว-ว่าน

บทพิเศษวันสงกรานต์เมฆ-มะตูม




 :L1: :L1: :L1: :L1:
Share This Topic To FaceBook
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 31-07-2018 19:26:59 โดย Belove »

ออฟไลน์ Belove

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1230
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +703/-2
    • ฺBelove




                                 พี่ไม่หยิ่ง รักจริงหวังฟัน
                     

                                          บทที่ 1
           

                              แรกพบสบตาเมื่อเจอหน้ากัน





     “เร็วสิวะไอ้ว่าน ขาสั้นหรือไง”



   ไอ้มะตูมเพื่อนสนิทกำลังลากผมไปที่อาคารสโมสรนักศึกษาสองชั้นและเป็นแหล่งรวมที่ตั้งของชมรมต่างๆ



ที่มีในมหาวิทยาลัยชื่อดังของภาคเหนือที่ผมและมันเพิ่งจะเข้ามาเป็นเฟรชชี่ปีหนึ่งหมาดๆไม่ถึงเดือนตั้งแต่เปิดเทอม



และตอนนี้ไอ้มะตูมกำลังบังคับให้ผมมาสมัครชมรมเทควันโดเป็นเพื่อนมัน



   คิดว่าคนอย่างผมจะชอบเทควันโดหรือครับ โอ โนวววว นอกจากน้องมันแกวเน็ตไอดอลแล้วผมก็ยังไม่เคยคิด



จะชอบอะไรจริงจังอีก ทำไมผมจะต้องไปออกกำลังกายให้ร่างกายมีแต่เหงื่อด้วย เหลวไหลสิ้นดี!



   แล้วคิดว่าไอ้มะตูมชอบเล่นเทควันโดงั้นรึ โนววว ยกกำลังสามไปเลย เพราะเพื่อนของผมคงไม่รักอะไรมากไปกว่า



ยิงซอมบี้ในเกมออนไลน์ของมัน หากไม่เป็นเพราะสาวแมสคอมที่มันเจอเมื่อไม่กี่วันก่อนล่ะก็ มันคงไม่ลากผมมา



สมัครเทควันโดเพราะมันไปสืบรู้สาวแมสคอมที่ชื่อลูกแพร์มาสมัครเป็นสมาชิกชมรมนี้ไงล่ะ



   ช่วงสายๆอย่างนี้เราทั้งคู่ว่างจากการเรียนจึงถือโอกาสมาแถวนี้ ถ้าให้มาตอนเย็นๆพวกเราจะไม่ว่างเพราะว่ายังอยู่


ในช่วงรับน้องแสนโหด คณะวิศวะของผมค่อนข้างขึ้นชื่อทีเดียว อ้อ เห็นหน้าอย่างนี้ผมและไอ้มะตูมเรียนวิศวะนะครับ

แต่ว่าความโหดทั้งหมดจะจบลงในวันพรุ่งนี้ซึ่งเป็นวันรับน้องวันสุดท้ายของมหาวิทยาลัยที่ทุกคนจะไปร่วมงานประเพณี

อันแสนยิ่งใหญ่ที่ชื่อว่า รับน้องขึ้นดอย



   ผมตื่นเต้นอยู่เหมือนกันเพราะพวกรุ่นพี่ไซโคไว้เยอะ มันโหดอย่างนั้น มันเหนื่อยอย่างนี้ พวกเราวิศวะปีหนึ่งถูกบังคับให้วิ่ง


กันทั่วพื้นที่มหาวิทยาลัย ผมรู้ว่ามันเป็นวิธีการรับน้องเพื่อจะซ้อมให้พวกเราคุ้นชินกับการออกแรงวิ่งเพื่อวันพรุ่งนี้โดยเฉพาะ

พี่รหัสแสนสวยและลุงรหัสของผมหิ้วขนมมาฝากทุกเย็นที่ผมวิ่งจนลิ้นห้อย



   “ผมไม่มีปู่รหัสเหรอ”



   ผมถามอย่างสงสัยเพราะยังไม่เคยเห็นปู่รหัสปีสี่มาเทคผมแม้แต่ครั้งเดียว



   “มีสิวะ แต่พี่ริวเขาไม่ค่อยได้มาร่วมกิจกรรมที่คณะหรอก”



   ชื่อของปู่รหัสเพิ่งจะเข้าหูผมเป็นครั้งแรก เขาชื่อพี่ริว



   “พี่เขาหล่อมากนะโว้ยว่าน แกเจอแล้วจะอึ้ง”



   พี่ฝนพี่รหัสปีสองที่เป็นผู้หญิงทำท่าเคลิ้มจนพี่ออดี้ลุงรหัสปีสามยกมือเขกหัวดังโป๊ก



   “พอเลยไอ้ฝน สลิดดกนะแก นี่แฟนยืนหัวโด่อยู่นี่เสือกชมผู้ชายคนอื่นให้ได้ยิน”



   พี่ออดี้กับพี่ฝนเพิ่งจะตกลงเป็นแฟนกันไม่นานนี้เองครับ เท่าที่ฟังมาเขาเม้ากันว่าพี่ออดี้จีบน้องรหัสตัวเองมาตั้งแต่


พี่ฝนเพิ่งเข้าปีหนึ่ง


   “ไม่เห็นอยากเจอเลยพี่ คนอะไรไม่สนใจสายรหัสบ้างเลย”


   ผมย่นจมูกใส่พี่รหัสทั้งสอง ในใจนึกเคืองไอ้พี่ริวอะไรนั่นที่ไม่เคยมาดูแลผมเหมือนสายอื่นที่เขามีพี่ๆมาดูแลครบ



ทุกชั้นปีจนผมอิจฉา



   เสียงกรี๊ดกร๊าดจากห้องชมรมเทควันโดเรียกให้ผมหันไปมองอย่างแปลกใจ หน้าห้องมีแต่สาวๆเป็นสิบยืนร้องวี้ดว้าย


เมื่อผู้ชายคนหนึ่งเดินออกมาจากห้องพร้อมใบสมัครปึกหนึ่งในมือพลางแจกจ่ายมันให้กับสาวๆเหล่านั้นพร้อมกับโปรยยิ้มไปทั่ว


   “ใครวะ”



   ผมหันไปถามมะตูม มันเท้าเอวมองเมื่อเห็นลูกแพร์อยู่ในหมู่สาวๆที่ยืนล้อมรอบผู้ชายหน้าตาดีคนนั้นด้วย



   “เท่าที่กูรู้นะ แม่งชื่อเมฆหรือไงนี่แหละเป็นประธานชมรมเทควันโด ไอ้ที่สาวๆแห่กันมาสมัครชมรมนี้ก็เพราะ


ไอ้ประธานสุดหล่อนี่แหละ หมั่นไส้วะเฮ้ย”


   “แล้วมึงจะยังสมัครอยู่ปะวะ  คนคงเยอะน่าดูนะชมรมนี้ดังอยู่นี่ใครๆก็อยากเข้า”



   เหี้ยมะตูมทุบกำปั้นใส่มือตัวเอง



   “ต้องเข้าสิเหี้ยว่าน พวกเรามาถึงนี่แล้ว การที่กูได้อยู่ชมรมเดียวกับลูกแพร์อาจจะทำให้กูพิชิตใจลูกแพร์ได้”



   “ได้โปรดอย่ามาใช้คำว่าพวกเรากับกูครับ เหี้ยมะตูม เชิญมึงไปสมัครคนเดียวเลยกูจะไปรออยู่ที่โต๊ะใต้ต้นไม้โน่น”



   ผมเดินหนีเพื่อนสนิทตั้งแต่มัธยมด้วยความระอากับความหวังลมๆแล้งๆของมัน ความร้อนอบอ้าวของอากาศ


ในยามที่เมฆฝนก่อตัวจนมืดครึ้มทำให้ผมอึดอัดเหงื่อไหลไคลย้อยไปทั้งตัว


   “น้ำเย็นๆสักขวดไหมน้อง”



   ผมหันไปมองเจ้าของขวดน้ำเย็นเจี๊ยบที่ยื่นให้ผม เป็นพี่ผู้ชายหน้าตาตลกเหมือนแป๊ะยิ้ม



   “ขอบคุณครับพี่ แต่ว่า...”



   “รับไปเหอะน่า ปีหนึ่งไม่ใช่เหรอเรา”



   ชุดที่ใส่ก็บอกอยู่แล้วนิ เสื้อนักศึกษาแขนยาวติดกระดุมคอกับเนคไทน์สีของมหาวิทยาลัย ผมยิ้มรับพี่ผู้ชายใจดี


ก่อนจะรับน้ำเย็นมาดื่ม



   “มาแถวนี้จะมาสมัครชมรมอะไรล่ะ”



   ผมส่ายหน้า



   “เปล่าพี่ มาเป็นเพื่อนเพื่อนสนิท มันมาสมัครเข้าเทควันโด”



   “เอ้อ สมัครกันเข้าไปเทควันโดจนคนมันจะล้นที่ฝึกแล้ว ทำไมไม่มีใครชายตาแลชมรมกูบ้างวะแทบจะเหลือแต่


วิญญาณสิงห้องแล้ว”



   ผมนึกขำเมื่อได้ยินคำค่อนขอดด้วยท่าทีไม่จริงจังนัก



   “พี่อยู่ชมรมไรอะ”



   หันขวับมาหาผมทันทีด้วยสีหน้าระริกระรี้แล้วล้วงใบสมัครยับๆจากกระเป๋าย่ามมาส่งให้ผม



   “พี่ชื่อพูห์นะ เออ หมีพูห์นั่นแหละไม่ต้องขำเลยมึงเรียนคณะศึกษา อยู่ชมรมฟันดาบ”



   ผมเลิกคิ้วเมื่อเห็นชื่อชมรมในหัวกระดาษ



   Fencing



   “ชมรมอะไรเนี่ยพี่ ทำไมผมไม่เคยได้ยินมาก่อน”



   พี่พูห์ทำเสียงจิ๊จ๊ะอย่างรำคาญ



   “ก็เพราะพวกมึงเห่อมอยทำอะไรตามกระแสแบบนี้ไงเลยไม่รู้จักกีฬาขั้นเทพของพวกกู ฟันดาบสากลโว้ย


ไม่รู้จักก็จงสมัครเข้ามาเรียนรู้ซะ โลกแคบๆของมึงจะได้ขยายขนาด ไอ้เทควันโดนั่นเก็บค่าสมัครคนละร้อยค่าชุดจ่ายเอง


แต่ชมรมกูนี่ค่าสมัครฟรีครับแถมชุดแข่งขันจากกองมรดกให้อีกต่างหาก”



   เสียงโฆษณาชวนเชื่อดังเจื้อยแจ้วไม่หยุดหย่อน ผมนั่งอ้าปากหวอจนแมลงวันเกือบจะบินเข้าปาก



   “ตกลงว่าน้องสนใจที่จะสมัครเข้าชมรมพี่ใช่ไหมครับ”



   “เดี๋ยวนะพี่ ผมยังไม่...”



   “นี่มึงคิดจะปฏิเสธพี่หรือครับไอ้เฟรชชี่หน้าอ่อน มึงจะทำงั้นได้ไงครับมึงแดกน้ำที่พี่ให้แล้วถือว่าพี่มีบุญคุญกับมึงนะครับ


กรอกใบสมัครซะ”



   อ้าว ไอ้พี่พูห์ตอแหล



   ผมถูกกดขี่ข่มเหงให้เขียนใบสมัครจนได้ พี่พูห์รีบลุกขึ้นแล้วลากแขนผมไปที่ห้องโล่งห้องหนึ่งที่อยู่ริมสุดของอาคาร


มันดูโทรมและเงียบช่างแตกต่างจากเทควันโดยิ่งนัก



   “ลืมถาม มึงชื่ออะไรไอ้เฟรชชี่”



   “ผมชื่อว่าน พะ พี่พูห์ ชมรมพี่มีผีสิงหรือเปล่าวะ”



   ผมขนลุกเกรียวเมื่อเห็นความมอซอของห้องเล็กๆตรงหน้า



   “ผีเหี้ยอะไรของมึง ไร้สาระ ไป เข้าไป ไอ้ประธานชมรมมันอยู่ในนั้นแหละ มึงเข้าไปแล้วบอกว่ากูให้มึงมาสมัคร


เป็นสมาชิก กูจะไปกว้านหาเด็กคนอื่นแล้ว”



   ผมถูกผลักเข้าไปในห้องโถงแสนเงียบ อุปกรณ์กีฬาที่ไม่เคยผ่านตาวางระเกะระกะอยู่เกือบเต็มพื้นที่


ความมืดจากเมฆดำที่ใกล้กลั่นตัวเป็นฝนทำให้บรรยากาศยิ่งวังเวงสำหรับคนกลัวผีเช่นผมแม้ว่าตอนนี้เวลายังเดินไม่ถึงเที่ยงวันด้วยซ้ำ



   เสียงเดินสวบสาบดังมาจากห้องเล็กๆที่อยู่ด้านในห้องโถงอีกที ผมสะดุ้งวาบเมื่อได้ยินเสียงฟ้าร้องดังลั่น


   ผู้ชายตัวสูงคนหนึ่งก้าวมายืนนิ่งอยู่ตรงหน้า เขาอยู่ในชุดเสื้อยืดกับกางเกงทรงแปลกตาสีขาวมอพร้อมกับ


หน้ากากเหล็กบดบังใบหน้า ดาบเรียวแหลมเล่มนึงอยู่ในมือของเขา



   “เหวอ!”



   หน้ากากเหล็กถูกถอดออกช้าๆจนใบหน้าเปิดเผยออกมา ผมใจหายเมื่อเห็นหน้าดุเต็มไปด้วยหนวดเคราเป็นปื้น


และดวงตาสองชั้นที่แสนจะดุคู่นั้นกำลังจ้องมองผมอยู่



   “เข้ามาทำไม”



   “เอ่อ คือ พี่พูห์ ให้ ผมมา เอ่อ สมัคร”



   ตะกุกตะกักไปหมด เหงื่อชื้นเต็มแผ่นหลัง ผมหลับตาปี๋เมื่อฟ้าร้องอีกครั้งคราวนี้ผมถึงกับกระโจนเข้ากอดไอ้หน้าดุ


อย่างไม่รู้ตัว



   “พ่อจ๋าแม่จ๋า ช่วยว่านด้วยจ้า”



   ผมร้องลั่น ก้มหน้าก้มตากอดรัดร่างกายที่มีแต่กล้ามเนื้อไว้แน่นหนาจนกระทั่งเสียงฟ้าร้องอันยาวนานเงียบลง


หัวของผมก็ถูกผลักให้ห่างด้วยมือหนาๆ



   กลืนน้ำลายอึกใหญ่เมื่อสบตาดุที่มองผมอย่างรำคาญ เขาคว้าใบสมัครยับย่นไปจากมือของผมไปกวาดสายตาอ่าน



   “วีรชน”



   ชื่อจริงของผมเองครับ วีรชนหรือว่าน ชายโสดสูงร้อยเจ็ดสิบห้า หน้าตาดี ไม่มีใครบอกหรอกผมรู้เองเวลาส่องกระจก



   “ชื่อไม่ได้เหมาะกับหน้าเลย”



   อ้าว ไอ้หน้าดุ



   ผมชักเคืองเมื่อถูกดูหมิ่นดูแคลนซ้ำกับที่เคยโดนตั้งแต่ยังเด็ก มีแต่คนบอกว่าผมหน้าอ่อนจนไม่เหมาะกับชื่อ


ทำไงได้วะ ต้องโทษพ่อกับแม่สิที่ปั้นผมหน้าตาแบบนี้



   ไอ้หน้าดุมองหาอะไรบางอย่างก่อนจะหันมาหาผม



   “มีปากกาไหม”



   คว้าปากกาไปจากมือผมแล้วเซ็นยิกๆลงใบสมัคร เซ็นเสร็จก็ยื่นคืนมาให้



   “มึงเก็บไว้”



   “อ้าวพี่ นี่มันใบสมัครเข้าชมรม ทำไมพี่ไม่เก็บไว้”



   ผมถามอย่างงงๆ ตาดุกระพริบปริบๆ



   “กูหาแฟ้มไม่เจอว่าเก็บตรงไหน มึงเอาไปนั่นแหละแล้วเริ่มซ้อมวันจันทร์หกโมงเย็น วันนี้กลับไปได้แล้ว”



   ไม่ต้องรอให้บอกซ้ำครับ ผมรีบกระโจนออกมายืนหอบอยู่ตรงลานกว้างพลางก้มหน้าอ่านใบสมัคร



   “รับสมัครเป็นสมาชิกชมรมฟันดาบสากล โดย ลายสือ ประธานชมรม”



   หน้าอย่างนั้นนะ เป็นประธานชมรม



   ผมอยากกลั้นใจตาย
   





   วันนี้เป็นวันที่ทุกคนในมหาวิทยาลัยไปรวมตัวกันทั้งศิษย์เก่าและศิษย์ใหม่ตั้งแต่เช้ามืด มันเป็นวันสำคัญ


ของพวกเราปีหนึ่งเมื่อกาตรากตรำรับน้องตลอดทั้งเดือนจะสิ้นสุดลงในวันนี้ งานประเพณีรับน้องขึ้นดอย


   ผู้คนหลายพันมารวมตัวกัน พวกเราปีหนึ่งถูกรุมล้อมไปด้วยพี่ๆทุกชั้นปี พี่ฝนยื่นขวดน้ำมาให้ผม



   “กินตุนไว้ เดินขึ้นดอยแล้วไม่มีเวลากินนะว่าน”



   ผมเอ่ยขอบคุณแล้วรับน้ำมาดื่ม พี่ฝนสอดส่ายสายตาไปมาก่อนส่งเสียงกรี๊ด



   “เป็นอะไรพี่ ผีแม่หม้ายเข้าสิงเหรอ”



   “ไอ้บ้าว่าน เดี๋ยวเหอะ ก็แกถามหาปู่รหัสแกไม่ใช่เหรอวันนี้พี่ริวมาด้วยนะ เดี๋ยวเจ้พาไปหา”



   พี่ฝนลากแขนผมไปยังรุ่นพี่ที่ใส่เสื้อซ็อปสีเก่ามอซอที่ยืนหันหลังให้ผม แผ่นหลังนั้นดูกว้างมากเมื่อผม


ยืนมองใกล้ๆ พี่ฝนสะกิดต้นแขนพี่เขายิกๆ



   “พิ่ริวๆ หันมาหน่อย พาหลานรหัสมารู้จัก ชื่อไอ้ว่าน”



   คนตัวสูงหันกลับมาหา ผมถึงกับตะลึงอ้าปากค้างพอๆกับใบหน้านิ่งเรียบแต่นัยต์ตากลับชะงักงันเมื่อสบตากับผม



   “ไอ้ว่าน นี่ไงปู่รหัสของแก พี่ริวประธานเชียร์ปีสี่”



   ขวดน้ำที่พี่ฝนให้ผมร่วงไปอยู่กับพื้น


   พี่ริว!


   ไอ้หน้าดุ ลายสือ ประธานชมรมฟันดาบสากล


   ตาดุจ้องผมนิ่ง มุมปากกระตุกยิ้มเหี้ยมจนผมขนหัวลุก



   “เดินให้ถึงยอดดอย อย่าให้ขายขี้หน้าสายรหัสนะมึงไอ้หน้าอ่อน ไม่งั้นล่ะก็...”



   ผมหลับตาปี๋



   “...กูเอามึงตายแน่ ไอ้วีรชน”





TBC


คุยกับคนแต่ง


ฮั่นแน่ ๆๆๆ ใครหลงเข้ามาอ่านเพราะชื่อเรื่องรับสารภาพมาซะดีๆ


นึกว่าหื่นล่ะซี้ เรื่องนี้แนวน่ารักๆนะจ๊ะจริงๆยังไม่อยากเปิดเรื่องใหม่เพราะเรื่องเก่ายังคงค้างคา


แต่ว่าพอดีพล็อตเรื่องนี้มาเต็มๆคนแต่งเลยรีบแต่งก่อนจะลืมมันไปคนแต่งใช้บรรยากาศในมหาวิทยาลัยที่เรียน


เมื่อตอนสาวๆนะคะ ส่วนชมรมฟันดาบเนี่ย คนแต่งก็เคยอยู่ในชมรมนี้เป็นนักกีฬาของชมรมก็เลยหยิบบรรยากาศมาใช้


อยากจะให้เด็กๆรู้จักกีฬาชนิดนี้ด้วยเพราะยังไม่ค่อยแพร่หลายแต่มันเป็นกีฬาที่มีกฎ กติกายิบย่อยเยอะแยะ


คงจะไม่ได้อธิบายละเอียดในแต่ละตอนเอาแค่พอรู้จักนิดๆหน่อยๆเนอะ






[attachment deleted by admin]
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 26-09-2015 16:04:33 โดย Belove »

ออฟไลน์ cross

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 272
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +42/-1
เปิดเรื่องก็น่าติดตามแล้วววววส

ออฟไลน์ Eternal luv

  • ชะตาฟ้าลิขิต แต่ชีวิตนะ...ของกรู
  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 361
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +30/-1

ออฟไลน์ Freja

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2394
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +145/-4
พอเห็นชื่อชมรมว่าฟันดาบปุ๊บ ยอมรับนะว่าไปถึงไหนต่อไหนแล้ว ไล่ตะครุบไม่ทันไอ้เจ้าจินตนาการเนี่ย

คนเขียน - ตะเองก็ลูกช้างเหรอ? ของเราก่อนตะเองหลาย(ๆๆๆๆ)ปีอยู่หรอก

ออฟไลน์ Mouse2U

  • บังเอิญ'โลกกลม'..
  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3531
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +223/-10
ได้เจอกับปู่รหัสสมใจอยากเลยไหมคะน้องว่าน :m20: ..

ออฟไลน์ boboman

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1189
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +33/-2
เรา (รึแทนตัวเองว่าหนูดีเนี่ย 55) เพิ่งเข้าปีหนึ่งมอนี้เหมือนกัน แต่วิ่งผ่านโค้งสปิริตได้นะ แทบตาย 55555
พระเอกฟันเก่งสินะ หึหึ -.,-

ออฟไลน์ BeeRY

  • ❤。◕‿◕。ยิ้มเข้าไว้นะ。◕‿◕。❤
  • เป็ดHades
  • *
  • กระทู้: 9404
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +897/-8
ชื่อเรื่องชวนวาบหวิวมากค่ะ  :haun4:
แต่พอพี่หมีพูห์บอกว่าอยู่ชมรมฟันดาบนี่รู้เลย :laugh:
พี่ริวไม่ค่อยเจอสายรหัส เพราะมัวแต่หาเด็กเข้าชมรมใช่มะ :z1:

ออฟไลน์ Pittabird

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 796
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +18/-1
ท่าทางน่ารัก. ริวปิ๊งน้องว่านแน่ๆ.  ชอบจังใสๆ. สบายๆ. ไม่เครียด.  ขอตามค่ะ. 

ออฟไลน์ ♥lvl♀‘O’Deal2♥

  • หานิยายถูกใจยากจัง!
  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2665
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +176/-4

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ mukmaoY

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3956
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +145/-7

ออฟไลน์ twinmonkey0311

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 5480
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +110/-9

ออฟไลน์ Supparang-k

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1908
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +20/-3
ชมรมฟันดาบได้ยินชื่อละ....หึหึ



จะรออ่านตอนต่อไปเน้อ

ออฟไลน์ khwanruen

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1035
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +7/-3
มหาวิทยาลัยเดียวกันเลย เราก็เคยเดินผ่านชมรมฟันดาบนะ คึคึ นึกถึงบรรยากาศเก่าๆ  :mew1:

ออฟไลน์ BlackClover

  • ◥≡Pe'un≡◤
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 589
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +39/-3
เข้ามาเพราะชื่อจริงๆ...  แต่คิดว่าเป็นนิยายแนวพระเอกกระล่อนๆ ออกไปทางสายฮา อะไรแบบนี้ ไม่ได้ เรท 18+ เล้ยย
แต่เอาเข้าจริงเรื่องนี้ก็ นิยายฮา  ละนะ  ฮ่าหมีพูห์สุดๆ ... ตอแหลได้อย่างเลือดเย็นๆ  โถ่ววว  เอาน้ำไปให้แล้วบังคับเข้าชมรม
คิดถึง ฮิรุม่า จาก eyeshield 21  อ่ะ  ประมาณนี้เลย  555 :hao7:

ออฟไลน์ zuu_zaa

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2003
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +115/-1

ออฟไลน์ benzdekba

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 503
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +13/-2

ออฟไลน์ Belove

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1230
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +703/-2
    • ฺBelove


                                                  พี่ไม่หยิ่ง รักจริงหวังฟัน

                                                             บทที่ 2

                                                 ของเทคชิ้นแรกจากปู่รหัส


               เสียงบูมดังลั่นตั้งแต่คณะแรกที่เริ่มต้นเดินจากหน้ามหาวิทยาลัย พวกเราปีหนึ่งอยู่ในชุดเสื้อยืดสีแดงเลือดหมู

ยืนนิ่งเป็นระเบียบอยู่ในแถวล้อมรอบไปด้วยเหล่าบรรดารุ่นพี่จากทุกชั้นปีและศิษย์เก่าอีกนับไม่ถ้วนที่ล้วนแต่ใส่เสื้อช็อป

สีน้ำเงินบรรยากาศทำให้ผมตื่นเต้นจนมือชื้นเหงื่อ

               และที่ทำให้อาการหนักกว่าเก่าก็เพราะไอ้ปู่รหัสหน้าดุหนวดเครารกครึ้มใช้ผ้าสีเลือดหมูมัดหน้าผากยืนเด่น

เป็นสง่าอยู่หน้าแถว ท่าทางเอาจริงเมื่อค่อยๆไล่สายตาไปตามแถวของพวกเรา ทุกคนเงียบกริบเพื่อรอฟังคำพูดของพี่ริว

ในฐานะประธานเชียร์ชั้นปีที่สี่


               “ไม่ว่าพวกน้องจะเป็นใคร มาจากไหน แต่ตอนนี้พวกน้องกำลังจะได้เข้ามาอยู่กับพวกเรา วันนี้เป็นวันสุดท้าย

สำหรับการพิสูจน์ตัวเองว่าพวกน้องสมควรที่จะได้ชื่อว่าวิศวะหรือไม่ ท่ามกลางการตัดสินจากรุ่นพี่ทุกคน คิดว่าจะทำได้

ไหม”


               เสียงขานรับดังก้องจากพวกเราปีหนึ่งแม้แต่ผม เสียงนั้นดังจนน่าขนลุก


               “สิบหกกิโลเมตรจากที่นี่ถึงยอดดอยไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะเดินขึ้นไปถึง แต่ก็ไม่ใช่เรื่องยากที่จะก้าวไปด้วยกัน

คนข้างๆคือเพื่อน คือพี่น้อง พากันไปให้หมดเราจะไม่เหลือใครทิ้งไว้แม้แต่คนเดียว จำไว้ว่านี่คือการทดสอบครั้งสุดท้าย

เพื่อสิ่งนี้”


               ฟันเฟืองเล็กคล้องอยู่ในเชือกหนังถูกชูขึ้นสูงด้วยมือของพี่ริว


               “เกียร์วิศวะคือคำตอบว่าพวกน้องสมควรจะได้รับมันหรือไม่”


               คราวนี้เสียงดังลั่นจากรุ่นพี่ทุกชั้นปีที่ยืนรายล้อมกดดันพวกเราจนขาแข้งสั่น ธงคณะโบกพลิ้วอยู่เบื้องหน้ายก

ขึ้นเป็นสัญญาณให้พวกเราเริ่มบูมดังลั่นต่อหน้าศาลาธรรม


               “We Are Entaneer”


               ทันทีที่ประโยคนี้จบลง เหล่ารุ่นพี่ที่ถือธงและเสลี่ยงของคณะก็พากันวิ่งออกจากจุดเริ่มต้น ประเพณีรับน้องอัน

ยิ่งใหญ่ทำให้ผมฮึกเหิมไปกับพวกเพื่อนๆโดยไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยแม้ว่าหนทางเดินขึ้นสู่ดอยสุเทพจะยาวไกลและสูงชัน

แค่ไหน พวกเราก็พากันทั้งเดินทั้งวิ่งสลับกัน ใครที่หมดแรงไปไม่ไหวพวกเราก็จะยกแขนพาดบ่าโดยไม่ทิ้งใครไว้เบื้อง

หลังจนกระทั่งเราไปหยุดพักตรงหน้าสถานีป้องกันไฟป่าซึ่งเป็นจุดพักใหญ่

               เพิ่งรู้สึกว่าเหนื่อยก็ตอนหยุดเดินนี่แหละครับ ผมคว้าขวดน้ำที่รุ่นพี่แจกมาเทเข้าปากแก้คอแห้งอย่างไม่ยั้งจน

กระทั่งมีมือดีกระชากขวดน้ำไปจากผม


               ไอ้พี่ริว ไอ้ลายสือ ไอ้หน้าดุ!


               “แย่งผมทำไมพี่ ผมหิวน้ำ”


               ไอ้พี่ริวยืนหน้าบึ้งจนผมชักจะสยอง


               “แดกเข้าไปแบบนี้พอเริ่มเดินใหม่เดี๋ยวก็จุกตายห่า”


               “ช่างผมเหอะน่า ไม่เห็นต้องสนใจผมเลย พี่เองก็ไม่ได้สนใจผมแต่แรกแล้วนี่นา”


               ผมย่นหน้าใส่เขาพลางดึงขวดน้ำกลับมาดื่มต่อ ดวงตาสองชั้นจ้องมองไม่วางตาเมื่อผมกล้าเถียงก่อนที่พี่ริวจะ

หันหลังเดินหนีผมไป ความรู้สึกผิดที่เผลอต่อว่ารุ่นพี่แวบมาครู่หนึ่งผมได้แต่ยักไหล่ ก็เผลอหลุดปากไปแล้วจะให้เรียก

กลับคืนก็ไม่ได้

               พวกเราเริ่มเดินกันต่อหลังจากที่ผ่านมาหลายกิโลเมตร เดินไปสักพักอาการจุกเสียดก็จู่โจมอยู่ตรงใต้ลิ้นปี่

ทำให้ผมต้องอดทนเดินตัวงอหน้าตาเหยเก


               “เป็นเหี้ยไรวะไอ้ว่าน”


               ไอ้มะตูมที่เดินอยู่ด้านหน้าชะลอฝีเท้าเพื่อรอผมที่เริ่มรั้งท้าย


               “กูแดกน้ำเยอะไปหน่อย จุกชิบหายตอนนี้”


               “ไอ้ตะกละ สมน้ำหน้า มานี่กูช่วย”


               ไอ้มะตูมยกแขนผมพาดบ่าพาเดินให้เร็วขึ้น แวบหนึ่งที่ผมเห็นสายตาห่วงใยจากดวงตาสองชั้นที่หยุดยืนรอให้

แถวผ่านไปจนหมด


               “มึงรู้ได้ไงว่ากูปวดท้อง”


               ผมถามอย่างแปลกใจเพราะไอ้มะตูมมันมีตำแหน่งอยู่ทางหัวแถว


               “พี่ออดี้ลุงรหัสมึงเขาเดินมาบอกกูให้กูมาดูมึงว่ะ”


               นึกซึ้งน้ำใจลุงรหัสปีสามที่สังเกตอาการของผมและไปบอกไอ้มะตูมให้มาช่วย ผมเดินไปอีกสักพักอาการจุก

เสียดก็ทุเลาลงและเริ่มสปีดความเร็วกลับมาได้ดังเดิม จนกระทั่งพวกเราเดินมาถึงโค้งขุนกัน โค้งสุดท้ายแห่งความสูงชัน

เพื่อตรงขึ้นสู่ดอยสุเทพ หรือที่พวกเราเรียกกันว่าโค้งสปิริท


               “โค้งสุดท้ายแล้ว ยังไหวกันหรือเปล่า ถ้าไม่ไหวก็กลับลงไป”


               เสียงว้ากดังขึ้นจากกลุ่มพี่ว้ากตะโกนดังลั่นถนนสูงชัน พวกเราปีหนึ่งยืนเรียงแถวกอดคอกันและกลั้นใจเฮือก

สุดท้ายก่อนจะพากันวิ่งกรูต้านแรงโน้มถ่วงและแสงแดดที่แผดเผามากขึ้นท่ามกลางเสียงเชียร์กระหึ่มของผู้คนที่ยืนอยู่ริม

ถนน

               และในที่สุดพวกเราก็ถึงจุดหมาย

               ผมหอบแฮกเป็นหมาหอบแดดอยู่กับเพื่อนๆ และเป็นอีกครั้งที่ได้สบตากับเขา ชายผู้มีใบหน้าโฉดเป็นอาวุธ

ไม่รู้ว่าเพราะเหนื่อยจัดจนตาพร่าหรือเปล่า แต่ผมคิดว่าผมเห็นรอยยิ้มจากดวงตาคู่นั้น

               หากจะบอกว่าหนทางขึ้นดอยสุเทพสูงชันจนยากที่จะเดินถึงแล้ว แต่บันไดขึ้นไปยังวัดด้านบนยิ่งสูงและยาก

กว่าเมื่อเวลานี้ขาผมล้าไปหมด หลังจากที่พวกเรายืนจัดระเบียบเพื่อบูมอีกครั้งเมื่อเดินมาถึงตรงบันไดหน้าวัดพวกเราก็

ต้องเดินขึ้นบันไดหลายร้อยขั้นเพื่อไปสักการะเจดีย์สีทองที่อวดแสงอร่ามอยู่ด้านบน


               “เก่งนี่หว่าไอ้ว่าน กูนึกว่ามึงจะไม่รอดซะแล้ว”


               พี่ออดี้เดินมากับฝูงเพื่อนกำลังเดินผ่านผมเมื่อถึงบริเวณลานกว้างของวัดหลังจากการสักการะดอยสุเทพสิ้น

สุดลงและเป็นเวลาฟรีสไตล์ให้พักได้ ผมหันไปยิ้มให้อย่างสำนึกบุญคุณ


               “เกือบตายเหมือนกันว่ะพี่ออดี้ดีนะไอ้มะตูมมันมาช่วย ขอบคุณมากพี่ที่ไปบอกมัน พี่ออดี้นี่ช่างสังเกตนะรู้ด้วย

ว่าผมปวดท้องอยู่”


               “เฮ้ย ไม่ต้องขอบใจกูหรอก กูไม่รู้เลยว่ามึงปวดท้องอยู่ โน่นถ้ามึงจะขอบอกขอบใจต้องไปบอกกับพี่ริวเขา

นั่นน่ะเดินเข้ามาบอกกูให้กูไปบอกไอ้มะตูมให้ไปดูมึง”


               ผมยิ้มค้างทันทีทันใด


               ไอ้พี่ริว ไอ้ลายสือ ไอ้หน้าดุ


               คนที่มองเห็นอาการปวดท้องของผม ทำไมถึงกลายเป็นไอ้ปู่รหัสที่ไม่เคยใยดีผมไปได้


               ทรุดตัวลงนั่งทำใจอยู่บนเก้าอี้หินอ่อนใกล้ร้านค้า ขาทั้งสองข้างสั่นพั่บๆเพราะความเหนื่อยล้า คาดว่าคืนนี้ผม

คงนอนปวดขาตะคริวแดกทั้งคืนแน่ ขณะกำลังนั่งเหม่อก็มีขวดนมพาสเจอไรส์เย็นเจี๊ยบลอยละลิ่วตรงเข้าใส่หน้าจนต้อง

รีบยกมือรับไว้ ก่อนจะเห็นหน้าคนโยนมันมาให้ด้วยซ้ำ


               จะใครอีกล่ะถ้าไม่ใช่คุณชายลายสืออันมีหน้าโฉดเป็นอาวุธ

               ผมเหลือบตามองเขาที่ก้าวมาหยุดยืนไม่ไกลนักอย่างสงสัย


               “อะไรพี่”


               นายลายสือเลิกคิ้วกวนตีน


               “ของเทคไง มึงจะได้ไม่ไปเที่ยวบ่นว่ากูไม่เทคอะไรมึง”


               ขวดนมในมือถูกผมยกขึ้นมาระดับสายตา มันเป็นนมสีชมพูครับ


               ของเทคชิ้นแรกจากปู่รหัสเป็นนมรสสตรอเบอร์รี่


               ใบหน้าที่เก๊กดุยามยืนกล่าวสุนทรพจน์ก่อนหน้านี้กลายเป็นหน้ามึนเหมือนเมื่อวานนี้ที่ผมพบเขาเป็นครั้งแรกที่

ชมรมดาบสากลอีกครั้ง พี่ริวยกขวดนมอีกขวดหนึ่งขึ้นดูดจนหมดขวดและสีหน้าฟินถึงขีดสุด


               พ่องงง หน้าอย่างเหี้ยแดกนมรสสตรอเบอร์รี่!


               พี่ริวเอียงคอมองพลางเลิกคิ้ว


               “มองกูอย่างนี้ มึงหมายความว่าไงไอ้หน้าอ่อน”


               ผมยักไหล่เบาๆ


              “ผมแค่แปลกใจ น้ำหน้าเอ๊ย หน้าอย่างพี่ไม่น่าเชื่อว่าจะชอบกินนมรสสตรอเบอร์รี่”


               กลายเป็นไอ้พี่ริวที่มองผมอย่างไม่เข้าใจ


               “ทำไม แปลกตรงไหน นมรสสตรอเบอร์รี่กินแล้วชื่นใจดีออก ไม่เชื่อมึงลองดิ”


               ผมมองหน้าเขาแล้วมองขวดนมในมือ ลองเปิดฝาฟอล์ยออกแล้วกระดกน้ำนมสีหวานเข้าปากจนหมดขวด

ความหอมหวานละลายอยู่ในปากอย่างบอกไม่ถูก


               “ไงล่ะ อร่อยล่ะสิ กูบอกแล้วไม่เชื่อไอ้หน้าอ่อน”


               “ผมชื่อว่าน เรียกให้ถูกๆหน่อย เลิกเรียกว่าไอ้หน้าอ่อนได้แล้วคนเขามีชื่อมีแซ่”


               ผมชักหน้ามุ่ยใส่เขาพลางเงยหน้าสบตาคู่นั้น



               จะว่าแปลกก็แปลก ใบหน้าของพี่ริวยังคงเรียบสนิท แต่ดวงตาโคตรคมกลับวิบวับเหมือนกำลังขำอะไรบาง

อย่างเมื่อมองมายังผม มันทำให้ผมหน้าร้อนซู่โดยไม่รู้สาเหตุ


               ร่างสูงราวร้อยแปดสิบห้าเซนติเมตรลุกขึ้นยืนเหยียดกายเต็มที่พลางบิดขี้เกียจไล่ความเมื่อยขบ


               “หายเหนื่อยแล้วก็ลงดอยไปพักซะ พรุ่งนี้อย่าลืมไปงานมอบเกียร์ แล้วทำหน้าตาให้มันดีหน่อยให้มันสมกับ

สายรหัส เก็บหน้าอ่อนๆของมึงไว้ที่หอนะไอ้...ว่าน”


               เออนะ ก็จำชื่อกูได้นี่หว่า


               แต่เสียงนายลายสือเวลาเรียกชื่อผมมันจั๊กจี้หูดีแฮะ


               ปู่รหัสผมเดินจากไปแล้ว ทิ้งให้ผมนั่งอมยิ้มอยู่กับขวดเปล่าของนมรสสตรอเบอร์รี่จนกระทั่งได้ยินเสียงเรียก

ของไอ้มะตูมและเพื่อนคนอื่นปลุกให้ผมตื่นจากภวังค์







               บรรยากาศวันนี้อบอุ่นผิดกว่าทุกวันที่พวกเราต้องยืนนิ่งเป็นหุ่นอยู่ในห้องเชียร์ พี่ว้ากทั้งหลายถอดคราบความ

ดุออกจนพวกเราปีหนึ่งแทบไม่อยากจะเชื่อว่าเบื้องหลังความโหดจะมีแต่ความเฮฮาเมื่อพวกพี่ๆเล่าให้ฟังว่าพวกเขาต้อง

เก๊กแค่ไหนเวลาที่ว้ากพวกเรา เหล่าอาจารย์นั่งอยู่ด้านหนึ่ง ไม่นานหลังจากนั้นพิธีการก็เริ่มต้นกับการรับขวัญและมอบ

เกียร์ให้กับรุ่นน้องปีหนึ่ง


               ฟันเฟืองทองเหลืองที่มีชื่อชั้นปีสลักไว้อยู่ในกำมือที่ผมกระชับมันไว้อย่างภาคภูมิเมื่องานสิ้นสุดลง ตอนนี้

เหลือแต่ความสนุกสนานที่ทุกคนได้ปลดปล่อย พี่ออดี้กับพี่ฝนที่มารับขวัญตั้งแต่งานเริ่มตอนนี้ก็สนุกอยู่ในงาน ผมไม่

เข้าใจตัวเองว่าทำไมต้องคอยมองหาใบหน้าที่เต็มไปด้วยหนวดเคราด้วย

               อารมณ์น้อยใจวิ่งหวิวๆอย่างน่าโมโห ผมเดินหนีความวุ่นวายภายในสถานที่จัดงานออกมาสูดอากาศสดชื่น

ภายนอก โชคดีที่ตั้งแต่เมื่อวานไม่มีฝนตกลงมาและวันนี้ดวงจันทร์ก็สว่างอยู่กลางฟ้าเหนือเงาดำของดอยสุเทพ


               เสียงก้าวเดินมาหยุดอยู่เบื้องหลังตามมาด้วยเสียงกวนตีนอันแสนคุ้นหู แต่ความอบอุ่นประหลาดกลับวิ่งไปมา

ผลักไอ้ตัวน้อยใจออกไปจนหมด


               “ได้เกียร์มาแล้วก็รักษาไว้ดีๆ มันเป็นสิ่งมีค่าของพวกเรามึงรู้ใช่ไหม”


               “ผมรู้แล้วน่า”


               เอ่ยปากเถียงตั้งแต่ยังไม่ได้หันกลับไป ผมหมุนตัวกลับไปเผชิญหน้ากับเขาแต่ภาพที่เห็นมันทำให้ผมต้องอึ้ง


               ใครวะ?


               ใบหน้าสดใสไร้หนวดเครามองเห็นกรอบหน้าคมคางเหลี่ยมนิดๆและจมูกโด่งได้รูป


               หล่อเหี้ยๆ


               “มองหน้าด่าแม่กูหรือไง”


               อ่า...


               เสียงนี้ ดวงตาสองชั้นมองกลับอย่างกวนส้นตีนอย่างนี้ จะมีใครอีกนอกจาก


               “พี่ริว!”


               มีแววเก้อกระดากฉายออกมาวูบหนึ่งก่อนจะเลือนหายอย่างรวดเร็ว พี่ริวเบนสายตาจ้องมือของผม


               “มีอะไรใส่หรือยัง”


               ผมส่ายหน้าเมื่อไม่ได้เตรียมอะไรมาสักอย่าง พี่ริวถอนหายใจอย่างรำคาญแล้วจึงล้วงอะไรบางอย่างออกมา

จากกระเป๋าเสื้อช็อป


               “เอามานี่”


               ผมส่งเกียร์ให้เขาอย่างงงๆ เขารับมันไปและใช้เชือกหนังนิ่มที่ล้วงออกมาเมื่อครู่คล้องไปกับฟันเฟืองทอง

เหลือง ร่างสูงก้าวเข้ามาใกล้จนลมหายใจของผมสะดุดแปลกๆ


               มือเรียวยาวคล้องเชือกหนังห้อยเกียร์รุ่นกับลำคอของผม ผมไม่กล้าสบตาเมื่อเราอยู่ใกล้กันมากเกินไปจน

กระทั่งเขาก้าวถอยหลังออกไปให้ผมพอหายใจได้อีกครั้งและกล้าพอที่จะเงยหน้าสบตา


               แสงระยิบระยับฉายออกมาจนผมตาพร่า


               “แล้วพรุ่งนี้อย่าลืมไปชมรมนะไอ้...ว่าน”



                                                     TBC





               
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 26-09-2015 21:41:14 โดย Belove »

ออฟไลน์ ❣☾月亮☽❣

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 6773
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +264/-6
 :katai2-1:   น่ารักจัง สัมผัสได้ถึงออกร่าวิ้งๆแล้ว
ขอบคุณ
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 27-09-2015 11:01:17 โดย ❣☾月亮☽❣ »

ออฟไลน์ Mouse2U

  • บังเอิญ'โลกกลม'..
  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3531
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +223/-10
พี่ริวมาให้น้องว่านเห็นหน้าบ่อยๆ นะคะ น้องจะได้ไม่นึกน้อยใจพี่อีก~~ :-[

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ maemix

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4403
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +299/-3
พี่ริวแปลงร่างแล้ว หล่อจนว่านจำไม่ได้5555

ออฟไลน์ BeeRY

  • ❤。◕‿◕。ยิ้มเข้าไว้นะ。◕‿◕。❤
  • เป็ดHades
  • *
  • กระทู้: 9404
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +897/-8
พี่ริวก็ทั้งดุ ทั้งเถื่อนขนาดนี้นะ แต่ว่าบรรยากาศมันหวานมากเลยอ่ะ แอร๊ย :o8:
น้องว่านอย่าลืมไปฟันดาบกับพี่ริว เอ๊ย เข้าชมรมตามที่พี่ริวบอกนะ อิอิ :z1:

ออฟไลน์ twinmonkey0311

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 5480
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +110/-9

ออฟไลน์ KS.F

  • มือใหม่หัดแต่งนิยาย ช่วยแนะนำด้วยน่า
  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 167
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +6/-0

ออฟไลน์ khwanruen

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1035
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +7/-3
พี่ริวเป็นเงาะถอดรูปแล้ว   :katai2-1:

ออฟไลน์ boboman

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1189
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +33/-2
ทำไมพี่ริวมุ้งมิ้ง
น่ารักอ่ะ 55555

ออฟไลน์ นางสาวกานาเลส

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 236
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +6/-0
หืมมมมมมมม คนแต่งเป็นรุ่นป้า(?) แล้วเหรอคะ 555555 หนูก็เพิ่งเป็นลูกช้างเชือกใหม่อยู่คณะสีเบจค่ะ อิอิ มีเพื่อนเรียนวิศวะเยอะอยู่พอสมควร และหนูก็เป็น FC พี่ปอเชียร์วิศวะเหมือนกันค่ะ พี่เค้าหล่ออออ ยิ่งตอนตัดผมแล้วแบบ หื้มมมม -.,- อ่านปุ๊ปนี่อิมเมจลอยมาเลยยยย เพื่อนเล่าให้ฟังทุกวัน รู้ทุกเรื่อง จนหนูรู้สึกเหมือนเป็นส่วนหนึ่งในคณะวิศวะละค่ะ 5555555 หนูจะรอติดตามเรื่องนี้นะคะ ชอบๆ :D

ออฟไลน์ B52

  • เป็ดZeus
  • *
  • กระทู้: 13215
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +420/-26

ออฟไลน์ naoai

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 395
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +10/-5

ออฟไลน์ ♥lvl♀‘O’Deal2♥

  • หานิยายถูกใจยากจัง!
  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2665
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +176/-4

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด