หัวข้อ: man and child ซีรี่ส์*Hard For Heart (แนวM-Preg) ตอนที่18+ส่งท้าย p.11 (14/4/58)

[wikawee]

อ่านแล้วติดจริงๆ แต่ล่ะตอนไม่อยากให้จบเลยอ่ะ

ตอนนี้บอกเลยว่าไม่พอใจมังกรมากๆมากถึงมากที่สุด ส่วนเสือก็ยังเหมือนเดิม คือไม่ชอบ!!! 

[Inwoสูs]

เข้าใจผิดว่ารัก แต่เราว่าไม่ได้รักแต่แรกหรอก น่าจะเป็นความผูกพันกับซึ้งที่มาช่วยมากกว่านะ

[kawisara]

ผิดใหมถ้าป้าจะด่า พี่น้อง มังกร เสือ ว่า ไอ้ฟายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย





ผิดใหม ที่ป้า อยากให้นพคุณ กับคุณเพียว เมินเฉยกับ สองคนนั้น






ผิดใหม ที่ป้าอยาก ให้คุณเพียว ตัดใจจากพีมังกรโดยเด็ดขาด






ผิดใหมที่ป้า ดีใจตอน นพคุณ ตอกย้ำความผิดของพี่มังกรโดยไม่ปลอบโยน






และที่สำคัญ ป้าดีใจที นพคุณเข้มแข็งขึ้น และ ดีใจมากๆที่น้องคุณเข้าขางคุณเพียวเต็มตัว

[jilantern]

คุณมังกรพูดเหมือนไม่ใช่คนที่จะดูและครอบครัวได้เลยค่ะ

[Mouse2U]

มันเป็นยังไง … ไม่ไหวจะเคลียร์กับสองพี่น้องตระกูลนี้เลยจริงๆ ค่ะ

เพียวหายไวๆ นะค้า~
 

[mystery Y]

ปลอดภัยทั้งแม่และลูก เฮ้อ~ แอบเคืองสองพี่น้องนี่จริงๆ

[fahhee_zeze]

ให้เพียวไปที่อื่นเลย ให้มังกรเลี้ยงลูกคนเดียวไปเลย เคืองมังกร แม่ม!!!!! ชอบคิดไปเองตลอด เพียวอย่าไปปักหลักกับมังกรเลยยย #มังกรตบ 

[mukmaoY]

เรื่องนี้พระเอกตรงข้ามกับเรื่องที่แล้วจริงๆ   

[CorNnE PRiNCeS]

ลุ้นแทบแย่ ในที่สุด ก้อคลอดลูกแล้ว

น่าลุ้นทุกคู่เลย

ติดตามๆ

 

[HamsteR]

เรากับเพียวนี่หัวอกเดียวกันเลย ... โดนคนที่เราแคร์ด่าว่า เป็นคนนอก มันช่างเจ็บปวด
เหมือนนกที่บินบนท้องฟ้าแล้วโดนยิงปีกหัก สาหัสแต่ไม่ตาย อะไรทำนองนั้นเลย

 

[ekuto]

ตอนต่อไปต้องจัดการให้รู้เรื่องนะพี่กร

[Phut]

เพียวจำไว้ด้วยนะว่าความรู้สึกเวลาเขาเห็นคนอื่นสำคัญกว่ามันเป็นยังไง อย่าใจอ่อนจนกว่ามังกรจะชัดเจน เข้าใจไหมลูก ! !

[hibarihao]

 

[manutty]

สงสารเพียวมากเลย ตัวคนเดียวแล้วยังมาโดนว่าอีก เข้าใจนะว่ามังกรเข้าใจผิดและด้วยความรักที่ยังมีต่อคุณเลยพลั้งปากออกไป รวมถึงท่าทาง แต่ก็ไม่เห็นใจมังกรหรอก ขอให้เพียวเย็นชาใส่ทำเมินทำแค่ตัวเองเป็นลูกจ้าง ดูแลลูกให้และอย่ายอมไปอยู่กับมังกรง่ายๆแค่คำว่า ขอโทษ ให้แน่ใจว่ามังกรไม่มีความรู้สึกรักแบบคนรักกับคุณแล้ว ให้มังกรพูดและแสดงออกมากกว่านี้ หมั่นไส้ รักเพียวเข้าไปแล้วแต่ยังยึดติด คุณพูดถูกแล้วล่ะที่ตอกย้ำให้มังกรผิดเข้าไปอีก ทิ้งเพียวไว้แต่กลับออกไปกับคุณ ไม่ห่วงความรู้สึกเพียวเลยว่าจะมีผลกระทบต่อลูกไหม โมโห เพียวเมินนานๆเลย   ส่วนคุณ เป็นคนใจร้อนมาก แต่เข้าใจนะว่ายังโกรธและน้อยใจอะไรหลายๆอย่างมันสะสม เสือก็พยายามจะพูดแต่ไม่เป็นผล ก็พยายามต่อไปแล้วกัน ส่วนนพเก้ายังไม่รู้อยู่ดีว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ถึงได้ลนลานขนาดนั้น ติดตามกันต่อ

[PharS]

พี่น้องคู่นี้นี่มันน่าโดน 

[minenat]

อย่าทำร้ายเพียวเลยมังกร

[warin]

 

[GuoJeng]

มังกรเริ่มสนใจเพียวแล้วสิ แม้ว่าจะไม่รู้ตัวก็ตาม ยังไงก็จะรอดูว่าหลังจากเพียวคลอดแล้วมังกรจะทำไงต่อไป  มังกรรู้ตัวเองสักทีสิ นพคุณไม่ได้รักนาย เพียวน่ะดีพร้อมกว่านะ ๕๕๕๕  รอ รอ รออ่านตอนใหม่      

[่jum]

  ถีบขาคู่ให้พี่น้องมังกร เสือ ซักคนละหลายๆ ที ขัดใจมาหลายตอนละ 

[omuya]

พี่น้องบ้านเทพไทนี้ยังไงกันนิ -.-

[ormn]

  ตูเซ็งสองพี่น้องนี้มากกกกอะ

[mana_ai]

น้ำตาร่วงเลยครัช T T

[DoubleBass]

สนุกมากๆ แต่ก็รำคาญสองพี่น้องมากกกกกกกกกกก
อยากจะพุ่งเข้านิยายไปตบกบาลให้หายบ้า **อินจัด**
ทำไมถึงได้งี่เง่าได้ขนาดนี้ ฮึ่ย!!!!

ปล.ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆ จ้า

[JUPJIB]

 
ตอนที่ 16
 

มังกรมองคนที่นอนหลับไปอีกครั้งด้วยความเป็นห่วง เขาแปลกใจตนเองนักที่ก่อนหน้านี้ยังนึกโมโหจนไม่อยากเห็นหน้าอีกฝ่ายแท้ๆ แต่ตอนนี้กลับอยากให้เพียวตื่นขึ้นมาแข็งแรงและสบายดีเหมือนเก่า

มังกรยังจำความรู้สึกตอนที่สัญญาณฉุกเฉินดังได้ มันราวกับมีใครมาบีบหัวใจเขาเอาไว้ มังกรเคยรู้สึกอย่างนี้เพียงแค่สองครั้ง

ครั้งแรกตอนที่รู้ข่าวว่าแม่ของเขาจากไป และครั้งที่สองเมื่อต้องสูญเสียผู้เป็นพ่อ

เขาไม่เคยรู้เลยว่าเพียวจะสำคัญกับตัวเขาถึงเพียงนี้

“คุณกลับไปนอนที่ห้องดีกว่าไหม”

มังกรถามนพคุณที่สะลึมสะลืออยู่ตรงโซฟา

“ไม่เป็นไรครับ”

มังกรไม่ยอมห่างไปไหนเพราะห่วงเพียวมาก ส่วนนพคุณอยู่เพื่อช่วยเหลือเล็กๆน้อยๆเพราะเข้าใจที่มังกรอยากดูแลเพียวด้วยตนเอง

“ขอบใจคุณมากนะ แต่นอนเถอะ ร่างกายคุณเองก็ต้องดูแลให้มากเหมือนกัน”

มังกรดึงที่นอนซึ่งเก็บอยู่ใต้โซฟาออกมาแล้วให้นพคุณนอนตรงนั้น

“พี่หรี่ไฟนะ”

“ครับ”

นพคุณนอนหลับไปโดยใช้เวลาไม่นาน ส่วนมังกรยังคงนั่งอยู่ที่เดิมตรงข้างเตียง

“คุณจะยกโทษให้ผมไหมนะคุณเพียว”

มังกรรู้ว่าตนเองได้ทำผิดต่อเพียวไปแล้ว และยังไม่แน่ใจว่าอีกฝ่ายจะยกโทษให้ไหม แม้เพียวจะดูเป็นคนใจเย็นและใจดี แต่เมื่อนึกถึงตอนที่เขาเอ่ยปากต่อว่า แล้วเพียวสวนกลับมาด้วยคำพูดที่ยิ่งชวนให้เข้าใจผิด มังกรก็รู้ว่ามันไม่ง่าย

“คุณเพียว”

เพราะเฝ้าดูอยู่ตลอด เมื่อเพียวลืมตามังกรจึงสังเกตเห็นทันที

“ที่นี่...”

เพียวปรับสติกลับมาก่อนจะรู้สึกว่าร่างกายตนเองโล่งไป

“เด็กปลอดภัยใช่ไหมครับ”

มังกรพยักหน้า

“แกยังอยู่ในตู้อบ คุณเพียวรู้สึกไม่ดีตรงไหนหรือเปล่า”

“ผมโอเค ตอนนี้กี่โมงแล้วครับ”

มังกรบอกเวลาแล้วจ้องเพียวที่ยังพูดคุยกับเขาคล้ายปกติ มันแค่ ‘คล้ายปกติ’ เพราะเพียวไม่สบสายตากับเขาเลย

“คุณเพียว...”

มังกรกุมมือเพียวไว้

“ผมขอโทษ คุณเขาเล่าให้ผมฟังแล้วว่าผมเข้าใจผิดไปเอง”

“ไม่เป็นไรครับ”

“คุณเพียว คุณจะโกรธหรือต่อว่าหรืออะไรก็ได้”

มือที่กุมมือเพียวไว้บีบเบาๆคล้ายจะยืนยันความจริงใจของเจ้าตัว

“ผมไม่โกรธจริงๆครับ”

รอยยิ้มที่ส่งมาให้และคำตอบของเพียวทำเอามังกรโล่งใจไปได้บ้าง เขามีอะไรอยากจะเอ่ยอีกหลายคำแต่เพียวก็พูดขึ้นมาเสียก่อน

“ขอผมดูแกหน่อยเถอะครับ”

มังกรเข้าใจว่าเพียวอยากจะเห็นเด็กที่ตนเองเป็นผู้ให้กำเนิดจึงไม่ขัด เขาไม่ทันนึกหรอกว่าเพียวต้องการเลิกพูดถึงเรื่องเหล่านั้นต่างหากจึงได้เอ่ยเปลี่ยนเรื่อง

“เดี๋ยวผมไปเข็นมาให้”

มังกรลุกขึ้นไปเข็นตู้อบ เมื่อเพียวมองไปรอบๆจึงสังเกตเห็นนพคุณที่นอนหลับอยู่

“คุณเขาเป็นห่วงคุณเพียวมาก”

มังกรเอ่ยถึงคนหลับ สายตาที่ทอดมองไปทางนพคุณเต็มไปด้วยความอ่อนโยนและเอ็นดู เพียวลอบถอนหายใจกับตัวเอง ไม่ว่าจะอย่างไรนพคุณก็เป็นคนที่มังกรดูจะรักมากที่สุดอยู่ดี

“คุณนพคุณเขาเป็นคนดี”

เพียวพูดเรียบๆก่อนจะหันมาสนใจเด็กน้อยในตู้อบ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เพียวได้เห็นเด็กคนนี้ แต่เป็นครั้งแรกที่เขามีสติครบพอจะมองดูเด็กที่เกิดจากเขา เด็กที่เขาอุ้มท้องมา

“แกเหมือนคุณจัง”

เสียงที่เปล่งออกมาคล้ายรำพึงกับตนเองเสียมากกว่าจะพูดกับมังกร แต่เพราะห้องเงียบมาก มังกรจึงได้ยินชัด เขายิ้มอย่างภาคภูมิใจ

“ขอบคุณคุณเพียวจริงๆ เด็กคนนี้มีค่าสำหรับผมมาก”

และเพียวก็มีค่าสำหรับมังกรมากเช่นกัน

“มันเป็นหน้าที่ของผมอยู่แล้ว”

“ถึงอย่างนั้นก็เถอะ”

แล้วทั้งเพียวและมังกรต่างเงียบกันไปดื้อๆ เพียวเอาแต่จ้องเด็กทารกในตู้อบ ในขณะที่มังกรก็เอาแต่จ้องเพียว ปกติแล้วหากมังกรพูดทำนองนี้ขึ้นมาเพียวจะยิ้มอ่อนๆส่งมาให้ อาจจะพูดว่าเป็นหน้าที่บ้างแต่ก็จะเต็มไปด้วยความอ่อนโยน เพิ่งมีครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่เพียวพูดออกมาอย่างหนักแน่นว่าเป็นหน้าที่

ความโล่งใจที่เพียวบอกว่าไม่ได้โกรธก่อนหน้านี้คล้ายจะหายไปเสียดื้อๆ มังกรมองเพียวด้วยความเป็นกังวล

“เรื่องงานที่ตกลงกันไว้...”

เพียวพูดขึ้นมาหลังจากเงียบไปนาน

“มันจะไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง”

มังกรรีบแทรก กลัวว่าเพียวจะเอ่ยปากขอยกเลิกการว่าจ้างต่อเนื่องที่ได้ทำกันไว้ เขาไม่มีทางยอมให้เพียวยกเลิกแน่ๆ ถึงต้องบังคับกันมังกรก็จะทำหากมันจะรั้งเพียวเอาไว้ได้

“ผมเป็นคนรักษาสัญญา”

เพียวยิ้มขณะพูด มังกรเบาใจที่ได้ยินเพียวว่าอย่างนั้น แต่ประโยคถัดมากลับเปลี่ยนให้รู้สึกหนักอึ้ง

“ผมรักษาสัญญา แม้ว่าอีกฝ่าย...จะผิดสัญญาที่ให้ไว้กับผมครั้งแล้วครั้งเล่าก็ตาม”

เพียวเป็นคนใจดี ใจกว้าง ไม่เจ้าคิดเจ้าแค้น และแทบไม่เคยโกรธใครได้นาน เพียวบอกมังกรว่าไม่โกรธก็คือไม่โกรธ

แต่เพียวคนนั้นก็เป็นแค่คนธรรมดาไม่ใช่ผู้วิเศษมาจากไหน เขามีความรู้สึกเหมือนคนทั่วๆไป ดังนั้นแม้จะไม่โกรธ แต่ความรู้สึกที่เสียไปแล้วมันเรียกกลับคืนมาไม่ได้

เพียวไม่ใช่คนมากทิฐิแต่เป็นคนใจแข็งอย่างที่สุด สิ่งไหนที่เพียวบอกว่าไม่แล้วละก็ หากไม่จำเป็นจะไม่มีการผ่อนปรนเด็ดขาดและที่สำคัญเพียวถือคติ

‘เจ็บแล้วต้องจำ!’

 ...................................................



 

กว่ามังกรจะนึกได้ว่าต้องบอกข่าวเรื่องลูกกับคนอื่นๆก็บ่ายของวันถัดมาแล้ว

แม้นพคุณจะไม่อยากเจอใคร แต่เพียวออกปากขอร้องให้นพคุณอยู่ด้วยกันโดยให้เหตุผลว่าเพียวไม่สนิทกับคนอื่น นพคุณเลยไม่รู้จะปฏิเสธยังไง

นพคุณไม่รู้ว่าความจริงที่เพียวขอให้นพคุณอยู่ด้วยกันเพราะไม่อยากอยู่กับมังกรแค่สองคนระหว่างที่คนอื่นยังไม่มาต่างหาก

คนที่มาถึงเป็นคนแรกคืออินน์ ตอนที่เห็นนพคุณเจ้าตัวถึงกับชะงักไปด้วยความตกใจก่อนจะเอ่ยทัก

“สวัสดีครับคุณนพคุณ”

นพคุณไม่ได้เอ่ยตอบ แค่พยักหน้าให้ด้วยสีหน้านิ่งๆเหมือนเช่นทุกครั้ง นพคุณไม่ได้ไม่ชอบอะไรอินน์ แต่ก็ไม่ได้นึกอยากญาติดีด้วยนัก และเพราะท่าทางหยิ่งแบบนี้นี่เองที่ทำให้อินน์ไม่ค่อยชื่นชอบในตัวนพคุณสักเท่าไหร่ ไหนจะยังมีเรื่องที่ทำไว้กับมังกรอีก

“ที่สั่งได้มาไหม”

อินน์ชูกล่องถนอมอาหารขึ้นให้มังกรดูแทนคำตอบ

“เอาไปแช่เย็นไว้ก่อนนะ”

ที่อินน์มาถึงก่อนคนอื่นเพราะมังกรสั่งให้ซื้อของบำรุงมาให้เพียวกินบำรุงร่างกาย มังกรย้ำแล้วย้ำอีกว่าให้อินน์มาถึงก่อนห้าโมงเย็นเพื่อที่จะได้มาทันเวลาอาหารเย็นของเพียว ทั้งที่ถึงยังไงอินน์ก็ต้องมาอยู่แล้วเนื่องจากมีงานต้องเอามาให้มังกรเซ็น

“ตัวเล็กนี่จะออกจากตู้อบได้เมื่อไหร่ครับ”

เก็บของแล้วอินน์ก็เดินมาจดๆจ้องๆเด็กชายที่นอนหลับอยู่ หน้าตาน่ารักน่าเอ็นดูทำให้เขายิ้มกว้างออกมา

“น่าจะพรุ่งนี้ ใช่ไหมคุณเพียว”

“ใช่ครับ”

พรุ่งนี้เพียวเองก็จะย้ายออกจากแผนกโรงพยาบาลกลับไปพักฟื้นที่ห้องพักเช่นเดียวกัน

“จะจัดแถลงข่าวเมื่อไหร่ดีครับ”

ชื่นชมเด็กน้อยจนพอใจอินน์ก็ถามเจ้านายอย่างเป็นการเป็นงาน เขาเตรียมจดวันเวลาแต่มังกรกลับนิ่งคิดไปนาน

สายตามังกรมองเพียวที่กำลังคุยกับนพคุณแล้วตัดสินใจว่าจะยังไม่รีบ

“รอไปก่อน ยังไม่แถลงข่าวแต่ให้ข่าวได้”

“จะอนุญาตให้คนอื่นเข้าเยี่ยมไหมครับ”

มังกรส่ายหน้า

“ฉันต้องการความเป็นส่วนตัว แค่ให้ข่าวไปว่าลูกฉันเกิดแล้วก็พอ ส่วนเรื่องมาเยี่ยมปฏิเสธไปให้หมด”

“จะดีเหรอครับ ทั้งคู่ค้า แล้วไหนจะบรรดาญาติๆอีก...”

“ปฏิเสธไป”

“ได้ครับ!”

อินน์ไม่รู้ว่ามังกรกำลังคิดอะไร แต่เนื่องจากทำงานด้วยกันมานานจึงพอมองออกว่าเจ้านายตนเองต้องมีแผนอยู่ในใจ

“แล้วจะย้ายออกเมื่อไหร่ครับ”

“ยัง เรื่องนั้นจะบอกอีกที จริงสิ ให้ข่าวไปก็ได้ว่าลูกชายฉันเกิดก่อนกำหนดจึงต้องการการดูแลจากแพทย์อย่างใกล้ชิด”

เพราะยังมีนพคุณที่ต้องอยู่ที่นี่ มังกรจึงคิดจะเช่าห้องต่อไป เลี้ยงลูกที่เอกวิทย์ก็ดีไปหลายอย่างด้วย

ที่สำคัญเพียวกับมังกรยังอยู่ในสภาวะตึงเครียด อย่างน้อยๆก็ในความคิดมังกรละนะ

“แล้วชื่อล่ะครับ”

มังกรส่งกระดาษแผ่นเล็กให้อินน์ ในนั้นเขียนชื่อที่ทำให้อินน์ต้องเงยหน้าจ้องมังกรอีกครั้งด้วยความไม่แน่ใจ

“ชื่อนี้...”

“ไม่เพราะหรือ ความหมายก็ดีนะ”

เมื่อมังกรย้ำก็แปลว่าเจ้าตัวตั้งมาอย่างตั้งใจ อินน์อ่านทวนชื่อซ้ำอีกครั้ง

ชื่อที่มังกรตั้งไม่ใช่แค่ความหมายดีแต่มันยังแสดงให้เห็นถึงความสำคัญของใครบางคน

‘กรณ์พิสุทธิ์’

ชื่อที่เขาไม่ต้องคิดให้มากความก็รู้ว่ามาจากชื่อของมังกรและเพียว

 ..........................................



 

“น่ารักจังเลย”

เสียงรื่นเริงของแพนดังมาจากหน้าตู้อบ แพนมาพร้อมกับเสือและนพเก้า พอรู้ว่าเสือจะมาเยี่ยมหลานเจ้าตัวก็ขอติดรถมาด้วย แม้มังกรจะบอกว่างดเยี่ยม แต่สำหรับแพนเพื่อนสนิทของน้องชายที่เขาเห็นมาเป็นสิบปีมังกรก็ไม่รังเกียจที่อีกฝ่ายมา

“หน้าเหมือนพี่กรเด๊ะ รู้เลยว่าลูกใคร สำเนาถูกต้อง!”

คนที่ได้ฟังต่างส่ายหน้าระอากับคำพูดของแพนไปตามๆกัน

“มึงอย่าโอเวอร์นักไอ้แพน”

เสือเดินมาดูหลานชายพร้อมเขกหัวเพื่อนไปเบาๆ เด็กน้อยในตู้อบเหมือนมังกรมากจริงๆ และแน่นอนว่าคล้ายมังกรย่อมคล้ายเสือ เจ้าตัวยิ้มอย่างเอ็นดู ลูกของพี่ชายเขาน่ารักขนาดนี้ ลูกของเขาเองก็คงน่ารักไม่ต่างกัน

“เก้าดูด้วยสิ”

นพเก้าเบียดเสือแล้วยื่นหน้าเข้าไปดูหลานด้วยความสนใจ

“เสียดายจังที่วันนี้อุ้มไม่ได้”

แพนก้มหน้าลงต่ำจนหน้าแทบจะแนบไปกับตู้ ปากก็บ่นไปด้วยที่วันนี้ยังจับหลานไม่ได้

“พี่คุณ”

นพเก้าเอ่ยทักพี่ชายที่เพิ่งเดินเข้ามาด้วยรอยยิ้ม อยากจะเข้าไปพูดคุยด้วยแต่ก็โดนเสือดึงไปนั่งที่โซฟาเสียก่อน

“นั่งนี่แหละ”

“เชอะ”

นพเก้าทำปากยื่นใส่คนบังคับ ท่าทางเหมือนจะเคืองเสืออยู่หลายส่วน นพคุณเมินกิริยาอาการของคนทั้งคู่ ทำเป็นว่ามองไม่เห็นและไม่สนใจ หากไม่ติดว่ารับปากเพียวไว้นพคุณคงไม่อยู่ในห้องนี้แล้ว เขาไม่อยากเจอเสือ ไม่อยากเจอนพเก้า และยิ่งไม่อยากเจอทั้งสองคนพร้อมกัน

“คุณอาการเป็นยังไงบ้าง”

เสือเดินเข้ามาใกล้ ไม่สนใจแม้ว่านพคุณจะพยายามเดินหนีหรือคนอื่นๆจะกำลังมองมา

“ไม่ใช่เรื่องของคุณ”

“พี่แค่เป็นห่วง”

นพคุณแค่นเสียงขึ้นจมูก มองไปทางนพเก้าก่อนจะตวัดสายตากลับมามองเสือ

“เชิญห่วงคนของคุณเถอะ อย่ามายุ่งกับผม”

ว่าแล้วเจ้าตัวก็ลุกขึ้นเปลี่ยนเป็นไปนั่งข้างเตียงของเพียว เสืออยากจะตามไปคุยกับนพคุณให้เข้าใจ แต่เวลาและสถานที่คงไม่เหมาะ โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่นี่มีคนมากเกินไป มองคนที่เชิดหน้าไม่หันมาทางตนเองแม้แต่น้อยแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจ

มันไม่ง่าย เสือรู้ แล้วยังมีเรื่องอีกมากมายที่ต้องจัดการก่อน

แค่คิดก็เหนื่อยแล้ว เขาเดินไปนั่งลงบนโซฟาข้างๆนพเก้า พิงพนักอย่างหมดแรง หนทางช่างยาวไกลจนเสือไม่รู้เลยว่าจะไปถึงจุดหมายปลายทางได้เมื่อไหร่

“โอเคนะครับ”

คนที่เคืองเขาอยู่จนถึงเมื่อครู่นี้หันมาถามอย่างเป็นห่วง ความเอาใจใส่ของนพเก้าในตอนที่เขากำลังจะหมดกำลังใจทำให้เสือรู้สึกดีขึ้น อย่างน้อยๆนพเก้าก็ยังเป็นคนหนึ่งที่เข้าใจและอยู่ข้างเขา

“พี่โอเค ขอบใจ”

เขาลูบหัวอีกฝ่ายและยิ้มให้เพื่อยืนยันว่าตนยังไหวจริงๆ

ภาพความอ่อนโยนและความใกล้ชิดระหว่างเสือและนพเก้าดูแล้วช่างเหมาะสม นพคุณไม่ได้เพิ่งเห็นมันเป็นครั้งแรก ตั้งแต่เสือตีตัวออกห่างไปเขาก็เห็นมันมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน

ในระหว่างที่นพคุณเฝ้ารอเสือกลับมาเป็นคนเดิม เสือก็เดินห่างออกไปเรื่อยๆพร้อมกับจูงมือนพเก้าไปด้วย นพคุณเคยพยายามเดินตาม เคยพยายามเรียกให้เสือหันกลับมา แต่ก็ไม่เคยสักครั้งที่จะเดินทันหรือทำให้เสือหันกลับมามองได้

ไม่มีพี่เสือของนพคุณ ตอนนี้คงเหลือเพียงพี่เสือของนพเก้า

เขาเจ็บ...ทำไมใจมันถึงเจ็บนัก

นพคุณขบริมฝีปากตัวเอง ทั้งที่คิดว่าชินแล้ว คิดว่าคงไม่รู้สึกอะไรแล้วแต่ก็ยังคงเจ็บอยู่ทุกครั้ง ทำไมกันนะ...ทำไม

 ..................................................



 

บรรยากาศพวกนี้มันอะไรกัน

แพนบ่นในใจอย่างเซ็งๆ เขาติดสอยห้อยตามเพื่อนสนิทมาเยี่ยมหลาน ไม่ได้คิดอะไรมากไปกว่าอยากเห็นเด็กชายตัวน้อยที่เพิ่งลืมตาดูโลก ใครจะรู้ว่ากลับต้องมาเผชิญกับบรรยากาศหนาวเย็นระดับขั้วโลก แพนพยายามจะทำให้บรรยากาศมันดีขึ้นแต่ก็ไม่ได้ผล หลานชายตัวน้อยที่อยากจะจับอยากจะอุ้มก็ยังออกมาจากตู้อบไม่ได้ แพนจึงมีแต่เซ็งกับเซ็ง

“นี่ครับ”

จานผลไม้ที่ถูกปอกอย่างดีเลื่อนมาวางอยู่ข้างหน้าตน แพนมองอินน์ที่ไม่รู้ร้อนรู้หนาวกับใครเขาอย่างสงสัยว่าเป็นตนที่คิดมากไปหรือว่าเป็นอินน์ที่ความรู้สึกช้ากันแน่

“พี่อินน์จะกลับกี่โมง”

อย่างที่บอกว่าแพนติดสอยห้อยตามเพื่อนมา ดังนั้นถึงคิดจะกลับแพนก็กลับไม่ได้ถ้าเสือยังไม่กลับ ไอ้จะโทรบอกให้คนขับรถมารับก็ดูจะเป็นการหลบเลี่ยงที่โจ่งแจ้งมากเกินไป

“อีกสักพักก็กลับแล้วครับ เดี๋ยวผมต้องเข้าบริษัท”

“ผมกลับด้วยนะ ขอติดรถไปเฉยๆก็ได้ เดี๋ยวผมให้คนรถไปรับที่บริษัท”

“ก็ได้อยู่หรอกครับ”

อินน์ไม่เข้าใจนักว่าทำไมแพนถึงจะรีบกลับ แต่การที่แพนขอติดรถไปด้วยก็ไม่ได้เหลือบ่ากว่าแรง เขาเลยไม่ปฏิเสธ

“กลับเลยไหม ไปเถอะนะ ป่ะพี่อินน์”

“เอ่อ ก็ได้ครับ”

อินน์ลุกตามแรงดึงของแพน แถมเจ้าตัวยังเป็นคนบอกลาคนอื่นๆแทนเขาขณะลากเขาออกมาจากห้องเสียอีก

“รีบหรือครับ ผมไปส่งคุณแพนก่อนก็ได้”

“ไม่รีบๆ”

แพนรีบโบกมือปฏิเสธ

“อ้าว”

อินน์มองอย่างสงสัย แพนเลยถอนหายใจใส่อินน์เสียเลยที่ความรู้สึกช้า

“พี่อินน์ไม่คิดว่าบรรยากาศในห้องมันไม่น่าอยู่บ้างเหรอ”

อินน์มองหน้ามุ่ยๆของแพนที่เหมือนจะกำลัง ‘ค้อน’ ใส่ตนเองแล้วแอบลอบยิ้ม ท่าทางที่ไม่ได้เห็นมานาน... ซึ่งเขาเลือกที่จะไม่ทักออกไปเพราะไม่อยากให้แพนรู้ตัว

“เรื่องของพวกเขาเราไม่ต้องใส่ใจมากหรอกครับ”

เขารู้หรอกว่าบรรยากาศในห้องไม่ดี แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจเท่าไหร่

“นั่นเพื่อนผมนะ พี่กรก็เหมือนพี่ชายผม จะไม่ให้ผมสนใจได้ยังไง”

แพนโวยวายใส่ ยิ่งรู้ว่าอินน์เองก็รู้สึกแต่ทำเป็นทองไม่รู้ร้อนเขาก็ยิ่งโวยวาย

“พี่อินน์ลืมไปหรือเปล่าว่าตัวเองเป็นญาติ”

ของอย่างนี้ใช่ว่าอยากลืมก็จะลืมได้เสียหน่อย เขาไม่เคยลืมหรอกว่าเป็นญาติของเสือและมังกร แม้จะเป็นญาติห่างๆแบบที่แทบไม่มีสายเลือดเดียวกันไหลเวียนอยู่ในตัวเลยแต่ก็นับว่าเป็นญาติ

“พวกเขาก็มีเรื่องของพวกเขา เราได้แค่ดูนะครับ เขาไม่ขอให้ช่วยเราจะทำอะไรได้”

ที่อินน์พูดมาก็มีเหตุผล แต่มันอดไม่ได้นี่

“คนใจดำ”

แพนพึมพำ อินน์ได้ยินแต่เขาก็ไม่แก้ตัวหรือว่าอะไร ออกจะยอมรับด้วยซ้ำว่าตนเองใจดำอย่างที่แพนว่าจริงๆ

 .............................................



 

เสือมาเยี่ยมหลานทุกวัน และแน่นอนว่าพ่วงนพเก้ามาด้วยทุกวันเช่นกัน ทันทีที่เสือกับนพเก้ามาถึงนพคุณก็จะหนีกลับไปห้องตัวเองทุกครั้ง

“คุณ เดี๋ยวก่อน”

และก็เช่นทุกครั้งที่เสือจะต้องมารั้งตัวนพคุณไว้อย่างนี้

“ปล่อย”

นพคุณรู้ว่าสู้แรงเสือไม่ได้จึงใช้สายตาและคำพูดเพื่อให้เสือปล่อยตนมากกว่าที่จะใช้แรง

“ฟังพี่หน่อยเถอะ”

“ไม่เบื่อบ้างหรือไง”

นพคุณไม่เข้าใจ ทุกครั้งเสือก็พูดอย่างนี้ แล้วนพคุณก็ไม่เคยฟังเสือ ทำไมเสือยังดื้อด้านไม่หยุด

“พี่อยากให้คุณฟังพี่บ้างก็เท่านั้น”

นพคุณเมินหน้าหนี วันหมั้นใกล้เข้ามาทุกที ขนาดนพคุณที่ไม่สนใจข่าวคราวยังได้ยินเข้าหูบ่อยๆ เขานึกไม่ออกว่าเสือจะอยากให้เขาฟังอะไรนอกไปจากคำแก้ตัวหรือไม่ก็มาขอตกลงเกี่ยวกับลูก ซึ่งนพคุณยังไม่พร้อมจะตกลงอะไรทั้งนั้น

แม้มังกรจะบอกว่าไม่ใช่อย่างที่นพคุณคิด แต่เขาก็ไม่พร้อมจะฟัง...และคิดว่าคงจะไม่มีวันพร้อมด้วย

 “ไม่ว่าสิ่งที่คุณพูดจะคืออะไร ความจริงที่เปลี่ยนแปลงไม่ได้ก็คือคุณกำลังจะหมั้นกับเก้า”

มือที่จับแขนนพคุณคลายออก นพคุณพูดถูก ไม่ว่าเสือจะพูดอะไรตอนนี้ก็เปลี่ยนความจริงที่ว่าเขากำลังจะหมั้นกับน้องชายนพคุณไม่ได้ ไม่ว่าจะเพราะอะไรแต่การหมั้นก็กำลังจะเกิดขึ้นจริงๆ

“ผมไม่รู้ว่าคุณคิดจะพูดอะไรกับผม แต่เชื่อเถอะว่ามันไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้นได้หรอก”

นพคุณหวังว่านี่จะเป็นการเผชิญหน้าในลักษณะนี้เป็นครั้งสุดท้าย เขาไม่ได้เข้มแข็งพอที่จะต้องมาเจออะไรอย่างนี้บ่อยๆ

“ผมขอร้อง อย่ามายุ่งกับผมเลย”

ว่าแล้วเดินเข้าห้องตัวเองก่อนจะปิดล็อก นพคุณพิงประตู กำมือแล้วสูดหายใจเข้าลึกๆ เขากำลังจะผละจากประตูตอนที่ได้ยินเสียงผ่านประตูเข้ามา

“พี่ทำทุกอย่างเพื่อคุณ”

นพคุณเม้มริมฝีปากแล้วเดินเข้าห้อง คำของเสือที่ว่าทำทุกอย่างเพื่อนพคุณนั้นได้ฟังมานับครั้งไม่ถ้วน  แต่มันจะเชื่อได้สักแค่ไหนในเมื่อนพคุณมีแต่เจ็บ

หากทำทุกอย่างเพื่อกันแล้วต้องเจ็บขนาดนี้ สู้ไม่ต้องทำจะดีกว่าไหม...

เสือวางฝ่ามือตรงบานประตู เขาไม่รู้ว่านพคุณยังอยู่ตรงนั้นหรือเปล่า และไม่หวังให้นพคุณได้ยิน นพเก้าที่เดินตามออกมาหยุดยืนมองด้วยความเสียใจ ความเจ็บปวดของเสือและนพคุณคล้ายจะเกิดขึ้นเพราะตัวเขา แต่เขากลับไม่สามารถทำอะไรได้

“พี่เสือ”

เสือหันมาตามเสียงเรียก

“เราต้องไปดูเค้กครับ”

“ให้คนอื่นทำให้สิ”

นพเก้าส่ายหน้า

“พี่ก็รู้ว่าเราต้องไปกันเอง”

เสือถอนหายใจหน่ายๆ เขามองประตูห้องของนพคุณอย่างอาวรณ์ เมื่อไหร่หนอที่นพคุณจะยอมฟัง เมื่อไหร่ที่เรื่องบ้าๆพวกนี้จะจบลง

“พี่เสือใจเย็นๆ”

เสือใกล้จะระเบิดเต็มทนด้วยโดนกดดันในทุกๆทาง

“พี่จะใจเย็นได้ยังไง! นั่นลูกกับเมียพี่นะ!”

นพเก้าหน้าเสีย แม้เสือจะไม่ได้พูดเสียงดังแต่ถ้อยคำและน้ำเสียงเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว

เสือสมควรที่จะโกรธและนพเก้าไม่มีคำแก้ตัวใดๆ

“เอาเถอะ”

เห็นนพเก้าก้มหน้ารับผิดแล้วเสือก็รู้ตัวว่าพาลใส่อีกฝ่าย

“พี่ขอโทษ พี่พาลเอง”

นพเก้าส่ายหน้า พยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้แล้วฝืนยิ้มให้เสือ

“ไม่เป็นไรครับ เราไปกันเถอะ”

เสือมองประตูซึ่งยังคงปิดสนิทอยู่อีกครั้งก่อนจะหันกลับมา

“ไปกันเถอะ”

เขาจะมาหยุดตรงนี้ไม่ได้ ไม่อย่างนั้นความพยายามที่ผ่านมาของพวกเขาคงสูญเปล่า

แม้นพคุณจะไม่เข้าใจ แต่เสือรู้ว่าตัวเองทำทุกอย่างเพื่อใคร เท่านั้นก็พอ

 

 TBC




 

 

[pattapong200320]

หน่วงค่ะ. ดูทุกคนอึนๆใสีกันมากอ่า

[jilantern]

เมื่อไรเรื่องทุกอย่างมันจะคลี่คลายสักทีครับ -.-

[ormn]

  :laugh:ตูเครียดอะ

[mukmaoY]

 

[Kamidere]

หงุดหงิด  ถ้าตอนหน้าทั้งเสือทั้งมังกรยังไม่ทำตัวดีๆอีกนะ เค้าจะรอจนกว่าขะแฮปปี้แล้วค่อยอ่าน

[Mouse2U]

จะยังไงพี่ก็เพลียเสือกับเก้ามิคลาย~~ จริงๆ นะคะ! แต่ตอนนี้เพียวชนะเลิศค่ะ ใจเด็ดมากเลย (สะบัดบ๊อบใส่มังกรเบาๆค่ะ)