หัวข้อ: man and child ซีรี่ส์*Hard For Heart (แนวM-Preg) ตอนที่18+ส่งท้าย p.11 (14/4/58)

[mukmaoY]

แม่เครียดตลอด แล้วลูกจะออกมายังไงงเนี่ย

[LadyMaidenLy]

ค่อนข้างหงุดหงิดเสือ แต่คิดว่าเสือคงมีเหตุผลที่ทำอย่างงี้แหละ

บางทีอาจจะเกี่ยวกับพ่อนพคุณหรือเปล่า รังสีตัวร้ายแรงมาก 5555

คือเรื่องทั้งหมดก็เกิดขึ้นเพราะพ่อนั่นแหละ ไปมีผู้หญิงสองคน

สามีไม่ใช่สิ่งที่จะแชร์กันได้นะ

สิ่งที่อยากเห็นจากเรื่องนี้ที่สุดคือ นพคุณหลุดพ้นจากบ่วงนี้ แล้วก็มีความสุขกับลูก
ตอนนี้เหมือนคุณย่ำอยู่ที่เดิม อยากให้ออกจากวงกลมบ้าๆนี่ ย้ายไปตปทได้ยิ่งดี
ปล่อยให้คนอื่นเขายุ่งเหยิงไปเถอะ เรียนผูกต้องเรียนแก้
ไม่อยากเห็นคุณเป็นโดมิโนตัวสุดท้ายเลย

[wan]

วังน้ำวน 
+1 ให้เป็นกำลังใจครับ 

[lizzii]

พี่เสือทำแบบนี้ไม่ไหวนะ
ควรจะรีบเคลียร์ตัวเองให้เร็วๆ เพื่อคุณกับลูกนะ
อ่านตอนนี้แล้วแอบสงสารพี่มังกรเลย เห้อออ

[่jum]

เป็นพระเอก พระรอง ที่ไม่มีความมั่นคงเอาซะเลย ขัดใจอ่ะ ทั้งมังกร ทั้งเสือ เลย ฮึ่ย 

[youuue]

    หน่วง   ไปไหน

[u_cosmos]

ไม่เข้าใจว่าทำไมเสือต้องปิดบัง มีอะไรก็พูดกันไปเลยไม่ได้หรอ
แบบนี้มันก็ยิ่งอึมครึม
แม่ไม่สบายใจคิดมาก ลูกในท้องก็จะพลอยลำบากไปด้วย
ทำอะไรก็คิดถึงเด็กบ้างนะ

สงสารมังกรตรงเรื่องความรักนี่ล่ะ
จริงๆอาจจะแค่ดีใจที่น้องเคยช่วยไว้เลยฝังใจ
ลึกๆแล้วมันอาจจะเป็นความผูกพันธ์ก็ได้

[JUPJIB]

ตอนที่ 13



“ขอบคุณมากนะครับ พี่กรจะเข้ามาก่อนไหม”

มังกรดูนาฬิกาแล้วเห็นว่ายังสามารถกลับไปทันเวลาอาหารเย็นจึงไม่ปฏิเสธ เขาเองก็อยากเห็นว่านพคุณกินอยู่อย่างไร

“พี่ไม่เคยรู้เลยว่าตรงนี้มีบ้านด้วย”

“อ้าว แต่ที่ตรงนี้แม่พี่เป็นคนยกให้ผม”

แถมแม่ของมังกรยังพูดทำนองว่ายกให้เป็นของหมั้น

“ที่แถวนี้ทั้งหมดเป็นของนายเสือ...”

“อ้อ ครับ”

ชื่อที่ไม่อยากได้ยินทำให้นพคุณเอ่ยตัดก่อนมังกรจะพูดจบ เขาไม่นึกอยากรู้เรื่องที่เกี่ยวกับเสือจึงทำเป็นไม่สนใจ

ในขณะที่มังกรกลับนึกถึงอีกเรื่องที่เขาไม่เคยได้คิดมาก่อน นั่นคือแม่หรืออาจจะพ่อของเขาด้วย ทั้งสองน่าจะรู้ความรู้สึกของเสือที่มีต่อนพคุณ และคงจะรู้ว่ามันไม่ใช่ความรู้สึกฉาบฉวยอย่างที่มังกรเคยคิด แต่ครอบครัวก็เลือกที่จะสนับสนุนมังกรแล้วให้เสือตัดใจ

หากคิดในมุมของตัวเองโดยไม่สนใจใคร มังกรย่อมดีใจที่ครอบครัวเลือกจะให้ความเชื่อถือต่อความรู้สึกของเขามากกว่าเสือ แต่หากมองในมุมของพี่ชายคนหนึ่ง มังกรกลับเห็นว่าครอบครัวช่างไม่ยุติธรรมต่อน้องชายของเขาเลยจริงๆ

“เดี๋ยวผมไปหาอะไรให้ดื่มดีกว่า”

จังหวะที่นพคุณลุกขึ้น อาการวิงเวียนก็ตื้อขึ้นมาจนต้องรีบจับผนังพิงของโซฟาไว้ มังกรรีบเข้ามาประคองให้นพคุณนั่ง เห็นท่าที่ว่านพคุณน่าเป็นห่วงในหลายๆเรื่องจะเป็นเรื่องจริง

“มียาดมไหม”

นพคุณส่ายหน้าทั้งที่ยังหลับตา เขาไม่อยากขยับตัวเพราะกลัวคราวนี้จะเป็นลมล้มไปจริงๆ

“ผมไม่ชอบกลิ่นยาดม”

พูดถึงกลิ่นแล้วก็นึกไปถึงตอนบอกเล่าอาการแพ้ของตนเองให้คุณหมอฟัง มันทำให้นพคุณเจ็บใจร่างกายตนเองมาก

คุณหมอฟังอาการของนพคุณแล้วสรุปว่าอาการแพ้ที่เพิ่มมากขึ้นในช่วงหลังอาจจะเป็นเพราะเสือไม่ได้อยู่ใกล้ๆ

นพคุณพยายามเถียงว่าไม่จริงจนคุณหมอต้องอธิบายให้ฟังอย่างย่อๆว่ามันไม่ใช่เรื่องผิดปกติ จากการศึกษาวิจัยทำให้ทราบว่าบางครั้งกลิ่น บรรยากาศ หรือแม้แต่สัมผัสของคนรอบตัวก็สามารถส่งผลต่ออาการแพ้ในคนท้องได้ มีทั้งทำให้แพ้มากขึ้นและทำให้แพ้น้อยลง ในกรณีของนพคุณ เสือน่าจะส่งผลให้นพคุณแพ้ท้องน้อยลง เมื่อเสือไม่อยู่นพคุณจึงกลับมาแพ้มากเหมือนเดิม

“ไหวไหมคุณ”

มังกรเป็นห่วงนพคุณจริงๆ นพคุณอยู่คนเดียวทั้งที่ยังมีอาการแบบนี้นับว่าอันตรายมาก

“ไหวครับ”

“คุณนอนพักก่อนดีกว่า เดี๋ยวพี่หาอะไรให้ดื่ม”

มังกรว่าแล้วลุกไปทางครัว เขาสอดส่องสายตาหาแล้วก็เจอน้ำขิงในตู้เย็นจึงรินมาให้นพคุณดื่ม

“เป็นอย่างนี้บ่อยไหมคุณ”

“ก็มีบ้างครับ ขอบคุณครับพี่กร”

นพคุณรับน้ำมาจิบแล้วกล่าวขอบคุณ

“เป็นอาการธรรมดาของคนแพ้นะครับ”

“คุณแพ้มากเลยหรือ”

มังกรไม่ได้อยู่ด้วยตอนที่เพียวแพ้ท้องทำให้เขาไม่ทราบว่าอาการแพ้ท้องเป็นกันแค่ไหนอย่างไรบ้าง เพียวเองก็บอกว่าตนเองแพ้นิดเดียว มังกรเคยอ่านมาผ่านๆก็จำไม่ค่อยได้ พอมาเห็นนพคุณหน้ามืดมังกรจึงเป็นห่วงมาก

“แบบนี้คุณไม่ควรอยู่คนเดียวนะ”

มังกรไม่ใช่คนแรกที่บอก แต่นพคุณก็ยังเลือกจะอยู่คนเดียว

“ผมไม่เป็นไรครับ พี่กรไม่ต้องเป็นห่วง”

มังกรส่ายหน้า จะไม่ให้เขาห่วงนพคุณได้อย่างไร นี่ยังไม่นับว่าเด็กในท้องนพคุณเองก็เป็นหลานของเขาด้วย

“พี่ไม่ไว้ใจเลย”

“ไม่เป็นไรจริงๆครับ”

แต่มังกรก็ยังกังวล

“คุณไปอยู่ที่โรงเรียนเอกวิทย์ดีไหม พี่ว่าอยู่คนเดียวแบบนี้ไม่ดีเลยนะ”

ที่นั่นมีทั้งหมอทั้งเครื่องมือทางการแพทย์พร้อม นพคุณรู้ว่าตนเองสมควรตอบตกลง แต่ความดื้อดึงยังมีมากกว่า

“ไม่เป็นไรจริงๆครับ”

เขายืนยันอีกครั้งอย่างหนักแน่น มังกรถอนหายใจ รู้ว่าตนเองไม่สามารถทำให้นพคุณเปลี่ยนใจได้ แต่เขาก็เป็นห่วงนพคุณมากจนไม่สามารถจะละเลยได้

“คืนนี้พี่ค้างที่นี่แล้วกัน จะได้แน่ใจว่าคุณไม่เป็นไรจริงๆ”

“ผมไม่เป็นไรจริงๆพี่กร”

นพคุณไม่อยากให้มังกรค้างด้วยนัก ไม่ใช่แค่มังกร ไม่ว่าจะเป็นใครนพคุณก็ไม่อยากให้มาพักที่บ้านนี้ด้วยทั้งนั้น

“ไม่เป็นไรจริงๆครับ”

นพคุณย้ำอีกทีไม่ให้มังกรได้พูดจาหว่านล้อม

“โอเค ไม่ค้างก็ไม่ค้าง”

มังกรไม่อยากทำให้นพคุณรู้สึกว่าเขาก้าวก่ายจนปิดกั้นเขาไปอีกคนจึงยอมถอยง่ายๆ นพคุณจิบน้ำขิงแล้วพิงพนักหลับตาเพื่อขับไล่อาการเวียนศีรษะ

“คุณนอนดีกว่าไหม”

นพคุณเกรงใจว่ามีมังกรอยู่ ไม่อย่างนั้นก็คงนอนไปแล้วเหมือนกัน   

“นอนเถอะ”

มังกรว่าพลางประคองนพคุณให้นอนลงตรงโซฟา นพคุณขืนตัวไว้ หากเขาหลับไปแล้วมังกรเล่า

“แต่...”

“เดี๋ยวถ้าพี่จะกลับพี่จะปลุก คุณนอนพักสักหน่อยเถอะนะ”

“...ก็ได้ครับ”

วันนี้อากาศร้อนอบอ้าวนพคุณเลยยิ่งรู้สึกไม่สบายตัว เขายอมนอนพักเพราะรู้สึกว่าไม่ไหวอยู่เหมือนกัน

มังกรรอจนนพคุณนอนหลับไปแล้วจึงออกมาคุยกับเหล่าหน่วยรักษาความปลอดภัย ทุกคนเป็นคนของเสือแต่ก็รู้จักมังกรและรู้ว่าแม้จะไม่ใช่เจ้านายโดยตรง แต่มังกรก็เป็นเจ้านายอีกคนหนึ่ง

“ไม่มีอะไรผิดปกติใช่ไหม”

“ไม่มีครับ”

มังกรมองไปรอบๆแล้วหันกลับมาพูดอีกครั้ง

“ปกติพวกคุณไม่ได้เข้าไปในเขตบ้านใช่ไหม”

“ไม่ครับ คุณเสือให้เราดูแลแค่รอบนอกเท่านั้น”

มังกรเข้าใจดี เสือไม่อยากให้นพคุณรู้สึกอึดอัดกับการโดนอารักขา

“แล้วจะแน่ใจได้ยังไงว่าเขาปลอดภัยอยู่ในบ้าน”

ตอนนี้มังกรเป็นห่วงว่าอาการจากร่างกายของนพคุณเองนั่นแหละที่จะทำให้เจ้าตัวเป็นอันตราย แต่ก็อย่างที่เห็นว่านพคุณยังถือทิฐิอยู่

“คุณเสือสั่งให้ลุงที่ดูแลบ้านพักมาส่งข้าวให้คุณนพคุณตอนสายกับตอนเย็นวันละสองครั้งครับ เวลากลางวันคุณนพคุณไม่ได้ปิดม่าน ทำให้เราพอสังเกตการณ์ระยะไกลได้ ส่วนเวลากลางคืนเราขยับเข้าไปเฝ้าระวังใกล้ขึ้นครับ”

มันก็ยังไม่พออยู่ดี อุบัติเหตุสามารถเกิดขึ้นได้ตลอดเวลา ยิ่งกับนพคุณที่กำลังแพ้ท้องด้วยแล้ว... แต่มังกรก็ทำอะไรมากไม่ได้ ไม่ต่างจากเสือที่ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากให้คนคอยดูแลอยู่ห่างๆ ในขอบเขตที่นพคุณจะยอมให้ทำได้

“ขอบใจมาก”

มังกรกลับเข้ามาแล้วไปนั่งยังโซฟาตัวที่ว่าง

นพคุณนอนหลับก็จริง แต่ไม่ได้มีท่าทีว่าจะนอนหลับอย่างสนิทหรือสบายใจ อาจจะเพราะเจ้าตัวนอนบนโซฟาที่แม้จะไม่ถึงขั้นเล็กคับแคบแต่ก็ไม่ได้ใหญ่พอที่จะทำให้นอนได้สบายๆ หรือไม่ก็อาจจะเพราะนพคุณรู้สึกตัวอยู่เสมอว่าในบ้านยังมีเขาอยู่...เขาซึ่งคงไม่ได้รับความไว้วางใจอย่างเต็มร้อยจากเจ้าตัว

มังกรเฝ้ามองดูคนนอนหลับแล้วเผลอเอื้อมมือออกไป ก่อนจะชะงักในเสี้ยววินาที มือหนากำอากาศแล้วดึงมันกลับเข้ามาหาตัว เขาไม่ควรสัมผัสนพคุณ ทั้งไม่ควรและไม่มีสิทธิ์ที่จะทำอย่างนั้น โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขาเป็นคนทิ้งสิทธิ์นั้นไปเอง

ดวงตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บช้ำในรักของมังกรปรากฏขึ้นขณะทอดมองร่างของคนที่นอนหลับใหล ที่นี่ไม่มีใครคนอื่นคอยมอง จึงเป็นช่วงเวลาที่มังกรไม่ต้องปกปิดความรู้สึก มังกรไม่เคยแสดงความเจ็บในใจออกมาอย่างเต็มที่ แม้จะเหม่อลอยไปบ้างแต่ก็ยังพยายามปกปิดความเจ็บปวดเอาไว้ เขาไม่ชอบแสดงความอ่อนแอออกมาให้คนอื่นเห็น เขาเป็นผู้นำ เป็นหัวหน้า เป็นประธาน แล้วก็เป็นพี่ชาย ไม่ว่าจะอยู่ในสถานะไหนมังกรก็ต้องเข้มแข็งทั้งนั้น ที่สำคัญมังกรไม่อยากให้ใครต้องรู้สึกผิดมากไปกว่านี้...

หากจะหาคนที่ผิดมากที่สุดมาตั้งแต่เริ่มต้น มันคงเป็นตัวมังกรเองที่ผิดมากกว่าใคร

 
...................................................

 

เพียวพะว้าพะวงใจในหลายๆเรื่อง...

เจ้าตัวจ้องโทรศัพท์สลับกับมองนาฬิกาที่แขวนอยู่ตรงผนัง ใครบางคนบอกให้รอเพราะจะกลับมากินข้าวด้วย แต่เวลาอาหารล่วงเลยมาแล้วกว่าสองชั่วโมง เพียวไม่ได้หิวแต่รู้ว่าตนเองอดไม่ได้เพราะสิ่งมีชีวิตเล็กๆในร่างกายจะต้องพลอยอดไปด้วย เขาจึงกินข้าวโดยไม่ได้รอตั้งแต่เมื่อหนึ่งชั่วโมงก่อน แต่ตอนที่กินเพียวก็ค่อยๆกินช้าๆ เขายังคิดว่ามังกรอาจจะกลับมาตอนนั้นแล้วอาจจะได้ร่วมมื้ออาหารด้วยกัน แต่มังกรก็ไม่มาปรากฏ เพียวกินได้น้อยกว่าทุกครั้งเขาบอกตัวเองว่าไม่เป็นไร เดี๋ยวมังกรกลับมาแล้วตนเองจะกินข้าวอีกรอบพร้อมมังกร

แต่จนกระทั่งตอนนี้มังกรก็ยังไม่กลับ...

โทรศัพท์ในห้องเงียบกริบ ไม่มีการติดต่อจากมังกร ทั้งที่ปกติแล้วหากกลับมาไม่ทันหรือมาไม่ได้มังกรจะต้องโทรมาบอกเพียวเสมอ เพียวใจไม่สงบเอาเสียเลย ในหัวคิดไปถึงแต่เรื่องร้ายๆที่อาจจะเกิดขึ้นกับอีกฝ่าย

“เกิดอะไรไม่ดีขึ้นหรือเปล่านะ”

หรือจะเป็นอุบัติเหตุ เพียวนึกแล้วรีบปัดความคิดไม่ดีนั้นทิ้ง ความคิดแง่ลบอาจจะส่งผลในแง่ลบ อีกอย่างหากมีอุบัติเหตุเกิดขึ้นจริงๆ มันก็เป็นไปไม่ได้เลยที่จะไม่มีใครมาบอกเพียว

เพียวให้เหตุผลอย่างคนคิดในแง่ดีที่สุดว่ามังกรอาจจะมีงานด่วนเข้ามาจนไม่ว่างติดต่อมาบอก มันไม่เคยเกิดขึ้นแต่ก็ใช่ว่าจะเกิดขึ้นมาไม่ได้ ด้วยเหตุนี้เองเพียวจึงเอาแต่จ้องโทรศัพท์มาเป็นชั่วโมง อยากจะโทรไปสอบถามเพื่อความสบายใจ แต่ก็กลัวว่าหากติดต่อไปจะกลายเป็นรบกวน

ชั่วโมงที่สามผ่านไปแต่ทุกอย่างยังเงียบสนิท เพียวตัดสินใจโทรศัพท์ไปหาแม้จะต้องโดนต่อว่าหรืออะไรเขาก็ยอม  อย่างน้อยๆขอแค่ให้รู้ว่าอีกฝ่ายยังปลอดภัยดี

“ครับ”

น้ำเสียงของมังกรเป็นปกติ แม้จะรับด้วยเสียงเบาเล็กน้อย แต่ก็ไม่มีวี่แววของความเจ็บป่วย เพียวคิดว่าคงไม่ได้มีเหตุการณ์ร้ายๆเกิดขึ้นแต่ก็ยังไม่ด่วนตัดสิน

“คุณกร...”

“คุณเพียว?”

เสียงมังกรยังคงอยู่ในระดับเบา เพียวเริ่มมั่นใจว่ามังกรคงอยู่ในที่ๆซึ่งไม่สามารถส่งเสียงดังได้ อาจจะกำลังประชุมหรือคุยธุระสำคัญอยู่

“คุณสะดวกคุยไหมครับ”

เพียวถามอย่างไม่ค่อยแน่ใจนัก กลัวจริงๆว่าความกังวลของตนเองจะเป็นสิ่งรบกวนการทำงานของมังกร

“สะดวกครับ”

มังกรตอบรับขณะที่เพียวได้ยินเสียงของธรรมชาติรอบตัวอีกฝ่ายชัดขึ้น มังกรคงย้ายที่คุยโทรศัพท์แล้ว และเพราะเสียงบรรยากาศรอบๆนี่เองที่ทำให้เพียวนึกเอะใจ

มังกรเคยโทรศัพท์จากบริษัทมาหาเพียว  เสียงรอบๆถ้าไม่ใช่เสียงพนักงานที่กำลังทำงานก็จะเป็นที่เงียบๆ ไม่ใช่เสียงจักจั่นหรือเสียงใบไม้ไหวอย่างเช่นตอนนี้

แปลว่ามังกรไม่ได้อยู่ที่บริษัท...แล้วเจ้าตัวอยู่ที่ไหน

“คุณเพียว มีอะไรหรือเปล่าครับ ร่างกายเกิดผิดปกติตรงไหนไหม”

ระดับเสียงของมังกรอยู่ในระดับปกติ น้ำเสียงแฝงแววอ่อนโยนเป็นห่วงเหมือนทุกครั้งที่พูดกับเพียว แต่ครั้งนี้เพียวกลับรู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมา

มังกรสบายดี ไม่เจ็บ ไม่ป่วย ไม่ไข้ ไม่ได้เกิดอะไรขึ้นอย่างที่เพียวนึกห่วง ทั้งยังไม่ได้มีงานหรือติดธุระ แต่ที่มังกรไม่ได้โทรมาหาเพียว และที่ปล่อยให้เพียวคอย มันไม่มีอะไรมากไปกว่าเจ้าตัวคงลืมไปแล้วว่าพูดอะไรกับเพียวไว้ก่อนออกไป ก็แค่มีอะไรที่คงสำคัญมากกว่าจนไม่มีเวลาให้มาระลึกถึงเพียวกับนัดกินข้าวเล็กๆที่ไม่น่าใส่ใจ

“มันดึกแล้ว ผมก็แค่นึกห่วง”

แล้วเพียวก็เลือกที่จะไม่เอ่ยถึงเรื่องที่ถูกลืม เขาไม่ต้องการคำขอโทษ ไม่ต้องการคำแก้ตัว ไม่ต้องการอะไรเลยเพราะมันไม่มีประโยชน์

“ผมคงกลับดึกๆหน่อย คุณเขาอาการไม่ค่อยดี”

มังกรกลุ้มใจอย่างแท้จริงจึงอดจะปรึกษาเพียวไม่ได้

“ผมอยากให้เขาไปอยู่ที่เอกวิทย์ แต่เขาดื้อไม่ยอมไป”

“พูดถึงลูกบ่อยๆสิครับ คุณนพคุณต้องห่วงลูกจนยอมมาพักที่นี่แน่ๆ”

มังกรก็คิดว่าอย่างนั้น แต่คงต้องใช้เวลาหลายวัน

“คุณนอนก่อนได้เลยนะ”

“ครับ”

ถึงมังกรไม่บอกเพียวก็คงไม่อยู่รอ ไม่ใช่เพราะโกรธเคืองหรือน้อยใจที่มังกรลืมนัด แต่ที่เพียวคิดถึงเป็นอันดับหนึ่งในตอนนี้ก็คือเด็กในท้อง เขาไม่มีทางอดนอนให้เสียสุขภาพได้หรอก

“งั้น...เท่านี้นะครับ”

“ครับ ฝันดีครับคุณเพียว”

เพียววางโทรศัพท์ลงเบาๆ ทั้งที่รู้ว่ามังกรปลอดภัยสบายดี แต่ในอกกลับหนักอึ้งมากกว่าเก่า

ก็แค่มังกรลืมนัด ก็แค่มังกรเห็นนพคุณสำคัญกว่า มันไม่ได้แปลกตรงไหนในเมื่อนพคุณคือคนที่มังกรรัก...แล้วตัวเพียวเล่าก็เป็นเพียงแค่ลูกจ้าง จะให้เขามาให้ความสำคัญมากเท่าได้อย่างไร

 
...............................................

 

มังกรกลับมาตอนเกือบจะรุ่งเช้า อีกฝ่ายไม่ได้เสียงดังแต่เพียวซึ่งนอนหลับไม่ค่อยสนิทอยู่แล้วรู้สึกตัวทันทีที่มังกรเปิดประตู ก็รู้ว่าการนอนไม่พอมันไม่ดีต่อร่างกายตนและเด็กในท้อง เพียวเลยออกจะหงุดหงิดตัวเองไม่ใช่น้อยที่หลับๆตื่นๆอยู่ได้ทั้งคืน แต่เขาก็หลับไม่ค่อยจะลงจริงๆ

เสียงเคาะประตูเบาๆดังขึ้น และเมื่อเพียวไม่ได้ตอบกลับคนข้างนอกก็ถือวิสาสะเปิดเข้ามาเองด้วยเพียวเคยอนุญาตเอาไว้

ตอนนั้นเพียวอนุญาตเผื่อเกิดเหตุฉุกเฉิน แต่มาตอนนี้ชักจะเสียใจกับคำอนุญาตนั้นเสียแล้ว

เพียวหลับตาทำเป็นว่ากำลังนอนหลับซึ่งมังกรก็คิดว่าเพียวนอนอยู่จริงๆ เขาแค่แวะเข้ามาดู ช่วยห่มผ้าให้เพียว ตรวจอุณหภูมิของห้องไม่ให้เย็นหรือร้อนจนเกินไป แล้วกลับออกไปเงียบๆ

เขาเข้ามาตรวจความเรียบร้อย เพียวบอกตัวเองขณะมองประตูที่เพิ่งถูกปิดลง

มังกรดูแลเพียวอย่างดี ความอ่อนโยนของมังกรก็เป็นของจริง เพราะมังกรเป็นอย่างนี้จำทำให้เพียวหวั่นไหวและค่อยๆถลำลึกลงไปตลอดเวลา

เพียวขยำเสื้อตรงหน้าอกก่อนจะเลื่อนมือลงไปลูบท้องเบาๆ สิ่งมีชีวิตภายในขยับเล็กน้อย เขาลูบท้องไปขณะคิดอย่างเหม่อลอย

...มังกรรักคนอื่น รักและไม่มีทางลืมง่ายๆ

คำที่ว่าอยากจะเริ่มต้นใหม่กับเพียวคงเป็นแค่เพียงอารมณ์ชั่ววูบก็เท่านั้น เพียวบ้าไปเองที่คิดจริงจังว่าตนเองกำลังศึกษาดูใจกับมังกรจริงๆ ดีที่ตอนนั้นไม่ตอบตกลงไปกับมังกร ไม่อย่างนั้นแล้วอะไรๆมันคงยุ่งยากมากไปกว่านี้

“แค่นายจ้างกับลูกจ้าง จำไว้”

เพียวท่องจำย้ำกับตัวเอง แต่ไม่รู้ทำไม หัวใจถึงได้เจ็บเหลือเกิน

 
..........................................

“พี่กร”

นพคุณเห็นอีกฝ่ายก็ยิ้มแกนๆให้ หลายวันมานี้มังกรมาอยู่ที่นี่เกือบทั้งวัน เขารู้ว่ามังกรเป็นห่วงแต่ก็อดอึดอัดไม่ได้

“พี่เข้าไปนะ”

“ครับ”

มังกรเองก็ใช่จะไม่รู้ว่านพคุณไม่ได้อยากให้เขามานัก แต่ตราบใดที่นพคุณยังไม่ยอมย้ายไปพักที่โรงเรียนเอกวิทย์มังกรก็คงวางใจไม่ได้และต้องมาดูเรื่อยๆอยู่อย่างนี้

“พี่กรไม่ต้องมาทุกวันก็ได้”

“พี่เป็นห่วง”

หากเป็นคนอื่นหรือแม้กระทั่งถ้าเป็นเสือทำแบบนี้นพคุณคงไล่ไปได้ง่ายๆแล้ว แต่นี่เป็นมังกร คนที่นพคุณเกรงใจอยู่มากในหลายๆเรื่อง ทั้งเพราะเรื่องในอดีตที่ตนเองทำไม่ดีไว้ แล้วก็เรื่องปัจจุบันด้วย

ก็ไอ้การที่อดีตคนรักมาท้องกับน้องชายคงไม่ใช่เรื่องที่ใครจะทำใจยอมรับได้ง่ายๆจริงไหม

“คุณเพียวเองก็น่าเป็นห่วงนะครับ”

มังกรวางของที่ซื้อมาไว้บนโต๊ะ แล้วหันมาตอบนพคุณ

“คุณเพียวเขาดูแลตัวเองได้ดีกว่าคุณเยอะ แล้วอีกอย่างเขาอยู่ที่เอกวิทย์ น่าห่วงน้อยกว่าคุณใช่ไหมล่ะ”

เพียวดูแลตัวเองได้ดีจริงๆ อะไรที่ไม่ดีหรือไม่เหมาะสมกับคนท้องเพียวแทบจะไม่ทำเลย เจ้าตัวเห็นแก่เด็กมาเป็นอันดับหนึ่งเสมอ

“พี่กรจะบอกว่าคุณดูแลตัวเองได้ไม่ดีหรือไง”

“คุณทำได้ แต่อาจจะไม่ทำ เพราะถ้าคุณอยากดูแลตัวเองจริงๆก็คงยอมไปอยู่ที่เอกวิทย์แล้ว”

เป็นคำย้อนที่ทำเอานพคุณเถียงไม่ออกเลยได้แต่ทำหน้ามุ่ย

“คุณไม่พูดเรื่องนี้กับพี่กรดีกว่า พูดไปก็แพ้”

มังกรหลุดยิ้มด้วยความเอ็นดู มันนานมากแล้วที่พวกเขาไม่ได้พูดคุยอย่างสนิทสนมกันแบบนี้ มังกรจำไม่ได้เหมือนกันว่ามันเริ่มเปลี่ยนไปตอนไหน อาจจะตั้งแต่นภาแม่ของนพคุณเสียชีวิต หรือไม่ก็ตั้งแต่พวกเขาตกลงคบกันอย่างคนรัก

“แล้วนี่หมอนัดเมื่อไหร่คุณ”

“พรุ่งนี้ครับ”

คิดไปคิดมานี่ก็จะหนึ่งอาทิตย์แล้วที่มังกรเริ่มมาที่นี่ และก็จะเป็นอาทิตย์ที่สองที่ใครบางคนไม่ได้ไปหาหมอด้วยกัน

“พรุ่งนี้พี่จะมารับนะ”

“ผมไปเองได้ครับ”

แต่มังกรไม่ยอม สุดท้ายนพคุณก็ต้องยอมลงให้มังกรอีกครั้ง

 
...................................

 

“คุณผู้ว่าจ้างไม่มาด้วยหรือครับ”

ครูผู้ฝึกสอนดูแลเด็กแรกเกิดทักเพียวด้วยรอยยิ้ม หลังจากเรียนเสร็จเป็นปกติที่ครูผู้สอนจะมาพูดคุยด้วยบ้างเผื่อใครมีอะไรสงสัยจะได้ถือโอกาสซักถาม อีกฝ่ายไม่ได้คิดอะไรมากไปกว่าเห็นว่าปกติเพียวจะมีมังกรมาเรียนด้วย แต่นี่หายหน้าไปหลายวันจึงถามถึง

“เขาติดธุระครับ”

ที่จริงคอร์สนี้เพียวไม่ต้องมาลงเรียนก็ได้เพราะด้วยหน้าที่การงานทำให้เพียวดูแลเด็กได้ดีอยู่แล้ว แต่มังกรขอให้เพียวมาเรียนเป็นเพื่อน แล้วสุดท้ายคนที่มาเรียนกลับมีแค่เพียวเพียงคนเดียว

ครูฝึกพยักหน้ารับเมื่อได้ยินคำตอบ หันไปทักทายผู้เรียนคนอื่นอย่างไม่ติดใจสงสัย เพียวลอบถอนหายใจที่ไม่ต้องขยายความถึงประเด็นว่ามังกรไปทำ ‘ธุระ’ ที่ไหน ด้วยเพียวไม่อยากพูดถึงนัก

เขาลงมือเก็บของเพื่อจะออกจากห้องเรียน นึกถึงเรื่องเมื่อเช้ารอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าอย่างห้ามไม่อยู่

มังกรบอกว่าจะมากินข้าวเที่ยงด้วย หลังจากที่ต้องนั่งกินข้าวคนเดียวมาหลายวันซึ่งมันไม่อร่อยเอาเสียเลย พอจะมีเพื่อนกินข้าววันนี้เพียวจึงค่อนข้างอารมณ์ดี มองนาฬิกาแล้วเห็นว่ายังไม่ถึงเวลานัดเลยตรงไปทางส่วนโรงพยาบาลเพื่อพูดคุยกับคนอื่นๆก่อน เขาไม่อยากให้มังกรคิดว่าตนเองกระตือรือร้นรอเวลามากจนเกินไป

“เพียว...พี่ก็ว่าแล้ว”

พอเห็นหน้าเพียวบุรุษพยาบาลที่กำลังเรียงเอกสารทะเบียนผู้ป่วยก็ว่าพลางพยักหน้าไปด้วย

“ว่าแล้วอะไรครับ”

“ก็ว่าว่าเพียวต้องอยู่แถวนี้ไง”

เพียวหัวเราะเบาๆในลำคอ

“อะไรกัน รู้สึกถึงผมได้หรือไงครับ คิดอะไรกับผมรึเปล่าครับเนี่ย”

อีกฝ่ายยิ้มขำ

“บ้าแล้ว พี่แค่เห็นนายจ้างเพียวก็เลยรู้ว่าเพียวต้องอยู่แถวนี้ด้วยแน่ๆต่างหาก”

เพียวชะงัก รอยยิ้มค่อยๆเลือนหายไป นายจ้าง...

“คุณมังกรหรือครับ”

“ใช่ๆ คุณมังกรนั่นแหละ”

เพียวยังแปลกใจ มังกรจะมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร นี่มันยังไม่ถึงเวลานัด แล้วพวกเขาก็นัดกันที่ร้านอาหารของโรงเรียนเอกวิทย์ ไม่ได้นัดกันที่โรงพยาบาลเสียหน่อย โรงพยาบาล...หรือว่า...

“มองผิดหรือเปล่าครับ”

เพียวยังไม่ปักใจเชื่อ อาจจะแค่คนหน้าเหมือนกันก็ได้

“ไม่ผิดๆพี่มั่นใจ เขาน่าจะมาเป็นเพื่อนเฉยๆเพราะเขาไม่ได้ตรวจ มีแค่คนที่มาด้วยกันตรวจ ชื่ออะไรน้า...”

อีกฝ่ายลากเสียงขณะที่มือก็เปิดดูรายชื่อคนไข้ไปด้วยเพื่อให้นึกออก

“...นพคุณ...”

เสียงเพียวเบาหวิวขณะเอ่ยชื่อนั้นออกมา

“ใช่ๆ ชื่อนี้แหละ”

แล้วมันก็ถูกต้องเสียด้วย

หัวใจที่เหมือนจะพองด้วยความยินดีมาตั้งแต่เช้าค่อยๆเฉาลง ความดีใจที่มังกรนัดกินข้าวหายไปจนไม่มีเหลือ เพียวกระจ่างแจ้งแล้วว่ามังกรนัดกินข้าวเที่ยงด้วยวันนี้เพราะต้องพานพคุณมาหาหมอตามนัด

การกินข้าวกับเพียวเป็นผลพลอยได้ เป็นเพียงแค่เศษเสี้ยวเวลาที่หยิบยื่นให้เพื่อรักษาระดับความสัมพันธ์เอาไว้ไม่ให้ห่างเหินมากจนเกินไป

“เพียว?”

“ครับ”

เพราะเหม่อลอยจึงไม่ทันฟังที่อีกฝ่ายชวนคุย

“เป็นอะไรหรือเปล่า หน้าซีดๆนะ”

เพียวพยักหน้า เขาอาจจะไม่สบายขึ้นมาจริงๆก็ได้

ความอยากอาหารหมดไปเสียดื้อๆ มือไม้เย็นเฉียบ ในอกเสียดจนเจ็บไปหมด เห็นทีมื้อเที่ยงวันนี้เพียวคงต้องขอยกเลิกไปก่อนเสียแล้ว 


TBC

[PharS]

 

สงสารเพียววววววว

[Phut]

 

ไม่อยากให้เพียวเสียใจเลยจริงๆ 

[Mouse2U]

เพียว~ อย่าไปสนคนแบบนั้นเลยค่ะ

[jilantern]

สงสารเพียวมาก
คุณกรจะเอายังไงก็ชัดเจนหน่อยเถอะ

[pochu52]

คุณมังกรจะทำผิดซ้ำสองรึ ยังเริ่มสงสารเพียวล่ะ

[wikawee]

เพียวเข้มแข็งไว้ 

[lizzii]

เห้ออออออออ สงสารทุกคน
แล้วอิพี่เสือหายไปไหนเนี่ย

[nunda]

ความผูกพัน ทำให้เจ็บปวด  เฮ้ออออ T__T

[B52]

อีรุงตุงนัง

[mukmaoY]

เพียวดีสุดแล้วในเรื่อง

[zeroj]

ทั้งเสือ ทั้งมังกร  ไม่ชัดเจนเอาซะเลยยยยยยยยยยยย       

ค้างๆคาๆ  อยู่ได้     

[kawisara]

พี่มังกรเป็นคนดี ก็เข้าใจอะนะว่าเป็นห่วง

แต่นพคุณ เขาอึดอัดนะ เขาไม่ได้อยากให้พวกพี่ไปวุ่นวายกับเขา

เขาต้องการช่วยเหลือตนเอง เพื่อที่จิตใจจะได้เข้มแข็งโดยเร็ว

นาทีนี้ คุณเพียว น่าเห็นใจมาก รู้ทั้งรู้ว่า ตนเองเป็นแค่ลูกจ้าง รับจ้างท้อง

แต่เมื่อได้รับความเอาใจใส่ แถมให้ความหวัง จากพี่มังกรจนมีใจเอนเอียง

แต่หาความหมั่นใจอะไรไม่ได้เลยว่าที่พี่มังกรพูดเพราะอารมณ์พาไป

หรือ คิดจริงจังด้วย คุณเพียว หวั่นใหวนะของจริง แต่พี่มังกรนี่ ไม่มีความต่างจากพี่เสือเลย

ฉลาดเรื่อง ธุรกิจ แต่โง่ เรื่องหัวใจ เซ็งงงงงงงง

[mystery Y]

อ่านแล้วหน่วงในใจ...

[jum1201]

เพรียวปวดใจอีกแล้วววว น่าสงสารอะ

[about]

สงสารเพียวมากอ่ะ

[Essta]

อ่านตั้งแต่ภาคอังคาร ดีใจมากที่มีภาคต่อแยกออกมา ชอบมากแนวผู้ชายท้องได้ อิอิ
อ่านแล้วสงสารเพียวกับคุณ

[Inwoสูs]

อย่ารู้ตัวเมื่อสายก็พอแล้วละเนอะ

[ekuto]

พี่น้องโลเลพอกัน ตัดสินใจไม่เด็ดขาดเลย

[myd3ar]

แต่ละคนทำไรไม่ค่อยคิดกันเลย

สองพี่น้องนี่มันน่า

[Baruda]

น่าสงสารเพียวเนาะ

[ormn]

  ตูเครียดดดดดด

[JUPJIB]

 


ตอนที่ 14

“คุณเพียวไม่เป็นอะไรแน่นะครับ”

มังกรที่ได้รับแจ้งจากเพียวว่าจะขอยกเลิกนัดเพราะรู้สึกไม่ค่อยดีถามอย่างเป็นห่วง เมื่อเช้าเพียวยังดูดีๆอยู่เลย

“ไม่เป็นอะไรครับ นอนสักพักก็น่าจะดีขึ้น”

สำหรับมังกรคำพูดของเพียวเชื่อถือได้เต็มที่ ถ้าเพียวบอกว่าไม่เป็นอะไรมากมังกรก็เชื่อว่ามันต้องจริงตามนั้น

“งั้นคุณนอนเถอะมีอะไรโทรหาผมได้ตลอดนะครับ”

เพียวรับคำเสียงเบา ความเอาใจใส่ที่มีให้ตลอดนี่แหละที่ทำให้เพียวเจ็บไม่หายเสียที

“พี่กร คุณเพียวเป็นอะไรหรือครับ”

ที่จริงวันนี้มังกรบอกแล้วว่าจะชวนเพียวมากินข้าวด้วยกัน แต่ฟังที่มังกรคุย ท่าทางเพียวจะมากินข้าวด้วยไม่ได้เสียแล้ว

“เวียนหัวนิดหน่อย แต่เห็นว่าไม่เป็นอะไรมากนะ”

เมื่อมังกรไม่ได้มีทีท่าเดือดเนื้อร้อนใจนพคุณจึงพลอยวางใจไปด้วย

“ไหนๆก็ไหนๆแล้วเราไปกินร้านข้างนอกกันไหม มีอยู่ร้านหนึ่งพี่เพิ่งไปเจอ อาหารรสชาติใช้ได้เลย”

“แล้วแต่เจ้ามือสิครับ”

มังกรหัวเราะที่นพคุณเหมาเอาว่าเขาจะเลี้ยง ถึงเขาจะตั้งใจจ่ายอยู่แล้วก็เถอะ

“พี่คุณ!”

นพคุณชะงักรอยยิ้ม สมองประมวลผลและมันตอบกลับมาว่านั่นคือเสียงของนพเก้า

“พี่คุณ พี่ไปอยู่ไหนมาพวกเราตามหาแทบแย่”

นพเก้าเดินมาจับมือพี่ชายไว้อย่างยินดี แม้จะเห็นว่านพคุณสีหน้าราบเรียบไร้การยินดีในการพบเจอกันก็ตาม

“พี่เสือกับนายสินตามหาพี่คุณจนแทบไม่ได้พักเลย พี่จะไปไหนก็บอกกันบ้างสิครับ”

นพเก้าพ้อเล็กๆ ขณะที่นพคุณมองเมิน ทำเป็นไม่สนใจที่นพเก้าพูด ทั้งที่อดสงสัยไม่ได้ว่าทำไมนพเก้าถึงทำท่าเหมือนไม่รู้ว่าเสือเจอนพคุณนานแล้ว

“พี่เสือ มาเร็วดูสิว่าเก้าเจอใคร”

นพเก้าหันไปเร่งคนที่เดินตามมาข้างหลัง เจ้าตัวสีหน้าไม่สู้ดีนัก แต่ก็ยอมเดินเข้ามาใกล้ตามที่นพเก้าบอก นพคุณมองคนที่ไม่ได้เจอกันหลายวันแล้วยิ้มเยาะ คนที่ปากบอกว่าทำทุกอย่างเพื่อนพคุณกลับไม่กล้าแม้แต่จะบอกว่าที่คู่หมั้นของตัวเองด้วยซ้ำว่าเจอกับนพคุณแล้ว และถ้าให้เดา นพเก้าคงยังไม่รู้เรื่องที่นพคุณท้อง

“พี่รีบ”

นพคุณดึงมือออกจากการกอบกุมของน้อง นพเก้าหน้าเสียไปหน่อยแต่ก็กลับมายิ้มได้ในไม่กี่วินาที

“พี่คุณพักที่ไหน เก้าจะได้แวะไปหา”

คนโดนถามหัวเราะในลำคอ

“ลองถามคู่หมั้นเก้าดูสิ”

ว่าเสร็จเจ้าตัวก็เดินหนีออกมา ไม่ได้สนใจเสียงเรียกทั้งจากนพเก้าและมังกร...ในขณะที่อีกคนยังปิดปากเงียบสนิท

“คุณ เดินช้าลงหน่อยเถอะ”

มังกรเดินมาคว้าแขนนพคุณไว้ การเดินเร็วมากจนเกินไปนอกจากจะทำให้ร่างกายทำงานหนักกว่าปกติซึ่งไม่สมควรสำหรับคนตั้งครรภ์อ่อนๆแล้ว มันยังสามารถทำให้เกิดอุบัติเหตุไม่คาดคิดได้ง่ายขึ้นด้วย

“เราไปกันเถอะครับ ผมหิวแล้ว”

“พี่คุณ”

ไม่ใช่แค่มังกรคนเดียวที่เดินตามนพคุณมา นพเก้าเข้ามาใกล้เขาอย่างไม่รู้จักเข็ดหลาบอีกแล้ว

“พี่คุณกลับบ้านบ้างเถอะครับ ทุกคนเป็นห่วงนะ หรืออย่างน้อยๆก็บอกผมหน่อยว่าพี่พักอยู่ที่ไหน”

“ไม่ใช่เรื่องของนาย”

นพคุณผลักอีกฝ่ายให้ออกห่าง

“พี่คุณ...”

เสียงที่เรียกกลับมาสั่นเครือคล้ายคนใกล้ร้องไห้เต็มที เสือที่ตามมาทีหลังเห็นพฤติกรรมของนพคุณแล้วก็ได้แต่ส่ายหน้า เขาดึงนพเก้ามาไว้ข้างตัวพลางมองคนร้องไห้อย่างห้ามปราม

“แต่พี่คุณ...”

“พอสักทีเถอะ”

นพคุณเอ่ยออกมาอย่างอ่อนแรง เพราะไม่เห็นว่าเสือมองนพเก้าแบบไหนจึงเหมาเอาว่าเสือคงกำลังมองนพเก้าอย่างสงสารเห็นใจ ซึ่งนพคุณไม่อยากจะเห็นภาพพวกนั้นเลย

“ฉันอยู่ส่วนฉัน นายอยู่ส่วนนาย ครอบครัวของนายไม่ใช่ครอบครัวของฉันอีกต่อไป ให้คิดเสียว่าเราไม่ใช่พี่น้องกันอีกแล้วเพราะฉันไม่ถือว่าตนเองเป็นคนในบ้านนั้นอีกต่อไป”

“พี่คุณ ไม่เอานะ”

นพเก้าส่ายหน้าอย่างไม่ยอมรับ ดวงตาสั่นไหวไม่ต่างจากตัวคนที่พูดตัดขาดออกมา

“ผมขอโทษ พี่คุณ ไม่เอาแบบนี้”

นพเก้าพยายามจะคว้ามือนพคุณแต่เจ้าตัวไม่ยอม นพคุณก้าวถอยหลังไปเรื่อยๆพร้อมปัดมือนพเก้าที่จะคว้าตนเองไปด้วย

“เก้า”

เสือต้องเข้ามารั้งนพเก้าไว้ในขณะที่มังกรเองก็เข้าไปโอบบ่านพคุณเพราะตอนถอยเมื่อครู่นี้นพคุณเกือบเสียหลัก

“ฟังภาษาคนให้รู้เรื่องบ้าง!”

ทั้งภาพที่เสือปลอบนพเก้าอยู่และเพราะเกือบเกิดอุบัติเหตุนพคุณเลยพาลใส่อารมณ์โกรธทั้งหมดไปที่น้อง

“คุณ!!!”

เสือเรียกอีกฝ่ายเสียงดุ

“จะทำไม”

นพคุณจ้องตาเสืออย่างไม่ยอมแพ้ ทั้งที่ในใจเจ็บแสนเจ็บเพราะใครคนนั้นที่ควรอยู่ข้างกันกลับไปอยู่เคียงข้างคนอื่น

“พูดกับน้องดีๆ”

เสือบอกเสียงอ่อน เขาไม่ได้อยากทะเลาะ ไม่อยากโมโหหรือเสียงดังใส่นพคุณเลยสักนิด แต่นพคุณก็ดื้อเสียเหลือเกิน

นพคุณแค่นเสียงในลำคออย่างถือดี ความโมโห เสียใจ น้อยใจ ผิดหวัง และไม่เข้าใจ มันตีกันอยู่ในอกจนเขาต้องหาทางระบายมันออกมา และหนทางที่จะทำเช่นนั้นก็คือการทำให้คนอื่นต้องเจ็บบ้าง

“บอกแล้วไงว่าตัดขาด จากนี้ไม่มีพี่ไม่มีน้อง ไม่มีพ่อแล้วก็ไม่มีแม่ด้วย!”

พูดเองก็เจ็บเอง นพคุณยิ้มเยาะเย้ยตนเองแต่คนที่มองอยู่ต่างก็เข้าใจว่านพคุณยิ้มเยาะใส่นพเก้า

เสือมองนพคุณอย่างไม่ใคร่ชอบใจ มังกรเองก็ส่ายหน้าอย่างอ่อนใจแต่จนปัญญาจะห้ามปราม

“อย่าพูดอะไรที่จะทำให้ตัวเองต้องมาเสียใจทีหลัง”

เสือพยายามระงับอารมณ์ตนเองไม่ให้ร้อนตามนพคุณ เขาบอกนพคุณอย่างจริงจังแต่นพคุณกลับไม่สนใจ

“พี่กร ไปกันเถอะครับ”

นพคุณว่าแล้วดึงมือมังกรให้เดินห่างออกมา คราวนี้นพเก้าไม่ได้เดินตามเพราะมีเสือรั้งไว้ มังกรเองก็ไม่ได้ดึงให้นพคุณหยุดเดินอีก อารมณ์นพคุณแบบนี้ให้ออกห่างจากนพเก้าและเสือน่าจะดีกว่า

มังกรหันไปมองเสือที่กำลังปลอบนพเก้าอยู่แล้วถอนหายใจออกมา...ที่ตนเองหลีกทางให้เสือ เขาชักไม่แน่ใจแล้วว่ามันเป็นเรื่องถูกต้องแน่หรือเปล่า

 
.........................................

 

นพคุณเก็บข้าวของที่เสือซื้อมาทั้งหมดใส่กล่อง อารมณ์น้อยใจปนเปไปกับความโมโห แม้จะผ่านมาหลายชั่วโมงแล้วมันก็ยังไม่หาย

“คุณทำอะไร”

มังกรมองตามนพคุณที่เดินไปตรงนั้นตรงนี้ หยิบของแล้วเอามาใส่กล่องอย่างไม่เข้าใจ

“เก็บคืนเจ้าของครับ”

“อ้อ”

มังกรร้องรับในลำคอ มองรอบๆบ้านที่ดูโล่งขึ้นเยอะเมื่อข้าวของถูกเก็บใส่กล่อง เขารู้มาเหมือนกันว่าเสือไปเหมาของที่จำเป็นสำหรับคนตั้งท้องมาเยอะ...แต่ก็ไม่คิดว่าจะเยอะขนาดนี้

“บางอย่างมันจำเป็นไม่ใช่หรือ”

“ผมซื้อเองได้”

นพคุณอาจจะมีเงินไม่เยอะ แต่ถ้าจำเป็นเขาก็พร้อมจะจ่าย

มังกรถอนหายใจเบาๆ นพคุณเป็นคนดื้อแถมยังเจ้าทิฐิ ตอนนี้ต่อให้พูดอะไรออกไปก็มีแต่จะต่อต้าน เขาไม่อยากให้นพคุณรู้สึกว่าเขาอยู่คนละฝั่งจึงไม่เอ่ยทัดทาน ปล่อยให้นพคุณทำตามใจชอบแม้จะไม่เห็นด้วยอยู่ลึกๆ

“พวกคุณน่ะ”

นพคุณออกไปกวักมือเรียกหน่วยรักษาความปลอดภัยที่อยู่ใกล้ๆให้เข้ามา

“ครับคุณนพคุณ”

“มาช่วยกันขนของพวกนี้ไปคืนเจ้าของเขาด้วย”

เพราะความโมโหเจ้านาย นพคุณจึงออกปากห้วนๆใส่ลูกน้อง หน่วยรักษาความปลอดภัยสองคนมองหน้ากันอย่างไม่ค่อยเข้าใจ มังกรไม่อยากให้นพคุณต้องอารมณ์เสียมากขึ้นไปอีกจึงเข้าไปอธิบายเอง

“เอาไปไว้ที่บ้านโน้นทีนะ ระหว่างนี้ก็ให้คนอื่นมาประจำจุดนี้แทนก็ได้”

“ไม่ต้อง! ไปแล้วไปเลยไม่ต้องเอาใครมาแทน กลับไปกันให้หมดเลย เจ้านายพวกคุณไม่ได้อยู่ที่นี่แล้วสักหน่อย จะมาวนเวียนอยู่แถวนี้กันอีกทำไม”

“คุณ”

มังกรเรียกนพคุณปรามๆ เรื่องขนของที่เสือซื้อมาออกจากบ้านก็เรื่องหนึ่ง มังกรยอมตามน้ำได้ แต่เรื่องที่จะให้หน่วยรักษาความปลอดภัยถอนตัวมังกรไม่เห็นด้วย

“คุณไม่ชอบ พี่กรอย่ามาห้ามคุณเลย”

 

ว่าเสร็จก็หันไปพูดกับอีกสองคนต่อ

“แล้วก็เอาไอ้กล้องวงจรปิดพวกนั้นออกไปด้วย ไม่อย่างนั้นผมจะพังมันซะ”

คนฟังสามคนทำหน้าปั้นยาก แต่นพคุณไม่สนใจ เจ้าตัวสะบัดหน้าเดินหนีเข้าไปในห้องนอน เป็นครั้งแรกที่นพคุณยอมเสียมารยาทเข้ามานอนในห้องทั้งที่มังกรยังไม่กลับ

“เฮ้อ”

มังกรมองตามแล้วถอนหายใจอีกที นิสัยดื้อดึงเอาแต่ใจนี้ไม่รู้ว่าหากมีลูกแล้วจะดีขึ้นไหม หากไม่ดีขึ้นคงมีคนได้ปวดหัวจนไม่เป็นอันทำอะไรแน่

“เอาของไปเถอะ กล้องก็เหลือไว้แต่ตัวที่คุณเขาไม่รู้ว่ามีอยู่ ส่วนพวกคุณก็คอยดูแลเงียบๆ พยายามอย่าให้คุณเขารู้ตัวแล้วกัน ลำบากหน่อยนะ”

ทั้งสองคนรับคำแล้วช่วยกันลำเลียงกล่องที่บรรจุของจนเต็มออกไป ทั้งยังไม่ลืมรายงานเสือถึงเรื่องที่เกิดขึ้น เสือบอกแค่ให้ทำตามที่มังกรว่า แม้จะหนักใจกับความดื้อของนพคุณแต่ตอนนี้เขายังไม่สามารถเข้าไปจัดการอะไรได้

ทางด้านมังกรเมื่อนพคุณหนีเข้าไปนอนแล้วจึงกลับเร็วกว่าทุกวัน ดังนั้นเมื่อนพคุณออกมาข้างนอกอีกครั้งในบ้านจึงไม่มีใคร เขาเดินไปนั่งที่โซฟาแล้วมองสำรวจบ้าน

“บ้า บ้า บ้า บ้า”

นพคุณบ่นตัวเองที่เผลอคิดขึ้นมาว่าบ้านที่ไม่มีของที่เสือซื้อมามันดูโล่งๆเหมือนขาดบางอย่าง เขาไม่ชอบแบบนี้เลย หากจะต้องเสียไปสู้ไม่เคยได้รับมาตั้งแต่แรกคงจะดีกว่า

“ไม่ต้องไปคิด”

นพคุณตั้งใจว่าจะต้องลืมทุกสิ่งให้ได้ ลืมความรักรวมไปถึงความเจ็บปวด เขาต้องดูแลร่างกายให้ดีกว่าเดิม จะได้ไม่มีใครมาว่าเอาได้ว่าเขาทำร้ายตัวเองประชดชีวิต

หนังสือเกี่ยวกับการดูแลตัวเองระหว่างตั้งครรภ์ถูกหยิบขึ้นมาอ่านอีกครั้ง คราวนี้นพคุณจะพยายามทำตามให้ได้มากที่สุด

 
.........................................

 

นพคุณตักข้าวเข้าปากได้ไม่กี่คำก็รู้สึกอิ่ม

หลายวันมานี้เพราะมีมังกรอยู่ด้วยเกือบตลอดทั้งวัน แม้จะทำให้รู้สึกลำบากใจไปบ้างแต่ก็ช่วยให้นพคุณไม่คิดฟุ้งซ่าน แต่วันนี้มังกรยังไม่มา นพคุณก็เลยได้กลับมาอยู่เงียบๆคนเดียว

การอยู่คนเดียวมันไม่ได้ทำให้ถึงตาย ก็แค่ค่อนข้างจะเหงามากเท่านั้นเอง

“แม่ครับ แม่รู้สึกเหมือนผมรึเปล่า”

ตอนที่นพคุณไม่สนใจแล้วปล่อยให้นภาอยู่คนเดียว นภาคงรู้สึกไม่ต่างจากนพคุณในตอนนี้ พอคิดถึงแม่น้ำตาก็รื้นขึ้นมา

หากในตอนนั้นนพคุณจะมองรอบๆตัวอย่างไม่มีอคติตั้งแต่แรก หากเขารู้สักนิดถึงความเจ็บช้ำที่แม่ได้รับ นพคุณจะไม่มีทางปล่อยให้แม่ต้องเจ็บอยู่คนเดียวแบบนั้น จะไม่พูดจาไม่ดีด้วย และจะไม่หาเรื่องทะเลาะ หากรู้ว่าวันนั้นจะเป็นวันสุดท้ายที่ได้พูดคุยกับแม่ นพคุณจะกอดแม่เอาไว้ จะบอกว่ารักแม่ รักมากกว่าใครๆ จะไม่พูดอะไรให้แม่ต้องเสียใจอย่างเด็ดขาด

แต่เวลาไม่มีทางย้อนกลับและแม่ของนพคุณก็จากไปแล้ว ตอนนี้สิ่งที่นพคุณต้องคิดถึงมากที่สุดคือลูก

มองจานข้าวที่พร่องลงไปแค่นิดเดียวแล้วก็ฝืนตักขึ้นกินต่อ เขาต้องแข็งแรง ต้องไม่ให้ใครมาว่าได้ เพื่อที่จะมีสิทธิ์ในการดูแลลูกคนนี้อย่างเต็มที่

นพคุณรู้ หลังจากการหมั้น อีกไม่นานก็คงจะเป็นการแต่งงาน นพเก้าเองก็ท้องได้ดังนั้นลูกคนนี้จึงไม่จำเป็นสำหรับเสือ แต่สำหรับนพคุณมันไม่ใช่ ในตอนนี้ลูกเป็นเพียงสิ่งเดียวที่ทำให้เขารู้สึกอยากดำเนินชีวิตต่อไป นอกจากลูกแล้วนพคุณก็ไม่เหลือใครที่เขาพอจะนับว่าเป็นครอบครัวได้อีก

นพคุณเริ่มคิดถึงข้อดีของการเข้าไปพักที่โรงเรียนเอกวิทย์ อยู่ที่นั่นนพคุณจะได้รับการดูแลอย่างเหมาะสม อยู่คนเดียวอย่างนี้เขาก็เอาแต่ฟุ้งซ่าน ซึ่งมันส่งผลไม่ดีต่อไปยังลูกได้ อยู่ที่เอกวิทย์ได้พบเจอผู้คนบ้างจิตใจนพคุณน่าจะดีขึ้น เมื่อเล็งเห็นข้อดี นพคุณก็เลือกที่จะทำสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับลูก

แม้อาจจะต้องเจอสองคนนั้นให้เจ็บช้ำอีก นพคุณก็จะคิดซะว่าเป็นการฝึกความเข้มแข็งให้ตัวเองก็แล้วกัน

 
....................................................

 

“พี่ดีใจที่คุณคิดถึงลูกเป็นสิ่งแรก”

นพคุณบอกมังกรว่าตัดสินใจจะเข้าพักที่โรงเรียนเอกวิทย์ มังกรจึงโล่งใจมาก ถึงเขาจะมาหานพคุณทุกวันแต่ก็ไม่ได้อยู่ด้วยตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง

ในตอนที่ทิ้งนพคุณอยู่คนเดียวมังกรก็อดที่จะเป็นห่วงไม่ได้

“ไว้พี่จะจองห้องให้ ห้องติดกับห้องที่พี่พักว่างอยู่”

ความจริงแล้วมีการทำเรื่องจองห้องที่ว่านั้นไว้ก่อนที่นพคุณจะตัดสินใจไปพักเสียอีก แต่มังกรไม่คิดจะบอกนพคุณเพราะเห็นว่าไม่จำเป็น

“ผมไม่รบกวนพี่กรหรอกครับ”

“ลูกของคุณเป็นเทพไทคนหนึ่งเหมือนกัน คุณคงไม่คิดจะให้พี่นิ่งดูดายหรอกใช่ไหม”

“แต่ว่า”

“แกเป็นหลานแท้ๆของพี่ พี่จะทำอะไรให้แกบ้างก็คงไม่ผิดใช่ไหม”

 แม้จะไม่อยากย้ำความจริงข้อนี้นักแต่มันก็เป็นเหตุผลเพียงข้อเดียวที่พอจะเอามาใช้ได้เพื่อให้นพคุณยอมรับความช่วยเหลือจากมังกร

“คุณขอบคุณพี่กรจริงๆ”

นพคุณทำเรื่องแย่ๆไว้มากมาย มังกรกลับยังดีกับนพคุณเสมอ หากคนที่เขารักเป็นมังกรได้ก็คงดี

มังกรยิ้มบาง อยากรวบตัวนพคุณมากอดเอาไว้แล้วบอกว่ามากกว่านี้เขาก็สามารถทำให้นพคุณได้ แต่มังกรไม่อยู่ในฐานะที่จะแสดงความรู้สึกเหล่านั้นออกไป

“คุณไปอยู่ที่เอกวิทย์ มีคุณเพียวอยู่เป็นเพื่อนและคอยให้คำแนะนำอีกคนพี่ก็สบายใจ”

มังกรเปลี่ยนไปพูดถึงเรื่องเบาๆ เขาสบายใจขึ้นจริงๆเพราะทั้งนพคุณและเพียวจะได้ช่วยดูแลกันและกัน

“พรุ่งนี้พี่จะมารับตอนสายๆหน่อย คุณเก็บของเตรียมไว้เลยนะ”

“ไม่เร็วไปหรือครับ ยังไม่รู้ว่าห้องจะได้หรือเปล่าเลย”

“ไม่เชื่อมือพี่หรือ”

นพคุณก็ลืมไป คนตรงหน้าเขาคือ ‘มังกร เทพไท’ นะ คนที่ชี้นกแล้วบอกว่าเป็นไม้คนกว่าค่อนโลกก็ยังต้องเออออตาม

ไม่แปลกหรอกที่นพคุณจะลืมไปว่ามังกรเป็นใคร สำหรับนพคุณแล้วมังกรคือพี่กร คือพี่ชายใจดีที่รู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก ตัวตนของ ‘มังกร เทพไท’ คนนั้นนพคุณแทบไม่เคยได้สัมผัส

“ที่จริงไปวันนี้เลยก็ยังได้”

นพคุณยิ้มกับท่าทางเหมือนจะโอ่ของมังกร รู้ว่ามังกรทำเล่นๆไปอย่างนั้นเอง

“พี่กรพร้อมแต่ผมยังไม่พร้อมนะครับ”

มังกรหัวเราะ เขาลูบหัวนพคุณเบาๆด้วยความเอ็นดู

“โอเค งั้นเป็นพรุ่งนี้ สิบโมงนะ”

“ครับ สิบโมง”

 
........................................................

 

 “ห้องยังจัดไม่เสร็จดีนะครับ”

เมื่อมาถึงเจ้าหน้าที่ก็ได้แจ้งแก่ทั้งคู่แล้วมังกรจึงพานพคุณมาพักที่ห้องของเขาและเพียวก่อน แต่เมื่อเพียวบอกอีกครั้งมังกรก็พยักหน้ารับโดยไม่ได้กล่าวอะไร

มังกรเอากระเป๋าเดินทางของนพคุณไปวางไว้ที่มุมห้องแล้วเดินตัดผ่านไปหาเพียว มือหนึ่งโอบเอวอีกฝ่ายเอาไว้ขณะที่อีกมือลูบหน้าท้องของเพียวเบาๆ

“พ่อกลับมาแล้ว วันนี้ดื้อหรือเปล่าครับ”

เพียวหน้าขึ้นสีหน่อยๆและพยายามเบี่ยงตัวออก แต่มังกรไม่ยอมแถมยังส่งเสียงในลำคอเหมือนจะดุที่เพียวไม่ยอมนิ่ง เพียวเลยต้องยอมอยู่เฉยๆ

นพคุณมองภาพความใกล้ชิดของคนทั้งคู่ด้วยความสงสัย  เท่าที่นพคุณรู้มังกรกับเพียวเป็นเพียงนายจ้างกับลูกจ้างกันเท่านั้น อาจจะพิเศษหน่อยตรงที่เพียวเป็นลูกจ้างที่มีลูกของมังกรอยู่ในท้อง จึงไม่แปลกที่มังกรจะให้ความสำคัญและสนิทสนมด้วย แต่ภาพที่เห็นมันดูไปไกลเกินกว่าจะเรียกว่าแค่ให้ความสนิทสนมเฉยๆ

“คุณนพคุณนั่งก่อนสิครับ”

นพคุณเดินไปนั่งที่โซฟาในขณะที่มังกรยอมปล่อยเพียวในที่สุด คนเป็นแขกมองคนสองคนที่ช่วยกันหยิบจับเตรียมของเพื่อมารับรองตนเองไม่วางตา

ท่าทางของมังกรต่างจากตอนอยู่ที่บ้านนพคุณ การวางตัวตามสบายไปพร้อมๆกันของคนทั้งคู่ราวกับได้ใช้ชีวิตร่วมกันมาเป็นเวลานาน นพคุณแอบยิ้ม หากมันเป็นอย่างที่คิดนพคุณก็จะดีใจมาก เขาอยากให้มังกรมีใครสักคนคอยอยู่เคียงข้าง แม้จะยังไม่รู้จักเพียวเท่าไหร่และไม่รู้ว่าเพียวเป็นคนแบบไหน แต่หากมังกรเลือกเพียวแล้วล่ะก็ นพคุณเชื่อว่าเพียวต้องดีพอ

น้ำขิงอุ่นๆถูกวางลงตรงหน้าพร้อมขนมและผลไม้อย่างละหนึ่งจาน

“เห็นคุณกรบอกว่าคุณนพคุณยังแพ้อยู่”

“ก็มีบ้างครับ คุณเพียวแพ้นานไหม”

“ผมเลิกแพ้ตั้งแต่สองอาทิตย์แรกครับ ตอนนั้นผมเลยไม่ได้รู้ตัวสักนิดว่าท้องแล้ว ยังคิดอยู่เลยว่าอาจจะต้องฝังยีนใหม่อีกรอบ พอไปตรวจแล้วโดนบอกว่าเดือนกว่าแล้วผมตกใจแทบแย่”

เพียวพูดแล้วหัวเราะ รอยยิ้มและน้ำเสียงของเพียวทำให้ทั้งมังกรและนพคุณพลอยยิ้มตามไปด้วย

“ผมอยากเลิกแพ้เร็วๆบ้างจัง เบื่อดื่มน้ำขิงจะแย่”

คำพูดนี้ทำให้เพียวรีบพยักหน้าอย่างเห็นด้วย

“รสชาติเหลือรับใช่ไหมครับ”

ความจริงรสชาติก็ไม่ถึงขนาดเหลือรับอย่างที่เพียวว่าหรอก แต่พอดื่มบ่อยๆมันก็ต้องมีเอียนมีเบื่อกันบ้าง

“เห็นไหมผมบอกแล้วว่าน้ำลอยดอกมะลิดีกว่า”

เพียวหันไปพูดกับมังกร

“คุณเขาแพ้มากอยู่ ถึงจะรสชาติไม่ดีหรือน่าเบื่อ แต่น้ำขิงก็จะช่วยให้เขาดีขึ้น”

ที่มังกรพูดมาก็ถูก เพียวจึงไม่ได้ค้าน

“ถ้าดื่มไม่ได้ก็บอกนะครับ ผมจะไปเปลี่ยนเป็นอย่างอื่นให้”

แต่ในฐานะคนที่ไม่ชอบน้ำขิง เพียวก็อดที่จะเสนอทางเลือกให้นพคุณด้วยความเห็นใจไม่ได้

“ขอบคุณครับ”

นพคุณยิ้ม พยายามไม่หัวเราะออกมากับท่าทางของเพียวที่ดูเห็นใจเขามาก

เสียงโทรศัพท์ของห้องดังขึ้น มังกรกำลังจะลุกแต่เพียวดึงไว้

“น่าจะของผมเอง ที่แผนกเขารับคนมาฝึกงานน่ะครับ บางอย่างต้องถามผม ขอตัวสักครู่นะครับ”

เพียวแยกตัวไปคุยโทรศัพท์ นพคุณจึงหันมายิ้มให้มังกร

“ลูกของพี่กรต้องน่ารักแน่ๆ”

มังกรยิ้ม เขาเองก็คิดว่าลูกต้องน่ารัก แต่จะให้พูดยอมรับก็ดูจะหลงลูกมากเกินไป

“ลูกคุณเองก็ต้องน่ารักเหมือนกัน”

นพคุณทำหน้าแหย นึกถึงตัวเองกับเสือแล้วยังจินตนาการความน่ารักที่ว่านั่นไม่ออกเลย

“เอ๊ะคุณ อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ”

มังกรว่าเมื่อเห็นหน้าตาเหมือนไม่เห็นด้วยของนพคุณ เขารู้ว่าแม้นพคุณจะคิดว่าลูกตัวเองอาจจะไม่น่ารัก แต่เจ้าตัวก็ยังคงจะรักลูกมากอยู่ดี

“พี่กรเลือกคนเก่งนะครับ คุณเพียวดูใจเย็นดีด้วย”

“เขาใจเย็นมากจริงๆนั่นแหละ แต่คนที่เลือกเก่งน่ะคือคุณต่างหาก จำไม่ได้เหรอว่าคนที่เลือกคุณเพียวก็ตัวคุณเองนั่นแหละ”

เพียวที่กำลังจะเดินกลับเข้ามาชะงักเท้าไป ก่อนจะรีบกลบเกลื่อนสีหน้าตัวเองแล้วเข้ามานั่งที่เดิม ทำเป็นว่าไม่ได้ยินที่ทั้งสองคนคุยกัน

“พี่ต้องไปทำงานก่อนนะ”

พอเพียวกลับมามังกรก็ลุกขึ้นบ้าง วันนี้มีงานที่มังกรต้องเข้าไปสะสางอีกนิดหน่อย เจ้าตัวหันมาพูดกับเพียวอีกสองสามคำเป็นการฝากฝังนพคุณ ยังไม่ทันได้ตั้งตัวมังกรก็ออกจากห้องไปแล้ว

เพียวกับนพคุณมองหน้ากันแล้วต่างก็ยิ้มแกนๆ

ทั้งสองคนแม้จะเคยเจอกันหลายครั้งหลายสถานการณ์และพูดคุยกันมาบ้างแล้ว แต่นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาอยู่ด้วยกันตามลำพังอย่างแท้จริง สำหรับคนที่ไม่ได้สนิทสนมกันมากนัก มันน่ากระอักกระอ่วนใจพอสมควร

“บางทีคุณกรก็ไม่ละเอียดอ่อนเอาเสียเลย”

เพียวบ่นพึมพำและนพคุณก็พยักหน้าอย่างเห็นด้วย

“พี่กรไปทำงานทุกวันเลยหรือครับ”

นพคุณชวนคุย ดีกว่าอยู่เงียบๆแบบอึดอัด และเรื่องที่จะเอามาคุยกับเพียวได้ก็คงมีไม่กี่หัวข้อ ไม่เรื่องการตั้งครรภ์ก็ต้องเรื่องของมังกรนี่แหละ

“ไม่หรอกครับ อย่างช่วงก่อนก็ดูเหมือนจะไม่ได้ไปเลย”

ทั้งสองคนเข้าใจตรงกันโดยไม่ต้องขยายความว่าช่วงก่อนที่เพียวพูดถึงคือช่วงที่มังกรไปอยู่ที่บ้านนพคุณทั้งวัน นพคุณรู้สึกกังวลกลัวเพียวเข้าใจผิดจึงรีบพูดเหมือนร้อนตัว

“ผมกับพี่กรเราไม่ได้คิดอะไรกันนะครับ ไม่มีอะไรเกินกว่าพี่น้อง”

เพียวฟังแล้วยิ้ม จากสายตาเพียว คงเป็นนพคุณฝ่ายเดียวที่ไม่คิดอะไรและเห็นความสัมพันธ์ที่มีกับมังกรเป็นแค่พี่น้อง

ส่วนมังกร...

“อยากกินอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่าครับ”

เพียวเปลี่ยนเรื่องคุยราวกับไม่ได้ให้ความสำคัญกับหัวข้อเมื่อครู่นี้ ทั้งยังยิ้มเป็นปกติจนนพคุณคิดว่าเพียวไม่ติดใจหรือสงสัยในความสัมพันธ์ระหว่างเขาและมังกร

“ผมไม่ค่อยชอบผัก”

เพียวรู้สึกว่ากิริยาท่าทางของนพคุณช่างน่าเอ็นดูนัก ที่มังกรเคยเปรยๆว่านพคุณเป็นไข่ในหินท่าจะจริงอย่างไม่ต้องสงสัย

“ไม่กินเลยก็ไม่ดีต่อสุขภาพนะครับ”

ถึงอย่างนั้น เพียวก็ยังเลือกแต่อาหารที่ประกอบด้วยผักไม่เยอะและเป็นผักชนิดที่กินง่าย เขาจัดพวกผลไม้เพิ่มให้นพคุณแทน แม้การดูแลอาหารการกินของนพคุณจะไม่ใช่หน้าที่ของเพียวแต่เพียวก็ยังทำให้ราวกับเป็นเรื่องธรรมดา เป็นความเอาใจใส่ที่นพคุณไม่รู้จะขอบคุณยังไง

 

 

.............................................

TBC