หัวข้อ: man and child ซีรี่ส์*Hard For Heart (แนวM-Preg) ตอนที่18+ส่งท้าย p.11 (14/4/58)

[PharS]

 

[Phut]

เสือกับมังกรไม่ได้คุยกันบ้างหรือไงยะ 

เจ็บจนถึงเมื่อไหร่ ~

[kawisara]

นพคุณ มาอยู่ใกล้ๆเพียว แบบนี้ค่อยอุ่นใจหน่อย


อย่างน้อย ความใจเย็น ใจดี และอบอุ่น ของคุณเพียว


จะได้เยียวยาจิตใจ ที่บอบช้ำของน้องคุณได้บ้าง


แต่ คุณเพียว จะคิดมากเองหรือเปล่า  จะอึดอัดเองใหม เป็นห่วงจัง


อยากให้พี่มังกรตัดใจ ได้เร็วๆ และมองเห็นความน่ารักของคุณเพียวเต็มหัวใจซะที



สงสารนพเก้า ที่พึ่งพาอาศัย พ่อแม่ไมได้ เอะอะก็ต้องพึ่งเสือตลอด ชีวิตอ่อนแอจริงๆ





ส่วนอิพี่เสือ   ไปนอนตายให้หนอนแดกเหอะมึง

[nunda]

แนะนำเพียวกับคุณให้ตัดผู้ชาย2คนพี่น้องนี่ออกไปจากชีวิตเลยค่ะ
แล้วช่วยกันเลี้ยงลูก2คน มุ้งมิ้งๆ
ผู้ชายน่ารักๆ2คน ช่วยกันเลี้ยงลูก แค่นึกภาพก็ฟินแล้ว อร๊ายยย  >///<

[mystery Y]

ทำไมมังกรถึงไม่ยอมตัดใจจากนพคุณสักทีนะ!?

[Mouse2U]

สองคนพี่น้องช่วยใส่ใจอาการของคุณกับเพียวให้มากกว่าได้ไหมคะ? ว่าการที่แสดงออกว่าไม่เป็นไร ว่าฉันนั้นเข้มแข็งนั้นน่ะ มันไม่ได้ตรงทื่อเป็นไม้บรรทัดตามสิ่งที่พวกนายเห็นด้วยตา หรือฟังด้วยหูเท่านั้นนะ ช่วยอย่าคิดเองเออเองว่าพวกเขาไม่เป็นไรจริงๆ จนละเลยที่จะสนใจแล้วหันไปให้ความสำคัญกับคนอื่นมากกว่าแบบนี้สิ ถ้าวันไหนมีคนที่เขาพร้อมจะใช้ใจสัมผัสความเป็นตัวตนของคุณกับเพียวขึ้นมาจริงๆ จะรู้สึกนะคะ #พี่ไม่ปลื้มสองพี่น้องตระกูลนี้

[ekuto]

โอ๊ย เรื่องนี้หัวใจคนอ่านบอบช้ำตามเลย

เฮ้อ สงสารนายเอกทั้งสองคน ส่วนอีพวกพระเอกนี่ต้องถีบ

[zeroj]

พี่น้องสองคนนี้  ตกลงจะเอาไงกันแน่  ย๊ะ!!!         

[lizzii]

เสือทำอะไรอยู่เนี่ยย

[Yร้าย]

อิสองพี่น้องนี่มันอะไรกันนักกันหนา....มันน่า ...ซักร้อยครั้ง...
ลับลมคมนัยกันเกินไปแล้ว คนยิ่งท้องยิ่งคิดมากยิ่งมีผลกับลูก...
ไม่ว่าพี่หรือน้องไม่ได้เรื่องซักคน อย่างอื่นไม่สำคัญเท่าลูกของ
เรานะจะบอกให้...เบื่ออิพี่น้องเทพไทจริง ๆ.......

[manutty]

ก็ยังคลุมเคลือเรื่องเสือกับนพเก้า ว่ามีเรื่องอะไรกันแน่ ถึงทำให้เสือบอกคุณไม่ได้ เดาว่าต้องเกี่ยวกับผู้ชายคนที่มาหานพเก้าแน่ เหมือนจะมาเอานพเก้าไปเป็นเมียเลย    แต่ไม่ว่ายังไง เสือน่าจะเปิดใจคุยกับคุณมากกว่านี้ ในเมื่อมีลูกด้วยกันและรักกันมาก่อนควรจะใส่ใจคุณไม่ใช่เอาแต่ปกปิดและบอกทำเพื่อคุณกับลูก  ส่วนมังกร หมั่นไส้ เข้าใจนะว่ารักคุณ แต่ในเมื่อคุณไม่ได้รักก็น่าจะพยายามตัดใจได้แล้ว และอย่าดีกับเพียวแค่เพราะลูกหรือคิดจะเอามาแทนคุณ สงสารเพียว ถ้าไม่รักก็ทำในส่วนที่ควรทำพอ อย่าให้เพียวรู้สึกดีไปมากกว่านี้ สงสารเพียว

[♥lvl♀‘O’Deal2♥]

อ่านไปอ่านมามันหมดอะ ต่อที

[่jum]

  ขัดใจกับสองพี่น้องนี่เสียจริง

[mukmaoY]

 

[GuoJeng]

  เพราะความไม่รู้ความจริงของนพคุณสินะ ถึงทำให้นพคุณคิดมาก คิดไปเอง และโกรธง่ายแบบนี้ ดีแล้วที่นพคุณได้มาอยู่ใกล้ๆเพียว เผื่อจะได้ซึมซับอะไรดีๆจากเพียวบ้าง เสือกับนพคุณไม่พยายามพูดสิ่งที่ตรงกับใจตัวเองและความจริงให้กันและกันฟังเลยนะถึงได้เป็นเรื่องแบบนี้ ส่วนเพียวดีแล้วนะที่ไม่ถลำลึกไปกับมังกรจนกว่ามังกรจะบอกชอบหรือรักจริงๆ  นพคุณกับมังกรน่าจะคุยๆกันถึงความรู้สึกในใจที่มีต่อกันไปตรงๆบ้างนะ จะได้รู้ว่าต่างฝ่ายคิดกันแบบไหน มังกรจะได้ตัดใจไปรักเพียวสักที ๕๕๕๕       รอ รอ รออ่านตอนต่อไป    ตอนใหม่มาเร็วๆกำลังอิน     

[Inwoสูs]

สองพี่น้องคู่นี้มันน่า    

[ormn]

  จะว่างัยอะคุณก็น่าสงสารเพรียวก็น่าสงสารอะ

[Baruda]

ยังไงกันละเนี่ย

[B52]

เสือเอ้ย!!!!

[punnicha]

 

[dokfindib]

อ๋อยยยย รอรอรอ รีบรีบมาต่อนะคะ สงสารเพียวที่สุดละ อย่างน้อยคุณเนี่ยทั้งสองหนุ่มก็ยังยอมรับว่ารัก แต่กับเพียวนี่อยู่กับความรู้สึกที่ต้องตอกย้ำตัวเองว่าเป็นแค่ลูกจ้าง

[amisezmin]

พี่น้องคู่นี้บ้างทีก็น่าหมั่นไส้นะ จะเลือกใครเอาซักคนซิ

[minenat]

อึดอัดแทนเพียว

[takara]

ว่าแต่พี่เสือจะทำงัยละ ดูสิคุณเข้าใจผิดไปใหญ่ พี่มังกรก้อเหมือนกัน เพียวเข้าใจผิดแล้ว

[nunda]

คืนนี้จะมาไหม T_T

[JUPJIB]

ตอนที่ 15


สาเหตุที่นพคุณไม่อยากมาอยู่ที่โรงเรียนเอกวิทย์เพราะไม่อยากเจอคนรู้จัก คนรู้จักที่ว่านี้รวมไปถึงน้องชายทั้งสองของตนและเสือด้วย
แต่เมื่อตัดสินใจมาอยู่ที่นี่แล้ว นพคุณก็ต้องทำใจเพราะมันยากที่จะหลีกเลี่ยง อย่างเช่นวันนี้ เขาเห็นเสือกับนพเก้าได้ตั้งแต่ไกลๆจึงรีบหันหลังเดินหนีเพื่อจะได้ไม่ต้องเผชิญหน้า แต่นพเก้ากลับเห็นเขาเข้าเสียก่อน

“พี่คุณ”

นพคุณไม่หยุดฝีเท้า มีแต่ยิ่งเร่งเดินเพื่อออกมาให้ห่าง และคราวนี้นพเก้าก็ไม่ได้ตื๊อ แต่กลับเป็นเสือที่ตามเขามาจนทัน

“ปล่อย”

แขนถูกจับยึดไว้ทำให้นพคุณไม่อาจเดินหนีไปได้ต่อ ดวงตาแข็งกร้าวจ้องมองเสืออย่างไม่ยอมอ่อนข้อ ช่วงเวลาหลายวันที่บ้านหลังเล็กคล้ายกับความฝันที่ไม่เคยเกิดขึ้นจริง

“ฟังพี่หน่อย”

เสือพยายามพูดกับนพคุณดีๆ เขาไม่อยากทะเลาะ ไม่อยากให้นพคุณเครียด

“เราไม่มีอะไรต้องพูดกันอีก”

นพคุณมองรอบๆตัว โชคดีที่ไม่มีคนอื่นอยู่แถวนี้ นอกจาก...หางตานพคุณเหลือบเห็นนพเก้าที่ยืนลุกลี้ลุกลนอยู่ไม่ไกล ท่าทางเจ้าตัวคงโดนเสือห้ามไว้จึงไม่ได้เข้ามาหาเขา

“ฟังพี่หน่อยเถอะนะ”

นพคุณชักเบื่อที่ต้องโดนตื๊ออยู่เรื่อย เดี๋ยวก็นพเก้า เดี๋ยวก็เสือ แล้วบางครั้งมังกรเองก็ด้วย

“ผมไม่อยากเห็นหน้าคุณ”

“คุณ...”

น้ำเสียงของเสือคล้ายจะอ้อนวอน แต่นพคุณจะไม่ใจอ่อนอีกเพราะเมื่อใจอ่อน สุดท้าย...คนที่เจ็บก็มีแค่นพคุณ

“คุณเลือกเก้าแล้ว ยังมีอะไรที่จะต้องพูดกับผมอีก”

นับว่านพคุณเลือกพูดได้ถูกจุดนัก เสือชะงักไปเล็กน้อยแต่ก็ไม่นานพอที่จะทำให้นพคุณหลบหนีได้ นพคุณยิ่งโมโหที่ดิ้นไม่หลุดเสียที เจ้าตัวระเบิดอารมณ์ออกมาโดยไม่สนใจว่าจะมีใครเห็นหรือได้ยินอีก

“ผมไม่อยากต้องเป็นเหมือนแม่!”

นพคุณตะโกนใส่เสือ

“ไม่อยากให้ลูกต้องรู้สึกเหมือนที่ผมเคยรู้สึก! ครอบครัวที่ไม่ได้มีแค่หนึ่งสามีหนึ่งภรรยามันไม่ได้มีความสุขนักหรอก!”

“มันมีอะไรมากกว่าที่คุณรู้ พี่ถึงได้ต้องมาพูดกับคุณ...”

เสือยังพยายามเอาน้ำเย็นเข้าลูบ แต่นพคุณไม่สงบลงเลย

“ไม่! คุณไปซะ เราไม่มีอะไรต้องเกี่ยวข้องกันอีก ลูกเป็นของผม ของผมคนเดียว!”

“คุณอย่าพูดอย่างนี้”

น้ำเสียงของเสืออ่อนล้า แววตาที่มองมาก็ราวกับเจ็บปวดและทุกข์ใจ นพคุณเมินหน้าหนี ดวงตาคู่สวยสั่นระริก แต่เมื่อเห็นนพเก้าที่ยืนอยู่ไม่ไกลนัก  นพคุณก็เรียกความใจแข็งของตนกลับมาได้อีกครั้ง

“ถ้าไม่อยากให้ผมต้องหนีไปอยู่ที่อื่นก็อย่าได้มายุ่งกับผมอีก ผมไม่ได้ขู่ คุณน่าจะรู้ดี”

เมื่อมองเห็นความจริงจังในสายตาอีกฝ่าย เสือก็ต้องยอมปล่อยนพคุณในที่สุด เขาจะยอมให้นพคุณกับลูกในท้องไปลำบากได้อย่างไร ตอนนี้อะไรก็ไม่สำคัญเท่าความปลอดภัยของนพคุณ

“ตอนนี้คุณยังโมโห ไว้คุณใจเย็นกว่านี้ พี่ก็อยากให้คุณฟังพี่สักครั้ง”

นพคุณสะบัดหน้าเดินหนีออกมา ทำเป็นไม่สนใจ และเหมือนว่าตนเองไม่ได้รู้สึกอะไรกับสิ่งที่พูด

หากเมื่อลับสายตาจากเสือแรงที่จะก้าวเดินก็หมดไปดื้อๆ นพคุณใช้ผนังยันตัวเองเอาไว้ไม่ให้ล้ม

“ไม่เป็นไรนะครับ”

เพียวมาจากทางไหนนพคุณก็ไม่แน่ใจ นพคุณไม่รู้ว่าเพียวเห็นเหตุการณ์เมื่อครู่นี้รึเปล่า ไม่รู้ว่าเพียวรู้ตื้นลึกหนาบางแค่ไหน แต่ยามนี้นพคุณกำลังอ่อนแอ เมื่อเห็นอีกฝ่ายก็เหมือนจะสะกดกลั้นเอาไว้ไม่ไหวอีก เขาโผเข้ากอดเพียวแล้วสะอื้นร้องไห้ ยิ่งเพียวลูบหลังแล้วบอกว่าไม่เป็นอะไรแล้วซ้ำๆเขาก็ยิ่งร้อง

         นพคุณทำร้ายคนอื่น แต่คนที่เจ็บที่สุดกลับเป็นตัวนพคุณเอง

 
.........................

 

หลังจากได้ร้องไห้ก็เหมือนว่านพคุณจะดีขึ้นมาก อย่างน้อยๆก็ดูสงบขึ้น

“ขอบคุณนะครับ”

เพียวส่งนพคุณที่หน้าประตูห้อง ตอนแรกเพียวจะขอเข้าไปนั่งเป็นเพื่อน แต่ก็เลือกไม่ทำอย่างนั้นเพราะตอนนี้  นพคุณคงอยากอยู่คนเดียวมากกว่า

“คุณเพียวคงรู้เรื่องทั้งหมดอยู่แล้วใช่ไหมครับ ผมมันแย่มากเลยใช่ไหม”

“ผมไม่ค่อยรู้อะไรหรอกครับ แต่ก็พอจะได้ยินข่าวการหมั้นของคุณเสือ...”

“กับน้องชายผม”

นพคุณยิ้มขื่นขณะเอ่ยปากต่อให้

“ตลกใช่ไหมล่ะครับ”

“มันไม่ตลก!”

เพียวยังไม่ทันได้พูดอะไร เสียงที่เต็มไปด้วยความกราดเกรี้ยวก็ดังขึ้นมาเสียก่อน

“คุณกร” “พี่กร”

สองคนตกใจกับการปรากฏตัวของมังกร ขณะเดียวกันก็หวาดหวั่นกับอารมณ์ของอีกฝ่ายที่แสดงออกมาอย่างไม่ปิดบัง

“เรามีเรื่องต้องคุยกันหน่อยนะครับคุณเพียว”

น้ำเสียงห่างเหินและท่าทางเย็นชา ตั้งแต่เจอกันมามังกรไม่เคยมีทีท่าแบบนี้กับเพียวมาก่อน สีหน้าตื่นตระหนกของเพียวค่อยๆคลายลงกลายเป็นเรียบนิ่ง

“ได้สิครับ”

เพียวยิ้มเล็กน้อยให้นพคุณก่อนจะเดินนำมังกรเข้าไปในห้องของพวกเขา

“คุณไม่ควรพูดเรื่องนี้กับคุณเขา”

ทันทีที่ประตูปิดลงมังกรก็เริ่มทันที เพียวสูดหายใจเข้าลึก นึกอยู่แล้วว่ามังกรต้องโมโหเรื่องนี้ คงเพราะมาได้ยินที่เพียวพูดกับนพคุณแค่ในช่วงท้ายๆจึงไม่รู้ว่าเพียวไม่ได้มีเจตนาไม่ดี ที่จริงเจ้าตัวไม่ได้อยากพูดถึงเลยด้วยซ้ำ

“คุณกรใจเย็น”

เพียวพร้อมจะอธิบาย ขอแค่มังกรใจเย็นลงก่อน แต่มังกรในตอนนี้โดนความโกรธบดบังเหตุผลไปจนสิ้น

มังกรผิดหวัง เสียใจ แล้วจึงกลายเป็นความโกรธ เพราะคิดว่าตนเองได้มองคนผิดไป คิดว่าตนเองไว้ใจคนผิด

“จะให้เย็นได้ยังไง ผมไว้ใจคุณมาก ไม่คิดเลยว่าคุณจะใจดำถามถึงเรื่องไม่ควรออกมาได้”

“คุณกร...”

“คุณจะสงสัยหรืออะไรผมไม่ห้ามหรอก แต่คุณไม่ควรไปเอ่ยถามให้คนอื่นเขารู้สึกไม่ดีแบบนั้น!”

มังกรกำลังเข้าใจผิดและเขาควรต้องอธิบาย แต่เมื่อโดนว่าโดยที่อีกฝ่ายไม่คิดจะรับฟังกันบ้าง เขาก็โยนคำอธิบายทิ้งไป นอกจากนั้นเพียวยังราดน้ำมันลงบนไฟเพิ่มเข้าไปเสียอีก

“มันเป็นธรรมดาที่ผมจะสงสัย เขาจะแต่งงานกับคุณแต่กลับท้องกับน้องคุณ แล้วตอนนี้คนที่เป็นพ่อของลูกในท้องเขาก็กำลังจะกลายเป็นคู่หมั้นของน้องชายเขาเอง!”

มังกรมองเพียวอย่างไม่เชื่อสายตา สิ่งที่เพียวพูดออกมาเป็นความจริงแต่ก็ไม่ใช่ความจริงที่น่าพูดถึง

“ทั้งที่รู้ว่าพูดไปแล้วจะทำให้คุณเขารู้สึกไม่ดี คุณก็ยังเลือกจะพูด”

ใช่! และเพียวเองก็รู้สึกไม่ดีเหมือนกัน!

ระหว่างทั้งสองคนมีแต่ความเงียบ มังกรโมโห ส่วนเพียวก็ไม่พร้อมจะคลี่คลายสถานการณ์

ในที่สุดมังกรก็หมดความอดทน เขามองเพียวอย่างเฉยเมย มองด้วยสายตาที่ทำเอาเพียวชาไปทั้งร่าง

“มันไม่ใช่เรื่องของคนนอก”

น้ำเสียงที่มังกรใช้พูดเต็มไปด้วยการดูถูกเหยียดหยาม ความหมายที่บอกและตอกย้ำให้เพียวสำนึกว่าตนเองเป็นใคร

นี่หรือคนที่เคยบอกจะเริ่มต้นกับเขา เพียวอยากหัวเราะนัก คำว่าคนนอกมันกระแทกปลุกให้เขาตื่นจากฝันในที่สุด

มังกรมองเห็นความเจ็บปวดในดวงตาของเพียว เขารีบบอกตัวเองว่าเรื่องนี้เขาไม่ผิดแล้วเบือนหน้าหนีเดินออกไป ทิ้งเพียวให้ อยู่กับเศษซากความเสียหายของอารมณ์เพียงลำพัง

เรื่องระหว่างพวกเขามันจบก่อนจะทันได้เริ่มเสียอีก

เพียวหลับตาพลางหายใจเข้าออกยาวๆ ดวงตาที่ปิดอยู่ร้อนผ่าว หากเขาลืมตาขึ้นมาตอนนี้คงไม่อาจสกัดกั้นน้ำตาได้ และเพียวจำเป็นจะต้องร้องไห้ให้กับเรื่องนี้งั้นหรือ

ไม่! เพียวบอกตัวเองว่าเขาจะไม่ร้องไห้

การร้องไห้ออกมาเท่ากับยอมรับความรู้สึกที่เขามีต่อมังกร เพียวยืนนิ่งอยู่อย่างนั้นนานหลายนาทีเพื่อควบคุมตัวเอง

และโดยไม่คาดคิด! ความเจ็บปวดก็เข้ามาจู่โจม!

เพียวลืมตาอย่างตระหนก นาทีนี้ไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ไม่มีความสำคัญเท่าความเจ็บปวดที่กำลังเกิดขึ้น

“คุณ...คุณกร...คุณกร”

มือกุมท้องเอาไว้ขณะเอ่ยเรียกมังกรด้วยความหวัง หวังว่าเขาจะยังอยู่แถวนี้และได้ยิน แต่รอจนต้องทรุดลงนั่งเพราะไม่อาจประคองตัวอยู่ได้ก็ไม่มีแม้แต่เงาของอีกฝ่าย

‘ผมจะอยู่ด้วยตอนที่คุณเจ็บ’

ประโยคนั้นดังมาจากที่ไกลๆ ใบหน้าเนียนขาวเริ่มปรากฏหยาดเหงื่อชื้นไปทั่วตามไรผม

เพียวเจ็บ เจ็บจนจะทนไม่ไหว...

สุดท้ายเมื่อรู้ตัวว่าไม่อาจจะรอใครคนนั้นอย่างลมๆแล้งๆได้ เพียวจึงใช้แรงและสติที่เหลืออยู่น้อยนิดกดปุ่มฉุกเฉินที่นาฬิกาข้อมือ

เพียวก็แค่ไม่มีใคร...ไม่มีใครเหมือนเดิมอย่างที่เคยเป็น  เพียวมีแค่ตัวของตัวเองเท่านั้น...เท่านั้นจริงๆ

 
..............................................

 

มังกรเงียบมากตั้งแต่ขับรถออกมาจากโรงเรียนเอกวิทย์

เขาโมโห ใช่! โมโหมากที่เพียวเอ่ยเรื่องเสือจะหมั้นขึ้นมา เขารู้สึกผิดหวัง รู้สึกเหมือนตัวเองไว้ใจคนผิด

“พี่กร?”

นพคุณไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างเพียวกับมังกร เมื่อมังกรชวนออกมาข้างนอกด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก นพคุณก็ตามออกมาง่ายๆด้วยไม่อยากทิ้งให้มังกรอยู่คนเดียว

“พี่ทะเลาะกับคุณเพียวหรือครับ”

“เปล่าหรอก เขาเป็นแค่ลูกจ้าง ทำไมพี่ต้องไปทะเลาะกับเขาด้วย”

นี่มันทะเลาะกันมาชัดๆเลยไม่ใช่หรือไง นพคุณนึกในใจอย่างระอา

“ผมอยู่กับคุณเพียวแล้วรู้สึกสบายใจ”

นพคุณพูดขึ้นลอยๆ และมังกรก็รู้ดีว่าที่นพคุณพูดมานั้นถูกต้อง เขาเองก็รู้สึกผ่อนคลายและสบายใจมากเมื่ออยู่กับเพียว ดังนั้นเขาจึงไว้ใจให้เพียวอยู่ใกล้นพคุณ ใครจะคิดว่าที่แท้เขาดันไว้ใจคนผิด

“พี่กรโมโหอะไรกันแน่ครับ”

นพคุณเลี่ยงใช้คำว่าทะเลาะกันเพื่อไม่ให้มังกรตอบไม่ตรงคำถามอีก

“เขาทำให้คุณไม่สบายใจ”

นพคุณเลิกคิ้ว เพียวนี่นะทำให้เขาไม่สบายใจ มีแต่จะช่วยปลอบใจและอยู่ข้างๆเขาต่างหาก

“คุณเพียวไม่เคยทำอะไรให้ผมไม่สบายใจเสียหน่อย”

มังกรเงียบ เขาลังเล ไม่อยากเอ่ยถึงสาเหตุด้วยกลัวมันกระทบความรู้สึกของนพคุณ

“พูดมาเถอะครับ ถ้ามันเกี่ยวกับผมด้วย ผมก็ยิ่งต้องรู้”

“เขาไม่ควรถามเรื่องนายเสือ”

นพคุณผงะไปกับชื่อที่ไม่คิดว่าจะเข้ามามีส่วนเกี่ยวข้องด้วย ก่อนจะพยายามนึกว่าเพียวถามเขาเรื่องเสือตั้งแต่ตอนไหน แต่นึกอย่างไรก็นึกไม่ออก

“คุณเพียวไม่ได้...”

เสียงสัญญาณฉุกเฉินดังขึ้นมาจากสายรัดข้อมือของมังกรก่อนที่นพคุณจะทันพูดจบ

มังกรหน้าซีดเผือดเมื่อนึกถึงที่มาของเสียงนั้น สัญญาณฉุกเฉิน! เพียวกดสัญญาณฉุกเฉิน!

หัวรถถูกหันกลับแทบจะทันที นับว่าโชคดีที่ไม่ค่อยมีรถจึงทำได้อย่างง่ายดาย

มังกรเหยียบคันเร่งจนมิด นพคุณที่นั่งอยู่ข้างๆรู้ดีว่าเสียงจากสายรัดข้อมือของมังกรคืออะไร สายรัดข้อมือที่มีอยู่แค่อันเดียวทั้งที่ควรมีสอง... นพคุณมองนาฬิกาข้อมือที่มีปุ่มกดสัญญาณฉุกเฉินของตนเองอย่างสงสัย แต่ก็ต้องปัดมันทิ้งไปก่อนเมื่อความเร็วของรถเพิ่มมากขึ้นทุกที

“พี่กรใจเย็นๆครับ”

มังกรที่ใจแทบจะเหาะไปยังโรงเรียนเอกวิทย์คล้ายจะได้สติขึ้นมา เขาตระหนักในที่สุดว่าไม่ได้ขับรถอยู่แค่คนเดียว ความเร็วของรถจึงค่อยๆชะลอลง

“คุณเพียวอยู่ที่เอกวิทย์นะครับ ต้องไม่เป็นอะไรแน่ๆ”

ใช่แล้ว เพียวอยู่ใกล้หมอแค่นั้น สัญญาณฉุกเฉินนี้ไม่ได้ดังแค่ที่เขาแต่มันจะดังไปที่หมอประจำตัวของเพียวและที่แผนกโรงพยาบาลด้วย เพียวต้องไม่เป็นอะไร

มังกรบอกตัวเองซ้ำๆย้ำๆเพื่อให้ใจเย็น แต่ไม่ว่าจะบอกตัวเองยังไงมังกรก็ยังไม่วางใจ ตราบใดที่เขายังไม่ได้เห็นกับตาตัวเองว่าเพียวปลอดภัยมังกรก็ไม่อาจวางใจได้

ถ้าหากเพียวกับลูกเป็นอะไรไปมังกรจะไม่ให้อภัยตัวเองเลย เขาไม่ควรโมโหจนลืมคิดไปว่าเพียวกำลังท้อง ไม่ควรเดินหนีและออกมาข้างนอกทั้งที่ไม่ได้มีธุระสำคัญ ไม่ควรทิ้งให้เพียวอยู่คนเดียวอย่างนั้น มังกรรู้สึกเหมือนตัวเองได้ทำผิดพลาดอย่างไม่น่าให้อภัยที่สุด

ทำไมเขาถึงเป็นเช่นนี้เสมอ ในเรื่องสำคัญๆ เขาเป็นต้องพลาดทุกที

 
....................................................

 

เมื่อมังกรและนพคุณมาถึงเพียวก็อยู่ในห้องผ่าคลอดแล้ว มังกรที่ได้ยินอึ้งไปเล็กน้อย อายุครรภ์ของเพียวยังไม่เต็มแปดเดือนด้วยซ้ำ แต่กลับจะคลอดแล้ว

“คลอดก่อนกำหนด?”

มังกรทวนความจริงด้วยความไม่สบายใจ

“มันเป็นเรื่องที่มีโอกาสจะเกิดขึ้นได้ครับ อายุครรภ์อาจจะไม่ถึงเกณฑ์แต่ก็ไม่นับว่าเป็นอันตรายและไม่ถือว่าผิดปกติด้วยครับ”

คนที่อธิบายให้มังกรฟังเป็นบุรุษพยาบาลที่คอยทำหน้าที่แจ้งอาการหน้าห้องผ่าคลอด

“แล้วอีกนานไหมครับ”

บุรุษพยาบาลคนนั้นก้มมองนาฬิกาข้อมือแล้วมองเวลาเข้าห้องผ่าคลอดที่บันทึกไว้

“อีกไม่เกินครึ่งชั่วโมงครับ คุณจะได้เห็นหน้าลูกแน่ๆ”

เพราะมีการระบุไว้ชัดเจนว่าเคสนี้เป็นการรับจ้างตั้งครรภ์ บุรุษพยาบาลจึงไม่คิดว่ามังกรจะห่วงใยคนอุ้มท้องมากนัก เขาคิดไม่ถึงว่าที่มังกรร้อนใจกระสับกระส่ายไม่ใช่แค่เพราะลูก แต่เพราะมังกรเป็นห่วงเพียวมากด้วย

“มารอทางนี้ดีกว่าครับ”

การยืนจ้องหน้าบุรุษพยาบาลผู้มีหน้าที่แจ้งอาการไม่สามารถจะทำให้เพียวออกมาได้เร็วขึ้นนพคุณจึงชวนมังกรมานั่งรอที่เก้าอี้หน้าห้องผ่าคลอดแทน

“พี่ไม่ควรออกไปเลย”

มังกรบีบมือตัวเองขณะเอ่ยรำพึง

“ไม่ควรออกไปจริงๆแหละครับ”

นพคุณก็ย้ำอย่างไม่ช่วยปลอบสักนิด พอมาถึงที่นี่นพคุณก็พอจะคิดออกแล้วว่าที่มังกรพูดบนรถมันหมายถึงเมื่อไหร่ เขาแอบเคืองนิดๆที่มังกรเข้าใจผิดเพียวด้วยเรื่องของเขา นพคุณเคยถูกเสือต่อว่าด้วยเรื่องของนพเก้า เขาย่อมเข้าใจดีว่าการโดนคนที่เราแคร์ต่อว่าด้วยเรื่องของคนอื่นมันทำให้รู้สึกแย่แค่ไหน

“วันนี้ผมเจอพี่เสือกับเก้า”

มังกรหยุดชะงัก มองนพคุณอย่างไม่เข้าใจว่าทำไมอยู่ๆถึงพูดขึ้นมา

“พี่เสือพยายามจะพูดกับผมแต่ผมไม่มีอะไรจะพูดกับเขา”

มังกรอ้าปากคล้ายจะเอ่ยแทนน้องชายแต่นพคุณรีบยกมือห้ามไม่ให้พูด

“ผมเลี่ยงมาได้ แต่...เอาเป็นว่าคุณเพียวมาเจอตอนผมกำลังแย่เลยพากลับมาที่ห้อง ผมก็เลยถามคุณเพียวว่ารู้เรื่องผมอยู่แล้วใช่ไหม”

บทสนทนาจากนั้นก็เป็นอย่างที่มังกรได้ยิน

มังกรสบถด่าตนเองหลายคำ เขาเอาแต่โมโห ผิดหวัง และเสียใจจนกล่าวโทษเพียวออกไป เขาหลงเข้าใจผิดเพียวได้ยังไงทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าเพียวไม่ใช่คนอย่างนั้น...ซึ่งคำตอบเดาได้ไม่ยาก

มันเป็นเพราะคนที่ใจของมังกรอยากปกป้องมากที่สุดในขณะนั้นคือนพคุณ

มังกรมองคนที่นั่งข้างๆแล้วถอนหายใจ

อีกส่วนคงเป็นเพราะเขาไว้ใจเพียวมาก พอมาได้ยินเพียวพูดกับนพคุณถึงเรื่องเสือมันเลยทำให้เขารู้สึกเหมือนตัวเองเลือกไว้ใจคนผิดจึงระเบิดอารมณ์ใส่เพียวไปเต็มๆ

“พี่ยังรักคุณอยู่”

“ผมรู้”

การตัดใจมันไม่ได้ง่ายขนาดนั้นนพคุณเข้าใจดี

“แต่ถ้าพี่กรเสียคุณเพียวไป พี่กรจะต้องเสียใจทีหลังแน่”

มังกรอาจจะยังไม่รักเพียว แต่นพคุณเชื่อว่าใช้เวลาไม่นานมังกรต้องรักเพียวได้แน่ หรือบางที...

เขามองท่าทางกระวนกระวายของมังกรแล้วสรุปในใจ

บางทีอาจจะไม่ต้องรอเวลาเลยด้วยซ้ำ บางทีมังกรอาจจะแค่ยึดติดคิดว่ารักเขา แต่ที่จริงกลับรักเพียวไปแล้วโดยไม่รู้ตัว

 
......................................

 

ลูกชายของมังกรเหมือนมังกรราวกับพิมพ์ ถอดแบบมังกรมาทุกอย่างทั้งรูปหน้า หู ตา จมูก ปาก คงจะมีเพียงแค่ผิวที่ขาวราวหิมะเท่านั้นที่ได้มาจากเพียว

“น่ารักจริงๆด้วย”

นพคุณยืนมองเด็กน้อยในตู้อบอย่างสนใจและเอ็นดู เขาคิดอยู่แล้วว่าลูกของเพียวกับมังกรต้องน่ารักมาก เสียดายที่การคลอดก่อนกำหนดทำให้เด็กน้อยต้องอยู่ในตู้อบไปอย่างน้อยสองถึงสามวัน ไม่อย่างนั้นนพคุณจะต้องขออุ้มสักครา

ในขณะที่นพคุณกำลังออกอาการ ‘เห่อหลาน’ ผู้เป็นพ่อที่พอเห็นว่าลูกชายปลอดภัยดีก็ไปนั่งปักหลักอยู่ข้างเตียงคนที่กำลังหลับด้วยฤทธิ์ยาเสียอย่างนั้น

มังกรเกลี่ยผมที่ระข้างแก้มของเพียวออกอย่างแผ่วเบา กลัวสัมผัสของเขาจะไปรบกวนคนนอนหลับ แม้จะอยากให้เพียวตื่นเพื่อให้มั่นใจว่าเจ้าตัวไม่เป็นอะไรแล้ว แต่การที่เพียวนอนก็เท่ากับได้พักผ่อน จากหนังสือที่มังกรอ่าน หลังผ่าคลอดการให้ร่างกายได้นอนพักอย่างเพียงพอเป็นการช่วยให้ฟื้นตัวได้ดีมากขึ้น

“แต่ว่าควรตื่นได้แล้วหรือเปล่านะ”

มังกรมองนาฬิกาแล้วบ่น มันหลายชั่วโมงแล้ว เพียวก็สมควรแก่เวลาจะตื่นและเหมือนจะรู้เวลา เปลือกตาของเพียวเริ่มขยับ แล้วในที่สุดก็ลืมตาขึ้น

“คุณกร”

เสียงอ่อนระโหยทำให้มังกรสงสารนัก ก่อนจะรู้ตัวเขาก็ก้มลงจุมพิตที่หน้าผากมนอย่างปลอบขวัญไปเสียแล้ว

“ลูกปลอดภัย”

เพียวพยักหน้าอย่างเบลอๆ เขารู้ว่าเด็กปลอดภัยเพราะหลังจากผ่าคลอดจะมีการปลุกคนอุ้มท้องให้ตื่นขึ้นมาดูเด็กก่อนจะปล่อยให้นอนหลับไปอีกครั้งเพื่อพักฟื้นร่างกาย

“ผมเจ็บ”

เพียวพูดเสียงเบา มังกรเอาน้ำให้เพียวจิบเจ้าตัวก็ยอมทำตามแต่โดยดีทั้งที่ยังเหมือนครึ่งหลับครึ่งตื่น

“นอนต่อเถอะ ผมอยู่ตรงนี้”

มังกรตบหลังมือเพียวเบาๆแล้วกุมเอาไว้เพื่อให้เพียวรับรู้ถึงเขา เพียวพยักหน้าหงายฝ่ามือเพื่อกุมมือมังกรไว้เช่นกันก่อนจะเข้าสู่ห้วงนิทราไปอีกหน

นพคุณมองภาพเหล่านั้นด้วยรอยยิ้ม

ความอบอุ่นของคนทั้งสองแผ่ซ่านมาจนถึงเขา มันน่ายินดีแต่ก็น่าอิจฉานิดๆ เพราะนพคุณคงไม่มีโอกาสได้สัมผัสความอบอุ่นอ่อนโยนเช่นนั้นจากใคร

เขาเสมองหลานตัวน้อยที่กำลังนอนหลับสบายแล้วอยากหัวเราะนัก มังกรแสดงออกว่าเพียวสำคัญขนาดนี้ ทำไมยังกล้าพูดว่ารักนพคุณได้เต็มปากเต็มคำ นพคุณไม่เข้าใจจริงๆ



TBC

[lizzii]

เกือบไปแล้วนะมังกร
พี่น้องบ้านนี้ทำไมชอบทำร้ายจิตใจคนท้องจังวุ้ยยย

[B52]

เอากันเข้าไปแต่ละคน

[Baruda]

ปลอดภัยทั้งแม่ทั้งลูก

[nunda]

เพลียกะพี่น้องตระกูลนี้มาก

ขอให้เพียวฟื้นตัวไวๆ และลูกแข็งแรงนะคะ  ^^
และอย่าว่านพคุณไม่ฟังเสือเลย ถ้าเป็นเราจะทำยิ่งกว่านี้อีก เฮอะ!