ตอนที่ ๑๓ โทษทัณฑ์
เรื่องผมไม่จบลงแค่นั้นเมื่อนายทหารชั้นผู้ใหญ่รับรู้ เขาเข้ามาสอบถามผมแต่ก็ไม่มีใครกล้าที่จะมาทำร้ายร่างกายผมเพื่อระบายความแค้น เพราะผมพร้อมที่จะสู้ถึงแม้ว่าผมจะเจ็บตัวก็ตาม
“ผู้พันครับ หมอรายงานมาด้วยว่าทั้ง ๓ คนนั้นมีสารแอลกอฮอล์ด้วยครับ”ตอนนี้ผมนั่งอยู่ต่อหน้าผู้พันหรือเต็มๆก็คือผู้บังคับกองพัน ซึ่งใหญ่ที่สุดในกองพัน ผู้พันคนนี้ผมเคยเห็นหน้าแกอยู่หลายครั้งเมื่อตอนที่ผมเป็นพลเรือน
“เหรอ อือ เดี๋ยวถ้าหายดีเมื่อไหร่ก็เอาไปขัง แล้วเราไม่ใช่ว่าเป็นแค่การป้องกันตัวเท่านั้นนะ ถ้าเราคิดให้ดีกว่านี้ วิ่งมาบอกสิบเวรหรือบอกผู้ฝึกเรื่องแบบนี้ก็คงไม่เกิดขึ้น ผู้พันจะไม่เอาโทษก็กระไรอยู่มันจะเป็นแบบอย่างที่ไม่ดีให้กับคนอื่น ผู้พันต้องตัดไฟตั้งแต่ต้นลม วันอาทิตย์ผู้พันจะไม่ให้ญาติมาเยี่ยมและต้องโดนทำโทษจนกว่าจะจบการฝึก”
“ครับ”ผมรับคำ
“ทีหลังอย่าให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นอีกนะ หรือถ้าจะทำก็เบาๆกว่านี้หน่อยนะ เอาแค่สั่งสอน อย่าให้ถึงขั้นนี้เลย หึหึหึ”ผู้หันบีบที่หัวไหล่ผมเบาๆยิ้มอารมณ์ดี “บูม ดูแลคนนี้เป็นพิเศษหน่อยนะ ดูดีๆแล้วกัน พี่ฝากด้วย”ผู้พันหันไปตบไหล่ผู้หมวดเบาๆก่อนจะเดินออกจากห้องทำงานของผู้หมวดไป
“ครับ ผมจะดูแลให้ดีครับ”ผู้หมวดรับคำน้ำเสียงหนักแน่นแล้วเดินไปส่ง ผมทิ้งตัวเอนลงกับเก้าอี้อย่างเหนื่อยอ่อน แบบนี้ก็ไม่ได้เห็นหน้าญาติน่ะสิ เฮ้อ แม่จะเป็นห่วงผมมากมั้ยนะ คิดถึงแม่จัง
“แน่จริงก็ร้องออกมาดิ โด่ว กัดฟันอยู่นั่นแหละ”ไอ้มหามันทายานวดให้ผมที่แผ่นหลัง
“ลูกผู้ชาย เจ็บขนาดไหนไม่ร้องออกมาให้ใครเห็น”ผมพูดแล้วก็กัดฟัน ระบมไปทั้งเนื้อทั้งตัว ขยับทีนี่แทบเป็นแทบตาย
“ทีหลังน่ะ จะทำอะไรก็เรียกกูด้วย เตะต่อยกูไม่เก่งก็จริงแต่เรื่องนิมนต์พระนิมนต์เจ้ามาสวดศพบังสุกุลนี่กูถนัด”มันนวดยาไปพูดติดตลกไป
“เออ อยู่นิ่งๆเหอะมึง อย่าแส่หาเรื่องแบบกูเลย มันไม่สบายนักหรอกมึงเห็นกูไหม”กัดฟันไปด้วยพูดไปด้วย
“ครับผม รับทราบครับเพื่อน เออ ว่าแต่ถ้ามึงหายดีแล้วสอนวิชาป้องกันตัวให้กูหน่อยนะ เผื่อกูโดนใครเขาแกล้ง กูจะได้พึ่งตัวเองได้”มันกระซิบเบาๆ
“เขาเพิ่งจะอบรมกูไปหยกๆว่า ถ้ามีอะไรให้บอกหมู่ บอกจ่า บอกผู้หมวดผู้กอง ห่า”
“หวงวิชา กูโป้งมึง”มันเอานิ้วโป้งจิ้มแรงๆมาที่บริเวณที่ผมกำลังเจ็บหนัก
“โอ๊ยยย ซี๊ดดดดด เจ็บนะไอ้เวร อูย”ผมกัดฟันจนน้ำตาเล็ดออกมา ไอ้มหาตวงนี่ไม่สำนึกยังจะขำผมอีก
“อ่ะ วันอาทิตย์นี้ก็จะได้เยี่ยมญาติแล้ว ดีใจกันไหม”ผู้หมวดยืนอบรมอยู่ด้านหน้า สอบถามทหารด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้มเป็นผู้หมวดคนเก่า หลายวันมานี้ผมไม่ได้คุยกับเขาเลยครับ มีแค่ไอ้มหาตวงที่คอยดูแลผม ตอนเช้าทายาให้ กอดคอพยุงผมไปกินข้าว ช่วยผมอาบน้ำ ตอนเย็นนั่งอบรมไอ้มหาตวงมันก็จะนวดยาให้ผมทุกวัน จนอาการผมดีขึ้นเป็นลำดับ
“ดีใจครับ”เสียงทหารใหม่พูดขึ้นพร้อมกันอย่างพร้อมเพรียง ผมได้แต่นั่งทำหน้าตาเฉยเมย เฮ้อ คงไม่ได้เจอหน้าญาติเหมือนคนอื่นแล้วล่ะครับ
“อืม ผู้หมวดถือว่าที่ผ่านมาเราตั้งใจฝึกกันมากทีเดียว เพื่อเป็นกำลังใจให้กับพวกเราผู้หมวดเลยไปคุยกับผู้พันเพื่อที่จะให้ทหารใหม่ได้มีกำลังใจจากเครือญาติของตัวเอง ผู้พันก็ใจดีเห็นพวกเรามีความตั้งใจเลยให้เยี่ยมได้ในวันอาทิตย์นี้เป็นครั้งแรก ถ้าเยี่ยมญาติแล้วเรามีกำลังใจฝึกผู้หมวดก็จะอนุญาตให้เยี่ยมทุกวันอาทิตย์จนกว่าจะจบการฝึก แต่ถ้าพวกเราญาติมาเยี่ยม เอาของผิดกฎหมายมาให้ เอาเหล้าบุหรี่แอบเข้ามาให้เรากิน ผู้หมวดเห็นผู้หมวดจับได้ ผู้หมวดจะสั่งงดเยี่ยมญาติ แล้วก็จะแดกทุกคนจนกว่าจะจบการฝึก แล้วอีกอย่างถ้าเยี่ยมญาติแล้ว การฝึกของสัปดาห์ถัดไปของเราออกมาไม่ดี ผู้หมวดก็จะงดเยี่ยม ดีไหม”
“ดีครับ”
ปรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ปรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ปรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด ปริ๊ด
“อรุณสวัสดิ์ครับสิบเวร อรุณสวัสดิ์ครับครูฝึก อรุณสวัสดิ์ครับผู้ฝึก”
“ไม่มีอะไร ที่ทหารใหม่ ทำไม่ได้ ทำไม่ไหว ทำไม่ทัน”
“ฮึ่บ ๘๗ ๘๘ ๘๙ ๙๐ ๙๑ ๙๒ ๙๓ ..... ๑๑๒ ๑๑๓๓ ปรี๊ดๆ หมดเวลา”
“อ่า ๔๒ พอดี”ไอ้มหานอนหมอบอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะลุกไปรายงายอดการวิดพื้น เช้าวันอาทิตย์เราตื่นมาแต่เช้า ลากอุปกรณ์มาเพื่อที่จะเตรียมเทสร่างกาย การเทสร่างกายเริ่มจากสัปดาห์ที่แล้วเป็นสัปดาห์แรก ก็มีวิดพื้น ซิตอัพ ดึงข้อ จากนั้นก็วิ่งครับ ตอนนี้ผมกำลังเทสการวิดพื้นภายในเวลา ๒ นาทีให้ทำให้ได้เร็วที่สุก มากที่สุด ถูกต้องที่สุด
“พร้อมแล้ว ปรี๊ดด ปรี๊ดดดด ปริ๊ด”วิดพื้นเสร็จก็มาซิตอัพกันครับ ผมทำอย่างรวดเร็ว ถึงแม้ร่างกายจะยังมีปวดอยู่บ้างแต่ผมก็สามารถทำได้เรื่อยๆ
“๘๕ ๘๕ ๘๗ ๘๘.... ๙๐ ....๑๐๒ ๑๐๓ ปรี๊ดดด ปรี๊ดดดด ปริ๊ด”
“สิ้นเสียงนกหวีด ๒ ครั้งให้ปล่อยขาลง ถ้าได้ยินปริ๊ดให้ทำทันที ทราบ”
“ทราบ”
“ปร๊ดดดดด ปรี๊ดดดดด”ปล่อยขาลงจากที่ยืนห้อยตัวต่องแต่ง “ปริ๊ด”สิ้นเสียงท่อนแขนของผมรีบดึงร่างกายขึ้นไปด้านบน ตอนนี้เรามาดึงข้อซึ่งเป็นที่สุดท้ายก่อนเราจะออกวิ่งกัน
“๒๑ ๒๒ ..... ๓๐ อ่า”ผมห้อยตัวลงพักเมื่อได้จำนวนยอดที่ตั้งเป้าเอาไว้ ครั้งก่อนดึงข้อได้ ๒๗ ครั้ง พอสิ้นเสียงนกหวีดลงไปบอกคะแนนกับผู้ช่วยครูที่ทำหน้าที่จดบันทึกจากนั้นก็ไปนั่งพักคอยพวกที่เหลือ รอเขาพาไปวิ่ง การวิ่งเนี่ยต้องไปเป็นหมวดครับ เขาปล่อยเป็นหมวดแล้วก็วิ่งให้ครบตามระยะทางที่ได้กำหนดไว้
“เฮ้ยๆ เดี๋ยว วางลงก่อน กูไม่ไหวแล้ว”ฮึ่บ โต๊ะไม้ที่ถูกแบกมาจากโรงเลี้ยงต้องวางลงระหว่างทาง คนที่ไม่ไหวก็ได้แต่นั่งแผ่แล้วหอบแฮกๆ ส่วนผมก็หอบเหมือนกันครับ ฮ่าๆ ถึงแม้ว่าโต๊ะจะไม่ได้ใหญ่โตเกินความจริงแต่ไม้มันหนามาก มันเลยหนัก พักได้ครู่หนึ่งก็แบกกันไปไว้ที่ศาลาน้ำและที่เต๊นท์ วันนี้วันอาทิตย์จะมีการเปิดให้ญาติมาเยี่ยมเป็นครั้งแรก หลายคนที่รู้ตัวว่าญาติจะมาเยี่ยมก็หน้าชื่นตาบาน ส่วนคนที่อยู่ต่างจังหวัดบางคนก็ได้แต่เพ้อว่า ญาติกูจะมาเยี่ยมหรือเปล่านะ
สำหรับเมื่อวานวันเสาร์ที่ผ่านมา ผมถูกลงโทษตามคำสั่งผู้พันเป็นครั้งแรกครับ วันหยุดจะมีเรียนกศน. คนที่ไม่จบม.ต้นก็ให้เรียน ใครที่ไม่จบม.ปลายมาก็ให้ลงทะเบียนเรียนกัน เกินครึ่งของทหารใหม่จะเรียนเป็นม.ปลายกันซะมากกว่า คือ จบม.ต้นมาจากบ้านแล้วไม่จบม.ปลาย จึงให้เรียนต่อเพื่อเพิ่มโอกาสทางการศึกษาพอปลดไปเราก็จะได้วุฒิเพิ่มขึ้นอีก ๑ ระดับ
คนที่เรียนกศน. เขาก็เรียนกันไป ส่วนคนที่ไม่ได้เรียนก็ให้ทำความสะอาดบนโรงนอนแล้วมีหนังให้ดูในช่วงว่างๆ สำหรับผมต้องไปทำงานโยธา เมื่อวานไปกวาดกองขยะที่เป็นพวกเศษไม้ใบหญ้าเอาขึ้นรถเพื่อที่จะเอาไปทิ้ง แต่ไม่ได้ทำคนเดียวนะครับมีรุ่นพี่ทหารเก่าเขามาช่วยผมทำได้หลายคน จนมาถึงวันนี้ครับ เอาโต๊ะไปวางเรียบร้อยแล้วจากนั้นไปอาบน้ำซักผ้ากัน พอตากผ้าเสร็จเรียบร้อย คนอื่นก็พักผ่อนคอยญาติมาเยี่ยมอยู่บนโรงนอน ส่วนผมผู้ช่วยครูพาไปทำงานโยธาอีกวัน
“อดดูญาติทหารใหม่เลยกู”ผู้ช่วยครูที่ต้องมานั่งคุมผมบ่นขึ้นมาเบาๆ
“อยากได้เมียสวยๆบอกผมได้นะครู ผมรู้จักคนสวยๆเยอะ”ผมพูดแซวขำผู้ช่วยครูขำๆ
“มึงพูดจริงนะยักษ์”ผู้ช่วยครูทำตาโตขึ้นมาทันที
“ขอแค่ครูบอกมาว่าอยากได้คนไหนเดี๋ยวผมให้เบอร์ไป ครูก็โทรจีบเอาเอง”ผมพูดแล้วค่อยๆแล้วเอาคราดเกี่ยวเอาพวกหญ้าที่มันขึ้นอยู่ในคลองดึงขึ้นมากองบนบก
“โอเค จัดมา”จากนั้นผมก็ทำงานไปด้วย คุยกับผู้ช่วยครูไปด้วย มองไปที่หน่วยฝึกในระยะไกลๆตอนนี้เริ่มคึกคัก มีผู้คนเยอะแยะเต็มไปหมด คงเป็นเพราะวันแรกด้วยล่ะมั้งคนเลยมาเยอะขนาดนี้ ล้นจากศาลาน้ำ มาที่เต๊นท์แล้วก็มีตามร่มไม้ใกล้ๆเต๊นท์เห็นนั่งกันเต็ม ยืนมองไกลแล้วทำงานต่อ แค่ดึงหญ้าขึ้นก็หมดเวลาไปครึ่งเช้าแล้ว ล้างไม้ล้างมือเสร็จก็เดินกลับไปกินข้าวรวมกับคนอื่นๆ
“ปริ๊ดๆ ญาติเยี่ยมแล้วเสียงดังกันเชียวนะ ทีเวลาฝึกเนี่ยไม่เห็นจะแหกปากแบบนี้เลย”เสียงนกหวีดดังขัดจังหวะการกินข้าวของพวกผม “เอ้า กินๆ กินเยอะๆ”จากนั้นก็กินกันต่อ กินเสร็จเดินแถวกลับ ใครที่ญาติมาเยี่ยมก็ให้แยกตัวออกมายืนเป็นอีกกลุ่มหนึ่ง ส่วนใครที่ญาติยังไม่มาก็ให้ยืนอีกกลุ่มหนึ่ง ผมเองก็แยกตัวออกไปเดินไปกับผู้ช่วยครู ๒ คน ไปทำงานที่เดิม
“ญาติทหารมีแต่แจ่มๆทั้งนั้นเลยว่ะ”ผู้ช่วยครูทำหน้าเพ้อฝัน ผมเองก็ขำกับท่าทาง “โหล ป้อง มึงมาเฝ้าไอ้ยักษ์แทนกูหน่อยดิ กูขอไปดูญาติทหารใหม่ซักชั่วโมง เดี๋ยวกูมาเปลี่ยน”ผู้ช่วยครูทนไม่ไหวแล้วครับ โทรหาเพื่อนทันที ส่วนปลายสายตอบมายังไงผมไม่รู้แต่พักหนึ่งผู้ช่วยครูที่ชื่อป้องเดินหน้ายุ่งออกมา
“สัส เงี่ยนนักรึไง”
“เออน่า มีบ้างอะไรบ้างสิวะ ขอบใจมากเพื่อน ยักษ์ดูแลครูป้องดีๆละ อย่าให้มันลงไปแดกไก่ในคลอง ฮ่าๆ”ผมได้แต่ยิ้มแล้วทำงานต่อไปอีก ดึงหญ้ามากองรวมๆกัน ตอนนี้ทำได้แต่ฝั่งเดียวนะครับ ส่วนอีกฝั่งหญ้ายังเต็มอยู่เลย ทำงานเพลินๆไปพักหนึ่ง ครูป้องแกเกิดหลอนครับ
“ตรง”สั่งตรงเสียงดังผมทิ้งคราดลงมองซ้ายขวา อ้าวผู้หมวดนี่เอง แต่นอกจากผู้หมวดก็มี
“แม่”ผมพูดเสียงดัง อยากเข้าไปกอด แม่ลงจากรถมอร์ไซด์ที่ซ้อนท้ายผู้หมวดมา ส่วนผมวิ่งไปล้างมือล้างเท้าที่มันเปรอะเศษหญ้าเศษโคลน จนมั่นใจว่าสะอาด “มาได้ไงอ่ะแม่”แม่นั่งบนม้าหินอ่อน วางกระเป๋าลงบนโต๊ะ ผมเข้าไปนั่งคุกเข่าแล้วกราบเท้าแม่ลง ๓ ที โคตรคิดถึงเลยครับ
“อือ แม่มากับผู้หมวด ไหนว่าไปมีเรื่องอะไรจนเขาไม่ให้แม่มาเยี่ยมเนี่ย”แม่ผมพูดหน้าตายิ้มแย้ม ปากแดงแจ๋ ไม่ได้ทาลิปสติกนะครับ กินหมากมาน่ะ ฮ่าๆๆ
“ก็ต่อยกันอ่ะแม่”
“หื้อ เรานี่น้า เลือดร้อนเป็นที่หนึ่ง ทีหลังก็อย่าไปทำเขารุนแรงรู้ไหม เขาลูกมีพ่อมีแม่เหมือนกัน นี่แม่ได้ยินผู้หมวดเล่าแม่ก็ตกใจเป็นห่วงว่าเราจะเป็นอะไรมาก ลูกตัวเองไม่เป็นแต่ลูกคนอื่นเป็น เออ”แม่วางกำปั้นลงบนหัวผมเบาๆ
“พ่อบอกว่า เราไม่ผิด เราเอาคืนได้ แต่ถ้าเราผิดเราต้องยอมรับ พี่เบิ้ลก็บอกเหมือนกัน คนผิดต้องรับผิด คนไม่ผิดก็คือคนไม่ผิด”ผมหาแนวร่วมครับ อ้างพ่ออ้างพี่ชายไว้ก่อน
“เออ ก็เชื่อตามพ่อเอ็งมากไงถึงได้เป็นแบบนี้ คนเก่งนะต้องรู้จักอ่อนโยน โอนอ่อนผ่อนตาม ต้องรู้จักเอาน้ำเขาไปดับไฟ ไม่ใช้เอาไฟมาปะทะกับไฟ แล้วนี่ไม่เป็นไรใช่มั้ย”
“ไม่เป็นไรหรอกแม่ พ่อให้วิชามาเยอะ หนังเหนียว ฮ่าๆๆๆ แล้วนี่ใครมาส่งแม่อ่ะ อย่าบอกนะว่ามาเอง”
“แม่ภามาส่งน่ะ”อ่อ พี่สะใภ้ผมเองครับ เมียพี่เบิ้ล
“แล้วมาจากบ้านอ่ะ ใครไปรับ อย่าบอกนะว่ามาเอง”
“ก็เออนะสิ แม่ให้ยายใจมาส่งที่บขส. แล้วนั่งรถมาเอง มาถึงหมอชิต น้องภูมิก็มารับ”
“อ่อ เก่งนี่ มาคนเดียวได้ แล้วภูมิมาป่ะหรือว่าติดงาน”ภูมินี่เป็นลูกชายของพี่เบิ้ลครับ “พี่น้อยกับพี่นิดล่ะแม่”พี่น้อยกับพี่นิดก็เป็นพี่ชายของผม แต่ไม่ใช่ลูกแม่กับพ่อผมนะครับ พ่อผมไปเก็บเอามาเลี้ยงน่ะ เรื่องมันยาวเดี๋ยวเล่าทีหลัง ฮ่าๆๆๆ
“ติดงานกันหมด ช่วงนี้เขาไม่ค่อยจะว่างกัน ตัวดำขึ้นนะเนี่ย”แม่มองหน้าผมอย่างสำรวจ
“ก็ดำแหละแม่ จะให้ขาวได้ไง แล้วแม่เป็นไงบ้างอ่ะ สบายดีป่ะ”
“อือ ตามประสาคนแก่ วันก่อนเพิ่งไปหาหมอมา กินข้าวไม่ค่อยได้เพิ่งให้เขาไปฉีดยาบำรุงให้”
“หือ ไปฉีดอะไรมั่วซั่วอ่ะแม่ ไม่ให้เขาตรวจให้ดีๆก่อน ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นโรคอะไรก็ให้เขาฉีดยานั่นยานี่ แล้วนี่ได้บอกพี่เบิ้ลป่ะ”
“ไม่ได้บอก”แม่ส่ายหน้า “จะบอกทำไมตอนนี้แม่ก็สบายดีแล้วนี่”
“ว่าแต่ผมดื้อ แม่ก็ดื้อเหมือนกันแหละ ผู้หมวดครับ ผมใช้โทรศัพท์ได้ป่ะ”ผมหันไปตามผู้หมวดที่นั่งอยู่ข้างๆ
“ได้”ผู้หมวดพยักหน้า
“แม่เอาโทรศัพท์มาป่ะ”
“กระเป๋าแม่อยู่ที่แม่ภานู้น เออ ใช่ๆ อยู่ที่แม่ภา”แม่คลำดูที่กระเป๋าเสื้อ
“แหะๆ ผู้หมวดครับ”ผมยิ้มแห้งๆให้กับผู้หมวด ผู้หมวดเลิกคิ้วขึ้นทำหน้างง “ขอยืมโทรศัพท์หน่อย”ผมแบมือ ผู้หมวดยอมควักโทรศัพท์ออกมาให้ทันที โอ้ หรูซะด้วยซิ “รหัสอะไรครับ”
“๔๔๓๑”ผมกดรหัสปลดล็อกจากนั้นก็รีบต่อสายโทรหาพี่ชายทันที “ฮาโหล พี่เบิ้ล บอมบ์เองนะ”
“อือ ว่าไงบอมบ์”
“พี่เบิ้ล แม่บอกยังว่าแม่ไปฉีดยาบำรุงมาอ่ะ”
“ยังนี่ อ้าว แม่เป็นอะไร”
“ไม่สบาย กินข้าวไม่ได้ พี่เบิ้ลพาแม่ไปหาหมอหน่อยนะ”
“เหรอ เออๆ แล้วเราเป็นไงบ้างสบายดีไหม ทนได้หรือเปล่า”
“จิ๊บๆอ่ะ ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก เออ พี่เบิ้ล บอมบ์ถูกงดเยี่ยมญาตินะ บอมบ์มีเรื่องอ่ะ อาทิตย์หน้าไม่ต้องพาแม่มาหรอก บอมบ์ถูกสั่งงด”
“อ้าวเหรอ ไปมีเรื่องอะไร พี่เคลียร์ให้เอาไหม”
“ไม่เป็นไรๆ พี่เบิ้ลก็รู้นิสัยบอมบ์นี่ พี่เบิ้ลไม่ต้องเป็นห่วงหรอก อย่าลืมพาแม่ไปหาหมอนะ”
“อือๆ ว่าแต่ไม่ให้พี่เคลียร์ให้จริงเหรอ”
“เรื่องมันจบไปแล้ว ตอนนี้บอมบ์ผิด บอมบ์ต้องยอมรับผิด เดี๋ยวก็ได้เจอหน้ากันพี่เบิ้ลอย่างอแงนะ ฮ่าๆๆๆ”
“ฮ่าๆๆ ไอ้เจ้านี่ เออๆ แล้วแต่แล้วกัน กับพี่กับเพ้อนี่ไม่อยากเจอหน้ากันเลยนะ”น้อยใจเข้าไป ฮ่าๆๆๆ ผมคุยกับพี่เบิ้ลอีกพักใหญ่ๆ ส่วนแม่ผมก็หันไปคุยกับผู้หมวด จนหมดตังค์โทรศัพท์ของผู้หมวดนั่นแหละครับ “พี่เบิ้ลตังค์หมดแล้ว แค่นี้นะ อย่าลืมพาแม่ไปหาหมอนะพี่ สวัสดีครับ”ตู๊ดดดดดดๆๆๆ
“แหะๆ แม่จ่ายตังค์ค่าโทรศัพท์ให้กับผู้หมวดด้วยนะ”ผมพูดกับแม่พลางลบเบอร์ที่ผมโทรออกเมื่อกี้ทิ้งไป
“ไม่เป็นไรๆ ไม่เป็นไรครับคุณแม่”ผู้หมวดรีบปฏิเสธ
“มันเป็นเงินเป็นทองนะคะผู้หมวด รับไปเถอะ”แม่ผมยื่นแบงค์ร้อยให้
“ไม่เป็นไรจริงๆครับ คุณแม่เก็บไว้เถอะนะครับ”ผู้หมวดยิ้มปฏิเสธอีกรอบ
“รับไปเถอะครับผู้หมวด”ผมพูด
“ไม่เป็นไรหรอกน่า ไม่เป็นไรจริงๆครับ เรื่องนี้เรื่องเล็กน้อย”
“อื้ม งั้นแม่ขอบคุณผู้หมวดมากเลยนะคะ”แม่จับมือผู้หมวดไว้เป็นการขอบคุณ “แม่ฝากตาบอมบ์มันด้วยล่ะ เจ้าคนนี้นะเหมือนพ่อเขาไม่มีผิด มีอะไรก็พูดกันตรงๆ เขาไม่ชอบอ้อมค้อม ทำผิดเขายอม แต่ถ้าเขาไม่ผิดเขาไม่มีทางยอมหรอก นี่แม่ก็กลัวว่าถ้าลงโทษเขาแบบไม่มีเหตุผล กลัวว่าเขาจะเอาคืนนี่สิคะ ดูตัวเขาสิอย่างกะยักษ์ บอมบ์ก็เหมือนกัน เราเป็นทหารต้องเชื่อฟังผู้หมวดผู้จ่าเขารู้มั้ย”
“ครับแม่ รู้ครับ ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกน่าแม่ ผู้หมวดเขาใจดีจะตาย บอมบ์ก็โตแล้วนะแม่ รู้อยู่หรอกว่าอะไรเป็นอะไร แล้วนี่แม่จะกลับเลยป่ะ”
“อือ ก็จะกลับเดี๋ยวนี้แหละ เออ แม่ซื้อพวกสบู่ยาสีฟันมาให้นะ ฝากไว้กับผู้หมวดอ่ะแหละ ครั้งหน้าแม่ไม่มาหรอกนะ”
“ครับ แล้วอย่าเพิ่งกลับบ้านนะแม่ รอบอมบ์ฝึกเสร็จก่อนเดี๋ยวเราไปพร้อมกัน แม่อยู่บ้านพี่เบิ้ลไปก่อน ดูแลตัวเองดีๆนะแม่”ผมกอดแม่
“อือๆ ขอให้ลูกแม่อยู่ดีมีสุขคุณพระคุณเจ้าคุ้มครอง ศัตรูภัยพาลอย่าได้เข้ามาย่ำกราย ขอเทวดาอารักษ์ดูแลรักษา ทั้งผู้หมวดด้วยทั้งบอมบ์ด้วย”แม่ลูบหัวผมกับจับที่ไหล่ผู้หมวด
“ทำงานต่อละแม่ เดินทางดีๆนะ มีลูกมีหลานก็ใช้ลูกใช้หลานบ้างนะแม่ อย่าไปไหนคนเดียว สวัสดีครับ”ผมยกมือไหว้จากนั้นแม่ก็ซ้อนท้ายมอร์ไซด์ผู้หมวดกับไปที่หน่วยฝึก ส่วนผมก็ทำงานต่อ
“เห็นหน้าแม่เอ็งแล้วข้าคิดถึงยายข้าเลยว่ะ ฮ่าๆๆ ยายข้าน่ะชอบกินหมากแบบนี้เลย”ครูป้องหัวเราะ
“ครูยังไม่ได้กลับบ้านเหรอ”
“อือ ยังเลยกว่าจะได้กลับก็ต้องรอพวกเอ็งฝึกเสร็จ....”
หัวข้อ: ดีแล้วทูนหัวมีผัวเป็นทหาร ปีสองของสองคน ๒๐๐๑๒๕๖๓ ตอนที่๑๔/๒ หน้า๑๓๒ (อ่าน 1050117 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก