-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
หลังจากที่ลบเรื่องนี้ไปแล้ว มีหลายท่านถามหาด้วยความคิดถึง เมฆจึงเอามาลงให้อ่านอีกครั้งหนึ่ง เนื้อเรื่องยังคงเดิมแต่จะมีการแก้ไขในรายละเอียดเล็กๆน้อยๆ ในด้านภาษา การสะกดคำ คำที่ตกหล่น รวมถึงรูปประโยคการสนทนาที่ชวนสับสน
เรื่องนี้มีส่วนความจริงอยู่น้อยมาก จึงไม่จำเป็นต้องไปสืบเสาะหาบุคคลในตัวเรื่องซึ่งเป็นสิ่งสมมติขึ้น อาจจะมีเขียนเขียนให้เวอร์ไปบ้างก็ตามประสาของคนเขียน ที่จะใส่สีตีไข่ให้เป็นอย่างไร
จะมีกำลังใจมากยิ่งขึ้นถ้าผู้อ่านทุกท่านช่วยกันคอมเม้น
(ไม่รับปากนะครับว่าจะลงวันไหนบ้าง แต่คงจะลงได้ไม่เกินวันละ ๑ ตอน)
เรื่องนี้จะแซ่บ จะจืดแค่ไหนก็ติดตามกันได้ ต่อไปนี้
-
ตอนที่ ๑ หน้าที่ชายไทย
“หนู ไอ้หนู ตื่นได้แล้ว วันนี้ต้องไปเกณฑ์ทหารไม่ใช่เหรอ”เสียงตะโกนเรียกจากใต้ถุนบ้านดังขึ้นไปยันด้านบน ดีไม่ดีอาจจะทะลุฟ้าไปเลยก็ได้ งี้แหละครับแม่ผมตื่นเต้นเป็นที่ ๑
ผมหยิบมือถือขึ้นมากดปุ่มเบาๆดูเวลาที่หน้าจอมือถือ ๐๔.๓๐ เฮ้อ แม่กูฟ้ายังไม่ทันจะสว่าง ไก่ยังไม่ทันโห่ก็รีบปลุกกันแต่เช้ามืด
“แม่ นี่มันเพิ่งตี ๔ กว่าๆนะ จะรีบไปไหน ที่ว่าการอำเภอก็อยู่แค่นี้”ผมตะโกนลงไปแบบเซ็งๆก่อนจะควานหาบ๊อกเซอร์มาใส่อย่างลวกๆแล้วหลับต่อ คือว่าเมื่อคืนนอนแก้ผ้านะ มิน่าละว่าทำไมวันนี้อากาศมันเย็นผิดปกติ
“ป๊อกๆๆ”เสียงแม่กำลังตะบันหมากอยู่ใต้ถุนบ้าน แบบนี้แหละครับแม่ผม ตื่นขึ้นมาแปรงฟันเสร็จคิดอะไรไม่ออกก็กินหมากก่อนแล้วค่อยหุงข้าวหุงปลา
“แม่ ๗ โมงปลุกด้วยนะ”ผมตะโกนลงไปอีกครั้งกลัวว่าตัวเองจะหลับยาว
“นี่ ไอ้หนู ราชการเขานัด ๗ โมงไม่ใช่เหรอ ตื่น ๗ โมงมันจะทันคนอื่นเขาไหม”
“โหย แม่ ปีที่แล้วผมไปเกือบ ๙ โมงยังไม่เห็นเขาทำอะไรเลย แม่อย่าตื่นเต้นดิ อย่าลืมนะแม่ ๗โมง”
“เออๆ เรื่องของแกแล้วกัน ฉันก็อุตส่าห์หวังดี”แม่พูดอย่าปลงตกที่มีลูกชายหัวรั้นแบบผม แต่ถามว่าผมจะตื่นมานั่งแหกขี้ตาให้หมาเลียตูดเล่นเอามั้ย ไม่เอาหรอกครับ ขอนอนต่อ เมื่อคืนกินเหล้ากินเบียร์หนักไปหน่อย
๐๗.๐๓ น.
“หนู ไอ้หนูตื่นได้แล้ว ไอ้เหลือมารออยูหน้าบ้านแน่ะ”เสียงแม่ผมดังขึ้นหลังจากที่ผมไม่รับรู้มาร่วมหลายชั่วโมง ผมลุกขึ้นมาแคะขี้ตาด้วยมือข้างหนึ่ง มืออีกข้างไม่มีอะไรก็เกาไข่เล่นๆตรวจเช็คสภาพว่ามันยังอยู่ดีมีแรงรึเปล่า ซึ่งมันก็เหมือนเดิมตามประสาผู้ชายวัยฉกรรจ์ครับ ฮ่าๆๆๆ
“ตื่นแล้วแม่”ผมลงจากเตียงหยิบผ้าเช็ดตัวมาพันเอวแล้วลงไปข้างล่าง เมาขี้ตาว่ะกู บันไดอยู่ไหนวะ
“โหยพี่ แบบนี้จะทันคนอื่นมั้ยเนี่ย”ไอ้เหลือเด็กหนุ่มข้างบ้าน ปีนี้มันอายุ ๒๑ ปีแล้วต้องไปเกณฑ์ทหารเหมือนกับผม แต่ผมไม่ได้อายุ ๒๑ ปีเหมือนพวกมันนะ บอกไปแล้วจะหาว่าผมแก่ ปีนี้ผม ๒๖ แล้ว เรียนเพิ่งจบครับ ผ่อนผันมาหลายปี ปีนี้ฤกษ์งามยามดีเลยไปจับให้มันหมดภาระไป มายืนหน้าบ้านแล้วแหกปากแบบนี้เดี๋ยวพี่เอาตีนยัดปากนะน้อง
“มึงอย่าตื่นเต้นไอ้ห่า กูไปผ่อนผันมาหลายปีกูรู้ ปีไหนๆ แม่ง ๘ โมงก็ยังมาไม่ครบกันเลย”ผมพูดพลางเกาหัวแกรกๆ แม่งคัน เมื่อคืนกินเบียร์กับพวกเหี้ยนี้ตั้งแต่ ๕โมงเย็นยันตี๑กว่าๆ น้ำไม่ได้อาบ
“โหยพี่ ก็ใครจะเหมือนพี่ละ เจนสนาม ผมตื่นเต้นนะเนี่ย แม่งถ้าโดนใบแดงนะผมร้องไห้แน่ อนาคตผมกำลังรุ่งเลย”ไอ้เหลือทำหน้าตาหวาดหวั่น ยกมือไหว้ขอพรแต่เช้า
“คิดไรมากวะ โดนก็โดน จะไปกลัวอะไร”ผมยักไหล่อย่างไม่แคร์
“สาธุ ขอให้พี่บอมบ์โดนใบแดงด้วยเถ้อะ”ไอ้เหลือยกมือไหว้ท่วมหัว
“ไอ้สัส วอนตีนแต่เช้าเลยนะมึง ปากหรือนั่นน่ะที่พูด ลางไม่ดีแต่เช้า มึงไปเอาเบียร์ร้านน้าพวงมาชุดหนึ่งดิ ห่า หมดอารมณ์”ผมเริ่มใจไม่ดี ไอ้ที่พูดไปเมื่อกี้นะโม้ไปทั้งนั้นแหละ ในใจก็กลัวๆอยู่เหมือนกัน เห็นเขาเล่าๆกันมาว่าเป็นทหารแล้วโดนอย่างนั้นอย่างนี้ แต่อีกใจหนึ่งก็ฮึกเหิม ลูกผู้ชายกะอีแค่ไปเป็นทหารรับใช้ชาติมันคงไม่มีอะไรมากหรอกมั้ง เห็นคนแถวบ้านที่เป็นทหารมามันก็ปลดกันฮาเฮกันทุกปี จะมีหนีก็ลูกตาน้อยที่แม่งสู้ไม่ไหว ตอนนี้แม่งกลายเป็นคนเถื่อนไปละ
“เฮ้อ แต่เช้าเชียวเจ้าพวกนี้ จะกินเหล้ากินเบียร์แทนข้าวเลยรึไง งั้นแกงอยู่ในหม้อแม่เททิ้งให้หมานะ”แม่ผมเท้าสะเอวมองหน้าลูกชายที่นั่งกินเบียร์อยู่บนแคร่กับไอ้เหลือเด็กข้างบ้านอย่างเหนื่อยหน่าย
“เห็นหมาดีกว่าลูกเหรอแม่”ผมต่อปากต่อคำ ไม่มีครับคำว่ายอมแม่นะ เถียงได้กูเถียง เถียงคำไม่ตกฟาก แต่มีครั้งหนึ่งเถียงพ่อผมตกแคร่เลยครับ พ่อเล่นถีบมาที่ยอดอกกระเด็นกลิ้งลงไปบนพื้นเปื้อนขี้เป็นขี้ไก่อ้วกแตกอ้วกแตน ฮ่าๆๆๆ
“เออ เลี้ยงหมามันยังรู้คุณคน เลี้ยงเอ็งนี้เถียงคำไม่ตกฟาก”
“จ้าๆ ยอมแล้วๆ กินข้าวก็ได้ แม่ทำอะไรกินอ่ะ โห ต้มไก่”ผมเดินไปเปิดหม้อแกงที่ตั้งอยู่บนเตา กลิ่นต้มไก่หอมเตะจมูก บรึ้ม แล้วก็เลือดกำเดาไหล (ไม่ใช่เจ้าของเดียวกับ บรึ้ม แล้วกลายเป็นโกโก้ครั้นซ์นะครับ) ฮ่าๆ ล้อเล่น ผมตักเนื้อไก่มากิน ๒-๓ ชิ้นแล้วก็ตักใส่ถ้วยจากนั้นก็ตักข้าวไปนั่งกินบนแคร่ เบียร์ก็วางอยู่อย่างนั้นโดยมีไอ้เหลือมันกินแล้วยกซดอยู่คนเดียว เสียดายเงินซื้อเบียร์ว่ะ กินยังไม่ถึงครึ่งขวดเลย
“ป้าว่าพี่บอมบ์จะติดทหารไหม”ไอ้เหลือมันปากอยู่ไม่เป็นสุข พอสิ้นคำถามผมยกตีนถีบมันไปหนึ่งทีแทบหงายหลัง
“ไม่รู้สิ เมื่อคืนฝันว่าไปประกวดร้องเพลงแล้วได้รางวัล ป้าก็ขึ้นไปรับรางวัลกับแม่เอ็ง ๒ คน ไม่รู้ว่าจะติดรึเปล่า”
“โหยป้า ติดชัวร์แบบนี้ อีคึๆ”ไอ้เหลือมันยิ้มทะเล้นเยาะเย้ยผม
“เดี๋ยวได้หัวแตกไอ้เวร ถ้ากูติดนะมึงก็ไม่ต้องอยู่ให้รกหมู่บ้านหรอก มึงต้องไปกับกู”
“โถพี่ ของแบบนี้มันอยู่ที่ดวง ผมไปหาหมอดูมาแล้ว เขาบอกว่า ยังงั้ยยังไงก็ไม่โดนอ่ะพี่”ไอ้เหลือมันยิ้มอย่างมั่นอกมันใจ ถุย ไอ้ห่า ถ้ามึงโดนใบแดงมานะกูจะสมน้ำหน้าให้
“มึงเชื่อมากก็ไม่ดีหรอก อย่างไอ้แดงเพื่อนกู แม่งไปถามกับพระเลยนะเว้ย ให้พระดูให้ พระก็บอกว่าไม่โดนๆ แล้วไงล่ะ โดนจนได้”ผมพูดถึงเพื่อนผมที่มันเสี่ยงจับใบแดงเมื่อหลายปีมาแล้ว ไอ้นี่มันไปถามพระครับไปหาหลวงตาที่ไหนไม่รู้ มันบอกว่าดูดวงแม่น พอไปดูพระก็บอกว่าไม่โดน แต่สุดท้าย โดนครับ ผลัด ๑ ซะด้วย ล่อไปซะ ๒ ปีเต็มๆ ตอนนี้มันก็ปลดแล้วครับเพิ่งจะแต่งเมียไปได้ไม่นานนี่เอง
“แต่ผมว่าผมไม่โดนว่ะพี่ ปีนี้ดวงผมมันดียังไงไม่รู้”ไอ้เหลือทำหน้าเพ้อฝัน
เพี้ยะ “ละเมอเพ้อพกว่ะมึง เอ้าๆ จัดมาสักแก้วดิ”ผมสั่งให้มันรินเบียร์ ซึ่งตอนนี้อิ่มแปล้แล้วครับซัดเบียร์ที่เหลือให้หมด
“แม่ ผมไปก่อนนะ ตอนบ่ายแม่จะไปกับน้าใจใช่มั้ยผมจะได้ไม่ต้องมารับ”ผมยกมือไหว้แม่แล้วถามถึงเรื่องที่แม่จะไปดูผมจับใบดำ(สาธุขออย่าให้โดนใบแดง)
“อือๆ ไปกันเหอะ นี่มันสายมากแล้ว”แม่ผมพยักหน้า สำรวจดูเอกสารที่ทางสัสดีให้มาก็อยู่ครบครับ เปิดเบาะมอไซด์เอาเอกสารวางลงไปปิดเบาะลงแล้วก็สตาร์ทเครื่องมุ่งหน้าไปยังที่ว่าการอำเภอ
หมู่บ้านผมเป็นหมู่บ้านค่อนข้างจะใหญ่หมู่บ้านหนึ่ง ในอำเภอแห่งนี้นะครับ แล้วตำบลผมก็เป็นตำบลที่ใหญ่ที่สุดมีตั้ง ๑๘ หมู่บ้าน ที่จริงเกือบจะตั้งอำเภอใหม่ได้เลยละครับ ห่างจากหมู่บ้านผมประมาณ ๑๔ กิโลเมตรก็จะเป็นตัวอำเภอครับ บึ่งมอไซด์มาแบบไม่ได้แวะไปหาใครอื่นในหมู่บ้านเดียวกัน มาถึงเขาเคารพธงชาติเรียบร้อยแล้วครับ ไปถึงคนเนี่ยโคตรเยอะ ทั้งไอ้พวกที่มาจับใบดำใบแดงด้วย ทั้งพ่อแม่ผู้ปกครอง ใครมีผัว จูงผัวมา ใครมีเมีย จูงเมียมา ส่วนคนโสดอย่างผมก็ได้แต่จูงหัวใจดวงน้อยๆมาอ้อนคนอ่านนั่นแหละคร้าบบบบบบ ฮ่าๆๆๆๆ
ปีนี้หมู่บ้านผมมีพวกจับใบดำใบแดงเกือบ ๒๐ คนครับ มาถึงก็เฮฮาปาร์ตี้ ทักทายเหมือนไม่เคยเห็นหน้ากันมาเป็นร้อยชาติ คุยกันอย่างออกรสชาติ
“เอ้า น้องๆครับ เข้าแถวแยกเป็นตำบลนะครับ”เสียงพี่ทหารตะโกนดังขึ้น ทำให้พวกผมต้องเงียบเสียงลงแล้วมาเข้าแถวแยกเป็นสัดเป็นส่วน โอ้โห ตำบลผมเยอะมากเลยครับเกือบๆ ๖๐ คนแน่ะ แค่หมู่บ้านผมก็ปาไปแล้วเกือบ ๒๐ คน มองดูตำบลอื่นๆ ไม่แพ้กันครับ วัยรุ่นแม่งเยอะมาก สงสัยปีนี้มันไม่ค่อยตีกันตายมั้งเลยเหลือเกณฑ์ทหารเป็นกอง
“พี่บอมบ์เห็นไอ้คนนั้นป่ะ”ไอ้ไม้มันชี้ไปยังเด็กวัยรุ่นคนหนึ่งที่ยืนอยู่ในกลุ่มของพวกที่จะเกณฑ์ของตำบลข้างเคียง ผมหันไปมองแล้วทำหน้าสงสัย คือไอ้ห่านี่กูรู้ประวัติมันดีนะ
“กูเห็นแม่งตั้งแต่แก้ผ้าเดินแล้วไอ้ห่า มึงมีปัญหาอะไรกับมัน”ผมมองไอ้ไม้อย่างสงสัย
“มันแย่งเด็กผมอ่ะพี่”ไอ้ไม้ให้คำตอบ วัยรุ่นไทยนี่เจริญมาก แย่งผู้หญิงกันเป็นว่าเล่น คนอื่นมีเป็นหมื่นเป็นพันทำไมมันไม่ไปรัก ไปจีบวะ อัตราส่วน ชายต่อหญิงก็แทบจะ ๑ ต่อ ๑๐
“ไอ้คนนั้นที่มึงชี้อ่ะหลานกู แล้วอีเด็กของมึงที่มึงพูดว่ามันแย่งไปน่ะ มันไม่ได้แย่ง อีนั่นมันแหกขาไปให้หลานกูเอาเอง รึมึงจะมีปัญหา”ผมมองหน้าไอ้ไม้อย่างไม่สบอารมณ์
“อ้าวพี่ ผมไม่รู้”ไอ้ไม้ยกมือไหว้ผม “ขอโทษพี่ หลานพี่เหรอ”มันเฉไฉ
“เออ”ผมพยักหน้า คือแม่ของหลานผมเนี่ยเป็นลูกของน้าผม ง่ายๆก็คือยายของมันเป็นน้องสาวแม่ผม แม่มันจึงมีศักดิ์เป็นพี่สาวผมอีกคนหนึ่ง แม่มันคลอดมันมา มันจึงมีศักดิ์เป็นหลานผมโดยปริยาย งงมั้ย ค่อยๆอ่านนะ ฮ่าๆๆๆ
ยืนคุยกันไป ทางเจ้าหน้าที่ก็กำลังประสานงานกันต่อไป ตอนนี้เขาให้กำนันของแต่ละตำบลไปจับฉลากครับว่าตำบลไหนจะได้จับก่อนจับทีหลัง ซึ่งผมก็ออกมา ตำบลผ่อนผัน(หมายถึงไอ้พวกที่ผ่อนผันการเข้ารับราชการน่ะเขาจะแยกไปเป็นตำบลของเขาโดยเฉพาะ)ได้ลำดับที่ ๑ ส่วนที่ ๒ ๓ ๔ ก็เป็นตำบลอื่นๆ ตำบลผมกำนันจับได้ลำดับที่ ๕ ครับ ช้าหน่อย ปีนี้ที่มาจับมีตั้ง ๘ ตำบล ได้ตั้งเกือบท้ายๆ กว่าจะเสร็จคงนานน่าดู
ตำบลผ่อนผันทางเจ้าหน้าที่สัสดีเขาจะเรียกไปให้รับใบผ่อนผันต่อ ใครผ่อนผันปีแรกก็ไปรับใบแล้วกลับบ้าน กว่าจะเสร็จก็เกือบ ๑๑ โมงแน่ะ ตอนนี้เพิ่งจะ ๙ โมงกว่าๆ ว่างๆระหว่างรอ ไม่มีอะไรทำ เอนไซน์ในกระเพราะกำลังเรียกร้อง แบคทีเรียที่ต้องการย่อยสลายน้ำสีอำพันกำลังประท้วง
“ไปเว้ยพวกเรา ดริ๊งกันสักหน่อย”ไอ้อาร์มลูกสมาชิกอบต.เป็นคนชักชวน แล้วพวกผมจะเหลือเหรอครับ ยกโขยงกันไปเลยครับข้ามถนนออกไปก็จะเป็นร้านค้า
“ลีโอ ๒ ลังครับพี่”ไอ้อาร์มไอ้ลูกเสี่ยใหญ่พูดเสียงดังพร้อมกับหาที่หาทางนั่งลง มันสั่งทีเนี่ยแทบจะกินกันได้มั้งหมู่บ้าน
“๒ ลังจะพอเหรอวะอาร์ม”ไอ้โต้เอ่ยท้วง
“ไอ้สัส แดกเยอะเปลืองตังค์ พ่อกูไม่ให้เงินมาด้วย นี่ถ้ากูไม่ขโมยข้าวเปลือกไปขายคงไม่ได้ตังค์มาแดกเบียร์หรอก”ไอ้อาร์มพูดด้วยอารมณ์เซ็งๆ
“เอามา ๓ ลังเลยม่ะ โถ่ ไอ้ลูกเสี่ยใหญ่แต่ใจปลาซิว แค่นี้ก็บ่น ทีเงินเอาไปตีกะหรี่เนี่ยไม่มีบ่นเลยสักแอะ ห่า”ไอ้ทศเพื่อนรุ่นเดียวกับไอ้อาร์มพูดพลางดึงกระเป๋าสตางค์หยิบแบงค์พันออกมาฟาดบนโต๊ะ หึหึ ไอ้พวกเวร
“มึงมีมึงก็เลี้ยงกูบ้างดิว้าเพื่อน พี่เอามาอีกลังหนึ่ง”ไอ้อาร์มตะโกนหลังจากที่เบียร์ ๒ ลังพร้อมน้ำแข็งมาวางอยู่ตรงหน้า แก้ว ๑๓ ใบพร้อม แจกไปคนละใบ เปิดลังหยิบเบียร์มากระจายรายได้ความเมาสู่ผองเพื่อน
ในเวลาไม่ถึง ๒ ชั่วโมงเบียร์ ๓ ลังหมดเกลี้ยงตอนนี้ต่างคนก็ต่างกึ่มๆ พอได้ยินเสียงโทรศัพท์โทรตามของเพื่อนไอ้อาร์มเราทุกคนที่กำลังเพลิดเพลินกับน้ำยอดข้าวก็ต้องยุติลง เดินข้ามถนนไปที่ว่าการอำเภอเพื่อจะไปทำตามที่เขาให้ทำ
ขั้นแรกถอดเสื้อครับ ตัวแดงหน้าแดงกันทั้งแถบ ตำบลที่ ๔ ตอนนี้เกือบหมดแล้วครับเหลือไม่กี่คน พวกผมจึงเตรียมตัว รออยู่ใกล้ๆ
และแล้วเวลาก็มาถึง คนแรกเป็นผมครับ พี่ทหารเขาจะเขียนหมายเลขที่ท้องแทนด้านซ้ายมือแล้วก็ให้เข้าไปด้านในหอประชุม เข้าไปก็นั่งรอเขาเรียก ผมนั่งคนแรกตามด้วยไอ้เหลือ ไอ้ไม้แล้วคนอื่นๆ
“พี่บอมบ์ๆ ทหารมีเป็นตุ๊ดด้วยเหรอพี่”ไอ้เหลือมันสะกิดผมยิกๆถามเสียงเบาแล้วหันไปมองหมอทหารที่กำลังตรวจคนอื่นๆอยู่ ผมมองไปเห็นผู้ชายตัวเล็กๆหุ่นไม่บางและไม่หนา ใส่แว่นสายตา ผิวขาวจั๊วะเหมือนไม่เคยโดนแดด บนร่างกายแต่งชุดทหาร บนบ่ามีดาวอยู่ ๓ ดาว กิริยาท่าทางไม่ค่อยแมน (เออ ก็เป็นตุ๊ดเนอะจะแมนได้ไง) ฮ่าๆๆๆ
“กูจะไปรู้เหรอ กูก็เพิ่งเห็นเนี่ย”ผมพูดแล้วกระซิบตอบเบาๆ
“เออ แล้วจริงมั้ยพี่ที่ว่าพวกทหารที่เงี่ยนๆมันจะล่อตูดกันเองในค่ายน่ะ”ไอ้เหลือกระซิบถามอย่างใครรู้
“ไอ้ห่า กูไม่รู้ มึงอยากรู้มึงก็ลุกไปถามเขาดิวะ เดี๋ยวเหอะมึง เดี๋ยวได้ปากแตกแดกน้ำพริกไม่ได้”ผมพูดโต้อย่างหัวเสีย ถามเหมือนผมรู้ไปซะทุกเรื่อง
“โหยพี่ แต่ถ้ามีตุ๊ดแบบนี้ก็ดีนะพี่ มันไม่ท้องอ่ะ จะเอามันเมื่อไหร่ก็ได้ จริงมั้ย”
“ไอ้เหี้ย อยากเป็นผัวกะเทยมากรึไงวะเดี๋ยวกูจะไปบอกเขาให้”ผมตบหัวไอ้เหลือจนผมแทบหน้าหงาย
“โอ๊ย พี่บอมบ์แม่ง เจ็บนะเว้ย”มันโอดโอย
“นายขีปนาวุธ อุดมลักษณ์”พี่ทหารอ่านชื่อผมเสียงดัง เอ่อ ไม่ต้องสงสัยครับชื่อผมเอง ขีปนาวุธน่ะ
“ครับ”ผมตอบรับแล้วลุกไปรับเอกสาร เขาก็เขียนอะไรยุกยิกแล้วให้ผมไปเข้าแถวตรวจรอร่างกาย ส่วนไอ้พวกที่เหลือมันก็ตามผมมาติดๆครับ จนมาถึงขั้นตอนของการตรวจร่างกาย เขาให้ไปเป็นแถว แถวละ ๑๐ คน ประเดิมผมเป็นคนแรกของหมู่บ้าน(อีกแล้วครับ) แล้วก็ตามด้วยลูกสมุน
ไปถึงก็ยืนเรียงกันเป็นหน้าตับ หมอให้เหยียดแขนแล้วถามไล่ทีละคนเริ่มจากผมเป็นคนแรกเลยครับ คำถามก็ทั่วไปมีจับมือ ตรวจดูนิ้วมือ แขน ร่างกายส่วนต่างๆว่าอยู่ครบมั้ย
“ไม่มีโรคอะไรนะครับ”หมอถามเสียงสุภาพแต่ไม่กล้าสบตาผม หึหึ เขินกูชัวร์
“มีครับ”ผมพูดยิ้มๆ
“โรคอะไรเหรอ”
“โรคหัวใจ”ผมเว้นวรรคไปชั่วอึดใจนึง “ขาดความอบอุ่นครับ อยากมีคนมาดูแล”ผมพูดแล้วยิ้มตาหยี ฮ่าๆๆๆ แกล้งหมอแม่งฮาดีว่ะ ไอ้เหลือเนี่ยถึงกับหัวเราะออกมาอย่างไม่เกรงใจคน “ฮ่าๆๆๆๆ”
“แกล้งหมอไม่ดีนะครับน้อง”หมอพูดเขินๆแล้วเดินไปตรวจไอ้เหลือเป็นอันว่าผมผ่านการตรวจร่างกายในขั้นต้น พอตรวจร่างกายเสร็จก็ไปเข้าแถววัดส่วนสูงกับวัดหน้าอกครับ
“ส่วนสูง๑๙๒ เซนติเมตร”พี่ทหารขานส่วนสูงของผมแล้วก็ย้ายไปวัดหน้าอก
“หน้าอก ๑๖๕ เซนติเมตร” ผมเป็นคนที่ตัวใหญ่นะครับ หุ่นล่ำก้ามปู ที่บ้านไม่ได้มีเชื้อฝรั่งเชื้อยุโรปอะไรหรอกนะครับ แต่ว่าพ่อผมสูง แม่ผมก็สูง ผมก็เลยตัวสูงตามไปด้วย แล้วหุ่นที่ล่ำๆนี่ได้มาจากการออกกำลังกายและทำงานครับ มันมีอยู่ช่วงหนึ่งที่ผมบ้ากล้ามมากๆ เมื่อตอนเรียนอยู่ ม.๕ ละมั้ง ตอนนั้นแหละครับผมกินทั้งเนื้อ นมไข่ อาหารเสริม เข้าฟิตเนส ออกกำลังกายสารพัด จากคนที่ผอมบางร่างโย่งๆเหมือนเปรตวัดสุทัศน์ก็ดูเป็นผู้เป็นคน อกหนาไหล่กว้างขึ้นมาพอสมควร พอขึ้นเรียนมหาลัยช่วงนั้นไมค่อยได้สนใจเท่าไหร่แต่ก็ไม่เคยลืมออกกำลังกาย แต่ว่าตอนนี้เริ่มมีพุงขึ้นมาหน่อยๆ ซิกแพคเริ่มจะเลือนๆไปบ้างละเพราะกินเบียร์เยอะไม่ค่อยได้ออกกำลังกาย
“ไอ้เด่นแม่งดวงดีอะพี่ได้ลอดเข่ง ไม่ต้องจับใบแดง”ไอ้อาร์มมาเปรยกับผม
“มึงอิจฉาพวกมะขามข้อเดียวรึไง”ผมมองหน้ามันแบบขำขัน
“โหยพี่ ตอนนี้ให้ผมเป็นแบบมันผมก็ยอมล่ะพี่”ไอ้อาร์มทำหน้าเหนื่อยหน่าย
“กลัวอะไรวะ คนอื่นที่เขาเป็นทหารก็ไม่เห็นเขาจะตายห่านี่หว่า ตอนนี้มึงยังไม่ได้จับซะหน่อยมึงจะตีโพยตีพายทำไมวะ”ผมว่ามัน
“ใช่ซี้ พี่ไม่มีภาระนี่ ผมอ่ะไหนจะเมีย ไหนจะลูก”
“ถุย ไอ้สัส เมียเหรอ ลูกเหรอ มึงไปเอาแม่ม่ายเป็นเมียใช่มั้ยถึงได้เป็นห่วงเป็นใย วันๆกูไม่เห็นมึงทำอะไร แต่งรถมอไซด์ขับตะลอนไปตะลอนมา พ่อมึงมาบ่นให้แม่กูฟังทุกวันจนกูจำคำพูดพ่อมึงได้หมดแล้วไอ้เวร”
“ทำร้ายจิตใจว่ะพี่ คำพูดแบบนี้เชือดเฉือนกันว่ะ เลี้ยงเบียร์ผมเลยพี่ๆ รักษาแผลใจ”
“ไอ้เวร อยากแดกเบียร์ก็ไม่บอก ไปๆ สักลังเว้ยพวกมึง เรียกขวัญและกำลังใจกันหน่อย”แล้วก็พากันยกโขยงไปกินเบียร์อีกรอบ หึหึ รอบหน้าจับใบดำใบแดง ใครจะอยู่ใครจะไปก็เชิญชมตอนต่อไปคร้าบบบบบบบบบบบ
-
:pig4: :pig4: :pig4: :impress3:
อั๊ยยะ ไม่รู้จะขอบคุณยังไงที่กลับมาโพส รักๆๆๆๆๆ คนเขียนจ้าาาา :กอด1:
-
สุดยอดๆๆๆๆๆๆๆๆ :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
พี่เมฆมาโพสต์แล้ว พี่อยากได้อะไรพี่บอกหนูเลยเดี๋ยวจะเอาไปถวายให้เลย :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
พี่บอมบ์ของหนู!!!!!!!!!!!! :mew1: :mew1: :mew1:
-
พี่บอมบ์กับหมวดบูมที่คิดถึง :กอด1:
-
เอ๋ ทำไมรีโพสอ่ะ จำได้ว่าคุณเมฆ ลงจบไปแล้วนินา หรือว่า โดนลบ :m31: ถ้าโดนลบแล้วทางคุณเมฆมาลงให้ใหม่ เนี่ย น่าร๊ากอ่ะะะะ :mew1:
-
เอ้า!!! ลงอีกรอบก็จะอ่านอีกรอบเหมือนกัน
-
มาลงอีก ก็อ่านอีก ชอบมากมายเรื่องนี้ อิอิ
-
ตามมากรี๊ดพี่บอมค่า
:mew1:
-
พี่บอมบ์กลับมาแล้ววว. เย้คิดถึงน้องแสบกะซ่า
-
ดีใจที่กลับมาจ้ะ :L2:
-
อยากอ่านมาก คราวที่จะอ่ายซ้ำรอบที่10
แล้วหานิยายไม่เจอ จนไปเจอว่าโดนลบไปแล้ว
ตอนนั้นบิอกเลยว่าค้าง อยากอ่านมาก
-
ขอบคุณที่กลับมาอีกครั้งนะ คิดถึงนิยายของเมฆมากๆ
-
ได้ฟังเสียงลือเลียงเล่าอ้างเกี่ยวกับนิยายเรื่องนี้มานาน
ได้อ่านซะที
ขอบคุณนักเขียนที่นำมาลงให้อ่านอีกครั้งค่ะ :3123:
-
Wooo คิดถึงพี่บอมบ์และผองเพื่อน พี่มหา หมวดบูม มหวดเต้ย ฮ้าๆ ยิงคิดถึงฉากที่บอมบ์กินผู้หมวดในห้องน้ำอยู่เลย :hao6:
-
เย้ๆๆ...คิดถึงบอมกะหมวดบูม
-
ดีใจที่สุดในสามโลก :pig2: :pig2: :pig2:
คราวก่อนคามอ่นไม่ทัน คราวนี้ไม่มีพลาดด :mew1: :mew1:
-
:mc4: :mc4: ยินดีตอนรับกลับสู่เล้าจ้า.....
โพสต์อีกเราก็อ่านอีก :laugh:
-
ตามมาอ่านบอมบ์อีกรอบจ้า
-
ยินดีต้อนรับกลับมาจร้า :)
-
ขอบคุณที่กลับมา :)
-
โอ๊ยอยากอ่านตอนต่อไปแล้วง่ะ
-
อีกรอบๆๆๆ again and again
อยากอ่านโมเม้นต์ของบูมกับบอมบ์เยอะๆๆๆ ของมหากับหมวดเต้ยด้วย อยากอ่านๆๆๆๆ :hao7:
-
กลับมาแล้วววว
:mew1: :mew1: :mew1:
-
จัดมาก็ตามต่ออ่ะ
-
อ่านตอนรอบแรกไปแล้ว แต่ลงอีกก็อ่านอีก ชอบๆ
มาลงบ่อยๆนะ อยากเจอ น้องแสบ น้องซ่า
-
ดีใจมากกกกกกกค่ะ ที่เอากลับมาให้ได้อ่านใหม่อีกครั้ง เพราะแม้จะอ่านซ้ำก็ยังคงสนุกเหมือนเดิมค่ะะะะ o13
ขอ :กอด1: พี่เมฆด้วยความคิดถึงนะค้าาาาาาาาาา
-
โอ๊วววววส ต้องรออีกนานเลยกว่าจะถึงตอนที่อ่านค้างอยู๋ :a5:
-
เย้ กลับมาแล้ววว :mc4: :mc4: :mc4:
-
:katai2-1: re-post มา เราก็จะ re-read ตาม 55555 บอกเลย อ่านเรื่องนี้แล้วแบบ ขำน้ำหมากกระจาย ชอบมากกก โดยเฉพาะ "น้องหนู" รออ่านนะแจ๊ะ
-
ยินดีต้อนรับการกลับมาค่ะ :กอด1:
-
รอบที่แล้วไม่ได้อ่านจะรอไว้เยอะ กลายเป็นลบไปซะก่อน
รอบนี้จะอ่านให้ได้
-
กลับมาแล้วว ดีใจจจ :o12: ติดตามนอกกระทู้มาสักพัก
อยากอ่านอีก ตอนแรกอ่านได้ครึ่งเรื่อง จะหาอ่านอีกทีลบไปซะแล้ว :hao5:
มาต่ออีกน้าาา :z2:
-
:katai2-1: คิดถึงอยู่พอดี จะตามอ่านจนจบอีกรอบเลย o13
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai1:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ดีใจอ่าาาาาาาาาาาาาาาา :hao5: :hao5: :hao5:
ดีใจมว้ากกกกกกกกกกกก
พี่บอมบ์ หมวดบูม // ชูป้ายไฟ เชียร์
จะได้อ่านอีกรอบแล้วว
คิดถึง 2 หมวด เมื่อไรก้มาหาได้ตลอดๆ คึคึ
ฮ่าาาาาาาาาาา สูขใจจ้าาาาาาา ><
-
:hao7: :hao7:
รออ่านต่ออยู่นะคะ
-
คุยกันนิดหนึ่งนะครับ
เรื่องนี้เผื่อมีคนสงสัยว่าเอามาลงอีกทำไม อย่างแรกเลยก็คือ มีคนอยากอ่าน(คิดว่าน่าจะหลายคน) ครั้งจะส่งไฟล์ให้คนนั้นคนนี้มันจะไม่ยุติธรรม เลยเอามาลงให้ได้อ่านพร้อมๆกัน อย่างต่อมาก็คือ จะเขียนการเขียนเพิ่มเติม อาจจะมีตัด(เพียงแค่จุดเล็ก) และเพิ่มเนื้อหา เพิ่มตอน แล้วอาจจะเขียนยาวยันไอ้เจ้าแสบซ่าบวช อาจจะมีใครสงสัยอีกว่า ไอ้ที่ลบแล้วก็แล้วไปสิ เขียนภาคใหม่ต่อจากภาคที่แล้วไปเลย คือผมก็อยากจะเขียนภาคใหม่ต่อเลยนะครับ แต่ว่า บางคนมาอ่านอาจจะจับต้นชนปลายไม่ถูก ว่าใครคืออะไรยังไง แล้วที่สำคัญก็คือเป็นการถ่วงเวลาของไอ้เมฆเองด้วย เพราะในระหว่างที่ลงวันละตอน เมฆก็จะพยายามเขียนตอนใหม่ๆให้ได้สัปดาห์ละตอน หรือ ๒ ตอน เมื่อเนื้อหาในส่วนของภาคแรกจบไปแล้ว ตอนใหม่ๆก็จะได้ลงเรื่อยๆอีก เพราะถ้าให้เขียนภาคใหม่ต่อเนื่องจากอันเก่า เราอาจจะได้เจอกันในแต่ละตอนนานมาก แล้วตอนนี้ยังคิดต่อยอดหาประเด็นมาเขียนไม่ได้ ต้องอาศัยเนื้อเรื่องเก่าเอามาต่อยอดใหม่
มีแค่นี้ครับ มีอะไรสงสัย แอดเฟสไปคุยกันได้ครับ ทักได้เสมอครับ
ตอนที่ ๒ ไหสวรรค์
อิ่มมั้ย ไม่อิ่ม เมายัง ยังไม่เมา หมดไปลังหนึ่งจนกระทั้งเวลาใกล้บ่าย ๓ โมง หลังจากที่เขาจัดการเรื่องบัญชีคนที่จะเข้ารับการคัดเลือกเรียบร้อย เจ้าหน้าที่ก็เรียกให้เข้าไปในหอประชุมนั่งเรียงเป็นตับตามลำดับที่เขียนไว้บนท้องแขน พักใหญ่พอพวกที่จะต้องจับใบดำใบแดงนั่งจนครบเรียบร้อย
“น้องๆมีใครอยากจะสมัครอีกบ้างไหม”พี่ทหารประกาศถามความสมัครใจอีกครั้ง ปีนี้บ้านผมสมัครไป ๓ คน จากทั้งหมดที่จะต้องจับฉลาก ๑๘ คน สมัครไป ๓ เหลือ ๑๕ ลอดเข่งไป ๒ เหลือ ๑๓ แม่ผมเองก็มาถึงเมื่อช่วงบ่ายๆ เชียร์ให้ผมสมัครทหารแต่เรื่องอะไรล่ะครับ แบบผมมันต้องเสี่ยงเท่านั้น
“ตื่นเต้นว่ะพี่”ไอ้เหลือลูบมือลูบไม้
“ถ้าใครสมัครตอนนี้เงินเดือนก็เพิ่มขึ้นแล้วนะครับน้อง มีใครจะสมัครอีกมั้ย ถ้ามีก็รีบยกมือขึ้นเลย”พี่ทหารประกาศอีก ผมมองไปรอบๆตอนนี้มีคนยกมือ ๔ คน
“มีแค่นี้ใช่ไหม จะให้โอกาสอีกครั้งนะน้องนะ ใครอยากสมัคร ประสงค์จะร่วมงานกับกองทัพก็เชิญเลยนะ”มองไปอีกก็ไม่มีใครยกมือ
“เอาละ คงไม่มีแล้ว ต่อไปก็จะเป็นการคัดเลือก การจับใบดำใบแดงนะน้อง ไม่ต้องเลือกมาก เดินเข้ามาปุ๊บ หยิบปั๊บ เพราะถ้าเรายิ่งคนนะ ดีไม่ดีเกิดโป๊ะเช๊ะโดนขึ้นมา ก็ขอแสดงความยินดีด้วย แสดงว่าชาติกำลังต้องการท่าน ไม่ต้องเลือกนะน้อง เดินเข้ามาปั๊บจับปุ๊บส่งให้เจ้าหน้าที่โอเคไหม”
“คร้าบบบบบ”คนที่ตอบรับก็มี คนที่นั่งตัวสั่นก็มี
“เอาละเพื่อไม่เป็นการเสียเวลา เรามาเริ่มกันเลยดีกว่า ตำบลแรกเลยครับ”แล้วก็มีเจ้าหน้าที่อ่านรายชื่อ คนแรกเดินไปครับ
“แดงๆๆๆๆ”เสียงร้องเชียร์ดังขึ้น คนแรกเดินเข้าไปสูดหายใจลึกๆ
“กูว่าแดงชัวร์เลยว่ะ”ไอ้เหลือหันไปพูดกับเพื่อนมัน
“สาธุขอให้แม่งโดนด้วยเถ้อะ”ไอ้คนที่นั่งข้างไอ้เหลือยกมือประนมท่วมหัว ผมเองก็ลุ้นไม่แพ้จากมันที่เป็นคนจับ
“จับเลยน้องไม่ตองลังเล”พี่ทหารพูดขึ้น ไอ้หนุ่มคนนั้นเดินเข้าไปแล้วล้วงเข้าไปในไหที่เจ้าหน้าที่เขาชูขึ้น มันหยิบออกมาแล้วให้พี่ทหารที่ยืนข้างๆพี่ที่ยืนถือไหอ่าน
“ทบ.๑ จทบ....”เสียงประกาศดังขึ้นพร้อมกับเสียงเฮดังลั่น ไอ้คนที่โดนใบแดงนี่แทบทรุดเลยครับ
“ยินดีด้วยน้อง เชิญขึ้นไปบอกข้อมูลกับเจ้าหน้าที่ด้านบนเลย ต่อไป”คนที่ ๒ ก็เดินเข้าไปจับ คนที่ ๓ มายืนคอยครับ
“แดงๆๆๆ”เสียงเชียร์ดังกระหึ่ม ไอ้คนที่ ๒ เดินเข้าไปจับ จะเหลือเหรอครับ
“ทร.๓”ไอ้คนที่ ๒ มันจับได้ทหารเรือผลัดที่ ๓ ครับ จากนั้นก็คนที่ ๓และคนต่อๆมา
นั่งลุ้นจนตัวโก่งรู้สึกสยิวๆในใจเหมือนกัน จะว่าผมอยากเป็นก็ไม่ได้อยากนะครับ ออกจะเฉยๆ เป็นก็ได้ ไม่เป็นก็ไม่ได้ซีเรียสอะไร แต่ทำไมกูตื่นเต้นงี้วะ ตอนนี้จับไปแล้วครับ ๔ ตำบลเหลืออีกประมาณไม่ถึง ๓๐ คนจะถึงตำบลของผม ใบแดงโดนไปเยอะเหมือนกันครับประมาณ ๖๐ คนได้
“โอ๊ยพี่ ใจสั่นว่ะ”ไอ้เหลือพูดออกมาอย่างทนไม่ได้
“อย่าว่าแต่มึงเลย กูก็ใจเต้นตึ๊กๆๆๆอยู่เนี่ย ห่าเอ๊ย”ผมสบถออกมาแล้วนั่งลุ้นต่อ
“ทบ.๑ จทบ....”
“ทบ.๒ จทบ....”
“ดำครับ”
“ดำครับ
“ดำครับ”
“ทร.๔ เชิญน้องไปบอกข้อมูลด้วยบน วิรัตน์จับ สุเทพคอย”คนชื่อวิรัตน์เดินเข้าไปจับ คนที่ชื่อสุเทพเดินไปคอยอยู่ตรงจุดที่เขาให้ยืน
“ดำครับ”
“เฮ้”เสียงร้องดังอย่างดีอกดีใจ โอ้ว ห่าเอ๊ย จะถึงกูแล้วเนี่ย ผมนั่งมองอย่างเก็บอาการไม่แสดงออกว่ากำลังตื่นเต้น ไม่ได้กลัวที่จะเป็นนะครับแต่มันลุ้นน่ะ ใจหนึ่งก็อยากจะสมัครไปซะแต่อีกใจก็อยากจะลองเสี่ยงดวง แต่ถ้าให้สมัครตอนนี้คงไม่ทันหรอกครับ มีแต่จับอย่างเดียว
“ทบ.๒ จทบ....”
คนเริ่มน้อยลงทุกทีตอนนี้ก็ ๕ โมงเย็นแล้วจนมาถึงไอ้คนสุดท้ายของตำบลข้างเคียงครับ
“มานิตจับ ต่อไปก็จะเป็นตำบล....”ไอ้คนชื่อมานิตลุกขึ้นไปจับ
“ดำ”สั้นๆ แล้วไอ้คนนั้นมันก็เดินออกไป
“ลำดับที่ ..... ตำบล.... ขีปนาวุธจับ บุญเหลือคอย”ผมลุกขึ้นเดินเข้าไปจับฉลากครับ แล้วไอ้เหลือก็ลุกขึ้นยืนมารอที่จุด
“จับเลยน้อง”พี่ทหารจับไหล่ผม ในใจผมตอนนี้มันเหมือนจะระเบิดให้ได้ โว้ย ตื่นเต้นว่ะ ระยะทางไม่กี่เมตรแต่มันเหมือนแสนไกลผมเดินเข้าไปแล้วล้วง เอาวะ โดนก็โดน ไม่โดนก็รอดตัวไป
ผมไม่ได้เลือก ไม่ได้คนหรือควานหาอะไรทั้งนั้นเดินเข้าไปก็หยิบอันที่อยู่ข้างบนสุดเลยแล้วยื่นให้เข้าหน้าที่อ่าน
“พี่ว่าแล้ว กองทัพขาดน้องไปไม่ได้หรอก ทบ.๑ จทบ.กรุงเทพ”
หา อะไรนะ
ผมหันไปมองอีกครั้งแล้วพี่เจ้าหน้าที่ยื่นใบให้ผมดู “เดินไปข้างบนเลยน้อง”
“ฮ่าๆๆ แล่วๆๆๆ โดนจนได้”ไอ้พวกที่เหลือหัวเราะเยาะ ไอ้เหลือเนี่ยขำกลิ้งเลยครับ
“บุญเหลือจับ สุรัตน์คอย”ไอ้เหลือมันเดินเข้ามาจับ ไอ้อาร์มที่ชื่อจริงมันชื่อสุรัตน์ก็เดินมาคอย
“ยินดีด้วยน้อง ทบ.๑ จทบ.กรุงเทพ”
“ฮ่าๆๆๆ สัส อยากหัวเราะเยาะกูดีนัก เป็นไงละ”ผมขำไอ้เหลืออยากทนไม่ได้ แล้วที่เหลือก็ทยอยจับครับ ผลออกมาน่ะเหรอ จับ ๑๓ โดนไป ๑๐ โดนเกือบทั้งหมู่บ้านเลยครับ ทหารบโดนไป๗ คน ทหารเรืออีก ๓ คน ไอ้คนที่โดนทหารบกผลัดเดียวกับผมก็มี ไอ้เหลือ ไอ้เต้ ไอ้โจ้และไอ้ซัน ส่วนไอ้อาร์มลูกอบต.มันโดนผลัด๒กับเพื่อนๆของมันอีก ๒ คน
“ห่าเอ๊ย ทำไมไอ้พวกเวรนั่นไม่โดนวะ”ไอ้เต้บ่นออกมา
“ฮ่าๆๆ ของแบบนี้มันอยู่ที่ดวงเว้ย”
“ฮือๆๆๆ จับให้โดนทำไม ฮือๆๆ”เมียไอ้โจ้มากอดแขนไอ้โจ้ร้องห่มร้องไห้ ไอ้โจ้มันเพิ่งจะแต่งงานไปเมื่อต้นปี แล้วตอนนี้เมียมันเพิ่งท้องได้ ๔ เดือนละมั้ง กูโคตรน่าสงสารเลยว่ะ
“ซัน เอ็งไปเป็นทหารเอ็งอย่างทิ้งเขานะ”เมียไอ้ซันเดินน้ำตาอาบแก้มเข้ามาหาไอ้ซัน ไอ้ซันกับเมียมันยังไม่แต่งนะครับเห็นบอกว่าจะแต่งปีหน้า
“จะบ้าเหรอ กว่าข้าจะจีบเอ็งติด ข้าจะไปมีคนอื่นทำไมวะ”ไอ้ซันปลอบเมียมัน ส่วนผมน่ะเหรอ
“ฉันว่าแล้วเมื่อคืนฉันฝันว่าร้องเพลงได้รางวัล นี่ไงลูกชายฉันโดนทหารจนได้”แม่ผมครับเดินมาหน้าตาเป็นกังวล “ไอ้หนูจะทนได้มั้ย สู้นะลูกนะ”แม่ผมจับที่แขน “ให้พี่เบิ้ลช่วยมั้ยลูก แม่จะได้โทรไปบอก”แม่พูดถึงพี่ชาย
“ไม่ต้องหรอกแม่ ใครจะไปเป็นลูกแหง่ล่ะ แค่นี้จิ๊บๆ”ผมพูดอย่างไม่ยี่หร่ะ อะไรจะเกิดก็เกิดวะ หน้าที่ชายไทยนี่นา
“คืนนี้ไม่เมาไม่เลิก”ไอ้เต้เป็นคนเอ่ย แล้วจะรออะไรล่ะครับ ยกโขยงกลับบ้านที่สำคัญแวะซื้อเบียร์ก่อน มีเงินเท่าไหร่ควักออกมาจ่าย
มาถึงบ้านไม่พูดพร่ำทำเพลงตั้งวงกันที่ใต้ถุนบ้านผมเลยครับคนที่รู้ข่าวก็มาแสดงความยินดี ส่วนคนที่เพิ่งรู้ก็มาสมทบกลับกลายเป็นว่าตอนนี้มีหลายคนมากๆ เสียงจ๊อกแจ๊กจอแจดังขึ้น ต่างคนต่างถามไถ่อาการตอนที่จับโดนใบแดง
“อ่ะ บอมบ์พี่ให้หมูโลนึง”พี่ติ๋ว แม่ค้าในหมู่บ้านซึ่งเป็นญาติกับผมยื่นหมูมาให้
“ประชดกันเหรอพี่”ผมพูดหยอกขำๆ
“แหม แล้วนี่โดนกี่คนล่ะ”
“๑๐ คนพี่ เนี่ยเสียดาย ไอ้เอ็กซ์ ไอ้น้อย ไอ้นัท มันไม่โดน มันน่าจะโดนกันไปทั้งบางจะเหลือไว้ทำไมก็ไม่รู้”
“ไอ้น้อยไม่โดนก็ดีนะ มันจะได้มีคนดูแลแม่มัน”พี่ติ๋วนั่งลง ผมรินเบียร์ยื่นให้
“เออ ใช่พี่ แล้วนี่พี่ต้อมไปไหน”ผมถามหาแฟนพี่ติ๋ว สนิทกันครับไม่ได้มีอะไรอย่างอื่น
“เพิ่งให้ไปซื้อของน่ะ อ่ะๆ ตามสบายนะหนุ่มๆ พี่ดีใจด้วยที่จะได้ไปทำเพื่อนชาติเพื่อแผ่นดิน นี่ถ้าลูกพี่โตนะจะให้มันไปเป็นทหารซะ”
“พี่บอมบ์ได้ใบแดงเหรอ”แจนลูกสาวของผู้ใหญ่บ้านเดินเข้ามาทักทาย คนนี้แฟนเก่าผมนะครับ คบกันนู้นตั้งแต่เรียนอยู่ชั้นมัธยมต้น แต่คบกันได้ปีเดียวเขาก็ย้ายไปเรียนที่อีกจังหวัดหนึ่งเลยเลิกกันไป นี่เพิ่งจะเจอกันเมื่อปลายปีที่แล้วนี่เอง
“อื้ม เต็มๆเลยแจน นั่งก่อนสิ”ผมพยักหน้าแล้วขยับให้แจนนั่งบนแคร่
“อยากเป็นทหารไหม”
“เฉยๆอ่ะ แต่ตอนจับนี่มือสั่นเลย ฮ่าๆๆๆ”นั่งขำตัวเองครับ “แล้วแฟนแจนล่ะ”
“บ้า แฟนเฟินมีที่ไหน”แจนค้อนผมก่อนจะรับเบียร์ไปแก้วหนึ่ง
“ที่จริงแจนไม่อยากกินนะ แต่เพื่อพี่บอมบ์ อึกๆๆๆ”แจนยกทีเดียวหมดแล้วแล้วยืนแก้วให้ผมยิ้มเขินๆ
“แล้วมีใครโดนใบแดงบ้าง”
“เกือบหมดอ่ะ ไอ้เหลือ ไอ้เต้ ไอ้ซัน”ไม่พูดเปล่ารินเบียร์ให้แจนอีกแล้ว
“เกือบหมดเลยเนอะ”
“เอ้า ชนเว้ยๆ”ผมหันไปชนแก้วกับพวกที่เหลือ ตอนนี้ทุกคนไม่ได้มีความเศร้า มีแต่ความเมา ไอ้ซันเริ่มจะอ้อแอ้แล้วครับ คนอื่นๆก็ยกเอาๆเหมือนตายอดตายอยากมาจากไหนไม่รู้
“เพราะพี่บอมบ์ผมเลยต้องโดนไปด้วย”ไอ้เหลือ ไอ้ลูกหมา เมาแล้วหาเรื่องโวยวายโยนขี้ให้คนอื่น
“แล้วใครให้มึงจับได้ละ กูไม่ได้สั่งให้มึงจับได้เลยนะเว้ย ห่า มือจังไรๆแบบมึงล้วงไปก็มีแต่ซวย”ไอ้ผลักหัว ไอ้ตัวโวย
“เออ ถ้าไม่ใช่คนจังไรแบบพี่ประเดิมก่อนคนอื่นก็ไม่โด้นนนนนน เอิ้ก แม่จ๋าหายาให้หนูหน่อย หนูต้องคอยคันอยู่อย่างนี้”มึงร้องเพลงคันหูจนกูคันตีนอยากจะถีบเลยว่ะ สัสเอ๊ย
“ไอ้นี่ เดี๋ยวเหอะมึง แต่แม่งพูดไปก็น่าเสียดายว่ะ น่าจะโดนกันทั้งหมู่บ้าน จะเหลือไว้ทำขี้เกลืออะไรวะแค่ ๓ คน น่าจะจับไปเป็นซะให้หมด”พูดแล้วช้ำ ไอ้พวก ๓ คนที่ไม่โดนมันอยู่ลำดับท้ายๆพอดีเลยไม่โดน
“นั่นนะสิ จะเหลือไว้ทำไมก็ไม่รู้”ไอ้เต้เออออห่อหมก
“กูบอกแล้ว ว่ากูมีของดี”ไอ้คนที่ไม่โดนใบแดงมันพูดอย่างยืดอก เออ พวกมึงไม่โดนก็พูดได้สิ
“โชคดีนะพี่ เป็นทหารได้อะไรมากกว่าที่คิด”สโลแกนของศรราม สมัยไหนวะนั่น จำได้คร่าวๆว่าหลายปีมาแล้ว
“แน่จริงก็มาเป็นกับพวกกูดิ”ไอ้เต้พูดท้า
“โถ กูก็เสียดายนะเว้ย ฮ่าๆๆๆๆๆ”
“เขาไม่เอามึงไปอะดีแล้ว หนักกองทัพเขาว่ะ ฮ่าๆๆๆ”ไอ้เหลือเยาะเย้ย
“เฮ้ย แต่ว่าเขาว่ามีโดดบ่อขี้ด้วยนะพี่”ไอ้อาร์มพูดอย่างตื่นกลัว
“ใครพูด ไอ้คนพูดมันรู้จริงป่าววะ มีอะไรถามพี่ได้ไอ้น้อง”ไอ้เต้ยซึ่งเป็นทหารใกล้ปลดพูดขึ้น ตอนนี้มันลากลับมาพักที่บ้าน พอได้ยินข่าวว่าพวกผมติดทหารก็รีบแจ้นมาทันที
“ไม่รู้ดิพี่ ผมฟังเขามาอีกที”ไอ้อาร์มส่ายหน้า
“มีอะไรมึงถามกูนี่”ไอ้เต้ยตบอกตัวเอง
“จะถามให้มากเรื่องทำไมวะ ชนๆๆๆๆ”ไอ้ซันอ้อแอ้แต่ไม่ยอมแพ้สังขารตัวเอง ยกแก้วชนไปรอบวง ผมนั่งมองไปยังนอกบ้าน ฝนตกลงมาพรำๆเหมือนจะเยาะเย้ยถากถางพวกผมที่ติดทหาร
“กูจะกินให้เมายันวันไปเป็นทหารเลยว่ะ”ไอ้อาร์ม ไอ้ปากดี หึ
-
:z13: มาแล้ว จะอ่านรอไปเรื่อยๆค่ะ
-
มาต่อเร็วน๊าาา ยังดูพระเอกนางเอกไม่ออกเลยอ่ะ รอนะคะ สู้ๆค่ะ :mew4: :mew2:
-
ใกล้แล้วๆๆ พี่บอมบ์ใกล้จะได้เจอหมวดบูมน้อยหยสัข์แล้ว ฮิ้ววววววว :hao7: :hao7:
-
เอาน่าพี่บอมบ์จะได้เจอกับหวานใจแล้ว
-
เมากันปายยยยยย.
ขอบคุณ :)
-
ฉลองๆเดี๋ยวก็ไม่ได้ฉลองละ
-
เป็นทหารได้อะไรกว่าที่คิด เหมือนพระเอกของเรื่องจะได้เมียนะ
-
เข้ามาติดตามด้วยคนค่ะ เคยอ่านที่คุณเมฆลงไปแล้วสนุกมาก คิดถึงพี่บอมบ์ พี่มหามากๆ ผู้หมวดทั้งสองด้วย ที่สำคัญคิดถึงน้องหนู :impress2:
รอติดตามต่อไปนะคะ ขอบคุณคุณเมฆมากๆที่เขียนเรื่องราวสนุกๆและมีข้อคิดดีๆมากๆมาให้ได้อ่านนะคะ สู้ๆค่ะ
:mew1: :L2:
-
อะ มาเป็นผู้คุมต่อ เอ้ย มาติดตามตอนต่อไป :bye2: :bye2:
-
ไม่น่าอ่านเม้นคนอื่นเลยเจอสปอยชื่อตัวละคร
พร้อมนางเอกเสร็จสรรพฮ่าๆ :hao7:
-
ฉลองงงง ในที่สุดก็โดนนะเคอะ :hao7:
-
ดีใจที่เรื่องนี้กลับมาค่ะ :L1:
-
อ้าาาาาา
บอมมมมมม
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ยินดีต้อนรับกลับจ้าาาา
-
เดี๋ยวก็ได้เจอหมวดบูมเเล้วเน้อออ... :L2:
-
กำลังจะไปอ่านใหม่อยู่เลย :mc4:
-
ตอนที่ ๓ เดินทาง
ตั้งแต่วันที่จับได้ใบแดงเป็นต้นมา พวกผมก็เอาแต่กินเหล้ากินเบียร์ กินแทบทุกวัน โดยเฉพาะวันสงกรานต์แล้วซัดกันตั้งแต่เช้ายันค่ำ ข้าวปลาแทบไม่ได้แตะ กินเหมือนจะไม่ได้กินอีกเป็นชาติ แม่ผมก็ด่าทุกวันครับ เพราะกินแล้วผมไม่ได้ทำการทำงาน ตอนนี้ได้แต่รอไปเรื่อยๆ ใช้ชีวิตแบบเละเทะกับน้ำเมา จนถึงวันที่ต้องไปรายงานตัวที่อำเภออีกครั้งหนึ่งเพื่อที่จะไปรับใช้ชาติอย่างเต็มตัว
“แม่ส่งแค่นี้นะ เราไปทำดีนะไม่ได้ไปทำไม่ดี แม่เชื่อว่าพระต้องคุ้มครอง”แม่ลูบหัวผมเบาๆ
“ครับแม่ ดูแลตัวเองนะ อย่ากินหมากเยอะ ฟันจะผุเอา ฮ่าๆๆๆ”
“แหม แม่กินมาจนป่านนี้แล้ว เออ แม่ลืมไป มีอะไรก็โทรบอกพี่เบิ้ลนะเขาจะได้ช่วยเหลือ”
“ไม่เป็นไรแม่ ทำตัวสบายไม่ดีนะ ไปแล้วแม่ สวัสดีครับ”ผมยกมือไหว้แม่ สวมกอดแล้วก็เดินไปยกมือไหว้แม่ของรุ่นน้องที่จะต้องเข้ากรุงเทพเหมือนผม
“กูน่าจะจับได้ผลัด ๒ นะ แม่ง ไม่มีเวลาทำใจเลยว่ะ”ไอ้เหลือมันบ่น ไอ้ห่านี่มันบ่นตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้
“โดนผลัดไหนมึงก็ต้องมาฝึกอยู่ดี”ไอ้ซันอดไม่ได้ผลักหัวไอ้เหลือไปที
“กูไม่อยากเป็นว่ะ”มันทำหน้าละห้อยน่าสงสาร
“แล้วมีใครอยากเป็นบ้าง ห่า พอๆ คิดไรมาก ถ้าไปฝึกแล้วตายคงไม่มีใครได้ปลดมาดูหน้าลูกหน้าเมียหรอก กลัวอะไรวะกะอีแค่ไปฝึกทหารเนี่ย ทีมึงไปท้าเตะท้าต่อยกะคนอื่นไม่เห็นจะกลัว”
“เออ อย่าเพ้อได้ป่าววะ เวร”ผมเออออห่อหมกไปตามไอ้ซัน
นั่งรถจากตัวอำเภอไปในค่ายจังหวัดของตัวเมือง ที่จังหวัดผมก็มีค่ายทหารนะ พวกที่โดนผลัด ๑ มันไปรายงานตัวตั้งแต่วันที่ ๑ พฤษภา ส่วนพวกผมมาตกที่กรุงเทพก็มาวันที่ ๓ นั่งอัดนั่งเบียดจากตัวอำเภอไปจนถึงตัวเมือง ไปถึงก็รับเบี้ยเลี้ยงกันก่อนเลยครับ ๑๕๐ บาท(ถ้าจำไม่ผิด)จากนั้นนั่งรอพวกว่าที่ทหารใหม่ที่เดินทางมาจากอำเภออื่นมาในตัวจังหวัด
พอเรียกชื่อของแต่ละอำเภอเสร็จแล้วประมาณบ่ายโมงจึงปล่อยให้ขึ้นรถเพื่อนที่จะเดินทางเข้ากรุงเทพ พอรถออกก็เอาแล้วครับ ไผ่ พงศธร ทบ.๒ลูกอีสาน เออ จะซ้ำเติมกูไปถึงไหนวะ ฮ่าๆๆ แต่ก็ฟังเพลินๆครับ ตอนนี้ไม่คิดอะไรมากแล้ว เฉยๆซะมากกว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็เกิด เราจะได้พิสูจน์ตัวเอง คนอื่นจะได้ไม่ดูถูกว่าโตแต่ตัวหัวใจเท่ามด
ขึ้นมาบนรถเมื่อกี้เพื่อนๆผมมันแวะมาส่งด้วยล่ะ ส่งด้วยเหล้า ๓ กลม กินกับพวกมันหมดไปกลม แอบเอาขึ้นมาบนรถอีกกลม มาถึงก็ฉะกันเลยครับ จัดซะ ใครต่อใครไม่รู้เรียกหมด คนละกรึ๊บ ๒ กรึ๊บ กินไปเรื่อยๆมองถนนหนทางไปเอื่อยๆ บรรยากาศบนรถสนุกสนานเหมือนไม่ได้ไปเป็นทหารเลยครับเหมือนกำลังไปเที่ยวกันมากกว่า
ตั้งแต่บ่ายโมงยันบ่าย ๓ กว่าๆ ตอนนี้เดินทางได้ครึ่งทางแล้วแวะกันพักผ่อน ทหารที่จะเข้ากรุงเทพปีนี้เกือบพันคนครับ รถบัสประมาณ ๑๘ คันเห็นจะได้พอจอดทีก็พากันลงกันไปเยี่ยว หาข้าวปลาอาหารกิน บางคนเนี่ยไม่คิดเรื่องปากเรื่องท้องหรอกครับ นู้นตรงดิ่งเปิดตู้หยิบเบียร์กระป๋อง เบียร์ขวด ใครเงินหนักก็เหล้า เงินน้อยก็ยาดอง เป็นว่าแอลกอฮอล์ขายดีเป็นเทน้ำเทท่าแปบเดียวหมดเกลี้ยงร้าน แล้วบุหรี่ไม่ต้องพูดถึงครับ ควันโขมงเหมือนไฟไหม้ป่า บางคนเนี่ยสูบโคตรจัด อัดมวนต่อมวน ส่วนผมน่ะเหรอ ตอนนี้แดกข้าวก่อนครับ เริ่มไม่ไหวละ กินเหล้ากินเบียร์เยอะข้าวไม่ค่อยตกถึงท้อง
“บุหรี่มวนดิ”ผมสะกิดไอ้ซัน
“หมดแล้วพี่ เหลือแค่ยาเส้นเนี่ย เอาป่ะ”ไอ้ซันหยิบซองยาเส้นส่งมาให้ผม ผมก็รับไปพันครับ ตอนนี้อะไรก่อนก็ได้กูไม่เรื่องมาก พันๆแล้วจุดสูบ อัดแม่งตรงนั้นแปบเดียวหมดมวน ปกติผมไม่ค่อยสูบบุหรี่นะ แต่ช่วงนี้อยากจะปล่อยเนื้อปล่อยตัวให้มันเต็มที่ เลยจัดหนักไปหน่อย เหล้ายาปลาปิ้งเนี่ยเรียกว่ากินแทนข้าวได้เลย
ได้เวลารถออก เอาอีกแล้วครับเหล้าเบียร์ส่งกันให้ควัก ตอนนี้ชักจะเมา เพราะก่อนมาผมซัดไปซะเยอะ เพื่อนให้อีก ๓ กลม บนรถอีก ตอนนี้เริ่มอ้อแอ้แต่ไม่อ้วก กินเหล้าแล้วอ้วกเนี่ยเสียฟอร์ม จนเหล้าหมดกลมแบบว่าเกลี้ยงทั้งรถผมจึงนอนหลับเพราะชักจะไม่ไหว กว่าจะถึงกรุงเทพก็คงได้หลายตื่น หลับตาไม่สนใจโลกแล้วก็หลับ
มาถึงกรุงเทพเวลา ๔ ทุ่มกว่าๆ พอลงจากรถกันหมดทุกคนก็หาที่นั่งมองซ้ายขวา ปวดเยี่ยวว่ะไม่ไหวแล้ว เดินๆเลียบๆหาที่กำบังแล้วเยี่ยวมันซะเลย ที่จริงแถวนั้นมันมีแต่พวกอาคารนะครับ แต่ทนไม่ไหวหลบมุมกับต้นไม้มองซ้ายมองขวาสมมติเอาเองว่าไม่มีใครเห็น รูดซิปควักน้องชายออกมาจัดการมันเรียบร้อย(หมายถึงเยี่ยวนะ อย่าคิดไปไกล) นั่งรอพักหนึ่งเขาก็เรียกให้ไปนั่งรวมกัน นั่งเป็นรวมทั้งอำเภอเพราะจังหวัดผมมาเยอะตั้งเกือบพันคน นั่งได้สักพักไอ้เหลือก็เริ่มคออ่อน ตอนนี้มัน ๕ ทุ่มถึงเวลาเมียมันให้นมมันนอนแล้วนี่หว่า ฮ่าๆๆ
“เฮ้ยๆ ฟังเขาก่อน ห่า จะหลับอย่างเดียวนะมึง”ผมสะกิดไอ้เหลือ
“หือ อะไรพี่”มันทำหน้าสลึมสลือ จะรอดไหมวะเนี่ยน้องกู
“ฟังเขาเรียกชื่อ ห่า เอาแต่หลับอย่างเดียว ฮ้าว”ผมเองก็หาวไม่แพ้มัน พักหนึ่งเขาเริ่มเรียกชื่อ เรียกขานไปตามลำดับใครโดนที่ไหน รับกี่คน อะไรยังไงก็ว่ากันไป จนมาถึงคิวพวกผมครับ ผม ไอ้เต้ ไอ้ซัน ไอ้เหลือ ตกอยู่กรมเดียวกันครับ เขาเรียกชื่อแล้วเราก็แยกออกไป มีคนอื่นจากตำบลเดียวกันก็มาหลายคนครับ
พอแยกไปก็นั่งคอยกันพักใหญ่แล้วก็เดินแถวไปที่โรงเลี้ยง มานั่งคอยมีเด็กจากจังหวัดอื่นมาคอยอยู่พอสมควรแล้วครับ เข้าไปข้างในเนี่ยนึกว่าไฟไหม้โรงอาหาร โห ควันโขมงโฉงเฉงเต็มไปหมด มาถึงก็นั่งพัก มีแม่ค้ามาขายของด้วย ผมนั่งมองแม่ค้าสาวคนหนึ่ง นุ่งสั้นห่มสั้นซะไม่มี เห็นแล้วกระตุ้นต่อมหื่น
“ข้าวกล่องไหมจ้ะ”น้ำเสียงสดใสสายตายั่วๆ หึ อย่าให้กูเจอข้างนอกนะมึง กูจะฟัดให้เรียบไปเลย
“เอามั้ยมึง”ผมหันไปถามไอ้เต้
“ไม่เอาๆ ไม่เป็นไรครับ ผมอิ่มแล้ว”
“งั้นเอาน้ำดื่มมั้ย บุหรี่ก็มีนะ ลูกอม ขนมก็มีนะ”
“บุหรี่ห่อหนึ่งครับ”ไอ้ซันพูดพลางยื่นเงินไปให้ มาแล้วก็ผลาญมันซะตรงนี้ เสี้ยนดีนัก
ตีหนึ่งกว่าๆ ยังไม่เห็นเขาทำอะไรสักที ผมจึงลุกออกไปจากที่แล้วเข้าห้องน้ำ เหลือบไปข้างหลังเห็นเขานั่งคุยกันโขมงโฉงเฉงจึงตามเขาไปด้วย เออ อากาศดีเว้ย ไม่เหมือนอยู่ในโรงเลี้ยงที่มีแต่ควันบุหรี่ จากยืนเป็นนั่ง จากนั่งเป็นนอน กูนอนแม่งกลางพื้นปูนตรงนี้ละวะ คนอื่นเขานอนกันเต็มเลย ยุงกัดกูไม่สน ฝนตกก็ไม่ยั่น ขอนอนสักงีบเหอะ แม่งไม่ยอมทำอะไรสักที
หลับไปครู่หนึ่ง ประมาณ ตี ๓ เขาเรียกให้เข้าไปข้างในนั่งเป็นแถวเป็นแนวตามกลุ่มจังหวัดที่ได้รับเลือก จากนั้นเขาก็พูดอะไรไม่รู้เรื่อง ผมฟังบ้างไม่ฟังบ้าง จนมาถึงช่วงที่เขาให้ลุกขึ้นนั่นแหละครับจากนั้นเขาก็เริ่มแยกคนไปยังกองพันต่างๆ คือเมื่อกี้เขารับแล้วมาแยกอีกทีน่ะเพราะที่กรมแห่งนี้มีหลายกองพันก็แยกกันไปต่างที่
ผมกับไอ้ซันได้อยู่กองพันเดียวกัน ส่วนไอ้เหลือไปอีกกองพันหนึ่งกับไอ้เต้ เสียดายว่ะไม่ได้อยู่ด้วยกัน กว่าจะคัดแยกกันเสร็จอะไรเสร็จก็ปาไปตั้ง ตี ๔ เกือบจะตี ๕ แล้ว จากนั้นก็เดินเรียงกันไปที่ศาลากลางน้ำ มาถึงเขาก็ให้เก็บข้าวของทรัพย์สินมีค่า ใครมีเงินเหลือเท่าไหร่ บุหรี่เขายึดไปครับ ส่วนของมีค่าเขาจะเก็บไว้ให้ พร้อมกันนั้นก็ให้นั่งเขียนประวัติ แล้วรอเขาสอบถาม
“เล่นกล้ามมาเหรอน้อง”คำถามแรกมันเกี่ยวกับประวัติยังไงวะเนี่ย
“ครับ เล่นนิดหน่อย”ผมตอบไป จากนั้นเขาก็ถามเรื่องครอบครัว พ่อแม่ แล้วนั่งรอครับ กว่าจะสอบประวัติเสร็จก็สายมากแล้ว จากนั้นเขาจึงให้พวกผมไปกินข้าว กับข้าวมื้อแรกในค่ายทหาร อยากบอกว่า คิดถึงฝีมือแม่ที่บ้านว่ะ
ทนกินให้หมดจาน ต่อไปก็พากันไปรับข้าวของ มีผ้าห่มสีเทาผืนใหญ่ข้างในจะมีข้าวของเต็มไปหมดและมีถังสีดำมีพวกอุปกรณ์ส่วนตัว ไม้แขวน ผงซักฟอก แป้ง ได้ของแล้วมานั่งเปลี่ยนข้าวของกัน เสื้อที่ผมได้มีแต่ไซด์ s เลยขอเปลี่ยนไอ้คนข้างๆที่ได้ตัวใหญ่ๆ ช่วงนี้ที่เปลี่ยนข้าวของกันก็จะทยอยเรียกคนในแถวให้ไปตัดผมนะครับ เสียดายทรงผมว่ะ อุตส่าห์ตัดอย่างเท่ห์
“นายได้รองเท้าเบอร์อะไรวะ”ไอ้คนที่นั่งหลังผมสะกิดถาม
“เบอร์ ๗ ครึ่ง นายละ”
“เบอร์ ๘ นายใส่ได้ป่าว ขอเปลี่ยนได้มั้ย”
“เอาดิ”จากนั้นอะไรที่เปลี่ยนได้ก็เปลี่ยนแต่ของก็เปลี่ยนไม่ได้ทุกอย่างนะครับ อย่างไอ้รองเท้าคอมแบทเนี่ยก็ยังไม่ได้เปลี่ยน ส่วนผ้าใบ ผมใส่ไม่ได้สักคู่ เออ เดี๋ยวให้เขาหาให้แล้วกัน
ตัดผมเปลี่ยนเสื้อผ้าตอนนี้จากพลเรือนหน้าตาดี ผมทรงเกาหลีกลายเป็นพลทหารหัวเกรียน มองตัวเองในกระจกแล้วขำ ช่วงเช้าตัดผมเสร็จหมดเรียบร้อยพอถึงเวลากลางวันไปกินข้าวกินปลา ตอนนี้รู้สึกว่าโคตรง่วงเลย อยากนอนสบายๆใต้ต้นมะม่วงหน้าบ้าน นอนฟังเสียงนกเสียงกา
กินข้าวเสร็จก็ไปรวมตัวกันทั้งหมดที่ศาลากลางน้ำ ซึ่งต่อไปจะเรียกว่าศาลาน้ำนะครับ พวกเด็กกรุงเทพที่มาก่อนก็มารวมตัวหอบข้าวหอบของ ครูทหารเขาก็พูดแนะนำเรื่อยเปื่อยของเขาไปผมก็ฟังบ้างไม่ฟังบ้าง ง่วงจะหลับให้ได้
“อ่ะ ต่อไปเดี๋ยวจะแยกเป็นหมวด ตามลำดับความสูงนะ ใครคิดว่าตัวเองสูงกว่า ๑๙๐ ให้ลุกขึ้น”ผมมองซ้ายขวาไม่มีใครก็ลุกขึ้นยืน
“เอ้า ไอ้ยักษ์ มึงไปเป็นหัวแถวเลยไป ข้าวของเก็บไว้ที่นี่ก่อนเดี๋ยวจะจัดส่วนสูงก่อน”ผมเดินออกไปข้างนอก แดดเปรี้ยงต้นเดือนพฤษภาต่อให้ควายหนังหนามายืนตากแดดต้องมีเกรียมกันไปข้างหนึ่งละครับ คนที่สูงลำดับถัดมาวิ่งมาต่อแถวผมจากนั้นก็วิ่งออกมาเรื่อยๆจนหมด แล้วครูทหารเขาก็จัดส่วนสูงอยู่สักพักหนึ่ง จากนั้นจึงให้ผมนับ
“เอ้า ฟังนะ แต่จะหมวดจะมีหมวดละ ๔๔ คน ยกเว้นหมวด ๔ หมวดเดียวที่จะมี ๔๓ คน คนที่ ๑ ถึงคนที่ ๔๔ ยกมือขึ้น”พูดจบพวกผมยกมือ “แยกออกมาแล้วยืนแถวเป็นหน้าตับไล่ไป ๑ ๒ ๓ ๔ ให้ได้ ๑๑แถว แล้วจำให้ได้ด้วยว่าตัวเองยืนข้างใคร อ่ะ ต่อไป ลำดับที่ ๔๕ ถึง ๘๘ ออกมา”ใช้เวลาครู่ใหญ่ในการจัดลำดังความสูงให้ถูกต้องตามหมวดตามหมู่ พอแยกเป็นหมวดได้แล้วจากนั้นก็ไปหยิบข้าวของของตัวเองขึ้นไปบนโรงนอนตามลำดับเพราะเขาจะจัดที่นอนให้ เรียงกันตามตัวเลข ผมอยู่คนแรกได้นอนเตียงแรก ใกล้ประตูแต่ไม่มีพัดลม จัดที่ได้แล้ว ผู้ช่วยครูจึงเริ่มสอนให้ปูผ้าปูที่นอน จัดวางข้าวของ รวมเบ็ดเสร็จแล้ว กว่าจะเสร็จก็ปาไป ๕ โมงเย็น
“เอ้า ฟังนะทหารใหม่ เดี๋ยวต่อไปเราจะไปออกกำลังกายกัน ตอนนี้ใครยังจัดของไม่เสร็จก็เอาไว้ในตู้ตัวเองก่อนแล้วลงไปข้างล่าง ให้เวลา ๑ นาที ปรี๊ดดดดดดดดด”สิ้นเสียงนกหวีดผมก็หยิบรองเท้าแตะวิ่งลงไปข้างล่าง ส่วนคนอื่นมันสวมรองเท้าผ้าใบกันหมดครับ มีอยู่ไม่กี่คนที่ไม่ได้สวม
“ทำไมไม่ใส่ผ้าใบมา”ครูทหารเข้าถามผมหน้าเครียด
“รองเท้าใส่ไม่ได้ครับ”ผมตอบหน้ากวน
“ทำไมใส่ไม่ได้”อ้าว ก็มันใส่ไม่ได้จะให้กูใส่ไงวะ รองเท้าเล็กนิดเดียว ยัดปลายเท้าแทบจะไม่ลง มันไม่ก้มมองเท้าผมรึไงวะ
“รองเท้ามันเล็ก”ผมตอบห้วนๆ
“เออๆ งั้นมึงไม่ต้องวิ่ง มีใครใส่รองเท้าไม่ได้อีกมั้ย”แล้วเขาก็เดินสำรวจ มีอยู่หลายคนนะครับ แต่จะว่าไปแล้วไอ้พวกที่อยู่แถวหน้านี่ทั้งตับเลยครับที่ใส่รองเท้าไม่ได้
พักหนึ่งพอจัดการเรื่องรองเท้าได้แล้วก็เริ่มออกกำลังกายด้วยท่ากายบริหาร พวกผมกลุ่มที่ใส่รองเทาไม่ได้ ได้แต่ยืนมอง เผอิญว่าเขาไม่ให้นั่งน่ะ แล้วมีครูทหารคนหนึ่งมาสั่งให้พวกผมกระโดดโลดเต้นไปกับเขา พวกผมก็ทำนะครับ ไม่ใช่ไม่ทำ พอทำท่ากายบริหารเสร็จจากนั้นให้วิ่งรอบสนามฟุตบอล ซึ่งใหญ่อยู่พอสมควรเพราะมันไม่ได้มีแค่สนามฟุตบอลอย่างเดียวมันยังมีสิ่งปลูกสร้างอีกมากมายรอบสนามทำให้ถนนที่เราวิ่งออกกำลังกายมันกว้างไกล
วิ่งตามหลังเสียงรองเท้าแตะดีดฝ่าเท้าดังแป๊ะๆ ยังไม่ครบรอบดีรองเท้าก็ขาดทั้ง ๒ ข้าง เออ วันแรกของการเป็นทหารของกูยอดเยี่ยมมาก ยังไม่ทันไรเลยรองเท้าขาดซะแล้ว จากนั้นก็วิ่งตีนเปล่าไปครับ จนครบ ๒ รอบ หอบแฮกๆ อยากกินน้ำแทบตายแต่ต้องวอร์มดาวน์ซะก่อน กว่าจะวอร์มเสร็จล่อไปซะเกือบ ๖ โมงครึ่ง จากนั้นก็ไปกินข้าวมื้อเย็น
“ให้เวลา ๕ นาที ให้ขึ้นไปเอาขันน้ำสบู่แปรงฟัน ไปได้”สิ้นคำสั่ง ทหารเกณฑ์หัวเกรียนพากันวิ่งขึ้นไปบนโรงนอนหยิบเอาผ้าเช็ดตัว ขันสบู่แปรง
“เหลือเวลาอีก ๑ นาที”ครูพลทหารหรือที่เขาเรียกกันว่า ผู้ช่วยครู ตะโกนขึ้นไป ห่า กูเพิ่งจะวิ่งขึ้นมาเมื่อกี้นี้เอง เอามาตรฐานที่ไหนมาวัดวะเนี่ย
“เหลือเวลาอีกครึ่งนาที จับคนช้า ๕ นาย”เออ เอาเข้าไป หยิบข้าวของได้ไม่รู้อะไรต่ออะไรละ เอาลงมาก่อนมาถึงก็ตั้งแถวไอ้พวกที่เหลือไม่มีใครโอ้เอ้ครับ วิ่งกันลงเหมือนเหมือนหนีระเบิดยังไงยังงั้น
“ป่ะ เหลือเวลาอีก ๒๐ นาที ให้ไปอาบน้ำ”
มาถึงห้องน้ำเสียงดังจ๊อกแจ๊กจอแจคุยกัน ผมได้แต่เงียบๆไม่สนใจใครเท่าไหร่นัก เข้าไปข้างในจะมีอ่างน้ำอยู่ตรงกลาง ๒ อ่าง มีที่วางผ้าเช็ดตัวอยู่ซ้ายขวา
“เอ้า ถอดให้หมด ให้เวลา ๒ นาทีให้ถอดเสื้อผ้าให้หมด”ใครอายก็อายไปเหอะ กูมาขนาดนี้แล้วถึงแม้ว่าจะไม่เคยแก้ผ้าอาบน้ำกับคนอื่นก็ตามเถอะ คนนั้นก็ถอดคนนี้ก็ถอด ไอ้คนที่ตัดสินใจลำบากผู้ชายครูก็มาถึงกางเกงในจนตอนนี้ล่อนจ้อนกันหมด ใครเล็กใครใหญ่ เอียงซ้ายเปขวา ขนหยิกขนหยองเห็นกันยันขนตูด ฮ่าๆๆ
“ฟังนะทหารใหม่ พอสิ้นเสียงนกหวีดให้เริ่มอาบให้เร็วที่สุด พอครูเป่านกหวีดอีกครั้งให้หยุดอาบและใส่เสื้อผ้า เข้าใจมั้ย ปรี๊ด” เท่านั้นแหละกรูเข้าไปอาบเหมือนพวกคนอินเดียแย่งกันอาบน้ำในแม่น้ำคงคายังไงไม่รู้ หึ วันแรกของกูอนาถฉิบหาย
-
คิดถึงงงงงงงงง เฮียบอม กับมหา หมวดบูมหมวดเต้ย น้องหนูโอ๊ยยยยยย คิดถึงทุกคนนนน 555555 แต่งอีกก็อ่านอีก :katai3: :katai3:
-
เมื่อไหร่บูมบูมจะมาน๊า
-
อาบน้ำ :o8: :-[
-
สู้ๆนะทหารใหม่
ขอบคุณ :)
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
วันแรกยังไม่ลงตัว เดี๋ยวก็ชิน
ว่าแล้วก็คิดถึงพี่มหาตวง
รอตอนต่อไปจ้า
-
บอมเข้ามาที่ค่ายแล้ว รอหมวดบูมมาเจอกัน :impress2:
-
ดีใจมากกกกกกกกกกกกกกกกกกก......ที่คุณเมฆมาลงโพสท์เรื่องนี้ใหม่อีกรอบ
พี่บอมบ์กับหมวดบูมที่คิดถึง โอ้ย ดีใจอ่ะครับ :m4: :m4:
ตอนแรกเห็นชื่อเรื่องนี้ นึกว่าตัวเองละเมอ เบลอจนตาฝาด
มาดูดีๆ กระโดดรอบห้องเลย กลับมาแล้วจริงๆ พี่บอมบ์กับหมวดบูมของผมกลับมาแล้ว
:oni2: :oni2: :oni2:
เป็นกำลังใจให้คุณเมฆนะครับ
:man1: :man1:
-
คิดถึงหมวดบูมแล้วอ่ะ ตื่นเต้นๆๆๆ :ling1:
-
:laugh:
เห็นภาพ 55555
-
พีมหาตัวฮายังไม่โผล่อิอิ :hao3:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านน่าสนุกอ่ะพระเอกกวนดี
-
ในที่สุด :katai2-1:
-
ตอนที่ ๔ ดาวบนฟ้า ดาวบนบ่า
เหตุการณ์วุ่นวายในห้องน้ำสงบลง ผมอาบแบบลวกๆ รีบอาบรีบทำให้มันเสร็จก่อนคนอื่นเขา เอาของขึ้นไปเก็บแล้วรีบลงมา ตอนนี้ทุ่มกว่าๆ ได้ยินมาว่าผู้หมวดซึ่งเป็นผู้ฝึกจะเข้ามาอบรมและพบปะพวกเราเป็นอย่างเป็นทางการ
“นับสิว่าครบไหม”ผู้ช่วยครูสั่ง ผมจึงเริ่มนับไล่ไปเรื่อยๆ จนครบจากนั้นจึงเดินแถวไป เดินไปก็พูดคำว่าซ้ายๆๆๆๆ ต้องก้าวเท้าให้พร้อมกันเลยต้องพูดซ้ายๆยามที่เท้าซ้ายก้าวออกไปจนถึงศาลากลางน้ำครับ
“ขออนุญาต”ผู้ช่วยครูสั่ง ไอ้พวกที่มาก่อนมันเป็นงาน ไอ้ผมนี้สิไม่รู้เรื่องอะไรกับเขา แต่พอพวกมันพูดว่า
“กระผม พลทหาร.......ขออนุญาตเข้าศาลาน้ำครับ”ผมอ้อแอ้ๆถูๆไถๆตีเนียนเข้าไว้ทั้งที่จริงในใจได้แต่งงๆ พวกห่านี่มันพูดอะไรกันวะ เข้าไป ผู้ช่วยครูให้นั่งตามลำดับที่จัดไว้แล้ว รอหมวดอื่นๆเข้ามาจนครบกันทุกหมวด มีครูทหารยืนพูดอยู่ด้านหน้า จนพักหนึ่งครับมีเสียงใครก็ไม่รู้ตะโกนเสียงดังว่า
“ตรง”ไอ้ที่เหลือไม่ต้องพูดถึงยืนกันอย่างงงๆ ผมเองไม่ต่างจากพวกมันเลยสักนิด ยืนมองซ้ายมองขวา จนเห็นผู้ชายร่างสูงโปร่งแต่งชุดทหารเดินเข้ามาโค้งให้พวกผม ๑ ที
“อ่ะ เชิญนั่ง”ผมนั่งลงแล้วมองไปยังบุคคลดังกล่าว ห่าแดก โคตรมีเสน่ห์ว่ะ
“อ่า ขอสวัสดีและกล่าวต้อนรับอย่างเป็นทางการอีกครั้ง”ริมฝีปากมันอิ่มๆ ออกชมพูระเรื่อ ฟันขาวเรียงสวยงาม โครงหน้ารูปไข่เรียวๆกำลังเหมาะไม่เล็กไม่ใหญ่ พวงแก้มสอดรับกับโครงหน้าไม่ซูบจนหน้าตอบและไม่ยุ้ยจนเกินไป หน้าผากกำลังพอดีไม่เหม่งไม่สูง คิ้วคมเข้มดวงตาออกจะตี่ๆไม่ลีบเล็กเหมือนลูกจีนลูกเจ๊กและไม่ใหญ่โตเหมือนพวกแขก ดวงตากำลังสวยเลย ผิวพรรณถึงแม้ไม่ได้ขาวกระจ่างใสเหมือนพวกทำงานในห้องแอร์แต่ดูแล้วมันมีแสงเรืองๆที่เขาเรียกอะไรกันสักอย่างน่ะ จำไม่ได้แล้ว
รูปร่างที่สูงโปร่งกำลังงามน่าจะอยู่ที่ประมาณ ๑๘๐ หน่อยๆ ท่อนแขน นิ้วมือ ลำตัว หัวไหล่ เอว สะโพก แข้งขา คือว่ากูมองตั้งแต่หัวจรดตีนน่ะ ห่าเอ๊ย คนหรือเทวดาตกสวรรค์วะ โคตรมีเสน่ห์เลยว่ะ แบบเนี่ยสาวติดตรึม มองเขาด้วยความดึงดูด กว่าจะละสายตาได้เขาก็มายืนอยู่ตรงหน้าแล้ว
“ทหาร ได้ยินที่ผู้หมวดถามไหม”เวรตะไล ถามห่าอะไรกูวะ กูเพิ่งจะตื่นจากภวังค์เนี่ย
“เอ่อ...”งงเต็ก ไปไม่ถูก กูไม่ได้ฟัง กูไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น เมื่อกี้หูหนวกไปดื้อๆ
“ลุกขึ้นตอบสิ”ครูทหารคนหนึ่งที่ยืนใกล้ๆพูดกับผม ผมก็ลุกขึ้นเต็มความสูง ดวงตาของเขาอยู่ตรงริมฝีปากของผม จมูกโด่งเป็นสัน ยิ่งมองใกล้ยิ่งหน้าใส
“ทหารใหม่ เป็นอะไร คิดถึงบ้านเหรอ”คนที่ยืนอยู่ด้านหน้าผมโบกไม้โบกมือไปมาหลายรอบ ทำให้ผมตื่นจากห้วงความคิด
“เอ่อ เปล่าครับ”ใครจะไปบอกวะว่าตอนนี้กูกำลังใจสั่นเพราะมึงน่ะไอ้ผู้หมวด ฮ่าๆๆ
“แล้วไป แล้วเมื่อกี้ได้ยินมั้ยว่าผู้หมวดถามอะไร”รอยยิ้มผุดขึ้นมาบนใบหน้า กูอยากฟัด อยากดึงมากอดยังไงก็ไม่รู้ โว้ย ไอ้เหี้ยบอมบ์ มึงเป็นอะไรของมึงวะเนี่ย นั่นมันผู้ชายนะเว้ย
“ผู้หมวดถามอะไรเหรอครับ”ผมถามกลับอย่างพาซื่อ คือผมไม่ได้ฟังจริงๆ
“ผู้หมวดถามว่ารู้จักชื่อผู้หมวดรึยัง เมื่อกี้ผู้หมวดแนะนำไปแล้วจำได้มั้ยว่าผู้หมวดชื่ออะไร”อ้าว เวรตะไล มันชื่ออะไรของมันวะ ผมเลิกลักมองซ้ายขวาเหล่หาความรู้รอบตัว แต่ก็เงียบกริบไม่มีใครช่วยผมได้ ตกลงพวกมึงก็ไม่ได้ฟังเหมือนกูใช่ไหม
“ผมไม่ได้ยินครับ”ตอบตามตรงแล้วกันวะว่าไม่ได้ยิน เออ ไม่ได้ยินจริงๆนี่หว่า มัวแต่พิจารณารูปร่างของมึงนั่นแหละ
“เป็นไปได้ไง คนอื่นเขาได้ยินกันหมดมีเราไม่ได้ยินคนเดียว ฟังที่ผู้หมวดพูดอยู่รึเปล่า”แทงใจดำฉิบหาย เออ ยอมรับว่าไม่ได้ฟังเพราะกูกำลังตกหลุมพรางมึงอยู่ ผู้ชายห่าเหวอะไรวะทำผู้ชายอย่างกูคิดอกุศลด้วยเนี่ย “เอาก่อนเลยดีกว่า วิดพื้นท่าเตรียม”โอเค กูโดนลงโทษแล้วละ ผมทำท่าทางเงอะๆงะๆแต่ก็ยอมทำท่าวิดพื้นแต่โดยดี “๒๐ครั้ง ทวนด้วย”
“๒๐ ครั้ง”ผมทวนคำสั่ง
“เริ่ม”สิ้นคำผมก็วิดพื้นลงไปบึ๊ดจ้ำบึ๊ด นับเสียงดังจนครบ หอบแดกเลยกู เอาไงล่ะไม่ได้ออกกำลังกายนาน “ทีหลังเมื่อมีคนพูดก็ต้องมีคนฟังด้วยนะ ไม่ใช่เหม่อลอยไปเรื่อยเปื่อย ตอนนี้เรามาเป็นทหารแล้วต้องฟังผู้บังคับบัญชา เพราะถ้าไม่ฟัง ฟังอย่างไม่ตั้งใจ ถ้าเกิดเอาไปสื่อสารกับคนอื่นผิดพลาดมันจะมีโทษ ลุก”ผมลุกขึ้นยืนมองหน้า ไม่ได้โกรธ ไม่ได้เคือง ในหัวตอนนี้มีแต่คำว่า ‘ขอกูหอมแก้มมึงทีเถ้อะ ไอ้ผู้หมวดหน้าหล่อ’
“มีปัญหาอะไรกับผู้หมวดรึเปล่า”ไอ้หน้าหล่อที่ยืนด้านหน้าผมเอาไมค์ลงแล้วพูดเสียงเบาที่ข้างหู โหย จั๊กจี้ไปยังขั้วหัวใจเลยว่ะ พอถามเสร็จแก้มเขาก็แดงๆ ไม่กล้าสบตาก่อนจะหันไปที่อื่น
“นั่งลง เอาละเดี๋ยวนายไปถามเพื่อนนายเอาแล้วกันนะทหารใหม่ว่าผู้หมวดชื่ออะไร เดี๋ยวต่อไปผู้หมวดก็จะขอแนะนำเกี่ยวกับการเป็นทหาร คือพูดง่ายๆว่า เรามาเป็นทหารเพราะอะไร ทำไมต้องมีทหาร....”จากนั้นตาผมก็ดู หูผมตั้งใจฟัง มองแบบแทบไม่กะพริบ ฟังแบบไม่ละเลย ผู้หมวดเล่าเรื่องให้ฟังไปเรื่อยๆ ผมก็มองริมฝีปากนั่นไปเรื่อยๆอย่างไม่รู้จักเบื่อ จนถึงเวลา ๓ ทุ่มกว่าๆ จบการบรรยาย สวดมนต์ไหว้พระ เข้าห้องน้ำแล้วขึ้นนอน
บรรยากาศเมืองไทยที่แสนจะร้อนอบอ้าว โรงนอนโรงหนึ่งนอนกันเกือบร้อยคน พัดลมใครดวงดีก็ได้ไป ใครดวงไม่ดีก็นอนตามเวรตามกรรม ทาแป้งเย็นแล้วพยายามข่มตาให้หลับ แต่มันหลับไม่ลงจริงๆ ร้อนมหาบรรลัยเหมือนเอาไฟมาสุมอยู่ใต้เตียง ถอดเสื้อนอนก็ไม่ได้ผู้ช่วยครูห้าม มิหนำซ้ำยังจะให้กูห่มผ้า ไอ้ห่า มึงเต็มกันมั้ยเนี่ย ร้อนแทบตายให้นอนห่มผ้า
ข่มตาลงให้หลับ ดึงชายเสื้อขึ้นมากองอยู่แถวกระตูกไหปลาร้า พับขากางเกงให้มันสั้นๆเข้าไว้ หลับตาลงเบาๆ บ่นด่าในใจไอ้พวกควายเผือกเอ๊ย คิดไปคิดมาก็นึกถึงสีหน้าอันเอิบอิ่มอันนั้น เกิดมาจากท้องพ่อท้องแม่ผมไม่เคยสนใจผู้ชายเลยแม้แต่นิดเดียว ไม่เคยมีจิตพิศวาส แต่ทำไมกับคนๆนี้กูถึงได้สนใจเขาวะ คนหล่อหน้าตาดีๆทั่วไปก็มีไม่ใช่น้อย ทำไมกูไม่เคยสนใจ แต่พอมาเจอหน้าไอ้เวรนี่เท่านั้น บอกได้ประโยคเดียว ‘หน้าตามึงโดนใจกูมา’ แม่งสงสัยจะเป็นเพราะอากาศร้อนแน่เลย กินเหล้าเยอะสมองเลยรวน
“ร้อนมั้ย”น้ำเสียงห้าวดังขึ้นเบาๆที่ข้างเตียง ผมลืมตาขึ้นมา เจอไอ้หน้าหล่อมันยืนข้างเตียง แสงไฟที่สาดเข้ามาข้างในโรงนอนถึงแม้จะไม่สว่างจ้าแต่สามารถทำให้เห็นได้ชัดเจน ฮึ่ย กูหมั่นเขี้ยวมึงจริงๆว่ะ อย่าให้ได้อยู่กันตามลำพังนะมึง ผู้หมวดก็ผู้หมวดเหอะ กูจับมึงฟัดแก้มนวลๆของมึงแน่
“ร้อนมากครับ”ผมตอบเสียงเบา พยายามเก็บอาการไม่ให้สื่อออกไปทางสีหน้าและดวงตามากนัก เดี๋ยวมันจับไต๋ผมได้จะซวยเอา
“เหรอ ทนหน่อยแล้วกันนะ ฝึกความอดทน ไปละ ราตรีสวัสดิ์”แน่จริงมึงเลิกชายมุ้งขึ้นมาแล้วยื่นหน้ามาจูบกับกูเอาป่ะล่ะ โด่ นอนมองแผ่นหลังที่ลับหายไปจากคลองสายตา ร้อนจะตายห่าแต่กูก็ต้องทน เอาวะ กูจะพยายามนอนหลับเพื่อมึงก็ได้ไอ้หมวด
ปรี๊ดดดดดดดด ปรี๊ดดดดดดดดดดดด ปรี๊ดดดดดดดดดด ปรี๊ด เสียงนกหวีดเป่ายาวๆดังขึ้น ๓ ครั้งตามด้วยเสียงปรี๊ดสั้นๆอีกครั้งหนึ่ง
“อรุณสวัสดิ์ครับครับสิบเวร อรุณสวัสดิ์ครับครูฝึก อรุณสวัสดิ์ครับผู้ฝึก”ไอ้พวกที่จำได้มันก็ตะโกนแหกปากแต่เช้าส่วนผมน่ะเหรอ กำลังอึน คือเมื่อคืนก่อนนอนเขาก็สอนนะครับว่าพอสิ้นเสียงนกหวีดให้กล่าวราตรีสวัสดิ์ ว่า ‘ราตรีสวัสดิ์ครับสิบเวร ราตรีสวัสดิ์ครับครูฝึก ราตรีสวัสดิ์ครับผู้ฝึก’ ตอนเช้าก็ให้กล่าวอรุณสวัสดิ์ตามที่ได้พูดไปเมื่อกี้น่ะ ลงจากเตียงได้ผู้ช่วยครูก็มาสอนให้พับมุ้งพับผ้า เสียเวลาไปนิดหน่อยจนเรียบร้อย จากนั้นให้ลงไปข้างล่างเพื่อจะได้ไปออกกำลังกาย
ง่วงสัสแต่ทำไงได้เขาบังคับให้ตื่น ตอนนี้เพิ่งจะตี ๕ กว่าๆ ท้องฟ้าเริ่มสว่าง ผมลงไปข้างล่างตีนเปล่าๆเพราะรองเท้าผ้าใบใส่ไม่ได้ เบอร์มันเล็กเกินครับ ได้เบอร์ ๘ มา ซึ่งธรรมดาผมใส่เบอร์ใหญ่กว่านั้น ลงไปข้างล่างก็ยืนแถวไปหมวดตามลำดับ มีมั่วๆกันบ้างนิดหน่อยเพราะจำตำแหน่งตัวเองไม่ได้
“เช็คยอดดิ”ผู้ช่วยครูพูดสั่งกันเอง
“ทหารใหม่ฟังนะ จะสั่งเช็คยอด พอสิ้นคำว่านับ ก็ให้เริ่มนับ ๑ อ่ะ สมมติว่า ครูสั่งว่า ทหารใหม่นับตลอดนับ คนแรกก็นับ เข้าใจมั้ย”ผู้ช่วยครูพูดอธิบาย ผมยักหน้าเบาๆ
“ครับ”บางคนก็ตอบ บางคนยืนอึน โดยเฉพาะผม
“อ่ะ ทหารใหม่ นับตลอดนับ”สิ้นคำสั่งผมก็นับ ๑ เป็นคนแรกไล่ไปทางด้านซ้ายมือของตัวเอง ไอ้คนที่ ๒ ก็นับไปเรื่อยๆ “คนสุดท้ายทวนด้วยนะว่ากี่คน
“๔๒ ๔๓ ๔๔ ๔๔นายครับ”ไอ้คนข้างหลังพูดเสียงดัง
“โอเค เดี๋ยวจะปล่อยให้ไปเข้าห้องน้ำทำธุระส่วนตัว ให้เวลา ๕ นาที”แล้วเราก็เดินแถวไปเข้าห้องน้ำซึ่งจะมีอยู่ตามกองร้อยต่างๆ ไปถึงพอเขาปล่อยก็กรูแย่งกันเข้า ผมอยู่หน้าขายาวตัวใหญ่วิ่งเข้าไปก่อนล็อกกลอนแล้วทำธุระส่วนตัว แปบเดียวครับไม่ถึง ๒ นาทีด้วยซ้ำเสียงตะโกนว่าหมดเวลาดังขึ้น ดีนะที่ผมทำธุระเสร็จก่อน วิ่งออกมายืนรอคนอื่นๆอยู่ข้างนอก แล้วก็เดินแถวไปรวมตัวกันทั้ง ๔ หมวด
“อ้าว ทำไมเดินเท้าเปล่า”ผู้หมวดหน้าหล่อหยุดยืนมองหน้าผมอย่างสงสัย หัวคิ้วที่ย่นน้อยๆ โอ๊ย แต่เช้าเลยนะมึง กูว่ากูพยายามไม่คิดถึงหน้าหล่อของมึงแล้วนะเนี่ย โผล่หน้ามากวนใจกูอีกแล้ว
“รองเท้าใส่ไม่ได้ครับ”ผมตอบ
“แล้วรองเท้าแตะล่ะ”
“ขาดแล้วครับ”
“อ้าว ทำไงดีเนี่ย จ่าเป็ดๆ”ผู้หมวดเรียกจ่าคนหนึ่งครับ แล้วจ่าคนนั้นก็เดินมาหา
“ครับผู้หมวด”
“เดี๋ยวหารองเท้าให้ทหารหน่อยนะ แล้วคนอื่นๆที่ไม่ใส่รองเท้าเนี่ย... ไหนใครใส่รองเท้าผ้าใบไม่ได้แยกออกมา”ผู้หมวดพูดเสียงดัง มีอยู่หลายคนแต่ที่อนาถที่สุดคือผม เท้าเปล่าๆ จากนั้นก็เริ่มถามทีละคน ส่วนใหญ่คือรองเท้าเบอร์มันเล็กเกินครับ ใส่ไม่ได้
“เดี๋ยวค่อยว่ากันทีหลังนะ อ่ะ พวกที่เหลือไปออกกำลังกาย”พวกที่ไม่มีรองเท้าอย่างผมก็ได้แต่ยืนคอย ผู้หมวดขึ้นไปบนเวที ตอนเช้าเขาใส่ชุดกีฬาซึ่งถ้าใครเคยเห็นกางเกงกีฬาทหารก็จะรู้ว่าเป็นแบบไหน สั้นๆประมาณน่าจะไม่ถึง ๓ คืบมั้ง เสื้อยืดสีเขียวขนาดพอดีตัว รองเท้าทุกอย่างดูดี ห่าเอ๊ย กูยอมรับจริงๆเลยว่าคนนี้มีเสน่ห์(กับกู)มากๆ
ผมมองผู้หมวดพาออกกำลังกายในท่ากายบริหาร น้ำเสียงที่เข้มแข็งสมกับเป็นชายชาติทหารดังขึ้น ความเป็นผู้นำฉายประกายออกมาโดดเด่น ยืนมองเฉยๆเดี๋ยวเขาหาว่าง่อยเปลี้ยเสียขา จ่าเลยพาพวกผมออกกำลังกายในท่าที่พอจะออกได้ จากนั้นก็ไปวิ่งครับ ส่วนผมที่เท้าเปล่าๆไม่ได้ไปวิ่งกับเขา เดินเก็บขยะรอบๆบริเวณนั้น
“โยมเอ๊ย นายชื่ออะไรเหรอ อาตมาเอ๊ยผมชื่อตวงนะ”ไอ้คนที่อยู่ลำดับข้างผมมันถาม ไอ้คนนี้มันอยู่ลำดับที่ ๒ นะครับ รองเท้ามันใส่ไม่ได้เหมือนกัน แล้วตั้งแต่เมื่อวานจนวันนี้ มันเพิ่งจะทักผม ผมไม่ได้ทักมันนะครับ ไม่ได้หยิ่งแต่ว่าเมื่อคืนมัวแต่คิดถึงไอ้คนหน้าหล่อนั่นเลยไม่ได้สนใจคนรอบข้าง
“ชื่อบอมบ์ เพิ่งสึกมาเหรอนาย”ผมแนะนำชื่อตัวเองพร้อมกับตั้งคำถามอย่างคาดเดา แต่ว่าผมคงเดาไม่ผิดหรอกครับ
“อื้ม ใช่เพิ่งสึก”ตวงมันพยักหน้า ใบหน้าเกลี้ยงเกลา คิ้วเพิ่งจะขึ้นได้บางๆ
“อ่อ บวชก่อนมาเป็นทหารเหรอ”ผมเริ่มให้ความสนใจกับมัน
“อื้ม บวชเรียนน่ะ”
“อ้าว อ๋อ เป็นพระแล้วก็ไปจับใบแดงใช่ป่ะ”ผมทำหน้างง
“ใช่”มันพยักหน้า
“บวชมากี่ปีล่ะ”
“ก็ ๑๓ ปี แล้วนี่นายเป็นทหารกี่ปีเหรอ”
“หา ๑๓ ปี บวชตั้งแต่เด็กอ่ะดิ สุดยอดว่ะ ผมเป็น ๒ ปี นายละเป็นกี่ปี”
“๒ ปีเหมือนกัน อาตมาเอ๊ยผมบวชตั้งแต่อายุ ๑๒ น่ะ ตอนนี้ ๒๕ แล้ว นายอายุเท่าไหร่แล้ว ๒๑ เหรอ”
“เปล่าๆ ปีนี้ผม ๒๖ แล้ว ผมผ่อนผันน่ะ โห บวชนานขนาดนั้นก็เป็นมหาอ่ะดิ”
“อื้ม ใช่ เจริญพร เอ๊ย ใช่ครับๆ ดูท่าทางแล้วนายจบตรีมาไม่ใช่เหรอ ทำไมเป็น ๒ ปี”
“อือ ก็ใช่นะ จบตรีมา แต่วันนั้นไม่ได้เอาห่าอะไรไป เมาด้วย ก็ปล่อยเลยตามเลย เป็น ๒ ปีก็ดีเหมือนกันหาประสบการณ์”ผมพูดไปเรื่อยๆ วันนั้นน่ะเมาจริงๆนะครับไม่ได้เอาวุฒิเอาอะไรไปทั้งนั้น พอจับได้ใบแดงก็คิดว่าเป็นก็เป็นวะ แล้วเป็นทั้งทีต้องจัดให้เต็มที่เอาซะ ๒ ปีเลย เจ๋งป่ะล่ะ
เขาวิ่งกันเสร็จพวกผมเก็บอุปกรณ์ทำความสะอาดตอนนี้ฟ้าสว่างแล้วครับ ออกกำลังกายเสร็จเขาพาไปอาบน้ำ ตอนนี้พวกคนอื่นๆมันเริ่มรู้งาน ไปถึงพอสั่งถอดเสื้อผ้า สิ้นเสียงนกหวีดต่างคนต่างกรูเข้าไปอาบ ผมเป็นคนตัวใหญ่แทรกๆเข้าไปแย่งคนอื่นอาบน้ำ
“โอ๊ยเหี้ย เหยียบตีนกู”ใครก็ไม่รู้อุทานออกมา ผมไม่สนใจครับหน้ามึนรีบอาบน้ำแปรงฟัง ใช้เวลาไม่ถึง ๓ นาทีเสร็จเรียบร้อย ผมไม่ใช่คนซกมกนะ ปกติอาบน้ำกว่านั้นแต่ว่ามาเจอสถานการณ์แบบนี้ต้องทำให้รวดเร็วเข้าไว้เดี๋ยวโดนลงโทษ
“ปรี๊ด หมดเวลา ให้เวลาครึ่งนาทีในการแต่งตัว ใครช้าให้วิ่งรอบแถว”ไม่ต้องพูดครับหยิบจับเสื้อผ้าได้ก็ยัดแข้งยัดขาลงไป
“ใครเสร็จแล้วก็ออกไป เหลือไว้ ๓ คนเอาไว้ล้างอ่างก็พอ”ผมเดินออกมาข้างนอกถือขันถือผ้าเช็ดตัว ออกมายังไม่ทันไรก็ร้อนซะแล้ว เฮ้อ ไม่สบายเหมือนบ้านเราเลยว่ะ
“ครบแล้วใช่มั้ย ฟังนะ ทหารใหม่นับตลอดนับ”สิ้นคำสั่งผมก็ทำตามหน้าที่เริ่มนับ ๑ ไล่ไปจนครบหมดทุกคน แล้วก็เดินแถวกลับไปที่โรงนอนเอาของขึ้นไปเก็บ ชักช้าแม้แต่นิดเดียวไม่ได้ครับวิ่งขึ้นไปแล้วรีบลงมาข้างล่าง
เริ่มจะเจ็บเท้าแล้วครับเพราะตั้งแต่เช้ามาจนป่านนี้ผมยังไม่ได้ใส่รองเท้าเลย เดินเท้าเปล่ามาตลอด มันแกล้งกูรึเปล่าวะ ฝ่าเท้าคนถึงจะหนาแต่ไม่ใช่ว่าไม่มีความรู้สึกนะ
“อ่ะ เอาไปใส่ก่อน”แล้วสวรรค์ก็เข้าข้างเด็กตาดำๆ(ตรงไหน) จ่าแกเอารองเท้าแตะมาให้ผมใส่เป็นคู่ใหม่แต่จะไฉไลกว่าเดิมหรือเปล่าผมก็ไม่รู้เหมือนกัน
“ขอบคุณครับ”
-
ในที่สุดก็ได้เจอหวานใจหมวดบูมแล้ว
และก็ได้มหาตวงงงงงงงงง คู่บัดดี้
รอตอนต่อไป
-
มาแล้วใจปะ อุฮิอุฮิ o13 o13
ไม่ทันคนแรกเซ็ง :katai1:
-
โอ๊ะโอเจอกันอีกแร้ว
-
ผู้หมวดบูม
-
หลงตั้งแต่แรกเห็นสินะ
ขอบคุณ :)
-
บูมมาแล้วววว
-
พ่อมหาของอิฉันมาแล้ว มารอดูความซึนของมหา 55
-
อ่านตอนนี้ทีไรก็อดเอ็นดูความน่ารัก ซื่อๆ ของพี่มหาไม่ได้ทุกที
-
บอมหลงผู้หมวดตั้งแต่เห็นหน้าเลย :impress2:
พี่มหาก็มาแล้ว พึ่งผ่านไปได้แค่ไม่กี่วัน สู้ๆนะบอม
-
ชอบพี่มหา 5555
-
เค้าเจอกันแล้วววววววววววว... :o8: :o8:
พี่บอมบ์เจอหน้าหมวดบูมวันแรกเองนะ ก็หลงเสน่ห์เข้าขั้นอาการหนักแล้วนะครับ
:impress2: :impress2:
อ่านอีก ก็ตื่นเต้นอีก รู้สึกหลงหมวดบูมตามพี่บอมบ์เลยครับ
หลังจากนี้มันจะกริ๊บกริ๊วแล้วสินะ อิอิ :-[ :-[
-
มาลงใหม่ เราก็อ่านใหม่ 55555 อ่านอีกรอบก็ยังฮาอยู่ :L2:
พี่บอมบ์แกได้เจอหวานใจล่ะ รอเค้าสวีทกัน ^^
คิดถึงมหาตวงนะเนี๊ย
-
บอมไม่ค่อยเลยเนอะ.....เจอหมวดบูมครั้งแรกก็จะลากเข้าเรื่องอย่างว่าตลอดดดดด :ling1: :ling1:
-
หวานใจนายบูมค่ะ :hao6:
-
ตอนที่ ๕ เด็กอำเภอเมือง
“ข้าวทุกจาน อาหารทุกอย่าง อย่ากินทิ้งขว้าง เป็นของมีค่า หลายคนอดอยาก ลำบากหนักหนา สงสารบรรดา เด็กตาดำๆ ขอขอบคุณชาวนาทุกคนที่ปลูกข้าวให้เรากิน เราจะกินไม่ให้เหลือแม้แต่เม็ดเดียว ขอขอบคุณเจ้าหน้าที่โรงเลี้ยงที่ประกอบอาหารให้เรากิน เราจะกินไม่เหลือแม้แต่เม็ดเดียว ขอขอบคุณหน่วยฝึกทหารใหม่ ขอบคุณครับ”
คำกล่าวปฏิญาณก่อนรับประทานอาหารเช้าของบรรดาทหารใหม่หัวเกรียนถึงแม้ว่าจะไม่ดังกระหึ่มเหมือนคนอื่นๆแต่ก็ปลุกความฮึกเหิมในใจ แขนซ้ายขวาขัดฉากตั้งขนาดกับพื้นโต๊ะ นั่งลำตัวตั้งตรง หนีบเข่าเท้าชิด นั่งครึ่งม้านั่ง กว่าจะได้กินต้องมีการฝึก กว่าจะได้ปฏิญาณก็ต้องมีการสอน
คำกล่าวปฏิญาณถูกสอนเพียงแค่รวดเดียวจากนั้นคนที่เป็นแล้วก็นำ ผู้ช่วยครูก็กล่าวเสริม ผมเองพอคุ้นหูกับมันอยู่บ้างก็กล่าวตามคนอื่นๆไปด้วย
“ฉาก”
“แป๊ะ”เสียงตบฉากดังขึ้นเปาะแปะประปรายอย่างไม่พร้อมเพรียงกัน บางคนทำเร็วบางคนทำช้า
“ฟังนะทหารใหม่ ถ้าสั่งว่าฉาก ต้องตบให้พร้อมกัน ไม่ใช่ตบเปาะแป๊ะ ตอนนี้เรามาเป็นทหาร เราต้องการความพร้อมเพรียง ความเป็นอันหนึ่งอันเดียว พอสั่งปั๊บให้ทำทันที เข้าใจไหม”
“เข้าใจครับ”ตอบเสียงดังถึงแม้จะไม่ค่อยพร้อมกันก็ตามที เสียงตบฉากดังขึ้นไม่กี่ครั้งหลังจากที่สิ้นคำสั่งจากนั้นก็ถึงเวลากินข้าว ข้าวสวยที่อยู่ตรงหน้า มีกับข้าว แก้วน้ำ ช้อนส้อม เหยือกน้ำ
“เชิญรับประทาน”
“ขอบคุณครับ”ว่าแล้วก็ลงไม้ลงมือจัดการอาหารที่อยู่เบื้องหน้า
“กระผมพลทหารอภิวัฒน์ ..... ขออนุญาตรับอะไหล่ครับ”ผมเงยหน้าขึ้นไปมองตามเจ้าของเสียงแบบงงๆ เห็นไอ้คนนั้นมันลุกขึ้นถือถ้วยแกงไปรับแกง มึงรับอะไหล่แต่เดินไปให้เขาตักแกงให้ ผมได้แต่นั่งงง แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรเพราะตอนนี้หิวมากแปบเดียวข้าวหมดก็เอาบ้าง
“กระผมพลทหาร ขีปนาวุธ อุดมลักษณ์ขออนุญาตรับอะไหล่ครับ”ผมพูดเสียงไม่ค่อยดังมาก เห็นเขาพูดว่ารับอะไหล่ก็ว่าไปตามๆเขา ไม่รู้ถูกหรือผิด
“เฮ้ย ไอ้ยักษ์ พูดใหม่เลยมึง ตัวเท่าควายเสียงเท่ามด เป็นทหารต้องพูดเสียงดังฟังชัดสิ”ครูทหารทักท้วงผม ผมเลยต้องกล่าวใหม่
“กระผม พลทหารขีปนาวุธ อุดมลักษณ์ ขออนุญาตรับอะไหล่ครับ”ผมหันไปมองครูทหารคนเมื่อกี้ เขาพยักหน้าแล้วผมก็เดินไปตักข้าวโดยที่ไอ้คนที่นั่งข้างๆมันฝากให้เอามาเผื่อมันด้วย มันจะไปเอากับข้าวขี้เกียจเดินหลายรอบ
ตักข้าวจนพูนจานแล้วกลับไปนั่งที่เดิม “ขอบใจมาก” ไอ้คนที่ฝากผมตักข้าวมาให้มันกล่าวขอบคุณ ผมพยักหน้าแล้วตั้งใจกินต่อไม่พูดไม่คุย แทบจะไม่สนใจใครทั้งนั้น
“ปรี๊ด กินข้าวเสียงเบาๆหน่อยสิวะ โรงเลี้ยงนะไม่ใช่คาเฟ่เงียบๆหน่อยสิวะ”เสียงนกหวีดดังขึ้นพวกผมหันหน้าไปมอง ทุกอย่างอยู่ในความสงบก่อนจะก้มหน้าก้มตากินต่อไปอย่างเงียบๆ
อิ่มหนำสำราญก็กลับไปรวมตัวที่ศาลาน้ำ ฟังคำชี้แจงต่างๆเสร็จเรียบร้อย ตอนนี้คนที่ไม่มีรองเท้าผ้าใบก็มีใส่หมดครบทุกคนแล้วนะครับ คนที่เท้าใหญ่อย่างผมกับไอ้มหาตวงคู่บั๊ดดี้เขาหารองเท้ามาให้จนได้ เดินไปยังที่ร่มๆ แยกฝึกแต่ละหมวด ระหว่างเดินก็พูดซ้ายๆอยู่เหมือนเดิม
“ทหารใหม่ฟัง ระหว่างที่เราพักประจำชั่วโมง จ่าจะมีอะไรให้ทำ ตอนนี้เรามาเป็นทหารกันแล้วนะ ต่างคนต่างที่มา เอ็งยังไม่รู้จักจ่า จ่ายังไม่รู้จักพวกเอ็ง เดี๋ยวจ่าจะให้พวกเอ็งแนะนำตัวไล่ไปทีละคนเลย พวกเอ็งแนะนำเสร็จจ่าจะได้แนะนำตัวเองบ้าง”
“จ่าครับ แนะนำยังไงครับ แค่ชื่อเฉยๆใช่มั้ยครับ”
“ชื่อ ชื่อเล่น อยู่หมู่บ้านไหน ตำบลอะไร จังหวัดอะไรก็บอกมาให้หมด ถ้าใจดีบอกชื่อพ่อกับแม่เอ็งมาก็ได้ เผื่อเอ็งหนีจ่าจะได้ถามหาถูกคน ฮ่าๆๆๆ”จ่าหัวเราะเสียงดัง ทำเอาพวกผมอมยิ้มตามไปด้วย ท่าทางแกดูใจดีๆนะเนี่ย “เอ้า มึงก่อนเลยไอ้ยักษ์”จ่าชี้มาที่ผม
“ครับ ผมชื่อขีปนาวุธ”ผมลุกขึ้น
“เฮ้ย เอาใหม่ๆ เป็นทหารต้องยืนท่าตรง เมื่อเช้าก็สอนไปแล้ว ยืนตรง แขนแนบชิดตำตัว สายตามองไปด้านหน้า เหมือนเอ็งกำลังจ้องมองศัตรูข้าศึก แล้วพูดให้เสียงดังฟังชัด ลูกผู้ชายต้องเสียงดัง”แล้วจ่าแกก็ทำตัวอย่างให้ดู “กระผม พลทหาร”แกพูดเสียงดังเข้มแข็ง “พูดได้ไหม ไม่ใช่พูดเสียงอ้อยสร้อย แมนๆหน่อย ปลุกความแมนออกมา”จ่าทำท่าทางบึกบึนประกอบ
“กระผม พลทหาร ขีปนาวุธ อุดมลักษณ์ ชื่อเล่น บอมบ์ อยู่บ้าน.... ตำบล..... จังหวัด....ครับ”
“เออ เอาแบบนี้นะน้องนะ ใช่ได้เลยว่ะ ว่าแต่นามสกุลเอ็งนี่คุ้นๆ จ่ารู้สึกว่าเหมือนจะรู้จักคนนามสกุลนี้ เออ ช่างมัน จ่าคิดไม่ออก แต่ว่าพ่อแม่เอ็งนี่เข้าใจตั้งชื่อ บอมบ์ ขีปนาวุธ บ๊ะ กูซูฮก”จ่ายกยิ้มให้ผม “ว่าแต่ขีปนาวุธ มันแปลว่าจรวดต่อสู้ จรวดเอ็งใหญ่สมชื่อป่าววะ”จ่าทำหน้าทะเล้นชี้มาที่เป้าผม
“โคตรของโคตรเลยครับจ่า นี่ ใหญ่เท่าแขน ยาวเกือบศอกแน่ะ”ทหารคนหนึ่งเอ่ยขึ้น ไอ้เวร เกินความจริงว่ะ
“โห ขนาดนั้นเลยเหรอวะ แบบนี้เมียมึงก็ตายห่ากันพอดีอ่ะดิ”
“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับ”ผมพูดแก้ต่าง อย่าไปเชื่อพวกมันคนบ้าที่ไหนจะใหญ่เท่าแขน ยาวศอก คนนะครับไม่ใช่ช้าง
“แต่มันใหญ่จริงนะครับจ่า”อีกคนเสริม มึงจะอะไรนักหนากับจวยของกูวะไอ้ห่าเอ๊ย เดี๋ยวเอาฟาดหัวคนละทีให้แม่งตายเลยมั้ง
“เออๆ เอ้าคนต่อไป ไอ้หมาเอ๊ยมหา”ผมนั่งลงแล้วจ่าชี้ไปยังบั๊ดดี้ของผม
“ครับ อาตมาเอ๊ยกระผมพระมหา เอ๊ย พลทหาร”
“ฮ่าๆๆๆ ห่าเอ๊ย มึงสึกแล้วนะเว้ย พูดเสียงเข้มแข็งหน่อยสิ กระผมพลทหารอะไรก็ว่าไป ไม่ใช่พูดเอื่อยๆ กูไม่ได้ให้มึงขึ้นเทศน์ เอาใหม่ๆ”
“กระผม พลทหารรพีพรรณ วงศ์กฤษณ์ ชื่อเล่น ตวง อยู่หมู่บ้าน.... ตำบล.... จังหวัด...ครับ”ไอ้มหาตวงแนะนำชื่อจบมันจะนั่งลงแต่จ่าท้วงไว้ก่อน
“เดี๋ยวๆ มึงบวชเรียนมากี่ปีวะมหา”จ่ากวักมือปรามไว้ก่อน
“๑๓ ปีครับ”
“จบเปรียญไหม”
“จบครับ”
“เปรียญไหน เปรียญ ๙ เหรอ เพื่อนจ่าน่ะมันบวชเหมือนเอ็ง บวชตั้งแต่เด็กเป็นเปรียญ ตอนนี้ไปเป็นเจ้าอาวาสอยู่ที่บ้าน ถ้าไม่เปรียญ ๙ แล้วเอ็ง เปรียญไหนวะ”
“เปรียญธรรม ๘ ประโยคครับ”ไอ้มหาตอบ ผมเองก็ไม่ค่อยคุ้นเรื่องนี้เท่าไหร่ได้แต่ฟังมัน แต่มันคงเรียนจบมาสูงพอสมควร
“โอ้ว ทำไมไม่สอบให้มันได้ ๙ ไปเลยวะ”
“ว่าจะสอบอยู่ครับ แต่ปีนี้ติดทหารก่อน”
“อือๆ นั่งๆ เอ้าคนต่อไป”
“กระผม พลทหาร พิชิต ...... ชื่อเล่น พีท อยู่บ้าน.... ตำบล.... อำเภอ... จังหวัด....”เหน่อมาเชียวไอ้สัส ห่าๆ ผมนั่งฟังอมยิ้มคนเดียว เสียงไอ้พีทมันเหน่อนะครับ แต่ไม่ใช่เหน่อสุพรรณ บ้านมันจังหวัดที่มีเจดีย์องค์ใหญ่ๆน่ะ ให้เดาครับ
“เหน่อมาเชียว ที่บ้านมึงทำอะไรวะ”
“ทำสวนครับ”
“เหรอ มีพี่สาวมั้ย”ครูทหารที่เป็นหมู่ถามแทรกขึ้น
“มีครับแต่มันแต่งงานไปแล้วครับ”
“โหย งี้ก็อดดิ เฮ้ย ใครมีพี่สาวสนใจมีแฟนเป็นทหารก็ติดต่อกับหมู่นะ ฮ่าๆๆ”หน้าหื่นมาเชียวไอ้หมู่คนนี้ จากนั้นก็แนะนำตัวกันไปเรื่อยๆ มีแซว มีถาม ใครมีพี่สาวที่ยังโสดหมู่แกก็จะทำท่าสนใจ ถามแหย่ถามแซว พวกผมก็ได้แต่นั่งขำไปเรื่อยเปื่อยครับ
“กระผมพลทหาร มาโนชญ์ ..... บ้านอยู่.... แขวง... อำเภอเมืองบางขุนเทียน จังหวัดกรุงเทพครับ”
“หา อะไรของมึงนะ อำเภอเมือง บางขุนเทียน กูเกิดมาจากท้องแม่กูเพิ่งได้ยิน ไอ้ห่าเอ๊ย ฮ่าๆๆๆ”
“มึงอยู่อำเภออะไร”
“อำเภอเมืองครับ”ไอ้มาโนชญ์ตอบ
“จังหวัดอะไร”หมู่อีกคนเขาถาม
“กรุงเทพครับ”คนตอบทำหน้าตาเลิกลัก ไม่มั่นใจในตนเอง มันเต็มรึเปล่าวะ กูว่ากูไม่ใช่คนกรุงเทพนะ กรุงเทพมีอำเภอเมืองด้วยเหรอ ฮ่าๆๆๆ
“กรุงเทพพ่องมีอำเภอเมือง ฮ่าๆๆๆ มันมีแต่เขตเว้ย มึงใช่คนกรุงเทพรึเปล่า”จ่าหัวเราะเสียงดังจนพวกผมเองนั่งอยู่อดขำตามไม่ได้ “ตกลงบ้านมึงอยู่ไหน”
“บางขุนเทียนครับ”มันทำหน้ามึนๆ อึนๆต่อ
“เออ บางขุนเทียนก็บางขุนเทียนสิ มาบอกอำเภอเมืองบางขุนเทียนได้ไง ห่า มึงจบชั้นอะไรมาวะเนี่ย”
“จบม.๓ครับ”
“กูว่าแล้ว หน้ามึนๆแบบมึง ส่งให้เรียนก็คงไม่จบปริญญา นั่งๆ คนต่อไป”
“กระผมพลทหารประดิษฐ์ .....”คนต่อไปแนะนำตัวต่อ ผมเองจำได้บ้างไม่ได้บ้างว่าใครชื่ออะไร ช่างเหอะเดี๋ยวอยู่ๆไปก็คงจะรู้จักกันเองหละครับ หมวดที่ผมอยู่ส่วนมากนะครับจะเป็นพวกเด็กกรุงเทพที่มาก่อน พวกนี้มันตัวสูงๆไม่เหมือนเด็กต่างจังหวัดหรอกครับ ไอ้ซันที่มาจากบ้านเดียวกันกับผมมันก็ไปอยู่หมวด ๒ พอจบการแนะนำตัว จ่าก็เอาบ้างครับ
“เอานะ จ่าชื่อ จ่าสิบเอกพิเชษฐ์ ... เป็นหัวหน้าสถานี ๕ และต้องทำหน้าที่ดูแลพวกเอ็ง พวกเอ็งเจ็บไข้ไม่สบายก็บอกกับหมู่ ถ้าหมู่ช่วยไม่ได้ก็บอกจ่าได้ ถ้าจ่าช่วยไม่ได้เดี๋ยวจ่าจะบอกผู้หมวดให้ผู้หมวดช่วยแก้ไข ใครมีอะไรสงสัยถามได้ตลอด เดี๋ยวให้น้องๆมาแนะนำตัว”จากนั้นก็เป็นหมู่ที่ดูแลพวกผมครับ
“หมู่ชื่อ สิบเอกประพันธ์... ชื่อเล่นป๊อบ เรียกหมู่ป๊อบก็ได้”ผมพยายามจำใส่สมองอันน้อยๆ ตอนนี้เริ่มจะเอียนๆกับข้อมูลใครเป็นใครชื่ออะไรบ้างก็ไม่รู้ มึนไปหมดแล้วละ
“หมู่ชื่อ สิบเอกอัครา ชื่อเล่น อาร์ต”หมู่คนนี้ตัวไม่สูงมาก ผิวขาวๆ หน้าขาวๆดูเป็นคนเจ้าสำอาง สายตามองมาที่ผมเหมือนมีอะไรบางอย่าง
“สำหรับหมู่นะ หมูชื่อสิบโทวัชระ ชื่อเล่นเพชร”อีกคนมาแนะนำตัวและเหลืออีก ๒ คนครับเห็นบอกว่าเป็นนายสิบมาบรรจุใหม่
“หมู่ชื่อสิบตรีชัยธัช ... ชื่อเล่นธัช เป็นนายสิบเพิ่งมาบรรจุใหม่”
“หมู่ชื่ออมร ชื่อเล่นม่อน เป็นนายสิบบรรจุใหม่เหมือนกัน” ๒คนนี้ตัวเท่าๆกันน่าจะอยู่ที่ ๑๗๐ กว่าๆ หุ่นเล็กกว่าผมมากเหมือนวัยรุ่นทั่วไปน่ะ ผมผิดเองละครับที่เกิดมาตัวใหญ่บะเร่อบะร่าผิดคนอื่นเขา
เสร็จจากการแนะนำตัว จากนั้นก็มาฝึกกันต่อ การฝึกจะมีท่าเคารพคือท่าวันทยหัตถ์ ท่าซ้ายหัน ท่าขวาหัน ท่ากลับหลังหัน ไอ้ท่าพื้นๆแบบนี้ไม่ใช่ว่าจะฝึกกันง่ายๆนะครับ ใครที่เคยเรียนลูกเสือว่าง่าย หมุนยังไงก็ได้แต่พอมาเป็นทหารเนี่ย การหมุน การเอี้ยว การบิดขา การวางไม้วางมือ กว่าจะฝึกกันได้ไม่ใช่ง่ายๆ แต่ไม่กี่ท่าเหล่านี้ก็ปากันไปทั้งวันแล้วล่ะ เหนื่อยว่ะ
-
กรี๊ดดดดด พ่อมหาตวงของน้อง 555 ส่วนมาโนชนี่ซื่อหรือเกรียน
-
พี่บอมบ์ของน้องงง><
รอหมวดบูม อิอิ
-
มหาฮา
ขอบคุณ :)
-
"มหา" ชอบอะ ฮาดี
-
ได้เจอคู่ปรับแล้ว อิหมู่อาร์ต ชังน้ำหน้ามันจริงๆ
-
เย้ๆๆๆ
มหาตวงมาแล้วววววว :mc4: :mc4:
-
ฮามาโนชญ์ 5555
บอมบ์สู้ๆ มหาสู้ๆ
รอผู้หมวดทั้งสอง
-
ไหนๆ จะแก้ไขทั้งที
แก้ มั้ย เป็น ไหม ด้วยเลย จะดีไหมคะ?
เจ้สอง
-
อ่านถึงตอนมหาตวงทีไรก็ขำทุกที ฮาดีแท้
-
วันนี้ไม่เจอบูมเลย
-
o13
-
ตามหาและมาเฝ้ารอค่า
-
ได้ยินชื่อไอ้หมู่อาร์ตแล้วอยากเอาตีนแนบหน้าม่งสักสีบที :z6: :z6: :z6:
-
“โคตรของโคตรเลยครับจ่า นี่ ใหญ่เท่าแขน ยาวเกือบศอกแน่ะ” :a5:
นายเอกเราจะรับไหวเปล่าน้า :-[
-
บรรยายซะเราเพ้อหาหมวดเลย หล่อจริงจัง
-
หมวดดดด มาแล้ว ฉากห้องน้ำมาด่วน ฮ่าๆ
ไอ้อาร์ตหน้าส้นตีนโผล่มาละ รอบนี้ขอจัดเต็มนะพี่เมฆไหนๆก็รีแล้ว :hao7:
-
เห็นมีคนแนะนำเรื่องนี้ในหมวดแนะนำนิยายน่าอ่านเยอะมาก อ่านแล้วก็สนุกไปกับอารมณ์ขันของบอมบ์ แต่ชอบมากตอนบรรยายรูปร่างและความรู้สึกที่มีต่อผู้หมวด ทำเอาเห็นภาพตามเลยอ่ะ :katai2-1:
-
ตอนที่ ๖ เป็นทหารต้องฝึก
“อ่า หลังจากที่เมื่อยล้ากับการฝึกมาทั้งวันแล้ว เรามาออกกำลังกายเพื่อเป็นการผ่อนคลาย เดี๋ยวผู้หมวดจะสั่งจัดแถวนะ พอสิ้นคำสั่งให้ทุกคนตบที่ข้างขาหนึ่งครั้งแล้วร้องเฮ้ ดังๆ กางแขนให้สุด ถ้าสั่งว่าเปิดระยะ ๑ ช่วงแขนก็ให้ทุกคนยกมือข้างซ้ายแตะไหล่เพื่อน แล้วรีบขยายแถวออกไป ถ้าผู้หมวดสั่งว่าเปิดระยะ ๒ ช่วงแขนให้ทุกคนตบมือซ้ายลงที่ข้างขาแล้วร้องเฮ้ เสียงดังจากนั้นก็กระจายแถวออกไป เข้าใจไหม”
“เข้าใจครับ”พวกผมตอบรับเสียงดัง
“อ่ะ ผู้หมวดเชื่อว่าคงไม่มีใครทำไม่ได้ วันนี้ทั้งวันเราฝึกกันมาแล้ว ผู้หมวดจะขอทดสอบดูก่อน แถวนี้ยกมือขึ้น”ผู้หมวดชี้ไปยังแถวๆหนึ่งของหมวดที่ ๒ พวกมันยกมือขึ้นกันทั้งแถว “แถวนี้เป็นหลักนะ อ่ะ แถวนี้เป็นหลัก สำหรับกายบริหารเปิดระยะ ๒ ช่วงแขน จัดแถว”
พรึบ เฮ้ เสียงตบที่ข้างขาถึงแม้ว่าจะยังไม่ค่อยพร้อมเพรียงกันเท่าไหร่ก็ตามที แต่มันก็ดังพอสมควร ผมรีบวิ่งออกข้างยกแขนกางขึ้นข้างหนึ่งเพราะอีกข้างไม่มีคนให้แตะ ตอนนี้ต่างคนต่างกระจายออกมากันเป็น ๒ ช่วงแขนทั้งด้านหน้าและด้านหลัง ยืนกันเต็มลาน
“นิ่ง”พอสั่งนิ่งทุกคนก็ลดมือลง
“เดี๋ยวผู้หมวดจะขอดูอีกทีนะ เมื่อกี้ยังไม่สะใจ พอผู้หมวดสั่งว่า จัดแถว ให้ทุกคนตบที่ข้างขาแรงๆไม่ต้องกลัวเจ็บ แล้วร้องเสียงดัง ร้องให้ได้ยินไปถึงหน้ากองพัน อ่ะ เดี๋ยวจะสั่งจัดแถวใหม่นะ”ผู้หมวดเว้นวรรคก่อนจะมองไปรอบๆ “แต่ละหมวดนะ จะสั่งจัดแถวแบบปิดระยะ วิ่งเข้ามาที่เดิมที่เรายืนเมื่อกี้ แล้วยกศอกสะบัดหน้า อ่ะ จะสั่งทั้งหมดเลยนะ แต่ละหมวดจัดแถวแบบปิดระยะ จัดแถว”
พรึบ เฮ้
ตบข้างขาแล้ววิ่งเข้าไปจัดแถวยกศอกขึ้น คนลำดับถัดไปก็สะบัดหน้ามาหาซ้ายมือ ถึงแม้จะยังทุลักทุเลไปบ้างแต่ก็ถือว่าใช่ได้อยู่นะ ผมเองใช่ว่าจะเก่ง อาศัยความมึนของตัวเองล้วนๆครับ มองแค่ริมฝีปากอวบอิ่มนั่นที่ออกคำสั่งสมองมันก็จะสั่งการทันทีว่า ‘จูบเลยๆๆๆๆ’ ฮ่าๆๆๆ ล้อเล่นน่า
“ครั้งนี้เอาให้มันเต็มที่ไปเลยนะ ตบที่ข้างขาแล้วร้องเฮ้เสียงดัง เอาละ สำหรับกายบริหาร เปิดระยะ ๒ ช่วงแขน จัดแถว”
พรึ่บ เฮ้ ตบที่ข้างขาเสียงดัง แหกปากร้องเฮ กางแขนซ้ายขวา คนที่อยู่ขอบแถวก็กางแค่แขนเดียว “กางแขนค้างไว้นะอย่าเพิ่งเอาลง อ่ะ เอาลงได้ ต่อไปจะให้นับ ๒ คือ นับถึงแค่เลข ๒ เลขอื่นไม่ต้องนับ อย่างคนแรกนับ ๑ คนต่อไปก็นับ ๒ เข้าใจไหมทหาร”
“เข้าใจครับ”เราตอบเสียงดัง
“ทหารใหม่ นับ ๒ นับ”
“๑ ๒ ๑ ๒ ๓ ๑ ๒”มีคนนับถูกบ้างนับผิดบ้าง ผู้หมวดให้คนนับ ๒ ยกมือขึ้นแล้วก้างออกไปทางขวา ๑ ก้าว มันจะได้ยืนสลับฟันปลากัน
“อ่ะ เรามาเริ่มกันเลยดีกว่า ท่าแรกนะ สะบัดข้อมือข้อเท้า”
“มหา มึงทำเป็นรึเปล่า”ผมกระซิบถามไอ้มหาตวงที่เงอะๆงะๆ งี้แหละ บวชนานเกินไม่ค่อยทันชาวโลกเขา
“ผมกลัวอาบัติจัง”มันทำสีหน้า โอ้ว ไอ้มหาของกูกลิ่นผ้าเหลืองไม่มีเจือจางไปเลยสักนิดเดียว
“มึงเป็นโยมแล้วนะ”ผมเตือนสติ
“เออ ใช่ ขอบคุณมาก เจริญพร”มึงจะเจริญพรกูทำเพื่อ
“อ่ะ ต่อไปก็ หมุนไหล่”แล้วจากนั้นก็เริ่มไล่ตั้งแต่หัวยันเท้าครับ บริหารร่างกายเบาๆก่อนแล้วเริ่มท่ายากประเภท ลิงอุ้มแตง หนุมานขย่มต่อ กวางเหลียวหลังเอ๊ยๆๆ ไม่ใช่ๆครับ ท่ากระโดดตบ บิดตัว โยกตัวอะไรเทือกนั่น ฮ่าๆๆๆ
“อ่ะ เดี๋ยวเราจะวิ่งออกกำลังกายกัน ผู้หมวดจะสั่งปิดระยะนะ ทหารใหม่จัดแถวปิดระยะ จัดแถว”ผู้หมวดสั่งเสียงเข้มแข็ง พวกผมก็วิ่งด๊อกแด๊กเข้าไปรีบจัดแถว ตอนนี้เหงื่อไหลไคลย้อย กลิ่นไม่ต้องพูดถึง เปรี้ยวหวานมันเค็ม ตลบอบอวลกันไปหมด “เดี๋ยวให้พักแปบหนึ่งก่อน ฮึ่บ”ผู้หมวดกระโดดลงจากแสตนด์ที่ตั้งอยู่เบื้องท่า ท่วงท่าที่แข็งแรง ใบหน้าที่ดูเป็นไมตรี เหงื่อชื้นๆที่ไหลลงมาตามบริเวณของใบหน้า ร่างกายส่วนบนเปียกไปด้วยเหงื่อจนเสื้อชุ่มแนบชิดกับหุ่นของตน ชุดครึ่งท่อนที่สง่างามเหมาะกับรูปร่าง โอ๊ย กูอยากบ้าว่ะ คนหรือเทวดาวะ มองซ้ายก็มีเสน่ห์ มองขวาก็กระแทกใจ ได้แต่ยืนเพ้ออยู่คนเดียว แอบมองเขาบ้างเป็นบางครั้ง พอเขาหันมาทางนี้ก็แสร้งเป็นมองไอ้มหาตวง เฮ้อ ศึกครั้งนี้มันช่างรุนแรงและบาดหัวใจของพี่จังเลย ฮ่าๆๆๆ เพ้อแล้วๆ
“อ่ะ ทหารใหม่ฟังนะ จะสั่งจัดแถวใหม่ ไม่ต้องเป็นหมวด จะสั่งทั้งหมดให้เป็นแถวตอนเรียง ๖ นะ อ่ะ ทหารใหม่ ตอนเรียง ๖ จัดแถว”สิ้นคำสั่งตบที่ข้างขาร้องเฮ ก้าวขาออกไปข้างหน้า ผมวิ่งไปคนแรกเพื่อเป็นหลักแล้วนับ ๑ ไอ้มหาตวงนับ ๒ ไล่ลงไปจนถึง ๖ ไอ้พวกข้างหลังจัดแถว
วิ่งเหยาะๆออกกำลังกายโดยมีเพลงประกอบจังหวะของการวิ่ง อากาศร้อนๆเหงื่อไหลไคลย้อยกันเป็นว่าเล่น ตอนนี้เสื้อผมเปียกไปด้วยเหงื่อเหมือนไปวิ่งตากฝนมาก็มิปาน ไอ้มหาตวงวิ่งเหยาะๆสีหน้าเคร่งเครียด หน้ามันหล่อดีนะครับไปเป็นนายแบบได้สบายๆเลยครับ ส่วนสูงก็ให้ ฟิตอีกหน่อยนะ ให้ตัวหนาๆกว่านี้เชื่อผมเหอะ ผู้หญิงแทบมากราบกรานขอเป็นแฟน ฮ่าๆๆๆ
วิ่งเสร็จแล้ววอร์มดาวน์อีกเช่นเคย จากนั้นเคารพธงชาติแล้วนั่งคุยกัน ส่วนหมวดที่ ๓ วันนี้พวกมันไปจัดเวรเลี้ยง ก็คือจัดอาหารให้พวกที่เหลือรอไปกิน ระหว่างนี้พวกเรานั่งคุยกันไปเรื่อยเปื่อย ผู้หมวดหน้าหล่อยืนอยู่ถัดไปอีกส่วนหนึ่งคุยกับจ่า ส่วนครูนายสิบคนอื่นก็มายืนพูดคุย
“ยักษ์ รู้ชื่อผู้หมวดรึยัง”ผู้หมวดเดินมายืนอยู่ตรงหน้า ผมเงยหน้าขึ้นไปมอง เซ็กซี่ว่ะ แม่งเอ๊ย กูเป็นอะไรของกูวะเนี่ย ไม่เคยชมผู้ชายคนไหน ไม่เคยมองผู้ชายคนไหนมากเท่าผู้หมวดเลยนะเว้ย
“เอ่อ ยังครับ”ผมตอบไปตามตรง ประหม่านิดหน่อยครับ
“อ้าว ๒๐ ก่อน”
“ไม่มีตังค์ครับ”ผมแบมือ
“นี่กวนตีนผู้หมวดหรือไม่รู้จริงๆ”
“ไอ้นี่มันกวนตีนครับผู้หมวด”หมู่อาร์ตเอ่ยแทรกขึ้นมา ยังจำได้มั้ยคนที่มองหน้าผมแปลกๆตอนที่ผมแนะนำตัวน่ะ
“วิดพื้น ๕๐ เลย”ผู้หมวดสั่ง ผมก็ต้องทำ แอบมองหน้าหมู่อาร์ตนิดหน่อยแล้วก้มหน้าก้มตาวิดพื้น
“๑ ๒ ๓ ๔ ...... ๔๗ ๔๘ ๔๙ ๕๐ ขอบคุณครับ”ผมทำจนครบจำนวน
“ลุก ที่ผู้หมวดสั่งไปไม่ได้สนใจอะไรเลยใช่ไหม”ผู้หมวดมองหน้าผม เออ ยอมรับก็ได้ครับสุดหล่อว่าผมลืมน่ะ แต่ผมไม่ได้ละเลยนะผมก็สนใจคุณอยู่ทั้งวัน แต่ผมลืมนึกว่าต้องถามชื่อคุณนี่หว่า หึ ไอ้แต่บ่นในใจครับ ตอนนี้ทำหน้าสำนึกผิดเข้าไว้เขาจะได้เห็นใจ
“เดี๋ยวผู้หมวดจะถามอีกครั้ง ให้โอกาส รอบหน้าตอบไม่ได้นี่หน้าหงาย”ผู้หมวดข่มขู่ก่อนจะเดินไปที่อื่น หมู่อาร์ตก็เดินเข้ามา
“เข้าตาแล้วละมึง ท่าทางจะอยู่ยากว่ะ หึหึหึ”เขาเดินมาหัวเราะเยาะแล้วเดินตามผู้หมวดไป ถามว่าผมสนใจไหม ก็นิดหน่อยครับ แต่ว่าผมไม่เคยกลัวอยู่แล้ว ถ้าผมผิดจริงผมยอมรับทุกกรณี แต่ถ้าผมไม่ผิดผมก็ไม่ยอมเหมือนกัน เห็นบ้านนอกๆแบบนี้ มีแบ็คดีอยู่เหมือนกันนะ ฮ่าๆๆๆๆ
“ผู้หมวดชื่ออะไรวะมหา”ผมถามไอ้มหาที่นั่งทำหน้าเคร่ง
“ชื่อ ร้อยตรียุทธภูมิ สิทธิพัฒนกุล”ไอ้มหาตอบอย่างแม่นยำ นามสกุลคุ้นหูดีนะ เหมือนนามสกุลของคนรู้จักเลย
“อ่อ ชื่ออะไรนะ ขอทวนอีกครั้ง”
“ร้อยตรี ยุทธภูมิ สิทธิพัฒนกุล”มหาตวงทวนชื่อผู้หมวดอีกครั้ง
“แล้วชื่อเล่นละ”
“เมื่อวานผู้หมวดไม่ได้บอกแต่ผมได้ยินเขาพูดว่า ชื่อหมวดบูมน่ะ”
หมวดบูม บอมบ์ บูม บอมบ์บูม เออ คล้องจ้องกันดีว่ะ บอมบ์บูมๆๆๆ ฮ่าๆๆๆ สัสเอ๊ยกูเพ้อแล้วเว้ย
“ยิ้มอะไรเหรอ”ไอ้มหาหันมามองหน้างง นี่กูแสดงออกทางสีหน้าขนาดนี้เลยเหรอวะ
“เปล่าๆ ไม่มีอะไร ร้อยตรียุทธภูมิ สิทธิพัฒนกุล ใช่ไหม”ไอ้มหาพยักหน้า แล้วผมก็ท่องเบาๆหลายครั้งให้มันขึ้นสมองแล้วให้มันซึมไปยังขั้วหัวใจ กูไม่อยากเข้าข้างตัวเองเลยว่านี่เป็นลิขิตสวรรค์ ถุย ไอ้สัส เพ้อไปไกลแล้วมึง ฮ่าๆๆๆ
ข้าวทุกจาน อาหารทุกอย่าง.......
ปรี๊ด ให้เวลา ๕ นาทีในการอาบน้ำ
ปรี๊ด จับคนช้า ๕ นาย
ปรี๊ด ให้เวลาเก็บขัน ๑ นาที ปะแป้งหน้าขาวทุกนาย
ปรี๊ด หมดเวลา จับคนช้า ๕ นาย
เสียงนกหวีดดังขึ้นทำเอาประสาทส่วนหูผมต้องกระดิก สมองสั่งการมองหน้าซ้ายขวา ทุ่มกว่าๆเรามานั่งอยู่ที่ศาลาน้ำเพื่อฟังการอบรม ตอนนี้มองไปทางไหนก็มีแต่คนหน้าขาว ไม่ใช่ขาวเพราะครีม แต่ขาวเพราะแป้ง
สั่งตรง ทำความเคารพสิบเวรซึ่งยืนอยู่ด้านหน้า สิบเวรเนี่ยหมายถึงครูนายสิบที่เข้าเวรนะครับ เขาจะรับผิดชอบเกี่ยวกับยอดจำนวนของทหารและเรื่องอื่นๆในแต่ละวัน มาถึงสิบเวรก็ทำการแจกสมุด ปากกาครับ ให้พวกเราจดเพลง ซึ่งเป็นเพลงมาร์ช เราจะร้องไปด้วยและวิ่งไปด้วย จดเสร็จก็ร้องเพลงกัน ๒ รอบ จำเนื้อได้บ้างไม่ได้บ้าง แล้วปล่อยพักให้ไปเข้าห้องน้ำก่อนจะมานั่งฟังอบรมอีกทีหนึ่ง
“ตรง”เสียงดังฟังจากจากหมวด ๔ ซึ่งเป็นใครไม่รู้สั่งขึ้นมา พวกผมลุกขึ้นยืนแล้วกล่าว สวัสดีครับ เสียงดัง อ่อ ผู้หมวดนั่นเอง เดินสง่าเข้ามาข้างในแล้วเข้าไปถามสิบเวร พวกผมนั่งลงอย่างเป็นระเบียบก่อนจะทวนชื่อผู้หมวดอีกครั้ง
บอมบ์บูมๆๆๆ เอ๊ยไม่ ใช่ๆร้อยตรียุทธภูมิ อุดมลักษณ์ เอ๊ย ร้อยตรียุทธภูมิ สิทธิพัฒนกุล ท่องเบาๆอยู่คนเดียวจากนั้นผู้หมวดหยิบไมค์แล้วกล่าวทักทาย คุยเรื่องอื่นๆให้ฟัง จนถึงเวลา ๓ ทุ่มครึ่งจึงได้สวดมนต์ โดยมีไอ้มหาตวงเป็นคนนำสวด เสียงตอนมันสวดมนต์มันดูขลังยังไงไม่รู้ผมขนลุกซู่เลยครับ สวดมนต์แผ่เมตตาเสร็จเราจึงได้ขึ้นนอนกัน
กางมุ้งเรียบร้อย เก็บข้าวของเรียบร้อย เสียงนกหวีดดังขึ้นยาวๆ ๓ ครั้ง กล่าวราตรีสวัสดิ์พร้อมกับไฟที่ดับมืดลง เลิกชายเสื้อขึ้นมากองแถวหน้าอกพับขากางเกงขึ้นมานิดหน่อย ทางแป้งเย็นบางๆ ทิ้งตัวลงนอน วันนี้เหนื่อย ร้อน คุยกับไอ้มหาตวงนิดหน่อยแล้วหลับตาลงอย่างเหนื่อยล้า
“เอ้าเฮละโล เฮโลเฮลา สาระพาเฮโล เราตื่นแต่เช้า เราออกมาวิ่ง วิ่ง วิ่ง วิ่ง วิ่ง ผู้หญิงไม่เกี่ยว มีเมียคนเดียว เอาไปฝากแม่ไว้ ค่อยไปหาเอาใหม่ ที่กทม. เอ้า ๑ กิโล เอ้า ๒ กิโล ไม่ไกลเท่าไหร่ เราลูกผู้ชาย ร่างกายเราอดทน อดทนละเพื่อใคร อดทนละเพื่อเมีย เมียอยู่ที่ไหน เมียอยู่ที่บ้าน เมียทำงานอะไร เมียขายกล้วยปิ้ง เราก็วิ่งทุกวัน เมียขายเต้าหู้ เราก็อู้ทุกวัน โอโอ้ น้องสาว มีแฟนหรือยัง ถ้ายังไม่มี ขอแนะนำตัวพี่ นักรบขี้เมา หุ่นก็ยียวน กวนตีนไม่เบา หน้าตาหล่อเหลา สาวๆแอบมอง รีบมาจองไว้เถอะน้อง เดี๋ยวกะเทยเอาไปกิน”
เพลงประกอบจังหวะการวิ่งดังกระหึ่ม โดยมีผู้ช่วยครูน้องนำเป็นวรรคแล้วให้พวกเราร้องตามกันเป็นท่อนๆ หยาดเหงื่อที่ไหลลงมารวมที่ซอกคอไหลอาบมาที่หน้าอก หัวใจที่เต้นเร็วขึ้นกว่าเดิม กลิ่นน้ำหอมของใครคนหนึ่งลอยเตะจมูกเข้ามาจางๆ ท่วงท่าและจังหวะการวิ่งที่ดูแข็งแกร่ง แอบมองด้วยสายตา แค่นี้ก็มีแรงฝึกแล้วล่ะครับ ฮ่าๆๆๆ
“ตักน้ำขึ้นมา ๑ ขัน”ฉึ่บ ต่างคนต่างตักมาเต็มขัน “บีบยาสีฟันใส่แปรง”ฟื้ดดดดดด “ให้แปรงฟันด้วยน้ำขันเดียว ปรี๊ด”สิ้นเสียงนกหวีดพวกเรารีบแปรงฟันกันอย่างรวดเร็ว ถูซ้าย ๓ที ขวา ๓ที ฟันหน้าอีกนิดหน่อย บ้วนปาก “ปรี๊ดหมดเวลา วางแปรงฟันลงแล้วบ้วนปากให้หมด”ใครทันก็ทันละงานนี้ ใครช้าก็ต้องตามน้ำไป
“ตักน้ำขึ้นมา ๑ ขัน”น้ำ ๑ขันทุกคนตักมาไว้ตรงหน้า ใครวางที่ขอบอ่างไม่ได้ก็ถือเอาไว้ “เทลงบนหัว”ชู่ น้ำไหลลงไปผ่านคอ หน้าอกแล้วเบื้องล่าง “ให้เวลาสระผม ๑ นาที เริ่มได้”บีบแชมพูลงบนฝ่ามือแล้วรีบสระ ผมเกาหัวไม่กี่ทีเสียงนกหวีดดังขึ้นขัดจังหวะซะก่อน “หมดเวลา ตักน้ำขึ้นมาแล้วล้างหัว เอาแค่ขันเดียว อย่าตักเกินกว่านี้ ใครไม่ฟังคนนั้นซวย”แล้วผมก็ตักน้ำค่อยๆราดเบาๆล้างหัวเกรียนๆ
“ตักน้ำขึ้นมาราดตัว ๒ ขันแล้วถูสบู่”คำสั่งใหม่มาอีกครั้ง ผมตักราดตัว ๒ ขันแล้วรีบถูสบู่อย่างรวดเร็ว ถูแค่หน้าอก รักแร้กับส่วนสำคัญ แปบเดียวเท่านั้น “พอๆ ล้างตัว อีก๒ ขันเท่านั้น”ชู่ว์ๆ ตัดราดช้าๆล้างคราบสบู่ออกจากร่างกายทุกส่วน ตอนนี้ผมได้แต่งง คือน้ำแม่งเต็มอ่าง จะมากระมิดกระเมี้ยนค่อยๆตักอาบทำไม ตักอาบให้มันโครมๆไปเลยสิวะ จะช่วยชาติประหยัดน้ำรึเปล่าวะ
“พอๆ ทหารใหม่ ไปแต่งตัวได้แล้ว จับคนช้า ๕ นายวิ่งรอบแถว”ผมรีบหยิบกางเกงในมาสวม ใส่กางเกงแล้วเสื้อยืดวิ่งออกมาด้านนอก เหงื่อแตกซกอีกแล้ว อาบน้ำก็เหมือนไม่ได้อาบ ไม่ต่างกันเลยสักนิด
“จะสั่งซ้าย หัน ดูนะทหารใหม่ ครูๆ มานี่หน่อย”ตอนนี้นั่งอยู่ใต้ร่มไม้ในยามสายของวัน กินข้าวปลาอาหารเสร็จเรียบร้อยแล้วก็มาฝึกฝนกันต่อ ถึงแดดจะร้อนแต่เราก็มาฝึกกันที่ร่มๆ “ดูนะ ทหารใหม่ ถ้าซ้ายหัน หมุนตัว บิดสะโพกนิดหน่อย ยกส้นเท้าขึ้นไม่ต้องมากแล้วนับ ๑ จากนั้นนำมาชิดกับเท้าซ้ายแล้วนับ ๒”พอได้รับคำอธิบายพวกผมก็เริ่มจะทำตาม ทั้งวันเราอยู่กับท่าซ้ายหัน ขวาหัน กลับหลังหัน และท่าพื้นฐานอื่นๆอีกนิดหน่อย
“ตรง”เสียงดังฟังชัดจากไอ้มหาตวง ผมรีบลุกขึ้นยืนตรงเพื่อแสดงการเคารพบุคคลที่เดินผ่านมา
“ตามสบายๆ นั่งๆ”ผู้หมวดยิ้มให้ พวกผมก็นั่งลง
“มีปัญหากับผู้หมวดเหรอยักษ์”ผู้หมวดถามผมหน้าดุ คร้าบบบผ้มมมมม ผมมีปัญหาตลอดแหละครับ
“เปล่าครับ”หลบสายตาหันมองไอ้มหา
“ผู้หมวดแกหล่อเนอะ”ไอ้มหาพูดเสียงเบา
“อือ”ผมพยักหน้าไม่ได้ต่อความยาวสาวว่าวเอ๊ยสาวความยืด จะนินทาทั้งทีต้องระยะปลอดภัยครับ ตอนนี้เจ้าตัวอยู่ใกล้ๆ เกิดได้ยินเข้าจะซวยเอา
“อาร์ต ผู้หมวดฝากนี่ไปคืนบิ๊กด้วยนะ เออ แล้วไหนว่าจะเอาเข็มขัดมาคืนล่ะ”
“อ่อ ลืมครับผู้หมวด เดี๋ยวประมาณสักเที่ยงๆเดี๋ยวผมเอามาให้ครับ”หมู่อาร์ตพูดหน้ายิ้มแย้ม
“อย่าลืมนะ ขี้เกียจทวงอีก เออ ทหารใหม่ มีใครใช้คอมเป็นบ้าง”คุยกับหมู่อาร์ตแล้วหันมาถามพวกผม คอมก็มีคนใช้เป็นเกือบทุกคนล่ะครับผู้หมวด ผมมองหน้าแต่ไม่กล้ายกมือ
“ไอ้ดำ ใช้คอมเป็นไหม”ผู้หมวดชี้ไปยังใครคนหนึ่งซึ่งแกตั้งชื่อให้ใหม่ว่าดำ เออ แต่มันก็ดำสมชื่อจริงๆครับ
“ไม่เป็นครับ”ไอ้ดำลุกขึ้นตอบ
“ใครเป็นยกมือขึ้น ว่าไงมหา ระดับมหาเนี่ยใช้คอมไม่เป็นก็เกินไป”
“เอ่อ ผมพอเป็นนิดหน่อยครับผู้หมวด นี่ครับ ไอ้บอมบ์ครับ มันใช้เป็น”อ้าว ไอ้เวร โยนขี้มาให้กูเลยนี่หว่า
“ไอ้ยักษ์เหรอ เออ ไอ้ยักษ์มันจบสูงนี่นา อย่าบอกนะว่าใช้คอมไม่เป็น ใช้ไม่เป็นนี่ส้นตีนเลยนะครับน้อง”ผู้หมวดทำหน้ากวนตีนใส่
“ใช้เป็นครับ”ผมตอบอย่างปฏิเสธไม่ได้
“ทำไมไม่ตอบแต่ทีแรกวะ ลีลานะมึง”หมู่อาร์ตจ้องหน้าผมอย่างเอาเรื่อง ลางสังหรณ์ผมว่าไม่ค่อยจะดีแล้วล่ะครับ
“เดี๋ยวตอนเที่ยงหลังจากกินข้าวเสร็จเดี๋ยวผู้หมวดจะเรียกแล้วกัน ไปละๆ”ผู้หมวดเดินไป พวกเราสั่งตรง จากนั้นก็มาฝึกกันต่อ
กว่าจะได้กินข้าวก็แทบไส้ขาด ร้อนก็ร้อน เหนื่อยก็เหนื่อย นี่ขนาดว่าฝึกในร่มยังเท่านี้ ถ้ายืนตากแดดคงได้เกรียมกันเป็นแถบๆแน่เลย
“ไอ้ยักษ์ผู้หมวดเรียก”น้ำเสียงห้วนๆกระแทกใส่ ใบหน้าดูบึ้งตึงไม่ค่อยพอใจผมเท่าไหร่นัก ผมลุกขึ้นกล่าวรับคำเบาๆ “เอาดีๆนะมึง ผู้หมวดเรียกใช้งานไม่ใช่มึงจะกวนส้นตีนเล่นเส้นเล่นสายนะมึง”ขู่สำทับสกัดดาวรุ่งเอาไว้ก่อน
“ครับ”ผมรับคำทำเป็นไม่สนใจ นี่เขาแสดงออกมาขนาดนี้แสดงว่าจะเป็นศัตรูกับผมให้ได้เลย ก็งงนะ กูไปทำอะไรให้มัน งงสัส
ก๊อกๆๆ ผมเคาะห้อง
“ใคร”เสียงดังมาจากข้างใน ตอนนี้พวกทหารใหม่อย่างพวกผมกำลังพักผ่อนรอเวลาฝึกนะครับ กินอิ่มแล้วไม่มีอะไรทำ สิบเวรสั่งให้เหยียดแข้งเหยียดขาตามสบายแต่ห้ามคุยกันเสียงดัง
“ทหารใหม่ครับ”ผมตอบแบบซื่อๆ
“รู้ว่าทหารใหม่ แต่ชื่อแซ่น่ะอะไร เคาะห้องแล้วไม่รายงานยศชื่อล่ะ เมื่อวานก็พูดไปแล้วไม่ใช่เหรอ”เสียงดุครับ อ้าว ผิดกู
“กระผมพลทหาร”ยังไม่พูดชื่อเลย เสียงตะโกนจากข้างในดังขัดก่อน
“เข้ามา”เออเนอะ แล้วจะให้กูทำทำไม งงครับ
“ใครให้นั่ง”เข้าไปในห้องแอร์เย็นๆ ผมกำลังจะหย่อนตัวนั่งลง อ้าว ผิดอีกแล้วครับ ผมยืนเงียบๆอยู่ข้างโต๊ะ “พิมพ์งานให้หน่อยนะ เดี๋ยวผู้หมวดมา”ผู้หมวดชี้เอกสารบนโต๊ะแล้วเดินออกไปจากห้อง ผมเดินไปแล้วยืนก้มๆพิมพ์ตามที่ผู้หมวดสั่ง พิมพ์ไปได้แผ่นหนึ่ง ผู้หมวดก็เข้ามา ทำหน้างงใส่ผม
“ทำไมไม่นั่งล่ะ”ผมหันไปมองหน้านิดหน่อย
“ก็ผู้หมวดไม่ได้สั่ง”ผมตอบตามตรง เออ ไม่ได้สั่งให้ผมนั่งนี่นา สั่งแค่ให้ผมพิมพ์งานเท่านั้นเอง
“แค่นี้คิดเองไม่ได้เหรอ นั่งดิ”
“ครับ”ไม่ต่อปากต่อคำแต่ในใจนี่เริ่มกรุ่นๆแล้วครับ อดทนเอาไว้ ผู้บังคับบัญชานะเว้ย ถ้าทนไม่ไหวก็จับจูบเลย เอ๊ย ไม่ใช่ครับ
“ถึงไหนแล้ว”ผู้หมวดลากเก้าอี้มานั่งข้างๆชะโงกหน้ามาดูที่คอมมืออีกข้างวางที่ไหล่ผม มือไม่หยาบและไม่นิ่ม กำลังพอดีเลยว่ะ
“ได้ ๑ หน้าแล้วครับ”ผมตอบแล้วก็อ่านไปด้วยพิมพ์ไปด้วยอย่างรวดเร็ว
“เล่นกล้ามเหรอ ตัวใหญ่ชิบ”ผู้หมวดมองมาลำตัวของผม
“ครับ เล่นตั้งแต่ ม.๕ แต่ผมไม่ได้เล่นเวทอย่างเดียว ผมทำงานด้วยครับ”ผมหันไปตอบคำถามก่อนจะสนใจกับสิ่งที่อยู่เบื้องหน้า ไม่อยากจะมองหน้า เพราะใบหน้าที่ไร้เสียวเสี้ยนไม่นวลมากแต่ก็เนียน กลิ่นน้ำหอมผสมกลิ่นเหงื่อจางๆ น้ำเสียงที่ฟังแล้วชวนสยิวที่ข้างใบหู แบบนี้ ฆ่ากูให้ตายซะเลยดีมั้ย ทรมานกันเปล่าๆ
“ผู้หมวดผอมๆแบบนี้กล้ามมันจะขึ้นป่าววะ”ผู้หมวดบีบที่ต้นแขนของตัวเองพูดพึมพำเบาๆ ผมหันไปมองที่ต้นแขนลึกเข้าไปยันรักแร้ ความขาวที่ซ่อนอยู่ภายในทำให้สายตาผมพร่ามัว เฮ้ย เปล่าๆ ผมไม่ได้หื่น แค่หน้ามืดเฉยๆ ฮ่าๆๆๆ
“ขึ้นสิครับ เมื่อก่อนผมก็ผอมๆ ผอมกว่าผู้หมวดอีก แต่อยากกล้ามโตผมเลยกินเยอะๆ ออกแรงเยอะๆ”แต่ถ้าอยากออกแรงเบาๆแล้วเผาผลาญพลังงานเยอะๆ มาออกกับผมบนเตียงก็ได้นะคร้าบบบบบบบบบบ ฮิ้วววววววว
ตามที่เจ้สองรณรงค์ให้ใช้ไหม แทน มั้ย เจ้เมฆก็เปลี่ยนแล้ว ส่วนในเรื่องความถูกต้องด้านภาษาด้านอื่นๆ จะพยายามปรับปรุงให้ถูกหลักภาษาไทยครับ เป็นคนไทยใช้ให้ถูกต้อง จะเป็นเสน่ห์กับตัวเอง สำหรับตอนที่แล้วๆ เดี๋ยวจะไปปรับเปลี่ยนให้ครับ
-
ฮี้ววววว
-
ฮู่เร่ มาแล้ว รอมหา 555+ ชอบตอนมหาคุยกับบอมอ่ะ ฮาดี
-
อ๊ากกก!! มาพอดีเลย ฟินนนน
หมวดคงเห็นสาตาหื่นแทบจะกลืนกินของบอมบ์ละมั้ง หารื่องข้าใกล้เชียว ฮ่าาาา เข้าทางบอมบ์
:o8:
-
ฮามหา 5555
แต่บอมบ์นี่หลงผู้หมวดมากเลยนะนี่
ปล.รอน้องหนู
-
อ่าแล้วชอบมหามากกว่าบอมอีก ฮาดี
-
บอมบ์มโนสุดๆอะ
ขอบคุณ :)
-
จูบเลยๆๆๆๆๆๆๆ อ้าว!ไม่ใช่ล่ะ5555
-
รู้สึกจะชอบมหา ซะแระ
:hao6: :hao6:
-
ได้ใกล้ชิดว่าที่หวานใจขึ้นมาอีกหน่อย
แต่อิหมู่อาร์ต เอาไปเก็บที ชังนางจังเลย
-
o18 o18 o18ตามมาอ่านอีกรอบ :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
ฮิ้ววววววววววว
เขาจีบกันแล้ว มีคิดถึงเรื่องจงเรื่องจีบ
-
บูมนี่หาเรื่องตลอด
-
มหาตวงออกมาเมื่อไหร่ก็ฮา...นะพ่อมหา
หมู่อาร์ตแสดงตัวเป็นศัตรูชัดเจน อิจฉาที่บอมย์หล่อกว่าล่ำกว่า และ(ใหญ่)ยักษ์กว่าล่ะสิ
หมวดบูมมีแตะหล่งแตะไหล่นะครับ ใจจริงอยากสัมผัสกล้ามเจ้ายักษ์ ก็บอกมาเหอะ เนียนๆๆๆ
พลทหารบอมบ์ก็นะ มีแอบหื่น มโนไปถึงไหนต่อไหนแล้ว
-
ความขาวทำให้ตาพร่า >>>>> จ้าหมวดบูม อยากขาวเองนี่นา ตาบอมเลยตาพร่าเลย
-
หมวดบูมมมม><
ทำบอมบ์หื่นแลัวรับผิดชอบด้วยนะคะ555
-
ตอนที่ ๗ เข้าตา
เสาร์อาทิตย์คือสวรรค์ของคนวัยทำงานแต่มันช่างแสนทรมานกับพวกผม ตอนเช้าเรายังต้องฝึกอีก แดดร่มลมตกก็ฝึก แดดร้อนแดดแรงก็ยังฝึก ครบสัปดาห์แล้วที่มาอยู่ในค่ายทหาร เลือดสีเขียวค่อยๆซึมซับไปทีละน้อยๆ การฝึกในวันหยุดไม่ได้ฝึกหนักเหมือนปกตินะครับ ฝึกกันเบาๆ เพราะมันเป็นวันหยุดแต่ที่ต้องฝึกเพราะท่าเดิน ท่าหันซ้าย ขวา ยังไม่ค่อยพร้อมกัน
วันเสาร์ผ่านไป ทำไมวันหยุดมันดูแสนสั้นเสียเหลือเกิน แปบเดียววันเสาร์ผ่านไปอย่างรวดเร็ว อรุณรุ่งของเช้าวันใหม่มาเยือน
“โอฮะโอ ฮะโอ ฮะโอ โอ้ฮะโอ้ ฮะโอ้ ฮะโอย ใจห่อเหี่ยวหมดเรี่ยวหมดแรง จับใบแดงมาเป็นทบ. บ้านอยู่ที่ตจว. จากพ่อจากแม่มาอยู่แดนไกล อยู่บ้านผมนอนตื่นสาย ตื่นเท่าไหร่ก็ไม่มีใครว่า อยู่นี่ผมนอนตื่นเช้า พอนกหวีดเป่าต้องรีบลุกมา คุณครูเขาพาไปวิ่ง เรื่องหมอบเรื่องกลิ้งเป็นเรื่องธรรมดา วันๆก็ตั้งหน้าฝึก ตัวพี่ก็นึกถึงน้องกัลยา วันใดถ้าพี่ฝึกเสร็จ จะรีบไปเฮ็ดนวลน้องกัลยา”
เสียงเพลงประกอบจังหวะการวิ่งออกกำลังกายของทหารใหม่ในเช้าวันอาทิตย์ดังกระหึ่ม แสงตะวันที่สาดส่องมาถึงจะแดดยังไม่กล้าแต่ก็ทำให้หลายๆคนได้เหงื่อไหลไคลตกได้เหมือนกัน จังหวะการก้าวเท้าสืบไปข้างหน้าอย่างไม่เร่งรีบเพราะสงสารคนขาสั้นที่อยู่หลังแถวจะวิ่งตามไม่ทัน
อยู่มาได้อาทิตย์ ๑ แล้วร่างกายเริ่มปรับตัว ปรับหลายอย่าง เมื่อก่อนจากที่เคยขาวจั๊วะน่าเจี๊ยะเริ่มจะแดงๆแถวๆใบหน้าและต้นคอ ต้นแขนไม่ต้องพูดถึงแดงเป็นปื้นๆเดี๋ยวต่อไปมันคงจะกลายเป็นสีดำ
“ให้เวลา ๕ นาที ให้ขึ้นไปเอาถังลงมาซักผ้า ปรี๊ด”สิ้นเสียงต่างคนก็กรูกระจายวิ่งขึ้นไปด้านบนโรงนอน ไปยังเตียงตัวเองหยิบเสื้อผ้าที่ใส่แล้วออกมา ซึ่งช่วงนี้ยังใส่ชุดธรรมดานะครับ หรือที่พวกทหารเขาจะเรียกกันว่าชุดเป็ดน้อย ชุดฝึกพรางยังไม่ได้ใส่ครับ น่าจะเป็นสัปดาห์หน้า พอได้ข้าวของหมดแล้วก็รีบลงไปด้านล่าง ใครช้าก็ซวยไป
“อ่ะ ให้เวลาครึ่งชั่วโมง ซักผ้าอาบน้ำให้เรียบร้อย ปรี๊ด”สิ้นเสียงนกหวีดต่างคนต่างแย่งกันตักน้ำใส่ถังเทผงซักฟอก ส่วนผมก็อาบน้ำก่อนครับ บางคนก็อาบก่อน บางคนก็ซักผ้าก่อน ผมอาบแบบไม่ค่อยเร่งรีบเท่าไหร่ อาบให้สะอาดๆ ขอสักวันเถอะ ทั้งอาทิตย์กูอาบเหมือนไม่ได้อาบเลยว่ะ
อาบเสร็จแล้วก็ซักผ้าตอนนี้น้ำเหลือไม่ถึงครึ่งอ่าง หมดลงไปไวมาก ไม่ได้การณ์ละ ซักผ้าก่อนดีกว่า แช่ๆ ขยี้ๆอย่างรวดเร็ว มองไปอีกทีอ้าว น้ำเกือบจะหมดอ่างแล้วเว้ย
“เฮ้ย เสียงเบาๆหน่อยสิวะ”ใครไม่รู้พูดเสียงดัง มองไปยังต้นเสียงก็ไม่เจอเจ้าของ ไม่สนใจละ
“มหา มึงเสร็จแล้วเหรอ”ถามบั๊ดดี้ครับ
“อือ เสร็จแล้ว โยมมึงก็รีบซักดิ”ขอบคุณมากที่พยายามสุภาพกับกูว่ะมหา เรียกมึงเฉยๆกูก็ซาบซึ้งในบุญคุณของมึงมากโขแล้ว
“เออ เดี๋ยวกูรองน้ำก่อน กูยืมถังมึงก่อนดิ”ขึ้นมึงขึ้นกูแบบไม่ต้องเกรงใจครับ ตอนนี้ผมเริ่มสนิทกับไอ้มหาขึ้นทุกวัน ผมว่าไอ้มหานี่มันเปรี้ยวๆยังไงไม่รู้นะครับ ไม่ใช่กลิ่นตัวมันเปรี้ยวนะ กลิ่นผมกลิ่นมันก็กลิ่นเดียวกัน แต่ไอ้ที่เปรี้ยวน่ะ ท่าทางไอ้มหามันจะเปรี้ยวตีน แต่ยังไม่แสดงออก
“อ่ะๆ รีบทำเลย นี่ถ้ามึงซักผ้าก่อนนะ ก็คงไม่ต้องเป็นแบบนี้ ดูอาตมาดิ”
“เออๆ สาธุ เดี๋ยวฝึกเสร็จกูถวายกัณฑ์เทศน์มึงสัก ๕๐ บาท”
“เร็วๆเว้ยทหารใหม่ เสร็จเสร็จแล้วก็ไปรอเพื่อนข้างนอก ใครยังไม่เสร็จรีบซักเลย เหลือเวลาอีก ๕ นาที”เสียงผู้ช่วยครูเอ่ยเตือน ผมรีบล้างผ้า น้ำยังดำเหมือนเดิม นี่ขนาดว่าซักไปแล้วนะเนี่ย ล้างๆให้มันเสร็จเรียบร้อย คืนถังให้ไอ้มหาแล้วออกไปรอข้างนอก ส่วนพวกที่เหลือกำลังเร่งมืออยู่
“ไอ้ยักษ์กับไอ้มหา วางถังไว้นี่ก่อนแล้วเข้าไปล้างห้องน้ำ”หมู่ม่อน ครูนายสิบบรรจุใหม่สั่งผม
“ครับครู”ผมวางถังลงแล้วเดินเข้าไปล้างห้องน้ำกับไอ้มหา
“มึงเชื่อไหมว่าล้างห้องน้ำนี่ มีอานิสงส์มากนะ ผมอยู่วัดแต่ก่อนน่ะ ผมล้างทุกวัน”มหาตวงอธิบายให้ฟัง
“กูเหม็นขี้ว่ะมหา”ผมทำหน้าเอียน
“มันก็เหม็นอ่ะดิ แต่เชื่อไหมว่าการล้างห้องน้ำเนี่ย มันมีบุญน่ะ ดูคนอื่นๆสิ เขาไม่ค่อยอยากล้างกันหรอกเพราะมันเหม็น ทั้งที่เราก็ขี้เยี่ยวใส่มัน ทำไมเราไม่ทำความสะอาดมัน เราใช้มันเราก็ทำมันให้สะอาดๆ ห้องน้ำสะอาดๆใครก็อยากเข้ามาใช้ หัวใจของเราเหมือนกัน ทุกวันมีแต่สิ่งสกปรก เราขับของเสียออกจากร่างกาย แต่เราไม่เคยขับของเสียออกจากจิตใจ มันจะดีไหมที่เราจะทำความสะอาดหัวใจของเราให้สะอาดเหมือนบ้านช่องห้องหอ จิตเรางามคนก็อยากเข้าหา จิตเราทรามคนก็พากันเดินหนี แล้วอีกอย่างเป็นการลดอัตตาว่าขี้กูหรือขี้มึง ขี้ใครก็เหม็นเหมือนกัน ดังนั้นเราก็ไม่ได้ค้ำฟ้าไปกว่าใคร”มหาอธิบายต่อไป แล้วก็พูดอีกร้อยแปดพันเก้า ส่วนผมสาธุอย่างเดียว ฮ่าๆๆๆ ถามว่าห้องน้ำในค่ายทหารสะอาดไหม วิ๊งเลยครับ เข้าไปเนี่ยแทบจะนอนได้ ไม่มีคราบสกปรกเลยแม้แต่นิดเดียว ทุกซอกทุกมุมสะอาดมาก เวลาพวกผมเข้าไปอาบน้ำ พออาบเสร็จก็จะให้ล้างห้องน้ำกัน ไอ้มหาตวงมันอยู่ล้างทุกวันเลย ส่วนผมน่ะเหรอวันไหนเสร็จไวก็ไม่ล้าง วันไหนเสร็จช้าก็ล้างบ้าง วันไหนไอ้มหาตวงเรียกให้ช่วยก็อยู่ช่วยมันครับ
“เฮ้ย ทำอะไรให้มันเร็วๆหน่อยสิวะ ชักช้าอ้อยสร้อยอยู่นั่นแหละ”เสียงห้าวออกแหลมๆดังขึ้นทำให้พวกผมสะดุ้งตกใจ หันไปมองหน้าว่าเป็นใคร ที่จริงไม่ต้องมองก็จำเสียงคนนี้ได้
“ตรง”ใครคนหนึ่งสั่งตรงเสียงดัง พวกผมยืนตรง
“หมอบ”เสียงดังฟังชัด วางข้าวของลงถังแล้วหมอบลงกับพื้น งงเลยครับ อะไรของมันอีกวะเนี่ย
“ถ้าพวกมึงยังทำอะไรชักช้าอยู่อีกนะ วันนี้มึงอยู่ลำบากแน่ ลุก ให้เวลา ๒ นาที ทุกคนต้องตากผ้าให้เสร็จ ใครช้ามึงซวย”เสียงดังพิฆาต พวกผมรีบทำอย่างรวดเร็ว
“อะไรของมันวะ”ผมหันไปถามไอ้มหาเสียงเบา
“ไม่รู้เหมือนกัน สงสัยไม่ได้กินข้าวเช้า”ไอ้มหาตอบหน้าซื่อพลางหยิบเสื้อผ้าใส่ไม้แขวนตาก
“โอ๊ย ทำไมมันยากกว่าตากจีวรวะเนี่ย”มันบ่นออกมาอย่างอดไม่ได้ ผมตากของผมเสร็จก็ช่วยไอ้มหาตวงมันตากอีกไม่กี่ตัว มันยัดเสื้อใส่ไม่แขวนไม่ค่อยเป็นครับ ได้แต่แอบขำกับมัน
“#$@@%^&^*()*&^^%%$#@$%^&&&*((“ ระหว่างเดินแถวกลับหน่วยฝึกเพื่อที่จะเอาถังขึ้นไปเก็บเสียงคุยกันถึงจะไม่ดังมากแต่ก็ทำให้เกิดเรื่องขึ้น
“เฮ้ย พวกมึงอ่ะ หมวด ๑ เก๋ามากรึไงวะ วินัยไม่มีเลยว่ะ ในแถวคุยกันได้เหรอ หมอบ”สิ้นคำสั่งทุกคนก็หมอบลง ผมขมวดคิ้วทำหน้างง
“สงสัยไม่ได้กินข้าวเช้า”ไอ้มหาหันมายิ้มให้ผมแล้วทำหน้าทะเล้น
“คุยอะไร มึงกระซิบอะไรไอ้มหา”ไอ้มหาโดนตะคอกมันได้แต่เงียบไม่ตอบ
“ลุก หาพื้นที่เฉพาะตัว”เอาแล้วไง หัววันอยู่เลย ยังไม่เที่ยงเลยครับโดนซะแล้ว “พุ่งหลัง ๕๐๐ ยก”
“๕๐๐ ยก”พวกผมทวน
“ใครอู้นะมึงซวย”ชี้หน้ากราดมาที่พวกผม “เริ่ม”สิ้นคำสั่งพวกผมก็พุ่งหลังกันตามจังหวะ นับเป็นยก ไม่ได้นับครั้ง ยก ๑ มี ๓ ครั้ง ๑ ๒ ๓ ๑ เป็น ๑ ยก แล้วทำต่อไปเรื่อยๆครับ เหงื่อไหลอีกแล้วชุ่มเหงื่อแต่เช้า
“๑ ๒ ๓ ๑๒๒ ๑ ๓ ๔ ๑๒๓ ..... ๑ ๒ ๓ ๓๐๐ ๑ ๒”
“ปรี๊ด พอๆ กูให้เวลาพวกมึง ๑ นาที เอาข้าวของพวกมึงไปเก็บแล้วรีบลงมาแถวตอนเรียง ๑ จับคนช้า ๑ คน ปรี๊ด”สิ้นเสียงนกหวีดเท่านั้นแหละครับ ผึ้งแตกรังยังไงพวกผมแย่งกันวิ่งขึ้นไปบนโรงนอนยังงั้น เปิดตู้เอาถัง เอาข้าวของวางในตู้ไม่ได้จัดการอะไรทั้งนั้นล่ะครับ คนอื่นที่ไวกว่ามันวิ่งลงไปก่อน ส่วนผมกับไอ้มหา อยู่กลางๆครับวิ่งลงไปลืมใส่รองเท้าผ้าใบกันทั้งคู่ คนสุดท้ายลงมาก็คนที่ ๔๔ นั่นแหละครับ มันอยู่ลึกสุดเลยช้าสุดกว่าเพื่อน หอบแหกๆ หิวน้ำจะตายเอาให้ได้ แบบนี้เกือบทุกวันละครับไอ้จับคนช้าน่ะ แต่จับผมไม่ได้ซะทีเพราะผมไวกว่าพวกคนอื่นมาก คนที่โดนประจำก็ไอ้มาโนชญ์น่ะ ไอ้เด็กอำเภอเมืองบางขุนเทียนยังมีใครจำมันได้หรือเปล่า ไอ้มาโนชญ์มันโดนประจำครับทั้งเช้า สาย บ่ายเย็น วันไหนมาโนชญ์ไม่โดนเนี่ย มาโนชญ์นอนไม่หลับ
“มานี่เลยมึง ช้าตลอด”ไอ้มาโนชญ์เดินออกไปด้านหน้าทำหน้าสำนึกผิด ผมว่ามันดูเหมือนจะไม่ค่อยเต็มเท่าไหร่ “อ้าว แล้วนี่อะไรของมึง ห๊ะ อะไรของพวกมึง ๒ คน”หมู่อาร์ตเดินมาชี้หน้าผมกับไอ้มหาตวง ผมก็ได้แต่ทำหน้างงครับ “ทำไมมึงไม่ใส่รองเท้า”ผมมองลงไปข้างล่าง
“ลืมครับ”ปากไวใจเร็ว ไอ้มหาตวงชิงตอบก่อน
“ลืมเหรอ ได้ เดี๋ยวก็มียากันลืมให้ พวกมึง ๒ คนเนี่ยนะ เห็นตู้โทรศัพท์ตรงนั้นมั้ย”หมู่อาร์ตชี้ไปที่ตู้โทรศัพท์ซึ่งอยู่ไกลจากจุดที่ผมยืนอยู่ประมาณ ๕๐ เมตร
“เห็นครับ”ผมตอบ
“เออ พวกมึง ๒ คนเดินเท้าเปล่ากอดคอกันไปมา ๑๐รอบ ไป”หมู่พูดไล่เสียงดัง พวกผมก็ไปเดินเท้าเปล่า ส่วนไอ้มาโนชญ์ ตอนนี้มันปีนอยู่บนต้นมะขามครับแล้วตะโกนเสียงดังว่า “ต่อไปผมจะไม่ช้าอีกแล้วครับ”จนกว่าหมู่เขาจะพอใจ
“ไอ้เหี้ย อย่าให้อาตมาเจอข้างนอกนะ”ไอ้มหาตวงมันบ่นออกมา
“มึงจะทำอะไรมหา”
“กูจะต่อยหน้าให้ แม่ง ร้อนก็ร้อนยังจะให้กูเดินตีนเปล่าอีก”ไอ้มหาเริ่มหลุดคำหยาบคาย จะว่าไปมันก็ร้อนจริงละครับ ตอนนี้ประมาณ ๑๐ โมงกว่าๆ แล้วคิดสภาพดูว่าหน้าร้อน ฝนไม่ตกมานานหลายวันแล้ว พื้นก็เป็นถนนลาดยาง ตีนเปล่าๆ แดดร้อนๆ พื้นราดยาง เอาเข้าไป ตีนไม่พองวันนี้จะพองวันไหนครับ
“กูว่าเอาตอนนี้เลยดีกว่ามั้ง กวนตีนแต่เช้าละ”ผมพูดกับไอ้มหาพร้อมกับเดินกลับไปกลับมา ได้แต่กัดฟันอาฆาตในใจ
“นะ หิ เวเรนะ เวรานิ สัมมันตีธะ กุทาจะนัง อะเวเรนะ จะ สัมมันติ เอสะ ธัมโม สะนันตะโน แปลว่า ในกาลไหนๆ เวรย่อมไม่ระงับด้วยการจองเวร แต่เวรย่อมระงับด้วยการไม่จองเวร นี่เป็นธรรมเก่า”มาแล้วครับ ภูมิรู้ภูมิธรรมของท่านมหา ผมได้แต่ฟังอย่างงงงวย
“เวรระงับด้วยการไม่จองเวร แต่มึงดูมันทำกับเราสิ”
“อย่าคิดมาก เมื่อกี้กูผิดไปแล้วว่ะที่ไปอาฆาตมัน เราทำผิดเรายอมรับผิดนี่ลูกผู้ชาย”
“เออๆ ไม่จองเวรๆ สาธุๆ”ผมพยักหน้าแล้วก็เดินไปเดินมาต่อจนครบแล้วหมู่อาร์ตแกให้พวกผมไปหยิบรองเท้าผ้าใบมาใส่โดยมีผู้ช่วยครูขึ้นตามไปดูแลอย่างใกล้ชิด(กลัวพวกผมหนี)
“อยู่ดีไม่ว่าดีก็ไปเดินตากแดดเล่นเนอะพี่”ไอ้ซันมันแซวผมครับ
“เออ กูอยากออกกำลังกาย”ผมพูดขำๆ แต่คนที่ไม่ขำด้วยคือคนนี้
“งั้นมึงไปพุ่งหลังไป ๑๐๐ ยก”หมู่อาร์ตทำหน้าท้าทายใส่
“ครับ ๑๐๐ ยกครับ”ความวัวไม่ทันหายความควายเข้ามาแทรก เออ เจริญล่ะกู “ทีหลังอย่ากวนตีนกับกูให้มากนักนะพวกมึง วันนี้ผู้หมวดไม่อยู่ด้วย คงจะลำบากหน่อย ฮ่าๆๆ”หัวเราะอย่างสะใจ เออ จะว่าไปวันนี้ยังไม่เห็นหน้าผู้หมวดเลยนี่หว่า ตั้งแต่เช้าแล้ว ปกติตื่นมาผมต้องเห็นหน้าทุกครั้งเพราะผู้หมวดจะมาพาพวกผมวิ่งออกกำลังกายและทำกายบริหารทุกเช้าและเย็น แต่วันนี้ไม่เห็น เฮ้อ คิดถึงๆๆๆๆ ฮ่าๆๆๆ
“๑ ๒ ๓ ๙๘ ๑ ๒ ๓ ๙๙”
“ปรี๊ดๆ”เสียงนกหวีดดังขัดจังหวะ
“ฟาล์วๆ มึงทำเหมือนไม่ได้ตั้งใจทำเลยว่ะ เอาใหม่ ครั้งนี้ไม่ดีกูให้มึงโดดน้ำแน่”ผมมองหน้าแบบงง “ทำไม มึงมีปัญหากับกูเหรอ”
“ครับ ๑๐๐ ยกครับ ๑ ๒ ๓ ๑ ๑ ๒ ๓ ๒ ๑ ๒ ๓ ๓....”แล้วผมก็ก้มหน้าก้มตาทำต่อ ส่วนหมู่อาร์ตก็นั่งคุยกับทหารไปเรื่อยเปื่อย ผมไม่ค่อยได้ฟังเพราะมัวแต่พุ่งหลังอยู่ กูไปทำอะไรให้มันหมั่นไส้วะเนี่ย โคตรงงเลย
“นับก้าว”
“๑ ๒”
“นับใหม่”
“๑ ๒”
“เสียงไม่ดัง”
“๑ ๒”
“นับต่อไป”
“๓ ๔ ๑ ๒ ๓ ๔ ๑”
“ระวังๆ นับ”
“๑ ๒ ๓ ๔ ๑ ๒ ๓ ๔ ๑ ๒ ๓ ๔ ๑ ๒ ๓ ๔ ชาติ เกียรติ วินัย กล้าหาญ อดทน เชื่อฟัง มั่นใจ สู้ตาย หน่วยฝึก พัน... เอี้ย บึ้ม”เสียงนับก้าวประกอบจังหวะการเดินดังกระหึ่ม น้ำเสียงสั้นๆห้วนๆแสดงความเข้มแข็ง ก้าวขาซ้ายขวาพร้อมๆกันอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย เดินไป สายตามองไปด้านหน้า มือคว่ำกำหลวม ท่วงท่าการเดินแบบพอดีไม่เดินเร็วเกินไปหรือช้าจนเอื่อยเฉื่อย หมวกแก๊ปลายพรางที่สวมอยู่บนหัวพอจะบังแสงแดดได้ไม่ให้มันร้อน เราเดินมุ่งหน้าไปยังโรงเลี้ยงเพื่อจัดเวรเลี้ยงเพราะตอนนี้ได้เวลาแล้ว
“กระผม พลทหาร......ขออนุญาตเข้าโรงเลี้ยงครับ”พอแถวหยุดยืนอยู่หน้าโรงเลี้ยงผู้ช่วยครูสั่ง เราทำตามแบบที่เราได้ฝึกกันคือการขออนุญาต ทุกที่ที่เราจะเข้าไปเราต้องขออนุญาตหมดนะครับ อย่างเช่นไปอาบน้ำที่ห้องน้ำซึ่งมีอยู่ประจำกองร้อยก็ต้องขออนุญาต เข้าศาลาน้ำซึ่งเป็นที่อบรมทหารก็ต้องขออนุญาต จะขึ้นลงโรงนอนก็ขออนุญาตครับ
“พูดอะไรของมึงวะทหารใหม่”เสียงดังมาจากข้างใน “เอาใหม่”
“กระผมพลทหาร.......ขออนุญาต เข้าโรงเลี้ยงครับ”เราพูดเสียงดังกว่าเดิม
“เชิญ”
“ขอบคุณครับ”
“ทหารใหม่ ซ้ายหัน”
“๑ ๒”ทำท่าซ้ายหันแล้วก็นับตามไปด้วย
“๒ แถวขวามือ เข้าโรงเลี้ยง หน้าเดิน”
“๑ ๒”พวกผมเดินแถวเข้าไปด้านในโรงเลี้ยง ไปถึงก็หยิบจานชามช้อนส้อม เหยือกน้ำแก้วน้ำ ทำหน้าที่ของแต่ละคน หน้าที่ที่ผมทำประจำคือตักข้าว ตักกัน ๒ คนกับไอ้มหาตวง
“เฮ้ย วางเบาๆดิ เดี๋ยวจานหล่น”ผมเอ่ยเตือนไอ้คนที่เอาจานมาวางไว้บนโต๊ะเพื่อจะให้ผมตักข้าวใส่
“โทษทีๆนาย”
“ไอ้ตวง ไอ้เหี้ยยืนเอ๋ออยู่นั่นแหละมาตักข้าวดิ”
“เจริญพรคร้าบบบเหี้ยบอมบ์ เรียกดีๆก็ได้”ไอ้มหาตวงทำหน้ากวนตีน เออ มันเริ่มปรับตัวแล้ว มาใหม่ๆนี่หน้าเครียดตลอด
“ตวง กูถามจริง มึงเคยชักว่าวป่ะ”
“เคยนะ ตอนเด็กๆ ว่าวอันละบาทอ่ะ กูซื้อแล้วไปวิ่งชักให้มันขึ้นที่กลางทุกนา คิดถึงตอนเด็กๆว่ะ”มันทำหน้าเพ้อฝัน
“สัส กูหมายถึงชักว่าวน้ำแตกน่ะ”
“หา บ้า ไม่เคยว่ะ”ไอ้ตวงมันเขิน
“เหรอ งั้นก็ยังซิงอ่ะดิ ฝึกเสร็จกูพาไปตีกะหรี่เอามั้ย”ผมกระซิบเบาๆแล้วตักข้าวไปด้วย
“นี่นายกำลังทำเราเสียพระเสียเจ้านะมึง ว่าแต่เท่าไหร่วะจะได้เตรียมเงินไว้ ฮ่าๆๆ”มันทำหน้าทะเล้น
“เฮ้ย กูถามจริง มึงเคยเอาใครยัง”ผมทำหน้าจริงจัง หน้าทะเล้นๆเมื่อกี้กูไม่ไว้ใจมึงเลยว่ะมหาตวง
“บ้า ไม่เคย ใครจะเคยล่ะ กูบวชมาตั้ง ๑๓ ปีนะเว้ย ไม่เคยรู้อะไรพวกนี้หรอก เคยแต่ได้ยินเขาพูดกัน แล้วเป็นพระเป็นเจ้าหมกมุ่นกับเรื่องเพศมันผิด มันบาปมากรู้ป่าว”
“เออๆ แต่ยังไงกูต้องพามึงไปเปิดซิงให้ได้ กูจะบอกให้นะว่าเพื่อนๆกูที่เรียนมหาลัยด้วยกันน่ะ มีแต่แจ่มๆทั้งนั้นนะเว้ย ขาว อวบ นมเป็นนม ตูดเป็นตูด พูดแล้วเงี่ยนว่ะ”
“หึหึ มึงยังมีอารมณ์หื่นเนอะ ผมนี่เหนื่อย แค่นอนหลับให้ฝันเปียกก็ยังไม่มีเลยสักครั้ง หัวถึงหมอนก็หลับทันที”
“เหอะๆ กูไม่หื่นขนาดนั้นหรอกเว้ย คืนนี้กูว่าเราคงหลับเป็นตายแน่ๆเลยว่ะ เหนื่อยตั้งแต่เช้า คนห่าอะไรวะแม่งโรคจิต คนอื่นแม่งไม่ลงโทษมาลงโทษแต่กู”
“อย่าว่าแต่โยมเลย กูก็โดนเหมือนกันครับเพื่อน เจริญพร”จบข่าวแล้วเราก็ตักข้าวใส่จานต่อไป ตักแบบพูนจาน ตักเยอะๆเพราะแต่ละคนกินข้าวเนี่ยไม่ต่ำกว่า ๒ จาน มันเหนื่อยครับแล้วระหว่างวันเราก็ไม่ได้กินจุบกินจิบเหมือนตอนเป็นพลเรือน ตอนนี้เป็นทหารใหม่ กินข้าวตามเวลา มีแค่ ๓ มื้อไม่มีมื้อพิเศษ ใครกินเร็วกินทันก็อิ่ม ใครกินช้ามัวแต่ละเลียดชาติหน้ามึงก็คงไม่อิ่มหรอก แต่สิ่งที่อยากกินตอนนี้ที่สุดก็คือ หมวดบูม ฮ่าๆๆๆๆ กูเพ้อไปโคตรไกลเลยว่ะ
-
จิ้ม
:hao7: :hao7: :hao7:
-
หมู่อาร์ตเริ่มออกลายแล้ว น่าให้มหาจัดการ แต่มหาปรับตัวเร็วนะ แต่ยังติดพูดสุภาพบางคำ 55555 แต่มันฮาตรงพูดคำหยาบคำสุภาพคำนี่ล่ะ :m20:
-
ขอบคุณ :)
-
อิหมู่อาร์ตแม่งน่าโดนกระทืบจริงๆ
อย่าให้เจอข้างนอกเหมือนที่มหาพูด
จะซัดให้หมอบเลย :z6: :z6:
-
บอมบ์ครับ จะพามหาตวงเสียซิงให้ได้เลยรึครับ แหม่ :laugh3:
หมวดบูมไม่มาได้ทีเชียวนะหมู่อาร์ต ระวังตัวไว้ o12
-
มหาเกรียนนะพ่อมหาจำเริญ 555
-
บอมบ์ยังไม่วาย หื่นได้อีกอ่ะ555
-
5555 มหาเกรียน
มาต่ออีกนะคะ สนุกมากๆ เลย
รอน้องบอมกับหมวดบูม ชูป้ายไฟ
-
โอ้ย ระหว่างรอ บอมบูม ขอฮา มหาเกรียนค่า ฮ่าๆ โอ้ยขำลืมโต๊ะข้างๆเลย
-
เคยแต่ได้ยินชื่อเรื่องค่ะ มาลงใหม่นี่ตั้งหน้าตั้งตารอเลยค่ะ ขอบคุณนะคะ แบบว่าชอบเรื่องในเครื่องแบบสุดๆ ฮ่าๆ
-
ตอนที่ ๘ คอนเสิร์ต
“ปรี๊ด ออกไปตั้งแถวใหม่เลยพวกมึง เข้ามาแทนที่จะรีบเข้าที่กลับมายืนคุยกัน แต่ละหมวดตอนเรียง ๔ หน้าโรงเลี้ยงจัดแถว”เสียงสั่งดังห้าวหาญ พวกผมตบเสียงดังที่ข้างขาวิ่งออกไปจัดแถวใหม่ที่หน้าโรงเลี้ยง
“หมอบ ลุก หมอบ ลุก หมอบ ลุก หมอบ ลุก หมอบ ลุก”กระจายตัวกันออกไปด้านข้างๆ ทำตามคำสั่งอย่างเคร่งครัด หึ โดนแดกกันอีกแล้วครับเพื่อนร่วมโลก
“กูจะให้โอกาสพวกมึงอีก ๑ ครั้ง ถ้าพวกมึงยังกวนตีนกูอีกนะ มึงได้กินข้าวลำบากแน่ หน้ากระดาน ๔ แถว จัดแถว”
พรึบ เฮ้ เสียงดังพร้อมเพรียงกัน ผมรีบจัดแถวอย่างรวดเร็ว เล่นไปตามเกมส์ของเขา “นิ่ง”ลดมือลงสะบัดมาที่เดิม “ขวาซ้ายหัน”
“๑ ๒”หมวด๑ หมวด๒ จะซ้ายหัน ส่วนหมวด ๓ หมวด ๔ จะขวาหัน
“๒ แถวด้านในวิ่งเข้าโรงเลี้ยง วิ่งหน้าวิ่ง”
“๑ ๒”ตบเท้าก้าวแรกวิ่งเข้าโรงเลี้ยง ผมเองก็วิ่งไปตามเขา เข้าไปในโรงเลี้ยงยืนตามวงข้าวที่ได้จัดไว้เรียบร้อยแล้ว
“ขวาซ้ายหัน”สิ้นคำสั่งเราก็หันเข้าหาโต๊ะอาหารที่ตั้งอยู่เบื้องหน้า “เอาให้ดีนะพวกมึง กินให้เร็ว กินให้เงียบ อย่าคุยกัน ใครคุยแม้แต่นิดเดียว ทั้งหมดเลิกกิน ทราบ”
“ทราบ”
“มึงรับปากกูแล้วนะ นั่ง”สั่งนั่งเรา กระทืบเท้าซ้ายแล้วเก้าเข้าไปนั่งอย่างรวดเร็วขัดฉากขึ้นมาอย่างไม่ลืมตัว
“ฉาก”
“แป๊ะ”เสียงตบฉากดังแน่นเปรี๊ยะลั่นโรงเลี้ยง
“๕ ฉาก”
“แป๊ะ แป๊ะ แป๊ะ แป๊ะ แป๊ะ”ตบจนแขนเจ็บ
“กล่าวคำปฏิญาณ”
“ข้าวทุกจาน อาหารทุกอย่าง อย่ากินทิ้งขว้าง เป็นของมีค่า...”
“ปรี๊ดๆ เฮ้ย พวกมึงเสียงดังได้แค่นี้เหรอ กูว่าไม่ต้องกินดีกว่ามั้ง เอาใหม่”
“ข้าวทุกจาน อาหารทุกอย่าง...”เสียงดังกระหึ่มโรงเลี้ยง มีเสียงเท่าไหร่ตะเบ็งออกไปเท่านั้นจนจบคำกล่าวปฏิญาณ
“กินให้เร็ว กินให้ไว กินให้อิ่ม เชิญรับประทาน”
“ขอบคุณครับ”ยื่นมือไปข้างหน้าพูดขอบคุณเสียงดังจากนั้นก็ลงมือ ค่อยๆจับช้อนเบาๆไม่ให้เกิดเสียง ปากก็หุบสนิทจะมีเพียงเสียงกระซิบกระซาบเบาๆเท่านั้น กินได้ไม่กี่คำกำลังมันส์เลยครับ
เกร๊งงงงงงงง ตุเล้งๆๆ เช้ง วับ เสียงแก้วน้ำหล่นลงกระทบพื้นพวกผมอ้าปากค้าทันที
“ปรี๊ด เฮ้ย กูบอกแล้วไงว่าอย่าเสียงดังน่ะ ได้ พวกมึงทำกันเองนะ”เสียงหมู่อาร์ตดังขัดจังหวะการกิน พวกผมต้องวางช้อนลงโดยปริยาย “ตอนเรียง ๔ หน้าโรงเลี้ยง จัดแถว”
“เฮ้”ลุกขึ้นจากโต๊ะวิ่งออกไปจัดแถวอย่างรวดเร็ว มีเสียงบ่นดังออกมาเป็นระยะ บางคนก็พูดด่ากันเอง โทษคนนั้นด่าคนนี้ บางคนก็ด่าหมู่อาร์ต ส่วนผมกับไอ้มหาตวงได้แต่หุบปาก เดี๋ยวเกิดมันได้ยินขึ้นมาจะซวยเอา ผมไม่ค่อยชอบมีเรื่องไหร่ ไม่โดนใครเพ่งเล็งอ่ะดีที่สุด แต่ถ้ามีเหตุต้องใช้กำลังเนี่ยผมสู้ไม่ถอย ถ้ามันไม่กราบตีนผม ผมไม่หยุดแน่
“หาพื้นที่เฉพาะตัว”กระจายตัวออกไปไม่ให้เกะกะซึ่งกันและกัน “พุ่งหลังท่าเตรียม”
“เตรียม”ทวนคำสั่งกันเสียงดัง แอบได้ยินบางคนด่าแม่ซะด้วย หึหึ
“๕๐ ยก”
“๕๐ยก”ทวนจำนวนครั้ง พอสั่งเริ่มเราก็พุ่งหลังจนครบแล้วจัดแถววิ่งเข้าไปกินข้าวอีกครั้งหนึ่ง แต่ไม่ใช่โต๊ะเดิมนะครับ โต๊ะใครจานใครก็ไม่รู้ แถวใหม่ด้วย ไอ้จานที่ผมได้กินมันกำลังตักหมูทิ้งไว้พอดีเลยครับ มาถึงไม่ต้องสนใจอะไรแล้วครับ จะรังเกียจรังงอนใครก็เลือกทำเอาเอง ตอนนี้คือการเอาตัวรอดเท่านั้น ใครเรื่องมากก็เป็นผู้พ่ายแพ้ไป
“เฮ้ยๆ เอาน้ำแกงมาหน่อย น้ำแกงหมดยังวะ”ผมถามคนอื่น
“กูเทน้ำยาล้างจานใส่แล้ว”คนที่ถือหม้อแกงพูด
“เออๆ ไม่เป็นไร เอาแบบนี้ก็ได้วะ”ข้าวเปล่าๆก้นหม้อกับมือเปล่าๆ เปิบข้าวก้นหม้อมือเปล่า กินให้อิ่ม เมื่อกี้ยังไม่อิ่มเลยครับสั่งลุกซะก่อน ไม่มีอายอะไรทั้งนั้น คนอื่นเห็นผมกินข้าวเปล่าๆ ไอ้พวกที่ไม่อิ่มก็มาหยิบจับคนจะก้อน ๒ ก้อน คนที่อายๆก็ทำเป็นพูดดูถูก ผมไม่สนใจคร้าบบบผม ท้องอิ่มไว้ก่อนว่ะ ฮ่าๆๆๆ
พักผ่อนจนถึงบ่ายโมงครึ่ง เราก็ไปทำการฝึกกันต่อครับ ฝึกท่าทางที่ยังไม่แม่น ตอนนี้ท่าซ้ายหันขวาหันเริ่มจะลงตัวกันแล้วเพราะโดนลงโทษกันไปเยอะ ท่าเดินแถว ท่าวิ่งก็กำลังฝึกอยู่ พอได้นิดหน่อยครับ ฝึกใต้ร่มไม้แบบชิวๆ ในใจก็คิดถึงใครบางคน ดวงหน้าที่มีรอยยิ้มประดับอยู่ลอยเด่นขึ้นมาในห้วงความคิด เขาไปไหนของเขานะทำไมไม่บอกกันบ้างสัก ไม่คิดถึงกันบ้างรึไงวะ จะรู้บ้างมั้ยว่าไอ้บอมบ์หัวเกรียนๆคนนี้มันเพ้อ ฮ่าๆๆๆๆๆ เพ้อจริงๆละครับ
“บอมบ์ๆดูนั่นดิ”ไอ้มหาตวงสะกิดผมยิกๆเมื่อมันเห็นอะไรบางอย่างที่สะดุดตามัน ผมหันไปมองยังจุดสนใจข้างหน้า
หุ่นโปร่งบาง ร่างขาวจั๊วะ กันชนที่นูนเด่น เอวบาง สะโพกอวบ ขาขาวโพลน โอ้โห เซ็กซี่ว่ะ หญิงสาววัยรุ่นซึ่งกำลังเป็นจุดสนใจยืนซื้อลูกชิ้นปิ้งอยู่ใต้ร่มไม้ไม่ไกลจากพวกผมเท่าไหร่นัก ใบหน้ายั่วๆทำเอาผมซู่ซ่า
“ชอบเหรอมหา จีบเลยดิ”ผมสะกิดได้มหา
“เฮ้ยๆ พวกมึงให้มันน้อยหน่อยๆ เก็บงูบนหัวของพวกมึงบ้างเหอะ ห่า”จ่าทักท้วงเตือนสติพวกผมแต่สายตานี่ไม่ได้ต่างจากพวกผมเลยสักนิด “ห่าเอ๊ย กูไม่น่าเกิดก่อนพวกมึงเลยว่ะ นี่ถ้ากูยังหนุ่มนะกูจะไม่ปล่อยให้มันผ่านไปหรอก”จ่าพูดทำหน้าเพ้อฝัน
“ก็จีบเป็นเมียน้อยเลยสิครับจ่า”ไอ้โป้พูดขึ้น
“ส้นตีนกูนี่ พอๆพวกมึง จ้องมากมึงก็ทำอะไรเขาไม่ได้หรอก ไอ้มหากูน้ำลายเยิ้มเชียว ฮ่าๆๆๆ”จ่าชี้มาที่ไอ้มหาตวง
“เปล่าครับจ่า”ปากปฏิเสธแต่มือของมึงเนี่ยเช็ดที่มุมปากเรียบร้อยแล้วไอ้มหา ฮ่าๆ
ฝึกกันต่อจนถึงบ่าย ๓ กว่าๆ จากนั้นก็เลิกฝึกสำหรับวันนี้ เดินแถวไปเก็บผ้าที่ตากไว้เมื่อเช้า เอาเสื้อผ้าไปเก็บแล้วลงมาด้านล่าง มาออกกำลังกายเล่นกีฬาครับ ใครจะเล่นฟุตบอลก็ลงไปที่สนาม ใครจะเล่นกีฬาอะไรก็แยก นับจำนวนคนว่าไปไหนเท่าไหร่ ให้ครูนายสิบตามไปคุม วันนี้ชักจะขี้เกียจ ผมไม่ได้ยกมือไปไหนครับ จะชวนไอ้มหาตวงมันไปเตะบอลไม่รู้ว่ามันจะเตะบอลเป็นรึเปล่า เลยนั่งคุยเป็นเพื่อนมันไปเรื่อยเปื่อย
“นี่อะไร ไอ้พวกที่ไม่เล่นกีฬาใช่ไหม”หมู่อาร์ตเดินมาถามพวกผม
“ครับ เล่นกีฬาไม่เป็นครับ”ใครคนหนึ่งตอบเสียงดัง
“เหรอ เล่นไม่เป็นสักอย่าง กูไม่เชื่อว่ะ ทั้งหมดมานี่เลย มึงเห็นไหมเขาทำอะไรกัน มึงเป็นเป็นไม่เป็นมึงก็ไปมั่วๆกับเขาดิวะ อยากสบายใช่มั้ย ได้ หน้ากระดาน ๕ แถว หน้าศาลาน้ำจัดแถว”เอาแล้วไง นั่งได้ไม่ถึง ๑๐ นาทีก็หาเรื่องอีกแล้ว จัดแถวกันทำอะไรน่ะเหรอ ไม่ต้องสืบครับ โดนแดกชัวร์ สารพัดท่าครับจนถึงเวลา ๕ โมงนั่นแหละครับ เอาเถอะ ให้เขาวันหนึ่ง วันนี้ผู้หมวดไม่อยู่เขาเป็นใหญ่
นอนตั้งแต่หัวค่ำเราก็ดีใจ ปิดไฟลงอย่างรวดเร็ว คุยกับไอ้มหานิดหน่อย โคตรคิดถึงแม่เลยครับ อยากกลับไปนอนตักแม่ นอนอยู่นี่ร้อนก็ร้อน แล้วห่าอะไรก็ไม่รู้มากมาย นอนตักแม่ถึงแม่จะบนแต่ก็บ่นด้วยความรัก มาอยู่นี่เขาด่าเขาว่าไม่ต่างจากหมูหมาเลยสักนิดเดียว ไม่พอใจเขาก็ลงโทษ เฮ้อ สุดหล่อของผมคร้าบบบบบบบ เมื่อไหร่คุณจะมาซะที รู้ป่ะว่าหัวใจดวงน้อยๆดวงนี้มันทรมานแค่ไหน ก๊ากๆๆๆ เพ้อก่อนนอนครับ
ปรี๊ดดดดดดดดดดดดดด ปรี๊ด ปรี๊ด ปรี๊ด ปริ๊ด เสียงนกหวีดดังขึ้นในยามดึกของวันอาทิตย์ ผมไม่รู้ว่าตอนนี้กี่โมงแล้วเพราะหลับไปนานพอสมควรแล้วหลับสนิทไม่ฝันเลยสักนิดเดียว ได้ยินเสียงนกหวีดดังขึ้นก็ต้องสะดุ้งมาในห้วงอาการหลับใหล
“อรุณสวัสดิ์ครับสิบเวร”ใครไม่รู้แหกปากเป็นคนแรก แต่เสียงที่พวกผมได้ยินต่อมาก็คือ “ไม่ต้องใส่ถุงเท้า รีบใส่รองเท้าแล้ววิ่งลงไปรวมด้านล่าง เร็วสิวะ”แล้วเสียงโหวกเหวกโวยวายของใครหลายๆคนดังขึ้นมา
จัดแถว เช็คยอดทหารใหม่จนครบทุกคน จากนั้นก็ไปยังฟังคอนเสิร์ตครับ คืนนี้มีคาราบาว ตั้งแต่ ๕ ทุ่มกว่าๆ ยัน ตี๑ คอนเสิร์ตใหญ่ พุ่งหลัง ลุกหมอบกันให้กระจาย ผมมองหาไอ้มหาก็ไม่เจอมัน ไม่รู้ว่ามันกระเด็นกระดอนไปอยู่กับใครที่ไหน โดนซ่อมใหญ่ครับวันนี้ ๒ ชั่วโมงเต็ม แทบขาดใจตาย ชื้นเหงื่อ ชื้นไคลไปหมดทั้งตัว เหนียวเหนอะหนะ แดกเสร็จก็ให้ไปอาบน้ำ แล้วน้ำในห้องน้ำ น้ำแข็งลอยตุ๊บป่องๆอยู่ ๒ อ่าง เย็นโคตรๆ อาบทั้งหมดเกือบสองร้อยกว่าคน จากนั้นก็เปลี่ยนชุดแล้วขึ้นนอนอีกครั้ง
“บาปกรรมอะไรของผมนะถึงได้มาเจออะไรแบบนี้”ไอ้มหามันบ่นพึมพำอย่างหมดอาลัยตายอยาก เวรกรรมของมึงก็เหมือนเวรกรรมของกูแหละไอ้มหา
“คิดไรมากวะ ปวดหัว”ผมพูดปัดๆ ไม่อยากจะใส่ใจมัน มันเหนื่อยมันท้อก็จริงแต่เราทำอะไรไม่ได้ ได้แต่เก็บความฝังใจฝังเอาไว้ลึกๆ
ปรี๊ดดดดดดดดดดดด ปรี๊ดดดดดดดดดดดดด ปรี๊ดดดดดดดดดดด ปรี๊ด
“อรุณสวัสดิ์ครับสิบเวร อรุณสวัสดิ์ครับครูฝึก อรุณสวัสดิ์ครับผู้ฝึก”เสียงกล่าวอรุณสวัสดิ์ดังขึ้นเป็นประจำ เก็บหมอนเก็บมุ้ง พับผ้าห่มจัดที่นอนให้เรียบร้อย ดังผ้าปูเตียงให้ตึงรีบใส่ถุงเท้าคว้ารองเท้าได้ก็วิ่งลงไปด้านล่างตั้งแถวรอ ตอนเช้าๆจะมัวแต่อึนไม่ได้ครับทำอะไรต้องไว ยิ่งเมื่อคืนโดนแดกไปไม่มีใครช้าเลยแม้แต่หน่อยเดียว ทุกคนทำอย่างเร่งรีบ มาตั้งแถวกันที่หน้าหน่วยฝึก เขาพากล่าว
“ไม่มีอะไร ที่ทหารใหม่ ทำไม่ได้ ทำไม่ไหว ทำไมทัน”พูด ๓ ครั้ง จากนั้นก็รายงานยอดของแต่ละหมวด ปล่อยให้ไปทำธุระส่วนตัว จะขี้จะเยี่ยวจะชักว่าวหรืออะไรก็แล้วแต่ ต้องทำให้ทันตามเวลาที่กำหนด
สายตาคอยจับจ้องว่าวันนี้เขาคนนั้นจะมานำพวกผมออกกำลังกายช่วงเช้าหรือเปล่า จนถึงเวลาออกกำลังกายท่ากายบริหารเริ่มขึ้นไปหลายท่าแล้ว จนถึงจัดแถวเตรียมวิ่ง เขาก็ยังไม่มา เฮ้อ กูขอแค่เห็นหน้าสัก ๑ วินาทีตอนนี้ก็หวงถึงขนาดนั้นเลยเหรอ ไม่โผล่หน้ามาให้เห็นเลยสักนิดเดียว แล้วแบบนี้ผมจะมีแรงวิ่งเหรอ ฮ่าๆๆๆ ละเมอแต่เช้ามืดเลยว่ะกู
“เอ้า เฮ้ละโล่ เฮ้โลเฮลา สาระพาเฮโล ปืนเอ็มสิบหก ยกขึ้นมากล่าว พูดถึงความยาว สามสิบเก้านิ้ว น้ำหนักเบาหวิว หกจุดห้าปอนด์ พร้อมซองกระสุน ด้วยซองยี่สิบนัด และซองสามสิบนัด ยิงไกลสุดฟัด สองหกห้าสาม น้องเอ๋ยไม่ต้องถาม หวังผลเท่าไหร่ บอกให้ก็ได้ สี่ร้อยหกสิบ มีเกลียวหกเกลียว คดเคี้ยวเวียนขวา ศูนย์หน้านั่งแทน ศูนย์หลังกระดก เอ้า เฮ้ละโล่ เฮ้โล เฮ้ลา สาระพาเฮโล”
“ฮ้าว”ไอ้มหามันหาวจนน้ำตาเล็ด สภาพผมสภาพมันไม่ต่างกัน ตาโหลเป็นหมีแพนด้า ขอบตาคล้ำยิ่งกว่าเอาถ่านมาป้ายใต้ตา ฮ่าๆๆๆ เกินจริงไปหน่อย ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับ แต่ถ้าตาโหลนี่มันโหลจริงๆ เบลอๆยังไงไม่รู้ ปกติก็นอนไม่เคยอิ่มอยู่แล้ว ยิ่งมาเมื่อคืนโดนแดกอีก สภาพตอนนี้ครึ่งผีครึ่งคนยังน้อยไป แต่ก็พยายามทำตัวให้กระปรี้กระเปร่าเข้าไว้ครับ ทั้งที่ง่วงมาก แต่ไม่มากเท่าอยากเห็นหน้าใครบางคนหรอก เหอๆๆ
“มันอีเหละเขะขะยังไม่ไม่รู้วะบอมบ์ กูใส่ไม่เป็นเลยว่ะ”ไอ้มหาสลัดเท้าไปมา มองที่เท้าตัวเองซึ่งตอนนี้ถูกสวมใส่ด้วยรองเท้าคอมแบท อย่าว่าแต่มันผมก็ไม่ค่อยถนัดหรอกครับ
“ของมึงขนาดพอดีเท้าป่ะ”
“อือ พอดีเลย ของโยมมึงล่ะ”
“เล็กไปหน่อย เดี๋ยวกูไปขอเขาเปลี่ยน”ผมหิ้วคอมแบทลงมาเปล่าๆ เพราะว่าเมื่อครั้งก่อนที่เขาให้เปลี่ยนข้าวของกัน ไซด์รองเท้าที่ผมควรจะได้มันไม่มีครับ เขาเลยให้รอไปก่อน
“มึงมีปัญหาตลอดนะไอ้ยักษ์ ครั้งนี้อะไรอีกล่ะ”หมู่อาร์ตจ้องหน้าผมอย่างเอาเรื่อง
“คอมแบทใส่ไม่ได้ครับ”
“ทำไมใส่ไม่ได้ แล้วที่ให้เปลี่ยนวันนั้นมึงไม่ได้เปลี่ยนเหรอ”กูอยากเอาคอมแบทฟาดปากจริงๆ ถ้าเปลี่ยนแล้วใส่ได้กูคงไม่ต้องมาทำตัวมีปัญหาแบบนี้หรอก
“เปลี่ยนแล้วครับ แต่ไม่มีขนาดที่ผมใส่ได้”เดินหากันทั้งหน่วยฝึก ถามใครก็ไม่มีใครมี คอมแบทคู่นี้มันเบอร์ ๑๐ ครึ่งครับ ได้เบอร์ ๑๑ นี่กำลังพอดีเลย
“ควาย แดกเหี้ยอะไรเข้าไปวะ ตัวใหญ่ผิดมนุษย์มนา ไม่มีใส่ก็ไม่ต้องใส่ ทำตัวมีปัญหาดีนัก”ด่าเสร็จก็ไป เออ กูก็ไม่เดือดร้อนอะไรอยู่แล้ว คิดว่ากูอยากใส่นักรึไงวะ แม่งเอ๊ย
“อ้าวยักษ์ ไม่ได้คอมแบทเหรอ”จ่าทักท้วงผมตอนที่จัดแถวกำลังจะไปกินข้าว
“ได้ครับ แต่ใส่ไม่ได้ครับครู”
“เออว่ะ จ่าลืมไปว่าเอ็งตีนใหญ่ เออๆ เดี๋ยวจ่าให้ผู้ช่วยครูไปหาให้แล้วกัน ใส่เบอร์อะไรวะ”
“น่าจะ ๑๑ หรือ ๑๑ ครึ่งครับ”
“เออๆ ไอ้อาร์ต ไอ้เหี้ย ทหารใส่คอมแบทไม่ได้มึงหาให้มันวะ”จ่าหันไปตะโกนถามหมู่อาร์ต
“หาให้แล้วพี่ คู่นี้ก็ใส่ไม่ได้คู่นั้นก็ใส่ไม่ได้ ไอ้เหี้ยนี่มันเรื่องมาก นี่ผมไม่แดกมันก็บุญหัวมันเท่าไหร่แล้ว”เอ่อ กูไปไม่ถูก มึงหาให้กูเมื่อไหร่วะ มาถึงมาด่ากูแล้วก็ไป
“เอาแล้วไอ้ยักษ์ มึงโกหกกูเหรอ”
“ผมไม่ได้โกหกครับจ่า หมู่เขายังไม่ได้หาให้ผมเลย มาถึงมาด่าแล้วเดินไป”ผมพูดไปตามความจริง
“เฮ้อ กูเครียด เออๆ เดี๋ยวกูไปหาให้เอง ครั้งนี้ถ้าใส่ไม่ได้มึงก็ไปตัดขาหาขามาเปลี่ยนใหม่ซะ หึหึหึ”จ่าแกขำเบาๆก่อนจะเดินจากไป
“เกิดมาตัวใหญ่ก็ผิดด้วยเนอะ ดีนะอาตมาสูงไม่ถึง ๑๙๐”ไอ้มหาหันมายิ้ม
“แต่มึงก็สูงตั้ง ๑๘๙ นะไอ้มหา”
“ฮ่าๆๆๆๆ”
“๒ แถวด้านใน วิ่งเข้าโรงเลี้ยง วิ่งหน้าวิ่ง”
“๑ ๒”
“๒ แถวต่อไป วิ่งเข้าโรงเลี้ยง วิ่งหน้าวิ่ง”
“๑ ๒”
“ข้าวทุกจาน อาหารทุกอย่าง อย่ากินทิ้งขว้าง เป็นของมีค่า.....”
“กระผม พลทหารพิพัฒน์..... ขออนุญาตรับอะไหล่ครับ”
“กระผม พลทหาร กอล์ฟ..... ขออนุญาตรับอะไหล่ครับ”
“อาตมา พลทหารรพีพรรณ...”
“เฮ้ยๆๆ ไอ้มหา รายงานเหี้ยอะไรของมึงวะ”
“กระผม พระมหารพีพรรณ ....”
“ไอ้เหี้ย ๑๐ ก่อนดิ พระมหาวัดไหนวะ ทหารนะ มึงเป็นทหาร เฮ้อ กูเครียดกับมึงว่ะมหา”หมู่เดินส่ายหน้ามาเมื่อเห็นไอ้มหามันรายงานผิด
“แก้ไขครับ เจริญพร กระผมพลทหารรพีพรรณ .... ขออนุญาตรับอะไหล่ครับ”ไอ้มหามันหน้ามึนเดินไปรับข้าว ผมว่ามันกวนตีนหมู่อาร์ตมากกว่าครับ เพราะหลายวันมานี่มันรายงานไม่เคยผิดนะครับ
“มึงตั้งใจหรือมึงเผลอวะมหา”ผมกระซิบถามเมื่อไอ้มหาเดินหน้าแป้นมานั่งตรงข้ามกับผม
“กูกวนตีน หึหึ”ไอ้มหายิ้มก่อนจะลงมือกินข้าวอย่างไม่ใยดีใคร ตอนนี้ไม่สนใจใครหรอกยัดห่ากันอย่างเดียว ผมเนี่ยกินวันละ ๓ จานพูนๆ ไม่ค่อยจะได้เคี้ยวหรอกครับ ใส่ปากได้กุบกับๆนิดหน่อยก็กลืนแล้วครับ ถ้ามัวแต่อ้อยสร้อยเคี้ยวข้าวให้ละเอียด วันทั้งวันเชื่อผมเถอะ ทรมานมากๆ ความหิวนี่ไม่ใช่เล่นๆนะครับ ทรมานจะตายห่า
ฉลองวันหวยออกเนอะ
-
จึกจึก จิ้ม
รอตอนต่อไป
-
อ่านกี่รอบก็ยังเกลียดหมวดอาร์ตมากมาย
-
ชอบที่บอมบ์กับมหาคุยกัน ฮาดี
มหาเปรี้ยวนะแบบที่บอมบ์ว่าเลย :laugh:
-
อิอาร์ตมันน่าจะโดนบาทาตบปากจริงๆ
-
มหาโคตรจี๊ดดด
บอมบ์ก็...แอบเหล่สาวนะ
คิดถึงหมวดบูมมมมม><
-
ทำดีมากพี่มหาของเรา
กวนตีนมันไปเยอะๆอิหมู่อาร์ต
เอาให้มันอกแตกตายไปเลยชอบ
แกล้งดีนักใช้อำนาจในทางมิชอบ
-
พี่มหาน่าร๊ากกกกกก
-
อิหมู่อาร์ตมันจ้องจะหาเรื่องกับบอมบ์ตลอด
:m16: :m16:
มาเม้นท์ ฉลองถูกหวยรับประทาน
-
อยากเอาตีนแนบหน้าไอ้อาร์ตแม่งสักสิบที ไอ้สัส :z6:
-
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:มหาน่ารักกกกกกกกกก :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
ฉลองวันถูกหวยกิน
มาอ่านบอมกับโยมมหาปลอบใจดีกว่า งุงิ
-
หมู่อาร์ต เล่นเต็มๆเลย กวนตีนไปเลยพี่มหา ฮา
ยังไม่ถึงเวลาของนายเอกเนอะ หุหุ
-
กลับมาอ่านอีกครั้งจ้า :mew1:
-
ตอนที่ ๙ ให้ทุกข์แก่ท่าน
“ฟังนะทหารใหม่ ขึ้นมาแล้วก็หยิบปืนไปคนละกระบอก ไม่ต้องเลือก ทุกกระบอกเหมือนกัน ยิงคนตายได้เหมือนกัน แล้วที่สำคัญรับปืนไปแล้วอย่าทำอะไรทั้งสิ้น อย่าเล็งปืน อย่าลั่นไก รับไปเฉยๆ ถือไปเฉยๆ ถ้ายังไม่ได้รับอนุญาตให้ทำอะไรอย่าเพิ่งทำ ทหารใหม่ทราบ”
“ทราบ”รับคำสั่งอย่างพร้อมเพรียงเสียงดัง วันนี้มาเบิกปืนครับเพราะต้องฝึกประกอบท่าอาวุธ ใครที่เคยเล่นปืนก็มาคุยให้ผมฟังว่ามันเป็นแบบนั้นแบบนี้ ส่วนผมน่ะเหรอ เห็นตั้งแต่เด็กแล้วครับแต่ไม่เคยแตะต้องเพราะไม่ได้สนใจครับ ผมชอบเล่นดาบที่ทำจากไม้มากกว่าเล่นปืนของเล่นนะครับ
ขึ้นไปด้านบนผมหยิบปืนกระบอกสวยๆที่ได้เล็งไว้ ไปถึงก็หยิบปืนขึ้นมาถือไว้ จากนั้นไปบอกหมายเลขกับทหารรุ่นพี่
“อย่าเล็ง อย่าเพิ่งทำอะไรนะ”จ่าย้ำ
“ครับ”
ตั้งแต่เช้ายันบ่ายโมงกว่าๆ ยังไม่เห็นหน้าของใครบางคน เขาหายไปไหนนะ ได้ยินหมู่จ่าพูดว่ามาแต่ยังไม่เห็นหน้าเลยสักนิด ไปไหนของเขานะ วันนี้ก็ไม่เห็นเรียกไปใช้งาน จนถึงตอนเย็นฝึกเสร็จเอาปืนไปคืนแล้วมาออกกำลังกายนั่นแหละครับถึงได้เจอหน้าเขา
“จากยอดดอยแดนไกลใครจะเห็น(ใครจะเห็น) ยากลำเค็ญเพียงใดใจยังมั่น(ใจยังมั่น)
จะปกป้องผองไทยชั่วนิรันดร์(ชั่วนิรันดร์) สิ้นชีวันก็ยังห่วงหวงแผ่นดิน(หวงของกิน)
ด้วยหน้าที่ชีวิตรับผิดชอบ(ช๊อบชอบ) คือคำตอบที่รู้อยู่มิรู้สิ้น(มิรู้สิ้น)
ความภูมิใจลึกล้ำด่ำอาจิณ(ดั่งตีกิน) รักแผ่นดินรักเกียรติศักดิ์นักรบไทย(นักรักไทย)
คิดถึงยอดหฤทัยใจจะขาด(ขาจะขาด) แต่ไม่อาจตัดสินใจทิ้งไปได้(ทิ้งไปแล้ว)
ด้วยหน้าที่ศรัทธาทั้งใจกาย(ทั้งกายใจ) คือความหมายเกินค่ากว่าชีวี(กว่าชีวี)
ส่งใจข้ามขอบฟ้ามาหาเสมอ(มาหาแนเด้อ) ขอให้เธอคิดถึงคู่อยู่ที่นี่(อยู่ที่ไหน)
ขอให้รอวันรุ่งของพรุ่งนี้(ของวันนี้) ฟ้าคงมีพรชัยให้กับเรา ฟ้าคงมีพรชัยให้กับเรา”*ที่วงเล็บผู้ช่วยครูมันชอบร้องแทรก
เสียงเพลงดังขึ้นกระหึ่ม เสียงเท้าที่ลงน้ำหนักบนพื้นดินดังพรึบพรับ พร้อมเพรียงกัน แดดร่มลมอ่อนพระอาทิตย์อ่อนแสง ฟ้าเริ่มมืดครึ้ม วันนี้ร้อนอบอ้าวซะด้วยท่าทางคืนนี้ไม่แคล้วฝนคงจะตกลงมา ย่างก้าวจังหวะวิ่งที่มันคงสายตามองไปข้างหน้า จะมีบ้างที่หันไปมองด้านหลัง เขาไม่มาวิ่งตีคู่ผมเหมือนวันก่อนๆ เขาวิ่งคุมอยู่กลางแถว พาทหารใหม่ร้องเพลงเสียงดัง อยากให้มาวิ่งข้างๆแต่ผมคงโลภเกินไป ได้แต่แอบมอง ฮ่าๆๆๆ กูเป็นเอามากแล้วว่ะ
“กระโดดตบแยกเท้าหลังมือชนกัน”
“กระโดดตบแยกเท้าหลังมือชนกัน”เสียงทวนคำสั่งเสียงดังฟังชัด
“๑๐ ยก”
“๑๐ ยก”
“ปรี๊ดดด ปรี๊ดดด ปริ๊ด”
“๑ ๒ ๓ ๑ ๑ ๒ ๓ ๒....๑ ๒ ๓ ๘ ๑ ๒ ๓ ๙ ๑ ๒ ระวัง หยุด”
“มีคนมัน”
“มีคนมัน”
“ต่ออีก ๑๐ ยก ปรี๊ดดด ปรี๊ดดด ปริ๊ด”
๑ ๒ ๓ ๑ ๑ ๒ ๓ ๒ ..... ๑ ๒ ๓ ๙ ๑ ๒ ระวัง หยุด”
“วิดพื้นท่าเตรียม”
“เตรียม”
“๒๐ ยก”
“๒๐ ยก”
“ปรี๊ดดด ปรี๊ดดด ปริ๊ด”
๑ ๒ ๓ ๑ ๑ ๒ ๓ ๒ ..... ๑ ๒ ๓ ๑๘ ๑ ๒ ๓ ๑๙ ๑ ๒ ระวัง หยุด”
“มีคนอู้”
“มีคนอู้”
“ต่ออีก ๑๐ ยก ปรี๊ดดด ปรี๊ดดด ปริ๊ด”
“๑ ๒ ๓ ๑ ๑ ๒ ๓ ๒ ..... ๑ ๒ ระวัง หยุด”
“ไอ้ยักษ์ทำหน้าเซ็ง”อ้าว กูทำหน้าเซ็งเมื่อไหร่วะ
“ไอ้ยักษ์ทำหน้าเซ็ง”
“ต่ออีก ๕ ยก”
“๑ ๒ ๓ ๑ .... ๑ ๒ ระวัง หยุด”
“ไอ้ยักษ์แอบบ่น”เอาอีกแล้ว อะไรกับผมอีกละเนี่ยผู้หมวดสุดหล่อครับ
“ไอ้ยักษ์แอบบ่น”พวกมันทวนคำสั่งแล้วหันมามองหน้าผมกันเป็นแถบ บางคนแอบด่าผมในใจหรือด่าออกเสียงก็มีครับ
“ต่ออีก ๕ ยก”
“ต่ออีก ๕ ยก”
“ปรี๊ดดด ปรี๊ดดด ปริ๊ด”
“ไอ้บอมบ์ กวนตีนละมึง”ไอ้มหามันทนไม่ไหวครับ ด่าผมซะเสียหมาเลย ผมหันไปมองหน้าผู้หมวด เจอเขากำลังอมยิ้มอยู่พอดี เอาดิ อย่าคิดว่าผมวิดพื้นไม่แข็งนะ เป็นร้อยผมก็เคยวิดมาแล้วถ้าไม่เคยนี่ แขนผมไม่ใหญ่เท่านี้หรอก
“ไอ้ยักษ์ทำหน้ากวนตีนใส่ผู้หมวด”
“ไอ้ยักษ์ทำหน้ากวนตีนใส่ผู้หมวด”พวกมันทวนคำถาม เอาละสิๆ ผู้หมวดคร้าบบบบ ผมไปกวนตีนผู้หมวดเมื่อไหร่คร้าบบบบ กูอยากจะเดินเข้าไปจูบเอ๊ยถามจริงๆเลย หึหึ
“ต่ออีก ๑๐๐ ยก”
“๑๐๐ ยก”จากนั้นก็มีเสียงฮือด่า แอบด่าแอบบ่น แต่ผู้หมวดไม่สนใจครับ ยิ้มมุมปากเยาะเย้ยผม โอเคครับผม ผู้หมวดอย่าเผลอแล้วกันเผลอเมื่อไหร่ผู้หมวดจะได้รู้รสชาติของไอ้บอมบ์คนนี้แน่นอน
“ปรี๊ดดด ปรี๊ดดด ปริ๊ด”จากนั้นก็ตั้งหน้าตั้งตาทำ ใครทำได้ก็ทำ ใครทำไม่ได้ก็พยายามถูไถไป จะว่าไปผมก็ล้าแล้วนะครับ ปวดๆบริเวณต้นแขน อย่างว่าละไม่ค่อยได้ออกกำลังกายมาพักใหญ่ๆ
“ปรี๊ดดดด ปรี๊ดดดด ปริ๊ด”รอเสียงนี้มานานแล้วครับ ทุกคนต่างทุกขึ้นยืนตรงหน้าดำหน้าแดง เหงื่อชุ่มไปทั้งตัวโดนฝนยังไงยังงั้น
“อ่ะ สำหรับวันนี้ก็พอแค่นี้ก่อน ค่อยๆสูดหายใจเข้าลึกๆ ไม่เหนื่อยนะทหารไม่เหนื่อย ใครจะสะบัดข้อมือข้อเท้าก็ตามสบายแต่อย่าคุยกันเสียงดัง ใครแค้นใครก็ไปจัดการกันเอาเองนะ หึหึ”ผู้หมวดหันมายิ้ม ได้ครับผม จัดไปเลยครับผู้หมวด ผู้หมวดเจอผมแน่ “อ่ะ ทั้งหมดนะ ทั้งหมด แต่ละหมวดแถวตอนเรียง ๔ จัดแถว”
“พรึ่บ เฮ้ ๑ ๒ ๓ ๔”ตับหน้าทั้งตับของแต่ละหมวดนับเสียงดัง บางคนหายใจยังไม่ทั่วท้องเลยครับ หอบแดกหน้าดำหน้าแดง
“นิ่ง อ่ะตามสบาย หายใจลึกๆ เหยียดแข้งเหยียดขาได้”
พักได้สักครู่ใหญ่ๆ หมวดที่ต้องไปจัดเวรเลี้ยงก็ตั้งแถวไป ส่วนพวกผมนั่งลงแล้วฟังผู้หมวดเล่าเรื่องราวให้ฟัง ฟังบ้างไม่ฟังบ้างเพราะไอ้มหามันชวนคุย ผมเพิ่งรู้นะครับว่ามหามันจบปริญญาตรีตั้ง ๒ ใบ มันจบมหาวิทยาลัยสงฆ์ด้วยและจบมหาวิทยาลัยเปิดชื่อดังแห่งหนึ่งด้วย
“นี่นะ ถ้ากูไม่ติดทหารก่อนนะ กูน่ะเกือบได้เป็นเจ้าอาวาสแล้วล่ะ หลวงพ่อวัดกูมรณภาพหลังจากกูจับใบแดงได้ไม่กี่วัน กรรมการวัดรีบมาเรียกกูเลย ‘มหาๆ ไปเป็นรักษาการณ์เจ้าอาวาสให้ก่อนได้ไหม’กูออกจากกุฏิมาก็ตกใจ อะไรของมันวะ หลวงพ่อยังอยู่เลยนี่หว่า พอฟังความจบกูก็ตอบไปว่า กูโดนใบแดง เขาเลยนิมนต์พระรุ่นน้องกูขึ้นเป็นรักษาการณ์เจ้าอาวาสแทน”ไอ้มหาเล่าประวัติความหลังให้ผมฟัง
“เหรอ นี่ถ้าไม่โดนใบแดงมึงก็คงกลายเป็นหลวงพ่อตวงอ่ะดิ”
“อือ ก็คงงั้น หึหึแล้วมึงอายุปูนนี้แล้วทำไมไม่แต่งเมียซักทีวะ ไม่มีแฟนสักคนเลยเหรอหรือว่ามีแต่กิ๊ก”
“ก็เคยมีนะ แต่กูเลิกไปแล้ว เบื่อๆว่ะ กูมันเรื่องมากเองแหละเขาเลยไม่รักกู เขาไปรักคนอื่น แล้วงี้ปลดไปมึงจะไปบวชต่อป่ะ”
“ไม่รู้ว่ะอนาคตเป็นสิ่งที่ไม่แน่นอน กูไม่รู้ว่าวันพรุ่งนี้กูจะมีลมหายใจอยู่อีกหรือเปล่า”สายตามันทอดลอยมองไปยังเบื้องหน้า ผมมองตามไปกูคิดว่ามึงจะปลงตกแล้วว่ะไอ้มหาที่ไหนได้เห็นผู้หญิงขาสั้นเอวลอยยืนเกาะกลุ่มคุยกันหัวเราะเสียงสดใส
“แล้วผู้หญิงที่อยู่ข้างหน้ามึงน่ะ มันเป็นสิ่งที่แน่นอนไหม”แซวมันขำๆ
“ก็... เหี้ยเหอะครับโยม เจริญพรมึงเถอะไอ้สัส มึงด่ากูทางอ้อมว่ากูหื่นใช่มั้ยเนี่ย”
“เปล๊า กูด่าที่ไหน กูถามมึงเฉยๆ มึงดูปากกูสิ กูด่ามึงที่ไหนไอ้เหี้ย”
“อี๋ น้ำลายเต็มหน้ากูเลยว่ะ”ทำหน้าทำตาเหมือนโดนจับไปฆ่างั้นแหละ ผมเลยเอานิ้วป้ายน้ำลายไปถูที่จมูกมัน “แหวะ อี๋ ไอ้เหี้ยบอมบ์ ปากมึงหรือป่าช้าเก็บศพว่ะ หมาตายยังหอมกว่ากลิ่นปากมึงอีก”
“ฮ่าๆๆๆ สัส แบร่ๆ”ผมแลบลิ้นล้อเลียนมัน
“ไอ้เหี้ยบอมบ์แม่งโคตรซกมกเลยว่ะ แหวะ กูขอไปอ้วกก่อนดีกว่าไหม ไอ้บอมบ์ ไอ้สัสแล้วกูจะฉันข้าวลงมั้ยเนี่ย แหวะ เจริญพร ไอ้สกปรก”มันด่าไปด้วยเช็ดไปด้วย ผมก็นั่งขำ
“๒ คนนั้นเล่นอะไรกันนะ หัวเราะคิกคัก”ผู้หมวดชี้มายังพวกผม
“ไอ้บอมบ์มันเอาน้ำลายป้ายผมครับผู้หมวด แหวะ”ไอ้มหาตวง หาเรื่องกูโดนแดกอีกแล้ว
“อ้าว ไอ้ยักษ์แกล้งเพื่อนเหรอ”
“ผมป้ายมันนิดหน่อยเองครับผู้หมวด”ผมตอบแก้ ไม่ได้ป้ายเยอะซะหน่อยแค่แตะๆนิ้วไม่ทันชุ่มเลยก็ป้ายมัน ไอ้มหาน่ะมันทำท่าทางเกินความจริง
“เป็นเพื่อนกันต้องรักกันสิ ไม่ใช่แกล้งกันแบบนี้ ไม่รักกันแบบนี้ต้องจับหอมแก้มกันทั้งคู่”
“ฮ่าๆๆๆๆ”เสียงคนอื่นหัวเราะดังลั่นเลยครับ
“มานี่เลยทั้งคู่”ผู้หมวดกวักมือเรียก พวกผมอิดออดแต่ก็ต้องลุกขึ้นไปยืนอยู่ด้านหน้าบรรดาเหล่าทหารใหม่ “พูดว่ากูรักมึงแล้วหอมแก้มซ้าย แล้วพูดคำว่า เค้ารักตัวเอง จากนั้นก็หอมแก้มด้านขวา ใครก่อนดี”
“ไอ้เหี้ยตวงมึงก่อนเลย”ผมเกี่ยง
“มึงแหละไอ้บอมบ์เจริญพร”
“เฮ้ยๆ อย่าเกี่ยงกันดิ”ผู้หมวดกลั้นยิ้ม ส่วนคนที่อยู่ในแถวเนี่ยต่างคนต่างอมยิ้ม บางคนก็หัวเราะออกมา บางคนก็เชียร์ว่า “หอมเลยๆๆๆๆๆ”
“เออ กูก่อนก็ได้ กูรักมึง ฟอด เค้ารักตัวเอง ฟอด”ผมหอมแก้มไอ้มหาอย่างรวดเร็ว รีบทำรีบจบ
“อ๊ายยยยยยยยย ตัวเองอ่ะ เค้าเขินนะ”ไอ้มหาทำเสียงแหลม ทำท่าทางให้มันตลก “กูรักมึง ฟอด เค้ารักตัวเอง ฟอด ฮ่าๆๆๆ”ไอ้มหามันตอแหลครับ โคตรกวนตีนเลย
“ฮ่าๆๆๆ มหาสาวแตก ฮ่าๆๆๆๆๆๆ”
“......เรามาเป็นทหารเนี่ย ไม่นานหรอก บางคนเป็นแค่ปีเดียว หกเดือน สองปี ไม่มีใครเป็นตลอดชีวิต ผู้กองเองผู้กองก็ไม่ได้เป็นตลอดชีวิต ต้องเกษียณ พวกน้องๆทหารใหม่ก็ไม่มีใครเป็นตลอดชีวิตหรอก ต้องปลดไปตามวาระ เมื่อเรามาเป็นก็ต้องเป็นให้ครบกำหนด อย่าไปคิดหนี การหนีเนี่ย มันทำให้ตัวเราเดือดร้อน ครอบครัวก็เดือดร้อน อับอายขายขี้หน้า ที่สำคัญเราจะเป็นคนเถื่อน ไม่มีสิทธิ์มีเสียง ไปเลือกตั้งก็ไม่ได้ ไปรักษาตามโรงพยาบาลก็ไม่ได้ จะขับขี่รถจักรยายนต์ไปไหนก็ลำบากเพราะกลัวตำรวจจับส่งสังกัดเดิม จะมีลูกมีเต้าก็ไปจดทะเบียนรับรองบุตรไม่ได้ ลูกเข้าเรียนชั้นอนุบาลประถมมัธยมก็ไม่มีชื่อพ่อ ต้องเอาชื่อคนอื่น กล่าวโดยรวมนี่คือสิทธิของการเป็นพลเมืองตามรัฐธรรมนูญเราไม่มีเพราะเราขาดหนีราชการ ชื่อของเราอยู่ที่หน่วยทหารไม่ได้อยู่ตามทะเบียนบ้าน.....”ช่วงเย็นวันนี้มีอบรมเรื่องกฎหมายของทหาร สิทธิต่างๆซึ่งคนที่มาบรรยายเป็นนายทหารยศร้อยเอก พวกผมนั่งฟังอย่างตั้งใจเพราะโดนขู่เอาไว้ว่าถ้าไม่ตั้งใจฟังคืนนี้ผู้กองจะซ่อม นั่งกันเงียบๆ จดบ้างไม่จดบ้าง การอบรมไม่ได้เคร่งเครียดนะครับผู้กองแกเป็นคนฮาเฮ บางครั้งก็ยิงมุกขำๆทำเอาพวกเราหัวเราะท้องแค่นท้องแข็งก็มี จนจบการบรรยายทุกอย่างผ่านไปด้วยดี ผู้หมวดมาพูดต่ออีกนิดหน่อย จึงให้ไอ้มหาตุ๊ดเอ๊ยมหาตวงนำสวดมนต์ไหว้พระแล้วขึ้นนอน
“เฮ้ย มหา ที่มึงกรี๊ดวันนี้มึงตุ๊ดแตกรึเปล่าวะ”หัวถึงหมอน ดับไฟมืดสนิท เป่านกหวีดปล่อยทหารนอนเรียบร้อยผมไต่ถามมหาตวงถึงเหตุการณ์เมื่อตอนเย็น
“บ้า กูทำให้มันตลกๆไปงั้นแหละ กูไม่คิดว่ามันจะขำจะเป็นจะตายขนาดนั้น”
“เออ ทีแรกกูคิดอยู่นะว่ามึงแกล้งทำ แต่คิดไปคิดมากูกลัวว่ามึงจะตุ๊ดแตกจริงๆ กูเลยถามมึง เผื่อมึงตุ๊ดแตกกูจะได้ไม่ช้ำใจทีหลัง”
“ฮ่าๆๆๆ กูแกล้งเล่นเฉยๆ คิดไปก็อายตัวเองวะ กูทำไปได้ยังไงก็ไม่รู้ นอนละ ราตรีสวัสดิ์มึง”
“เออๆ ราตรีสวัสดิ์”ผมพลิกตัวนอนตะแคงหลับตาลง ก่อจะเข้าสู่ห้วงนิทราในที่สุด
“ครูครับ ผมปวดเยี่ยวครับ”ตื่นมากลางดึกรู้สึกปวดเยี่ยวอย่างรุนแรง ลงจากเตียงได้ไปปลุกผู้ช่วยครูที่นั่งสัปหงกอยู่ที่หน้าประตู ครูเงยหน้าขึ้นมาทำตาปรือใส่ ก่อนจะพยักหน้าแล้วตามผมลงไป เขาไม่กล้าให้พวกทหารใหม่ลงไปเข้าห้องน้ำคนเดียวครับ กลัวทหารหนีเลยต้องมีผู้ช่วยครูคอยดูแลอยู่ตลอดเวลา
“เอ็งเข้าไปนะ เดี๋ยวครูนั่งรออยู่ตรงนี้”ผู้ช่วยครูนั่งลงบนเก้าอี้ที่ตั้งอยู่ใกล้ต้นตะบองเพชร ผมรับคำแล้วเข้าไปด้านใน รูดซิปลง รีบควักน้องชายมาปลดปล่อยอย่างรวดเร็ว มันปวดแทบจะทนไม่ไหว
“อ่า ค่อยยังชั่ว”ผมระบายลมออกมาทางจมูกพึมพำเบาๆคนเดียว น้ำเยี่ยวพุ่งเป็นสายเพราะก่อนนอนกินน้ำไปมากเหมือนกัน “ปู้ดดดด”เยี่ยวเสร็จก็ตดไปทีหนึ่ง สะบัดๆเจ้าน้องชายหลายทีไม่ให้นำเยี่ยวมันติดปลายจวย ก่อนจะเก็บเข้าที่รูดซิปปิดท้ายกลัวมันจะแหวกกางเกงในหนีหายไป ฮ่าๆๆๆ ก้าวขาถอยหลังลงจากที่ยืนเยี่ยว ห้องน้ำที่อยู่ใกล้ๆถูกปลดล็อกออกดังแกร๊ก ผมหันไปมองพอเปิดประตูออกมารู้ว่าเป็นใคร ผมรีบเข้าชาร์ตทันที
“อุบ”กอดเอวด้วยมือข้างหนึ่ง มืออีกข้างหนึ่งล็อกกลอนห้องส้วม ส่วนปากก็รีบประกบปิดเพื่อไม่ให้เกิดเสียง บุคคลเป้าหมายดิ้นหนีนิดหน่อยแต่ไม่สามารถที่จะหลุดไปจากอ้อมแขนอันแข็งแกร่งของผม เสียงดังกรุบกรับเมื่อตะกร้าใส่อุปกรณ์อาบน้ำหล่นลงบนพื้นห้องส้วม
ปากที่ปิดสนิทเมื่อครู่เพราะต้องการจะดิ้นรนหลีกหนี สายตาที่เบิกกว้างอย่างตกใจต้องหลุบลงต่ำ ปากเปิดรับเมื่อปลายลิ้นของผมควานชอนไชเข้าไป ท่อนแขนที่ผลักหน้าอกไว้กลายเป็นว่ามาคล้องอยู่ที่คอของผมอย่างง่ายดาย ปลายลิ้นเกี่ยวกระหวัดไปด้านในโพรงปากอย่างโหยหา กลิ่นยาสีฟันโชยเตะจมูกขึ้นมาจางๆ ริมฝีปากบนล่างที่ถูกงับเม้มหนักบ้างเบาบ้างสลับกับลิ้นสากที่เก็บเกี่ยวเอารสชาติเอนไซน์ในปากของอีกฝ่าย นานร่วมหลายนาทีที่บุคคลเป้าหมายถูกผมโจมตีจนตอนนี้เขาอ่อนระทวยหายใจเริ่มติดๆขัดๆ ผมดูดลิ้นดูดปากแรงๆอีกครั้งก่อนจะปล่อยให้อีกฝ่ายเป็นอิสระ
“ฟืดๆ”เสียงสูดหายใจเข้าออกแรงๆดังหลายครั้ง ผมจ้องมองใบหน้าของอีกฝ่ายด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความใคร่ปนความห่วงใย
“จุ๊บๆๆ”ผมจุ๊บที่ริมฝีปากเขาเบาๆก่อนจะเอื้อนเอ่ยวาจาออกมา “ผมรอโอกาสนี้มานานแล้ว จุ๊บ”ผมไล่จูบเบาๆครั้ง อีกฝ่ายมองผมด้วยสายตางุนงง แต่มือก็ไม่ได้ปล่อยจากคอ ยังคล้องไว้เหมือนเดิม “แกล้งคนอื่นไม่ดีนะครับผู้หมวด ดูดิแขนผมล้าหมดเลย”ผมทำสายตาตัดพ้อ สั่งมาได้เป็นร้อยยก เมื่อยเป็นเหมือนกันนะครับ “แล้วตอนให้หอมแก้มไอ้ตวงอีก ทำกันได้ลงคอ เป็นไงล่ะ ตอนนี้โดนเอาคืนบ้าง ให้ทุกข์แก่ท่านทุกข์นั้นถึงตัว หึหึ แต่ผมว่าไม่ใช่ความทุกข์หรอกนะ ความสุขซะมากกว่า จริงไหมครับ”ผมยิ้มตาหยี
“ไอ้เหี้ย กวนตีน”ประโยคแรกที่เอ่ยออกมาช่างแทงหัวใจผมดีแท้
“กวนตีนแล้วชอบไหมล่ะ จุ๊บ ผู้หมวดก็กวนตีนเหมือนกันนะ กวนตีนๆแบบนี้แหละผมชอบ ฟอด จุ๊บ จุ๊บ จุ๊บ”ผมไล่จูบผู้หมวดบูมทั่วทั้งใบหน้า เจ้าตัวก็ไม่เห็นจะต่อต้านอะไรผมสักนิด ยังคล้องคอเงยหน้าสู้ผมอย่างไม่หวาดหวั่น ยิ่งเห็นยิ่งหมั่นเขี้ยว ยิ่งอยู่ใกล้ยิ่งหวั่นไหว ยิ่งแนบชิดแบบนี้แทบจะโงหัวไม่ขึ้น
“พอไอ้สัสบอมบ์ ไอ้หน้ามึน กวนตีนสัส”คิดอะไรไม่ออกก็ด่าเอาไว้ก่อน
“หน้ามึนแล้วชอบไหมละ กวนตีนแล้วชอบไหม”ผมมองหน้ายิ้มบางๆ ไม่ปฏิเสธจูบผมแบบนี้มีชัยไปกว่าครึ่งแล้วครับ
“หึ เรื่องอะไรกูจะบอกมึง ไอ้ยักษ์”ผู้หมวดหลบสายตาลง
“สักนิดก็ยังดีนะครับ รู้ป่ะว่าผมชอบผู้หมวด ชอบตั้งแต่วันแรก ชอบจนไม่รู้จะบอกยังไงแล้ว แล้วผู้หมวดล่ะ ชอบผมบ้างมั้ย”
“จะรู้ไปทำไม ไอ้หน้ามึน”สู้สายตากันอีกครั้งหนึ่ง ผมโน้มหน้าลมจนริมฝีปากล่างของผมติดกับริมฝีปากบนของเขา ลมหายใจร้อนๆกระทบริมฝีปากบน
“ก็อยากรู้ว่ามีใจให้กันบ้างรึเปล่า เห็นแกล้งกันตั้งแต่เมื่อเย็น ใจมันก็ฝ่อๆแฟบๆ”ส่งสายตาอ้อนวอนไปให้ ถามว่าผมอยากได้คำตอบของเขามากแค่ไหน ก็มากพอๆกับไม่อยากได้แหละครับ เพราะถ้าเกิดเขาตอบว่าชอบผม ผมก็โคตรดีใจ แต่ถ้าเกิดเขาตอบว่าเกลียดผม เมื่อนั้นแหละผมจะบรรลัย
“คิดเอาเอง ทำไมต้องตอบด้วยวะ”ผมเอาริมฝีปากออกจะทำสายตาน่าสงสาร แต่ผู้หมวดก็ยื่นปากเข้ามาประกบอีกครั้ง จากนั้นไฟราคะขนาดย่อมๆก็ลุกโถมโหมกระหน่ำ ตะบี้ตะบันฟันต่อฟัน ปากต่อปาก ลิ้นเกี่ยวกระหวัดผลัดเปลี่ยนกันดูดเม้มอย่างไม่ยอมแพ้ วงแขนที่กอดรัดแน่นขึ้นกว่าเดิม มืออีกข้างของผมไล้ไปที่บั้นเอว อีกข้างป่ายขึ้นมาที่หัวไหล่ เสียงหัวใจเต้นตักตักแทบระเบิดไม่เหลือชิ้นดี เนิ่นนานกว่าจูบครั้งนี้จะผ่านไป ถึงแม้ผมจะผละหน้าออกก่อนเมื่อเห็นว่าเวลามันสมควรแล้ว แต่อีกฝ่ายยังไม่ยอมลดละ ผมเลยจูบหนักๆไปอีกทีหนึ่งจนเขาร้องประท้วงนั่นแหละครับผมจึงได้หยุด แต่ปากเราก็ไม่ได้ห่างกัน ยังแนบชิดกัน แย่งลมหายใจกันอยู่ตรงนี้
“ขอบคุณนะครับที่ไม่รังเกียจกัน จุ๊บ ผมดีใจมากๆรู้ป่ะ”ผมพูดเสียงเบา เพราะถ้าหากดังกว่านี้ไม่รู้ความซวยจะเกิดขึ้นกับผมหรือเปล่า
“ไปนอนได้แล้วมั้ง”ผู้หมวดเตือนสติ
“ครับผม ผู้หมวดก็ฝันดีนะครับ ฟอด ฟอด”ผมหอมซ้ายขวาก่อนจะจูบลาเบาๆแล้วคลายอ้อมกอดลง จะหมุนตัวแต่หมุนไม่ได้เพราะเขาไม่ยอมปล่อย กอดคอผมไว้เหมือนเดิม ไหนว่าให้ไปนอนวะ หรือว่าเมื่อกี้เป็นแผนลวง หลอกให้ผมตายใจ ตอนนี้เราอยู่ในความเงียบกันนานมากจนผมรู้สึกใจสั่นระริก หน้าตาเรียบๆของเขาทำให้ผมไม่สามารถเดาได้ว่าเขากำลังคิดอะไร
“บอมบ์ เอ่อ... ไม่มีอะไร ขึ้นไปนอนเถอะ”ผู้หมวดทำสีหน้าอึกอักลังเลก่อนจะส่ายหน้าแล้วไล่ผมให้ไปนอนอีกครั้ง
“หึหึ ให้ช่วยไหม”อ๋อ ผมรู้ละว่าที่ไม่ยอมปล่อยผมไปเพราะอะไร ผมรู้สึกว่าแถวเป้าผมมีอะไรสักอย่างนูนๆแข็งๆดันอยู่ พอเหลือบลงไป ฮ่าๆๆ สุดหล่อของผมมีอารมณ์นั่นเอง จะว่าไปผมก็เกือบๆจะคุมอารมณ์หื่นไม่อยู่เหมือนกัน
“ไปนอนเหอะ ทำเองได้ มีมือเหมือนกัน”ผู้หมวดหน้าแดง ไม่สบสายตาผม
“ยังจะปากแข็งอีก เอาน่า ผมไม่คิดตังค์หรอก อีกอย่างผมทำให้มันขึ้น ผมก็ต้องทำให้มันลงสิครับ”
“เอ่อ.... แต่กับผู้ชายผู้หมวดไม่เคย...”
“ผมก็ไม่เคยเหมือนกันครับ”ผมตอบเสียงพร่าเย้าอารมณ์เปลี่ยว เพิ่มแรงหื่นให้กับผู้หมวดเยอะๆ กับผู้ชายด้วยผมก็ไม่เคยทำแบบนี้เหมือนกันนะครับ เพิ่งจะมาใจกล้าหน้าด้านกับผู้หมวดนี้แหละ
“เอ่อ..... แต่ มันจะดีเหรอ”ยังอึกอักลังเลใจอีก
“งั้นผมไปนอนก็ได้ ฮ้าว ไม่ไหวเหมือนกัน”
“บอมบ์ เอ่อ.... ก็ได้ๆ ช่วยผู้หมวดหน่อยนะ ผู้หมวดไม่ไหวแล้ว”ฮ่าๆๆๆ เสร็จโจร
-
อั๊ยยะ :haun4:
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
เสร็จมารยาไอ้ยักษ์แล้วผู้หมวดเอ้ยย :z1:
-
แล้วบอมบ์ก็ได้กำไรนิดๆจากผู้หมวดแล้ว หลังจากที่มองมานาน :z1:
-
ติดคุกนะพี่บอมบ์ พรากผู้เยาวย์อ่ะ :hao6:
-
ช่วยผู้หมวดหน่อยนะ
ขอบคุณ :)
-
ผู้หมวดน่ารักจัง o18 :-[ :o8:
บอมบ์ช่างกล้านะ555 :katai4: :katai2-1: :hao7:
-
อั๊ยย่ะ จักไปบอมบ์
-
มาแล้วฉากแรก :hao6:
เกลียดไอ้อาร์ต อ่านไปจนจบแล้วก็ยังเกลียดแม่งอยู่ดี ไหนๆ ก็แก้แล้วพี่เมฆ จัดหนักให้หน่อย ถึงต่อหน้าๆ จะโดนบอมกระทืบแต่ขอให้มันหยุดปากหมากร่างๆแบบนี้ก็ดีนะ :z6: :beat:
-
อ๊ายยยย ต่อด่วนค่ะ :z1:
-
ไวไฟดีแท้น้อ จุดติดง่ายจัง
:mew4:
-
มันฮาาา :z2:
-
จัดเต็มเกินคุ้มเลยบอมเอ้ย
-
มาแล้วๆ ฉากที่รอคอย
:hao6: :hao6:
-
เค้าว่ายิ่งชอบยิ่งแกล้ง ดึงหางเปียไง อิอิ
-
อุต๊ะ รอมานานฉากนี้ มาเร็วเคลิ้มเร็ว 5555+
-
อย่างนี้ก็เข้าทางบอมบ์เลย
:hao6: :hao6:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :hao6: :hao5: :mc4:
-
ไม่จริ้งงงงง ใช่ไหมผู้หมวด
:katai1: :katai1: :katai1:
-
ตามมาอ่านอีกรอบ และก็ฟินกับตอนล่าสุดอีกรอบค่า
หมวดอ่า รอบนี้ขอให้หมวดเพิ่มดีกรีความแซ่บขึ้นอีกนิดเนาะ
-
แหมมม อิบอมบ์นี่เสน่ห์แรงนะ อิอิ
-
ตอนที่ ๑๐ แทบขาดใจ
“หยิบกระดาษสะอาดสีขาว มองดูดาวเลื่อนคล้อยลอยต่ำ
หยดน้ำหมึกบันทึกถ้อยคำ คนใจดำฟังคำบรรยาย
เขียนจากชายที่ค่ายทหาร จากมานานคิดถึงแทบตาย
ฝึกนะหรือเหงื่อไหลโทรมกาย ลูกผู้ชายขอตายยอมพลี
เอ้าฝึก ฝึก ฝึก ฝึก ฝึก ฝึกฝนให้คนแข็งแกร่ง
เราจะแกร่ง เราจะแกร่ง เราจะแกร่ง มีแรงต่อสู้ไพรี
น้อยใจนักคนรักเราซี เจ้าช่างมีน้ำใจแสนดำ
ยอดชีวีนี่คือจดหมาย เขียนจากชายอยู่ดุสิตธานี
ส่งไปแล้วส่งถึงคนดี อยากจะถามมีแล้วบ่ อยากจะถามมีแฟนแล้วบ่
จำจากมานะกานดา จากมาอุราพี่เจ็บ ถึงจะเจ็บพี่ก็ต้องฝืนทน
คนจนไม่มีคนเป็นห่วง ช้ำรักจากสาวกระทรวง สาวกระทรวงศึกษาธิการ
ไอ้หนุ่มกระทรวงกลาโหม เอวกลมเห็นพี่เป็นทางผ่าน
เจ็บนี้ เจ็บนี้อีกนานไอ้หนุ่มทหารไปรักกันกับสาวครู ไอ้หนุ่มทหารไปรักกันกับสาวครู
ความรัก เมื่อครั้งน้องเรียนวค. ปวค.น้องบอกให้รอ รอก่อนน้องเรียนจบครู
ไอ้หนุ่มทหาร คิดอยากแต่งงานกับสาวครู วิมานวาดไว้สวยหรู
แต่แล้วโฉมตรู สาวครูมาหลอกลวง ถึงจะเจ็บพี่ก็ต้องทนเจ็บ เจ๊บ เจ๊บ
เจ็บชอกช้ำระกำทรวง อดีตคือฉันเป็นแฟน เจ็บแสนเมื่อรักโรยร่วง
วันหนึ่งสาวครูมาหลอกลวง ไอ้หนุ่มกระทรวงกลาโหมขอลา ไอ้หนุ่มกระทรวงกลาโหมขอลา โอ๊ย เจ็บๆๆๆ”
“โยกตัวทางข้าง”
“โยกตัวทางข้าง”
“๑๐ ยก”
“๑๐ ยก”
“ปรี๊ดดด ปรี๊ดดด ปริ๊ด”
“เอนตัวทางข้าง”
“เอนตัวทางข้าง”
“๑๐ ยก”
“๑๐ ยก”
“ปรี๊ดดด ปรี๊ดดด ปริ๊ด”
“แตะสลับ”
“แตะสลับ”
“๑๐ ยก”
“๑๐ ยก”
“ปรี๊ดดดด ปรี๊ดดดด ปริ๊ด”
“๑ ๒ ๓ ๑ ๑ ๒ ๓ ๑ ...... ๑ ๒ ๓ ๙ ๑ ๒ ระวัง หยุด”
“แต่ละหมวด แถวตอนเรียง ๔ ทั้งหมดจัดแถว”
พรึ่บ เฮ้ “๑ ๒ ๓ ๔” “นิ่ง เดี๋ยวจะให้ไปอาบน้ำ เหลือเวลาอีก ๑ ชั่วโมง หมวดไหนที่ต้องไปจัดเวรเลี้ยงก็อาบให้ไว อ่ะ แต่ละหมวดให้ผู้ช่วยครูพาไป หมวด ๑ ให้พลทหาร ขีปนาวุธมาพบผู้หมวดด้วย ผู้ช่วยครู พาทหารใหม่ไปอาบน้ำไป”ผมแยกตัวออกมาอย่างงงๆ แต่ก็แอบยิ้มในใจเบาๆ สงสัยคิดถึงรสจูบของไอ้บอมบ์สุดหล่อคนนี้แน่เลย ฮ่าๆๆๆๆ
“ครับผู้หมวด”ผมตีสีหน้าเรียบเฉยไม่แสดงอาการอะไรอออกไป ถึงแม้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างผมกับผู้หมวดจะเลยเถิดไปจนเกินที่ผมคาดหมายไว้ก็ตามที แต่ตอนนี้ผมยังเป็นทหารใหม่อยู่ ยังเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาต้องทำตามหน้าที่ของตนเอง ไม่ไปตีตนเสมอท่านต่อหน้าธารกำนัล เขาจะหาว่าผมเป็นคนนิสัยไม่ดี
“หมอบ ลุก หมอบ ลุก......ลุก หมอบ นอนหงาย ลุก หมอบ นอนหงาย....ทำตามเสียงนกหวีด ปริ๊ด ลุก ปริ๊ดหมอบ ปริ๊ดนอนหงาย....ปริ๊ด ปริ๊ด ปริ๊ด”เกือบครึ่งชั่วโมงที่ผมโดนผู้หมวดลงโทษ ผมทำตามอย่างไม่อิดออด ในใจก็พลางคิดหาเหตุผลต่างๆนานา เขาคงจะโกรธ จะเกลียดผมแล้วล่ะ ต่อไปผมคงอยู่ลำบากกว่าคนอื่น นี่ยังไม่ถึง ๒ สัปดาห์ด้วยซ้ำผมก็ก่อคดีร้ายแรงซะแล้ว เหลืออีกตั้งอีก ๘ สัปดาห์กว่าจะฝึกจบ คิดแล้วท้อ
“เหนื่อยไหม”
“หนะ เหนื่อย คะ ครับ”คิดดูหุ่นควายๆ ออกกำลังกายแทบทุกวันอย่างผมถึงกับหอบแฮกๆ แทบขาดใจตาย ถ้าคนอื่นนี่ผมว่าได้สลบไสลลงไปนอนแนบกับพื้นแล้วครับ
“เออ ให้มันรู้ซะบ้าง”พอถึงคำนี้ผู้หมวดเว้นวรรคแล้วเดินมากระซิบที่ข้างหูผม “ว่าเมื่อคืน ผู้หมวดก็แทบขาดใจตายรู้ไหม ครู พาไอ้ยักษ์ไปอาบน้ำด้วยนะ”เฮ้อ โล่งอกครับ คิดว่าเขาจะโกรธผมไปมากกว่าเดิมซะอีก หันมาพูดกับผมเสร็จก็หันไปสั่งครูนายสิบที่ยังว่าง
“ขอบคุณครับ”ก่อนไปผมยืนตรงกล่าวขอบคุณให้ถูกต้องตามมารยาทของทหารเมื่อผู้ใหญ่อบรมเสร็จ เราต้องทำความเคารพ เดินไปกับครูนายสิบเอาขันน้ำ สบู่ยาสีฟันรีบลงมาอย่างรวดเร็ว ไปถึงเพื่อนร่วมหมวดเขาอาบน้ำกันเสร็จเรียบร้อยแล้วเหลือแค่ผมคนเดียว ไม่รอช้าเมื่อครูอนุญาต ผมรีบอาบรีบทำอะไรให้มันทันคนอื่น ไม่ถึง ๑๐ นาทีผมก็อาบน้ำเสร็จ ขึ้นไปแต่งตัวแล้วลงมารวมแถวกับคนอื่นอยู่ที่ศาลาน้ำ
“ผู้หมวดเขาทำอะไรมึงวะ”นั่งลงได้ไอ้นนท์ที่นั่งข้างหลังผมมันสะกิดเอวถาม
“แดก”สั้นๆครับได้ใจความ
“เหรอวะ กูว่าแล้ว แล้วโดนเรื่องอะไรวะ”ถ้ากูตอบว่า กูทำผู้หมวดเสียวแทบขาดใจมึงจะเชื่อกูมั้ย ฮ่าๆๆ
“กูกวนตีนเขาเมื่อวานไง เขาหมั่นไส้”ผมตอบเลี่ยง
“เหรอ เออๆ ดีนะไม่โดนทั้งหมดเหมือนเมื่อวานอีก แม่ง กูยกแขนไม่ไม่ได้ ปวดไปหมดทั้งตัว”มันบ่นพลางนวดที่ไหล่ของตัวเอง นั่งได้พักหนึ่งจากนั้นไปกินข้าวเช้า กินเสร็จมาเบิกปืนแล้วฝึกกันต่อ สัปดาห์นี้เขาเริ่มวนตามสถานีแล้วนะครับ ก็จะมีสถานี ๒ ฝึกท่ามือเปล่ากับท่าอาวุธ พวกซ้ายหันขวาหันอะไรเหล่านั้นน่ะ สถานี ๓ ฝึกเกี่ยวกับอาวุธศึกษา พวกถอดประกอบอาวุธ สถานี ๔ ยิงปืนด้วยกระสุนจริง สถานี ๕ ฝึกเกี่ยวกับยุทธวิธีเกี่ยวกับการรบอะไรเหล่านั้น
“ไม่น่าเชื่อเนอะว่าอะอีแค่เศษเหล็กจะเอาไม่กี่ชิ้นสามารถทำให้คนตายเป็นร้อยเป็นพันได้”มหาตวงหันมาพูดกับผม หลังจากที่จ่าถอดปืนเอ็มสิบหกให้ดู พอแยกแต่ละชิ้นส่วนออกไปมันก็ไม่ต่างจากเศษเหล็กดีๆนี่เอง แต่พอประกอบเข้ามามันเป็นปืนที่สามารถฆ่าคนให้ตายได้
“เออว่ะมหา”ผมพยักหน้าเห็นด้วยกับมัน
“นี่นะกูว่าถ้ามนุษย์โลกทุกคนนะ ไม่มีความโลภ โกรธ หลง ก็คงไม่มีสงครามหรอก ไม่ต้องฆ่ากันหรอก กูคิดว่านะที่ต้องมีทหารน่ะเพราะว่าคนเราทะเลาะกัน ต้องแย่งที่ดินทำกิน เพราะกินมันถึงต้องมีกาม ความใคร่ การบำเรอปรนเปรอรูปร่างของตน การเสพสมอารมณ์ พอมีกามมันก็ต้องมีเกียรติ การอวดเบ่งยศถาบรรดาศักดิ์ใส่กัน แสดงแสนยานุภาพ แล้วสุดท้ายก็ต้องทำสงครามกัน เฮ้อ คิดแล้วเบื่อทางโลกว่ะ”
“สัส เห็นงานกูอยากเป็นลม...”ยังไม่ทันต่อให้จบประโยค
“พอเห็นนมกูสู้ตาย สู้ๆ แม่ง สวยว่ะ”ไอ้มหามันมองไปยังสาววัยรุ่นคนหนึ่งซึ่งซ้อนท้ายมอไซด์ไปกับแฟนผ่านคลองสายตาพวกผมไปพอดี กูว่ามึงปลงไม่ตกแล้วล่ะมหาเอ๊ย ฮ่าๆๆๆ
“กระผม พลทหารรพีพรรณ วงศ์กฤษณ์ ขออนุญาตรับอะไหล่ครับ”
“กระผมพลทหาร อนุชา .... ขออนุญาตรับอะไหล่ครับ”
“กระผม พลทหารฉลอง.... ขออนุญาตรับอะไหล่ครับ”
“กระผมพลทหาร ขีปนาวุธ อุดมลักษณ์ขออนุญาตรับอะไหล่ครับ”
“กระผม พลทหารอภิวัฒน์.... ขออนุญาตรับอะไหล่ครับ”
“ปริ๊ด อิ่มกันหมดแล้วใช่ไหม”เสียงนกหวีดดังขึ้นเมื่อทุกอย่างอยู่ในความสงบ
“ครับ”ตอบเสียงดัง
“ทหารใหม่ อิ่มแล้ว ลุก ตอนเรียง ๔ ตามลำดับหมวดจัดแถว”
“พรึบ เฮ้ วิ่งกันตาลีตาเหลือกออกมาจัดแถวด้านหน้าโรงเลี้ยง หมวดที่มาจัดเวรเลี้ยงก็ต้องเก็บจานชามเอาไปล้างตามหน้าที่ที่ได้รับมอบหมาย แดดร้อนเปรี้ยงๆยามเที่ยงวันแทบจะเผาร่างกายให้ไหม้เป็นจุล ฝนไม่ตกมานานแล้ว วันก่อนที่ตั้งเค้าว่าจะตกไม่รู้ลมมันพัดเมฆหมอกไปที่ไหนหมด ไม่ตกแม้แต่นิดเดียว วันนี้ก็ดูอบอ้าว แต่คงจะเป็นเหมือนเดิมล่ะครับ ทนร้อนกันต่อไป
“เช็ดปืนให้สะอาดนะ อย่าให้สนิมขึ้น พรุ่งนี้ปืนใครโดนสนิมแดกกูจะแดกพวกมึง เข้าใจไหม”ทหารรุ่นพี่ที่อยู่รอรับคืนปืนพูดตักเตือน
“ครับ”
“ข้าวทุกจาน อาหารทุกอย่าง อย่ากินทิ้งขว้าง เป็นของมีค่า.....”
“กินให้อิ่ม กินให้เงียบ กินให้ไว เชิญรับประทาน”
“ขอบคุณครับ”
“ทำไมไม่ห่มผ้า”เสียงดังมาจากซอยด้านใจ “วิดพื้นก่อนเลย ๒๐”
“ไอ้ยักษ์ทำไมไม่ห่มผ้า”
“ร้อนครับครู”
“ก่อนขึ้นนอนสิบเวรสั่งว่าไง ให้นอนห่มผ้าไม่ใช่เหรอ วิดพื้นไป ๑๐๐ ครั้ง”
“โหยครูครับ”
“มีโหๆ ๒๐๐ ครั้ง”ไอ้เหี้ยเอ๊ย ผมได้แต่กัดฟันเลิกชายมุ้งลงจากเตียงมาวิดพื้น อากาศมันร้อนอบอ้าวอยู่แล้ว พัดลมก็ไม่โดนสักแอะ กว่าจะครบ ๒๐๐ ครั้งเหงื่อแตกซกเหมือนลูกหมาตกน้ำ ถอดเสื้อเช็ดเหงื่อให้แห้งแล้วหยิบตัวใหม่มาใส่ ตัวที่เปียกก็ตากไว้ใต้เตียงค่อยเก็บตอนเช้า ทาแป้งเย็นอีกครั้งหลับตาเบาๆแล้วหลับไปทั้งอย่างนั้น
ซ่าๆๆๆ (สมมติว่าเป็นเสียงฝนตก) อากาศเย็นกระทบเข้ากับผิว รู้สึกขนลุกซู่ซ่า ทำไมวันนั้นหนาววะ กว่าจะรู้ตัวว่าฝนตกก็เมื่อได้ยินเสียงฟ้าผ่าดังเปรี้ยง สะดุ้งตกใจลืมตาขึ้นมามองไปด้านนอกผ่านหน้าต่าง ฝนตกมืดฟ้ามัวดิน ตกหนักมากแล้วลมก็กรรโชกแรงจนได้ยินเสียงใบไม้ที่ถูกลมพัดดังวี้ดวิ้ว
หลับตาลงอีกครั้งนอนฟังเสียงฝนเสียงฟ้าร้อนก่อนที่จะหลับไปอย่างอ่อนเพลีย
“ปรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด ปรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด ปรี๊ดดดดดดดดดดดดดด ปริ๊ด”
“อรุณสวัสดิ์ครับสิบเวร อรุณสวัสดิ์ครับครูฝึก อรุณสวัสดิ์ครับผู้ฝึก”
“ให้เวลา ๕ นาที แต่งตัวลงไปรวมด้านล่าง”
“กระผม พลทหาร...... ขออนุญาตเข้าห้องน้ำครับ”
“แต่ละหมวดรายงานยอดเวลานี้”
“หมวด ๑ จำนวนยอด ๔๔ นาย จำหน่ายป่วย ๒ นาย คงแถว ๔๒ นายครับ”
“หมวด ๒ จำนวนยอด ๔๔ นาย จำหน่ายป่วยนอนโรงพยาบาล ๑ นาย คงแถว ๔๓ นายครับ”
“หมวด ๓ จำนวนยอด ๔๔ นาย จำหน่ายป่วย ๔ นาย คงแถว ๔๐ นายครับ”
“หมวด ๔ จำนวนยอด ๔๓ นาย ไม่มีจำหน่าย คงแถว ๔๓ นายครับ”
“ไอ้แว่นยืนหาวในแถว หมอบ ลุก หมอบ ลุก หมอบ ลุก”โดนลงโทษแต่เช้า พื้นราดยางที่เจิ่งนองไปด้วยน้ำฝนเมื่อคืนเป็นอันต้องแห้งลงเพราะพวกผม ใครโดนที่แห้งๆก็สบายไป ใครโดนที่เปียกๆก็ซวยไป อย่างผมนี่ไม่เหลือครับ ชุ่มไปยันกางเกง
“จัดแถวตอนเรียง ๔ ตามลำดับหมวด จัดแถว”
พรึบ เฮ้
“กอดคอ”ไม่จบง่ายครับ
“กอดคอ”
“๕๐ ยก เริ่ม”
“๑ ๒ ๓ ๑ ๑ ๒ ๓ ๒ ........ ๑ ๒ ๓ ๔๙ “
ปริ๊ดๆ”
“ผู้สั่งสั่งคนเดียวทำไมทำไม่พร้อมกัน ใช่ทหารหรือเปล่า ห๊ะ ตอบผู้หมวดมา”
“ใช่ครับ”เสียงดังอย่างพร้อมเพรียงกัน
“ถ้าใช่แล้วทำไมไม่พร้อมกัน เอาใหม่ ถ้าครั้งนี้ยังเหมือนเมื่อกี้อีก วันนี้ไม่ต้องออกกำลังกาย แต่ผู้หมวดจะแดกพวกมึงทั้งหมด ทราบ”
“ทราบ”
“๕๐ ยก เริ่ม”ใครว่าลุกนั่ง ๕๐ ยกขี้ๆนี่ผมขอยกมือไหว้เลย เมื่อกี้ทำไปเกือบครบแล้วแต่ต้องเริ่มใหม่ อาการล้าสะสม ปวดตั้งแต่หลัง บั้นเอว ไปยันขาอ่อนและน่อง กอดคอลุกนั่งเรื่อยๆจนครบตามจำนวนจากนั้นก็ไปรวมแถวทำกายบริหารแล้ววิ่งรอบสนาม วันนี้วิ่งทั้งหมด ๔ รอบ วิ่งเสร็จอาบน้ำ อาบน้ำเสร็จกินข้าว แล้วมาฝึกต่อ เป็นแบบนี้ทั้งวัน.... เฮ้อ เมื่อไหร่มันจะผ่านไปวะ
-
:mew2: :mew2: :mew2: :mew2:น่าสงสารทหารใหม่ :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
ผู้หมวดเสียวแทบขาดใจ ก็เลยมาเอาคืนบอมบ์
:katai2-1: :katai2-1:
-
อ่านกี่ครั้งๆ ก็ยังสนุก 555
-
เหนื่อยแทนบอมบ์เลย ทั้งฝึก ทั้งโดนแดก สู้ๆนะ
แต่ทำให้ผู้หมวดถึงกับจะขาดใจเลย :z1:
-
แหมผู้หมวดตัวเองเป็นคนเรียกร้องเอง
ยังจะไปโทษคนอื่นอีกน้าเดี๋ยวไอ้ยักษ์
เอาคืนเนี่ยได้ร้องเสียงหลงเอาน้าา :hao6:
-
ผู้หมวดมีเอาคืนด้วยอ่ะ คึคึ
-
ขาดใจเลยคะ ฟินทุกครั้งที่หมวดบูม แทนตัวเองว่าผู้หมวด ไม่รู้ทำไม บ้ายศจังเน้อเรา อิอิ
-
:hao6: มาอ่านใหม่ ดีใจที่มาลงใหม่ค่ะ :mew1: :mew1:
-
ขอบคุณ :)
-
เหนื่อยแทน
-
มารอหมวดบูมกะบอมค่า
รู้สึกพลาดอย่างแรง ที่คราวนั้นไม่ได้อ่าน อยากจะร้อง ฮือ~
-
อ่านรอบนั้นจบแล้ว... ไม่สะใจ ขอมารออ่านรอบนี้ใหม่... ><
-
ตอนที่ ๑๑ สักนิด
อรุณรุ่งของวันจันทร์ซึ่งเป็นสัปดาห์ที่ ๓ ของการฝึก ตื่นมาก็เหมือนเดิม เก็บที่นอนหมอนมุ้งให้เรียบร้อย ลงไปรวมเช็คยอดด้านล่าง กาลเวลาผ่านไปร่วม ๒ อาทิตย์แล้วคนที่สู้ไหวก็ยังฝึกกันต่อไป แต่คนที่ร่างกายไม่ค่อยจะสมบูรณ์ เจ็บออดๆแอดๆ เป็นผู้ป่วยของหน่วยฝึกหรือเขาจะเรียกกันว่าอะไหล่
“ไม่มีอะไร ที่ทหารใหม่ ทำไม่ได้ ทำไม่ไหว ทำไม่ทัน
ไม่มีอะไร ที่ทหารใหม่ ทำไม่ได้ ทำไม่ไหว ทำไม่ทัน
ไม่มีอะไร ที่ทหารใหม่ ทำไม่ได้ ทำไม่ไหว ทำไม่ทัน”
“หมวด ๑ จำนวนยอด ๔๔ นาย จำหน่วยป่วยนอนโรงพยาบาล ๑นาย ป่วยอยู่ในหน่วย ๑ นาย รวมจำหน่าย ๒ นาย คงแถว ๔๒ นายครับ”
“หมวด ๒ จำนวนยอด ๔๔ นาย จำหน่ายป่วยนอนโรงพยาบาล ๑ นาย ป่วยอยู่ในหน่วย ๒ นาย รวมจำหน่าย ๓ นาย คงแถว ๔๑ นายครับ”
“หมวด ๓ จำนวนยอด ๔๔ นาย จำหน่ายป่วย ๒ นาย คงแถว ๔๒ นายครับ”
“หมวด ๔ จำนวนยอด ๔๓ นาย จำหน่ายป่วย ๔ นาย คงแถว ๓๙ นายครับ”
เสียงหัวหน้าหมวดแต่ละหมวดรายงานยอดทหารใหม่ให้หัวหน้าตอนได้รับทราบ หัวหน้าตอนนี่ก็คือหัวหน้าของทหารใหม่เขาจะเรียกว่าหัวหน้าตอนหรือบางครั้งจะเรียกกันว่าหัวหน้านักเรียน พอรายงานให้หัวหน้าตอนทราบ หัวหน้าตอนจะรายงานให้ผู้หมวดทราบอีกทีหนนึ่ง
“กระผม พลทหาร จักรพันธ์ .... หัวหน้านักเรียน ขอรายงานยอดทหารใหม่ ยอดทหารใหม่ทั้งหมด ๑๗๕ นาย จำหน่ายป่วยนอนโรงพยาบาล ๒ นาย ป่วยพักอยู่ในหน่วย ๙ นาย รวมจำหน่าย ๑๑ นาย คงเหลือ ๑๖๔ นายครับ”
“วิ่งขึ้นเขาแล้วเราก็ลงน้ำ เพื่อนอย่าถามอะไรมากเลย
ว่าเหนื่อยไหมฉันไม่เฉลย ว่าไม่เคยไม่เคยนึกกลัว
วิ่งเข้าไว้อย่าได้อ่อนล้า มองดูขาอย่าได้แชเชือน
ดูดูสิเทพีมาเยือน เธอสวยดุจเดือน โอ้ยลูกสาวใคร
อยากจะถามทำไมงามนัก เธอช่างน่ารักเสียยิ่งกระไร
เจ้าทำบุญไว้ด้วยอะไร ถึงสวยบาดใจซึ้งใจ ทบ.”
“กระโดดทิ้งย่อ”
“กระโดดทิ้งย่อ”
“๑๐ ยก”
“๑๐ ยก”
“ปรี๊ดดด ปรี๊ดดด ปริ๊ด”
“๑ ๒ ๓ ๑ ....”
พุ่งหลัง ๘ จังหวะ”
“พุ่งหลัง ๘ จังหวะ”
“๑๐ ยก”
“๑๐ ยก”
“ปรี๊ดดด ปรี๊ดดด ปริ๊ด”
“๑ ๒ ๓ ๔ ๕ ๖ ๗ ๑ ๑ ๒ ๓ ๔ ๕ ๖ ๗ ๒.......๑ ๒ ๓ ๔ ๕ ๖ ระวัง หยุด”
“เอานะ ดูให้ดีๆ เวลาเอ็งตบจับปืนนะ ตบจับให้มันได้รูที่ ๔ จากล่างขึ้นบน พอสิ้นคำสั่งว่า วันทยาวุธ พวกเอ็งยกปืนขึ้นมาแล้วตบไปที่ฝาประกับปืนแล้วนับ ๑ จากนั้นฟันมือลงไปด้านล่าให้อยู่ตรงกับคันรั้ง ฝามือเรียงชิดติดกันทั้ง ๕ นิ้ว นิ้วมืออย่าแตก ฟันลงปั๊บ นับ ๒ อ่ะ เดี๋ยวทำให้ดูอีกครั้ง ตรงหน้าระวัง วันทยาวุธ ๑ ๒ ทำได้ไหม”
“ได้ครับ”
“พวกเอ็งจะทำอะไรก็แล้วแต่ท่าตรงต้องดีไว้ก่อน ถ้าท่าตรงไมดีทุกอย่างก็ไม่ดีตามไปด้วย ลองเอ็งยืนหย่อนเข่าข้างหนึ่งแล้วทำท่าเฉียงอาวุธ มันไม่ต่างอะไรจากพวกกุ๊ย เราเป็นทหารท่าตรงคือท่าพื้นฐาน ท่าตรงดีเอ็งทำท่าทำทางอะไรออกไปมันก็ดูสง่า ดูผ่าเผย ดูเท่”
“เอาละ เดี๋ยวให้พักดื่มน้ำ ๑๐ นาที ใครจะเข้าห้องน้ำก็รีบเข้า เดี๋ยวชั่วโมงหน้าจะฝึกกันต่อเป็นท่ามือเปล่า”
“ไปเยี่ยวมั้ยบอมบ์”มหาตวงสะกิด
“จวยมึงจวยกูติดกันรึไง”ผมกวนตีนมันกลับ ที่จริงก็ปวดเหมือนกันแต่ผมชอบกวนตีนมันเล่น
“เออ สัส กวนส้นตีนนะมึงเดี๋ยวได้หน้าหงาย”เป็นไงล่ะมหาของผม ใหม่ๆนี่เหงียมๆหงิมๆ อยู่นานๆไปลายเริ่มออก
“ไปก็ไปดิ ครูครับขออนุญาตเข้าห้องน้ำครับ”
“ลุกมาดิ ใครจะเข้าห้องน้ำบ้างจะได้พาไปทีเดียว”ผู้ช่วยครูถามพวกผมที่นั่งพักผ่อน คนจะไปก็ลุกขึ้นยืนส่วนผมก็ไปยืนรอที่ส่วนหนึ่ง เมื่อได้จำนวนที่จะไปแล้วก็เดินแถวถือปืนในท่าเฉียงอาวุธเข้าห้องน้ำไปด้วย ปืนนี่จะฝากให้คนอื่นดูแลไม่ได้นะครับเพราะครูนายสิบเขาจะลงโทษ ปืนใครปืนมันคนนั้นรับผิดชอบ รักปืนเหมือนกับที่เรารักลูกของเราเอง
“มหา ชักว่าวแข่งกันไหม”ผมพูดขำๆ มหาหันหน้ามามองผมแล้วทำหน้าเอือมระอา
“เล่นเป็นเด็กๆไปได้ ชักว่าวน่ะมันของเล่นเด็ก ถ้าเป็นผู้ใหญ่น่ะต้องขึ้นเตียงกันแล้ว โด่ว”โอ้ว มหาของกู กูจะบาปรึเปล่าวะทำคนธรรมะธรรมโมให้เป็นคนหื่นไป
“ถามจริง เมื่อคืนมึงลงมาล่อกะเทยเหรอ”ผมกระซิบกระซาบ
“เหี้ยเหอะครับเพื่อนบอมบ์ กูยังซิงเว้ย กูเก็บซิงไว้ชิงโชค สัส ถามอะไรแต่ละอย่าง กูเพลียกับมึงว่ะ”ทำหน้าเหนื่อยหน่ายไร้อารมณ์
“เหรอวะ ถามจริง ชาตินี้มึงจะเอาหญิงป่ะ กูขอแบบตรงๆ ชัดๆ”
“ไอ้สัส มึงจะเก็บจวยไว้ปิดทองบูชายัญหรือไงถ้าไม่ใช้น่ะ มึงนี่ถามมากจริงเดี๋ยวเอาฟาดปากแม่ง ฮ่าๆๆๆๆ”
“ฮ่าๆๆๆๆ อันเท่านิ้วก้อยแล้วทำกร่างนะมึง”
“นิ้วก้อยบ้านมึงสิ มึงแน่จริงมึงวัดขนาดกับกูเอาป่ะละ โด่ว ของมึงนี่กูเอาแว่นขยายส่องจะมองเห็นหรือเปล่าก็ไม่รู้”ดูมันทับถมผมสิครับ ของผมไม่ต้องใช้แว่นขยายมันก็ขยายได้เต็มสองตาละครับ ฮ่าๆๆๆๆ
“บอมบ์ กูขอยาสีฟันหน่อยดิ ไอ้เหี้ยตัวไหนกูไม่รู้เอายาสีฟันกูไป แม่งจะหมดหลอดอยู่แล้วเสือกขโมยของกูอีก”ไอ้เหี้ยเอ๊ยมหาตวงสะกิดไหล่ผม บ่นห่าไรไม่รู้ของมัน ผมยื่นยาสีฟันไปให้ มันรับไปบีบแล้วแปรงฟันของมันไป
“ให้เวลา ๕ นาที เอาของขึ้นไปเก็บทาแป้งหน้าขาวทุกนาย ทราบ”
“ทราบ”
“ปรี๊ด”
“ไอ้ยักษ์ ผู้หมวดเรียก”เสียงกระชาก หน้าบึ้งตึดูไม่เป็นมิตรกับผม ผมเงยหน้าขึ้นไปมองเขาแวบหนึ่งก่อนจะรับคำแล้วลุกขึ้น หมู่อาร์ตมันเป็นอะไรของมันวะ มึนตึงใส่กูตลอด ผมได้แต่เก็บความสงสัยเอาไว้ในใจ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก “กระผม พลทหาร ขีปนาวุธ อุดมลักษณ์ ขออนุญาตเข้าพบผู้ฝึกครับ”
“กระผม พลทหาร ธีรพงศ์ ..... ขออนุญาตเข้าพบผู้ฝึกครับ”
“เชิญ”
“..... อ่ะ ข้อมูล แล้วรูปถ่ายนี่จะเอายังไงดี อาร์ตๆ ไปตามไอ้นิวให้ผู้หมวดหน่อย”หมวดยื่นข้อมูลให้ผมแล้วเรียกหมู่อาร์ตมาใช้งาน หมู่อาร์ตรับคำก็รีบวิ่งแจ้นไปทันที ผมเข้ามาทำงานให้ผู้หมวดเป็นพวกงานนำเสนอครับ ส่วนอีกคนที่เข้ามาด้วยกันมันทำโฟโต้ช้อป ไอ้คนนี้มันเก่งคอมครับ เก่งกว่าผมอีกเพราะมันจบตรีทางด้านคอมพิวเตอร์มา ผมเองรับงานพาวเวอร์พ้อยเพื่อที่จะนำเสนอ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก “กระผมพลทหาร........ ขออนุญาตเข้าพบผู้ฝึกครับ”เสียงของทหารรุ่นพี่ดังขึ้นก่อนจะเปิดประตูเข้ามา
“นิว รูปที่ถ่ายไว้เนี่ยยังอยู่ในกล้องป่ะหรือว่าเอาไปลงไว้ที่ไหนแล้ว”ผู้หมวดถามทหารรุ่นพี่หน้าเคร่งเครียด
“ยังอยู่ครับ ผมเก็บไว้ที่คอมของผู้หมวดนี่ครับ”
“เหรอ เออ แต่คอมผู้หมวดอยู่บ้านว่ะ อืม เอ็งเอากุญแจไปเปิดเอาคอมมาให้ผู้หมวดหน่อยไป”ยื่นกุญแจห้องให้กับทหาร ว้าว กุญแจหัวใจที่ผู้หมวดมาไขเปิดไว้ยังอยู่หรือเปล่านะ ฮ่าๆๆๆ
“กุญแจรถมอไซด์ละครับผู้หมวด”ทหารรุ่นพี่ทวงถาม
“เออ อยู่ไหนวะ โทษนะ”ผู้หมวดจับที่ไหล่ผมแล้วเปิดลิ้นชักด้านล่าง อูย อย่าเอามือไปโดนเป้านะครับเดี๋ยวผมเสียว ฮ่าๆๆๆ ทะลึ่งได้ตลอดเลยว่ะกู “เอ่อ โทษทีๆ”เอาแล้วไง โดนจนได้ครับ ไม่หนักไม่เบาแต่ก็รูสึกจุกๆนะเนี่ย “อ่ะ รีบมานะ อย่าไปแอบกินเบียร์ห้องผู้หมวดล่ะ กลับไปเบียร์หาย ตายสถานเดียว”
“ครับผู้หมวดครับ ฮ่าๆๆๆๆ”เขาหัวเราะแล้วเดินออกไปจากห้อง จากนั้นผมก็เริ่มวางแผนการทำงานในใจก่อนแล้วจึงสอบถามผู้หมวด ผู้หมวดลากเก้าอี้มานั่งข้างๆผมแล้วให้คำตอบและความคิดว่าอยากจะให้ออกมาในรูปแบบไหน ส่วนไอ้คนที่ทำโฟโต้ชอปมันก็มีถามแทรกบ้าง ผู้หมวดลุกไปลุกมา ไอ้หมู่อาร์ตก็มานั่งให้คำปรึกษากับผู้หมวดอีกคน ผมว่ากลิ่นมันทะแม่งๆ มันตีสนิทกับผู้หมวดเพราะจุดประสงค์อะไรกันแน่นะ สงสัยจะอยากได้หน้าได้ยศแน่เลยว่ะ
ด้านนอกยังอบรมเกี่ยวกับเรื่องของทหารปลูกฝังให้ทหารใหม่ฟัง ได้ยินเสียงหัวเราะออกมาบ้างเป็นบางครั้ง บางครั้งก็เป็นเสียงร้องเพลง หรือท่องวินัย ๙ ข้อของทหาร ส่วนด้านในก็นั่งทำงานกันไปเรื่อยเปื่อย เปิดเพลงเบาๆคลอไป ผมนั่งเงียบเก็บความรู้สึกอยากคุยเรื่องอื่น อยากถามเรื่องต่างๆที่ไม่ใช่เรื่องงานเอาไว้ ปากมันจะหลุดถามหลายครั้งแล้วครับแต่ใจมันหักห้ามเอาไว้ทัน
เหตุการณ์ของวันนั้นจนมาถึงวันนี้ก็ผ่านเลยไป ผู้หมวดไม่ได้ติดใจเอาความอะไรกับผม บางครั้งเจอหน้ากันแกจะสั่งผมลุกหมอบบ้าง วิดพื้นบ้าง หรือบางทีก็เอาผมไปประจานเวลาออกกำลังกายเหมือนที่เขาทำในวันก่อนนะ ส่วนเรื่องที่มากกว่านั้นไม่เห็นเขาจะพูดอะไร ในใจผมคิดว่าบางทีเขาอาจจะลืมไปแล้วก็ได้ เฮ้อ จะเรียกร้องอะไรมากวะ เขาก็ผู้ชาย เราก็ผู้ชาย เขาเจ้านาย เราลูกน้อง เขาผู้บังคับบัญชา เราผู้ใต้บังคับบัญชา
“อะระหัง สัมมาสัมพุทโธ ภะคะวา พุทธัง ภะคะวันตัง อะภิวาเทมิ.....
.........รักษาตนให้พ้นจากทุกข์ภัยทั้งสิ้นเถิด..............
ชาติของเรา คงความเป็นไทยอยู่ได้จนถึงทุกวันนี้ เพราะบรรพบุรุษของเรา เอาเลือด เอาเนื้อ เอาชีวิตเข้าแลกไว้ เราต้องรักษาชาติ เราต้องบำรุงชาติ เราต้องสละชีพเพื่อชาติ ประเทศไทยรวมเลือดเนื้อ.......”จบคำไหว้พระสวดมนต์ คำปฏิญาณ เพลงชาติแล้วสุดท้ายก็เพลงสรรเสริญพระบารมี จากนั้นจึงปล่อยให้ทหารใหม่ขึ้นไปนอน ผมนั่งลงแล้วทำงานต่อไปเรื่อยๆ โดยมีผู้หมวดคอยกำกับอยู่ข้างๆ อยากกอดเหมือนวันนั้น อยากหอมแก้มให้ช้ำไปข้าง อยากจูบให้ปากเจ่อแต่ก็ทำไม่ได้ ผมกับผู้หมวดเราไม่ได้อยู่กัน ๒ คน แต่อยู่กันถึง ๔ คน
“คืนนี้ไม่เสร็จไม่เป็นไร ผู้หมวดไม่เร่ง เดี๋ยวอีก ๑๐ นาที เซฟงานแล้วขึ้นไปนอนแล้วกัน ผู้หมวดรบกวนทั้ง ๒ คนมานานแล้ว เลยมาตั้งครึ่งชั่วโมงแน่ะ”มองดูนาฬิกาที่มุมจอคอมพิวเตอร์ด้านขวาตอนนี้ก็เกือบจะ ๔ ทุ่มแล้ว ผมลงรายละเอียดอีกเล็กน้อย ปรับแต่งให้ดูดีก็เซฟงานเอาไว้
“ผู้หมวดจะใช้ต่อไหมครับ หรือว่าจะให้ผมชัตดาวน์เลย”ผมหันไปถามผู้หมวดที่ยืนก้มๆเงยๆหาของกินในตู้เย็น
“ปิดเลยๆ อ่ะ คนละกล่อง”ผู้หมวดยื่นนมมาให้ผมกับไอ้โฟโต้ช้อป(ไม่รู้ชื่อเล่นมันครับ ลืมถาม)
“ขอบคุณครับ”ผมยืนตรงรับมาแล้วรีบแกะหลอดเสียบฉึกดูดทันที อ่า สดชื่นจริงๆ
“อาร์ตเดี๋ยวพาทหารขึ้นไปนอนด้วยแล้วกัน เดี๋ยวผู้หมวดอยู่เก็บของก่อน”
“ครับผู้หมวด”รับคำสั่งแล้วลุกขึ้น ผมกับไอ้โฟโต้ช้อปก็ลุกตามไป พอไปถึงโรงนอนก็โดนหมู่อาร์ตแดกอยู่ประมาณ ๑๐ นาทีเห็นจะได้ จากที่นั่งห้องแอร์เย็นๆก็เหมือนกับลูกนกตกน้ำ เหงื่อชุ่มทุกคืน ผมไม่รู้เหมือนกันว่าเขาแดกพวกผม ๒ คนเพราะสาเหตุอะไร ไปถึงก็ไม่พูดพร่ำทำเพลงแดกอย่างเดียว
“อย่าคิดว่ามึงได้อยู่ใกล้ผู้หมวดแล้วพวกมึงจะสบายนะ พูดจาแม่งไม่ให้เกียรติผู้หมวดเลยสักนิด โดยเฉพาะมึงไอ้ยักษ์ พูดเหมือนผู้หมวดเป็นเพื่อนเล่น ครั้งหน้าถ้ายังเห็นแบบนี้อีก มึงไม่ได้หลับสบายแน่ ไป ไปขึ้นนอน”ด่าเสร็จแล้วก็เดินหันหลังกลับไปโดยมีผู้ช่วยครูยืนมองตามหลัง
“อะไรของมันวะ พ่องตาย”ไอ้โฟโต้ช้อปด่าตามหลัง ผมได้แต่ยืนงงแล้วขึ้นไปบนโรงนอน กางมุ้ง ถอดเสื้อเช็ดเหงื่อ เอาไปตากด้านล่างเตียง หยิบตัวใหม่ออกมาใส่แล้วแล้วขึ้นนอน
“อ้าว เสร็จงานแล้วเหรอ ราตรีสวัสดิ์มึง”ไอ้มหามันลืมตาขึ้นมาทักผมแล้วฟุบหลับต่อ สงสัยจะสะดุ้งตื่นแน่เลย
“เออ ฝันดีผีรอบเตียง”ผมพูดเบาๆทาแป้งแล้วนอนหลับไป
“ครูครับ ผมปวดขี้ครับ”สะดุ้งตื่นกลางดึกรู้สึกว่าท้องไส้ไม่ค่อยจะดี ลงจากเตียงได้ก็ปลุกครูที่นั่งหลับอยู่หน้าประตู ครูตื่นขึ้นมาแล้วหลับต่อ “ครูๆ ผมไม่ไหวแล้ว”ผมสะกิดยิกๆ
“เออ ไอ้เหี้ย เวลาขี้ไม่ขี้ เวลานอนไม่นอน เยะแม่”คงจะอารมณ์เสียที่ผมขัดจังหวะ ผมวิ่งลงไปด้านล่างอย่างรวดเร็ว เพราะมันจะไม่ไหวแล้ว ไปถึงก็ลุยเลยครับ จนสบายท้องสบายตัว แกร๊ก แอ๊ดดดดดดดด เปิดประตูห้องน้ำออกมาด้วยความโล่งท้อง เป็นทหารนี่ถ้าจะมารอขี้ตอนเช้าๆนี่ไม่ทันหรอกครับ ห้องน้ำไม่กี่ห้องคนแย่งกันเข้าเป็นสิบ ยี่สิบ ใครไวกว่าก็ทัน ใครช้าก็อดไป มีอยู่ครั้งหนึ่งผมต่อคิวจะเข้าห้องน้ำ ไอ้พวกที่ยืนรอก็แหกปากอ้อนวอน “เพื่อนครับๆ ออกมาได้แล้ว” ผมเองก็ยืนปวด พอมีคนออกมาผมเข้าไป ถอดเข็มขัด รูดซิปลงปื้ดดดดดดดดด ดึงกางเกงพร้อมกางเกงในลงให้อยู่เหนือหัวเข่า หย่อนตูดตดดังปู้ดดดดดดดดดดด แบบเต็มที่กำลังจะขี้เลย ไอ้เหี้ย เสียงนกหวีดดังปรี๊ดดดดดดด แล้วมีคนตะโกนว่าหมดเวลา ไอ้เหี้ยเอ๊ย ขัดความสุขกูจริงๆ ต้องดึงกางเกงขึ้นรูดซิขัดเข็มขัดราดน้ำแล้วเปิดประตูวิ่งออกไป แม่ง จังไรคนจริงๆพวกห่า กูกำลังจะได้ขี้อยู่แล้วเชียว วันนั้นก็ต้องอั้นเอาไว้ว่าจะได้ปลดปล่อยก็ช่วงฝึกตามสถานีนั่นแหละครับ
ออกมาจากห้องน้ำเดินไปได้ไม่กี่ก้าวก็มีคนเดินสวนเข้ามา พอป๊ะกันเท่านั้นแหละครับ ผมตาโตทันที ผู้หมวดถือขันอาบน้ำกำลังจะอาบน้ำ ผู้หมวดแกเห็นหน้าผมแกก็ตกใจแล้วทำเฉยๆเปิดประตูห้องน้ำเข้าไปจะอาบน้ำ แต่มีเหรอที่ผมจะปล่อยโอกาสนี้ให้ผ่านไป ผมแทรกตัวเข้าไปตามหลังทันที แกวางตะกร้าสบู่ลงบนที่วาง ทำเหมือนไม่สนใจผม
“ไม่สนใจกันเลยเหรอ”ผมเข้าไปกอดวางมือที่บั้นเอว มองด้วยด้วยสายตาจดจ้อง
“สำคัญตัวผิดหรือเปล่า”สายตาที่เมินเฉยกับใบหน้าไร้อารมณ์ทำให้ผมถึงกับหมดความมั่นใจ ผมปล่อยมือที่จับบั้นเอวเขาเอาไว้เมื่อครู่แล้วกำลังจะหมุนตัวแล้วผู้หมวดตะครุบผมไว้ก่อน “หึ ไอ้หน้ามึน”
“แกล้งกันอีกแล้วนะ”ผมพูดแล้วยิ้มตาหยี โอบกอดเอาไว้แน่นๆก่อนจะกดจมูกลงไปที่พวงแก้มของผู้หมวดสุดหล่อหลายที
“ยังไม่ได้อาบน้ำ หอมไปได้ไงวะ”
“เออ ใช่ มิน่าล่ะว่าทำไมเปรี้ยวๆ งั้นผู้หมวดอาบน้ำเถอะ ผมจะได้ขึ้นไปนอน”
“สัส กวนตีน เร็วๆ จะรีบทำเหี้ยอะไรก็ทำ”ไม่รอช้าผมประกบปากจูบทันที ผู้หมวดเองก็รับจูบผมอย่างไม่ลดละแล้วเสต็ปเดิมครับ จูบกันจนแทบขาดลมหายใจ ยืนหอบก็จูบกันต่ออีกยก
“ไอ้บอมบ์ ไอ้เหี้ย มึงขี้หรือมึงแดกขี้อยู่วะ ทำเหี้ยอะไรของมึง”เสียงผู้ช่วยครูทำให้ผมกับผู้หมวดถึงกับสะดุ้ง
“อีกแปบครับครู ผมขี้ยังไม่สุด”ผมตะโกนออกไป
“เออๆ ไอ้เหี้ย กูคิดว่ามึงตายคาห้องน้ำไปแล้ว เร็วๆหน่อยแล้วกัน เดี๋ยวผู้หมวดแดกกู”ผู้ช่วยครูบ่น แล้วผมก็ไม่สนใจคนข้างนอก สนใจคนข้างในอย่างเดียว จูบแบบเอาเป็นเอาตาย จนเหนื่อยกันทั้งคู่ ลดมือลงคลำด้านล่างก็นูนเด่นขึ้นมาเหมือนเดิม หึหึ อารมณ์ขึ้นไวจริง
“ให้ช่วยไหม”ผมถามเสียงเบา
“ไม่ต้อง รีบขึ้นไปนอนเหอะ พรุ่งนี้มีฝึกอีก เก็บสมองเอาไว้ทำงานบ้าง อย่าเอาไว้คิดแต่เรื่องหื่นๆ”ปากบอกไม่ต้องแต่มือของผู้หมวดนี่คลำเป้าผมอยู่นะครับ
“โอเคครับ งั้นฝันดีนะ”ผมเอาริมฝีปากแตะไปเบาๆ แต่ผู้หมวดก็เกี่ยวคอผมเอาไว้ เออ สงสัยคงต้องต่ออีกยกแน่เลย
“ไอ้บอมบ์ ไอ้เหี้ย”ด่าผมแล้วยืนหอบ ปล่อยมือจากเป้าผม ผมก็ปล่อยมือจากเป้าผู้หมวด น้ำเยิ้มหัวเชียว ตักน้ำล้างมือแล้วฉกหอมแก้มทีหนึ่ง “หือ อยากเจ็บตัวรึไง”ทำหน้ายุ่งแต่ก็คว้าต้นคอผมมาจูบอีกครั้ง
“ไอ้สัสบอมบ์ตายห่ายังวะ”เสียงผู้ช่วยครูตะโกนเรียก
“ไปแล้วๆ วันหลังผมจะให้จูบทั้งวันเลยเอาไหม ฝันดีนะครับ”ผมยิ้มให้แล้วปลดล็อกออกจากห้องน้ำอย่างอารมณ์ดี “วันใดถ้าพี่ฝึกเสร็จ จะรีบไปเยะเอ๊ยเฮ็ดนวลน้องกัลยา”ผมร้องเพลงเสียงดังเดินออกจากห้องน้ำ
“เยะกัลยาของมึงสิไอ้เหี้ย กะเทยแม่งมายืนจ่ออยู่ประตูทางเข้าฝั่งนู้นน่ะ สัส”
-
มหาเริ่มออกลาย ฮ่าๆๆๆ อยู่กับบอมบ์เลยซึมซับมา
หมู่อาร์ตนี่น่าโดนมาก ท่าทางชอบข่มมากเดี๋ยวเถอะจะโดน :m16:
บอมบ์หื่นจริง วันนี้ได้กำไรอีกแล้ว :z1:
-
ขอบคุณ :)
-
เย้ๆ กำลังจะไปนอน มาพอดีเลย รักหมวดบูมกะไอ้ยักษ์หน้ามึน
ขอบคุณคนเขียน อารมณ์ดีก่อนนอน กิ กิ
-
แค่นี้ก็ชื่นใจ
-
จีบกันน่ารักซะ อ่านกี่รอบๆๆๆๆก็ชอบอะ :hao6:
-
ต้องมาขี้ถึงจะเจอ ฮ่าๆ แหม่ผู้หมวดปากไม่ตรงกับมือเนอะ
-
หมวดบูมกลับมาแล้ว
คุณเมฆกลับมาแล้ว ดีใจค่ะดีใจมาก
-
อยากมีผัวเป้นทหาร เอ๊ย....ไม่ใช่ล่ะ :hao7:
-
กะหมู่อาร์ตคือมีคำตอบเดียวเลย ขอ :z6: เถอะ
-
เข้ามาติดตามครับ
-
หมวดบูมติดใจจูบบอมบ์เข้าแล้ว
ไม่น่ามีคนขัดจังหวะ ไม่งั้น........ ฟิน
มหาก็เริ่มหื่นขึ้นมาแระ อยู่กับบอมบ์ก็พากันคุยเรื่องหื่นๆ
-
“สัส กวนตีน เร็วๆ จะรีบทำเหี้ยอะไรก็ทำ”
ผู้หมวดสมยอมนี่ ชอบละซิ อิอิ
-
หวานกันวันละนิด ให้คนอ่านได้ฟินเล่นๆกันไป
-
อยากรู้เรื่องของหมู่อาร์ต
ว่าทำไมถึงได้แกล้งบอมส์
ตลอดเวลา
:hao4: :hao4: :hao4:
-
กะ กลับมาแล้ว :o8:
-
เข้ามารอต่อไปคร๊าบบบบบ
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
:hao6:
-
รอครับ กำลังสนุกเลย
-
เรื่องนี้อ่านกี่รอบก็ชอบ
รอคู่หมวดเต้ยฮะ o13
-
ตอนที่ ๑๒ ข้อพิพาท
“ฮ่าๆๆๆๆ”
“แล้วมีอีกเรื่อง มีครอบครัวหนึ่ง พ่อชอบไปจับหนูมาขาย หนูนาอ่ะ มันกินได้ ตอนกลางคืนก็เอาละ ออกไปส่องหนู จับมาได้หลายตัว ตอนเช้ากลับมาแกให้ลูกสาวเอาหนูนาไปขาย ลูกสาวคว้าจักยานคันเก่าได้ ก็ปั่นจักรยานเอาหนูไปขาย บ้านนั้นตัว บ้านนี้ตัว จนมาถึงบ้านหลังหนึ่ง มีผู้ชายวัยกลางคนนั่งสูบบุหรี่อารมณ์ดีอยู่หน้าบ้าน ลูกสาวจอดจักรยานลงแล้วตะโกนถามเสียงดัง ‘ลุงๆเอาหนูไหม’ ไอ้เหี้ย ตาลุงคนนั้นตกใจตาลีตาเหลือก อยู่ดีไม่ว่าดีมีคนเอาคุกมาเสนอถึงหน้าบ้าน แกเลยรีบตัดสินใจตะโกนกลับไปว่า ‘เอ้อ ลุงไม่เอาหนูหรอก ลุงเพิ่งเอาป้าไปเมื่อเช้านี่เอง’ฮ่าๆๆๆๆ”
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆ”ผู้หมวดระเบิดเสียงหัวเราะออกมาน้ำตาเล็ด
“ก๊อกๆ ขออนุญาตครับ”ประตูเปิดเข้ามาพร้อมกับร่างกำยำขาวผ่องของหมูอาร์ต ผู้หมวดนั่งเช็ดน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม
“อ้าว อาร์ต ได้ของครบป่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ”ผู้หมวดหันมาหัวเราะต่ออีกครั้งอย่างกลั้นไม่อยู่
“ครบครับผู้หมวด เอ่อ มีเรื่องขำอะไรกันเหรอครับ”หมู่อาร์ตถามหน้ายิ้มแย้ม
“อ๋อ เปล่าๆ บอมบ์มันเล่าเรื่องตลกให้ฟังน่ะ เออ งั้นเดี๋ยวเอาของพวกนี้ไปให้พวกอะไหล่ทำแล้วกัน ตามที่ผู้หมวดไปบอกไว้นะ แล้วบอร์ดเราจะหาได้จากไหน บอร์ดเก่าไม่รู้จ่าเนื่องแกเอาไปไว้ไหน”
“อยู่ที่ร้อย ๒ มั้งครับผู้หมวด”
“เออๆ ฮ่าๆๆๆๆ ไอ้เหี้ย ใครเล่าให้ฟังวะ ฮ่าๆๆๆ แม่ง หึหึหึ ฮ่าๆๆๆๆ”ยังไม่หยุดครับ ผมเองก็ขำตามไปด้วยเบาๆ “เฮ้อ เออ งั้นให้ทหารใหม่ไปเอาบอร์ดมาจากร้อย ๒ แล้วกันเดี๋ยวผู้หมวด วอ.บอกสิบเวรเขาให้” (วอ หมายถึงการสื่อสารทางวิทยุสื่อสาร)
“ครับ ผู้หมวดจะเอาอะไรเพิ่มเติมอีกไหมครับ”
“อือ เดี๋ยวดูก่อนว่ามันจะโอเคหรือเปล่า กว่าผู้การจะมาก็วันจันทร์หน้า”พูดจบหมู่อาร์ตก็ออกไปจากห้องเหลือผมกับผู้หมวด ๒ คน ผมนั่งสนใจกับหน้าจอคอมต่อ ผู้หมวดเอาหน้าเข้ามาใกล้ๆเพื่อจะดูผลงาน แต่ผมกลับไม่มีสมาธิ
“ผู้หมวดครับ อย่าเอาหน้าเข้ามาใกล้ได้ป่ะ”ผมพูดเสียงเบา
“รังเกียจกันแล้วเหรอ”
“เปล่า แต่ผมกลัวว่าผมจะอดไม่ไหว”
“ก็ไม่ต้องอดดิ”ไม่ทันขาดคำผมก็ประกบริมฝีปากไปทันที ไม่นานจนเกินไปและไม่ช้าจนเกินไปที่เราจูบกัน ผมกลัวว่าจูบนานๆเดี๋ยวเกิดมีคนทะลึ่งเข้าห้องมาพรวดพราดมันจะซวยเอาทั้งคู่
“ชอบผมมั้ย”ผมหันไปมองหน้าตรงๆ
“มาถึงขนาดนี้ยังจะถามเอาพระแสงอะไร”ขึ้นเสียงแบบไม่พอใจก่อนน้ำเสียงจะอ่อนลง “ไม่ชอบคงไม่ให้ทำหรอก”แล้วผมก็ยิ้มไม่หุบหมุนเก้าอี้มาทำงานของตัวเองต่อไป
“คำพูดที่กูพูดเมื่อวานไม่มีความหมายเลยใช่มั้ย”หมู่อาร์ตพาผมกับไอ้ทิว(ไอ้โฟโต้ช้อปอ่ะ)ไปส่งที่โรงนอนทหารใหม่ พอได้มุมมืดก็ลากพวกผมเข้าไปคุยสีหน้าเครียดอย่างเอาเรื่อง ไอ้ทิวมันถึงทำทำหน้าเลิกลัก ส่วนผมทำหน้านิ่งๆ
“..........”ผมมองหน้าไอ้ทิวสลับกับมองหน้าไอ้อาร์ต
“กวนส้นตีนนักน่ะมึงน่ะ”เหยียดหมัดขึ้นจะต่อยผม ผมเดินเข้าไปประชิดเลย
“กล้าก็เอาดิ”ผมพูดเสียงเหี้ยม อย่าคิดว่ากูจะกลัวมึงนะ ตัวก็เตี้ยกระดูกคนละเบอร์ อย่าคิดว่ากูเป็นทหารใหม่แล้วกูไม่กล้าเอาคืนนะ กูบ้าเป็นเหมือนกัน
“ไอ้บอมบ์ เดี๋ยวโดนแดกรวมหรอกมึง”ไอ้ทิวมันดึงผมไว้
“หมู่ ผมไม่รู้นะว่าหมู่โกรธอะไรผม แต่ถ้าหมู่แดกผมแบบไม่มีเหตุผล ผมก็จะเอาหมู่คืนแบบไม่มีเหตุผลเหมือนกัน”สิ้นคำหมัดหนักๆปะทะเข้ามาที่ใบหน้า “หึ”ผมแสยะยิ้มออกมา
“ปากดีนักนะมึง ให้รู้ที่ต่ำที่สูงบ้าง”
“ครั้งนี้ผมยอมหมู่นะ แต่ถ้าครั้งหน้าหมู่ทำกับผมอีก ชื่อหมู่ได้อยู่ข้างกำแพงวัดแน่ๆ”ผมขยุ้มที่คอเสื้อดึงขึ้นก่อนจะเหวี่ยงอัดกำแพงแล้วชี้หน้าก่อนจะเดินขึ้นโรงนอน ผมผิดผมยอมรับการลงโทษ แต่ถ้าผมไม่ผิดผมไม่ยอมเหมือนกัน
“มึงโคตรกล้าเลยว่ะ”ไอ้ทิวมันชื่นชม
“เราไม่ผิดเราจะกลัวมันไปทำไม”ขึ้นไปถึงโรงนอนผมก็กางมุ้งแล้วนอนหลับไป
“ไอ้ยักษ์ๆ มึงลงมานี่ดิ”เสียงของใครสักคนสะกิดปลุกผมหลังจากหลับไปได้ไม่นาน
“อะไร ครับครู”ผมขานก่อนจะเห็นหน้าว่าเป็นใคร พอลงจากเตียงได้ ครูก็พาผมไปที่มุมห้องมืดๆ ให้ผมนั่งญี่ปุ่นเอามือขัดฉาก
“ก่อนขึ้นนอนมึงทำอะไรกับใครไว้”ครูนายสิบใหม่ชี้หน้าถามผม กลิ่นเหล้าหึ่งเชียว มุมห้องที่ผมเข้ามาเป็นห้องละหมาดมีฉากกั้น ข้างในมีครูนายสิบ ๓ คน ในนั้นมีหมู่อาร์ต กับหมู่โต้และนายสิบใหม่คนหนึ่ง
“คุยกันแบบลูกผู้ชายดีกว่าไหมหมู่ ไม่ต้องทำตัวหมาๆแบบนี้หรอก”ผมอยู่ในท่าเดิมเงยหน้าขึ้นมอง ผัวะ เขาต่อยผมก่อน ผมหน้าสะบัดไปตามแรงหมัดก่อนจะกัดฟันอดทนเอาไว้ ถ้าเขาทำแล้วเขาสบายใจผมก็จะยอมให้เขาทำให้มันจบๆไป
“ปากดี จะตายห่ายังไม่รู้สึกตัวอีก”ผัวะ อีกหมัดที่เข้ามาปะทะ หมัดนี้มาจากหมู่อาร์ต เลือดผมไหลกบปากจนผมต้องกลืนลงไปในท้องอย่างไม่รังเกียจ
“พอใจหรือยัง”ผมถามเสียงแข็ง รู้สึกปวดจี๊ดที่ใบหน้า ได้แต่กัดฟันอดทนเอาไว้ ไม่คิดจะตอบโต้เขากลับคืนไปเพราะถ้าผมเอาคืน ไม่กราบตีนผม ผมไม่หยุดแน่ จากนั้นเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น เมื่อนายสิบใหม่ที่มีอาการเมาถีบเข้ามาที่หน้าของผม จนผมหงายหลังกระแทกไปกับผนังของกองร้อย เสียงดัง ปุ้ง ผมเลือดขึ้นหน้า ต่อยหน้าผมพอยอมรับได้ แต่ถีบหน้าผม ผมไม่ยอม ผมเด้งตัวขึ้นยืนแล้วซัดหมัดไปยังนายสิบใหม่คนนั้นทันที ผัวะ นายสิบใหม่ถึงกับเซ ก่อนผมจะซัดหนักๆไปอีกทีหนึ่งจนเขาร่วงลงกับพื้น ฝ่าเท้าเบอร์ ๑๑ กระทืบลงที่หน้าอกดักอักๆ
“หาเรื่องกูเองนะ”ผมกระทืบหลายทีแล้วเตะซ้ำที่ชายโครง จากนั้นหมู่โต้เข้ามาต่อยผมโดนที่ปลายคาง ผมกระทืบที่ลิ้นปี่นายสิบใหม่แรงๆจนได้ยินเสียงเหมือนมีอะไรหักมาจากด้านในร่างกายดังปุๆ “เข้ามา”ผมเดินข้ามนายสิบใหม่ หมู่โต้กระโดดถีบผมครั้งหนึ่ง ผมจับขาเอาไว้ได้แล้วเหวี่ยงอัดจนม่านที่กั้นห้องละหมาดฟังลง โครม โคร้งเคร้งๆ
“ไอ้สัส มึงกล้ามาใช่ไหม มึงเก๋ามากใช่ไหม”หมู่โต้บ้าเลือดขึ้นมาทันทีเข้ามาประชิดตัวแล้วต่อยผม ส่วนหมู่อาร์ตก็กระโดดถีบผมบ้างจังหวะที่ผมเผลอ ผมหันไปจัดการกับหมู่โต้ ต่อยหน้าไป ๓ ทีด้วยหมัดหนักๆจนเขาร่วงลงนอนพื้น ก่อนจะกระทืบและเตะซ้ำ จนผมรู้สึกเจ็บที่ขาตัวเอง
“หึ เข้ามาดิ”หมู่อาร์ตชูไม้หน้าสามขึ้นมา ผมเดินเข้าไปเขาเหวี่ยงไม้มาผมรับไม้ด้วยสองมือแล้วเตะไปที่หน้าท้องก่อนจะถีบจนล้ม โยนไม้ไปไกลมือแล้วดึงหมู่อาร์ตมาต่อยหน้า ผัวะ ผัวะ ผัวะ หมู่อาร์ตพยายามคว้าอุปกรณ์ใกล้มือเข้ามาทำร้ายผมต่อ ผมเดินเข้าไปต่อยอีกครั้ง เขาก็ต่อยผมอีกครั้ง ตอนนี้คนที่นอนเตียงใกล้ห้องละหมาดและบริเวณใกล้ๆที่ผมอยู่ต่างตื่นขึ้นมาเปิดไฟ
“ไอ้ยักษ์ หยุด ไอ้เหี้ยบอมบ์”ใครไม่รู้ตะโกน หมู่อาร์ตกระโดดถีบผมที่ยอดอก ผมเซถอยหลังจากนั้น ผมก็หน้ามืดเดินเข้าไปต่อยอีกไม่กี่หมัดจนหมู่อาร์ตร่วงลงแล้วผมเตะผัวะๆ เข้าที่ช่องท้อง กระทืบอีกหลายที ตอนนี้ผมตาขวางไม่มีใครกล้าเข้ามาห้ามเพราะโดนผมเหวี่ยงไปหลายคน
“อย่าเพิ่งเข้ามาถ้าไม่อยากเป็นเหมือนไอ้ ๓ คนนี้”มีหลายคนจะเข้ามารุมทำร้ายผมแต่ผมชี้หน้าขู่ไว้ก่อน ถ้ากล้ากับผมก็เข้ามา
“บอมบ์ ไอ้บอมบ์”
“เฮ้ยๆ หยุดๆๆๆ”
“ปรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”เสียงนกหวีดดังขึ้น จากนั้นก็มีใครไม่รู้เข้ามาต่อยหน้าผม
“อยากตายอีกคนรึไง”ผมถีบยอดอกกลับไปจนเขากระเด็นไปโดนเตียงนอนของทหารใหม่ แล้วตามไปซ้ำอีก ๑ หมัด ก่อนจะยกมือชี้หน้าทุกคนที่จะเข้ามาชาร์ตตัวผม
“เป็นเหี้ยอะไรของมึงไอ้บอมบ์ ห๊ะ”ผู้หมวดตะคอกถามผม ผมลดมือลง แต่ก็มีบางครั้งผมชี้หน้าคนที่จะเข้ามาจับตัวผมไว้ “เป็นเหี้ยอะไรของมึง กูถามน่ะได้ยินไหม”
“........”ผมไม่พูดอะไรแต่เดินฝ่าซากปรักหักพังเข้าไปหาผู้หมวด ผัวะ ผู้หมวดต่อยหน้าผมทีหนึ่ง ผมไม่โกรธ ได้แต่กัดฟันพยายามระงับสติอารมณ์ของตนเองเอาไว้ “เรื่องนี้เราต้องคุยกันยาว”ผู้หมวดเดินนำหน้าไป แล้วผมก็เดินตามไปทีหลัง จากนั้นก็สิบเวรก็ไล่ให้ทหารขึ้นไปนอนเหมือนเดิม ส่วนหมา ๓ ตัวถูกนำส่งโรงพยาบาล
หน้ามุขกลาง ผู้หมวดนั่งกอดอกหน้าเคร่งเครียด ส่วนผมนั่งญี่ปุ่นขัดฉาก มีครูนายสิบใหม่อยู่ไม่กี่คน สิบเวรและผู้ช่วยครูยืนล้อมรอบผมอยู่ ไม่มีคำถาม ไม่มีคำตอบ ไม่มีใครกล้าแตะต้องตัวผม จนผมรู้สึกเมื่อย ปวดที่ใบหน้าก็ปวด
“ทำไม”เสียงดังขึ้นขัดความเงียบในยามค่ำคืนสงัด ผมเงยหน้าสบตาผู้หมวด
“มันมาหาเรื่องผมก่อน ผมแค่ป้องกันตัว”
“ป้องกันตัวเหี้ยอะไร ก็เห็นๆกันอยู่ว่ามีเรื่องกัน แล้วมึงเป็นทหารใหม่ กล้าดียังไงถึงไปเตะไปต่อยนายสิบเขา”
“หึ งั้นไม่ต้องถามผมหรอก แดกผมให้พอใจเลยสิ”ผมพูดประชดประชัน พูดงี้ก็ไม่ต้องถามกัน ลงโทษผมให้สะใจเลยดีกว่า
“กวนตีนนะไอ้สัตว์”ครูนายสิบคนหนึ่งยกตีนขึ้นมาจะถีบผม แต่ผมลุกขึ้นชี้หน้าเอาไว้ก่อน
“รึมึงจะเอาอีกคน”ผมขู่อย่างไม่เกรงกลัว
“ไอ้บอมบ์ ใครให้มึงลุก”ผู้หมวดชี้หน้าผมอย่างไม่พอใจ ผมนั่งลงขัดสมาธิตามคำสั่งผู้หมวด “เดี๋ยวผมจัดการเอง ทุกคนอยู่เฉยๆ”เอ่ยห้ามคนอื่นๆที่พยายามจะมาซ้ำผม “เล่ามา” น้ำเสียงหนักๆพูดกระแทกออกมา
“เขาทำร้ายผมก่อน ผมไม่ได้เป็นคนเริ่ม”ผมพูดแบบกระชับๆ สรุปเอาใจความ
“มันมีที่มายังไง สัส เล่าให้ละเอียด ให้กูฟังรู้เรื่อง เหี้ย เดี๋ยวต่อยแม่งซะหรอก ไม่ถงไม่ถามแม่งแล้ว”ผู้หมวดกำหมัดกัดฟันจนกรามนูนขึ้นมาเป็นสัน
“ก็หลังจากที่ผมทำงานให้ผู้หมวดเสร็จ.....”ผมเล่าไปตามความเป็นจริง เล่าทุกอย่างทั้งการกระทำของเขาที่ทำกับผมและการกระทำของผมที่ทำกับเขาว่าผมโดนเขาทำอะไรแล้วผมเอาคืนยังไงบ้าง ผมไม่แก้ตัวว่าผมไม่ได้ทำอะไรเขา ผมพูดไปทุกอย่างเท่าที่ผมรับรู้และถ่ายทอดออกไปได้
“ฮึ่ย กูอยากต่อยมึงจริงๆเลย แล้วทำไมต้องใช้กำลังด้วยวะ ทำไมไม่ยอมๆเขาไป”
“ผู้หมวดครับ จะให้ผมยอมอะไร ผมทำผิดอะไรผมก็ยังไม่รู้เลยสักนิด ถ้าผมผิดแบบมันผิดจริงๆ ผิดซึ่งๆหน้าผมยอมรับ นี่ผมไม่รู้ว่าผมผิดอะไร”
“เหี้ยเอ๊ย แล้วทำไมต้องใช้กำลังด้วยล่ะ มึงวิ่งออกมาบอกกับผู้หมวดมันจะตายรึไง ผู้หมวดก็อยู่ตรงนี้ ไม่ได้ออกไปไหน หรือมาบอกสิบเวรเขาก็ได้ ทำไมต้องตัดสินใจเอง ทำเองด้วยล่ะ”
“ผมสารภาพแบบลูกผู้ชายว่าผมหน้ามืด ถ้าต่อยผมอย่างเดียวผมก็ไม่สู้หรอก ผมจะยอมให้มันจบสิ้นกันไป แต่นี่มันหยามผมเกินไป มันถีบหน้าผม ผมเป็นคนนะครับผู้หมวด ผมไม่ใช่หมา หึ แล้วแต่ผู้หมวดจะคิดเอาครับ ไม่จำเป็นต้องเชื่อผมสิ่งที่ผมพูดไปก็ได้ครับ ผู้หมวดไปถามหมู่ ๓ คนก่อนก็ได้ หรือจะเอากับผมคืนตอนนี้เลยก็ได้ ผมยอมรับผิด”
“ปากดีจริง หึ”ผมหมวดตบที่ปากผมเบาๆ “คนอื่นไปนอนได้แล้ว เดี๋ยวผู้หมวดจัดการเอง” ผู้หมวดลุกขึ้นแล้วเดินลงไปข้างล่าง ผมเดินลงไปตาม แกเดินไปที่สนามฟุตบอล จากนั้นคอนเสิร์ตแบบวีไอพีก็เริ่มขึ้นท่ามกลางเสียงฟ้าร้องและสายฝนที่เทกระหน่ำลงมา ผู้หมวดยืนอยู่ด้านหน้าส่วนผมก็ทำตามคำสั่ง ฟ้าแลบฟ้าร้องก็ไม่มีการหลบเข้าร่ม ยืนอยู่ตรงนั้น ลงโทษอยู่ตรงนั้น
ผมไม่รู้ว่าผ่านไปกี่ชั่วโมงแล้ว จากฝนที่เทกระหน่ำลงมาอย่างหนักหน่วงจนค่อยๆซาลง มีลมพัดลงมาปะทะกับผิวกายขนเนื้อสั่นเทา สายฝนยังคงตกลงมาพรำๆนานพอสมควรแล้วในที่สุดก็หยุดลง เสียงกบตัวเล็กๆร้องดังระงม ตอนนี้ไฟบนโรงนอนสว่างขึ้นอีกครั้งหนึ่ง เสียงกล่าวอรุณสวัสดิ์ดังมาถึงที่ที่ผมโดนลงโทษอยู่ เสียงนกหวีดดังขึ้นเป็นระยะเพื่อเตือนการกระทำต่างๆของเหล่าทหารใหม่ กิจวัตรทุกอย่างยังคงเหมือนทุกวันที่ผ่านมา หากแต่ขาดผมไปร่วมด้วยแค่นั้นเอง เหตุการณ์ทุกอย่างดูเหมือนจะปกติ มีเพียงแค่ผมที่ยังโดนแดกอยู่กลางสนามฟุตบอลโดยมีผู้หมวดยืนสั่งอยู่ด้านหน้า
“เฮ้อ ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าได้แล้ว”ผู้หมวดพูดอย่างอ่อนใจ เดินกอดอกนำหน้า ส่วนผมนี่เป๋แทบคลาน เดินตุ๊ปัดตุ๊เป๋ตามหลังผู้หมวดไปช้าๆ ขึ้นไปเอาขันอาบน้ำอย่างยากลำบาก กว่าจะขึ้นกว่าจะลงมาได้แทบจะขาดใจตาย
วันนี้ทั้งวันผมไม่ได้ไปฝึกเพราะต้องรอสอบสวนอีกครั้งหนึ่ง ผู้หมวดเรียกไอ้ทิวมาสอบถามและพวกที่นอนเตียงใกล้กับห้องละหมาดสถานที่เกิดเหตุการณ์เมื่อคืน ไอ้ทิวมันก็เล่าให้ผู้หมวดฟังตามความจริง ส่วนคืนอื่นๆก็เล่าไปตามที่ตนได้รับรู้ แล้วผู้หมวดเข้ามาสอบถามผมอีกครั้งหนึ่ง ถามกลับไปกลับมา แต่ผมเล่าเหมือนเดิมไม่มีผิดเพี้ยน ไม่ว่าผู้หมวดจะหลอกล่อผมด้วยคำถามอะไรก็แล้วแต่
“๓ คนนั้นเป็นไงบ้าง”
“หนักกันทุกคนเลยครับ ไอ้อาร์ตแขนหลุด ปอดฉีก กระดูกซี่โครงร้าว กรามหัก ส่วนไอ้โต้ซี่โครงหักไป ๒ ซี่ ปอดฉีก กระเพาะฉีก ไหล่หลุด หน้านี่แทบดูไม่ได้ แล้วไอ้โอ คนนี้หนักสุด กระดูกไหลปลาร้าหัก ซี่โครงก็ทั้งหักทั้งร้าว ปอด กระเพาะฉีก กรามหัก ฟันหัก หนักเลยครับผู้หมวด ตอนนี้ยังไม่มีใครฟื้นเลยครับ”
-
อ่านกี่รอบกี่รอบก็ชอบ เสมออ่ะเรื่องนี้ :katai2-1: :L2:
-
คิดถึงเรื่องนี้มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :mew1:
-
หน้าจะตายกันซะให้หมดไปทุกตัว :z6: :z6:
แม่งอยู่ไปก็เปลืองข้าวกองร้อย หนักกรมด้วย ไอ้ห่า หมาหมู :katai4: :katai4:
รักพี่บอมบ์มากอ่ะ :mew1: :mew1:
-
หมู่อาร์ตคงออกมาซ่าส์ไม่ได้อีกนาน
-
เห้ยยยยย สั้นปายยยย แต่อ่านตอนนี้กี่ทีก็.....สาสมดีจริง
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7:พี่บอมบ์พลังช้าง :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
:m16: :m16: :m16: :m16: :m16: :m16:
-
o13 o13 o13 o13 o13 อ่านรอบกี่รอบก็สนุก เหมือนเดิมมมมม คิดถึงหมวดบูม อิอิ
-
มีต่ออีกมั้ยคะ กิ กิ อยากอ่านอีก โลภๆ 555+
ตอนนี้สะใจมากมาย พี่บอมส์จัดเต็ม
รักเรื่องนี้มากๆ ค่ะ โอม ขอให้คนแต่งมาต่อทุกวัน
-
ใช่คร้าพี่บอมบ์ฆ่าได้หยามไม่ได้
ถ้าจะถีบหน้าขนากนั้นเอามีดมาแทง
ยังจะดีกว่าสมน้ำหน้าพวกมันน่าจะ
โดนเยอะกว่านั้นด้วยซ้ำกร่างดีนัก
-
พี่บอมบ์อย่างโหด เป็นนักมวยดีกว่านะพ่อ อิอิ
-
เออดี โดนกันซะมั้ง โด่ทำกร่างเป็ไงหละ ปางตายเลย :laugh: :laugh: :laugh:
-
หมู่อาตกวนทีนชอบหาเรื่องบอมก่อน
ก็แบบนี้ละบอมมีเสน่ก็เลยกลัวบอม
จะแย่งหมวดบูมละสิ
-
สมน้ำหน้าโดนบอมบ์จัดหนัก
-
ชอบตอนนี้มาก บอมบ์กระทืบแบบสะใจ 5555
:katai2-1:
-
โหดโคตร สะใจมากมาย ผู้หมวดให้ความเป็นธรรมดีๆน้า o13
-
ฆ่ามานนน :z6: :z6:
ขอบคุณที่ลงให้ค้า
:L2: :mew1:
-
สมน้ำหน้า 3 หมู่นั่นจัง แต่บอมมือตีนหนัก เวลาฟิวส์ขาดนี่สยองน่าดู
-
บอมบ์!! นอกจากจะปากดี (สำหรับผู้หมวด) แล้ว ยังตีนหนัก (สำหรับสามหมา..เอ๊ย..หมู่ ฮ่าาา) ได้อีกนะ
จัดหนักให้สะใจหมู่อาร์ตไปเลย อยากอิจฉาบอมบ์ดีนัก เฮ่อๆๆๆๆๆๆ
:z6:
-
ยังสะใจเหมือนเดิม
-
การใช้กำลังเป็นสิ่งไม่ดี แต่นี้มันเกินที่จะทน จัดไปน่ะถูกแล้วพี่บอมบ์ o13
-
กลับมาแล้วววววววววววววววววววววววววววววววว
เย๊ๆๆๆๆๆ
:z3: :z3: :z3:
-
พี่บอมบ์คื๊อโหดแท้
-
อาการหนักแต่ไม่ตาย
ขอบคุณ :)
-
คือน้อยไปไหม เป็นนลูกน้อง เป็นทหารใหม่ก็คน น่าจะโดนเยอะกว่านี้
-
สาแก่ใจจริงๆ
:laugh:
-
ตอนที่ ๑๓ โทษทัณฑ์
เรื่องผมไม่จบลงแค่นั้นเมื่อนายทหารชั้นผู้ใหญ่รับรู้ เขาเข้ามาสอบถามผมแต่ก็ไม่มีใครกล้าที่จะมาทำร้ายร่างกายผมเพื่อระบายความแค้น เพราะผมพร้อมที่จะสู้ถึงแม้ว่าผมจะเจ็บตัวก็ตาม
“ผู้พันครับ หมอรายงานมาด้วยว่าทั้ง ๓ คนนั้นมีสารแอลกอฮอล์ด้วยครับ”ตอนนี้ผมนั่งอยู่ต่อหน้าผู้พันหรือเต็มๆก็คือผู้บังคับกองพัน ซึ่งใหญ่ที่สุดในกองพัน ผู้พันคนนี้ผมเคยเห็นหน้าแกอยู่หลายครั้งเมื่อตอนที่ผมเป็นพลเรือน
“เหรอ อือ เดี๋ยวถ้าหายดีเมื่อไหร่ก็เอาไปขัง แล้วเราไม่ใช่ว่าเป็นแค่การป้องกันตัวเท่านั้นนะ ถ้าเราคิดให้ดีกว่านี้ วิ่งมาบอกสิบเวรหรือบอกผู้ฝึกเรื่องแบบนี้ก็คงไม่เกิดขึ้น ผู้พันจะไม่เอาโทษก็กระไรอยู่มันจะเป็นแบบอย่างที่ไม่ดีให้กับคนอื่น ผู้พันต้องตัดไฟตั้งแต่ต้นลม วันอาทิตย์ผู้พันจะไม่ให้ญาติมาเยี่ยมและต้องโดนทำโทษจนกว่าจะจบการฝึก”
“ครับ”ผมรับคำ
“ทีหลังอย่าให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นอีกนะ หรือถ้าจะทำก็เบาๆกว่านี้หน่อยนะ เอาแค่สั่งสอน อย่าให้ถึงขั้นนี้เลย หึหึหึ”ผู้หันบีบที่หัวไหล่ผมเบาๆยิ้มอารมณ์ดี “บูม ดูแลคนนี้เป็นพิเศษหน่อยนะ ดูดีๆแล้วกัน พี่ฝากด้วย”ผู้พันหันไปตบไหล่ผู้หมวดเบาๆก่อนจะเดินออกจากห้องทำงานของผู้หมวดไป
“ครับ ผมจะดูแลให้ดีครับ”ผู้หมวดรับคำน้ำเสียงหนักแน่นแล้วเดินไปส่ง ผมทิ้งตัวเอนลงกับเก้าอี้อย่างเหนื่อยอ่อน แบบนี้ก็ไม่ได้เห็นหน้าญาติน่ะสิ เฮ้อ แม่จะเป็นห่วงผมมากมั้ยนะ คิดถึงแม่จัง
“แน่จริงก็ร้องออกมาดิ โด่ว กัดฟันอยู่นั่นแหละ”ไอ้มหามันทายานวดให้ผมที่แผ่นหลัง
“ลูกผู้ชาย เจ็บขนาดไหนไม่ร้องออกมาให้ใครเห็น”ผมพูดแล้วก็กัดฟัน ระบมไปทั้งเนื้อทั้งตัว ขยับทีนี่แทบเป็นแทบตาย
“ทีหลังน่ะ จะทำอะไรก็เรียกกูด้วย เตะต่อยกูไม่เก่งก็จริงแต่เรื่องนิมนต์พระนิมนต์เจ้ามาสวดศพบังสุกุลนี่กูถนัด”มันนวดยาไปพูดติดตลกไป
“เออ อยู่นิ่งๆเหอะมึง อย่าแส่หาเรื่องแบบกูเลย มันไม่สบายนักหรอกมึงเห็นกูไหม”กัดฟันไปด้วยพูดไปด้วย
“ครับผม รับทราบครับเพื่อน เออ ว่าแต่ถ้ามึงหายดีแล้วสอนวิชาป้องกันตัวให้กูหน่อยนะ เผื่อกูโดนใครเขาแกล้ง กูจะได้พึ่งตัวเองได้”มันกระซิบเบาๆ
“เขาเพิ่งจะอบรมกูไปหยกๆว่า ถ้ามีอะไรให้บอกหมู่ บอกจ่า บอกผู้หมวดผู้กอง ห่า”
“หวงวิชา กูโป้งมึง”มันเอานิ้วโป้งจิ้มแรงๆมาที่บริเวณที่ผมกำลังเจ็บหนัก
“โอ๊ยยย ซี๊ดดดดด เจ็บนะไอ้เวร อูย”ผมกัดฟันจนน้ำตาเล็ดออกมา ไอ้มหาตวงนี่ไม่สำนึกยังจะขำผมอีก
“อ่ะ วันอาทิตย์นี้ก็จะได้เยี่ยมญาติแล้ว ดีใจกันไหม”ผู้หมวดยืนอบรมอยู่ด้านหน้า สอบถามทหารด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้มเป็นผู้หมวดคนเก่า หลายวันมานี้ผมไม่ได้คุยกับเขาเลยครับ มีแค่ไอ้มหาตวงที่คอยดูแลผม ตอนเช้าทายาให้ กอดคอพยุงผมไปกินข้าว ช่วยผมอาบน้ำ ตอนเย็นนั่งอบรมไอ้มหาตวงมันก็จะนวดยาให้ผมทุกวัน จนอาการผมดีขึ้นเป็นลำดับ
“ดีใจครับ”เสียงทหารใหม่พูดขึ้นพร้อมกันอย่างพร้อมเพรียง ผมได้แต่นั่งทำหน้าตาเฉยเมย เฮ้อ คงไม่ได้เจอหน้าญาติเหมือนคนอื่นแล้วล่ะครับ
“อืม ผู้หมวดถือว่าที่ผ่านมาเราตั้งใจฝึกกันมากทีเดียว เพื่อเป็นกำลังใจให้กับพวกเราผู้หมวดเลยไปคุยกับผู้พันเพื่อที่จะให้ทหารใหม่ได้มีกำลังใจจากเครือญาติของตัวเอง ผู้พันก็ใจดีเห็นพวกเรามีความตั้งใจเลยให้เยี่ยมได้ในวันอาทิตย์นี้เป็นครั้งแรก ถ้าเยี่ยมญาติแล้วเรามีกำลังใจฝึกผู้หมวดก็จะอนุญาตให้เยี่ยมทุกวันอาทิตย์จนกว่าจะจบการฝึก แต่ถ้าพวกเราญาติมาเยี่ยม เอาของผิดกฎหมายมาให้ เอาเหล้าบุหรี่แอบเข้ามาให้เรากิน ผู้หมวดเห็นผู้หมวดจับได้ ผู้หมวดจะสั่งงดเยี่ยมญาติ แล้วก็จะแดกทุกคนจนกว่าจะจบการฝึก แล้วอีกอย่างถ้าเยี่ยมญาติแล้ว การฝึกของสัปดาห์ถัดไปของเราออกมาไม่ดี ผู้หมวดก็จะงดเยี่ยม ดีไหม”
“ดีครับ”
ปรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ปรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ปรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด ปริ๊ด
“อรุณสวัสดิ์ครับสิบเวร อรุณสวัสดิ์ครับครูฝึก อรุณสวัสดิ์ครับผู้ฝึก”
“ไม่มีอะไร ที่ทหารใหม่ ทำไม่ได้ ทำไม่ไหว ทำไม่ทัน”
“ฮึ่บ ๘๗ ๘๘ ๘๙ ๙๐ ๙๑ ๙๒ ๙๓ ..... ๑๑๒ ๑๑๓๓ ปรี๊ดๆ หมดเวลา”
“อ่า ๔๒ พอดี”ไอ้มหานอนหมอบอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะลุกไปรายงายอดการวิดพื้น เช้าวันอาทิตย์เราตื่นมาแต่เช้า ลากอุปกรณ์มาเพื่อที่จะเตรียมเทสร่างกาย การเทสร่างกายเริ่มจากสัปดาห์ที่แล้วเป็นสัปดาห์แรก ก็มีวิดพื้น ซิตอัพ ดึงข้อ จากนั้นก็วิ่งครับ ตอนนี้ผมกำลังเทสการวิดพื้นภายในเวลา ๒ นาทีให้ทำให้ได้เร็วที่สุก มากที่สุด ถูกต้องที่สุด
“พร้อมแล้ว ปรี๊ดด ปรี๊ดดดด ปริ๊ด”วิดพื้นเสร็จก็มาซิตอัพกันครับ ผมทำอย่างรวดเร็ว ถึงแม้ร่างกายจะยังมีปวดอยู่บ้างแต่ผมก็สามารถทำได้เรื่อยๆ
“๘๕ ๘๕ ๘๗ ๘๘.... ๙๐ ....๑๐๒ ๑๐๓ ปรี๊ดดด ปรี๊ดดดด ปริ๊ด”
“สิ้นเสียงนกหวีด ๒ ครั้งให้ปล่อยขาลง ถ้าได้ยินปริ๊ดให้ทำทันที ทราบ”
“ทราบ”
“ปร๊ดดดดด ปรี๊ดดดดด”ปล่อยขาลงจากที่ยืนห้อยตัวต่องแต่ง “ปริ๊ด”สิ้นเสียงท่อนแขนของผมรีบดึงร่างกายขึ้นไปด้านบน ตอนนี้เรามาดึงข้อซึ่งเป็นที่สุดท้ายก่อนเราจะออกวิ่งกัน
“๒๑ ๒๒ ..... ๓๐ อ่า”ผมห้อยตัวลงพักเมื่อได้จำนวนยอดที่ตั้งเป้าเอาไว้ ครั้งก่อนดึงข้อได้ ๒๗ ครั้ง พอสิ้นเสียงนกหวีดลงไปบอกคะแนนกับผู้ช่วยครูที่ทำหน้าที่จดบันทึกจากนั้นก็ไปนั่งพักคอยพวกที่เหลือ รอเขาพาไปวิ่ง การวิ่งเนี่ยต้องไปเป็นหมวดครับ เขาปล่อยเป็นหมวดแล้วก็วิ่งให้ครบตามระยะทางที่ได้กำหนดไว้
“เฮ้ยๆ เดี๋ยว วางลงก่อน กูไม่ไหวแล้ว”ฮึ่บ โต๊ะไม้ที่ถูกแบกมาจากโรงเลี้ยงต้องวางลงระหว่างทาง คนที่ไม่ไหวก็ได้แต่นั่งแผ่แล้วหอบแฮกๆ ส่วนผมก็หอบเหมือนกันครับ ฮ่าๆ ถึงแม้ว่าโต๊ะจะไม่ได้ใหญ่โตเกินความจริงแต่ไม้มันหนามาก มันเลยหนัก พักได้ครู่หนึ่งก็แบกกันไปไว้ที่ศาลาน้ำและที่เต๊นท์ วันนี้วันอาทิตย์จะมีการเปิดให้ญาติมาเยี่ยมเป็นครั้งแรก หลายคนที่รู้ตัวว่าญาติจะมาเยี่ยมก็หน้าชื่นตาบาน ส่วนคนที่อยู่ต่างจังหวัดบางคนก็ได้แต่เพ้อว่า ญาติกูจะมาเยี่ยมหรือเปล่านะ
สำหรับเมื่อวานวันเสาร์ที่ผ่านมา ผมถูกลงโทษตามคำสั่งผู้พันเป็นครั้งแรกครับ วันหยุดจะมีเรียนกศน. คนที่ไม่จบม.ต้นก็ให้เรียน ใครที่ไม่จบม.ปลายมาก็ให้ลงทะเบียนเรียนกัน เกินครึ่งของทหารใหม่จะเรียนเป็นม.ปลายกันซะมากกว่า คือ จบม.ต้นมาจากบ้านแล้วไม่จบม.ปลาย จึงให้เรียนต่อเพื่อเพิ่มโอกาสทางการศึกษาพอปลดไปเราก็จะได้วุฒิเพิ่มขึ้นอีก ๑ ระดับ
คนที่เรียนกศน. เขาก็เรียนกันไป ส่วนคนที่ไม่ได้เรียนก็ให้ทำความสะอาดบนโรงนอนแล้วมีหนังให้ดูในช่วงว่างๆ สำหรับผมต้องไปทำงานโยธา เมื่อวานไปกวาดกองขยะที่เป็นพวกเศษไม้ใบหญ้าเอาขึ้นรถเพื่อที่จะเอาไปทิ้ง แต่ไม่ได้ทำคนเดียวนะครับมีรุ่นพี่ทหารเก่าเขามาช่วยผมทำได้หลายคน จนมาถึงวันนี้ครับ เอาโต๊ะไปวางเรียบร้อยแล้วจากนั้นไปอาบน้ำซักผ้ากัน พอตากผ้าเสร็จเรียบร้อย คนอื่นก็พักผ่อนคอยญาติมาเยี่ยมอยู่บนโรงนอน ส่วนผมผู้ช่วยครูพาไปทำงานโยธาอีกวัน
“อดดูญาติทหารใหม่เลยกู”ผู้ช่วยครูที่ต้องมานั่งคุมผมบ่นขึ้นมาเบาๆ
“อยากได้เมียสวยๆบอกผมได้นะครู ผมรู้จักคนสวยๆเยอะ”ผมพูดแซวขำผู้ช่วยครูขำๆ
“มึงพูดจริงนะยักษ์”ผู้ช่วยครูทำตาโตขึ้นมาทันที
“ขอแค่ครูบอกมาว่าอยากได้คนไหนเดี๋ยวผมให้เบอร์ไป ครูก็โทรจีบเอาเอง”ผมพูดแล้วค่อยๆแล้วเอาคราดเกี่ยวเอาพวกหญ้าที่มันขึ้นอยู่ในคลองดึงขึ้นมากองบนบก
“โอเค จัดมา”จากนั้นผมก็ทำงานไปด้วย คุยกับผู้ช่วยครูไปด้วย มองไปที่หน่วยฝึกในระยะไกลๆตอนนี้เริ่มคึกคัก มีผู้คนเยอะแยะเต็มไปหมด คงเป็นเพราะวันแรกด้วยล่ะมั้งคนเลยมาเยอะขนาดนี้ ล้นจากศาลาน้ำ มาที่เต๊นท์แล้วก็มีตามร่มไม้ใกล้ๆเต๊นท์เห็นนั่งกันเต็ม ยืนมองไกลแล้วทำงานต่อ แค่ดึงหญ้าขึ้นก็หมดเวลาไปครึ่งเช้าแล้ว ล้างไม้ล้างมือเสร็จก็เดินกลับไปกินข้าวรวมกับคนอื่นๆ
“ปริ๊ดๆ ญาติเยี่ยมแล้วเสียงดังกันเชียวนะ ทีเวลาฝึกเนี่ยไม่เห็นจะแหกปากแบบนี้เลย”เสียงนกหวีดดังขัดจังหวะการกินข้าวของพวกผม “เอ้า กินๆ กินเยอะๆ”จากนั้นก็กินกันต่อ กินเสร็จเดินแถวกลับ ใครที่ญาติมาเยี่ยมก็ให้แยกตัวออกมายืนเป็นอีกกลุ่มหนึ่ง ส่วนใครที่ญาติยังไม่มาก็ให้ยืนอีกกลุ่มหนึ่ง ผมเองก็แยกตัวออกไปเดินไปกับผู้ช่วยครู ๒ คน ไปทำงานที่เดิม
“ญาติทหารมีแต่แจ่มๆทั้งนั้นเลยว่ะ”ผู้ช่วยครูทำหน้าเพ้อฝัน ผมเองก็ขำกับท่าทาง “โหล ป้อง มึงมาเฝ้าไอ้ยักษ์แทนกูหน่อยดิ กูขอไปดูญาติทหารใหม่ซักชั่วโมง เดี๋ยวกูมาเปลี่ยน”ผู้ช่วยครูทนไม่ไหวแล้วครับ โทรหาเพื่อนทันที ส่วนปลายสายตอบมายังไงผมไม่รู้แต่พักหนึ่งผู้ช่วยครูที่ชื่อป้องเดินหน้ายุ่งออกมา
“สัส เงี่ยนนักรึไง”
“เออน่า มีบ้างอะไรบ้างสิวะ ขอบใจมากเพื่อน ยักษ์ดูแลครูป้องดีๆละ อย่าให้มันลงไปแดกไก่ในคลอง ฮ่าๆ”ผมได้แต่ยิ้มแล้วทำงานต่อไปอีก ดึงหญ้ามากองรวมๆกัน ตอนนี้ทำได้แต่ฝั่งเดียวนะครับ ส่วนอีกฝั่งหญ้ายังเต็มอยู่เลย ทำงานเพลินๆไปพักหนึ่ง ครูป้องแกเกิดหลอนครับ
“ตรง”สั่งตรงเสียงดังผมทิ้งคราดลงมองซ้ายขวา อ้าวผู้หมวดนี่เอง แต่นอกจากผู้หมวดก็มี
“แม่”ผมพูดเสียงดัง อยากเข้าไปกอด แม่ลงจากรถมอร์ไซด์ที่ซ้อนท้ายผู้หมวดมา ส่วนผมวิ่งไปล้างมือล้างเท้าที่มันเปรอะเศษหญ้าเศษโคลน จนมั่นใจว่าสะอาด “มาได้ไงอ่ะแม่”แม่นั่งบนม้าหินอ่อน วางกระเป๋าลงบนโต๊ะ ผมเข้าไปนั่งคุกเข่าแล้วกราบเท้าแม่ลง ๓ ที โคตรคิดถึงเลยครับ
“อือ แม่มากับผู้หมวด ไหนว่าไปมีเรื่องอะไรจนเขาไม่ให้แม่มาเยี่ยมเนี่ย”แม่ผมพูดหน้าตายิ้มแย้ม ปากแดงแจ๋ ไม่ได้ทาลิปสติกนะครับ กินหมากมาน่ะ ฮ่าๆๆ
“ก็ต่อยกันอ่ะแม่”
“หื้อ เรานี่น้า เลือดร้อนเป็นที่หนึ่ง ทีหลังก็อย่าไปทำเขารุนแรงรู้ไหม เขาลูกมีพ่อมีแม่เหมือนกัน นี่แม่ได้ยินผู้หมวดเล่าแม่ก็ตกใจเป็นห่วงว่าเราจะเป็นอะไรมาก ลูกตัวเองไม่เป็นแต่ลูกคนอื่นเป็น เออ”แม่วางกำปั้นลงบนหัวผมเบาๆ
“พ่อบอกว่า เราไม่ผิด เราเอาคืนได้ แต่ถ้าเราผิดเราต้องยอมรับ พี่เบิ้ลก็บอกเหมือนกัน คนผิดต้องรับผิด คนไม่ผิดก็คือคนไม่ผิด”ผมหาแนวร่วมครับ อ้างพ่ออ้างพี่ชายไว้ก่อน
“เออ ก็เชื่อตามพ่อเอ็งมากไงถึงได้เป็นแบบนี้ คนเก่งนะต้องรู้จักอ่อนโยน โอนอ่อนผ่อนตาม ต้องรู้จักเอาน้ำเขาไปดับไฟ ไม่ใช้เอาไฟมาปะทะกับไฟ แล้วนี่ไม่เป็นไรใช่มั้ย”
“ไม่เป็นไรหรอกแม่ พ่อให้วิชามาเยอะ หนังเหนียว ฮ่าๆๆๆ แล้วนี่ใครมาส่งแม่อ่ะ อย่าบอกนะว่ามาเอง”
“แม่ภามาส่งน่ะ”อ่อ พี่สะใภ้ผมเองครับ เมียพี่เบิ้ล
“แล้วมาจากบ้านอ่ะ ใครไปรับ อย่าบอกนะว่ามาเอง”
“ก็เออนะสิ แม่ให้ยายใจมาส่งที่บขส. แล้วนั่งรถมาเอง มาถึงหมอชิต น้องภูมิก็มารับ”
“อ่อ เก่งนี่ มาคนเดียวได้ แล้วภูมิมาป่ะหรือว่าติดงาน”ภูมินี่เป็นลูกชายของพี่เบิ้ลครับ “พี่น้อยกับพี่นิดล่ะแม่”พี่น้อยกับพี่นิดก็เป็นพี่ชายของผม แต่ไม่ใช่ลูกแม่กับพ่อผมนะครับ พ่อผมไปเก็บเอามาเลี้ยงน่ะ เรื่องมันยาวเดี๋ยวเล่าทีหลัง ฮ่าๆๆๆ
“ติดงานกันหมด ช่วงนี้เขาไม่ค่อยจะว่างกัน ตัวดำขึ้นนะเนี่ย”แม่มองหน้าผมอย่างสำรวจ
“ก็ดำแหละแม่ จะให้ขาวได้ไง แล้วแม่เป็นไงบ้างอ่ะ สบายดีป่ะ”
“อือ ตามประสาคนแก่ วันก่อนเพิ่งไปหาหมอมา กินข้าวไม่ค่อยได้เพิ่งให้เขาไปฉีดยาบำรุงให้”
“หือ ไปฉีดอะไรมั่วซั่วอ่ะแม่ ไม่ให้เขาตรวจให้ดีๆก่อน ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นโรคอะไรก็ให้เขาฉีดยานั่นยานี่ แล้วนี่ได้บอกพี่เบิ้ลป่ะ”
“ไม่ได้บอก”แม่ส่ายหน้า “จะบอกทำไมตอนนี้แม่ก็สบายดีแล้วนี่”
“ว่าแต่ผมดื้อ แม่ก็ดื้อเหมือนกันแหละ ผู้หมวดครับ ผมใช้โทรศัพท์ได้ป่ะ”ผมหันไปตามผู้หมวดที่นั่งอยู่ข้างๆ
“ได้”ผู้หมวดพยักหน้า
“แม่เอาโทรศัพท์มาป่ะ”
“กระเป๋าแม่อยู่ที่แม่ภานู้น เออ ใช่ๆ อยู่ที่แม่ภา”แม่คลำดูที่กระเป๋าเสื้อ
“แหะๆ ผู้หมวดครับ”ผมยิ้มแห้งๆให้กับผู้หมวด ผู้หมวดเลิกคิ้วขึ้นทำหน้างง “ขอยืมโทรศัพท์หน่อย”ผมแบมือ ผู้หมวดยอมควักโทรศัพท์ออกมาให้ทันที โอ้ หรูซะด้วยซิ “รหัสอะไรครับ”
“๔๔๓๑”ผมกดรหัสปลดล็อกจากนั้นก็รีบต่อสายโทรหาพี่ชายทันที “ฮาโหล พี่เบิ้ล บอมบ์เองนะ”
“อือ ว่าไงบอมบ์”
“พี่เบิ้ล แม่บอกยังว่าแม่ไปฉีดยาบำรุงมาอ่ะ”
“ยังนี่ อ้าว แม่เป็นอะไร”
“ไม่สบาย กินข้าวไม่ได้ พี่เบิ้ลพาแม่ไปหาหมอหน่อยนะ”
“เหรอ เออๆ แล้วเราเป็นไงบ้างสบายดีไหม ทนได้หรือเปล่า”
“จิ๊บๆอ่ะ ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก เออ พี่เบิ้ล บอมบ์ถูกงดเยี่ยมญาตินะ บอมบ์มีเรื่องอ่ะ อาทิตย์หน้าไม่ต้องพาแม่มาหรอก บอมบ์ถูกสั่งงด”
“อ้าวเหรอ ไปมีเรื่องอะไร พี่เคลียร์ให้เอาไหม”
“ไม่เป็นไรๆ พี่เบิ้ลก็รู้นิสัยบอมบ์นี่ พี่เบิ้ลไม่ต้องเป็นห่วงหรอก อย่าลืมพาแม่ไปหาหมอนะ”
“อือๆ ว่าแต่ไม่ให้พี่เคลียร์ให้จริงเหรอ”
“เรื่องมันจบไปแล้ว ตอนนี้บอมบ์ผิด บอมบ์ต้องยอมรับผิด เดี๋ยวก็ได้เจอหน้ากันพี่เบิ้ลอย่างอแงนะ ฮ่าๆๆๆ”
“ฮ่าๆๆ ไอ้เจ้านี่ เออๆ แล้วแต่แล้วกัน กับพี่กับเพ้อนี่ไม่อยากเจอหน้ากันเลยนะ”น้อยใจเข้าไป ฮ่าๆๆๆ ผมคุยกับพี่เบิ้ลอีกพักใหญ่ๆ ส่วนแม่ผมก็หันไปคุยกับผู้หมวด จนหมดตังค์โทรศัพท์ของผู้หมวดนั่นแหละครับ “พี่เบิ้ลตังค์หมดแล้ว แค่นี้นะ อย่าลืมพาแม่ไปหาหมอนะพี่ สวัสดีครับ”ตู๊ดดดดดดๆๆๆ
“แหะๆ แม่จ่ายตังค์ค่าโทรศัพท์ให้กับผู้หมวดด้วยนะ”ผมพูดกับแม่พลางลบเบอร์ที่ผมโทรออกเมื่อกี้ทิ้งไป
“ไม่เป็นไรๆ ไม่เป็นไรครับคุณแม่”ผู้หมวดรีบปฏิเสธ
“มันเป็นเงินเป็นทองนะคะผู้หมวด รับไปเถอะ”แม่ผมยื่นแบงค์ร้อยให้
“ไม่เป็นไรจริงๆครับ คุณแม่เก็บไว้เถอะนะครับ”ผู้หมวดยิ้มปฏิเสธอีกรอบ
“รับไปเถอะครับผู้หมวด”ผมพูด
“ไม่เป็นไรหรอกน่า ไม่เป็นไรจริงๆครับ เรื่องนี้เรื่องเล็กน้อย”
“อื้ม งั้นแม่ขอบคุณผู้หมวดมากเลยนะคะ”แม่จับมือผู้หมวดไว้เป็นการขอบคุณ “แม่ฝากตาบอมบ์มันด้วยล่ะ เจ้าคนนี้นะเหมือนพ่อเขาไม่มีผิด มีอะไรก็พูดกันตรงๆ เขาไม่ชอบอ้อมค้อม ทำผิดเขายอม แต่ถ้าเขาไม่ผิดเขาไม่มีทางยอมหรอก นี่แม่ก็กลัวว่าถ้าลงโทษเขาแบบไม่มีเหตุผล กลัวว่าเขาจะเอาคืนนี่สิคะ ดูตัวเขาสิอย่างกะยักษ์ บอมบ์ก็เหมือนกัน เราเป็นทหารต้องเชื่อฟังผู้หมวดผู้จ่าเขารู้มั้ย”
“ครับแม่ รู้ครับ ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกน่าแม่ ผู้หมวดเขาใจดีจะตาย บอมบ์ก็โตแล้วนะแม่ รู้อยู่หรอกว่าอะไรเป็นอะไร แล้วนี่แม่จะกลับเลยป่ะ”
“อือ ก็จะกลับเดี๋ยวนี้แหละ เออ แม่ซื้อพวกสบู่ยาสีฟันมาให้นะ ฝากไว้กับผู้หมวดอ่ะแหละ ครั้งหน้าแม่ไม่มาหรอกนะ”
“ครับ แล้วอย่าเพิ่งกลับบ้านนะแม่ รอบอมบ์ฝึกเสร็จก่อนเดี๋ยวเราไปพร้อมกัน แม่อยู่บ้านพี่เบิ้ลไปก่อน ดูแลตัวเองดีๆนะแม่”ผมกอดแม่
“อือๆ ขอให้ลูกแม่อยู่ดีมีสุขคุณพระคุณเจ้าคุ้มครอง ศัตรูภัยพาลอย่าได้เข้ามาย่ำกราย ขอเทวดาอารักษ์ดูแลรักษา ทั้งผู้หมวดด้วยทั้งบอมบ์ด้วย”แม่ลูบหัวผมกับจับที่ไหล่ผู้หมวด
“ทำงานต่อละแม่ เดินทางดีๆนะ มีลูกมีหลานก็ใช้ลูกใช้หลานบ้างนะแม่ อย่าไปไหนคนเดียว สวัสดีครับ”ผมยกมือไหว้จากนั้นแม่ก็ซ้อนท้ายมอร์ไซด์ผู้หมวดกับไปที่หน่วยฝึก ส่วนผมก็ทำงานต่อ
“เห็นหน้าแม่เอ็งแล้วข้าคิดถึงยายข้าเลยว่ะ ฮ่าๆๆ ยายข้าน่ะชอบกินหมากแบบนี้เลย”ครูป้องหัวเราะ
“ครูยังไม่ได้กลับบ้านเหรอ”
“อือ ยังเลยกว่าจะได้กลับก็ต้องรอพวกเอ็งฝึกเสร็จ....”
-
แม่ผัวกับลูกสะใภ้เขาเจอกันแล้วอ่ะ ฮิ้วววววววววว :ling1:
-
ซึ้งตอนบอมก้มลงไปกราบเท้าแม่
-
คุณแม่คร้าไม่ต้องฝากหร้อกก
ผู้หมวดเค้าดูแลอย่างดีอยู่แล้ว
-
บอมบ์นี่ลูก ผช ตัวจริง
-
ชอบจังเลย ติดตามต่อ :hao7: :hao7:
-
ได้กำลังใจจากแม่เยอะแยะเลยนะ
:really2: :really2:
-
มาเร็วๆนะ ซึ้งเลย ลูกผู้ชายตัวจริง
-
ขอบคุณ :)
-
ชอบผู้ชายแบบบอมอ่ะ รักแม่. ตัวจริงมาก ผิดเป็นผิดเท่อ้ะ
-
:impress2:
-
ผู้หมวดขา~ เมื่อไหร่จะหวานกับบอมซักทีล่ะคร้า~
-
บอมบ์โดนลงโทษแต่ผู้หมวดก็พาแม่บอมบ์มาหา แม่สามีเจอกับว่าที่ลูกสะใภ้แล้ว
-
ถึงจะเป็นรีโพสแต่ก็ยังตามกลับมาอ่านเหมือนเดิมค่ะ :bye2:
-
o18 o18 o18 o18หมวดบูมได้เจอแม่สามีแล้วววววววววว o18 o18 o18 o18
-
ชักอยากอ่านตอนพี่เบิ้ลพี่นิดพี่น้อยมาแสดงตัวอีกแล้วสิ
-
:mew1:
-
ติดตามจ้า
-
ตอนที่ ๑๓.๑ ดาวติดดิน
“บูม ผลัดนี้มึงลงฝึกทหารใหม่ไปก่อนนะ กูขอไปฝึกหลักสูตร......”
“เออๆ ผลัดหน้ามึงลงฝึกละกัน กูลงมาตั้ง ๒ ผลัดแล้ว”
“ได้เพื่อน จับมือ”
พันธะสัญญาระหว่างเพื่อนเริ่มขึ้นท่ามกลางแสงไฟและไอกลิ่นของฝนที่ตกโปรยปรายลงมา ผมผู้หมวดบูมถึงจะไม่ใช่ผู้หมวดใหม่แต่ยังไฟแรง ผมรับราชการทหารมาได้ปีนี้ปีที่ ๓ แล้ว ส่วนไอ้คนที่ผมจับมือด้วยเมื่อครู่นี้มันเป็นเพื่อนกับผม จบมาพร้อมกันลงหน่วยทหารหน่วยเดียวกัน ปีแรกที่เรามาบรรจุก็มาฝึกทหารใหม่แต่ในตำแหน่งผู้ช่วยผู้ฝึก จากนั้นผมเป็นผู้ฝึก ไอ้เต้ย(ชื่อเพื่อน)มันมาเป็นผู้ช่วยผู้ฝึก ผลัดต่อไปเลยเป็นมันที่ต้องลงเป็นผู้ฝึก ผมเองไปเป็นผู้ช่วยให้มัน แล้วผลัดต่อมาผมลงอีก พอมาผลัดนี้มันบอกว่ามันขอไปฝึกหลักสูตร.....มันเลยให้ผมลงอีกผลัด ผมก็โอเคถือว่าช่วยเหลือเพื่อน
การฝึกทหารใหม่ไม่ใช่ว่าจะเป็นเรื่องง่าย ก่อนฝึกเราก็ต้องมาฝึกครูกันก่อน มีครูที่เป็นนายสิบและครูที่เป็นพลทหาร ใช้เวลาประมาณเดือนเศษเพื่อฝึกครู จนมาถึงช่วงที่ต้องรับทหารใหม่ผลัดนี้มาฝึก
การตระเตรียมงานทุกอย่างผ่านไปด้วยดีแม้จะมีสะดุดบ้างต่างฝ่ายก็ได้ช่วยเหลือกันเต็มที่ วันที่ ๑ พฤษภา ทหารใหม่เข้ามาผมก็ไปต้อนรับขับสู้อย่างดีแล้วทำตามขั้นตอนโดยมีครูนายสิบและครูผู้ช่วยเข้ามาดูแลอย่างใกล้ชิด จนมาถึงวันที่ ๔ ต้องรับทหารจากต่างจังหวัดเข้ามาอีกเพราะกำหนดเดินทางมารายงานตัวของทหารต่างหวัดที่จะเข้ามาเป็นพลทหารเขาต้องมาวันที่ ๓ มาถึงก็เป็นวันที่ ๔ วันนั้นผมไม่ได้มาต้อนรับเหมือนพวกที่มาวันที่ ๑ เพราะต้องไปหาหมอ รู้สึกว่าตัวเองไม่ค่อยสบาย
กว่าจะได้เจอหน้าค่าตาก็เป็นช่วงเย็นแล้ว เพิ่งจะสร่างไข้เลยรีบเด้งตัวลุกขึ้นไปอาบน้ำอาบท่าไปต้อนรับทหาร ลงมาจากห้องพักได้ผมก็ไปสอบถามกับจ่าที่ทำหน้าที่แทนผมช่วงที่ผมป่วย ทุกอย่างก็ผ่านไปด้วยดี จ่าคนนี้แกฝีมือดีฝึกทหารมาหลายผลัดผมเลยไว้วางใจแกให้ทำหน้าที่แทน นอกจากจ่าแล้วก็จะมีนายสิบที่สอบผู้หมวดได้มาช่วยดูแล ก็โอเคครับ
“ตรง”เสียงสั่งดังขึ้นเมื่อผมก้าวเข้าไปถึงสถานที่ที่อบรมทหารใหม่ ต่างคนต่างลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็วแต่มีบางคนที่ยังงงๆ ผมกวาดสายตาผ่านหมวดที่ตัวเล็กที่สุดเป็นอันดับแรกแล้วก็กวาดสายตาไปยังเบื้องหน้าจนมาสะดุดกึกกับใครคนหนึ่ง
ตัวของเขาสูงร่างกายกำยำ กล้ามเป็นมัดเหมือนพวกนักมวยปล้ำก็มิปาน โครงหน้าคมดุ สายตาดุจพญาเสือโคร่งที่คอยจับจ้องกับเหยื่อ ผมหยุดมองเขาค้างอยู่ประมาณ ๕ วินาทีก่อนจะมองดูคนที่ยืนข้างๆ หุ่นบางแต่สูงโย่ง คิ้วยังไม่ขึ้น
คว้าไมค์มาก็กล่าวทักทายกันแล้วแนะนำเรื่องราวต่างๆ พร้อมทั้งแนะนำชื่อตัวเอง แอบมองคนตัวใหญ่นั่นหลายครั้งเขามองมาที่ผมอย่างเดียว บางทีผมเองก็รู้สึกประหม่าได้เช่นกัน แต่อาศัยความใจกล้าหน้าด้าน กวาดสายตาไปที่คนนั้นทีคนนี้ที ทำให้พูดไปได้เรื่อยเปื่อย
แต่ถึงจะกวาดสายตาไปหาใครก็ตามทีแต่ก็ยังมีที่ผมจะต้องเหลือบตาหันไปมองอยู่ตรงนั้น ทำไมทหารใหม่คนนั้นถึงได้มีอะไรที่ดึงดูดสายตาผมถึงขนาดนี้ มันเป็นสิ่งดึงดูดที่เร้า เย้ายวน ชวนให้อยากเข้าไปใกล้ชิด ผมไม่เคยเจอผู้ชายแบบนี้มาก่อน ยอมรับว่าตั้งแต่เล็กจนมาเป็นนายทหารก็เรียนกับชายล้วนมาตลอดแต่ไม่เคยเจอผู้ชายที่ดึงดูดสายตาเหมือนคนนี้
จนผมเข้าไปถามเขาว่าผมชื่ออะไร เขาทำหน้างง จากนั้นผมก็ของขึ้นครับเพราะพูดอะไรไม่ฟังผมเลยลงโทษไปซะ พอเขาลุกขึ้นเขามองหน้าผมแล้วสายตาของเขาที่มองมามันทำให้ผมรู้สึกขวยเขิน ห่าเอ๊ย กูไม่อยู่ใกล้มึงแล้วล่ะ
ทุกวันผมจะมาออกกำลังกายทั้งเช้าและเย็น ช่วงที่ว่างจากงานที่ได้รับจากผู้พันผมก็จะเดินไปดูทหารใหม่ฝึกอย่างใกล้ชิด หรือวันไหนไม่มีงานอื่นใดผมก็จะไปดูการฝึก ผมไม่รู้ว่าเพราะอะไรทำไมเขาถึงทำให้ผมละสายตาจากเขาไม่ได้ ความกระตุ้นอารมณ์หลายๆอย่างของเขาทำให้ผมหมดความเป็นตัวของตัวเองจนมาถึงวันนั้นครับ
ผมอาบน้ำช่วงเที่ยงคืนประจำเพราะต้องวางแผนว่าจะรับมือกับทหารใหม่อย่างไรดี มานั่งปรึกษากับครูนายสิบบ้าง ครูผู้ช่วยบ้าง แล้วนั่งไตร่ตรองดูนั่งดูนี่คลายเครียดไปบ้าง เที่ยงคืนผมจึงได้ลงไปอาบน้ำ
สายน้ำที่อาบรดมายังร่างกายช่วยให้ความเหนื่อยล้าเพลาลงไปไม่มากก็น้อย เช็ดตัวให้แห้งเก็บอุปกรณ์อาบน้ำใส่ตะกร้าปลดล็อกแล้วเปิดประตูออกมา พอเห็นว่าใครอยู่ข้างหน้าเท่านั้นแหละผมรู้สึกตกใจอย่างมาก แล้วหลังจากนั้นกว่าผมจะรู้ตัวริมฝีปากของเขาก็ประกบมาที่ริมฝีปากของผม ผมอึ้งอยู่พักหนึ่งก่อนจะตอบรับสัมผัสของเขาไปอย่างง่ายดายโดยไม่ต่อต้านหรือผลักไส
มันเหมือนกับว่าสิ่งที่ผมต้องการมานานแสนนานตอนนี้ได้ถูกเติมเข้ามา ได้ค้นพบได้พบเจอ เขาจูบผมอย่างหนักหน่วงลิ้นเกี่ยวกระหวัดกันอย่างไม่ลดละจนผมเริ่มจะขาดลมหายใจ เขาจึงผละหน้าออกไปไล่จูบตามใบหน้า ความอบอุ่นแผ่ซ่านไปทั่วสรรพางค์กายของผม ผมยังยกมือคล้องคอเขาเอาไว้ไม่ผลักไสไล่ส่ง จากนั้นเขาก็พูดอะไรมามากมายตามความรู้สึกของเขาไป ผมเองได้แต่ยืนอยู่อย่างนั้นกอดเขาแล้วก็จูบกันอีกครั้งหนึ่ง
อารมณ์คุโชนขึ้นมาเหมือนบ่อน้ำมันถูกไฟเผาไหม้ อารมณ์ดิบถูกกระตุ้นออกมาจนผมรู้สึกมีอารมณ์ทางเพศ แล้วก็ไม่เหลือเมื่อเขากระเซ้าเย้าแหย่ผม บวกกับอารมณ์ความต้องการทำให้ผมต้องให้เขาช่วยเหลือ
แขนแกร่งโอบมาที่เอวมือเขาแปะมาที่หน้าท้อง แขนอีกข้างลดผ่านรักแร้ขึ้นมาแปะอยู่ที่หน้าอก เขากอดผมจากด้านหลัง ผมเปลือยแต่เขายังอยู่ครบทุกชิ้น มือที่แปะหน้าท้องของเขาไล้ไปที่สะดือลดลงไปที่หัวเหน่าผ่านเส้นใยไหมลงไปด้านล่างแล้วสัมผัสเบาๆที่ท่อนเนื้อซึ่งพองขึ้นมาเพราะอารมณ์ใคร่ถูกปลุก
“เสียวไหม”น้ำเสียงแหบพร่ากระซิบเบาๆที่ข้างหูทำให้ผมรู้สึกร้อนวูบในช่องท้องขึ้นมาทันใด อาการขนลุกซู่แผ่ไปทั่วตั้งแต่หัวจรดเท้า
“อืม”ผมพยักหน้าเบาๆ จากนั้นเขาก็ใช้มือในการช่วยสำเร็จความใคร่ให้กับผม ผมรู้สึกเสียวมากแทบจะขาดใจตายไม่เคยเสียวเท่านี้มาก่อน อาจจะเป็นเพราะว่าเขามีแรงดึงดูดต่อผมด้วยมั้งครับทำให้ผมมีอารมณ์ความต้องการรุนแรง จนถึงจุดสุดยอด สารคัดหลั่งพุ่งออกมาเป็นกระแสสายหลายระลอก มันเยอะมากจนเขาขำขึ้นมาเบาๆ
“สงสัยไม่ได้ว่าวนานนะครับ”เขายิ้มแต่ผมนี่แทบทรุดถ้าเขาไม่โอบผมไว้ผมได้ขาพับอยู่ตรงนั้นแน่ๆ ผมหายใจสะดุดไปตามแรงกระตุกของหน้าท้องหลายครั้งจากนั้นจึงเริ่มหายใจเป็นปกติ อาการหน้าบางวูบวาบขึ้นมาทันที รู้สึกอายขึ้นมาจับใจ ผู้บังคับบัญชาให้ลูกน้องสำเร็จความใคร เขาเปิดน้ำฉีดล้างให้ผมจนสะอาด ปิดน้ำแล้วหมุนตัวผมเข้ามาฉกจูบผมอีกครั้ง
ความรู้สึกไม่เคยพอมีเต็มล้มอยู่ในทรวงอกด้านซ้ายของผม นานพอสมควรแก่เวลาเขาจึงละริมฝีปากของเขาออก จูบมาที่ปลูกจมูก ดวงตา หน้าผาก แก้ม ซอกคอทั้ง ๒ ข้าง
“ผมชอบผู้หมวดนะครับ”เขาสารภาพออกมา ผมรู้สึกพองโตร่างกายเหมือนจะพองใหญ่คับเต็มห้องน้ำหลังนี้ ผมยิ้มให้เขาไม่ได้พูดอะไร แล้วเขาก็หยิบผ้าเช็ดตัวมานุ่งให้ผม ผมดึงเขามาจูบครั้งหนึ่งเพื่อบอกเขาว่า ไม่ใช่แค่เขาที่รู้สึกว่าชอบผม ผมเองก็ชอบเขาเช่นเดียวกัน
ขึ้นไปนอนผมคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย กลัวว่าเขาจะเอาเรื่องนี้ไปพูดกับคนอื่น กลัวว่าตัวเองจะเสื่อมเสียชื่อเสียง กลัวโดนเขาดูถูกต่างๆนานากว่าจะหลับได้ก็นานพอสมควร ตอนเช้าผมเลยลงโทษเขา เพียงแค่เห็นหน้าจากเมื่อคืนที่คิดว่าจะหยุดความสัมพันธ์ให้จบลงเพียงแค่นั้น เจอหน้าเขาผมก็ใจอ่อน ความรู้สึกที่ดีกับเขามันมีมากกว่า ผมเลยไม่คิดที่จะหยุดมัน
โชคดีอยู่อย่างหนึ่งที่เขาไม่เอาเรื่องนี้ไปพูดให้ใครฟัง เขาเก็บเงียบจนมาครั้งที่ ๒ ผมเจอเขาอีกครั้ง เขาก็เข้ามาแต่ครั้งนี้ผมยังไม่ได้อาบน้ำและเขาเองก็คงไม่ได้มาเยี่ยวเฉยๆ เขาจับที่บั้นเอวผมถามด้วยน้ำเสียงสดใสแต่ไม่ดังมากพอได้ยินกันอยู่แค่ ๒ คน ความคิดถึงของผมที่มีต่อเขาอยากให้เขาทำกับผมแบบเมื่อวันนั้นมันเปี่ยมล้มอยู่ แต่ผมน่ะปากแข็งครับจนเขาหันหน้าจะออกจากห้องน้ำนั้นแหละผมจึงอนุญาต แล้วก็เสต็ปเดิมคือเราจูบกันแทบเป็นแทบตาย อารมณ์ของผมเองก็พุ่งพล่านอยากให้เขาช่วยผมปลดปล่อยอีก แต่มันดึกแล้ว เขาฝึกทั้งวันมันเหนื่อย ผมอยากให้เขาพักผ่อน จึงแค่ให้เขาจูบผมอย่างเดียวจนผมไล่เขาไปนอนแล้วก็ช่วยตัวเอง
“เหี้ย”ผมสบถออกมาเพราะอารมณ์มันไม่เหมือนวันนั้น เลยได้แค่ช่วยตัวเองแบบเซ็งๆ เฮ้อ รู้งี้ขอเห็นแก่ตัวให้เขาช่วยก็ดี ความรู้สึกระหว่างผมกับเขามันเพิ่มขึ้นทุกวันแต่ไม่มีใครพูดไม่มีใครแสดงออก เขาวางตัวได้ดีต่อหน้าเขาจะไม่ทำตัวประเจิดประเจ้อตีสนิท ยืนตรงคุยกับผมพูดจาฉะฉานให้ความเคารพจนผมวางใจว่าเขาคงจะไม่ทำให้ข่าวด้านลบเผยแพร่ออกไป
แม้กระทั่งเรียกเขามาช่วยงานที่จะต้องนำเสนอผู้ใหญ่เขาก็วางตัวได้ดี งานเป็นงาน ทำจริงจังไม่มีเล่น รีบแก้ไขทำจนผมพอใจ ต่อหน้าคนอื่นผมกับเขาเราไม่เคยแสดงออกว่าเราเป็นคนสำคัญของกันและกัน แต่พออยู่เงียบๆกัน ๒ คนเหมือนวันนั้น ผมเป็นคนเริ่มเอง ผมจูบเขาก่อนแต่เพียงชั่วครูให้หัวใจพอเอิบอิ่มก็พอไม่ต้องการมากกว่านี้เพราะผู้คนข้างนอกไม่รู้ว่าจะเข้ามาเมื่อไหร่
แล้ววันหนึ่งก็เกิดเรื่องราวที่ไม่สมควรจะเกิดขึ้นมา เสียงอึกทึกโหวกเหวกโวยวายอลหม่านอลวนเกิดขึ้น ผมวิ่งออกจากห้องด้วยชุดครึ่งท่อนที่ยังไม่ได้เปลี่ยน สิ่งที่ผมประสบนั่นก็คือสายตาอันน่าเกรงขามของเขาและพละกำลังที่เขาได้ใช้มัน ความพินาศขนาดย่อมๆเกิดขึ้น ผมเข้าไปตะคอกถามเขา ใจหนึ่งก็กลัวว่าเขาจะทำร้ายกลับแต่อีกใจก็กล้า เขาเดินมาหาผม ผมต่อยหน้าเขาด้วยความแค้น ความผิดหวัง ความช้ำใจที่มีต่อเขา จนเขาพูดความจริงออกมา ทำให้ผมอยากจะเข้าไปขอโทษที่ผมตบหน้า แต่ความผิดของเขาก็ยังเป็นความผิด เขาทำร้ายร่างกายผู้บังคับบัญชา ผมไม่เตะต่อยเขาแต่ลงโทษเขาที่สนามฟุตบอลทั้งคืน
เปียกฝน หนาวสั่นผมก็ยังยืนอยู่ตรงนั้น ผมลงโทษเขาไปด้วยอบรมเขาไปด้วยจนไฟบนโรงนอนเปิดขึ้นมาอีกครั้งและเห็นว่ามันสมควรผมจึงปล่อยไปอาบน้ำ วันนั้นทั้งวันผมโดนผู้ใหญ่เรียกเข้าไปสอบถามและโดนด่ามามากมาย ส่วนเจ้าตัวเมื่อผู้ใหญ่เข้ามาถามก็ตอบฉะฉาน ไม่มีใครกล้าทำเขาเพราะเขาพร้อมที่จะเอาคืนในเมื่อเขาไม่ผิด แล้วผู้พันก็เข้ามาไต่ถามอีกครั้ง ผมหนักใจอย่างมากแต่เมื่อได้รับรายงานว่า ทั้ง ๓ คนนั้นเมาด้วยทุกอย่างจึงผ่านไปโดยที่ บอมบ์ก็ต้องรับผิดและ ๓ คนนั้นก็ต้องรับผิดเช่นเดียวกัน
ตลอดสัปดาห์ผมไม่ได้คุยกับเขา ให้เพื่อนเขาดูแล ผมดูแลอยู่ห่างๆเพราะผมกำลังสับสน ผมควรจะก้าวต่อไปข้างหน้าหรือหยุดอยู่เพียงเท่านี้ วันเสาร์เขาไปทำงานโยธา ผมขับมอไซด์ผ่านเขาแสร้งว่าออกไปซื้อของแต่อยากรู้ว่าเขาทำอะไร จนมาถึงวันอาทิตย์วันที่เขาควรจะมีความสุขกับญาติ เขาต้องไปทำงานเพื่อรับผิด ช่วงบ่ายของวันนั้นผมเห็นหญิงสูงวัยคนหนึ่งเดินเข้ามาพร้อมกับหญิงวัยกลางคน สีหน้าของทั้งคู่ยิ้มแย้มแจ่มใส
“สวัสดีค่ะ มาเยี่ยมลูกค่ะ”ผู้หญิงสูงวัยยกมือไหว้สีหน้ายิ้มแย้ม
“ลูกชายชื่ออะไรครับยาย”ครูนายสิบที่ทำหน้าที่เป็นประชาสัมพันธ์เอ่ยถาม
“ขีปนาวุธค่ะ เอ๊ ใช่หรือเปล่าแม่ภา แม่จำชื่อสับสน”ผู้หญิงสูงวัยหันไปปรึกษาลูกตนเอง
“ใช่ค่ะ ชื่อขีปนาวุธ อุดมลักษณ์ค่ะ ชื่อเล่นชื่อบอมบ์”ผู้หญิงวัยกลางคนบอกกับนายสิบที่รับหน้าที่คนนั้นไป
“ผู้หมวดครับ”นายสิบคนนั้นหันมาทำสีหน้าอึกอักกับผม ผมจึงต้องรับหน้าที่ไป
“เชิญญาติของทหารทางนี้ครับ” ผมผายมือไปที่ส่วนข้างหนึ่งเงียบๆ จากนั้นก็เล่าให้ฟังว่าบอมบ์ถูกผู้พันสั่งงดเยี่ยมญาติเนื่องจากทำความผิด ผมพยายามจะเล่าว่าเขาผิดเรื่องอื่นแต่ผู้หญิงสูงวัยก็ถามมาตรงประเด็น
“บอมบ์มันต่อยใครค่ะผู้หมวด”
“เอ่อ ไม่ใช่เรื่องชกต่อยครับ การฝึกของเขาเนี่ยออกมาไม่ค่อยจะดี ทางเราเลยสั่งงดเป็นการลงโทษ”
“เป็นไปไม่ได้หรอกค่ะ ฉันรู้จักลูกของฉันดี เขาต้องมีเรืองแน่นอน เล่ามาเถอะค่ะผู้หมวด ฉันยอมรับได้ทุกอย่าง”ผมจึงยอมเล่าเรื่องให้ฟังอย่างเลี่ยงไม่ได้ แต่ไม่ได้เล่าทั้งหมดเอาแบบย่อๆไม่โดยไม่โยนความผิดไปให้ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งแต่เพียงผู้เดียว
“แล้วผมต้องขอโทษด้วยนะครับที่ดูแลลูกของคุณแม่ได้ไม่เต็มที่”ผมยกมือไหว้
“ค่ะๆ ลูกแม่ก็ผิดด้วยแหละค่ะ ถ้างดเยี่ยมงั้นเดี๋ยวแม่ฝากของไว้ให้ด้วยแล้วกัน”คุณแม่ของบอมบ์ยื่นของมาให้ ผมเห็นแล้วก็ใจอ่อน ถ้าเป็นผมโดนงดเยี่ยมแบบนี้ผมคงทรมานน่าดู ผมจึงตัดสินใจแอบขัดคำสั่งผู้พันจะพาคุณแม่ของบอมบ์ไปเยี่ยมเขา
“จะดีเหรอคะผู้หมวด แม่ว่าไม่ค่อยดีเท่าไหร่นะ ถ้าเกิดใครเขาจับได้เนี่ยผู้หมวดจะเป็นคนเสียหายนะ แม่เสียหายน่ะไม่เท่าไหร่ แม่เป็นคนนอกเขาจำแม่ไม่ได้ แต่ผู้หมวดเป็นเจ้าคนนายคนแล้วอยู่ข้างใน เรือล่มในหนองทองจะไปไหน”คุณแม่ของบอมบ์เตือน
“แล้วคุณแม่ไม่อยากเจอบอมบ์เหรอครับ”
“อยากเจอค่ะ แต่ทำไงได้คะ”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมรับหน้าแทนให้ถ้าผมโดนด่า”ผมยืดอกขึ้นมาทันที จากนั้นแม่ของบอมบ์ก็ตกลงผมจึงพาซ้อนมอไซด์ไปยังที่บอมบ์ถูกทำโทษให้ทำโยธา
ความชื่นฉ่ำหัวใจเพิ่มขึ้นเมื่อเห็นแม่กับลูกคุยกัน แล้วยิ่งตอนที่บอมบ์กราบแทบเท้าแม่ของเขาผมแทบน้ำตาร่วง ได้แต่มองไปด้วยความยินดี ผมหายโกรธเขาแล้วและผมคิดว่าผมสานสัมพันธ์ต่อกับเขา จะออกมาในรูปแบบพี่น้อง เพื่อนกันผมก็ยอม ขอแค่ได้อยู่ใกล้ๆเขาก็เป็นพอ (กูเพ้อ)
“ขอบคุณครับ”หลังจากที่แม่เขากับพี่สะใภ้(เพิ่งมารู้ทีหลัง ครั้งแรกคิดว่าเป็นแม่มากับยาย)ของเขากลับไป ผมก็ยื่นของที่แม่เขาเอามาฝากไว้กับผม เขายืนตรงยิ้มขอบคุณผมแล้วเอาข้าวของขึ้นไปเก็บข้างบน ตกเย็นก็ปล่อยให้ทหารใหม่ออกกำลังกายเล่นกีฬาตามใจชอบโดยกำชับให้ผู้ช่วยครูกับครูนายสิบดูแลอย่างใกล้ชิดเพื่อป้องกันการหลบหนีของทหารใหม่
ตอนกลางคืนผมเอาหนังมาให้พวกเขาดูคลายเครียด วันหยุดพักผ่อนอยากให้ทุกคนมีสีหน้าที่ยิ้มแย้มเต็มที่เปิดตลกให้ดู ตบท้ายด้วยการเปิดเพลงแดนซ์ให้เต้นกัน
“เรียบร้อยดีไหม”ผมถามผู้ช่วยครูยามค่ำคืนหลังจากที่เดินตรวจโรงนอนครบทุกซอกทุกซอย
“เรียบร้อยดีครับ”
“อื้ม ดูดีๆละ”ผมกล่าวทิ้งท้ายก่อนจะไปหยิบอุปกรณ์ลงไปอาบน้ำ
แกร๊ก ปิดล็อกกลอนได้วางตะกร้าสบู่ลง หันมามองคนที่ยืนอยู่เบื้องหน้า เขายิ้มตาหยีจนเห็นฟัน ผมเองก็ยิ้ม
“ขอบคุณมากครับ”เขาพูดเสียงเบามาก ผมพยักหน้าแล้วก็กอดเขา ผมไม่รู้หรอกว่าคนอื่นจะมองผมยังไง แต่สำหรับผมคำว่าพรมแดนไม่มีต่อเขาและหวังว่าเขาก็คงไม่มีพรมแดนกับผม
“ผู้หมวดคนเดิมของผมกลับมาแล้ว”เขาพูดก่อนที่ริมฝีปากเราจะแนบชิดติดกัน จากนั้นก็จูบกันจนพอใจผมจึงให้เขาขึ้นไปพักผ่อน ส่วนผมก็อาบน้ำทั้งที่อารมณ์ยังค้างๆคาๆ เฮ้อ ราตรีสวัสดิ์
-
พี่บอมไม่เคยงอนหรือโกรธบูมจริงๆเลยสักที
-
หมวดบูมน่าร๊ากกกกกกกกก
:oo1: :z10:
-
เขิน
-
อารมณ์ค้างแบบนี้หมวดทรมานมากมั้ยอ่ะ?
-
หมวดบูมน่ารัก ต่างคนต่างชอบและตกหลุมรักกันตั้งแต่แรกเห็นเลยสินะๆ :impress2:
-
ขอบคุณ :)
-
เพ้อตาม~
นึกว่าบอมจะงอนหมวดบูมซะอีก ดีจังเลยที่หมวดบูมไม่คิดจะตัดสัมพันธ์ ห้ามใจให้รักบอมไม่ได้ใช่มั้ยล่ะ~
-
:hao3: :hao3: :hao3: :hao3:ความในใจของหมวดบูม :hao3: :hao3: :hao3: :hao3:
-
นี่ขนาดหมวดบูมไม่ได้พรรณนาความรู้สึกมากมาย เรายังเขินเลย
ชอบจัง
-
รอหมวดเต้ยเสร็จพี่มหา ฮ่าๆ
-
ได้รับรู้ความรู้สึกของหมวดบูม ก็ชอบบอมบ์เหมือนกัน
-
ราดน้ำมันลงบนไฟ
:hao6:
-
ชอบพี่บอมบ์มากอ่ะ :mew1:
-
หมวดบูม ชอบแบบล่ำบึก หุ่นยักษ์นี้เอง
สะดุดตาแต่แรกหื่น เอ้ยแรกเห็นเลย
:hao6: :hao6:
-
หมวดบูม ความคิดน่ารักดี :man1:
-
หมวดบูมน่ารักอ้ะ โดนใจใช่ม้า
-
ตอนที่ ๑๔ เมียเลี้ยว
“เป็นไรวะซัน เห็นทำหน้าเศร้าๆ”ยามเช้าวันจันทร์หลังจากที่ได้พักผ่อนกันเต็มที่ไปแล้วในวันอาทิตย์ ไอ้ซันตีหน้าเศร้าแต่เช้า ไม่ค่อยพูดจาปกติผมเดินผ่านมันมันต้องยิ้มทัก แต่นี่เปล่าเลย
“แก้วมันไปมีผัวใหม่แล้ว”มันพูดเสียงหงอย
“หา ว่าไงนะ”
“อีแก้วมันไปแหกขาให้คนอื่นเอาแล้ว หึ พูดแล้วเจ็บใจ”ยังจำได้ไหมตอนที่ไอ้ซันจับได้ใบแดงแล้วมีผู้หญิงคนหนึ่งกอดแขนมันร้องห่มร้องไห้แล้วพูดเชิงว่า ห้ามทิ้งมัน ห้ามไอ้ซันไปมีคนอื่นอะไรเทือกนั้นน่ะ พอมาวันนี้กลับกลายเป็นว่ามันทิ้งไอ้ซันไปแล้ว เออ คนเราน่ะก็ทำกันได้
“อ้าว ก็วันนั้นเห็นมันยังร้องไห้ให้มึงเลยนี่หว่า”
“นั่นน่ะสิ พูดแล้วแค้น แล้วอารู้มั้ยว่าใคร”มันกลั้นหายใจแปบนึง “ไอ้เหี้ยเล็กเพื่อนสนิทผมครับ”
“ไอ้เล็ก อ๋อ ไอ้เด็กบ้าน....ใช่ไหม ส้นตีนเหอะว่ะ กระทืบมันเลยดีไหม”ผมถึงกับเลือดขึ้นหน้า
“เดี๋ยวฝึกเสร็จก่อนทั้งหญิงทั้งชายไม่ได้อยู่ดีแน่ หึ”
“แต่แบบนี้ก็ดีนะเว้ย ใครจริงใจกับมึงไม่จริงใจกับมึง มึงก็ได้รู้แล้วว่าแก้วไม่ได้รักมึงจริง”
“ใช่น่ะสิอา อย่างว่าแหละผมไม่ได้หักจวยคาไว้นี้ ไม่รู้มันจะเดินสะดุดจวยใครต่อใครบ้าง แต่ที่เสียใจที่สุดก็คือเพื่อน เพื่อนกล้าทำกับเพื่อนได้ลงคอ”
“เออๆ อย่าเสียใจไปเลยว่ะ ผู้หญิงน่ะหาใหม่ได้ หรือเบื่อผู้หญิงกะเทยก็มีตั้งเยอะตั้งแยะ”
“ฮ่าๆๆๆๆ อาเอาไปเหอะ เออ วันก่อนเห็นครูเขาเล่าให้ฟังว่าพี่เข้าห้องน้ำแล้วกะเทยดักอยู่น้าห้องน้ำน่ะ อาไม่ได้เสียน้ำให้กะเทยใช่มั้ย”
“เปล่านี่ กูออกมาครูเขาก็พากูเดินขึ้นโรงนอนทันที”กูไม่ได้เสียน้ำให้กะเทย แต่ผู้หมวดนะเสียน้ำให้กูว่ะซัน หึหึ
“ไปแล้วๆ พวกเหี้ยนั่นเรียกแล้วล่ะเดี๋ยวค่อยคุยกันนะอา”ไอ้ซันมันวิ่งไปรวมกับหมวดของพวกมันจากนั้นผมก็มาตั้งแถวฝึกต่อ
“พวกมึงเห็นต้นไม้ต้นนั้นไหม”ครูหัวหน้าสถานีชี้ไปยังต้นไม้ต้นหนึ่งซึ่งกูไกลออกไปประมาณ ๑๐๐ เมตรเห็นจะได้ พวกผมตอบครับแล้วครูก็สั่ง “ให้เวลา ๓๐ วินาทีวิ่งอ้อมต้นไม้ ใครช้าคนนั้นซวย ปรี๊ด”แล้วก็แตกฮือกันไปครับ ใครช้าก็ไม่ทัน ใครเร็วก็เร็วปรี๊ดจริงๆ ส่วนผมอยู่กลางๆกับไอ้มหาตวง พอมาถึง “ปรี๊ด อีกรอบเลยพวกมึง ถ้ายังเล่นกันอยู่อีก วันนี้กูจะขอผู้หมวดว่าไม่ต้องฝึกจะแดกทั้งวัน ไป”แล้วก็วิ่งกันเอาเป็นเอาตายครับ พอเหนื่อยหอบแฮกๆก็มายืนฝึกต่อ
เป็นแบบนี้ทุกวันแหละครับ ฝึกไปแดกไป ทำดีได้พัก ทำไม่ดีก็ฝึกต่อ แต่ส่วนใหญ่จะไม่ค่อยผ่านมาตรฐานเขามากกว่าเลยต้องโดนแดกจนมีคนพูดขึ้นมา
“ฝึกน่ะกูไม่กลัวหรอก กูกลัวแต่โดนแดกนี่แหละ ให้กูฝึกอะไรกูฝึกหมด ฝึกทั้งวันกูทำได้แต่ฝึกๆแดกๆแบบนี้กูไม่ไหว”เออก็จริงของมันครับ ส่วนใหญ่จะเหนื่อยเพราะโดนแดกและโดนด่ามากกว่า จะมีนิ่งๆก็สถานี ๔ ครับ สถานียิงปืน นอนเล็งปืนกันทั้งวัน แต่ถ้าโดนแดกนี่ก็หนักไม่ต่างกันหรอกครับ เอาเป็นว่าไม่มีที่ไหนจะสบายเท่าบ้านเราหรอก
“ไอ้มหาตวง อัณฑะโตพาโลจังไร”เข้ามาฝึกที่สถานี ๓ จ่าที่เป็นหัวหน้าสถานีแกจะตลกโปกฮา แล้วคนที่โดนล้อมาที่สุดก็ไอ้มหาตวงครับ
“เจริญพรครับจ่า”ไอ้ตวงกวนตีนกลับ
“ฮ่าๆๆๆๆๆ”จ่าแกหัวเราะเสียงดัง
“เอ้า ฟังนะ วันนี้จ่าจะสบายๆกับพวกเอ็ง ทำดีได้พัก ทำไม่มีได้ตีน เข้าใจไหมครับ”
“เข้าใจครับ”จากนั้นก็เริ่มฝึกกัน เป็นการฝึกท่าอาวุธ ถอดประกอบปืนครับต้องทำตามขั้นตอน ชิ้นไหนถอดก่อนชิ้นไหนถอดทีหลัง แล้วจ่าก็เล่าเกี่ยวกับประวัติของปืนให้ฟันว่ามีวิวัฒนาการเป็นมาอย่างไร เพลินดีครับแต่ถ้าแกแดกก็แดกหนักเหมือนกันนะครับ
“มหาตวง มึงเคยชักว่าวยัง”จ่าถามระหว่างที่มหาตวงมันถอดประกอบปืน
“ยังเลยครับจ่า ยังซิงครับ”
“ไม่เคยชักได้ไง จวยใหญ่เท่าแขน พวกมึงว่าจริงมั้ย”
“จริงครับจ่า”
“จ่าถามจริง ตอนเป็นพระเอ็งแอบไปนวดจวยมาเหรอ”งี้แหละครับ เรื่องอี๋เรื่องจวยขาดไม่ได้ ต่อให้เครียดแทบเป็นแทบตายคุยเรื่องนี้เมื่อไหร่เป็นอันต้องยาวไป
“เปล่าครับ ไม่เคยเลยครับ ธรรมชาติล้วนๆ พ่อผมรักผมมากเลยให้มาเยอะครับจ่า”
“โห จ่าไม่ค่อยเชื่อว่ะว่าพ่อให้เอ็งมาเยอะบะลักกักแบบนี้ เออ มหาตวง อัณฑะโตพาโลจังไรกับไอ้บอมบ์นี่ใครใหญ่กว่ากันวะ”เอาแล้วไง จวยผมไปเกี่ยวอะไรด้วยครับจ่า จวยผมอยู่ของมันดีๆนะครับ
“ผมว่าของไอ้บอมบ์ใหญ่กว่าครับจ่า”เอาแล้วไง มีคนยกมือเชียร์ผมแล้ว
“ผมว่าของไอ้มหาใหญ่กว่าครับ”
“เออๆ ไหนๆใครว่าของไอ้ยักษ์บอมบ์ใหญ่กว่ายกมือขึ้น”แล้วก็มียกขึ้นมาเกินครึ่ง “ใครว่าของไอ้มหาตวง อัณฑะโตพาโลจังไรใหญ่กว่ายกมือขึ้น”แล้วก็มีคนยกขึ้นอีกมากมาย สูสีกัน “แล้วสรุปใครใหญ่กว่าใครวะ”จ่าหันมามองหน้าผม ๒ คน อย่าหาเรื่องเลยครับจ่า ผมไม่อยากโชว์ ฮ่าๆๆๆๆ
“เอาพวกมันไปวัดขนาดเลยครับจ่า”มีคนเสนอขึ้นมา
“จวยเหอะครับ”ไอ้มหาด่าให้ทันที ฮ่าๆๆๆ ปากกล้าขึ้นมาเป็นกอง หมดความเป็นมหาผู้เงียบๆและหงิมๆ “ผมยอมแพ้ก็ได้ว่าผมใหญ่กว่า ฮ่าๆๆๆๆ”มันหัวเราะเยาะ
“ฮ่าๆๆๆๆ”จากนั้นก็ฮาครืนกันทั้งหมวด ไม่ได้ต่อความอะไรนะครับจ่าแกพาวกไปเรื่องอื่นต่อ ส่วนใครจะใหญ่กว่าใครอันนี้ผมไม่รู้ เดี๋ยวคอยดูกันต่อไป
“แตะสลับ”
“แตะสลับ”
“๑๐ ยก”
“๑๐ยก”
“ปรี๊ดดด ปรี๊ดดด ปริ๊ด”
“๑ ๒ ๓ ๑ ๑ ๒ ๓ ๒ ๑ ๒ ๓ ๓.....๑ ๒ ระวัง หยุด”
“กระโดดตบแยกเท้าหลังมือชนกัน”
“กระโดดตบแยกเท้าหลังมือชนกัน”
“๑๐ ยก”
“๑๐ ยก”
“ปรี๊ดดด ปรี๊ดดดด ปริ๊ด”
“๑ ๒ ๓ ๑ ๑ ๒ ๓ ๒ ...... ๑ ๒ ระวัง หยุด”
ออกลังกายกันทุกเช้าเย็นเป็นอาจิณ กายบริหารเสร็จแล้ววิ่งรอบสนามฟุตบอลจากนั้นไปกินข้าว ทุกอย่างวนไปวนมาเช่นเดิมจะมีเพิ่มเติมหน่อยตรงที่ช่วงเช้าเราต้องมาฝึกซ้อมสวนสนามกันครับ ก่อนไปกินข้าวก็เดินสวนสนามกันไปกินข้าว ลงเท้าหนักๆ
กินข้าวเสร็จมาอาบน้ำแต่งตัวฟังสิบเวรหรือผู้หมวดอบรม วันไหนมีงานผู้หมวดก็เรียกผมไปใช้ แต่ถ้าวันไหนไม่มีก็นั่งอยู่กับคนอื่นๆ อย่างวันนี้ก็มีงานครับ ผมเลยต้องเข้ามาทำงานให้ผู้หมวด
“อืม เอาตัวนี้มาไว้ตรงนี้แล้วก็ เอ่อ ลดขนาดตัวนี้ลงอีกหน่อยให้มันเห็นรูปนี้ชัดๆ โอเค”ผู้หมวดคอยกำกับผู้อยู่ข้างๆ ตรงข้ามก็จะเป็นไอ้ทิวที่มานั่งทำงานให้ผู้หมวดอีกคน ไม่ใช่งานโฟโต้ช้อปนะครับเป็นงานอีกอย่างหนึ่ง
“ขออนุญาตครับ ฮัดชิ้ว”ผมหันหน้าออกไปจาม รู้สึกคันจมูกขึ้นมา หลายวันมานี้ฝนตกบ้างอากาศเดี๋ยวร้อนเดี๋ยวหนาว ยิ่งตอนนี้มีคนเป็นหวัดไปหลายคนแล้วด้วย
“เป็นหวัดเหรอ กินยารึยัง”ผู้หมวดถาม
“ยังครับ”ผมส่ายหน้าปฏิเสธ
“เหรอ อือ ทหารใหม่เป็นหวัดกันเยอะจริง ผู้หมวดไม่รู้จะทำไงดี กินยาแล้วก็ไม่หาย กลัวว่าจะป่วยกันทั้งหน่วยฝึก”
“ครับ”ผมก็ไม่รู้จะทำไงเหมือนกันครับ ติดจากคนอื่นมาอีกที
“ไปขอยาดิบอมบ์เดี๋ยวเป็นหนัก ทิวไม่ป่วยไม่ไข้กับเขาบ้างเหรอ”
“ปวดหัวครับผู้หมวด”ไอ้ทิวตอบ
“เออ มีใครดีสักคนมั้ยเนี่ย เดี๋ยวผู้หมวดออกไปถามก่อนดีกว่า”แล้วก็ลุกออกไป พวกผมจึงออกไปตาม ไปขอยา จากนั้นผู้หมวดก็คุยกับทหารใหม่เกี่ยวกับเรื่องสุขภาพ การดื่มน้ำ แล้วสำรวจว่าใครเป็นอะไรบ้างให้ยกมือขึ้นจะได้แยกออก เกือบครึ่งเลยครับที่ป่วยกันส่วนใหญ่เป็นหวัดแต่ก็ฝืนๆกันครับ
หลังจากฝึกหนักตลอด ๕ วันวันที่พวกเรารอคอยก็เวียนมาบรรจบ
“ขออนุญาตครับผู้หมวด”มหาตวงเดินเข้าไปหาผู้หมวดหลังจากที่พวกเรียน กศน.ได้แยกออกไปเรียนแล้วและผมก็เตรียมพร้อมจะไปรับโทษทัณฑ์ของตนเองต่อ
“อื้ม มีอะไรมหา”ผู้หมวดเลิกคิ้วทำหน้าน่ารัก ฮ่าๆๆๆ กูเพ้อยังไม่หาย
“ผมขออนุญาตไปช่วยไอ้บอมบ์ได้ไหมครับ”โอ้ มหา กูซึ้งน้ำใจมึงจริงๆ
“ไม่อยากนอนดูหนังเหรอ”
“ไม่ครับ ไม่มีเพื่อนคุย มีมันคนเดียวที่ผมคุยรู้เรื่องที่สุดแล้ว ผมขออนุญาตนะครับ”เอ่อ กูเป็นสัตว์ประหลาดรึเปล่าวะที่คุยกับมหารู้เรื่องเนี่ย
“อือ เอาดิ”
“ผู้หมวดครับ ผมขอไปด้วยครับ”โอ้ว ไอ้ซันน้องรัก ไม่เสียชื่อเด็กบ้านเดียวกับกูเลยว่ะ
“มาๆ แยกออกมา ใครอยากไปทำงานกับไอ้ยักษ์บ้าง”จากนั้นคนนี้ก็ยกคนนั้นก็ยกครับ ส่วนคนที่ทำหน้ามึนๆอึนๆก็ยกมือขึ้นมาร่วมด้วยช่วยกัน “หมดเลยเหรอ ได้ๆ อย่าบ่นว่าเหนื่อยแล้วกัน เต้ๆ เดี๋ยวประสานกับ....หน่อยนะว่าทหารใหม่จะไปทำงานน่ะ”
“ครับผู้หมวด”เป็นอันว่าวันนั้นศาลาห้องอบรมต้องร้างเพราะมีคนไปช่วยงาน งานวันนี้ก็เป็นการลอกคลองไม่ต่างจากครั้งที่แล้วครับแต่ว่าเป็นอีกสถานที่หนึ่ง อยู่ด้านซ้ายของกองร้อย....ยาวพอสมควร พวกไม่เรียนกศน.เนี่ยประมาณเกือบๆ ๕๐ คนครับ มาถึงก็ไม่พูดพร่ำทำเพลงไปรับอุปกรณ์จากหน่วยงานที่ผู้หมวดขอยืมของได้ก็ลงมือทำทันที มีไอ้มหาตัวฮาครับเล่าเรื่องตลกให้ฟังจากนั้นก็แซวกันไปแซวกันมา
“ใครเมียทิ้งก็ยกมือขึ้น ฮิ้วววววว”ไอ้มหาร้องเป็นเพลง
“ไอ้เหี้ย จะพูดทำไมกูช้ำใจ”ใครคนหนึ่งร้องท้วงขึ้นมา
“อ้าว เมียมึงเลี้ยวเหรอ”ไอ้มหาตวงหันไปถาม
“เออดิ เลี้ยวไม่พอทิ้งลูกให้แม่กูเลี้ยงอีก ห่าแดกเอ๊ย”แบบนี้ก็มีด้วย
“จวยมึงเล็กรึเปล่า”ปากกล้าขึ้นเยอะนะครับเพื่อนรัก
“๗ นิ้วฝังมุก ๕ เม็ด เวลาเย็บมันจะเลื่อนไปเลื่อนมา เสียวไปถึงสันหลัง ไอ้สัส แค่นี้มันยังไม่พออีกเหรอวะ งี้แหละกูไม่น่าเอามันตอนเมาเล้ย ฮ่าๆๆๆๆ”พูดไปแล้วก็หัวเราะเอง ส่วนที่เหลือก็ขำกันทั้งวง
“ใครผัวทิ้งอ่ะยกมือขึ้น”
“หนูเองค่า”ผู้ชายหุ่นบางยกมือขึ้นพูเสียงดัง เออ คนนี้เขาเปิดเผยครับว่าเขาเป็นชายใจหญิง
“อ้าว หนูทำไงถึงผัวทิ้งล่ะ”ไอ้มหาตวงคนเดิม ตอนนี้รับหน้าที่เป็นพิธีกร
“มันโดนคนอื่นเย็บมันเลยหนีตามเขาไปค่า เป็นผัวหนูดีๆไม่ชอบ อยากเป็นเมียคืนอื่นเค้า หนูเสียใจค่ะพี่มหาขา”มันเดินถือพลั่วเข้ามาโอบกอดแขนไอ้มหา เอาหัวถูไถ
“โอ้ น้องรักสุดสวาทพิฆาตรูทวาร เจ้าอย่าเศร้าไปเลย ไอ้บอมบ์เอาอีนางนี้ไปทำเมียทีสิ”เฮ้ย เกี่ยวอะไรกับกูเนี่ย ผมทำตาโตกำลังจะด่า
“บ้าอ่ะพี่มหา คนบ้าๆๆๆๆๆๆๆ เอาหนูไปเร่ขายแบบนี้ได้ไงถึงหนูจะเป็นกะหรี่แต่ศักดิ์ศรีหนูชนะเลิศนะคะ”ไอ้หนูคนนั้นเหวี่ยงไม้เหวี่ยงมือเข้าใส่ไอ้มหาตวง จนมันต้องถอยหนี
“โอ๊ย อีห่า พลั่วจะบาดมือกูเนี่ย เหวี่ยงมาได้ เดี๋ยวเอาปลัดขิกยัดตูดมึงหรอก ฮ่าๆๆๆๆ”
“มึงทำเป็นเหรอมหา”ใครสักคนแซว
“ลองป่ะล่ะๆ”ไอ้มหาทำหน้าท้าทาย
“ไปชักว่าวให้เป็นก่อนเหอะว่ะแล้วค่อย มาท้ากู ฮ่าๆๆๆๆๆ”
“เออ ได้ๆ”ไอ้มหาตวงเดินไปจับมือ ไอ้คนนั้นก็กล้าดีครับจับมือไอ้มหาเขย่าแรงๆ “มึงจำไว้เลยนะ ว่าไอ้นี้มันจะยอมให้กูอัดตูดมัน”
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ มึงจะระเบิดถังขี้เหรอวะมหา ฮ่าๆๆๆๆ”
“มีคำถามอีกไหมวะมหา กูฮาว่ะ”สักคนเอ่ยถามอีก
“เออ หมดแล้วมั้ง เออ ใครยังไม่โดนเมียทิ้งยกมือขึ้น”มองซ้ายขวา มีอยู่หลายคน
“กูลูก ๒ แล้วมันคงไม่ทิ้งกูหรอก”
“เมียกู กูฝากกับแม่กูไว้ ฮ่าๆๆ”
“คำถามมึงเป็นลางว่ะ เอาใหม่ๆ”อีกคนท้วงขึ้นมา
“หมดคำถามแล้ว เออ ใครมีเมียเป็นผู้หญิงยกมือขึ้น ฮ่าๆๆๆๆ”ถามเองหัวเราะเอง แต่ก็คนยกมือนะ หลายคนทีเดียว
“ถามบ้าๆ ใครจะมีเมียเป็นผู้ชายวะ จวย”สักคนที่ไม่ขำมันต่อว่าไอ้มหา
“กูไง เมียกูเป็นผู้ชาย”แล้วใครสักคนที่กล้าเปิดเผย อกผายไหล่ผึ่งตอบมาอย่างมั่นอกมั่นใจ แปะๆๆๆๆๆๆ ปรบมือให้กับความเป็นลูกผู้ชาย ส่วนผมมองหน้าผู้หมวดที่ยืนคุมอยู่แล้วยิ้มบางๆ กูยังไม่ตอบคำถามนี้ได้ไหมวะมหา คอยให้อะไรหลายๆอย่างมันชัดเจนก่อนเถอะกูจะบอกกับมึงอย่างอกผายไหล่ผึ่งเอง
“พรุ่งนี้เยี่ยมญาติเอาเมียมาโชว์ด้วยนะเพื่อน”มหาตวงเดินไปตบไหล่ มันไม่อคติผมก็ว่ามันโอเคแล้วครับ
“ได้ๆ แล้วมึงจะอิจฉา เมียกูผู้หญิงบางคนยังอาย”เขาคนนั้นพูดเต็มปากเต็มคำ
“ใครอยากเป็นผัวหนู ยกมือขึ้น”อีหนูคนเมื่อกี้มันตั้งคำถามขึ้นต่อ จากนั้นก็ไม่เหลือครับ ยกกันพรึบพรับเต็มไปหมดแม้แต่ผมก็ยังร่วมวงไปกับเขา
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ ฮิ้วววววววววววว”
“อยากเป็นผัวอีหนูนั่นอีกคนเหรอ”ดึกแล้ว ตอนนี้ปล่อยทหารใหม่ขึ้นไปนอน ส่วนผมนั่งช่วยงานอยู่กับผู้หมวด ๒ คน บรรยากาศเงียบสงัดปลอดจากผู้คน
“หนูไหนครับ”ผมเลิกคิ้วถามผู้หมวดกลับแบบงงๆ
“ก็อีหนูตุ๊ดๆที่โดนผัวทิ้งน่ะ”ผมถึงกับร้องอ๋อทันที
“เปล่าครับ”ผมพูดแล้วยิ้มตาหยี “หึงเหรอ”
“เปล๊า ใครหึง เราไม่ได้เป็นอะไรกันนี่ ให้ผู้หมวดหึงเรื่องอะไร หึงใคร”ส่ายหน้าปฏิเสธอย่างเดียว ส่วนผมก็เงียบนั่งคิดไปตามที่ผู้หมวดพูด เออ ถึงแม้ว่าผมกับเขาจะเคยจูบกันแล้ว เคยทำเสียวให้กันก็ใช่ว่าจะเป็นสัญลักษณ์ว่าเราเป็นอะไรกัน แบบนี้มันไม่ต่างจากผู้ซื้อบริการกับผู้ขายบริการ จ่ายเงินจบกัน เพียงแต่ว่าของเราอยู่ในช่วงโปรโมชั่นใช้ฟรีไม่อั้นเท่านั้นเอง
แล้วบรรยากาศวังเวงเข้ามาครอบงำระหว่างเรา
“อะไร เป็นไรวะ เออ ยอมรับก็ได้ว่ามีนิดหน่อย เงียบทำไม”ผู้หมวดพูดเสียงเบาๆ พลางโบกมือไปมาผ่านหน้าผม “บอมบ์ เงียบทำไมไอ้สัส อย่าเงียบดิ กูหึงอ่ะ มึงอย่าเงียบแบบนี้ดิวะ”ผู้หมวดเพิ่มระดับเสียงขึ้นมาอีกหน่อย
“ว่าแต่ผมปากดีตัวเองก็ปากแข็งไม่ต่างจากผมหรอก หึหึหึ”ผมฉีกยิ้มออกมาในที่สุด คนปากแข็งต้องโดนแบบนี้
“ไปนอนได้แล้วมั้ง”กลบเกลื่อนอาการด้วยการไล่ผมไปนอน แหม คิดว่าจะจูบให้รางวัลสักหน่อย ก็ได้วะ
“ครับ”ผมรับคำแล้วเก็บข้าวของจะขึ้นไปนอน
“บอมบ์”ผู้หมวดเรียกเมื่อเห็นว่าผมกำลังจะเดินออกไป ผมหันไปมองหน้าเห็นสายตาของเขากำลังคาดหวังอะไรบางอย่าง หึหึ เห็นแล้วตลกดี แค่เริ่มต้นต้นก็ยังไม่ยอมทำ ต้องให้ผมลงมือตลอด
“ครับ ฝันดีนะครับผู้หมวด ราตีสวัสดิ์ครับ”ผมยื่นหน้าไปจูบที่หน้าผาก แต่ผู้หมวดไม่ยอมแค่นั้นรีบคว้าต้นคอผมเอาไว้
“ไม่เอา ไอ้เหี้ย เดี๋ยวสิ ไอ้บอมบ์”ผู้หมวดทำหน้าหงุดหงิดใส่ ส่วนผมจะเงยหน้าขึ้น
“มีอะไรเหรอครับ หรือว่างานยังไม่เสร็จ”ผมยังทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ มองไปที่ดวงตาของผู้หมวดดูกล้าๆกลัวๆ “หึหึ ผมไม่ว่าอะไรหรอกนะครับถ้าผู้หมวดจะเริ่มก่อน”พูดจบผมยืนหน้าเข้าไปจูบปากเขาอย่างท้าทายและก็อีหรอบเดิมครับ เอาให้ตายกันไปข้างหนึ่ง จนเขาพอใจนั่นแหละครับถึงได้ปล่อยผมให้ไปนอน
เช้าวันอาทิตย์ตื่นมาทำการเทสร่างกาย วิดพื้น ซิตอัพ ดึงข้อและวิ่งจับเวลา สายๆก็ไปอาบน้ำซักเสื้อผ้า ตากผ้าเสร็จไปขนโต๊ะขนเก้าอี้จากโรงเลี้ยงมาวางเรียงกันเป็นระเบียบ ขนเก้ากี้จากกองร้อย...มาวางใต้เต๊นท์และใต้ร่มไม้เพื่อต้อนรับกับจำนวนญาติที่จะมาเยี่ยมทหารใหม่ ส่วนผมก็เหมือนเดิม หยิบอุปกรณ์หากินของตนแล้วเดินตามผู้ช่วยครูไป วันนี้ไปทำแปลงผักครับ ผู้ช่วยครูนั่งใต้ร่มไม้ส่วนผมก็ขุดดินตากแดดร้อนๆ เสียงเพลงอัลบั้มใหม่ที่ดังขึ้นจากโทรศัพท์ทำให้ผมเพลิดเพลินจากงานตรงหน้า
“แจ๊ค อ่ะน้ำ”ผู้หมวดขี้รถมอไซด์มาจอดก่อนจะเรียกผู้ช่วยครูที่ชื่อแจ็คให้ไปรับน้ำอัดลมแล้วก็ขับออกไป น้ำแดงขวดใหญ่กับน้ำแข็งถูกวางลงบนโต๊ะ ส่วนผมก็ขุดดินต่อไปจนเหนื่อยจึงเข้าร่มไปเปิดขวดน้ำแดงกินอย่างวิสาสะ
“เอาไหมครู”ผมยื่นแก้วให้ครูแจ๊ค
“อืม ร้อนจริง มึงไม่แสบผิวบ้างเหรอ”
“มันด้านแล้วครู”แล้วก็นั่งพักผ่อน ส่วนครูแจ๊คปิดเพลงจากโทรศัพท์แล้วนั่งคุยกับแฟน ผมลงแปลงไปขุดดินต่อ ขุดได้ ๒ แปลงแล้วครับ วันนี้ต้องทำให้ได้ ๕ แปลง ขุดไปเรื่อยๆจนถึงเวลาใกล้เที่ยงครูจึงให้ผมเลิกงานสำหรับช่วงเช้าเตรียมตัวไปกินข้าว
ยัดห่า คำนี้ผมเพิ่งจะเข้าใจแบบถ่องแท้ก็ตอนที่เป็นทหารนี่แหละครับ เพราะยัดข้าวเข้าปากเคี้ยวไม่กี่คำก็กลืนลงไป ต้องกินให้ไว ให้เร็วที่สุด ใครที่ญาติเยี่ยมมีกับข้าวกับปลามาให้กินก็ไม่ค่อยจะกินข้างโรงเลี้ยงเท่าไหร่ หมดข้าวไป ๓ จานก็ให้เลิกกินกลับไปเยี่ยมญาติต่อครับ ส่วนผมเองก็ไปทำงาน
นั่งพักอยู่พักใหญ่จนประมาณบ่ายโมงกว่าๆจึงลงแปลงไปขุดดินถางหญ้าต่อ ทำเพลินๆจนอาหารเริ่มย่อย เสียงรถมอไซด์ก็มาจอดกึกอยู่ใกล้ๆ ผมหยุดงานแล้วหันไปมอง เป็นผู้หมวดนั่นเองที่แฮนด์รถมีถุงใบใหญ่แขวนอยู่
“ไอ้แจ๊ค พุ่งหลังร้อยหนึ่งเลยมึง”ผู้หมวดพูดเสียงดัง พอมองไปปรากฏว่าครูแจ๊คนอนหลับครับ
“ครับผู้หมวด”ครูแจ๊คไปพุ่งหลังยิกๆอยู่ที่ว่างๆ
“อ่ะ”ผู้หมวดยื่นถุงไก่ทอดเลื่องชื่อให้ผม ผมเดินไปวันทยหัตถ์รับของฝาก “แม่เอามาฝากน่ะ ตอนนี้กลับไปแล้ว”อ่อ ไหนว่าจะไม่มาเยี่ยม
“ขอบคุณครับ”รับถุงไก่ได้ก็เอาไปวางบนโต๊ะแล้วขุดดินต่อ
“ไม่กินเลยล่ะ เดี๋ยวมันชืดก่อนนะ พอๆไอ้แจ๊ค หมาเย็บกันยังน่าดูกว่ามึงทำท่าทางเหี้ยๆอีก”
“ฮ่าๆๆๆๆ”ครูแจ๊คหัวเราะ “ผู้หมวดซื้อมาฝากผมเหรอครับ”
“ส้นตีนเหอะครับลูกน้อง มึงสำคัญขนาดนั้นเชียว นี่ แม่ของไอ้ยักษ์เอามาฝากลูกชายเว้ย”
“อ้าว เหรอครับ”ครูแจ๊คทำหน้าเหรอหรา
“กินเลยครับครู เดี๋ยวผมทำตรงนี้ก่อน”ผมพูดอนุญาต แล้วขุดดินต่อ ครูแจ๊คล้วงเข้าไปในถุงหยิบไก่มาชิ้นหนึ่ง
“ไปกินก่อนดิ เดี๋ยวไอ้แจ๊คแย่งกินหมด”ผู้หมวดย้ำคำ
“ผู้หมวดไม่กินเหรอครับ”ถามไถ่เห็นบึ่งรถไปมาหลายรอบแล้วไม่รู้ได้กินอะไรหรือยัง ผมวางจอบลงไปล้างมือที่ก๊อกน้ำใกล้ๆก่อนจะไปกินไก่ทอดเลื่องชื่อ ผู้หมวดแกเดินมายืนข้างๆ ผมยื่นไก่ให้ ๑ ชิ้น นี่ถ้าครูแจ๊คไม่อยู่กูจะป้อนให้ดูเลย ฮ่าๆๆ
“บอมบ์ เมียไอ้ศักดิ์แม่งน่ารักโคตรๆ”ไอ้มหาทำหน้าเพ้อฝัน ไอ้ศักดิ์ไหนวะผมพยายามคิดจนต้องร้องอ๋อ ไอ้คนที่ยกมือว่ามีเมียเป็นผู้ชายนั่นเอง
“มึงเห็นแล้วเหรอ”
“เออดิ ก็ถูกของมันที่มันพูดว่าผู้หญิงบางคนยังอาย เหี้ย ตัวขาวๆ บางๆ ขาเรียวเล็ก หน้าตี๋ๆ แต่มันก็ผู้ชายดีๆนี่แหละ แต่มันน่ารักยังไงไม่รู้ กูเดินเข้าไปชมมันเลยว่าเมียมันน่ารัก ยิ่งตอนเขินแม่ง โคตรน่าฟัด กูขอแม่งหอมแก้มที ไอ้สัส แก้มนิ่มโคตรๆ”เอาเข้าไปมหาของกู ใจกล้าหน้าด้านไปขอหอมแก้มเมียคนอื่น โห ไม่โดนไอ้ศักดิ์กระทืบนี่บุญหัวมันแล้วเนี่ย
“ก็หาแบบนี้สักคนดิ”ผมเสนอ เออ ถ้ามึงเพ้อขนาดนี้มึงหามากกสักคนเถอะมหา จะได้ไม่ต้องเพ้อ
“ถ้ามันหาง่ายเหมือนแผ่นเพลงก๊อปกูก็ไม่ปฏิเสธนะ เออ มึง แต่กูว่านะ ผู้หมวดแกก็น่ารักดีนะ ถ้ากูเป็นแบบไอ้ศักดิ์นะบอมบ์ กูจะมีแฟนแบบผู้หมวดเลยว่ะ อีคึ อาบอจี อีเดสกา ผู้หมวดน่ารัก”เออ เพ้อไปไกลแล้วเพื่อนกู
“ตลกแดกแล้วไอ้สัส”
-
แหม ๆ พี่มหา หมวดบูมน่ะของพี่บอมบ์นะ อย่าเป็นเพื่อนรักหักเหลี่ยมโหดเลย :hao3:
-
ยิ่งอ่าน ยิ่งคิดถึง รีบมาต่อนะค้า
-
พี่มหาเปลี่ยนไปเยอะมากเลยอ่ะ 5555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555
-
อยู่ไม่ทันไรมหาไปซะแล้ว
-
พี่มหากลายพันธุ์ o13
-
เพ้อต่อ มหาอย่ามาเพื่อนรักหักเหลี่ยมโหดกับบอมนะคะ
ผู้หมวดน่ะของบอมเขา กิ กิ
-
น้องหนูจะมาแล้ว ทีนี้เพิ่มระดับความฮาขึ้นไปอีกเมื่อมารวมกับมหา
มหานี่ก็นะ หปขอหอมแก้มเมียคนอื่นแบบนั้น ฮ่าๆๆๆ เริ่มไม่ใช่คนหงิมแบบเก่าแล้ว
ผู้หมวดก็น่ารัก รอให้บอมบ์เริ่มก่อนตัวเองไม่กล้า :impress2:
-
ขอบคุณ :)
-
อ่านเรื่องนี้ทีไรมันเพลินจนรู้สึกว่าแต่ละตอนมันสั้นไป
-
มหาเริ่มเผยตัวตนที่แท้จริงล่ะ มาปิ้งหมวดบูมของบอมบ์อีก เอาไงดี ฮ่าๆๆๆๆ :m20:
-
มหาเปลี้ยนไป :m20:
-
มหานี่เคยบวชจริงรึ 5555
-
ฮาตลอดจริงๆ มหา
-
:mew1:
-
:hao3: :hao3: :hao3:มหาถ้าชอบผู้หมวดต้องเจอพี่บอมบ์ก่อนนะ :hao3: :hao3: :hao3: :hao3:
-
:z1:
-
เพิ่งมาวนเวียนในเล้าได้ไม่นาน
แต่ได้ยินเสียงลือเสียงเล่าอ้างว่าเรื่องนี้เด็ดมากมาย
พอได้อ่านก็พูดได้ว่าเด็ดจริง!!
ชอบอย่างผู้หมวดบูมมาก สรุปนี่เล็งบอมบ์ไว้ตั้งแต่แรกเห็นสินะ
ส่วนพี่มหาแย่งซีนตลอด โผล่มาทีจะฮาไปไหน
-
อ่านกี่รอบก็ยังสนุกอ่ะ
-
ตอนที่ ๑๕ มีคนจะฆ่าผม
“ตบเท้าหนัก เออ หนักกว่านี้ ข้างหลังฟังเสียงตบเท้าข้างหน้าด้วย เฮ้ยๆ อย่าสะบัดข้อเท้า ตับหน้าน่ะเขาทำดีแล้วนะ ไอ้พวกตับหลังอย่าให้เสีย”เสียงดุของครูฝึกที่ดุไปด้วย ชี้จุดต้องแก้ไขไปด้วย ทุกเช้าหลังจากออกกำลังกายเสร็จพวกเราจะมาเดินสวนสนามกันครับ ตอนเย็นก็จะเล่นแถวชิดกันและสวนสนามไปด้วย
“ตับนี้ไปเดินใหม่เลย ทำไมวะ พวกมึงนะ ทีตอนไปน้อยๆก็ทำได้พอมาฝึกเป็นส่วนรวมทำไมมันเละแบบนี้วะ เราไม่ได้ฝึกครั้งแรกกันนะ”
“เอ้า ฟังนะทหารใหม่”ผู้หมวดที่ยืนคุมการฝึกคว้าใหม่จากจ่าที่ควบคุมการฝึกของพวกผมพูดขึ้น “ผู้หมวดถามหน่อยว่าเหนื่อยรึเปล่า”
“เหนื่อยครับ”ตอบแบบไม่ลังเลสงสัยเลยครับ เสียงดังฟังชัดกันซะด้วย
“เหนื่อยแล้วทำไมไม่ทำให้ดี จังหวะการตบเท้าก็ให้ฟังเสียงกลอง ตึง ตึง ตึง ตบไปตามจังหวะ คนข้างหลังฟังคนข้างหน้า แล้วช่วงตบเท้า เหยียดตรง อย่าสะบัดข้อเท้า ปลายเท้างุ้ม”ผู้หมวดพูดไปด้วยและทำท่าทางให้ดูไปด้วย “ถ้าอยากพักก็ทำให้ดี นี่เรายังไม่ได้ฝึกกับปืนถ้าเอาปืนมาฝึกด้วยมันจะลำบาก เอาใหม่”
เสียงเพลงมาร์ชดังขึ้น หมู่กลองห้องที่ ๓ เราต้องตบเท้าก้าวออกไป หลังจากที่ผู้หมวดพูดจบ พวกเราทั้งหมดก็มาฝึกอีกครั้ง ไปทีละหน้าตับ ผู้หมวดยืนมองทุกคน ตับไหนดีก็ยืนพัก ตับไหนไม่ดีไปเดินใหม่ จนตะวังตกดินถึงเวลาอาหารเย็น
“ไอ้เหี้ย ใครเยี่ยวใส่ขากูวะ”เสียงของใครบางคนพูดขึ้นช่วงที่ทหารหัวเกรียนอย่างพวกผมกำลังอาบน้ำ
“ไอ้เหี้ยชาติแม่งจังไร ฮ่าๆๆๆ”
“สัสชาติ ไอ้ชาติหมา เยี่ยวใส่ขากู”
“กูเปล่านะเหี้ย”
“เหลือเวลาอีก ๓ นาที”ผู้ช่วยครูตะโกนขึ้น พวกผมรีบอาบน้ำกันอย่างรวดเร็ว เช็ดตัวเสร็จ รีบใส่เสื้อผ้าออกไปก่อน แล้วก็เสต็ปเดิมของมหาตวงมันครับ
“บอมบ์ ล้างห้องน้ำกัน”ชวนกูล้างทุกวัน แต่ผมก็ช่วยมันทุกครั้ง ผมเป็นคนราดน้ำตามมันเป็นคนขัด ก็เอาไม่กวาดทางมะพร้าวอ่ะครับมาขัด ขัดๆกวาดๆไล่น้ำไปด้วย จนเขาอาบเสร็จมีคนอื่นๆมาช่วยล้างบ้างไม่กี่คน จากนั้นก็ไปนั่งฟังการอบรม
“เออะ ปู้ดดดดด”เสียงเรอตามด้วยเสียงตดที่ดังขึ้นมาจากด้านหลัง ผมหันไปมองเห็นไอ้นนท์ยืนหน้าเฉยไม่สนใจโลก
“ทั้งบนทั้งล่างเลยนะ”ผมพูด
“เครื่องมันดี ฮ่าๆๆๆๆ”มีขำ
“ไอ้เหี้ยนนท์จังไรคนจริงมึง ปู้ดดดดด”หัวหน้าหมวดครับ เดินมาด่าแล้วตดใส่ เออ ใครจังไรกว่าใครกันแน่วะ
“มีแต่คนจังไรเลยว่ะ เอากับเขาบ้าง ปู้ดดดดดดด”ไอ้มหาเบ่งเต็มที่เลยครับ
“สัสเอ๊ย ตดไกลๆกูก็ไม่ได้”ปิดจมูกหันหลังให้มันแล้วก็เอากับเขาบ้าง “ปู้ดดดดดดดดดด”
“แหวะ ว่าแต่คนอื่นเขา สัส หมาตายในไส้มึงรึไง เหม็นโคตร”มันปิดจมูกทำท่าทางปัดๆ จวยเหอะเพื่อน กูดังแต่ท่อล้อไม่หมุนนะเว้ย ไม่เหมือนไอ้พวกไม่มีเสียงแต่มีกลิ่นน่ะ
“มีคนจะฆ่าผม ฮือๆ มีคนจะฆ่าผม”เสียงตะโกนดังขึ้นท่ามกลางการอบรมของสิบเวรประจำวัน ไอ้คนที่ตะโกนมันคู้เข่าเข้าหาตัวยกมือท่วมหัวร้องห่มร้องไห้ สิบเวรรีบวิ่งเข้าไปเลยครับ ไอ้พวกที่เหลือนี่ทำหน้าเลิกลักมองซ้ายมองขวา
“เป็นไร มึงเป็นไร”
“มีคนจะฆ่าผม”สายตามันดูหวาดกลัว ผมได้แต่มองอยู่ไกลๆจนเขาพามันไปแล้วถามอะไรสักอย่างมันได้แต่ตะโกนว่ามีคนจะฆ่ามัน
“ใคร จะฆ่ามึง สัส เฮ้ย มึงดูมันไว้ก่อน ผู้หมวดครับ ทหารมันประสาทหลอนครับ”สิบเวรรีบเคาะห้องผู้หมวด ผู้หมวดเปิดประตูออกมา
“ไหนใคร”กวาดสายตามาโดยรอบ
“ไม่ อย่าเข้ามานะ ไม่ สัส อย่าเข้ามา อย่า”ไอ้คนที่ประสาทหลอนมันร้องอย่างหวาดกลัวถอยหลังหนีจนแทบจะตกระเบียง
“เอ็ม ไปเรียกรถพยาบาล ทหารๆ ตั้งสติดีๆ”ผู้หมวดเข้าไปเกลี้ยกล่อม จากนั้นมันก็ดิ้น ใครเข้าไปจับมันก็ไม่มีใครจับมันได้ มันหนีอย่างเดียว ผมเห็นท่าไม่ดีจึงลุกไปช่วย
“หยุด”ผมตะคอกเสียงดังแต่มันก็ยังดิ้นไม่ยอมให้ผมจับ ผมจับที่ข้อมือมันไว้รวบตัวมันมากอด
“อย่าฆ่ากู ฮือๆ กูกลัวแล้ว กูฮือๆ กูไม่อยากตาย”มันทั้งดิ้นทั้งร้อง
“มึงได้ตายแน่ถ้ามึงไม่หยุด”ผมพูดเสียงเหี้ยม มันทำหน้าตะลึง
“อย่าฆ่ากู”สายตาเหม่อลอยกับน้ำเสียงเบาๆ
“กูไม่ฆ่ามึงหรอกถ้ามึงยอมไปกับกู”ผมพูดเสียงเย็นกล่อมมัน นี่ผมลองทำไปมั่วๆนะครับ
“มึงจะไม่ฆ่ากูใช่มั้ย ห๊ะ มึงจะไม่ฆ่ากูใช่มั้ย”มันตะคอกถามเสียงดัง
“เงียบ หุบปาก”ผมตะคอกกลับจนมันนิ่งไปแล้วอุ้มมันขึ้นรถพยาบาลเอาไปส่ง ไปถึงหมอตรวจทุกอย่างปรากฏว่า ประสาทหลอนครับ ไอ้คนนี้มันมีประวัติเสพยามาก่อนเลยหลอน
“เป็นไรวะ”กลับมาที่หน่วยฝึกนั่งลงที่เดิม มหาตวงรีบไต่ถาม
“ประสาทหลอน คนติดยาน่ะ”ผมพูดสั้นๆ
“กูคิดว่ามันแกล้ง ฮ่าๆๆๆๆ เดี๋ยวกูเอาบ้างดีกว่า มีคนจะข่มขืนหนู”มันทำท่ากระมิดกระเมี้ยน
“กูไม่ช่วยมึงหรอกนะแต่กูจะถีบซ้ำ ฮ่าๆๆๆๆๆ”
“ฮ่าๆๆๆๆๆ”
“อรุณสวัสดิ์ครับสิบเวร อรุณสวัสดิ์ครับครูฝึก อรุณสวัสดิ์ครับผู้ฝึก”
“ยกเท้าสูง ห้ามสะบัดเข่า ปลายเท้างุ้มลง เออ ไอ้คนที่ ๓ ดูเพื่อนข้างๆด้วย”
“ตับนี้มันเป็นไรของมันวะ ไปเดินใหม่อีกครั้งไป”
“เฮ้ยๆ ห่า มึงฟังเสียงกลองรึเปล่าวะ ตบเท้าลงตามเสียงกลองดิ”
“ไอ้ดำ ตบเท้าให้พร้อมเพื่อนหน่อย จับจังหวะกลองให้ได้”
“ไอ้ยักษ์ยกเท้าสูงขึ้นอีกนิด มหา สวนสนามนะครับน้องไม่ใช่เดินจงกรม งุ้มปลายเท้าลงหน่อย”
“ไอ้มาโนชญ์ ขามึงหนักขนาดนั้นเลยเหรอ ยกให้สูง เออ เตะให้ถึงก้นเพื่อนมึงเลย เออ”
เสียงดุเสียงแนะนำดังขึ้นในยามเช้าของวันใหม่หลังจากอาบน้ำอาบท่าเสร็จการฝึกสวนสนามประจำวันก็เริ่มต้นขึ้นอีกครั้งหนึ่ง แค่ท่าเดินอย่างเดียวมันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะสามารถทำได้ภายในวันหรือสองวัน การฝึกฝนก็ยังคงเป็นการฝึกฝน ออกมาดีบ้างไม่ดีบ้าง ดุด่าบ้างชื่นชมบ้าง บางคนวันนี้ทำดีแต่พรุ่งนี้ก็ไม่ดี ใช่ว่าจะดีทุกวัน
“เจ็บจวยป่วยตา ข้าวปลาแดกได้ แดกเยอะเสียด้วย เมื่อไหร่จะตายซะทีโว้ย”เสียงพูดของพวกอะไหล่มันเดินจับไหล่กันเรียงแถวเดินท่องแบบนี้ทุกวันช่วงไปกินข้าว พวกอะไหล่นี่คือพวกที่ป่วยจนไม่สามารถไปร่วมฝึกกับคนอื่นเขาได้นะครับ เขาเลยเรียกกันว่าอะไหล่
“มีแต่พวกอู้ มึงจะป่วยกันไปถึงไหน”เสียงจ่าแกมากระเซ้าเย้าแหย่ทุกเช้า
“เจ็บจวยป่วยตา ข้าวปลาแดกได้ แดกเยอะเสียด้วย เมื่อไหร่จะตายซะทีโว้ย”แล้วก็พากันเดินกะเผลกๆไปโรงเลี้ยง ส่วนใหญ่ที่ป่วยคือเจ็บขา ข้อเท้าบวม เป็นไข้ ไอ้ที่นอนโรงบาลก็มีนะครับ อย่างเมื่อวานก็เอาไอ้ประสาทหลอนเข้าโรงบาลไปแล้วคนหนึ่ง แล้วที่ไปนอนก่อนก็มีอยู่ ๒ คน ทหารที่เข้ามาฝึกใช่ว่าจะได้ฝึกกันทุกคนนะครับ บางคนมารายงานตัวทั้งที่ตัวเองแขนหัก พอสอบประวัติไปมา ปรากฏว่าโดนใบแดงแล้วเมาเหล้า รถชนเสาไฟฟ้าแขนหัก แต่ก็มีได้ยินมาว่าเพื่อนของเพื่อนในหมวดผม อีกเพียงแค่ ๕ วันจะมาเป็นทหารแล้ว ประสบอุบัติเหตุเสียชีวิต การจะมาเป็นทหารนี่ไม่ใช่เรื่องง่ายๆนะครับ บางคนอยากเป็นแทบตายไม่ได้เป็น ส่วนที่ไม่อยากเป็นก็เสือกได้เป็น
“นอน เตรียมยิง”กินข้าวเสร็จมาฝึกกันที่สถานี ๔ เป็นสถานียิงปืนด้วยกระสุนจริง ก่อนที่จะเข้าไปยิงจริงก็ต้องฝึกกันก่อนครับ ฝึกเล็งปืน ฝึกท่ายิงซึ่งมีทั้งหมด ๕ ท่า สัปดาห์นี้จ่ายังไม่ให้พวกผมเข้าไปยิง ต้องฝึกท่ายิงให้ได้ครบก่อนแล้วค่อยไปยิงจริงในสัปดาห์หน้า
“เล็งให้ดี ค่อยๆเลี้ยงให้เรดดอดมันอยู่กลางกล้องกลางเป้า”จ่าคอยอธิบายเพิ่มเติม พวกผมก็เล็งปืน ปืนนี้เป็นปืนใหม่มีกล้องให้จับเรดดอดครับ เล็งยากเพราะกว่าจะทำให้เป็นจุดเดียวไม่ให้ศูนย์รวมแสงมันแตกก็นาน แล้วต้องเล็งให้ตรงกับเป้าที่อยู่ด้านหน้า พอเลี้ยงได้จังหวะจึงลั่นไก เป็นการซ้อมนะครับยังไม่ใส่กระสุน
ฝึกไป มีแอบหลับไปบ้าง แล้วจะมีจ่าคนหนึ่งครับ
“แฮๆ ไอ้มาโนชญ์ ลุกออกมาเลยมึง ไอ้บิ๊ก ไอ้ยักษ์ อ้าว พี่มหา ออกมานี่เลย”จ่าเรียกผมจนพวกผมสะดุ้ง เอาแล้วครับ โดนเขาแล้วเมื่อกี้แอบหลับไป
“ครับจ่า”
“ให้ไวๆ แอบหลับเหรอ กูให้เล็งปืนนะไม่ใช่ให้หลับ หึหึ ไปยืนข้างหน้า”พวกผมไปยืนตากแดดอยู่ด้านหน้า
“ครับ”ทำหน้าตาน่าสงสารเข้าไว้เผื่อจะเรียกร้องความเห็นใจ
“แองกะลูท่าเตรียม หึหึ ท่านี้จ่าชอบ ๕๐ ยก”
“๕๐ ยก”ทวนเสียงดัง
“เริ่ม”สิ้นคำสั่งก็ทำทันที ท่านี้ง่ายๆแต่มันจะทรมานช่วงขาทั้งท่อนเลยครับ แล้วก็เอว ทำได้ ๓๐ กว่ายกก็หอบแฮกๆแล้ว โดยเฉพาะไอ้มหาตวง ถึงกับลิ้นห้อย “จ่าบอกแล้วว่าอย่าหลับให้จ่าจับได้ ฮ่าๆๆๆ”อารมณ์ดีของแกไป พวกผมทำจนครบจำนวนแล้วลุกขึ้น เช็ดเหงื่อเช็ดไคล
“เข้าไป ทีหลังอย่าหลับนะมึง”รีบสลายตัวกันอย่างรวดเร็ว
“กำลังเคลิ้มเชียว”นอนเล็งปืนได้ก็ชวนมหาคุยทันที ยังไม่เล็งหรอกครับ เหนื่อย ขอพักสักแปบ
“เออดิ กูว่าทำท่าเนียนสุดๆแล้วนะ รู้อีกว่ากูหลับ”เสียงพูดเบาๆ ได้ยินกันแค่ ๒ คน
หลังจากที่กรำกับการฝึกมาทั้งวัน ช่วงเย็นเราก็มาเล่นแถวชิด แถวชิดนี่คือการสั่งจัดแถวเป็นรูปแบบต่างๆนะครับ และผู้หมวดบอกว่าฝึกทหารใหม่จะผ่านไม่ผ่านมันอยู่ที่แถวชิดครับ เขาจะให้จัดแถวแล้วจับเวลา แต่ช่วงนี้ยังเป็นช่วงแรกๆยังไม่จับเวลานะครับ ให้ทหารเข้าในก่อนว่าใครยืนอยู่ตำแหน่งไหนเมื่อเรียกแถว ส่วนผมน่ะหัวแถวคนที่ ๑ อยู่แล้วไม่ต้องกังวล นอกจากฝึกแถวชิดแล้วยังมีการฝึกท่าอาวุธด้วย เป็นท่าเคารพและอีกหลายท่า จนได้เวลาไปกินข้าวนั่นแหละครับจึงไปคืนปืนแล้วเดินแถวไปกินข้าว
“เหลือเวลาอีก ๕ นาที จับคนช้า ๕ นาย”หลังจากกินข้าวเสร็จเรียบร้อยแล้วก็มาอาบน้ำ ปล่อยให้แต่ละหมวดขึ้นไปหยิบผ้าเช็ดตัวหยิบขันอาบน้ำ
“เหลือเวลาอีก ๕ ปี”มีใครบางคนมันกวนตีนครับ ตะโกนแทรกไปกับพวกคนอื่นๆที่มันตะโกน “เหลือเวลาอีก ๕ นาที”
“เฮ้ยๆ ใครกวนตีนวะ ใครตะโกนเหลือเวลาอีก ๕ ปีน่ะ”เสียงผู้ช่วยครูตะโกนถามเสียงดุ
“ไม่มีครับครู”รีบแก้ตัวอย่างไว
“ห่าเอ๊ย เป็นทหารแค่ ๒ ปีกูจะตายอยู่แล้ว มีหน้ามาพูดเหลือเวลา ๕ ปี ๕ปี พ่อง”ฮ่าๆๆๆๆ
“หมดเวลา”ผู้ช่วยครูตะโกนเตือน ที่เหลือก็ทวน “หมดเวลาๆๆ”ทวนคำสั่ง ๓ ครั้งวิ่งตึงๆลงมาจัดแถวด้านล่าง ส่วนคนที่ช้าโดนลงโทษให้วิ่งรอบแถวจนกว่าจะถึงห้องน้ำครับ
“กระผมพลทหาร.................ขออนุญาต เข้าห้องน้ำครับ”
“ไม่ได้ยิน”เสียงตะโกนดังมาจากกองร้อยที่พวกผมไปอาบน้ำ หันไปก็เห็นเป็นรุ่นพี่ที่ยืนอยู่หน้ามุข เออ กูก็แหกปากเสียงดังนี่หว่า ยังมีหน้ามาพูดว่าไม่ได้ยินอีก
“กระผม พลทหาร.............. ขออนุญาตเข้าห้องน้ำครับ”อีกครั้งหนึ่งที่พวกผมพูดเสียงดัง
“เสียงมีแค่นี้เหรอ”รุ่นพี่ที่ยืนบนกองร้อยตะโกนถาม ส่วนผู้ช่วยครูก็ “ไปๆ อย่าไปสนใจมัน รีบไปอาบ”พวกผมวิ่งตอนเรียง ๑ เข้าห้องน้ำไปถึงไม่พูดพร่ำทำเพลงถอดเสื้อผ้าจนล่อนจ้อนมาเรียงเรียงอยู่ที่ขออ่างอย่างรู้หน้าที่ สิ้นเสียงนกหวีดเท่านั้นแหละครับ ต่างคนต่างกรูแย่งกันอาบน้ำ
“เฮ้ยๆ กูอาบด้วยๆ”คนที่มันขี้เกียจมันก็จะมาแทรกใกล้ๆแล้วให้น้ำที่คนอื่นตักราดตัวมาโดนตัวมัน พอตัวมันเปียกมันก็หยิบสบู่มาถูตัว
“อุ้ย สบู่หล่น”เสียงใครสักคนพูดขึ้นแล้วทำท่าก้มหยิบสบู่
“อยากโดนกูล่อก็ไม่บอก”แล้วก็มีใครสักคนที่มันทะลึ่งครับกระเด้าตูดไอ้คนนั้นทีหนึ่งจนไอ้คนก้มหยิบสบู่แทบหน้าคะมำไปกับพื้นห้องน้ำ
“ฮ่าๆๆๆๆๆ”
“ก๊อก ก๊อก ก๊อก กระผม พลทหาร ขีปนาวุธ อุดมลักษณ์ ขออนุญาตพบผู้ฝึกครับ”เคาะประตูรายงานยศชื่อเสร็จเปิดประตูเข้าไป เห็นผู้หมวดยืนคุยโทรศัพท์หันหลังให้ประตู ปิดประตูลงอย่างแผ่วเบา หมุนตัวไป ไม่มีใครอยู่ในห้อง ปลอดคน เดินเข้าไปกอดผู้หมวดจากด้านหลัง
“ได้ครับๆ ครับ ครับ อ่า ครับ ครับ สวัสดีครับ”ยัดมือถือใส่กระเป๋า ถอนหายใจเฮือกใหญ่ “เหนื่อย”
“มีอะไรให้ช่วยไหมครับ”
“ต้องไปเข้าเวรที่..... ไปแทนป่ะล่ะ”ผู้หมวดพูดถึงสถานที่ที่จะไปเข้าไป โห ไกลนะนั่น
“ฟอด ไปกี่วันครับ”ฉกหอมแก้มไปข้างหนึ่ง เจ้าตัวยังทำหน้ายุ่งๆ
“๒ วัน ไปพรุ่งนี้ เข้าเวรน่ะไม่เหนื่อยหรอก เหนื่อยตรงที่ยังไม่ได้พักนี่ดิ”
“ครับ งั้นคืนนี้ก็รีบพักผ่อนสิครับ จะได้ไม่ล้า”ลูบที่ท่อนแขนเบาๆ
“อืม แล้วนี่มีอะไรเหรอ งานก็เสร็จไปแล้วนี่”
“ก็คิดถึงอ่ะ อยากกอดใครบางคน”ทำเสียงออดอ้อนเข้าไว้
“หึ ถามเขาหรือยังว่าเขาอยากโดนกอดหรือเปล่า”สีหน้าดูดีขึ้นกว่าเดิมเล็กน้อย ไม่ชอบเลยผู้หมวดทำหน้าเครียดๆ มันไม่สดใส
“เออ ลืมไปว่าอยากกอดไอ้ตวง โทษทีๆ เดี๋ยวผมไปถามไอ้ตวงก่อนนะครับ แฮะๆ กอดผิดคน”ทำยิ้มทำสายตาเจ้าเล่ห์
“กวนตีน”
“เฮ้อ เมื่อไหร่จะฝึกเสร็จน้า ผมจะได้สวีทกับผู้หมวดซะที ทำลับๆล่อๆเหมือนอะไรก็ไม่รู้ กว่าจะได้กอดที กว่าจะได้หอมทีก็ต้องรอตั้งหลายวัน เฮ้อ”กูเพ้อยังไม่หาย ฮ่าๆๆๆๆ
“อีก ๕ สัปดาห์ ทนได้ก็ทน ทนไม่ได้ก็ไม่ต้องทำ หาคนอื่นที่กอดได้ทุกวัน หอมได้ทุกวันไปดิ”
“ไม่หาแล้ว ของดีอยู่ตรงหน้าใครไม่คว้าก็โง่แล้วครับ ฟอดๆ”ไล่หอมตามใบหน้าต้นคอท้าทอยไปหลายที แต่คนที่โดนกระทำไม่ยักจะรำคาญ เออ ถ้าเขาไม่ชอบเขาคงไม่ให้มึงทำแบบนี้หรอกบอมบ์
“พอได้แล้วมั้ง น้ำก็ยังไม่ได้อาบด้วย เหงื่อไคลเต็มไปหมด”
“ขอจูบทีสิครับ”
“เอาไป ๒ เลยป่ะล่ะ”แล้วก็ไม่ต้องพูด เอาให้ขาดลมหายใจกันไปข้างหนึ่ง ฮ่าๆๆๆๆๆ
-
ขอหนึ่งให้สองเลยจบป่ะไอ้ยักษ์ :hao6:
-
ไม่ต้องเลยๆมหาจวยโตหัวโตฝังมุก(?) เอ้ย!!! ไอ้มหา นั่น(ว่าที่)เมียไอ้ยักษ์มันเว้ย!!!
-
อุกรี๊ด!!!!! มาแล้ว ว้า ผู้หมวดไม่อยู่ตั้ง 2 วัน
ระหว่างนี้ก็ใช้มหาแก้ขัดไปก่อนละกันนะบอม 5555+
-
กรี๊ดดดด ฟินมากมาย อ่าน 3 ตอนรวด หลังจากไม่ได้เข้ามาหลายวัน หมวดบูมจะไม่อยู่ตั้ง 2 วันแหน่ะ บอมคิดถึงมั้ยน้าาา
-
จูบกันตลอดเลยคู่นี้ ฟินนน
อิจฉาว๊อยยยย
อยากมีคนให้จูบแบบนี้มั่งอ่า
:-[
-
ขอบคุณ :)
-
บอมบ์ก็มาตอดหมวดบูมตลอด ได้ชื่นใจ หายเหนื่อย
-
น่ารักอ้ะ ขอ 1 ให้ 2 ดีค่ะ อย่าหวงมาก อิอิ
:hao6:
-
ผู้หมวดน่ารัก ใจดีด้วย
บอมบ์ขอหอมทีนึง
ผู้หมวดให้ตั้งสองที :-[
-
บูมนี่ไม่ค่อยได้พักเลยนะ
-
ตอนที่ ๑๖ ผู้หมวดไม่อยู่ผู้หมู่ผู้จ่าร่าเริง
ปรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ปรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด ปรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ปริ๊ด
“อรุณสวัสดิ์ครับสิบเวร อรุณสวัสดิ์ครับครูฝึก อรุณสวัสดิ์ครับผู้ฝึก”
“เอ้า เฮละโล เฮโลเฮลา สาระพาเฮโล...........”
“วิ่งขึ้นเขาแล้วเราก็ลงน้ำ เพื่อนอย่าถามอะไรมากเลย...........”
“จากยอดดอยแดนไกล ใครจะเห็น................”
“หยิบกระดาษสะอาดสีขาว มองดูดาวเคลื่อนคล้อยลอยต่ำ..............”
“ไอ้เหี้ยยักษ์ มึงเป็นเหี้ยอะไรของมึงวะ เอาดีๆสิ ยกขาขึ้นสูง เออ สายตามองไปด้านหน้า ยืดอกขึ้น ไอ้มหาตวง อัณฑะโตพาโลจังไร งุ้มปลายเท้าลงหน่อย เออ ตบเท้าหนัก เฮ้ยๆ ไอ้บิ๊ก สวนสนามนะไม่ใช่เดินแฟชั่น อ้าว อีหนู อีดอก โดนเย็บตูดมารึไง ทำไมวันนี้มึงเดินได้ไม่ดีวะ”เสียงด่าแต่เช้าดังก้องกันวานไปเต็มลานฝึกสวนสนาม วันไหนไม่โดนด่าวันนั้นนอนไม่หลับกัน
“จ่า ขาหนูปวดขี้”ยังจำอีหนูเมื่อวันนั้นได้ไหมครับ คนนี้ก็ตัวฮาอีกคนหนึ่ง อ่อยเขาไปทั่วแล้วก็โดนเขาถีบไปทั่วนั่นแหละครับ
“เอาให้ขี้แตกคากางเกงเลยไป ห่า งุ้มปลายเท้าลง ไอ้มืด เมากัญชารึไงมึง ยกเท้าสูง เตะเท้าหนัก เออ”เสียงกลองดังเป็นจังหวะจะโคลน เสียงตบเท้าดังพรึบๆ พร้อมบ้างไม่พร้อมบ้าง
“หมอบ เฮ้ย ทั้งหมดอ่ะ หมอบเลย ฝึกจวยอะไรของมึงแบบนี้วะ ลุก หมอบ ลุก หมอบ ลุก หมอบ”บันเทิงละสิกู “ตอนเรียง ๖ จัดแถว”พรึ่บ เฮ้ รีบวิ่งไปจัดแถวอย่างรวดเร็ว “ครั้งนี้ถ้าไม่ดีกูจะแดก นิ่ง ฟังนะ วันนี้ผู้ฝึกไม่อยู่ จ่าไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ถ้าพวกเอ็งฝึกดี จ่ารับประกันว่าคาราบาวไม่ลง แต่ถ้าฝึกไม่ดี คืนนี้ทั้งบิ๊กแอส ทั้งคาราบาว คาราวาน มายันเฉลิมพล มาลาคำ”ขู่ครับ ขู่เอาไว้ก่อน แต่ก็กลัวๆเหมือนกัน ผู้หมวดไม่อยู่ซะด้วย บันเทิงล่ะสิ จ้องจะจัดการพวกผมนานแล้ว
“ฟังจังหวะกลองนะ ตึง ตึง ตึง ตึง ตึง ตึง ตึง”จังหวะกลองหมู่ที่ ๓ ดังขึ้นพร้อมกับการตบเท้าเดินสวนสนาม ครั้งนี้ทุกคนต่างตั้งอกตั้งใจทำกันอย่างเต็มที่ ไม่ค่อยโดยด่า จะมีบางคนที่มึนๆโดนด่า
“มึงว่าเราจะโดนแดกไหมวะ”มหาตวงมีสีหน้ากังวลขึ้นมาในบัดดล
“กูไม่รู้เหมือนกัน แต่ไม่แน่หรอก จ้องจะแดกพวกเรามานานแล้วนี่”ผมออกความเห็น
“ตับหลังน่ะ ฟังเสียงคนข้างหน้าหน่อย ไอ้คนข้างหน้าก็จังจังหวะกลองให้ดี ฟังเสียงกลองเป็นหลัก เออ ไอ้มึน เอาปืนขึ้นอีก เออ อีหนูอีดอก มึงอย่าทำหน้าแบบโดนผัวทิ้งงั้นดิวะ ตั้งใจหน่อย ฝึกเสร็จกูให้มึงเลือกทั้งหน่วยฝึกเลย เออ เอ้าๆ ไอ้เหยิน อย่าสะบัดเข่า เออ ดีๆ เออ นี่ถ้าพวกมึงตั้งใจก็คงไม่ต้องโดนกูด่า เอ้า เอาอีกรอบ ครั้งนี้รอบสุดท้าย ทำดีได้แดกข้าว ทำไม่ดีกูจะแดกพวกมึง” การฝึกรอบเช้ารอบสุดท้ายสิ้นสุดลงพร้อมกับคำชมบ้างและคำด่าบ้าง กินข้าวอย่างรวดเร็วยัดห่ากันอย่างเดียว
“กินอย่างกะโจรปล้น ฝึกอย่างกะเมาเหล้า นอนอย่างกะเมาเห็ด เย็บอย่างกะปืนกล พวกมึงเนี่ยไม่มีอะไรดีสักอย่าง”จ่าสถานี ๓ ด่าพวกผมแต่เช้าครับ “ไอ้มหาตวง อัณฑะโตพาโลจังไร ตอบสิว่าปืนเอ็มสิบหกยิงระยะหวังผลที่เท่าไหร่”
“อาตมา เอ๊ย กระผม พลทหารตวง อัณฑะโตพาโลจังไร ขออนุญาตตอบครับ ปืนเอ็มสิบหกยิงระยะหวังผลที่ ๔๖๐ มีเกลียว ๖ เกลียว คดเคี้ยวเวียนขวา”เอาแล้ว มันเอาเพลงมาร้องให้จ่าฟัง
“พอๆ ไอ้สัส เดี๋ยวก็ให้ร้องเพลงวิ่งรอบสนามฟุตบอลเลยมึง เอ้า วันนี้จ่าจะให้ทุกคนถอดประกอบกันอีกครั้ง มาเป็นชุด ชุดละ ๖ คน”
“ครับจ่า”
“อ่ะ มาเลย ชุดละ ๖ คน”จับกลุ่มได้ก็ลุกกันไปทีละ ๖คน ผมลุกขึ้นไปก่อน มีผม มหาตวง เอ ๓ เอ ๔ ไอ้นนท์เอ๕ แล้วไอ้กันเอ๖ แต่ละหมวดเขาจะแบ่งชื่อเป็นภาษาอังกฤษนะครับ หมวด ๑ ก็เป็นหมวด เอ ย่อมาจากอัลฟ่า หมวด ๒ เป็นหมวด บี ย่อมาจากบราโว่ หมวด ๓ เป็นหมวดซี ย่อมาจากชาลี หมวด ๔ เป็นหมวดดี ย่อมาจากเดลต้า ในแต่ละหมวดก็จะมีรหัสประจำตัว อย่างผมคนที่ ๑ ก็เป็นเอ ๑ ไอ้ตวงคนที่ ๒ ก็เป็นเอ ๒ ไล่ไปจนครบ ๔๔ หมวดอื่นๆก็เหมือนกันครับ บี ๑ บี๒ อะไรเหล่านั้น
ยืนตามตำแหน่งหน้าโต๊ะ วางปืนนอนลงบนโต๊ะ แล้วทวนบนกระดานซึ่งเขียนเอาไว้ว่า ชิ้นส่วนที่แยกออกมาเนี่ยมีอะไรบ้าง ท่อง ๒ รอบแล้วก็ถอดปืน จากนั้นก็ชี้ชิ้นส่วนครับ ชิ้นส่วนนี้มันชื่ออะไร พอชี้ชิ้นส่วนเสร็จก็กระกอบกลับคืน จ่าแกจับเวลาด้วยครับ คนเร็วก็ชนะไป ส่วนคนช้างเงอะงะอย่าไอ้มหาก็โดนลงโทษ
“ไปเลยมึง ไปวิ่งอ้อมต้นไม้ต้นนั้นเลยไป”จ่าชี้ไปที่ต้นไม้ ไอ้มหารีบวิ่งไปทันที
“แฮกๆ เหนื่อย”ครบรอบมันมานั่งขาพับอยู่ที่สถานี ส่วนคนอื่นๆก็ไปถอดประกอบกันต่อไป
“ปริ๊ดๆ เฮ้ย เอาดีๆสิวะ เสียงกลองน่ะ มึงฟังไหม พอๆ หมอบ ลุก หมอบ ลุก หมอบ................หมอบ ลุก หมอบ ลุก”
“เหี้ยอะไรของมันวะเนี่ย”เสียงบ่นของใครสักคนหนึ่งพูดขึ้นมาอย่างไม่เกรงอกเกรงใจ แต่คนสั่งไม่ได้ยินนะครับ
“วิดพื้นท่าเตรียม”
“เตรียม”
“๑๐๐ ครั้ง เริ่ม”
“๑ ๒ ๓ ............ ๘๗ ๘๘ ........... ๙๘ ๙๙ ๑๐๐ ขอบคุณครับ”
“หมอบ ลุก หมอบ ลุก หมอบ ลุก”
ฝึกไปโดนแดกไป บันเทิงจริงชีวิตกู ตอนนี้ต่างคนต่างทำสีหน้าไม่พอใจ เหนื่อยก็เหนื่อย ร้อนก็ร้อน ห่าอะไรของกูวะเนี่ย แดกได้แดกดี แดกเหมือนกูเป็นหุนยนต์เลย
“ตอนเรียง ๖ จัดแถว”แล้วก็ฝึกกันต่อ
“ฟังเสียงกลอง ปลายเท้างุ้ม ตบเท้าหนัก เฮ้ย มึงเหนื่อยแล้วมึงมีอารมณ์เหรอ มึงคิดว่ากูสนุกมากรึไงที่ต้องมาฝึกพวกมึงเนี่ย เอาดีๆสิวะ เฮ้ยๆ ไอ้ตับหลังๆน่ะ ฟังเสียงกลองหน่อย”
“กูคิดผิดคิดถูกวะสมัครมาเป็นทหาร”คนข้างหลังผมบ่นออกมาเบาๆ
“เวรกรรมอะไรของกูวะเนี่ย”
“ทำๆไปเหอะน่า บ่นไปก็เท่านั้น”
“พ่องตาย เหี้ย อย่าให้กูเจอข้างนอกนะ กูยิงแม่งทิ้ง”โหดว่ะไอ้คนนี้
“เฮ้ยๆ ไอ้ตับหน้า ปืนตกแล้วนั่น กระชับปืนหน่อย เออๆ เยะแม่ ฝึกควายยังรู้เรื่องกว่าฝึกพวกมึงอีก”
“กูเออลี่ทันมั้ยวะ กูเบื่อแล้ว”มีด้วยเหรอทหารเกณฑ์เออลี่ได้ มองหน้าไอ้มหาแล้วขำครับ
“ยิ้มหาพ่องเหรอไอ้ยักษ์ สนุกมากรึไง”อ้าว ผิดกูว่างั้นเหอะ ผมตีหน้าเข้มตั้งใจฝึกต่อ ว่าจะไม่โดนด่าแล้วเชียว
“ข้าวทุกจาน อาหารทุกอย่าง อย่ากินทิ้งขว้าง........”
“ให้เวลา ๑๐ นาที อาบให้เร็ว อาบให้ไว้ ปริ๊ด”
“ไอ้เหี้ยกุ้ง ไอ้สัส ราดเบาๆ”
“เฮ้ยๆ กูยืมสบู่หน่อย”
“ใครมียาสีฟันบ้าง ของกูหมดแล้ว”
“ยืมแชมพูหน่อยนะเพื่อน เดี๋ยวฝึกจบเมื่อไหร่กูซื้อคืน”
“เยะแม่ มึงเงี่ยนนักรึไงไอ้จั้ม จวยแข็งแต่หัววันเลยมึง”
“เฮ้ยๆ ใครแอบจับจวยกูวะ แน่จริงมึงเข้ามาอมเลยดิ”
“ผีเจาะปากพวกมึงมาพูดรึไง เบาๆไม่ได้เหรอวะ”
ความอลหม่านของการอาบน้ำในช่วงเย็นเริ่มขึ้น ต่างคนต่างไม่ยอมแพ้กัน อาบไปด่าไป แกล้งกันไปมาสนุกสนาน ส่วนผมก็ยังเหมือนเดิม เงียบแล้วตั้งใจอาบ พูดมากไม่ดี เปลืองน้ำลาย ฟังพวกมันด่ากันก็ฮาพอแล้วครับ ไม่ต้องมีส่วนร่วมก็ได้
“เฮ้ย ไอ้มหา แน่จริงมึงวัดไซด์กับไอ้บอมบ์เลยดิ”อ่าว เกี่ยวอะไรกับกูอีกวะเนี่ย
“โห จวยมหาแม่งโคตรชมพูเลยว่ะ เฮ้ยๆ ใครอยากอมจวยมหาบ้าง”ซาวเสียงกันเข้าไปพวกมึง
“มาๆ กูอยากเปิดซิง ใครเปิดซิง อมจวยกู กูให้กางเกงในเป็นของขวัญ”เอากับมันไปเพื่อนตวง
“เฮ้ยๆ หมดเวลา ให้เวลา ๑ นาที แต่งตัวให้เรียบร้อย”
คนเยอะเรื่องก็เยอะไม่รู้อะไรของมัน เช็ดตัวลวกๆ แห้งบ้างไม่แห้งบ้างก็ช่างมัน อาศัยความว่องไวเข้าไว้ ใส่กางเกงใน ใส่กางเกงใส่เสื้อถือขันสบู่ออกจากห้องน้ำ มายืนรอพวกที่เหลือ ใครช้าก็ล้างห้องน้ำไป ใครเร็วก็รอพวกมัน
“หมอบ ลุก หมอบ ลุก หมอบ ลุก แองกะลูกท่าเตรียม”อาบน้ำเสร็จยังไม่ทันได้ทำอะไรก็โดนแดกกันอีกครั้ง โดนแดกตั้งแต่ออกจากห้องน้ำจนถึงเอาขันขึ้นไปเก็บก็ยังโดนจนไปศาลาที่อบรม
“ทั้งหมดลุก กอดคอ”
“กอดคอ”
“๑๐๐ ยก”เอาอีกแล้ว วันนี้มันเฮี้ยนอะไรวะ โดนแดกทั้งวัน ฝึกไปแดกไป(คนละเจ้าของกับชิมไปบ่นไป)
“มหา นำสวดมนต์”เสียงสั่งจากสิบเวรดังขึ้น มหาตวงออกไปนำสวดมนต์ วันนี้นอนไวไม่ต้องสงสัยคืนนี้โดนชัวร์
“ปรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด ปรี๊ด ปรี๊ด ปรี๊ดปริ๊ด”
“เฮ้”
“ลงไปรวมข้างล่างให้หมดเลย ใส่แค่รองเท้าถุงเท้าไม่ต้อง”
“รีบลงไป เร็วเซ่”
“ให้ไวหน่อย กูปล่อยพวกมึงมานานแล้ว”
“เฮ้ย ลงมาแล้วแถวตอนเรียง ๔ ตามหมวด”
ความบันเทิงยามค่ำคืนมานำเสนอท่านถึงที่ หลับไปได้แค่ชั่วโมงเดียวถูกปลุกขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง ทุกคนต่างตาลีตาเหลือกเมื่อทราบว่าวันนี้เป็นวันชะตาขาดของพวกเรา เรื่องแดกเป็นเรื่องปกติของทหารครับ เป็นทหารแล้วไม่โดนแดกนี่ผิดปกติ ไปเข้าแถวเช็คยอดเรียบร้อย แยกพวกเจ็บจวยป่วยตาออกไป ใครสมบูรณ์ดีก็ไปอีกที่หนึ่ง ส่วนคนป่วยคนไข้ใช่ว่าจะไม่โดนครับ โดนเหมือนกันแต่ไม่หนักเท่า
๓ ชั่วโมงอันแสนยาวนาน วันนี้ฝนไม่ตกแต่น้ำก็ชุ่มตัวเพราะแดกไปเขาเอาน้ำมาฉีดไปด้วย ไม่มีพักยก แดกเรื่อยๆ หนักบ้างเบาบ้าง ท่าหลักๆก็พุ่งหลัง กอดคอลุกนั่ง วิดพื้น คอแห้งแทบตาย เหงื่อไหลเหมือนน้ำ เปียกไปหมดทั้งตัว
“แต่ละหมวดตอนเรียง ๔ จัดแถว”สิ้นสุดสำหรับคอนเสิร์ตคืนนี้ วินัยเสื่อมก็เลยต้องปรับปรุงกันหน่อย โดนด่ากระจายตั้งแต่เรื่องขี้เล็บไปจนถึงเรื่องใหญ่โตมโหฬาร ไม่รู้เรื่องอะไรต่ออะไรถูกกุถูกคุ้ยขึ้นมาแดก แต่ถ้าถามว่าผิดจริงมั้ย ก็จริงครับ กลางกล้องกลางเป้าเลยล่ะ
“รีบล้างเนื้อล้างตัวเลยพวกมึง ให้เวลา ๕ นาที”วิ่งเฮเข้าห้องน้ำแย่งกันอาบน้ำ ไม่ได้อาบจริงจังนะครับ ล้างขี้ดินขี้ฝุ่นน่ะ พอเสร็จก็ขึ้นนอน เปลี่ยนเสื้อผ้าตัวใหม่ ตัวที่เปียกก็ตากไว้ใต้เตียง เพียงแค่หัวถึงหมอนทุกอย่างก็ดับวูบลงไปเลย
“โอ้ย ให้ตายเถอะโรบิ้น กูจะฝึกไหวมั้ยวะ”ปวดเนื้อปวดตัวไปหมดเลยครับ ผมเองถึงกับรู้สึกว่าตัวลอยๆ คนอื่นไม่ต้องพูดถึงครับกะโผลกกะเผลก ปวดตั้งแต่หัวไหล่ไปยันข้อเท้า จะเก้าย่างยกขาแต่ละทีมันทรมานมาก
“ไอ้บอมบ์ พยุงกูด้วย โอ้ย กูจะตายมั้ยวะ”เพื่อนตวงสุดประเสริฐของกูโอดโอยออกมาอย่างทนไม่ได้
“ถ้าตาย มึงคงตายตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว โอ้ยๆ เบาๆไอ้สัส กูปวดไหล่”
“แค่นี้ก็สำออยนะพวกมึง เร็วๆ อย่าให้ต้องแดก”ครูนายสิบพูดเร่ง พวกผมก็สุดกำลังกันแล้วครับ พยายามฝืนกันอย่างเต็ม วันนี้ทั้งวันกัดฟันเดิน กัดฟันฝึก แต่คิดเหรอว่าเขาจะสงสาร ไม่ดีก็แดกไป แล้วแดกแบบไม่สนใจด้วยนะครับ เขาคงเอาให้สะใจเลยล่ะมั้งครับ
และแล้วสวรรค์ก็เมตตาพวกเราเหล่าหัวเกรียนตาดำๆ เมื่อยามเย็นของวัน รถยี่ห้อหรูมาจอดเทียบท่าอยู่หน้าศาลาอบรม บุคคลที่เดินลงมาด้วยท่าทีสง่าผ่าเผยทำให้หลายๆคนถึงกับอมยิ้มขึ้นมาด้วยความดีใจ
“ตรง”เสียงสั่งดังกังวานพยายามฝืนตัวยืนตรงทำความเคารพ ผู้หมวดโค้งให้กับพวกผมทีหนึ่งแล้วยิ้มให้อย่างอารมณ์ดี เดินเข้าไปคุยกับจ่าที่ควบคุมและสิบเวรประจำวัน คุยกันอยู่พักหนึ่งจึงเดินเข้าไปในห้องทำงาน
“เอาให้ดีนะพวกมึง ผู้หมวดมาแล้ว ถ้าไม่ดี เดี๋ยวพวกมึงจะเจอดี ครับผู้หมวด”หันมาขู่พวกผมเสร็จจ่าแกหันไปเมื่อได้ยินผู้หมวดเรียก “ครับผู้หมวด ครับ ไอ้ยักษ์ ผู้หมวดเรียก”ผมรีบลุกขึ้นทันที สงสัยวันนี้คงจะหอบงานมาด้วยแน่เลย ลุกเข้าไปขออนุญาตเข้าพบผู้หมวดตามธรรมเนียมปฏิบัติ พอได้ยินเสียงว่าเชิญก็ค่อยบิดลูกบิดเบาๆ มันร้าวไปทั้งตัว เมื่อวานยังไม่หายดีวันนี้โดนซ้ำไม่ช้ำก็ให้มันรู้ไปสิครับ
“ครับผู้หมวด มีอะไรเหรอครับ”ยืนตรงพูดคุยกับคนที่มียศสูงกว่า คนเบื้องหน้าไม่พูดอะไรโผเข้ามากอดผมทันที “โอ๊ย ซี้ดดดดดดด เบาๆครับ”ถึงกับต้องแหกปากขึ้นมาทันใด ผู้หมวดทำหน้างงใส่
“เป็นไร โดนใครเตะมาเหรอ”
“เปล่าครับ แค่โดนซ่อมเฉยๆอ่ะครับผู้หมวด”ผมพูดเสียงโอดโอย เล่นโผเข้ามาแล้วกระแทกกอด ปอดกูไม่แหก ม้ามกูไม่พังก็บุญแล้ว
“สมน้ำหน้า อยากดื้อดีนัก พูดไม่ค่อยจะฟัง โดนกันแบบนี้แหละจะได้หลาบจำ”ไม่เห็นใจกันก็ยังจะซ้ำเติมกันอีกนะคนเรา
“นี่รู้เห็นเป็นใจกับเขาด้วยคนเหรอ ใจร้ายจริง”ผมทำหน้าผิดหวัง
“หึ อย่ามามั่ว ก็แค่พูดว่าอย่าหนักละกัน เท่านั้นเอง”ยักไหล่แล้วนั่งบนขอบโต๊ะ ผู้หมวดอยู่ในชุดอ่อนสุดเท่ ชุดที่ใส่มันฟิตจนเห็นสัดส่วนทั้งหมด ผมมองครู่หนึ่ง เขากอดอกอยู่เฉยๆ
“ได้เลื่อนยศแล้วเหรอครับ”เหลือบเห็นดาวบนบ่าตอนนี้มีข้างละ ๒ ดวง วันก่อนที่เห็นยังมีดาวเดียวอยู่เลย
“เปล่า ที่ที่ไปเข้าเวรต้องยศร้อยโทอ่ะ”อ่อ ผมพอเข้าใจนิดหน่อย “หายเจ็บบ้างยัง เอายานวดไปนวดมั้ย”
“ทาไปบ้างแล้วครับ”ผู้หมวดพยักหน้าแล้วมายืนอยู่ตรงหน้าผม ทำท่ายึกยัก “เป็นอะไรเหรอครับ คิดถึงผมมากขนาดนั้นเลยเหรอ อยากกอดก็กอดดิ ถ้าเจ็บผมจะกัดฟันเอา”ผมอ้าแขนออกน้อยๆ ผู้หมวดเขามาสวมกอดผมเบาๆจนร่างกายเราแนบชิด เจ็บๆปวดๆแต่ก็กัดฟันทนเอา หายดีเมื่อไหร่จะรัดฟัดเหวี่ยงเขวี้ยงผมอัดกำแพงผมก็ยอม ฮ่าๆๆๆ
“นอนไม่ค่อยหลับ คิดถึงที่นี่”เสียงพูดเบาๆดังอยู่ที่ต้นคอของผม ถึงจะไม่ค่อยมั่นใจในกลิ่นเปรี้ยวของตนเองแต่ผมก็มั่นใจในความหล่อนะ ฮ่าๆๆๆๆ
“คิดถึงที่นี่หรือคิดถึงคนที่นี่”ผมลูบหลังเบาๆเท่าที่แขนจะอำนวย
“คิดถึงคนที่นี่”ตอบคำถามแล้วโยกตัวเบาๆ ผมก็เสียวแปล๊บๆ ไม่ได้มีอารมณ์นะ มันปวดๆเสียวๆน่ะ
“ใครน้า อยากรู้จัง คงไม่ใช่คนหน้ามึนแบบผมหรอกมั้ง”
“หึ ไอ้หน้ามึน จะใครก็ช่างเหอะ คนๆนั้นมันมึนอยู่แล้ว รู้ไปมันก็ยังมึนเหมือนเดิม”หึหึ
“หน้ามึนแต่ปากหวานนะครับ ไม่เชื่อลองพิสูจน์”ยื่นหน้าเข้าไปประกบปากอย่างทันท่วงที ตัวผมเจ็บแต่หน้าผมไม่เจ็บนะครับ ยังใช้ได้ดีและดีมากด้วยจนคนตรงหน้าถึงกับประท้วงออกมา
“เหนื่อย ทำไมต้องแบบนี้ทุกครั้งด้วยวะ”หายเข้าออกดังฟืดฟาดหลายครั้ง ส่วนผมตอนนี้กัดฟันอย่างเดียว ไม่ใช่อะไรหรอกมือของผู้หมวดเล่นขย้ำมากลางแผ่นหลัง ทีแรกกะว่าจะจูบแบบใหม่ เอาแบบนิ่มนวลชวนให้รัญจวนใจ แต่นี่เล่นขย้ำที่แผ่นหลังผม ผมเลยลงแรงที่ปากมากไปหน่อยเพื่อระบายความเจ็บของตัวเอง
“ไม่ชอบเหรอ งั้นทีหลังผมทำแค่นี้นะ จุ๊บ”ผมจุ๊บไปที่ปากเบาๆ คนโดนกระทำทำหน้าไม่พอใจใส่
“หึ ไอ้หน้ามึน ไอ้ยักษ์ขี้งอน ฟอด กูคิดถึงมึงว่ะไอ้หน้ามึน”
-
โดนซ่อมกันน่าดูเลย แต่แฮะ หมวดบูมเริ่มมีคิดถึง :man1:
เสพติดนิยายเรื่องนี้แล้วค่ะ กระวนกระวายอยากอ่านตอนต่อไปเร็วๆ :ling1:
-
:hao3: :hao3: :hao3:อิพี่บอมบ์นี่ขี้งอนนะ :hao3: :hao3: :hao3: :hao3:
-
ซ่อมหนักแค่ไหนก็หายยยได้ ผู้หมวดมุ้งมิ้งซะขนาดนี้
-
มีโผกอดมีคิดถึงแล้ว โอ้ บอมมึนต่อไปน้า
-
ขอบคุณ :)
-
อ่านแล้วฟิน เบาๆ :-[
-
ผู้หมวดคงคิดถึงคนที่นี่มากสินะ มาถึงโผเข้ากอดแบบนี้ :กอด1:
-
ยิ่งอ่านยิ่งฟิน สนุกสมกับที่เป็นเรื่องแนะนำ หมวดบูมก็น่ารัก บอมบ์ก็หน้ามึน มหาก็สุดฮา จนเราต้องเข้ามาส่องทุกวัน
ขอบคุณคุณเมฆที่เอามา repost ให้ได้อ่านเรื่องฟินๆ แบบนี้
:pig4: :L1: :กอด1:
-
โดนซ่อมแค่ไหน แต่ถ้าได้ผู้หมวดมาอ้อนอย่างนี้ยักษ์บอมบ์บ่ยั่น
บอมบ์หน้ามึน ส่วนผู้หมวดก็น่ารักอ้อนแบบมึนๆ
ฟินมาก เจอหน้ากันทีไรจูบตลอด ปากเปื่อยกันรึยัง ;P
-
น่าร๊ากกกกกก :o8: :-[ :กอด1:
-
หวานแบบมึนๆ
-
ฟิน~
แต่ เอ่อ.. มหาคะ มหาจะเออร์ลี่???
-
อยากใหฝึกจบไวๆจุงเบยยยย
-
:-[
-
ผู้หมวดน่ารักป๊ายยยย ยั่วบอมซะ :impress2:
เมื่อไหร่จะครบ 5 สัปดาห์ซะที
รอเค้าหวานกันเยอะๆอะ :ling1:
-
คิดถึง บูม กะ บอม ด้วยคน แต่ขอ ห้อย มหาตวงนิสนุงน๊ะ รอน้องนู๋ เป็น fc.น้องนู๋ 5555
-
หมวดหื่นตลอดเลยนะ :hao6:
-
ตอนที่ ๑๗ บังไมโล
“คิดถึงฉันไหมเวลาที่เธอ ไม่เจอะเจอกันกับฉัน คิดถึงฉันไหมเวลาที่เธอ เหงาใจ
คิดถึงฉันไหมเวลาที่เธอ ไม่มีใครให้ทะเลาะ ไปไหนแล้วไม่มีไหล่ให้เกาะ แล้วเธอคิดถึงใคร
ฟ้าร้องทุกครั้งมันส่งเสียงดัง เธอโดดมานั่งตักฉัน ฉันก็ทุเรศตัวเองเหมือนกัน ที่ปลอบไปขำไป
ฉันรู้ว่าฉันไม่เอาไหนเลย ไม่อบอุ่นได้อย่างนั้น ฟ้าร้องครั้งนี้ไม่เจอหน้ากัน แล้วเธอคิดถึงใคร
เฮ้... เมื่อเราต้องห่าง ยิ่งเนิ่นนาน อาจลืมกันเลยไม่แน่ใจ
ตอบหน่อยได้ไหม ตอบฉันหน่อย ว่าเธอคิดถึงกัน ไม่ต้องหวาน ต้องแหววหรอก อยากถามแค่ให้เธอ
ตอบหน่อยได้ไหม ตอบฉันก่อน ว่าเธอคิดถึงฉัน อย่างที่ฉัน มันคิดถึง คอยเธอกลับมา
เพราะฉันคิดถึงเธออยู่ทุกวัน ตั้งแต่ตื่นนอนแต่เช้า หันหัวก็หันไปเจอรูปเรา บนหัวนอน
เสียงวิทยุก็คอยเล่นเพลง ที่เธอชอบฟังกี่ครั้ง ถึงฉันไม่ชอบก็ยังนั่งฟัง เพราะมันคิดถึงเธอ
เฮ้... เมื่อเราต้องห่าง ยิ่งเนิ่นนาน อาจลืมกันเลยไม่แน่ใจ
ตอบหน่อยได้ไหม ตอบฉันหน่อย ว่าเธอคิดถึงกัน ไม่ต้องหวาน ต้องแหววหรอก อยากถามแค่ให้เธอ
ตอบหน่อยได้ไหม ตอบฉันก่อน ว่าเธอคิดถึงฉัน อย่างที่ฉัน มันคิดถึง คอยเธอกลับมา
เฮ้... เมื่อเราต้องห่าง ยิ่งเนิ่นนาน อาจลืมกันเลยไม่แน่ใจ
ตอบหน่อยได้ไหม ตอบฉันหน่อย ว่าเธอคิดถึงกัน ไม่ต้องหวาน ต้องแหววหรอก อยากถามแค่ให้เธอ
ตอบหน่อยได้ไหม ตอบฉันก่อน ว่าเธอคิดถึงฉัน อย่างที่ฉัน มันคิดถึง คอยเธอกลับมา
คอยเธอกลับมา ก็มันคิดถึงเธอ”
เบื่อเพลงทหารก็ร้องเพลงทั่วไป ใครมีแฟนก็คิดถึงแฟนกันระนาว ส่วนใครยังโสดตัวใครตัวมัน รับผิดชอบตัวเอง ตอนนี้ผมก็ไม่รู้ว่ามีหรือไม่มียังไม่แน่ใจ วิ่งร้องก็ร้องเสียงดังกรอกหูคนข้างๆไป ไม่ใช่ไอ้มหาตวงนะครับ ผมไม่พิศวาสมันหรอก คนที่ผมพิศวาสคือคนที่อยู่ด้านขวามือผมน่ะ คนคุมแถวพาทหารวิ่งออกกำลังกาย
“เฮ้ย หมวด ๑ เร็วๆหน่อย ถึงเวลาแล้ว ใครลงมาช้ากูให้คลานไอ้เข้ไปจัดเวรเลี้ยง”เสียงขู่ดังมาจากหน้าประตู ผู้ช่วยครูยืนกดดันพวกผมสีหน้าเคร่งเครียด อาบน้ำเสร็จเพิ่งจะขึ้นมา ใส่ชุดพรางยัดแขนยัดขา ใส่ถุงเท้ารับทอปยัดซิ่งเข้าไป ถือคอมแบทหนีบสมุดที่รักแร้แล้วรีบวิ่งลงไป ของมันเยอะแต่เวลามันนิดเดียว
“กูบวชของกูดีๆอยู่แล้วเอากูมาเป็นทหาร”เพื่อนตวงทุกวันนี้บ่นเก่ง ด่าเก่ง นั่งทำหน้าเซ็งอยู่ที่ขอบฟุตบาท ใส่คอมแบทไปบ่นไป
“ไม่พอใจมึงลาออกไปเลยไป”
“พูดง่ายไอ้สัส กูลาออกไปมึงจะร้องไห้ เหี้ย ทหารเกณฑ์ประเทศไหนมีลาออก ไม่จำหน่ายหนีก็จำหน่ายตายเท่านั้นแหละ”
“เฮ้ย ยังมีหน้ามานั่งคุยกันอีก มึงสนุกนักรึไง ๒๐ ก่อน”ผู้ช่วยครูหันมาตวาดใส่
“๑ ๒ ๓......๑๙ ๒๐ ขอบคุณครับ”โดนแต่เช้าเลยว่ะ
“เฮ้ยๆ รีบทำเลยพวกมึง ยิ่งอยู่นานยิ่งกวนตีน”เร่งอีกแล้วครับ ตอนนี้ใครทำก็ทำ ใครมีเล่ห์มีเหลี่ยมก็งัดมาใช้ หลบๆอู้ๆกันไป
“เสร็จแล้วใช่ไหม”วางจานลงในหม้อใหญ่ ใช่ทัพพีตักไม่ทันกินหรอกครับ ต้องใช้จานตักข้าง จ้วงทีเต็มจาน
“เสร็จแล้วๆ”หัวหน้าหมวดเดินไปดูความเรียบร้อยก่อนที่งานทุกอย่างจะหยุดลง
“ไอ้บัง ไอ้สัส มึงมานี่ดิ”เสียงของสิบเวรดังขึ้นทำให้พวกผมที่กำลังทำหน้างงตกใจกันยกใหญ่
“ครับหมู่”ไอ้บังวิ่งออกมา มี ๒ บัง
“มึงไปที่อื่น ส่วนมึงมานี่”หมู่ชี้บังอีกคนให้ออกไป ส่วนอีกคนที่หน้ากวนๆยืนอยู่ มีเรื่องอะไรกันวะ “ที่เหลือไปยืนเป็นหน้ากระดานหน้าโรงเลี้ยง ไป”สิ้นคำสั่งวิ่งกับกุบกับไปยืนเรียงหน้ากระดาน
“ไอ้บังมานี่เลยมึง”ไอ้บังเดินหน้าระรื่นออกมา “พวกมึงดูไอ้เหี้ยนี้ดีๆนะ คนอื่นแม่งจัดเวรเลี้ยงอยู่ แต่มันเอารัดเอาเปรียบพวกมึง แอบไปแดกไมโล แดกไม่พอมันกรอกใส่กระติกน้ำด้วย”หมู่พูดเสียงดังฟังชัด
“กูว่าแล้วว่ามันหายไปไหน”ไอ้นนท์กระซิบกับผม
“มึงเป็นแค่ทหารใหม่มึงยังเก๋าขนาดนี้ เพื่อนๆทำงานกันอยู่มึงหลบๆอู้ๆไปวันๆ ฝึกก็ไม่ได้เรื่อง แล้วนี่ยังมาเอารัดเอาเปรียบกันอีก ในเมื่อผิดคนเดียว ทั้งหมดก็ต้องรับผิดชอบ หมอบ......”อย่าให้ต้องพูดว่ารู้สึกแบบนี้ ทั้งโกรธทั้งแค้น อะไรวะ กูไม่ได้เกี่ยวอะไรด้วยเลยยังต้องมาโดนแดกอีก
“ลุก หน้ากระดาน ๔ แถวปิดระยะ จัดแถว”พรึบ เฮ้ “นิ่ง”จัดแถวเสร็จพวกที่เหลือก็เดินสวนสนามกันมากินข้าว
“มีอะไรเหรอป๊อบ”ผู้หมวดมาถึง หมู่ป๊อบกำลังประจานวีรกรรมของไอ้บังให้คนอื่นๆฟัง
“มันแอบกินไมโลครับผู้หมวด”
“อ้าว ทำไมอ่ะ พวกมึงก็แบบนี้ ปล่อยไม่ได้ ต้องให้ลงโทษลงทัณฑ์กันตลอดเวลาเลยใช่มั้ย ห๊ะ อะไรของพวกมึงวะ”เอาแล้วผู้หมวดของขึ้นอีกแล้วครับ “มึงเก๋ามากเหรอไอ้บัง ห๊ะ เก๋ามากใช่มั้ย ดี มึงกล้าทำ กล้าท้าทายกู ผู้หมวดไม่รู้นะว่าใครจะคิดยังไง ในเมื่อทุกคนลงเรือลำเดียวกันแล้ว คนดีก็ทำดีต่อไป ส่วนคนไม่ดีทำให้คนอื่นเดือดร้อน ให้สำนึกไว้บ้าง กอดคอ”
“กอดคอ”
“๑๐๐ ยก เริ่ม”
“๑ ๒ ๓ ๑..........๑ ๒ ๓ ๑๐๐ ๑ ๒ ๓ ขอบคุณครับ”
“วิดพื้นท่าเตรียม”
“เตรียม”
“๑๐๐ ครั้ง เริ่ม”
คอนเสิร์ตขนาดย่อมๆเริ่มขึ้น หิวข้าวก็หิวยังต้องมาโดนแดกอีก หลายคนบ่นด่าสาดเสียเทเสีย ผมเองก็แค้นได้แต่กัดฟัน เมื่อวันก่อนยังไม่หายดีวันนี้มีเรื่องอีกแล้ว เอาเข้าไป
“ให้เวลา ๕ นาทีในการกินข้าว กินอิ่มก็อิ่ม กินไม่อิ่มกูไม่สน ปริ๊ด”ผู้หมวดเป่านกหวีด ไม่ได้กล่าวคำปฏิญาณ หาที่นั่งได้ก็รีบจ้วงกันทันที แบบนี้แหละครับ เป็นบ่อยมาก ไอ้พวกที่ชอบพาส่วนรวมเขาลำบากน่ะ
“ปรี๊ด ถ้าพวกมึงยังเสียงดังแบบนี้ กูจะไม่ให้แดกข้าวแล้วนะ กูจะมาแดกพวกมึงแทน เชิญ”จ้วงซ้าย จ้วงขวา ยัดห่าเอาอย่างเดียว
“ปรี๊ด พอ เลิกๆ หมวดที่จัดเวรเลี้ยงให้อยู่ทำความสะอาด ที่เหลือ ตอนเรียง ๔ หน้าโรงเลี้ยง จัดแถว”พรึบ เฮ้ วิ่งออกไปอย่างเสียดาย บางคนข้าวยังไม่หมดจานเลย
“เหี้ยเอ๊ย แดกข้าวไม่อิ่มเลยกู”บ่นออกมาอย่างทนไม่ได้ ปกติผมกิน ๓ จานนะครับนี่ยังไม่ถึงครึ่งกระเพาะเลย
“อยากต่อยหน้าแม่ง”ไอ้นนท์มันกัดฟันเก็บจานไปบ่นกันระงม
“มันไปแอบกินตอนไหนวะ”
“เฮ้ยๆ ไอ้สัส เบาๆหน่อย เปียกรองเท้ากู”
“เหี้ย มึงยังมีหน้ามาแอบแดกข้าวอีกเหรอ เพิ่งโดนแดกไปหยกๆ”
“เฮ้ยๆ ซันไลหน่อย”
“ไอ้สัส พวกมึงเอามือล้างหรือเอาปากล้าง แหกปากทำเหี้ยอะไรวะ เดี๋ยวพวกมึงเจอกู เดี๋ยวก่อน”ผู้ช่วยครูมาชี้หน้า กูกับไอ้มหาอุตส่าห์เงียบปากเงียบเสียงแล้วนะ
“กูท้อแล้วว่ะบอมบ์ กูหนีดีไหมวะ”ไอ้มหาตวงบ่นออกมาอย่างเหนื่อยหน่าย มันกอดเข่ามองไปด้านหน้าอย่างเหม่อลอย
“อย่าตัดช่องน้อยแต่พอตัวดิวะ”ผมเตือนสติ
“มึงคิดดูดิ คนทำดีแม่งก็ทำดีแทบตาย แต่พอคนทำเหี้ยแค่คนเดียวทำไมต้องโดนทั้งหมดด้วยวะ กูเบื่อแล้วว่ะ”
“มึงคิดว่ากูไม่เบื่อรึไง แต่กูไม่รู้จะทำยังไง จะหนีไปแล้วอนาคตของกู อนาคตของมึง พ่อแม่มึงคงดีใจหรอกมั้งที่ลูกหนีทหารน่ะ”
“แต่แม่ง กูทนไม่ไหวแล้วว่ะ ไม่รู้เหี้ยต่อเหี้ยอะไรหรอก ไม่ผิดก็แดก ผิดก็แดก สัส เซ็ง”
“ใจเย็นๆ แค่นี้มึงทนไม่ไหวต่อไปมึงจะทนอะไรไหว คิดอะไรไม่ออก ก็พยายามคิดถึงวันที่ฝึกเสร็จแล้วกัน กูเบื่อพอแล้วว่ะ ทนๆเว้ย พรุ่งนี้ก็เช้าแล้วคิดอะไรมาก”
“เฮ้อ เรามันเพียงทหารเกณฑ์คนจน ใช่ลูกนายพันใช่หลานนายพลโถเราแค่พลทหาร เกียรติต้อยต่ำหน้าดำก็เพราะทำงาน เหี้ย สังคมแม่ง หัวจวย”
“หิวข้าวว่ะ โอ๊ย อีห่าเอ๊ย มึงมาสั่งเหี้ยอะไรตอนนี้วะ สงสารกูบ้าง”ยืนฝึกใต้ร่มไม้ ใกล้ๆก็เป็นร้านอาหารมีผู้หญิงคนหนึ่งมายืนสั่งคะน้าหมูกรอบ ลองคิดสภาพดูว่าเมื่อเช้ากินข้าวไม่อิ่ม แล้วตอนนี้ใกล้จะเที่ยงแล้ว ท้องมันจะหิวขนาดไหน ผมเองก็หน้ามืดตาลายเหมือนกัน สมาธิไม่ค่อยจะมีแล้ว กลิ่นกระเทียมพริกไทย เครื่องปรุงโชยมา ตอนใส่คะน้ามันดังฉ่า แล้วลมเสือกพัดจากทิศเหนือลงใต้ อยู่ใต้ลมซะด้วย ห่าเอ๊ย เมื่อไหร่จะได้กินข้าววะ
“ข้าวทุกจาน อาหารทุกอย่าง.................”
“กระผมพลทหาร..............ขออนุญาตรับอะไหล่ครับ”
“กระผม พลทหาร .............. ขออนุญาตรับอะไหล่ครับ”
“เป็นไร ดูทำหน้าทำตาเข้าสิ”เข้าไปทำงานให้ผู้หมวดด้วยอาการเหนื่อยล้า ผมนั่งพิมพ์งานส่วนผู้หมวดลากเก้าอี้มานั่งซ้อนด้านหลังเอาคางเกยที่ไหล่ผม
“เหนื่อยครับ”พูดสั้นๆก่อนจะสนใจกับงานต่อ
“ทนๆเอาหน่อย เป็นทหารก็งี้ ถ้าเราผ่านจุดนี้ไปแล้วทุกอย่างก็จะไม่มีคำว่าเหนื่อยสำหรับเรา”
“ครับ ก็ฝืนๆอยู่ แต่คนแถวนี้ไม่เห็นใจกันบ้างเลย”ผมยิ้มที่มุมปาก
“อะไร นี่แดกน้อยที่สุดแล้วนะ ผลัดที่แล้วผู้หมวดแดกหนักกว่านี้อีก หรือว่าอยากโดนหนักๆ”
“หื้อ ไม่เอาครับ แค่นี้ก็จะแย่อยู่แล้ว ใครอะไรวะ หน้าตาก็ออกจะหล่อแต่ใจร้าย”แกล้งพูดน้อยใจกลบเกลื่อนไป
“หน้าตาหล่ออะยอมรับ แต่ใจร้ายนี่ไม่ยอมรับ ถ้าผู้หมวดใจร้ายจริง คงไม่มีใครบางคนมาทำหน้ามึนๆใส่แถวนี้หรอก”
“จริงหรือเปล่าน้า”ผมหันหน้าไปจมูกก็อยู่ที่แถวแก้มผู้หมวดพอดี “ถามจริง หน้าตาแบบผู้หมวดนี่รอดมือผู้หญิงน่ารักๆไปได้ไง ผู้หมวดมีแฟนอยู่หรือเปล่า พอเจอหน้าผมกวนๆหน่อยก็เล่นด้วยอะไรแบบเนี่ย”
“วันนี้มาแนวไหนวะ ถ้ามีผู้หมวดก็ต้องรักแฟนผู้หมวดดิ ไม่นอกใจเขาหรอก เออ ถามแต่ผู้หมวด นายอ่ะ โสดจริงหรือเปล่าก็ไม่รู้”
“โสดสิครับ แต่เขาว่านะว่าทหารเจ้าชู้”
“พูดเหมือนตัวเองไม่ได้เป็นทหาร”เออ ก็ถูกของผู้หมวด
“แต่ก็ไม่ได้เป็นตลอดเหมือนผู้หมวดนี่ ฟอด โสดจริงป่ะ ฟอด”
“ไม่โสด มีแฟนแล้ว”สายตานิ่งๆ หน้าเรียบเฉยบอกถึงความจริงจัง
“เหรอ แบบนี้ผมก็เป็นชายชู้น่ะสิ ว้า แย่จัง ว่าแต่ใครนะที่เป็นคนโชคดีคนนั้น”ใจฟ่อหดเหี่ยวจนเหลือเท่าเม็ดละมุด(เกี่ยวตรงไหน)
“หึ คนหน้ามึนแม่งก็มึนอยู่วันยังค่ำ ไอ้ที่ทำแบบนี้เขาเรียกกันว่าอะไรล่ะ หึ”ผู้หมวดดีดหูผม
“เรียกว่าอะไร ผู้หมวดกำลังพูดถึงอะไรเหรอครับ”
“ส้นตีนเหอะ มึนได้โล่จริงๆ ถามจริง ลูกน้องหอมแก้มเจ้านายได้ป่ะ”
“ก็ได้นะ นี่ไง ฟอด เคยจูบแล้วด้วย จุ๊บ”
“เวรกรรม กูไม่รู้ว่ากูคิดผิดหรือคิดถูก นี่มึนจริงๆหรือแกล้งมึนวะ”
“ฮ่าๆๆๆ รู้ครับว่าเจ้านายอ่ะ หอมแก้มลูกน้องไม่ได้หรอก มีแต่ลูกน้องตาแป๋วๆคนนี้นี่แหละครับที่มันลามปามไปหอมแก้มเจ้านาย”
“เออ เอาเข้าไป มึนให้ได้ตลอด มึนต่อไปเหอะ หึ”ผู้หมวดเด้งตัวลุกขึ้น แต่ผมคว้าข้อมือไว้ก่อนดึงลงมานั่งตักซะเลย
“ขี้น้อยใจจริง”
“ไม่ได้น้อยใจ มึงกวนตีนกูอ่ะ สัส ถามจริง มึงอยากให้กูอยู่ในฐานะอะไรมึงบอกมาเลยดีกว่าวะบอมบ์ กูไม่อยากคิดไปเองฝ่ายเดียวว่ะ กูรู้ว่ามันไม่เสียหายหรอกที่ผู้ชายแม่งมานั่งกอดนั่งจูบกันน่ะ แต่กูก็มีความรู้สึกนะเว้ย กูมีหัวใจเหมือนกัน กูไม่อยากนั่งเพ้อไปวันๆแล้วคิดไปเอง ถ้ามึงแค่เล่นๆกับกู กูจะได้เตรียมใจไว้ทัน”
“ผู้หมวดอยากให้ผมเป็นอะไร ผมจะเป็นทุกอย่าง ขึ้นอยู่กับผู้หมวด”
“กวนตีนนะมึงอ่ะ บอมบ์ ให้เวลา ๕ วินาที เอาให้ชัดเจน มาถึงขนาดนี้แล้ว กูพร้อม มึงเล่นกับกู กูพร้อมเจ็บ แต่ถ้ามึงจริงใจกับกู กูพร้อมลุย หรือถ้ามึงไม่แน่ใจว่ากูใช่สำหรับมึงหรือเปล่า แค่มึงบอกกูมา กูพร้อมจะยอมรับ”
“หึหึ พร้อมนะครับ ผมพูดแล้วผมไม่คืนคำนะครับผู้หมวด คำพูดของผมที่พูดออกไปนี่มันจะพันธนาการผู้หมวดไปจนตายนะครับ พร้อมจะฟังหรือยัง”ผมกระซิบที่ข้างหูเบาๆ
“ก๊อกๆๆๆๆ ขออนุญาตครับ ผู้หมวดครับทหารหนีครับผู้หมวด”
“หา ว่าอะไรนะ เออ”ผู้หมวดรีบผละออกจากตัวผมวิ่งออกไปเปิดประตู ส่วนผม ห่าเอ๊ย ไม่น่าลีลาเลยกู
“ทหารหนีครับผู้หมวด”
“ใคร เฮ้ย ที่เหลือเช็คยอดทหารด้วย เหี้ยเอ๊ย ใครปล่อยให้หนีไปได้วะ กูบอกแล้วไงว่าให้ดูและให้ดีน่ะ สัส”ความโกลาหลวุ่นวายเกิดขึ้นในยามค่ำ
-
โดนซ่อม ฉิบหายแน่
จำหน่ายหนี*
:hao7:
-
บอมบ์ลีลา อดบอกเลยมีคนขัดจังหวะ
-
น้องบอมบ์ หมวดบูม พี่มารอที่ท่าเล้าเป็ดทุกวันเลย ทั้งเช้าสายบ่ายค่ำ ติดเรื่องนี้มากมาย
จะเป็นแฟนกันแล้วววว ใกล้จะเป็นแฟนกันแล้วววววว
จะได้เป็นไหมเนี่ย บอมบ์เอาแต่ลีลาท่ามากยึกยักดีนัก
ผู้หมวดแกออกตัวแรงซะขนาดนั้นแล้ว
ชอบผู้หมวดบูมมาก แมนๆไปเลย! คิดยังไงก็พูด ^^b
-
ตอนที่ ๑๘ ผีผ้าห่ม
ความโกลาหลเกิดขึ้นยามค่ำ ผู้หมวดรีบประสานไปยังกองรักษาการณ์ภายในกองพัน แต่รู้สึกว่าจะไม่ทันแล้ว ไอ้คนนั้นมันหนีออกนอกกองพันได้สำเร็จ รถมอไซด์วิ่งไปมาหลายคันเพื่อจะตามหาทหารที่หนีตามทีต่างๆ
“เหี้ย เพื่อนมึงน่ะเห็นแก่ตัว มึงดูเอานะ แค่นี้มันยังทนไม่ได้แล้วต่อไปมันจะทำอะไรกินวะ”
“ใครอยากหนีก็หนีไปถ้าไม่คิดถึงอนาคตคิดถึงครอบครัวตัวเองน่ะ กูรู้ว่าพวกมึงเหนื่อย กูก็เหนื่อยเหมือนกัน กูผ่านมาก่อน กูเคยเป็นทหารมาก่อน กูรู้ว่าเหนื่อยแค่ไหน แค่กัดฟันสู้หน่อยเดียวนี่มันจะตายรึไงวะ”
“คนเห็นแก่ตัว รักสบาย ไปไหนก็ไม่มีทางเจริญหรอก เห็นเพื่อนยากลำบากก็คิดแต่จะเอาตัวรอด ไอ้นักเลงขี้หอย ตอนอยู่บ้านนี่กร่าง เหี้ย พอมาโดนแดกนิดเดียวก็ทนไม่ได้ ถุย มีลูกมีเมีย มีพี่มีน้องก็อย่าให้ไปคบคนแบบนี้ เหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ”
“ทำไมพวกมึงไม่ดูแลเพื่อนวะ ห๊ะ มีอะไรก็ช่วยเหลือกันสิ ลงเรือลำเดียวกันแล้ว กูรู้ว่าพวกมึงไม่ผิด แต่เพื่อเป็นการป้องปรามพวกมึง กูต้องทำ หมอบ ลุก หมอบ ลุก....”
“เหี้ยเอ๊ย มันหนีไปตอนไหนวะ”ไอ้คนที่หมอบใกล้ๆผมมันบ่นเบาๆ
“สัส หาเรื่องเดือดร้อนให้กูจริงๆ”
“คอยดูนะ กลับมากูจะถีบหน้าให้”
“หมอบ ลุก หมอบ ลุก มีใครคิดจะหนีอีกมั้ย เอาเลย หนีไปเลย”
“เฮ้ย เอาดีๆเลยมึงไอ้บัง สัส อู้เหรอมึงน่ะ ห๊ะ”
“ใจฝ่อใจปลาซิว ทำแบบนี้ประชาชนเขาจะหวังอะไรจากพวกมึงได้ ฝึกก็ไม่อดทน ไม่ได้เรื่อง คิดแต่จะหนี หนีได้หนีไป กูไม่ง้อ แต่ถ้าเมื่อไหร่ที่มึงเดือดร้อน ต้องแจ้นมาที่กองพัน วันนั้นมึงจะรู้สึก”
“กอดคอ ๑๐๐ ยก เริ่ม”
หลายท่วงท่าที่เราโดนอบรมวินัยและเป็นการป้องกันการคิดไม่ดี ตอนนี้เรามาอยู่เป็นส่วนรวมกันแล้ว เราต้องร่วมมือร่วมใจกัน ผิดคนเดียวเราต้องรับผิดชอบกันหมดทุกคน จุดหมายก็เพื่อความสามัคคี เขาแดกเราจนพอใจแล้วผู้หมวดก็มา
“ฟังนะ ตอนนี้เพื่อนของพวกมึงหนีเอาตัวรอดไปคนเดียว มึงลองคิดดูนะ นี่แค่การฝึกมันยังทนไม่ไหว แล้วถ้าเกิดศึกสงครามขึ้นมา หน้าที่ของทหารเราก็รู้ว่าเราต้องปกป้องบ้านเมืองของเรา ถ้าเกิดไปรบแล้วมีคนใดคนหนึ่งใจเสาะ กลัวข้าศึก การรบมันจะชนะหรือเปล่า ชีวิตพวกมึงเป็นเดิมพันนะเว้ย พวกมึงจะเป็นคนแบบถูกกฎหมายหรือเป็นคนเถื่อนก็ตอนที่พวกมึงเป็นทหาร ถ้าเกิดพวกมึงหนีไป ชีวิตมึงในอนาคตล่ะ มึงต้องคิด ไม่ใช่ว่าเป็นคนเถื่อนแล้วสบายใจ บางคนหนีไปเป็น ๑๐ ปี พอมาวันหนึ่งมารายงานตัวขอรับราชการต่อ เพียงเพราะว่าพ่อตายแล้วไม่ได้มรดก พวกมึงคิดว่ามันเห็นแก่ตัวไหม มันไม่เดือดร้อนมันก็ไม่กลับมา ตอนมันหนีไปมันไม่คิดหรอกว่าจะยังไง เอาตัวให้รอดคนเดียวก็พอ แล้ววันหนึ่ง พวกมึงไปมีลูกมีเต้า มีเมียมีครอบครัว จดทะเบียนสมรสมึงก็จดไม่ได้ เมียมึงท้องไปคลอดที่โรงพยาบาลมึงก็ไม่มีสิทธิ์ลงชื่อในใบแจ้งเกิดลูกว่ามึงเป็นพ่อ พอลูกมึงเข้าเรียนอนุบาล ประถม มันน่าอายไหมที่มึงพาลูกไปโรงเรียนพอเขียนประวัติ ไม่สามารถเขียนลงได้ว่ามึงเป็นพ่อของลูก มึงคิดดูให้ดีนะ จะทำอะไรให้คิดถึงหน้าลูกหน้าเมียเอาไว้ ให้คิดถึงหน้าพ่อแม่ คิดถึงคนที่เรารัก กูรู้พวกมึงน่ะเหนื่อย กูก็เหนื่อย แต่ถ้ามึงลองคิดอีกแง่หนึ่ง มึงยอมเหนื่อยเพื่อชาติ มึงยอมเหนื่อยเพื่อให้ประชาชนหลับสบาย ยอมเหนื่อยเพื่อที่จะให้พ่อแม่มึงไม่เป็นห่วงว่าลูกไม่ต้องเป็นคนเถื่อน มึงต้องสละ เป็นทหารต้องสละ สละทุกอย่าง รู้ว่าไม่มีใครอยากมาเป็นหรอก แต่ถ้าสักวันมึงทำความดีแล้วมีคนชื่นชม วันนั้นมึงจะรู้สึกภูมิใจ บางคนอยากเป็นทหารก็ไม่ได้เป็น บางคนอีกแค่ไม่กี่วันจะมาเป็นทหารแล้วเสือกตายห่าไปซะก่อน พวกมึงน่ะมีบุญมากรู้ป่ะ ผู้หมวดเชื่อนะ ว่าคนที่มีบุญเท่านั้นที่จะมาเป็นทหาร มาทำเพื่อบ้านเพื่อเมือง มาทำเพื่อประชาชน มาทำเชื่อชาติ ศาสนา พระมหากษัตริย์ เราคือวีรบุรุษพวกมึงจำไว้”ผู้หมวดยืนพูดอยู่ด้านหน้า พวกผมนั่งตัวตรงหายใจเข้าออกลึกๆ หอบแฮกๆแต่แสดงอาการไม่ได้
“แล้วฝากเอาไว้ ใครมีปัญหาคับข้องใจ มีปัญหาทางบ้าน เมียจะคลอดลูก ปัญหาอะไรต่างๆ ให้ไปปรึกษาผู้หมู่ผู้จ่าเขา ถ้าเขาแก้ไขอะไรไม่ได้ ให้มาบอกผู้หมวด อันไหนที่ช่วยเหลือกันได้ ผู้หมวดจะช่วย อันไหนที่เห็นว่าช่วยไม่ได้ก็พยายามหาทางอื่นมาช่วยแก้ไข อย่าคิดอะไรคนเดียว ตอนนี้เรามีผู้บังคับบัญชาที่คอยดูแลทุกข์สุขเราอยู่ ผู้หมวดก็ไม่สบายใจนะที่มีทหารหนี เพราะว่าทหารหนีไปได้แสดงว่าผู้หมวดมีศักยภาพไม่เพียงพอ หรือผู้หมวดดูไม่ทั่วถึง เอาเป็นว่าต่อไปใครมีอะไรให้รีบบอก แล้วอย่าคิดหนี อย่าเอาชีวิตของเราไม่แลกกับการสุขสบายเพียงชั่วข้ามคืน อย่าเอาความหวังของพ่อแม่ไปแลกกับสิ่งที่เป็นขี้เล็บ ถ้าพวกมึงเป็นลูกผู้ชายตัวจริง พวกมึงต้องทำได้ คืนนี้นอนให้เรียบร้อย ส่วนไอ้คนที่หนีไป มันกลับมาเดี๋ยวผู้หมวดจัดการเอง”ผู้หมวดหันหน้าไปคุยกับสิบเวรของวันนี้แล้วปล่อยให้พวกเราไปล้างเนื้อล้างตัวก่อนจะขึ้นนอน
“เฮ้อ เมื่อไหร่จะฝึกเสร็จซะทีวะ กูไม่ไหวแล้วนะ”ไอ้มหาตวงเจ้าเดิม กางมุ้งนอนได้มันก็บ่น
“อีก ๔ สัปดาห์เว้ยเพื่อน สู้ๆ”ผมพูดให้กำลังใจ ผมเองก็เบื่อไม่ใช่น้อยหรอกครับที่ต้องมาเป็น แต่ทำไงได้ เรามาเป็นทหารแล้ว เราต้องทำให้เต็มที่ ไม่ใช่ทำอะไรเหยาะแหยะ ก็อย่างที่ผู้หมวดว่านั่นแหละครับ ทนเพื่ออนาคตของเรา อย่างน้อยไม่ได้ทำเพื่อใครก็ทำเพื่อตัวเราเอง
ปรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด ปรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด ปรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด ปริ๊ด
“อยุธยาเมืองเก่าของเราแต่ก่อน จิตใจอาวรณ์มาเล่าสู่กันฟัง อยุธยาแต่ก่อนนี้ยัง เป็นดังเมืองทองของพี่น้องเผ่าพงศ์ไทย
เดี๋ยวนี้ซิเป็นเมืองเก่า ชาวไทยแสนเศร้าถูกข้าศึกรุกราน ชาวไทยทุกคนหัวใจร้าวราน ข้าศึกเผาผลาญแหลกลาญวอดวาย
เราชนชั้นหลังมองแล้วเศร้าใจ อนุสรณ์เตือนให้ชาวไทยจงมั่น สมัครสมานร่วมใจกันสามัคคี คงจะไม่มีใครกล้าราวีชาติไทย”
“สะบัดข้อมือข้อเท้า ด้าน ๑๐ ขวา ๑๐”
“กางเขนบิดลำตัว”
“กางแขนบิดลำตัว”
“๑๐ ยก”
“๑๐ ยก”
“ปรี๊ดดด ปรี๊ดดด ปริ๊ด”
“๑ ๒ ๓ ๑ ..........๑ ๒ ระวัง หยุด”
“อ่ะ ยืนนิ่งๆ ฟังผู้หมวดนะ จะสั่งเฉียงอาวุธสำหรับสวนสนาม ข้างหลังอย่าเหม่อ ฟัง ทหารใหม่ สำหรับสวนสนาม เฉียงอาวุธ”น้ำเสียงคมเข้มสั่งออกมาเสียงดังอยู่ข้างแถว ทหารใหม่ที่ต้องได้รับการฝึกต่างกระชับปืนเตรียมพร้อมพอสิ้นคำสั่งก็ปฏิบัติตามขั้นตอนที่ได้ฝึกมา “๑ ๒ ๓ ๔”ทำไปด้วยนับไปด้วย
“เออ ดี ต่อไปให้เสียงดังกว่านี้ ทราบ”
“ทราบ”ทวนคำสั่งเสียงดัง
“ฟังจังหวะกลองให้ดีนะ พอกลองห้องที่ ๓ ดังขึ้นตบเท้าเดินไปทันที อ่ะ เพลงมา”สิ้นคำเสียงกลองจากลำโพงก็ดังขึ้น ตึง ตึง ตึง พวกเรานับ ๑ เบาๆ ตึง ตึง ตึง นับ ๒ เบาๆ ตึง จังหวะนี้เป็นหวะกลองของห้องที่ ๓ เราต้องตบเท้าพร้อมแล้วก้าวเดินออกไป เพลงมาร์ชก้องกังวานไปพร้อมกับเสียงตบเท้าสวนสนามของทหารใหม่
“เออ ตั้งใจหน่อย ฟังเสียงกลองให้ดี จับจังหวะให้ได้ อย่าเหม่อ เฮ้ย ไอ้ตับกลางๆฟังเสียงกลองด้วย เออ ก้าวเท้าให้ได้ระยะ อย่าตบเท้าเร็ว ฟังเสียงกลองไว้ทหาร”เสียงเตือนสติจากผู้หมวดที่คอยควบคุมการฝึกอย่างใกล้ชิด ใครผิดก็ติ ใครถูกก็ชม ก่อนกินข้าวเราต้องมาสวนสนามแบบนี้ทุกวันครับ และตอนเย็นก็จะฝึกแถวชิดกัน
ไอ้ทหารที่หนีไปเมื่อวานมันก็เงียบไปเลยครับ แต่ใช่ว่าจะไม่มีใครติดตามนะครับ ผู้หมวดแกยังทำหน้าเซ็งๆอยู่ โทรไปถามทางญาติแล้วก็บอกว่าไม่เห็น ไอ้คนที่หนีไปบ้านมันอยู่ต่างจังหวัด เฮ้อ คนเรานี่ก็แปลก อีกแปบเดียวก็จะผ่านไปแล้วทำไมไม่อดทนเอาไว้วะ
“ปรี๊ดๆ หมอบเลยพวกมึง หมอบ”เสียงดังระหว่างที่กำลังแย่งกันอาบน้ำอยู่ ทุกคนต่างรีบทิ้งตัวนอน “เหี้ย เสียงดังนะพวกมึง ปล่อยเป็นไม่ได้ เมื่อวานก็แดกไปแล้ว ไม่เข็ดอีกเหรอวะ”ครูนายสิบอบรม
“ให้เวลา ๕ นาที รีบอาบ ใครช้ากูจะแดกทั้งหมวด ปริ๊ด”แล้วทุกคนก็กรูแย่งกันอาบน้ำ ไม่มีเสียงพูดมีแต่เสียงน้ำกระทบพื้นดังซ่าๆ หยิบสบู่หยิบแชมพูกันให้มั่วไปหมด ทำยังไงก็ได้ให้เร็วที่สุด ผมอาบเสร็จในเวลาไม่นานนัก ที่จริงจะเรียกว่าอาบก็ไม่ได้
“ให้เวลา ๓ นาทีเอาขันไปเก็บ ไปได้ ปริ๊ด”ตุบตับๆวิ่งขึ้นไปด้านบนโรงนอน ไปถึงก็รีบวางข้าวของลงตู้ หยิบสมุดปากกากับคอมแบทเอาไปด้วย ลงไปก็ตั้งแถวรอคนอื่นๆที่ช้า
“กอดคอ”เอาอีกแล้วครับ “๑๐ ยก”
“กระผม พลทหาร........... ขออนุญาตเข้าศาลาน้ำครับ”เข้าไปนั่งให้เรียบร้อยเป็นลำดับ อากาศร้อนอบอ้าวเหมือนเช่นเคย ช่วงไหนฝนตกก็สบายหน่อย ช่วงไหนร้อนก็ร้อนจัด อย่างช่วงนี้ก็ร้อนมาหลายวันแล้ว ร้อนทั้งกายร้อนทั้งใจ โดนแดกกันเหงื่อท่วมกันเป็นแถบ ฝนไม่ตกมาหลายวันแล้วความชุ่มฉ่ำไม่มีเลยสักนิดเดียว
“ตรง”
“สวัสดีครับ”ผู้หมวดเดินเข้ามาที่ศาลากลางน้ำ ยืนตรงทำความเคารพอย่างรวดเร็วเมื่อสิ้นคำสั่ง
“นั่งๆ”ผู้หมวดโค้งให้พวกผมทีหนึ่งแล้วสั่งนั่ง พวกผมนั่งลงกันเป็นแถวเป็นแนว ใบหน้าของผู้หมวดวันนี้ดูอ่อนเพลียยังไงไม่รู้ สงสัยจะตามทหารหนีคนนั้นทั้งคืนละมั้ง กูไม่ค่อยสดชื่นตั้งแต่เช้าแล้ว
ผู้หมวดหันไปคุยอะไรกับจ่าอยู่พักใหญ่ๆก่อนจะเข้าห้องทำงาน ส่วนผมก็ได้แต่มองตามจนลับตาไป เหมือนหมายังไงไม่รู้พอเจ้าของปิดประตูก็ทำหน้าหงอยๆ
“เป็นไรของมึง”ไอ้มหาตวงต่อยไหล่ผมเรียกสติ
“เปล่า ไม่มีไร ปวดกล้ามเนื้อว่ะ ฝึกเสร็จเมื่อไหร่นะกูจะไปนวดตัวทั้งวัน”ผมเฉไฉหันไปพูดเรื่องอื่น วันนี้ผู้หมวดดูยุ่งๆ ไม่ค่อยมาแหย่ผมเหมือนปกติ
“เหรอวะ ชวนกูไปบ้างดิ กูปวดไปทั้งตัว”
“สัส กูหมายถึงกูจะไปอาบอบนวด นวดเสร็จก็นาบต่อ มึงจะไปป่ะล่ะ”
“นาบอะไร นาบกับพื้นเหรอ สัส ที่นอนนุ่มๆให้นาบไม่เอาจะนาบพื้น แปลกคน”ไอ้มหาทำหน้าซื่อ มันไม่รู้หรือแกล้งกันแน่วะ
“กูหมายถึงนวดเสร็จแล้วเย็บกันน่ะ จวย รู้อะไรกับเขาบ้างไหมมึง”ผมเอาไหล่กระแทกไหล่มันเบาๆ
“อ้าว กูจะไปรู้เหรอ สัส แล้วไม่บอกว่าจะไปเย็บกัน เออ สงสารกูหน่อยดิวะ กูมันไม่รู้เรื่องพวกนี้ สึกมาอีกทีโลกเขาไปถึงไหนต่อไหนแล้วก็ไม่รู้”
“เออๆ เดี๋ยวกูพามึงไปเที่ยวแล้วกัน แล้วมึงจะติดใจ”
“หึ สัส ตังค์จะซื้อของแดกกูยังไม่มีเลย จะพากูไปเที่ยวกะหลี่ มึงบ้าป่ะเนี่ย เฮ้อ อีกกี่วันวะมึง กูนับถอยหลังทุกวั้นทุกวัน ทำไมมันช้างี้วะ”
“อีก ๓๐ วันเท่านั้น อย่าว่าแต่มึงเลย กูก็เขียนวันที่ลงสมุดแล้วกากบาททุกวันอยู่เนี่ย”ผมกางปฏิทินที่เขียนขึ้นมาเอง พอมันผ่านไปก็จะกากบาทเอาไว้ว่าผ่านไปแล้วอีกวันหนึ่ง ยังเหลือกี่วันที่เราต้องฝึกฝนทนกรำกายแบบนี้
“ยักษ์ผู้หมวดเรียก”เสียงสวรรค์ดังขึ้นทำให้ผมต้องหยุดการสนทนากับมหาตวง รีบลุกเดินไปเคาะห้องรายงานยศชื่อ พอผู้หมวดอนุญาตผมก็เปิดประตูเข้าไป
ไอเย็นจากแอร์ช่วยทำให้ความร้อนรุ่มภายใจกายบรรเทาลงไปบ้าง แต่ความร้อนรุ่มภายในใจผมไม่รู้ว่าจะลดลงไปมากน้อยแค่ไหน ข้างในห้องมีผู้หมวด ไอ้ทิวกับจ่าเป็ด
“ทำไมต้องให้เรียก”น้ำเสียงคมดุเอ่ยขึ้น ทำให้ผมรู้สึกหนาวสั่น สายตาที่มองมาเต็มไปด้วยความตึงเครียด ผมยืนนิ่งไม่กล้าสบตาไม่รู้ว่าวันนี้ไปเจออารมณ์เดือดจากที่ไหนมา ถ้าผมกวนตีนมีหวังได้ฟันร่วงหมดปากแน่นอน “ไม่รู้หน้าที่ตัวเองเลยหรือไง ต้องให้เรียกทุกวัน คิดว่ากูง้อมึงมากเหรอ ห๊ะ”ขึ้นเสียงแข็งกร้าวใจผมรู้สึกฝ่อลงไป “มึงไม่อยากทำงานให้กู มึงก็บอกกูมา กูจะได้หาคนใหม่”
“ครับ”พูดไม่ออกได้แต่ครับอย่างเดียว
“ครับนี่หมายความว่าไง ห๊ะไอ้บอมบ์ สัส กวนตีนมากขึ้นทุกวันนะมึง ตกลงมึงจะทำงานมั้ย”
“ทำครับ”พูดเจียมเนื้อเจียมตัวเอาไว้
“ทำ มึงทำแล้วทำไมมึงไม่ขออนุญาตสิบเวรลุกมา ต้องให้กูเรียกตลอดทุกวัน กูไม่พูดหน่อยมึงทำเหลิง ไปเลยมึง ไปพุ่งหลังเลยไป พันยก”
“ครับ พันยกครับ”ตอนนี้ก็ต้องยอมไปก่อนครับ เขาผู้บังคับบัญชาผมและเป็นคนที่ผมไม่กล้าที่จะไปแตะต้องอะไรมากมาย ต้องยอมทำ เปิดประตูออกมาข้างนอกหาที่เหมาะพุ่งหลัง ผู้ช่วยครูทำหน้างงเดินมาถามผม
“เป็นไรวะ”
“โดนแดกครับครู”จากนั้นก็ทำต่อ ทำไปเรื่อยๆ สิบเวรก็พูดไปเรื่อยๆเรื่องวินัย เรื่องการฝึกบางทีก็เล่าเรื่อฮาให้ฟังเพื่อคลายความตึงเครียด
“๙๙๘ ๙๙๙ ๑๐๐๐ ขอบคุณครับ”ทำจนครบถ้วนกระบวนท่า ปวดตั้งแต่น่องลงไป หลังนี่ไม่ต้องพูดถึงรู้สึกหนึบๆอยู่ตลอดเวลา พอทำครบผมก็เดินเข้าไปเคาะห้องผู้หมวด ตอนนี้นาฬิกาที่แขวนอยู่ด้านในบอกเวลาว่า ๓ ทุ่มแล้ว
“ต่อไปมึงไม่ต้องทำแล้วนะ กูหาคนมาทำแทนมึงได้แล้ว”สิ้นคำผมก็รู้สึกหดหู่ คงไม่มีโอกาสอะไรที่ผมจะได้อยู่ใกล้ชิดผู้หมวดอีกแล้วมั้ง
“ครับ”ผมรับคำแล้วเดินออกจากห้องทำงานของผู้หมวดมานั่งลงข้างๆไอ้มหาตวงเหมือนเดิม
“เป็นไรวะ ผู้หมวดแดกอะไรมึง”ไอ้ตวงสะกิดถาม
“กูไม่ไปทำงานให้เขา เขาก็แดกกูดิ”
“อ้าว ไหงงั้นวะ เออ เมื่อกี้กูก็เห็นจ่ามาเรียกไอ้สวิตซ์ไป”ไอ้สวิตซ์เป็นทั้งชื่อย่อและฉายาของไอ้คนนั้นนะครับ คือไอ้สวิตซ์ที่ว่าเนี่ยมันจบมาจากสวิตเซอร์แลนด์ จบโทมาแล้วมาเป็นทหาร ตัวไม่สูงนักอยู่หมวด ๓ เคยเข้ามาช่วยงานเป็นบางครั้ง แต่ครั้งนี้ผู้หมวดคงเรียกไปเป็นตัวจริงแล้วล่ะ ส่วนผมก็คงเป็นแค่ขยะท่อนไม้ผุท่อนหนึ่งที่หมดค่า
“ก็ดีเหมือนกัน กูจะได้นั่งโม้กับมึง”
“หึหึ เห็นไหมสุดท้ายก็ต้องกลับมาหาน้ำพริกถ้วยเก่า”
“แหม พูดเหมือนมึงนี่เป็นเมียคนแรกของกูแล้วผู้หมวดเป็นเมียน้อยกูเลยนะสัส”
“ฮ่าๆๆๆ”แล้วก็มานั่งขำกันต่อไป
“๑ ๒ ๓ ๑ ๑ ๒ ๓ ๒.................๑ ๒ ๓ ๕๐ ๑ ๒ ๓ ขอบคุณครับ”ตกดึกหลังจากไหว้พระสวดมนต์แล้วปล่อยให้ขึ้นโรงนอน กางมุ้งวางหมอนจัดที่นอนให้เรียบร้อย เสียงสัญญาณนกหวีดดังขึ้นเป็นการเตือนว่าถึงเวลาที่เราจะต้องนอนแล้ว ไฟบนโรงนอนดับลงพร้อมกับเสียงราตรีสวัสดิ์ ผมถูกปลุกลงมาจากเตียงในยามดึกหลังจากที่หลับไปได้ไม่กี่นาที ข้อหาแรกก็โดนเลยครับ นอนไม่ห่มผ้า โดนไป ๕๐ ยก ข้อหาต่อมาอันนี้เยอะหน่อย ๑๐๐ ยก ข้อหากวนตีนผู้หมวด วิดพื้นจนแขนล้าครบตามจำนวนแล้วขึ้นนอน
ช่วงนอนเนี่ยจะมีนายสิบคนหนึ่ง ตัวดำๆเล็กๆจะเดินมาตรวจโรงนอนทุกคืนแล้วใครไม่ห่มผ้าจะถูกแดก อากาศร้อนแล้วยังให้มาห่มผ้าอีก ผมไม่รู้จะพูดออกมาเป็นภาษาอะไร เข้าใจว่าฝึกความอดทนแต่กูร้อน กูอยากแก้ผ้านอน มึงมาให้กูห่มผ้าทำไม
“เฮ้ยๆ ผีผ้าห่มมา”เอาแล้วครับ นี่คือสัญญาณเตือนที่เรารู้ได้เฉพาะกลุ่ม ผีผ้าห่มนี่ก็คือนายสิบที่ชอบแดกทหารไม่นอนห่มผ้า หน้าก็ดำๆเหมือนผีอยู่แล้ว ผมไม่รู้ว่าใครเป็นคนตั้งฉายาให้แต่พูดกันไปพูดกันมาจนติดปาก
“ถึงไหนแล้ววะ”เตรียมตัวครับ งานนี้ต้องใช้เล่ห์หน่อย พอเดินมาใกล้ๆเตียงเรา เราก็ห่มผ้า พอผ่านเตียงเราไปก็เอาผ้าห่มออก ลองคิดสภาพนะครับ ผ้าห่มทหารไม่ใช่ผ้าบางๆ ผ้าหนาๆคันๆน่ะ แล้วเวลานอนเหงื่อมันจะท่วมออกมา ไหนจะคันผ้าไหนจะคันเหงื่อ เฮ้อ ให้ตายเถอะสมทรง
“มาแล้วๆ อยู่ซอย ๒”เสียงกระซิบเป็นการเตือน แล้วคิดเหรอว่าผมจะรอด เตียงแรกซะด้วย ไม่โดนผีผ้าห่มตัวนั้นแดกก็โดนผีผ้าห่มตัวอื่นแดก สัส
“ไอ้ยักษ์ทำไมไม่ห่มผ้า”เอาแล้วครับ โดนจนได้ ก็อย่างที่กล่าวไป โดนทั้งข้อหาไม่ห่มผ้าและข้อหากวนตีนผู้หมวด พอเขาพอใจเขาก็ไป ส่วนผมนั่งแต่นั่งด่าในใจ ห่าเอ๊ย อย่าให้ถึงทีกูบ้างนะ แล้วมึงจะหนาว
“ลืมครับ”แก้ตัวไปหน้าด้าน ที่จริงกูไม่อยากห่มหรอก มันร้อน
“มาเลย มาแก้ลืมก่อนเลย”ก็เลยโดนไปซะ ขึ้นนอนอีกทีเช็ดเหงื่อเช็ดไคลได้ทาแป้งเย็นอีกรอบเอาผ้ามาแปะตรงเป้าเอาให้ให้รู้ว่าเราห่มผ้าจากนั้นก็หลับเป็นตาย เฮ้อ ผ่านไปแล้วอีกคืนหนึ่งกับความทรมาน
-
:katai5: ได้อ่านอีกตอนแล้ว แต่ทำไมรู่้สึกว่ามันสั้นลงอ่ะ อ่านไม่เต็มอิ่มเลย อยากอ่านอีกกกกกกก ไม่พอจายยยยย อ่านกี่ทีเรื่องนี้ก็ไม่เคยเบื่อ มาถึงตอนนี้เคืองหมวดบูมแปบ มาทำพี่บอมบ์เราทำไม เดี๋ยวสั่งหนูจัดการพี่ยอมบ์แทนซะเลย :m16:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:โดนทั้งขึ้นทั้งล่องเลยพี่บอมบ์ :ruready :ruready :ruready :ruready
-
ลูกผู้ชายไม่อดทน หนีซะล่ะ
-
พี่บอมม์อดทนไว้นะ :hao4:
-
โดนหนักเลยบอมบ์.....
-
อยากอ่านอีกอ่า ทำไมหมวดบูมทำกับบอมแบบนี้อ่ะ โกรธอะไรบอมนะ
ฮือ เศร้าแทนเลย
-
บอมบ์โดนตลอด
ผู้หมวดโกรธอะไรบอมบ์ ปลดบอมบ์ออกจากช่วยงานแล้วอย่างนี้จะลักลอบหวานกันได้ยังไง
-
โดนหนักอ้ะ ผู้หใวดเป็นไร ไปง้อเลยๆ
-
ผู้หมวดเป็นไรอ่า
-
บูมขี้หงุดหงิดจริงๆ
-
ทำท่าจะหวาน กลายเป็นขมอีกแล้ว หมวดบูมไม่น่าใจน้อยแกล้งบอมเลยง่า :ling1:
ติดนิยายเรื่องนี้ค่ะ มาถี่ๆก็ได้นะคะ :katai1:
-
บอมบ์มึนเกิ๊น ผู้หมวดเลยงอนเลย รีบง้อด่วนเลยนะบอมบ์ :sad11:
-
ขอบคุณ :)
-
บอมบ์สู้ๆเน้อ
ผู้หมวดขี้หงุดหงิดจริง ระวังเค้าจะไม่ง้อนะ :m16:
-
ตอนที่ ๑๘.๑ ดินกับดาว
ทุกอย่างตั้งแต่วันนั้น วันที่ผมคิดว่าจะลุยกับมันไปข้างหน้า มันดูเหมือนจะดีถึงแม้ว่าการกระทำของผมกับเขาต้องคอยหลบสายตาคนอื่นไปบ้าง แต่ถือว่ามันก้าวกระโดดไปมากทีเดียว
ความสัมพันธ์ที่เกินเลยจากเจ้านายลูกน้อง ผู้บังคับบัญชากับผู้ใต้บังคับบัญชา มันก้าวพ้นออกมา ผมว่าผมพร้อมที่จะไปอยู่ ณ ความสัมพันธ์ระดับนั้น
ยอมรับว่าเป็นคนใจอ่อนเมื่อเจอเขา บางทีเขาทำให้ผมยิ้มออกมาทั้งที่ไม่มีเหตุผลควรจะยิ้ม จนบางครั้งมีลูกน้องมาถามว่า มีเรื่องอะไรให้ยิ้ม ผมเองตอบไม่ถูก
“สวัสดีค่ะผู้หมวด แม่ของบอมบ์นะคะ”เมื่อกดรับสายบุคคลที่ผมรู้สึกเกรงใจเอ่ยทักด้วยน้ำเสียงสดใจ
“ครับคุณแม่ มีอะไรเหรอครับ”เรียกคุณแม่ได้ไม่อายปาก หึหึ ซ้อมๆเอาไว้ครับ
“ค่ะ จะโทรมาถามผู้หมวดอ่ะค่ะว่าแม่จะฝากของไปให้ลูกชายได้ไหม”
“อ๋อ ได้ครับ คุณแม่จะฝากอะไรก็เอามาให้กับผมได้เลยครับ”
“ค่ะๆ งั้นแค่นี้นะคะ เดี๋ยวแม่จะออกไปซื้อของก่อน ขอบคุณผู้หมวดนะคะ”
“ครับ ไม่เป็นไรครับ สวัสดีครับ”
“สวัสดีค่ะ”ปลายสายหยุดการสนทนา วันนี้วันอาทิตย์เป็นวันที่ทหารใหม่มีญาติมาเยี่ยมเยียน บรรยากาศคึกคักแต่เช้า ผมเองก็ดีใจที่เห็นทุกคนมีความสุข แต่สิ่งที่ผมดีใจยิ่งกว่าคือเห็นเขาได้มีความสุข จะว่าไปก็สงสารเขาโดนงดเยี่ยมญาติ คงเศร้าอยู่ในอกไม่น้อย
ผมนั่งรออยู่ครู่ใหญ่ เนื่องจากตอนนี้ก็เปิดให้เยี่ยมในช่วงบ่าย จนประมาณสักบ่าย ๒ เห็นหญิงสูงวัยลงจากแท็กซี่เดินถือข้าวของมาเต็มไม้เต็มมือด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ผมเดินเข้าไปต้อนรับ
“สวัสดีค่ะ”คุณแม่ของบอมบ์วางของลงแล้วยกมือไหว้ ผมแทบรับไหว้ไม่ทัน
“เอ่อ คุณแม่ทีหลังไม่ต้องไหว้ผมก็ได้ครับ”ผมยกมือไหว้ไปด้วยพูดไปด้วย คนแก่ยกมือไหว้คนหนุ่มมันไม่รู้ไม่ถูกต้องครับ พ่อกับแม่ผมสอนไว้เสมอว่าอย่าให้คนที่สูงวัยกว่าเรายกมือไหว้เรา แล้วนี่แม่ของบอมบ์ก็อายุไม่ใช่จะน้อยๆ อายุเกือบเท่ายายของผมเลย
“ไม่ได้ค่ะผู้หมวด แม่เป็นแค่ยายแก่ๆคนหนึ่ง ผู้หมวดมียศมีดาวแม่ก็ต้องไหว้แหละ ผู้หมวดมีความดีทำงานเพื่อชาติเพื่อแผ่นดิน”
“ไม่เป็นไรครับ ผมไม่ค่อยสบายใจนะครับที่คนอายุมากกว่าเรายกมือไหว้อ่ะ อ่า คุณแม่ไปด้านในก่อนไหม”
“อุ๊ย ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวแท็กซี่คอย แม่มาแปบเดียว ฝากนี่ให้บอมบ์ด้วยนะ”ยื่นไก่ทอดชื่อดังมาให้ผมถุงหนึ่ง “แล้วนี่แม่ฝากให้ด้วย เผื่อสบู่ยาสีฟันเขาหมด แล้วเจ้าบอมบ์มันเป็นไงบ้าง ยังดื้ออยู่ไหมคะ”
“ไม่แล้วครับ”ผมรับของมาเต็มสองมือ
“ค่ะ ไม่ดื้อก็ดีแล้ว แม่น่ะกังวลกับเขาคนเดียวนี่แหละ แต่แม่ก็วางใจที่มีผู้หมวดคอยดูแล งั้นแม่ไปแล้วนะคะ”
“ครับ สวัสดีครับ”ผมยกมือไหว้และเดินตามไปส่ง พอแท็กซี่ลับสายตาไปก็เอาของที่คุณแม่ซื้อมาฝากไปให้เขา มองเห็นเขากำลังขะมักเขม้นกับการขุดดิน แต่พอมองไปอีกฝั่ง ลูกน้องกูแอบหลับนี่หว่า เกิดมันแอบหนีขึ้นมานี่เดือดร้อนกูแน่เลย สุดท้ายก็เลยต้องแดก
เห็นรอยยิ้มน้อยๆที่ผุดขึ้นมาเมื่อยามที่เขากัดกินไก่ทอดทำให้ผมแอบยิ้มมาโดยที่เขาไม่รู้ตัว กินไก่ที่เขาส่งชิ้นหนึ่งจากนั้นก็ไปทักทายกับพ่อแม่ผู้ปกครองของทหารคนอื่นๆ เดี๋ยวเขาจะหาว่าผมมาให้ความสำคัญกับคนใดคนหนึ่งมากเกินไป
ความรู้สึกที่ฟูฟ่องขึ้นทุกวัน มันแทบล้นออกมา จนในที่สุดผมทนไม่ไหวพอคุยได้จังหวะผมก็ถามเขาว่าเขาจะเอายังไง บางทีผมเองก็คิดในแง่ลบเหมือนกันว่า เขาเล่นกับเราหรือเปล่า ถึงจะหล่อแต่ประสบการณ์ด้านความรักผมมีน้อยนะครับ ฮ่าๆๆๆ กลัวโดนหลอก พอคุยไปคุยมา กลับบอกกับผมมาว่า อยากให้เขาเป็นอะไร เขาจะเป็นตามที่ผมพูด
อ้าว พูดจาแบบนี้หมาก็ไม่แดกสิครับ ของขึ้นเลย ผมรู้สึกไม่พอใจ ทำไมกับแค่การบอกว่าผมกับเขาเป็นอะไรกัน มันยากขนาดนั้นเชียวหรือ ผมไม่ชอบคนเล่นลิ้น เลยต่อว่าเขาไป จากนั้นเขาก็ยังร่ายยาว พูดความยาวสาวความยืด เกริ่นนำอารัมภบท แล้วมันก็สะดุดเมื่อมีนายสิบมาแจ้งผมว่าทหารหนี
ไอ้บอมบ์ กูว่ากูง่ายๆกับมึง ยอมให้มึงจูบกูตั้งแต่วันนั้นครั้งแรกแบบง่ายๆ ยอมให้มึงทำอะไรต่ออะไรที่กูเองกูก็กลัวเสียภาพพจน์ของกูเหมือนกัน กูง่ายๆกับมึงมาตลอด แต่กับแค่คำที่กูอยากได้ยินอยากได้ฟังจากปากมึง ว่ามึงกับกูเราเป็นอะไรกัน มึงพูดออกมาไม่ได้ มึงลีลากับกู โอเค กูง่ายกับมึงมึงเห็นกูไม่มีคุณค่า ต่อไปกูจะยากกับมึงบ้าง แล้วมึงจะรู้ว่ากูน่ะ ไม่ใช่ของเล่นของมึง
-
ต่อเร็วๆๆๆน๊าาาาาาาา สนุกมากเลยยย :pighaun:
-
สนุกมากเลยค่ะ มาต่อเร้วๆน้า
-
ไปกันใหญ่แระ แล้วเมื่อไหร่จะได้เป็นแฟนกันจริงๆละนิ
:z3:
.
.
ขออีกซักตอนเหอะ....ลุ้นจนเหนื่อยละ
-
:z3: หมวดบูมใจร้าย เล่นมโนไปเองแบบนี้ สงสารบอมแย่เลย
:call:
-
งานนี้ผู้หมวดมีงอน รีบไปง้อเร็ว ๆ นะบอมส์
-
จะสงสารหมวดบูมหรือสงสารบอมดีเนี้ย
เริ่มยุ่งเหยิงละซิ
เฮ้ออออ
-
แล่วๆๆๆๆ แล้ววววว เอาแล้วไงพี่บอม เล่นตัวดีนัก คราวนี้ยนะทำไงละเนี่ย
-
ทำหมวดบูมอารมณ์บ่จอย ง้อไงดีล่ะพี่บอมบ์ ท่าจะยากด้วยสิ
-
เพระาพี่บอมบ์เป็นพวกชอบเล่นลิ้น.... :hao7:
-
ผู้หมวดเขาเล่นตัวบ้างแล้วน่ะ
-
เอาแล้วบอมบ์ผู้หมวดไม่ง่ายแล้วล่ะ
-
บอมบ์โดนแล้วว :hao7:
มึนกับผู้หมวดนัก แต่ผู้หมวดอย่าเล่นนานนะ สงสารคนอ่านนิดนึง :mew2:5555
-
สนุกดีครับ ทำให้รู้ถึงชีวิตในค่ายทหาร ^^
-
มารอต่อ รอบแรกอ่านไม่จบ 5555+++แล้วกระทู้หายไปก่อน
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
:impress: :impress: :impress: :impress: :impress: :impress: :impress:
-
โหยยย ผู้หมวดเล่นตัวซะนายบอมม์หอบแดรกเลย โหดจริงอะไรจริง
-
โอ้ยยย ไปกันใหญ่แล้ว ผู้หมวดงอนโหด
เป็นไงล่ะบอมบ์ เล่นลิ้นดีนักผู้หมวดเลยเลิกง่ายเลย
ผู้หมวดใจร่มๆ ก็ยังไม่ทันได้ตกลงสถานะกันใหัชัดเจนก็เลยกลายเป็นซะอย่างนี้
บอมบ์อย่าเพิ่งรีบถอดใจนะ!
-
ผู้หมวดจะยากแล้วนะ
ขอบคุณ :)
-
สู้ต่อไป บอมอย่าได้สน หน้ามึนแล้วพูดกันตรงๆเลย
-
ตอนที่ ๑๙ ลูกเขาเมียใคร
“ชีวิตลำเค็ญ จำเป็นต้องมีวิชา ทุ่มเทกายา รบศึกพม่าสุดใจ มันเกิดความแค้น ที่อัดฝังแน่น หนอลูกผู้ชาย
พ่อแม่พี่สาวเราตาย ด้วยปลายคมดาบศัตรู ครูสอนเชิงมวย ก็เพียงชายพเนจร นกไร้รังนอน เฝ้าสอน ให้ข้าเรียนรู้
ดูเจ้าเด็กวัด ฝึกหัดชกมวย ตำราต่อสู้ ชาวบ้าน บ้านกุ่มต่างรู้ ว่าฟ้าส่งแชมป์ มาเกิด แม่ช่อมะขาม
ความงามของบ้าน ป่าโมก ผู้คอย ร่วมทุกข์ร่วมโศก คนรัก สุดแสนประเสริฐ ออกศึกครั้งนี้ หากแม้เสียที
ไม่เสียชาติเกิด เจ้าจงรับรู้ข้าเถิด ข้ารักเจ้าหมดหัวใจ แก่งแย่งชิงดี ยังมีอยู่ทุกสังคม
นายขนมต้ม พบความขมขื่นมากมาย มีแต่เชิงมวย ที่ได้ต่อชีพ ให้พอรอดตาย
ชีวิตของลูกผู้ชาย ผู้กลายมาเป็น ตำนาน แม่ช่อมะขาม ความงามของบ้าน ป่าโมก ผู้คอย ร่วมทุกข์ร่วมโศก
คนรัก สุดแสนประเสริฐ ออกศึกครั้งนี้ หากแม้เสียที ไม่เสียชาติเกิด เจ้าจงรับรู้ข้าเถิด ข้ารักเจ้าหมดหัวใจ
แก่งแย่งชิงดี ยังมีอยู่ทุกสังคม นายขนมต้ม
พบความขมขื่นมากมาย มีแต่เชิงมวย ที่ได้ต่อชีพ ให้พอรอดตาย ชีวิตของลูกผู้ชาย ผู้กลายมาเป็น ตำนาน”
น้ำเสียงที่เอื้อนเอ่ยออกมาพร้อมกับการก้าวขาเป็นจังหวะของการวิ่ง เนื้อเพลงที่ร้องออกมาสอนอะไรกับเราหลายอย่าง ร้องไปก็คิดไป ใช้เวลาครึ่งชั่วโมงในการออกกำลังกายจากนั้นไปอาบน้ำแต่งตัวเป็นชุดฝึกพราง จนถึงเวลาประมาณ ๖ โมงครึ่งเราจึงมาพร้อมไปเบิกปืนมาเพื่อที่จะฝึกซ้อมเดินสวนสนาม
สัปดาห์นี้เป็นสัปดาห์ที่ ๖ แล้ว เหลืออีก ๔ สัปดาห์หรือเดือนหนึ่งในการฝึกทหารใหม่ ทุกอย่างเริ่มจะพร้อมกันมาขึ้น ไม่รู้เพราะว่าโดนแดกเยอะหรือเพราะการฝึกเยอะกันแน่
ตอนเช้าเราซ้อมสวนสนาม ส่วนในเย็นของวันนี้จะมีการคัดตัวนักกีฬากันครับ เหตุที่ต้องคัดตัวก็เพราะว่าอาทิตย์หน้าจะมีการแข่งขันกีฬาขงทหารภายในกรม เป็นกีฬาเชื่อมความสัมพันธ์ระหว่างกองพันทั้ง ๔ กองพันที่สังกัดกรมเดียวกันครับ ตอนเย็นมาถึง
“อ่ะ ใครเคยเล่นกีฬาตำบล กีฬาอบต. ยกมือขึ้น”มีไม่กี่คนยกมือขึ้น ส่วนผมเองก็เอากับเขาบ้างครับ ถึงจะไม่เก่งขั้นเทพแต่ก็เล่นเป็นเหมือนกัน พอยกมือก็แยกกันไป มีฟุตบอล วอลเลย์บอล ตะกร้อ วิ่ง ๓ ขา ชักคะเย่อ มวยสากล
พอแยกเป็นจำพวกได้แล้วก็ไปคัดตัวกันครับ ส่วนที่เหลือทำอะไรไม่เป็นให้เป็นกองเชียร์ ใครตีกลองเล่นกีตาร์เป็นก็ยกมือขึ้น คัดนักดนตรีแล้วก็แดนเซอร์ที่ต้องเต้นหน้าเวที กับกองเชียร์ เออ กีฬาทหารใหม่นี่ยิ่งใหญ่จริงๆ
ลงสนามได้แบ่งกันเป็น ๒ ฝ่าย ผู้หมวดลงมาเตะด้วยครับ และจะมีครูนายสิบคนหนึ่งที่คอยเป็นกรรมการดูลีลาการเล่นว่าใครจะได้เป็นตัวจริงตัวสำรอง ผมอยู่ฝ่ายตรงข้ามกับผู้หมวด เล่นๆไปมีแย่งบอลกันบ้าง ปะทะกันก็หลายครั้ง ส่วนใหญ่ผมไม่กล้าที่จะเข้าไปแย่งผู้หมวดเพราะกลัวเขาเจ็บ ถ้าผมได้ครองบอลเมื่อไหร่ผู้หมวดจะเข้ามาแย่ง บางทีผมก็ผ่อนๆไปบ้าง
“มึงเล่นแบบนี้ มึงไปเป็นกองเชียร์เหอะ เล่นส้นตีนอะไรของมึง”เจอด่าครับ ผู้หมวดทำหน้าไม่พอใจใส่ ผมเองก็รู้ตัวแล้วล่ะครับว่าระหว่างผมกับผู้หมวดคงจะเริ่มห่างกัน
“ครับ”ไม่โต้เถียงอะไรทั้งนั้น ผมเดินออกจากสนามไปดื้อๆ ดีเหมือนกัน กูจะได้ไม่ต้องเหนื่อย
“มึงจะไปไหนไอ้บอมบ์”ผู้หมวดเรียกเสียงดัง
“ก็ผู้หมวดให้ผมเป็นกองเชียร์”ผมตอบเสียงปกติ
“ไอ้สัส อะไรของมึงวะ ตกลงมึงจะเล่นไม่เล่นน่ะ เหี้ย ไม่เล่นแล้วมึงยกมือมาทำเหี้ยอะไรวะ มึงไม่พอใจกูเหรอ ห๊ะ”ผู้หมวดขึ้นเสียง
“เปล่าครับ”
“เปล่า สัส วอนตีนว่ะมึง ตกลงมึงจะเล่นไม่เล่น”ผู้หมวดเดินมาถามผมหน้าเครียด ตอนนี้ทุกอย่างหยุดลงมองผมที่กำลังจะโดนแดก
“แล้วแต่ผู้หมวดครับ”ให้ผมเล่นผมก็เล่น ไม่ให้ผมเล่นผมก็ไม่เล่นเหมือนกัน
“ไอ้สัส พูดจากวนส้นตีนกูนะมึง ตั้งแต่เรื่องงานแล้ว”ผัวะ ผู้หมวดต่อยหน้าผมทีหนึ่ง หน้าผมหันไปตามแรงหมัดเจ็บจี๊ดขึ้นมาตามเบ้าตา รู้สึกมึนๆ “มึงนี่แม่ง”ผู้หมวดกำหมัดแน่นแล้วเดินออกจากสนามไป
“เป็นเหี้ยอะไรของมึงวะไอ้ยักษ์ ปรี๊ดๆ รวม ทั้งหมดเลย”ทุกคนในสนามวิ่งมารวมทั้งหมดจากนั้นก็โดนแดกครับ ผมนี่โดนด่ากระจายทั้งครูนายสิบ ครูผู้ช่วยและเพื่อนร่วมรุ่น แดกประมาณ ๒๐ นาที จากนั้นทุกคนไปแยกกันต่อ ส่วนผมโดนเดี่ยว ตั้งแต่๔ โมง จนถึงเวลากินข้าว อาบน้ำ แล้วอบรมในช่วงเย็น ผมยังโดนแดกทุกช่วงเวลา จนประมาณเที่ยงคืนกว่าๆถึงได้ปล่อยให้ผมไปนอน
ปวดไปทั้งเนื้อทั้งตัว ได้แต่กัดฟันเอาไว้ ข่มความโกรธของตัวเอง ครั้งนี้เราผิดเต็มเปา เราต้องยอมรับผิด นอนหลับได้แปบเดียวก็ปวดเยี่ยว ลงไปเยี่ยวด้านล่างยังโดนผู้ช่วยครูแดกอีกพักหนึ่ง จนพอใจเขา จากนั้นก็ขึ้นมานอน
ตอนเช้าไม่ต้องพูดเลยครับ มันปวดร้าวไปทั้งตัวเหมือนครั้งที่โดนแดกรวมครั้งนั้น มันปวดร้าวไปหมด ได้แต่กัดฟันไม่แสดงอาการของคนเจ็บออกไป ใครให้ทำอะไรผมก็ทำ ทำไปตามๆเขา เขาสวนสนามผมก็สวน เขาวิ่งผมก็วิ่ง ทำทุกอย่างเหมือนปกติ
บรรยากาศไม่ค่อยจะดีมาหลายวันตั้งแต่วันที่ผมโดนไล่จากห้องทำงานวันนั้น เขาซ้อมบอลกันผมก็ต้องไปเพราะจ่าเขาว่าผมเล่นดี ให้ลงแข่ง ส่วนผู้หมวดเจอหน้าผมทีไรเป็นอันต้องแดกตลอด ตอนนี้ผมคงเข้าตาเขาล่ะครับ
“กูเล่นกับมึงมากไปป่าววะ มึงถึงกวนตีนกูแบบนี้ กูบอกอะไรให้นะไอ้บอมบ์ อย่าเล่นลิ้นกับกูให้มากนะมึง มึงไม่ได้อยู่ดีแน่”เดินมาคุยกับผมหน้าเครียด
“ครับ ไม่เล่นครับ”ผมพูด ไม่เล่นก็ไม่เล่น ที่เขาพูดเหมือนเป็นนัยบอกอะไรกับผม
“หึ ระวังตัวไว้มึง”ต่อยที่หน้าอกผมเบาๆแล้วเดินไป ส่วนผมก็ลงไปซ้อมฟุตบอลต่อ ตอนเช้า ตอนบ่ายฝึกเหมือนเดิม ส่วนช่วง ๔ โมงจะมาซ้อมบอลกัน ในสนามมีคนเก่งๆกว่าผมเยอะเลยครับ บางคนชั้นเชิงดีมาก เล่นกันเข้าขาดี พอมาช่วงเย็นจะเป็นการซ้อมดนตรีกัน
วงดนตรีนี่ก็มาจากทหารใหม่นะครับ มีกลองชุด เบส กีต้าร์ พิณ และซอ ซ้อมกันตั้งแต่เพลงหมอลำ กันตรึม จนไปถึงเพลงฝรั่ง หึหึ ฝีมือพวกมันดีครับ ส่วนแด๊นเซอร์พี่มหาตวงเขานำทีมครับ มันก็เต้นเงอะๆงะๆของมัน นักร้องก็มีอยู่หลายคน ใครถนัดร้องเพลงหมอลำลูกทุ่งก็คว้าไมค์ไป ใครถนัดเพลงกันตรึมก็จัดไป ไอ้สวิตซ์ที่ร้องเพลงฝรั่งได้ก็ไม่เหลือครับ ร้องได้ทุกแนวเรียกว่า รวมศิลปินกันเลยทีเดียว
เราซ้อมกันทุกวัน ส่วนวันเสาร์เรียนกศน.กันสำหรับคนที่มีเรียน คนที่ไม่มีเรียนก็พักผ่อน ทำความสะอาดบนโรงนอน ผมเองก็ตามคำสั่งต้องโดนลงทัณฑ์จนกว่าจะจบการฝึกครับ วันนี้ไปทำงานโยธาต่อ
“มึงไม่เหนื่อยเหรอวะ กูเห็นมึงขุดไม่ยอมพักสักที”ผู้ช่วยครูถามผม เพราะตั้งแต่ ๘ โมงครึ่งจนถึงตอนนี้เกือบ ๑๑ โมง ผมขุดดินมาถมตรงที่มันเป็นหลุม ทำคนเดียวครับขุดดินใส่รถแล้วลากมาถม ยังไม่ได้พัก ผมทำไปเรื่อยๆ ในหัวก็คิดไปเรื่อยเปื่อย
“เรื่อยๆครับครู”ผมหันไปตอบ เฮ้อ ทำไงดีนะ ช่วงนี้ผู้หมวดแกเข้มงวดกับผมมาก ทำอะไรก็ดูไม่ค่อยจะเข้าตา คิดไปแล้วอยากจะต่อยปากตัวเองให้เลือดกบปาก ถ้าวันนั้นผมไม่กวนตีนทุกอย่างก็คงจะดีขึ้น
จริงๆผมอยากจะบอกผู้หมวดแทบตายว่าผมไม่ได้แค่ชอบเขา ผมรัก ถึงผมจะบ้าๆบอๆแบบนี้ผมก็รักคนเป็นเหมือนกันนะครับ คนอะไรก็ไม่รู้มองดูน่ารักไปหมด บางทีฝึกเหนื่อยๆ เห็นหน้าเพียงแวบเดียวเหมือนมันมีพลังมหาศาลจากจักรวาลไหนก็ไม่รู้ทำให้ผมมีพลัง ฮ่าๆๆๆ ออกจะเพ้อไปหน่อยแต่ผมก็รักผู้หมวดจริงๆนะครับ
ไอ้ที่ไม่อยากบอกเมื่อวันนั้นเพราะผมคิดว่ารอดูอาการอีกหน่อย ไม่อยากจะให้มันเป็นความรู้สึกกับคนอื่นเพียงชั่วครู่ชั่วคราว การเล่นกับความรู้สึกคนไม่ดีนะครับ ผมกะว่ารออีกสักหน่อย เอาให้แน่ใจกว่านี้แล้วค่อยขอคบเป็นแฟน พอผู้หมวดถาม ผมก็เห็นใจนะครับ ก็เล่นจูบเขาไปซะขนาดนั้นแล้ว เกือบๆจะได้เสียกันก็หลายครั้ง ใครก็อยากได้ยินว่าเขาสำคัญกับเราแค่ไหน แต่อย่างว่า ผมน่ะกวนตีน ลีลา หาเรื่องไปทั่ว จะบอกแล้วเชียวมีคนมาขัดจังหวะก่อน สุดท้ายเป็นไง อดแดกเลยครับ
แต่อย่าคิดนะครับว่าไอ้บอมบ์จะท้อ อย่าคิด มาถึงขั้นนี้แล้ว มีแต่ลุยกับลุยเท่านั้น ผู้หมวดของผมยังไงก็ต้องเป็นของผม ไม่รู้ล่ะ ผมหวงเอาไว้ก่อน ใครมาจีบข้ามศพผมให้ได้ก่อนแล้วกัน สู้ๆเว้ย ไอ้บอมบ์ ฮ่าๆๆๆ บ้าๆหน่อยแต่รักจริงนะคร้าบบบบบ
“ยิ้มเหี้ยอะไรของมึง บ้าป่ะเนี่ย”ผู้ช่วยครูเห็นผมมีสีหน้ายิ้มแย้งทำหน้างงๆ
“มีความสุขอ่ะครู”ผมตอบพลางอมยิ้ม เอาว่ะ เราต้องเรียกกำลังใจของเรากลับคืนมา ถึงที่รักของผมเขาจะดุแต่เชื่อมือผม
“อะไรของมึงวะ ร้อนก็ร้อน งานก็หนัก มึงยังมีความสุขอยู่อีก”ครูเกาหัวทำหน้างง
“หึหึหึ”ผมขำเบาๆก่อนจะลงมือขุดดินต่อ แดดร้อนก็ใช่อย่างที่ผู้ช่วยครูพูด แต่ตอนนี้ใจผมไม่ได้ร้อนไปด้วย ผมมีความสุขละกัน ขุดดินอีกนิดหน่อยจนถึงพักกลางวัน เข้าไปนั่งรอที่ศาลาน้ำ ตอนนี้หลายคนตาฉ่ำตาแฉะ นั่งได้ไม่ถึง ๕ นาทีก็ไปจัดเวรเลี้ยง วันหยุดเนี่ยไม่ได้จัดตามหมวดนะครับ เอาพวกที่เหลือไปจัดเวรเลี้ยง ไอ้คนที่เรียนก็เรียนไป
“เป็นไงมึง ไหวป่าว”มหาตวงสะกิดถามหลังจากที่จัดเวรเลี้ยงเสร็จแล้ว มานั่งเรียงแถวกันในที่ร่มๆ
“อะไร”ผมงงๆกับมัน ไหวอะไรวะ
“ก็งานไง เสียดายผู้หมวดไม่ให้กูไปช่วยมึง ตกลงมึงไปทำอะไรให้ผู้หมวดไม่พอใจวะ”
“ไม่รู้ดิ กูคงกวนตีนเขาละมั้ง”ผมยักไหล่หันไปมองรอบๆ
“เหรอวะ มึงนี่บ้าดีเนอะ แล้วมึงไม่กลัวผู้หมวดบ้างเหรอ”
“ตกลงมึงจะด่ากูบ้าหรือจะชมว่ากูดีวะเนี่ย กูงงว่ะ”ผมเกาหัว
“ฮ่าๆๆๆ ก็มึงบ้าไง แบบสุดโต่งอ่ะ สัส เฮ้ยๆ ใครมาลืมเมียทิ้งไว้วะ แม่ง โคตรน่ารักเลย”มองไปด้านหน้าตรงหัวมุมทางเข้าโรงเลี้ยง เห็นผู้หญิงคนหนึ่งเดินอุ้มลูกมากับผู้ชายอีกคนหนึ่ง แดดร้อนๆแล้วมาเดินอุ้มลูกเดินไม่สงสารลูกบ้างหรือไงวะ มองๆไปแล้วคุ้นๆ
“เออ กูสงสารเด็กว่ะ”ผมพูดเบาๆพยายามมองไป คุ้นหน้ามากเลยครับ พอเดินเข้ามาในระยะที่ผมมองได้ชัดเจน ถึงกับร้องอ๋อ
“เฮ้ย นั่นเมียไอ้ศักดิ์นี่หว่า บอมบ์ เมียไอ้ศักดิ์มันไปมีเมียผู้หญิงเมื่อไหร่วะ”มหาตวงเป็นคนสะกิดผม จนทั้งคู่เดินมาเข้าเรื่อยๆ
“ไอ้ศักดิ์โดนสวมเขาละมั้ง”ไอ้ศักดิ์คือคนที่ยกมือว่ามีเมียเป็นผู้ชายนะครับ เมียมันน่ารักดี ขาวๆ ก็อย่างที่มันโม้เอาไว้อ่ะครับว่าผู้หญิงยังอายต รู้สึกว่าเคยไปนั่งกินเล้ากับเมียมันที่มาลัยส่วนผู้หญิงบุคลิกรู้สึกคุ้นเคย
“ครูครับ ขออนุญาตครับ เมียมาหา”ไอ้ศักดิ์ยกมือขออนุญาตผู้ช่วยครู
“อ้าว เหรอ เออๆ เฮ้ย ไหนมึงบอกว่าเมียมึงเป็นผู้ชายไง แล้วนี่ไงเมียมึงเป็นผู้หญิงวะ มีลูกแล้วด้วย ตกลงมึงมีเมียทั้งผู้ชายทั้งผู้หญิงเลยเหรอวะ”
“เปล่าครับครู เมียผมอ่ะผู้ชาย ส่วนคนนั้น เอ่อ อ๋อ เพื่อนเมียผมอ่ะครับ เผือกๆ ทางนี้ คิดถึงเค้าจนทนไม่ไหวเลยเหรอ”ไอ้ศักดิ์มันลุกขึ้นวิ่งไปหาเมียมัน จากนั้นมันคุยอะไรไม่รู้อยู่หลายประโยคก่อนที่จะชี้นิ้วมาที่ผม
“บอมบ์ๆ ไอ้บอมบ์ ไอ้สัส มานี่เลยมึง”ไอ้ศักดิ์ตะโกนเรียก ผมมองหน้าผู้ช่วยครู
“เฮ้ย พาเมียมึงมาคุยที่นี่ดิวะ เร็วๆ เดี๋ยวผู้หมวดมาเห็นหรอก”ผู้ช่วยครูตะโกนเรียก
“ครับครู”จากนั้นทั้ง ๓ คนจึงเดินมา ผมมองหน้าผู้หญิงคนนั้นแล้วรู้สึกคุ้นหน้า จนเดินเข้ามาใกล้ๆถึงกับร้องอ๋อในใจทันที
“ผู้หญิงคนนั้น กูคุ้นๆว่ะ”ผมสะกิดบอกไอ้มหาตวง ว่าแต่น้องคนนี้ทำไมถึงได้อุ้มเด็กมานะ
“เหรอวะ สวยว่ะ แบบนี้เด็กๆของมึงมีแต่สวยๆเลยอ่ะดิ”ไอ้มหาตวงทำหน้ามีความหวัง
“เออ”ผมพยักหน้า
“ไอ้บอมบ์ มานี่ดิ ครูครับ ขออนุญาตครับ เพื่อนเมียผมจะคุยกับไอ้บอมบ์อ่ะ”
“ไปดิ เร็วๆนะเดี๋ยวเขาจะปล่อยมากินข้าวแล้วละ”ผู้ช่วยครูอนุญาต ผมจึงลุกขึ้นไปแบบงงๆ
“คนเลว”เพี๊ยะ เมียไอ้ศักดิ์เดินมาตบหน้าผมหลังจากที่มันส่งเด็กอ่อนให้ไอ้ศักดิ์อุ้ม ทุกคนมองอึ้งๆ
“เฮ้ยๆ มีเรื่องอะไรกัน”ผู้ช่วยครูเข้ามาไกล่เกลี่ยทัน
“เผือกไปตบไอ้บอมบ์ทำไมอ่ะ”ไอ้ศักดิ์มองเมียมันหน้างงๆ
“ตบสิ ก็คนมันเลว คนไม่มีความรับผิดชอบ”ผมถึงกับงง
“อะไรวะ มาถึงมาตบกู”ผมมองหน้าเมียไอ้ศักดิ์
“มึงทำอะไรกับแอ้มไว้ มึงไม่รู้สึกตัวบ้างเลยเหรอ”เมียไอ้ศักดิ์เลือดขึ้นหน้า
“อะไร มึงพูดมาสิ แอ้ม มีอะไรเหรอ หืม”ผมหันไปมองหน้าแอ้มที่ตอนนี้น้ำตาอาบแก้ม
“เอาลูกของมึงไป ฮือๆ คนเลว คนบ้า”แอ้มส่งเด็กมาให้ผม ผมแทบรับไม่ทัน
“อุแว้ๆๆๆ”เด็กร้องออกมา ผมก็อุ้มแบบงงๆ ในใจนี่รู้สึกโหวงเหวง
“มึงทำผู้หญิงคนหนึ่งต้องเสียอนาคต ไอ้สัส”จากนั้นเมียไอ้ศักดิ์ก็ด่าผมยืดยาว ส่วนผมได้แต่งง “มึงฟันแล้วทิ้ง แบบนี้แหละพวกผู้ชาย ไม่มีความรับผิดชอบ ทำลูกเค้าท้องป่องแล้วมึง ฮือๆๆ แอ้ม ฉันสงสารแก ทำไมแกต้องมาเจอคนแบบนี้ด้วย ไอ้เหี้ย ไอ้สัสเอ๊ย”
“อะไรของมึงวะไอ้บอมบ์”ไอ้ศักดิ์หันมาทำหน้างงใส่
“กูไม่รู้”ผมส่ายหน้าปลอบเด็กที่ร้องอยู่ในอ้อมอก
“พี่บอมบ์ แอ้มขอตบหน้าที่สักทีนะ เพี้ยะ ฮือๆ คนเลว เอาลูกของมึงไปเลี้ยงเลยไป กู ฮึก ฮือๆๆๆ”แอ้มฟูมฟายออกมา
“มึงอย่าบอกนะว่ามึงไม่รู้เรื่อง ใช่สิ มึงมันพวกฟันแล้วทิ้ง กูจะบอกอะไรให้นะ เด็กที่มึงอุ้มอยู่เนี่ยลูกของมึงกับแอ้ม มึงทำแอ้มท้องแล้วมึงก็หายไป คนอย่างมึงไม่เคยรู้หรอก ฮือๆๆๆ ไอ้คนไม่รับผิดชอบ มึงทำลูกเขาท้องแล้วมึงไม่รับผิดชอบ มึงต้องรับผิดชอบผลงานของมึง ไปแอ้ม ฮือๆๆๆ”
“เดี๋ยวแอ้ม จะไปไหน โอ๋ๆๆ ชูว์ๆๆ ไม่ร้องๆ”ผมมองเด็กที่ร้องไห้งอแงอยู่ในอ้อมอกแบบงงๆ
“เดี๋ยวๆ มีอะไรมาเคลียร์กันก่อน”
“ไอ้สัสบอมบ์ อะไรของมึงวะเนี่ย กูงงวะ มึงไปทำเพื่อนเมียกูท้องเมื่อไหร่วะ”
“กูไม่รู้ กูยังไม่ได้คุยอะไรกับเขาเลย แอ้ม อย่าเพิ่งไปดิ”แอ้มกับเพื่อนวิ่งออกไป แต่ผู้ช่วยครูก็ใจดีเอามอไซด์ขับไปดักเอาไว้ก่อน ระหว่างที่ชุลมุนชุลเกแถวของทหารที่ต้องเดินมากินข้าวก็มาถึง ผู้หมวดขับมอไซด์มาถึงที่โรงเลี้ยงก่อน ผมได้แต่งง สับสนไปหมด
“มีอะไรกัน”ผู้หมวดหันมาถามทั้งหมดที่อยู่บริเวณนั้น
“ไม่รู้เหมือนกันครับผู้หมวด แต่ผู้หญิงคนนั้นบอกว่าไอ้บอมบ์ทำเขาท้อง แล้วเอาเด็กมาให้ครับ”ครูนายสิบชี้แจงกับผู้หมวด ผมมองหน้าผู้หมวดเขาถึงกับหน้าเจื่อนลงไป
“เหรอ แล้วเรื่องมันเป็นไงมาไงวะ”ผู้หมวดกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก เอาล่ะสิกู อะไรของกูอีกวะเนี่ย
“ไม่รู้เหมือนกันครับ”ผมมองหน้าผู้หมวดด้วยดวงตาใสซื่อ ผมเองก็งงเหมือนกัน ไม่รู้ที่มาที่ไปว่ามันเป็นมายังไง
ผมกับไอ้ศักดิ์อุ้มเด็กคนละคน ตอนนี้หยุดร้องไปแล้ว ดวงตาใสแจ๋วทำให้ผมเกิดความเอ็นดูเจ้าตัวเล็กยิ่งนัก แปบนึงผู้ช่วยครูก็พาแอ้มกับเมียไอ้ศักดิ์มาเคลียร์จนได้
“แอ้ม แอ้มใจเย็นๆก่อนได้มั้ย มีอะไรบอกพี่ เรายังคุยกันไม่รู้เรื่องเลยนะ”ผมคุยกับน้องเขาดีๆ
“ฮึ่ย ฉันจะบอกให้แกว่า มึงน่ะ ทำแอ้มท้อง แล้วนี่คือลูกของมึง”
“เมื่อไหร่”ผมมองหน้าเมียไอ้ศักดิ์ที่มันเป็ดเดือดเป็นร้อนแทน
“ไอ้สัส อยากถีบหน้าจริงๆ มึงจำตอนที่เราไปค่ายที่......ได้มั้ย”เมียไอ้ศักดิ์พูด ผมพยายามคิดย้อนหลังไป ค่ายที่เราไปก็ประมาณก่อนสอบปลายภาคเดือนกันยายน ครั้งนั้นผมไปกับค่ายของมหาวิทยาลัย ไปเกือบร้อยคน และมีน้องแอ้มไปด้วย ส่วนเมียไอ้ศักดิ์ไม่ได้ไป แต่มาเจอกันอีกทีตอนที่เรากลับจากค่ายแล้วเราฉลองหมูกระทะวงเล็กๆ
“อื้ม อย่าบอกนะว่าตอนนั้น”ผมไม่พูดความยาว เหตุการณ์ต่างๆมันพรั่งพรูออกมา เราฉลองกันโดยมีรุ่นน้อง ผมเองในฐานะรุ่นพี่มีดี กระเป๋าหนักก็ชวนน้องๆเลี้ยงฉลองกลับจากค่าย ใครอยากอยู่ก็อยู่ ใครอยากกลับบ้านก็กลับกันไป ตอนนั้นส่วนใหญ่เขาจะกลับบ้านกันครับ เหลือไม่ถึง ๒๐ เรานั่งกินกันไปเรื่อยๆ
แอ้มนี่ผมรู้จักตั้งแต่น้องเขาเข้าปี ๑ ตอนนั้นผมจบตรีแล้ว ผมรู้จักแอ้มเพราะเป็นเพื่อนของเหลนรหัส เจอกันเราก็พูดคุยกันเฮฮา ผมไม่ได้คิดจะจีบน้องนะครับเพราะเพิ่งเลิกกับแฟนตอนที่ผมจบปี ๔ อยากพักหัวใจ ผมชอบหยอกล้อกับน้อง บางทีชอบทำตัวเป็นไม้กันหมาเวลาเห็นคนจะมาจีบ
ผมคิดกับน้องแค่น้องเท่านั้นไม่เคยคิดจีบถึงน้องจะสวยน่ารักเพียงใดก็ตาม แต่เพราะเหตุที่กลับมาจากค่ายวันนั้นนั่นแหละครับ เราฉลองกันจนดึก เมียไอ้ศักดิ์ที่ขับรถมารับน้องแอ้มมันเมาจนให้ใครไม่รู้มารับ ส่วนแอ้มก็ถูกปล่อยเคว้ง เหมือนทุกอย่างจะเป็นใจ กินไปทยอยกลับกันไปจนเหลือกันแค่ ๒ คน คือผมกับแอ้ม ทีแรกผมว่าจะไปส่งแต่เพราะตอนนี้อารมณ์อยากของผมต้องการที่จะได้รับความตอบสนอง ผมเลยเป็นคนเริ่มที่จะเกินเลยกับแอ้ม แล้วสุดท้ายชายหญิงเวลาอยู่ใกล้กันเหมือนน้ำมันกับไฟ ผมมีอะไรกับน้องโดยไม่ได้ป้องกัน
หลังจากนั้นผมไม่ได้ขอน้องเป็นแฟนเพื่อที่จะรับผิดชอบนะครับ และน้องเองก็ไม่ได้เรียกร้องอะไรจากผม เราเจอกันอีกไม่กี่ครั้ง เจอทุกครั้งก็ลงเอยบนเตียงทุกครั้ง จากนั้นผมจึงห่างๆ เพราะน้องต้องไปแลกเปลี่ยนที่ต่างประเทศ ผมเองก็วุ่นวายเกี่ยวกับการเรียนต่อในอีกระดับของผม จนเราห่างกัน แล้วเราไม่ได้ติดต่อกันในที่สุด จนมาถึงวันนี้ครับ
“ทำไมแอ้มไม่บอกพี่ว่าแอ้มท้อง”ผมมองหน้าแอ้มแบบตัดพ้อ ไม่ใช่ว่าผมไม่มีความรับผิดชอบนะครับ
“แอ้ม แล้วทำไมพี่ไม่ถามแอ้มบ้างล่ะ”แอ้มถามผมกลับ
“ตกลงใช่ลูกของพี่จริงๆไหมแอ้ม”ผมถามเพื่อความแน่ใจอีกครั้ง
“พี่บอมบ์เห็นแอ้มเป็นคนยังไง พี่บอมบ์จะหาว่าแอ้มไปมั่วกับคนอื่นแล้วท้องเหรอ”แอ้มขึ้นเสียงใส่ผม
“แอ้ม พี่อยากรู้จริงๆ พี่จะได้ทำตัวถูก”
“งั้นมึงก็รู้ไว้ซะว่านี่ลูกของมึง เด็กที่เกิดจากน้ำเชื้อชั่วๆของมึง”เมียไอ้ศักดิ์ชี้หน้าผม “แล้วมึงต้องรับเด็กไปเลี้ยงคนเดียว แอ้มจะไปต่างประเทศ มึงทำพ่อแม่เขาเสียชื่อเสียง เขาอยู่ไม่ได้”อ้าว ไหงงั้นล่ะ จนเรามานั่งเคลียร์กัน สุดท้ายแอ้มต้องไปอยู่เมืองนอก โดยทิ้งลูกให้ผมเลี้ยงคนเดียว และแอ้มจะไม่กลับมาเมืองไทยอีก
“แอ้มไม่ไปไม่ได้เหรอ พี่พร้อมจะรับผิดชอบทุกอย่างนะ”ผมร้องขอ ไม่อยากให้เด็กต้องขาดแม่ไป
“พี่บอมบ์ ถ้าพี่บอมบ์ถามแอ้มตั้งแต่ตอนนั้น แอ้มคงอยู่ แต่สิ่งที่พี่บอมบ์ทำกับแอ้ม แอ้มยอมรับไม่ได้ ครอบครัวแอ้มไม่ยอมรับลูกของเรา พี่บอมบ์ทำร้ายจิตใจแอ้ม แอ้มก็จะให้พี่ได้รับความทรมานของแอ้มบ้าง แอ้มจะไปวันจันทร์นี้แล้ว ขอให้พี่สนุกกับการเลี้ยงลูก แอ้มไปละ”
-
^
^
^
^
จิ้มมมมมมมม ทันปะคะ :z13: :z13:
บอมบ์ เเล้วผู้หมวดล้ะ เอาไปไว้ไหนว้าาาาาา ไม่น่ามาเลยอีเเอม ผู้หมวดกับบอมบ์ก็ยัวไม่เข้าใจกัน ไหนจะลูกมึงอีก ฮ่วย
-
เด็กแฝดออกฉากแว้วววว
ขอบคุณ :)
-
ยัยแอ้มไปท้องกะใครมาป่าว
แล้วมาโบ้ยให้อิพี่บอมอ่ะ
กำลังผิดใจกะผู้หมวดอยู่เนี่ย
ยังไม่ได้คุยกันดีๆเลยยังไม่ได้
ปรับความเข้าใจกันเลยมีเรื่อง
ใหม่เข้ามาอีกแระ ความวัวยังไม่หายความควายก็เข้ามาแทรก
-
อ่านตอนนี้กี่ทีตรูก็เง็งกับแม่เด็ก
เป็นชะนีหน้ามึนมาก อายุก็ไม่น้อยแล้วจบตรีนี่ต้อง 20 ขึ้น
นอนกับผช.เอง ท้องเอง ไม่บอกเอง แล้วบอกว่าเค้าทิ้ง
นี่สงสารลูกบ้างมั้ยนั่น
-
แอร๊กกกกกกกก :katai4:
สงสารผู้หมวดแล้วอะ
เซ็งบอมเบาๆ แต่เกลียดเมียศักดิ์และนังแอ้มมากกก :m31:
-
เรื่องเก่าไม่ทันเคลียเรื่องใหม่มาอีกแล้ว
-
แฝดน้อยมาแล้วๆๆๆ
ส่วนชะนี.... เรื่องหล่อนของชั้นไม่สนใจ
ก้แค่ตัวประกอบ
อยากอ่านตอนต่อ คึคึ
-
กลายเป็นลูกเราเมียเราเลย
-
ความวัวยังไม่ทันหาย ความควายก็เข้ามาแทรก
แอบสงสารผู้หมวดบูม
เพราะบอมบ์ก็ยังไม่เคยขอเป็นแฟนชัดเจน เหมือนหมาหยอกไก่
แล้วอยู่ดีๆ มีลูกโผล่มาอีก!!!
บูมรีบไปเคลียร์กับผู้หมวดเถอะ ลูกก็ลูก ก็แค่อดีตมันผ่านมาแล้ว
รอค่ะ รอเช้าสายบ่ายเย็น ^^
-
อะไรมันจะยุ่งขนาดนี้บอมบ์เอ๊ย สงสารผู้หมวดอ่ะ :m15:
-
ยังไงๆ พี่บอมบ์ยังไง เคลียด่วนๆ
-
แล้วทำไมนังผู้หญิงคนนี้ถึงไม่กินยาคุมห้ะ มาถึงก็ใส่เอา ใส่เอา เป็นตรูก็เงิบเฟ้ย
กะหมวดก็ยังไม่ได้เคลียร์กันเลย สงกะสัยจะโกรธยาว = =
-
เอาล่ะบอมบ์เรื่องผู้หมวดยังไม่เคลียร์ยังตกลงกันไม่ได้เลยมีเรื่องใหม่เข้ามาแล้ว เรื่องใหญ่ซะด้วยสิ.....
-
ชะนีนางนี้เล่นเอาเงิบเลย อะไรของหล่อน
คือ มันไม่ใ่ช่ว่าจะข่มขืน ยอมเขาเอง แต่ไม่คิดคุมกำเนิด ท้องแล้วก็ไม่บอกเขา ไม่ยอมติดต่อเขาเอง แล้ววัยวุฒิหล่อนก็ไม่ใช่น้อย ระดับการศึกษาก็สูง แล้วมาถึงก็มาล้งเล้งโวยวาย ทิ้งลูกไว้ แล้วจากไปเนี่ยะนะ ถ้าชีอายุ 16 จบ ม.ต้น ก็ว่าไปอย่าง o12 ปัญญาอ่อนอ่า
-
ดีแล้วที่นางทำงี้ ไปเถอะไปเมืองนอกน่ะ โถๆ มีลูกน่ะมันผิดทั้งคู่จ้า แหมๆ อีกตอนนั้นก้อยอมเค้าเนอะ ท้องแล้วไม่บอก พี่บอมแม่งนั่งทางในไม่ได้นะโว้ย จะรู้ได้ไง อีนี่ก้อบ้า
:hao4:
-
อืมห์ วีรกรรมเยอะนะบอมส์ :ruready
-
แสบซ่ามาแล้ว
-
แซ่บซ่ามาหาพ่อบอมบ์แล้วว ไปง้อหมวดเลยเพ่บอมบ์ฮ่าๆ ชะนีนางไปแล้วไปลับจ้า
-
รีบไปให้พ้นๆค่ะดอก ตัวเองท้องแล้วหายไปเอง ยอมเขาเองทีนี้จะมาเรียกร้องกุล่ะงง ต่างคนต่างหายกันไปทั้งคู่มึงอยากให้เขารับก็ไปบอกเขาดิ. ว่าเขาเลวที่ทิ้งตัวเองก็คนมันไม่รู้จะให้ทำไงวะ แล้วตัวมึงเองนี่ไม่เลวเลยเนอะทิ้งลูกได้ลงคอห่วงแต่ชื่อเสียงตัวเองพ่อแม่มึงก็ด้วยหลานในไส้ทั้งคน ลูกตัวเองไปยอมเขาเองแท้ๆ โทษผู้ชายฝ่ายเดียวไม่ได้หรอกนะเรื่องแบบนี้เวลาอยากก็ทำด้วยกันสนุกด้วยกัน คนแบบนี้ไม่สมควรจะเป็นแม่ใครหรอกดีละที่ไปให้พ้นๆอิเผือกก็ด้วยเข้าข้างเพื่อนไม่ลืมหูลืมตา ห่าถ้ามึงรู้ว่าเขาเพลย์บอยก็น่าจะเตรียมใจไว้แล้วดิถ้ากลัวเพื่อนโดนหลอกทำไมไม่ห้ามกันไว้ล่ะปล่อยให้เพื่อนมึงโดนความแรดครอบงำจนต้องยอมเค้าทำไม #อินมาก #ทั้งเรื่องเคืองอินี่คนเดียว
-
สองหนุ่มสุดป่วนมาแล้ววว :hao6:
-
ตอนที่ ๒๐ ยาวิเศษ
ชีวิตนี่เหมือนตลก ทำไมมันวุ่นวายแบบนี้วะ หลังจากที่เคลียร์กันเรียบร้อยแล้วผมก็ทำอะไรไม่ถูก แอ้มไม่ยอมอยู่ที่นี่ ผมต้องเลี้ยงลูก แล้วผมต้องมาเป็นทหารด้วย ทำยังไงดี สุดท้ายจึงโทรหาแม่ ให้แม่มาเคลียร์
วันอาทิตย์ผมขอลาผู้หมวดผมกับแม่ไปคุยกับครอบครัวของแอ้ม โดนตบและด่าอย่างไม่เหลือสภาพ แม่ผมเองก็โดนเขาด่ามาด้วย ครอบครัวแอ้มเป็นครอบครัวผู้รากมากดี เขาอับอายเรื่องนี้กับญาติพี่น้องของเขามา ที่จริงเขาจะให้แอ้มไปทำแท้งแล้ว แต่แอ้มไม่ยอม จนเด็กคลอดมานั่นแหละครับ แล้ววันที่พาเด็กไปหาผม เด็กก็เพิ่งคลอดได้ ๓ วัน เมื่อเขาไม่โอเคกับเราแม่ผมกับผมจึงต้องยอมรับแต่เรานัดกันเอาไว้ว่าให้ไปจดทะเบียนเกี่ยวกับเรื่องลูกอะไรให้เรียบร้อยก่อนเพื่อจะไม่ให้มีปัญหาภายหลัง ครอบครัวแอ้มจึงเลื่อนการเดินทางออกไปเป็นวันอังคาร
พอมาวันจันทร์ผมไปที่สำนักงานเขตทำเรื่องเกี่ยวกับลูกเสร็จก็แยกกันกลับบ้าน แม่ผมเองก็ได้แต่ปลอบ ถามว่าแม่เสียใจไหม ผมว่าแม่คงเสียใจไม่น้อยอยู่เหมือนกันที่ต้องมาเจอลูกเลวๆแบบผม ผมได้แต่กราบขอโทษแม่
“เฮ้อ อย่าคิดมากสิ แม่ไม่เห็นจะคิดอะไรเลย ดูสิ เจ้าตัวเล็กน่ารักเชียว ว่าไงลูก หิวนมเหรอ”แม่หันไปคุยกับเจ้าตัวเล็กบนตักที่โอบอุ้มไว้ทั้ง ๒ “เหมือนเอ็งตอนเด็กๆเลยไอ้หนู ตอนแม่คลอดเอ็งมานี่ตัวเท่านี้แหละ ปากนิดจมูกหน่อย แก้มยุ้ยๆ แล้วได้ลูกแฝดแบบนี้แม่จะรู้ไหมว่าใครเป็นใคร หื้อ”แม่พูดด้วยสายตาที่ยิ้มแย้ม ผมยังทำใจไม่ค่อยได้เลยครับ
“ชื่ออะไรดีแม่ อืม”ผมครุ่นคิดเตรียมตัวไม่ทันกับการเป็นพ่อ โผล่มาอีกทีไม่กี่วันก็ได้เป็นพ่อคนแล้ว เร็วมาก เร็วจนช๊อค
“ชื่อแสบกับซ่าดิอา น่ารักดี”ภูมิเป็นคนเสนอผม
“เหรอ อืม ชื่อนี้ก็ได้ แล้วคนไหนจะแสบคนไหนจะซ่าเนี่ย ท่าทางจะซนทั้งคู่เลย”ผมกลอกสายตาไปมาระหว่างเด็กทั้ง ๒ ที่มองผมตาใสแจ๋ว “คนพี่ชื่อแสบแล้วกัน ส่วนคนน้องชื่อซ่า ชอบไหมตัวเล็ก หืมๆๆๆๆ”ผมกดจมูกลงไปที่นิ้วมือเบาๆ
“ได้เวลากลับแล้วมั้งบอมบ์ กลับไปฝึกต่อเถอะไม่ต้องเป็นห่วงอะไรหรอก เดี๋ยวแม่เลี้ยงลูกให้เอง”
“ครับ ไปละนะตัวเล็ก”ก้มลงไปหอมแก้มคนละทีแล้วเดินออกไปนอกบ้านให้หลานขับรถไปส่งที่กองพัน
“ภูมิส่งอาแค่ตรงนี้ก็ได้ เดี๋ยวอาเดินไปเอง”ผมบอกกับหลานให้จอดที่หน้าประตูทางเข้ากองพัน
“อาก็นะ แปลกคนจริงๆ อายเหรอมีคนอย่างผมเป็นหลานน่ะ”ส่ายหน้าเอือมระอาผมแล้วมันก็ขับเข้าไปในกองพันจนมาถึงหน่วยฝึก ดื้อเหมือนใครวะ
“ดื้อเหมือนอาเลย หึหึ ไปละ”
“สวัสดีครับอา”ภูมิยกมือไหว้ ผมก็ไหว้กลับ ตอนนี้ภูมิอายุ ๒๕ ครับ มีพี่ชาย อายุ ๒๖ เท่ากับผม ชื่อภีม ภีมเกิด ๑ มกราคม ผมเกิด ๒ มกราคม ภูมิเกิด ๓๐ ธันวาคม ปีเดียวกัน ทั้ง ๓ คน ภูมิ ภีมและผมเกิดปีเดียวกันนะครับ
“สวัสดีครับจ่า กลับมาแล้วครับ”ผมยืนตรงคุยกับจ่าที่เข้าสิบเวรวันนี้
“เออ เป็นไงบ้างวะ”จ่าพยักหน้า
“ลูกเขาให้ผมเลี้ยง ส่วนครอบครัวเขาไปต่างประเทศครับ”ผมตอบไปตามตรง
“อือ เดี๋ยวจ่าบอกผู้หมวดให้ คอยแถวนี้ก่อน”ผมเดินเข้าไปหาที่นั่ง ตอนนี้แต่ละหมวดแยกกันไปฝึกเรียบร้อยแล้ว สักพักจ่ามาหาผม
“ผู้หมวดให้พัก เดี๋ยวตอนเย็นซ้อมกีฬาต่อ อยู่นี่กับพวกอะไรไหล่ช่วยๆมันทำข้าวของจะไปเชียร์กีฬาแล้วกัน”
“ครับ”
ผมไปนั่งรวมกับพวกอะไหล่ซึ่งกำลังทำพู่ไว้สำหรับกองเชียร์ นั่งทำเงียบๆตอนนี้ไม่รู้จะยังไงดี ผู้หมวดเขาจะคิดมากหรือเปล่า เฮ้อ ทำไมมันมีแต่เรื่องไม่ค่อยดีแบบนี้วะ
ตอนเย็นผมลงสนามไปเตะบอลกับพวกคนอื่นๆตามตำแหน่งที่ได้เล่น ผู้หมวดมองหน้าผมเหมือนจะเข้ามาพูดมาถามกับผม แต่ไม่เห็นเข้ามา ผมวิ่งไปวิ่งมาตามลูกฟุตบอล จนตะวันตกดินจึงได้ไปรวมแถวเตรียมตัวไปกินข้าว
ช่วงเย็นก็เอาแล้วครับ ดนตรีสด เริ่มต้นด้วยลำซิ่ง เสียงพิณดีดเป็นบรรเลง มือกลองนี่ก็เจ๋งจริงครับตีได้ทุกเพลงตั้งแต่เพลงสตริงยันเพลงที่ไม่คุ้นหู จบจากลำซิ่งมือซอก็ขึ้นต่อ เพลงกันตรึม กันตรึมนี่เพลงของแถบอีสานใต้นะครับ จังหวะมันส์ๆ มือกลองก็เทพเกิน เล่นได้หมด แก๊งค์เด็กอีสานใต้ก็ถูกใจครับลุกขึ้นเต้นลุกขึ้นร้อง ผมเองก็ไปมั่วกับเขาเหมือนกัน เผอิญเลือดอีสานมันแรง ฮ่าๆๆๆๆ จบจากกันตรึมก็เปลี่ยนแนวเป็นเพลงเพื่อชีวิต ตั้งแต่ทุ่มจนตอนนี้ก็ ๓ ทุ่มแล้วยังมันกันอยู่เลยครับ แดนเซอร์นี่เต้นกระจาย โดยคนนำก็คืออีหนูผัวทิ้ง
“หนูจะเต้นให้ลืมผัวไปเลยค่ะพี่มหาขา”อีหนูมันเป็นคนนำสะบัดช่อสะบัดหน่อของมันอยู่ด้านหน้า ส่วนด้านหลังเป็นไอ้มหาและผองเพื่อน อีหนูนำเต้นท่าไหนมันก็ทำตาม
“อีดอก เต้นแบบนี้กูมีผัวพอดี”มหาพูดเหนื่อยๆ
“พี่บอมบ์ๆ มาเต้นเป็นเพื่อนพี่มหาหน่อยสิ”อีหนูเชื่อเชิญ
“เออๆ มึงนี่ก็ จัดมาเลย”แล้วผมก็เต้นท่ากระแดะๆตามพวกมัน นาทีนี้ไม่สนใจภาพพจน์คนหล่อทำอะไรก็ไม่ผิด ฮ่าๆๆๆ เต้นจนเพลงเขาหยุดเล่น เหงื่อแตกพลั่ก
“นี่ถ้าได้เบียร์เย็นๆนะกูเต้นถึงเช้าเลยว่ะ”ผมปาดเหงื่อที่ไหลท่วมตัว
“พี่บอมบ์เซ็กซี่อ่ะ เฮ้อ ทำไงน้ามีผัวหล่อๆแบบพี่บอมบ์บ้าง”อีหนูหอบแหกๆยังมีอารมณ์มาเกี้ยวกูอีก
“ฮ่าๆๆๆ มึงพูดเวอร์ไปว่ะหนู กูไม่หล่อหรอก ไม่มีเหี้ยอะไรดีสักอย่างด้วย คนที่กูชอบเขาเลยไม่สนใจกู”ผมพูดดังพอสมควรเพื่อให้ผู้หมวดได้ยิน แอบมองเห็นผู้หมวดไม่ค่อยสดใสทั้งวัน เหมือนเขารู้สึกเศร้าๆยังไงไม่รู้ ดวงตาไม่ค่อยแช่มชื่นเลย
“คืนนี้พอแค่นี้ก่อน ช่วยกันเก็บของแล้วขึ้นนอน”ผู้หมวดพูดเสียงเพลีย ทำไงดีนะที่จะได้เข้าไปคุยกับผู้หมวด
สวดมนต์เสร็จแล้วเช็คยอดอีกครั้งไปเข้าห้องน้ำก่อนจะขึ้นนอน เสต็ปเดิม กางมุ้งคุยกับมหาอีกนิดหน่อยพอสิ้นเสียงนกหวีดก็ปิดไฟนอน พักหนึ่งเหมือนฝนฟ้าจะเห็นใจคนขี้ร้อนอย่างพวกผม ฝนตกลงมาพรำๆบวกกับลมโชยเย็นพัดเข้ามา อาการเหนื่อยล้าที่ทนตรากตรำมาทุกวันทำให้ผมหลับลงด้วยความเพลีย
“ครูๆ ผมปวดเยี่ยวครับ”ผมสะกิดเรียกผู้ช่วยครูที่แอบสัปหงกอยู่หน้าประตู
“เออ”ครูพยักหน้าแล้วเดินตามผมลงไป อากาศเย็นหลังจากฝนตกทำให้ผมขนลุกซู่ ปลดปล่อยในห้องน้ำเสร็จเรียบร้อย เดินออกมาปะทะกับผู้หมวดอีกแล้วครับ ผู้หมวดมองหน้าผมก่อนจะทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ เคยเป็นหรือเปล่าที่ฝ่ามือของเราห่างกันเพียงไม่เท่าไหร่ แต่มันเหมือนแสนไกล
“รักนะ”ผมพูดเพียงที่จะให้ได้ยินกัน ๒ คน ผู้หมวดเดินเข้าไปส่วนผมเดินสวนออกมาแล้วขึ้นไปนอน
-
“ศึก บางระจัน จำให้มั่นพี่น้องชาติไทย เกียรติประวัติสร้างไว้ แด่ชนชาติไทยรุ่นหลัง
แม้ชีวิต ยอมอุทิศเพื่อชาติอับปาง เลือดไทยต้องมาไหลหลั่ง ทาทั่วพื้นแผ่นดินทอง
ไทยคงเป็นไทย มิใช่ชาติเป็นเชลย ไทยมิเคย ถอยร่นชนชาติศัตรู บางระจันแม้สิ้นอาวุธจะสู้
สองดาบฟาดฟันศัตรู สู้จน ชีพตนมลาย ตัวตาย ดีกว่าชาติตาย เพียงเลือดหยาดสุดท้าย ขอให้ไทยคงอยู่
แดนทอง ของไทยมิใช่ศัตรู แม้ใครรุกรานต้องสู้ เพื่อกู้ แหลมถิ่นไทยงาม
ศึก บางระจัน จำให้มั่นพี่น้องชาติไทยเกียรติประวัติสร้างไว้ แด่ ชนชาติไทยรุ่นหลัง
แม้ ชีวิต ยอมอุทิศเพื่อชาติอับปาง เลือดไทย ต้องมาไหลหลั่งทา ทั่วพื้นแผ่นดินทอง
ไทย คงเป็นไทย มิใช่ชาติเป็นเชลย ไทยมิเคย ถอยร่นชนชาติศัตรู บางระจัน แม้สิ้นอาวุธจะสู้
สองดาบฟาดฟันศัตรู สู้จน ชีพตนมลาย ตัวตาย ดีกว่าชาติตาย เพียงเลือดหยาดสุดท้าย ขอให้ไทยคงอยู่
แดนทอง ของไทยมิใช่ศัตรู แม้ใครรุกรานต้องสู้ เพื่อกู้ แหลมถิ่นไทยงาม”
“ฝึกอีกแล้วหนอเรา ตั้งแต่เช้ายันค่ำ ครูเขาสั่งให้ทำ จำต้องตั้งหน้าทน เรามันเพียงทหารเกณฑ์คนจน ถึงใครจะมองถึงใครจะยล....”ไอ้นนท์เสียงดีแต่เช้า ร้องเพลงเบาๆก่อนจะเริ่มฝึกสวนสนามประจำวัน วันถอยหลังเหลือเพียง ๓ สัปดาห์เท่านั้น พรุ่งนี้จะไปแข่งกีฬาทหารใหม่แล้ว คงจะผ่านไปอีกวัน
ตื่นตั้งแต่ตี ๕ ครึ่งตามเวลาการตื่นของทหาร หยิบขันอาบน้ำผ้าเช็ดตัวลงมาตั้งแล้วแล้ววิ่งไปอาบน้ำอาบท่า เสื้อสีสดใสถูกจ่ายแจกให้กับทหารทุกนาย ด้านหลังสกรีนชื่อหน่วยฝึกกองพัน ด้านหน้าสกรีนสัญลักษณ์ประจำกองพัน เดินแถวไปกินข้าวเช้าให้เรียบร้อยจากนั้นประมาณ ๗ โมงก็เดินทางจากกองพันไปยังกรม
ไปถึงประมาณ ๗ โมงหน่อยๆลงจากรถได้ก็ช่วยกันขนข้าวของอุปกรณ์ของพวกกองเชียร์ เครื่องดื่มชูกำลัง และอื่นๆลงไปเรียงไว้ใต้ถุนกองร้อย พวกนักกีฬาฟุตบอลอย่างพวกผมก็ไปรวมตัวกันอยู่ใต้ต้นก้ามปู นวดน้ำมันมวยวอร์มอัพนิดหน่อยก่อนจะลงสนาม นัดแรกนี่ผมต้องเตะกับอีกกองพันนะครับ ภายใจกรมจะมีอยู่ ๔ กองพัน บวกกับกรมเข้าไปรวมเป็น ๕ ก็คือมีอยู่ ๕ หน่วยงานครับ
หลังจากเคารพธงชาติเรียบร้อยแล้ว บนเวทีที่ตั้งตระหง่านอยู่ด้านข้างสนามฟุตบอลก็เริ่มมีทหารใหม่ขึ้นไปนั่ง เวทีอยู่ด้านหน้า อัฒจันทร์อยู่ด้านหลังติดกัน มีเครื่องเสียงขนาบซ้ายขวา ด้านซ้ายจะเป็นวงดนตรีที่ซ้อมกันเมื่อคืน ตอนนี้ในสนามกำลังคึกคักหลังจากที่ลูกบอลถูกเขี่ย
ตุบ ตับ ตุบ ตับ เสียงเตะส่งลูกบอลให้กันดังสนั่นหวั่นไหว ตอนนี้ยังไม่มีใครได้แต้มครับ จนจบครึ่งแรกไปแล้วมานั่งพักอยู่ข้างสนาม ตอนนี้มองไปที่เวทีลำซิ่ง อีหนูแต่งตัวเป็นผู้หญิงด้วยชุดรัดรูป กะโปรงบานๆ แต่งหน้าใส่วิก ยืนเด่นอยู่ด้านหน้า ส่วนข้างหลัง ลองคิดสภาพเอานะครับ ผู้ชายหุ่นล่ำๆกล้ามโตๆโดนจับมาแต่งหญิงเป็นแดนเซอร์มันจะฮากระจายขนาดไหน แต่ละคนนี่ไม่ใช่ตัวน้อยๆนะครับ กล้ามเป็นมัดทั้งนั้น โดยเฉพาะไอ้มหา ใส่กระโปรงสั้นโชว์ขนหน้าแข้ง ด้านหลังเนี่ยจะแต่งออกมาในแนวสาวออฟฟิศ ทาหน้าขาววอก ทาลิปสติกแดงแจ๋ เขียนตาเขียนคิ้วห่าอะไรของมันสักอย่าง มองแล้วขำกลิ้งครับ
“ป่ะๆ ได้เวลาแล้ว”ครูนายสิบเอ่ยเตือนพวกผมที่นั่งพักอยู่ข้างสนาม เดินลงสนามไปอีกครั้งจากนั้นก็เริ่มเล่นกัน เกมส์นี้เราเน้นเกมส์รุก เพียงไม่กี่นาทีก็ถล่มไปได้ ๒ ประตู พวกแดนเซอร์นี่กรี๊ดกระจาย
“พี่บอมบ์สู้ๆ ได้อีกลูก คืนนี้หนูสมนาคุณพิเศษ”อีหนูตะโกนตอนที่ผมวิ่งเข้าไปแย่งบอลฝั่งใกล้ๆกับเวที
“ล้างตูดมึงให้ดีนะอีดอก”ผมตะโกนออกไปแล้ววิ่งไล่ลูกบอล ตุบ ตับ ตุบ ตับ อีกฝ่ายที่โดนถล่มไป ๒ ประตูแล้วฮึดสู้เริ่มเป็นฝ่ายรุกบ้าง ส่วนฝ่ายพวกผมก็เอาเหมือนกัน รุกมากรุกไป มันส์มากจนหมดเวลาครับไม่มีฝ่ายไหนได้ประตูอีกเลย จบเกมส์แรกชนะไป ๒ ต่อ ๐
“เฮ้อ แทบขาดใจ”เพื่อนร่วมทีมเอ่ยออกมาหลังจากที่นั่งพักกันใต้ต้นก้ามปู หยิบสปอนเซอร์มากระดกมองแดนเซอร์ที่กำลังเต้นกันแบบไม่มีเหน็ดเหนื่อย
“เฮ้ย รวมเว้ยๆ”ครูนายสิบตะโกนเรียกรวม ที่เหลือจึงเดินมารวมแถวแล้วจากนั้นทุกคนจึงไปรวมตัวกันที่แสตนด์เชียร์แล้วตั้งแถวเดินไปยังปะรำพิธีซึ่งจะมีการกล่าวพิธีเปิดการแข่งขันกีฬาทหารใหม่อย่างเป็นทางการ
พวกนักกีฬายืนด้านหน้าตามด้วยแดนเซอร์และกองเชียร์ที่นั่งบนแสตนด์ ผู้การหรือเรียกเต็มๆว่าผู้บังคับการกรมกล่าวเปิดพิธีอย่างเป็นทางการจากนั้นก็ให้แต่ละหน่วยไปแข่งขันกีฬากันต่อ
พักได้ชั่วโมงเดียวทีมผมก็ต้องเตะกับอีกกองพัน ๑ ซึ่งไม่มีคู่ คือมันจะมี ๕ ทีม แล้วเขาจับฉลากกันว่าทีมไหนจะได้เตะกับทีมไหน พอจับได้แล้วมันเหลืออยู่ ๑ กองพันที่ไม่มีคู่เตะ เลยให้ทีมเตะนัดแรก ทีมใดชนะก็ให้มาแข่งกับทีมนี้ ส่วนอีกทีมที่มีคู่ทีมใดชนะก็รอเข้ารอบชิงไปเลย แบบนี้ยอมรับว่าเสียเปรียบครับ แต่ทำไงได้เขาให้เล่นก็ต้องเล่น
การแข่งนัดนี้ผมไม่ได้ลงนะครับ รอลงครึ่งหลังให้คนอื่นลงแทนก่อน ที่จริงก็อยากลงเหมือนกันแต่ว่าต้องออมแรงเอาไว้เผื่อเกิดฟลุ๊คทีมเราชนะขึ้นมาตัวเก่งๆมันจะได้ไม่หมดแรงซะก่อน ครึ่งแรกผ่านไปฝ่ายเขาได้แต้มไป ๑ ประตู พอมาครึ่งหลังผมลงบ้าง ได้ไป ๒ ประตู ผมไม่ได้ยิงนะครับ ผมเป็นคนส่งให้เพื่อนมันยิง ชนะใสๆ ๒ ต่อ ๑ เข้ารอบชิงชนะเลิศ
ช่วงนี้กีฬาหลายประเภทก็แข่งกันเริ่มจะรู้ผลบ้างแล้วว่าทีมไหนจะอยู่ทีมไหนจะไป ถึงเวลาพักกลางวันหาข้าวปลาอาหารมากินกัน
“ถ้าฟุตบอลได้ถ้วย วันฝึกเสร็จผู้หมวดจะเอาโคโยตี้มาให้ดูเอาป่ะ”ผู้หมวดคุยกับพวกผมที่นั่งกินข้าวกันหน้าสลอน
“เอาครับผู้หมวด”หัวหน้าหมวด ๑ รีบตอบอย่างรวดเร็ว ส่วนผมไม่มีบทบาทอะไร
“เอาให้ชนะคู่แข่งแล้วกัน”ได้แต่นั่งแอบๆมองหน้าเป็นบางครั้ง บางทีอยากจะใจกล้าหน้าด้านเดินจับมือผู้หมวดฉุดไปคุยกันให้รู้เรื่องว่าเขาจะยังไงกับผม ให้ผมทำยังไงถึงจะได้อยู่ข้างๆเขา เฮ้อ แต่พ่อม่ายลูกติดแบบผมเขาคงไม่แลหรอกมั้งครับ
“อีหนู มึงไม่เหนื่อยรึไงวะ”ผละจากทีมฟุตบอลผมเดินไปที่หน้าเวที เห็นอีหนูมันเต้นยิกๆอยู่ ขนาดว่าดนตรีไม่เล่นเปิดแค่เพลง มันยังเต้นได้
“หนูจะเต้นให้ได้ผัวใหม่ค่ะพี่บอมบ์ ถ้าพี่บอมบ์สนใจฝึกเสร็จเจอกันที่จรัญ...นะคะ”
“ฮ่าๆๆๆๆ”
“มาๆพี่บอมบ์ มาเต้นด้วยกัน”มีเหรอที่ผมจะปฏิเสธ ถ้าชวนผมไปเป็นผัวผมไม่เอานะ แต่ถ้าชวนเต้นนี่ขอหน่อยเหอะ เหนื่อยใจมาหลายวันขอปล่อยอารมณ์ไปกับเสียงเพลงหน่อยเถอะ
“ตวง ไม่อาบัติเหรอมึง”ผมแซวเมื่อเห็นมหาตวงกำลังโยกย้ายตามจังหวะที่อีหนูนำ
“เออ เดี๋ยวกูไปปลงอาบัติที่กองพันเอา ขอสักวันเหอะมึง เยะเข้ อีหนูน้องรัก เอาแรงๆกว่านี้เหรอ พี่ตวงพร้อม”
“อุ้ยตายพี่ตวงอ่ะ เดี๋ยวหนูโก่งให้ๆ ตอนนี้ขอจัดการพี่บอมบ์ก่อน”อีหนูมันเต้นยั่วผม ส่วนผมก็ขำๆ มันเลื้อยไปตามตัวมือผมก็ลูบก้นลูบสะโพกมันไป “พี่บอมบ์อ่ะ หอยหนูสั่นเลย”ทำหน้าตายั่วๆเข้าไว้ แล้วก็ขำมันเขินผม ฮ่าๆๆๆ
“เหี้ยบอมบ์จะกินถั่วดำอีหนูแล้วนั่นน่ะ”ไอ้พวกข้างหลังที่เชียร์อยู่พูดขึ้น
“ไม่ต้องเสียใจๆ ได้ทุกคน งานนี้หนูทุ่มสุดตัว ฟ้าไม่เหลืองเอวไม่เคล็ดอย่าหยุดเย็บเด็ดขาด ยาวไปๆ”
เต้นได้พักใหญ่ๆก็ลงจากเวทีไปวอร์มกับเพื่อนๆเพราะตอนนี้ได้เวลาที่จะต้องเตะชิงถ้วยแล้วครับ นวดนำมันมวย เหยียดแข้งเหยียดขา เดาะบอลไปมา ผู้หมวดเข้ามาดูแลอย่างใกล้ชิด ที่จริงแกคงอยากจะลงสนามด้วยแน่เลยล่ะครับ ผู้หมวดคุยกับคนอื่นๆแนะนำแนวทาง ส่วนผมแกก็จะข้ามๆไป ไม่ค่อยคุยด้วย คงหมั่นไส้ผมไม่หายล่ะมั้ง
“ผู้หมวดครับ ถ้าชนะนี่ขอโคโยตี้สัก ๑๐ คนนะครับ”ในทีมใจกล้าขอผู้หมวด
“เออๆ ขอให้ชนะเหอะน่า ใครอยากได้อะไรผู้หมวดจะให้”แล้วทุกคนก็ขอนั่นขอนี่ไปเรื่อยเปื่อยของพวกมัน ได้สาระบ้างไม่ได้สาระบ้างจนใกล้ลงสนามครับ ครูนายสิบเข้าร่มหมดแล้วเหลือผู้หมวดที่ยืนเกาะขอบเส้นสนามกับผมที่กำลังจะลุกขึ้น
“ผู้หมวดครับ ถ้าชนะผมขอหัวใจผู้หมวดได้มั้ยครับ”ด้านเอาไว้ก่อน จะโดนตีนหรือโดนอะไรผมก็ยอม
“เรื่องนี้ค่อยคุยกัน แต่ถ้าแพ้ทุกอย่างจบ”โอเค จัดไปครับผู้หมวด งานนี้ไม่ชนะไม่ได้ครับ ต้องชนะให้ได้แล้วผมจะถล่มให้ดู วิ่งลงสนามไป พอกรรมการให้สัญญาณนกหวีดเท่านั้นผมก็รีบเข้าไปแย่งบอลทันที ลากไปแล้วโยนให้เพื่อน เพื่อนโยนมาให้ผม หลบซ้าย หลีกขวาด้วยเวลาเพียงแค่ ๓ นาทีเท่านั้นผมก็ยิงเข้าประตูแบบเต็มๆ เรียงเสียงเฮจากเพื่อนที่เชียร์อยู่บนเวทีได้ไม่น้อย มองหน้าผู้หมวดแล้วยักคิ้วให้ หึหึ ฝึกเสร็จเตรียมตัวรับขันหมากจากผมได้เลยนะครับผู้หมวด ประตูแรกนำไปอย่างรวดเร็ว อีกฝ่ายดูท่าจะเล่นเกมส์รับได้ดี แต่ว่าเกมส์นี้มีหัวใจผู้หมวดเป็นเดิมพัน ได้ลูกบอลมาครองเมื่อไหร่ผมเป็นอันต้องรุกเข้าไปทันทีแล้วมีเหรอที่จะไม่เข้า ครึ่งแรกผมยิงคนเดียวไป ๕ ประตู เพื่อนอีก ๑ รวมเป็น ๖
“พี่บอมบ์เท่อ่ะ”อีหนูวิ่งลงจากเวทีเข้ามาชักดิ้นชักงอใส่
“ฮ่าๆๆๆ อย่าทำหน้าแบบนั้นสิมึง เดี๋ยวกูไม่มีแรงเตะบอลหรอก”
“พี่บอมบ์อ่ะ นี่ถ้าพี่บอมบ์ชนะ หนูยอมพลีกายให้พี่บอมบ์ได้เสพสุขเลยอาทิตย์หนึ่ง”
“ฮิ้วววววววววววววววววววววววว”เพื่อนๆโห่แซว
“แล้วกูล่ะอีหนู”ใครคนหนึ่งเรียกร้อง
“ก็..... งั้นทั้งทีมก็ได้ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ งานนี้บานฉ่ำแน่ฉัน ฮ่าๆๆๆ ไปละๆสุดหล่อดอใหญ่ ขอให้ได้ขอให้โดน ขอให้ยิงประตูหลังเอ๊ยประตูฟุตบอลได้เป็นร้อยเป็นพัน”อีหนูเดินสะบัดตูดไปเต้นบนเวทีต่อ พักอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะลงสนามและก็ตามเคย
“อย่าลืมที่สัญญากันไว้นะครับที่รัก”ผมบอกกับผู้หมวดแล้ววิ่งลงสนามไป เขี่ยลูกได้พวกผมก็รุกทันทีแต่ยิงไม่เข้านะครับ โกล์เขาเหนียวอยู่เหมือนกัน ตอนนี้ผมโดนขนาบซ้ายสกัดขวา คงยิงเองไม่ได้ เลี้ยงลูกบอลไปก็โยนให้เพื่อนทันที พอได้จังหวะ
“เฮ้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”เสียงเฮจากขอบสนามดังกระหึ่ง ไอ้มหาตวงตะโกนเสียงดังว่าเพื่อนผมๆแล้วขึ้นไปเต้นบนเวทีต่อ
หลังจากได้ประตูแรกของครึ่งหลังเพียงไม่นาน พอผมได้ครองบอลเท่านั้นผมลากเลี้ยงลูกไปอย่างรวดเร็วยิงจากด้านซ้ายของสนามเข้าที่มุมโกลไปอย่างฉิวเฉียด
“เฮ้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”เพื่อนๆวิ่งมากอดมาขี่หลังผม
“สัส มึงนี่ตัวนำโชคจริงๆ”
“เฮ้ยๆกูหนักพอได้แล้ว”
“โคโยตี้เป็นขบวนแน่”
“เจ๋งว่ะเพื่อน”
อีกฝ่ายตอนนี้ดูท่าจะไม่ค่อยพอใจผมเท่าไหร่ พอเขี่ยลูกเขาก็รีบบุก แต่เกมส์รับเราดีครับ แบ็คเราเยี่ยมเหนียวพอตัว แต่ใช่ว่าโชคจะเข้าข้าง เขาเองก็ยิงตีไข่แตกได้เหมือนกัน เวลาดูเหมือนจะเหลือน้อยลงเต็มที บางทีผมเลี้ยงๆลูกไปโดนเสียบเข้ามา ไม่ได้เสียบเอาลูกแต่เสียบเอาที่ขาผมเต็มๆ
“เฮ้ย ไอ้สัส เล่นให้ดีนะมึง”ผมด่ามันแต่ไม่ได้ชี้หน้า อาศัยว่าตัวเองตัวใหญ่ มึงแรงมากูแรงไป ผมไม่ได้เสียบเอาคืนแต่แย่งลูกบอลแล้วลากเข้าไปยิงแบบสะใจ
“เฮ้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
พอเขี่ยอีก ได้ลูกอีก ผมลากไปอย่างเดียวแล้วก็ยิง ทำได้อีก ๓ ประตูจึงมีเรื่องกันเกิดขึ้นเมื่อไอ้คนที่มาแย่งลูกบอลมันเข้ามากระแทกและเสียงเข้าที่หน้าแข้งผมแบบเต็มๆ
“โอ๊ย ไอ้เหี้ย”ผมถึงกับสะดุดขาล้มลงกลิ้งกับพื้นไปหลายครั้ง “ซี้ดดดดดดดดดดดดดดด เยะแม่เล่นเหี้ยอะไรของมันวะ”ผมร้องครวญครางออกมา กรรมการแม่งขี้โกงไม่เป่านกหวีดฟาล์ว
“เฮ้ย กรรมการทำเหี้ยอะไรอยู่วะ เห็นอยู่ว่าทีมผมโดนเจ็บทำไมไม่เป่า”ผู้หมวดวิ่งลงมาที่สนามฟุตบอล ผมถึงกับต้องหามเปลออกมาจากสนาม ได้แต่กัดฟันทนเจ็บจนหมู่หมอเข้ามาปฐมพยาบาลเบื้องต้น
“เจ็บมากไหมวะยักษ์”หมู่หมอถาม
“เจ็บครับหมู่”กระดูกกูจะร้าวมั้ยวะ เล่นเหี้ยมากว่ะ กรรมการก็แม่งเหี้ยอะไรไม่รู้ ตอนนี้ในสนามต่างคนต่างก็บุกเข้าไปอย่างหนักหน่วง ยิงได้อีก ๒ ประตูแล้วจากนั้นก็จบเกม ทีมผมชนะไป ๑๒ ต่อ ๓ ประตู
พักใหญ่ๆ อาการค่อยดีขึ้นตามลำดับ ผู้หมวดมาดูแปบเดียวก่อนจะหันไปสนใจด้านอื่นๆต่อ ตกลงคือทำอะไรกรรมการไม่ได้เพราะกรรมการมาจากทีมฝั่งตรงข้ามที่ผมเข้าชิงด้วย แต่เขาก็ทำอะไรผมไม่ได้เหมือนกันเพราะผมเล่นยิงกระหน่ำซัมเมอร์เซล
ตอนนี้ประมาณ ๔ โมงกว่าๆ การแข่งขันทุกอย่างจบลง การแข่งขันแต่ละประเภทก็รู้ผลแล้วครับ หน่วยฝึกของพวกผมชนะไป ๒ ประเภท คือฟุตบอลกับตะกร้อ ช่วยกันเก็บข้าวของจากที่ต่างๆไปวาง จากนั้นก็ได้เวลาไปรวมแถวเพื่อทำพิธีปิดทหารใหม่
“มึงไม่ต้องไปหรอกยักษ์ อยู่นี่แหละ ดูท่ามึงเดินไม่ค่อยจะไหว”หมู่หมอห้ามผม ให้ผมนั่งอยู่ที่เดิม พิธีการเริ่มขึ้น ประธานในพิธีกล่าวและมอบรางวัล เสียงปรบมือดังสนั่นเมื่อผู้หมวดออกไปรับถ้วยรางวัลชนะเลิศประเภทฟุตบอล ตะกร้อ และสุดท้ายคือถ้วยรางวัลกองเชียร์ ผมเห็นอีหนูทำท่าทางดุกดิกดีใจของมันไป จากนั้นก็กล่าวปิดการแข่งขันกีฬาทหารใหม่ ขนข้าวของกลับกองพัน
กลับมาถึงก็ช่วยกันเอาของไปเก็บ ส่วนผมเองมีไอ้มหาตวงมาคอยพยุงและคนอื่นๆมาคอยให้กำลังใจ ถามไถ่ ชื่นชมผมกับผลงานที่ทำไปในวันนี้
“สุดยอดเลยว่ะบอมบ์ นี่ถ้ามึงไม่โดนเสียบก่อนนะกูว่ามึงคงทำไปได้อีกหลายประตู”
“เออ กรรมการแม่งโคตรเหี้ยเลย ฟาล์วตั้งหลายครั้งแต่ไม่เป่า”
“คืนนี้จับอีหนูทำเมียเลยไหม ฮ่าๆๆๆ”
และหลายต่อหลายคำที่พูดที่เอ่ยชื่นชมผม ผมเองได้แต่ยิ้มๆ ตอนนี้ไม่อยากคุยกับใคร อยากคุยกับผู้หมวดมากกว่า เดินแถวไปกินข้าวแล้วกลับมาอาบน้ำอาบท่าให้เรียบร้อย กิจกรรมก็เหมือนเดิมแทบทุกวันครับ อาบน้ำเสร็จก็มารอฟังคำอบรม
“เงียบๆหน่อยเว้ย จะคุยหาพระแสงอะไรมากมายวะ”สิบเวรตะคอกเสียงดัง
“ตรง”ผู้หมวดเดินเข้ามาด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้ม นานหลายวันแล้วที่ผมไม่เคยเห็นผู้หมวดยิ้มแบบนี้ ตั้งแต่วันนั้น วันที่ผมกวนตีนปากแข็งไม่ยอมบอกอะไรไปซะที
“สวัสดีครับ”กล่าวทักผู้บังคับบัญชาเสียงดังฟังชัด
“นั่งๆ”ผู้หมวดโค้งให้ทีหนึ่งสั่งนั่งลง ผมค่อยๆนั่งถึงจะไม่ยากลำบากแต่มันยังเจ็บอยู่ ตอนนี้เริ่มจะบวมๆแล้วครับ
“อ่ะ ปรบมือ”ผู้หมวดคว้าไมค์พูด พวกผมปรบมือแบบงงๆ “ดีใจไหม”
“ดีใจครับ”
“อืม ผู้หมวดก็ดีใจนะที่เห็นพวกเรามีความสุข รางวัลที่เราได้ในวันนี้ถือว่าเป็นสิ่งที่ไม่เกินความฝันของผู้หมวดนะ ผู้หมวดขอบคุณที่ทุกคนที่เต็มที่กับมัน เห็นไหม เราทำดีเราได้รับคำชื่นชม อย่างน้อยใครไม่ชมเรา เราก็ชมตัวเอง แต่วันนี้เราทำดีมาก อย่างที่ทุกคนรู้ว่าผลออกมายังไง ถึงแม้มีบางเรื่องที่ทำให้เราไม่พอใจบ้าง แต่เราก็ชนะเขาแบบใสๆ ผ่านสัปดาห์นี้ไปก็เหลือแค่อีกไม่ถึง ๓ สัปดาห์ด้วยซ้ำเราก็จะฝึกทหารใหม่กันเสร็จแล้ว ต่างคนจะได้ขึ้นไปประจำกองร้อยไปทำงานตามหน้าที่ที่ได้รับ อดทนอีกอึดใจเดียวเท่านั้น.........”ผู้หมวดพูดอยู่พักใหญ่ๆก่อนจะปล่อยให้สิบเวรอบรมต่อ
“ไหวไหมมึง”ไอ้มหาตวงพยุงผม
“เออ ไหว เดินเองได้”ผมตอบ ตอนนี้แค่บวมๆกัดฟันเดินได้ สวดมนต์เสร็จก็ปล่อยไปนอน ผมเดินตามแถวไปเงียบๆคนเดียว ไม่อยากจะรบกวนพวกเพื่อนๆมาก ตอนนี้เรายังไหว
ตื่นเช้าวิ่งออกกำลังกาย ๒ รอบไปอาบน้ำอาบท่าเบิกปืนมาฝึกต่อ ถึงแม้จะมีชัยชนะจากการแข่งขันกีฬาแต่การฝึกของเรายังไม่ได้ชัยชนะ ผมไปเบิกปืนมาแต่ไม่ได้ฝึกกับเขาเพราะยังเจ็บขาอยู่ ได้แต่นั่งมองอยู่ข้างๆคอยบริการเรื่องน้ำท่าเวลาเขาพักประจำชั่วโมง
เช้าฝึก เที่ยงฝึก บ่ายก็ฝึก ช่วงเย็นก็มาเล่นแถวชิดกันต่อครับ อาการเจ็บขาเริ่มดีขึ้น ตอนเย็นผมไปอาบน้ำรวมกับพวกอะไหล่ อาบเสร็จก็ที่เดิมนั่งฟังอบรมจากสิบเวร ทายาด้วยฟังไปด้วย แอบมองผู้หมวดเมื่อไหร่จะ
“ไอ้ยักษ์ ผู้หมวดเรียก”เสียงสวรรค์ดังขึ้นผมรีบกะโผลกกะเผลกลุกขึ้นเดินตามผู้ช่วยครูไป เคาะประตู ๓ ครั้ง
“กระผมพลทหารขีปนาวุธ อุดมลักษณ์ ขออนุญาตเข้าพบผู้ฝึกครับ”
“เชิญ”เสียงเชื้อเชิญดังมาจากด้านใน ผมเดินเข้าไปด้านใน แอร์เย็นฉ่ำกระทบผิวกายทำให้นึกถึงวันที่ผมเคยนั่งทำงานแล้วมีผู้หมวดมาคอยควบคุมอยู่ด้านหลัง เฮ้อ เพ้ออีกแล้ว ตอนนี้ไม่รู้เขาจะยังไง มันวุ่นวายในหัวไปหมด “นั่งดิ”ผมนั่งลงเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามผู้หมวด ในห้องไม่มีใครครับมีแค่ผมกับผู้หมวด ๒ คน คงจะเรียกผมมาเคลียร์เรื่องหัวใจละมั้ง
“ขอบคุณครับ”
“ขาเป็นไงบ้าง ยังเจ็บอยู่หรือเปล่า”
“ไม่เป็นไรมากครับ อีกไม่กี่วันคงจะเดินได้เป็นปกติ มหามันนวดยาให้ทุกวันครับ”ยกความดีความชอบให้กับเพื่อน
“อืม ไม่เป็นไรมากก็ดีแล้ว ก็ดูแลตัวเองดีๆแล้วกัน ผู้หมวดโคตรกังวลตอนที่กองพัน....เข้ามาเสียบ ผู้หมวดว่าจะโต้กลับไปแล้ว ไม่งั้นนี่แย่”
“ก็โมโหอยู่ครับ ถ้าไม่ติดสัญญาว่าต้องชนะให้ได้นะ ผมเอามันเละอีกคนแน่ ว่าแต่ว่าผลออกมาถล่มทลายแบบนี้ผู้หมวดจะยอมทำตามที่สัญญากับผมไว้หรือเปล่า”
“ลูกผู้ชาย กูกล้าพอ มึงขอมาผู้หมวดก็ให้”
“โอเค งั้นเรามาเป็นแฟนกันนะครับ”
“เฮ้ยๆ อย่าเพิ่งมั่ว จำคำพูดผู้หมวดตัวเองได้ป่ะว่าพูดอะไรแล้วผู้หมวดตอบไปว่าไง”
“ก็ผมขอกับผู้หมวดว่า ถ้าผมชนะผมขอหัวใจผู้หมวด ผู้หมวดตอบว่าค่อยคุยกัน ตอนนี้เรามาคุยกันแล้วผู้หมวดก็ตอบตกลงผมสิครับ นะๆๆๆ”ผมอ้อน
“มึงนี่มั่วตลอดนะบอมบ์ ผู้หมวดบอกว่าแค่ค่อยคุยกัน ที่ต้องคุยกันนี่หมายความว่าเอาทุกอย่างให้มันเคลียร์”
“ผู้หมวดสงสัยเรื่องอะไรผู้หมวดถามผมมาเลยครับ ถ้าถามว่าผมคิดยังไงกับผู้หมวดผมจะบอกว่าผมรักผู้หมวด อยากคบเป็นแฟน อยากเป็นเจ้าของ อยากเดินข้างๆ”
“หึ ไอ้สัส เพ้อเจ้อไปแล้วมึง”
“ผมไม่ได้เพ้อเจ้อนะ ไม่รู้ล่ะครับ ยังไงผมก็ต้องจีบผู้หมวดให้ได้”
“ทั้งที่ตัวเองก็มีพันธะแล้วเนี่ยนะ มันไม่มากไปหน่อยเหรอบอมบ์”
“หมายถึงอะไรเหรอครับ”ผมทำหน้างง
“เอาตรงๆนะบอมบ์ เมียมึง ลูกมึง ครอบครัวมึงเขาจะคิดยังไง มึงมีลูกแล้ว ถ้ามึงคบกูมึงจะบอกกับลูกมึงว่ากูเป็นใคร แล้วพ่อแม่มึงล่ะ เขาจะคิดยังไง”
“ผู้หมวดคิดมากไปหรือเปล่า ลูกก็ส่วนลูกสิครับ ลูกโตผมก็บอกกับลูกว่านี่แฟนพ่อนะ ส่วนเมีย ผมไม่มีพันธะกับใคร ยอมรับว่าเลว ทำเขาท้อง แต่ผมก็ไม่ได้รับรู้อะไรเลยสักอย่าง โผล่มาก็เป็นแบบนี้แล้ว ผมกับเขาเราไม่ได้อยู่ด้วยกัน ไม่ว่าในแง่นิตินัยเราก็ไม่ได้จดทะเบียนอะไรกัน หรือทางพฤตินัยเราก็ไม่ได้อยู่กินกันฉันท์สามีภรรยา”
“ไอ้สัส พูดง่ายนะ เด็กมันบอบบางมากรู้ป่ะ โตมามันไม่มีแม่ยังพอว่า นี่พ่อมันมาเป็นแบบนี้อีก”
“ผู้หมวด ผมถามตรงๆเลยดีกว่า ถ้าผู้หมวดไม่อยากคบกับผม ผมก็ไม่อยากรั้ง ผมลูกผู้ชายพอ ผมถามสั้นๆ ผู้หมวดรังเกียจผมหรือเปล่า”
-
อ๊าก ยังไม่ได้อ่าน แต่เห็นตอนสุดท้ายแล้วอยากจะร้อง
คืนนี้มาอีกตอนได้มั้ยคะ
พลีส.... :mew2:
-
จะสงใครดี :hao7:
-
ค้างงงง อย่างแรงง หมวดบูมจะจัดการบอมยังไง แอบไปมีแฝดเนี่ยย
-
โอ๊ยยย บอมก็สงสาร
ผู้หมวดก็สงสาร ตอนนนี้มันบีบจิตเบาๆ :ling1: :ling1:
-
ตรงๆ กันไปเลยค่า น้องแซบซ่า คงยินดี อิอิ :katai5:
-
ค้างงงงงง
-
ศึกนี้มีฟาดปาก อิอิ :hao6:
-
หนูมาแล้ว มาถึงก็ฮาเลย แล้วจับคู่ฮากับมหาอีก ทำเอามหากู่ไม่กลับ ปลดปล่อยเนอะมหาเนอะ ฮ่าๆๆๆ :m20:
ส่วนบอมบ์เคลียร์กับผู้หมวดดีๆนะ ผู้หมวดให้โอกาสบอมบ์ลองจีบผู้หมวดด้วยนะ :mew2:
-
ค้างอ่ะ เหมือนกำลังเล่นเกมส์วัดใจเลยนะทั้งหมวด ทั้งบูม อยากอ่านต่อแว้วจ้า
-
บอมบ์รอคำตอบอยู่นะหมวดบูม
-
ขอบคุณ :)
-
หมวดบูมคิดมากอ่ะ พี่บอมบ์จัดสักดอดิพี่จะได้เลิกคิดมาก
-
ติดตามตอนต่อไป
-
ค้างอย่างแรง :z3: ลุ้น!! ผู้หมวดจะตอบว่าไง...จะมีดูดปากกันมะ อิ อิ
หลังเที่ยงคืนก็เป็นวันใหม่ละ ขออีกตอนนะ นะ... จะรออ่าน :m5:
ขอบคุณ.... :pig4:
-
ตรงๆกันไปเลย ทีอย่างนี้ล่ะมาตรง แหม๊ะ!!!!
ขออีกตอนเถอะค่ะ พรีสสสสสสสส!!!!
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
ค้างเฟร้อเลยอะ มาต่อไวๆน้า เก๊ารออยู่ :ling1:
-
เอาแล้วๆ บอมบ์เลิกยึกยักแล้ว
บอมบ์บอกตรงๆแล้วนะผู้หมวด
บอมบ์เคลียร์ทุดเรื่องแล้ว ขึ้นแต่กับผู้หมวดจะรับพ่อหม้ายลูกติดได้ไหม
ลุ้นคำตอบผู้หมวดบูมใจจะขาด
-
ค้างคาใจจนแทบจะทึ้งผม ตีอก ชกลม
-
:hao3: :hao3: :hao3:พี่บอมบ์นี่ลุกน่าดู :hao3: :hao3: :hao3: :hao3:
-
ทีนี้ก็ขึ้นกับการตัดสินใจของหมวดบูมแล้วล่ะ
-
มาปูเสื่อรอคำตอบหมวดบูม
เพ้อรอ...
-
หมวกตอบสิคะตอบบ :z3:
-
มารอเล่นกับน้องแสบน้องซ่าค่ะ :กอด1:
-
ตอนที่ ๒๑ ฉวยโอกาส
“หายดีแล้วเหรอ”
“อืม”
“แน่ใจนะ”
“อือ หายแล้ว มึงดูหน่อยสิว่าใคร ไอ้บอมบ์คนเหล็กนะครับ”
“ถุย คนเหล็กเหี้ยไร โดนเสียบไปหน่อยเดียวล้มกลิ้งเหมือนลิงสะดุดเสาไฟ”
“สัส เป็นแค่หางเครื่องแล้วปากดี”
“ฮ่าๆๆๆๆ”
เสียงกลองดังกระหึ่มพร้อมกับเสียงตบเท้าเข้าจังหวะ เหมือนเดิมแทบทุกวัน เช้าซ้อมสวนสนาม เย็นก็เล่นแถวชิด จนผ่านไปอีกสัปดาห์ที่แสนจะยาวนาน วันเสาร์นี้ผมไม่ต้องไปทำโยธาอีกแล้วเพราะความดีความชอบจากการยิงประตูแบบถล่มทลายผู้พันจึงให้ผมพักผ่อนเหมือนคนอื่นทั่วไป
“ทหารอยากดูหนังเรื่องอะไร เดี๋ยวผู้หมวดไปหามาให้”ผู้หมวดเดินมาถามหลังจากที่พวกเรียน กศน. ไปเรียนกันหมดแล้ว
“พระนเรศวรครับ”
“ผีชีวะครับผู้หมวด”
“ไอรอนแมนครับ”
หลายคนเสนอมาแต่ละอย่างน่าดูกันทั้งนั้นจนเลือกไม่ถูก ผมเองคิดไม่ออกว่าจะดูอะไร เหมือนเดิมนั่งเงียบอยู่คนเดียว คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยจนผู้หมวดออกไปข้างนอก
“อาการมึงแปลกๆนะ คิดถึงเมียรึไง”
“เมียไหน กูเคยมีด้วยเหรอ”
“อ้าว ก็น้องคนนั้นไง”
“สัส ไม่ใช่ แค่แม่ของลูกกู ไม่ใช่เมียกู เบื่อว่ะมหา คนเรานี่แม่งเหี้ยเนอะ”
“เออ อยู่ๆก็ด่าตัวเอง แปลกคน”
“จวยเอ๊ย กวนตีนจริงๆมึง มหา ถ้ามึงมีความรักมึงจะทำยังไง”
“ไม่รู้ดิ เดินเข้าไปหน้าด้านๆแล้วก็บอกว่าผมรักคุณมั้ง กูไม่รู้ว่ะ กูไม่เคยมีความรักความหลงอะไรแบบนั้น ถามแปลก แอบไปรักใครวะ”
“รักคนๆหนึ่ง แต่มึงก็ดูดิ กูมันแบบเนี่ย มีพันธะ เขาไม่ยอมรับรักกูสักที เฮ้อ”
“กูมีคาถาความรักให้มึงท่องนะ ฟังเอาไว้ ปุพเพวะ สันนิวาเสนะ ปัจจุปปันนะ หิ เตนะวา เอวันตัง ชายะเต เปมัง อุปะลัง วะ ยะโสธะเก แปลว่า ความรักเกิดจากเหตุ ๒ ประการ ๑ การอยู่ร่วมกันในกาลปัจจุบัน กับการที่เคยกระทำร่วมกันในกาลก่อน เปรียบประดุจดอกบัวที่เกิดจากโคลนตม ก็คือ ตอนนี้เราอยู่ด้วยกัน มันก็เป็นปัจจัยให้เกิดความรัก และอีกอย่าง การกระทำร่วมกันที่เรียกว่าบุพเพสันนิวาส คือเคยร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมาในกาลก่อนนี่ก็เป็นอีกปัจจัย ๑ ดังนั้นอย่าไปกังวล คนที่เคยทำอะไรร่วมกันมา ไม่ว่าจะในชาติปัจจุบันหรือชาติที่ผ่านมา ถ้ามันผูกพันกันมันก็คงเป็นเนื้อคู่กันอยู่วันยังค่ำ คนไม่เป็นเนื้อคู่กัน แต่งกันไปอยู่ด้วยกันไม่ได้เลิกราไปมากก็มี ค่อยๆจีบค่อยๆหว่าน เคยได้ยินสุภาษิตไหม น้ำหยดลงหินหินยังกร่อน หัวจวยคนอ่อนๆจะไม่แข็งได้อย่างไร เอ๊ยๆๆ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ”
“ไอ้สัส ฮ่าๆๆๆๆ”
นั่งดูหนังไปอยู่ๆก็หลับคาเสา คือผมนั่งพิงเสาน่ะหลับอยู่ตรงนั้น ส่วนคนอื่นๆนี่ไม่ต้องสืบครับ หนังดูคนหรือคนดูหนังก็ไม่รู้ หลับกันเป็นแถว
“ตรง”เสียงสั่งดังขึ้น ผมรีบสะดุ้งลุกขึ้นมองซ้ายมองขวา เจอหน้าหมู่ป๊อบเดินอมยิ้มเข้ามา โถ่ แกล้งกันนี่หว่า
“เตรียมตัวจัดเวรเลี้ยงเว้ย”หมู่ป๊อบพูด
“ครับ เฮ้ย ตื่นๆ เวรเลี้ยงๆ”ใครสักคนอาสาปลุกคนอื่นๆที่นอนต่อ ทุกคนต่างงัวเงีย
วันนี้ผ่านไปอย่างรวดเร็ว วันอาทิตย์ก็โปรแกรมเดิมเยี่ยมญาติ ผมไม่รู้ว่าแม่ผมจะมาหรือเปล่า ซักผ้าเสร็จเรียบร้อยก็มานั่งอยู่บนโรงนอน ใครมีญาติมาเยี่ยมผู้ช่วยครูจะขึ้นมาเรียกชื่อ นั่งไม่ไหวก็นอน แปบเดียวหลับทันที มันเพลียๆเลยหลับง่าย
“ไอ้ยักษ์ ญาติเยี่ยม ไอ้ยักษ์”ผู้ช่วยครูตะคอกเสียงดัง
“หือ ครับ”ผมตื่นขึ้นมาทำหน้ามึนใส่
“ญาติมาเยี่ยม”
“ครับครู”ผมลงจากเตียงขยี้ตาเดินไปรวมที่หน้ามุข พอได้คนเยอะๆจึงลงไปที่ศาลาน้ำซึ่งเป็นสถานที่เยี่ยมญาติ
“กระผม พลทหาร............ขออนุญาตเข้าศาลาน้ำครับ”รายงานเสียงดัง พวกญาติๆก็หันมามองกันเต็ม รู้สึกอายๆเขินๆ เดิมไปก็ชะเง้อหาญาติ
“ทางนี้ลูก บอมบ์แม่อยู่นี่”แม่ผมกวักมือเรียก ผมจึงเดินเข้าไปหาแม่แล้วยกมือไหว้
“ใครบอกว่าเยี่ยมได้อ่ะแม่”ผมถามอย่างสงสัยเพราะผมเองโดนลงโทษเพิ่งจะพ้นโทษผ่านไปไม่กี่วัน
“ผู้หมวดไง เขาโทรไปบอกแม่”แม่เฉลย
“ครับแม่พาลูกผมมาด้วยป่ะ”
“ไม่ได้พามา จะเอามาด้วยทำไม ร้อนก็ร้อน”
“อ่อ แล้วใครเลี้ยงอ่ะ”
“น้องภูมิกับน้องภีมเขาอาสาเลี้ยงให้วันหนึ่ง ที่จริงแม่ว่าไม่ใช่หรอกคงจะเห่อน้องมากกว่า แต่ก่อนกลับบ้านกันดึกๆตอนนี้เลิกงานปุ๊บมาหยอกมาอุ้มกับน้องทันที”ภูมิกับภีม หลานชายผมครับ
“อ๋อ แล้วแม่เป็นไงลูกดื้อไหม”
“เหมือนแกตอนเด็กๆอ่ะแหละ ไม่ต่างกันเลย”
“ฮ่าๆๆๆ”ผมหัวเราะออกมา ตอนเด็กๆแม่เล่าให้ฟังว่าผมเลี้ยงง่ายครับไม่ค่อยงอแง ให้กินก็กินให้นอนก็นอน แต่ผมจะดื้อช่วงที่โตแล้ว ก็ตามประสาเด็กครับ ซนๆดื้อๆ ไม่หาเรื่องใครก่อนแต่ถ้าใครอยากมีเรื่องด้วยก็ไม่เกี่ยวเหมือนกัน อย่างที่พูดไปไม่กราบตีนผมไม่หยุด
“ตรง”ผู้หมวดเข้ามาในศาลาน้ำจากอีกด้าน พวกทหารยืนตรงทำความเคารพผู้หมวดโค้งให้และยิ้มให้ทุกคน
“ตามสบายๆ”ผู้หมวดยิ้มเดินไปทักทายญาติๆของทหารใหม่
“ผู้หมวดบูมนี่เขาน่ารักดีเนอะแม่ว่า”เห็นด้วยเลยครับคุณแม่สุดที่รัก
“ครับ นิสัยดีด้วยไม่ค่อยถือตัว”
“อื้ม นี่ถ้าผู้หมวดไม่โทรบอกแม่ก็ไม่รู้หรอก ว่าแต่เราอ่ะเป็นไงบ้าง ดูสิ หน้าตามอมแมมเชียว แต่แม่ว่าเราอ้วนขึ้นกว่าแต่ก่อนเยอะเลยนะ แต่ก่อนว่าอ้วนแล้วตอนนี้ดูอ้วนอีก”
“ก็กินเยอะนี่แม่ ต้องฝึก”
“อื้ม ดูสิ แขนขาแข็งโป้ก ลูกพ่อนี่มันได้พ่อไปทั้งหมดจริงๆ ไม่มีใครได้มาทางแม่สักคน”
“ฮ่าๆๆๆ อย่าน้อยใจดิ”ผมนั่งคุยเรื่อยเปื่อยกับแม่ พักหนึ่งไอ้มหาตวงก็เดินมาหา
“คุณแม่สวัสดีครับ”มันยกมือไหว้แม่ผม
“สวัสดีค่ะ”แม่มองหน้าแล้วยิ้มแย้ม
“เพื่อนอ่ะแม่ บั๊ดดี้นอนเตียงข้างกัน ชื่อตวง มึงไปไหนมาวะ แม่มึงมาเยี่ยมเหรอ”
“อือ แม่กลับไปแล้วล่ะ เอาของมาฝาก”มันนั่งลงข้างๆผม
“เป็นไงบ้างลูก ฝึกเหนื่อยไหม”แม่ผมหันมาถามมหาตวง
“ก็เหนื่อยครับแม่”ไอ้มหาตอบยิ้มๆ
“มันบวชมาอ่ะแม่ ๑๓ ปี เป็นมหา คนนี้อ่ะสนิทสุดๆ แล้วพี่นกไม่มาด้วยเหรอ”ผมถามถึงแม่ไอ้ซัน แม่มันมีศักดิ์เป็นพี่ผมครับ เป็นญาติห่างๆกัน
“เดี๋ยวคงมาล่ะมั้ง แม่ก็ไม่รู้เขา เออ ทำไมเราไม่เรียกซันมาด้วยล่ะ แม่ยังไม่เห็นหน้าเห็นตาเลย”
“แล้วทำไมแม่ไม่แจ้งก่อนล่ะ อ้าว นั่นพี่นกมาแล้วนี่นา พี่นกหวัดดี”ผมยกมือไหว้พี่นกที่ถือของมาเต็มไม้เต็มมือ
“จ้า โอ้ ที่ตัวใหญ่ขึ้นกว่าเดิมมั้ยเนี่ย แต่ดำเนอะป้า”พี่นกหันมาขอความเห็นจากแม่
“อือ มันตากแดดตากฝนก็ดำงี้แหละ”จากนั้นจึงไปเรียกไอ้ซันมา มานั่งคุยกันฮาเฮ เห็นผู้หมวดไปคุยกับญาติของทหารคนอื่นแล้วขัดใจ ทำไมไม่มาทางนี้บ้างวะจะให้แม่สู่ขอเนี่ย ฮ่าๆๆๆ
“สวัสดีครับๆ”ผู้หมวดยกมือไหว้แม่ผมแม่ไอ้ซัน ส่วนพวกผมยืนตรงทำความเคารพผู้หมวด
“สวัสดีค่ะ แม่คิดว่าจะไม่แวะมาทางนี้แล้วเชียว”แม่ผมจับมือผู้หมวด
“แฮๆ ขอโทษทีครับ มัวแต่ไปทักทายด้านนู้น”ผู้หมวดยิ้มกว้าง
“ค่ะ นั่งก่อนสิค่ะ อยู่คุยกับแม่ก่อนแปบนึงหรือผู้หมวดจะรีบไปไหน”แม่ผมเชื้อเชิญ ดีเลยครับแม่ เดี๋ยวผมจะให้แม่ขอผู้หมวดให้เนี่ย คนอะไรวะดื้อชะมัด คนเขาอุตส่าห์ไปขอเป็นแฟนถึงห้องแล้วไม่เห็นอกเห็นใจกันเลย
“อ๋อ ไม่มีงานเร่งด่วนที่ไหนหรอกครับ คุณแม่เป็นบ้าง สบายดีไหมครับ”ผู้หมวดนั่งลงบนเก้าอี้ที่ไอ้มหามันลากมาให้ ส่วนไอ้มหาไปหาที่นั่งใหม่
“ก็สบายดีตามประสาคนแก่ล่ะค่ะ ถามจริงเถอะค่ะเด็กๆเขาดื้อกันไหมค่ะ ทำให้ผู้หมวดหนักอกหนักใจอะไรหรือเปล่า”
“เด็กที่ไหนแม่ โตแล้ว ๒๖ แล้วนะครับ พร้อมจะมีเมียแล้ว”ผมพูดเป็นนัย ไม่รู้ว่าผมสื่อความหมายอะไรก็ให้รู้ไปสิ
“จ้า พ่อรูปหล่อ มันน่าตีเชียว คนมีพันธะอย่าแกน่ะใครจะรัก ยกให้พร้อมกระสอบข้าวสารไม่รู้จะมีคนเอาหรือเปล่า”แม่หันมาตีไหล่ผมทีหนึ่งอย่างหมั่นไส้
“ฮ่าๆๆๆๆๆ ผมแถมหม้อหุงข้าวให้ด้วยครับแม่ ฮ่าๆๆๆ”ไอ้มหาตวงพูดแทรก
“ผมแถมน้ำมันพืชให้ด้วยอ่ะยาย อย่างอาบอมบ์ไม่มีใครอยากได้หรอก เอาไปแลกเกลือไม่รู้จะได้หรือเปล่า”ไอ้ซันเสริมอีก เออ กูโดนรุมเลย
“ฮ่าๆๆๆๆ ซัน เราเอาไปแลกสบู่ใช้ดีกว่าไหม ฮ่าๆๆๆ”มหาตวงเสริมอีกครั้ง เออ
“ถุย ไอ้สัส ไอ้หน้าหล่อแต่เมียทิ้ง พูดมานี่ไม่ดูตัวเองเลยนะสัส”ผมกระแทกแดกดันไอ้ซัน “แล้วมึงมหา เอาสังฆทานไปแลกมาจากโรงจำนำคงไม่มีใครเอามึงหรอก ฮ่าๆๆๆๆ”
“ฮาๆๆๆๆๆๆ”
“คุณแม่จะยกให้หนูไหม เดี๋ยวหนูไปสู่ขอพี่บอมบ์เอง”อีหนูมันโผล่มาจากไหนไม่รู้ มาถึงก็ฮาเชียว
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ แม่แถมจานข้าวให้ด้วยลูกไม่ต้องเอาอะไรให้แม่หรอก ฮ่าๆๆๆๆ”
“แหม เดี๋ยวจะรู้สึก ยกให้คนนู้นทีคนนี้ที”ผมพูดกับแม่แต่มีนัยไปถึงผู้หมวด
“เอาไปแลกถั่วตัดก็ดีนะครับแม่ ฮ่าๆๆๆ”ผู้หมวดขำ เออ เอาเข้าไป ไม่รู้มีใครรู้จักขนมถั่วตัดบ้าง แต่ก่อนจะมีชายวัยกลางคนเอาถั่วตัดมาแลกกับกระดูกวัวกระดูกควายแถวบ้าน เด็กกรุงคงไม่รู้จักแต่ถ้าเด็กต่างจังหวัดอายุสัก ๓๐ อัพนี่คงจะคุ้นเคย
“เอาไปแลกหัวใจใครบางคนไม่รู้เขาจะสนใจหรือเปล่า ตวง หล่อๆอย่างกูทำไมเขาเมินกูวะ”ผู้หมวดถึงกับหุบยิ้ม เอาสิ มาเลย เดี๋ยวประกาศให้คนอื่นรู้ซะเลยว่าผู้หมวดน่ะเกือบพลาดท่าให้ไอ้บอมบ์แล้ว
“ถุย พูดมาได้ว่าหล่อ”ไอ้ตวง ไอ้เพื่อนเลว
“อ้าว หรือจะไม่จริง”ผมหันไปมองหน้ามันอย่างข่มขู่
“เออ หล่อก็จริงๆ แต่หล่อแบบนี้พี่ก็ไม่เอาด้วยนะน้อง ดูพี่เป็นตัวอย่างสิ หัวเกรียนไร้นมอารมณ์เกินหญิงเอ๊ยๆๆ ผิดคอนเซ็ป รูปหล่อพ่อไม่รวยแต่ตึ๊ดๆๆๆๆๆพี่ใหญ่นะ”
“อะไรของมึงใหญ่วะมหา”ไอ้ซันถามทะลึ่ง
“ขา มึงดูขากูสิ ใหญ่ป่ะ เตะปากมึงแตกเลยนะมึง ฮ่าๆๆๆ ไม่เชื่อลองดู”
“โถๆ กูแค่ดีดหูมึงมึงก็ร้องไห้แล้วมหา เออ อาบอมบ์ว่าแต่ไปหว่านเสน่ห์ใครไว้ ใช่น้องคนนั้นที่ชอบขี่จักรยานผ่านไปมาหรือเปล่า”ไอ้ซันเอ่ยถึงบุคคลที่สาม คนที่ชอบขี่จักรยานไปมาจะมีคนหนึ่งครับ สาวสวยแต่ไม่ใช่สเปคของผม เห็นขี่ผ่านเมื่อไหร่ต้องยิ้มให้ผมทุกที
นั่งคุยกันฮาเฮอีกพักใหญ่ๆผู้หมวดลุกออกไปทักทายวงอื่น ส่วนพวกผมก็เตรียมตัวไปกินข้าว กินข้าวเสร็จแล้วช่วงบ่ายก็มาคุยกับแม่ต่อ ส่วนพี่นกแม่ไอ้ซันกลับไปแล้วครับ แต่ก็มานั่งคุยกับผม ไอ้มหาตวงก็มาคุยด้วย คุยกับแม่ผมถูกคอเชียว แม่ผมชอบไปวัดไปวาพอมาเจอพี่มหา คุยกันจนลืมลูกไปเลย แวบนึงผมเห็นผู้หมวดเข้าไปในห้อง ผมเองก็รีบย่องๆเดินตามไป อาศัยความเร็วและแนบเนียนแอบเข้าห้องตามหลังผู้หมวด
“ฟอด นี่ ไม่คิดจะคืนดีกันเลยใช่ป่ะ”ผมเข้าไปกอดผู้หมวดจากด้านหลัง
“เฮ้ย ปล่อยนะ”ผู้หมวดดิ้น ผมยิ่งรัดแน่น
“เบาๆครับที่รัก ถ้าที่รักเสียงดังคนข้างนอกได้ยิน ที่รักจะเสียหายนะครับ”ผมพูดข้างหูแอบเลียเบาๆ เค็มปี๋เลยครับ ฮ่าๆๆๆๆ แต่ก็ยอมรับได้ครับ เพราะรักจึงเลียเอ๊ยๆๆๆ ผิดๆ ฮ่าๆๆๆ
“ปล่อยกูดิ”ผู้หมวดแกะมือเอาแต่พยายามทำให้เสียงเบาที่สุด
“บูม บอมบ์อุตส่าห์ง้อแล้วอ่ะ บูมไม่หายโกรธบอมบ์อีกเหรอ นะๆ ยกโทษให้ไอ้หน้ามึนคนนี้ได้ไหม”ผู้หมวดชะงัก ยืนนิ่งๆ
“คนเห็นแก่ตัว”
“ครับ ยอมเห็นแก่ตัวเพื่อที่เราจะได้รักกัน นะครับที่รัก ใจอ่อนกับผมสักทีสิ”
“บอมบ์ มึงเคลียร์กับตัวเองหรือยัง”
“เคลียร์หมดแล้วครับ ไม่มีพันธะ ไม่มีภาระอะไรอีกแล้ว น่านะ เด็กกำลังขาดแม่ บูมก็ไปเป็นแม่ให้เด็กหน่อยสิครับ ไม่สงสารตาแป๋วๆคู่นั้นเหรอ”
“ถุย ไอ้เวร ทำเขาท้องแล้วยังจะ.... เฮ้อ กูจะด่ามึงแบบไหนดีวะ มึงเนี่ยบอมบ์ กูให้โอกาสมึงเยอะมาก แค่มึงบอกกูตอนนั้น เฮ้อ แต่ก็ดีแล้ว มึงคบกับกูมากไปกว่านี้ไม่ได้หรอก เดี๋ยวเมียมึงมาตามทวงเอาทีหลัง แค่นี้กูก็ชีวิตกูก็พังทลายไปเยอะแล้วว่ะ”
“ฟอด เมียเมอบอมบ์มีที่ไหนอ่ะ ก็จะมีแต่ว่าที่เมียที่บอมบ์กอดอยู่เนี่ย บูม คนเลวๆอย่างบอมบ์ไม่มีสิทธิ์ที่จะคบกับบูมเลยเหรอ”
“เพิ่งรู้ตัวหรือไง ถ้ากูคบกับมึงวันนี้แล้ววันหน้ากูไม่รู้ว่าปัญหาอะไรจะตามมาอีก มึงเคยไปทำอะไรกับใครเขาไว้กูก็ไม่รู้ เกิดวันหนึ่งมีผู้หญิงคนหนึ่งมาบอกว่ามึงทำเขาท้องแล้วเขาให้มึงแต่งงานกับเขา แล้วกูล่ะ เสียใจฟรีๆงั้นดิ”
“คิดไปไกล ไม่มีแล้ว ไม่มีใครมานานแล้วด้วย คนนี้มันเพราะบอมบ์สะเพร่าเอง เห็นเขาจะสดยังซิงบอมบ์ก็ใส่ไม่ยั้ง”
“มันก็คงไม่ต่างจากกูหรอก เห็นกูง่ายๆมึงก็ไม่ยั้งกับกูเหมือนกัน สุดท้ายมึงคงทิ้งกูไป กูว่าเราเป็นผู้บังคับบัญชากับผู้ใต้บังคับบัญชากันดีกว่า มันจะได้ไม่ต้องวุ่นวาย กูอยู่ในโลกของกู มึงก็โลกของมึง”
“ไม่เอา บูมรู้ป่าวว่ากว่าที่เราจะเจอกัน กว่าที่เราใจจะตรงกัน มันยากแค่ไหน ตอนนี้บอมบ์ไม่มีใคร อยากมีแค่บูมคนเดียว”
“ถุย ไอ้สัสปากหวาน ความเจ็บปวดจนเกินทน จะหลอมคนให้ทนทาน มึงทำกูเจ็บครั้งหนึ่งแล้ว กูไม่กล้าเสี่ยงอีกหรอกว่ะ”
“หือ ถ้าไม่ยอมเดี๋ยวจะเรียกแม่มาขอเลยอ่ะ เอาป่ะ เรียกแม่มาตอนนี้เลย”
“ไอ้เหี้ย แม่มึงได้ช๊อกตายพอดี”
“อ้าว ก็จะให้บูมรู้ไงว่าบอมบ์จริงจัง”
“ไอ้เหี้ย พอๆเลยมึง”
“เอาจริงนะเนี่ย”ผมทำท่าจะไปเรียกแม่
“เฮ้ยๆ ไอ้เหี้ย ไม่เอาเว้ย จวย คนอยู่เยอะแยะ กูตายห่าพอดี”ผู้หมวดรั้งผมไว้
“งั้นรับรักผมสิครับ นะที่รัก”ผมคว้าเอวมากอด ก้มลงสูดดมที่ใบหน้า
“ยังก่อน มึงนี่นะ ไอ้มึน ไอ้เลว ไอ้สัส มึงแน่จริง มึงรักกูจริง มึงต้องตื๊อกูเท่านั้น กูไม่ได้กำหนดเวลานะ ครั้งนี้กูจะลองดูอีกครั้ง แต่ขอบอกว่ากูไม่ง่ายเหมือนครั้งก่อนๆอีกแล้ว”
“ฮ่าๆๆๆ ครับผม ขอบคุณที่รักมากนะครับ โอเค เดี๋ยวผมจะตื๊อที่รักเอง รีบรับรักผมไวๆนะครับ ผมมันใจร้อน จุ๊บ ขอจูบมัดจำหน่อยดิ”ผมยื่นปากไปใกล้ๆ จนริมฝีปากเราประกบกัน แลกลิ้นกันเบาๆก่อนจะผละออกจากกัน
“ไอ้หน้าส้นตีน”ฮ่าๆๆๆๆๆ
-
ในที่สุด บูมก็ให้โอกาสบอมบ์อีกครั้ง เย้ๆๆๆ ดีใจ สู้ๆนะบอมบ์ คราวนี้อย่าให้พลาดหล่ะ
:ped149: :ped149:
-
นิขนาดงอนนะครัชหมวดดด
-
อร๊ากกกกกก
ผู้หมวดรีบยอมบอมเถ่ออออ :katai1: :katai2-1:
-
วู้ววววว :oo1:
-
ขอบคุณ :)
-
อย่านานนักน่ะหมวด
-
บอมบ์หน้ามึนดับเครื่องชน ตื้อเท่านั้นที่ครองโลก ตื้อเข้าไปนะบอมบ์
ผู้หมวดบูมก็รับรักบอมบ์ไวๆนะ อย่าให้นาน คนอ่านจะขาดใจ
-
ตื๊อเท่านั้นที่ครองโลก แต่ต้องแสดงความจริงใจด้วยนะบอมบ์
-
นี่แค่งอน ยังแลกน้ำลายกันขนาดนี้
ฟิน จ้า ฟิน
-
บอมบ์บูมรักกันด้วยลำแข้ง คึคึ
รอตอนต่อค่าาาาา
อยากอ่านตวงเต้ยแบ้วอ่ะ งุงิๆๆ
-
พี่บอมบ์เนี้ย แบบว่ามึนๆเนียนๆอะ
-
เย้ๆ ผู้หมวดเปิดทางแล้ว
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7:พี่บอมบ์ถือคติว่าด้านได้อายอดนะหมวดบูม :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
ิิอิพี่บอมบ์ร้ายนะ 555
-
ตื๊อไปเลยพี่บอม ไอ้ที่อ่อนๆจะได้แข็ง เอ้ยม่าใจหมวดบูมจะได้อ่อนค่า ฮี่ๆ
สนุกจนรู้สึกว่าสั้นไปอีกแล้ว สงสัยต้องอดใจมาอ่าทีละหลายๆตอนรึเปล่าเนี่ย คนเขียนเขียนเก่นเกินไปค่า ฮ่าๆ
-
:impress2:
-
:-[ :-[
-
เข้าพระคาถา ตื๊อเท่านั้นที่ครองโลก :z2:
-
ตอนที่ ๒๒ สัปดาห์สุดท้าย
“ดีใจไหมที่ใกล้จะจบหน่วยฝึกแล้ว”
“ดีใจครับ”เสียงตอบดังสนั่นหวั่นไหวพร้อมเพรียงกัน สัปดาห์สุดท้ายของการฝึก ทุกคนตอนนี้มีสีหน้าที่เรียกว่าเอิบอิ่ม สดใจกันทั้งหน่วยฝึกครับเพราะการตรวจสอบของแต่ละสถานีผ่านไปแล้วเมื่อวานนี้เอง เหลือวันมะรืนที่ต้องตรวจสอบแถวชิดครับ
“อืม ผู้หมวดก็ดีใจเหมือนกันที่พวกเราผ่านมันมาได้ ไม่ว่าจะด้วยความยากลำบากหรือว่าอะไร ให้เราระลึกไว้เสมอนะว่าตอนนี้เราเป็นทหารแล้ว เราต้องเสียสละ เราได้เสียสละในขั้นต้นคือสละความสุขจากการเป็นพลเรือนมาเป็นทหาร ต่อมาก็คือสละกำลังกายเพื่อที่จะฝึกฝน ตอนนี้เราใกล้ฝึกเสร็จแล้ว ต่อไปเราก็ไปทำงานตามกองร้อย แล้วแต่ใครจะได้ร้อยไหน”
ช่วงนี้เรามาฝึกแถวชิดกัน ฝึกเช้าฝึกเย็น ถามว่าเหนื่อยไหม ตอนนี้ไม่ค่อยเหนื่อยแล้ว มันชินชาไปหมดแล้วครับไม่มีอะไรจะเหนื่อยไปมากกว่าการฝึกทหารใหม่อีกแล้วครับ
“ทหารใหม่ ตรงหน้าระวัง วันทยาวุธ”เสียงสั่งดังมาจากด้านหน้าแถว พวกที่อยู่ในแถวตบจับปืนขึ้นมาให้ถูกตามแบบฝึกฝน
“เรียบอาวุธ”เสียงตบจับปืนดังพรึบพรับพร้อมเพรียงกัน
“เดี๋ยวเราจะฝึกในช่วงเช้า เอาท่าอาวุธให้พร้อมเพรียงกัน ส่วนตอนบ่ายจะซ้อมตามลำดับพิธี จะฝึกผ่านไม่ผ่านก็อยู่กับแถวชิดนี่แหละ ให้ทุกคนตั้งใจ ผู้หมวดเชื่อว่าถ้าเราขับพลังแห่งความตั้งใจอออกมาการงานทุกอย่างจะสำเร็จ และที่สำคัญคือสติ ต้องคอยระลึกอยู่เสมอว่าผู้หมวดจะสั่งอะไร ให้ฟังให้ดี ไม่มีการเตือนเหมือนตอนฝึก คำสั่งจะไหลลื่นไปเลย ทุกคนต้องจำจังหวะให้ดี ทหารใหม่ทราบ”
“ทราบ”
“อือ หวังว่าทุกคนคงไม่ตกม้าตายในวันสุดท้าย อ่ะ พร้อมหรือยัง”
“พร้อมแล้วครับ”
การฝึกก็ตามที่ผู้หมวดผู้ ช่วงเช้าเอาท่าทางให้พร้อมเพรียง หาจุดแก้ไข ส่วนช่วงบ่ายเริ่มฝึกตามลำดับพิธีตั้งแต่ประธานในพิธีเดินมาเราต้องทำยังไง ช่วงบ่ายผ่านไป เราฝึกกันหนักมากครับจนถึงเคารพธงชาติจึงได้เลิก
กินข้าวเสร็จแล้วก็มานั่งฟังผู้หมวดพูดคุย ส่วนผมมานั่งทำงานให้อยู่ในห้องครับ ผู้หมวดเรียกตัวผมมาทำงานแล้ว ส่วนคนอื่นๆก็หมดวาระไปแล้วครับ เหลือแค่ผมคนเดียว
“ผู้หมวดครับ ผมได้อยู่กองร้อยไหนอ่ะครับ คนอื่นเขารู้กันหมดแล้วเหลือผมคนเดียวที่ยังไม่รู้ อย่าแกล้งกันสิครับ”ผู้หมวดเข้ามานั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามของผม ตนนี้เขาแบ่งทหารใหม่ออกเป็นกองร้อยต่างๆแล้วนะครับ และเขาก็รู้กันทั้งหน่วยฝึกแล้ว เหลือแค่ผมเท่านั้นที่ยังไม่รู้
“คนไม่มีสังกัดไม่ต้องรู้หรอก”
“แน่ะ อย่าแกล้งกันดิครับ”
“เดี๋ยวกลับจากลาพักก่อนค่อยบอก”
“ครับ ก็ได้ครับ งานเสร็จแล้วนะครับ ผมทำสรุปให้หมดแล้วล่ะ ที่เหลือก็ขึ้นอยู่กับผู้หมวดแล้วล่ะ”ผู้หมวดลงเรียนตรี แล้วมันก็ตรงกับสาขาที่ผมเคยเรียนเลยมัดมือชกให้ผมทำสรุปให้ ผมก็ยินดีครับ
“อื้ม ปริ๊นท์ให้ด้วยสิ”
“ต้องให้อ่านให้ฟังไหม”
“ตักบาตรอย่าถามพระ”
“ครับ”รับคำก่อนจะลงมีปริ๊นท์งานที่ได้ทำเอาไว้ ลุกจากเก้าอี้มาพลอดรักสุดหล่อของผมสักหน่อย
“เครียดเรื่องอะไรเห็นทำหน้าเพลียๆมาหลายวันแล้ว”ผมนั่งด้านหลังนวดที่ขมับให้เบาๆ เอาใจเขาหน่อยครับ ฮ่าๆๆๆ
“จะไม่เพลียได้ไง เหนื่อยจากฝึกพวกมึงอ่ะ ทำไมบอกยากบอกเย็นกันนักนะ”
“คนเราไม่เหมือนกันนี่ครับ เครียดไปก็เท่านั้น”
“นี่ไม่เครียดกันเลยเหรอ เกิดตรวจสอบไม่ผ่านไม่ได้กลับบ้านจะทำยังไง”
“จุ๊บ เป็นไปไม่ได้หรอกครับที่จะไม่ได้กลับบ้านน่ะ ผมเป็นใคร ผู้หมวดฝีมือระดับไหน เชื่อใจกันและกันผมว่าผ่านแน่นอนครับ”
“ก็เชื่อใจมาตลอดนะ แต่มันไม่น่าไว้วางใจ”
“อย่าคิดมาก ไม่มีลูกน้องคนไหนจะทรยศลูกพี่หรอกครับ เชื่อใจพวกผมหน่อยสิครับ”
“หึ มึนๆแบบพวกมึงเชื่อยาก นี่ขนาดว่าผ่านการตรวจสอบมาแล้วนะเนี่ย ยังไม่เป๊ะกันเลย น่าจะฝึกกันเป็นปีๆจะได้รู้สึกซะบ้าง”
“ฝึกเป็นปีแล้วผู้หมวดไหวเหรอ”
“ไม่ไหว เหนื่อย แค่ ๒ เดือนก็แทบรากเลือด”
“ฝึกเสร็จไปเที่ยวกับผมไหม”
“พาครอบครัวมึงไปเที่ยวเถอะ กูไปเองได้”แน่ะ มีหยิ่งอีก
“ไม่รู้ล่ะ ทำตัวให้ว่าง ห้ามหลบ ห้ามหลีก ห้ามไม่รับโทรศัพท์แล้วห้ามอ้างว่าติดเวร ไม่งั้นจะมาดักอยู่หน้ากองร้อยแล้วลากไปซะ เข้าใจไหมครับ”
“หึ ถ้ากล้าก็เชิญ”
“อย่าท้านะครับที่รัก ผมพร้อมเสมอ ถ้าที่รักไม่เชื่อก็ลองดูได้”
“มึงนี่มันบ้าได้ใจกูจริงๆว่ะไอ้บอมบ์ ทำตัวให้เป็นผู้เป็นคนได้ไหมวะ เออ แปลกคนไอ้นี่”
“เหมือนคนอื่นสินค้ามันก็ซ้ำกันสิครับ บอมบ์บ้าบิ่นแบบนี้มีคนเดียวในโลกครับ”
“พยายามนำเสนอสุดๆเลยนะ ยังครับยัง ยังอีกไกลไอ้น้อง”ผมวางแขนพาดมาที่หน้าอกของผู้หมวด ปากไม่ยอมรับผมเป็นแฟนแต่การกระทำเนี่ยมันเกินแฟนแล้วนะครับที่รัก
“อย่าให้นานนักนะครับ คนรอมันทรมาน”
“ถุย มึงอย่ามาเวอร์ใส่กูไอ้บอมบ์ ที่กูถามมึงมึงก็ลีลา นี่ไง จะได้เข้าใจความรู้สึกกูบ้าง สัส เห็นกูง่ายๆก็มาลีลาใส่ เป็นไงล่ะ เจอกูยากแบบนี้ ทนไม่ได้กูไม่ว่านะ คนอื่นมีเยอะแยะ”
“หมวดเต้ยก็น่ารักดีนะ”ผมพูดลอยๆ
“ไอ้สัส เพื่อนกู”
“ถ้าผู้หมวดไม่รีบ ผมจะจีบหมวดเต้ย”
“มึงรู้ได้ไงว่าเต้ยจะชอบมึง”
“เขาแอดเฟสผมมาครับที่รัก เพิ่งคุยกันเมื่อกี้ ฮ่าๆๆๆๆ แต่ไม่เอาหรอก รักคนนี้ไปแล้ว ตัดใจยาก จุ๊บ”
“ถุย อยากรักคนอื่นก็รักไปดิ ใครจะว่าอะไรมึง”
“ไม่มีใครว่าหรอกครับ แต่คนแถวนี้เขาจะเศร้าเอาดิ ผมเองก็จะเศร้าด้วย ทำไง รักไปแล้วยากจะถอนตัว ว่าแต่หมวดเต้ยเขาชอบผู้ชายมานานแล้วเหรอ”
“กูไม่รู้ เห็นมันคุยทั้งผู้ชายผู้หญิง เรื่องแฟนเราไม่ก้าวก่ายกันอยู่แล้ว”
“แล้วเรื่องของเราจะบอกหมวดเต้ยไหมครับ เห็นสนิทกันดีนี่”
“มึงจีบกูให้ได้ก่อนเหอะ ไอ้สัส แล้วค่อยไปคิดบอกคนนู้นคนนี้น่ะ จีบยังไม่ติดเลย คิดเพ้อเจ้อไปไกลซะแล้ว”
“หึหึ โอเคครับ มีงานอะไรให้ผมทำอีกไหม ฟอด”กดจมูกลงบนแก้มเนียนๆ เจ้าตัวยังนั่งนิ่งๆ คนปากแข็งไม่ยอมรับรักผมซะที แต่แบบนี้ก็ยอมครับ ไม่รับรักแต่ให้กอดจูบได้นี่ก็มีชัยไปเกินครึ่งแล้ว ฮ่าๆๆๆๆ
“เอาให้ดีนะทหารใหม่ ครั้งนี้ครั้งสุดท้ายแล้ว จะดีไม่ดีจะได้กลับบ้านไม่ได้กลับบ้านก็ขึ้นอยู่กับวันนี้ ถ้าทุกคนตั้งใจ ทำทุกท่าด้วยความแข็งแรง ทำด้วยความตั้งใจ อ่ะ นิ่งๆไว้นะ พิธีจะเริ่มแล้ว”คณะกรรมการยศร้อยเอกสวมปลอกที่แขนในมือถือกระดาษไว้ให้คะแนน เหล่าผู้กองที่เป็นกรรมการเดินมายืนหน้าแท่นพิธี
“ทหารใหม่ ทำความเคารพผู้บังคับกองพัน ตรงหน้าระวัง”เรากระชับปืนด้วยนิ้วมือด้านขวารอฟังคำสั่ง “วันทยาวุธ”
“โป๊ะ ฟึ๊บ”เสียงตบจับปืนและฟันมือลงในท่าวันทยาวุธดังพร้อมเพรียงเป็นเสียงเดียวกัน ผู้หมวดวิ่งไปรายงานผู้พัน
“กระผมร้อยตรียุทธภูมิ สิทธิพัฒนกุล ผู้ฝึกทหารใหม่ประจำปีพุทธศักราช ๒๕๕....ผลัดที่ ๑......................”จากนั้นก็รายงานไปตามที่ท่องมา ผมจำได้ไม่หมดหรอกครับ “บัดนี้ พร้อมแล้วครับ”ทุกคนสะบัดหน้าไปทางด้านซ้ายของแถว คือตอนนี้ทุกคนเข้าแถวหน้ากระดานเรียง ๑ อยู่นะครับแล้วผู้พันต้องตรวจแล้วเลยต้องสะบัดหน้าทำความเคารพ
ผู้พันเดินลงจากแท่นพิธีลงมาตรวจแถว แกเห็นหน้าผมแล้วยิ้มให้พอผู้พันผ่านไปเราก็สะบัดหน้ากลับที่เดิม ครู่หนึ่งจนผู้พันเดินไปสุดแถวแล้วขึ้นแท่น
“เรียบ อาวุธ”ผู้หมวดสั่งเสียงดังพร้อมกับทำท่ากระบี่อย่างทะมัดทะแมง
“ให้ผู้ฝึกดำเนินการตรวจสอบแถวชิดได้ในเวลานี้”ผู้พันพูดก่อนจะลงจากแท่น จากนั้นคณะกรรมการก็เดินมาประจำจุดต่างๆที่ได้ซักซ้อมไว้ ผู้หมวดยื่นกระบี่ให้จ่ากองร้อยหน่วยฝึกแล้วก็วิ่งมาที่หัวแถวรับคำสั่งจากกรรมการ จากหน้ากระดานแถวเดียวเป็นหน้ากระดาน ๒ แถว แล้วเป็น ๓ แถว ๔แถวและ ๖ แถว วิ่งกันอุตลุดเพราะการเรียกแถวแต่ละครั้งต้องจับเวลาให้อยู่ภายใต้เวลาที่กำหนด และที่สำคัญต้องยืนตรงจุดแบบเป๊ะไม่มีคาดเคลื่อน พอหน้าตั้งแถวตอนเรียง ๖ เสร็จเรียบร้อยจากนั้นจึงเดินสวนสนามกันครับ
“ทหารใหม่ เฉียงอาวุธ”
“พรึบ พรึบ”ตบจับที่ฝาประกับปืนในท่าเฉียงอาวุธ
“กลับหลังทางขวา หน้าเดิน”พรึบ พรึบ เสียงตบเท้าก้าวแรกดังพร้อมเพรียงกันจากนั้นก็เดินแถวกันไปตั้งขบวนที่หน้ากองร้อย.....
“ทหารใหม่ แถวหยุด”ผู้หมวดสั่งเมื่อขบวนมาตั้งแถวได้แล้ว ทุกอย่างพร้อมเพรียงจึงสั่งแถวหยุด “เรียบอาวุธ”
“ให้ผู้ฝึกแสดงการสวนสนาม”กรรมการเดินมาบอกคำสั่ง ในการทำท่าแต่ละท่าเนี่ยต้องมีกรรมการบอกนะครับ อย่างหน้ากระดานเรียง ๒ กรรมการก็จะบอก ไม่ใช่ว่าทำตามขั้นตอนไม่ได้นะครับ ผู้หมวดเขาจำได้ทุกอย่างอยู่แล้วแต่ว่าการจะทำอะไรแต่ละอย่างต้องคอยดูผู้บังคับบัญชาก่อน
“ครับ แสดงการสวนสนามครับ”ผู้หมวดทวนคำสั่งเสียงดัง “ทหารใหม่ สำหรับสวนสนาม เฉียงอาวุธ”พรึบ พรึบ พรึบ พรึบ ท่าเฉียงอาวุธสำหรับสวนสนามมี ๔ จังหวะ ตบจับดึงดันมาประทับกอดให้เรียบร้อย
“ทหารใหม่ หน้าเดิน”ผู้หมวดสั่งแต่ยังไม่เดินนะครับ รอฟังเสียงกลองก่อน พอเสียงกลองดัง ตึง ในห้องที่ ๓ จึงก้าวขาออกไป
เสียงเพลงมาร์ชปลุกใจชวนให้ขนลุก เสียงตบเท้าพร้อมกันดังสนั่นในจังหวะก้าวแรกที่เดินสวนสนามออกไป มีแรงเท่าไหร่ก็ใส่มันเต็มที่ในวินาทีนี้
“ระวัง”เสียงเตือนเมื่อเดินมาถึงธงที่วางไว้ คือที่ที่เราสวนสนามเนี่ยจะมีพระบรมราชานุสาวรีย์อยู่นะครับ ต้องทำความเคารพ
“แลขวา ทำ”คนที่อยู่แถวตอนทางด้านขวาไม่ต้องแล ส่วนคนอื่นๆที่อยู่ในตอนที่ ๒ ต้องแลครับ ในช่วงแลขวาทำเสียงตบเท้าดังตึบๆ แผ่นดินแทบทรุด นี่ถ้าตบหนักกว่านี้พื้นราดยางอาจจะแตกก็ได้นะ ฮ่าๆๆๆ
“แลตรง”พอสิ้นคำสั่งจึงค่อยๆผ่อนลงไม่ตบเท้าหนักเหมือนเมื่อครู่จนแถวผ่านไปหมดแล้ว
“แถว หยุด”สิ้นคำสั่งทุกคนต่างโล่งใจเพราะการตรวจสอบได้สิ้นสุดลงแล้วเหลือแค่ฟังโอวาทจากผู้พันและคณะกรรมการว่าจะว่าอย่างไร
“เรียบอาวุธ”พรึบ พรึบ พรึบ ๓จังหวะยืนนิ่งหายใจเข้าออกยาวๆ
“ทหารใหม่ เฉียงอาวุธ”พรึบ พรึบ “กลับหลังทางซ้าย หน้าเดิน”ตึบๆ เสียงตบเท้าดังพร้อมกันจากนั้นจึงไปตั้งแถวแล้วฟังคณะกรรมการรายงานต่อผู้พัน ผู้พันให้โอวาทแล้วก็จบการตรวจสอบ
“แต่ละหมวด แถวตอนเรียง ๔ จัดแถว”พรึบ เฮ้ หลัวจากที่ผู้พันกับคณะกรรมการไปหมดแล้วจึงดำเนินการต่อ จัดแถวเพื่อไปคืนปืน “ฟังนะ ให้ไปคืนปืนแล้วกลับมาที่หน่วยฝึก เดี๋ยวผู้หมวดจะชี้แจง ป่ะ ครู คุมไป”
“หมวด ๑ เฉียงอาวุธ”พรึบ พรึบ “หน้าเดิน เราเดินแถวไปคืนปืนที่กองร้อย เอาปืนชโลมน้ำมันให้เรียบร้อย คืนให้กับรุ่นพี่ที่ดูแลอยู่ จากนั้นก็เซ็นชื่อเป็นอันจบพิธี ลงไปตั้งแถวแล้วกลับหน่วยฝึก
ช่วงเย็นหลังจากตรวจสอบเสร็จก็ไม่มีอะไรแล้วครับมานั่งฟังผู้หมวดคุยเหมือนเดิม ผมเองก็ที่เดิมครับมาทำสรุปให้ผู้หมวดอีกวิชา รู้สึกเหมือนว่าตัวเองเรียนด้วยยังไงยังงั้น ฮ่าๆๆๆ แต่เพื่อที่รักก็ต้องทำครับ
“มึน มึงจะกลับบ้านยังไง จะกลับหมอชิตหรืออยู่กรุงเทพ”ผู้หมวดเข้ามาด้านใน ถามซะผมตกอกตกใจหมด
“คงจะเป็นกรุงเทพครับ ที่รักไปส่งผมหน่อยดิ”
“คิด ๕๐๐ ค่าน้ำมัน”
“เอาไป ๕ ล้านเลยไป ค่าสินสอด หึหึ จุ๊บ”ลุกขึ้นมาจุ๊บปากเขาหน่อย
“ไอ้สัส รุ่มร่ามจริงมึง”ทำหน้ายุ่งๆปัดป้อง
“ฟอด ฟอด เพราะรักหรอกน่า ไปเที่ยวกันนะ”
“ไม่ว่างเว้ย มะรืนติดเวร เฮ้ยๆ ปล่อยๆ ลามปามนะมึง เดี๋ยวปากแตก”ผมลูบที่สะโพกเล่นๆ ฮ่าๆๆๆ
“แล้ววันไหนว่างบ้างล่ะครับ ไม่รู้ล่ะ ถ้าไม่ว่างเดี๋ยวผมจะไปขอผู้พันเอง”
“ไอ้เหี้ย อย่านะมึง เฮ้อ มึงเนี่ยหาเรื่องเดือดร้อนตลอดเวลยว่ะบอมบ์ กูเอามึงไปทิ้งป่าดงดิบดีไหม”
“เอาผมไปทิ้งแล้วใครจะดูแลหัวใจดวงน้อยๆดวงนี้ล่ะครับ”ผมจิ้มไปที่หน้าอกด้านซ้ายของผู้หมวด
“หึหึ ดูแลได้เองเว้ย”
“สายตามันฟ้องครับที่รักว่าคุณน่ะขาดผมไม่ได้หรอก ข้อมูลคงไม่ได้ง่ายนะครับเดี๋ยวผมว่าผมไปหาชีทที่ผมเคยเรียนมาให้อ่านดีกว่า มันละเอียดกว่าเยอะ ตอนนี้ผมหลงรักคุณจนไม่เป็นอันทำการทำงานแล้ว ฮ่าๆๆๆๆ”
“เสี่ยวสัส วันเสาร์อาทิตย์กูว่าง มารับกูที่บ้าน หาให้เจอด้วย กูไม่บอกนะว่ากูจะอยู่บ้านไหน”
“โอเคครับผม จุ๊บ”ยื่นหน้าไปจูบปากเบาๆแล้วทำงานต่ออีกนิดหน่อย
วันสุดท้ายของการเป็นทหารใหม่ตื่นแต่เช้ามาออกกำลังกาย อาบนำ โดนแดกนิดหน่อย ไปกินข้าว จากนั้นสายๆก็เก็บข้าวของตู้เตียงคืนไปตามกองร้อย พับเสื้อผ้าข้าวของใส่กระเป๋าให้เรียบร้อยแล้ว
“ไปเที่ยวบ้านกูไหมบอมบ์”ไอ้มหาตวงเอ่ยชวน
“เออ ถ้ากูว่างนะ เอางี้ดิ มึงมาหากูที่กรุงเทพ อยู่กินเหล้ากับกูก่อน”
“ไอ้สัส กูไม่กินเว้ยเหล้าเบียร์ มันไม่ดีต่อสุขภาพ น้ำส้ม น้ำมะเน็ดก็ว่ากันไปอย่างหนึ่ง”นำมะเน็ดคืออะไรวะ กูเกิดไม่ทัน
“เออๆ ไม่กินก็ไม่กิน แต่มึงมาหากูที่กรุงเทพนะ กูคงไม่ได้กลับบ้าน แม่กูก็อยู่ที่นี่ ลูกกูก็เหมือนกัน”
“โอเค จัดไปเพื่อน”ตกลงกันเสร็จก็ขนข้าวของกันต่อครับ ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าผมอยู่ร้อยไหน เพื่อนที่ตกกองร้อยเดียวกันก็จะมีผม ไอ้มหาตวง ไอ้นนท์ ไอ้ศักดิ์ ไอ้ซัน
ขนข้าวของเสร็จเรียบร้อยแล้วช่วงบ่ายก็มารับแจกชุดอ่อนที่ได้สั่งตัดเอาไว้เมื่อตอนเข้ามาฝึกได้ไม่ถึง ๓ สัปดาห์ แจกเครื่องหมาย เหล่า สังกัด ป้ายชื่อ แพแถบ และเหรียญที่ระลึก แจกชุดอ่อนตามขนาดที่ได้วัดเอาไว้ ข้าวของทุกอย่างบนโรงนอนถูกขนลงมาไว้ด้านล่างหมดแล้ว ของส่วนไหนที่จะไม่เอากลับบ้านก็จะฝากไว้ที่กองร้อยครับ ตอนขึ้นกองร้อยมาก็ไปเบิกเอาใช้
๔ โมงเย็นทุกคนแต่งกายชุดกากีแกมเขียวหรือเรียกกันว่าชุดอ่อน รับของคืนที่เคยฝากเอาไว้เมื่อตอนเข้ามาฝึกใหม่ๆ ใครฝากเงินเท่าไหร่มีของอะไรบ้างก็จะได้คืนครบทุกอย่าง เปิดมือถือขึ้นมาสักพักข้อความห่าเหวอะไรก็ไม่รู้ขึ้นมาเยอะมากนั่งกดนั่งอ่านแทบไม่ไหว จนถึงเวลา ๖ โมงครับใครที่อยู่บ้านต่างจังหวัดก็ให้ไปขึ้นรถบัสซึ่งทางกองพันจะไปส่งถึงหมอชิต ผมเองไม่ได้กลับบ้านต่างจังหวัดก็แยกไปกับพวกที่กลับบ้านกรุงเทพและปริมณฑล
“กลับแล้วนะมึง โชคดีเว้ย”
“เออๆ เจอกันเพื่อน”
“เฮ้ย ใครจะไปอนุสาวรีย์กับกูบ้าง”
“โชคดีเพื่อน เจอกันวันขึ้นกองร้อย”
“โชคดีๆ เดินทางดีๆนะพวกมึง ฝึกเสร็จแล้วโว้ย”ตะโกนทิ้งท้ายก่อนจะขึ้นแท็กซี่กลับบ้านอย่างเอิบอิ่มใจ
-
น้ำมะเน็ด มหาแกเกิดตอนไหนเนี่ย เก่ามากกกกกกกกกกกกกกกก
-
เย้ เปิดมาก็เจอเลย
ไปอ่านก่อนน้า~ ^^
-
ใกล้ได้ไปลากหมวดบูมที่บ้านแล้ว o13
-
เอิ่ม น้ำมะเน็ดคืออะไรอะ
-
อยากอ่านตอนบอมไปบ้านบูมละ
-
บอมจัดหนักๆรุกหนักๆไปเลยสู้ๆ
-
ได้ลาพักแล้ว ได้กลับไปหาแสบซ่าแล้ว
-
ฝึกเสร็จแล้วนะบอมบ์ มหา
-
ฝึกเสร็จแว้ววววว แหมๆบอกใจแข็งเยอะแต่แค่ปากแข็งล่ะน้อหมวดอ่ะ
-
ขอบคุณ :)
-
รอให้บอมบ์จัดผู้หมวดหนักๆอยู่เนี่ย :oo1:
-
เดี๋ยวหมวดบูมจะตะลึง
-
น้ำมะเน็ดคืออะไรอ่ะพี่มหา :hao4:
-
ตอนที่ ๒๓ พักผ่อน
“อ้าว อาทำไมไม่โทรบอกล่ะจะได้ไปรับ”ผมมายืนอยู่หน้าบ้านพี่เบิ้ล ภูมิขับรถเข้ามาในบ้านพอดี
“กลับเองได้ โตแล้ว แล้วนี่เพิ่งเลิกงานเหรอ”
“ครับ เดี๋ยวค่อยคุยกันนะอา เอารถไปจอดแปบนึง”ภูมิขับรถเข้าไปจอดที่โรงรถ ผมเดินเข้าไปแปบเดียวรถอีกคันก็ขับเข้ามาจอดเทียบท่าอยู่หน้าบ้าน
“อาบอมบ์”ไม่เรียกเปล่ากระโดดขี่หลังผมแทบคะมำ
“โอ้ย เหี้ยภีม ไอ้สัส เล่นเป็นเด็กๆนะมึง”ผมร้องออกมาด้วยความเจ็บ
“ฮ่าๆๆๆๆ ทำไมอาไม่โทรบอกผมล่ะ ที่ทำงานผมก็แถวๆนั้นจะได้ไปรับอา”ไอ้ภีมถามเสต็ปเดียวกับน้องชาย
“ที่เดียวกันบ้านมึงสิ กูอยู่นี่แต่มึงอยู่นู้น คนละทางกันเลย รบกวนพวกมึงเปล่าๆ เฮ้ยๆ ลงได้แล้วมั้งกูหนัก”
“เรื่องอะไร ฮ่าๆๆๆ ฮึบ น้องแสบน้องซ่าโคตรน่ารักเลยว่ะอา”ไอ้ภีมพูดถึงลูกชาย
“ก็เหมือนพ่อมันน่นแหละ แม่ กลับมาแล้วครับ”ผมตะโกนเสียงดัง
“อ้าว บอมบ์ กลับมาเมื่อไหร่แล้วนี่มาพร้อมกันหรือต่างคนต่างมา”พี่ภาพี่สะใภ้เดินมาทักทาย
“มาเองครับ สวัสดีครับพี่ภา พี่เบิ้ลยังไม่กลับจากทำงานเหรอ”ผมยกมือไหว้พี่สะใภ้
“ยังเลย คงจะดึกๆน่ะ ช่วงนี้งานเขายุ่งๆ ตาภูมิทำไมไม่ไปรับอามาด้วยล่ะที่ทำงานเขาเราอยู่อยู่แถวนั้น”
“ลืมอ่ะแม่ แม่มีอะไรกินบ้าง หิวมาก อากินข้าวก่อน ย่า น้องแสบน้องซ่าตื่นยัง”ไอ้ภูมิมันเสียงดังลั่นบ้านเลย
“นี่ไปตะโกนแบบนั้นน้องได้ตกใจร้องไห้พอดี ไปๆ ถอดชุดชุดเชิ๊ตอะไรก่อนแล้วมาทานข้าวทานปลา แหม ดูสิ รูปหล่อขึ้นเชียว”พี่ภาหันมาชมผม
“หล่อตั้งแต่เกิดแล้วครับ เดี๋ยวขอตัวไปดูลูกแปบนึงนะครับ”ผมเดินยิ้มแฉ่งเข้าขึ้นไปบนบ้าน แม่กำลังอุ้มหลานอยู่ ยกมือไหว้แม่แล้วคุยกับลูกงุ้งงิ้งอยู่พักหนึ่ง
“ไปกินข้าวกินปลาไป”
“ลูกน่ารักเหมือนพ่อมันเลยเนอะแม่ ฮ่าๆๆๆ”
“เออสิ ก็ให้มันรู้ว่าใครเลี้ยง”แม่ไล่ ถอดเสื้อแขวนไว้แล้วลงไปด้านล่าง ตอนนี้บนโต๊ะพร้อมแล้วอาหารการกินทุกอย่างเรียบร้อย ฮ่าๆๆ ดีเนอะมาถึงก็กินเลย
กินข้าวอิ่มแล้วขึ้นไปบนห้องอีกทีลูกหลับแล้วครับ แม่ผมเองก็หลับตามไปด้วย เปลี่ยนชุดอาบน้ำอาบท่าแต่งตัวด้วยชุดง่ายๆสบายๆ ที่จริงไม่มีชุดผมสักตัวนะครับ จะยืมของไอ้ภีมมัน แต่ตัวมันเล็กกว่าผม ไม่ได้หุ่นควายเหมือนผม ใส่ได้แต่เสื้อกล้ามกับกางเกงขาสั้น ซึ่งมันก็รัดมากแนบเนื้อเลยทีเดียว
“กินเบียร์กันภีม”ฮ่าๆๆๆ ฉลองหน่อยฝึกเสร็จแล้วรู้สึกเปรี้ยวปากขึ้นมาทันที
“จัดมาเลยอา”คว้ากุญแจรถมอไซด์ได้ก็ขับออกไปซื้อเบียร์ที่ร้านสะดวกซื้อ จอดรถได้ลงไปแถวนี้คนพลุกพล่านฉิบหาย แล้วก็มองมาแบบแปลกๆโดยเฉพาะสายตาผู้ชายบางคน คือมึงแน่จริงมึงเดินมาขออมกูก็ได้ ฮ่าๆๆๆ ล้อเล่น เค้ารักเดียวใจเดียวนะ เดินเข้าไปหยิบเหล้ามา ๒ กลม
“หุ่นพี่เค้าเริสมาอ่ะแก ดูเป้าสิ อวบอูมอยากขย้ำ”กำลังหากับแกล้ม ก็มีผู้ชายตัวขาวๆท่าทางจริตจก้านไม่สมชายแท้มายืนใกล้ๆวิพากษ์วิจารณ์กันแบบไม่เกรงใจ
“ล่ำเวอร์ หน้าไม่เน่าเป้าโคตรเริศ นี่ถ้ากูได้โม๊คให้นะมึงเอ๊ย”เอาเข้าไป ฮ่าๆๆ
“อยากได้ บอกตรงๆก็ได้นะ หึหึ”ผมยิ้มให้ พูดกระเซ้าเย้าแหย่ไปงั้นแหละ ไม่เล่นด้วยหรอก ตอนนี้ยังมีคดีอยู่ “ฮัลโหล ที่รักครับ กินเบียร์ด้วยกันไหม”นึกขึ้นมาได้ ผมรีบโทรหาทันที
“ไม่ว่างๆ วันนี้เหนื่อย กินไปก่อนเลย เออ ที่คุยพูดอะไรกับกูไว้อย่าลืมนะมึง”
“ครับผม งั้นพักผ่อนเถอะ”
“มึงกินที่ไหนอ่ะ ที่บ้านหรือที่อื่น”
“ที่บ้าน กินกับหลาน ๒ คน เดี๋ยวพี่ชายคงตามมา”
“อือ ตามสบาย อย่าให้รู้ว่ากินที่อื่น กูอาบน้ำนอนละ”แล้ววางสายไป กลับบ้านแล้วก็มานั่งกิน ๓ คนอาหลาน สักครู่พี่เบิ้ลกลับบ้านมา เห็นพวกผมก็แวะกันก่อน
“ไง ฝึกเสร็จแล้ว สบายตัว”พี่เบิ้ลยิ้มทักทาย
“ครับ สักแก้วพี่เบิ้ล”
“ไม่ไหวๆ พี่เพิ่งกินข้าวมาเมื่อกี้นี่เอง ตามสบายเลย เดี๋ยวพี่ไปเปลี่ยนชุดก่อนแล้วค่อยมานั่งคุยกัน”
“รีบๆเลยพี่”
วงเหล้าเล็กๆเริ่มขึ้นท่ามกลางความอบอุ่นของคำว่าครอบครัว พี่เบิ้ลนี่ ๕๕ ปีแล้วครับ ส่วนไอ้ภีมกับผมอายุเท่ากัน ไอ้ภีมเกิดก่อนผม ๑ วัน มันเกิด ๑ มกรา ส่วนผมเกิด ๒ มกรา ไอ้ภูมิมันเกิด ๓๐ ธันวา ปีเดียวกันกับผม คือผมน่ะเป็นลูกหลง แม่ท้องผมตอนแก่แล้ว แต่ก็เกิดมาและโตสมบูรณ์ทุกอย่าง หล่อซะด้วย ฮ่าๆๆๆ
ช่วงพักผ่อนก็ไม่มีอะไรมากหรอกครับ ตื่นนอนสายๆ อยากจะเตะไอ้ภีมที่มันเอานกหวีดมาเป่าลั่นบ้าน ปรี๊ดดดดดดดดดดดดด ปรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด ปริ๊ดดดดดดดดดด ผมสะดุ้งรีบลงจากเตียงแทบสะดุดข้าวของในห้องตายห่า
“อรุณสวัสดิ์... ไอ้ภีม ไอ้เหี้ย กวนตีนนะมึง ให้กูนอนดีๆหน่อยไม่ได้ ไอ้เวรเอ๊ย”ผมแหกปากด่ามันลั่นบ้าน พี่ภาพี่สะใภ้ผมยืนขำกับแม่
“อุเเว้ๆๆๆๆๆ”เสียงเด็กร้องดังลั่นบ้าน
“อุ๊ย นี่ ตาภีม น้องตกใจร้องไห้เลย เล่นอะไรแผลงๆ โอ๋ๆๆๆ”พี่ภาวิ่งไปปลอบลูกชายของผมที่ร้องไห้
“มึงนะมึง กวนกูไม่พอ กวนลูกกูอีก”ผมเดินไปดู แม่กับพี่ภาอุ้มลูกคนละคน
“โอ๋ๆ ตัวเล็ก พี่ภีมขอโทษ พี่ภีมแค่อยากแกล้งพ่อหนูอ่ะ โอ๋ๆๆ ไม่ร้องนะ”
“อุแว้ๆๆๆๆๆ”
“ชูว์ ไม่ร้องลูกไม่ร้อง โอ๋ๆ ขวัญเอ๊ยขวัญมา”แม่ผมปลอบ กว่าจะหยุดร้องก็พักใหญ่มันน่าเตะเชียวไอ้หลานจังไร
กินอิ่มก็นอนพักผ่อน แต่ถ้าลูกตื่นผมก็ต้องตื่นมาหยอกเล่นกับลูก คุยกันไม่รู้เรื่องหรอกครับ แต่สนุกดี เป็นแบบนี้อยู่หลายวัน เพื่อนฝูงไม่ได้ติดต่อ ช่วงเย็นผมไม่ค่อยได้เลี้ยงลูกนะครับจะมีไอ้ภีมกับไอ้ภูม ๒ คน มาคอยแย่งผมเลี้ยง ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรมัน อยากเลี้ยงก็เลี้ยง ไม่หวงอยู่แล้ว
“แม่ ขอไปเที่ยวสัก ๒ วันนะ”เย็นวันศุกร์ต้องบอกแม่ไว้ก่อนครับ
“อือ ไปก็ไปสิ ไปเที่ยวพักผ่อนบ้าง อยู่ในกรมในกองมันเหนื่อยก็ไปพักผ่อนให้สบายอกสบายใจ”
“แม่เลี้ยงลูกผมได้นะ”
“นี่ ฉันเป็นแม่แกนะ เลี้ยงแกมาทั้งคนทำไมกับลูกแกฉันจะเลี้ยงไม่ได้ บ๊ะ ไอ้ลูกคนนี้”
“เปล่า ไม่ได้หมายความแบบนั้น หมายถึงว่าแม่เลี้ยงคนเดียวได้ไหม เดี๋ยวจะหาว่าผมรักสบายทิ้งลูกให้แม่เลี้ยง”
“แกจะไปเที่ยวไหนก็ไปเหอะ ไม่ต้องกังวลหรอก เด็กมันยังไม่ติดพ่อ แม่เลี้ยงได้”
“ครับ ขอบคุณครับ ตัวเล็กพรุ่งนี้พ่อไปเที่ยวนะ ไปด้วยกันไหม”หันไปคุยกับลูกที่นอนตาใสแจ๋ว ทั้งคู่ไม่ตอบอะไรได้แต่ส่งเสียงอ้อๆแอ้ๆ ฮ่าๆๆๆ สงสัยอยากจะไปกับผมแน่เลย
เช้าวันเสาร์ตื่นแต่เช้าเพราะลูกร้อง ชงนมแล้วป้อนจนสายๆ ไอ้ภีมกับไอ้ภูมิจึงมาช่วยผมเลี้ยง ผมไปอาบน้ำอาบท่าเตรียมตัวไปหาผู้หมวด ไม่เจอหน้ากันหลายวันแล้วคิดถึง
“ตัวเล็กไปเที่ยวกับพ่อไหม”ไปอ้อนลูกหน่อย ตาใสๆมองมา ไม่รู้ว่าอยากสื่ออะไรแต่ตอนนี้พ่อขอไปหาแม่ให้ลูกก่อนนะ
ชุดไอ้ภีมกับไอ้ภูมิผมใส่ไม่ได้สักตัวเมื่อวานเลยไปซื้อมาใหม่ แต่งตัวธรรมดาเสื้อยืดกางเกงยีนส์รองเท้าผ้าใบ หยิบกุญแจมอไซด์ได้ก็เตรียมออกจากบ้าน ขับรถมาถึงบ้านผู้หมวดก็สายแล้ว ผู้หมวดมีบ้านอยู่ ๓ ที่ครับ ไปสืบมาแล้ว(เฟสคุยกับหมวดเต้ย) บ้านในกองพัน ๑ หลัง บ้านพ่อเขาอีก ๑ หลังและบ้านเดี่ยวอีกหลังเพิ่งจะสร้างเสร็จ ผมคิดว่าผู้หมวดคงไม่อยู่ที่กองพันกับบ้านเพิ่งสร้างเสร็จแน่นอน เลยตรงดิ่งไปที่บ้านพ่อเขา จะว่าไปเส้นทางมันคุ้นๆจนขับมาถึงซอยเท่านั้นแหละครับ
“พี่ติ สวัสดีครับ”ขับรถเข้าไปในบ้านเจอพี่ติหรือพลตรีกิตติวัฒน์ออกกำลังกายอยู่หน้าบ้าน
“อ้าว บอมบ์ เฮ้ยไม่เจอกันนานนะเรา ทำไมดำขึ้นกว่าเดิมวะ ไปทำอะไรมา”
“เป็นทหารอ่ะพี่ ว่าแต่พี่นี่ยังหนุ่มยังแน่นเหมือนเดิมเลยนะ”
“หนุ่มแน่นอะไรกัน ๕๑ แล้ว ว่าแต่ไปเป็นทหารอยู่ที่ไหน”
“ที่เดียวกับลูกชายพี่อ่ะ ไม่รู้นะเนี่ยว่ามีลูกชายอีกคน คิดว่ามีแต่ไอ้แบงค์คนเดียวซะอีก”ผมรู้จักกับพี่ติมานานพอสมควรแล้วครับ ไปเจอกันข้างนอกบ่อยๆ สนิทกันพอสมควรแต่ผมไม่เคยรู้เรื่องรอบครัวเขามากเท่าไหร่เลยนะครับ ไม่รู้หรอกว่าเขามีลูกกี่คนไม่เคยถาม ส่วนใหญ่เจอหน้ากันก็จะคุยกันเรื่องงานเรื่องการมากกว่า
“มาๆเข้าบ้านก่อน ไมเจอกันตั้งนาน โห ตัวใหญ่ขึ้นเยอะมากเลยนะเนี่ย”เข้าไปในบ้าน พี่แกบริการอย่างดี นั่งได้ครู่หนึ่ง ไอ้แบงค์เดินตาบวมลงมา
“เฮ้ย เหี้ยบอมบ์ มาได้ไงวะ”ไอ้แบงค์หรือร้อยโทยุทธพงศ์ทักผมด้วยน้ำเสียงตื่นตกใจ
“ขับมอไซด์มาดิ ทำเหี้ยอะไรของมึงมาวะเนี่ย”มองดูสภาพมัน กูอยากตาย ตาบวมๆเสื้อไม่รู้อยู่ไหน ใส่กางเกงหลุดตูดเดินลงมาด้านล่าง ไม่อายพ่อมันบ้างหรือไงวะ
“โห ไอ้สัส ไม่เจอกันนาน มึงไปทำเหี้ยอะไรมาวะ แม่งตัวดำโคตรๆ กี่ปีแล้ววะเนี่ยไม่เจอกัน เยะเข้ตั้ง ๖ ปีแน่ะ”มันเดินเข้ามามองหน้าผมอย่างสำรวจ
“เป็นทหารมา”
“อ้าว ไม่บอกกูวะ กูจะได้ดึงชื่อมึงมาค่ายกู ว่าแต่มึงไปเป็นที่ไหน”
“ที่เดียวกับน้องมึงอ่ะ สัส น้องมึงตื่นยัง กูจะรับไปเที่ยว”
“ยัง เมื่อคืนกลับมาตี ๓ แล้วมั้ง เฮ้ย กูว่ามันทะแม่งๆ ผู้ชายรับผู้ชายไปเที่ยวเนี่ย คิดอะไรกับน้องกูหรือเปล่าวะ”
“คิดดิ สัส ไม่คิดไม่มารับถึงนี่หรอก”
“เฮ้ยๆ ไอ้เวร มึงเอาจริงดิ เฮ้ย กูตกใจนะเว้ย มึง เอ่อ เป็นเกย์เหรอวะไอ้บอมบ์”
“คงงั้นล่ะมั้ง กูไม่คิดนะเนี่ยว่ามึงมีน้องน่ารักแบบนี้ รู้งี้กูตามจีบไปนานแล้ว มึงโอเคนะ เดี๋ยวกูบอกพี่ติให้ว่ากูชอบน้องมึง”
“ไอ้สัสเอ๊ย มึงเอาหัวอะไรคิดวะเนี่ย ตายๆๆๆ”
“เอาหัวใจดิสัส มึงไม่ต้องทำหน้าแบบนี้หรอก กูได้ข่าวว่าตอนมึงเป็นผู้หมวดใหม่ๆมึงก็ไปแอบลักกินขโมยกินกับทหารหน้าตาดีเหมือนกันนะ”ผมชี้ไปที่หน้าอกมัน
“ไอ้สัส มึงไม่ต้องเปลี่ยนเรื่องเลย ไม่มีอ่ะ กูไม่เคยแอบลักกินขโมยกินอะ กูผู้ชายทั้งแท่งเว้ย”
“ถุย ไอ้สัส เออๆ เดี่ยวกูขอขึ้นไปหาที่รักกูหน่อยได้ป่าววะ คิดถึงว่ะ ไม่เจอหน้ากันตั้งหลายวัน”
“เออ ห้องมันอยู่ชั้น ๓ นะ ขึ้นไปให้ถูกแล้วกัน”ผมเดินขึ้นไปอย่างวิสาสะ ชั้น ๓ มีอยู่ ๒ ห้อง ปีกซ้ายกับปีกขวา ห้องซ้ายมีป้ายติดหน้าห้องว่ามุมสงบ คงไม่ใช่ห้องนอนแน่เลย ผมจึงบิดลูกบิดเข้าไปอีกห้อง โชคเข้าข้าง สุดหล่อของผมไม่ได้ล็อกห้อง เข้าไปภายในห้องดูเป็นระเบียบ ข้าวของหนังสือถ้วยรางวัลวางเรียงไว้อย่างเป็นระเบียบ มองไปที่ตู้โชว์เห็นพวกเหรียญพวกใบประกาศเยอะมากเลยครับ ชั้นบนสุดเห็นถ้วยรางวัลอยู่หลายถ้วย กวาดสายตาไปคร่าวๆ โห หลักสูตรทางทหารที่เคยไปฝึกมาตั้งเกือบ ๒๐ หลักสูตร เรียนเก่งตั้งแต่ประถมครับมีรูปออกไปรับรางวัลต่างๆด้วย แต่รูปที่ขยายใหญ่ที่สุดคงจะเป็นรูปชุดทหารเต็มยศในมือถือกระบี่ มีหมวกพู่วางอยู่บนโต๊ะ
มองไปยังบนเตียงผู้หมวดนอนหลับกอดหมอนข้าง ใส่เสื้อกล้ามสีดำกางเกงขาสั้น ใบหน้าดูมีความสุขกับการหลับมาก ก้มลงไปมองหน้าชัดๆ ใบหน้าไร้สิวเสี้ยนมันชวนให้เงี่ยนเอ๊ยๆๆๆ ไม่ใช่ๆ น่าหอมแก้มอ่ะ ขอสักทีเถอะครับ
“พี่แบงค์อย่ากวนตีนดิ”เสียงอู้อี้เบาๆมือปัดออกแต่ไม่ได้ลืมตา ฮ่าๆๆๆๆ ผู้หมวดที่กล้าหาญอยู่ในหน่วยฝึก ทีเวลาหลับเนี่ยเหมือนเด็กน้อยจริงๆ ผมนั่งคุกเข่ามองเขาหลับอยู่ข้างเตียงด้วยอารณ์ที่ดีสุดๆ “มองเหี้ยอะไรพี่แบงค์ อ้าว ไอ้ยักษ์ ไอ้เหี้ย มึงมาได้ไงวะ”ผู้หมวดลืมตาขึ้นมาคงคิดว่าเป็นพี่ชายพอเห็นหน้าผมเท่านั้นแหละเหมือนเห็นผี
“ขับมอไซด์มาครับ”
“เหี้ย มึงขึ้นห้องกูได้ไง”
“เอาบันไดปีนขึ้นมาทางหน้าต่างมั้ง ไปอาบน้ำได้แล้วจะพาไปเที่ยวตามที่สัญญา”
“เฮ้ยๆ เดี๋ยว มึงเข้ามาพ่อกูไม่ถามอะไรมึงบ้างเลยเหรอ สัส มึงคุยอะไรกับใครในบ้านกูบ้างวะ”
“คุยเรียบร้อยแล้ว ผมบอกพ่อผู้หมวดแล้วละว่าจะมาขอหมั้น พ่อผู้หมวดก็โอเคอ่ะนะ บอกว่าหมั้นแล้วให้รีบแต่ง หึหึหึ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ”ผมหัวเราะออกมาเมื่อผู้หมวดทำหน้าอึ้งๆ
“ไอ้เหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย กูตกใจหมด เล่นจวยไรของมึงวะ”
“ไปอาบน้ำเถอะ เดี๋ยวผมจะรออยู่ด้านล่าง รีบๆอาบนะครับ ฟอด ฟอด ฟอด จุ๊บ”หอมทั่วใบหน้าก่อนที่จะจูบเบาๆที่ริมฝีปากอย่างอารมณ์ดี ปล่อยให้คนเพิ่งตื่นนั่งอึ้งอ้าปากหวออยู่บนเตียง
นั่งคุยกับพี่ติหัวเราะดังเอิ้กอ้าก พี่แกตลกดีครับหามุขมาให้ผมตลกได้เรื่อยๆ นั่งคุยกันพักหนึ่ง ผู้หมวดลงมาทำหน้างงๆ
“อ้าว เพิ่งตื่นเหรอพ่อลูกชายหัวแก้วหัวแหวน”พี่ติทักทายลูกชายอย่างอารมณ์ดี
“ครับพ่อ อ้าว นี่รู้จักกันแล้วเหรอ”เกาหัวทำหน้างงๆ
“รู้จักแล้ว นานแล้วด้วย ไปหาอะไรกินสิ แม่เขาทำกับข้าวไว้อยู่ในตู้ล่ะมั้ง ถ้าไม่มีก็หากินเอาเองแล้วกัน”
“ครับ”พยักหน้ารับแบบงงๆแล้วเดินเข้าครัวไป พักหนึ่งก่อนจะเดินมาถามผม
“ยักษ์ มึงกินอะไรมายัง”
“เรียบร้อยแล้วครับผู้หมวด”
“ฮ่าๆๆๆๆ ผู้หมวดผู้เหมิดอะไร เรียกน้องสิ เราอายุมากกว่าบูมตั้งปีกว่า”พี่ติท้วง
“ไม่เป็นไรพี่ เรียกจนชินปากแล้ว ตามสบายเลยครับผู้หมวด ผมกินมาเรียบร้อยแล้ว”
“อือ”แล้วก็เดินแบบงงๆเข้าไปในครัว ส่วนผมก็มานั่งคุยกับพี่ติเรื่องทั่วไป เราไม่ได้เจอกันนานแล้วครับ เจอกันครั้งสุดท้ายตอนผมเรียนปี ๓ ตอนนั้นผม ๒๑ กับไอ้แบงค์ก็เหมือนกันเคยมาเจอกันตอนที่มันเป็นผู้หมวดใหม่ๆ พอหลังๆผมเองงานยุ่งไม่ได้เจอครอบครัวนี้อีกเลย ไม่คิดนะครับว่าผู้หมวดนะจะเป็นลูกชายคนที่ผมรู้จัก
“พ่อไปไหนแล้ววะ”ผู้หมวดเดินมาถามหน้างงๆ
“ออกไปข้างนอกแล้ว พร้อมหรือยัง จะไปชุดนี้เหรอ”เสื้อกล้าม กางเกงขาสั้น น่าฟัดว่ะ กูไม่พาไปเที่ยวได้ไหม อยู่ในบ้านแล้วสนุกสนานกันบนเตียงดีกว่ามั้ง ฮ่าๆๆๆๆ
“จะรีบไปไหนวะ ออกไปเย็นๆไม่ได้เหรอ ร้อน”
“ก็ได้ ไปกี่โมงก็ได้ครับ”
“เออ มานี่เลยมึง กูสงสัยมึงมานานแล้ว มาให้กูสอบประวัติเลย”ผู้หมวดเรียกผมขึ้นไปด้านบน เข้าไปในห้องถอดเสื้อออก “เฮ้ยๆ ทำเหี้ยอะไรของมึง”ผู้หมวดระแวงรีบร้องท้วง
“มันร้อน ขอถอดหน่อยเถอะครับที่รัก”ถอดเสื้อไม่พอถอดกางเกงด้วยเหลือแค่กางเกงใน
“ยักษ์ ไอ้เหี้ยมึงมีมารยาทบ้างไหมวะ แม่ง ใส่กางเกงเลยมึง”ผู้หมวดไม่ยอมผม
“จะใส่ทำไมอ่ะครับในเมื่อเราต้องถอดอยู่ดี หืม จุ๊บ”ผมเข้าไปกอดจากด้านหลังจูบที่กกหูเบาๆ แอบเลียด้วย ฮ่าๆๆๆ
“ไอ้เหี้ย เฮ้ย อย่านะมึง กูเอามึงตายแน่ถ้ามึงทำอะไรกู ใส่กางเกงเลยมึง เร็ว นับ ๑ ๒”
“ขอจูบทีสิครับแล้วผมจะใส่ สัญญาแบบลูกผู้ชาย”ผู้หมวดเลิกคิ้วขึ้นแต่ยอมหันหน้ามาให้ผมจูบแต่โดยดี ผมจูบเบาๆค่อยๆละเลียดแล้วจูบอย่างดูดดื่มจนผมพอใจ “หากางเกงขาสั้นให้ผมตัวนึงสิครับ ใส่ยีนส์แล้วร้อน”
“เดือดร้อนกูตลอดเลยมึง มีอะไรดีสักอย่างไหมวะ”
“มีแค่หมอยกับรอยยิ้มครับที่รัก ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ”
-
รอหมอย เอ้ย! รอหมวดเสร็จบอมบ์ การี๊ดดดด :haun4:
-
ขอบคุณ :)
-
ฝึกเสร็จแล้วก็ได้เวลาบอมบ์รุกคืบ
บอมบ์ดับเครื่องชนอย่างนี้ผู้หมวดจะไม่ใจอ่อนได้ไง ;)
สรุปไปๆมาๆ เป็นคนรู้จักซะงั้น อย่างงี้บอมบ์ก็รุกง่ายขึ้นสินะ มีแบ๊คอัพดีมีชัยไปกว่าครึ่ง
ขนาดพี่แบงค์ก็ยังเปิดทางขนาดนั้น บอกพิกัดห้องนอนเรียบร้อย ไม่กลัวอิตาบอมบ์ไปลักหลับหมวดบูมเลย 555
แล้วหมวดบูมจะสอบประวัติอะไร ทำไมต้องสอบกันแบบเนื้อถึงเนื้อเลยเหรอ ;P
-
โลกกลมจริงๆน๊อ แต่ก็ดีนะบอมบ์รู้จักทั้งพ่อ ทั้งพี่ชายหมวดบูม จีบง่ายขึ้นอีกเยอะสิ ฮ่าๆๆๆๆๆ
รออ่านต่อ เมื่อไหร่หมวดบูมผู้น่ารักจะตอบรับเป็นแฟนซะที (ทั้งๆที่โดนทั้งกอด ทั้งหอม ทั้งจูบดูดดื่ม อิ อิ)
เอาใจช่วยบอมบ์
:L2: :L1: :กอด1:
-
ผ่ายพ่อตาแล้วเว้ยเฮ้ย!
-
ถ้าหมวดบูมจะหล่อน่ารักขนาดนี้>///<
-
อยากอ่านต่ออ่ะ :katai1: ทำไงดัี มันรู้สึกค้างๆไงไม่รู้ อยากอ่านยาวๆอ่ะ คุณเมฆชอบมาทำให้อยากแล้วจากไป :hao5: มันเจ็บนะ (กระซิกๆ?)
-
สอบจนใสแน่เสื้อผ้าไม่เกี่ยวอะไรงี้
-
งงเป็นไก่ตาแตกเลยบูม 55555
-
บูมถึงกับงง บอมบ์มาได้ไง
บอมบ์เข้าห้องบูมได้ก็หื่นใส่บูมเบย
-
So Cute. :hao7: :hao7:
-
หมวดบูมงงๆแล้วน่ารักมาก
ได้เวลาที่บอมบ์จะรุกหนักแล้ว
-
ชอบบบบ ในที่สุดก็ฝึกจบ....เย่
-
โลกกลม พรมลิขิต
แต่ประโยคสุดท้ายของพี่บอมนี่มัน >\\\\\< อ๊าย พี่บอมทะลึ่ง
-
เดี๋ยวก็เสร็จเชื่อสิ :hao6:
-
ว่าที่พ่อตากับว่าที่ลูกเขยซี้ปึกกันแบบนี้
ผู้หมวดไม่รอดแน่ๆๆ :mew1:
-
ทางสะดวกขนาดนี้ จัดไปเลยบอมบ์ รุกให้เต็มที่
บูมเสร็จแน่ :hao6:
-
อ่านอีกกี่รอบก็ยังสนุกเหมือนเดิม
ชอบบอมบ์กะหมวดบูมจริงจริ๊งงงงงง
เวลาอยู่ด้วยกับเคมีออร่าสีชมพูปนม่วงฟุ้งงงงง
รออ่านตอนต่อไปนะคะ
+1 :กอด1:
-
รอตอนต่อไปนะคะ :hao7: :hao7: :hao7:
-
“มีแค่หมอยกับรอยยิ้มครับที่รัก ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ” OMG >.< !! ถุนได้ใจมากค่า
คือไม่รู้บังเอิญหรือ บอมกว้างขวางน้อ
-
บอมบ์ความลับเยอะนะเอ็ง
-
ดูท่าแล้วผู้หมวดไม่น่าจะรอดมือบอมบ์แล้วล่ะ o13
แต่บอมจะรอดมือพ่อผู้หมวดรึเปล่านี่สิ :z2:
-
5555555
พี่บอมบ์ค่ะมีดีแค่สองนั้นจริงอ่ะ
น้องไม่เชื่อ หุหุหุ
-
ถ่างตารอพี่บอมบ์กับน้องบูมทุกวันเลย แค่กฺ็ยังไม่มา(0_0) :t3: :t3: คิดถึงงงงงงงง เมื่อไรมหาจะได้แซ่บหมวดเต้ยอ่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ (เพ่น!!!!!!!)
-
ตอนที่ ๒๔ ตกลง
ผู้หมวดสอบประวัติผมจนเป็นที่พอใจถามว่ารู้จักกับพ่อเขาได้ยังไง ทำไมเรียกพี่ แล้วรู้จักพี่ชายเขามานานเท่าไหร่แล้ว ผมก็เล่าไปว่าเคยเจอกันเมื่อนานมาแล้ว เคยทำงานร่วมกันแล้วก็มารู้จักไอ้แบงค์เพราะพ่อผู้หมวดพามาแนะนำ ช่วงนั้นผู้หมวดยังเรียนนายร้อยอยู่เลยครับ ผมก็ไม่รู้หรอกว่าผู้หมวดจะเป็นลูกของคนรู้จัก แต่ผมไม่ได้เล่าทางบ้านผมนะครับ เรื่องของผมต้องปิดบังเอาไว้ก่อน พยายามจะเลี่ยงๆคุยเรื่องอื่นจนผู้หมวดเผลอนั่นแหละครับ
“ฮัลโหล สวัสดีครับ”โทรศัพท์แผดเสียงดังขึ้นมาจนผมตกใจ รับสายทันทีเบอร์นี้เบอร์แปลก ใครโทรมาวะ
“โหล เจริญพรเพื่อน กูไอ้ตวงนะ”
“อ้าว มหา ไงมึง อยู่ไหนวะถึงบ้านปลอดภัยนะมึง”
“เออๆ ตอนนี้กูอยู่กรุงเทพแล้ว พ่อแม่กูไม่อยู่บ้านไปอยู่บ้านพี่ชายกูน่ะ กูเลยมาหาเพื่อนที่กรุงเทพ มึงอยู่ไหนวะ”
“อยู่กรุงเทพ ว่าแต่มึงอยู่ไหนวะ”
“กูอยู่...............”
“อ๋อ ใกล้ๆมหาลัยเก่ากูนี่หว่า เฮ้ย เย็นนี้ว่างป่ะวะ ไปเที่ยวกัน”
“กูรอคำนี้มานานแล้วเพื่อน จัดไป ว่าแต่ลูกมึงเป็นไงบ้างสบายดีนะ”
“เออ ก็หล่อเหมือนพ่อมันอ่ะแหละ ตอนนี้กูกำลังหาแม่ให้ลูกกูอยู่เนี่ยไม่รู้เมื่อไหร่เขาจะใจอ่อน”พูดไปมองหน้าผู้หมวดไป ผู้หมวดที่กำลังนั่งเช็ดปืนอยู่ถึงกับยกขึ้นมาขู่ ฮ่าๆๆๆ
“เหรอวะ เฮ้ย จีบให้ได้เลยมึง เฮ้ย แค่นี้ก่อนนะเพื่อนกูมันพาไปกินข้าว เย็นนี้เดี๋ยวกูโทรหามึงอีกที แล้วเจอกันเพื่อน”
“เออๆ เจริญพรมึงวะตวง”แล้ววางสายลง นอนแผ่บนเตียง ตอนนี้ไม่ได้ใส่เสื้อใส่แค่กางเกงขาสั้น พลิกนอนตะแคงดูที่รักกำลังลูบคลำปืนพก เล่นปืนพกให้ซะใจแล้วหันมาเล่นปืนฉีดน้ำผมบ้างก็ได้นะครับผู้หมวด ตั้งแต่เข้าหน่วยฝึกวันแรกจนมาถึงวันนี้ยังไม่ได้สำเร็จความใคร่ตัวเองเลยสักครั้ง อาการมันยังปกตินะครับแข็งในช่วงเช้า แต่เก็บไว้ให้เต็มแม็กก่อนแล้วค่อยเผด็จศึก ฮ่าๆๆๆๆ
นอนตะแคงมองหน้าจนหลับคาเตียงไปทั้งอย่างนั้น ช่วงนี้หลับง่ายดีครับคงจะเป็นเพราะความอ่อนเพลียมันสะสมมาตลอดช่วงระยะเวลา ๒ เดือนกว่าๆเลยละมั้งครับมันเลยหลับง่าย ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่แล้วที่นอนไปรู้สึกตัวอีกทีเมื่อเตียงมันยวบลง คงมีคนมานั่งข้างๆแน่เลย ผมไม่ลืมตาอยากรู้ว่าคนที่มานั่งบนเตียงเขาจะทำอะไรผมบ้าง
นิ้วเรียวไม่นุ่มไม่หยาบแตะมาที่ริมฝีปากของผมเบาๆแล้วเอาออก รู้สึกเหมือนคนที่อยู่ข้างๆจะจ้องมองมาที่ใบหน้าของผมแล้วเอานิ้วจิ้มที่แก้ม ไล้มาที่หนวด
“ไว้หนวดแล้วหน้าดุแฮะ”เสียงพูดเบาๆให้ผมได้ยิน ผมแกล้งพลิกตัวเข้าหาผู้หมวด ผู้หมวดหยุดการกระทำจนผมลืมตาขึ้นมาทำเป็นไม่รู้เรื่องที่เขาทำอะไรกับผม
“กี่โมงแล้วครับ”
“๕โมง”ผู้หมวดตอบเสียงเรียบ ผมลุกขึ้นมา หลับไปนานเหมือนกันนะ ลงจากเตียงไปล้างหน้าแปรงฟัน ไม่มีแปรงเป็นของตัวเองนะครับบีบยาสีฟันใส่นิ้วแล้วก็ถูๆ ฮ่าๆๆๆ ซกมกหน่อยจะใช้ของเขาก็ไม่กล้าใช้
“เย็นนี้ไปเที่ยวผับกัน ชวนมหาตวงไปเปิดหูเปิดตาหน่อย โอเคไหมครับ”ขึ้นไปนั่งซ้อนหลังโอบเอวเกยคางที่ไหล่แกร่ง ผู้หมวดนั่งนิ่งๆเล่นมือถือของตนเอง
“อืม ก็ได้ แต่ไปผับปกตินะไม่ใช่ว่าพากูไปผับเกย์”
“หึหึ ใครจะกล้าไปล่ะครับ เข้าไปโดนรุมทึ้งแน่นอน ดีไม่ดีตื่นเช้ามานอนอยู่กับใครก็ไม่รู้”
“แสดงว่าเคย”
“เคยไปครับแต่ไม่เคยเป็นแบบนั้น ตอนนั้นอยากลองเพื่อนมันชวนไป ด้วยความกล้าบ้าบิ่นเลยลองไปดู โห แทบตายครับแต่ละคน คงจะเป็นพวกเก็บกดจากทางบ้าน เข้ามาก็ใส่กันเต็มที่ มีคนจะมาหิ้วผมกลับด้วยล่ะ แต่ผมไม่เอา เพื่อนผมเลยคว้าไปซะ ฮ่าๆๆๆๆ”
“เพอร์เฟคเนอะ กูไม่เชื่อมึงหรอก”
“ง่ะ ที่รัก อย่าพูดแบบนี้สิ ไม่ได้หิ้วใครแล้วไม่มีใครมาหิ้วผมไปได้หรอกครับ ตอนนั้นผมองผู้ชายที่ไหนล่ะ เพิ่งจะมาชอบผู้ชายก็ตอนที่เจอหนาที่รักนี่แหละครับ ฮ่าๆๆๆ แบบนี้ทางสะดวก พ่อเขาเรารู้จัก พี่ชายก็สนิท มัดมือชกเลยดีกว่าไหมครับอย่าให้ต้องไปขอกับพ่อ เดี๋ยวเกิดเรื่อง นะๆ เป็นแฟนกันนะครับ”
“มึงไม่ต้องเอาพ่อกูมาอ้างหรอกไอ้ยักษ์บอมบ์”
“ก็ขอกับเจ้าตัวเขาไม่ยอมรับรักผมซะที”
“กูบอกแล้วไงว่าต้องตามตื๊อกูน่ะ”
“ครับ ตื๊อก็ตื๊อครับจุ๊บ”ผมจูบไปที่กกหู มือข้างหนึ่งที่เลื้อยเข้าไปในเสื้อกล้ามของผู้หมวดแล้วอีกข้างก็ไล้ลงต่ำแล้วครับ กูจับทำเมียเลยดีกว่ามั้งจะได้ไม่ต้องเรื่องมาก ฮ่าๆๆๆๆ
“มึงจะทำให้กูเสียใจอีกไหมบอมบ์”ผู้หมวดถามเสียงสั่นเครือ คงจะเสียว
“ไม่ครับ คงไม่มีอีกแล้ว”ผมหยุดการกระทำครู่หนึ่งมองปฏิกิริยา
“อือ”ผู้หมวดพยักหน้าแล้วเงียบไป ผมเขี่ยหัวนมผู้หมวดเล่นเป้าไม่กล้าลูบลงไปหรอกครับเดี๋ยวเขาไม่พอใจขึ้นมาผมจะซวยเอา
“กูกลัวนะ แต่กู เฮ้อ บอกกูให้แน่ใจหน่อยสิว่ามึงคิดยังไงกับกู”ผมปล่อยมือออกจากการโอบกอดผู้หมวดแล้วคลานไปด้านหน้านั่งคุกเข่าจับที่หัวไหล่อันเต็มไปด้วยมัดกล้าม มองหน้าด้วยสายตาจริงจัง
“ผมรักผู้หมวด”ผมพูดด้วยน้ำเสียงที่มั่นใจและตั้งใจ
“อือ”ผู้หมวดพยักหน้าอมยิ้มบางๆที่มุมปาก “อีกครั้ง”
“ครับ?”เลิกคิ้วทำหน้างงก่อนจะคลี่ยิ้ม “ไอ้ยักษ์บอมบ์รักผู้หมวดบูมครับ”
“อือ”ผู้หมวดพยักหน้าแล้วเงียบไปพักหนึ่ง “ก็............... เป็นแฟน”ผู้หมวดพูดเสียงเบา
“ผู้หมวดว่าอะไรนะครับ”
“สัส เออ ก็เป็นแฟนกันไง ไอ้สัส”
“ฟอด ขอบคุณครับ จุ๊บๆๆๆๆๆ”ไล่จูบทั่วใบหน้าด้วยความดีใจจนผมพอใจผู้หมวดทำหนายุ่งๆใส่ ส่วนผมยิ้มอย่างเดียวครับ
“รับปากแล้วอย่าผิดคำพูดนะ”
“ครับผม”ผมยิ้มหน้าบานปานกระด้งโผเข้ากอดจนผู้หมวดหงายหลัง
“ไอ้ยักษ์กูหนักนะสัส”ผู้หมวดบ่นผมเลยพลิกตัวให้ผู้หมวดนอนทับผมแทน
“ขอกอดแบบนี้สักพักได้ไหม แต่ถ้ามากกว่านี้ก็เอานะครับ”ผมลูบๆที่บั้นเอว
“หึ รอก่อน เงี่ยนมากนู้นห้องน้ำ เข้าไปชักว่าวเอา”
“ทำให้ผมบ้างสิ ตอนผมฝึกอยู่ผมยังทำให้ผู้หมวดเลย ถือว่ายื่นหมูยื่นแมวนะครับที่รัก”
“เก็บกดมารึไง”
“ตั้งเกือบ ๔ เดือนเลยนะครับที่ไม่ได้เอาน้ำออก จับใบแดงได้ก็เมาอย่างเดียวพอมาเป็นทหารก็เหนื่อย บูมสบายตัวคนเดียวไม่สงสารบอมบ์บ้างเลยเหรอ นะๆ ช่วยหน่อยนะ” ผู้หมวดไม่ตอบรับแต่ลงจากตัวผมได้มานั่งข้างๆแล้วนอนหนุนแขนผม
“เดี๋ยวมีอารมณ์ก่อนจะทำให้”ก่ายขามาที่ต้นขาของผมมืออีกข้างลูบหน้าท้องผมเล่นเบาๆ ผมไม่ได้ใส่เสื้อนะครับใส่แค่กางเกง ผมเองก็ชวนคุยไปเรื่อยเปื่อยรอเขามีอารมณ์ก่อนแล้วค่อยว่ากันแต่ถ้าถามว่าผมมีอารมณ์ไหมตอนนี้มันแข็งจนปวดแล้วครับ ผมจับมือผู้หมวดให้วางบนเป้าผมผู้หมวดซบหน้ามาที่ซอกคอ
“มึงทำกูใจแตกนะบอมบ์”
“ผมไม่ได้ทำผู้หมวดใจแตกอย่างเดียวนะ ผมทำผู้หมวดน้ำแตกไปตั้ง ๒ ครั้งแน่ะ อูย อย่ากำแน่นสิครับบูมมันเจ็บ”
“กูหมั่นไส้มึง ใจกล้าหน้าด้านเกินคน”
“ว่าแต่คนอื่นนะครับ ตัวเองก็ไม่ต่างจากผมเท่าไหร่หรอก บูม บอมบ์ทนไม่ไหวแล้ว บอมบ์ขอนะครับ”ผมพลิกตัวคร่อมผู้หมวดฉกจูบอย่างรวดเร็วผู้หมวดส่ายหน้าหนี แต่ในที่สุดก็ยอมให้ผมจูบแต่โดยดี
“พอแล้วมั้ง”ผู้หมวดมองหน้าผม
“บูม บอมบ์ขอเถอะนะ นะครับ”ผมทำสายตาออดอ้อน มองริมฝีปากที่ฉ่ำๆ ฉวยจูบเบาๆ
“ก็ มึง อย่าเพิ่งเร่งรัดดิ”
“นะครับที่รัก บอมบ์ไม่ไหวแล้วรู้ไหม”ตอนนี้อารมณ์ผมมันพุ่งพล่านมาก เลือดในร่างกายสูบฉีดความอยากที่จะปลดปล่อยมันพุ่งมากขึ้น ก้มลงซุกที่ซอกคอหอมๆ ขบเบาๆ มื้อเริ่มล้วงลูบเข้าไปด้านในตัวเสื้อกล้าม
“บอมบ์”ผู้หมวดพูดเสียงเบา ผมมองหน้าผู้หมวดด้วยสายตาเยิ้มๆ ขอเถอะที่รัก ผมอดทนมามากพอแล้ว ไม่จับคุณในห้องน้ำก็ดีมากโข
“จุ๊บ”ยื่นหน้าเอาริมฝีปากไปแตะเบาๆก่อนที่ผู้หมวดจะคว้าต้นคอผมมาประกบจูบอีกครั้ง
“เออๆ จะออกไปแล้ว เออ มึงไปรอกูที่หน้าผับเลยแล้วกันเดี๋ยวไอ้บอมบ์มันไปรับเพื่อนมัน ได้ๆ โอเคเพื่อน”ผู้หมวดวางสายลง เสื้อยืดกางเกงยีนส์ธรรมดาๆแต่ว่ารัศมีความหล่อนี่ฟุ้งกระจาย ฮ่าๆๆๆๆๆ “มึงนะมึง ไม่ต้องมายิ้มเลย กูคิดผิดคิดถูกไม่รู้”ผู้หมวดต่อยหน้าอกผมทีหนึ่ง
“หวงจัง ไม่อยากพาไปไหนแล้วละ”ผมเข้าไปกอดจูบที่หน้าผากสุดหล่อของผม
“งั้นไม่ต้องไปดิ กูจะได้โทรไปยกเลิกเพื่อนกู”
“แต่ผมรับปากบูมไว้แล้วนี่ ป่ะ ไม่ไหวเดี๋ยวผมอุ้มกลับ”
“ไอ้เหี้ย มึงนะมึง สัสเอ๊ย xxxหลังจากไปเที่ยวก็ไม่ได้ แบบนี้กูจะสนุกไหมวะ”ผู้หมวดบ่นแต่ยอมเดินลงไปด้วยความรวดเร็ว “ขับรถเลยมึง”ผู้หมวดโยนกุญแจรถมาให้ก่อนจะหันมามองรถมอไซด์ผม “เหมือนรถพี่ภีมเลยว่ะ ลายเดียวกัน”ผู้หมวดพูดเบาๆ รู้สึกลุ้นระทึกในใจ อย่าถามอะไรกูเล้ย กูไม่พร้อมจะบอก ฮ่าๆๆๆๆๆ
“ไปไหนกันวะ”ไอ้แบงค์จอดรถหน้าบ้านเปิดกระจกถามพวกผม ๒ คน
“ไปเที่ยวอ่ะพี่แบงค์”หมวดบูมตอบ
“อย่าพาน้องกู เถลไถลนะไอ้บอมบ์”
“เออ ไอ้สัส น้องมันโตแล้วมึงปล่อยบ้างเหอะ กูไปละ ผู้หมวดครับจะไปยัง”คุยกับพี่ก่อนจะหันไปคุยกับน้อง
“เออๆ เร่งกูจริง พี่แบงค์บอกพ่อด้วยนะว่าบูมไปเที่ยว”
“ไอ้บอมบ์บอกพ่อแต่เช้าแล้วมั้ง ไปเถอะ ดูและตัวเองดีๆแล้วกัน โดยเฉพาะมึงไอ้บอมบ์ อย่าไปมีเรื่องแล้วกัน หน้าตามึงเนี่ยวอนตีนตลอดเวลา ไม่เหมือนคนอื่นเขา”
“สัส มึงคิดว่ากูเป็นคนไงเนี่ย ไปแล้วๆ”สตาร์ทรถผู้หมวดขึ้นอีกฝั่งถอยรถออกจากบ้านไปรับไอ้มหาตวง ระหว่างทางผู้หมวดก็โทรไปย้ำกับเพื่อนที่นัดกันไว้ กว่าจะถึงหอเพื่อนไอ้มหาตวงก็ ๔ ทุ่มกว่าๆไปแล้ว มันแต่งชุดง่ายๆครับเสื้อยืดสีน้ำเงินกับกางเกงยีนส์
“โหย ไอ้สัสหล่อว่ะ มึงมากับใครวะเพื่อนมึงเหรอ”ไอ้มหาตวงเปิดเข้ามานั่งด้านหลังทักผมก่อนเลยเป็นอันดับแรกก่อนจะชะโงกหน้าไปทักคนที่มากับผม “เฮ้ย ผู้หมวด สวัสดีครับ”ไอ้ตวงพยายามจะยืนตรง
“เออ กูเอง”ผู้หมวดทำหน้าขรึม
“แฮะๆ ทำตัวไม่ถูกเลยกู ขอโทษนะครับผู้หมวดมากับไอ้บอมบ์มันได้ไงอ่ะ”มหาตวงยิ้มแห้งๆ
“มันไปรับที่บ้าน แล้วมหาแน่ใจเหรอว่าจะไปเที่ยวน่ะ”
“แหม ก็นิดหน่อยครับผู้หมวด อยากลอง ไอ้บอมบ์มันยั่วผมดีนัก เดี๋ยวก่อนนะ ไอ้บอมบ์มึงว่ามึงพาแฟนมึงมาเปิดตัว แล้วนี่มึงต้องวนไปรับแฟนมึงอีกใช่ป่ะ แบบนี้ก็น่าเบื่อนะครับผู้หมวดมาเที่ยวกับคนมีคู่คนโสดๆแบบเราจะสนุกได้ไง เขานั่งลูบนั่งไล้นัวเนียกันคาโต๊ะส่วนเรานั่งจวยแข็ง”
“ไม่ต้องวนไปรับใครแล้ว ตรงไปที่ผับนี่แหละ ถ้ามึงกล้าพอนะมหาเดี๋ยวกูหาเด็กให้สักคน”
“หึ พ่อสื่อพ่อชัก เก่งนักเรื่องคนอื่นตัวเองยังเอาไม่รอดเลย”ผู้หมวดต่อยที่ไหล่ผม
“เดี๋ยวๆ ไม่ต้องวนไปรับแฟนมึง อ้าว สัส ไหนว่ามึงพาแฟนมาด้วย แล้วไหนแฟนมึง เฮ้ย อย่าบอกนะว่า ไอ้สัส ตลกแดกแล้วมึง ผู้หมวดครับนี่อย่าบอกนะว่าไอ้บอมบ์มันเป็นแฟนกับเจ้าของผับ โหย หรูว่ะมึง แบบนี้กินฟรีอ่ะดิ ขอให้เจ้าภาพจงเจริญ”เออ ไปไกลแล้วมหา ถ้ามึงมีตาดีๆแฟนกูนั่งอยู่ด้านหน้ามึงอ่ะแหละ
“กูเครียดกับมึงว่ะมหา เออ มึงไม่ต้องรู้หรอกว่าแฟนกูเป็นใคร พามาขนาดนี้แล้ว”ผมส่ายหน้าแล้วขับรถขึ้นทางด่วน
“พามาขนาดนี้ เฮ้ย มึงพูดจริงดิ ขอโทษอีกครั้งนะครับผู้หมวด แฮะๆ ผู้หมวดเป็นแฟนไอ้เกรียนบอมบ์มันเหรอ แฮะๆ”ไอ้มหายื่นหน้ามาถามอย่างใคร่รู้
“ถามมันดิเกี่ยวอะไรกับกู”
“ผู้หมวดอ่ะ โห ไอ้บอมบ์ มึงทำได้ไงวะเพื่อน มึงไปจีบกันตอนไหนวะ เห็นผู้หมวดแดกมึงทุกวั้นทุกวันเอาเวลาไปจีบวะ ฮันแน่ๆ ร้ายไม่เบานี่หว่าไอ้สัส อุบอิบจีบคนเดียว”ไอ้มหายังจ้อไม่หยุด
“กูหาให้สักคนเอามั้ยล่ะ”ผมเสนอ
“ไม่ต้อง คนอย่างกูมีศักยภาพพอ หล่อขั้นเทพแบบกูมีแต่คนอยากมาถวายตัว ฮ่าๆๆๆๆๆๆ”เพ้อฝันเข้าไปมึง ไปถึงหน้าผับเกือบหาที่จอดรถแล้วเดินเข้าไปด้านใน นานๆผมจะมาเที่ยวแบบนี้ทีปีหนึ่งไม่กี่ครั้ง ครั้งนี้มามหามันมาเปิดหูเปิดตาดูชาวโลก ผู้หมวดโทรหาเพื่อนพอรู้ว่าอยู่ตรงไหนก็เข้าไปแทรกตัวหาที่จองไว้
“กว่าจะมาได้นะมึง”เพื่อนผู้หมวดทัก มองหน้าชัดๆ อ้าว หมวดเต้ยนี่หว่า
“อ้าว ผมคิดว่าใคร แล้วก็ไม่บอกผมว่าเป็นหมวดเต้ย คิดว่าคนอื่นไกล หมวดเต้ยนี่เพื่อนผม มหาตวง”ผมแนะนำมหาตวงให้รู้จัก
“อืม เชิญๆตามสบาย คืนนี้ไม่มีผู้หมวดผู้กองอะไรทั้งนั้น มีแต่เพื่อนฝูงกัน มหากินเหล้าเป็นไหม”หมวดเต้ยพูดแบบสบายๆ
“ไม่กินครับผู้หมวด ขอน้ำมะเน็ดแล้วกัน”คือ มหา มึงเชยไปมั้ย น้ำมะเน็ดมันวางขายตั้งแต่สมัยกูยังไม่เกิดแล้วตอนนี้ก็หามาให้ไม่ได้แล้วด้วย ถ้าจะกินแบบนี้ไปหาเหล้าต้มกินเถอะ
“มาทั้งทีไม่กินเหล้าก็เหมือนมาไม่ถึงผับนะมหา”หมวดบูมพูด
“แฮะๆ คือผมกินไม่เป็นจริงๆครับผู้หมวด อย่าให้ผมลองเลยมันไม่ค่อยดี กินน้ำอัดลมผมก็เมาได้ครับ ฮ่าๆๆๆ”
“เออๆ ตามใจมึงละกัน”จากนั้นก็รินเหล้านั่งคุยกัน มีผู้หญิงมาขอชนแก้วนั่งคุยนั่งโม้ด้วย แล้วมาทีก็หลายคนรุมทึ้งพวกผมทั้ง ๔ คนโดยเฉพาะมหาตวงจะได้รับความสนใจเป็นพิเศษแรกๆมือไม้มันสั่นจากนั้นมันก็จับเอวเขา จับบั้นท้าย
“โอ้ย กูแทบคลั่งเลยว่ะ เกิดมาจากท้องพ่อท้องแม่ไม่เคยเจออะไรแบบนี้”ไอ้มหาพูดออกมาหลังจากที่สาวๆได้ย้ายกลับไปนั่งที่เดิมกันหมดแล้ว
“ฮ่าๆ มหาใจแตกก็วันนี้นี่แหละวะ”หมวดบูมหัวเราะกับท่าทางขำๆของไอ้มหาตวง ส่วนหมวดเต้ยตอนนี้เขาสู่ความเงียบนั่งกินเหล้าเงียบๆตาหงอยๆ ส่วนหมวดบูมตอนนี้ลุกไปเต้นกับคนนู้นทีคนนี้ที
“เป็นอะไร”ผมถามหมวดเต้ยเห็นทำหน้าหงอยมานานแล้ว
“เหนื่อยว่ะ”หมวดบูมเดินมานั่งหอบ จะไม่เหนื่อยได้ไงเล่นมีแรงเท่าไหร่ใส่ไปเต็มที่แบบนั้นน่ะ “เป็นไรวะเต้ย”หมวดบูมถามอีกคน
“อยากมีแฟน”
“เออๆ ไม่ต้องรีบเพื่อน”หมวดบูมปลอบก่อนจะชงเหล้าส่งให้เพื่อน ส่วนผมก็กินเรื่อยๆวันนี้ไม่เน้นเมาครับเอาแค่พอขับรถได้ หมวดเต้ยกับหมวดบูมกินเอาๆ กินแล้วไปเต้นโอบคนนั้นทีคนนี้ที บางทีมีผู้ชายหล่อๆมาเต้นด้วยก็มี ผมเองเฉยๆครับแต่ถ้าดูท่าทางไม่ดีค่อยไปลากออกมา ไอ้มหาเองนั่งโยกตัวเบาๆกับน้ำอัดลมของมัน แต่รู้สึกว่าจะเมาๆหน่อยๆ(แอบเลวผสมเหล้าให้มันกิน)
กินจนเมาไปทั้ง ๒ คนเหลือผมกับไอ้มหาที่ไม่ค่อยเมาเท่าไหร่ ได้เวลาก็ออกจากผับขับรถกลับบ้าน ตอนนี้ทุกคนสลบไสล ไม่รู้จะไปที่ไหนเลยไปที่บ้านหมวดเต้ยครับ มาถึงก็แบกทั้ง ๒ คนลงผมแบกหมวดบูม ส่วนไอ้มหาตวงแบกหมวดเต้ยกว่าจะหากุญแจแล้วเข้าบ้านได้ก็แทบตายเหมือนกัน เข้าไปในบ้านหาที่หาทางได้ก็หลับทันที จนตื่นเช้ามานั่นแหละครับ
“ไอ้เหี้ย ซิงกู ใครเปิดซิงกูวะ”เสียงแหกปากดังลั่นบ้าน อะไรของมันวะเนี่ย
-
มหาจะได้เมียแล้ว
-
ได้แฟนแล้วนะหมวดเต้ย..
ขอบคุณ :)
-
มันใช่!!!!
-
หมวดบูมตกลงเป็นแฟนกับบอมบ์แล้ว
แถมมหาจะได้เมีย หมวดเต้ยได้แฟน ดีจัง :impress2:
-
อยากได้แล้วก้อมาเลยทันใจเนอะ ว่าตัดซะติดพันอีกละ งึมๆ
-
เมาจนได้เรื่อง ดววคนจะมีคู่ก็ฉุดไม่อยู่
บอมบ์กินหมวดบูมไปแล้ว
-
อร๊ายยย พี่มหาโดนหมวดเต้ยเปิดซิง
-
ฮ่าาาาาา ขำค้างงงง :m20:
-
ซิงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
หนูขอร้อง :hao5: มาต่ออีกตอนเถอะ กราบบบบบบบบบ (=/\=)
-
สมใจอยากทันตาเห็นแล้วไงหมวดเต้ย
-
เอาล่ะเว้ย ในที่สุดหมวดบูมก็ตกลงแล้ว ในที่สุดเกรียนบอมบ์ก็ได้กินผู้หมวดแล้ว ฮิ้วววว
บอมบ์นี่มันทั้งหน้าด้านหน้ามึน เพราะงี้เลยสอยผู้หมวดได้
ส่วนหมวดเต้ย บ่นอยากมีแฟนอยู่แผล็บๆ สมใจนึกลยเป็นไง
มหาตวงอย่างฮา มาฮาๆ แต่สอยชิ้นปลามันทีเดียว
อ่านแล้วยิ้มแก้มแตก ;)
-
มหาาาาาาาา ได้ผัวหรือได้เมียล่ะ กิกิ รอลุ้น หึหึหึ
-
มหาของเพ้~
เสร็จหมวดเต้ยแล้วอะ :sad4: :o12:
-
มหาได้เมียใช่ม๊าย
ขออีกตอนจิคะ ชดเชยเมื่อวาน นะ นะ :mew2: :mew2: :mew2:
-
กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ตอนหน้าๆๆๆๆๆๆๆๆ
ฉากที่รอคอย กรี๊ดดดดดดดดดด
อยากอ่านแล้วๆๆๆ //เต้นๆๆ ดิ้นๆๆ
-
:z1: :z1: :z1: :z1: :z1:รอตอนต่อไปปปปปปปปป :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
พี่มหาตวงเสียซิงให้หมวดเต้ยแล้ว55555
หมวดเต้ยก็เสียซิงให้พี่มหาตวงเหมือนกัน :hao6:
-
อ๊ากกกก!! อย่าบอกนะว่ามหากับหมวดเต้ย....... โง๊ยยย อิจฉาอ่าาาา
แค่คู่บอม์กับบูมก็อิจฉาจนตาถลนแล้ว นี่ยังมีคู่มหากับหมวดเต้ยอีก แงๆๆๆอยากมีแฟนมั่งอ่ะ :jul1:
-
ไม่มีอะไรจะเอ่ย........
เว้ยมหาเปิดซิงแล้ว กร๊ากกกกกกกกกกกกกก
เสร็จหมวดเต้ยไปซะแล้วซิงของพี่มหา
-
พระมหาไม่ต้องโวยวายไป กร๊ากกกกกกก
มาต่ออีกหน่อยน้าาาาาาา :mew2:
-
อ้าว..เปิดกันแล้วเหรอ :impress2: :impress2:
-
ฉากในห้องนอนนนนนน ไม่มีง่าาา :z3:
มหาจะร้องทำไมตัวเปิดซิงหมวดเต้ยเองนะฮ่าๆ :hao3:
-
มึงนะมึง สัสเอ๊ย xxxหลังจากไปเที่ยวก็ไม่ได้
:sad4: ไอ้ XXX เนี่ยะคืออะไร ฮือ ฮือ NC ของช้านนนน :ling1:
แล้วบรรทัดสุดท้าย ใครเปิดซิงใครเนี่ยะ หมวดเต้ยหรือเปล่า
ตอนต่อไปมาด่วนเลยค่า ค้างงงงงงงงง
-
ดีใจที่ได้อ่านเรื่องดังในตำนานค่ะ
เห็นคนพูดถึงกันเยอะเพิ่งได้อ่านวันนี้ สนุกมากค่ะ
ว่าแต่ตอนล่าสุดฉากในห้องนอนของผู้หมวดกะบอมมันหายไปไหนอ่ะคะ
หรือว่าให้คนอ่านจิ้นเอาเอง 5555
เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ ^^
-
เข้ามารอมหากับหมวดเต้ยค่ะ :laugh:
-
เก็บไว้ 10กว่าตอนแล้วมาอ่านทีเดียว สนุกมาก
อยากรู้เรื่องครอบครัวบอมท่าทางใหญ่ใช่เล่น
-
ตอนที่ ๒๕ สมพรปาก
เสียงแหกปากดังขึ้นมาในยามสายของวัน ผมเองที่กำลังจะเดินขึ้นไปดูบนห้องว่ายังนอนกันอยู่หรือเปล่า เสียงไอ้มหาแผดดังขึ้นมาซะก่อน เปิดประตูเข้าไปเห็นหน้าไอ้มหาตวงทำหน้างงๆกับหมวดเต้ยที่นั่งหน้าเครียด
“ไอ้เหี้ย ตายๆๆๆๆๆๆๆ”ไอ้มหาบ่นออกมา
“เป็นไรมหา”ผมเดินเข้าไปสภาพเปลือยเปล่าทั้งคู่แล้วกลิ่น เอ่อ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่ากลิ่นคาวๆแบบนี้มันกลิ่นอะไร
“จะโวยวายทำไมวะ”หมวดเต้ยมองหน้าไอ้มหาตวง
“ก็มึงอ่ะ เปิดซิงกู สัสเอ๊ย ซิงกู”ไอ้มหาทำหน้าหมดอาลัยตายอยากไม่อยากจะรับรู้อะไร
“ซิงมึง แล้วซิงกูล่ะไอ้สัส กูโดนมึงเอานะไอ้เหี้ย แม่ง ใครควรจะเสียใจมากกว่ากัน”หมวดเต้ยพูดออกมา มองไปด้านหลังเห็นหมวดบูมยืนอึ้งอยู่
“ก็ๆ ไม่รู้ ผู้หมวดทำผมใจแตก ผมทนไม่ได้ อะไรวะ อย่ามาขึ้นเสียงกับผมดิ”
“เป็นไรวะเต้ย”หมวดบูมถาม
“ไอ้เหี้ยนี่มันเอากู แล้วมาโวยวายว่าซิงมันๆ มันจะอะไรนักหนาวะก็แค่เปิดซิงเนี่ย”หมวดเต้ยเองก็ทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกเหมือนกัน มองไปที่ต้นคอ หน้าอก โห ไอ้สัส กูว่ากูเชี่ยวแล้วนะกูไม่เคยทำรอยกับเมียกูขนาดนี้เลย นี่มันเล่น สัสเอ๊ย แดงเถือกไปหมด
“มันก็ไม่อะไรหรอกคร้าบบบบบบบบบบบบเมียจ๋า แต่รู้มั้ยว่าคือ โอ้ย ชีวิตกู บอมบ์มึงเข้าใจกูป่ะว่ากูก็ไม่ได้แอนตี้บอดี้เอ๊ยแอนตี้พวกรักชายรักกะเทยรักเหี้ยอะไรหรอกนะ แต่มึงเข้าใจกูป่ะว่า มันซิงกูอ่ะ เออ ถ้าบอกรักกันแล้วเย็บกันกูโอเคเว้ย แต่นี่คือเมา โถๆๆๆ ความฝันกูต้องมาสลาย”
“มึงจะหวงไว้วะกะอีกแค่ซิงอะไรเนี่ย ไอ้เหี้ย เห็นแก่ตัว แล้วที่มึงเปิดซิงกูล่ะ กูไม่สมควรเครียดกว่ามึงเหรอไอ้มหา แม่ง เกิดมากูไม่เคยโดนใครเอา มาโดนมึงเอา ไอ้เหี้ยเอ๊ย”
“ก็ๆ ไม่รู้ ผมได้ผู้หมวดแล้ว แต่มันส์ดีนะ บอมบ์ปิดห้องขอสวีทกับเมียกูก่อน หมวดบูมครับขออนุญาตนะคร้าบบบบบบบบ”ไอ้มหาตวงผลักหมวดเต้ยแล้วคร่อม เอาเหอะ ไหนๆก็ไหนๆแล้ว ผมลากหมวดบูมลงไปด้านล่าง เสียงครางดังสนั่น เสียงเตียงดังเอี๊ยดอ๊าด ผมนั่งมองหน้าผู้หมวด
“บูม บอมบ์อยากเหมือนกันอ่ะ”
“มึงไม่ต้องเลย หยุดความคิดของมึงเอาไว้แค่ตรงนี้ก็พอ”
“ที่รักอ่ะ น่านะๆ นะครับ เห็นตูดขาวๆของไอ้มหาบอมบ์ทนไม่ไหวอ่ะ อยากเห็นของที่รักอ่ะครับ”
“ขึ้นไปเอากับมหาดิ ไอ้บอมบ์ หยุดนะไอ้สัส”ผมเดินเข้าไปประชิดที่ตัวผู้หมวด โอบเอวเบาๆแล้วมองหน้าด้วยสายตาหื่นปนออดอ้อน เมื่อวานก็ชวดไปทีหนึ่งแล้ววันนี้ต้องจัดการรวบหัวรวบหางซะ
“ที่รักเชื่อใจผมไหมครับ”ผมมองหน้าผู้หมวด
“ก็ มึง อย่าทำตาแบบนั้นดิวะ ขอทำใจสักเดือนไม่ได้เหรอ”
“แต่บอมบ์น้อยมันจะทนไม่ไหวนัครับ นะบูม บอมบ์ขอเถอะนะครับ”ผู้หมวดมีท่าทีลังเล ผมเตะริมฝีปากเบาๆ
“กูเข้าเวรไม่ไหวมึงตายสถานเดียว”สิ้นคำผมประกบจูบจูบอย่างดูดดื่ม ไล้ไปทั่วร่างกายกำยำ ยิ่งล้วงลึกเข้าไปยิ่งเนียนชวนหลงไหล
พร้อมหน้าพร้อมตากันอีกทีก็ตอนบ่าย ๓ แล้ว หมวดเต้ยลงมาด้วยสภาพน่าสงสารมากครับรอยไอ้มหามันกัดซะเต็มคอ ส่วนไอ้มหาเดินยิ้มหน้าบานมาเชียว
“อูย ผู้หมวดถีบผมทำไมครับ”ไอ้มหาโดนผู้หมวดเต้ยยกเท้าถีบดีนะที่ลงบันไดจนมาถึงขั้นสุดท้ายแล้ว แต่หน้ามันก็แทบคะมำเหมือนกัน
“กูหมั่นไส้มึง ไอ้สัสเอ๊ย เห็นกูไม่โต้ตอบอะไรหน่อย ไม่เกรงใจกูเลยนะ”หมวดเต้ยกัดฟันพูดอย่างหมั่นไส้
“แฮะๆ ก็มันเสียวนี่ครับ ขอโทษนะครับที่รุนแรง วันหลังเดี๋ยวผมจะเบาๆ ฮ่าๆ”
“เป็นไงบ้าง”ผมถามทั้งคู่ คือสภาพไม่ต้องถามอะไรมาก อีกคนนี่โทรมแทบตัวซีดส่วนไอ้มหาถึงจะเสียน้ำไปหลายครั้งแต่มันยังหน้าชื่นตาบานยิ้มแย้มแจ่มใส
“นี่ถ้ามันไม่บอกว่ามันเพิ่งสึกก่อนมาเป็นทหารกู กูไม่เชื่อมันหรอก ไอ้เหี้ยเป็นทุกท่า มึงแอบดูหนังโป๊มาใช่ไหมไอ้มหา”หมวดเต้ยมองหน้า
“ไม่ได้ดูหนังโป๊ครับ ก็เมื่อวานผมนอนอยู่ดีๆ เพื่อนผมมันเอาเมียมาล่อข้างๆผมเลย ผมนอนน้ำเยิ้มยันเช้า มันเอากันตั้งแต่หน้าประตูยังระเบียงห้อง”ไอ้ตวงเฉลย
“มึงเลยเล่นกูซะนะ”
“ก็ อะไรเล่า หมวดเต้ยยอมผมทำไมล่ะ”
“ไอ้สัส เดี๋ยวเหอะรอบหน้ากูจัดมึงแน่ หิววะ มีอะไรให้กูกินไหมบอมบ์”
“ไม่มี เดี๋ยวออกไปซื้อให้แล้วกัน รอแปบ”ผมพูดก่อนจะขับรถออกไปหาอะไรกิน
กับข้าวกับปลาที่ซื้อมาหมดเกลี้ยงภายในไม่ถึงชั่วโมง คิดดูครับผู้ชายหุ่นควาย ๔ คนนั่งกินข้าว ทีแรกว่าจะซื้อไก่ย่างมาตัวเดียว คิดไปคิดมากลัวไม่พอซื้อมา ๒ และกับข้าวอื่นๆอีก ๔ อย่าง ต่างคนต่างกินไม่พูดไม่จากันเลยครับจนหมดเกลี้ยงไอ้มหาตวงเป็นคนเก็บจานชามเอาไปล้าง
“แล้วนี่คุยกับไอ้มหายังว่าจะเอายังไง”ผมถามหมวดเต้ยที่นั่งดูทีวีหน้าเซ็งๆ
“ไม่ต้องถามแล้วบอมบ์ ได้เสียกันขนาดนี้แล้ว กูยอม กูมัดมือชก ก็สมพรปากที่ผู้หมวดพูดแล้วนี่ว่าอยากมีแฟน”ไอ้มหาตวงเดินมานั่งข้างผม
“มึงเอาไงเต้ย”หมวดบูมถามเพื่อนของตน
“ตามนั้นแหละ กูขี้เกียจคิด”หมวดเต้ยยักไหล่
คุยเรื่อยเปื่อยจนเย็นๆผมพาผู้หมวดไปส่งที่บ้านส่วนไอ้ตวงเพื่อนรักมันยังคงสิงสถิตอยู่ที่บ้านหมวดเต้ย มาถึงบ้านหมวดบูมก็ค่ำแล้ว เข้าไปทักทายพี่ติว่าที่พ่อตาครู่ใหญ่ เขาชวนผมกินข้าว พอกินอิ่มจึงได้กลับบ้านตัวเอง
“ปริ๊ดๆ”เข้าไปในบ้านได้ไม่กี่นาทีไอ้ภีมมันเอาอีกแล้วครับ เป่านกหวีดเล่นอีกแล้ว
“มึงอยากตายรึไงไอ้ภีม มานี่เลยมึงกูจะเตะให้ กูยิ่งหลอนๆเสียงนกหวีดมึงจะเป่าทำเหี้ยอะไรวะ”วิ่งเข้าไปคว้าตัวไอ้ภีมอย่างรวดเร็ว
“ฮ่าๆๆๆๆ อาแม่งทำหน้าโคตรตลกเลย”มันยืนขำผม ไปถึงผมต่อยมันเบาๆทีหนึ่ง
“เดี๋ยวเหอะมึง ฮึ่ย โตแต่ตัวจริงๆเลยว่ะ”ผมดีดหูมันเบาๆแล้วเดินขึ้นห้องไปเปลี่ยนชุด ลงมาคุยกับลูกชาย แฮะๆ อยากบอกจังว่าหาแม่ให้ลูกชายได้แล้ว แต่ลูกผมคงไม่รู้เรื่องหรอกมั้ง นั่งหยอกอยู่พักหนึ่งก็ไปอาบน้ำนอน ตกดึกลูกร้องตื่นมาปลอบแล้วหลับอีก หลับๆตื่นๆ สนุกดีครับ
ช่วงเวลาแห่งการพักผ่อนก็ไม่ได้มีอะไรมากมาย อยู่แต่กับลูก กับครอบครัวของเราครับ ตกเย็นคุยกับหลาน ตกดึกก็มานั่งโม้กับลูก(ตื่นมางอแง) สายๆหน่อยก็โทรไปหาที่รัก วนๆเวียนๆ จนผ่านไปเป็นสัปดาห์
“สวัสดีครับที่รัก ทำอะไรอยู่เหรอ”โทรคุยกันทุกวันครับ ไม่โทรไม่ได้เดี๋ยวที่รักผมนอกใจ ฮ่าๆๆๆ
“เข้าเวร มีอะไร”
“อืม งั้นไม่กวนแล้วครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมแวะไปหานะเอาของไปฝาก”
“อือ แค่นี้แหละ”
“ตวง มึงอยู่ไหน”โทรหามันหน่อย ไม่รู้มันเป็นไงบ้างตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้คงอิ่มหมีพีหมันน่าดู
“อยู่บ้านหมวดเต้ย”
“สัส ไม่ห่างกันเลยนะ”
“หึหึ กูทำความสะอาดบ้านให้เขาอยู่ ดีกว่าอยู่เฉยๆ เออ มึงจะเข้ากองพันก่อนหรือว่าเข้าตามกำหนดวะ”
“ก็ตามกำหนดดิ มึงจะรีบไปไหน แล้วนี่ไปอยู่ด้วยกันแล้วเหรอ”
“เปล่าๆ กูมาพักชั่วคราว ไอ้เหี้ยเพื่อนกูพาเมียมาเอาถึงในห้องอีกแล้ว กูนอนไม่ได้เลยว่ะ เยะกันอือๆอาๆอยู่ข้างๆกู สัส พอวันนั้นกูกลับไป กูก็นอนของกูอยู่ดีๆ ดึกๆเมียมันกลับมา เหี้ยเอ๊ย กุกๆกักๆอยู่ข้างๆอยู่ ยันเช้า กูจวยแข็งแล้วแข็งอีกตอนเช้ารีบโทรให้หมวดเต้ยมารับอย่างด่วน”
“แล้วมึงก็จัดหมวดเต้ยไป”
“เปล่า ว่าวเองว่ะ เขารีบไปทำงาน ฮ่าๆๆๆๆ กูก็นะ อ้อนๆเว้ย สัส ถีบกูมาที่ยอดอกทันทีแทบตายห่า ฮ่าๆๆๆ”
“สมน้ำหน้าเล่นกับใครไม่เล่น แล้วนั่นเขาเพิ่งจบหลักสูตร.....มานะเว้ย แค่เขาเอานิ้วจิ้มหัวมึงมึงก็มีสิทธิ์ตายได้”
“เหอะ กูไวกว่าว่ะ กูเอาจวยจิ้มไปดิครางซี้ด ฮ่าๆๆๆๆ สัส แล้วนี่มึงทำอะไร”
“เลี้ยงลูก นอนพักผ่อน”
“อ่อ แล้วหมวดบูมล่ะ”
“เข้าเวร เพิ่งโทรหาเมื่อกี้ เย็นนี้ออกไปร่อนกันมั้ยมึง”
“ร่อนอะไรที่ไหน ตังค์กูไม่มี นี่กูต้องมาทำความสะอาดบ้านเขา ทำสวนให้เขานะเนี่ยแลกกับการอยู่ฟรีกินฟรี”
“ฮ่าๆๆๆๆ เอาน่า กูจ่ายเดี๋ยวเย็นนี้กูไปรับ”
“แม่ เดี๋ยวบอมบ์ออกไปข้างนอกพักหนึ่งนะแม่”ไปไหนมาไหนต้องบอกแม่ก่อนครับ เดี๋ยวท่านเป็นห่วงแม่ผมนี่ขนาดว่าผมโตจนป่านนี้แล้วมีอะไรก็ถามตลอด
“อือ อย่าให้ดึกแล้วกัน เกรงใจแม่ภาเขาบ้าง”
“ไปเที่ยวพักผ่อนเถอะบอมบ์เดี๋ยวหลานพี่เลี้ยงเองได้”พี่ภาพูด
“ครับ ขอบคุณครับ ตัวเล็กพ่อไปเที่ยวแปบนึงนะ เดี๋ยวพ่อเอาขนมมาฝาก”หันไปคุยกับลูกวัยแบเบาะ
ไปถึงไอ้มหาตวงในสภาพเหงื่อแตกซกเสื้อไม่ใส่ ใส่กางเกงตัวเดียวแล้วบางซะด้วยกางเกงในคงไม่ได้ใส่ สีผิวที่ตัดกันเหมือนตัวอะไรไม่รู้ตามลำตัวขาวผ่อนแต่มองท่อนแขนที่โดนแดดมันเข้มกว่ามาก ฮ่าๆๆๆ ว่าแต่เขาตัวเองก็ไม่ต่างจากมันเท่าไหร่หรอก ในร่มผ้านี่ขาวจั๊วะส่วนนอกร่มผ้านี่คนละสีกันเลย
“แปบนึงนะ งานยังไม่เสร็จ”ไอ้มหามันยกถังมาแล้วถูพื้น มองไปสภาพดีกว่าที่ผมมาวันก่อนเยอะมาก
“เออๆ แล้วนี่หมวดเต้ยยังไม่มาเหรอ”
“มาแล้ว ขึ้นไปอาบน้ำบนห้อง เขาจะไปด้วย”
“เออๆ งั้นกูนั่งรอแถวนี้แล้วกัน”ผมเดินไปนั่งใต้ร่มไม้หน้าบ้าน ส่วนมหาตวงทำอยู่อีกพักใหญ่จึงได้ไปแต่งตัว จะว่าไปไอ้มหาตวงตัวล่ำกว่าเมื่อก่อนเยอะเลยครับ จากเมื่อก่อนนี่ธรรมดาตอนนี่ล่ำขึ้นมาก เกือบๆเท่าผมก่อนมาเป็นทหาร ตอนนี้ผมเองก็ตัวใหญ่ขึ้นมาก แขนขาไม่ต้องพูดถึงเลยครับใหญ่กว่าแต่ก่อนมาก มีแค่จวยนี่แหละไม่ยอมใหญ่ขึ้นสักที ฮ่าๆๆๆๆ
“จะไปไหนวะบอมบ์”หมวดเต้ยแต่งชุดธรรมดาออกมา จะว่ารูปร่างของหมวดเต้ยนี่จะหนากว่าหมวดบูมนิดหน่อย ส่วนสูงน่าจะเท่าๆกัน ส่วนความหล่อหมวดเต้ยจะตี๋กว่าหมวดบูม ออกแนวตี๋คมๆเข้มๆ ส่วนหมวดบูมนี่จะตี๋ไปอีกแบบหนึ่ง หล่อทั้งคู่เลยครับ แต่ก็เสร็จผมกับไอ้มหาตวงทั้งคู่ ฮ่าๆๆๆ
“ก็แถวนี้แหละครับผู้หมวด วันนี้ว่างเหรอครับ”
“เออ ออกเวรเมื่อเช้าไอ้บูมไปรับต่อกูเลยว่าง ไปอาบอบนวดกันมั้ย กลับมาจากฝึกกูปวดไปทั้งเนื้อทั้งตัวยิ่งมาโดนไอ้เหี้ยตวงอีก”ฮ่าๆๆๆ
“ก็ดีครับผู้หมวด ว่าแต่ไอ้ตวงเอามันส์ป่ะ”
“ไอ้สัส ไม่มันส์กูไม่ครางหรอก ไอ้เหี้ย ตวงมึงเสร็จยังวะ”ผู้หมวดพูดปกติไม่ได้เคร่งเครียดอะไร
“เสร็จแล้วครับ ขออนุญาตอาบน้ำแปบนึงครับผู้หมวด”ไอ้มหาตวงตะโกนกลับ ระหว่างรอมหาอาบน้ำก็นั่งคุยกันเรื่อยเปื่อย เรื่องทั่วๆไป เรื่องทหารบ้างเรื่องเที่ยวบ้างจนทมหามันแต่งตัวออกมา โคตรแนว เสื้อกล้ามสีดำกับกางเกงยีนส์เดฟ คือหน้ามันก็หล่อเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ส่วนสูงมันก็ได้ หุ่นตอนนี้มันก็ฟิตยั่วใจบุรุษเพศและสตรีงาม
“ป่ะๆ กูหิวแล้วว่ะ”หมวดเต้ยเอ่ยแล้วเดินไป ผมขับรถไปส่วนของผม หมวดเต้ยไปกับไอ้มหาตวง
ไปถึงจุดหมาย สปาชื่อดัง ลงจากรถได้ก็มองหน้ากันเลิกลักจะเอายังไงกันดี
“ไหนๆก็มาแล้ว ก็เข้าไปดิ”
“ไอ้สัสนี่มันสปาเกย์”ผมท้วงไอ้ตวง
“อ้าว เหี้ย แล้วไม่บอก หมวดเต้ยจะเอาไงดีครับ”
“ไม่รู้ดิ”ผู้หมวดส่ายหน้ากำลังตัดสินใจ
“ก็ ไหนๆก็มาแล้ว ลองดูหน่อย”ผมเองไม่อยากจะเสียเวลา นวดที่ไหนก็เหมือนกันหรอกมั้ง
“เออๆ เอาก็เอา”จากนั้นก็เข้าไปในร้านครับ เลือกเด็กนวดแบบสุ่มๆ เด็กที่เลือกมาหน้าตาดีทุกคน ใสๆ ขาวๆ เข้าไปถอดเสื้อผ้าเหลือแค่กางเกงใน นอนอยู่ในห้องเดียวกัน ผม ไอ้มหาตวงแล้วก็หมวดเต้ย นอนเรียงกัน เด็กนวดมันก็กดๆ นวดๆตามวิธีของมัน
นวดสักพักที่รักโทรมาครับ
“อยู่ไหน”
“อยู่ที่........ มากับมหากับหมวดเต้ย”
“อือ ทำอะไรกัน”
“นวดตัวครับนอนแล้วเหรอ”
“ยัง เพิ่งเปลี่ยนชุด เออ นวดไปแล้วกัน พรุ่งนี้ออกเวร ๙ โมงมารับด้วยนะ ขี้เกียจขับรถเอง”
“ครับผม ได้ครับ อ่า อืม”
“กูว่าเสียงเหมือนไม่ใช่เสียงนวดว่ะบอมบ์ มึงบอกกูมาว่ามึงทำอะไรอยู่”
“นวดจริงๆครับ ผมไม่โกหกหรอกน่า”
“เออๆ เรื่องของมึง แค่นี้นะกูอาบน้ำละ”
วางสายไปด้วยอารมณ์ขุ่นเคือง มองไปด้านซ้ายไอ้มหาตวงทำหน้าเคลิ้ม ส่วนหมวดเต้ยผมมองไม่เห็น เด็กนวดมันก็นวดไปชวนคุยไปเรื่อยเปื่อย จนนวดด้านหลังเรียบร้อยพลิกมาด้านหน้า เด็กนวดก็ไล่นวดไปทั่ว ผมหลับตาพริ้ม รู้สึกผ่อนคลาย แต่ไม่มีอะไรนะครับ ผมตกลงกับเด็กนวดก่อนแล้วว่าถ้าทะลึ่งบ๊วบให้ผมหรือขึ้นขย่มให้ใครนี่ผมเตะก้านคอแน่ นวดจนรู้สึกคลายไปทั้งตัว โล่งมาก
“เงี่ยนว่ะบอมบ์ เด็กเหี้ยแม่งทำกูซะเสียว”ไอ้มหาตวงพูดทั้งที่เด็กก็อยู่ตรงนั้น เด็กมันยืนยิ้มกว้างสายตามองมาเนี่ย ฮ่าๆๆๆ
“ให้เด็กมันจัดการให้ดิ”ผมเสนอความเห็น ยุมหาให้หมวดเต้ยหึงเล่น
“หาเรื่องให้กูแล้วมึง ดูด้วยว่ากูมากับใคร ผู้หมวดสบายดีป่ะครับ”
“เอาส้นตีนยัดปากมึงกูจะสบายหูมากเลยไอ้มหาเหี้ย”หมวดเต้ยพูด จบข่าว ขีปนาวุธอ่าน รพีพรรณรายงาน ฮ่าๆๆๆ
-
ขำมหาาา 5555
ไม่พอ เอาอีกกกกก :hao7:
-
อ๊ะ มาเร็ว เคลมเร็ว ได้กันไวปานสายฟ้าแล่บ
-
ขำมหากับหมวดเต้ย น่ารักกันจริงๆ :jul1:
สงสารหมวดบูมไม่ได้ไปนวดด้วยเนอะ
:กอด1:
-
มหาติดใจหมวดเต้ยซะงั้น :impress2:
จะโวยวายไปทำไมเล่าพี่มหาาา :hao6:
-
คู่มหานี่ ถ้ามหาเป็นเมียนี่ ถ้าจะ....... 5555
-
มหาเป็นคนเรียนรู้เร็วมากเลย 5555
-
ร้อนแรงสุดๆ
-
เสร็จสมอารมณ์หมายกันทุกคน
-
มหาได้เมียแล้ว แล้วความหื่นของตวงเต้ยจะล้ำหน้าบอมบ์บูม
-
โคตรฮาพี่มหาตวงอ่ะ o13
-
ขอบคุณ :)
-
โอ้ยมหาหื่นอะ หมวดเต้ยเสร็จซะและ
หึหึหึหึหึหึ กร๊ากกกกกกกกกกกก ชอบอะ มาต่อไวๆน้า
-
พูดมาตอบไป ตรงกันโคตรๆ นี่สไตล์ทหารใช่มั้นเนี่ย
-
ฮสได้อีกกก
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ฉากที่รอคอย :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
มาแล้วววว คู่ของมหากะหมวดเต้ย ลั้ลล้า เฮฮามว้ากกกกก คึคึ
บอกเลย หื่นตัวพ่อทั้งคู่ พี่บอมบ์กะมหาอ่ะ
-
มหาตวง ช่วงแรกกับช่วงนี้คนเดียวกันแน่นะ
เอ กลับเข้ากรมรอบนี้ก็ไม่ฝึกแล้วนิ แถมคู่นี้อยู่2 ปีอีก คงสนุกพิลึก
-
หมวดเต้ย ปลงง่ายๆ ซะงั้น โดนมหามัดมือชก :laugh:
-
อิมหาเนี่ยใจแตกซะแระเจอหมวดเต้ยไป
น่าสงสารหมวดเต้ยกะหมวดบูมอ่ะเจอ
อิหมีหื่นทั้งสองตัว
-
พูดอะไรดูด้วยนะอิพี่บอมบ์ว่ามหาเขามากะใคร :laugh:
-
พี่บอมบ์ไปหาหมวดบูมเลย 5555555
-
มหาตวงพอตบะแตกนี่หื่นได้ที่จิง ทั้งฮาทั้งหื่น
หมวดเต้ยก็ยอมซะง่ายๆ แอบฮา ตอบตรงได้อีกที่บอกว่า ถ้าไม่มันส์ก็ไม่ครางหรอก 555
บอมบ์บูมชิดซ้ายไปเลยทีเดียว ยอมได้เหรอ มหาตวงแซงไปถึงไหนต่อไหนแล้วนะ
-
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
มารอผู้หมวดกับไอ้บอมบ์ :o8:
-
ตอนที่ ๒๖ คนมีเวร
“บอมบ์ มึงจะเข้ากองพันกี่โมง”สายๆของวันสุดท้ายแห่งการลาพักผ่อน ผู้หมวดโทรหาผม
“ก็น่าจะก่อน ๖ โมง ผู้หมวดอยู่ไหนครับ”
“อยู่กองร้อย มาเองได้นะ”
“มารับหน่อยไม่ได้เหรอ”ทำเสียงออดอ้อนหน่อยเผื่อผู้หมวดจะใจดี
“มาเองดิ ขี้เกียจออกไป ก่อนบ่าย ๓ นะ ถ้ามารายงานตัวหลังจากนี้ กูแดกมึงแน่”
“ที่รักใจร้ายอ่ะ ฮ่าๆๆๆ โอเคครับ ถ้าไปก่อนบ่าย ๓ นี่ขอหอมแก้มสัก ๕ ทีนะครับ”
“เป็นการเป็นงานหน่อยมึง แค่นี้นะ”แล้วก็วางสายไป ลงไปอาบน้ำจัดเสื้อผ้าใส่กระเป๋า ชุดไหนจำเป็นก็เอาไปใส่ ชุดไหนไม่จำเป็นต้องใส่ ผมทิ้งไว้ที่บ้านพี่เบิ้ล ที่จริงผมจะไม่ไปกองร้อยก็ได้ แค่บอกพี่เบิ้ลให้จัดการให้แล้วมานอนอยู่บ้านสบายๆผมก็ทำได้ แต่ว่าสิ่งที่พ่อแม่ผมสอนเสมอก็คืออย่าเบียดบังแผ่นดิน เราได้ทำหน้าที่ตรงไหนให้ทำมันให้เต็มที่ นิสัยผม ผมก็ไม่ชอบขี้โกง ไม่ชอบความไม่ชอบธรรม หน้าที่เราเป็นทหารก็คือไปเป็นทหาร คนอื่นเขาคิดยังไงผมไม่รู้เขา คนเรามันแตกต่างกัน แต่ใช่ว่าผมจะเป็นคนดีนะครับ ไม่ค่อยดีเท่าไหร่หรอก ดีอย่างเสียอย่าง ปนๆกันไป
ออกจากบ้านตอนเที่ยงวันแวะไปหาไอ้มหาตวงที่บ้านหมวดเต้ย ไปถึงไอ้มหามันนั่งขัดรองเท้าตั้ง ๓ คู่ เสร็จไปแล้ว ๒ เหลือที่กำลังนั่งวนน้ำ รองเท้าทหารนี่ต้องมันต้องเงา แบบว่ามองไปแล้วเห็นหน้าเราเลยอ่ะครับ เสื้อผ้านี่ต้องรีดให้เนี๊ยบการติดเครื่องหมายมีระยะอยู่ว่าติดห่างจากจุดนี้เท่าไหร่ๆ
“ไม่ลืมอะไรนะ”ผมถามเพื่อความแน่ใจอีกครั้ง เผื่อไอ้มหามันลืมของใช้ที่จำเป็น
“ไม่ว่ะ ป่ะ”ล็อกบ้านเรียบร้อยเดินออกไปหน้าปากซอยเรียกรถแท็กซี่นั่งกลับกองพัน ระหว่างทางไอ้มหามันก็โม้ให้ฟังเรื่องราวที่มันเคยเจอตอนมันเป็นพระ มาถึงกองพันก็บ่าย ๒ กว่าๆแล้ว รถติดมากเลยครับน่าเบื่อ พอเข้ามาในกองพันต้องผ่านประตูกองรักษาการณ์ ตรวจกระเป๋าเรียบร้อยแล้วก็เดินไปรายงานตัวที่กองร้อย
“เฮ้ยๆ พวกมึง ๒ คนน่ะร้อยไหน”เสียงสิบเวรตะโกนถาม
“ร้อย ๑ ครับ”พวกผมตะโกนตอบเสียงดัง
“วิ่งมาเลยมึง วิ่ง”สิ้นคำสั่งผมก็วิ่งเข้ามาที่หน้ากองร้อย พอมาถึงสนามฟุตซอลหน้ากองร้อยเท่านั้นแหละครับ “หมอบ”วางกระเป๋าแล้วรีบหมอบลงโดยด่วน “คลานต่ำมา”ผมกับไอ้มหาตวงคลานต่ำลากกระเป๋าไปด้วยคลานไปด้วย ชุดกูใหม่ๆไม่รู้จะขาดหรือเปล่า คลานไปได้ประมาณ ๑๐ เมตร “วิดพื้นท่าเตรียม”
“เตรียม”ชุดรัดๆอึดอัดชิบหาย
“๕๐ ครั้ง เริ่ม”แล้วก็ทำพร้อมๆกับไอ้มหา ถึงกับหอบเลยครับ ไม่ได้ออกกำลังกายตั้ง ๑๕ วัน แล้วเมื่อคืนวานเพิ่งจะเสียน้ำกับที่รักไปด้วย แทบตาย ไอ้มหาตวงไม่แพ้กันครับหน้าแดงก่ำเชียว
“ลุก”พวกผมลุกขึ้น “ชื่ออะไรมึง”
“พลทหาร ขีปนาวุธ อุดมลักษณ์ครับ”
“พลทหารรพีพรรณ วงศ์กฤษณ์ครับ”
“อือ เขาของไปวางไว้ใต้ถุนกองร้อยก่อน เดี๋ยวรอรุ่นมึงกลับมารายงานตัวครบก่อนแล้วจะให้เลือกตู้เลือกเตียง”สิบเวรบอกผมก็หยิบของเอาไปวางไว้ที่ใต้ถุนกองร้อยจากนั้นก็ไปเบิกเอาของที่ฝากไว้ เช็คดูข้าวของทุกอย่างครบถ้วนไม่มีอะไรหาย แล้วก็ไปทักทายคนนั้นทีคนนี้ที ไอ้ซันยังไม่มาเลยครับ
“ตรง”เสียงใครคนหนึ่งที่นั่งอยู่ใต้ถุนสั่งตรงเสียงดัง ผมหันไปมองด้วยและรีบลุกขึ้นยืนตรงด้วย มองคนที่เดินเข้ามาเป็นหมวดบูมกับหมวดเต้ยนั่นเอง
“ตามสบายๆ”หมวดเต้ยเอ่ยขึ้นทุกคนก็นั่งลงพักผ่อน ส่วนผมเองเฉยๆครับจะให้เดินเข้าไปหอมแก้มได้ไง อยู่ต่อหน้าธารกำนัล ฮ่าๆๆๆ
“ผู้หมวดครับ กุญแจครับ”ไอ้มหาตวงเดินเข้าไปยื่นกุญแจบ้านให้หมวดเต้ย
“ล็อกดีแล้วนะ ไม่ใช่กูกลับไปเห็นถุงยางเรี่ยราดเต็มบ้านนะมึง”ผู้หมวดเต้ยพูดเสียงไม่ดังมากได้ยินกันแค่เฉพาะพวกผม
“แฮะๆ ไม่มีหรอกครับเพราะผมไม่ใช้ถุงยาง”ไอ้มหายิ้มหน้าซื่อๆ “อะล้อเล่นน่า”
“ไอ้สัส เดี๋ยวมึงได้เจอดี”ผู้หมวดเต้ยชี้หน้าคาดโทษก่อนจะเดินขึ้นไปบนกองร้อยกับหมวดบูม พักหนึ่งพอคนอื่นๆกลับมาครบหมดแล้วจึงได้ย้ายข้าวของขึ้นไปอยู่บนโรงนอน โรงนอนจะมีอยู่ ๒ ฝั่งครับ ฝั่งทิศเหนือกับฝั่งทิศใต้ พวกผมทหารใหม่ต้องนอนฝั่งทิศใต้กันครับ ไปถึงก็ยกตู้ยกเตียงมาจัดให้เป็นระเบียบ อาศัยความไวหาทำเลเหมาะๆเลยได้นอนใต้พัดลม
“ปริ๊ดๆ ให้เวลา ๕ นาที เก็บของให้เรียบร้อยแล้วลงไปข้างล่าง”สิบเวรพูดเสียงครับ
“ครับ”พวกผมตอบรับ ดูความเรียบร้อยของตู้เตียงอีกครั้งก่อนจะลงไปด้านล่าง
ตั้งแถวเดินไปกินข้าว กินข้าวเสร็จทหารใหม่ที่ขึ้นกองร้อยให้ไปรวมที่ศาลากลางน้ำเพื่อสำรวจว่ามาครบหรือไม่และจะได้แจกชุดวอร์มที่สั่งตัด ไปถึงก็เช็คชื่อตามกองร้อย ไม่มารายงานตัว ๒ คนครับ ก่อนจะแจกชุดวอร์มก็ตรวจเยี่ยวกัน ใครเสพใครสูบมาก็ให้สารภาพ ถ้าตรวจเจอทีหลังจะเอาไปขังคุก มียกหลายคนมากเลยครับ จากนั้นก็ตรวจเยี่ยว ใครเจอก็โดนซ่อมไปเพราะไม่สารภาพ จนถึง ๒ ทุ่มครึ่งผู้หมวดจึงปล่อยให้กลับกองร้อยใครกองร้อยมัน
ปรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด ปรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด ปรี๊ดดดดดดดดดดดดดด ปริ๊ด
เสียงนกหวีดในยามเช้าดังขึ้น ทุกคนตื่นนอนรีบเก็บที่นอนหมอนมุ้งพับให้เรียบร้อยคว้าถุงเท้าแล้วรีบใส่ หยิบรองเท้าผ้าใบลงไปด้านล่างอย่างรวดเร็ว มาถึงก็ทักทายรุ่นพี่ รุ่นพี่ที่กองร้อยมีไม่เยอะนะครับไม่ถึง ๒๐ คนล่ะมั้ง ปกติจะเยอะกว่านี้แต่รุ่นพี่บอกว่ามีส่วนที่ลงใต้ด้วยเลยเหลืออยู่แค่นี้
ตั้งแถวหน้ากองร้อย โดนแดกไปนิดหน่อยข้อหาทำอะไรช้า จากนั้นเดินแถวไปที่ลานรวมพลหน้ากองพัน ฟังนายทหารเวรชี้แจงช่วงเช้าแล้วปล่อยให้แต่ละกองร้อยพาแถววิ่งออกกำลังกาย วิ่งออกกำลังกายเสร็จไปอาบน้ำอาบท่า ๖ โมงเช้าลงมารวมที่หน้ากองร้อยแล้วจ่ายงาน โดนมีรุ่นพี่เป็นคนนำ พวกผมทหารใหม่ที่เพิ่งขึ้นกองร้อยยังไม่รู้อิโหน่อิเหน่ก็แยกกลุ่มไปทำความสะอาด
“เป็นไงมึง เคลียร์กันหรือยัง”ผมถามไอ้ซันที่ได้ไปทำความสะอาดร่วมกันกับผม
“เคลียร์แล้วอา ผมต่อยหน้ามันไปทีแล้วก็เลิกคบกับมัน”
“เหรอ แล้วพวกไอ้เหลือเป็นไงบ้าง”
“ตัวดำเมี่ยมเลย กลับไปเนี่ย ๕ ลัง ฮ่าๆๆๆ โคตรสะใจ เสียดายอาไม่ได้อยู่กินกับพวกผม จัดหนักกันทั้ง ๑๕ วัน”
“เออ ถ้าไม่ติดว่าแม่กูอยู่นี่กูก็ได้กลับแหละ แล้วคนอื่นๆล่ะ”
“มาหมดเลยอา ปล่อยลาไล่ๆกัน ไปป๊ะกันอยู่บ้าน ไอ้อาร์มลากเครื่องเสียงจากบ้านมันมา โคตรสะใจ”เปรี้ยวปากจริงเลยครับ ฮ่าๆๆๆๆ
กวาดไปคุยไปรุ่นพี่เข้ามาถามอะไรนิดหน่อย แล้วชี้ให้ทำตรงนั้นตรงนี้ ผมก็ทำตามที่รุ่นพี่พูดครับ กวาดเสร็จแล้วไปรอหน้าโรงเลี้ยงกินข้าว
เคารพธงชาติเสร็จเรียบร้อยแล้วมานั่งคอยอีกฝั่งของสนามฟุตซอล จากนั้นจ่ากองร้อยมาชี้แจง เรายืนตั้งแถวเรียบร้อย จ่ากองร้อยชี้แจงเสร็จแล้ว ผู้หมวดก็เข้ามาคุยทักทายกับพวกผมจากนั้นก็เป็นผู้กองครับ
“ขอต้อนรับนะทหารใหม่ ตอนนี้เรามาอยู่กองร้อยแล้ว มีภาระหน้าที่ที่ต้องทำแตกต่างกัน แล้วแต่ใครจะได้ทำงานอะไร ก็ขอให้ทุกคนทำงานด้วยความตั้งใจ มีอะไรบอกหมู่จ่าเขา หรือถ้าเรื่องมันคอขาดบาดตายก็ให้มาบอกผู้หมวดผู้กอง......”ผู้กองอบรมอยู่พักใหญ่จึงเลิก จากนั้นจ่าก็ให้ตั้งแถวเฉพาะทหารใหม่
“อ่ะ ฟังนะทหาร ตอนนี้ที่บ้านพลโท......ต้องการทหารไปอยู่ด้วย ใครเป็น ๒ ปีแล้วอยากไปอยู่ยกมือขึ้น”มีอยู่ ๒ มันรีบยกทันที “ลุกขึ้น”พวก ๒ คนนั้นลุกขึ้นยืนแล้วสอบถามเรื่องเหล้ายาปลาปิ้งว่ากินดื่มหรือเปล่า ผมเองไม่สนใจครับนั่งเฉยๆ ขออยู่กองร้อยดีกว่า จ่าคัดเลือกเอาไปอยู่บ้านนาย ๒ คนเพราะรุ่นพี่เขาเพิ่งปลดไปไม่มีคนไปแทน จากนั้นก็เอาไอ้ทิวเข้าไปทำงานที่บก.ร้อย บก.ร้อยนี่เป็นเหมือนสำนักงานของกองร้อยครับ และคัดเลือกเอาทหารไปเป็นเจ้าหน้าที่ประจำคลังต่างซึ่งมีอยู่ ๓ คลัง คลังอาวุธไอ้มหาตวงมันยกมือไป จ่าคลังอาวุธเลยให้มันไปอยู่ด้วย คลังสื่อสารไอ้นนท์กับไอ้เอ็ม คลังอาภรณ์ คลังนี้หมู่อาร์ตรับผิดชอบครับ ไอ้มินมันยกมือ ส่วนผมน่ะเหรอ แฮะๆ ผู้หมวดขอตัวผมไปทำงาน แต่มีรุ่นพี่อยู่ ๑ คนแล้ว ผมเลยไม่ได้สิทธิ์นั้น แล้วมีอีกคน ไอ้เป้คอยไปรับใช้ผู้กอง เท่ากับว่าผมต้องอยู่ทำงานทั่วไป
พอแยกทหารได้แล้วใครที่โดนเลือกไปทำงานที่ไหนก็ไปครับ ผมเองไม่ได้รับเลือกก็นั่งอยู่เฉยๆรอเขาเรียกทำงาน มานั่งอยู่ใต้ถุนกองร้อยอ่านหนังสือที่วางอยู่บนโต๊ะ วันแรกคงไม่มีอะไรมากมาย ถึงเวลาพักกลางวันไปกินข้าว แล้วช่วงบ่ายมาทำความสะอาดรอบกองร้อยตามหน้าที่ที่ได้รับมอบ
“เฮ้ย รุ่นน้อง รีบอาบเลยพวกมึง”เสียงรุ่นพี่พูดข่มขู่ พวกผมรีบอาบน้ำแต่ไม่รีบเหมือนตอนเป็นทหารใหม่นะครับ อาบเสร็จขึ้นไปบนโรงนอนรอเวลาอบรม
๑ ทุ่มตรง พวกเรามานั่งกันหน้าสลอนเต็มมุขกลาง กองร้อยจะมี ๒ ชั้นนะครับ ชั้นบนปีกซ้ายขวาจะเป็นโรงนอน จะมีมุขอยู่ ๓ มุข มุขกลางด้านในจะมีห้องพระด้านหลังจะเป็นห้องผู้หมวดกับผู้ห้องคนละห้อง
“ตรง”รุ่นพี่สั่งเสียงดัง พวกผมลุกขึ้นยืนตรงทำความเคารพ
“สวัสดีครับ”พูดพร้อมกันเหมือนตอนเป็นทหารใหม่
“สวัสดี นั่งๆ”สิบเวรยกมือไหว้แล้วสั่งนั่งลง ผมนั่งข้างไอ้มหากับไอ้ซัน “อ่ะ ฟังเวรก่อนแล้วกัน กองรักษาการณ์ มานพ วิเศษ ณัฐวัฒน์ ขีปนาวุธ ใครวะ ไอ้ยักษ์เหรอ”
“ครับ”ผมยกมือ
“เออ จิรวัฒน์”ไอ้คนนี้มันรุ่นเดียวกับผมนะครับ ๓ คนแรกเป็นรุ่นพี่ “อ่ะ เวรโรง ผลัด ๑ .....”สิบเวรชี้แจงไล่รายชื่อไปว่าใครโดนเวรอะไรบ้าง ตอนนี้มีแค่ ๒ อย่างครับ กองรักษาการณ์หรือเรียกย่อๆว่า รก. กับเวรโรง ช่วงเป็นทหารใหม่ก็มีเข้าเวรโรงนอนเหมือนกันครับ จับคู่กันเข้า
“ไปหาอะไรกินมั้ยวะ”ไอ้มหาชวนผม ในกองพันจะมีตลาดด้วยนะครับ
“ไปดิ กินข้าวไม่ค่อยอิ่มเลยว่ะ”ผมพูด มื้อเย็นรุ่นพี่กินกันเร็วมากแล้วกับข้าวมันก็น่าเบื่อด้วยครับ กินได้นิดเดียว ตอนนี้เลยรู้สึกหิว
“ซัน ไปหาไรแดกกัน”
“อือ”ไอ้ซันขานรับ หยิบรองเท้าแตะได้ลงไปด้านล่างเดินไปตลาดกัน ที่ตลาดจะมีร้านอาหารอยู่หลายร้าน พวกข้าวของเครื่องใช้ของทหารก็มีครับ บางคนเอาชุดเมาเข้ารูป บางคนสั่งตัดชุดใหม่ บางคนมานั่งกินน้ำอัดลมกินอะไรหลายอย่าง
เข้าไปร้านนั้นคนก็เยอะ ร้านนี้คนก็เยอะ มีแต่ทหารผลัดผมทั้งนั้น รุ่นพี่มีไม่ค่อยเยอะเท่าไหร่ สั่งข้าวได้มานั่งรอหน้าร้าน คนนั้นเข้ามาทักทีคนนี้เข้ามาทักที กินอิ่มกลับกองร้อย สวดมนต์ตอน ๒ ทุ่มครึ่งอบรมอีกนิดหน่อยแล้วปล่อยให้พักผ่อน
ตื่นเช้ามาก็เหมือนเดิม ไปตั้งแถวรวมที่หน้ากองพัน ฟังนายทหารเวรอบรมแล้ววิ่งออกกำลังกายรอบสนามฟุตบอล ๑ รอบ กลับมาอาบน้ำ รวมแถวแล้วจ่ายงานไปทำความสะอาดตามสถานที่ต่างๆ
๗ โมง กินข้าวเช้า กับข้าวก็เป็นแกงจืดฟัก ฟักเต็มหม้อหาไก่ไม่เจอสักชิ้น สงสัยแม่งทำหล่นกลางทางมั้ง(ประชด) กินเสร็จไปทำความสะอาดต่อ จวนจะ ๘ โมงจึงไปเบิกปืนเพื่อเข้าเวรกองรักษาการณ์ ไอ้มหามันช่วยรุ่นพี่จ่ายปืน ๘ โมงเคารพธงชาติแล้วพวกที่ต้องเข้าเวรก็แยกออกไป
เดินตามรุ่นพี่เพื่อไปรอ สักพักหนึ่ง มีจ่ามาคุยกับพวกผม ตั้งแถวแล้วจ่าก็พาเดินไป การเข้าเวรจะมีจ่ายศจ่าสิบเอกนะครับเป็นผบ.กับผู้ช่วย ผบ.(ตอนนี้ลืมไปแล้วว่ามันย่อมาจากอะไร)
ฟังคำชี้แจงจากผบ.กองรักษาการณ์เรียบร้อยก็เข้าไปพัก ส่วนผมวันนี้ผลัดที่ ๑ จะต้องไปยืนจุดเลยครับ การเข้าเวรกองรักษาการณ์จะเข้า ๔ ชั่วโมง พัก ๔ ชั่วโมง เข้า ๓ ยก ใน ๒๔ ชั่วโมง ตั้งแถวโดยมีนายยามควบคุม ไอ้จิรวัฒน์หรือไอ้อ้น มันได้อยู่กับนายยาม ส่วนผมไปยืนหน้าตึกกระสุน เดินแถวไปตามจุดเรียบร้อยก็ยืนอยู่ตามจุดที่ได้รับมอบหมาย หาที่ร่มๆ ยืนนิ่งๆ ขยับบ้างเพราะมันเมื่อย
“อ้าว เข้าเวรเหรอวะ”หลังจากทำท่าวันทยาวุธแสดงความเคารพ หมวดเต้ยซึ่งกำลังขี่มอไซด์จะผ่านไปต้องแวะมาทักผมก่อน
“ครับผู้หมวด ผู้หมวดจะไปไหนเหรอครับ”
“หาของกิน จะเอาไรป่ะ”
“ไม่เป็นไรครับผู้หมวด”
“เออ ไปละ”แล้วก็บึ่งมอไซด์ออกไป หมวดเต้ยนี่อยู่คนละกองร้อยกับหมวดบูมนะครับ จบมารุ่นเดียวกันแต่มาบรรจุคนละกองร้อยเท่านั้นเอง ยืนเวรไปเรื่อยๆ เมื่อยก็ขยับนิดหน่อย มองคนขับรถไปมา เจอหมู่อาร์ตด้วย มองหน้าผมเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ ตอนนี้น่าจะหายดีแล้วมั้งครับเพราะหลังจากโดนผมกระทืบไปประมาณ ๒ สัปดาห์เห็นกลับมารักษาตัวที่กองพันแล้ว ตอนนี้คงจะหายดีแล้วล่ะ
“ออกเวรมาหาผู้หมวดนะ”ผู้หมวดเต้ยหยุดรถคุยกับผมอีกครั้ง มีของกินเยอะเลย
“ครับ แน่ะๆ เอาของมาเซ่นผมเพื่อจะได้ใกล้ชิดไอ้ตวงใช่ป่ะ”
“หึหึ มึงก็ว่าไป แล้วนี่ทำไมได้เข้าเวรล่ะ ไอ้บูมไม่ว่าอะไรเหรอ”
“ยังไม่เห็นหมวดบูมแต่เช้าแล้ว เคารพธงเสร็จผมก็มาเลย คงไม่ว่าอะไรหรอกมั้งครับ ว่าแต่ผู้หมวดเหอะไปหาไอ้มหาตวงบ้างยัง เดี๋ยวมันอกแตกตายนะไม่ได้เจอหน้าเมีย ฮ่าๆๆๆ”
“ถุย ไอ้สัส กูจ้องจะเล่นงานมันอยู่เนี่ย พูดแล้วของขึ้น เสียเชิงหมด”
“เอาน่า สงเคราะห์มหามันหน่อยเถอะครับ มหามันไม่ค่อยเป็น”
“ไม่ค่อยเป็นเหี้ยอะไรล่ะ สัส เล่นกูซะทุกท่า แม่ง เจ็บใจ”
“แล้วเสียวป่ะล่ะ”
“เสียวดิ เฮ้ย ไอ้สัส ลามปามแล้วมึง ออกเวรแล้วมาหากูนะ กูซื้อของมาฝาก เออ เดี๋ยวกูไปที่ร้อยมึงเลยดีกว่า ไปละ”หมวดเต้ยขับรถมอไซด์ออกไป ยืนมองคนที่ขับรถไปมา มีสาวๆให้มองบ้าง จนครบ ๒ ชั่วโมง
ออกเวร ๑๑ โมง รุ่นพี่ชวนกลับกองร้อยไปหาขนมกิน ผมก็เดินไปตามรุ่นพี่ครับ ไปถึงหน้ากองร้อย เจอหมู่อาร์ตในชุดธรรมดานั่งอยู่ที่คลังอาภรณ์ คลังอาภรณ์นี่จะเกี่ยวกับเสื้อผ้าของทหารนะครับ เวรลามีเวรยามพิเศษที่ต้องใส่ชุดพิเศษก็จะมาเบิกที่นี่ หรือแม้แต่เข้ากองรักษาการณ์ก็ต้องมาเบิกเข็มขัดสนามที่นี่ แต่เมื่อเช้าผมไม่ได้มาเบิกนะครับ ผมเอาของผมมาเอง ไม่อยากจะไปเกี่ยวข้องอะไรกับมัน เขาเองก็เขม่นๆผมเหมือนกัน คงจะแก้แค้นผมให้ได้สักวัน
เข้าไปในร้านค้าหยิบขนมกับน้ำอัดลมมากินอยู่หน้าร้าน ร้านค้านี่จะมีอยู่ใต้ถุนกองร้อยครับ จะมีจ่าคอยดูแล ร้านค้าสวัสดิการจะเรียกกันว่า พีเอ็กซ์(PX)ซึ่งผมไม่รู้ว่ามันย่อมาจากอะไร เห็นเขาเรียกพีเอ็กซ์ก็เรียกตามๆเขา รุ่นพี่ส่วนใหญ่จะเซ็นไว้ก่อนครับ หยิบขนมมาก็ลงชื่อกับจ่าเอาไว้ปลายเดือนค่อยหักเงินเดือนเอา เหลือเท่าไหร่ก็เท่านั้น
กินอิ่มไปนอน ยกที่ ๒ ก็มาเข้าต่อ ที่ว่าเข้า ๔ ชั่วโมงหรือหนุน ๒ ชั่วโมงไปยืนจุดอีก ๒ ชั่ว หนุนนี่คือนั่งอยู่ที่กองรักษาการณ์นะครับ คอยไปยืนชักล้อวนๆกันไป ๑ ทุ่มเราก็ออกเวรกลับกองร้อยไปอาบน้ำอาบท่า มาถึงนอนไม่หลับแล้วครับ มายืนที่กำแพงมองดูถนนหนทางด้านนอก จนถึงเวลาไปนั่งหนุนแล้วยืนจุด
จุดที่ผมยืนเป็นตึกกระสุน มืดๆเปลี่ยวๆ มีไฟให้แสงสว่างอยู่หลอดเดียวกับด้านหน้าทางเข้า ยืนไปได้พักหนึ่ง หมาหอนครับ ด้านหน้าทางเข้าเนี่ยจะเป็นบ้านร้าง มีอยู่หลายหลังส่วนใหญ่จะร้าง และมีศาลเจ้าด้วย มีรุ่นพี่เคยเล่าให้ฟังว่าเคยเจอผี
ยืนไปมองไปเรื่อยเปื่อย เรื่องผีผมไม่กลัวหรอกครับ เคยเจอหลายครั้งแล้วด้วย แต่ไม่กลัว เราไม่ได้ไปทำอะไรเขานี่ครับ ยืนไปเรื่อยๆ ลมพัดเอื่อยๆ อยากนอนมากเลยครับ ยุงก็กินว่อนดีนะที่ทายากันยุง
“ตัวเอง ยืนคนเดียวไม่กลัวผีเหรอ”เสียงกุบกับมาจากที่ไหนสักแห่ง ผมรีบหันไปมองยังต้นเสียง เสียงรองเท้าส้นสูงเดินมาใกล้ๆ รูปร่างสูงโปร่งหุ่นดูเจ้าเนื้อนิดหน่อย ผมยาวออกบานๆ เสียงเนี่ยไม่ต้องสืบ กระเทยชัวร์
“ไม่อ่ะ”ผมตอบไปหน้านิ่งๆ ถ้ามาทำมิดีมิร้ายกับกูนะมึงเละแน่
“เหรอ ตัวเองยุงกัดมไหม เค้าเอายาทากันยุงมาฝาก”ยื่นซองยาทากันยุงมาให้ ผมเดินถอยหลังเพราะถ้าใกล้เกินไปเนี่ย
“อย่าเข้ามาใกล้”ผมพูดเสียงเรียบ
“ตัวเอง เขาอุตส่าห์หวังดี ยุงกัดตัวเองเป็นไข้เลือดออกนะ เอาไปเถอะ เขาเอามาให้ตัวเอง”
“ไม่ต้องอ่ะ ทามาแล้ว”
“อ๋อ งั้นตัวเองกินเหล้าไหม เขาเอาเหล้ามาด้วยนะ”หยิบขวดเหล้าออกมาโชว์
“ไปกินที่อื่นเหอะ ไม่ต้องมายุ่งกับผม”ผมพูดเสียงไม่พอใจ
“แหม ตัวเองก็ ใครๆก็ชอบของดีกันทั้งนั้น พี่มาที่นี่ตั้งหลายทีไม่มีใครกล้าปฏิเสธพี่เลย สุดหล่อทำไมใจร้ายจัง”
“ผมไม่เหมือนคนอื่น ไปหาคนที่เคยกินด้วยสิ ให้เวลา ๕ นาที ไม่ไปผมเตะก้านคอจริงๆนะ”ผมทำหน้าขึงขัง ห่า คิดจะมามอมเหล้ากูอ่ะดิ
“ตัวเองน่ะ น่านะ กินเหล้าเคล้าอารมณ์ เงี่ยนพี่ก็อมให้ สบายใจสบายตัว ตัวเองไม่สนใจเหรอ”
“เฮ้ย ไม่ได้ยินรึไง จะไปไม่ไป กูเอาจริงนะ”ผมจับปืนให้มั่นเดินเข้าไปจะเตะมัน
“ตัวเองอย่าใจร้อนสิ ไม่คิดลองหน่อยเหรอ เดี๋ยวตัวเองก็ติดใจเชื่อพี่สิ”ปึง ถีบแม่งที่ต้นขาซะเลย
-
ตัวเองงง 5555
-
พี่บอมบ์จะโดนฉุดอ่ะ :hao7:
-
อ่า น่าจะเตะก้านคอไปซะ
อยากเจอหน้าหมวดบูม
และเซ็งหมู่อาร์ต น่าจะยังมิเข็ด ต้องโดนตื้บไปอีกหลายๆ ที
-
o-o เย้ย นี่ก้อผีใช่ม้ายยยย อิอิ
-
อุ้ย กะเทยจะฉุดบอมบ์ซะแล้ว
-
เรื่องนี้ครบรสจริงๆ บู้ ดราม่าแล้วก็ผี
-
ขอบคุณ :)
-
5555 เกือบไปแล้วนะตัวเอง
-
ไปถีบเขาทำไม 55555 เขากำลังจะช่วยลดประชากรชองโลกอยู่นะ กิกิ
-
ชอบคู่มหาตวงกับหมวดเต้ยมาก :haun4:
-
เข้าเวรอยู่ดีๆก็มีคนเข้าทักทาย ชอบป่ะบอมบ์
-
พี่บอมบ์โหดมากเลยนะตัวเอง
-
ขำจนคอเคล็ด :laugh: :laugh:
-
5555555555555555
คู่มหากะหมวดเต้ยเนี่ยเน้นฮาเนอะ ชอบๆๆๆๆๆ
พูดตรงไม่มีอ้อมกันเลย
พี่บอมบ์เปลี่ยนที่ตอนเข้าเวรเถอะ สงสาร คึคึ
-
:hao7: :hao7:
-
ไม่กลัวโดนก้านคอเลยเนอะอินี่
-
หมวดเต้ยนี่ตอบตรงเสมอเลยนะ 555
มหาตวงนี่เรียนรู้ไวนะ ขนาดหมวดเต้ยยังออกปากว่าฮีทำได้ทุกท่า กร๊ากกก
หมวดบูมไม่ค่อยโผล่มาเลย แถมบอมบ์อยู่เวรซะงั้น มื่อไหร่จะได้สวีทกะเขาบ้าง
ปล.หมู่อาร์ตยังไม่ไปผุดไปเกิดอีกหราาาา ?!!!!!!! นางจะสร้างเรื่องอะไรอีกไหมเนี่ย
-
จะผีหรือคน....ก็น่ากลัวพอกัน
-
บอมบ์โหดอ่ะ
หมวดเต้ยกับมหา ฮาตลอด
หมวดบูมหายไปไหนนนนนน คิดถึงแล้ววววว
:L1:
-
ว้าววววว สองคู่ชู้ชื่น :mew1:
-
หมู่อาร์ตนี่น่าจัดอีกซักรอบนะ :m16: :m16: :m16:
-
กระเทยไม่สนเพราะมีเมียแล้ว
-
ตอนที่ ๒๗ ซื้อของ
“ไอ้ยักษ์แม่งเข้าเวรคืนเดียวโดนกะเทยโม๊คจวยเลยว่ะ”ออกเวรกลับมาถึงกองร้อยรุ่นพี่ก็รีบกระจายข่าวทันทีเลยครับ
“โห ไอ้สัส คืนเสียวเสียท่าให้กระเทยซะแล้ว ฮ่าๆๆๆ”
“เฮ้ย จริงดิวะ โห ไอ้สัส ไฟแรงนี่หว่า”รุ่นพี่ต่างรุมล้อมถามผมเหมือนเห็นผมเป็นตัวอะไรไม่รู้
“เปล่าพี่ มันไม่ได้กินผมหรอก นี่ดีนะผมไม่ก้านคอสลบคาตีนน่ะ”ผมพูด
“อ้าว ไหนว่ามึงโดนโม๊คจวยล่ะ”
“โดนที่ไหน มันเอาเหล้ามาจะให้ผมกิน ผมเข้าไปถีบมันก่อนเลย”
“ไอ้สัส เมื่อคืนกูเห็นอยู่นะ กำลังบ๊วบกันตรงกำแพงดินเลยเหี้ย ฮ่าๆๆๆ”พูดออกไปไหนก็ไม่รู้ เมื่อคืนหลังจากที่ผมถีบไปทีหนึ่งกะเทยคนนั้นมันรีบวิ่งหนีไปเลยครับเพราะผมทำท่าจะเข้าไปซ้ำอีก คนห่าอะไรวะ ไม่เล่นด้วยแล้วยังเสือกมาอ้อนวอนตีนกันอีก
เข้าไปอาบน้ำอาบท่าหลังจากรายงานตัวกับสิบเวรเรียบร้อยแล้ว เปลี่ยนเป็นชุดเป็ดน้อย(ชุดเป็ดน้อยคือชุดลำลองของทหาร เรียกกันจนชินปากว่าชุดเป็ดน้อย)แล้วเข้าห้องพักผ่อนไปนอน พวกที่ออกเวรมาเนี่ยเขาให้พักครึ่งวันนะครับเพราะเมื่อคืนเข้าเวรมาทั้งคืนแล้ว ถ้าจะให้ทำงานต่อนี่ตายกันพอดีครับ
นอนหลับไม่ถึง ๒๐ นาทีมีคนมาปลุก ปรากฏว่าเป็นบก.ร้อยคนใหม่ครับ มันมาปลุกผม ผมตื่นขึ้นมาแบบมึนๆ
“ผู้หมวดเรียก”มันย้ำคำ ผมลุกขึ้นไปแบบมึน เดินขึ้นไปด้านบน เคาะประตูรางานยศชื่อเสียงดัง
“กระผมพลทหารขีปนาวุธ อุดมลักษณ์ ขออนุญาตพบผู้บังคับหมวดครับ”ประตูเปิดออกมา ผู้หมวดอยู่ในชุดฝึกพรางครึ่งท่อน ผมเข้าไปด้านในผู้หมวดนั่งที่โต๊ะทำงานของตัวเอง ส่วนผมนั่งอีกด้านหนึ่งซึ่งจะมีเก้าอี้วางอยู่
“มีงานเหรอครับ”ถามไปก็หาวไป ยังเบลอๆอยู่เลยครับ อย่างว่าเพิ่งหลับไปแปบเดียวเองครับ
“มีอะไรจะสารภาพไหม”ผู้หมวดมองหน้าผม ผมยิ่งทำหน้างง สมองตอนนี้เบลอๆ ประมวลผลช้า สารภาพอะไรเหรอ
“รักนะครับ”ลุกขึ้นเดินเข้าไปฉกหอมแก้มทีหนึ่ง ผู้หมวดทำหน้ายุ่งๆใส่
“อะไร คนละประเด็นกันเลย”
“อ้าว แล้วอะไรเหรอครับ”ผมยิ่งงงเข้าไปใหญ่ อะไรวะ สารภาพอะไรอีก งงนะเนี่ย
“ไม่ต้องทำหน้ามึนเลย ไปทำผิดอะไรมา ไม่ยอมรับนี่ไม่รู้ด้วยนะ”ผู้หมวดมองหน้าเหมือจะคาดคั้นเอาจากผมให้ได้
“อะไรเหรอครับ ฮ้าว ผมทำผิดอะไรเหรอ”หาวจนน้ำตาเล็ดลากเก้าอี้ไปนั่งซ้อนหลังซบหน้าที่ไหล่ผู้หมวด โอบแขนที่เอว กูง่วงมาก ไม่ได้นอนทั้งคืน ร้อนก็ร้อนยุงก็กัด แถมยังนอนน้อยอีก
“มึนตลอด เมื่อคืนพลาดท่ากะเทยแล้วใช่ไหม”ผู้หมวดแกะมือผมออกแต่เรื่องอะไรที่ผมจะยอมล่ะ เมื่อวานไม่ได้เจอหน้าทั้งวัน ขอกอดขออ้อนหน่อยเหอะ
“ฟอด พลาดที่ไหนล่ะครับ ผู้หมวดอยู่ทั้งคนผมจะกล้าทำได้ไง”
“อ๋อ หมายความว่าถ้ากูไม่อยู่นี่มึงก็ไม่มีพลาดใช่ไหม”
“คิดไปไกล อยู่ไม่อยู่ก็ไม่เล่นด้วย ต่อให้อยากแค่ไหนก็ตามเหอะ หึงอ่ะดิ ฮ่าๆๆๆ”
“เออดิ ไม่ค่อยไว้ใจมึงด้วย คลำไม่มีหางเอาหมดแบบมึงเชื่อใจยาก”
“ใส่ร้ายกันตลอด ผมน้อยใจนะเนี่ย จุ๊บๆ เมื่อคืนยุงกัดฉิบหายเลย อยากนอนกอดที่รักแทบตาย”
“ถุย เพ้อไปไกลนะมึง”
“ก็มันจริงนี่ครับ นี่ถ้าไม่ติดเวรนะผมจะหนีเข้ามานอนกอดผู้หมวดที่ห้องเลยล่ะ เออ เมื่อคืนน่าจะขึ้นไปนอนบนแฟลตด้วยเนอะ เผื่อได้.....หึหึ”
“มึงเข้าเวรอ่ะดีแล้ว วันๆคิดเรื่องอะไรไม่รู้”
“อ้าว ก็มีแฟนแล้วต้องคิดถึงแฟนดิครับ ให้คิดถึงใครอ่ะ เพื่อนกองร้อยข้างๆอ่ะเหรอ”
“แล้วแต่มึง จะคิดถึงใครก็เรื่องของมึง”ทำหน้าไม่สนโลก หึหึ ขยับเก้าอี้ของผมให้แนบชิดเข้าไปซบหน้าลงที่ไหล่ กะว่าจะชวนคุยไปด้วยซบไหล่ไปด้วย แต่ผมก็หลับลงไปด้วยความอ่อนเพลีย
เกือบชั่วโมงที่ผมหลับคาไหล่ผู้หมวด ตื่นขึ้นมาเพราะว่าด้านล่างตะโกนเสียงดังเรื่องอะไรของเขาก็ไม่รู้
“ขอโทษครับ”มองดูคงจะเมื่อยน่าดู เกือบชั่วโมงที่ผมซบหลับทนได้ไงไม่รู้
“อือ เพลียมากเลยเหรอ อย่างว่าไหนจะเข้าเวร ไหนจะให้กะเทยโม๊คให้อีก”
“เข้าเวรอย่างเดียวครับที่รัก กะเทยไม่มีทางได้แอ้มผมหรอก กี่โมงแล้วครับ”
“๑๑ โมงครึ่งแล้ว ลงไปกินข้าวดิ หรือจะไม่ไป”
“ไปครับ งั้นเดี๋ยวผมลงไปรอกินข้าวนะครับ จุ๊บ”ยื่นหน้าไปจูบแก้มทีหนึ่งแล้วออกจากห้องมาด้วยความเบลอ ล้างหน้าล้างตารอกินข้าว
“น้องๆ มียาสูบบ่”รุ่นพี่คนหนึ่งซึ่งใหญ่ที่สุดในขณะนี้ถามพวกผม รุ่นของทหารนี่เขาจะเรียกกันแบบนี้นะครับ พวกที่ใหญ่สุดใกล้ปลดในไม่กี่เดือนข้างหน้านี่เขาจะเรียกว่า รุ่นใหญ่ รุ่นถัดมาก็เรียกว่า รุ่นรอง ถัดมาอีกก็คือผลัดก่อนหน้าพวกผมจะเรียกว่ารุ่นกลาง แล้วพวกผมเพิ่งมาใหม่จะเรียกว่า รุ่นเล็ก
“มีครับ”ใครคนหนึ่งยื่นบุหรี่ให้ ตอนนี้ผมหยุดสูบบุหรี่แล้ว วันก่อนช่วงที่ผมพักเอาบุหรี่มาสูบ มันเหม็นๆยังไงไม่รู้เลยไม่สูบดีกว่า ฮ่าๆๆๆ
“ขออนุญาตครับ ยักษ์ผู้หมวดเรียก”บ่ายโมงกินข้าวเสร็จมานั่งรวมที่ใต้ถุนกองร้อยเพื่อจ่ายงานทำความสะอาด
“ไปดิ”สิบเวรอนุญาตผมจึงลุกขึ้นไปด้านบน
“ครับผู้หมวด”รายงานยศชื่อเข้าไปด้านใน ผู้หมวดนั่งเอนตัวสบายๆ”ทานข้าวหรือยังครับ”
“อืม ยัง ออกไปข้างนอกเป็นเพื่อนหน่อยดิ”ผู้หมวดลุกขึ้นหยิบเสื้อพรางมาใส่แล้วยื่นกุญแจรถยนต์ให้ผม “สิบเวร ขออนุญาตพาไอ้ยักษ์ไปข้างนอกนะ”ผู้หมวดบอกกับสิบเวร
“ครับผู้หมวด”สิบเวรยืนตรงรับคำ ผมเดินไปเอารถที่จอดอยู่ที่โรงรถขับมารับผู้หมวดแล้วออกไปตามคำสั่ง ไม่ใช่อะไรหรอกครับมาหาอะไรกินน่ะ มาถึงร้านอาหารผมว่าจะไม่ลงแล้วครับ ชุดแม่งไม่ค่อยสุภาพเท่าไหร่ กางเกงกีฬาขาสั้นกับเสื้อยืดธรรมดาๆ จากนั้นแวะไปดูของที่ร้านขายวัสดุภัณฑ์ ช่วงที่ผมขึ้นกองร้อยมาผู้กองปล่อยรุ่นพี่ลาพักผ่อนครับแล้วจะให้พวกผมพัฒนากองร้อย
“จะซื้อเลยเหรอครับผู้หมวด”
“เปล่า มาแวะดูราคามันไว้ก่อน จะได้บอกผู้กองถูก”จากนั้นก็เดินดูข้าวของต่อ ร้านวัสดุก่อสร้างผมเคยมาทำงานอยู่พักหนึ่งนะครับ แต่ทำอีกสาขาหนึ่ง บริษัทเดียวกันกับที่ผู้หมวดมาดูของนี่แหละ ผมมาทำเป็นพนักงานขับรถยก ทำไม่กี่เดือนก็เลิก ไปหางานอื่นทำ ผู้หมวดเดินดูของจนพอใจจึงชวนผมกลับ แต่ตอนนี้ผมมองหน้าผู้หมวดแล้วยอมรับว่า เงี่ยน ฮ่าๆๆ
ขับรถไปอาศัยความเจ้าเล่ห์เลี้ยวไปอีกทาง ผู้หมวดอ่านหนังสืออยู่ในรถไม่ได้สนใจอะไร แอบมองทางเป็นระยะแต่ไม่ถามอะไร ได้ใจผมล่ะสิ เลยบึ่งตรงไปที่บ้านผู้หมวดเลย บ้านหลังใหม่อีกหลังนะครับที่ผู้หมวดเพิ่งซื้อ
“เฮ้ย พามานี่ทำไม”ผู้หมวดทำหน้างง
“ขอเข้าห้องน้ำแปบ”เจ้าเล่ห์ไว้ก่อน
“เออ แล้วไม่บอกก่อน”ผู้หมวดลงจากรถเข้าไปดูในบ้าน ตอนนี้ข้างของครบแล้วครับเหลือแต่คนมาอยู่เท่านั้นแหละขึ้นไปด้านบนห้องนอนตู้เตียงยังใหม่เอี่ยมแต่มีรอยมาใช้งานแล้วแสดงว่าผู้หมวดเคยมานอนแล้ว
“บูมๆตัวเหี้ยอะไรไม่รู้อยู่ด้านบนอ่ะ”ผมตะโกนเสียงดังทำเป็นตกใจกับสิ่งที่ได้เห็น
“อะไรวะ”
“ไม่รู้ บูมขึ้นมาดูดิ”เสียงฝีเท้าของผู้หมวดวิ่งขึ้นมาบนบ้านดังปึงปังเปิดประตูเข้ามาด้วยความเร่งรีบ
“อะไร ตัวอะไรบอมบ์”
“แฮะๆ ตัวเหี้ยนี้แหละครับ เหี้ยบอมบ์อ่ะ ที่รัก บอมบ์ไม่ไหวแล้ว บอมบ์ขอนะ”ผมเดินเข้าไปกอดผู้หมวดประกบจูบทันที ผู้หมวดทำท่าขืนๆเอาไว้
“เหี้ย หยุด อุบ”แต่อาศัยผมแรงเยอะกว่ารีบปลดกระดุมเสื้อกางเกงผู้หมวดอย่างรวดเร็วจนเหลือแค่เสื้อยุด ถอดรองเท้าคอมแบทด้วยความทุลักทุเลตอนนี้ผู้หมวดเหลือแค่เสื้อยืดกับกางเกงใน
“ไอ้เหี้ยบอมบ์ อย่าดิวะ”ผู้หมวดขัดขืน ผมจูบและลูบไล้จนผู้หมวดใจอ่อน ยอมกอดผมกลับแล้วจากนั้นความหฤหรรษ์ก็เกิดขึ้นท่ามกลางแอร์ ๒๐ องศา ฮ่าๆๆๆ
“ยิ้มเหี้ยอะไร”ผู้หมวดต่อยมาที่หน้าอกผมทีหนึ่ง หมัดหนักไม่เบา แต่เจ็บว่ะ
“เปล่าครับ”อาบน้ำไปยิ้มไป มีความสุข
“มึงนี่เจ้าเล่ห์ว่ะบอมบ์ กูว่ามึงทำแบบนี้กับคนอื่นบ่อยแน่เลย”
“เปล่านะ คนอื่นบอมบ์ไม่หลอกล่อเขาก็ยอมง่ายๆอยู่แล้ว ก็ที่รักน่าฟัด ถ้าบอมบ์จะขอตรงๆที่รักจะยอมไหมล่ะ”
“มึงฝันไปเหอะ”
“เห็นไหม บอมบ์เลยต้องทำแบบนี้ไง ช่วงนี้ไม่รู้เป็นไรเห็นหน้าบูมแล้วบอมบ์มีอารมณ์ทุกที”
“เหี้ย มึงหื่นเกินไปป่ะวะ”
“แล้วบูมไม่หื่นบ้างเหรอ เห็นยอมบอมบ์ทุกทีเลย”
“กูก็คนนะเว้ย แต่ไม่ได้เหมือนมึงคิดอะไรก็ไม่รู้อยู่ในหัวตลอด ๒๔ ชั่วโมง”
“ฮ่าๆๆๆๆ ที่ผมหื่นแสดงว่าผมรักนะครับ”ผมกอดผู้หมวดโยกตัวหัวเราะ จากนั้นก็อาบน้ำกันต่อ สบายกายสบายใจ แต่งตัวเรียบร้อยออกจากบ้าน ผู้หมวดเดินหน้ายู่ลงมา แฮะๆ เมื่อกี้ผมไม่ได้รุนแรงนะครับแค่ ๒ น้ำเอง
“ถ้าไอ้เต้ยถามกูจะบอกมันยังไงวะเนี่ย มึงนี่ เหี้ยว่ะบอมบ์”ผู้หมวดบ่นออกมาเบาๆ ยอมรับเลยครับว่าเหี้ย ทำไงได้ล่ะรักเมียก็ต้องเย็บเมียดิครับ จริงป่ะ
“บอมบ์ขอโทษ ไม่งอนนะ”อ้อนเข้าไว้
“มึงตบหัวแล้วลูบหลังกูตลอดเลยว่ะบอมบ์ ทีหลังน่ะช่วยบอกให้รู้ตัวสักนิดก็ยังดี จะได้เตรียมตัวถูก อะไรวะ คิดจะเอาก็เอา เห็นใจกูบ้าง”
“โกรธบอมบ์จริงอ่ะ”มองหน้าตอนนี้ผู้หมวดไม่ได้มีสายตาหยอกล้อเหมือนเมื่อครู่อีกแล้ว
“เออดิ กูไม่ได้หวงเนื้อหวงตัวนะเว้ยสำหรับมึงอ่ะ แต่มึงช่วยบอกกูก่อน อยากต่อยแม่งให้ตายไปเลย”
“โอเคครับ บอมบ์ขอโทษนะ”
“เฮ้อ มึงอ่ะขี้เงี่ยน”ผู้หมวดเตะที่ขาผมทีหนึ่งแล้วปิดประตูล็อกบ้านให้เรียบร้อยก่อนจะกลับกองพัน
มาถึงกองร้อยด้วยใบหน้าที่สดใสยิ้มแย้ม อยู่บนรถเราคุยถึงเรื่องเรื่อยเปื่อยครับ ผู้หมวดถามถึงประวัติผมบางเรื่องที่ผมบอกได้ผมก็บอก บางเรื่องที่ผมยังบอกไม่ได้ผมก็ยังไม่บอกครับพยายามเลี่ยงไปเรื่องอื่นๆ แต่ใช่ว่าผมจะปิดเรื่องไปตลอดชีวิตนะครับ รอผมปลดก่อนแล้วค่อยบอก บอกตอนนี้มันไม่ดีครับ
มาถึงกองพัน จอดรถที่โรงจอดรถของกองร้อย ไปรายงานตัวกับสิบเวร ถึงเวลาวิ่งออกกำลังกายพอดีเลยตั้งแถวแล้วไปวิ่งกับเขา อยากจะบอกว่าไม่ค่อยมีแรง เพิ่งเสียน้ำมาหยกๆนี่จะมาวิ่งอีก เหนื่อยมาก วิ่งแค่ ๒ รอบเท่านั้นแต่เหมือนวิ่งไปร้อยรอบ
“เหนื่อยว่ะ”บ่นออกมาหลังจากทำท่ากายบริหารเรียบร้อยแล้ว ไปหยิบเครื่องดื่มเกลือแร่มากินทันที หัวใจนี่เต้นตึกๆ ใจมันสั่นขามันอ่อนแรง
“สบายนะไอ้สัส”ไอ้มหาตวงมันเตะที่ขาผม มันคงรู้ล่ะมั้งว่าผมไปทำอะไรมา
“หึหึ วันนี้เจอหน้าที่รักมึงยัง”
“ยัง ไปเข้าเวรที่.....น่ะ”
“อืม”พยักหน้าวางขวดลงแล้วไปนั่งแผ่ใต้พัดลม ลมพัดเย็นๆช่วยให้ชุ่มชื่นไปบ้าง พักอยู่ครู่ใหญ่จึงไปเตะบอลกับคนอื่นเขาด้วย ฮ่าๆๆ มีแรงแล้วครับ
“มีแรงเตะบอลเนอะ”กินข้าวอาบน้ำเสร็จแล้วเข้าไปหาผู้หมวด ช่วงนี้ยังว่างครับสิบเวรยังไม่มาอบรม แอบดอดไปหาที่รักก่อน หาเวลาสวีทกันไม่ค่อยได้
“แฮะๆ วันนี้ไม่กลับบ้านเหรอครับ ขอมานอนกอดนะ”
“หุบปากไปเลย เดี๋ยวก็กลับแล้ว คนอะไรวะหื่นได้หื่นดี หื่นมีลิมิตบ้างสิครับคุณ”
“ขอนอนกอดก็หาว่าหื่น ยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะเนี่ย”
“เรื่องของมึง อีกแปบเดี๋ยวจะกลับบ้านแล้ว นอนดีๆล่ะอย่าลงมาล่อกะเทยดึกๆดื่นๆ”
“ไม่มีแรงแล้วครับผม กับที่รักก็ตั้ง ๒ ที เตะบอลอีกคืนนี้หลับเป็นตายแน่นอน”
“สาธุขอให้ตอนเช้ามึงไม่ตื่น”
“แน่ะ อย่าแช่งกันดิ ผมไม่ตื่นขึ้นมาแล้วที่รักเป็นหม้ายไปใครจะดูแลละ จุ๊บ แฮะๆ เค็มอ่ะ กลับบ้านไปอาบน้ำเถอะนะ สงสารไอ้บอมบ์ตาดำๆบ้าง”จูบที่ต้นคอเมื่อกี้เค็มๆ ฮ่าๆๆ ยังไม่ได้อาบน้ำละมั้ง
“เดี๋ยวก่อน เออ ลืมไป เดี๋ยวพรุ่งนี้มาติว....ให้หน่อยนะ อ่านไม่ค่อยเข้าใจ”
“ตอนนี้ก็ได้นะครับ ติวเสร็จขอเย็บหนึ่งที”เพี๊ยะ ผู้หมวดตบมากลางหน้าผากผมพอดีเลยครับ
“ไอ้สัส ข้อต่อรองเยอะตลอดอ่ะมึง เดี๋ยวได้หน้าหงาย แค่นี้ช่วยกันไม่ได้ก็ไม่ต้องช่วย”ผู้หมวดอารมณ์เสีย
“อ่ะ อย่าโกรธบอมบ์นะ ที่รัก บอมบ์ล้อเล่น”กอดผู้หมวดจากด้านหลังเอาหัวซุกไซร้ออดอ้อน ผู้หมวดยืนเฉยๆแล้วถอนหายใจ “ไม่โกรธบอมบ์นะ นะครับ”
“เวลากูพูดนี่บางเวลาที่เป็นการเป็นงานมึงช่วยกูหน่อยเหอะ อย่าวกเข้าแต่เรื่องใต้สะดือได้มั้ยวะ แม่ง”
“โอเคครับ ฟอด อย่าดุเขาสิ”
“มึงนี่แม่ง กูกลับบ้านละ”ผู้หมวดแกะมือผมออกหยิบเสื้อพรางมาพาดบ่า
“บูม บอมบ์ขอโทษนะ”คว้ามือผู้หมวดไว้มองด้วยสายตาสำนึกผิด
“อืม ทีหลังอย่าเล่นเยอะ จุ๊บ กูกลับแล้วนะไอ้ยักษ์ขี้เงี่ยน”ผู้หมวดจุ๊บแก้มผมทีแล้วเดินออกไป ส่วนผมก็เก็บข้าวของในห้องให้เรียบร้อยก่อนจะมานั่งเรียงแถวรอสิบเวรมาอบรม
“อ่ะ ตั้งใจฟังนะทหารนะ เดี๋ยววันจันทร์หน้าเราจะมีการฝึกก่อนไปภาคหมู่ ตอน หมวด ตอนนี้เพิ่งจะจัดกำลังเสร็จเรียบร้อย เดี๋ยวหมู่จะอ่านให้ฟังว่าใครอยู่หมู่ไหนอะไรบ้าง จำชื่อผู้หมู่ให้ดีนะ......”สิบเวรอ่านรายชื่อผู้ที่จะไปฝึกภาคสนามซึ่งภาคนี้เรียกว่าการฝึกหมู่ ตอน หมวด อ่านรายชื่อไปเรื่อยๆ ผมได้อยู่หมู่ปืนกลกับไอ้มหาตวง ส่วนไอ้ซันสบายตัวไปครับอยู่หมู่ปืนเล็กถือปืนเอ็ม ๑๖
ฟังการแจกแจงเสร็จเรียบร้อยแล้วรุ่นพี่ก็เรียกพวกผมมาเพื่อจะดูหน้าค่าตาว่าใครอยู่กับใครบ้าง หมู่ปืนกลของพวกผมมีรุ่นพี่อยู่ ๒ คนเท่านั้นครับนอกนั้นก็รุ่นเดียวกันกับผมทั้งหมด คุยอะไรนิดหน่อยแล้วไปซื้อของที่ตลาด
“อาบอมบ์มีเด็กแจ่มๆให้ผมบ้างไหมอา เหงาว่ะ”ไอ้ซันเอ่ยถามระหว่างที่นั่งกินก๋วยเตี๋ยว
“เหงาหรือเงี่ยนกันแน่วะ”
“ฮ่าๆๆๆ ทั้ง ๒ อย่าง”
“เออ ไม่มีปัญหาสำหรับเรื่องนี้ เดี๋ยวกลับกองร้อยก่อนกูหาให้แน่นอน”ผมรับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะ น้องขอมาพี่จัดให้ ไม่ใช่ว่าเด็กเยอะแต่คนรู้จักเราก็พอสมควร กินเสร็จกลับกองร้อย วนๆอยู่แบบนี้แหละครับชีวิตทหาร กิน ฝึก ไม่มีอะไรมากมายหรอก จะว่ามันน่าเบื่อก็น่าเบื่อตรงที่โดนแดกแหละครับ แต่ถ้าพูดว่าไม่น่าเบื่อมันก็ใช่อีกเพราะสีสันเรามีให้ได้พบเจอทุกวัน
-
มีหึง มีหึง แต่พี่บอมบ์เราก็ง้อแล้วสินะ 55555555
-
ได้อ่านละ สบายใจ ไปนอนดีกว่า :heaven
ติดเรื่องนี้จนจะลงแดงอยู่แล้ว ทุกวันพอใกล้เวลา คนอ่านจะคอยรีเฟรชหน้าจอ พอได้อ่านก็สุขใจ
-
ง้อแบบโคตรหน้ามึนอ่ะ --"
-
สองน้ำเบาๆ :oo1:
-
หื่นตลอด
-
คุณอาเนี่ยจะจัดหาเด็ดๆแบบไหนให้คุณหลานอ่ะ
เด็กมันว้อนท์ขนาดนี้
-
บอมบ์หื่น 24 ชม. :hao6: :hao6:
-
พี่บอมบ์จัดเต็มอ่ะ
-
ช่วงข้าวใหม่เนอะบอมเนอะ
-
พี่บอมบ์สงสารช่วงล่างหมวดนิสสสสสสนึง
เดี๋ยวนานไปไม่มีให้ใช้นะ 55555
-
พี่บอมเวลาง่วงๆ นี่ มึนหนักคูณ 2
-
หื่นตลอดเวลาเลยนะบอมบ์ :hao6:
สงสารมหา ไม่ได้เจอเมียเหมือนบอมบ์
-
ขี้เงี่ยนอวอร์ด...ต้องยกให้บอมบ์จริงๆ
-
ขอบคุณ :)
-
ตอนที่ ๒๘ คนมันเพ้อ
วันจันทร์ถัดมาก็เริ่มเข้าสู่ห้วงของการฝึกภาคสนาม ซึ่งการฝึกครั้งนี้จะเรียกกันว่าหมู่ ตอน หมวด หรือที่เรียกกันอีกแบบหนึ่งว่าเข้าป่า ก่อนจะไปเข้าป่ากันจริงๆก็จะต้องฝึกภายใจกองพันซะก่อน ตอนเช้าหลังจากเคารพธงชาติเสร็จเรียบร้อยแล้วฟังจ่ากองร้อยชี้แจงเกี่ยวกับการปฏิบัติงานของแต่ละวัน พอเลิกฟังคำชี้แจงจึงจัดแถวเป็นกลุ่มเป็นพวกตามที่ได้แบ่งเอาไว้
ผมกับไอ้มหาตวงไอ้อยู่ในตำแหน่งหมู่ปืนกล หน้าที่เป็นพลยิง ส่วนรุ่นพี่ ๒ คนที่มาอยู่ด้วยเป็นผู้ช่วยพลยิง ที่เขาเอาพวกผม ๒ คนมาอยู่หมู่ปืนกลก็เพราะว่าตัวผมใหญ่ แล้วปืนกลเนี่ยมันหนัก จะให้ไปแบกปืนเล็กแล้วเอาพวกตัวเล็กๆมาแบกปืนกลนี่ไม่ได้
“ฟังนะทหาร เดี๋ยวให้ทุกคนไปเบิกเป้สนามพร้อมอุปกรณ์ทุกอย่างให้เสร็จภายในครึ่งวัน ส่วนตอนบ่ายเราจะมาทำการฝึกกัน ช่วงเช้าเราจะมาดูอุปกรณ์เครื่องสนามว่าครบหรือเปล่า อาร์ตๆ”เสียงผู้หมวดพูดเรียกหมู่อาร์ตโจทก์เก่าผม
“ครับผู้หมวด”หมู่อาร์ตเดินออกมาด้วยท่าทางยังไม่คอยดีเท่าไหร่ แต่หายเกือบจะปกติแล้วละครับ
“อุปกรณ์พร้อมไหม เดี๋ยวผู้หมวดจะให้ทหารไปเบิกของ”
“พร้อมครับผู้หมวด มาเบิกได้เลยครับ”หมู่อาร์ตรับคำ
“อืม เดี๋ยวไปเบิกของแล้วกัน ผู้หมู่ก็ดูแลลูกน้องด้วยนะ”แล้วผู้หมวดเดินขึ้นไปบนห้องทำงาน ส่วนพวกผมก็กรูกันไปเบิกของ
“ปริ๊ดๆ เฮ้ย พวกมึงอะไรกันวะ มาทีละหมู่ไม่ได้เหรอ”หมู่อาร์ตตะคอกเสียงดัง “รุ่นพี่ไม่ดูแลรุ่นน้องวะ คอยดูนะเมื่อไหร่กูเข้าสิบเวรนะมึงจะหนาว ไป ไอ้พวกปืนเล็กมาก่อน”พวกผมเลยต้องรอให้พวกหมู่ปืนเล็กไปเบิกก่อน รอจนประมาณชั่วโมงกว่าๆครับถึงได้ไปเบิกของ
“ไม่ต้องเลือกมาก ของเหมือนกันทุกชิ้น”พูดตะคอกใส่หน้าผมตั้งแต่ผมก้าวข้ามธรณีประตูเข้าไป หยิบเป้สนามหรือล็อกแซก หม้อสนาม ผ้ากันฝน พลั่ว กระติกน้ำ สายเก่งเข็มขัดสนาม หมวดแคปร่า พอได้ของมาครบแล้วก็มาจัดการจัดระเบียบใหม่ตามที่รุ่นพี่บอก ปรับสายเก่งกระติกน้ำให้มันพอดีเอว ครึ่งวันเราง่วนอยู่กับการจัดของเรียบร้อยพอช่วงบ่ายก็ตามที่ผู้หมวดบอกครับเตรียมตัวฝึก
การฝึกในช่วงบ่ายของวันแรกไม่มีอะไรมากมายรอกครับส่วนใหญ่จะไปนั่งถอดประกอบปืนกล จนถึงบ่าย ๓ ก็เลิกฝึกสำหรับวันนี้แบกปืนกลับกองร้อยถอดเป็นชุดครึ่งท่อนวิ่งออกกำลังกายโดยมีผู้หมวดเป็นคนนำ
วิ่งเสร็จเปลี่ยนชุดเป็นชุดกีฬามาเตะบอลที่น้ากองร้อยต่อทีมวันนี้ก็มีผู้หมวดกับผู้กองมาเล่นด้วยผมเล่นฝั่งผู้กองเพราะผู้หมวดไม่ยอมให้ผมอยู่ฝั่งเดียวกันกับเขา เล่นๆไปผู้หมวดแม่งขี้แกล้ง ผลักผมตั้งหลายครั้งแล้วหัวเราะชอบใจ
เล่นจนเหงื่อออกชุ่มตัวแล้วเดินแถวไปกินข้าว กินไม่ค่อยได้หรอกครับเวลาเหนื่อยๆเนี่ยไม่ค่อยจะหิวอะไรเท่าไหร่ กินนิดเดียวก็เลิก อีกอย่างรุ่นพี่แม่งกินเร็วฉิบหายแปบเดียวมันกินหมดจานแล้ว กินเสร็จมาอาบน้ำ รอรวมอบรม เย็นนี้คงไม่ได้สวีทกับผู้หมวดเพราะว่ากลับบ้านไปแล้ว
ตื่นเช้ามาทำกิจวัตรทุกอย่างเหมือนๆวันก่อน กิจวัตรของทหารเขาจะเรียกกันว่า รปจ. ย่อมาจากระเบียบปฏิบัติประจำวัน ซึ่งจะขออธิบายคร่าวๆนะครับ ตี๕ ครึ่งนี้เราจะตื่นมารวมแถวแล้ววิ่งออกกำลังกาย ๗ โมงเช้ากินข้าว ๘ โมงเคารพธงชาติ ๙ โมงเปลี่ยนสิบเวรคนใหม่มาฟังคำชี้แจงจากสิบเวรว่าจะทำอะไร เที่ยงตรง กินข้าว บ่ายโมง รวมเช็คยอดทหารในช่วงบ่าย ๔ โมงวิ่งออกกำลังกายและก็มาออกกำลังกายตามอัธยาศัย ๖ โมงเย็นกินข้าว ๑ ทุ่มรวมฟังคำชี้แจงจากสิบเวรว่าวันนี้มีข้อบกพร่องอะไร และชี้แจงเรื่องเวรยามใครจะเข้าเวรออกเวร ๒ ทุ่มครึ่งสวดมนต์ ๓ ทุ่มก็นอนหลับพักผ่อน ส่วนใหญ่จะเป็นแบบนี้ไม่ค่อยมีอะไรเปลี่ยนแปลง คือทำอะไรเป็นเวลา
“เบิกปืนเฮ้ย”เสียงรุ่นพี่พูดหลังจากเคารพธงชาติเสร็จเรียบร้อยพวกผมก็เดินขึ้นไปหน้าคลังอาวุธเพื่อไปเบิกปืนเพื่อมาฝึก หยิบปืนกลคนละกระบอกกับไอ้มหาตวง หนักเอาการอยู่เหมือนกันนะครับคาดว่าปืนกระบอกนี้นำหนักไม่ต่ำกว่า ๑๒ กิโลกรัม สะพายปืนเดินลงไปด้านล่างเดินไปหาจ่าซึ่งเป็นผบ.หมู่ปืนกล วันนี้ฝึกการตรวจอาวุธครับ ฝึกไปผู้หมวดก็เดินมาดู ฟากสนามฝั่งใต้จะเป็นของกองร้อยผมซึ่งมีผู้หมวดบูมเป็นผู้หมวดของการฝึก ส่วนอีกฟากหนึ่งจะเป็นของผู้หมวดเต้ยซึ่งเป็นอีกหมวดหนึ่งครับ
“ทำท่าทางให้มันเข้มแข็งหน่อยสิมหา”ผู้หมวดบูมดุ
“ครับผู้หมวด”ไอ้มหามันรับคำแล้ววิ่งใหม่ คือการตรวจอาวุธนี่ต้องวิ่งนะครับจะมีท่าทางของมันอยู่อธิบายเป็นตัวอักษรยากครับเอาเป็นว่าเราข้ามไปแล้วกัน ฝึกได้พักใหญ่ก็หิ้วปืนมานั่งพักในร่มใกล้ๆกับหมวดบูมและหมวดเต้ยยืนคุยกันอยู่ ตรงนี้มันมีร่มไม่ใหญ่ๆอยู่ที่เดียวขอมาแอบนั่งใต้ร่มไม้หน่อยแล้วกัน
“เฮ้อ เหนื่อยว่ะ”ผมบ่นออกมาเบาๆ
“แค่นี้ก็บ่นซะแล้ว”ผู้หมวดเต้ยพูด
“แฮะๆ มันร้อนครับผู้หมวด”ผมยิ้มให้
“คิดถึงเมียจัง”ไอ้มหาตวงมันพูดลอยๆไม่ได้มองหน้าหมวดเต้ย ผมมองหน้ามันอย่างงงๆคือเมียมึงกับเมียกูก็ยืนหัวโด่อยู่ตรงหน้ามึงคิดถึงเมียคนไหนวะมหา มองหน้าหมวดเต้ยหน้าตึงขึ้นมาทันทีครับ ส่วนหมวดบูมนี่ทำหน้างงๆ
“มึงมีเมียด้วยเหรอวะมหา”จ่าซึ่งเป็นผบ.หมู่ปืนกลถามอย่างสงสัย
“มีครับจ่า”ไอ้มหาตอบหน้าชื่นตาบาน
“กูไม่อยากจะเชื่อว่ะ ได้ข่าวมาว่ามึงเพิ่งสึกมาแล้วเอาเวลาไหนไปหาเมีย”
“ก็ช่วงที่ฝึกเสร็จอ่ะครับ มึงไม่คิดถึงเมียมึงบ้างรึไงไอ้บอมบ์”
“กูคิด แต่กูไม่เพ้อเหมือนมึง”
“ทำไงได้วะ กว่าจะได้เจอกันแต่ละทีแม่ง เฮ้อกูขอหอมแก้มมึงทีไอ้สัส”ไอ้มาตวงมันยื่นหน้ามาคว้าต้นคอผมหอมแก้มฟอดใหญ่ ไอ้สัสเอ๊ย ทำกับกูได้ลงคอ
“กูว่าแม่งคิดถึงเมียจนบ้าไปแล้ววะฮ่าๆๆๆ”จ่าหัวเราะ ส่วนผมมองหน้า ๒ หมวดสุดหล่อในดวงใจแล้วยิ้มให้
“เหนื่อยๆแบบนี้น่าจะมีเมียมาคอยซับเหงื่อให้ ยื่นน้ำเย็นๆให้กิน”ไอ้มหาตวงยังคงเพ้อต่อไป
“เป็นทหารก็แบบนี้แหละมหา มึงจะฝันเฟื่องไปมากทำไมวะ เหนื่อยก็เช็ดเหงื่อเองสิ อยากกินน้ำเย็นก็ไปหากินเอาเอง ไม่มีเมียมาคอยดูแลบริการถึงที่หรอก มีแต่จะเอาสากมาตีหัวนี่ ขนาดเงี่ยนๆคิดถึงเมียแค่ไหนก็เอามันไม่ได้ยังต้องมาชักว่าวเองเลย”จ่าพูดขึ้นมา “เออ แล้ววันก่อนมึงไอ้ยักษ์เสียท่ากะเทยไปแล้วเหรอ”
“ยังครับจ่า ผมถีบมันก่อน”
“ฮ่าๆๆๆ มหาคิดไม่อะไรไม่ออกก็ไปเข้าเวรแล้วหากะเทยมาอมให้นะ”
“มันมีด้วยเหรอครับจ่าที่กะเทยจะมาอมให้น่ะ”ไอ้ตวงทำหน้าใคร่รู้
“มีสิ จ่าอยู่นี้มาเกือบ ๒๐ ปีแล้วพวกรุ่นพี่พวกเอ็งนะ ฮ่าๆๆๆ อย่าให้กูพูด แต่อย่างว่ามันจากบ้านจากเมียมาไกล เงี่ยนๆก็ให้พวกมันอมไปซะ”
“เออ น่าลองว่ะ บอมบ์มึงได้ขอเบอร์โทรกะเทยที่มันจะอมให้มึงไหมวะ กูสนใจ”ไอ้มหาทำตาหน้าน่าสนใจ ส่วนหมวดเต้ยตอนนี้หน้าเคร่งเครียดกว่าเก่า
“กูว่ากูรู้สึกคันตีนยังไงไม่รู้ว่ะบูม”หมวดเต้ยพูดขึ้นมาพลางลูบๆที่คอมแบท
“เป็นเชื้อราหรือเปล่าวะ”หมวดบูมทำหน้าซื่อ
“ไม่รู้ว่ะ กูว่าคงไม่ใช่”หมวดเต้ยมองหน้าไอ้มหาตวงแวบหนึ่ง
“เหรอวะ”ผู้หมวดบูมยังทำหน้างงต่อไป ส่วนผมนี่กลั้นขำแทบไม่อยู่ ไอ้มหานะไอ้มหามึงแสดงอาการคิดถึงเมียได้แจ่มมากเลยว่ะ
“เฮ้อ”ผมถอนหายใจบ้าง
“เป็นไรของมึงอีก”ไอ้มหาตวงหันมามองหน้า เก็บอาการได้เนียนมากเลยมึง
“กูก็คิดถึงเมียกูบ้างสิวะ เหนื่อยๆแบบนี้มีเมียมานั่งข้างๆ คอยนวดไหล่ ไล้แผ่นหลัง”ผมทำหน้าเหม่อลอย ฮ่าๆๆๆ ตอนนี้หมวดบูมกับหมวดเต้ยหน้าเหวอทั้งคู่
“เออน่ะสิ เมียเราเขาจะคิดถึงเราบ้างไหมนะ เขาจะรู้หรือเปล่าว่าผัวสุดที่รักของเขากำลังเหนื่อย หัวใจจะขาดรอนๆ”ไอ้มหาตวงพูดแล้วมองฟ้ามองฝนไปเรื่อยเปื่อยของมัน
“เขาคงไม่คิดถึงเราหรอกมั้งตวง ทำใจซะเถอะ เมียเราเขากำลังนอกใจ”พูดแล้วกลั้นขำ ตอนนี้ทั้งคู่ทำหน้าเลิกลัก ส่วนผมก็อมยิ้มหน้าแป้นหน้าบาน
“ไอ้พวกเหี้ย มีเมียแล้วพากันเพ้อ ไอ้หน้าส้นตีน”หมวดเต้ยเตะขาไอ้มหาจากนั้นทั้งคู่จึงเดินออกไป ผมกับมหาขำก๊ากออกมาเลยครับ
พักกลางวันกินข้าวเสร็จเรียบร้อยมานั่งแผ่ตากพัดลมอยู่ใต้ถุนโรงนอน คุยกันเย้วๆเสียงดัง ไอ้ซันหลังจากที่ผมเอาเบอร์สาวสวยให้มันเมื่อเช้าตอนนี้ก็กำลังตามจีบตามตื๊อ ส่วนผมกับไอ้มหาตวงนั่งพิงผนัง บ่ายโมงครึ่งตามเวลาที่นัดเอาไว้ไปฝึกกันที่สนามฟุตบอลของกองพัน ช่วงนี้ฝึกการเดินเข้าตีครับ
เหงื่อชุ่มหน้าดำหน้าแดงจนถึงบ่าย ๓ ครึ่งจึงเลิกการฝึกเอาไว้แค่นี้ คืนปืนเสร็จแล้วขึ้นถอดเสื้อพรางออกเป็นชุดครึ่งท่อนวิ่งออกกำลังกายกัน ๔ รอบสนาม ฟิตมาก แต่ก็เหนื่อยเหมือนกัน วิ่งไปมองหน้าหมวดบูมไปอยากจับจูบหลายๆทีให้มีแรงวิ่งกลัวทำไปแล้วคนอื่นจะมองผู้หมวดของเราไม่ดีเลยเก็บอาการ เฮ้อ เป็นแบบนี้ก็ลำบากนะครับเรามันแค่พลทหารตัวน้อยๆเขาผู้บังคับบัญชาตัวใหญ่ๆ
“บูม ถามจริง หมู่อาร์ตเคยจีบบูมป่ะ”เข้ามาในห้องผู้หมวดหลังจากกินข้าวอาบน้ำในช่วงเย็นเสร็จเรียบร้อยแล้ว คุยกันถึงเรื่องเรื่อยเปื่อยจนวกเข้ามาเรื่องที่ผมสงสัย เห็นมาหลายครั้งแล้ว ชอบมาเจ๊าะแจ๊ะเมียกูยามกูเผลอ
“ไม่นี่”ผู้หมวดส่ายหน้าอย่างไม่รู้ตัว
“ไม่ค่อยเชื่อว่ะ อาการแบบนี้มันหวงก้างกันเห็นๆ แล้วเวลาคนอื่นเข้าใกล้บูม มันจะมีอาการแปลกๆบ้างป่ะ เช่น มองตาขวาง กีดกัน หรือพยายามเข้ามามีส่วนร่วมเวลาบูมทำงาน”
“ก็เห็นมันมาช่วยงานตลอดนี่ เรียกใช้อะไรก็ใช้ง่าย แต่ก่อนไปเที่ยวกับมันบ่อย เคยเมาไปนอนห้องมันด้วยแต่ไม่เห็นมันทำอะไร”
“นั่นไง กูว่าแล้ว รู้ตัวป่ะว่ามันกำลังจีบอยู่อ่ะ”
“จีบเจิบอะไร ถึงจะจีบก็จีบไปดิ ไม่ได้เล่นด้วยซะหน่อย”
“เออ ถ้าเล่นด้วยเนี่ยมึเฮแน่”ผมพูดข่มขู่
“หึ เยอะไปป่ะวะ”
“อะไร คนเขารักเขาหวงยังมาว่าเขาเยอะ เออ แปลกคน นี่ถามหน่อยถ้าเกิดผมไม่สนใจอะไรเกี่ยวกับบูมสักอย่างเนี่ย บูมพอใจป่ะ”
“กูจะเอาปืนยิงมึงทิ้ง”
“เห็นป่ะ ผมหวงอ่ะถูกต้องแล้วครับ ไม่ได้เยอะ แฟนใครใครก็หวงใครก็รัก ลองมีคนมาจีบผมบ้างดิ”
“กูจะยิงทิ้งทั้งมึงและมัน”
“หึหึ ฟอด เมียกูขี้หึง ฮ่าๆๆๆ สงสารไอ้มหามัน คงได้แค่เพ้อ ทำไมไม่เอามันไปอยู่กองร้อยเดียวกับหมวดเต้ยซะทีแรก”
“จะไปรู้เหรอว่ามัน ๒ คนจะได้กันน่ะ เออ แล้วเมื่อตอนกลางวันมึงพูดออกมาได้ไง ไม่อายบ้างเหรอวะ แล้วถ้าเกิดคนอื่นรู้ล่ะเขาจะมองกูยังไง แค่กูอนุญาตให้มึงเข้ามาเย็นๆแบบนี้มันก็น่าสงสัยพอแล้ว นี่ยังพูดโจ่งแจ้งอีก ทีหลังกูขอนะ กูยังไม่พร้อมเปิดตัวเว้ย ขออะไรมันลงตัวกว่านี้ก่อน”
“แฮะๆ แต่พวกผมไม่ได้พูดชื่อใครนะ ก็แค่เปรยๆว่าอยากกอดเมียก็แค่นั้น สงสารไอ้ตวงมันหน่อยเถอะครับ ได้แค่มองหน้าแล้วยิ้มให้กันน่ะ มันทรมานนะครับที่รัก ลองเป็นที่รักกับผมเป็นแบบมันดูดิ”
“เออ แต่ทำไงได้ จะมาเดินควงแขนควงขากันก็ไม่ได้นี่หว่า ก็ต้องทนละวะ ถ้าไม่ทนแสดงว่าที่ผ่านมาแค่อารมณ์ชั่ววูบ บางทีมหามันอาจจะไม่รักไอ้เต้ยจริงก็ได้”
“อย่าเพิ่งตัดสินอะไรง่ายๆสิครับ เรื่องความรักความใคร่นี่ไม่มีอะไรแน่นอนลงตัวหรอก เจอกันวันเดียวได้กันแต่อยู่กินกันเป็นสิบยี่สิบปีจนตายห่ากันไปก็มีมากมายนะครับ”มองโลกในแง่ดีเข้าไว้
“ใช่สิ มึงผ่านการมีแฟนมาตั้งเยอะนี่”ออกนอกอวกาศแล้วผู้หมวดของผม
“ฟอด ทำไมชอบยัดเยียดอะไรที่ไม่เป็นจริงให้ด้วยครับที่รัก อย่ามองผมในแง่ลบดิ เห็นเลวๆแบบนี้ก็มีดีเหมือนกันนะ”
“ก็มึงหล่อไง ตามทฤษฎีคนหล่อต้องเจ้าชู้”
“ผู้หมวดก็หล่อแล้วผู้หมวดเจ้าชู้ป่ะ”
“ไม่ กูคบทีละคน คบน้อย คบนาน”
“อืม ผมก็เหมือนกันแหละครับที่รัก ถึงประสบการณ์ผมจะโชกโชนแต่ผมจะอ่อนโยนกับคนน่ารักๆนะครับ ฮ่าๆๆๆ”
“ตกลงว่าเจ้าชู้หรือไม่เจ้าชู้”
“ไม่อ่ะ รักใครคบใครก็อยู่กับคนๆนั้น ไม่นอกใจ ไม่วอกแวก ยิ่งมาเจอคนหล่อแบบผู้หมวดผมไม่เคยคิดจะมีคนอื่นหรอก”
“ถุย ไอ้สัส ปากหวาน”
“เขินอ่ะดิ”
“เออดิวะ มึงทำกูไม่เป็นตัวของตัวเอง บอมบ์ถ้าวันหนึ่งเราไม่ได้คบกันมึงจะยังทำดีกับกูป่ะ”
“เพ้อเจ้อแล้ว ไม่มีทางหรอก อะไรวะ เพิ่งจะคบกันได้ไม่กี่วันกี่เดือนมาพูดถึงเรื่องเลิกรา แม่ง ถามหน่อยเหอะ แอบมีคนอื่นใช่ไหม หรือจะยังไงให้รีบบอกกัน จะได้ไม่ถลำลึกไปมากกว่านี้ ถามหน่อย มั่นใจตัวเองป่ะ”ผมของขึ้นขึ้นมาทันที อะไรวะ กว่ากูจะจีบมึงได้ กว่าจะได้คบกัน กูปวดใจมาตั้งหลายหน นี่มาพูดเหี้ยแบบนี้
“นี่ อยากโกรธกูดิ กูแค่อยากรู้เฉยๆ แต่กูก็คิดว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้หรอก”
“กวนตีนจริงๆว่ะ ทีหลังห้ามพูดเรื่องเลิกรา ฮึ่ย”กำหมัดแล้วทุบกับหัวเข่าของตัวเอง
“พี่บอมบ์อย่าโกรธบูมดิ”ผู้หมวดพูดเสียงเบามือด้านซ้ายวางที่ไหล่ขวาของผม สายตาออกจะขี้ออดขี้อ้อน
“ดูทำหน้าเข้าดิ ผมไปแล้ว อยู่ไม่ได้ เห็นหน้าแล้วเงี่ยนตลอดเลยว่ะจุ๊บผมไม่โกรธแล้วครับคืนนี้ฝันดีนะครับ เดี๋ยวดึกๆจะส่งข้อความไป”
“เดี๋ยวดิบอมบ์”ผู้หมวดลุกขึ้นมาคว้าข้อมือผมไว้ ก่อนจะประกบจูบเบาๆที่ริมฝีปากแล้วก็แลกลิ้นกันนัวเนีย เฮ้อ คืนนี้กูคงต้องลงไปชักว่าวแน่เลย เมียแม่งโคตรยั่ว “อย่าแอบลงไปชักว่าวนะมึง”ผู้หมวดต่อยที่หน้าอกผมเบาๆ
“ไม่รู้จะห้ามใจได้หรือเปล่า บูมแม่งโคตรยั่ว จุ๊บ กลับบ้านดีๆนะ”
“อ่ะ ฟังเวร คืนนี้เวรโรงก็จะเป็นพวกฝึก ก็เข้าใจนะว่าเราเหนื่อยมาทั้งวันแต่ว่าคนเรามันน้อย แต่ก่อนเนี่ยแทบไม่เหลือใคร มีสิบเวรเดินแถวไปกินข้าวคนเดียว บางทีเหลือทหาร ๑ คน ช่วงนี้ก็เริ่มเบาขึ้นมาหน่อยมีพวกเอ็งขึ้นมาช่วย เวรเริ่มห่างแต่ละคนไม่ได้เข้าติดต่อกัน ก่อนพวกเอ็งมารุ่นพี่ที่อยู่ บก.ร้อย เข้าเวรคนเดียวทั้งคืน เพราะไม่เหลือใครจริงๆ ต่างมีเวรข้างนอกกันหมด อ่ะ มาฟังเลยดีกว่า เวรโรงผลัด ๑ นะ .... ผลัด ๒ ไอ้มหา ผลัด ๓ ไอ้ยักษ์ ผลัด ๔ สุระ ผลัด ๕ ไอ้ดำ....”ฟังสิบเวรอบรมชี้แจงในช่วงเย็นของวัน ช่วงนี้มีอะไรเราช่วยๆกันก่อนครับเพราะรุ่นผมนี่ขึ้นกองร้อยมาเพื่อจะทดแทนรุ่นพี่ที่ลงใต้
“เฮ้ยๆ วางมือถือแล้วหันมาคุยกับกูบ้างเหอะ”สะกิดไอ้ซันตั้งแต่ได้เบอร์ผู้หญิงไปพี่มันเพื่อนมัน มันไม่ยักจะสนใจ
“แปบนึง หืม ใช่ เค้ากำลังเดินไปตลาด ไปกับพี่บอมบ์....”ไม่สนใจจริงๆเลยแฮะ ส่วนมหาตวงตอนนี้คุยกับเมียมันอยู่
“จะไปกินข้าวครับ แล้วที่รักกินอะไรไปยัง อืม ที่พูดไปเพราะเหนื่อย อยากมีคนดูแลใกล้ๆ....”โลกส่วนตัวกันทั้งคู่
“พี่บอมบ์รอหนูด้วย”อีหนูผัวทิ้งมันตกกองร้อยเดียวกับผมครับ ขึ้นมาโดนรุ่นพี่แกล้งหลายอย่าง แต่ไม่ใช่ในทางเสียหายนะครับ แบบหยอกเล่น เดินไปหอมแก้มมันประมาณนี้
“โดนผัวทิ้งไม่พอยังโดนเพื่อนทิ้งอีกนะมึง”ผมพูดขำๆ สนิทกันแล้วก็ไม่ต้องเกรงใจกัน
“ก็จริงแหละพี่ เฮ้อ เบื่อ ไอ้ศักดิ์ก็แม่ง เกลียดจริง จ๊ะจ๋ากับเมียทั้งวันทั้งคืน รำคาญเวลามันคุยโทรศัพท์ อีดอกนั่นก็ไม่รู้จะโทรหาอะไรนักหนา ไม่คิดจะให้ผัวมันพักผ่อนเลยรึไง”
“อะไรกับเมียกูเนี่ยอีหนู”ไอ้ศักดิ์เดินมาพูดเสียงไม่พอใจใส่
“กูไม่อะไรกับเมียมึงหรอกศักดิ์ แต่มึงน่ะ ทำให้กูคิดถึงผัวกู เฮ้อ โชคชะตาวาสนาเล่นตลกกับตุ๊ดหน้าหล่อแบบฉัน”มันหล่อจริงนะอีหนูอ่ะแต่มันสาวแตกเท่านั้นเอง
“แล้วทำไมมึงไม่เป็นผู้ชายล่ะ”ผมถาม
“มันกู่ไม่กลับแล้วอ่ะ เป็นมาขนาดนี้แล้ว”
“ฮ่าๆๆๆๆๆ”
-
^
^
ได้จิ้มด้วย เย้!
แบบว่าน่ารักอ้ะ ขี้หึงขี้หวงกันทั้งนั้นเลย หมวดๆ หึงโหดนะเนี่ย
-
555555 ก็มันกู่ไม่กลับแล้วเนี่ย :m20:
-
ชอบอิหนูอะ ฮาดี
-
เขินนนน :impress2:
-
เดี๋ยวก็เจอเนื้อคู่แล้วน้องหนู
-
โอ๊ะ หมวดบูมเรียกบอมว่าพี่ด้วยอ่ะ
อ๊าย ง้อน่ารัก
-
ขอบคุณ :)
-
เค้าอ่านที่ลงจบตั้งแต่แรกแล้ว พอกลับมาดู
อ้าวหายไปไหน :katai5:
ดีใจที่เอามาลงใหม่นะ :katai2-1:
ชอบแนวคิดพี่มากเลย เป็นกำลังใจให้นะ
+1
-
บอมบ์กับบูมหวานกันซะมดขึ้นแระ :-[
ชอบที่ไม่เข้าใจกัน งอนกันก็เคลียร์ให้จบๆไป ไม่ต้องค้างคา จะได้หวานกันไปนานๆ
เมื่อไหร่ มหาจะได้หวานกับหมวดเต้ยบ้างล่ะเนี่ย
-
มีเพ้อต่อว่าเมียนะมหา
ครึกครื้นจริงๆได้นินทาเมีย
-
ขี้เงี่ยนอวอร์ด...ต้องยกให้บอมบ์จริงๆ
o13
ว้าว...วันนี้มาไว สุดยอดค่า :pig4:
-
อีหนูนี่น่ารักตลอดดดดดดด
-
บูมอ้อนบอมบ่อยๆหน่อยก็ดีนะ
แม่ยกฟิน :-[
-
อร้ายยยย :-[ มีชอต บูมอ้อน อ่ะ พี่บอม งี้ แวกกกกก น่าลัก อิอิ (เขียนถูกนะคะ ตามนั้น)
-
เพ้อหาเมียกันใหญ่เลยนะทั้งบอมบ์ทั้งมหา
อยากจิกรี๊ด ผู้หมวดบูมอ้อน!!!
“พี่บอมบ์อย่าโกรธบูมดิ” กรี๊ดดดด ฟิน ยิ้มแก้มแตก
พ..พ...พี่!!! บูมอ้อนเรียกบอมบ์ว่าพี่บอมบ์ ฟินนน!!
ว่าละอิหมู่อาร์ตต้องคิดไรกะบูมแน่ๆ
-
ฮามหา เพ้อขนาดหนัก จนหมวดเต้ยทนไม่ไหว 5555
บอมบ์ก็เพ้อตามไปอีก ทัังที่เจอหน้าทุกวัน 5555 ติดเมียทั้งคู่
แต่หมวดบูมน่ารัก บางทีดูซื่อ แถมตอนนี้มีอ้อนด้วยนะ :impress2:
หนูน่ารัก ฮามากๆ เข้ารวมแก๊งกันแล้ว ความฮาไม่สิ้นสุด ฮ่าๆๆๆ
-
วู้ยเซ็งคนเค้ารักกันว่ะ
-
น้องหนู ก็หาสักคนสิจ๊ะ 5555
-
ตอนที่ ๒๙ ชอบ
“บอมบ์ ของครบป่ะวะ”ผู้หมวดมากองร้อยแต่เช้า ผมจึงต้องเข้าไปหาในห้องแต่เช้า ช่วงนี้เขาปล่อยรุ่นพี่ลานะครับ รุ่นพี่ที่เคยรับใช้ผู้หมวดก็ลากลับบ้านไป ผมจึงมาทำหน้าที่แทน เข้ามาก็จูบ ๑ ที แล้วผู้หมวดมาบ่นมาเห็นกลิ่นผักชี ฮ่าๆๆๆ
“ไม่ครบนะ เออ บูม ช่วงนี้ยังไม่ต้องเอามุ้งใส่เป้ได้ไหม เมื่อคืนนอนยุงกัดจนลายไปทั้งตัวแล้วเนี่ย”ผมชี้มาที่ลายจุดแดงๆบนแขน คือการฝึกเนี่ยต้องมีการแพ็คของซึ่งข้าวของจะอยู่ในแผนการบรรทุก แผนการบรรทุกก็คือรายการแสดงสิ่งของว่าเราต้องมีอะไรบ้าง หนึ่งในนั้นมีมุ้งด้วยแล้วต้องพับมุ้งใส่ในเป้เผื่อมีใครมาตรวจจะได้ไม่โดนแดก แล้วปัญหามันมาเกิดตรงที่พับมุ้งใส่แล้วขี้เกียจเอาออกเพราะมันต้องพับต้องม้วน หลายคืนมาแล้วจึงนอนโดยปราศจากมุ้ง แล้วยาทากันยุงมันช่วยไม่ได้ ผมเลยต้องขออนุญาต
“เออ ลายเต็มตัวเลย แล้วทำไมไม่บอกแต่ทีแรกว่ายุงกัด ยากันยุงได้ทาไหม”
“ทาแล้วครับ แต่มันเอาไม่อยู่ ได้ไหมอ่ะ ตอนนี้ยังไม่เอามุ้งใส่เป้ได้ไหม ยุงกัดเนี่ยเป็นไข้เลือดออกแล้วจะไม่มีคนไปฝึกนะ”
“อือ เดี๋ยวหลังรวมแถวจะบอกแล้วกัน บอมบ์ ไม่เข้าใจตรงนี้อ่ะ ช่วยอธิบายให้ฟังหน่อยดิ”ผู้หมวดหยิบชีทมาวงตรงที่ตัวเองไม่เข้าใจ ที่รักผมเขาเก่งมากเลยครับเรียนไปเป็นทหารไป ผมหยิบมาอ่านครู่หนึ่งแล้วร่ายยาวเป็นภาษาง่ายๆจนใกล้ถึงเวลา ๘ โมง ผมจึงออกจากห้องผู้หมวดลงมารวมแถวด้านล่างเคารพธงชาติแล้วขึ้นไปเบิกปืน รวมแถวไปฝึกที่สนามฟุตบอลต่อ
“อ่ะ เอาอีกรอบนะเมื่อกี้ยังมีคนสับสน....”แดดร้อนๆเราก็ยังฝึกกันกลางสนามกันต่อไป ส่วนใหญ่พวกนายสิบเขาไม่ค่อยลงสนามกันครับ จนผู้หมวดมาดูเองจึงลงมาฝึกพร้อมๆกัน ฝึกเสร็จประมาณ ๑๐ โมงก็ไปนั่งพักผ่อนที่ใต้ร่มไม้
“อีหนู มึงไหวป่ะวะ”อีหนูก็ลงมาฝึกด้วยครับ ถึงมันจะเป็นตุ๊ดแต่มันก็ทำได้ทุกอย่างเหมือนชายปกติ ดีไม่ดีมันแข็งแรงกว่าคนอื่นๆอีก
“เหนื่อยอ่ะพี่บอมบ์ ขอซบหน่อย”มันมาออเซาะผม ผมเองก็ตามสบายครับเราเป็นเพื่อนกันอยู่แล้วไม่จำเป็นต้องคิดมาก
“หึหึ แบบนี้แหละคนขาดผัว”ไอ้ศักดิ์ขำ
“มาเป็นผัวกูป่ะล่ะ”อีหนูแหว
“เมียกูได้ฉีกอกกูตายพอดี เฮ้ย แต่ถ้ามึงไม่เรื่องมากนะหนู กูอยากบอกว่าเพื่อนกูสนใจมึงว่ะ”
“พอเหอะจ๊ะสุดหล่อ ตอนนี้ขอพักหัวใจดวงน้อยๆกับพี่บอมบ์สุดหล่อของฉัน”
“ฮ่าๆๆๆๆๆ”ผมถึงกับขำก๊ากออกมา
อีกไม่กี่วันก็จะไปฝึกที่ป่าแล้ว การฝึกเริ่มเบาลงเพราะถ้าหนักเกินไปเดี๋ยวไม่มีแรงไปป่ากัน สภาพร่างกายของผมก็ยังฟิตอยู่นะครับ ตื่นมาจวยยังแข็งทุกเช้า ฮ่าๆๆๆ แต่ไม่ได้เอาออกนะครับ มันเหนื่อย มันแข็งแต่เหนื่อยไม่มีแรง วันไหนไม่โดนเวรโรงก็หลับเป็นตายทุกคืนเลยครับ
“อ่ะ วันนี้ผู้หมวดจะไม่ฝึกนะ แต่จะขอดูว่าใครยังขาดอะไรบ้าง จะได้เตรียมให้พร้อมเพราะอีกไม่กี่วันเราจะตรวจสอบกันแล้ว ป่ะ ไปใต้ถุนแล้วกัน”จากนั้นก็เดินแถวไปใต้ถุนกองร้อย เอาข้าวของจากเป้ออกมาวาง สำรวจดูใครขาดเหลืออะไรบ้างจะได้จัดหาให้ทันเวลา
“ครบไหมวะ”มหาตวงถามผม
“ไม่ครบ”ผมส่ายหน้า ผู้หมวดเดินดูข้าวของของแต่ละคน ส่วนใหญ่จะไม่ครบกันครับ พวกรุ่นพี่นี่เขารู้งานของเขาเกือบครบ ขาดบางอย่าง ดูสิ่งของแล้วก็สอบถามว่าใครยังขาดอะไรบ้างจะได้ไปหามาให้ พอทุกอย่างเรียบร้อยแล้วจึงได้พักผ่อน
“มึงซื้อเปลป่ะ”มหาตวงถามความเห็น ไปป่าเนี่ยเปลสำคัญครับรุ่นพี่บอกว่าเอาเปลไปผูกกับต้นไม้แล้วนอน เก็บง่ายกางง่าย
“เอาไปดิ แต่มึงดูกู ตัวอย่างควายกูไม่มั่นใจเลยว่ะว่าที่เขาเอามาขายให้เนี่ยมันจะใช้ได้ป่าว”
“ต้องสั่งทำเป็นพิเศษเลยล่ะมั้ง”
“ไม่ถึงขนาดนั้น เอาแบบผ้าหนาๆ”
“เอาผ้าขาวเลยไหม ม้วนๆห่อๆ”
“ไอ้สัส กูคนไม่ใช่ผี เดี๋ยวเหอะมึง”ต่อยไหล่ไอ้มหาไปทีหนึ่งโทษฐานมันกวนตีน
“ฮ่าๆๆๆ กูคิดว่ามึงเป็นผีซะอีก แล้วมึงจะเอาอะไรไปอีกไหม กูโทรบอกแม่กูให้ทำปลาร้าบองให้แล้ว”ปลาร้าบองนี่คืออาหารชั้นเลิศของแถบอีสานนะครับ แล้วรุ่นพี่บอกว่าไปป่า ปลาร้าคืออาหารสำคัญที่จะทำให้คุณอยู่รอด ฮ่าๆๆ ไม่ได้เวอร์ครับรุ่นพี่บอกมาแบบนั้น พวกผมก็ทำตาม แต่แม่ผมทำไม่เป็นนะครับ เลยให้ไอ้มหาเป็นคนจัดการ
“อาบอมบ์ได้สั่งเปลป่ะ”ไอ้ซันเดินมาถามผม
“ไม่ว่ะ เดี๋ยวกูให้ไอ้ภีมหามาให้ เปลที่สั่งไม่รู้ผ้าบางผ้าหนา เกิดกูนอนไปเปลขาดตายห่าพอดี”
“ฮ่าๆๆๆ คนอะไรวะตัวอย่างควาย”ขำกูเข้าไป ตัวใหญ่ใช่ว่าจะสบายนะครับ มีเรื่องยุ่งยากเหมือนกัน โดยเฉพาะเสื้อผ้า บางชิ้นแจกมาให้กูใช่ยัดขาข้างเดียวไม่ลง
“พี่บอมบ์ถ้าไปป่ากลัวผีเดี๋ยวหนูไปนอนด้วยนะ”อีหนูเดินมาอ่อยกูอีกแล้ว ฮ่าๆๆ
“กูกลัวมึงมากกว่ากลัวผีว่ะหนู ฮ่าๆๆๆ”
“คนบ้า เออนี่ พี่ว่าผู้หมวดจะให้เราลาไปซื้อของไหม เห็นรุ่นพี่บอกว่าจะมีให้ลาด้วย”
“ไม่รู้ว่ะ เดี๋ยวกูไปแอบกระซิบถามให้”
“สาธุขอให้ได้ด้วยเถอะ ลูกช้างจะไปหาซื้อถุงยางเอ๊ยของใช้ ฮ่าๆๆๆ”อีหนูยกมือท่วมหัว
“มึงนี่นะ อยากมีผัวมากหรือไง”ไอ้มหาตวงท้วง
“แหม พี่มหาขา คนมันเคยมีผัว พอมันไม่มีผัวมันก็ต้องการสิค่ะ พี่มหาลองมีเมียสิ แล้ววันหนึ่งเมียไม่มีอ่ะ ใช้มือมันไม่มันส์นะคะพี่หาขา”
“เออว่ะ ขนาดว่ากูมีเมียแล้วแต่ห่างกับเมียกูยังเหงาเลย”
“พูดง่ายๆคือมึงเงี่ยนใช่ไหมมหา”ไอ้ซันจี้
“เออสิวะ เฮ้ย มึงก็เกินไปวะไอ้ซัน”
“ถามจริง ใครหลงผิดมาคบกับมึงวะ”ไอ้ซันมองหน้าไอ้มหา
“หึหึ ของแบบนี้ถึงไม่ประการณ์พี่ไม่ชาญเชี่ยวแต่ลองของพี่แล้วน้องจะเสียวนะจะบอกให้ ฮ่าๆๆๆ”
“ถุย เงอะๆงะๆแบบมึงทำเป็นเหรอวะ”
“นี่จะไม่คุยเรื่องอื่นกันใช่ไหม ทำไมผู้ชายชอบคุยแต่เรื่องใต้สะดือ”อีหนูมันแหวขึ้นมา
“แล้วมึงชอบป่ะล่ะ”
“ชอบ”จบข่าว
“ตัวห่างกันบ้างไหมเนี่ยพวกมึง ๒ คนอ่ะ”แพ็คของเสร็จช่วงเช้า ช่วงบ่ายพักผ่อนหย่อนกาย ผมขึ้นมาหาผู้หมวดในห้อง คุยกันเรื่อยเปื่อยหมวดเต้ยก็เข้ามาหา
“อะไรของมึง”
“ห่างๆกันบ้างเหอะว่ะ ว่างไม่ได้เลยนะมาจู๋จี๋กันตลอด”หมวดเต้ยนั่งลงตรงข้าม
“อิจฉาผมอ่ะดิ คิดถึงมหาก็ไปหามันหน้าคลังอาวุธนู้น มันก็เหงาเหมือนกันแหละ บ่นทุกคืนว่าอยากกอดผู้หมวด”
“ถุย ไอ้สัส มันเวอร์ พวกมึง ๒ คนนี้เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยเนอะ”
“อ้าว ไม่งั้นเขาจะเรียกว่าเพื่อนเหรอผู้หมวด”คุยไปแอบส่งข้อความไปหาไอ้มหา สักพักได้ยินเสียงฝีเท้าคนเดินมา ฮ่าๆๆๆ ประตูถูกแง้มมาเบาๆพร้อมกับร่างสูง หมวดบูมกับหมวดเต้ยกำลังสนใจบางอย่างในโทรศัพท์
“ฟอด ทำอะไรกันอยู่ครับ”ไอ้มหาตวงมันหอมแก้มหมวดเต้ยเน้นๆ จนหมวดเต้ยสะดุ้งตกใจ
“เหี้ย พ่องตาย”หมวดเต้ยหน้าเหวอกำหมัดจะต่อยไอ้มหา พอเจอหน้าเท่านั้นแหละครับ “จวยเอ๊ย กูคิดว่าคนอื่น นี่มึงเข้ามาได้ไง”
“ไอ้บอมบ์ส่งข้อความมาหา ฟอด โอ๊ย แม่งกูคิดถึงว่ะ สัส มานี่ๆ ลุกเลย ขอจูบทีเหอะ”ไอ้มหาไม่พูดพร่ำทำเพลงดึงหมวดเต้ยขึ้นมาแล้วจับจูบตรงนั้นอย่างรวดเร็ว ไอ้สัส ไม่มีอายอะไรแม้แต่นิดเดียวเลยว่ะ
“อายกูบ้างไหม”พอทั้งคู่หยุดจูบหมวดบูมเอ่ยปากถาม
“ไม่อายหรอกครับผู้หมวด ขออนุญาตนะครับ โคตรอยากกอดว่ะ เหี้ยบอมบ์แม่งกอดผู้หมวดทุกวัน จูบทุกวัน ผมนี่นานๆที สงสารผมบ้าง”ไอ้มหาส่งสายตา
“ถุย ทำตัวน่าสงสารมากเลยนะมึง”หมวดเต้ยทำหน้าท้าทาย
“อ้าว พูดงี้เดี๋ยวโดน คนคิดถึงแล้วยังมาถงมาถุย ฟอด กลับมาจากฝึกเมื่อไหร่นะ เตรียมตัวดีๆเลยนะที่รัก พี่ตวงจัดหนักแน่นอน”
“คือมึงคิดถึงกูเพราะอยากเอากูใช่ป่ะ”
“มันก็ส่วนหนึ่งเหอะครับ ยอมรับว่าเงี่ยนไม่ต่างจากไอ้เหี้ยบอมบ์ เข้าใจป่ะ ตอนนี้เลือดมันร้อนจวยมันแข็งง่าย จริงป่าวบอมบ์”
“ถูกต้องที่สุดเลยครับเพื่อนตวง หมวดเต้ยเข้าใจบ้างนะครับ ที่รักด้วย เขาหื่นเพราะเขารักนะ”
“อ้วกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”พร้อมกันทั้ง ๒ คน ฮ่าๆๆๆๆ
“ไปทำงานได้แล้วมั้ง ป่านนี้จ่าคงสงสยว่ามึงหายไปไหนแน่เลย”
“เฮ้อ ความรักของพี่เหมือนมีกำแพงมาขวางกั้น ตัวน้องนั้นเป็นบุรุษสุดเสน่หา อันตัวพี่แค่พลทหารใช้แรงกายา มีเวลาน้อยนิดชะเออเอิงเอย ไปแล้ว ไอ้บอมบ์ มึงทำกูเงี่ยน คืนนี้ลงไปชักว่าวแข่งกัน ใครน้ำพุ่งไกลกว่าแสดงว่าคนนั้นไม่ได้เอากับเมียมานานจุ๊บๆ แม่งหมั่นเขี้ยว”ไอ้มหาหอมแก้มหมวดเต้ยแล้วย่องออกจากห้องไปเบาๆ
“กูยอมพวกมึงเลยว่ะ”หมวดเต้ยทำหน้าปลงพร้อมกับส่ายหน้าเบาๆ ฮ่าๆๆๆ
“เฮ้ยๆ ยอมแต่ไอ้มหาคนเดียวก็พออย่ามายอมไอ้เหี้ยนี่”หมวดบูมพูด
“ฮ่าๆๆๆๆ เออๆไม่ยอมมันก็ได้ กูยอมไอ้เหี้ยนี้คนเดียวก็ได้”
“ที่จริงเราน่าจะมาสวิงกิ้ง”ผมพูดลอยๆ
“สวิงกิ้งเดี๋ยวมึงได้กลิ้งจากกองร้อย ไอ้สัส ปากนี่วอนตีนจริงเลย”
“จุ๊บล้อเล่นเหอะที่รัก ใครจะไปสวิงริงโก้อะไรนั่น ไอ้ตวงเอาผมตาย มันหวงหมวดเต้ยยิ่งกว่าอะไรดี”อวยเพื่อนซะหน่อย
“ปากดีทั้งคู่เลยว่ะ”
“แล้วชอบพวกผมไหมล่ะ”
“ชอบ” ทั้ง ๒ ตอบพร้อมกัน ฮ่าๆๆๆๆ
“อะไรของมึงอีหนู ไม่ไปนอนที่มึงวะ”ช่วงเย็นลังจากสวดมนต์เรียบร้อยแล้วสิบเวรปล่อยให้ไปพักผ่อน ใครใคร่สูบบุหรี่ก็ลงไปด้านล่าง จะขี้จะเยี่ยวจะทำอะไรก็ตามสบายพอ ๓ ทุ่มก็ให้ขึ้นโรงนอนนอนเรียบร้อยว่าจะกางมุ้งอีหนูก็มานอนเตียงผม
“ก็อยากยั่วพี่บอมบ์อยากจับพี่บอมบ์ทำผัว”
“หึหึ มึงนี่นะ อยากได้กูจริงเหรอ”ผมคร่อมมันแล้วยื่นหน้าเข้าใกล้ แลบลิ้นเบาๆ
“อูย อย่าเลย แค่ล้อเล่น”อีหนูจะลุกหนีแต่ผมจับมันนอนคว่ำแล้วเด้าหลายถี่
“อ่าๆๆๆๆ หนู ผัวไม่ไหวแล้ว อ่าๆๆๆ”ผมแกล้งร้องครางออกมาทำหน้าตาเคลิ้มๆ “ฮ่าๆๆๆๆ สัสเอ๊ย เดี๋ยวกูเอาตีนยัดปากมึง”ผมขำออกมาเมื่ออีหนูทำหน้าเคลิ้มตามไปด้วย
“ฮ่าๆๆๆ เหี้ยบอมบ์แม่งจังไรสัส”ไอ้มหาตวงมันหัวเราะ
“ฮ่าๆๆๆๆ สัส ไปๆ เดี๋ยวกูได้เย็บตูดมึงจริงๆหรอก”
“พี่บอมบ์ทำหนูเคลิ้มเลย ผัวหนูเขาชอบเอาขาดพาดบ่าแล้วเด้ามาแรง ยิ่งตอนที่หมอยพี่เขามันโดนก้นหนูนะ อึ๋ย โคตรเสียว”อีดอก มันไปไกลแล้วว่ะ
“เออ กูเชื่อว่ามึงทำดีต้องได้ผัว ทำชั่วได้อะไรดีวะ”
“ได้พี่บอมบ์ หนูยอมเป็นชู้เพื่อจะได้สมสู่กับพี่ ฮ่าๆๆๆ ไปแล้วๆ”มันเดินกลับไปที่เตียงนอนของมัน อีหนูชื่อเล่นไม่ใช่อีหนูนะครับ ชื่อเล่นของมันคือ ปอเช่ แต่ไม่รู้มันเรียกติดปากได้ไงว่าอีหนู มันเองก็ไม่เคยบอกชื่อเล่นของมันให้คนอื่นรู้นะครับคนอื่นนะเรียกแต่อีหนูตลอด หน้ามันหล่อ ตี๋ ขาว สูงไม่ถึง ๑๘๐ หุ่นก็สมาร์ทดี มีกล้ามพอประมาณ เวลามันนั่งนิ่งๆเนี่ยจะมองไม่ค่อยออกหรอกว่ามันเป็นตุ๊ด แต่พอมันพูดเท่านั้นอาการจีบปากจีบคอมันแสดงออกทันที แต่ผมสังเกตว่าช่วงหลังๆอีหนูมันแมนขึ้นกว่าแต่ก่อนมาก ไม่ค่อยพูดคะขา จ๋าจะเหมือนแต่ก่อน หรือว่ามันจะกลับลำวะ อันนี้ต้องคอยดูอีกที
เตียงข้างๆผู้เป็นบั๊ดดี้กับเตียงตรงข้ามที่เป็นเพื่อนสนิทเขามีโลกส่วนตัวกันก่อนนอน ส่วนผมไม่ได้โทรหาหรอกครับส่งข้อความไป แล้วก็นอนฟังเพลงเรื่อยเปื่อยจนหลับลงในที่สุด
วันนี้เป็นวันตรวจสอบสภาพความพร้อมรบ คอก่อนที่จะออกฝึกกันก็ต้องมีการตรวจสอบว่าเราพร้อมที่จะไปฝึกกันรอเปล่าเขาจะเรียกการตรวจสอบนี้ว่าตรวจพร้อมรบหรือตรวจสภาพความพร้อมรบ ลงสนามตั้งแต่ ๘ โมงเช้าเพื่อมาเตรียมความพร้อมเราซ้อมกันอยู่ ๒ รอบ แล้วไปนั่งพักรอเวลา
เวลา ๑๐ โมงทุกอย่างเริ่มขึ้นการตรวจสภาพความพร้อมรบเริ่มทีละกองร้อยนะครับร้อยของพวกผมได้ก่อน ครึ่งชั่วโมงก็เสร็จเรียบร้อยจากนั้นหมวดเต้ยก็เป็นลำดับถัดไป ขนข้าวของกลับกองร้อยด้วยสภาพเหงื่อท่วมตัว
“อ่ะ เดี๋ยวเอาปืนไปคืนนะ จากนั้นช่วงบ่ายก็แล้วแต่ผู้หมู่ผู้จ่าว่าจะนัดแนะลูกน้องยังไง”ผู้หมวดบอกหลังจากตรวจสอบเสร็จ เอาปนไปวางหน้าคลังเสร็จเรียบร้อยแล้ว
“คร้าบบบบบบบบบบบบบ”พวกผมตอบรับเสียงดังก่อนะเอาปืนไปคืนที่หน้าคลังจากนั้นจึงลงมารวม ฟังจ่าซึ่งเป็น ผบ. ปืนกลชี้แจง แล้วไปจัดเวรเลี้ยงกินข้าวมื้อกลางวัน
หลังกลับมาจากกินข้าวเห็นหมวดบูมเดินถือตะกร้าสบู่นุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวเดนน้าตาสดชื่นกำลังจะขึ้นไปด้านบนกองร้อยผมเห็นแล้วจี๊ดขึ้นมาทันที อะไรวะ มาเปลือยตัวโชว์ทหารอยู่ได้ ต้องไปจัดการซะแล้ว ผมเดินไปเข้าห้องน้ำปวดเยี่ยวครับล้างเหงื่อล้างไคลเสร็จแล้วก็ขึ้นไปด้านบนไปหาผู้หมวด
“ไม่เคาะห้องก่อน”ผู้หมวดกำลังใส่กางเกง เสื้อไม่ใส่ แต่กางเกงในใส่แล้ว เพิ่งจะสอดขากางเกงได้ข้างหนึ่ง
“ทำไมต้องนุ่งผ้าเช็ดตัวลงไปอาบน้ำ”ผมกอดอกมองหน้าอย่างเคร่งเครียด
“อะไร ก็ทำแบบนี้ปกติ ทำไม”
“ก็แบบนี้ไง ไอ้หมู่อาร์ตมันถึงได้ตามมาเกาะแกะ ทีหลังอย่าให้เห็นอีก”
“หึงกูเหรอ”ผู้หมวดมองหน้าแล้วยิ้มอารมณ์ดี
“แล้วมันน่าดีใจไหมละที่แฟนตัวเองเดินโทงๆไปอาบน้ำแบบนี้”
“อ้าว แล้วทีมึงแก้ผ้าอาบน้ำล่ะ กูไม่เห็นจะอะไรเลย”โดนย้อนศรแล้วกู
“ฟอด แล้วจะอนุญาตให้ผมอาบน้ำในห้องน้ำได้ป่ะละ หืม เป็นผู้บังคับบัญชามันล่อตาล่อใจนะรู้ไหม”
“ตลอดล่ะมึง แล้วนี่ข้าวของเรียบร้อยแล้วใช่ไหม ถึงได้ขึ้นมาหากู”
“ยังหรอก มัวแต่หึงผู้หมวดจนหน้าดำหน้าแดงอยู่เนี่ย”
“หึหึ มึงนี่เหมือนรักวัยรุ่นเลยว่ะ”
“แล้วชอบป่ะล่ะ”
“ชอบ”
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
'ชอบ' เหมือนกานนนนน
2 คู่นี้เขาแข่งกันผลิตน้ำตาลสินะๆๆๆๆ
-
โอ๊ยยย นี่ก็ชอบเหมือนกัน ><
-
ชอบ
-
ชอบมากด้วยบอกเลย!!
-
ยิ่งอ่านยิ่งติดเรื่องนี้ ต้องเข้ามาส่องทุกวัน :กอด1:
ขอบคุณคนเขียน อัพเร็ว ไม่ต้องรอนาน อ่านแล้วมีความสุขมากกกกก
:pig4: :pig4:
-
สงสารมหาเหมือนกัน นานๆจะได้สวีทกับหมวดเต้ยสักที
-
ลงยาวสะใจ อ่านเพลิน :pig4:
-
อ๊า ช่วงนี้ลงถี่ ปลื้มปริ่ม มากๆ ค่ะ
-
ย้ากกกกก มันหวานเว่อวี่ว่าาา
ขำเหม็นผักชี ห้าาา :laugh:
-
ขอบคุณ :)
-
ชอบ ด้วยคนค่า แหมๆ อะไรจะหวานขนาดน้านนนน
-
อ๊า ช่วงนี้ลงถี่ ปลื้มปริ่ม มากๆ ค่ะ
:กอด1: กอดคนเขียน ยกมือสนับสนุน
-
:impress2: :impress2: :impress2:
-
หนูก็ชอบเหมือนกัน :hao7:
-
ชอบ :impress2:
มหาคงคิดถึงหมวดเต้ยมาก จับจูบซะเลย
บอมบ์ขี้หวงนะ หมวดบูมก็น่ารัก
รอไปฝึกในป่า จะไปเจออะไรกันบ้าง
-
หนูชอบ หมวดๆ ชอบ บอมม์ชอบ ตวงชอบ
คนอ่านก็ชอบบบบบบบ :heaven
-
ตอนที่ ๓๐ หมื่นลี้
“คนนี้รีบนอนกันนะเดี๋ยวหมู่จะปล่อยให้นอนแต่หัวค่ำ เราต้องตื่นตั้งแต่ตี ๓ ตี ๔ นี่ก็คือพร้อมที่ลานรวมพล แล้วตี ๔ ครึ่งล้อหมุน ตอนนี้ใครยังไม่เรียบร้อย คืนสุดท้ายแล้วไปดูแลข้าวของของตัวเอง อ่ะ แค่นี้แหละ เชิญ”
“ตรง”
หลังจากรวมฟังคำชี้แจงในช่วงเวลา ๑ ทุ่มเสร็จเรียบร้อยแล้ว กิจวัตรเดิมๆของเราคือไปตลาดครับ ไปหาไรกินนิดหน่อยแล้วเดินกลับกองร้อยมาดูแลข้าวของเช็คสภาพให้พร้อมอีกครั้ง การไปป่านี่ไปจริงๆไม่ต้องเอามุ้งไปกางนะครับเพราะว่าไม่มีที่จะให้กาง บางอย่างที่ควรจะโหลดได้ก็โหลด การโหลดของนี่คือการคัดเอาของที่ไม่จำเป็นออกไปนะครับ เราจะทำยังไงเพื่อให้เป้เราเบาที่สุดและมีของใช้สอยเยอะมากที่สุด รุ่นพี่คนไหนที่กากๆหน่อยก็จะโดนพวกข้าวของมาให้รุ่นน้องแบก ส่วนผมน่ะเหรอ ไม่มีครับ ของใครของมัน ของชิ้นไหนเอาไปเป็นส่วนรวมต้องเฉลี่ยให้เท่าๆกัน ของส่วนตัวก็เป็นของส่วนตัวใครจะเอาไปมากน้อยแค่ไหนก็แล้วแต่คนนั้นไป ไม่มีการรับผิดชอบของส่วนตัวให้รุ่นพี่คนใดคนหนึ่ง
สิ่งที่ห้ามเอาไปป่าก็มีโทรศัพท์ ของมีค่า แต่เงินน่ะเอาไปได้ครับเพราะเห็นจ่าบอกว่าในป่าจะมารถมาขายของเตรียมให้เงินไปเยอะๆ ฮ่าๆๆๆ เอาไปเป็นฟ่อนเลยกู ดูความเรียบร้อยอีกนิดหน่อยแล้วกางมุ้งนอนโดยไม่ได้สนใจใคร ใครจะทำอะไรก็เรื่องของมึงเถอะ ขอนอนเอาแรงก่อนดีกว่า
ปรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ปรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด ปรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด ปรี๊ด เสียงนกหวีดดังขึ้นในยามดึกสงัด ผมสะดุ้งตัวลุกขึ้นหยิบนาฬิกามาดูตอนนี้ตี ๓ ตรงพอดีเป๊ะ เก็บมุ้งเก็บหมอนให้เรียบร้อยยัดใส่ตู้เอาไว้จากนั้นก็ลงไปอาบน้ำอย่างรวดเร็ว
“ทำเวลาหน่อยเฮ้ย อ้อยสร้อยอยู่นั่นแหละ ให้เวลา ๕ นาทีเตรียมตัวไปเบิกปืน”สิบเวรพูดเร่งพวกเรา พวกผมก็รีบแต่งเนื้อแต่งตัว ดูความเรียบร้อยเสร็จแล้วผมก็ไปรอที่หน้าคลัง เบิกปืนกลแล้วลงไปรอด้านล่าง ครู่ใหญ่ทุกอย่างเริ่มเรียบร้อยลงตัวจึงพากันไปรวมที่ลานรวมพลเพื่อถวายราชสักการะพระบรมราชานุสาวรีย์ที่ประดิษฐานอยู่ที่ลานรวมพล
“ฟังนะ หมวด ๑ ขึ้นรถคันที่ ๑และที่ ๒ ส่วนหมวด ๒ ขึ้นรถคันที่ ๓ และที่ ๔ ขึ้นรถก็นั่งให้เรียบร้อย รักษากิริยาอาการด้วย”ผู้กองฝ่ายยุทธการชี้แจง จากนั้นพวกผมก็ไปขึ้นรถกันครับ เอาพวกเป้ยัดใต้ท้องรถได้ขึ้นไปหาที่นั่ง
“ง่วงนอนว่ะ”ผมบ่นขึ้นมาเบาๆหลังจากที่ขึ้นมานั่งบนเก้าอี้เรียบร้อยแล้ว
“ฮ้าววววววววววววว”ไอ้มหาที่นั่งข้างๆผมมันหาวออกมาเสียงดัง ตอนนี้ผมไม่สนใจอะไรแล้วขอนอนหน่อยแล้วกัน
หลับไปพักใหญ่ไม่รู้ว่าตอนนี้การเดินทางไปถึงไหนแล้ว ได้ยินเสียงเขาพูดกันเสียงดังเลยตื่นขึ้นมา มองซ้ายมองขวาตอนนี้เริ่มสว่างแล้วมีแดดส่องเข้ามาในตัวรถ
“ถึงไหนแล้ววะ”ผมถามมหาเผื่อมันจะรู้
“นครปฐมมั้ง”ผมพยักหน้า สถานที่ที่เราจะไปฝึก ก็คือที่เมืองกาญจน์นะครับ พักหนึ่งรถแวะจอดที่ปั้มน้ำมันให้ลงไปทำธุระส่วนตัว มองหาผู้หมวดก็ไม่เจอไม่รู้ว่าเดินไปที่ไหนแล้ว ผมกับไอ้มหาตวง ไอ้ซันและอีหนูเดินไปเข้าห้องน้ำ
“พี่บอมบ์เรามาสำเร็จความใคร่ก่อนเข้าป่าดีไหมอ่ะ”อีหนูมันพูด
“กูกลัวมึงสะโพกครากเดินไม่ไหวว่ะ หึหึ เออ ดีไม่ดีมึงอาจจะได้ชาวป่าชาวเขามาเป็นผัวก็ได้นะหนู”
“ไม่เอาอ่ะ อยากได้พี่บอมบ์ใจจะขาด ฮ่าๆๆๆ”มันหัวเราะแล้วเข้าห้องน้ำไป เสร็จธุระส่วนตัวออกมาจากห้องน้ำเจอหมวดบูมกับหมวดเต้ยยืนคุยกันใต้ร่มไม้ ผมรีบเสนอหน้าไปทันที
“สวัสดีครับ”ยืนตรงทำความเคารพ
“กลัวไอ้บูมหาย”หมวดเต้ยมองหน้าผมขำๆ
“เปล่าครับ ผมไม่กลัวหมวดบูมหายหรอก กลัวแต่ว่าหมวดเต้ยจะพาไปเสียเด็กนี่ดิ”
“ถุย ไอ้สัส กูเลวร้ายขนาดนั้นเลยเหรอ”มองดู ๒ ผู้หมวดแล้วใจสั่น หล่อทั้งคู่เลยครับยิ่งตอนนี้ใส่ชุดฝึกพรางปล่อยแขน แต่งกายเหมือนพร้อมจะออกศึก เท่มาก หุ่นสมาร์ททั้งคู่ด้วย หน้าก็หล่อ ชุดก็หล่อ เฮ้อ กูเพ้ออีกแล้ว
“เอาเงินมาเท่าไหร่อ่ะบอมบ์”หมวดบูมถาม
“๒๐๐”ผมชูใบแดงขึ้นมาแล้วยิ้ม
“พอใช้เหรอ”
“ก็ถ้าเงินไม่พอไปอ้อนๆแม่ค้ากินฟรีก็ได้ ใช้ความหล่อให้เป็นประโยชน์”
“ส้นตีนเหอะ ถ้ากูได้ยินว่ากลับจากฝึกแล้วมึงได้เบอร์แม่ค้ากูเอามึงหนักแน่ไอ้บอมบ์”
“แฮะๆ ล้อเล่นหรอกน่า ใครจะกล้า เกิดผู้หมวดยิงผมทิ้งกลางป่าก็ไม่มีใครรู้ได้ เก็บให้ผมหน่อยสิ ผมรู้ว่าผู้หมวดเอากระเป๋าสตางค์มา”ผมยื่นธนบัตรสีเทาหลายใบให้ผู้หมวด ไม่อยากเก็บไว้เองครับกลัวมันหล่นหาย ยังไงผู้หมวดเขาชำนาญเกี่ยวกับการซ่อนพรางอยู่แล้ว เขาคงดูแลให้ผมได้
“ไอ้เหี้ย มึงไปป่านะไม่ได้มาเดินห้าง เอามาซะเยอะเชียว”หมวดบูมด่าผม
“อ้าว ก็จ่าบอกให้เอามาเยอะๆนี่ครับ ผมกลัวว่าจะไม่พอ ผมเอามาเผื่อผู้หมวดด้วยนะ”
“เงินหายกูทำไงดีวะเนี่ย ทำอะไรไม่ปรึกษาเลยว่ะ”เอ่อ มันไม่ได้มากมายอะไรหรอกครับแค่ ๘ ใบเทา ส่วน ๔ ใบม่วงนี่ติดตัวไว้
“พอดีเลย ถ้าไอ้มหามันไม่มีกูยืมมึงก่อนนะบอมบ์ เดี๋ยวกลับกองพันกูคืนให้”หมวดเต้ยห่วงไอ้มหา ผมไม่รู้ว่ามันเอาเงินมาเท่าไหร่ แต่คงไม่เยอะมั้งครับเรื่องเงินเรื่องทองเราไม่ค่อยได้คุยกันครับ
“เป็นห่วงมันเหรอ?”ผมยิ้มให้หมวดเต้ย
“ก็มีบ้างดิวะ คนอื่นเขามีกิน แต่มันไม่มีกินกูก็ห่วงมันบ้างดิ มึงโอเคป่ะ”หมวดเต้ยตบไหล่ผม
“ไม่ต้องถึงมือผู้หมวดหรอก ผมจัดการได้ เรื่องเงินเรื่องทองมันของเล็กน้อยสำหรับผม”
“บ้านมึงทำงานอะไรวะบอมบ์ กูไม่เคยรู้อะไรเกี่ยวกับบ้านมึงเลยว่ะ ปิดบังกูตลอด”หมวดบูมถาม ผู้หมวดเคยถามเรื่องครอบครัวผมหลายครั้งแล้วนะครับ แต่ผมไม่ค่อยจะบอกอะไร มันเป็นเรื่องที่ยังไม่สมควรจะบอกตอนนี้
“ไม่ได้ทำอะไร พี่ชายก็ทำงาน หลานก็ทำงาน แม่เลี้ยงลูกให้ผม ผมก็ทำงานเหมือนกันแต่ไม่ได้ลงแรงแค่นั้นเอง”
“มึงขายยาแน่เลยว่ะ”
“ไปไกลแล้วครับผู้หมวด งานสุจริตครับเดี๋ยวผมบอกทีหลังแล้วกัน ตอนนี้ยังไม่พร้อม”
“กูถามพ่อ พ่อก็ไม่เห็นจะบอกอะไร”
“ฮ่าๆๆๆๆ ผมเป็นคนขอร้องพี่ติเองล่ะครับ เอาน่า เดี๋ยวผมบอกผู้หมวดทุกอย่าง ผมสัญญา แต่ตอนนี้ผมยังไม่พร้อม โอเคมั้ยครับ”
“เหมือนมึงไม่จริงใจกับกูยังไงไม่รู้ว่ะ มึงหลอกกูหรือเปล่ากูก็ไม่รู้ มึงรู้เรื่องกูแต่กูไม่รู้เรื่องมึง มันยังไงก็ไม่รู้”ผู้หมวดน้อยใจ
“ก็ ที่รักอย่าเพิ่งน้อยใจดิ เดี๋ยวผมบอกทุกอย่าง โอเคนะครับ”
“ไม่เป็นไร กูไม่ใช่คนสำคัญหรอก คนอื่นเขารู้เรื่องมึงมากกว่ากู แต่กูคนที่มึงเรียกว่าแฟน กูกลับไม่รู้อะไร”พูดไม่ออกเลยกู เฮ้อ สงสัยต้องบอกแล้วล่ะ พูดมซะขนาดนี้แล้ว
“อ่ะ บอกก็ได้ แต่รู้แล้วห้ามบอกใครเด็ดขาด แล้วทำกับผมเหมือนที่เคยทำ ผมว่าหมวดบูมคงจะรู้จักคนชื่อ ชนะศึก ศรีสุทธิธรรม คนนี้เป็นพี่ชายผม”พี่ชายผมใช้นามสกุลคนละนามสกุลกับผมนะครับเรามีแม่คนเดียวกันพ่อคนเดียวกัน แต่ตอนที่พี่ชายผมแต่งงาน ดันไปตกถังข้าวสารครับ แต่งงานกับลูกสาวคนเดียวของตระกูลเขา พ่อตาพี่ชายผมขอร้องให้ใช้นามสกุลนี้เพราะแทบไม่เหลือใครในตระกูลที่ใช้นามสกุลนี้ คือ ตระกูลเขานี่ลูกสาวเยอะมาก แต่งงานออกเรือนไปก็ใช้นามสกุลสามี แล้วมาพ่อตาของพี่ชายมีลูกสาวคนเดียวด้วย พี่ชายผมก็โอเค พ่อแม่ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรครับ อะไรที่ทำให้ลูกได้ก้าวหน้าพ่อแม่ผมไม่ซีเรียสอยู่แล้ว
“อืม”หมวดบูมพยักหน้าเบาๆ แต่สีหน้าไม่ค่อยจะดี “กูจะซวยไหมวะเนี่ย”หมวดบูมบ่นพึมพำเบาๆ
“ไม่หรอกครับผู้หมวด แล้วอย่าบอกใครนะครับ อีกอย่างทำกับผมเหมือนที่เคยทำ ไม่งั้นผมโกรธผู้หมวดแน่”
“อืม ก็ได้ แต่มึงชอบทำให้กูคิดมาก กูไม่ชอบคิดเยอะว่ะบอมบ์ มึงขอกูก็ให้ กูเข้าใจว่าทำไมมึงถึงทำตัวแบบนี้”
“อยากจูบปากจริง เฮ้อ ตั้ง ๑๐ กว่าวันแน่ะ”
“อดไม่ได้ก็ลากเข้าป่าเลยบอมบ์ ฮ่าๆๆๆ”หมวดเต้ยหัวเราะเสียงดัง
“ใช่ เดี๋ยวผมกับไอ้ตวงจะวางแผนลักพาตัวผู้หมวดไปกระทำชำเราในป่าดีกว่า”ผมทำหน้าระรื่น พูดไปงั้นแหละไม่ลงมือหรอก เรามาฝึกกันครับ งานเป็นงาน กลับกองร้อยค่อยว่ากันอีกที
“เป็นปี่เป็นขลุ่ยเชียวพวกมึง ๒ คนนี่ ทำไอ้มหาเสียคนแล้วรู้ตัวบ้างไหม เออ แล้วไม่ซื้อของอะไรรึไง”หมวดบูมถามผม
“เออ ลืม ผู้หมวดกินอะไรไปบ้างยัง”
“กาแฟถ้วยเดียว ป่ะๆ หาของกินก่อน”ผู้หมวดตบไหล่ผมแล้วเดินนำไป ส่วนผมเดินตามหลังไป ๒ หมวด ไปหาของกินอีกส่วนหนึ่ง ส่วนผมก็ไปหาอีกที่หนึ่ง ซื้อมาเยอะทีเดียวครับ ฮ่าๆๆ เยอะไว้ก่อนเดี๋ยวก็หมดแหละครับผมมันกินเยอะอยู่แล้วไม่งั้นหุ่นจะควายขนาดนี้เหรอ
ครู่หนึ่งหลังจากที่ทุกคนซื้อหาข้าวของเรียบร้อยแล้ว ธุระส่วนตัวใครใคร่ทำก็ทำให้เสร็จ จากนั้นจึงออกเดินทางอีกครั้งหนึ่ง เอาขนมมาแกะกินระหว่างทาง แจกเพื่อนๆบ้าง เกือบ ๑๐ โมงจึงมาถึงจุดหมายปลายทาง ลงจากรถไปเอาเป้ประจำตัวใครตัวมัน สวมหมวกแคปร่าให้เรียบร้อย ใส่สายเก่งกระติกน้ำคือการแต่งกายทุกอย่างต้องอยู่ในสภาพพร้อม แบกปืนแบกเป้พร้อมเรียบร้อยจึงออกเดินทางเป็นหมู่เป็นหมวด
ล็อกแซ็กเกือบ ๒๐ โล กับปืนกลอีกเกือบ ๑๕ โล เดินแบกกันเข้าไปด้านใน วันนี้ยังไม่เริ่มฝึกนะครับเราจะมาก่อน ๑ วันเพื่อเตรียมความพร้อม เดินเข้าไปก็เป็นสนามยิงปืน อยู่ลึกจากปากทางประมาณ ๕ กิโลเมตรเห็นจะได้
ไปถึงก็หอบครับหาที่นั่งพักใต้ร่มไม้ หมู่ใครก็นั่งกันเป็นหมู่ของคนนั้น สักหนึ่งมีทหารมาแจกกระสุนให้กับพวกปืนเล็ก ปืนเล็กนี่คือพวกที่ถือปืนเอ็มสิบหกนะครับกับปืนเอ็มสองศูนย์สามและปืนเล็กกล พอได้กระสุนที่เหลือไปนั่งเข้าแถวรอยิงปืน ที่เรามาก่อนก็เพราะว่าเราต้องมายิงปรับปืนในสนามจริงก่อนครับเพราะยิงปรับปืนในกองพันมันยังไม่ค่อยมั่นใจเท่าไหร่ ผู้กองเลยให้มายิงที่สนามจริง ส่วนผมปืนกลก็คอยหลังจากพวกปืนเล็กยิงเสร็จเรียบร้อยแล้ว
ปืนเล็กใช้เวลายิงประมาณ ๒ ชั่วโมงแล้วมาพักกินข้าวมื้อกลางวัน จากนั้นครู่หนึ่งก็จะเป็นหมู่ปืนกลซึ่งจะต้องยิงเพื่อปรับปืน ปืนใช่ว่าจะยิงได้ซี้ซั้วนะครับก่อนยิงต้องมีการปรับปืนให้มันเข้ากับตัวผู้ยิง บางคนใช้ปืนชนิดเดียวกันแต่การเล็งมันต่างกัน ต้องปรับให้เข้ากับตัวเรา เรายิงระยะไหนถึงจะแม่น ปืนเป็นยังไงอะไรยังไง พอมาถึงปืนกลประเดิมผมเลยคนแรกครับเพิ่งจะได้ยิงครั้งนี้ครั้งแรกตื่นเต้นมาก
กระสุนปืนที่เป็นแพยาวๆถูกป้อนลงบนช่องรับกระสุนจากนั้นก็ทำตามขั้นตอนที่ฝึกมา การยิงปืนกลมันจะมีจังหวะของมันครับไม่ใช่ยิงกันเป็นพรืดเหมือนในหนัง มันต้องมีจังหวะการยิงเพื่อจะให้ลำกล้องไม่ร้อน ถ้าลำกล้องร้อนลำกล้องมันจะอ่อนแล้วก็พัง นอนราบลงแล้วเล็งไปยังเป้าหมายด้านหน้าจากนั้นสูดลมหายใจแล้วเหนี่ยวไก
ปังๆๆๆๆๆๆ เสียงปืนกลมันจะออกนุ่มๆแต่เสียงดังมาก ถ้าเปรียบปืนเอ็มสิบหกเสียงเหมือนกีตาร์ ดังและร้อนแรงแต่ถ้าปืนกลเสียงนุ่ม ทุ้ม ใหญ่เหมือนเบส แต่ก็ดังมากเหมือนกัน ยิงปุ๊บจ่าที่ดูแลก็มาคอยปรับแก้ปืนให้เข้ากับการยิงของผม ยิงไปเกือบ ๑๐๐ นัดกว่าจะเข้าที่เข้าทาง จากนั้นไอ้มหาตวงครับ ไอ้มหานี่เห็นมันบวชมาก่อนมันยิงปืนแม่นมากนะครับ ตอนตรวจสอบการยิงปืนของทหารใหม่ไม่มีพลาดเลยสักนิดเดียว เข้าเป้าหมดทุกกระสุน
มันเล็งปืนจากนั้นก็จัดการยิงทันที ก็เหมือนๆกับผมครับพักใหญ่จนจ่าพอใจนั่นแหละครับถึงเป็นคิวของปืนกลหมวดของผู้หมวดเต้ย นั่งฟังเสียงปืนแล้วมันรื่นหูดี หลังจากยิงปืนเสร็จเรียบร้อยแล้วพักผ่อนกัน ๑ ชั่วโมงจากนั้นจึงออกเดินทางไปหาที่พัก
เดินออกจากสนามยิงปืนข้ามถนนไปแล้วเข้าเส้นทางหมู่บ้าน ตอนนี้ ๔ โมงเย็นแล้วผมเดินไปเรื่อยๆ ของหนักแต่ก็ทนแบกไป ผู้หมวดก็มาให้กำลังใจบ้างเป็นบางครั้ง และก็พูดให้กำลังใจลูกน้องที่เดินตามหลัง
๕ กิโลเมตรจากปากทางตอนนี้แถวนี้เป็นเนินเขา มาเขาลูกเล็กๆมาแล้ว ๒ ลูก เข้าไปในป่าแถวนี้จะเป็นป่ายูคา จนตะวันลับขอบฟ้า ความมืดมาเยือนกว่าจะถึงเป้าหมายก็แทบขาดใจ
มาถึงก็กระจายกันไปหาที่หลับนอน แต่ต้องเป็นกลุ่มนะครับ หมู่ใครจะอยู่ตรงไหนอะไรยังไง ผมหาที่เหมาะได้วางเป้ลงแล้วเปิดกระเป๋าหาเปลกับผ้าเต้นมาก่อนเลยเป็นอันดับแรก ผูกเปลเสร็จเรียบร้อยก็กางเต้นด้านบนเผื่อกลางคืนฝนมันตกจะได้มีที่บังฝน
“ต้มมาม่าไหมวะ”ไอ้มหาถามผม
“อยากกินก็ต้มน้ำดิ”กางเปลกางเต้นเสร็จเรียบร้อยแล้วก็เริ่มหาของกิน จ่าบอกว่าทุกอย่างให้ทำเงียบๆนะครับอย่าเสียงดัง ไฟไม่จำเป็นต้องใช้ก็อย่าใช้ ถึงจะอยู่ในป่าแต่ใช่ว่าจะมืดสนิทนะครับยังพอมองเห็นอะไรเป็นอะไรบ้าง เอามาม่ามาต้มแล้วกินกันเป็นกลุ่ม กินไปคุยไป ส่วนใหญ่จ่าจะเล่าประสบการณ์การฝึกของปีที่แล้วให้พวกผมฟัง
“มึงจะนอนแล้วเหรอบอมบ์”ล้างหม้อสนามเก็บเรียบร้อยแล้วก็สลายตัวไปนอนหลับพักผ่อน เหนื่อยมากเลยครับ
“อือ หรือมึงจะไม่นอน”
“เหี้ย บรรยากาศแบบนี้คิดถึงตอนสมัยกูไปเดินธุดงค์ว่ะ นอนในป่าเกือบ ๒ เดือน”มันเล่าความหลังให้ฟัง
“มึงเคยธุดงค์ด้วยเหรอ”
“เคยดิ ไปกับหลวงพี่ที่วัดกู ช่วงนั้นกูปิดเทอมกลับวัดไม่มีอะไรทำก็เลยไปเดินธุดงค์กับหลวงพี่ ตอนกลางคืนนั่งสมาธิกันยันเช้า”
“แล้วตอนนี้ล่ะ ชักว่าวยังเช้าอ่ะดิ”พูดแซวขำๆ
“เอาเมียยันเช้า ไอ้สัส แต่ตอนนั้นที่กูเคยไปมันจะเป็นหน้าร้อน คืนนี้ไม่รู้ฝนตกหรือเปล่าฟ้าแม่งครึ้มๆแบบนี้”
“ตกก็เปียก ไม่ตกก็สบายตัวไป”
“เออว่ะ นอนเหอะมึง กูเพลีย ล้าไปทั้งตัวแล้ว”สิ้นเสียงทุกอย่างก็อยู่ในความสงบ ผมหลับตาลงเบาๆ แล้วหลับลงไปในที่สุด มีสะดุ้งตื่นตอนกลางคืนนิดหน่อยเพราะได้ยินเสียงฝนตก แต่ตกไม่หนักนะครับ ตกมาเม็ดสองเม็ด แล้วก็หยุด จากนั้นก็หลับต่อยันเช้า
“ฮ้าว หลับดีฉิบหาย”ไอ้มหาบิดตัวแล้วลงจากเปล ส่วนผมลืมตาขึ้นขยี้ตาแล้วเด้งตัวนั่งบนเปล มองซ้ายขวาก่อนจะเริ่มเก็บเปลของตนและผ้าเต้นยัดใส่เป้ให้เรียบร้อย จากนั้นก็ไปรวมตัวที่บริเวณจ่านอนอยู่เพื่อเตรียมตัวทำกับข้าวกับปลา เดินไปรับข้าวกับกับข้าวจาก บก.หมวด บก.หมวดนี่คือส่วนที่ผู้หมวดจะอยู่นะครับ ใน ๑ หมวดจะมี บก.หมวด หมู่ปืนกล และหมู่ปืนเล็กอีก ๓ หมู่ จัดได้ว่าเป็น ๑ หมวด บก.หมวดเป็นส่วนควบคุมแต่ละหมู่ ได้ข้าวกับกับข้าวมาแล้วก็มาตักแบ่งกันในหมู่ กับข้าวกับปลามีมาม่าเพิ่มกับปลากระป๋อง อาหารยอดอมตะนิรันดร์กาล
“นั่นไง มาแล้วพีเอ็กซ์เคลื่อนที่”จ่าชี้ให้ดูไปพุ่งไม่พุ่มหนึ่งซึ่งมีรถเก่าๆมาจอดอยู่ ผมหันไปมองแล้วกินข้าวต่อ
“แบบนี้กรรมการไม่จับเหรอครับจ่า”ไอ้มหาตวงถาม
“ก็อย่าให้เขาจับได้ดิ พวกนี้มันรู้เวลากรรมการมามันจะยังไม่มาขายหรอก มันจะขายตอนที่กรรมการไปแล้ว”
“แล้วมันเอาอะไรมาขายบ้างครับจ่า”ผมถามบ้าง
“ทุกอย่างอ่ะ แต่แพงกว่าพีเอ็กซ์ที่กองร้อยอยู่หน่อย เอ็งจะไม่ซื้อก็ได้ถ้าเอ็งอดได้นะ ๑๐ กว่าวัน แต่ถ้าอยากกินก็ต้องตัดใจ ถูกแพงมันหามาให้เราได้ ดีไม่ดีนะ หล่อๆแบบมึงไอ้ยักษ์แม่ค้าถูกใจให้มึงกินฟรีก็ได้ ปีที่แล้วนะจ่ามาซื้อส้มตำ ไม่รู้ว่ามันเอาสากตำหรือเอานมตำ แม่ง บึบบับๆ นมเป็นนม ขาวด้วย ฮ่าๆๆ”
“ถูกใจผมเลย”ไอ้มหามันยิ้ม
“เมียรู้มึงตายโหงแน่ไอ้มหา”
“เออว่ะ คิดถึงหน้าเมียเอาไว้ เมียเราใจดีที่สุด เมียเราเอ็กซ์ที่สุด เมียเราน่ารักที่สุด ฮ่าๆๆๆ”ไอ้มันมหาพึมพำแล้วขำบ้าบอของมันไป
“กูว่ากลับไปไอ้มหาไม่ลงจากเรือนแน่ นอนกกเมียทั้งวันชัวร์”จ่าพูดแล้วขำ
“ฮ่าๆๆๆๆ อาจจะเป็นไปได้ก็ได้ครับจ่า”ไอ้มหาขำออกมา
“กูว่ากูไม่เคยมีเพื่อนขี้เงี่ยนแบบมึงนะมหา”
“ถุย มึงขี้เงี่ยนกว่ากูอีกไอ้เหี้ยบอมบ์ อย่าให้กูพูด”
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆ”
“เก็บข้าวของให้เรียบร้อยทำลายหลักฐานการมาอยู่มาพักของเราด้วย ห้ามทิ้งหลักฐานอะไรไว้ ทำให้เหมือนเราไม่เคยมานอนที่นี่ ขยะก็ขุดกลบให้เรียบร้อย”จ่าพูดย้ำอีกครั้ง ทุกคนช่วยกันทำลายหลักฐานการเข้ามาพักจากนั้นจึงไปรวมตัวที่ที่ผู้หมวดนัดหมาย
“ฟังนะ เดี๋ยวต่อไปเราจะไปเข้าสถานีฝึก เข้าไปแล้วก็นั่งฟังอย่างตั้งใจอย่าให้เสียวินัยทหาร ทุกคนทราบ”
“ทราบ”
แบกเป้ขึ้นหลังแล้วเดินแถวไปยังสถานีฝึก ไปถึงวางเป้ลงเป็นระเบียบเรียบร้อยแล้วนั่งรอจ่าประจำสถานีมาอบรม เมื่อจ่ามาถึงทำความเคารพเสร็จก็ฟัง พวกปนเล็กก็ไปฝึกตามแบบของเขา ส่วนผมปนกลก็มาฝึกอีกแบบหนึ่ง
“ปืนห่าอะไรวะนักฉิบหาย”ไอ้มหาบ่น ผมเองก็เหนื่อยเหมือนมัน ฝึกเสร็จเหงื่อท่วมตัว หาที่นั่งพักร้อนๆเราฝึกกัน ๒ รอบจากนั้นก็เป็นการตรวจสอบให้คะแนน จนถึงเวลา ๑๑ โมงก็ย้ายสถานี
“ผู้หมวดอีกไกลไหมครับ”ผมเดินใกล้ๆผู้หมวดมีคนใจกล้าเอ่ยถามถึงระยะทางที่
“ไม่ไกล อดทนหน่อยทหาร หนทางข้างหน้าอีกยาวไกล”ผู้หมวดพูด เออ เหมือนกำลังใจจะมานะครับแต่มันติดตรงที่หนทางข้างหน้ายาวไกลนี่ดิ
“หนทางหมื่นลี้ ต่อให้ไกลแค่ไหนเราก็จะฝ่าไป ใช่ไหมท่านบอมบ์ เซี๊ยะ เหวิน”ไอ้มหาทำเสียงเลียนแบบหนังจีนกำลังภายใน
“ใช่แล้วสหายรัก ท่านตวง ซื่อ อวง ขุนเขา ทะเล ไม่มีอะไรเราจะมาขวางกั้นเราได้ งั้นเรามาดื่มเพื่อความสัมพันธ์ของเรา ฮ่าๆๆๆ”ผมบ้าจี้ตามมันไปบ้าง
คนหล่อทำอะไรก็ไม่ผิด จริงไหม
-
:mew5: :mew5: :mew5: :mew5:หวานซะจนน่าหมั่นไส้ :mew5: :mew5: :mew5: :mew5:
-
มหาป่วง สงสัยเหนื่อยจนเพ้อ เฮอะๆๆๆๆๆๆ
-
สงสารมหา ไม่ค่อยได้อยู่กะหมวดเต้ย คาดว่าอีก 10 วัน หมวดเต้ยคงโดนฉุดจนลุกไม่ขึ้น >\\\<
-
ยอมบอกซะแระ ว่าแต่ผู้หมวดรู้แต่คนอ่านยังอ้ะ
-
ยอมบอกซะแระ ว่าแต่ผู้หมวดรู้แต่คนอ่านยังอ้ะ
ถูกต้องแล้วค่า คนอ่านยังไม่บางอ้อค่ะ
-
บูมนี่ขี้น้อยใจนะเนี่ย
-
ฮ่าๆๆๆ ฝึกเสร็จสองหมวดคงเจอศึกหนัก บอมบ์กับมหาดูเก็บกด
-
ตายแล้วววว หมวดน้อยใจนะไอ้ยักษ์
-
ระยะทางมันยาวไกลจน
สมองพวกพี่ 2 คน เบลอแล้วใช่มั๊ย 55555
พวกพี่ 2 คู่แข่งกันผลิตน้ำตาลไปเรื่อยๆนะ
น้องชอบบบบบบ ขอสะสมแต้มความหวาน
ไปเป็นการ์ดป้องกันตอนดราม่า
-
เฮฮาตลอดเพื่อนซี้คู่นี้
-
:กอด1: เลิฟๆทุกคู่
-
ขอบคุณน้าค้า ที่มาลงให้ :mew1:
:pig4: :pig4:
-
ขอบคุณ :)
-
บอกแค่ชื่อ == แล้วตกลงมันเป็นใครรร :serius2: ใหญ่มาจากไหนว้าาาา :serius2:
-
555 บ้าๆบอๆ อยากเก็นนมแม่ค้าทุกทีที่อ่านเลยจริงๆ
-
อยากรู้ว่าบอมบ์มีพี่น้องพ่อแม่เดียวกันกี่คนแน่ ชนะศึกกับพี่เบิ้ลคนเดียวกันหรือเปล่า
:ruready
-
ตลกโปกฮามาก อิหนูก็จะเอาแต่พี่บอมบ์เนี่ย :laugh:
-
หมวดบูมมีน้อยใจด้วย จนในที่สุก็ได้รู้เกี่ยวกับครอบครัวบอมบ์แล้ว ;)
หมวดเต้ยมีแอบห่วงมหาตวงด้วยนะ กลัวมหาไม่มีอะไรกิน หวานกันจริ๊งงง
-
เมื่อวานคนเขียนไม่มาอัพ :hao5: ปล่อยให้คอยเก้อ
-
เข้าป่าไปฝึกแล้ว สู้ๆบอมบ์มหา
มีแฟนมาฝึกด้วย ได้เห็นหน้าก็ชื่นใจแล้วมั้ง
-
ลืมไปว่าคนอ่านใหม่ๆยังไม่รู้ว่าพี่บอมเป็นใครเหอะๆ เกือบสปอยแล้ว :mew5:
ยังคงความกระล่อนเหมือนเดิมนะพ่อบอมบ์
-
ตอนที่๓๑ นมนาง
มาถึงจุดหมายนั่งพักครู่หนึ่งแล้วมากินข้าว ข้าวนี่จะไม่ได้หุงเองนะครับจะมีรถข้าวมาส่ง ส่งข้าวส่งน้ำ ตัวแทนแต่ละหมู่ไปรับมาแล้วก็แบ่งกันไปตามสัดส่วน นั่งกินข้าวหมดถุง ไม่อิ่มครับแต่ทำไงได้ ได้มาแค่นี้ต้องทนเอาเดี๋ยวเย็นๆค่อยต้มมาม่าเอาแล้วกัน
กินอิ่มพักครู่หนึ่งจนถึงตอนบ่ายจะมีจ่ามาบรรยายเกี่ยวกับสถานีนี้ว่าทำอะไร ภารกิจยังไง ฟังบรรยายเสร็จแล้วก็ฝึกจริง ฝึกเสร็จมาฟังสรุปและเดินทางกันต่อไป
“เหนื่อยไหมคนดีมีพี่เป็นแฟน ยอมรับบนความขาดแคลน”ผมร้องเพลงอย่างอารมณ์ดี
“นอกจากจะหล่อแล้วยังคารมดีอีกนะมึงไอ้ยักษ์”จ่าพูดแซวผม
“ครับจ่า หล่อแต่ไม่แซบใครเขาจะสนใจจริงไหมเพื่อนตวง สหายรัก”
“ใช่แล้ว เห็นด้วย หล่อไปวันๆไม่มีคนสนใจจะหล่อไปทำไม ต้องหล่อลากไส้ไข่ลากดิน ฮ่าๆๆๆ”
มาถึงจุดหมายก็กระจายกันออกไปตามที่ต่างๆ ที่ที่เรามาเป็นสถานที่ที่อีกก่อนหนึ่งเข้ามาพักแล้วนะครับ มีร่องรอยของการเข้ามาอยู่อาศัย จ่าไปฟังแผนจากผู้หมวดจากนั้นก็มาบอกพวกผมว่าให้อยู่ตรงไหนอะไรบ้าง การนอน การตั้งฐานจะเป็นแบบวงกลมครับกระจายกันไปตามหมู่ตามหมวด หมู่ปืนกลของผมก็อยู่ใกล้หมู่ปืนเล็กของหมวดเต้ย ไปถึงก็จัดการขุดหลุม คือการฝึกนี่จะเป็นการจำลองบรรยากาศจริงๆนะครับ เวลาเราไปรบจริงเราจะต้องทำอะไรยังไงบ้าง
“ไอ้สัส เยะแม่ ขี้คาหลุมเลยไอ้เหี้ย”ผมขุดหลุมไปก็เจอขี้เลยครับ เหี้ยเอ๊ย
“เหี้ยอะไรของมึงไอ้บอมบ์”
“ไอ้สัส แม่งจังไรว่ะ ขี้ทิ้งไว้คาหลุมเลยเหี้ยเอ๊ย”ผมพูดออมาเสียงดัง ไอ้มหาตวงเดินมาดูพร้อมกับคนอื่นๆ
“จวยเอ๊ย เหี้ยว่ะ มันไม่รู้หรือไงว่าจะมีคนมาพักต่อน่ะ”ไอ้มหาร้องออกมาอย่างเจ็บใจ
“มันแกล้งพวกเราป่าววะ”รุ่นพี่เปรยออกมา
“โคตรเหี้ยเลยว่ะ”
“ขุดหลุมใหม่เลย เดี๋ยวจ่าไปบอกหัวหน้าสถานีเอง แล้วพวกเอ็งทุกคน เวลาจะขี้จะเยี่ยวช่วยไปไกลๆด้วย ห้ามขี้เยี่ยวในหลุมเพราะจะมีหน่วยอื่นเข้ามาพักต่อจากเรา รักษาวินัยด้วย”จ่าบอกพวกผมผมจึงย้ายแล้วไปขุดหลุมใหม่ดีนะที่ดินไม่ค่อยแข็งเท่าไหร่ขุดจนลึกพอสมควร
ขุดหลุมเสร็จกางเต้นด้านบนหาอะไรมาพราง พวกกิ่งไม้ใบไม้เอามาพรางเพื่อไม่ให้ข้าศึกรู้ว่าเราตั้งฐานอยู่ตรงนี้ นั่งพักให้หายเหนื่อยครู่ใหญ่กรรมการก็มา สัญญาณที่บ่งบอกว่ากรรมการคือก็คือคำว่า ลมแรง พอได้ยินคำนี้ปุ๊บทุกคนต้องลงหลุมอยู่ในท่าเตรียมพร้อมจะตรวจสอบ นั่งๆนอนๆอยู่ในหลุมพักใหญ่จนฟ้ามืดแล้วกรรมการจึงออกไป จากนั้นก็รอรถข้าวมาส่ง
กว่ารถข้าวจะมาส่งก็รอแล้วรออีกจนทุ่มกว่าๆจึงมาถึง เราส่งตัวแทนไปรับข้าวรับน้ำ น้ำนี่สำคัญมากนะครับต้องกรอกใส่กระติกเอาไว้ให้เต็มเสมอ นอกจากกระติกน้ำที่อยู่ข้างเอวแล้ว จ่ายังให้พวกผมเอาขวดลิตรมาด้วยเพื่อที่จะสำรองน้ำเอาไว้ ทุกคนจะมาขวดลิตรในเป้คนละขวด ใครใคร่กรอกก็กรอกไว้ ใครไม่อยากกรอกก็เรื่องของมันแต่ถ้าน้ำหมดแล้วมาขอคนอื่นนี่ก็เฮเหมือนกัน
“ตอนนี้ข้าศึกอยู่ทาง ๙ นาฬิกา ใครจะโจมตีก็ให้ทำเวลา”เสียงวิทยุดังขึ้นแจ้งให้แต่ละหมู่ทราบ ข้าศึกที่พูดนี่หมายถึงรถพีเอ็กซ์ที่มาขายของนะครับ การพูดเราต้องพูดเป็นรหัสให้ตีความหมาย
“ใครจะไปซื้อก็ดูลมด้วย ช่วงนี้ปลอดภัย รีบไปรีบกลับ”จ่าพูด
“ไปหาอะไรกินกันไหม”เพื่อนในหมู่เอ่ยขึ้น
“ไปดิ”ผมพยักหน้าจากนั้นปฏิบัติการพิเศษจึงเริ่มขึ้น รุ่นพี่เดินนำไปก่อนเพราะยังไงเขาเชี่ยวชาญเกี่ยวกับการหลบหลีกเส้นทาง เดินอ้อมลัดเลาะไปจนถึงรถพีเอ็กซ์ ไฟจากหลอดไส้ออกสีส้มสลัว แม่ค้ายืนบนรถและมีทหารคอยมาซื้อกันหลายคน ไปถึงก็หยิบๆ ฮ่าๆ แอบมองนมแม่ค้าด้วย ยังสาวยังสวยอยู่เลยเหมือนที่จ่าบอกนั่นแหละครับว่า ขาว สวย หมวย อึ๋ม ซื้อของเสร็จแล้วก็กลับมาที่ฐานด้วยความรวดเร็ว
“เป็นไงบ้างแม่ค้าสวยไหม”จ่าถามพวกผม
“ยังงี้เลยครับจ่า นมเป็นนม”ผมยกนิ้วหัวแม่โป้งขึ้น แจกของที่เพื่อนๆสั่งซื้อเสร็จถือขวดน้ำอัดลมกับขนมอีกหลายชิ้นเดินไปที่ บก.หมวด
“มีอะไรไอ้ยักษ์”พี่โอ้ซึ่งเป็นเด็ก บก.หมวดถามขึ้นเมื่อเห็นผมเดินด้อมๆมองๆมาทางนี้
“ผู้หมวดไปไหนอ่ะพี่”เรียกพี่ทั้งที่อายุเขาเพิ่งจะ ๒๒ ละมั้ง แต่อย่างว่าเรามาหลังเราเป็นน้อง ผมยอมก็ได้ ฮ่าๆๆๆ หน้าผมยังเด็กเลยไม่เถียงดีกว่า
“อยู่นู้น”พี่เขาชี้ไปที่มืด ผมพยักหน้าแล้วเดินไปหาผู้หมวด ผู้หมวดนั่งบนเปลสบายๆ ไม่มีแสงไฟพอมองเห็นรางๆ
“มีอะไร”ผู้หมวดถามเมื่อผมเดินเข้าไปใกล้
“เอาขนมมาฝากครับ ผู้หมวดกินอะไรยัง”
“อืม ขอบใจว่าจะให้ไอ้โอ้ออกไปซื้อพอดี”
“ไม่นอนพักผ่อนล่ะ มีเวลาก็รีบพักผ่อน เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ต้องฝึกหนักอีก”
“ครับ ก็ผมอยากมาเห็นกำลังใจของผมนี่ครับ งั้นผมไปแล้วนะครับ รักบูมนะ”พูดเบาๆ เสียงดังไม่ได้คนอื่นได้ยินเขาจะมองผู้หมวดแปลกๆ ผู้หมวดพยักหน้าแล้วผมก็เดินกลับที่พักของผม
หาที่ผูกเปลได้จัดการเกี่ยวกับที่หลับที่นอนของตัวเองเสร็จเรียบร้อยแล้วถอดคอมแบทกับถุงเท้าผึ่งลมไว้ด้านล่าง เสื้อผ้าสายเก่งก็แขวนไว้ใกล้ๆหัว เริ่มปวดๆตามน่อง แต่ไม่เป็นไร เราเป็นทหาร ต้องอดทน บ่นได้แต่อย่าให้คนอื่นได้ยิน ฮ่าๆๆๆ
ตี ๔ เราต้องลุกขึ้นมาวันนี้จะมีการฝึกตั้งแต่ ๖ โมงเช้า ตื่นมาเก็บเปลเก็บเต๊นท์เรียบร้อย ใส่คอมแบทเตรียมพร้อม ตี ๕ รถข้าวมาส่งเราต้องกินแต่เช้ามืด ยังไม่หิวแต่ต้องกิน กินเสร็จทำลายหลักฐานจากนั้นก็แบกเป้แบกปืนไปรวมตัวที่ บก. หมวด
เช้านี้เราจะทำการฝึกการเข้าตีนในเวลากลางวันครับ ผู้หมวดได้ชี้แจงให้ผู้หมู่แต่ละหมู่ทราบแล้วว่าจะต้องทำอะไร นั่งอยู่ครู่ใหญ่จนกรรมการมาถึงครับ
“เฮ้ย/เฮ้ย”ผมกับไอ้แบงค์ร้องออกมาเสียงดังด้วยความตกใจ ยังจำคนชื่อแบงค์ได้ไหมครับพี่ชายของหมวดบูมน่ะ ผมไม่คิดว่ามันจะมาด้วย ตอนนี้ทุกคนมองมาที่ผมแบบแปลกๆ
“มึงมาด้วยเหรอไอ้บอมบ์”หมวดแบงค์หรือไอ้เหี้ยแบงค์มันถามผม
“เออ เอ่อ ครับ มาครับ”เกือบหลุดปากพูดอย่างอื่นไปแล้วครับ ดีนะที่ตั้งสติทัน
“ครับเคริบเหี้ยไรล่ะ เหี้ยคนกันเอง”หมวดแบงค์เดินมาใกล้ๆผม ผมก็ลุกขึ้นยืน
“ไอ้เหี้ย ตอนนี้มึงร้อยโท กูแค่พลทหาร มึงจะมากันเองกับกูไม่ได้ แบบนี้คนอื่นเขามองกูไม่ดีดิวะ”ผมกระซิบเบาๆ พูดเสร็จก็วันทยาหัตถ์ ไอ้แบงค์พยักหน้าแล้วยิ้มอย่างมีเลศนัย “มึงแกล้งกู น้องมึงน่วมแน่”ผมพูดเสียงเบาอีกทีจากนั้นจึงนั่งลง
“มีอะไรเหรอแบงค์”ผู้กองที่เป็นหัวหน้าสถานีถามไอ้หมวดแบงค์
“อ๋อ คนรู้จักอ่ะพี่”หมวดแบงค์พูด ผมว่าคนนี้ก็คุ้นๆเหมือนเคยไปกินเหล้าด้วยกัน
“เหี้ยบอมบ์ป่าววะ”ผู้กองคนนั้นเดินมาหาผม “อ้าว ไอ้สัส พรางหน้าซะกูไม่รู้จัก กูว่าแล้วแม่งคุ้นๆ เฮ้ย ไปไงมาไงถึงได้มาเป็นทหารวะ”
“จับได้ใบแดงครับ”ผมยืนตรงพูดรักษาระยะห่างระหว่างคุณวุฒิ เขาร้อยเอก กูแค่พลทหาร
“อ๋อ อืม เพิ่งจะรู้นะเนี่ย โห แล้วนี่มึงไม่คิดจะบอกกูสักคำเลยนะว่ามาเป็นทหาร ไอ้สัส แล้วอยู่หมวดเดียวกับไอ้บูมเหรอ”
“ครับ”
“อืมๆ โอเค ฝึกเสร็จเดี๋ยวเรามาคุยกันนอกรอบ ไม่เจอกันนาน พอเจออีกทีกลายเป็นพลทหารไปซะแล้ว อ่ะ ขอสวัสดีทุกๆคนนะ ผู้กองเป็นหัวสถานีที่จะทำการฝึกในเช้านี้”ผู้กองเดินไปย่านกลางแล้วพูด จากนั้นก็อธิบายถึงการฝึกที่จะเริ่มขึ้นในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า
เช้านี้จะเป็นการฝึกเข้าตีในเวลากลางวัน ก่อนจะทำการเข้าตีจริงๆก็จะเป็นการซ้อมก่อนครับ พื้นที่สำหรับการซ้อมก็จะเป็นพื้นที่ละแวกนั้น เราจะเดินเข้าตีในรูปแบบยังไง จะเข้าซุ่มยังไง พอซ้อมเสร็จแล้วจึงทำการฝึกไปยังสถานที่จริง แบกปืนเดินเป็นแถวตอนตามข้างทาง เดินไปกรรมการก็จะจุดประทัด พวกเราต้องหลบเข้าไปในป่ามันป่าอ้อย
บุกป่าฝ่าดงเข้าไปจนถึงตีนเขา จากแถวตอนเรียง ๑ ก็เริ่มปรับเป็นหน้ากระดานตามหลักยุทธวิธี ข้าศึกที่เราต้องเข้าโจมตีอยู่ด้านหน้าครับ ตอนนี้เราอยู่ห่างจากตีนเขาพอสมควร พอปรับหน้ากระดานได้แล้วจากนั้นแต่ละหมู่ก็ฟังสัญญาณจากผู้หมวด ต้องค่อยๆซุ่มไปแบบเงียบๆไม่ให้ข้าศึกรู้ว่าพวกเราจะมาเข้าตี
เราค่อยๆคืบคลานเข้าไปเรื่อยๆ ปืนกลหนักก็หนัก แล้วยิ่งต้องค่อยๆย่องค่อยๆเดิน ถ้าไม่แข็งแรงจริงๆนี่ปืนทับคอคายห่าแน่เลย พอถึงระยะที่สมควรผู้หมวดเป่านกหวีดดังขึ้นเป็นสัญญาณยาว จากนั้นทุกคนก็สาดกระสุนเข้าหาข้าศึก
“ปังๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”กระสุนเปล่าที่ออกจากปาก ฮ่าๆๆ ไม่มีกระสุนจริงนะครับเพราะว่าบนเขาเนี่ยจะมีคนอยู่ซึ่งเป็นทหารนี่แหละครับ แต่เขาสมมติตนว่าเป็นข้าศึก ยิงจริงไม่ได้เลยต้องยิงปากเปล่า เปิดฉากโจมตีได้เราจึงวิ่งเข้าไปในระยะประชิด สมมติเอาว่าตอนนี้ข้าศึกมันร่นถอยไปด้านหลัง แต่ละหมู่ฟังคำสั่งของผู้หมวดเสร็จแล้วต่างรุกหน้าเข้าไปโอบล้อมเขา
“ปังๆๆๆๆๆๆ”เหนื่อยครับถือปืนกลแล้ววิ่งขึ้นภูเขา
“ไอ้สัส รอกูด้วย”รุ่นพี่พูดพลางวิ่งมาตามด้านหลัง
“ปังๆๆๆๆๆๆ”พวกผมตอนนี้อยู่แถวตีนเขาครับตั้งปืนยิงไปด้านบนเขา ส่วนหมู่อื่นๆตอนนี้วิ่งขึ้นเนินเขาไปเรียบร้อยแล้ว
ยิงด้วยปากเปล่าอยู่พักใหญ่จนตอนนี้มีคนจับข้าศึกได้แล้วอีกครู่หนึ่งสัญญาณหยุดยิงดังขึ้น แต่ละหมู่จึงทำการขุดหลุมทำที่มั่นใหม่ การขุมหลุมก็ไม่ได้ขุดจริงครับ เพราะพื้นที่ตรงนี้เป็นหิน แต่เราหลอกกรรมการด้วยการเอาพลั่วมาเคาะกับหินให้เกิดเสียงว่าตอนนี้เรากำลังขุดอยู่ ขุดครู่หนึ่งกรรมการจึงบอกให้หยุดจากนั้นก็ลงมาด้านล่าง
เขาที่เรามาเข้าตีเนี่ยเป็นเขาชื่อว่า เขานมนาง เห็นเพื่อนมันบอกว่าจะมีจอมปลวกอยู่ด้านบนครับเหมือนกับหัวนม เขาลูกนี้มองไกลๆก็เหมือนนมจริงๆนะครับ เพราะจะมีเขาสองลูกขนาดเท่าๆกันตั้งตระหง่าน
“กูพิชิตเขานมนางได้แล้วเว้ย”เสียงใครบางคนพูด ส่วนพวกผมอยู่ตีนเขาไม่ได้ขึ้นไปเลยไม่รู้ว่านมนางมันเป็นยังไง เออ เย็นนี้ดูนมแม่ค้าก็ได้ครับ ฮ่าๆๆๆๆ บึ้มกว่า อวบกว่า ขาวกว่า
“เหนื่อยสัส กูวิ่งขึ้นไปได้ไงวะ ปืนแม่งตั้ง ๗ โลกว่า”อีกคนพอมันลงมาด้านล่างได้แล้วมันก็บ่น ลงมาที่ตีนเขาเราพักอยู่ประมาณ ๕ นาที จากนั้นก็ย้ายที่ครับเพราะว่าหมวดของหมวดเต้ยจะมาทำการเข้าตีต่อจากพวกผม พวกผมต้องรีบเดินออกไปห่างๆไม่งั้นจะทำลายระบบการฝึกของเขา
“เป็นไง เขานมนาง สวยไหม”จ่าที่เป็นรองหมวดเอ่ยถามพวกผมระหว่างทางเดินกลับ
“สวยครับจ่า แต่สู้นมแม่ค้าไม่ได้หรอก ขาว อวบ คิดแล้วเสียว”ผมพูดขำๆ แต่ผู้หมวดมองหน้าผมขวับทันทีเลยครับ
“ทำอะไรก็คิดถึงหน้าลูกหน้าเมียหน่อยเว้ย”ผู้หมวดพูดขึ้นมาลอยๆ ฮ่าๆๆ เมียจ๋าเขาล้อเล่นนะ อยากเข้าไปจูบใจจะขาดแต่ติดที่ว่าตอนนี้พี่ไม่ได้แปรงฟัน
“ครับผู้หมวด”ผมยิ้มหน้าบาน
เดินจากเขานมนางมายังที่เรานอนพักเมื่อคืนระยะทางไกลมากเหมือนกัน มาถึงก็มานั่งคอยครับ พวกกรรมการยังไม่มานะครับเพราะต้องคอยตรวจสอบหมวดของหมวดเต้ย นั่งพักผ่อนกันพักใหญ่ไปเติมน้ำเก็บข้าวของ ครู่หนึ่งหมวดของหมวดเต้ยก็เดินกลับมาด้วยสีหน้าที่เหนื่อยล้าไม่ต่างจากพวกผมเมื่อครู่ พักกินน้ำกินท่า กรรมการยืนคุยกันอยู่พักหนึ่งจากนั้นกรรมการจึงมายืนหน้าแถวแล้วสรุปการฝึกรวมทั้งชี้แจงข้อผิดพลาดให้ฟัง
สรุปเสร็จแล้ว กรรมการก็เรียกผู้หมวดทั้ง ๒ คนไปชี้แจงอีกครั้งว่าต้องมีรายละเอียดยังไง พอคุยเสร็จ ไอ้แบงค์ก็เดินมาหาผม
“ไงมึง เป็นทหารน่ะเหนื่อยไหมวะ”หน้าระรื่นมาเชียวไอ้สัส
“ผมเหนื่อยก็เหนื่อยแค่ ๒ ปี ไม่ได้เหนื่อยตลอดชีวิตเหมือนผู้หมวดนี่ครับ”
“ไอ้สัส กวนตีน ฮ่าๆๆ”ไอ้แบงค์หัวเราะ
“๑๐ ดิ สัส”ผู้กองโจ้หัวหน้าสถานีสั่งผม ผมทำท่าจะวิดพื้น “เฮ้ยๆ กูล้อเล่น ทนๆหน่อยเว้ย เป็นทหารก็งี้แหละ ไม่ฝึกก็ทำงาน ไม่ทำงานก็ฝึก”
“แบงค์ ไปดูน้องมึงบ้างนะ เห็นหน้าตาไม่ค่อยดีตั้งแต่ลงจากเขาแล้ว”ผมพูดเบาๆกับไอ้แบงค์
“เฮ้ย กูไม่ได้แกล้งมันนะเว้ย กูทำตามแบบฝึกทุกอย่าง เออ เดี๋ยวกูไปดูมันแปบ”ไอ้แบงค์เดินไปหาหมวดบูม ส่วนผมยืนคุยกับผู้กองโจ้อยู่พักหนึ่งจึงมารวมตัวกับคนอื่นๆ
“มึงรู้จักกับผู้กองโจ้ด้วยเหรอ”จ่าซึ่งเป็นรองหมวดถามผมด้วยความสงสัย
“นิดหน่อยครับจ่า”
“แล้วหมวดแบงค์ล่ะ ดูท่ามึงจะสนิทกันกับหมวดแบงค์มากเลยนะ”
“อ๋อ คือยังไงดีอ่ะครับ เอ่อ เราเคยไปกินเหล้าด้วยกันครับจ่า เมื่อนานมาแล้วเลยสนิทกันครับ”จากนั้นผมก็ไม่พูดความยาวสาวความยืด ข้าวมาถึงก็ตั้งวง ลับตากรรมการแล้วก็ออกไปหาของกิน รถพีเอ็กซ์มาจอดไม่ไกลจากที่ผมพักเท่าไหร่ ปลอดกรรมการพวกเราก็ไปโจมตีทันที
“ส้มตำ ยำมาม่ากับน้ำตกครับ”ผมสั่ง ตอนนี้แม่ค้ากำลังตำส้มตำให้ลูกค้ารายอื่นอยู่ ใส่เสื้อกล้ามอวดความขาว แอบมองอยู่นิดหน่อยไม่กล้ามองมากกลัวเสียมารยาท อีกอย่างกลัวผู้หมวดด่าครับ
“หล่อแบบนี้พี่ตำให้ฟรีเอาไหม”แม่ค้าหันมายิ้มให้ผม ผมได้แต่ยิ้มแห้งๆ “ว่าไงคะ”
“เอาเลยไอ้บอมบ์ มีค้าใจดีแบบนี้มึงหาไม่ได้อีกแล้วนะ”เพื่อนร่วมหมวดเอ่ยขึ้น
“เกรงใจอ่ะครับ”
“ไม่เป็นไร พี่ให้ฟรี แค่แลกกับเบอร์โทรของสุดหล่อก็พอ”เอาไงดี ของฟรีก็น่าสนใจนะครับ แต่กลัวที่รักด่า
“ไม่เป็นไรครับ เมียหวงอ่ะ”ผมยิ้มให้แล้วรอแม่ค้าตำส้มตำต่อไป
“พี่แถมให้ค่ะ”นอกจากอาหารที่ผมสั่งไปแล้วแม่ค้ายังแถมแคปหมูให้ผมอีกถุงใหญ่ ไม่รับก็เกรงใจเขาให้กับมือแล้ว ได้แต่ยิ้มขอบคุณแล้วเดินกลับมานั่งตั้งวงกินข้าวร่วมกับคนอื่นๆ
“มาไม่กี่วันแม่ค้าถึงกับจะให้กินของฟรีเลยนะมึง”จ่าพูดแซวผม
“คนมันหล่ออ่ะครับจ่า ฮ่าๆๆๆ”พูดแล้วขำตัวเอง
“แล้วมึงไม่กินฟรีวะ ไอ้นี่ ฟอร์มจัดชิบหาย”รุ่นพี่ถามผม
“เขาแลกเบอร์โทรอ่ะพี่ ผมไม่อยากเสี่ยงกับเมีย เมียผมโหด”
“ถุย ไอ้สัส กลัวเมีย จะกลัวทำไมวะ เมียก็อยู่ส่วนเมียไปดิ ตอนนี้เมียไม่ได้อยู่กับเราก็เท่ากับว่าเราโสด”รุ่นพี่คนนั้นพูดต่อ เอ่อ แต่กูอยากบอกว่า เมียกูก็ออกมาฝึกด้วยนะ และเมียกูก็มีอำนาจสั่งกูขังคุกได้ด้วย ไม่อยากลองดีกับบารมีของเมีย ฮ่าๆๆๆ
“หึหึ ไม่กล้าอ่ะพี่ จริงไหมมหา เกิดกลับเมียเมียก้านคอขึ้นมานี่ตายห่าพอดี”
“แต่กูว่ามันก็น่าลองนะ แบบว่าเล่นๆน่ะ”ไอ้มหาทำท่าคิดวิเคราะห์แยกแยะ จวยเหอะไอ้สัส
“มึงเพิ่งสึกมานะมหา กาเมสุมิจฉาจารา เวระมะณีสิกขา ปะทัง สะมาทิยามิ”เป็นไง มหาบอมบ์ขึ้นเทศน์บ้าง
“เออว่ะ เมียใครใครก็รัก เกิดเมียเราไปสะดุดจวยคนอื่นเราคงไม่ปลื้มเหมือนกัน งั้นเราก็ต้องไม่ให้หอยใครมาสะดุดจวยเรา เราก็จะไม่ไปสะดุดทับเมียคนอื่น กูว่าเรามาตั้งลัทธิบูชาเมียกันดีไหม”
“ประเสริฐมากไอ้สัส เมียนะไม่ใช่เทพเจ้า รักได้แต่อย่าบูชา แค่นี้กูก็คิดว่ามันเป็นพระมารดาอันศักดิ์สิทธิ์จากสรวงสวรรค์แล้วว่ะ”จ่าพูดขึ้นมา
“รักเมียต้องให้เมีย ไม่งั้นเมียจะเสียใจ รักเมียต้องอ่อนไหว เมียว่าไงต้องว่าตาม
รักเมียต้องเคารพ ต้องประจบห้ามลามปาม รักเมียต้องคล้อยตาม ไม่วู่วามเอาแต่ใจ
รักเมียต้องอดทน เมียเป็นคนไม่ง้อใคร รักเมียต้องทำใจ ใช่เมียใครก็เมียเรา
รักเมียต้องรวยรวย เดี๋ยวจะซวยเมียไม่เอา รักเมียต้องคอยเฝ้า เฝ้าเมียเราพียงคนเดียว
รักเมียต้องฝึกฝน เมียเป็นคนชอบของใหม่ รักเมียต้องเอาใจ เมียซื้ออะไรอย่าห้ามปราม
รักเมียต้องแข็งแรงห้ามสาปแช่งให้เมียตาย รักเมียต้องคล้อยตามไม่ซักถามให้กวนใจ
รักเมียต้องกล้าเสีย แค่บอกเมียไม่เป็นไร รักเมียต้องสนใจ เมียเป็นไงต้องคอยดู
รักเมียต้องพูดง่าย ไม่โวยวายไม่ลบหลู่ รักเมียต้องเฝ้าดู เดี๋ยวชายชู้จะเอาไป
รักเมียต้องเชื่อฟัง เมียเสียงดังต้องทนได้ รักเมียต้องรู้ใจ เมียอยากได้ต้องหามา
รักเมียต้องใจเย็น เมียนั้นเป็นเช่นนางฟ้า รักเมียต้องบูชา เมียดีมีค่ากว่าสิ่งใด
รักเมียต้องรักเดียว อย่าไปเที่ยวรักเมียใคร รักเมียต้องมั่นใจ เมียของใครก็ของมัน
รักเมียต้องแน่วแน่ ต้องรักแท้เมียของฉัน รักเมียต้องยึดมั่น ทุกข้อนั้นสำคัญเอย”
-
คาถารักเมียนี่ใครทำได้คงจะเป็นสามีทีทประเสริฐแท้
ว่าแต่พี่ชายของบอมนี่คงไม่ใช่ ผบ.ทบ. หรอกนะ แม่ทัพภาคยังดูน้อยไปด้วยซ้ำ
-
สาธุ......
-
โอ้โห พ่อมหาถึงขั้นจะตั้งลัทธิกันเลย :hao7:
-
รักเมียจริงจริ๊งงงง 555555
-
งานบูชาเมียต้องมา
-
55555 มาเป็นกลอนเลย
-
นมนาวกรือจะสู้ทีนผูหมวดทั้งสอง
ระวังตัวให้ดีนะบอมบ์มหา
-
โอ้ย โดนค่ะ อยากได้แบบนี้อ้ะ ฮ่าๆ
-
สาธุ ลัทธิบูชาเมียจงเจริญ :katai2-1:
-
พี่บอมบ์พี่มหา อย่าลืมไปร้องให้ 2 หมวดฟังด้วยนะ
55555
-
อิมหาทำเป็นเล่นไประวังโดนเมียก้านคอจริงๆ
-
คาถาบูชาเมียนี่ 555 คือไม่ได้กลัวเมียใฃ่ไหมเนี่ย
-
รักเมียฝุดๆ
ขอบคุณ :)
-
:laugh: :laugh:
-
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
เห้ย เห็นใจลูกเมียหน่อยเห้ย :m20:
-
ตอนที่ ๓๒ ศัตรูไม่กลัว
ฝึกเสร็จแล้วก็นั่งคอยถึงเวลาประมาณบ่าย ๓ โมง จากนั้นจึงเดินทางกันต่อครับ เดินไปเรื่อยๆตามแผนที่ที่ผู้หมวดได้รับมา การเดินทางต้องเงียบๆเพราะไม่รู้ว่าคณะกรรมการจะมาเมื่อไหร่ เดี๋ยวเสียคะแนนครับ เพราะการออกมาฝึกมีการประเมินด้วยว่าการฝึกครั้งนี้ผลออกมาเป็นอย่างไร ทหารเข้าใจหรือเปล่า อะไรประมาณนั้น
ลัดเลาะบุกป่าฝ่าดงมาถึงแหล่งพักพิงของเราก็เย็นมากแล้ว เดินมาก็เจอฝูงวัวเป็นระยะๆ พอเข้าไปในป่าตรงนี้จะเป็นป่ามะขามครับ หรือเรียกง่ายๆว่าสวนมะขามนั้นแหละครับ มาถึงชาวบ้านกำลังต้อนวัวพอดีเลย วัวอยู่ด้านในสวน ทหารจะเดินเข้าไปพัก ทำไงละคราวนี้ เกิดจลาจลขึ้นมา ทหารกับวัว ศัตรูผู้ไม่ได้นัดหมาย
“เฮ้ยๆ ไอ้สัส หลบเว้ยๆ ตายห่าแน่มึง กลับไปเมียทิ้งแน่”เพื่อนๆหลายคนที่ตระหนกตกใจกับฝูงวัว ตอนนี้วัวก็ไม่ต่างจากคนวิ่งกันอลหม่าน
“เฮ้ยๆ ปืนกูหนัก สัส รอกูด้วย”ไอ้มหาตวงพูดพลางวิ่งตามหลังผมมา
“ขึ้นต้นไม้ๆ ไอ้สัส ฝูงนั้นมาทางนี้แล้ว เฮ้ยเร็วเว้ย”ฝูงวัววิ่งกันอลหม่านภายในสวน วัวเป็นร้อยตัวตอนนี้กระจัดกระจาย ทหารนี่แตกฮือเหมือนผึ้งแตกรัง
“เฮ้ย ไอ้เวร ฝูงนี้มาทางนี้แล้ว ไอ้เหี้ยบอมบ์ ไอ้สัส ช่วยกูด้วย”มหาตวงวิ่งมาแอบข้างๆผม ซึ่งตอนนี้ผมมากอดต้นมะขามอยู่ กว่าทุกอย่างจะสงบลงก็หลายนาทีจนเจ้าของวัวต้อนวัวออกจากสวนมะขามนั่นแหละครับ
“เฮ้ย ไอ้เหี้ย มึงปีนไปถึงยอดไม้เลยเหรอวะ”ผมร้องออกมาอย่างตกตะลึงเมื่อเห็นเพื่อนร่วมกองร้อยปืนต้นไม้ไปสูงทีเดียว แล้วที่สำคัญเป้มันยังไม่ได้ถอด ปืนก็เป็นปืนเล็กกลน้ำหนักเกือบๆ ๕ กิโล ไหนจะกระเป๋าไหนจะปืน ขึ้นไปได้ไงวะ
“เออ เฮ้ย เอาลงกูหน่อย กูลงไม่ได้”
“ฮ่าๆๆๆ ห่าเอ๊ย ทีขึ้นนะขึ้นได้ พอลงเสือกลงไม่ได้”ผมขำออกมาอย่างอดไม่ได้
“มัวแต่ขำอยู่นั่นแหละ รับปืนกูหน่อย”ผมปีนขึ้นไปช่วยรับปืนแล้วมันค่อยไต่ลงมา
“ไอ้เหี้ย ศัตรูหน้าไหนนี่ไม่เคยกลัวมันหรอก พอแม่งเจอวัวเท่านั้นแหละยอดไม้ยอดเขาก็ปีนขขึ้นไปได้ ฮ่าๆๆๆ”
“สัส ก็มันตกใจนี่หว่า วัวแม่งตัวบะเร่อบะร่า ไอ้เหี้ยดิวแม่งก็บอกว่ามึงปีนขึ้นไปเลย กูจะปีนตามไป เหี้ย พอกูขึ้นมาได้ มันกระโดดลงจากต้นไม้วิ่งหนีไปที่อื่น”
“ฮ่าๆๆๆ”
“ศัตรูกูไม่กลัว แต่พอเจอวัว ตัวใครตัวมัน ฮ่าๆๆๆ”อีหนูเดินมาร่วมวงด้วย
หลังจากเหตุการณ์อลหม่านผ่านไปจากนั้นทุกคนก็ได้รับมอบหมายให้ไปอยู่ที่หลุมของตัวเอง ช่วงนี้ไม่มีอะไรทำก็ลงหลุมอย่างเดียว แต่เราไม่ได้ขุดกันนะครับมีหลุมเก่าอยู่แล้วล่ะ ตกแต่งหลุมให้สวยกว่าเดิมนิดหน่อยก็ลงนอน แต่ห้ามฝังเพราะเป็นหลุมบุคคลไม่ใช่หลุมฝังศพ เย็นๆรถข้าวมาส่ง จ่าไปฟังแผนจากผู้หมวดว่าต้องทำอะไรต่อไป กินข้าวกินปลาพออิ่มแล้วก็นั่งพักผ่อน ครู่หนึ่งจ่าเรียกไปฟังแผนว่าต้องทำอะไรบ้างในคืนนี้
หลังจากฟังแผนเรียบร้อยแล้วผู้หมวดเรียกซ้อมวิธีการปฏิบัติ ซึ่งการฝึกครั้งนี้จะเรียกว่า การเข้าตีในเวลากลางคืน ฝึกไปฝนตกปรอยๆ แต่ไม่ถึงกับเปียกนะครับ ตกบางๆอ่ะ ฝึกกันครู่ใหญ่จากนั้นจึงนั่งพักผ่อน อยากจะเข้าไปหอมแก้มผู้หมวดก็ทำไม่ได้ ได้แค่มองหน้าแล้วก็ยิ้มให้บางๆ
ตอนกลางคืนออกฝึกเกือบเหมือนตอนกลางวันแต่ว่างการเดินแตกต่างกัน เดินไปมืดๆ คืนนี้แสงจันทร์ไม่ส่องเหมือนคืนวานเพราะว่าฟ้าครึ้มแต่ฝนไม่ตกเท่านั้นเอง ค่ำคืนที่แสนยาวนานกว่าการเข้าตีจะสำเร็จลุล่วงก็เกือบตี ๑ ครับ เข้าตีเสร็จ หมวดของหมวดเต้ยมาเข้าตีต่อ กว่าจะได้นอนก็ตี ๓
วันนี้ตื่นสายหน่อยเพราะเมื่อคืนฝึกกันหนักทีเดียว ตื่น ๗ โมง ล้างหน้าล้างตามารอรับข้าว ไม่ได้แปรงฟันตั้งแต่วันแรกแล้วครับ น้ำอย่าพูดถึงไม่ได้อาบหรอก ถามว่าคันไหม ตอนนี้หนังหนาแล้วครับเชื้อโรคเชื้อราทำอะไรไอ้บอมบ์ไม่ได้ แล้วผมได้สั่งห้ามผู้หมวดอาบน้ำด้วย เพราะในหมู่ผมมีหมู่แอบอาบน้ำ แล้วแก้ผ้าล่อนจ้อนกลางป่า ผมเห็นแล้วจึงเดินไปหาผู้หมวดแล้วสั่งห้ามเด็ดขาด จะคันจะอะไรก็ให้อดทนไปก่อนเพราะถ้ามาแก้ผ้าแก้ผ่อนกลางป่านี่ ผมไม่ยอมแน่นอน
กินข้าวเสร็จแล้วนั่งอีกหน่อยจากนั้นจึงเดินทางไปอีกที่หนึ่ง การฝึกสบายหน่อยเพราะเป็นสถานีของกองพันเราครับ ผู้หมวดผู้กองเลยได้ผ่อนคลาย นั่งฟังไปก็หลับไปครับโดนจับไปลงโทษหลายที เย็นๆกรรมการออกไปจากพื้นที่เราจึงได้ฮาเฮกันครับ ซื้อข้าวของกินกันให้สบายใจ
“เฮ้ยๆ เอาสปอนเซอร์ให้กูด้วย”ไอ้มหาเรียกผมซึ่งกำลังหยิบของอยู่ในถัง มีเครื่องดื่มเพียงเลยครับทั้งชูกำลังและน้ำอัดลม ตอนนี้หมวดของหมวดบูมกับหมวดของหมวดเต้ยนั่งรีแล็กซ์กันเต็มที่ ใครรู้จักใครก็ไปนั่งคุยกัน ไอ้มหามันเดินได้ของที่มันต้องการแล้วก็เดินแป้นแล้นไปหาหมวดเต้ย ส่วนผมเองได้ของแล้วไปนั่งกินกับเพื่อนๆ ไม่ได้เข้าหาผู้หมวด
“ชื่นใจ”ไอ้มหาเดินหน้าบานมาเชียวครับ
“ไม่ค่อยเลยนะไอ้สัส”พูดเสียงเบาได้ยินกันแค่ ๒ คน พูดดังไม่ได้ครับไม่มีใครรู้ว่า ๒ ผู้หมวดน่ะผมกับไอ้ตวงคว้าไปเชยชมแล้ว
“มีแรงกว่ากินเอ็มร้อยอีกสัส มึงไม่ไปคุยกับผู้หมวดล่ะ”
“ไม่ว่ะ ห่างๆกันบ้าง ห่างกายแต่กูไม่เคยเอาใจออกห่าง”
“น่ารักมากเลยเพื่อน ถ้ากูเป็นหมวดบูมกูจะให้จูบแม่งหลายที”
“เพ้อเจ้อไปเรื่อย กูยิ่งอยากๆอยู่ มึงรู้ป่ะว่ากูอุตส่าห์ข่มใจมากแค่ไหน อยู่ตรงหน้า อยู่ต่อหน้าได้แค่ส่งสายตา”
“แล้วกูล่ะเพื่อน กว่าจะได้เจอได้คุย กว่าเวลาว่างเราจะตรงกัน เฮ้อ เป็นทหารแล้วมีแฟนนี่ไม่ค่อยดีว่ะ หาเวลาให้แฟนไม่ได้”
“เออ ถูกของมึง งั้นเรายื่นใบลาออกกัน”
“บ้านมึงเหอะ เออลี่กูว่ายังพอมีโอกาส ลาออกประเทศไหนเขาให้ทำกัน”
“ฮ่าๆๆๆๆๆ”
นั่งเล่นจนค่ำเราจึงเดินทางไปหาที่นอนกันครับ เดินทางมืดๆเหนื่อยๆ เดินแถวไปเรื่อยๆเสียงเบาๆกว่าจะถึงเป้าหมายก็เกือบ ๕ ทุ่มครับ ไปถึงก็กางเปลแล้ว นั่งเล่นนิดหน่อย พวกหมู่พวกจ่าเขาไปนั่งคุยกันอยู่มุมหนึ่งของเขา ผมเองพอกางเปลเสร็จปวดท้องเลยไปหาพุ่มไม่ไกลๆคน จัดการธุระเสร็จแล้วจึงเดินมาเลียบๆเคียงๆที่บริเวณ บก.หมวด
“ยังไม่นอนเหรอ ไม่รีบพักผ่อนล่ะ พรุ่งนี้ก็ฝึกอีก”
“ยังครับ”ผมยิ้มแล้วนั่งคุกเข่าลงข้างๆเปลซึ่งผู้หมวดนั่งอยู่ “พรุ่งนี้เราต้องทำอะไรเหรอครับ”
“ฝึกเหมือนเดิม แต่คงไม่หนักมั้ง พรุ่งนี้สถานียังเป็นของกองพันเราอยู่”
“อืม งั้นผมไปนอนก่อนนะครับ ราตรีสวัสดิ์ครับ”อยากก้มหอมแก้มแทบตาย
“อือ ฝันดี”ผู้หมวดจับมือผม จากนั้นผมก็ไปนอนพักผ่อน กลับกองพันเมื่อไหร่จะจูบให้ตายกันไปข้างหนึ่งเลย
ตื่นเช้าเก็บข้าวของข้ามถนนมาฝึกกันต่อครับ ช่วงเช้าเป็นการฟังการบรรยาย ผู้กองที่มาบรรยายแกจบจากเมืองนอกมาครับเลยอ้างวิชาการเยอะหน่อย แต่ผมฟังได้ไม่เบื่อครับ ผู้กองพูดเรื่อยๆเหมือนจะเข้าใจแต่ก็ไม่ค่อยเท่าไหร่ เข้าใจครึ่งหนึ่งอีกครึ่งผมเบลอๆ ไว้ถามผู้หมวดเอาแล้วกัน เรื่องทางทหารที่รักผมรู้ดี แต่เรื่องเจ้าเล่ห์เนี่ยผมชำนาญกว่า ฮ่าๆๆๆ
ช่วงเช้าผ่านไป กรรมการเดินทางกลับ รถขายของมาแอบซุ่มขายของอยู่ที่ชายป่า มีหลายอย่างมากเลยครับ ไข่มดแดงก็มี พวกตั๊กแตน ขนมครก ไอติม เห็นแล้วหิวเลยไปขอตังค์จกผู้หมวด
“อะไร”ผู้หมวดมองหน้า
“ขอตังค์ครับ หิวมาก”ผมแบมือขอ ผู้หมวดทำหน้างงๆใส่แต่ยอมหยิบมาให้
“บ้านรวยเนอะ อยากกินอะไรก็กินได้ดังใจอยาก”
“ใช่ครับ เงินผมเยอะมากเลี้ยงเมียทั้งชาติก็ไม่มีวันหมด เดี๋ยวมานะครับ ห้ามไปไหนจะซื้อมาฝาก”ผมวิ่งไปซื้อไอติม ๒ ถ้วยกับอีกมากมายครับ ฮ่าๆๆๆ ให้มาพันไอ้บอมบ์ก็ใช้หมดพัน ให้มาหมื่น ใช้ไม่หมดหรอก ฮ่าๆๆๆๆ
“กลัวไม่ได้กินอีกหรือไง ซื้อมาซะ”ผู้หมวดถามเมื่อเห็นผมซื้อขนมนมเนยมาเยอะมาก
“ผมกินเยอะอ่ะ เหนื่อยแบบนี้กินอะไรก็อร่อยไปหมด อ่ะ นี่ของผู้หมวด”ผมยื่นไอติมให้
“ขอบคุณครับคุณลูกน้อง เอาไปแบ่งคนอื่นๆบ้างดิ”ผู้หมวดทำเสียงกวนๆใส่
“แปบนึงครับ อ่า อร่อยกว่าไอติมถ้วยในห้างอีก”กินไอติมหมดก็เอาพวกน้ำพวกขนมไปแจกจ่ายเพื่อนๆที่นั่งอยู่เรียงราย บางก็เอาบางคนไม่เอาเพราะอิ่มแล้ว กินเสร็จมานั่งพักผ่อนคุยกับไอ้ตวง ไอ้ซันและอีหนู ตอนนี้สภาพอีหนูแมนมากครับ มีหนวดขึ้นเต็ม หน้าเข้มกว่าเดิม เห็นมันตุ๊ดแบบนี้มันฝึกดีกว่าไอ้พวกแมนๆอีกนะครับ
“มึงจะเลิกเป็นตุ๊ดแล้วเหรอหนู”กินไปถามไป
“ไม่อ่ะพี่บอมบ์ แค่ปรับเปลี่ยนให้เข้ากับสถานการณ์ ตอนนี้เป็นทหารจะมาวี๊ดว้ายไม่ได้ ภาพลักษณ์กองทัพเสื่อมหมด”เออ ยังดีที่มันคิดได้
“อ่อ แต่หน้ามึงแมนมากเลยว่ะ นี่ถ้ากลับไปนะกูว่าผู้หญิงกรี๊ดใส่หน้ามึงแน่นอน”
“กรี๊ดมา หนูก็กรี๊ดกลับ ไม่ชอบบริโภคหอยอ่ะพี่บอมบ์ อยากทานแท่งสวรรค์”
“นู้น ตอไม้เลยไป ตอไม้ตรงนั้นยังว่าง”ไอ้มหาตวงพูดพลางชี้ไปที่ชายป่า
“พี่มหาอ่ะ นี่ หนูกำลังพูดถึงจวยคะ เข้าใจไหม เดี๋ยวรูดซิปจับมาอมจับมาเลียหรอก ดูสิ กางเกงก็ขาดวิ่นกันขนาดนี้”พูดไปมันมองมาที่เป้าของผมกับเป้าของไอ้ตวง ไม่อยากจะบอกว่าตอนนี้กางเกงผมเป้าขาดครับ ขาดประมาณเกือบจะคืบหนึ่งแล้วล่ะ ไม่ได้เอาชุดมาเปลี่ยนด้วย เมื่อกี้ผู้หมวดก็เพิ่งจะดุผมมาว่าผมไม่เตรียมการณ์
“มึงนี่ขี้เงี่ยนเนอะ”
“พูดให้มันส์ปากไปงั้นแหละ พอเอาเข้าจริงหนูก็อายเป็นเหมือนกันนะ นี่ถ้าไม่สนิทกับพี่บอมบ์พี่มหา หนูไม่พูดแบบนี้หรอก ทางบ้านสอนมาดี”
“กูขอถุยเหอะว่ะอีหนู บ้านไหนของมึง บ้านพักคนชราสอนมารึไง ถามจริง มึงโดนเอามากี่ครั้งแล้ว เคยทำแต้มทำคะแนนอะไรกับเขาป่าววะ”
“ว้าย พูดแบบนี้หนูอายนะพี่บอมบ์”มันกรี๊ดร้องอย่างจริตจก้าน
“เออน่า กูอยากรู้ อยู่กับผัวมึงคงโดนมันเอาบ่อยอ่ะดิ”
“เหอะ อย่าให้พูดพี่บอมบ์ มันเอาหนูแค่ ๒ ครั้งเท่านั้นเอง นอกนั้นหนูเอามันตลอด พี่คิดดูดิ ตุ๊ดๆแบบหนูต้องไปทำอะไรกับแมนๆแบบมัน ทีแรกหนูก็ไม่คิดหรอกว่ามันจะสาวแตกแข่งกับหนู เพราะหนูรักมัน หวังว่ามันจะจับหนูถ่างขาแล้วย่ำยีที่ไหนได้ มันออนทอปหนูค่ะ เฮ้อ เซ็ง มีผัวทั้งทีก็สาวแตกยิ่งกว่าชะนีขายโอ่ง”
“อ้าว ฮ่าๆๆๆๆๆๆ”
“โห แล้วมึงเสียบมันได้ไงวะ”มหาเป็นคนสัมภาษณ์บ้าง
“ก็ อารมณ์มันพาไปอ่ะพี่มหา หนูก็ไม่ค่อยเป็นหรอกพี่มหา ครั้งแรกที่หนูเสียบมันหนูยังไม่ค่อยงกๆเงิ่นๆอยู่เลย มันอ่ะบ้า ให้ตุ๊ดแบบหนูทำอย่างนั้นได้ไงก็ไม่รู้”
“แต่มึงก็ยังดันทุรังที่จะทำใช่ป่ะ”
“ก็เพราะหนูรักมันไงพี่มหา มันหล่อ มันหน้าตาดี แมนก็แมน อยู่ต่อหน้าคนอื่นเนี่ยไม่มีใครมองมันออกหรอก มันเป็นนักกีฬาด้วย เสียงก็ไม่เหมือน สเปคหนูอ่ะ ตี๋ หล่อ แมน หุ่นนี่ถึงจะสู้พี่บอมบ์ไม่ได้แต่มันโดนใจหนูอ่ะ แต่ไหงมันกลับอยากจะสาวแข่งกับหนู เฮ้อ”
“น่าสงสาร มีผัวกับเขาทั้งทีผัวก็กลายมาคนแบบนี้ไปได้”
“ใช่ งั้นพี่มหากับพี่บอมบ์มาเป็นผัวหนูเถอะ หนูสู้ไม่ยั่น ฮ่าๆๆ”
“สัส เมียกูเชือดคอกูแน่”ผมพูด เห็นหน้าผู้หมวดไม่ไม่อยากจะคิดนอกใจ
“เฮ้อ เสียดาย หล่อๆแบบนี้ รูปหล่อ พ่อรวย จวยใหญ่อีก เพอร์เฟคแมน หาที่ใดในโลกล้าจะได้มาครอบครองนะ”
“แถวคลองหลอดก็คงจะมี”
“ฮ่าๆๆๆๆ”
“เก็บข้าวของให้เรียบร้อยนะทหาร ห้ามใครลืมอะไรเพราะเราจะไม่กลับมาที่นี่อีกแล้ว เราจะเปลี่ยนสถานที่”ผู้หมวดพูดชี้แจงระหว่างที่เราเก็บของ ตอนนี้ทุกอย่างอยูในสภาพเรียบร้อยได้พักผ่อนหย่อนกาย แบกเป้แล้วเดินทางกันต่อครับ เดินไปลมพัดเย็นๆเข้ามาในเป้ากางเกง ฮ่าๆๆๆ กางเกงผมเป้าขาด คนอื่นๆก็ขาดนะครับแต่เขาจะเอาชุดมาเปลี่ยน ส่วนผมน่ะเหรอ ไม่ได้เอามา เพราะคิดว่าชุดที่เขาแจกให้จะทนทาน ที่ไหนได้ ขาดกลางเป้าเลยกู
เดินไปเรื่อยๆผ่านหมู่บ้านแล้วก็เดินไปอีกจนไปถึงป่าสะเดา เข้าไปด้านในรีบจัดการขยับขยายหาที่หลับที่นอนก่อนเลยครับ
“กินมาม่าเว้ย”อาหารยอดฮิต คิดอะไรไม่ออกเราต้มมาม่าไว้ก่อน
“มาๆ กินกัน หิวว่ะ”กินข้าวไม่ค่อยจะอิ่มหรอกครับเพราะหลังๆมานี่เขาจะแจกข้าวถุง ขนาดเท่ากำปั้นแต่ดูกระเพาะผมดิครับเท่าโอ่งมังกร
จุดไฟตั้งหม้อเอามาม่าฉีกใส่แล้วนั่งรอ ครู่หนึ่งมาม่าสุกพร้อมกินเรียกหมู่เรียกจ่ามานั่งล้อมวงกินกันอย่างเอร็ดอร่อย กินอิ่มแล้วก็นอนเพราะเช้าพรุ่งนี้มีฝึกอีกครับ
ตื่นเช้าเรามาเข้าสถานี ช่วงนี้เป็นสถานียิงปืนด้วยกระสุนจริงครับพวกปืนเล็กแยกออกไป ปืนกลอย่างพวกผมก็ไปฝึกอีกที่หนึ่ง ส่วนใหญ่จะนั่งฟังจ่าพูดจนครู่หนึ่งครับเหล่านายทหารมีดาวเข้ามาดูพวกผมฝึก
“ไอ้สัส นั่น เพื่อนร่วมห้องกูสมัยกูเรียนประถม”มหาตวงกระซิบเมื่อเห็นนายทหารคนหนึ่งยืนคุยกับนายทหารยศสูงกว่า
“รู้จักด้วยเหรอ”
“เออ พ่อมันเป็นครู แม่เป็นพยาบาล มันสอบติดทหาร ตอนเรียนประถมมันกับกูแย่งกันได้ที่ ๑ ตลอด”
“คู่กัดกันเหรอหรือว่าไง”
“ก็ไม่ถึงกับกัดกัน แค่ไม่ค่อยถูกกัน พ่อแม่เขารวยไง บางปีกูสอบได้ที่ ๑ ทั้งปีแม่เขามาด่ากูถึงบ้านเลยว่ากูโกงข้อสอบ มันเองก็ไม่ค่อยชอบกูด้วย กูไม่คิดนะเนี่ยว่ามันจะมาถึงขนาดนี้”
“แล้วมึงไม่เกลียดมันเหรอ”
“ไม่ว่ะ แม่กูห้ามไม่ให้เกลียดใคร แม่บอกว่าอย่าสร้างศัตรู”
“น้ำใจประเสริฐเนอะมึงน่ะ”
“อ้าว ไอ้สัส ก็มึงดูหน้าตากูดิ ออกจะหล่อและดูดีขนาดนี้ไม่งั้นที่รักกูเขาจะมาหลงกูเหรอ”มัยทำท่าทำทางอย่างมั่นใจ
“หึหึ กูว่าเขาแค่คิดผิดเท่านั้นแหละว่ะมหา”
“งั้นหมวดบูมของมึงก็คงจะโดนผีสิงล่ะมั้งที่มาคบคนอย่างมึง สัส”
“ฮ่าๆๆๆๆๆ”
“หัวเราะอะไรกันพวกมึง ๒ คน ไปพุ่งหลังคนละ ๑๐๐ ดิ”จ่าเดินมาทำหน้าเครียดใส่
“ครับ พุ่งหลัง ๑๐๐ ครับ”
“ผู้บังคับบัญชาอยู่ใกล้ๆแถวนี้ไม่มีมารยาทเลยพวกมึง”โดนด่ากับโดนแดกกลางป่าครั้งแรกนะเนี่ย พวกผมทำจนครบเดินเช็ดเหงื่อมาหาน้ำกิน จ่าที่เป็นผบ.หมูปืนกลของผมด่าพวกผม ๒ คนเลยครับ
“ไอ้เหี้ย งามหน้าไหมล่ะโดนกรรมการแดกน่ะ เดี๋ยวเย็นนี้ก่อนพวกมึง ๒ คน”จ่าพูดขู่พวกผม
“แก้ไขครับจ่า”พวกผมทำหน้าสำนึกผิด
-
ต่ออีกกกกก
-
ลืมตัวคุยกันเสียวดัง โดนแดกเลย เหนื่อยกันไป
-
ขอบคุณ :)
-
พูดถึสะเดา อยากกินน้ำปลาหวานเลย กิกิ
-
เรื่องเมียนี่คุยดังตลอด
-
ฮาตอนหนีวัวกัน
-
ขอบคุณที่มาต่ออีกตอนนะคะ
ขำขัน เฮฮากันปายยยย
:jul3:
-
เรื่องเมียนี่ลั่นล้าเหลือเกินนะ :ruready
-
ฮาตอนวิ่งหนีวัว แล้วนั่งคุยกัน สงสารหนู ฮ่าๆๆๆๆ :m20:
อยากมีผัวแต่ผัวก็สาวแตกแข่งซะงั้น 5555
-
ฮา..ดีนะตอนนี้
ทหารกลัววัว :m20:
-
อีหนูเอ้ย โดนของซ่อนในซะงั้น ฮ่าๆ บูมบอม ยังน่ารัก อยู่น้า พี่ตวงเจอโจทย์เก่า มากกกกกก แฮะ
-
เม้ามอยมากกกก 55555
-
สนใจโจทย์เก่ามหา
-
มาต่อเร็วๆนะคะะะ :ling1: :ling1: :ling1:
-
ตอนที่ ๓๓ ตรวจสอบ
หลังจากการฝึกยิงปืนด้วยกระสุนจริงจบไปแล้ว ช่วงเย็นเราก็ย้ายฐานที่มั่นออกไปหาที่นอนอีกทีหนึ่งครับ นี่ก็ผ่านมาเป็นวันที่ ๖ แล้วพรุ่งนี้จะเป็นการตรวจสอบครับว่าที่เราฝึกมาเนี่ยมีผลยังไงบ้าง
การตรวจสอบก็จะเข้มงวดหน่อยครับ ตอนเช้ามาถึงก็เป็นการเข้าตีในเวลากลางวัน ไม่ใช่ที่เขานมนางนะครับอีกเขาหนึ่ง ห่างจากเขานมนางมากทีเดียว ช่วงนี้ผู้หมวดขอให้ทุกคนรักษาวินัยอย่างเคร่งครัด พอเข้าตีกลางวันเสร็จแล้วนั่งพักผ่อน ตอนเย็นจะเป็นการเข้าตีกลางคืนครับ การเข้าตีกลางคืนก็ต้องค่อยๆเดิน เขากำหนดเวลาให้เสร็จก่อนเที่ยงคืน ทุกอย่างก็เหมือนจากที่ได้ฝึกมานั่นแหละครับ
พอเข้าตีกลางคืนเสร็จไปเข้าสถานีตั้งรับ ซึ่งสถานีนี้จะสบายหน่อยครับ ทำหลุมบุคคลได้แล้วก็รออย่างเดียว พักใหญ่ตรวจสอบเสร็จจุดสำคัญอยู่ที่การเดินทางตอนกลางคืนซึ่งจะเรียกกิจกรรมนี้ว่าการเดินแผนที่เข็มทิศครับ
หมู่ปืนกลจะออกเดินไปกับ บก.หมวดครับ ส่วนหมู่ปืนเล็กก็จะแยกกันเดินไปตามหมู่ แต่ละคนได้แผนที่แล้วก็ต้องเดินตามแผนที่ที่ได้ครับระหว่างทางจะมีสิ่งสำคัญบอกอยู่
“เดินเบาๆนะ อย่าให้กรรมการจับได้ ทีมไหนกรรมการจับได้นี่โดนหักคะแนน”จ่าเอ่ยเตือนพวกผม แบกเป้ถือปืนได้ก็เดินตามถนนมืดๆไปอย่างนั้นแหละครับ เดินไปผู้หมวดก็ดูแผนที่ไปครับ ผมดูไม่ค่อยเป็นก็ได้แต่เดินตามเขา
“มึงมีคาถาย่นระยะทางไหมมหา”ผมถาม มหามันเคยเดินธุดงค์เผื่อมีของดี
“กูลืมไปแล้วว่ะ แต่หลวงพี่บอกว่าท่องคาถาไม่ได้ผลเท่าไหร่ถ้าสมาธิไม่ดี”
“เหรอวะ”
“เออ ต้องสมาธิดีๆ ตอนนี้ก็ไม่ค่อยมีสมาธิแล้วว่ะ จิตใจจดจ่ออยู่กับเมียตลอด”
“ฮ่าๆๆๆ”
“เฮ้ย นั่นไฟอะไรวะ”เพื่อนคนหนึ่งสะกิดผมชี้ไปที่ไฟแดงๆซึ่งอยู่ห่างออกไปประมาณ ๒๐๐ เมตร ไฟอยู่ไม่สูงจากพื้นดินเท่าไหร่นัก ไม่ถึงเมตรด้วยซ้ำ
“เจอของดีแล้วไหมล่ะ”ไอ้มหาพูดเสียงเบาตอนนี้ทุกคนต่างหันไปมองดวงไฟดวงนั้น
“อะไรวะมหา”ผมถามอย่างสนใจ
“ก็อย่างที่มึงคิดนั่นแหละ อย่าไปสนใจมัน”มหาพูดตอนนี้ใครที่เดินนำก็เดินช้าลง ใครที่เดินตามหลังไม่ทันรีบเดินเข้ามาเกาะกลุ่มกัน
“เฮ้ย ไฟมันลอยสูงขึ้นแล้ว มึงดูดิ”เสียงใครบางคนพูดอย่างตื่นเต้น ผมมองไปยังดวงไฟที่ลอยเหนือพื้นไปเกือบเมตรกว่าๆเห็นจะได้ ระยะห่างยังคงเหมือนเดิมนะครับแต่ไฟมันลอยสูงขึ้นกว่าเดิม
“เหี้ย ตัวอะไรวะ”บางคนก็ยังสงสัยต่อไปทั้งๆที่รู้ว่ามันคืออะไร
“เบาๆ เดี๋ยวมันมาเข้ามากินตับมึงหรอก”สักคนเอ่ยปราม
“อย่าไปสนใจมันเลย เรามาเดินให้ถึงจุดหมายก่อนเถอะ”ผู้หมวดพูดซึ่งตอนนี้ขยับมาเดินใกล้ผมกับมหาแล้ว
“ผู้หมวดกลัวเหรอครับ”ผมถามเสียงเบาแต่คงได้ยินกันหลายคน
“ไม่อ่ะ เจอบ่อยจนไม่รู้สึกกลัวแล้ว”ผู้หมวดส่ายหน้า “หรือว่ามึงกลัว”
“ไม่หรอกครับ กลัวอะไร หนักกว่านี้ผมก็เคยเจอแล้ว”ผมพูดพลางระลึกถึงความหลังเมื่อยังเป็นวัยรุ่น โดนผีตายโหงหลอกตรงทางโค้งเข้าหมู่บ้านหมู่บ้านหนึ่ง
“ฮีโร่เนอะ ไม่เคยกลัวอะไรกับเขาสักอย่าง”
“แต่มันกลัวเมียครับผู้หมวด หุ่นควายแบบนี้กลัวเมียอย่างกะอะไรดี”เพื่อนตวงช่วยกูได้มากเลยเพื่อนรัก สัส
“สัส นอกประเด็นไปไกลแล้วมึง ช่วยเครียดกับสถานการณ์ปัจจุบันหน่อยเถอะ”
“เฮ้ย มึงว่ามันใช่ที่พวกเราคิดป่าววะ”
“ทำไมจะไม่ใช่ ผู้เชี่ยวชาญอยู่ตรงหน้ามึงแล้ว ระดับมหา หากินกับผีเป็นร้อยศพ”
“มึงกินศพเหรอมหา”จ่าถาม
“เปล่าครับจ่า ผมหมายถึงผมเคยสวดศพครับ บางบ้านที่คนตายน่ะเฮี้ยนมาก”
“พอๆเลยมึง กูกลัว”ใครบางคนในหมู่เอ่ย เดินไปมองไฟไปเพลินๆ มันน่ากลัวก็จริงแต่มันก็น่าพิสูจน์ครับ
“กูว่ามันเข้ามาใกล้พวกเราแล้วนะเว้ย”จ่าพูดขึ้น
“เฮ้ยๆ มันเข้ามาใกล้เรื่อยๆแล้วเว้ย เหี้ยเอาไงดี”พี่อ้นร้องออกมาอย่างตกใจเพราะตอนนี้ไฟแดงๆดวงนั้นเริ่มมีระยะเข้ามาประชิดมากเกินไปแล้วครับ
“เฮ้ย มันไม่ได้มาตัวเดียวเว้ย นั่นอีก นั่น เฮ้ย เหี้ย ๕ ตัวเลยเว้ย”ไฟดวงแดงๆใกล้เข้ามาและมีเสียงเหมือนไก่ร้องกุ๊กๆ
“แถวนี้เขาเล่นของกันว่ะ ชักจะไม่ค่อยดีแล้ว เดี๋ยวนะ”ไอ้มหาส่งปืนให้เพื่อนแบกส่วนมันวางเป้ลงแล้วเปิดหาของในเป้มัน มันหยิบอะไรมาสักอย่างขึ้นมากำแล้วว่าคาถาของมันก่อนจะโดนวัตถุที่มันกำไว้ไปยังเป้าหมาย ฟึ่บ ดวงไฟขยายใหญ่ขึ้นก่อนที่จะมอดลงแล้วกระจายหายไปในที่สุด
“มึงปราบผีได้ด้วยเหรอ”จ่าที่เป็นรองหมวดถาม
“ถ้ามันเข้ามาใกล้กว่านี้ใครสักคนต้องแหงแก๋แน่เลยครับจ่า มันคิดว่าเรากำลังบุกรุกที่ของมันน่ะ ตามันแดงก่ำมาก”ไอ้มหาอธิบาย
“กูว่ารีบเดินเหอะว่ะ ไม่งั้นเดี๋ยวเจอของดีอีกแน่”
“แล้วมึงคิดว่ามันจะไม่มาอีกเหรอ เผื่อมันไปตามพวกมันมาน่ะ”
“มันไม่มาแล้วครับจ่า”ไอ้มหามันให้การยืนยัน จากนั้นเราจึงเดินต่อไปเรื่อยท่ามกลางความมืดและความวังเวง ระยะทางยาวมากเลยครับและเป็นชายป่า จะมีบ้างที่เดินข้างๆถนนใหญ่แต่เราจะเข้าไปตามป่าตลอด กว่าจะถึงจุดหมายก็ตี ๔ แล้วครับ
มาถึงท่ามกลางอากาศที่เย็นสบายไม่ได้กางเปลเหมือนวันก่อน วางเป้ลงได้ก็เอาเต้นมาปูแล้วนอนหนุนเป้สนามอย่างเหน็ดเหนื่อย หลับๆตื่นๆเพราะจะมีหมู่ที่เดินตามมาสมทบกว่าจะครบก็เกือบตี ๕ แล้ว นอนพักผ่อนได้หน่อยเดียวเท่านั้นตอนเช้าก็ต้องไปทำฐานขุดหลุม พอฟ้าสว่างเริ่มมองเห็นอะไรชัดเจนตนนี้จึงได้รู้ว่า เรามานอนกันที่วัดร้าง
“กูว่าแล้วว่ามันแปลกๆตั้งแต่เมื่อคืน ไม่เห็นมีใครพูดอะไรเลย”ผมพูดออกมาระหว่างที่ขุดหลุมอยู่
“เออ กูแปลกใจตั้งแต่เห็นศาลเจ้าแล้วว่ะ แต่กูไม่คิดว่าจะเป็นวัดร้าง”
“นั่นสิ มิน่าแถวนี้อากาศเย็นแปลกๆ เมื่อคืนกูรู้สึกเหมือนมีใครมานั่งคุยข้างๆกูไงไม่รู้ว่ะ”เอาแล้วไงประสบการณ์ขนหัวลุกมาอีกแล้วไง
“คิดไรมากวะ มาๆหาไรกินก่อน หิวมากแล้ว”รุ่นพี่พูดขึ้น
กินข้าวเสร็จเราก็ไปฝึกกันต่อครับ สถานีนี้จะเป็นการฝึกหน่วยทหารขนาดเล็ก ไม่ได้ฝึกเป็นหมวดใหญ่ๆเหมือนหลายวันก่อน การฝึกใช่เวลาค่อนวันกว่าจะเสร็จ ต้องฝึกแข่งกับหมวดของหมวดเต้ย คู่ซี้นี่เขากินกันไม่ลงจริงๆครับมีความสามารถทั้งคู่ คะแนนออกมาเลยเท่าๆกันครับ ฝึกเสร็จก็เดินทางกันต่อ เดินเท้าล้วนๆครับ แบบนี้แหละครับทหารราบ มีแต่เดินกับเดิน จุดหมายปลายทางครั้งนี้ก็คือไปที่วัดครับ พรุ่งนี้ก็เป็นวันสุดท้ายแล้วที่เราจะฝึกกัน
เดินทางมาถึงวัดประมาณ ๓ โมงกว่าๆ ทุกคนต่างไปจับจองที่หลับที่นอน ศาลาตรงไหนว่าก็จับจองที่หลับที่นอนจากนั้นจึงไปอาบน้ำกันครับ อาบน้ำเสร็จแล้วก็เดินหาของกิน วันนี้เขาปล่อยสบายสุดๆ ผู้หมวดทั้ง ๒ ก็ไปคุยกับผู้กองผู้พันอยู่ที่ศาลาใหญ่ ส่วนผมหาของกินและเดินรอบๆวัด จากนั้นจึงชวนไอ้มหาเดินขึ้นไปบนเขา ด้านหลังวัดจะเป็นภูเขาครับและมีถ้ำอยู่ด้านบน ๒ ถ้ำ ผมเดินไปกับไอ้มหา ๒ คน
“อากาศดีเนอะ ลมเย็นสบาย โคตรโชคดีเลยว่ะที่ฝนไม่ตก เป็นบุญของเรานะเนี่ย”
“เออ กูก็ลุ้นว่ามันจะตกหรือเปล่า เราคงมีบุญมากนะที่ไม่เปียกฝน”ผมพูดพลางมองท้องฟ้า ตอนนี้เรามาถึงด้านบนแล้วครับ บนยอดเขานะครับ มองวิวทิวทัศน์รอบๆ สวยงามมาก เห็นภูเขาหลายลูก เห็นเสาไฟฟ้า โรงงานน้ำตาล
“ที่รักขึ้นมาตามหาเราด้วยว่ะ”ผมสะกิดไอ้มหาตวงเมื่อมองไปด้านล่างเห็นสุดที่รักเดินขึ้นเขากัน ๒ คน ประจวบเหมาะ อยากจูบนานแล้วด้วย งานนี้ไม่ได้จูบไอ้บอมบ์กลิ้งลงเขาแน่ ฮ่าๆๆๆ
“อ้าว มาอยู่กันตรงนี้นี่เอง”หมวดเต้ยพูดขึ้นเมื่อเห็นผมกับไอ้มหานั่งอยู่ที่ขั้นบันไดกำลังชมวิวทิวทัศน์
“ครับ คิดถึงพวกผม ๒ คนละสิ”ไอ้มหาตวงทำเสียงกวนตีน
“สำคัญตัวผิดหรือเปล่าคุณ ใครคิดถึงคุณครับ”หมวดเต้ยทำสีหน้าเรียบเฉย
“เหรอครับ เฮ้อ เราอุตส่าห์คิดถึงเขาทุกลมหายใจ อยากกอดเขา อยากจูบ อยากหอมแก้ม แค่เห็นหน้าเขาเราก็มีแรงฝึกเหมือนเสพยาบ้าเป็นร้อยเม็ด สงสัยความคิดถึงของเราคงเป็นอากาศธาตุ คลื่นความถี่ที่ไร้ความหมาย ส่งไปไม่ถึงเขา หรือเขาคงไม่มีใจให้เราแน่เลย บอมบ์ กูโดดเขาฆ่าตัวตายดีกว่ามั้ง กูไม่มีความหมายแล้ว”ไอ้มหาทำหน้าเศร้าลุกขึ้นทำท่าจะโดดเขา
“วู้ กูไม่คิดถึงมึงกูจะคิดถึงแมวที่ไหน”หมวดเต้ยเดินมาตบไหล่ไอ้มหาเบาๆ “สภาพมึง ๒ คนนี้กูเซงจริง ช่วยหน่อยเหอะครับคุณแฟน กางเกงน่ะขาดแบบนี้ช่วยอายนิดหนึ่ง”หมวดเต้ยชี้มาที่เป้ากางเกงที่ขาดวิ่นของพวกผม ๒ คน
“ฮ่าๆๆ ผมว่าเซ็กซี่ดีนะ”ไอ้มหาขำ
“เหนื่อยไหมครับ”ผู้หมวดมานั่งลงข้างบนโขดหิน
“ถ้าเหนื่อยก็ไม่เรียกว่าทหารสิ”แข็งแรงมากที่รักผม
“อื้ม”ผมพยักหน้า
“พี่บอมบ์ บูมปวดขา นวดให้หน่อยดิ”อ้าว ไหงงั้นล่ะครับที่รัก เมื่อกี้ยังบอกว่าไม่เหนื่อยเลย ผมทำหน้างงแต่ก็ยินดีครับ
“แล้วถ้าพี่ปวดขาบูมจะนวดให้พี่ป่ะล่ะ”
“ก็นวดให้บูมก่อนดิ สลับกัน ได้ลาพักเราไปนวดตัวกันป่ะ”
“อืม นวดเสร็จมานาบต่อ”ผมทำหน้าเจ้าเล่ห์ ตอนนี้ผู้หมวดนั่งเหยียดขากับพื้นแล้วเอาแขนค้ำด้านหลัง ผมเองก็นวดให้ครับ กล้ามเนื้อนี่แข็งเป๊กไปหมด
“คงไม่นาบอ่ะ เหนื่อย ขอพักผ่อน คลายความเครียด”
“อ้าว ไหนบูมว่าเป็นทหารแล้วไม่เหนื่อยไง”
“ตอนฝึกอ่ะไม่เหนื่อย แต่ตอนนั้นบูมเหนื่อยพี่บอมบ์มึงโอเคไหมครับ”
“โอเค กลับบ้านค่อยว่ากันอีกที รู้ตัวป่ะว่าทั้งผอมทั้งดำลงอ่ะ”
“ช่วยดูสภาพตัวเองหน่อยเหอะ ดำไม่ต่างกันหรอก อูย เบาๆ อย่ากดแรง”ผู้หมวดร้องออกมาเมื่อผมกดที่ต้นขา
“ประเสริฐจริงมึงไอ้เหี้ยบอมบ์ ไอ้บูมสั่งอะไรได้ดังใจทุกอย่าง”หมวดเต้ยมานั่งลงข้างๆผม เมื่อกี้ไอ้มหามันกอดครู่หนึ่งแล้วยืนคุยกันเฉยๆนะครับไม่ได้จูบ
“อย่าเอาผมไปเปรียบเทียบกับมันดิครับผู้หมวด มันคนละแนว คนนั้นเขาเทิดทูนบูชา แต่ผมอ่ะวางไว้บนหัวนอนเลยครับ ฮ่าๆๆๆ มาๆ จะให้ผมนวดให้ตรงไหนบอกมาเลย แต่นวดจวยผมนวดไม่เป็นนะ”
“ทะลึ่งตลอด วัดวามึงไม่สนใจเลยสักนิดเดียว บวชมาเสียเวลาเปล่าๆนะมึง”
“อ้าว พูดแบบนี้ก็สวยดิครับผู้หมวด ช่วงนี้ผมมันเงี่ยนจัดไปหน่อย อย่างว่าแหละครับ คนมันอยู่ในวัดในวามานานพอมาเจออะไรแบบนี้ชีพจรมันก็แตกซ่านเป็นธรรมดา”
“กูรู้ แต่ช่วยสำรวมหน่อยดิ”
“โอเค ผมจะสำรวม ผมจะเป็นมหาคนเดิม”
“มึงประชดกูเหรอไอ้ตวง สัส”อ้าว คุยกันดีๆทะเลาะกันซะแล้ว
“เปล่า ก็ผู้หมวดให้ผมสำรวมนี่ครับ นี่ไงผมสำรวมแล้ว”
“มึงนี่ เอาให้มันพอดีหน่อยเหอะ ถ้ามึงสำรวมแบบนั้นกู แม่ง หาแฟนใหม่ก็ได้วะ กูไม่อยากมีแฟนเฉิ่ม มหาโคตรๆ”
“หึหึ จะหาใครได้เหมือนผมไม่มีหรอก โอเค มาๆ หายโกรธผมได้แล้วครับ มาผมจะนวดให้”แล้วการปรนนิบัติพัดวีก็เริ่มต้นขึ้น ผมนวดขา นวดไหล่ นวดหลังผู้หมวดจนตะวันลับขอบฟ้า อากาศดีมากและไม่มีใครทะลึ่งขึ้นมาบนนี้ด้วย
“อยากไปเที่ยวอาบอบนวดอีกว่ะมหา”
“ติดใจเด็กนวดอ่ะดิ ไม่เอา ครั้งที่แล้วผมยังจะอดใจไม่ไหวเลย เดี๋ยวผมไปฝึกนวดให้ งดเที่ยวอาบอบนวดแบบถาวร”
“ไม่ได้ติดใจ แต่ชอบฝีมือการนวด งั้นเราไปนวดร้านปกติก็ได้”
“เห็นมะ พูดให้กูหึงอีกแล้ว....”ไอ้มหาบ่นหมวดเต้ยยาวเหยียดต่อไป ส่วนผมตอนนี้พักเหนื่อยครับนวดเสร็จแล้ว จะให้ผู้หมวดนวดให้บ้างก็เกรงใจ เข้าผู้บังคับบัญชาผม
“บูม พี่มีไรจะบอก”
“จะเปิดเผยความลับใช่ไหม”
“เปล่าครับ แค่อยากบอกว่า พี่รักบูม”
-
:o8:+1ก่อน
-
:mew3: :mew3: :mew3: :mew3:พี่มีอะไรจะบอกพี่รักบูมหวานซะ :mew3: :mew3: :mew3: :mew3:
-
โอยยยยยย
บนเขาลมแรงเราเลยแก้มแดง
เอ๊ะ! หรือจริงๆ คือเขิลลลลลลลลล
เขาบอกรักเย้ยฟ้ากันทั่นผู้โช้มมมมมมม
-
อิพี่บอมแกรร มาบอกรักน้องแบบหน้ามึนมาก
-
วันนี้ได้อ่าน2ตอนเลย
-
มีรักนงรักนะด้วย แล้วหวดเต้ยอ่ะหวานกันได้รึยัง
-
พี่บอมบ์ บูมปวดขา นวดให้หน่อย
จะใช้เขานี่อ้อนมาเชียวนะบูม :m12:
-
อั๊ยยะ หลอนเสร็จก็มาหวานกันต่อ :-[
-
หนุ่มๆเขาดูแลพัดวีเมียกันดีแท้
อิจฉาสองหมวด
-
ชอบเวลาที่หมวดบูมอ้อนๆแบบนี้ ผู้หมวดน่ารัก :impress2:
บอมบ์ก็นะ ทำเอาเขินเลย มาบอกรักอะไรแบบนี้ :m3:
-
ขอบคุณ :)
-
เขินนนนนน
ชอบเวลาหมวดบูมอ้อนนน
-
มหา เจ๋งว่ะ
:katai2-1: :katai2-1:
-
มึนๆมากค่ะคุณบอม เอางี้เลยเรอะ แนวจริงอะไรจริงฮ่่าๆ
-
น้องบูมขี้อ้อน
-
มหานี่ออกแนว มึนๆนะ 555555555
-
มหานี่เงี่ยนเป็นอาจินนะ 5555
-
น่ารักท่งคุ่เลย
ดูแลกันดีเหลือเกิน
-
คอมเม้นต์รัวๆ รวด3ตอน
บอมบ์กับมหาเป็นเพื่อนกันได้เพราะเป็นลัทธิบูชาเมีย และขี้หื่นขี้เงี่ยนเหมือนกันนี่เอง 555
ขนาดเข้าป่ายังหวานกันได้ทั้ง2คู่ ฟิน ยิ้มแก้มแตก
มหาแอบหลอนนะ ปราบผีได้ด้วย เมพขิงๆ
บอมบ์ก็ทั้งหวงทั้งเอาใจหมวดบูมนะ มีสั่งห้ามอาบน้ำเพราะกลัวคนอื่นเห็นหุ่นบูมด้วย มีเอาใจนวดขงนวดขา กรี๊ดดด ชอบบบบ
ชอบยิ่งขึ้นเวลาหมวดบูมอ้อนๆ ชอบเวลาเรียกแทนกันว่า 'พี่' กับ 'บูม'
แถมมีหวานกลางป่ากลางวัด บอกรักกันโต้งๆ กรี๊ดดดดด
ปล.เพิ่งรู้ว่าอิหนูเป็นสาวเสียบ!!!! 5555
-
ขอบคุณค่ะ :mew1: :mew1: :mew1:
-
บูมอ้อนบอมส์ น่ารักอ่ะ
อ้อนพี่บอมส์บ่อยๆ น้า
-
ดูแลกันดีจิงๆ หมวดบูมขี้อ้อนน่ารักจัง :3123:
-
หมวดบูมอ้อนน่ารักเชียว
-
หมวดบูมน่ารักก :o8: :o8:
-
อ่านเมื่อไหร่ ก็สนุกเมื่อนั้น ขอบคุณครับ
-
ตอนที่ ๓๓ ตรวจสอบ (ครึ่งหลัง)
“อ้าว เป็นใบ้เลยแฟนกู”ผู้หมวดนั่งก้มหน้าก้มตาไม่ยอมพูดอะไรหลังจากที่ผมบอกรักผ่านไปครู่ใหญ่
“ก็... วู้ ชอบทำให้เขิน พี่บอมบ์แม่งโรคจิต”ชกไหล่ผมทีหนึ่งแล้วไม่ยอมหันมามองหน้า
“พี่ตวงก็รักน้องเต้ย”ไอ้มหาตวงเอาบ้าง
“หึ มึงปากหวานมากมหา มึงไม่บอกกู กูก็รู้ ไปเหอะ ทิ้งให้ไอ้บอมบ์มันหวานกับไอ้บูม ๒ คนเหอะมหา”
“เหี้ยเต้ย สัส”หมวดบูมด่า
“พี่บอมบ์ แม่ง... โว้ย ทีหลังห้ามทำให้เขิน ไม่งั้นจะสั่งพุ่งหลังพันยก”หมวดบูมขู่
“อ้าว ก็พี่บอกรักปกติของพี่นี่ครับ แล้วทำไมต้องมาแดกพี่ด้วยอ่ะ ไม่รู้ถ้าผมบอกรักแล้วแดกผมนะ ผมจะจูบตามจำนวนที่โดนสั่ง”
“คนโรคจิต”
“โรคจิตอะไร ก็พี่รักบูมจริงๆนี่ เออ คนเรา แฟนบอกรักหาว่าแฟนโรคจิต ถ้าพี่ไม่บอกรักบูมอ่ะ”
“กูเตะมึงแน่ เต้ยเรามาเล่นขี่ม้าส่งเมืองไหม ประลองยุทธว่าใครจะแกร่งกว่าใคร”หมวดบูมจับที่ไหล่ผมมาจากด้านหลัง เอาแล้วกู ส่งเมืองชิงเมือง
“มหา มึงรักกูจริงมึงต้องชนะไอ้บูมให้ได้”หมวดเต้ยกระโดดขี่หลังมหา
“โอ้ย ถามความสมัครใจไหมเนี่ย”ไอ้มหาหน้าแทบคะมำไปด้านหน้าเลยครับ ส่วนผมน่ะเหรอหมวดบูมขี่หลังหน้ายิ้มแป้น
“เข้าข่ายทารุณกรรมสัตว์ป่าววะเต้ย ควายทั้งคู่เลย”หมวดบูมยังมีหน้ามาพูดอีก เออ หุ่นควายแล้วไง หุ่นควายแต่สมองไม่ควายนะครับ เกียรตินิยมไอ้บอมบ์คว้ามาแล้ว
“ขี่หลังผมไม่ว่าแต่ด่าว่าควายผมปล่อยลงได้ไหมเนี่ย”ผมพูดทำท่าทางน้อยใจ
“พี่บอมบ์ บูมล้อเล่นเฉยๆเหอะ”หมวดบูมพูดเสียงเบา เฮ้อ อ้อนกูแบบนี้กูไม่แบกลงไม่ได้แล้ว ระยะทางที่ชันพอสมควรแล้วยังมาให้แข่งกัน เกิดผมวิ่งลงได้กลิ้งตายห่ากันทั้ง ๒ คู่ ๔ คนแน่นอน
“พอแล้วมั้งครับที่รัก ผมเหนื่อยแล้ว”ไอ้มหาบ่นออกมาเมื่อถึงถ้าด้านล่าง คือด้านบนจะมี ๒ ถ้ำนะครับตอนนี้เรามาหยุดอยู่ที่ถ้ำที่ ๒ ครับ ถ้ำแรกอยู่ห่างจากเชิงเขาประมาณ ๑๐๐ เมตร ทั้งคู่ลงจากหลังแล้วเดินหน้าแป้นลงไปก่อนผมให้ผมกับไอ้มหาเดินหอบลงไปตามหลัง
ไปถึงก็ย้ายข้าวของไปนอนที่ศาลาใหญ่ ไปนั่งรวมกับหมู่ปืนกลแล้วก็ไปรอเขาเอาข้าวมาแจกครับแล้วมาตั้งวงกินข้าวกัน มื้อนี้มีขนมหวานด้วย รู้สึกว่าจะเป็นถั่วเขียวต้มน้ำตาลมั้งครับ นั่งกินกับไอ้มหา ไอ้ซัน อีหนู กลุ่มเดิมครับ ฮ่าๆๆๆ อีหนูนี่เกาะผมไม่ปล่อยเลยครับ แต่ผมไม่ได้รังเกียจอะไรมันนะ มันออกจะน่ารัก
“เมื่อคืนหลอนมากเลยอ่ะพี่บอมบ์ หมู่ของหนูมีคนเกินด้วย”
“อะไรของมึง อยู่ในวัดในวาอย่าพูดเรื่องนี้ดิ”ไอ้ซันท้วง
“พูดมาดิ กูอยากรู้”
“ก็เดินแผนที่เข็มทิศอ่ะพี่บอมบ์ แล้วหมู่เขาเช็คยอด เช็คเท่าไหร่มันก็ ๑๓ คน ปกติมัน ๑๒ หนูอยู่คนสุดท้ายด้วย หนูก็นับ ๑ ใช่ป่ะ แล้วพอนับจากหลังไปหน้า มันเกินทุกครั้งเลยอ่ะ”
“อ้าว เอาแล้วไง”
“แล้วหมู่ก็เดินมานับเป็นรายตัวเลยนะ นับไปนับมาก็ยังเกินมาคนหนึ่งอยู่ดี หมู่เลยเลิกนับแล้วบอกให้รีบเดิน หนูจากที่เดินอยู่หลังแถวตอนนั้นเดินนำอย่างเดียวเลย ดูดิ ขนลุก บรึ๋ย คืนนี้ขอนอนกอดพี่บอมบ์นะ”
“กอดขาโต๊ะเหอะมึง”ผมผลักไหล่อีหนูเบาๆ
“พูดจริงนะพี่บอมบ์ คืนนี้ขอนอนด้วย ไม่ทำอะไรหรอก สัญญาด้วยความเป็นตุ๊ด”
“เออๆ มาก็มาดิ กูพูดไปงั้นแหละ”คุยกันเล็กน้อยจากนั้นไปทำความสะอาดปืนกันครับ เพราะพรุ่งนี้ต้องยิงจริงเราต้องทำความสะอาด ปืนมันคลุกดินคลุกฝุ่นมาหลายวันถ้าไม่ทำความสะอาดลำกล้องมันจะขัด ยิงไปแล้วมันจะสะดุดครับเลยต้องทำ กว่าจะเสร็จก็เกือบ ๔ ทุ่ม ผู้หมวดเดินดูพวกผมด้วย เห็นหน้าแล้วมีแรง ฮ่าๆๆ
“เอาให้ดีนะเว้ย อย่ามักง่าย”ผู้หมวดพูด ผมเองก็เอาปั้มลมมาเปล่าลำกล้องปืน จนมั่นใจว่าสะอาดจากนั้นจึงลูบด้วยน้ำมันบางๆ
“ครับ”ผมรับคำก่อนจะประกอบปืนเข้าให้เป็นรูปเป็นร่างแล้วเอาปืนไปวางข้างๆตัว กินขนมนิดหน่อยจากนั้นก็นอนหลับพักผ่อนโดยมีอีหนูมานอนข้างๆ
วัดที่เรามานอนเนี่ยไม่ใช่วัดร้างนะครับเป็นวัดที่มีพระอยู่ปกติ แต่ที่ผมบอกว่าเป็นวัดร้างก็คือตอนที่เราเดินแผนที่เข็มทิศกันครับ หลังจากที่เราเดินแผนที่เข็มทิศเราจึงได้ย้ายมานอนที่วัดปกติครับ คืนนี้หลับสนิทไม่รับรู้อะไรเลยครับ ตื่นมาอีกทีเพราะได้ยินเสียงนกหวีดปลุกให้ตื่น เก็บข้าวของใส่เป้ให้เรียบร้อยแล้วไปล้างหน้าล้างตาเข้าห้องน้ำ
วันนี้เราจะเดินเร่งรีบกันครับ การเดินเร่งรีบก็คือการเดินทางไกลนั่นแหละแต่ต้องเดินด้วยระยะเวลาที่กำจัด เข้าห้องน้ำทำธุระเสร็จแล้วก็มานั่งเข้าแถวเพื่อรอผู้กองฝ่ายการฝึกมาชี้แจง พักหนึ่งเราจึงเดินทางออกจากวัดไปยังจุดเริ่มต้น
ไปถึงจุดเริ่มต้นนั่งคอยกันครู่ใหญ่ให้แต่ละหมวดแต่ละหมู่มาพร้อมกันครับ ฟังกรรมการชี้แจงกติกาเสร็จเรียบร้อยแล้วจากนั้นเมื่อถึงเวลาจึงเริ่มออกเดินทางกัน โดยที่หมวดปืน ค. จะออกเดินก่อนแล้วตามด้วยหมวดอื่นๆ จากนั้นจะเป็นหมวดของหมวดเต้ยและปิดท้ายหมวดของหมวดบูมสุดหล่อของผมเองครับ
“สดชื่นเนอะ อยากมีบ้านอยู่ในป่าว่ะ”ไอ้มหามันชวนคุย
“แล้วที่บ้านมึงไม่ได้อยู่ในป่ารึไง”
“สัส บ้านกูพัฒนาแล้วเว้ย”
“คิดถึงบ้านเราเนอะอาบอมบ์”ไอ้ซันเดินแซงมาชวนผมคุย บรรยากาศแถวนี้เป็นป่าทั้งหดครับและจะมีทางเกวียนพอเดินได้
๔ กิโลเมตรแรกผ่านไปจากที่เดินอยู่ท้ายๆตอนนี้ผมเดินนำขึ้นมาด้านหน้าแล้วครับ เดินไปแบกปืนกลไป หนักมากแต่ผมก็ไม่อยากจะเปลี่ยนกับคนอื่น รู้ว่าหนักแต่ไม่อยากโยนภาระให้ใคร ที่จริงจ่าบอกว่าเปลี่ยนกันแบกปืนกลได้ครับ
“ไงมึง”ผมถามไอ้มหาตวงซึ่งตอนนี้หน้าชื้นไปด้วยเหงื่อ
“สบายๆว่ะเพื่อน ป่ะ เรามาทำลายสถิติกัน ใครชนะจะได้ผู้หมวดมาเป็นรางวัลคนละคืน”พูดกติกาขึ้นมาโดยที่เจ้าตัวรู้ตัวหรือไม่รู้ตัวก็ไม่รู้ ฮ่าๆๆๆ ผู้กองฝ่ายการฝึกเดินนำหน้ากับผู้หมู่และงานนี้มีผู้พันมาเดินด้วยครับ
“รักษาระยะห่างด้วยทหาร อย่านำไปมาก คนที่เดินตามทีหลังจะไม่ไหว”จ่าตะโกนบอกพวกผม ๒ คนที่ตอนนี้เดินอยู่ใกล้ๆผู้กอง
“เอาเว้ย วันสุดท้ายแล้ว สู้ๆหน่อยเว้ย จะได้กลับบ้านไปพักแล้ว”
“รอกูด้วย อย่าเดินเร็วดิวะ”
เสียงเชียร์เสียงกระตุ้นจากนายสิบที่คอยปลุกกำลังใจให้พวกเราฮึดสู้ จาก ๕ กิโล ๖ กิโล ๗ กิโล ตอนนี้ผมกับไอ้มหายังคงรักษาระยะการเดินไว้เหมือนเดิม ไม่มีแรงตก ส่วนผู้หมวดอยู่ด้านหลังมั้งครับ
๑๐ กิโลผ่านไปตอนนี้ทุกคนเริ่มหอบแล้วครับ ผมเองเหงื่อเปียกชุ่มตัว ไอ้มหาเองหน้าเริ่มแดง ส่วนอีหนูมันยังยิ้มหน้าแป้นของมัน เห็นแบบนี้มันแข็งแรงมากเลยครับ
“ตุ๊ดแบบมึงก็ยังมีแรงควายอีกเนอะ”
“ใช่อยู่แล้ว พี่บอมบ์เคยได้ยินไหมว่าตุ๊ดควายน่ะ หนูสวยแต่แรงควายหนูมีเยอะ ควายแบบหนูเจอควายแบบพี่บอมบ์หนูไม่ยั่น”
“เกี่ยวอะไรกันวะ ออกทะเลไปเรื่อยนะมึง ลูกอมไหม”
“ไม่อยากอมลูกอมอ่ะ อยากอมอย่างอื่น”
“อยากอมลูกปืนรึไง”ผมยิ้มอารมณ์ดี
“บ้าอ่ะพี่บอมบ์ พี่บอมบ์ถ้าพี่บอมบ์เดินเข้าเส้นชัยก่อนหนูจะยอมถวายตัวให้พี่บอมบ์ได้ย่ำยีฟรี ๑ คืน แต่ถ้าพี่บอมบ์เดินแพ้หนู หนูจะออนทอปพี่บอมบ์ ๑ คืน”
“ไปขย่มตอไม้กลางเขาลูกนู้นเลยไป มึงนี่ เออ เดี๋ยวกูหาผัวให้ อยากมีผัวมากนักนี่”
“จะดีมากถ้าพี่บอมบ์มาเป็นผัวหนู เฮ้อ ชะนีนางไหนนะที่โชคดีได้พี่บอมบ์ไปเป็นผัว หนูอยากเห็นหนังหน้ามันค่ะ”ไม่ใช่ชะนีหรอกหนู ผู้บังคับบัญชามึงเองแหละ
“เดี๋ยวมึงก็รู้ รอกูปลดก่อน กูแนะนำให้รู้จักแน่”ผมพูดไปยิ้มไป อะไรที่เป็นเรื่องเกี่ยวกับที่รักกูยิ้มได้ตลอด ฮ่าๆๆๆ
“นานไปไหมพี่บอมบ์ พี่มหา ไหวไหม เดี๋ยวหนูช่วยเอาไหม”มันหันไปสนใจไอ้มหา
“ช่วยแบกจวยกูหน่อยเหอะหนู จวยกูใหญ่มันหนัก ฮ่าๆๆๆๆ”
“ว้าย ผู้ชายอ่อย มาจ้า หนูพร้อมเสมอ เราแอบไปซั่มกันก่อนถึงเส้นชัยดีไหมพี่มหา”
“ซั่มกับตอตะโกนู้นไป มึงอย่าชวนคุยเรื่องนี้ เดี๋ยวกูตบะแตก เมื่อไหร่จะถึงวะ กูชักจะแปลกใจมัน ๑๒ โลแน่เหรอ”
“ไม่รู้ดิพี่ หนูว่าเขาโกหกเราแน่เลย เมื่อกี้หนูเห็นว่ามัน ๑๓ โลแล้ว”
“เฮ้ยๆ เร็วหน่อยเว้ย อีกนิดเดียวจะถึงเส้นชัยแล้ว”
“สู้ๆหน่อยเว้ย อย่าเดินตกทหาร อีกแปบเดียว ไม่ไกล จุดหมายอยู่ไม่ไกลทหาร”
“เหนื่อยโคตรพ่อเลยว่ะ”
“อีกไกลไหมวะ ขากูจะหมดแรงแล้ว”
ตอนนี้ทุกคนเริ่มบ่นออกมาแล้วครับ ผมเองมองไปที่จุดหมาย ใกล้แล้วข้ามถนนตรงนี้ไปก็จะถึงแล้ว กัดฟันทนหน่อยหนึ่ง ผม ไอ้มหาตวง ไอ้ซัน อีหนู ไอ้ศักดิ์ เดินเกาะกลุ่มกัน อีหนูอารมณ์ดีฮัมเพลงไปเบาๆ เพลงฝรั่งมันร้องไปด้วยบางทีมันก็เต้น เฮ้อ กูเหนื่อยกับการเดินยังไม่พอยังมาเหนื่อยกับท่าทางประหลาดๆของอีหนูอีก
“เฮ้อ ถึงซะที”ผมถนหายใจออกมาเมื่อเดินเข้าเส้นชัยมาแล้ว รับสปอนเซอร์กับผ้าเย็นมาจากนั้นก็ไปหาที่ร่มๆนั่งพัก เช็ดเหงื่อเช็ดไคล ถอดหมวกแคปร่าออกนั่งแผ่รับลมเย็นๆ กลุ่มผมทำเวลา ๑ ชั่วโมง ๔๓ นาทีครับเข้ามาเป็นกลุ่มแรก เมื่อวานเขาบอกพวกผมว่าเราจะเดินแค่ ๑๒ กิโล ที่ไหนได้พอมาดูจริง ๑๕ กิโลครับ มิน่าล่ะทำไมมันไกลขนาดนี้ นั่งพักครู่หนึ่งคนอื่นๆเริ่มทยอยเข้าเส้นชัยรับเครื่องดื่มชูกำลังมานั่งกินกันเป็นหมู่เป็นพวก ผมนั่งรอแล้วรออีกที่รักผมยังไม่โผล่เลยครับจนตอนนี้ ๘ โมงแล้วจึงเห็นที่รักผมโผล่มาพร้อมกับขบวนด้านหลังอีกยาวเหยียด
“เดินช้าจัง”ผมเดินไปรับหมวกรับปืนรับเป้จากผู้หมวด ผู้หมวดรับสปอนเซอร์มาดื่มแล้วเช็ดหน้าเช็ดตาด้วยผ้าเย็น
“มัวแต่ช่วยพวกที่เดินตกอ่ะดิ นี่ก็เทพเกินเดินไม่รอชาวบ้านชาวช่องเขาเลย”
“แฮะๆ ท้าชิงกับไอ้ตวงครับ”ผมย้มแห้งๆ ผู้หมวดหาที่นั่งได้แล้วผมจึงวางปืนวางข้าวของของผู้หมวดไว้ใกล้ๆ
“ไงมึง”ไอ้แบงค์เดินมาหาผมกับหมวดบูม
“กูไม่เท่าไหร่หรอก ดูน้องมึงดิ”
“น้องมึงอะไรบอมบ์ ไม่ได้เป็นไรซะหน่อย อย่าดูถูกกันดิ”หมวดบูมพูดขึ้น
“ก็ไม่ได้ว่าไร เป็นห่วงเฉยๆหรอกน่า ไปละ อยู่นานเดี๋ยวหาว่ากวนตีนอีก”ผมทำท่าจะเดินออกไป
“กวนตีนแล้วมึง เพื่อนพี่แบงค์แม่ง วู้ ชอบทำให้หงุดหงิดจริง ต่อยสั่งสอนสักน่อยดีไหม”
“อย่าทำมันเลยบูม เดี๋ยวอีกหน่อยมันก็แก่ตายแล้ว ฮ่าๆๆๆ”ไอ้แบงค์ ไอ้สัส กูเพิ่งจะ ๒๖เองนะเว้ย
“เข้ากันดีนะพี่น้องคู่นี่ ขอตัวนะ เดี๋ยวคนอื่นเขางงว่าไอ้เหี้ยนี้มันเส้นใหญ่”ผมเดินไปนั่งคุยกับไอ้ตวงไอ้ซันต่อ
ครู่ใหญ่เมื่อเข้าเดินเข้าเส้นชัยกันหมดแล้ว พักผ่อนอิริยาบถอยู่ครู่หนึ่งจากนั้นจึงไปเข้าแถวเพื่อจะยิงปืนกันครับ การยิงปืนครั้งนี้จะเป็นการเก็บคะแนนด้วยครับ เสียงปืนดังปึงปังสนั่นป่าไปหมด ร่วม ๒ ชั่วโมงที่การยิงปืนเล็กผ่านพ้นไป จากนั้นก็จะเป็นการยิงปืนกลครับ
“ยิงดีรางวัลให้ แต่ถ้าพลาดก็ตัวใครตัวมัน”หมวดเต้ยพูดระหว่างที่ผมกำลังตั้งปืน ส่วนหมวดบูมก็พยักหน้าเหมือนกับว่าเห็นด้วย เอาว่ะ ท้ากูขนาดนี้แล้ว หึหึ เดี๋ยวกูรู้ว่าใครเป็นใคร
ปังๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เสียงปืนดังสนั่นหลังจากที่กรรมการให้สัญญาณการยิงเสร็จเรียบร้อย ผมตั้งใจยิงให้เป็นชุด พยายามประคองปืนให้ดีที่สุด
“ยิงเข้าเท่าไหร่เราก็รับรางวัลตามกระสุนปืนใช่ไหมบอมบ์”ไอ้มหายิ้มอารมณ์ดีหลังจากที่ผมยิงเสร็จเรียบร้อยแล้วจากนั้นก็เป็นไอ้มหา ไอ้มหานี่ท่าเยอะครับ มันค่อยวางปืนอย่างประณีตหลังจากที่กรรมการวิ่งไปตรวจเป้าที่ผมยิง
“ไม่มีพลาดแน่นอน พี่ตวงมีของดี”ไอ้มหายิ้มจากนั้นมันนอนหมอบเอาปืนประทับป่าเล็งปืนอย่างใจเย็นจนกรรมการอนุญาตให้มันยิง มันยิงเป็นชุดเป็นจังหวะตามที่ได้ฝึกมา ผมมองไปยังเป้าที่อยู่บนเขารู้สึกว่าจะเยอะอยู่เหมือนกัน ไอ้มหายิงจบจากนั้นเป็นหมวดของหมวดเต้ยครับ ปืนกระบอกแรกยิงไปไม่ค่อยเป็นไรมาก แต่ปืน ๒ นี่สิครับ ยิงได้เยอะแล้วมาขัดช่วงท้ายๆ จนหมดเวลากระสุนที่ให้ยิงมันยิงไม่หมดครับเหลือประมาณ เกือบร้อยนัด ปืนกลนี่จะให้ยิงคนละ ๕๐๐ นัดครับ
“ปืน ๑ หมวดตรวจสอบที่ ๖ เข้า ๔๑๒ นัดครับ ปืน ๒ หมวดตรวจสอบที่ ๖ เข้า ๔๒๐ ครับ ปืน ๑ หมวดตรวจสอบที่ ๗ เข้า ๒๙๗ นัด ปืน ๒ หมวดตรวจสอบที่ ๗ เข้า ๒๐๒ นัด”ปืน ๑ หมวดตรวจสอบที่ ๖ นี่คือผมนะครับส่วน ปืน ๒ กะเป็นไอ้มหาตวง หมวดตรวจสอบที่ ๗ จะเป็นของหมวดเต้ย ปืนเขาขัดเลยไม่ค่อยเข้าเท่าไหร่
“หึหึหึ ที่รักกูอ่วมแน่ ๔๒๐ นัด ก็เท่ากับ ๔๒๐ ครั้ง คำนวณ เฉลี่ย ๑๐ วัน วันละ ๔๒ ครั้ง โหย แค่คิดก็ขาอ่อนเปลี้ยแล้วว่ะบอมบ์”ไอ้มหาตวงมันคิดเบ็ดเสร็จของมัน
“แค่คืนละ ๓ ยังจะโดนกระทืบหน้าเลยไอ้เหี้ย คืนละ ๔๒ กูว่าคงโดนกระสุนปืนกรอกปาก”ผมพูดขำๆ ส่วนผู้หมวดทั้ง ๒ น่ะเหรอ สีหน้าเรียบเฉย คิดหนักแน่เลย หึหึ เอาน่าที่รัก บอมบ์ไม่เอาเยอะขนาดนั้นหรอก จะเบาๆ คืนละ ๑๐ ก็พอ ฮ่าๆๆๆ
ยิงเสร็จแล้วจึงมานั่งฟังสรุปครับ โดนตำหนิไปเยอะเหมือนกัน แต่ก็มีคำชมเชยถึงปืนกล ๒ กระบอกขั้นเทพอย่างพวกผมเพราะทำลายสถิติการยิงในรอบเกือบ ๒๐ ปีครับ หึหึ พอฟังสรุปเสร็จแล้วก็เป็นการยุติการฝึกสำหรับหมู่ ตอน หมวดของปีนี้
กินข้าวกันเป็นวง นั่งคุยเรื่อยเปื่อย เดินไปซื้อของซื้อขนมอย่างสบายใจเพราะการฝึกสิ้นสุดลงแล้ว ผมเดินไปขอตังค์จากผู้หมวดที่ผมได้ฝากเอาไว้ ให้มาพันไอ้บอมบ์ซื้อขนมอีกเหมือนเคยแต่ครั้งนี้มีเบียร์ด้วย ฮ่าๆๆๆ ฝึกเสร็จแล้วพี่บอมบ์ขอนะ ผมหยิบเบียร์มา ๓ ขวด มานั่งกินกับจ่า ส่วนมหามันกินน้ำอัดลมครับ กินเบียร์พอเป็นพิธีครับ รอพักใหญ่จึงได้เดินทางออกจากสนามยิงปืนไปขึ้นรถที่จอดอยู่ที่ถนนใหญ่
“จะได้กลับบ้านแล้วโว้ย”รุ่นพี่พูดเสียงดังหน้าตาสดใส
“ไอ้เหี้ย ทีตอนฝึกนะทำหน้าเหมือนถูกลากไปยิงเป้า พอฝึกเสร็จนี่หน้าบานเป็นกรด้งเชียวนะมึง”จ่าที่เป็นรองหมวดพูดเหน็บแนม
“ฮ่าๆๆๆๆ”
ขึ้นรถกลับกองพัน ระหว่างทางก็มีเรื่องเล่าสนุกสนาน ส่วนใหญ่จะเป็นประสบการณ์ในป่า นั่งคุยกันไปเรื่อยเปื่อยจนมาถึงปั้ม หาของกินกันต่อ ลงไปห้องน้ำ กางเกงเป้าขาดจนถึงหัวเข่า ขาดเป็นทางยาว ผู้หมวดมองหน้าผมหลายทีแต่ไม่พูดอะไร ส่วนไอ้มหาตวงไม่ต้องพูดครับเหมือนกันเลย มันขาดทั้ง ๒ ข้าง แล้วเสือกไม่ได้เอากางเกงไปเปลี่ยนกันทั้งคู่ แต่เราใส่บอกเซอร์นะครับ
“ไปขึ้นรถเลยพวกมึง ๒ คน”ผู้หมวดพูดน้ำเสียงเด็ดขาด
“ขออนุญาตซื้อของครับ”
“ไม่อนุญาต ให้เวลา ๕ วินาที ไม่ไปมึงเจอดีแน่”ผู้หมวดไม่ยอมครับ ผมเลยต้องเดินหน้าจ๋อยมานั่งที่รถ
“ทำไมต้องดุกันด้วยวะ ไม่เข้าใจเลย จะซื้อของก็ไม่ได้ แม่ง คอยดูนะ กลับบ้านกูจะไม่อะไรกับแม่งหรอก”ผมบ่นออกมาให้ไอ้มหาฟัง ตอนนี้อยู่บนรถกัน ๒ คน
“นั่นดิ ทำผิดอะไรวะ เซงเลย หิวก็หิว”นั่งบ่นกัน ๒ คนเบาๆจนครู่หนึ่งผู้หมวดหอบของถุงใหญ่มาให้
“ชอบโชว์มากรึไง กูจะให้แก้ผ้าวิ่งตามรถเอาไหม”ผู้หมวดดุพวกผม ๒ คน หึหึ ที่แท้ก็ไม่พอใจที่ผมใส่กางเกงขาดนี่เอง
“ขอบคุณครับ”ผมรับของแล้วยิ้มอารมณ์ดี ที่รักกูหึงว่ะ ฮ่าๆๆๆ
พอคนครบเราจึงเดินทางกันต่อ มาถึงกองพันก็ประมาณ ๓ โมงกว่าๆ ถวายสักการะที่ลานพระบรมราชานุสาวรีย์หน้ากองพันเสร็จจากนั้นจึงเดินแถวกลับกองร้อย เป็นการสิ้นสุดภารกิจการฝึกของปีนี้
-
ห้าร้อยกว่าทีผู้หมวดคงตายซะก่อน 5555555
-
เมียพี่นี้ช่างขี้หึง :hao7:
-
หนูน่ารัก เก่งมากด้วย ฝึกหนักกันมากเลย ฝึกจบแล้วนะ o13
ผู้หมวดทั้งสองจะโดนคนละกี่ทีละนี่ หึหึ :z1:
-
บอมบ์มหาชอบโชว์ เมียหึงนะ
ดีใจด้วยฝึกเสร็จจะได้พักแล้ว
-
เย้ ฝึกเสร็จแล้ว 412 นัด อ่วมแน่หมวดบูม :hao6:
-
สี่ร้อยกว่านัด เอิ่ม....หนักไปม้ายยย
-
ขอบคุณ :)
-
วันละ42เนี่ย คงไม่ได้ลงจากเตียงไปไหนกันละ อ่วม
ผู้หมวดขี้หึง น่ารักอ่ะ :ling1:
-
ฟ้าเหลือง เตียงหักจร้าาาาา :haun4:
-
ชอบหมวดบูมเวลาเขิน น่ารักจิ๊งงงง
บอมบ์ยิงปืนแม่นเกิ๊นนน รอดูบอมบ์รับรางวัลยิ่งแม่นจัดหนักหมวดบูม 555
หมวดบูมกับหมวดเต้ยมีการหวงนะ ไม่อยากให้ใครเห็นเป้าขาดๆของแฟนตัวเอง ;)
-
งอนกะเค้าก็เป็นเนอะ
-
เหอะ น่าร้ากกันจริงน้อ
-
น่ารักมากๆเลยครับ
-
เป็นการฝึกที่ฮามาก กองร้อยนี้ 555 สรุปพี่มหาของเรามีวิชาอาคมจริงๆ อร้ายยย ขวัญใจเขาเลยนะเนี่ย
-
มาต่อไวๆนะค้า :ling1: :ling1: :ling1:
-
เย้ๆ ฝึกจบแล้ว ครั้งตารอตอนต่อไปฝุดๆ
-
สนุกมากเลย ผู้หมวดอ้อนน่ารัก :katai2-1:
-
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
:katai5: :katai5: มาต่อยัง? รอนะคะ
-
พี่บอมบ์ พี่มหา จะฆ่า 2 หมวดกันเหรอค่าาาาาา
500 กว่านัด อือหืออออออ
ไม่ต้องลุกจากเตียง เป็นปีแน่ 55555
-
ว้าวววววว ผู้หมวดหึงงง :impress2:
-
:katai5: :katai5:
-
ทำสารบัญมาฝากค่ะ :กอด1:
ชอบเรื่องนี้ตั้งแต่สมัยยังไม่ลบเรื่อง คิดจะทำให้ตั้งแต่รอบนั้นแล้ว แต่ตอนเยอะมาก พอเห็นรีใหม่เลยกะจะทำตั้งแต่ตอนยังมีสามสิบสี่สิบตอน
ถ้าลิงค์ไหนผิดแจ้งได้นะคะ :L2:
ตอนที่ ๑ หน้าที่ชายไทย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43556.msg2810779#msg2810779)
ตอนที่ ๒ ไหสวรรค์ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43556.msg2812007#msg2812007)
ตอนที่ ๓ เดินทาง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43556.msg2812947#msg2812947)
ตอนที่ ๔ ดาวบนฟ้า ดาวบนบ่า (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43556.msg2813780#msg2813780)
ตอนที่ ๕ เด็กอำเภอเมือง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43556.msg2814611#msg2814611)
ตอนที่ ๖ เป็นทหารต้องฝึก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43556.msg2815941#msg2815941)
ตอนที่ ๗ เข้าตา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43556.msg2816293#msg2816293)
ตอนที่ ๘ คอนเสิร์ต (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43556.msg2817010#msg2817010)
ตอนที่ ๙ ให้ทุกข์แก่ท่าน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43556.msg2817809#msg2817809)
ตอนที่ ๑๐ แทบขาดใจ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43556.msg2818975#msg2818975)
ตอนที่ ๑๑ สักนิด (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43556.msg2819904#msg2819904)
ตอนที่ ๑๒ ข้อพิพาท (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43556.msg2821909#msg2821909)
ตอนที่ ๑๓ โทษทัณฑ์ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43556.msg2823089#msg2823089)
ตอนที่ ๑๓.๑ ดาวติดดิน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43556.msg2823865#msg2823865)
ตอนที่ ๑๔ เมียเลี้ยว (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43556.msg2824214#msg2824214)
ตอนที่ ๑๕ มีคนจะฆ่าผม (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43556.msg2825398#msg2825398)
ตอนที่ ๑๖ ผู้หมวดไม่อยู่ผู้หมู่ผู้จ่าร่าเริง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43556.msg2825731#msg2825731)
ตอนที่ ๑๗ บังไมโล (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43556.msg2826703#msg2826703)
ตอนที่ ๑๘ ผีผ้าห่ม (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43556.msg2826780#msg2826780)
ตอนที่ ๑๘.๑ ดินกับดาว (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43556.msg2826942#msg2826942)
ตอนที่ ๑๙ ลูกเขาเมียใคร (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43556.msg2827508#msg2827508)
ตอนที่ ๒๐ ยาวิเศษ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43556.msg2828099#msg2828099)
ตอนที่ ๒๑ ฉวยโอกาส (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43556.msg2829524#msg2829524)
ตอนที่ ๒๒ สัปดาห์สุดท้าย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43556.msg2830519#msg2830519)
ตอนที่ ๒๓ พักผ่อน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43556.msg2830744#msg2830744)
ตอนที่ ๒๔ ตกลง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43556.msg2832107#msg2832107)
ตอนที่ ๒๕ สมพรปาก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43556.msg2833116#msg2833116)
ตอนที่ ๒๖ คนมีเวร (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43556.msg2833975#msg2833975)
ตอนที่ ๒๗ ซื้อของ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43556.msg2835172#msg2835172)
ตอนที่ ๒๘ คนมันเพ้อ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43556.msg2835759#msg2835759)
ตอนที่ ๒๙ ชอบ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43556.msg2836341#msg2836341)
ตอนที่ ๓๐ หมื่นลี้ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43556.msg2837239#msg2837239)
ตอนที่ ๓๑ นมนาง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43556.msg2839074#msg2839074)
ตอนที่ ๓๒ ศัตรูไม่กลัว (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43556.msg2839440#msg2839440)
ตอนที่ ๓๓ ตรวจสอบ (ครึ่งแรก) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43556.msg2840061#msg2840061)
ตอนที่ ๓๓ ตรวจสอบ (ครึ่งหลัง) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43556.msg2841185#msg2841185)
-
^
^
ขอบคุณค่ะ
-
:katai5: :katai5: :call:
-
คิดถึง บอมบ์ กับ บูม จังเลย
-
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
หายไปหลายวันแล้วน้าาาตะเองงงงงง
-
คิดถึงงงง~ มาต่อเถอะน้า
-
:undecided: เมื่อไหร่จะมาน้ออออออ
-
มาต่อเถอะค่ะ
หายไปหลายวันแล้วเน้อ
:call:
-
มารอผู้หมวดค้าบบบบ
-
มารอตอนต่อไปค่า :hao3:
สนุกมากๆเลย เป็นกำลังใจให้ค่ะ :hao5:
มาอัพแล้วขอยาวๆอ่านเป็นวันเลยนะคะ 555 :z2: :hao6:
-
ตอนที่ ๓๔ เข้าทาง
มาถึงกองร้อยแล้วเอาปืนไปคืนที่หน้าคลังจากนั้นจึงขึ้นไปบนโรงนอนเอาข้าวของไปเก็บให้เรียบร้อย เสร็จแล้วก็ไปอาบน้ำอาบท่า เดินแถวไปกินข้าว ฟังสิบเวรอบรมแล้วก็ไปตลาดซื้อของกินเหมือนที่เคยทำ
“โหล กลับมาจากป่าแล้วเหรอลูก”หลังจากกลับมาจากตลาดแล้วจึงได้โทรศัพท์หาแม่ แฟนคุยกันทุกวันแล้ว แต่แม่ไม่ได้คุยตั้งหลายวันต้องรีบโทรไปรายงานสาทุกข์สุขดิบ กลัวท่านเป็นห่วง
“ครับ แม่เป็นไงบ้าง สบายดีไหม”
“สบายดีตามประสาคนแก่ ว่าแต่เราเถอะเป็นไงเหนื่อยไหม”
“เหนื่อยแต่สนุกมาก....”ชวนแม่คุยเรื่องทั่วไป เรื่องลูก เรื่องพี่ชายและเรื่องไปฝึกป่าจนถึงเวลา ๒ ทุ่มครึ่งจึงมาสวดมนต์แล้วก็นอนพักผ่อน
ตื่นเช้ามาทุกอย่างเหมือนเดิมครับ อยู่กองร้อยเคยทำยังไงก็ทำตาม รปจ. เคารพธงชาติเสร็จจึงได้เอาปืนมาล้างทำความสะอาด ใช้เวลาครึ่งวันครับในการทำความสะอาดปืน ช่วงบ่ายก็ประกอบปืนส่งคืนคลังจากนั้นจึงได้ไปซักล้างทำความสะอาดเครื่องสนาม พวกเป้สนาม หมวกแคปร่าอะไรเหล่านั้น ใช้เวลาอีกครึ่งวันก็เสร็จเรียบร้อย เอาของมาตากที่ด้านหลังโรงนอนเย็นพอดี ไปกินข้าวเย็น
“มีอะไรเหรอ”อาบน้ำเสร็จเรียบร้อย ทาแป้งหอมๆจากนั้นก็เดินเข้าไปในห้องทำงานของผู้หมวด ผู้หมวดอยู่ในชุดกีฬาครับ เสื้อยืดสีเขียวกับกางเกงกีฬา สั้นมาก เห็นขาอ่อน พอผมเปิดประตูเข้าไปผู้หมวดรีบหันขวับมาทันที
“เปล่าครับ แค่อยากเห็นหน้า”ผมยิ้มแล้วเดินไปหาที่นั่ง “ไม่กลับบ้านเหรอ”
“ยัง ขับรถไปส่งหน่อยดิ ขี้เกียจขับรถ”ผู้หมวดประสานนิ้วมือทั้ง ๒ ข้างของตนเหยียดมาด้านหน้า
“แน่ใจว่าจะให้ไปส่ง ไปแล้วผมไม่กลับมาง่ายนะ เช้านู้นแหละถึงจะกลับมา”
“จะแวะไปหาเด็กอ่ะดิ”หมวดบูมลุกขึ้นมาเกาะหลังแล้วเอาขาเกี่ยวเอวขี่หลังผม
“เปล่า จะปล้ำผู้หมวดยันเช้าเลยต่างหาก ฮ่าๆๆๆ ป่ะ ถ้าจะให้ผมไปส่งก็ลงจากหลังผมได้แล้ว หนักมาก”
“ไม่ต้องแล้ว กลับเองดีกว่า ไปละนะ จุ๊บ”ยื่นหน้ามาจูบแก้มผม พอลงจากหลังผมได้ผมรีบคว้ามือผู้หมวดไว้แล้วรวบเข้ามากอดก่อนจะหอมแก้มซ้ายขวาแล้วจูบปากไปเบาๆ
“กลับบ้านดีๆนะครับ”ผมทิ้งท้าย
“ครับผมคุณแฟน คืนนี้ห้ามชักว่าว ห้ามลงไปเอากะเทย ห้ามเซ็กโฟนกับใคร ถ้ากูรู้ กิจกรรมที่จะเกิดขึ้นในอนาคตเป็นอันต้องยกเลิก”
“ครับผม ฟอด เตรียมตัวไว้ให้ดีนะ บายๆครับ”หอมแก้มอีกหลายทีก่อนที่ผู้หมวดจะออกจากห้องแล้วเดินลงไปด้านล่างกองร้อย ส่วนผมมานั่งรอสิบเวรอบรมในเย็นนี้
ตอนเย็นก็เหมือนเดิมครับมานั่งฟังสิบเวรอบรม แล้วมีสอบถามเรื่องการปล่อยลาพักหลังจากฝึกเสร็จ สิบเวรบอกว่าต้องรอจ่ากองร้อยกับผู้หมวดและผู้กองว่าจะให้ลายังไง
“เฮ้ย ทั้งวันแล้วมึง ตกลงว่าที่เมียมึงไม่มีเรียนรึไงวะ คุยได้คุยดีฉิบหาย”ผมสะกิดถามไอ้ซันที่ตอนนี้กำลังคุยโทรศัพท์กับแฟนใหม่มันอยู่ ผมถามเบาๆนะครับหวังว่าคนในสายจะไม่ได้ยิน
“ไม่มีอา แปบนะครับ อาบอมบ์มีอะไรเหรอ”
“เปล่า กูเห็นมึงคุยโทรศัพท์ทั้งวันกูแค่สงสัยว่าว่าที่เมียมึงน่ะไม่มีเรียนรึไง”
“ไม่มี วันนี้เขาหยุดวันหนึ่ง ไม่สบาย”
“เหรอ เออ แทนที่จะให้พักผ่อนมึงกลับชวนคุยทั้งวันเนี่ยนะ”
“ไม่ถึงเหอะอา แปบนะ”แล้วมันก็หันไปคุยกับแฟนมันต่อ แฟนไอ้ซันผมรู้จักดีครับเป็นลูกไฮโซ ตอนนี้เรียนโท อายุเพิ่งจะ ๒๔ เป็นพี่ไอ้ซัน ๓ ปี รูปร่างหน้าตาสะสวยสมกับเป็นลูกผู้รากมากดีครับ ทั้งสวยทั้งเก่ง แต่ยังไม่มีแฟน ตอนผมให้เบอร์ไอ้ซันไปผมก็กลัวว่าไอ้ซันจะจีบไม่ติด ที่ไหนได้มันคุยกันแค่อาทิตย์เดียวตกลงปลงใจกันเป็นแฟนซะงั้น
“เหี้ย นั่งอยู่ดีๆเสือกจวยแข็งซะงั้น”ไอ้มหาตวงพูดขึ้นมาระหว่างที่นั่งคุยกันอยู่บนเตียง
“พี่มหานี่ลามกจริง ตั้งแต่สึกมานี่พระธรรมคำสอนหายไปไหนหมด”อีหนูซึ่งนอนคว่ำอยู่บนเตียงไอ้มหาพูดขึ้นมา อีหนูเนี่ยว่างๆมันจะมาสุงสิงกับพวกผมประจำ
“เออว่ะ เฮ้ย แต่มันเป็นแรงขับของธรรมชาตินะเว้ย กูก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมช่วงหลังมานี่กูถึงเป็นแบบนี้ สงสัยกูมีเมียมั้ง”
“ตอนมึงบวชมึงเคยคิดเรื่องแบบนี้ป่ะ”ไอ้ศักดิ์ถามขึ้นมา
“ไม่ว่ะ ไม่รู้ คงจะมีมั้งแต่กูไม่เคยคิดอะไรเป็นตุเป็นตะหรอก ช่วงนั้นกูคิดเรื่องเรียนเรื่องงานอย่างเดียว”
“เป็นพระทำงานด้วยเหรอพี่มหา”อีหนูถาม
“ทำดิ ต้องไปสอนศีลธรรมตามโรงเรียน พอปิดเทอมกลับวัด ก็ช่วยหลวงพ่อสร้างโบสถ์ แบกปูนแบกกระเบื้องทุกวัน พอเรียนจบมาอยู่วัดก็ช่วยสร้างศาลาการเปรียญ”
“ทรหดอดทนมากเลยนะมึง”
“เออดิ อยู่เปล่าๆไม่ทำอะไรเดี๋ยวชาวบ้านเขาด่าเอา แล้วมึงล่ะหนู ก่อนมาเป็นทหารมึงเคยผ่านอะไรมาบ้าง”
“แหม พูดเหมือนหนูผ่านสงครามมาเยอะนะพี่มหา ก็ไม่มีอะไร ตลอดชีวิตมีผัวคนเดียว โดนเปิดซิงครั้งแรกตอนอายุ ๒๐ ครั้งสุดท้ายก่อนมาเป็นทหาร”
“ประเด็นนี้ตลอดนะมึง แล้วไหนว่ามึงเรียนอยู่ไง”
“ใช่แล้ว เรียนบริหารอยู่ แต่มาเป็นทหารซะก่อนเลยต้องดรอปไว้ ไหนจะดรอปเรียนไหนจะผัวทิ้ง เฮ้อ ชีวิตตุ๊ดคนนี้แสนอาภัพเสียจริง”
“เอาน่า อะไรมันจะเกิดมันห้ามไม่ได้หรอก อย่าไปเสียใจ มึงมีผัวไปมันก็ไม่ได้เย็บมึงอยู่ดี มีแต่มึงต้องเย็บมันไม่ใช่เหรอวะ เชื่อกู สักวันถ้ามึงเป็นคนดีเดี๋ยวมึงมีผัวสมใจอยาก”ผมพูดปลอบใจอีหนู
“ตอนนี้หนูไม่ดีเหรอพี่บอมบ์”
“เปล่า มึงก็ดีนะแต่ เอ่อ กูอธิบายไม่ถูก สักวันมึงไปเจอคนเยอะๆ เกิดมีใครโดนตาโดนใจ ปิ๊งมึง เดี๋ยวมึงก็ได้ ของแบบนี้ต้องใช้เวลา มึงอย่าเพ้อมาก”
“หนูก็พูดไปงั้นแหละพี่บอมบ์ ปลอบใจตัวเอง ถามว่าอยากมีไหม ตอนนี้ก็ไม่เท่าไหร่ หนูชอบพี่บอมบ์อ่ะ หุ่นพี่บอมบ์สเปคหนู ชายในฝัน แต่เสียดายพี่บอมบ์คงไม่ชอบหนูที่สำคัญพี่บอมบ์มีแฟนแล้ว ดูท่าจะรักแฟนมากด้วย เฮ้อ ผู้ชายแบบนี้จะหาที่ไหนในโลกได้อีกไหมนะ”
“มึงเวอร์ไปอีหนู กูไม่ได้ดีอะไรหรอก บ้าๆบอๆเหมือนไอ้มหานี่แหละ เอาน่า เชื่อกู ไม่นานเกินรอ เตรียมล้างตูดมึงไว้ได้เลยหนู งานนี้มึงขาถ่างแน่ ฮ่าๆๆๆ”
“เฮ้ย มึงอย่าเอากูไปเหมารวมกับมึงไอ้บอมบ์ มึงจะบ้าก็บ้าไปคนเดียวดิวะ กูเกี่ยวอะไรด้วย”ไอ้มหารีบท้วงทันที
“ไอ้เหี้ย พูดงี้เลิกคบกันเลยป่ะล่ะ สัส เดี๋ยวได้ปากแตก จะยอมรับหรือไม่ยอมรับว่ามึงบ้า”
“โหดสัส เออๆ กูยอมก็ได้ คนบ้าแต่หน้าตาหล่อแบบกูหาที่ไหนไม่ได้อีกแล้วนะเว้ย ฮ่าๆๆๆ”
“เดินไปแถวโรงพยาบาลบ้าก็เจอมั้งพี่มหา ฮ่าๆๆๆ”
“กูขอแช่งให้มึงไม่มีผัวอีหนู”
“อุ้ย แรงไปอ่ะพี่มหา แช่งใหม่ แช่งให้หนูมีผัวสักร้อยคน”
“กูว่ามึงไปแสดงหนังโป๊เหอะ พระเอกเยอะ มึงรับคนเดียวเป็นร้อย”ไอ้ศักดิ์เอ่ยแทรก
“ไปคุยกับเมียมึงไปไอ้ศักดิ์ กูล่ะเกลียดมันจริง เผือกอย่างนั้น เค้าอย่างนี้ เตงทำไร หมั่นไส้ว่ะ”อีหนูเหน็บแนม
“เกี่ยวอะไรกับเมียกูวะ”
“ไม่รู้ กูหมั่นไส้ตั้งแต่มันทำร้ายพี่บอมบ์แล้วล่ะ อีดอก ไม่ดูตาม้าตาเรือ มาถึงซัดเอาๆ ฮึ พูดแล้วกูของขึ้น ดูดิพี่บอมบ์สุดหล่อของหนูต้องถูกตุ๊ดตบหน้า หนูทายาให้ไหมพี่บอมบ์”
“เอ่อ หนู กูโดนตบมา ๒ เดือนแล้ว มึงจะแหวกหมอยหาจิ๋มทำไม (เจ้าของเดียวกับฟื้นฝอยหาตะเข็บ) เรื่องมันผ่านไปแล้วก็ผ่านไป กูไม่เก็บมาคิดหรอก”
“ค่ะ ช่างประเสริฐอะไรอย่างนี้พ่อคุณทูนหัว เออ หนูคิดออกแล้ว ว่าจะพูดตั้งหลายที พี่ชายผู้หมวดหล่อเวอร์อ่ะ สเปคหนู ผู้หมวดก็หล่อพี่ชายก็หล่อ เฮ้อ ทั้งพี่ทั้งน้อง พี่บอมบ์หนูสนใจทั้ง ๒ คนอ่ะ พี่บอมบ์ช่วยช่วยหนูได้ไหม”
“ช่วยเลือกเอาคนใดคนหนึ่งเว้ย คนพี่อ่ะยังโสดแต่คนน้องมีคนจองแล้ว”
“จริงอ่ะ แฟนผู้หมวดคงจะน่ารักน่าดู”ก็นั่งอยู่ตรงหน้ามึงนี่แหละอีหนู อยากจะพูดฉิบหายแต่กลัวผู้หมวดจะอายลูกน้อง เอาเถอะ เดี๋ยวเราค่อยว่ากันทีหลัง สนิทกันแบบนี้คงปิดไม่มิด
“พี่ว่าผู้หมวดของเราจะเป็น เอ่อ พี่บอมบ์อย่าฟ้องผู้หมวดนะ พี่บอมบ์ว่าผู้หมวดจะเป็นประเภทชายชอบชายไหมอ่ะ”อีหนูกระซิบถามเสียงเบาให้ได้ยินแต่ในวงแคบ
“จะไปรู้เขาเหรอ มึงไม่ไปถามเขาล่ะ”ตอบแบบกลางๆไว้ก่อนครับ เดี๋ยวไปปรึกษาผู้หมวดอีกทีว่าจะเอายังไง
“บ้า โดนแดกกันพอดี แต่เซ้นส์หนูรูสึกว่าจะทะแม่งๆอ่ะพี่บอมบ์ เฮ้อ ถึงเขาจะเป็นเขาคงไม่ชอบคนอย่างหนูหรอก ตุ๊ดก็ตุ๊ด แรดอีกต่างหาก ร่านผู้ชายไปวันๆ”
“อีดอก ชอบประชดตัวเอง กูว่ามึงคิดแบบนี้แหละถึงมึงไม่มีผัวสักที มึงตุ๊ดแล้วมึงมั่นใจตัวเองมึงก็ทำไปดิ เย็บเข้ มึงร่านผู้ชายเหรอวะ กูถามหน่อยผ่านผู้ชายมากี่คน”ไอ้ศักดิ์เปิดฉากด่า
“ก็ที่เดินผ่านเป็นหมื่นคนอ่ะศักดิ์”คนละประเด็น
“กวนตีนแล้วมึงอีดอก ก็เพราะมึงมัวแต่เดินผ่านไปยอมจับทำผัวสักทีนี่แหละถึงได้รูตันมาจนทุกวันนี้”
“ว้าย ด่าอย่าอื่นกูยอมรับได้ ด่าว่ากูรูตันกูรับไม่ได้”อีหนูค้อนไอ้ศักดิ์ขวับ
“ฮ่าๆๆๆๆๆ”
ตื่นเช้ามาด้วยความง่วง ตี ๕ ครึ่งคือเวลาตื่นของเรา รวมแถวแล้วออกกำลังกาย จากนั้นมาอาบน้ำชำระร่างกายให้เรียบร้อย
“มึงขาวว่ะหนู คิดถึงเมียกูเลย”มองร่างกายของอีหนูขาวโพลน ขาวเฉพาะในร่มผ้านะครับส่วนที่มันโดนแดดมันก็คล้ำเหมือนๆกับคนอื่น
“บ้าอ่ะพี่บอมบ์ หนูขาวแล้วทำไมไม่เอาหนูทำเมียล่ะ”
“ไม่เอาว่ะ กูมีเมียแล้ว รักและเคารพคุณเมียอย่างเดียว เมียห้ามวอกแวก”
“เฮ้อ พี่บอมบ์ชอบทำให้หนูเพ้อ พี่มหาหนูขอโฟมล้างหน้าหน่อยนะ”มันเดินไปหยิบโฟมล้างหน้าไอ้มหามาใช้อย่างวิสาสะ
“เฮ้ย โฟมไอ้มหามันทำมาจากน้ำมะพร้าวล้างหน้าศพนะเว้ย มึงใช้แล้วเดี๋ยวมึงกลายเป็นผี ช่วงนี้ไอ้มหามันเล่นของ”ผมแซวไอ้มหา
“สัส น้ำมะพร้าวล้างหน้าศพมึงนั่นแหละ ใช้ไปเหอะหนู กูซื้อมาจากตลาดกองพัน จะบ้าป่ะ บริษัทไหนวะ เอาน้ำมะพร้าวมาทำโฟมล้างหน้า”
“อ้าว ไม่ใช่มึงเป็นหมอผีเหรอ แบบ ทำเสน่ห์อะไรงี้”
“หน้าหล่อๆแบบกูเนี่ยนะยังต้องทำเสน่ห์ หึ ไม่มีครับ พี่ตวงคนนี้ไม่ต้องทำเสน่ห์ ของดีมีอยู่ในตัว สนใจสักคืนไหมบอมบ์”ไอ้มหามันลูบจวยมันซึ่งเต็มไปด้วยฟองสบู่
“ตัดเอาไปให้เป็ดหลังกองร้อยกินเหอะไอ้สัส ฮ่าๆๆๆ”
อาบน้ำเสร็จแล้วขึ้นมาแต่งตัวเป็นชุดฝึกพราง จากนั้นไปทำความสะอาดตามเขตที่ได้รับมอบหมายให้ไปทำ ผมไปกวาดบริเวณแฟลต เช้าๆจะมีเด็กนักเรียนลูกจ่าลูกหมู่เตรียมตัวไปโรงเรียน บางคนส่งยิ้มให้ผมด้วย หึหึ ผมเองก็ยิ้มกลับ สร้างสัมพันธไมตรีกันเอาไว้เผื่อมีอะไรเราจะได้ช่วยเหลือกัน
หลังจากเคารพธงชาติเสร็จเรียบร้อยแล้วเอาของมาส่งคืนคลังอาภรณ์ จากนั้นจึงมารวมตัวกันที่ใต้กองร้อยเพื่อที่จะฟังผู้หมวดชี้แจงครับ นั่งกันเป็นระเบียบเรียบร้อย
“ตรง”
“สวัสดีครับ”
“สวัสดี นั่งๆ”ผู้หมวดโค้งให้พวกผมทีหนึ่ง พอพวกผมนั่งลงบนพื้นผู้หมวดจึงได้เอ่ยข่าวดี “คืนข้าวของกันเรียบร้อยหมดแล้วใช่ไหม”
“คืนหมดแล้วครับ”บางคนตอบเสียงดัง
“ผู้หมวดมีข่าวดีจะมาบอก ตามธรรมเนียมหลังจากกลับมาจากฝึกผู้บังคับบัญชาระดับสูงมีนโยบายให้ทหารได้ลาไปพักผ่อน เยี่ยมพ่อแม่ลูกเมีย ปีนี้ผลงานหมวดเราทำได้ดีเยี่ยม ผู้พันเลยให้ทหารได้ล็อกลาคนละ ๑๕ วันเพื่อเป็นรางวัลแก่การฝึกครั้งนี้ ส่วนพวกที่ไม่ได้ไปฝึกก็ไม่ต้องเสียใจ ได้ ๑๕ วันเหมือนกัน แต่คงจะรอเป็นล็อกสุดท้าย ให้พวกที่เขาไปฝึกเขาได้พักผ่อนก่อน มีใครมีปัญหาอะไรสงสัยไหม”
“ไม่มีครับ”
“อืม งั้นพวกที่ไปฝึกป่าแยกออกมานั่งฝั่งนี้ พวกที่อยู่กองร้อยแยกมานั่งฝั่งนี้”ตอนนี้ทุกคนต่างแยกออกมานั่ง พวกที่ไปฝึกป่าทั้งหมดประมาณ ๔๐ คนครับ ส่วนพวกที่อยู่กองร้อยประมาณ ๒๐ กว่าคนเห็นจะได้ พอแยกแล้วจากนั้นผู้หมวดจึงแบ่ง
“เดี๋ยวผู้หมวดจะแบ่งเป็นล็อคละ ๒๐ คนนะ เพราะถ้าปล่อยหมดทีเดียวพวกที่อยู่กองร้อยจะเข้าเวรหนักจนเกินไป แต่ทุกคนไม่ต้องเป็นห่วง ได้ลาพักทุกคน อ่ะ ถามความสมัครใจก่อนดีกว่าว่าใครจะพักล็อกแรก”มีคนยกมือขึ้นพรึบ ผมเองมองซ้ายมองขวาจากนั้นจึงยกเหมือนกัน
“พวกล็อกแรกลุก”ผู้หมวดชี้ไปอีกฝั่งหนึ่ง พวกผมจึงลุกออกไปนั่งกันเป็นกลุ่ม “นับ”คนแรกนับจนถึงคนสุดท้าย มีอยู่ ๓๒ คนครับที่จะกลับล็อกแรก
“มันเกิน เอาไงดี ผู้หมวดเข้าใจนะว่าทุกคนอยากกลับบ้าน แต่ถ้ากลับกันหมดก็ไม่มีใครอยู่ช่วยคนที่อยู่กองร้อย มีใครจะกลับล็อก ๒ ไหม”
“เอาไงมหา กลับล็อก ๒ ไหมกลับล็อกไหนก็ได้กลับเหมือนๆกัน”ผมปรึกษาไอ้มหา ระหว่างนี้ก็มีคนลุกไปหลายคนครับอาจจะเป็นเพราะว่ารุ่นพี่กดดันด้วยมั้งครับ พอผมจะลุกกลายเป็นว่าตอนนี้คนพอดีแล้วครับ
“เอาละ ได้ล็อกแรกแล้ว ทั้งหมด ๒๑ คน ไม่มีใครโต้แย้งอะไรนะ ไอ้จืด มาจดรายชื่อพวกล็อกแรก ส่วนล็อกที่ ๒ นับดิ”
“๑ ๒ ..... ๒๔ คนครับ” ล็อกแรกนี่เป็นชุดแรกครับ ๒๑ คน ส่วนล็อกที่ ๒ คือชุดต่อไป ๒๔ คน
“อ่ะ ใครจะกลับล็อกแรกให้ได้อีก ๒ คน รุ่นไหนก็ได้ ไม่ต้องกลัวรุ่นเล็กรุ่นใหญ่ได้กลับกันหมดทุกคน”จากนั้นมีรุ่นพวกผมลุกขึ้นกัน ๒ คน “รุ่นพี่ไม่มีใครกลับล็อกแรกเลยเหรอ”
“เงินเดือนยังไม่ออกครับผู้หมวด ไม่มีเงินกลับบ้าน”
“อ่อ อืม ไม่เป็นไร อ่ะ ล็อกแรก ๒๓ คน ล็อก ๒ ผู้หมวดให้ ๒๕ คน ล็อก ๓ นี่จะเป็นพวกที่เหลือ และจะมีล็อกพิเศษของพวกช่าง พวกช่างนี่ถ้างานเสร็จเมื่อไหร่ผู้กองให้พัก ๒๐ วัน เพราะเราได้เสียสละให้กองร้อยไหนจะงานไหนจะเวร มีใครอยากเป็นช่างบ้างไหมกลับตั้ง ๒๐ วันนะเว้ย”ไม่มีใครยกมือครับ คือที่กองร้อยเนี่ยจะมีการปรับปรุงกองร้อยครับโดยเริ่มจากห้องน้ำ ต้องปรับปรุงใหม่ เปลี่ยนจากโถคอห่าเป็นชักโครก ห้องน้ำนี่มี ๑๐ ห้องครับ ห้องนายทหาร ๑ ห้อง ห้องนายสิบ ๑ ห้อง ที่เหลือก็จะเป็นห้องของพลทหารครับ ผู้กองจะติดตั้งชักโครก ๔ ห้อง ที่เหลือก็ยังเป็นคอห่านเหมือนเดิม และจะทำผนังห้องน้ำใหม่ครับ ทางกองร้อยเลยต้องการช่างซึ่งมีอยู่ประมาณ ๑๐ คนครับ พอจัดล็อกลาเสร็จเรียบร้อยแล้วจึงให้พวกที่จะได้ล็อกแรกไปเตรียมตัว แต่ยังไม่ปล่อยเลยนะครับ จะปล่อยเย็นนี้ วันนี้ไม่นับเริ่มนับพรุ่งนี้เป็นวันแรก
“บูมได้ล็อกลาบ้างป่ะ”ระหว่างที่ว่างๆผมจึงขึ้นมาหาผู้หมวด อ้างว่ามีงาน ส่วนไอ้มหามันไปทำงานที่คลังอาวุธของมัน
“อืม ผู้กองให้พัก ๗ วัน”
“น้อยจัง”
“งานเยอะ พักนานไม่ได้ ไม่มีใครเข้าเวร”
“อืม งั้นพัก ๗ วันไปบ้านพี่นะ”
“บ้านไหน”
“บ้านที่ต่างจังหวัด โอเคป่ะ”
“อือ จะได้ไปล้วงความลับซะที คนอะไรชอบทำตัวลึกลับ”
“หึหึ ล้วงตรงนี้ก่อนดีไหมความลับมันจะโผล่แล้ว”ผมเอามือผู้หมวดมาแปะที่เป้าของผม
“ทะลึ่ง นี่”ผู้หมวดบีบทันทีเลยครับ
“โอ๊ย บูม พี่เจ็บนะ”ผมรีบแกะมือออกทันที จุกเลยกู
“ให้มันน้อยๆหน่อย หยักสมองมีแต่เรื่องนี้หรือไง”
“ก็เห็นหน้าบูมทีไรพี่เงี่ยนทุกทีนี่นา จุ๊บๆๆ ขอจัดหนักนะครับ”
“ไปเอาคนอื่นนู้นไป เห็นยอมหน่อยนี่ไม่ได้เลยนะ”
“พูดจริงนะ งั้นคืนนี้พี่จะไปเอากับอีหนู”
“ลองดูดิ”
“พูดจริงทำจริง คนอย่างไอ้บอมบ์คำไหนคำนั้น”
“มึงกล้าเอาคนอื่นเหรอบอมบ์ อย่ามีเรื่องกับกูนะกูเตือนไว้ก่อน”
“ไม่กล้าหรอกครับที่รัก ไม่รู้อ่ะ พี่ยิงปืนเข้าเป้าตั้ง ๔๐๐ กว่านัด หมวดเต้ยก็พูดมาแล้วว่าต้องมีรางวัล พี่ไม่ยิงบูมถึง ๔๐๐ นัดหรอก เอาแค่เบาะๆ ๒๐๐ ดีไหม”
“๒๐๐ รวดเดียวกับ มากกว่า ๒๐๐ แต่ตลอดไปจะเลือกเอาอันไหน”
“อย่างหลังดีกว่า แฮะๆ ไปเก็บเสื้อผ้าที่บ้านรอผมนะ ผมจะกลับบ้านเย็นนี้เลย บอกแม่ไว้แล้ว ไอ้มหาก็จะกลับด้วย”ไอ้ซันก็ได้ลาล็อกเดียวกับผมนะครับ แต่ว่ามันบอกว่ามันจะแวะไปหาแฟนมันก่อนแล้วค่อยกลับบ้าน หวังว่าคงจะได้เจอกันที่บ้าน ส่วนไอ้มหามันจะกลับบ้านก่อนครับ มันวางแผนไว้ว่าจะกลับบ้าน ๑๐ วันแล้วอีก ๕ วันที่เหลือมันจะมาทวงรางวัลกับหมวดเต้ย ไม่รู้ว่าจะทวงกันท่าไหนบ้าง ต้องให้มันมาเล่าแล้วละ ส่วนอีหนูกับไอ้ศักดิ์ก็ได้ลาเหมือนกันครับ เดี๋ยวเราค่อยมาสังสรรค์กันที่กรุงเทพแล้วกัน ขอไปสูดอากาศที่ต่างจังหวัดก่อน
“แม่จะถามไหมว่าบูมไปทำไม”ผู้หมวดหมายถึงแม่ผม
“แม่รู้เรื่องของเราแล้วละ”
“เหี้ย จริงดิ”ผู้หมวดร้องออกมาอย่างตกใจ
“อือ บอกไปนานแล้ว แม่ไม่ได้ว่าอะไร แค่บอกว่าผู้หมวดน่ารักดี นิสัยดี แม่ชอบ”
“เหี้ย ไม่ปรึกษาเลย โหย แล้วกูจะทำหน้าไงวะเนี่ย”
“ทำหน้าหล่อเหมือนเดิมแหละครับ เอาน่า แม่ไม่ว่าอะไรหรอก แม่ออกจะชอบบูมด้วยซ้ำ ได้ข่าวว่าแอบคุยโทรศัพท์กันบ่อยนี่”
“ก็ ไม่รู้ดิ คุยกับแม่แล้วสนุกดี”หึหึ นี่เขาเรียกว่าเข้าทางแม่หรือเปล่านะ
-
ฮาหนูจริงๆ ยิ่งมารวมกับมหายิ่งฮา
ได้ลากลับบ้านแล้ว ผู้หมวดจะให้รางวัลไหมนะ :z1:
-
รอดูการจัดหนักจัดเต็ม
-
รอไปบ้านบอมบ์ อิอิ จะจัดอย่างไร
:mew3:
-
บูมมมม ท่าทางงานนี้มีคนเข่าอ่อน55
-
คิดถึงตัวเล็กแล้ววว
-
อ่านอีกรอบก็สนุกเหมือนเดิม :mew1: :mew1: :mew1:
-
:mc4: ดีใจจังมาต่อแล้ว
-
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2:มาต่อแล้ววววววววว :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
ขอบคุณ :)
-
จะได้พักแล้ว บอมบ์พาบูมไปเที่ยวบ้านด้วย
-
น่าร้ากกกกก กันจัง หื่นกันตลอดอ่ะ
-
เย้ มาต่อแล้ว ปลื้มปริ่ม :mew4:
-
เย้ๆ มาต่อแล้ว :impress2: :impress2: :impress2:
-
กรี๊ดดด ในที่สุดก็มาต่อแล้ว :heaven
-
ไปเที่ยวบ้านปั๋วเนาะหมวดบูม
-
คิดถึงผู้หมวดกับพี่บอมบ์อีกแล้ว :ling1:
-
ตอนที่ ๓๕ สืบสวน
“กลับมาให้ตรงเวลานะ ใครกลับช้านี่ซวย”สิบเวรพูดย้ำก่อนจะปล่อยทหารลา
“ครับ”ตอนนี้ครับอย่างเดียว รีบๆปล่อยเถอะ อยากกลับบ้านจนเต็มแก่แล้ว จัดแถวเป็นแถวตอนเรียง ๔ เดินไปที่ลานรวมพลหน้ากองพัน ถวายความเคารพพระบรมราชานุสาวรีย์ มันเป็นธรรมเนียมเวลาไปไหนก็จะต้องมาถวายสักการะ จากนั้นจึงเดินไปที่ประตูหน้ากองรักษาการณ์ เขียนรายชื่อส่งและจ่าที่เป็น ผบ.กองรักษาการณ์พูดอะไรนิดหน่อยปล่อยพวกผม
“สาวรีย์ๆ ใครจะไปสาวรีย์บ้าง”เด็กกทม.หาพรรคพวกแล้วครับ
“หมอชิตเด้อหมอชิต มึงสิไปนำกูบ่”ส่วนนี่เด็กอีสานครับ ใครจะไปหมอชิตก็พาพรรคพวกไป
“เออๆ โตวพอง”นี่ก็อีสาน แต่เป็นอีสานใต้ติดชายแดนกัมพูชา พูดเขมรเป็นอาจิณ ในค่ายผมเนี่ยหลายภาษาครับ เชื้อชาติไทยแต่ภาษาพูดนี่ประมาณ ๔ ภาษาได้มั้ง มีทั้งไทย อีสาน อีสานใต้พูดภาษาเขมร ส่วย
“ไปบ้านพี่กูก่อนนะมหา”
“อือ”ไอ้มหาพยักหน้าจากนั้นเดินข้ามถนนไปรอแท็กซี่
“อีหนูเดี๋ยวกูโทรหามึงนะ กูกลับบ้านก่อน กูมากรุงเทพเมื่อไหร่เดี๋ยวกูโทรหา”
“ได้ๆพี่บอมบ์ เดี๋ยวหนูล้างตูดรอพี่บอมบ์”
“เอาแอลกอฮอล์เช็ดด้วยนะหนู กูกลัวบาดทะยัก”ไอ้มหาตวงมันเสริม
“ว้าย ตูดนะคะไม่ใช่อุโมงค์ใต้ดิน โชคดีพี่บอมบ์ ว่างๆหาผัวให้หนูด้วย คันมาก”
“เออๆ ไปละ”พอรถแท็กซี่มาผมก็ขึ้นไปกับไอ้มหา ไปบ้านพี่ชายผม ไปถึงบ้านก็เกือบจะทุ่มหนึ่งแล้วครับ ไปถึงตรงดิ่งไปหาแม่ก่อนเลย
“แม่สวัสดีครับ”ยกมือไหว้งามๆแล้วกอดแม่ ๑ ที
“อื้ม เป็นไง ดูสิ ดำเมี่ยมมาเชียว อ้าว มหามาด้วยเหรอ มาๆ นั่งก่อน นี่กินข้าวกินปลากันมารึยัง”
“ยังเลยแม่ ลูกอยู่ไหนอ่ะ อยู่กับพี่ภาเหรอ”
“อื้ม อยู่ข้างบนกับแม่ภา นี่แม่ลงมาชงนมให้”ผมขึ้นไปด้านบน ทักทายพี่สะใภ้กับลูกชายวัย ๒ เดือน ตาใสแจ๋วเชียว มหาอยู่ด้านล่างกับแม่ ส่วนผมหยอกลูกอยู่ครู่หนึ่งจึงโทรหาผู้หมวดแล้วออกไปรับ
“จะพาน้องกูไปไหนไอ้บอมบ์”
“พาไปเที่ยว ทำไม มึงอย่าขี้หวงหน่อยเลยน่า”
“กับคนอื่นนี่กูไม่ห่วงมันหรอกแต่กับมึงนี่กูไม่ค่อยไว้ใจ”
“สัส ไปละมึง เดี๋ยวสัปดาห์หน้าเราไปเที่ยวด้วยกัน บอกพี่โจ้ด้วยนะ เตรียมทำตัวให้ว่างๆเข้าไว้”
“เออๆ น้องกูนี่ก็นะ แปบเดียวหนีตามผู้ชายไปซะแล้ว”ไอ้แบงค์ทำหน้าละห้อย รู้ว่ามันหยอกเล่น แต่คำพูดมันนี่ดิ
“จวยเหอะพี่แบงค์ หนีตามที่ไหน เขาเรียกว่ายินยอมเว้ย ฮ่าๆๆ ป่ะบอมบ์ พี่แบงค์บอกพ่อด้วยนะว่าบูมไปเที่ยวบ้านไอ้มึนบอมบ์”
“เออ มึงอย่าย้ำคิดย้ำทำดิวะ ไปๆ โชคดี เดินทางปลอดภัย ห้ามแดกเหล้าระหว่างขับรถ ชีวิตพวกมึงกูไม่ห่วงหรอกกูห่วงแต่รถนี่ดิ ซื้อมาแพง ฮ่าๆๆๆ”
“จวย”
“แม่สวัสดีครับ”มาถึงบ้านพี่ชายผม ผู้หมวดลงจากรถอย่างกล้าๆกลัวๆ พอเข้าไปในบ้านเจอแม่ผมเป็นคนแรก เจ้าตัวทำหน้าตกใจแต่ยกมือไหว้อย่างรวดเร็ว
“จ้า ไม่เจอกันนานเลยนะคะ มาๆเข้ามาในบ้านก่อน เดี๋ยวแม่ไปเอาน้ำมาให้ทาน”
“เอ่อ แม่ไม่ต้องก็ได้ครับ แม่นั่งดีกว่า”ผู้หมวดรีบดักทางแม่ไว้ก่อน
“ไม่ได้ค่ะ แขกไปใครมาไม่ต้อนรับเนี่ยไม่ค่อยดี”
“บูมเกรงใจอ่ะแม่ แม่นั่งดีกว่า เดี๋ยวถ้าบูมหิวบูมบอกไอ้ยักษ์บอมบ์ก็ได้”
“จ้ะ เออ ดูสิ ไปฝึกกันหน้าดำหน้าแดงไปหมด เป็นไงบ้างเหนื่อยกันไหมลูก เห็นเจ้าบอมบ์บอกว่าเจอผีโพรงด้วยสิ...”แม่ชวนผู้หมวดคุยจากนั้นไม่ต้องสืบครับ ตอนนี้ทั้งบ้านเหมือนเหลือแค่แม่ผมกับผู้หมวด ผมเองเป็นหมาหัวเน่า ฮ่าๆๆๆ
“ย่า สวัสดีครับ เฮ้ย ไอ้บูม ไม่เจอกันนาน เป็นไงบ้าง”ไอ้ภีมมันมาแล้วครับ ไอ้ตัวขี้แกล้ง
“สวัสดีครับ”หมวดบูมยกมือไหว้ “ก็สบายดี พี่เป็นไงบ้าง”
“เรื่อยๆตามประสาคนหล่อ”
“ถุย ไอ้ภีม อย่างมึงเนี่ยนะเขาเรียกว่าหล่อ”ผมพูดแทรก
“อ้าว อาอย่ามีเรื่องกับผมนะ สู้นะเว้ย ว่าแต่อาจะกลับบ้านเย็นนี้จริงป่ะ”
“อือ ไม่ได้กลับนานแล้ว คิดถึงบ้าน”
“เสียดาย นี่ถ้าไม่ติดงานนะจะกลับด้วยเลยล่ะ”
“ไม่ต้องไปให้เกะกะกูหรอกภีม”
“โหย ย่าดูอาบอมบ์ดิ ปรี๊ดๆ หมอบ”ไอ้ภีมหยิบนกหวีดจากกระเป๋าเสื้อมาเป่าเล่น
“นี่ ตาภีมเดี๋ยวน้องก็ตกใจอีกหรอก เล่นอะไรไม่รู้เวล่ำเวลา”พี่ภาดุลูกชาย
นั่งคุยกันครู่หนึ่งจนถึงเวลาเกือบๆ ๓ ทุ่มเราจึงออกเดินทางกันครับ ผมเป็นสารถีขับรถ ผู้หมวดนั่งหน้า ไอ้มหากับแม่นั่งด้านหลังพร้อมด้วยลูกชายวัย ๒ เดือน ลูกตื่นขึ้นมาร้องไห้บ้างเป็นช่วงๆ ตอนนี้ไม่มีใครหลับครับทั้งที่ผมบอกว่าให้นอนได้ ผมขับรถได้ไม่เป็นไร ขับจนมาถึงครึ่งทางผู้หมวดจึงได้ขอเปลี่ยนเป็นคนขับบ้าง
ตี ๒ ถึงบ้านไอ้มหาตวงครับ ผมไปส่งมันถึงบ้านเลยครับ บ้านไอ้มหานี่อยู่จังหวัดใกล้ๆกับผมนะครับ ส่งไอ้มหาเสร็จจากนั้นผมเป็นคนขับต่อจนมาถึงบ้านตัวเองตอนนี้ก็เกือบๆจะตี ๔ แล้ว สภาพบ้านตอนนี้เรียบร้อยไม่มีขี้ฝุ่นขี้ผงนะครับเพราะแม่ผมโทรบอกให้พี่นกแม่ไอ้ซันมาทำความสะอาดให้ก่อนแล้ว ผู้หมวดอุ้มลูกคนหนึ่ง แม่อุ้มอีกคนส่วนผมเป็นคนเอาของขึ้นไปบนบ้าน หาฟูกหาผ้าห่มมาปู
“ไปนอนในห้องเถอะ แม่นอนกับลูกแกได้”แม่ไล่ผมออกจากห้องนอนของแม่
“ถ้าลูกตื่นขึ้นมาร้องงอแงละแม่”
“ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก ไปนอนเถอะ ตามสบายเลยนะคะผู้หมวด”แม่ยิ้มให้
“ครับ”
“จะอาบน้ำไหม”ผมถามผู้หมวดระหว่างที่ถอดเสื้อกับกางเกงออก
“อื้ม เหนียวตัว แล้วมึงไม่อาบเหรอ”
“ไม่อ่ะ ค่อยอาบเช้าเลยทีเดียว”ผมส่ายหน้าก่อนจะเปิดตู้หากางเกงขาสั้นมาใส่ ห้องน้ำจะอยู่ด้านบนและด้านล่างของบ้านครับ ผู้หมวดถอดเสื้อผ้าแล้วไปอาบน้ำ ทีแรกว่าจะไม่อาบแต่ไปๆมาๆก็ต้องอาบอยู่ดีครับ เหนียวตัว เกรงใจผู้หมวดด้วย ฮ่าๆๆๆ เข้าห้องมาอีกทีผู้หมวดก็นอนแล้วแต่ยังไม่ปิดไฟ ผมปิดไฟแล้วขึ้นนอนบนเตียง ผู้หมวดฉลาดครับกอดหมอนข้างเอาไว้ แต่ไม่เป็นไร ผมอ้อมไปด้านหลังแล้วนอนกอดผู้หมวด
“เฮ้ย กอดได้แต่อย่าล้วงดิ”ผมล้วงเข้าไปสัมผัสหัวนมสีชมพูของผู้หมวด เจ้าตัวรีบดึงมือผมออกทันที
“ไม่ทำอะไรหรอกน่า”
“ไม่ทำอะไรแต่มึงบี้นมกูเนี่ยนะ เสียวนะเว้ย”ผมโอบไว้เฉยๆแล้วก็นอนหลับ วันนี้เหนื่อยครับค่อยทบยอดวันหลังแล้วกัน
ตื่นอีกทีก็สายแล้ว ส่วนผู้หมวดไม่อยู่แล้วครับคงจะตื่นแต่เช้า ขยี้ตาหลายทีแล้วเดินเบลอๆออกจากห้องเห็นผู้หมวดกำลังหยอกกับลูกผมอยู่ครับ ส่วนแม่คงจะทำกับข้าวอยู่มั้ง
“ผมว่าลูกผมคงชอบผู้หมวดแน่เลย จริงไหมแสบซ่า”
“ไปอาบน้ำไป”
“จ๊ะที่รัก จุ๊บ”ยื่นหน้าไปจุ๊บทีหึ่งแล้วไปอาบน้ำอาบท่า ลงไปด้านล่างแม่กำลังทำกับข้าวอยู่ครับ ช่วยแม่ทำกับข้าวอยู่พักใหญ่จึงเดินไปด้านบนอุ้มลูกพาเมียลงไปกินข้าว ฮ่าๆๆ แม่ผมป้อนข้าวลูกผมคนหนึ่ง ส่วนผมป้อนอีกคนแต่ไม่ค่อยเป็นครับ ขนาดว่าแม่ทำให้เป็นตัวอย่างแล้วนะ
“เป็นไหมนั่น”หมวดบูมถามด้วยสายตาระแวง
“เดี๋ยวก็เป็น จริงไหมแสบ”
“กูว่าลูกไม่เป็นอันต้องกินพอดี มานี่ ลูกจะได้สำลักอาหารก็เพราะพ่อแบบนี้นี่แหละ”ผู้หมวดแย่งช้อนผมไปป้อน
“เออ นี่ทำไมแกไม่ทำเหมือนผู้หมวด ต้องค่อยๆตักค่อยๆป้อน ตักพูดช้อนเหมือนแกเมื่อกี้จะให้ลูกอิ่มทีเดียวเลยหรือไง”
“แม่อ่ะ ก็คนไม่เคยเป็นพ่อนี่หว่า ใครจะไปรู้ว่าป้อนข้าวป้อนน้ำยังไง”
“แล้วผู้หมวดเคยเป็นพ่อใครมารึไง”
“นั่นอารมณ์ของความเป็นแม่ของเขาสูง จริงไหมบูม”
“เดี๋ยวตกถีบแคร่ อ่ะ หัดป้อนข้าวลูกเลย “ผู้หมวดยื่นช้อนให้ผม ผมจึงค่อยๆป้อนข้าว ป้อนเจ้าแสบที เจ้าซ่าที ป้อนจนอิ่มจากนั้นจึงมานั่งกินข้าว แม่ผมยังไม่กินนะครับต้องหยอกกับลูกก่อนไม่ให้อาหารมันสำรอกกลับอ่ะ ต้องอุ้ม ผู้หมวดอุ้มคน แม่ผมอุ้มคน พอผมกินข้าวอิ่มแล้วจึงให้แม่กินข้าวบ้างแล้วผมก็อุ้มลูก จากนั้นก็เป็นคิวผู้หมวด ไม่อยากคิดเลยว่าแม่จะเหนื่อยขนาดไหน ลูกคนเดียวพอว่า นี่ลูกแฝดด้วย เหนื่อยมากขึ้นเป็น ๒ เท่าตัว ซึ้งในบุญคุณของแม่ครับ
สายๆลูกผมนอนหลับ ส่วนผมก็หลับเหมือนกัน หลับข้างลูกนั่นแหละครับเมื่อคืนนอนไม่เต็มอิ่ม นอนหลับไปพักใหญ่ตื่นมาอีกทีก็เห็นผู้หมวดเดินสำรวจรอบๆบ้านกับแม่ผม คุยกันหัวเราะถูกอกถูกใจ เห็นแม่ชอบผู้หมวดผมก็ดีใจครับ ตอนผมบอกแม่ก็ลุ้นอยู่เหมือนกันว่าแม่จะเสียใจหรือเปล่า แต่แม่ผมไม่ว่าอะไรครับ อาจจะเป็นเพราะผมเป็นลูกคนเล็กด้วยมั้งเลยถูกตามใจมาเป็นพิเศษ
พอผมตื่นลูกก็ตื่น ตื่นพร้อมกันซะด้วย
วันทั้งวันก็ไม่ได้ทำอะไรครับ เลี้ยงลูกไม่ได้ไปไหนอยู่แต่กับบ้าน จะทิ้งให้แม่เลี้ยงคนเดียวไม่ได้ครับ ต้องช่วยแม่ลูกก็ลูกเรา จนตอนเย็นเราก็ไปนั่งอยู่หน้าทีวี จากนั้นผู้หมวดจึงสอบประวัติผมครับ
“บอมบ์ตกลงเรียนจบอะไรกันแน่ ทำไมมันหลายรูปจัง”ผู้หมวดมองไปที่รูปรับปริญญาบัตรของผมซึ่งมีอยู่ ๔ รูป
“๓ รูปนั้นผมจบตรี ส่วนรูปนั้นผมจบโท”ผมชี้ไปที่รูปตามลำดับ ผมบ้าบิ่นเรียนแม่ง ๓ ที่ จบในเวลาไล่เลี่ยกัน ผมจบตรีตอนอายุ ๒๒ พออายุ๒๓ ใบที่ ๒ ที่ ๓ ก็จบพร้อมกัน จากนั้นต่อโทครับจบตอนอายุ ๒๕ เพิ่งรับไปเมื่อตอนปีที่แล้ว
จากนั้นก็ถามเกี่ยวกับครอบครัว ผมชี้ไปที่รูปพ่อผม พ่อผมเป็นทหารเก่าครับ แกไม่ได้มียศเป็นนายสิบนายร้อยนะครับ พ่อผมเป็นแค่ อส. ตอนนี้พ่อผมเสียชีวิตไปแล้ว เสียไปเมื่อตอนผมเรียนอยู่มัธยม ๔ ด้วยวัย ๘๐ ปีพอดีเป๊ะ พ่อผมมีเมียเด็กครับ อายุห่างจากแม่พอสมควร ตอนนี้แม่ผมเพิ่งจะ ๗๔ เองครับ พี่น้องผมมีทั้งหมดถ้ารวมผมแล้วก็ ๔ คน พี่น้องที่ร่วมสายเลือดกันจริงๆก็พี่เบิ้ลกับผมที่เป็นลูกชายแท้ๆของพ่อกับแม่ ส่วนพี่นิดกับพี่น้อยพ่อผมเก็บมาเลี้ยง เนื่องจากสมัยนั้นมีสงครามที่ชายแดนครับ แล้วพ่อแม่ของพี่นิดกับพี่น้อยถูกข้าศึกยิงตาย
หลังจากที่พ่อผมรบเสร็จแล้วจึงได้พาพี่นิดกับพี่น้อยกลับมาเลี้ยงดูด้วยความรู้สึกต้องชะตาและสงสาร พ่อกับแม่ผมก็ไปทำเรื่องที่อำเภออย่างถูกต้องครับ ตั้งชื่อให้ใหม่ ใช้นามสกุลพ่อ พ่อเล่าว่าตอนนั้นพี่นิดกับพี้น้อยเพิ่งจะอายุ ๕ ขวบกับ ๓ ขวบเองครับ ก็เลี้ยงกันมาพร้อมกับพี่เบิ้ล ซึ่งตอนนั้นพี่เบิ้ลเพิ่งจะ ๔ ขวบ พี่ชายทั้ง ๓ คนของผมเป็นทหารทั้งหมดนะครับเพราะแรงผลักดันของพ่อที่อยากให้ลูกชายเป็นทหาร แกเลยส่งให้ลูกๆทั้ง ๓ คนเป็นทหารจนมีตำแหน่งใหญ่โตพอสมควร ส่วนผมเองลูกคนสุดท้อง ลูกหลง พ่อไม่ได้ว่าอะไรกับผมเพราะผมมันแหวกแนวตั้งแต่เด็กครับ แล้วมาแหวกแนวตรงมีเมียเป็นผู้หมวด ฮ่าๆๆ
“แล้วที่บอกว่าทำงานแต่ไม่ได้ลงแรงนี่หมายความว่ายังไง เป็นผู้บริหารเหรอ หรือว่ามีหุ้นส่วนกับกิจการอะไรแบบนั้น”
“ก็ทำหลายอย่างครับ ทั้งเป็นหุ้นส่วน ทั้งเป็นเจ้าของ ไอ้ร้านวัสดุก่อสร้างนั้นก็ของผมกับพ่อเพื่อน เราหุ้นกันคนละครึ่ง”
“กูว่าแล้วว่าทำไมกูซื้อของได้ถูกจัง แม่ทำไมบอมบ์มันชอบปิดบังอ่ะแม่ แปลกเนอะ”หันไปซักแม่ผมซะแล้ว
“แบบนี้แหละค่ะเขาน่ะ เจ้านี่ไม่ค่อยชอบพูดอะไรเกี่ยวกับตัวเองมากนัก ชอบเก็บเงียบ เรื่องไร้สาระนี่พูดได้เป็นวรรคเป็นเวร เรื่องการเรื่องงานนี่ไม่รู้กับเขาหรอก เขาจะมาบอกแม่ตอนที่เขาทำสำเร็จแล้ว ถ้าไม่สำเร็จแม่ก็ไม่มีทางรู้ได้หรอกว่าเขาทำอะไร ตอนเรื่องผู้หมวดเหมือนกัน มาบอกตอนจีบกันติดแล้ว แต่ก็ดี ผู้หญิงคนนั้นเรื่องมากเอง มีแฟนเป็นผู้หมวดแม่ค่อยโล่งใจ อย่างน้อยมีคนควบคุมเขาอยู่”ผู้หมวดนั่งหน้าแดงเมื่อแม่ผมชม ส่วนผมยิ้มแป้น แม่รับได้ ลูกผมคงไม่มีปัญหา หึหึ นั่งสอบประวัติกันอีกพักใหญ่จนพอใจจึงกล่อมลูกให้หลับแล้วค่อยมากล่อมเมียต่อ
“คืนนี้ดูท่จะฝนตกนะบอมบ์ ดูดิ ท้องฟ้าไม่มีดาวเลย”
“อื้ม พายุเข้านี่ ไปอาบน้ำดิ เดี๋ยวฝนตกอากาศจะเย็น เกิดเป็นหวัดขึ้นมานี่ซวย แทนที่จะได้ผ่อนคลายกลับกลายเป็นว่าต้องมารักษาอาการเจ็บไข้”ผมเองตอนนี้นุ่งกางเกงในตัวเดียว จะลงไปอาบน้ำด้านล่างครับ ส่วนด้านบนยกให้ผู้หมวดเข้าไป แยกกันไปอาบน้ำ พอขึ้นมาบนบ้านฝนตกพอดี พร้อมกับเสียงฟ้าร้อง
“ลูกตกใจร้องไหมอ่ะแม่”ผมเข้าไปในห้องแม่เผื่อลูกจะร้องไห้โยเยตกใจเสียงฟ้าร้องฟ้าผ่า
“อื้ม ไม่มีอะไรหรอก”เปรี้ยง เสียงฟ้าผ่าดังฮึ่มขึ้นมา ลูกผมร้องไห้ทันที กูว่าแล้ว ผมเข้าไปอุ้มปลอบอยู่พักใหญ่ แต่ดีที่ไม่มีผ่าลงมาอีก ไม่งั้นไม่ได้นอนแน่ กล่อมลูกจนหลับไปอีกครั้ง ตอนนี้ฝนตกเทลงมาอย่างเดียวครับ อากาศในบ้านเย็นมาก
“ไปนอนเถอะ แม่ดูได้”แม่ผมไล่อีกครั้ง
“ครับ ฝันดีนะตัวเล็ก จุ๊บ จุ๊บ”จุ๊บหน้าผากคนละทีแล้วออกจากห้องแม่ “เออ แม่ อย่าล็อกห้องนะ เผื่อลูกร้องตอนดึกๆบอมบ์จะเข้ามาช่วยดู”ผมบอกแม่ไว้
“เออๆ แกไปนอนเถอะ ไม่มีอะไรแล้ว ดูสิหลับปุ๋ยเชียว”จากนั้นผมจึงออกจากห้องแม่แล้วกลับเข้าห้องตัวเอง โดยที่มีผู้หมวดตามมาติดๆ เมื่อกี้ผู้หมวดไปด้วยนะครับ
“กล่อมลูกหลับแล้วคืนนี้ผมขอกล่อมเมียหน่อยนะครับ”ผมกอดผู้หมวดจากด้านหลัง ไซร้ไปที่ต้นคอเบาๆ
“ช่วยอ่อนเพลียหน่อยเหอะครับพี่ เอาแรงมาจากไหนวะ”
“แรงผลักดันทางเพศไงครับ นี่ไงตอนนี้มันผลักมันดันจนตุงกางเกงไปหมดแล้ว น่านะ”ผู้หมวดไม่ตอบอะไรแต่ยอมให้ผมลูบไล้ไปทั่วตัวแต่โดยดี พร้อมกับตอบรับจูบหวานๆ ท่ามกลางเสียงฝนตก จากนั้นก็ยกซดอย่างเดียว ฮ่าๆๆๆๆ
-
ยกซดตลอดแหละพี่บอมบ์อ่ะ :hao6: :hao6:
เด็กๆกำลังน่ารักเลยอ่ะ :mew1: :mew1:
-
มาแล้ว แสบซ่าเริ่มมีบทบาท แหม่ๆ พี่บอมนี่ค่อยๆแง้มประวัติจิงน้า สรุป พี่ๆน้องๆยศไรยังไม่รู้เลย :serius2:
-
ระดับพี่บอมส์ไม่มีคำว่าเพลียนะ รู้ยัง
อ๊า ขอบคุณที่มาต่อ ^^
-
ยักษ์ที่ไหนจะเพลียได้หล่ะ ผู้หมวด ฮ่าาาา
ยกซดเบาๆหน่อยนะบอมบ์ เดี๋ยวลูกตื่น :m20:
:3123: :3123:
-
ได้ลาพักกลับบ้านแล้ว ว่าแต่ซดไปกี่แก้วอะบอมบ์ :z1:
แม่กับผู้หมวดเข้ากันได้ดีแบบนี้ครอบครัวสุขสันต์มาก
-
กลับต่างจังหวัด บรรยากาศมันได้ ฝนตกชุ่มฉ่ำ
ก็จัดสักหน่อย บอมบ์คนหื่น
-
อาเสี่ยบอมบ์อยากจะเป็นสะใภ้ไหมละผู้หมวด อิอิ
-
:hao6: เอร๊ยย มาต่อแล้ว
-
ซดกันไปกี่ยกแล้วล่ะบอมบ์ ฮิ๊ววววววววววววววว
-
ตอนที่ ๓๕ สืบสวน(ครึ่งหลัง)
“พอแล้วมั้ง กูไม่ไหวแล้ว”ผู้หมวดพูดอย่างอ่อนแรงหลังจากที่โดนผมจัดหนักไปหลายที
“ครับผม”ผมเองก็ยอมแต่โดนง่าย ถามว่าอยากอีกไหม ก็อยากต่อนะ แต่ใจเขาใจเราครับ วันพระไม่ได้มีหนเดียว วันที่เราเอากันก็ไม่ได้มีวันเดียวในรอบปี เก็บแรงไว้หื่นวันหลังบ้างดีกว่า ถึงมันไม่มีคำเตือนว่าห้ามเย็บกันวันละเกินวันละ ๓ ยกก็ตามเถอะ ฮ่าๆๆ
ออกไปอาบน้ำอาบท่าอีกรอบแล้วมานอนหลับพักผ่อน ฝนยังตกพรำ เสียงกบเสียงอึ่งร้องระงม ข้างบ้านป่านนี้คงจะไปส่องกบแล้วมั้งครับ แถวบ้านผมก็แบบนี้ละ อาหารหาเอาตามธรรมชาติและฤดู หน้าฝนจะมีกบมีอึ่งเราก็ไปจับมาประกอบอาหารกัน
ตื่นเช้ามาผู้หมวดบ่นงุ้งงิ้งแต่เช้าเลยครับ ฮ่าๆๆๆ คงจะระบม แต่เก็บอาการได้ดี ตื่นมาผมก็ไปหาลูกก่อนเลย ไม่ได้อาบน้ำแปรงฟังอะไรหรอกครับ ไปทั้งอย่างนั้น ลูกผมเลี้ยงง่ายไมค่อยงอแงเท่าไหร่ ชงนมป้อนลูกแต่เช้า ส่วนแม่ผมกับผู้หมวดไปทำกับข้าวครับ
ตลอด ๖ วันที่มาอยู่บ้านก็ไม่ได้ทำอะไรมากมายหรอกครับ กลางวันเลี้ยงลูก กลางคืนเลี้ยงเมีย ฮ่าๆๆๆ จนถึงกำหนดกลับ กทม. เพราะหมดเวลาพักผ่อนของผู้หมวดแล้ว เราจะต้องเดินทางกลับกัน ก่อนกลับผมก็โทรไปบอกไอ้มหาตวง มันเองก็จะกลับเหมือนกัน สงสัยจะคิดถึงเมีย
“แม่ สวัสดีครับ”ลงไปที่บ้านไอ้มหาทักทายแม่ของมันก่อนครับ แม่ไอ้มหานี่อายุน่าจะ ๖๐ แล้ว ผมหงอกแข่งกับแม่ผมแล้วอ่ะ
“สวัสดีจ๊ะ มาๆนั่งก่อน คุณแม่มานั่งก่อนนะคะ”แม่ไอ้มหาพูดกับแม่ผม จากนั้นไอ้มหาแนะนำแม่ให้รู้จักผู้หมวด ที่จริงแม่แกจำได้อยู่หรอกครับเพราะเคยเห็นผู้หมวดตอนไปเยี่ยมไอ้มหาตอนที่มันฝึกทหารใหม่อ่ะ นั่งคุยกันพักหนึ่งจากนั้นจึงลาแม่ไอ้มหากลับ กทม. แม่ไอ้มหาเอาของฝากให้เยอะมากเลยครับ ทั้งมะพร้าว ขนมนมเนย เกือบเต็มท้ายรถเลยครับ
ใช้เวลาประมาณ ๕ ชั่วโมงเรามาถึงกรุงเทพโดยปลอดภัย ส่งไอ้มหาที่บ้านหมวดเต้ยแล้วไปส่งผู้หมวดที่บ้านจากนั้นก็ไปบ้านพี่ชายผมครับ
“คิดถึงน้องอ่ะย่า ไม่อยู่บ้านนี่โคตรเหงา”ไอ้ภีมกับไอ้ภูมิมาช่วยแม่ผมอุ้มลูก รับภาระกันไปคนละคน
“ตัวเล็กไม่อยู่บ้านนี่ บ้านเงียบๆไงไม่รู้”พี่ภามาช่วยอีกคนครับ “บอมบ์พี่ขอเลี้ยงหลานจนโตเลยนะไม่ต้องเอาไปเลี้ยงที่บ้าน ให้อยู่กับบ้านพี่นี่แหละ”
“เดี๋ยวไอ้ภูมิกับไอ้ภีมก็มีหลานให้พี่เลี้ยงแล้ว จริงไหมภีม ภูมิ”
“เฮ้อ พี่ละไม่อยากหวังกับพวกไม้หลักปักเลน พ่อก็ไม่ได้เจ้าชู้นะ แต่ลูกไหงกลายเป็นงั้นไปได้”
“ยังไม่เจอคนที่ถูกใจอ่ะแม่”ไอ้ภูมิตอบ
“เมื่อไหร่จะเจอละ รอให้แม่แก่ตายก่อนใช่ไหม”พี่ภาถามเสียงเรียบ
“แม่ เนื้อคู่ใช่ว่าจะเจอกันง่ายๆนะแม่ เกิดคบมั่วซั่วได้เมียไม่ถูกใจแม่ขึ้นมาเนี่ย แม่จะยอมป่ะ”
“แกคบกับใครพวกแกก็ไม่เคยพามาให้แม่รู้จักสักคน แม่จะรู้ได้ไงว่าคนไหนถูกใจไม่ถูกใจ แล้วแต่พวกแกแล้วกัน มีเมียช้าก็มีลูกช้า กว่าลูกจะโตพวกแกก็แก่หงั่กพอดี แต่ว่าคบกับใครก็ดูนิสัยใจคอหน่อยนะ”
“ครับแม่ ม่ะตัวเล็ก อื้ม โคตรคิดถึงเลย”ไอ้ภีมอุ้มน้องแล้วก้มแห้มไปหลายที เจ้าตัวดีก็ตาแป๋วใส่
พักผ่อนอยู่บ้านพี่ชายได้ ๑ วันวันรุ่นขึ้นจึงชวนกันไปนวดตัวครับ งานนี้ครบเซ็ต ผม หมวดบูม หมวดเต้ย ไอ้มหา อีหนู ไปกัน ๕ คน อีหนูไม่ได้สงสัยอะไรมากมายเพราะมัวแต่ตื่นเต้นที่จะได้เที่ยวกับผู้หมวดสุดหล่อ ๒ คน
“พี่บอมบ์ หนูขอกรี๊ดได้ไหม หล่ออ่ะ หมวดบูมก็หล่อหมวดเต้ยก็หล่อ”มันลากผมไปชักดิ้นชักงออยู่พักหนึ่ง จากนั้นเราก็ไปนวดตัวกันที่สปาชื่อดัง นวดตัวเสร็จก็ไปเที่ยวผับกันต่อครับ
“เต็มที่เลย”หมวดเต้ยพูด ตอนนี้เบียร์ ๒ ทาวเวอร์ตั้งอยู่บนโต๊ะ “เต็มที่เลยนะน้อง ถ้าเมาเดี๋ยวพี่อุ้มกลับ”หมวดเต้ยพูดกับอีหนูอย่างเป็นกันเอง
“ครับผู้หมวด”อีหนูมันคงตื่นเต้นครับ ตั้งแต่ไปรับมันเข้าสปาแล้วละ
“คืนนี้คนเยอะหาผัวสักคนดิหนู อยากมีมากไม่ใช่เหรอ”ไอ้มหาพูดชี้แนะ
“บ้าอ่ะพี่มหา คว้าของไม่ดีเหมือนโดนตีตราบาปไปตลอดชีวิต หนูไม่เคยหากินในที่แบบนี้หรอก ไม่รู้ว่าใครเป็นไงบ้าง มาเที่ยวอ่ะมาได้แต่ถ้าจะพากลับห้องด้วยไม่เอาหรอก”
“มึงนี่นะ ไปว่าน้องแบบนั้นได้ไง กูดูก็รู้ว่าน้องมันไม่ได้แรง มาๆ ชนกันน้องปอเช่”หมวดบูมเอ่ยขึ้น
“ผู้หมวด หนูเกรงใจจัง ชนก็ได้ครับ”มันทำท่าแบบเหนียมอาย เรานั่งกินเบียร์คลอเคลียเสียงเพลงะ ไอ้มหาก็ยังกินน้ำส้มน้ำอัดลมของมันเหมือนเดิม มันไม่แตะต้องแอลกอฮอล์อยู่แล้วครับ ครั้งนี้ผมก็ไม่แอบผสมอะไรให้มันด้วย คนไม่อยากกินเราก็ไม่บังคับ
“พี่บอมบ์ไม่มีอะไรมาฝากหนูเลยเหรอ มาจากบ้านทั้งทีไม่มีอะไรติดไม้ติดมือมาเลยอ่ะ”
“มีๆ กินกบเป็นป่ะ แม่ไอ้มหาให้กบมา ตัวยังเป็นๆอยู่เลย”
“บ้าอ่ะ ตุ๊ดบ้านไหนเมืองไหนกินกบกันอ่ะพี่บอมบ์ เออ ถ้าแย้ หรืองูพวกนี้ค่อยว่ากันไปอย่าง”เอ่อ ที่มึงพูดถึงกูไม่เคยกินเลยสักอย่าง
“ฮ่าๆๆ ตุ๊ดกินงู งูเหลือมลำใหญ่”ไอ้มหาขำ
“อย่าให้พูดพี่มหา ของผัวเก่าอันนิดเดียว เซ็ง อยากได้ของพี่บอมบ์กับพี่มหาอ่ะ เต็มปากเต็มคำ”
“เอาหน้าแข้งกูก่อนไหม”ไอ้มหาพูดหน้ามึน
“ฮ่าๆๆๆๆ”
นั่งกินกันเรื่อยๆ กินๆเต้นๆ นั่งเสพบรรยากาศ จนตอนนี้ ๒ หมวดเริ่มจะเมาแล้ว ผมเองไม่กินเยอะเพราะต้องขับรถ แค่จิบเบาๆ นั่งอยู่ดีๆก็มีไอ้หน้าหล่อคนหนึ่งเดินตาเยิ้มมาเชียว
“เช่ ใช่ปอเช่ไหมครับ”มันเข้ามาทักอีหนูด้วยอารมณ์ดีอกดีใจ
“อืม ครับ ใครอ่ะ พี่บอมบ์ใครไม่รู้หนูไม่รู้จัก”อีหนูเดินมาหลบหลังผม
“มีอะไรกับเพื่อนกู”ผมถามไอ้หน้าหล่อคนนั้น ลูกครึ่งซะด้วย
“ผมมาดีครับ เช่จำพี่ไม่ได้เหรอ เอ่อ ผมชื่อเอริค เช่จำพี่ไม่ได้จริงเหรอครับ”ไอ้หน้าหล่อถาม ส่วนอีหนูทำหน้างง
“เอ่อ ผมไม่เคยมีเพื่อนชื่อเอริคอ่ะ ใครก็ไม่รู้พี่บอมบ์”อีหนูบอกผมแล้วหลบหลังผมอย่างเดียว ห่าแดก ฝรั่งแม่งอย่างหล่อมาทักเสือกกลัวซะงั้น
“ทักคนผิดหรือเปล่าคุณ”หมวดเต้ยถาม
“คงไม่ผิดหรอกครับผมจำหน้าเขาได้ ปอเช่จำพี่ไม่ได้จริงๆเหรอ พี่เอริคที่เคยอยู่บ้านหลังข้างๆปอเช่ไง ที่เราเคยเล่นพ่อแม่ลูกด้วยกันอ่ะ”เอาแล้ว อีหนูคงเป็นพ่อ ไอ้เอริคคงเป็นแม่ ฮ่าๆๆๆ
“บ้า ใครจะจำได้วะ เล่นกันเป็นร้อยครั้ง ผมว่าคุณทักคนผิดมั้งครับ ชื่อปอเช่อาจจะโหลก็ได้”
“จำไม่ผิดหรอก ปอเช่ ลูกชายคนกลางของน้าไก่กับน้าอิฐ มีพี่ชายชื่อเปอโย มีน้องชื่อบีเอ็ม”
“เฮ้ย สัส รู้จักยันโคตรเหง้ากูเลย พี่บอมบ์ มันจะเป็นมิจฉาชีพหรือเปล่านะ หนูไม่เคยรู้จักคนนี้จริงๆ”อีหนูมันยังคงนึกไม่ออก
“มึงลืมหรือเปล่าหนู ลองคิดดีๆ”หมวดบูมถาม
“ไม่อ่ะครับผู้หมวด หนูจะลืมได้ไง หนูไม่ใช่ตุ๊ดแก่นะ”มันยังส่ายหน้าพลางนึก
“พี่ยังจำได้เลยว่าหนูมีปานตรงต้นขาด้านซ้าย ปานสีน้ำตาลแดง แล้วมีรอยถลอกตรงหัวเข่าด้านขวาเพราะว่าไปวิ่งสะดุดที่สนามเด็กเล่นจนเข่าแตก”
“โอ๊ย ใครอ่ะ หนูจำไม่ได้”
“พี่คือพี่เอริคไงที่เคยเล่นด้วยกัน อ่อ จำได้แล้ว ที่น้องปอเช่ชอบเรียกพี่ว่าพี่เจิดไง”
“บ้า ใครจะไปตั้งชื่อฝรั่งว่าเจิดอะไรนั่น หนูไม่รู้จักอ่ะผู้หมวด หนูไม่เคยมีเพื่อนฝรั่ง”
“ก็ที่อยู่บ้านซอยเดียวกันไง จำชื่อลุงไมค์กับป้าแต๋วได้ป่ะ พ่อแม่พี่เอง”
“บ้า ลุงไมค์กับป้าแต้วย้ายไปไหนตั้งนานก็ไม่รู้ แล้วมีลูกฝรั่ง”
“ก็นั่นไง ลูกฝรั่งคนนั้นอ่ะพี่เอง ที่เช่เรียกพี่ว่าบรรเจิดอ่ะ”ฝรั่งพยายามรื้อฟื้นเป็นอย่างมาก ส่วนอีหนูนี่หน้ามึนอย่างเดียว
“หือ พี่เจิดจริงอ่ะ อ๋อออออออออ คิดออกแล้ว พี่บอมบ์ ใช่พี่เจิดจริงอ่ะ”อีหนูมันทำหน้าดีใจ
“ก็ใช่ไง เป็นไงบ้างไม่เจอตั้งนาน”ไอ้ฝรั่งชื่อเจิดเดินมาสวมกอดอีหนู
“โหย หายหน้าหายตาไปตั้งแต่หนูอายุไม่ถึง ๑๐ ขวบ ดีใจจัง พี่เจิดเป็นไงบ้าง สบายดีไหม หล่ออ่ะ พี่บอมบ์นี่พี่เจิดพี่ชายข้างบ้านหนูเอง”แหม่ พอจำกันได้นี่ กูว่าแรด ๒ นอที่เขาดินยังอายมึงเลยว่ะอีกหนู แรดเกิ๊นนนนนน
“สวัสดีครับทุกๆคน”มันยิ้มทักทายจากนั้นทั้งคู่ก็นั่งสอบประวัติซึ่งกันและกัน ได้ความว่าไอ้บรรเจิดมันอยู่บ้านข้างๆบ้านอีหนู เคยเล่นด้วยกัน พอไอ้บรรเจิดอายุ ๑๒ จึงย้ายไปอยู่แคนาดาบ้านพ่อมัน ครับ
“กูว่ามันจะได้ผัวก็คราวนี้ละ ดูไอ้หน้าเหี้ยนั่นพูดไปกอดคอไปไม่ยอมปล่อยเลย”หมวดเต้ยพูด
“กูว่าหมวดเต้ยต้องเสียตัวคืนนี้แน่วะ ดูดิ พูดไปคลำจวยกูไป”ไอ้มหาพูดขำๆ หมวดเต้ยไม่ได้คลำนะครับ แต่มันพูดมันเอามือหมวดเต้ยมาวางไว้บนเป้า
“จะพูดไรกันมากล่ะ ป่ะจ่ายตังค์แล้วกลับบ้าน ไอ้มหาจะได้มีเวลาครอบครัว”หมวดบูมพูด
“กลับกันมึง หรือจะรอให้เพื่อนมึงส่ง”ผมเดินไปทักอีหนู
“เอ่อ ผมไปส่งเองก็ได้ครับ”
“ไม่ต้องอ่ะพี่เจิด เดี๋ยวหนูกลับกับพี่บอมบ์ก็ได้ เกรงใจพี่เจิดจัง”
“ไม่ต้องเกรงใจหรอก ยังไงเราก็จะได้เป็นทองเนื้อเดียวกันแล้ว ป่ะ พี่ไปส่ง”เออ ทองเนื้อเดียวกัน ไม่ใช่ฟันเพื่อนกูแล้วทิ้งไปนะมึง ศพไม่สวยแน่นอน
-
น้องหนูคนงามแจะมีปั๋วแล้ว
-
หนูจะมีผัวแล้ว :laugh: :laugh: :laugh:
-
นี่ขนาดยังไม่ใช่ตุ๊ดแก่นะ รื้อฟื้นความหลังกันซะ
-
ในที่สุดหนูก็เจอสิ่งที่ตามหามานานแล้วนะ หนูจะได้สามีแล้ว :mc4:
-
เอ่อ เรื่องนี้เน้นแบบหน้ามึนเนอะ ฮ่าๆ
-
ขอบคุณ :)
-
หนูเช่จะมีผัวแล้วนะเออ
-
เป็นไงละอีหนูเนื้อคู่เกิดแระมิหนำซ้ำได้ลูกครึ่งอีก
น่าจะได้ของใหญ่สมใจแล้วนะอีหนูเอ้ย
-
อีหนูเจอเนื้อคู่
-
ตอนที่ ๓๖ สั้นยาว
“กลับดีๆนะมึง ส่งให้ถึงบ้านละ อย่าพาเพื่อนกูไปเถลไถล แล้วมึงอีหนู อย่าแรด ผู้ชายไปส่งถึงบ้านมึงอย่ามารยาเขาเอาทำผัวล่ะ ระวังอีหนูมันหน่อยนะ ขับรถไปเกิดมันจับมึงโม๊คมึงถีบตกรถได้เลย”กล่าวฝากฝั่งด้วยความไม่มีสาระอะไรสักอย่าง มันส์ปากอย่างเดียวล่ะกู
“บ้าอ่ะพี่บอมบ์ หนูไม่ใช่คนแบบนั้นซะหน่อย”
“เออๆ กลับดีๆแล้วกัน ป่ะมหา หมวดเต้ยทนไม่ไหวแล้วมั้ง”ผมตบบ่าไอ้มหา
“ไอ้สัส อะไรๆก็กูนะมึง มึงไอ้มหา กลับไปมึงนอนหน้าบ้าน”
“อ้าว ทำไมพูดงี้อ่ะครับผู้หมวด นอนหน้าบ้านเกิดยุงมาหามผมไปกลายเป็นไข้เลือดออกแล้วใครจะจองศาลาให้ผมล่ะ แม่ผมก็อยู่ไกล”
“กูว่ามึงไม่ได้ตายเพราะยุงหรอก มึงจะตายเพราะตีนกูนี่แหละไอ้มหา ไปๆ กลับบ้าน ง่วงนอนเว้ย”หมวดเต้ยเดินนำไปก่อน
“มึงง่วงหรือมึงเงี่ยนเต้ย”หมวดบูมถามยิ้มๆ
“ก็เงี่ยนเหมือนที่มึงอยากโดนไอ้เหี้ยบอมบ์เอานั่นแหละ ไอ้สัส ถามมากจริง สวิงกิ้งเลยไหม”
“ก็ดีนะ สนใจป่ะตวง”ผมรีบรับมุกหมวดเต้ยทันที
“ไอ้เหี้ยบอมบ์ มึงได้กูคนเดียวมึงไม่พอใช่ป่ะมึงอยากแดกเพื่อนกูด้วยอ่ะ ห๊ะ”ผู้หมวดกัดฟันพูดแล้วมองหน้าผมแบบดุๆ
“โอ๋ๆ เขาล้อเล่นอ่ะ ไม่กล้าเอาหรอกหมวดเต้ยตูดดำ ฮ่าๆๆๆ”
“เฮ้ยๆ ขาวนะเว้ย ขาวเนียน แน่นด้วย เนื้อเป็นเนื้อ แน่นปึ้กเลย กูโคตรชอบ”ไอ้มหารีบท้วงขึ้นมาทันที เอ่อ มึงพูดแล้วกูก็คิดถึงก้นเนียนๆของหมวดบูมเลย เฮ้อ สงสัยคืนนี้คงจะยันเช้าแน่เลย คิดแล้วอ่อนแรง ฮ่าๆๆๆ
ขับรถไปบ้านหมวดเต้ยกัน คืนนี้คงจะค้างกันที่นี่ไม่อยากขับกลับไปกลับมา หมวดเต้ยนอนในห้องด้านบน ส่วนผมกับหมวดบูมนอนด้านล่าง มาถึงหมวดบูมรีบทิ้งตัวนอนบนโซฟาทันที ส่วนหมวดเต้ยไอ้มหาหิ้วปีกไปด้านบน ต่างคนต่างเมา มีแต่ผมกับไอ้มหาที่ไม่เมา ไอ้มหามันไม่ดื่ม ส่วนผมแค่จิบ แต่ ๒ หมวดกับอีหนูนี่สิ ซัดเอาๆเหมอนอดอยากปากแห้งมาเป็นแรมปี
“อาบน้ำก่อนไหม”ผมถามผู้หมวดก่อนที่จะลงมือหิ้วปีแก้เสื้อผ้าล่อนจ้อน
“อาบให้ด้วยนะ”ผู้หมวดพยักหน้าแล้วพาดแขนมาที่คอผมจากนั้นก็พยุงไปอาบน้ำในห้องน้ำ เนื้อตัวเนียนๆลูบไล้ตรงไหนก็ชวนพิศวาส นี่ขนาดว่ากรำแดดกรำฝนมาพอสมควรนะครับยังขาวเนียนขนาดนี้ ถ้าเป็นพวกหนุ่มออฟฟิศนี่อย่าให้ได้พูดเลยครับ คงจะขาวโบ๊ะหน้าดู เฮ้อ คิดแล้วหื่น
“พรุ่งนี้ก็ต้องไปทำงานแล้วดิ ทำไมเวลาพักผ่อนเราน้อยจังเลย”ผมพูดพลางนวดต้นคอให้ผู้หวดเบาๆเป็นการผ่อนคลาย
“อืม งี้แหละ งานเรามันเป็นงานที่ต้องเสียสละ เราจะมัวเห็นแก่ความสุขส่วนตัวมากเกินไปไม่ได้ เราไม่ทำงาน แล้วประชาชนจะไว้ใจเราได้ยังไง”
“ครับผม สบายไหม”
“อืม”พยักหน้ารับแล้วพิงมาที่อกผม จากนวดตอนนี้กูอยากนาบแล้วว่ะ ล้างเนื้อล้างตัวเสร็จเรียบร้อยเช็ดให้แห้งแล้วไปนอน ห้องนอนนี่เขาทำมาดีครับมีทั้งบนทั้งล่าง ชั้นล่างจะเป็นห้องนอนแขก แต่คนไทยอย่างไอ้บอมบ์ก็เข้ามานอน ฮ่าๆๆๆ
“อย่าเยอะนะมึง พรุ่งนี้กูต้องทำงานแต่เช้า”ผู้หมวดรีบดักทางผมไว้ก่อน หึหึ
“ยันเช้าเลยเลย จะได้ไต้องนอนตื่นสาย”
“ไปชักว่าวหน้าปากซอยเลยไปถ้ามึงจะเอากูยันเช้า ไอ้สัส”
“ให้ผมไปส่งไหม”ตื่นมายามเช้าด้วยอากาศที่สดชื่น หน้าตาผ่องใส ๒ หมวดอาบน้ำเรียบร้อยแต่ไม่ได้แต่งชุดทำงาน เพราะชุดอยู่ที่แฟลตในค่ายไม่ได้เอากลับมาด้วย
“อือ ก็ดี จะได้ไม่ต้องเปลืองค่านำมัน เย็นนี้ก็มารับด้วยละ”
“รับแต่หมวดเต้ย หมวดบูมผมให้เดินกลับบ้านเอง ฮ่าๆๆๆ”ผมพูดหยอกล้อ
“พูดงี้มึงไม่ต้องไปส่งกูเลยดีกว่าบอมบ์ เดี๋ยวกูให้ไอ้อาร์ตมารับ”
“เอาแล้ว เอาตัวเหี้ยมาเกี่ยวข้องอีกแล้ว จวย ทำไมมึงต้องเอ่ยถึงมันด้วยวะ”ได้ยินชื่อนี้แล้วอารมณ์กูปรี๊ด มันยิ่งจ้องจะเคลมมึงอยู่ด้วยไอ้หมวดหน้าหล่อ
“วู้ แค่นี้ก็โมโห ป่ะๆ”ผู้หมวดกระโดดขี่หลังผม เออ เวลากูโมโหก็ชอบทำแบบนี้ตลอด
“หมวดเต้ยตั้งใจทำงานนะ เป็นเด็กดี เชื่อฟังผู้พัน อย่าลืมกินข้าวกลางวัน ฝนตกก็อย่าออกไปเล่นน้ำฝนเข้าใจไหม”ไอ้มหามันพูดกับหมวดเต้ยหน้าทะเล้น
“ไอ้สัส กู ๒๕ แล้ว วุฒิภาวะกูมี หน้าที่กูรับผิดชอบได้ มึงพูดเหมือนกูเล่นเป็นผู้หมวดมือสมัครเล่น กูจบนายร้อยนะไม่ได้จบ รด.ปี ๕”
“ฮ่าๆๆๆ ผมพูดไปงั้นแหละ คิดถึงผู้หมวดอ่ะ ไม่อยากให้ไปทำงานเลย นี่ถ้าคุยกับผู้พันได้นะผมจะขอลาให้ผู้หมวดสักเดือนหนึ่ง เราจะไปสวีทกันที่มัลดีฟ จีบกันที่มะนิลา นั่งดูลมชมฟ้าที่เซี่ยงไฮ้ กอดจูบลูบไล้ที่มาเก๊า แล้วมาเอากันอยู่หลังเมรุวัดบ้านหนองหอย ฮ่าๆๆๆ”
“ฮ่าๆๆๆๆๆ”
“เลิกงานเมื่อไหร่แล้วโทรหาผมนะ จะได้มารับ”มาส่ง ๒ หมวดหน้าหล่อที่หน้าแฟลต ก่อนไปก็ฝากฝังกันสักหน่อย
“เดี๋ยวกลับรถไอ้เต้ยก็ได้ รีบไปนอนพักผ่อนเหอะมึง เวลามีน้อย ต้องรีบตักตวงความสุขให้เต็มที่ พอกลับมากองร้อยเดี๋ยวจะต้องทำงานต่ออีก”
“แค่ได้เห็นหนาผู้หมวดผมก็มีความสุขแล้วครับ หอมแก้มก่อนดิ”
“ไอ้สัส เดี๋ยวคนมาเห็น ตอนเย็นแล้วกัน ไปละ”
“ฝากดูไอ้มหาด้วยนะอย่าให้มันขี้หน้าบ้านคนอื่น อย่าให้มันเยี่ยวใส่เสาไฟฟ้า”เอ่อ นั่นมหาหรือหมากันแน่วะ
“ครับผม จะฝากบอกให้ ไปแล้วครับ”แล้วก็ขับรถออกจากกองพัน กลับบ้านหมวดเต้ย คุยกับไอ้มหานิดหน่อยจากนั้นจึงไปบ้านพี่ชายด้วยเวลาที่ตะวันสายโด่งแล้ว ฮ่าๆๆๆ มัวแต่ร่อนไปร่อนมา เกรงใจแม่จัง
มาถึงบ้านคนอื่นเขาไปทำงานกันหมดแล้วเหลือแต่แม่ผมกับพี่ภาพี่สะใภ้ กับลูกชายตัวเล็กๆ วัย ๓ เดือน ลูกชายแสบซ่านอนหลับปุ๋ยเชียวครับ อาบน้ำกินข้าวกินปลาแล้วมานอนข้างๆลูก
“ไม่ไปนอนบนเตียงล่ะบอมบ์ มานอนบนพื้นทำไม”พี่ภาพูดขึ้นเมื่อเห็นผมนอนอยู่ข้างๆลูก
“ไม่อ่ะพี่ภา นอนข้างลูกแหละอบอุ่นดี”นอนมองลูกเพลินๆครับ
“อื้ม แล้วเป็นไงบ้าง ไปฝึกกันมาเหนื่อยกันมากไหม”
“ก็เหนื่อยนะครับ แต่สนุกมากกว่า ถ้าไม่มีกรรมการมาคุมนะคงฮากว่านี้ พี่เชื่อป่ะว่าพวกผมวิ่งหนีวัวด้วยอ่ะ มีเพื่อนคนหนึ่งมันแบกปืนกลขึ้นต้นไม้ แต่พอลงมันลงไม่ได้”พูดไปขำไปครับ ไม่รู้ว่ามันปีนขึ้นไปได้ยังไง เป้ก็ใช่ว่าจะเบาๆ หนักร่วม ๒๐ โล ไหนจะปืนทั้งกระบอกอีก แบบนี้ล่ะที่เขาว่าเวลาหมามันจนตรอกมันสู้ไม่ยั้ง เหมือนคนเวลากลัวอะไรโอ่งใบใหญ่ยังแบกหนีได้เลย
“อืม คนเราเวลากลัวอะไรสุดๆ อะไรที่ไม่เคยทำก็ทำได้นะ บางคนยังกระโดดข้ามกำแพงสูงๆได้เลย”พี่ภาพี่สะใภ้ผมใจดีครับ ช่วงที่ผมเรียนอยู่ผมก็มาพักบ้านพี่ภาบ่อยๆ ที่จริงเขาจะให้ผมมาด้วยเลยด้วยซ้ำแต่ผมไม่เอาด้วยครับ อยากอยู่คนเดียวแล้วทำงานอะไรบ้าๆบอๆคนเดียว เรื่องเป็นทหารเหมือนกัน ผมจะใช้เส้นพี่ชายผมก็ได้ แต่ผมไม่เอาหรอกครับ ตำแหน่งการงานก็เรื่องของพี่ชายผมไม่ได้ไปรับตำแหน่งด้วยนี่ จะได้มีอภิสิทธิ์เกินกว่าคนอื่นเขา ยศเขาก็ยศของเขา หน้าที่เราก็เป็นของเรา มันยุติธรรมดี
คนอื่นเขาจะคิดยังไงผมก็ไม่รู้ด้วยนะครับ พ่อผมสอนมาแบบนี้ อย่าใช้หน้าที่ของตนในทางที่ไม่ดี ผมเลยเป็นคนแบบนี้ไง ไม่ค่อยบอกว่าพี่ชายผมเป็นใคร เดี๋ยวเขาจะหาว่าไอ้เหี้ยนี่เส้นใหญ่ทำอะไรไม่เป็น คนเราจะเก่งมันต้องเก่งด้วยตัวเอง ต้องเอาตัวเองมาพิสูจน์ ไม่ใช่เอาตำแหน่งหน้าที่การงานของคนอื่นมาให้ใครเขาเกรงขามหรือยกย่อง คนเรานะถ้าเก่งจริงไม่ต้องเอาใครมาเป็นฐานหรอก เอาตัวเองนี่แหละ สองเท้าของเรา สองมือของเรา ใจของเรา
คุยกับพี่ภาได้แปบเดียวผมก็นอนหลับอยู่ข้างๆลูก ไม่กล้านอนใกล้มากหรอกครับกลัวว่าตัวเองจะพลิกตัวไปนอนทับ มันอันตราย ในข่าวมีให้เห็นตั้งเยอะแยะพ่อแม่นอนทับลูกตาย แต่ลูกผมก็นอนบนที่นอนสูงกว่าผมนิดหน่อยนะครับ หลับไปพักหนึ่งลูกตื่น เยี่ยวแตกร้องงอแง ผมเลยต้องเปลี่ยนผ้าอ้อมให้ ส่วนอีกคนก็ไม่น้อยหน้าครับ เหมือนกันเลย เยี่ยวแตก ผมต้องเรียกแม่มาช่วย พอหยุดร้องไห้ดวงตาใสแจ๋วเลยทีเดียว หึหึ ลูกใครวะหล่อเหมือนพ่อมันเลย
เรื่องลูกนี่ผมก็มั่นใจว่าเป็นลูกของผมนะครับ เพราะผมเองมั่นใจในตัวของแม่ของลูกว่าเขาไม่เคยไปอะไรกับใคร มีแต่ผมคนเดียว คือผมเคยไม้กันกันหมาให้น้องเขาอ่ะ ผมเลยมั่นใจ แล้วจากการคำนวณระยะเวลาคงไม่ใช่ลูกคนอื่นหรอก ยิ่งลูกที่คลอดออกมาหน้าหน้าหล่อเหมือนผม ลูกผมชัวร์ๆ ฮ่าๆๆๆ
“แม่เหนื่อยไหมอ่ะเลี้ยงลูกแฝดเนี่ย”ผมถามแม่ระหว่างที่ป้อนนมลูก
“เหนื่อยสิ แต่ทำไงได้ แม่รักหลานของแม่ มันเหนื่อยแค่ช่วงขวบแรกแหละ พอโตก็ไม่ค่อยเหนื่อยแล้ว”
“ตัวเล็กอย่าดื้อนะ”พูดกับลูกที่อยู่ในอ้อมกอด น่ารักจริงลูกกู ฮ่าๆๆๆ
บ่ายๆพอลูกหลับผมก็มานั่งทำงาน ดูผลการประกอบการของบริษัทที่ผมมีส่วนร่วมอยู่ กำไรขาดทุนเป็นเรื่องธรรมดา ช่วงนี้เศรษฐกิจยังพอไหว การเงินคล่องตัวหน่อย จนถึงตอนเย็นลูกตื่น พาไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะกับแม่ ให้ลูกได้รับอากาศดีๆที่มาจากธรรมชาติ
ช่วงวันหยุดพักผ่อนไม่มีอะไรจะทำหรอกครับ วันๆเลี้ยงลูกอยู่กับครอบครัวอยู่กับงาน เหลืออีกไม่กี่วันก็จะต้องกลับกองพันแล้วครับ หมดเวลาพักผ่อนคนอื่นจะได้พักผ่อนกันบ้าง เย็นวันหนึ่งพอลูกหลับผมก็ขับรถไปหาผู้หมวดที่บ้าน
“เหนื่อยจัง”พอเจอหน้าผมผู้หมวดรีบเข้ามากอดด้านหลังแล้วโดดขึ้นหลัง เอ่อ ที่รักครับช่วยคิดถึงผมหน่อยนะว่าผมหนัก ตัวใช่ว่าเบาๆ
“ผมช่วยนวดให้เอาไหม”แบกผู้หมวดขึ้นไปบนห้อง เอาเหอะ นานๆจะออดอ้อนผมที เราไม่ได้มีเวลามาหวานแบบนี้กันบ่อยๆ เดี๋ยวกลับกองร้อยแทบจะไม่ค่อยได้แตะเนื้อต้องตัวกันแล้ว
“น้องแสบน้องซ่าเป็นไงบ้าง ดื้อไหม”
“ก็น่ารักเหมือนพ่อมันไม่มีเปลี่ยนอ่ะครับ หึหึ ลงได้แล้ว น้ำนักตั้งเกือบ ๘๐ ยังให้ผมแบกอีก”
“๗๔ เหอะครับพี่ชาย เฮ้อ ขี้เกียจอาบน้ำจัง บอมบ์ให้ให้หน่อยดิ เมื่อยทั้งตัว”
“พูดจริงหรือพูดเล่นเนี่ย”ผมมองหน้าผู้หมวดซึ่งกำลังถอดเสื้อออก
“พูดเล่น อาบเองดีกว่าปลอดภัย”
“ปลอดภัยยังไงคืนนี้ก็ต้องโดน เรางดกิจกรรมมา ๒ วันแล้ว”
“เอาไว้วันหลังเหอะครับลูกพี่ สงสารหน่อย เหนื่อยมาก ขับรถไปๆมาๆไม่ได้พักเลย”
“จริงอ่ะ โอเคครับผม ไปอาบน้ำเหอะเดี๋ยวพาไปกินข้าว”
“อื้ม แปบนะ”แก้ผ้าเหลือกางเกงในตัวเดียวไปหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วเข้าห้องน้ำไป เฮ้อ กูจะอดทนได้ไหมนะ เวลาไม่ค่อยมีด้วย จะได้กอดจูบลูบไล้เมียสักทีก็มีเวลาจำกัด จะตักตวงให้มากๆอีกคนก็ต้องทำงาน จะใช้มือมันก็น่าเบื่อเกิน มีใครอาสาจะช่วยผมบ้างครับ ฮ่าๆๆๆ ล้อเล่นนะ
“หมวดเต้ย พอได้แล้วมั้ง เดี๋ยวไอ้ตวงมันตายพอดี”เข้าไปในบ้านหมวดเต้ยเพื่อรับไปกินข้าวด้วยกัน ไปถึงบ้านเงียบสงสัยอยู่ในห้อง
“เหี้ยไรของมึงไอ้บอมบ์ กูอาบน้ำอยู่”หมวดเต้ยตะโกนลงมา
“อ้าว คิดว่าเอากันกับไอ้ตวง ฮ่าๆๆๆ”
“เอากับเหี้ยไรล่ะ แค่กอดยังไม่ให้กูกอดเลย เซ็งสัส กอดหมวดบูมก็ได้”ไอ้ตวงเดินมากอดหมวดบูมหน้ามึนๆ
“เฮ้ยๆ ไอ้สัส ให้มันถูกคนหน่อย คนนี้เมียกู เมียมึงอยู่ด้านบน สัส เดี๋ยวเกิดดีไม่ดีมึงเงี่ยนขึ้นมาหมวดเต้ยไม่ให้เอา มึงมาเอาที่รักกู อุบ ที่รักต่อยเขาทำไง เขาเจ็บ”หมวดบูมต่อยไหล่ผมทีหนึ่ง เจ็บจี๊ดเลยครับ
“ปากหมานะมึง”
“อ้าว ก็คนมันหวงนี่นา”ผมกอดผู้หมวดทำเสียงอ้อนส้นตีน ฮ่าๆๆๆ
“กูเซ็งกับมึงจริง เหี้ยเต้ยเร็วเว้ย กูหิวแล้ว ถ้ามึงไม่รีบลงมาภายใน ๕ นาที กูจะแดกไอ้เหี้ยบอมบ์กับไอ้เหี้ยตวงแน่”
“ไอ้หยา ผู้หมวด ผมไม่ผิดอะไรสักหน่อยจะแดกผมทำไมเนี่ย”ไอ้ตวงทำหน้าหลอน
“ก็ไอ้เต้ยลงมาช้า กูอยากหาอะไรทำระหว่างรอ”
“ไปชักว่าวเล่นหน้าบ้านก่อนก็ได้ครับ หมวดเต้ยกำลังแต่งตัว หมวดเต้ยครับ สุดหล่อ คนอื่นเขารอผู้หมวดคนเดียวนะ ถ้าไม่ลงมา ๕ นาที คืนนี้เราไม่ต้องนอนนะครับที่รัก”
“ไอ้สัส กูเคยได้นอนด้วยเหรอ อยู่กับมึงนี่แม่ง”
“ฮ่าๆๆๆ ก็ได้นอนนะ แต่นอนตี๓ ตี ๔ ทุกคืนเลยอ่ะ ป่ะๆ หิวข้าว กินข้าวแล้วจะได้มีแรงมาสร้างเนื้อสร้างตัว ผัวเมียต้องจู๋จี๋กัน”
“ไปชักว่าวให้ปลวกแดกไปไอ้สัส ช่วยเก็บอาการหน่อยเหอะ กูจะไม่ไหวแล้วนะ”
“ฮ่าๆๆๆ ครับผม ป่ะๆ หิวเมียอยากเลีย อุบ หมวดเต้ยต่อยผมทำไม”หมวดเต้ยต่อยที่ไหล่ไอ้ตวงทีหนึ่ง
“เลียส้นตีนกูไหมตวง ไอ้เหี้ย ไหนว่าหิวข้าว เดี๋ยวเหอะมึง อยู่กับไอ้เหี้ยบอมบ์ที่ไรนี่แม่ง ช่วยคุยเรื่องอื่นได้ไหมครับที่รัก เวลาอื่นตอนอยู่ด้วยกันเห็นเป็นการเป็นงานเสียจริง เวลาไอ้เหี้ยบอมบ์มาที่ไรนี่ มีแต่เรื่องเยะเรื่องล่อ สัส เป็นเหี้ยอะไรของมึงวะ”
“ก็เป็นผัวพวกมึง ๒ คนไง ฮ่าๆๆๆๆ”ผมตอบแล้วหัวเราะเสียงดัง
“บอมบ์ ตวง กูถามพวกมึงจริงเหอะ เป็นทหารนี่พวกมึงคิดว่าเหนื่อยไหมวะ”หมวดเต้ยถามระหว่างที่นั่งรออาหารที่เพิ่งสั่งไปเมื่อครู่
“ก็เหนื่อยเป็นบางช่วง เหนื่อยช่วงโดนแดกอ่ะ”ผมตอบ
“ใช่ๆ เรื่องอื่นผมไม่เหนื่อยนะ มาเหนื่อยช่วงโดนแดกนี่แหละ ให้ฝึกน่ะผมทำได้ทั้งวัน แต่ถ้าแดกแล้วด่าด้วยนี่ผมหมดกำลังใจที่จะทำอะไรแล้วละ”
“อือ แล้วกูถามหน่อยว่าพวกมึงเคยคิดจะหนีไหมวะ”
“เคยสิครับ ผมนี่แหละ ช่วงนั้นช่วงที่ผู้หมวดไม่อยู่อ่ะ โดนนายสิบแดกกระจาย เดี้ยงกันเป็นแถบเป็นแถว คนทำดีทำไมต้องโดนแดกด้วย ผมมั่นใจนะว่าผมไม่ได้ทำผิด ทำไมต้องเหมารวมกันด้วย นี่ผมไม่เข้าใจตรงนี้”
“นั่งก็เพราะจะปรามพวกมึงไง พวกมึงจะได้กดดันเพื่อนที่มันออกนอกลู่นอกทาง ถ้าไม่แดกพวกมึงทั้งหมด พวกมึงจะไม่ตักเตือนกัน แต่ตอนเป็นทหารใหม่กับตอนขึ้นกองร้อยน่ะต่างกัน ทหารใหม่นี่กูแดกรวมเพราะกูอยากให้พวกมึงได้สามัคคีกัน คนดีจะได้ไม่เด่น คนที่เหี้ยมันจะได้ไม่ต้องคิดชั่ว แต่ขึ้นกองร้อยไม่ผิดกูไม่แดก ถ้าแดกก็แดกรายตัว”หมวดบูมอธิบาย
“แต่แบบนี้คนทำดีก็หมดกำลังใจสิครับผู้หมวด อ่ะ คนทำดีแม่งไม่ได้ดี แล้วจะทำไปทำเหี้ยอะไรล่ะ”ไอ้ตวงโต้กลับ
“มึงคิดแบบนั้นมึงไม่มั่นคงต่อความดีที่มึงทำ คนดีจริงไม่ว่าผิดไม่ว่าถูกเขาไม่คิดหรอก เขายังคงทำดีต่อไป กูคิดถึงไอ้เหี้ยนั้นน่ะ ชื่ออะไรวะ เออ ไอ้เด่น ไอ้เด่นแม่งเป็นคนซื่อๆ สมองกลางๆ แต่ขยัน ใครเรียกทำอะไรมันทำหมด เป็นตั้งแต่งานเล็กๆไปจนถึงงานที่พวกกูไม่คิดว่ามันจะเป็น สารพัดช่างเสียจริง มันทำดีตลอด แต่เวลามันโดนแดกมันก็มักจะพูดว่า เดี๋ยวมันก็ผ่านไปเพื่อน ถือว่าเขาเตือนเรา กูชอบที่มันคิดบวก คนดีเขาจะคิดบวกเสมอว่ะ ถ้ามึงคิดลบแสดงว่ามึงไม่ดีจริง”
“ผมก็คนนะผู้หมวด ผมไม่สามารถคิดบวกได้ตลอดเวลาหรอก ว่ากันตามผิดตามถูก คนดีมันไม่อยากทำดีเพราะแบบนี้แหละครับ ทำไปไม่มีความหมายแล้วทำไปทำไม ผมยอมเป็นคนไม่ดีดีกว่า”
“เพราะมึงคิดแบบนี้ไง มันเลยเป็นแบบนี้ บางอย่างกูก็เห็นด้วยนะเว้ย แต่บางอย่างกูก็ไม่เห็นด้วยกับมึง แล้วกูถามหน่อยว่า อะไรที่พวกมึงกดดันมากที่สุด”หมวดเต้ยมองหน้าผมกับไอ้ตวงไปมา
“โดนด่าแบบไม่มีเหตุผลกับโดนแดกโดยที่ไม่รู้ว่าผิดอะไร เออ แล้วอีกอย่างรุ่นพี่แม่งชอบกดดัน ตัวเองไม่ทำชี้นิ้วสั่งน้องอย่างเดียว มันไม่ยุติธรรม”
“อันนั้นเป็นไปตามระบบว่ะ พี่มันมาก่อน มันเหนื่อยมาก่อนมันเลยทำได้”หมวดเต้ยตอบ
“อือ ทหารถือระบบรุ่นพี่รุ่นน้องเป็นเรื่องสำคัญ แต่ถ้าพี่คนไหนไม่ดีมึงบอกกูได้นะบอมบ์ เดี๋ยวกูจัดการเอง”
“ไม่ต้องถึงมือผู้หมวดหรอก ไม่เข้าตาผมผมเอาคืน ผมไม่สน เพราะผมทำตามระเบียบอะไรที่มันเกินที่ผมจะทำได้ ผมไม่ยอม”ผมพูด
“พูดแบบนี้มึงไม่ให้เกียรติรุ่นพี่เลยนี่หว่า”
“ไม่ใช่ไม่ให้เกียรติครับผู้หมวด ผมพูดแบบแฟร์ๆ ใช้อำนาจเกินจำเป็นผมก็เอาคืน เป็นแค่รุ่นพี่มาใช้อำนาจบาตรใหญ่เหมือนตัวเองเป็นผู้พันผมไม่ยอม นี่ผมยังไม่เก็บบัญชีรุ่นพี่คนหนึ่ง ใช้ให้ผมขัดรองเท้าให้”
“แล้วมึงทำป่ะล่ะ”
“ไม่ทำ ผมจะสนใจทำไม รองเท้าผู้หมวดผมยังไม่เคยขัดให้เลย รองเท้ารุ่นพี่มันยศใหญ่มาจากไหน สั่งผมขัดรองเท้า”
“งั้นเย็นนี้ขัดรองเท้าให้กูหน่อย”หมวดบูมเอ่ย
“ได้ครับ ผู้หมวดสั่งอะไรผมทำหมดแหละครับ”
“หึ ปากดีเนอะ เออ แล้วนี่มึงรู้หรือยังว่าไอ้ไอติมมันหนีทหารน่ะ”
“ยังเลยครับ อ้าว มันหนีไปเมื่อไหร่ครับผู้หมวด”
“หนีไปเมื่อวาน กูโคตรงงเลย นี่ยังจับมือใครดมไม่ได้ ไม่รู้ว่าโดนแกล้งหรือเป็นเพราะอย่างอื่น แต่กูได้ข่าวมาว่ามันหนีเที่ยวแล้วรุ่นพี่จับได้ รุ่นพี่เลยแดกมัน มันอยู่ได้เลยหนี กูยังไม่ได้สอบความเลย ปวดหัวกับพวกมึงจริงๆ อยู่ด้วยกันดีๆไม่ได้หรือไงวะ”
“ผู้ชายอ่ะครับผู้หมวด เลือดห้าวเลือดเหี้ยกันทั้งนั้น เออ แต่ไอ้นี่บ้านมันก็ฐานะดีนะครับผู้หมวด ดูจากนามสกุลก็เป็นลูกผู้รากมาดี ทำไมมันหนีไปได้นะ”
“กูว่ารุ่นพี่เตะชัวร์เลย”ไอ้ตวงเสนอความเห็น
“เออ พวกมึง ๒ คนอย่าหนีแล้วกัน ชีวิตพวกมึงทั้งชีวิตเลยนะเว้ย อย่าเอามาทิ้งกับเรื่องขี้ปะติ๋ว อะไรที่แก้ปัญหาไม่ได้ก็มาคุยมาปรึกษากับพวกกู พวกกูจะแก้ปัญหาให้ อย่าว่าแต่ทหารร้อยมึงเลยบูม ทหารร้อยกูก็เหมือนกัน หนีไป ๒ คนแล้ว ทิ้งปืนไว้ที่ป้อมซะด้วย ไอ้สัส ดีนะไม่มีใครขโมยปืนไปหรือมันไม่ได้เอาปืนไปด้วย ไม่งั้นซวยทั้งกองร้อยแน่”
“ทหารหนีเรื่องปกติว่ะ มีทุกรุ่น คอยดูนะถ้าพวกมันไม่จนตรอกมันไม่กลับมาหรอก พวกมึงยังจำได้ไหมที่กูเคยพูดให้ฟังน่ะที่มีทหารคนหนึ่งหนีไป เกือบ ๑๐ กว่าปีมั้ง แล้ววันหนึ่งพ่อมันตายเว้ย คนอื่นเขาได้มรดกกันหมดมีมันคนเดียวที่ไม่สามารถเซ็นรับมรดกได้แล้วีนี้พี่มันก็พามาที่กองร้อย บอกว่าจะมาขอรับราชการ ไอ้สัส เห็นแก่ตัวชิบหาย ถ้าพ่อไม่ตายห่าแล้วตัวเองไม่ได้มรดกก็คงไม่มาให้เห็นหน้า”
“แล้วผู้หมวดทำไงครับ”ผมถาม
“ผู้กองไม่ให้รับราชการอ่ะดิ เอาเปรียบกันเกินไป แล้วที่สำคัญไอ้เหี้ยนั่นเป็นแค่ปีเดียว อีก ๓ เดือนจะปลด มึงคิดดูมันเหี้ยแค่ไหน อีกแปบเดียวจะปลดแล้วมันยังคิดหนี ทีนี้พอเดือดร้อนแม่งขอกลับมา มันสมควรไหมละ คนเหี้ยๆแบบนี้เป็นคนเถื่อนไปได้ก็ดี เห็นแก่ตัว”
“เออ ปัญหาเยอะ บางคนติดเมีย เมียทิ้ง รุ่นพี่แกล้ง สารพัดอย่าง พวกมึงต้องเจออะไรอีกเยอะในกองร้อย แต่อย่าตัดช่องน้อยเอาแต่พอตัว ท้อได้แต่อย่าถอย เหนื่อยเมื่อไหร่คิดถึงหน้าพวกกูไว้”
“คิดถึงแต่ไม่ได้หอมไม่ได้กอดมันก็หมดแรงเหมือนกันนะครับหมวดเต้ย”ไอ้ตวงทำหน้าน่าสงสาร
“หึหึ พี่มหาของกู เอาน่า เดี๋ยวกูหาจังหวะว่างๆ มาๆ กินๆ”
นั่งกินกันเรื่อยๆคุยกับเปื่อยๆ สาระบ้างไม่สาระบ้าง จนอิ่มแปล้ท้องตึงกันจึงพากันกลับบ้าน กลับไปถึงบ้านก็ต้องไปติวหนังสือให้ผู้หมวดครับ ช่วงนี้ใกล้จะสอบปลายภาคแล้วครับ ผู้หมวดกลัวไม่มีเวลา ไหนจะเข้าเวรไหนจะต้องอ่านหนังสือ ไหนจะงานที่กองร้อย เตรียมตัวไว้เนิ่นๆ จะได้ไม่ฉุกละหุกทีหลัง ติวเสร็จก็จัดไปดอกหนึ่ง เพื่อเสริมใยสมอง ฮ่าๆๆๆ คงไม่เกี่ยวหรอกเนอะ จนเกือบเที่ยงคืนจึงได้กลับบ้านไปนอนหลับพักผ่อน
คนเราเวลามีความสุขนี่มันน้อยนะครับ ส่วนใหญ่เสียเวลาไปกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง อีกไม่กี่วันต้องกลับกองร้อยไปทำการทำงานแล้ว เรากลับคนอื่นได้ลา ผลัดเปลี่ยนกัน ช่วยเหลือกัน แบ่งๆกัน แบบนี้แหละครับทหาร ต้องรักกัน
-
ฮาเวลามหาแกล้งหมวดเต้ย น่ารักดีด้วย 5555
จะต้องกลับเข้ากองพันแล้ว ไปทำหน้าที่ต่อไป
สู้ๆกันนะบอมบ์ มหา
-
:กอด1:
:3123:
-
หนูเช่มีผัวแน่ๆ
-
ขอบคุณมากที่มาต่อค่ะ ;)
มหาตวงหื่น! คุยทีไรลากเข้าเรื่องใต้สะดือทู้กกกที แต่ก็เข้ากันดีกับหมวดเต้ยนะ 555
ช่วงลาพัก บอมบ์สูบหมวดบูมจนเปรมเลยสินะ
เขาหวานกันแล้วววว มีพาไปบ้าน พาไปพบแม่พบลูก อย่างนี้หมวดบูมจะไปไหนพ้น
-
รักกันๆ
-
มหาาาาาา ไม่หิวเมีย อยากเลียเมีย เหมือนอิบอมบ์เรอะ 555
-
ฟินกับคู่ผัวตัวเมีย 2 คนนี้จริงๆ
:oo1: :oo1:
-
ขอบคุณ :)
-
สองคู่น่ารักกันจริงนะค้า. อิจฉาอ้ะ
-
5555
หมวดบูมใจเย็นนนนๆๆ
หมวดเต้ยแค่แต่งตัวช้านิดเดียวเองงงง
กร้ากกกกกก
-
มหา :jul3:
-
“ก็เป็นผัวพวกมึง ๒ คนไง ฮ่าๆๆๆๆ” o13
มหาโคตรหื่นเลย ระวังหมวดเ้ต้ยจะท้องนะ :laugh:
-
สองคูนี่น่ารักจังเลย ชอบนะครับ :L1: :L2: :กอด1:
-
ตอนที่ ๓๗ ลาออก
“ไงมึงอีหนู เป็นไงมีผัวสมใจรึยัง”กลับมากองร้อยแบบพร้อมหน้าพร้อมตา เอาของขึ้นไปเก็บบนกองร้อยแล้วเข้าไปหาอีหนูที่นั่งโดดเด่นอยู่ท่ามกลางแมกไม้ คือมึงจะอินกับบรรยากาศไปไหนวะอีหนู ที่นั่งดีๆไม่อยากจะนั่งต้องมาหลบๆซ่อนๆ
“บ้าอ่ะพี่บอมบ์ ก็ดูๆกันอยู่”มันค้อนขวับ
“ดูๆกันนี่โดนเย็บไปแล้วกี่ครั้ง”ยักคิ้วข้างหนึ่ง ยิ้มที่มุมปากทำหน้าตากวนตีนใส่
“๒ ครั้ง ว้าย พี่บอมบ์อ่ะ หนูอายนะ ถามอะไรก็ไม่รู้ คนบ้า จวยตั้งบะเร่อบะร่า น้ำก็เยอะอีก หนูจุกแทบตาย”เอ่อ กูยังไม่ได้ลงรายละเอียดมึงก็พูดมาซะขนาดนี้ “อุ้ย หนูพูดอะไรไป เมื่อกี้หนูไม่ได้พูดนะพี่บอมบ์ ไม่มีอะไร แฮะๆ”
“ไม่ทันแล้วมึงอีกหนู ก็ไหนว่ารักนวลสงวนตัว วันเดียวก็เสียสาวให้เขาซะแล้ว”
“แหม พี่บอมบ์ก็นะ หนูก็อยากบ้างไรบ้าง แต่พี่เจิดเขาดีนะพี่บอมบ์ เขาเข้าไปขอหนูกับแม่เลยอ่ะ”
“อ้าว แล้วแม่ว่าไง”
“แม่ก็บอกว่า มึงจะเอาอีนี่เอาต้มยำทำแกงก็เอาไปเหอะ แม่แถมน้ำปลาให้แพ็คหนึ่ง ฮ่าๆๆๆ”
“กูว่าแม่ควรจะแถมยาแก้ปวดด้วยนะ ดูท่าไอ้ฝรั่งขี้นกนั่นจวยใหญ่น่าดู”
“บ้าอ่ะ ใหญ่ที่ไหน แค่อมไม่สุดเท่านั้นเอง อุ้ย ไม่เอาแล้ว พูดเรื่องไรกันไม่รู้ เออ พี่บอมบ์ ได้ข่าวว่าหมู่อาร์ตไปติดคุกเนี่ยจริงป่ะ”
“ไม่รู้ว่ะ กูไม่รู้อะไรเลย เพิ่งมาถึงเนี่ย”
“นี่ๆ รุ่นพี่เขาเล่าให้ฟัง ก็ตั้งแต่หมู่ใหม่คนนั้นกับหมู่โจ้ หมู่อาร์ตที่เคยรุมพี่บอมบ์ ตอนนี้เข้าหายดีแล้วใช่ป่ะ ผู้พันเลยเอาไปติดคุก หนูงงมากเลยอ่ะพี่บอมบ์ ตกลงเขามีเรื่องอะไรกับพี่เหรอ”
“ไม่รู้เหมือนกัน มันอาจจะหลายสาเหตุ กูกวนตีนใส่เขา กูหล่อกว่า”ผมพยายามพูดประเด็นทีทำให้ผู้หมวดต้องตกเป็นขี้ปาก
“แต่หนูว่าเขาหึงผู้หมวดแน่เลย หนูสังเกตมาตั้งแต่หน่วยฝึกแล้วนะพี่บอมบ์ เขาชอบไปเสนอหน้าต่อหน้าผู้หมวด เจอผู้หมวดที่ไหนเจอมันที่นั่น แล้วแววตาเนี่ยนะ มันแรดมากเลยอ่ะพี่บอมบ์ เหมือนจะอยากเอาผู้หมวดทำผัวยังไงยังงั้น แต่มองๆไปเขาก็แมนนะผู้หมวด หรือว่าเขาเป็นอีแอบกันแน่นะ”
“กูก็ไม่รู้ว่ะ น่าจะเป็นแบบที่มึงคิด”
“เออ แล้วพี่บอมบ์กับพี่ตวงนี่สนิทกับผู้หมวดจังเลยนะ มีอะไรกันมากกว่าลูกน้องเจ้านายหรือเปล่า หนูมองออกนะ”
“หึ มึงคิดว่าไงล่ะ”
“เสียดายหมวดเต้ยกับหมวดบูมอ่ะ พี่มหาหนูเห็นธรรมะธรรมโมก็ไม่คิดว่าจะคว้าหมวดเต้ยไปย่ำยี เฮ้อ หมวดบูมที่สุดแสนจะหล่อเลิศเลอเพอร์เฟคพี่บอมบ์ก็คว้าเอาไปซะแล้ว ดีนะที่หนูเจอพี่เจิดก่อนไม่งั้นคงมีผัวเป็นจ่าแก่ๆ ฮ่าๆๆๆ”
“มีผัวแก่ก็ดีนะหนู เออลี่ไปมีเงินบำเหน็จบำนาญ แปบเดียวมันก็ตายแล้ว มรดกยังไงก็เป็นของมึง ฮ่าๆๆ”
“ฮ่าๆๆๆ ไม่เอาด้วยหรอก ผัวแก่จวยเหี่ยว แรงก็ไม่ค่อยมี สู้ผัวหนุ่มๆแน่นๆไม่ได้ เด้าทีนี่ไส้สะเทือน ฮ่าๆๆๆ”
นั่งคุยกันสักพักก็ถึงเวลาเดินแถวไปกินข้าวมื้อเย็น อาหารในกองพันมันน่าเบื่อครับ รสชาติไม่ถูกใจเหมือนที่แม่ทำให้กิน อยู่บ้านพี่ชายแม่ทำกับข้าวเองทุกมื้อนะครับ พี่ภาบอกว่าไม่ต้องทำก็ไม่ยอม ต้องทำเอง กินเสร็จมาอาบน้ำ ไอ้ซันหน้าตาสดชื่นขึ้นกว่าเมื่อก่อนเยอะมากเลย กลับไปครึ่งเดือนมันดูแน่นขึ้น คงจะมีความสุขกับชีวิต
“เป็นไงว่าที่เมียมึง”
“ดีกว่าแก้วเป็นร้อยเท่าพันเท่าเลยอาบอมบ์ ดีแล้วที่มันทิ้งผมไป เพราะขืนคบกันต่อชีวิตผมกับชีวิตมันคงไม่มีอะไรดีขึ้นกว่าเดิม แต่คนนี้เขาโคตรดีเลย พาไปรู้จักพ่อแม่เขาด้วย ปลดไปแต่งแน่ ฮ่าๆๆ”
“เออ เจอของดีก็ถนอมมันหน่อยแล้วกัน ถือว่ามึงยังมีโชคด้านนี้อยู่ คนเราจะเจอของดีๆไม่ใช่ง่ายๆนะเว้ย”
“จริงอ่ะอา”
“แล้วได้กลับบ้านบ้างป่ะ”
“กลับไป ๕ วัน”
“เออ ก็ดี พี่นกจะได้เห็นหน้าเห็นตาบ้าง อย่าติดเมียจนลืมแม่นะมึง”เตือนด้วยความหวังดีครับ ผมเองโทรหาแม่เกือบทุกวัน วันไหนผมไม่โทรหาแม่ผมจะโทรหาผู้หมวด ฮ่าๆๆ ไม่ได้คุยกับลูกชายก็คุยกับลูกสะใภ้แทน
“อะไร เข้ามาทำไม เบื่อขี้หน้ามึงแล้ว”อาบน้ำเสร็จทาแป้งหอมๆเดินดุ่มๆเข้าห้องผู้หมวด พอเจอหน้าก็รีบไล่ทันทีเลย
“ไม่เป็นไรผมหน้าด้าน จุ๊บ เค็มจัง”ยื่นหน้าไปจุ๊บขมับผู้หมวด เหงื่อเค็มปี๋เลย
“เออแหะ ไอ้นี่ ทำเองแล้วมาบ่นว่าเค็ม เออ บอมบ์ ผู้กองว่าจะติดฝักบัว มึงคิดว่าไง”
“มันก็ดีนะ แต่ใครจะอาบในอ่างล่ะที่นี้ มีฝักบัวแล้วน้ำในอ่างก็ไม่มีใครอาบ บรรยากาศไม่ได้อ่ะ”
“งั้นติดในห้องผู้กองกับห้องนายสิบก็ได้”
“ซื้อเครื่องซักผ้ามาอีกเครื่องไหมบูม ไอ้ที่ซักอยู่เนี่ยมันก็โกโรโกโสพอแล้ว ไม่รู้ตั้งแต่สมัยไหนแล้วมีอยู่ตัวเดียวแย่งกันซักฉิบหาย เอามาอีกเครื่องจะได้ไม่ต้องแย่งกันซัก”
“เงินล่ะครับที่รัก ต้องดูงบกองร้อยด้วย อืม เดี๋ยวปรึกษาผู้กองอีกทีแล้วกัน”
“ผมซื้อให้เอาป่ะล่ะ”
“เอาเงินซื้อข้าวให้กูกินดีกว่าไหมบอมบ์ มึงอย่าหน้าใหญ่ดิ มีอะไรกองร้อยต้องรับผิดชอบเว้ย ไม่ใช่คนนี้จะซื้อให้คนนั้นจะซื้อให้ แบบนี้จะมีงบกองร้อยไว้ทำไม มันก็ดีอ่ะนะที่มีคนซื้ออะไรให้น่ะ แต่มันดูน่าเกลียดเกิน เออ ถ้ารวมตังค์กันค่อยว่ากันไปอย่าง แต่กูคิดว่านะต้องดูงบกองร้อยก่อน จะได้ไม่เดือดร้อนใคร”
“ครับผม รักจังแฟนตัวเหี้ยไหนวะ”กอดคอผู้หมวดเล่น ไม่กล้าหอม เค็ม ฮ่าๆๆๆ
“เหี้ยบอมบ์ไงสัส เออ อีหนูมันเป็นไงบ้างไม่ได้ข่าวเลย กูว่าพรุนแล้วมั้งเนี่ย ได้แดกของนอกซะด้วย”
“ก็โดนไปแล้วอ่ะไม่รู้ว่าจะยังไง สงสัยงานนี้มีผัวสมใจอยาก เออ มันรู้เรื่องเราแล้วนะ กลัวอะไรไหม”
“อ้าวเฮ้ย มึงอย่าให้มันเอาเรื่องของเราไปบอกใครแล้วกัน เดี๋ยวเป็นขี้ปาก เรื่องแบบนี้เขายิ่งไม่ค่อยจะยอมรับกันเท่าไหร่ด้วย ยิ่งกูเป็นทหารยิ่งแล้วใหญ่”
“อืม คนเรามันแยกแยะไม่ออกไง หน้าที่ก็คือหน้าที่ ชีวิตส่วนตัวก็คือชีวิตส่วนตัว แต่คนเราแม่งเอามาเหมารวมกันหมด มันเลยไปกันไม่ถึงไหนไง แต่จะให้ใครคิดเหมือนเราก็ไม่ได้หรอก ช่างแม่ง มีอะไรก็ช่างหัวมันไว้ก่อนแล้วกัน”
“วันนี้ไม่หื่นแฮะ ดีมากเลย มาจูบทีดิ”
“แหวะ ไม่เอาด้วยหรอก ผมแปรงฟันแล้วเหอะ ผู้หมวดยังไม่ได้อาบน้ำตัวก็เหม็นเปรี้ยวยังมาขอจูบอีก”
“ไอ้สัส ลีลาเยอะจริง เห็นอยู่ในป่านี่ทำหน้าละห้อยเชียว มองหน้ากูเหมือนหมาเจอกระดูกแขวนไว้บนยอดไม้”
“หึหึ ด่ากูซะเสียหมาเลยมึง มาๆ ห้ามท้วงว่าจะตายห่าแล้วกัน ใครถอนริมฝีปากออกก่อนคนนั้นแพ้ แล้วต้องโดนลงโทษ”
“ได้เลยบอมบ์ ไม่เคยกลัวอยู่แล้ว”ว่าแล้วก็ประกบริมฝีปากประชันฝีลิ้นกันนัวเนีย กลิ่นปากที่รักผมหอมนะครับ ไม่รู้แดกอะไรได้กลิ่นมินท์ด้วย จูบกันไปจูบกันมาผลัดกันรุกผลัดกันรับไมมีท่าทีว่าจะยอมแพ้ผมเลยใช้ท่าไม้ตายจูบกระชากวิญญาณ ฮ่าๆๆ ดูดแม่งหนักๆจนผู้หมวดขมวดคิ้วเริ่มจะหอบ
“เหี้ยแม่ง แฮกๆๆๆ มึงไอ้เหี้ยบอมบ์ มึงขี้โกงนี่หว่า แฮกๆๆ”ผู้หมวดหอบด้วยด่าด้วย ส่วนผมน่ะเหรอ หอบเหมือนกัน
“อ้าว เราตกลงกันแล้วนี่นาว่าใครถอนริมฝีปากออกก่อนคนนั้นแพ้ มาให้ลงโทษซะดีๆ”
“มึงขี้โกง มึงจูบกูแรงเกินไปสัส”
“เกี่ยวไรด้วยวะ ไม่รู้ ยังไงต้องถูกลงโทษ จะยอมไม่ยอม”
“สัส ลงโทษอย่างอื่นนะเว้ย ห้ามทะลึ่งกับกู ไม่งั้นมึงไม่ได้นอนดีแน่ไอ้ยักษ์”
“หึหึ ไม่ทำหรอกน่า เฮ้อ เดี๋ยวค่อยลงโทษวันหลังแล้วกัน ตอนนี้นายกับเราติดหนี้กันนะ”
“นวดไหล่ให้หน่อยดิ เมื่อยว่ะ”
“ไปทำอะไรมา ชักว่าวเยอะอ่ะดิ บอกแล้วว่าอย่าหมกมุ่น เห็นไหม”
“ไอ้สัส เดี๋ยวได้หน้างาย กูทำงานทั้งวันหาว่ากูชักว่าว มึงนี่แม่ง กูลาออกทันไหมวะ”
“ลาออกจากอะไร จะไปทำอะไรแดก”
“ลากออกจากตำแหน่งเมียมึงไอ้สัส”
“เฮ้ยๆ อย่านะมึง มึงลาออกกูก็เฉาพอดีดิวะ อย่าคิดนะเว้ย”กอดคอผู้หมวดกดดันไว้ก่อน
“วู้ กูล้อเล่นเหอะ ปล่อยได้แล้วกูจะตายเอา เออ พรุ่งนี้ไปซื้อของเป็นเพื่อนหน่อยนะ”
“จะซื้ออะไร”
“ก็พวกอุปกรณ์ช่างน่ะ จะให้คนอื่นไปซื้อกูเกรงว่ามันจะไม่รู้ ซื้อกับมึงแหละมึงน่าจะรู้ทุกอย่าง ของถูกด้วย แบบนี้ให้ฟรีเลยดีมั้ย”
“ของซื้อของขายนะครับ ครั้งหน้าคิดราคา ๕ เท่าจากป้าย ฮ่าๆๆๆ”
“อ่ะฟังนะ หลังจากที่เราได้ไปพักผ่อนแล้ว พวกที่จะได้ลาล็อกที่ ๒ ก็ให้เตรียมตัวพรุ่งนี้ผู้กองจะปล่อยลา แล้วไอ้คนที่ไม่มาเนี่ย ใครมีเบอร์โทรมันบ้าง”มารายงานตัวตอนเย็นยังมีคนมาไม่ครบนะครับ บางคนบอกว่ารถติด บางคนโทรหามันไม่รับสาย อารมณ์ตอนที่จะกลับกองพันเนี่ยมันจะเศร้าๆยังไงไม่รู้ครับ คิดถึงบ้าน แต่ถามว่าได้ลาใครไปถึงบ้านบ้าง ไม่มีใครถึงบ้านหรอกครับ คาอยู่ร้านเหล้าร้านคาราโอเกะ มีเงินหน่อยก็เข้าผับ ผมเองเที่ยวจนเบื่อแล้วกลับบ้านดีกว่า แต่ใช่ว่าจะทั้งหมดนะครับ บางคนมันสำนึกดีไม่ไปอยู่ร้านเหล้าแต่ไปหาเมียแทน หรือบางคนถึงบ้านแต่ก็จดวงกันคาบ้าน ฮ่าๆๆ
“ใครไม่มามึงโทรบอกมันด้วยนะว่าเงินเดือนก็จะไม่ได้ แล้วไอ้พวกที่เหลือนี่จะเดือดร้อน ไม่ให้ลา อย่าเห็นแก่ตัวนะทหาร รู้อยู่ไม่มีใครอยากมาเป็นทหารหรอก แต่มึงคิดดีๆนะ พวกมึงเป็นแค่ ๒ ปีบ้าง ปีเดียวบ้าง ๖ เดือนบ้าง ไม่เหมือนพวกหมู่พวกจ่าที่อยู่กันเป็นสิบปี เวลาพักไม่ค่อยจะมี พวกมึงเป็นทหารได้ลา เวลาได้ลาแล้วก็เห็นใจคนไม่ได้ลาบ้าง อย่าเอารัดเอาเปรียบกัน”สิบเวรอบรมในช่วงเย็นซึ่งจะอบรมกันทุกวันครับ นั่งฟังอบรมเสร็จเรียบร้อยก็เดินไปหาของกินที่ตลาด
“เอากางเกงมาเย็บครับ”หยิบกางเกงพรางติดมือไปด้วยเพราะมันขาดเป็นทางยาว
“ค่ะ อีก ๓ วันคงจะได้นะคะ”คนรับเย็บเป็นกะเทยครับ สวยซะด้วย มองผมตาเยิ้มเชียว “หล่อจัง มีแฟนยัง สนใจแม่ค้างามๆคนนี้ไหม”
“แฮะๆ ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมมาเอานะ แดกไรมึง”ลากคอไอ้ตวง
“อยากแดกหมวดเต้ยเป็นมื้อเย็น ฮ่าๆๆๆ”มันพูดเบาๆแต่หัวเราะเสียงดัง จากนั้นมาตั้งวงนั่งกินข้าวกันที่ร้านๆหนึ่ง ลูกสาวสวยซะด้วย มองเฉยๆแต่ไม่คิดไรมากหรอกครับ สวยกว่านี้เจอมาเยอะละ
“คะน้าหมูกรอบได้แล้วค่ะ”แม่ค้ายื่นจานข้าวมาให้ ผมยื่นมือไปรับส่งให้ไอ้มหาและรับมาเอง ส่วนไอ้ซันแดกก๋วยเตี๋ยว อีหนูวันนี้ไม่มา มันบอกว่ามันอิ่มแล้ว
“มึงขัดรองเท้ายัง”มหาถาม
“ยัง กินเสร็จก่อนแล้วค่อยกลับไปขัด กูไม่รีบ”กิจวัตรของทหารเกณฑ์ เย็นๆว่างๆหลังเลิกรวมหรือเสร็จธุระก็จะมาดูแลเครื่องแต่งกาย ทุกคนต้องดูดีดูเนี๊ยบ ต่อให้หน้ามึงเหี้ยมาจากไหนก็ตามเหอะ แต่ถ้าแต่งตัวดีแล้วมันจะหล่อไปในตัว กินเสร็จมานั่งขัดรองเท้าทั้งของตัวเองและของผู้หมวด ส่วนเสื้อผ้าผมรีดเรียบร้อยแล้ว นั่งขัดได้คู่หนึ่งก็ไปสวดมนต์โดยมีไอ้มหาเป็นคนนำ พอสวดมนต์เสร็จสิบเวรพูดอะไรนิดหน่อยจากนั้นก็ปล่อยให้มาดูแลเครื่องแต่งกาย ผมมานั่งขัดรองเท้าต่อจนถึง ๓ ทุ่มแล้วกางมุ้งนอน
ปรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด ปรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด ปรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด ปริ๊ด เสียงนกหวีดดังขึ้นในยามเช้าปลุกในทหารที่กำลังเพลิดเพลินกับนิทรารมย์ต้องตื่นขึ้นมา เก็บมุ้งพับให้เรียบร้อยจากนั้นพับผ้าห่มเสร็จแล้วหยิบรองเท้าถุงเท้าเดินลงไปด้านล่างเพื่อที่จะรอรวม ตอนนี้ต่างคนต่างวิ่งไปทำธุระส่วนตัว บางคนคิดอะไรไม่ออกก็สูบบุหรี่แต่เช้า
“พี่ หวัดดีครับ”ยกมือไหว้รุ่นพี่ที่เราเจอหน้า ธรรมเนียมทหารแบบนี้แหละครับ ให้ความเคารพคนที่มาก่อน ใครมาก่อนก็เป็นพี่ มาหลังเป็นน้อง เราไหว้พี่ พี่ก็ไหว้เรา ไม่ค่อยเหมือนสังคมในมหาลัย เราไหว้พี่แต่พี่แค่พยักหน้า ตอนผมเรียนอยู่ใครพยักหน้ารับไหว้วันหลังผมไม่ไหว้อีกเลย ถือว่าไม่ให้เกียรติผม แต่ในค่ายทหารไม่มีครับ เราไหว้พี่ พี่ไหว้เรา ต่างคนต่างให้เกียรติซึ่งกันและกัน
รวมแถวแล้วไปรวมที่หน้ากองพัน รอกองร้อยต่างมาจนครบจากนั้นนายทหารเวรชี้แจงแล้วก็วิ่งรอบสนามฟุตบอลกันรอบหนึ่ง วิ่งเสร็จมาอาบน้ำอาบท่า แต่งตัวชุดฝึกพรางลงมาด้านล่างรวมแถวแล้วไปทำความสะอาด
“ไปเที่ยวไหนมาบ้างวะ”กวาดไปเพื่อนก็ชวนคุยไปด้วย
“อยู่บ้านเลี้ยงลูก มึงได้กลับยัง”
“ยัง กูได้กลับล็อก ๓ ตอนที่พวกมึงไม่อยู่แม่งหมู่อาร์ตโคตรกร่างเลยว่ะ แดกพวกกูเป็นว่าเล่น นี่ดีนะมันไปติดคุกละ”
“ติดกี่วัน”ถามด้วยความใคร่รู้
“๑๕ วันมั้ง กูว่าน่าจะให้ติดเป็นเดือนเป็นปีเลยว่ะ คนเหี้ยไรวะแดกทหารแม่งฉิบหาย ผิดอะไรไม่รู้แดกไว้ก่อน ไร้สาระ”
“คนแบบนี้ไม่มีใครอยากคบหรอก มึงคอยดูนะ ถ้ามันกลับมาเราไม่รู้จะเจออะไรอีก”อีกคนมาเสนอความเห็น
“อยู่ไปงั้นๆแหละ คิดไรมาก แดกไม่มีเหตุผลกูก็ไม่ให้ความร่วมมือได้เหมือนกัน”ผมพูด ไม่อยากใช้กำลังเท่าไหร่ถ้าไม่จำเป็น
“มึงดูผู้หมวดคนนั้นดิ ลูกสาวแม่งโคตรสวย”ปกติของทหารครับไม่เจอของสวยๆงามๆนาน ตอนนี้อะไรที่เป็นผู้หญิงก็มองไว้ก่อน ถามว่าสวยไหม ก็สวยนะครับ สาวม.ปลายมีพ่อขับรถไปส่ง ผมมองแต่ไม่สนใจ
“ว่าที่พ่อตากูเว้ยพวกมึงอย่าคิด”ไอ้หนึ่งมันพูดขึ้นมา ขี้โม้ว่ะ
“ถุย ใครเขาจะมาแลวะ แค่ทหารจนๆคนหนึ่ง”ไอ้แดนพูด
“เออ เรามันเพียงทหารเกณฑ์คนจน”น้อยใจในวาสนาเสียจริง ผมกวาดไปเรื่อยๆ ฟังพวกมันแบบเปื่อยๆ กวาดเสร็จแล้วเดินไปรอที่หน้าโรงเลี้ยงเพื่อรอกินข้าว
“ไอ้เหี้ยแจ๊คแม่งไม่ยอมรับสายเลยว่ะ ไม่รู้จะมาหรือไม่มา ไม่มานี่คนอื่นเดือดร้อนแน่”เพื่อนที่นั่งรอหน้าโรงเลี้ยงบ่นขึ้นมา ตอนนี้เหลือคนเดียวที่มายังไม่ครบครับ คนเดียวก็พาคนอื่นเดือดร้อนได้เหมือนกัน
“กูว่ามันหนีแล้วแน่เลย ทำไมชอบทำอะไรไม่คิดวะ”อีกคนพูดเสริม
“ไปหากับข้าวมากินไหมวะ แดกแกงจืดจนหน้ากูจะเป็นฟักเป็นแฟงหมดละ ผักเป็นร้อยไร่ไก่ใส่ให้กูไม่รู้ถึง ๒ โลรึเปล่า”ไอ้นนท์เดินบ่นมาแต่ไกลหาพรรคพวกไปซื้อกับข้าว ไม่มีอะไรขายหรอกครับ มีแต่ตับปิ้งกับแหนมอ่ะ ผมเองไปซื้อมาละ ซื้อตับมา กินตับผู้หมวดไปเยอะล่ะ ขอบำรุงตับหน่อย ฮ่าๆๆ
“หมวดเต้ยมาทำงานแต่เช้านะ ขยันจัง”กินข้าวเสร็จเอาอุปกรณ์ทำความสะอาดมาเก็บขึ้นไปหาผู้หมวด กำลังนั่งกินข้าวกันอยู่ในห้อง ๒ คน
“กูมาเช้าไม่เห็นจะชมกูบ้างเลย”หมวดบูมท้วง
“อ้าว เพิ่งจะเห็นนะเนี่ย ฮ่าๆๆๆ”
“กินข้าวมึง วันนี้ที่โรงเลี้ยงทำอะไรให้กิน”
“กับข้าวปราบเซียนอ่ะผู้หมวด จับฉ่าย ไม่มีใครแดกลงเลย ทำอาหารจีนให้ลาวกับเขมรแดก กูแม่งโคตรงง ใครจะกินเป็นวะ”ไอ้ตวงมันพูดอีสานได้นะครับ ส่วนผมน่ะเหรอ พูดเขมรได้ ก็เลยเป็นลาวกับเขมร ผมกับไอ้ตวงนี่กินไม่เป็นเลย ไม่รู้ว่าตอนเป็นทหารใหม่กูทนกินไปได้ไง
“ก็มึงชินแต่แดกกบแดกเขียด มาแดกกับข้าวดีๆแบบนี้ก็แดกไม่เป็นอ่ะดิ”หมวดบูมเอ่ย เอ่อ กูแดกเขียดแดกกบก็จริง แต่มันไม่ห่วยแตกขนาดนี้ อย่างน้อยรสชาติมันก็กลมกล่อมกว่าเป็นร้อยเท่า นี่เหี้ยอะไร เอาผักมาต้ม เครื่องไม่ถึง สู้เอาผักสดๆมาให้กูแดกเปล่าๆไม่ดีกว่าเหรอ
“แหม ว่าแต่ผมนะ ตัวเองก็ไม่กินเหมือนกันเหอะครับ ตอนหน่วยฝึกพอมีจับฉ่ายวันไหนไม่เห็นหมวดบูมจะกิน ตีมึนทำเป็นเดินสำรวจทหาร”
“ก็มันไม่อร่อย ใครจะไปกินลงวะ แค่ได้กลิ่นกูก็จะอ้วกแล้ว”
“เห็นไหมหมวดเต้ย ว่าแต่คนอื่น ตัวเองกินไม่เป็นก็มาว่าผม”
“เออ แล้วไอ้มหามันไปไหนวะ เห็นตัวติดกันทุกที”หมวดเต้ยพยักหน้าแล้วเปลี่ยนประเด็น คิดถึงไอ้มหาตวงอ่ะดิ หึหึหึ
“มันไปจ่ายปืนอยู่หน้าคลังมั้ง คิดถึงมันอ่ะดิ”
“เออดิวะ ไม่เจอหน้ามันตั้งแต่เมื่อวานแล้ว คิดถึงบ้างอะไรบ้าง มีแฟนคนเดียวไม่คิดถึงมันจะให้ไปคิดถึงหมาตัวไหน หมาตัวนี้มันก็มานั่งหน้าสลอนเฝ้าเจ้าของอยู่นี่ ส่วนหมาอีกตัวหายก็ถามหานิดหนึ่ง”เอ่อ กูหลากหลายอาชีพจังเลย จากคนกลายเป็นทหาร จากทหารกลายเป็นหมา
“ชอบอ่ะดิ หมามันเลียตูดน่ะ ฮ่าๆๆๆๆ”
“สัส แดกข้าวอยู่”หมวดบูมมองหน้า
“จู๊บก่อนดิ คิดถึงว่ะ”ทำปากจู๋ออดอ้อนเข้าไว้ กาลเทศะกูไม่ค่อยมีเท่าไหร่หรอก อาศัยความหน้าด้านหน้ามึนล้วนๆ
“จูบตีนกูเหอะ ไอ้มึน”
-
บอมบ์อ่ะเนียนมากตีมึนตลอด
-
ชอบความคิดบอมบ์ เป็นคนมีความคิดดูมีหลักการ และนำมาใช้ได้จริงๆ
แต่ชิบหื่นใส่หมวดบูม 55555
หนูมีผัวแล้วนะ ของนอกด้วย ดูรักจริงด้วยเข้าไปหาพ่อแม่แล้ว o13
-
บอมบ์บอกตีนก็จูบ ฮ่าาา
ฟินลืมตาย ชอบมากกก
:o8:
-
บอมบ์หน้ามึน มีโอกาสก็ตอดบูมตลอด
เต้ยอิจฉาแล้ว
-
อีหนูได้ผะหลัวแว้ว
พี่บอมมึนต่อไปนะคะ อิอิน่าร้ากกก
-
น้องหนูเสียดุลให้ต่างชาติซะงั้น ว่าแต่พี่เจิดแซ่บนะ 555
-
พี่บอมหน้ามึนแถมเนียนมากด้วยนะ
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
:m20: :m20: :m20: :m20: :m20:อีหนูนี่น่ารักดี :m20: :m20: :m20: :m20:
-
ขอบคุณ :)
-
ไอ้เราก็นึกกังวนว่าลาออกจากอะไร ที่แท้ก็ล้อกันเล่น
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ลาออกจากการเป็นแฟนนน แอร๊ยยยย :impress2:
-
อีหนูใจง่ายยยย หมั่นไส้ค่ะ มาพูดอวดด้วย เชอะ เชอะ
-
กร้ากกกกกก
พี่บอมบ์หมวดบูมหยอกกันน่ารักเนอะ 55555
หมวดเต้ยยยย ถ้าคิดถึงก็ไปหาจิ หุหุหุ
-
ดีใจกับอีหนูด้วยนะ มีผัวสมใจแถมได้ของนอกอีก ฮ่าๆๆ
-
:L2: :3123: :L1:
-
:onion_asleep:
-
:katai5: คนเขียนคะ เปลี่ยนกำหนดการอัพแล้วหรือคะ หรือว่าติดอะไรหรือเปล่าเอ่ย
คนอ่านคิดถึงบอมบ์กะบูมแล้วค่ะ :call:
-
พี่ขาาาาาาา มาต่อเถอะน้า คิดถึงหมวดบูมกะพี่บอมส์อ่า
-
ตอนที่ ๓๗.๒ ต.เต่า
“เอวัง ก็มีด้วยประการฉะนี้”เสียงพระเทศน์จบลงพร้อมด้วยจิตใจที่สงบเสงี่ยมไม่มีอาการกำเริบด้วยตัณหา
เสียงรถที่ดับลงมาจากด้านหน้าบ้านยังความสนใจให้ผม ทำให้ต้องรีบลุกจากเก้าอี้เปิดประตูออกไปต้อนรับคนที่กลับมา ชุดพรางพับแขนประดับอยู่บนตัวของบุคคลคนหนึ่ง ร่างสูงสมาร์ท ร่างกายกำยำ ใบหน้าดูเกรงขาม แต่ก็เป็นกันเอง
“กินไรยังมึง”บุคคลที่ยืนอยู่เบื้องหน้าถามด้วยน้ำเสียงเป็นมิตร
“ยังเลยครับ ผมนั่งรอผู้หมวดอ่ะ เป็นไงวันนี้ดูเพลียๆ”
“เออดิ มีประชุม ตั้งแต่เที่ยงเพิ่งจะเลิกเนี่ย ปวดหัวกับพวกมึงจริงเว้ย ประชุมเสร็จแม่งทหารต่อยกัน กูต้องลงไปแดกพวกแม่งซะ”
“อ้าว ต่อยกันเรื่องอะไรครับ”
“รุ่นพี่รุ่นน้องน่ะ รุ่นพี่แม่งก็เก๋า บารมีเยอะ รุ่นน้องแม่งเกรียนปีนเกลียว ต่อยกันหน้ากองร้อย กูปวดหัวจากการประชุมไม่พอยังจะมาปวดหัวกับพวกมันอีก อยู่ด้วยกันดีๆไม่ได้หรือไงวะ กูงงเลย”
“ลิ้นกับฟันก็งี้แหละครับ พี่น้องไม่ทะเลาะกันไม่มีหรอก มาๆ คิดมากไม่ดี”ผมคว้าที่ข้อมือของคนยศสูงกว่าเข้าบ้าน คนถูกลากเดินตามอย่างว่าง่ายไม่มีอิดออด
“เหนื่อยว่ะมึง อยู่บ้านคนเดียวเหงาไหมวะ”หมวดเต้ยกอดจากด้านหลังพลางเดินไปด้วย อย่าเด้าผมนะที่รัก ฮ่าๆๆ เดี๋ยวผมจะเสียว
“ไม่นี่ครับ ทำงานทั้งวัน เปลี่ยนชุดไปอาบน้ำเถอะครับ”
“มึงอาบน้ำรึยัง”
“ยังเลย หรือจะอาบพร้อมกันดี”ผมยิ้มทำหน้าทะเล้น อย่านะเว้ย เดี๋ยวกูอดใจไม่ไหว เพิ่งฟังธรรมะมาหยกๆ ขอสงบสติอารมณ์สักครู่หนึ่ง กลางคืนค่อยว่ากัน
“อาบพร้อมกูดิ จะได้ไม่ต้องเสียเวลา กูขี้เกียจอาบเองด้วย”เอาแล้วไง เออ เอาก็เอาวะ ยอมๆเขาหน่อย แก้ผ้าหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วเข้าไปอาบน้ำพร้อมกัน ผิวตัวหมวดเต้ยโคตรแน่นเลย กล้ามเป็นมัดได้รูปสวยงาม ทุกสัดส่วนแน่นปึ้ก มองแล้วหื่น แต่ยังไม่ทำอะไรหรอกเขาเพิ่งเลิกงานมา หยิบฟองน้ำได้ก็ถูตามเนื้อตามตัวให้สะอาดสะอ้าน เหมือนอาบน้ำให้เด็กเลย อาบเสร็จแต่งตัวสบายๆกางเกงใน ใส่แค่กางเกงกีฬากับเสื้อยืดธรรมดาๆมานั่งกินข้าว ข้าวนี่หุงเองนะครับส่วนกับข้าวผมเดินไปซื้อที่หน้าปากซอย
“มึงโทรหาไอ้บอมบ์ยังวะ ไอ้บูมว่ามันจะพาไปนวดตัว”
“มันโทรหาแต่หัววันแล้ว นี่ไม่ใช่ว่าไปร้านนวดเหมือนที่เคยไปอีกนะ ขอผมใจแตกกับผู้หมวดคนเดียวก็พอ กับคนอื่นอย่าเลยครับ”
“รักเดียวใจเดียวว่างั้นเถอะ”หมวดเต้ยเลิกคิ้วทำหน้ากวน ปกติหน้าแกก็กวนๆอยู่แล้วนี่ยิ่งกวนเข้าไปใหญ่
“ใช่สิ หลายใจไม่ดี แบ่งเวลาไม่ทัน ผู้หมวดลองคิดดูนะ เกิดเรามีเมียสัก ๗ คน คนละวัน วันละ ๓ ครั้ง เอวเคล็ดพอดี งั้นคนเดียวก็พอแล้ว”
“มันต่างกันตรงไหนวะ คนเดียวแต่โดนตลอด ๗ วัน แล้ววันละไม่ต่ำกว่า ๓ กูว่าเอาเมีย ๗ คนดีกว่า อย่างน้อยคนที่โดนมันก็ได้พักฟื้นบ้าง”
“ขนาดนั้นเชียวเหรอ แค่มีกิจกรรมสานสัมพันธ์ของเรา ๒ ถึงต้องพักฟื้นด้วยเหรอ”
“ไอ้สัส ช่วยมีลิมิตบ้าง บางทีน่ะ ปริมาณไม่สำคัญเท่าคุณภาพหรอก น้อยๆนานๆเน้นๆ ดีกว่าบ่อยแล้วไม่ได้เรื่อง”
“โหย ก็คนเขากำลังฝึกวิทยายุทธ”
“ไม่ต้องฝึกแล้ว ฝีมือใช้ได้ เออ มหา กูลืมซักผ้าว่ะ จะมีชุดใส่ไหมเนี่ยกู”
“ผมซักให้แล้ว รีดเรียบร้อย อยู่ในตู้”
“อ้าวเหรอ เฮ้ย ไม่ต้องก็ได้เว้ย”
“ไม่ทันแล้วละ ผมซักรีดเรียบร้อยแล้วครับ ผีมืออาจจะไม่เนี๊ยบแต่ก็ถือว่าโอเคนะ”
“เกรงใจมึงว่ะ”
“ไม่เป็นไร ผมไม่ถือหรอก ผมมาอยู่บ้านผู้หมวดฟรีๆ น้ำไฟไม่ได้ช่วยจ่าย อะไรช่วยได้ผมก็ทำหมดละ อยู่บ้านท่านอย่านิ่งดูดาย จับลูกชายของท่านทำเมีย ฮ่าๆๆๆ”
“หึหึ กูว่ามึงกับไอ้บอมบ์นี่เกิดมาคู่กันเลยวะ เหี้ยเหมือนกันไม่มีผิด”
“เกิดมาคู่กันที่ไหน ผมคู่หมวดเต้ยไง ไอ้บอมบ์ก็คู่หมวดบูมนู้นดิ เป็นเพื่อนกันเว้ยไม่ได้เป็นคู่”
“เออๆ คู่กูก็คู่กูละ เมื่อไหร่บอกแม่มาขอกู”
“ปีหน้าดีไหม”
“หึหึ ให้มันจริงเถอะ ไม่ใช่ปลดไปแล้วทิ้งกู หนีไปบวชอีกครั้งนะมึง”
“ไม่ทันแล้วล่ะผู้หมวด ผมหลงรักผู้หมวดเข้าอย่างจัง คงทิ้งผู้หมวดไปไม่ได้ ผมกลับไปบวชอีกครั้งจะใครมาคบกับผู้หมวดล่ะ ไม่มีหรอกครับ ผู้หมวดต้องเป็นตาแก่เฉาตายอยู่คนเดียว ผมอยู่กับผู้หมวดอย่างน้อยผมก็ตายเป็นเพื่อนผู้หมวดได้”
“หึหึ กูไม่รู้จะคิดว่ามึงหวานกับกูหรือมึงแช่งกูดีวะ”
“ก็ ๒ อย่างแหละครับ ชีวิตเราความตายมีในเบื้องหน้า ตายช้าตายเร็วเราไม่รู้มันหรอก ก็มันได้ทั้งความหวานฉ่ำชื่นหัวใจและการปลงกับชีวิต ควบกันเลย ประโยชน์ทั้ง ๒ อย่าง”
“กูรักมึงจริงๆแล้วนะเนี่ยไอ้มหา สัส”หมวดเต้ยยิ้มหวาน เขินดิ ฮ่าๆๆ กูก็เขินเหมือนกัน
“งั้นเรามารักกัน”ผมทำปากจู๋ อ้อนตีนเขาหน่อยครับ
“กินข้าวให้อิ่มก่อนเหอะมึง มัวแต่ชวนคุยออกทะเลไปเรื่อย”ผู้หมวดชี้ไปที่กับข้าวซึ่งวางอยู่เบื้องหน้า เมื่อกี้ก็กินไปคุยไปนะครับ ไม่ค่อยมีมารยาทเท่าไหร่ แต่ไม่เป็นไรเราอยู่กันแค่ ๒ คนเท่านั้น ไม่มีใครมาอยู่ด้วย กินแบบกันเองแบบนี้แหละดี
“หมวดเต้ย ผมถามจริง ทำไมถึงอยากเป็นทหาร”ช่วยกันเก็บกวาดทำความสะอาดล้างจาน ชวนคุยชวนถามไปเรื่อยเปื่อย
“อืม พ่อกูเป็นทหาร พี่กูก็เป็น กูเองอยากก็อยากเป็น มันรู้สึกว่าตัวเองเท่ มีเกียรติ ได้ทำงานเพื่อชาติ แล้วมึง คิดไงหลังจากที่มาเป็นทหารแล้ว”
“สนุกดีครับ ได้เจอเพื่อนใหม่ สังคมใหม่ แต่บางทีก็เหนื่อยนะ มันทั้งสนุกและไม่สนุกอ่ะ ปนๆกันไป มีสุขมีทุกข์”
“แบบนี้แหละ มึงผ่านจุดนี้มาได้อะไรที่มึงจะต้องเจอในอนาคตมันก็จะต้องผ่านไปได้เช่นกัน มึงนี่ลูกผู้ชายอก ๓ ศอกเต็มตัวนะเว้ย ๑ มึงได้บวชเป็นคนสุก ๒ มึงมาเป็นทหาร แล้ว ๓ มึงมีเมีย เออ มึงยังไม่มีเมียนี่หว่า งั้นตอนนี้แค่อก ๒ ศอก”
“มีแล้วเหอะ ไม่ต้องมาเฉไฉ ผู้หมวดไงเมียผม ครบ ๓ ศอกแล้ว ลูกผู้ชายเต็มตัว”
“สัส ขี้โม้นะมึง”
“อ้าว หรือจะไม่มี เราได้เสียกันแล้ว ไม่เรียกว่าผัวเมียเรียกอะไร เอาน่า อย่าคิดมาก ข้อนี้อนุโลมกันได้”
“อืม กูยอมมึง”
“อิ่มแล้วก็ง่วง”นั่งเอนตัวอยู่ด้านล่างของบ้าน รับบรรยากาศสบายๆ บ้านข้างๆนี่ยังไม่มีใครมาอยู่นะครับ ช่วงนี้เลยเสียงดังได้
“ไปนอนดิ พักผ่อนเยอะๆ”ผมหันไปมองหน้าหมวดเต้ย
“กูไม่ได้นอนเต็มอิ่มมาหลายวันก็เพราะมึง มึงรู้ป่ะไอ้มหา คืนนี้ห้ามปลุก กูเพลีย ถ้ามึงสะกิดกู มึงช้ำในแน่”พูดขู่ผมเอง เฮ้ย จริงๆที่ว่าไม่ได้นอนผมไม่ได้หื่นนะครับ ผู้หมวดแกอ่านหนังสือแล้วเพลีย จากนั้นผมก็ชวนเล่นกิจกรรมปลดปล่อย ใช่ว่าจะทุกคืนนะ หมวดเต้ยชอบพูดเกินความจริง ผมก็มีลิมิตเหมือนกัน มันสนุกก็จริงแต่เหนื่อยเอาการอยู่เหมือนกัน
“ไปนอนเหอะครับ”ผมพูดย้ำอีกรอบ หรือง่ายๆก็คือกูไล่มึงไปนอนเป็นรอบที่ ๒ แล้วนะ
“เออ กูนอนแล้ว ปิดบ้านให้เรียบร้อยนะมึง”หมวดเต้ยเดินขึ้นไปด้านบนบ้าน ส่วนผมเองนั่งดูทีวีอยู่พักใหญ่จึงปิดบ้าน ลงกลอนประตูหน้าต่างให้เรียบร้อยปิดไฟด้านล่างเหลือแค่ไฟหน้าบ้านดวงเดียวจากนั้นขึ้นไปด้านบน หมวดเต้ยยังไม่หลับครับนอนคว่ำอยู่บนเตียงอ่านหนังสือ เห็นอ่านมาหลายวันแล้วยังไม่จบสักที
“ไหนว่านอนอ่ะ”นั่งลงบนเตียงส่วนที่ว่างๆ มองไปยังหนังสือที่อ่าน เอ่อ ภาษาอังกฤษทั้งนั้น
“กูง่วงนะแต่ยังไม่ถึงเวลาที่จะต้องนอนว่ะ อ่านหนังสือไปพลางๆ”
“อื้ม”ผมยักหน้าแล้วล้มตัวลงนอนข้างๆหมวดเต้ยเอามือพาดเอวแต่ไม่ได้ก่อกวนอย่างอื่น หนุนหมอนหันหน้าตะแคงเข้าหาผู้หมวดมองหน้าเพลินๆ
“อยากนอนก็นอนก่อนดิ อย่ามากดดันกู”
“เปล่า ยังไม่ง่วง แล้วไม่ได้กดดัน แค่มองหน้าเฉยๆ”
“นั่นแหละเขาเรียกว่ากดดัน”พูดจบผมยื่นหน้าไปจูบแก้ม
“โอเคครับ อ่านไปเหอะ ไม่กดดันแล้ว”ผมลงจากเตียงเดินลงไปด้านล่าง หิวน้ำ เมื่อกี้ก่อนขึ้นมาลืมกินน้ำ
“อือ เปล่า อยู่บ้าน อืม.....”ขึ้นมาอีกทีผู้หมวดนอนคุยโทรศัพท์อยู่ จะไม่เข้าไปก็เปิดประตูแล้วเลยเดินเข้าไปในห้องแล้วไปยืนอยู่นอกระเบียงมืดๆ ปล่อยให้คนในห้องคุยโทรศัพท์เขาคุยต่อไปแล้วกัน ไปนั่งหน้าสลอนอยู่ในห้องเดียวเขาจะหาว่าเสียมารยาท ซึ่งพักหลังนี่ก็ไม่ค่อยจะมีแล้ว ฮ่าๆๆ
“โหล อยู่ไหนท่าน”กำลังจะเดินเข้าห้องโทรศัพท์ตัวเองเสือกดังขึ้นมาก่อนเลยต้องรับ ปลายสายไม่ใช่ใครเพื่อนผมเอง ไม่ใช่ไอ้บอมบ์นะครับ เพื่อนที่เคยบวชด้วยกัน มันสึกมาก่อนผม ๓ ปี มันเรียนจบมันสึกปั๊บ มันทำงานอยู่ในกรุงเทพครับ ไอ้คนที่ผมเคยพูดว่ามันเอาเมียโชว์ผมน่ะ ไม่รู้มันโทรมาทำไม
“อยู่บ้านเพื่อน มีการอันใดรึ”
“เปล่า ไม่เห็นมึงมานอนหอผมไง ผมเป็นห่วง บ้าๆบอๆแบบท่านเกิดโดนหลอกขึ้นมา ไม่มีใครช่วย”
“หึ ไม่มีหรอก แล้วทำอะไรอยู่เพิ่งเอาเมียเสร็จหรือไง”
“อามะ ภันเต เอาห่าอะไร เพิ่งจะเลิกงานกลับมาถึงห้อง...”มันชวนคุยอะไรอยู่พักหนึ่งจนวางสายไป เพื่อนคนนี้ของผมถือว่าสนิทพอสมควร เคยอยู่กุฏิเดียวกัน เรียนคณะเดียวกัน บ้านมันอยู่คนละจังหวัดกับบ้านผม มันเรียนจบตรี พอรับปริญญาบัตรเสร็จเรียบร้อยมันก็สึกครับ ตอนนี้เป็นครู เมียมันก็เป็นครู ครูกับครูเอากันโชว์กู จนอยากขึ้นครู ฮ่าๆๆ
“คนเรานี่ก็แปลกเนอะ ตอนที่กูไม่มีใครก็เสือกเล่นตัว พอกูมีแฟนแล้วอยากจะมาสานต่อกับกู”หมวดเต้ยพูดขึ้นมา ผมทำหน้างงทันที คือที่รักกูกำลังสื่ออะไรกับกูวะ
“มีอะไรเหรอครับ”
“คนที่กูเคยจีบน่ะ มันโทรหากู โวยวายใส่กูว่ากูหายไปไหน ทำไมไม่ไปหาเขาบ้าง ไม่รักกันแล้วเหรอ กูโคตรงงเลยว่ะ ตอนกูจีบคือ ไอ้เหี้ย เล่นตัวฉิบหาย ชวนไปไหนไม่อยากจะไป พอชวนไปได้ก็เอาเพื่อนไปด้วย กูตื๊อแล้วตื๊ออีกจนกูเหนื่อย มึงคิดดูกูตามจีบมาเกือบ ๒ ปี เหี้ย กูทนไม่ไหวเลยเลิกติดต่อ จีบยากแบบนี้กูเลยไม่จีบ พอกูไม่ตื๊อ โทรมาด่ากู อะไรของเขาก็ไม่รู้”
“อยากคบกับเขาป่ะล่ะ อยากคบก็จีบต่อดิ”
“หึ ไม่เอาแล้วว่ะ จีบมาเป็นปีๆ ไม่มีความก้าวหน้า จะจีบทำไม สู้มึงไม่ได้ ได้กูครั้งเดียวมาขอกูเป็นแฟน กูไม่ชอบอะไรยุ่งยากว่ะ ไม่รักก็ไม่ต้องให้ความหวัง ชอบคือชอบ ไมชอบคือไม่ชอบ กูไม่ชอบเรื่องมาก”
“ก็ไมต้องไปสนดิ เลิกก็คือเลิก”
“เออ กูไม่สนใจอยู่แล้ว เรื่องมากดีนัก พักนี้ดวงกูไม่ค่อยดีหรือเปล่าวะมหา ทำไมกูมีแต่เรื่องวะ มึงดูดวงให้กูหน่อยดิ”
“ไม่เกี่ยวกับดวงหรอกผู้หมวด อย่าคิดมาก มันแค่ปรากฏการณ์หนึ่งเท่านั้น ไม่มีอะไรหรอก”
“อือ กูเชื่อมึงแล้วกัน ปิดไฟดิ กูง่วงแล้ว”ผมเดินไปปิดไฟแล้วสอดตัวเข้าไปในผ้าห่มบางๆกอดผู้หมวดเบาๆแล้วก็หลับไป
“เหี้ยตวงเหี้ยเต้ย เอากันอยู่รึไงมึง ตื่นได้แล้ว”เอาแล้วเสียงเรียกห้าวเหี้ยเหี้ยมโหด ไอ้เหี้ยบอมบ์มาแหกปากหน้าบ้านแต่เช้ามีอะไรวะ
“อื้อ ใครวะ”หมวดเต้ยกอดหมอนข้างไว้ไม่ยอมลุก ส่วนผมขยี้ตาแล้วเดินลงไปด้านล่าง ไปรับแขกหน่อย
“คุยกันไปนะพวกมึง กูขอขึ้นไปนอนก่อน ไอ้เต้ยยังไม่ตื่นใช่ไหม”เปิดประตูปั๊บหมวดบูมรีบเดินเข้ามาในบ้านแล้วเดินขึ้นไปด้านบนด้วยตาแดงก่ำ ร้องไห้หรือว่าอดหลับอดนอนวะ
“เป็นไรของเขาวะ”
“ยังไม่ได้นอนอ่ะดิ พอกูลากมาด่ากูตลอดทาง”
“นี่มึงเอาผู้หมวดยันเช้าเลยเหรอ”ผมทำหน้าเหวอ คือมันมีมีแรงเยอะไปมั้ย กูสงสารนะเว้ย ถึงกูจะเอากันแต่กูไม่เคยโต้งรุ่งโต้ตะวันสักที
“เอาเหี้ยไรล่ะ แหกตาเล่นเกม์ยันเช้าไอ้สัส กูไปถึงบ้านยังนั่งสัปหงกอยู่หน้าจอคอมอยู่เลย”
“เข้ามาดิ อาบน้ำแปรงฟันมาแล้วใช่ไหมมึง แล้ววันนี้ออกมาได้เหรอ แม่ไม่ว่าหรือไง”
“แม่กูไล่ให้กูมาเที่ยวว่ะ วันนี้ไอ้ภูมิกับไอ้ภีมมันอยู่บ้านช่วยแม่กูเลี้ยงลูก”วันนี้วันหยุดครับ ๒ หมวดเขาไม่ต้องไปทำงาน
“อือ แปบนะ กูอาบน้ำแปรงฟันก่อน”ผมเดินขึ้นไปด้านบนหยิบผ้าเช็ดตัวรีบไปอาบน้ำ ในห้องนอนตอนนี้หมวดบูมนอนอยู่ข้างๆหมวดเต้ย สภาพเหลือแค่บ๊อกเซอร์ตัวเดียว นี่ถ้าไม่ใช่เพื่อนสนิทกันผมอาจจะคิดว่าทั้งคู่กิ๊กกันก็ได้นะ ถ้าเป็นคนอื่นมานอนเหลือบ๊อกเซอร์ตัวเดียวข้างหมวดเต้ยนี่ ผมคงทำสีหน้าไม่ถูก
อาบเสร็จแล้วออกมาแต่งตัว จากสภาพเมื่อกี้หมวดบูมหมวดเต้ยนอนข้างๆกันเฉยๆ ตอนนี้กลายเป็นว่าหมวดบูมเข้าไปกอดหมวดเต้ยซะแล้ว เฮ้ย เขากิ๊กกันหรือเปล่าวะ ผมเดินไปมองทั้งคู่ยังหลับสนิท เออ นอนไปเหอะ แต่ขออย่างเดียวอย่ามีไรกันแล้วกัน ไอ้บอมบ์คงกระทืบทั้งคู่แน่ รายนั้นเขาขาโหด
“มึงกินข้าวยัง”
“กินแล้ว”
“งั้นเดี๋ยวกูกินมาม่าก่อนนะ ถ้าให้รอผู้หมวดกูคงทนไม่ไหว”เดินเข้าครัวหยิบมาม่ามาต้มกินรองท้อง นั่งกินจนอิ่ม ไอ้บอมบ์มันเปิดทีวีดูการ์ตูน เอ่อ สัส ดูเหมือนเด็กๆไปได้
“อะไรของมันวะ”ไอ้บอมบ์มองคน ๒ คนที่นอนกอดกันกลมดิ๊กอยู่บนเตียงด้วยสายตาเอือมๆ ผมเองก็ส่ายหน้าแล้วขำ
“เหี้ยตวง ทำไมจวยมึงเล็กกว่าเดิมวะ”หมวดเต้ยพูดอู้อี้มือก็คลำไปไม่ยอมเปิดตาแล้วดูให้ชัดๆว่าใคร
“เหี้ย อย่าล้วงดิ กูง่วงนอน กูจะนอน”หมวดบูมพยายามเอามือออก ตาไม่เปิดเหมือนกัน ตอนนี้หมวดเต้ยนอนกอดหมวดบูมนะครับแล้วมือไม่ต้องสืบล้วงจับของหมวดบูมเรียบร้อย คิดว่าของกูล่ะสิ ฮ่าๆๆๆ
“หมวดเต้ย พอได้แล้วมั้ง”ไอ้บอมบ์พูดปนขำ
“หือ อ้าว เหี้ย ไอ้บูม ไอ้สัส เหี้ยเอ๊ยมาเมื่อไหร่วะ”หมวดเต้ยลืมตาขึ้นมารีบเด้งตัวลุกขึ้นทันที มือที่จับจวยหมวดบูมนี่ปล่อยแทบไม่ทัน
“เหี้ย อะไรของมึงวะ ไอ้สัสเต้ย จับจวยกูห่าพระแสงอะไร”หมวดบูมรีบดึงบ๊อกเซอร์ขึ้นมา
“สัส กูจะไปรู้มั้ยว่ามึงมานอนข้างกู”
“ไอ้มหา มึงไม่ได้เอามันรึไง มันถึงได้มาล้วงกูแต่เช้า”หมวดบูมด่าผมซะงั้น เอ่อ เมื่อคืนก็ว่าจะจัดแต่ผมหลับซะก่อน
“เปล่าครับผู้หมวด”ผมยิ้ม
“นี่ถ้าขึ้นมาช้ากว่านี้กูว่ากูคงได้อกแตกตาย”ไอ้บอมบ์พูดหน้าตาย
“ให้กูหลับตาเอาไอ้บูมกูยังไม่อยากได้มันเลย สัส คนเหี้ยอะไรจวยเล็กกว่ากูอีก”
“เล็กเหี้ยไร ไอ้มหาเอาปากมึงมาวัดดิว่าของกูสุดคอหอยมึงรึเปล่า”หมวดบูมพูดติดตลก
“ตลกแดกแล้วไอ้สัส”หมวดเต้ยผลักหัวหมวดบูมจนหมวดบูมล้มตัวลงไปนอนต่อ ส่วนหมวดเต้ยลุกเกาหัวแกรกๆหยิบผ้าเช็ดตัวไปอาบน้ำ
“ยังจะนอนอีก ลุกดิ จะไปเที่ยวกัน”ไอ้บอมบ์ปลุกหมวดบูม
“กูง่วง กูไม่อยากไปไหน”หมวดบูมตอบเสียงเอื่อยเฉื่อย คงจะง่วงมาก
“เออ ไป ๓ คนแล้วกัน กูว่าจะพาแฟนไปเที่ยว แฟนมันไม่อยากไป กูไปหาแฟนเอาข้างหน้าก็ได้วะ”
“เฮ้ย ไอ้สัส อย่านะมึง เหี้ยเต้ย กูอาบด้วย ไอ้บอมบ์แม่งแกล้งกู”
“คนหล่อทำอะไรก็หล่อ เอ่อ ผู้หมวดครับ แต่งตัวแบบนี้ไปเดินแบบเลยดีไหม”หมวดบูมหมวดเต้ยแต่งหล่อกันเต็มที่เลยครับ ส่วนผมน่ะเหรอ ยีนส์ กับเสื้อเชิร์ต
“พอๆ ผมไม่ค่อยจะมี หน้าผากก็กว้าง ยังจะเซ็ตผมอีก”ไอ้บอมบ์พูดประชดหมวดบูม คือมันคงทนไม่ไหวที่ที่รักมันเด่นเกิน หน้าผากหมวดบูมไม่ได้กว้างหรือเถิกอะไรนะครับ กำลังเหมาะ เขาหล่ออ่ะ ส่วนหมวดเต้ยผมไม่ห้ามหรอกจะแต่งอะไรก็แต่งไป อย่านอกใจกูแล้วกัน ฮ่าๆๆๆ
“ชอบว่ากูจริง สัส”
การเดินทางครั้งนี้เราจะไปหัวหินกันครับ ตอนนี้เพิ่งจะเที่ยงวัน แดดกำลังดี ที่จริงหน้าฝนแบบนี้ที่เที่ยวไม่ค่อยจะปลอดภัย เท่าไหร่ จะไปขึ้นเขาลงห้วยก็กลัวดินถล่ม จะไปเดินห้างมันก็ซ้ำซาก ไปทะเลแล้วกัน ช่วงนี้ฝนไม่ตกพักใหญ่ ที่ทะเลอากาศคงจะดี ไปถึงทะเลก็บ่าย ๓ แล้ว ก่อนไปถึงทะเลเราแวะไปไหว้พระก่อนครับ หลวงพ่อทวดองค์ใหญ่น่ะ จากนั้นจึงไปเที่ยวทะเลกัน
“โห ฝรั่งนมใหญ่ว่ะ”ผมถึงกับร้องโหออกมาทันที กูเพิ่งเห็นฝรั่งอาบแดดก็ครั้งนี้นี่แหละ นมใหญ่กว่าผู้หญิงที่มาเต้นเลื้อยผมในผับอีกครับ ขาวด้วย น่าจะเป็นสาวรัสเซียแน่เลย
“น้อยๆหน่อย มหา สงบสติอารมณ์หน่อย”หมวดเต้ยพูดขำๆ
“ก็มันใหญ่จริงนี่ครับผู้หมวด นี่ถ้าฝรั่งมันโมโหเอานมตบหน้าที่ผมได้ตายห่าแน่เลย”
“ก่อนจะโดนนมตบหน้า ตีนกูจะไปประทับหน้ามึงก่อน มองได้แต่อย่าจินตนาการสิวะ”
“อ่ะ ไม่มองนมฝรั่งก็ได มองจวยฝรั่งแทนก็ได้วะ ฮ่าๆๆๆ”
“ไอ้เหี้ย”หมวดเต้ยถีบผมมาที่บั้นเอวเต็มๆ กูแทบคะมำกลางชายหาด
“อย่าคิดเลยเถิดนะมึง คนนี้เขาโหด ฮ่าๆๆๆ”หมวดบูมหัวเราะ
“โอ๊ย ถีบแบบนี้เอาปืนมายิงผมเลยดีกว่าไหม”ผมมองหน้าไอ้บอมบ์แล้วส่งสายตามีเลศนัย ก่อนจะมองไปที่เป้าหมายคือหมวดเต้ย หมวดเต้ยยิ้มระรื่นเดินนำไปกับหมวดบูม ส่วนผมกับไอ้บอมบ์เดินตามหลังห่างไม่มีก้าว ก่อนจะสื่อสารกันเป็นนัยๆ
“เฮ้ยๆๆๆ ไอ้เหี้ย”ผมกับไอ้บอมบ์วิ่งไปช้อนตัวหมวดเต้ยคนละข้างจับโยนน้ำทะเล “อ้ากกกกกกกกก เฮ้ย เล่นเหี้ยอะไรของมึง”
“ฮ่าๆๆๆๆ อยากถีบผมดีนัก”
“มึงพลาดแล้วเต้ย ฮ่าๆๆๆ”ไอ้บอมบ์หัวเราะ
ตู้มมมมมมมมมมมมมม น้ำทะเลกระจายพร้อมกับร่างของหมวดบูมที่จมลงไป ก่อนจะโผล่ขึ้นมาแล้วจะมาแก้แค้น แต่เรื่องอะไรครับ หมวดบูมตอนนี้หัวเราะอยู่ หึหึ ผมขอโทษนะครับผู้หมวด
“เฮ้ย ไอ้เหี้ย กูแพ้น้ำทะเล”หมวดบูมร้องเสียงดัง หึหึ ไม่มีใครเชื่อหรอกผู้หมวด ตู้มมมมมมมมมมมมมมมม เปียกอีกคน
จากนั้นก็ไม่เหลือครับพวกผมลงไปเล่นน้ำทะเลกันหนำใจ ใครชวนเล่นก็ไปแจมกับเขา ฝรั่งไทยผมไปหมด จนพระอาทิตย์ลับขอบฟ้าจึงพากันไปอาบน้ำแต่งตัวที่รีสอร์ท เล่นน้ำทะเลเสร็จ อาบน้ำ ไปสปากันต่อ ผ่อนคลายกันครับ เหนื่อยจากหน้าที่การงานเราก็มาผ่อนคลายกันนิดหนึ่ง
“อ่า สบายตัวแบบนี้มีแรงเสียตัว”หมวดเต้ยพูดแล้วยักคิ้วกวนตีนให้ผม หึหึ จัดไปที่รัก
“แล้วเราจะช้าอยู่ใหญ่ ปืนใหญ่ผมพร้อมรบแล้วตอนนี้ หมวดบูม ผมขออนุญาตนะครับ ไปเที่ยวที่ไหนกันก่อนก็ได้”ผมฉุดมือหมวดเต้ยลากไปที่ห้อง
หึหึ
-
ฮาสี่คนนี้อิ๊บอ๋าย
ป่วงกันได้ทุกวี่วัน
ตอนจับจวยเล็กนี่ฮามาก
สงสัยหมวดเต้ยจะอยากแต่เช้า
กริ๊ววววววววว ~
:haun4:
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7:มหาอย่างหื่นนนนนนนนนน :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
ขำลั่นเลย ตลกจริง 555555555555555
-
มหากับหมวดเต้ยหวานกันแบบน่ารักๆอบอุ่นดี
แม้บางทีมหาจะหื่นก็ตาม :z1:
ชอบตอนที่สองหมวดนอนกอดกัน แล้วบอมบ์กับมหามาดู
เหมือนมองดูเด็กๆนอนเลยนึกภาพตามแล้ว
แต่ฮาตอนที่หมวดเต้ยคิดว่าหมวดบูมเป็นมหา 5555
ขอบคุณคนเขียนนะคะ :pig4:
:mew1: :L2:
-
กร๊ากกกก จับจนจำขนาดได้ อุ๊ต๊ะ!
-
สู้ๆๆๆนะหมวดเต้ย ระวังเสียจนช็อคนะ
-
กร้ากกกกกกกกกกกกกก 55555
สองหมวดจะเล่นเลสกันหร้าาาา :m20: :m20:
ถ้าคู่ของหนูมาเที่ยวด้วยอีกคนนะ หึหึหึ
หัวเราะขาดใจตายแน่ 55555
-
ขอบคุณ :)
-
เต็มที่เลยหวานแบบแมนมากอ่ะ แต่พี่มหาตวงนี่สุดๆจริงๆ
-
สองคู่นี้ทั้งหวานทั้งฮากันได้ตลอด สนุกมากกกก หมวดเต้ยชัดเจนได้ใจจริงๆ
:katai2-1: :กอด1:
-
ชอบหมวดเต้ยอ่ะนางแรงนางมั่นมาก
สบายตัวอย่างนี้มีแรงเสียตัว 555666
อิมหาหื่นมีรับมุกด้วยอีกปืนใหญ่พร้อมรบ
มันสุดติ่งอ่ะอิคู่นี้
-
มันหื่นกันได้ทุกตอนสิน่าสองคนนี้ :jul1:
-
หื่นกันทั้งก๊ก
-
ขำตรงละเมอจับ 555+ แสดงว่าหมวดเต้ยจับบ่อย เลยรู้ว่ามันเปลี๊ยนไป๋
-
ทั้งฮาทั้งหื่น หมวดเต้ยคลำมหาบ่อยละซิ :m20:
-
เปลี่ยนชื่อจากมหาตวง เป็นมหาหื่นดีไหม
-
เป็นนิยายที่เห็นแล้วมองผ่านทุกครั้ง
แต่พอได้เข้ามาจิ้มอ่าน รู้สึกว่าเฮ่ย!!! ทำไมเราพลาดเรื่องนี้ว่ะ :hao7:
ไม่น่าพลาดเลยตรู ฮ่าๆๆ o13 o13 o13
-
ตอนที่ ๓๘ ปัญหา
“ทหาร มานี่สัก ๕ คนดิ”จอดรถหลังกองร้อยผู้หมวดลงไปเรียกทหารที่กลังตบปิงปองใต้กองร้อยอย่างเมามัน
“ตรง”คนหนึ่งสั่งเสียงดัง ทุกคนยืนตรงทำความเคารพก่อนจะวิ่งมาหาผู้หมวดที่กวักมือเรียก
“ครับผู้หมวด”
“เดี๋ยวพวกเอ็งเอาของพวกนี้ลงไปให้ช่างเขาหน่อยนะ จ่าเนื่อง จะให้ผมเอาของไว้ตรงไหน”ผู้หมวดหันไปถามจ่าเนื่อง ซึ่งเป็นหัวเรือในการซ่อมแซมห้องน้ำในขณะนี้
“เอามาวางตรงนี้เลยครับผู้หมวด ทหาร เอามาวางตรงนี้เลย เฮ้ย เอ็งไปช่วยดิ”จ่าเนื่องเดินมาคุยกับผู้หมวดแล้วสั่งผมให้ไปช่วย ผมเองก็ไม่ได้ว่าอะไร รับคำสั่งช่วยลงของลงจากรถ มีพวกกระเบื้อง ชักโครก ปูน และอุปกรณ์ช่างอีกพอสมควรเอาไปวางให้เป็นระเบียบ จากนั้นรถส่งของมันก็ขับออกไป ผู้หมวดตอนนี้กำลังไปดูห้องน้ำครับ ซึ่งพวกช่างลอกสีผนังห้องน้ำกับรื้อโถคอห่านออกไป ๕ ห้อง เหลือไว้ ๕ ห้องครับไม่งั้นไม่มีอะไรใช้
“บ่ซอย กะอยู่ซือๆ อย่าปากหลาย”(อยู่นิ่งๆ อย่าพูดมาก)
“เอ้า บักห่านี่แหมะ กูบ่เว้ากะว่ากูบ่มีปาก บักเหี้ย ว่าจังใด๋หมอ เที่ยวดุแท้น้อ บ่มีของฝากมาฝากหมู่ฝากเสี่ยวติ๊”(อ้าว ไอ้ห่า กูไม่พูดก็หาว่ากูไม่มีปาก ไอ้เหี้ย ไงเพื่อน ไปเที่ยวบ่อยนะ ไม่มีของมาฝากเพื่อนฝากฝูงบ้างเหรอ)ไอ้คนที่โดนดุมันทิ้งเกรียงลงพื้นแล้วเดินมาถามผมซึ่งกำลังดูช่างมันลอกสีอกห้องหนึ่ง
“เที่ยวห่าไรวะ ไปซื้อของ แล้วนี่มึงไม่ช่วยมันทำเหรอ”
“บ่ ขี้ค้านเฮ็ดนำบักเหี้ยพล จั๊กอีหยังของมันบุ สงสัยเมียปา ฮู้ คนมันถูกทิ้งเธอรู้บ้างไหม หัวใจของฉันเจ็บ เจ็บสักเท่าไหร่”(ไม่ ขี้เกียจทำกับไอ้พล ไม่รู้อะไรของมัน สงสัยเมียทิ้ง....)
“เออ บ่มีเมียคือมึงกะบ่เข้าใจดอก บักสัส วู้ บ่ทันได้ฮอดปีซ่ำ ปากูเสย เมียหนอเมีย เอาปูนไปโบกอี๋ซะบ่น้อ”(เออ คนไม่มีเมียอย่างมีไม่เข้าใจหรอก ไอ้สัส วู้ ยังไม่ถึงปีทิ้งกูซะแล้ว เมียหนอเมีย เอาปูนไปโบกอี๋ดีกว่ามั้ง)
“โหดไปไหมมึง”ผมถามขำๆ ปัญหาของทหารตอนนี้ก็คือ ไม่มีเมียเป็นปัญหาอันดับหนึ่ง มีเมียแล้วแต่เมียทิ้งไปมีผัวใหม่เป็นปัญหาอันดับสอง
“แค่นี้มันน้อยไป ไม่รู้อะไรนักหนา กูงงกับพวกมันจริงๆ”ส่ายหน้าเอือมระอา ส่วนผมได้แค่ยิ้ม ไม่มีความเห็น ไม่เคยโดนทิ้ง มีแต่กูที่ทิ้งเขา ฮ่าๆๆๆ
“ทิ้งก็หาใหม่ดิวะ”
“ถ้ามันหาง่ายเหมือนหาปลากูไม่ว่าอะไรเลยนะ”
“ป๊าด คือคักแท้น้อ เฮ็ดงานไปเบิ่งหนังโป๊ไป”เพื่อนคนหนึ่งมันเดินเข้ามาดูอีกคนที่กำลังขูดสีอยู่และดูหนังโป๊ไปด้วย
“ตรง”
“อือ ไม่ต้องๆ นั่งๆทำงานเลย”ผู้กองเดินเข้ามาในห้องน้ำ คนที่อยู่ใกล้สุดรีบสั่ง ผมถึงกับสะดุ้ง เสียงดังมาก “ไงมึงไอ้ยักษ์ เป็นช่างกับเขาด้วยเหรอ”ผู้กองตบมาที่ไหล่ผมดังปั๊ก
“พอเป็นครับ”
“เหรอ อือ”ผู้กองพยักหน้าแล้วเดินไปดูห้องต่อไป ส่วนผมรีบปลีกตัวออกมาข้างนอก ไม่ได้ช่วยอะไรเขามันจะเกะกะเปล่าๆ
“ทำอะไรมึง”เดินไปหน้าคลังอาวุธ ไปหามหาตวงซึ่งนั่งอยู่คนเดียวกับปืนอีกหลายกระบอก
“ซ่อมปืนว่ะ”ไอ้มหาตอบก่อนจะทำงานของมันต่อ
“ซ่อมเป็นด้วยเหรอ”
“จะไปยากอะไร”ว่าแล้วมันก็ซ่อมของมันต่อไปครับ มันเปลี่ยนนั่นเปลี่ยนนี่ จากหลายๆกระบอก จนได้ปืนที่กระบอกดีมาหลายกระบอกเหมือนกัน ฝีมือว่ะ
“วันนี้ไปไหนมาวะ เห็นออกงานบ่อยจริงนะมึง”
“ไปซื้อของให้พวกช่างน่ะ”
“เหรอ”มันทำงานไป ฟังธรรมะไปด้วย ผมเองนั่งตากพัดลมเย็นๆ หน้าคลังนี่ดีนะครับ มีพัดลมให้ด้วย เย็นสบาย นั่งๆไปชักจะเคลิ้ม เลยหลับคาเก้าอี้อยู่ตรงนั้น
“เออ ไอ้นี่ แทนที่จะมาช่วยกันกลับมาหลับ เฮ้ย โทรศัพท์ดัง”ไอ้มหามันปลุกผมด้วยการเคาะโต๊ะจนผมสะดุ้ง
“เหี้ย ดีนะที่มึงไม่เอาปืนมายิงกู”ผมเด้งตัวมาจะถีบไอ้มหา แต่ว่าโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะมันดังอยู่เลยต้องรีบรับสาย “ครับผู้หมวด”
“ไอ้ยักษ์บอมบ์ อยู่ไหนวะ”
“หน้าคลังครับผู้หมวดมีอะไรเหรอครับ”
“มาขับรถให้หน่อยดิ จะออกไปซื้อของ”
“ครับ ได้ครับ”แล้วผู้หมวดก็วางสายไป จะซื้ออะไรอีกนะ เดินจากหน้าคลังไปหน้ามุขกลางเข้าไปในห้องทำงานผู้หมวด ปรากฏว่าไม่อยู่ สงสัยจะอยู่ข้างล่างเมื่อกี้ก็ลืมถามซะด้วย
ลงไปเจอผู้หมวดนั่งอยู่ที่บก.ร้อย พอผมโผล่หน้าผู้หมวดแกลุกเดินมาหาผมทันทีแล้วโยนกุญแจรถให้ผม กูงง ทำไมมึงต้องโยนให้กูด้วยวะ เดินเอามายื่นให้ดีๆไม่ได้เหรอ
“จะซื้ออะไรครับ”
“เอ่อ แว๊กซ์ขัดพื้น เออ ผู้กองอนุมัติงบซื้อเครื่องซักผ้าแล้วนะ กูว่าเราคงต้องขยายห้องข้างๆห้องน้ำ ทำเป็นห้องซักผ้า เดี๋ยวค่อยปรึกษาผู้กองอีกทีหนึ่ง กลัวงบไม่พอ”
“ก็ทำเท่าที่ทำได้ วางแผนไว้ว่าจะทำอะไรบ้างล่ะครับ”
“ก็คงมีห้องน้ำกับบนโรงนอนล่ะมั้ง เออ กูลืมอีกแล้วว่ะ เดี๋ยวแปบนะ กูไปสั่งงานก่อน”แล้วผู้หมวดก็เดินไป ส่วนผมเดินมาถึงรถแล้วจึงทำการสตาร์ทรถแล้วขับไปรับรอรับผู้หมวดที่หน้ากองร้อย
“เขาจะมาตรวจวันไหนอ่ะครับผู้หมวด”พอผู้หมวดขึ้นรถผมจึงถามสิ่งที่ตัวเองสงสัย
“ต้นเดือนหน้า นี่ไม่รู้ว่าจะเสร็จทันหรือเปล่า นี่ก็ปาไปซะเกือบปลายเดือนแล้ว”
“น่าจะทันมั้งครับ ก็ให้พวกช่างมันเร่งงานดิ เกณฑ์พวกที่ว่างๆไปช่วยทำก็ได้”
“ใครจะทำเป็นวะ”
“ไม่ต้องคิดมากหรอกครับผู้หมวด ไอ้พวกที่ว่างๆไม่ใช่ว่ามันทำไม่เป็น มันทำเป็นแต่มันไม่อยากทำ อย่างน้อยอ่ะมันก็ต้องทำอะไรเป็นสักอย่าง ขูดสี ทุบผนัง ของง่ายๆ ยกเว้นว่าจะมีคุณหนูพ่อแม่ไม่เคยให้ทำเหี้ยอะไรสักอย่างนั่นแหละ แต่ความเป็นไปได้มันก็มีน้อย ไอ้พวกคุณหนูมันไม่มาเป็นทหารหรอก เชื่อผม ใครว่างจับใช้งานให้หมด”
“เออ กูก็คิดงั้นแหละ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะให้พวกที่ว่างขัดพื้นบนโรงนอน เอาให้มันวับไปเลย”
“เพื่อนผมขัดพื้น ผู้หมวดก็มาขัดจรวดให้ผมบ้างสิ”ผมยักคิ้วกวนตีนให้ หึหึ
“ได้เลย กูจะเอาน้ำกรดขัด”
“เอ๊ย ไม่ต้องดีกว่า ขัดเองได้”
“หึ ทะลึ่งตึงตังนะมึง เข้ากันได้ดีกับไอ้มหาฉิบหายเลยว่ะ แบบนี้ไปเป็นแฟนกันเถอะ”
“หือ เรื่องอะไร อ๋อ นี่ผลักไสไล่ส่งผมเพราะจะแดกเพื่อนตัวเองว่างั้นเถอะ คงอยากจะจ้ำจี้กับหมวดเต้ยมานานแล้วสิ”
“จวยเถอะไอ้สัส เพื่อนกัน กูไม่เคยคิดอะไรกับมันเว้ย เพื่อนกันตั้งแต่เด็ก มึงบ้าป่ะเนี่ย”
“ไม่ได้บ้า แค่ประชด เห็นสนิทกันนี่ บางทีดีไม่ดีอาจจะเป็นแนวเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่ออะไรแบบนี้ ใครจะไปรู้”
“ไม่มีอ่ะ เราบริสุทธิ์ใจกันเว้ย เพื่อนกันเท่านั้น”
“โอเคครับที่รัก เพื่อนก็เพื่อน ถามจริงตอนเรียนอยู่เนี่ย เคยมีใครกิ๊กกันในโรงเรียนป่ะ”
“ก็มีนะ แต่กูไม่ค่อยสนใจอ่ะ เขาคบกันแบบลับๆ”
“เหรอ แล้วผู้หมวดไม่เคยรักผู้ชายคนไหนมาก่อนเหรอ นอกจากพ่ออ่ะ เคยแอบมองแอบเหล่ใครบ้างป่ะ”
“อืม ไม่น่าจะมีนะ เอ๊ะ หรือมีวะ อืม คิดก่อน”ผู้หมวดขมวดคิ้ว
“ไม่มีว่ะ แต่เคยมีรุ่นพี่เว้ย กูสนิทกับเขาโคตรๆ ไอ้เต้ยมันบอกว่ารุ่นพี่คนนี้ชอบกู”
“อืม”ผมพยักหน้า
“เขาเคยจะลักหลับกูด้วย ตอนไปฝึกที่ป่า แต่กูตื่นขึ้นมาก่อน จากนั้นเขาก็ห่างๆกูไปเอง”
“อ้าว แล้วไม่อยากเสียวเหรอ”
“อยากบ้าบออะไรล่ะ ฝึกเหนื่อยจะตายห่า ทหารใหม่ที่พวกมึงโดนๆกันมาเนี่ยไม่เท่าขี้เล็บกูหรอก”
“ครับผม ถ้าไม่ฝึกให้หนักมันก็ไม่สมศักดิ์ศรีของความเป็นผู้หมวดอ่ะดิ”
“เออดิ แล้วมึงเคยชอบผู้ชายมาก่อนป่ะ ท่าทางมึงเชี่ยวนาดู”
“ไม่เคยนะ แต่มีผู้ชายมาจีบผมเหมือนกัน ผมรับไว้เป็นเพื่อนเฉยๆ ยิ่งคณะที่ผมเรียนมันตั้งครึ่งค่อนคณะ”
“มึงเรียนคณะอะไร”
“เศรษฐศาสตร์ หนุ่มสวยก็เยอะ สาวสวยก็เยอะ”
“เออ เขามีประกวดดาวเดือนอะไรด้วยใช่ป่ะ มึงได้ตำแหน่งอะไรบ้างไหมวะ”
“ไม่อ่ะ ผมไม่ได้ลงประกวดกับเขา เขามาเลือกผมนะ แต่ผมไม่เอาด้วย ขี้เกียจวุ่นวาย ไหนจะซ้อมไหนจะอะไรอีก น่าเบื่อ ผมไม่ค่อยทำกิจกรรมจนรุ่นพี่เขาแทบจะไม่คุยด้วยกับผม”
“อ้าว แล้วมึงทำอะไรล่ะ ทำไมไม่ไปทำกับเขา”
“ผมทำงาน เลิกเรียนผมก็กลับแล้วไปทำงานของผม ผมไม่ค่อยมีเวลามาสุงสิงกับใครหรอก แต่ไม่ใช่ว่าผมไม่มีเพื่อนนะครับ เพื่อนผมเยอะ เพราะผมทำกิจกรรมไปค่ายน่ะ เพื่อนคณะไม่ค่อยเท่าไหร่”
“อ้าว ก็เห็นเพื่อนมึงตั้งเยอะนี่ ไม่ใช่ที่เรียนมาด้วยกันเหรอ”
“ที่เรียนคณะเดียวกันผมไม่ค่อยมีเพื่อนหรอก ส่วนมากจะเป็นเพื่อนนอกคณะ ผมไปทำกิจกรรมไปทำค่ายน่ะ เพื่อนที่ทำงานด้วย”
“แล้วมารู้จักกับพ่อกูได้ไง”
“ก็ตอนไปทำงานอ่ะ ผมอยู่ม.๖มั้ง ผมทำงานที่สนามกอล์ฟอยู่ ๒ เดือนกว่าๆ พ่อผู้หมวดไปตีแทบทุกอาทิตย์ ผมเลยสนิทกับพ่อผู้หมวด ยิ่งเขามารู้ว่าผมเป็นน้องพี่เบิ้ล ยิ่งสนิทกันไปใหญ่”
“มึงเคยทำงานที่สนามกอล์ฟด้วยเหรอ”
“เคยสิครับ ร้านอาหารผมก็เคยทำ บาร์เบียร์ ก่อสร้าง ส่งพิซซ่า ขับรถสองแถว ขายขนมครก ขายเสื้อผ้า”
“เยอะจัง ไม่เหนื่อยแย่เหรอ”
“ไม่นะ ผมสนุกกับงาน แต่ส่วนใหญ่ผมทำไม่นานหรอก เทอมเดียวบ้าง ๒ เดือนบ้าง คือผมอยากเรียนรู้งานว่ามันเป็นยังไง ค่อยๆทำไปทีละขั้น จนตอนนี้ก็พอมีพอใช้แล้วละ ตั้งแต่ผมขึ้นม.ปลายมาผมไม่เคยขอเงินแม่เลยนะ”
“ไม่ขอแต่แม่ก็โอนให้ทุกครั้ง”
“หึหึหึ ใช่ๆ แม่กลัวผมอด แต่ผมก็ทำงานของผมไป แม่โอนมาผมก็เก็บไว้ ไม่ค่อยได้ใช้”
“เก่งเนอะ ทำไมมึงต้องทำตัวให้ลำบากด้วยวะ ทั้งที่ทางบ้านก็ไม่ถึงกับว่าไม่มีกินนี่หว่า”
“ผมอยากโตด้วยตัวเอง มันเป็นปมตอนเด็กๆอ่ะ เพื่อนมันชอบล้อว่าผมเป็นลูกแหง่ แม่ส่งไปโรงเรียนทุกวัน เดินเองไม่ได้ ต้องพ่ออุ้ม จนผมอยู่ป.๔ ผมเลยไม่ให้พ่อกับแม่ไปส่ง ทำยังไงที่ไม่โดนเพื่อนล้อ พี่เบิ้ลก็สอนให้ผมช่วยเหลือตัวเอง ตั้งแต่นั้นมาผมก็ทำอะไรเองตลอด”
“อือ”ผู้หมวดพยักหน้า
มาถึงร้านวัสดุก่อสร้าง ผู้หมวดไปเลือกของที่อยากได้ พอเลือกเสร็จก็ไปร้านขายเครื่องใช้ไฟฟ้า จะไปซื้อเครื่องซักผ้า เครื่องซักผ้าของกองร้อยนี่มีอยู่เครื่องเดียวแล้วมันก็เก่ามากแล้ว พวกผมต้องคอยคิวกันเป็นค่อนวันกว่าจะได้ซัก ส่วนใหญ่รุ่นพี่จะได้ซักก่อน รุ่นน้องจะซักมือ อย่างว่าเรารุ่นน้องจะไปท้าตีท้าต่อยรุ่นพี่ไม่ได้ ผมเองก็ซักมือมาตลอดนะครับ ขี้เกียจรอ กว่าจะได้คิวเราก็ค่ำมืด ซักมือเหนื่อยแปบเดียว ไม่ต้องรอ
“จะเอาอะไรอีกไหมครับ”
“เอามึงอ่ะ ได้ป่ะ”ผู้หมวดยักคิ้วให้
“หึหึ จะเอาจริงป่ะละ เดี๋ยวพี่บอมบ์จัดให้”
“กูล้อเล่น ไปๆ กลับกองร้อยกัน”ซะงั้นที่รักกู
“เฮ้ยๆ มึง นั่นไงรุ่นพี่ที่เขาเคยจะลักหลับกู”ผู้หมวดรีบสะกิดคนที่ขับรถมอร์ไซด์อยู่ด้านหน้า ตอนนี้ติดไฟแดงอยู่ครับ ผมมองไปด้านหน้า
“อ่อ เขามากับมียไม่ใช่เหรอนั่น ซ้อนท้ายกอดกันกลมเชียว”
“เออ หรือพี่เขาจะเป็นไบวะ เฮ้ย แต่เขาเคยมาลักหลับกูนะเว้ย”
“ก็ตอนนี้เขาได้หน้า เขาเลยลืมหลังไง ถ้าเขาได้หลัง เขาคงลืมหน้า”
“เหมือนมึงหรือเปล่า”ผู้หมวดหันมามองหน้าผม
“ก็ไม่แน่นะเว้ย ถ้าระแวงมากๆ ผมอาจจะทิ้งผู้หมวดแล้วหาเมียใหม่ก็ได้ หึหึ กูล้อมึงเล่น กูไม่ได้เจ้าชู้นะเว้ย กูมันเฟรนลี่”ผมชกไหล่ผู้หมวดเบาๆ
“กูระแวงมากเหรอ เฮ้ย แต่กูไม่เคยมีแฟนผู้ชายมาก่อนนะเว้ย กูไม่รู้ว่าต้องยังไง งั้นกูจะคบมึงเป็นประสบการณ์ พอรู้ทางหนีทีไล่กูจะหาใหม่ มึงว่าดีไหม”ผู้หมวดยักคิ้วกวนตีนให้
“ลองดูดิ ถ้าหาคนที่ดีกว่ากูได้ หล่อ รวย จวยใหญ่ แบบกูมึงหาได้ที่ไหนอีก หึหึ”
“ฮ่าๆๆๆ ไอ้สัส โคตรหลงตัวเองเลยว่ะ รักมึงว่ะบอมบ์ มึงนี่บ้าได้ใจกูจริง”
“หือ ว่าอะไรนะ”ผมหันไปมองอีกครั้งหนึ่ง กูหูฝาดไปป่าววะ
“ก็ กูรักมึงไง สัส แวะบ้านมึงหน่อยไหม อยากไปดูลูกมึง”
“ได้ครับ”
“อ้าว ได้ลาเหรอบอมบ์”ไปถึงบ้านพี่เบิ้ลเดินออกมาหน้าบ้านพอดีเลย ผู้หมวดโค้งพี่ชายผมทีหนึ่ง คงไม่กล้ายกมือไหว้ล่ะมั้ง ยศต่างกันเยอะ
“เปล่าพี่เบิ้ล ไปซื้อของมา หมวดบูมอยากมาดูลูกน่ะ เลยแวะ”
“อือ ไงเรา ไม่เจอกันนาน สบายดีนะ”พี่เบิ้ลทักหมวดบูม
“สบายดีครับ”หมวดบูมทำหน้าเจี๋ยมเจี๊ยม อย่างว่าแหละครับ คนยศน้อยมาเจอกับคนยศใหญ่กว่าต้องเกร็งๆกันเป็นธรรมดา
“พี่เบิ้ลจะไปไหนเหรอ”
“ไปงานศพที่ต่างจังหวัด ไปละ เดี๋ยวว่างๆค่อยคุยกันนะ”พี่เบิ้ลตบไหล่ผู้หมวด แล้วขับรถออกไป
“แม่ สวัสดีครับ”เข้าไปในบ้านเจอแม่นั่งดูทีวีอยู่ ผู้หมวดรีบชิงทักทายก่อนเลยครับ
“ค่ะ สวัสดีค่ะ อ้าว ได้ลากันเหรอ หรือว่าไง เพิ่งจะกลับค่ายได้ไม่กี่วันนี่เอง”แม่ผมทำหน้างงๆ
“เปล่าครับ ไปซื้อของมา เลยแวะมาเยี่ยมลูก”ผมตอบแล้วนั่งลงข้างๆแม่ ลูกผมตอนนี้นอนเล่นของเล่นอยู่
“คนไหนแสบ คนไหนซ่าอ่ะ จำไม่ได้แล้ว”ผู้หมวดมองหน้าลูกผมสลับไปมา
“คนนี้แสบ คนนี้ซ่า เอ๊ะ ใช่ป่ะแม่ ฮ่าๆๆๆ”
“อือ ถูกแล้ว เป็นพ่อประสาอะไรจำลูกไม่ได้”
“อ้าว ก็ไม่ค่อยได้เลี้ยงนี่นา จริงไหมตัวเล็ก มาๆ ขอหอมแก้มก่อน เราไม่ได้เจอกันตั้งกี่วันแล้วเนี่ย”ผมอุ้มเจ้าแสบมาไว้ในอ้อมกอดแล้วหอมแก้มซ้ายขวา
“อ้า อือ”เจ้าแสบส่งเสียงออกมาอย่างพอใจ ส่วนผู้หมวดอุ้มเจ้าซ่า
“จุ๊บหน่อยดิ”ผมยื่นหน้าจะจูบแก้มลูก แต่เงยหน้าแกล้งผู้หมวดก่อนดีกว่า “จุ๊บ ทำไมซ่ามันโตไวจังวะ”
“ลูกอยู่นี่ เออ เดี๋ยวเหอะมึง”ผู้หมวดทำหน้ายุ่ง หึหึ แกล้งนิดเดียวก็ไม่ได้ ผมก้มลงไปหอมแก้มลูกชาย แก้มยุ้ย กูหมั่นเขี้ยว
“แสบซ่ารีบโตไวๆนะ อาบูมจะได้มีเพื่อนเล่น”
“โตไปคงซนน่าดู”ผู้หมวดพูด
“นิสัยน่าจะได้พ่อเค้าแหละผู้หมวด ตอนเด็กๆเจ้าบอมบ์นี่แบบนี้เลย เลี้ยงง่าย ไม่ค่อยงอแง พอโตมาเนี่ยซน ไปโรงเรียนก็ต้องอุ้มไปส่ง ต้องนั่งเฝ้า ตั้งแต่เข้าอนุบาลจนถึงป.๒ แน่ะ จนเค้าป.๔ ถึงได้ไปเรียนเอง ทำอะไรเอง”แม่เริ่มเล่าความหลังเมื่อฉันยังเยาว์วัย ฮ่าๆๆๆ นั่งคุยอยู่สักพักแล้วป้อนนมกล่อมลูกให้หลับจากนั้นก็กลับเข้ากองพัน
“อยากกล่อมผู้หมวดจัง กลัวคืนนี้ผู้หมวดจะนอนไม่หลับ”
“มึงไม่ต้องแย๊บกูเลยไอ้บอมบ์ งดๆบ้าง พักผ่อนร่างกาย ทุ่มเทกับงาน สมองจะได้ปลอดโปร่ง จิตใจจะได้แจ่มใส”
“อ่ะ ก็มันเงี่ยนนี่นา แวะม่านรูดหน่อยดีไหม”
“ไอ้เวร กูใส่ชุดทหารอยู่ เกิดมีคนแอบถ่ายตายห่าทั้งมึงและกูนะเว้ย ทำอะไรคิดหน่อย อย่ามักง่าย”
“ครับผม ก็พูดไปงั้นแหละ เปื่อฟลุ๊ค เออ จะแวะกินข้าวก่อนหรือจะเข้ากองพันเลย”
“มึงหิวป่ะล่ะ ถ้าหิวก็ซื้ออะไรไปกินก็ได้”ตอนนี้ก็เริ่มจะพลบค่ำแล้ว มัวแต่เถลไถล งานการไม่ได้ทำสักอย่าง ฮ่าๆๆๆ
“อยากแวะกินผู้หมวดบนที่นอนนุ่มๆจังเลย เขาจะใจอ่อนกับเราไหมน้า”ผมพูดลอยๆ มองซ้ายมองขวาไปเรื่อยเปื่อย
“กินตีนกูก่อนเหอะ ไอ้สัส มึงนี่นะ ทุกอย่างมึงโคตรโอเคเลยว่ะบอมบ์ เสียอย่างเดียวมึงหื่นไปหน่อยวะ”
“ก็คนมันหล่อทำไงได้”
“ถุยเหอะครับไอ้ยักษ์ หล่อแต่ต้องม้าอ้อนตีนกูนี่ก็ไม่ไหวเหมือนกันนะ แน่จริงเอาความหล่อของมึงทำให้กูใจอ่อนให้ได้ดิ โด่ว”
“เออ กูไม่ใช้แล้วความลงความหล่อ กูฉุดเลยดีกว่า หึหึ”ผมทำเสียงเหี้ยมๆไว้ก่อน
“มึงจะพากูไปไหน”ผู้หมวดเริ่มระแวงเมื่อเห็นผมเลี้ยวไปอีกทางหนึ่ง
“หึหึ พาไปกินตับ”
“เฮ้ยๆ เป็นการเป็นงานหน่อยมึง”
“ฮ่าๆๆ ล่อเล่นน่า พาไปกินข้าวดิ คิดไรมากป่ะเนี่ย”
-
เอ๊ะ หรือผู้กองอยากบ้างแล้วอ่ะ??
:hao6: :hao7: :hao6: :hao7: :hao6: :hao7: :hao6: :hao7:
-
หมวดบูมนี่ขี้คิดมากจริงๆ
-
:m16: :m16: :m16: :m16:พี่บอมบ์นี่ก็ขยันกวนตีนน้องบูมจัง :m16: :m16: :m16: :m16: :m16:
-
กินตับหนักๆเลย :hao6:
-
หมวดบูมน่ารักขึ้นทุกวัน มิน่าพี่บอมบ์ถึงหื่นจับตลอด ฮ่าาาา
:mew1:
-
คนขยัน
-
หยอดได้ หยอดดี
พ่อบอมบ์คนหื่น :haun4:
-
บอมบ์เก่งมากๆเลย o13 แต่หื่นไปแบบที่ผู้หมวดว่าจริงๆ 5555
แถมแสบแต่เด็กเลยด้วย
ผู้หมวดก็น่ารัก เสน่ห์แรงจริงๆ เกือบไปแล้วนะตอนนั้น ดีที่ตื่นก่อน
แถมผู้หมวดดูจะหลงแสบซ่าส์ด้วย ชอบเวลาผู้หมวดเล่นกับเด็กๆ :impress2:
:pig4:
-
หมวดบูมแอบระแวงงงงง
-
แหม เห็นชื่อตอนนึกว่าจะปวดตับ ฮาซะ
-
ขอบคุณ :)
-
บอมขี้หื่น
-
:pig4: :pig4: :mew1: :mew1:
-
ตอนที่ ๓๙ วิกหลุด
“หมวดเต้ยอย่าลีลาดิ คนเขาคิดถึงอ่ะ ขอจูบหน่อย”ไอ้มหามันเร่งเร้าหมวดเต้ยซึ่งกำลังแกะกับข้าวอยู่ในห้องทำงานของผู้หมวด “วางเลยๆ ไอ้บอมบ์ มึงแกะให้หน่อย กูขอจูบก่อน สัส โคตรรักมึง มาๆ”ไอ้มหาดึงเอาถุงกับข้าวออกจากมือหมวดเต้ยจากนั้นมันก็คว้าหมวดเต้ยไปกอดและจูบ
“พอใจยัง”หมวดเต้ยมองหน้าไอ้มหา
“ขออีกครั้ง”ไอ้มหาตวงมันประกบจูบอีกครั้งหนึ่ง ส่วนผมนั่งมองหน้าหมวดบูมแล้วยิ้ม ไอ้มหาจูบจนพอใจมันจึงผละออกมา “เวลาเจอกันนี่น้อยจริง ย้ายกองร้อยทันป่ะเนี่ย”
“ไม่ทันแล้วมหา หรือมึงอยากย้ายกูจะได้เสนอผู้กอง”หมวดบูมพูด
“ให้มันทรมานแบบนี้แหละ ให้มันรู้คุณค่ากูหน่อย ดีๆแบบกูนี่หายากนะมึง”หมวดเต้ยพูดแล้วนั่งลงบนเก้าอี้
“พูดอีกก็ถูกอีกแหละ รักว่ะ ขอหอมที”ไอ้มหายื่นหน้ามาหอมแก้มหมวดเต้ยหลายครั้ง “รักผมป่ะ”
“รักดิ จุ๊บ ไปทำงานทำการเถอะมึง”เขาหวานกันจริงเลย
“รักผมป่ะ”ผมถามหมวดบูมบ้าง
“รักดิ รีบแกะกับข้าวเลยมึง กูหิว”เอ่อ มันคนละสไตล์กันเลย บอกรักแต่ใช้กูเยี่ยงทาส ถามว่ายอมไหม ก็ยอมครับ
“ทำงานก่อนนะ ป่ะ มหา”ออกจากห้อง ไอ้มหาไปหน้าคลังอาวุธ ส่วนผมอยู่หน้ามุขนี่แหละครับ มุขกลางของกองร้อยจะเป็นห้องพระ ด้านหลังห้องพระแบ่งเป็น ๒ ซีก ปีกซ้ายห้องผู้กอง ปีกขวาห้องผู้หมวดครับ หยิบผ้ามาก็เช็ดโต๊ะหมู่บูชา ทำความสะอาด ปัดกวาดเช็ดฝุ่น จากห้องพระก็มากวาดหน้ามุข ถูพื้น เอาขยะลงไปทิ้ง ทำจนเรียบร้อยจึงมานั่งพักผ่อน จนถึงเวลา ๘ โมงจึงได้ลงไปเคารพธงชาติ พวกช่างนี่ไม่ต้องแต่งชุดฝึกนะครับ จะแต่งชุดเป็ดน้อยเตรียมพร้อมทำงาน ส่วนพวกที่อยู่กองร้อย พวกที่จะเข้าเวร พวกมีงานประจำต่างๆก็จะแต่งชุดฝึกพรางกัน
เคารพธงชาติเสร็จแล้วสิบเวรตรวจเครื่องแต่งกาย ใครไม่เนี๊ยบ รองเท้าไม่ขัด เสื้อไม่รีด หนวดเคราจอน โกนไม่เรียบร้อยก็โดนพุ่งหลังไป คนละ ๑๐ ยก ๒๐ ยกบ้าง แล้วแต่ว่าจะโดนกี่คดี
“หนวดไม่โกน เสื้อมีหมอย รองเท้าไม่ขัด เล็บไม่ตัด ฟันเหลือง ขนจมูกลาดตระเวน กี่รายการ”
“๖ รายการครับ”
“ไปเลย วิดพื้น ๖๐ ครั้ง”เพื่อนที่อยู่ตับหลังโดนไปแล้วครับ ส่วนผมน่ะเหรอ โดนเหมือนกัน ๒ รายการ เสื้อผ้าซีดกับเล็บยาว สิบเวรเดินตรวจเครื่องแต่งกายจนครบทุกคน ไม่มีใครรอดสักคนครับ อย่างน้อยต้องโดน ๑ คดี ขำบ้างไม่ขำบ้าง ลงโทษเสร็จก็มารวมแถวฟังจ่ากองร้อยชี้แจง เรื่องข่าวคราวของนายสิบและพลทหาร ฟังชี้แจงเสร็จจึงแยกย้ายกันไปทำงาน
“มาทำอะไรอีหนู จะให้เขาระเบิดถังขี้มึงรึไง”ผมทักเมื่อเห็นอีหนูเดินเข้าห้องน้ำ
“บ้าอ่ะพี่บอมบ์ มาเยี่ยวอ่ะ”
“อีหนูแม่งจวยใหญ่กว่ากูอีก เฮ้ย ตุ๊ดมันเป็นแบบนี้ทุกคนป่าววะ”ช่างที่ทำงานถามอีหนู
“สะใจ ตุ๊ดจวยใหญ่กว่าผู้ชาย”
“จวยใหญ่แต่ไม่ได้ใช้มันก็ไม่มีค่านะมึง เล็กสั้นขยันซอยแบบกูนี่ดิ ของน้อยซอยหนัก เอวนี่ ฮึ่ย พูดแล้วเงี่ยน อีหนู มาอมจวยกูทีดิ”
“ของเล็กนิดเดียว เก็บไว้ชักว่าวเหอะมึง แต่ถ้าของพี่บอมบ์หนูไม่ยั่น”เอาแล้วไง วกมาหากูจนได้
“เดี๋ยวกูเอาฟาดปาก”
“ฮ่าๆๆๆ ไปแล้วๆ”แล้วมันก็เดินจากไป วันนี้ผมไม่มีอะไรทำครับเลยมาระหกระเหเร่ร่อนแอบๆช่วยทำงานนิดๆหน่อยๆ เมื่อวานลอกสีห้องน้ำเสร็จเรียบร้อยแล้ว วันนี้เราจะเปลี่ยนจากส้วมคอห่านมาเป็นส้วมชักโครก
โป้กๆๆๆ เสียงช่างกะเทาะปูนดังเป็นระยะๆ ทำไปด้วยฟังเพลงไปด้วย สบายใจดีครับ เหนื่อยก็ผลัดเปลี่ยนกัน ครึ่งเช้าก็เสร็จเรียบร้อย ทั้งหมด ๕ ห้อง พักเที่ยงพวกที่อยู่กองร้อยไม่ได้เป็นช่างก็ไปกินข้าวที่โรงเลี้ยง ส่วนพวกที่เป็นช่างผู้กองเลี้ยงข้าวครับ ส้มตำ ไก่ทอด ปลาดุกย่าง ลาบ น้ำตก ข้าวเหนียว กินกันอิ่มหนำสำราญ ผมเองมาช่วยงานเขาเลยพลอยได้อานิสงส์ไปด้วย
“ได้เบียร์เย็นๆนะ ครบสูตรเลยว่ะ”เพื่อนมันพูดขึ้นทำให้ผมรู้สึกอยากขึ้นมาตงิดๆ
“อย่าพูดดิ กูยิ่งอยากๆอยู่ด้วย”เพื่อนอีกคนท้วงขึ้นมา
“จะเอาอะไรอีกไหม อิ่มกันรึเปล่า”ผู้กองเดินมาถามพวกผมที่นั่งอิ่มหมีพีมัน
“ได้เบียร์สักลังจะดีมากเลยครับผู้กอง”ผมพูดแย๊บๆผู้กองดู
“เอางานให้เสร็จก่อนเหอะ จะกี่ลังมึงบอกกูมา ขอแค่งานเนี๊ยบ ใช้งานได้ มึงได้กินแน่นอน”
“จริงนะครับผู้กอง”ไอ้พลหน้าตั้งขึ้นมาทีเดียว
“เออ ผู้กองจะโกหกทำไม เร่งงานหน่อยแล้วกัน งานเสร็จเรียบร้อยพวกมึงลาไปเลย ๒๐ วัน ส่วนมึงไอ้ยักษ์มึงลาแล้ว มึงจะเอาอีกมั้ย แต่ให้ได้ไม่เกิน ๗ วัน”
“เอาครับผู้กอง”ผมรีบตอบรับขึ้นมาเลยทันที
“เออ ถ้าจะเอาล็อกลาก็ช่วยทำงานแล้วกัน เอาให้เสร็จเอาให้เรียบร้อย ใช้ไม่ได้ขึ้นมานี่ไอ้ยักษ์มึงรับผิดชอบด้วยล่ะ”
“ได้เลยครับผู้กอง ผมจะทำสุดฝีมือเลยครับ”เอาเว้ย โอกาสมีโอกาสมาแล้ว แสดงฝีมือช่างของตนสักหน่อย ทำงานกันจนถึง ๖โมงเย็น เราวางชักโครกกันเรียบร้อยแล้ว น่าจะใช้งานได้อีกไม่กี่วัน เหลือแค่ผนังห้องน้ำที่ผู้กองต้องการให้ทำใหม่ให้หมด
“เหนื่อยว่ะ หนู มานวดให้กูหน่อยดิ”อาบน้ำเสร็จเรียบร้อย วันนี้ทำงานทั้งวันเลยล้าเป็นพิเศษ
“ได้ๆ”อีหนูมันเดินมา ผมนอนคว่ำอยู่บนเตียงอย่างสบายอารมณ์
“หนูนวดให้แล้ว คืนนี้พ่บอมบ์ต้องนาบหนูบ้างนะ”
“นาบกับพื้นเอาไหม มึงมีผัวแล้ว ผัวมึงเห็นกูตายห่าดิ”
“บ้า ผัวเผอมีที่ไหน”มันบีบไหล่ผมเบาๆ
“อ้าว แล้วที่ไปด้วยกันวันนั้นไม่ใช่ผัวมึงเหรอ เอริคอะไรของมึงนั่นน่ะ”ไอ้มหามองหน้าอีหนู
“ยังๆ แค่คุยๆกัน”
“คุยกันท่าไหนบ้างวะ”ผมหันไปยักคิ้วให้มัน
“ท่ายกล้อ กวางเหลียวหลัง หนุมานขย่มตอ อุ้มแตง ตะแคงเด้า แล้วจบด้วยท่าเบสิค ว้าย อีพี่บอมบ์บ้า ดูสิ ถามอะไรก็ไม่รู้”
“มึงไม่รู้แต่สาธยายมาเป็นฉากๆเลยนะ”ไอ้มหาขำ
“มึงมีผัวแล้วเหรอหนู ใครหลงผิดวะ”ไอ้ศักดิ์มันถาม มันไม่ได้นั่งอยู่ที่เตียงกับผมนะครับ คือที่นอนของมันจะอยู่ตรงข้าม มันเลยยื่นหน้าเข้ามาแจมด้วย
“ไม่ใช่มึงแล้วกัน กูถามจริงมึงรักอีนางเผือกตรงไหนวะ กูรู้สึกไม่ค่อยถูกชะตากับแม่งเลย”อีหนูมองหน้าไอ้ศักดิ์
“มันน่ารักนะเว้ย มึงอย่าอคติกับมันดิ”ไอ้ศักดิ์ตอบ
“ไม่ทันแล้วว่ะ กูเกลียดตรงที่มันมาตบหน้าพี่บอมบ์นี่แหละ คือ อีชะนีเป็นคนท้องใช่ป่ะ ไม่ใช่อีเหี้ยเผือก ตบแรงกว่าชะนีอีก”
“มันคงแค้นแทนเพื่อนมั้งหนู”ผมพูดแทรก
“พี่บอมบ์ก็มองโลกในแง่ดีเสมอ ชิ ถ้ากูเจอนะกูจะตบให้สักฉาด หมั่นไส้”เจ้าเคียดเจ้าแค้นนะอีหนูเนี่ย
“จะเก็บมาคิดทำไมวะ เรื่องมันผ่านไปแล้ว ใครจะยังไงก็เรื่องของเขา กูไม่แคร์เว้ย เขาไม่ชอบกูกูไม่ได้ว่า มึงมีหน้าที่นวดให้กูก็นวดไป นวดดีกูอาจจะจับมึงทำเมียก็ได้”
“อุ้ย ไม่อยากเสี่ยงกับลูกปืน แฟนพี่บอมบ์เอาหนูตายแน่”
“หึหึ”ผมยิ้มเบาๆ ฝีมืออีหนูมันนวดได้ดีนะครับ ผ่อนคลายได้เยอะ นวดอยู่พักหนึ่งจนถึงเวลารวมฟังอบรมจากสิบเวร เราจะไปนั่งรอ จากนั้นสิบเวรก็อบรม วันนี้สิบเวรใจดีครับเขาไม่ค่อยยุ่งกับทหารเท่าไหร่ อบรมเสร็จแล้วจึงไปตลาดกัน แต่ก่อนไปผมก็เข้าไปหาผู้หมวดก่อน คงยังไม่ได้กลับบ้าน
“อ้าว กำลังจะกลับบ้านพอดี มีอะไรเหรอ”ผู้หมวดกำลังเก็บของอยู่เลยครับ
“เปล่า”ผมส่ายหน้า
“อือ เหนื่อยป่ะมึง เห็นทำงานกับเขาทั้งวัน”ผู้หมวดเดินมากอดผม น่ารักว่ะ
“เหนื่อยนะ แต่สนุกดี ตะกี้อีหนูนวดให้ด้วย”
“เหรอ อืม ไม่ไปตลาดเหรอ จุ๊บ กูกลับบ้านละ พ่ออยากเจอหน้า”ยื่นหน้ามาจูบแก้ม วู้ๆ แฟนกูน่ารักโคตร ผมยื่นหน้าจะหอมแก้มผู้หมวดบ้างแต่ผู้หมวดยกมือห้าม “กูยังไม่อาบน้ำ เดี๋ยวมึงบ่นว่าเค็มอีก”
“โอเค งั้นพรุ่งนี้เจอกัน กลับดีๆล่ะ เฮ้อ กูอดใจไม่ไหว จะเค็มจะเปรี้ยวก็ช่างแม่เหอะ ขอจูบที”จูบกันเบาๆก่อนจะแยกย้าย ผู้หมวดกลับบ้าน ผมไปตลาด ไปหาของกิน กินเสร็จแล้วมานั่งขัดรองเท้า จากนั้นก็ไปสวดมนต์และเตรียมตัวนอน
“อยากนอนกับพี่บอมบ์จัง”อีหนูมันมานอนที่เตียงผม อ่อยกูทุกวัน
“มาดิ คืนนี้อากาศดี ดึกๆเรามาเล่นจ้ำจี้กัน”ผมยักคิ้วกวนๆ
“เบาๆแล้วกันนะพวกมึง กูอยากนอน”ไอ้มหามันพูด
“ฮ่าๆๆๆ ตูดอีหนูแม่งโคตรขาวเลยว่ะ”ไอ้มหามันดึงกางเกงอีหนูลงแล้วตบก้นอีหนูดัง เพี๊ยะ
“โอ๊ย ไอ้สัสพี่มหา หนูเจ็บนะเว้ย”อีหนูมันรีบดึงกางเกงขึ้น ส่วนไอ้มหาหัวเราะเสียงดัง
“ฮ่าๆๆๆๆ”
“เออ ตูดมันขาวจริงๆว่ะ ไม่มีริ้วรอยเลย เอามาดูดิหนู”ผมดึงอีหนูมาให้มันนอนคว่ำบนตักแล้วดึงกางเกงมันลง ก้นมันขาวดีครับ แน่นๆ คิดถึงก้นหมวดบูม ขาว แน่น เนียน
“พี่บอมบ์ อย่าแกล้งหนูดิ”อีหนูมันรีบดึงกางเกงขึ้น
“ฮ่าๆๆ คืนนี้มึงเสร็จกูแน่หนู”ผมเลียริมฝีปากทำหน้าเยิ้มๆ
“บ้าอ่ะ เขาหวงนะ ไปนอนแล้ว ชักว่าวไปเหอะ พี่มหาด้วย”มันเดินไปยังที่นอนของมัน
“ฮัลโหล มีอะไรเหรอ ยังไม่นอนอีก”หมวดบูมรับสายผมรีบถามไถ่ทันที
“ยังอ่ะ ที่รัก เงี่ยนอ่ะ จวยแข็งจนปวดเลย”ผมทำน้ำเสียงหื่นๆใส่ผู้หมวด
“สัส เวลาให้หลับให้นอนเสือกมาเงี่ยนอีก พรุ่งนี้ต้องทำงาน เงี่ยนนักเดี๋ยวกูบอกสิบเวรให้ ให้มึงไปเข้าเวรโรง”
“ใจร้ายว่ะ เฮ้ย แต่เงี่ยนจริงๆนะเนี่ย คืนนี้เขาลงไปเย็บกะเทยได้ป่ะ”
“ถ้าอยากชะตาจวยมึงขาด มึงก็ลองดู ไอ้เหี้ย”
“ก็เขาอยากเสียน้ำ ที่รักมาช่วยหน่อยดิ”
“จวยเหอะครับ พรุ่งนี้กูต้องเข้าเวร ไว้วันอื่น เงี่ยนมากไปชักว่าวเอา”
“ไม่เอา เขาอยากบริหารเอวอ่ะ นะๆๆๆๆ”
“เรื่องมากจริงวะ”
“หึหึ ไม่แกล้งแล้ว ฝันดีนะครับ บายๆ”
“เออๆ ฝันดี”แล้วผมก็หลับไป ไม่ได้เงี่ยนอะไรมากมายหรอกครับ อยากแกล้งผู้หมวดน่ะ นอนหลับไปพักใหญ่ๆ เกิดปวดท้องขึ้นมาเลยต้องรีบวิ่งเข้าห้องน้ำ
“ไปไหนวะ”เวรโรงที่นั่งเข้าเวรอยู่หน้ากองร้อยถามขึ้น
“ไปขี้ว่ะ”
“เออๆ”มันพยักหน้าจากนั้นผมก็รีบเดินเข้าห้องน้ำ กูจะท้องเสียหรือเปล่าวะ ไปถึงห้องน้ำทำไมมันมืดผิดปกติวะเนี่ย ปกติมันต้องเปิดไฟไว้สักดวงสองดวงดิ ไม่มีเวลาคิดอะไรมา หาห้องที่ว่างๆแล้วเข้าไปปลดปล่อย
กึก กึก ปัง กึก กึก แจ๊ะ แจ๊ะ เหี้ยเสียงอะไรวะ
อ่า ซี๊ด ปึง อืออออออออออออออออออ เฮ้ย เหี้ยแล้วกูถูกผีหลอกป่าววะ ผมค่อยๆเงี่ยหูฟัง เสียงมันแปลกๆ เหมือนเสียงหอบ เหมือนเสียงคนกินของเผ็ด แล้วเสียงเหี้ยอะไรวะ ปึงๆ ปังๆเนี่ย ทำธุระส่วนตัวเสร็จเรียบร้อย จนมาถึงตอนราดน้ำเสียงมันเงียบไป พอราดน้ำเสร็จผมจึงทำให้เงียบอยู่สักครู่หนึ่ง
กึก กึก แจ๊ะ แจ๊ะ ตั๊บ ตั๊บ ตั๊บ ซี้ดดดดดดดดดดดด อ่า ไอ้เหี้ยเอ๊ย คนเย็บกันชัวร์เลยว่ะ ใครวะเนี่ยไม่หลับไม่นอน ผมค่อยๆย่องปืนขึ้นเหยียบที่ของอ่านน้ำ แล้วมองไปอีกห้องหนึ่ง ไอ้สัสเอ๊ย คนเย็บกันจริงๆด้วย
“อูย เอาอีก เอาแรงๆเลยตัวเอง อ่าๆ”ไอ้คนโดนมันพูดเสียงเบา ส่วนไอ้คนเด้าแม่งซอยใหญ่เลยครับ
“ซี้ดดดดดดดดดดดด แม่งโคตรเสียว นี่ๆ”คนเด้ามันพูด ไม่ใช่ใครที่ไหน รุ่นพี่ในกองร้อยผมนี่แหละครับ ตัวพี่แกจะล่ำๆ ดำๆ สูงน่าจะ ๑๗๐ แล้วคนโดนเอาใครวะ
“อ่า ตัวเอง อ่า เสียวจัง แรงๆเลยตัวเอง”คนโดนมันพูดเร่ง ฟังดีๆนี่มันเสียงกะเทยนี่หว่า เย็บเข้ รุ่นพี่กูล่อกะเทย มองจากรูปร่างแล้วกะเทยตัวใหญ่พอสมควรครับ น่าจะสูงเกือบ ๑๘๐ ได้
ตั๊บๆๆๆๆ เขาใส่กันอย่างรุนแรงเลยครับ รัวอย่างเดียว จนคนโดนนี่ถึงกับหัวสั่นหัวคลอน
“อ่าๆๆๆๆ โอ๊ย”หัวของกะเทยกระแทกกับผนังห้องน้ำหลายครั้ง “อูย ตัวเอง อูย อ่า”
“ซี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด นี่ ฮึ่บ เหี้ย ตอดจวยกู ฮึ่บๆ”จังหวะที่พี่เขาเปลี่ยนมุม พี่แกยื่นไปจับที่ไหล่แล้วจะจับผมแต่พี่แกคงเด้าแรงเกินไป ตั๊บๆๆๆๆๆ
“ว้าย”คนโดนเอาร้องออกมาอย่างตกใจ วิกครับพี่น้อง หลุดหลุดทั้งยวงเลย สัสเอ๊ย ฮ่าๆๆๆ
“เหี้ย”รุ่นพี่ยังเด้าต่อ ไม่สนใจ แต่ผมนี่กลั้นขำแทบไม่ไหวต้องรีบย่องออกมาจากห้องน้ำอย่างรวดเร็ว
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆ”
“เป็นเหี้ยไรของมึง”คนที่เข้าเวรโรงถามผมด้วยน้ำเสียงแปลกใจ
“ฮ่าๆๆๆๆๆ ไอ้เหี้ย ฮ่าๆๆๆ”
“ไอ้เหี้ยมึงบ้าป่ะเนี่ย”
“ฮึบ ฮ่าๆๆๆ เปล่าๆ กูไปนอนแล้ว หึหึหึฮ่าๆๆๆ”เดินขึ้นโรงนอนไปขำไป สัสเอ๊ย เอากันจนวิกหลุด รุนแรงจริง
ปรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด ปรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด ปรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด ปริ๊ด เสียงนกหวีดปลุกให้ตื่นในยามเช้าของวันใหม่ ๐๕.๑๐ นาฬิกา พับผ้าห่มพับมุ้งให้เรียบร้อยหยิบรองเท้าผ้าใบแล้วลงไปด้านล่าง แล้วก็เหมือนเดิมที่เราเคยทำคือไปรวมแถวแต่ละกองร้อยหน้าลานรวมพลแล้วจากนั้นเราก็ไปวิ่งออกกำลังกายกัน ๑ รอบ
“มาทำงานแต่เช้าเชียว อยากทำงานหรืออยากเจอหน้าผมอันไหนมากกว่ากัน”
“คิดถึง เหี้ยเต้ยไม่สบายไอ้มหามันรู้ยังวะ”
“ไม่รู้มันเหมือนกัน หมวดเต้ยเป็นไรครับ”
“หวัดแดกน่ะ ช่วงนี้ไมค่อยได้พักผ่อนกัน ไหนจะเข้าเวร ไหนจะงานกองร้อย ไหนจะงานที่ต้องรับตรวจ เยอะว่ะ”ผมเดินตามผู้หมวด ตอนนี้คนอื่นๆไปรวมแถวเพื่อจะจ่ายงานทำความสะอาด
“อืม ผู้หมวดก็ดูแลตัวเองหน่อยแล้วกัน แล้ววันนี้ต้องเข้าเวรเหรอครับ”
“อือ เข้าแทนไอ้เต้ยมัน เข้าวันนี้ พรุ่งนี้ออก พักวันเดียว ก็เป็นเวรกูอีกแล้ว”
“ให้ผมเข้าเวรแทนไหม”ผมพูดขำๆ
“สัส”
“เออ มีเรื่องจะเล่า”ระหว่างที่พูดตอนนี้ก็เดินมาถึงห้องทำงานของผู้หมวดแล้วครับ เอาของวางบนโต๊ะให้เรียบร้อยแล้วดึงผู้หมวดมากอด “เมื่อคืนแม่งโคตรฮาเลย”
“เรื่องอะไร”ผู้หมวดหันหน้ามาให้ผมหอมแก้ม จุ๊บ
“รุ่นพี่เยะกะเทยจนวิกหลุด”
“หือ ฮ่าๆๆๆๆ อะไรนะ”
“รุ่นพี่อ่ะ เมื่อคืนผมลงไปเข้าห้องน้ำไง แล้วที่นี่ได้ยินเสียงปึงๆปังๆ ผมก็สงสัย อ้าวเหี้ย ผีหลอกกูป่าววะ แต่ฟังๆไปมันไม่ใช่ มีเสียงซี้ดด้วย ทีนี้ผมก็ปีนดู ปรากฏว่ารุ่นพี่กำลังเด้าตูดกะเทยอยู่เลยครับ ใส่กันดังตั๊บๆๆๆ แล้วที่นี่พี่แกจะเปลี่ยนมุม แต่มันคงรุนแรงเกินไป แกเด้าจนวิกหลุดตกลงบนพื้นเลย”
“ฮ่าๆๆๆ โคตรเหี้ย ฮ่าๆๆ”
“เออดิ เด้าแรงฉิบหาย”
“เหี้ยทั้งคนเด้าและคนดูนั่นแหละ สัส จังไรทั้งคู่”
“อ้าว เกี่ยวไรด้วย ผมแค่สงสัย”
“เกี่ยวดิ เกี่ยวตรงที่มึงยังอดทนดูเขาน่ะ ถามจริงมึงโรคจิตป่าววะ ฮ่าๆๆๆ”
“สัส ปากเสีย มาให้กูจูบเลย”อุบ ด่ากูมาว่ากูโรคจิต กูแค่บังเอิญเฉยๆเหอะ จูบไปลูบไล้ผู้หมวดไปจนผู้หมวดมีอารมณ์
“เหี้ยบอมบ์ จะล้วงทำเหี้ยไร”หมวดบูมทำหน้าเสียว น้ำเยิ้มหัวเชียว สัส มือข้างหนึ่งกอดรวบที่เอวมืออีกข้างล้วงเข้าไปในกางเกงกีฬา
“ล้วงให้เสียวไง มาว่าผมโรคจิต ต้องลงโทษ”
“เฮ้ย ซีด อย่าดิวะ บอมบ์”ผู้หมวดพยายามที่ผลักอกผมให้ออกห่าง แต่เรื่องอะไร ผลักอกกู กูบี้หัวจวยมึงจนมือสั่น
“ปากไม่ดี”
“ปล่อยดิวะ”หมวดบูมพยายามแกะมือผมออก
“บูม บอมบ์ไม่ไหวแล้วอ่ะ ขอนะ”จากเล่นๆกลายเป็นอยากจริงๆ แข็งจนปวดเลยว่ะ ซี๊ด
-
+1 ให้อิหนู น่ารักชิบหาย
ส่วนหมวดบูมจัดให้ไอ้ยักษ์มันสักยกเถอะ
อยากจนหน้ามืดหมดแล้ววว
ขอบคุณนะค้าาาา
:impress2:
-
เอาจนวิกหลุดดดดดด. ก็ยังดีที่เอาต่อนะ. 5555555555 :haun4:
-
คู่นห้องน้ำวิกหลุดแล้วคู่พี่บอมบ์อ่ะอะไรหลุด
-
เขาขออะไรกันอะ
-
หนูน่ารัก ชอบหนู ถูกบอมบ์กับมหาแกล้ง
แต่ฮาตอนวิกหลุดจริงๆ 5555 บอมบ์ก็ยืนดูได้นะ หึหึ
แต่ตอนนี้ทำเอาทั้งตัวเองและหมวดบูม :z1:
-
ตอนวิกหลุดนี่อย่างฮา แต่ตอนจบนี่อยากว๊าบเข้าไปแอบดู 55
-
:z1: แหม จะมีตอนไหนไม่หื่นน้อคู่นี้
-
วิกหลุดช่างมัน หึหึ
ขอบคุณ :)
-
หื่นต่อเนื่องงง :pighaun:
-
บอมบ์บูมหยอกกันจนหื่นขึ้นมาจริงๆ พอกันคู่นี้
-
พลาดตลอดนะผู้หมวด
-
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
เสียน้ำเลยไงละหมวดบูม ฮ่าๆ
-
บอมบ์ ขี้หื่นจริง :haun4:
:oo1: :oo1: :jul1:
-
ตอนที่ ๔๐ ทีใคร
“เลิกเล่นได้แล้วไอ้บอมบ์ ไอ้เหี้ย”ผู้หมวดพยายามดึงมือผมออก กูเงี่ยนอ่ะ ทำไงดี ที่ทางก็ไม่สะดวก ระหว่างใช้ความคิดโทรศัพท์ผมดังขึ้นซะก่อน ใครโทรมานะ ขัดจังหวะกูจริง
“ครับแม่ มีอะไรเหรอ”แม่ผมเอง โทรมาทำไมนะแต่เช้าเชียว
“ลูกแกไม่สบายน่ะ เข้าโรงบาลตั้งแต่เมื่อวานแล้ว”
“อ้าว เหรอแม่ ลูกเป็นไรอ่ะ”ผมนี่ใจหล่นวูบทีเดียวครับ ลูกกูเป็นไรวะ
“ท้องเสีย เป็นไข้ด้วย”
“เป็นคนเดียวหรือเป็นทั้ง ๒ อ่ะแม่”
“น้องแสบน่ะ น้องซ่าไม่เป็นไร แต่แม่กลัวว่าจะติดต่อนี่สิ”
“อืมแม่ งั้นเดี๋ยวผมขอลาผู้กองแล้วกัน”ผมหันหน้ามาคุยกับผู้หมวด “ผู้หมวดผมขอลานะครับ ลูกเข้าโรงบาล”
“ลูกเป็นไรเหรอ”ผู้หมวดถามด้วยสีหน้าที่ตกใจปนห่วงใย
“ท้องเสียเป็นไข้ด้วย”
“อือๆ ไปดิ เดี๋ยวบอกผู้กองให้”
“ครับ แม่เดี๋ยวผมจะไปหานะ ผู้หมวดขอยืมรถหน่อยนะ”
“เออๆ ไปเปลี่ยนชุดไป”ผมออกจากห้องรีบเปลี่ยนเป็นชุดอ่อน จากนั้นจึงลงไปด้านล่าง บอกกับสิบเวรว่าขอลาไปดูลูก สิบเวรไม่ว่าอะไรเพราะผู้หมวดมาบอกก่อนหน้านี้แล้ว จากนั้นจึงรีบขับรถผู้หมวดออกไปเยี่ยมลูกที่โรงพยาบาล
“ลูกเป็นไงบ้างแม่”
“นอนอยู่ แต่ดีกว่าเมื่อวานแล้ว”
“ครับ”มองหน้าลูกที่หลับอยู่บนเตียงแล้วสงสาร ยังเด็กอยู่เลยต้องมาป่วย มองไปอีกคนที่พี่ภาอุ้มอยู่ตายังใสแจ๋วอยู่เลย ดีนะที่ไม่เป็นพร้อมกันทั้ง ๒ คน งั้นแม่กับพี่ภาคงเหนื่อยหนักกว่าเดิมเป็นเท่าตัว “อึ่บ ไงเรา แอบพากันไปเล่นน้ำฝนมาเหรอ แสบถึงได้ไม่สบาย”รับลูกจากพี่ภามาแล้วถามลูกกวนๆ
“อือ”เจ้าตัวเล็กในอ้อมกอดส่งเสียงพลางยื่นมือมา ผมนั่งลงบนโซฟาแล้วก้มลงหอมแก้มลูกชาย หล่อเหมือนกูจริงๆเลยว่ะ ฮ่าๆๆๆ “อือ อา”เจ้าตัวเล็กพยายามจะสื่ออะไรกับผมนะ
“ไง คิดถึงพ่อเหรอ”
“อือ”อือ อย่างเดียวเลย น่าฟัดจริงๆ นั่งหยอกกับลูกอยู่พักหนึ่งจนเจ้าแสบตื่นขึ้นมาร้องไห้งอแง แม่ผมรีบเข้าไปอุ้ม ทั้งปลอบทั้งโอ๋ ผมส่งเจ้าซ่าให้พี่ภาอุ้มบ้างแล้วขอแม่อุ้มเจ้าแสบ สงสารลูกจังเลย
“โอ๋ๆ มาๆพ่อมาแล้ว ไมร้องนะคนเก่ง โอ๋”ปลอบลูกไม่กี่คำ หยุดร้องเลยแฮะ
“สงสัยจะคิดถึงพ่อมั้งเนี่ย ใช่ไหมน้องแสบ”พี่ภามองหน้าลูกชายผมยิ้มๆ ผมเองก็อุ้มตลอด ป้อนนมป้อนน้ำ ให้กินยา ฟังหมอพูดเกี่ยวกับอาการของลูกชายตัวน้อย อาการไม่น่าเป็นห่วงเท่าไหร่ กลับบ้านได้ แต่ผมยังไม่อยากให้กลับ อยากให้อยู่ใกล้ๆหมอ ยังไม่วางใจเท่าไหร่
“ฮัลโหล ยุ่งเหรอมึง”วางลูกนอนบนเตียง ผู้หมวดโทรมาพอดี ที่จริงโทรมาหลายสิบสายแล้วแต่ไม่ว่างรับสาย
“ครับ ลูกเพิ่งหลับน่ะ”
“เหรอ เป็นไงบ้าง เป็นทั้ง ๒ คนหรือแค่คนเดียว”
“น้องแสบอ่ะที่ป่วย ส่วนซ่ายังสบายดีอยู่”
“อือ ไม่เป็นไรมากใช่ไหม”
“ไม่ครับ ดีขึ้นแล้ว ที่จริงหมอให้กลับบ้านได้แล้วละ แต่ผมยังไม่วางใจเท่าไหร่”
“เออๆ ให้นอนสักคืนสองคืน ถ้าเกิดกลับบ้านไปไข้ขึ้นอีกจะเสียเวลา”
“ครับ แล้วนี่ผู้หมวดทำอะไรอยู่”
“ไม่ได้ทำอะไร เพิ่งไปตรวจรอบกองพันมาน่ะ เออ งั้นแค่นี้แล้วกัน ลูกหายดีค่อยกลับมาทำงานต่อก็ได้ ไม่ต้องรีบ กูรับหน้าให้”
“ครับผม จุ๊บก่อนดิ”
“จุ๊บ สัส”แล้วก็วางไป
ทั้งคืนผมแทบไม่ได้นอนเลยครับ เพราะลูกจะงอแงตลอด วางให้นอนบนเตียงได้พักหนึ่งก็จะตื่นขึ้นมาแล้วร้องไห้ สงสารลูกว่ะ เจ้าซ่ากลับไปนอนที่บ้านกับพี่ภา ส่วนผมนอนเฝ้าแสบอยู่ที่โรงพยาบาล ปลอบลูกทั้งคืน ได้นอนจริงๆจังๆตอนตี ๔ นี่เองครับ เผลอหลับไป ๒ ชั่วโลงลูกก็ตื่น ผมต้องตื่นมาทำธุระส่วนตัวให้ลูก ป้อนนมพร้อมยา หมอมาเช็คอาการอยู่พักหนึ่งแล้วก็ออกไป ตอนนี้อาการท้องเสียหายแล้ว เหลือแค่เป็นหวัดที่ยังไม่หายดี
ทั้งวันไม่ได้ทำอะไร อยู่ข้างๆลูกทั้งวัน คอยเช็ดน้ำมูก ทำอะไรต่างๆ โดยมีแม่คอยดูแลใกล้ๆ เจ้าแสบไม่ยอมห่างผมเลยครับ ต้องให้ผมอุ้มตลอด แม่ผมจะมาขออุ้มไม่ยอมให้อุ้มครับ อ้อนพ่อตั้งแต่เด็กเลยว่ะ แล้วถ้าเกิดหายดีกูจะไปทำงานต่อได้ไหมนะ ลูกอ้อนพ่อซะขนาดนี้
วันต่อมา ผมก็พาลูกกลับบ้าน อาการเริ่มดีขึ้นเป็นลำดับแล้วครับ เกือบเที่ยงวันมีรถมาจอดที่หน้าบ้าน ผมเองจะออกไปต้อนรับแต่ติดที่ว่าลูกยังนอนอยู่บนตักอยู่เลย เลยได้แค่ชะเง้อมองว่าเป็นใคร
“ป้าสวัสดีครับ แม่สวัสดีครับ”ผู้หมวดบูมนั่นเอง มาถึงรีบยกมือไหว้พี่ภาและแม่ผม
“สวัสดีค่ะ นั่งก่อนลูก เดี๋ยวแม่ไปเอาน้ำมาให้”แม่ผมจะลุกขึ้น
“ไม่ต้องครับ ไม่เป็นไร แม่นั่งดีกว่านะครับ”ผู้หมวดรีบรั้งตัวแม่เอาไว้ก่อน
“ปล่อยเขาเหอะแม่ เพิ่งออกเวรเหรอ”พูดกับแม่แล้วหันมาคุยกับหมวดบูม
“อืม ออกตั้งแต่ ๙ โมงแล้ว ไปเยี่ยมไอ้เต้ยเลยแวะมานี่ เป็นไงบ้าง”
“แค่เป็นไข้แต่ยังไม่หายดี แสบ ดูสิใครมาหาหนู”ก้มหน้าไปคุยกับลูกชายที่ยังนอนอยู่บนตักไม่ยอมห่าง
“อือ”หมวดบูมยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆแล้วทักทาย เจ้าลูกชายตัวดีไม่สนใจเลยครับ
“สงสัยไม่อยากเล่นกับใคร ติดพ่อเหรอ หือ รีบๆหายนะ”หมวดบูมจับที่มือของแสบเขย่าเบาๆแล้วหันไปคุยกับซ่า รายนั้นเขาไม่ป่วย เขาอารมณ์ดีครับ แต่รายนี้ไม่ยอมห่างจากผมเลยแม้แต่นิดเดียว
ตลอดเวลา ๔ วันผมอยู่ดูแลจนลูกหายดี ร่าเริงเป็นปกติ แต่ที่ไม่ปกติคือลูกติดผมมากขึ้น ทั้ง ๒ คนเลย ต้องอยู่ข้างๆตลอดเวลา ตื่นมาถ้าไม่เจอจะร้องงอแง จนผมมาโอ๋ เฮ้อ ลูกติดพ่อแบบนี้กูจะไปทำงานที่กองร้อยได้ป่าววะ
“ตัวเล็ก พ่อต้องไปทำงานแล้วนะ อยู่กับย่านะลูก”ผมพูดกับลูกชายทั้ง ๒ คน จะรู้ไหมนะ
“อือ”อือแบบนี้จะแปลว่าโอเคหรือเปล่านะ
“อย่างอแงนะ เดี๋ยวพ่อไปทำงานต่อ เดี๋ยววันหยุดพ่อจะมาหา โอเคไหมครับ”นั่งคุยกับลูกสักพัก ป้อนนมกล่อมให้ลูกหลับ แล้วก็เดินทางกลับกองร้อย น้ำตาซึมเลยกู คิดถึงลูก วัยกำลังน่ารัก ไม่รู้จะงอแงไหม ถ้าไม่เจอหน้าผม
กลับมาถึงกองร้อยก็ประมาณ ๔ โมง กว่าๆ หน้ากองร้อยกำลังเตะบอลอยู่เลย เอารถจอดที่โรงรถแล้วเดินไปรายงานตัวกับสิบเวร จากนั้นขึ้นไปเปลี่ยนชุดมาเป็นปกติแล้วลงมานั่งเล่นที่ขอบสนามฟุตซอลหน้ากองร้อย หมู่อาร์ตมันออกจากคุกแล้วนะครับ เตะบอลอยู่กับทหารหน้าตาเฉย ผมนั่งอยู่ครู่หนึ่งเบื่อๆเลยเข้าไปนั่งเล่นที่ใต้ถุนกองร้อย
ถึงเวลา ๖ โมงเย็นก็พากันไปกินข้าว กินข้าวเสร็จมาอาบน้ำ ออกมาจากห้องน้ำกำลังจะเดินขึ้นบันได หมู่อาร์ตมาดักทางผมไว้ก่อน ผมเลยเดินเลี่ยงไปหาที่เงียบ สงสัยเลือดร้อนอยากมีเรื่องกับกู
“เก๋าเหรอมึง เอารถผู้หมวดไปขับน่ะ รู้ที่ต่ำที่สูงหน่อยดิ”อ่อ คิดว่าเรื่องอะไร
“ก็พอตัวนะ มีปัญหาแค่นี้ใช่ป่ะ”
“มึงระวังตัวให้ดีนะมึง ทำตัวเก๋ามากๆเดี๋ยวเก๋าไม่ออก”
“แค่นี้ใช่ป่ะ ผมไปละนะ จะทำอะไรก็ระวังตัวด้วยแล้วกัน ยศบนบ่าไม่ได้คุ้มครองคุณตลอดไปหรอกนะ”ผมขึ้นบันไดไปเอาขันสบู่ไปเก็บแล้วเดินเข้าไปหาผู้หมวด
“มีอะไรให้ผมช่วยไหม”ผมถามผู้หมวดที่กำลังนั่งอ่านหนังสือ
“อือ ไม่มี แต่พรุ่งนี้สรุปเล่มนี้ให้ฟังหน่อยนะ เคยเรียนมาแล้วไม่ใช่เหรอ”ผู้หมวดยื่นชีทมาให้ผม ผมจึงรับมาแล้วนั่งอ่านแล้วขีดเส้นใต้เอาไว้ จนถึงเวลาเกือบทุ่มหนึ่งจึงออกมานั่งรวมที่หน้ามุขรอสิบเวรอบรม
สิบเวรพูดเรื่อยเปื่อยจนถึงเวลาเราไปตลาด ชีวิตวนเวียนอยู่เหมือนเดิม หมวดเต้ยตอนนี้เห็นว่าหายดีแล้ว ไอ้มหามันไม่ได้ไปดูนะครับ เพราะมันไม่รู้จะขอลายังไง จะบอกว่าขอลาไปดูเมียป่วย เดี๋ยวเขาตอกหน้าให้ มันเลยไม่ได้ลา แต่เห็นว่าโทรเช็คอาการเป็นระยะ
“เป็นไรพี่บอมบ์ หน้าตาไม่ค่อยสดใสเลย”อีหนูถามผม
“คิดถึงลูกว่ะ”
“อ๋อ เอาน่า เดี๋ยวก็ได้ลาแล้ว”
“เออ กลับไปลูกมันอ้อนกูไง มันกำลังน่ารักเลยนะเว้ย เฮ้อ”ถอนหายใจออกมา ก่อนอาบน้ำโทรไปหาแม่ แม่บอกว่าลูกยังร่าเริง งอแงนิดหน่อย ผมกลัวว่าจะลูกติดผม แต่ถ้าอยู่ได้ผมก็โอเคแล้วละ
วันต่อมาผมก็ไปช่วยช่างทำงาน ทุกอย่างเริ่มโอเคแล้วล่ะครับ ห้องน้ำเกือบจะเรียบร้อยแล้ว เหลืออีกไม่กี่ห้องที่จะต้องปูกระเบื้องที่ผนัง กับทาสีใหม่ ส่วนบนกองร้อยก็เปลี่ยนพัดลมตัวที่พังๆ พื้นกองร้อยก็พากันขัดทั้งวี่ทั้งวันครับ
หลายวันผ่านไปจนสิ้นเดือน สิ้นเดือนนี่เหมือนจะสิ้นใจ เงินไม่มีจะซื้ออะไรกิน สิ้นเดือนหมู่อาร์ตเข้าเวรครับ เข้าสิบเวรวันนี้ซะด้วย ตั้งแต่ ๙ โมงก็เอาแล้วครับ สั่งหมอบสั่งลุก สั่งวิดพื้นอยู่ครึ่งชั่วโมงแล้วก็ด่าห่าเหวอะไรของมันก็ไม่รู้
“วันนี้พวกมึงเตรียมตัวให้ดีนะ พวกมึงนี่ชักจะเอาใหญ่ ลามปาม ไม่มีความเคารพ กูมองมาหลายวันแล้ว วันนี้เวรกู ใครอยู่ไม่ได้ก็หนีไป กูไม่ง้อพวกมึงหรอก”ชี้หน้าว่าพวกผมซึ่งตอนนี้กำลังหมอบอยู่ที่สนามฟุตซอล จนเขาพอใจเขาจึงให้พวกเราไปทำงาน แบ่งเป็นส่วนๆ พวกช่างที่ทำห้องน้ำก็แยกไปทำกันต่อไป พวกที่จะต้องขึ้นไปขัดพื้นก็แยกออกไป และงานอื่นๆอีกไม่กี่อย่าง
“เหี้ยอะไรของมันวะ อย่าให้เจอข้างนอกนะมึง กูไม่เก็บไว้แน่”เพื่อนผมบ่นออกมาอย่างหัวเสีย
“เอาสักหน่อยไหมบอมบ์ กูหมั่นไส้ว่ะ”อีกคนเสนอ
“ปล่อยมันไม่เหอะ ถือซะว่าเราออกกำลังกายแล้วกัน ไม่โดนนานๆมันก็หอบเหมือนกันนะ”ผมพยายามจะไม่สนใจอะไรมากมาย ถือว่าเราออกแรงแล้วกัน คนเราคิดแต่จะจองล้างจองผลาญมันไม่ดี เราไม่จำเป็นต้องเอาตัวเข้าไปแลก เหมือนสุภาษิตว่า เอาพิมเสนไปแลกเกลือ แต่ถ้าทนไม่ไหวเราก็ต้องตอบโต้ไป
“ว่างเหรอมึง หน้าคลังไม่มีอะไรทำหรือไง”ไอ้มหามันเดินมาช่วยงานที่ห้องน้ำหลังจากที่มันหายไปพักใหญ่
“เออ วันนี้จ่าบอกว่าไม่มีอะไร มีอะไรให้กูช่วยบ้าง”
“ปูกระเบื้อง มึงทำเป็นป่ะ”เพื่อนอีกคนถาม
“อย่าดูถูกกูนะเว้ย โบสถ์ทั้งหลังกูสร้างมาแล้ว นี่ถ้ากูไม่สึกศาลาการเปรียญกูคงอยู่ช่วยทำจนเสร็จ มาๆทำตรงไหนบ้าง ช่างตวงจะโชว์ฝีมือ”จากนั้นไอ้มหามันก็ลงมือครับ มันทำเป็นทุกอย่างอย่างที่มันคุยเลยครับ
ครึ่งวันที่เราทำงาน คุยตลกโปกฮาไปเรื่อยเปื่อย เหม็นขี้ก็ทนเอา ขี้เราไม่ใช่ขี้ใคร ครึ่งวันเสร็จไปหนึ่งห้องแล้ว ห้องหนึ่งทำกัน ๒ คน ผมกับไอ้มหาอยู่ห้องเดียวกัน อึดอัดฉิบหายตัวใหญ่อย่างควายทั้งคู่ จะลุกจะนั่งทีเบียดกันมัน แต่ก็ทำไปเรื่อยๆ จนถึงเวลาพักกลางวัน สิบเวรบอกให้ทุกคนเตรียมตัวกินข้าว ไม่มีการจำหน่าย พวกเราจึงล้างไม้ล้างมือเตรียมตัวไปกินข้าว
ปรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด ปริ๊ด ปริ๊ด ปริ๊ด เฮ้ เสียงตบข้างขาและร้องเฮออกมาเสียงดังจากทั่วสารทิศของกองร้อยแล้ววิ่งไปรวมตัวที่หน้าสนามฟุตซอลของกองร้อย
“หมอบ เฮ้ย กูสั่งให้หมอบไม่ได้ยินหรือไง”หมู่อาร์ตตะคอกเสียงดัง พวกผมต้องหมอบบนพื้นปูนร้อนๆ แดดเปรี้ยงๆ พื้นปูนก็ร้อน ยังมาสั่งกูหมอบอีก
“เหี้ยเอ๊ย ร้อนก็ร้อนยังสั่งหมอบอีก”คนที่หมอบอยู่ใกล้ๆผมบ่นขึ้นมา
“ลุก ตอนเรียง ๔ จัดแถว”
“เฮ้”เราลุกขึ้นร้องเฮเสียงดังแล้ววิ่งไปจัดแถว ผมตัวสูงใหญ่กว่าใครในกองร้อยเลยต้องอยู่หน้าสุดและลำดับแรกสุดจากนั้นก็ตามด้วยไอ้มหาและคนอื่นๆ
“นิ่ง”ลดมือลงยืนตรงแล้วหายใจหอบๆ งานก็เหนื่อยพอตัวแล้วยังมาเจออะไรแบบนี้อีก “สิ้นเสียงนกหวีดบางคนแม่งยังเดินเอ้อระเหยลอยชายไม่สนใจ กูไม่รู้นะว่าสิบเวรคนอื่นเข้าเวรแล้วเป็นยังไง แต่ถ้าวันไหนกูเข้าสิบเวรพวกมึงต้องกระเตื้อง เห็นจ่าแก่ๆใจดีๆหน่อยพวกมึงก็เดินอ้อยสร้อยมาเข้าแถว กูเห็นพวกมึงแล้วหมั่นไส้ว่ะ เอ้าเฮ้ย ยุกยิกอะไร วินัยในแถวไม่มีเลยว่ะไอ้เหี้ย หมอบ ลุก หมอบ ลุก หมอบ ลุก หมอบ ลุก”เอาอีกแล้วกู ออกกำลังกายตั้งแต่หัววันอีกแล้ว กว่าจะได้ไปกินข้าวเหงื่อก็ท่วมตัว
ไปถึงโรงเลี้ยงก็กินข้าวไม่ค่อยจะลง กับข้าวนี่กูไม่อยากจะบรรยาย คือมึงเอาผักสดๆมาให้กูจิ้มน้ำพริกยังจะดีกว่าที่พวกมึงเอาผักไปแกงแบบนี้เหอะ กินไม่ลงจริงๆยิ่งเห็นหน้าไม่หมู่อาร์ตด้วยแล้วยิ่งกินไม่ลง สงสัยวันนี้คงต้องหาอาหารเสริม
“เฮ้ย ไอ้เหี้ย อิ่มแล้วพวกมึงปล่อยตัวล่อยใจสบายๆแบบนี้เหรอวะ เดินไม่ดูเท้าน่ะ ไอ้คนนำหน้าก็เดินเหมือนควายหาย ไอ้คนตามหลังรู้ตัวว่าเตี้ยก็เดินสะเปะสะปะ หมอบ”เอาอีกแล้วกู โดนเล่นไปอีกพอสมควรครับกว่าจะได้กลับกองร้อยก็ต้องคลานไอ้เข้กลับ แทบอ้วกแตก
ตอนบ่ายเรามาทำงานต่อ จนถึงเวลา ๔ โมงครึ่งจึงได้หยุดงานแล้วล้างเนื้อล้างตัวมานั่งพักผ่อน ช่วงนี้เขาเตะบอลกันหน้ากองร้อยสนุกสนาน ผมนั่งดูนิดหน่อยผู้หมวดก็เรียกเข้าไปพบ ไม่มีอะไรหรอกครับรายนี้ เข้าคิดถึงผมน่ะ ฮ่าๆๆ
“บอมบ์ บูมเข้าใจตรงนี้ ช่วยอธิบายทีสิ”วันนี้มาแปลกแฮะ ไม่มีกูไม่มีมึง สงสัยรู้ว่าผมเหนื่อยเลยอ้อนๆ แต่ขอโทษนะ มึงอ้อนกูกูยิ่งเหนื่อย กูเขินว่ะ ฮ่าๆๆๆ
“อืม โอเค แปบนึงนะ ขอหายใจสักแปบ ฟอด”ยื่นหน้าไปหอมแก้มก่อน เรียกพลังครับ
“ไหนว่าหายใจแล้วมาหอมแก้มทำไม”ผู้หมวดทำหน้างงใส่
“หึหึหึ จุ๊บ”จูบปากเบาๆอีกที จากนั้นจึงเริ่มสอนเนื้อหาไล่ไปเรื่อยๆ เดือนนี้กันยายนแล้วอีกไม่กี่สัปดาห์ผู้หมวดก็ต้องไปสอบแล้วแล้ว เลยต้องเร่งให้หนักหน่อย งานดี กีฬาเด่น วิชาการเป็นเลิศ ที่สำคัญ ผัวหล่ออีกต่างหาก หึหึ
-
+1 หายไวๆนะลูกกก น่ารักทั้งคู่เลยลูกบอมบ์
หมู่อาร์ตแม่งกวนตีน ไอ้เฟี่ย ด่าแม่ง :z6:
-
ไอ้อาร์ตกลับมากองร้อยแล้วซ่านะมึง :z6: :z6: :z6:
เดี๋ยวได้ไปอยู่ชายแดน :angry2: :angry2:
น้องแสบกับน้องซ่ากำลังน่าฟัดเลย o13 o13
-
กร้ากกกกกกกกกกกกกก
โอ๊ยยยยยยยย ทั้งฮา ทั้งหวาน
หวาน น่ารักได้แปบๆ ก้ฮาท้องแข็ง
หมวดบูมทำใจเถอะ สามีพี่มันหื่นแบบกู่ไม่กลับแล้ว 555555
-
มาเมื่อไรมีเรื่องตลอด
-
น่าจะจัดให้มันโดนกระทืบอีกสักที
-
น่าจะจัดให้หมู่อาร์ตอีกสักทีนะ :z6: :z6: :z6:
-
ดีแล้วที่แสบไม่เป็นอะไนมาก นอกจากลูกจะติดพ่อแล้วพ่อยังติดลูกด้วย น่ารัก
แต่หมู่อาร์ตนี่คงยังไม่เข็ดใช่ไหมเลยทำกร่างแบบนี้ :m16:
-
:n1: มาอ่านอีกรอบ ชอบๆๆ
-
ขอบคุณ :)
-
อิอาร์ตแม่งกร่างไม่เลิกเดี๋ยวเหอะมึง
เดี๋ยวจะได้รู้ว่าไผ๋เป็นไผ๋ :z6:
-
อาร์ตนิเป็นบุคคลที่น่ารังเกลียดมากๆ ถ้าเจอในชีวิตจริงหวังว่าคงตายคาตีนไปหลายคน
-
หมู่อาร์ตนี่อะไรของมัน น่าจะโดนจัดหนักนะ หมั่นไส้จริงๆ
-
ใครเอาหมู่อาร์ตไปเก็บทีเถอะ อ่านแล้วหมั่นไส้ อยาก :z6: อ่ะ
หรือจะจัดหนัก :oo1: หมู่อาร์ต ให้มี "ผ ั ว" เป็นตัวเป็นตนไป จะได้เลิกแดกแบบไม่มีเหตุผลซักที :angry2:
-
สงสัยหมู่อาร์ตจะไม่เข็ด
คงต้องโดนมากกว่านี้ถึงจะรู้สึก
ช่างเป็นคนที่น่าเกลียดอะไรขนาดนี้
ลูกแฝดน่ารัก หมวดทั้งสองก็ชอบหล่อดี
แต่ไอคู่หูสองคนอ่ะ(หื่นตลอดดด)ชอบมากกว่า 55555
-
อินี่ :z6: เดี๋ยวรอความลับบอมบอมแตกแล้วจะรู้สึก (หืม? :ruready )
-
หมวเบูมผู้ครบเครื่อง...
-
:m16: :m16: :m16: :m16:ตูละเซ็งกับไอ้อาร์ตจังโโนไปขนาดนั้นยังไม่จำอีก :m16: :m16: :m16: :m16:
-
มารอผู้หมวดด :mew1:
-
ตอนที่ ๔๑ เลีย
กว่าหมู่อาร์ตจะออกเวรก็เล่นพวกผมซะอ่วมอรทัยสะใจเขา ผมไม่ได้ตอบโต้อะไรครับเพราะเราไม่จำเป็นต้องใช้แรงเสมอไป อยากแกล้งพวกกูก็เชิญเลย ทำตัวแบบนี้ก็เหมือนกับดิสเครดิตตัวเอง หมู่อาร์ตนี่ไมค่อยมีใครอยากจะคบมันเท่าไหร่นะครับ ได้ยินรุ่นพี่เขาเล่ามา คือมันเคยไปฝึกหลักสูตรของทหารอยู่หลักสูตรหนึ่งแต่ฝึกไม่ผ่าน ไม่สิ ไม่เรียกว่าไม่ผ่าน คือฝึกไม่จบหลักสูตร หนีกลับกองร้อยมาซะก่อน งี้แหละพวกเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ นอกจากนี้แล้ว มันยังทำตัวกร่างชาวบ้านเขาไปทั่ว หน้าใหญ่ ชวนคนนั้นเที่ยวทีคนนี้เที่ยวทีแต่ไม่ค่อยได้ออกตังค์ หรือจะออกก็ออกน้อย อันนี้เขาเล่ามาอีกทีนะผมไม่รู้ว่ามันเป็นยังไงกันแน่ แต่ดูจากนิสัยใจคอแล้วก็ไม่มีใครอยากจะคบด้วยล่ะครับ
หลังจากที่หมู่อาร์ตออกเวรไป บรรยากาศที่ตึงเครียดค่อยผ่อนคลายหมด ไม่ใช่ว่าเรากลัวมันนะครับ มันรำคาญ ไม่อยากตอบโต้ ถามว่าผมอยากตอบโต้ไหม ก็อยากทำนะ ทหารก็ตั้งเยอะ แต่ด้วยความที่เขาเป็นผู้บังคับบัญชาและเราไม่อยากมีเรื่องกับใคร ผมเลยเลือกที่จะอยู่เงียบๆ มึงทำตัวแบบนี้ใครเขาอยากจะคบกับมึงวะ
“เป็นไง ถึงไหนแล้ว เหนื่อยกันบ้างไหม ผู้หมวดซื้อไก่ทอดมาฝาก”นั่งทำงานอยู่ดีๆเสียงของที่รักผมก็ดังขึ้นมาจากประตูทางเข้าห้องน้ำ ผมชะโงกหน้าไปดูนิดหน่อยแล้วมาปูกระเบื้องต่อ
“หูย ผู้หมวดนอกจากจะหล่อแล้วยังใจดีอีกนะครับ ขอบคุณครับ”ไอ้มหาตวงมันเดินออกไปรับหน้า
“เพิ่งรู้เหรอมหาว่ากูหล่อ”ผู้หมวดพูด
“ครับ เพิ่งประจักษ์ด้วยสายตาก็วันนี้แหละครับผู้หมวด เฮ้ย บอมบ์ ออกมากินไก่เว้ยเพื่อน เออ สัส กูลืมไป มึงกินไก่สุกไม่ได้นี่หว่า ผู้หมวดครับไอ้บอมบ์มันชอบกินไก่ดิบอ่ะครับ ไม่มีไก่ดิบให้มันเหรอครับ”ไอ้มหาพูดกับผู้หมวดอย่างเป็นกันเอง
“เออ กูลืมไป มิน่าล่ะไม่เห็นมันออกมา เฮ้ย เดี๋ยวแปบ กูไปหาดิบมาให้ ฮ่าๆๆๆ”ผู้หมวดรับมุขไอ้มหา ผู้หมวดเป็นคนใจดีครับชอบคุยเล่นตลกๆกับทหาร แต่เวลาไหนเป็นงานเป็นการก็จะจริงจังนะครับ แต่เวลาไหนที่ผ่อนคลายได้ผู้หมวดจะคุยเป็นกันเองกับทหารมาก ทำให้ทหารสนิทกับผู้หมวด
“ถ้าไม่เป็นเพราะมึง กูก็กินไก้ดิบไม่เป็นหรอกมหา”เอามันคืนครับ ว่าผมฝ่ายเดียวไม่ได้
“อ่ะ แบ่งๆกันกินแล้วกัน เฮ้ย น้องทหาร ผู้หมวดซื้อไก่มาฝากเว้ย มากินก่อน แล้วค่อยทำงาน”ผู้หมวดพูดเสียงดังเรียกพวกช่างที่ทำงานอยู่ให้มากินไก่
“ครับผู้หมวด”แล้วต่างคนก็ต่างกรูเข้ามา ไปล้างไม้ล้างมือแล้วหยิบไก่คนละชิ้นสองชิ้น พี่แกซื้อมาเยอะครับไม่ต้องห่วง ราคานี่คิดดูแล้วไม่น่าจะต่ำกว่า ๓ พัน เออ น่าจะซื้อพวกไก่ ๕ ดาว ๖ ดาวมากินดีกว่า ราคาน่าจะถูกกว่ากันเยอะ นอกจากไก่แล้วยังมีน้ำอัดลมสีดำ
“ทำงานเสร็จเมื่อไหร่เดี๋ยวกูจะเลี้ยงพิซซ่า เออ หน้าตาแบบพวกมึงจะกินพิซซ่าได้หรือเปล่าก็ไม่รู้ เกิดมากินแต่ปลาร้า”ผู้หมวดพูดขำ
“เห็นหน้าตาผมหล่อๆแบบนี้ บ้านผมก็กินผงชูรสนะครับผู้หมวด ฮ่าๆๆๆ”ไอ้พลพูดขำๆ
“เออ เพราะมึงกินชูรสนั่นแหละ หน้าตามึงเลยเป็นแบบนี้ มึงดูกูสิ หล่อๆแบบนี้กินรสดีเท่านั้น”ไอ้นนท์พูด
“ถุยไอ้สัส ปลาทูขายถึงบ้านมึงหรือเปล่าก็ไม่รู้ หน้าหักเหมือนหมาติดเป้ง”ไอ้อีกคนทับถม
“ไอ้สัส หน้าหล่อแบบนี้นี้มึงหาที่ไหนไม่ได้อีกแล้วนะ”ไอ้นนท์มันยืดอก
“ให้หากูก็ไม่อยากเจอหรอก ไม่รู้แม่มึงให้มึงเกิดมาได้ไง ถ้ากูเป็นพ่อมึงนะ กูยอมชักว่าวทิ้งดีกว่าที่จะให้มึงเกิดมาหน้าตาแบบนี้”
“โหยไอ้สัส แรงว่ะ ถ้ากูเป็นพ่อมึงนะ กูยอมแตกใส่ถุงยางดีกว่าแตกในแล้วมีลูกเกิดมาหน้าเหี้ยแบบมึง ฮ่าๆๆๆ”
“เฮ้ยๆ ไอ้เหี้ยตวง เอาตูดมานี่ กูชอบกินตูด”ผมแย่งตูดไก่มาจากมือไอ้มหาตวงทันที
“มึงชอบกินตูดแต่มึงเอาตูดไปเลียเนี่ยนะ ไอ้สัส จะกินไม่กิน ตูดไก่นะไม่ใช่ตูดคนเลียเหมือนโกโก้ครั๊นซ์ไอ้สัส”
“อ้าว ก่อนจะกินเราก็ต้องชิมรสชาติก่อนดิ มึงเคยดูโฆษณาคุกกี้ป่าว แหวกแล้วค่อยเลียน่ะ”
“ไอ้สัส กูเคยได้ยินแต่ว่า บิแล้วชิมครีม เหี้ย มีที่ไหนแหวกแล้วเลีย”
“อ้าว แล้วตอนมึงเอากับเมียมึงไม่แหวกแล้วเลียเหรอไอ้สัส”ผมมองหน้าไอ้มหา เหล่สายตาขึ้นมองหน้าผู้หมวดตอนนี้รู้สึกว่าพี่แกจะหน้าแดง
“ไม่ต้องแหวกอ่ะ กูให้เขานอนหงายจับขาสองขายกขึ้น รูมันก็อยู่ตรงหน้า กูก้มหน้าลงแล้วเลีย”
“เฮ้ย การเลียแล้วให้เมียติดใจเนี่ย มึงต้องเลียทั้งแผ่นเว้ยมหา แบบ แผ่นลิ้นมึงทั้งแผ่นอ่ะ แล้วมึงต้องค่อยๆตวัดเว้ย เกร็งลิ้นมึงให้แข็งๆแล้วเลียรอบขอบรู จากนั้นก็ทำลิ้นอ่อนๆแล้วชอนไช มึงเชื่อร้อยทั้งร้อยเมียมึงดิ้นพล่านหอบแฮกๆเรียกร้องให้มึงล่ออย่างทันทีทันใด”
“หูย ไอ้สัส กูเคยทำนะ แต่ลิ้นกูยังไม่ไวพอ”
“งั้นเวลาว่างๆมึงก็ต้องหัดบริหารลิ้นเว้ย ด้วยการดูดจวยกู”
“ไอ้เหี้ย ดูดจวยมึง กูเลียขอบชักโครกดีกว่าไหม เฮ้ย แต่ตอนกูเลียกูซุกจมูกไปด้วยนะไอ้สัส เมียกูก็ดิ้นพล่านเหมือนกัน กูเลียเสร็จมันขาสั่นพั่บๆ ฮ่าๆๆๆ”
“เออ แต่ตอนเลียเนี่ย กูชอบกัดแก้มก้นด้วยว่ะ แม่ง ขาวเนียน”
“เออ แต่กูชอบตรงสะดือว่ะ ตอนกูลากลิ้นจากหัวนมมาน่ะ เขาจะร้องซี้ดดดด กูจะลากลิ้นแฉะๆผ่านตรงหน้าท้องเว้ย แล้วจะวนอยู่แถวสะดือ พอกูลากลิ้นไปที่สะดือฉับ โหย สัส ดิ้นพรวดพราดเหมือนไส้เดือนโดนเกลือเลยว่ะ”
“แต่กูชอบตรงแผ่นหลังเขาเว้ย แผ่นหลังจนถึงบั้นท้าย กูจะไล่จูบมาเบาๆ แล้วลากลิ้นตามสีข้าง เขาขนลุกซู่ หึหึหึ”
“ไอ้เหี้ย แดกไอยู่พูดเรื่องอะไรก็ไม่รู้ เงี่ยนนักเหรอพวกมึง ๒ คนน่ะ”ไอ้พลเป็นคนสะกิดด่าพวกผม
“เงี่ยนดิ ไม่ได้เอาเมียมาตั้งหลายวันแล้ว เกือบเดือนแล้วเนี่ย คอยดูนะ กูได้ลาเมื่อไหร่นะ กูจะเลียให้แม่งทรุดไปเลย”แอบมองที่เป้าผู้หมวด เฮ้ย ตุงนี่หว่า “ผู้หมวดไม่กินเหรอครับ”
“ไม่อ่ะ พวกมึงกินไปเหอะ อย่ามัวแต่โม้เรื่องเอาเมียอยู่ละกัน งานการต้องเสร็จให้ทันกำหนดนะเว้ย ไม่เสร็จนี่พวกมึงเตรียมตัวไว้ให้ดีเลย”
“ครับผู้หมวด”
“ไปละ”แล้วผู้หมวดก็เดินออกไปจากห้องน้ำ พวกผมกินไก่จนหมดแล้วทำงานต่อ ตอนนี้ใกล้เสร็จละครับ คาดว่าวันนี้ห้องน้ำคงจะเสร็จเรียบร้อยทุกอย่างในวันพรุ่งนี้ครับ เพราะตอนนี้เราก็ปูผนังมาถึงห้องสุดท้ายแล้ว คืนนี้ปูนคงแห้งดีแล้วจากนั้นก็ค่อยมาไล่ทาสีและเก็บรายละเอียดงาน
พักเที่ยงผู้กองเลี้ยงข้าวมันไก่ กล่องเดียวกินกันไม่อิ่มเลยต้องเบิ้ลครับ กินอิ่มนั่งฟังเพลงเบาๆ ง่วงนอนเหมือนกันนะ ช่วงบ่ายเราก็มาทำกันอีก งานเสร็จช่วงบ่าย ๒ พอดีครับ จากนั้นจึงเก็บรายละเอียดอีกนิดหน่อย งานเสร็จ ๔ โมงพอดี ห้องซักผ้าก็เสร็จพอดีครับแต่ยังไม่ได้เก็บรายละเอียด พรุ่งนี้งานคงเรียบร้อย
ช่วงเย็นนั่งพักผ่อนรอไปกินข้าว กับข้าววันนี้ก็พอใช้ได้ครับ พอกินได้ กินอิ่มมาอาบน้ำอาบท่ากันครับ แล้วก็มานั่งพักผ่อน แต่ภารกิจเดิมของผมก็คือเข้าไปหาผู้หมวด ผู้หมวดกำลังยืนดูทีวีให้ห้องพอดีเลยครับ พอผมเปิดประตูผู้หมวดรีบเข้ามากอดผมแล้วประกบจูบอย่างรวดเร็ว ผมเองไม่ทันได้คิดอะไรก็รีบรีบลิ้นที่ผู้หมวดส่งมา ชอนไชเต็มโพรงปาก เขาจูบจนเขาพอใจนั่นแหละจึงยอมถอนริมฝีปากออกแล้วมองผมด้วยสายตาหยาดเยิ้ม
“เป็นไร วันนี้มาแปลก”ผมมองหน้าผู้หมวดที่หน้าแดงก่ำ
“มึงทำให้กูอยาก”
“หือ ทำอะไร ผมยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะครับ เนี่ยเพิ่งจะอาบน้ำเสร็จ ยังไม่ได้ยั่วผู้หมวดเลย”พูดไปผมก็ล้างมือไปสัมผัสก้นเนียนๆของผู้หมวด
“เมื่อเช้า สัส พูดแบบนั้นกูก็เสียวเป็นนะเว้ย เหี้ย พูดเหี้ยไรกันก็ไม่รู้เป็นปี่เป็นขลุ่ยกับไอ้เหี้ยตวงเชียว”
“หึหึหึ อ่อ เรื่องนี้นี่เอง ก็แลกเปลี่ยนประสบการณ์กันไง ว่าแต่อยากจริงเหรอ ผมช่วยให้เอาไหม”
“เออ ก็อยากบ้างดิวะ แต่ไม่ต้องคิดจะช่วยกูหรอก กูทำเองได้”
“หือ ทำเองจะมันได้ไง ใครจะลากลิ้นช่วยให้ผู้หมวดเสียวล่ะครับ หืม”
“กูอยาก แต่ไม่ได้หมายความว่าอยากโดนมึงเอานี่ แค่อยากน้ำแตกเฉยๆ อูย เหี้ยบอมบ์ มึงจะบีบทำเหี้ยไร อ๊ะ บอมบ์ อย่าดิวะ”ผมบีบนวดก้นเนียนๆของผู้หมวด
“ชอบอ่ะ เรามาแก้ผ้าเอากันเถอะ นะที่รัก”ผมมองหน้าผู้หมวดตาเยิ้มๆ
“เอากับผีอะไรล่ะ กองร้อยนะเว้ยไม่ใช่ม่านรูด เอามือออกได้แล้วบอมบ์”ผมหมวดพยายามดึงมือผมออก
“เฮ้อ ตรงนั้นก็ไม่ดี ตรงนี้ก็ไม่ได้ แล้วกูจะมีเมียไว้ทำเหี้ยอะไรล่ะ กลับไปชักว่าวเองเหอะ เดี๋ยวคืนนี้ผมหาที่ระบายแถวๆนี้แล้วกัน กูจะเย็บแม่งให้ฟันปลอมหลุดทั้งปากเลยสัส”ผมเอามือออกด้วยอารมณ์เซ็งๆ ผู้หมวดคว้าข้อมือผมไว้ก่อน
“เฮ้ยมึง อย่างอนกูดิ กูก็อยากเหมือนกันนะเว้ย แต่ที่มันไม่สะดวก มึงจะให้กูแก้ผ้าให้มึงล่อตรงนี้เหรอ แล้วถ้าเกิดคนอื่นได้ยินเสียงเขาจะคิดยังไง”
“หื้อ ชอบมาทำให้ผมเงี่ยน ทำให้อยากแล้วจากไป กูเบื่อจริงๆ จุ๊บ ห้ามไปเอาใครนะ อนุญาตให้ใช้มืออย่างเดียว”คว้าเอวผู้หมวดมากอดแล้วจูบที่ขมับเบาๆ ถึงผมจะอยากปลดปล่อยแต่ต้องเข้าใจกันหน่อยครับ คนนะไม่ใช่หมาที่จะได้เอากันไม่เลือกที ถึงแม้ว่าจะเงี่ยนไม่เป็นที่แต่เวลามีอะไรกันก็ขอให้เป็นที่เป็นทางหน่อยเหอะ
“แล้วมึงจะทำยังไง”ผู้หมวดไม่พูดเปล่าลูบมาที่เป้าผมซะด้วย แล้วไม่ลูบเปล่าอีกกำซะเต็มมือ
“แน่ะ ยังจะมายั่วผมอีก เดี๋ยวผมอดใจไม่ไหวผู้หมวดจะเดือดร้อนเอานะ ผมจัดการของผมได้น่า เดี๋ยวเรียกอีหนูมาอมให้ มันคงอยาก”
“เฮ้ย อย่านะมึง ของกู ใครห้ามแตะ ถ้ามึงยอมคนอื่น มีเรื่องแน่บอมบ์”แน่ะมีหวงด้วย หึหึ
“ล้อเล่น พอๆ อย่าเล่นมัน น้ำเยิ้มหัวแล้วเนี่ย พรุ่งนี้ต้องทำงาน ไม่อยากเสียพลังงาน”ผมเอามือผู้หมวดออก
“อือ เก็บไว้ใช้กับกูเท่านั้นนะมึง”ผู้หมวดโอบแขนรอบคอผมแล้วประกบจูบ ผมเองก็จูบกลับจนพอใจ แล้วนั่งรอให้จวยมันกลับสู่สภาพเดิมจากนั้นจึงออกมาข้างนอกมารอสิบเวรอบรมประจำวัน
วันต่อมาเราตื่นแต่เช้าเหมือนเดิม ไปทำความสะอาดเสร็จแล้ววันนี้ไอ้มหาตวงมันโชคดีครับ มันแอบย่องจากหน้าคลังมาหาหมวดเต้ยที่ห้องทำงานของผู้หมวด ส่วนผมหน้าที่รับผิดชอบจะเป็นห้องผู้หมวดกับหน้ามุขและบันไดทั้ง ๒ ฝั่ง ไม่ค่อยได้ไปทำที่อื่นเลยได้อยู่แถวๆนี้วนเวียนอยู่กับผู้หมวด
“กูว่ามึงจับหมวดเต้ยมานั่งตักแล้วป้อนข้าวป้อนน้ำเหอะไอ้มหา ถ้าจะออดอ้อนกันซะขนาดนี้”ผมพูดเหน็บแนม ไอ้มหาที่นั่งออดอ้อนออเซาะหมวดเต้ยอยู่ข้างๆ
“ตวงป้อนข้าวกูหน่อยดิ”หมวดเต้ยเลื่อนมานั่งตักไอ้มหาตวงแล้วทำสายตากวนตีนใส่ผม
“อ่ะ กินเยอะๆ จะได้มีแรงเอากัน เนอะที่รัก”ไอ้มหาตักโจ๊กป้อนหมวดเต้ย
“อือ กูให้มึงทั้งคืนเลยมหา หึหึหึ ไอ้สัสบอมบ์ อิจฉากูล่ะสิ”หมวดเต้ยยิ้มเย้ย
“ให้เขาหน่อยเหอะ นานๆเขาเจอกันที”หมวดบูมยิ้มแล้วนั่งกินโจ๊กต่อ
“ทำเรื่องย้ายกองร้อยดีกว่า เออ น่าจะมีทหารประจำตัวตัวเนอะ ไปอยู่บ้านนายอ่ะ ผมจะได้ไปอยู่บ้านหมวดเต้ย”
“ไอ้เหี้ย มึงไม่ต้องทำหน้าแบบนั้นเลย เห็นกูยอมยกขาให้หน่อยเป็นไม่ได้เลยนะ”หมวดเต้ยศอกไอ้มหาเข้าที่กลางหน้าอก
“อ้าว ก็เห็นชอบไม่ใช้เหรอ เห็นครางซี้ดซ้าดทุกทีเหมือนกินของเผ็ด”ไอ้มหายิ้มตาหวาน
“เออ ก็ชอบไง แต่มึงขี้เงี่ยนเกินไป ล่อกูทีแทบคลาน”
“หูย ไรอ่ะ อีตอนโดนน่ะ มหาแรงๆ เอาเข้าแรงๆ ฮ่าๆๆๆ รักว่ะ อ่ะๆ หมดแล้ว”ไอ้มหามันป้อนโจ๊กจนคำสุดท้ายจริงๆเลยครับ
“เมื่อไหร่มึงจะปล่อยไอ้มหาลาวะบูม กูจะได้มีเวลากอดมันแน่นๆสักที”
“อยากโดนเอาก็บอกกูมาตามตรงเหอะเต้ย”หมวดบูมมองหน้าหมวดเต้ยขำๆ
“หมวดเต้ยลุกก่อนได้ไหม หนักว่ะ เออ ตอนกูอุ้มแตงไม่เห็นจะหนักวะ หรือเพราะกูไม่ได้อุ้มแตงมันเลยหนัก”ไอ้มหาสะกิดที่หน้าท้องแกร่งของหมวดเต้ย
“จวย”
“ฮ่าๆๆๆ”
“ไปทำงานเหอะมหา กูพอใจแล้วละสำหรับวันนี้”หมวดเต้ยกอดคอไอ้มหาแล้วหอมแก้ม วู้ๆ น่ารัก
“ครับผม”แล้วไอ้มหามันก็ออกไป ส่วนผมเก็บจานชามเอาลงไปล้างให้ผู้หมวด
สายๆของวันนี้เราก็มาทำงานกันต่อครับ เป็นงานเก็บรายละเอียด สัปดาห์หน้าก็จะตรวจกองร้อยกันแล้ว ตอนนี้งานทุกอย่างเลยต้องเร่งทำให้เสร็จ ปรับปรุงอยู่ครึ่งวันห้องน้ำเรียบร้อย ปูนแห้งดีไม่มีกะเทาะ น้ำยังไหลเหมือนเดิม ทุกอย่างโอเค ช่วงบ่ายเลยเป็นการทาสีผนังห้องน้ำ มาที่ห้องซักผ้าบ้างตอนนี้ก็ใกล้เสร็จแล้วครับ เหลือไม่กี่อย่างวันนี้คงจะเรียบร้อย
พองานเสร็จแล้วเราจึงมานั่งเล่นใต้ถุนกองร้อย เออ นอกจากห้องน้ำแล้วห้องทีวีก็ได้รับการปรับปรุงใหม่นะครับ ส่วนนี้จะเป็นทีมช่างอีกทีมหนึ่ง ตอนนี้ปูกระเบื้องใหม่เสร็จแล้ว เหลือแค่ตรงเพดานที่จะต้องทาสีใหม่ ผมเองว่าๆจึงมาช่วยเขาลงไม้ลงมืออีกที ช่วยกันอยู่ครึ่งวันทุกอย่างก็เสร็จเรียบร้อย ตอนเย็นได้พักผ่อน
ตลอดทั้งสัปดาห์เราทำงานกันจนถึงค่ำมืดแล้วทุกอย่างก็เสร็จเรียบร้อย กองร้อยดูใหม่ขึ้นกว่าเดิม น่าอยู่มากกว่าเดิม แต่ถ้าจะให้ดีเอาให้หมู่อาร์ตไปไกลๆเถอะ รำคาญมัน ช่วงนี้พวกที่ลาหลังจากฝึกป่า ๑๕ วันก็กลับมารายงานตัว ส่วนพวกล็อกต่อไปก็เตรียมตัวเก็บข้าวเก็บของแล้วก็ได้ลาหยุดไปพักผ่อน ๑๕ วัน
หลังจากที่พวกล็อกลาได้ลา ๑๕ วันมันกลับบ้านไปได้ ๔ วัน ก็มาถึงช่วงที่มีคณะนายทหารมาตรวจเยี่ยมกองร้อยครับ ทุกคนตื่นแต่เช้าทำหน้าตาปกติ รีบเก็บกวาดทำความสะอาดที่หลับที่นอนให้เรียบร้อย จากนั้นก็ลงมาอาบน้ำแต่งกายแล้วจ่ายงาน ใครที่ทำโรงนอนก็ต้องทำให้สะอาดเป็นพิเศษหน่อยครับ ที่นอนหมอนมุ้งต้องจัดเหมอนกันเป็นแนวเดียวกัน พื้นต้องสะอาด ส่วนพวกที่ทำด้นล่างกองร้อยก็ต้องเน้น ห้องน้ำห้องท่า ทุกอย่างต้องสวยกิ๊ง
“เฮ้อ เหนื่อยว่ะ”ไอ้มหามันนั่งลงบนเก้าอี้แล้วถอนหายใจดังเฮือก
“หาไรกินไหมมึง”ผมชวน ตอนนี้ร้านค้าสวัสดิการเปิดขายของแล้ว ร้านค้านี่เราจะเรียกกันว่าพีเอ็กซ์นะครับ
“จับบาวไหมอาบอมบ์”ไอ้ซันเอ่ย
“ไม่ไหวว่ะ กูเพิ่งจับไปเมื่อเช้าก่อนหน้านี้นี่เอง ไอ้สัส ล่อไปตั้ง ๑๒ ขวด”
“ใครโดนอ่ะ พี่เหรอ”ไอ้ซันมองหน้า
“เรื่องอะไรกูจะเสีย ไอ้ท๊อปนู้น ทีแรกกูจะเสียแล้วนะเว้ย แต่มันวิ่งมาบอกรอด้วยๆ แล้วมันไปคว้ามา ไอ้ห่า กูได้เลข ๑ กูต่ำสุดแล้วนะ พอมันเปิดมาเท่านั้นแหละ เลข ๐ กูนี่ขำกระจาย”ผมพูดถึงเหตุการณ์เมื่อเช้า จับบาวนี่คือจับคาราบาว คาราบาวไม่ได้ทำอะไรผิดนะครับ พวกผมพนันกันน่ะ ใครได้เลขน้อยสุดคนนั้นจ่าย แล้วไม่รู้เคราะห์ดีของผมหรือเคราะห์ร้ายของท๊อปมันวิ่งทะเล่อทะล่าเข้ามา เท่านั้นแหละ ขำกันทั้งวง ล่อไปตั้ง ๑๒ ขวด คอยดูเหอะ หนี้พีเอ็กซ์ตอนสิ้นเดือนทำเอามึงทรุดแน่
คณะกรรมการตรวจเดินมาจากบก.พันแล้วเดินตรวจตามกองร้อยพวกผมต้องมานั่งใต้ถุนกองร้อยให้เป็นระเบียบ เพราะนอกจากจะตรวจกองร้อยที่หลับนอนของพวกเราแล้ว เขายังตรวจสอบความรู้ของทหารด้วย โดนเคี่ยวความรู้มาแน่นเอี๊ยดเลยครับ จนถึงเวลา ๑๐ โมง คณะกรรมการเข้ามา วันนี้สิบเวรเป็นของหมู่อาร์ตมัน พอคณะกรรมการเข้ามาที่หน้ากองร้อย หมู่อาร์ตมันวิ่งรายงาน ผมไม่ได้เห็นเหตุการณ์อะไรหรอกนะครับเพราะผมนั่งอยู่ใต้ถุนแต่ได้ยินเสียงนกหวีดดังขึ้น จากนั้นมันก็รายงานเสียงดังฟังชัด จนคณะกรรมการเดินมา
“บอมบ์ๆ ไปเอาน้ำมาเสิร์ฟหน่อยดิ อีหนูด้วย ป่ะ”ผู้หมวดสะกิดใช้งานผม ผมลุกขึ้นไปหยิบน้ำซึ่งวางในถาดเตรียมไว้เรียบร้อยแล้ว จากนั้นคณะกรรมการเดินเข้ามาที่ใต้ถุนกองร้อย ผมเองก็เดินตามไปพร้อมกับน้ำที่อยู่ในมือ เข้าไปที่ใต้ถุนมีรุ่นพี่คนหนึ่งสั่งตรงทำความเคารพ พวกผมก็ยืนตรง จากนั้นผมจึงเดินเข้าไปเสิร์ฟน้ำ หวังว่าการตรวจคงผ่านไปด้วยดี
-
หมวดเต้ยกับมหานานๆเจอกัน พอเจอกันเลยหวานซะ :-[
หมวดบูมน่ารักแค่ฟังก็ :z1: รอบอมบ์ได้ลาก่อนนะ
:mew1: :L2:
-
หวานกันหยดเลยนะแต่ละคู่เนีย :hao6: :hao6:
-
เรื่องเมียนี่ พูดได้ไม่หยุดเลยนะคะ #พี่บอมส์ กับ มหา
-
เลียซะขนลุก
-
หวานจริงนะ
-
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
บอมบ์พูดจนของบูมขึ้น ได้ลาแล้วจัดให้บูมหน่อย
-
เอร๊ยย ไม่กล้าอ่านฉากเลีย...เขิน :hao7:
-
รอตอนต่อไป
หมู่อาร์ต อยากกินยำอีกแหละ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ของขึ้นจนปวดใจ หื่นมันทุกตอนเลยสิคู่นี้ :jul1:
-
ขอบคุณ :)
-
สยิ้วกิ้วแทนผู้หมวดบูม ;P
บอมบ์พูดซะผู้หมวดของขึ้นเลย!!! 555
ตลอดอ่ะ ทั้งบอมบ์ทั้งมหาตวง เข้าเรื่องนี้ตอลอด!!! ชอบบบบ!!! 5555
-
เล่นเลียซะขนลุกเลย
-
อาร์ตนี่คันเหรอ รำมาก :katai1:
-
หมวดอาร์ตนี่ไม่จำนะ ผู้หมวดตัดมันออกไปที
-
ตอนที่ ๔๒ ขอ
การตรวจผ่านไปอย่างเรียบร้อย ไม่มีปัญหาอะไรเกิดขึ้น พอคณะกรรมการกลับพวกผมก็ต้องมานั่งเคลียร์ของที่เอาออกมาโชว์ จัดนู้นนี่จน ๖ โมงเย็นจึงได้ไปกินข้าวอาบน้ำ
“เกลียดหมู่อาร์ตจริง อะไรของมันก็ไม่รู้ เบื่อ”อีหนูมานอนบนเตียงผมแล้วบ่น
“คิดมากมึง เด็กมันมีปมด้วยมันก็ต้องแสดงให้คนอื่นมาสนใจมัน”ผมนอนตะแคงแล้วกอดอีหนูหลวมๆ ลูบหน้าท้องเรียบเนียนของมันเล่น หึหึ อีดอกแม่งถูกใจอ่ะดิ ทำหน้าเคลิ้ม
“แต่มันเกินไปอ่ะพี่บอมบ์ ไม่รู้แม่งจะแดกอะไรนักหนาก็ไม่รู้ อย่าให้หนูเจอข้างนอกนะ หนูจะถีบหน้าเข้าให้”อีหนูทำเสียงฟึดฟัดอย่างคนไม่สบอารมณ์
“มึงอย่าไปสนใจมันดิ ถ้าเรายิ่งไม่พอใจมัน มันยิ่งสะใจ เราต้องวางเฉย มึงเชื่อกฎของการกระทำไหม เราทำอะไรก็แล้วแต่นะมันจะต้องมีผลของการกระทำ หรือที่เขาเรียกกันว่ากฎแห่งกรรม มึงทำดี มึงก็ต้องได้ผลดี มึงทำชั่วมันก็ต้องได้ผลชั่ว เขาทำชั่วมันเขาก็ต้องได้รับผลของความชั่วที่เขาทำ”ไอ้มหาเสนอความเห็น
“ก็ไม่เห็นมันจะได้รับผลชั่วอะไรเลยนี่พี่มหา เห็นมันยังลันล้าหน้าด้านอยู่ได้นี่”
“ไม่ได้รับผลวันนี้ วันหน้ามันก็ต้องได้รับผล ตอนนี้ผลของสิ่งที่เขาเคยทำดีกำลังส่งผลให้เขาอยู่ แต่ถ้าเมื่อไหร่ผลของกรรมดีมันหมด เมื่อนั้นผลของกรรมชั่วมันก็จะปรากฏ มึงเข้าใจป่ะ”ไอ้มหาอธิบายต่อ ส่วนผมนอนตะแคงลูบพุงอีหนูเล่นเบาๆ เราสนิทกันครับเลยเล่นกันได้
“เฮ้อ พี่มหาชอบอธิบายอะไรเป็นธรรมะ วันๆเห็นฟังแต่ธรรมะ ไม่เบื่อบ้างเหรอพี่มหา”
“ไม่นะ คนเรานะเว้ย ชอบคิดอะไรแปลกๆ ตอนมีแรงไม่ค่อยอยากจะฟังธรรมะหรอก อยากจะเข้าผับบาร์หาสิ่งบันเทิงใจ แต่พอมีความทุกข์มันเลยแก้ปัญหาอะไรไม่ได้ เพราะมันไม่มีหลักคิด แล้วที่กูฟังนะ ถ้ากูไม่ฟังวันนี้นะให้กูไปฟังวันไหน มึงคิดดูนะหนู ถ้าวันที่มึงแก่แล้วมึงไปถือศีลเข้าวัดเข้าวา ถามว่าตอนนั้นสภาพมึงเป็นยังไง ถ้าไม่พิการมึงก็แก่หง่อมจนเดินไม่ได้ แล้วมึงเข้าวัดมึงจะรู้เรื่องไหม หูมึงตึง มือมึง แขนขามึงก็ไม่มีแรงซะแล้ว แม้แค่ยกมือไหว้พระมึงยังยกไม่ได้ จะมีความหมายอะไร แล้วไม่ฟังตอนนี้มึงจะฟังตอนมึงตายเหรอ มึงตายมึงนอนในโลงมึงไม่รู้หรอกว่าพระที่นิมนต์มาเทศน์ท่านเทศน์อะไร ตอนนี้กูยังหูตาดีกูยังมีลมหายใจ กูยังไม่ตาย กูต้องฟัง กูไม่รู้นะคนอื่นเขาจะคิดยังไง ตอนนี้กูมีแรง อะไรที่กูรีบตักตวงได้กูต้องรีบทำเว้ย กูไม่นอนรอวันที่กูตายแล้วค่อยนิมนต์พระมาเทศน์หรอก เพราะกูตายไปกูคงไม่ได้รับรู้ว่าชาวโลกเขาทำอะไร”
“สาธุเจ้าค่ะพี่มหา หนูก็อยากฟังนะแต่หนูฟังได้ไม่นาน มันยังไงไม่รู้”
“ธรรมะน่ะ มึงไม่ต้องนั่งฟังนานๆหรอก แค่ ๕ นาที ๑๐ นาทีก็เพียงพอแล้ว หรือมึงอาจจะไม่ต้องมานั่งฟังพระเทศน์เป็นกัณฑ์เป็นคัมภีร์อะไรหรอก แค่มึงหันหน้าเข้าหากระจกแล้วมึงมองหน้าของตัวมึงเอง มึงก็สามารถเข้าใจธรรมะได้”
“ยังไงอ่ะ หนูมองกระจกทีไรหนูเจอแต่ความหล่อน่ารักสดใสของหนู”ถุยเหอะครับอีหนู
“นั่นไงธรรมะ ตอนนี้มึงสวยมึงน่ารัก แล้วอีก ๑๐ ปีล่ะ อีก๑๕ ปีล่ะ มึงยังสวยเหมือนเดิมไหม ไม่มีอะไรเหมือนเดิม มันเปลี่ยนแปลงตลอดเวลาเว้ย ดังนั้นต้องทำใจแต่เนิ่นๆ ไม่มีอะไรที่จะมาสามารถอยู่กับเราได้ตลอดชีวิตแม้แต่ร่างกายของเราเองก็ตามทีเหอะ มันต้องใช้การไม่ได้ไม่วันใดก็วันหนึ่ง”
“หนูไปบวชชีดีไหมพี่มหา”อีหนูเพลินเลยครับ ผมฟังไอ้มหาแล้วคิดตามไปด้วย ล้วงนมอีหนูเล่นด้วย
“สงสารผัวมึงหน่อยเหอะหนู”ผมท้วงอีกหนู
“บ้าอ่ะพี่บอมบ์ ผัวเผอที่ไหน”
“อ้าว ที่ได้กันไม่เรียกว่าผัวเรียกว่าอะไรล่ะ”ไอ้มหามองหน้าอีหนู
“บ้า แค่ได้กันเฉยๆเอง เฮ้อ พี่บอมบ์ ถ้าจะล้วงจะจับขนาดนี้ถอดกางเกงแล้วเสียบหนูเถอะ คนบ้า เมียก็มีอยู่ทั้งคนไม่เกรงใจเมียบ้างเลย”
“หึหึ กูหยอกมึงเล่นหรอกน่า”ผมขำเบาๆแต่ไม่ได้เอามือออก
“หอมแก้มทีหนู กูคิดถึงเมียว่ะ ฟอดๆ”ไอ้มหายื่นหน้ามาหอมแก้มอีหนู
“ว้าย อีหนูรูบานแน่คราวนี้ พี่บอมบ์กับพี่มหาอ่ะชอบแกล้งหนู เออ ถามจริง ทำไมพี่บอมบ์กับพี่มหาไม่รังเกียจหนูอ่ะ เห็นคนอื่นเขาไม่ค่อยจะใยดีกับหนูเลยเพราะหนูเป็นตุ๊ด ทำไมพี่บอมบ์กับพี่มหาไม่รังเกียจตุ๊ดแบบหนูอ่ะ”
“ทำไมกูต้องรังเกียจมึงด้วยวะ มึงไม่ได้เป็นเอดส์นี่ แค่มึงเป็นตุ๊ด”ผมตอบคำถามอีหนู
“อ้าว แล้วพี่บอมบ์ไม่กลัวหนูทำมิดีมิร้ายกับพี่เหรอ”
“มึงดูตีนกูก่อนหนู ถ้ามึงกล้าเสี่ยงกับตีนกูมึงก็ลองดิ หึหึหึ มึงไม่ต้องหาคำตอบอะไรกับกูหรอกหนู กูสบายใจที่จะคบกับมึง มึงรู้ตัวป่ะว่ามึงเป็นตุ๊ดคนแรกที่กูสนิทด้วย”
“ว้าย คำพูดบาดใจเหมือนโดนเปิดซิงเลย ขอบคุณพี่บอมบ์ที่ไม่รังเกียจหนู”อีหนูมันกราบที่หน้าอกผม เอ่อ มึงเวอร์ไปไหมหนู “ทีแรกหนูเครียดนะ กลัวเขารังเกียจ กลัวเขารังแก กลัวไม่มีคนคบด้วย แต่พี่บอมบ์เป็นผู้ชายในฝันของหนูเลย เฮ้อ เลิกกับเมียแล้วมาคบหนูได้ไหมพี่บอมบ์ ฮ่าๆๆๆๆ”
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆ”
ทั้งสัปดาห์ผ่านไปด้วยความเงียบเหงา หมดงานเราก็มานั่งพักผ่อนหย่อนกายากันครับ ช่วงนี้ว่างเป็นไม่ได้นอนกันทั้งกองร้อย แต่ก็ยังมีงานจุกจิกให้ทำอยู่นะครับ ทำไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็มานอนกัน ส่วนผมน่ะเหรอ ไม่ค่อยได้นอนกลางวันกับเขาหรอกครับ ถ้าผู้หมวดไม่ติดงานหรือติดอะไรอย่างอื่นผมต้องาทำหน้าที่เป็นติวเตอร์จำเป็น เรื่องติวผมไม่เกี่ยงหรอก แต่มาติวหน้ามุขนี่ดิ อดตอดเล็กตอดน้อยผู้หมวดอ่ะ บางทีนะนั่งติวไปแล้วผู้หมวดทำหน้าน่ารัก หูย อยากกระโดดจูบฉิบหายแต่ติดที่ว่ามันอยู่หน้ามุขไม่ได้อยู่ในห้อง
“อะไรบอมบ์ หยุดทำไมอ่ะ กลังเพลิน”หมวดบูมเงยหน้ามามองหน้าผม คือระหว่างที่ผมอธิบายไปเรื่อยๆเนี่ยผู้หมวดแกเสือกทำหน้าน่ารัก กูถึงกับเพ้อเลย
“ขอจูบหน่อยดิ”ผมตอบผู้หมวด
“ติวอยู่เนี่ย จูบเจิบอะไร เดี๋ยวเหอะมึง”
“ก็บูมทำตัวน่ารักนี่หว่า นะๆ ขอจูบก่อนสักนิดก็ยังดี”
“ขอให้จบบทนี้ก่อนดิ นะๆ”หมวดบูมยักคิ้วให้ ผมพยักหน้าจากนั้นจึงเริ่มบรรยายสิ่งที่ผู้หมวดสงสัย จนจบบทจากนั้นก็ กิ้วๆ ไปจูบกันครับ
“พอแล้วมั้ง”หลังจากจูบเสร็จหมวดบูมมองหน้าผมเชิงว่า ช่วยติวกูต่อเหอะ
“อือ ฟอดๆ”จากนั้นไปติวกันต่อ เข้ากลางเดือนกันยาแล้ว เดือนหน้าจะเริ่มเทศกาลสอบไล่ปลายภาคช่วงนี้ผู้หมวดของผมเลยต้องเร่งอ่านเร่งทำความความเข้าใจ ส่วนกิจกรรมในกองร้อยตอนนี้ไม่ค่อยมีอะไรครับ นอนได้นอน หลังจากที่เหนื่อยกันมาพอสมควร อีกไม่กี่วันก็จะได้ลาแล้วครับ
ผ่านมาอีกไม่กี่วัน รุ่นพี่ที่ลงใต้ก็กลับมากองพันกันแล้ว กองพันของผมมีลงใต้ด้วยนะครับแต่ก็หมดวาระแล้วละ ตอนนี้มีหน่วยอื่นเข้าไปแลกเปลี่ยนการปฏิบัติหน้าที่ รุ่นพี่เลยได้ขึ้นมาส่วนใหญ่ก็จะเป็นรุ่นปลดกันครับ
และแล้ววันที่รุ่นพี่ที่ลงไปปฏิบัติหน้าที่ที่ภาคใต้ก็เดินทางมาถึงในช่วงค่ำของเย็นวันหนึ่ง พวกผมไม่ค่อยจะเกี่ยวข้องอะไรกับเขาหรอกครับ ถึงเวลาก็ไปตลาด แต่มหาไม่ได้ไปด้วยนะครับเพราะต้องช่วยจ่าเก็บปืน ผมเลยต้องซื้อข้าวกล่องมาฝากมัน กว่าทุกอย่างจะลงรอยก็เกือบ ๔ ทุ่ม รุ่นพี่ที่ลงใต้นอนใต้ถุน
ตอนเช้ามาผมก็มาช่วยมหาทำงานที่หน้าคลัง พวกรุ่นพี่ที่ตามมาสมทบทีหลังก็เอาปืนมาคืน ผมจึงช่วยมหาอยู่ทั้งวันครับ กว่าจะเลิกงานก็บ่าย ๓ แล้ว จึงลงไปเล่นฟุตบอลหน้ากองร้อย
“คนเยอะน่าวุ่นวายนะอา”ไอ้ซันบ่นเบาๆระหว่างที่นั่งพักอยู่ข้างสนาม
“อือ ไปเล่นเวทดีกว่าว่ะ เห็นหน้าไอ้เหี้ยนี่แล้วกูหมดอารมณ์เล่นบอล”ผมลุกขึ้นเดินไปที่ใต้ถุนกองร้อยเมื่อเห็นหมู่อาร์ตมันแต่งชุดกีฬาเพื่อจะมาเตะบอลกับทหาร มันไม่รู้ตัวรึไงวะว่าทหารเกลียดน่ะ งงกับมัน
ใต้ถุนกองร้อยมีเครื่องออกกำลังกายด้วยนะครับ นอกจากเครื่องออกกำลังกายแล้วยังมีบาร์เบล ดัมเบล บาร์โหนก็จะอยู่หน้ากองร้อย ผมถอดเสื้อวางไว้บนโต๊ะจากนั้นจึงเริ่มวอร์มท่าง่ายๆ จะว่าไปไม่ได้ออกกำลังกายนานแล้วนะครับ มัวแต่ทำงาน เริ่มต้นได้แปบนึงไอ้มหามันก็มาทำตามผมอยู่ข้างๆและมีอีกหลายคนครับให้ผมสอน
“มึงเล่นมากี่ปีแล้ววะ เหี้ยตัวใหญ่โคตรๆ”ไอ้นนท์ถามพลางจับที่ต้นแขนผม กำไม่มิด
“ตั้งแต่มัธยมแล้ว ทำไปเรื่อยๆ วันละชั่วโมงสองชั่วโมง เหนื่อยก็พัก”ผมพูดพลางยกดัมเบล จากนั้นก็มีคนมาถาม ผมก็แนะนำไป อันไหนรู้ก็แนะนำ อันไหนไม่รู้ก็ไม่แนะนำ ออกกำลังกายจนถึง ๕ โมงกว่าๆ จึงหยุดพัก เหงื่อแตกเต็มตัวเลยครับ
“พี่บอมบ์ ดูจวยคนนั้นดิ ทำไมมันบวมแบบนั้นอ่ะ น่ากลัวเนอะ”อีหนูสะกิดผมเบาๆระหว่างที่อาบน้ำในช่วงเย็น ผมหันไปมองตามที่อีหนูชี้ไป เออ มันน่ากลัวจริงๆครับ คือเพื่อนร่วมกองร้อยคนนี้มันฉีดน้ำมันมะกอกมาอ่ะครับ ผมเดาว่าตอนที่ฉีดใหม่ๆมันก็คงจะสม่ำเสมอกันดีอยู่หรอก แต่นานๆไปแล้วนำมันที่ฉีดมันมากองอยู่ที่ปลายจวย มันไม่กระจายไปทั่วลำเหมือนตอนฉีดใหม่ๆ มันคล้ายอะไรไม่รู้ ตรงปลายมันจะบวมๆ ขนาดเกือบเท่ากำปั้น น่ากลัวนะครับ ไอ้พวกที่อยากใหญ่แล้วไปฉีดเนี่ย มันคิดอะไรของมันนะ
“เออ ตอนมันแข็งกูว่าคงเจ็บน่าดูเลยว่ะ”ผมพูดไปด้วยสระผมไปด้วย
“แล้วของพี่บอมบ์นี่ฉีดมาป่ะ หรือว่าไปนวดที่ไหนมา”อีหนูมันคลำมาที่สะดือ
“ไม่อ่ะ ของกูธรรมชาติเว้ย ที่จริงนะกูว่าเรื่องของเล็กของใหญ่ไม่ค่อยสำคัญเท่าไหร่ว่ะ มันอยู่ที่แรงเด้ามากกว่า กูเคยไปตีกะหรี่นะเว้ย มันเห็นของกูมันไม่ให้กูเอาเลยว่ะ”
“พี่เที่ยวกะหรี่ด้วยเหรอ พี่ไม่กลัวเหรอ”อีหนูมองหน้า
“เปล่าๆ กูหมายถึงเด็กไซด์ไลน์น่ะ เด็กในมหาลัยกูนี่แหละ ไม่ใช่เมียเก่ากูนะ อีกคน เออ จะว่าไปกูพูดแบบนั้นก็ไม่ถูก เขาไม่ใช่กะกรี่ไซด์ไลน์หรอก กิ๊กกู กูพูดผิดว่ะ”
“อ้าว แล้วทำไงล่ะทีนี้”
“ก็ไม่ทำไง มันไม่ให้กูก็ไม่ได้ว่าอะไร หากิ๊กใหม่ กูว่านะขนาดเท่ามึงนี่พอดีเลยว่ะหนู”ของอีหนูขาวจั๊วะหัวชมพูเลยครับ ผิวมันขาวเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ก้นมันเนี่ยเนียนเชียวครับ
“ถ้าไม่พอดีผัวเก่าหนูจะติดอกติดใจเหรอคะ ดูคนนั้นดิพี่บอมบ์ ฝังมุกด้วยอ่ะ มันตะปุ่มตะป่ำเหมือนคนเป็นโรคเท้าแสนปมเลยอ่ะ น่ากลัว”อีหนูทำหน้าสยอง
“จะกลัวทำไม ทำกับว่ามันเป็นผัวมึงงั้นแหละ รีบอาบเว้ย กูอาบเสร็จแล้ว”ราดน้ำล้างคราบสบู่จนสะอาดจึงแต่งตัวขึ้นไปด้านบน ไปเปลี่ยนเสื้อ เป็นทหารจะเดินนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวมาอาบน้ำไม่ได้นะครับ ต้องใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยเพราะกองพันเราเป็นกองพันเปิด มีบ้านพักนายทหารนายสิบอยู่ด้านใน ดีไม่ดีลูกหมู่ลูกจ่าเดินมาเห็นทหารเปลือยเดินมาอาบน้ำมันจะอุจาดตาเอาครับ
ตอนเย็นก็ไม่ได้มีอะไรมากครับ ฟังสิบเวรอบรมเช่นเคย ส่วนผู้หมวดกลับบ้านตั้งแต่ผมอาบน้ำแล้วครับ สิบเวรอบรมเสร็จเรียบร้อยแล้วเราก็ไปหาของกินที่ตลาด เหมือนเดิมครับ วนๆเวียนๆ จนมาถึงเช้าวันใหม่วันนี้มีงานครับ
“เฮ้ยยักษ์ ว่างๆก็ช่วยไอ้มหาล้างปืนหน่อยดิ เดี๋ยวจ่าเลี้ยงข้าว หรือว่าผู้หมวดจะใช้งานอะไรเอ็งอีกหรือเปล่าวะ”จ่าที่ดูแลคลังอาวุธถามผม
“วันนี้ว่างครับจ่า ผู้หมวดคงไม่มีอะไรครับ”
“เออ ดีๆ ต้นๆ ดูน้องด้วยนะ เดี๋ยวจ่าไปดูคลังฝั่งนู้นก่อน เออ อย่าลืมนับกระสุนด้วย เดี๋ยวจ่ามา เออ ต้น เออ มหาก็ได้ ไปตามเพื่อนมาช่วยสัก ๒ - ๓ คนก็ได้นะ เดี๋ยวจ่าไปจำหน่ายกับสิบเวรให้”จ่าบอกรุ่นพี่ที่ชื่อต้นก่อนจะเดินไปดูคลังอีกฝั่ง จากนั้นไอ้มหาก็ไปตามไอ้ซันกับอีหนูมา ครบแก๊งเลยครับ แล้วเราก็เอาปืนมาทำความสะอาด ถอดชิ้นส่วนออกมาจากนั้นก็มาล้างทำความสะอาดด้านล่าง
“พี่บอมบ์กับพี่มหาไม่เอาปืนมาล้างบ้างอ่ะ”อีหนูชี้มาที่เป้าพวกผม
“จะล้างให้กูป่ะละอีหนู เงี่ยนจริงนะมึง”ไอ้มหายักคิ้วให้
“ก็ดีนะพี่มหา คงเต็มปากเต็มคำดี”จินตนาการของมึงนี่ไปไกลมากเลยว่ะหนู
“ล้างไป ล้างดีกูมีรางวัลให้เว้ยหนู จริงไหมพี่ต้น”ไอ้มหาหันไปขอความเห็น
“พี่กลัวว่าหนูจะรับไม่ไหวนี่ดิ ดูสินั่งอยู่นี่ตั้ง ๔ ดุ้นไปแล้ว ถ้าครบทุกคนอีหนูคงได้เข้าโรงพยาบาล”พี่ต้นแกพูดขำๆ
“ว้าย พี่ต้นอ่ะ หนูไหวนะ ฮ่าๆๆๆๆ”
ล้างปืนอยู่ครึ่งวัน ทั้งหมดเกือบ ๖๐ กระบอกครับ ล้างกันอยู่ ๕ คนพอล้างเสร็จก็ผึ่งแดดให้แห้ง ทำเสร็จก็เที่ยงวันพอดีแต่เราไม่ได้ไปกินข้าวกันครับเพราะจ่าไปบอกสิบเวรแล้ว นั่งพักกันอยู่หน้าคลังพักหนึ่งจ่าก็ซื้อข้าวมาให้พวกผม ส้มตำ ไก่ทอด ปลาส้ม ต้มแซบ ข้าวเหนียว อาหารอีสาน
“มึงกินเผ็ดได้ด้วยเหรอหนู”ไอ้มหาถาม ปกติอีหนูไม่ค่อยกินเผ็ดนะครับ
“ทำไมจะกินไม่ได้ล่ะมหา ยิ่งตอนมันเอาอยู่กับผัวเนี่ย ซี๊ดอ่า ซี๊ดอ่า เสียงดังยิ่งกว่าของเผ็ดอีก”ไอ้ซันเป็นคนตอบแทนอีหนู
“มึงเวอร์เกินไปอ่ะซัน พูดเหมือนเคยเห็นกูโดนเอานะมึง ซี๊ด เผ็ดอ่ะ แต่อร่อย ทั้งเผ็ดทั้งอร่อย”อีหนูตักส้มตำใส่ปากต่อไป หน้าแดงก่ำน้ำหนูน้ำตาไหลเชียวครับ
“กินข้าวกันบนกองร้อยเลยนะพวกมึง อภิสิทธิ์จังเลยนะ”ระหว่างกินข้าวอยู่ดีๆหมู่อาร์ตก็เดินมาจากมุขกลางแล้วมาทักพวกผมด้วยน้ำเสียงไม่เป็นมิตร
“กินข้าวครับหมู่”พี่ต้นเอ่ยชวน
“เออ ระวังตัวไว้นะพวกมึง วันไหนที่กูเข้าเวรถ้าทำตัวเละเทะ กูไม่ไว้หน้าใครทั้งนั้น”หมู่อาร์ตมองหน้าพวกผมอย่างท้าทาย แล้วมันก็เดินลงไป พวกผมไม่ได้สนใจอะไรครับยังกินต่อไป จะว่าอะไรก็ว่ามาเหอะ กูหมดความอดทนเมื่อไหร่กูก็เอาบ้าง
“อะไรของมันวะ”ไอ้ซันทำหน้างงๆ
“แบบนี้แหละเขาน่ะ ทหารไม่มีใครชอบหรอก”พี่ต้นพูด “แต่ก่อนนี่แดกพวกพี่เป็นผักเป็นปลา วันไหนที่มันเข้าเวรนะพวกพี่ต้องแย่งกันไปงานนอกหรือไม่ก็เข้าเวร ไปไหนก็ได้ที่ไม่ต้องเจอหน้าเขา พี่โคตรสะใจเลยนะที่ได้ยินว่ามาโดนกระทืบน่ะ อยู่กองร้อยแบบสบายใจได้หลายเดือน แต่นี่คงอยากโดนอีก”
“เอาอีกไหมบบอมบ์”ไอ้มหาเอ่ยถาม
“มึงก็นะไอ้มหา อยู่สงบๆไม่ได้เหรอ หมาเห่าอย่าไปเห่าแข่งกับหมา มันทำได้มันทำไป เมื่อไหร่ที่มีใครสักคนหนึ่งทนไม่ไหวเดี๋ยวมันก็เจอดีนั่นแหละ ปล่อยให้มันเป็นไปตามกรรมเหอะ คนแบบมันไม่สมควรเอาตัวเข้าแลก”
“แต่หนูอยากยิงมันทิ้งจริงๆนะพี่บอมบ์ คนอะไรวะกวนตีนกันแม่งฉิบหาย อย่าให้เจอหน้าเอาหีบหนีแม่งให้ขาดใจตาย”ไอ้หนูอาฆาต
“หีบหนีอะไรของมึงหนู”ไอ้ซันถาม ส่วนพวกผมเก็ทแล้วครับ
“มึงผวนเอาละกัน”
“ฮ่าๆๆๆๆๆ”
“ทำอะไรกันวะมหา ไม่มีอะไรจะกินแล้วเหรอถึงได้ต้องมาคุ้ยขยะหาของกินน่ะ”หมวดเต้ยเอ่ยแซวไอ้มหาที่กำลังล้วงมือควานหาขวดพลาสติก ส่วนผมกำลังเหยียบขวดพลาสติกที่มหามันเก็บให้แบน
“สวัสดีครับผู้หมวด”ผมกับไอ้มหายืนตรงทำความเคารพ ถึงหมวดเต้ยจะเป็นแฟนไอ้มหา สนิทกับพวกผมก็ตามทีเถอะ แต่เราก็ต้องเคารพผู้บังคับบัญชาครับ
“สวัสดี ทำอะไรกันวะ”
“เก็บขยะขายอ่ะผู้หมวด”ผมตอบผู้หมวดพลางเก็บขวดพลาสติกที่เหยียบแบนแล้วยัดใส่ถุงกระสอบ
“ทำไมต้องเก็บด้วยวะ เงินเดือนไม่พอกินหรือไง”หมวดเต้ยทำหน้างง
“เก็บขายเอาเงินไปขอผู้หมวดอ่ะ หึหึหึ มันว่างอ่ะครับผู้หมวด เห็นขวดพลาสติกมันเยอะดีเลยเก็บขาย เผื่อจะได้เงินซื้อทองสักบาทสองบาทไปขอแฟนแต่งงานน่ะ”ไอ้มหาพูดหน้าบาน ส่วนหมวดเต้ยแก้มแดงๆ เขินชัวร์ ฮ่าๆๆ
“เหรอ กูคิดว่าเงินไม่พอใช้ซะอีก แล้วมึงก็เอากับเขาด้วยเหรอบอมบ์ ที่มึงมีนี่ไม่พอใช้อีกเหรอวะ”
“ก็ดีกว่าปล่อยเวลาให้มันเสียไปเปล่าๆอ่ะ ว่างเราก็ทำ ไม่ว่างเราก็ไม่ทำ เงินไม่สำคัญเท่ากับการมีความสุขจากการได้ทำงานหรอกครับ เงินแค่ผลพลอยได้ แต่ความสุขจากการทำงานนี่คือเป้าหมาย”
“เออ ปรัชญาชีวิต เฮ้ย ไม่ใช่พากันเก็บของเก่าขาย เก็บไปเก็บมาแล้วพวกมึง ๒ คนทุบกองร้อยเอาเหล็กเส้นขายนะมึง ฮ่าๆๆๆ”
“ใครจะกล้าอ่ะครับผู้หมวด แต่บ้านผู้หมวดนี่ไม่แน่ ถ้าได้ลา พวกเราไปทุบบ้านผู้หมวดเอาเหล็กเส้นมาขายดีไหมบอมบ์”ไอ้มหายิ้มกว้างอย่างมีความสุข
“เออ คงได้หลายตังค์อยู่ บ้านหมวดเต้ยหลัง ๑ น่านะได้สัก ๒ หมื่น บ้านหมวดบูมอีก รวมๆคงจะได้ครึ่งแสน ขายเหล็กซื้อทองได้ตั้งเกือบ ๓ บาทแน่ะมหา”ผมทำท่าทางเออออห่อหมกไปกับไอ้มหา
“ไอ้สัส บ้านกูซื้อมาเป็นล้านจะทุบเอาเหล็กไปขาย พวกมึงนี่นะ เขาเรียกว่าอะไรวะ ขี่ช้างจับตักแตนหรือเปล่าวะ”
“ถูกต้องนะคร้าบบบบบบบ เออ ผู้หมวดไปถามแม่ยังว่าแม่จะเอากี่บาทอ่ะ ผมจะได้เก็บเงินทัน เงินสดไม่ได้ขอเงินผ่อนได้ไหม ทยอยจ่ายอ่ะ”ไอ้มหายักคิ้วกวนตีนใส่
“ไอ้เหี้ย ไปถามแม่กูดิ แล้วพูดเนี่ยเหมือนกูเป็นวัตถุหรือเป็นพวกรถบ้านยังไงไม่รู้ว่ะ ผ่อนเป็นงวดๆ พวกมึงบ้าไปแล้วว่ะ”
“ฮ่าๆๆๆๆ”
“เมียเขาให้ซื้อเงินสด รถให้ซื้อเงินผ่อนเว้ยมหา”ผมมองหน้าไอ้มหาแล้วขำ
“กูให้ฟรีเลยอะ ไอ้สัส แล้วนี่เก็บได้เยอะไหมวะ”
“เพิ่งเริ่มเก็บได้ ๒ วันเองครับผู้หมวด เก็บไปเรื่อยๆครับ”
“พวกมึงจะขยันอะไรแบบนี้วะ คนอื่นเขาไม่เห็นจะทำ อยู่ดีไม่ว่าดีอยากจะเหนื่อย”
“ถ้าไม่เหนื่อยวันนี้จะรอเหนื่อยวันไหนอ่ะครับผู้หมวด ไอ้พวกที่บ่นว่าไม่มีเงินๆก็เพราะแบบนี้ไง กลัวเหนื่อย ถ้ากลัวเหนื่อยก็อย่ากลัวว่าจะไม่มีเงินใช้ เงินหาได้ง่ายๆ ถ้ามัวแต่นั่งรอนอนรอ มันไม่เดินมาหาเราหรอก”ไอ้มหาเป็นตอบตอบคำถาม
“แล้วทำไมต้องใช้วิธีนี้ด้วย ไอ้บอมบ์มึงก็มีวิธีของมึงไม่ใช้เหรอ ทำไมต้องมาเก็บด้วยวะ”
“ผมอยากลองเก็บขยะขายดูอ่ะผู้หมวด งานหลายอย่างผมก็ทำมาแทบหมดแล้ว เหลือเก็บขยะนี่แหละที่ผมยังไม่เคยทำ ผมทำเล่นๆอ่ะครับ ก็อย่างที่บอก เงินไม่ใช่เป้าหมายของผม ผมอยากเรียนรู้งานมากกว่า ถ้าเกิดวันหนึ่งผมล้มละลายขึ้นมา ผมก็สามารถที่จะเดินไปข้างทางแล้วเก็บขยะเอามาชั่งกิโลขายโดยไม่ต้องอายใคร เพราะเราเคยทำมาแล้ว คนเรามันต้องทำมาหากินได้หลายรูปแบบ”
“อือ ชอบจริงคนมีแนวคิดแบบนี้ กูตัดสินใจไม่ผิดนะเนี่ยที่คบกับพวกมึง เก็บให้ได้เยอะๆนะมหา กูจะรอวันที่มึงมาขอกู”
“หึหึหึ ได้ครับผู้หมวด เตรียมตูดเอ๊ยเตรียมตัวไว้ได้เลย มีทองท่วมหัวอย่าทิ้งผัวละกัน”
“เออ กูไปละ”
“เดี๋ยวครับผู้หมวด”ไอ้มหารีบวางถุงลงบนพื้นแล้วเดินไปกระซิบอะไรกับหมวดเต้ย แล้วมันก็เดินหน้าบานกลับมาหาผม
“อะไรของมึง”ผมเลิกคิ้วทำหน้าใคร่รู้
“กูบอกรักหมวดเต้ย หึหึ รักว่ะ มีกำลังใจเก็บขยะขายขึ้นเยอะเลยว่ะ”
-
น่ารักอ่ะ
มีการเตรียมเงินสู่ขอด้วยนะ
-
มหานี่หยอดทุกเม็ดจริง หวังว่าบ้านหมวดเต้ยคงไม่เรียกแพงนะ ไม่งั้นมหาเก็บทั้งชาติแน่กว่าจะได้ไปขอ 555555
-
อ่านแบบเบลอๆ 555+ ง่วงนะ แต่อดใจไม่ไหว เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้ามาอ่านอีกรอบ
-
:mew1: :mew1:
-
แหมๆ อีตาอาร์ทนี่พาลจริง
-
เจอหน้ากันไม่ได้เลยนะถ้าไม่สวีทก็หื่นไปเลยอ่ะคู่นี้
-
ขอบคุณ
:)
-
นิดหน่อยเขาก็เอาเนอะมหาเนอะ ขอแค่ได้ตอด :katai2-1:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:มหากับบอมบ์น่ารัก
-
พี่บอมบ์หื่น กับอิหนูก็ไม่เว้น 555 แนวความคิดพี่โดนเลย
หมวดเต้ยก็ตรงได้ใจ ชอบก็ชอบไม่ชอบก็บอกไม่ชอบ
มหาก็หื่นแถมฮาได้อีก
-
มหาบอกรักหมวดเต้ยยยย :impress2:
อิหนูเอ๋ยย แกนี่ช่างโชคดี
-
ได้สองคนนี้เป็นแฟนนี่ยิ่งกว่าได้ทอง
-
ฮาหนูจริงๆ ชอบหนู
มหากับหมวดเต้ยก็น่ารัก
นานๆเจอกันก็หวานใส่กัน
ไปขอหมวดเต้ยเร็วๆนะมหา
:mew1: :L2:
-
สนุกทุกตอนจริง มหากับบอมบ์นี่รักจริงมากอ่ะ
หมวดบูมกะหมดเต้ยกะน่ารัก :-[
-
ชอลๆๆ อ่านกี่รอบ ก็ชอบอ่าา
-
มีบอกรงบอกรักหวานเว้ยเฮ้ย :hao7:
-
ตอนที่ ๔๓ มีเรื่อง
“รวมเฮ้ย รวม”เสียงตะโกนโหวกเหวกดังขึ้นพวกที่ทำกิจกรรมอยู่ใต้ถุนก็ต้องวางอุปกรณ์ลง ใครที่ทำอะไรอยู่ส่วนไหนเมื่อได้ยินเสียงเรียกรวมแล้วก็ต้องหยุดแล้ววิ่งมารวมกันที่ใต้ถุนกองร้อย
“หมอบ ลุก หมอบ ลุก หมอบ ลุก หน้ากระดาน ๕ แถวปิดระยะ จัดแถว”สิ้นเสียงสั่งจากผู้กองพวกผมตบข้างขาแล้วร้องเฮ้รีบวิ่งไปจัดแถวอย่างรวดเร็ว หอบเลยกู “นิ่ง นั่ง”พรึ่บ ทิ้งก้นลงนั่งบนพื้นอย่างรวดเร็ว “ทำอะไรกันอยู่พวกมึง กูเรียกรวมแม่งช้าฉิบหายเลยว่ะ”ผู้กองนั่งบนขอบโต๊ะแล้วกาดสายตามองมาที่พวกผม
“นั่งคุยกันครับผู้กอง”ไอ้มหาตวงเป็นคนพูดผ่าความเงียบกริบของเหล่าทหารเกณฑ์ตาดำๆ
“แล้วคนอื่นล่ะ ไม่มีปากหรือไง ผู้กองถามอะไรเนี่ยช่วยตอบหน่อย ผู้กองกำลังพูดกับคนอยู่นะไม่ได้พูดกับหลักกับตอที่ไหน”
“ผมเล่นปิงปองอยู่ครับ”
“โทรหาเมียครับผู้กอง”
“นอนครับผู้กอง”ต่างคนต่างแย่งกันตอบเลยคราวนี้
“พอๆ แล้วมึงไอ้บอมบ์ มึงทำอะไร”ผู้กองหันมามองที่ผม
“ว่าจะเข้าไปชักว่าวในห้องน้ำครับ”ผมพูดขำๆ
“มึงชักตรงนี้เลยป่ะล่ะ ไอ้สัส”
“ไม่เอาครับผู้กอง เดี๋ยวผู้กองตกใจกับจวยผมนอนไม่หลับขึ้นมา ผมขี้เกียจรับผิดชอบ”
“ไอ้สัส จวยใหญ่แล้วกร่างนะมึง ๑๐ ก่อนดิ”ผู้กองชี้ลงมาที่พื้นซีเมนส์
“ครับ ๑๐ ครับ”แล้วผมก็ลงไปวิดพื้น ๑๐ ครั้ง
“นั่งๆ ทีหลังก็ให้เร็วกว่านี้หน่อยนะ เวลาเรียกอะไรเนี่ยขอให้ช่วยทวนกันด้วยว่าผู้บังคับบัญชาต้องการจะสื่ออะไร เมื่อกี้ไม่เห็นจะมีใครสื่อคำสั่งอะไรสักอย่าง ทีหลังนี่ไม่เอานะ เวลาผู้บังคับบัญชาทุกระดับชั้นจะต้องการสื่อสารอะไรกับพวกเอ็งเนี่ย พวกเอ็งต้องช่วยกัน เหมือนทหารใหม่น่ะ ผู้กองขอฝากไว้”
“มันต้องโดนแดกหนักๆ โดนแดกทั้งกองร้อยครับผู้กอง พวกนี้พูดไปเข้าหูซ้ายทะลุหูขวา”ตัวเสือกมาแล้วครับ ไม่ใช่ใครที่ไหนหมู่อาร์ตนั่นเอง
“เออ หรือจะต้องให้แดก ไม่เอานะ ผู้กองแค่เตือนไว้เฉยๆ เอาละ มาเข้าประเด็นกันเลย ไม่อยากจะพูดมาก ที่ผู้กองเรียกรวมเนี่ยผู้กองจะปล่อยลา เมื่อวานไอ้พวกที่กลับจากล็อกลาล็อกที่ ๓ มาครบหมดแล้วใช่ไหม”
“ครบครับ”ทุกคนตอบอย่างพร้อมเพรียง
“อือ ต่อไปก็จะเป็นล็อกลาของพวกช่างเขา สำหรับพวกช่างที่ช่วยพัฒนากองร้อยเนี่ยผู้กองจะให้ลา ๒๐ วันตามที่ผู้กองเคยได้บอกไว้ มีทั้งหมดกี่คน ไหนพวกช่างออกมาดิ กี่คนวะ”แล้วพวกช่างก็ลุกออกไปมีทั้งหมด ๑๕ คนพอดีเลยครับรวมทั้งผมและก็ไอ้มหาตวงด้วย
“เฮ้ย ไอ้บอมบ์มึงอย่าเนียน มึงได้ลาล็อกแรกแล้วไม่ใช่เหรอ”รุ่นพี่ทักผมขึ้นมา
“เออ อย่าเอารัดเอาเปรียบคนอื่นดิ งานการไม่เห็นจะช่วยอะไรคนอื่นเขาเลยยังจะมาเนียนอีกมึง”หมู่อาร์ตพูดแทรก
“เออบอมบ์ มหา มึง ๒ คนได้ลาล็อกแรกแล้วไม่ใช่เหรอ”ผู้กองหันมาถามผมกับไอ้มหา
“ครับ ได้ลาแล้วครับ ก็เมื่อกี้ผู้กองบอกว่าให้พวกช่างแยกออกมานี่ครับ”
“เฮ้ย จะเอารัดเอาเปรียบคนอื่นไปถึงไหน วงเวรก็ไม่ได้เข้าเหมือนคนอื่นเขา งานที่ไปช่วยเขาทำได้ทำหรือเปล่าก็ไม่รู้”หมู่อาร์ตยังคงพูดจากระทบกระเทียบ
“อ่ะๆ ฟังผู้กอง เดี๋ยวไอ้ ๑๓ คนเนี่ยผู้กองจะให้ลาคนละ ๒๐ วัน ส่วนไอ้ยักษ์กับมหา ผู้กองจะให้คนละ ๑๐ วัน แต่คนอื่นไม่ต้องเสียใจ เดี๋ยวผู้กองจะพิจารณาให้ลาอีกคนละ ๕ วัน เพราะตอนนี้งานเริ่มน้อยแล้ว ผู้กองต้องรีบปล่อยพวกเอ็งให้พักผ่อนจนกว่าจะถึงก่อนกลางเดือนตุลา ช่วงนั้นจะมีงานสำคัญรอเราอยู่ ส่วนไอ้พวกที่เพิ่งมาถึงเมื่อวานก็ไม่ต้องเสียใจ ได้ลาแน่ แต่คงจะต้องเป็นล็อกสุดท้ายเหมือนเดิม เอาตามนี้นะ มีใครจะถามอะไรไหม”
“ทำไมไอ้บอมบ์กับไอ้มหาได้ ๑๐ วันครับผู้กอง แล้วทำไมพวกผมได้กันแค่ ๕ วันครับ”มีรุ่นพี่คนถึงยกมือถาม
“อือ เป็นคำถามที่ดี ที่ผู้กองให้ไอ้บอมบ์กับไอ้มหาคนละ ๑๐ วันก็เพราะว่ามันช่วยงาน มันเป็นช่าง กูมองพวกมึงอยู่นะว่าใครทำอะไรตรงไหนบ้าง กูเข้าไปในห้องน้ำทีไรกูเห็นไอ้ยักษ์กับไอ้มหามันช่วยงานพวกช่างเต็มที่ ผู้กองไม่ได้ลำเอียงนะ ว่ากันไปตามเนื้อผ้า ใครดีผู้กองว่าดี ใครไม่ดีผู้กองก็ว่าไม่ดี แล้วไม่ต้องไปประชดประชันคิดเปรียบเทียบ พวกมึงทำตัวของพวกมึงเอง”
จากนั้นผู้กองก็ให้พวกผมไปแต่งตัวครับ ผมรีบขึ้นไปบนกองร้อยอย่างเร่งรีบ แต่งชุดอ่อนเก็บเสื้อผ้าไม่กี่ชิ้นใส่กระเป๋าแล้วลงมาด้านล่าง ส่วนคนอื่นๆที่ผู้กองจะปล่อยลาก็มีเหมือนกันครับประมาณสัก ๑๐ กว่าคนเห็นจะได้ แต่พวกผมได้รับการปล่อยลาก่อนเลยไม่ต้องวุ่นวายอะไร
“กูว่าจัดมันเลยดีกว่าไหมวะบอมบ์ กูทนไม่ได้ว่ะ ก็เห็นๆอยู่ว่ากูช่วยงานจนเสร็จยังจะมีหน้ามาพูดอีก”ไอ้มหาบ่นระหว่างที่พวกผมรอรับใบลาอยู่หน้ากองร้อย
“อย่าใจร้อน มันยังไม่ถึงเนื้อถึงตัวเราก็อย่าเพิ่งไปทำอะไรมัน มันด่าได้ก็ด่าไป อย่าไปสนใจดิวะ”ผมพูดแบบคนใจเย็น แต่อย่าให้ถึงคราวผมเลือดเย็นแล้วกัน
“ปากคอนี่แม่ง มึงดูดิ ไปประจบสอพลอผู้หมวดผู้กอง ไอ้หน้าเหี้ย”ไอ้มหาชี้ไปที่หมู่อาร์ตซึ่งมันยืนคุยอยู่กับผู้หมวดผู้กองผมเห็นมาหลายครั้งแล้วอาการแบบนี้ เลียนาย แต่งานนี่ไม่เห็นจะทำอะไร
“บอมบ์ๆ”ผู้หมวดมากวักมือเรียกผม
“ครับผู้หมวด”ผมรีบเดินไปหาผู้หมวด
“เอารถกูไปดิ เดี๋ยวเย็นนี้กูกลับพร้อมไอ้เต้ย เจอกันที่บ้านไอ้เต้ย”ผู้หมวดยื่นกุญแจรถให้ผม
“เดี๋ยวคนอื่นจะมองไม่ดีผู้หมวด เนี่ยผมเพิ่งโดนหมู่อาร์ตด่าไปหยกๆว่าลามปาม เดี๋ยวผมนั่งแท็กซี่กลับเองได้”
“เอาไปเหอะ เดี๋ยวกูขับไปรอหน้ากองพันแล้วกัน”ผู้หมวดเดินไปที่โรงจอดรถ พอทุกคนได้ใบลาแล้วจึงได้เดินแถวไปที่หน้ากองพัน ส่งรายชื่อให้กับจ่าที่เป็น ผบ. กองรักษาการณ์ จ่าแกพูดอะไรนิดหน่อยจากนั้นจึงปล่อยให้พวกผมเดินทางกันกลับบ้าน ผู้หมวดขับรถมารอที่หน้ากองพันจริงๆด้วยล่ะครับ พอผมเดินมาถึงแกก็ลงจากรถแล้วโยนกุญแจรถให้ผม ผมเองจำเป็นต้องรับ ที่จริงผมไม่อยากใช้รถของผู้หมวดนะครับ คนอื่นเขาจะมองไม่ดี ครั้งที่แล้วที่ผมขอยืมไปใช้เพราะผมรีบมาก แต่ถ้าผู้หมวดอนุญาตแบบนี้ก็คงต้องตามใจเขาหน่อย
“อ้าว ได้ลาเหรอบอมบ์”ขับรถไปส่งมหาที่บ้านหมวดเต้ยแล้ววนมาที่บ้านของพี่เบิ้ล มาถึงก็เจอพี่ภากำลังกวาดหน้าบ้านอยู่เลยครับ บ้านพี่ชายผมเนี่ยไม่มีคนรับใช้นะครับ ทหารรับใช้ก็ไม่มี เพราะงานบ้านส่วนใหญ่พี่ภาจะเป็นคนทำเองทั้งหมด งานไหนที่ต้องใช้แรงมากๆก็ไอ้ภีมไอ้ภูมิ ๒ คนนั้นหรือไม่ก็พี่เบิ้ลจะลงมือเอง
“สวัสดีครับ ผู้กองปล่อยลาอ่ะพี่ภา”
“อืม เข้าไปข้างในสิ น้องแสบน้องซ่ากำลังหยอกกับคุณย่าอยู่เลย”พูดถึงลูกแล้วรู้สึกเอิบอิ่ม ผมรีบเดินเข้าไปในบ้านทันทีวางกระเป๋าลงบนโซฟาแล้วรีบยกมือไหว้แม่ก่อนจะนั่งลงแล้วอุ้มลูกมากอดมาหอม
“คิดถึงจัง ฟอด คิดถึงพ่อไหม หือ”ผมมองหน้าเจ้าลูกชายที่กำลังยิ้มอารมณ์ดี
“อือ อา วาๆๆๆ”ส่งเสียงอะไรออกมาก็ไม่รู้ครับ แต่ทำให้ผมยิ้มกว้าง วางคนนี้ลงอีกคนผมก็อุ้มขึ้นมาแล้วกอด หอมแล้วหยอกกับลูก ลูกชายวัย ๕ เดือนกว่าๆ เริ่มส่งเสียงแปลกๆได้แล้วครับ และเขาคงจะดีใจที่เห็นผม
นั่งหยอกกับลูกจนค่ำเลยครับ จะลุกไปเปลี่ยนเสื้อผ้าลูกก็ไม่ยอม ต้องอยู่ใกล้ๆตลอดเลยต้องใส่ชุดนี้นั่งหยอกล้อกับลูกจนค่ำมืด ไอ้ภีมกับไอ้ภูมิกลับบ้าน ไอ้ ๒ ตัวนี้ก็เหมือนเป็นลูกผมเลยครับ พอเจอหน้านี่มาเกาะมาไต่ผมตลอด อายุอานามก็ใช่ว่าจะ ๑๒ – ๑๓
“พี่เบิ้ล มาดูลูกพี่หน่อยดิ ตอนเด็กๆมันไม่เคยอ้อนพี่เลยเหรอ ทำไมต้องมาอ้อนผมด้วย”ผมตะโกนถามพี่เบิ้ลที่กำลังทำกับข้าวอยู่ในครัว
“โหย ไรวะอา หยอกนิดหยอกหน่อยก็ไม่ได้”ไอ้ภีมโอดครวญ
“หยอกบ้านมึงสิ มาเกาะเอวเกาะไหล่กูเหมือนเด็ก ๓ ขวบ มึง ๒๖ จะ ๒๗ แล้วนะภีม โหย นี่ถ้าลูกน้องมึงมาเจอคงจะหมดศรัทธา ลูกพี่ห่าไรวะโคตรเด็ก”
“อ้าว อยู่ตรงนั้นภีมก็ต้องทำหน้าที่เป็นหัวหน้าที่ดีสิอา อยู่บ้านอ้อนอาหน่อยไม่ได้รึไง เนอะแสบ ซ่า”
“กูเพลียกับพวกมึง ลูกกูโตขึ้นมาถ้าเกิดง๊องแง๊งนี่กูไม่ต้องสืบเลยว่ามาจากใคร ตัวเล็ก อยู่กับพี่ภีมพี่ภูมิแปบนะ พ่อขอเปลี่ยนชุดก่อน โอเคไหมครับ”ผมส่งลูกชายให้ไอ้ภีมกับไอ้ภูมิอุ้ม
“แง”เอาแล้วไง หน้าบูดจะร้องไห้อีกแล้ว กูจะได้เปลี่ยนชุดมั้ยเนี่ย อึดอัดแล้วนะ กางเกงแม่งก็รัดเป้าเกิน
“แปบนึงนะ เดี๋ยวพ่อมา อย่าเพิ่งงอแง นะครับ”จูบหน้าผากคนละทีแล้วขึ้นไปเปลี่ยนชุดและอาบน้ำให้มันเสร็จๆไปด้วยเลย เดี๋ยวลูกงอแงอีก ลงมาอีกทีเจ้าลูกชายตัวดีกำลังหัวเราะคิกคักกับไอ้ภีมไอ้ภูมิ ไอ้ ๒ ศรีพี่น้องเนี่ยอยู่บ้านชอบทำตัวเด็กๆแต่เวลาทำการทำงานมันก็ดูเป็นผู้ใหญ่มากขึ้นนะครับ
ตอนเย็นก็ไม่ได้ออกไปไหนครับ อยู่กับลูก ผู้หมวดโทรหาจะชวนผมไปเที่ยว แต่ผมไม่อยากไปเพราะมีหมู่อาร์ตไปด้วย คือเขาไปกันหลายคนครับ หมวดเต้ย หมวดบูม นายสิบอีกหลายคน แต่ผมไม่ได้ห้ามหมวดบูมไม่ให้ไปนะครับ ปล่อยๆเขาบ้าง คนเรามันต้องการความอิสระและความส่วนตัวตัวในบางเวลา ส่วนผมกล่อมลูกจนหลับไปแล้ว สักประมาณ ๕ ทุ่มกว่าๆไอ้มหามันโทรหาผมครับ มีอะไรของมันนะดึกป่านนี้แล้ว
“ฮัลโหล มีไรมหา”
“เซ็งว่ะบอมบ์ แม่ง เหี้ยเอ๊ย”
“อะไรของมึง”
“หมวดเต้ยอ่ะดิ ลากกูมาทำเหี้ยอะไรก็ไม่รู้ แม่ง ชวนกูมาเที่ยวผับ กูบอกว่ากูไม่แดกเหล้า ไอ้ตัวเหี้ยตัวอื่นแม่งก็มาคะยั้นคะยอกู ขู่กูบอกว่าจะแดกกูที่กองร้อย หมวดเต้ยแทนที่จะช่วยกู กลับหัวเราะถูกอกถูกใจ......”จากนั้นไอ้มหาก็ร่ายยาวมาเป็นนิยายแฟนตาซีเลยครับ
“แล้วมึงแดกป่ะล่ะ”
“แดกดิวะ แก้วหนึ่ง ไอ้เหี้ยจะอ้วก กูไม่อยู่แล้วว่ะ”
“เออ ไม่อยู่ก็กลับมานอนบ้านดิวะ หรือว่าไม่มีตังค์ค่ารถ ให้กูไปรับไหม”
“ไม่ต้องๆ ตังค์กูมี แต่กูอยากระบายว่ะ แล้วมึงรู้ป่ะว่าเหี้ยอาร์ตก็มาด้วย คือกูเจอหน้ามันแล้วกูก็เส้นกระตุกว่ะ อยากต่อยหน้าแม่ง เออ มาดูหมวดบูมด้วยละกัน เห็นโดนหมู่อาร์ตมอมเหล้า ชงให้แก้วต่อแก้วตอนนี้เริ่มอ้อแอ้แล้ว”
“ใครเอารถไป หมวดเต้ยเหรอ”
“เออ หมวดเต้ยขับมาแต่ตอนนี้กูไม่มั่นใจสภาพว่ะ เริ่มเมาทั้งคู่ แล้วนายสิบคนอื่นๆก็เริ่มจะเมาแล้ว ไม่รู้จะกลับกันไง”
“เออๆ เดี๋ยวกูไปรับกลับแล้วกัน สักประมาณเที่ยงคืนกว่าๆนะมหา มึงรอหน่อยละกัน”
“ได้ๆ”แล้ววางสายไป แบบนี้แหละครับผมถึงไม่อยากไปเที่ยวกับใครเท่าไหร่ เพราะเขาไม่รู้นิสัยเรา สงสารไอ้มหาที่โดนลากไปด้วย คือถ้าหมวดบูมหมวดเต้ยไปกัน ๒ คนผมก็ไม่ค่อยจะอะไรมากนะครับเพราะเขาดูแลตัวเองได้ แต่นี่มีนายสิบคนอื่นๆไปด้วย พวกนายสิบนี่ตัวดีเห็นมหาไม่กินเหล้ามันก็มาข่มขู่สารพัด หมวดเต้ยเห็นแบบนั้นก็เลยเออออห่อหมกไปกับเขาด้วย ว่าจะปล่อยสบายๆก็หาเรื่องมาให้จนได้
ผมนั่งดูงานของผมอยู่พักใหญ่จนถึงเวลาเที่ยงคืนกว่าๆจึงออกจากบ้านไปที่ผับที่ผู้หมวดไปเที่ยว ไปถึงผมไม่ได้เข้าไปนะครับผมนั่งรออยู่ตรงที่ลานจอดรถ นั่งรอจนไอ้มหาโทรมาบอกว่าทั้งกลุ่มจะกลับบ้านแล้วผมจึงเดินไปหาไอ้มหา ภาพที่ปรากฏไอ้มหาหิ้วปีกหมดเต้ย หมู่อาร์ตพยุงหมวดบูม ส่วนคนอื่นๆก็ดูแลกันเอง ดูท่าทุกคนเมาแต่เมาไม่หนักเท่าไหร่
“อ้าว บอมบ์มารับกูเหรอวะ เออดีๆ”หมวดบูมเดินมาเกาะไหล่ผม
“เออมาก็ดี กูขับรถไม่ค่อยไหว”หมวดเต้ยยิ้มให้ผม ผมได้แค่ทำหน้าเรียบเฉย แล้วอยู่ๆก็มีผู้หญิงที่ไหนไม่รู้วิ่งเข้ามาเกาะที่หลังผม
“เมย์ อ๋อ ไอ้คนนี้ใช่ไหมคนใหม่ของเมย์”
“อาบอมบ์ ช่วยเมย์ด้วย มันจะปล้ำเมย์ ฮือๆๆ”ผู้หญิงที่เกาะหลังผมร้องไห้
“นี่เมย์เอาอะไรมาพูด เฮ้ย มึงปล่อยเมียกู”ผู้ชายคนนั้นเดินเข้ามาหาผมอย่างไม่กลัว ทีแรกผมก็จะไม่อะไรหรอกนะครับถ้าเมย์ไม่ใช่คนที่ผมรู้จัก
“เมียมึงเหรอ มาเอามันไปดิ”ผมกวักมือเรียก ไอ้ผู้ชายคนนั้นยิ้มอย่างผู้มีชัย
“ไม่นะ เมย์ไม่ไปกับมัน มันจะปล้ำเมย์ มันจะมอมยาหนู ฮือๆ ไม่ ช่วยเมย์ด้วย”ผู้หญิงคนนั้นกอดหลังผมแน่น
“มหา เอาผู้หญิงคนนี้ไปทีดิ”ผมแกะมือออกแล้วเดินเข้าไป ไอ้คนนั้นมันก็เดินเข้ามา ผัวะ หมัดแรกปะทะที่กรามจนไอ้คนนั้นมันถึงกับเซ “เมียมึงเหรอ” ผมง้างหมัดต่อยมันอีกที คราวนี้เพื่อนๆมันต่างกรูเข้ามา ๒ คนพยุงเพื่อนมันที่โดนผมต่อย ส่วนอีกคนควักปืนมาจากหลังมันเลยครับ
“ยุ่งเรื่องคนอื่นดีนัก”มันพูดขึ้นพร้อมกับจ่อปืนมาทางผม
“ไม่ได้อยากยุ่งหรอกนะ คิดว่าเก๋าก็ลองดู”ผมคว้าปืนที่เหน็บเอวขึ้นมาบ้าง เอาดิ แบบนี้ก็ง่ายดีไม่ต้องทรมาน เป่าทีเดียวก็ไปสบายไม่ต้องกระทืบให้เสียแรง ผมเดินเข้าไป พวกมันก็ถอยหลัง “ว่าไง ดวลกันสักนัดดีไหม เก๋าๆแบบนี้กูชอบ”ผมยิ้มอารมณ์ดีก่อนจะอาศัยความไวง้างเท้าเตะที่กระบอกปืนของคนที่มันจ่อจะยิงผมพอปืนกระเด็นออกจากมือจากนั้นไม่ต้องสืบถึงความบ้าระห่ำของไอ้บอมบ์ กูกระทืบพวกมัน ๔ คนขอร้องให้กูหยุด “ทีหลังจะทำอะไรก็ค่อยๆคิดหน่อยนะน้อง เงี่ยนมากก็ไปหากะหลี่มาเอา เข้าใจไหม โชคดีไม่ได้เข้าหาพวกมึงตลอดเวลาหรอกนะ”ผมตบหน้าพวกนั้นคนละที “อ่อ เดี๋ยวปืนคืนนี้กูขอยึดไปก่อน พรุ่งนี้เจอกันที่บ้าน อืม บ้านใครดี บ้านมึงแล้วกัน”ผมชี้ไปที่ไอ้เจ้าของปืนที่ผมยึดเอาไปจากนั้นจึงเดินกลับไปหาไอ้มหา
“เฮ้ยๆ มหา พอได้แล้วมั้ง กูให้ดูแลไม่ได้ให้มึงกอด เมย์ เป็นไงบ้าง”สิ้นคำเท่านั้นแหละ เมย์รีบโผเข้ามากอด
“ฮือๆๆๆๆๆๆ อาบอมบ์ ฮือๆๆๆๆ”เมย์ร้องไห้ตัวโยน ตอนนี้ทุกคนมองหน้าผมด้วยความสงสัย ลืมความเมาของตนไปหมด
“ป่ะๆ กลับบ้านก่อนเดี๋ยวค่อยว่ากัน”ผมพูดจากนั้นทุกคนจึงขึ้นมาที่รถผม พวกนายสิบเขาแยกย้ายไปส่วนของเขา ที่ผมบอกว่าเมย์เป็นคนรู้จักของผมก็คือ เมย์เป็นลูกสาวของพี่นิดครับ ผมมีศักดิ์เป็นอาของเมย์
“เมย์มาอยู่ที่นี่ได้ไง เล่าให้อาฟังดิ”
“ฮึกๆ เพื่อนเมย์ มันชวนเมย์มา ฮึก แล้วก็นั่งกินเหล้ากันจากนั้นพวกผู้ชายกลุ่มนั้นก็เข้ามานั่งกินเหล้าที่โต๊ะของเมย์ด้วย ฮึก เมย์เริ่มแปลกๆตั้งแต่เพื่อนเมย์มันทยอยหายไปแล้ว ฮึก ฮือๆๆๆ อา แล้วมันก็พยายามจะล่อลวงเมย์ ฮือๆๆๆ อาบอมบ์อย่าบอกพ่อเมย์ได้ไหม ฮือๆๆๆ เมย์จะไม่มาเที่ยวแบบนี้อีกแล้ว ฮือๆๆๆ”
“อือ อาจะไม่พูดแล้วกัน แต่ถ้าพี่นิดถาม อาคงต้องบอก”
“ไม่นะอา ฮือๆๆ อาบอมบ์อย่าบอกพ่อนะ เมย์ขอร้องฮือๆๆๆๆ”
“อืม ก็ได้อาจะรับปาก แต่ต่อไปนี้เมย์ต้องระวังตัวมากๆ แล้วมาคบกับเพื่อนกลุ่มนั้นได้ไง”
“เป็นเพื่อนที่เมย์ทำงานด้วยอ่ะ ฮึก เมย์คงจะต้องลาออกจากงาน เมย์จะไม่ทำที่นั่นอีกแล้ว”
“ไม่ทำที่นั่นจะทำที่ไหน งานที่เมย์ทำมันผลตอบแทนดีไม่ใช่เหรอ”
“ไม่รู้ ฮึก เมย์ไม่อยากทำที่นั่นอีกแล้ว อาบอมบ์หางานให้เมย์หน่อยนะ ฮึก”
“อืม บูมคืนนี้จะนอนไหน”ผมหันไปถามหมวดบูมที่นั่งเงียบตัวเกร็งอยู่ด้านหลัง
“นอนบ้าน เอ่อ บ้านไอ้เต้ยก็ได้”
“จะดีเหรอ เกรงใจมหาหน่อยดิ”ผมยิ้มกว้าง
“กูหมดอารมณ์แล้วว่ะบอมบ์ นอนกับผมกับหมวดเต้ยก็ได้ครับผู้หมวด”ไอ้มหาบอกผู้หมวดบูม
“นอนบ้านนี่แหละ ส่วนเมย์คืนนี้ไปนอนกับย่าแล้วกัน คงไม่อยากจะกลับไปนอนที่บ้านใช่ไหม ไปอยู่กับย่าให้สบายใจก่อนแล้วค่อยกลับบ้านก็ได้ เดี๋ยวเรื่องพ่อเราอาจะเคลียร์ให้”
“ค่ะ”เมย์ยังคงสะอึกสะอื้นเป็นพักๆ อาการหวาดกลัวยังไม่หายไป ผมไปส่งหมวดเต้ยที่บ้านจากนั้นก็ไปส่งเมย์ที่บ้านพี่เบิ้ล คุยกับแม่อยู่พักหนึ่งเพราะแม่ตื่นลงมาเจอพอดีเลยต้องเล่าเรื่องให้ฟัง จากนั้นจึงไปส่งหมวดบูมที่บ้าน ไม่ใช่บ้านพี่ตินะครับ บ้านที่ผู้หมวดซื้อเอาไว้น่ะ กว่าจะได้นอนก็เกือบตี ๔ แล้ว อาบน้ำเสร็จก็ล้มตัวลงนอน หมดแรงทั้งคู่
“ไปทำงานไหวไหม”ผมถามผู้หมวดที่ตื่นแต่เช้า อาการดูเหมือนจะยังไม่สร่างเมาสักเท่าไหร่
“ไหวดิ”เออ เหมือนจะไหวแต่กูเห็นติดกระดุมเสื้อเม็ดเดียวทั้งเกือบครึ่งชั่วโมง
“ทีหลังจะกินเหล้ากินเบียร์ก็ช่วยดูวันหยุดด้วยนะ ไม่ใช่อยากจะกินก็กินจนไม่รู้หน้าที่การงาน”
“ครับพ่อ”
“ไม่ใช่พ่อ ผัวมึงเข้าใจป่ะ”
“ไอ้สัส ติดกระดุมให้หน่อย ไปส่งที่กองร้อยด้วยนะ บอมบ์ หน้ากูโทรมป่าววะ”
“ไม่ใช่หมวดบูมคนเดิม หน้าเหี่ยว ย่น ตีนกา ขอบตาคล้ำ ปากดำ มันต้องฉีดยาบำรุงถึงจะได้ดูสดใสขึ้น”
“ไอ้เหี้ย งั้นวันนี้กูโทรไปลากับผู้กองดีกว่ามั้ง สัส ไปแบบนี้แหละ ง่วงก็แอบๆงีบเอา”
“ทำให้ไหวแล้วกัน”แล้วก็ขับรถไปส่งผู้หมวดที่กองร้อย จากนั้นจึงกลับบ้าน ไปถึงบ้านแม่ผมก็ซักเรื่องเมย์ใหญ่เลยครับ ตอนนี้เมย์ดูโอเคมากขึ้นกว่าเดิมแล้ว ผมก็เล่าเท่าที่ทำได้ เออ ลืมเรื่องปืนไปเลยแฮะ เดี๋ยวสักใกล้ๆเที่ยงค่อยไปหาคู่ความที่บ้านแล้วกัน
“บอมบ์มารับกูหน่อยดิ”หลังจากที่เคลียร์กับคู่กรณีที่บ้านของมันเรียบร้อยแล้วผู้หมวดโทรหาผมทันที เออ เย็นแล้วนี่หว่า ขับรถไปรับผู้หมวดวันนี้หน้าโทรมมากเลยแฮะ
“ง่วงนอน”ผู้หมวดหลับตาแล้วเอนตัวผมจึงโน้มตัวไปดึงเข็มขัดนิรภัยมาคาดให้ เจ้าตัวไม่สนใจอะไรสักอย่างคงจะอยากหลับจริงๆล่ะครับ
“บูมถึงบ้านแล้ว”ผมสะกิดเรียกผู้หมวดที่ตอนนี้หลับเป็นตาย เจ้าตัวลืมตาขึ้นมาด้วยความง่วงงุนและตบท้ายด้วยการทำหน้างงๆ
“ถึงแล้วเหรอ อื้อ”บิดตัวซ้ายขวาปลดเข็มขัดนิรภัยพอเปิดประตูลงจากรถ “อ้าว นี่มันบ้านมึงนี่บอมบ์ ไหนว่าถึงบ้านกูไงวะ”
“ผมบอกเมื่อไหร่ว่าถึงบ้านผู้หมวด ผมบอกแค่ว่าถึงบ้านแล้วเท่านั้นเอง ป่ะๆ ลงไปก่อน ดึกๆเดี๋ยวผมไปส่งที่บ้าน”
“อายอ่ะ ไปส่งที่บ้านหน่อยดิ นะบอมบ์”เออ จะมาหน้าบางอะไรตอนนี้วะ
“เข้าไปเหอะน่า จะมาอายอะไรตอนนี้วะ ไม่ไปดูลูกสักหน่อยเหรอ”ผมเดินไปกอดคอผู้หวดลากเข้าบ้าน
“อือๆ เข้าก็เข้า”แล้วเราก็เข้าไปในบ้าน พ่อเห็นหน้าลูกชายฝาแฝดแสนซนเท่านั้นแหละผมหมดความหมายไปเลย ไอ้เจ้าลูกชายก็นะ ดี๊ด๊าหัวเราะเอิ้กอ้าก
“หม่ำนมก่อนลูก อย่าเพิ่งเล่น”ผมจับขวดนมให้ตรงปากเจ้าแสบที่กำลังสนใจผู้หมวด ไม่ยอมกินนมเลยแฮะ
“วือวาๆๆๆๆๆๆ อา มำๆๆๆๆๆ”เจ้าซ่าส่งเสียงบ้าง
“อือ หม่ำๆนมก่อน จะได้โตไวๆมาวิ่งเล่นกับอาบูม อ่ะ หม่ำๆก่อนลูก”ผมจับขวดนมเจ้าซ่าบ้าง กว่าทั้งคู่จะยอมกินนมและนอนก็นานพอสมควร
“ไปบ้านหมวดเต้ยกัน”ผมพูดระหว่างขับรถไปส่งผู้หมวด พรุ่งนี้วันหยุด ไปสวิงกันซะหน่อยเอ๊ยไม่ใช่ครับ ไปนั่งคุยกันเพราะเรามีคดีต้องเคลียร์ ผู้หมวดพยักหน้าไม่พูดอะไรสนใจหนังสือที่ผมเหน็บมาด้วย จนไปถึงบ้านหมวดเต้ย
“แต่หัวค่ำเลยเหรอมหา”ไอ้มหานุ่งผ้าเช็ดตัวาเปิดประตูให้ ผมเลยแซวมัน
“หัวค่ำอะไร แต่เย็นแล้ว ไอ้สัส คิดไปไกลนะมึง มาๆ หมวดบูมไปดูเพื่อนผู้หมวดหน่อยดิกลับมาไข้ขึ้นตัวร้อนจี๋จะพาไปหาหมอก็ไม่ยอม ถ้าคืนนี้ไม่หายผมคงต้องฉีดยาเอง”ไอ้มหาเดินนำ
“อ้าว แล้วมึงไม่ฉีดยากันตั้งแต่เมื่อวานวะมหา”ผมถามมันกวนๆ
“ฉีดบ้าอะไรล่ะ มาถึงกูก็หลับเป็นตาย ตื่นมาก็แฮงค์อีก ทีหลังผมไม่ไปเที่ยวแล้วนะไอ้ผับเผิบอะไรเนี่ย ไปครั้งแรกก็ติดใจอยู่หรอกมีสาวมาเต้นยั่วสวาทแต่หลังๆมาเนี่ย กูว่าไม่ใช่แนวกูวะ ยิ่งไปกับพวกนายสิบกลุ่มนั้นยิ่งแล้วใหญ่ ไอ้สัส จะบังคับให้กูแดกเล้าอย่างเดียว นี่ถ้าไม่ติดว่าจะต้องเจอหน้าที่กองร้อยก็ซัดไปคนละหมัดแน่”
“เฮ้ย เต้ย ไปหาหมอไหมมึง”หมวดบูมเป็นคนเปิดฉากก่อน
“ไปทำไม หมอมันมีอะไรดีถึงต้องไปหามัน”หมวดเต้ยพูดกวนๆ
“กวนตีน คนเขาเป็นห่วงยังจะมากวนตีนอีก ครั้งที่แล้วก็ป่วย ครั้งนี้ก็ป่วย ไม่โดนจวยกูรึไงวะถึงได้ป่วยได้ป่วยดี”ไอ้มหาพูดพูดแบบคนกำลังไม่พอใจ
“เออ ไอ้สัส รำคาญก็ไม่ต้องมาดูแลกูดิ กูดูแลตัวเองได้”หมวดเต้ยพยายามตะเบ็งเสียง
“เดี๋ยวได้หน้าหงายเต้ย พูดให้มันเข้าใจง่ายๆหน่อย ดื้อเหมือนเด็ก ๗ ขวบ”ไอ้มหามันพูดแต่มันก็เสือกไปนั่งกอดหมวดเต้ย
“ก็มึงไปหายาลดไข้มาดิ”
“หามาแล้ว ผู้หมวดคิดดูดิ ข้าวก็เตรียมให้ ยาก็หามาให้ แต่ไม่ยอมกิน อ๋อ ต้องให้กูจุดธูปใช่ไหมเต้ย ถึงจะได้กินน่ะ”
“ไอ้สัส มึงแช่งให้กูตายเหรอ”หมวดเต้ยทำหน้าบูด เด็กว่ะ
“ไม่ได้แช่ง แต่ข้าวไม่กินยาไม่กินแบบนี้มันจะหายได้ไงวะ เนี่ย กว่าจะได้ลา กว่าผมจะได้พักผ่อน เออ หวังว่าพอลามาแล้วจะมีเวลาสวีทเหี้ยไรบ้าง แต่ผู้หมวดก็ต้องมาป่วยเนี่ย เหล้าน่ะกินให้มันน้อยๆหน่อย ใครชวนก็ไป คนนี้ชวนก็ไป คนนั้นชวนก็ไป กินทีก็ไม่ดูร่างกายตัวเอง จะกินหรือจะอาบ ดูแลตัวเองบ้าง ไหนว่าโตแล้วไง คนที่โตแล้วเขาไม่ได้โตแต่ตัวหรอกนะ ความคิดความอ่านต้องโตด้วย เรียนมาก็เยอะ ทำไมต้องมาตกม้าตายกับอีแค่เรื่องไม่เป็นเรื่องด้วยวะ ของง่ายๆที่ใครๆเขาทำได้ สุขภาพตัวเองไม่ดูแลวันนี้ จะดูแลวันไหน เหล้าเบียร์กินแล้วไม่ได้เพิ่มมูลค่าให้หรอกนะเต้ย เคยได้ยินเขาพูดไหมว่าเมาเหมือนหมา มีใครเคยพูดว่าเมาเหมือนเทวดาบ้าง สิ่งที่เราไม่สามารถย้อนกลับเอามาได้รู้ไหมว่ามีอะบ้าง”
“กูจะไปรู้เหรอ”
“เวลา คำพูด โอกาส สุขภาพ พ่อแม่ ผมจะไม่พูดถึง ๓ อย่างแรกนะ แต่ผมจะพูดถึงเรื่องสุขภาพ เราไม่สามารถเอามันมาคืนได้หรอกถ้าเราเสียมันไปแล้ว ปอดดีๆของเราทำไมต้องเอานิโคตินมาใส่ปอดด้วย ตับดีๆของเราทำไมต้องเอาแอลกอฮอล์มาใส่ตับมันด้วย วันนี้มันอาจจะไม่ได้แย่ แต่วันหน้าเราจะรู้ได้ไงว่ามันจะไม่พัง ข่าวก็มีมาทุกปี ตัวอย่างก็มีให้เห็น ทำไมเราไม่เรียนรู้จากความผิดพลาดของคนอื่น คนฉลาดเขาเรียนรู้จากความผิดพลาดของตนเอง แต่คนที่ฉลาดกว่าเขาจะเรียนรู้จากความผิดพลาดของคนอื่น ต้องเข้าโรงพยาบาลก่อนหรือไงถึงจะสำนึกว่าตับไตเครื่องในเราไม่สามารถเอามันกลับคืนมาได้แล้ว ต้องพิกลพิการก่อนหรือไงถึงจะคิดได้ว่ากูไม่ควรทำมัน เอาความสุขชั่วครั้งชั่วคราวไปแลกกับสิ่งที่ไม่ควรแลก ผมไม่รู้นะว่าผู้หมวดจะตัดสินใจยังไง หรือกินต่อหรือจะหยุด ผมแค่บ่นให้ฟังเฉยๆ เพราะรัก มึงรู้ป่ะว่ากูรักมึง”
“รู้ดิ”หมวดเต้ยทำหน้าหงอยส่วนหมวดบูมน่ะเหรอ ไม่ต่างจากเพื่อนของเขาหรอก อาการเดียวกันเป็นไงล่ะโดนมหาบ่นให้
“เออ รู้นี่หว่า แล้วทำไมต้องเข้าใจอะไรยากด้วยวะกับสิ่งที่กูทำเนี่ย อยากให้หาย อยากจะพาไปเที่ยวที่อื่นๆบ้าง ที่จริงไม่อยากพูดมากนะ เพราะคิดว่าโตแล้ว แต่อดไม่ไหว เดี๋ยวไอ้พวกนั้นเดี๋ยวก่อน มึงเจอกูแน่”
“ป้อนข้าวกูหน่อยดิ”หมวดเต้ยพูดเบาๆ แต่ไอ้มหาก็ยอมครับ
“ยังอยากจะไปเที่ยวอีกไหม”ผมหันมาถามหมวดบูม
“ก็อยากนะ เฮ้ย มึงอย่าทำหน้าแบบนั้นดิวะ”ผมเผลอทำหน้าดุใส่ผู้หมวด พี่แกรีบทักท้วงผมทันที “กูหมายถึงอยากเที่ยวที่อื่น แต่ผับบาร์คงไม่ไป ส่วนเหล้าถ้ามึงไม่อนุญาตกูก็คงไม่กิน แต่ถ้ามึงกินกูก็กิน มหานี่แม่งดุว่ะ นับถือ”
“ดุอะไร ผมใจดีจะตาย รูปก็งาม น้ำใจก็ประเสริฐ มีความเป็นเลิศเรื่องบนเตียง จริงไหมหมวดเต้ย”
“อือ พูดอีกก็ถูกอีก”หมวดเต้ยพยักหน้า
“แล้วมึงละบอมบ์ สโลแกนมึงอะไร”
“ไม่รู้ดิ อืม ถึงไม่หล่อมากแต่ท่ายากผมเยอะ ฮ่าๆๆๆๆ”
“เออ ก็ถูกของมึงนะ”
-
ฮาท่ายากเยอะะะ
เกลียดหมวดอาร์ตชิบหาย :z6:
-
อาร์ตนี่นึกว่าจะสำนึก -_-
-
มหาสอนดีจริงๆ o13 o13 o13
-
งานนี้ต้องเจอมหา
-
อยากเหยีบหน้าไอ้อาร์ตแม่ง :z6:
-
มหาตั้งกัณฑ์เทศได้โดนมาก เทศน์ทีไม่ได้โดนแค่ 2 หมวด โดนคนอ่านด้วยสิ ^^ สาธุ
-
มหาเทศน์ได้ถูกใจ
:katai2-1:
-
อย่าให้มหาต้องบ่นเดี๋ยวยาวววว
ขอบคุณ :)
-
มหาคงหมดความอดทนสินะเลยบ่นยาวเลย
แต่หมวดเต้ยป่วยบ่อยจริงๆ ต้องให้มหาฉีดยาแล้วล่ะ :z1:
-
สมกับที่เป็น "มหา" สาธุ..... :call:
-
พี่บอมบ์เท่ ว่าแต่เอาปืนมาจากไหน
มหาเทศน์ซะ หงอกันเลย
-
เจอคำสอนของมหาเข้าไปเป็นไงละสองหมวด
-
สนุกทุกตอน อิจฉาอิน้องหนูทุกตอน
-
โชคดีของน้องเมย์ที่มาเจออาบอมบ์
ไม่งั้นแย่แน่
สองหมวดโดนมหาทั้งบ่นทั้งสอน จ๋อยเลย
-
55555 ได้คิดตลอด....เห้ออออ สุขภาพสินะ!
-
เกลียดอิหมู่อาร์ตจริงๆ เบื่อมัน
แฝดน่ารักมากเลยลูก >\\\<
-
ตอนที่ ๔๔ ทำใจ
“ผู้หมวด เมื่อไหร่จะไปอาบน้ำ เงี่ยนแล้วเนี่ย”ผมกำที่เป้าโชว์ผู้หมวดพร้อมกับทำหน้าทะลึ่งทะเล้น
“วันนี้มึงไปชักว่าวเอาเองละกัน กูเหนื่อย กูเพลีย กูอยากเสียตัวเอ๊ยไม่ใช่ กูอยากนอน”
“ไรวะ งั้นไม่ต้องอาบ มาทำกิจกรรมในร่มผ้ากลากเกลื้อนก่อนเอ๊ย กิจกรรมบนเตียง มามะ”ผมทำปากจู๋ ยั่วเขาหน่อย
“มึงทำหน้าทำตาเหมือนพวกละครชิงรักหักสวาทนะบอมบ์ ทำอะไรก็ดูตัวเองหน่อย โตแล้ว”
“เออ ก็เพราะมันโตนี่แหละมันเลยอยาก เข้าใจป่ะ”
“กูเบื่อมึงจริง คืนนี้กูขอนอนนะบอมบ์ กูเพลีย กูไม่ไหว กูอีคึ กูอาบอจี กูอิเดสกา กูอิไต อ๊อก ไม่สัส ฆ่าฉันให้ตายเสียยังดีกว่ามันทรมาน”ผมแค่ล็อกคอผู้หมวดกระชากเข้ามาหาตัวเท่านั้นเองนะครับไม่ได้รุนแรงซะหน่อย
“เออ ก็มัวแต่อีคึ อีตับ อีไต นั่นแหละ เนี่ย เห็นป่ะว่าเป้าตุง เห็นป่ะ น่านะที่รัก เรามาจู๋จี๋สร้างโลกให้สดใส ด้วยการรณรงค์ลดโลกร้อนกันเถอะ”ผมทำสายตาออดอ้อน
“เฮ้อ ไม่ไหวๆ”ส่ายหน้าแต่ถามว่ายอมไหม ก็ยอมนะ ไม่หนัก ไม่เบา แค่เบาะๆ
สายๆหลังจากที่หยอกกับเมียก็ไปหยอกกับลูก เอ่อ เมียผมหยอกไปแล้วทั้งคืน มาหยอกกับลูกดีกว่า เจ้าตัวเล็กแสนซนดี๊ด๊าที่เห็นผม คือ คุณลูกครับช่วยดีใจให้น้อยลงหน่อยได้ไหม พ่อเบลอๆน่ะ นั่งหยอกกับลูกจนลูกหลับ ผมจึงแอบงีบอยู่ข้างๆ จนถึงบ่าย ๒ ลุกมาล้างหน้าล้างตากินข้าวแล้วมานั่งดูงาน ช่วงนี้ว่างเป็นไม่ได้ต้องติดตามผลงานของตัวเองครับ
“พรุ่งนี้เข้าวัดกันไหมแม่”ผมนั่งซ้อนหลังแม่บีบนวดเบาๆ แม่ถึงกับเคลิ้มเป็นไงล่ะ ฝีมือนวดของลูกชาย นี่ถ้าเอาดีด้านนวดคงไปได้สวย ฮ่าๆๆ
“แกจะเอาแม่ไปเผาเหรอ”แม่พูดขำๆ
“หือ พูดอะไร พาไปทำบุญ หรือว่าทุกวันนี้เข้าวัดไม่ได้แล้วมันร้อนเหรอ”
“แกก็พูดไป เออ จะว่าไปแม่ก็ไม่ได้เข้าวัดนานแล้วนะ ตั้งแต่แกมีลูกเนี่ยแม่ก็ไม่ค่อยได้เข้าวัดเลย นี่ถ้าแกไม่ชวนแม่กะว่าคงจะเข้าอีกทีตอนแกเอาแม่ไปเผา”
“ดูดิแม่ พูดอะไรไม่รู้ เป็นลาง”
“เป็นลางอะไรบอมบ์ แกต้องเข้าใจนะ ชีวิตแม่เนี่ยเป็นไม้ใกล้ฝั่งแล้ว จะล้มหายตายจากวันไหนก็ไม่รู้ ที่พูดเนี่ยเพราะแม่อยากให้แกเห็นว่ามันเรื่องปกติ คนเรามีเกิดก็ต้องมีแก่ พอแก่แล้วต้องมีเจ็บป่วยไข้ไม่สบายแล้วก็ต้องตายจากกันในที่สุด แกอย่าคิดว่าความตายเป็นเรื่องไม่ปกติสิ”
“ก็บอมบ์ยังไม่อยากให้แม่ไปไหนอ่ะ อยู่เลี้ยงหลานให้โตก่อน เนี่ย กำลังน่ารักเชียว”
“อือ แม่รู้ แต่แม่อยากให้แก่เผื่อใจเอาไว้ แม่แก่แล้ว จะอยู่ได้อีกนานแค่ไหนแม่ไม่รู้หรอก ใบไม้ที่แก่จนใบเหลืองแล้วสักวันหนึ่งมันก็ต้องหล่นลงมาสู่พื้นดิน ชีวิตคนเราก็เหมือนกันนะบอมบ์ ใหม่ๆก็เป็นใบอ่อน พอโดนแดดโดนฝนค่อยโตมาเป็นใบเขียว อยู่ไปนานๆมันก็จะเป็นใบเหลือง สุดท้ายโดนใบแดงไล่ออกจากสนาม ทิ้งเกมส์ให้คนที่อยู่ในสนามดำเนินต่อไป”
“ก็เข้าใจอ่ะแม่ ว่าคนเรามีเกิดก็ต้องมีตาย แต่มันก็อดใจแป้วไม่ได้ถ้าเกิดวันหนึ่งไม่เจอหน้าแม่ รักนะเนี่ย จุ๊บก่อน จุ๊บ”ผมยื่นหน้าไปจูบแก้มแม่ จูบเมียแล้วก็อย่าลืมจูบแม่นะครับ อย่าทะลึ่งไปแลกลิ้นล่ะ แม่ไม่ใช่เมีย แค่หอมแก้มเบาๆแล้วสัมผัสด้วยอ้อมกอดอันอบอุ่น มันก็สดชื่น
“อือ แกก็ต้องอยู่ได้แหละบอมบ์ แกอาจจะเศร้าช่วงแรก แต่พอเวลามันผ่านไปแกก็ต้องทำใจให้ได้ หรือทำใจตั้งแต่วันนี้”
“เฮ้อ เข้าวัดเยอะก็แบบนี้แหละแม่ เข้าใจธรรมะไปหมดทุกเรื่อง”
“ดูพูดเข้าสิ มันน่าตีเชียวเจ้าคนนี้ ไปคบกับมหา มหาไม่ได้ชวนคุยธรรมะธรรมโมบ้างเลยเหรอ วันๆเอาแต่เพ้อเจ้อน่ะสิ อย่าลืมนะบอมบ์ คนเก่งจริงๆน่ะเขาต้องเก่งทั้งทางโลก ต้องเก่งทั้งทางธรรม ต้องควบคู่กันไป”
“ก็พยายามทำความเข้าใจอยู่นะแม่”
“นี่ที่บวชมาพรรษาหนึ่งไม่มีอะไรติดตัวมาเลยเหรอ”แม่หันมามองหน้าผม ผมเคยบวชแล้วนะครับ บวชประมาณ ๕ เดือนกว่าๆ ได้นักธรรมตรีด้วยล่ะ
“มันก็มีบ้างแหละแม่ แต่ตอนนี้มันก็ลืมๆไปบ้างแล้ว ก็ไม่บอกให้บวชนานๆจะได้บวชเป็นเจ้าอาวาสไปเลย”
“หื้อ ปากงี้เก่งนักเชียว มันน่าตีไหมล่ะ อะไรที่มันดีๆอย่าลืมทบทวน เหมือนเรากินของดีๆ เราชอบกินบ่อยๆ สิ่งที่ดีๆเราก็ต้องเข้าหาบ่อยๆ เป็นคนดี...”
“มีวินัย ใฝ่เรียนรู้ คู่คุณธรรม นำประชาธิปไตยใช่ไหมแม่”
“หื้อ เจ้าคนนี้ มันกวนแม่จริงๆ อ่ะๆ นวดต่อ”แม่หันหน้ากลับที่เดิมส่วนผมก็นวดแม่ต่อ แต่ชวนคุยเรื่องเรื่อยเปื่อย ปกติอยู่บ้านแม่ผมชอบเข้าวัดทำบุญนะครับ ถ้าวันพระก็จะไปถือศีล ๘ ที่วัด ทิ้งให้ผมนอนบ้านคนเดียว แล้วเรื่องงานบุญงานกุศลแม่ผมก็ไม่เคยขาด ใครบอกบุญอะไรที่ไหน ถ้าพอไปได้แม่ก็จะไป ถ้าไปไม่ได้แม่จะฝากเขาไป
“แล้ววันนี้ผู้หมวดไม่มาเหรอ”
“มาเย็นๆมั้งแม่ วันนี้คงนอนทั้งวัน สงสัยจะเพลีย”
“อือ ดูแลกันด้วยแล้วกัน อะไรที่บอกที่เตือนกันได้ก็หันหน้าเข้าหากัน”
“โดนมหาเทศน์ไปกัณฑ์หนึ่งอ่ะแม่ คงจะไม่ไปเที่ยวอีกนาน”
“อ่อ แล้วมหาเขาว่าอะไรบ้าง”
“คือหมวดเต้ยป่วยไงแม่ แล้วที่นี้ไม่ยอมกินข้าวกินยา พอบอมบ์ไป มหามันเลยโมโห รัวเป็นชุดจนหมวดเต้ยหมวดบูมหน้าหงอย”
“อือ ดีเหมือนกัน มหาคงผ่านอะไรมาเยอะพอสมควรแหละ แม่ว่ามหาก็ดีนะ เป็นคนมีหลักการหลักคิดที่ดี คนที่มีหลักเวลาเขวก็จะได้คว้าหลักเอามาเกาะ ส่วนคนไม่มีหลักพอเจออะไรที่ไม่ต้องการก็เป๋ไปเลย”
“ก็แล้วแต่เข้าจะเลือกเดินนี่แม่”
“ก็นั่นแหละ แต่เองก็เหมือนกันนะบอมบ์ อย่าดีแต่ปาก อย่าเก่งแต่คำพูด คนเก่งต้องพูดน้อย ทำเยอะ คนพูดเยอะมันทำงานไม่เป็นเพราะมันเป็นแต่พูด”
“ขอรับคุณหญิงแม่”
“แม่สวัสดีครับ”ผู้หมวดมาแล้วครับ หน้าตาเบิกบานสดใส
“สวัสดีค่ะผู้หมวด มาๆนั่งก่อน”แม่ตบที่โซฟา ส่วนแม่กับผมนั่งพื้นครับ นวดให้แม่เพลิน ลูกผมก็คงจะรู้งานยังไม่ตื่นครับ
“แฮะๆ นั่งพื้นก็ได้ครับ”
“นั่งบนเก้าอี้เถอะค่ะ ฮึ่บ พอแล้วบอมบ์ เดี๋ยวเกิดแม่ติดใจไปเที่ยวอาบอบนวดแล้วแกจะรู้สึก”ดูแม่ผมดิ วัยรุ่นซะไม่มี
“ไปถูกเหรอแม่”
“ให้ตาภีมพาไป ฮ่าๆๆๆ แปบนะเดี๋ยวแม่เอาน้ำมาให้”
“นี่คุณหญิง เชิญนั่ง เดี๋ยวบอมบ์บริการเอง แหม นวดให้หน่อยเนี่ยเส้นสายไม่ยึดเดินสะดวกขึ้นนะ”
“เออ แกก็น่าจะมานวดให้แม่บ่อยๆ อ่ะ นั่งก็นั่ง”จากนั้นแม่ก็นั่งคุยกับผู้หมวด หมวดบูมหน้าบานเชียวครับ แม่ลูกคู่นี้เขาคุยกันถูกคอ
“แอ อา”เจ้าตัวเล็กส่งเสียงขึ้นมาทำให้ผมที่กำลังสนใจงานต้องหันไปมอง อ้าว สุดหล่อของผมตื่นแล้วครับ
“ไง ตื่นแล้วเหรอ”ผมรีบอุ้มขึ้นมา ต้องอุ้มก่อนเดี๋ยวงอแงมันจะยาว
“แอ อือ แอะ แง”เอาแล้วจะร้องแล้ว แม่ผมไปอุ้มเจ้าซ่า ส่วนผมอุ้มแล้วแสบ รีบดูผ้าอ้อม จากนั้นก็เปลี่ยนผ้าอ้อมให้ คงจะอึดอัด เปลี่ยนเสร็จลูกชายก็กลับมาอารมณ์ดี ตาใสแจ๋วยิ้มได้
“จ๊ะเอ๋”ผู้หมวดเอามือปิดหน้าทำท่าทางทะเล้นใส่ ลูกผมถึงกับหัวเราะคิกเลยครับ “แฮะๆ หัวเราะ งำๆ หมั่นเขี้ยววุ้ย”เอ่อ จะกินลูกผมเลยเหรอผู้หมวด เจ้าแสบยิ่งชอบใจเมื่อมีคนมาหยอกล้อด้วย จนถึงเวลาป้อนข้าว ไอ้ภูมิกับไอ้ภีมจึงมาช่วยป้อน
“อิ่มแล้วเหรอ หืม”พี่เบิ้ลอุ้มเจ้าแสบไป ส่วนเจ้าซ่าไอ้ภูมิกำลังชวนคุยอยู่ เลี้ยงลูกนี่ถือว่าเป็นภารกิจครอบครัวกันเลยทีเดียว
“อำๆ แอ อา”
“อ่อ อิ่มแล้วล่ะสิ”พี่เบิ้ลช่างเข้าใจที่ลูกชายมพูดเสียจริง คือขนาดผมเป็นพ่อผมยังไม่รู้เลย ฮ่าๆๆ หยอกล้อกันอยู่พักหนึ่งจึงไปนั่งกินข้าวมื้อเย็นกันพร้อมหน้าพร้อมตา ส่วนลูกผมนั่งดูแลอยู่ครับ ให้เขากินข้าวกันไปก่อน ผมกินทีหลังก็ได้
วันต่อมาเราพร้อมหน้าพร้อมตากันไปทำบุญที่วัด ตื่นแต่เช้ามืด พาลูกไปด้วย ผู้หมวดก็ไป งานนี้อิ่มอกอิ่มใจ แม่ผมหน้าบานเชียวครับ อย่างว่าไม่ได้เข้าวัดเข้าวานานแล้ว กว่าจะกลับบ้านก็เกือบเที่ยงครับ อยู่นานไม่ได้ครับไม่กล้าพาลูกไปตากแดดตากฝนนานๆ เกิดป่วยขึ้นมาจะเดือดร้อนกันทั้งบ้าน
“จะออกไปเที่ยวไหนก็ได้นะบอมบ์”แม่พูดอนุญาต
“ว่าจะขอพอดีเลย เดี๋ยวเย็นๆกลับนะแม่ ที่รัก พ่อไปข้างนอกแปบนะ เดี๋ยวซื้อของมาฝาก”ผมก้มไปพูดกับลูกชาย ไม่มีสนใจกันเลยสักนิด ล่ำลาพอเป็นพิธีจึงขับรถไปหามหาที่บ้านหมวดเต้ย
“มหา ไปเดินเล่นกัน”เข้าไปในบ้านเห็นมหาทำหน้าเซ็งอยู่หน้าจอทีวี
“เออ กำลังเซ็งพอดีเลยว่ะ อยู่บ้านเฉยๆไม่มีอะไรทำนี่มันน่าเบื่อนะ”
“หมวดเต้ยไปไหน”
“อาบน้ำอยู่”
“เหรอ หายดียังวะ”
“หายแล้ว หมวดบูมไม่มาด้วยเหรอ”
“ไม่ว่ะ อยู่เลี้ยงลูกให้กู ชวนแล้วไม่ยอมมา ตอนนี้ลูกกูคะแนนนำโด่ง”
“อือ ลูกพี่ครับ เสร็จยัง ไอ้บอมบ์รออยู่”ไอ้มหาตะโกนเรียกหมวดเต้ย สักพักหมวดเต้ยจึงเดินลงมาด้วยชุดสบายๆ กางเกงขาสั้นกับเสื้อยืดสีเทาอ่อน
“หาไรกินก่อนบอมบ์ กูหิว”โอเค ตามใจเขา ขับรถออกจากบ้านไปหาไรกินที่ร้านอาหารเล็กๆกินกันจากนั้นไปเดินห้าง ไม่ได้เดินนานแล้วเกือบๆปีเห็นจะได้
“คนเยอะฉิบหายเลยว่ะ มันไม่มีที่ไปหรือไงวะ”ไอ้มหาตะลึง เออ ลืมไปมันไม่เคยเดินห้างสรรพสินค้า
“ทุกวันนี้เขาเดินกันแบบนี้แหละมหา มึงอย่าเชย”หมวดเต้ยพูด
“ไม่เคยมาเดินนี่หว่า แสดงว่ามันต้องมีอะไรดีแน่เลยถึงได้มาเดินกัน”ไอ้มหาทำหน้าครุ่นคิด
“มีดีเยอะ มึงจะมาซื้ออะไรล่ะ อยากได้เสื้อผ้า มือถือ รถยนต์ จะหาผัว หาเมีย ขอแต่งงาน เซอร์ไพรส์วันเกิด”
“ทำได้ถึงขนาดนั้นเชียวเหรอวะ เออ สังคมมันเปลี่ยนไปมากแฮะ เออ เยอะเลยว่ะ มิน่าล่ะเขาถึงได้มากัน แอร์ก็เย็น คนก็เยอะ ของก็แยะ อย่างที่มึงว่าเลยบอมบ์”ไอ้มหาสาธยาย จากนั้นก็เดินดูข้าวของไปเรื่อยเปื่อย ไม่รู้จะซื้ออะไร ข้าวของที่มีก็พอใช้แล้ว
“อยากได้ตัวไหนไหมตวง กูซื้อให้”หมวดเต้ยถามไอ้มหา
“ไม่เอาหรอกครับผู้หมวด ซื้อไปไม่ค่อยได้ใส่จะซื้อไปทำไม อีกไม่กี่วันก็จะกลับค่ายแล้ว”
“กูคิดออกแล้วว่ากูจะซื้ออะไร ป่ะบอมบ์”ไอ้มหารีบลากผมกับหมวดเต้ยไปทันที ไม่ใช่อะไรที่ไหนครับ ร้านหนังสือ ที่จริงที่ผมชวนมาก็กะว่าจะมาซื้อหนังสือนะครับ แต่ขอเดินเล่นก่อน พอเข้าไปในร้านหนังสือต่างคนต่างแยกย้ายกันไปตามมุมต่างๆ ผมแวะมาที่โซนหนังสือธรรมะ จะซื้อไปฝากแม่ หยิบมาหลายเล่ม จากนั้นก็ไปโซนบริหารธุรกิจ จิตวิทยา และอื่นๆ หยิบมาโซนละหลายเล่ม รวมๆแล้วตอนนี้ กูว่ากูซื้อเยอะไปไหม ฮ่าๆๆๆ ส่วนที่เหลือไม่ต้องสืบครับ หมวดเต้ยนี่ก็ปาไปไม่ต่ำกว่า ๑๐ เล่ม ไอ้มหาอีก ๕ เล่มมั้ง
“ซื้อเยอะไม่ไหว กลัวอ่านไม่ทัน โห ถ้ามึงจะซื้อขนาดนี้ไอ้บอมบ์ จะเอาไปสร้างห้องสมุดที่บ้านรึไง”ไอ้มหามองกองหนังสือที่พนักงานกำลังห่อพลาสติกให้
“เอาไปฝากแม่ด้วย”จนพนักงานห่อเสร็จเรียบร้อยจ่ายตังค์ หนักเหมือนกันนะเนี่ย จากนั้นก็กลับบ้านกัน ถือว่าเวลาพักผ่อนหมดไปแล้ว ไปส่งมหากับหมวดเต้ยที่บ้านจากนั้นจึงกลับบ้านของตัวเอง ไปถึงเห็นหมวดบูมหลับอยู่ข้างๆลูกของผม อีกข้างก็เป็นไอ้ภีม คงจะเหนื่อยกันน่าดู
“กลับมาแล้วเหรอ”ผู้หมวดลืมตาขึ้นกลิ้งตัวมาใกล้ๆผม
“ครับ”
“ซื้อมาเก็บหรือซื้อมาอ่าน เยอะเชียว”
“ซื้อมาอ่านสิครับ สมองจะได้พัฒนา”
“อือ”
“อยากเหรอ ตุงเชียว”ผมคลำที่เป้าผู้หมวด
“ไอ้เหี้ย จะบ้าเหรอ ปกติของผู้ชายเว้ย เล่นไม่รู้ที่แล้วมึง”
“หึหึ คิดว่ามีอารมณ์ซะอีก”
“มีอารมณ์เหี้ยอะไรล่ะ กูไม่ได้คิดหื่นเหมือนมึงตลอดเวลานี่หว่า เอะอะก็จ้องจะชวนกูทะลึ่ง”
“แล้วชอบไหมล่ะ”
“ไอ้เวร ไม่ชอบเว้ย แต่กูยอมมึงเฉยๆ”เอ่อ ตกลงว่าพี่ท่านชอบหรือไม่ชอบวะ ช่วยไขความให้ผมกระจ่างที
-
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
หมวดบูมไม่ชอบแต่ยอมทุกครั้งเลยนะ :z1:
แสบซ่าร์ทำคะแนนนำหน้าบอมบ์แล้ว 5555
แต่แสบซ่าร์น่ารัก หมวดบูมเลยหลงแบบนี้
-
:hao6: ไม่ได้ชอบ แต่ยอมเฉยๆ
มันก็หื่นพอกันแหละ
-
:laugh: :laugh: :mew1: :mew1:
-
เริ่มน่ารักแล้วอ่ะน้อแสบน้องซ่าเนี่ย ทำคะแนนเผื่อพ่อใช่มะ
-
หื่นตลอดเลยบอมบ์ :katai1:
-
พอกันทั้งคู่เลย
-
น่ารักๆๆๆๆ
หมวดบูมไม่ชอบแต่ฟินตลอดอ่ะ
-
แล้วยอมเฉยๆที่ว่านี่มีเคลิ้มบ้างมั้ย
-
ขอบคุณ :)
-
o13 สนุกทุกตอนเลย ขอบคุณมาก
-
ชวนหื่นตลอด
-
บอมบ์หื่นได้ตลอดเวลาจริงๆ
-
:hao6: :hao6: แหมๆ
-
ไม่ชอบจริงดิ้
-
พี่บอมบ์หื่นตล้อดดดดดดดด แต่ก็ชอบบบบบบบ :hao6:
-
:m31: อ๊ากกกก..อ่านแล้วติด..ไปไหนไม่ได้เลย.. :hao7: :hao7: :hao7:
-
ตอนที่ ๔๔.๒
“ผู้หมวดครับ ปกติวันหยุดนี่ผู้หมวดไปเที่ยวไหนอ่ะ”
“ไม่ได้ไปไหนนะ อยู่บ้าน ซักผ้า ทำไมเหรอ”
“แล้วไม่มีสังคมอะไรกับเขาเลยเหรอ”
“ไม่รู้จะไปไหน ต่างคนต่างมีหน้าที่อ่ะ ที่สนิทกันก็มีแต่ไอ้บูม ช่วงก่อนหน้าถ้าว่างๆกูกับไอ้บูมชอบไปว่ายน้ำ เล่นกีฬา แต่หลังจากที่กูไปฝึกอยู่ ๓ เดือนก็ไม่ค่อยได้ไปไหนเลย”
“อ่อ”ผมพยักหน้าเบาๆก่อนจะอ่านหนังสือของตนเองต่อไป ความสุขอย่างหนึ่งนอกจากได้กุ๊กกิ๊กกับหมวดเต้ยก็คือการอ่านหนังสือนี่แหละครับ ผมว่ามันดีนะครับ เราได้ความรู้ต่างๆนานา เผอิญว่าผมไม่ค่อยได้ใช้อินเตอร์เน็ตอะไรกับเขาน่ะเลยขลุกอยู่แต่กับหนังสือซะส่วนใหญ่ หมวดเต้ยก็ไม่เบาเหมือนกันนะครับชอบอ่านหนังสือภาษาอังกฤษ
“ไม่มีอะไรทำก็อย่ามากวนกูดิวะ”หมวดเต้ยพูดเสียงขุ่นใส่ เออ ผมไม่ได้ทำอะไรสักหน่อยแค่มานั่งซ้อนหลังแล้วกอดไว้หลวมๆเท่านั้นเอง ไม่ได้กวนอะไรมากมายเลยนะครับ
“อ่านไปเถอะน่า ผมไม่แกล้งหรอก กอดเฉยๆ ไม่ทำอะไร”
“แต่กูไม่มีสมาธิ”
“ทำไมอ่ะ ผมก็ยังไม่ได้ล้วงจับอะไรตรงไหรสักหน่อยนี่นา”
“กูไม่รู้ อยู่ใกล้มึงทีไรกูมีอารมณ์ทุกที”
“ฮันแน่ ที่แท้ก็ขี้เงี่ยนเหมือนกันนี่หว่า”
“กูขี้เงี่ยนที่ไหน ไม่ใช่เว้ย แต่กูไม่รู้ กูอยู่ใกล้มึงกูชอบมีอารมณ์ เหี้ยเอ๊ย ปล่อยกูก่อนเถอะนะครับ ขอร้อง”หมวดเต้ยทำหน้าตาอ้อนวอน
“ฟอด กอดก็ไม่ได้ งั้นไม่กวนละ”ผมปล่อยให้ผู้หมวดตั้งใจอ่านหนังสือต่อไป ส่วนผมลงไปด้านล่างหาอะไรทำก๊อกๆแก๊กๆ
“ขอโทษนะครับ พี่ครับมีค้อนไหมครับ”ระหว่างที่หาอะไรทำอยู่ริมรั้วของบ้าน เพื่อนบ้านหน้าหล่อทักขึ้นมาท่ามกลางอารมณ์สุนทรีย์ของผมทำให้ผมสะดุ้งนิดหน่อย พอเงยหน้าไปมอง หนุ่มหน้าใส ตาตี๋ๆ ใส่แวน จัดฟัน คือมึงจะอารมณ์ดีไปไหนยิ้มให้กูเหมือนขอรางวัลนางสาวไทยเลยว่ะ
“ค้อนเหรอ อืม มีครับ”
“เอ่อ งั้นผมขอยืมหน่อยได้ไหมครับ”
“ได้ๆ เดี๋ยวแปบนะ เดี๋ยวผมไปเอามาให้”ผมยิ้มให้แล้วเดินเข้าไปในบ้านแล้วไปหาค้อนมาให้เพื่อนบ้าน
“ขอบคุณครับ”เขายิ้มให้ ผมก็ยิ้มตอบ จากนั้นก็ดูแลต้นไม้ที่ริมรั้วต่อครับ ตอนนี้เพิ่งจะบ่ายโมงกว่าๆ แดดไม่ค่อยแรงดูเหมือนจะครึ้มฟ้าครึ้มฝน ถอนหญ้าอยู่ครู่หนึ่ง เพื่อนบ้านก็มาเรียกผมอีกครั้ง
“พี่ครับ เอ่อ ผมรบกวนหน่อยได้ไหมครับ คือผมจะใส่หลอดไฟอ่ะแต่ไม่มีคนจับให้ ผมขอรบกวนพี่หน่อยได้ไหมครับ”
“อ่อ ได้ๆ”ผมเองก็เรียกง่ายใช้คล่อง รับปากไปช่วยเขาทันที
“ขอบคุณมากเลยนะครับ คือ ผมพยายามแล้วแต่บันไดมันสั่นๆ ขอโทษที่ต้องรบกวนนะครับ”
“ครับไม่เป็นไร”ผมยิ้มให้จากนั้นก็จับบันไดให้เขา อ่อ จะเปลี่ยนเป็นหลอดสีนวล ปกติมันจะสีขาวจ้าไง เขาเลยจะเปลี่ยนเป็นสีนวลไข่ไก่อะไรสักอย่างนี่แหละ “เพิ่งย้ายมาเหรอครับ ผมไม่เคยเห็น”
“อ๋อ ใช่ครับ อ๊ะ”เขาพยักหน้า แต่ทำไมดูขามันสั่นๆ สงสัยกูคงต้องทำให้
“ลงมาเหอะ เดี๋ยวผมทำให้ครับ ดูท่าไม่ค่อยถนัด”
“อ่ะ ไม่เป็นไรครับ”
“น่า เชื่อผม เดี๋ยวผมติดให้”ผมพูดอีกครั้งเขาจึงลงมา แล้วผมก็ขึ้นบันไดหยิบหลอดไฟจากมือของเขาแล้วติดใหม่อย่างทะมัดทะแมง ระหว่างติดก็ถามเขาไปด้วยครับ คนนี้ชื่อฝิ่น เป็นหมอจบใหม่เลยครับ ยังไม่ได้รับปริญญา มาซื้อบ้านหลังนี้แล้ววันนี้ก็เพิ่งจะย้ายเข้า เลยจะปรับปรุงบ้านนิดหน่อยครับ ติดม่าน ติดหลอดไฟอะไรของเขา ผมเห็นผลงานเขาทำก็ถือว่าตกแต่งไปเยอะแล้ว น่าจะเหลือแค่หลอดไฟมั้ง
“เรียบร้อย”ผมพูดหลังจากลงจากบันไดเหล็ก
“ขอบคุณมากเลยนะครับ”เขายกมือไหว้ผม
“ครับๆ ไม่เป็นไรครับ ช่วยๆกัน”
“เอ่อ ถ้าไม่รังเกียจยังไงเย็นนี้ผมขอเลี้ยงข้าวได้ไหมครับ”
“ออ ไม่เป็นไรครับ ถือว่าช่วยเหลือกัน”
“นะครับ”เขายิ้มให้อีกครั้ง เอาไง ใจอ่อนเลยพยักหน้าไปครับ
“ครับ งั้น เดี๋ยวตอนเย็นผมจะไปเรียกนะครับ ขอบคุณมากครับ”เขายกมือไหว้ผมอีกครั้ง ผมยกมือไหว้แล้วเดินกลับบ้านแบบงงๆ ผู้ชายคนนี้น่ารักดีนะ หึหึ
“ไปไหนมาเหรอมหา”หมวดเต้ยเดินลงมาใส่กางเกงขาสั้นตัวเดียว โชว์ซิกแพคและขนรำไรที่ขึ้นลามตั้งแต่จุดเร้นลับจนเลยสะดือเล็กน้อย
“ไปบ้านข้างๆเราอ่ะ มีคนย้ายมาอยู่ใหม่ เขาใช้ผมให้ไปช่วยเปลี่ยนหลอดไฟน่ะ อ่านหนังสือจบแล้วเหรอ”ผมเดินเข้าไปกอดหมวดเต้ย
“จบตอนแต่ไม่จบเล่ม ตัวเหนียวนะมึง ว่าแต่ข้างบ้านเราเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายวะ”
“ผู้ชาย น่ารักนะผู้หมวด ขาวๆ ตี๋ๆ ใส่แว่น จัดฟัน น่าจับฟัด”
“หื่นไปไหมมึง กูยืนอยู่ตรงหน้าทั้งคนนะ”
“หือ ผมชมไปงั้นแหละครับ เขาน่ารักก็จริงแต่ผมไม่ได้พูดนี่ว่าผมสนใจเขา ตอนนี้ใครก็สู้ผู้หมวดไม่ได้หรอก ผมชอบแบบนี้แหละ มีกล้าม เนื้อแน่นๆ ก้นแน่นๆ ขาแข็งแกร่ง เตะผมทีนี่คงกระเด็น”พูดไปก็จับตามหัวไหล่ตามบั้นเอวหมวดเต้ย หมอฝิ่นเขาน่ารักก็จริงแต่ว่าไม่ฟิต เนื้อคงจะนิ่มๆ ไม่ชอบอ่ะ ผมชอบแกร่งๆแบบผู้หมวดมากกว่า
“เออ มึงไม่ชอบงั้นกูจีบ ดีไหม เอามาเป็นกิ๊กเวลามึงไม่ได้ลา กูก็จะได้ไปกุ๊กกิ๊กกับเพื่อนบ้าน”
“นี่ อย่าพูดแบบนี้ดิ มันมีแนวโน้มความเป็นไปได้สูงนะ เฮ้อ กูกังวลแล้วเนี่ย ขนาดว่าทำงานที่เดียวกันยังไม่ค่อยเจอหน้ากัน แล้วนี่กลับมาอยู่บ้าน เวลาตั้งแต่ ๖ โมงเย็นยัน ๖ โมงเช้า กูไม่ได้รับรู้อะไรเลยนะเนี่ย”
“ล้อเล่นหรอกน่า มึงเห็นกูเป็นคนหลายใจขนาดนั้นเลยเหรอ กูจะบอกให้นะมหา กูรักใครกูรักจริง ถ้ากูไม่รักมึงจริง กูไม่ปล่อยให้เวลาผ่านมาจนถึงป่านนี้หรอก กูไม่ได้อวดตัวนะ แต่มึงมองดูคนหน้าตาแบบกู ยศตำแหน่งการงานแบบกู กูมีทางเลือกเยอะ แต่กูไม่เลือกใคร กูเลือกมึง กูชอบมึง มึงกวนตีนดี เวลากูอยู่ใกล้มึงกูก็ชอบมีอารมณ์ มันไม่เหมือนคนอื่น”หมวดเต้ยอธิบาย กูยิ้มได้แล้ว
“โอเค ผมไว้ใจหมวดเต้ย เนอะๆ เพราะเราคู่กัน พรุ่งนี้หมั้น มะรืนแต่งงานกันเลยไหม”
“ไปไกลแล้วมึง เอาวันนี้ให้รอดก่อนเหอะ”
“ผมว่าผมไปอาบน้ำดีกว่า เหนียวตัว เออ ผู้หมวดครับ หมอเขาจะเลี้ยงข้าวผมนะ ไปด้วยกันนะครับ”
“อือ ก็ดี กูจะได้รู้จักเขาด้วย ผูกมิตรเอาไว้ เออ เดี๋ยว กูอาบด้วยดิ ขี้เกียจอาบเอง เสียเวลา”จากนั้นก็เข้าไปอาบน้ำด้วยกัน เปิดน้ำลงอ่างแล้วแช่ตัว มันจะมีพวกฟองสบู่ด้วยนะ เกิดมาผมก็ไม่เคยใช้หรอกไอ้พวกแบบนี้ เพิ่งจะมาใช้กับหมวดเต้ย หมวดเต้ยนั่งแช่ฝั่งตรงข้ามท่ามกลางฟองสบู่
“ผู้หมวดเคยไปแช่น้ำพุร้อนไหม”
“เคย ปีที่แล้วไง กูไปเที่ยวญี่ปุ่น แล้วไปนั่งแช่”
“อ่อ แล้วต้องแก้ผ้าหมดเลยเหรอ”
“อือ วัฒนธรรมเขาเป็นแบบนั้นไง เขาไม่อายหรอก เหมือนที่พวกมึงแก้ผ้าอาบน้ำที่กองร้อยนั่นแหละ”
“แล้วผู้หมวดไม่อายรึไง”
“ไม่นะ เฉยๆ กูชินแล้ว หรือตอนนี้มึงอายกู”
“ก็ไม่นะ”ผมส่ายหน้า เรื่องแก้ผ้าอาบน้ำนี่ผมไม่ค่อยอายเท่าไหร่ ใหม่ๆนี่อายม้วนต้วนเลยครับ ไม่มั่นใจตัวเอง พอคนนี้เขาถอดคนนั้นเขาถอด เออ เขาก็มีเหมือนกูนี่หว่า แล้วกูอายอะไร มองซ้ายแลขวาก็ไม่เห็นจะมีจวยของใครคนไหนมีข้อเหมือนข้อไม้ไผ่ เป็นแท่งยื่นออกมาเล็กสั้นยาวหนาหมอยรกหมอยปกคลุมหมอยรุ่งริ่งหมอยรุงรัง บางคนขนดกลามไปยังขนตูด ไม่มีอะไรแตกต่าง สุดท้ายเลยเลิกอาย
หยิบฟองน้ำมาแล้วดึงหมวดเต้ยให้หันหลังมาหาผมจากนั้นก็ถูไถตามเนื้อตัว ถูไปคุยเรื่องตลกๆกันไป ไอ้เรื่องที่โม้กันก็เป็นเรื่องในกองร้อย คือมันมีเรื่องราวเยอะมากในแต่ละวันอ่ะครับ คนมันเยอะเรื่องมันก็เยอะ ส่วนใหญ่ทหารมันขึ้นกองร้อยแล้วจะทำตัวตลกๆกันครับ เพราะผู้บังคับบัญชาเขาชอบความตึงเครียด ไอ้เรามันไม่ชอบความตึงเครียดอยู่แล้วเลยต้องหาเรื่องตลกๆมาถ่วงดุล แต่ก็มีผู้บังคับบัญชาบางคนใจดีมากนะครับ อย่างจ่าที่ผมไปอยู่คลังอาวุธด้วย แกโคตรใจดีเลยครับ ถึงแม้ว่าแกจะเก๋าจะกวนกับคนอื่นแต่กับลูกน้องนี่ แกให้ใจเต็มที่ชอบเล่าเรื่องตลกให้ฟังบ่อยๆ เวลาทำงานผมเลยไม่เครียดไง
“มหา วันนี้มึงไม่มีอารมณ์หรือไงวะ วันนี้แปลกๆ ปกติเวลากูอาบน้ำกับมึงทีไร กูไม่เคยรอดเลยนี่หว่า เฮ้ย หรือว่ามึงจะไปล่อกับไอ้มหอเพื่อนบ้านนั่นน่ะ”
“บ้า คิดไปไกลแล้วผู้หมวด เพิ่งจะรู้จักกัน เขาหน้าขาวสดใสก็จริงใช่ว่าจะมีรสนิยมแบบนี้นี่ครับ”
“ก็กูเห็นมึงแปลกๆ”
“เดี๋ยวคืนนี้ทบต้นทบดอกดีกว่าครับ ผมลามาตั้ง ๕ วันแล้วผู้หมวดมัวแต่ไม่สบาย นี่คงหายดีแล้วใช่ไหมผมจะได้ฉีดวัคซีนป้องกันโรคขาดผัว”
“ไอ้สัส”
“พูดแล้วก็จัดเลยดีกว่า หึหึ”ผมดึงผ้าเช็ดตัวหมวดเต้ยออกแล้วผลักให้ล้มตัวลงบนเตียงจากนั้นก็..... ตัดไปที่โคมไฟหน้าบ้านแล้วกัน
-
“ต่ออีกไหม ดูทำหน้าเข้าสิ”มองหน้าอันเย้ายวนของผู้หมวดก่อนจะถามเบาๆ
“พอเหอะ ถ้าต่ออีกกูขาถ่างพอดี เอาออกได้แล้วมั้ง สัส แข็งตลอด”
“จุ๊บ”จูบทั่วใบหน้าแล้วส่ายเอวเบาๆ
“หือ เหี้ย อือ มึงจะควงทำเหี้ยไรวะ ซี้ด”หมวดเต้ยพูดเสียงสั่น
“อ๊ะ เอาคืนเหรอ อูย ซี้ด แม่ง กูว่าจะพอแล้วนะเนี่ย จะขมิบทำเหี้ยไรวะ”ว่าจะเอาออกอยู่แล้วเสือกมาขมิบ ตอดลำกูฉิบหายเสียววูบไปทั่วหน้าท้องจากนั้นไม่ต้องสืบ เดินขาถ่างไม่ต้องมาโทษกูนะ
“คราวนี้พอแล้วจริงๆนะมหา มึงชอบชวนกูเตลิด สัส เห็นกูยอมหน่อยไม่ได้เลยนะมึง”
“ครับ ไม่ต่อแล้ว ก็เมื่อกี้ผู้หมวดแกล้งผมนี่ ถ้าไม่แกล้งผมก็ไม่ทำหรอก”เอาจวยออกจากรู เอางูออกจากถ้ำแล้วไปอาบน้ำกันอีกรอบ ไม่ต่อนะครับ เหนื่อย
กางเกงขาสั้นกับเสื้อกล้ามตัวบางๆ หมวดเต้ยใส่กางเกงในแล้วนอนบนเตียงคงจะเพลีย กูจะไปกินข้าวกับไอ้เพื่อนบ้านไหมนะ ผมคลานขึ้นไปนอนตะแคงเข้าหาผู้หมวดแล้วโอบเอวเบาๆ
“วันนี้จะออกไปไหวไหมครับ ถ้าไม่ไหวเดี๋ยวยังไงผมจะไปบอกหมอว่าจะขอเลื่อนนัดหรือไปยกเลิก”
“ไหวๆ กูโดนมึงเอานะไม่ได้ไปโดนระเบิดที่ไหนมา ขอกูพักเอาแรงสักแปบดิวะ แข้งขากูอ่อนไปหมดแล้วเนี่ย นวดให้หน่อยดิ”
“ผมว่าผมไปเลื่อนนัดเขาดีกว่านะครับ”ยื่นปากไปใกล้ๆกับหมวดเต้ยแล้วจูบเบาๆ
“ไม่ต้องหรอก กูไม่ได้พิการสัส นวดขาให้หน่อยมหา”ผมทำตามคำสั่งแต่โดยดี นวดไปเล่าเรื่องตลกไป จนเวลาเกือบๆ ๖ โมงเย็นก็มีเสียงกดกริ่งหน้าบ้าน สงสัยคุณหมอจะพร้อมแล้วมั้ง ผมจึงเดินลงไป ใส่กางเกงขาสั้นตัวเดียว เสื้อถอดทิ้งไว้แล้ว ลงไปเปิดประตูให้ หมอฝิ่นจริงๆด้วย
“สวัสดีครับหมอ”ผมชิงทักก่อน หมอฝิ่นไม่กลามองหน้าผมเลยครับ มองไปด้านล่างอย่างเดียวแล้วก่อนจะทำหน้าขวยเขิน
“อ่ะ เอ่อ สวัสดีครับ คือ ผมมารับไปทานข้าว เอ่อ”ไม่กล้ามองหน้ากู เขินแบบนี้ ถึงกูไม่ค่อยเจนโลกแต่กูก็กำลังคิดเข้าข้างตัวเองว่าเขาเขินกูแน่นอน
“แปบนึงนะครับ ขอแต่งตัวแปบ ขอโทษที่ไม่สุภาพนะ แปบนะครับหมอ ผู้หมวดครับ ไปกินข้าวกันครับ”ผมตะโกนบอกผู้หมวดแล้วเดินไปหาชุดมาใส่ เสื้อยืดคอวีสีน้ำตาลอ่อนกับกางเกงขาสั้นสีดำ ส่วนหมวดเต้ยใส่เสื้อแขนกุดสีฟ้ามีลายเป็นริ้วๆนิดหน่อยกับกางเกงขาสั้น ลงไปด้านล่างหมอฝิ่นทำหน้าเลิ่กลักใหญ่เลยครับ
“ขอโทษที่ให้รอนะครับหมอ ผมพร้อมแล้ว ป่ะ”ผมกล่าวขอโทษ
“ครับๆ ไปครับ”หมอถึงกับก้าวขาไม่ออก
“หมอเป็นไรเหรอ”ผมสะกิดเรียกหมอเบาๆ
“ปะ เปล่าครับ เอ่อ ครับ”ครับแต่เดินเหมือนคนเสียเส้น ขนาดหมวดเต้ยเพิ่งโดนผมจัดการยังเดินปกติเลยทำไมหมอยังไม่โดนอะไร ทำไมถึงก้าวขาไม่ออก กว่าจะออกจากบ้านได้หมอก็ทำหน้าตาตื่นๆอยู่ตลอดเวลา ไปถึงร้านอาหารไม่ไกลจากบ้านเท่าไหร่นัก สั่งอาหารหลายอย่าง ตอนนี้หมอดีขึ้นแล้วคุยโต้ตอบได้ปกติ
“กินเยอะๆนะหมอ จะได้โตไวๆ”ผมตักกับข้าวให้หมอ ตัวผอม ขาวซี้ดแบบนี้จะมีแรงไปรักษาใครไหมวะ
“อ่า ขอบคุณครับ”
“กินเยอะๆนะครับผู้หมวด จะได้โตไวๆ”
“สัส”
นั่งกินครึกครื้นเฮฮา กินกันแบบสบายๆ รู้อะไรเกี่ยวกับหมอเยอะเลย หมอเป็นลูกคนเล็กจากพี่น้อง ๒ คน เพิ่งเรียนจบใหม่ แม่เลยซื้อบ้าน ซื้อรถให้เป็นของขวัญ หมอยังโสดนะครับ ไม่เคยมีแฟน กูมองๆดู อย่าว่าอย่างนั้นอย่างนี้เลยนะ กูว่าหมอชอบผู้ชายหรือเปล่าวะ ด้วยความปากจังไรของผม
“หมอ หมอชอบผู้ชายเหรอ”กระซิบถามที่ข้างหูเบาๆพอให้เขาจักจี้
“เอ่อ คือ ไม่ใช่ครับ”
“จริงเหรอหมอ”โอบเอวหมอ นิ่มดี ตัวนุ่มๆเหมือนเมียไอ้ศักดิ์ที่กูเคยขอหอมแก้มเลยว่ะ
“จะ จริงครับ”
“แต่ผมว่าหมอน่ารักนะ หมอไม่ชอบผู้ชายจริงๆเหรอ”
“ก็ เอ่อ”
“จุ๊บ หมอน่ารักนะเนี่ย”หอมแก้มหมอเบาๆ ตรงนี้พนักพิงของเก้าอี้เขาทำสูงท่วมหัวเลยครับ แล้วใกล้ๆกันก็จะเป็นต้นไม้ คงไม่มีใครเห็น เห็นไม่เห็นผมไม่รู้ กูขอหยอกไว้ก่อน
“ไอ้สัส เขาไม่เป็นยังจะไปบังคับเขา”ผู้หมวดเขกหัวผมดังโป้กเลยครับ
“แฮะๆ ก็สงสัยนี่หว่า ขอโทษที่เสือกนะหมอ แต่หมอแม่งน่ารัก”
“แล้วกูละไอ้สัส เล่นมากนึงน่ะ”หมวดเต้ยพูดเสียงเข้ม
“ผู้หมวดก็น่ารัก ขอโทษจริงๆหมอ หมอแม่งโคตรน่าแกล้งเลยว่ะ ที่รักอย่างอนผมดิ นะครับ ผมแค่แกล้งหมอเล่นๆ”ผมเดินไปนั่งข้างหมวดเต้ย อ้อนพี่แกหน่อย ถึงหมอจะน่ารักก็จริงแต่ผมได้รักนะครับ มีคนนี้คนเดียวก็พอแล้ว
“ทำผิดแล้วยังมาทำหน้าตาวอนส้นตีนอีก ไอ้เหี้ย”ดีดหูผมทีหนึ่ง “ขอโทษแทนไอ้เหี้ยตวงด้วยนะหมอ มันบ้าๆบอๆน่ะ”
“ขอโทษอีกครั้งนะหมอ”
“เอ่อ ครับ ไม่เป็นไรครับ เอ่อ แต่ว่าพี่ ๒ คนเป็นแฟนกันเหรอครับ”หมอถามแบบเหนียมๆ
“อือ ใช่”หมวดเต้ยกับผมพยักหน้าพร้อมกัน
“ครับ น่าอิจฉาจังเลยนะครับ”หมอทำหน้าเศร้าๆ อิจฉากูทำไมวะ
“หมอทำหน้าเศร้าทำไม”หมวดเต้ยถาม
“คือ ขอโทษนะครับ คือจริงๆผมก็ชอบผู้ชายแหละครับ แต่ว่า เฮ้อ ผมสับสน ผมไม่รู้จะทำไงดี”อ้าว ฉิบหายหมอน้ำตาร่วงแล้ว จากนั้นประวัติขอหมอก็พรั่งพรูออกมา หมอแกไปแอบชอบรุ่นพี่คนหนึ่งตั้งแต่มัธยม ๑ โห ยาวนานมากเลยครับ แล้วรุ่นพี่คนนี้เสือกเป็นผู้ชายซะด้วย เป็นนักกีฬาขอโรงเรียน บ้านอยู่ละแวกเดียวกัน ไม่รู้ไปทำอีท่าไหนจับพลัดจับผลูเลยสนิทกัน ไปกลับด้วยกันทุกวัน วันไหนพี่เขาซ้อมกีฬาหมอจะโดนบังคับให้นั่งรอแล้วก็นั่งทำการบ้ารอกลับพร้อมกันทุกเย็นๆ แรกๆหมอไม่ได้รักนะครับ แต่อาจจะเป็นเพราะความผูกพันด้วยมั้ง เลยหลงรักรุ่นพี่คนนั้น จะถามเขาก็ไม่กล้า จะบอกเขาก็ไม่รู้ผลจะออกมายังไง เลยอัดอั้นตันใจมาจนทุกวันนี้
“แล้วรุ่นพี่คนนั้นเป็นไงบ้าง เขาทำอะไรอยู่”
“เขาเป็นทหารอยู่ครับ เป็นนายร้อยมั้งครับ”อ้าว วงการเดียวกับกูอีกแล้ว “ผมไม่ได้ติดต่อกับเขาตั้งแต่เขาไปเป็นทหารแล้วครับ”
“พอจะบอกชื่อบอกค่ายได้มั้ย เผื่อพี่รู้จัก”แหม พี่เลยนะครับที่รักของกู หมวดเต้ยถามอย่างใคร่รู้
“ชื่อ พี่วุธ ปัญญาวุธ”
“อ๋อ พี่รู้จักมัน เพื่อนร่วมรุ่นพี่เอง”ผู้หมวดเต้ยพูด เครือข่ายพี่แกเยอะเนอะ
“เหรอครับ”หมอทำหน้าตายิ้มๆ เช็ดน้ำหูน้ำตา แอบรักผู้ชายนี่มันน่าเศร้าขนาดนั้นเลยเหรอวะ หมวดเต้ยพยักหน้า คุยกันต่ออีกนิดหน่อยแยกกลับบ้าน หมอไปที่บ้านแม่เขา ส่วนผมไปหาไอ้บอมบ์ที่บ้านพี่ชายมันครับ
“อ้าว สุดหล่อยังไม่นอนอีกเหรอ”ไปถึงบ้านพี่ชายไอ้บอมบ์ตอน ๒ ทุ่มกว่าๆ หน้าด้านเข้าไว้ อย่าคิดมากเราไม่ได้มารบกวนเขาซะหน่อย ฮ่าๆๆๆ
“ลุงเบิ้ลสวัสดีครับ ป้าภาสวัสดีครับ”หมวดเต้ยยกมือไหว้พี่ชายไอ้บอมบ์ พี่ชายกับพี่สะใภ้ไอ้บอมบ์คงอายุมากกว่าพ่อแม่หมวดเต้ยมั้งเลยเรียกว่าลุงกับป้า
“สวัสดีลูก ไงเรา ไม่เจอหน้าค่าตา สบายดีไหม”พี่เบิ้ลถามอย่างโอบอ้อมอารี มึงเรียกลุงกูเรียกพี่ กูสับสน ฮ่าๆๆ
“ก็สบายดีครับ”
“เฮ้ย เต้ย มึงก็เอากับเขาด้วยเหรอวะ”ไอ้ภูมิถาม เอ่อ ผมเรียกไอ้เรียกอีกับญาติไอ้บอมบ์ได้นะครับ ทีแรกก็คุณผมอยู่ดีๆพอขึ้นมึงขึ้นกูก็เลยเอาวะ มึงมากูไป สนิทกันเลยครับ
“พี่ภูมิสวัสดี พี่ภีมสวัสดี”หมวดเต้ยยกมือไหว้ รุ่นพี่รุ่นน้องเขาน่ะ พี่น้องภูมิภีมเป็นทหารทั้งคู่ ผมก็งงว่าทำไมไอ้บอมบ์ไม่เป็นทหารกับเขาด้วย เอ่อ ผมหมายถึงเป็นทหารมีดาวบ่นบ่าเหมือนพี่ๆน้องๆเขาน่ะ
“สวัสดีน้องรัก เต้ย มึงเป็นแบบอากูป่ะ”
“ครับ”หมวดเต้ยยิ้ม
“มึงเอามหามาเป็นแฟนเนี่ยนะ มหาทำเป็นป่ะวะ ธรรมะธรรมโมแบบมึงเนี่ย ไม่ใช่ไปนั่งปฏิบัติธรรมกันทั้งคืนนะมึง”ไอ้ภีมถามผม
“อย่าดูถูกกันดิ เห็นหน้าตาแบบนี้ก็เอวดีนะครับคุณ”ผมตอบโต้ก่อนจะรับลูกไอ้บอมบ์มาอุ้ม ตาใสๆ ลูกไอ้บอมบ์นี่ผมว่าฉายแววหล่อมาตั้งแต่เด็ก “ไงสุดหล่อ คิดถึงพี่ไหม”
“พี่เหรอมหา รุ่นคุณปู่แล้วมึงน่ะ หน้านี่ไปก่อนอายุแล้วนะ”ไอ้ภูมิแซว
“เชอะๆ เราไม่สนใจใครจริงไหมตัวเล็ก งำๆ คิดถึงจริง”กอดนิดหอมหน่อย ไม่มีงอแง ใครมาอุ้มนี่ยิ้มรับตลอดเลยไอ้เจ้าคนนี้ ไอ้บอมบ์วันนี้คงเพลียมั้ง พูดน้อยมาก
“เอาหมวดบูมจนหมดแรงเลยเหรอมึง”กระซิบถามมันเบาๆ
“เอาเหี้ยอะไร เลี้ยงลูกทั้งวัน วันนี้ลูกกูไม่ยอมนอนเลยเว้ย หื้ม ทำไมวันนี้ไม่ยอมนอนเลยสุดหล่อของพ่อ”ไอ้บอมบ์ถามลูกชายตัวน้อย
“อา ปาปา อา อือ”ชูไม้ชูมือโบกไปมาหยอกล้อกับพ่อของเขา เด็กๆนี่น่ารักจริงๆนะครับ นั่งเล่นอยู่กับลูกของไอ้บอมบ์พักใหญ่ๆ จนลูกชายมันหลับ พวกเราจึงย้ายวงมาสังสรรค์กันหน้าบ้าน มีแต่หนุ่มๆทั้งนั้นครับ ภูมิ ภีม ไอ้บอมบ์ หมวดบูม หมวดเต้ย และผม
“อา แฟนอาอยู่นี่ คนนี้หลานไม่ใช่แฟน กอดผมซะจนอยากเสียตัว”ไอ้ภีมมันพูดท้วงไอ้บอมบ์ซึ่งมันนั่งโอบเอวหลานมันอยู่ คืออาหลานแม่งอายุเท่ากัน สัส กูงง
“เออน่า มึงอย่าเรื่องมากดิวะ กูกอดมึงกูพิศวาสมึงที่ไหนล่ะ”ไอ้บอมบ์ยังรั้น จากโอบเอวเป็นโอบคอ
“นี่ถ้าไม่ใช่ญาติกูไม่อยากจะคิดเลยว่ะไอ้บอมบ์”หมวดเต้ยพูดขึ้น
“มึงชอบคิดมากว่ะเต้ย ผู้ชายกอดกันใช่ว่าจะต้องได้เสียกัน อย่ามองอะไรแค่เปลือกดิวะ นี่ กูจะหอมแก้มไอ้ภีมให้ดู”ว่าแล้วไอ้บอมบ์ก็ยื่นหน้าไปหอมแก้ม เยะเข้ กดจมูกแช่ไว้ซะเป็นชั่วโมง เอ่อ ล้อเล่นนะ แต่มันนานพอสมควร
“หึหึ แม่งจักจี้ว่ะอา นี่ทำตัวแบบนี้เกิดผมไปมีแฟนเป็นผู้ชายขึ้นมานี่โทษใครไม่ได้เลยนะ เพราะอาทำผมใจแตก”
“ถุยไอ้ภีม คนเราน่ะ ถ้าจะเป็นผู้ชายแท้ๆนะ ต่อให้โดนเอาจนตูดบานมันก็ยังเป็นชายแท้ๆ ของแบบนี้มันอยู่ที่ใจ แต่มึงอย่าลอกเลียนแบบกูเลยภีม เดี๋ยวมึงติดใจคนที่เป็นแฟนมึงจะลำบาก จริงมันน้องบูม”
“ครับพี่บอมบ์ ถูกต้องมากๆเลยครับพี่ ไอ้เหี้ย พูดจ่าแม่งโคตรส่อ”หมวดบูมด่า
“เออ กูงงมึงนะบูม มึงไปยอมอาบอมบ์ได้ไงวะ ไม่มีอะไรน่าดึงดูดสักนิด หน้าตาก็งั้นๆ”ไอ้ภูมิแขวะอามันบ้าง
“ถึงหน้าตากูไม่ขั้นเทพ แต่อย่างอื่นกูนี่เทพนะภูมิ แต่กูแปลกใจพวกมึง ๒ คนนะ ไม่คิดจะมีแฟนมีอะไรกับเขาบ้างเลยเหรอ หรือว่ามึงแอบไปมีกิ๊กเป็นทหารในกองร้อยวะภูมิ ไอ้ภีมด้วย มึงแอบรักผู้ชายป่ะวะ”ไอ้บอมบ์ถามอย่างสงสัย
“บ้าเหอะ จะรักผู้ชายก็ชอบไปคนเดียว อย่ามาชวนเลยอา เดี๋ยวสับสน ก็มีจีบๆบ้างแหละอา แต่ไม่รู้จะเลือกใครดี คนนี้ก็น่ารัก คนนี้ก็มีเสน่ห์”
“ควบ ๒ เลยภีม”ผมเสนอ
“มหา ศีลข้อที่ ๓ ห้ามประพฤติผิดในกาม มึงสนับสนุนให้คนมีชู้เหรอวะ”หมวดเต้ยพูดเสียงเรียบ “อ๋อ พูดแบบนี้มึงกะจะควบหมอฝิ่นเพื่อนบ้านใช่ไหม”เอาแล้วไงกู งานเข้าจนได้
“หอมแก้มที อย่าหึง ไม่ได้คิด”จับที่แก้มสองข้างของหมวดเต้ยมาหอม เอ่อ ต่อหน้าธารกำนัลนั่นแหละ ไม่อายแล้วครับ
“ฮ่าๆๆๆๆ มึงโหดไปไหมเต้ย”ไอ้ภีมหัวเราะ
“เปล่านะพี่ ไอ้ตัวเหี้ยเนี่ยมันคิดจะงาบเด็กข้างบ้านอ่ะพี่”หมวดเต้ยพูดต่อ ไม่มีนะเว้ย ผมรักเดียวใจเดียว
“ไม่มีอะไรสักหน่อย น้องหมอเขามีคนที่เขาแอบรักแล้วเหอะ อ่ะ เดี๋ยวเล่าให้ฟัง”ผมร่ายยาวถึงเหตุการณ์ของวันนี้ให้คนอื่นฟัง
“น่าสงสารเนอะ นี่ถ้าเกิดขึ้นกับกู กูคงช้ำว่ะ”หมวดบูมออกความเห็น
“สงสารเขาก็ไปปลอบไอ้รุ่นพี่ที่จะมาลักลับดิบูม”ไอ้บอมบ์พูด
“กูไปจริงเดี๋ยวมึงจะร้องไห้ไอ้บอมบ์ ไอ้สัส เอากูไปเร่ขายหรือกางเกงใน ๓ ตัวร้อย”ไอ้บอมบ์ขำ
“ดูรุ่นน้องมึงภีม แดกดีกว่ามั้ง”ไอ้บอมบ์ยังทะเล้นอีก
“กล้าก็สั่งกูดิบอมบ์”
“หูย ใครจะกล้ากับที่รักล่ะ แต่อย่าให้พูดเลยนะ หมวดบูมแม่งตัวแดกจริงๆเลยว่ะ ภีมมึงคิดดู กูไม่ไปทำงานให้เขาเว้ย เขางอนกู ถามว่าจะทำหรือไม่ทำ กูบอกว่าแล้วแต่ผู้หมวด สัส สั่งกูพุ่งหลังทีเป็นพัน”ผมเท้าความตอนฝึกทหารใหม่
“แต่ภูมิว่าอาก็เกรียนจริงๆอ่ะ สมแล้วที่ไอ้บูมมันแดกอา”ไอ้ภูมิ ตกลงคือมึงไม่เข้าข้างอามึง
“มานี่ดิภูมิ”ไอ้บอมบ์กวัดมือเรียก ไอ้ภูมิลุกมาหาไอ้บอมบ์อย่างว่าง่าย “นี่ เข้าข้างกูหน่อยไม่ได้”ไอ้บอมบ์ดีดหูไปทีหนึ่ง
“อ้าว พี่ภูมิคิดดูดิ งานเขาเร่งๆมา แล้วยังจะมากวนตีนอีก มันน่าแดกไหมล่ะ นี่ยังถือว่าปราณีนะ แต่เป็นรุ่นก่อนๆนี่ แดกยันเช้า”หมวดบูมเอาบ้าง
“คืนนี้ผมแดกหมวดเต้ยยันเช้าดีกว่า เอาไหม”หันไปกระซิบที่ข้างหูเบาๆ
“พอเหอะ พรุ่งนี้มีงานต้องทำ กูทำงานไม่ได้แล้วมึงจะเดือดร้อนมหา”หมวดเต้ยพูดเสียงเบาใส่ผมบ้าง
นั่งคุยสัพเพเหระเรื่องราวต่างๆเล่าขำกันบ้าง จริงจังบ้าง เรื่องไม่เป็นเรื่องบ้าง จนถึงเวลา ๕ ทุ่ม น้ำลายกูแห้งหมดแล้วไปเลียผู้หมวดเพิ่มน้ำลายดีไหม ฮ่าๆๆ แยกย้ายกันกลับบ้านครับ ไปถึงก็อาบน้ำพร้อมกันแล้วก็นอน
“ผู้หมวด เช้าแล้ว”ตี ๕ กว่าๆ ฟ้าสางแล้วผู้หมวดยังนอนหลับอารมณ์ดีอยู่บนเตียง เมื่อคืนพี่แกนอนดิ้นมากถีบผมกลิ้งตกเตียงตอนตี ๓ กว่าๆ เอวกูใช้งานไม่ได้หลายวันแน่
“อือ ทำไมเช้าเร็วจังวะ”ไม่มีอิดออด เรียกลุก ปลุกง่ายแบบนี้ รักตายเลย
“อ้าวหมอ รีบไปไหนแต่เช้าเชียว”ออกไปหน้าบ้านว่าจะเดินไปหาอะไรกินหน้าหมู่บ้าน เจอหมอพอดี วันนี้หน้าใสมาเชียว
“รีบไปทำงานครับพี่ตวง ไปแล้วนะครับเย็นๆเจอกัน”แล้วเขาก็ขับรถไป
ความวุ่นวายขนาดย่อมๆในยามเช้าบังเกิดขึ้น มองๆไปเหมือนหมาแย่งปลาทูกันนะครับ สังคมของคนที่เร่งรีบ แถวบ้านผมไม่มีแบบนี้นะครับ ตื่นเช้ามาหุงข้าวปลา แม่ผมชอบไปนั่งคุยที่ร้านค้า ออกจากบ้านแต่เช้าเพื่อไปนั่งคุยกับคนนู้นทีคนนี้ที แล้วสักพักก็กลับมาทำกับข้าวให้พ่อ สายๆออกไปทำนา บางวันที่ผมไปร้านค้ากับแม่ ผมจะได้กินเต้าหู้ แต่ถ้าวันไหนไม่ได้ไป แม่จะเอาน้ำข้าวที่เช็ดจากหม้อแล้วเอาน้ำตาลมาโรยๆใส่ให้มันหวาน แม่บอกว่าให้กินแทนเต้าหู้ เต้าหู้มันแพง ที่จริงไม่แพงนะครับ ถุงละ๕๐ สตางค์เอง แต่ตอนนั้นครอบครัวเราไม่ค่อยมีเงิน
ยังจำได้ตอนเด็กอนุบาลได้เงินไปโรงเรียนวันละ ๑ บาท เป็นเหรียญบาทใหญ่ๆเท่ากับเหรียญ ๕ บาทของทุกวันนี้นะครับ ๑ บาทนี่ซื้ออะไรได้เยอะมาก เพราะข้าวของมันถูก อย่างละสลึง ๒ สลึง พี่คนโตกับคนรองจะได้ ๒ บาท ส่วนผมกับน้องเล็กจะได้ ๑ บาท พี่น้องผมมีอยู่ ๔ คน ผมเป็นคนที่ คนโตกับคนรองเป็นผู้หญิง คนกลางจะเป็นผู้ชายและผมเป็นคนสุดท้องน้องสุดท้าย เวลาไปโรงเรียนพ่อจะขับซาเล้งไปส่งพร้อมด้วยเด็กในละแวกบ้านอีกหลายคนครับ พอพ่อขับซาเล้งไปส่งผมเสร็จแล้วก็จะไปที่นา ตอนเย็นพอเลิกเรียนพ่อก็จะขับซาเล้งมารับ
พ่อไปส่งผมจนผมเรียนจบป.๖ พี่สาวผมจบไม่สูงนะครับ จบแค่ม.๓ ก็ช่วยแม่ทำมาหากิน ตอนนี้แต่งงานกันไปหมดแล้วพี่ชายผมเองก็แต่งงานไปแล้ว มีแค่ผมคนเดียวที่ผ่าเหล่า เรียนสูงกว่าเขา แต่มีเมียแปลกกว่าเขา ฮ่าๆๆ แต่ผมรู้พอพักหนึ่งแล้วว่าคู่ของผมมันไม่เหมือนใคร คือตอนผมบวชอยู่ตำรับตำราผมลุยอ่านอย่างเดียว แล้ววิชาโหราศาสตร์เป็นหนึ่งในวิชาที่ผมเรียน ใช้เวลาเรียนครึ่งปีก็สำเร็จ จากนั้นด้วยความร้อนวิชาเลยดูดวงชะตาตัวเอง แบบว่าผมไม่กล้าดูของคนอื่น ที่นี้พอดูๆไป เกิดคิดในใจถ้ากูสึกไปเนื้อคู่กูจะอยู่ไหนวะ เลยมานั่งขีดเขียนตามวิธี นับเลข ดูลัคนาอะไรต่างๆ ปรากฏว่าเนื้อคู่ผมอยู่ในทิศนี้ๆ เป็นคนลักษณะแบบนี้ๆ พอทำนายไปเรื่อยๆ ผลสรุปเนื้อคู่กูผู้ชาย ผมตกใจมาก นั่งตรวจทานใหม่อยู่อีก ๒ ครั้ง จนมั่นใจว่าไม่ผิด เลยไปถามหลวงพี่ หลวงพี่แกมองปั๊บแกก็พูดเลยว่า ไม่ผิดหรอกมหา เอาไงละทีนี้ คิดไม่ตก เลยตัดสินใจ เอาวะกูไม่สึกดีกว่าเพราะมันแปลกมนุษย์มนา แต่พอไปๆมาๆ ต้องไปจับใบแดงคราวนี้แหละได้สึกสมใจ จากนั้นผมก็ปล่อยให้มันเป็นไปตามกลไก ถ้าเนื้อคู่กูต้องการกูจริงๆสักวันมันก็ต้องมา ยอมรับทุกอย่างถ้ามันจะเป็นแบบนี้ แล้วก็ได้มาเจอไอ้คุณเนื้อคู่นี่แหละ เจอหน้าครั้งแรกไม่เท่าไหร่ แต่หลังจากมีอะไรกันแล้วนี่สิ ทำให้ผมนึกถึงสิ่งที่ตัวเองเคยทำนายเอาไว้ว่าเนื้อคู่ผมลักษณะแบบนี้ๆ เป๊ะมาก ผมเลยไม่ลังเล คบกันซะเลย เอาง่ายๆ ไม่ต้องยุ่งยาก
“ทหารใหม่ กล่าวคำปฏิญาณ”หมวดเต้ยพูดระหว่างอยู่ในวงข้าว กูกำลังจะตักพอดีเลย
“ข้าวทุกจาน อาหารทุกอย่าง.... อ้าว กล่าวสิครับผู้หมวด”
“ไม่เอาๆ เบื่อที่จะฟังแล้ว เอาใหม่ๆ เคยร้องป่ะ มากินข้าวสิ มากินข้าวสิ กับดีๆ กับดีๆ มีทั้งแกงและต้มยำ มีทั้งแกงและต้มยำ อำๆๆ อำๆๆ”
“หูย พ.ศ.ไหนแล้วนั่น ตั้งแต่ผมเรียนอยู่ประถมเหอะ เออ แล้วผู้หมวดเคยท่องไหม เราคนไทย ใจกตัญญู..”
“รู้คุณชาติ ศาสนา พระมหากษัตริย์ เรานักเรียนจะต้องปฏิบัติตนให้อยู่ในระเบียบวินัยของโรงเรียน มีความซื่อสัตย์ต่อตนเองและผู้อื่น เรานักเรียนจะต้องปฏิบัติไม่ให้เป็นที่เดือดร้อนแก่ตนเองและผู้อื่น ฮ่าๆๆๆ”ผมกับหมวดเต้ยกล่าวพร้อมกันและก็ขำไปตามๆกัน เออ เกิดวัยเดียวกันนี่หว่า
“แล้วพอเรียนลูกเสือเสร็จนะ อะเกล่า จงทำดี จงทำดี จงทำดี”ผมเสริมบ้างแล้วก็ขำอีก ข้าวปลาไม่ต้องกินกัน กว่าจะหยุดขำได้ วัยเด็กเป็นอะไรที่ตลกนะครับ
“มหามึงคิดว่าอะไรที่ยากที่สุดในชีวิตมึง อย่าทะลึ่ง กูไม่ได้หมายถึงว่าท่ายาก แต่สิ่งที่ยากในชีวิตมึงคืออะไร”
“ว้า ว่าจะตอบว่าท่าแมงมุมซะหน่อย สิ่งที่ยากเหรอ ไม่รู้แฮะ อืม การปรับตัวมั้ง จริงๆผมเป็นคนกับกับคนอื่นยากนะ แต่เข้ากับผู้หมวดได้ง่าย เอ๊ะ หรือว่าผมไม่ได้ใส่เจลกับคนอื่นเลยเข้ายาก”
“ทะลึ่งแล้วไอ้สัส มึงใส่น้ำลายมึงยังเข้ากับกูได้เลยไอ้หน้าเหี้ย ตอบคำถามที่เป็นสาระหน่อย”
“ก็ ไม่รู้เหมือนกัน เรื่องปรับตัวก็ไม่ใช่ เรื่องความรักก็คงไม่ใช่ ไม่รู้เหมือนกัน มันอยู่ที่ใจมั้งครับผู้หมวด ถ้าเราคิดว่ามันยากมันก็ยาก ถ้าเราคิดว่ามันง่ายมันก็ง่าย ไม่มีอะไรยากเกินไปถ้าหัวใจเราพร้อม”
“แต่กูไปอ่านเจอมาเว้ย เขาว่าการเริ่มต้นเป็นอะไรที่ยากมากที่สุด คนเรานะเว้ยจะเริ่มต้นสิ่งใดสิ่งหนึ่งมันจะต้องมีอุปสรรคมาให้เราเผชิญตลอด ไม่ว่าจะเป็นความขี้เกียจ ความเหนื่อยล้า ความลังเล อะไรต่างๆ”
“อ๋อ อืม ผมว่าก็น่าจะยากนะ ไอ้ความขี้เกียจนี่ตัวดีเลยเนอะ มีไอ้ตัวนี้ตัวเดียวนี่ไม่ต้องทำมาหาแดกอะไรหรอก ชีวิตบรรลัยไปกว่าครึ่ง”
“อือ แล้วอุปสรรคคืออะไร มึงรู้มั้ย”
“อุปสรรคน่ะเหรอ มาจากคำบาลีว่า อุปะ บวกกับคำว่าสัคคะ อุปะเป็นคำอุปสรรคในไวยากรณ์บาลีแปลว่า เข้าไป ใกล้ มั่น แปลได้ ๓ ตัว ส่วนคำว่าสัคคะก็คือสวรรค์ คำบาลีใช้คำว่าสัคคะ ส่วนคำสันสฤตก็คือสวรรค์ อุปสรรคจึงแปลได้ว่า ใกล้สวรรค์ คือใกล้ความสุข สัคคะ ก็น่าจะมาจาก สุ ที่แปลว่าดี บวกกับคำว่า อัคคะ ที่แปลว่ายอดเยี่ยม อย่างยิ่ง อะไรประมาณนี้ รวมๆกันแล้วก็เลยแปลว่า ความสุขอันยอดเยี่ยม อะไรประมาณนั้น”ทวนๆความรู้เก่าๆซะหน่อย
“อ้าว อุปสรรคมันไม่ได้หมายถึงคำว่าสิ่งกีดขวาง ความขัดข้องอะไรนั่นเหรอ”
“อือ ก็ใช่ไงครับ เพราะอะไรที่เป็นความสุขต้องมีความทุกข์มาก่อน”
“แล้วมึงคิดว่าชีวิตเราจะมีอุปสรรคไหมวะ”
“ก็มีนะครับ อยู่ที่ว่ามันจะเล็กหรือจะใหญ่เท่านั้นเอง ทุกคนต้องมีบทพิสูจน์อะไรบางอย่างเข้ามาในชีวิต แต่อย่าไปกังวล หน้าที่ของเราก็คือการรับมือให้เพียบพร้อมทุกด้าน เราอยากมีความสุขมากเท่าไหร่ ก็อย่าไปกลัวความทุกข์”
“เออ เหมือนที่เขาสอนพวกกูมาเลยว่า ความทุกข์ที่แสนจะเกินทน จะหลอมคนให้ทนทาน”
“ครับ แต่ทำไมต้องสอนพวกผมว่า ไม่มีอะไรที่ทหารใหม่ ทำไม่ได้ ทำไม่ไหว ทำไม่ทัน ผมอยากจะเติมข้างหลังเสียจริงว่า แต่กูไม่ทำ ฮ่าๆๆๆๆ”
-
5555...อ่านของมหากับหมวดเต้ยก็สนุกไปอีกอย่าง
-
หมอฝิ่นชอบมหาป่ะ
-
จะมีคู่ใหม่ป่าวน้า
หมอฝิ่น กะ หมวดวุธ
-
มีเรื่องมาสอนตลอด
-
คู่นี้อยู่ด้วยกันแล้วน่ารัก
ดูหวานๆแบบคนแมนๆอะ 5555
บอกไม่ถูก แต่มันดูอบอุ่น
ดูเป็นคู่รักข้าวใหม่ปลามัน
ที่นั่งคุยกันตอนเช้าแบบนี้
น่ารักดี นานๆทีคู่นี้จะหวานกัน
กว่าจะมีเวลามาเจอมาอยู่ด้วยกัน :impress2:
-
ชอบคู่มหากับหมวดเต้ยจัง คุยกันได้ทุกเรื่อง ไม่มีงอนกันด้วย เปิดใจเคลียร์กันตลอด น่ารักมาก ชอบมากกกก
-
อิมหาเนี่ยพอจะมีสาระดูดีหน่อยก็เขวออกทะเลไปเรื่อย
-
ตอนที่ ๔๕ นานๆที
วันแห่งความสุขสิ้นสุดลงเมื่อต้องถึงวันที่เราต้องเดินทางกลับไปที่กองร้อย วันๆผมไม่ได้ทำอะไรนอกจากเลี้ยงลูก เลี้ยงหลาน อยู่กับแม่ ไอ้ภูมิไอ้ภีมผมก็ยังเลี้ยงพวกมันนะ ไปนอนคุยกับพวกมัน ห้องนอนผมไม่มีเป็นส่วนตัวหรอกครับ เพราะห้องหนึ่งพี่เบิ้ลกับพี่ภานอนด้วยกัน ส่วนอีกห้องแม่ผมจะนอนกับลูกผม บางวันผมก็ไปนอนเป็นเพื่อนแม่เป็นเพื่อนลูก แต่วันไหนลูกหลับสนิทไม่งอแงจะไปนอนห้องไอ้ภีมบ้าง ห้องไอ้ภูมิบ้าง พวกเรารักกันดีครับ อาจจะเป็นเพราะว่าได้รับการปลูกฝังในเรื่องความรักญาติพี่น้องด้วยมั้ง แม่ผมจะเข้มงวดเรื่องนี้มากเลยครับ กับญาติๆเราเนี่ยเราต้องดีกับเขามากๆ
“อาบอมบ์นี่ชอบดุเหมือนปู่เลยเนอะ ถอดแบบกันมาเด๊ะๆเลยอ่ะ”ไอ้ภูมิมันบ่นครับ
“อ้าว ก็พ่อลูกกันนี่หว่า พ่อสอนมาไงลูกก็ทำมาแบบนั้นดิ”
“จะนอนไหมเนี่ยภูมิ ปิดไฟได้แล้ว”
“ครับท่าน นอนครับ ฮ้าว”ฟึ่บแล้วมันทิ้งตัวลงมานอนข้างๆผมจากนั้นก็กลิ้งดุ๊กๆเข้ามากอดเอวก่ายขา กูเป็นน้องพ่อมึงหรือกูเป็นหมอนข้างของมึงวะ “โตแล้วนอนกอดพ่อไม่ได้ นอนกอดอาแล้วกัน”มันให้เหตุผล เรื่องปกตินะครับที่เราจะนอนกอดกันบ้างอะไรบ้าง เราไม่ได้คิดว่ามันเป็นเรื่องของความแปลก คือบางครั้งเราก็คิดว่ามันโตแล้ว แต่ผมกลับคิดว่าไม่ว่าเราจะโตแค่ไหนการกอดกันระหว่างคนรักกันมันยังเป็นสัมผัสที่อบอุ่นเสมอ กับพี่เบิ้ลผมก็กอดนะ พี่ภาเป็นผู้หญิงเป็นพี่สะใภ้ผม ผมก็ยังกอดเลยครับ เพราะผมรัก รักด้วยใจบริสุทธิ์ กับแม่นี่ผมกอดบ่อย ผมไม่รู้คนอื่นคิดยังไงนะ ผมมีแม่คนเดียว ผมรักแม่ ใครอายก็เชิญอายต่อไป แต่ถ้าวันไหนไม่มีแม่ให้กอดแล้ววันนั้นก็คงจะมานั่งคิดว่าทำไมกูไม่เคยกอดแม่
“ภูมิ แฟนมึงเป็นไงบ้าง ไม่พามาแนะนำให้รู้จักกันเลยนะ”
“อืม แฟนเหรอ ยังไม่มีเลยอา ได้แค่จีบๆหยอดๆ เหมือนพี่ภีมพูดอ่ะ คนนั้นน่ารักคนนี้ก็น่ารัก”
“มึงก็น่ารักไปทั่วนั่นแหละ หรือว่ามึงฝังใจกับเดียร์ เลยไม่กล้ามีแฟนใหม่”เดียร์นี่คือแฟนเก่า ไอ้ภูมิคบมาตั้งแต่ม.๑ครับ สวยเชียวคนนี้ แต่พอได้ภูมิมาเข้าโรงเรียนทหาร ก็ห่างๆกับไอ้ภูมิไปจนสุดท้ายเลิกกัน
“ไม่แล้วอา คนนี้ทำใจได้แล้ว แต่ไม่รู้เป็นไง ยังไม่อยากมีใคร อยากจะจีบๆหยอดๆเล่นๆ ไม่อยากจริงจัง ว่าแต่อาไปจีบไอ้บูมจริงจังตั้งแต่ตอนไหน”
“ตอนฝึกทหารใหม่ เห็นแล้วมันโดนใจว่ะ จีบซะเลย”
“เหรอ หึหึ อะไรนะที่ทำให้อาเปลี่ยนใจไปชอบผู้ชายได้ จะว่าความอัดอั้นก็ไม่ใช่ ความเหงาเปล่าเปลี่ยวก็คงไม่ใช่ อาเพิ่งจะเข้าไปเป็นทหารไม่กี่เดือน หรือว่าอาอกหักวะ หรือว่าเพราะผิดหวังเรื่องแม่ลูกน้องแสบน้องซ่าเลยไปรักไอ้บูม เออ หรือว่าอยากลองของแปลกใหม่ อยากเอาชนะ”
“ข้อสันนิษฐานมึงเยอะมากเลยภูมิ ไม่ใช่เพราะอะไรทั้งนั้นแหละ กูเจอหน้าไอ้บูมแล้วกูก็รู้สึกปิ๊งขึ้นมาทันที เหมือนพวกรักแรกพบอะไรประมาณนั้นว่ะ พูดแล้วเหมือนกูเป็นวัยรุ่นตอนต้นยังไงยังงั้น กูก็ไม่รู้นะว่าเพราะอะไร กูเจอหน้าไอ้บูมครั้งแรกกูก็รู้สึกว่ามันดึงดูดกูว่ะ”
“เหรออา นอนเหอะ”ก่ายกูมาซะเต็มที่ มือไม่อยู่เปล่าล้วงเข้ามาแปะที่หัวนมด้านซ้ายกูอีก ตกลงกูเป็นอาของมึงหรือเป็นตุ๊กตาบำบัดอาการอยากมีเซ็กส์วะภูมิ
“ถ้าเกิดสมมติวันหนึ่งมึงมีเมียแล้วมึงมานอนกอดกูแบบนี้ มึงคิดว่าเมียมึงจะคิดยังไงวะ”
“ไม่มีทางเป็นไปได้หรอกอา ตอนนั้นอาคงนอนกอดน้องแสบน้องซ่า นอนกอดไอ้บูม ส่วนภูมิก็นอนกอดเมีย ตอนนี้ไม่มีเมียก็ขอกอดอาก่อน กอดแทนพ่อ นับถือเป็นพ่อนะเนี่ย”
“อือๆ จะเป็นพ่อ เป็นพี่ เป็นอา กูเป็นหมดทุกอย่างแหละ จุ๊บ”จูบหน้าผากมันแล้วนอนหลับ นี่แหละครับอาหลาน อย่าไปคิดมาก เรารักเขา เราก็แสดงให้รู้ว่าเรารักเขา เรายังเป็นห่วงเป็นใย อาจจะเกินไปในสายตาของคนอื่น แต่ผมคิดว่าตราบใดที่ไอ้ภูมิไม่มาออนทอปผม มันก็ยังเป็นหลานรักของผมอยู่วันยังค่ำ
ตัดฉากมาที่กองร้อย ผมกับไอ้มหาเดินเข้ามาที่กองร้อยด้วยความยิ้มแย้ม ผมว่าอยากลับกองร้อยไหม ก็ไม่อยากกลับเท่าไหร่ ถามว่าอยากจะให้พี่ชายช่วยเหลือเอามาอยู่ที่บ้านไหม ผมไม่คิดจะทำหรอกครับ เหมือนกับเรากำลังโกงแผ่นดิน เมื่อเราได้รับหน้าที่ตรงนี้มาแล้วเรามาทำหน้าที่ของเราให้สมบูรณ์ จริงอยู่ที่พี่ชายผมก็ยศถาบรรดาศักดิ์ไม่ธรรมดา และอีกอย่างลูกผมยังเล็ก แม่ก็แก่แล้ว เราต้องยอมสละความกังวลตรงนั้นก่อน มาทำหน้าที่ของชายไทยแค่ ๒ ปี ๒ปีเท่านั้นไม่ได้มากไม่ได้เกินไปมากกว่านี้ พอถึงเวลาเราก็ปลดประจำการไปอย่างสมความภาคภูมิใจ
พี่ชายผมเองก็ไม่ค่อยจะสนับสนุนเรื่องการขอผู้กองมาอยู่บ้านนะครับ เพราะถือว่าบุญคุณของแผ่นดินนั้นยิ่งใหญ่ ที่มาเป็นทหารเป็นการสานเจตนารมณ์ของบรรพบุรุษของเราที่รักษาแผ่นดินรักษาเอกราชเอาไว้มาจนถึงปัจจุบัน บรรพบุรุษที่ผมกล่าวถึงไม่ใช่แค่เฉพาะทหารนะครับแต่ผมหมายถึงคนทุกคนที่เสียสละตนเพื่อทดแทนคุณแผ่นดิน
ผู้กองก็เคยพูดให้ฟังนะครับ ทุกคนในแผนดินนี้ถือว่าเป็นทหารทุกคน แต่ว่าความเป็นทหารมันแฝงอยู่ภายใน พวกผมอาจจะเป็นทหารที่แต่งเครื่องแบบมีหน้าที่ในการรบทัพจับศึกโดยตรง แต่ประชาชนทุกคนก็เป็นทหารนอกเครื่องแบบที่ คอยปกป้องรักษาผลประโยชน์ของชาติบ้านเมือง มันต่างกันนิดเดียวครับ แต่ทุกคนไม่ได้คิดถึงจุดตรงนี้เท่านั้นเอง
“พี่สวัสดีครับ”ยกมือไหว้คนที่มาก่อน เป็นธรรมเนียม เขามาก่อนเขาเป็นรุ่นพี่ เรามาทีหลังเราเป็นรุ่นน้อง ต้องทำความเคารพ รายงานตัวกับสิบเวรแล้วขึ้นไปเปลี่ยนชุด มาคนทยอยกลับมาพร้อมๆกับพวกผมหลายคนครับ กองร้อยคึกครื้นขึ้นเยอะ ถึงแม้บรรยากาศมันจะน่าเบื่อไปหน่อยแต่เราต้องอยู่กับมัน
“อ้าว ได้ลาด้วยเหรอมึง ไปไหนมา กลับบ้านแม่หรือไปบ้านเมีย”ผมถามไอ้ซันที่เดินหน้ายิ้มแย้มกลับเข้ามาที่กองร้อย
“บ้านแฟนอ่ะพี่ ไม่ได้กลับบ้าน แม่บอกไม่ต้องกลับก็ได้ เลยไปหาแฟน”ไอ้ซันให้คำตอบก่อนที่จะเดินไปรายงานตัวกับสิบเวร ผมลงมาด้านล่างเขากำลังตะบอลอยู่พอดี เลยฟอร์มทีมเอากับเขาด้วยครับ หมวดบูมกับหมวดเต้ยก็มาเล่นด้วยนะครับ นอกจากนี้ยังมีหน้าสิบหน้าใหม่ๆอีกหลายคนมานั่งเชียร์ฟุตบอล คงจะเป็นนายสิบที่กลับมาจากภาคใต้มั้งครับ เตะบอลกันจนถึง ๖ โมงเย็นแล้วเดินไปกินข้าวที่โรงเลี้ยง แล้วก็กลับมาอาบน้ำอาบท่า
“เฮ้ย พวกมึง ๒ คนมานี้ดิ”รุ่นพี่หน้าแปลกๆกวักมือเรียกผมกับไอ้มหา ๒ คน ผมทำหน้างงๆ “มึงนั่นแหละไอ้ยักษ์ไอ้สัส แล้วมึงด้วยไอ้เหี้ย มานี่ดิ ได้ข่าวว่าพวกมึง ๒ คนเก๋า”รุ่นพี่ตัวไม่สูงเท่าไหร่ ไม่ถึง ๑๘๐ ด้วยมั้งครับแต่หุ่นก็ล่ำพอตัว เทียบกับผมเราห่างกันเยอะ จะมีเรื่องหรือเปล่านะ
“ครับพี่”ผมเดินตามไป รุ่นพี่พาหลบมาที่หน้าห้องน้ำ คือมันจะมีห้องอาบน้ำแล้วเขาจะทำผนังกั้นแล้วก็จะเป็นห้องน้ำนะครับ รุ่นพี่หลายคนพาผมมาหลบอยู่ตรงนี้
“เก๋าเหรอพวกมึง ๒ คน กูได้ยินรุ่นน้องกูพูดว่าพวกมึง ๒ คนเก๋านักเก๋าหนา ทำไม เป็นรุ่นน้องที่ไม่ได้เรื่องแบบนี้วะ”เปิดฉากถามด้วยคำถามที่กูก็ไม่รู้ว่ากูเก๋าหรือเปล่า แล้วไปได้ข่าวมาจากไหน
“เปล่าครับพี่”ผมพูดหน้าเรียบเฉยๆ
“เปล่าอะไร คนอื่นได้ลา ๕ วันมึงได้ลา ๑๐ อ๋อ ใกล้ชิดผู้หมวดอย่างงั้นเหรอเลยได้อภิสิทธิ์พิเศษ”
“ผู้กองเป็นคนปล่อยลาครับ ผมไม่ได้ขอลา”ไอ้มหาตวงตอบ แล้วรุ่นพี่ก็แดกดันพวกผม ๒ คนอยู่พักหนึ่ง ถามว่ากลัวไห ผมเฉยๆครับ ผมไม่ใช่คนที่จะมากลัวเรื่องเล็กๆน้อยๆแบบนี้ เราได้ลาเพราะว่ามีผู้กองให้ลา ผมไม่ได้ไปเสนอหน้าขอผู้กองลาที่ไหน
“พวกมึงทำตัวแบบนี้ระวังตัวให้ดีเหอะ”รุ่นพี่อีกคนชี้หน้า
“เอาตอนนี้เลยไหมล่ะพี่”ผมมองแบบท้าทาย
“อ๋อ นี่พวกมึงกล้าท้ากูเหรอ”อีกคนทำหน้ากวนตีนใส่
“กล้า ทำไมผมจะไม่กล้า เคลียร์ให้มันจบๆกันไปเลยดีกว่าไหม จะได้ไม่ต้องมาเสียเวลากันอีก”
“เอาเลยป่ะล่ะ มาดิ มึงแน่จริงมึงมาเลยดิ”รุ่นพี่เดินเข้ามาประชิดที่ตัวผม ๕ ต่อ ๒
“เฮ้ยๆ พวกมึงทำอะไรกันวะ”เสียงของใครสักคนดังขึ้นขัดจังหวะก่อน เป็นรุ่นพี่อีกกลุ่มหนึ่งนั่นเอง
“สั่งสอนมันหน่อย มึงอย่าเพิ่งเสือก”รุ่นพี่ที่ท้าต่อยผมพูดแล้วชี้หน้าไปที่รุ่นพี่คนนั้น
“เฮ้ย ไอ้ต้า มีอะไรค่อยคุยกัน อย่าใช่กำลัง”รุ่นพี่คนนั้นเดินเข้ามา
“มันกวนตีนกูก่อน มึงอย่ามายุ่ง มึงจะเอาไงว่ามาเลย กูไม่กลัวมึงหรอก แค่รุ่นน้องกะโหลกกะลา”
“จะเอาก็เอา ไม่ต้องพูดมาก ผมให้พี่ก่อน เอาให้มันจบ”ผมพูดอย่างท้าทาย
“เฮ้ย มึงอย่าเก๋าดิวะ รุ่นน้องเก๋าแบบนี้นี่แหละถึงโดนตีน”รุ่นพี่ที่มาห้ามพูดปรามผม
“มึงเห็นไหมว่ามันปีนเกลียวแค่ไหน”
ปรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด ปริ๊ด ปริ๊ด ปริ๊ด ปริ๊ด เฮ้ เสียงนกหวีดขัดจังหวะขึ้นมาก่อน คนที่อยู่ด้านนอกร้องเฮเสียงดัง
“เตรียมตัวไว้ให้ดีเหอะมึง กูไม่เลี้ยงมึงไม่แน่”รุ่นพี่ชี้หน้าพวกผม ๒ คน จากนั้นก็วิ่งไปรวมที่สนามบาสหน้ากองร้อย
“เฮ้ย ทำไมชักช้าแบบนี้วะ หมอบ ลุก หมอบ ลุก หมอบ ลุก หมอบ ลุก ตอนเรียง ๕ จัดแถว”โดนแดกอีกแล้วพวกกู “ไม่มีอะไร จ่าแค่อยากจะบอกพวกเอ็งว่า เย็นนี้จ่าไม่รวมอบรม เจอกันอีกที ๒ ทุ่มครึ่ง เช็คยอดทีเดียวแล้วก็นอน ใครจะทำอะไรก็ทำ พักแถว”
“เฮ้”ไอ้สัส กูงง เรียกกูมาแดกเพื่อจะบอกว่าไม่รวมเนี่ยนะ กูคิดว่าเรื่องคอขาดบาดตายซะอีก ช่วงเย็นก็ไม่ได้มีอะไรมากมาย รุ่นพี่ยังเขม่นๆผมอยู่เพียงแต่ยังไม่กล้าเข้ามายุ่งเท่าไหร่นั่นเอง
เช้าวันใหม่ที่สดใส ทหารใส่ชุดฝึกพรางกวาดใบไม้ใบหญ้าที่ร่วงหล่น กิจวัตรของเราที่ทำประจำคือกวาดๆแล้วก็กวาด กวาดกันทุกวัน เบื่อบ้างอะไรบ้างแต่ทำไงได้มันต้องทำ ไม่ทำเราโดนแดก ผมเองก็เรื่อยๆ ทำไปเรื่อยๆ ใครจะหลบจะอู้ตรงไหนอะไรยังไงเชิญมึงทำไปเหอะ ตอนนี้ใครมีเหลี่ยมอะไรก็เอามาใช้กันอย่างเต็มที่ ผมเองไม่ชอบใช้เหลี่ยมเท่าไหร่ มีอะไรก็ว่ากันตรงๆ เคลียร์ให้จบทีเดียว งานการก็ทำมันไป
ช่วงนี้ไม่มีอะไรมากมายหรอกครับ เข้าเดือนตุลาคมแล้วรุ่นพี่เขาใกล้จะปลดกัน กลางๆเดือนก็มีพิธีสำคัญอยู่อย่างหนึ่งซึ่งเป็นภารกินของหน่วยงานผมที่จะต้องรับผิดชอบ สัปดาห์ที่ ๒ ของเดือนตุลาคมพวกผมต้องฝึกเพื่อไปร่วมงานนั้น ทุกอย่างผ่านไปด้วยดี งานประสบความสำเร็จผมคิดว่าจะได้ลาอีกครั้งแต่ว่า สถานการณ์ไม่ค่อยดีเนื่องมาจากจังหวัดแถบภาคเหนือตอนล่างกับภาคกลางตอนบนน้ำท่วม และฝนก็ตกหนักด้วย ไม่รู้ว่าน้ำจะเข้ามากรุงเทพเมื่อไหร่
“กูไม่คิดนะมหาว่าคนแบบมึงนี่จะถอดปืนเป็นด้วย กูคิดว่ามึงจะธรรมธรรมโม”เพื่อนร่วมกองร้อยคนหนึ่งพูดขึ้นหลังจากที่ช่วยไอ้มหาเก็บปืนอยู่หน้าคลัง คือผมเองก็มาช่วยด้วยนะครับ
“พูดแบบนี้หมายความว่าไงวะ คนเรานะเว้ย ไม่มีใครเป็นเหี้ยอะไรมาตั้งแต่เกิดหรอก มันอยู่ที่การเรียนรู้ กูไม่ได้เก่ง มึงทำบ่อยๆแบบกูเดี๋ยวมึงก็เป็น ถ้าพูดแบบจังไรๆหน่อยก็เหมือนตอนมึงเอากับเมียมึง มึงเกิดมาจากท้องพ่อท้องแม่มึงมึงยังเด้าเมียมึงไม่เป็นหรอก มันต้องเรียนรู้เว้ยของแบบนี้”
“แล้วมึงเยะเป็นด้วยเหรอมหา”
“อ้าว ไอ้สัส ทำไมจะไม่เป็น มีจวยเหมือนมึงนี่หว่า”
“ไอ้สัส กูเห็นมึงบวชมา กูก็คิดว่ามึงจะหงิมๆหงอๆ มึงนี่แปลกคนว่ะ”
“แล้วตอนนี้กูบวชอยู่ป่ะล่ะ มึงอย่าสับสนไอ้เหี้ย บวชก็คือบวช ตอนนี้กูเป็นทหารแล้ว ทำไมกูจะเงี่ยนไม่ได้”
“ตอนบวชอยู่มึงเคยชักว่าวป่ะ”
“ถามจังไรไอ้สัส มันอาบัติสังฆาทิเสสนะเว้ย กูไม่เคยทำ กูไม่รู้ด้วยว่าจะชักว่าวมันคืออะไร นี่ถ้าไอ้บอมบ์ไม่บอกกูก็ไม่รู้นะเนี่ย”
“อ้าว ไอ้เวร โยนขี้มาให้กูอีกแล้ว”
“หรือจะไม่จริง ใหม่ๆกูก็เอ๋อนะเว้ย ห่า โลกเขาไปถึงไหนกันหมดแล้ววะ กูยกความดีความงามให้มึงบอมบ์”ไอ้มหายกนิ้วหัวแม่มือให้ผม ชื่นชมกูมากเลยนะสัส
“เรื่องแบบนี้ถ้าคนมันไม่เหี้ยจริงมันก็ไม่เรียนรู้หรอก มึงเชื่อกูป่ะ”ผมหันหน้าไปมองไอ้เพื่อนร่วมกองร้อยคนนั้น
“เออ กูว่างั้นแหละ”
“เป็นปี่เป็นขลุ่ยกันจริง เฮ้อ เอาอีกแล้วฟ้าฝน จะตกให้ท่วมโลกหรือไงวะ”มองไปด้านนอกฝนเริ่มตั้งเค้ามาอีกแล้ว จะตกหรือไม่ผมก็ไม่รู้ด้วย แต่แบบนี้คงจะตกแน่ๆ นั่งรอสักครู่ฝนก็ตกลงมาจริงๆ ที่จริงผมได้ฟังข่าวมาหลายเดือนแล้วนะครับเรื่องฝนตกแต่ไม่คิดว่ามันจะใหญ่โตไง คือปกติแถวนครสวรรค์ สุโขทัยอะไรประมาณนั้นเขาจะท่วมกันทุกปีใช่ป่ะ แต่ปีนี้ผมทะแม่งๆมันเกินไปหรือเปล่าวะ ภาวนาว่าอย่าท่วมมากเลย
เออ ช่วงนี้หมวดเต้ยลงฝึกครูทหารใหม่นะครับ คือหมวดเต้ยเป็นผู้ฝึก ตลอดทั้งเดือนแกจึงไปอยู่ที่หน่วยฝึก ไม่ค่อยมาข้องแวะที่กองร้อย ส่วนไอ้มหาไม่ต้องห่วงมันครับ มันโทรหาหมวดเต้ยแทบทุกวันอยู่แล้ว คือบางทีมึงนอนอยู่กองร้องใกล้ๆกู มึงเดินลงมามาคุยกันก็ได้นะ ทำไมต้องโทรด้วยวะ แต่ก็เรื่องของมัน
“ฮัลโหลแม่ แม่พาลูกกลับบ้านดีไหม ดูท่ากรุงเทพน้ำจะท่วม”ผมโทรไปบอกแม่ในเย็นวันหนึ่งเนื่องจากตอนนี้แถวภาคกลางตอนบนมันท่วมเกินปกติ ผมกลัวว่ามันจะทะลักมาท่วมที่กรุงเทพแล้วทุกอย่างจะลำบากเลยต้องรีบโทรไปบอกแม่ให้พาลูกกลับไปที่ต่างจังหวัดก่อน
“อือ แม่ก็ว่าจะกลับนี่แหละ มะรืนนี้ให้ภูมิไปส่ง”
“อืม ดีแล้วแม่ แล้วลูกเป็นไงบ้าง”
“ซนทุกวัน เออ แค่นี้ก่อนนะ แม่ป้อนข้าวลูกแกอยู่”
“ครับแม่ สวัสดีครับ”
“อะแฮ่มๆ ทำอะไรอยู่ครับผู้หมวด”เปิดประตูเข้าไปในห้องแบบไม่ให้ผู้หมวดเตรียมตัว ผู้หมวดทำหน้าตกใจ
“สัส ไม่เคาะประตู แดกซะดีกว่ามั้ง”
“ทำได้ลงคอเหรอ อ้าว ดูรูปโป๊เหรอเนี่ย”มองไปที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ของผู้หมวดมันโชว์รูปรูปหนึ่งขึ้นมา ไม่ได้โป๊แต่แซวเล่น เป็นพวกรูปวิวทิวทัศน์น่ะ
“รูปบ้านมึงสิ ทะลึ่งซะไม่มี เออ นี่มึงรู้ยังว่าน้ำท่วมลพบุรีแล้วนะ น้ำปีนี้แม่งเยอะเกินวะ”
“อืม ฝนเล่นตกไม่หยุดไม่หย่อยแบบนี้จะให้ไม่ท่วมไดไงครับผู้หมวด ดูพวกเขื่อนแต่ละเขื่อนสิ ตอนนี้ไม่รู้ปล่อยน้ำที่เก็บมาเท่าไหร่แล้ว ไหนจะน้ำฝน ไหนจะน้ำเขื่อนอีก”
“เออ กูว่าปีนี้มันชักไม่ค่อยดีวะ สงสารคนที่ถูกน้ำท่วมแถบนครสวรรค์เนอะมึง ข้าวกำลังงามเลยว่ะ”
“นั่นน่ะสิ”
“แล้วบ้านมึงไม่เคยท่วมเหรอบอมบ์”
“ไม่เคยครับ น้ำท่วมแถวๆบ้านผมนี่ถือว่าเรื่องมหัศจรรย์เลยนะครับ บ้านผมมันอีสานครับไม่เคยมีท่วมหรอก”
“แต่ชัยภูมิท่วมไม่ใช่เหรอ”
“นั่นเขาอยู่ใกล้กับแม่น้ำเลยท่วม ปกติอีสานไม่ท่วม แต่ถ้าแล้งนี่ต้องยกให้เขาเลย”
“มหาลัยประกาศเลื่อนสอบแล้วเนี่ย กูว่าปีนี้หนักแน่เลยว่ะ”
“อ้าว มหาลัยเลื่อนเหรอ”
“เออ กูไปสอบได้ ๒ วิชา แล้วไปติดงานกองเกียรติ แล้วเนี่ย ฝนก็มาตกหนักอีกเนี่ย”
“อะไรมันจะเกิดมันก็เกิดแหละครับผู้หมวด เราห้ามฟ้าห้ามฝนไม่ได้หรอก เหมือนที่ผมห้ามใจไม่ให้รักผู้หมวดได้ไง”
“เสี่ยวสัส มาจูบทีดิ”ผู้หมวดยื่นหน้าออกมาแล้วจูบกันเบาๆ “เออ แม่จะกลับบ้านเหรอ”
“ก็โทรคุยกันไม่ใช่เหรอ จะมาถามผมอีกทำไม”ผมรู้ว่าผู้หมวดยังโทรหาแม่ผมอยู่เรื่อยๆ คือผมโทรไปทีไรแม่ก็จะเล่าเรื่องที่คุยกับผู้หมวดให้ฟังทุกครั้ง แม่ผมสนิทใจกับผู้หมวดดีครับไม่ต้องเป็นห่วงปัญหาแม่ยายลูกสะใภ้ ผมเองก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรที่คนแก่ อายุตั้ง ๗๔ อย่างแม่ถึงเข้าใจความรักของวัยรุ่นอย่างผมได้ คือเรื่องนี้จะว่าแปลกใหม่ก็ไม่ใช่ จะว่าเรื่องเก่าแกก็ไม่เชิง คือ ผมว่าคนในสังคมก็ไม่ค่อยแฮปปี้เท่าไหร่หรอกที่ลูกชายลูกสาวของตนจะไปรักใคร่ชอบพ่อเพศเดียวกัน แต่ก็ดีแล้วละครับ ผมจะได้ไม่ต้องยุ่งยากทีหลัง
-
หลังๆมานี่มหาพาหื่น แถมมีสาระอยุ่ดีๆออกทะเลซะงั้น
-
“หน้าใสมาเชียวนะพี่บอมบ์”อีหนูมันแซวผมเบาๆพอได้ยินกัน ๒ คน
“อะไรของมึง ตกลงลากลับบ้านไปได้กับไอ้เจิดกี่ครั้ง”
“คนบ้า คนลามก ไม่มีเหอะ ไปพักผ่อนเดินเล่นแถวบ้าน”มันค้อนผม
“แล้วไม่ได้กันจริงอ่ะ”
“ก็มีบ้างแหละพี่บอมบ์ เออ พี่บอมบ์ หนูได้ยินมาว่าพวกรุ่นพี่จะเล่นพี่อ่ะ พี่ระวังๆตัวด้วยนะ”
“เออ มันจองกฐินกูไว้นานแล้ว เหลือแค่มันมาทอดนั่นแหละ ไอ้สัส รุ่นพี่แล้วอำนาจบาตรใหญ่เหรอวะ”พูดกันเบาๆนะครับ ไม่ได้พูดเสียงดัง ไม่อยากมีเรืองตอนนี้ แต่ว่าผมเจอหน้ากับรุ่นพี่กลุ่มนั้นผมก็ได้แต่เขม่นๆกันไว้ ผมเองไม่ได้สนใจอะไรมากมายอยู่แล้ว มึงกล้าท้ากู กูก็กล้าท้ามึงเหมือนกัน รุ่นพี่ใช่ว่าจะเก๋ากว่าไปซะเมื่อไหร่ ผมมั่นใจผมทำถูกต้องผมไม่กลัวหรอก
“ไอ้หนู อย่าเสียงดังนะ ป๋าไม่อยากโดนนายสิบคนอื่นด่า พวกเอ็งจะทำอะไรก็ทำไป วันนี้ป๋าไม่อบรม แต่ ๒ ทุ่มครึ่งพวกเอ็งต้องมาสวดมนต์ เข้าใจนะ มีใครมีปัญหาอะไรบ้างไหม”
“ขอซึมจุ๊บได้มั้ยครับป๋า”รุ่นพี่คนหนึ่งพูดเสียงเบา ซึมจุ๊บนี่เป็นศัพท์เฉพาะกลุ่มนะครับ หมายถึงขอกินเหล้าน่ะ
“เออ แล้วแต่พวกเอ็ง แต่จะทำอะไรก็อย่าให้ป๋าเดือดร้อน ป๋ารู้ว่าเหล้าเบียร์พวกเอ็งก็อยากกินอยากดื่มเหมือนกัน ป๋าก็กิน แต่อย่าให้คนอื่นจับได้ เมาแล้วนอน อย่ามีเรื่องกัน อยู่กับป๋า ป๋าเบิร์ดๆอยู่แล้ว”ป๋าที่พูดนี่เป็นนายสิบรุ่นพี่ชายผมนะครับ รูปร่างแกจะอ้วนๆสักหน่อย แกจะแทนตัวเองว่าป๋าเสมอ แกไม่ค่อยเรียกตัวเองว่าจ่า จะเรียกว่าป๋าตลอด แกเคยเข้าสิบเวรเมื่อหลายเดือนก่อน นอกนั้นแกก็จะไปเข้าเวรกองรักษาการณ์ครับ
“เฮ้ย ไอ้พวกรุ่นเล็กรวม อย่าเสียงดัง”หลังจากที่เลิกรวมแล้วพวกรุ่นพี่เรียกพวกผมไปรวมที่บนกองร้อย ไปหลบมุมอยู่ที่มุมหนึ่งเปิดไฟสว่างโร่
“ครบไหม”รุ่นพี่ถามพวกผม “นั่งญี่ปุ่น ขัดฉาก”พวกผมนั่งญี่ปุ่นแล้วขัดฉากขึ้น เรื่องเรียกรวมแล้วแดกรุ่นน้องพวกผมเคยโดนมาหลายครั้งแล้วนะครับ
“พวกมึงเละมากเลยรู้ป่ะ ไอ้เหี้ย ระเบียบวินัยไม่มีเลยว่ะ กูเพิ่งกลับมาจากใต้กูคิดว่าพวกมึงจะเป็นรุ่นน้องที่ดี ทำไมมันเละแบบนี้วะ ไม่มีใครสอนใครสั่งหรือไงวะ”
“เออ เรื่องพุ่งก็ไม่มีเลย อ๋อ พวกมึงเก๋าแล้วเหรอ เก๋าแล้วใช่ไหม กูไม่รู้นะว่าไอ้พกเหี้ยที่อยู่กองร้อยมันจะสอนอะไรพวกมึงไปบ้าง แต่มึงมาเป็นทหารแล้ว เรื่องระเบียบวินัย เรียกง่ายใช้คล่อง ทำไมแค่นี้พวกมึงทำไม่ได้วะ”
“กูมองพวกมึงมาเป็นครึ่งเดือนแล้วนะ ทีแรกกูไม่อยากจะยุ่งกับพวกมึงหรอก พวกกูจะปลดแล้ว แต่กูเห็นแล้วกูทนไม่ได้วะ บางคนนี่รุ่นพี่แทบจะเดินชนไหล่อยู่แล้ว ไม่รู้จักเคารพ เคยมีคนสั่งสอนมึงมาหรือเปล่าวะ”
“เรื่องงานเรื่องการเหมือนกัน เริ่มเหลี่ยมจัดแล้วนะพวกมึง ไอ้คนทำก็ทำไปดิ ไอ้คนอู้แม่งก็อู้ฉิบหาย ถามจริงมึงสงสารเพื่อนมึงหรือเปล่า”ไอ้สัสเอ๊ย พูดเหมือนตัวเองดิบดีงั้นแหละ งานแม่งไม่เคยจะช่วยพวกกูเลย รุ่นพี่แม่งโคตรอู้กว่าพวกกูอีก พวกผมโดนรุ่นพี่อบรมอยู่พักใหญ่ ก็มีแตะเนื้อต้องตัวบ้างนิดหน่อย แต่ไม่มีใครกล้าทำกับผม แค่ผมมองหน้ากลับพวกมันก็จะเดินไปที่อื่น กูไม่รู้ กูตัวใหญ่กว่าพวกมึง
“แล้วมึงไอ้ยักษ์ มึงยังไม่เคลียร์ปัญหากับกู”รุ่นพี่ที่เป็นคู่กรณีมาชี้หน้าผม
“เอาให้มันจบไปเลยพี่ ผมไม่อยากค้างคา”ผมมองหน้ามัน
“มึงท้ากูเหรอ”ผัวะ มันเตะผมเข้าที่ซี่โครงทีหนึ่ง ผมถึงกับจุกแทบล้ม แต่ดีที่เหยียดตัวได้ก่อน
“รุ่นพี่แล้วเก๋าเหรอ”ผัวะ ผมต่อยไปหมัดเดียวมันล้มลงกับพื้นเลยครับตอนนี้พวกเพื่อนๆผมตะลึง ส่วนรุ่นพี่บางคนเตรียมเสามุ้งเอาไว้จะตีผมแล้วครับ “มาเลย มาเคลียร์ให้จบๆกันไป ค้างคากันมานานแล้ว ครั้งนี้ไม่จบ มึงกับกูไม่ต้องอยู่กองร้อยเดียวกัน”ผมชี้หน้า ส่วนพวกเพื่อนๆผมตอนนี้มันลุกขึ้นมาเตรียมจะเอาบ้างแล้วครับ กูโดนพวกมึงรุมมาเยอะแล้ว กูไม่สนใจ รุ่นพี่ช่างหัวมันสิ
ปริ๊ดๆ “เฮ้ย หมอบ กูสั่งให้หมอบ”เสียงนกหวีดพร้อมกับเสียงโหดๆของผู้หมวดดังขึ้นท่ามกลางความตะลึงตกใจของพวกผม เราทั้งหมดหมอบลงกับพื้นเสียงดังปึงปัง ผู้หมวดมาในชุดกีฬาธรรมดาๆ ไหนว่ากลับบ้านแล้ววะ มาทำไมวะเนี่ย
“ทำอะไรกัน ห๊ะ กูถามว่าทำเหี้ยอะไรกัน”
“เปล่าครับผู้หมวด”มีใครสักคนเอ่ยขึ้นมา
“อย่าคิดว่ากูไม่รู้ไม่เห็นว่าพวกมึงทำอะไร ลงไปรวมที่สนามหน้าหน้ากองร้อย ไป” ปรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด ปริ๊ด ปริ๊ด ปริ๊ด ปริ๊ด เฮ้ เสียงพวกผมร้องเฮเสียงดังจากนั้นก็วิ่งกันลงไปรวมที่สนามหญ้าหน้ากองร้อย
“หน้ากระดาน ๕ แถวปิดระยะ จัดแถว”เฮ้ สิ้นเสียงพวกผมพวกเฮ้แล้วรีบจัดแถวกันอย่างรวดเร็ว “นิ่ง นับตลอด นับ”
“๑ ๒ ๓ ๔ ....๔๓ นายครับ”
“วันนี้ยอดเท่าไหร่จ่าใหญ่”ผู้หมวดหันไปถามจ่าหรือป๋า
“๖๓ นายครับผู้หมวด”ป๋าบอกผู้หมวดเสียงติดเหน่อ บ้านเดิมแกอยู่สุพรรณนะครับ
“ไปไหนหมด ไปตามพวกที่เหลือมา ให้เวลา ๕ นาที”
“ผมไปครับผู้หมวด”สักคนที่ลุกขึ้นยืน
“ไป”ผู้หมวดพยักหน้าไอ้คนนั้นรีบวิ่งแจ้นออกไปทันที “กูจะไม่พูดอะไร กูจะไม่ถามอะไรพวกมึง ต่อไปนี้คือการแดกอย่างเดียว”ผู้หมวดพูดเสียงเด็ดขาด “ใครสลบ กูจะแดกจนกว่ามึงจะฟื้น”นั่งรอกันพักหนึ่งพวกคนอื่นๆที่ไปตลาดต่างวิ่งแจ้นกันมาอย่างหน้าตาตื่น รุ่นผมไม่มีไปไหนนะครับเพราะเมื่อกี้พวกรุ่นพี่เรียกรวมซะก่อน ไอ้พวกที่ไปซื้อข้าวซื้อของที่ตลาดส่วนใหญ่ก็จะเป็นรุ่นพี่
“นับดิ ครบรึยัง”ผู้หมวดพยักหน้าให้ผม ไม่มีการปราณีใดๆทั้งสิ้น บูมครับ บอมบ์ไม่ได้อยากให้มันเกิดขึ้นนะ กูอยากอ้อนมึงจริงว่ะบูม แต่ตอนนี้กูพูดไม่ออก
“๖๒ นายครับ”
“หายไปไหนคนหนึ่ง”
“กำลังตามมาครับ”
“ทั้งหมดลุก”พวกผมรีบลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว “กอดคอ ลุกนั่ง ร้อยยก ปฏิบัติ”สิ้นคำสั่งพวกผมก็เริ่มทันที ผู้หมวดไม่ได้พูดอะไรจริงๆด้วยครับ เดินมองหน้าพวกผมอย่างใกล้ชิด จากนั้นสารพัดท่าที่ผู้หมวดจัดมาแดกพวกผม ตั้งแต่ ๒ ทุ่ม จนตอนนี้ตี ๑ กว่าๆแล้ว จะแดกยันเช้าอีกไหมวะ
“๑ ๒ ๓ ๙๙๘ ๑ ๒ ๓ ๙๙๙ ๑ ๒ ๓ ๑๐๐๐ ๑ ๒ ๓ ขอบคุณครับ”กอดคอพุ่งหลังกันจนครบพันยกตอนนี้ทุกคนสภาพย่ำแย่พอกัน ผมเองที่ว่าถึกๆควายๆก็หอบ โดนแดกกันอ้วกแตกอ้วกแตน โดนสารพัด
“นั่งญี่ปุ่น”
“โอ๊ย อูย”เสียงครวญครางมาจากในแถวดังขึ้นมา บ้างก็เสียงซี้ดซ๊าด ไม่ได้เสียวนะครับ แต่เจ็บไปทั้งเนื้อทั้งตัว
“คราวนี้กูจะพูด กูจะถาม พวกมึงต้องตอบกู ใครเป็นคนเริ่มต้น”ตอนนี้ทุกคนต่างรีบโกยอากาศเข้าปอดให้ได้มากที่สุด ทุกคนต่างมองหน้ากันไปมองหน้ากันมา “กูให้พวกมึงตอบไง ทำไมไม่ตอบ”
“.............”
“ดี เงียบดี ไม่มีใครยอมรับใช่ไหม ทั้งหมดลุก หมอบ ลุก หมอบ ลุก หมอบ”
“ไหวไหมมึง”ผมถามไอ้มหาที่หน้าตาก็เมื่อยล้ามาพอสมควรแล้ว
“ไม่ไหวก็ต้องไหว”
“หมอบ”พวกผมนอนหมอบลงกับพื้น หลังจากที่โดนสั่งลุกหมอบไปชุดใหญ่ เกือบชั่วโมง หายใจแทบไม่ทันเลยครับ “ทำไมต้องทะเลาะกันด้วย ทำไมต้องมีเรื่องกันด้วย อยู่กันสงบๆไม่ได้หรือไงวะ ห๊ะ กูจะถามอีกครั้ง ใครเป็นคนเริ่มต้น”
“ผมครับ”ไอ้รุ่นพี่คนหนึ่งมันยกมือขึ้น
“ออกมา ใครอีก กูรู้ไม่ได้มีมึงแค่คนเดียว ใครเป็นคนเริ่มต้น กูให้เวลา ๕ วินาที ๕ ๔ ๓ ๒ ๑ ดี รักกันดี มึงเข้าไป ไม่ยอมรับกูก็จะแดกยันเช้า ลุก กอดคอ กอดคอพุ่งหลัง ๕๐๐ ยก”ตอนนี้สภาพร่างกายหลายคนเริ่มไม่ไหวแล้วครับ มันเหนื่อยมากๆ พวกผมทำไปแบบจะขาดใจตาย จนครบ ๕๐๐ ยก ผู้หมวดไม่มีปราณีลดหล่อนให้เลยสักนิดเดียว
“กินข้าวหม้อเดียวกันยังทะเลาะกันเหมือนหมา จิตใจพวกมึงทำด้วยอะไรวะ แล้วอีกอย่าง กูเคยสั่งให้มีการรวมแบบนี้ด้วยเหรอ”
“ไม่มีครับ”
“ไม่มีแล้วทำไมยังทำ มันเป็นเพราะอะไร ทำไมถึงต้องรวมเรียกรุ่นน้องมาแดกด้วย พวกมึงเป็นผู้บังคับบัญชาพวกมันเหรอ ห๊ะ รุ่นพี่น่ะ กูถามหน่อย”
“รุ่นน้องปีนเกลียวครับผู้หมวด พวกผมเลยเรียกมาอบรมสั่งสอน มันไม่มีวินัยด้วยครับ”
“แล้วทำไมไม่บอกผู้บังคับบัญชา พวกกูเป็นหัวหลักหัวตอหรือไง ไอ้เหี้ย มึงดูสิ ทหารหน่วยอื่นเขาออกไปช่วยเหลือประชาชน แต่พวกมึงมาทะเลาะกันเอง กูถามหน่อย จิตสำนึกพวกมึงมีบ้างไหม ว่างกันมากเลยเหรอ มึงรู้ไหมตอนนี้แถวภาคเหนือน้ำท่วม พวกมึงยังจะมาทะเลาะกันอีกเหรอ กูเสียดายภาษีประชาชนที่เอาให้พวกมึงแดกจริงๆ เลี้ยงไม่เชื่อง สั่งสอนไม่รู้จักจำ”แล้วผู้หมวดก็ลงโทษพวกผมต่อ งานนี้ยันเช้าเลยครับจนถึงเวลาตี ๕ พวกผมถึงกับแทบจะคลานขึ้นกองร้อย
สายๆผู้กองเข้ามาที่กองร้อยแล้วเรียกรวมพวกผมทุกคน ตอนนี้สภาพเหมือนผีก็ไม่ปาน มันปวดไปทั้งเนื้อทั้งตัว ผู้กองนั่งหน้าเครียดอยู่ด้านหน้ามองไล่พวกผมแต่ละคน
“วันนี้กูยังจะไม่แดกพวกมึง แต่ไม่ใช่ว่ากูจะปล่อยให้ผ่านไปง่ายๆ พวกมึงติดคดีกู ๑ กระทง เอาละ กูถามหน่อยว่า ทำไมต้องมีเรื่องกันด้วย กูเคยบอกเคยสอนแล้วไง พี่น้องต้องรักกัน ต้องดูแลกัน อยู่กองร้อยเดียวกันต้องสามัคคีกัน ทหารน่ะถ้าแตกสามัคคีกันเมื่อไหร่นั่นก็บรรลัยกันทั้งกองทัพเมื่อนั้น แล้วรุ่นพี่ เป็นรุ่นพี่แล้วไม่ใช่จะมาอวดเบ่งกับรุ่นน้อง มึงเป็นพี่มึงต้องเป็นแบบอย่างที่ดีให้กับรุ่นน้อง พี่เหี้ย น้องมันก็เหี้ยตาม ตัวเองทำตัวไม่ดีแล้วเที่ยวไปสอนคนนั้นทีคนนี้ทีมันเหมาะสมไหม อย่าให้ผู้กองต้องเจอเหตุการณ์แบบนี้อีก เพราะครั้งต่อไป ไม่ใช่แค่คืนเดียวที่กูจะแดกพวกมึง พวกมึงจำไว้”
ทั้งวันกองร้อยเงียบเหงาเป็นพิเศษเพราะต่างคนต่างพักผ่อน เอาแรง จนประมาณบ่ายๆจังได้ออกมาเดินเหินกันบ้าง แต่ดูจากสภาพแล้วไม่มีใครอยากจะไปไหนสักเท่าไหร่ อยากจะอยู่กับที่มากกว่า ปกติครับที่กองร้อยจะมีเรื่องทะเลาะกันแบบนี้ ที่จริงผมก็จะไม่อะไรนะครับแต่มันเตะผมก่อน ผมเลยต้องสั่งสอน มันไม่ทำผมก่อนผมก็ไม่ต่อย ผมไม่ทน ถ้าโดนแดกก็โดนกันทั้งกองร้อย โดนแบบเมื่อคืนสะใจดี ไม่ใช่เอะอะอะไรก็มาโทษแต่พวกรุ่นน้อง รุ่นพี่บางคนแม่งไม่มีเหี้ยอะไรสักอย่างเลย ชอบทำตัวกร่าง เบ่งอำนาจกับรุ่นน้อง เป็นไงละ เจอทั้งกองร้อยเลยเป็นไง
“ฮึ่ย กูละโมโหพวกมึงจริงๆ ทำไมวะ มันอยู่สบายกันมากเลยรึไง”ผู้หมวดทำเสียงไม่พอใจใส่ผม
“มันมาหาเรื่องก่อน”
“เออ กูรู้ กูเห็นเต็ม ๒ ตา แต่มึงทำไมไม่ชอบมีความอดทนอดกลั้นวะ ทำไมไม่รีบมาบอกทำไมต้องลงไม้ลงมือกันด้วย กูซีเรียสนะเรื่องพี่ๆน้องๆทะเลาะกัน บอมบ์ มึงเองก็เป็นผู้ใหญ่แล้ว ความคิดความอ่านมึงก็โตแล้ว บางอย่างมึงไม่ต้องจัดการเองเสมอไปหรอก”
“ผมไม่ใช่พวกขี้ฟ้องนี่ครับ”
“มันน่าเตะจริงมึง ไม่ต้องฟ้อง แต่เดินมาบอกกู แล้วเรื่องนี้คงสะสมมานานแล้วสิถึงวันนี้ได้มาระเบิดกัน”
“อืม”ผมพยักหน้า
“โกรธกูไหม ที่แดกมึงยันเช้า”
“โกรธนะ แต่ผมเข้าใจว่าผู้หมวดต้องทำ เพราะเป็นหน้าที่ของผู้หมวด ผมไม่เอาเรื่องหน้าที่การงานมาเป็นประเด็นงอนผู้หมวดหรอก ผมรักผู้หมวด หน้าที่ของผู้หมวกก็ควบคุมดูแลทหาร หน้าที่ของผมคือผู้ใต้บังคับบัญชา โดนแดกบ้างก็ดีครับ มีแรง”
“หึหึ กูคิดว่ามึงแยกไม่ออกซะอีกว่าอันไหนหน้าที่อันไหนความรัก แต่มึงต้องแยกให้ออกระหว่างการใช้กำลัง กับการไม่ใช้กำลังนะบอมบ์ มึงชอบพลาดตรงนี้”
“นี่ถ้าผู้หมวดไม่มาห้ามซะก่อนผมว่ากองรอยพังแน่เลย”ผมยิ้มเบาๆ
“เออ กูหวังว่าพวกมึงจะเข็ด กูแดกเล็กๆน้อยๆหยุมหยิมไม่เป็นว่ะ กูแดกทีกูแดกให้พวกมึงเข็ดไปอีกนาน แล้วเรื่องความสามัคคีอย่าลืมมัน มีอะไรให้พยายามไตร่ตรองให้ดีด้วย
นั่งคุยกับผู้หมวดอยู่พักหนึ่งจึงมานั่งอยู่ข้างนอก ครั้งนี้คงเข็ดกันจริงๆแหละครับ เพราะผู้หมวดแดกหนักมาก เหตุการณ์ในครั้งนี้ผ่านไป แล้วเหตุการณ์ที่ทำให้เราต้องเสียเหงื่ออีกก็ประดังประเดเข้ามาอีก ครั้งหน้าเหนื่อยนาน
-
เลยไม่ค่อยมีฉากหวานเลย
ดันมีเรื่องซะก่อน
รุ่นพี่แม่งบ้า หาเรื่อง
ส่วนคู่มหานี่หื่นทุกเวลา
ชอบบบบบบ
:hao6:
-
จะมีอีกคู่ป่าววววว :hao3:
-
รุ่นพี่เหี้ย :angry2:
-
สะใจ
-
เหนื่อยแทน
ขอบคุณ :)
-
คนนี่ก็เนอะ อิจฉาแม่งได้ตลอด :mew5:
อยากได้ดีแต่ไม่ทำให้ดีๆพอคนอื่นได้ดีเกินหน้าเกินตาตันเจือกมีปัญหาไปอิจฉาเขา
บอมบูมไฟต์ๆ :mc4:
-
อย่างนี้เค้าเรียกบูมขาโหด
-
น้ำจะท่วมกรุงแล้ว เตรียมตัวเหนื่อยได้เลย
-
เหนื่อยแทนเลย แต่รุ่นพี่นี่ก็นะ :z6:
ผู้หมวดนานๆจะแดก แต่พอแดกทีนี่หนักเลย
สู้ต่อไปนะ งานหนักอีกอย่างกำลังจะมา
:mew1: :L2:
-
:katai4: :katai4: อ่านทันแล้ว..มาต่ออีกนะคะ..ชอบ ๆ ..ชอบมหาอ่ะ.. :กอด1: :กอด1:
-
ขึ้นเลย แม่ง รุ่นพี่เฮงซวย
ถ้าหมวดบูมไม่มาเจอจะเป็นไงเนี่ย
ปล. มหากับหมวกเต้ยฟินมาก
-
อิอาร์ตไม่มาหาเรื่องก็เปลี่ยนเป็นรุ่นพี่มาหาเรื่องซะงั้น
อุตส่าห์อยู่เงียบๆไม่มีปากเสียงแล้วนะแต่พวกนั้นมันวอนจริงๆ
-
ตอนที่ ๔๖ น้ำท่วม(๑)
หลังจากเหตุการณ์ในวันนั้นผ่านไป ๑ สัปดาห์ตอนนี้สถานการณ์บ้านเมืองเริ่มไม่ค่อยดี ไม่ใช่เพราะสาเหตุอื่นใดแต่เป็นเพราะเรื่องน้ำท่วมนั่นเอง ฝนยังตกหนักอยู่ทุกวัน แม่ผมกลับไปอยู่บ้านแล้ว ฝนที่นู้นก็ตกเหมือนกันครับแต่โอกาสน้ำท่วมมีน้อย แต่อย่างน้อยผมเชื่อใจว่ายังไงกรุงเทพอาจจะไม่ท่วมก็ได้ เพราะว่าเป็นเมืองหลวง แต่อะไรมันก็เกิดขึ้นได้เสมอละครับ
“ไอ้เหี้ยเอ๊ย ไม่น่าปล่อยลาเลยพวกมึง ก็แบบเนี่ย ปล่อยลาแล้วไม่ยอมกลับ มึงโทรติดต่อเพื่อนมึงได้ไหม”ล็อกสุดท้ายที่ปล่อยลาซึ่งจะต้องกลับมารายงานตัวเมื่อ ๒ วันก่อน ตอนนี้มันไม่กลับเลยครับ ตั้ง ๓ คนแน่ะ
“ผมโทรไปแล้วครับหมู่ แต่พวกมันไม่รับสายครับ”เพื่อนร่วมกองร้อยคนหนึ่งพูดขึ้น
“นี่ไง พวกมึงชอบทำตัวแบบนี้ ผู้กองใจดีให้ลาไปพักผ่อน เพราะเห็นว่าเหนื่อยเห็นว่าลำบาก แบบนี้ผู้กองจะกล้าปล่อยลาอีกไหม ปล่อยไปแล้วไม่กลับมาให้ตรงเวลา กูด่าไปก็เท่านั้นว่ะ แต่ก็ฟังไว้ ใครที่ทำดีก็ทำต่อไป ไอ้พวกที่หลบๆอู้ๆไปวันๆก็ให้สำนึกด้วยว่าพวกมึงเป็นทหาร ไม่มีใครอยากมาเป็นหรอก กูมองตากูก็รู้ว่าพวกมึงน่ะรู้สึกยังไง แต่พวกมึงมาเป็นแล้วก็เต็มที่กับมัน คนอื่นที่ไม่ได้มาเป็นทหารเขาไม่รู้หรอกว่าเราผ่านมันมาได้อย่างไร อย่าไปคิดน้อยใจว่าเป็นทหารแล้วลำบาก เพราะความลำบากนี่แหละที่จะทำให้พวกมึงเป็นคน มึงผ่านการเป็นทหารไปได้ที่ไหนเขาก็อยากจะรับมึงไปทำงาน แล้วกูขอฝากสำหรับพวกรุ่นพี่ ไม่ว่าจะมาจากใต้หรือรุ่นพี่ที่อยู่กองร้อย อย่าให้เกิดเรื่องแบบคราวที่แล้วอีก กูรู้ว่าพวกมึงเคยรวมเตะรุ่นน้องหลายครั้งแล้ว แต่กูเอาหูไปนาเอาตาไปไร่ ไม่ใช่กูเห็นด้วย แต่บางทีพวกมึงก็ต้องดูแลกันเอง ควบคุมกันเองบ้าง แต่ครั้งนี้พวกมึงพลาดที่ผู้หมวดมาเจอ ก็รู้ๆกันอยู่ว่าผู้หมวดเป็นคนยังไง แกอาจจะใจดีคุยเล่นหัวกับพวกมึงเหมือนเพื่อน แต่อย่าลืมว่าแกก็โหดเหมือนกัน มีอะไรค่อยๆคุยกัน พี่แนะนำรุ่นน้อง รุ่นน้องก็เชื่อฟังพี่ ใครไม่ดีเดินมาบอกนายสิบ เดินมาบอกผู้บังคับบัญชาจะได้จัดการเป็นรายตัวไป เข้าใจนะ”
“ครับหมู่”ตอบพร้อมเพรียงกัน
“เออ แล้วอีกอย่างพวกมึงเตรียมตัวเอาไว้เลย ตอนนี้น้ำไหลบ่าเข้ามาเขตปริมณฑลแล้ว หมู่ว่านะ น้ำคงจะท่วมแน่นอน แต่ไม่รู้จะมากน้อยแค่ไหน แถวปทุมก็เริ่มหนักแล้ว ปีนี้ฝนตกหนัก น้ำเยอะมาก ก็เตรียมตัวเอาไว้ ยังไงกองทัพก็ต้องออกช่วยเหลืออยู่แล้ว มีใครสงสัยอะไรไหม”
“ไม่มีครับ”
“ไอ้สัส กูรู้ว่าพวกมึงอยากเลิกแล้ว เออ ๒ ทุ่มครึ่งเจอกัน สวดมนต์เสร็จมาเช็คยอด ใครจะไปตลาดก็ไป ใครจะทำอะไรก็ทำ แต่อย่าเสียงดัง เชิญเลิก”
“ตรง”
“ขอบคุณครับ”
แยกย้ายกันไปตามฝั่งของโรงนอน หลังจากที่โดนแดกวันนั้นรุ่นพี่ไม่ค่อยอะไรกับพวกผมมากนะครับ ผมเจอผมก็ยังสวัสดีเหมือนเดิม เขาจะรับไหว้ไม่รับไหว้ผมไม่รู้ ผมก็ไหว้ในฐานะรุ่นน้อง มานั่งเล่นบนเตียง ว่าจะไปตลาดแต่ฝนตกหนักมาอีกแล้วเลยอดไปกันทั้งกองร้อย
“บอมบ์ เราคงต้องออกไปช่วยเหลือน้ำท่วมนะ”แอบเข้าไปหาผู้หมวดในห้อง ผู้หมวดนั่งสบายๆอยู่บนโซฟาส่วนผมก็ไปนั่งข้างๆแล้วโอบไหล่
“อืม ครับ น่าสงสารเนอะ คนแถวๆอยุธยา ลพบุรีน่ะ ผมไม่คิดว่ามันจะท่วมหนักขนาดนี้”
“นั่นน่ะสิ นี่ลุงกูที่อยู่ลพบุรีต้องย้ายให้ครอบครัวมาอยู่ที่กรุงเทพแล้วเนี่ย ดีนะที่แม่กลับบ้านก่อน ไม่งั้นคงลำบากแน่เลย”
“เป็นห่วงด้วยเหรอ”
“อ้าว พูดแมวๆ ก็ห่วงบ้างดิ”
“หึหึ แล้วถ้าเกิดน้ำท่วมกรุงเทพ ผู้หมวดจะไปอยู่ไหน”
“กูว่าไม่มีทางเป็นไปได้หรอกบอมบ์ ยังไงเขาก็ต้องจัดการหาวิธีระบายน้ำออก กรุงเทพเป็นเมืองหลวงเมืองเศรษฐกิจ ถ้าเกิดท่วมขึ้นมามันอาจจะส่งผลกระทบหลายอย่าง แต่กูไม่แน่ใจเหมือนกันเพราะน้ำปีนี้เยอะมาก”
“ใช่ครับ แล้วผู้หมวดรู้ป่ะว่าปริมาณของน้ำที่ว่าเยอะๆน่ะ ยังสู้ความรักของผมที่มีต่อผู้หมวดไม่ได้”มองหน้าผู้หมวดหลังจากสิ้นคำพูด หน้าแดงเห่อขึ้นมาทันทีแล้วไม่ยอมสบตาผม
“ชอบพูดให้เขิน”
“แฮะๆ”ผมยิ้มอารมณ์ดี ผู้หมวดไม่ยอมมองหน้าผมเลยครับ ก้มหน้าอย่างเดียว จนพักหนึ่ง
“พี่บอมบ์นี่แม่ง วู้ ชอบทำให้หลงรักอยู่เรื่อย”ต่อยไหล่ผมเบาๆแก้เขิน
“พี่ก็หลงรักบูมไม่น้อยกว่าที่บูมหลงรักพี่หรอกน่า จุ๊บกันก่อนดิ”ผมทำปากจู๋ ผู้หมวดยื่นปากมาแตะนิดหน่อยแล้วยิ้ม ผมเองก็ยิ้ม หวานๆกันหน่อยครับ บางทีเราเหนื่อยๆจากงานก็มาเติมความหวานให้กัน นิดๆหน่อยๆ ไม่ต้องมากมายหรอกครับ
“กูว่าคารมมึงคมคายแบบนี้ หลอกสาวๆได้เยอะล่ะสิท่า”
“ผมเคยหลอกใครที่ไหนล่ะ ไม่มีเหอะอย่ามาใส่ร้าย”
“ก็มึงปากหวานนี่หว่า แล้วถามจริงไม่มีผู้หญิงคนไหนที่คิดจะมัดใจมึงเลยเหรอ”
“ก็มีนะ แต่ผมคิดว่ายังไม่ถึงเวลาจะผูกมัดกับใคร บางคนก็ลูกผู้ดี พ่อแม่ร่ำรวย แต่ผมไม่เอา ไม่รู้สิ ช่วงนั้นเรียนหนักด้วย งานก็เยอะ ผมไม่ค่อยมีเวลาไปเอาใจใส่ใครมากมายหรอกครับ”
“อ๋อ พอมึงว่างมึงก็เลยคบกูแก้ขัดใช่ป่ะ”
“ไปเรื่อยเลยมึง กูเห็นกูก็ชอบมึงแล้วบูม คนที่กูรักน่ะต่อให้แม่งยุ่งแค่ไหนกูก็จะหาเวลาตอดเล็กตอดน้อยจนได้ แต่ถ้าคนที่กูไม่รัก ต่อให้กูนั่งแผ่หัวถอกทั้งวันกูก็ไม่รัก มึงไม่เคยคิดเลยเหรอว่าทำไมกูจะต้องลงไปห้องน้ำตอนดึกๆ”
“มึงปวดเยี่ยว”
“เออนั่นแหละ กูน่ะอยากปวดเยี่ยวทุกคืนเลยรู้ป่ะ เพราะกูอยากจะจูบมึงทุกคืน”
“มึงหื่นว่ะ”
“หือ ใส่ร้ายกันไปเรื่อยเลย”ลูบๆที่ต้นคอผู้หมวด
“ไม่ได้ใส่ร้าย ก็มึงชอบคิดอกุศลกับกูอยู่ตลอดเวลานี่หว่า”
“แล้วรู้ได้ไงว่าผมคิด หรือว่าผู้หมวดก็คิดกับผมเหมือนกัน แน่ะ ตัวเองหื่นก็ชอบมาโบ้ยให้คนนั้นทีคนนี้ที”
“ไม่มีเว้ย”
“จริงเหรอ น้องบูมไม่หื่นจริงเหรอ แล้วมือเนี่ยมาคลำทำไม”ผมแกล้งเอามือผู้หมวดมาคลำที่เป้าผมเองครับ หึหึ
“ไอ้นี่ ทุกทีเลย มันน่าขยำให้เละ”ผู้หมวดรีบเอามือออก
“ขยำให้เละแล้วจะใช้อะไรล่ะครับ”
“ไม่ต้องใช้ไง คราวนี้มึงเสร็จกูแน่บอมบ์”ผู้หมดแลบลิ้นเลียริมฝีปาก ยั่วกูอีกแล้ว กูยิ่งไม่ค่อยหื่นเท่าไหร่ด้วย
“ถามหน่อย ผู้หมวดอยากพลิกบทบาทบ้างไหม”
“ก็ เอ่อ มึงก็เอาตามที่มึงอยากทำเหอะน่า ยังไงมึงลีลาดีกว่ากูอยู่แล้ว เอ๊ะ หรือว่าที่จริงแล้วมึงเป็นตุ๊ดควาย มาหลอกให้กูตายใจใช่ป่ะ”
“ฮ่าๆๆๆๆ คิดได้ไงว่าผมเป็นตุ๊ดควาย ผมว่าถ้าผมเป็นตุ๊ด น้ำท่วมเขาใหญ่แน่เลย ฮ่าๆๆๆ”
“อ้าว ก็เผื่อมึงปกปิดไง แบบเก็บกดมานาน แล้ววันหนึ่งมึงมาสารภาพกับกูว่า หนูบอมบ์เป็นตุ๊ดนะฮะ ฮ่าๆๆๆๆ”ผู้หมวดทำเสียงดัดจริต
“โห ถ้าผมเป็นตุ๊ด อีหนูคงไม่กล้าเป็นตุ๊ดต่อไปแน่”
“เออ พูดถึงอีหนู ทำไมมึงถึงสนิทกับมันล่ะ อย่าหาว่ากูอคติเลยนะ คือผู้ชายปกติเขาไม่ค่อยจะคบตุ๊ดกันอ่ะ เอ๊ะหรือว่าเพราะมึงมาคบกูมึงเลยไปคบตุ๊ดด้วย”
“อีหนูมันน่ารักนะครับผู้หมวด ผู้หมวดเคยสังเกตมันดีๆป่ะว่าอะไรที่ผู้ชายทำมันทำได้ และทำได้ดีกว่าที่ผู้ชายบางคนทำได้อีก ผมคบมันที่ความสามารถมากกว่าที่มันเป็นตุ๊ด คือคนเราเนี่ยพอเห็นว่าใครคนหนึ่งเป็นตุ๊ดก็ชอบอคติไปก่อน ผมเคยเป็นนะ ตอนที่ผมเรียนอยู่ ผมจะอคติกับกลุ่มนี้ คือผมจะกลัวไปก่อน แต่ว่ามีช่วงหนึ่ง ตอนผมเรียนป.โท ผมไปเจอตุ๊ดด่าผู้ชายอ่ะผู้หมวด มันด่าว่า ผู้ชายหน้าเหี้ยบางคนอย่าสำคัญตัวผิดคิดว่าตุ๊ดจะสนใจ เห็นกูเป็นตุ๊ดกูก็ไม่เคยคิดจะหาแดกกับผู้ชายหน้าเหี้ยแบบพวกมึงหรอก มึงหล่อจริงมึงไปทำให้ผู้หญิงสนใจสิ ไอ้หน้าเหี้ย ขนาดหมาไม่อยากจะมอง คิดว่าหล่อมากรึไง พวกที่นั่งอยู่แถวนั่นถึงกับสะดุ้งกันเป็นแถบๆ ดีนะที่ผมเกิดมาหล่อ”
“อ้าว ทำไมถึงด่าแบบนั้นล่ะ”
“คือผมไปนั่งกินเหล้าไงแล้วเพื่อนร่วมคลาสผมมันไปพูดดูถูกอ่ะ มันเมาแล้วพูดดูถูกตุ๊ดคนนี้ จากนั้นโดนด่าเปิงเลยครับ จะว่าไปไอ้คนนั้นแม่งก็หน้าเหี้ยจริงๆนั่นแหละ ผมเห็นผมเลยกลับมาคิดใหม่ เรากำลังกลัวอะไรกับตุ๊ด เราชอบระแวงว่าตุ๊ดจะมาลักหลับเราบ้าง จะมาจับเราทำผัวบ้าง โดยที่เราไม่เคยดูสภาพตัวเองเลยสักนิด อีหนูถึงมันจะทำตัวแรดๆแต่มันไม่เคยมาล้วงมาจับของผมเลยนะครับผู้หมวด”ผมไม่เคยโดนอีหนูล้วงจริงๆครับ มันไม่เคยคิดจะลวนลามผมเลย อยากมากก็แค่จับไหล่ จับแขน แต่ไม่ถึงกับมาลูบมาล้วงอะไรจนเป็นที่ยอมรับไม่ได้นะครับ
“อือ แล้ววันก่อนเห็นไอ้มหาว่านอนตะแคงข้างกอดอีหนูเหมือนกอดเมียเลยนี่”
“อ๋อ ผมแกล้งมันเล่นแหละครับผู้หมวด ก็อยากกอดผู้หมวดนี่นา ผู้หมวดเล่นกลับบ้านก่อน ผมเลยกอดมันแก้ขัดไปก่อน”
“อือ อย่าไปทะลึ่งเกินเลยนะมึง เดี๋ยวไอ้เจิดท้ารบกับมึง มึงซวยแน่ ฮ่าๆๆๆ”
“ไม่มีทางหรอกครับ ผมมีผู้หมวดอยู่ทั้งคนแล้ว ผมหยอกมันเอาฮาอ่ะ”จากนั่งโอบไหล่เฉยๆกลายเป็นว่าตอนนี้ผู้หมวดมานั่งแทรกที่หว่างขาผมแล้ว ล้วงเข้าไปลูบซิกแพคของผู้หมวด
“มือนิ่งๆหน่อย ให้กอดเฉยๆไม่ได้ให้ล้วง”
“ก็ไม่ได้สัมผัสนานแล้วนี่นา”
“เอ่อ บอมบ์ รู้สึกว่ามึงมาจูบกูทุกเช้า มึงก็ล้วงกูทุกเช้า ขอถามหน่อยครับพี่บอมบ์ พี่บอมบ์ไม่ได้ล้วงกูมานานแค่ไหนแล้ว ไอ้สัส เฮ้ยๆ เล่นหน้าท้องก็พอ อย่าลามไปถึงนมกู”
“อ๊ะๆ ก็ได้ เล่นแค่นี้ก็ได้ ชอบหวงของ”ผมไม่ลูบไปด้านบนแล้วครับ ลูบแค่หน้าท้องผู้หมวดนี่แหละ ขนรำไรที่หน้าท้อง จูบเบาๆที่บริเวณกกหู ผู้หมวดถึงกับย่นคอ “หึหึ อะไร เสียวเหรอ”
“เออดิ กอดเฉยๆได้ป่ะ ชอบบิ้วอารมณ์อยู่เรื่อย อยู่บ้านกูไม่ว่าอะไรเลยนะ”
“ครับผม ตามคำสั่งครับ”นั่งกอดผู้หมวดเฉยๆแหละครับแล้วนั่งดูเขารายงานข่าวทางทีวี จากหื่นๆเมื่อกี้ตอนนี้กลายเป็นว่าหดลงไปแล้ว สงสารประชาชนแถบภาคกลางตอนบนอ่ะครับ น้ำท่วมหนักมาก
“บอมบ์ สมมติว่าน้ำท่วมโลกมึงจะไปอยู่ที่ไหน”
“อยู่ที่ไหนก็ได้ขอแค่มีผู้หมวดกับผม ๒ คน ฟอด”
“วู้ อีกแล้ว ชอบทำให้เขินเว้ย”
“ฮ่าๆๆๆๆ”
นั่งกอดผู้หมวดอยู่จนถึง ๒ ทุ่มหน่อยๆ จึงออกไปด้านนอก ผู้หมวดเองจะกลับบ้านแล้วครับ ผมหิ้วกระเป๋ากับถือร่มเดินไปส่งที่โรงจอดรถ ตอนนี้ฝนยังตกปรอยๆ ส่งผู้หมวดเสร็จก็มาสวดมนต์ หลังจากสวดมนต์จะร้องเพลงสรรเสริญพระบารมีจากนั้นก็จะกล่าวคำปฏิญาณคือ ชาติ เกียรติ วินัย กล้าหาญ สามัคคี ตายในสนามรบ เป็นเกียรติขิงทหาร ตายซะดีกว่าที่จะละทิ้งหน้าที่
“ตายซะดีกว่า ที่จะอยู่ที่นี้ ฮ่าๆๆๆ ไอ้สัส”รุ่นพี่พูดขำๆ เรื่องเหี้ยนี่คิดออกดีนัก ไม่ว่าเราว่าเขาแหละครับ เรื่องไม่เป็นเรื่องนี่ โอ้โห คิดได้เป็นวรรคเป็นเวรทีไอ้เรื่องที่เกี่ยวกับชีวิต อนาคตอะไรประมาณเนี่ยไม่ค่อยจะคิดได้กันเลย
“อ่ะ ก็ไม่มีอะไรมากนะ หมู่ได้พูดไปแล้ว คืนนี้นอนกันให้เรียบร้อย เรื่องเวรยามดูให้ดี ดูน้ำดูท่าด้วยนะถ้าฝนตกเกิดน้ำขังหรืออะไรก็แล้วแต่ ก็ดูๆด้วย เผื่อเกิดน้ำท่วมขึ้นมากะทันหัน อ่ะ เชิญเลิก”
“ตรง”
“เฮ้ย เวรโรง จัดเตียงให้สิบเวรด้วยนะ”เสียงรุ่นพี่พูดเสียงดัง ใครที่โดนเวรโรงก็มาจัดเตียงให้สิบเวร ผมโดนเวรไปแล้วเมื่อวานครับ จะว่าไปไม่ได้เข้าเวรกองรักษาการณ์นานแล้วนะครับ เขายังไม่จัดผมไปสักที ไปถึงที่นอนก็กางมุ้งให้เรียบร้อยแล้วลงไปเยี่ยวด้านล่าง พวกที่สูบบุหรี่ก็สูบกันจริงเลยครับ ผมเลิกสูบแล้วนะครับ หลังจากที่เลิกสูบผมรู้สึกว่ามันโล่งขึ้นเยอะเลยครับ ไม่ค่อยเหนื่อยง่ายด้วย
ตอนเช้ามา ตื่นเช้าฝนตกอีกแล้วไม่ได้ไปรวมที่พลหน้ากองพัน ตอนนี้ทุกคนต่างอาบน้ำอาบท่าให้เรียบร้อยแล้วก็มาแต่งตัวรอรวม ๖ โมง ฝนหยุดตกพอดีเหมือนจะรู้ว่าถึงเวลาที่พวกทหารต้องทำความสะอาดแล้วละมั้ง ไปรวมกันที่ใต้ถุนกองร้อยจากนั้นก็จ่ายงานกันไป พวกรุ่นพี่จะรู้งานกันครับตรงไหนที่น้ำขัง ใบไม้เยอะเขาจะไม่ยอมออกไป แต่ถ้าเป็นพวกห้องน้ำ ใต้ถุน ตรงไหนที่ไม่ต้องเปรอะไม่ต้องทำมากนั่นแหละถึงจะยกมือไป ส่วนผมรับผิดชอบที่เดิมคือหน้ามุขกับบันได ผมไม่รู้จะพูดอะไร เดี๋ยวเขาหาว่าแจงรุ่นพี่อีก ผู้หมวดมาทำงานแต่เช้าเลยครับ มาพร้อมกับคู่หูหิ้วถุงข้าวมาด้วย ขยันกันจริงเลยเพื่อนคู่นี้
“สวัสดีครับผู้หมวด”ผมยืนตรงทำความเคารพ
“สวัสดี”หมวดบูมหมวดเต้ยยกมือไหว้และยิ้มให้ก่อนจะเข้าห้องไป ผมรีบส่งข้อความไปหาไอ้มหาทันที ให้เพื่อนมันมาพลอดรักกับหมวดเต้ยหน่อยเหอะ มันเฉามาเกือบ ๒ เดือนแล้ว สักครู่หนึ่งไอ้มหามันเดินยิ้มแฉ่งมาทันที
“อยู่ในห้องเหรอ”มันถามผม ผมพยักหน้า ไอ้มหาเดินเข้าไปเบาๆบิดประตูแล้วหายเข้าไปด้านใน ส่วนผมกวาดต่ออีกนิดหน่อยแล้วก็เข้าไปในห้องผู้หมวด
“อวยเพื่อนมึงนักนะไอ้บอมบ์”หมวดเต้ยว่าผมทันทีที่เจอหน้าผม
“ไม่สงสารมหาเลยเหรอผู้หมวด มันนอนชักว่าวบนเตียงคนเดียวทุกคืน มหา ผู้หมวดเข้าไม่คิดถึงมึงแล้ว มึงไปทำงานต่อเหอะ”ผมพูดกับไอ้มหา กูหวังดีก็หาว่ากูอวยเพื่อนอีก เห็นไม่ค่อยมีเวลามาเจอกันเพราะต่างคนต่างมีงาน กูไม่เข้าใจหมวดเต้ย
“งั้นผมไม่รบกวนผู้หมวดดีกว่านะครับ เดี๋ยวคุยโทรศัพท์เอาแล้วกัน”
“จะไปไหน”หมวดเต้ยคว้ามือไอ้มหาไว้ทันที
“ก็ไปทำงานต่อครับผู้หมวด แค่นี้ก็มีแรงทำงานต่อแล้ว อุบ”หมวดเต้ยถึงกับรีบคว้ามาจูบปาก เออ คิดถึงกันก็กอดจูบกันหน่อยสิครับ มัวแต่โทรหากันมันจะได้รสชาติอะไร เอ๊ะ หรือไอ้มหากับหมวดเต้ยแอบเซ็กส์โฟนกันวะ
“กินไอ้ตวงแทนข้าวไหมเต้ย”หมวดบูมถาม
“กินพี่บอมบ์แทนข้าวไหมน้องบูม”ผมยื่นหน้าไปหอมแก้มผู้หมวด เดี๋ยวสายๆก่อนค่อยจูบ ค่อยลูบ ค่อยล้วง ฮ่าๆๆ
“พอกันเลยพวกมึง ๒ คน”ผู้หมวดส่ายหน้าเบาๆแล้วแกะโจ๊กออกจากถุง ไอ้มหามันจูบมาราธอนจริงๆเลยครับ กูว่าถ้าอยู่บ้านคือเตียงโยกแน่
“พอแล้วครับ วันนี้ตั้งใจทำงานนะครับ ผมเป็นกำลังใจให้”ไอ้มหาตวงมันลูบหัวหมวดเต้ยเหมือนเด็กๆ
“มึงไม่ลงไปฝึกทหารกับกูวะมหา จะได้อยู่ใกล้ๆกัน”หมวดเต้ยซบหน้าลงที่บ่าไอ้มหา
“เอาน่าผู้หมวด อยู่ใกล้อยู่ไกล ถ้าเราเป็นคนสำคัญของกันและกัน พื้นที่หรือระยะทางมันไม่เป็นอุปสรรคหรอกน่า ผมไปทำงานก่อนนะ กินเยอะๆ จะได้มีแรง ไปแล้วนะครับหมวดบูม ขอหอมแก้มที”ไอ้มหาฉกมาหอมแก้มหมวดบูมแล้วเดินยิ้มแป้นออกไป ไอ้สัส แฟนกูนะเว้ย
อาหารเช้าเป็นอะไรที่น่าเบื่อ ปกติผมกินข้าวเช้าแทบทุกวันนะครับ แต่ว่ากับข้าวที่ค่ายเนี่ยมันไม่ชวนพิศวาสเลยสักนิดเดียว ผักเป็นไก่เป็นไม่รู้เอามากี่ตัว คือหม้อใหญ่ ฟักเต็มหม้อแต่กูหาไก่ไม่เจอ ตกลงจะให้กูกินเจกันใช่มั้ยวะ พยายามกินข้าวให้หมดจาน ไม่กินทิ้งกินขว้าง บ้านผมก็เคยทำนาเหมือนกัน ผมรู้ดีว่ามันยากลำบากแค่ไหนกว่าจะได้ข้าวแต่ละเม็ด
กินข้าวอิ่มแล้วก็เดินแถวกลับไปที่กองร้อย ไปทำความสะอาดกันต่อ แล้วสายๆก็เคารพธงชาติ จากนั้นจึงออกไปงานนอกกัน วันนี้พวกผมจะไปแพคของกันที่แห่งหนึ่งครับ ขึ้นรถไปหลายคน ผมไอ้มหา อีหนู และคนอื่นๆไปช่วยกัน ไปถึงคือสถานที่ตรงนี้มันติดอยู่กับแม่น้ำเจ้าพระยา ไปถึงนี่กำแพงกั้นน้ำสูงมากเลยครับ ท่วมหัวเลย ผมไม่กล้าเดินเข้าไปใกล้ ไม่คิดว่าน้ำในแม่น้ำเจ้าพระยามันจะขึ้นสูงกว่านี้
“โห น้ำเหรอนั่นน่ะ”ไอ้มหาร้องขึ้นมาทันที
“เออดิ นี่ขนาดเจ้าพระยายังเท่านี้ ที่โดนน้ำท่วมจะขนาดไหนวะ”
คุยกันนิดหน่อยจากนั้นก็เดินไปย้ายของ เป็นที่เก็บของในโกดังขนาดใหญ่มากเลยครับ ย้ายของกันครึ่งวัน ตอนกลางวันมีข้าวเลี้ยงครับ กับข้าวกล่องใหญ่แล้วไหนจะผลไม้ น้ำ ไม่ใช่น้ำเปล่านะครับ น้ำมะตูม น้ำโอเลี้ยง กับข้าวนี่ก็เนื้อเน้นๆ
“โห กูขอมาทุกวันเลยได้ไหมวะถ้ากับข้าวมันดีขนาดนี้”ไอ้มหาร้องขึ้นมาทำตาโต
“เออว่ะ นี่ถ้าในกองพันนะ หาไก่หาปลาสักชิ้นไม่เจอแน่”
“เออดิ เพราะมีตัวเหี้ยลากไปแดกในน้ำหมด จะหาเจอได้ไง มาๆ มึง มากินกัน”ตั้งวงเสร็จแล้วก็โซ้ยกันต่อ แฮะๆ กับข้าววันนี้อร่อย ไอ้บอมบ์ก็เลยล่อไป ๒ กล่อง กินเสร็จเก็บขยะกองให้เป็นระเบียบเรียบร้อย ความเห็นแก่ตัวของคนยังมีอยู่คือมึงกินแล้วมึงก็ทิ้งตรงนี้ ผมกับมหาก็มาช่วยกัน เก็บให้สะอาดเรียบร้อย ใครไม่ทำก็ช่างหัวมัน ผมทำเอง เก็บเรียบร้อยแล้วจึงมานั่งพักผ่อน
ช่วงบ่ายก็ทำกันอีกครับ ย้ายของ จริงๆคือเรามาย้ายของกันครับ ยังไม่ได้แพคของกันเป็นกิจจะลักษณะ เพราะจุดที่เรามาทำงานกันวันนี้เป็นจุดที่เก็บสินค้าเพื่อน้ำไปแพคแจกจ่ายแก่ประชาชนต่อไป
“อ่ะ น้อง เดี๋ยวขนตรงนั้นเสร็จแล้วก็พักได้”เจ้าหน้าที่ที่รับผิดชอบคลังที่พวกผมมาทำงานด้วยชี้ไปที่กองผ้ากองใหญ่ซึ่งยัดอยู่ในกระสอบสีขาว หลายใบนะนั่น
“เหนื่อยไหมหนู”ผมถามอีหนูที่เหงื่อแตกเหงื่อแตน
“ก็เหนื่อยนะพี่บอมบ์ แต่คนอื่นที่เหนื่อยกว่าเรามีเนอะกว่าแน่เลย”มันพูดไปมันแบกกระสอบผ้าไป อีหนูมึงถึกมากเลยว่ะ ผมชอบมันก็ตรงนี้นี่แหละครับ มันไม่ได้อ้างตัวว่ามันเป็นตุ๊ดแล้วมันทำงาน “หนูเหนื่อยยังไงหนูก็ผู้ชายนะพี่บอมบ์ ผู้ชายเป็นเพศที่แข็งแรง หนูเป็นตุ๊ดหนูต้องแข็งแรงเพราะเดี๋ยวผู้ชายมาจับหนูทำเมีย หนูจะได้เตะก้านคอมันได้ อิอิ”
“อ้าว แล้วทำไมไอ้เจิดมึงไม่ก้านคอ ทำไมมึงเอาไปพาดบ่าซะงั้น”
“ว้าย พี่บอมบ์ไปแอบเห็นเมื่อไหร่ นั่นมันผัวเหอะพี่บอมบ์ เอ๊ะหรือพี่บอมบ์อยากเป็นผัวหนู มามะ ตรงนี้ไม่มีใครเห็นหรอก”มันทำท่าตลกๆใส่ผม
“ฮ่าๆๆๆๆ เออ ทำงานเหอะ ใกล้เลิกแล้ว”มองไปพอได้ยินว่าใกล้เลิกบางคนก็เริ่มตื่น มีรุ่นพี่ไปแอบนอนด้วยครับ รุ่นผมก็มีมากันกองร้อยละ ๑๐ คน แอบนอนไปหลายคน แต่กองร้อยผมขยันนะครับ รุ่นพี่ไม่มีแอบอู้สักคน คือถึงแม้ในกองร้อยรุ่นพี่จะเอาเปรียบรุ่นน้อง แต่ถ้าเมื่อไหร่ที่เราได้ออกไปทำงานด้านนอก รุ่นพี่จะไม่อู้ให้เห็นเลยครับ คนที่อู้จะเป็นรุ่นพี่จากกองร้อยอื่น ไม่รู้จะทำยังไง การจะเปลี่ยนแปลงใครมันเปลี่ยนแปลงยาก เราต้องทำที่เราก่อน เหมือนที่แม่ผมเคยสอนนั่นแหละครับ อาหารดีๆเรายังแสวงหาที่จะไปกินมันเลย แล้วทำไมสิ่งที่เรียกว่าความดีเราไม่ทำมันล่ะ เราพยายามเรียกร้องสิ่งที่เรียกกันว่าความดี เราอยากเห็นความดีแต่เราไม่เคยทำดี จะเรียกร้องไปทำไม เนอะ ของง่ายๆที่เรากลับละเลยมัน
“อ่ะน้อง เอาไปกินกัน”กับข้าว ผลไม้ น้ำ ที่พี่เจ้าหน้าที่ให้มา ก็แบ่งกันตามกองร้อย
กลับมากองร้อยด้วยความยิ้มแย้ม เหนื่อยก็จริง แต่ว่าได้ออกไปรับลมด้านนอก ได้ทำงานมันก็เป็นความสุขของผมอย่างมาก มาถึงกองร้อยไปรายงานตัวกับสิบเวรจากนั้นก็ไปเปลี่ยนชุดกันครับ
“ไปทำอะไรมาเหรอ”เปลี่ยนชุดเสร็จแอบเข้าไปหาผู้หมวดในห้อง ผู้หมวดอยู่ในชุดครึ่งท่อนกำลังนั่งอ่านเอกสารทางราชการบางอย่าง ผมไม่ได้สนใจครับเพราะบางทีเราไม่จำเป็นต้องไปรู้อะไรมากหรอกครับ ลากเก้าอี้มานั่งกอดผู้หมวดจากด้านหลัง
“ไปขนของมาครับ”
“เหรอ เหนื่อยไหม”
“ไม่ครับ ผมมีความสุขมากกว่า ดูรอยยิ้มผมสิ ผมหล่อหรือเปล่า”ผมยิ้มให้ผู้หมวดดู
“จุ๊บ มึงหล่อตลอดเวลาแหละบอมบ์ เออ โทรมาเมื่อตอนบ่าย บอกว่าซ่าเป็นหวัด”
“เหรอครับ เฮ้อ ฝนตกก็แบบนี้แหละครับ อากาศมันชื้น ผู้หมวดก็อย่าลืมดูแลตัวเองด้วยนะ เดี๋ยวเป็นหวัดไม่มีแรงทำงาน”
“ห่วงคนอื่นก็อย่าลืมห่วงตัวเองบ้างนะ”
“คนอื่นที่ไหนล่ะครับ คนที่ผมรักคือส่วนหนึ่งของชีวิตผม จุ๊บ เดี๋ยวพรุ่งนี้ให้แม่มาขอเอาไหม”
“หึหึ”
-
หวานกันใหญ่พี่บอมบ์พี่มหา 5555
อ่านแล้วก็คิดว่าดีนะที่ปีนี้ไม่ท่วม
เซ็งตายเลยแบบนั้น
:mew1:
-
เขาหวานกันจริงๆคู่นี้ :-[
ชอบที่หมวดบูมเรียกพี่บอมบ์
มันน่ารักดีอะ :impress2:
-
หมวดบูมน่ารักกกกก
-
ขอบคุณ :)
-
หวานนนนนหยด
-
นึกว่าบอมบ์จะหื่นเป็นอย่างเดียว ที่จริงมาแบบหวานๆก็ได้
หวานซะจนทำหวดบูมเขินไปไม่เป็นซะหลายทีเลย ;)
-
น้ำเชื่อมท่วมกรุง :hao6:
-
:-[ :-[
-
หวานน้ำตาลเรียกพี่เลยอ่ะ
-
หวานนนน เวอร์ :katai1:
-
มดกัดครับ หวานเกิน
-
หวานไม่แคร์สื่อ :hao3: :hao3: :mew1: :mew1:
-
ตอนที่ ๔๗ น้ำท่วม (๒)
พวกผมกลุ่มเดินยังคงต้องเดินทางไปแพคของที่โกดังเก็บของอีกหลายวันครับ สถานการณ์น้ำท่วมเริ่มวกฤตเข้ามาทุกวัน พวกผมฟังข่าวเองก็เครียดตามไปด้วยนะครับ ไปช่วยขนของอยู่ประมาณสัปดาห์หนึ่ง วันนี้ก็เริ่มมีรถขนทรายเข้ามาเทในกองพันแล้วครับเพราะว่าหน่วยทหารต้องเป็นหน่วยงานกรอกทราย
สัปดาห์สุดท้ายของเดือนตุลาคมแล้วรุ่นพี่ที่จะต้องปลดไปเริ่มมีความกังวลว่าจะได้ปลดหรือเปล่า เพราะว่าตอนนี้สถานการณ์บ้านเมืองมันย่ำแย่มากขึ้นทุกวัน กองทัพต้องการกำลังพลเอาไว้ช่วยเหลือประชาชน มีข่าวลือมาว่าบางทีรุ่นพี่อาจจะยังไม่ได้รับการปลดตามกำหนดเวลา อาจจะต้องอยู่ช่วยน้ำท่วมต่อ บางคนก็กังวลคิดไปต่างๆนานา ไม่ค่อยมีใครมีจิตใจอยากจะทำงาน
“วันนี้จะออกไปไหนเหรอ”เข้าไปหาผู้หมวดตอนเช้าเหมือนเดิมอย่างที่เคยทำมาทุกวัน
“เขาจัดผมให้ไปช่วยใครไม่รู้ครับ ไป ๒ คนกับมหา”เดินเข้าไปกอดผู้หมวด หน้าพี่แกโทรมๆไปหน่อยครับเพราะว่างานหนัก “เออ จำได้แล้ว รู้สึกว่าจะไปช่วยเพื่อนของผู้หมวดเพชรอ่ะครับ”หมวดเพชรนี่คือผู้หมวดที่เพิ่งขึ้นมาจากภาคใต้นะครับ อยู่กองร้อยเดียวกับหมวดเต้ย
“อ๋อ อือ ไปทำดีๆแล้วกัน เราออกไปเราเอาชื่อเสียงหน่วยไปด้วย”
“ครับผม ผมไม่ทำให้เสียงานหรอกน่า แล้ววันนี้ผู้หมวดไปไหนครับ”
“ก็ว่าจะไปดูพื้นที่ที่เรารับผิดชอบอยู่น่ะ ไปกับผู้พัน”
“อืม”ผมพยักหน้า หอมแก้ม จูบ แล้วกูก็ล้วงของกูเหมือนเดิม ฮ่าๆๆๆๆ ผมชอบสัมผัสผู้หมวด ล่ำลากันพอเป็นพิธีผมก็ออกไปด้านนอกไปรอขึ้นรถที่โรงรถ เขาจะพาไปไหนผมไม่รู้ รู้แต่ว่ามันเป็นงานนอกแล้วกัน
ยืนรอที่ศาลาน้ำอยู่ครู่หนึ่งก็มีรถมารับพวกผม แล้วเราก็เดินทาง ตัวแทนกองร้อยละ ๒ คนครับ นั่งรถกันมาร่วมชั่วโมงจนมาถึงสถานที่แห่งหนึ่งครับ ลงจากรถก็มีกลุ่มคนกลุ่มหนึ่งเดินมาแล้วก็ให้พวกเราขนของขึ้นรถกันครับ ได้ยินมาว่ากลุ่มที่เราไปทำงานให้เขาเป็นลูกไฮโซ คนหนึ่งเป็นลูกนายตำรวจชั้นผู้ใหญ่ อีกคนก็เป็นลูกนายทหารชั้นผู้ใหญ่ และไฮโซอีก นอกจากนี้เขาว่ามีดาราด้วย เป็นดาราผู้หญิงครับ ผมไม่รู้จักหรอกครับ ไม่ค่อยได้ดูทีวีนานแล้ว ตั้งแต่ผมจบมัธยมต้นผมก็ไม่ค่อยได้ดูพวกข่าวคราวดารา ไม่รู้หรอกว่าใครเป็นใคร เขาก็ชี้ให้ดูว่าคนนี้เป็นดารา ผมได้แต่พยักหน้ารับรู้
ขนของยัดใส่รถเสร็จแล้ว กลุ่มผู้ที่จะไปบริจาคเขาเอาพวกของกินมาแจกพวกผม ผมเดินไปหลังสุดเพราะไอ้พวกรุ่นพี่ที่ไปด้วยมันเดินเข้าไปก่อน รับของเสร็จก็มากินกัน ขนมปัง นม กับอีกหลายอย่าง
“ไอ้ที่ว่าเป็นดาราเนี่ย เขาแสดงเรื่องอะไรวะบอมบ์”ไอ้มหามันไม่รู้พอๆกับผมเลยครับ
“กูไม่รู้ว่ะมหา ไม่เคยดูทีวีดูละครอะไรกับเขา”
“อ้าวกูคิดว่ามึงรู้”
“กูไม่เคยสนใจหรอกเรื่องดาราอะไรน่ะ ใครเป็นใคร ใครมาใหม่ ใครมาเก่ากูก็ไม่ค่อยรู้”
“เหรอ เออ อย่าไปสนใจมันเลย ดารามันก็คนเหมือนกัน”แล้วเรามานั่งคุยเรื่องอื่นกันต่อครับ นั่งรถไปอยู่ครู่หนึ่งก็มาจอดแห่งหนึ่ง ผมก็ไม่รู้ว่าเขาจะทำอะไร จากนั้นเขาจึงให้พวกผมเดินไปกินข้าวที่ร้านค้า เขาบอกว่าจะเลี้ยงข้าว ผมก็โอเคไม่ขัดศรัทธาสั่งกับข้าวมานั่งกินจนอิ่ม แล้วรอขึ้นรถ
“มึงว่าดาราเขากำลังมองมาที่พวกเราหรือเปล่าวะ”ไอ้มหาสะกิดผม เห็นคนหนึ่งกำลังคุยกับกลุ่ม อีกคนกำลังมองๆมาทางนี้ ผมหันไปมองแล้วยิ้มให้เขา ไม่รู้จักก็จริงแต่ยิ้มให้ก่อน ดาราคนนั้นยิ้มตอบ
“เขามองเราจริงด้วย อยากรู้จักไหม เดี๋ยวกูเข้าไปทัก”
“หมวดบูมรู้เอามึงตายนะ”
“เอาน่า เชื่อกู”ผมเดินกอดคอไอ้มหาไปหาดาราคนนั้นอย่ามั่นใจ “สวัสดีครับ”ผมทักทาย พวกที่ยืนคุยกันก็หันมามองหน้าแบบงงๆ แต่ก็ยิ้มให้ผม
“ชื่อบอมบ์ครับ คนนี้ชื่อตวง”ผมแนะนำไอ้มหากับตัวเองอยางเป็นทางการ คือกูก็ไม่รู้ว่าพวกมึงอยากรู้จักกูหรือไม่อยากรู้จัก
“เพื่อนแบงค์ป่ะ หน้าคุ้นๆ”ลูกนายทหารคนหนึ่งมองมาที่ผม
“ก็ถ้าไอ้แบงค์พี่หมวดบูมอ่ะใช่ครับ แต่ถ้าแบงค์อื่นคงไม่ใช่”ผมตอบคำถาม
“แบงค์พี่บูมอ่ะ ผมว่าผมเคยเจอนายนะ”
“ออ ครับ”ผมพยักหน้าแล้วจากนั้นก็คุยกันนิดหน่อย ลูกนายตำรวจชื่อทิว ลูกนายทหารที่ทักว่าผมเป็นเพื่อนไอ้แบงค์ชื่อบอส ถึงเวลาออกเดินทางพวกผมก็แยกออกไปนั่งรถกระบะ เป็นรถกระบะ ๖ ล้อ มีข้าวของมากมายเลยครับ ได้ยินมาว่ามีคุณนายท่านหนึ่งฝากเอาของไปแจกชาวบ้านที่โดนน้ำท่วมด้วย
นั่งรถกันอยู่เกือบ ๓ โมงกว่าจะถึงที่ที่เราจะเอาของไปช่วยเหลือชาวบ้าน พอไปเจอสภาพแล้วมันมีแต่น้ำจริงๆเลยครับ ทุ่งนาที่แต่ก่อนมีข้าวสีทองสดใสตอนนี้ก็กลายเป็นทะเลสาบไปแล้ว ทางเข้าไปที่จุดรับบริจาคยากลำบากมากเลยครับเราต้องค่อยๆขับรถเข้าไป พอไปถึงก็จะมีเจ้าหน้าที่ซึ่งประจำอยู่ที่นั่นก่อนแล้ว เป็นทหารที่ออกมาช่วยเหลือชาวบ้านในแถบนั้น
มองซ้าย มองขวา ตรงที่เรามาจอดรถเพื่อจะเอาของไปบริจาคมันจะอยู่ติดแม่น้ำครับ ชาวบ้านบอกว่าเมื่อ ๒ วันก่อนน้ำท่วมเกือบถึงชั้น ๒ ของบ้าน ผมมองไปแล้วก็เห็นใจ ทิวกับบอสลงไปถามเจ้าหน้าที่อยู่ครู่หนึ่งจากนั้นจึงให้พวกผมเอาของลง มีชาวบ้านมารอรับของบริจาคหงายคนเลยครับ ส่วนหนึ่งเราก็เอาของให้กับชาวบ้านที่อยู่ใกล้ๆ ส่วนอีกส่วนหนึ่งเราก็เอาลงเรือเพราะมีชาวบ้านที่ไม่สามารถออกมารับของได้เราต้องนำไปให้เขา
“โห ท่วมขนาดนี้เลยเหรอวะ”ผมกับไอ้มหาบ่นพึมพำคนเดียว
“วันก่อนสูงกว่านี้อีกน้อง แต่นี่ฝนไม่ตกมา ๓ วันแล้วน้ำค่อยลดลงไปบ้าง แต่ไม่รู้ว่ามวลน้ำจากทางเหนือจะไหลลงมาอีกหรือเปล่า เพราะแถวนู้นก็หนัก”พี่ทหารอธิบายให้ผมฟัง ที่จริงแกเป็นจ่านะครับเห็นยศอยู่บนคอเสื้อ นั่งเรือไปแล้วจากนั้นก็เอาของไปแจกครับ เห็นคราบน้ำตามกำแพงบ้านมันท่วมสูงมากเลย แจกของเสร็จเรียบร้อยแล้วก็กลับ จากนั้นเราจึงไปกันอีกที่หนึ่งครับ ชาวบ้านมารอรับสิ่งของบริจาคกันมากมาย มีคนมาขอถ่ายรูปกับดารา ถ่ายไปแจกไป
“เหนื่อยไหม”ทิวเดินมาถามผมระหว่างที่เอาของลงจากรถ
“สนุกดี แล้วเสร็จจากตรงนี้เราจะไปไหนต่อเหรอครับ”
“ไปกินข้าวกันน่ะ แล้วเราจะปีกที่หนึ่งจากนั้นก็กลับ”
“ครับ”ผมพยักหน้าแล้วก็เอาของลงจนเขาบอกว่าพอจึงหยุดแล้วดารากับพวกทิวบอสก็ล่ำลาชาวบ้านจากนั้นก็นั่งรถไปต่อครับ ครึ่งชั่วโมงก็ถึงที่ทำการองค์การบริหารส่วนตำบลแห่งหนึ่ง เขาบอกว่าพามากินข้าว ลงจากรถได้ พวกผมยังขัดๆเขินๆเลยนั่งรออยู่ด้านนอก จนเขามาเรียกจึงได้เดินตามไป
“อบต.เขาดีเนอะ มีตั้ง ๓ ชั้น”ไอ้มหาพูดพลางมองสำรวจ
“อือ คิดถึงบ้านเลยว่ะ มึงดูดิ ข้าวยังเขียวอยู่เลย”ผมชี้ไปที่ทุ่งนาซึ่งไม่โดนน้ำท่วม ข้าวออกรวงแล้ว เขียวสวยสดงดงาม มองแล้วคิดถึงบ้าน
“นี่ถ้าน้ำไม่ท่วม กูว่าทุ่งนาแถวๆที่เราเข้ามาคงจะสวยเนอะ เฮ้อ นี่แหละนะ คนเราต่อให้มีสิ่งที่เลิศเลอสมบูรณ์แบบ พัฒนาเทคโนโลยีไปก้าวไกลแต่ก็ยังแพ้ภัยธรรมชาติอยู่ดี”
“อือ ก็เหมือนกับมาเตือนเรามั้งว่า แบบว่า มีปีศาจต้นไม้ออกมาพูด พวกมนุษย์หน้าโง่ มึงไม่มีทางเอาชนะกูได้หรอก ปีนี้กูน้ำท่วม ปีหน้ากูแผ่นดินไหว ต่อให้มึงเก่งแค่ไหน มึงก็เอาชนะกูไม่ได้”
“สุดท้ายมันก็มาตายอยู่กับคำตอบของความพอดี คนเราถ้าทำอะไรแบบพอดี อยู่แบบพอดี กินแบบพอดี ทำทุกอย่างแบบพอดี มันก็จะเกิดสิ่งที่ดีๆนะกูว่า”ไอ้มหาเกาคางแบบครุ่นคิด
“อ่ะ เชิญตามสบายเลยนะครับ กับข้าวเราทำสดๆร้อนๆ ทานกันให้เต็มที่เลย”นายกอบต.พูดกับพวกผมและหัวหน้าคณะบริจาค กลุ่มนี้เขาดีนะครับในความคิดของผม เขาเป็นลูกคนรวย พอเห็นคนอื่นยากลำบากเขาก็ออกมาช่วยเหลือชาวบ้าน บางทีน้ำท่วมครั้งนี้ก็ทำให้เราเห็นว่าคนไทยยังมีน้ำใจต่อกันอยู่อีกมากมาย ที่ออกข่าวผมไม่ค่อยรู้นะครับว่าใครทำอะไรที่ไหนบ้าง แต่ผมคิดว่าคงจะมีคนรวยออกมาช่วยเหลือเยอะเหมือนกัน ส่วนตัวผมเองก็ช่วยนะแต่ผมอาจจะไม่ได้ช่วยโดยตรงแค่โอนเงินไปร่วมสมทบทุนกับโครงการต่างๆ กิจการของผมเองก็ได้รับผลกระทบอยู่เหมือนกัน
“กับข้าวเยอะแบบนี้จะกินหมดไหมวะ”รุ่นพี่ต่างกองร้อยพูดขึ้น
“ห่อกลับกองร้อยได้ไหมวะบอมบ์ กูเบื่อกับข้าวที่กองพันแล้วว่ะ”ไอ้มหาพูดขำๆ
“บอกเขาดิ เดี๋ยวกูให้เขาห่อให้”
“ไอ้สัส เสียมารยาท มาแดกฟรีแล้วยังจะให้เขาห่อให้อีก”
“ฮ่าๆๆๆๆ”
ขนมจีนน้ำยา แกงไตปลา แกงเขียวหวาน ไข่เจียว หมูแดดเดียว และอีกหลายอย่าง ละลานตาไปหมด กินข้าวหมดไป ๓ จาน กูไม่สนใจอ่ะ เขาให้แดกกูก็แดก จะมัวเขินอายตามมารยาทกูขอสักวันเหอะ ขนาดว่ากินเยอะยังเหลือเลยครับ งานนี้พุงกาง แล้วตบท้ายด้วยผลไม้กับของหวาน อิ่มไปเป็นชาติเลย ฮ่าๆๆๆ
“ฮัลโหลแม่ ทำอะไรอยู่เหรอ”กินอิ่มก็โทรหาแม่สักหน่อย
“นั่งอยู่เฉยๆ ไม่ได้ทำอะไร แล้วนี่ได้ข่าวว่าออกไปช่วยน้ำท่วมวันนี้ไปไหนเหรอ”
“มีสายรายงานความประพฤติเหรอแม่ ฮ่าๆๆๆ บอมบ์มาช่วยน้ำท่วมที่อยุธยาน่ะ โหแม่ น้ำท่วมมิดหลังคาเลย บ้าน ๒ ชั้นนี่เหลือแต่ชั้นบน”
“อือ ดูสิ มันท่วมหนักขนาดนั้นเลยเชียว แม่ดูข่าวแล้วสงสาร”
“ใช่แม่ ข้าวเขิ้วนี่เสียหายหมดเลย ที่บ้านเราไม่เป็นไรนะแม่ ลูกยังสบายดีไหม ซ่าหายป่วยยัง”
“ยังเลย น้ำมูกยังไหลอยู่นิดหน่อย นี่ดีนะแม่นกมาช่วยเลี้ยง”แม่นกนี่ชื่อของพี่นกแม่ไอ้ซันนะครับ พี่นกเป็นลูกสาวของน้องสาวแม่ผมเอง เป็นญาติกัน แม่ผมจึงมีศักดิ์เป็นป้าของพี่นก ส่วนไอ้ซันมันมีศักดิ์เป็นหลานผมนะครับ
“กับข้าววันนี้อร่อยไหม ทานอิ่มกันหรือเปล่า”ดารากับเพื่อนผู้หญิงที่มาด้วยกันถามผม
“อร่อยครับ ผมซัดไปตั้ง ๓ จาน อิ่มมากเลยครับ เมื่อกี้เห็นขอไข่เจียวเพิ่มด้วยนี่นา ชอบเหรอครับ”ดาราเขาขอให้แม่ครัวเจียวไข่ให้อีกครับ
“ค่ะ ไม่เคยเจอไข่เจียวที่ไหนอร่อยเท่านี้มาก่อนเลยขอเพิ่มค่ะ”จากนั้นก็คุยกันไปเรื่อยเปื่อย คุยไปคุยมาไม่รู้คุยอีท่าไหนผมได้เบอร์ดารามาเฉยเลยครับ หึหึ เขาขอเราก็ให้ เขาให้เราก็รับ แต่ถ้าเมียรู้กูคงโดนโวยใส่
เดินทางกันเพื่อไปบริจาคของกันต่อ คราวนี้ไปที่วัด กับชุมชนอีก ๒ ชุมชนจนของหมดเราจึงได้เดินทางกลับกันครับ มาถึงกองพันก็ ๖ โมงเย็นพอดี ไปรายงานตัวกับสิบเวรแล้วเปลี่ยนชุดแล้วไปอาบน้ำอาบท่าให้เรียบร้อย
หลังจากที่ผมออกไปช่วยข้างนอกจากนั้นสัปดาห์ต่อมารุ่นพี่ก็ได้ทำการปลดไปตามวาระที่มารับใช้ชาติ รุ่นพี่ปลดไปแล้วภาระก็หนักมากขึ้นเนื่องจากน้ำได้ทะลักเข้ามาในปริมณฑล แถวรังสิต ลำลูกกา น้ำสูงมาก รถทรายมาเทที่กองพันผมครับ
“จะท่วมอีกนานไหมวะ กูขี้เกียจแล้วเนี่ย”เพื่อนร่วมกองร้อยมันบ่น เพราะตอนนี้เราเหนื่อยกันมากเลยครับ เราต้องไปกรอกทรายกันทุกวัน วันละไม่ต่ำกว่าพันกระสอบ คนก็น้อย ไหนจะออกไปช่วยด้านนอก ไหนจะต้องมากรอกทรายอยู่ในกองพัน ผมไม่ได้ไปงานนอกกับเขาเลยครับเพราะรุ่นพี่เขาแย่งกันไป คืองานนอกมันจะสบายกว่าครับ แต่ไม่เป็นไร หนักเบาผมก็ทำหมด
“ไอ้พวกใหญ่ๆโตๆแม่งดีแต่สั่ง ไม่มากรอกเองบ้างวะ ไอ้สัส”แอบด่ากันอีกแล้วครับ
“คนเหนื่อยน่ะพวกกู แต่คนได้หน้าน่ะพวกมัน แม่งเอ๊ย”
“ทำๆไปเหอะน่า จะบ่นทำไมวะ มึงมัวแต่บ่นงานก็ไม่เสร็จ”
“บ่นดิไอ้เหี้ย มึงดูดิ เอ็มร้อยสักขวดให้กูแดกยังไม่มีเลย ใช้งานกูยิ่งกว่าควาย ไอ้สัส ให้กูแดกน้ำเปล่า เยะแม่ น้ำก็จะท่วมไปถึงไหนวะ”
“จ่าหนิงๆ เอาเงินไปซื้อเอ็มร้อยมาแจกกำลังพลหน่อยไป มา เดี๋ยวผู้พันช่วย”ผู้พันมาเองเลยครับ ผมโคตรงง ไอ้คนที่บ่นเมื่อกี้ยังอึ้งเลย จะโดนแดกไหมวะกู ผู้พันเป็นคนจับกระสอบ ส่วนทหารเป็นคนกรอกทราย กรอกเสร็จแล้วก็มัดปากถุง ส่วนที่กรอกเสร็จแล้วจะมารถมารับไปครับ คนกรอกก็กรอกไป คนโยนกระสอบทรายขึ้นรถก็ทำกันไป
“เราต้องเหนื่อยหน่อยนะทหาร ตอนนี้หน้าที่ของเราไม่ใช่แค่การรบราฆ่าฟัน แต่อะไรที่เกี่ยวข้องกับความสุขความสงบของบ้านเมือง เราต้องทำทุกอย่าง แล้วอีกอย่างถ้าทหารไม่ทำ ก็ไม่มีใครเขาทำ อย่าท้อ อย่าถอดใจนะ”ผู้พันพูดจากนั้นก็เดินไป โล่งอกไม่โดนแดกแล้วพวกกู
“ไอ้เหี้ย มึงก็พูดซะจนผู้พันต้องมาทำเองเลยวะ มึงนี่มันจังไรคนจริงๆ”
“เออ แต่กูว่าก็ดีนะ จะได้รู้ว่าพวกเราเหนื่อยแค่ไหน คนทำกับคนพูดน่ะมันเหนื่อยต่างกันเว้ย”
“นี่ถ้าโดนแดกมานะ มีเฮแน่เลยมึง”ต่างคนต่างพูดไปต่างๆนานา เรากรอกทรายจนเย็นจึงไปล้างเนื้อล้างตัว อาบน้ำแล้วไปกินข้าวกัน
สถานการณ์น้ำท่วมยิ่งหนักขึ้นทุกวัน ฝนตกลงมาอีกระลอก สัปดาห์ที่ ๒ ของเดือนพฤศจิกายนแล้ว ตอนนี้ทหารใหม่เข้ามาฝึกกันอย่างหนักหน่วง สะท้อนให้เห็นภาพตอนพวกผมเป็นทหารใหม่ พอผ่านมาแล้วอะไรมันก็เป็นแค่เรื่องขำๆ ตอนฝึกนี่ไม่อยากจะพูดลำบากมากเลยครับ แต่พอฝึกเสร็จเอามาพูดหยอกล้อกันฮาเฮ
เรายังคงกรอกทรายกันทุกวันครับ สัปดาห์นี้มีหน่วยทหารจากภาคใต้ขึ้นมาสมทบ ตอนนี้ทหารแถบจังหวัดที่ไม่โดนน้ำท่วมถูกย้ายมาช่วยน้ำท่วมกันชั่วคราว จะไปประจำอยู่ที่กองพันต่างๆตามแต่ผู้บังคับบัญชาระดับสูงจะให้ไปช่วยแถบตรงไหนจุดไหน เมื่อมีทหารจากต่างหน่วยเข้ามาพักพวกผมก็ต้องย้ายเตียงนอนกันไปที่โรงนอนอีกฝั่งหนึ่งต้องมานอนอัดกันเป็นปลากระป๋อง เตียงจากที่เคยจัดห่างๆก็ต้องมาจัดให้มันชิดกัน เอาตู้เสื้อผ้าย้ายไปไว้ที่ปลายเตียง
๒ วันแรกที่มีหน่วยอื่นมาพักร่วมชายคากองร้อยผมก็ไม่ได้รู้หรอกครับว่าใครเป็นใครบ้างเพราะตอนเช้าเขาจะออกไปช่วยด้านนอก ส่วนพวกผมจะอยู่กรอกทรายภายในกองพันกันครับ จนมาช่วงเย็นวันหนึ่ง เราไปอาบน้ำกันครับ ก็อาบกันคนละอ่าง พวกผมที่อยู่กองร้อยต้องอาบอ่างเดียว ส่วนอีกอ่างจะเก็บไว้ให้หน่วยทหารหน่วยอื่นมาอาบน้ำครับ ผมกับไอ้มหาเดินไปอาบน้ำไปเจอหนุ่มตี๋คนหนึ่งเขากำลังอาบน้ำอยู่พอดี กางเกงในสีแดง ตัวขาวๆ หุ่นคล้ายผู้หมวดเลยครับ ผมกับไอ้มหาแก้ผ้าอาบแบบโล่งโจ้ง อาบๆไปหนุ่มตี๋คนนั้นหันมายิ้มให้ ผมก็ยิ้มตอบครับ ผูกมิตรเอาไว้
“อยู่กองร้อยนี้เหรอครับ”เขาเป็นคนทักมาก่อน
“ครับ”ผมตอบ มีคนอื่นๆอาบอยู่ด้วยนะครับ คนที่มาก่อนก็ได้อาบก่อน ส่วนผมมาทีหลัง น้ำแทบจะหมดจากอ่าง
“ตั้งแต่น้ำท่วมก็ออกไปช่วยทุกวันเลยละสิครับ”
“อ๋อ ก็แทบทุกวันครับ บางวันก็ไปแพคของ แต่ช่วงหลังกรอกทรายอย่างเดียว แล้วนี่ออกไปช่วยที่ไหนมาเหรอครับ”
“ที่.....น่ะ น้ำท่วมหนักมาก”
อาบไปก็ชวนคุยกันไปครับ จนอาบเสร็จพร้อมกันเดินขึ้นกองร้อยไปพร้อมๆกัน เจอหน้าผู้หมวดด้วย ผมยิ้มให้ผู้หมวดแต่ผู้หมวดทำหน้าเฉยๆใส่ จนพักหนึ่งผมเข้าไปในห้องผู้หมวด ไปนั่งรอ ผู้หมวดแกไปอาบน้ำ นั่งรอครึ่งชั่วโมงผู้หมวดก็ขึ้นมาบนห้อง นุ่งผ้าเช็ดตัวอีกแล้ว คนยิ่งเยอะๆกูยิ่งหวงๆมึงอยู่ด้วย
“บูมมานี่ดิ”ผมเรียกผู้หมวด
“อะไร จะแต่งตัว”ผู้หมวดยืนใส่กางเกงในหน้าตาเฉย
“ทำไมทำแบบนี้อีกแล้ว กำลังประชดพี่เหรอ”ผมคว้าข้อมือผู้หมวดไว้ พี่แกมองหน้าผม
“ทำอะไรอีกล่ะ อะไรวะเนี่ย ปล่อยดิวะ คนจะแต่งตัว”
“บูมกำลังประชดใช่ไหม เคยบอกแล้วใช่ป่ะว่าเวลาอาบน้ำเสร็จแล้วให้แต่งตัวให้เรียบร้อย แล้วนี่อะไร ทำไมทำแบบนี้”
“เรื่องของกู”
“เออ งั้นกูขอทวงสิทธิ์ของกู”ผมก้มลงไปดูดตรงหน้าอกผู้หมวด
“ไอ้เหี้ย อะไรของมึงเนี่ย”ผู้หมวดพยายามดันหัวผมออกแต่กูแรงเยอะกว่า ดูดแม่ง ๓ รอย ไม่ได้ดูดแถวคอนะครับ ผมดูดแถวหน้าอก
“กูหวงมึงนะบูม ตอนนี้มีทหารต่างที่ต่างถิ่นมาอยู่ด้วย มึงจะทำตัวแบบนี้ไม่ได้”ผมกอดผู้หมวดไว้
“แล้วทีมึงกับไอ้เหี้ยหน้าตี๋นั่นล่ะ หม้อไปเรื่อยนะมึง”
“หม้ออะไร เขาชวนคุยเราก็คุย รู้จักกันเอาไว้ไม่ใช่เรื่องเสียหาย”
“แต่กูมองสายตาไอ้เหี้ยนั่นมันไม่ได้แค่อยากรู้จักมึงธรรมดา มันส่งส่งตาจะแดกกูมาด้วย”
“เหรอ”
“เออดิ แล้วได้ข่าวมาว่ามึงมีกิ๊ก”
“กิ๊กไหน ไม่มีเหอะ รักผู้หมวดคนเดียว”
“อย่าให้ต้องพูดว่ามีกิ๊กเป็นดารา แค่ไปช่วยกันวันเดียวถึงกับต้องแลกเบอร์ด้วยเหรอ”
“อ้าว เขาขอผมก็ให้ เขาจีบผมหรือไม่จีบผมนั่นมันเรื่องของเขา ตบมือข้างเดียวไม่ดังหรอกน่าที่รัก อย่าคิดไปไกล ตอนนี้ผมอยู่ตรงนี้”
“แล้วพรุ่งนี้มึงจะอยู่ตรงไหน มึงเจ้าชู้”
“พรุ่งนี้จะตรงไหนก็ช่างขอแค่มีผมกับผู้หมวด นะๆ ผมไม่คิดจะมีคนอื่นหรอก ถ้าเพื่อนน่ะผมจะหาใหม่เรื่อยๆ แต่ถ้าเมียผมไม่หาแล้ว จุ๊บ”
“เออๆ พูดได้ก็ต้องทำได้ เฮ้ย กอดเฉยๆได้ไหมทำไมต้องลูบอีกแล้ววะ ดูดิ มึงทำรอยกูเนี่ย โห บอมบ์ แดงมากเลยว่ะ มึงซาดิสต์ว่ะบอมบ์”
“เออ คราวนี้แค่ดูดให้เป็นรอย ครั้งหน้าถ้ายังทำแบบเมื่อกี้อีกผมจูบโชว์แน่”
“มึงกล้าเหรอ เฮ้ยบอมบ์ ขอแต่งตัวก่อนได้ไหม”
“ไม่ต้องแต่งแล้วมั้ง เห็นแล้วอยากเลยอ่ะ”
“อดทนหน่อยเว้ย ตอนนี้ได้แค่จูบกับลูบคลำ ห้ามเกินกว่านี้ เออ แล้วถามหน่อย มึงไม่รู้สึกเลยเหรอว่าไอ้หน้าตี๋คนนั้นมันมองมึงแบบแปลกๆ เฮ้ย กูว่ากูไม่ได้อุปทานไปเองนะเว้ย มันมองกูแวบหนึ่งมันยิ้มให้กูแบบแปลกๆว่ะ”
“ผมมองออกอยู่หรอกครับ แต่ไม่คิดจะเล่นด้วยหรอก แต่ถ้าผู้หมวดมองผมแปลกๆนี่ผมจับปล้ำหน้ากองร้อยเลย ฮ่าๆๆ”
“ไอ้สัส คนนะเว้ยไม่ใช่หมาเดือน๑๐ ขอแต่งตัวก่อนเดี๋ยวกูให้มึงกอด โอเคไหม”ผู้หมวดยายามแกะมือผมออก ผมยอมเอามืออกแต่โดยดี ผู้หมวดรีบใส่กางเกงขาสั้นกับเสื้อยืดสีเขียวอย่างรวดเร็ว ส่วนผมมานั่งรอที่เก้าอี้ พอแต่งชุดเสร็จก็ตบปุๆที่หว่างขา มาให้กูนั่งกอดแต่โดยดี
“โทรมไปไหม”
“อือ ช่วงนี้งานหนักไม่มีเวลามาดูแลตัวเองหรอก”
“ครับ วันนี้ผมไม่ไปรวมดีกว่า อยู่กอดผู้หมวดในห้องนี่แหละ”ที่จริงสิบเวรบอกตั้งแต่ไปกินข้าวแล้วครับว่าไม่ต้องรวม ให้รีบพักผ่อนกันเพราะเราเหนื่อยกันมาทั้งวัน แต่ฟังเวรว่าใครโดนเวรที่ไหนอะไรยังไงก็รีบปล่อยให้พักผ่อนกัน
“แล้วไม่ไปพักผ่อนล่ะ เหนื่อยๆก็ต้องพักผ่อนเยอะๆ”
“ขอกอดผู้หมวดก่อน เราไม่ได้กอดกันตั้งหลายวัน ฟอด”
“แต่เราก็เจอหน้ากันทุกวันนะ อย่าโอเวอร์ได้ป่ะ”
“ฮ่าๆๆๆ คืนนี้ผมแอบเข้ามานอนกับผู้หมวดได้ป่ะ อยากนอนกอดทั้งคืน”
“จะบ้าเหรอ นี่มึงเข้ามาห้องกูบ่อยๆเขาก็สงสัยกันแล้วมั้งว่ามึงเข้ามาทำไม กูยังไม่พร้อมจะเปิดตัวเว้ย”
“ครับผม แล้วผู้หมวดคิดว่าจะปิดไปอีกนานแค่ไหน”
“ไม่รู้ว่ะ แต่ขอให้มึงปลดก่อนกัน”
“กลัวไหมกับคำนินทา”
“อืม มันก็ ๕๐ – ๕๐ อ่ะ แต่ถ้าคิดอีกแง่หนึ่งไม่มีใครในโลกไม่ถูกนินทาหรอก ถ้าเขาเอาความจริงมาพูดมันก็เรื่องของเขา ถ้าเขาเอาความไม่จริงมาพูดมันก็เรื่องของเขาอีกนั่นแหละ ยิ่งเราใส่ใจเรื่องไม่เป็นเรื่องของคนอื่นมากเท่าไหร่ เราก็ยิ่งแต่จะลดความใส่ใจในตัวเองมากขึ้นเท่านั้น”
“ก็กลัวว่าจะมีพวกนายสิบนายทหารนินทาจนผู้หมวดไม่สามารถจะเป็นทหารต่อไปได้”
“บอมบ์ เราเป็นทหารจริงอยู่ที่ทั้งชีวิตในอนาคตของกูต้องอยู่กับความเป็นทหาร แต่ถ้าเราสามารถที่จะแยกแยะเรื่องหน้าที่การงานออก ทุกอย่างมันจะดีขึ้นมากเลย ที่คนในสังคมยังทะเลาะกันอยู่ทุกวันนี้เพราะเขาแยกแยะไม่ออก โอเค ยุคหนึ่งความรัก การมีคู่ครองมันต้องเป็นรูปแบบชายหญิงครองรักกัน แต่ตอนนี้กูว่าโลกมันเปลี่ยนไปแล้ว การอยู่แบบคู่ครองชายหญิงอาจจะไม่จำเป็นสำหรับใครบางคน บางคนนะเว้ยชอบอยู่คนเดียว หรืออาจจะเป็นเหมือนเราที่อาจจะรักเพศเดียวกัน กูว่าเรื่องบางเรื่องเราควรที่จะให้ชีวิตของเขาเอาไปจัดการเองดีกว่า เรามามองกันที่หน้าที่การงานดีกว่าไหม เรื่องความรักเราต้องให้เขาเป็นคนตัดสินใจเอง แต่คนเราแม่งชอบเสือกเกินพอดีไง ดูสิเรื่องบางอย่างของบุคคลสาธารณะ โอ้โห แม่งรู้ดีฉิบหาย คนนี้ไปเอากันกับคนนู้น คนนู้นบ้านแตกสาแหรกขาด คือกูว่าเราไปเสือกเรื่องของเขาจนเกินพอดี ทำไมเราไม่มองเขาที่หน้าที่การงานล่ะ เอาผลงานของเขามาตัดสินเขาสิว่าเขาเป็นคนยังไง เราจะสบายใจขึ้น มึงว่าไร้สาระไหมกับคนบางคนที่ชอบไปจับผิดการดำเนินชีวิตของคนอื่น”
“ไร้สาระมากเลยครับที่รัก”
“อืมนั่นแหละ ลองคิดดูง่ายๆนะบอมบ์ วันหนึ่งเรามัวแต่ไปหมกมุ่นกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง ทำให้ชีวิตเราขาดการพัฒนานะเว้ย ลองคิดดู ๑ ชั่วโมงที่เรากำลังครุ่นคิดเรื่องบ้านแตกสาแหรกขาดของคนที่เราไม่ได้สนิทชิดเชื้ออย่างแท้จริง เรากำลังคิดเรื่องที่เขานินทาว่าร้ายเรา เท่ากับว่า เรากำลังเสีย ๑ ชั่วโมงในการพัฒนาศักยภาพของตนเอง แทนที่ว่า ๑ ชั่วโมงนั้นเราพัฒนาร่างกายของตัวเองได้มากแค่ไหน ๑ ชั่วโมงนั้นเราพัฒนาจิตใจของตัวเองได้แค่ไหน เรากลับต้องมาเสีย ๑ ชั่วโมงไปเพราะเรากลัวว่าเขาจะนินทา กูไม่ได้แคร์หรอกว่าใครจะพูดอะไรยังไงกับกู ชีวิตกู กูเป็นคนตัดสิน แต่งานที่กูทำลงไปพวกมึงต้องคอยตัดสินว่ากูทำดีหรือไม่ดี แล้วมึงล่ะบอมบ์ มึงกลัวเหรอ”
“กลัวเหรอ เรากลัวเรื่องอะไรล่ะครับผู้หมวด ผมรักผู้หมวดทำไมผมต้องกลัวด้วย ถ้ากลัวผมไม่คิดจีบตั้งแต่ทีแรกแล้ว”
“อืม”ผู้หมวดพยักหน้า
“ถ้าเรามัวแต่กลัว เราก็จะไม่ได้ทำในสิ่งที่เราอยากทำ ถ้าเรามัวแต่มองคนอื่น บางทีเราทำให้เราลืมไปเลยว่าเราลืมมองตัวเอง จริงไหมครับ”
“ถูกต้องนะครับ หาแฟนแบบมึงนี่ยากนะบอมบ์ จุ๊บก่อน”ผู้หมวดหันหน้ามาแล้วเราก็จูบกันเบาๆ เติมความหวานด้วยการสัมผัส
“แฟนแบบผมหายากแต่ไม่ยากเหมือนของโบราณนะครับ ฮ่าๆๆๆ”
-
เกือบมีเรื่องแล้วไหมล่ะ บูมหวงอ่ะบอมบ์เข้าใจกันหน่อยดิ :o8:
-
หวานกันเบาๆ เติมแรงใจแรงกาย ^^
-
เสน่ห์แรงจริงนะบอมบ์ เกือบไปแล้ว 55555
ดีที่หมวดบูมเข้าใจ แม้จะประชดนิดหน่อย
แต่บอมบ์ได้กำไรนะคราวนี้ หึหึ
:mew1: :L2:
-
งานเกือบเข้าแล้วบอมบ์ เสน่ห์แรงเกิ๊น. ขนาดเป็นแค่ทหารเกณฑ์นะเนี่ยะ :katai1:
-
ขี้หึงขี้หวงเหมือนกันทั้งคู่เลย
ตอนนี้มหากะหมวดเต้ยไม่ได้
โผล่มาโชว์หวานเลยอยู่คนละที่
-
เห็นทหารเมื่อตอนน้ำท่วม เขาช่วยเหลือได้เยอะจริงๆ
อะไรๆก็ทหาร
บอมบ์บูมหายงอนยังมีเวลาสวีท
-
ขี้หวงกันทั้งคู่เลยนิ
บอมส์ก็เสน่ห์แรงเกิ๊น
-
ตอนที่ ๔๘ น้ำท่วม(๓)
ภารกิจยังไม่เสร็จสิ้น ถึงแม้ตอนนี้ฝนจะไม่ตกมาอีกแล้ว น้ำจะท่วมเข้ามาที่ลำลูกกาและเลยหลักสี่มาแล้วก็ตาม พวกผมก็ยังคงทำหน้าที่กรอกทรายกันอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน ถามว่าดาราโทรมาหาผมบ้างไหม ก็โทรมาบ้างครับ ผมคุยกับเขาเรื่อยเปื่อย เขาน่ารักดี แต่ผมก็บอกเขาไปแล้วนะครับว่าผมมีเมียแล้ว เราเลยตกลงเป็นเพื่อนกัน ส่วนไอ้หน้าตี๋นั้นน่ะเหรอ ก็เจอกันนะครับ ตอนเย็นหลังจากที่มันออกไปช่วยน้ำท่วมมันก็จะมาเล่นฟิตเนส คือชีวิตมึงยังไม่เหนื่อยอีกหรือไง ว่าแต่เขา กูก็ไปเล่นเหมือนกัน เล่นเบาๆนะครับไม่ได้เล่นหนัก เอาแค่พอยืดเส้นยืดสาย
ไอ้หน้าตี๋เป็นนักเรียนนายสิบครับ ถูกเกณฑ์ให้มาช่วยน้ำท่วม มันเป็นคนที่โดดเด่นมากในกลุ่มที่มาพักอยู่ที่กองร้อยเดียวกับผม แต่ผมก็ไม่แน่ใจว่าไอ้อีกคนที่ชอบมาเล่นเวทกับมันจะเป็นผัวมันหรือว่าเมียมันกันแน่ คือบางทีไอ้คนนั้นมันก็มองกูแบบว่าเหมือนจะแดกกูบ้าง หรือเหมือนจะชิงชังกูบ้าง
ส่วนผู้หมวด แกบ่นทุกเช้าเลยครับเรื่องที่ผมไปทำรอยให้พี่แก เออ ก็คนมันหวงนี่หว่า คือผมก็พยายามเข้าใจนะครับว่าผู้หมวดก็ผู้ชาย ทหารในกองร้อยก็มีแต่ชายล้วนๆ แต่อย่าว่าอย่างงั้นอย่างงี้เลยนะครับ คือผิวพี่แกนี่มันขาว ผมเชื่อว่าผู้ชายมันแพ้ความขาว ต่อให้เป็นความขาวที่มาจากผู้ชายด้วยกันเองก็ตามเหอะ ร้อยทั้งร้อยมันก็ต้องมีแอบมองผิวขาวๆกันบ้าง แล้วไอ้พวกทหารเกณฑ์มันก็อดอยากปากแห้งกันทั้งนั้น เห็นขาวๆทำไมมันจะไม่มอง ผมเลยไม่ค่อยชอบที่จะให้ผู้หมวดทำแบบนั้น
“วันนี้จะกรอกทรายหรือจะไปไหนอ่ะบอมบ์”เข้าไปหาผู้หมวดในตอนเช้าเหมือนที่เคยทำ
“เขาจัดผมไปแพคของครับผู้หมวด แล้ววันนี้ผู้หมวดจะออกไปช่วยที่ไหน”
“วันนี้จะไปสำรวจแถวลำลูกกาน่ะ บางทีเราอาจจะต้องไปช่วยถึงแถวนั้น”ผู้หมวดตอบ คือทหารเขาจะมีเขตรับผิดชอบอยู่นะครับ กองพันนี้จะรับผิดชอบพื้นที่ต้องนี้ กองพันนั้นก็รับผิดชอบตรงนั้น ใครมาสมทบหน่วยไหน ก็ไปช่วยตามเขตรับผิดชอบ
“ครับ ผู้หมวดเหนื่อยไหม”
“ก็เหนื่อยนะ แต่เห็นชาวบ้านลำบากเราจะมาบ่นไม่ได้ว่าเหนื่อย มีคนลำบากกว่าเราอีกเยอะ เฮ้ย บอมบ์ จวยใหญ่แล้วชอบโชว์เหรอมึง”ผู้หมวดชี้มาที่เป้า ผมมองไปเออว่ะ อ้าซ่าเลยกู ผมจึงรีบรูดซิปทันที
“โอ๊ยๆ ไอ้สัส ซิปดึงหมอยกู เย็บเข้ อูยแม่ง”ดึงซิปขึ้นมาแม่งมาโดนหมอยเต็มๆเลย
“ไอ้สัส รูดซิปยังไงให้ซิปดึงหมอยได้วะ มึงไม่ได้ใส่กางเกงในรึไง”
“อูย ห่าเอ๊ย หมอยกู อือ ผมไม่ได้ใส่อ่ะผู้หมวด เจ็บว่ะ สงสัยต้องโกนแล้วมั้ง”
“ทำไมไม่ใส่กางเกงในวะ ไม่ได้ซักรึไง”
“เปล่า เมื่อเช้าผมรีบน่ะ โห แม่งร่วงมาเป็นกำเลย ผู้หมวดดูดิ หมอยหายไปเป็นแถบ”ผมแหวกที่เป้าให้ผู้หมวดดู
“ไอ้สัส”พี่แกค้อนผม ส่วนผมก็ขำๆ เจ็บนะ คือหมอยมันยังไม่ถึงเวลาร่วงอ่ะ แล้วมันเสือกไปพันกับซิปพอโดนดึงขึ้นมันก็เจ็บ คุณผู้หญิงผมไม่รู้ว่าเคยมีประสบการณ์แบบนี้หรือเปล่า แต่ถ้าถามผู้ชายผมว่าส่วนใหญ่เคยมีประสบการณ์หมอยติดซิปหรือซิปดึงหมอย คือผู้ชายบางคนเวลาไม่ใส่กางเกงในพอใส่กางเกงมีซิป ถ้ารูดซิปแบบไม่มีสติ หมอยมึงร่วงเป็นกำแน่ แล้วแม่งโคตรเจ็บ รากหมอยมันแข็งแรงเหมือนรากผมอ่ะ พอโดนดึงไปก็ทำเอากูปวดร้าวอยู่ไม่น้อย ดีนะที่ซิปไม่ไปติดที่ปลายจวย ถ้าติดปลายจวยนี่โหแม่งไม่ต้องสืบ จวยมึงนอกจะใช้งานไม่ได้ไปหลายวันแล้ว ความทรมานนี่ตัวพ่อเลยครับ
“ไปใส่กางเกงในไป จะเดินโตงเตงไปแบบนั้นเหรอ มึงเชื่อกูป่ะว่าถึงคนเราจะเครียดเรื่องน้ำท่วมแต่ถ้าแม่งมีทหารไปยืนโชว์ดุ้นตระหง่าน กูว่าไม่มีใครอยากให้น้ำลดหรอก”
“แล้วถ้ามันตระหง่านต่อหน้าที่รัก ที่รักจะทำไงเหรอ จะอม จะขย่ม อุก ที่รักต่อยผมทำไม”
“มึงทะลึ่ง กูจะตัดทิ้งเดี๋ยวนี้แหละ ไอ้เหี้ย”
“ที่รักบอมบ์เจ็บนะ ทำไมไม่เอาปืนมายิงเลยล่ะ ฟอด ที่รักเป่าให้หน่อยดิ เขาเจ็บตรงหมอยอ่ะ”
“เดี๋ยวกูเอาไฟเผาหมอยมึงไอ้บอมบ์ ชอบทำตัวเด็ก กูเป่าแล้วมันจะหายเหรอ ถ้าไม่อม ฮ่าๆๆๆๆ”นั่นไง มีหลุดมาบ้างแล้ว ผู้หมวดเป็นคนไม่ค่อยทะลึ่งนะครับ คือพี่แกไม่ค่อยแสดงออกเรื่องนี้แบบโดยตรง แต่ถ้าผมจะมีอะไรพี่แกยอมไหม ก็ยอมผมเสมอครับยกเว้นว่ามีเหตุจำเป็นหรอสถานที่ไม่อำนวยเท่านั้น “กูพูดจริงนะบอมบ์ ไปใส่กางเกงในเหอะ”
“ครับผม เออว่ะเพิ่งคิดได้ ว่าเขาให้ใส่ชุดวอร์มไปแพคของ เดี๋ยวขออ้อนผู้หมวดสักแปบนะ ผมไปเปลี่ยนแน่นอน จะใส่กางเกงใน ใส่แพมเพิร์ชด้วยดีมั้ย”
“เรื่องมากแบบนี้ไปตัดทิ้งซะให้หมดเรื่องหมดราวเหอะว่ะ เฮ้อ”ผู้หมวดถอนหายใจแล้วส่ายหน้า
“ถอนหายใจบ่อยแก่เร็วนะครับ”กอดเอวพี่แกเบาๆขยี้จมูกลงบนแก้มเบาๆ รักมึงว่ะ
“ไม่ชอบคนแก่ก็ไปจีบไอ้หน้าตี๋นั่นดิ นี่ไม่ได้โกนหนวดมากี่วันแล้วเนี่ย มันจักจี้อ่ะบอมบ์”
“๓ วันเอง จุ๊บ อยากไว้หนวดไว้เคราทำตัวเถื่อนๆ คงจะเซ็กซี่น่าดู”
“พอเหอะพี่บอมบ์ครับ แค่นี้น้องบูมก็ไม่รู้จะทำใจยังไงแล้ว”
“หลงรักผมจนหน้ามืดตามัวเลยเหรอครับ”
“ฮ่าๆๆๆ ก็ใช่ครึ่งหนึ่ง แต่ไม่ถึงกับหน้ามืด หน้ากูใสเว้ย ถึงจะโทรมแต่กูยังหล่อ มีแฟนหล่อแบบมึงความหล่อกูยิ่งเพิ่มขึ้นเป็น ๑๐ เท่า”
“ใช่ เพราะได้น้ำดีจากผมใช่ไหมล่ะ”
“วกไปเรื่องใต้สะดืออยู่เรื่อยเลยมึง เห็นกูยอมยกขาให้หน่อยนี่ไม่ได้เลยนะ เดี๋ยวสักวันจากพาดบ่าอยู่ดีๆจะไปประทับที่หน้ามึง ไอ้สัส เดี๋ยวแปบนึง กูของอนมึงสัก ๕นาที กอดได้แต่ห้ามพูด กูของอนแปบ”ผมจึงเงียบเสียงแล้วพูดหมวดก็ยืนนิ่งทำหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่ ๕ นาที จากนั้นก็ยิ้ม “หายแล้ว แต่อย่าเพิ่งวกไปใต้สะดือ เอาเรื่องบนสะดือให้รอดก่อน”
“ครับ”ผมพยักหน้า
ก๊อกๆๆ “กระผม พลทหารอภิญญ์ .... ขออนุญาตเข้าห้องผู้ฝึกครับ”เสียงอีหนูนั่นเอง ผมเปิดประตูให้แล้วอีหนูมันเข้ามา
“มีอะไรเหรอหนู”ผมถามแล้วไปยืนซ้อนหลังกอดผู้หมวด
“ว้าย บุญหมีบารมีแดด ผู้หมวดหล่อมากเลยอ่ะ แฮะๆ ผู้หมวดครับ ผู้หมวดเต้ยให้เอานี่มาให้ผู้หมวดครับ”อีหนูส่งเอกสารมาให้ผู้หมวด “พี่บอมบ์อ่ะ หนูเขินจัง คนบ้า ชอบทำตัวน่ารักอยู่เรื่อยเลย”อีหนูมันทำท่าบิดแบบเขินอายของมันไปแล้วมาตีที่แขนผม กูงงว่ะ
“เอ่อ หนู ไอ้บอมบ์มันกอดกูอยู่นะไม่ได้กอดมึง”
“ก็ ผู้หมวดอ่ะ ผู้หมวดไม่รู้อะไร พี่บอมบ์น่ะผู้ชายในฝันของตุ๊ดไทยใจรักชาติคนนี้เลยนะ ดูดิ เขินจัง กลับบ้านทีไรเจอพี่เจิดจับพาดบ่าอย่างเดียว”
“อ้าว แล้วมึงไม่ชอบหรือไงพาดบ่าอ่ะ”ผมถาม
“ก็ บ้าอ่ะพี่บอมบ์ ฮู้ เขินจริง หนูไม่สงสัยเลยนะว่าทำไมพี่บอมบ์ถึงทำงานได้ทั้งวันแบบไม่มีเหนื่อย เขามีขุมพลังงานอยู่นี่นี่เอง อิจฉาผู้หมวดจังเลย”
“ผัวมึงไม่เคยกอดมึงเหรอ”
“ก็กอดครับผู้หมวด แต่ว่า กอดทีไรเป็นเรื่องทุกที”
“ใครเป็นคนเริ่ม”
“หนูเองแหละ ว้าย พี่บอมบ์ถามอะไรก็ไม่รู้ เออ พี่บอมบ์ เดี๋ยวเขาจะเรียกรวมพวกไปแพคของแล้วนะ แล้วอย่าลืมแต่งชุดวอร์มด้วย”
“ไปทำงานได้แล้วมั้งบอมบ์ เดี๋ยวกูก็จะไปเหมือนกัน”
“นี่ถ้าหนูออกไปเขาคงจะอดสงสัยไม่ได้แน่เลยว่าหนูถูกผู้หมวดกับพี่บอมบ์กระทำชำเรา เฮ้อ เกิดมาเป็นตุ๊ดมันช่างโชคดีอะไรเช่นนี้ ได้มารับใช้ชาติอยู่กลางดงชายชาตรี”
“กลางดงชายชาตรีหรือกลางดงตีนกันแน่อีหนู”ผมถาม
“ป่ะๆ มัวแต่คุยไม่ได้การได้งานกันพอดี”
“ครับผม ขอหอมที ฟอดๆๆๆๆๆ”หอมทีนี่คือกูจัดชุดใหญ่ซ้ายขวา ฮ่าๆๆๆ
ออกจากห้องผมมาเปลี่ยนชุดเป็นชุดวอร์ม จากนั้นจึงไปรวมตัวกัน ตอนนี้จะมีชุดทำงานอยู่ ๓ ชุดใหญ่ๆนะครับ ชุดแรกจะออกไปช่วยชาวบ้านตามที่กองพันได้รับมอบหมายมา ส่วนชุดที่ ๒ นี่จะกรอกทรายอยู่ในกองพัน ส่วนชุดที่ ๓ จะเป็นส่วนของพวกผมคือถ้าเขาเรียกไปแพคของเราก็จะไป จัดกันวนๆเวียนๆอยู่แบบนี้แหละครับ แต่งานนอกส่วนใหญ่รุ่นพี่จะไปกันครับ แล้วอีกอย่างก็คือเวรกองรักษาการณ์ รุ่นพี่จะแย่งกันไปถึงกับไปขู่เด็กที่ทำงานอยู่ บก.ร้อยว่าต้องจัดเวรมันไปนะครับ ก็อย่างว่าใครมีอำนาจมากกว่าก็จะพยายามหาหนทางที่จะให้ตัวเองได้สบายกว่าคนอื่น ผมมันทำได้ทุกงานอยู่แล้ว เพราะถ้าผมเหนื่อยเมื่อไหร่ผมจะมาซุกๆกอดๆผู้หมวดอยู่พักหนึ่งก็จะหายเหนื่อยแล้วครับ
ตัวแทนกองร้อยละ ๖ คนในการออกไปทำงานครั้งนี้ ไปถึงสถานที่สำคัญที่หนึ่งนะครับ ไม่ใช่ที่ที่พวกผมเคยไปขนของ แต่จะเป็นอีกที่หนึ่ง พอไปถึงพวกผมก็เดินแถวเข้าไปข้างในอย่างเรียบร้อย ไปรออยู่ครู่หนึ่ง คิดอะไรไม่ออกเขาก็มาแจกข้าวให้พวกผมกินก่อน กับข้าวดีมากเลยครับ กินกันอิ่มหมีพีมันแล้วจึงเริ่มงาน มีทหารยศพันเอกท่านหนึ่งมาควบคุมงานครั้งนี้ครับ
นอกจากทหารจากหน่วยงานของผมแล้วยังมีทหารของหน่วยงานที่นี่อีกส่วนหนึ่งนะครับ ครั้งแรกเลยเราก็มาเอาของที่แพคขึ้นรถก่อน ประมาณพันถุงเห็นจะได้ ถุงที่ว่านี้คือถุงพระราชทานนะครับ พวกผมก็ขนขึ้นในรถจีเอ็มซีของทหาร พอขนขึ้นรถเสร็จแล้วจากนั้นจึงนั่งพักครับ
“ของเยอะเนอะ”อีหนูพูด
“อือ คนเดือดร้อนกันเยอะ ป่ะ เขาเรียกแล้วมั้ง”ผมลุกขึ้นเมื่อเห็นรุ่นพี่ลุกขึ้น จากนั้นจึงไปเข้าไลน์ครับ พวกผมจะเป็นคนเอาถุงเดินไปตามแถวเพื่อที่จะให้ทหารเอาของใส่ ส่วนทหารที่เป็นคนเอาของใส่ถุงก็จะเป็นทหารของที่นี่ครับ พวกผมกับทหารของที่นี่ที่เหลือจะเป็นคนเดินรับของ
รอบสองรอบแรกก็ไม่เท่าไหร่หรอกครับ ผมทำงานแบบเงียบๆ แต่พอหลายรอบทหารเจ้าถิ่นเข้าชวนคุย คือจะมีทหารชุดหนึ่งประมาณ ๓ คนมั้งครับเขาจะนั่งใกล้กันแล้วจริตจก้านก็คือมองออกว่าเป็นเกย์อ่ะ แล้วที่นี้พอผมไปรอรับของเขาก็จะมองมาด้วยสายตาหวานๆ ถามว่าชื่ออะไร ผมก็ตอบ
“หล่อแบบนี้มีแฟนรึยัง”เขาถามหน้าตาเยิ้มๆ จะแดกกูให้ได้ใช่ไหม
“แฟนไม่มีครับ มีแต่เมีย ตอนนี้ลูก ๒ แล้ว”ผมตอบแบบยิ้มๆ เอาดิ เมียกูก็มียศร้อยตรีซะด้วย ลูกกูก็ ๒ คนแล้ว
“ยอมเป็นน้อยก็ได้ สนใจนะ มีเบอร์ไหม”
“มีครับ แต่คงให้ไม่ได้ เมียหวง ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ”ผมยิ้มให้จากนั้นก็ทำงานต่อ แล้วเป้าหมายต่อไปก็เป็นไอ้มหาครับ ถูกถามชื่อถามแซ่เหมือนกัน
“หล่อจัง มีแฟนยัง”
“อ๋อ ผมไม่นิยมมีแฟนครับ ผมนิยมมีเมียมากกว่า ตอนนี้มีแล้ว รักเมียมาก เมียก็หวงมากด้วย”ไอ้มหาตอบ พวกคนที่จ้องจะงาบมองแบบหน้าเหวอ ให้มันรู้ไปว่าพวกกูบูชาเมียกัน ฮ่าๆๆๆ
“มีเมียแล้วก็เอา สนไหมเผื่อได้หลังแล้วจะลืมหน้า”เอ่อ แรดว่ะ ไอ้สัส ผมไม่ได้ต่อล้อต่อเถียงอะไรอีกมายมายหรอกครับ ทำงานตามที่ได้ตั้งใจ
“กูไม่อยากเชื่อเลยว่าเป็นทหาร แม่งแรงกว่าอีหนูอีก”ไอ้มหาบ่นออกมาเบาๆ
“มันก็แบบนี้แหละมหา ตอนมีเมียแม่งเหี้ยนั่นเหี้ยนี่เข้าหาไม่ว่างเว้น ตอนไม่มีเมียนี่หมาสักตัวยังไม่หันมามองเลย ทำใจเว้ย คนมีเมียแล้วจะเป็นคนที่มีเสน่ห์ทุกคน”ไอ้ซันตบไหล่
“เออ แต่แบบนี้ก็เกินไป ทำไมคนมันเปลี่ยนไปขนาดนี้วะ อยากมีผัวจนตัวสั่นไม่สนใจว่าเขาจะมีเมียมีลูกเลยเหรอวะ พูดไปแล้วกูก็แค้น อีห่า พี่ชายกูแต่งงานลูก ๓ แล้ว มีผู้หญิงคนหนึ่งเว้ย พยายามมาทำให้พี่ชายกูร้าวฉานกับพี่สะใภ้ พี่ชายกูก็เหลือเกิน เขาชวนไปก็ไป พี่สะใภ้กูแทบจะเอาขวานไปฟันหัว”
“แล้วพี่มึงทำไงต่อไป”
“ไม่ทำอะไรหรอก พี่สะใภ้กูเอาปืนมายิงขู่พี่ชายกูหน้าบ้านเลย ฮ่าๆๆๆ ตอนนี้กลัวเมียทำตัวเจี๋ยมๆ ไม่กล้าหือกล้าอือ”
“อ้าว แล้วพี่มึงเอาปืนมาจากไหน”
“ปืนพ่อกูอ่ะ พี่สะใภ้กูคงจะแค้นมาก พ่อแม่กูก็ไม่ได้ด่าพี่สะใภ้นะที่จะยิงลูกชายเขา กลับไปด่าพี่ชายกูเละ ตอนนี้อยู่ในโอวาท ว่านอนสอนง่าย ส่วนผู้หญิงคนนั้นแม่งหายไปเลย”
“โห พี่สะใภ้มึงโหดว่ะ”ผมร้องออกมา
“แล้วมีเรื่องหนึ่งเว้ย ตอนกูบวชอยู่ ห่าแม่ง มีผู้หญิงมาจีบกู ทั้งที่กูอยู่ในผ้าเหลือง ทำเป็นมานั่งคุยนั่นคุยนี่ มาถวายจังหันทุกเช้า แล้วมานั่งคุย ใหม่ๆกูก็เอ๋อ เห็นเขาชวนคุยชวนปรึกษา เออ ไอ้เราก็ในฐานะพระ ชาวบ้านเดือดร้อนอะไรที่แนะนำได้เราก็ช่วยเหลือเจือจานซึ่งกันและกัน พอคุยไปคุยมาหลายวัน มันมาถามกูว่าเมื่อไหร่กูจะสึก ถ้าสึกแล้วมันขอจองนะ แรกๆกูก็นะ เขินๆ พอหลายๆครั้งเข้า กูรำคาญ วันนั้นมันถามกูเว้ย หลวงพี่เมื่อไหร่จะสึก รู้ไหมมีคนหนึ่งที่กำลังรอคอยความรักจากหลวงพี่ กูเลยถามไปว่า ผู้ชายมันหมดหมู่บ้านแล้วเหรอ ไม่มีปัญญาหาผัวรึไงถึงได้จะมาสึกพระเอาไปทำผัว ก็เห็นอยู่ว่ากูบวชพระอยากจะเอากูไปทำผัว ผู้ชายบ้านนี้เมืองนี้มันศูนย์พันธุ์แล้วรึไง นี่มันวัดนะไม่ใช่ตลาดนัดชอปปิ้งหาผัวที่มึงถูกใจคนไหนมึงจะมาขอให้เขาสึกไปเป็นผัวมึง แล้วกูก็พูดด้วยบ่นด้วยด่าด้วยแหละอยู่พักใหญ่ จนพ่อแม่มันเกลียดกูไม่ยอมมาใส่บาตรอีกเลย”
“อ้าว แล้วชาวบ้านคนอื่นไม่พลอยเกลียดมึงไปด้วยเหรอ ที่มึงไปด่าเขาซะขนาดนั้น”ผมถาม
“บางคนก็หาว่ากูเกินไป แต่บางคนก็ยกมือสาธุว่ากูทำดีแล้ว ชาวบ้านอยากให้กูอยู่นานๆเพราะหลวงพ่อก็แก่แล้ว นี่เพิ่งมรณภาพไปก่อนกูมาเป็นทหาร พระอื่นๆก็น้อยมาก มีแต่ระดับแก่แล้วมาบวช เหลือแค่กู หลวงพี่ที่กูไปธุดงค์ด้วยกับพระรุ่นน้องของกูที่เป็นรักษาการณ์เจ้าอาวาสที่ชาวบ้านยังจะพอมีหวังให้พวกกูเป็นกำลังของพระศาสนา แต่กูก็มาโดนทหารซะก่อน วันที่กูสึกมีชาวบ้านมาร้องไห้ถึงหน้าโบสถ์ เขาเสียดายที่กูต้องมาเป็นทหาร แต่กูก็ว่ากูทำดีที่สุดแล้วละตอนที่กูบวชอยู่ ตอนนี้กูมาเป็นทหารกูก็ต้องทำดีให้มันสุดๆ เกิดมาเป็นคนทั้งทีไม่ได้ทำสิ่งดีๆ มันก็ศูนย์เปล่า”
“น่าเสียดายเนอะ ที่พี่มหาต้องสึกมา แล้วนี่จะหนีเมียไปบวชอีกไหม”
“คงไม่แล้วว่ะหนู ถึงกูบวชกายกูไม่ได้ แต่กูก็จะพยายามบวชใจ คนเราชั่วจะเลวมันไม่ได้อยู่ที่เครื่องแบบหรอก แค่ตอนนี้เราทำหน้าที่ของเราให้ดีก็เป็นพอ”
“ว้า พี่มหาน้ำใจหล่อมากเลย ทิ้งพี่เจิดแล้วเอาพี่มหาทำผัวดีไหมน้า ฮ่าๆๆๆ”อีหนูแซวขำๆ
“ก็ลองดู ถ้าอยากโดนยำตีนน่ะ มึงก็รู้นี่เมียกูตีนหนักแค่ไหน ฮ่าๆๆๆ”
“ไม่กล้าลองอ่ะ เมียพี่บอมบ์กับเมียพี่มหานี่ตีนหนักทั้งคู่”อีหนูส่ายหน้า
คุยกันพักหนึ่งเราก็ไปแพคของกันต่อตอนนี้ผมไม่ได้เป็นคนเดินแถวรับของแล้วครับแต่จะเป็นคนมัดปากถุงและเป็นคนยกถุงพระราชทานขึ้นรถ เราทำกันอยู่พักใหญ่ได้เกือบๆ ๓ พันถุง จนของมันหมดก็เลยหยุด เวลาประมาณบ่าย ๓ เราจึงเดินทางกลับกองพัน กลับมาถึงก็เป็นช่วงที่ทหารใหม่กำลังฝึกอยู่พอดีเลยครับ วิ่งกันหน้าดำหน้าแดงอยู่ที่สนามฟุตบอล อีกกลุ่มก็ยืนฝึกทำท่าซ้ายหันขวาหัน หมวดเต้ยนี่โหดนะครับ รู้สึกว่าทหารใหม่จะโดนแดกชุดใหญ่ไปแล้ว
กลับมารายงานตัวกับสิบเวรจากนั้นจึงเปลี่ยนชุดไปพักผ่อน พวกที่กรอกทรายก็กรอกเสร็จกันหมดแล้วว่างๆเราจึงมาเตะบอลกัน ถึงมันจะเครียดแต่เราก็พยายามหาอะไรที่ช่วยผ่อนคลาย จะทำตัวให้เครียดตลอดเวลาก็ไม่ได้ เพราะมีคนเครียดแทนแล้ว พวกผมต้องทำจิตใจให้ยิ้มแย้มเข้าไว้เพราะถ้าเครียดเมื่อไหร่งานจะไม่เดิน การออกกำลังกายในรูปแบบต่างๆจึงเป็นสิ่งที่พวกผมต้องทำ
ช่วงนี้น้ำลดแล้วเพราะฝนไม่ตก การจัดการกับมวลน้ำก็ไปเป็นในทางของผู้บริหารประเทศตั้งใจไว้ ส่วนพวกผมเป็นหน่วยเล็กๆที่ร่วมแรงร่วมมือกันในการช่วยเหลือ เราทุกคนต่างทำงานอย่างเต็มที่ ถึงแม้เราจะบ่นบ้างจะอารมณ์เสียกันบ้างมันก็เป็นธรรมดาของมนุษย์ทุกคนที่มีเหนื่อยและมีท้อ แต่สิ่งที่ทำให้เราอยากทำงานต่อไปนั่นก็คือเวลาที่พวกผมออกไปช่วยชาวบ้านแล้วชาวบ้านชมพวกผมมา ทำให้พวกผมได้ทำงานอย่างมีความสุข เวลาที่เครียดที่เหนื่อย แต่มีกำลังใจจากผู้บังคับบัญชาระดับสูงที่มาดูแลทหารเกณฑ์หน้าดำๆ ทำให้พวกผมทำงานต่อไปได้ ต่อให้เราเหนื่อยแค่ไหนแต่ถ้าเมื่อไหร่ที่ยังมีการเติมกำลังใจให้ซึ่งกันและกันต่อให้งานนั้นต้องยากลำบากสักเท่าไหร่ พวกผมก็พร้อมที่จะฟันฝ่ามันออกไป
เข้ามาสู่สัปดาห์ที่ ๔ แล้วที่เราต้องตรากตรำทำงานหนักเช้าค่ำ น้ำเริ่มลดลงและเริ่มระบายออกไปในที่ต่างๆ ถึงแม้จะยังไม่หยุดท่วมก็ตามแต่ลดลงในระดับที่น่าพอใจ จนมาถึงช่วงปลายเดือนพฤศจิกายน น้ำลดลงจนเห็นพื้นดิน ไม่มีน้ำขังแล้ว การทำความสะอาดจึงเริ่มต้นขึ้น พวกผมต้องออกไปช่วยทำความสะอาดในจุดต่างๆตามที่ได้รับมอบมา สิ่งที่ทุกคนได้เห็นตอนนี้ก็คือรอยยิ้ม หลังจากที่พวกเรายิ้มด้วยความเครียดมาร่วม ๒ เดือน แต่ตอนนี้ทั้งรอยยิ้มของทหารและรอยยิ้มของประชาชนที่ได้รับผลกระทบกลับมาสู่ใบหน้าหล่อๆใบหน้าสวยๆของทุกคนแล้ว
จนถึงต้อนเดือนธันวาเมื่อทุกอย่างปกติ น้ำแห้ง การจัดการทำความสะอาดไม่จำเป็นจะต้องใช่กำลังพลพลทหารอีกต่อไป พวกเราจึงได้พักผ่อน แต่บางพื้นที่ทหารก็ยังออกไปช่วยอยู่นะครับ แต่หน่วยงานของผมก็ต้องยุติก่อนเพราะเขตพื้นที่ที่เรารับผิดชอบเราก็ได้ไปช่วยเหลือจนกลับมาเกือบเป็นปกติทุกอย่างแล้ว
เย็นวันนั้นผู้พันเรียกพวกผมไปดูวีดีโอผลงานที่พวกผมได้ทำ นอกจากหน่วยงานของพวกผมแล้วยังมีหน่วยทหารหน่วยอื่นอีก ไอ้พวกที่ทำไปบ่นไป ทำไปด่าไป พอเห็นผลงานเห็นรูปตัวเองแล้วมานั่งดีอกดีใจ
“ผู้พันดีใจนะที่พวกเราทุกคนช่วยกันฝ่าฟันอุปสรรคครั้งนี้ไปได้ พวกเราเหนื่อยกันมาเต็มที่ตลอดระยะเวลาเกือบ ๒ เดือนเต็มๆ แต่สิ่งที่พวกเราได้รับตอบแทนกลับคืนมามันยิ่งใหญ่มหาศาล นอกจากพวกเราจะได้สร้างชื่อเสียงให้กับกองทัพแล้ว พวกเรายังสร้างชื่อเสียงให้กับตัวของเราเอง ตอนที่ผู้พันออกไปพวกเราต่างได้รับคำชมอย่างมากในการช่วยน้ำท่วมครั้งนี้ บางคนก็ร้องไห้ดีใจมากอดผู้พันและกล่าวขอบคุณ แต่สิ่งที่ผู้พันอยากจะพูดตอนนี้ก็คือ ผู้พันขอขอบคุณกำลังพลทุกนาย ตั้งแต่นายทหาร นายสิบ และพลทหารคนสุดท้าย ที่ทุกคนต่างร่วมแรงร่วมใจกัน ถ้าไม่มีพลทหาร งานเราก็ไม่เดิน ถ้าไม่มีนายสิบงานเราก็คงไม่ไปถึงไหน ถ้าขาดนายทหารไป งานเราก็คงจะไม่สำเร็จ ดังนั้นทุกคนคือองค์ประกอบของความสำเร็จ ผู้พันจะไม่พูดว่าใครสำคัญกว่าใคร แต่ผู้พันจะบอกว่าถ้าขาดใครคนใดคนหนึ่งไปงานนี้ก็อาจจะไม่สำเร็จได้ ผู้พันขอขอบคุณทุกคนด้วยใจจริง”ผู้พันพูดหลังจากที่พวกเราดูวีดีโอผลงานที่พวกเราทำกัน บางคนก็ถึงกับน้ำตาซึม ผมเองก็ได้แต่ยิ้มอย่างมีความสุข เอาวะ อย่างน้อยเราก็ได้สละความสุขส่วนตัวมาทำเพื่อชาติบ้านเมือง มันถือว่าคุ้มค่าที่เราได้เกิดมาบนผืนแผ่นดินนี้ คนเราเกิดมาแล้วนอกจากจะทำอะไรให้เกิดประโยชน์แก่ตัวเองแล้ว ก็อย่าลืมทำอะไรที่ให้มันเกิดประโยชน์แก่สังคมด้วย
มีคนอีกจำนวนไม่น้อยที่ไม่สามารถจะเข้าถึงซึ่งทรัพยากรได้อย่างพวกเรา มีคนอีกจำนวนไม่น้อยที่ได้แต่หวังว่าเมื่อไหร่เราจะมีโอกาสแบบนั้นบ้าง วันนี้เรามี เราเหลือเราก็เผื่อแผ่ การแบ่งปันความสุขที่เรามีอยู่ไปให้กับคนที่เขาไม่มีมันเป็นสิ่งที่ล่ำค้ามากเลยนะครับ
เลิกงานพวกเราก็กลับไปพักผ่อน ผ่านไปอีกแล้วสำหรับเหตุการณ์ประวัติศาสตร์ หน่วยทหารที่มาสมทบก็ย้ายกำลังกลับไปยังถิ่นที่มั่นของตนไปปฏิบัติหน้าที่ของตนต่อ ส่วนพวกผมก็ย้ายโรงนอนกันครับ โรงนอนเก่าที่พวกผมเคยนอนก็ปิดเอาไว้เนื่องจากทหารน้อยลง มีอยู่ประมาณ ๔๐ กว่าๆนอนโรงนอนโรงเดียวก็เพียงพอ ผมนอนเตียงใกล้ไอ้มหาเหมือนเดิม ส่วนอีหนูกับไอ้ซันมานอนข้างกัน ไอ้ศักดิ์ไปนอนเตียงถัดไปใกล้ๆกัน
ปรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด ปริ๊ด ปริ๊ด ปริ๊ด ปริ๊ด เสียงนกหวีดดังขึ้นพวกผมวิ่งลงไปรวมที่หน้ากองร้อยอย่างรวดเร็ว
“ฟังนะทหาร ผู้กองมีข่าวดีจะมาบอก สัปดาห์หน้าผู้กองจะปล่อยลา”
“เฮ้”
-
จะได้กลับบ้านละ เฮ ~ o13
-
มายาวอ่านเพลินทุกทีเลยค่ะ
หมอย เหมย อะไรก็ไม่รู้พี่บอมบ์อ่ะ
:-[
-
พักยาวเลยเหนื่อยมานาน
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เย้ คิดถึงแสบซ่า
-
หนูนี่ฮาตลอด
จะได้กลับบ้านแล้ว
ไปหาแสบซ่าร์
:pig4:
-
ขอบคุณ :)
-
ขำขันตลอดเวลานะกองนี้ 555
-
ตอนที่ ๔๙ ความคิด(ครึ่งแรก)
หลังจากที่ผู้กองเรียกรวมเรียบร้อยแล้วพวกผมก็นั่งคอยด้วยใจที่ลุ้นระทึก เราเหนื่อยกับการทำงานมานาน ช่วงนี้แหละที่จะเป็นเวลาพักผ่อนของเรา ผู้กองพูดถึงเรื่องน้ำท่วมอยู่ครู่หนึ่งจากนั้นจึงแบ่งพวกที่จะลา ทุกคนมีสิทธิเท่าเทียมกันหมดไม่ว่าจะเป็นรุ่นพี่หรือรุ่นน้อง ทุกคนได้ลาเท่ากัน ครั้งนี้ผู้กองจะให้ลาคนละ ๑๐ วัน แบ่งเป็น ๓ ล็อก ทหารก็ประมาณเกือบๆ ๖๐ นายครับ ที่ผู้กองไม่ปล่อยลาทีเดียวทั้งหมดเพราะว่าเรายังต้องมีเวรยามที่จะต้องเข้า และนอกจากนี้น่าจะมีงานมาให้เราทำด้วย จึงไม่ปล่อยหมดทีเดียว ปล่อยออกไปเป็นส่วนๆก่อน ผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนกันพักผ่อน
การลาครั้งนี้ ล็อกที่ ๑ และล็อกที่ ๒ จะได้ลาในช่วงเดือนธันวาคมครับ ส่วนล็อกที่ ๓ จะได้ลาหลังจากเดือนมกราคมไปแล้ว มองซ้ายมองขวาก็มีแต่คนอยากจะลาล็อกแรกกับล็อกที่ ๒ กันทั้งนั้น รุ่นพี่ชอบพูดว่าถ้ามีการปล่อยล็อกลาเมื่อไหร่ให้ไปล็อกแรก เพราะมันแน่นอนกว่า เราไม่รู้หรอกว่าข้างหน้าจะเป็นอย่างไร ได้ลาก่อนเขามันดีกว่า แต่พอมองไปต่างคนก็ต่างอยากจะได้ล็อกลาล็อกแรกกันทั้งนั้น ผมเลยไม่ขอยกมือครับ ไปล็อกที่ ๓ น่าจะดีกว่า หลังปีใหม่
ผู้กองให้พวกผมยกมือ ใครจะลาล็อกแรกก็ให้ยกมือแล้วไปตั้งแถว ใครจะลาล็อกที่ ๒ ก็ให้แยกไปตั้งแถวอีกแถว ส่วนใครจะลาล็อกที่ ๓ ก็ให้นั่งอยู่ที่เดิม ผม ไอ้มหา อีหนู ไอ้ซัน ไอ้ศักดิ์ ที่นั่งรออยู่ล็อกที่ ๓ ส่วนคนอื่นก็ลาล็อกแรก ล็อก ๒ กันทั้งนั้น จากนั้นผู้กองก็เป็นคนจัดการต่อไปว่าใครจะได้ลาล็อกไหน จนลงตัวครับ ล็อกแรกจะได้ลาในวันรุ่งขึ้น วันนี้ให้เราเตรียมเก็บเสื้อผ้า คือให้นอนเตรียมใจก่อน ๑ คืน
รุ่งเช้าพวกที่ได้ลาต่างยิ้มแย้มแจ่มใส แต่งตัวกันเรียบร้อยจากนั้นจึงปล่อยลากัน ล็อกแรกไปทั้งหมด ๒๐ คนพอดีครับ เป็นรุ่นพี่ซะส่วนใหญ่ เผอิญว่าเงินเดือนก็เพิ่งจะออกด้วยแล้วพวกรุ่นพี่ก็อยากจะพักเร็วเลยได้ไปก่อน พอปล่อยพวกลาไปกองร้อยก็ดูจะเงียบไปพอสมควรครับ เหมือนช่วงรุ่นพี่ผลัดที่แล้วปลดใหม่ๆเลยครับ ตอนนี้ทหารใหม่ก็ยังฝึกเหมือนเดิม พวกทหารใหม่ไม่ได้ออกไปช่วยน้ำท่วมนะครับเพราะผู้พันไม่อยากจะให้เสียเวลากับการฝึก ทหารเก่าก็มีพอสมควรแล้ว จึงใช้แรงพวกทหารเก่าซะส่วนใหญ่
“ตอนเอามาก่อไม่เหนื่อยเท่าเอาออกไปเลยนะ”ไอ้ซันพูดระหว่างที่พวกผมเอากระสอบทรายที่ก่อบริเวณข้างบันไดทางขึ้นกองร้อยออก มันเหนื่อยจริงๆแหละครับเพราะดินมันแห้งแล้วมันไม่เหมือนตอนที่ดินยังเปียกๆมันจะนุ่ม นี่ดินมันแข็งมันแกะออกยาก
“ก็เหมือนตอนเอากับเมียแหละซัน ตอนเอานี่ไม่เหนื่อยหรอกพอน้ำแตกเท่านั้นแหละ กูหอบเลย”ไอ้มหาหื่นพูด
“มึงหอบแล้วมึงเอาต่ออีกป่ะล่ะ”
“แล้วแต่เมียว่ะ แต่ส่วนใหญ่กูไม่ค่อยให้เมียออกความเห็น กูจัดต่อ พอเสร็จขาสั่นพับๆ ฮ่าๆๆๆ” โพ๊ะ “อ่ะ อูย เหี้ยเตะกูทำไมวะ”ไอ้มหากำลังก้มยกกระสอบทรายโดนเตะตูดเต็มๆ
“กูเอง”ผู้หมวดพูดหน้ายิ้มๆ
“อ่ะ อ้าวผู้หมวด เอ่อ สวัสดีครับ ผู้หมวดเตะผมทำไมครับ”ไอ้มหาลูบก้นป้อยๆ
“มีเมียหน่อยไม่ได้เลยนะ ทะลึ่งตลอดพวกมึงเนี่ย”
“ก็อยากกอดเมียนี่ครับผู้หมวด ว้าว ผู้หมวดใจดีจัง ซื้อน้ำมาให้พวกเราด้วย”
“ทะลึ่งแล้วมึง กูซื้อมาแดกเอง”ในมือผู้หมวดมีน้ำอัดลมอยู่ ๑ ขวด
“ว้า อุตส่าห์คิดว่าคนหล่อเขาจะใจดีด้วย หมดแรงทำงานเลย”ไอ้มหามันทำท่าจะทรุดลงกับพื้น
“เอาคอมแบทมัยซินไหม ยาดีที่ทหารเขาใช้กัน”
“ฮ่าๆๆ ไม่เอาครับผู้หมวด ผู้หมวดจะไม่ใจดีเลี้ยงน้ำพวกผมหน่อยเหรอครับ”
“นู้น ถามเสี่ยดิ เสี่ยเงินเยอะนี่”ผู้หมวดพยักหน้ามาทางผม
“ไม่มีตังค์ครับผู้หมวด ช่วงนี้กำลังเก็บเงินขอเมีย ทองก็แพง”
“เออๆ ท่าทางจะคิดถึงเมียกันจริง อ่ะๆ เอาไปซื้อน้ำมากินกัน”ผู้หมวดควักแบงค์ร้อย ๒ ใบมาให้ ไอ้มหารีบรับอย่างรวดเร็ว “เห็นเงินนี่ไวเลยนะมึง”
“ฮ่าๆๆ ผู้หมวดรับพรก่อนไหมครับ ผมจะอนุโมทนาบุญให้”
“แล้วมึงจะเอาพรกูอีกไหมล่ะ พรกูนี่ใหญ่นะมหา เอาไหม”ผู้หมวดยกขามาลูบๆ
“อูย ไม่เอาครับ เก็บไว้ให้แฟนผู้หมวดลูบเหอะครับ ขอบคุณครับผู้หมวด”แล้วมันก็เดินหน้าบานไปซื้อน้ำ ส่วนผมทำงานต่อแต่ผู้หมวดก็ยังยืนคุมอยู่ใกล้ๆ
“มาแล้วคร้าบบบบบบบ กินน้ำดำเพื่อให้มันเปลี่ยนสภาพเป็นน้ำดี”
“แต่กูว่ากินเยอะไม่ดีนะ กระเพาะมันจะพัง กรดเยอะ”ผมเสนอความเห็น
“เออว่ะ น่าจะซื้อพวกไมโล โอวัลตินมาชงดีกว่า”ประชดกูซะแล้วไอ้เวรเอ๊ย
“หนูว่าซื้อน้ำผึ้งมาเลยดีกว่ามั้ย ขวดละ ๑๔๐ กินกันคนละช้อน ต่อต้านอนุมูลอิสระ ช่วยบำรุงตับไตไส้พุง เพิ่มความหล่อความสวยด้วยน้ำผึ้งธรรมชาติ มีวิตามินเอยันวิตามินแซด”อีหนูเอาบ้าง
“น้ำผึ้งบ้านไหนขวดละ ๑๔๐ วะ แถวบ้านกู ขวดละ ๒๐๐ขึ้น”ไอ้ซันพูด
“ก็น้ำผึ้งที่เขาเลี้ยงไง เฮ้อ คุยกับคนไม่เคยเดินซุปเปอร์มาเก็ตก็แบบนี้แหละ นี่มึงเคยเข้าเซเว่นยังซัน”
“ไม่อ่ะ แม่กูไม่ให้เข้า”
“ทำไมวะ”
“เดี๋ยวหมดตังค์ ฮ่าๆๆๆ เคยเข้าเว้ย เข้าไปจีบพนักงาน”น้องกูนี่เจ้าชู้จริงๆ
“มึงจีบพนักงาน กูจีบผู้จัดการสาขา สวย ขาว อวบ”ผมเอาบ้าง
“แหม ไม่ค่อยเลยน่ะพี่บอมบ์ หล่อเลือกได้นี่ แล้วทำไมถึงมาตกล่องปล่องชิ้นกับคนนี้ล่ะ”อีหนูถาม
“ก็ไม่มีอะไร คนนี้แบบว่า เอาน่า กูรักของกูแล้วกัน”
“เออ พูดถึงพนักงานเซเว่น มีสาขาใกล้ๆบ้านหนู ไม่อยากจะพูดอ่ะพี่บอมบ์ หุ่นนี่ เป๊ะมาก หน้าไม่เน่าเป้าก็เริ้ดเริด ตอนเขาคิดตังค์นี่หนูอยากจะนั่งพับเพียบแล้วปรนนิบัติเสียจริง”
“อีดอก แรดนะมึง”ไอ้ซันด่า ด่าอีดอกนี่เรื่องธรรมดานะครับ ผู้ชายในกองร้อยเขาเอามาด่ากัน
“ว้าย ไอ้ซันปากหมาอ่ะ นี่ถ้าไม่อยากปากแตกเพราะตุ๊ดก็ช่วยสำรวมหน่อยนะจ๊ะ เก็บปากไว้แตกหน้าหนาวดีกว่าไหม”
“โหดจริง มาๆ กินน้ำกันก่อนที่จะปากแตกรายตัว”ไอ้มหาเป็นคนเปิดขวดจากนั้นก็คนละแก้วสองแก้ว กินพอเป็นกระษัย น้ำอัดลมนานๆผมกินทีนะครับ แต่ก่อนอัดเหล้าอัดเบียร์ไปซะเยอะ ตั้งแต่ไอ้มหาโวยใส่หมวดเต้ยครั้งนั้นผมก็มาคิดได้ครับ เออ กูไม่อยากลำบากตอนแก่ก็เลยคิดจะเลิกมันดีกว่า กินแล้วมันก็ได้แค่ความสุขชั่วครั้งชั่วคราว สู้เอาเงินค่าเหล้าไปหาอาหารสุขภาพกินน่าจะดีกว่า อย่างน้อยก็ตายช้าลง
เราทำงานกันอยู่ครึ่งวันงานก็เสร็จเรียบร้อย ช่วงบ่ายไม่มีอะไรเลยได้พักผ่อนกัน ผมไปนั่งเล่นที่หน้าคลังอาวุธกับไอ้มหา มีพัดลมเพดานเย็นๆ ไอ้มหาเปิดธรรมะฟังครับ ผมก็นั่งนิ่งๆตั้งใจฟังไปด้วย อยู่บ้านแม่ผมชอบเปิดวิทยุธรรมะฟัง ตอนเช้าส่วนใหญ่จะลุกขึ้นมาสวดมนต์ แล้วลงไปกินหมากใต้ถุนบ้าน หุงข้าวหุงปลาให้ผมกิน สายๆหน่อยก็จะอ่านหนังสือธรรมะ แม่ผมจบแค่ป.๑ นะครับ เพราะสมัยนั้นการศึกษายังไม่ค่อยบูมเท่าไหร่ เรียนพออ่านออกเขียนได้ก็ออกจากโรงเรียนมาช่วยตากับยายทำไร่ไถนา จนมาแต่งงานกับพ่อผม แม่ผมบอกว่ามาสนใจอ่านหนังสืออีกทีตอนอายุ ๔๐ กว่าๆ ช่วงนั้นมีหวยใต้ดิน แม่ผมเลยไปหาหนังสือหวยพวกทายเลข ทำนายฝันมาอ่าน พออ่านไปอ่านมามันจะมีคอลัมน์ธรรมะเล็กๆ แม่ผมก็อ่านไปเรื่อยๆ แล้วไปๆมาๆกลายเป็นว่าเลิกเล่นหวย หันมาสนใจปฏิบัติธรรม อีกอย่างหลวงพ่อที่วัดผมก็มีโครงการบวชชีภาคฤดูร้อน แม่ผมก็ไปร่วมด้วย เป็นประจำ จนท้องผมก็พักไปช่วงหนึ่ง แล้วมาเลี้ยงผมจนโตแม่ก็หันไปเข้าวัดเข้าวาอีก
ตอนเด็กๆผมก็ได้รับการปลูกฝังให้เข้าวัดนะครับ ที่จริงผมไม่ค่อยรู้เรื่องหรอก แต่เพราะว่าติดแม่ แม่ไปไหนผมก็ไปด้วย เลยไปนั่งฟัง รู้บ้างไม่รู้บ้างตามประสาเด็ก มาชีพจรแตกซ่านก็ตอนเริ่มโตแล้ว ไม่ค่อยได้เข้าวัดเข้าวา หันมาทำงานต่างๆ จนผมเรียนจบตรี เลยไปบวชอยู่ ๕ เดือน แล้วสึกมาเรียนโทต่อ แล้วก็มาได้ฟังธรรมะช่วงมาคบกับไอ้มหา วันๆเราไม่ได้คุยแค่เรื่องทะลึ่งอย่างเดียวนะครับ ก็มีเรื่องที่เป็นสาระบ้าง ความคิดผมกับความคิดไอ้มหามันใกล้เคียงกัน ผมเลยสนิทกับมันรวดเร็ว
“แหม มาหลบกันอยู่นี่เอง ปล่อยให้ตุ๊ดโดดเดี่ยวว้าเหว่อยู่กลางทะเลลึก”อีหนูมาแล้วครับ สำบัดสำนวนนี่ช่างสรรหามาจริง
“มึงคิดว่ามึงเป็นนางเงือกเหรอหนู”ผมถาม
“แหมพี่บอมบ์ ก็สวยบ้างอะไรบ้าง ฟังธรรมกันอยู่เหรอ หนูฟังด้วย”
“ไม่ร้อนเหรอมึง”ไอ้มหาถาม
“ว้าย คนนะพี่มหา ไม่ใช่ผีเปรตที่จะได้ร้อนเร่า ว่าแต่จ่าไม่อยู่เหรอ”
“ไม่อยู่ เดี๋ยวเย็นๆก็กลับมาแหละ นั่งสิ จะยืนเป็นอนุสาวรีย์หรือไง”
“จ้า”แล้วก็มานั่งฟังกัน ๓ คน ฟังจนจบ “เฮ้อ ใจเย็นสบาย หนูไม่เคยฟังได้นานเท่านี้มาก่อนเลยนะ”
“เออ ไม่เคยฟังก็หัดฟังบ่อยๆ ไม่ว่าจะเป็นธรรมะหรืออะไรก็แล้วแต่ที่เราฟังแล้วจิตใจเราเย็นสบาย ก็ควรจะฟัง อะไรที่ฟังแล้วจิตใจร้อนรุ่มก็อย่าไปฟัง เหมือนคำของคน อะไรที่มันร้อนรุ่ม หลีกได้ก็หลีก เลี่ยงได้ก็เลี่ยง แต่ถ้าเกิดได้ยินได้ฟังมาก็อย่าเอามันมาเป็นทุกข์ แค่เรื่องของเรามันก็หนักหนาสาหัสอยู่แล้ว ไม่ต้องเอาเรื่องของคนอื่นมาทำให้ใจเราทุกข์หรอก”
“แหม แต่พี่มหา มันก็อดไม่ได้นี่นา คนมันอยากรู้อยากเห็น อยากรู้ไปซะทุกเรื่อง”
“เอ้า ก็ลองคิดใหม่สิ เรื่องนั้นเรารู้ไปเราได้ประโยชน์อะไร เหมือนหลักเศรษฐศาสตร์อ่ะ หาจุดคุ้มทุน ถ้าเรื่องนั้นเราฟังแล้วเรามีความสุขถือว่าเป็นกำไร ถ้าฟังแล้วเรามีความทุกข์เราขาดทุน”
“แต่พี่มหา บางทีฟังไปแล้วมันสะใจอ่ะ”
“อือ อันนั้นก็แล้วแต่ที่เราจะเลือกสรรเอาแล้วกัน ถ้าเราชอบเราก็ทำไป กูชอบแบบนี้กูก็เลือกแบบนี้ กูไม่คิดให้มึงเหมือนกูหรอก เพราะกูจะเป็นทุกข์ แต่ถ้าเมื่อไหร่ที่มึงล้มลง มึงทุกข์ มึงเศร้า มึงเอาเรื่องที่มึงฟังแล้วสะใจมาช่วยได้ไหม อันนี้มึงคิดเอาเองหนู กูเอาเวลาที่ไปฟังเรื่องติฉินนินทาใส่ร้ายป้ายสีมาเป็นเวลาที่กูจะแสวงหาคนที่ทำดี คนที่ด้อยโอกาสแล้วอยากมีโอกาส กูเอาเวลาที่ใครไปฟังเรื่องผัวๆเมียๆ มาฟังเรื่องของคนที่ตกทุกข์ได้ยากดีกว่า กูคิดว่านั่นเป็นกำไรของกู แต่ถ้ากำไรของมึงคือการได้ฟังเรื่องผัวๆเมียๆก็เป็นสิทธิของมึง ยังมีคนที่ต้องดิ้นรนอีกเยอะเพื่อที่จะได้พบกับการศึกษาที่ดีๆ ยังมีคนที่ต้องดิ้นรนอีกเยอะที่จะได้พบเจอโอกาสดีๆ กูเห็นขี้กูไม่เดินไปเหยียบขี้หรอก”
“อ้าว นั่นหมายความว่าตอนนี้หนูกำลังกินขี้อยู่เหรอ”
“ไม่รู้ก็แล้วแต่มุมมองของมึง มุมมองของกูคือเรื่องผัวเมียละเหี่ยใจหรือเรื่องที่เราไม่จำเป็นต้องรู้ กูเปรียบเทียบว่าเป็นขี้ พวกมึงก็อาจจะเปรียบเทียบว่าเป็นดอกไม้ เป็นของหอม มันขึ้นอยู่กับความคิดอ่ะหนู คนเราร้อยแปดพันเก้าคิดไม่เหมือนกันหรอก สุดท้ายก็อยู่ที่ความพอใจ มึงพอใจที่จะรับรู้ในจุดนั้น มึงก็ทำไป กูพอใจที่จะรับรู้ในจุดนี้กูก็ทำของกูไป อะไรที่ทำแล้วคนอื่นไม่เดือดร้อนก็ทำไปเถอะ คนเรามีทางเดินไม่เหมือนกัน”
“ขอบคุณพี่มหามากเลยอ่ะ ความคิดก็หล่อ หน้าก็หล่อ ได้เป็นแฟนพี่มหานี่ภูมิใจตายเลย ทิ้งหมวดเต้ยมาคบกับหนูไหม”อีหนูกระซิบเบาๆ
“มึงนี่น้า ไอ้เจิดไม่ดีพอรึไง รูปหล่อพ่อรวย เป็นลูกครึ่งอีกต่างหาก การศึกษาก็น่าจะสูงแล้วตำแหน่งการงานล่ะเป็นอะไร”
“เป็นรองประธานบริษัท”
“เออ ตำแหน่งก็เพอร์เฟคนี่ หรือมึงไม่รักมัน”
“ก็ยังไม่แน่ใจเลยอ่ะพี่มหา แต่หนูก็คุยกับพี่เจิดทุกวันนะ เขาชอบถามหนูว่าวันนี้ทำอะไร เหนื่อยไหม เพื่อนเป็นไงบ้าง อยู่ได้ไหม สบายดีหรือเปล่า คิดถึงนะ ไรแบบนี้อ่ะ”
“แล้วถ้าเกิดวันหนึ่ง เขาไปควงคนอื่นมึงจะนั่งร้องไห้”
“ว้าย คนบ้า ไม่รักก็ไม่ยอมเสียตัวหรอก”
“ฮ่าๆๆ แล้วเป็นไง คงจะชอบล่ะสิ ดีกว่าผัวเก่าไหม”ผมถามบ้าง
“เทียบไม่ติดเลยอะ คนละเกรด”
“ทำไม ผัวเก่ามึงเกรดเอ ไอ้เจิดเกรดดีเหรอ”
“พี่เจิดเกรดเอยกกำลังสองจ้า เริ่ดมาก ชายในฝัน เฮ้อ เพ้อถึงผัวอีกแล้วกู คนอะไรก็ไม่รู้ หน้าก็หล่อ จิตใจก็ดี ตำแหน่งการงานก็มั่นคง แล้วสุดท้ายก็มาหลงรักตุ๊ดอย่างหนู”
“เออ มีดีๆแบบนี้ก็รีบรักษาไว้ ผู้ชายดีๆมีแต่คนต้องการไม่ว่าใครทั้งนั้นแหละ ระวังพวกลูกท่านหลานเธอจะไปจีบล่ะ เรามันอยู่ห่างไกล บางทีต่อให้อยู่ใกล้แค่ไหนก็อาจจะมีมือดีฉกจากเราเอาไปได้ แล้วมึงก็อย่าแรดไปทั่ว เห็นผู้ชายจ้องจะกินอย่างเดียวมันไม่ดี เป็นตุ๊ดก็หัดรักนวลสงวนตูด”
“ว้าย หนูไม่เคยนะ หนูแรดแต่กับพี่บอมบ์พี่มหานี่แหละ คนอื่นไม่จ้า โนๆ ไม่มีทางว่าจะได้แอ้มน้องหนูอกไม่ฟูแต่รูฟิตคนนี้”
“เออ มีคนเห็นคุณค่าของมึงก็อย่าทำตัวเองให้ด้อยคุณค่าลงแล้วกัน อย่างน้อยวันหนึ่งมึงไม่มีค่าในสายตาของใคร มึงยังมีค่าในสายตาของพ่อแม่มึงเสมอนะ พ่อแม่มึงเขาว่าอะไรไหมที่มึงเป็นตุ๊ดอ่ะ”
“อืม ก็ไม่นะ พ่อกับแม่ใจดี ก็ชอบมาถามหนูเสมอแหละว่าหนูคบกับใคร หนูก็มีแฟนคนเดียว หนูก็บอกว่าคบคนนี้คนเดียว ตอนเลิกกันหนูก็บอก หนูมีอะไรหนูบอกพ่อแม่หนูเสมออ่ะ แล้วหนูปลื้มมาก นี่ๆ วุ้ย เขิน ขอโม้เรื่องผัวสักนิด วันนั้นอ่ะพี่มหา ที่ออกจากผับกันอ่ะ ที่หนูเจอกับพี่เจิด ตอนเช้าหลังจากที่เราได้กัน พี่เจิดแกไปถึงบ้านเลยจ้า ไปขอหนูกับแม่ วุ้ย คนบ้าอะไรก็ไม่รู้ ชอบให้ความหวังตุ๊ดอยู่เรื่อย”
“แล้วพ่อกับแม่ว่าไง”
“ก็ไม่ว่าไง แม่บอกว่าจะคบกันก็ดูแลกันดีๆ เฮ้อ แต่หนูก็ไม่รู้ว่าพี่เจิดเขาจะจริงจังกับหนูหรือเปล่า หนูอาจจะเป็นของเล่นเขา เวลาเขาเบื่อเขาก็เขี่ยหนูทิ้ง ไม่ต่างจากถุงยางที่ใช้แล้ว”
“หนู อะไรที่มันยังไม่เกิดก็อย่าไปคิดมันดิ เราอยู่กับปัจจุบัน อดีตที่ผ่านมาแล้วก็เอามาเป็นบทเรียน แต่อย่าไปจมอยู่กับมัน อนาคตที่มันยังมาไม่ถึงเราก็อย่าไปจินตนาการว่ามันจะเป็นแบบนั้นแบบนี้ เราต้องถามตัวเราเองเสมอๆว่าวันนี้เราทำดีแล้วหรือยัง เราทำเต็มความสามารถของเราแล้วหรือยัง เชื่อเหอะว่า วันนี้เราทำดี พอมันกลายเป็นอดีตก็จะเป็นอดีตที่ดี อนาคตมันก็คงจะดีตามไปด้วย แต่ถ้าเรามัวแต่คิดลบ คิดหวาดระแวง มันจะทำให้เราทำวันนี้ไม่ดี แล้วอดีตกับอนาคตมันเลยไม่ดีด้วย คิดดีๆแล้วกัน”ไอ้มหาให้โอวาท
“เฮ้อ แต่มันอดคิดไม่ได้”
“อ่ะ สมมติง่ายๆนะหนู ตอนนี้มึงกำลังหวาดระแวง กูจะแทนค่าความหวาดระแวงว่ามันเป็นขี้ละกัน แล้วความคิดในหัวของมึงกูจะแทนค่าว่าเป็นการกินแล้วกัน สมการง่ายๆ มึงกำลังคิดหวาดระแวง พอแทนค่าลงไปก็เท่ากับว่ามึงกำลังกินขี้”
“ว้าย น่าเกลียด”
“เออ มันน่าเกลียด แล้วมึงยังคิดอยู่ทำไมล่ะ มันน่าขยะแขยงมึงจะคิดต่อได้อีกเหรอ”
“แหวะ พี่มหาอ่ะ หนูไม่คิดแล้วก็ได้ ว้าย พูดถึงผัว ผัวก็โทรหา สักครู่นะพี่บอมบ์พี่มหา ฮัลโหล เพิ่งเสร็จงานอ่ะ พี่เจิดทำอะไรอยู่เหรอ อืม อยู่กับพี่บอมบ์พี่มหา อ๋อ ฟังพี่มหาเล่าเรื่องให้ฟังอ่ะ ใช่ ไม่เหนื่อยอ่ะ พี่เจิดเหนื่อยไหม อือ....”แล้วมันก็คุยกับฝรั่งอยู่พักหนึ่งครับจนวางสายไป “ชื่นใจ แฟนบอกรัก”มันยิ้มหน้าบานเชียวครับ
“เออ แล้วทำไมถึงไปคิดว่ามันไม่รัก อย่าคิดอะไรไปฝ่ายเดียว”
“จ้า”
นั่งอยู่หน้าคลังอาวุธตอนนี้มองไปที่ลานรวมพลหน้ากองพัน หมวดเต้ยกำลังฝึกทหารใหม่สวนสนามเลยครับ เป็นการจัดแถว คิดถึงตอนที่เราอยู่ในสถานการณ์แบบนั้น มันเหนื่อยมากเลยนะครับ แต่พอตอนนี้มันผ่านไปแล้ว เราก็รู้สึกอีกแบบหนึ่ง ก็เหมือนที่เขาเคยพูดอ่ะครับ เราต้องเจอความทุกข์ก่อนจึงมาเจอกับความสุข พอเรามีความสุขเราก็จะมองเห็นว่าความทุกข์ที่เราผ่านไปมันไม่ได้มีอะไรมาก
“ทำอะไรมหา”อยู่ๆไอ้มหาก็เดินไปที่ชิดที่ระเบียง มันไม่ตอบอะไรจนพักหนึ่งมันเดินยิ้มหน้าบานออกมา
“กูไปยิ้มให้หมวดเต้ยมา พี่แกยกนิ้วกลางให้กูด้วย สงสัยอยากได้ของกู ฮ่าๆๆๆ”
“ฮ่าๆๆๆ คิดถึงเมียล่ะซิ อ่ะ หนูให้หอมแก้มคนละที”อีหนูเอียงหน้าให้
“อีแรด”ผมกับไอ้มหาพูดพร้อมกัน
“ฮ่าๆๆๆ”
-
:mew1:
-
อีแรดดดด 555555555
-
แรดดดด กระแทกหน้า จุกมั้ยน้องหนูดอก
-
คำสอนดีๆมีมาตลอด
-
อ่านเรื่องนี้แล้วเหมือนได้ฟังธรรมะไปด้วย ได้ข้อคิดดีๆหลายอย่าง อย่างเรื่องกินเหล้านี่คิดๆดู ก็จริงอย่างที่มหาพูดนะ เงินก็เสีย สุขภาพก็เสีย เมาแล้วทำอะไรแย่ๆไปโดยไม่มีสติ เสียภาพพจน์อีกต่างหาก คิดแล้วก็น่าจะต้อง ลด ละ เลิก ซะแล้วสิ :pig4:
:katai2-1: :กอด1: :3123:
-
มหานี่มโนได้โล่ สาระเหมือนเคยนิยายเรื่องนี้
-
ตอนที่ ๔๙ ความคิด(ครึ่งหลัง)
“กอดหมอนนอนหนาว ร้าวทรวงใน...”
“หนู อัพเดตตัวเองให้เข้ากับยุคหน่อยเหอะ นี่มันปีไหนแล้ว เพลงตั้งแต่แม่กูยังยังสาว”อีหนูมันร้องเพลงอยู่บนเตียงผมกับไอ้มหา คือจะร้องไม่ว่าแต่เพลงนี่ตังแต่สมัยแม่ผมยังสาว
“เอาเพลงนี้ก็ได้ ชาตินี้ที่รัก เราคงรักกันไม่ได้ เพราะว่าหัวใจ ของเธอนั่นมีเจ้าของ ฉันนอนสะอื้น กล้ำกลืนสุดน้ำตานอง ไม่อาจจะมาเรียกร้อง...”
“กูว่ามึงร้องเพลงนี้ มึงเปิดธรณีกรรแสงให้กูฟังดีกว่าไหมหนู เอาที่มันเข้ากับยุคกับสมัยหน่อยสิ นี่อย่าบอกนะว่ามึงเป็นอดีตตุ๊ดกลับชาติมาเกิด ร้องเพลงรุ่นแม่กูซะงั้น”
“แหมพี่บอมบ์ เพลงเก่าๆฟังแล้วรื่นหูดี ไม่ค่อยเหมือนเพลงสมัยนี้ กระโชกโฮกฮาก ไม่ค่อยจรรโลงใจให้ผ่องใส เพลงเก่าๆ ดนตรีช้าๆ เนื้อหาเพลงแน่นๆ ฟังแล้วสบายอารมณ์”
“งั้นมึงเปิดปี่พาทย์มอญฟังเหอะ”
“คนบ้า ไม่ร้องแล้วก็ได้”
“กูไม่น่าเชื่อนะว่ามึงจะหัวโบราณขนาดนี้หนู”
“แหม พี่บอมบ์ก็ เปลี่ยนแนวบ้าง”
“เออ อย่าเปลี่ยนรสนิยมไปเอาผัวแก่ละกัน เพราะเดี๋ยวยังไงไอ้เจิดได้แก่แน่ๆ ฮ่าๆๆๆ”
“เฮ้อ พูดถึงความแก่แล้ว หนูไม่อยากแก่เลยอ่ะพี่บอมบ์ หนังเหี่ยวๆ หน้าก็คงเหี่ยว จะมาแต่งตัวแรดๆเหมือนตอนวัยรุ่นคงเป็นไปไม่ได้ หนูเคยเดินห้างแล้วเห็นเกย์แก่ๆบางคนแล้วมันรู้สึกยังไงไม่รู้ ถ้าเกิดวันหนึ่งหนูเป็นเกย์แก่ หนูจะเป็นยังไงนะ”
“ก็ปล่อยให้มันเป็นไปตามวัยดิวะ จะไปเครียดทำไม มึงแก่ก็กูแก่เหมือนมึง เราทำอะไรให้มันเหมาะสมกับวัยกับวุฒิภาวะ ใครจะเป็นยังไงมันก็เรื่องของอนาคตนี่ ตอนนี้เรายังไม่แก่เราก็อย่าประมาท เพราะบางทีเราอาจจะไม่ได้เป็นคนแก่ก็ได้ ใครจะไปรู้ว่าพรุ่งนี้จะมีสำหรับอีกไหม”
“นั่นน่ะสิพี่บอมบ์ ทำวันนี้ให้ดีที่สุด และจงทำอย่าหยุดเมื่อยังไม่ถึงจุดสุดยอด หนูไม่ได้ทะลึ่งนะพี่บอมบ์”
“เออ กูเข้าใจมึง คือมึงกำลังมองอีกแง่หนึ่งใช่ป่ะ”ผมว่าคนที่เขาคิดประโยคนี้มาเขาสุดยอดนะครับ ถ้ามองในแง่ของความหื่นกามก็อาจจะใช่ แต่ถ้ามองในแง่ของความพยายาม เราทำอะไรต้องทำให้มันไปถึงจุดสุดยอดของงานชิ้นนั้นๆ เรื่องบนเตียงเราก็ต้องทำให้ถึงจุดสุดยอดของความสุขในการมีเพศสัมพันธ์ เรื่องการเรียนก็ต้องทำให้ถึงจุดสุดยอดของการเรียน ได้คะแนนที่ดี เรื่องการทำงานเราก็ต้องทำให้เป็นสุดยอดของงาน อะไรก็แล้วแต่ที่เราทำจนถึงจุดสุดยอด พอเรามามองทีหลังเราก็จะไม่ช้ำ
ผมเคยเป็นนะ ตอนที่งานมันผ่านไปแล้ว เอ๊ะ ทำไมงานเราออกมาได้แค่นี้ทั้งที่ความสามารถของเรามันไม่น่าจะออกมาแค่นี้นี่นา ผมเลยย้อนคิดไปแล้วนั่งใคร่ครวญเลย อ๋อ ขึ้นมา เราไม่ได้ทำมันจนถึงจุดสุดยอดนี่เอง
๓ ทุ่มปิดไฟนอนเรียบร้อย ทุกอย่างเงียบสนิทอยู่ในความมืดมิด ใครใคร่นอนก็นอน ใครใคร่โทรหาเมียหากิ๊กหรือโทรหาใครก็ทำไป แต่อย่าเพ่นพ่านเพราะมันเป็นยามวิกาลแล้ว ผมเองไม่ได้ทำอะไร สวดมนต์บนเตียงอีกครั้งหนึ่งแล้วล้มตัวลงนอน ส่วนไอ้มหาสวดมนต์ของมันไปครู่หนึ่งจากนั้นมันเปิดเพลงแผ่เมตตาให้ฟัง
ตื่นขึ้นมาแต่เช้า ไปวิ่งออกกำลังกายตามกิจวัตรประจำวัน วิ่งรอบเดียวแล้วมาอาบน้ำ ช่วงนี้อากาศเย็นครับ ไม่รู้จะหนาวด้วยหรือเปล่า แก้ผ้าล่อนจ้อนแล้วรีบอาบน้ำกันอย่างรวดเร็ว ไม่เกิน ๑๕ นาทีก็อาบน้ำเสร็จแล้วขึ้นไปแต่งตัวบนโรงนอนครับ ใครได้ออกงานนอกก็จะต้องแต่งชุดวอร์ม ส่วนผมวันนี้ไม่ได้ไปไหนเลยแต่งชุดพราง
“เฮ้ย เร็วๆหน่อยเว้ย ชักช้านะพวกมึง”เสียงรุ่นพี่พูดเร่งพวกผม
“จะรีบไปตายที่ไหนวะ”ไอ้ซันบ่นเบาๆ ผมไม่ได้พูดอะไรรีบแต่งตัว รัดท็อป ใส่ซิ่งแล้วหยิบคอมแบทไปใส่ด้านล่าง นั่งบนขอบอ่างล้างเท้าแล้วผูกเชือกรองเท้าจากนั้นจึงวิ่งไปรวมที่สนามบาสหน้ากองร้อย เช็คยอดเสร็จแล้วก็แจกงานกันครับ ใครจะได้ไปทำงานที่ไหน แบ่งๆไปผมได้ไปกวาดที่แฟลต ส่วนที่หน้ามุขมีคนอื่นไปทำแล้วครับ จากนั้นจึงไปหยิบไม้กวาดทางมะพร้าวแล้วลากถังขยะ ไปกวาดบริเวณแฟลตครับ
“อา”ระหว่างกวาดใบไม้มีเด็กนักเรียนมัธยมปลาคนหนึ่งมาเรียกผม ผมหันไปมอง แล้วทำหน้าสงสัย
“มีอะไรเหรอ”
“อาไม่ได้เป็นผู้หมวดหรอกเหรอครับ ทำไมมากวาดใบไม้อ่ะ”
“เปล่าๆ อาเป็นทหารเกณฑ์ ไปเรียนแต่เช้าเชียว ขยันนะ”
“ยังไม่ไปครับอา ไปป์เอาของไปให้แม่ที่ตลาดมาอ่ะ ตัวอาใหญ่จัง อาเล่นกล้ามด้วยเหรอ”
“อือ ใช่”
“อาสอนไปป์บ้างได้ไหม ไปป์อยากมีกล้ามเหมือนอา อาชื่ออะไรเหรอ”
“ชื่อบอมบ์ ว่างๆก็ไปเล่นที่กองร้อยได้ มีเครื่องออกกำลังกายให้เล่นหลายอย่าง ถ้าอาว่างอาจะเทรนให้”
“ครับ เอ่อ ไปป์ขอเบอร์อาได้ไหม”ไอ้น้องไปป์มันหยิบไอโฟนมา ผมก็บอกเบอร์ผมไปแล้วมันก็ยิงมาที่มือถือผม ผมหยิบมือถือมาเมมเบอร์ ผมไม่ได้ใช้มือถือราคาแพงนะครับ มือถือ ๒ ซิม ธรรมดาๆ “อารับปากแล้วนะว่าจะเทรนให้ไปป์ งั้นเดี๋ยวเย็นนี้ไปป์เลิกเรียน ไปป์จะไปหาอาที่กองร้อยนะ เดี๋ยวไปป์โทรบอกอา ว่าแต่อาอยู่กองร้อยไหน ใช่ร้อย ๑ ไหมครับ”
“อือ อาอยู่ร้อย ๑ ถ้าว่างก็โทรบอกลาแล้วกัน แต่ถ้าอาไม่ว่างก็อย่าโกรธอานะ แล้วนี่ไปป์อยู่ชั้นไหนแล้ว”
“อยู่ม.๕ แล้วครับ แล้วอามาเป็นทหารกี่ปีอ่ะ”
“๒ ปี เอ่อ โทษนะ ไปป์เป็นลูกของพันโท.....เหรอ”ผมมองชื่อนามสกุลแล้วมันคุ้นๆ เคยวิ่งผ่านที่แฟลตนายทหารแล้วด้านหน้าอ่ะมันจะมีเพิงไว้สำหรับจอดรถ แต่จะล็อกก็จะมีชื่อนายทหารว่าล็อกนี้เป็นที่จอดรถของใคร แล้วผมวิ่งผ่านผมก็จะอ่านชื่อตลอดมันเลยคุ้นๆ
“ใช่คับ อาบอมบ์รู้จักพ่อไปป์ด้วยเหรอ”
“เปล่าๆ ไม่รู้จักอ่ะ แต่อาเคยวิ่งผ่านไงแล้วที่จอดรถจะมีป้ายชื่ออยู่ มันผ่านตาน่ะ อาเลยคุ้นๆ”
“อ้าว คิดว่ารู้จักกับพ่อไปป์ซะอีก แต่ตอนนี้พ่อไปป์เลื่อนเป็นพันเอกแล้ว”โอ ระดับผู้บังคับการเลยนะนั่น
“อ้าว แล้วไปป์ไม่อยากเป็นทหารเหมือนพ่อเหรอ”
“ไม่อ่ะครับ ไปป์อยากเป็นหมอมากกว่า พี่ๆไปป์เป็นทหารไปตั้ง ๒ คนแล้ว ไปป์ไม่อยากเป็นเหมือนพี่ๆ”
“อาฮะ แล้วพ่อไม่ว่าเหรอ”
“ไม่ว่าครับ แฮะๆ ที่จริงพ่อเคยให้ไปสอบเข้าด้วยแหละ แต่ไปป์งอแง ไปป์ไม่อยากเป็น”
“ท่าทางจะเป็นลูกคนสุดท้องนะ”
“อ่าว อารู้ด้วยเหรอ”
“ฮ่าๆๆ เคยเป็นน่ะ แล้วนี่จะไปเรียนกี่โมง มัวแต่คุยกับอาเดี๋ยวก็ไปเรียนสายหรอก”
“แหะๆ รำคาญไปป์ละเหรอ งั้นไปป์ไปก็ได้ เดี๋ยวเย็นนี้เลิกเรียนไปป์จะโทรหาอานะ ไปแล้วครับ สวัสดีครับ”ยกมือไหว้ผมแล้วเดินลัดไปที่แฟลต มองแผ่นหลังของไอ้น้องไปป์แล้วทำให้ย้อนวัยคิดถึงเมื่อตอนเรียนอยู่มัธยมปลาย ตัวของไปป์สูงน่าจะประมาณ ๑๘๐ หุ่นผอมหน่อย ผิวขาว หน้าตาถือว่าหล่อเลยครับ คิ้วเข้มๆ จมูกโด่ง ปากแดงๆ มีลักยิ้มด้านซ้าย มีหนวดขึ้นบางๆ คิดถึงหมวดบูมจัง เดี๋ยวกินข้าวเสร็จก่อนจะกลับไปฟัดให้หนำใจ
“มึงรู้จักลูกผู้การแดนด้วยเหรอไอ้ยักษ์”รุ่นพี่ถามผมระหว่างที่กำลังกินข้าว
“เพิ่งรู้จักอ่ะพี่ ทำไมเหรอ”
“อย่าไปเล่นกับลูกเขาให้มากนะมึง พ่อเขาเป็นถึงผู้การ กูล่ะกลัวแทน พวกลูกคนใหญ่คนโตนี่กูไม่ค่อยอยากยุ่งเท่าไหร่”
“ผมเอาตัวรอดได้พี่”จากนั้นก็นั่งกินกันต่อ เบื่อๆกับกับข้าว คือแกงจืดทั้งชาติ วันนี้แกงจืดผักกาดใส่ลูกชิ้น คือผักกาดเต็มถ้วยแล้วลูกชิ้นกูหาไม่เจอสักลูก มีเศษหมูสับนิดหน่อยพอให้เขารู้ว่านี่คือแกงจืดผักกาดใส่ลูกชิ้นและหมูสับ ผักเป็นไร่หมูไก่บินหายไปไหนหมดวะ นั่งกินทั้งน้ำตา ฮ่าๆๆๆ ก็กินๆให้หมดจานครับ พอกินอิ่มพวกที่มาเวรเลี้ยงก็จะเก็บจานชามไปล้าง พวกที่เหลือก็จะไปทำงานตามที่ได้รับมอบหมายต่อ ผมทำต่ออีกนิดหน่อยจึงลากถึงขยะกับไม้กวาดเดินกลับกองร้อย ส่วนรุ่นพี่มานั่งอู้อยู่ครับยังไม่อยากลับกองร้อยเพราะจะโดนใช้งานต่อ
ถอดคอมแบทแล้วหิ้วไปวางหน้าประตูห้องทำงานของผู้หมวด ผู้หมวดน่าจะมาแล้วมั้งครับ ผมเข้าไปด้านใจหมวดบูมกำลังนั่งดูข่าว ผมนั่งลงข้างๆแล้วจับหมวดบูมจูบทันที กูเห็นลูกผู้การแล้วกูคิดถึงมึงทันทีเลยว่ะบูม
“อะไรของมึงวะบอมบ์ มาถึงก็จูบเอาๆ”
“รักมึงอ่ะ”พูดจบก็จูบต่อ เกี่ยวลิ้นกันพัลวัน
“เฮ้ยๆ ไอ้สัส จูบอย่างเดียวพอมั้ง ไม่ต้องไซร้กูขนาดนี้หรอก ซี้ด ไอ้บอมบ์ กูเสียว อือ อูย บอมบ์ อย่าดูดดิวะ”ผมก้มลงดูหัวนมหมวดบูมแบบเต็มที่ โว้ย เมื่อไหร่จะได้ลาไปจักหนักซะทีโว้ย “อะไรของมึงวะบอมบ์”หมวดบูมทำหน้างงๆหลังจากที่ผมหยุดการกระทำ
“หึหึ หมั่นเขี้ยว ฟอด กินข้าวยัง”ระงับอารมณ์ไว้ ตั้งแต่ที่ผมกินตับหมวดบูมตอนลาครั้งนั้นผมก็ยังไม่ได้เอาน้ำออกเลยสักครั้งนะครับ ไม่ฝันเปียกด้วยเพราะมันเหนื่อยจากงาน นี่ก็เกือบ ๔ เดือนละมั้ง ฮ่าๆๆๆ
“ยัง ก็ไม่ยกมือลาล็อกแรกจะได้ไประบายให้มันเสร็จๆไป”
“หึหึ อยากด้วยเหรอครับ”
“วัวเคยขาม้าเคยขี่ อย่าถามอะไรแปลกๆ กูก็คนนะเว้ย มึงมากอดมาจูบกูทุกวันแบบนี้กูก็อยากเป็นเหมือนกัน”
“แล้วเอาน้ำออกบ้างป่ะ”
“เหนื่อยจะตายห่าเอาเวลาที่ไหนไปชักว่าววะ มึงอยากมึงก็ลงไปชักว่าวได้นะบอมบ์”
“ไม่เอาอ่ะครับ เก็บน้ำไว้แตกทีเดียวดีกว่า อีกไม่กี่วันเอง หึหึ เตรียมตัวไว้เลยนะครับ”
“ไอ้สัส เสียงมึงนี่หื่นกามฉิบหายเลยว่ะ”
“ผมไปทำงานก่อนนะครับ เดี๋ยวอดใจไม่ไหวจับผู้หมวดปล้ำในกองร้อยซะก่อน”เดินไปกอดผู้หมวดจากข้างหลังแล้วหอมแก้มทีหนึ่งจากนั้นก็ย่องออกจากห้องทำงานเบาๆลงไปด้านล่างไปเซ็นขนมกิน
หลังจากที่น้ำท่วมเนี่ยขนมนมเนยไม่มีจะขายนะครับ ของน้อยมากเรากินเท่าที่มี ชาเขียวที่แต่ก่อนเคยกินทุกวันตอนนี้ก็ไม่มีแล้วครับ เพราะโรงงานชาเขียวโดนน้ำท่วม เลยมากินน้ำอัดลมแทน แต่คาราบาวก็ยังพากันจับทุกวันครับ คนโดนก็โดนไป ผมไม่เคยเล่นกับเขานะครับ ซื้อกินเองดีกว่า ไม่ค่อยอยากจะเล่นพนันขันต่อ
สายๆหลังจากเคารพธงชาติเสร็จและรอเปลี่ยนสิบเวรประจำวัน สิบเวรที่เข้ามาใหม่เป็นจ่าคลังอาวุธ ลูกพี่ไอ้มหามันครับ วันนี้ไอ้มหาเลยสบายหน่อยมีลูกพี่คอยคุ้มครอง ในกองร้อยก็มีเส้นมีสายอยู่จางๆนะครับ อย่างไอ้หมู่อาร์ตก็จะให้ท้ายพวกเด็กคลังอาภรณ์ที่มันไปทำงานอยู่ด้วย จ่าคลังสื่อสารก็จะให้ท้ายลูกน้องของตัวเอง ผมถึงแม้จะทำงานให้ผู้หมวดผมก็ไม่เคยสนใจอะไร ผมจะเก๋าก็เก๋าด้วยตัวเอง ผมไม่อาศัยบารมีใคร แล้วผู้หมวดก็ไม่เคยออกโรงปกป้องจนเกินเหตุนะครับ ผิดว่าไปตามผิด ถูกว่าไปตามถูก ผมน่ะเป็นรุ่นน้องที่ห่ามที่สุดในกองร้อยแล้ว ความบ้าระห่ำไม่มีใครเกินไอ้บอมบ์
“อ่ะ เดี๋ยวจ่าให้พวกเอ็งไปเปลี่ยนชุด เป็นชุดเป็ดน้อย ให้เวลา ๕ นาที ไปได้ ปริ๊ด”สิ้นเสียงพวกผมก็วิ่งขึ้นไปบนโรงนอนรีบเปลี่ยนชุดอย่างรวดเร็ว
“จับคนช้า ๕ นาย”รุ่นพี่ตะโกน พวกผมต้องรีบอย่างรวดเร็วครับ ถอดเสื้อกางเกงแล้วยัดใส่ตู้หยิบกางเกงขาสั้นมาใส่คว้าผ้าใบแล้วรีบวิ่งลงไปรวมด้านล่าง
“อ่ะ มาครบยัง เดี๋ยววันนี้จะให้ตัดหญ้านะ ตัดแค่ตรงแฟลต ๔ อย่างเดียว ไหนใครตัดหญ้าเป็นออกมาเลย”
“พี่นิค ผมขอลูกน้องมาทำงานที่คลังนะพี่”เสียงหมู่อาร์ตพูดขึ้นแทรก
“เออๆ ไปเลย คลังอาภรณ์ไปนอนในคลังไป มหา ไปคลังอาวุธไป คลังสื่อสารก็แยกออกไป อ่ะ ใครตัดหญ้าเป็นบ้างออกมาเลย ตัดแค่ครึ่งวันพอ ช่วงบ่ายจ่าจะปล่อยให้พวกเอ็งนอน ออกมาเลย ถ้าไม่ออกมาจ่าจะให้ทำทั้งวัน”
“เฮ้ย ไปเว้ย ไอ้กานต์ ไอ้เฉิน มาเลยมึง อย่าเนียน”ผมพูดกับเพื่อน ผมออกมาตั้งแต่ทีแรกแล้วล่ะ จากนั้นพอได้คนตัดหญ้าแล้วที่เหลือก็จะไปถอนหญ้า ตัดแต่งกิ่งไม่และทำความสะอาดในกองร้อย
“เออ ออกมาสัก ๒ คน”มีคนยกมือออกมาด้านนอก ๒ คน “พวกเอ็ง ๒ คนนะ ไปดึงหญ้า ไอ้หญ้าประเภทหมอยแซมแต...น่ะ ที่มันขึ้นแซมชาดัด ป่ะ”ผมยืนขำอยู่คนเดียวตอนที่จ่าเปรียบเทียบหญ้าเหมือนหมอยแซม เอ่อ นั่นแหละ เห็นภาพเลยกู คือมันจะมีหญ้าขึ้นมาแซมตรงชาดัดด้านข้างกองร้อยแล้วมันรกรุงรัง ก็เหมือนหมอยมันขึ้นแซมตรงนั้น จุดกำเนิดของสรรพสิ่ง ของใครดีหน่อยก็ไร้ขน แต่ของบางคนมันรกเกินไปไม่รู้แหวกไปจะเจองูหรือเจอรู ฮ่าๆๆๆ ผมหมายถึงพงหญ้านะครับ อย่าคิดทะลึ่งไปไกล
ไปตัดหญ้ากัน ๓ คน ๒ คนใช้เครื่องร่อน อีกคนใช่รถเข็น ผมตัดได้ประมาณ ๑ ชั่วโมงก็พักให้เพื่อนมาเปลี่ยน ไอ้สัส ตัดเป็นก็ไม่ยอมยกมือ แต่พอหนีมาจากกองร้อยได้เนี่ยเป็นงานกันฉิบหาย เดินกลับมาที่กองร้อยคนเดียว ปวดขี้ว่ะ มาถึงห้องน้ำก็ตรงไปที่ห้องที่เป็นชักโครก เดินไปถึงก็ไม่ได้มองอะไรเลยครับเห็นประตูมันปิดไม่สนิทก็รีบเปิดแล้วภาพที่เห็นก็คือ
“เหี้ย เปิดหาพ่องเหรอ”รุ่นพี่กำลังนั่งชักว่าวหัวโยกหัวคลอนอยู่บนชักโครก มือข้างหนึ่งถือโทรศัพท์ อีกข้างกำลังสไลด์หนอน ตาเยิ้ม ฮ่าๆๆๆ
“อ้าวพี่ ใครจะไปรู้ว่าพี่ชักว่าวอยู่”
“ไอ้เหี้ย ปิดประตูเลยมึง เสียอารมณ์หมด”ผมปิดประตูแล้วเข้าไปอีกห้อง นั่งขี้ไป ห้องข้างๆก็ชักว่าวไป เสียงคลิปโป้นี่ไม่อยากจะบรรยาย มันร้องเพราะญาติมันตายรึเปล่าวะ ได้ยินแต่เสียง อือๆ อ่าๆ ฟังเสียงแล้วคิดถึงหน้าหมวดบูมตอนที่พี่แกเคลิ้มๆ วู้ว กูอยากกินตับจริงโว้ย
ออกจากห้องน้ำพี่ที่ชักว่าวอยู่ก็ออกมาพอดี ผมไม่ได้พูดอะไรแต่ยิ้มแล้วเดินออกจากห้องน้ำไปทำงานต่อ ไอ้สัส คนอื่นเขาทำงานกันตัวเองมาแอบชักว่าว ตัดหญ้าอยู่ครึ่งวันก็เสร็จเรียบร้อยมากินข้าวกินลากันจากนั้นช่วงบ่ายก็พักผ่อน จ่านิคใจดีครับ แต่แกก็ไม่ค่อยชอบพวกที่เอารัดเอาเปรียบเหมือนกัน
ตอนบ่ายทุกคนต่างนอนกันอยู่ที่ใต้ถุนกองร้อยกัน ให้นอนนี่ก็คือนอนจริงๆนะครับ แต่ก็มีบางคนที่นอนดูทีวี ส่วนผมไปนั่งช่วยงานผู้หมวดอยู่ที่หน้ามุขกลาง ผู้หมวดงานเยอะนะครับ ผมก็มานั่งพิมพ์งานให้ ส่วนไอ้มหาช่วยจ่าทำความสะอาดปืนอยู่หน้าคลัง
“เสร็จงานแล้วเหรอมึง”
“เสร็จแล้วครับผู้หมวด”
“ว่างแล้วใช่ป่ะ”
“ก็ว่างครับ”
“งั้นช่วยกูทำงานสักหน่อย อ่ะ นี่ แยกให้มันเป็นชุดแล้วเย็บ ๑ ชุดมันจะมี ๕ แผ่นนะมหา เสร็จแล้วก็เย็บ”
“ครับผู้หมวด”ไอ้มหาทำงานตามที่ได้รับมอบหมาย “เป็นผู้หมวดนี่ลำบากเนอะ งานเยอะมาก”
“อือ ลำบากก็ต้องทำว่ะมหา เรามาทำงานเพื่อชาติบ้านเมือง อย่าทำให้ภาษีของประชาชนมันศูนย์เปล่า”
“มีเกียรติแต่ไม่มีกินก็ไม่ไหวนะผู้หมวด”อีหนูมาช่วยงานอีกคนหนึ่งครับ มันตัดสติ๊กเกอร์อยู่หน้ามุข
“เออน่า กูไม่มีกินก็ช่างแต่ขอให้ประชาชนกินดีอยู่ดี มันต้องมีคนได้และคนเสีย แต่ถ้าเราพอดี ไม่ฟุ้งเฟ้อ เราก็ไม่อด อยู่แบบพอดี พอเพียง พอใจ ใครจะยังไงก็เรื่องของเรา เราอย่าไปคิดแทนเขา”
“แต่บางคนก็กินจนอ้วนพีเลยนะผู้หมวด หนูไม่อยากจะพูด”
“เออน่า เขาอิ่มในชาตินี้แต่เขาจะอดในชาติหน้า ใช่ไหมมหา ผู้หมวดเชื่อในเรื่องกฎแห่งกรรมนะ เขาทำอะไรไว้ก็ต้องได้รับผลที่เขาทำ อย่างเร็วก็ชาตินี้ อย่างช้าก็ชาติหน้า ผู้หมวดคิดว่ามันไม่นาภูมิใจหรอกที่เราได้อะไรมาด้วยวิธีที่ไม่ถูกต้อง เราอาจจะหลอกคนอื่นได้ว่าเราเป็นคนมีฐานะ แต่เราหลอกตัวเองไม่ได้หรอกว่าสิ่งที่เราได้มามันมาจากไหน ผู้หมวดยึดความถูกต้องมากกว่าความสุขจอมปลอม ถ้าเราทำถูกต้องแล้วเราก็จะมีความสุขที่แท้จริง”
“น่ารักมากเลย ขอหอมแก้มทีได้ไหม”ผมเงยหน้าจากจอคอมมายิ้มให้ผู้หมวด
“ทะลึ่งแล้วมึง”
“เฮ้อ ถ้ามีคนที่คิดแบบผู้หมวดเยอะๆก็ดีสินะ สังคมเราคงน่าอยู่ขึ้นเยอะ”
“มันก็มีแหละหนูคนที่คิดแบบผู้หมวด เพราะผู้หมวดก็คิดแบบเขาเหมือนกัน เอาความคิดที่ดีๆของเขามาสานต่ออีกที แต่คิดอย่างเดียวไม่ได้ ต้องทำด้วย เพราะถ้าคิดอย่างเดียวมันจะกลายเป็นเรื่องเพ้อฝัน เราต้องทำ ใครไม่เห็น เราเห็นตัวของเราเอง ทำดีไม่ต้องคิดจะป่าวประกาศให้ใครรู้หรอก เพราะถ้าเราทำดีจริงคุณความดีของเราจะแผ่กระจายไปเอง เหมือนน้ำหอมที่ดีๆ ของดีจริงอาจจะไม่ได้โฆษณาในทีวีแต่ขายดิบขายดีไม่แพ้กัน”
“ผู้หมวดเป็นทหารแล้วเคยท้อบ้างไหม”
“ก็ท้อนะ เรื่องบางเรื่องมันก็ไม่ได้เป็นไปตามที่เราคิดอ่ะ บางเรื่องเราเลยต้องปลง ค่อยๆทำใจ และเข้าใจมันว่ามันเป็นแบบนี้ เราทำตามความสามารถของเรา”
“แล้วผู้หมวดคิดไงที่ตุ๊ดแบบหนูมาเป็นทหาร หนูไปได้ยินมาว่าตุ๊ดแบบหนูเอามาเป็นทหารแล้วเสื่อมเสียชื่อเสียง”
“อย่าไปคิดมากสิหนู ตุ๊ดมาเป็นทหารก็ยังดีกว่าพวกผู้ชายดีๆที่พยายามหลีกเลี่ยงไม่มาเป็น ผู้หมวดว่านะเราเป็นอะไรไม่สำคัญหรอก อยู่ที่ว่าเราทำตามหน้าที่ของเราได้เต็มที่หรือเปล่า แกเป็นตุ๊ดแกก็ยังมารับใช้ชาติบ้านเมือง ดีกว่าผู้ชายใจเสาะบางคนบางพวกที่หาทางเพื่อที่จะไม่ต้องมาเป็น อย่าไปน้อยใจ ถ้าใครพูดว่าเสียศักดิ์ศรีก็ท้ามันไปเลยว่ามาเป็นทหารแข่งกันไหม”
“ตอนหนูกลับบ้านนะ ตุ๊ดแถวบ้านมันชอบมาแซวว่าได้ผัวกี่คนแล้ว สบายรูล่ะสิท่า โดนคืนละกี่คน หนูแค้นมากเลย หนูเป็นตุ๊ดก็จริงแต่หนูไม่ได้เป็นกะหรี่ร่านจวยไปทั่ว บางคนก็ชอบมาพูดว่าหาผู้ชายให้หน่อยสิ เซ็ง”
“เออน่า อย่าไปฟังมันดิ เราไม่ได้เป็นอย่างที่เขาว่าเราจะเก็บเอามาคิดทำไม”
“เฮ้อ แต่ถ้าหนูจะร่าน หนูขอร่านกับพี่บอมบ์พี่มหาดีกว่า ผู้ชายอะไร ยั่วสวาทซะไม่มี อยากให้พี่เจิดมาเป็นทหารจริง คงเข้าแก๊งค์กันน่าดู”
“ฮ่าๆๆๆ เกรงใจผู้บังคับบัญชากูหน่อยเหอะหนู”ผมพูดขึ้นมาขำๆ
“อิอิ ผู้หมวดไม่ว่าอะไรหรอก ผู้หมวดใจดีจะตาย ขนาดเงินยังแบ่งกันใช้นับประสาอะไรกับผัว”
“เฮ้ยๆ อันนี้ความสามารถเฉพาะตัวเว้ย ของใครของมัน”ผู้หมวดพูดแล้วยิ้มตาหยี “มึงชอบไอ้คู่หูนี้ตรงไหนวะหนู คือกูว่ามัน ๒ คนนี่จังไรคนซะไม่มี”
“เฮ้อ ก็บอกไม่ถูกอะ ตุ๊ดที่ไม่มีโอกาสเคยมีเพื่อนผู้ชายมันก็ย่อมจะปลื้มเป็นธรรมดา ตอนเรียนอยู่หนูไม่เคยมีเพื่อนชายเลยนะ ถ้าไม่คบกับกลุ่มเพื่อนสาวก็เป็นเพื่อนผู้หญิงมากกว่า มันเป็นความประทับใจอ่ะผู้หมวด ผู้ชายอะไร ดิบเถื่อนจังไรได้ใจหนูสุดๆ”
“เฮ้ย มึงชมกูหรือมึงด่ากูวะหนู เอาแบบชัดๆ”ไอ้มหาเงยหน้ามาถาม
“ชมจ้า ใครจะกล้าด่าพี่มหาอ่ะ เออ มีเรื่องเล่า เมื่อคืนหนูเกือบโดนกะเทยมาขอโม๊ค ดีนะที่หนูกรี๊ดใส่หน้ามันซะก่อน”
“อ้าว ทำไมไม่ให้มันโม๊คอ่ะ”
“แหม พี่บอมบ์ คือกะเทยนี่หนังหน้า หนูไม่อยากจะพูด หน้าเถื่อนๆ ผมยาว ตัวใหญ่ นี่ถ้าหนูโดนต่อยท้องแล้วลากไปทำอะไรต่อมิอะไรนี่หนูคงสู้มันไม่ได้แน่เลย หนูออกจากห้องน้ำมาใช่ป่ะ แล้วป๊ะพอดีเลย มันก็มาพูดว่า ตัวเองสนใจไหม คืออีดอก มึงไม่ได้มองหนังหน้ากูเลยว่ากูออกจะสาวขนาดนี้ หนูเลยกรี๊ดใส่แล้ววิ่งขึ้นมาบนโรงนอน หัวใจจะวายตาย”
“ฮ่าๆๆๆ”ที่กองร้อยผมจะมีกะเทยมาวนเวียนขออมจวยทหารกันบ่อยนะครับ รุ่นพี่ รุ่นเดียวกันกับผมก็ได้ไปหลายคนแล้วละ ถ้าเจอสวยหน่อยก็จะสอยตูดกะเทยในห้องน้ำ ใครทำอะไรนี่ไม่เกิน ๑ สัปดาห์จะรู้กันทั้งกองร้อยเพราะแต่ละคนจะเอามาล้อกัน เอามาเผากัน ส่วนผมเคยเจอบ้าง บางทีมาเยี่ยวก็ได้ยินเสียงกุกๆกักๆ บางครั้งก็เกือบโดนโม๊คเหมือนกันแต่เอาตัวรอดได้
“ฮัลโหลครับ อ่า ว่าไงไปป์”
“อาบอมบ์ ไปป์เลิกเรียนแล้ว อาบอมบ์ว่างไหม”
“อ๋อ อาช่วยงานผู้หมวดอยู่อ่ะ แต่มาได้ เดี๋ยวอาบอกว่าจะต้องทำอะไรบ้าง”
“โอเคครับ งั้นเดี๋ยวไปป์ไปหาอาบอมบ์ที่กองร้อยนะ แค่นี้นะครับอา”
“ครับ”ผู้หมวดมองหน้าผมอย่างสงสัย “ไปป์ ลูกผู้การแดนโทรมาอ่ะครับ จะให้ผมเป็นเทรนเนอร์ให้ น้องจะฟิตกล้าม”
“เออ ไม่ได้ว่าอะไร”
“ครับที่รัก”
“ไอ้สัส เบาๆหน่อย”ผู้หมวดเอ็ด จากนั้นผมก็ทำงานต่ออีกนิดหน่อย จนน้องไปป์มา ผู้หมวดจึงให้ผมเก็บข้าวของเพราะผู้หมวดก็จะลงไปออกกำลังกายเหมือนกัน ผมลงไปด้านล่างเห็นน้องไปป์มาในชุดกีฬา
“พี่หมวดบูมสวัสดีครับ”ไปป์ยกมือไหว้ผู้หมวด ผู้หมวดก็รับไหว้ อาจจะรู้จักกันมาก่อนมั้ง ทักทายกันนิดหน่อยผมก็คุยกับน้องว่าอยากได้กล้ามส่วนไหน น้องบอกไม่ถูกเลยเหมารวมว่าอยากได้เหมือนผม โอเค พี่บอมบ์จัดให้ ผมก็เทรนให้ตามที่เคยทำมาอ่ะครับ อาจจะไม่ได้ถูกต้องที่สุดเหมือนพวกเทรนเนอร์แต่ก็พอแนะแนวทางได้ ออกกำลังกันไปเรื่อยๆต้องค่อยๆพัฒนาครับ ของแบบนี้ใจร้อนไม่ได้ ต้องอาศัยเวลา เราต้องหัดที่จะรอคอยเพื่อให้ได้อย่างใดอย่างหนึ่งมา ของที่ได้เร็วมันก็จะทำให้เสียไปง่าย ของที่ได้ช้ามันจะมีคุณและเสียไปช้า เปรียบเหมือนเงินทองอ่ะ ตอนที่เราเรียนอยู่เราขอพ่อแม่ ได้มาเร็วก็หมดไปเร็ว พอเราไปทำงานมีเงินเดือนเป็นของตัวเอง กว่าจะซื้ออะไรสักชิ้นหนึ่งก็คิดแล้วคิดอีก หรือถ้าเปรียบเทียบกับอาหารฟาสฟู้ด ทำเสร็จเร็วมันก็บั่นทอนสุขภาพเราทำให้เราตายเร็ว สุดท้ายก็ขึ้นอยู่ที่ว่าใครจะเลือกสรรกันอย่างไร มีแนวทางเป็นของตน ทำอะไรคนอื่นไม่เดือดร้อนก็ทำไป
-
ชอบอ่านนะ สนุกดี มาต่อเรื่อยๆ นะคะ
ไม่ได้ทิ้งเม้นไว้ให้หลายตอนแล้ว เกรงใจจังค่ะ
อ่านบนมือถือ มันเม้นลำบากจริงๆ ค่ะ
-
อีน้องไปป์จะมาสร้างปัญหารึป่าวอะ :katai1:
-
ใครคือไปท์ :katai1:
-
น้องไปป์ไม่ได้จะมาสร้างปํญหาใช่ไหมเนี่ย ลูกคนใหญ่คนโต
ขี้หึงทั้งคู่เลยนะพี่บูมหมวดบอม
อิหนูก็น่ารัก แรงได้ใจ
-
อ่านเรื่องนี้แล้วทำให้คิดอะไรได้เยอะเลย
แถมฮาด้วย 555555 หนูเกือบไปแล้วนะ :m20:
ขอบคุณคนเขียนนะคะ :pig4:
:mew1: :L2:
-
:impress2:
น้องไปป์มาแล้ว บอกเลยอยากกินเด็ก ฮ่าๆ :hao6:
-
สนุกๆ
มาต่ออีกนะค้าา
-
ขอคุณคนเขียนที่มาต่อบ่อยๆนะคะ เราอ่านประจำ อ่านทุกวันแต่ไม่เคยได้เม้น เพราะเล่นในโทรศัพท์
วันนี้เปิดคอมเลยมีโอกาศมาขอบคุณ ที่นำเรื่องนี้มาต่ออีกครั้ง เราเจอตั้งแต่ปีที่แล้ว แต่ยังไม่มีเวลาอ่าน พอจะอ่านก็ลบซะแล้ว
เสียใจมาก จนเห็นมารีโพสอีกครั้ง เลยไม่รีรอที่จะมาอ่าน ถึงจะไม่ได้เม้นเลย แต่อยากให้รู้ว่าตามอยู่ตลอดนะ :impress2:
-
คิดถึงหมวดบูมพี่บอมบ์พี่มหาหมวดเต้ยอีกละ
:กอด1:
-
ไปป์เนี่ยจะมาสร้างปัญหาอะไรเปล่าหว่า :hao3:
-
อ่านแล้วนึกถึงตอนน้ำท่วมเลย ทหารทำงานกันหนักจริง
อ่านตอนบอมบ์ไปช่วยน้ำท่วมแล้วนึกถึงตอนนั้นในทวิตมีโพสต์รูปทหารหล่อที่ไปช่วยน้ำท่วมกันมากมาย 555
น้องไปป์ หนูมาทำไมคะ หวังว่าอิหนูไปป์คงไม่สร้างเรื่องนะ
แต่ชอบหมวดบูมตรงที่มีเหตุผล ไม่งอนงี่เง่า คาใจก็ถาม พอบอมบ์อธิบายว่าไม่มีอะไรก็จบ เป็นศรีภรรเมียแห่งชาติมาก ^^b
-
ขอบคุณมากครับ ที่มาส่งให้อ่านอย่างต่อเนื่อง
-
ชอบเรื่องนี้มากๆค่ะ ติดงอมแงมเลย
:-[ :-[
-
มารอบอมกับหมวดบูม :impress2:
-
ตอนที่ ๕๐.๓ น.หนู
“แก ว้าย นี่แกโดนใบแดงเหรอ เริ่ดมาก”
“ปีนี้คนไปเป็นทหารมีแต่หล่อๆเลยอ่ะ กูเดินไปจับใบแดงอีกรอบหนึ่งทันไหมเนี่ย”
“นี่ฉันว่านะ อีหนูได้ผัวใหม่ก็คราวนี้แหละ คิดแล้วฟิน”
“ได้ข่าวมาว่าทหารแก้ผ้าอาบน้ำ ตามึงเป็นกุ้งยิงแน่อีหนูเพื่อนสาว”
“เออๆ นี่แกอย่างลืมเอาผู้ชายมาฝากพวกฉันด้วยนะ อ๊าย คิดแล้วก็ฟิน ได้ไปอยู่ท่ามกลางดงผู้ชาย ผู้มีความกระหายหิว หน้าตาดิบเถื่อน ตอนที่เขามาล้วงมาลูบ ฉันไม่อยากจะคิด”
“นี่อีดอก ฉันไปเป็นทหารนะ ฉันไม่ได้ไปเดินชอปปิ้งหาผัว ฉันกำลังเครียด”
“เฮ้อ แต่ฉันก็สงสารแกนะหนู แกเป็นตุ๊ดคนเดียวที่โดนทหาร แกจะทำได้เหมือนคนอื่นไหม เออ แต่ฉันได้ข่าวมานะ ถ้าไม่อยากโดนทำโทษก็ให้ตีสนิทกับพวกรุ่นพี่เอาไว้อ่ะ”
“ผัวทิ้ง ติดทหาร แกนี่โคตรซวยเลยเนอะหนู”
“แต่ฉันว่านะ ช่วงนี้เป็นโอกาสกอบโกยของแกนะหนู แกได้ผัวใหม่สมใจอยากก็คราวนี้แหละ เลือกเอาเลยว่าจะเอาคนไหน ผู้ชายที่ไปเป็นทหารมันห่างเมียมันก็เปลี่ยวเป็นธรรมดา สวรรค์ชัดๆเลยว่ะแก”
“อีนี่ ฉันคิดว่าพวกแกจะสงสารเห็นใจกัน กลับบ้านแล้ว เบื่อหน้าพวกแก”
“เช่ หนูจะไหวเหรอลูก เดี๋ยวไงพ่อไปคุยกับสัสดีให้เอาไหม”
“นั่นน่ะสิ ไปถึงจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้ จะทำได้เหมือนคนอื่นไหมแม่ก็ไม่รู้ เฮ้อ ทำไมคนข้างๆไม่โดนแทนลูกของแม่นะ”
“ใช่อ่ะ พี่เช่ทำไมไม่เรียนรด.แต่แรก”
“พี่ผ่านมากกว่ารด.แล้วน่ะเอ็ม”
“๑๑ รด.เหรอเช่ ฮ่าๆๆๆ”พี่ชายตัวดีพูดขำๆ
“ถูกต้องแล้ว พ่อกับแม่ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก เขาไม่เตะเช่หรอกมั้ง อย่างน้อยเขาก็ต้องสงสารเด็กผู้ชายตัวน้อยๆแบบเช่บ้างแหละแม่”กอดแม่เบาๆแล้วซบ ครอบครัวหนูเป็นห่วงมากเรื่องที่หนูต้องไปเป็นทหาร แต่ก็นะ เรื่องพอถึงคราวจะเกิดเราก็ไปห้ามมันไม่ได้หรอก
วันรายงานตัวมาถึง หนูไปรายงานที่ด้วยความตื่นเต้น มองซ้ายมองขวาหน้าตาของคนที่ไปเป็นทหารไม่รู้จะคุยกับใครดี กลัวมาก มีแต่ผู้ชายเถื่อนๆทั้งนั้น พยายามนั่งตัวลีบจนมาถึงค่ายทหารซึ่งจะเป็นที่คัดแยกว่าใครจะได้ไปอยู่ที่ไหน วันมาเป็นทหารหนูไม่ให้มาส่งด้วยนะ เดี๋ยวแม่ร้องไห้เพราะก่อนมาแม่ก็น้ำตาไหลแทบเป็นสายเลือด หนูว่าหนูจะไม่ร้องแล้วนะแต่แม่ร้องหนูก็ร้องจนได้
วันแรกของการมาเป็นทหารเป็นอะไรที่แปลกใหม่มากๆ ต้องตัดผมเกรียนยิ่งกว่าเด็กประถม ผมนี่แทบไม่ติดหนังหัว หนูพยายามปรับตัวแต่ก็มีครูนายสิบชอบมาล้อหนูบ้างแกล้งหนูบ้าง ๓ วันแรกเป็นอะไรที่ทรมานมากๆ หนูนอนร้องไห้อยู่บนเตียงทุกคืนเพราะไม่คิดว่าจะต้องมาเจออะไรแบบนี้ ฝึกก็หนัก แดดก็ร้อน คิดถึงบ้าน คิดถึงพ่อกับแม่ คิดถึงเพื่อนสาว คิดถึงผัวเก่า คิดถึงอะไรหลายๆต่อหลายอย่าง นอนร้องไห้ด้วยความน้อยใจในโชคชะตา เกิดมาเป็นตุ๊ดไม่พอ โดนผัวทิ้งแล้วยังมาติดทหารอีก เทวดาฟ้าฝนจะเอาอะไรกับหนูอีกนะ
แต่วันที่ ๔ ของการฝึกมันทำให้หนูฮึกเหิมเนื่องมาจากมีทหารใหม่ที่มาจากต่างจังหวัดต้องมารายงานตัว มีหล่ออยู่หลายคนมาก หนูไม่คิดนะว่าคนต่างจังหวัดจะมีหล่อหลุดไป คือปกติเพื่อนที่มาฝึกร่วม ๕๐ ชีวิตซึ่งก็เป็นเด็กกรุงเทพและปริมณฑลก็มีหลุดหล่อมาเกือบ ๑๐ คนแล้ว นี่เด็กต่างจังหวัดมาเสริมอีก เฮ้อ ไม่เรียกว่าสวรรค์จะเรียกว่าอะไร
หนูมองเขาตั้งแต่เขามารายงานตัวครั้งแรกที่ศาลาน้ำ ตัวใหญ่มาก ล่ำๆ ไม่ดำไม่ขาวผิวกำลังดี หน้าตาดูออกจะเจ้าชู้ เห็นแล้วปลื้ม ฝึกวันนี้เลยไม่เมื่อย เหมือนได้พลังลึกลับในการต่อสู้กับค่ายทหาร นานวันไปหนูก็ได้รู้จักเขา คือแรกๆเขาไม่รู้จักหนูหรอก แต่หนูรู้แม้กระทั่งชื่อแซ่นามสกุล บ้านเกิดเมืองนอน แล้วอีกคนที่เป็นบั๊ดดี้พี่เขาก็หล่อนะ คนนี้เขาเพิ่งสึกมาเลย สึกมาเพื่อเป็นทหารโดยเฉพาะ หน้าตาพี่แกไม่เหมือนพระมหาเพิ่งสึกเลยสักนิด หน้าตาออกจะกวนๆเหมือนหัวหน้าแก๊งเด็กแว๊นซ์อ่ะ แต่มีอย่างหนึ่งที่พี่เขาทำให้เราดูออกว่าเขาเพิ่งสึกมาคือน้ำเสียง จะเป็นน้ำเสียงเย็นๆเนิบๆ ฟังแล้วสบายหู เป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวของคนเพิ่งสึก
หนูได้สนิทกับพี่สุดหล่อทั้ง ๒ ในวันกีฬา หนูปลื้มมาก ปลื้มพี่บอมบ์ ผู้ชายอะไรมีเสน่ห์ดึงดูดทางเพศมาก เห็นแล้วเส้นกระตุก อยากจะพลีกาย แต่หนูก็รู้ดีว่าเขาเป็นผู้ชาย เขาคงไม่คิดอะไรกับตุ๊ดแบบหนูหรอก ได้คุยด้วยก็ดีอักโขแล้ว กำลังใจจากการฝึกนี่มาจากพี่มหากับพี่บอมบ์ครึ่งหนึ่งเลย ส่วนอีกครึ่งได้มาจากพ่อกับแม่และเพื่อนสาวตอนมาเยี่ยม
พูดไปแล้วก็อาย ตอนเป็นพลเรือนหนูไม่ค่อยได้คิดถึงพ่อกับแม่เท่าไหร่หรอก คิดถึงแค่ตอนโทรไปขอตังค์เท่านั้น แต่พอหนูมาเป็นทหาร หนูน้ำตาตกในบ่อยครั้ง อยู่บ้านพ่อกับแม่เลี้ยงหนูอย่างดี อยู่ที่นี่หนูไม่ต่างอะไรกับสัตว์เลี้ยงตัวหนึ่งที่เขาจะพาไปแสดงในละครสัตว์ เขาชี้นกเป็นนกชี้ไม้เป็นไม้ มันทรมานมาก หนูเห็นแม่หนูก้มลงกราบแทบเท้าแล้วร้องไห้โฮออกมา ไม่มีใครจะเลี้ยงเราดีเท่าพ่อแม่ ไม่มีใครรักเราเท่าพ่อกับแม่ ไม่มีใครเจ็บช้ำร่วมไปกับเราเท่าพ่อกับแม่ หนูนึกถึงบุญคุณของพ่อแม่ขึ้นมาทันที ตลอดเวลาที่ผ่านมาหนูมัวแต่คิดถึงเรื่องของตัวเอง ไม่เคยคิดถึงท่าน พอมาเจอแบบนี้หน้าพ่อแม่ลอยมาทุกวัน บางคืนหนูก็ฝันนะว่าได้นอนหนุนตักแม่ มีพ่อมานั่งเล่านิทานให้ฟังอยู่ข้างๆ
ยามใดที่โดนแดก ยามใดที่ท้อ ยามใดที่เหนื่อย หนูก็พยายามมองคนอื่นให้มากๆ เขาทำได้ เราต้องทำให้ได้มากกว่าเขา อย่าให้เขาเอาปมของเรามาล้อเล่น ที่จริงหนูไม่ค่อยชอบเท่าไหร่นะกับการที่โดนดูถูก โดนด่าว่าตุ๊ด กะเทย พวกผิดปกติ แต่หนูก็พยายามไม่ไปคิดกับมัน ที่จริงหนูไม่ได้ตุ๊ดมากนะ หนูก็เกย์ออกสาวหน่อยๆคนหนึ่งนี่แหละ จริตจะก้านกระเดียดไปทางผู้หญิงก็จริงแต่ไม่ได้มากมาย ก็สถาปนาตัวเองว่าเป็นเกย์รับ เออ พอเขาถามก็ตอบว่าเป็นรับ ดอกทองมาหาว่ากูเป็นตุ๊ด ทีตัวเองแม่งโคตรตุ๊ดก็พูดปาวๆว่าตัวเองเป็นเกย์รับออกสาว ดอก หนูเลยไม่คิดไร ใครจะว่ากูตุ๊ดก็เชิญ ว่ากูเกย์รับเกย์สาวเกย์อะไรก็เชิญของมึง กูชิว ไม่ได้ไปแย่งผัวมึงแล้วกัน อิอิ
๒เดือนแห่งการฝึก หนูทำได้ทุกอย่างเหมือนผู้ชายทั่วไป บางทีก็มีจ่ามาชมนะว่าหนูทำได้ดี หนูก็มีกำลังใจ ได้รับคำชมจากผู้หมวดด้วย ผู้หมวดนอกจากหล่อแล้วยังเก่ง จิตวิทยาแกดีมากเลยอ่ะ คุยกับทหารดี มีเรื่องตลกฮาเฮมาเล่าให้ฟังเป็นการผ่อนคลาย แกชอบเรียกทหารว่าน้อง คำนี้รู้สึกเหมือนชนชั้นระหว่างพวกเราเหล่าทหารใหม่กับนายร้อยติดดาวมันไม่ได้ห่างกัน แต่ถ้าจะพูดถึงเรื่องความโหดนี่ก็ไม่แพ้ใครเหมือนกันนะ ไม่รู้อยู่ได้ไงแดกพี่บอมบ์ยันเช้า ตัวเองก็ยืนตากฝนด้วย สรุปว่าอึดทั้งคู่ ฝึกจบหนูได้ลากลับบ้าน ดีใจมากได้ไปนอนกอดพ่อกับแม่
๑๕ วันที่ได้อยู่กับพ่อแม่ทำให้หนูหายเหนื่อย จากนั้นก็กลับมากองร้อยมา มาทำงาน ดีใจมากที่ได้อยู่กองร้อยเดียวกับพี่บอมบ์และพี่มหา และที่ดีใจยิ่งกว่าก็คือได้สนิทกับพวกเขาด้วย หนูไม่เคยมีเพื่อนผู้ชายมาก่อน เวลาคุยกับพี่บอมบ์และพี่มหาแล้วรู้สึกดี จากที่เคยคิดจะจับทำผัวก็คิดซะว่าเป็นเพื่อนกันอ่ะดีแล้ว
“อะไรมึง อาบน้ำไป”พี่บอมบ์มองหน้าหนูด้วยสายตาดุๆ คือหนูไปเบียดๆพี่บอมบ์อาบน้ำอ่ะ จุดประสงค์ไม่ได้มีอะไรมากเลยนะนอกจาก อีคึ
“อยากได้เป็นผัวจัง”หนูพูดลอยๆ
“เหรอจ๊ะ คืนนี้มึงเจอกูแน่ ฮ่าๆๆๆ”พี่บอมบ์ตีก้นหนูเบาๆทีหนึ่งแล้วอาบน้ำต่อ
“จริงเหรอพี่บอมบ์”นี่ถ้าได้จริงนะ กูกรี๊ดแน่
“กูล้อมึงเล่น กูมีเมียแล้ว เมียหวง”
“ว้า ไม่น่ารีบมีเมียเลย ไหนว่ารักหนูไง ไหนว่าจะไปขอหนูกับแม่”หนูทำหน้าตาละห้อย หนูแสดงทั้งนั้น แหย่ๆพี่บอมบ์สักหน่อย
“ฮ่าๆๆๆ มึงฝันอยู่ป่ะวะหนู เฮ้ย รีบอาบเหอะ”
“เฮ้อ ทำไมพวกพี่ๆต้องรีบมีเมียด้วยนะ รู้ป่ะว่าหนูจองพี่บอมบ์กับพี่มหาตั้งแต่เข้าหน่วยฝึก”หนูมานั่งเล่นบนเตียงพี่บอมบ์ มาอ่อยเล่นๆ ไม่คิดจริงจังหรอก กลัวโดนตีน
“กูก็อยากได้มึงนะหนู แต่กูไม่ใช่เนื้อคู่มึงว่ะ”พี่มหาพูดแล้วนั่งขัดสมาธิบนเตียงก่อนจะคว้ามือหนูไปข้างหนึ่ง “คนที่เคยห่างไกลจะมาอยู่ใกล้เคียง ใกล้มาแล้วละหนู ตอนนี้อย่าแรดเข้าใจป่ะ”
“พี่มหาดูลายมือเป็นด้วยเหรอ ดูอย่างอื่นให้หนูบ้างดิ”หนูรีบลุกขึ้นนั่งพับเพียบ
“จะดูทำไม ตอนนี้อะไรๆของมึงก็ดีแล้วนี่”
“หนูอยากรู้นี่นาว่าดวงหนูจะเป็นยังไง”
“นี่อีหนู คนมันจะดวงดีดวงซวยไม่ได้อยู่กับดวงดาวอะไรหรอกนะ มันอยู่ที่ความประมาทต่างหาก ถ้าไม่ประมาทในการทำความดี อะไรๆมันก็จะดี ถ้าประมาทในการทำความดี ทุกอย่างมันจะไม่ดี ดวงชะตาราศีจะมีผลกับเรามากน้อยแค่ไหนขึ้นอยู่กับความดีของเรา ชาตินี้ไม่เคยทำดีแต่ไปอ้อนวอนเทวดาฟ้าดิน ใครเขาจะเห็นใจ”
“ก็หนูอยากรู้ว่าดวงเป็นไงบ้าง จะต้องเจออะไรบ้าง พี่มหาดูให้หน่อย”
“เชื่อกูเหอะน่า ดวงมึงงามนะหนู จะมีคนมาอุปถัมภ์ค้ำชู ไม่ตกทุกข์ได้ยากหรอก แต่ถ้าประมาทก็ไม่แน่ อะไรก็เกิดขึ้นได้”
“เฮ้อ พี่มหา ดูให้มากกว่านี้หน่อยก็ไม่ได้”
“มะเหงกกูนี่ ดวงจะดีเพราะคนทำดี จำคำนี้ไว้ดีๆ คนไม่เคยทำดีจะให้ดวงดีไปได้ยังไง”
“จ๊ะ เชื่อก็ได้ ว่าแต่เมื่อไหร่หนูจะได้ผัวอ่ะ”
“ได้แน่ ไม่เกินปีนี้ แต่ถ้าทำตัวไม่ดี เดินไปอมคนนั้นทีคนนี้ที จากผัวถาวรก็จะกลายเป็นแค่ผัวชั่วคราว”
“ว้าย พี่มหา หนูไม่เคยนะ เห็นหนูเป็นตุ๊ดหนูไม่เคยคิดจะมั่วกับใครนะ หนูมีเป้าหมาย นี่ถ้าได้พี่มหากับพี่บอมบ์คนละครั้งหนูจะตั้งใจเป็นทหารเลยล่ะ”
“สันแข้งพวกกูคนละครั้งใช่ไหมหนู”พี่บอมบ์พูดหน้าโหด
“บ้าอ่ะ หนูตายพอดี คนอะไรวะ กระทืบทีซี่โครงหัก นี่ถ้าหนูแค่โดนพี่บอมบ์ตบหน้ากรามหนูไม่แหลกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยเลยเหรอ”พี่บอมบ์แกโหดจริงนะ ดูอย่างตอนที่กระทืบนายสิบตอนอยู่หน่วยฝึกสิ หนูตัวสั่นเลยอ่ะเพราะเตียงหนูอยู่ใกล้ๆแถวนั้น
-
ขึ้นกองร้อยมาพวกหนูก็ทำแต่งาน เซ็ง อีเพื่อนแรดมันโทรมาถามว่าป่านนี้รูหนูคงจะเป็นรูพญานาคไปแล้วมั้ง ดอก ผู้ชายเยอะก็จริง แต่หนูไม่เคยคิดจะไปสัมพันธ์สวาทกับใครหรอก คือบางคนอ่ะ มันไปฉีดน้ำมันมะกอกมาใช่ป่ะ แล้วน้ำมันมันมากระจุกอยู่ที่ปลายอวัยวะอ่ะ มันเหมือนเรากำลังแบกลูกตุ้มอะไรสักอย่าง แล้วมันจะมีบางส่วนที่จะเหลืองๆเหมือนเน่า แล้วบางคนก็ฝังมุกมาด้วย แล้วนอกจากนี้บางคนยังจะสักที่อวัยวะเพศอีก น่ากลัวมาก หนูไม่กล้าเสี่ยงหรอก ผัวเก่าหนู ทั้งขาว ทั้งล่ำ ทั้งสะอาด ถึงแม้ของมันจะเล็กกว่าหนูแต่มันก็ทำให้หนูรู้ว่ารสชาติมันเป็นยังไง ฮ่าๆๆๆ
“ศักดิ์ ถ้ากูเจอหน้าเมียมึงกูขอตบสักทีได้ไหม กูรำคาญมันว่ะ”ไอ้ศักดิ์คนที่นอนเตียงข้างๆหนู เมียมันชื่อเผือก แต่หนูไม่อยากเรียกว่าเผือก หนูอยากเรียกมันว่าอีหน้าวอกมากกว่า ตัวเล็ก ขาว บอบบาง แต่ตบพี่บอมบ์ทีเนี่ย นางจัดหนัก
“อะไรเล่า มึงอย่าสร้างศัตรูดิ แฟนกูน่ารักนะเว้ย”มันเข้าข้างเมียมัน ถ้ามองด้วยไม่อคติมันก็น่ารักจริงแหละ แต่หนูเกลียดมันตอนที่มันมาตบพี่บอมบ์ แค้นแทนพี่บอมบ์ พี่บอมบ์แกก็ใจดีเกิน ไม่ถือโทษอะไรเลย
“ก็กูไม่ชอบมันนี่”
“มานี่อีหนู มึงนี่ มาให้กูต่อยทีดิ”พี่บอมบ์เรียกหนู หนูก็เดินไปที่เตียงไปด้วยความกลัว “นอนเลยมึง กูจะกระทืบให้ไส้แตก”
“พี่บอมบ์พูดจริงเหรอ”
“หึหึ จะโกรธแทนกูทำไมวะ กูยังไม่โกรธเลย หนู กูถามหน่อยนะ ตอนมึงโดนเอาเนี่ย มึงชอบให้ผัวมึงทำอะไรกับมึงวะ”
“หนูชอบให้ผัวไซร้คอ เฮ้อ พี่บอมบ์ แต่ว่าตั้งแต่หนูมีผัว มันเอาหนูแค่ ๒ ครั้งเท่านั้นเองนะ วันที่ตกลงคบกันวับวันสุดท้ายก่อนที่หนูจะโดนบอกเลิก”
“อ้าว เหรอวะ”
“ใช่ นอกนั้นพอเล้าโลมไปมันก็เอาของหนูยัดใส่รูมันทุกที ใหม่ๆหนูก็ไม่เป็น คนบ้าอะไรให้ตุ๊ดเด้าตูด แต่หลังๆจัดมาเลย นี่ไม่อยากพูด หนูจับผัวเก่าอุ้มแตงที่ระเบียงหอด้วย สะใจ ฮ่าๆๆๆ แต่หนูทำตอนตี ๔ นะ คนนอนหมดแล้ว อีผัวนี่ก็โอ๊ย ส่ายตูดรับอย่างเดียว”
“โห มึง ร้ายกาจนี่หว่า เห็นตุ๊ดๆแบบมึงนี่ก็นะ”
“ใช่แล้ว มันอยากให้หนูเป็นผัวมันหนูก็จัดให้ เออ พี่บอมบ์ แต่จะว่าไปนะ จุดเสียวของแต่ละคนไม่เหมือนกัน บางคนโดนเลียหัวนมนี่เสียวแทบเป็นแทบตาย แต่บางคนก็ชอบโดนไซร้ที่ซอกคอ”
“เออ พูดแล้วเงี่ยน กูขอโทรหาเมียกูก่อนนะ อย่าตกเบ็ดบนเตียงกูละมึง”
“คนบ้า”
เดือนสิงหาเราไปฝึกกันที่ป่า เหนื่อยมาแต่สนุกดี ก่อนไปจ่าก็ถามหนูแหละว่าหนูจะไหวไหม หนูตอบว่าไหว จ่าเลยให้ไป พอไปจริงเหนื่อยมาก อยากกลับกองร้อยตั้งแต่วันแรก แต่พอได้ฝึกมันกลับสนุก หนูไม่เคยคลุกดินคลุกฝุ่นแบบนี้มาก่อน ไม่เคยอดอาบน้ำนานเท่านี้มาก่อนและไม่เคยเหนื่อยเท่านี้มาก่อน เดินทีนี่ไข่ยานเลยอ่ะ จากเขาลูกหนึ่งไปยังเขาอีกลูกหนึ่ง กลับมาจากฝึกโล่งมากเลย ฝึกเสร็จหนูได้ลาไปพักผ่อน กลับบ้านก็อยู่แต่บ้านไม่ได้ไปไหนเพราะตัวดำ หัวก็เกรียนอีก เดี๋ยวชาวบ้านแตกตื่นว่าตุ๊ดควายนี่มันมาจากป่าไหนของเมืองไทย
“หูยแก แกไปเป็นทหารแกล่ำมากเลยอ่ะหนู ทิ้งคราบผู้ชายบอบบางไว้ที่บ้าน ตอนนี้หุ่นดี ถ้าแกไม่ดำนี่นะ ผัวชุมยิ่งกว่ายุงอีก”
“เอ่อ แก กูนั่งให้ยุงกัดดีกว่าไหม ตอนนี้ไม่ต้องการแล้วผู้ชาย ดูในค่ายก็อิ่มอกอิ่มใจแล้ว”แต่ก่อนพูดฉันพูดแก แต่พอพี่บอมบ์กับพวกเพื่อนๆในกองร้อยชวนพูดมึงกูเลยติดปาก
“นี่แก ไปเป็นทหารแกไม่ได้แดกสักคนเลยเหรอ”
“อีบ้า ไปเป็นทหารนะไม่ได้ไปหาผัว มันก็มีหล่อๆอยู่แหละ แต่ว่า ไงล่ะ เป้าหมายของเราเขามีเมียแล้ว แล้วมึงจะให้กูไปหลับหูหลับตาโก่งตูดให้ใครต่อใครเนี่ย กูรับไม่ได้นะ กูชอบคนสะอาดๆ”
“แล้วในนั้นไม่มีสะอาดๆบ้างรึไง”
“มันมีแต่แดกไม่ลงเข้าใจป่ะ กูไม่ได้มั่ว นี่ๆ กูจะให้ดู คนนี้หล่อมากเลยแก ของก็ใหญ่ เริ่ดมาก แต่มีเมียแล้ว”หนูหยิบโทรศัพท์ที่ถ่ายรูปคู่กับพี่บอมบ์และพี่มหามาโชว์เพื่อนสาว
“หูยแก หุ่นเป๊ะมาก ก้ามปูเลยอ่ะแก”
“เออดิ กูก็สนิทกับเขานะ แต่ขอกินยาก เมียหวง อีกอยากไม่กล้าลองด้วย คนนี้อ่ะเตะนายสิบซี่โครงหักไป ๓ คน แรงควายมาก”
“เออ อย่ายุ่งเลยแก หาแดกในค่ายไม่ได้ก็ข้างนอกนี่แหละ ผู้ชายมีเยอะ”
อยู่กับเพื่อนก็คุยแต่เรื่องผู้ชาย วันๆไม่มีอะไร ผู้ชาย เครื่องสำอาง เทคโนโลยี ที่เที่ยว ผลาญเงินทั้งนั้น แต่หนูก็ไม่ค่อยได้ไปไหน อยู่กับพ่อกับแม่ทั้งสัปดาห์ จนวันที่ ๘ ของการลาพักพี่บอมบ์ก็โทรหาว่าจะชวนไปนวดตัว หนูถามว่าใครไปบ้าง ก็มีพี่บอมบ์ หมวดเต้ย หมวดบูม พี่มหาตวง หนูก็โอเคนั่งรถไฟฟ้าไปหาพี่บอมบ์ที่จุดนัดหมาย ฟินมากอ่ะได้ไปเที่ยวท่ามกลางหนุ่มหล่อ เหมือนหนูถูกผู้ชายรุมยังไงยังงั้น แต่หนูก็งงนะว่าทำไมทั้ง ๒ ผู้หมวดดูสนิทกับพี่บอมบ์กับพี่มหามากเป็นพิเศษ
“อะไรหนู”หมวดบูมถามหนูระหว่างที่จะนวดตัว
“ผู้หมวดจะว่าอะไรไหมถ้าหนูพูดว่าผู้หมวดกำลังทำหนูใจแตก ฟินอ่ะผู้หมวด เป็นบุญตาหนูมาก”
“หึหึหึ ยังบ้าผู้ชายไม่เลิกเลยนะ นู้น ดูไอ้บอมบ์ หุ่นดีกว่ากูอีก”
“ดูพี่บอมบ์จนเบื่อแล้ว ทำไงน้าจะได้มีวาสนาสานสัมพันธ์กับผู้หมวดอ่ะ”หนูพูดแหย่ไป เผื่อฟลุ๊ค
“กูมีเจ้าของแล้ว ป่ะๆ ไปนวดตัวเหอะ มาผ่อนคลายกัน”หนูมองแผ่นหลังผู้หมวดแล้วอยากจะกรี๊ด แน่นมากเลยอ่ะ หมวดเต้ย พี่บอมบ์ พี่มหา หมวดบูม แล้วหนู นอนเรียงกันเป็นตับเลย ห้องนวดเป็นห้องใหญ่ คนนวดเป็นผู้หญิง ก็นวดกันไปเรื่อยๆ ท่ามกลางหนุ่มหล่อ เฮ้อ ได้คนละครั้งนี่หนูจะเป็นพลเมืองดีของชาติเลยอ่ะ
นวดเสร็จแล้วรู้สึกผ่อนคลาย เฮ้อ ใครจะโชคดีเท่าหนูอีกเนี่ย เกิดเป็นตุ๊ดแล้วได้คบกับผู้ชายแมนๆ หมายถึงคบเป็นเพื่อนนะ ถ้าจับทำผัวนี่คงยาก ออกมานั่งข้างนอกหน่อยหนึ่งจากนั้นจึงไปเที่ยวผับกัน ผู้หมวดใจดีมาก เรียกหนูว่าน้องทุกคำ เป็นคำพูดที่อบอุ่น นั่งกินเบียร์เย็นๆ พี่มหานี่ไม่แตะแอลกอฮอล์เลย นั่งกินอย่างอื่นแทน มีคนมาทักทายโต๊ะเราเยอะมากทั้งชายจริงหญิงแท้และเกย์ กระเทย ขายดีมาก หนูกินเรื่อยบางทีก็ยืนเต้น ไม่กล้าไปไหนไกล ตุ๊ดไม่มีพวก เลยเต้นแถวๆนี้ เต้นเสร็จนั่งกินต่อจนเริ่มมึน ที่นี้ไม่รู้มีฝรั่งมาจากไหนหรอกเดินดุ่มๆปุกป่าฝ่าดงมาที่โต๊ะแล้วมองหน้าจากนั้นจึงทักทาย
“เช่ ใช่ปอเช่ไหมครับ”ฝรั่งคนนั้นทักหนูด้วยสีหน้าที่ตื่นเต้นระคนดีใจ หนูถึงกับงงมันรู้จักหนูได้ไง ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีเพื่อนฝรั่งเลยสักคน เรียนก็เรียนโรงเรียนวัดธรรมดา ฝรั่งมังค่าไม่เคยรู้จัก
“อืม ครับ ใครอ่ะ พี่บอมบ์ใครไม่รู้หนูไม่รู้จัก”หนูเดินไปหลบหลังพี่บอมบ์เลย กลัวมันอ่ะ ไม่รู้ว่าเป็นใครมาจากไหน มาทักชื่อถูกด้วย เกิดมันปล้นฆ่าแล้วลืมข่มขืนหนู หนูไม่ยอมแน่
“มีอะไรกับเพื่อนกู”พี่บอมบ์เป็นคนถามด้วยสีหน้าที่ท้าทาย นักเลงอ่ะพี่เรา
“ผมมาดีครับ เช่จำพี่ไม่ได้เหรอ เอ่อ ผมชื่อเอริค เช่จำพี่ไม่ได้จริงเหรอครับ”หนูทำหน้างง กูอยากร้องไห้ เคยไปรู้จักมักจี่กันตั้งแต่เมื่อไหร่นะ
“เอ่อ ผมไม่เคยมีเพื่อนชื่อเอริคอ่ะ ใครก็ไม่รู้พี่บอมบ์”หนูพูด
“ทักคนผิดหรือเปล่าคุณ”หมวดเต้ยถาม
“คงไม่ผิดหรอกครับผมจำหน้าเขาได้ ปอเช่จำพี่ไม่ได้จริงๆเหรอ พี่เอริคที่เคยอยู่บ้านหลังข้างๆปอเช่ไง ที่เราเคยเล่นพ่อแม่ลูกด้วยกันอ่ะ”เอาแล้วไง หนูเล่นเป็นร้อยๆครั้งใครจะไปทำได้ว่าครั้งไหนหนูได้เป็นอะไร อิอิ เหมือนผู้ชายร้อยผัวเลยอ่ะ
“บ้า ใครจะจำได้วะ เล่นกันเป็นร้อยครั้ง ผมว่าคุณทักคนผิดมั้งครับ ชื่อปอเช่อาจจะโหลก็ได้”
“จำไม่ผิดหรอก ปอเช่ ลูกชายคนกลางของน้าไก้กับน้าอิฐ มีพี่ชายชื่อเปอโย มีน้องชื่อบีเอ็ม”
“เฮ้ย สัส รู้จักยันโคตรเหง้ากูเลย พี่บอมบ์ มันจะเป็นมิจฉาชีพหรือเปล่านะ หนูไม่เคยรู้จักคนนี้จริงๆ”หนูเกาะหลังพี่บอมบ์ไว้แล้วทำหน้างง อึ้งมาก รู้จักยันพ่อแม่หนูเลยอ่ะ
“มึงลืมหรือเปล่าหนู ลองคิดดีๆ”หมวดบูมถาม
“ไม่อ่ะครับผู้หมวด หนูจะลืมได้ไง หนูไม่ใช่ตุ๊ดแก่นะ”หนูทำหน้าระลึกชาติ โอ๊ย ไอ้ฝรั่งหัวถอก มึงไปรู้จักกูตอนหนวะ
“พี่ยังจำได้เลยว่าหนูมีปานตรงต้นขวาด้านซ้าย ปานสีน้ำตาลแดง แล้วมีรอบถลอกตรงหัวเข่าด้านขวาเพราะว่าไปวิ่งสะดุดที่สนามเด็กเล่นจนเข่าแตก”นั่น พูดถูกอีก นี่แหวกรูกูคงไม่พูดว่าเจอไฝตรงขอบตูดกูนะสัส
“โอ๊ย ใครอ่ะ หนูจำไม่ได้”
“พี่คือพี่เอริคไงที่เคยเล่นด้วยกัน อ่อ จำได้แล้ว ที่น้องปอเช่ชอบเรียกพี่ว่าพี่เจิดไง”
“ว้าย พี่เจิดจริงอ่ะ คิดออกแล้ว พี่บอมบ์ ใช่พี่เจิดจริงอ่ะ”พอมันบอกว่าชื่อเจิด หน้าฝรั่งลูกครึ่งข้างบ้านก็ลอยขึ้นมาทันที หนูปิ๊งเลย
“ก็ใช่ไง เป็นไงบ้างไม่เจอตั้งนาน”พี่เจิดเดินมากอดหนูไว้ หนูก็ดีใจนะ น้ำตารื้นเลย
“โหย หายหน้าหายตาไปตั้งแต่หนูอายุไม่ถึง ๑๐ ขวบ ดีใจจัง พี่เจิดเป็นไงบ้าง สบายดีไหม หล่ออ่ะ พี่บอมบ์นี่พี่เจิดพี่ชายข้างบ้านหนูเอง”
“สวัสดีครับทุกๆคน”พี่เจิดทักทายผู้หมวดและพี่บอมบ์พี่มหาอย่างเป็นทางการอีกครั้งหนึ่ง พี่เจิดเป็นพี่ชายข้างบ้านหนู ลูกครึ่งแคนาดา พ่อไทย แต่แม่เป็นคนแคนาดา แกชื่อเอริค อยู่บ้านติดกับหนูเลย ตอนเด็กเคยเล่นด้วยกัน หนูจำได้ว่าที่พี่แกชื่อเจิดเพราะหนูเรียกชื่อฝรั่งแกยากมา พี่แกเลยหาชื่อไทยๆมาให้หนูเรียกโดยเฉพาะ จากนั้นก็ติดปากมาเลยว่าพี่เจิดๆ แล้วพี่เจิดก็ไปเรียนต่อที่แคนาดาตอนอายุ ๑๒ ปี พี่แกจบป.๖ พอดี เลยย้ายไปอยู่ที่นั่น ตอนนั้นหนูจำได้ว่าหนูอายุเพิ่งจะ ๘ ขวบจะ ๙ ขวบแล้วมั้ง อายุเราห่างกันเกือบๆ ๔ ปีแน่ะ ตอนนี้พี่เจิดก็อายุคงเท่าๆกับพี่มหานี่แหละ
นั่งคุยกับพี่เจิดเพื่อนรำลึกความหลัง พี่เจิดแกหล่อมากเลยนะ มันเป็นการผสมผสานกันอย่างลงตัวระหว่างไทยกับฝรั่ง ตัวสูงเกือบเท่าพี่บอมบ์อ่ะ เทียบกับหนู หนูสูงแค่ ๑๗๒ พี่บอมบ์นี่สูงมากตั้ง ๑๙๒ พี่มหาก็ ๑๘๙ หมวดบูมกับหมวดเต้ยนี่น่าจะไล่ๆกันอยู่ที่ประมาณ ๑๘๐ หน่อยๆ ส่วนพี่เจิดน่าจะ ๑๘๐ ปลายๆเกือบสูงเท่าพี่บอมบ์อ่ะ แล้วตัวใหญ่ ไหล่กว่า อกหนา ล่ำด้วย สเปคหนูเลย อยากกรี๊ดมาก ระหว่างนั่งคุยพี่เจิดก็กอดคอหนูตลอดไม่ยอมวางที่อื่น หนูก็ยอมนะ
“พี่เจิดมาอยู่เมืองไทยนานป่ะ”
“อืม ก็น่าจะถาวรอ่ะ พี่มาทำงานอยู่ที่นี่ เฮ้อ โตแล้วยังน่ารักไม่เปลี่ยนเลยนะเรา แต่นี่ดำไปหน่อย ไปเป็นทหารเหรอ”
“ใช่ หนูเป็นทหาร หัวเกรียนเลย”
“อือ ดีแล้ว พี่ก็อยากเป็นนะ แต่มันผ่านไปแล้วละ ว่าแต่ เช่มีแฟนยัง”
“เฮ้อ อย่าถามถึงแฟนเช่เลยพี่เจิด มันทิ้งเช่ไปตั้งแต่รู้ว่าเช่จับได้ใบแดง”
“เหรอ แสดงว่ายังโสด งี้พี่ก็มีโอกาสน่ะสิ”พี่เจิดหน้าตายิ้มแย้มกว่าเมื่อกี้เยอะเลย คนบ้า ชอบมาให้ความหวังตุ๊ด เห็นเป็นตุ๊ดก็แพ้ความหล่อเป็นเหมือนกันนะ
“แล้วนี่พี่เจิดมากับใครเหรอ”เปลี่ยนเรื่อง ไม่อยากช้ำใจตอนนี้ ขอไปตอดพี่บอมบ์กับพี่มหาดีกว่า สนุกดี
“มากับเพื่อน แต่เพื่อนพี่มันหนีไปหมดแล้ว ได้หญิงแล้วทิ้งเพื่อนพวกนี้”
“แล้วคืนนี้พี่เจิดไปกับหญิงคนไหนเหรอ”
“ไม่อ่ะ พี่มาแค่สนุกผ่อนคลาย พี่ไม่เคยไปสานต่อกับใครหรอก มันไม่ใช่แนวของพี่”
“อืม งั้นมาชนแก้วกัน ฉลองๆ”หนูชนกับพี่เจิดอีกนิดหน่อยแล้วนั่งสั่นหัวไปตามเสียงเพลง
“กลับกันมึง หรือจะรอให้เพื่อนมึงส่ง”พี่บอมบ์เดินมาทักหนู
“เอ่อ ผมไปส่งเองก็ได้ครับ”พี่เจิดเป็นคนออกตัว
“ไม่ต้องอ่ะพี่เจิด เดี๋ยวหนูกลับกับพี่บอมบ์ก็ได้ เกรงใจพี่เจิดจัง”หนูทำท่าจะลุกออกจากเจ้าอี้แต่พี่เจิดก็รัดคอหนูไว้ก่อน
“ไม่ต้องเกรงใจหรอก ยังไงเราก็จะได้เป็นทองเนื้อเดียวกันแล้ว ป่ะ พี่ไปส่ง”คนบ้า ทองแผ่นเดียวกันอะไรก็ไม่รู้ ชอบพูดให้ตุ๊ดตายใจ พี่บอมบ์พี่มหาและ ๒ ผู้หมวดเช็คบิลแล้วเดินออกไป ส่วนหนูก็เดินตามพี่เจิดไปที่รถ
“เกรงใจพี่เจิดอ่ะ ต้องไปส่งหนูด้วย”
“ไม่เป็นไร พี่เต็มใจ เช่รู้ป่ะว่าพี่ดีใจแค่ไหนที่ได้เจอกับเช่อีกน่ะ เฮ้อ ขอพี่กอดเช่หน่อยได้ไหม”พี่เจิดกางแขนแล้วรวบหนูไปกอดก่อนจะจูบลงที่หน้าผากเบาๆ “ป่ะ เดี๋ยวพี่ไปส่ง”แล้วก็ขับรถออกไป นั่งไปก็ไม่รู้จะคุยอะไรดี จนครึ่งชั่วโมงมาถึงคอนโดแห่งหนึ่ง อ้าว ไหนว่าจะส่งกูที่บ้านวะ บ้านหนูอยู่จรัญ... แต่พี่แกขับมาที่ทองหล่อ
“อ้าว พี่เจิดไม่ไปส่งหนูเหรอ”
“ก็ไปส่งไง แต่พี่ไม่ได้บอกนี่นาว่าจะไปส่งเช่ที่บ้าน”
“อ้าว งั้นบอกพี่บอมบ์ทำไมว่าจะมาส่งอ่ะ”
“น่า กว่าจะถึงบ้านเช่พี่ก็เพลียพอดี พักกับพี่ก่อนคืนหนึ่งนะ พรุ่งนี้พี่พาไปส่งบ้านแน่”คือหนูกลัวนะ จริงอยู่ที่หนูรู้จักพี่เจิด แต่ว่าคนเรามันไว้ใจกันได้ที่ไหน ไม่เจอหน้ากันมา ๑๐ กว่าปี ใช่ว่าทุกอย่างจะเหมือนเดิม “ไม่ต้องคิดมากนะครับ พี่ไม่ทำอะไรหรอก ป่ะ”ลงจากรถเดินไปขึ้นลิฟต์ ไปถึงห้องพี่เจิดหรูมาก ชั้นนี้มีอยู่น่าจะ ๔ ห้อง ห้องกว้างมาก หนูเข้าไปด้วยความกลัว คือหนูไม่เคยเที่ยวเสร็จแล้วตะลอนไปตามผู้ชายนะ “อ่ะ ไปอาบน้ำก่อน”พี่เจิดยื่นผ้าเช็ดตัวให้ หนูรับไปแล้วก็ทำตามแต่โดยดี คือหนูกลัวนะ แต่ไม่รู้สิ พูดไม่ถูก
เข้าไปอาบน้ำ พอหายมึนไปบ้างนิดหน่อย อาบจนสะอาดทั้งตัว แล้วออกมาด้านนอก พี่เจิดยื่นชุดนอนให้ จากนั้นพี่เจิดก็เข้าไปอาบน้ำต่อ หนูนั่งดูทีวีอยู่ครู่ใหญ่จนพี่เจิดออกมา นุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียว มีอีกผืนพาดบ่าอยู่ แล้วมานั่งแทรกที่หว่างขาของหนู หนูนั่งบนโซฟา แต่พี่เจิดนั่งบนพื้น
“อ้าว พี่เจิด ทำไมนั่งบนพื้นอ่ะ มานั่งบนนี่สิ”
“เช็ดหัวให้พี่หน่อย”ยื่นผ้ามาให้ หนูเลยเข้าใจ เฮ้อ อย่ามาให้ความหวังตุ๊ดได้ไหม หนูเช็ดหัวเบาๆ กลัวพี่แกจะโกรธ “เช่ไม่มีแฟนใช่ไหม”
“อืม ใช่”หนูพยักหน้าไปด้วย เช็ดผมไปด้วย
“งั้นพี่จีบเช่นะ”
“พูดเป็นเล่นไปได้”
“พี่พูดจริง พี่ชอบเช่อ่ะ ชอบตั้งแต่เด็กๆแล้ว”
“อ้าว แล้วพี่เจิดไม่มีฟงมีแฟนรึไง”
“ไม่มี พี่โสด ที่พี่ไม่มีแฟนรู้ไหมเพราะอะไร”
“เพราะแม่พี่หาคู่หมั้นให้แล้วใช่ป่ะ”
“ไม่ใช่ ที่พี่ไม่มีเพราะพี่รอเป็นแฟนกับเช่ไง พี่จีบเช่ได้ป่ะ เช่ก็ยังโสด พี่ก็โสด”
“พี่เจิดอย่าล่อเช่เล่นดิ”
“ก็ไม่ได้ล้อเล่นไง รู้ป่ะว่าพี่อ่ะชอบเช่มาตั้งแต่เด็กๆแล้ว น่านะ”
“เฮ้อ พี่ไม่เมาใช่ไหม”
“ไม่ครับ พี่กินไปไม่กี่แก้วนี่ ดูหน้าพี่ดิ ยังมีสติอยู่นะ พี่ไม่ได้พูดเล่นด้วย พี่จริงจัง”พี่เจิดเงยหน้ามา ตาแกยังใสปกติ “นะครับ”
“อืม งั้นก็ได้”หนูพยักหน้า แล้วพี่เจิดก็ไปนั่งเป่าผมอีกหน่อยก่อนจะมาขอจูบหนู จากนั้นไม่ต้องบรรยาย ไส้กรอกแฮมชีทฟุตลองที่ขายอยู่ในเซเว่นอร่อยสู้ของพี่เจิดไม่ได้ ตื่นเช้ามาขาถ่างเลยกู
ตอนเช้าพี่เจิดไปส่งหนูที่บ้าน ไปถึงไปทักทายพ่อกับแม่แล้วนั่งคุยใหญ่เลยอ่ะ ส่วนหนูแอบขึ้นไปงีบอยู่ครู่หนึ่ง เพลียมาก จนถึงช่วงเย็นเรามานั่งกินข้าวกัน พี่ชายหนูเรียนจบวิศวะ ตอนนี้ทำงานอยู่ใกล้ๆบ้าน ส่วนน้องชายมันเพิ่งจะเข้าปี ๑ นี่แหละ มันเรียนบัญชี ส่วนหนู แอดมิชชั่นไม่ติดเลยไปลงเรียนมหาลัยเปิดแห่งหนึ่ง คณะบริหาร บัญชีเหมือนกัน อีกไม่กี่ตัวก็จะจบแล้วแต่ดันมาเป็นทหารซะก่อน หนูไม่ได้ผ่อนผันนะเพราะหนูคิดว่ายังไงตุ๊ดแบบหนูไม่มีทางที่เขาจะเอาไปรับใช้ชาติหรอก แต่หนูพลาดเอง โดนไปเต็มๆเลย ๒ ปี
“น้าอิฐจะว่าอะไรไหม ถ้าผมจะคบกับเช่อ่ะ”พี่เจิดถามพ่อตรงๆ
“ก็แล้วแต่พวกแก ๒ คนสิ น้าไม่ห้ามหรอก ชอบก็จีบเลย”
“แล้วน้าไก่ล่ะ”
“อือ ไม่ว่าหรอก”
“ว้า ขายออกซะนีนะน้องเรา ทนเหงามากี่เดือนแล้วเนี่ย สงสัยได้ไปอยู่กับป่ากับดงมา ๑๕ วัน ธรรมชาติเลยสนับสนุน”
“ยังไงอ่ะพี่โย”บีเอ็ม เจ้าน้องชายหนูมันถามหน้าซื่อ
“เคยเห็นชะนีป่ะเอ็ม มันจะร้องหาผัวๆๆๆ เช่ได้ไปป่าเลยไปปีนต้นไม้แล้วร้องว่าผัวๆๆๆ”
“นี่โย ก็ไปว่าน้องนะเรา โตแล้วยังไม่รู้ประสาอีก”แม่เอ็ดพี่
“ฮ่าๆๆ พี่โยเวอร์อ่ะ ว่าแต่พี่โยไม่คิดจะมีผัวเหรอ น่าสนุกนะ”
“สนุกอะไรล่ะ เห็นขาถ่างมาตั้งแต่หน้าบ้าน ไอ้เจิดแม่งหื่น”
“นี่ๆ กินข้าวอยู่ พูดอะไรออกทะเลไปเรื่อย ไปพูดแบบนี้ที่ไหนเขาจะหาว่าแม่ไม่สั่งไม่สอน ว่าแต่เช่ไปปีนต้นไม้จริงป่ะ”
“แม่อ่ะ ถ้าหนูปีนจริงหนูคงได้มาเป็นกองร้อยแล้ว”
“ฮ่าๆๆๆ”
-
ชีวิตน้องหนูนี่ดีจริงๆนะคะ
รักกับพี่เจิดนานๆนะลูกกก +1
-
หนูน่ารัก ตอนนี้ก็ได้สามีหล่อ รวย ตรงตามเสป็คแล้ว o13
ครอบครัวหนูก็น่ารัก แถมฮาอีกด้วย รู้เลยหนูเหมือนใคร 5555
:mew1: :L2:
-
5555555
ครอบครัวหนูน่ารักอ่ะ
ชอบแม่หนูมากเลย แซวลูกฮาได้อีก
หนูนี่โชคดีมากอ่ะ ที่ควรอบครัวเข้าใจ รักในสิ่งที่ลูกเป็น
รอๆๆๆค่าาา
-
เจอกันแป๊บเดียวเสร็จเค้าซะงั้นนะอิหนู 55555 :hao3:
-
หนูน่ารัก :mew1: :mew1: :mew1:
-
อิหนูของพี่บอมบ์นี่เกิดมาโชคดีมากนะ :mew1:
-
หนูเฮฮาน่าร้ากดีอ่ะ
-
คู่แท้ยังไงก็หากันจนเจอ
-
ดีใจด้วย มีเป็นของตัวเองแล้วนะหนู
-
ขอบคุณ :)
-
อ่านแล้วชอบมาก
เข้ามาดูทุกๆ5นาที
เผื่อฟลุ๊คได้อ่านหลายตอน 55555
-
ดวงกำลังขึ้น ฮ่าๆ ได้มาเลย
-
ตอนที่ ๕๐.๑ มาเรียงๆ
“เฮ้ย ใครแพ้วิดพื้นคนละ ๓๐ เลยนะ”
“ได้ๆ มาใครจะดวลกับกูก่อน”
“วิดพื้น ๓๐ กระจอกว่ะ คนละ ๕๐ ไปเลย”
“เออ วิดพื้นด้วยเลี้ยงชาเขียวกูด้วยละกัน”
เสียงทหารล้งเล้งกันอยู่ใต้ถุนกองร้อย ผมยืนมองอยู่จากบานประตูไกลๆ ช่วงนี้ว่างแล้วหลังจากที่เราได้ออกไปช่วยเหลือประชาชนกัน เห็นทหารผ่อนคลายผมก็มีความสุข
“ยืนทำอะไรครับ กลายเป็นพวกถ้ำมองไปแล้วเหรอ”ไอ้ยักษ์บอมบ์พูดจนผมแอบตกใจ
“มาไม่ให้ซุ่มให้เสียงนะมึง ตกใจหมด”
“ฮ่าๆๆๆ ว่าแต่ทำอะไรอยู่ครับ ไม่ทำงานเหรอ”
“เสร็จแล้ว มายืนดูพวกมึงเล่นปิงปอง”
“ไปเล่นกับเขาไหมละครับ”
“เออๆ”ผมพยักหน้าแล้วเดินเข้ไปที่ใต้ถุน พวกทหารที่กำลังตีปิงปองรีบสั่งตรงทำความเคารพ ผมโค้งให้ทีหนึ่ง “ตามสบายๆ”ผมพูดแล้วไปนั่งที่เก้าอี้ใกล้ๆกับโต๊ะปิงปอง อีกโต๊ะกำลังโขกหมากรุก อีกโต๊ะกำลังนั่งเกมเศรษฐี ส่วนในห้องพักผ่อนก็มี นอนกันระเนระนาดดูหนังอย่างสบายใจ
“วู้ๆ ลงเลยมึง ๕๐”ไอ้คนที่ชนะเกมปิงปองมันสั่งให้เพื่อนที่เป็นฝ่ายแพ้ให้วิดพื้น มองแล้วสนุกดี
“เฮ้ย ใครต่อวะ”ไอ้ยักษ์บอมบ์ถามเสียงดัง
“กูๆ ใครแพ้มึงค่อยมาต่อแล้วกัน”ทหารคนหนึ่งรีบเดินไปหยิบไม้ปิงปอง จากนั้นก็เปิดฉากตบลูกปิงปองกันอย่างเมามัน
“นี่ คนอย่างมึงต้องเจอกู”ปั๊ก เสียงตบลูกปิงปอง
“ไอ้สัส เห็นกูอ่อนให้หน่อยไม่ได้เลยนะ มาเลย”ปึก ปัก ปึก ปัก เสียงตบดังสนั่น ไอ้คนนับแต้มก็มันส์สะใจ ผมนั่งมองไปด้วยลุ้นกับเกมครั้งนี้ไปด้วย เล่นกันเอาเป็นเอาตายเลยว่ะ
“วู้ๆ ลงเลยมึง ๕๐ น้ำขวดด้วยนะเว้ย”ไอ้คนที่ได้รับชัยชนะชูไม้ปิงปองขึ้นโห่ร้องอย่างสะใจ
“มาๆ ตากูบ้าง”ไอ้เสือบอมบ์ละคราวนี้ มันจะสู้เขาได้หรือเปล่านะ ตัวใหญ่ตบลูกจะทันหรือเปล่าก็ไม่รู้ เกมเริ่มดำเนินไปอย่างรวดเร็ว ฝ่ายตรงข้ามนำคะแนนไปก่อน ๑ แต้ม จากนั้นไอ้ยักษ์บอมบ์มันเกิดฮึดสู้ครับ ตบไปตบมาคะแนนก็สูสีกัน จนสุดท้ายไอ้ยักษ์บอมบ์มันชนะไป เล่นกันโหดเกินพวกนี้ ไอ้บอมบ์ชนะไป ๒ เกมส์แล้ว ผมเห็นแล้วคันมือเลยขอต่อคิว มึงเสร็จกูแน่บอมบ์
“วู้ๆ ๒ ขวดแล้วเว้ย วิดพื้นเสร็จอย่าลืมเอาชาเขียวมาให้กูล่ะ”
“มาให้กูล้างแค้นแทนเพื่อนมึงบ้างบอมบ์”ผมยิ้มหลังจากรับไม้ปิงปองจากคนที่แพ้เมื่อกี้
“เป็นผู้หมวดผมก็ไม่ยอมแพ้นะครับ”ไอ้บอมบ์พูดท้าทายแล้วเกมส์ก็เริ่มขึ้น ตบกันมันหยด คะแนนไล่กันสูสีมาก ไอ้บอมบ์นี่โคตรไว แต่มีหรือที่จะมีสู้อดีตนักกีฬาปิงปองของโรงเรียนเมื่อตอนมัธยมต้นอย่างผมได้ ผมตบลูกด้วยความว่องไว จนสุดท้ายชนะไปใสๆ
“แฮกๆ ฝีมือผู้หมวดร้ายกาจอ่ะ”มันถอนหายใจก่อนจะลงไปวิดพื้น ๕๐ ครั้ง จากนั้นก็มีทหารคนอื่นมาประลองฝีมือกับผม ไอ้คนที่ว่าเจ๋งๆเนี่ยผมล้มมาหมด บางคนแพ้ผมไปหลายครั้งแล้วยังกลับมาฮึดต่อ แล้วตาของไอ้บอมบ์ก็มาถึงอีกครั้งหลังจากที่แพ้ไปเป็นรอบที่ ๔
“นี่แค่ผู้หมวดมาตบปิงปองกับพวกเอ็ง ผู้หมวดได้กินน้ำขวดไปครึ่งเดือนแล้วว่ะ ใครอยากเสียน้ำก็มา”
“ผมเสียไปหลายขวดแล้ว คราวนี้ผู้หมวดต้องเสียน้ำให้ผมบ้าง”น้ำที่พูดถึงนี่หมายถึงชาเขียวนะ แต่ความคิดแวบๆของกูก็คิดถึง เออ นั่นแหละ ไอ้น้ำนั่นแหละ สัส พูดเองแล้วทะลึ่งเองว่ะ
“เอาเลยไอ้บอมบ์ ล้มผู้หมวดให้ได้”
“เฮ้ยมาเลยพวกมึง มาพนันกัน ใครอยู่ข้างไอ้บอมบ์มาทางนี้ ใครอยู่ข้างผู้หมวดไปทางนู้น ใครชนะคนนั้นเลี้ยงน้ำ”ทหารพากันมายืนที่ฝั่งผมกันส่วนใหญ่ ส่วนข้างไอ้บอมบ์มีอยู่ไม่กี่คน
“หึหึ ผู้หมวดก็ผู้หมวดเถอะ ผมไม่เกรงใจนะครับ”
“เอาเลย แพ้ว่าไปตามแพ้ ล้มกูให้ได้แล้วกันบอมบ์”แล้วเกมก็เริ่มขึ้น เปิดฉากตีกันโต้ตอบไปมา ไอ้คนเชียร์ก็เสียงดังเหมือนเชียร์มวยคู่เอก แต้มแรกตกเป็นของผม ทุกคนต่างร้องดีใจกันยกใหญ่
“ผมจะไม่ยอมแพ้ผู้หมวดหรอก”ไอ้บอมบ์ตั้งท่ารับ ส่วนผมเสิร์ฟลูกไปด้วยความรุนแรง มันตีโต้กลับมาอย่างรวดเร็ว เสียงดังปึงปังๆ ตีโต้ไปมาจนผมนำได้อีกแต้ม ไอ้บอมบ์มันตั้งท่าทีนี้ไม่รู้มันเกิดฮึดอะไรตีโต้ผมอย่างหนักหน่วงจนมันได้แต้มไล่มาเท่าผม พอผมได้แต้มมันก็จะได้บ้างจนคะแนนเท่ากันแล้วก็ตีกันโต้ไปโต้มาแล้วมันก็นำผมไปอีกแต้ม
“กูไม่ยอมหรอกเว้ย”ผมพูดและตั้งรับเมื่อมันตีลูกมาที่ผม ตีไปตีมา ไอ้บอมบ์ตบเข้ามาดังผัวะ
“ฮิ้วๆๆๆ ชนะแล้วเว้ย”พวกทหารที่อยู่ฝั่งไอ้บอมบ์ร้องโห่หิ้วเมื่อผมรับลูกตบเมื่อกี้ไม่ได้ สัส แต้มเกือบเท่ากันแล้วเชียว “จ่ายมาเลย เฮ้ย อย่าเดินหนีนะมึง กูนับไว้หมดแล้ว”
“หึหึ ดีใจโว้ย ชนะผู้หมวดจนได้”
“โหยมึง เล่นตบตอนกูเผลอ อ่ะๆ กูวิดพื้นก่อนก็ได้”ผมล้มตัวลงทำท่าวิดพื้น
“ผู้หมวดไม่ต้องวิดพื้นหรอกครับ”ทหารเกณฑ์รุ่นพี่ไอ้บอมบ์เอ่ยห้าม
“ไม่เป็นไรเว้ย ว่ากันตามกติกา”แล้วผมก็วิดพื้น ๕๐ ครั้ง ส่วนพวกมันน่ะเหรอ เห็นผมทำมันจะนิ่งอยู่ทำไม มันก็วิดบ้าง จากนั้นก็จ่ายค่าพนัน ใครแพ้ใครเท่าไหร่อะไรยังไงก็จ่ายกันไปตามจำนวน ผมได้มาเยอะครับหลายขวดเลยทีเดียว แต่ก็แจกๆพวกทหารไปบ้าง เหลือไว้กินเอง ๒ ขวด ผมเล่นเอามันส์มากกว่าที่จะเอาน้ำขวด ส่วนพวกที่เหลือก็อู้ฟู่กันไป ใครแพ้ก็เสียตังค์เยอะหน่อย ใครชนะก็หน้าบานได้กินของฟรี
“พี่หมวดบูม อาบอมบ์สวัสดีครับ”มาแล้วไงไอ้ตัวป่วนลูกผู้การแดน หรือพันเอกแดนชัย
“อือๆ สวัสดีๆ”กำลังยกน้ำขึ้นกระดกเชียวรับไหว้มันแทบไม่ทัน
“อ้าว ออกกำลังกายกันไปแล้วเหรอครับ ไปป์มาช้าไปป่ะ”
“เปล่าๆ เมื่อกี้อาตบปิงปองอยู่น่ะ ไม่ช้าหรอก นี่เพิ่งจะ ๔ โมงครึ่ง มีเวลาๆ ไปวอร์มก่อนก็ได้ เดี๋ยวขออานั่งพักแปบนึง”ไอ้บอมบ์เป็นคนพูด ไอ้นี่มันอัธยาศัยดีครับ ไปไหนมาไหนมีแต่คนรู้จัก
“เพิ่งตื่นเหรอมหา”ผมทักไอ้มหาที่เดินหน้าบวมๆมาที่ใต้ถุน สภาพคงจะไปล้างหน้ามาแน่นอน
“สวัสดีครับผู้หมวด แฮะๆ แอบฟุบอยู่หน้าคลังอ่ะครับ นี่ออกกำลังกายกันแล้วเหรอ ไม่รอกูบ้างวะบอมบ์”
“ออกห่าอะไรวะ กูตบปิงปองเมื่อกี้”จากนั้นก็เริ่มวอร์มกัน ผมเองก็เอาบ้าง อยากตัวแน่นเหมือนไอ้บอมบ์ ตัวไอ้บอมบ์แน่นมากนะครับ ผมชอบตรงหน้าอกของมัน เวลากัดมันจึ๊กกะดึ๋ยดี ฮ่าๆๆ ตลอดเวลาร่วมๆ ชั่วโมงครึ่งไอ้บอมบ์เป็นคนพาออกกำลังกายใต้ถุนกองร้อย มีทหารหลายคนที่อยากล่ำมาเล่นกล้ามกับมัน มันก็สอนการใช้อุปกรณ์ต่างๆ ใครที่จำได้ก็ไปทำเอง อุปกรณ์ใต้ถุนกองร้อยก็มีแต่มันน้อย ดัมเบลที่เป็นเหล็กมีอยู่ไม่กี่อัน นอกนั้นก็ประยุกต์มาจากปูนที่เหลือจากครั้งที่แล้วเอามาหล่อให้มันเป็นดัมเบลกับบาร์เบล ปริมาณไม่พอกับความต้องการใช้ ผมต้องหาวิธีอะไรสักอย่างที่ทำให้พวกทหารได้มีเครื่องออกกำลังกายที่ดีกว่านี้ อาจจะไปของบประมาณจากผู้กองหรือลองไปคุยกับผู้พัน
ปรี๊ดดดดดดดดดดดดด ปริ๊ด ปริ๊ด ปริ๊ด ปรี๊ดดดดด เฮ้ เสียงตบที่ข้างขาร้องเฮ้เสียงดังทุกคนต่างรีบวิ่งไปรวมกันที่หน้ากองร้อย ผมได้แต่ยิ้มขำกับความตาลีตาเหลือกของบางคน
“พี่หมวดบูมมีซิกแพคป่ะ”
“มีนิดหน่อยพี่ไม่ค่อยได้ออกกำลังกายสักเท่าไหร่”ผมพูดยิ้มๆพลางบิดซ้ายบิดขวาไปด้วย
“ขอไปป์ดูได้ไหมครับ”
“มีนิดเดียว”ผมเลิกชายเสื้อขึ้นมา มันก็พอมีนะแต่ไม่มากเท่าไหร่ ไอ้บอมบ์มันชอบมาลูบอยู่เรื่อยเลยทำให้จางๆ ฮ่าๆๆ
“โห แข็งปั๊กเลยอ่ะ พี่หมวดใช้เวลานานไหมกว่าจะได้เท่านี้”
“ก็ทำไปเรื่อยๆ ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ แต่มันมีตั้งแต่พี่อยู่ม.ต้น”
“ทำไมไปป์มันแบนๆนะ”ไปป์มันเลิกชายเสื้อโชว์หน้าท้องราบเรียบของมัน ข้างในขาวจั๊วะเลย คิดแล้วอยากกัดหัวนมไอ้บอมบ์
“ก็ทำไปเรื่อยๆ อย่าใจร้อน ของแบบนี้ใจร้อนไม่ได้ ต้องใจเย็นๆ”ผมพูด เรื่องแบบนี้จะให้มันมีมันเกิดภายในวันสองวันเป็นไปไม่ได้หรอกครับ วัยรุ่นทุกวันนี้ความอดทนเริ่มมีน้อย ทุกอย่างมันต้องอาศัยเวลากันทั้งนั้นอยู่ที่ว่าเราจะเข้าใจมันหรือเปล่า บางอย่างมันให้เร็ว บางอย่างก็ต้องรอ ทำไปเรื่อยๆ ทำไปทุกวัน เหมือนเราหยอดเหรียญใส่กระปุกออมสิน สักวันมันก็เต็มกระปุก
“ไปป์กลับบ้านแล้วนะครับ แม่โทรมาตามแล้ว ฮัลโหลแม่ ครับ”ยกมือไหว้ผมแล้วรีบรับโทรศัพท์พลางเดินออกไปจากใต้ถุนกองร้อย ส่วนผมนั่งตากพัดลมเย็นๆจนสักครู่ทหารกลับมาจากกินข้าวมื้อเย็น เสียงรุ่นพี่ตะโกนเสียงดังให้รุ่นน้องมาปิดหน้าต่าง ส่วนตัวเองก็เดินขึ้นกองร้อยไปหน้าตาเฉย ผมไม่ค่อยชอบเท่าไหร่เรื่องเอารัดเอาเปรียบ แต่ก็ยังมีรุ่นพี่บางคนเดินมาปิดหน้าต่างที่ใต้ถุน คนทำมักจะไม่พูด ส่วนไอ้คนพูดมันเดินไปหน้าตาเฉย ไม่รู้จะทำยังไงกับพวกมันดี เดี๋ยวค่อยแดกทีเดียวก็แล้วกัน
เหงื่อแห้งแล้วขึ้นไปที่ห้องทำงานหยิบผ้าเช็ดตัวกับตะกร้าสบู่ลงไปอาบน้ำ จะนุ่งผ้าเช็ดตัวลงไปอาบน้ำเหมือนแต่ก่อนก็คงไม่ได้ ไอ้มึนมันขี้หวง แค่หัวนมกูอมชมพูดมึงก็หวงไปได้ สัส เสียงดังล้งเล้ง เวลาพวกนี้อาบน้ำนี่เสียงดัง มันชอบหยอกกัน บางทีผมเข้าห้องน้ำอยู่พวกมันมาอาบน้ำ มันร้องเพลงเสียงดัง ทำทุกอย่างเต็มที่ บางที่ก็มีบ่นด่าพวกผู้หมู่ผู้จ่า หรือบางทีก็ล้อกันเรื่องนั้นเรื่องนี้ ใครไปตุ๋ยกะเทยที่ไหนเมื่อไหร่ต้องมาแอบฟังเวลาพวกมันอาบน้ำ ทั้งเรื่องดีเรื่องเลวรู้หมด
“ปริ๊ดๆ หมอบ”ผมเป่านกหวีดเสียงดัง พวกที่อาบน้ำอยู่ทำหน้างงก่อนจะมองเห็นผมแล้วรีบหมอบลงกับพื้นอย่างรวดเร็ว “ไม่มีอะไร ผู้หมวดหยอกเล่น ตามสบายๆ”แล้วผมก็เข้าไปอาบน้ำ ส่วนพวกข้างนอกมันอาบเงียบๆ เสียงไม่ดังเท่าเมื้อกี้ อาบไปอาบมาแล้วเสียวๆ แม่ง พอว่างก็งี้แหละ แข็งได้แข็งดี สาส แต่ไม่เอาออกหรอก รอคนมาจัดการ ฮ่าๆๆ
“มึงอาบน้ำหรือวิ่งผ่านน้ำวะบอมบ์ โคตรไว”เข้าไปในห้องทำงานเห็นไอ้ยักษ์บอมบ์มันนั่งหน้าสลอนเล่นคอมอย่างสบายใจ
“อาบสิครับ แต่ผมรีบอาบรีบถูรีบเสร็จ”
“แล้วทำไมตอนมึงเอากูมึงไม่รีบแบบนี้วะ”
“เรื่องเหอะ ความเสียวมันต้องค่อยๆแทะค่อยๆเล็ม พูดแบบนี้แสดงว่าอยาก”
“แค่เปรียบเทียบเว้ย มึงทะลึ่งไปเรื่อยเลยว่ะ อีกแล้ว ดูรูปโป๊อีกแล้ว”หน้าจออล่างฉ่างมาก รูปผู้หญิงกำลังบีบเต้า สัส มันจะกลับไปมีเมียเป็นผู้หญิงป่ะวะ
“เฟสบุ๊คมันขึ้นมาเหอะที่รัก ดูๆนี่”แล้วมันก็เลื่อนๆ เป็นรูปเพื่อนมันบ้าง รูปสัตว์ รูปข่าว อ๋อ ไอ้พวกเพจนิยมสาวนมโตที่มันไปไลค์นั่นเอง กูคิดว่ามันจะเปลี่ยนใจจากกูซะอีก
“กูคิดว่ามึงจะไปนิยมสาวนมโตซะอีก เบื่อกูก็รีบบอกนะเว้ย อย่าเกรงใจกัน”
“เพ้อเจ้ออีกแล้วมึง แบบนี้แหละไม่โดนเอานานๆแล้วมันชอบคิดไปเอง ต้องให้กูตอกกูย้ำบ่อยๆใช่ป่ะ”ไม่พูดเปล่าลูบตูดกูอีก ไอ้สัส กูเสียว
“พอเลยมึง เดี๋ยวเกิดหน้ามืดขึ้นมาความแตก มึงกับกูเละแน่”
“เออ ทีหลังก็อย่าคิดเพ้อเจ้อ จะกลับบ้านกี่โมงอ่ะ”
“อีกสักพัก จุ๊บ หือ ไอ้สัส แดกปลาร้ามาเหรอ”ยื่นหน้าไปจูบที่ริมฝีปากมันเบาๆ
“บ้า แปรงฟันแล้วเหอะ เออว่ะ เมื่อกี้ลืมแปรงฟัน ฮ่าๆๆๆ”กูว่าแล้ว
“กูว่ามึงแปรงไม่แปรงปากมึงก็เหม็นเหมือนเดิมแหละบอมบ์”
“เหรอครับ ทีงี้มาพูดว่าเหม็น พอโดนผมจูบทีนี่ไม่อยากจะปล่อย กอดคอยึดท้าทอยผมไว้แน่นเชียว”ไอ้สัส ชอบเอาความจริงมาพูดเล่น
“ไม่จริงอ่ะ มึงนั่นแหละรวบเอวกูไว้ ถ้ามึงไม่กอดกูกูไม่ต่อหรอก”เรื่องอะไรจะพูดว่าเพราะกูชอบจูบของมึง เหอะ กูปากแข็ง
“เออ ผู้หมวด ไอ้ผู้หมวดคนนี้มันเป็นใครวะ เห็นแอดมาสักพักละ”ไอ้บอมบ์มันชี้ไปที่รูปในเฟสแล้วถามผมด้วยความสงสัย กูก็ไม่รู้เหมือนกัน เพื่อนพี่แบงค์หรือเปล่านะ
“ไม่รู้จักอ่ะ เพื่อนพี่แบงค์ป่ะ”
“อือ ไม่แน่ใจ ถ้าเพื่อนไอ้แบงค์ผมก็ต้องรู้จักดิ ช่างมันเหอะ เรื่องของคนอื่น มาที่เรื่องของเราดีกว่า”
“เรื่องอะไร”
“มาให้จูบเลย วันนี้เรายังไม่ได้พลอดรักกันเลย”มึงพูดหน้าด้านๆเลยว่ะบอมบ์ ช่วยสรรหาคำพูดที่มันดีๆกว่านี้หน่อยได้ป่ะวะ
“ไม่อ่ะ กูเหม็นปลาร้าที่มึงกิน”
“ไม่มีแล้ว นี่เพิ่งเคี้ยวหมากฝรั่งไป พูดงี้เสียเซลฟ์ว่ะ ไปจูบกับอีหนูก็ได้วะ”มันทำหน้างอ ถุยไอ้สัส เอาอีหนูมาขู่กูเหรอ
“ส้นตีนเหอะมึง คายหมากฝรั่งดิ”มันประชดก็จริงแต่กูหึงเป็นนะ พอมันคายหมากฝรั่งไม่ต้องพูดอะไรเลย กูตาลอยไม่รู้อยู่มันพาไปไหนต่อไหนแล้ว ไอ้สัส ไม่จูบเปล่า จูบซะกูเสียวไปทั้งตัว แก้ผ้าเอากันตรงนี้เลยดีไหมวะ ไอ้สัส
“เฮ้อ กูเบื่อกว่าเราจะได้สานสัมพันธ์กันก็ตั้งปีหน้า อยากว่าวแต่แม่งเสียดายน้ำอ่ะ”ไอ้บอมบ์มันถอนหายใจ ไอ้ขี้เงี่ยนเอ๊ย ปีหน้าของมึงรู้สึกว่าจะอีก ๑๒ – ๑๓ วันที่จะถึงนี้เอง เพราะนี่ก็ปลายธันวาคมแล้ว พรุ่งนี้ล็อกแรกกลับมา แล้วปล่อยล็อกที่ ๒ ต่อทันที
“ท.ทหารอดทน มึงเข้าใจป่ะ”
“อือ ทั้งอดทน อดอยาก อดออม แฟนเราอยู่ตรงหน้าแต่ทำเหี้ยอะไรไม่ได้”
“ไปลาออกก็ได้นะ หรือไม่ก็ทำเรื่องเออร์ลี่รีไทร์”
“ฮ่าๆๆ นี่ถ้าทหารเกณฑ์เออร์ลี่ได้นะ ผมว่าเมืองไทยแม่งไม่เหลือสักคนอ่ะ”
“ทำไมจะเออร์ลี่ไม่ได้ กูที่เห็นหนีๆกันอยู่ทุกวันนั่นไม่ใช่พวกมึงพากันเออร์ลี่แล้วเหรอ เออ พูดไปแล้วก็ก็งงนะ ไอ้ติมมันคิดอะไรของมันวะถึงได้หนี เรียนจบสูงซะเปล่า แค่นี้ก็อดทนไม่ได้”ไอ้ติมคือทหารที่อยู่ร้อย ๒ มันจบตรีมาแล้วมาเป็นทหาร รู้สึกว่าญาติของมันจะเป็นทหารด้วยมั้ง เรียนจบสูงแต่สู้คนที่ไม่จบอะไรเลยไม่ได้ ตอนมันขึ้นกองร้อยก็ได้ทำงานที่สบาย อยู่บก.ร้อย อยู่แต่กับหน้าคอมพิวเตอร์กับเอกสาร แต่กองร้อยนั้นทหารหนีเยอะทุกปี ผมฝึกทหารมาหลายผลัดก็เน้นเรื่องนี้ทุกครั้งสุดท้ายก็หนีกัน
“ได้ข่าวมาว่าโดนรุ่นพี่เตะนี่ครับ”
“เออ กองร้อยนั้นเถื่อนกันทุกปี ดีนะที่กองร้อยเราไม่มีอะไรมาก พอคุยกันได้”
“นี่ถ้าไม่โดนแดกวันนั้นก็ไม่เงียบลงไปหรอกครับผู้หมวด ไอ้พวกรุ่นพี่มาจากใต้นี่ตัวดี คิดว่าเก๋า เจอผู้หมวดไปแล้วไง เก๋าไม่ออก”
“เออ ต้องโดนแบบนี้แหละ ทหารถ้าไม่มีระเบียบวินัยก็ไม่ต่างอะไรกับกองโจร เรามาอยู่ด้วยกันหลายพ่อพันแม่ ต้องสามัคคีกัน แตกสามัคคีเมื่อไหร่ก็บรรลัยเมื่อนั้น”ทหารจะเน้นเร่องความสามัคคีมาก และจะเคร่งครัดกับเรื่องนี้เป็นพิเศษ งานของทหารไม่ใช่เป็นงานส่วนตัว แต่เป็นงานเพื่อประเทศชาติ ถ้าไม่สามัคคีกันประเทศชาติบ้านเมืองก็ไม่สามารถที่จะเดินไปข้างหน้าต่อไป
“วันนี้พอใจยัง”นั่งคุยกับไอ้บอมบ์แล้วเปลืองเนื้อเปลืองตัวตลอด มันกอดมันหอมได้ทุกทีจริงเลยครับ พูดคำหอมแก้มกูที
“อยากนอนกอดทั้งคืน”
“เออ เดี๋ยวได้กอดแหละน่า” ผมทำเรื่องลาผู้กองไว้แล้วตรงกับช่วงที่ไอ้บอมบ์ลาพักพอดี ฮ่าๆๆ แต่ไอ้เต้ยไม่รู้จะได้ลาหยุดช่วงนั้นหรือเปล่าเพราะว่ากว่าจะจบหน่วยฝึกก็ตั้งเกือบปลายเดือนแน่ะ ผลัด ๒ จะตรงกับสวนสนามสาบานธงด้วย ช่วงนี้มันก็ฝึกอย่างเอาเป็นเอาตาย อาทิตย์หน้าก็จะตรวจสอบทหารใหม่ล่ะ ผมต้องไปเป็นผู้ช่วยกรรมการในการตรวจสอบ คุยกับไอ้ยักษ์บอมบ์อีกสักครู่จึงเดินทางกลับบ้าน
“ผู้หมวดเย็นนี้ว่างไหมครับ ไปตื้ดกันหน่อยไหมครับ”ไอ้อาร์ตถามผมระหว่างที่ผมนั่งเล่นคอมอยู่ที่หน้ามุขกลาง ชวนกูกินเหล้าแทบทุกอาทิตย์เลยมึง
“ไปที่ไหนกันอ่ะ”ผมถามลองเชิงดู
“ไป....ครับ”
“เหรอ อืม...”ผมทำท่าคิด
“ทำอะไรอยู่เหรอครับ มีอะไรให้ผมช่วยไหม”มันชอบมาเสนอตัวช่วยงานผมเสมอ
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวไอ้บอมบ์มันมาทำให้”
“ไม่ต้องถึงมือมันหรอกครับผู้หมวด ผมก็ทำได้นะครับ”
“ไม่เป็นไร”ผมยิ้มให้ สักพักไอ้บอมบ์เดินหน้าบูดมาเชียว ไอ้อาร์ตก็ยักคิ้วกวนตีนให้ ผมรู้พวกนี้ ๒ คนไม่ถูกกัน “อะไรมึง มาหน้าบูดหน้าบึ้งใส่กู”
“ไอ้เหี้ยตัวไหนไม่รู้ขโมยขยะไปขาย ไอ้สัส เก็บมาทั้งเดือนหายวับไปกับตา”
“อ้าว ไหงงั้นวะ”
“ไม่รู้สิครับผู้หมวด สงสัยไม่มีตังค์แดกข้าวมั้งเลยเอาของคนอื่นไปขายแดก ช่างแม่งเหอะ”หน้ามันดูหงุดหงิดไม่น้อย
“เฮ้ยมึง ต่อหน้าผู้บังคับบัญชามึงพูดแบบนี้เหรอ วินัยน่ะมีไหม”ไอ้อาร์ตขึ้นเสียงใส่ เอาแล้วไง ไอ้อาร์ตมึงไม่เข็ดกับตีนไอ้บอมบ์เหรอวะ กูเห็นสภาพมึงวันนั้นแล้วกูยังแอบกลัวเลย
“ไม่ต้องเสือกไอ้สัส แค่กูจับไม่ได้คาหนังคาเขานะ”ไอ้บอมบ์ชี้หน้า
“ไอ้บอมบ์ อาร์ต เดี๋ยวผู้หมวดจัดการมันเอง เออ เรื่องตื๊ดๆ ผู้หมวดไม่ไปนะ”ไอ้อาร์ตเดินลงไปจากหน้ามุขแล้วผมก็ลากไอ้บอมบ์มันไปสงบสติอารมณ์ข้างใน “เสียดายขนาดนั้นเชียวเหรอ”
“ขยะผมไม่เสียดายหรอกผู้หมวดแต่ความรู้สึกนี่สิ กูว่าจะไม่อะไรกับมันอีกแล้วนะ เดี๋ยวเหอะมึง กล้าเล่นกับกูเดี๋ยวกูเอาคืน”มันยังกัดฟัน
“ใจเย็นๆดิ รู้แล้วเหรอว่าใครเอาไป”
“รู้แล้ว หอมแก้มหน่อย”กดจมูกมาเน้นๆแล้วมันก็ยิ้มออก “หายหงุดหงิดแล้วละ เออ เดี๋ยว ไอ้อาร์ตมาชวนไปตื๊ดนี่หมายความว่าไง จะไปใช่ไหม”
“ไม่ไป เมื่อกี้ก็ได้ยินนี่ว่าไม่ไป”
“เออ อย่าไป ถ้าไปกับมันมึงเละแน่บูม”
“จะทำอะไรกูอีก”
“กูจะกระทืบคนที่ชวนมึงเรียงตัวเลย กูไม่ค่อยชอบไอ้อาร์ตว่ะ มึงคบได้ก็เลิกนะ มันมีแต่จะชวนไปบรรลัย แดกไม่เคยช่วยจ่าย แต่เสือกหน้าใหญ่จะพาไปนั่นไปนี่ จวย บอลแม่งก็แทงบรรลัย ไปที่คลังมันนะ สัส ลูกน้องมันนี่นั่งแทงบอลหน้าตาเฉย ลูกพี่ไม่ต้องพูดถึง เฮ้อ คนเหี้ยๆแบบนี้ก็มีด้วยแฮะ”
“มันมีทุกที่แหละคนเหี้ยๆอ่ะ”
“ใช่ แต่คนหล่อจิตใจดีมีที่นี่ที่เดียวนะ จุ๊บ”ไอ้สัส ปากหวานตลอด
-
หวานกันอีกละ คริคริ :katai1:
-
เล่นมันเลย
-
เป็นกำลังใจให้จร้า
-
หวานกันตลอดแหละคู่นี้ :impress2: :impress2: :impress2:
-
เกลียดขี้หน้าหมวดอาร์ตฉิบ
ชอบมาชวนผู้หมวดไปติ๊ด ติ๊ดพ่อง
ปล. ไปป์นี่ :katai1:
-
คู่นี้หวานกันตลอด รอบอมบ์ได้ลาผู้หมวดอาจโดนจัดหนัก เก็บกดไว้ทั้งคู่ด้วย :z1:
:mew1: :L2:
-
รอวันลา จะได้หวานยิ่งกว่านี้ :impress2:
-
หวานและชวนหื่น
-
ตอนที่ ๕๑ เบาะๆ
“ตกลงว่ารู้ตัวแล้วเหรอว่าใครเอาขวดไปขายน่ะ”ผู้หมวดถามหลังจากที่ผมกอดจูบลูกคลำขยำขยี้แกจนพอใจ
“อือ ลูกน้องไอ้เหี้ยอาร์ตน่ะ เห็นไอ้บังมันบอกมา”ตอบคำถามไปด้วย ฟัดหมวดบูมไปด้วย น่ารักอ่ะ อยากมากกว่านี้ รอจนจวยเหี่ยวแล้วเหี่ยวอีก
“พอแล้วมั้งบอมบ์ มึงเครียดทีไรกูช้ำทุกทีวะ สัส”
“หือ ก็คนมันรักนี่นา”
“รักแบบนี้กูก็ชีช้ำกะหล่ำปลีพอดีดิวะ เฮ้ยๆ อูย ไอ้สัส เอามือออก”ล้วงไปบีบหน้าอกผู้หมวด มันมือดีครับ ฮ่าๆๆๆ
“ก็ผมกำลังทำตามสโลแกน รักใครให้บี้หัวนมนี่ครับ ผมรักผู้หมวดผมก็ต้องบี้หัวนมผู้หมวด”
“เขารณรงค์ว่า รักใครให้ดื่มนมไม่ใช่เหรอ มึงนี่นะ ของเขาดีๆไปทำให้เสียไปหมด”
“อ่ะๆ งั้นเลิกชายเสื้อมา ผมจะดูดนม”
“ไอ้เหี้ย ความคิดมึงแต่ละอย่างเนี่ย เอาให้มันดีๆหน่อยได้ป่ะวะ”
“แฮะๆ ก็คนมันรักอ่ะ จุ๊บๆๆๆ”ไล่จูบแม่งให้เต็มใบหน้าจนพอใจ จากนั้นก็มานั่งทำงานให้ผู้หมวดต่อ ทั้งงานในกองพันกับงานส่วนตัว ช่วงนี้บางวันผู้หมวดแกก็จะไปสอบไฟนอลซึ่งทางมหาลัยได้เลื่อนไปนะครับ เพราะน้ำแห้งแล้วเลยเปิดให้มีการจัดสอบให้เสร็จให้เร็วที่สุด
ล็อกแรกได้กลับบ้านแล้วพักผ่อนกันอย่างเต็มที่แล้ว ก็กลับมารายงานตัวกันที่กองร้อย บางคนก็ไปเพลินครับไม่กลับมาวันนี้ แต่ส่วนใหญ่กลับมาหมดผู้กองเลยใจดีปล่อยพวกที่จะได้ลาล็อกที่ ๒ ทันทีเพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา ไอ้คนกลับบ้านมามันก็โม้กันเต็มที่ไปกินเหล้าที่นั่นไปปี้หญิงที่นี่ บางคนก็หนีเมียไปหากิ๊ก บางคนก็หนีกิ๊กไปหากิ๊กคนใหม่ แบบนี้แหละครับผู้ชาย วันๆมันไม่ค่อยคิดอะไรมาก เรื่องหญิง เรื่องเหล้า กับเรื่องแต่งรถ
“โอ๊ย คิดฮอดบ้านเด้วะ อยากเมือบ้าน”
“อยากเมือกะเมือติล่ะ หนีไปโลด”
“ฮู้ กึดดอล ประปวน”
เสียงบ่นเบาๆจากเพื่อนร่วมชะตากรรมที่กำลังนั่งรอล็อกลา กองร้อยผมมันมีคนหลากหลายครับ พูดเขมรได้ อีสานได้ เหน่อๆก็มีครับ ส่วนใหญ่เป็นทหารมาจากต่างจังหวัด วันนี้มีงานกันครับ พวกเราตัดหญ้ากัน ไม่มีอะไรทำก็รบกับหญ้าฆ่ากับมด เปลี่ยนมือกันไปตัดหญ้า เมื่อกี้ผมตัดไปแล้ว ๑ ชั่วโมง เพื่อนมาช่วยเปลี่ยนมือบ้าง ผมมานั่งหลบที่ใต้ต้นไม้
ว่างๆก็โทรไปคุยกับแม่ ตอนนี้ลูกชายผมนั่งได้แล้วละครับ ซนซะด้วย แต่เลี้ยงง่าย อากาศที่บ้านก็หนาวแล้วตอนนี้ หน้าหนาวแบบนี้ทำให้คิดถึงเมื่อตอนยังเด็กๆ จะมีแก๊งเด็กแถวๆบ้านผมนี่แหละครับ ที่อยู่ในซอยเดียวกัน พอวันหยุดเสาร์อาทิตย์เมื่อไหร่ ดูการ์ตูนจบปุ๊บก็จะเอาว่าวไปวิ่ง พ่อผมจะสอนทำว่าวขนาดใหญ่ เอาไม้ไผ่มาเหลาแล้วมัดเป็นโครง คล้ายๆรูปเรื่องบิน จากนั้นเอาถุงปูนมาแปะกาวจนเสร็จเรียบร้อยเป็นตัวว่าวขาดใหญ่มาก สูงเกือบๆ ๒ เมตรเห็นจะได้ นอกจากทำว่าพ่อจะสอนทำแอกว่าว หรือบางที่จะเรียกว่าสะนู หรือธนู พอได้แอกว่าวเสร็จก็จะเอาไปติดกับหลังว่าว จากนั้นก็ทำหางว่าว เอาถุงพลาสติกสีขาวๆที่อยู่ในถุงปุ๋ยมาตัดให้มันเป็นหางยาวๆ แล้วว่าวขนาดใหญ่ก็เตรียมทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า
ตอนเอาว่าวไปวิ่งมีเด็กในหมู่บ้านหลายคนไปรวมกลุ่มกันดูอย่างตื่นเต้น ทุ่งนากว้างเป็นลานบินของว่าวอย่างดีที่สุด ลมเหนือพัดผ่านทุ่งนากลิ่นฟางข้าวโชยมาพอได้จังหวะ พ่อก็จะเป็นคนจับตัวว่าว ผมเป็นคนเตรียมวิ่ง เชือกไนล่อนสีเขียวอย่างดีที่มัดตรึงกับว่าวตัวใหญ่เอาไว้ พอได้สัญญาณจากพ่อผมก็วิ่งทันที ลมที่พัดปะทะเข้ามาจากทางทิศเหนือ ผมวิ่งสวนทางกับลม ตอนนี้ว่าวทะยานขึ้นท้องฟ้าอย่างรวดเร็ว วิ่งไปด้วยปล่อยเชือกว่าวไปด้วยจนว่าวมันเริ่มไปติดอยู่ที่ลมล่างผมก็วิ่งๆไปแล้วชักให้ว่าวมันเริ่มขึ้นสูง ลมที่พัดมาอีกหลายระลอกทำให้ว่าวทะยานขึ้นสูงจนไปติดอยู่กับลมบน กว่าว่าวจะไปติดลมบนได้ก็ใช้เวลาพอสมควร ลมบนเป็นลมที่นิ่ง เป็นลมที่พัดอยู่ตลอดเวลาเราไม่ต้องวิ่งและชักอีกแล้ว ผมเอาเชือกว่าวไปผูกกับกระท่อมกลางทุ่งนาและนั่งมองว่าวบนท้องฟ้า เสียงแอกที่ติดอยู่หลังว่าวดังเสนาะหู ดังตือออออออออออออ ตืดดดดดดดดดด เสียงจะสูงและต่ำ ฟังดีๆเหมือนเพลงอันแสนไพเราะจากสวรรค์
“พ่อ น้ามีเอาว่าวมาวิ่งด้วยพ่อ”ผมพูดอย่างตื่นเต้นที่น้ามีคนในหมู่บ้านผมเอาว่าวขนาดใกล้เคียงกับว่าของผมมาวิ่งบ้าง
“อือ ว่าวไอ้มีมันสวยนะ ฝีมือพ่อยังสู้มันไม่ได้เลย”
“ตอนเด็กๆพ่อเล่นว่าวไหม”
“เล่นสิ เด็กๆสมัยแต่ก่อนไม่มีอะไรเล่นเหมือนทุกวันนี้หรอก พอถึงหน้าหนาวทีไรหนุ่มๆเขาจะทำว่าวมาแข่งกัน นอกจากแข่งว่าแล้วยังแข่งแอกกันด้วย แอกใครเสียงดังกว่ากัน เสียงเพราะกว่า ต่างคนต่างไปคิดสูตรทำแอกมาติดหลังว่าว พอถึงหน้าหนาวนี่ ในหมู่บ้านเราจะมีว่าวอยู่หลายตัว เอามาวิ่งแข่งกัน ตอนกลางคืนเสียงแอกจะดังไปทั่วหมู่บ้าน”พ่อเล่าเรื่องเก่าๆให้ผมฟัง ตอนเด็กๆผมติดพ่ออยู่พอสมควรนะครับ นิสัยของพ่อเลยถ่ายทอดมาแบบเต็มๆ เหมือนที่ไอ้ภูมิว่าผมนิสัยเหมือนพ่อ นั่งเหม่อดีๆก็มีคนมาขัดจังหวะ
“เฮ้ย เพื่อนมึงตัดหญ้าแล้วมึงมานั่งสบายใจอยู่คนเดียวเลยนะ มึงคิดว่ามึงเก๋าเหรอ”เอาอีกแล้วตัวมาราอีกแล้ว ผมมองหน้ามัน
“เก๋าไม่เก๋าก็กระทืบคนเข้าโรงบาลไป ๓ คนพร้อมกันแล้วนี่ เอาอีกรอบไหม”
“หึ เอาสิ กล้าก็เอาสิ ผู้หมวดไม่ได้ปกป้องมึงตลอดเวลานะ”
“ก็ไม่ได้ให้ใครปกป้อง อยู่ได้ด้วยลำแข้งของตัวเอง เคารพกติกา”ผมไม่สนใจ
“มึงกวนตีนกูเหรอ เดี๋ยวมึงเจอกู”
“อย่าดีแต่ปากเลย ลูกผู้ชายกล้าพูดกล้าทำ นักเลงตัวจริงไม่ไประรานคนอื่นก่อนหรอกนะ”
“พูดงี้มาต่อยกันเลยดีกว่าว่ะ”
“มาสิ”ผมลุกขึ้นยืน
“หึ เดี๋ยวมึงเจอกู”แล้วมันก็ขับมอร์ไซด์หนีไป อ้าว กูคิดว่าจะมาต่อยกับกูจริงๆซะอีก
“จะมาช่วยผมตัดหญ้าเหรอครับผู้หมวด”ผมถามผู้หมวดเมื่อพี่แกมาหยุดรถมอร์ไซด์ใกล้ๆกับใต้ร่มไม้ที่ผมนั่งอยู่
“เปล่า มาดูงานว่าไปถึงไหนแล้ว มาให้กำลังใจลูกน้อง”ผู้หมวดแกยิ้มให้ผม นิสัยดีครับที่รักผม “ว่าแต่มึงแอบอู้เหรอไอ้ยักษ์”
“เปล่าครับผู้หมวด เพื่อนมันเปลี่ยนมือกับผมอ่ะ ผมมานั่งพักบ้าง”
“เหรอครับลูกน้อง”ลงจากรถได้ผู้หมวดก็เดินไปดูพวกที่ตัดหญ้าครับ พวกนั้นก็ส่ายเครื่องร่อนไปเรื่อยๆ เราตัดหญ้ากันจนถึงใกล้เวลาพักกลางวันครับ ประมาณ ๑๑ โมง ก็หยุดงานช่วงเช้าไว้ก่อนแล้วเดินไปซื้อน้ำกินที่ตลาดกัน ตลาดจะอยู่ใกล้กับโรงเลี้ยงครับ พวกที่มาเวรเลี้ยงก็ไปจัดเวรเลี้ยงกันไป ส่วนพวกผมไปหาน้ำเย็นๆกินก่อนครับ แล้วค่อยมาช่วยพวกที่จัดเวรเลี้ยงจัดกับข้าวกับปลา
“เป็นตาซังเว้ย จั๊กอีหยังของมัน”เพื่อนร่วมกองร้อยบ่นออกมาอย่างไม่พอใจ
“เป็นไรวะ”
“หมู่อาร์ตดิ แม่ง ไอ้สัส นี่ขนาดมันไม่เข้าสิบเวรนะมันยังทำตัวกร่างขนาดนี้ ถ้ามันเข้าสิบเวรแล้วมันจะขนาดไหนวะ ไม่เกรงใจป๋าเลยสักนิด”วันนี้ป๋าเข้าสิบเวรครับ ป๋าแกเป็นคนขี้เหล้าแต่แกไม่เคยแดกทหาร แกเป็นคนใจดีครับ แกจะเรียกพวกผมว่าไอ้หนู จะแทนตัวเองว่าป๋า อายุแกเพิ่งจะ ๕๐ ครับ แต่เพราะแกกินเหล้าเยอะแกเลยดูแก่ไปหน่อย แล้ววันไหนที่ป๋าเข้าเวรวันนั้นทหารจะดีใจกันมาที่สุดเพราะจะชิวกันทั้งวัน แต่ว่ามันก็ยังมีตัวเหี้ยที่ทำตัวกร่างก็คือไอ้หมู่อาร์ตนั่นเอง ชอบมาจู้จี้จุกจิกเกินหน้าที่ของตัวเอง และมันมักจะไม่ค่อยให้เกียรติป๋าสักเท่าไหร่ ขนาดว่าป๋านี่รุ่นพ่อมันนะครับพูดจากระทบกระเทียบป๋าไม่ต่างจากตัวอะไรสักอย่าง
๑๑.๓๐น. แถวทหารเดินมาพร้อมหน้าพร้อมตาที่โรงเลี้ยง ไล่ไปตามกองร้อยยืนเป็นแถวหน้ากระดานร้อย ๑ ร้อย ๒ ร้อย ๓ ร้อยสสก. ร้อยสสช. ๕ กองร้อย สิบเวรยืนหน้าแถวทหาร พอมาพร้อมกันแล้วนายทหารเวรพูดอะไรอยู่นิดหน่อยจากนั้นจึงให้พวกผมเข้าโรงเลี้ยง แต่การเข้าไม่เหมือนทหารใหม่นะครับ ก็เดินเข้าแบบชิวกว่าทหารใหม่ เป็นทหารเก่าแล้ว ความเก๋ามีเยอะ
พะโล้กับผัดหน่อไม้ อาหารง่ายๆ เพราะความเหนื่อยผมซัดไปตั้ง ๒ จาน เต็มกระเพาะเลยกู กินเสร็จแล้วป๋าให้พวกผมช่วยกันล้างจานทั้งหมด คนทำก็ทำนะ พวกรุ่นพี่ที่คิดว่าตัวเองใหญ่ก็จะยืนมองแล้วคอยจี้รุ่นน้องว่าใครอู้ใครหลบ ผมไม่ได้พูดอะไร ล้างจานอย่างเดียว พอล้างเสร็จผู้ช่วยสิบเวรซึ่งเป็นรุ่นพี่ใหญ่ใกล้ปลดทำหน้าที่จะพาแถวทหารกลับกองร้อย ส่วนพวกผมที่เป็นคนตัดหญ้าก็เดินไปที่ใต้ร่มไม้ที่เราวางเครื่องตัดหญ้าเอาไว้
“วันนี้แทนที่จะสบายก็ไม่สบาย ไอ้สัสเอ๊ย รู้งี้กูไปเข้าเวรกองการณ์ดีกว่าว่ะ”รุ่นพี่นั่งบ่นหลังจากเดินมานั่งหลบที่ใต้ร่มไม้กับพวกผม
“เป็นไรเหรอพี่”เพื่อนผมมันถามพลางพ่นควันบุหรี่อย่างสบายใจเฉิบ
“หมู่อาร์ตนี่สิ กวนตีนฉิบหาย นี่ถ้าเจอข้างนอกนะกูไม่ปล่อยไว้แน่”พูดด้วยอารมณ์อาฆาตแค้น ทหารในกองร้อยไม่มีใครชอบหรอกครับแต่เราทำอะไรมันไม่ได้ มันเป็นนายสิบ เราแค่พลทหาร แต่ถ้าเมื่อไหร่ที่ผมทนไม่ไหวผมก็ไม่ไว้หน้ามันแน่
“เอาเลยไหมพี่ คนเหี้ยๆแบบนี้จะเก็บไว้ทำไม”เพื่อนอีกคนพูดอย่างหมั่นไส้
“เอาสักทีดิไอ้บอมบ์ มึงน่ะกล้าที่สุดแล้วในกองร้อย”รุ่นพี่มองหน้าผม
“ยังไม่ถึงขีดสุดผมไม่จัดการหรอกพี่”
“ว่าแต่มึงทำได้ไงวะ กระทืบทีนี่แม่งเล่นซี่โครงหักไปเลย”
“พี่ก็ดูขามันสิ สองขาผมยังไม่เท่าขาขางเดียวของมันเลยพี่”
“เกินไปมึง”ผมพูดพลางมองขาตัวเอง ไม่ได้ใหญ่นะครับ ก็ปกติของคนมีกล้ามเนื้อแข็งแรง ที่ผมกระทืบวันนั้นก็เอาซะเต็มแรง กูแค้นนี่นา ฮ่าๆๆๆ
“ตัดหญ้ากันต่อเหอะ เฮ้อ เมื่อไหร่จะได้ลาวะ กว่าจะผ่านปีใหม่ไปได้อีกตั้งสัปดาห์”รุ่นพี่ลุกขึ้นบิดแข้งบิดขาพลางบ่นเรื่องเปื่อย คิดถึงบ้านเหมือนกันครับแต่ก็ได้แต่รอ มีบ่นบ้างเวลาคุยโทรศัพท์กับแม่ แม่ผมก็ชอบปลอบว่าอย่าคิดมาก ถึงวันเวลาเราก็ได้พัดผ่อนเองแหละ
ตัดหญ้าต่ออีก ๒ ชั่วโมงก็กลับกองร้อยพวกที่มากวาดก็กวาดแล้วเก็บหญ้าไปทิ้ง เป็นอันเสร็จงานของพวกเราในวันนี้ ล้างเนื้อล้างตัวเสร็จก็พากันไปนอนที่ห้องทีวี เปิดทีวีแล้วก็หาพื้นที่เฉพาะตัวหลับนอนกัน
ปริ๊ดๆ “เฮ้ยพวกมึง งานการไม่ทำแล้วแอบมานอนกันแบบนี้เหรอวะ มึงเห็นไหมพวกที่กวาดหญ้าอยู่น่ะ ทำไมไม่ไปช่วยเขา ทั้งหมดวิดพื้นท่าเตรียม”พวกที่มานอนก็เป็นพวกตัดหญ้าทั้งนั้น ผมลืมตาแล้วมองหน้าส่วนคนอื่นวิดพื้นท่าเตรียมกันไปเรียบร้อยแล้วครับ “เฮ้ย มึงเก๋าเหรอ”
“แล้วทำไมกูต้องทำด้วย มึงเข้าสิบเวรเหรอ”เล่นงานผมไม่ได้ก็แดกคนอื่นไปมั่วซั่ว คนเหนื่อยๆจากงานขอพักผ่อนหน่อยไม่ได้ กูตัดหญ้ามาทั้งวัน มานอนไม่ถึงครึ่งชั่วโมงยังเสือกมาแดกอีก ตอนนี้ทุกคนมองหน้าผมประมาณว่า มึงกล้าทำได้ไงวะ
“เฮ้ย พูดแบบนี้ไม่ให้เกียรติกูเลยนี่หว่า มึงเป็นใคร ถึงได้เก๋าแบบนี้ คิดว่าไปอยู่กับผู้หมวดแล้วผู้หมวดจะคุ้มกะลาหัวมึงตลอดเวลาเหรอ”
“แล้วมึงคิดว่าแง่ง ๓ แง่งที่ติดตรงไหล่มึงจะคุ้มกะลาหัวมึงได้ตลอดเวลาเหรอ มึงเก๋าได้แต่กับทหารภายในกองพันนี่แหละ มึงลองออกไปข้างนอกสิถ้ามึงไม่เละ ชื่อมึงก็คงจะอยู่ตามกำแพงวัด คำว่าเกียรติของมึงน่ะไม่ได้มีความหมายอะไรหรอกถ้ายังทำตัวหมาๆแบบนี้”ผมลุกขึ้นมองหน้า
“ได้ๆ เดี๋ยวได้เจอกู”
“พร้อมเมื่อไหร่บอกด้วย เอาแบบพยาบาลป้อนข้าวป้อนน้ำสักครึ่งปีหรือตลอดชีวิตดี”กูไม่ได้พูดแค่ปากนะ กูทำจริง มันเดินออกไปส่วนพวกผมนอนกันต่อ ผมไม่ได้พูดอะไรเพราะถึงเวลาพักผ่อนแล้ว ทำงานทั้งวันขอพักสักแปบจะไม่ได้เลยเหรอ
นอนอยู่พักใหญ่ก็ไปหามหาที่หน้าคลัง ไอ้มหามันยังงานยุ่งอยู่หน้าคลังเหมือนเดิม ผมไม่ได้ช่วยงานอะไรมันครับเพราะว่ามันกำลังขีดเส้นทำตารางอยู่ในสมุดเล่มใหญ่ วันนี้อีหนูกับไอ้ซันไปเข้าเวรกองรักษาการณ์เลยเงียบๆไปหน่อย
“ไม่ไปออกกำลังกายเหรอมึง”
“ไม่รู้ว่ะ วันนี้เหนื่อยๆ”มองดูนาฬิกาที่หน้าคลังตอนนี้ก็ ๔ โมงแล้ว ข้างล่างไอ้เสียงเสียงลูกฟุตบอลกระทบกับเท้าคนนั้นที่คนนี้ที เดาเอาว่ายังไม่มีใครลงไปเล่นสักเท่าไหร่ มีแต่พวกที่วอร์มอยู่แน่ อากาศยังร้อยอยู่เลยครับถึงแม้ช่วงนี้จะปลายธันวาหน้าหนาวแล้วก็ตามที เออ อีกไม่กี่วันกูก็จะแก่แล้วนี่หว่า วันเกิดไอ้ภูมิ ๓๐ ธันวา ไอ้ภีมก็ ๑ มกรา ผมก็ ๒ มกรา จะเข้า ๒๗ แล้วนี่ แก่ตัวลงทุกวัน แปบเดียวก็จะเข้าเลข ๓ แล้ว จะกลายเป็นหนุ่มใหญ่กับเขาแล้วละ
“อือ นี่ดีนะที่พวกเรามาผลัด ๑ ถ้ามาผลัด ๒ นี่คงหนักน่าดู มึงดูสิ ซ้อมสวนสนามกันแทบเป็นแทบตาย”ไอ้มหามองไปที่ลานรวมพลหน้ากองพันซึ่งจะมีทหารใหม่มาฝึกสวนสนามกันครับ ดูไปแล้วก็เหนื่อยแทนพวกมัน พวกผมยังไม่หนักเท่านี้เลย หมวดเต้ยก็โหดใช่ย่อย
“อือ รีบมาจะได้รีบจบๆ”
“แต่ถ้ากูมาผลัด ๒ มันก็คงจะดีนะหมวดเต้ยเป็นผู้ฝึก เผื่อกูจะได้ไปจู๋จี๋แบบมึงที่เคยทำกับหมวดบูม”
“ฮ่าๆๆ มึงคิดว่าง่ายเหรอมหา กว่ากูจะแทะโลมหมวดบูมได้ก็หนักเหมือนกัน”
“เออว่ะ แต่พวกมึงนี่ก็แปลก พบรักกันในห้องน้ำ ช่วยหาสถานที่ที่ดีกว่านี้ไม่ได้เหรอ”
“ใครจะไวไฟเหมือนมึงล่ะสัส ไม่พูดพร่ำทำเพลงเลยนะมึง เห็นอีกทีก็เรียบร้อยโรงเรียนมหาไปแล้ว”
“ฮ่าๆๆๆ อารมณ์มันพาไปเว้ย”
“ครั้งเดียวก็ติดใจเลยนะมึง ไม่อยากได้สัมผัสที่แตกต่างเหรอ เผื่อจะชอบอกฟูๆ”
“อกฟูแต่รูไม่ฟิตกูก็ไม่เอานะเว้ย แบบนี้อ่ะดีแล้ว แฟนนะไม่ใช่เสื้อผ้าที่ใส่แล้วจะเปลี่ยนไปใส่ตัวอื่นได้เรื่อยไป กูไม่เจ้าชู้เหมือนมึง”
“เหอะ กูเจ้าชู้ที่ไหนวะ คู่ซ้อมกูมีเยอะต่างหากเว้ย แต่ตอนนี้เจอจุดลงตัวแล้ว”
“มึงเคยคิดจะมีแฟนผู้ชายมาก่อนไหมวะ”ถามไปก็ขีดเส้นไป พัดลมเย็นๆที่ติดอยู่บนเพดานสะท้านมาถึงทรวง
“ไม่เคยคิด ก็ไม่รู้สิว่าเพราะอะไร เจอหน้ากูก็ชอบทันที ที่จริงหน้าหมวดบูมก็คล้ายไอ้แบงค์นะ แต่กับไอ้แบงค์กูไม่เห็นจะพิศวาสอะไรมันเลย แต่กับหมวดบูมเจอหน้าแล้วแม่ง กูยังแปลกใจตัวเอง”
“อือ เออ พูดไปน้องไปป์ของมึงน่ารักดีว่ะ”
“หมวดเต้ยได้ยินมึงอาจจะหัวแตกได้นะมหา”
“ฮ่าๆๆ ใช่ๆ หึงโหด เห็นยิ้มๆแบบนั้นกูอยากรู้จริงเวลาหึงนี่จะทำหน้าไงวะ”
“มึงยังจำได้ตอนที่เราฝึกหมู่ตอนหมวดในกองพันได้ป่ะล่ะ ที่มึงบอกอยากจะเข้าเวรแล้วให้กะเทยโม๊คให้น่ะ หมวดเต้ยลูบคอมแบททันที กูว่าถ้ามึงยั่วหมวดเต้ยมึงโดนกระโดดถีบขาคู่แน่มหา”
“ฮ่าๆๆๆๆ”ไอ้มหาหัวเราะอย่างถูกใจ เห็นหมวดเต้ยคุยใจดีๆแบบนี้แต่ลึกๆผมเชื่อว่าพี่แกโหดไม่เบา “เฮ้อ พูดไปก็เซ็งว่ะ ได้ลาล็อก ๓ คงไม่ได้ไปเจอหน้าเจอตากันหรอกมั้ง กว่าจะจบหน่วยฝึกก็ตั้ง ๒๐ มกรา กูไปขอผู้หมวดดีไหมวะว่าขออยู่ช่วยจ่าเบิกปืนก่อนพอทหารใหม่ฝึกเสร็จแล้วค่อยลา”
“ไปขอผู้กองเลยดิ ผู้กองน่าจะคุยง่ายอยู่ หรือไม่ก็บอกหมวดบูมให้หมวดบูมช่วย ว่าแต่มึงก็เจ้าเล่ห์นี่หว่า หาข้ออ้างซะนะ”
“เออ มึงดูดิ ทั้งคลังใครมาทำงานบ้าง มีกูอยู่ช่วยจ่าคนเดียว จ่าแกก็งานเยอะอยู่แล้ว ถ้าให้แกต้องมาเบิกปืนเองก็ยังไงอยู่ กูไปขอกับผู้กองดีกว่า ฮ่าๆๆๆ มึงก็ลาไปก่อนก็ได้”
“เออ ผู้กองน่าจะให้อยู่หรอก”นั่งสักพักน้องไปป์โทรตามแล้วครับ มาทุกวันไม่มีเบื่อ ผมเองก็เทรนให้ตามที่มีเวลาว่าง ออกเองบ้างเล็กๆน้อยๆ อยากไปเตะบอลหน้ากองร้อยเหมือนกันแต่เห็นหน้าหมู่อาร์ตแล้วไม่ขอไปข้องแวะดีกว่า อยู่ตามประสาเรา
“อาบอมบ์สวัสดีครับ”ไปป์เป็นเด็กที่ไม่ถือตัวเลยครับ ยกมือไหว้ผมทุกครั้งที่เจอหน้า ไม่สำคัญตัวว่าเป็นลูกคนใหญ่คนโต แบบนี้แหละผมชอบ
“สวัสดีครับ”ผมรับไหว้แล้วชกเบาๆไม่กี่ที ลองฝีมือกันหน่อย เรื่องหมัดเรื่องมวยผมก็พอเป็นอยู่บ้าง พ่อเคยสอนเมื่อตอนเด็กๆ พ่อผมเป็นนักเลงเก่า พอเข้าวัยรุ่นก็เป็นพรานป่าไปล่าสัตว์ตามแนวชายแดน พอเป็นหนุ่มก็เลยไปเป็นทหารพราน พ่อผมอยู่แต่ในป่ามาค่อนชีวิตครับ
“อาบอมบ์ ปีใหม่ไปเที่ยวไหน”
“ไม่รู้สิ คงจะได้เข้าเวรละมั้ง ไปป์ล่ะจะไปเที่ยวไหน”
“ไม่รู้เหมือนกัน ว่าจะไปแถวสยามมั้ง อาไปเป็นเพื่อนไปป์ได้ป่ะ เดี๋ยวไปป์ให้พ่อมาขอกับพี่เชษฐ์ให้”พี่เชษฐ์นี่คือชื่อเล่นของผู้กองผมเองนะครับ
“ไม่ดีหรอกมั้งไปป์ คนอื่นเขาจะมองอาไม่ดี เอาน่า อาปลดเมื่อไหร่เดี๋ยวพาไปฉลอง ปีใหม่ไม่ได้มีแค่ปีนี้ปีเดียวนี่นา ม่ะ ออกกำลังกันดีกว่า”ผมบิดไม้บิดมือ เมื่อยอยู่นะแต่วันนี้คงออกเบาๆ ให้เหงื่ออกพอชื้นกายก็พอ
ถอดเสื้อเปลือยท่อนบนกางเกงเป็ดน้อยหลุดเอวนิดหน่อยเห็นขอบกางเกงในสีดำ ไปป์มองมาที่หน้าอกและหน้าท้องผมด้วยสายตาชื่นชมเอ๊ะ หรือหัวนมกูดำวะ ไม่นะ หัวนมผมสีน้ำตาลอ่อนๆเหอะครับ รอยดำไหม้เป็นรูปตัววีบริเวณลำคอจนถึงหน้าอกบางส่วนเพราะตากแดดตากฝน ส่วนลำตัวผมก็ถือว่าอยู่ในเกณฑ์ขาว อยากให้หมวดบูมมากัดหัวนมกูจัง เสียวๆ
“ม่ะ เรามาเริ่มกันดีกว่า”ผมมองหน้าไปป์ เฮ้อ กูอยากแก้ผ้ากับหมวดบูมแล้วผลักหน้าอกหมวดบูมให้หงายลงบนเตียง จากนั้นก็คร่อมแล้วจ้องมองหน้าพี่แกด้วยสายตาที่กูกำลังหื่นกระหาย กูจะจูบที่หน้าผากเบาๆแล้วจูบไล่ลงมาที่ไหปลาร้า กัดบริเวณซอกคอให้เป็นรอยเพื่อคนอื่นจะได้รู้ว่าคนนี้แฟนกู แล้วจะลากลิ้นเบาๆมาที่ยอดอกที่แน่นไปด้วยมัดกล้าม ปลายลิ้นแตะลงอย่าหลงใหล อ้ากกกกกกกกกก เมียจ๋า กูทนไม่ไหวแล้ว
“เอ๊ยอาบอมบ์ หอมแก้มไปป์ทำไม”มารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่กูกดจมูกไปเต็มพวงแก้มไปป์ซะแล้ว แล้วก็มาสะดุ้งอีกทีก็ตอนที่
“ไอ้บอมบ์”เอ๊ย ที่รักกู ที่รักครับ ผมเผลอตัว
-
เอาแล้วบอมบ์หมวดบูมมาเห็นช็อตเด็ดพอดี
-
ความหื่นทำพิษ
-
บอมบ์แม่งหื่นจนได้เรื่อง รู้ละ ไปป์ชอบบอมบ์ใช่ม้อยยยยยย :ling1:
-
หื่นแล้วแสดงออกเลย
ผู้หมวดจะเข้าใจผิดมั้ยเนี่ย
:mew1: :ruready
-
555555555
-
บวกให้บอมบ์ ซัดหน้าพวกทำกร่างซักทีเหอะ เกลียดไม่ไหวละ
ตายแล้วไปหอมแก้มไปปทำไม หมวดบูมฆ่าแกแน่ไอ้ยักษ์
-
ตายแล้วๆๆ ต่อหน้าต่อตา คาหนังคาเขา บอมบ์ซวยแน่แล้วววว
ไปอธิบายกับหมวดบูมดีๆล่ะ ไม่งั้นเดี๋ยวเจอคอมแบทหมวดไปแล้วจะแย่ 555
-
ตอนที่ ๕๒ ก่อนบายคลายเหงา
ผมหันไปมองหน้าผู้หมวดด้วยความอึ้ง อึ้งที่ตัวเองเผลอไปหอมแก้มน้องไปป์ด้วย และที่อึ้งยิ่งกว่าคือผู้หมวดมาเห็นพอดี
“เฮ้ย ลูกผู้การนะมึง เล่นของสูงซะแล้ว”ผู้หมวดพูดยิ้มๆพลางต่อยไหล่ผมไปทีหนึ่ง
“แฮะๆ ผู้หมวดมีอะไรเหรอครับ”
“เปล่าๆ แค่จะมาบอกว่ามะรืนขับรถไปส่งที่มหาลัยด้วย ไปป์ ระวังตัวดีๆนะไปป์ ไอ้นี่มันเฒ่าหัวงู พี่เตือนด้วยความหวังดี”จับไหล่น้องไปป์ยิ้มให้ด้วยความจริงใจ จะโกรธกูหรือเปล่าวะ มานิ่งๆแบบนี้แหละโคตรอันตราย
“จริงด้วย เมื่อกี้อาบอมบ์คิดอะไรอยู่อ่ะ หน้าดูหื่นกามชอบกล”
“เอ่อ กำลังคิดถึงเมีย”
“มิน่าล่ะ หน้าดูหื่นกาม”ผมมองหน้าผู้หมวด ผู้หมวดมองหน้าผมแล้วยักคิ้วให้ น้ำนิ่งไหลลึก กูจะง้อยังไงวะเนี่ย ผู้หมวดเดินไปที่อื่นแล้ว ผมไม่ได้เดินตามไปครับ อยู่ออกกำลังกายก่อน จนถึงเวลา ๕ โมงครึ่งไปกินข้าวที่โรงเลี้ยงแล้วกลับมาอาบน้ำอาบท่าให้เรียบร้อย อากาศก็เย็นๆซะด้วย ออกมาจากห้องน้ำผู้หมวดขับรถออกไปพอดีเลยครับ อ้าว แล้วกูจะง้อยังไงวะเนี่ย
ตอนเช้ามาหลังจากที่ผมไปทำความสะอาดเรียบร้อยและกินข้าวเรียบร้อยแล้วจึงมาดักผู้หมวดที่ห้องทำงาน ประมาณ ๗ โมงครึ่งผู้หมวดเขามาในห้อง เห็นหน้าผมแล้วทำหน้าทำตาไม่รู้ร้อนรู้หนาว
“บูม”ผมลุกขึ้นไปกอด ยอมให้กอดแต่ไม่ยอมพูด ไอ้เงียบๆแบบนี้แหละกูไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ “เรื่องเมื่อวาน ผมขอโทษ”
“แค่นี้ใช่ไหม จะกินข้าว”พูดได้เมินเฉยมากเลยครับ
“บูม”ผมเรียกเสียงเบา ผู้หมวดแกะมือออก ผมได้แต่อึ้ง พลาดซะแล้วกู
“วู้ว ดูทำหน้าเข้าสิ”ผู้หมวดต่อยหน้าอกผมเบาๆ
“อ้าว คิดว่างอนจนไม่อยากคุยซะแล้ว เห็นทำหน้าเมินเฉยโคตรๆ ตกใจนะครับที่รัก”
“เออ กูน่าจะแสดงละครต่อดีกว่า ไอ้สัส แล้วเมื่อวานทำไมถึงทำแบบนั้น น้องเขาเสียหายนะ กูเสียความรู้สึกด้วย”
“มันเผลออ่ะครับที่รัก”
“กูเดาว่ามึงกำลังคิดไม่ดีกับกูใช่ป่ะ”
“ครับ”ผมพยักหน้า
“ไอ้ขี้เงี่ยน อารมณ์หื่นน่ะเก็บมันไว้ส่วนลึกของสมองบ้างได้ไหมวะ”
“มันเพลินอ่ะผู้หมวด มองหัวนมตัวเองอยู่ดีๆรู้ตัวอีกทีก็หอมแก้มน้องไปแล้ว”
“เออ แล้วหน้าน้องมันเหมือนหน้ากูตรงไหน กูถามหน่อย กูระแวงนะไอ้สัส แม่ง น้องแม่งเด็กกว่า ขาวกว่า ใครๆก็อยากแดกวัยขบเผาะ กูจะไว้ใจมึงได้ไหมวะ”
“หือ คราวนี้มันพลาดจริงๆ ที่รักคิดดูดิ ไม่ได้ชักว่าวมาเกือบ ๕ เดือน แรงผลักดันทางเพศมันก็แรงแบบนี้แหละครับ ผมขอโทษนะ ทีหลังจะไม่เผลอ”
“อือ จะยกโทษให้ง่ายๆมันก็ยังไงอยู่ เอางี้ มึงลาพักแล้วห้ามแตะเนื้อต้องตัวกู”
“ไม่ๆ ข้อนี้ไม่ได้เลยครับ ผมรอโอกาสนี้มานาน จะมาห้ามผมได้ไง”
“งั้นตัดจวยมึงทิ้ง จะได้ไม่ต้องใช้มัน หมดปัญหา”
“หือ ได้ไง ดูข้อเสนอแต่ละอย่างดิ เออ ถ้าบอกว่า ให้คืนละ ๕ น้ำเป็นการยกโทษก็ว่าไปอย่าง ผมทุ่มสุดตัว คืนละเป็น ๑๐ ผมยังทำได้เลย”
“ฝันไปเหอะครับว่ากูจะยอมมึงขนาดนั้น เดี๋ยวก่อน กูกำลังพิจารณาโทษมึงอยู่นะ”
“จะให้ทำยังไงล่ะครับ ผมยอมทุกอย่างยกเว้น ไปตัดจวยทิ้งกับห้ามปั๊มๆกับผู้หมวดอ่ะ”
“ยังหื่นไม่เลิก ทำอะไรดีวะ เออ เดี๋ยวคิดได้กูจะบอก เออ แล้วพรุ่งนี้ขับรถไปส่งที่มหาลัยด้วยนะ เออ คิดออกแล้ว คืนนี้มานั่งอ่านหนังสือเป็นเพื่อนกู พรุ่งนี้กูสอบทั้งวัน”พรุ่งนี้วันเสาร์นี่นา
“ได้ครับ ฟอด รักว่ะ”หอมแก้มทีหนึ่ง
“เออ รักกูก็อย่าทำให้กูเสียใจดิวะ เมื่อวานกูหึงมึงนะ แต่กูไม่แสดงออก”
“ครับผม น้อมรับคำสั่งครับ”กอดแล้วหอมจนพอใจ จากนั้นผู้หมวดจึงนั่งกินข้าวมื้อเช้า ไม่ใช่ข้าวหรอก เรียกว่าโจ๊กดีกว่า ซื้อมา ๒ ถุงพี่แกซัดซะหมดเกลี้ยง กูว่าถ้ากินแบบนี้ซื้อข้าวมากินเลยดีกว่าไหม อิ่มท้องกว่า กินเสร็จผมเอาจานไปล้างให้ครับ จากนั้นก็มารอแถวเคารพธงชาติ
เคารพธงเสร็จ ๘ โมงครึ่งมาฟังจ่ากองร้อยพูดเกี่ยวกับเรื่องภายในกองร้อย มีแอบเหน็บผมด้วยครับว่าตอนนี้มีทหารกำลังทำตัวดื้อด้านไม่เคารพผู้บังคับบัญชา พูดไปก็มีคนมองมาที่ผม ผมไม่แคร์อยู่แล้ว กูว่าตามกติกา ทำตัวเหี้ยๆแบบนั้นกูก็ไม่นับถือ ไม่อยากเอาพี่ชายมาอวด พี่กู ๓ คน ยศตำแหน่งใหญ่โตกันทุกคนไม่เคยทำตัวเหี้ยให้กูได้รู้ได้เห็นเลยสักครั้ง ผมเอาพี่ชายเป็นไอดอล เอาพ่อมาเป็นแบบอย่าง แต่ไม่เคยเอาพวกท่านมาอวดอ้างว่ากูเส้นใหญ่ คนจะเก๋าก็เก๋าด้วยตัวของตัวเอง เคารพกติกา ทำตัวไม่น่านับถือก็อย่ามาหวังอะไรจากคนอย่างกู
รวมแถวชี้แจงเสร็จก็รอเปลี่ยนสิบเวร วันนี้เป็นเวรของหมู่อาร์ตครับ อีกไม่กี่วันก็จะปีใหม่แล้วนี่หว่า เอาวะ ถือว่าล้างซวยปลายปีที่ต้องมาเจอมัน ระหว่างที่นั่งรอมันเปลี่ยนปลอกผู้หมวดก็ตะโกนเรียกผมจากด้านบน ดีว่ะ ไปอยู่กับที่รักเจริญหูเจริญตากว่า ผมรีบลุกขึ้นไปอย่างรวดเร็ว
“มีอะไรเหรอครับผู้หมวด”
“เปล่า กูกลัวมึงทะเลาะกับไอ้อาร์ตอีก เดี๋ยวหางานให้ทำแล้วกัน”ผู้หมวดพูด คิดว่ามีงานอะไร ผู้หมวดหยิบเอกสารการเรียนมาให้ผมชุดหนึ่ง ให้ผมทำสรุปย่อในช่วงเช้าแล้วจะติวในช่วงบ่าย ตอนเช้าผู้หมวดขอทำงานก่อนครับ ผมนั่งอ่านแล้วสรุปงานอยู่ในห้องทำงานของผู้หมวดคนเดียว ส่วนผู้หมวดร่อนไปตรงนั้นทีตรงนี้เป็นงานที่จะต้องติดต่อประสานงานในภายในกองพันน่ะ ผมก็ไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าไหร่ บางอย่างผมก็รู้แต่บางอย่างผมไม่ขอรับรู้ดีกว่า
เขาไปกินมื้อกลางวันกันที่โรงเลี้ยงเรียบร้อยแล้ว รู้สึกว่าจะโดนแดกมาด้วยล่ะครับ ตลอดแหละมันอ่ะ เข้าสิบเวรทีไรหาเรื่องแดกทหารตลอด ไม่คิดว่าทหารจะเจ็บเป็นบ้างรึไงวะ ผู้หมวดกลับมาอีกทีพร้อมกับอาหารมื้อกลางวัน นั่งกินในห้องทำงานกับผู้หมวด ๒ คน กินอิ่มก็ลงไปเซ็นพีเอ็กส์ด้านล่าง พวกที่เหลือก็ตบปิงปองพนันกันอีกแล้วครับ ว่างเป็นไม่ได้พวกนี้พนันตลอด แล้วชอบมาบ่นตอนสิ้นเดือนว่าเงินไม่เหลือใช้ คิดดูสิครับ ตอนเช้าจับคาราบาว อย่างต่ำก็ ๑๕ ขวดไปละ แล้วไหนจะค่าบุหรี่ พนันปิงปอง หมากรุก อะไรพนันกันได้พนันหมด พอปลายเดือนเงินออกเงินเดือนนี่ไม่มีใครเกิน ๓ พันหรอกมั้ง บางคนก็กินเยอะติดลบไปเลยก็มี ส่วนผมน่ะเหรอ ก็เหลือนะ ประมาณเดือนละ ๕ พันหน่อยๆ
“เฮ้อ ร้อนฉิบหายเลยว่ะ”ขึ้นไปด้านบนอีกทีหมวดเต้ยมานั่งคุยกับผู้หมวดที่หน้ามุขกลาง หน้าพี่แกดำมากเลยครับ เป็นเพราะตากแดดตากฝนฝึกทหารอย่างหนักหน่วง ที่จะจริงจะมีการตรวจสอบทหารใหม่ตอนปลายปีแต่ว่าต้องเลื่อนไปครับ เป็นตรวจสอบหลังปีใหม่
“สวัสดีครับผู้หมวด”ผมยืนตรงทำความเคารพ
“เออ ที่จริงไม่ต้องก็ได้นะบอมบ์ ไม่มีใครเห็นหรอก เป็นกันเองเหอะ”
“อยู่ในกองร้อยก็ทำตัวดีๆหน่อยแหละครับผู้หมวด ออกนอกกองพันค่อยว่ากันอีกที ถ่อมาถึงนี่คิดถึงมหามันเหรอครับ”
“เออดิ คุยกันผ่านโทรศัพท์มันจะหายคิดถึงกันได้ไงวะ ขนาดเจอหน้ากันไกลๆ อยากเดินมากอดมันเลย”
“อ่าฮะ ก็ไปเปิดคลังสวีทกันในคลังอาวุธสิครับ ฮ่าๆๆๆ”
“หึ ถ้าทำได้กูทำไปนานแล้ว อิจฉาพวกมึงนะไอ้สัส ไอ้เหี้ยบูมแม่งโชคดีว่ะ เฮ้อ แต่ทำไงได้วะ กูคือกู มึงคือมึง จะให้มึงมาเป็นกู หรือกูไปเป็นมึงคงลำบาก อยู่ที่ใจว่ะของแบบนี้ แล้วเมื่อไหร่มึงจะจบวะไอ้บูม กูเห็นมึงเรียนมากี่ปีแล้ววะ”
“เพิ่งได้ ๓ ปีเหอะไอ้สัส อีกปีก็คงจบแน่นอน ได้อาจารย์พิเศษมาติวตัวต่อตัวก็ง่ายหน่อย มึงไม่คิดจะลงเรียนอีกใบเหรอวะ”
“พักสมองก่อนเหอะไอ้สัส กูไม่รู้จะเรียนอะไรดี ลงภาษาญี่ปุ่นดีไหมวะ เผื่อไปเที่ยวญี่ปุ่นแล้วเหน็บสาวญี่ปุ่นกลับมาเมืองไทย”
“ผมว่าถ้าทำแบบนั้นไอ้มหาคงได้โดดถีบตั้งแต่ลงเครื่องบินแล้วละครับ”
“ฮ่าๆๆๆ เออๆ เห็นหงิมๆเงียบๆ ดูมีหลักการ อยากรู้จริงว่ามันหึงกูบ้างป่าววะ ต้องแกล้งมันซะหน่อยแล้ว”หมวดเต้ยยิ้มอารมณ์ดี เออ ไอ้มหาตวงก็จะแกล้งหมวดเต้ย หมวดเต้ยก็จะแกล้งไอ้มหาตวง แกล้งไปแกล้งมากูว่าเดี๋ยวได้ทะเลาะกันจริงๆซะหรอก ขนาดกูไม่ได้แกล้งแค่กูเผลอมันเกือบโดนถีบหงายท้องแล้ว
“หมวดบูมหมวดเต้ยสวัสดีครับ”ไอ้มหาเดินมาจากหน้าคลังด้วยรอยยิ้มที่ไม่ยอมหุบ กูรู้สึกว่าหน้าบ้านตั้งแต่เห็นไกลลิบๆแล้วละ
“อือ นั่งสิมหา”หมวดเต้ยชี้ไปที่เก้าอี้ตัวว่างๆ ไอ้มหานั่งลงแล้วไม่ทำอะไร มองหน้าหมวดเต้ยอย่างเดียวแล้วก็ยิ้ม ส่วนหมวดเต้ยพี่แกคงเขินมั้งครับพยายามหลบตาไอ้มหาตลอด
“เหี้ยอะไรของมึงมหา”ทนไม่ไหวแล้วครับ หมวดเต้ยขมวดคิ้วใส่
“ผมไม่ได้มองหน้าผู้หมวดเต็มๆแบบนี้นานแล้วอ่ะ คิดถึงจัง เฮ้อ หมวดบูมครับ ช่วยพูดกับผู้กองให้หน่อยได้ป่ะว่ารอให้ทหารใหม่ฝึกเสร็จแล้วค่อยปล่อยผมลา”
“อ้าว ทำไมวะมหา”หมวดบูม
“ก็ผมจะได้มีเวลากับที่รักผมไงครับ ถ้าผมลาพร้อมไอ้บอมบ์ ที่รักผมก็ยังฝึกไม่เสร็จอ่ะ มันคลาดกัน นะครับผู้หมวดสุดหล่อ”
“เออ ไอ้เจ้าเล่ห์”หมวดบูมยิ้ม
“ทำไงได้ครับ ขอใช้เหลี่ยมหน่อยเหอะครับ แต่ไม่รู้ว่าคนแถวนี้เขาจะอยากกอดผมหรือเปล่าก็ไม่รู้”
“เดี๋ยวได้ปากแตกไอ้สัส ในโทรศัพท์นี่อ้อนกูจริง พอมาเจอหน้านี่กวนตีนกูซะแล้ว ต่อยซักทีได้ไหมวะ”หมวดเต้ยมองหน้าไอ้มหาตวง หึหึ อารมณ์รุนแรงกันจริงเลยคู่นี้
“ตกลงว่าคิดถึงกันป่ะ”
“คิดดิไอ้สัส ย้ายกองร้อยได้กูดึงชื่อมึงมาอยู่กับกูนานแล้ว เหี้ยเอ๊ย มึงให้ไอ้มหาลาช่วงกูพักนะไอ้บูม ถ้าไม่ได้นี่กูต่อยหน้าแหกแน่ไอ้สัส”
“เออๆ เดี๋ยวกูช่วย หึหึ กับเด็กเก่านี่ไม่เคยเป็นแบบนี้ มหามึงเล่นของใส่ไอ้เต้ยป่ะวะ”
“ไม่ได้เล่นครับผู้หมวด ผมจะมีอะไรล่ะ มีแค่หน้าหล่อๆ กับรอยยิ้มกวนตีนๆเท่านั้นแหละครับ”
“ไปป้ายเหลืองไหมมหา กูอนุญาตลา ๑ วัน”หมวดบูมพูด
“ป้ายเหลืองคืออะไรเหรอครับ”ไอ้มหาทำหน้างง รู้จักป้ายเหลืองกันไหมครับ โรงแรมป้ายเหลืออ่ะ รุ่นพี่ในกองร้อยชอบไปครับ เวลาเมียมาเยี่ยมช่วงวันหยุด ไม่มีที่ไปก็พาเมียไปที่ป้ายเหลืองกันครับ ไปป้ายเหลืองจนฟ้าเหลืองกันเลยทีเดียว ฮ่าๆๆ บางทีไปตอนกลางวันยังไม่พอ ตอนดึกๆแอบหนีไปกกเมียที่ป้ายเหลืองอีกครั้ง ตื่นเช้ามานี่แทบขาลาก เงี่ยนจัด ฮ่าๆๆ
นั่งอธิบายเรื่องป้ายเหลืองให้ไอ้มหาฟังอยู่พักหนึ่งกว่ามันจะเข้าใจ พูดไปเลยขยายผลไปถึงม่านรูด โรงแรม ไอ้มหาไม่เคยพักโรงแรมครับ ส่วนผมนานๆทีครับ จะพักช่วงไปเที่ยวหรือไม่ก็ช่วงที่บริหารเอวกับเด็กในสังกัด ฮ่าๆๆ ไม่เอาดีกว่าไม่พูดถึงเรื่องเด็กเรื่องโรงแรม ผู้หมวดยิ่งอยู่ใกล้ๆ เดี๋ยวพี่แกจะโวยวายเอาได้ครับ
“จะปีใหม่แล้วอยากได้อะไรเป็นของขวัญวะบอมบ์”ผู้หมวดถามผม
“อืม อยากได้อะไรดีอ่ะ ไม่รู้สิครับ ขอแค่ผู้หมวดรักผมนานๆแล้วกัน ถึงผมจะขี้เงี่ยนไปบ้างแต่ผมก็ไม่คิดจะนอกใจนะครับ”
“ถุย”หมวดเต้ยกับไอ้มหา ไอ้สัส
“ปีใหม่กูขอให้ถูกล๊อตเตอรี่สักล้านดีไหมวะ”หมวดเต้ยพูด
“เป็นไปได้เหรอผู้หมวด ล๊อตเตอรี่เขาพิมพ์มากี่แสนใบ โอกาสที่จะถูกเหลือน้อยเต็มทน”
“อ้าว ถ้าไม่งั้นเขาจะเรียกว่าเสี่ยงดวงเหรอวะ”
“ผมว่าเอาไปซื้ออย่างอื่นยังจะมีประโยชน์มากกว่า ซื้อล๊อตเตอรี่มาใบหนึ่ง ร้อยกว่าบาท โอกาสจะถูกก็น้อย เออ พูดถึงเรื่องนี้แล้วนึกถึงเรื่องหนึ่งตอนผมบวชอยู่ คือว่ามันมีคืนหนึ่งใกล้วันออกหวยแบบนี้แหละ คืนนั้นประมาณสักเที่ยงคืนกว่าๆเห็นจะได้ ผมหลับไปแล้ว มาสะดุ้งตื่นอีกทีตอนที่ได้ยินเสียงคนคุยกัน ผมก็สงสัยเอ๊ะเขามาทำอะไรกันดึกดื่น ใช่ผีหรือใช่คนกันแน่ เลยเปิดประตูกุฏิเบาๆ มองซ้ายมองขวาก็ไม่มีอะไร แต่เสียงยังดังอู้อี้อยู่เหมือนเดิม เลยลงจากกุฏิมาแล้วก็เห็นแสงเทียนวับๆแวมๆ ด้วยความสงสัยเดินย่องเบาๆไปใกล้ๆ ทีแรกก็คิดว่าไม่ใช่คน ที่ไหนได้ แม่ชีอายุสัก ๔๐ กว่า ๒ คนกับญาติโยมอีก ๕ คนเห็นจะได้ ในมือถือธูปเทียน มาลัยดอกไม้และกระป๋องแป้ง ยกมือพนมกันเต็มที่ เอามีดมาขูดที่ต้นไม้เก่าแก่ของวัด ต้นนี้เฮี้ยนซะด้วย พออธิษฐานเสร็จก็ปักธูปลงบนพื้นดิน เอาแป้งมาทาที่ต้นไม้ แล้วเสียงวิพากษ์วิจารณ์ก็เริ่มขึ้น ‘ดูดีๆสิตาพูน นั่นมันเลข ๒ หรือ ๓ แต่ฉันว่ามันเลข ๕ นะ’ ลุงผู้ชายก็ปัดแป้งอีกครั้งแล้วมองอีก ไม่มีใครเห็นอะไร ผมยืนมองอยู่พักใหญ่ๆ แล้วพูดขึ้นเสียงดัง ‘หมายเลขที่ท่านขูด ไม่สามารถออกได้ในขณะนี้ กรุณาขูดใหม่ในงวดหน้า’ ไอ้สัสเอ๊ย วงแตกทั้งชีทั้งโยม วิ่งลืมชีวิตกันเลยทีเดียว ฮ่าๆๆๆ”
“ไอ้เหี้ย ไปแกล้งโยมได้นะมึง ฮ่าๆๆๆ”
“ฮ่าๆๆๆ แกล้งที่ไหนล่ะ ก็เลขมันไม่ขึ้น เสียเวลาเปล่า กลับบ้านไปนอนมีประโยชน์มากกว่า ชาวบ้านงมงายแบบนี้เมื่อไหร่จะเจริญวะ เรามัวแต่พึ่งฟ้าพึ่งฝน พึ่งเทวดาฟ้าดิน บนอ้อนวอนไปเรื่อยเปื่อย เอาเวลาไปทำมาหากินด้วยน้ำพักน้ำแรงดีกว่าไหม”
“ก็มันเป็นความเชื่อนี่หว่า ตอนกูไปสอบเข้าโรงเรียนพ่อกูยังพาไปบนเลย”
“พ่อผู้หมวดพาไปบน แล้วผู้หมวดมานอนอยู่บ้านเฉยๆหรือเปล่า”
“ไม่นี่ กูก็อ่านหนังสือด้วย”
“นั่นไง ไม่ใช่ผมปฏิเสธเรื่องผีสางเทวดานะ แต่ว่าถ้าเราสร้างพื้นฐานมาดี มีความตั้งใจ ไปบนที่ไหนเทวดาก็เห็นใจ ไปบนทิ้งแล้วไม่อ่านหนังสือ ใครจะเห็นใจครับ ขนาดคนด้วยกันเองไปขอทำงานยังถามหาวุฒิการศึกษาเลย”
“อ้าว แล้วทำไมคนที่ไม่เคยอ่านอะไรทำไมบางคนเขาสอบได้ล่ะ”
“มันเป็นอีกกรณีหนึ่งครับผู้หมวด มันต้องแยกประเด็นอีกเยอะ แต่ผมพูดนี่หมายถึงส่วนใหญ่ที่ประสบพบเจอมา ไอ้ที่ไม่อ่านหนังสือแล้วสอบได้เฉลี่ยออกมาแล้วมีกี่เปอร์เซ็น ถ้ามันมากกว่านี่เราต้องไปศึกษาแล้วล่ะว่าทำไม เพราะอะไร เกิดจากสาเหตุอะไร”
“อือ แล้วถามหน่อย บวชมาตั้งหลายปีมึงเคยเห็นผีบ้างไหม”
“เห็นทุกวัน อยู่ในกองร้อยก็มีเยอะ”
“เล่าให้ฟังหน่อยสิ อยากรู้ผีมันเป็นยังไง”
“จะฟังเรื่องผีอะไรล่ะ ผีพนันไหมครับ ผีเหล้า ผีเบียร์ ผีอู้งาน ผีแจงเพื่อน จะเอาผีอะไรล่ะครับผู้หมวด”
“ไอ้สัส กูหมายถึงผีที่ตายไปแล้ว กวนตีนแบบนี้ไม่ต้องให้มันลาช่วงกูฝึกเสร็จหรอกมั้งไอ้บูม”
“ใจร้ายจังเลยครับ”ไอ้หาทำหน้ากวนตีนใส่ “ถ้าไม่ให้ผมลาผมหนีก็ได้นะ พี่ตวงพร้อมเสมอ”
“เล่าให้ฟังหน่อยสิมหา อยากรู้เหมือนกันว่าผีมีจริงหรือเปล่า”หมวดบูมถามด้วยความใคร่รู้
“เออมหา เล่าหน่อย”หมวดเต้ยรบเร้าอีกคน
“ครับ ก็ได้ จะเอาเรื่องไหนดีล่ะ ที่เคยเจอก็มีผีหัวขาด ผีเปรต ผีปอบ ผีแม่ม่าย ผีตายโหง”
“ผีอะไรก็ได้ อยากฟังว่ะ”
“งั้นเดี๋ยวผมเล่าเรื่องนี้ให้ฟังแล้วกัน เมื่อเกือบๆ ๔ ปีที่แล้วที่ผมกลับมาอยู่วัดใหม่ๆ ช่วงนั้นน่าจะเป็นช่วงเข้าพรรษา ก็จะมีญาติโยมมาถือศีลวันพระกันเยอะมาก แล้ววันหนึ่งช่วงนั้นเป็นวันพระพอดี มีโยมคนหนึ่ง แกก็มาวัดตามปกติของแก ทำบุญตักบาตรช่วงเช้าเสร็จ แล้วช่วงที่พระกำลังฉันเช้าอยู่แกเกิดช็อก ชาวบ้านรีบเอาส่งโรงพยาบาลอย่างรวดเร็ว จนมาถึงช่วงสักประมาณ ๒ ทุ่มกว่าๆมั้ง ผมพาญาติโยมสวดมนต์ทำวัตรเย็นเสร็จ ก็เดินกลับกุฏิจะไปอาบน้ำ ผมไปถึงกุฏิแล้วละ กำลังจะเปิดประตูเกิดเอะใจ เอ๊ะ ใครมายืนอะไรลับๆล่อๆ เป็นขโมยรึเปล่านะ ผมก็คิดในใจเลยยืนจ้องอยู่ จากนั้นเขาก็เดินมาหาผม นั่งพับเพียบลงบนตีนบันไดกุฏิแล้วกราบ ๓ ครั้ง พอเขาเงยหน้าผมก็จำได้ว่าเป็นโยมที่ช็อกเมื่อเช้า ก็เลยทักเขาไป ‘อ้าวโยม หายดีแล้วเหรอ ออกจากโรงบาลได้แล้วใช่ไหม’ โยมคนนั้นก็ยกมือพนมแล้วตอบมา ‘จ้า โยมหายดีแล้ว’ ผมเลยถามอีกครั้ง ‘โยมตามอาตมามา โยมมีธุระอะไรเหรอ’ โยมแกก็ตอบมาว่า ‘โยมจะมาลาพระอาจารย์เจ้าค่ะ’ ผมก็ถามไปว่า ‘โยมจะไปไหนเหรอ ไว้บอกอาตมาที่ศาลาก็ได้นี่ หรือว่ารีบ โยมแกรีบตอบมาเลย’ ‘ใช่เจ้าค่ะ โยมรีบมาก เลยรีบมาลาพระอาจารย์ โยมต้องออกเดินทางไกลแล้วนะเจ้าคะพระอาจารย์ โยมมาบอกให้พระอาจารย์ท่านได้รู้’ ผมก็ทำหน้างง เอ๊ะ แกจะไปไหนของแก บ้านเรือนแกก็เป็นคนที่นี่ ลูกหลานก็ไม่มีที่อื่นนี่นา แต่ก็ไม่ได้ถาม ได้แต่อวยพรให้โยมเดินทางปลอดภัย แล้วผมก็ขึ้นกุฏิไป อาบน้ำเรียบร้อย ครองจีวรไปที่ศาลาการเปรียญอีกครั้งจะอบรมธรรมะช่วงดึก พอไปถึงศาลามีโยมผู้ชายคนหนึ่งเดินมาบอกว่าโยมคนที่ช็อกเมือเช้านี้ เสียชีวิตไปแล้วเมื่อตอนทุ่มกว่าๆ ผมก็เถียงหน้าดำหน้าแดงบอกว่าเมื่อกี้เพิ่งจะคุยกันเอง จะเสียชีวิตได้ยังไง โยมก็บอกว่า โยมคนนั้นเสียไปแล้วจริงๆ ตอนทุ่มกว่า ผู้ใหญ่เพิ่งจะโทรมาบอกเมื่อกี้นี่เอง พอถามอีกหลายๆคนก็บอกว่าเสียชีวิตแล้ว ผมเลยถึงบางอ้อละทีนี้”
“แล้วเป็นไง มึงกลัวป่ะ”
“ไม่กลัว แค่ตกใจ คือไม่คิดว่าแกจะมาวิธีนี้ไง เออ แล้วมีอีกเรื่อง ช่วงนั้นผมเพิ่งจะบวชพระใหม่ๆ รู้สึกว่าจะเป็นช่วงปิดเทอมพอดี ผมบวชได้แค่วันเดียวก็เจอดีเลยละ คราวนั้นเป็นคู่ชายหญิงวัยรุ่นหน้าตาดีคู่หนึ่งอ่ะ วันนั้นผมบวชพระเสร็จแล้วก็ฉลองพระใหม่ตามประเพณี ตอนค่ำโยมก็มาเยี่ยมแล้วกลับไป ที่นี้ช่วงประมาณ ๓ ทุ่มกว่าๆ ผมมักจะมาเดินเล่นที่โบสถ์ซึ่งกำลังก่อสร้างอยู่ ผมชอบไปท่องหนังสือที่โบสถ์ช่วงค่ำๆ ประมาณสัก ๔ ทุ่มกว่าๆมีชายหญิงวัยรุ่นคู่หนึ่ง ไม่รู้มาจากทางไหน มากราบที่ฐานพระ คือพระพุทธรูปถูกย้ายไปที่ศาลานะครับ ตอนนั้นเพิ่งขึ้นโครงและสร้างฐานพระ ผมท่องหนังสืออยู่ใกล้ๆแล้วมีคู่ชายหญิงมากราบที่ฐานพระ ผมก็งง เอ๊ะ มาจากไหน แล้วทำไมไม่ไปกราบพระที่ศาลา มากราบทำไมแค่ฐานพระ คืนแรกผมก็ไม่ได้ถามอะไร พอคืนที่ ๒ มาอีกครับ คราวนี้ เอาดอกไม้ธูปเทียนมาด้วยเลย เขาจุดแล้วก็อธิฐานแล้วกราบ จากนั้นก็หันมายิ้มให้ผม ผมเลยยิ้มให้ แล้วถามเขา ‘โยมทำไมไม่ไปกราบพระที่ศาลา’ เขาก็ไม่ได้พูดอะไร ลุกแล้วเดินออกไป ผมมองไปมันก็หายวับไปกับตา ยิ่งสงสัยใหญ่เลยครับ ที่นี้มาคืนที่ ๓ มาอีกครับ ผมก็นั่งท่องหนังสือของผมไปเรื่องเปื่อย คราวนี้เขาเอาดอกไม้ธูปเทียนมาอีก กราบฐานพระเสร็จก็มากราบผมที่กำลังยืนท่องหนังสือ ผมเลยหยุดท่องแล้วถามเขาว่า ‘มาทำไมดึกๆดื่นๆ มาแล้วมากราบที่นี่ทำไม ไม่ไปกราบพระที่ศาลาล่ะ’ เขาก็ตอบมาว่า ‘เขาเข้าศาลาไม่ได้ เลยมากราบที่นี่แทน’ แล้วก็ฝากเงินมาให้ผม ๒ ร้อย หยอดตู้สำหรับสร้างโบสถ์ให้เขาหน่อยผมก็รับปากเขาแล้วถามชื่อนามสกุล เขาก็บอกมาว่าชื่ออะไรนามสกุลอะไร ผมเลยรับปากว่าจะเอาไปหยอดตู้ให้แล้วกันถ้าหยอดเองไม่ได้ พอเขาลุกเดินออกไปได้ ๓ ก้าวละมั้ง หายวับไปกับตาเลยครับ หนังสือผมแทบร่วงจากมือ ได้แต่อ้าปากแล้วรีบหุบก่อนจะเดินฉับๆออกจากโบสถ์รีบกลับกุฏิอย่างเดียว จนวันต่อมาก็เดินหาคนที่ชื่อตามที่บอกเมื่อคืน ก็เจอรูปคู่หนุ่มสาวที่เขาแปะไว้ข้างกำแพงวัด บอกวันเดือนปีเกิดและวันเดือนปีตายไว้พร้อมสรรพ ผมยิ่งตกใจไปมากกว่าเดิม เดินไปถามหลวงพี่ว่าเขาเป็นอะไรตาย หลวงพี่ก็บอกว่า โยมคู่นี้ เป็นเด็กอีกหมู่บ้าน ในวันที่เขาตายเขาตั้งใจจะมาทำบุญที่วัด ซ้อนมอไซด์มากับแฟนใกล้จะถึงซุ้มประตูเข้าวัดแล้วละ มีรถมาจากไหนไม่รู้พุ่งชนเข้าอย่างจัง ตายคาที่ทั้งคู่ ปิ่นโตข้าวตอกดอกไม้กระจัดกระจาย ที่ศพของโยมผู้หญิงเขากำซองเงินไว้แน่น พอแกะออกมามีตัวหนังสือว่าถวายสำหรับสร้างโบสถ์จำนวน ๒๐๐ บาท พอหลวงพี่พูดจบผมเลยควักเงินมาหยอดใส่ตู้แล้วกลับมาที่กุฏิสวดมนต์อุทิศส่วนบุญไปให้ พอสวดเสร็จผมจะลงไปท่องหนังสือ เปิดประตูออกมาเจอโยมคู่นั้นมาด้วยสภาพอาบเลือดพอเขากราบครบ ๓ ครั้ง ทีนี้เปลี่ยนเป็นชายหญิงชุดขาว เขายิ้มให้ผมแล้วก็หายไปต่อหน้าต่อตา ส่วนผมนี่เยี่ยวแทบราด สั่นพับๆๆๆ ฮ่าๆๆ พระก็กลัวผีเป็นเหมือนกัน”ฟังไอ้มหาเล่าเรื่องจบ ทำเอาผมหลอนๆ หมวดเต้ยที่จ้องปากไอ้มหาทุกคำแล้วแกดูนาฬิกาข้อมือตอนนี้เกือบบ่ายโมงกว่าๆแล้ว หมวดเต้ยต้องไปดูแลทหารต่อ
“มึงเตรียมเรื่องมาเล่าให้กูฟังเยอะๆเลยนะมหา ช่วงลาพักกูจะนอนฟังมึงเล่าเรื่องผีทั้งคืน กูไปละ”
“ว้า จะฟังเรื่องผีอย่างเดียวเหรอครับ ผมว่าจะชวนเล่นเป็นผีซะหน่อย ผีผ้าห่มอ่ะผู้หมวด”
“ตีนกูนี่ ไปละ รักมึงนะไอ้มหาหื่น”หมวดเต้ยก้มลงมากระซิบแล้วหยิบหมวดกะโล่มาสวมก่อนจะเดินลงไปอย่างอารมณ์ดี
“หมวดบูมรับปากผมแล้วนะครับว่าจะปล่อยผมลาช่วงที่หมวดเต้ยฝึกเสร็จอ่ะ”
“เออน่า กูเห็นใจไอ้เต้ยไม่ต่างจากเห็นใจมึงหรอกน่า ไว้ใจได้ มึงช่วยกู กูก็ช่วยมึง”
“ขอบคุณครับ เออ ไอ้บอมบ์ มึงใกล้แก่แล้วนี่กว่า อีกไม่กี่วันจะ ๒๗ ละ กูไม่มีอะไรให้มึงนะ กูคิดไม่ออก เออ เดี๋ยวกูไปเอาพระเครื่องที่บ้านกูมาให้มึงแล้วกัน”
“เออ ไม่ต้องให้อะไรกูก็ได้ ข้าวของเงินทองไม่สำคัญเท่ากับใจหรอกเว้ย”
“หมวดบูมล่ะจะให้อะไรไอ้บอมบ์ครับ”ไอ้มหาถามต่อ
“ไม่บอกว่ะ บอกไปเดี๋ยวไม่เป็นความลับอ่ะดิ”ไม่พูดเปล่ายักคิ้วกวนตีนให้ผมด้วย
“กับคนนี้กูไม่ต้องการอะไรเยอะหรอกมหา แต่ให้กูได้กินตับคืนละ ๑๐ ครั้งก็พอ ฮ่าๆๆๆๆ”
“ไอ้สัส หาเรื่องลำบากให้กูจริงเลย คืนละ ๑๐ ครั้งนี่คือโดนกระทืบใช่ป่ะ ถ้าอยากได้แบบนี้กูโอเคเลย”
“ที่รักอ่ะ”
-
คำเดียวแบบลากยาว เมื่ออ่านตอนนี้
เชดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ปล.โดนคนเขียนปาดฮ่าๆ อันนั้นของตอนที่แล้วอ้ะ ตอนนี้แอบหลอนแฮะ ชอบ อิอิ :ling3:
-
เรื่องผีอยู่ดีๆ มาหื่นซะงั้น
-
:katai5:
-
เรื่องผีตอนห้าทุ่ม อู้ววววววว +1
-
o18 o18 o18 o18หื่นตลอดอะพี่บอมบ์ :hao3: :hao3: :hao3: :hao3:
-
มหาอ่ะ เล่าเรื่องผีกลางวัน
แต่คนอ่านอ่านกลางคืนนะนี่ ห้าทุ่มกว่าแล้วด้วย หลอนอ่ะ
เค้ากลัวผีง่าาาา
-
:pig4:
-
เสร็จละบอมบ์เอ้ยหมวดมาเห็นแบบจะๆคาตาเลย
งานนี้มีง้อยาวเลยเหมือนคราวก่อนอ่ะกว่าหมวด
เค้าจะยอมให้โอกาส :เฮ้อ:
-
หื่นได้อีกนะบอมบ์ นึกว่าจะมีปัญหากับหมวดบูมแล้ว
น้องไปป์คงไม่ได้คิดไรหรอกนะ
แล้วไอหมู่อาร์ตมันก็หาเรื่องได้ตลอด ไม่เข็ดหลาบจริงๆ
-
หื่นตลอด :hao6: :hao6: :hao6:
-
ดีนะที่หมวดบูมไม่โกรธ ไม่งั้นนะบอมบ์ หึหึ
หมวดเต้ยชอบเรื่องลึกลับจริงๆ
:mew1: :L2:
-
หมู่อาร์ตนี่เมื่อไหร่มันจะโดนสักทีนะ รอซ้ำเติมอยู่ กร่าง ไม่ปลื้มอ่ะ พูดเลย
-
เกลียดไอ้เหี้ยอาร์ตมากกกกกกกก :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
-
:m31: :m31: อ๊ากกกกก..เค้ารอตอนต่อไปอยู่นะ..ขอบคุณค่ะ หนุก ๆ
-
สนุกมุกตอนอ่ะเรื่องนี้ :pig4:
-
ขอบคุณ :)
-
หลอนดีจริงๆ
-
:katai2-1:
-
มารอพี่บอมบ์
:mew3:
-
ใกล้แล้วสินะ พายุของบอม
-
เล่าเรื่องผีจบด้วยเรื่องหื่นๆจนได้
-
ตอนที่ ๕๓ บำๆ
ปีเก่าผ่านไป ปีใหม่เข้ามา วันที่ ๑ ผมต้องไปเข้าเวรกลองปีใหม่ ปีใหม่ปีนี้ทางกองพันไม่ได้หยุดเพื่อให้ทหารได้ลาพักผ่อนนะครับ ปีนี้มีงานเลยไม่ได้มีใครลา ผมเองก็ไม่ได้อะไรมากอยู่แล้วกับปีใหม่หรือปีเก่า ไปเข้าเวรจ่าแกก็พูดมาว่า ปีใหม่แล้วให้คิดใหม่ทำใหม่ อะไรที่ไม่ดีทิ้งไว้ที่ปีเก่า ผมเองก็งงๆนะ สมมติว่าผมทำชั่วช่วงเดือนตุลา ก็ต้องรออ่ะดิ กว่าจะปีใหม่เพื่อที่จะคิดใหม่ทำใหม่ แล้วทิ้งสิ่งที่ชั่วไปที่ปีเก่า แบบนี้ผมว่าไม่เวิร์คเท่าไหร่ ผมว่าเรามาคิดใหม่ทำใหม่ตอนที่เรารู้ตัวว่าเราทำไม่ถูกต้องดีกว่าไหม รู้ตัวว่าทำไม่ดีเมื่อต้นเดือนตุลา ก็ให้รีบปรับปรุงตัวตอนต้นเดือนตุลา รู้ตัวว่าทำไม่ได้ตอน ๓๑ ธันวา ก็ให้เลิกทำชั่วในวันนั้น ไม่จำเป็นต้องรอปีใหม่ แบบนี้ถ้าเกิดคิดชั่วแต่ต้นปีล่ะ ต้องรอปีหน้า มันนานเกินไปครับ เอาวันที่เรารู้ตัวว่าเราทำไม่ดีดีกว่า ปีใหม่ปีเก่ามันเป็นแค่ตัวเลข
ฟังจ่าพูดเสร็จแล้วพวกผมที่ต้องเข้าเวรผลัด ๑ ต้องเดินแถวไปเปลี่ยนจุด ไม่ได้เข้าเวรมานานแล้ว ครั้งนี้ผมก็ยืนอยู่ที่เดิมคือตึกกระสุน ยังจำได้ตอนที่ผมมาเข้าเวรกองรักษาการณ์ครั้งแรกไหมครับ ที่ผมเกือบโดนกะเทยโม๊คน่ะ ผมมายืนจุดนี้นี่แหละ ลมหนาว ยืนเข้าเวรด้วยอารมณ์เงียบเหงา ใบไม้ร่วงโรยเหลือไม่กี่ใบ ลมเย็นๆพัดมาเอื่อยๆ ไม่ต้องถามหาความหนาวเหน็บในเมืองหลวง หายากเหลือเกิน ยืนเข้าเวรมองต้นไม้ใบหญ้าผู้คนที่สัญจรไปมาภายในกองพัน ยืน ๒ ชั่วโมงพอเมื่อยขาก็มีคนมาเปลี่ยนจุด ได้พักผ่อนซะทีเรา กินข้าวมื้อเที่ยงเสร็จแล้วก็นอนพักผ่อน ช่วงนี้นอนได้นอนเพราะช่วงกลางคืนมันจะไม่ได้นอนเต็มที่ บ่าย ๓ ก็มานั่งหนุน ก็คือมานั่งที่กองรักษาการณ์นะครับ เขาเรียกว่านั่งหนุน หนุนผลัดละ ๒ ชั่วโมง แล้วไปยืนตามจุดอีก ๒ ชั่วโมง รวมเป็น ๔ ชั่วโมง จากนั้นก็มาพักผ่อน ๔ ชั่วโมง หรือที่เขาเรียกกันว่า เข้า ๔ พัก ๔ ทั้งหมดก็ ๓ ยก รวมเป็น ๒๔ ชั่วโมงพอดีที่เราต้องเข้าเวรกองรักษาการณ์
ช่วงกลางวันก็ไม่มีอะไรมากมาย ผ่านไปแบบเอื่อยๆ จนมาถึงช่วงสุดท้ายของการเข้าเวรคือตั้งแต่ ๕ ทุ่ม ๕ ทุ่มถึงตี ๑ พวกผมต้องมานั่งหนุน ก็ดูรายการทีวีกับจ่าไปเรื่อยเปื่อย ถึงช่วงไหนที่ใครต้องไปยืนชักล้อก็ไป ตามหน้าที่ไม่มีเอารัดเอาเปรียบกัน บางกองร้อยนี่รุ่นพี่ข่มรุ่นน้องไปยอมไปยืนชักล้อ แต่กองร้อยผมไม่มีครับ ถ้าจะไม่ไปยืนชักล้อก็ต้องจ้าง คนละ ๒๐ หรือ ๕๐ ก็ว่ากันไป แล้วแต่จะตกลงราคากันเอา ใกล้เวลาจะตี ๑ แล้วพวกเราก็เดินแถวไปยืนจุดกัน กลางคืนนี่อากาศเย็นจัดเลยครับ ต้องเบิกเสื้อกันหนาวไป ไปถึงจุดก็หาที่นั่ง ตอนกลางคืนผ่อนคลายได้ครับ แต่ห้ามหลับเท่านั้นเอง ผมเองก็นั่งบ้าง เดินเล่นรอบๆบ้าง ตรงข้ามตึกกระสุนมันก็ถือว่าเปลี่ยวในระดับหนึ่ง แล้วตรงนี้เขว่าผีดุมากๆ ไม่ค่อยมีคนอยากมายืนเท่าไหร่ ผมก็ไม่รู้ว่าผีดุหรือกะเทยดุกันแน่ เดินสวยเช้งมาเชียว ผู้หญิงยังอายเลยครับ มันหลุดมาได้ไงวะ
“ตัวเองไม่ได้ไปฉลองปีใหม่เหรอ”เดินเข้ามาใกล้ๆ หน้าใสๆ ทรวดทรงองค์เองนูนเว้าสวยมากเลยครับแต่เสียงแตกไปนิดหนึ่งเลยรู้ว่าเป็นกะเทยไม่ใช่ผู้หญิง
“ไม่อ่ะ”ผมส่ายหน้า พลางคลำซองปืนว่าอยู่ในกระเป๋าหรือเปล่า เพราะถ้ากะเทยปลดซองปืนเอาไปเป็นของประกันคราวนี้แหละมึงซวยแน่
“เหรอ เค้าก็ไม่ได้ไปฉลองเหมือนกัน เค้าอยากมาฉลองกับทหาร ตัวเองฉลองกับเค้าหน่อยไหม”พูดจาเอียงหน้าเอียงคอทำตัวคิกขุ คือถ้าเป็นคนอื่นนี่ไม่ต้องอาปากพูดเลยมั้ง ลากไปเสยกันแล้วละป่านนี้
“ไปฉลองกับคนอื่นดิ ผมเข้าเวรอยู่”ผมพูดปฏิเสธ ไม่ได้เว้ย ห้ามนอกใจเมีย เมียเรากำลังรอเราอยู่
“ก็แอบๆฉลอง ๒ คนก็ได้ นี่เค้าเอานี่มาด้วย เค้าว่าตัวเองคงจะชอบ”หยิบเหล้านอกมาครึ่งแบน เอ่อ กูเคยกินอยู่นะมันนุ่มลิ้นดี แต่ตอนนี้กูเลิกเหล้าแล้ว
“ไปชวนคนอื่นเหอะ อย่าให้ต้องโมโห”
“ตัวเองไม่สนใจเหรอ นี่ตัวเองรู้ไหมน้อยคนนะที่จะได้ฉลองกับเค้า ตัวเองดูเค้าดิ มีแต่คนอยากฉลองกับเค้า ทำไมตัวเองรีบปิดกันความสุขขงตัวเองจังเลย”เอ่อ ถึงแม้ว่าเมียกูไม่สวยเท่ามึงแต่กูรักเมียว่ะ
“จะต้องให้ต่อยหรือเตะดีถึงจะไป ก็บอกว่าไม่ก็คือไม่ดิ อย่าเข้าใจอะไรยาก ไม่อยากทำร้ายประชาชนนะ เข้าใจป่ะ”
“ตัวเอง เค้าไม่ได้มาบ่อยนะ โอกาสแบบนี้ไม่ได้หาได้ง่ายๆ ตัวเค้าอ่ะ มีแต่คนอยากได้ แต่วันนี้เค้ามาเสนอให้กับตัวเอง ตัวเองไม่คิดจะสนองความต้องการบ้างเลยเหรอ เป็นทหารอ่ะ มันเหนื่อยมากเค้าเข้าใจพวกตัวเองดี กว่าจะได้ปลดปล่อยแต่ละทีก็ต้องรอนานแสนนาน ช่วยตัวเองก็ไม่มันส์เท่ากับมีคนอื่นมาช่วย ตัวเองเหน็ดเหนื่อยกับการรับใช้ชาติแล้ว ขอให้เค้าเหน็ดเหนื่อยกับการรับใช้ตัวเองได้ไหม”โห มันพูดซะกูเคลิ้ม กูกำลังห่างเมียซะด้วย เงี่ยนเป็นเหมือนกันนะเว้ย เอาไงดีวะกู มันก็สวยนะ นี่คงไปโมใหม่หมดตัวแน่เลย เอาไงดีวะ หนาวๆแบบนี้ได้ออกเหงื่อสักหน่อยก็คงจะดีล่ะมั้ง ผมกำลังลังเล จะเอายังไงดีวะกู คิดไปคิดมา ตรงนี้ก็เปลี่ยว ไม่มีใครรู้หรอกมั้ง ให้มันโม๊คให้สักหน่อยแล้วมันก็คงจะจากไป เฮ้ย ไม่ได้ๆ หมวดบูมรอกูอยู่ ห้ามคิดเลยเถิดเว้ยไอ้บอมบ์ แค่น้องไปป์เขาไม่โกรธมึง มึงก็น่าจะสำนึกได้แล้ว
“นี่คุณ ขอโทษนะ ผมสนองตอบคุณอะไรไม่ได้หรอก ผมเข้าเวร ถ้าคุณอยากนะ คุณไปหาที่อื่นที่เขาง่ายๆดีกว่า เชิญ อย่าให้ต้องใช้กำลัง”ผมผายมืออย่างสุภาพ ไม่ไปนี่กูเอาจริงนะ
“ตัวเอง”
“นับ ๑”
“ตัวเองกำลังปิดกั้น”
“นับ ๒”
“สวยๆแบบเค้าไม่สนใจเหรอ”
“นับ ๓ นับถึง ๕ นี่กูต่อยนะ อยากฟื้นอีกทีตอนกลางปีไหมล่ะ จะจัดให้”ชูกำปั้นขึ้นขู่กะเทยคนนั้นจึงได้วิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว เฮ้อ ทำไงดีวะเนี่ย มันโด่ขึ้นมาแบบนี้ เอาเหอะ อีกไม่กี่วันเราก็จะได้ลาไปพักผ่อนแล้วละ ทนๆเอาเว้ย ผมยืนอีกพักใหญ่ๆ เป็นช่วงที่ทรมานมาก คือกะเทยจะเยอะไปไหน กูมายืนจุดนี้แค่ ๒ ชั่วโมง ปาไปแล้ว ๕ คน โดนกูถีบไป ๒ เอาก้อนทรายเปียกๆปาไปอีก ๒ รวมคนแรกด้วยเป็น ๕ คน โหย อะไรวะ เสน่ห์แรงจริงกู ตี ๓ ออกจุดพวกที่โดนกะเทยจัดการก็โม้กันเต็มที่เลยครับว่าใครโดนอะไรยังไง ใส่ไปท่าไหนท่าบ้าง มาถึงที่กองรักษาการณ์ ถอดปลอกได้รีบถอดคอมแบท ถุงเท้า หามุ้งมากางแล้วหยิบผ้าห่มจากกระเป๋าที่พกมาด้วยนอนห่ม อยากกอดหมวดบูมว่ะ
เช้ามา ๖ โมงครึ่งก็ต้องตื่นมาเตรียมตัวเพื่อที่จะนั่งหุน ลมช่วงเช้าหนาวเย็นพอสมควร แต่งตัวเรียบร้อยแล้วก็ไปกวาดถูที่หน้ากองการณ์กันครับ ทำความสะอาดตามที่ได้รับผิดชอบ พวกผมทำเฉพาะด้านหน้า ส่วนผลัดอื่นๆจะรับผิดชอบในโรงนอนและด้านหลังที่เป็นห้องกินข้าว กวาดใบไม้อยู่ร่วมชั่วโมงจึงไปยืนชักล้อ พอครบกำหนดเวลาที่ต้องยืนชักล้อคนอื่นมาเปลี่ยนผมจึงได้ไปนั่ง ฟังจ่าโม้แต่เช้าเรื่องนั่นเรื่องนี่ วันนี้เป็นวันหยุดอีกวันหนึ่งครับ พรุ่งนี้ถึงจะเริ่มทำงานตามปกติราชการ
๘ โมงกว่าๆ มีแถวของกองรักษาการณ์ชุดใหม่เดินแถวมาเปลี่ยน กว่าจะเปลี่ยนเสร็จก็ใช้เวลาร่วม ๑๐ นาที เพราะต้องทำตามระเบียบของทหารครับ มีการชักกระบี่ทำความเคารพ และการเปลี่ยนแถวอะไรต่างๆ พวกผมที่หนุนอยู่ผลัด ๑ กว่าจะได้ออกเวรก็เกือบ ๙ โมงครับ เดินแถวกันกลับกองร้อย ๖ คน พอไปถึงกองร้อยเท่านั้นแหละครับ
“เฮ้ยไอ้พวกออกเวรมา หมอบ”เสียงผู้กองสั่งอยู่ดังมาจากหน้ามุขกลาง พวกผมรีบหมอบลงอย่างรวดเร็วด้วยความตระหนกตกใจ อะไรวะ โดนเล่นแต่ต้นปีเลยกู มองหน้ากันเลิกลัก
“ได้ข่าวมาว่าเมื่อคืนมีคนปี้กะเทย ใครทำ รีบสารภาพ”มองซ้ายมองขวาแหละครับ ไม่มีใครยกสักคน จะให้กูยกก็ไม่ใช่เรื่องเพราะไม่ได้ไปทำอะไรกับเขา “เฮ้ย ที่กูถามน่ะไม่ได้ยินเหรอ ใครปี้กะเทยยกมือขึ้น”ก็ยังไม่มีใครยอมรับอยู่ดี “ไอ้บอมบ์ ว่าไงมึง สายข่าวรายงานมาว่ามึงแอบปี้กะเทยที่ตึกกระสุนจริงไหม”ผู้กองถามผม
“ไม่จริงครับผู้กอง”ผมรีบตอบอย่างมั่นใจ
“เฮ้ย มึงอย่ามาเล่นลิ้นกับกูดิ กูไม่ชอบ ตกลงว่าใช่ไม่ใช่เมื่อคืนกูมึงปี้กะเทยใช่ไหม กูมีหลักฐาน”ผู้กองถามอีกครั้ง กูปี้เมื่อไหร่ครับผู้กอง กูจะเตะกะเทยล่ะไม่ว่า
“ผมไม่ได้ทำครับผู้กอง”
“เฮ้ย ไอ้เหี้ย มึงทำมึงก็รับไปดิ จะไปโกหกผู้กองทำไมล่ะ”รุ่นพี่พูดเบาๆ
“ผมไม่ได้ทำจะให้ผมรับอะไร เมื่อคืนพี่ยังพูดเลยว่าพี่ทำพี่ไม่รับไปล่ะ”ผมถามมันกลับด้วยเสียงพูดที่เบาๆเหมือนกัน
“เฮ้ย มึงไม่ฟังคำพูดผู้บังคับบัญชาเหรอ ไปพุ่งหลังเลยไปคนละ ๑๐๐๐ ยก”ผู้กองสั่ง อะไรวะ กูเพิ่งออกเวรมานะเว้ย เมื่อคืนก็แทบไม่ได้หลับได้นอน ขึ้นกองร้อยมาแทนที่จะได้นอนกลับต้องมาโดนแดกอีก สัสเอ๊ย พวกผมยืนขึ้นแล้วไปพุ่งหลังที่สนามหญ้าในตำนาน พุ่งไปได้ ๒๐ กว่ายกแหละครับ
“แฮปปี้เบิร์ธเดย์ทูยู”อ้าว อะไรวะ ผมทำหน้างงๆแต่ยังพุ่งหลังต่อครับ ไอ้ซันเป็นคนถือเค้กมาแล้วเพื่อนๆพี่ๆในกองร้อยก็พากันร้องเพลง
“เฮ้ย พอๆ สุขสันต์วันเกิดว่ะ”ผู้กองสั่งหยุด ผมทำหน้างงๆ วันเกิดอะไร วันเกิดใครวะ มอซ้ายมองขวา เค้กก็ไม่ได้หยุดที่หน้าใครแต่มาหยุดตรงหน้าผม ทุกคนก็ร้องเพลงแฮปปี้เบิร์ธเดย์กันระงม
“ยังทำหน้างงอีก วันเกิดมึงอ่ะแหละ ไอ้ยักษ์”ผู้หมวดตบที่ไหล่ผม อ้าว วันเกิดกูเหรอ พอคิดไปคิดมา เออ ใช่นี่หว่า เข้าเวรจนเบลอแล้วกู
“เป่าเค้กเลยพี่บอมบ์”เสียงอีหนูพูดด้วยความตื่นเต้น เกิดมาปีนี้ปีที่ ๒๗ เพิ่งจะมีเค้กให้เป่าแบบเป็นกิจจะลักษณะ พอกำลังจะเป่า ผู้กองท้วงให้อธิษฐานก่อน ไม่รู้จะขออะไรหลับตาแล้วพูดเสียงดังไปว่า
“ขอให้เมียจงเจริญ ฟู่ๆๆๆ” เป่าเทียนดับหมดแล้วจากนั้น กูไม่ได้แดกแต่หน้ากูแดกไปหมดแล้ว ไอ้สัส โปะมาซะเต็มเหนี่ยว หน้ากูพังขึ้นมา ใครจะรับผิดชอบ
“วู้ๆๆๆ”ละเลงเต็มหน้ากูเลยจากนั้นพอคว้าใครได้กูก็เอาไปปาดหน้าพวกมันเหมือนกัน หึหึ ฉลองเสร็จแล้วผู้กองปล่อยให้ไปอาบน้ำอาบท่า เย็นนี้ผู้กองจะเลี้ยงหมูกระทะพวกผม เพราะวันนี้เป็นวันสุดท้ายของภารกิจที่ทำให้เราไม่ได้ไปลาพักผ่อนกัน พวกผมดีใจกันยกใหญ่ ใครใจกล้าหน้าด้านหน่อยก็แย็บๆขอผู้กองกินเบียร์ ผู้กองบอกว่าค่อยว่ากันอีกทีหนึ่ง
อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้วผมก็มานอนที่ห้องดูทีวี หลับไปอย่างรวดเร็วเพราะเหนื่อยกับการเข้าเวรมาทั้งคืน ตื่นอีกทีก็ตอนที่เขาเรียกไปจัดเวรเลี้ยงแล้วครับ แต่ผมไม่ได้ไปกับเขา เดินหน้ามึนๆไปล้างหน้าล้างตา แล้วกลับมานั่งพักผ่อนที่ใต้ถุนกองร้อย ไอ้ภูมิ ไอ้ภีม โทรมาอวยพระวันเกิดผม ส่วนผมโทรไปคุยกับแม่ครับ ขอบคุณแม่ที่ให้ผมเกิดมา เลี้ยงผมไม่พอ ยังเลี้ยงลูกผมอีก
ล่วงเลยมาถึงช่วงเย็น วันนี้ผู้กองเลี้ยงหมูกระทะครับเพราะภารกิจของเราได้เสร็จสิ้นแล้วทหารไม่ได้ไปฉลองที่ไหน ผู้กองเลยใจดีเลี้ยงพวกผมอย่างเต็มที่ ๖ โมงตรงเริ่มตั้งเตากันแล้ว ใครมีหน้าที่อะไรก็ช่วยเหลือกันไปตามหน้าที่ วันนี้หมูเพียบครับ พอได้ที่ก็จัดการปิ้งย่างกันตามอัธยาศัย พวกผมก็นั่งกันเงียบๆตามประสาเพื่อนสนิท มีผม ไอ้ซัน ไอ้มหา อีหนู ไอ้นนท์ กับรุ่นพี่อีกคนครับ นั่งปิ้งย่าง ไอ้มหาไม่เคยกินหมูย่างเกาหลีมันก็ทำแบบงกๆเงิ่นๆ มีอีหนูคอยบริการ อีกส่วนหนึ่งจะเป็นโต๊ะนายสิบกับโต๊ะนายทหาร แบ่งเป็น ๓ โต๊ะ นายสิบที่อาวุโสหน่อยก็จะนั่งโต๊ะเดียวกับผู้หมวดผู้กอง ผู้หมวดกองร้อยผมก็มีอยู่ ๓ นะครับ มีหมวดบูม กับผู้หมวดที่เลื่อนตำแหน่งมาจากนายสิบอีก ๒ คน นาสิบที่อาวุโสรองลงมาจนถึงนายสิบที่มาใหม่ก็จะมานั่งคละเคล้ากันอีก ๒ โต๊ะที่เหลือ ส่วนพวกผมนั่งบนพื้นสนามบาสหน้ากองร้อยครับ นั่งกินสักพักหมวดเต้ยมาร่วมวงด้วย พออีกครู่หนึ่งไอ้แบงค์ พี่หมวดบูมก็มาร่วมวงด้วย
“หล่อทั้งพี่ทั้งน้องเลยอ่ะ”อีหนูมันเพ้ออีกแล้ว
“มึงไม่ถูกใจผัวคนปัจจุบันของมึงเหรอ”ไอ้ซันถามอีหนู
“แหม ซัน ขอเป็นความสุขเล็กๆน้อยๆของกูเหอะ ว้าย หมวดแบงค์เดินมาทางนี้แล้วพี่บอมบ์”อีหนูทำท่าตกอกตกใจ เฮ้อ กูเพลียกับมึงว่ะอีหนู เห็นผู้ชายนี่อกจะแตกตายให้ได้เลยทีเดียว ไอ้แบงค์เดินมาแล้วมานั่งยองๆจับไหล่ผม
“หยิ่งนะไอ้สัส ไม่เห็นทักกูเลยสักนิดเดียว นี่ถ้ากูไม่มามึงก็ไม่ไปหากูเลยใช่ป่ะ”
“อ้าว ไอ้เหี้ย วอนซะแล้วมึง”
“หึ ไปทักกูบ้างก็ได้ กูไม่ได้แบกยศไปไหนมาไหนตลอด ๒๔ ชั่วโมงหรอกว่ะ วันนี้วันหยุดราชการด้วย กูกับมึงเท่าเทียมกัน”ไม่พูดเปล่ามานั่งขัดสมาธิกับพื้นข้างๆผมแล้วหยิบตะเกียบหยิบจานมา
“เออ เอาก็เอา พูดงี้เอาน้องมึงมาหอมแก้มทีดิไอ้สัส”ผมพูดเบาๆข้างหูไอ้แบงค์
“ถุย ไอ้เวร กูว่าน้องกูเหลือแต่กระดูกแล้วมั้ง มึงเล่นแทะโลมซะน้องกูหมดราคา”ไอ้แบงค์พูดเบาๆพอได้ยินกัน ๒ คน ไอ้ซัน ไอ้นนท์ กับรุ่นพี่ที่นั่งวงเดียวกันทำหน้างงครับ แต่มันก็ยังนั่งปิ้งย่างกันด้วยสีหน้าที่เหนียมๆเหงียมๆ ส่วนไอ้มหากับอีหนูรู้ว่าไอ้แบงค์เป็นเพื่อนผมมันเลยชิวครับ นั่งกินนั่งคุยกับไอ้แบงค์ ส่วนใหญ่จะคุยเรื่องฮาเฮครับ
“พี่แบงค์ไม่ไปนั่งวงนู้นล่ะ”หมวดบูมมาตามแล้วครับ
“เออๆ กินไปเหอะๆ นานๆเจอไอ้บอมบ์มันที พี่ขอโม้กับมันหน่อย ฮ่าๆๆๆ แล้วมันก็เอาลูกปืนค.มาใส่ใช่ป่ะ ไอ้สัส พอนับ ๑ ๒ ๓ มันหยอดลูกค. ลงกระบอกปืน เหี้ย ลูกปืนเด้งมาอยู่ด้านหน้าห่างไม่ถึง ๒ เมตร พวกกูวิ่งหนีแทบเป็นแทบตาย ดีนะที่ลูกปืนด้าน ถ้าลูกยังใช้การได้ละ ไม่มีหมวดแบงค์หน้าหล่อมาทำงานอยู่จนทุกวันนี้หรอก ฮ่าๆๆๆ”กำลังโม้เรื่องที่ไอ้แบงค์ไปฝึกภาคสนามตอนที่มันเรียนอยู่
“แล้วผู้หมวดทำไงต่อ”อีหนูถาม
“วิ่งหนีดิ วงแตกกันกระจุย ต้องให้ครูมากู้ลูกปืนให้ ใจนี่ตุ้มๆต่อมๆ เกือบเอาชีวิตไปทิ้งซะแล้ว”หมวดบูมจากที่ว่ามาตามไอ้แบงค์ก็มานั่งฟังไอ้แบงค์โม้อีกคนครับ
“พี่แบงค์ขี้โม้ว่ะ”หมวดเต้ยมาอีกคนแล้วครับ พอขยับได้ก็ไปนั่งข้างไอ้มหาครับ กลายเป็นวงใหญ่ซะแล้ว
“ฮ่าๆๆ เรื่องจริงเว้ย แล้วมีอีกเรื่องนะ ตอนที่กูไปฝึกกับพวกไอ้ภีม ห่า เดินหลงป่ากันตั้ง ๓ วัน”
“ไอ้ตอนที่มึงจะโดนจับไปเจี๋ยนอ่ะนะ”เรื่องนี้ไอ้ภีมเคยเล่าให้ฟังเหมือนกัน
“เออดิ นี่ถ้าไม่ได้ลูกสาวหัวหน้าหมู่บ้านช่วยไว้ละก้อ ป่านนี้ไอ้แบงค์คงสิ้นชื่อไปนานแล้ว”วงเริ่มใหญ่ขึ้นเรื่อยๆครับ ไอ้แบงค์มันนั่งเล่าเรื่องให้ฟังหลายเรื่อง ส่วนใหญ่เรื่องที่พวกมันไปฝึกในป่า เล่าไปเล่ามาก็เป็นคิวไอ้มหาอีกแล้ว หมวดเต้ยแกอยากฟังเรื่องผีอีกแล้วครับ แต่ไอ้มหาไม่เล่า แล้วเรื่องมาตกที่ใคร ไอ้บอมบ์ครับ
“มึงเล่าเรื่องผีหน่อยดิบอมบ์”หมวดเต้ยพูด
“เอาอีกแล้วผู้หมวด ระวังนะ ฟังไปมากๆจะเจอดี”
“ถามเรื่องผีไอ้บอมบ์ไม่เคยเล่าหรอก แต่เรื่องหมีเรื่องแ-ด ไอ้บอมบ์ถนัด ฮ่าๆๆๆ”
“กวนตีนแล้วมึงไอ้แบงค์ ความจังไรนี่ไม่มีใครเกินจริงๆเลย มหามึงเล่าสิ ที่พวกเราเห็นเมื่อวันก่อนอ่ะ”ผมโบ้ยไปให้ไอ้มหา
“อ้าว ทำไมต้องเป็นกูด้วยวะ มึงเห็นก่อนมึงก็เล่าดิ”
“เออๆ มึงเห็นอะไรมึงเล่ามาเลยบอมบ์กูอยากรู้”หมวดบูมกระเซ้าผม
“ก็ไม่แน่ใจนะครับว่าใช่หรือเปล่า แต่เมื่อวันที่ ๒๔ ธันวาปีที่แล้วนี่อ่ะครับ ผมกำลังแต่งชุดมาเปลี่ยนเวรโรงกับไอ้มหา หิ้วคอมแบทมานั่งใส่ตรงบันไดหน้าฝั่งคลังอาวุธ นั่งมัดเชือกไปก็มองไปรอบๆ เห็นไอ้มหานั่งอยู่ที่เก้าอี้ตัวเขียวๆ แล้วผมก็แหงนหน้าขึ้นไปมองที่หลังคาหน่วยฝึก เอ๊ะ ใครทะลึ่งไปนั่งคนเดียววะ ผมมองอยู่พักหนึ่ง ไอ้มหาก็เดินมาหาผมครับ ผมเลยถามไอ้มหาว่าใครทะลึ่งไปนั่งบนหลังคาวะ ทีแรกไอ้มหามองไม่เห็น พอผมชี้ไปอีกที เขาก็ลุกเดินครับ ที่สำคัญ ไม่มีหัว ผมมองหน้าไอ้มหาเลิกลัก”
“ใช่ๆ ผมกับไอ้บอมบ์ มองหน้ากันไปมา แล้วอยู่ดีๆ หัวเขาก็กลิ้งตกลงมาตามร่องกระเบื้องอ่ะผู้หมวด แล้วตกลงมาตรงนี้นี่แหละ”ไอ้มหาชี้ไปที่ขอบสนามบาส คือที่ที่พวกผมนั่งกินหมูกระทะเป็นขอบสนามบาสพอดีนะครับแล้วตรงจุดนี้นี่เองที่หัวผีมันกลิ้งตกลงมา
“โหย น่ากลัวไอ้สัส ขนาดกองพันอยู่ในกรุงเทพนะขนาดนี้ แล้วพวกมึงทำไง”
“ก็ไม่ทำไง ไอ้มหาเอาเข็มขัดกับนกหวีดโยนให้ผมแล้วเดินหนีเข้าโรงนอน ส่วนผมนั่งอยู่บนนี้พักหนึ่งแล้วลงไปด้านล่าง คราวนี้แหละครับ มาทั้งตัว ทั้งหัว ทั้งกลิ่น ไอ้สัส กลิ่นเหล้าบวกกับกลิ่นเน่าของซากศพ ตลบอบอวล ผมก็เลยกระแอมไปเบาๆ แฮ่ม มีอะไรก็ค่อยๆคุยกัน ใจเย็นๆ”
“แล้วเป็นไงต่อ”ไอ้ซันถาม
“ไม่รู้ กูเดินมานั่งที่หน้าบก.ร้อย”
“เออ เรื่องผีหัวขาดกูเคยได้ยินทหารที่เข้าเวรกองการณ์พูดมาหลายคนแล้วว่ะ เฮี้ยนจริง มหามึงว่าเกิดจากอะไรวะ ทำไมถึงเห็นบ่อย”หมวดเต้ยถาม
“ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับผู้หมวด มันเดาได้หลายอย่าง ต้องการส่วนบุญบ้าง เป็นผีโดนคำสาปบ้าง ไม่รู้แฮะ ต้องไปถามผีละมั้ง ตะล็อกต๊อกแต๊ก มาทำไม มาซื้อดอกไม้ ดอกอะไร ดอกจำปี ไม่มี ดอกจำปา ไม่มา ดอกกุหลาบ ไม่ทราบ ฮ่าๆๆๆ”
“ตลกแดกแล้วไอ้สัส มึงเคยเล่นด้วยเหรอแบบนี้อ่ะ”ไอ้แบงค์ถาม
“เคยสิครับ ตอนเด็กๆใครไม่เล่นนี่เชยบรรลัย”
“เออ กูอยากรู้ตอนเด็กๆมึงเล่นอะไรบ้างมหา ชีวิตมึงเคยมีวัยเด็กเหมือนคนอื่นเขาไหมวะ”หมวดเต้ยถาม
“ฮ่าๆๆ เคยผ่านสิครับผู้หมวด ถ้าไม่ผ่านวัยเด็กผมจะมีอายุถึงป่านนี้เหรอครับ เด็กในเมืองเขาเล่นเกมส์เล่นการ์ด ส่วนพวกผมเล่นลูกแก้ว โดดยาง ยิงนกตกปลา นึกคึกหน่อยแอบเอาไพ่พ่อมาเล่น ฮ่าๆๆ”
“เหี้ยแต่เด็กนะมึง”หมวดบูมพูด
“อ้าว ก็เห็นมันว่างๆ เพื่อนผมเลยชวน ตอนนั้นจำได้ว่าเพิ่งจะ ๑๐ ขวบมั้ง มานั่งเล่นไพ่ใต้ต้นมะม่วง สอยมะม่วงปรุงพริกเกลือ สับไพ่ไปกินมะม่วงไป จนแม่ผมมาเจอ ไล่ตีผม ผมวิ่งหนีรอบซอย ฮ่าๆๆ”เกรียนแตกแต่เด็กจริงๆ
“กูว่าท่ามึงไม่บวชนี่ กูเดาอนาคตมึงออกเลยว่ะมหา ป่านนี้คงติดพนันงอมแงม”ไอ้ซันเสนอความเห็น
“เออ นี่ถ้ากูไม่ได้บวชป่านนี้กูก็ไม่รู้ทำอะไรอยู่ คงมาทำงานโรงงานหรืองานก่อสร้างหาเลี้ยงตัวไปวันๆ หรือไม่ก็คงจะเป็นขี้เหล้าเมาแอ๋อยู่ตามศาลาข้างทาง เฮ้อ ชีวิตคนเรานี่นะถ้าเดินไม่ถูกทาง ก้าวพลาดแม้แต่นิดเดียวชีวิตก็อาจจะพังได้”
“จะคิดอะไรมากละพี่มหา เดี๋ยวมันก็ดีเองแหละ”อีหนูเอ่ย
“ไม่คิดไม่ได้เว้ยหนู ชีวิตเราต้องมีการวางแผน เราอยากเป็นแบบไหน อยากเป็นอะไร เราต้องคิดวางแผน แต่ก็อย่าเอาความคิดนั้นมาเป็นทุกข์ ชีวิตที่ไม่มีการวางแผนก็เหมือนเรือที่ไม่มีหางเสือ ชีวิตเราทั้งชีวิตอย่าทำเป็นเล่นไป เกิดมาเป็นคนทั้งทีก็ทำดีให้มันคุ้มเว้ย เวลามีแต่จะผ่านไปทุกวัน เราไม่สามารถที่จะเรียกมันกลับคืนมาได้หรอก อายุของเราก็เหมือนกัน มันเพิ่มขึ้นทุกวัน ดูหน้าไอ้บอมบ์ กูก็ไม่รู้นะว่ามัน ๒๗ หรือ ๗๒ กันแน่ ไอ้สัส หน้าโคตรแก่ ฮ่าๆๆๆ”
“วกกลับมากัดกูจนได้นะไอ้สัส ก่อนจะพูดถึงคนอื่นหัดมองตัวเองหน่อยเหอะ ถ้ากู ๗๒ มึง ก็ ๘๐ แล้วละมั้ง หน้าไปก่อนอายุ ฮ่าๆๆๆ”
-
คืนนั้นเรานั่งกินนั่งสนทนากันอยู่ค่อนคืนครับ ผู้กองให้นอนดึกได้ แล้วสุดท้ายงานเลี้ยงก็ต้องเลิกรา เก็บข้าวของให้เรียบร้อยแล้วขึ้นไปนอน ตื่นเช้ามาเราก็มาปฏิบัติภารกิจกันเหมือนเดิม ช่วงเย็นก็เป็นข่าวดีของพวกเราล็อกลาล็อกที่ ๓ ครับ ผู้กองจะปล่อยลาแล้วครับ ไอ้มหาได้รับคำอนุมัติจากผู้หมวดบอกว่าให้อยู่ช่วยจ่าเบิกจ่ายปืนก่อน มันเลยไม่ได้ลาไปพร้อมกับพวกผม มันหน้าบานเลยครับ ไอ้สัส
ผมกับไอ้ซันไปที่บ้านพี่เบิ้ลก่อน พี่เบิ้ลจะกลับบ้านด้วยครับ ผม ไอ้ซัน หมวดบูม ไอ้ภีม พี่เบิ้ล พี่ภา คือสมาชิกในการเดินทางกลับต่างจังหวัดในคราวนี้ พี่นิดกับพี่น้อยจะตามไปทีหลังครับ
“อย่าลืมของฝากนะอา เอาดาบของปู่มาด้วยนะ อยากได้นานละ”ไอ้ภูมิฝากฝังครับ ดาบที่มันพูดถึงเป็นดาบโบราณที่พ่อผมได้รับมอบมาจากปู่อีกที ดาบยาวเกือบๆ ๒ เมตรมั้ง พ่อเล่าให้ฟังว่าเป็นดาบโบราณ หนักมากครับ
“กลับไปเอาเองดิ ไปนะ หอมแก้มที”ยื่นหน้าไปหอมแก้มมันแล้วเดินขึ้นรถผิวปากอารมณ์ดี ฮ่าๆๆ
ผมเป็นคนขับรถ ที่จริงไอ้ภีมกับหมวดบูมเสนอตัวมาขับนะครับแต่ผมไม่ยอมครับ ขับตั้งแต่กรุงเทพจนถึงบ้าน ใช้เวลาประมาณ ๕ ชั่วโมงครับ ถึงบ้านตอนตี ๒ พอดี แม่ผมลงมารับ ช่วยกันหยิบกระเป๋าข้าวของขึ้นบนบ้านแล้วก็นอน แต่ถามว่าไอ้บอมบ์นอนไหม ไม่ครับ ไปอาบน้ำก่อน อากาศเย็นๆ น้ำก็เย็น อาบคนเดียวไม่ไหว ลากหมวดบูมาอาบด้วย ฮ่าๆๆ
“เดี๋ยวตอนเช้าเราค่อยนอนเนอะ”ผมมองหน้าหมวดบูม
“ขับรถมาเหนื่อยๆ ไม่คิดจะพักผ่อนบ้างเลยเหรอ”ค้านผมตลอด แต่ไม่เป็นไร ๑๐ วัน หึหึ กูจะเอาให้คุ้มกับที่กูรอ รีบอาบน้ำอย่างรวดเร็ว เช็ดตัวให้แห้ง หยิบกางเกงขายยาวกับเสื้อยืดมาใส่ แล้วเข้าไปดูลูกที่ห้องนอนแม่ผม หลับปุ๋ยเชียวครับ
“ไปนอนไปบอมบ์ ขับรถมาเหนื่อยต้องรีบพักผ่อน”แม่ผมเตือน
“ครับแม่”แล้วก็ออกจากห้อง บ้านผมมี ๔ ห้องใหญ่ๆนะครับ มีห้องผม ห้องแม่ผม อีก ๒ ห้องก็จะเป็นห้องไว้สำหรับมีญาติๆมาพัก ออกจากห้องแม่ก็มาที่ห้องของผม หมวดบูมนอนเล่นโทรศัพท์อยู่
“ดูหนังโป๊บิ๊วอารมณ์อยู่เหรอครับที่รัก”คลานขึ้นเตียงแล้วสอดตัวเข้าไปในผ้าห่ม รวบเอวหมวดบูมมากอด
“เออมั้ง นอนเหอะ ง่วงละ”วางมือถือบนหัวเตียงแล้วตะแคงหันหลังให้ผม เรื่องอะไรไอ้บอมบ์จะให้นอน
“ใครบอกว่าผมจะนอนครับ ยังไม่ได้กายบริหารเลย”มือรีบล้วงเข้าไปในเสื้อบี้หัวนมก่อน ผู้หมวดแกยังทำเฉยไม่สนใจ แต่เริ่มหายใจแรงขึ้นกว่าเดิม
“ไม่เหนื่อยเหรอบอมบ์ เอาไว้พรุ่งนี้ก็ได้นะ ยังไงกูก็อ้อยในปากช้างอยู่แล้วนี่”
“ไม่ครับ ขอวันนี้เหอะ เงี่ยนตั้งแต่ผู้กองปล่อยละ”จากนั้นก็ขบเม้มเล้าโลมทันที แล้วก็ตัดฉากไปที่โคมระย้าหน้าบ้านแล้วกัน ฮ่าๆๆ
ตื่นอีกทีก็ ๑๐ โมงแล้ว หมวดบูมหายไปไหนไม่รู้ เข้าห้องน้ำแปรงฟันแล้วลงมาด้านล่าง พี่ภากับแม่นั่งเลี้ยงลูกอยู่บนแคร่ ส่วนที่เหลือหายไปไหนไม่รู้
“จ๊ะเอ๋ ไง ไม่เจอกันนานเลย ขอพ่อหอมหน่อยสิ”คลานขึ้นบนแคร่ไปคลุกคลีโตโมงกับลูก
“แอ๊ มำๆ”หอมแก้มลูกไปหลายที มองหน้าผมตาใสเชียว โตแล้วก็ซนครับ
“ใครนะ น้องแสบน้องซ่าจำได้ไหม”แม่ผมถามเจ้าลูกชายตัวดี
“แอ๊ะ อ๊า”
“พ่อบอมบ์ไง เรียกพ่อบอมบ์ก่อน พ่อบอมบ์”พี่ภาพูด
“บำๆ”
“ฮ่าๆๆ”ผมหัวเราะถูกใจ อุ้มลูกคนละข้าง ก่อนจะหอมแก้มคนละทีแล้วไปหาข้าวกิน แม่ทำกับข้าวหลายอย่าง ผมนั่งกินอยู่ที่ครัว ใต้ถุนบ้านจะโล่งๆนะครับและจะมีห้องครัวเล็กๆอยู่ใต้ถุน กินข้าวล้างจานเสร็จก็มานั่งหยอกกับลูก ซนมากเลยครับ เริ่มคลานเริ่มปีนป่าย ชอบให้ผมพาเล่นโลดโผน หัวเราะคิกคักถูกใจ
“ไปไหนกันมาเหรอพี่เบิ้ล”เกือบเที่ยงวันแล้วพี่เบิ้ล ไอ้ภีม กับหมวดบูมเดินเข้ามาในบ้าน
“เดินเล่นรอบหมู่บ้านน่ะ ไง แสบ ซ่า มาให้ลุงอุ้มหน่อยสิ”
“บำๆ อา บำๆ”บำๆไม่หยุดเลยครับ รีบพูดให้เป็นเร็วๆเหอะ จะพานั่งคุยทั้งวันเลยละ หึหึ พี่เบิ้ลอุ้มลูกไปแล้ว พาทัวร์รอบบ้าน ส่วนผมมานั่งคุยกับแม่ครับ นั่งคุยเรื่องทั่วไปครับ แม่ชอบเล่าเรื่องเก่าๆให้ฟัง ไอ้ภีมนี่นอนหนุนตักพี่ภานอนฟังแม่เล่าเรื่องราวสมัยก่อนให้ฟัน
“จริงเหรอย่า แล้วย่าทำไงอ่ะ”แม่เล่าถึงเรื่องแม่เห็นเสือโคร่ง มานอนผิงไฟอยู่ใต้ถุนบ้าน คือแต่ก่อนบ้านผมไม่ได้ใต้ถุนสูงเท่านี้นะครับ สูงประมารเมตรกว่าๆ แล้วหน้าหนาวแม่มักจะก่อไฟไว้ที่ใต้ถุนบ้าน ก่อให้มันเป็นถ่านไฟไม่ให้มีเปลว บนบ้านจะได้อุ่น ใต้ถุนบ้านแม่ผมก็เลี้ยงหมูป่าไว้หลายตัว แล้ววันหนึ่งเกิดมีเสือลายพาดกลอนมานอนที่ใต้ถุนบ้าน ตอนนั้นพ่อไปชายแดน พี่เบิ้ลอายุเพิ่งจะ ๘ ขวบมั้ง แม่มองลอดไปใต้ถุนบ้านซึ่งมีรูโหว่อยู่เห็นเสือลายพาดกลอนมานอนใกล้ๆกับกองไฟ ลูกหมูที่เลี้ยงไว้นี่หนีกระเจิงไปหมด
“ย่าก็เอาดาบนี่สิ มาแหย่ตามช่องไม้อ่ะ กลัวก็กลัว แทงไปโดนตัวทีหนึ่งมั้งมันหนีไปเลย”
“โหย นี่ถ้าเกิดมันอาละวาดขึ้นมา ตะปบมาที่ประตูบ้านนะ คงไม่รอด”ไอ้ภีมออกความเห็น
“ใช่ เสือตัวใหญ่มาก สูง ๑ วา ตัวนี่ยาว ๒ วาเห็นจะได้”
“ถ้าปู่อยู่บ้านคงได้ถลกหนังสือแน่เลย แล้วตอนนั้นปู่ไปไหนเหรอย่า”
“ปู่เป็นทหารพราน กลับบ้านมาทีนะ เนื้อกระจงบ้าง เนื้อกวางบ้าง หนังงู หนังเสือบ้าง ดีนะที่ปู่ไม่เจ้าชู้ ไม่เอาเมียใหม่มาฝากย่า มีแต่เจ้านี่นี่แหละ ไม่รู้เอาเชื้อเจ้าชูมาจากไหน เมื่อก่อนนี่เห็นสาวๆชุมยิ่งกว่ายุงอีก”แม่เอากำปั้นมาทุบที่หน้าผากผมเบาๆด้วยความเอ็นดู
“ก็พ่อให้ของดีมาก็ต้องลองใช้สิแม่”พ่อผมเคยให้คาถามหาเสน่ห์มาครับ ทีแรกผมก็ไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่ แต่พอลองท่องไปวันเดียวเท่านั้นแหละครับ มีผู้หญิงมาขอส่งผมกลับบ้านแทบจะแย่งกันเลยทีเดียว ทีจริงพ่อผมให้คาถามาเยอะนะครับ แต่ผมไม่ค่อยใช้ ไม่ใช่ไม่เชื่อ แต่ผมว่าเราต้องทำด้วยตัวเองก่อน อย่าเรื่องเสน่ห์ถ้าเราไม่ยิ้มให้เขาก่อน เขาจะยิ้มตอบเหรอครับ
บ่ายแก่ๆ แฟนไอ้ซันมาหามันที่บ้านครับ รุ่นน้องผมเอง ขาว สวย หมวย บ้านรวยอีกต่างหาก ไอ้ซันมันก็หล่อนะ แต่แบบแว๊นๆหน่อย แฟนไอ้ซันอายุ ๒๕ แล้วครับ ห่างกับไอ้ซัน ๔ ปี แต่แฟนมันหน้าเด็ก
“แฮปปี้เบร์ดเดย์นะคะพี่ชาย”ฟางแฟนไอ้ซันเอาของขวัญมาให้ผมครับ
“หือ ค่าประตูเงินประตูทองมาสู่ขอไอ้ซันหรือเปล่า ฮ่าๆๆๆ “ผมแซวเล่นๆ
“คนบ้า ว่าแต่ลูกพี่บอมบ์ไปไหนแล้ว”
“นู้น อยู่หลังบ้านกับพี่เบิ้ลละมั้ง แล้วฟางมาถึงเมื่อไหร่”
“เพิ่งจะมาถึงจ๊ะ ออกจากบ้านตั้งแต่ตี ๕ แน่ะ”
“ถ้ามาพร้อมกันตั้งแต่เมื่อคืนก็ไม่ต้องลำบากขับมาเอง”
“ติดงานอ่ะพี่บอมบ์ กว่าจะเสร็จก็เกือบเที่ยงคืน”นั่งคุยกับฟางต่ออีกพักใหญ่ คู่นี้เขาก็รักกันดีนะครับ ถึงแม้ว่าฐานะทางการศึกษาของฟางกับไอ้ซันนี่ห่างกันมาก แต่เขาก็รักกัน ไอ้ซันมันจบแค่ม.๖ ครับ ริอาจไปจีบสาวป.โท แล้วเสือกจีบติดซะด้วย แต่อย่างว่าถ้าผู้หญิงไม่เอาด้วยป่านนั้นก็คงได้นอนกะแด่วๆชักว่าวอยู่ที่กองร้อยละครับ ฮ่าๆๆๆ
“อาบอมบ์จะจีบแฟนผมป่ะเนี่ย ระแวงนะ”ไอ้ซันมองหน้าผม
“ถุยไอ้เวร ถ้ากูจีบกูจีบไปนานแล้วไอ้สัส มึงไม่ได้แดกหรอก ระแวงเกินไปเดี๋ยวได้ปากแตก”
“ก็นะ หึงบ้างอะไรบ้าง”
“มานี่”ผมกวักมือเรียกมันมา ไอ้ซันเดินมาหาผม ผมดีดหูมันไปทีหนึ่ง “คราวหน้ากูไม่ทำแค่นี้แน่ หึงดูตาม้าตาเรือหน่อย ขอเตะไอ้ซันได้ไหมฟาง พี่ชักจะหมั่นไส้”
“เอาเลยพี่บอมบ์”
“อ้าว ฟางทำไมไม่เข้าข้างซันอ่ะ น้อยใจไปฟ้องแม่ดีกว่า”
“ฮ่าๆๆๆๆ”แล้วก็ขำกันทั้งวง ถ้าผมคิดจะจีบนะผมทำไปนานแล้ว นี่เห็นมันอกหัก แฟนทิ้ง เลยแนะนำสาวๆสวยๆให้มัน พองี้มาระแวง เวรเอ๊ย
พักหนึ่งพี่เบิ้ลพาลูกผมมาแล้ววางบนแคร่ ทั้งคู่นี่เหมือนจับปู่ใส่กระด้ง ซนมากเลยครับ ไปเกาะคนนั้นทีคนนี้ที แล้วชอบให้ผมพาเล่นโลดโผน พอชูตัวขึ้นสูงๆได้ก็จะหัวเราะคิกคักถูกอกถูกใจ จนเกือบบ่ายละมั้งแม่ผมไปชงนมมาให้ กว่าจะนอนผมต้องกล่อมอีกเกือบชั่วโมง พอลูกหลับเราก็มากินข้าวมื้อกลางวันกัน แต่ไม่รู้ว่ามันจะกลางวันหรือบ่ายกันแน่ เพราะตอนนี้บ่าย ๒ แล้ว ไอ้ซันอาสาไปซื้อก๋วยเตี๋ยวมาให้ครับ เพราะกับข้าวเมื่อเช้ามีเท่าไหร่ไอ้บอมบ์กินหมดแล้ว ฮ่าๆๆๆ
ลูกหลับแล้ว แม่กับพี่ภานั่งเฝ้า ส่วนผมไปเดินสำรวจที่สวนหลังบ้าน บริเวณบ้านผมนี่ใหญ่มากครับ มีต้นไม้บ้าง ผลไม้บ้างขึ้นเต็มสวน ดูรกรุงรังยังไงไม่รู้
“ฮ้าว”ผู้หมวดหาวหลายครั้งแล้วครับ หาวจนน้ำตาเล็ด
“ง่วงก็นอนสิบูม ไม่ต้องเกรงใจ แสบซ่าก็หลับไปแล้ว”พี่ภาพูด ผมมองหน้าแล้วขำก่อนจะเดินขึ้นบนบ้าน
“อา เอาหมอนให้ผมด้วยนะ”ไอ้ภีมพูด เออ กูว่าจะไปเอาหมอนให้แฟนกูพอดีว่ะภีม หยิบหมอนมา ๒ ใบ โยนให้ ๒ หมวด หมวดภีมกับหมวดบูม ส่วนผมหยิบเสื้อเก่าๆมาใส่แล้วเข้าไปหยิบมีด วันนี้จะทำความสะอาดสวนซะหน่อย สวมหมวกไอโม่งเดินถือมีดไปหน้าบ้าน ถางๆตัดๆส่วนที่มันรกๆ ดีนะที่มีแต่พวกเถาวัลย์ซะส่วนใหญ่ ใช้มีดฟันๆแล้วใช้คราดดึงมันก็หลุดมาได้ง่าย ทำอยู่พักใหญ่ๆจนลูกตื่นครับจึงได้หยุดแล้วไปอาบน้ำ
มื้อเย็นมานั่งกินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากันครอบครัวใหญ่ ลูกผมซนมากเลยครับ แทบจะกินข้าวไม่ได้ อุ้มไปใส่รถเข็นก็ร้องงอแง ต้องจับมานั่งตักและกินข้าวไปด้วยถึงจะอยู่นิ่ง
“บ้านผมไม่มีที่ให้เที่ยวแบบนี้น่าเบื่อนะไหม”กินข้าวอิ่ม กล่อมลูกเข้านอน ๔ ทุ่มก็เป็นเวลาส่วนตัวครับ หึหึ
“อยู่เงียบๆแบบนี้ก็ดี จะได้มีเวลามานั่งทบทวนชีวิต อย่าเพิ่งชวนกูออกทะเล คุยกันก่อน”อ้าว ดักทางกูถูกซะด้วย ว่าจะเริ่มเกมส์เลยจะได้ไม่เสียเวลา
“ยังไม่ได้ทำอะไรเลย”
“กูมองตากูก็รู้ว่ามึงกำลังคิดอะไรกับกู หึ จะทบต้นทบดอกอ่ะดิ อยากบอกว่า ฝันไปเหอะ คืนนี้กูจะไปนอนกับพี่ภีม”
“เรื่องอะไรจะยอม ถ้าไปนอนห้องไอ้ภีม ผมจะตามไปด้วยแล้วไล่ไอ้ภีมออก เอาดิ จะไปนอนไหนทีนี้”
“ถามจริง ใน ๑ วันนี่มึงคิดแต่เรื่องนี้เหรอวะ อยากรู้นะเว้ย”
“มันก็มีเรื่องให้คิดเยอะเหอะครับ แต่เจอหน้าบูมทีไรพี่บอมบ์ก็ไม่ชอบคิดเรื่องอื่น พี่บอมบ์อยากฟัดน้องบูมอย่างเดียว ฮ่าๆๆๆ”หัวเราะจนพอใจก็มานั่งจับเข่าคุยกันครับ คุยเรื่อยเปื่อย จนหลับไปเลย ฮ่าๆๆ ไม่เป็นไร ถึงไอ้บอมบ์จะหื่นจะเหี้ยแต่ถ้าเมียไม่พร้อม ไอ้บอมบ์ยอมนอนกะแด่วๆก็ได้
วันถัดมาเป็นวันพระ แม่ผมตื่นแต่เช้าหุงหาอาหาร ส่วนลูกชายผมยังหลับสนิทเลยครับ ผมลงไปช่วยแม่ทำกับข้าว ที่จริงไม่อยากตื่นแต่ว่าได้ยินเสียงแม่ตำน้ำพริกแล้วนอนต่อไม่ได้ เลยต้องลงมาช่วยแม่ทำกับข้าว สัก ๗ โมง ลูกชายผมตื่นพี่ภาเป็นคนดูแล จนประมาณ ๗ โมงครึ่งข้าวปลาอาหารเรียบร้อยแล้ว ตักอาหารส่วนที่จะทำบุญใส่หม้อส่วนหนึ่งแล้วก็พากันไปวัดทั้งครอบครัว
มาถึงวัดแล้ว วันนี้ญาติโยมมาทำบุญเยอะมากเลยครับ เพราะเป็นวันพระใหญ่ด้วย และเพิ่งจะผ่านปีใหม่มาไม่กี่วัน คนที่ทำงานในกรุงเทพยังไม่กลับกรุง เลยยกโขยงกันมาทำบุญอย่างอุ่นหนาฝาคั่ง ผมกับไอ้ภีมอุ้มลูกเดินตามแม่ไปครับ ส่วนหมวดบูมกับพี่เบิ้ลถือหม้อกับข้าวที่จะมาทำบุญ ไปถึงศาลาหลังใหญ่ แม่ผมเดินไปด้านหน้าเกือบติดกับอาสน์สงฆ์ กราบพระประธานเสร็จแล้ว หลวงพ่อเจ้าอาวาสเดินมาพอดีเลยครับ
“นมัสการเจ้าค่ะ”แม่ผมยกมือพนมและกล่าวทักทายหลวงพ่อ หลวงพ่อนี่เป็นเพื่อนสนิทของพ่อผมเองครับ อายุ ๙๑ แล้วแต่ยังเดินได้ปกติเหมือนคนอายุ ๖๐ กว่าๆ
“อือๆ อ้าว ไอ้เสือมาด้วยเหรอ เออ ดีๆ ไม่เจอหน้าเจอตากันนานเลยนะ”
“ครับพ่อ พ่อยังแข็งแรงนะครับ”พี่เบิ้ลพนมมือไหว้คลานเข่าไปใกล้ๆหลวงพ่อ ผมกับพี่เบิ้ลจะเรียกหลวงพ่อว่าพ่อเฉยๆครับ หลวงพ่อขึ้นนั่งบนอาสน์สงฆ์ ไอ้ตัวแสบผมก็แผลงฤทธิ์ครับ เริ่มคลานแล้วไปปีนป่ายจนหลวงพ่อต้องอุ้มขึ้นไปนั่งตักถึงจะหยุด
“แสบ ซ่า ไปนั่งบนตักหลวงพ่อทำไมลูก มาหาพ่อนี่มา”ผมเข้าไปดึงลูกชาย แต่เรื่องอะไรครับที่ลูกชายผมจะยอม ดึงจีวรหลวงพ่อไว้แน่นเชียว
“ฮ่าๆๆ ปล่อยไว้งี้แหละ เขาคิดถึงพ่อน่ะ ไง เด็กเก่งของพ่อ หื้ม”หลวงพ่อหัวเราะพลางก้มลงไปหยอกกับลูกของผม
“บำๆ”บำๆทั้งวันเลยครับ ลูกผมนั่งบนตักหลวงพ่อจนใกล้พิธีสงฆ์นั่นแหละครับจึงยอมลงมา
“เอ้า ไอ้ทิด พาญาติโยมทำพิธีหน่อยสิ”หลวงพ่อโยนไมค์มาให้ผม
“พ่อ ผมลืมไปแล้วอ่ะ ใครน้าสินพาว่าดีกว่าไหมครับ”
“อ่ะ เอาหนังสือไป พ่อไม่เชื่อหรอกว่าเอ็งจะลืม เอ้า เอาเลย ช้าเสียการ”สิ้นคำผมเลยจำใจต้องพาญาติโยมไหว้พระ อาราธนาศีล นำถวายภัตตาหาร โดยมีน้าสินซึ่งเป็นมรรคทายกของวัดเป็นผู้แนะนำใกล้ๆ จากนั้นพระก็ฉันเช้า แล้วอนุโมทนาให้พรญาติโยม แล้วหลวงพ่อก็เทศน์สอนอีกครึ่งชั่วโมง ญาติโยมจึงกลับบ้าน ส่วนที่มาถือศีลวันพระก็แยกไปอีกส่วนหนึ่งครับ นั่งคุยกับหลวงพ่ออยู่พักใหญ่ๆจึงลากลับบ้าน
-
ได้ลาพักแล้ว แสบซ่าร์เริ่มพูดได้แล้ว คิดถึงแสบซ่าร์
บอมบ์ขยันมากจริงๆ หมวดบูมโชคดีแล้ว
:mew1: :L2:
-
:katai2-1: สมกับที่รอคอย
พาแฟนไปเยี่ยมแม่กับลูก คริคริ
:mew4:
-
:-[ :-[ :-[ :-[น้องแสบกับน้องซ่าน่ารักมากกกกกกกก :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เรื่องราวดีๆมีมาให้อ่านตลอด
ตอนแรกนึกว่าบอมบ์จะโดนเล่นงานแล้วจริงๆ
พอรู้ว่าเบิร์ธเดย์ขำเลย อิอิ
หมวดบูมทนหน่อยเน้อ พี่ยักษ์หื่นจริงๆ
ปล. ไม่อยากให้ตัดไปที่โคมไฟหรือระย้าเลย อดหื่นตามเลยยย
:haun4:
-
จัดจนได้นะบอมบ์. ออิอื
-
บำๆกันทั้งวันเลยนะแสบซ่า
-
ได้กลับบ้านไปหาแสบซ่า
เริ่มหัดพูดแล้ว กำลังซนเลย
บอมบ์เลี้ยงลูกเสร็จก็กล่อมเมียต่อ
ช่วงนี้ชีวิตสุขสันต์
-
แสบซ่าเริ่มน่าร้ากกกก แล้ว
-
ขอบคุณ :)
-
ช่างมีความสุข
-
ครอบครัวนี้มีความสุขเนอะ :mew1:
-
ชอบหมวดบูมตรงที่มีเหตุมีผลนี่แหละ
หึงแบบพองาม หึงก็บอกว่าหึง แต่พอฟังคำอธิบายก็จบ ^^b
ในที่สุดบอมบ์ก็ได้ลา ได้จัดชุดใหญ่สมใจ
แสบซ่าเรียก บำๆ ได้แล้ว ต่อไปต้องฝึกเรียกแม่ว่า บูมๆ บ้างนะ ;)
-
ตอนที่ ๕๔ กล่อมลูก กล่อมเมีย
“คิดว่ากลับห้องไม่ถูกซะแล้ว”นั่งอ่านหนังสืออยู่บนเตียงนอนตอนเวลา ๕ ทุ่มกว่าๆ หมวดบูมเปิดประตูห้องเข้ามาเบาๆ พี่แกไปคุยกับไอ้ภีมมาน่ะครับ ส่วนผมพอกล่อมลูกหลับก็กลับเข้ามาในห้องนอน หยิบหนังสือมาอ่านประเทืองสมองสักหน่อย
“ขี้น้อยใจไปได้ แล้วทำไมยังไม่นอน มีเวลาก็พักผ่อนเยอะๆสิ กลับกองร้อยไปต้องทำงานหนัก ตอนนี้อะไรที่ผ่อนคลายก็รีบๆตักตวง”
“ครับผม ก็รอคนมาช่วยผ่อนคลายนี่แหละครับ”
“หึหึ รักจริงหวังฟันอ่ะมึง”
“ใช่แล้ว รักจริงหวังฟัง รักนิรันดร์ ฟันแม่งทุกคืน”
“ไอ้เหี้ย”ผู้หมวดขึ้นมานั่งบนเตียงแล้วอ้อมมานั่งกอดผมเอาหน้าซบที่บริเวณไหล่ แล้วมือก็ล้วงเข้ามาในเสื้อผมบีบจับที่หน้าท้องผมเบาๆ
“อยากจับข้างล่างก็ล้วงเข้าไปในกางเกงสิบูม”
“เล่นด้วยหน่อยนี่ไม่ได้เลยนะ อย่าเพิ่งมีอารมณ์นะเว้ย ขอกูซบสัมผัสแบบโรแมนติคหน่อย”
“โอเคครับ”ผมพยักหน้าแล้วเก็บหนังสือบนหัวเตียง เอามือมาจับประมาสานผ่านหลังมือผู้หมวด นานๆทีพี่แกจะกอดผมก่อนครับ กอดผมอยู่พักหนึ่งก่อนจะเลื่อนหน้ามาหอมแก้มผมทีหนึ่ง อากาศหนาวๆแบบนี้แต่จวยพี่ก็ไม่ได้หดไปด้วยนะน้อง ฮ่าๆๆ
“บอมบ์”เรียกชื่อแล้วคลานมานั่งคุกเข่าด้านหน้าผม โน้มตัวกอดที่คอผมไว้แน่น
“ครับ”
“บูมรักพี่บอมบ์นะ” อ้าก ไอ้บอมบ์เขินว่ะ พูดจบพี่แกก็ผลักให้ผมนอนหงาย หัวแทบจะกระแทกกับขอบเตียงด้านบน บอกรักเสร็จก็ไม่ยอมมองหน้า
“บูม หลับแล้วเหรอ”ผมเรียกหลังจากที่พี่แกนิ่งไปนานพอสมควร
“เปล่า เขินว่ะ กูพูดไปได้ไงก็ไม่รู้”
“อ้าว แสดงว่าโดนใครบังคับมา”
“ไม่มี ฮ่าๆๆๆ เขินว่ะบอมบ์”หัวเราะเสียงดังแล้วซบหน้ามาหัวเราะต่อที่ซอกคอผม เออ ดีมากที่รัก “อยากอยู่แบบนี้กับมึงทุกวันว่ะบอมบ์ อยู่แบบไม่ต้องมีผู้บังคับบัญชากับลูกน้อง”
“อีกปีกว่าผมก็จะปลดแล้วนี่ครับ ตอนนี้ผมกับผู้หมวดก็ต้องอดทนไปก่อน เราน่ะดีกว่าหมวดเต้ยนะ"
“เออ สงสารไอ้เต้ยเนอะ กูก็เพิ่งจะเคยเห็นมันรักใครมากๆแบบนี้อ่ะ”
“แล้วน้องบูมล่ะ รักพี่บอมบ์มากป่ะ”
“บอกไปแล้ว กูตัวหนักป่ะวะ”
“หนักนะ แต่ไม่บ่นหรอก”สิ้นคำหมวดบูมก็ไถลตัวลงมานอนตะแคงก่ายขามาที่เป้า กูพร้อมแล้วนะบูม
“คุยกันก่อนสิ อย่าเพิ่งรีบ”
“บูม เราคุยกันมาหลายเดือนแล้วนะ ขอผมนะครับที่รัก”พูดเสร็จผมก็พลิกตัวคร่อมแล้วประกบริมฝีปากไปอย่างนุ่มนวล ผู้หมวดแกก็ไม่มีปฏิเสธครับรับจูบผมอย่างรวดเร็ว มือผมก็ไวครับเลิกชายเสื้อขึ้นมากองที่หน้าอกแน่นๆแล้วฉกกัดที่หัวนมชมพูเข้มของพี่แก หึหึ
“เสียวว่ะบอมบ์”จะไม่เสียวได้ไงละครับก็พี่บอมบ์ไม่ดูดเปล่าต้องขบกัดเบาๆ มือข้างหนึ่งไม่ปล่อยให้อยู่เปล่าไล้ไปตามของกางเกงแล้วล้วงเข้าไปสัมผัสกับก้อนเนื้อสะโพกแน่นๆ หึหึ ขอปิดไฟหัวเตียงแล้วตัดฉากไปที่โคมระย้าหน้าบ้านนะครับ
“อูย หนาวว่ะ ซี้ด สัส โคตรแสบเลยอ่ะ”หลังจากเสร็จภารกิจก็เข้าไปอาบน้ำ น้ำอุ่นๆบวกกับอากาศเย็นๆ ผู้หมวดแกบ่นว่าแสบ
“เป็นไรมากไหมครับ”
“แสบๆอ่ะบอมบ์ พรุ่งนี้กูขาถ่างแน่ไอ้สัส เบาๆก็ไม่ได้ชอบเล่นพิเรนทร์”หึหึ ผมเล่นท่าไปเยอะอ่ะ
“ก็มันเสียวนี่ครับ ไหนขอดูหน่อยสิ”
“ไม่ต้องเลย เดี๋ยวกูจัดการเอง เกิดมึงเงี่ยนขึ้นมาอีก กูได้คลานแน่”
“หูย หมดแรงแล้วเหอะที่รัก มาเดี๋ยวบอมบ์ดูให้ดีกว่า สัญญาว่าไม่มีต่อ”จากนั้นผมก็จัดการอาบน้ำล้างเนื้อล้างตัวให้กับผู้หมวดจนสะอาดหมดจด ใครทำคนนั้นก็ต้องรับผิดชอบเนอะ ถึงแม้ว่าตอนที่สัมผัสกันผมอาจจะมีอารมณ์ไปบ้างแต่ทำไงละครับ เราพูดไปแล้วว่าไม่มีต่อก็ต้องทำให้ได้
“หนาวว่ะ ฮ้าว”ผู้หมวดกอดอกตัวสั่น ส่วนผมก็ขนลุกขนชันเช่นเดียวกัน พันผ้าเช็ดตัวแล้วก็ออกไปใส่เสื้อผ้า ตัวเมื่อกี้นี่แหละครับ ขี้เกียจหาตัวใหม่ แต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้วผมรีบไปจัดที่นอนหมอนมุ้งให้อยู่ในสภาพพร้อมนอน แล้วคลานขึ้นมานอน
“ยังหนาวอยู่ไหมครับ”ผมนอนตะแคงเข้าไปกอดผู้หมวด
“อือ ไม่แล้ว ไม่น่าเชื่อนะว่าต่างจังหวัดอากาศจะหนาวขนาดนี้ ฮ้าว นอนละ ฝันดีนะพี่บอมบ์”พูดเสร็จก็เอาผ้าห่มมาคลุมหัวไว้ อะไรจะเขินขนาดนั้นวะ ฮ่าๆๆๆ
ตื่นขึ้นมาแต่เช้ารับอากาศหนาวเย็นที่พัดผ่านจากประเทศจีน ต้นปีใหม่แบบนี้ยังหนาวเหน็บอยู่เลยครับ เพราะว่าอยู่ในช่วงลมหนาวจากประเทศจีนแผ่ปกคลุมประเทศไทย แม่ผมกับพี่ภาตื่นมาหุงหาอาหาร ผมอึ้งกับพี่ภานะครับคือพี่ภาแกเป็นลูกผู้ดีเก่า แล้วแกก็มาทำแบบนี้ได้ผมนับถือแกมากเลยครับ
“เมื่อคืนเสียงดังนะอา”ไอ้ภีมเกิดมากอดผมจากด้านหลังแล้วกระซิบ
“แอบดูอาล่ะสิ หึ คนไม่มีเมียก็แบบนี้แหละ ได้แต่ชักว่าวไปวันๆ”ผมยักคิ้วกวนๆให้ไอ้ภีม
“อ่านะ ผมก็มีนะอา แต่ยังไม่เปิดเผย ย่า ภีมอยากกินมันเผา หลังบ้านเรายังมีมันเทศอยู่ไหมอ่ะย่า”
“มีสิลูก เอาเสียมไปขุดเอาสิลูก”แม่ผมชี้พูดพลางคนหม้อข้าวไปด้วย ครัวบ้านผมมีทั้งเตาถ่าน เตาแก๊สนะครับ แต่แม่ผมชอบทำกับข้าวในเตาถ่านมากกว่า แล้วเวลาหุงข้าวก็ชอบหุงแบบเช็ดน้ำ ๗ โมง ลูกชายผมตื่นแล้ว ผมต้องขึ้นไปด้านบนไปอุ้มแล้วพาทำธุระส่วนตัว ดีนะลูกผมไม่ค่อยงอแงเท่าไหร่ กว่าจะเสร็จก็เกือบๆ ๘ โมงแล้วจึงให้ลูกอาบน้ำอุ่นแล้วใส่เสื้อผ้าให้ก่อนจะอุ้มลงมาด้านล่าง
“ไอ้บูมยังไม่ตื่นเหรออา”ไอ้ภีมถามหา หลังจากที่มันได้มันเผาร้อนๆมานั่งกินบนแคร่
“ปล่อยน้องให้นอนไปเถอะ”พี่ภาพูดดักทางก่อน
๑๐ โมงกว่าๆ ผู้หมวดเดินหน้าใสมาเชียว ผู้หมวดเดินมาทำหน้าเขินใส่ครับ
“ขอโทษครับ วันนี้ตื่นสาย”ยกมือไหว้แล้วยิ้มแก้เก้อ
“ไม่เป็นไรลูก บอมบ์ไปตักข้าวให้น้องกินสิ”แม่ผมยิ้มอย่างใจดี ส่วนผมก็เดินไปที่ห้องครัวผู้หมวดแกเดินตามมาครับ
“ไม่ลุกกูอ่ะ ดูดิ กูเผลอเสียมารยาทไปเลยมึง”
“พี่ภาไม่ให้ผมปลุกเองเองแหละครับ ไม่ต้องกังวลหรอก อยู่บ้านผมสบายๆ”
“แล้วมึงไม่ง่วงเหรอบอมบ์”
“ไม่อ่ะ เงี่ยนมากกว่า ฮ่าๆๆๆ”ผมพูดเอาฮามากกว่าครับเพราะเมื่อคืนก็เปรมไปพอสมควร
“ยังจะมีแรงอีกนะมึง”
“ก็นะ ของชอบ กินเยอะๆนะครับจะได้มีแรง เดี๋ยวคืนนี้จะซ่อมแซมส่วนที่สึกหรออีก”
“หือ คืนนี้อีกเหรอ ขอพักสักคืนไม่ได้เหรอบอมบ์”เลิกคิ้วมองผมตาแป๋ว
“เดี๋ยวขอคิดอีกที กินเยอะๆนะ ผมไปทำงานต่อละ”เดินออกมาจากห้องครัวแล้วไปทำความสะอาดสวนบริเวณบ้านอีกสักหน่อย จนถึงพักเที่ยง กินข้าวกินปลา วันนี้จะพาผู้หมวดเดินเที่ยวรอบๆหมู่บ้านสักหน่อยครับ
ใช้เวลา ๒ ชั่วโมงในการพาผู้หมวดเที่ยว ที่จริงมันก็ไม่ได้มีอะไรมากหรอกครับ มีแค่ทุ่งนา ผมพาไปดูโรงเรียนประถมของผม มัธยมต้นผมเรียนในตัวเมือง พอมัธยมปลายผมเข้ามาเรียนในตัวกรุงเทพครับ กลับมาที่บ้านลูกผมก็ตื่นพอดี เลี้ยงลูกนี่จะว่ายากก็ยากนะ จะว่าง่ายก็ง่าย มันเป็นทั้งศาสตร์และศิลป์ ได้มาเลี้ยงลูกกับมือแบบนี้ทำให้ย้อนคิดไปเลยว่า ตอนเด็กๆแม่ผมก็คงจะเหนื่อยแบบนี้แหละครับ ทั้งโอ๋ ทั้งหยอก แล้วต้องคอยระวังตลอดเวลา เพราะเด็กในช่วงนี้หยิบจับอะไรเอาเข้าปากหมด ต้องเอาจุกนมมาให้ดูดครับ ไม่งั้นพี่แกไปหยิบไปคว้ามาแทะเดี๋ยวจะอันตราย
“เบื่อไหมบูม”ไอ้ภีมถามผู้หมวดที่กำลังนั่งเล่นคอมอยู่ใกล้ๆ
“ไม่ครับ อยู่แบบนี้ก็ดีนะ เงียบๆ อยู่กรุงเทพแล้ววุ่นวายคนเยอะ ปัญหาเยอะ”
“ก็ย้ายมาทำงานแถวนี้ดิ ปลดไปอาก็มาอยู่บ้านใช่ป่ะ”
“พ่อคงจะยอมให้ย้ายหรอกนะพี่”
“จะย้ายไหมละ ลุงจะทำเรื่องให้”พี่เบิ้ลแกพูดขำๆ
“หือ ไม่เอาครับลุง”
“จำไว้นะบูม เรามาเป็นทหาร สิ่งที่สำคัญเหนืออื่นใดของการเป็นทหารก็คือการรักษาชาติบ้านเมือง ปกป้องสถาบันเอาให้ได้ ยศตำแหน่งจะไม่มีคุณค่าอะไรเลยถ้าเราไม่ได้ทำหน้าที่ของการเป็นทหารอย่างเต็มที่เต็มความสามารถ อยู่ที่ไหนก็ได้บนผืนแผ่นดินนี้ จะยศอะไรตำแหน่งอะไร ความเป็นภูธรหรือความศิวิไลซ์อย่าเอามันมาเป็นอุปสรรคในการทำหน้าที่ทหารของเรา อย่าลืมเตือนตัวเองนะ เราทำหน้าที่ของเราเต็มที่หรือยัง”พี่เบิ้ลลูบหัวเกรียนๆของผู้หมวดด้วยความเอ็นดู
“ครับลุง”
อยู่บ้าน ๕ วันพี่เบิ้ลกับพี่ภาต้องกลับกรุงเทพ ส่วนไอ้ภีมมันจะกลับพร้อมกับผมและผู้หมวด บ้านผมที่เที่ยวไม่ค่อยจะมีหรอกครับถ้าจะเที่ยวก็ต้องเข้าไปในตัวอำเภอและตัวเมือง ซึ่งผมก็ไม่ค่อยไปเหยียบแถวนั้นอยู่แถว ไม่ใช่เพราะอะไรหรอกครับ เด็กวัยรุ่นเถื่อนๆมันเยอะเกิน เคยไปนั่งกินเหล้ากับเพื่อนตอนเรียนประถม กินได้ครึ่งชั่วโมงสักพักได้ยินเสียงมอไซด์ไล่ยิงกันเปรี้ยงปร้าง ผมไม่ได้กลัวนะครับแต่รำคาญซะมากกว่า มีครั้งหนึ่ง ผมมานั่งกินหมูกระทะกับเพื่อนที่เรียนม.ต้นด้วยกัน ผมก็กินของผมดีๆ อยู่มีวัยรุ่นมาจากไหนไม่รู้มาชี้หน้าพวกผม พวกผม ๕ คน พวกมันมาเป็น ๑๐ ชี้หน้าด่าพวกผมผมเองก็นั่งฟังแบบใจเย็นและงงไปด้วย จนมีเรื่องกัน ผมกระทืบจนต้องหามเข้าโรงพยาบาลไป ๒ เด็กแถวนี้มันเถื่อนครับ กินเหล้าเมาแล้วหาเรื่องเขาไปทั่ว ในหมู่บ้านผมก็มีครับที่ทำตัวเถื่อนๆ เรียนก็ไม่จบ แต่งรถไปวันๆ กินเหล้า เมาแล้วหาเรื่องคนอื่นไปทั่ว ผมได้แต่ส่ายหน้ากับพวกมัน
“แอบมาชักว่าวเหรอวะ บอกแล้วให้หาเมียก็ไม่เชื่อ”
“ขอยืมไอ้บูมมาเป็นเมียสักคืนได้ป่ะละ อาน่ะใจกว้างอยู่แล้ว”
“สัส เมียนะไม่ใช่เสื้อผ้าที่จะได้แบ่งกันใช้”
“ฮ่าๆๆๆ ล้อเล่นขำๆนะอา”
-
“พี่บอมบ์กลับกรุงเทพวันไหน”ฟางยังคงพักอยู่ที่บ้านของไอ้ซันครับ ก็มีญาติห่างๆบางคนมานินทาให้แม่ผมได้ยินว่าฟางเป็นผู้หญิงไม่ดี ตามผู้ชายมาถึงบ้าน ก็มีบางคนนะครับที่มองฟางไม่ดี ส่วนพี่นกผมว่าเข้ากับฟางได้ดีมาก เรียกลูกทุกคำ แล้วเอาใจฟางมากกว่าลูกตัวเองซะอีก
“กลับวันไหนดี มะรืนนี้ไหม เฮ้อ ยังไม่อยากกลับเลย คิดถึงลูก”
“ก็พาไปที่กรุงเทพสิพี่บอมบ์”ฟางเสนอความเห็น
“พาไปก็ไม่มีใครอยู่เฝ้าบ้านนะลูก แม่ไม่อยากทิ้งบ้านไปนานๆ”แม่ผมพูด ก่อนที่พี่ภาจะกลับกรุงเทพก็มาคุยกับแม่ผมนี่แหละครับว่าให้พาเจ้าแสบเจ้าซ่าไปอยู่ที่นั่นซะ แม่ผมก็บอกว่าเป็นห่วงบ้าน ไม่มีใครอยู่บ้าน
“ถ้าไปกรุงเทพแม่ก็เหงานะสิฟาง ซันก็ไปเป็นทหาร แซมก็ไปเรียนต่อซะแล้ว”พี่นกออกความเห็นบ้าง คือพี่นกจะมาช่วยแม่ผมเลี้ยงลูกผมนะครับ ส่วนสามีพี่นกก็ทำสวนยางและทำนา คือเหลืออยู่แค่ ๒ ผัวเมีย มันก็เหงาเป็นธรรมดา ไอ้แซมน้องไอ้ซันก็เพิ่งจะเข้าปี ๑ ไอ้นี่หัวมันดีครับเลยสอบเข้ามหาลัยชื่อดังของภาคอีสานได้
“ว้า แย่จังเลยเนอะ แล้วทำไมพี่บอมบ์ไม่ขอมาอยู่บ้านล่ะ”
“อาเขาติดแฟนนะฟาง ติดแฟนมากกว่าติดลูกซะอีก”ไอ้ภีมพูดกระทบกระเทียบ
“เดี๋ยวกูได้เตะร้อยโทวันนี้นี่แหละ อย่าไปเชื่อมันฟาง ชาติสำคัญกว่า”
“จริงเหรอพี่บอมบ์”
“ฮ่าๆๆ”แล้วก็ฮากันทั้งวง
“บำๆ”ป้อนนมลูกในยามบ่ายของวัน ลูกผมไม่ยอมกินนมเลยครับ พอเอาขวดนมจ่อก็ดูดได้ไม่กี่อึกแล้วเอาขวดนมออกจากนั้นก็ “บำๆ”เรียกชื่อผมตลอด แหม กูอยากให้พูดได้เร็วๆจริงๆเลย มานั่งโม้แข่งกันสิ ฮ่าๆๆ
“กินนมก่อนลูก มัวแต่บำๆเดี๋ยวก็ไม่โตนะ”ผมถลึงตาใส่ลูก เจ้าตัวกลับยิ้มกว้างคว้าไม้คว้ามือ “แน่ะ อ่ะ กินนมก่อน”
“บำๆๆๆๆๆๆๆๆ”
“อ๊ะๆ บำๆก็บำๆ บำๆแล้วอย่าลืมกินนมละ”ผมจ่อขวดนมเข้าปากลูกอีกครั้งจึงยอมกินนม เฮ้อ ให้มันได้งี้สิลูกกู
ลูกหลับแล้ว แม่ผมไปร้านค้า ไอ้ภีมกับหมวดบูมไปไหนไม่รู้ เหลือกูเลี้ยงลูกคนเดียว สภาพเหมือนพ่อม่ายลูกติดยังไงไม่รู้ว่ะ ฮ่าๆๆๆ
นั่งใต้ถุนบ้านหยิบหนังสือมาอ่านด้วยความเงียบเหงา หนังสือเป็นเพื่อนผ่อนคลายได้ในยามที่เราไม่มีอะไรทำ อ่านได้ไม่กี่หน้าฟางก็มานั่งคุยกับผมครับ เทอมนี้ฟางก็จบโทแล้ว เรียนเก่ง สวยด้วย คุณสมบัติเพียบพร้อม
“เป็นไรวะ หน้าเหมือนโดนใครเหยียบมางั้นแหละ”ผมถามไอ้ซันที่เดินหน้าบิดๆเบี้ยวมาที่บ้านผม
“เจอกับแก้วน่ะสิอา เซ็งว่ะ”แก้วคือแฟนเก่าไอ้ซันที่ทิ้งมันไปตอนฝึกทหารใหม่แล้วไปได้กับเพื่อนของไอ้ซันที่ชื่อเล็ก
“อ้าว แค่เจอกันทำไมต้องทำหน้าแบบนั้นด้วยวะ”ผมเองก็งงกับมัน
“แก้วจะมาขอคืนดี แม่ง ตอนไปไม่เห็นมาบอกสักคำ ทีตอนนี้อยากมาขอคืนดี เหอะ ผู้หญิงนี่แม่งเข้าใจยาก”
“อ้าว ซัน ฟางก็ผู้หญิงนะ”
“แฮะๆ ขอโทษๆ ซันไม่ได้หมายถึงฟาง หมายถึงคนอื่น”
“เบาๆหน่อยซัน เดี๋ยวน้องตื่น”ฟางเตือนไอ้ซัน ลูกผมหลับสนิทครับ กินง่ายนอนง่ายไม่งอแง แม่ผมกลับมาจากร้านค้าแล้ว มาถึงก็ติดไฟเริ่มหุงข้าว
“ฝากดูลูกด้วยนะ หัดเลี้ยงไว้ไอ้ซัน เดี๋ยวมึงมีลูกก็ต้องเลี้ยงอยู่ดี”
“เมียยังไม่มีเลยเหอะอา เงินก็ไม่มีไปขอด้วย เฮ้อ พาลูกสาวเข้าหนีดีไหม”
“ฮ่าๆๆ กูว่ามึงได้สมองกระจุยก็คราวนี้แหละไอ้ซัน ฟางอย่าคิดมันแพงนะ ไอ้นี่ยังหาเงินไม่เป็น เอาแค่ ๑๐ ล้านก็พอ”
“อ๋อ ฟางคุยกับพ่อแล้วพี่บอมบ์ พ่อบอกว่าขอ ๒๐ ล้านอ่ะ”
“เอ๊ย พูดจริงอ่ะฟาง”
“ฮ่าๆๆๆ”
“ไงหนุ่มสาวคู่นี้ แม่ไปไหนละซัน”แม่ผมกลับมาจากร้านค้าหิ้วข้าวของมาเต็มมือเลยครับ
“แม่นอนอยู่บ้านอ่ะย่า ย่าวันนี้ผมกินข้าวด้วยนะ ฝีมือแม่ไม่อร่อย”
“มึงก็ว่าแม่มึงได้นะไอ้ซัน แม่มึงหุงข้าวให้แดกจน ๒๐ กว่าแล้วยังจะบอกว่าไม่ได้เรื่องอีก”ผมต่อว่ามันไป
“ก็แม่ชอบทำแต่พวกผัดๆทอดๆ ย่าชอบแกงชอบต้ม ผมชอบอะไรที่เป็นน้ำๆอ่ะ จะได้ซดร้อนๆ”
“กลับไปกินต้มจับฉ่ายที่กองพันดิ โคตรอร่อยเลยมึง”
“เหอ อย่าพูดถึงมันเลยอา พาลจะกินข้าวไม่ลง กับข้าวแม่งโคตรเหี้ยอ่ะ กูคนนะไม่ใช่ควาย ไอ้สัส ต้มตักให้ควายแดก ควายแม่งก็แดกอยู่งั้นแหละ”
“ฮ่าๆๆ กูไม่แตะมานานแล้วไอ้ซัน นี่มึงยังโง่แดกต้มผักอีกเหรอวะ”พูดถึงกับข้าวแล้วมันเซ็ง ไอ้สัส ผักแม่งเต็มหม้อ หาไก่หาหมูสักชิ้นไม่เจอ ไม่รู้ว่าไก่แม่งมันแอบบินไประหว่างทางหรือเปล่า
ช่วยแม่หุงข้าวทำกับข้าว อาหารพื้นบ้านง่ายๆ วันนี้ก็คงไม่พ้นน้ำพริกกับผักสด แม่ยังคงหุงข้าวด้วยเตาถ่าน ไม่รีบร้อนอะไรมาก ส่วนผมก็คั่วพริกแล้วมาโขลก เห็นเถื่อนๆบ้าๆแบบนี้ก็ทำกับข้าวเป็นเหมือนกันนะครับ เปิดตู้เย็นเจอหมูอยู่ชิ้นใหญ่ ลาบหมูดีกว่าไหม
“บอมบ์ลาบหมูนะแม่”
“จะทำอะไรก็ทำเหอะ”พูดเสร็จก็กินหมาก กินจนฟันดำทั้งปากแล้วละครับ ข้าวกับกับข้าวเสร็จเรียบร้อยแล้ว ๖ โมงเย็นพอดี ลูกผมตื่นนานแล้วครับ ไอ้ซันกำลังดูแลอยู่ ข้อดีของลูกผมอย่างหนึ่งคือไม่ค่อยงอแง จะอุ้มจะหยอกก็ยิ้มง่าย แต่ถึงจะอุ้มได้ยิ้มออกลูกผมก็เลือกเหมือนกันนะครับ บางคนนี่ไม่ให้อุ้มเลย
“หวานกันเชียวหนุ่มสาวคู่นี้”แม่ผมแซวไอ้ซันกับฟางที่นั่งคุยกับกุ๊กกิ๊กเลี้ยงลูกผมอยู่บนแคร่ใต้ถุนบ้าน
“ย่าอย่าแซวผมดิ อายเป็นนะ”ไอ้ซันมันยิ้มเขิน
“นี่ถ้าเป็นเมื่อก่อนนะ สมัยที่ปู่มาจีบย่านะ ปู่ต้องมาช่วยย่าตำข้าว”
“อ้าว ตำทำไมล่ะย่า แบบนี้ข้าวก็เละพอดี”
“ตำเอาไว้หุงน่ะสิ ข้าวซ้อมมืออะไรนั่นน่ะ ผู้ชายเป็นคนตำ ผู้หญิงเป็นคนฟัดข้าว เอาข้าวใส่กระด้งแล้วฟัด ตำไปด้วยร้องเพลงจีบกัน ไม่เหมือนทุกวันนี้ มีโทรศัพท์เครื่องเดียวก็จีบกันได้แล้ว มันรักกันเร็วมันก็เลิกกันเร็ว ย่าไม่อยากจะพูดถึงคนอื่นนะ มันไม่ดี ซันเองก็ทำตัวดีๆหน่อยนะ รักชอบเขาแล้วก็อย่าทิ้งอย่าขว้างกันง่ายๆ ผู้หญิงดีๆ แบบนี้หาไม่ได้ง่ายๆนะลูก”
“ครับย่า ไม่คิดจะหาคนอื่นอยู่แล้ว”
“แล้วแต่ก่อนแม่เคยส่งจดหมายจีบกันไหมคะ”ฟางเป็นคนถามแม่ผม
“ไม่นะลูก จดหมายนี่มายุคหลังๆแล้ว ผู้ชายชอบผู้หญิงบ้านไหนก็จะไปช่วยตำข้าวอย่างที่แม่พูดนั่นแหละลูก เมื่อก่อนไม่มีโรงสีข้าว ก็ต้องตำ แต่ไม่ใช่ว่าจะทำแค่ ๒ คนนะลูก ผู้ชายก็มาหลายคน ผู้หญิงก็หลายคน มีครกกระเดื่องอยู่อันหนึ่ง นอกนั้นก็จะเป็นครกไม้ใหญ่ๆ เหมือนนัดกันมาชุมนุมตำข้าวน่ะ กว่าจะจีบกันได้ กว่าจะได้หมั้นได้แต่งก็นานพอสมควร แม่เห็นคนยุคปัจจุบันแล้วก็แปลกใจ รักกันเร็วเลิกกันเร็ว”
“มันก็เปลี่ยนไปตามยุคแหละย่า”
“อือ ก็คงเป็นแบบนั้น จะรักจะเลิกแม่ก็ไม่ว่าอะไรหรอก แต่ผู้หญิงนี่ลำบาก ถ้าอยู่กินกันก่อนแต่งแล้วเกิดท้องขึ้นมา ผู้ชายไม่รับผิดชอบ ผู้หญิงก็ลำบาก ดูอย่างบอมบ์สิ ไปทำผู้หญิงท้อง ดีนะที่เขาไม่ทำแท้ง ไม่คิดสั้น แม่สงสารฝ่ายนั้นเขานะ แต่เขาเลือกที่จะทำแบบนี้ สงสารแต่หลานตัวน้อยๆนี่สิต้องขาดแม่ตั้งแต่เด็กๆ”
“ถ้าเกิดแม่ของแสบซ่ากลับมาย่าจะให้อาบอมบ์แต่งงานกันไหม”
“แล้วแต่เขาแหละซัน ย่าบังคับอะไรไม่ได้หรอก เขาจะเลือกยังไง จะเอายังไงก็แล้วแต่เขา ย่าไม่ไปบงการชีวิตใครหรอก โตๆกันแล้ว ให้เลือกทางเดินกันเอาเอง ย่าได้แค่เตือนเป็นบางครั้ง ซันก็เหมือนกันลูก ทำอะไรก็คิดให้ดีๆหน่อย เราโตแล้ว ต้องมีความคิดเป็นของตัวเอง อย่าไปตามเพื่อนให้มันมากนัก ย่าไม่ได้ว่าคบเพื่อนไม่ดีนะ มีเพื่อนมีฝูงก็ดีจะได้ช่วยเหลือกัน แต่เรื่องที่ไม่ดีเราอย่าไปช่วยเหลือ ตอนนี้ก็มีแฟนแล้ว อย่าลืมคิดถึงอนาคตด้วยล่ะลูก จะเลี้ยงเขายังไง เงินทองจะพอไหม หลายครอบครัวนี่แต่งงานกันไปแล้วอยู่ด้วยกันไม่รอดเพราะเงินไม่พอนี่แหละ ทะเลาะกัน ไอ้ผัวก็กินเหล้า ไอ้เมียก็เล่นไพ่ ทิ้งลูกให้อยู่กับย่ากับยาย มีงานก็ไม่ค่อยอยากจะทำ รักสบาย หลายครอบครัวเงินเหลือ ผัวมันเอาไปเลี้ยงกิ๊ก บ้านแตกสาแหรกขาดเพราะเงินทองกันมาเยอะแล้ว ทำอะไรให้ระวังนะลูก ลูกผู้ชายต้องมีความรับผิดชอบ ลูกผู้หญิงก็เหมือนกัน”
“ย่าพูดเรื่องเงินแล้วเครียดเลย ไม่รู้จะเอาอะไรไปขอเนี่ย สงสัยต้องขายนาล่ะมั้ง”
“พ่อฟางเขาเรียกเท่าไหร่ล่ะซัน”พูดไปก็หยิบตะกร้าหมากมากิน แม่ผมกินหมากได้ตลอดจริงๆ
“ยังไม่กล้าถามเลยย่า เพิ่งจะเจอหน้าพ่อฟางไม่กี่ครั้งเอง พ่อฟางดูดุๆไงไม่รู้ เฮ้อ ถ้ารวยเหมือนอาบอมบ์ก็คงจะดีนะ”
“จะไปยากอะไรล่ะลูก ก็ให้อาบอมบ์บอกวิธีหาเงินสิ เจ้านี่มันหาเงินเก่งตั้งแต่เด็ก มีอะไรก็ถามอาเขาลูก อย่าเก็บไว้คนเดียว มีอะไรก็บอกผู้ใหญ่ บางทีเราคิดไม่ออกแต่ผู้ใหญ่ที่เขาผ่านอะไรเขาอาจจะชี้แนะเราได้”
“เฮ้อ ฟางฝากถามพ่อฟางด้วยนะว่าจะเอาสินสอดเท่าไหร่”ไอ้ซันล้มตัวลงนอนหนุนตักฟาง
“อะไรกันซัน เพิ่งคบกันจะมาขอแต่งซะแล้ว”ฟางพูดเขินๆ ทุบหน้าอกไอ้ซันไปทีหนึ่ง
“ไปไหนกันมาอ่ะ”ผมถามคู่พี่น้องที่หนีไปเที่ยวกัน ๒ คน
“เฮ้อ เกือบได้ฆ่ากันตาย วัยรุ่นแถวบ้านนี่เถื่อนจริงๆ”ไอ้ภีมเดินมายิ้มให้ผม ส่วนหมวดบูมตรงดิ่งไปหาลูกผมแล้วรีบอุ้มทันที
“ทำไมวะภีม”ผมเลิกคิ้วถามอย่างสงสัย
“ก็ไอ้เด็กบ้าน...นี่สิอา ผมกับไอ้บูมขับรถผ่านบ้านมัน มันมาดักหน้าดักหลังถามผมว่าเป็นใครมาจากไหน เกือบจะมีเรื่องกัน”
“มันทำอะไรมึงป่ะ”
“ก็เกือบๆ ดีที่รถตำรวจขับผ่าน พวกมันเลยปล่อยผมมา มันชี้หน้าไล้หลังบอกว่าเย็นนี้เจอกัน”
“เฮ้ย ไม่ได้ละ ไอ้เด็กบ้านนี้แม่งกวนตีน ไม่รู้ใครเป็นใครซะแล้ว ผมคว้ามอไซด์ไปทันที
“เฮ้ย ไอ้บอมบ์จะไปไหน”หมวดบูมตะโกนเรียกผมแต่ไม่ทันแล้ว ผมขับมอไซด์ออกมาแล้ว แถวบ้านผมน่ะเถื่อนๆ กินเหล้าแล้วชอบมีเรื่อง บ้านผมกับบ้านมันไม่ค่อยถูกกันเท่าไหร่ แต่ถ้าผมอยู่พวกมันจะรู้ว่าไม่ควรแหยม แต่นี่คงไม่รู้ว่าผมกลับบ้านมั้ง ขับรถมาจอดที่หน้าบ้านกำนัน แก๊งที่ขู่เมื่อกี้น่าจะเป็นแก๊งลูกกำนันนั่นแหละครับ
“เฮ้ย มึงมานี่ดิ”ผมกวักมือเรียกไอ้หัวหน้าแก๊ง
“อ้าวพี่ หวัดดีพี่”ไอ้สัส เห็นหน้ากูนี่เรียกพี่
“เมื่อกี้มึงไปชี้หน้าใครไว้”
“ใครพี่ ก็วัยรุ่นกากๆแถวนี้แหละพี่ หน้าแม่งกวนตีนผมก็เตือนๆมันไว้ก่อน”
“มึงว่าใครกาก”
“ก็ไอ้ ๒ ตัวนั่นไงพี่ นี่ผมไม่รู้นะว่าบ้านมันอยู่ไหน เดี๋ยวให้ลูกน้องไปตามสืบแล้วถล่มแม่งซะเลย อยากกวนตีนดีนัก ขับรถไม่ดูที่ดูถิ่น”
“อ๋อ อยากรู้ว่าไอ้ ๒ คนนั้นเป็นใคร ตามไปดูไหมล่ะ กูรู้นะ”
“เอาเลยพี่ เฮ้ย พวกมึงพี่บอมบ์รู้ว่ะว่าไอ้พวกนั้นเป็นใคร”มันตะโกนแล้วคว้ารถ หึ มึงได้ตายหน้าบ้านกูแน่ พวกมันขับรถตามหลังผมมาอย่าย่ามใจ มาถึงหน้าบ้านผม ผมตะโกนเรียกผู้หมวดกับไอ้ภีมมาทันที
“อ้าวพี่บอมบ์ ญาติพี่เหรอ”
“ต่อยดิ ไหนใครจะทำอะไรพวกมันบ้าง เอาดิ”ผมกอดอกมองพวกมัน
“เฮ้ยพี่ ผมล้อเล่น”
“อ้าว แล้วเหี้ยไหนพูดว่าจะจัดการล่ะ เอาเลยดิ”
“อะไรเนี่ยอา มาถึงก็ให้ไอ้พวกนี้มาจัดการอะไรผม อาเป็นไรไปเนี่ย”ไอ้ภีมทำหน้างง
“ไม่เอาแล้วพี่ ผมขอโทษพี่ ผมขอโทษ”พวกมันยกมือไหว้ผม
“มึงไม่ทำมันกูทำมึงนะไอ้สัส”
“ผมขอโทษพี่”
“มานี่”ผมกวักมือเรียกแล้วตบหน้ามันไปทีหนึ่ง เพี๊ยะ หน้าหันไปตามแรงตบเลยครับ “ทีหลังเมาแล้วก็นอนอยู่นิ่งๆนะ กับคนอื่นเขาคงยอมมึง แต่กับกู พ่อมึงก็ช่วยอะไรมึงไม่ได้ คิดจะเก๋าก็ดูที่ดูทางหน่อยไอ้สัส อย่าให้กูได้ยินแบบเมื่อกี้อีกนะ แล้วพวกมึงด้วย ใครเก๋ามาเจอกู”ผมชี้หน้าไอ้พวกที่เหลือ เด็กแถวนี้รู้กันว่าไอ้บอมบ์ขาใหญ่ไม่มีใครกล้าแหยม เส้นสายไอ้บอมบ์เยอะครับ ฮ่าๆๆ
ไอ้พวกนั้นกลับไปแล้ว วงข้าวในยามเย็นเริ่มขึ้น ผมแทบไม่เป็นอันกินข้าวเลยครับ ลูกงอแงใส่ เอาวะ สงสัยจะหิวเหมือนกัน ไอ้ซันอุ้มเจ้าซ่า ส่วนผมอุ้มเจ้าแสบป้อนข้าวลูก ป้อนได้ครึ่งถ้วยแม่ผมมารับมือต่อครับผมจึงได้กินข้าวบ้าง กินได้ไม่กี่คำลูกก็งอแงคลานมาไต่ที่ตัวผม เลยต้องจับมานั่งตัก เออ รักพ่อให้ได้งิ้ลูก
“หือ สุดหล่อ จะเยี่ยวไม่บอกพ่อก่อนละ”กินข้าวอยู่ดีๆลูกก็มาเยี่ยวใส่ เต็มตักเลยกู
“แอ๊”มองหน้าผมตาแป๋ว
“ฮึบ หมั่นไส้พ่อใช่ไหมเลยเยี่ยวใส่ มาเดี๋ยวพี่ภีมเปลี่ยนกางเกงให้”ไอ้ภีมอุ้มลูกผมไปเปลี่ยนกางเกงให้ ตอนกลางวันแบบนี้แม่ผมไม่ให้ลูกผมใส่แพมเพิร์สนะครับ จะให้ใส่เฉพาะกลางคืน แม่ให้เหตุผลว่าใส่แพมเพิร์สแล้วขามันจะถ่างๆแล้วโก่งไม่ค่อยสวย ไม่รู้จริงหรือไม่จริงนะครับ แต่ก็ดีไปอย่างหนึ่งเราจะได้ลดการใช้ของที่มันเกินจำเป็น ตอนผมเด็กผมไม่ใส่แพมเพิร์สผมยังโตมาได้เลย ฮ่าๆๆ
“แอ๊”ทำเสียงเยาะเย้ยพ่อมันอีก หึหึ
ค่ำแล้วบรรยากาศของต่างจังหวัดตอนนี้เงียบเหงา ไม่เกิน ๓ ทุ่มแต่ละบ้านก็เริ่มจะปิดไฟนอน ไม่มีใครไปไหนมาไหนถ้าไม่จำเป็น อากาศหนาวๆเย็นๆแบบนี้ไม่มีใครบ้าไปนั่งตากลมให้ป่วยเล่นหรอกครับ ละครหลังข่าวที่ไอ้ภีมเปิดดูกับลูกชายที่ยังตาใสแจ๋วไม่ยอมง่วงเสียที
“นอนได้แล้วมั้งสุดหล่อ”มองหน้าลูกที่กำลังสนใจกับของเล่น วันนี้นอนทั้งวันแล้วคงจะไม่ค่อยง่วงเท่าไหร่หรอกมั้ง
“แอ๊”
“บำๆ”คนพี่หันมามอง คนน้องคลานมาแล้วไต่มาที่ตักผม
“เราไปนอนกันดีกว่า อึ๊บ บูม อุ้มแสบพาไปนอนหน่อย”อุ้มลูกแล้วพาไปที่ห้องนอนของแม่ วางลูกลงให้คลานเล่นไปก่อน หยิบผ้าปูที่นอนมาปูให้ลูก แม่ผมชงนมให้อุ่นๆ จากนั้นก็กล่อมลูกให้นอน แม่ผมบอกว่าให้อ่านหนังสือให้ลูกผมฟัง จะได้ฉลาด อยู่กรุงเทพพี่ภาก็อ่านให้ลูกผมฟังทุกคืน อยู่นี่แม่ผมก็อ่านนะครับ อ่านไปกล่อมลูกไป
“กล่อมลูกหลับแล้ว กล่อมเมียต่อดีกว่า ดูดิขวดนมพร้อมดื่มแล้วอ่ะ”พอลูกหลับผมรีบลากหมวดบูมมาที่ห้อง ขวดนมขนาดพิเศษมันพองพร้อมดื่มแล้ว ขยำเป้าโชว์ลำให้พี่แกหื่นแตกสักหน่อย
“เหนื่อยบ้างอะไรบ้างเหอะพี่ เลี้ยงลูกมาทั้งวันแล้ว”
“หึหึ ก็คนมันหื่นอ่ะ เฮ้อ ไม่อยากกลับกองร้อยเลย”ทิ้งตัวนอนคว่ำที่เตียงนุ่มๆ อยู่บ้านนานๆแล้วก็ติดบ้านครับ ลูกก็ยังเล็กด้วย กำลังซนกำลังอ้อน กลับไปก็ต้องเหงา
“ก็มาอยู่บ้านดิ เดี๋ยวจะทำเรื่องจำหน่ายให้”
“ไม่ได้หรอกผู้หมวด ผมได้รับหน้าที่ก็ต้องไปทำหน้าที่ให้ครบกำหนด ถ้าผมจะมาอยู่บ้านอ่ะ ผมทำไปนานแล้ว ดูหนังกันมั้ย”
“หนังอะไร อย่ามาชวนดูหนังโป๊นะมึง กูไม่ค่อยชอบเท่าไหร่”
“ไม่ชอบดูแต่ชอบทำใช่ป่ะ ฮ่าๆๆ ฟอด ดูหนังแผ่นดิ ใครจะบ้าดูหนังโป๊ละครับ ของดีมีอยู่ตรงหน้านี้แล้ว จะดูให้เสียสายตาทำไม ทำจริงเลยดีกว่า”ลากโต๊ะมาใกล้กับเตียงนอนแล้วหยิบโน๊ตบุ๊คมาเสิร์ทหาหนังออนไลน์ดูครับ คิดอะไรไม่ออกก็มานั่งดูหนังแนวประวัติศาสตร์กันครับ บางทีการได้มาดูอะไรเก่าๆมันก็ทำให้เราคิดอะไรได้หลายอย่างนะครับ อย่างกลับมาบ้านแม่ผมก็จะชอบเล่าเรื่องเก่าๆให้ฟัง นี่ถ้าพ่ออยู่นะครับมีเรื่องเล่าเยอะเลย ตอนเด็กๆก่อนนอนผมชอบรบเร้าให้พ่อเล่าเรื่องให้ฟัง พ่อผมจะมีเรื่องเล่าเยอะมาก แบบว่าเล่าทุกคืนและไม่มีคืนไหนที่ซ้ำกัน พ่อชอบเอาเรื่องในป่ามาเล่าให้ฟังว่าไปเจออะไรมาบ้าง บางทีพ่อก็เล่าเรื่องสัตว์ป่าให้ฟัง บางทีก็จะเล่าเรื่องอภินิหาร พวกฤาษีชีไพร ผีป่าอะไรเหล่านั้น หรือบางทีจะเล่าเรื่องรบราฆ่าฟันให้ผมฟัง บางทีเล่าๆไปผมนอนหลังคาตักพ่อไปเลยก็มี
“ดูหนังนู้นไม่ให้มาดูนมกู สัส”ผู้หมวดแกเอามือผมออกหลายครั้ง ดูหนังแล้วมันเพลินอ่ะ เลยเขี่ยหัวนมพี่แกเล่นๆ
“จับนิดจับหน่อยก็ไม่ได้”
“ก็มันเสียวนี่หว่า มีความรู้สึกนะเว้ย ไม่ใชตุ๊กตายาง เออ กูว่ากูซื้อตุ๊กตายางให้มึงดีไหมบอมบ์ มึงจะได้มีที่ระบาย”
“ไม่ดีครับ ตุ๊กตายางไม่มีอารมณ์และความรู้สึก ตุ๊กตายางครางเสียงเซ็กซี่ๆแบบบูมไม่ได้ ตุ๊กตายางเล่นท่ายากเหมือนบูมไม่ได้ ไม่ดีๆ”
“อือ มีแฟนขี้เงี่ยนนี่ไม่ไหวๆ”
“หึหึ ทนๆหน่อยแล้วกัน ผมแก่ไปผมก็ทำไม่ไหวแล้ว”พูดขำๆแล้วตั้งใจดูหนังกันต่อ
หนังจบแต่อารมณ์เงี่ยนผมกำลังเริ่มต้น หมวดบูมลุกไปนั่งหน้าคอมแล้วเปิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยของพี่แก ส่วนผมไปนั่งซ้อนหลังแล้วก็ล้วง เมียจ๋า พี่บอมบ์ทนไม่ไหวแล้วนะ
-
อร๊ายยยยยยย
จากหวานๆ ทำไมมันกลายเป้นร้อนแรงได้เนี่ยพี่บอมบ์ขาาาา
พี่บอมบ์ถนอมหมวดบูมหน่อยจิ
เดี๋ยวก็อดเป็นเดือนหรอก หึหึ
น้องแฝดน่ารักอ่าาาา อยากฟัดน้องงงงง :man1: :man1:
-
อือ พี่บอมขี้เงี่ยนเกิ๊นนนน
แสบซ่า มาอยู่กับป้านะลูก
ปล่อยให้พ่อแม่เขาพลอดรักกันไป +2
:กอด1:
-
น่ารักและหื่นเสมอต้นเสมอปลายนะบอมบ์
-
ชอบที่หมวดบูมเรียกบอมบ์ว่าพี่บอมบ์จริงๆ
แถมตอนนี้หมวดบูมบอกรักด้วย แล้วก็เขิน :-[
หวานกันจริงๆคู่นี้ ช่วยกันเลี้ยงลูกด้วย
ครอบครัวสุขสันต์
:mew1: :L2:
-
หมวดบูมฟ้าเหลืองอ่ะ :hao6:
-
:hao6:
-
มีแฟนขี้เงี่ยนก็ต้องอดทนละหมวดบูม
-
มุ้งมิ้งกันดีจริงๆผัวเมียคู่นี้
-
บูมโดนตลอด
-
ตอนที่ ๕๕.๒ ต.เต่าตะลุยกรุง
“หมวดบูมดูโทรมๆไปนะ”
“เหรอวะ เออ กูนอนไม่ค่อยพอ”
“เลี้ยงลูกหนักเหรอครับผู้หมวด”ผมยิ้มกว้างอย่างรู้ดีว่าพี่แกไปโดนอะไรมาบ้าง
“เลี้ยงลูกไม่เท่าไหร่ แต่เลี้ยงแฟนนี่สิไอ้สัส ยันเช้า เออ ได้ลาก็ถนอมๆไอ้เต้ยหน่อยนะ มันเพิ่งฝึกเสร็จให้มันพักผ่อนเยอะๆ”
“ครับๆ อันนั้นก็แล้วแต่หมวดเต้ยเขาต้องการ ผมไม่อะไรมากอยู่แล้ว แล้วไอ้บอมบ์ล่ะผู้หมวด”
“มันบอกว่าจะเข้ากองพัน ๕ โมงมั้ง กูอยากให้มันโดนแดกจริงๆเลย”แล้วผู้หมวดแกก็เดินจากไป พรุ่งนี้เหล่าทหารใหม่จะไปสวนสนามสาบานธงกันแล้ว ในกองพันก็ซ้อมกันทุกวัน บางครั้งก็ซ้อมจนดึกดื่น เพราะจะมีการแข่งขันด้วยครับ การสวนสนามนี่ไม่ใช่สวนสนามแค่กองพันเดียวนะครับ ไปหลายกองพันมากเลย แล้วสถานที่สวนสนามจะเป็นอีกกรม ผมไม่บอกชื่อนะครับ แต่ขอบอกสมญานามสนามนี้ว่าสนามปราบเซียน คือมันจะเป็นลานเฮลิคอปเตอร์ที่ใหญ่มาก สนามกว้างมากด้วย กองพันไหนที่สวนสนามเก่งๆไปเจอสนามนี้บ่นกันทุกคน นี่จึงเป็นที่มาของคำว่าสนามปราบเซียน แต่ผมก็ไม่ได้รู้ลึกเท่าไหร่นะครับ ฟังๆเขามาอีกทีและเลยผ่านแถวนั้นไปไม่กี่ครั้ง ก็พอจะนึกออกบ้างเล็กน้อย
วันประกาศศักดามาถึงเอ๊ย วันสวนสนามครับ ทหารใหม่ตื่นแต่เช้ารีบมาอาบน้ำอาบท่าให้เรียบร้อย ส่วนผมเองก็ต้องตื่นเหมือนกันเพราะทหารใหม่จะมาเบิกปืน
“สวัสดีครับ”เดินขึ้นมาบนคลังทหารใหม่ยืนตรงทำแล้ววันทยหัตถ์ความเคารพ ไอ้สัส ทำเหมือนกูเป็นผู้หมวด คือที่จริงพวกทหารใหม่จะไม่มีสิทธิ์ยกมือไหว้ทหารรุ่นพี่เลยนะครับจนกว่าจะขึ้นกองร้อย ตอนผมเป็นทหารใหม่เขาก็สอนมาแบบนี้ครับ เบิกปืนเสร็จแล้วก็หมดหน้าที่ต้องลงไปอาบน้ำอาบท่า เมื่อหลายวันก่อนอากาศยังหนาวๆเย็นๆอยู่เลย พอมาวันนี้อากาศเริ่มจะอบอ้าวซะแล้ว
ทั้งวันก็ไม่มีอะไรมากมาย สายๆจ่ามาทำงานผมก็ช่วยก๊อกๆแก๊กๆตามประสาพลทหารครับ เสร็จงานนี้ก็คงจะได้ลาสมใจอยาก หึหึ อยากหลายอย่างเลยครับ เดี๋ยวไปคลายอยากกับไอ้มหาสักหน่อยนะครับ ฮ่าๆๆ
“นิ่งเลยนะมึง เด็กคลังก็งี้แหละ เวรยามไม่ต้องเข้า”ลงไปกินน้ำเจอรุ่นพี่พูดกระทบกระเทียบ คือผมจะโดนบ่อยากหาว่าอู้งานบ้าง แอบหลับบ้าง เวรยามไม่เข้าบ้าง ไรก็แล้วแต่ที่เขาจะคิดได้ แต่ผมก็ไม่เคยจะตบโต้ ของแบบนี้วัดกันที่ผลงานว่ะ ขี้เกียจใส่ใจ ร้อยคนก็ร้อยปาก เราไม่สามารถทำได้ถูกใจใครทั้งหมดหรอกครับ เราอยู่นิ่งๆดีกว่า ทำของเราไป
“ขยันนะมึง ครั้งที่แล้วขายได้กี่บาทล่ะ”รุ่นพี่ที่อยู่คลังเดียวกับหมู่อาร์ตยิ้มเหยียดระหว่างที่ผมก้มลงเก็บขวดพลาสติก
“ถ้าหมามันไม่ลากไปก็ขายได้หลายบาทอยู่นะพี่”
“มึงว่าใครมหา”รุ่นพี่ชี้หน้าผม ผมไม่ได้ตอบโต้อะไรเก็บขวดของผมต่อไป “เดี๋ยวมึงเจอกู”นี่คือขำขู่ที่ผมถูกขู่มาตั้งแต่ขึ้นกองร้อย จนมาป่านนี้ก็เกือบจะปีผมยังไม่ได้เจอมันเลยครับ เอ๊ะ หรือเพราะว่าเราเจอกันทุกวันมันเลยชินไปเอง ฮ่าๆๆ
“ขยันว่ะ”เดินเก็บตามถังขยะรอบกองร้อยก็มีแต่คนชมว่าขยัน นี่กูทำให้พวกมึงเอาแบบอย่างนะไอ้สัส กูไม่ได้ทำให้แค่พวกมึงชม
“อดอยากถึงขนาดต้องเก็บขยะขายเลยเหรอวะมหา”หมู่อาร์ตพูดแล้วยักคิ้วใส่
“มันก็ดีกว่าไม่มีจะแดกแล้วไปลักกินขโมยกินแหละครับหมู่”ผมตอบแล้วยิ้มให้
“วอนตีนแล้วมึง ระวังไว้นะพวกมึง ๒ ตัว อย่าหาว่ากูไม่เตือน เงาหัวในกองร้อยนี้ของพวกมึงแทบไม่เหลือแล้วนะ จำเอาไว้”
“ขอบคุณที่เตือนครับหมู่ แต่หมู่ก็อย่าลืมระวังตัวเองด้วยล่ะ ครั้งหน้าอาจจะไม่ได้แค่นอนโรงพยาบาล อาจจะได้นอนในโลงเย็นๆไปตลอดกาลเลยก็ได้ คิดจะนักเลงน่ะหาคู่ปรับที่มันสมน้ำสมเนื้อหน่อยนะหมู่”ผมพูดแล้วก็เดินออก เอาดิ มึงนักเลงมาก็ก็นักเลงไปเหมือนกัน คนแบบนี้มันดีแต่ปากครับ ผมก็ไม่แน่ใจว่าผมกับไอ้บอมบ์ไปทำอะไรให้มัน แต่เคยได้ยินว่าหมู่อาร์ตจะจีบหมวดบูม ผมเองก็มองกิริยาท่าทางของมันหลายทีนะครับเวลามันอยู่ใกล้หมวดบูม หรือบางทีก็ชอบอาสาช่วยงานหมวดบูมกับผู้กองบ่อยๆ จะว่าประจบก็ไม่เชิงแต่มันพยายามตีสนิท หรือบางทีหมวดเต้ยมาที่กองร้อย หมู่อาร์ตก็จะทักทายคุยด้วยแบบยิ้มแย้มแจ่มใส ชวนคุยเรื่องนั้นเรื่องนี้ หรือว่ามันคิดจะเคลมทั้ง ๒ หมวดวะ
ทั้งวันผมไม่ได้ทำอะไร อยู่หน้าคลัง ถึงเวลาก็ไปกินข้าว มานั่งโม้กับไอ้บอมบ์ ๒ คน ในกองร้อยน่ะผมคุยกับมันรู้เรื่องที่สุดแล้ว ไม่ใช่ว่าผมรังเกียจคนอื่นนะครับ คือบางทีสไตล์ของการดำเนินชีวิตมันต่างกัน วิธีคิดที่แตกต่างกันผมก็ไม่ใคร่จะสนิทด้วยเท่าไหร่นัก แต่ถ้ามาชวนผมคุยผมก็คุยได้ทุกคนแหละครับ หากแต่ว่าที่สนิทที่สุดก็คือไอ้บอมบ์ บุคลิกมันห่ามๆเถื่อนๆ แล้วความคิดความอ่านของมันผมชอบ มันเป็นคนตรงๆ กล้ากับทุกสถานการณ์ แต่ไอ้นี่มันไม่ค่อยจะเปิดเผยความรู้ในหัวมันเท่าไหร่ ชอบทำตัวเหมือนคนไม่มีอะไรแต่จริงๆน่ะไอ้บอมบ์มันมีอะไรที่น่าค้นหาเยอะ เยอะยังไงก็ต้องไปถามหมวดบูมเอาแล้วกัน ฮ่าๆๆ
๔ ทุ่ม ทหารกลับมึงกองพัน ที่จริงงานสวนสนามน่าจะเสร็จตั้งแต่ช่วงบ่ายแก่ๆแล้วล่ะครับ แต่เพราะว่าหลังจากการสวนสนามของทุกปีก็จะมีดนตรีมีคอนเสิร์ตเลี้ยงฉลองให้กับกำลังพลทุกนายได้มีกำลังใจในการทำงาน และถือว่าเป็นการผ่อนคลายหลังจากการฝึกทหารใหม่เสร็จ เมื่อทหารกับมาที่กองพันหน้าที่ของผมก็จะมารับคืนปืน ช่วยจ่าทำงานครับ พอเรียบร้อยแล้วก็กลับไปนอนต่อ
แป๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด แป๊ด ไม่ใช่เสียงนกหวีดดั่งที่คุ้นเคย แต่เป็นเสียงตดที่คุ้นชิน ไอ้สัสเอ๊ย ทำหน้าที่ได้ดีกว่านกหวีดของสิบเวรอีก เสียงน่ะไม่เท่าไหร่ แต่กลิ่นนี่สิเหมือนหมาไปเน่าตายอยู่ในลำไส้เป็นสิบชาติ ผมต้องเดินหนีไปไกลๆไม่ต้องเผื่อแผ่กูก็ได้
ปู้ดดดดดดดดดดดดด อีกแล้วครับ หนีเสือปะจระเข้จริงๆ ตอนเช้าๆนี่นอกจากควันบุหรี่ที่คนอื่นๆพยายามอัดเข้าปอดแต่เช้าแล้ว เสียงตดคือเสียงที่พวกผมต้องได้ยินกันประจำ บางคนนี่เบ่งกันเต็มที่ ดีน่ะที่ขี้ไม่เล็ดตามมาด้วย
“ถ้ากูมาไม่ทันจำหน่ายกูด้วยนะมหาว่ากูเข้าห้องน้ำ”ไอ้บอมบ์พูดแล้ววิ่งไปที่ห้องน้ำอย่างรวดเร็ว จำหน่ายที่พูดเนี่ยไม่ได้หมายถึงการขายนะครับ แต่หมายถึงการชี้แจงว่าไปไหนด้วยสาเหตุอะไร รอสิบเวรเป่านกหวีดรวมอีกครั้งระหว่างนี้ก็ทักรุ่นพี่ ไหว้ไว้ก่อนครับ ยังไงเขาก็มาก่อนเรา การไหว้ไม่ได้ทำให้ศักดิ์ศรีเราลดน้อยถอยลงหรอกครับ รวงข้าวจะโน้มลงสวยก็ด้วยข้าวเต็มเม็ดเต็มหน่วย คนจะงามก็ด้วยการนอบน้อม บางคนหัวแข็ง กูใหญ่กว่าใคร ศักดิ์ศรีกูเยอะ กูไม่ยอมก้มหัวให้ใคร กูไม่ไหว้ แล้วก็มักจะโดนรุ่นพี่ชี้แจงว่าไม่เคารพ แต่บางคนผมก็ไม่ไหว้นะครับ ทำตัวไม่น่าไหว้ก็ไม่ไหว้ ไหว้คนที่ควรไหว้สบายใจดีครับ
ไปรวมแถวที่ลานรวมพลแล้วก็วิ่งออกกำลังกายกัน ๑ รอบจากนั้นก็มาอาบน้ำ อากาศกำลังดีไม่หนาวและไม่ร้อนอบอ้าว อาบน้ำแต่งตัวมารวมที่หน้ากองร้อยแล้วจ่ายงานกันไปทำความสะอาด หยิบไม้กวาดทางมะพร้าว ลากถังขยะ ถือที่ตักขยะแล้วพากันเดินด็อกๆไปที่จุดที่ได้รับมอบหมาย กวาดไปคุยไป อย่างพวกที่เพิ่งกลับมาจากบ้านก็จะรายงานว่าไปทำอะไรมาบ้าง ส่วนใหญ่ชายไทยจะกินเหล้ากัน บางคนเงินเก็บหลายพันกลับไปถึงบ้าน นี่มึงอาบหรือมึงกิน ล่อกันเป็นลังๆแล้วคุยเรื่องหญิงสาวพราวเสน่ห์ เรื่องตีรันฟันแทง ฟังแล้วก็หน่าย
“วันนี้ผู้กองปล่อยกลับบ้านเหรอมหา”
“น่าจะเป็นอย่างนั้นครับจ่า”
“เออ เสร็จงานแล้วนี่ ต่อไปก็คงไม่มีอะไร เออ เดี๋ยวยังไงกลับมาค่อยว่ากันอีกทีนะเรื่องทำความสะอาดปืน”
“ครับจ่า”
“เฮ้อ กูล่ะหน่ายกับกับข้าวว่ะ”ไอ้บอมบ์มันบ่นออกมา มองไปเบื้องหน้าก็คือแกงจืดผักกาดขาว ผักเต็มถ้วยเลยครับ ก็ทนกินไปทั้งอย่างนั้น จะโวยวายเดี๋ยวก็โดนด่าว่าทำให้แดกแล้วเรื่องมาก
“ทหาร ตรงไหนยังไม่เรียบร้อยก็ไปดูให้เรียบร้อยนะ ตรงไหนเสร็จแล้วก็ดูอีกที อย่ให้เขาด่าหมู่ได้ แล้วไอ้พวกที่ทำบนโรงนอน เอาให้ดี วันนี้เวรหมู่อาร์ต พวกมึงก็รู้ว่าเขาเป็นคนยังไง ทำให้ดีทำทีเดียว อย่าทำหลายเที่ยวมันเหนื่อย เข้าใจป่ะ”
“ครับหมู่”รุ่นพี่ที่สนิทๆหน่อยก็จะพูดแบบกวนๆ แต่หมู่แกไม่ค่อยถือสาเท่าไหร่ถือว่าเป็นพี่น้องกัน ทำความสะอาดกันต่อจนถึงเวลาที่จะต้องไปหน้าคลัง ไปทำหน้าที่ของตัวเอง
วันนี้ทหารใหม่เตรียมตัวกลับบ้านกันครับ พอสายๆเคารพธงชาติเสร็จ เปลี่ยนสิบเวรแล้วพวกทหารใหม่ก็ขนย้ายตู้เตียงที่ยืมมามาจากกองร้อยต่างๆเอามาคืนครับ หมู่อาร์ตเข้าสิบเวรก็โหวกเหวกโวยวาย
“มันเป็นเหี้ยอะไรมากรึเปล่าวะ เอ็งเบื่อไหมมหา”จ่าพูดกับผมขำๆ
“โคตรเบื่อเลยครับจ่า”
“เออดิ”
“เขาเป็นมานานแล้วเหรอครับจ่า”ผมสงสัยจริงๆว่าหมู่อาร์ตนี่เป็นแบบนี้มานานรึยัง
“ใหม่ๆไม่ค่อยเท่าไหร่ แต่อยู่นานๆไปแล้วก็เสียงดัง ช่างมันเถอะ ขี้เกียจจะพูดว่ะ เออ แล้วผู้กองจะปล่อยกี่โมงไปถามผู้กองยัง”
“ยังเลยครับ แต่หมวดบูมบอกว่าน่าจะปล่อยเย็นนี้”
“อือ จะได้พักผ่อนซะที คนอื่นเขาพักผ่อนกันไปหมดกองร้อยแล้ว แล้วนี่รุ่นน้องขึ้นมากองร้อยก็ช่วยดูให้จ่าหน่อยนะว่าจะเอาใครมาทำงานด้วย เวลาพักจะได้สับเปลี่ยนกันพัก ดูสิ จ่ามีเอ็งช่วยงานยู่คนเดียว เวลาพักก็ไม่ได้พักเหมือนคนอื่นเขา”
“ครับจ่า”
เวลาล่วงเลยมาทั้งวันจนตอนนี้ก็ได้เวลาที่ผมจะไปพักผ่อนเสียที ๖ โมงเย็นหลังจากกินข้าวเสร็จเรียบร้อยแล้ว ผมไปอาบน้ำแต่งตัวตามคำสั่งของหมวดบูมครับ แต่งชุดอ่อนอย่างเท่ ติดเครื่องหมายเรียบร้อย หยิบเป้ซึ่งมีเสื้อผ้าไม่กี่ชิ้นเดินลงมาด้านล่าง
“เหลี่ยมจัดนะมึง เวลาพักไม่อยากจะพัก”มีพูดเหน็บผมอีก แต่ผมไม่สนใจ ลูกน้องมึงอู้งานไม่เห็นจะมีใครว่าอะไร กูใช้เหลี่ยมนิดๆหน่อยๆยังจะมากวนตีนกูอีก เฮ้อ กูล่ะหน่ายจริงๆ
ได้รับใบลาแล้วก็เดินออกไปหน้ากองพัน สบายใจโว้ย หลังจากที่อดทนรอมานานหลายเดือนมาก ข้ามถนนโบกแท็กซี่แล้วชี้เป้าหมาย เย็นนี้คงไปพักที่เรือนหอเอ๊ย บ้านหมวดเต้ยครับ พี่แกให้กุญแจบ้านมาแต่หัววัน นั่งแท็กซี่ ๒ ชั่วโมง กว่าจะถึงบ้านหมวดเต้ย ระยะทางไม่ได้ไกลเท่าไหร่ แต่รถมันติดน่ะ มาถึงบ้านเกือบ ๓ ทุ่มพอดี ไม่ได้มาหลายหมวดเต้ยหลายเดือนดูเหมือนจะรกๆไปหน่อย พี่แกคงไม่มีเวลามาดูแลบ้านแน่เลย เอาวะ พรุ่งนี้ว่างๆจัดบ้านให้พี่แกหน่อย ทำหน้าที่สามีเอ๊ยแฟนที่ดี
“ครับที่รัก”กวาดบ้านอยู่ดีๆ ผู้หมวดแกก็โทรมา
“หวานสัส เออ คืนนี้กูกลับดึกหน่อยนะ ถ้าหิวก็หาอะไรกินไปก่อนเลยแล้วกัน ไม่ต้องรอ”
“ครับ ได้ครับ”แล้วพี่แกก็วางสายไป มาเร็วไปเร็วจริงครับ ลาครั้งนี้ผมก็ไม่ได้กลับบ้านอีกแล้ว แม่ผมมีอีเวนต์ ไปดูแลลูกสะใภ้ที่ต่างจังหวัด ไปทั้งพ่อทั้งแม่เลยไม่มีใครอยู่บ้าน อยู่แต่พี่ชายผม
“หมอๆ อยู่บ้านป่ะ”จัดข้าวของเล็กๆน้อยๆเสร็จแล้ว ไม่มีอะไรทำ ขอไปป่วนหมอสักหน่อยเห็นไฟบ้านยังเปิดอยู่
“อ้าว พี่ตวง มาเมื่อไหร่ครับ”หมอแกเดินออกมาหน้ายิ้มแย้ม
“เพิ่งมาอ่ะ ทำอะไรอยู่เหรอ กินข้าวยัง”
“กินแล้วครับ เพิ่งอาบน้ำเสร็จอ่ะพี่ ว่าแต่พี่ยังไม่กินข้าวอีกเหรอ ดึกแล้วนะ”
“กินมาแล้วแต่หิวอีก”
“จะไปหาอะไรกินเหรอ ให้ผมไปเป็นเพื่อนไหมครับ”
“แค่เพื่อนเองเหรอ ว้า”ทำหน้าน้อยใจ แหย่ๆหมอแกหน่อยครับ
“จะให้เป็นอะไรล่ะครับ”หมอแกทำหน้าเขินๆ น่าจับมาหอมแก้มสักฟอดจริงเลย
“หึหึ น่ารักจริง ว่าแต่ผมไม่รบกวนหมอแน่นะ”
“ไม่ครับ”ใจดีว่ะ หมอไปปิดบ้านให้เรียบร้อยแล้วก็เดินไปหาอะไรกินกันที่หน้าปากซอยทางเข้าหมู่บ้าน ยังดีนะครับที่พอมีอะไรขายอยู่บ้าง มองซ้ายแลขวาหาอะไรกิน เปรี้ยวปากเลยล่อส้มตำซะเลย ท้องตึงตาก็ชวนหย่อนไปด้วย เดินกลับบ้านด้วยอารมณ์เบิกบาน รอที่รักกลับมา อยากเจอว่ะ
แยกตัวกับหมอแล้วมานั่งรอยู่หมวดอยู่ในบ้าน เปิดทีวีดูพลางๆ ไม่รู้ว่าเพราะเสียงทีวีที่ขับกล่อมหรือเพราะว่าความเหนื่อยเมื่อยล้า หนังตาที่เคยเปิดเป็นปกติก็ต้องหลับลง มารู้สึกตัวอีกทีตอนที่มีอะไรหนักๆมาทับที่ตัว ลืมตาขึ้นมาก็เจอกับใบหน้าหล่อเหลาที่ผมเฝ้าถวิลหามาหลายเดือน เจ้าตัวยิ้มให้ผมหน้าบาน ส่วนผมรู้สึกว่าหนักครับแต่ไม่เป็นไร พี่ตวงทนได้
“เพิ่งกลับมาเหรอครับ”ผมรีบโอบกอดทันที
“อืม เพิ่งเลิกงาน เหนื่อยว่ะ จุ๊บ”ริมฝีปากประกบมาเบาๆ แหม่ มันช่างเหมือนหยดน้ำที่ที่หยดลงมาบนพื้นดินยังความชุ่มชื้นให้กับตนไม้ใบหญ้าเสียจริง หมวดเต้ยยังนอนทับมอยู่ไม่ยอมลงจากตัวผม ถามว่าหนักไหมก็หนักล่ะครับตัวเท่าๆกัน คือตัวพี่แกจะหนา เอวคอดหน่อยๆ มีกล้ามเนื้อหน้าอกมองเห็นเป็นลูกๆ น่ากัดที่สุด แต่กัดไม่ได้ครับพี่แกยังไม่เปลี่ยนชุดนอนทับผมทั้งคอมแบทนี่แหละครับ
“ผมว่าผู้หมวดไปเปลี่ยนชุดแล้วอาบน้ำอาบท่าดีกว่านะครับ จะได้รีบพักผ่อน กี่โมงแล้วเนี่ย โห เที่ยงคืนแล้ว รีบไปอาบน้ำเถอะครับผู้หมวด จะได้ตัวหอมๆ”
“แค่นี้หอมไม่พอรึไง”
“ฮ่าๆๆๆ ไม่เรียกว่าหอมละครับผู้หมวด กลิ่นเปรี้ยวยิ่งกว่าผักกาดดองในซอสมะเขือเทศอีก ฮ่าๆๆ”
“มีด้วยเหรอผักกาดดองในซอสมะเขือเทศ ฮ้าว ง่วงนอน อาบน้ำให้หน่อยสิ”
“แน่ะๆ อย่ามาชวนนะ รู้อยู่ว่านอกจากจะอาบน้ำแล้วผมจะชวนทำอะไร”
“เออนะ กูไม่อดอยากถึงขนาดต้องไปคุ้ยของกินในโถส้วมหรอกมหา เออ อย่าลืม คืนนี้จะฟังเรื่องผี”
“ครับๆ แต่ไปอาบน้ำก่อนเถอะ สงสารห้องน้ำบ้าง มันคงอยากจะให้เจ้าของบ้านเข้าไปอาบเสียเต็มทน”
“เออๆ จุ๊บ”หอมแก้มผมแล้วรีบเด้งตัวถอดชุดพรางกับคมแบทโยนว่อนเต็มบ้าน แล้วใครตามเก็บก็คงไม่พ้นไอ้มหา ช่างเหอะ ช่วยเหลือกันครับ แต่พอมาเก็บถุงเท้ารู้สึกฉุนกึกไปที่โพรงจมูกทันที สงสัยจะใส่รองเท้าทั้งวัน เอ๊ะ หรือนี่มันอาจจะเป็นที่มาของคำศัพท์ว่าเปรี้ยวตีน คือตีนมันเหม็นเปรี้ยวเลยเรียกว่าเปรี้ยวตีน ฮ่าๆๆ เก็บของแล้วลงไปล็อกบ้านปิดไฟปิดประตูด้านล่างให้เรียบร้อย
นอนรอหมวดเต้ยหลับๆตื่นๆ คนที่ผมรอออกมาจากห้องน้ำรีบเช็ดตัวใส่กางเกงขาสั้นกับเสื้อกล้ามเอาผ้าเช็ดตัวไปตากแล้วคลานขึ้นมาบนเตียง คิดถึงว่ะ ผมรีบคว้าที่ต้นคอของพี่แกมาจูบอย่างรวดเร็วให้สมกับการรอคอย จูบกันเหมือนตายอดตายอยากจากไหนก็ไม่รู้ จูบแล้วก็ของขึ้น
“คิดถึงว่ะ”ไม่มีคำพูดอื่นใดที่สามารถอธิบายถึงห้วงความคิดถึงไปได้มากกว่าคำนี้อีกแล้ว เออ ก็มันความหมายตรงตัวนี่หว่า คิดถึงก็คือคิดถึง เรามองหน้าส่งสายตาให้กันก่อนจะจูบเบาๆ อยากลึกซึ้งกว่านี้นะแต่กลัวว่าผู้หมวดแกจะเหนื่อย
“โคตรรักเลยว่ะ”มองหน้าแล้วลูบไปตามเนื้อตัวของหมวดเต้ย ดูแกร่งขึ้นมาก “ผมว่าผู้หมวดผอมลงไปเยอะนะ”
“เออดิ ฝึกคนหนักยิ่งกว่าฝึกควายอีก กว่าจะได้ทหารมาแต่ละคน แต่สุดท้ายก็มึนเหมือนเดิม”
“ฮ่าๆๆ ทำไงได้ละครับผู้หมวด มันก็มึนบ้างอะไรบ้างแหละครับ”
“เออ ก็เข้าใจนะ ฝึกมาได้ขนาดนี้ดีแค่ไหนแล้ว ที่เหลือก็ไปบ่มเพาะเอาที่กองร้อย แต่กับคนบางคนขนาดขึ้นกองร้อยมันน่าจะรู้อะไรทำไมมันยิ่งมึนกว่าเดิมวะ”
“หือ แล้วใครมาพูดว่าเราไม่ได้ฝึกให้ท่านเป็นทหาร แต่ฝึกให้ท่านเป็นควาย คนจะมึนมาโทษกันไม่ได้นะครับ”เคยมีคำพูดนั้นจริงๆนะครับที่บอกว่าจะฝึกให้เป็นควายน่ะ คือโดยเจตนาที่แท้ไม่ได้ต้องการดูถูกพวกผมหรอกครับ แต่การฝึกทหารต้องทำให้ผมอดทนเหมือนควาย ควายมันหนังหนา มันทนแดดทนร้อนได้
“เออ แต่มึนแค่ไหนกูก็รักของกูนะ”ยักคิ้วกวนๆ หมั่นเขี้ยวเลยจับมาจูบซะเลย จูบแลกลิ้นนัวเนียกันจนพอใจจึงหยุด ที่จริงไม่อยากจะห้ามอารมณ์หรอกนะถ้าไม่เห็นใจหมวดเต้ยน่ะ แอร์ในห้องเริ่มเย็นลงเรื่อยๆจนกลายเป็นหนาว อากาศข้าวนอกก็ว่าเย็นแล้วพี่แกมาเปิดแอร์อีก ดึงผ้าห่มมาคลุมกาย
“คืนนี้จะฟังเรื่องผีหรือจะเล่นผีผ้าห่มดีครับ”ถามความสมัครใจก่อนครับ
“ถ้ากูบอกว่าเล่นผีผ้าห่มมึงจะเล่นไหมล่ะ”
“หึหึ เรื่องนี้ไม่ต้องถามหรอกครับ ผมพร้อมสำหรับผู้หมวดเสมอ ว่แต่ผู้หมวดจะพร้อมสำหรับผมไหมล่ะ”
“ไม่พร้อมว่ะ เหนื่อย ขอพักฟื้นสักเดือนได้ป่ะ”
“โห เดือนหนึ่งจวยผมแตกหน่อใหม่แน่ๆ วัน สองวันว่าไปอย่าง ที่จริงวันนี้ของขึ้นนะเนี่ย แต่ผู้หมวดเหนื่อยผมเข้าใจ”
“หึหึ เออๆ พรุ่งนี้ค่อยว่ากัน ว่าแต่คืนนี้เล่าเรื่องผีให้ฟังหน่อยสิ ติดใจจากครั้งที่แล้วว่ะ”น้องขอมาพี่จัดให้ ดับไฟที่หัวเตียงจนทั้งห้องมืดสนิท ลูบตามลำตัวหมวดเต้ยขนลุกซู่ คงเป็นเพราะหนาวหรือเสียวไม่รู้ จากนั้นผมจึงเกริ่นนำเรื่องผี ก็เล่าไปตามที่เคยเจอมาบ้างหรือหลวงพี่หลวงพ่อเล่าให้ฟังบ้าง จนเวลาล่วงเลยมาถึงตี ๒ กว่าๆแล้วความเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าทำให้ร่างกายต้องการที่จะพักผ่อน หมวดเต้ยหลับไปก่อนหน้านี้เพียงไม่กี่นาที ส่วนผมจะลืมตาไปเพื่ออะไรล่ะครับ ไม่มีคนฟังแล้วก็กระชับผ้าห่ม คว้ารีโมทปิดแอร์แล้วลงจากเตียงไปเปิดพัดลมให้มันส่ายไปมา แค่นี้ก็น่าจะเพียงพอสำหรับนิทราที่ไม่ยาวนาน
-
เช้าวันหยุดที่สุดแสนจะสดใส นอนดึกก็จริงแต่ผมตื่นเช้าตามปกติที่เคยตื่น ทำธุระส่วนตัวเรียบร้อยแล้วลงมาเปิดบ้าน เข้าไปในครัว เปิดตู้เย็นเห็นเศษผักเหลืออ๋อยซึ่งไม่รู้ว่ามันถูกแช่ตั้งแต่เมื่อไหร่ นอกนั้นก็ไม่มีอะไร มีขวดน้ำที่หมดแล้วกับถุงอะไรอีกไม่รู้ วันนี้สงสัยต้องปฏิวัติใหม่ล่ะมั้ง หยิบของที่สมควรจะทิ้งออกมาจนหมดแล้วยัดใส่ถุงดำ ล้างจานที่ฝุ่นเกาะ เช็ดถูส่วนที่สกปรกจนเกือบๆ ๘ โมงจึงคิดได้ว่าเราควรจะไปหาอะไรกิน
ยกมือโบกกวักมือเรียก กับข้าวครับกับข้าว เอ๊ย ไม่ใช่ครับ สองมือล้วงกระเป๋าสองเท้ารีบกระโดดถีบขาคู่ เอ๊ย ออกทะเล สองเท้าเดินย่ำก้าวไปที่ปากซอยหน้าหมู่บ้าน มีร้านค้า ร้านสะดวกซื้อ โจ๊ก ๓ ถุง เต้าหู้ธัญพืช ข้าวมันไก่อีก ๒ กล่อง แล้วเดินกลับ
“ไปด้วยกันไหมครับ หมู่บ้านไหนเหรอ ผมไปส่งเอาไหม”ผู้ชายมีหนวดแต่ดูไม่น่าจะอายุมากกว่าผมจอดรถมอไซด์แล้วทักผมด้วยอารมณ์ยิ้มแย้ม
“อ๋อ ไม่เป็นไรครับ ใกล้ถึงแล้วละครับ”ที่จริงก็ไม่ใช่ว่าใกล้ถึงอะไรหรอกครับ อีกไกลพอสมควรแต่ผมไม่ชอบรบกวนคนอื่น ยิ่งคนไม่รู้จักด้วย
“นะครับ บ้านผมอยู่เยื้องๆคุณนี่แหละครับ”เอาวะ ไม่ขัดศรัทธา เขาขอมาพี่ตวงจัดให้ ซ้อนท้ายเป็นสก๊อย ดีนะที่กูไม่ได้ย้อมหมอยแล้วเปิดกระโปรงโชว์ ฮ่าๆๆ เขามาส่งผมถึงหน้าบ้าน ผมโค้งให้ทีหนึ่งแทนคำขอบคุณจะยกมือไหว้มันก็พะรุงพะรังเกินไป เขายิ้มให้แล้วชี้ไปที่บ้านเขา
“บ้านผมหลังนี้ครับ”บ้านที่อยู่เยื้องไป ๒ หลัง ผมมองไปแล้วก็ยิ้มให้เขา “มีเฟสไหมครับ”เฟสคืออะไร ผมทำหน้างก กูมีแต่หมอยว่ะ เฟสเฟิสกูไม่รู้จัก
“มันคืออะไรเหรอครับ”
“อ้าว ไม่เล่นเหรอครับ งั้นถ้าไม่น่าเกลียดผมขอพินได้ไหมครับ เผื่อไปกินเหล้าด้วยกัน”แหม ไอ้สัส หน้าตากูขี้เหล้าขนาดนั้นเลยเหรอวะ แล้วมาขอพงขอพิน พินอะไรวะ ใช่อะ พิน อะ บิน อะแคท อะแรท หรือเปล่า ชอบถามหาอะไรที่กูไม่ค่อยรู้
“พินอะไรล่ะครับ”
“พินบีบีไงครับ อ้าว ไม่ได้เล่นบีบีเหรอครับ”อ๋อ บีบีที่เขาฮิตๆกันนี่เอง ไม่มีว่ะกูใช้โทรศัพท์ง่ายๆ โทรเข้าโทรออกได้ มีไฟฉายคอยส่องแค่นั้นก็พอ
“ไม่มีครับ”
“งั้นผมขอเบอร์ได้ไหมครับ”เอาจนได้ แล้วถามว่าไอ้มหาให้ไหม ก็ให้ไปครับ
ให้เบอร์เสร็จเรียบร้อยเขาก็กลับบ้านเขาไป ส่วนผมเข้าไปในบ้าน เอาของวางบนโต๊ะแล้วเดินขึ้นไปบนห้องนอน หมวดเต้ยยังหลับสบายอารมณ์อยู่บนเตียง วันนี้พี่แกไม่ได้ไปทำงานครับเพราะถือว่าเป็นวันหยุด ผมคร่อมหมวดเต้ยแล้วทิ้งตัวลงทับ ไม่ได้ทิ้งน้ำหนักไปทั้งหมดแล้วทับพอให้พี่แกรู้ว่ามีคนมารบกวนอยู่ กดจมูกลงบนแก้มดำๆ ฮ่าๆๆ จะดำยังไงก็รักเหมือนเดิมครับ
“อื้อ หนัก”
“ตื่นได้แล้วครับ เช้าแล้ว”ผมพูดที่ข้างแก้มแล้วกดจมูกลงไปแรงๆ จากนั้นก็ไล่จูบให้เต็มหน้าซะเลย กูหมั่นเขี้ยว
“อือ ลงไปได้แล้วมั้ง กูตื่นแล้ว”ผมไถลตัวลงจากหมวดเต้ยพี่แกถีบๆผ้าห่มออกจากตัวแล้วก่ายขามาที่ตัวผม มือกูโดนตรงเป้าพี่แกพอดี เช้าๆแบบนี้แข็งเชียว หึหึ “หือ มึงจะถอกทำเหี้ยอะไรเล่า กูเสียวเป็นนะเว้ย”น้ำเสียงสั่นนิดหน่อย ยั่วสวาทกูเสียจริง
“หึหึ ไปล้างหน้าเถอะครับ ผมซื้อโจ๊กมาให้แล้ว”
“อือ อยากกินฮอทดอกว่ะ ไม่อยากกินโจ๊ก”ไม่พูดเปล่าเอามือมาวางที่เป้าของผมแล้วขยำๆ “หึหึ ขึ้นไวเชียวนะไอ้สัส แกล้งให้อยากแล้วก็จากไป จุ๊บ”จูบที่แก้มผมแล้วรีบกระเด้งตัวเข้าห้องน้ำซะงั้น เอ้า แล้วมาเล่นจวยกูให้แข็งทำไม เดี๋ยวเหอะๆ จะเจอจัดหนัก
เดินเป้าตุงลงไปด้านล่าง เก็บกวาดบางส่วนที่เห็นว่ามันรก รอผู้หมวดอาบน้ำเสร็จจะได้กินข้าวพร้อมกัน กวาดไปโทรศัพท์ก็ดัง รับสายปรากฏว่าเป็นเพื่อนบ้านที่เจอเมื่อเช้าเขาโทรมา ไอ้สัส บ้านอยู่แค่นี้เดินมาเรียกกูไปคุยก็ได้ คุยกันไปถามชื่อแซ่ เขาชื่อมิวครับ เรียนปี ๕ สถาปัตย์ จากนั้นก็ถามอะไรนิดหน่อยจนหมวดเต้ยลงมาด้านล่างผมจึงวางสายแล้วไปจัดแจงข้าวปลาอาหารกินกัน หมวดเต้ยกินโจ๊ก ส่วนผมกินข้าวมันไก่ กูล่อไป ๒ กล่องแล้วตบด้วยโจ๊กอีกถุง ฮ่าๆๆ
กินอิ่มแล้วผมก็เก็บจานไปล้าง หมวดเต้ยเช็ดโต๊ะจากนั้นก็ไปนั่งดูทีวีบนห้อง เก้าอี้มันกว้างนั่งได้หลายคนก็จริงแต่ที่รักผมไม่ยอมนั่งที่อื่น มานั่งแทรกที่หว่างขาแล้วดึงมือผมให้ไปโอบกอด ไม่ได้คุยอะไรนั่งเงียบดูทีวีแต่มือผมก็ลูบไปที่หลังมือของหมวดเต้ยเบาๆ
“อยากไปไหนไหมวันนี้”หมวดเต้ยถาม
“ไปไหนล่ะครับ แล้วแต่ผู้หมวดเลยครับจะชวนผมไปไหน ไปรถลงเรือขึ้นเหนือล่องใต้ ผมพร้อมที่จะไปทุกที่ครับ”
“หึหึ งั้นเดี๋ยวพาทัวร์รอบกรุงเทพแล้วกัน แล้วเย็นนี้ก็ไปดูหนังกันดีไหม”
“ดีครับ”จากนั้นก็นั่งกอดกันกลมดูทีวีไปด้วย
จนถึงเวลาบ่ายโมงกว่าๆเราจึงออกไปทัวร์กรุงเทพกัน สถานที่แรกก็ไปเดินที่สวนรถไฟครับ ทัศนียภาพหลังน้ำท่วมอาจจะไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก เดินหน่อยเดียวก็ไปตะลุยที่ตลาดนัดสวนจตุจักร เผอิญวันนี้วันเสาร์ การค้าขายก็ไม่ค่อยเท่าไหร่ครับ เดินดูนั่นดูนี่จนประมาณสัก ๓ โมง หมวดเต้ยจึงพานั่งรถไฟฟ้ามาที่สยาม
ครั้งแรกในชีวิตที่ไอ้มหาได้ขึ้นรถไฟฟ้า มีอะไรผมก็ถามหมวดเต้ยหมดทุกอย่าง เขาซื้อตั๋วยังไง หยอดเหรียญยังไง ถามทุกขั้นตอนเลยครับ หมวดเต้ยก็ใจดีตอบคำถามผมทุกขั้นตอนโยไม่ได้มีสีหน้าที่รำคาญอะไรเลย ยืนรอรถไฟฟ้าที่สถานีหมอชิต และมองทัศนียภาพรอบๆด้วยความใคร่รู้
“นี่ถ้าผู้หมวดไม่พาผมมาผมก็ไม่รู้ว่าจะได้ขึ้นหรือเปล่านะ ไอ้เจ้ารถฟ้าเนี่ย”เข้าไปในขบวนรถแล้ว แอร์เย็นฉ่ำหาที่เหมาะๆยืนแล้วจับราวไว้ให้มั่น มองไปในขบวนรถตอนนี้ทุกคนต่างขะมักเขม้นอยู่กับการเล่นบีบี(เมื่อสมัยนั้นบีบียังฮิตนะครับ) มีความสุขส่วนตัวอยู่กับสังคมออนไลน์ มีบางคนที่หันมายิ้มให้ผม และบางคนที่ใจกล้าขยับๆเข้ามาแล้วกล่าวทักทาย
“สวัสดีครับ”ที่จริงก็อยากให้มีผู้หญิงมาทักบ้างอะไรบ้างนะ แต่ทำไมมีแต่ผู้ชายมาทักกูวะ ผมยิ้มให้แล้วกล่าวตอบเขาอย่างไมตรี
“สวัสดีครับ”
“ผมเพ้นท์ครับ”เออ ก็สมควรเพ้นท์อยู่หรอกครับ ใส่เสื้ออาร์ตซะขนาดนั้น สวมหมวกสีเหลือง ใส่เสื้อสีสดใสกับกางเกงเดฟ มีประเป๋าใบขนาดย่อมสะพายอยู่ด้วย หน้าตี๋ขาว มีเคราและหนวดบางๆ
“ผมตวงครับ”แนะนำมาก็แนะนำกลับไป
“พี่เป็นทหารเหรอครับ”
“ใช่ครับน้อง”
“อืม แฮะๆ ผมชอบคนในเครื่องแบบอ่ะพี่ มันดูเท่ดี พี่มาคนเดียวเหรอครับ”
“อ๋อ เปล่า มากับเพื่อนอ่ะ”ตอนนี้มีคนมายืนแทรกระหว่างผมกับหมวดเต้ย ๒ คน เลยทำให้เรายืนห่างกัน การสนทนายังคงดำเนินไปเรื่อยเปื่อยจนในที่สุดเขาก็ได้เบอร์โทรผมไป โดยข้ออ้างที่ว่า เมษานี้เขาจะเกณฑ์ทหารแล้วอยากได้คำปรึกษาจากผม โอเค การช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์คือหน้าที่อย่างหนึ่งที่เราไม่ควรจะละเลย เรามาลงที่สถานีสยามพร้อมกัน ไอ้หนุ่มหน้าตี๋ที่ชื่อเพ้นท์แยกตัวไปหาเพื่อน ส่วนผมเดินตามหมวดเต้ยครับ พี่แกเดินนำหน้าผมไปก่อนจนผมต้องรีบเดินตามให้ทันแล้วคว้าที่ข้อศอกแกไว้
“รอผมด้วยสิครับ”พอเดินทันกันแล้วผมจึงปล่อยมือลง มันไม่เหมาะสมที่เราจะมาเดินจับมือถือแขนในที่สาธารณะแบบนี้
“อ้าว กูนึกว่าจะไปกับไอ้เหี้ยนั่นซะอีก”
“หือ ผมมากับผู้หมวด ผมก็ต้องไปกับผู้หมวดสิครับ อะไร อย่าบอกนะว่าหึงผมอ่ะ”
“เออ ทำไม กูหึงมึงไม่ได้เหรอ”
“หึงได้ครับ เฮ้อ ถ้าอยู่บ้านนะจะจับล่อแม่งซะเลย”
“อยากล่อก็ไปล่อกับไอ้หน้าตี๋นั่นดิ คุยถูกคอจนแลกเบอร์กันแล้วไม่ใช่เหรอ”ดูพี่แกจะอารมณ์เสียจริงๆล่ะครับ
“ใจเย็นๆครับผู้หมวด ไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละครับ น้องมันขอเบอร์ผมเพราะอยากจะปรึกษาเรื่องเกณฑ์ทหาร มันจะเกณฑ์เมษานี้แล้ว”
“อ้าว แล้วทำไมต้องเป็นมึงด้วยวะ ทหารคนอื่นในเมืองไทยมีเป็นพันทำไมมันไม่เดินไปถามในค่ายเอา ทำไมมันต้องปรึกษาอะไรกับมึง แม่ง”
“ใจเย็นๆครับผู้หมวด ผมไม่สามารถมีใครได้นอกจากผู้หมวดอีกแล้วล่ะครับ ผมขอโทษนะที่ทำให้ผู้หมวดต้องอารมณ์เสีย ยังไงเดี๋ยวผมลบเบอร์น้องมันเลยดีกว่า ผู้หมวดจะได้สบายใจ”
“ลบไปก็เท่านั้น มันมีเบอร์มึงแล้วนี่ เฮ้อ มึงนี่นะ จะเสน่ห์แรงไปไหนวะ”หมวดเต้ยตบที่ไหล่ผมเบาๆแล้วเดินนำผมไป ผู้คนที่เดินสัญจรไปมาในห้างสรรพสินค้าชั้นนำของเมืองไทย มีแต่คนหน้าตาดีผิวขาวๆเลยว่ะ เห็นแล้วคิดถึงหมวดเต้ยตอนแก้ผ้า ฮ่าๆๆ
เดินผ่านๆ ดูข้าวของแต่ไม่ได้สนใจจะเข้าไปซื้อ หมวดเต้ยถามผมว่าอยากได้อะไรไหม ผมก็ไม่รู้จะซื้ออะไรเพราะข้าวของแต่ละอย่างมันไม่เหมาะกับฐานะทางการเงินของผม คือเข้าไปดูร้านเสื้อผ้าร้านหนึ่ง อยากรู้ว่ามันขายเท่าไหร่เลยพลิกป้ายราคาดู พอเห็นตัวเลขแล้วก็ต้องตกใจ กูใส่แล้วกูจะบินได้ไหมวะ
“หิวแล้วว่ะ ไปหาอะไรกินกันแล้วค่อยไปดูหนัง”หมวดเต้ยตบไหล่ผมแล้วเดินไปหาร้านอาหาร มันมีหลายร้านมากเลยครับผมก็ไม่รู้จะกินอะไรดี ไอ้พวกร้านอาหารแบบนี้ไม่เคยเข้าเลยสักครั้ง หมวดเต้ยเลือกร้านอาหารร้านหนึ่งแล้วพี่แกก็สั่งอาหารไปครับ นั่งมองซ้ายมองขวา
“จะกินอะไรก็สั่งดิ”หมวดเต้ยหันมามองผม
“ครับ”ผมจึงสั่งอาหารไปตามที่ดูในเมนู รออยู่ครู่หนึ่งอาหารจึงทยอยมาเสิร์ฟเป็นส่วนของหมวดเต้ย ผมนั่งกินน้ำแข็งเล่นๆ กรอบดีครับ เคี้ยวแล้วมันแตกกระซ่านในปาก มันไม่แข็งเหมือนน้ำแข็งหลอดทั่วไป อร่อยดีครับ
“น้ำแข็งเขาอร่อยดีนะครับผู้หมวด เอากลับไปกินที่บ้านได้ไหมอ่ะ”
“ไอ้สัส เขาให้ชมกับข้าว มึงมาชมว่าน้ำแข็งอร่อย”
“อ้าว ก็ผมยังไม่ได้กินอะไรเลยนี่ครับ ผมกินน้ำแข็งก็ต้องชมว่าน้ำแข็งอร่อยสิ มันกรุบๆอ่ะ ไม่เหมือนน้ำแข็งที่กองพัน มันต้องออกแรงเคี้ยว แต่นี่กัดไปแล้วมันแตกในปากแบบกรุบๆ”ผมหยิบน้ำแข็ง ๑ ชิ้นมากินต่อ มันอร่อยจริงๆครับ อารมณ์มันคนละอารมณ์กับน้ำแข็งที่แม่ค้าในกองพันขาย อันนั้นแม่งโคตรแข็ง
“หึ มึงนี่นะ”หมวดเต้ยส่ายหน้า ผมเลิกคิ้วมองด้วยความงง อะไรวะ กูชมว่าน้ำแข็งว่าอร่อยก็ไม่ได้ แปบนึก อาหรที่ผมสั่งก็มาเสิร์ฟอยู่ตรงหน้า พนักงานเสิร์ฟร้านนี้น่ารักดีครับ “ไอ้สัส กูนั่งอยู่นี่ ช่วยมองหน้ากูได้ป่ะ”ผมมองเหลียวไปยังพนักงานในร้าน มองคนนั้นทีคนนี้ทีจนหมวดเต้ยแกด่าผมครับ
“มองเฉยๆเหอะครับผู้หมวด กินดีกว่า”
“เออ กูงี่เง่าเองแหละไอ้สัส”หน้าพี่แกเริ่มตึงแล้วครับ กูคิดถูกคิดผิดว่ะมาเดินเที่ยวแบบนี้ เนอะ คนเรามันก็ต้องมีมองคนนั้นทีคนนี้ทีแหละครับ แต่ถามว่าผมคิดอะไรไหม ผมก็ไม่ได้เก็บไปคิดไปเพ้ออะไรหรอกครับ คือผมกำลังมองความหลากหลายของคน กำลังมองพฤติกรรมของคนในเมืองกรุง เฮ้อ แต่ทำไงได้เมียเรายังไม่เข้าใจตรงนี้เลยหึงไปซะ แต่น่ารักดีครับ
นั่งกินเงียบๆไม่ได้หันไปมองคนอื่น สนใจอาหารที่อยู่เบื้องหน้าอย่างเดียว หมวดเต้ยแกไม่ยอมคุยกับผมเลยครับ ผมเลยขอกินก่อนแล้วกัน ไม่ใช่ว่าไม่สนใจจะไม่ง้อ แต่จะมาง้อตรงนี้มันเป็นที่สาธารณะ ไม่สมควรครับ อาหารที่สั่งไป ๓ อย่างหมดเกลี้ยงเลยครับจากนั้นก็เช็คบิล
“อ่ะผู้หมวด คนละครึ่ง”ผมควักแบงค์ออกจากระเป๋าให้ผู้หมวด เมื่อกี้พี่แกเล่นเหมาจ่ายคนเดียวเยครับ ทั้งที่ผมก็กินเยอะกว่า
“เก็บไว้ใช้เองเหอะ”
“ไม่ได้ครับผู้หมวด กินด้วยกันก็ต้องร่วมกันรับผิดชอบ ผู้หมวดทำแบบนี้ผมไม่สบายใจนะครับ”
“เงินกู กูพอใจที่จะจ่าย ทำไมมึงต้องคิดมากด้วยวะ”
“ก็ใช่น่ะสิครับ แต่ผมไม่อยากรู้สึกผิด เงินผู้หมวดหามาด้วยความยากลำบาก ผมไม่สบายใจหรอกนะครับที่ต้องมาใช้เงินคนอื่นแบบนี้อ่ะ”
“มึงมองเห็นกูเป็นคนอื่นไปแล้วเหรอวะ”อ้าว ออกทะเลไปซะแล้วแฟนกู หมวดเต้ยเดินหน้าบึ้งตึงนำไปก่อน งานนี้แทนที่จะได้พักผ่อนกลับต้องมาเครียดเพราะเรื่องไม่เป็นเรื่อง ผมไม่สบายใจเท่าไหร่เรื่องเงินทอง คือกินด้วยกันก็จ่ายด้วยกัน หารกันคนละครึ่ง เงินทองผู้หมวดแกหามาด้วยความยากลำบาก กว่าจะได้แต่ละบาทแต่ละสตางค์แล้วมาจ่ายแทนผมแบบเนี่ย ผมไม่สบายใจครับ จริงอยู่ที่เราเป็นแฟนกัน แต่การจ่ายให้กันแบบนี้มันทำให้ผมรู้สึกไม่ภูมิใจตัวเองสักเท่าไหร่ เหมือนมาเกาะเขากินยังไงไม่รู้
ผมเดินตามผู้หมวดไปแล้วรีบลากไปหาที่เงียบๆนั่งคุยกันนั่งเคลียร์กัน ผมว่าพี่แกอารมณ์เสียตั้งแต่ผมถูกขอเบอร์แล้วละมั้งครับ กว่าหมวดเต้ยจะยอมเข้าใจผม ผมก็แทบอยากจะเอาหัวโขกกับเสา พอเข้าใจกันเลยไปนั่งกินไอติม
“กูเอาแต่ใจไปป่ะวะ”
“ไม่หรอกครับ แค่เราไม่เข้าใจความหมายที่เราสื่อสารกันเท่านั้นแหละครับผู้หมวด ผมขอโทษนะ”
“อือ กูกับมึงก็ผิดพอๆกัน”
“พี่ครับ เพื่อนผมมันฝากมาขอเบอร์อ่ะพี่”นั่งกินไอติมอยู่ดีๆก็มีนักศึกษาชายหุ่นอวบๆเดินมาที่โต๊ะ ผมหันไปมองเจ้าหนุ่มนักศึกษาคนนั้นจึงชี้ไปที่โต๊ะ โห น่ารักว่ะ ส่วนใหญ่ทั้งกลุ่มเป็นผู้หญิงครับ มีผู้ชายอยู่ ๒ คน นอกนั้นผู้หญิงอีกหลายคนมาก แล้วเขามาขอเบอร์ใคร กูมีคดีอยู่
“ใครอยากได้ก็ให้เขามาขอสิครับ ทำไมต้องฝากคนอื่นด้วย”หมวดเต้ยยักคิ้วให้กลุ่มนั้น น้องผู้ชายเดินไปที่กลุ่มของตัวเอง สักครูจึงมีน้องผู้หญิงมามาขอเบอร์ครับ สวยมากเลยครับ
“อยากได้เบอร์ใครครับน้อง”หมวดเต้ยถามหน้ายิ้มแย้ม
“เบอร์พี่คนนี้ค่ะ”ชี้มาที่ผม เอาแล้วไง
“แฮะๆ พี่คงให้ไม่ได้อ่ะ มีเมียแล้วครับ เมียหวง”
“เหรอค่ะ งั้นไม่เป็นไร”แล้วน้องเขาก็จากไป สวยนะ แต่มีเมียแล้วครับ รักและเทิดทูนเมีย ฮ่าๆๆ
“มึงเล่นของหรือเปล่าวะมหา กูสังเกตนะเว้ยตั้งแต่พามึงมาเดิน มีแต่คนมองเลยว่ะ”
“แหม พูดเหมือนผมเป็นหมาเลยนะ”
“ฮ่าๆๆ ครั้งหน้าเอาโซ่มาจูงด้วยดีกว่ามั้ง จะเป็นพันธุ์ไหนดีล่ะ โกลเด้นหรือไซบีเรียนฮัสกี้”
“เป็นหมาไทยพันทางนี่แหละครับ เวลามันเลียเจ้าของมันเลียดีกว่าหมาฝรั่ง”ผมยักคิ้วให้หมวดเต้ย ไม่รู้หมาฝรั่งมันจะเลียดีกว่าหมาไทยหรือเปล่านะ ผมพูดไปงั้นแหละ
“ทะลึ่ง”
จะเรียกว่าอิ่มก็ไม่ใช่ ไอติมถ้วยนิดเดียวเองครับ จ่ายตังค์แล้วจึงไปเดินป่วนห้างกัน ครานี้อารมณ์ดีแล้วครับ เดินดูข้าวของร้านนั้นร้านนี้ไปเรื่อยเปื่อย แต่ไม่ได้ซื้ออะไรสักอย่าง ผมขอแค่ดูเฉยๆครับ ไม่คิดอยากจะได้อะไร ซื้อไปหาเวลาใส่ยาก อยู่ในค่ายใส่แต่เครื่องแบบ นานๆได้ออกมาข้างนอกที ไม่รู้จะซื้อไปทำไม ชุดที่ผมใส่วันนี้ก็เป็นของหมวดเต้ยทั้งนั้นนะครับ ตัวเราใกล้เคียงกันเลยใส่ของกันได้
“ปวดเยี่ยวอ่ะผู้หมวด”
“เออ ห้องน้ำอยู่ตรงนั้น เห็นป่ะ เดี๋ยวกูขอดูนาฬิกาแปบ”หมวดเต้ยชี้ไปที่ส่วนหนึ่งของห้าง ผมจึงเดินไปมองด้านบนเห็นสัญลักษณ์ชายหญิง เดินไปใกล้จะถึงห้องน้ำก็มีผู้ชาย ๒ คน หุ่นล่ำๆ ใส่เสื้อกล้าม เจาะหู สักไหล่ เขายิ้มให้ผม ผมทำหน้างงใส่ น่ากลัวแฮะ ไม่รู้จักแล้วมายิ้มให้ ผมเข้าไปในห้องน้ำ รูดซิปลงยืนตรงโถฉี่ ผู้ชาย ๒ คนเดินตามมาแล้วประกบซ้ายขวา ผมก็เยี่ยวไปแต่มันผิดปกติ ไอ้คนที่ยืนซ้ายขวาของผมมันหันมามองจวยผม แล้วตัวมันเองก็รูดจวยจนแข็ง ไอ้สัส โรคจิตป่ะวะ ผมไม่รู้จะทำไงดี มองไปด้านขวามันก็ชักว่าวโชว์ ด้านซ้ายนี่ไม่ต่างกันเลยครับ โห อันตรายว่ะ ไม่รู้จะทำไง รีบเยี่ยวให้เสร็จ มึงเงี่ยนนักใช่ไหม เดี๋ยวกูสนองให้ เยี่ยวเสร็จสะบัดจวยนิดหน่อย กูปวดตดพอดีเลยว่ะ หึ
แป๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด แป๊ด ผมตดแบบลากเสียงยาวๆ แล้วรีบเก็บจวยรูดซิปเดินออกจากห้องน้ำ รู้จักกูน้อยไปแล้วไอ้สัส คิดว่ากูโรคจิตเหมือนพวกมึงไงวะ ไงล่ะ รีบเดินไปหาหมวดเต้ยแล้วเล่าให้แกฟัง พี่แกขำจนน้ำตาเล็ด
“มึงคิดได้ไงไปตดใส่เขาวะ ฮ่าๆๆๆๆ”
“อ้าว ก็จะได้ให้รู้ไงว่าผมไม่ใช่เพื่อนเล่น ทำไมต้องมาเจอคนโรคจิตแบบนี้ด้วยวะ”
“เออ บางที่มันเข้าไปล่อกันในห้องน้ำเลยก็มี”
“เฮ้อ ขี้เงี่ยนแบบนี้ก็ไม่ไหวนะครับผู้หมวด เขาไม่อายบ้างรึไงนะ ใครมาจากไหนก็ไม่รู้ อยู่ๆมาชักว่าวโชว์ จวยใหญ่ก็ไม่ใช่ คิดอยากโชว์อีก”
“ฮ่าๆๆ ทีหลังมึงก็เอาของมึงมาโชว์เลยดิ”
“แน่ใจว่าจะไม่หึง”
“เออว่ะ เฮ้ย กูไม่หึง แต่กูหวงของของกูว่ะ ห้ามโชว์นะมึง แค่ในค่ายก็พอแล้ว”หมวดเต้ยพูดเสียงเบา
“ครับ”
๒ ทุ่มเราไปดูหนังกันครับ ดูหนังต่างชาติประเภทบู้ล้างผลาญ ในโรงคนไม่ค่อยเยอะเท่าไหร่ อากาศเย็นมากเลยครับขนาดว่าผมหนังหนายิ่งกว่าหนังควายยังหนาวเลย น้ำอัดลมกับป๊อบคอร์นอาหารที่เขานิยมซื้อเข้าไปกิน แถวบ้านผมเรียกว่าข้าวโพดคั่ว พอมาอยู่ในโรงหนังดันมาเรียกว่าป๊อบคอร์น แล้วแม่งเสือกแพงซะด้วย ราคาขนาดนี้ไปซื้อกินแถวบ้านผมได้เป็นกระสอบ รสชาติไม่ได้ต่างกันเท่าไหร่นัก
“ทำไมมาดูหนังต้องกินข้าวโพดคั่วด้วยครับผู้หมวด”ผมกระซิบถามผู้หมวดเบาๆเพราะเกรงใจเพื่อนร่วมโรงหนังที่กำลังตั้งใจดู
“ก็ไม่รู้เหมือนกันว่ะ เขาพาทำแบบนี้กูเลยทำตามหรือมึงจะเสนอความคิดใหม่ เอาอะไรดีล่ะ มันต้มดีไหม”
“เอานี่ดีกว่า อร่อยกว่าป๊อบคอร์นเยอะเลย”ยื่นหน้าไปหอมแก้มพี่แกทีหนึ่ง ฮ่าๆ แค่นี้กูก็ดูหนังสนุกแล้วละ
-
โหหหห. มหาตวงเสน่ห์แรงอะ :mew4:
-
พี่มหาเสน่ห์แรงน้าาาาา หึหึหึ
พี่ขาาาเก็บเสน่ห์เข้าไปบ้างเถอะะะะ
หมวดเต้ยหึงจนเหนื่อยแล้ววว 5555
สู้ๆนะหมวดเต้ย มีสามีหล่อต้องทำใจ คึคึ
-
บรรยากาศโรแมนติกจริงๆ คู่มหากับหมวดเต้ย
คู่พี่บอมบ์กับหมวดบูมก็ หื่นได้โล่
-
มหาเสน่ห์แรง
-
เสน่ห์แรงตั้งแต่ยังไม่ดังอ่ะพี่ตวง
-
หมวดเต้ยขี้หึงเหมือนกันน่ะ 555 ก็มหาตวงพี่แกฮ๊อตจริงๆ
-
กร๊าก ตดใส่ คิดได้นะมหา 555+
-
ขอบคุณ :)
-
พี่มหานี่โคตรน่ารักอ่ะ
-
หมวดเต้ยขี้หึงเหมือนกันนะ แต่มหาเสน่ห์แรงจริงๆ หึหึ
:mew1: :L2:
-
แปลกเว้ย ครั้งนี้ไม่มีปิดไฟตัดไปหน้าบ้าน (แซวมหา) 555555
-
แหมๆ เนื้อหอมขนาด ฮ่าๆ
-
คู่มหาตวงกับหมวดเต้ยก็น่ารักใช่ย่อย :mew1:
-
มหาเสน่ห์แรง :mew1: :mew1: :mew1:
-
หมวดเต้ยขี้หึง มหามีเสน์หมากเลยด้วย
-
ตอนที่ ๕๕.๒ อ้อน
ดูหนังจบแล้วเดินออกจากโรงหนังด้วยความมึน หมวดเต้ยชอบเดินทิ้งระยะห่างอยู่เรื่อย ผมเองไม่เคยมาสถานที่แบบนี้มันก็งงไปบ้าง มองเห็นแผ่นหลังพี่แกไกลๆ เลยรีบเดินตามให้ทัน หมวดเต้ยคุยโทรศัพท์อยู่ครู่หนึ่งก่อนจะวางสาย
“เพื่อนกูโทรมาตามไปกินเหล้า มึงจะให้กูกินป่ะ”คำถามชวนลำบากใจ ถ้าไปก็ต้องกิน ไม่ไปก็เหมือนว่ากำลังปฏิเสธสังคม แล้วเพื่อนผู้หมวด ต้องคบกันมานาน ไอ้เรามันยังไม่ครบปีนี่หว่า
“แล้วแต่ผู้หมวดครับ แต่อย่าเมาจนป่วยไข้ไม่สบายเหมือนตอนนั้นอีก”
“ขี้เกียจจะดูแลกูใช่ป่ะ”
“เปล่าครับ แทนที่เราจะเอาเวลามาพักผ่อน กลับต้องเอาเวลาพักผ่อนไปป่วย มันไม่คุ้มค่าครับ”
“อืม ป่ะ”โบกแท็กซี่ไปที่บ้านเพื่อนหมวดเต้ย ระหว่างทางเพื่อนพี่แกก็โทรมาเป็นระยะๆครับว่าถึงไหนแล้ว คงจะกลัวว่าหมวดเต้ยไม่ไปล่ะมั้ง
และแล้วการเดินทางก็สิ้นสุดลงเมื่อแท็กซี่มาจอดที่หน้าบ้านหลังหนึ่ง เป็นบ้านเดียวหลังใหญ่พอสมควร ดูก็รู้ว่าเป็นบ้านคนมีฐานะ จ่ายค่าแท็กซี่แล้วกดกริ่งที่หน้าบ้าน มีคนมาเปิดประตูให้ เข้าไปก็มองเห็นสถานที่เลี้ยงฉลองเลยครับ
“กว่าจะมาได้นะไอ้สัส โทรไปก็เสือกปิดเครื่องอีก”เพื่อนผู้หมวดรีบทักหมวดเต้ยทันที
“เออ กูดูหนังอยู่”
“แล้วพาใครมาด้วยนะ นี่อย่าบอกนะว่ามึงหันมาบริโภคถั่ว”เพื่อนพี่แกก็บอกมอมเสียจริง
“เออดิ กูไม่ได้แดกถั่วมันหรอก มันแดกถั่วกู ไอ้สัส”
“พรวด แค่กๆๆๆๆ เฮ้ย จริงอ่ะ”เพื่อนหมวดเต้ยถึงกับสำลักเหล้ากันเลยทีเดียว ฮ่าๆๆ พอพี่แกจะเปิดตัวนี่เปิดแรงไปป่ะวะ ผมมองไปรอบๆก็เจอหมวดบูมมาด้วย เสียดายไอ้บอมบ์ไม่มา ไม่มันส์เลยครับ
“หึหึ”หมวดเต้ยยิ้มแล้วยักคิ้วใส่ จากนั้นพี่แกก็แนะนำเพื่อนแต่ละคนครับ เป็นเพื่อนร่วมรุ่นที่จบมาพร้อมกัน ซึ่งในนี้มีประมาณ ๑๐ กว่าคนครับ
“ไอ้บอมบ์ไม่ว่าเหรอผู้หมวด แอบมากินเหล้าเนี่ย”
“บอกมันแล้ว มันว่าโตแล้วจะทำอะไรก็ทำ แล้วมึงคิดไงให้ไอ้เต้ยแดกเหล้า เพิ่งว่ามันไปปาวๆเมื่อครั้งก่อน”
“ไม่รู้สิครับ ผมบังคับใครไม่ได้หรอก ก็คงจะเหมือนไอ้บอมบ์ โตแล้วคิดเองได้ ขอแค่อย่าเมาจนเละเทะแล้วกัน แล้วอย่ากินบ่อย ไม่มีตองสุขภาพเงินด้วย สุขภาพกายด้วย”
“เอ้า ไอ้น้อง ชนแก้วหน่อยเว้ย”เพื่อนผู้หมวดส่งเหล้ามาให้ผม
“เฮ้ยๆ ไอ้เม่น มันไม่กินเหล้าเว้ย”หมวดเต้ยรีบท้วงหมวดเม่นทันที
“ได้ไงวะ มึงเห็นป่ะว่าเขาแดกเหล้ากัน มาแล้วไม่แดกไม่ให้เกียรติพวกกูนี่หว่า เอ้า หมดแก้วเลย”โห เกียรติพวกมึงที่อดทนมาหลายปีอยู่กับเหล้าแค่แก้วเดียวเนี่ยนะ
“ผมไม่กินเหล้าครับผู้หมวด”
“เออ ไอ้เม่น ไอ้มหามันไม่กินเว้ย อย่าไปคะยั้นคะยอมันเลย”หมวดบูมท้วงเพื่อนอีกคน
“เฮ้ยได้ไง เอาน่า จะเคร่งอะไรมากมายวะ มาหาความสุขกันดีกว่า”ผู้หมวดที่นั่งข้างหมวดเม่นเอ่ยเชียร์ เอาไงดีล่ะกู ผมไม่อยากกินนะครับ มันขม กว่าจะกลืนได้ มันลำบาก ผมเห็นคนแก่ๆแถวบ้านนะ เวลากลืนเหล้าเข้ากระเพาะเนี่ยทำหน้าเหมือนกินหินไปทั้งก้อน
“เอาหน่อยน่า มึงดูทั้งวงเขากินเหล้ากัน มึงจะมานั่งดูพวกกูกินได้ไงวะ เอาหน่อยเหอะ”หมวดอีกคนยื่นแก้วให้
“เฮ้ย กูขอเพื่อน เดี๋ยวกูกินแทนมันเอง”หมวดเต้ยจะมาคว้าแก้วเหล้า เอาไงวะ กูก็ไม่อยากให้เพื่อนๆเขาผิดใจกันเพราะกูเพียงคนเดียว
“เฮ้ย มึงลูกผู้ชายป่าววะ”
“ผู้หมวดผมกินไม่เป็นจริงๆครับ”
“กินไม่เป็นก็กินให้มันเป็นสิวะ ไม่มีใครกินเหล้าเป็นตั้งแต่เกิดมาจากท้องพ่อท้องแม่หรอก เอ้า แดกๆไปเหอะ มึงจะคิดอะไรมาก”
“โบ้ ไอ้มหามันไม่กินจริงๆเพื่อน อย่าให้มันกินเลย”หมวดบูมขอร้องอีกคน ผมก็ทำหน้ากระอักกระอวลใจ เขาจะผิดใจกันเพราะกูหรือเปล่าวะ แต่ผมไม่อยากจะกินเหล้าจริงๆนะครับ นั่งดูเขากินอ่ะนั่งดูได้แต่ถ้าให้ผมกินเองผมขอปฏิเสธครับ หัวเด็ดตีนขาดยังไงก็ไม่ขอกินเหล้า
“ผมขอตัวดีกว่านะครับ เดี๋ยวพวกผู้หมวดจะผิดใจกันเปล่าๆ ผมไม่กินนะครับผู้หมวด ขอบคุณที่ชวนครับ ผมขอตัวนะครับ”ผมลุกจากเก้าอี้ปฏิเสธอย่างนอบน้อม เราเหมือนตัวแปลกปลอมอ่ะครับ เดี๋ยวเกิดทะเลาะกันเพราะผมพูดยากนี่ มันไม่ดี ขอไปดีกว่า
“จะไปไหนวะ”ผู้หมวดอีกคนถามผม
“ผมขอโทษนะครับผู้หมวด คือผมไม่กินเหล้าครับ”
“อ้าว ไม่กินก็ไม่กินดิวะ ไม่เห็นจะต้องกลับเลยนี่ เฮ้ย ไอ้เม่น มันไม่กินก็อย่าไปบังคับมันเลย”
“เออ ไม่แดกก็ไม่แดกไอ้สัส”
ผมกลับมานั่งข้างๆหมวดเต้ยอีกครั้ง จากนั้นพวกผู้หมวดเขาก็กินเหล้ากันไป ส่วนผมน่ะเหรอ กินน้ำอัดลมน่ะสิครับ ใครจะว่าผมอ่อนก็ช่าง ผมไม่ขอข้องเกี่ยวกับแอลกอฮอล์ ผมเห็นคนบรรลัยเพราะเหล้าก็เยอะแล้วครับ แถวบ้านนี่เยอะเลย ไหนจะปัญหาผัวเมียทะเลาะกัน ไหนจะไม่มีเงินใช้จ่ายอย่างอื่น ที่สำคัญเรื่องสุขภาพด้วย บางคนโหมกระหน่ำกินเหล้า เอาแม่งเต็มที่ แล้วที่นี้เป็นไง เพิ่งจะอายุ ๔๐ ต้องมาทรมานกับโรคที่เกิดจากเหล้า ตัวอย่างมีให้เห็นถมไป แต่ว่าคนไม่ทำตาม ต้องให้เกิดขึ้นกับตัวเองก่อนจึงจะรู้สึก แล้วสมมติว่าถ้าเกิดขึ้นกับตัวเองแล้วเรากลับไปแก้ไขอดีตได้ไหม กลับไปแก้ไม่ได้หรอกครับ ถ้ามันดีจริงเขาคงจะรณรงค์ให้กินแทนน้ำแล้วล่ะครับ
นั่งฟังพวกผู้หมวดทั้งหลายเขาคุยกัน ก็เป็นเรื่องวงในของพวกเขานี่แหละครับ แต่ละคนนี่เพิ่งจะผ่านการฝึกทหารใหม่มาหยกๆ ที่ไม่ได้ลงฝึกทหารใหม่ก็มีครับ ผมเองไม่รู้จะคุยอะไร นั่งฟังอย่างเดียว
“เบื่อไหมมึง”หมวดเต้ยหันมาถาม มันก็เบื่อแหละครับแต่ไม่รู้จะไปไหน จะให้กลับบ้านเองแล้วใครจะลากหมวดเต้ยกลับด้วย
“เบื่อครับ”ผมกระซิบเบาๆ
“ถามจริงไอ้เต้ย มึงกับไอ้เหี้ยนี่เป็นอะไรกันวะ เอาดีๆนะสัส”หมวดเม่นถามเสียงดัง อ้าว เมื่อกี้ก็บอกไปแล้วว่าเป็นแฟนกันนี่หว่า
“มึงมองปากกูดีๆนะไอ้สัส มัน เป็น แฟน กู ไอ้หน้าเหี้ย ถามเหี้ยอะไรนักหนาวะ”
“มึงพูดจริงดิไอ้เต้ย”หมวดแม็กที่นั่งใกล้ๆผมหันมามองแล้วถามอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ
“เออ ถามเหี้ยอะไรมากมายวะ ทำอย่างกะพวกมึงไม่เคยตุ๋ยตูดไอ้สัส กูรู้นะ โดยเฉพาะมึง ไอ้เม่น ไอ้หน้าหมี”
“อ้าวๆ เกี่ยวอะไรกับกูวะ”หมวดเม่นรีบท้วงทันที
“ถุย อย่าให้กูแฉ ไอ้เหี้ย หน้าต่างมีรูประตูมีช่อง ใช่ไหมไอ้ต้า”หมวดเต้ยยักคิ้วให้หมวดต้า หมวดต้ารีบเด้งตัวทันที
“อะไรของมึงไอ้เต้ย อย่ามามั่วนะมึง”
“หึหึ กูยังไม่ได้พูดอะไรเลยนะเว้ย พอๆ ขี้เกียจเท้าความ แต่ขอร้องอย่าถามซ้ำซากว่าไอ้เหี้ยนี่เป็นใคร แฟนกูเองว่ะ แล้วไม่ต้องถามว่ากูเป็นเกย์ไหมไอ้สัส ผู้ชายรักผู้ชายไม่มีใครเรียกว่าทอมดี้หรอก เอ้า แดกๆเว้ย”หมวดเต้ยกระแทกแก้วเหล้ากับโต๊ะจากนั้นบรรยากาศก็ครื้นเครงอีกครั้ง
นั่งๆไปแล้วเกิดปวดเยี่ยว ขออนุญาตผู้หมวดเข้าไปเยี่ยวในบ้าน แหม ไอ้เราจะยืนเยี่ยวใกล้ๆคงทำไม่ได้ สนามหญ้าเขาทำมาแพง ดีไม่ดีเยี่ยวทีหญ้าเขาตายทั้งสนามแล้วใครจะรับผิดชอบ เข้าไปในตัวบ้าน กว้างมากครับ เป็นครอบครัวทหาร ผมก็ไม่แน่ใจว่าพ่อเขาเป็นทหารอะไรเพราะใส่ชุดเต็มยศมีหมวดพู่สูงๆ เอาเป็นว่าจะอะไรก็ช่างเขาเถอะ หาห้องน้ำได้ก็ไปยืนเยี่ยวอย่างสบายอารมณ์ ออกมาจากห้องน้ำเจอหมวดเม่นพอดี พี่แกผลักผมเข้าไปในห้องน้ำจนแทบหงายหลังจากนั้นไม่พูดพร่ำทำเพลง ไอ้สัส จูบกูเต็มๆ ผมเองพยายามบ่ายเบี่ยง แต่แรงเขาเยอะกว่า อีกอย่างกูเคลิ้มด้วย เลยแลกลิ้นกันซะ
“เฮ้ย พอแล้วมั้งไอ้สัส มึงนี่แม่ง”ผมผลักอกหมวดเม่นออกหลังจากที่ได้สติ
“อะไรวะ มึงไม่ชอบแบบนี้เหรอ จะเอาแบบไหน กูจัดให้”หมวดเม่นคว้ามือผมไว้ แต่ผมสะบัดอย่างแรง
“อย่าให้กูต้องกระทืบมึงนะไอ้สัส มึงนี่แม่ง เหี้ยว่ะ”ผมผลักอกหมวดเม่นไปอีกครั้งแล้วเดินหน้าไม่สบอารมณ์ไปหาหมวดเต้ย “กลับบ้าน”ผมคว้าแขนหมวดเต้ยดึงขึ้นมา
“อ้าว จะรีบไปไหน”หมวดบูมท้วงออกมาแบบหน้างง
“เออ เป็นไร ไปทำอะไรมา ไปแดกขี้มาไง หน้าเหมือนโดนเขาลากไปยิงงั้นแหละไอ้สัส”หมวดเต้ยมองหน้าผมทำหน้างงๆ
“ผมไม่อยากอยู่แล้ว กลับบ้าน”
“เฮ้ย จะรีบไปไหนวะ”เพื่อนๆหมวดเต้ยถามแบบงงๆ
“เต้ย กลับบ้าน”ผมพูดอีกครั้ง
“เออๆ กูกลับล่ะ เดี๋ยวค่อยว่ากันนะเพื่อน โทษเว้ย”หมวดเต้ยลุกจากเก้าอี้แล้วกอดคอผมเดินไปหน้าบ้าน พี่แกเมานิดหน่อยครับ ยังพอคุยกันรู้เรื่อง “เป็นไรของมึงวะ”
“ไอ้สัสเม่นทำจังไรกับผม”
“อ้าว เหี้ยแล้วไง มันทำอะไรมึง”หมวดเต้ยหันหลังเหมือนจะกลับไปที่วงเหล้า
“ไม่ต้องกลับไป ไม่อยากเจอหน้ามัน”ผมลากหมวดเต้ยออกไปจากนั้นก็ขึ้นแท็กซี่กลับไปที่บ้าน แม่งอารมณ์เสีย ไอ้สัส จังไรเกิน นี่กูแฟนเพื่อนมึงนะเนี่ย มึงยังกล้าขนาดนี้ โห ไอ้สัส ถ้ากูเป็นกิ๊กนี่คงไม่เหลือแน่
“มันทำอะไรมึง”ระหว่างที่นั่งแท็กซี่หมวดเต้ยถามสีหน้าเคร่งเครียด
“มันจูบผม แม่งมั่วชิบหาย รู้งี้ผมไม่ไปเยี่ยวหรอก”
“ไอ้สัสเอ๊ย มันน่ากระทืบมั้ยล่ะ”หมวดเต้ยนั่งจับมือผมไว้ตลอดทาง ผมรู้สึกอารมณ์เสียอย่างมากที่สุด แม่งเอ๊ย ทำไมคนเราไม่ให้เกียรติกันถึงขนาดนี้เลยว่ะ
มาถึงบ้านตี ๓ พอดีเลยครับ รีบเข้าไปอาบน้ำพร้อมกัน อากาศเย็นๆทำให้ขนลุกซู่ หมวดเต้ยแกเมาๆเลยทำอะไรช้ามาก กว่าพี่แกจะคิดออกว่าต้องถอดเสื้อผ้าอาบน้ำ ผมต้องสะกิดแล้วก็ถอดให้ อาบน้ำเย็นๆจนขนลุกซู่ไปทั้งตัว
“สร่างเมาเลยว่ะมหา”หมวดเต้ยกอดอกยืนให้สายน้ำไหลรดไปทั่วตัว
“ผมคิดว่ามันจะไม่หนาวแล้วนะ”รีบขัดถูตามลำตัวอย่างรวดเร็วเพราะอากาศมันเย็น อาบน้ำเสร็จแล้วเช็ดตัว รื้อกระเป๋าหากางเกงขาสั้นกับเสื้อยืดมาใส่ปิดไฟแล้วนอนซะ คิดว่าผมจะนอนหลับไหม คำตอบคือไม่ครับ หมวดเต้ยแกเล่นล้วงเข้ามาเขี่ยหัวนม เอาแล้วไง
“เราไม่ต้องนอนกันดีกว่าเนอะ”ผมพลิกตัวคร่อมหมวดเต้ยแล้วจูบอย่างหนักหน่วง
“ขาถ่างแน่กู ไอ้สัส พรุ่งนี้กูตายอย่าไปบอกคนอื่นนะว่ากูโดนมึงเอาจนตาย”หมวดเต้ยพูดติดตลก สภาพคนเพิ่งสร่างเมาแล้วโดนชวนเล่นโลดโผน ฮ่าๆๆ ตื่นมาเป็นผีตาโบ๋แน่เลย
“โหย ปากนะปาก เดี๋ยวเอาให้ตายคาอกจริงๆหรอก”ผมนอนหงายผู้หมวดแกพลิกตัวมานอนก่ายพาดขาดมาเต็มที่ เออเถอะ นานทีจะได้นอนกอดกันแบบนี้แล้วสุดท้ายก็หลับลงไปพร้อมกับเสียงนกกระจิบนกกระจาบร้องระงมอยู่ริมขอบหน้าต่าง
ตื่นอีกทีก็เที่ยงวันทันเหตุการณ์พอดี หมวดเต้ยแกไม่ตื่นง่ายหรอกครับ เดินอึนจวยแกว่งเข้าห้องน้ำล้างหน้าล้างตาแล้วอาบน้ำให้เรียบร้อย ที่จริงบ้านหมวดเต้ยมีมอไซด์อยู่คันหนึ่งกับรถเก๋งอีกคันหนึ่งซึ่งผมขับไม่เป็นสักอย่าง จักรยานอ่ะพอปั่นได้แต่มอไซด์อย่าได้ถามหาความสามารถจากพี่ตวงเลย เดินออกไปซื้อข้าวมากินเจอกับไอ้น้องมิวเด็กสถาปัตย์บ้านเยื้องๆกันพอดีเลย
“ไปไหนพี่ ผมไปส่งไหม”มันยิ้มใจดี หุ่นขาวๆ หน้าตี๋ๆ มีหนวดเครา ใครเห็นใครก็ชอบ แต่พี่ตวงไม่ชอบอ่ะ
“ไปซื้อกับข้าวอ่ะ”
“พอดีเลย ผมว่าจะไปหาอะไรกินพอดีเลย พี่รอผมแปบนะเดี๋ยวผมไปด้วย”เออ อะไรจะบังเอิญขนาดนั้น รอแปบนึงน้องมันใส่เสื้อกล้ามสีขาวบางๆกับกางเกงสั้นๆ กูรู้ว่ามึงหล่อแต่แต่งตัวแบบนี้มึงแก้ผ้าแล้วเดินโชว์เลยดีไหม ไปถึงปากซอยเดินหาของกินหลายอย่าง ขนมนมเนยกูซื้อหมด บำรุงเมียกูหน่อย เมียกูเพลีย ฮ่าๆๆ
“วันนี้พี่ไม่ออกไปไหนเหรอครับ”มาถึงหน้าบ้านแล้วมันก็ชวนคุย ไอ้ครั้นเราจะเดินหนีไปดื้อๆก็กระไรอยู่
“ไม่ว่ะ ไม่รู้จะไปไหน แล้วน้องไม่มีเรียนรึไง”
“วันอาทิตย์อ่ะพี่”
“เออ กูลืมว่ะ เดี๋ยวพี่ขอตัวก่อนนะ”เดินออกจากบ้านไปอย่าเร่งรีบ อยู่นานไม่ได้ รู้สึกได้กลิ่นแปลกๆ ฮ่าๆๆ ไม่ใช่อะไรหรอกครับ ปวดขี้อ่ะ วางของด้านล่างรีบวิ่งเข้าห้องน้ำ สบายใจคลายทุกข์แล้วขึ้นไปดูที่รักเขาตื่นหรือยัง ไม่อยู่บนเตียงแล้วครับ ผมมองไปรอบห้องหมวดเต้ยเปิดประตูออกมาจากห้องน้ำพอดีเลย
“ไอ้สัส เมื่อคืนมึงรุนแรงกับกู โคตรเจ็บเลยไอ้สัส”หมวดเต้ยเดินมากอดผมจากด้านหลัง
“เจ็บมากไหมครับ”
“อือ ไม่มากหรอก แค่เวลาเดินมันรู้สึกเจ็บว่ะ”
“ก็แบบนี้แหละครับ ไม่โดนนานๆมันก็เจ็บ ดังนั้นต้องหาเวลาเอากันบ่อยๆจะได้ไม่เจ็บ”
“เอาดิ หาเวลาให้ได้แล้วกัน กูไม่กลัวอยู่แล้ว หึหึ ปากดี เวลาจะพักผ่อนยังไม่มีเลยยังจะหาเรื่องเอากันบ่อยๆ”เออ มันก็จริงแหละครับ กว่าพวกผมจะได้ลาพักทีเนี่ยตั้งหลายเดือน งานมันเยอะจริงอะไรจริง
ลงมานั่งกินข้าวด้านล่างเปิดเพลงกล่อมเบาๆ โคตรโรแมนติก รู้สึกดีอย่างหนึ่งที่ผมซื้ออะไรมาหมวดเต้ยแกกินหมดทุกอย่างเลยครับ ไม่ค่อยเลือกกิน ตอนไปซื้อผมก็ไม่รู้จะซื้ออะไรดี คิดอยู่ตั้งนาน เลยซื้อตามที่มีขายแถวนั้น หมวดเต้ยกินข้าวหมดแล้วผมก็เอาพวกนม พวกซุปไก่มาให้พี่แก บำรุงหน่อย
“หาของให้กูแดกแต่ละอย่างนะไอ้สัส ไม่ค่อยส่อเลยว่ากูโดนมึงเอามา ดูดิโยเกิร์ตเอย ซุปไก่เอย มึงไม่ซื้อยาสตรีเพ็ญพากมาให้กูแดกเลยล่ะ บำรุงร่างกายบำรุงโลหิต ไอ้เหี้ย”
“ฮ่าๆๆ เดี๋ยวซื้อยาว่านชักมดลูกมาให้กิน ฮ่าๆๆๆ”
“วันนี้กูไม่พาออกไปไหนนะ กูเพลีย”
“ครับ”รับคำแล้วผู้หมวดเดินขึ้นบนห้องไป ส่วนผมก็ทำความสะอาดบ้านตามที่ได้ตั้งใจไว้ ปัดกวาดเช็ดถู ไล่มาตั้งแต่ห้องครัว ห้องรับแขก แล้วไปปัดกวาดด้านบนซึ่งเป็นห้องว่าง จากนั้นก็มาเช็ดถูบันได เสร็จประมาณ ๕ โมงเย็นแล้ว เก็บอุปกรณ์แล้วไปอาบน้ำแต่งตัว หมวดเต้ยยังนอนหลับอยู่บนเตียงอยู่เลยครับ
-
อาบน้ำแต่งตัวไม่ได้ใส่เสื้อใส่แค่กางเกงขาสั้นคลานขึ้นบนเตียงกอดหมวดเต้ย หน้าพี่แกออกจะคล้ำหน่อยครับเพราะช่วงฝึกทหารนี่ตากแดดตากฝนมาก คร่อมตัวเบาๆแล้วไล่ฟัดไล่หอม ฮ่าๆๆ จนพี่แกรำคาญมั้งเลยลืมตาขึ้นมา
“สัส กวนตีน”หมวดเต้ยพลิกตัวผมคร่อมไว้ถนัด หอมแก้มหลายทีพี่แกก็ทำหน้านิ่วคิ้วขมวด แต่ไม่ปัดป้อง
“ตื่นเหอะ นอนนานๆสมองมันจะอึน”
“อือ กอดกูหน่อยดิ”ผมทิ้งตัวลงนอนข้างๆแล้วโอบกอดเอาขาพาดไปบนลำตัวหมวดเต้ยเต็มที่ หมวดเต้ยจับที่แขนผมแล้วบีบเบาๆพร้อมกับลูบไล้ไปด้วย
“บรรยากาศน่าเอากันเนอะ”
“หือ พูดอะไรนะ”
“เปล่าๆ ผมกอดผู้หมวดทีไรผมหื่นแตกทุกที เฮ้อ กูโคตรหลงเมียเลยว่ะ จุ๊บทีสิครับที่รัก”
“กูว่ามึงจุ๊บกูไปจุ๊บกูมา กูคงได้คลานแน่ เฮ้ยๆ จะล้วงทำเหี้ยอะไร กูยังเจ็บอยู่นะ”ผมเอามือล้วงไปบีบก้นแน่นๆ กูโรคจิตไปป่ะวะ “มึงชอบทำตัวเหมือนไม่เคยผ่านรสพระธรรมมาเลยว่ะมหา ถามจริงบวชมาเป็นสิบปีได้แค่ความหื่นติดตัวมาเหรอวะ สึกจากผ้าเหลืองนี่ทิ้งพระธรรมไปหมดแลยใช่ไหม”
“หือ ก็รักอ่ะ มันก็มีหื่นกับเมียบ้างอะไรบ้างแหละผู้หมวด แฟนนะไม่ใช่เทวดาจะเอาไว้ขึ้นหิ้งบูชาอย่างเดียว แล้วถ้าไม่ให้หื่นกับแฟนจะให้ผมไปเสียตัวที่ไหน ระวังเหอะ ชอบว่าผมหื่นมากๆเดี๋ยวผมไปหากิ๊กใหม่แล้วจะร้องไห้น้ำตาเช็ดหัวเข่า”
“ถ้ากล้าก็ลองดิ”
“แฮะๆ ไม่กล้าหรอก เออ นี่ผมไปถามหมอเมื่อวาน ผมรู้สึกแปลก งงกับอาการของตัวเองมาพักใหญ่เลยไปถามน้องหมอฝิ่น”
“มึงเป็นไร”หมวดเต้ยรีบหันมามองหน้าผมด้วยความห่วงใย
“ผมก็ไม่แน่ใจอาการเหมือนกัน ผมไปปรึกษาน้องหมอข้างบ้าน บอกอาการไป น้องหมอบอกว่าผมเป็นโรคเกรงใจเมียชนิดรุนแรง เนี่ย เขาบอกว่ายาที่ดีที่สุดตอนนี้ในการรักษาอาการกลัวเมียก็คือการฉีดวัคซีนป้องกันเมียหึง เมื่อคืนผมฉีดไปหลายเข็มแล้ว คืนนี้กะจะฉีดอีก”
“เดี๋ยวกูว่าสักวันกูคงได้ฉีดวัคซีนป้องกันหมอวินิจฉัยโรคผิด เสี้ยมกันดีนักไอ้เรื่องแบบนี้”
“แล้วชอบไหมล่ะ”
“ไม่ชอบกูคงไม่ยอมเอาขาพาดบ่ามึงหรอกไอ้สัส เอ้ยๆ มึงจะเอาจริงอ่ะไอ้หมา กูไม่เรียกมึงมหาแล้ว กูจะเรียกมึงไอ้หมา เลียเก่งนะมึง อูย อย่ากัดหัวนมกูดิ”
“ฮ่าๆๆ ไม่แกล้งแล้วครับ”ผมยิ้มแล้วไม่ทำอะไรต่อ ส่วนหมวดเต้ยก็นอนเฉยๆ ไม่ได้พูดอะไร หยอกกันวันละนิดจิตแจ่มใส
“ตวง ถ้าพ่อกูเขาไม่ยอมรับเรื่องนี้มึงจะทำยังไง”อ้าวที่รักกู ชวนดราม่าซะแล้ว
“เรื่องอะไรเหรอครับ ที่เราคบกันอ่ะนะ”
“อือ ถ้าพ่อแม่กูไม่ยอม มึงจะทำยังไง”
“อือ นั่นสิ แต่ผมไม่เลิกกับผู้หมวดหรอก แต่ผมก็ไม่รู้จะทำยังไง ก็คงจะหาวิธีการอะไรสักอย่างหรือหลายๆอย่างแหละครับผู้หมวด ต่อให้เขาจับแยกผมว่าไม่มีทางที่ผมจะเลิกรักผู้หมวดได้หรอก”
“แล้วถ้าพ่อแม่กูให้กูแต่งงานมีเมียล่ะ”
“ผู้หมวด อะไรยังไม่เกิดอย่าเพิ่งไปคิดถึงมัน มันสำคัญที่ปัจจุบัน ที่จริงเรื่องนี้มันก็ต้องเจออะไรที่ท้าทายหลายอย่าง แต่เมื่อเราก้าวขาที่จะเดินไปพร้อมกันแล้ว มันก็ต้องมีหลุมมีบ่อที่เราจะต้องสะดุดบ้าง ขนาดถนนดีๆยังมีหลุมบ่อ แล้วการเดินทางของคนล่ะครับ มันก็ต้องมีสะดุดบ้าง ตกหลุมตกร่องบ้าง เพียงแต่ถ้าเราใช้สติปัญญาคอยประคับประคองการเดินทางของเรา หลุมเล็กบ่อใหญ่เราก็จะสามารถผ่านมันไปได้”
“อือ กูรักมึงว่ะ ไม่รู้ว่าเพราะอะไร มึงนี่แปลก เอากู กวนตีนกู แล้วทำให้กูหลงรัก”
“หึหึ เขาเรียกว่าบุพเพอาละวาด”
“แล้วมึงไม่คิดมากเหรอที่มารักผู้ชายด้วยกัน”
“เคยคิดนะครับ แต่เมื่อมันเกิดขึ้นแล้วเราก็ต้องทำความเข้าใจกับมัน อยู่กับมัน มันก็ไม่ใช่สิ่งที่ถูกต้องที่สุดหรอกครับถ้าหากว่าเรื่องนี้อยู่ในมุมมองของคนอื่น แต่มันจะเป็นสิ่งที่ถูกต้องเมื่อสิ่งนี้อยู่ในมุมมองของเรา เรื่องของคน ๒ คนไม่ใช่คนหลายคน”
“อือ มึงอายบ้างไหมวะ”
“มีอะไรจะต้องอายครับ เราทำชั่วที่ไหนล่ะ คนเราหน้าบางกับเรื่องไม่เป็นเรื่องมันก็เกินไป สิ่งที่เราควรจะอายมากกว่าก็คือการที่เราทำอะไรที่เลวทรามต่ำช้า มันพูดยากอ่ะผู้หมวด เฮ้อ อย่าคิดอะไรมากเลยครับ ถ้าผมอายจริงผมไม่ทะลึ่งตึงตังกับผู้หมวดมาจนทุกวันนี้หรอก เรื่องที่ผมจะอายอย่างเดียวก็คืออายชั่วกลัวบาป สิ่งที่เราเป็นอยู่อาจจะไม่ถูกใจคนอื่นบ้าง ก็คิดเสียว่ามันเป็นรสชาติชีวิต ไม่มีอะไรที่จะถูกใจคนทุกคนได้หรอกครับ มีดี มีเลว มีถูก มีผิด รสชาติชีวิตก็แบบนี้ ทุกข์บ้าง สุขบ้าง”
“อือ มึงนี่มองโลกในแง่ดีนะ”
“มันก็เหมือนเราอยากกินกับข้าวดีๆอ่ะ อะไรที่ทำใจหัวใจเรามีความสุข อะไรที่เป็นสิ่งสวยงามเรามองมันให้มากๆ คนเราชอบคิดร้ายไปก่อน เพราะความกลัวที่ถูกปลูกฝังมาตั้งแต่ยังเด็ก เลยทำให้ไม่กล้าที่จะก้าวเดิน ไม่กล้าที่จะทำอะไร หากเรามัวแต่กลัว มองโลกในง่ายร้าย เราก็ไม่ต่างจากที่คนที่ถูกขังอยู่ในคุก แต่นี่มันเป็นคุกของจิตใจ เราถูกสิ่งที่เรียกว่าคิดลบครอบงำ ทำให้เรากลัว เรามามองอะไรที่มันสวยๆงามๆ ทำให้จิตใจเราเย็นสบาย สิ่งดีงามก็กลับมาหาเรา เพราะความคิดจึงทำให้คนกระทำ คนเขาคิดดี เขาย่อมทำดี คนคิดไม่ดีเขาก็ทำไม่ดี”
“แล้วตอนนี้มึงกำลังคิดอะไรกับกู แหม ไอ้สัส แข็งเชียวนะ”
“จะไม่แข็งได้ไงอ่ะที่รัก ก็ที่รักเล่นกำทั้งดุ้นแบบนี้มันเจอสัมผัสที่คุ้นเคยมันก็ขึ้นเป็นธรรมดา พร้อมยัง ผมจะฉีดวัคซีนก่อนอาหาร ป้องการโรคหลงผัว ฮ่าๆๆ”กระเซ้าเย้าแหย่กันพอเป็นกระษัยครับ มันแข็งก็จริงแต่คงไม่ทำอะไรที่รักหรอก เมื่อคืนโดนหนัก ฮ่าๆ
ก๊อก เสียงเคาะประตู ๒ ทีพร้อมกับประตูที่ถูกเปิดเข้ามา ผมกับหมวดเต้ยรีบหันไปมอง ไม่ใช่ใครที่ไหนอื่นไกล หมวดบูมนั่นเอง
“กูมาขัดจังหวะพอดีเลย หึหึ ชอบว่ะขัดความสุขของคนอื่น”หมวดบูมยิ้มหน้าระรื่นเดินเข้ามา
“ไม่ได้ทำอะไรสักหน่อยเหอะครับผู้หมวด”
“จริงเหอะมหา มึงนี่ไม่ต่างจากไอ้บอมบ์หรอก กูรู้นิสัยพวกมึงดี ชอบทำหน้านิ่งๆเหมือนไม่มีอะไร ที่ไหนได้แม่งจ้องจะล่อกูทั้งวัน ถามจริงกูมาขัดจังหวะป่ะวะ”
“เปล่าครับผู้หมวด แค่กอดกันเฉยๆ ผู้หมวดจะมาทำไมไม่บอก่อนครับ ผมจะได้ทำตัวเรียบร้อยกว่านี้”
“ถ้าบอกก็ไม่เห็นของดีสิวะ ซี้ด ตวงแรงๆเลย เต้ยเสียว”หมวดบูมล้อเลียนได้กวนตีนมาก
“กูว่าแม่งโดนไอ้บอมบ์ล่อจนอาหารหื่นขึ้นสมองแน่เลย สัส”
“กวนตีนแล้วมึงไอ้เต้ย เฮ้ยๆ จะทำอะไรกู”หมวดเต้ยรีบกระชากหมวดบูมมากดบนเตียง
“ฮ่าๆๆ จับไอ้บูมข่มขืนเลย”หมวดเต้ยกดตัวหมวดบูมไว้ หมวดบูมก็ดิ้น ผมไม่สู้ดีกว่าครับแรงควายกันทั้งนั้น หมวดบูมงัดวิชาทางการทหารมาต่อสู้หมวดเต้ยเต็มที่ หมวดเต้ยก็ใช่ย่อยไปร่ำเรียนอะไรมาก็จัดหมวดบูมซะเต็มที่ เป็นคู่มวยที่สูสีมากเลยครับ จนทั้งคู่เหนื่อยล้าจึงหยุด
“ฝีมือมีแค่นี้เหรอวะ กระจอก”หมวดเต้ยพูดหยาม
“ถุย ว่าแต่กู หัดดูตัวเองบ้างไอ้น้อง”
“เล่นแรงๆแบบนี้ไม่กลัวเจ็บบ้างเลยเหรอครับผู้หมวด”คือเมื่อกี้แบบว่าต่อสู่กันแทบเป็นแทบตาย
“เจ็บดิ แต่ต้องอดทน กูไปฝึกเจอหนักกว่านี้อีก นี่แค่ขี้เล็บ”หมวดบูมตอบ
“เจ็บตัวกูไม่ค่อยเท่าไหร่ แต่เจ็บตูดนี่สิไอ้สัส ยังไม่ฟื้นตัวเลยกู หาเรื่องซะแล้ว”
“ไหนๆ เปิดดูหน่อยครับผู้หมวดเผื่อมันเป็นแผลอันตรายจะได้ฉีดยาป้องกันไว้ก่อน”ผมรีบรี่เข้าไปหาผู้หมวดแต่โดนถีบหน้าอกเต็มๆ
“ที่เรื่องนี่เร็วนักนะไอ้สัส กูไม่เป็นไรมากเว้ย ไม่ต้องมาขอกูดู”
“ฮ่าๆๆๆ ไอ้เต้ยขาถ่าง”หมวดบูมขำกลิ้ง
“ถุย ไอ้สัสบูม วันที่มึงเข้ากองพันแม่งสภาพไม่ต่างจากศพ ล้อกู หัดดูตัวเองหน่อยเหอะ”
“ไอ้เหี้ย เอาความจริงมาพูด แต่แม่งพูดแล้วแค้น ไอ้สัส อ้อนกูแม่งทุกวัน กูว่าเลิกคบกับพวกนี้เหอะว่ะ น่ากลัวกว่าไปรบอีก ดูหน้าตาดิ ทำตัวเงียบๆ เป็นคนมีหลักการ พูดดี ไอ้สัส พอแม่งดับไฟเท่านั้นแหละ ไม่ต้องพูดเลย จับแหกแข้งแหกขาอย่างเดียว”
“แล้วยอมไหมครับ”ผมขำกับหมวดบูม สงสัยจะแค้นไอ้บอมบ์จริงๆ
“ไม่ยอมก็ไม่ได้ไอ้สัส หลวมตัวมาเป็นแฟนมันแล้วนี่ จะเอามันคืนบ้างก็ไม่ใช่หน้าที่ วู้ อย่าพูดถึงมันเลย หิวข้าวว่ะ ป่ะ ไปหาอะไรกินกัน”หมวดบูมลุกจากเตียงจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย
“รอกูสักแปบได้ป่ะ กูขออาบน้ำก่อน หรือจะเข้าไปอาบด้วยกันอีกรอบ”
“เออๆ เหงื่อออกเหนียวตัวเลยว่ะ ขออาบน้ำด้วย”หมวดบูมถอดเสื้อ นานๆเห็นหมวดบูมถอดเสื้อที ผิวขาว เนื้อแน่น
“ผมขออาบด้วยสิครับ”
“ลงไปอาบข้างล่างคนเดียวเลยมึง”หมวดเต้ยพูดพลางถอดเสื้อผ้าจนเหลือแค่กางเกงใน หมวดบูมเช่นกัน เห็นแบบนี้กูก็หื่นแตกเหมือนกัน แหม สัสเอ๊ย อยากควบสองเสียจริง นี่ถ้าไม่ติดว่าเมียเพื่อนนะ กูคงเปรม
“หน้าไม่ค่อยส่อเลยนะไอ้สัส จ้องอยู่นั่นแหละ เสียใจว่ะน้อง ไม่ได้แดกพี่หรอก”หมวดบูมตบไหล่ผมดังปั๊ก ทำเอาผมสะดุ้ง แล้วทั้งคู่ก็เข้าห้องน้ำไป ทิ้งให้ผมยืนมองตามหลังตาค้าง อ้าว ทิ้งกันเฉยเลย
ผมต้องลงไปอาบน้ำด้านล่าง เพื่อความรวดเร็ว ขึ้นไปด้านบนอีกทีรีบควานหาเสื้อผ้ามาใส่ หมวดเต้ยกับหมวดบูมยังไม่ออกมาเลยครับ สักพักได้ยินเสียง
“ซี้ดดดดดดดดดดดดด อ่า เสียวว่ะ ซี้ดดดดดด”เสียงหมวดเต้ยคราง “อย่างนั้นแหละบูม อ่า แรงๆ อ่า”
ปึงๆๆ ผมรีบทุบประตูทันที “ไอ้เหี้ย พวกมึงทำอะไรวะ เฮ้ย หมวดบูม มึงทำอะไรเมียกู เปิดประตูเลยพวกมึง”
“อย่าไปสนใจเต้ย เรามาสนุกกันดีกว่า อ่า มึงนี่โคตรฟิตเลยว่ะเต้ย ซี้ด เสียวว่ะ โอ๊ย เต้ย กูใกล้แล้ว”
ปึงๆๆๆ ผมทุบประตูแทบบ้าคลั่ง ไอ้สัส ทำไมต้องเล่นชู้ต่อหน้าต่อตากูด้วยวะ “ไอ้บูม ไอ้หมวดบูม หยุดนะมึง หมวดเต้ย ไอ้สัส มึงยอมมันทำไมวะ ไอ้เหี้ย พวกมึงแม่งกวนตีน ไอ้เต้ย ได้ยินกูป่ะ”ปึงๆๆๆ ผมทุบประตูอีกหลายที
แกร๊ก เสียงประตูถูกปลดล็อกผมแทบจะถีบประตูเข้าไปทันทีถ้าไม่เจอหน้ายิ้มแฉ่งของ ๒ หมวด
“ฮ่าๆๆๆ ไอ้สัส โดนอำแล้วมึง”หมวดเต้ยยิ้มหน้าระรื่นเดินออกมา ส่วนหมวดบูมนี่ขำหน้าดำหน้าแดง
“วู้ สะใจวะ ฮ่าๆๆ”เออ แกล้งกูได้แกล้งไป ไอ้เราก็เสียวๆว่าเขาจะทำกันจริง
“เฮ้ย มึงโกรธกูเหรอ”หมวดเต้ยเห็นผมทำหน้านิ่งเงียบพี่แกเลยรีบสะกิด ไม่หนักไม่เบา ไหล่กูแทบหลุด
“ทีแรกไม่โกรธนะ แต่แม่ง กูเจ็บไหล่ ตบมาได้”มือหนักจริงๆ
“โอ๋ๆ มาๆเดี๋ยวพี่เป่าให้”หมวดเต้ยทำท่าจะเป่าแต่ผมดึงมาจูบซะเลย กว่าจะได้ไปกินข้าวกินปลาก็เกือบจะ ๑ ทุ่ม มัวแต่หยอกกัน เหมือนเด็กๆกันเลยครับ ที่กองร้อยผมนี่พวกรุ่นพี่ชอบหยอก เล่นกันเหมือนเด็กๆ บางคนนะมีลูกมีเมียแล้ว ชอบเล่นกับเพื่อนในกองร้อยแบบเด็กๆ แต่ก็สนุกดีครับ ผมว่าไม่มีใครอยากจะเป็นผู้ใหญ่กันหรอก เพราะเป็นผู้ใหญ่แล้วปัญหามันเยอะ ต้องคิด ต้องตัดสินใจ ต้องรู้จักเลือกอะไรหลายๆอย่าง เห็นแล้วก็ชวนเพลีย
๒ หมวดสุดหล่อตัดสินใจพาผมมากินข้าวที่ร้านอาหารชื่อดังในห้าง ช่วงเย็นแบบนี้คนพลุกพล่านดีจริงๆ ทั้งวัยเรียนวัยทำงาน ที่จริงผมก็อยากจะแย้งนะครับว่าหาร้านที่มันกินง่ายไม่ได้มาไกล แต่ทำไงได้เขาพามานี่แล้วเลยต้องมากินให้มันจบๆไป หมวดบูมกับหมวดเต้ยนั่งข้างกันส่วนผมนั่งคนเดียว นั่งไปแล้วไอ้โต๊ะเยื้องๆกันมันมองมาที่ผมแปลกๆ ผู้ชายทั้งกลุ่ม หน้าขาว หุ่นล่ำ แล้วชอบมองมาที่ผมหลายครั้งมาก บางครั้งก็ยิ้มให้ด้วย
“เป็นอะไรวะ ทำไมไม่ยอมกินซะที รอให้กูปั่นแล้วป้อนผ่านสายยางรึไง”แหม ที่รักกูก็ ประชดซะเหมือนกูนอนห้องไอซียูเลยว่ะ
“เปล่า ไอ้โต๊ะนู้นมันมองมาน่ะ ไม่รู้มันมองอะไร แต่มันหันมายิ้มให้”ผมบุ้ยปากไปที่โต๊ะเยื้องๆ หมวดเตยหันหลังไปมองครู่หนึ่งแล้วยักไหล่
“กูเป็นใคร”หมวดเต้ยชี้หน้าตัวเอง
“เป็นผู้หมวด เป็นแฟนผมด้วย ทำไมอ่ะ”
“เออ งั้นมองหน้ากู แล้วกินข้าวซะ”
“ครับที่รัก”แล้วผมก็มองหน้าหมวดเต้ยไปกินข้าวไป เออ อร่อยดีว่ะ “หมวดบูมครับ ไอ้โรคกลัวเมียเนี่ยมันต้องแก้ยังไงอ่ะ”
“มึงถามได้ถูกคนมากเลยมหา คำตอบของกูคือไม่ต้องแก้ เดี๋ยวเมียเป็นคนจัดการทุกอย่างเอง เข้าใจป่ะ โลกใบนี้เมียเป็นใหญ่ โอเคป่ะ”จบเลยกู กูกับไอ้บอมบ์นี่ไม่ต่างกันเลย มีเมียหน้าแข้งใหญ่ก็แบบนี้แหละครับ ต้องทำตัวดีๆเพราะบารมีของเมียเขาเยอะ เอะอะเสียงดังไม่ได้ เกิดเมียไม่พอใจใครจะดูและผัวตัวน้อยๆอ่ะ
๓ หนุ่มหุ่นควายกินอาหารที่ตั้งอยู่เบื้องหน้าแบบไม่ยั้ง สั่งมาคนละ ๓ อย่าง ตบท้ายด้วยไอติมถ้วยกับของหวาน อยากจะเรอนะ แต่มารยาทสังคมมีเยอะ ถ้าอยู่ที่ค่ายนะกินอิ่มแล้วแข่งกันเรอ ไม่รู้เป็นไร ไอ้บางคนก็เหลือมนุษย์มนาเสียจริง มันกินอิ่มแล้วเรอไม่พอ แถมตดอีกต่างห่าง ทั้งบนทั้งล่างเอาซะให้คุ้ม จ่ายตังค์แบบอเมริกันแชร์แล้วเดินเล่นแถวๆนั้น ผมเดินตาม ๒ หมวด พวกเขาเองก็เข้าร้านนั้นออกร้านนี้ จะซื้อรองเท้าบ้าง กางเกงยีนส์บ้าง บางทีหันมาถามผมว่าดีไหม ผมก็ไม่รู้จะตอบยังไง ไม่เคยสนใจอะไร ผมยืนอึนอยู่นานพอสมควรจนไม่รู้ว่าตอนนี้ ๒ หมวดหายไปไหนแล้ว อ้าว ฉิบหายล่ะกู ไปไหนกันแล้ววะ ผมมองหาซ้ายขวาก็ไม่เห็น เลยเดินดูร้านใกล้ แล้วพากันไปไหนวะเนี่ย ผมเดินตามหาทั้ง ๒ หมวดในบริเวณใกล้เคียงก็ไม่เจอ
“อาตวง อยู่นี่ได้ไง”กำลังชะเง้อคอหาผู้หมวดอยู่ๆก็มีคนมาทัก ไม่ใช่ใครที่ไหน น้องไปป์นี่เองครับ โล่งหน่อยว่ะ
“อามาซื้อของกับหมวดบูมหมวดเต้ยอ่ะ”
“อ๋อ อาได้ลาใช่ป่ะ”
“อือ ใช่แล้ว”
“แล้วพี่หมวดเต้ยกับพี่หมวดบูมไปไหนอ่ะ”
“ไม่รู้เหมือนกันอ่ะ อาเผลอแปบเดียวก็หายไปซะแล้ว ว่าแต่ไปป์ไม่ได้ออกกำลังกายเหรอ”
“ไม่อ่ะ วันนี้อาบอมบ์เข้าเวร ไม่ว่าง ไปป์ไม่มีเพื่อนออกเลยมาเดินเล่นกับเพื่อน เดี๋ยวไปป์ช่วยอาตามหาดีไหม”
“รบกวนเปล่าๆ ไปป์ไปเดินเล่นกับเพื่อนเหอะ เดี๋ยวอาเดินหาแถวๆนี้เองก็ได้”ผมเอามือวางที่ไหล่น้องไปป์ ยังใส่ชุดนักเรียนอย่เลยครับ ผมเห็นแล้วก็อยากจะใส่ชุดนักเรียนแบบนี้กับเขาบ้าง เกิดมาใส่ชุดนักเรียนแค่ถึงป.๖ จากนั้นก็ใส่จีวรยันอายุ ๒๕ จนมาเป็นทหารก็ได้มาใส่เครื่องแบบ อิจฉาพวกเด็กในกรุงเว้ย โอกาสทางการศึกษามีสูง พ่อแม่ก็มีความเพียบพร้อม สถานศึกษาก็มีอยู่เยอะมาก ไม่เหมือนต่างจังหวัด ตอนผมเรียนอยู่ประถมนะ เสื้อขาวกางเกงสีกากีรองเท้าแตะ ไม่ได้ใส่ผ้าใบแบบทุกวันนี้หรอกครับ เสื้อก็เก่าๆ ต้องรอรับแจกบ้าง ยิ่งบ้านผมนี่ ตอนนั้นจนมาก เสื้อก็รับแจกมาจากคนอื่นอีกที แบบว่าใส่จนเสื้อมันบาง โรงเรียนที่เรียนก็พอบังแดดบังฝน บางวันครูก็สอนบ้างไม่สนบ้าง เรียนกันตามมีตามเกิด แต่ก็ถูไถจบป.๖ จนได้ คนที่มีฐานะหน่อยก็ส่งลูกเข้าเรียนที่โรงเรียนมัธยมประจำอำเภอซึ่งต้องนั่งรถไปไกลพอสมควร ถนนหนทางก็ไม่ค่อยดี ตอนนั้นผมบวชเณรภาคฤดูร้อนแล้วก็บวชเรียนต่อเลย ได้พระศาสนานี่แหละครับที่ทำให้ผมลืมตามอ้าปากได้จนทุกวันนี้ มองย้อนกลับไปแล้วก็มองมาที่ปัจจุบัน ความเพียบพร้อม โอกาส มีเยอะมาก แต่ทำไมคนไม่เลือกที่จะแสวงหานะ มัวแต่คอยโชคชะตาฟ้าลิขิตหรือบางคนก็เพลิดเพลินในสิ่งยั่วยุต่างๆ ทุกอย่างดูสวนทางกันไปหมด คนไม่มีโอกาสเรียนก็ดิ้นรนแทบตายเพื่อที่จะให้ได้เรียนหนังสือ คนที่มีโอกาสเพียบพร้อมทุกอย่างเอาตำราความรู้มาถึงบ้านก็พากันหนี พากันไม่สนใจ เฮ้อ แต่เราก็ไปว่าอะไรเขาไม่ได้ บางคนเขาก็ดี บางคนเขาก็ไม่ดี ทุกอย่างมันผสมปนเปเป็นรสชาติชีวิต
น้องไปป์พาผมมาเจอเพื่อนๆของเขา มีแต่หล่อขาวตี๋ทั้งนั้นเลยครับ แนะนำชื่อกันไปว่าชื่ออะไรบ้าง ผมก็ไม่ค่อยจำชื่อได้สักเท่าไหร่ พอน้องๆรู้ว่าผมเป็นทหารก็ซักใหญ่เลยครับว่าฝึกทหารยังไง เหนื่อยไหม แก้ผ้าอาบน้ำหรือเปล่า ผมก็ตอบไปเท่าที่ตอบได้ แต่ก็มีกั๊กบ้าง อยากให้เขามาเรียนรู้เอง เป็นทหาร ไม่ได้เป็นยากและก็ไม่ได้เป็นง่ายๆ บางคนอยากเป็นก็ไม่ได้เป็น บางคนไม่อยากเป็นก็ได้เป็น แต่ส่วนใหญ่มีแต่พวกที่ไม่อยากเป็นทั้งนั้น พอมาฝึกจริงๆแล้ว โอเค ยอมรับว่าเหนื่อยมาก ทรมานมากแต่อย่างหนึ่งที่พวกผมได้รับมาก็คือความภาคภูมิใจ แหม พอแต่งชุดทหารออกไปไหนมาไหนมีแต่คนมองนี่ครับ ผมคุยกับน้องๆอยู่พักใหญ่จนมีสายเข้ามาจึงรีบรับโทรศัพท์ น้องๆเห็นโทรศัพท์ผมบางคนก็หลุดขำออกมา คือผมมัดยางไว้กลางตัวเครื่องอะครับ ฝาแบตมันชอบหลุดก็เลยมัดไว้ซะ
หมวดเต้ยโทรมาถามว่าอยู่ไหน อะไรยังไง แล้วพี่แกก็บอกให้ผมรอ จะเดินมาหา พอวางสายไปน้องบางคนกลั้นยิ้ม
“อาไม่อายเหรอ ใช้โทรศัพท์รุ่นนี้อ่ะ”น้องคนหนึ่งชี้มาที่โทรศัพท์ผม ทำไมอ่ะ มันโทรเข้าโทรออกได้ มีไฟฉายกับเอฟเอ็มคอยฟังเพลง แค่นี้ก็เพียงพอแล้วสำหรับผม
“ไม่อายอ่ะ อามีเงินแค่นี้ อาซื้อได้แค่นี้ อาก็พอใจอยู่แค่นี้แหละครับ บ้านอาไม่ใช่บ้านคนรวย เป็นชาวนาจนๆ จะให้อาเอาเงินไปซื้อเครื่องละหลายๆพัน อาทำไม่ได้หรอก”
“อ้าว เงินเดือนทหารก็เพิ่มขึ้นแล้วไม่ใช่เหรออา”
“มันเพิ่มขึ้นก็จริง แต่ว่าจะไปสุรุ่ยสุร่ายไม่ได้ ไม่ใช่มีร้อยเราใช้ร้อย มีพันเราใช้พัน อาก็ไม่รู้สิว่าน้องจะคิดยังไง พื้นฐานของอากับพื้นฐานของน้องมันต่างกัน เราจะเอาแต่สบายคนเดียวไม่ได้หรอก ยังมีคนอื่นที่ลำบากกว่าเรา ยังมีคนอื่นที่ไม่ได้ใส่เสื้อผ้าดีๆเหมือนกับเรา ยังมีคนอื่นที่ไม่ได้เดินห้างเหมือนเราอีกเยอะ อามีแค่นี้ พอใจกับมัน ถ้าอาไม่พอใจมัน อาก็ไม่มีอะไรจะใช้ โอเคไหมครับ”
“อาก็หล่อนะ ทำไมอาไม่มีเงิน”ตรรกะแปลกๆ คนหล่อต้องมีเงินทุกคนหรือเปล่าวะ กูไม่ได้ใจ
“อือ อามันกรณียกเว้ย แล้วน้องเคยเห็นคนหน้าตาขี้เหร่มีเงินไหมล่ะ”
“เคย”
“เห็นไหม เรื่องเงินเรื่องทองอ่ะ มันไม่ได้อยู่ที่หน้าตาหรอก มันอยู่ที่ความสามารถ มันอยู่ที่พื้นฐานครอบครัว มันอยู่ที่ปัจจัยอะไรหลายๆอย่าง”
“แล้วอาไม่อยากมีเงินเหรอ อาหล่อแบบนี้ไปเป็นดารา อาก็มีเงินแล้วนี่ ไปเดินแบบก็ได้”มึงชักจูงกูได้เยี่ยมมากเลยไอ้น้อง กูเป็นทหารอยู่ดีๆจะให้ไปเป็นดารา
“เฮ้อ อาขอเก็บความหล่อไว้ให้เมียชมคนเดียวก็พอแล้ว ชีวิตเพื่อชาติ หัวใจเพื่อเธอ”
-
ขำสองหมวดล้อกันไปล้อกันมา
น่ารักกันดีจริงๆเลย
ตอนที่แกล้งมหาพี่แกเกือบหัวใจวายละอีกนิด
:pig4:
-
สมาคมชื่นชมเมียจริงๆ :katai2-1:
-
o13 ให้มหา สาระเพียบเหมือนเคย
-
โรคกลัวเมีย ใครๆก็เป็นมหา ถามพี่บอมบ์เลย 55555 :laugh:
-
โอ๊ยยยยยยย เป็นเพื่อนที่ดีเนอะ ดีมากกกก ดีออกกกกกกกกกกกกกกกก
รู้ว่าเป็นแฟนเพื่อนแล้วยังทำแบบนั้นอีก เหอะ
วางถุงกาวเถอะ สติ สามัญสำนึก ผิดชอบชั่วดี(อันน้อยนิด)จะได้มีกะเขาบ้าง อีสลัดเอ๊ยยย
สองหมวดขาาาาา เล่นไรแรงนะนั่น อำซะพี่มหาร้องเสียงหลงเลย 5555
พี่บอมบ์กะพี่มหาก็เป็นโรคเดียว ดีแล้วที่เป็นโรคนี้
เพราะเขาว่า คนรักเมีย บูชาเมียแล้วจะเจริญญญญญญ คึคึ
พี่สองคนโคตรโชคดีเลย 5555
-
กลัวเมียทั้งคู่หูเพื่อนรักเลยนะ
ว่าแต่เพื่อนหมวดเต้ยหมวดบูมนี่นิสัยเสียจริง นั่นแฟนเพื่อนยังทำอีก
-
โลกนี้เมียเป็นใหญ่ ถูกต้องค่า ^^
-
ขอบคุณ :)
-
ทนเอานะมหาโลกนี้เมียใหญ่ แต่ไม่ต้องห่วงมีบอมบ์เป็นเพื่อนนะ 55555
มหามีสาระข้อคิดดีๆมากๆตลอดเลย แต่หื่นตลอดไม่แพ้บอมบ์เลย หึหึ
สองหมวดเขาเล่นกันเหมือนเด็กๆน่ารัก
:mew1: :L2:
-
เกิดเป็นเมียมหานี่น่าภูมิใจจริงๆ
-
นี่คือที่มาของคำว่า มหาหื่น :oo1:
-
ตอนที่ ๕๗ . ๒ เปรี้ยวหวาน
กว่าหมวดเต้ยจะมาผมก็ถูกเด็กๆลากไปนั่งกินไอติมซะแล้ว ที่จริงผมก็อิ่มแล้วนะแต่ทำไงได้ โดนพวกมากลากเข้าไปก็เลยต้องนั่งด้วย เด็กๆเย้วๆกันดีครับ ส่วนใหญ่คือลูกของคนมีเงินทั้งนั้น เกิดมาพร้อมกับกองเงินกองทองความสะดวกสบายเลยไม่คิดอะไรมาก ไอ้ครั้นผมจะพูดอะไรมากเกินไปกว่านั้นเดี๋ยวเด็กไม่เข้าใจเลยนั่งยิ้มเหมือนคนบ้า
หมวดเต้ยกับหมวดบูมเดินมาหาผมพร้อมกับในมือถือถุงกระดาษซึ่งคงจะซื้ออะไรหลายชิ้นแน่เลย น้องไปป์เห็น ๒ หมวดก็ทักทายแล้วชวนคุยกันเย้วๆอยู่พักหนึ่งจึงได้แยกย้ายสลายตัว ขับรถไปส่งหมวดบูมที่บ้านแล้วก็กลับมาสู่รังรัก ฮ่าๆๆ
“ลองกางเกงดูสิตวง กูซื้อมาให้ตัวหนึ่ง”
“อ้าว ซื้อให้ทำไมอ่ะครับ ผมมีเวลาใสที่ไหนล่ะ”
“เออน่า มีเวลา ไม่มีเวลาก็ช่างเหอะ ลองดูก่อน หรือว่ามึงจะแก้ผ้าตลอดชีวิตวะ ถึงไม่อยากใส่เสื้อผ้า”
“จะแก้ผ้าตอนที่อยู่กับผู้หมวด ๒ คนเท่านั้นแหละ ดูท่าจะแพงนะผู้หมวด แล้วรู้ได้ไงว่าผมใส่ได้หรือไม่ได้”
“ถุย ไอ้หมา นอนกอดกันมากี่คืนแล้วทำไมกูจะไม่รู้ เอวมึงเอวกูเท่ากันไม่ใช่เหรอ”
“เออ จริงว่ะ หอมแก้มที”ยื่นหน้าไปหอมแก้มที่รักหนึ่งทีแล้วลองกางเกงยีนส์ ที่จริงผมก็ไม่ค่อยจะรู้หรอกว่าอะไรเท่ไม่เท่ ขอแค่ใส่ได้ก็พอ “เป็นไงครับผู้หมวด”
“อือ มึงหล่อว่ะมหา กูชักจะหวงมึงขึ้นมาตงิดๆ นี่ถ้ามึงไปแบบครึ่งท่อนแบบนี้นะ สาวๆร้องแรกแหกกระเชิงวิ่งตามมึงแน่ๆเลย”คือผมเปลือยท่อนบนนะครับแล้วมันก็มองเห็นซิกแพคบางๆ
“งั้นผมไม่ใส่ดีกว่า ใส่แบบนี้แล้ววุ่นวาย เอาแบบง่ายๆ ให้ผู้หมวดหลงผมคนเดียวก็พอ”
“ถุย อย่ามาเวอร์ใส่กู”
“อ้าว ก็พูดจริงนี่นา ที่จริงผมก็ไม่ค่อยอยากจะเป็นจุดเด่นเท่าไหร่นะ ดูอย่างไปเดินห้างดิ บางคนก็มอง บางคนก็ยิ้มให้ บางคนก็ส่งสายตา มาดีก็ว่าไปอย่างแต่ไอ้พวกที่จ้องเหมือนจะกลืนกินไปทั้งลำไส้นี่สิ บรึ๋ย เออ เอางี้ดีไหม เดี๋ยวผมไปสกรีนเสื้อดีกว่า ผมจะสกรีนคำว่า มีเมียแล้ว เมียหวงมาก อืม อันนี้สกรีนด้านหน้า ส่วนด้านหลังก็เป็น ไม่กล้าลองดีกับบารมีของเมีย ปล. รักเมียที่สุดในโลก ฮ่าๆๆ เอาแบบนี้ดีกว่า”
“แน่จริงก็ทำดิ กูกลัวว่ามึงจะไม่แน่”
“ถ้าผมทำจริง ผมได้อะไร”
“ไม่รู้ดิ อะไรของกูทุกอย่างก็เป็นของมึงแล้วนี่”
“เออ ใช่ๆ เอ้อ เรามาหวานกันดีกว่า มานี่เลยที่รัก อยากทำมานานแล้ว แต่ลืม”
“อะไร”หมวดเต้ยทำหน้างงแต่ยอมเดินมาใกล้ๆ
“เอ่อ จริงๆผมก็ไม่รู้ว่าจะโรแมนติคยังไงนะ เอาแบบนี้แล้วกัน ดิบๆ คือ เนอะ ก็เรารักกันอ่ะ ได้กันมาตั้งหลายทีแล้ว ก็แบบว่า แฮะๆ วุ้ย กูเขินว่ะ ขอจูบแก้เขินก่อน”หมวดเต้ยยังทำหน้างงไปใหญ่แต่ยอมให้ผมจูบแต่โดยดี
“ทำอะไรวะ”พอผละจูบออกมาแล้วหมวดเต้ยยังทำหน้างงต่อไปอีก
“คือว่า เพราะโชคชะตา เพราะเวรกรรม หรือเพราะอะไรก็แล้วแต่ที่ทำให้ผมได้พบกับผู้หมวด แล้วกลายเป็นคนรักกัน ผมอยากจะให้สิ่งแทนใจ มันอาจจะไม่มีค่ามากเท่าไหร่ แต่ครั้งหนึ่งในชีวิตลูกผู้ชายที่รับใช้ชาติ ได้สิ่งนี้มาเป็นสิ่งที่เรียกกันว่าแหวนรุ่น ผมขอมอบแหวนรุ่นวงนี้ให้กับผู้หมวด นะครับ”ผมถอดแหวนรุ่นซึ่งเป็นสัญลักษณ์สำคัญอย่างหนึ่งของพวกผมที่ฝ่าฟันอุปสรรคกันมาตลอดระยะเวลา ๒ เดือนกว่าๆที่เราเป็นทหารใหม่ สิ่งนี้แสดงให้เห็นว่าเราผ่านร้อนผ่านหนาว ผ่านการโดนแดก ผ่านการถูกอบรม ผ่านการฝึกจนมาเป็นทหารได้
“ใส่ให้หน่อยสิ”ผู้หมวดยื่นนิ้วนางมาให้ผม
“ก็ ผมรักผู้หมวดนะครับ มันอาจจะไม่ได้โรแมนติดเหมือนหนัง แต่ผมอยากให้ผู้หมวด มันอาจจะฉุกละหุกไม่ทันตั้งตัวแต่ผมก็ไม่อยากจะให้ไม่มีโอกาสแบบนี้ จุ๊บ โคตรรักเลยว่ะ”ผมจูบที่นิ้วมือ หมวดเต้ยหน้าแดง ที่จริงหน้าดำต่างหาก แต่อนุโลมครับ
“อืม กูเป็นของมึงทั้งตัวและหัวใจแล้ว แล้วมึงล่ะ เป็นของกูทั้งตัวและหัวใจหรือเปล่า”
“ตอบแบบไม่คิดว่า เป็นครับ”ผมยิ้มกว้าง
“อ่ะ งั้นกูก็จะให้ของกูบ้าง กูเหนื่อยเพื่อที่จะได้สิ่งนี้มา มันเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตที่กูบากบั่นกว่าจะได้มันมา มันเป็นตัวแทนอะไรหลายๆอย่างที่แสดงถึงความเป็นกู กูพูดไม่เพราะ ห้วนๆ แต่ออกมาจากใจกู กูรักมึงนะ ไอ้หมาหน้ามึน”หมวดเต้ยสวมแหวนที่นิ้วนางของผมบ้าง เป็นแหวนรุ่นครับซึ่งผมว่ามันมีค่ามากที่สุด ผมไม่กล้าที่จะรับไว้
“มันมากไปไหมอ่ะครับผู้หมวด กว่าผู้หมวดจะได้แหวนวงนี้มามันยากลำบากนะครับ”
“อือ สิ่งที่สำคัญที่สุดอย่างหนึ่งที่กูจะให้มึงดูแลนอกจากหัวใจกู ก็คือแหวนวงนี้แหละ”หมวดเต้ยสวมแหวนให้ผมจนสุดนิ้วจากนั้นเราก็จูบกัน จูบแบบอ้อยอิ่ง เบาๆ เคลิ้มๆ โลกสีชมพูเลยครับ แหวนที่ผมให้หมวดเต้ยเป็นแหวนรุ่นของผมเอง ซึ่งพอฝึกเสร็จก็จะมีให้สั่งครับ ผมสั่งเป็นแหวนเงินแท้ฝังทับทิม แพงเอาการอยู่เหมือนกัน ตอนสั่งนี่กัดฟันสั่งสุดๆเลยครับ แต่เพราะไอ้บอมบ์มันยุ ผมก็เลยเอาวะ เอาก็เอา อยากได้ของดีที่สุดก็ต้องแพงหน่อย พอได้มาก็รู้สึกว่าคุ้มค่า ลายมันเหมือนกันกับราคาที่ต่ำกว่านี้ก็จริง แต่ว่ามันสวยกว่า ส่วนแหวนของหมวดเต้ยนี่น่าจะเป็นแหวนเงินเหมือนกันครับ สวยมาก
พอคลายจากอ้อมกอดของกันและกัน หมวดเต้ยถอดเสื้อผ้าเหลือกางเกงในตัวเดียวแล้วเดินไปหยิบกางเกงขาสั้นมาใส่ พี่แกจะออกกำลังกาย ส่วนผมก็เอาข้าวของไปเก็บแล้วปัดกวาดนิดหน่อยครับ แล้วลงไปวอร์มกับผู้หวดไม่กี่ท่า พอให้เหงื่อออกจึงเข้าไปอาบน้ำพร้อมกัน ๒ คน ผลัดกันถูขี้ไคล บรรยากาศดีมากเลยครับ อากาศดีแบบนี้เลยปี้กันซะ ๒ ดอก ฮ่าๆๆ
ตื่นเช้ามาผมรีดชุดพรางกับชุดอ่อนให้หมวดเต้ย ไม่รู้พี่แกจะใส่ชุดไหนไปครับ ขัดรองเท้าทั้งคอมแบทและคัทชูจนมันวาบ ประมาณสัก ๖ โมงครึ่งผมจึงปลุกผู้หมวดให้ไปอาบน้ำ ส่วนผมไปซื้อของกิน ๗ โมงหมวดเต้ยไปทำงานแล้ว ผมอยู่คนเดียวเปล่าเปลี่ยวเอกา จะว่าไปผู้หมวดก็ไม่ได้หยุดเต็มที่นะครับเพราะต้องไปเคลียร์ข้าวของหลังการฝึก เพียงแต่ว่าอาจจะไม่ต้องเข้าเวรเท่านั้นเอง อยู่บ้านคนเดียวแล้วเหงา ไม่มีอะไรทำ สักครู่ไอ้น้องมิวโทรมาครับ ชวนผมไปมหาลัยของมัน ผมไม่ได้ตอบตกลงในทันทีแต่โทรไปขออนุญาตที่รักก่อน หมวดเต้ยโอเค ผมเลยโทรไปตอบตกลงว่าจะไปป่วนมหาลัยกับน้องมันด้วย ผมใส่ยีนส์ที่หมวดเต้ยซื้อให้กับเสื้อกล้ามสีขาว รองเท้าผ้าใบ ของหมวดเต้ยทั้งนั้นแหละครับ พี่ตวงตัวเปล่าเล่าเปลือย มีแค่หมอยกับรอยยิ้มหวานๆแค่นั้นเอง ล็อกบ้านเสร็จเรียบร้อยแล้วเดินไปบ้านน้องมิว
“ไปแบบนี้เลยดิพี่ โคตรเท่”มันยิ้มให้ผมพลางยื่นเสื้อเชิ้ตสีขาวล้วนมาให้ ผมรับมาใส่ แต่แอบงงนิดหนึ่งว่าทำไมต้องพับแขนด้วย ไม่ปล่อยให้เป็นแขนยาวไปเลย ถ้างั้นก็ใส่แขนสั้นไปสิ “ผมว่าพี่ต้องฮอตแน่ๆ”
“ฮอตอะไรวะน้อง หัวเกรียน หน้าดำ หน้าตาห่วยแตกแบบนี้ มองตูดหมาดีกว่ามองหน้าพี่ว่ะ”
“แต่ผมว่าพี่โคตรหล่อเลยว่ะ แม่ง สเปค ป่ะพี่”น้องมันขับรถยนต์ไปครับ ระหว่างทางผมก็คุยเรื่อยเปื่อย บ้านหลังนี้แม่มันซื้อให้เป็นบ้านส่วนตัว ส่วนรถยนต์ก็เป็นของขวัญวันเกิด ไม่ต้องสืบให้ยากว่าบ้านรวยแค่ไหน ซื้อให้แบบไม่ต้องผ่อนไม่ต้องคิดมากแบบนี้ เป็นลูกคนรวยมีเงินถุงเงินถังกองเต็มบ้านชัวร์ เกือบชั่วโมงที่เดินทางมามหาลัย เอารถไปจอดที่อาคารจอดรถ ตื่นเต้นว่ะ ไม่เคยเห็นสถานที่แบบนี้ ผมเคยคิดนะว่าสักวันผมจะได้มาเรียนมหาลัยแบบนี้บ้าง นี่แค่ได้มาเยี่ยมเยียนก็ดีใจมากแล้วครับ
“โหล เออ มึงอยู่ไหน อือ กูเพิ่งมาถึง ยังว่ะ เออ เจอกันที่เดิม”น้องมันคุยโทรศัพท์ส่วนผมเดินตามหลังต้อยๆ มองซ้ายขวา เจริญตาเจริญใจจริงเลยครับ อาคารสถานที่สวยงามมาก ต้นไม้ก็เยอะ เด็กๆก็แยะ “ไปกินข้าวก่อนนะพี่ เพื่อนผมมันโทรมาตามละ”
“อือ”ผมพยักหน้าแล้วเดินตามหลังน้องมันไป ครู่หนึ่งมาถึงโรงอาหารคนเยอะพอสมควรครับ
“เฮ้ย เปิดตัวผัวใหม่เหรอไอ้มิว”พอเจอหน้าเขาทักกันแบบนี้เลยครับ ผมเองก็ตกใจดิ กูมีเมียคนเดียวเว้ย เมียน้อย เมียมากกูไม่มี ไม่คิดจะมีด้วย
“ผัวใหม่พ่อง นี่พี่กู วันนี้ว่างกูเลยชวนมาเปิดหูเปิดตา พี่กูชื่อตวง ส่วนนี่ไอ้ต้อม ไอ้แจ็ค ไอ้นิค แก้มบุ๋ม เชอรี่ อีวุ้น”ชาย ๓ หญิง ๒ ตุ๊ดอีก ๑ เออ กลุ่มใหญ่ดี
“หล่ออ่ะ มีแฟนยัง”น้องวุ้นถามผม
“แฟนไม่มี แต่เมียอ่ะมีแล้ว”
“หน้าตาแบบนี้ไม่ได้ตกถึงท้องมึงหรอกอีวุ้น อย่ามึงต้องยามหรือไม่ก็ช่างก่อสร้าง”เพื่อนร่วมกลุ่มแซว
“ฮ่าๆๆ”ขำขันก่อนจะไปสั่งอาหาร มีหลายร้านมากเลยครับ ทั้งข้าวราดแกงกับอาหารตามสั่ง ผมมาหยุดที่ร้านอาหารอีสาน แหม เปรี้ยวปากทันทีเลยครับ
“สั่งได้นะคะ”แม่ค้าพูดยิ้มแย้มแจ่มใส
“เอาขนมจีน น้ำยากะทิครับ”แม่ค้าจัดแจงให้ ผมหยิบผักใส่จาน จ่ายตังค์ พอหันหลังเจอร้านกวยจั๊บญวน สั่งไปอีกถ้วยหนึ่ง มือข้างหนึ่งถือขนมจีน มืออีกข้างถือกวยจั๊บร้อนๆ มาถึงที่นั่งบางคนก็มาแล้ว บางคนยังไม่มา นั่งรอสักครู่จึงมาครบทุกคน
“พี่แน่ใจเหรอว่าซื้อมากินอ่ะ”ไอ้มิวมองหน้างง
“อือ เห็นแล้วอดใจไม่ไหว ในกองพันหาของกินแบบนี้ยาก”ผมพยักหน้าพลางสาธยาย
“อ้าว พี่เป็นทหารเหรอ”น้องผู้หญิงถาม
“ใช่แล้ว เป็นทหารเกณฑ์น่ะ”
“เหนื่อยไหมพี่ เขาว่าโดนลงโทษหนักมาก”
“ไม่นะ มันเป็นช่วงอ่ะ มีเหนื่อยบ้าง มีผ่อนคลายบ้าง สนุกดี”เป็นทหารเป็นไม่ยากหรอกครับ อยู่ที่ใจล้วนๆ ดูอีหนูสิ มันเป็นตุ๊ดที่แกร่งมากเลยครับ เห็นมันอ้อนแอ้นวี้ดว้ายแบบนั้น มันก็ฝึกได้ดีไม่แพ้ผู้ชายทั้งแท่งนะครับ ซัดขนมจีนแล้วต่อด้วยกวยจั๊บ อิ่มแปล้เลยครับ
“พี่กินเยอะขนาดนี้ไม่เห็นจะอ้วนเลยเนอะ”
“ก็พี่เขาเป็นทหาร ออกกำลังกายทุกวันจะอ้วนได้ไง”
“พี่ว่าพี่อ้วนนะ ก่อนมาเป็นทหารน้ำหนัก ๖๐ ต้นๆ ตอนนี้ ๗๐ ปลายๆละมั้ง”กินเสร็จเอาจานมาซ้อนกันแล้วผมลุกเอาไปวาง น้องมันจะห้ามแต่ไม่ทันผมแล้วครับ โอกาสนี้ผมเลยมองพวกที่มานั่งกินข้าว มีแต่พวกหน้าตาขาวใสทั้งนั้นเลยครับ บางคนใส่เสื้อช้อป บางคนผูกไทด์ บางคนใส่ชุดวอร์ม พอมานั่งที่โต๊ะผมเลยมีโอกาสถาม น้องๆเขาก็บอกผมว่าพวกผู้ไทด์ส่วนใหญ่จะเป็นปี ๑ พวกใส่ช้อปเรียนวิศวะบ้าง หรือคณะวิทยาศาสตร์ และคณะที่เกี่ยวข้อง มีหลายคณะที่ใส่ช้อปและสีแตกต่างกันออกไป พวกใส่ชุดวอร์มมาเรียนจะเป็นพวกภาควิชาพละศึกษา เออ ได้ความรู้ใหม่ครับ จากนั้นน้องๆก็พาไปเรียน น้องๆบอกว่าไม่ใช่วิชาของคณะ เป็นวิชากลาง เขาไม่บังคับเช็คชื่อ ไม่ฟิคที่นั่ง เลยเข้าไปนั่งเนียนๆในห้องเรียน คือพวกผมเข้ามาสายสัก ๑๐ นาทีเห็นจะได้พอเปิดประตูเข้าไปก็มีแต่คนมอง โดยเฉพาะผมตัวสูงใหญ่กว่าใครในกลุ่มมันเด่นเป็นธรรมดา อาจารย์ไม่ได้ว่าอะไร เดินไปหาที่นั่งว่างๆแล้วนั่งฟังอาจารย์บรรยาย ผมมานั่งแบบจับต้นชนปลายไม่ถูกเท่าไหร่นัก พอฟังไปฟังมา อ๋อ วิชาปรัชญาเบื้องต้นนั่นเอง ผมเคยเรียนมาหมดแล้วและพอจะจำได้บ้าง
-
นั่งอยู่ ๓ ชั่วโมงเต็มจนเลิกคลาส น้องๆเขาลุกผมก็ลุกตาม เสียงพูดดังมากเลยครับ เมื่อกี้อาจารย์สอนบางคนก็คุยกันจนอาจารย์ปรามหลายครั้ง เรื่องคุยนี่ไม่เข้าใครออกใครจริงๆเลยครับ ตอนผมเรียนที่มหาลัยสงฆ์นะ อาจารย์โหดครับ ใครคุยกันนี่นิมนต์ออกไปด้านนอกเลย เพราะอาจารย์แกถือว่าแกมาสอน นิสิตต้องฟัง พอเปิดโอกาสให้ถามต้องถาม คือแกจะสอนแบบฝรั่งอ่ะครับ
“เป็นไงพี่”น้องมิวถาม ที่จริงระหว่างเรียนมันก็แอบถามผมหลายครั้ง มันกลัวผมจะเบื่อ แต่ผมกลับสนุกซะมากกว่า
“อือ ดีนะ แต่ขอพูดตรงๆนะ พี่ไม่ค่อยชอบที่มีคนคุยระหว่างอาจารย์สอนว่ะ”
“หนูก็เบื่อเหมือนกันแหละพี่ ไม่รู้ผีเจาะปากมันพูดหรือไง คุยได้คุยดี พอให้ถามกลับเงียบ ไม่มีใครกล้าถามสักคน แก้ไม่หายสักที”น้องผู้หญิงส่ายหน้า กลุ่มนี้เขาตั้งใจเรียนกันดีครับ เมื่อกี้สังเกตเห็นไม่มีใครคุยกันสักคน
“เด็กไทยก็แบบนี้แหละพี่ ไม่ว่าที่ไหน จะเงียบก็ตอนอาจารย์ดุ พออาจารย์ไม่ดุก็คุยแข่งกันเสียงดัง”น้องอีกคนพูด เดินลงบันไดมาด้านล่าง แปลกแฮะ ทำไมมีคนมองแต่กูวะ คือบางทีเดินผ่านหรือกำลังจะเดินไปแล้วชอบมีคนหันมามอง กูไม่ใช่ดารานะเว้ย เอ๊ะ หรือว่ากูเป็นสัตว์ประหลาด
“มิว พี่มีเขาบนหัวหรือมีนอบนหน้าป่ะวะ คนชอบมองแบบแปลกๆ”ผมถามไอ้น้องมิว
“ไม่มีนี่พี่ เห็นไหมผมบอกแล้วไม่เชื่อ ว่าพี่น่ะต้องฮอต”
“ไม่ไหวว่ะ เกิดมาไม่เคยถูกมองแบบนี้ อายเป็นเหมือนกัน”
“หน้าตาแบบพี่เป็นที่ต้องการของตลาดรู้ป่ะ”น้องอีกคนพูด เอ่อ ถ้าแบบนี้เกิดถูกลักพาตัวไปขายตลาดมืดจะทำไง เดินฝ่าดงนิสิตออกจากตัวอาคาร จากนั้นก็พาไปผมที่คณะ
“เฮ้ยๆ ไอ้มิวเปิดตัวผัวใหม่เว้ย”น้องวุ้นตะโกนเสียงดัง
“เหี้ยวุ้น พี่กูเสียหายนะมึง”ไอ้น้องมิวตบหัวน้องวุ้นไปทีหนึ่ง
“เฮ้ย เอาจริงอ่ะมิว แฟนใหม่มึงเหรอ”น้องที่นั่งอยู่ใต้ถุนถามเสียงดัง
“อย่าไปเชื่ออีวุ้นมัน นี่พี่กู มึงนะมึง ปากนี่น่าเอาส้นตีนยัด เก็บปากไว้กินข้าวดีกว่าไหม พูดเล่นไปเรื่อยเลย”น้องมิวดูท่าจะเคียดแค้นน้องวุ้นมากเลยครับ
“ตกลงว่าไงวะมิว แฟนมึงใช่ป่ะ”น้องคนเดิมถามย้ำ
“พี่กู มึงนี่หูเบาจริงๆ ขอโทษนะพี่ที่เสียมารยาท”
“เอ่อ ไม่เป็นไรน้อง ว่าแต่น้องเป็นเกย์เหรอ ทำไมพวกนี้ชอบแซวว่าพี่เป็นผัวน้องจังเลย”
“อือ ใช่ พี่รังเกียจผมไหม”แหม ไอ้สัส กูก็เกย์เหมือนมึงนี่แหละ
“ไม่ว่ะ”ผมตบไหล่น้องเบาๆ จากนั้นก็แนะนำตัวกับเพื่อนๆของน้อง พวกเรียนคณะนี้มีแต่พวกติสท์ทั้งนั้น บางคนผมเผ้ารุงรังไว้หนวดเครา บางคนก็ใส่เสื้อผ้าสีฉูดฉาด มีความเป็นตัวของตัวอีกสูง ผมเหมือนหลุดมาอยู่อีกโลกหนึ่ง
“ทำอะไรน้อง ให้พี่ช่วยไหม”ผมเห็นรุ่นน้องคนหนึ่งกำลังงกๆเงิ่นๆกับโครงไม้ คือจับเลื่อยยังไม่เป็นเลยครับ เห็นแล้วมันคันยุบยิบต้องออกปากช่วย
“จะเลื่อยไม้ทำเป็นโครงป้ายอ่ะครับ”น้องตอบแบบสุภาพ
“ออ มา งั้นพี่ช่วยดีกว่า”ผมรับเลื่อยมาแล้วก็เลื่อยตามเส้นที่น้องได้ขีดไว้ ทำงานช่างแล้วสนุกดีครับ ผมชอบ เลื่อยไม้หลายชิ้น อากาศก็ร้อน เหงื่อแตก กลัวเสื้อขาวเขาเลอะผมเลยถอดเสื้อขาววางบนโต๊ะ ผมไม่ได้เปลือยอกนะครับ ยังใส่เสื้อกล้ามอยู่
“พี่เป็นนักกีฬาเหรอครับ ทำไมสีผิวไม่เท่ากัน”น้องมันถามแบบหมางง
“เปล่าๆ พี่เป็นทหาร ตรงนี้ที่ดำๆเพราะตากแดด ส่วนตรงนี้มันอยู่ในร่มผ้า นี่ดูตรงคอพี่สิ เป็นรูปตัววี”ผมชี้ที่บริเวณคอและหน้าอกบางส่วนที่เป็นรูปตัววีตามลักษณะของคอเสื้อ คือเสื้อทหารจะเป็นเสื้อคอวีนะครับ แล้วมันก็จะดำเป็นรูปตัววี
“พี่เป็นทหารเหรอ ฝึกหนักไหมครับ เห็นเขาบอกว่าหนักมาก”
“ไม่หนักน้อง ชิวๆ”ที่หนักมันก็แทบกระอักเลือดแหละครับ แต่ขอโม้หน่อยเหอะ
“เหรอครับ แล้วนี่พี่ได้หยุดใช่ไหมครับ”
“อื้ม กองร้อยให้ลาพักน่ะ อ่ะ เสร็จแล้ว แล้วทำไงต่อ ต้องเอาสิ่วมาตอกเนื้อไม้ออกใช่ไหม มีสิ่วไหม”น้องวิ่งไปเอาสิ่วมา ผมตอกเอาเนื้อไม้ออกเพราะจะต้องประกบกับไม้ท่อนอื่นแล้วให้ไม้มันเสมอกัน
“น้ำครับ”น้องมันวิ่งเอาน้ำอัดลมมาให้ผม ผมรับแล้วยกกระดก
“มองอะไรอ่ะวุ้น”พอวางกระป๋องน้ำอัดลมลงพื้นน้องวุ้นมองผมแบบว่า สายตามึงเหมือนที่กูเคยมองหมวดเต้ยเลยว่ะ
“พี่เซ็กซี่มากเลย หล่ออ่ะ ไม่น่ามีรีบมีเมียเลย แต่ไม่เป็นไร หนูปลื้มพี่ พี่จะรับหนูไว้พิจารณาสักคนได้ไหม”
“หือ จะให้พี่พิจารณายังไงอ่ะ แบบพระพิจารณาผ้าบังสุกุลอ่ะเหรอ”
“ว้าย หนูคนนะคะ ไม่ใช่ศพ แต่พี่เซ็กซี่อ่ะ ดูสิ ชะนีน้อยใหญ่มองพี่เต็มเลย ดูคณะนู้นสิ มองพี่อ่ะ”น้องวุ้นชี้ไปอีกคณะใกล้ๆ เออ เห็นเห็นนั่งมองหลายคน เออ มองก็มองเหอะ เอาแล้วก็เอาอะไรเราไปไม่ได้ ผมทำงานช่างช่วยน้องต่อ เอาไม้มาประกบกันแล้วตอกตะปูจนได้โครงไม้ ๔ อันเสร็จเรียบร้อย
“พี่ ผมขอบคุณมากเลยนะครับ จะว่าอะไรมั้ยถ้าผมขออนุญาตเลี้ยงข้าวพี่เย็นนี้อ่ะครับ”น้องมันยกมือไหว้งามๆ
“เอ๊ย ไม่เป็นไรน้อง อย่าได้ถือว่าเป็นบุญคุณเลย มีอะไรเราช่วยเหลือกัน”ผมตบไหล่น้องเบาๆ
“แต่ว่าพี่ช่วยพวกผมตั้งเยอะ ถ้าไม่ได้พี่งานพวกผมคงไม่เสร็จ นะครับ ให้พวกผมเลี้ยงข้าวพี่นะ”น้องมันอ้อนวอน เอาไงดีวะกู ที่ทำไปก็ไม่ได้เห็นแก่กินนะครับ อยากช่วยอ่ะ มันคันมือเลยช่วย
“ไม่เป็นไรจริงๆน้อง”
“นะครับ ให้ผมเลี้ยงข้าวพี่นะครับ”
“เอ่อ เอาไงดี เดี๋ยวพี่ไปถามมิวก่อนนะ มิว น้องมันจะเลี้ยงข้าวพี่ว่ะ น้องจะกลับก่อนหรือกลับพร้อมกับพี่”
“ก็ไปด้วยกันเลยสิพี่ ไปกินข้าวพร้อมกัน แล้วกลับพร้อมกับผมเลย”
“โอเคน้อง แต่ไม่ต้องเลี้ยงพี่นะ ไปกินพร้อมกัน ร้อนว่ะ ขอเข้าห้องน้ำแปบนะ”ผมเดินไปเข้าห้องน้ำล้างหน้าล้างตา ก้มหน้ากวักน้ำล้างหน้า เงยหน้ามองกระจก
“นายเป็นแฟนใหม่มิวเหรอ”ไอ้หนุ่มหน้าตี๋หล่อๆคนหนึ่งถามผมเสียงเรียบเฉย หน้าตามึงคุณชายมากเลยว่ะ
“เปล่า เป็นพี่ อีกอย่างผมมีเมียแล้ว มีอะไรรึเปล่า”
“เหรอ แล้วผมจะเชื่อได้ไงว่านายไม่คิดจะเล่นหูเล่นตากับมิว”ไอ้นี่มาแปลกแฮะ กูบอกว่าเป็นพี่ก็คือพี่สิวะ ระแวงไปเรื่อย เป็นผัวน้องมิวมันรึไงวะ
“ผมไม่รู้หรอกนะว่านายจะเชื่อหรือไม่เชื่อ คือผมมีเมียแล้ว แล้วผมก็รักเมียของผมมากด้วย คุณคงเข้าใจนะครับว่าคนรักกันมันอารมณ์แบบไหน แล้วขอถามหน่อยเหอะ ถ้าเกิดผมจะเกาะแกะกับน้อง นายมีสิทธิ์อะไรมาห้ามผมล่ะ”
“ผมเป็นแฟนมิว มีสิทธิ์มากพอมั้ย”มันตอบหน้านิ่งๆ อ้าว
“เฮ้อ เอ่อ น้อง พี่ก็ไม่รู้ว่าน้องเป็นแฟนจริงหรือไม่จริงนะ แต่พี่ลูกผู้ชายพอ พี่พูดตามตรง น้องจะเชื่อไม่เชื่อเรื่องของน้อง แล้วถ้าน้องเป็นแฟนมิวจริง ทำไมดูไม่เหมือนแฟนกันเลย”
“เราทะเลาะกัน”
“เฮ้อ พี่ก็ไม่รู้นะว่าทะเลาะเรื่องอะไร แต่ว่าถ้ารักกันก็ไปคุยกัน หาเวลา หาโอกาสเหมาะคุยกันซะ พี่ไปละ”ผมเดินออกจากห้องน้ำด้วยความมึนงง อยู่ๆมาระแวงกูซะงั้น ทำอย่างกับว่ากูมีเวลามาป้อไอ้น้องมิวทั้งเดือนทั้งปีงั้นแหละ แค่กับเมียกู กูไม่ค่อยจะได้กอดได้หอมเลย
ผมออกมาข้างนอก ไอ้น้องหน้าตี๋คนนั้นเดินตามมาด้วยแล้วไปยืนค้ำหัวไอ้น้องมิว กอดอกแต่ไม่ยอมปริปาก ส่วนไอ้น้องมิวก็ทำเหมือนไม่มีใครยืนอยู่แถวนั้น ทำหน้าตึงๆ สงสัยจะมีสายสัมพันธ์กันจริงล่ะมั้ง ผมมานั่งสนุกกับน้องๆละแวกนั้นอยู่พักใหญ่ครับ น้องๆคุยสนุกดี ผมเองหายเกร็งไปมากพอสมควร คุยเรื่อยเปื่อย ส่วนใหญ่ผมจะถามข้อมูลเกี่ยวกับการเรียน น้องก็เล่าให้ฟังว่าเรียนยังไง มีวิชาอะไร อาจารย์คนไหนโหด คนไหนใจดี จนถึงเวลาประมาณ ๖ โมงเย็น หมวดเต้ยโทรมา ผมคุยอยู่ครู่หนึ่ง พี่แกยังอยู่ในกองพันอยู่เลยครับ อาจจะกลับบ้านมืดหน่อย ส่วนพวกผมก็ยกพวกไปกับน้องๆ ไม่ได้ไปหาเรื่องนะครับ ไปหาอะไรกิน กลุ่มใหญ่มากพอสมควรเลยครับ กินอิ่มกลับบ้านกัน มาถึงบ้านไอ้น้องมิว ไอ้หนุ่มหน้าตี๋ก็ขับรถตามมาด้วย แม่งลูกคนรวยอีกละ
“มิว”ไอ้หนุ่มหน้าตี๋คว้าข้อมือไอ้น้องมิวไว้
“อะไรของคุณ เรารู้จักกันด้วยเหรอ”ไอ้น้องมิวมองสีหน้าเรียบเฉย
“หึ ยิ่งกว่ารู้จักอีก ต้องให้ทบทวนไหมว่าเรารู้จักกันคืนละกี่ครั้ง”ไอ้หนุ่มหน้าตี๋จ้องตาเขม็ง กูขอตัวดีกว่ามั้ง
“ปล่อยกูไอ้เหี้ยยะ”
“จำชื่อผัวคนนี้ได้ด้วยเหรอ มิว เราคุยกันดีๆไม่ได้เหรอ”
“มีอะไรที่กูต้องคุยกับมึงอีก ห๊ะ”ไอ้น้องมิวขึ้นเสียง
“พี่กลับก่อนนะมิว”ผมกระซิบเบาๆ
“เดี๋ยวพี่ พี่ต้องอย่เป็นเพื่อนผมก่อน”น้องมิวรีบคว้าข้อมือผมไว้อย่างรวดเร็วพลางส่งสายตาอ้อนวอน
“จะรั้งคนอื่นไว้ทำไมมิว คนที่ต้องอยู่กับมึงคือกู ทำไมเราไม่คุยกันดีๆวะมิว ทำไมมึงชอบทำเมินเฉยกับกูวะ”
“ปล่อยกู แล้วไปตายที่ไหนก็ไปซะ กูกับมึงเราไม่เคยรู้จักกัน”
“มิว โธ่เว้ย”ไอ้หนุ่มหน้าตี๋สะบัดมือแบบหัวเสียแล้วนั่งกอดเก่าที่ข้างรถไอ้น้องมิว คือรถจอดในบริเวณบ้านแล้วนะครับ
“อย่าเพิ่งไปไหนนะ เดี๋ยวพี่เคลียร์ให้ละกัน”ผมกระซิบที่ข้างหูไอ้หนุ่มหน้าตี๋แล้วลากไอ้น้องมิวเข้าไปในบ้าน ถามไถ่ว่าเป็นอะไร ใจความสำคัญก็คือ ไอ้หนุ่มหน้าตี๋คนเมื่อกี้มันแอบไปกิ๊กกั๊กกับเด็กใหม่แล้วไอ้น้องมิวจับได้ เลยทะเลาะกัน เฮ้อ กูขอส่ายหน้าเลยว่ะ เรื่องแบบนี้พี่ก็รับไม่ได้เหมือนกันแหละน้องเอ๊ย ไอ้น้องมิวขึ้นไปอาบน้ำสงบสติอารมณ์ ส่วนผมออกมาคุยกับไอ้หนุ่มยะหน้าตี๋ น้องมันก็เล่าว่าที่จริงกิ๊กที่ไอ้น้องมิวเห็นน่ะ เป็นเพื่อนของเพื่อนที่มาจีบมัน แล้วตอนที่ไอ้น้องมิวไปเจอก็คือตอนที่ไอ้หนุ่มยะมันโดนปล้ำจูบ เลยเข้าใจผิดกัน ผมก็ไม่รู้จะเข้าข้างใครดี
“ผมเคลียร์กับมิวหลายครั้งแล้วพี่ แต่มิวไม่ฟังผม โอเค ผมยอมรับว่าผมผิดที่อยู่กับคนอื่นแบบนั้น แต่ผมไม่เคยคิดจะนอกใจมิวเลยนะพี่”
“ใจเย็นๆนะไอ้น้อง พี่อาจจะช่วยอะไรไม่ได้มากเท่าไหร่ แต่ก็ขอเป็นกำลังใจให้แล้วกัน”ผมบีบที่ไหล่เบาๆ จนมิวมันเปิดประตูออกดูผมกับไอ้หนุ่มยะ “มิว คือพี่ขอโทษนะถ้าพี่เสือก แต่พี่ขอพูดสั้นๆแล้วกัน ยังรักยะมันอยู่ไหม”เท่านั้นแหละครับ ไอ้น้องมิวต่อมน้ำตาแตกโผกอดผมทันที เอ่อ กูไม่ใช่ผัวมึงนะมิว
“ฮือๆๆๆๆๆ”ไอ้น้องมิวร้องไห้อย่างเดียวเลยครับ ส่วนไอ้น้องยะยืนขึ้นทำท่าเหมือนจะมากอดไอ้น้องยะ แต่ก็อ้ำอึ้ง ไม่กล้าเข้ามาโอบกอด ไอ้น้องมิวร้องไห้อยู่พักใหญ่ครับแล้วก็เงียบไม่พูดอะไร ที่จริงความรักมันก็เรื่องของคน ๒ คนอ่ะนะ แต่นี่มีคนหลายคนมาเสือก เฮ้อ กูวุ่นวายดีจริง
“มิว ขอโทษนะ”ไอ้หนุ่มยะจับมือไอ้น้องมิวเบาๆ ไอ้น้องมิวพยักหน้าเบาๆเป็นอันว่าเข้าใจกัน
“เฮ้อ พี่กลับล่ะนะ เออ ลืมไป รักกันก็เอากันเบาๆนะน้อง เดี๋ยวมิวขาถ่างไปเรียนไม่ไหว”
“เอ๊ย พี่ตวง น้องนุ่งอ่ะเข้าข้างกันหน่อย”ไอ้น้องมิวร้องแบบตกใจ
“หึหึ ครับพี่ คืนนี้ผมคงจัดเบาๆ ผมเดินไปส่งไหมพี่”ไอ้หน้าตี๋มันยิ้มบางๆ เออ มึงก็หล่อใช่ได้นี่หว่า สนใจเป็นเมียพี่ไหม ถุย เดี๋ยวกูได้ลูกตะกั่วมาประดับบนหัว ฮ่าๆๆ เดินกลับบ้านคนเดียว ยังไม่เข้าบ้านแวะไปทักน้องหมอก่อนครับ
“กินน้ำก่อนครับ”น้องหมอเอาน้ำมาเสิร์ฟ มีใครสนใจหมอน่ารักๆข้างบ้านผมมั้ย ผมติดต่อให้ ฮ่าๆๆ
“ขอบคุณครับหมอ กินข้าวกินปลายัง”
“กินแล้วครับ พี่เต้ยยังไม่กลับบ้านเหรอ”
“อื้ม ยังๆ คงดึกๆละมั้ง เฮ้อ เป็นหมอนี่เหนื่อยไหม”
“แฮะๆ นิดหน่อยครับ”จากนั้นน้องหมอก็จ้อเรื่องที่โรงพยาบาลให้ผมฟัง เรื่องราวหลากหลายดีครับ คนเป็นหมอนี่ต้องอดทน เสียสละ ใจเย็น และต้องมีความทุ่มเทมากๆเลยนะครับ เพราะงานรักษาโรคนี่ไม่ใช่เรื่องง่าย เจอหมอดีก็ดีไป เจอหมอไม่ดีก็โดนฟ้องร้องบ้างอะไรบ้าง อย่างว่าแหละครับ ทุกวงการไม่ว่าอะไร มีดีมีเลว คนดีมีถมไปแต่ไม่ค่อยถูกนำเสนอ แล้วก็ชอบบ่นว่าทำไมชีวิตกูเจอแต่คนเลววะ ผมเชื่อนะครับว่าคนดียังไงมันก็ต้องได้อะไรดีๆอยู่วันยังค่ำ ไม่มีทางได้ของเลวหรอก ทองก็คือทอง จะให้ทองเป็นขี้เป็นไปไม่ได้ครับ แต่ทั้งนี้ก็ขึ้นอยู่กับอะไรหลายๆอย่างด้วยนะครับ ถ้าเรามองให้รอบด้าน มองด้วยความใจเย็น มองด้วยจิตใจที่เมตตาเราจะเจออะไรดีๆเยอะเลยครับ เสียงกดแตรดังขึ้นจากบ้านข้างๆ ที่จริงก็บ้านหมวดเต้ยอ่ะ ผมลุกขึ้นแล้วมองลอดผ่านช่องหน้าต่าง เออ หมวดเต้ยจริงๆด้วย
“พี่ขอตัวนะครับน้องหมอ ว่างๆเรามาโม้กันใหม่”
“ครับ ได้ครับ”น้องหมอยิ้มให้ผมเดินออกจากบ้าน ไปเปิดประตูรั้วให้หมวดเต้ยขับรถเข้าไปในบ้าน
“เหนื่อยมั้ยครับ”ผมยิ้มกว้างให้หมวดเต้ย
“อือ เหนื่อยนะ วันนี้วิ่งวุ่นทั้งวันเลย กว่าจะเคลียร์ของแต่ละกองร้อยเสร็จ ไหนว่าไปมหาลัยกับไอ้น้องข้างบ้านไง ไหงไปอยู่บ้านน้องหมอได้ล่ะ”
“อ๋อ ก็กลับมาจากมหาลัยแล้วแวะมาบ้านน้องหมออ่ะ”เปิดบ้านแล้วเข้าไปด้านใน เปลี่ยนชุด นั่งคุยกัน อาบน้ำแล้วนอน
ตลอดวันหยุด ๑๐ วันอันแสนจะมีค่าของผม ผ่านไปอย่างรวดเร็ว อีกไม่กี่วันก็จะต้องกลับไปทำงานที่ค่ายแล้ว ต้องไปเผชิญกับความวุ่นวายอีกรูปแบบหนึ่ง ที่จริงเราอยู่ไหนเราก็ไม่พ้นความวุ่นวายหรอกครับ ต่อให้หนีไปสุดหล้าฟ้าเขียว ทุกถิ่นที่ก็มีเรื่องให้เราวุ่นวายใจได้ทุกที่ทุกเวลา แต่สิ่งที่เราจะควบคุมใจเราก็คือการคัดสรร การเลือกที่จะรับรู้ของเรา คือใจเรานั่นแหละครับที่จะคุมใจเราได้ เรื่องไหนไม่สำคัญก็อย่าไปรับรู้มัน เรื่องไหนที่คิดว่าดีก็เดินเข้าหามัน แต่สุดท้ายแล้วก็อยู่ที่เราจะเลือกเดินทาง ชีวิตเป็นของเรา ลิขิตฟ้า ชะตาสวรรค์ไม่อาจจะมากำหนดหนทางเดินของเราได้ นอกจากเราจะเดินทางของเราเอง เจอหลุมเจอบ่อก็ขอให้กัดฟันสู้
“อยากเป็นคนเห็นแก่ตัวที่ต้องการเก็บมึงไว้แบบนี้ตลอดไปว่ะมหา ไม่อยากให้มึงไปทำงานที่กองร้อยเลย”หมวดเต้ยพูดเสียงหงอยระหว่างที่เรากำลังนั่งดูหนังแผ่น
“ครับ ผมก็อยากจะเห็นแก่ตัวไม่ยอมกลับเข้ากองพัน”
“อือ แต่ทำไงได้ หน้าที่ก็คือหน้าที่ เราจะหนีหน้าที่ของเราไปไม่ได้ ยังไงชาติก็สำคัญกว่าความสุขส่วนตัว”
“ครับ ที่จริงเราก็ไม่ได้จากกันไปไกลนี่นา ยังเห็นหน้ากัน แค่ไม่ได้ทำเหมือน ๑๐ วันที่ผ่านมาเท่านั้นเอง”
“อือ อดเปรี้ยวไว้กินหวาน”จริงๆแหละครับ บางสิ่งบางอย่างหรือหลายสิ่งหลายอย่างต้องอดเปรี้ยวแล้วไว้กินหวาน ถ้ากินทั้งเปรี้ยวๆเราจะกินได้ไม่มาก แต่ถ้ากินหวานๆเราจะกินได้นาน เมื่อมีหน้าที่ต้องรับผิดชอบ เราก็ต้องไปทำมันให้เต็มที่ก่อน ผมว่าทุกอย่างแหละครับ เป็นนักเรียนก็ทำหน้าที่ของนักเรียนให้เต็มที่ เป็นอะไรก็ขอให้เต็มที่กับทุกสิ่งทุกอย่างที่เรารับผิดชอบอยู่ พอเราหมดหน้าที่จากตรงจุดนั้นไปแล้ว เราจะไม่เสียดายทีหลัง ไอ้บอมบ์ อีหนู ไอ้ซัน เดี๋ยวเจอกันที่กองร้อยนะมึง
-
มายาวมากกกกกก ขอบคุณค่ะ บวกๆน้า
ตอนแรกไอ้เรานึกว่าจะมีเรื่องอะไรซะและ
มหานี่หล่อเกิ๊นนน สาวเกย์แก่ตุ๊ดจะเอานางหมด
แหม่ แบบนี้หมวดเต้ยหวงตายเลยยยย
:impress2:
-
คู่นี้หวานจริงนะ
-
ชอบอ่ะไม่กล้าลองดีกับบารมีของเมีย
-
อยากดักฉุดพี่มหาอ่ะ
-
มดขึ้นๆ พี่มหา เต็มๆเลย
-
พี่ตวงของเราฮอตพอๆกับพี่บอมบ์เลยนะ
ถ้าไปคู่กันนี่ คงคูณสอง
-
ขอบคุณ :)
-
สนุกมาก
-
มหาโซฮอตตตต อิจฉาหมวดเต้ย อยากได้ :-[
-
ตอนพิเศษ เรื่องเด็กๆ
“พ่อบอมบ์ พ่อเบิ้ล แม่ภา คุณย่า น้องแสบน้องซ่ากลับมาแล้วค้าบบบบบบบบบบบบบบบบ”เสียงเล็กของเด็กวัย ๕ ขวบ ดังลั่นบ้านเป็นการส่งสัญญาณของทุกเย็นหลังจากที่ทั้งคู่กลับมาจากโรงเรียน เสียงดีแบบนี้ไปเป็นนักร้องเลยดีไหมไอ้ลูกชาย
“เอากระเป๋าไปเก็บแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าไปลูก”แม่ผมมักจะเตือนแบบนี้ทุกวัน
“คุณย่าสวัสดีครับ หอมแก้มย่าก่อน”กระเป๋ายังไม่ปลดจากบ่า รองเท้าก็ไม่ยอมถอด ปีนขึ้นบนแคร่แล้วก็เข้าไปฟัดเหวี่ยงกับย่า ทุกวันกลับมาบ้านก็แบบนี้แหละครับ พูดเสียงดัง ยกมือไหว้คุณย่าแล้วก็หอมแก้ม แล้วกระโดดลงจากแคร่วิ่งดุ๊กๆกันมาทั้ง ๒ พี่น้อง โถมตัวใส่ผมขณะที่ผมกำลังล้างผัก กอดพ่อดีๆไม่ได้เลยนะ ต้องกระโดดกอดตลอด
“พ่อบอมบ์ทำกับข้าวเหรอ แสบจะช่วยพ่อบอมบ์หุงข้าวนะพ่อนะ”
“ซ่าจะหุงข้าวด้วย พ่อบอมบ์ให้ซ่าช่วยหุงข้าวนะ”
“ครับสุดหล่อ ไปเปลี่ยนชุดก่อนสิ แล้ววันนี้มีการบ้านไหม”
“ไม่มีครับ”ส่ายหน้าแล้วพากันวิ่งขึ้นบันไดไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเงียบไปพักใหญ่
“ลูกอ่ะบอมบ์”พี่ภาเข้ามาช่วยผมทำกับข้าว
“อ้าว ไม่รู้สิพี่ภา บอกให้เปลี่ยนชุดหายต๋อมไปทั้งพี่ทั้งน้องเลย”
“แสบซ่า ทำอะไรอยู่ลูก”ผมเดินขึ้นไปด้านบน เจอ ๒ พี่น้องนั่งดูการ์ตูนอยู่อย่างตั้งอกตั้งใจ “อ้าว ไหนว่าจะช่วยพ่อหุงข้าวไง ทำไมมานั่งดูการ์ตูนกัน ๒ คน”
“อ๊ะ หนูลืม พ่อบอมบ์ไม่โกรธน้องซ่านะ พ่อบอมบ์อุ้มน้องซ่าหน่อย”วิ่งมาเกาะขาแล้วบอกให้อุ้ม ผมก้มลงไปช้อนตัว ๒ พี่น้องตัวดี ทั้งคู่กอดคอแล้วหอมแก้มก่อนจะไถลตัวลงจากอ้อมแขน แบบนี้แหละครับ เวลาทำผิดมักจะสำนึกผิดด้วยการหอมแก้ม ผมแล้วกดพอสการ์ตูนไว้ก่อนจะวิ่งลงไปด้านล่าง “แสบ ซ่า อย่าวิ่งสิ เดี๋ยวก็ตกกระไดหรอก”
“แม่ภา น้องซ่าอยากช่วยแม่ภาทำกับข้าว”เสียงโหวกเหวกพร้อมกับเสียงเท้าที่กระทบพื้นดังปึงๆ เฮ้อ บอกไม่เคยฟังเลย ลงไปด้านล่างอีกครั้ง แฝดจอมป่วนกำลังวุ่นอยู่กับผัดกาดขาวที่พี่ภาให้ช่วยกันล้าง
“พ่อบอมบ์ เมื่อไหร่อาบูมจะมาหาน้องแสบอ่ะ น้องแสบคิดถึงอาบูม”
“ใช่ๆ น้องซ่าก็คิดถึงอาบูม พ่อบอมบ์ทำไมอาบูมต้องไปทำงานไกลๆด้วย”๒พี่น้องตัวดีถามตาใส หมวดบูมตอนนี้ยังทำงานอยู่ในกรุงเทพครับแต่ตำแหน่งความรับผิดชอบสูงขึ้นเลยไม่ค่อยมีเวลาว่าง ผมเองก็อยู่ที่ต่างจังหวัดซะส่วนใหญ่ทำใหญ่นานๆครั้งเราเจอกันที
“อาบูมงานเยอะไงลูก ทำให้มาหาแสบกับซ่าบ่อยๆไม่ได้ เมื่อคืนก็คุยกันอยู่ไม่ใช่เหรอ”มีบางครั้งที่แฝดคุยผ่านสไกป์กับหมวดบูม อย่างเมื่อคืนก็จ้อกันเป็นชั่วโมงกว่าจะได้นอน
“พี่แสบ พี่ซ่า จาลีกลับมาแล้ว”ชาลีเด็กชายวัย ๓ ขวบเดินยิ้มแป้นมาทักเจ้าแฝด ชาลีเป็นสมาชิกในบ้านคนล่าสุด เรื่องนี้มีที่มายังไงเดี๋ยวค่อยว่ากันอีกที
“พ่อบอมบ์ จาลีก็อยากล้างผักกับพี่แสบพี่ซ่า”ไปนั่งยองๆแล้วหยิบผัดกาด ทั้ง ๓ คนนั่งล้างผักกาดในกะละมังใบเล็ก ล้างผักเสร็จแล้วก็หมดงาน ผมไม่อยากให้ลูกๆวุ่นกับงานครัวเลยเลยต้องไล่ให้ไปเล่นกันที่หน้าบ้าน
“แสบ ซ่า ชาลี พ่อว่าไปเล่นกันที่ใต้ต้นมะม่วงกับคุณย่าดีไหม เดี๋ยวพ่อบอมบ์จะทำกับข้าวอร่อยๆให้กินนะ”ใต้ต้นมะม่วงจะมีแคร่เล็กๆ กับกระบะทรายขนาดพอเหมาะสำหรับเด็กๆ
“แต่น้องซ่าอยากช่วยพ่อบอมบ์”
“ก็ช่วยเสร็จแล้วไง ไปนั่งเล่นเป็นเพื่อนคุณย่าป่ะ เดี๋ยวถ้ามีอะไรพ่อจะเรียก โอเคไหม”
“พี่แสบพี่ซ่า จาลีอยากเล่นรถไคว พ่อบอมบ์จาลีเล่นรถไควนะ”
“อื้ม ป่ะ เดี๋ยววันนี้ พ่อบอมบ์จะทำไข่ตุ๋นของชอบให้กินด้วย”
“เย้ ไข่ตุ๋น พ่อบอมบ์ทำเยอะๆนะ น้องซ่าจะเอาไปให้พี่ฟางด้วย ให้พี่ฟางกินไข่ตุ๋น ลูกพี่ฟางจะได้มาเล่นกับน้องซ่าไวๆ”ช่างเจรจาเสียจริง ๓ พี่น้องวิ่งกรูออกจากห้องครัว ผมได้มองตามหลังกลัวจะวิ่งสะดุดล้มหัวคะมำ ตอนนี้ฟางท้องแล้วนะครับ ใกล้คลอดแล้วล่ะ เห็นว่าหมอนัดสัปดาห์หน้า แล้วลูกๆผมน่ะขี้เห่อครับ ต้องไปคุยกับลูกในท้องของฟางทุกวัน ก่อนไปโรงเรียนก็ไปนั่งจ้อ เย็นๆก็เหมือนกัน
ต้ม ผัด แกง ทอด อยู่ในครัวกับพี่ภา ส่วนพี่เบิ้ลกำลังไปจัดการกับพืชผักวนครัวหลังบ้าน หลังจากเกษียณมาก็ย้ายมาอยู่ที่ตางจังหวัด มาทำเกษตรอินทรีย์ ส่วนผมเองก็ไปๆมาๆระหว่างบ้านเกิดกับกรุงเทพ
“ไปดูลูกเหอะบอมบ์ เดี๋ยวตรงนี้พี่จัดการเองก็ได้ ใกล้เสร็จแล้ว”พี่ภาพูดระหว่างเปิดฝาหม้อใส่เครื่องปรุงลงในแกงร้อนๆ ไม่ว่าจะกี่ปีบ้านผมก็ยังใช้ถ่านอยู่ ผมไม่ค่อยเดือดร้อนที่จะใช้แก๊สสักเท่าไหร่
“บื้นๆ ชาลี เอาดินมาถมตรงนี้ดิ บื้นๆ”
“ทำอะไรอยู่ลูก”
“น้องแสบกำลังขุดสระครับพ่อบอมบ์”
“ขุดสระทำไมเหรอ”
“ขุดสระไว้เลี้ยงปลา พ่อบอมบ์ น้องซ่าเอาปลามาเลี้ยงในสระนี้ได้ไหม”เจ้าซ่าชี้ไปยังสระน้อยๆที่ชุดขึ้น
“หือ ไม่ได้ลูก สระมันเล็กไป”
“มันต้องใหญ่ๆเหมือนในนาของเราใช่ไหมพ่อบอมบ์”เจ้าแสบพูด
“ใช่แล้ว ถ้าตรงนี้เป็นสระน้ำซ่าจะไปนั่งเล่นที่ไหน”ผมเลิกคิ้วขึ้น
“ก็ให้พ่อบอมบ์เอาทรายมาอีกไง อึ้ย ปืนกล อย่าเลียซ่าดิ”ปืนกลคือหมาพันธุ์โกลเด้นวัย ๔ ปีกำลังแลบลิ้นเลียที่หัวไหล่เจ้าซ่า “อิ๋ง”พอไม่ให้เสียก็ทำหน้างอใส่
“พี่ปืนกลไปไหนมา จาลีไม่เห็น พ่อบอมบ์ พี่ปืนกลแอบไปเล่นน้ำแน่เลย”
“อิ๋ง”หมอบลงข้างๆเด็กๆ แล้วทำท่าเหมือนจะรู้ว่าเด็กๆเขาเล่นอะไร พยายามตะกุยดินบ้าง ขยับไปทางนั้นทางนี้บ้าง ผมนั่งมองแล้วก็ยิ้ม เห็นคนกับหมาเล่นกันแล้วน่ารักดี มีคนเคยถามผมนะครับว่าทำไมปล่อยให้ลูกเล่นคลุกดินคลุกทราย ไม่กลัวลูกเลอะ ไม่กลัวเชื้อโรคอะไรบ้างเหรอ บางทีเห็นลูกผมมอมแมมก็ถามผมว่าทำไมปล่อยปละละเลยแบบนี้ ไม่สนใจลูกเลย ผมเองไม่รู้ว่าคนอื่นเลี้ยงลูกกันยังไง แต่ผมอยากให้ลูกผมได้ใช้จินตนาการของเขาอย่างเต็มที่ จะเลอะจะสกปรกก็ช่างเถอะ วัยเด็กเขาอยากเล่นอะไร อยากทำอะไรก็ให้เขาเรียนรู้ทุกอย่าง ลูกเลอะเปรอะเปื้อนเราก็อาบน้ำให้เขาได้ แต่จินตนาการของลูกถ้าเปรอะเปื้อนด้วยคำพูดของพ่อแม่ว่าอย่าทำนู้น อย่าทำนี่ อย่าๆๆๆๆๆๆไปเสียทุกอย่าง พอเขาโตไปเขาจะลำบาก เขาจะพึ่งตนเองไม่ได้ อะไรที่ไม่อันตราย ก็ให้เขาเล่นไปเถอะครับ เขาจะได้ใช้จินตนาการอย่างเต็มที่
“ไปอาบน้ำได้แล้วมั้งลูก เย็นแล้ว บอมบ์พาลูกไปอาบน้ำเหอะ”แม่ผมเตือนเมื่อตะวันลับขอบฟ้าไปแล้ว
“เด็กๆ ไปอาบน้ำกัน”
“อิ๋งๆ”ปืนกลรีบลุกขึ้นทันที
“จาลีอยากเล่นต่ออ่ะพ่อบอมบ์”เจ้าชาลีมองด้วยสายตาอ้อนวอน
“เดี๋ยวค่อยเล่นพรุ่งนี้ต่อก็ได้ลูก วันนี้เย็นมากแล้ว ไปอาบน้ำกินข้าวกัน ป่ะ เห็นไหมปืนกลลุกขึ้นแล้ว แสบ ซ่า ชาลี ยังไม่ลุกขึ้นเลย”
“อิ๋งๆ”เจ้าปืนกลทำเสียงอ้อนเจ้านายตัวน้อยของมัน เด็กหอบเอารถของเล่นแล้วลุกขึ้นเดินตามเจ้าหมาปืนกลไปต้อยๆ การอาบน้ำคือภารกิจใหญ่ครับเพราะนอกจะอาบให้คนแล้ว ยังต้องอาบให้หมาด้วย เข้าไปในห้องน้ำทั้งคนทั้งหมาแล้วก็พากันอาบน้ำ อาบให้หมาก่อน ราดน้ำเทแชมพูลงไปแล้วช่วยกันขยี้ ฝีมือเด็กๆทั้งนั้น พออาบให้หมาเสร็จแล้ว ก็มาอาบให้คนบ้าง ผมให้เด็กๆจัดการเองบ้างแต่ส่วนใหญ่ก็จะอาบให้สะอาดทุกซอกทุกมุมเพราะเด็กๆจะเลอะทุกวัน พออาบน้ำเสร็จแล้วหยิบผ้าขนหนูคนละผืนเช็ดตัวแล้วห่อตัว เจ้าแสบเจ้าซ่าขยุ้มกอดผ้าขนหนูแล้ววิ่งไปบนบ้าน ส่วนชาลียังเป็นเด็กน้อยอยู่ผมเลยต้องอุ้มขึ้นตามไป
เจ้าแสบกับเจ้าซ่านี้รู้ว่าตัวเองจะต้องทำอะไร ไปหยิบแป้งกับหวีมา อีกคนทาแป้ง อีกคนกำลังหวีผมให้เปไปทางซ้าย จากนั้นก็เปลี่ยนกัน เจ้าแสบเอาหวีไป เจ้าซ่าเอาแป้งมา เทเบาๆใส่มือน้อยๆแล้วทาที่หน้าอก ผมเองก็คว้ากระป๋องแป้งมาเทแล้วทาที่รักแร้กับต้นคอให้ทุกคน ชาลียังเด็กเกินไปที่จะทำอะไรได้เหมือนพี่ๆผมก็ค่อยๆสอนให้ทำเองเป็น พอหวีผมทาแป้งเสร็จแล้วก็ให้ใส่กางเกง
“พ่อบอมบ์ ของพี่ซ่าเป็นอุลต้าแมน”ชาลีชี้ไปที่กางเกงเจ้าซ่า
“ของพี่เป็นโดเรม่อน”
“ของจาลีเป็นอะไลเหรอพ่อบอมบ์ ทำไมมันคอยาว เหมือนฟายบ้านพี่คิมเลย”ชาลีถามลายการ์ตูนที่ตัวเองกำลังจะใส่
“ลายไดโนเสาร์ลูก”
“พ่อทำไมบ้านเราไม่เลี้ยงไดโนเสาร์ น้องแสบอยากเลี้ยงไดโนเสาร์”
“ไดโนเสาร์มันสูญพันธุ์ไปแล้วลูก ไม่มีอยู่ในโลกแล้ว”
“เหรอพ่อ แล้วหลวงพ่อได้ไปสวดศพไดโนเสาร์ไหมพ่อบอมบ์”เจ้าแสบถาม
“มันสุญพันธ์ไปนานแล้วลูก นานมากเลย หลวงพ่อเกิดไม่ทันหรอกลูก ป่ะ เราลงไปกินข้าวกัน”
“พ่อได้ทำไข่ตุ๋นให้น้องแสบไหม”
“พ่อบอมบ์จาลีก็อยากกินไข่ตุ๋น”
“อื้ม พ่อทำให้แล้ว ป่ะ เราลงไปดีกว่า”
“แล้วพ่อบอมบ์ทำไข่ตุ๋นให้พี่ฟางด้วยไหม น้องแสบอยากให้ลูกพี่ฟางกินไข่ตุ๋นเหมือนน้องแสบ”
“ทำสิ ป่ะ”ลงไปด้านล่าง แม่ผมกำลังจัดสำรับข้าว ผมหยิบถ้วยไข่ตุ๋นที่แยกไว้ต่างหากออกมาแล้วก็พาลูกๆไปบ้านไอ้ซัน ไม่ไปไม่ได้ครับ ลูกผมเขาเป็นห่วงน้องในท้องของฟางมาก
“พี่ฟาง น้องแสบเอาไข่ตุ๋นมาให้”เจ้าแสบเสียงดีตะโกนตั้งแต่ยังไม่เข้าเขตบ้านไอ้ซัน
“จ้า หูย หล่อเชียว อาบน้ำแต่งตัวแล้วหล่อเฟี้ยวเลยเรา มาให้พี่ฟางหองแก้มคนละทีสิ”ฟางดึงลูกไปกอดไปหอมคนละฟอด
“น้องพี่ฟาง พี่แสบเอาไข่ตุ๋นมาให้ น้องพี่ฟางกินเยอะๆนะ”เจ้าแสบนั่งลงข้างๆแล้วพูดกับลูกในท้องของฟาง
“พี่ฟางเมื่อไหร่น้องพี่ฟางจะออกมาเล่นกับน้องซ่า น้องซ่าอยากเล่นกับน้องพี่ฟาง”
“จาลีก็อยากจะเล่นกับน้องพี่ฟาง จุ๊บๆ น้องพี่ฟางอยากเล่นกับพี่จาลี พี่แสบ พี่ซ่าไหม”เจ้าชาลีนั่งบนขาฟางแล้วกอดที่ท้องของฟาง รักน้องจริงๆเลย
“ชาลีเบาๆลูก อย่ากอดน้องพี่ฟางแรง เดี๋ยวน้องพี่ฟางจะเจ็บนะ”ผมดึงชาลีออกมาเบาๆ
“สัปดาห์หน้าน้องพี่ฟางก็จะคลอดแล้วครับ”
“เหรอ พ่อบอมบ์ ถ้าน้องพี่ฟางคลอด พ่อบอมบ์ต้องพาน้องแสบไปด้วยนะ”
“อื้ม ได้ๆ”
“แล้ววันนี้คุณครูสอนอะไรบ้าง น้องแสบน้องซ่าจำได้ไหม”ฟางลูบหัวเจ้าแฝดเบาๆ
“ครูสอนวาดรูปครับ”
“แล้วท่องเอบีซีจบยัง”
“ท่องจบแล้ว แต่ชาลียังท่องไม่ได้”เจ้าซ่าเป็นคนตอบ
“จาลีก็ท่องเอบีซีได้”
“เอ้า ไหนลองท่องพร้อมๆกันซิ”จากนั้นคณะประสานเสียงก็เริ่มขึ้น เจ้าแสบเจ้าซ่านี่คล่องแล้ว ส่วนชาลียังได้บ้างไม่ได้บ้าง ผมไม่ได้ซีเรียสเท่าไหร่ ให้เขาพัฒนาไปตามวัย ค่อยๆเป็น ค่อยๆไป ค่อยๆบอก ค่อยๆสอน
“เก่งมากเลย”
“ป่ะเด็กๆ ไปกินข้าวได้แล้วลูก”
“สามเสือ วันนี้เอาอะไรมาฝากพี่อ่ะ”ไอ้ซันเดินเข้าบ้านมาด้วยสภาพมอมแมม
“น้องแสบเอาไข่ตุ๋นมาให้น้องพี่ฟาง ทำไมพี่ซันตัวดำ พี่ซันไปเล่นทรายเหมือนน้องแสบใช่ไหม”
“ฮ่าๆๆ ไม่ใช่ๆ พี่เก็บถ่านมาน่ะ โอ้โห น่ากินจัง ขอพี่ซันกินด้วยได้ไหม ไข่ตุ๋นเยอะแบบนี้ลูกพี่คงกินไม่หมดหรอก”
“กินได้ครับ เนอะพ่อบอมบ์ ย่าบอกว่ามีอะไรให้แบ่งกัน”เจ้าซ่าตอบ
“ไปลูกไป กินข้าวก่อน มัวแต่คุยเดี๋ยวไม่ได้กินข้าว ไปแล้วนะตัวเล็ก”ผมลูบเบาๆที่ท้องของฟาง มีดิ้นขลุกขลักจนผมรู้สึกได้ หอบลูกกลับบ้านแล้วมาตั้งวงกินข้าว แสบซ่านี่พึ่งตัวเองได้แล้ว ส่วนเจ้าตัวป่วนน้องเล็กสุดก็พอกินเองได้แต่ยังหกบ้างเลอะบ้าง คนกินข้าวอยู่บนแคร่ ส่วนหมาก็กินข้าวอยู่ด้านล่าง ปืนกลเป็นหมาฉลาดครับ รู้ภาษาคน ผมเองก็ทึ่งกับมันในหลายๆย่าง บางครั้งเวลาผมเผลอๆ เจ้าชาลีชอบซนก็จะมีเจ้าปืนกลนี่แหละครับ คอยเห่าบ้าง บางทีเวลาที่แม่ผมนอนหลับแล้วเจ้าชาลีกำลังเดินไปนอกบริเวณรั้วบ้าน เจ้าปืนกลก็จะดึงเจ้าตัวป่วนชาลีไว้ด้วยการเดินดักไม่ให้ไปต่อบ้างหรือเอาปากกัดที่เสื้อแล้วดึงเจ้าตัวป่วนชาลีให้กลับมาบ้าง แล้วเวลาที่เด็กๆจะขี่หรือเล่นอะไรรุนแรง เจ้าปืนกลไม่ค่อยตอบโต้
“ปืนกลอร่อยไหม พ่อบอมบ์ดูปืนกลกินข้าวนิดเดียวเอง”เจ้าซ่าคลานไปที่ขอบแคร่แล้วมองเจ้าปืนกล
“อิ๋ง”เจ้าปืนกลเงยหน้าขึ้นมาแล้วก็ก้มลงกินต่อ อาหารที่ให้กินไม่ใช่อาหารเม็ดนะครับ อาหารดีๆทั้งนั้น บางทีก็ซื้อไก่ทอดมาคลุกกับข้าว หรือบางทีก็ปลาทูนึ่ง
“มากินข้าวก่อนลูก อย่าเพิ่งไปกวนปืนกล”พี่เบิ้ลพูดกับเจ้าซ่า
“ย่าอิ่มแล้วเหรอ”พอผละจากหมาก็หันมาถามคุณย่าที่กำลังกินน้ำ
“อื้ม ย่าอิ่มแล้วลูก คนแก่ก็แบบนี้กินอะไรได้ไม่ค่อยเยอะ น้องซ่ากินข้าวเยอะๆนะลูก จะได้โตไวๆ”
“ครับ”
“ย่า น้องแสบก็อยากโตไวๆ”
“จาลีก็อยากโตไวๆ จะได้อุ้มน้องพี่ฟาง”
“จ้า ถ้าอยากอุ้มน้องพี่ฟางก็กินข้าวเยอะๆ”
“ถ้าน้องแสบกินข้าวเยอะๆจะตัวโตเหมือนพ่อบอมบ์ไหม”
“เหมือนสิลูก ก็ดูพ่อบอมบ์สิ กินข้าวมื้อละ ๓ จาน”แม่ผมเป็นคนตอบ
“พอก่อนลูก ไม่คุยกัน เวลากินข้าวห้ามคุยกัน”
“ครับ”
กินข้าวกันเงียบๆ เด็กๆอิ่มก่อนแล้วเหลือผมกับพี่เบิ้ลที่กำลังซดน้ำแกงกันอยู่ ผมกินเยอะก็จริงแต่ผมก็ออกกำลังกายนะครับ ไม่ค่อยเนื้อปล่อยตัว ถ้าเกิดลงพุงมามันจะไม่ดีครับ นอกจากหุ่นไม่ดีแล้วสุขภาพเราจะไม่ดีตามไปด้วย พี่เบิ้ลตอนนี้ ๖๑ แล้วแต่หุ่นยังเฟิร์มมาก เวลาที่แกถอดเสื้อยังเห็นกล้ามท้องเป็นก้อนๆเลยครับ แล้วหน้าแกก็ไม่ค่อยแก่เท่าไหร่ เหมือนคนอายุสัก ๔๐ ต้นๆ แม่ผมเองตอนนี้จะ ๘๐ แล้ว ยังแข็งแรงครับ แต่ว่าผมบนหัวนี่ขาวโพลนไปหมดแล้ว ฟันดำ ผมขาว ตอนนี้หยุดกินหมากแล้ว เพราะคุณหมอขอร้อง
กินข้าวอิ่มแล้วเก็บจานชามไปล้าง เด็กๆไปช่วยผมล้าง ผมไม่ให้ทำอะไรมากครับแค่รับจานที่ล้างแล้วเอาไปวางที่ชั้นวางถ้วยชามให้เรียบร้อย เจ้าแสบจะยืนบนเก้าอี้ ส่วนเจ้าซ่ากับชาลีจะเป็นคนรับจานที่ล้างแล้วส่งให้เจ้าแสบเป็นคนวางเรียง ผมให้ลูกช่วยทำกิจกรรมต่างๆตั้งแต่เล็กๆ สอนทุกอย่าง ที่จริงผมจะให้ลูกสบายกว่านี้ก็ได้ ไม่ต้องให้มาป่วน แต่ผมต้องฝึกให้เขาช่วยเหลือตัวเองเป็น บางครอบครัวผมเห็นแล้ว ลูกโตจนขึ้นมัธยมแล้วยังล้างจานไม่เป็นเลย แต่นั่นมันสิทธิ์ของเขาครับ ก็มีบางคนนะมาเหน็บแนมผม บ้านก็รวย เงินทองก็เหลือกินเหลือใช้ ของเล่นแค่นี้ก็ยังงกไม่ยอมซื้อให้ลูก ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรเขา ของเล่นบางอย่างผมก็ซื้อ แต่บางอย่างที่คิดว่าไม่จำเป็นผมจะไม่ซื้อ อะไรที่เราพอประดิดประดอยด้วยวัสดุที่มีแถวๆบ้านเราทำให้เขาเล่นดีกว่า ซึ่งลูกผมจะชอบมาก ของเล่นส่วนใหญ่ทำเองทั้งนั้น ผมไม่อยากให้เขาพึ่งวัตถุจนเกินไป อยากให้เขาอยู่กับธรรมชาติรอบๆตัว
ล้างจานเสร็จแล้วก็ขึ้นไปบนบ้านไปนั่งดูทีวี แต่ลูกผมจะติดเล่นกันมากกว่า เอาของเล่นที่มีอยู่มาเล่นกัน ๓ คนพี่น้อง ผมเองก็หยิบโน๊ตบุ๊คมาเล่นใกล้ๆ เวลาที่เขาสงสัยอะไรผมจะได้ตอบคำถาม ซึ่งคำถามจะเยอะมาก ร้อยแปดพันประการ สรรหามาถามได้ทุกวัน แล้วผมก็ไม่เบื่อที่จะตอบถึงแม้ว่าคำถามนั้นจะซ้ำไปซ้ำมา
“เด็กๆ อาบูมอยากคุยด้วย”นั่งเล่นแปบนึง บูมเขาทักสไกป์มา
“เย้ อาบูมมาแล้ว”วางของเล่นแล้ววิ่งกรูมาที่คอมผมจับนั่งตักซ้ายขวาทั้ง ๓ คน จากนั้นก็หูดับตับไหม้ แย่งกันถามจนบางครั้งอีกฝ่ายตอบไม่ทัน ป่วนกันจริงๆ
“แค่ก่อนนี้ก่อนนะ อาบูมไปอาบน้ำก่อน”
“ครับ อาบูมมาหาน้องแสบไวๆนะ น้องแสบคิดถึง”
“น้องซ่าก็คิดถึงอาบูม น้องซ่าอยากกินขนมที่อาบูมเอามาให้อีก”
“ครับ แล้วน้องชาลีล่ะ คิดถึงอาบูมป่ะ”
“คิดถึงครับ อยากฟังอาบูมเล่านิทานอีก”
“โอเค เดี๋ยวอาขอตัวนะครับ ไปอาบน้ำก่อน บายๆ ฝากจุ๊บๆพ่อบอมบ์ด้วย”
สิ้นสุดการสนทนาเด็กๆก็ลงจากตักวิ่งแจ้นไปโม้กับพ่อเบิ้ลแม่ภากับคุณย่า ส่วนผมได้แต่ยิ้มแล้วทำงานต่ออีกนิหน่อย ทุกเย็นหลังกินข้าวเสร็จถ้าวันไหนไม่คุยกับบูม เด็กๆเขาจะมานวดให้กับคุณย่า วันนี้คุยเสร็จแล้วก็ไปนั่งนวดนั่งจ้อให้คุณย่าฟังจนถึงเวลา๒ ทุ่มครึ่ง แม่ผมจะพาเด็กๆสวดมนต์ ที่จริงแก่ๆแบบผมกับพี่ภาพี่เบิ้ลก็ไปสวดด้วยนะครับ เด็กๆสมาธิดีมากเลยครับ แม่ผมพาสวดมนต์ครึ่งชั่วโมงนี่ไม่มีวอกแวกอะไรเลย สวดได้ทุกบท ส่วนเจ้าตัวเล็กชาลีได้บ้างไม่ได้บ้าง สวดมนต์เสร็จแล้วไปแปรงฟันจากนั้นก็ฟังนิทานก่อนนอน ผมเล่าให้ฟังทุกคืนบางทีก็ไม่ใช่แค่นิทาน พวกเรื่องราวในประวัติศาสตร์ที่คิดว่าจะสามารถถ่ายทอดให้เด็กรับรู้ได้ ก็จะหามาเล่า เรื่องเล่านิทานแม่ผมกับพี่ภาจะเล่าทุกคืนตั้งแต่เจ้าแสบเจ้าซ่ายังเล็กๆนะครับ คือตั้งแต่วันที่แม่เขาเอาลูกมาให้ผมนี่แหละครับ พี่ภาจะเล่าให้ฟังทุกคืน จนโตมาแล้วก็ติดมาจนทุกวันนี้ นิทานจบแล้วผมดับไฟที่หัวเตียงปล่อยให้เด็กๆนอน จนแน่ใจว่านอนหลับผมจึงไปทำงานอีกนิดหน่อย ดูตลาดหุ้นบ้าง หรืออื่นๆบ้าง แล้วไปอาบน้ำนอน
-
โหๆๆ เป็นตอนพิเศษที่คาดไม่ถึงจริงๆ
ลูกแสบ ลูกซ่า .. เอ. .. หนูชาลีคือใครกันนะ
หนูมายังไงลูก ป้างงจริงๆ
ครอบครัวอบอุ่น ลูกหลานเต็มบ้านเลย
พ่อบอมบ์ อาบูม จุ๊บบบบ
:mew1:
-
พี่มหากลายเป็นศิราณีไปแล้วสินะ 5555
มีงานมาให้แก้ตลอด คึคึ
แหมมมมม พี่มหาบอกคนอื่นว่า ให้เอาเบาๆ
แล้วพี่ล่ะ เบากะหมวดเต้ยบ้างอ่ะป่าววววววว
-
เดี๋ยวนี้สบายใจไม่ต้องกังวลเหมือนตอนที่แล้วแล้วเกี่ยวกับชาลี
-
ชอบมากเวลาพี่บอมบ์อยู่กับลูกๆแสบซ่าชาลีทั้งสาม :mew1:
-
ตวงก็หวานจับจิต เด็กๆก็น่ารักจับใจ
-
เด็กๆน่ารักแล้วฉลาดกันมากๆเลย
ว่าแต่น้องชาลีนี่คือใคร???
:mew1: :L2:
-
หลังจากหวานไปกับพี่ตวงหมวดเต้ยแล้ว เจอความน่ารักของน้องแสบซ่าและชาลี ^^
-
พ่อแม่ลูกครบเลยงานนี้
-
ชาลีเป็นใครอ่ะ?
-
เด็กๆน่ารักมากเลยอ่ะยิ่งโตยิ่งฉลาด
แต่ว่าแต่ว่าหนูชาลีนั้นท่านได้แต่ไดมา
-
สามหนุ่มน้อยน่าฟัด ยืมพ่อบอมบ์มาฟัดได้ไหม
-
น้องชาลีมาแล้วววววววว ^^
-
ไปอยู่ต่างจังหวัดกับหมด
มีแค่แสบซ่ายังไม่พอมีชาลีอีก
สงสัยสองหนุ่ม ภูมิ ภีม ?
-
แวบมาอ่าน เด็กๆน่ารักจัง
รอตอนต่อไปนะคะ
-
ตอนที่ ๕๘ รถ เมีย เพื่อน
“มีอะไรเหรอครับน้องบูม ทำไมมองพี่บอมบ์แบบนั้นอ่ะ”
“อยากเตะ อยากต่อยให้ฟันร่วง”
“อ้าว พี่บอมบ์ทำอะไรผิดเหรอครับ”
“วู้ อย่ามาพูดเพราะใส่กู ไอ้เสียงแบบนี้แหละกูถึงได้โดยมึงปู้ยี่ปู้ยำ ขอต่อยสักทีได้ไหม”หมวดบูมเหยียดหมัดขึ้น
“หึหึหึ พี่บอมบ์ขอโทษที่พี่บอมบ์หื่น ขอโทษนะ”ผมจูบที่สันหมัด หมวดบูมมืออ่อนลงหน้าแดง เจอหวานแบบนี้ไม่ได้ครับพี่แกอ่อนระทวย
“ฮึ่ย กูไม่อยู่ใกล้มึงละบอมบ์ เสี่ยงเสียตัวว่ะ”หมวดบูมเดินออกไปจากห้องปล่อยให้ผมทำงาน งานพี่แกมาเรื่อยๆอ่ะครับ ผมก็ช่วยทำทุกอย่าง คือผู้หมวดจะไปรับงานมาจากผู้พันอีกทีแล้วก็ให้ผมพิมพ์พวกโครงการต่างๆ ที่จริงมีสายงานที่รับผิดชอบอยู่บน บก.พันแล้วนะครับ แต่นี่เป็นงานพิเศษ ก็เลยมีงานมาเรื่อยๆ ผมเองก็ทำเรื่อยๆ ไม่ได้เร่งอะไรมากมายนัก สายๆก็ลงไปด้านล่างไปเก็บขวดบ้าง นั่งคุยกับเพื่อนๆบ้าง
“ขยันนะบอมบ์”ระหว่างที่ก้มเก็บขวดพลาสติกในถังเสียงห้าวดังขึ้นจากข้างหลังทำเอาผมตกใจ
“ครับ สวัสดีครับผู้กอง”ผมยืนตรงทำความเคารพ
“อืม สวัสดี ขยันนะ ครั้งที่แล้วขายได้เท่าไหร่ล่ะ”ผู้กองยิ้มให้
“ไม่ได้ขายครับ มีคนขโมยไปขายซะก่อน”
“อ้าว ทำไมวะ แล้วเก็บไว้ไหน”
“ผมเก็บไว้หลังห้องน้ำครับ ว่าจะเอาไปขาย มันชิงตัดหน้าเอาไปขายซะก่อน”
“เออ ไม่ไหวเลยว่ะ ถ้ากลัวโดนขโมยก็หาที่เก็บให้มันมิดชิดนะ ผู้กองไปละ”ผู้กองเดินไป ผมเก็บขวดต่ออีกเล็กน้อยแล้วเอาไปยัดใส่กระสอบ ล้างมือแล้วมาซื้อขนมกิน อายุอานามก็ ๒๗ ปีบริบูรณ์ได้ไม่กี่วันมานั่งกินขนมขบเคี้ยว นี่ถ้าหน้าผมไม่แก่ใครๆก็คงจะคิดว่าผมอายุ ๑๓ ถุย
“อะไรของมึงหนู ๑๐ วันที่ผ่านมาผัวไม่ได้เติมรักให้เลยเหรอถึงได้มาซบกูเนี่ย”
“ก็เพราะคิดถึงผัวนั่นแหละพี่บอมบ์ หนูเลยมาซบพี่ กินด้วยซิ”มันหยิบปลาเส้นไปกินพลางซบไหล่ไปด้วย มันกล้าเล่นกับผมเพราะเห็นว่าผมไม่ถือสามัน ที่จริงอีหนูมันน่ารักมากๆเลยนะครับ คนอื่นๆในกองร้อยทำท่ากลัวและเกลียดตุ๊ด แหม ไอ้สัส กูเห็นเข้าเวรทีไรให้กะเทยโม๊คให้ทุกครั้งไป
“ถามจริง กลับบ้านไปไอ้เจิดมันจัดกี่ดอกวะ”
“บ้าอ่ะพี่บอมบ์ ไม่บอกหรอก ทีพี่บอมบ์เอากับเมียหนูไม่เห็นจะอยากรู้เลย”อีหนูมันค้อนผม สงสัยจะเปรมล่ะมั้ง ฮ่าๆๆ “เออ หนูเบื่อมากเลยอ่ะพี่บอมบ์ เข้าเวรทีไรกะเทยชอบมาขอโม๊คทุกทีเลย มันไม่มองหนังหน้าหนูบ้างรึไงนะ หน้าตาออกจะสาวแตกขนาดนี้”
“มึงหล่อนะหนู ดูดิ อืม หล่อว่ะ”ผมจับที่คางอีหนูมองใบหน้า นี่ถ้ามันไม่กร้านแดดนะผมว่าอีหนูหล่อมากคนหนึ่งเลยล่ะ เวลามันอยู่นิ่งๆมองไม่ค่อยออกหรอกว่าเป็นตุ๊ด แต่พอพูดเท่านั้นแหละครับ จีบปากจีบคอ แต่ตอนนี้มันเพลาๆลงแล้ว แมนขึ้นกว่าเมื่อก่อนเยอะ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะซึมซับกิริยาอาการของพวกห่ามๆในกองร้อยรึเปล่า
“อย่ามาชมซะให้ยากเลย”
“เอ้า นี่พูดจริงนะเนี่ย มึงหล่อนะ ตี๋ๆ เออ ที่จริงมันก็ถูกของมึงนะ มึงไม่ได้หล่อเท่าไหร่หรอก แต่มึงน่ารัก ไม่รู้สิ มันกลางๆว่ะ หล่อๆ น่ารักๆ กูเชื่อแล้วว่าทำไมไอ้ฝรั่งเจิดมันชอบมึง เพราะมึงน่ารักนี่เอง”
“ฮิ ชอบมาว่าให้เขิน คนบ้า”มันทุบหน้าอกผมทีหนึ่ง
“อ้าว ทุบกูซะงั้น”ผมดีดกะโหลกมันเบาๆทีหนึ่ง
“บาวเว้ยๆ”เอาอีกแล้วครับ ว่าเป็นไม่ได้จับบาวตลอด ทหารรุ่นพี่ทหารรุ่นน้องหลายคนเดินเข้าพีเอ็กซ์แล้วก็เสียงดังล้งเล้ง ผมกับอีหนูเดินไปที่ใต้ถุน วันนี้ว่างครับ ทั้งกองร้อยก็พักผ่อนตามอัธยาศัย ส่วนใหญ่จะนอนกันเพราะตอนกลางคืนนี่ไม่มีใครอยากจะหลับจะนอนหรอกครับ รุ่นพี่ที่เก๋าๆบางส่วนจะแอบหนีเที่ยวบ้าง ส่วนรองๆลงมาก็คุยโทรศัพท์ แชทบีบี(ช่วงนั้นฮิตบีบีกันมาก) มีส่วนน้อยที่จะนอนกันครับ พอตอนเช้ามาก็เลยเบลอๆกันซะส่วนมาก
“ดูหน้ามึงอิ่มๆนะหนู สงสัยมึงคงได้น้ำดีแน่เลย ไง ที่รักจัดหนักทุกคืนล่ะสิ”ผมพูดกับอีหนูเสียงดังระหว่างที่หมวดเต้ยเดินผ่าน ทำเป็นมองไม่เห็นพี่แกซะหน่อย
“แหม พี่บอมบ์ก็ นิดหนึ่ง”
“เขาว่าคนที่ได้กันกับแฟนทุกคืนจะหน้าอิ่ม มึงหน้าอิ่มมากเลยว่ะ มองอะไรเป็นสีชมพูไปหมด”ผมเหล่มองหมวดเต้ยตอนนี้พี่แกเริ่มหุบยิ้มแล้วครับ “สวัสดีครับผู้หมวด”
“หือ เออ สวัสดีครับพี่บอมบ์ สัส ตกใจ”
“นะ ใจลอย กำลังคิดถึงใครอยู่เหรอครับ เอ วันนี้ดูหน้าใสนะครับผู้หมวด”
“อ้าว ก็หล่อของกูอยู่ทุกวันนี่”
“ไม่เหมือนทุกวันครับ วันก่อนยังเห็นหน้าดำอยู่เลย แต่วันนี้ถึงจะดำแต่ใสขึ้นเยอะนะ มีอะไรดีเหรอครับ บอกผมหน่อยสิ เนี่ยผมหน้าดำไปหมดแล้ว”ผมกระแซะถามหมวดเต้ยเบาๆอย่างสนิทสนม
“อะไร เออน่า มีดีของกูล่ะกัน ไงหนู เหยด ฝรั่งเอาน้ำเงี่ยนทาหน้ารึไงวะ มึงหล่อนะเว้ย วู้วๆ”หมวดเต้ยจับที่คางอีหนูส่ายไปมาเบาๆ
“ก็นิดหนึ่งอ่ะครับผู้หมวด แต่หนูว่าผู้หมวดดูวิ้งมากเลยอ่ะ มีออร่าขึ้นนะครับ อุ้ย พี่บอมบ์ เค้าหวานกันอ่ะ ดูดิ”อีหนูชี้ไปที่นิ้วของหมวดเต้ย ตอนนี้หมวดเต้ยเอาแขพาดมาที่ต้นคอของผม ตัวพี่แกเตี้ยกว่าผมนิดหนึ่งนะครับ ผมมองไปที่แขนข้างขวาก่อนจะไล่มาที่นิ้วมือ อ้าว ที่แหวนของเพื่อนรักผมนี่นา แหม ไม่ค่อยเลยนะคู่นี้
“แน่ะ หมั้นกันเงียบๆไม่บอกเพื่อนบอกฝูงเลยนะ”ผมพูดเบาๆกับหมวดเต้ย
“เรื่องอะไรล่ะ”หมวดเต้ยยิ้มกว้างจนตาตี๋ๆปิดสนิท
“หึหึหึ ไอ้โต้งไม่หวงน้องบ้างเลยเหรอ”โต้งนี่คือพี่ชายหมวดเต้ย อายุมากกว่าผมครึ่งปีครับ เป็นทหารรุ่นเดียวกันกับไอ้ภีมและไอ้แบงค์พี่หมวดบูม
“เกี่ยวอะไรกับพี่โต้งด้วย เรื่องของหัวใจห้ามละเมิดสิทธิส่วนบุคคลเว้ย เฮ้อ บอมบ์ มึงบอกอาติยังว่ามึงคบกับไอ้บูม”
“ยังเลยผู้หมวด แต่พี่ติก็คงจะรู้แหละว่าเราเป็นอะไรกัน ผู้หมวดเครียดเรื่องครอบครัวเหรอ”
“เออดิ ไอ้มหามันก็ปลอบกูว่าอย่าเครียด เรื่องมันยังไม่เกิด แต่กูกลัวว่ะ ลึกๆนะเว้ย แต่ก็อุ่นใจที่มีมันคอยปลอบกู แต่ก็ยังกลัว มันตีกันให้วุ่นเลยว่ะบอมบ์ กูไม่ค่อยกล้าคุยเรื่องนี้กับพ่อกูเลยว่ะ พ่อกู กูรู้นิสัยดีว่าท่านเป็นแบบไหน”
“เอาน่า ผมเชื่อว่าพี่ชิตคงจะเข้าใจแหละ ทุกวันนี้มันเปลี่ยนไปแล้ว ผู้หมวดใจเย็นๆ อย่าไปคิดมากเลย อะไรยังไม่เกิดก็คือไม่เกิด ถ้าเราคิดไม่ดี สิ่งไม่ดีมันจะติดตามเรามาเป็นพรวน เราต้องคิดดีๆ เรื่องดีๆก็จะตามมา ชีวิตคนไม่มีใครไม่มีอุปสรรคหรอกครับผู้หมวด มันต้องมีกันทุกคน ขึ้นอยู่กับว่าเรามีสติแค่ไหนที่จะแก้ปัญหามัน เรื่องบางเรื่องต้องอาศัยเวลาในการแก้ อย่าใจร้อน เคยสงสัยไหมว่าทำไมเวลาที่เราโมโหหรือมีเรื่องที่ทำให้เราวุ่นวายใจ มักจะมีคนปลอบเราข้างๆว่าใจเย็นๆนะ”
“ไม่รู้ดิ เขาพูดไปงั้นๆมั้ง”
“ไม่ใช่หรอก ที่เขาพูดเพราะเขาต้องการให้เรามีสติ คนใจเย็นคือคนที่มีสติในการแก้ปัญหา ถ้าใจร้อนคือคนขาดสติ แล้วเรื่องมันยิ่งแต่จะวุ่นวายมากขึ้น ผมว่าพี่ชิตไม่ใช่คนดุนะ เป็นคนที่ใจดีมากเลยต่างหาก”
“กับคนอื่นพ่อกูก็เป็นแบบนั้นแหละ แต่กับพวกกู ๓ พี่น้อง ดุยิ่งกว่าเสือซะอีก”หมวดเต้ยเป็นลูกคนเล็กนะครับ กับพ่อหมวดเต้ยผมก็พอคุ้นอยู่บ้าง เราเจอกันตอนที่พี่แกไปไดรฟ์กอล์ฟกับพี่ติพ่อหมวดบูม ในสายตาผมว่าพ่อหมวดเต้ยเป็นคนอัธยาศัยดีนะครับ ก็ได้แต่หวังในใจว่าเขาคงจะเข้าใจลูก ที่จริงเรื่องแบบนี้มันเยอะมากเลยครับ ไหนจะเรื่องตำแหน่งหน้าที่การงาน หน้าตาทางสังคม ความเหมาะสม ความถูกต้อง หน้าตาครอบครัว เยอะมากที่เราต้องมาคุยกัน ปวดหัวครับ ผมเองผมก้าวผ่านจุดนั้นมาแล้ว เรื่องหน้าตาทางสังคมผมไม่ค่อยแคร์เท่าไหร่หรอกเพราะมันเป็นสิ่งที่คนเขาอุปโลกน์ขึ้นมาเท่านั้นเอง ผมเชื่อมั่นในความดีมากกว่า ไม่มีใครทำอะไรถูกใจคนทั้งโลกหรอกครับ มั่นใจว่าเรามีความสุขกับสิ่งไหนก็ทำต่อไป ผมปลอบหมวดเต้ยให้ใจเย็นๆ ค่อยๆแก้ ค่อยๆเป็นค่อยๆไป เราใจร้อนไม่ได้ ใจร้อนแล้วไม่ดีครับ เหมือนน้ำแกงร้อนๆ ขืนซดโดยไม่เป่ามันก็ลวกลิ้น แทนที่จะได้รับรสชาติน้ำแกงอร่อยๆกับต้องเป็นแผลในปาก หลายๆเรื่องเหมือนกัน เราต้องเป่าใจของเราให้เย็นลงก่อน ค่อยๆคิดใคร่ครวญให้ดี อันไหนที่คิดแล้วทุกข์เราขาดทุนจากความสุขของชีวิต ก็พยายามเลี่ยง อันไหนที่เราคิดแล้วมีความสุขส่งเสริมสุขภาพจิต ก็รีบใฝ่หา ผมเองก็ใช่ว่าจะดีเลิศเลอนะครับ ก็มีช่วงที่เครียดบ้างอะไรบ้าง ช่วงที่ผมบ้าผมฟิวส์ขาดก็มีเยอะ ได้แต่พยายามปรับปรุงตัวเองทุกวัน ก็เป็นพ่อคนแล้วนี่นา จะใจร้อนไม่ได้ เดี๋ยวลูกเอาไปเป็นแบบอย่าง
“เป็นตุ๊ดแบบอีหนูก็ดีไปอย่างนะ มันเปิดเผยดี”หมวดเต้ยยิ้มกว้าง
“ว้าย อย่าเลยครับผู้หมวด เป็นตุ๊ดแรงเสียดทานมันเยอะ หนูร้องไห้แทบเป็นสายเลือดก็เพราะโดนดูถูกว่าตุ๊ดนี่แหละ เป็นผู้ชายอ่ะดีแล้วผู้หมวด หล่อๆแบบผู้หมวดถึงไม่ได้เป็นพ่อพันธุ์ให้ใคร แต่ก็อย่ามาเป็นตุ๊ดเลย เก็บความหล่อไว้ให้คนอื่นอิจฉาเล่นดีกว่า”
“ฮ่าๆๆ เออ พี่ล้อเล่น พี่เสียดายความหล่อของพี่เหมือนกัน มั่นใจขึ้นมาเป็นกองว่าหล่อ”หมวดเต้ยแทนตัวเองว่าพี่กับอีหนู แกพูดโดยที่ยังกอดคอผมคุยอยู่ ส่วนผมก็ยืนนิ่งๆ ใจจริงอยากจะกอดคอกลับเหมือนกันแต่ว่ามันไม่เหมาะครับ แค่นี้เขาก็มองไม่ค่อยจะดีเท่าไหร่แล้ว
“หลงตัวเอง”อีหนูเบ้ปากแล้วขำ
“อ้าวๆ วอนแล้วน้อง พูดงี้ก็สวยนี่หว่า”หมวดเต้ยยักคิ้วกวนๆให้อีหนู
“ขอบคุณครับที่ชมว่าสวย ก็นะ”
“แหม ไม่ค่อยเลยนะมึง จอมปลวกบ้านกูยังน่าดูกว่าหน้ามึงอีกหนู”
“ฮ่าๆๆๆ ถูกของไอ้บอมบ์”แล้วก็ขำกันทั้ง ๓ คน เราสนุกสนานเฮฮากันครับ ใช้คำรุนแรงบ้างอะไรบ้างแต่รู้กันว่าอันไหนจริงอันไหนหลอก อันไหนหยอกอันไหนด่า
“ขำอะไรกัน”หมวดบูมมองหน้างงๆ
“เปล่าๆ เรื่องเรื่อยเปื่อยน่ะ”
ชีวิตในกองร้อยผ่านไปเอื่อยๆ วันไหนโดนเวรก็เข้ากันหน้าดำหน้าแดง ผมนานๆเข้าเวรกองรักษาการณ์ที เนื่องจากเป็นเด็กผู้หมวดเขาเลยไม่ค่อยจัดเข้าเวร แต่ก็มีบางครั้งที่จัดไปเข้าเวรบ้างจะได้ไม่โดนคนอื่นด่าว่าเอาแต่สบาย
“ปริ๊ดๆ เฮ้ย ได้ยินกูเรียกไหมว่าขอ ๓ คน”เสียงแหลมๆเจ้าเดิมมาอีกแล้วครับ
“ครับหมู่”
ปรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ปริ๊ด ปริ๊ด ปริ๊ด ปรี๊ดดดด เฮ้ เสียงนกหวีดเป่ารวมดังขึ้นทหารเกณฑ์หน้าดำๆอย่างพวกผมไม่ว่าจะอยู่ส่วนไหนของกองร้อยต่างวิ่งกันอุตลุดเพื่อที่จะได้มารวมตัวกันบริเวณที่สิบเวรเป่าเรียกรวม บางคนปากยังคาบลูกชิ้นอยู่เลย บางคนเหงื่อแตกซกเพราะเล่นปิงปอง ส่วนบางคนก็ตาบวมๆเบลอๆเนื่องจากเพิ่งตื่น ความวุ่นวายโกลาหลเกิดขึ้นเมื่อได้ยินเสียงนกหวีด
“หมอบ ลุก หมอบ ลุก หมอบ ลุก หมอบ ลุก หมอบ ลุก ตอนเรียง ๕ จัดแถว”พรึ่บ เฮ้ ตบที่ข้างขาร้องเฮเสียงดังหลังจากคำสั่งสิ้นสุดลง ใครสูงอยู่หน้าใครเตี้ยอยู่หลัง ปิดท้ายแถวให้ดี ยกศอก สะบัดหน้าไปที่หัวแถว เสียงลมหายใจดังฟื้ดฟ้าด “นิ่ง”ลดมือลงสะบัดหน้าให้ตรง สายตาห้ามลอกแลก “กอดคอ”ยกมือมากอดประสาน โดนอีกแล้วกู “๕๐ ยก”
“๕๐ ยก”ทวนทำสั่งแล้วเริ่มปฏิบัติ ไม่โดนลงโทษนานเส้นสายมันดูตึงๆไงไม่รู้ คนสั่งกอดคอมอง คนโดนสั่งก็ทำไปด้วยความอึน ผมว่าในใจรุ่นพี่ต้องมีโกรธแค้นรุ่นน้องแน่ๆเลย “๑ ๒ ๓ ๔๘ ๑ ๒ ๓ ๔๙ ๑ ๒ ๓ ๕๐ ๑ ๒ ๓ ขอบคุณครับ”อีลุกขลุกขลักกันตั้งแต่เริ่มต้นเลยทีเดียว กว่าจะครบตามจำนวนที่สั่งเล่นเอาหอบอยู่เหมือนกัน
“กูขอ ๓ คนไม่มีใครได้ยินเลยเหรอ”เสียงนิ่มๆ สายตาเชือดเฉือน “ชักจะมากขึ้นทุกวันแล้วนะพวกมึง อีกไม่กี่วันรุ่นน้องก็จะขึ้นกองร้อยแล้ว พวกมึงยังทำตัวแบบนี้ ไอ้คนอู้ก็อู้เข้าไป กูไม่สนซะอย่าง เตรียมตัวให้ดีนะพวกมึง รุ่นน้องขึ้นกองร้อยเมื่อไหร่กูจะขอผู้กองสั่งปรับปรุงวินัยทั้งกองร้อย ชักจะเสื่อมมากขึ้นทุกวัน ไอ้รุ่นใหญ่ก็เหมือนกัน ใกล้ปลดแล้วนี่ ไม่เอาอะไรแล้วใช่ไหม เวรยามก็ไม่ค่อยอยากจะเข้า เกี่ยง ให้แต่รุ่นน้องเข้า คนอื่นๆก็เหมือนกัน มึงอย่าคิดนะว่ามึงเก๋าจะทำอะไรก็ได้ สำเหนียกตัวเองไว้บ้าง พวกมึงมันแค่ทหารเกณฑ์ ผู้บังคับบัญชาเล่นด้วยอย่าเหลิง เห็นผู้บังคับบัญชาแซวเล่นด้วยก็เอาใหญ่ ระวังตัวไว้ให้ดี ให้มันรู้ซะบ้างว่าใครเป็นใคร ใครควรเล่นใครไม่ควรเล่น เฮ้ย ไอ้ข้างหลัง มึงเล่นอะไรกัน หรือมึงจะเอาอีก ได้ๆ คืนนี้พวกมึงไม่ได้นอนแน่”เสียงวิทยุดังขัดจังหวะขึ้นมาก่อน หมู่อาร์ตตอบรับคำสั่งจากวิทยุแล้วให้ทหาร ๓ คนไปที่ บก. พัน จากนั้นก็สั่งพักแถว แยกย้ายกันพักผ่อน รุ่นพี่ก็โวยวายด่ารุ่นน้องว่าไม่พุ่ง ประจำเลยครับ รุ่นน้องโดนหนักกว่าตลอด
๑๑.๓๐ น. ผู้ช่วยสิบเวรซึ่งเป็นรุ่นใหญ่ใกล้ปลดเรียกรุ่นน้องไปจัดเวรเลี้ยง ส่วนใหญ่จะเป็นรุ่นพี่ทั้งนั้น เพราะเขารู้ว่าถ้าวันไหนหมู่อาร์ตเข้าสิบเวร ตอนพาแถวไปกินข้าวจะไม่ได้เดินแถวไปดีๆ มันจะต้องมีอะไรที่ผิดแผกพิสดารไปบ้าง รุ่นน้องเลยโดนไล่ออกจากรูปแถว ซึ่งปกติรุ่นใหญ่ไม่ค่อยมีใครไปจัดเวรเลี้ยงหรอกครับ แต่วันนี้แย่งกันไปเพราะเมื่อกี้โดนจัดหนักไปแล้ว ผมไม่ได้กลัวอะไรอยู่แล้ว ผิดว่าตามผิด
ไปกินข้าวตามปกติ ไม่มีโดนแดกครับ ก็นะ ไปเสนอหน้ากับหมวดบูมอยู่พักหนึ่งเลยหน้าบาน หึ กินข้าวกันอย่างเร่งรีบ รุ่นพี่ชอบกินเร็วผมไม่ค่อยอิ่มเลยครับ ปกติอย่างต่ำต้อง ๒ จาน กลับมากองร้อยผู้หมวดหิ้วข้าวมันไก่มาพอดี ๓ กล่อง กล่องหนึ่งน่าจะของหมวดบูม อีกกล่องหมวดเต้ย แล้วอีกกล่องล่ะ ของไอ้บอมบ์น่ะสิ ฮ่าๆๆ
“ขอบคุณครับ”
“อะไรมึง”ผู้หมวดขมวดคิ้ว
“ก็ข้าวมันไก่ไง”
“อะไร ของกูกับไอ้เต้ย มึงกินข้าวที่โรงเลี้ยงแล้วไม่ใช่เหรอ”
“ไม่อิ่มอ่ะครับ นะผู้หมวด สงสารพยาธิตัวน้อยๆในท้องผมเถอะครับ”
“กินเบ็นด้าสิ หึหึ ระวังอ้วนนะมึง กินจุซะขนาดนี้”
“ไม่มีทางครับผู้หมวด ผมไม่ยอมปล่อยให้ตัวผมอ้วนหรอก แต่ผมจะฟิตกล้ามขึ้นทุกวัน ให้หล่อมากขึ้นกว่าเดิม”
“ขอร้อง อย่าเอาประเด็นนี้มาพูด กูหวงของ ขึ้นไปกินข้างบนพร้อมกันสิ ไอ้เต้ยรออยู่บนห้องละ”แล้วผมก็เดินตามหลังดุ๊กๆไป หยิบจานชามช้อนมาบริการ ๒ หมวด ที่จริงหมวดบูมไม่ค่อยชอบให้ผมทำเหมือนเป็นคนรับใช้สักเท่าไหร่แต่ว่ายังไงเขาก็ผู้บังคับบัญชาอ่ะนะ ต้องแสดงออกซึ่งความเคารพยำเกรงกันนิดหนึ่ง แค่ที่สนิทกันขนาดนี้คนอื่นก็เริ่มมองผมว่าเป็นคนไม่ดีแล้วละ โดนเขาเหน็บบ่อยครับ หึหึ
“บอมบ์ กูเห็นในเฟสมึง บ้านมึงมีมอไซด์คลาสสิคอยู่ใช่ป่ะ”หมวดเต้ยเปิดประเด็น ผมพลางคิด อ๋อ ไอ้ตุ๊กแกที่บ้านนี่เองครับ มอร์ไซด์คันนั้นมันชื่อตุ๊กแกครับ ของพ่อผมเอง
“ครับ ของพ่อผมน่ะ”
“เหรอ ขายไหม อยากได้อ่ะ”ตาวาวขึ้นมาเชียว
“คงไม่อ่ะ ไอ้ภีมขอซื้อจากผมหลายรอบแล้ว แต่ผมไม่ขาย”
“ทำไมวะ อ่ะ พี่ภีมให้เท่าไหร่อยู่จะให้อีกเท่าตัวของพี่ภีม”
“มันขอซื้อ ๒ แสน”
“ห๊า”ถึงกับร้องมาเชียว
“อืม ที่จริงราคาตลาดมันน่าจะ ๖ หมื่นกว่าๆ หรือน่าจะไม่เกินนี้อ่ะ แต่ของชิ้นนี้มีคุณค่าทางจิตใจ มรดกพ่อผม”
“อยากได้ว่ะมึง”
“ก็ตามเว็ปขายรถคลาสสิกก็มีนี่ครับ”
“ก็มี แต่ไม่ค่อยมั่นใจว่ะ แล้วมึงมีคนรู้จักที่มีแบบของมึงบ้างป่ะ”
“ของผู้ใหญ่บ้านผมมีคันหนึ่งมั้งครับ เดี๋ยวไปถามให้อีกที แต่ก็ไม่รู้ว่าเขาจะขายหรือเปล่า ผมว่าหาตามเว็ปได้ของง่ายกว่าครับ มันมีให้เลือกเยอะกว่า หรือไม่ก็ไปตามร้านที่เขาขายมอไซด์คลาสสิกสิครับ เออ หรือไม่ก็ซื้อของไทรอัมพ์ก็ได้ ไม่เท่าไหร่เอง แค่ ๗ แสนกว่าๆ”
“เหอ ๗ แสนกูออกนินจาได้ตั้ง ๕ คัน”
“ฮ่าๆๆ ก็ถอยนินจาไปซะก็หมดเรื่อง”
“ไม่ว่ะ ถ้าแบบนินจา กูเอาดูคาติดีกว่า เหมือนของพี่ภีม”เล่นของแรงเลยนะผู้หมวด ดูคาติราคาหลักหกเกือบๆเจ็ด ไอ้ภีมมันยังผ่อนผมไม่หมดเลย
“มีตังค์ก็ซื้อดิ”
“อยากได้แบบของมึง อย่าลืมนะบอมบ์ หาให้หน่อย”
“ครับ จะพยายามนะ”ผู้ชายก็ไม่มีอะไรมากมายรอกครับ ชอบรถ แล้วแต่จะชอบแนวไหน บ้างก็ชอบรุ่นใหม่ บ้างก็ชอบรุ่นเก่า บ้างชอบมอไซด์ บ้างชอบรถยนต์ แล้วแต่สไตล์ของแต่ละคน
ลงมาด้านล่าง หลังจากที่เขารวมเช็คยอดและทำความสะอาดกันไปเรียบร้อยแล้ว ผมเอาจานไปล้างเจอหน้าหมู่อาร์ตมันทำหน้าประมาณว่า มึงเก๋าเหรอ ทำไมไม่มารวม ผมไม่ได้สนใจอะไร ขี้เกียจจะมีเรื่อง มันน่าเบื่อนะครับ ไม่รู้มาโกรธแค้นกันด้วยเรื่องอะไร ไม่ชอบใจที่ผมใกล้ชิดผู้หมวดหรือประเด็นอื่น ผมเองก็ไม่ได้อยากทำตัวเด่นนะครับ อยากจะอยู่เงียบๆ ไม่เป็นที่เพ่งเล็งของใครมากกว่า ทำตัวเด่นแล้วมันเข้าตานายสิบนายทหาร ไม่ค่อยดี แต่ถามว่าตอนนี้เก็บเนื้อเก็บตัวได้ไหม คำตอบก็คือมันไม่ทันแล้วครับ ชื่อเสียงผมกระฉ่อนกองพันตั้งแต่ผมกระทืบจนเข้าโรงบาลไป ๓ คนนั่นแหละครับ กับหมู่อาร์ตนี่ยังแง่งๆใส่ผมอยู่ ส่วนอีก ๒ หมู่ เจอหน้าผมไม่ค่อยกล้าสบตาครับ ก็มีคนหมั่นไส้เยอะครับ ทั้งในกองร้อยเองและกองร้อยอื่นๆ เพราะพี่น้องเขานะ เขารักกัน เขาย่อมเข้าข้างกันเป็นธรรมดา แต่คนที่เห็นใจผมก็มีครับ
“หมู่ๆ ไอ้สันต์มันโดนรถชนครับหมู่”
“ห๊ะ เฮ้ย อะไรนะมึงพูดว่าอะไร”หมู่อาร์ตร้องเสียงดังอย่างตกอกตกใจหลังจกรุ่นพี่วิ่งมาบอกเหตุการณ์
“ไอ้สันต์โดนรถชนครับหมู่”
“ไอ้สัส หาเรื่องให้กูอีกแล้ว แล้วตอนนี้มันอยู่ไหนเป็นไงบ้าง”
“ไม่รู้เหมือนกันครับหมู่”
“เหี้ยเอ๊ย เออๆ เดี๋ยวกูจัดการเอง เหี้ยเอ๊ย หาเรื่องยุ่งให้กูอีกแล้วละสิ”หมู่อาร์ตสภาพเหมือนหนูติดจั่นจับต้นชนปลายไม่ถูก ไม่รู้จะเข้าบก.ร้อย หรือขึ้นไปข้างบนรายงานผู้หมวด ผู้กองดี ความวุ่นวายขนาดย่อมๆเกิดขึ้นภายในเวลาไม่กี่นาที ไอ้สันต์ที่พูดถึงนี่คือรุ่นพี่ที่ใกล้จะปลดแล้วนะครับ เป็นลูกน้องคนสนิทคนหนึ่งของหมู่อาร์ต หมู่อาร์ตชอบใช้ให้ออกไปซื้อนั่นซื้อนี่บ่อยๆ แล้ววันนี้ก็ถูกรถชนจนได้ เฮ้อ คนเรานี่เสี่ยงตายได้ตลอดเวลานะครับ
กว่าจะรู้ข่าวคราวว่าเป็นยังไงก็บ่ายแก่ๆแล้ว ผู้หมวดเป็นคนไปดูเองถึงโรงพยาบาลเลยครับ แล้วไอ้บอมบ์ก็ทำหน้าที่เป็นสารถีชั้นเยี่ยมขับไปส่งผู้หมวด ไปดูอาการแล้วจัดการเรื่องราวต่างๆ ปรากฏว่าผิดทั้งคู่เลยครับ พี่สันต์ที่โดนชนเพราะคุยโทรศัพท์ไปขับรถไป คือเอามือถือยัดตรงหมวกกันน็อกนะครับแล้วขับไปคุยไป ส่วนคู่กรณีก็ขับสวนมาแบบผิดเลน ครึ่งหนึ่งของรถมันก็อยู่เลนซ้ายนี่แหละครับ แต่อีกครึ่งอยู่เลนขวา กำลังจะแซง รถยนต์ก็จะแซง มอไซด์ก็อยากให้รวดเร็วเลาะไปเลาะมา เลาจนโดนเลาะกระดูก สาหัสอยู่เหมือนกันครับ งานนี้หมู่อาร์ตอ่วมครับ เพราะเข้าสิบเวรแล้วเป็นคนใช้ทหารไปซื้อของ
“มีแต่เรื่อง”หมวดบูมส่ายหน้าแล้วให้ผมขับรถไปส่งที่กองร้อย ผู้กองรู้เรื่องแกก็เดือดเหมือนกันแหละครับ เรียกหมู่อาร์ตมาด่าอยู่พักใหญ่
“เฮ้อ มึงก็ด้วยไอ้บอมบ์ อย่าประมาท กูกับไอ้บูมใช้มึงบ่อยๆ แบบนี้กูจะกล้าใช้อีกไหมวะ”ผู้กองเตือนผม คือปกติหมวดบูมหรือผู้กองแกเรียกใช้ผมบ่อยๆ ให้ผมขับมอไซด์ออกไปซื้อของบ้าง หรือใช้ไปทำธุระอย่างอื่นบ้าง
“ไอ้บอมบ์มันหนังหนาอ่ะพี่ รถชนมันผมว่ารถบุบ”หมวดบูมต่อยหน้าอกผมเบาๆ
“เออ จริงของมึงบูม นี่ถ้ามึงไม่ใช่ทหารในกองร้อยกูนะ กูคิดว่ามึงน่าจะเป็นนายทหารหน่วยจู่โจมแน่ๆว่ะ หุ่นให้ มาดให้ แต่หน้ากูรู้สึกคุ้นๆ มึงว่าป่ะบูม เหมือนพลเอกชนะศึก นี่ถ้านามสกุลมึงไม่ใช่อุดมลักษณ์นะ กูว่ามึงเป็นน้องหรือไม่ก็ญาติพลเอกชนะศึกแน่ๆ ไอ้สัส กูเห็นมึงยืนหันหลัง หลายครั้งแล้วที่กูจะยกมือไหว้มึง พลเอกชนะศึกภาคสองป่ะวะ”เอ่อ ตรงเผงเลยครับผู้กอง ชนะศึกอ่ะพี่ผมเอง
“แฮะๆ”หมวดบูมยิ้มแห้งๆ ส่วนผมทำหน้าเรียบๆ หวั่นใจเดี๋ยวใครรู้ผมจะเดือดร้อน ผมไม่ค่อยอยากให้ใครรู้เรื่องพี่ชายเท่าไหร่ นี่ถ้าผมไม่เป็นทหารผมก็คุยได้นะครับว่าพี่ชายผมเป็นใคร แต่ตอนนี้ผมเป็นทหารจะไปเดินป่าวประกาศว่าพี่กูคนนี้นะ มันไม่ดี ผมกลัวโดนเลือกปฏิบัติ ผมไม่ค่อยชอบ เพราะผมคือผม พี่ชายก็คือพี่ชาย อยากปีกกล้าขาแข็งด้วยตัวเอง ซึ่งตอนนี้ผมก็คิดว่าพอตัวครับ
-
เสาร์อาทิตย์คือสวรรค์น้อยๆของทหารในกองร้อย ใครโดนเวรยามวันหยุดก็เหนื่อยหน่อยครับ แล้วผมก็ไม่รอดครับ โดนเวรวันอาทิตย์ ผู้หมวดไม่กองร้อยวันอาทิตย์เลยทางสะดวกให้ผมได้เข้าเวร ผมเองไม่ค่อยมีปัญหาเท่าไหร่หรอก จัดเข้าเวรวันไหนก็จัดมาเถอะ ไม่เคยเกี่ยงอยู่แล้ว ๘ โมงไปเบิกปืนเบิกเข็มขัดสนามแล้วก็ไปรอที่หน้ากองร้อยสสก.เพื่อที่จะได้เดินแถวไปที่กองรักษาการณ์ ประมาณสัก ๐๘.๔๐น. แต่ละกองร้อยมาครบแล้วก็เดินแถวไปที่กองรักษาการณ์ วันนี้กองร้อยพวกผมเป็นผบ.กองรักษาการณ์ครับ มีจ่าคุ้งเป็นผบ.กองรักษาการณ์ กับป๋าเป็นผช.ผบ.กองรักษาการณ์ จ่าคุ้งนี่แกโหดครับ ชอบแดกทหาร วันนี้พวกผมเข้าเวรผลัด ๔ ช่วงเช้าเลยสบายหน่อยครับ
ประมาณสักเที่ยงวันพวกผมต้องมานั่งหนุน ใส่เข็มขัดแต่งตัวเรียบร้อยออกมาด้านนอก มีรุ่นพี่บางคนที่ช้า โดนผบ.ซ่อมเลยครับ
“เฮ้ย พวกมึงรู้เวลากันบ้างไหมวะ ไปพุ่งหลังคนละ ๕๐ ยกเลยไป”โดนจนได้ครับ อารมณ์เสียเหมือนกัน ครบจำนวนตามที่สั่งก็เข้ามานั่งในร่ม ยังไม่ทันหายเหนื่อยผมก็ต้องไปยืนชักล้อครับ วันนี้ผมรุ่นน้องสุดรุ่นพี่เลยใช้ซะ ตรงข้ามกองรักษาการณ์จะเป็นอาคารเล็กๆไว้สำหรับเยี่ยมญาตินะครับ ซึ่งตอนนี้ก็มีหลายคู่ พ่อแม่มาเยี่ยมลูกบ้าง ส่วนใหญ่จะเป็นเมียมาเยี่ยมผัวมากกว่า นอกจากเมียแล้วยังมีเพื่อนเมียอีก ผมยืนชักล้อไปก็เหลือบๆมองดูบ้าง สวยน่ารักกันหลายคน
“ไอ้บอมบ์ เพื่อนเมียกูชอบมึง”เพื่อนร่วมกองร้อยตะโกนขึ้น ผมเองก็ยิ้มๆ
“มีเมียมีลูกแล้วว่ะเพื่อน เมียหวง ลูกคงยังไม่อยากได้แม่ใหม่”ผมตอบ หน้าตาแต่ละคนก็ชวนเร้าใจนะครับแต่ว่าถ้าไอ้บอมบ์จะหาเมียน้อย เมียมาก ไอ้บอมบ์หาได้ดีกว่านี้ ของไอ้บอมบ์ต้องเกรดพรีเมี่ยมเท่านั้น ฮ่าๆๆๆ ล้อเล่น ไม่คิดจะหาหรอกครับ เมียผมดุ
นอกจากจะมีคู่หวานแล้ว ยังมีคู่ที่ไม่หวาน นั่งง๊องแง๊งใส่กัน พ่อแง่แม่งอนว่างั้นเถอะ คุณเมียก็หน้าตึง คุณผัวก็หน้ามึน หึหึ ปัญหาระดับชาติ ผัวเมียละเหี่ยใจครับ ครบ ๒๐ นาทีแล้วก็มีคนมาเปลี่ยน ไม่มาเปลี่ยนผมมีเรื่องแน่นอน มานั่งดูทีวีกับจ่า อากาศก็ร้อนพอสมควร นี่ผมไม่อยากจะให้มันถึงเดือนเมษา เดือนมกรายังร้อนขนาดนี้ ถ้าเป็นเมษาไม่ต้องพูดเลยครับ ใครอยู่กรุงเทพก็รู้ดี ที่จริงไม่ว่าที่ไหนนั่นแหละครับ อากาศร้อนมาก นั่งดูทีวีไปรุ่นพี่สะกิดให้ดูผัวเมียทะเลาะกัน ผมมองดูแล้วก็ได้แต่ส่ายหน้า ไม่รู้สาเหตุหรอกครับแต่ไม่ค่อยชอบเท่าไหร่กับการทะเลาะกัน มันน่ารำคาญ มันต้องคิดคำด่า ต้องเอาชนะ แล้วสุดท้ายก็ใช้กำลัง เพี๊ยะ เมียโดนตบหน้าไปแล้วครับ คิดไม่ผิดเลย
“เฮ้ย ไอ้ยักษ์ มึงไปดูดิ เขาเป็นไรกัน”จ่าสั่ง ผมต้องลุกไปดู
“มึงก็แบบนี้ ฮือๆๆ ไม่ต้องมาพูดกับกูอีกเลย ฮือๆๆ”
“แล้วมึงล่ะ เชื่อใจกูป่ะ มึงหึงกูมากไปป่ะ กูบอกไม่มีก็คือไม่มีสิ”
“ไม่มีเหี้ยอะไรล่ะ ฮือๆ แล้วอีนี่มันเป็นใคร ห๊ะ กูถามว่ามันเป็นใคร มันเป็นแม่มึงเหรอ อีตัวเหี้ยนี่มันเป็นแม่มึงเหรอ ฮือๆๆ”
“อีสัส มึงเล่นถึงแม่กูเลยเหรอ ห๊ะ จะมากไปแล้วนะมึง แล้วทีมึงล่ะ อย่าคิดว่ากูไม่รู้ จวยกูไม่ได้หักคาไว้มึงไปสะดุดจวยใครมาบ้างล่ะ ห๊ะ แม่กูบอกหมด ว่ามึงไปร่านกับใครมาบ้าง”
“ฮือๆๆ มึงไม่เชื่อใจกูเหรอ ห๊ะ มึง ไอ้เหี้ย ไอ้หน้าตัวเมีย มึงมาเป็นทหารแล้วมึงจะมาเอาเมียใหม่ มึงจะทิ้งกู ฮือๆๆ กูไม่อยู่ให้มึงเอาใช่ไหมมึงถึงนอกใจกู”
“มึงอย่ามาไร้สาระกับกูนะ กูมีเมีย กูไม่ได้มีแม่ อย่ามาทำแบบนี้กับกู”
“เฮ้ย เบาๆได้ป่ะวะ กูจะดูทีวี”ผมมองหน้า ไอ้คนทะเลาะคือกองร้อยข้างเคียงครับ
“อย่าเสือกได้ป่ะ เรื่องของผัวเมีย”ฝ่ายชายด่า
“กูจะดูทีวี”ผมเหยียดหมัดขึ้น
“เออ แค่นี้ไม่เห็นต้องใช้กำลัง มึงเงียบได้แล้ว อย่าทำให้กูเดือดร้อน เหี้ย มึงมาเยี่ยมกูแต่มาทำตัวแบบนี้กับกู กูเบื่อนะ”
“กูว่ามึงขอผู้กองลาไปเอาเมียมึงสักครึ่งวันเถอะ ไม่กล้าขอเอาเบอร์ผู้กองของมึงมากูโทรขอให้”ผมพูดตัดรำคาญ แต่มันก็เสือกเชื่อใจผมครับยืนมือถือกับเบอร์ผู้กองให้ผมเฉยเลย แล้วทำไงล่ะคราวนี้ ไอ้บอมบ์ก็ต้องโทรสิครับ
“สวัสดีครับ พี่เล็ก ผมบอมบ์นะ ครับ คือทหารกองร้อยพี่ทะเลาะกับเมียอ่ะ ผมขอให้มันลาสักครึ่งวันได้ไหมพี่ ครับ เฮ้ย มึงชื่ออะไรนะ อ่อ พลทหารอนุชาครับ ผลัด ๒๕.... ครับพี่ ครับ ได้พี่ โอเค ขอบคุณมากเลยพี่ ได้ๆ จัดมาเลย โธ่ คนอย่างไอ้บอมบ์เคยกลัวที่ไหนล่ะ ได้ๆ ขอบคุณมากครับพี่เล็ก ครับ”ผมเดินกลับมาที่คู่ผัวเมียแล้วยื่นโทรศัพท์ให้ “อ่ะ ผู้กองบอกให้กลับก่อน ๑ ทุ่ม ห้ามเมา ห้ามกลับกองร้อยสาย ผู้กองโทรไปบอกสิบเวรที่กองร้อยมึงแล้วมั้ง ไปแต่งตัวดิ”
“มึงพูดจริงอ่ะ”
“กูจะโกหกทำเพื่อ ไป หรือจะไม่ลากูจะได้โทรไปบอกผู้กองให้ว่ามึงไม่อยากลา”
“ไอ้สัส ลาดิ กูเงี่ยนจะแย่อยู่แล้ว ที่รักรอเค้าแปบนะ เดี๋ยวเค้ามา”มันยิ้มกว้างแล้ววิ่งที่ไปที่กองร้อย ไอ้สัส เมื่อกี้ยังไอ้อีห่าเหี้ยกันอยู่เลย พอได้ลาที่หวานมาเชียว ไอ้สัส กูมองไม่ออกเลยนะมึงว่ามึงเงี่ยน กูว่าที่ทะเลากันเพราะเรื่องนี้ละมั้ง จริงๆเรื่องเซ็กก็สำคัญนะครับ ก็นะ วัยรุ่นมันฮอร์โมนพุกพล่าน ไอ้บอมบ์จะเข้าเลข ๓ อยู่แล้วยังว้อนท์ทุกวันที่เห็นหน้าเมียเลย ฮ่าๆๆๆ ครู่หนึ่งมันวิ่งหน้าบานมาที่กองรักษาการณ์ยื่นใบลาให้จ่าเรียบร้อยแล้วจูงมือเมียออกไปหน้ากองพัน
“เดี๋ยวกูซื้อของมาฝากนะ ขอบใจมึงมาก”มันตะโกนบอก ผมพยักหน้าแล้วมานั่งดูทีวีต่อ อยากลาไปซั่มจังเลย ฮ่าๆๆ คิดถึงที่รัก โทรไปกวนดีกว่า
“โหล มีอะไรเหรอ”เสียงงัวเงียมาเชียว สงสัยจะนอนกลางวัน
“เปล่าครับ คิดถึง”
“อือ พี่บอมบ์คิดถึงน้องบูมเหรอ น้องบูมนอนแอร์โคตรสบายเลยอ่ะพี่ มานอนด้วยกันป่าว”
“นี่ อย่าชวน ถ้าเกิดผมไปจริงไม่ได้นอนอย่างเดียวนะ”
“เหรอครับ ก็ไม่ได้อยากนอนอยู่แล้วนี่ รู้ป่ะว่ากูใส่ชุดอะไรนอน กูใส่กางเกงในตัวเดียวนะ หนาวมากว่ะพี่บอมบ์ ผ้าห่มยังเอาไม่อยู่เลย”เสียงกระเส่ามาเชียว
“เดี๋ยวๆ มึงยั่วกูป่ะบูม ไอ้สัส ก็รู้ว่ากูเข้าเวรอยู่ กูลาไม่ได้มึงมาทำเสียงแบบนี้ใส่กู เดี๋ยวเหอะมึง เดี๋ยวได้ขาถ่างสักวัน”
“ฮ่าๆๆๆ ไอ้ขี้เงี่ยน แหย่หน่อยไม่ได้เลยนะมึง พี่บอมบ์ อ๊า อย่าเลียหัวนมบูมดิ อ๊า ซี้ดดดดดดด”ไอ้สัส จวยแข็งเลยกู
“ได้ๆบูม ได้ เดี๋ยวน้องเจอพี่แน่ วันจันทร์อย่าคิดว่าน้องจะอยู่เป็นสุข”
“วู้ๆ เคยกลัวที่ไหน กล้าก็เอาดิ เออ กินข้าวยัง หิวไหม เหนื่อยป่ะ”
“กินแล้วครับ ยังไม่เหนื่อยหรอก เออ มีเรื่องมาโม้ให้ฟัง.....”แล้วผมก็โม้เรื่องผัวเมียคู่เมื่อกี้
“อ๋อ พี่บอมบ์ก็เลยคิดถึงหน้าบูมอ่ะดิ ว้าว ปลายปีเอาตำแหน่งแฟนดีเด่นไปเลยมั้งครับที่รัก”
“เหอะ ไม่เอาอะไรมากหรอก คืนละ ๓ ดอกก็พอ”
“ไม่พ้นเรื่องใต้สะดือ อ่า พี่บอมบ์ชอบทำให้บูมคิด ซี้ด หัวนมแข็งเลย แค่นี้นะ ชักว่าวดีกว่า ฮ่าๆๆๆ”แล้วก็วางสายไป อ้าว จะให้ไอ้บอมบ์ทำไงล่ะคราวนี้ โด่มาเป็นลำเลยเนี่ย เฮ้อ เดี๋ยวออกเวรก่อนแล้วกันคงจะได้อาศัย ๕ นารีสตรีอันดับหนึ่งของชายโสดแบบกู โป้ ชี้ กลาง นาง ก้อย เดี๋ยวเราเจอกันนะที่รัก
บ่าย ๓ ไปยืนจุด ก่อนไปโดนผบ.แดกอีกตามเคย ทั้งผลัดที่จะมาหนุนและผลัดที่จะไปยืนจุด สาเหตุเพราะทำอะไรชักช้า กูชักจะอารมณ์เสียแล้วนะ คิดถึงเมียก็คิดถึง นี่ยังจะมาทำลายอารมณ์เคลิ้มๆของกูอีก ยืนจุดที่ใหม่ครับ ผมมายืนที่หน้าบก.พัน มีร่มให้หลบแต่ยังร้อน การยืนก็ไม่ค่อยอะไรมากครับ วันนี้วันหยุดผู้บังคับบัญชาระดับสูงไม่เข้ามาทำงานเราเลยยืนแบบผ่อนคลายได้ ที่จริงทุกวันเราก็ไม่ได้ยืนนิ่งเป็นหุ่นไปเสียทีเดียวนะครับ คือยืนอย่างไรก็ได้อย่าให้เหมือนยาม ยืนให้เหมือนทหาร ทำท่าทางให้แข็งแรงแบบทหาร ไม่ตึงเกินไปและไม่หย่อนจนเสียกิริยา ๕ โมง ออกเวรมาพักผ่อน ไปหาของกิน ผมขออนุญาตผบ.กองการณ์(ย่อมาจากกองรักษาการณ์)ไปซื้อข้าวกินที่ตลาดเพราะออกเวรมากับข้าวที่โรงเลี้ยงเอามาให้ไม่เหลือแล้วครับ มันเหลือแค่เศษผัก จะให้กูแดกอะไรล่ะ ก๋วยเตี๋ยวชาม คะน้าหมูกรอบอีกจาน ชาเขียว กินพออิ่มครับ ฮ่าๆๆ กลับจากตลาดก็ขึ้นไปหยิบขันสบู่ลงมาอาบน้ำ อาบให้มันเสร็จไปเลย พอสัก ๖ โมงครึ่งจึงกลับไปที่กองรักษาการณ์อีกครั้ง ไอ้ทหารที่ทะเลาะกับเมียกลับเข้ามารายงานตัวพอดี มันเอาน้ำอัดลมให้ผม ๒ ขวดใหญ่ ได้กินกันทั้งกองการณ์ครับ
เกือบๆ ๓ ทุ่มมานั่งหนุนเหมือนเดิมครับ ก็ไม่มีอะไรมาก คราวนี้ป๋ามานั่งเป็นเพื่อน ส่วนจ่าคุ้งแกไปอาบน้ำครับและน่าจะกลับมาอีกทีประมาณตี ๓ มั้ง มายืนหนุนก็เหมือนเดิม เพียงแต่ว่าตอนชักล้อสามารถนั่งได้ครับเพราะว่าเป็นยามวิกาล ๓ ทุ่มนี่คือยามวิกาลของทหารนะครับแต่ละกองร้อยดับไฟแล้วนอนกัน ๕ ทุ่มไปยืนจุด หน้าบก.พันนี่กะเทยผ่านเยอะเหมือนกัน แต่ไม่ได้แดกผมหรอกครับ เพราะแสงสว่างเยอะ ไม่มีมุมมืดให้จู๋จี๋ แม้จะมีมุมมืดที่ไหนก็ไม่ได้แดกไอ้บอมบ์หรอก ออกจะรักเมียขนาดนี้
ออกจากจุดตี ๑ กลับมานอนที่กองรักษาการณ์ ร้อนก็ร้อนยุงก็เยอะ ดีนะที่เอามุ้งเอาพัดลมมา พัดลมนี่ยืมหมวดบูมมาใช้ครับ ฮ่าๆๆ ขี้เกียจจะอาบน้ำเลยกางมุ้งแล้วเข้านอนซะ ง่วงมาก รู้สึกว่าเหมือนจะนอนได้แปบเดียวเพราะตี ๔ ครึ่ง เราต้องตื่นแล้วมานั่งหนุน โดนแดกอีกเหมือนเคยครับ เฮ้อ กูล่ะเซ็งจริงๆ แดกแบบนี้ใครจะอยากเข้ากองการณ์วะ เฮ้อ กูอยากออกเวรไวๆจังเลย เริ่มเบื่อแล้วละ
ใกล้จะ ๗ โมงแล้ว ทหารที่เข้าเวรตื่นกันหมดทุกคนเพราะต้องมาทำความสะอาด อีกไม่กี่นาทีก็จะไปยืนจุดแล้วล่ะครับ พวกที่จะหนุนก็ออกมาเรียบร้อยแต่ไม่วายจะโดนแดก รุ่นพี่ที่จะต้องไปยืนหน้าสะพานเดินไปเปลี่ยนก่อน ๕ นาที คือกองพันของผมมีสะพานหน้ากองพันนะครับ แล้วใครที่จะต้องยืนจุดบนสะพานต้องไปเปลี่ยนก่อนสักประมาณ ๕ นาที แกไปยืนอยู่พักหนึ่งแล้ว ส่วนพวกผมก็เตรียมเนื้อเตรียมตัวกำลังจะเดินแถวไปยืนจุด แล้วเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้น เมื่อรถของผู้พันขับเข้ามาในกองพัน รุ่นพี่คนนั้นไม่ได้เป่านกหวีดครับ รถผู้พันมาจอดที่หน้ากองรักษาการณ์ ลดกระจกลง พวกผมนี่ลุ้นระทึก อึนมาก ทำอะไรไม่ถูก
“จ่าคุ้ง ไม่ได้อบรมทหารเหรอว่าผู้พันเข้ามาต้องทำยังไง”ผู้พันถามเสียงเครียด จ่าคุ้งกับป๋าต้องวิ่งไปใกล้ๆรถผู้พันแล้วพูดจนลิ้นพันไปหมด “ผบ.กับผู้ช่วยพุ่งหลังคนละ ๕๐ โทษฐานไม่ดูและทหาร ปฏิบัติ”แล้วจ่าแก่ๆ ๒ คนก็พุ่งหลังกันหน้าดำหน้าแดง ส่วนพวกผมหลังจากผู้พันสั่งคนขับรถไปที่บก.พันแล้วรีบเดินแถวไปยืนจุดทันที กลัวโดนแดกด้วย ฮ่าๆๆ
“ทำไมได้เข้าเวรวะ”พี่เล็กหรือผู้กองเล็กหยุดรถถาม ผมทำท่าวันทยาวุธแสดงความเคารพ
“เขาจัดมา ผมก็เลยต้องมาเข้าอ่ะครับ”
“เหรอ เออ เดี๋ยวค่อยคุยกัน กูกับมึงไม่ค่อยได้คุยกันเลย ออกเวร ๙ โมงใช่ป่ะ เดี๋ยวกูมีเรื่องจะคุยด้วยนะ”
“ครับผู้กอง”
“ผู้กงผู้กองอะไรกัน กูพี่มึงนะ ไปละ เดี๋ยวเจอกัน เออ กูซื้อข้าวมาให้เดี๋ยวกูให้ทหารเอาไปฝากไว้ที่กองร้อยแล้วกัน แล้วเจอกันน้อง”ผู้กองขับรถไปที่กองร้อย ผู้กองเล็กเพิ่งย้ายมารับตำแหน่งผู้กองได้ประมาณ ๒ เดือนครับ แกย้ายมาเมื่อเดือนธันวาปีที่แล้ว คนนี้ผมคุ้นเคยกันดีครับ ก็สนิทมาเพราะพวกพี่โจ้น่ะ ผู้กองเล็กนี่รู้สึกจะเป็นรุ่นน้องผู้กองเชษฐ์มั้งครับ อ่อนกว่ากันน่าจะ ๑ รุ่นมั้ง พอลับตาแล้วก็ยืนต่อไปจน ๙ โมงถึงได้ออกเวร ว่าจะไม่โดนแดกแต่โดนจ่าแดกจนได้ครับ พุ่งหลังคนละ ๑๐๐ ยก โห นี่กูเข้าเวรมาวันเดียวโดนแดกไปเกือบ ๑๐ ครั้ง
“ไอ้สัส ทีหลังอย่าให้มีนะพวกมึง ถ้ามีกูไม่แดกแค่นี้แน่”จ่าคุ้งขู่พวกผมเอาไว้แล้วแกก็ขับมอไซด์กลับกองร้อย พวกผมก็เดินกลับกองร้อยครับ
“สมน้ำหน้าไอ้สัส นี่กูอยากให้ผู้พันสั่งลงโทษสัก ๑๐๐ ยกให้หัวใจวายตายไปเลย ไอ้เหี้ย แดกพวกกูดีนัก”รุ่นพี่ที่ยืนบนสะพานพูดขึ้น ทำเอาผมงง
“เฮ้ย ตกลงมึงพลาดหรือมึงตั้งใจ”เพื่อนรุ่นพี่ถามขึ้น
“กูตั้งใจสิวะ แม่ง กูเห็นรถผู้พันแล้ว แต่กูไม่เป่า กูวันทยาวุธเสร็จกูก็เฉยๆ สมน้ำหน้าแม่ง ฮ่าๆๆ”
“ไอ้เหี้ย กูก็กลัวว่าจะโดนดองเวร ฮ่าๆๆ แต่กูสมน้ำหน้าจ่าว่ะแม่ง โดนซะบ้างก็ดี ไอ้เหี้ย แดกกูเหมือนหมูเหมือนหมา”สรุปแล้วไม่ใช่เรื่องพลาดครับ แต่เป็นเรื่องการแก้แค้น ฮ่าๆๆ ผมเองก็ขำตามเขาไปด้วย รุ่นพี่นี่ร้ายใช่ย่อย
กลับมาอาบน้ำอาบท่าที่กองร้อยแล้วก็พักผ่อน วกที่ออกเวรมานี่เขาจะให้พักครึ่งวันนะครับ เวลาเรียกรวมหรือจะเรียกไปทำงาน ห้ามเรียกพวกที่เพิ่งออกจากเวรครับ ผมเองหาที่นอนเย็นๆ ไปนอนรวมกันที่ห้องดูทีวี ส่วนพวกที่ทำงานก็ทำกันต่อไป ถึงเวลาไปกินข้าวก็ไปกินกับเขา ตอนบ่ายมาทำความสะอาดนิดหน่อยแล้วปล่อยให้พักผ่อน
“ฮัลโหล เออ มีไรวะกูเพิ่งออกเวร ง่วงสัส หา มึงพูดอะไรนะ เดี๋ยวๆ...”รุ่นพี่คนหนึ่งนอนคุยโทรศัพท์อยู่ใกล้ๆ ผมเองจะนอนต่อก็นอนไม่หลับเลยนอนดูทีวี คุยไปคุยมาไม่รู้เป็นไร
“เฮ้ย เหี้ย มึงพูดจริงเหรอ ไอ้สัสเอ๊ย ฮือๆ อีเหี้ยเอ๊ย ฮือๆๆ”เอาซะแล้ว น้ำตาตกซะแล้วรุ่นพี่กู แล้วกพี่แกก็ด่าสารพัดสารเพคุยกันยาวเลยครับ จนเพื่อนๆของรุ่นพี่คนนี้มานั่งมอง
“เฮ้ย เป็นไรวะไอ้ตั้ม”
“ฮือๆๆ ไอ้สัส เมียกู ฮือๆๆ มันทิ้งกูไปอยู่กับผัวใหม่มัน ฮือๆๆ ผัวใหม่ไอ้เหี้ย ไม่ใช่ใคร เพื่อนกูอีก ไอ้เพื่นอสารเลวเอ๊ย ฮือๆ อีเหี้ย อีเมียเหี้ย เพื่อนเหี้ย ฮือๆๆ”รุ่นพี่แกร้องไห้น่าสงสาร เฮ้อ เมียทิ้งนี่เป็นเรื่องละเอียดอ่อนของทหาร จากบ้านจากเมืองมาห่างลูกห่างเมีย
“เออๆ ใจเย็นๆ มันจะไป ก็ให้มันไป ไม่ต้องเสียดาย หาใหม่”
“ฮือๆๆ ไม่ให้กูเสียดายยังไง รถมอไซด์กู ฮึก เมียกู ฮือๆๆ เพื่อนรักของกู มันเอาของกูไปหมดเลย ไอ้เหี้ยเอ๊ย ฮือๆๆ”เหี้ยเอ๊ย ไปทั้งรถไปทั้งเมียเสียทั้งเพื่อน เฮ้อ
-
อ่านไปจนจบรีเฟรชอีกที อ้าว มาสอง +เป็ดโลด
คราวนี้หมวดบูมแกล้งพี่บอมบ์จนของขึ้นเลยน้าา ร้ายจริง
หนูก็น่ารักน่าชัง รักนางอ่ะ ตลกด้วย ฮาด้วย
ขอบคุณนะคะ
:กอด1:
-
ปัญหาของเหล่าทหาร
-
มหาเสน่ห์แรง ไปไหนมีแต่คนสนใจ ฮอตจริงๆ
หมวดเต้ยอย่าเพิ่งกังวลอนาคตไปเลย มีมหาอยู่ข้างๆทั้งคน
บอมบ์ก็ยังคงขี้เงี่ยนสม่ำเสมอ
ชอบหมวดบูมเวลาพูดอ้อนๆ กับบอมบ์ พี่บอมบ์อย่างงั้นอย่างงี้ มันน่ารัก แอร๊ยย
-
น่าสงสาร
-
อ่านะ หมวดบูมขาาา
ไปยั่วพี่บอมบ์อย่างงั้น
ไม่กลัวสุขภาพช่วงล่างจะชำรุดบ้างเหรอ 5555 :hao6: :hao7:
ขอจัดหนักอีอาร์ตให้เต็มตีนหน่อยสิคะพี่บอมบ์
ทำตัววอนเท้าวอนปืนอยู่นั่นแหล่ะ :m31:
-
บอมบ์รู้จักนายทหารเยอะมาก อย่างว่าแหละเขาครอบครัวทหาร
และทำงานหลายๆอย่างทำให้รู้จักคนเยอะ แต่ไม่เคยอวดหรือเบ่งใส่ใคร
อ้อนเมียดีกว่า
-
บอมนี่รู้จักไปหมดเลย
-
Love Love เรื่องนี้ที่สุด :L2:
ดีใจที่เอากลับมาลงอีกครั้ง ขอบคุณนักเขียนมากค่ะ :call:
-
55566 สุดท้ายแล้วรู้สึกว่ามันจะเสียดายรถมากกว่าเมียนะ
-
หมวดบูมขี้เขิน ชอบที่หมวดแทนตัวเองว่าบูมจริงๆ
แล้วมาแกล้งบอมบ์แบบนี้ อดทนไว้นะบอมบ์นะ ฮา
หนูน่ารัก ได้ปล่อยลาพี่เจิดคงจัดหนักหน้าอิ่มเอม
พอๆกับหมวดเต้ยเลย :impress2:
บอมบ์รู้จักกับทหารยศสูงๆหลายคนมากๆเลย
แต่ไม่เคยใช้มาอวดมาเบ่งกับใคร o13 เยี่ยมมาก
สงสารทหารเมียทิ้งแถมเอารถไปอีก เฮ้อ
ขอบคุณมากๆนะคะ :pig4:
:mew1: :L2:
-
:pig4:
-
หมวดบูมเวลาอ้อนโคตรน่ารักเลยย ไม่ผิดหรอกถ้าบอมบ์จะขี้เงี่ยน :haun4:
-
พี่บอมบ์รู้จัดคนเยอะ โดยเฉพาะนายทหารใหญ่ๆ เลยโดนเขม่น โดนเหน็บ
แล้วนี่ถ้ารู้ว่าพี่เป็นพลเอก จะฮาขนาดไหนเนี่ย
-
ตอนที่ ๕๘ เตรียมตัว ครึ่งแรก
“สวัสดีครับ”รุ่นน้องผลัดล่าสุดที่เพิ่งขึ้นกองร้อยมาใหม่ๆ ยืนตรงทำความเคารพในยามเช้าตรู่ซึ่งผมกำลังเข้าเวรโรงอยู่พอดี เพิ่งจะตี ๔ ครึ่ง มึงจะรีบมาทำไมวะ เขาให้รายงานตัวก่อน ๖ โมง มีเวลาไปนั่งดีดไข้เล่นอีกตั้งบานเบอะ กว่าจะออกเวรก็มีมารายงานตัวกัน ๓ คน แล้วก็ทยอยมาเรื่อยๆครับทั้งวัน จนประมาณสัก ๕ โมง ไอ้มหาก็มารายงานตัวกับเขาบ้าง
“ขอกอดหน่อยดิวะ คิดถึงตัวเองจะแย่อยู่แล้ว”ผมดึงไอ้มหามากอดต่อหน้าหมวดเต้ยให้พี่แกหมั่นไส้เล่น กำหมัดจนเส้นขึ้นแล้วครับ หึหึ
“อะไรของมึง มาคิดถึงอะไรตอนนี้ โอ๋ๆที่รัก พี่กลับมาจากศึกครานี้เจ้าอย่าได้กังวลไปเลย บ้านเมืองเราชนะข้าศึกมาคืนละ ๓ ครั้งเป็นอย่างต่ำ ฮ่าๆๆ ไอ้เหี้ย พากูทะลึ่งไปเรื่อยนะมึง กูจะบ้าก็เพราะมึงสักวัน”
“อ้าว ทำไมศิษย์น้องมาว่าศิษย์พี่เยี่ยงนั้นเล่า ว่าแต่คืนละ ๓ เลยเหรอวะมหา”
“กูล้อเล่น มีพักผ่อนกันบ้างเว้ย มึงดูหน้ากูดิ ออกจะเรียบร้อย ไม่ประสีประสากับเรื่องบนเตียง”
“แต่เรื่องบนระเบียงมึงถนัดใช่ไหม”
“ฮ่าๆๆ ถูกต้อง เยี่ยมมาก เพื่อนรู้ใจ งั้นเรามาดื่มชากระชับความสัมพันธ์อันแน่นแฟ้นของเราเถอะ”แล้วมันก็ลากผมไปซื้อชาเขียวมากระดก ส่วนหมวดเต้ยพี่แกได้แต่ทำหน้างง คงจะคิดแล้วล่ะครับว่าไอ้ ๒ คนนี้มันเพี้ยน ฮ่าๆๆ
ตอนเย็นก็มีการรวมรุ่นน้องที่ขึ้นกองร้อยใหม่ไปเช็คชื่อ เช็คจำนวนว่ามาครบไหม กองร้อยผมไม่มีปัญหาครับ ผลัดนี้ได้รุ่นน้องขึ้นกองร้อยมา ๓๕ คน รุ่นผม ๔๐ กว่าๆ ซึ่งตอนนี้ก็เหลือไม่ถึง ๓๐ แล้วละมั้ง หนีไปก็หลายคน ที่เป็น ๖ เดือนปลดไปแล้วก็มี ยังเหลือไอ้พวกเป็นปีเดียวที่จะต้องปลดเมษาที่ใกล้จะมาถึงอีกเกือบๆ ๑๐ คน เมื่อรุ่นเล็กครบจำนวนก็พาแถวไปกินข้าว หลังจากกินข้าวทหารเก่าอย่างพวกผมไปอาบน้ำอาบท่า ส่วนทหารใหม่ที่เพิ่งขึ้นกองร้อยไปรวมตัวกันที่ศาลากลางน้ำเพราะหมวดเต้ยนัดเอาไว้ ผมกับไอ้มหาว่าจะไม่มีส่วนร่วมแล้วแต่หมวดบูมก็โทรสั่งผ่านสิบเวรให้ผมไปช่วยหมวดเต้ย ไปถึงก็ไม่มีอะไรมากครับ เช็คยอด เช็คกองร้อย แล้วสุดท้ายคือตรวจสารเสพติด กว่าจะเสร็จก็เกือบ ๔ ทุ่ม
“ขอบใจมึง ๒ คนมากเลยนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้เลี้ยงข้าว”
“คนละ ๒ จานนะผู้หมวด”ไอ้มหาชู ๒ นิ้ว
“เออ เอาแบบใส่ถาดหรือใส่กระบะไหม ได้เยอะดี”
“หือ คนนะครับผู้หมวด ไม่ใช่หมู”ผมรีบท้วงทันที
“ฮ่าๆๆ ก็เห็นกินทีข้าวนี่พูนจาน เออๆ ไปพักผ่อนเหอะ พรุ่งนี้มีงานต้องทำ”พูดไปจับไหล่ไอ้มหาไป เฮ้อ อยู่ใกล้กันแต่กอดกันไม่ได้นี่มันทรมานนะครับ
“ครับผู้หมวด ฝันดีราตรีสวัสดิ์ครับ”แล้วผมก็เดินกลับกองร้อยกับไอ้มหา ขึ้นไปไฟบนโรงนอนฝั่งที่ผมนอนดับสนิทหมดแล้ว ส่วนฝั่งรุ่นน้องสิบเวรอนุญาตให้เปิดได้เพราะยังไม่ได้อาบน้ำกัน กางมุ้งเรียบร้อยแล้วก็นอนครับ เตรียมตัวรับภารกิจในวันพรุ่งนี้
ปรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ปรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด ปรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด ปริ๊ด เสียงนกหวีดเป็นสัญญาณเตือนว่าเหล่าทหารต้องตื่นนอน ผมสะดุ้งตื่นแล้วรีบเก็บหมอนมุ้งพับให้เรียบร้อย พับมุ้งวางใต้หมอนแล้วพับผ้าห่มมาวางทับหมอนอีกที จากนั้นรีบใส่ถุงเท้า หยิบรองเท้าผ้าใบ ขันอาบน้ำ ผ้าเช็ดตัว ลงไปด้านล่าง เอาขันอาบน้ำผ้าเช็ดตัวไปวางแหมะบนโต๊ะปิงปอง ใส่รองเท้าแล้ววิ่งไปเข้าห้องน้ำ ทั้งฉี่ทั้งตดกันตลบอบอวล จากนั้นก็วิ่งไปรวมแถว การเช็คยอดเป็นอะไรที่วุ่นวายมากเลยครับเพราะทหารใหม่มันยังเอ๋อๆอยู่ ก็เหมือนๆกับที่พวกผมเพิ่งขึ้นกองร้อยใหม่ๆนั่นแหละครับ มีเปิ่นๆ เอ๋อๆ บ้าง กว่าจะปรับตัวก็ตั้ง ๑ เดือนแน่ะ
“สวัสดีครับ พี่สวัสดีครับ”ยกมือไหว้กันทุกเช้า ผมเองก็ไหว้รุ่นพี่เช่นกัน รุ่นน้องไหว้ก็รับไหว้
“แปร๊ดดดดดดดดดดดด แป๊ด แป๊ด”เลือดลมมันเดินดีแต่เช้าเลยว่ะไอ้มหาเนี่ย ยืนบิดแข้งบิดขาแล้วตดเฉย
“ปู้ดดดดดดดดดดดดดดดด”เอาบ้างวะกู ระบายลมก่อน เงินทองค่อยตามมาทีหลังแล้วกัน ฮ่าๆๆๆ
“ไม่ยอมน้อยหน้ากูเลยนะ”ไอ้มหามันยิ้มกว้าง
“หึ ไม่มีทางที่กูจะฟังมึงคนฝ่ายเดียว”
ไปรวมที่หน้าลานรวมพลออกกำลังกายพร้อมกันโดยวิ่งกันเป็นกองร้อย กองร้อยละ ๑ รอบสนามฟุตบอล วิ่งครบรอบแล้วก็แยกไปกองร้อยใครกองร้อยมัน ไปอาบน้ำแต่งตัว รุ่นน้องที่ยังเป็นน้องเล็กเพิ่งขึ้นกองร้อยมายังทำตัวไม่ค่อยถูก โดนรุ่นใหญ่ดุไปบ้าง ส่วนผมกับไอ้มหาไม่ขอยุ่งเกี่ยวแล้วกัน อยู่แบบนี้เงียบๆก็ดีแล้ว ไม่พอใจค่อยว่ากันทีเดียว
“เฮ้ย ไอ้พวกรุ่นเล็กเมื่อไหร่มึงจะเสร็จวะ”เสียงรุนใหญ่ตะโกนโวยวายใส่รุ่นเล็ก เป็นกันทุกรุ่นครับ ตอนผมขึ้นกองร้อยมาใหม่ๆก็แบบนี้เหมือนกัน
“เป็นไรอีหนู เห็นทำสายตาล่อกแล่กตั้งแต่เมื่อวานละ”ผมเดินไปกอดคออีหนูถามมัน สายตามันดูไม่ค่อยปกติ คอยจะสอดส่องมองหาคนนั้นทีคนนี้ที
“หนูกำลังมองหารุ่นน้องคนหนึ่ง ไม่แน่ใจว่ามันเป็นเพื่อนโรงเรียนหนูหรือเปล่า โอ๊ย มีความสุขจัง ได้ซบอกพี่บอมบ์แต่เช้า”มันกอดผมแน่นเชียวครับ
“ไอ้ฝรั่งเจิดได้ยินคงจะเสียใจ”
“ฮ่าๆๆๆ ไม่หรอก พี่เจิดใจดี ถึงหนูจะแรด แต่หนูก็รักผัวคนเดียวนะ”มันคลายอ้อมกอดผมแล้วเดินมารวมแถว อีก ๕ นาทีจะ ๖ โมงเช้า รุ่นน้องรีบวิ่งมาจากโรงนอน ส่วนรุ่นพี่ที่แต่งตัวเร็วก็ตะโกนโวยวายใส่รุ่นน้อง แต่ก็มีรุ่นพี่ที่ทำอะไรช้าเหมือนกัน ไม่ใช่ไม่มี
๖ โมงตรงเป๊ะ สิบเวรเป่านกหวีดเป็นสัญญาณการรวมแถว ใครอยู่ไหนอะไรยังไงก็รีบวิ่งมารวม แต่งตัวเสร็จไม่เสร็จค่อยว่ากันมารวมแถวก่อน ยืนจัดแถวกันตามลำดับความสูงโดยอัตโนมัติ
“ตอนเรียง ๕ จัดแถว”สิบเวรสั่งเสียงดัง พวกผมตบที่ข้างขาร้องเฮ ยกศอก แตะไหล่ สะบัดหน้าไปที่หัวแถว รีบจัดแถวอย่างรวดเร็ว “นิ่ง อ่ะ ให้เวลาแต่งตัว ๒ นาที”พอได้รับคำอนุญาตพวกที่แต่งตัวยังไม่เสร็จก็รีบทำให้เสร็จ ผมมองไปที่ไอ้มหามันพับคอเสื้อไม่เรียบร้อยก็จัดให้มันนิดหน่อย ดูและเครื่องแต่งกายให้เพื่อน
“มึงดูแลกูแบบนี้ เราน่าจะเอากันตั้งแต่ทีแรกเนอะบอมบ์”พูดจบผมต่อยหน้าอกมันทีหนึ่งเบาๆ
“ไอ้สัส”
“ฮ่าๆๆๆๆ กูล้อมึงเล่น แต่มึงต่อยกูหนักนะ ขอต่อยคืนบ้าง”อุก มันต่อยมาเบาๆ เจ็บเหมือนกัน ฮ่าๆๆ
“น้ำหนักมือมึงที่ชกกูใช้ได้เลยว่ะ”
“เออ งั้นก็สอนหมัดมวยให้กูดิ กูจะได้เอามาใช้บ้าง เผื่อมีคนคิดไม่ดีกับกู”
“ได้ๆ กูจะสอนตั้งแต่พื้นฐานยันท่าพิสดาร เอาแบบจินตลีลาเลยไหมมึง”
“ไอ้สัส นั่นมันคณะกายกรรมแล้วมั้ง เอาแต่ต่อยแล้วปากแตกก็พออ่ะ ไม่ต้องถึงขนาดกระทืบแล้วซี่โครงหักเลย เงินกูไม่พอจ่ายค่าพยาบาล ฮ่าๆๆๆ”
พอหอมปากหอมคอจากนั้นสิบเวรสั่งจัดแถวอีกครั้งแล้วจ่ายงานไปตามสถานที่ต่างๆ ไอ้มหาไปทำความสะอาดหน้าคลังอาวุธ ส่วนผมทำงานที่เดิมคือห้องพระ หน้ามุขและบันไดทั้ง ๒ ฝั่ง มีรุ่นน้องมาช่วยทำ ๑ คน ผมเองก็แนะนำว่าต้องทำอะไรบ้าง บอกไปด้วยทำเองไปด้วย ไม่อยากจะเอารัดเอาเปรียบ เห็นร่นพี่เอาเปรียบรุ่นน้องแล้วผมไม่ชอบ ตอนนี้ผมก็เป็นรุ่นพี่แล้ว อะไรที่เราไม่ชอบก็อย่าไปทำ ใกล้ๆ ๗ โมงก็แต่งตัวให้เรียบร้อยลงไปรอด้านล่างเพื่อที่จะเดินแถวไปกินข้าวมื้อเช้า กับข้าวก็ยังจืดชืดเหมือนเดิม ขี้เกียจจะบ่นแล้วครับ ฮ่าๆๆ ก้มหน้าก้มตากินให้อิ่มไป อย่างน้อยเรามีอะไรให้กิน คนไม่มีกินมีเยอะ
“ไปดูความเรียบร้อยอีกรอบหนึ่งนะทหาร เดี๋ยว ๗ โมงครึ่งหมู่จะเดินตรวจ ใครยังทำอะไรไม่เรียบร้อยตรงไหนก็รีบไปทำ อย่าหลบอย่าอู้ ทำดี ทำรอบเดียว ทำไม่ดีพวกเอ็งก็ต้องทำหลายรอบ มันเหนื่อย ไป”สิบเวรคนนี้ใจดีครับ เลยพูดซอฟต์ๆกับทหาร ผมกับรุ่นน้องขึ้นมาดูความสะอาดอีกครั้งหนึ่ง จนหมวดบูมกับหมวดเต้ยเดินขึ้นมาด้านบน ทำความเคารพแล้วผมก็ตามเข้าไปด้านใน
“กินขาวมาแล้วเหรอครับผู้หมวด”
“อือ กินแล้ว อ่ะซื้อหมูปิ้งมาฝาก”หมวดบูมยื่นหมูปิ้งมาให้ ผมก็รับไว้แล้ววางบนโต๊ะ จากนั้นก็จัดข้าวของเล็กๆน้อยๆให้ผู้หมวดก่อนจะนั่งคุย หมวดเต้ยแกขาดความอบอุ่นมั้งเลยมานั่งแทรกที่หว่างขา ไอ้ผมก็บ้าอี้มานั่งแบบนี้ก็เลยรวบเอวซะ
“ผู้หมวดไม่ได้เข้าใจผิดใช่ไหมครับ”ผมกอดแล้วเกยคางหมวดเต้ย
“มึงก็ไม่ได้เข้าใจกูผิดใช่ไหม”ย้อนถามกลับ
“ฮ่าๆๆ แต่ผมว่าหมวดบูมจะเข้าใจผิดนี่ดิ”
“เออน่า มึงกอดไปเถอะ เพื่อนกู กอดเพื่อนกูก็เหมือนกอดกู แต่เอาเพื่อนกูไม่เหมือนเอากูนะ เพราะกูจะสับหน้าแข้งเข้าที่เบ้าหน้ามึง”
“โหดเนอะ”ผมยักคิ้วให้หมวดบูม จะว่าไปหมวดเต้ยดูจะตัวใหญ่กว่าหมวดบูมนิดหนึ่งนะครับ
“เฮ้ยบอมบ์ ให้กอดไม่ได้ให้บี้หัวนม สัส ลามปามแล้วมึง”
“แฮะๆ มีหวง”
“เออ เกิดกูเสียวขึ้นมาใครจะรับผิดชอบ ไอ้มหามันก็ทำงาน ถ้าให้กูทะลึ่งกับมึง ไม่เอาด้วยหรอก เออ เฮ้ย ใกล้ฝึกภาคกองร้อยแล้วนี่หว่า ยังไม่ได้พักเต็มที่เลยกู บูม เขาจัดกำลังรึยังวะ”ดึงมือผมออกแล้วยืดหลังนั่งตรง ส่วนผมเขาไม่ให้ล้วงกูกอดเหมือนเดิมก็ได้วะ
“อาทิตย์หน้าล่ะมั้ง กูยังไม่ได้เตรียมพร้อมเลย เย็นนี้ไปวอร์มกันไหม”
“เอาดิ จัดเต็มชุดเลยนะมึง บอมบ์ จะไปวิ่งกับพวกกูป่ะ”
“ไปครับ”ที่รักชวนไปไหนก็ไปล่ะครับ
“เออ งั้นเอาเป้สนามไปหาอะไรยัดใส่เป้”
“กูว่ากูจะลงฝึกหลักสูตร.....ว่ะ มึงจะไปฝึกกับกูไหมเต้ย”หมวดบูมพูดถึงหลักสูตรหนึ่ง
“เอาดิ”หมวดเต้ยนี่ชวนง่ายไม่มีพลาดเลยนะครับ ๒ หมวดคุยกันเรื่องหลักสูตรที่จะไปฝึกงุ้งงิ้งกัน ๒ คน ส่วนผมน่ะเหรอก็กอดหมวดเต้ยแล้วฟังอย่างเดียวพลางจินตนาการไปด้วย
“พูดจนควายหลับเลยว่ะ เฮ้ย ตื่นๆ กูจะไปทำงานแล้ว”หมวดเต้ยสะกิด ผมไม่ได้หลับนะ ได้ยินทุกคำพูด แค่หลับตาแล้วเกยคางฟังเท่านั้นเอง
“จะรีบไปไหนล่ะครับ หอมแก้มผมก่อนดิ”
“เหมือนไอ้มหาไม่มีผิด หอมได้ป่ะวะบูม”
“เอาดิ เอาแป้งทาแล้วดอกไม้ธูปเทียนมาบูชามันด้วย”
“ที่รักครับ แฟนนะครับไม่ใช่เจ้าที่ จุ๊บ ชักช้าอยู่ได้ เดี๋ยวจับจูบซะเลย”สิ้นคำหมวดเต้ยเกิดบ้าจี้จับผมจูบ แลกลิ้น ปากหวานสัส
“โอ้โหไอ้บอมบ์ มึงจูบขนาดนี้สวิงกิ้งกันเลยไหม สัส”ไอ้มหาเตะขาผมทีหนึ่ง มันเข้ามาเมื่อไหร่วะ
“เอาไหมหมวดเต้ย ลองกับผมสักคืน”
“ไอ้สัส กูว่าไม่ใช่แล้วล่ะ หรือมึงอยากสวิงไอ้มหา ลามกขึ้นทุกวันนะมึง มึงดูหนังโป๊บ่อยไปป่ะวะ”
“โห ที่รัก ปรักปรำผม เกิดมาผมไม่เคยดูหนังโป๊ ผมดูแต่หนังสดที่เพื่อนผมมันแสดงให้ดู นอกนั้นผมก็จำมันมาทำกับผู้หมวดนี่แหละ พอแล้วมั้งบอมบ์ กูหวงว่ะ”ไอ้มหาดึงหมวดเต้ยไป ทีมึงหอมแก้มแฟนกูตั้งหลายทีกูไม่หวงเลยเนอะ แล้วก็ไม่ทันขาดคำครับ ไอ้มหาก้มลงไปหอมแก้มหมวดบูมทีหนึ่ง “เห็นหมวดบูมแล้วกูอยากแกล้งว่ะ หึหึ”มันอาจจะดูเหมือนมั่วเช็กส์นะครับ แต่ไม่ใช่หรอก แค่จูบกับหอมแก้มกันเท่านั้นเอง ถ้าจะให้ทำมากกว่านี้ผมเกรงใจไอ้มหาเหมือนกัน คือเป็นเพื่อนกันหอมแก้มแฟนของอีกฝ่ายได้ แต่เราคงไม่เกินเลยไปถึงขั้นสวิงแลกรักสลับคู่ห่าเหวอะไรนั่น ยังมีจิตสำนึกอยู่บ้างครับ
“อ้าว กูไปทำอะไรให้หมั่นไส้วะ”
“ไม่รู้ เพราะผู้หมวดเป็นผู้หมวดมั้ง เนอะบอมบ์ เออ อ่ะหมวดเต้ย ผมเอามาคืน ผมว่าเอาใช้โทรศัพท์ยางรัดของผมดีกว่า ตัวนี้ผมใช้ไม่เป็น ปุ่มมันเยอะเกิน ใช้ยาก”ไอ้มหายื่นบีบีให้หมวดเต้ย น่าจะเป็นเครื่องเก่าของหมวดเต้ยล่ะมั้ง มองโทรศัพท์ของไอ้มหาแล้วก็กลับมามองของตัวเอง มือถือ ๒ ซิม ฟังวิทยุได้ยังใช้งานได้ดี
“พวกนี้ ๒ คนมันชอบของเก่าหรือเปล่าวะ โทรศัพท์ไอ้บอมบ์ก็หน้าจอแตก ไม่ยอมเปลี่ยนสักที โทรศัพท์ไอ้มหาก็เอายางรัด กูว่ามึงไปซื้อโมโตโรล่าแบบมีเสาอากาศมาใช้ดีกว่าเหอะ สัส เปลี่ยนใหม่บ้างอะไรบ้าง ไอ้บอมบ์ก็เงินเยอะซะเปล่า ดูใช้ข้าวของ กูไม่ได้เสือกนะ แต่ทำอะไรให้สมฐานะนิดหนึ่ง”หมวดเต้ยตบไหล่ผมเบาๆ
“ก็มันยังใช้ได้นี่ครับ หน้าจอแตกแต่มันก็ยังมองเห็นนะ ซื้อของแพงมาใช้เดี๋ยวก็หายอีก นี่เมื่ออาทิตย์ที่แล้วก็หายไปเครื่องหนึ่งแล้ว จับมือใครดมไม่ได้ อย่าบอกนะว่ากองร้อยผู้หมวดไม่มีหาย”เรื่องมือถือหายนี่มีประจำครับในกองร้อย ไม่ใช่โจรภายนอกที่ไหนหรอก มันคนกันเองนี่แหละครับ แต่ไม่มีใครยอมรับเท่านั้นเอง ยิ่งไปเข้าเวรกองการณ์ด้วยแล้วต้องระวัง จะไปวางทิ้งซี้ซั้วไม่ได้ เพราะเราไม่รู้ว่าทหารจากกองร้อยไหนจะมาหยิบไป ขนาดเครื่องเก่าๆมันยังเอาไป แล้วเครื่องใหม่ล่ะครับ
“เออบอมบ์ กูได้ข่าวว่าห้างใกล้ๆมีขายโทรศัพท์แถมเด็กสาวมัธยม ไปถอยซักเครื่องไหม”ไอ้มหาเกิดปิ๊งไอเดีย ผมว่าไม่เลวนะ
“เฮ้ยๆ ถ้ามีแบบนี้พวกมึงไม่ต้องไปถอยใหม่เลยไอ้สัส ใช้เครื่องนี้นี่แหละ”หมวดเต้ยรีบดักทาง
“หึหึ มึงก็ถูหลอกง่ายเนอะไอ้เต้ย ขายมือถือแถมเด็กมัธยมมีที่ไหนวะ คนนะไม่ใช่สิ่งของที่จะเอาไปลดแลกแจกแถมกันได้”หมวดบูมขำกับอาการตีตนไปก่อนไข้ของหมวดเต้ย
“เออ แล้วก็มาพูดป่วนกูนะมึง”
“แต่ผมว่าถ้าไปซื้อโทรศัพท์ก็ต้องมีเด็กมัธยมมายืนดูของด้วย ถ้าเกิดเราซื้อบีบี แล้วเด็กมัธยมก็ซื้อบีบี แบบนี้เราก็ได้พินบีบีสิตวง กูว่าเราไปถอยโทรศัพท์ใหม่ดีกว่าไหม”ผมพูดแหย่
“ไอ้สัส อย่าแม้แต่จะคิด”๒ หมวด พูดพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย ส่วนผมกับไอ้มหา กูหน้าระรื่นว่ะ ฮ่าๆๆ
“พี่ชาย มีพินมั้ย น้องขอได้ไหม”ไอ้มหามันกอดคอผมทำท่ายั่วสวาท
“อ๋อ มีครับ พี่เพิ่งซื้อใหม่ สนใจไหม เมียไม่มี ตอนนี้โสด”ไอ้ผมก็บ้าจี้ตามไปด้วย
“ขอบคุณค่ะพี่ชาย เดี๋ยวหนูบีบีเอ็มไปหานะคะ จุ๊บ”
“เดี๋ยวๆ ไอ้ตัวเหี้ย ๒ ตัว มึงกำลังแสดงอะไรอยู่”หมวดเต้ยท้วง
“อุ้ย พี่ชาย ใครเหรอ พี่ชายมีเมียแล้วใช่ไหม ทำไมพี่ชายหลอกน้อง ฮือๆ แต่ไม่เป็นไร น้องจะไม่ยอมอีเมียหลวง เราได้กันตั้งหลายครั้งแล้ว น้องจะไม่ยอมเป็นน้อย น้องจะสู้เพื่ออิสรภาพและเสรี ปกปักพิทักษ์รักแผ่นดินนี้ วีรกรรมของชนชาติไทย”เอาแล้วเพลงคาราบาวมาแล้ว
“โธ่ อย่าไปสนใจเลยน้องรัก นี่เป็นแค่เมียหลวงที่พี่รอวันจะโละทิ้ง น้องยังสาวสดใส ของใหม่มันก็ดีกว่าของเก่าอยู่แล้ว ยังไงพี่ก็ต้องปกป้องน้อง จากภัยพิบัติธรรมชาติ เพื่อพี่น้องกูจะสู้หลังชนฝา เพื่อลูกเมียกูจะสู้สุดใจกล้า เพื่อบ้านเมือง อุก โครม”ตีน ๒ ตีน โดนถีบมาที่สีข้างเต็มๆ แรงตีนอีดกูกับไอ้มหาเข้ากับประตูเลยว่ะ คิดดูว่าผู้ชายตัวโตๆ ๒ คน โดนถีบอัดเข้ากับประตูห้องจะเสียงดังขนาดไหน
“โอ๊ย ผู้หมวดถีบผมทำไมอ่ะ”ผมถามมองตาปริบๆ
“กวนตีนพอๆกันทั้ง ๒ คนเลย แสดงละครต่ออีกสิ”หมวดบูมยืนมองแบบเอือมๆ
“พี่ชาย อุ้ย หมวดเต้ย เค้าหยอกตัวเองเล่นนะ ทำไมตัวเองต้องทำร้ายเค้าด้วย ตัวเอง อุก เตะกูจริงๆเว้ยเฮ้ย ชักไม่ปลอดภัย ออกจากห้องเหอะไอ้บอมบ์”หมวดเต้ยเตะก้นไอ้มหาทีหนึ่ง
“ได้ ถ้าตัวเองจะไม่มีเยื่อใยให้เค้า เค้าก็จะหนีไปกับเมียน้อย อุก”แล้วกูก็โดนเตะด้วย
“ไอ้เหี้ย ยังหน้ามึนแสดงละครอีก ฮ่าๆๆๆ หรือจะให้กูกระทืบ”แล้วก็ขำกันทั้งห้อง โดนเมียๆหยอกแรงไปหน่อยแต่ไม่โกรธหรอก ใครจะไปกล้าลองดีกับบารมีของเมียล่ะ รักและเทิดทูนจะตาย
“ผมไปทำงานต่อแล้วนะครับผู้หมวดขี้หึงทั้ง ๒ คน”ไอ้มหาเดินไปจูบหน้าผากคนละที จูบหน้าผากทั้ง ๒ หมวดนี่แหละครับ ส่วนผมน่ะเหรอ วันนี้กำไรท่วมตัวแล้ว ออกมาข้างนอกก็มาเก็บของเล็กน้อยจากนั้นลงไปด้านล่างไปรวมแถวรอเคารพธงชาติ
เปลี่ยนสิบเวรใหม่ตอน ๙ โมงเช้า วันนี้ไอ้มหาจะทำความสะอาดปืน ผมเลยต้องไปช่วยครับ ก็แก๊งเดิม ผม อีหนู ไอ้ซัน ไอ้มหา กับรุ่นน้องอีก ๒ คน ส่วนพวกอื่นๆก็แบ่งงานกันทำความสะอาดกองร้อย คนเยอะแล้วนี่ครับจะใช้งานอะไรก็ใช้ให้มันเต็มที่ไปเลย ขึ้นไปหน้าคลังอาวุธเอาปืนออกมาแล้วถอดทุกชิ้นส่วนจกนั้นก็เริ่มทำความสะอาด
“หนู กูถามจริงมึงคิดไงมึงเป็นตุ๊ดวะ หน้าตาออกจะหล่อ”ไอ้ซันเปิดประเด็นหลังจากที่นั่งคุยเรื่องอื่นกันไปพักใหญ่
“แหม ก็ไม่ได้อยากเป็นหรอกซัน แต่กูไม่รู้สิ มันเป็นเอง กูไม่ได้คิด จู่ๆมันก็เป็น”
“เหรอ แล้วถามจริง มึงมีอารมณ์กับผู้หญิงบ้างไหมวะ”
“แต่ก่อนก็เคยนะ แต่พอโตมาแล้วอาการตุ๊ดมันแตกซ่าน กูไม่เคยมีอารมณ์หื่นกับผู้หญิงหรอก แต่ถ้ากูเป็นผู้ชายกูก็เอาได้นะ”
“มึงผู้ชายมากเลยหนู”ผมศอกมันไปเบาๆ
“ใช่ ที่จริงกูไม่ได้เป็นตุ๊ดนะซัน กูอ่ะเป็นเสือไบ”
“ไบอะไร ใบมะยมหรือใบหนาด”ไอ้มหาถาม
“ก็ไบรุก ถนัดรับ ตุ้งติ้ง แต่งหญิงแต่ไม่แสดงออก”มันพูดทำสีหน้าระรื่น เดี๋ยวนะ ไบรุกคือ รุกได้ทั้งชายและหญิง แล้วเสือกถนัดรับ ตุ้งติ้ง แต่งหญิง แต่ไม่สดงออก นี่มันเพศไหนอะไรยังไงกันแน่วะ ผม ไอ้มหา ไอ้ซันขมวดคิ้วชนกันทำหน้าเป็นหมางง “อะไรอ่ะ งงเหรอ”
“เออดิ มันเพศไหน แต่งหญิงไม่แสดงออกนี่ไม่แสดงออกอะไร”
“ฮ่าๆๆ หนูพูดให้งงงั้นแหละ”เออ แล้วมาพูดให้พวกกูงง “ดูสิพี่บอมบ์ คนเรานี่เก่งเนอะ สามารถผลิตปืนมายิงกันตายได้อ่ะ ดูดิ มันก็แค่เหล็กธรรมดา พอเอามาประกอบกันก็ยิงกันได้เฉยเลย”อีหนูหยิบลำกล้องมาขัดๆถูๆแล้วพูดไปด้วย
“เออ ถูกของมึงอ่ะหนู ดูๆไปก็ไม่เห็นจะมีอะไรเนอะ แต่พอประกอบกันเท่านั้นแหละ เป็นอาวุธได้ซะงั้น”
“ใช้ให้ดีก็มีประโยชน์ ใช้ไม่ดีก็เป็นโทษ”
ขัดถูปืนแต่ละกระบอกใช้เวลาครึ่งวันครับ สนิมบ้าง เขม่าจากดินปืนบ้าง เลยต้องพิถีพิถันกันหน่อย ถึงเวลาไปกินข้าวก็กิน กินเสร็จมานั่งโม้กันที่หน้าคลัง พัดลมเย็นๆ อากาศก็เป็นใจ
“จะกินอะไรไหม เดี๋ยวจ่าไปซื้อให้”จ่าถามระหว่างที่พวกผมนั่งตากพัดลม
“ไม่เป็นไรครับจ่า”ไอ้มหาปฏิเสธไป
“ขอเบียร์สักลัง โคโยตี้สักคนมาเต้นเป็นกำลังใจให้พวกผมประกอบปืนสำเร็จได้ไหมครับจ่า”ผมเสนอขำๆ
“หนู เต้นให้อาบอมบ์ดูหน่อยดิ”ไอ้ซัน ไอ้หลานจังไร กูอยากดูโคโยตี้ไม่ได้อยากดูอีหนู
“เพลงมาพี่มหา”อีหนูลุกขึ้น
“หนู มึงนอนตากพัดลมให้ลมมันเป่าหมอยมึงดีกว่ามึงเต้นให้กูดูนะ กูรับไม่ได้วะ”ผมดึงแขนอีหนูเบาๆ
“ว้าย คนบ้า หมอยเหมยอะไรกัน เรียกให้มันเสนาะหูหน่อยสิ สงหร่งสาหร่ายยังน่าฟัง เออ คิ พูดถึงเรื่องนี้ยอมรับมา ใครเคยหมอยติดฟันบ้าง”อีหนูชี้หน้าถามแต่ละคน
“เฮ้ย จ่าไม่ตอบคำถามนะเว้ย ไปละ”แล้วจ่าก็เดินไป
“ไม่มีเว้ย”ผมรีบส่ายหน้า
“มึงอย่ามาปฏิเสธไอ้บอมบ์ ตอนมึงเลียของเมียมึงมันต้องมีบ้างแหละ หรือว่าเมียมึงโกน”ไอ้มหาชี้หน้าผม
“กูไม่เคยติดฟัน แต่มันพันที่ลิ้น ไอ้สัส ขัดจังหวะเลียของกู”
“พี่มหาล่ะ พี่มหาต้องเคยแน่เลย”อีหนูถามจี้
“ไม่เคยเว้ย เส้นหมอยเมียกูแข็งแรงเพราะใช้แพนทีนบำรุงไปถึงรากหมอย ไอ้สัส”
“ฮ่าๆๆๆ รู้งี้กูซื้อคลินิกเคลียร์ให้แม่งใช้ดีกว่า นุ่มสลวย แชมพูที่ทันตแพทย์ส่วนใหญ่แนะนำ ฮ่าๆๆ”
“ตามึงแล้วไอ้ซัน”อีหนูจี้ทุกคนเลย
“เออ เคยดิ กับเมียเก่า เมียใหม่ยังไม่เคยว่ะ”ไอ้ซันพูดเขินๆ
“อะไร มึงยังไม่ได้กับเมียมึงเหรอวะซัน โห อยู่ได้ไงป่านนี้แล้ว”ไอ้มหาทำตาโตตกใจ
“เออ กูยังไม่แคยเห็นแม้แต่ขาอ่อนแฟนกูเลย อย่าถามว่าอยู่ได้ไง กูชักว่าวเอา ไอ้สัส”
“มึงพูดจริงอ่ะซัน”ผมถามอีกครั้ง
“จริงดิอา ใครจะไปกล้า มากสุดแค่ขอจูบ”
“อ้าว แล้วมึงเคยไปค้างที่ห้องกับแฟนมึง นี่มึงไม่ได้ลิ้มลองรสชาติสาวรุ่นแรกแย้มเลยเหรอวะ”
“ไม่กล้าอ่ะอา ไม่รู้ดิ ผมเกร็งๆนะบางครั้งอ่ะ ผมไม่รู้ดิอา อยากเก็บไว้เปิดซิงวันแต่งงานอ่ะ ไม่อยากฉาบฉวย”
“เออๆ ดีแล้วซัน เราให้เกียรติเขา เขาก็ให้เกียรติเรา ผู้หญิงไม่ใช่ผักปลาที่เราจะไปย่ำยีเขาง่ายๆได้ พ่อแม่เขารักลูกเขา เราก็ต้องให้เกียรติเขามากๆ”ผมลูบหัวไอ้ซัน “ส่วนมึงอีหนู ถามแต่คนอื่น หมอยทองของฝรั่งติดฟันมึงบ้างไหม”
“ว้าย พูดซะเหมือนขนมฝอยทอง ฝรั่งหัวโล้นจ้า อมไปไม่มีอุปสรรค ว้าย อะไรเนี่ยพี่มหา”
“หมอยกูไง ลิ้มลองดูไหม”ไอ้มหาโชว์กระจุกเส้นให้อีหนูดู ผมถึงกับต้องผงะ ไอ้เวร เล่นจังไรจริงๆ
“ว้าย น่าเกลียด คนบ้า อุบาทว์ แน่จริงรูดซิปแล้วเอาออกมาทั้งพวงเลยซิ”อีหนูร้องวี้ดว้าย กูงงกะอีหนูปากด่าแต่ตาอยากดู
“ฮ่าๆๆๆ กูล้อเล่น กูดึงขนหน้าแข้งกูมา ใครจะบ้าดึงหมอยมาจริงวะ”แล้วก็ขำกันทั้งวง
เอาผ้าชุบน้ำมันกันสนิมแล้วชโลมบางๆไปยังปืนแต่ละกระบอก ผมกับอีหนูเป็นคนชโลมน้ำมัน ส่วนไอ้ซันและไอ้มหาเป็นคนประกอบปืนเข้าให้เป็นรูปเป็นร่าง นั่งฟังธรรมะไป ทำงานไป จิตใจเย็นสบาย ประกอบแค่ชั่วโมงเดียวก็เสร็จแล้วครับเพราะไม่ใช่งานที่ยุ่งยากเท่ากับตอนถอดแล้วเอาไปล้าง พอว่างไม่มีอะไรทำเราก็นอนแผ่นกันที่หน้าคลัง ลมพัดเย็นๆ บรรยากาศเป็นใจ หาที่เหมาะๆก็เหยียดตัวนอนสบายใจเฉิบ
-
โอ๊ยยยย ขำหมอยติดฟันของมหา 5555555555
สนุกตลอดเวลาอ่ะกองนี้ :laugh: +เป็ด จุ๊บๆ
-
ฮาตลอดอ่ะอยู่ครบแกงค์เขา :m20:
-
มหกรรมหมอยแห่งชาติ
-
:katai1:
-
อยู่กันคบแก็งค์ คุยไปคุยมามีแต่เรื่องใต้สะดือ
แต่เราชอบ 555
-
กร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :m20: :m20: :jul3: :jul3:
ไม่ไหวแล้ว หัวเราะจนหายใจไม่ทันแล้ว
โอ๊ยยย แต่ละคน เกรียนไปไหน โดยเฉพาะพี่บอมบ์กะพี่มหาอ่ะตัวดีเลย
เล่นซะผลิตภัณฑ์เขาร้องไห้แล้วมั้งนั่น 555555
-
:mew3:
เก็บหนุ่มๆไปนอนฝัน
:mew4:
-
พออยู่ครบแก๊งแล้วฮามากๆ
แต่ละเรื่องที่คุยกันมีทั้งสาระ
และเรื่องฮาๆ 55555
:mew1: :L2:
-
ตอนที่ ๕๙ เตรียมตัว ครึ่งหลัง
“เฮ้ย ไอ้พวกรุ่นพี่เห็นรุ่นน้องเยอะแล้วมึงอู้เหรอ”เสียงตะคอกดังขึ้นแต่เช้าระหว่างที่เหล่าทหารหัวเกรียนกำลังวุ่นวายอยู่กับการทำความสะอาด เรื่องอู้ เรื่องเอารัดเอาเปรียบยังเป็นประเด็นให้โดนด่าทุกวัน ตราบใดที่เรายังไม่โดนแดกเมื่อนั้นการเอารัดเอาเปรียบก็ยังมีให้เห็นเรื่อยๆ โดนแดกทีก็บ่นที แต่ถามว่าเข็ดไหม ก็บอกว่าพวกผมมันหน้ามึน มีปัญญาแดกได้แดกไป ตราบใดที่ยังไม่โดนผู้หมวดแดก เราก็ยังมึน ฮ่าๆ
“อีกแล้ว งานยังไม่เสร็จก็เข้าพีเอ็กซ์อีกแล้ว เฮ้ย ทำไมมันพูดยากแบบนี้วะ เข้าใจที่หมู่พูดไหมเนี่ย”หมู่คนนี้ใจดีทหารเลยไม่ค่อยเกรงใจ ผมเองก็หมั่นไส้พวกรุ่นพี่ที่หลบๆอู้ๆเหมือนกัน แต่ทำไงได้ครับ เขาเป็นรุ่นพี่ ผมเห็นแล้วก็ไม่ขอเอาแบบอย่างมันทำได้แค่นี้แหละครับ
“ปรี๊ดๆ ปรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด ปริ๊ด ปริ๊ด ปริ๊ด ปรี๊ดดด”เสียงนกหวีดดังจากด้านหน้ากองร้อย ผมกำลังเช็ดบันไดอยู่ดีๆก็ต้องะดุ้งตกใจ อ้าว เมื่อกี้สิบเวรไปพีเอ็กซ์ไม่ใช่เหรอ ทำไมมาอยู่หน้ากองร้อยเร็วจัง พอหันไปมองไม่ใช่สิบเวรแต่เป็นผู้หมวด
“ตอนเรียง ๕ จัดแถว”ผู้หมวดสั่งเสียงเข้ม ใครที่ทำความสะอาดอยู่บริเวณนี้ก็ต้องวิ่งตาลีตาเหลือกมารวมกันทั้งหมด จะซวยแต่เช้ามั้ยวะกู ดูท่าไม่ค่อยจะดีเลย
“เฮ้”เหงื่อตก ใจสั่น ใครที่ได้ทำความสะอาดด้านนอกก็สบายใจไป ตอนนี้กำลังลุ้นว่าจะโดนแดกหรือไม่โดนแดก “นิ่ง”ผู้หมวดกอดอกมองไล่ทีละคน “ทำไมต้องให้สิบเวรบ่น ตอบผู้หมวดมาสิ”
“.......”เงียบกริบ
“พวกมึงก็แบบนี้ พอปล่อยหน่อยก็ทำตัวแบบนี้ ทำไมต้องให้สิบเวรบ่นซ้ำซากทุกวันด้วย มีหัวคิดบ้างไหม งานมันหนักมากเลยเหรอ ช่วยกันคนละไม้คนละมือนี่มันจะตายใช่ไหม ไอ้พวกรุ่นพี่แทนที่จะเป็นแบบอย่างให้รุ่นน้อง กลับเอารัดเอาเปรียบซะทุกอย่าง ทำไมด้วยวะ ตอบผู้หมวดมาซิ ไอ้พวกรุ่นพี่น่ะ”
“.......”ไม่มีใครกล้าเอ่ยอะไรออกไปเลยครับ แม้ผมก็ยังกลัว เพราะผู้หมวดแดกทีไม่มีคำว่าหยุดพักยก
“หรือว่าห่างหายกับการโดนแดกไปนาน เลยทำตัวแบบนี้ ปล่อยให้สบายแล้วอย่าปล่อยเนื้อปล่อยตัวดิ ช่วยๆกัน รู้จักคำว่าช่วยเหลือกันไหม หรือต้องให้ผู้หมวดแดกถึงจะสำนึก อย่าเอาความไม่ได้เรื่องของคนไม่กี่คนมาทำให้คนอื่นเดือดร้อนนะ ผู้หมวดเคยบอกแล้วไง เราอยู่กันแบบพี่แบบน้อง มีอะไรเราคุยกัน เราช่วยเหลือกัน สิบเวรพูดอะไรก็ฟังหน่อย อย่าเอาหูทวนลม อย่าทำตัวเหมือนฟังภาษาคนไม่รู้เรื่อง ช่วยกันงานจะได้เสร็จไวๆ จะได้มีเวลาพักผ่อนเยอะๆ ถ้าต่างคนต่างจ้องจะเอาเปรียบกันแบบนี้ แล้วเมื่อไหร่งานจะเสร็จ คนเกือบๆ ๙๐ คน แต่งานกว่าจะเสร็จเป็นชั่วโมง ถ้าทุกคนช่วยกัน ทำไม่เกิน ๑๕ นาทีหรอก เสร็จเรียบร้อย นี่ผู้หมวดเรียกมาเตือน ถ้ายังได้ยินเสียงบ่นจากสิบเวรหรือใครก็แล้วแต่ในกองร้อย ว่ามีการเอารัดเอาเปรียบกัน พวกเอ็งเตรียมตัวไว้ให้ดีเลย คำว่าปรานีจะไม่มีแม้แต่กรณีใดๆ แถวตรง เลิกแถว”
“เฮ้”จากนั้นทุกคนก็รีบไปทำงานอย่างขยันขันแข็ง ดีนะครับที่ผู้หมวดใจดี ก็รู้ๆกันอยู่ว่าพี่แกแดกแต่ละครั้งนี่ ไม่ต่ำกว่า ๕ ชั่วโมง เป็นการแดกที่ทรหดอดทนมากๆเลยครับ โดนมาแล้ว เจ็บมาเยอะ ไม่รู้จะมีคนหลาบจำหรือเปล่า
“ผู้หมวด ผู้หมวดจะแดกพวกผมจริงเหรอ”เข้าไปในห้องทำงานของผู้หมวด ผมถามด้วยสายตาใสซื่อ
“เออดิ เห็นแล้วน่าโมโห นี่ถ้าไม่ติดใกล้จะมีการฝึกนะ กูแดกพวกมึงให้เดี้ยงแน่ แดกทีก็เรียบร้อยที พอปล่อยสบายก็ทำตัวเอ้อระเหยเหมือนอยู่บ้านตัวเอง เฮ้อ เมื่อไหร่จะโตสักทีวะ”
“ร้อยคนมันก็ร้อยปัญหาแหละครับผู้หมวด คนดีก็มี คนไม่ดีก็เยอะ”
“อือ ก็นั่นแหละ แต่ถ้าทุกคนทำตามหน้าที่ ก็ไม่ต้องมีใครมาบ่นให้ได้ยิน”งี้แหละครับ อยู่รวมกันมากๆก็ใช่ว่าจะดี มันวุ่นวาย ขนาดพ่อแม่ที่เลี้ยงมันมามันยังเถียงฉอดๆ ถ้าเกิดว่าไม่มีผู้บังคับบัญชาล่ะก็ บรรลัยแน่นอนครับ
สายๆที่กองร้อยก็มีงานทำ สัปดาห์หน้าก็จะเริ่มฝึกภาคกองร้อยแล้ว ตอนนี้กำลังจัดกำลังพลที่จะไปฝึก ไม่รู้ผมจะอยู่หรือจะไปอีก แต่คงจะได้ไปฝึกล่ะมั้งครับ ดีเหมือนกัน อยู่กองร้อยแล้วมันวุ่นวายไปฝึกที่ป่าที่ดงบ้าง สัมผัสบรรยากาศธรรมชาติ
“ไอ้บอมบ์กับไอ้มหาเดี๋ยวพวกมึง ๒ คนไปหมู่ปืนกลอีกนะ”จ่ากองร้อยเรียกประชุมทหารในบ่ายของวันหนึ่ง กะแล้วไม่มีผิดว่าผมต้องได้ออกฝึก จ่าเริ่มไล่รายชื่อไปทีละคน ใครเหมาะสมจะเอาไปฝึกตำแหน่งไหน ส่วนใหญ่พวกรุ่นพี่ที่เคยไปฝึกแล้วจะได้ตำแหน่งเดิม ส่วนรุ่นใหญ่ใกล้ปลดผู้กองไม่ให้ออกฝึกครับ ให้อยู่เข้าเวร ที่จริงก็อยากแบกปืนเล็กบ้างนะครับ มันไม่ค่อยหนัก อย่างเอ็ม ๑๖ ไม่เกิน ๓ กิโล ถือชิวๆอยู่แล้ว นี่ปืนกล ๑๒ กิโลเห็นจะได้ ถ้าไม่แกร่งจริงแบกกันหลังแอ่นแน่นอน
“เจอกันอีกแล้วนะพวกมึง ๒ คน”จ่าที่เป็นผู้บังคับหมู่ปืนกลพูด พวกผมก็ยิ้มแป้น “ไปคราวนี้เอาเมียเมืองกาญจน์มาให้ได้นะยักษ์ มึงนี่เสน่ห์แรงจริงๆ”
“แฮะๆ ไม่กล้าคิดหรอกครับจ่า เมียคนปัจจุบันของผมของเขาแรง”
“เออ ไอ้พวกนี้ จ่าเห็นมาหลายรายแล้วไอ้พวกบ่นว่ารักเมียนักรักเมียหนา พอไกลตาเมียทีไรมันต้องหาใหม่ให้ได้”
“แฮะๆ เมียผมมีสายสืบครับ ทำอะไรลำบากนิดหนึ่ง แค่กลับบ้านไปผมก็ต้องทำตัวหงิมๆเหงียมๆ หืออือกับเขามากไม่ได้ครับ”ไอ้มหายิ้มแป้น พูดถึงเมียทีไรแล้วมีความสุขครับ
“เอ้อ ไอ้พวกนี่ ๒ คน ท่าจะรักและบูชาเมียมากนะ เอาเหอะ ดีแล้วๆ จะได้ลบคำครหาว่าทหารเจ้าชู้เสียที”
“ผมว่านะครับจ่า ไอ้คนเจ้าชู้นี่ไม่เข้าใครออกใครหรอก ไม่ว่ายาจกเข็ญใจหรือคำร่ำรวยมหาศาล เมื่อไหร่ที่ไม่พอใจในคู่ครองของตัวเองมันก็ดิ้นรนหาใหม่ไปเรื่อย”ไอ้มหาเสนอความเห็น
“อือ ก็จริงของเอ็งนะมหา เอ้าเว้ย จะอะไรก็ช่างเถอะตอนนี้เรามาเตรียมตัวดีกว่า เดี๋ยวจ่าก็คงต้องกลับไปททวนการปฏิบัติของหมู่ปืนกลอีก พวกเอ็งก็ฟิตร่างกายไว้เยอะๆ ไม่รู้ครั้งนี้พื้นที่ฝึกจะเป็นที่ไหน แต่ก็คงไม่พ้นเมืองกาญจน์อีกนั่นแหละ”
“อาบอมบ์ อาตวง สวัสดีครับ”เจ้าประจำมาแล้วครับ น้องไปป์ใส่ชุดกีฬาเดินมาทักทายพร้อมกับใบหน้าที่ยิ้มแป้น
“อื้ม สวัสดี”ผมรับไหว้พลางโขกหมากฮอสกับอีหนูต่อ น้องไปป์ลงมานั่งข้างๆผม ตัวผอมโย่งของไปป์ทำให้ผมคิดย้อนไปเมื่อตอนยังเรียนอยู่ม.๔ ตอนนั้นตัวผมไม่ควายเหมือนปัจจุบันนะครับ ผอมโย่ง ลมพัดทีนี่แทบปลิว เพิ่งจะมามีเนื้อมีหนังกะเขาก็ช่วงม.๕
“อุ้ยๆ โดนผู้ชายกินตับ”อีหนูร้องทำให้น้องไปป์ต้องหันไปมองแล้วยิ้มขำ
“กูกินหมากฮอสของมึงนะหนู”เมื่อกี้ที่มันร้องเพราะผมเพิ่งจะกินหมากของมันไปตัวหนึ่ง มันชอบเวอร์
“ก็เหมือนกันแหละพี่บอมบ์ นี่ถ้าหนูแพ้หนูให้พี่บอมบ์หอมแก้มทีหนึ่ง ถ้าพี่บอมบ์แพ้หนูจะหอมแก้มพี่บอมบ์ทีหนึ่ง”
“เดี๋ยวนะ ถามความสมัครใจกูหรือยัง”
“ไม่ต้องถาม หนูมัดมือชก ได้ป่ะล่ะๆ”
“หอมแก้มก้นกูนี่หนู”ไอ้มหาลุกขึ้นตบตูดมัน
“ว้าย ผู้ชายลากมก หนูเป็นลูกมีพ่อมีแม่นะ จะให้ไปหอมแก้มก้นผู้ชายซี้ซั้วได้ไง เปลี่ยนจากหอมเป็นบ๊วบได้ไหม แม่หนูไม่ว่า”
“แป๊ะ นี่ ไหนว่าลูกมีพ่อมีแม่”ดีดกะโหลกมันเบาๆทีหนึ่ง
“คนบ้า งอนแล้ว มาพูดให้ตุ๊ดมีความหวังแล้วไม่ทำจริง หนูจะฟ้องแม่ว่าพี่มหาไม่ให้หนูบ๊วบ”มันทำหน้างอง้ำ น้องไปป์ถึงกับขำคิกๆ
“อีแรด กูว่าจับมันไปปล่อยสวนสัตว์ดุสิตดีกว่าไหม แรดจริงๆ”ไอ้มหาโยกหัวอีหนู
“บ้า หนูแรดแล้วหนูน่ารักป่ะพี่มหา”
“หึหึ กูไม่อยากกัดฟันตอบเลยว่ะหนู กูไม่อยากทำร้ายจิตใจมึง”ไอ้มหาขำ
“อืมนะ หนูก็รู้ตัวดีแหละพี่มหาว่าหนูเป็นคนยังไง หนูยอมรับว่าหนูน่ารัก หนูเป็นคนที่มีจิตใจงาม หนูเป็นคนที่รักเด็ก เมตตาต่อคนชรา ทำบุญสุนทาน เฮ้อ สวยขนาดนี้แล้วทำไมคนอื่นมองเห็นคุณค่าของหนูนะ”
“เดี๋ยวๆ หนู กูว่าที่มึงพูดนี่มันตรงข้ามกับความเป็นจริงมากเลยนะ ฮ่าๆๆๆ”
“ว้าย ปากแบบนี้ จับจูบสัก ๑๐ ทีดีไหม จะได้ไม่มีแบคทีเรีย อ่ะ หนูถามจริงๆ พี่มหา พี่บอมบ์ว่าหนูเป็นคนยังไง”มันทำหน้าตาจริงจัง
“ทำไมต้องเป็นคนยังไง ก็เป็นคนมี ๒ แขน ๒ ขา มีตับไตไส้พุง”ผมกวนตีนมันต่อ
“หมายถึงจิตใจ วุ้ยพี่บอมบ์ มานี่เลย ต้องลงโทษ”มันยื่นมือมาตีที่หัวไหล่ผมทีหนึ่ง ไม่แรงมาก พอจี๊ดๆ
“โอ๊ย ไหล่กู โอ๊ย ไปป์”ผมแสร้งทำเป็นเจ็บหนักซบน้องไปป์ไว้
“โห พี่หนู อาบอมบ์เลือดไหล”น้องไปป์ทำตาโตตกใจ
“อย่ามาเวอร์ ตีไปนิดเดียว”
“นิดเดียวอะไรของมึง เมื่อกี้กูว่าไม่ใช่มือคน ขาหน้าของแรดแน่ๆเลย หนักมาก ฮ่าๆๆๆ”แกล้งอีหนูสมใจอยากแล้วครับ
“ว้ายยยยยยย เดี๋ยวทำทำผัวเลยพูดแบบนี้ มาๆ เล่นหมากฮอสต่อ ไม่เอาแล้วตำตงตำตอบ รู้ว่าสวยก็พอ”พูดเองเออเอง ฮ่าๆๆ มันน่ารักดีนะครับ ถึงจะวี้ดว้ายไปหน่อยก็เถอะ พออีหนูดึงเกมส์มาสู่กระดาน ผมก็โขกเล่นไปเรื่อยๆ ผลัดกันแพ้ชนะ เล่นไม่กี่ตาก็มีคนมาขอเล่นเราก็เลยแบ่งๆกัน พอคนมามุงเยอะๆเลยขยับขยายหาที่ทางไปหาอะไรทำ
“ตรง”เสียงสั่งตรงเมื่อ ๒ หมวดเดินมาที่ใต้ถุน ผมลุกขึ้นยืนตรงทำความเคารพ ผู้หมวดโค้งให้ทีหนึ่งแล้วโบกมือ หมวดบูมกับหมวดเต้ยมาในชุดครึ่งท่อน แบกเป้สนามมาด้วย คงจะเตรียมตัวไปวิ่งแน่เลย ผมเองตอนนี้ก็อยู่ในชุดครึ่งท่อนเหมือนกันครับ เสื้ออยู่ในห้องผู้หมวด
“ไปวิ่งไหมบอมบ์”หมวดเต้ยชิงถามผมก่อน
“ไปครับผู้หมวด”
“ไปเอาเป้ามาดิ วันนี้เบาๆ ๕ รอบ”๕ รอบ รอบละ ๒ กิโลเมตร นี่แค่เบาๆของผู้หมวดนะครับ ไอ้บอมบ์ไม่รู้จะอึดได้ครึ่งหนึ่งของ ๒ หมวดหรือเปล่า
“พี่บูม ไปป์ไปวิ่งด้วยได้ป่ะ”น้องไปป์ร้องขอ
“ได้ๆ หนู ซัน ไปวิ่งกับผู้หมวดป่ะ ไม่ต้องแบกเป้ก็ได้ วิ่งตัวเปล่า”หมวดบูมถามพวกทีเหลือ ผมวิ่งขึ้นไปด้านบนไปเอาเป้สนามซึ่งหนักประมาณ ๑๐ โลเห็นจะได้ ยัดพวกเสื้อผ้าที่มีคนทิ้งไว้ตามราวตากผ้า เป้ของไอ้มหาก็มีครับ ผมแบกเป้ของผมแล้วหยิบเป้ของไอ้มหาลงไปด้วย เป้ใบนี้ไม่ใช่ของคลังอาภรณ์ที่หมู่อาร์ตดูแลอยู่นะครับ เป็นเป้ของหมวดบูมกับหมวดเต้ย ใบเก่าไปหน่อยแต่สภาพการใช้งานยังดีอยู่
“จ่าเป็ดๆ ผมพาทหารไปวิ่งนะ”หมวดบูมบอกกับจ่าเป็ดซึ่งแกเข้าสิบเวรวันนี้ ถึงแม้จะเป็นผู้หมวดมียศสูงกว่าก็จริง แต่ว่าถ้าจะเอากำลังพลออกไปไหน อย่างน้อยสิบเวรต้องรู้ เพราะสิบเวรคือคนที่รับผิดชอบทหารในแต่ละวัน เผื่อเกิดอุบัติเหตุจะได้รู้ว่าเกิดจากอะไร ใครควบคุมดูแล ยกเว้นแต่ผู้กองครับที่ใช้ทหารโดยไม่ต้องบอกสิบเวร เพราะผู้กองใหญ่สุดในกองร้อย หลังจากที่ผมเดินออกจากกองร้อย มีหมวดบูม หมวดเต้ย ผม ไอ้มหา อีหนู ไอ้ซัน ไอ้นนท์ ไอ้เฉิน น้องไปป์
“ห้ามเป็นลมระหว่างทางนะหนู เป็นลมนี่พี่เตะซ้ำนะ”หมวดเต้ยแซวอีหนู
“ครับผู้หมวด ถ้าหนูวิ่งครบรอบ ขอหอมแก้มผู้หมวดทีได้ไหมครับ”อีหนูมันลันล๊ามาก ๕ รอบนี่๑๐ โลเลยนะหนู
“แฮ่มๆ”ไอ้มหากระแอมดังๆ
“อะไรติดคอวะมหา”ไอ้ซันถาม
“กูคันคอ พลางคันตีนอยากเตะตุ๊ด”ไอ้มหาพูดหน้าเรียบแต่สายตามันยิ้ม
“ดีนะที่หนูไม่ได้เป็นตุ๊ด หนูเป็นผู้ชาย โอ๊ะ ไม่ดีกว่า เป็นเสือไบดีกว่า ได้ทั้งชายและหญิง”อีหนูมันหน้าระรื่น
“เดี๋ยวหนู มึงเอาหญิงเป็นด้วยเหรอ เฮ้ย ที่เขาบอกว่ากะเทยเอาหญิงก็มีจริงดิวะ”ไอ้นนท์มันพูดเหมือนเพิ่งเคยเจอเหตุการณ์มหัศจรรย์ของโลกก็มิปาน
“นี่มึงอย่าเอามุกเก่ามาเล่นนะหนู กูงง ไอ้ไบรุกไบรับอะไรของมึงน่ะ”ผมรีบดักคออีหนู
“ไปรุกอะไร อีหนูเป็นไบเหรอ เหยด จริงเหรอหนู”หมวดบูมถามอีหนู
“ฮ่าๆๆ หนูล้อเล่น ว้าย ผู้ชายกองพันข้างๆเราหล่อมากเลย พี่บอมบ์ดูคนนั้นสิ ว้ายร้อยเอก หล่อมาก เดี๋ยวเมมไว้ในหัวก่อน คืนนี้จะเก็บเอาไปฝัน ขอสัก ๒ ตัวเด็ดๆเถ้อะ จะได้หมดเคราะห์หมดเวรซะที ติดหนี้เจ้แก้วตา ๕๐๐ ยังไม่จ่ายเลย สาธุ ขอหน้าหนุ่มหล่อมาเข้าฝันด้วยเถอะ”มันยกมือไหว้พลางบ่นอะไรของมันก็ไม่รู้ กูก็คิดว่ามันจะเก็บเอาไปฝันเปียก เจอหน้าคนหล่อมันเมมไว้เอาไปขอหวย เฮ้อ งั้นกูเอาด้วยละกัน
“แต่กูว่าจะออก ๐๐ ว่ะหนู ดูนมคนนั้นสิ เต็มจอมากเลย”ผมสะกิดอีหนู
“เฮ้ยไอ้สัส นั่นเมียผู้พันกองพันข้างๆ ไอ้เหี้ย วอนคุกแล้วมึง”หมวดบูมตบไหล่ผมจนผมสะดุ้ง
“ฮ่าๆๆๆ กูว่ามึงคงได้เข้าไปฝันในคุกทุกคืนแน่ไอ้บอมบ์ ฮ่าๆๆๆ”
เดินอยู่ประมาณ ๒๐๐ เมตร จึงเริ่มต้นวิ่งกัน รอบแรกก็เบาๆหน่อยครับ วิ่งไปผู้หมวดเล่าเรื่องให้ฟังไป มีบางครั้งที่หันมาถามผมกับไอ้มหาว่าเป้หนักไหม มันหนักก็จริงครับแต่ผมไม่ถอดใจหรอก รอบ ๒ เครื่องเริ่มร้อน ทุกคนยังหน้าระรื่น อีหนูมันวิ่งไปหน้าแดงไป
“ไหวไหมน้อง”หมวดเต้ยแตะที่ไหล่อีหนูเบาๆ
“เพื่อความหล่อของผู้หมวด หนูขอสู้ตาย”มันทำท่ามุ่งมั่นมาก
“พ่อแม่คงภูมิใจเนอะ แทนที่จะวิ่งเอาสุขภาพที่แข็งแรง กลับวิ่งเพื่อผู้ชาย”ไอ้เฉินพูดขำๆ
“กูซ้อมวิ่งตามผู้ชายต่างหากล่ะเฉิน พรุ่งนี้ไปเบิกเป้แล้วเอาเสื้อผ้ายัดใส่เป้ดีกว่า เผื่อผู้ชายพาหนีเอาจะได้ไม่ต้องมาลำบาก ซ้อมไว้”
“นี่ไอ้ฝรั่งเจิดไม่มีเงินไปขอแม่ถึงขนาดต้องมามึงหนีเลยเหรอ”ไอ้ซันถามติดตลก
“กูซ้อมไว้ไอ้ซัน แหม คนเราก็อยากเป็นเหมือนละครบ้างอะไรบ้าง ผู้ชายพาหนีไปกัดก้อนเกลือกิน อ้าย คิดแล้วฟิน ไปทำงานก่อสร้าง วันละ ๒๕๐ อยู่เพิงหมาแหงน ตอนกลางวันทำงานเหนื่อยๆ ตอนเย็นกลับมาที่เพิงก็มานั่งกินข้าว ฟังวิทยุธานินทร์เครื่องเก่าๆ กูก็ซบอกผัวกู ผัวกูก็ปลอบใจกูว่า เราต้องทนเพื่ออนาคตของเรานะ พี่จะพิสูจน์ให้พ่อแม่ยอมรับเราให้ได้ เชื่อใจพี่ อ้ายยยยยยยยยยย กูฟิน ว้ายยยยย หอยแหกแตบสั่น เยะสนั่นซัมเมอร์เซลล์”อีหนูร้องอุทานเสียงดัง เพราะมันไปสะดุดเข้ากับลูกคลื่นหน้าแทบคะมำไถไปกับพื้น
“อีดอก มัวแต่ฟินกับก้อนเกลือก้อนน้ำตาล วิ่งไม่ดูหมีดูแตบ นี่ถ้าเกิดหน้าคะมำกู กูว่ายิ่งกว่าตายแล้วเกิดใหม่”ไอ้เฉินซ้ำเติม
“ก็กูมัวแต่ฟินนี่หว่า ดีนะที่คนหล่อมารุมล้อมไม่งั้นหนูคงไม่รอดปลอดภัย ขอบคุณความหล่อที่ทำให้หนูอยู่ได้จนทุกวันนี้”มันยิ้มให้หมวดบูมและหมวดเต้ย
“ฮ่าๆๆๆๆๆ”
รอบที่ ๓ ผ่านไป ตอนนี้สภาพแต่ละคนเหงื่อชุ่มมาก เสื้อยืดผมมันเปียกจนแนบไปทั้งตัว แล้วก็เข้าสู่รอบที่ ๔ ตอนนี้เริ่มหอบ อีหนูหมดแรงจะพูดแล้ว ส่วนหมวดบูมหมวดเต้ยหน้ายังนิ่งเป็นปกติ ไอ้ซันคนนี้เงียบมากแต่หายใจเริ่มแรง น้องไปป์วิ่งตกไปบ้างนิดหน่อยแต่ก็ไม่ทิ้งห่างจากกลุ่มมาก ไอ้เฉินนี่ยังมีแรงหาเรื่องตลกมาเล่าให้ฟัง หน้าก็แรงแต่แรงยังมีเล่าเรื่องฮาให้พวกกูขำ ไอ้นนท์ดูท่าจะไม่ค่อยไหวแล้ว
“ใครวิ่งไม่ครบ ๕ รอบแดกขี้”หมวดเต้ยพูด ไอ้นนท์เลยกัดฟันสู้
“ไหวป่าวน้อง ถ้าไม่ไหวก็กลับไปนอนที่กองร้อยได้นะ”หมวดเต้ยหันมาถาม
“ถ้าหนูวิ่งครบ ๕ รอบ หนูจะยอมเป็นเมียของผู้หมวดทั้ง ๒ คน”อีหนู มึงแรดมาก
“ฮ่าๆๆๆ”หมวดเต้ยกับหมวดบูมขำก๊ากออกมา อีกรอบเดียวเท่านั้นกัดฟันสู้
“น้องไปป์ไหวไหม ถ้าไม่ไหวเดี๋ยวพี่จะเพิ่มพลังให้”อีหนูเป็นห่วงคนอื่นเสียจริง
“ไหวครับ พี่หนูอึดมาก แฮก”นี่ถ้าลูกผู้การเกิดหอบตายใครจะรับผิดชอบวะเนี่ย
“อีกรอบเดียวเว้ย อดทนหน่อย ไอ้เต้ยไม่ไหวก็ไปนอนดูดนมอยู่บ้านเหอะ อย่าฝืน”หมวดบูมแซวเล่น
“ถุย มึงแทบใจหายทางผิวหนังแล้วไอ้บูม อย่ามาดูถูกกู ถอนตัวตอนนี้ยังทันนะไอ้น้อง”หมวดเต้ยก็ไมยอมเช่นกัน ตอนนี้หน้าดำหน้าแดงกันไปหมด
“นี่ไม่มีใครแซวหนูบ้างเลยเหรอ แบบว่า หนู ถ้ามึงไม่ไปไปนอนดูดจวยผัวอยู่บ้านอะไรงี้”อีหนู กูจะตายห่าก็เพราะมึงนี่แหละ หาเรื่องให้กูขำตลอด
“กูว่ามึงไปตายให้หนอนแดกก็ไม่มีใครห้ามหรอกหนู”ไอ้นนท์ปากร้ายเหมือนกัน
“ว้าย ผู้ชายจวยเล็กดูถูกตุ๊ดมาได้”
“เหี้ย กูไปไม่ถูกเลย เฮ้ย ของกูใหญ่นะเว้ย กูไปซื้อยามานวดละ อวบขึ้นกว่าเมื่อก่อนเยอะ”อวดอ้างสรรพคุณอีกแล้ว
“จริงเหรอนนท์ เฮ้ย แต่มันไม่เน่าเหรอวะ”ไอ้เฉินใคร่รู้
“นี่ ระวังนะพวกมึง ไอ้พวกอยากใหญ่นะ มันจะลำบาก ตอนนี้ไม่เท่าไหร่ แต่พอแก่ไปนี่ดิ ถ้าเกิดมีโรคแทรกซ้อนอะไรขึ้นมานี่ถึงขั้นตัดทิ้งเลยนะเว้ย ผู้หมวดเคยเห็นรุ่นพี่พวกเอ็ง ตอนนี้ปลดไปแล้ว ไอ้สัส ฝึกๆไปแม่งน้ำหนองพุ่งเต็มขา”หมวดเต้ยเตือน
“อูย น่ากลัว ดีเนอะบอมบ์ พ่อพวกเราให้มาเยอะเลยไม่ต้องหวั่นแม้วันมามาก”ไอ้มหายิ้มให้
“แหม ไม่ค่อยเลยนะพวกมึง”ไอ้นนท์ กูว่าไม่พ้นเรื่องใต้สะดือ แต่มันมีแรงวิ่งนะ ฮ่าๆๆๆ อีกไม่กี่เมตรก็จะครบรอบแล้ว ตอนนี้สภาพทุกคนเหงื่อแตก ผมนี่เหงื่อเต็มหน้า เสื้อเปียกหมดเลยครับ เปียกลามไปถึงกางเกง พอครบรอบเราจึงชะลอการวิ่งลงเรื่อยๆจากนั้นก็ค่อยๆเดินเอา หัวใจนี่เต้นตึกๆๆๆๆ กูอยากแช่น้ำแข็งว่ะ ร้อนโคตร
“อ่า พวกมึงนี่สู้เนอะ”หมวดบูมหันมายิ้มให้พวกผม
“ถ้าผมแบกเป้เหมือนผู้หมวดผมก็คงจะตายคาที่ตั้งแต่รอบแรกแล้วละครับ”ไอ้เฉินถึงกับลิ้นห้อย
“เฮ้อ เหนื่อยจัง แต่ไม่เป็นไร คืนนี้พี่บอมบ์สัญญาณกับหนูว่าเราจะเป็นชู้สวาท เพื่อผู้ชายหนูยอมพลีกายเจ้าค่ะ”
“เพ้อฝันนะมึง”ผมตบที่ไหล่อีหนูเบาๆ พวกเราพากันเดินกลับกองร้อย ไอ้มหาหน้านิ่งมาก มันคงเหนื่อยไม่มีแรงต่อล้อต่อเถียงกับใคร ส่วนน้องไปป์มองจากสภาพแล้ว กูไม่น่าพาลูกเขาไปลำบากเลย มาถึงกองร้อย หยุดยืนที่ร่มๆแล้วสูดหายใจ
“โอ๊ยๆ ขาอ่อน ขอซบผู้ชาย”อีหนูแสร้งทำขาอ่อนไปซบไอ้มหา
“โอ๊ยๆ ขาอ่อน ขอเตะตุ๊ด”ไอ้มหาเหยียดขาทำท่าจะเตะ
“อ่ะๆ มากายบริหารกัน”หมวดเต้ยเป็นคนนำ จากนั้นเราก็กาบบริหารด้วยท่าเบาๆไม่กี่ท่า แต่ไม่ได้ปลดเป้นะครับ แบกไว้เจ็บบ่าเหมือนกัน แต่กัดฟันสู้ จนกายบริหารเสร็จเรียบร้อยจึงได้แยกย้ายสลายตัว ผมเอาเป้ไปวางแล้วไปนั่งตากพัดลมก่อน
“น้ำจ้า”อีหนูซื้อสปอนเซอร์มาให้ มันหิ้วใส่ถุงมาแบ่งทุกคน
“ขอบใจมาก”หมวดเต้ยรับไป ๑ ขวด
“ไม่ฟรีนะครับผู้หมวด พีเอ็กซ์ขาย ๑๐ บาท หนูเอาขายขายต่อขวดละยี่สิบ ฮ่าๆๆๆ”
“ค้ากำไรเกินควร เดี๋ยวกูแจ้งคุ้มครองผู้บริโภค ฮ่าๆๆๆ”หยอกกันขำๆ
“ไปป์คงได้คลานไปเรียนแน่เลยอาบอมบ์ เหนื่อยมาก ขาอ่อนหมดแรงแล้ว”น้องไปป์นั่งแผ่กับพื้นเลยครับ
“ฮ่าๆๆ เย็นนี้ไปนวดยากันไว้ก่อนดิ เย็นนี้อาก็คงจะนวดเหมือนกัน ไม่ได้โหมหนักๆแบบนี้นานแล้ว”
“อยากไปนวดตัวที่สปาเนอะ มือนุ่มๆที่แผ่นหลัง คลึงต้นขา ไอ้สัส แม่งหมอนวดคนนั้นนวดแถวตูดกู กูเสียวชิบหาย กลัวแม่งจะเอานิ้วแหย่”ไอ้มหาทำหน้าเคลิ้ม
“แหม กลัวเขาเอานิ้วแหย่ของตัวเอง ไอ้สัส ทีเอานิ้วแหย่ของคนอื่นนี่หน้าระรื่นนัก”
“ฮึ่บ ไอ้พวกทะลึ่ง วิ่ง ๕ รอบ กูไม่เห็นพวกมึงจะคุยเรื่องอื่น หาเรื่องคุยใต้สะดืออยู่เรื่อยเลย สมองมีไว้คิดเรื่องอื่นบ้าง วันๆผ่านไปแต่กับเรื่องใต้สะดือ”หมวดบูมบ่น
“ฮ่าๆๆๆ ก็ไม่มีอะไรจะพูดนี่ครับผู้หมวด โห จะกินข้าวเย็นแล้วเหรอ ป่ะมึง เตรียมตัวแดกข้าว ผมเอาของไปเก็บให้นะครับผู้หมวด”ผมหยิบเป้ของหมวดบูม ส่วนไอ้มหาหยิบของหมวดเต้ยเอาไปเก็บไว้ด้านบน
ครู่หนึ่งนกหวีดก็ดังขึ้น ผมเอาเสื้อยัดเข้าในกางเกงแล้ววิ่งไปรวมแถวเพื่อที่จะเดินแถวกันไปกินข้าว สิบเวรใจดี รุ่นพี่ก็บรีฟรุ่นน้องให้มีอารมณ์ร่วมกับการจัดแถว คนเยอะ แถวยาว เดินแถวไปกินข้าวทีนี่เหมือนกองทัพกำลังออกศึก กองร้อยของพวกผมมียอดกำลังพลเยอะมากที่สุดในกองพันครับ ไม่ใช่ว่าเราได้ทหารเยอะกว่ากองร้อยอื่นๆนะครับ ได้เท่าๆกัน แต่ว่ากองร้อยของพวกผมทหารหนีน้อยมาก เลยเหลือกันเยอะ นี่เพิ่งจะได้ข่าวว่ากองร้อยข้างเคียงหนีไปแล้วคนหนึ่ง
แกงเห็ดกับผัดบวบอาหารที่ดีที่สุดในรอบสัปดาห์นี้ ผมซัดข้าวไป ๒ จานเต็มๆ หิวมากเลยครับ กินอิ่มใครที่มาเวรเลี้ยงก็เก็บจานชามช้อนไปล้าง ส่วนที่เหลือกลับกองร้อยไปอาบน้ำอาบท่า ผมถอดคอมแบท ถุงเท้า เสื้อกับกางเกงที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อ เอามาตากด้านหลังโรง ตากไว้ข้างในไม่ไหวครับ กลิ่นฮึ่มกันเลยทีเดียว
“ไอ้เหี้ย มึงบีบโฟมกูซะเกือบหมดหลอด ไอ้สัส”อีหนูโวยวาย
“ขอหน่อยก็ไม่ได้”
“มึงยังไม่ได้ขอกูเลย ไอ้เหี้ย ดูดิ บีบแม่งจะหมดหลอดอยู่แล้ว เหี้ย หน้าก็เท่ากระด้ง บีบทีเอาซะกูไม่เหลือเหี้ยอะไรสักอย่าง มึงบีบเยอะขนาดนี้มึงไปเอาน้ำมะพร้าวมาล้างหน้ามึงเลยไป ไอ้สัส”ไอ้คนที่อีหนูโวยวายใส่โครงหน้ามันใหญ่ครับ
“พูดมากเดี๋ยวจับเยะตูดเลยมึง”
“เหี้ย กูจะใช้อะไรวะเนี่ย จวยเอ๊ย”อีหนูมันบีบโฟมล้างหน้าไปด้วยแล้วก็บ่นไป หึหึ
“พี่หนูเอาของผมไปใช้ไหม”รุ่นน้องที่ขึ้นกองร้อยใหม่คนหนึ่งยื่นโฟมล้างหน้าให้อีหนู คนนี้ท่าทางจะแอ๊บแมนหรือเปล่าวะ เห็นมาเกาะกลุ่มกับอีหนูหลายครั้งแล้ว
“ไม่เป็นไรจ๊ะน้อง แย่งของผู้ชายใช้ดีกว่า ของพี่บอมบ์แหละเยอะดี”มันถือวิสาสะหยิบโฟมล้างหน้าของผมไป
“บีบเบาๆนะ เอาแค่พอล้างหน้าเย็นนี้ก็พอไม่ต้องเผื่อแผ่ชาติหน้าด้วย ฮ่าๆๆๆ”
ขัดสีฉวีวรรณกันอยู่พักใหญ่ เอาให้สะอาดเอี่ยมเลยครับ เช็ดตัวให้แห้งหยิบเสื้อผ้ามาใส่แล้วขึ้นไปด้านบน หยิบกุญแจไขตู้ แล้วถอดเสื้อผ้า เปลือยทั้งตัวหยิบกางเกงในมาใส่ ไม่มีใครอายใครหรอกครับเห็นกันจนชินตาแล้ว
“หนู ทาโลชั่นที่หลังให้หน่อยสิ”ทางแขนขาและทั่วลำตัวเรียบร้อยแล้วเหลือแผ่นหลังทีทาไม่ถึง เลยเรียกใช้อีหนูซะเลย
“คนบ้า ชอบอ่อยตุ๊ด ก็รู้ว่าตุ๊ดชอบแตะเนื้อต้องตัวก็ชอบอ่อย”ผมยืนนิ่งๆอีหนูมันก็ทาให้ มือมันเบาดีครับ ที่ต้องทาโลชั่นไม่ใช่ว่าเพราะสำอางเกินใครอื่นนะครับ ผิวเราตากแดดตากลมก็ต้องดูแลกันหน่อย ช่วงเช้าไม่ค่อยมีเวลาทา มายกยอดเอาช่วงเย็นทีเดียว ทาโลชั่นและครีมบำรุงหนังหน้าสักหน่อย ช่วงเช้าทาแค่ครีมกันแดด ไอ้มหาเห็นผมทามันก็เอาบ้างล่ะครับ ไอ้ซันก็อีกคน บำรุงกันหน่อยครับดีกว่าเอาเงินไปแทงบอล
๑ ทุ่มตรงเรามานั่งกันที่หน้ามุขกลางรอสิบเวรอบรมในช่วงเย็น ครู่หนึ่งจ่าที่เข้าสิบเวรมาอบรม ส่วนใหญ่ก็คุยเรื่องที่เราจะไปฝึกภาคกองร้อยกันครับ ซึ่งประมาณกลางเดือนกุมภาพันธ์ที่จะถึงในไม่ช้านี้ จ่าแกเล่าเรื่องที่ฝึกภาคกองร้อยให้ฟัง เรื่องเก่าบ้าง เรื่องที่พวกเราไปฝึกหมู่ตอนหมวดครั้งที่แล้วบ้าง สนุกดีครับ เล่าเรื่องผีสางนางไม้ เรื่องตลกโปกฮา ขำกันทั้งกองร้อย รุ่นพี่บางคนก็ร่วมแจมเอาเรื่องของเพื่อนๆมาเผา ใครไปพลาดท่าไหนอะไรยังไงบ้าง ขำกันน้ำตาเล็ดน้ำตาไหล
“เตรียมตัวให้พร้อมนะทหาร สัปดาห์หน้าเราก็จะฝึกในหน่วยแล้ว ผู้หมู่ผู้จ่าพูดอะไรก็ให้ความร่วมมือด้วย เอ้า ใครจะไปซื้อข้าวซื้อของก็ตามสบาย ๒ ทุ่มครึ่งมาสวดมนต์ ทุกคน ห้ามขาดห้ามสาย เชิญ”
-
ขำปลิ้นตั้งแต่ต้นยันจบ โอยย 5555
มาขำกร๊ากอีกทีตอนโฟมล้างหน้าอีหนู
มันด่าซะไอ้หน้ากระด้งเลิกใช้ไปเลย ขำเชี่ย
:m20: :m20:
-
โดนสุดตอนอีหนีอุทานเนี่ยแหละ ขำมากกกก
-
หนูคือฮามาก แถมมีจินตนาการล้ำเลิศสุดๆ 55555
แต่ก็อึดอดทนมากๆเหมือนกัน หนูเก่งมาก o13
:mew1: :L2:
-
:jul3: :jul3: :jul3:
อย่าให้กลุ่มนี้รวมตัวกันครบนะ
ครบเมื่อไรเมื่อนั้นแหล่ะฮาบ้านแตก ฮาไม่หยุดพัก
-
อึดกันสุดๆ
-
ไอ้คนที่ด่าน้องหนูเนี่ยแอบปากจัดไปนะ
คุณผู้ชาย น้องหนูคงฟินอ่ะได้ทาครีมให้
อิพี่บอมบ์ของเค้า
-
:katai1:
-
อีหนู แมนมากกก แกงค์นี้แนะนำปลดจากทหารออกมาเปิดคณะตลกเหอะ 555555
-
ชอบๆๆๆๆ อ่านยังไงก็ชอบบบบ :impress2:
พี่บอมบ์ หมวดบูม โคตรน่ารักกก
ส่วนพี่มหากับหมวดเต้ยนี่รักเลย จริงใจมาก
น้องหนูก็น่ารัก น่าเงี่ยน 555 :hao6:
-
อึดมาก เขาอึดกันจริงๆมีเรื่องคุยกันขำๆ
จะได้ลืมเหนื่อย แต่ทำไมมันมีเรื่องใต้สะดือกันจัง
-
:m20: อย่างฮา คนอ่านมีความสุขมาก
มีเรื่องราวให้ขำกันได้ตลอด โดยเฉพาะเรื่องใต้สะดือนี่แหล่ะ สุดยอด
บางตอนก็ได้ข้อคิด ได้สาระ ไม่เบื่อดี
-
แกงค์นี้เค้าเอาฮากันตลอด
-
ตอนที่ ๖๐ ก่อนไป
“ลำกล้อง ๑ ๒ ๓ เรียบร้อย ศูนย์หน้า ๑ ๒ ๓ เรียบร้อย.....”เสียงขานชิ้นส่วนของปืนกลสำหรับการฝึกตรวจอาวุธ วันนี้เราฝึกกันในหน่วยครับ ผมกับไอ้มหาอยู่ในตำแหน่งพลยิงปืนกล และรุ่นน้องจะเป็นผู้ช่วยพลยิง มีพลกระสุน ๑ และพลกระสุน ๒ อย่างละคน ฝึกไปขำไปครับ ผมน่ะเป๊ะอยู่แล้วแต่รุ่นน้องที่มาใหม่นี่สิยังไม่ค่อยได้ จ่าเองก็ไม่ได้ซีเรียสเท่าไหร่ แต่หากว่าเมื่อไหร่ที่เราเริ่มต้นด้วยคำว่า คราวนี้เอาจริง พวกผมก็จะต้องทำให้เต็มที่ พลาดได้แต่ห้ามหัวเราะ
“อ่ะ พอก่อน พักก่อนเว้ย เดี๋ยวมาต่ออีกยกแล้วค่อยพักกลางวัน”จ่าที่เป็นผู้บังคับหมู่ปืนกลให้สัญญาณการพักประจำชั่วโมง “กินน้ำเยอะๆนะทหาร ร่างกายมันขับเหงื่อออกมาเยอะต้องกินน้ำให้มันทดแทน”จ่าพูดทิ้งท้ายด้วยความเป็นห่วง วางปืนให้เป็นระเบียบแล้วเดินไปที่พีเอ็กซ์ซื้อชาเขียวเย็นๆมากระดก
“เหนื่อยๆแบบนี้กินของหวานๆแล้วสดชื่นเนอะ มึงว่าไหม”
“เออ แต่กูฮาตอนเราฝึกทหารใหม่ ไอ้สัส กลัวทหารขาดเกลือแร่ เล่นเอาเกลือไปผสมน้ำให้ทหารกิน กูว่ามันจะคอแห้งกว่าเก่า”พูดไปแล้วก็อดขำไม่ได้ ตอนฝึกทหารใหม่ จ่าเห็นพวกผมเสียเหงื่อ กลัวจะขาดเกลือแร่ในร่างกายพี่แกเลยเอาเกลือมาผสมในถังน้ำดื่มให้พวกผมดื่ม มันไม่เค็มมากหรอกครับพอปะแล่มๆ ผมก็ไม่รู้เขาคิดยังไง เกลือกับเกลือแร่นี่มันคนละอย่างกันเลย
“เขากลัวเราจะขาดไอโอดีนมั้ง”
“ไปขอเกลือแร่จากหน่วยตรวจโรคมาผสมน้ำให้กินมันจะเสียเงินเท่าไหร่เชียว”
“เออ นั่นน่ะสิ แต่กูก็คิดถึงความยากลำบากที่พวกเราผ่านมานะ โอ้โห ลูกอมเม็ดหนึ่งนี่มีค่ายิ่งกว่าทองคำ เห็นเขาซื้อไก่ย่างหิวอยากกินใจแทบขาด กลืนน้ำลายจนคอแห้งก็ไม่ได้กิน เวลาเดินแถวผ่านร้านลูกชิ้นทีไรนะ กูสูดเอากลิ่นลูกชิ้นทอดแล้วมันชื่นใจยังไงไม่รู้”
“ฮ่าๆๆๆ มึงจำได้ไหม ตอนที่เราฝึกอยู่แล้วแม่ค้ากำลังผัดคะน้าน่ะ ตอนที่เขาเหยาะซอส เหยาะน้ำปลา เสียงมันจะซ่าๆ แล้วลมก็พัดโชยมาอีก สัส ตอนนั้นใกล้เที่ยงแล้วป่ะ กูนี่ไม่มีอารมณ์จะฝึก”
“เออ ห่า ผัดไม่เกรงใจทหารกำลังฝึก กูก็หิวไส้แทบขาด ได้กลิ่นนี่น้ำลายไหล พอไปกินที่โรงเลี้ยงนี่คนละเรื่อง”
“เนอะ คนเรามันต้องลำบาก ต้องหิว มันถึงจะรู้คุณค่าของข้าวของ”
“อือ แต่หลายคนที่กูสังเกต ขนาดมันลำบากแทบตายมันยังไม่ค่อยจะรู้คุณค่าเลย แต่ก็ช่างเหอะ เงินเขา ความสุขเขา”
“เออ ตราบใดที่เรายังไม่โดนยืมเงิน เราก็ไม่มีสิทธิ์ไปว่าใครหรอก แต่กูเบื่อพวกมาขอยืมเงินว่ะ เงินเดือนกูก็ใช่ว่าจะเดือนละแสนที่ไหนล่ะ กูเซ็นรับ ๙ พันเหมือนๆพวกมัน เห็นเงินกูเหลือเยอะก็ชอบพูดจองกฐินไว้ก่อน”
“เออ นั่นดิ ไม่จำเป็นกูไม่ให้ใครยืมหรอก กูขี้เกียจจะทวงว่ะ มันจะผิดใจกัน ถ้าสนิทกันเหมือนกูกับมึงกูให้ได้ แต่เสี่ยใหญ่อย่างมึงจะยืมเงินกูเหรอ”
“ใช่ว่ากูจะมีเงินไปตลอดชีวิตนี่หว่า วันนี้กูมีพรุ่งนี้กูอาจจะอดก็ได้”
“เออ ก็จริงของมึง ไม่มีอะไรแน่นอนสักอย่าง”
พักพอหายเหนื่อยจากนั้นก็ไปฝึกกันต่อครับ เวลาพักเที่ยงไปกินข้าวตามปกติ วันนี้ฝึกถึงบ่าย ๓ เอาปืนไปคืนที่คลังแล้วมานั่งพักที่ใต้ถุนกองร้อย เหนื่อยครับ ตากแดดอาบเหงื่อมาทั้งวัน ถอดหมวกแคปร่าทีผมแข็งเลยครับ
“พี่บอมบ์ หนูอยากกินส้มตำ เลี้ยงหน่อยดิ”อีหนูมากอดแขนอ้อน กูใช่ผัวมึงป่ะเนี่ย
“หมดตูดแล้วไง ถึงได้มาขอกูอ่ะ”ผมถามไปงั้นๆ กล้าขอผมก็กล้าให้
“อือ เกลี้ยงกระเป๋าเลย ไม่กล้าเซ็น ไม่อยากติดหนี้ หนูก็เลย ปิ๊ง กลายร่างเป็นผีน้อยน่ารักมาขอส่วนบุญ”มันทำท่าเหมือนเซเล่อมูนแปลงร่าง แบ๊วมากเลยอีหนู
“หึหึ ตกลงว่า ๑๐ ขวบหรือ ๒๑ แล้ววะ”
“แหม ก็คนมันน่ารัก ทำอะไรมันก็สวยงามไปหมดแหละพี่บอมบ์ ขอบคุณพี่บอมบ์มากๆ เจ้แก้วตาจ๋า ตำไทยถุงหนึ่ง ไก่ทอดด้วย น้ำตกถุงหนึ่ง ข้าวเหนียว ๒ พี่มหาเอาข้าวเหนียวไหม”มันแหกปากแต่ไกล ผมเองก็เดินตามหลังมันไป เจ้แก้วตาแกจะมาขายอาหารอีสานช่วงบ่ายแก่ๆ แกจะปั่นจักรยานมาด้านหน้ากับเบาะหลังจะเป็นตะกร้าใส่อาหารการกินที่จะนำมาขายให้กับทหาร วันนี้มีขนมจีนด้วยนี่หว่า เปรี้ยวปากพอดีเลย
“ซัน กินขนมจีนไหมวะ”ผมถามไอ้ซันที่เพิ่งจะเดินลงมาจากหน้าคลัง
“อาเลี้ยงนะ”นั่นไง คิดแล้วไม่มีผิด
“เออๆ”ผมหยิบขนมจีนมา ๓ ถุง อีหนูมันก็หยิบไปหลายอย่าง อยากกินอะไรกินเลย ไอ้บอมบ์เลี้ยง หมดไปร้อยกว่า ยังไม่กินทันทีหรอกนะครับเพราะว่าต้องไปวิ่ง ทั้งที่มันก็หิวน้ำลายศอ คงจะหอบเอาไปกินที่โรงเลี้ยงในมื้อเย็นทีเดียว
พอ ๔ โมงกว่าๆ เสียงนกหวีดเรียกให้พวกทหารไปวิ่งกัน พวกผมที่วิ่งกับผู้หมวดก็แยกกลุ่มมาอีกกลุ่มหนึ่ง มีหลายคนที่ขอมาวิ่งด้วยครับ จากวันก่อนไม่กี่คนตอนนี้เกือบๆ ๑๕ คน ผม ไอ้มหา หมวดบูม หมวดเต้ย แบกเป้วิ่ง ส่วนคนอื่นๆวิ่งตัวเปล่า วิ่งไปก็เล่าเรื่องตลกไป
“เฮ้อ เหนื่อย นี่ถ้าผู้หมวดไม่หล่อนี่หนูคงวิ่งไม่ครบรอบแน่”อีหนูนั่งแผ่บนหญ้าเขียวหน้ากองร้อย
“ตกลงว่าใช้ขาวิ่งหรือใช้ความหล่อของพี่วิ่งวะหนู”หมวดเต้ยทำหน้างง
“คิ ก็นิดหนึ่งอ่ะผู้หมวด แต่พี่มหาก็อึดนะ มีผัวอึดแบบนี้หนูรักตายเลย”
“ทำไมอ่ะ ไอ้ฝรั่งเจิดเสร็จไวไง”
“นี่ หมายถึงความแข็งแกร่งของร่างกาย ความอดทน ไม่ได้หมายถึงเรื่องบนเตียง ก็มาว่าแต่หนูลามก พี่มหาอ่ะแหละลามก”มันต่อว่าไอ้มหา ที่จริงกูก็คิดนะหนูแต่ปากกูไม่ไวพอ กูเหนื่อย
“ฮ่าๆๆๆ ก็มึงชวนกูคุยแต่เรื่องนั้นนี่หว่า ทำไงได้ มึงมองหน้ากูสิหนู หล่อๆแบบกูต้องแข็งแรงอยู่แล้ว”
“เชอะ ไม่เกี่ยวกันหรอก หนูน่ารัก หนูยังแข็งแรงเลย ดูซิกแพ็คหนูสิ”มันเลิกชายเสื้อโชว์ซิกแพ็คบางๆของมัน อีหนูมีซิกแพ็คมีกล้ามหน้าอกด้วยนะครับ ตอนเป็นทหารใหม่เห็นขึ้นบางๆ ตอนนี้เห็นพวกผมออกกำลังกายมันก็เอาหมด เลยเห็นชัดขึ้นมากกว่าเมื่อก่อน
“ตุ๊ดมีกล้ามด้วยแฮะ ของกูไม่เห็นขึ้น”ไอ้นนท์ลูบหน้าท้องย้วยๆของมัน
“ก็กินแล้วนอนเหมือนหมูแบบมึงจะขึ้นได้ไง ต้องกินแล้วทำตัวสวยๆแบบกูนี่สิ ใช่ไหมพี่บอมบ์”
“หนู กูไม่มีอะไรจะอ้วกแล้วนะ อย่ามาพูดจาชวนสำรอกอาหารเก่า เสียดายของ”
“ว้าย คนบ้า อ้วกไม่ได้ก็ไปขี้สิ เชอะ แต่ไม่เป็นไร หนูเข้าใจแหละว่าคนน่ารักแบบหนูอ่ะ ทุกคนต้องเห็นใช่ป่ะ แต่ว่ามันอยู่ภายใน พูดไม่ออก แบบว่า น่ารักเกินอะไรแบบนี้”มันก็ยังสะบัดบ๊อบของมันได้
“จ้า แม่คนสวย แต่น้องเป็นกะเทยถึกแบบนี้ น้องไม่คิดมากบ้างเลยเหรอ”หมวดเต้ยถาม
“ฮ่าๆๆ ผู้หมวดอ่ะ ผู้หมวดไม่รู้อะไร ตุ๊ดบางคนน่ะกล้ามโตยิ่งกว่าผู้ชายอีก แต่ละนางนะ เข้าฟิตเนสเอย เพิ่มความแมนเอย ไว้หนวดเข้มๆบ้างละ ที่ไหนได้ ตอนขึ้นเตียงนี่นะ ครางซะชะนีอาย เสียงแต่ละนางนี่ละสาวมาก หนูยังอึ้งเลย”
“เคยเห็นเหรอ”ผมถามบ้าง
“แหม ทีเรื่องแบบนี้นี้นะ ปากไวเชียวพ่อรูปหล่อของน้อง เคยเห็นเพื่อนสนิทมันเอากับแฟน มันคิดว่าหนูเมาแล้วหลับ ที่ไหนได้ หนูนอนมองพวกมัน ๒ คนทั้งคืน อีตัวผัวนะ ใหม่ๆตอนเข้ามาก็แมนดี เสียงห้าวเข้ม พอโดนเพื่อนหนูรุกกลับเท่านั้นแหละ ผัวขาๆ ดอก ผู้ชายสมัยนี้ดูยาก”
เออ มันก็ดูยากจริงๆล่ะมั้ง ผมเองไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญด้วยสิ คุยกันนิดหน่อยแล้วเตรียมตัวไปกินข้าว มื้อนี้มีอาหารเสริมครับ ก็พวกขนมจีน ส้มตำที่ซื้อเมื่อตอนก่อนไปวิ่งนั่นแหละครับ เจริญอาหารกันมาก
“บอมบ์ๆ”ไอ้มหาสะกิดเรียกระหว่างรอสิบเวรที่หน้าโรงเลี้ยง
“หือ”ผมหันไป
“เออะ”ไอ้สัส พอหันไปเท่านั้นแหละมันเรอใส่หน้าผมเต็มๆ “ฮ่าๆๆๆ”
“สัส คราวหน้าก็อ้วกใส่เลยดีกว่าไหม”
“เออ กำลังคิดอยู่พอดี”
กลับมาอาบน้ำตอนเย็นด้วยความเร่งรีบ เหลือเวลาอีกครึ่งชั่วโมงจะรวมฟังสิบเวรชี้แจง แอบดอดไปหาผู้หมวดดีกว่า ช่วงนี้ไม่ค่อยได้หวานกันเลย เข้าไปในห้องเจอหมวดเต้ยกับหมวดบูมนั่งเล่มเกมส์กันอยู่ ๒ คน เกมส์โอเวอร์พอดี
“ฟอด อาบน้ำแล้วเหรอ ตัวหอมจัง”ยื่นหน้าไปหอมแก้มหมวดเต้ยทีหนึ่ง หมวดบูมทีหนึ่ง ฮ่าๆๆ มึงชอบหอมแก้มแฟนกูนักไอ้มหา กูขอเอาคืน
“ไอ้มหาฝากมาเหรอ”หมวดเต้ยหันมาถามด้วยเอิบอิ่ม สงสารจริงไม่ค่อยได้สวีทกัน
“เปล่า ไอ้มหามันกำลังจู๋จี๋กับอีหนูอยู่ นี่ยังไม่ไปกินข้าวกันอีกเหรอครับ”ผมเดินไปนั่งซ้อนหลังที่หมวดบูม กอดพี่แกเบาๆซบลงที่ไหล่แกร่ง ลูบหน้าท้องที่มีซิกแพคแน่นๆ ลูบทีไรมันชวนตบะแตกเสียจริง
“โอ๊ะ จะดึงมันทำไมวะ มืออ่ะนิ่งๆหน่อยได้ไหม”ลูบๆไปผมดึงขนที่ขึ้นลามแถวสะดือของผู้หมวดเล่น แต่พี่แกคงเจ็บศอกผมซะเกือบจุก
“หึหึ งั้นกอดหมวดเต้ยก็ได้”
“อย่านะมึง ครั้งที่แล้วก็บี้หัวนมกูซะจนอยากจะไปผ่าตัดเสริมนมให้มึงมาบีบเล่น ห่า เชิญมึงกอดจูบลูบคลำแฟนมึงเหอะ”หมวดเต้ยทำหน้าขยะแขยง
“เพราะรักหรอกจึงหยอกเล่น จริงไหมน้องบูม”ผมพูดเสียงเบาๆข้างหูในประโยคสุดท้าย หมวดบูมถึงกับขนลุกซู่เลยครับเพราะไม่กระซิบเปล่า เลียหูพี่แกนิดหนึ่ง ฮ่าๆๆ
“ชอบแกล้งจริงเว้ย กอดเฉยๆ พูดเพราะๆได้ไหมครับพี่บอมบ์ อย่าทะลึ่งได้ป่ะ”
“ทำไมอ่ะครับที่รัก”
“มันฟุ้งซ่านอ่ะดิ เออ ฟุ้งซ่านแบบนี้ไปหาที่ระบายไหมเต้ย ไปดริ๊งกับพวกไอ้อาร์ตดีไหม”นั่นไง พูดถึงชื่อนี้แล้วจี๊ดไปถึงกระดองใจ
“ประชดกันใช่ป่ะ”ผมกอดหมวดบูมแน่นกว่าเดิม
“เออดิ ก็มึงชอบแกล้งกูนี่หว่า”
“อ้าว ไหนว่าให้พี่บอมบ์พูดเพราะๆไง ไงบูมไม่เห็นจะพูดเพราะๆกับพี่บ้างเลย กูน้อยใจนะมึง”
“หึ กูขอลงไปอ้วกก่อนได้ไหม ไอ้พี่บอมบ์”หมวดขำยิ้มอย่างหมั่นไส้
“ไม่เคยเจอหวานๆอ่ะดิหมวดเต้ย”ผมหันไปยักคิ้วให้ทีหนึ่ง
“ก็ไม่รู้จะหวานยังไง เดี๋ยวกลับไปลองกับไอ้มหาดู”
“ลองกับผมก็ได้นะครับ”
“จวยเหอะครับพี่บอมบ์”หมวดเต้ยชูนิ้วกลางให้
“ไม่เป็นไรครับผู้หมวด ขอบคุณมาก ของผมมีแล้ว สะท้านทรวงจริงไหมครับบูม”ผมกำนิ้วกลางหมวดเต้ยเบาๆ
“อือ ใช่ เอ๊ย เหี้ย ชวนกูเอ๋ออีกแล้วมึง วู้ พอๆ พูดเรื่องอื่นกันบ้างเว้ย โรคจิตกันทั้งบางหรือไงวะพวกนี้ มึงเคยสงสัยไหมเต้ยพวกทหารตื่นขึ้นมาสิ่งแรกที่มันจะทำคืออะไร”
“มันจะทำเหี้ยอะไรล่ะ ตด ขี้ สูบบุหรี่ พูดเรื่องหมีเรื่องแดด โชคร้ายหน่อยก็เรื่องใครไปล่อกะเทย เฮ้อ พวกนี้นี่จริงๆ”หมวดเต้ยส่ายหน้า
“ว่าแต่คนอื่นเหอะ รู้เรื่องทหารหมดเลยนี่หว่า”
“เออดิ ไม่รู้เรื่องพวกมึง กูจะควบคุมคนอยู่เหรอ นี่ปล่อยๆไปบ้างนะ ไม่อยากจะอะไรมาก ขี้เกียจจะบ่น หยวนๆกันบ้าง เห็นใจกัน ถ้าพวกกูระเบียบเป๊ะกับพวกมึงนะ พวกมึงแทบจะไม่มีที่ไว้หายใจแน่”หมวดบูมเอนมาพิงที่อกผม
“นี่ขนาดไม่ค่อยอะไรมากนะ พวกมึงก็ยังหนีกันแบบไม่คิดหน้าคิดหลัง ถ้าเกิดเป๊ะๆทุกอย่างนี่จะเหลือทหารในกองพันกี่คนวะ เย็นนี้กูกะว่าจะไม่กลับบ้าน ได้ข่าวว่าจะมีรวมรุ่นน้องที่กองร้อย หึ ไอ้สัส คืนนี้ตี ๓ คงได้นอนล่ะพวกมึง พรุ่งนี้วันเสาร์ด้วยนี้ ไม่ต้องฝึก”หมวดเต้ยคู้เข่ามากอดไว้ สงสาร ไม่มีคนมากอดต้องนั่งกอดเข่า
“มานั่งข้างๆแล้วให้พี่บอมบ์กอดก็ได้นะน้องเต้ย ดูท่าจะไม่อบอุ่นเท่าไหร่”
“อะไร กูกับไอ้บูมนอนกอดกันทุกวัน พวกมึงจะไปรู้อะไร จริงไหมน้องบูม”
“จริงที่สุดเลยพี่เต้ย เพราะไม่มีใครสนใจเรา เราเลยเอากันเองจริงไหมพี่เต้ย”หมวดบูมโผไปกอดคอหมวดเต้ยซะแล้ว อ้าว เมียกูแปรพักตร์
“อย่ามากวนประสาทนะ”
“กวนที่ไหน เคยฟังเพลงนี้ไหม เธอกับฉัน ฉันกับเธอ เรารักกันและเป็นเพื่อนกัน ด้วยอ้อมแขนอบอุ่น อยากจะโอบกอดเธอเอาไว้ ให้เข้าใจว่าฉันรักเธอ” หมวดบูมกับหมวดเต้ยร้องเพลงนี้พร้อมกันแล้วโผกอดกันหน้าตาปลื้มสุข กูเครียด เพี้ยนแค่กูกับไอ้มหาไม่พอ ยังลามไปถึงผู้หมวดอีก เฮ้อ ไม่ทันได้แก่คงได้รับยาที่โรงพยาบาลบ้าแน่กู
“เพลงเมื่อปีไหนอ่ะ จำได้ว่าช่วงนั้นผมน่าจะป.๖มั้ง”
“ฮ่าๆๆ ไม่รู้ดิ จำไม่ได้แล้ว น่าจะเกือบ ๑๕ ปีได้แล้วมั้ง”ผมจำได้ว่ามันจะเป็นตุ๊กตาไดโดเสาร์ แล้วพอเริ่มรายการก็จะแปลงร่าง จากนั้นก็จะเล่านิทาน แล้วมีช่วงพาไปเที่ยวด้วยจอทีวีทางหน้าท้อง ไม่ใช่โพ ลาล่าอะไรนั้นนะครับ รายการนี้ออกอากาศช่องไอทีวี(ไม่รู้มีใครทันรุ่นนั้นหรือเปล่า) ช่วงน่าจะประมาณ ๗ โมงครึ่ง ออกเฉพาะวันอาทิตย์หรือเปล่าผมก็ลืมๆไปบ้างแล้ว แต่เนื้อเพลงผมจำได้ดีเพราะดูทุกครั้ง
ได้ยินเพลงนี้แล้วทำให้นึกย้อนไปถึงวัยเด็ก ตอนเด็กๆแถวบ้านผมมีอะไรให้เล่นเยอะเลย โดดยางผมก็เคยเล่น เป่ากบ ลูกแก้ว เล่นขายของ หอบกะลา กระป๋อง มาเล่นเป็นพ่อแม่ลูก ทำครัวหุงหาอาหาร บางทีก็เล่นต่อสู่กัน ฟันดาบ ไปตัดไม้มาทำดาบ เอาก้านกล้วยทำเป็นปืน พ่อเคยทำรองเท้าจากไม้ให้ใส่ ไปตัดไม้แล้วมาเหลา เอาเปลือกไม้มาดัดให้มันโค้งตอกตะปูซ้ายขวาให้มันสวมได้ ใส่ได้ครึ่งวันก็พังแล้ว บางครั้งก็เอากระป๋องนมมาทำเป็นล้อรถ เอาไม้ปอมามัดกับยางเป็นโครงรถ ของเล่นนี่หาได้แถวๆบ้านครับ อยากเล่นอะไรก็หาเอาแถวๆบ้าน
ผลหมากรากไม้ก็อุดมสมบูรณ์ไปทุกอย่าง อยากกินอะไรล่ะ มะม่วง ลูกหว้า มะพร้าว ขนุน น้อยหน่า เยอะไปหมดเลยครับ หากมาเปรียบเทียบกับเด็กยุคปัจจุบันแถวบ้าน น้อยคนนักที่จะเล่นอะไรเหมือนแต่ก่อน บางอย่างมันยังไม่รู้จักเลยครับ คงเป็นเพราะว่าความเจริญทางเทคโนโลยีเข้ามาครอบงำสังคมในทุกระดับ เด็กในเจเนอเรชั่นหลังๆจึงมีพฤติกรรมที่เปลี่ยนไป รวมทั้งพ่อแม่ที่เป็นพ่อแม่วัยรุ่นเยอะ วุฒิภาวะยังไม่ค่อยมี มาเจอความเจริญทางเทคโนโลยี สุดท้ายคือการมีลูกก่อนวัยอันควร แล้วที่ผมเห็นในปัจจุบันก็คือความเป็นปัจเจกบุคคลมีสูงมาก ทุกคนเรียกร้องสิทธิส่วนตัวกันมากขึ้น โดยที่เราลืมถึงสิทธิส่วนรวม บรรทัดฐานบางอย่างที่เป็นโครงสร้างพื้นฐานทางสังคมได้ถูกความเป็นปัจเจกบุคคลเข้าทำลายอย่างรวดเร็ว ทำให้คนเห็นแก่ตัวกันมากขึ้น เห็นสิ่งที่ผิดปกติกลายเป็นสิ่งที่ไม่ผิดปกติ
มันอาจจะโอเคในระดับปัจเจกบุคคล แต่ว่ามันอาจจะไม่โอเคสำหรับสังคม เหมือนกับเศรษฐศาสตร์ มันอาจจะให้ผลดีในระดับจุลภาค แต่ระดับมหภาคมันอาจจะไม่ดีก็ได้ ผมเองก็ไม่รู้ว่าจะเตรียมตัวรับมือยังไงกับเจเนอเรชั่นที่เปลี่ยนแปลงไปแบบก้าวกระโดด เพราะลูกผมกับผมมันเป็นคนละเจเนอเรชั่นกัน คงเลี้ยงให้ได้ตามความสามารถและคงต้องปรับตัวอีกเยอะ เพราะทัศนคติและมุมมองของสังคมในเจเนอเรชั่นล่าสุดมันเริ่มเบี่ยงเบนไปจากเดิม ดีไม่ดีคือเห็นตรงกันข้ามกับสิ่งที่รุ่น ๓๐ อัพเขาเห็นหรือเขามีความคิดอย่างไร
ก่อนจะมีลูกผมก็คิดนะครับว่า ถ้าผมมีลูกแล้วผมจะรับมือกับเขายังไง ผมจะเลี้ยงเขายังไงในท่ามกลางกระแสสังคมและเทคโนโลยีที่เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว พอมีมาแบบกะทันหันพลันด่วนแบบนี้ ก็เล่นเอาเป๋ไปช่วงหนึ่งเหมือนกัน ตอนนี้ก็คงได้แต่คิดเผื่อไปต่างๆนานา เลี้ยงลูกไม่ใช่เรื่องง่ายและไม่ใช่เรื่องยากอีกเช่นกัน ผมเห็นความลำบากของแม่ที่เลี้ยงเจ้าแสบเจ้าซ่าแล้ว ทำให้ย้อยถึงตอนที่แม่เลี้ยงผมมา คงลำบากน่าดู เฮ้อ แต่นั่นมันก็คงเป็นเรื่องของอนาคตล่ะครับ ทุกอย่างมันมีการเปลี่ยนแปลง ไม่มีอะไรคงที่ถาวร เหมือนคำพระท่านสอนแหละครับ อดีตล่วงมาแล้ว อนาคตยังมาไม่ถึง อย่าไปรำพึงรำพันกับมัน ทำปัจจุบันให้ดีที่สุด
๑ ทุ่มตรง ผมมานั่งฟังสิบเวรอบรม ส่วนหมวดบูมกับหมวดเต้ยออกไปกินข้าว คืนนี้พี่แกคงจะนอนที่กองร้อยทั้ง ๒ คน สิบเวรใจดีเล่าเรื่องตลกโปกฮาให้ฟังครับ เป็นประสบการณ์ที่เคยไปฝึกที่ป่าของรุ่นพี่เก่าๆ ใครไปเจออะไรมาบ้างก็เล่าให้ฟังนั่งขำกันที่หน้ามุขกลางน้ำตาเล็ดน้ำตาซึม
“เออ แล้วมีรุ่นพี่ของพวกเอ็ง ตอนนั้นหมู่เป็นหัวหน้าชุดยิง ข. วันหนึ่งช่วงกลางคืน ต่างคนต่างผูกเปลนอนเรียบร้อยแล้ว รุ่นพี่ของพวกเอ็ง ชื่ออะไรวะ เออ ชื่อโก้ จำได้ละ ไอ้โก้มาสะกิดหมู่ หมู่ๆ ผมปวดขี้ หมู่เพิ่งจะหลับ มันก็เซ้าซี้นั่นแหละ เลยไปยืนเป็นเพื่อนมันหน่อย ไอ้สัส หมู่ยืนใต้ต้นไม้ มันก็เอาพลั่วเอาไฟฉายเดินไปหลายก้าว แล้วดับไฟ มันคงจะขี้อยู่มั้ง พอสักแปบเท่านั้นแหละ ไอ้ห่าเอ๊ย รถถังวิ่งมาจากทางไหนก็ไม่รู้ ตุบๆตับๆ ไอ้โก้ร้องจ้ากถือพลั่วข้าง มืออีกข้างมันดึงกางเกงวิ่งมาหาหมู่ ตูดเติดไม่ได้เช็ด มันร้อง หมู่ๆ ช่วยผมด้วยยยยยยยยยย หมู่ก็ตกใจ ทำอะไรแทบไม่ถูก จนรถถังมันวิ่งผ่านไป เอาไฟฉายมาส่องดูมัน แล้วก็ขำก้ากออกมา ไอ้สัส ใบไม้ยังคาตูดอยู่เลย”ฮ่าๆๆ พวกผมนั่งขำกันทั้งกองร้อย ไอ้สัส ขี้อยู่ดีๆเกือบตายเพราะรถถัง
“แล้วทำไงต่อครับหมู่”รุ่นพี่ถามแทรก
“ก็ให้มันเช็ดตูดแล้วกลับไปนอนดิ ไอ้สัส ตอนเช้าหมู่มาเล่าให้คนอื่นฟัง แม่งขำกันน้ำตาเล็ด เออ แล้วมีรุ่นไหนวะที่หนีวัวน่ะ”
“หมู่ตอนหมวด ปีที่แล้วครับหมู่”ไอ้เฉินพูดแทรกขึ้นมา
“เออ ไอ้ห่า กลัวอะไรไม่กลัว กลัววัว แล้วมึงไอ้พัน ไอ้สัส พวกมึงคิดดู ต้นมะขามทั้งต้น ไหนจะเป้สนาม ไหนจะปืนเนเกฟ มันแบกขึ้นไปจนถึงยอดมะขาม พอตอนลงกลับลงไม่ได้”ฮ่าๆๆๆ คิดแล้วก็ขำครับ ทหารเกือบ ๖๐ คน วิ่งหนีวัวทั้งฝูง ผมเองก็ไม่ต่างจากคนอื่น กลัวมันจะเอาเอาเหมือนกัน ไหนจะปืนกล ไหนจะเป้สนาม ดีนะที่ไม่ทะลึ่งปีนไปบนยอดไม้ หาต้นไม้ใหญ่ๆหลบเอา นั่งเล่าเรื่องตลกที่ไปเจอกันอยู่ครู่ใหญ่จากนั้นก็ไปหาอะไรกินที่ตลาด
“ฟาง กลัวไอ้ซันหายเหรอ ถึงได้โทรหาทุกวัน”ผมพูดแทรกระหว่างที่ไอ้ซันคุยโทรศัพท์กับฟาง สิ้นคำไอ้ซันก็ยื่นโทรศัพท์ให้ผม
“อะไรอ่ะพี่บอมบ์ ชอบแซว”ฟางพูดเสียงใส
“แซวนิดแซวหน่อยไม่ได้เลยนะ กลัวไอ้ซันหายรึไง”
“ไม่ได้กลัวหายหรอก แต่กลัวคนอื่นจะลากไป ทหารชอบเจ้าชู้”เข้าใจผิดกันเยอะจริง ทหารที่รักเดียวใจเดียวก็มีเยอะนะครับ
“หึหึ หาเมียใหม่อีกสักคนสองคนให้ไอ้ซันดีกว่ามั้ง”ผมพูดขำๆ
“เอ๊ย อาบอมบ์ อย่าพูดงี้ดิ”ไอ้ซันร้องออกมาทันที
“พี่บอมบ์ วุ้ย อย่าทำให้คนอื่นเขาแตกแยกกันดิ คอยดูนะ ถ้าได้ลาเมื่อไหร่นะ ฟางจะแกล้งพี่บอมบ์คืน”ฟางขู่
“ฮ่าๆๆๆ ล้อเล่นๆ อ่ะๆ สวีทกันต่อเหอะ พี่ไม่กวนแล้ว”ผมยื่นโทรศัพท์ให้ไอ้ซัน จากนั้นมันก็คุยจ๊ะจ๋ากันต่อ เล่าเรื่องที่มันฝึกทั้งวันให้แฟนมันฟัง ผมเองไปหานมกินแล้วกลับมาขัดรองเท้า ดูเสื้อผ้าอาภรณ์ที่จะต้องใส่ในวันพรุ่งนี้ พรุ่งนี้วันหยุดครับไม่ต้องฝึก
“เป็นไรมึง ทำหน้าเหมือนกินนมบูด”ผมสะกิดถามไอ้ศักดิ์ที่นั่งกอดเข่าทำหน้าเหม่อลอยอยู่บนเตียง
“เปล่า แค่คิดอะไรเพลินๆ เฮ้อ ไอ้มหาไปไหนวะ”
“เข้าห้องน้ำมั้ง มีเรื่องเครียดเหรอมึง”
“เออ นิดหน่อยว่ะ กูเบื่อพี่กูว่ะ เมื่อไหร่มันจะตายๆไปซักทีก็ไม่รู้ หาแต่เรื่องเดือดร้อนมาให้”ไอ้ศักดิ์นอนหงายเอาขาห้อยลงพื้นทั้ง ๒ ข้าง อีหนูหิ้วรองเท้าที่ขัดเสร็จแล้วมาวางใต้เตียงแล้วมานั่งตักผมแบบวิสาสะ
“อะไรครับที่รัก ยั่วพี่เหรอ”ผมโอบเอวอีหนู หยอกเล่นขำๆ
“คนบ้า เขินเลยกู กะว่าจะแกล้งสักหน่อย พี่บอมบ์บ้า”มันทุบอกผมทีหนึ่ง เจ็บตัวตลอดอ่ะ
“มึงก็สะดีดสะดิ้งไปได้”
“แหม ก็มันปลื้มนี่นา ไอ้ศักดิ์เป็นไรอ่ะ อีนังเผือกทิ้งมึงรึไง”อีหนูลงไปนั่งบนเตียง
“กูจะตายเพราะเห็นหน้ามึงนี่แหละหนู”
“ไอ้เหี้ย”
เช้าวันจันทร์เรามาเริ่มฝึกกันต่อครับ คราวนี้เป็นการฝึกรูปขบวนทางยุทธวิธีฝึกครึ่งเช้าเอาพอรู้ตำแหน่งว่าใครต้องอยู่ตรงไหนอะไรยังไง เวลาเข้าตีกลางวันต้องเดินขบวนรูปแบบไหน เข้าตีกลางคืนต้องทำอย่างไร การหมอบ การคลาน การโผ อะไรต่างๆ ช่วงบ่ายก็จะเป็นการฝึกการตรวจสภาพความพร้อมรบ ฝึกพร้อมกันทั้ง ๒ กองร้อย คือกองร้อยของผมกับกองร้อยของหมวดเต้ย การฝึกครั้งนี้ยิ่งใหญ่กว่าครั้งที่แล้วครับ เพราะเป็นการฝึกที่ใหญ่ขึ้นกว่าครั้งที่แล้ว ทหารเยอะมาก
และแล้วสัปดาห์การตรวจสอบการฝึกก่อนไปฝึกที่สนามจริงก็มาถึง ทุกคนทำเต็มที่เลยครับเพราะตรวจสอบเสร็จแล้ว อีก ๓ วันเราจะต้องเดินทางไปฝึกที่ป่าเมองกาญจน์กันแล้ว ไม่มีอะไรมากมายครับ ทำตามคำสั่งอย่างเดียว ใช้เวลาประมาณ ๑ ชั่วโมง ทุกอย่างก็เสร็จเรียบร้อย ครั้งหน้าก็คงจะเป็นการผจญป่า จะโหด มัน ฮา ยังไงก็ต้องคอยลุ้นกันต่อไปครับ
-
หมวดเต้ยกับหมวดบูมซึมซับความรั่วมาจากบอมบ์กับมหาใช่ไหม 5555
จะไปฝึกกันอีกครั้งแล้ว คราวนี้จะต้องวิ่งหนีวัวอีกไหมนี่ สู้ๆนะทุกคน
:mew1: :L2:
-
555555 :laugh:
ก็พวกพี่นั่นแหล่ะที่พาสองหมวดเพี้ยนน่ะ
รับผิดชอบด้วยนะค่ะพวกพี่ทั้งสองคน
หมวดเต้ยน่าสงสารรรร มาซบอกเค้าก็ได้นะ คึคึ อุ่นเหมือนกานนน
-
รออ่านตอนต่อไป จะเจอผีอีกป่าวว คริคริ
-
อยากอ่านต่อจังเลยยยย
ฮืออ หนูน่ารักมากก
หลงมันแล้วเนี่ย ><
ปล. บอมบ์นี่กอดเขาไปทั่วนะ
งอนแทนหมวดบูม ชิ
:z2:
-
หมวดเต้ยกะหมวดยูมอยู่ในสมาคมนิยมผัวตลก
-
น้องหนูนี่น่ารักตลอด
-
แอบอยากอ่านสวิงกิ้ง
กร๊าซซซซซซซซ
:hao7:
-
ตอนที่ ๖๑ ของฟรี
“อ่ะ เดี๋ยววันนี้หมู่คงไม่อบรมอะไรมาก เดี๋ยวจะให้ไปดูความเรียบร้อย ใครยังไม่ได้โหลดของก็ไปทำให้เรียบร้อย จะเอาอะไรไป จะเอาอะไรออก อย่ามีคนทะลึ่งเอามุ้งไปกางนะ มึงหาที่กางไม่ได้หรอก ผ้าห่มก็ด้วย กางเกงในก็อย่าเอาไป เดี๋ยวล้อเบียด ใส่บ๊อกเซอร์ดีที่สุด เอ้า ไปปรึกษารุ่นพี่เอาแล้วกันว่าจะเอาอะไรไม่เอาอะไรไป ๒ ทุ่มครึ่งเวลาเดิม มาสวดมนต์แล้วเช็คยอดอีกครั้ง เชิญ”
“ตรง”
“ขอบคุณครับ”ทุกคนลุกขึ้นยืนตรง กล่าวขอบคุณแล้วต่างแยกย้าย ใครไม่ได้ไปฝึกป่าก็ไปตลาด ส่วนใครที่ต้องไปป่าต่างเตรียมข้าวของ ดูความเรียบร้อยอีกรอบ ผมเองโหลดของตั้งแต่บ่ายแล้วครับ แต่เพื่อความไม่ประมาทก็มาเช็คดูอีกครั้งว่าเราลืมเอาอะไรไปหรือเปล่า หรือว่าขาดเหลืออะไรบ้าง นั่งเช็คสักครู่ ดูเสื้อผ้าที่จะต้องใส่ไปวันพรุ่งนี้ ทุกอย่างโอเค โทรไปคุยกับแม่อยู่พักหนึ่ง แล้วโทรไปคุยกับพี่เบิ้ล กับแม่นี่ผมโทรคุยทุกวัน เผื่อมีอะไรขาดตกบกพร่องเกี่ยวกับเรื่องลูก โชคดีนะครับที่ได้พี่นกกับพี่นพ พ่อแม่ไอ้ซันมาช่วยเลี้ยงลูก ผมเลยโล่งอกไปเปราะใหญ่ ผมไม่ได้ให้เลี้ยงฟรีนะครับ มีเงินเดือนเงินดาวน์ให้เหมือนกัน ส่วนใหญ่พี่นกจะให้ผมโอนไปให้ไอ้แซมน้องไอ้ซันซึ่งกำลังเรียนอยู่ กับพี่เบิ้ล พี่น้อย พี่นิด ผมก็โทรหาบ่อย ถ้าผมไม่โทรไปพี่ชายผมก็จะโทรมาเอง มีอะไรเราปรึกษากัน คุยกัน แม่ผมจะสอนเรื่องความรักพี่รักน้องบ่อยมาก ส่วนพี่น้อยกับพี่นิดก็มักจะสอนลูกๆของตัวเองให้รักแม่ผม ถึงแม้พี่น้อยกับพี่นิดจะถูกเก็บมาเลี้ยง แต่แกก็มักจะพูดเสมอแหละครับว่าแกก็เป็นลูกในไส้ของแม่ผมเหมือนกัน ถึงแม้จะไม่ได้คลอดจากท้องแม่ผมก็ตามเถอะ นี่ผมยังหาเวลาว่างรวมญาติไม่ได้เลยครับ ถ้ารวมญาติได้เมื่อไหร่บ้านผมไม่มีที่จะนอนแน่นอน ญาติเยอะมาก พี่เบิ้ลก็ลูก ๒ ไปละ ไอ้ภีม ไอ้ภูมิ พี่น้อยลูก ๔ พี่นิดลูก ๕ คน ลูกๆของพี่น้อยกับพี่นิดหลายคนแต่งงานไปบ้างและมีหลานแล้วด้วย คนละ ๒ บ้าง ๓ บ้าง ผมนี่ต้องกลายเป็นปู่ตั้งแต่อายุไม่ถึง ๓๐ ฮ่าๆ
ช่วงที่คนกำลังวุ่นวายผมก็แอบดอดไปพลอดรักกับผู้หมวดสักหน่อย เข้าไปในห้องที่โต๊ะทำงานไม่เห็น เลยชะโงกหน้าเข้าไปดูในห้องนอน นอนคว่ำอ่านหนังสืออย่างสบายใจ ผมจึงตะครุบเบาๆ ฮ่าๆๆ
“หนัก”ไม่หนักได้ไงครับ ผมนอนทับทั้งตัว ไม่มีออมแรง หอมแก้มนิดหนึ่งแล้วนอนตะแคงโอบเอว “ข้าวของเตรียมเรียบร้อยแล้วเหรอ”
“ครับ”ผมพยักหน้าผู้หมวดวางหนังสือลงบนหัวนอนแล้วพลิกตัวนอนหงาย “จุ๊บ”ยื่นหน้าไปจูบเบาๆ หมวดบูมแกยังนิ่งอยู่ อยากจะเขมือบให้มันรู้แล้วรู้รอดไป “บรรยากาศน่าเอากันสัก ๕ ทีนะครับ”
“ทะลึ่ง จะไปป่าอยู่แล้วแทนที่จะคิดถึงเรื่องจะทำยังไงให้เอาตัวรอดในป่า คิดแต่เรื่องอะไรไม่รู้”
“หึ ก็เรื่องใต้สะดือไง ดูท่าภาคกองร้อยคงจะมันนะครับ”
“มันเหรอ เห็นทหารชอบบ่นเหนื่อยอย่างนั้นอย่างนี้ ไม่อยากไปฝึกบ้าง สารพัดจะบ่น”
“ใครๆก็บ่นแหละครับที่รัก มันไม่ได้สนุกและไม่ได้เหนื่อยอย่างที่คิดไว้นี่นา ตอนเหนื่อยก็เหนื่อยสายตัวแทบขาด ตอนสนุกก็สั้นๆ ฮื้อ กูข่มขืนผู้หมวดในกองร้อยจะโดนขังไหมวะ”บี้จมูกลงบนแก้มเนียนๆของผู้หมวดด้วยความหมั่นเขี้ยว ยิ่งมองยิ่งน่ารักขึ้นทุกวัน ผู้หมวดโอบคอผมรั้งไว้แล้วประกบจูบอย่างทันท่วงที จูบกันแค่พอหอมปากหอมคอครับ จูบนานกว่านี้เดี๋ยวจะไม่ได้หยุดอยู่แค่จูบ ฮ่าๆๆ
นอนคุยกับผู้หมวดพักหนึ่งจนใกล้เวลาสวดมนต์จึงออกไปนั่งรอ พอ ๒ ทุ่มครึ่งได้เวลาแล้ว รุ่นพี่นำสวดมนต์ กล่าวคำปฏิญาณ ร้องเพลงสรรเสริญพระบารมี แล้วก็มาเช็คยอด จากนั้นจึงปล่อยให้นอนพักผ่อน ห้ามเพ่นพ่าน ผมเองก็ไม่มีอะไรจะทำแล้ว กางมุ้งนอน พักผ่อนเยอะๆเพราะต้องตื่นตั้งแต่ ตี ๓ ครึ่ง
“ครับ ครับ ฝันดีครับที่รัก”ไอ้มหาคุยโทรศัพท์กับหมวดเต้ยแน่เลย มันวางสายเอาโทรศัพท์วางไว้ใกล้ๆ “ฝันดีมึง”
“เออ ฝันดีเช่นกัน”
“น้องปอเช่ ฝันดีนะที่รัก”ไอ้มหาชะโงกหน้าไปอวยพรอีหนู
“จ้า สามีทั้ง ๒ คน ฝันดีผีขย่มเตียง เฮ้อ อยากจะมุดมุ้งเข้าไปจูบสักทีสองที จุ๊บๆ”มันส่งจูบมาเบาๆเอาซะพวกผมยิ้มอารมณ์ดีก่อนนอน
ปรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด เสียงนกหวีดยังเป่าไม่ครบทำนอง ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมารีบเก็บหมอนเก็บมุ้งอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็หยิบขันสบู่ลงไปอาบน้ำอาบท่า จะช้าไม่ได้ครับ ผมไม่ชอบให้ใครด่า ใช้เวลาไม่นานมากกับการอาบน้ำ เก็บข้าวของทุกอย่างยัดใส่ตู้ให้เรียบร้อย จากนั้นก็แต่งตัวเป็นชุดฝึกพราง ใส่หมวกเหล็ก สวมสายเก่งกะติกน้ำแล้วใส่ถุงเท้า หิ้วคอมแบท แบกเป้ไปที่หน้าสนามบาส เอาของวางลงก่อนจะไปช่วยไอ้มหาหยิบปืนจากในคลังมาแจกให้ตามตำแหน่งที่ได้ เสียงโหวกเหวกโวยวายของรุ่นพี่บางคนที่เร่งรุ่นน้อง ผมเองอยู่ช่วยจนเสร็จแล้วลงไปด้านล่าง ไม่มีใครกล้าต่อว่าอะไรผมมากมายหรอกครับ ถ้าว่ามาแบบไม่มีเหตุผล เจอผมเอาคืนแน่
“เรียบร้อยใช่ไหมยักษ์”จ่าตบไหล่ถามผม
“ครับจ่า”
“เอ้า ไอ้พวกทีเหลือเตรียมตัว ใกล้เวลานัดแล้วเว้ย แบกเป้ ปืนผาหน้าไม้ดูให้เรียบร้อย”ผู้กองเน้นย้ำจากนั้นพวกผมก็ตรวจดูความเรียบร้อยอีกครั้งโดยมีนายสิบเดินมาดูเป็นรายบุคคล พอใกล้ถึงเวลาเราจึงไปรวมที่หน้าลานรวมพล ฟังคำชี้แจงจากผู้กองครู่หนึ่งจากนั้นก็ทำพิธีสักการะพระบรมราชานุสาวรีย์แล้วขึ้นรถตามที่ผู้กองได้แบ่งว่าใครต้องขึ้นคันไหน
เอาเป้วางที่ใต้รถแล้วแบกปืนขึ้นไป วางปืนบนหัวแล้วนั่งให้เรียบร้อย รุ่นน้องเอาข้าวมื้อเช้ามาแจกคนละกล่อง กูล่ะเบื่อกับข้าวโรงเลี้ยง มันใส่หมูเยอะๆนี่จะตายห่ารึไงวะ เจอแต่ผักและผัก กูกินจนเขาจะงอกบนหัวอยู่แล้ว
“เขาทำอะไรให้กินวะมหา”ผมไม่อยากจะเปิดกล่อง
“ไข่ต้ม แกงเห็ด กับหมูทอดชิ้นเล็กๆ กูว่าพรุ่งนี้มะรืนนี้มันก็จะวาเลนไทน์แล้วนะ มันเข้าใจผิดว่าเทศกาลกินเจหรือไง ใส่ผักมาซะกูอิ่มยันชาติหน้า”มองกับข้าวแล้วก็เศร้าใจ ต้องกินทั้งอย่างนี้แหละครับ ไม่กินไม่ได้ อดตายขึ้นมาใครจะรับผิดชอบชีวิตที่เหลือ กินข้าวอิ่มแล้วก็ตั้งหน้าตั้งตานอนหลับ พักผ่อนเยอะๆ ไปครั้งนี้คาดว่าจะเหนื่อยน่าดู
หลับๆตื่นๆตลอดทางจนมาถึงสถานที่ขายของฝากที่ไหนสักแห่งในกาญจนบุรี ผู้กองจึงสั่งให้หยุดรถแล้วให้พวกผมลงไปผ่อนคลาย ใครจะซื้อหาอาหาร จะกินอะไร ของฝากของกินของใช้ก็ต้องรีบหน่อย อันดับแรกที่พวกทหารหน้าดำๆอย่างพวกผมทำหลังจากลงจากรถก็คือ
“เฮ้ย มีไฟแช็คไหม”
“ไอ้โป้ บุหรี่ตัวดิ กูลืมเอาออกจากเป้วะ”
“เฮ้ย ใครมีแอลแดงบ้างวะ แลกหน่อย กูไม่ชอบแอลเขียว”
“โห ไอ้สัส พ่อรวยนะมึง ดูดมาโบโร่เว้ยเฮ้ย”
“นี่ยังไม่ถึงป่ามึงเอายาเส้นมาดูดแล้วเหรอวะ”
“ยาเส้นใบจากใครสนใจทางนี้เว้ย”
“อีหนู มึงดูดบุหรี่ไม่เป็น สนใจดูดจวยกูไหมมึง”
“ไอ้เหี้ย แม้แต่หมอยกูยังไม่อยากจะเห็นเลย พวกเล็กสั้นขยันซอยน่ะหุบปากไปเลยมึง”
“ฮิ้ววววววววววววววว”
นี่แหละครับความโกลาหล ต่างคนต่างหยิบบุหรี่มาจุดสูบอย่างอัดอั้น ผมเองหยุดมาได้พักใหญ่แล้วเลยคิดจะสูบอีกเพราะที่ผ่านมาก็จัดไปเยอะเหมือนกัน เหล้า เบียร์ บุหรี่ ย้อนคิดไปแล้วมันก็ไร้สาระ คนอื่นคิดไงไม่รู้นะ ผมคิดว่าผมไม่ควรเอาชีวิตไปลำบากตอนแก่
“แฮ่”
“เหี้ยลากไก่”ผมร้องอุทานด้วยความตกใจ ใครแกล้งวะเนี่ย พอหันหลังไปเจอหน้าตี๋หล่อยิ้มแป้น หมวดเต้ยนะหมวดเต้ย “แกล้งผมให้ตกใจนะผู้หมวด”
“อยากกินไก่เหรอ”
“อยากกินตับคนแถวนี้มากกว่า สนใจป่ะ ผมแซ่บนะ”ผมเลียริมฝีปากทำหน้าหื่นใส่หมวดเต้ย หมวดบูมยืนขำคิกถูกอกถูกใจ
“กูจะฟ้องพ่อ ว่ามึงทะลึ่งกับกู”หมวดเต้ยทำท่าเด็กน้อย แหม กูอยากจะลดอายุเหลือสัก ๑๕ เสียจริง แก่แล้วทำตัวแบบนี้ไม่ค่อยเข้าท่าสักเท่าไหร่
“หึหึ เด็กน้อย เอาอมยิ้มไหม เดี๋ยวพี่ซื้อให้”ไอ้มหาขำกับท่าทางของหมวดเต้ย
“เอาไปให้ปลวกแดกในป่าเหอะ เออ พูดงี้ก็ดี บอมบ์ เลี้ยงหน่อยดิ อยากกินทั้งร้านเลยว่ะ”
“กระเบื้องหลังคาก็กินด้วยเหรอ”
“บ้านมึงเหอะ”ต่อยไหล่ผมเบาๆแล้วซื้อข้าวของ ส่วนใหญ่เป็นขนมซะมากกว่า คงไม่หอบไปกินในป่าทั้ง ๑๐ กว่าวันหรอกครับ เอาแค่พอแบกไปได้ก็พอ
อิ่มหนำสำราญกันแล้วก็ขึ้นรถเดินทางกันต่อ บนรถตอนนี้ก็สนุกสนานเฮฮากันครับ ดีนะครั้งนี้หมู่อาร์ตไม่ได้มาฝึกด้วย สบายหูสบายตาไปหลายสิบวัน นั่งรถไปก็คุยกับไอ้มหาเรื่องเรื่อยเปื่อยจนน้ำลายแห้งจึงได้งีบอีกครั้ง
“บอมบ์ ถึงแล้ว”ไอ้มหาสะกิดผมเบาๆ ผมลืมตาขึ้นตอนนี้ทุกคนเตรียมตัวแต่งเนื้อแต่งตัวให้เรียบร้อย หยิบสายเก่งหมวกเหล็ก หยิบปืนผาหน้าไม้มาประจำกาย ผมเองก็หยิบนู้นหยิบนี้มาเตรียมตัวเช่นกัน จนรถจอดสนิทที่หน้าสนามยิงปืนซึ่งเราเคยมายิงเมื่อครั้งฝึกภาคหมู่ตอนหมวดครั้งที่แล้ว
“เอ้าลงเว้ยๆ”จ่าพูดเสียงดัง พวกผมทยอยกันลงจากรถอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็หยิบเป้มาวางไว้ข้างทางใครเจอเป้ของตัวเองก็หยิบขึ้นหลังไป ใครไม่เจอก็หาให้กัน ที่เป้จะมีป้ายชื่อติดไว้ทุกใบนะครับว่าเป้ใครเป็นของใคร เพื่อจะได้รู้ว่าของใคร อยู่หมู่ หมวดไหน กองร้อยกองพันไหน ผมเดินหาเป้ครู่หนึ่งก็เจอ หยิบขึ้นมาสะพาย หนักเอาหารอยู่เหมือนกันแต่ชินแล้วครับ เพราะว่าแบกเป้วิ่งกับหมวดบูมหมวดเต้ยตั้งครึ่งเดือนไม่ชินให้มันรู้ไป
“เอ้า ทุกคนฟัง ตอนนี้ให้ยืนกับเป็นหมู่เป็นหมวด ใครอยู่หมวดไหนหมู่ไหนก็ยืนตามตำแหน่ง ให้ผู้หมู่แต่ละหมู่เช็คยอดและเช็คอุปกรณ์ด้วย”ผู้กองพูดเสียงดัง พวกผมตั้งใจฟังแล้วรีบไปยืนเป็นกลุ่มแล้วเช็คชื่อเช็คอุปกรณ์ตามคำสั่งของผู้หมวด พอครบเรียบร้อยเราจึงเดินไปที่สนามยิงปืนเพื่อยิงปรับปืน ใช้เวลาเกือบทั้งวันเพราะคนเยอะมาก แล้วก็มาช็อตเด็ดของพวกปืนกล ผมกับไอ้มหาสร้างชื่อไว้เยอะ
“เฮ้ย พวกมึง ๒ คน หลับตลอดเลยนะ ช่วยสนใจใยดีบ้างดิวะ”รองผู้พันเดินมาดุผมกับไอ้มหาที่นอนกอดปืนกลอยู่ใต้ร่มไม้ ผมปรือตามองแล้วก็ลุก รองผู้พันแกเป็นคนดุมากครับ
“ครับ”ผมลุกขึ้นยืนทำความเคารพรองผู้พันแล้วเอาปืนแบกไปวางที่แท่นตั้งยิง หยิบกระสุนมา ๑ สายกระชากคันรั้ง เช็คสภาพนิดหน่อยแล้วค่อยๆป้อนกระสุนเข้ารังเพลิง
“ฮ้าว”ผมอ้าปากหาวเสียงดัง สะบัดหัวเบาๆและขยี้ตา สภาพเพิ่งตื่นก็แบบนี้
“พร้อมไหมเนี่ย หาวจนน้ำตาเล็ดเชียว”ผู้พันเดินมาถาม
“พร้อมครับผู้พัน ขอทำใจแปบนึงครับ” ผมเดินออกมาจากฐานยิงบิดตัวไปมา ไอ้มหานี่ไม่ต่างจากผมเลยครับ สภาพเดียวกัน คนอื่นมองมาอาจจะหมั่นไส้ที่ผมกับไอ้มหาชิว
“ป่ะมึง”ไอ้มหาตบไหล่ “ครั้งนี้จะเอาเท่าไหร่ กู ๘”
“กูน่าจะ ๖ ว่ะ” ที่ไอ้มหาพูดว่า ๘ นี่หมายถึง ๘๐ นัดนะครับ ส่วนผมคิดว่าน่าจะ ๖๐ นัด เพราะเรายิงแค่ ๑๐๐ นัดเท่านั้น ผมเดินเข้าไปที่ฐานยิงเอาปืนประทับบ่าเล็งไปที่เป้าซึ่งอยู่บนเขาอีกลูกหนึ่ง ปืนกระบอกนี้เป็นกระบอกเดิมที่ผมเคยยิงเมื่อครั้งที่แล้ว ศูนย์หน้าศูนย์หลังน่าจะไม่ได้เปลี่ยนแปลงอะไรมาก เมื่อได้รับสัญญาณว่ายิงได้ ผมก็ยิงตามจังหวะ การยิงปืนกลไม่ได้ยิงพรวดๆเหมือนในหนังนะครับ ถ้ายิงแบบนั้นปืนแตกแน่ ต้องยิงเป็นจังหวะ ใช้เวลาไม่นานกระสุนหมดสาย แล้วก็เป็นทีของไอ้มหาบ้าง ไอ้มหายิงจบก็เป็นการตรวจเป้า ผมหยิบปืนมาวางด้านล่าง ให้ลำกล้องมันเย็นจะได้ทำความสะอาดเลยทีเดียว
“กูเลือกคนไม่ผิดจริงๆ ไอ้มหา ๘๗ ไอ้บอมบ์ ๗๙ คงไม่ต้องปรับปืนหรอกมั้ง”จ่าที่เป็นผบ.หมู่ปืนกลพูดกับพวกผม
“ครับจ่า ไม่ต้องปรับหรอกครับ”ไอ้มหาตอบ
“มึงได้เพราะง่วงหรือได้เพราะแม่นกันแน่วะ”ผู้พันทำหน้าสงสัยใส่พวกผม ๒ คน
“ครั้งที่แล้วมันก็ได้เยอะครับผู้พัน คนละไม่ต่ำกว่า ๔๐๐ นัด”จ่าเป็นคนตอบแทนพวกผม
“เออๆ เก่งเว้ย เดี๋ยวถ้าผลงานครั้งนี้ออกมาดี เดี๋ยวผู้พันพาพวกเอ็ง ๒ คนไปเลี้ยง”ผู้พันตบไหล่ผมกับไอ้มหา ๒ คน ผมยิ้มรับ ผู้พันเดินไปที่อื่นต่อพวกผมเก็บปืน เช็ดน้ำมันนิดหน่อยแล้วก็มานั่งรอปืนกลอีก ๖ กระบอกซึ่งกำลังยิงปรับปืนอยู่ สุดท้ายก็ไม่พ้นผมกับไอ้มหาเป็นคนช่วยปรับปืนอยู่ใกล้ๆ จนศูนย์หน้าศูนย์หลังมันตรงกันและเข้ากับตัวผู้ยิง ปืนทุกกระบอกนี่ใช่ว่าทุกคนจะยิงได้แม่นนะครับ ผมอาจจะยิงปืนกระบอกนี้แม่น แต่อีกกระบอกผมอาจจะไม่แม่นก็ได้เพราะการปรับปืน มันต้องปรับให้เข้ากับตัวผู้ยิงแต่ละราย ผมมาช่วยจ่าปรับปืนที่เหลือจนได้ผลเป็นที่น่าพอใจจากนั้นเราจึงย้ายฐานที่มั่นกันในตอนตะวันตกดินพอดี
-
“พี่บอมบ์ พี่มหา”อีหนูเดินถือปืนมาเรียกผมกับไอ้มหาเสียงหวาน
“เฮ้ย จะทำอะไร พี่ยอมแล้ว”ผมแกล้งเป็นยกมือขึ้น ๒ ข้างทำท่ายอมจำนน อีหนูค้อนผมทันที
“คนบ้า เดี๋ยวจับทำสามีกลางป่าเลยนี่ ทำอะไรกัน ทำไมไม่ผูกเปลสักที”
“ไม่รีบอ่ะ เป็นไง บรรยากาศในป่าในดง คิดถึงมันล่ะสิ”
“คิดถึงอะไรอ่ะพี่มหา”อีหนำหน้าเหรอหรา
“อ้าว ก็มึงเป็นชะนีป่าไม่ใช่เหรอ ไปร้องหาผัวๆกลางเมืองกลางกรุงนี่ จำที่อยู่อาศัยของตัวเองไม่ได้เลยเหรอ”ไอ้มหาพูดขำๆ
“คนบ้า พี่มหาอะไรแหละ ลิงป่าป่วนเมือง”
“มึงแน่ใจเหรอว่ามันเป็นชะนีป่าน่ะ กูว่ามันเป็นแรดด้วยนะ แล้วไม่ใช่แรดธรรมดา แรดมีนอ ข้างนอมีไข่ฮ่าๆๆๆ”
“พี่บอมบ์อ่ะ คนบ้า พี่อ่ะแหละลิงกอริล่า พี่มหาลิงชิมแปนซี ส่วนหนูก็ชะนีน้อยน่ารัก”
“จ้าแม่คุณทูนหัว”มานับจับเจ่าคุยกันเสียงเบาๆอยู่ครู่หนึ่งจากนั้นอีหนูก็เดินไปที่หมูของตัวเองไปนอน ส่วนผมเองก็ผูกเปล กางเต้นกันน้ำค้าง เอาปืนมาวางไว้ใกล้ๆตัวแล้วนอน ผมไม่ได้ผูกเปลสูงมากนะครับ สูงจากพื้นแค่ประมาณ ๒ ฟุต พอนอนลงไปมันก็สูงจากพื้นประมาณ ๑ ฟุต ทายากันยุงแล้วก็เอนตัวนอนสบายๆกับบรรยากาศแบบป่า มันวังเวงก็จริงแต่ก็ดูสงบ นี่ถ้าไม่มีผู้คนมาเยอะๆแบบนี้ผมก็ไม่ค่อยจะกล้านอนในป่าเท่าไหร่นะครับ ผมจินตนาการไม่ออกเลยว่าตอนพ่อผมเป็นพรานป่า พ่อนอนยังไง แล้วไม่กลัวอะไรบ้างเลยหรือไง
“ตื่นๆ เก็บข้าวเก็บของ”เสียงจ่าดังขึ้นในช่วงประมาณตี ๕ พวกผมต้องรีบลุกอย่างรวดเร็ว ทำอะไรอ้อยสร้อยไม่ได้เดี๋ยวจะโดนแดก
“สวัสดีครับจ่า”ผมยืนตรงวันทยหัตถ์จ่า ไม่ว่าเราจะอยู่ในป่าหรือในกองร้อยก็ต้องทำความเคารพกันทุกวัน
“เออๆ หวัดดี มาครบกันรึยัง”
“จ่าครับ ผมขออนุญาตไปขี้ก่อนครับจ่า”รุ่นน้องพูดหน้าบิดเบี้ยว
“เออ รีบไปรีบกลับเว้ย ใครยังไม่ทำอะไรก็รีบทำหน่อย จะขี้จะเยี่ยวก็รีบๆ เดี๋ยว ๗ โมงเราต้องไปรวมตัวที่บก.ร้อย แล้วดูขยะด้วยนะ ขุดดินฝังให้ดี อย่าให้มีร่องรอยว่าพวกเรามาอาศัย ไอ้ยักษ์ มึงดูน้องแทนจ่าด้วยนะ”
“ครับจ่า”ผมรับคำก่อนจะเดินดูรุ่นน้องและพูดเร่งไปในตัว ไอ้มหาตื่นมาเก็บข้าวของได้มันก็หยิบหมอไปต้มน้ำรอแล้วครับ เช้าๆแบบนี้ต้องกินกาแฟร้อนๆสักหน่อย กินอิ่มล้างหม้อสนามเก็บแล้วไปรวมตัวกันจากนั้นก็เดินทางเพ่อไปฝึกกันครับ การฝึกก็ไม่ได้มีอะไรมากมาย คล้ายกับหมู่ตอนหมวด แต่มันเพิ่มเลเวลขึ้นมาขึ้นดูยิ่งใหญ่ขึ้น
ช่วงเช้าเราก็ฝึกกัน ฝึกทั้งวันครับจนพลบค่ำกรรมการการฝึกก็กลับไป พวกผมเดินไปหาที่พักกันต่อประมาณสัก ๔ กิโลเมตรได้ ดีนะที่วิ่งแบกเป้มาก่อนทำให้ไม่ค่อยปวดเมื่อย
“กินขนมกันครับผู้หมวด”ผมยื่นน้ำแดงให้หมวดบูมที่นั่งอยู่บนเปลด้วยความสบายอารมณ์
“ของกูอ่ะบอมบ์”หมวดเต้ยทวงสิทธิ์
“เออแฮะ ลืมสนิท อ่ะ เอาขวดนี้ไปแล้วกันครับ ลืมซื้อมาเผื่อ”ผมหยิบขวดของผมส่งให้หมวดเต้ย
“ไม่เป็นไร กูกินกับไอ้บูมก็ได้ คนละครึ่ง”
“หึหึ พูดแบบนี้ไอ้ตวงได้ยินมันจะหึงหวงเอานะครับ”ผมยิ้มอย่างมีเลศนัย
“กูหมายถึงกินน้ำแดงคนละครึ่งขวดกับไอ้บูม ไม่ได้หมายถึงกินมึงคนละครึ่งกับเพื่อนกู กูล่ะเบื่อไอ้พวกเรียนกฎหมายมาจริงเลย มันชอบตีความสองแง่สองง่าม คิดอะไรที่มันเจริญหูเจริญตาว่าไปอย่าง คิดแต่เรื่องอะไรไม่รู้ พอกันกับไอ้ตวงเลยมึงนี่ หาใหม่ดีกว่ามั้ง”
“ลองดูสิครับถ้าหาได้ดีเท่าผมกับไอ้มหา เนอะหมวดบูม”
“เหอะ มีเยอะว่ะบอมบ์ นี่กูจำใจนะเนี่ย ถ้ากูไม่มึนกลิ่นขี้ในห้องน้ำกูคงไม่ตอบตกลงมึงหรอก”แหม ก็นะ บรรยากาศตอนไปพลอดรักของสองเราก็ช่างโรแมนติกเสียเหลือเกิน คนอื่นเขาอาจจะพูดว่าความรักของพี่เกิดที่เซเว่น แต่ของไอ้บอมบ์ ความรักของพี่เกิดข้างชักโครก สารภาพรักด้วยบรรยากาศตลบอบอวลท่ามกลางกลิ่นขี้
“เดี๋ยวฝึกเสร็จแล้วเจอกันบูม บูมยั่วพี่บอมบ์ตลอดเลยนะ”
“หึ ปากดีตลอดแหละมึง”หมวดบูมส่ายหัว
“ปากหวานด้วยนะครับ ผู้หมวดชอบไม่ใช่เหรอ เจอหน้าทีไรจับจูบทุกที”
“อ้าว ไม่ให้กูจูบแล้วจะไปจูบกับส้นตีนที่ไหนละครับพี่ เตะสักป้าบดีไหมนะ”
“เอาเลยบูม พูดแล้วหมั่นเขี้ยวไอ้มหา กูไปเตะมันสักทีดีกว่า”หมวดเต้ยลุกขึ้นเดินไปหาไอ้มหาที่หลุมปืนกล ห่างกันพอสมควรครับ ผมนั่งคุยกับหมวดบูมอีกนิดหน่อยจึงเดินกับหลุม หลุมจริงๆนะครับ หลุมปืนกลอ่ะ
“หมวดเต้ยเป็นไรก็ไม่รู้เดินมาเตะกูเฉยเลย พอกูถาม ก็ตอบว่าหมั่นไส้กู กูงงเลย”ไอ้มหาเกาทำขมวดคิ้วไปด้วย อ้าว นี่มาเตะจริงๆเหรอ
“เขารักมึง มันกอดมันจูบไม่ได้เลยเตะซะ เข้าใจอารมณ์ทหารหน่อยเว้ย”
“เหรอวะ เออ กูก็งง ว่ากูไปทำอะไรให้เขาไม่พอใจหรือเปล่า ดีนะใส่รองเท้าแตะมาเตะกู ถ้าเตะทั้งคอมแบทกูคงไม่ได้ฝึกอ่ะ ตีนหนักยิ่งกว่าอะไรดี กูล่ะแปลกใจ ทำไมตอนจับพาดบ่าก็ว่าเบา พอเตะทีนี่ยังกะเอาหินมาทุบ”
เอี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ปังๆๆๆๆๆๆๆๆ เสียงร้องเอี้ยลากยาวของทหารซึ่งกำลังฝึกยุทธวิธีการเข้าตีเป็นบุคคล เป็นหมู่ เป็นชุดยิง เป็นหมู่และเป็นหมวด ฝึกไม่ยากเท่าไหร่เพราะผ่านมาตอนทหารใหม่บ้างแล้ว จะยากตรงที่เรามึนนี่แหละครับ
“ปืนกล”
“ปืน ๑ ปืน ๒”ผมกับไอ้มหาขานตามลำดับ
“เคลื่อนที่ไปข้างหน้า ด้วยวิธีการโผ ระยะ ๕๐ เมตร ไปได้”
“เอี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”ผมแบกปืนกลวิ่งไปด้านหน้าหาโคนต้นไม้มาหยุดแล้วหลบ พอผมหมอบที่โคนต้นไม้ได้แล้วไอ้มหาก็โผตามมา
“ไอ้เหี้ย แบกปืนกลวิ่งใครว่าสนุกวะ”ไอ้มหาหอบแฮกๆเลยครับ ผมเองก็ไม่ต่างกันร้อน เหนื่อย หอบเหมือนกัน
การฝึกครั้งนี้จะเป็นการฝึกแล้วตรวจสอบเลย ไม่เหมือนหมู่ตอนหมวดที่ฝึก ๕ วันแล้วอีก ๕ วันที่เหลือเป็นการตรวจสอบ มันง่ายไปอย่างหนึ่งที่เราฝึกเสร็จเราไม่ต้องมากังวลเรื่องการตรวจสอบของคณะกรรมการว่าจะผ่านหรือไม่ผ่าน
“เหนื่อยว่ะ”รุ่นน้องนั่งพิงกับต้นไม้แล้วบ่นเบาๆ ผมเองก็เหนื่อยเหมือนกัน
“เออ ให้มันรู้ว่ากว่าบ้านเมืองจะเป็นปึกแผ่นอย่างวันนี้ โคตรเหง้าของพวกมึงพวกกูเคยเสียเลือดเสียเนื้อมามากเท่าไหร่ มึงฝึกแค่นี้ยังเหนื่อยไม่เท่าพี่น้องบางระจันหรอกเว้ย”จ่าพูดพลางยกกระติกน้ำจิบเบาๆ
“เลือดรักชาติพุ่งปรี๊ดเลยครับจ่า”ไอ้มหายิ้ม
“รักชาติก็ทำเพื่อชาติหน่อยเว้ย บ่นได้แต่อย่าท้อ ท้อได้แต่อย่าถอย จ่ามาฝึกทุกครั้งรู้สึกเหมือนอยู่ในสงครามทุกครั้งเลยว่ะ นี่เราไม่ได้มาฝึกพอเป็นพิธีกันนะ เรามาฝึกเพื่อจำลองสถานการณ์จริง เกิดมีสงครามขึ้นมาเอ็งไม่ได้มานั่งขำแบบนี้หรอก ไปถามจ่าแก่ๆได้เลย จ่าคุ้งน่ะ นั่นนักรบเก่า จ่ามิตรเหมือนกัน ในกองร้อยเราเยอะนะ”
“พ่อผมก็เคยเป็นทหารครับจ่า พ่อเป็นทหารพราน”ผมพูดเสริม
“เออ พ่อจ่าก็เป็นทหาร เป็นจ่าเหมือนกัน ไปรบที่ชายแดน เอาชีวิตเข้าไปแลกเพื่อที่จะรักษาบ้านเมืองของเราให้อยู่รอด ทุกวันนี้พวกเราก็ไม่ได้แค่เป็นนักรบอย่างเดียวนะ ทำงานหลายอย่าง เอ้าว่ะ ไปพักกันเว้ย หาน้ำท่ากินให้เรียบร้อย ตอนนี้อย่าเพิ่งถอดสายเก่งนะ รอกรรมการไปก่อนแล้วค่อยว่ากัน”จ่าลุกขึ้น พวกผมก็ลุกขึ้นตามหลังไปหาที่พักใต้ร่มไม้ ผู้หมวดผู้กองไปฟังคณะกรรมการว่าจะต้องปฏิบัติอย่างไรในการตรวจสอบซึ่งจะมีขึ้นในวันพรุ่งนี้
พอกรรมการไปแล้ว พวกผมก็ร่าเริงไปหาของกิน ร้านค้าเคลื่อนที่อยากกินอะไรมีหลายอย่างครับ แม่ค้าที่มาขายก็เป็นแม่ค้านมใหญ่คนนั้นเหมือนที่ผมมาฝึกครั้งที่แล้ว ผมไปยืนต่อคิวยังหันมายิ้มหวานให้ผมอีก
“เอายำไปทานเล่นไปพ่อหนุ่ม”แม่ค้านมโตถามผมเสียงติดเหน่อกาญจนบุรี
“ไม่เป็นไรครับ”
“เอาน่า เค้าให้ฟรี ไม่คิดตังค์จ๊ะ”
“ไม่เป็นไรครับ เกรงใจ”
“ไม่ต้องเกรงใจหรอก เอายำสักถ้วยเนอะ เดี๋ยวทำให้ แปบนึงนะ”แล้วสุดท้ายก็มัดมือชก ไอ้บอมบ์เลยต้องรอ ส่วนคนอื่นๆหันมามองแล้วและแซวบ้าง “ได้แล้วจ๊ะ”แม่ค้านมโตยื่นถ้วยยำให้ ผมจะจ่ายตังค์แต่เขาไม่เอา เอาวะ ไม่อยากขัดน้ำใจ
“พี่บอมบ์เสน่ห์แรงอ่ะ ได้กินของฟรีด้วยพี่มหา”ไอ้แม็คตำแหน่งพลกระสุนหนึ่งพูดโอ้อวดให้คนอื่นได้ยิน
“จริงอ่ะ เอาแล้วมึง เฮ้ย คืนนี้นัดเจอบนเขาเลยดิ”ไอ้มหายิ้มกว้าง
“นัดให้เสือลากคอไปดิ เมียรู้กูโดนแน่”กังวลเหมือนกันนเนี่ย ที่รักกูเขาจะคิดยังไงนะ
“โธ่ กลัวเมียซะงั้น”
“ไอ้มหากับไอ้บอมบ์นี่มันเป็นโรคกลัวเมีย ตัวใหญ่ซะเปล่า”จ่าพูดไปขำไป
“ฮ่าๆๆ ให้เกียรติครับจ่า ไม่ได้กลัว เฮ้ย จะถือไว้ให้กามันมาคาบไปกินเหรอ วางลงดิเพื่อน หิวแล้วเนี่ย หูย ยำวุ้นเส้นพิเศษซะด้วย ถ้วยเดียวในโลก นี่กูไม่อยากคิดแม่งตอนยำนมคงเด้งน่าดู”
“เออดิ ไอ้สัสแม็คแม่งน้ำลายหก อย่าคิดว่ากูไม่เห็นไอ้แม็ค”ผมถองไปที่ไอ้แม็คเบาๆ
“อะไรอ่ะพี่ เปล่าซะหน่อย”
“ถุย กูเห็น ยกมือเช็ดมุมปาก ไอ้สัส จ้องแต่นมเขา กูว่านมแม่ค้าแม่งพรุนหมดแล้วมั้ง แต่ละคนนี่นะ สายตา ไม่นมก็โคนคา”
“หูยพี่ อย่าพูดดิ จวยแข็ง ผมไม่อยากชักว่าวกลางป่า เดี๋ยวไม่มีแรงฝึก ฮึ่ย กลับบ้านเมื่อไหร่นะ ไปตีกะหรี่แม่งทั้งคืนดีกว่ามั้ง”
“กระจอกว่ะ หน้าตาดีซะเปล่าหาเมียไม่ได้”เพื่อนรุ่นเดียวกันกับไอ้แม็คพูดดูถูก
“กูไม่อยากมีเป็นตัวเป็นตนเว้ย หากินไปเรื่อยๆ เมื่อยจวยวันไหนค่อยหยุด กินของซ้ำซากจำเจมันก็เบื่อเป็นเหมือนกัน”
“กูขอให้เป็นเอดส์ตายสักวัน สาธุ”ดูมันแช่งกันสิ
ข่าวการได้กินยำฟรีจากแม่ค้านมโตแพร่กระจายไปอย่างรวดเร็ว ไปไหนก็มีแต่คนถามว่ายำอร่อยไหม เอ่อ ถ้ายำแม่ค้าน่ะอร่อย แต่ถ้ายำตีนเมียกู คงไม่อ่อยหรอกมั้ง เจอหน้าหมวดบูมพี่แกก็ยังยิ้มแย้มแจ่มใสปกติ มีแซวเรื่องยำกับเขาด้วย แสดงว่าไม่ได้หึง ก็ดีแล้วล่ะครับ บางเรื่องมันเล็กน้อยเกินไปที่เราจะเอามาคิดในด้านลบให้มันเปลืองเนื้อที่สมอง
“บอมบ์ ตังค์ผู้หมวดหมดแล้ว ไปแซะๆขอแม่ค้ากินน้ำแดงฟรีสักขวด ๒ ขวดดิ”หมวดเต้ยแซว
“ตวงจัดการดิมึง ความหล่อของมึงกูไว้ใจได้”ผมยักคิ้วโยนขี้ให้ไอ้มหา
“กูว่าเขาจะไม่ให้กูฟรีอ่ะดิ มันต้องมีอะไรแลกเปลี่ยน กินยำฟรีแถมจับนมทีหนึ่งกูโอเคเลยนะ”ไอ้มหาหน้าระรื่น
“กินยำฟรีโดนตีนฟรี ๑ ครั้งคงอร่อยน่าดูนะมหา”หมวดเต้ยยักคิ้วกวนตีนใส่
“ฮ่าๆๆๆ ผู้หมวดไม่มีตังค์จริงอ่ะ ผมไม่เชื่อหรอก เฮ้ย หนู ผู้หมวดจะแก้ผ้าให้ดูแลกตังค์ร้อยหนึ่ง สนใจป่ะ”อีหนูซึ่งกำลังนั่งสนทนากับกลุ่มตัวเองรีบหันมาทันที หูไวมาก
“กวนตีนนะมึงไอ้มหา”หมวดเต้ยทำท่าจะเตะไอ้มหา
“อะไรนะพี่มหา ผู้หมวดไม่มีตังค์ซื้อขนมเหรอ นี่หนูก็ไม่ได้อยากดูอยากเห็นของผู้หมวดนะ แต่พี่มหาเรียกแล้ว ก็ต้องสักหน่อย”อีหนูพูดไปควักแบงค์ร้อยไปด้วย ท่าทางมึงไม่ค่อยอยากดูเท่าไหร่เลยนะหนู “หนูให้ ๒๐๐ ถ้าผู้หมวดแก้จริง นี่ไม่ใช่อยากดูนะ สงสารคนหิวขนม”อีหนูยื่นแบงค์ให้หมวดเต้ย
“ส้นตีนกูเหอะหนู เชื่อไอ้มหามัน กูว่าจับไอ้มหาแก้ผ้าดีกว่ามั้ง ใครอยากดูไอ้มหาแก้ผ้าบ้าง”
“ผมครับผู้หมวด”
“อุ้ยตายว้ายกรี๊ด ผู้ชายจะประชันของดี กะหรี่แบบหนูทำใจไม่ทัน เดี๋ยวควักตังค์ก่อน อุ้ย เหลือ ๕๐๐ มีเอทีเอ็มกดไหมนะแถวนี้ หนูจะให้คนละพันๆ”อีหนูสะบัดแบงค์ใส่คนนั้นทีคนนี้ที
“ติดไว้ก่อนก็ได้นะหนู เดี๋ยวไปตามเก็บเอาทีหลัง”ผมพูด
“บ้า มีแต่เรื่องกามๆทั้งนั้นแหละพี่บอมบ์กับพี่มหาอ่ะ ในป่าในเขานะพูดแต่เรื่องใต้สะดือ ชิ”อีหนูจีบปากจีบคอต่อว่า
“จับมือหนู ผู้หมวดเห็นด้วย”หมวดเต้ยยื่นมือไป
“เขินอ่ะ ได้จับมือคนหล่อด้วย คืนนี้ฝันเปียกแน่เลย ไม่จับดีกว่า แค่นี้ก็หมีฟูรูบานรูโบ๋แล้วละ”อีหนูมันบิดม้วนอย่างเขินอาย จริตจะก้านนี่นะ กูละเซ็ง
“กูว่าอีหนูท่าจะเป็นหนัก เอาไปส่งโรงบาลบ้าดีไหม”ไอ้มหาเสนอความคิด
“นี่พี่มหา โรคคลั่งผู้ชายนะไม่ใช่โรคลำไส้อักเสบที่จะไปรักษาที่โรงบาลบ้าจะหายน่ะ”
“ฮ่าๆๆๆ กูว่าบ้ากันทั้งกลุ่ม”หมวดบูมหัวเราะ
เมื่อการฝึกเสร็จสิ้นไป การตรวจสอบมาถึง ทุกคนทำตามคำสั่งของผู้บังคับบัญชาอย่างเต็มที่ สั่งให้หมอบก็หมอบ ให้คลานก็คลาน ให้วิ่ง ให้แหกปากร้องก็ทำกันอย่างเต็มที่ ให้กรรมการรู้ว่าเรามีความตั้งใจในการฝึก แดดร้อนสักเท่าไหร่ เหงื่อแตกสักแค่ไหน เราก็ทนกันต่อไป ผมว่าการมาฝึกนี่ได้อะไรเยอะเลยนะครับ นอกจากได้ขี้ฟันเต็มปากแล้วยังได้ขี้กลากขี้เกลื้อนแถมไปด้วย ฮ่าๆๆ ก็นะ เล่นไม่ให้อาบน้ำกันตลอดการฝึกแบบนี้พี่สังคังเส็งเคร็งมันก็ต้องตามหากันบ้างแหละครับ อยู่ที่ว่าใครจะโชคดี ตาดีก็ทาซีม่าไป ตาร้ายได้เกายิกๆตลอดศก
“กองร้อยนี้ถือว่าทำได้ดีนะ ผู้กองขอชม อาจจะยังมีพลาดเล็กน้อยแต่ไม่เป็นไร ถือว่าทำได้ในเกณฑ์ที่ดี ทุกคนมีความสามัคคีกัน ก็ขอให้รักษาคุณภาพนี้เอาไว้ สำหรับผู้กองมีแค่นี้ ต่อไปก็จะให้หัวหน้าสถานีมาสรุปการฝึกให้ฟัง”ผู้กองที่เป็นคณะกรรมการมาพูดนิดหน่อยจากนั้นก็จะมีนายทหารชั้นพันตรีมาสรุปเรื่องการฝึกให้ฟัง ข้อผิดพลาดอะไรยังไง จุดที่น่าติชมก็ว่ากันตรงๆ พอชี้แจงเสร็จจึงปล่อยให้พวกผมพักผ่อน ร่าเริงกันละคราวนี้
-
เทพจริงนะ พี่สองคนเนี่ย :katai5:
ฮาตลอดอ่ะกลุ่มนี้
ปล.อ้ะ เกือบปาดเลย
-
บอมบ์เสน่ห์แรงจริงๆ ได้ยำมากินฟรีๆ ดีที่หมวดบูมไม่หึง
แต่บ้าทั้งกลุ่มอย่างที่หมวดบูมบอกจริงๆ
มีแต่เรื่องฮาๆเวลารวมตัวกัน 5555 โดยเฉพาะหนู น่ารักมาก
:mew1: :L2:
-
สนุกสนานกันไป
-
กรี๊ดดด ไม่เข้ามา 2 วัน อัพเต็มเลย
ได้เข้าไปฝึกในป่ากันอีกแล้ว ชอบตอนเข้าป่าอ่ะ บอมส์กับมหานี่ยิงปืนกลเนอะ
กะหมวดบูมนี่ ได้แต่ตอดทีละนิดทีละหน่อย น่าสงสาร
-
มหาอยู่เฉยๆก็ได้รับความรักจากหมวดเต้ย
ไปแบบเต็มๆตีน555555
-
ไปที่ไหนก้มีแต่คนหลงเสน่ห์นะขาาาาาาา
ทั้งพี่บอมบ์พี่มหา
อยู่พร้อมกันที่ไรเรื่องใต้สะดือนี่ปลิวว่อนเลย คึคึ
-
นี่ถ้าพี่เจิดได้มาเป็นทหารด้วยหนูก็คงนั่งสวีททั้งวันเหมือนกันแน่ๆ
-
เสน่ห์ของสองคนนี้นี่มันน
ขอบคุณครับ :pighaun:
-
มหานี่แกเพิ่งสึกมาจริงเหรอ 555
-
น่ารักตลอดละ มหากับบอมเนี้ย
อิจฉา หมวดดต้ยกับหมวดบูมจัง
-
:katai1: :katai1:
-
พี่บอมบ์กับพี่มหาก็พากันฮาและหื่นตลอด
-
ขอบคุณ :)
-
บอมบ์กับมหายิงปืนแม่น ยืงอย่างก็คงแม่นเหมือนกัน
-
คิดถึงสองหมวดกะสองหื่น
รอตอนต่อไปค่ะ :pig4:
-
อ่านแล้วมันส์ดีจริงๆ
-
ตอนที่ ๖๒ ของดีมีในป่า
“พี่บอมบ์ ต้มมาม่ากินไหมพี่ ผมโคตรหิว”ไอ้แม็ควางเป้สนามลงแล้วรีบถามความเห็นผมทันที
“เดี๋ยวก่อนดิ รอผู้กองอนุญาตก่อน ถ้าหิวก็กินดิบไปก่อน ตอนเย็นค่อยกินน้ำร้อนตามทีหลัง”
“หิวมากเลยพี่ หมดแรง”มันเปิดเป้สนามของมันหยิบขนมมากิน
“อย่าเพิ่งถอดเป็นครึ่งท่อนนะทหาร รอคำสั่งผู้กองก่อน ตอนนี้ถอดสายเก่งได้ แต่อย่าเพิ่งครึ่งท่อน”จ่าสั่ง
“ครับจ่า”
“เอามากินบ้างดิแม็ค”ไอ้กรพลกระสุน ๒ แบมือขอขนม
“กินไหมพี่บอมบ์”ไอ้ด่าน คนนี้ตำแหน่งผู้ช่วยพลยิง ไอ้สุภาพบุรุษ ๔ ด. ด่าน เด็ดดวงเดือน ชื่อจริง นามสกุลจริงของมัน มันหยิบน้ำแดงซึ่งมีครึ่งขวดมาแล้วยื่นให้ผมก่อน เสียสละมาก
“เออ กินเหอะ พี่มีของพี่เหมือนกัน ไอ้นุ ไอ้สัส ทำเหี้ยอะไรของมึง”ผมถามไอ้นุตำแหน่งพลกระสุนลูกน้องไอ้ตวงซึ่งกำลังเอนตัวแบบไม่สนใจใคร
“ง่วงนอนอ่ะพี่”มันตอบแล้วลุกขึ้น
“เดี๋ยวค่อยนอน ไอ้สัส ช่วยดูคนอื่นหน่อยว่าเขาทำอะไรกัน กูไม่อยากมีเรื่องในป่ากับใครนะ”ผมสังเกตไอ้นุมาหลายครั้งแล้ว มันชอบเอาเปรียบคนอื่นอยู่บ่อยครั้ง บางทีผมเองก็โมโหเหมือนกัน ถึงเวรให้ไปรับข้าวรับน้ำมากิน มันก็ชอบทำอิดออด วอนจะโดนผมตบหลายครั้งแล้ว ผมไม่อยากจะเตะ ตบ ต่อย ใครสักเท่าไหร่ ไม่อยากมีปัญหาบาดหมางใจกัน แต่บางทีมันก็เกินไป
“ก็เขาไม่ได้ฝึกแล้วนี่พี่บอมบ์ ก็นอนดิ จะสนใจใคร”ตอบได้กวนตีนมากเลยครับ
“มานี่ดิ”ผมกวักมือ มันเดินเอื่อยเฉื่อยแบบกวนตีน ผมเหยียดหมัดขึ้นจะต่อยหน้าแล้ว ถ้าไอ้มหาไม่มาจับแขนผมไว้ก่อน
“เฮ้ยมึง ใจเย็น”
“กูบอกให้ดูคนอื่นบ้าง เข้าใจคำพูดกูป่ะ กวนตีนนะมึงไอ้เหี้ย มาฝึกเป็นหมู่เป็นคณะ คนอื่นเขาทำอะไรมึงก็ทำตามเขาดิ”
“เฮ้ย ไอ้บอมบ์ มีค่อยๆพูดค่อยๆจาดิวะ ทำไมไม่บอกจ่า จ่าจะได้แดกมัน”จ่ารีบมาดึงตัวผมอีกคน กลัวผมจะพุ่งหมัดใส่หน้าไอ้นุ มึงรอดตัวไปนะ
“แก้ไขครับจ่า มึงจำกูไว้นะไอ้นุ นี่มันแค่วันที่ ๓ อีก ๙ วันที่มึงต้องอยู่กับกูในป่า แล้วอีกปีกว่าที่มึงต้องอยู่กับกูในกองร้อย ถ้ามึงคิดว่ามึงเก๋าพอ ก็ลองดีกับกูได้”ผมชี้หน้ามันแล้วเดินไปพัก ทุกคนในหมู่ปืนกลต่างอึ้งไม่มีใครกล้าพูดอะไร ส่วนไอ้นุซึมไปเลย ครู่หนึ่งหลังจากที่ผู้กองอนุญาตให้ถอดเป็นชุดครึ่งท่อนแล้ว จ่าก็เรียกประชุมหมู่ปืนกล ทั้งปืน ๑ และปืน ๒
“เอาละ พวกเอ็งฟังจ่านะ จ่าในฐานะผบ.หมู่ปืนกล จ่าไม่อยากจะเห็นทหารผิดใจกันหรอก ก่อนมาจ่าก็บอกกับทุกคนแล้วว่าให้ทำตามหน้าที่ ฟังผู้บังคับบัญชา ฟังรุ่นพี่ รุ่นพี่เอ็งว่าอะไรก็ให้เชื่อฟัง อย่าดื้อ เอ็งยังไม่เคยโดนมือโดนตีนไอ้บอมบ์เอ็งไม่รู้หรอกว่าเป็นยังไง แต่จ่าจะบอกให้ฟังว่า มันกระทืบนายสิบเข้าโรงบาลมาแล้ว ๓ คน พร้อมกันทีเดียว ฟังไอ้บอมบ์มันบ้าง จ่าไว้ไอ้บอมบ์นะ ไอ้มหาก็ด้วย จ่าว่าทั้ง ๒ คนเป็นคนรับผิดชอบ กล้าได้ กล้าเสีย ใจถึง แล้วรู้หน้าที่ รู้เกมส์ ที่จ่าไม่พูดอะไรไม่ใช่พวกเอ็งไม่ฟังรุ่นพี่ เพราะจ่าไว้ใจไอ้บอมบ์กับไอ้มหา จ่าไม่อยากจะพูดมาก ให้พี่ๆน้องๆดูแลกันเอง มันซอฟต์กว่าที่จ่าจะดูแลพวกเอ็ง แล้วเอ็ง จ่าหมั่นไส้เอ็งนะไอ้นุ เอ็งเอาเปรียบคนอื่นเกินไป จ่าพูดตามตรงเลยนะ ไม่อ้อมค้อม เอ็งชอบเอาเปรียบ ชอบทำตัวไม่สนใจโลก อยากให้โลกสนใจก็ลองดูนะ มือตีนไอ้มหาใช้ว่าจะน้อยๆ ของไอ้บอมบ์เอ็งดูหุ่นมันดิ มีปัญญาสู้เขาไหวหรือเปล่า อย่าให้ต้องผิดใจกันในป่า เดี๋ยวจะไปกันไม่รอด ต่อไปนี้ถ้าใครไม่ฟังไอ้บอมบ์กับไอ้มหา จ่าอนุญาตให้จัดการได้เลย เข้าใจตามนี้นะ”
“ครับจ่า”
“เออ แล้วก็มีอะไรให้รีบมาบอกมาปรึกษาจ่า ปรึกษาไอ้บอมบ์กับไอ้มหาก็ได้ จ่ากับพวกมัน ๒ คน รู้ใจกันดี ฝึกครั้งที่แล้วมันให้ใจจ่าเต็มที่ จ่าชอบคนแบบนี้ คนจริง ทำจริง แล้วสุดท้าย เก็บเอาไปคิดใคร่ครวญให้ดีกับเหตุการณ์ที่ผ่านมานแต่ละวัน เราทำอะไรเพื่อนใครบ้าง ใครทำอะไรเพื่อเราบ้าง ช่วยเหลือเจือจานกัน อีกไม่กี่วันจะฝึกเสร็จแล้ว อดทนเอาหน่อย อย่าท้อ ไป แยกย้ายกันพักผ่อน”
“ตรง”ผมสั่งเสียงเข้ม ทุกคนลุกขึ้นยืนตรงทำความเคารพจ่าแล้วแยกย้ายกันไปพักผ่อน ส่วนผมกับไอ้มหายังอยู่นั่งคุยกับจ่า
“จ่าคิดว่าไอ้นุจะโดนซะแล้ว ดีนะไอ้มหาห้ามทัน ไม่งั้นล่ะก็ พังทั้งหมู่แน่ ไอ้บอมบ์ มึงอย่าใจร้อนดิวะ เตือนมันก่อน ถ้าไม่ดีขึ้นค่อยว่ากันทีหลัง”จ่าตำหนิ ผมรู้ว่าตัวเองใจร้อนเกินไปในบางครั้ง แต่ทำไงได้ เห็นแล้วมันอดไม่ไหว
“แก้ไขครับจ่า”
“เออ แต่คิดไปจ่าว่ามันน่าจะโดนบ้างก็ดี พวกนี้คุยภาษาคนไม่ค่อยจะรู้เรื่องเท่าไหร่ อ้าว พีเอ็กซ์มาขายของแล้ว ไปซื้อน้ำซื้อขนมมากินสิ อ่ะจ่าเลี้ยง”จ่ายื่นแบงค์ให้ ๒๐๐ บาท ผมรับมาแล้วบอกรุ่นน้องให้ตามผมไปคนหนึ่ง ไอ้นุรีบลุกมาทันทีเลย ผมเดินนำเงียบๆไปที่พีเอ็กซ์เคลื่อนที่ ช่วงนี้ตะวันลับขอบฟ้า บรรยากาศมือสนิทไปแล้ว คณะกรรมการไม่มายุ่งหรอกครับ ถ้าเป็นครั้งที่แล้วนะ ต้องระแวงกรรมการเพราะจะสุ่มตรวจ ถ้าใครโดนจับได้ว่าซื้อของนี่โดนหักคะแนนและโดนลงโทษ เอาชื่อไปประจานที่กรมให้อายกันไปเลยทีเดียว แต่ครั้งนี้ชิวกว่าครั้งที่แล้วไปครึ่งหนึ่ง
“ไปกับพี่บอมบ์ไม่มีอดว่ะ แม่ค้านมใจใหญ่ถึงแถมขนมซะหมดร้าน”ไอ้นุพูดอวดคนอื่นๆ ผมว่ามันเวอร์เกินไป เขาแถมมาแค่ไม่กี่ชิ้นเอง
“กูว่าแม่ค้าหลงเสน่ห์ไอ้บอมบ์ชัวร์เลยว่ะ เฮ้ย คาถาเขาว่าอะไรบ้างวะ บอกกูหน่อย”ไอ้มหากระแซะเข้ามาหา
“คาถาอะไรล่ะ กูไม่ได้ท่อง กูเลิกใช่คาถาถาเถออะไรนานแล้วโว้ย กินๆไปพวกมึง เขาแถมให้ก็ดีมากเท่าไหร่แล้ว คนอื่นแม่งอิจฉากูเป็นแถว ยุกูอยู่นั่นแหละว่าให้จัดการแม่ค้า สัสเอ๊ย ไอ้พวกไม่มีเมียมันก็พูดได้ดิ”
“หึหึ ไอ้คนกลัวเมียก็กลัวต่อไป”จ่าแกขำกับท่าทีของผม
กินอิ่มก็แยกย้ายกันกลับที่ของตัวเอง เรานอนกันเป็นกระจุกนะครับ หมู่ใครหมู่มัน ตอนนี้ทุกอย่างอยู่ในความเงียบ ผมกับไอ้มหานอนเปลขนาบกัน คือมันจะมีคนไม้ผูกเปลใกล้ๆกัน ตรงหัวนอนเราผูกที่ต้นไม้ต้นเดียวกัน แต่ปลายเท้าคนละต้น วางปืนไว้ตรงกลางแล้วนอน ผมยังไม่ทันได้หลับสนิทเลย ไอ้มหาก็สะกิดเรียกผมเบาๆ
“ใครมาขี่ม้าอะไรแถวนี้วะดึกๆดื่นๆ”ไอ้มหาบ่นเบาๆ ผมเองทีแรกก็ไม่ได้ยิน แต่พอเงี่ยหูฟังไปสักพักได้ยินเสียงเกือกม้ากระทบพื้นดินดังตุบตับ กึกๆกักๆ แล้วเสียงร้องของม้าดัง ฮี่ๆ
“เขาแสดงหนังหรือเปล่าวะ”ผมถามด้วยความสงสัย เออ เขาคงแสดงหนังใกล้ๆแถวนี้มั้ง
“แสดงหนังอะไรวะมืดๆค่ำๆ แล้วตรงนี้มันที่ฝึก ถ้าเขาแสดงเราก็ต้องเห็นกองถ่ายแต่หัววันแล้วสิ”
“เออว่ะ แล้วใครเอาม้ามาขี่เล่นวะ”ผมนึกสงสัย สักครู่หนึ่งเสียงม้าหลายตัววิ่งกุบกับอีกรอบหนึ่ง แล้วได้ยินเสียงดาบกระทบกันดังเป๊งๆ “ถ้าเขาไม่แสดงหนังแล้วเขาทำอะไรวะมหา”
“กูว่ามันเป็นเสียงรบกัน มึงได้ยินเสียงดาบป่ะ เฮ้ย บอมบ์ กูว่าเราเจอของดีแล้วล่ะ”ไอ้มหาพูดเสียงตื่นเต้น ผมเองเงยหน้าขึ้นมองไปหายังต้นเสียงซึ่งผมว่าไม่น่าจะอยู่ไกลเกินร้อยเมตร แต่ทุกอย่างมีแต่ความมืดสนิท
“อาจจะใช่ของมึงว่ะมหา ทำไงดีล่ะมึง”ผมเองก็ชักจะกลัวๆเหมือนกัน
“ไม่รู้เหมือนกันว่ะ แต่เขาคงไม่ทำอะไรเราหรอกมั้ง เขาคงอยากบอกให้เรารู้ว่าตรงนี้น่าจะเป็นสนามรบเก่า”
“เออว่ะ”ผมนอนต่อและฟังเสียงร้ององม้า เสียงดาบที่ฟันดังฉ้งเฉ้ง จนร่างกายเริ่มเข้าสู่นิทรา ผมหลับไปแต่ก็ยังฝัน ผมฝันว่ามีชายหนุ่มวัยกลางคนรูปร่างสูงใหญ่ ใบหน้าดูคมเข้ม จะว่าเป็นคนโหดร้ายก็ไม่เชิง เป็นคนใจดีก็ไม่ใช่ เขาขี่ม้าสีขาว ในมือถือดาบยาวและคมกริบ คล้ายดาบของพ่อผมซึ่งอยู่ที่บ้าน ที่หลังสะพายดาบอีกเล่มหนึ่งขนาดใกล้เคียงกัน ชายฉกรรจ์คนนั้นแต่งกายชุดนักรบ ผมไม่แน่ใจว่าสมัยรัตนโกสินทร์ตอนต้นหรือสมัยอยุธยากันแน่ เขานั่งอยู่บนหลังม้าแล้วมองมาที่ผม ไม่ได้พูดอะไร สายตาเขาดูมีอำนาจมาก แต่ทำไมผมไม่กลัวเขา ผมกลับรู้สึกชื่นชมและรู้สึกว่าตัวเองได้ขี่ม้าตัวนั้น นอกจากม้าสีขาวตัวนี้ที่นักรบคนนี้ขี่หลังมันอยู่แล้ว ยังมีม้าอีกตัวเป็นม้าสีน้ำตาลเข้ม นักรบอีกคนเป็นคนรูปร่างขาว ดวงหน้าคมเข้มและอ่อนโยน กิริยาท่าทางดูซอฟต์กว่าคนขี้ม้าตัวสีขาว ในมือเขาถือดาบเหมือนกัน แต่ที่หลังสะพายคันธนูและลูกธนู หน้าของนักรบคนนี้คลับคล้ายคลับคลาว่าจะเป็นใครสักคนที่ผมสนิทด้วย ผมรู้สึกแบบนั้นจริงๆ มันคล้ายๆไอ้มหานะผมว่า ผมยืนมองนักรบทั้งคู่ด้วยใจฮึกเหิมเหมือนกำลังเข้าไปสู่สนามรบเอง แล้วครู่หนึ่งเจ้าของม้าตัวสีขาวก็พูดเสียงดัง
“เลือดเนื้อที่พวกข้ายอมพลี เพื่อชีวีของอนุชนรุ่นหลัง ต่อให้ข้าม้วยมรณาในสนามรบสักพันครั้งเพื่อปกปักษ์แผ่นดินนี้ให้ลูกหลาน ข้าก็จักยอมตาย”เสียงดังกังวานเข้าที่โสตประสาททำให้ผมขนพองสยองเกล้า มีความรู้สึกตัวพอง ใจฟูฟ่อง เหมือนตัวเองได้เข้าไปรบในสนามรบจริงๆ ผมมองนักรบทั้ง ๒ คนอีกครั้ง ก่อนที่นักรบคนนั้นจะขี่ม้าแล้วฝ่าความมืดออกไป
“ห่าเอ๊ย ฝันบ้าบออะไรของกูวะ”ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมา หยิบนาฬิกาข้อมือมาดูปรากฏว่าตอนนี้ใกล้จะตี ๕ แล้ว ผมนั่งห้อยขาลงแล้วมองไปเบื้องหน้า ตอนนี้มีแต่ความมืดกับสียงร้องของจิ้งหรีดและนกที่กำลังจะออกหากินรับอรุณ เสียงซุกซักดังขึ้นเพราะไอ้มหามันตื่นตามผมนั่นเอง
“รีบตื่นนะ นอนไม่หลับหรือไง”
“หลับเป็นตายจนฝันเป็นตุเป็นตะอะดิ”
“ฝันว่าอะไรวะ”
“กูฝันเห็นนักรบขี่ม้าว่ะ”
“เฮ้ย จริงดิ กูก็ฝัน”จากนั้นไอ้มหาสาธยายนักรบที่มันเห็นในฝัน เฮ้ย ตกลงมันเป็นฝันหรือเกิดหลอนอะไรกันแน่ ฝันของผมกับฝันของไอ้มหาเหมือนกันมาก ประโยคที่พูดก่อนขี่ม้าไปก็อันเดียวกัน “มันใช่ฝันเหรอวะไอ้บอมบ์ ทำไมมันเหมือนกันแบบนี้วะ”
“นั่นน่ะสิ ตกลงมึงมาลอกฝันกูหรือกูไปลอกฝันมึงวะ เหมือนกันมาก”
“เออสิวะ”ผมงงมากกับความฝันที่เหมือนกัน ตกลงมันใช่ความฝันหรืออะไรกันแน่ นั่งงงอยู่ครู่หนึ่งทุกคนเริ่มตื่นขึ้น บิดขี้เกียจ ใครที่ขี้เซาหน่อยก็ยังนอน จนเสียงจ๊อกแจกจอแจเริ่มดังขึ้น และได้กลิ่นควันไฟ ผมเองลุกขึ้นจากเปล เก็บผ้าเต้นก่อนเป็นอันดับแรกจากนั้นก็เก็บเป้ยัดใส่เป้ ไอ้สุภาพบุรุษ ๔ ด. ด่าน เด็ดดวงเดือน มันลงจากเปลไม่ทำอะไร เบ่งตดเต็มที่แล้วหยิบเศษไม้มาก่อไฟ เอาหม้อสนามมาต้มน้ำ
“พี่บอมบ์หวัดดี พี่มหา หวัดดี”รุ่นน้องยกมือไหว้ทำความเคารพ มันไหว้มาผมก็ไหว้มันกลับ ให้เกียรติกันและกัน ผมไปทำความเคารพจ่า จากนั้นก็บอกน้องๆก่อนจะไปหามุมเหมาะวางระเบิด ขี้กลางป่ากลางเขาแบบนี้มันเย็นตูดดีนะครับ
“พี่บอมบ์ ผมไปขี้ก่อนนะพี่”พอผมเสร็จธุระรุ่นน้องก็เริ่มทยอยไปทำธุระ ไอ้มหามันกินกาแฟนเสร็จ ลุกขึ้น ตดทีหนึ่ง
“เฮ้อ กินกาแฟแล้วปวดขี้ทุกที”
“ไอ้ห่า ตดไกลหน้ากูหน่อยก็ไม่ได้นะมึง เดี๋ยวกูเตะตูดขี้หักในเลยไอ้เวร”ผมกับไอ้มหานั่งข้างกัน พอมันยืนความสูงระดับตูดมันในใกล้กับหน้าผมพอดี แล้วเสือกตดอีก กูไม่น่าขี้ก่อนเลย รู้งี้เก็บไว้ตดใส่หน้าไอ้มหาดีกว่า
ฟ้าเริ่มสว่างขึ้น ทุกคนทำธุระเสร็จเรียบร้อย เก็บเป้เก็บข้าวของ ทำลายหลักฐานการเข้ามาอยู่อาศัยของคืนที่ผ่านมาจากนั้นก็รอกินข้าวเช้า เสียงรถข้าวดังมาแต่ไกลๆ ทุกคนเตรียมตัวเอาหม้อสนามมาวางไว้ในหมู่ของตัวเอง จนรถจอดสนิทรออยู่ครู่หนึ่งจึงแต่งตัวเต็มยศสะพายปืนเดินไปรับข้าว ผมไม่ได้ไปเองนะครับเพราะยังไม่ถึงเวรผม รุ่นน้องเป็นคนไป รอครู่หนึ่งข้าวมา ดีหน่อยที่เป็นข้าวถุงแกงถุง มันสะดวกดี มาถึงก็แจกข้าวแจกกับแล้วนั่งกินกันเป็นวง
“อิ่มไหมบอมบ์”จ่าถามผม
“ข้าวถุงเท่ากำปั้นไม่ถึงเสี้ยวกระเพาะผมเลยครับจ่า แต่ผมพร้อมเสมอครับ ต้มมาม่าไว้แล้ว”เมื่อกี้ผมต้มมาม่าไว้เรียบร้อยแล้วครับ กินเสริมแทบทุกมื้อไม่งั้นผมไม่อิ่มหรอก ฮ่าๆๆ
“เออดีๆ”
กินอิ่มพักครึ่งชั่วโมงจากนั้นจึงเดินทางกันต่อไปยังเขาอีกลูกหนึ่ง ผมเดินแบกปืนกลไปตลอดทาง รุ่นน้องมาช่วยผมแบ่งเบาภาระแต่ผมไม่ยอมครับ อะไรที่หนักเราจะไปโยนขี้ให้คนอื่นเขาทำไม ถึงแม้จ่าจะบอกว่าให้ช่วยกันแบกปืนกล สลับเปลี่ยนกันแต่ผมไม่ยอมให้รุ่นน้องมันลำบากหรอกครับ ผมยังชิวอยู่ เราเดินทางกันต่อ เดินไปคุยไป ชมธรรมชาติกลางเดือนกุมภาพันธ์ วันแห่งความรักผ่านมาหลายวันแล้ว ปีนี้ก็เหมือนทุกปีที่ผมไม่ได้ให้ความสำคัญอะไรมากนัก ไม่ได้ไปเดินบอกรักหมวดบูม หรือทำอะไร แค่ยิ้มให้กันแค่นั้นก็พอแล้ว ผมรักแฟนผมไม่ใช่แค่ ๑๔ กุมภาหรอกครับ ผมรักของผมทุกวัน
เดินทางมาถึงสถานีฝึก สถานีนี้เป็นการฝึกการเข้าตีในเวลากลางคืนครับ เมื่อวานเข้าตีในเวลากลางวัน การฝึกเริ่มต้นขึ้นในช่วงบ่าย ภารกิจเราต้องมีอะไรบ้าง การเข้าไปวางตัวหรือการรบในเวลากลางคืนเราต้องทำอย่างไร ผู้หมวดผู้กองต้องอยู่ตรงไหน การเดินสายโทรศัพท์ทีเอวันต้องทำยังไง ทุกคนทำตามหน้าที่ ฝึกกันประมาณ ๔ ชั่วโมงจนตะวันบ่ายคล้อย เรามานั่งพัก ผู้กองเรียกผู้หมวดไปรับบงการ บงการนี่คือคำสั่งนะครับ ภาษาทหารหลายคนอาจจะไม่คุ้นสักเท่าไหร่ มันจะมีภาษาของคนรุ่นเก่าเยอะเลยครับ ผู้หมวดไปรับคำสั่งจากผู้กองแล้วเรียกแต่ละหัวหน้าหมู่มารับคำสั่งต่ออีกทอดหนึ่ง จากนั้นหัวหน้าหมู่ก็มาถ่ายทอดคำสั่งให้กับลูกน้องอีกทอด แบบนี้แหละครับสายการบังคับบัญชาแบบปิรามิด ต้องทำตามตำแหน่งตามขั้น
จ่าอธิบายการเข้าตีในเวลากลางคืนของเราไว้ว่าเราจะไปตีที่เขาลูกไหน ข้าศึกอยู่ตำแหน่งไหน เราจะตีข้าศึกอย่างไร หมวดไหนจะเข้าตีก่อนหลัง จ่าก็ชี้แจงรายละเอียดมาเต็มที่ ผมฟังแล้วพยักหน้าตามไปด้วย พอไม่เข้าใจตรงไหนก็รีบถามจ่าทันทีเพื่อทำให้ถูกต้อง นั่งฟังแผนกันประมาณชั่วโมงหนึ่งแล้วแยกย้ายกันไปพักผ่อน หมู่ปืนกลจะอยู่ใกล้กับบก.หมวด ซึ่งหมวดบูมจะนั่งใกล้ๆ พี่แกว่างเลยเดินมาหาผม อีหนูตามมาสมทบ ไอ้ซัน ไอ้ศักดิ์อีกคน ช่วงนี้ว่างครับใครจะทำอะไรก็ได้ เพราะเราจะเข้าตีข้าศึกในเวลา ๔ ทุ่ม แต่ต้องออกเดินทางตั้งแต่ ๑ ทุ่ม
“พี่มหา หนูถามอะไรได้ไหม”อีหนูทำสีหน้าลังเลใจเหมือนกับกำลังหวาดระแวงอะไรบางอย่าง
“อะไรเหรอ ถ้าถามเรื่องจวยกูกับไอ้บอมบ์ มันก็ยังแข็งทุกเช้านะ ไม่ต้องกังวล มันยังใช้งานได้”ไอ้มหายิ้มตาหยี
“นี่คนบ้า เป็นการเป็นงานหน่อย ทะลึ่งตึงตังเสียจริง คนอะไรไม่รู้ นี่ หนูพูดได้ไหมกลางป่ากลางเขาแบบนี้”
“พูดอะไรวะหนู”ไอ้ศักดิ์ถามด้วยความใคร่รู้อีกคน
“เออดิหนู แกอย่าทำให้พี่อยากรู้อยากเห็นดิวะ”หมวดเต้ยถามอีกคน ทหารคนอื่นๆมักจะแปลกใจเสมอเวลาที่หมวดเต้ยหรือหมวดบูมแทนตัวเองว่าพี่กับอีหนู คือปกติ ๒ หมวดแกไม่นิยมแทนตัวเองว่าพี่กับทหารคนอื่นนะครับ แต่กับอีหนูนี่ ๒ หมวดแกสนิทล่ะมั้งเลยแทนตัวเองว่าพี่
“คืองี้อ่ะผู้หมวดคนหล่อ เมื่อคืนหนูได้ยินเสียงม้าอ่ะ”อีหนูพูดเสียงเบา
“หาใครดูดม้านะ กูจะแดก”หมวดบูมหันขวับมาทันที
“ไอ้เหี้ย น้องมันได้ยินเสียงม้า ไม่ได้เห็นคนดูดม้า หูเหอะนี่ไปจูนใหม่ได้แล้วมั้ง สัส”หมวดเต้ยเอ็ดหมวดบูม ทำเอาพวกผมยิ้มขำ
“กูเล่นมุกไอ้เวร ได้ยินเสียงม้าอะไรวะหนู เมื่อคืนพี่ก็นอนหลับสนิท มึงได้ยินป่ะเต้ย”
“ไม่นี่”หมวดเต้ยส่ายหน้า
“เสียงคนขี่ม้า แล้วหนูได้ยินเสียงดาบด้วย เสียงเหมือนคนต่อสู้กัน ป๊งเป๊งๆ หนูก็ชะเง้อดู หนูคิดว่าเขาแสดงหนังพระนเรศวร แต่ไม่เห็นจะมีอะไร หนูเลยอยากรู้ว่าที่หนูได้ยินมันใช่อย่างที่หนูคิดไว้หรือเปล่า หนูเลยขอถามพี่มหาอ่ะ เพราะในป่าในเขาเขาห้ามพูดเรื่อง เสือ สาง นางไม้ไม่ใช่เหรอ อุ้ย เผลออีกแล้ว”อีหนูรีบเอามือปิดปาก
“หึ คิดว่าเรื่องอะไร เมื่อคืนกูก็ได้ยิน”ผมยิ้มบางๆ
“จริงเหรอวะบอมบ์ เล่าหน่อยดิ ไอ้มหาด้วย เล่าให้ฟังหน่อยว่ามันเกิดอะไรขึ้น ทำไมกูไม่ได้ยินวะ”หมวดเต้ยทำหน้าตื่นเต้น เรื่องผีสางนางไม้นี่พี่แกชอบนัก ผมกับไอ้มหาเล่าให้ทุกคนฟัง ทุกคนตั้งใจฟังกันมาก เงียบกริบกันทั้งวง
“คิดว่าเรื่องอะไร เรื่องนี้นี่เอง”จ่าที่เป็นผบ.หมู่ปืนกลยิ้มบางๆ ก่อนที่แกจะเริ่มเล่าเรื่องราว “แต่ก่อนตรงที่เราไปพักน่ะเป็นสนามรบเก่า ในสมัยปลายอยุธยา เมื่อเกือบ ๒๐ ปีที่แล้วสมัยจ่าเป็นสิบตรีใหม่ๆ จ่าเป็นหัวหน้าชุดยิง มาฝึกที่ป่าแบบนี้แหละ สมัยนั้นป่ายังเป็นป่าอยู่มากไม่ค่อยเตียนแบบนี้ ตอนกลางคืนพอตะวันลับขอบฟ้าเท่านั้นแหละ ทั้งม้า ทั้งนักรบ ทั้งข้าศึก เสียงดังป๊งเป๊ง จ่าเห็นทั้งคนทั้งม้าที่รบพุ่งกันอย่างไม่ปรานี คืนนั้นแทบไม่ได้นอนเพราะเล่นรบตั้งแต่ทุ่มกว่าๆจนตีสามตีสี่มั้งจึงได้หยุด พอฟ้าสางจ่าเดินไปดูที่เขารบกันกลับไม่มีอะไรเกิดขึ้น”
“หูย น่ากลัวนะ”หมวดเต้ยลูบแขน
“ผมนอนตัวสั่นทั้งคืนเลยครับผู้หมวด ไม่กล้าจะลงจากเปล ตอนเช้าถามคนอื่น เขาเห็นกันเกือบทั้งหมวด”
“น่ากลัวอ่ะ คืนนี้มานอนข้างๆพี่บอมบ์พี่มหาดีกว่า”อีหนูกอดแขนผม
“กูกลัวมึงมากกว่ากลัวผีอีกนะหนู”ผมกอดคออีหนูโยกเล่นเบาๆ
“บ้าอ่ะพี่บอมบ์ หนูคิดว่าหนูหลอนคนเดียวซะอีกนะเนี่ย”อีหนูยิ้ม
“เมื่อคืนอาแค่ได้ยิน แต่ผมเห็นจะๆ”ไอ้ซันซึ่งนั่งกอดเข่าพูดขึ้น
“จริงเหรอซัน เล่าๆ ผู้หมวดอยากรู้”หมวดเต้ยถามด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น
“ก็ไงอ่ะ ผมลุกไปขี้ครับผู้หมวด นั่งขี้ไปสบายๆ แล้วผมเห็นแสงอะไรแว็บๆก็ไม่รู้เหมือนประกายไฟ ผมมองไปดีๆดาบขาววับกำลังฟันกัน แล้วมีประกายไฟ ผมขี้หดตดหายรีบเช็ดตูดแล้ววิ่งมาเอาเปลคลุมโปง”ไอ้ซันเล่าด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น
“กูชักจะกลัวแล้วนะเนี่ย ไม่ได้เอาพระมาด้วย”ไอ้ศักดิ์ทำหน้าตระหนก
“เขาคงไม่ทำอะไรหรอกมั้ง เขาแค่อยากให้พวกเรารู้ว่าตรงนี้เคยเป็นสนามรบเก่า ที่ที่เขาเคยพลีเลือดเนื้อเพื่อให้เราได้มีแผ่นดินได้อยู่อาศัยจนทุกวันนี้”ไอ้มหาพูดเสียงเนิบเหมือนพระเทศน์
“เออว่ะ เขาเห็นเราเป็นลูกเป็นหลานที่มาสืบต่อเจตนารมณ์ของพวกเขามั้ง เขาเห็นเราเป็นทหารเป็นนักรบเหมือนกับเขา ถ้าเขาทำกูว่าเขาคงไม่มาแบบนี้แน่นอน”หมวดเต้ยออกความเห็น
“พ่อกูบอกว่า บรรพบุรุษของเรากำลังมองพวกเราอยู่ โดยเฉพาะทหารที่ต้องทำหน้าที่ปกป้องแผ่นดิน เราต้องไม่ทำให้เลือดเนื้อของบรรพบุรุษเราต้องเสียเปล่า เราชายชาติทหารต้องทำเพื่อชาติ”หมวดบูมพูด
“ถูกต้องเลยครับหมวดบูม ไอ้บอมบ์ มึงเห็นเหมือนที่กูเห็นใช่ไหม”ไอ้มหาสะกิดผม
“เออ มึงได้ยินกูก็ได้ยิน มึงเห็นกูก็เห็น”ผมพยักหน้าก่อนที่ม้าจะหายไปในความมืดมิด
“เห็นอะไรวะมหา”จ่าชิงถามก่อนหมวดเต้ย
“ผมเห็นนักรบ ๒ คน อีกคนขี่ม้าสีขาวอีกคนขี่ม้าสีน้ำตาล เหมือนในฝันของผมกับไอ้บอมบ์เมื่อคืน เขากำลังยิ้มและน้ำตาไหลตอนที่หมวดบูมพูดว่า อย่าทำให้เลือดเนื้อของบรรพบุรุษเราเสียเปล่า เราต้องทำเพื่อชาติ เขายิ้มทั้งน้ำตาแล้วพยักหน้าให้พวกผมก่อนจะขี่ม้าไป”ไอ้มหาพูดไปน้ำตาซึม ส่วนผมนี่หยดติ๋งลงมาเลยครับ ทำไมกูรู้สึกซาบซึ้งถึงขนาดนี้ด้วยวะ ตอนที่หมวดบูมพูดว่าเราต้องทำเพื่อชาติผมเองก็แทบจะกลั้นน้ำตาไม่ไหว มันรู้สึกคับพองในหัวใจอย่างมาก มันรู้สึกเหมือนว่าเราไม่เสียแรงเปล่าอะไรประมาณนั้น
“เฮ้ย มึงเป็นไรวะบอมบ์”หมวดบูมถามด้วยความตกใจ
“ผมไม่รู้อ่ะผู้หมวด อยู่ดีๆน้ำตามันไหลมาเอง”ผมดึงทิชชูที่ติดกระเป๋าเสื้อไว้มาเช็ดน้ำตา
“ห่า มึงซึ้งเกินไปป่ะวะ”หมวดเต้ย
“พี่บอมบ์อ่ะ เลือดรักชาติพุ่งปรี๊ดเลยล่ะมั้ง”อีหนูบีบไหล่ผมเบาๆ
“กูไม่รู้ดิหนู กูอาจจะเคยเป็นนักรบมาก่อนก็ได้มั้ง กูเลยซึ้งขนาดนี้”
“เออ ใช่เลยบอมบ์ ตอนที่ไปบ้านมึงเมื่อตอนปีใหม่อ่ะหลวงพ่อบอก คนที่เป็นทหารน่ะ ล้วนแต่เคยเป็นนักรบมาก่อนทั้งสิ้น”หมวดบูมตบไหล่ผม
“คงงั้นมั้งครับผู้หมวด เฮ้อ ซึ้งจนหิวเลย ใครมีขนมเหลือบ้างเอามากินบ้างดิ”ผมหันซ้ายหันขวา ไอ้ ๔ ด. อีกแล้วครับ มันตุนของไว้เยอะ แต่คนอื่นๆก็ใช่ว่าจะไม่มีนะครับ เอามาแบ่งกันกินคนละชิ้นแล้วคุยกันสนุกสนานเฮฮาจนถึงเวลาใกล้จะ ๑ ทุ่มต่างคนต่างแยกย้ายเตรียมตัวที่จะทำการเข้าตีในเวลากลางคืน
-
เวลาทุ่มตรงทุกคนเตรียมพร้อมแล้วเดินทางไปเข้าตีข้าศึก ปืนกระบอกหนึ่ง พลั่วที่ห้อยไหว้กับเข็มขัดสนาม เป้ไม่ได้เอาไปนะครับ มีทหารเฝ้าอยู่ ๓ คน เราเดินกันไปเงียบๆ ระหว่างเดินไปก็เช็คยอดไปด้วย การเช็คยอดตอนกลางคืนจะให้สัญญาณคือตบที่หมวกเหล็กให้เป็นสัญญาว่าเช็คยอดทหาร คนสุดท้ายที่เดินท้ายแถวจะเช็คยอดไล่มาเรื่อยๆ การเดินเข้าตีกลางคืนครั้งนี้รองผู้พันแกเดินตามหลังมาด้วยครับ ทำเอาทหารหลายคนเกร็งเหมือนกัน เราเดินทางกันประมาณ ๒ ชั่วโมง เพราะต้องค่อยๆเดิน มันมืดและไกลพอสมควร ระหว่างเดินก็มีหลบข้างทางซึ่งคณะกรรมการชอบจุดประทัด แล้วจะดูว่าถ้าได้ยินเสียประทัดทหารจะทำยังไง คือเราต้องหมอบลงแล้วกระจายคนไปตาม ๒ ข้างทาง
เราเดินแถวตอนไปถึงจุดที่ใกล้ข้าศึก จากนั้นก็แยกทั้ง ๓ หมวดให้กระจายกำลังไปยังที่ต่างๆ หมวดบูมอยู่หมวด ๑ หมวดเพชร อยู่หมวด ๒ หมวดเต้ยอยู่หมวด ๓ ผู้กองกระจายกำลังทั้ง ๓ หมวดไปตามที่ต่างๆ เรายังเดินกันเป็นแถวตอน พอไปถึงจุดอีกจุดจากนั้นจึงกระจายกำลังปรับเป็นหน้ากระดานแล้วค่อยๆคืบคลานเข้าไปด้านหน้า รออยู่ครู่หนึ่งจนได้ยินเสียงพลุ เราจึงทำการเข้าตีข้าศึก มันมากเลยครับ เดินปรับหน้ากระดานเข้าตี บนเขาก็จุดประทัดเสียงดัง พวกผมก็ยิงด้วยปาก ปังๆ มีประทัดให้จุดเล่นไม่กี่อัน
“ไอ้ ๔ ด. เร็วสิวะมึง”ผมพูดเร่งเมื่อไอ้ด่านมันทิ้งห่างผม
“โอ๊ยพี่ ผมติดหนาม ห่าเอ๊ย”เออ มีงี้อีก
“เออ”ผมหยุดรอ พอมันเอาหนามออกจากตัวได้มันก็วิ่งตามมาใกล้ผม จากนั้นก็คืบคลานไปด้านหน้า
“ปังๆๆๆๆ”ยิงด้วยปากล้วนๆ กระสุนอยู่ไหนไม่รู้หรอกครับ ปังๆด้วยปากอย่างเดียว
“ยิงเข้าไป ฆ่ามันให้ตายเลย”จ่าพูดเสียงดังน้ำเสียงจริงจัง พวกผมก็ยิงอย่างเดียว ยิงอยู่ครู่หนึ่งเราก็พิชิตยอดเขาได้ แต่เพื่อความปลอดภัย ผู้กองสั่งหมวดของหมวดเต้ยเข้าตีตลบอีกครั้งเผื่อมีข้าศึกเล็ดรอดไปได้ กว่าทุกอย่างจะเรียบร้อยก็ตี ๒ ไปแล้วครับ ยาวนานมาก
รออยู่ครู่หนึ่ง เอาพลั่วมาขุดทำเป็นที่มั่น ไม่ได้ขุดจริงหรอกครับ เอาหินมาเคาะกับพลั่ว จากนั้นพลุดังขึ้นอีกครั้งเป็นสัญญาณว่าจบการเข้าตีกลางคืนพวกเราจึงค่อยๆเดินลงจากเขาอย่าทุลักทุเล
“เฮ้ย ระวังนะพวกมึง เอาไฟฉายส่องให้ดี”ผมเตือนน้องๆ
“เหนื่อยว่ะพี่ ไม่รู้ไต่ขึ้นมาได้ไง หมดแรงลงเขาเลยอ่ะ”รุ่นน้องคนหนึ่งบ่น
“เออๆ”พวกผมเดินลงเขากันเรื่อยๆจนทุกคนถึงตีนเขาจากนั้นทำการเช็คยอด อีหนูหายไปไหนไม่รู้
“เฮ้ย มันลงมาหมดรึยังวะ”หมวดบูมถาม ผมลุกขึ้นหยิบไฟฉายมา
“เดี๋ยวผมขึ้นไปดูให้ครับผู้หมวด”
“เออ ผู้หมวดไปด้วย”ผมเดินขึ้นเขาไปกับผู้หมวด เรียกหาอีหนู แต่ไม่ได้ยินเสียงตอบรับ
“มันไปไหนวะ หรือว่าไม่ได้ขึ้นเขามา”หมวดบูมพูดด้วยความสงสัย
“ผู้หมวดลองว.ไปถามพวกข้างล่างดิว่าลืมอีหนูไว้ตรงไหนหรือเปล่า”หมวดบูมว.ไปถาม ทุกคนก็ต่างยืนยันว่าอีหนูมันขึ้นเขามา แล้วมันหายไปไหนวะ เราเดินตามหากันอีกพักใหญ่ จนมาถึงตีนเขาอีกฟากหนึ่ง เห็นเงาตะคุ่มๆรูปร่างคล้ายอีหนู พอเดินเข้าไปใกล้ๆ
“ป้า หนูขอบคุณป้ามากเลยนะ หนูเจอผู้หมวดแล้วล่ะ ขอบคุณป้ามากเลยนะ”อีหนูทำท่าวันทยหัตถ์ มันขอบคุณใคร แถวนั้นผมไม่เห็นอะไร “ผู้หมวด พี่บอมบ์”อีหนูโผเข้ามากอดผม
“ขอบคุณใครเหรอหนู”หมวดบูมถาม
“ขอบคุณป้าอ่ะผู้หมวด เฮ้อ โล่งอก คิดว่าจะหลงป่าซะแล้ว ใจแป้วเลยอ่ะ ดีนะที่ป้าเดินมาส่ง”
“ป้าอะไรวะ กูไม่เห็น”หมวดบูมทำหน้างง
“บูม ไม่ต้องสงสัย ป่ะ กลับกัน”ผมเองสงสัยเหมือนกันว่าป้าคนไหน กลางป่ากลางเขาแบบนี้ใครจะมาเดินดึกๆดื่นๆ นี่มันก็ตี ๒ กว่าๆแล้ว
“อะไรวะบอมบ์ ก็กูไม่เห็นนี่ว่ามีใคร”หมวดบูมยังงงต่อไป แต่ผมรู้แล้วว่าคนที่มาส่งอีหนูเป็นใคร
“บูม ป่ะ กลับกัน ไม่ต้องสงสัย เดี๋ยวเล่าให้ฟังทีหลัง ทุกคนรออยู่”พวกเราเดินอ้อมตีนเขากลับไปที่จุดรวมพล เดินทางประมาณ ครึ่งชั่วโมง ตี ๓ พอดีเลยครับ ระหว่างทางอีหนูก็เล่าให้ฟัง
“หนูก็เห็นหลังไวๆของไอ้ตั้มนะ หนูก็วิ่งตามมัน ยิงปืนตามมัน พอเดินมาเรื่อยๆ อ้าว ไอ้ตั้มหายไปไหนแล้วไม่รู้ หนูชักจะใจแป้ว คิดถึงเรื่องสนามรบเมื่อตอนเย็น หนูแทบจะร้องไห้ คิดอะไรไม่ออก จะกลับหนูก็ไม่รู้จะกลับทางไหน มันมืดไปหมด ไฟฉายหล่นหายอีกต่างหาก หนูหันรีบหันขวาง ไม่รู้จะทำยังไง น้ำตาไหลออกมาแล้ว จนมาเจอป้าคนเมื่อกี้ ป้าแกถามว่าเป็นไร หลงเหรอ หนูก็ฟูมฟายกับป้า แล้วป้าบอกว่าจะพาหนูไปส่ง หนูถามว่าป้ารู้เหรอว่าเพื่อนๆหนูอยู่ตรงไหน ป้าบอกว่า ป้าได้ยินเสียงพลั่ว น่าจะไปถูก หนูเลยเดินตามป้า หนูถามป้านะว่าแกมาทำอะไรดึกดื่น แกบอกว่าลงจากเรือนมาเยี่ยว เห็นหนูหลงกับเพื่อนเลยอาสาพาหนูมาส่ง”อีหนูเล่าให้ฟัง เฮ้อ บุญของมันนะที่มีคนช่วย ถึงแม้จะไม่ใช่คนก็ตามเถอะ นี่ถ้ามันหายไป ใครจะรับผิดชอบไหว
“พี่มหา หูย คิดว่าจะไม่ได้เจอพี่มหาซะแล้ว”อีหนูโผเข้าไปกอดไอ้มหา
“เออๆ ปลอดภัยก็ดีแล้ว ไปหลงตามผู้ชายที่ไหนมาวะ”
“คนบ้า หนูมีพี่บอมบ์ พี่มหา ผู้หมวดบูม ผู้หมวดเต้ย แค่นี้เอง คนอื่นหนูไม่ชายตามองหรอก”ไม่ค่อยเยอะไหร่เลยนะมึง
“ฝรั่งได้ยินมันคงจะเสียใจ”หมวดเต้ยยิ้ม
“บอมบ์ ทำไมมึงไม่ให้กูสงสัยวะ มีอะไรปิดบังกูป่ะ มึงก็เห็นนี่ว่าไม่มีใครมาส่งอีหนูน่ะ”
“ทำไมจะไม่มีล่ะผู้หมวด”
“มึงเห็นเหรอ ทำไมกูไม่เห็นวะ”
“ผมไม่เห็นหรอก เพราะคนที่มาส่งอีหนูไม่ใช่คนอ่ะดิ”ผมสนทนากับผู้หมวดบูมเบาๆ
“เฮ้ย จริงเหรอวะ”
“จริงสิครับผู้หมวด มันปลอดภัยก็ดีแล้ว ดีที่มันยังมีบุญพอ ไม่งั้นถ้าหายไปกลางป่ากลางเขาแบบนี้ ไม่รู้เราจะหาเจอหรือเปล่า”
“เออว่ะ บุญของมัน เฮ้อ ทำไมฝึกภาคนี้มันดูพิลึกพิสดารอะไรขนาดนี้วะ ไหนจะเสียงม้า ไหนจะป้าที่มาส่ง อีกตั้ง ๕ วันกว่าจะจบการฝึก กูไม่หลอนตายไปเหรอวะ”
“ไม่มีอะไรหรอกมั้งผู้หมวด”พอคนครบแล้วเราจึงเดินทางกลับที่เดิมที่เราพักเมื่อตอนเย็น กว่าจะเดินไปถึงก็ใช้เวลาชั่วโมงกว่าๆ ไปถึงตี ๔ พอดี ถอดครึ่งท่อนเสร็จกางเต็นท์ผูกเปลนอน ถอดรองเท้า ตีนเหม็นโคตรๆ ไม่ได้อาบน้ำสักครั้ง ฟันก็ไม่ได้แปรง อยู่แบบซกมกๆ กว่าจะถึง ๑๐ วันนี้ เน่ากันพอดี
ตื่นกันประมาณ ๖ โมงครึ่ง ที่จริงอยากนอนต่อนะครับ แต่แดดมันแยงตา ตื่นมาบ้วนปากนิดหน่อยแล้วต้มกาแฟกิน หาอะไรรองท้องจนข้าวมาส่งจึงได้กินข้าวแล้วหาร่มไม้นอนกันต่อ เราจะฝึกกันอีกช่วงบ่ายครับ พักผ่อนกันพอแล้วจึงเดินทางไปฝึกกันต่อ สถานีนี้ดีหน่อยเป็นสถานีตั้งรับ ไปถึงก็ฟังแผนแล้วก็กระจายกันว่าใครจะต้องไปอยู่จุดไหน
“บอมบ์ ยิ้มหน่อย”ระหว่างที่กำลังขุดดินทำหลุมปืนกล มีคนมาเรียกทำให้ต้องหันไป ไม่ใช่ใคร ไอ้แบงค์ ร้องโทยุทธพงศ์นั่นเอง พี่ชายหมวดบูมน่ะ “บอกให้ยิ้มไอ้สัส ไม่ได้ให้ทำหน้าเป็นหมางง”มันต่อว่าผม
“กูมาฝึกไม่ได้มาเดินแบบจะได้ยิ้มแย้มหว่านเสน่ห์ไปทั่ว มาหอมแก้มทีดิเพื่อนรัก”ผมกวักมือ
“ไอ้ห่า อย่าชวนกูเป็นบ้าบอกับมึงอีกคน น้องกูคนเดียวก็พอแล้ว ไงมหา ดำเป็นแมงกุ๊ดจี่เลยพวกมึง”
“ก็ตากแดดนี่พี่ไม่ได้ตากแอร์ ลงมาช่วยขุดหลุมกันไหมล่ะ”ไอ้ตวงกวนตีนกลับ
“ฮ่าๆๆ เอาเหอะ เฮ้ย มาถ่ายรูปก่อน ห่า ฝึกตั้งหลายวันไม่มีรูปไว้ดูต่างหน้าเหมือนไม่ได้มาทำอะไร น้องทหาร มาถ่ายรูปให้ผู้หมวดหน่อย”ถ่ายรูกันไปหลายรูป จากนั้นก็ไปถ่ายคนนั้นทีคนนี้ที ส่วนพวกผมก็ทำการขุดดินกันอีกนิดหน่อยแล้วเอาปืนมาตั้งแล้วนั่งคอย
สถานีนี้ไม่มีอะไรมาก ฝึกกันชิวเพราะเป็นการตั้งรับเลาข้าศึกมาบุก ไม่เหมือนกับการเข้าตี อันนั้นเหนื่อยเพราะต้องไปบุกข้าศึก นี่ถ้าคิดทะลึ่งหน่อยก็เหมือนตอนเอากันอ่ะ คนโดนเอามันไม่ค่อยเหนื่อยเท่าคนเอาหรอก เพราะคนเอาต้องเด้าเอว ส่วนคนโดนก็แค่รับความเสียวอย่างเดียว อันนี้เหมือนกัน รอยิงข้าศึกอย่างเดียว สถานีเข้าตีกับตั้งรับมีจ่าคลังอาวุธแกเคยพูดเอาไว้ว่า จวยเข้าตี หมีตั้งรับ โคตรขำ
วันเวลาผ่านไปกับการฝึก มีฝึกหนักบ้าง ฝึกเบาบ้างตามแต่สถานีฝึกเขาจะกำหนดมาว่าต้องทำอย่างไร การเดินแผนที่เข็มทิศก็เป็นหนึ่งในภารกิจที่เราละทิ้งไม่ได้ แล้วการเดินไม่ใช่การเดินกลางวันเป็นการเดินกลางคืนครับ เดินไกลเหมือนกันแต่ผู้หมวดก็ไม่พาหลงหรอกครับ การฝึกครั้งนี้ผ่านไป แล้วมาถึงสถานีอีกอันหนึ่งเป็นการฝึกหน่วยทหารขนาดเล็ก การเข้าตีด้วยจำวนทหารไม่กี่คน มันมากเลยครับ
และแล้วการฝึกก็มาถึงช่วงสุดท้าย คือการเดินทางไกลและยิงปืน พวกเรามาพักกันที่วัดเช่นเคยครับ มาถึงช่วงสายแล้ว วางเป้วางของลงแล้วก็ไปอาบน้ำอาบท่าในวัด สบายตัวมากเลยครับ ที่จริงผมโล่งตั้งแต่ ๕ วันที่แล้วแล้วล่ะเพราะกางเกงเป้าขาดยาวลากมาถึงหัวเข่า ผมเอามาเปลี่ยนนะ แต่ตอนนี้ยังไม่อยากเปลี่ยนเท่านั้นเอง ไว้กลับไปก่อน ขอให้มันโล่งๆแบบนี้ก่อน สบายใจดีครับ
“ก็รู้ว่ากางเกงตัวเองชอบขาดแล้วทำไมไม่เอามาเปลี่ยนด้วยวะ”หมวดบูมบ่นระหว่างที่ไปนั่งเล่นบนยอดเขาด้วยกัน ๒ คน
“เอามาสิครับ แต่ตอนนี้ไม่อยากเปลี่ยนเท่านั้นเอง”
“เออ ใส่ยั่วแม่ค้าล่ะสิ ได้กินฟรีบ่อยนะ ระวังเหอะเขาทำของใส่แล้วจะรู้สึก”
“หวงเหรอ”
“ถามแมวๆ ใครบ้างจะพอใจที่เห็นแฟนของตัวเองไปเป็นของคนอื่น เดี๋ยวเตะกลิ้งลงจากเขาเลยนี่”
“หึหึ ขอหอมแก้มหน่อยดิ”
“ในวัดเหอะไอ้บ้า กลับบ้านก่อนดิ กูรู้ชะตากูดี ยอมมึงทุกอย่าง”
“จริงป่าว เดี๋ยวเราไปเล่นท่าพิสดารดีไหมครับ เช่าเหมาลำครึ่งบินแล้วเยกันบนฟ้า”
“ไอ้เหี้ย คิดอะไรแต่ละทีนะ เฮ้อ กัดลิ้นตายตอนนี้ทันไหมวะกู”
“หือ ที่รักอ่ะ คบกับไอ้บอมบ์ถึงขนาดต้องกลั้นใจกันเยทีเดียวเหรอ”
“ล้อเล่น ดูท้องฟ้าดิ สวยดีเนอะ”มองไปยังฟ้าเบื้องบนมีก้อนเมฆลอยเด่น มีนกบินเป็นกลุ่มเล็กๆ มองไปยังเบื้องหน้าเห็นภูเขาอีกหลายลูก เห็นโรงงานอะไรสักอย่าง สวยดีครับ มองธรรมชาติจากมุมบนแล้วทำให้จิตใจสงบดี
“อิอิ มาขัดความสุข”อีหนูยิ้มแป้นมาแต่ไกล ตัวมันสะอาดสะอ้านขึ้นเยอะเลยครับ ผมเองก็เหมือนกันแหละครับ ไม่มอมแมมเหมือนหลายวันก่อน
“ไง กล้าขึ้นมาคนเดียวนะ ถ้าเกิดขึ้นมาไม่เจอกูแล้วมึงจะหนาว”อีหนูนั่งลงใกล้ๆผม
“แหม อย่าพูดให้หลอนสิพี่บอมบ์ ยิ่งคืนนี้นอนในวัดด้วย หนูยังหลอนเรื่องป้าไม่หาย”อีหนูมันรู้แล้วนะครับว่าป้าที่มาส่งไม่ใช่คน
“หึหึ นี่แหละ อยากตามผู้ชายไปดีนัก ดีนะไม่หลงป่าหลงเขาไป”
“ใช่พี่บอมบ์ นี่ถ้าผู้หมวดกับพี่บอมบ์ไม่ออกตามหาหนู หนูคงกลายเป็นชะนีป่าตามที่พี่บอมบ์ว่าแหละ ร้องหาผัวอยู่กลางขุนเขา ผัวเราจะรู้ไหมน้าว่าเราหลงทาง อิอิ”เพ้ออีกแล้ว
“หนู ทุกวันนี้มีชีวิตด้วยข้าวปลาอาหารหรืออาการเพ้ออย่างเดียววะ พี่งงกับแกว่ะหนู”หมวดบูมถาม
“แฮะๆ หนูก็บ้าผู้ชายไปงั้นแหละผู้หมวด หนูชอบฮามากกว่า หนูไม่อยากเศร้าหรอก แซวพี่บอมบ์กับพี่มหาอ่ะถูกใจที่สุด เพราะหนูอ่ะเคยแซวผู้ชายคนอื่นแล้วมันด่าเปิงมา ด่ายันโคตรเหง้า แต่กับพี่อมบ์พี่มหาอ่ะ ทำให้ตุ๊ดแบบหนูรู้สึกมีคุณค่า คำพูดของพี่บอมบ์กับพี่มหารุนแรงเสียดแทงจิตใจในบางครั้งก็จริง แต่พี่แกพูดไปยิ้มไป ไม่เหมือนผู้ชายบางคน ตั้งแง่รังเกียจ แซวไม่ได้ จับต้องไม่ได้ เขาคงสำคัญตัวผิดล่ะมั้ง เขาคิดว่าเขาหล่อ เชอะ หล่อแต่หยิ่งแบบนั้นก็ไม่มีใครสนใจหรอก สู้พี่บอมบ์พี่มหาไม่ได้ หล่อแบบจับต้องได้”
“คือยังไงอ่ะ”หมวดบูมขมวดคิ้ว
“ผู้หมวดฮะ คนหล่อที่เขาหล่อจริงๆอ่ะ เขาไม่ได้หล่อแค่หน้าตาอย่างเดียวหรอก จิตใจเขาต้องหล่อด้วย เปลือกนอกดูดีมันก็แค่เปลือกแหละ จิตใจต่ำทราม เย่อหยิ่งจองหอง ไม่มีใครเขาชอบหรอก คนที่เขาหล่อจริงๆ นอกจากหน้าตา บุคลิกแล้ว การพูดจา การวางตัว การจับต้องได้ เล่นได้ นี่สำคัญกว่า หล่อทั้งหายทั้งใจ”
“แล้วพี่หล่อป่ะ”
“หล่อสิฮะผู้หมวด นี่หนูอยากจะแยกร่างเป็น ๕ ร่างเลยอ่ะ ร่างหนึ่งคบกับพี่เจิด อีก ๔ ร่างก็คบกับผู้หมวด หมวดเต้ย พี่บอมบ์ พี่มหา คนละร่างๆไปเลย ฟินอ่ะ ผู้ชายหล่อขี้เล่นแบบนี้หายาก ส่วนมากหล่อแล้วหยิ่ง เชอะ”
“หึหึ บางทีอยู่กับความจริงบ้างมันก็ดีนะ ไม่มีใครรักเราได้ตลอดไปเท่ากับรารักตัวเราเองหรอกหนู ถ้ามองในแง่ดีในเขาไม่ชอบเราก็ดีแล้ว เราจะได้ไม่ต้องไปช้ำใจเพราะเขา เพราะถ้าเขาชอบเราแล้ววันหนึ่งเขามองเราเป็นแค่ของเล่น เราจะเสียใจ มองในแง่ดีเอาไว้ มองในแง่ร้ายมันไม่ดีหรอก กูก็เคยเป็น เกลียดตุ๊ดเกลียดกะเทยเหมือนกัน แต่กูก็มานั่งคิดเล่นๆว่า เราเกลียดเขาเพราะอะไร เขาทำอะไรให้เรา เขาฆ่าพ่อแม่เราหรือเปล่า หรือเขากำลังทำร้ายร่างกายเรา พอมาเจอมึง อคติกับตุ๊ดกับกะเทยกูก็ค่อยๆหมดไป กูไม่ได้คนดิบดีแบบชายในฝันของมึงมาก่อนนะหนู กูเลวกว่านี้เยอะ ตอนนี้เพราะสภาพแวดล้อมดี เจอคนที่ดีๆ มันเลยพาให้กูทำดี”
“มันก็ครึ่งหนึ่งแหละพี่บอมบ์ สภาพแวดล้อมดีแค่ไหนถ้าจิตใจพี่บอมบ์ไม่มั่นคงพอ พี่บอมบ์ก็เป็นคนเลวได้เหมือนกัน ปัจจัยภายนอกอย่างหนึ่ง ปัจจัยภายในอย่างหนึ่ง”
“อือ เข้าสุภาษิตว่าคบคนพาล พาลพาไปหาผิด คบบัณฑิต บัณฑิตพาไปหาผล เราคบคนเช่นไร เราก็กลายเป็นคนเช่นนั้น”
“ใช่คบกับคนหื่น ทำให้หื่นตามไปด้วย”หมวดบูมพูดขึ้นมาไม่มองหน้าผม
“เขินอ่ะ แบบนี้ผู้หมวดก็มีความสุขอ่ะดิ พี่บอมบ์ดุดัน แรงเยอะ พาเพลินทั้งคืน คิดแล้วเขินเลย”อีหนูบิดม้วน
“ฝรั่งมันไม่มีศักยภาพหรือไงหนู”ผมลูบหัวเกรียนของอีหนู
“แฮะๆ ฝรั่งก็ลามกเหมือนกัน ไม่เอาดีกว่า หนูเกือบคลานมาแล้ว ครั้งหน้าจำกัดจำนวนครั้ง ตูดพังใครรับผิดชอบ บินไปรีแพร์ขอบแต...ที่เกาหลีพอว่า แต่บินไปรีแพร์ขอบตูดหมอไหนเขาจะรักษาให้อ่ะพี่บอมบ์”
“ขมิบเอาดิ ฮ่าๆๆๆ”ผมหัวเราะ
“คนบ้า”
มื้อเย็นมาถึง วันนี้กับข้าวดี มีไก่ทอด หมูกระเทียม ผัดผักรวมผิด รสชาติใช้ได้เลยทีเดียว มีถั่วเขียวต้มน้ำตาลตบท้าย อิ่มแปล้กันเลยทีเดียว จากนั้นผู้กองให้พวกเราทำความสะอาดปืน ปืนกลนี่ต้องถอดมาเช็ดทุกชิ้นส่วนกันเลยทีเดียว ผมเองก็ทำอย่างสุดความสามารถเพราะถ้าทำความสะอาดปืนไม่ดี เวลายิงไปปืนมันอาจจะขัดได้ แล้วจะเสียคะแนน ดังนั้นปืนทั้งกองร้อยมีอยู่ ๖ กระบอก ผมต้องกำกับดูแลทั้ง ๖ กระบอก
“ไอ้แม็ค เอาแส้ให้กูหน่อยดิ”ผมกำลังจะแยงลำกล้อง เรียกใช้ลูกน้องซึ่งตอนนี้ทำไมมันเงียบผิดปกติ พอส่งแส้ให้แล้วผมก็ทำการแยงลำกล้องไปมา “ไอ้แม็ค น้ำมันให้กูหน่อย”ขวดน้ำมันก็ยื่นมาให้ มือไอ้แม็คแปลกๆ เหี่ยวก่อนวัย
“พี่บอมบ์”ไอ้แม็คเรียกผมเสียงสั่น
“อะไรของมึงวะ ผ้า ไหนผ้าวะเนี่ย ห่าเอ๊ย หยิบเอาไปให้แล้วไม่เอามาคืนกูเตะให้สักทีดีไหม มึงไปเอาผ้ามาให้กูหน่อยดิ”
“หึหึ”
“ขำอีกไอ้ห่า ไหนผ้า อ้าวเฮ้ย ผ้าอ่ะ”ผมหันไปแล้วต้องร้องตกใจ “เฮ้ย ห่าแดกพี่กู”ผมอุทานออกมาด้วยความตกใจ
“ฮ่าๆๆ”คนที่ทำหน้าที่แทนไอ้แม็คเมื่อครู่หัวเราะ
“มาเมื่อไหร่อ่ะพี่ สวัสดีครับ โห ตกใจหมดเลย”ผมยกมือไหว้อย่างเป็นกันเอง พอมาคิดได้อีกที กูพลาดไปแล้วเพราะพลทหารจะไม่มีสิทธิ์ยกมือไหว้ผู้บังคับบัญชา
“เออ ดีๆ ตั้งใจดีนะ พรุ่งนี้กะจะเอาให้ไม่พลาด”มือหนาวางบนไหล่ผมเบาๆ คนที่มานั่งดูผมทำงานไม่ใช่ใครอื่นไกล พี่ติ พลตรีกิตติวัฒน์ พ่อหมวดบูมอ่ะ สงสัยจะมาเยี่ยมลูกด้วยล่ะมั้ง พี่ติขยับมานั่งอีกฟากหนึ่งแล้วให้ผมทำความสะอาดปืนกลให้ดู ผมก็เช็ดถู แล้วพูดไปเรื่อยเปื่อย พี่ติแกเก่งด้านอาวุธ แนะผมตั้งหลายอย่างแน่ะ ทั้งเทคนิคการยิงปืนกล การเล็งอะไรต่างๆ ผมก็ฟังและจำไว้
“พี่น้องคู่นี้คุยอะไรกันอ่ะ”ไอ้แบงค์ถามก่อนจะขยับมานั่งใกล้ๆ
“เรื่องของพี่น้องเขา แกไม่เกี่ยว หึ บูมล่ะ ตั้งแต่มาถึงยังไม่เจอหน้าเลย”
“ก็แอบมาแบบนี้จะเจอได้ไงพ่อ เดี๋ยวไปตามมาให้”
“เออๆ เรียกเต้ยมาด้วยนะ”พี่ติพยักหน้าจากนั้นแกก็คุยกับผมต่อ แกมาในชุดพรางครับ มาตรวจการฝึกภาคกองร้อยที่จะสรุปผลการฝึกในวันพรุ่งนี้ เหมือนวันชี้ชะตายังไงไม่รู้ ฮ่าๆๆ พอพ่อลูกเจอหน้ากันก็ทักและคุยกันเฮฮาปกติ ผมเองระหว่างที่ฟังไปด้วยจึงต้องรีบทำความสะอาดปืนและประกอบเข้าให้เป็นรูปเป็นร่าง
“ยิงได้นะบอมบ์”ไอ้แบงค์ถาม
“ไม่รู้เหมือนกัน ลองเป็นเป้าให้กูไหมล่ะ”
“ฮ่าๆๆๆ”
ประกอบปืนเสร็จแล้ว พี่ติจึงเดินไปทักทายคนนั้นทีคนนี้ที โดยลากผมไปด้วย แกชอบมีเรื่องเล่าขำๆให้ผมหัวเราะตลอด เผาลูกชายทั้ง ๒ คน ผมเองหัวเราะจนน้ำตาซึม
“ไปละๆ ตั้งใจนะบูม เต้ย พี่ไปล่ะน้อง”พี่ติตบไหล่ผู้พันทีหนึ่ง “พี่ไปละบอมบ์ ว่างๆไปตีกอล์ฟกัน”พี่ติจับมือผมแล้วเดินไปที่รถ ผู้พันทำหน้างงใส่ผม คงจะสงสัยว่าทำไมพี่ติถึงได้สนิทกับผมล่ะมั้ง แต่แกก็ไม่ได้ถามอะไรปล่อยให้พวกผมมาพักผ่อนกันต่อ
ดึกแล้วรับจองหาที่นอน ความเมื่อยล้าทำให้เราหลับไปแทบจะทันทีหลังจากที่หัวถึงหมอน
เหมือนเราเพิ่งหลับไป แต่ทำไมตอนนี้มันตี ๔ แล้ววะ ทุกคนตื่นขึ้นมาเก็บข้าวของล้างหน้าล้างตา ทำธุระส่วนตัวบ้างส่วนรวมบ้าง จนถึงเวลาตี ๕ เราจึงเดินทางไปจุดเริ่มต้น ๖ โมง คณะกรรมการจึงปล่อยพวกเราให้เดินทางไกล งานนี้ผู้พันมาเดินเป็นเพื่อนด้วย การเดินก็เหมือนกับครั้งที่แล้วครับ ระยะทาง ๑๕ กิโลเมตร ๕ กิโลเมตรแรกต่างคนต่างยิ้มแย้มแจ่มใส พอเดินๆไปเริ่มเหนื่อยหน้าถอดสี แก๊งค์ผมชิวมากเลยครับเดินนำหน้าคนอื่นคุยกันไปเรื่อยเปื่อย แต่ไม่ได้เอิกเริกเสียงดังนะครับ คุยแบบผู้ดีอ่ะ ฮ่าๆๆ
เสียงของนายสิบที่พูดให้กำลังใจทหาร ผู้หมวดเดินรั้งท้ายเหมือนเดิมเผื่อมีทหารคนไหนเดินตกจะได้ช่วย ผมเองเดินแบกปืนกลชิวๆ ชมนกชมไม้ไปเรื่อยเปื่อย แต่ไม่ยักเดินตก เดินนำหน้าเขาทั้งกลุ่ม จนมาถึงกิโลเมตรที่ ๑๓แล้ว ตอนนี้ทุกคนต่างเร่งเดินให้รวดเร็ว อีกไม่กี่อึดใจก็จะถึงเส้นชัยแล้ว ผมรีบสืบเท้าให้รวดเร็ว จนไปถึงเส้นชัยในเวลา ๑ ชั่วโมง ๒๑ นาที ตามด้วยไอ้มหา ไอ้ซัน อีหนู ไอ้แม็ค ไอ้นุ ไอ้ด่าน สุภาพบุรุษ ๔ ด. ไอ้ศักดิ์และคนอื่นๆก็ทยอยตามมา
รับสปอนเซอร์และผ้าเย็นมาเช็ดหน้า ผมหลบที่ร่มๆ กินน้ำแล้วเช็ดหน้าเช็ดตา นั่งรอคนที่เดินตามเข้าเส้นชัยทีหลัง รอไม่ไหวเลยงีบหลับเบาๆไปนิดหนึ่ง จนได้ยินเสียงสัญญาณว่าให้ทุกคนพร้อมไปยิงปืนจึงได้ตื่นขึ้น
“ตอนยิงซ้อมก็หลับ ยิงจริงก็หลับ ถ้าได้ต่ำกว่า ๒๐๐ นัด รองแดกเอ็งแน่ไอ้ยักษ์”รองผู้พันดุผม
“ครับ”ผมยิ้มให้แล้วแบกปืนกลไปวางใกล้ๆแท่นยิง ปืนกล ๖ กระบอกรับเกียรติให้ยิงก่อน เริ่มจากหมวด ๓ ของหมวดเต้ยหมวด ๒ ของหมวดเพชร และหมวด ๑ ของหมวดบูม ผู้หมวดผู้กองต่างมายืนดูการยิงปืนกล ผมเองนั่งลูบปืนชิวๆ จนปืนกล ๔ กระบอกยิงเสร็จเรียบร้อยแล้ว
“เอ้อ มหา มึงดูดิอะไรติดตูดกูวะ”ผมลุกขึ้นบิดขี้เกียจ ไอ้มหาเอามือมาคลำกางเกงบริเวณก้นผม หึหึ กูขอรัวมึงก่อนแล้วกัน ปู้ดดดดดดดดดดดดดด
“ไอ้เหี้ย จังไรสัส สัสเอ๊ย ปู๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด”ไอ้มหาลุกขึ้นตดแล้วกำตดมายัดใส่จมูกผม ดีนะที่หันหน้าหนีทัน ฮ่าๆๆ จังไรทั้งคู่
“มัวแต่เล่นกันอยู่นั่นแหละ แดกก่อนซะดีมั้ง”รองผู้พันยังดุเหมือนเดิม แต่ผมมั่นใจ ครั้งนี้ไม่ต่ำกว่า ๔๐๐ นัด รออยู่ครู่ใหญ่คณะกรรมการเอาเป้าไปตั้งในพื้นที่ยิงเรียบร้อย พอได้สัญญาณจากคณะกรรมการว่าเป้าพร้อม ฝ่ายผมก็โบกธงไปว่าปืนพร้อม ผมเริ่มยิงก่อน โดยเป้าของผมอยู่ภูเขาครึ่งซีกซ้าย เป้าของไอ้มหาอยู่ครึ่งซีกขวา แบ่งกันชัดเจน พอทุกอย่างพร้อมผมจึงหมอบลงแล้วฟังสัญญาณจากคณะกรรมการ พอได้ยินว่ายิงได้ ผมก็เริ่มรัวปืนกลไปตามเป้าที่ตั้งอยู่
ปังๆๆๆๆๆ ปังๆๆๆๆ ปังๆๆๆๆๆ การยิงปืนกลต้องยิงเป็นชุด ไม่ได้ยิงรวดเดียวเหมือนในหนัง ยิงแบบนั้นปืนแตกกันพอดี ผมยิงเสร็จแล้ว ได้หาจัดการต่อเลยครับ สายตาไอ้มหานิ่งมาก สมาธิมันดีมากเลยครับ มันยิงเป็นชุดเหมือนกับที่ได้รับการฝึกมา พอยิงเสร็จก็เอาปืนมาพักแล้วรอว่าได้คะแนนเท่าไหร่
ปืนกลยิงเสร็จ ปืนเล็กยิงต่อ ชุดละ ๒๐ คน ผมเองนั่งรอให้ปืนมันเย็นด้วยความใจเย็น รอชุดแล้วชุดเล่า จนปืนเล็กยิงเสร็จหมดทุกคนคณะกรรมการจึงประกาศคะแนนของปืนกล และคะแนนรวมของปืนเล็ก
“ปืนกลหมวด ๓ ปืน ๑ ยิงได้ ๑๑๒ นัด ปืน ๒ ๙๗ นัด ปืนกลหมวด ๒ ปืน ๑ ยิงได้ ๒๐๙ นัด ปืน ๒ ยิงได้ ๑๐๑ นัด มาที่ช๊อตเด็ด หมวด ๑ ปืน ๑ ผู้พันให้เดาว่ายิงได้เท่าไหร่”
“ไม่เกิน ๒๐๐ ครับ”
“๕๐ ครับ”
“๔๐๐ ครับ”คนนั้นคนนี้เริ่มเดาตัวเลขจำนวนนัด ผมเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าจะหัวหรือก้อย
“อ่ะๆ ฟังผู้พัน ปืน ๑ หมวด ๑ ยิงได้ ๔”แล้วเงียบ เฮ้ย ๔ นัดเอ็งเหรอวะ ผมเหงื่อแตกซกเลยครับ
“๔๖๑ นัด”
“หูย”ทุกคนต่างฮือฮากับจำนวนที่ผมยิงได้
“ส่วนปืน ๒ คนนี้เด็ดกว่า ๔๗๔ นัด”
แป๊ะๆๆๆๆๆ ทุกคนต่างปรบมือให้กับพวกผม จากนั้นก็ฟังผลคะแนนการยิงปืนเล็กว่าได้คะแนนเท่าไหร่ แล้วจากนั้นก็ฟังสรุปการฝึกภาคกองร้อยครั้งนี้ ได้รับคำชมมาอย่างล้นหลาม
“อ่ะ สำหรับการฝึกครั้งนี้ผู้พันก็ขอขอบใจทุกคนมากเลยนะที่ให้ความร่วมมือกันอย่างดี ขอบคุณผู้กอง ผู้หมวด นายสิบทุกนาย จนถึงพลทหารคนสุดท้าย เดี๋ยวเสร็จภารกิจครั้งนี้ผู้พันจะอนุมัติให้พักผ่อนคนละ ๑๕ วัน เพราะว่าเราทำได้ดีมาก ได้รับคำชมจากผู้บังคับบัญชาระดับสูงหลายท่านด้วยกัน ผู้พันขอขอบคุณทุกคนจากใจจริง”
ผู้พันกล่าวจบทุกคนแยกย้ายกันเก็บข้าวของเตรียมตัวกลับกองพัน ๑๒ วันในป่าเมืองกาญจน์ครั้งนี้ เราได้อะไรเยอะเลยครับ ทั้งความอดทน ความเสียสละเพื่อส่วนรวม ถูกผีหลอก ได้กินยำฟรี ได้รับคำชม เยอะมากเลยครับ ทำเอาพวกผมยิ้มไม่หุบกันเลยทีเดียว หวานหมูละน้องบูม ๑๕ วัน ฮ่าๆๆๆ
-
อ่านตอนนี้คนแรก อิอิ
-
บอมบ์กะมหายิงแม่นมากๆ :katai1:
-
สองหมวดน่วมแน่เจออิหื่นอดอยากทั้งสอง
-
โอ้วววววว สิบห้าวัน บวกเป็ดคร้าบบบ
รอวันที่หมวดบูมโดนกระทำ รออยู่ ~
สนุกอีกแล้ว หนูเอ้ย เกือบหลงแล้วไหมล่ะ 555
ขอบคุณนะคะ รออ่านค่ะ
-
แอบหลอนไปด้วย แตอ่านแล้วประทับใจ :mew1:
-
แอบกลัวไปด้วยเลย แต่ทุกอย่างก็ผ่านมาได้ เก่งกันมากๆเลย
จะได้หยุดสิบห้าวัน หมวดบูมจะเป็นยังไง แต่หมวดเขารู้ตัวเองแล้วว่าโดนหนักแน่ :z1:
ขอบคุณมากๆค่ะ :pig4:
:mew1: :L2:
-
15 วัน หุหุ หมวดบูมช้ำแน่
-
เข้าป่ารอบนี้ เจอ...บ่อยมากอ่ะ
และแล้ว ก็ได้วันหยุดแล้ว เย้ๆ คิดถึงสองแสบอีกละ
-
บรรพบุรุษคงภูมิใจที่มีทหารแบบ บูม เต้ย บอมบ์ ตวง
-
บูมทำใจ งานนี้ลุกไม่ขึ้นแน่ :z1:
-
o13 o13 o13 o13 o13เก่งสุดๆ o13 o13 o13 o13
-
อ่านตอนพวกพี่บอมบ์เจอบรรพบุรุษแล้วขนลุกตามอ่ะ
เลือดรักชาติพุ่งเลย :a2:
หมวดบูมขาาาา เตรียมฟิตร่างกายไว้เลย
คาดว่าพี่บอมบ์คงจัดหนักจัดเต็ม 55555 :hao7:
-
15 วันนีคิดจะเอาเมียอย่างเดียว ฮ่าๆฉ่ำแน่มึ้งง หมวดบูม :laugh:
-
เย้ๆๆ พัก 15 วัน เราจะทำอะไรกันดีน้าาาาาา
-
พักกันนานเลยทีเดียว
หมวดบูมน่าสงสารเลย 5555
ยิงได้เยอะเหมือนเดิมเลยนะคู่นี้
-
ตอนที่ ๖๓ คนทำงาน
เราเดินทางออกจากสนามยิงปืนในช่วงประมาณ ๑๑ โมง คาดว่าน่าจะกองพันในช่วงบ่ายๆ ขบวนรถขับเคลื่อนไป คนบนรถก็สนุกสนานเฮฮา ผมเองก็หลับๆตื่นๆ เพราะอยากพักผ่อนมากกว่า จนมาถึงศูนย์ของฝาก ผมซื้อของไม่กี่อย่างเอาไปฝากพี่เบิ้ลกับพี่น้อยพี่นิด ส่วนแม่ไม่รู้จะซื้ออะไรดี เสร็จจากซื้อของฝากแล้วก็เดินทางต่อมาถึงกองพันประมาณบ่าย ๒ รถขับเร็วมาก มาถึงกองพันเราก็ไปถวายสักการะพระบรมราชานุสาวรีย์แล้วแยกย้ายกันกลับมาที่กองร้อย
เสียงดังล้งเล้ง วุ่นวายนิดหน่อยพอคืนปืนเสร็จเรียบร้อยแล้วก็เอาเป้สนามขึ้นไปวางบนหลังตู้ จากนั้นก็มาช่วยเอาของลง เหตุการณ์วุ่นวายพอสมควร มีคนหลบคนอู้บ้างเป็นธรรมดา วันนี้สิบเวรที่เข้าเวรคือหมู่กุ๊ก คนนี้จะเฮี๊ยบหน่อย แต่ทำไมสภาพวันนี้ดูเมาๆวะ
“ปริ๊ดๆ เฮ้ย พวกนั่นน่ะ มาช่วยเอาของลงหน่อยสิวะ”สิบเวรเป่านกหวีดเตือน แล้วก็ด่าคนนั้นทีคนนี้ที ผมเองก็ช่วยอย่างแข็งขัน ไอ้มหาอยู่หน้าคลังคอยเก็บปืนดูแลปืน
กว่าจะเอาของลงจากรถเสร็จแล้วเคลียร์ข้าวของก็โดนด่าไปเป็นกระบุงโกย เหมือนโรคจิตยังไงไม่รู้ ไม่โดนด่าแล้วงานไม่เดิน งานเสร็จแล้วเรามานั่งพักผ่อนกันครู่หนึ่ง ก่อนที่จะเดินแถวไปกินข้าว
“สภาพมึงเหมือนโจรเลยว่ะบอมบ์”ไอ้มหาสะกิดผม ผมรีบลูบที่คางของตัวเองทันที เออว่ะ ๑๒ วันในป่าผมปล่อยให้หนวดเคราขึ้นยาวเยิ้ม หน้าเข้มขึ้นเป็นกอง
“เออแฮะ ลืมโกน ของมึงก็เหมือนกัน หนาวยาวๆแบบนี้นะมึง ไซร้เมียทีนี่ดิ้นพราดๆ”
“เออว่ะ กูชอบเหมือนกัน เอาคางไปขยี้ที่แถวต้นคอนะ แล้วเขาชอบย่นคอขนลุกซู่ซ่า จากนั้นก็จัดการซะ”
“พี่บอมบ์กับพี่มหานี่ขี้เงี่ยนกันจริง พูดแต่เรื่องหมีเรื่องแดด”ไอ้แม็คมันแซว
“กูพูดแต่มึงฟังใครขี้เงี่ยนกว่ากันวะ อย่าปฏิเสธนะว่ามึงไม่อยาก”
“แฮะๆ ก็มีบ้างแหละพี่”นั่นไง
กินข้าว อาบน้ำ โกนหนวดเครา เอาเสื้อผ้าลงไปซักล้างให้มันเสร็จเรียบร้อย ช่วงเย็นสิบเวรปล่อยครับ ให้ทำความสะอาดข้าวของที่กลับมาจากการฝึก
ว่างๆ จึงโทรไปคุยกับแม่ เล่าเรื่องในป่าให้ฟังนิดหน่อยแล้วคุยกับลูกชายตัวป่วนทั้ง ๒ คน เจ้าแสบ เจ้าซ่าตอนนี้เดินได้เตาะแตะแล้วครับ ฟันก็ขึ้นไปหลายซี่แล้ว แต่ยังพูดไม่ชัด พูดได้ไม่กี่คำและไม่ชัดด้วย น่าจะขวบครึ่งมั้งเด็กๆจะเริ่มพูดชัดขึ้นเป็นลำดับ วางหูจากแม่ก็โทรไปรายงานกับพี่เบิ้ลนิดหน่อย
“อาโทรศัพท์มีตังค์ป่ะ โอนให้ผมสัก ๒๐ บาท”ไอ้ซันนั่งลงบนเตียงแล้วมองหน้า
“เดี๋ยว เช็คแปบนึง ทำไม โทรหาเมียจนตังค์หมดเลยเหรอ”
“แฮะๆ”
“ยิ้มไอ้สัส”ว่าแล้วก็กดยุกยิกโอนให้มัน
“ติดไว้ก่อนนะอา เงินเดือนออกเดี๋ยวคืนให้”
“เออ กูคิดดอกด้วยนะ มึงยืม ๒๐ กูคิดดอก ๘๐ ครั้งหน้าคืนกู ๑๐๐ นะ”
“โหดเกิน โหลแม่ อืม กลับมาจากฝึกแล้ว.....”ได้เงินแล้วก็รีบโทรหาแม่มันทันที เหลือเวลาอีก ๒๐ นาทีจะ ๓ ทุ่มแล้ว ผมเดินลงจากโรงนอนไปเข้าห้องน้ำ หลายคนยังซักล้างเครื่องใช้ไม้สอยที่เอาไปฝึก ที่ราวตากผ้าซึ่งอยู่หน้าห้องน้ำข้าวของเต็มไปหมด แต่สิบเวรแกหวังดีไล่ให้ทหารเอาข้าวของพวกนี้ขึ้นไปตากบนกองร้อย
“เฮ้ย ทหาร ข้าวของของใครให้เอาไปตากที่หลังโรงนอน พวกเอ็งตากแบบนี้เดี๋ยวได้มีคนมาสอยเอาไปหรอก ไปบอกเพื่อนๆพี่ๆพวกเอ็งด้วย อย่าให้หมู่ต้องเป่านกหวีดเรียก”
“ครับหมู่”รับคำแล้วบางคนก็เดินไปบอกคนนั้นคนนี้ ผมเองตากผ้าบนโรงนอนตั้งแต่ซักล้างเสร็จแล้ว จึงไม่ต้องมาเก็บเอาไปตากด้านบนอีกครั้ง
“อ้าว จะกลับบ้านแล้วเหรอ”ขึ้นมาบนโรงนอนแอบแวบเข้าไปหาผู้หมวด พี่แกกำลังหยิบถุงผ้าจะเดินออกจากห้องทำงานพอดี
“อืม แล้วเมื่อไหร่จะนอนกัน”ผู้หมวดพยักหน้า ผมผลักเบาๆให้เข้าไปในห้องก่อนที่จะปิดประตู
“อีกสักแปบก็คงจะนอนแล้วครับ มาจุ๊บกันก่อนดิ โคตรเปรี้ยวปาก”
“อยากกินปลาร้ารึไงถึงได้เปรี้ยวปาก”
“อยากกินคนแถวนี้ หึหึ บูม พร้อมมั้ยสำหรับ ๑๕ วัน”ผมรวบเอวหมวดบูมเข้ามาแนบชิดกับตัวเองแล้วส่งสายตาซุกซน
“หึ จะทำไหวเหรอ ให้สุดๆ ๕ วันอ่ะ เดี๋ยวก็เบื่อ เชื่อเหอะ ผู้ชายเหมือนกัน”
“ปากดีจริง แสดงว่าไหว”
“ไหวบ้าไหวบออะไรเล่า เห็นใจคนโดนหน่อยเหอะพี่ เอากันนะไม่ใช่แคะขี้มูกจะได้มันเหมือนกินหมากฝรั่ง เล็กสั้นขยันซอยพอว่า นี่ ไม่อยากพูด ไอ้หื่นๆๆๆๆๆ”
“หึหึ จุ๊บ เลือดลมมันดี มันเลยหื่น เดี๋ยวแก่ไปผมก็ไม่ไหวแล้ว นั่งมองหน้ากันแล้วคงน้ำแตก ฮ่าๆๆๆ”
“สาธุ ขอให้จริง จะทำอะไรก็รีบทำดิ จะได้กลับบ้านไปพักผ่อน”
“ไม่ได้ทำอะไร ขอหอมแก้มเฉยๆ ฟอด คืนนี้ฝันดีนะ”ผมก้มลงหอมแก้มแล้วลูบหัวเกรียนของหมวดบูม
“ไอ้ยักษ์มึน เร็วดิ ไหนว่าจะจูบอ่ะ”
“ฮ่าๆๆ อ่ะๆ สงสาร กลัวนอนไม่หลับ จูบก็ได้”
“เหอะ ไม่อยากก็ไม่ต้องก็ได้ ไม่ได้อยากอยู่แล้ว”หมวดบูมก้มหน้าหลบ ผมจับที่คางเชยใบหน้าอันอุดไปด้วยหนวดเครามาแล้วประกบปากเบาๆ พี่แกเล่นรวบคอผมแล้วส่งลิ้นมาทันที หึหึ นี่แหละครับคนไม่ค่อยอยาก
จูบกันพอรู้รสชาติจึงผละออกจากกัน ผมถือของเดินตามหลังไปส่งผู้หมวดที่รถ ตอนนี้โรงนอนดับไฟหมดแล้วครับ เสียงสัญญาณแตรนอนดังขึ้น ทหารไม่ได้เป่าเองนะครับ เปิดจากซีดีเอา ปกติค่ายอื่นเขาจะเป่าแตรนอนกันเอง โดยมีพลแตรเป็นคนเป่าให้สัญญาณ ตอนตื่นก็จะมีแตรตื่น แต่ส่วนใหญ่ไม่ได้ตื่นเพราะแตร ตื่นเพราะนกหวีดสิบเวร
กิจวัตรยามเช้ายังคงเป็นไปตามปกติทุกอย่าง ตื่นมาเช็คยอดแล้วไปวิ่งรอบสนามบอล ๑ รอบ จากนั้นก็กลับกองร้อยอาบน้ำอาบท่า พวกที่ไม่ได้ไปฝึกในป่าแต่งกายชุดพราง ส่วนพวกที่ไปฝึกมาให้แต่งชุดเป็ดน้อย จากนั้นก็จ่ายงานกันว่าใครจะไปทำงานตรงไหน
“ไม่อยากกลับกองร้อยเลยอ่ะพี่ ผมว่าอยู่ป่ามีอิสระมากกว่าอยู่กองร้อยนะ ไม่ต้องฟังเสียงนกหวีด ไม่ต้องวิ่ง ตื่นมาก็พรางหน้าแล้วฝึก สบายจะตาย”ไอ้สุภาพบุรุษ ๔ ด.มันบ่น
“เออ มันก็สบายคนละอย่างกัน ตอนอยู่ในป่าคิดถึงเตียงนอนมีฟูกนุ่มๆ พอกลับมากองร้อยก็คิดถึงป่า”
“เฮ้อ เมื่อไหร่จะฝึกอีกนะ”
๗ โมง กินข้าวเช้า แล้วไปทำความสะอาดต่อ จน ๘ โมง มาตั้งแถวเคารพธงชาติ จากนั้นก็รอฟังจ่ากองร้อยมาชี้แจงงานประจำวันละรอเปลี่ยนสิบเวร
๙ โมง พวกที่ไปฝึกก็ไปเบิกปืนมาทำความสะอาดปืน เหมืนเดิมทุกอย่างครับ ผมถอดปืนเอาออกมาล้าง และล้างปืนของจ่าด้วย วุ่นวายกันพอสมควร เดี๋ยวขอนั่นยืมนี่ วุ่นวายกันไปหมดแต่สนุกดี
“ว้ายๆ ผู้ชายแยงลำกล้องปืนอ่ะ แยงเบาๆสิจ๊ะ เค้าเสียวน้า”อีหนูมันมาวี้ดว้ายที่กลุ่มผมซึ่งไอ้แจ็คกำลังแยงลำกล้องปืนอยู่ เฮ้อ แรดให้ได้แบบนี้สิเพื่อนกู
“อ่า ซี้ด ลำกล้องปืนจ๋า เสียวไหม เค้าน้ำเยิ้มแล้วอ่ะ”ไอ้แจ็คเสือกทะลึ่งทำเสียงหื่นใส่ อีหนูยิ้มร่าเลย ถูกใจล่ะสิ
“อูย เบาๆตัวเอง ซี้ด เสียวอ่ะ ค่อยๆแยงนะ อุ้ย อย่างอนิ้วสิตัวเอง อ๊า”อีหนูทำท่าทางเคลิ้มๆ
“อ๊า ตัวเอง พี่หนูล้างตูดยังเนี่ย ดูดิ แม่งดำปื้ดเลย”ไอ้แจ็คดึงแส้ออกมา ที่ขนแส้มันมีคราบเขม่าปืนเกาะเต็มไปหมด
“ไอ้บ้า กำลังเคลิ้มเชียว ฉันล้างแล้วย่ะ ตูดสะอาด”อีหนูค้อน
“มานั่งเม้าท์แบบนี้เสร็จงานแล้วเหรอ”ผมถามอีหนูระหว่างที่เอาแปรงฟังขัดชิ้นส่วนของปืนเบาๆ
“เสร็จแล้วพี่บอมบ์ หนูล้างไป ๒ กระบอกคนเดียว อีรุ่นน้องก็ไม่เห็นช่วย ล้างของตัวเองเสร็จของหมู่ก็ไม่ล้างให้ อยากแดกรุ่นน้อง”
“ไหนว่าไม่แรดไง ทำไมมาพูดว่าอยากแดกรุ่นน้องอ่ะ”ไอ้มหาถามแล้วยักคิ้วใส่
“พี่มหา ฮึ แดกพี่มหาซะดีกว่ามั้ง หนูหมายถึงลงโทษ เออ พี่บอมบ์ ลา ๑๕ วันจะไปเที่ยวไหนดี”
“อืม กำลังคิดอยู่นะว่าจะพาแม่ไปเชียงใหม่หรือภูเก็ตดี แต่ร้อนๆแบบนี้เที่ยวทะเลน่าจะสนุกกว่ามั้ง เดี๋ยวถามแม่อีกทีว่าอยากไปไหน”
“ไปด้วยๆ หนูจะอ้อนพี่เจิดให้พาไปเที่ยวทะเล ไม่ได้ไปตั้งนานแล้ว ได้ลาพักทีไรก็อุดอู้อยู่แต่ในบ้าน พวกเพื่อนสาวก็ชอบพาเที่ยวผับบาร์ น่าเบื่อ”
“อ้าวไม่ชอบเหรอ เที่ยวผับบาร์ ผู้ชายหล่อเยอะนะมึง”ไอ้มหาเงยหน้ามาถาม
“หนูมีผัวแล้วนะพี่มหา หนูอยากไปดื่มด่ำบรรยากาศแบบสบายๆมากกว่าผับอ่ะ ช่วงนี้ต้องการผ่อนคลายสไตล์ธรรมชาติมากกว่าเสียงเพลงดังจนแก้วหูจะแตก”
“อืม งั้นก็ไปเที่ยวทะเลกัน เดี๋ยวกูโทรไปบอกเพื่อนให้จองห้องไว้หลายๆห้อง”ผมพยักหน้า
“พี่บอมบ์มีเพื่อนอยู่ภูเก็ตเหรอ ดีจัง ห้องฟรี อาหารฟรี พี่บอมบ์น่าจะมีเพื่อนเป็นลูกเจ้าของบริษัทการบินเนอะ จะได้บินไปฟรี”
“หึหึ กลัวขนหน้าแข้งฝรั่งจะร่วงหมดรึไง”ผมขำกับท่าทีของมัน
“แหม พี่บอมบ์ก็นะ หนูก็เพ้อไปงั้นแหละ จริงๆอยากไปมัลดีฟต์นะ แต่เกรงใจคนออกตังค์”
“ตรง”ไอ้นุสั่งเสียงดังทำเอาพวกผมถึงกับเหวอ
“สวัสดีครับ”กล่าวทักทายพร้อมกัน คนที่มาไม่ใช่ใครอื่น หมวดเต้ยนั่นเอง
“อืมๆ สวัสดี”หมวดเต้ยโค้งให้ทีหนึ่ง แล้วเดินมาที่กลุ่มของผม
“ไม่เห็นต้องลำบากมาถึงร้อย ๑ เดี๋ยวหนูไปถวายตัวให้ถึงร้อย ๓ ก็ได้นะผู้หมวด”อีหนูมันออกอาการแรดทันที
“ฮ่าๆๆ จะฟ้องฝรั่งว่าเมียมันแรด”หมวดเต้ยขำ
“เออ ตวง กูว่าเราก็อยู่ในเมืองกรุงนะ ค่ายเราไม่ได้อยู่ต่างจังหวัด ทำไมถึงได้มีแรดมาอยู่แถวๆนี้วะ เอ๊ะ หรือว่ามันหลุดมาจากเขาดิน”
“อีพี่บอมบ์ เดี๋ยวเหอะ แบบหนูไม่เรียกว่าแรด เรียกว่ากระซู่หรือกูปรี อีตาบ้าพี่บอมบ์”
“ฮ่าๆๆๆ”
“เฮ้อ ใจจริงน่ะอยากหอมแก้มหมวดเต้ยนะ แทะโลมมาหลายทีแล้วยังไม่ได้สมใจหมายเลย”อีหนูทำมองหมวดเต้ยด้วยสายตาหวานเยิ้ม
“แฮ่มๆ”ไอ้มหากระแอมเบาๆ “เล่นของสูงไปไหมหนู อดอยากก็จัดไอ้บอมบ์ก่อนดิ”
“อิอิ เขินจัง มีคนเสนอตัวให้ด้วย ไม่เป็นไร ได้ทุกคน”
“หยุดเพ้อแล้วมาช่วยล้างปืนดีกว่าไหม”ไอ้มหาส่งชิ้นส่วนปืนให้อีหนู
“ขี้เกียจจัง แต่ไม่เป็นไรเพราะผู้ชายสัญญากับเราแล้วว่าถ้าช่วยล้างให้จัดให้ชิ้นละดอก อุ้ย ปืนกลตั้งหลายชิ้น สบายอุราแล้วสิเรา”อีหนูมันยังเพ้อต่อไป ไม่เพ้อเปล่าหยิบชิ้นส่วนมาช่วยขัดช่วยล้างด้วย ชิ้นส่วนไม่ได้เยอะหรอกครับแปบเดียวก็เสร็จแล้วเพราะว่าเมื่อครู่ก็ล้างไปเยอะพอสมควร
“มึงล้างเครื่องสนามยังวะมหา”
“ยังว่ะ ไม่มีเวลาว่างสักที วุ่นๆแต่กับปืนทั้งวัน ไอ้แจ็คไปเฝ้าคลังให้กูหน่อยสิ เดี๋ยวกูไปล้างเครื่องสนามกูแปบนึง”
“ได้พี่ ว่าแต่จ่าไม่ว่าอะไรผมนะ”ไอ้แจ็คลุกขึ้นรับคำสั่ง
“ไม่หรอก เดี๋ยวกูบอกจ่าให้”
“ให้หนูช่วยไหมพี่มหา หนูว่างนะ”อีหนูอาสา
“อือ ไม่เป็นไร เกรงใจว่ะ ไปละ”ไอ้มหาเดินขึ้นโรงนอนไปขนข้าวของไปซักล้าง ผมเองว่างๆไม่มีอะไรทำ ของตัวเองก็ทำเสร็จไปตั้งแต่เมื่อวานแล้วเลยเดินไปช่วยไอ้มหามันสักหน่อย
“ลาพัก ๑๕ วันไปเที่ยวกับกูนะมหา พาพ่อแม่ของมึงไปด้วย”ผมเป็นคนตักน้ำราดให้ไอ้มหาซึ่งกำลังเอาแปรงขัดเป้สนาม
“กูมีตังค์ที่ไหนล่ะ ไปเที่ยวไกลๆค่าใช้จ่ายเยอะ เงินกูไม่พอหรอกมั้ง”
“เรื่องเงินไม่ใช่ปัญหา ไปเหอะ นานๆทีพาพ่อแม่ไปพักผ่อน ไปดูนกดูทะเล กินกุ้งหอยปูปลา อาหารทะเล กูไม่ได้พาแม่กูไปเที่ยวที่ไหนตั้งหลายปีแล้ว มัวแต่ทำเหี้ยอะไรก็ไม่รู้”
“เออ ก็ได้ มึงออกให้กูก่อน กูผ่อนมึงทีหลังแล้วกัน แล้วจะพาใครไปบ้างวะ”
“ก็พวกเราไง เมียมึง เมียกู พ่อแม่ ลูกกู ไอ้ซัน อีหนู อีกหลายคนว่ะ เดี๋ยวจะชวนคนอื่นๆก่อนว่าใครจะไปบ้าง”
“จะไปไหนเหรอพี่บอมบ์”อีหนูโผล่หน้ามา
“ไปเที่ยวทะเลไง กำลังคิดว่าจะชวนใครไปบ้าง”
“เหรอ หนูไปด้วยนะ”
“อืม ไปดิ นี่กูคิดว่าเราจะชวนกันไปเป็นครอบครัวดีไหม กูอยากพาแม่ไปพักผ่อนน่ะ มึงก็ชวนพ่อแม่ไปด้วยสิหนู ไปเป็นครอบครัวดูท่าจะสนุกดี”
“ได้ๆ อุ้ย ผู้ชายกำลังล้างหม้ออ่ะ อยากโดนล้างหม้อจังเลย”อีหนูเอามือมาปิดปากข้างหนึ่งแล้วชี้ไอ้ที่ไอ้มหาที่กำลังล้างหม้อสนาม มันหาเรื่องฮาได้ตลอดเลยวะ
“สนใจให้กูล้างให้ไหมละหนู เอาจะเอาน้ำยาล้าจานเทเบาๆแล้วขัดด้วยฟองน้ำ แบบนี้ไง”ไอ้มหาเอาฟองน้ำขัดหม้อสนามเบาๆ
“บ้า หม้อหนูต้องล้างด้วยอุปกรณ์พิเศษเท่านั้น โทรเล้ย ๐๒... ภายใน ๕ นาทีนี้คุณจะได้รับสมนาคุณพิเศษจากทางเราด้วยชุดชั้นในหลากหลายสไตล์ ที่จะทำให้คุณรู้สึกกระชับได้เหมือนไม่ได้ใส่ จริงไหมจอช”
“โอ้ ใช่แล้วล่ะซาร่า กางเกงในของเราทำด้วยใยสังเคราะห์ชนิดพิเศษ ใส่แล้วหมอยไม่หลุดร่วงเป็นเส้น แต่แม่งออกมาที่เป็นกระจุก ห่า พากูหลอนแล้วมึง”ไอ้มหาลุกขึ้นยักคิ้วให้อีหนู
“ฮ่าๆๆๆ พี่มหาก็บ้าจี้ตามหนู”
-
วันที่ ๓ ของการอยู่กองร้อย เราต่างคนต่างเอาข้าวของไปคืนคลัง เมื่อวานก็เช็ดล้างประกอบปืนและส่งคืนคลังเรียบร้อยแล้ว วันนี้ก็นัดส่งเครื่องสนาม ใครขาดหายก็เตรียมตัวหามาใช้คืน ช่วงเช้าเอาของไปส่งเสร็จแล้ว ช่วงบ่ายเราก็มีนัดกันครับ ผู้กองจะมาแบ่งล็อกพักว่าใครจะได้ลาหยุดวันไหนอะไรยังไง
“จะลาล็อกไหนเหรอบอมบ์”ก่อนที่ผู้กองจะเรียกรวมผมมานั่งเล่นที่ห้องของผู้หมวด พี่แกใส่ชุดครึ่งท่อนสบายๆ
“อืม ล็อก ๒ ล่ะมั้งครับ”
“ไม่ลาล็อกแรกล่ะ ได้พักก่อนคนอื่นเขาไม่ดีกว่าหรอกเหรอ”
“ก็ดีนะครับ แต่ว่าล็อก ๒ มันจะช่วงกลางมีนาพอดีไม่ใช่เหรอ อากาศกำลังดี อีกอย่างเดี๋ยวคนอื่นเขาแจงผมว่าใช้เส้น ได้กลับล็อกแรกตลอด ไม่อยากเป็นขี้ปากคนอื่น”
“หือ แคร์คนอื่นมากไปหรือเปล่า บูมก็ไม่เห็นว่าพี่บอมบ์จะเอาเปรียบคนอื่นนี่ แล้วแต่แล้วกันนะ”
“หรืออยากโดนทำร้ายร่างกายไวๆเลยอยากให้ผมลาล็อกแรก ฮันแน่ ที่แท้ก็แอบหื่น”
“ทะลึ่งจริง เป็นห่วงเหอะครับอยากให้ได้พักผ่อนไวๆ”
“กี่โมงแล้วอ่ะ อ้าว ใกล้จะบ่ายโมงแล้วนี่นา ป่ะ ลงไปที่ใต้ถุนกัน”ผมลุกขึ้นก่อนแล้วตามด้วยผู้หมวด ลงมาด้านล่างตอนนี้มีหลายคนมานั่งเป็นแถวรออยู่แล้ว ต่างคนต่างคุยกันเสียงดัง ใครจะไปก่อนหรือหลัง รุ่นพี่รุ่นน้องจะอะไรยังไงก็ว่ากันไป
“ตรง”พอทุกคนเจอผู้หวดก็สั่งตรง ทำความเคารพกันแล้วนั่งลง จากนั้นผู้กองก็เดินมา สั่งตรงอีกครั้งทำความเคารพผู้กอง ผู้กองหยิบเก้าอี้พลาสติกมานั่งด้านหน้า
“อ่ะ ฟังผู้กองนะ จากที่เราไปฝึกภาคกองร้อยมา เราได้รับคำชมจากผู้บังคับบัญชาระดับสูงหลายท่านด้วยกัน ผู้พันเลยอนุมัติให้ลาพักคนละ ๑๕ วัน เพื่อเป็นขวัญและกำลังใจให้ทหารได้กลับบ้านไปเยี่ยมพ่อแม่ลูกเมีย ก็จะแบ่งล็อกพักเป็น ๓ ล็อกเหมือนเดิมเพราะผู้กองไม่อยากจะให้กินระยะเวลายาวนาน เผลอๆถ้าเกิดปล่อยลาหลายๆล็อกมันจะไม่ได้ลากัน เดี๋ยวงานจรมา งานประจำก็มี ก็ส่วนแรกนะจะเป็นของพวกที่ไปฝึก ให้แยกไปกลุ่มหนึ่ง ส่วนพวกที่อยู่กองร้อยก็แยกอีกกลุ่มหนึ่ง”ผู้กองชี้แจงจากนั้นเราก็แยกเป็น ๒ ส่วน พวกที่ฝึกจะได้รับสิทธิ์ก่อนเพราะเหนื่อยกว่าพวกที่อยู่กองร้อย พอผู้กองถามว่าใครจะเอาล็อกลาล็กแรกต่างคนต่างยกมือกันพรึ่บ ส่วนผมตกลงกับแก๊งค์ผมไว้แล้วว่าเราจะลาล็อก ๒ กัน
ใช้เวลาประมาณ ๑ ชั่วโมงสำหรับการแบ่งล็อกพัก ล็อกแรกได้ลาเย็นนี้แล้วเริ่มนับวันพรุ่งนี้เป็นวันแรก ก็มีประมาณ ๓๐ คนครับ ส่วนพวกผมก็ได้ลาล็อกที่ ๒ พวกที่อยู่กองร้อยได้ลาล็อกที่ ๓ พอแบ่งล็อกลาเสร็จแล้วผู้กองก็อบรมอีกเล็กน้อยเกี่ยวกับการลา
“ฟังนะ ใครมาช้า มาสาย ผู้กองมีมาตรการ มาช้า ๑ วัน ผู้กองก็จะปล่อยล็อกที่ ๒ ช้าไปอีก ๑ วัน มาช้า ๒ วันผู้กองก็จะปล่อยล็อกต่อไปช้าอีก ๒ วัน ฉะนั้น ใครมีปัญหาอะไร รีบโทรมาล่วงหน้า แล้วหาเหตุผลดีๆ ถ้าคิดจะหนีราชการก็รีบโทรมาบอกผู้กอง ผู้กองจะได้รู้แล้วรีบจำหน่าย ผู้กองไม่ง้อนะไอ้คนที่เห็นแก่ตัว ถ้าคิดว่าหนีแล้วชีวิตการงานพวกเอ็งเจริญรุ่งเรืองเอ็งก็ทำ แต่ถ้าหนีแล้วไปไม่รอด ไม่ต้องกลับมาง้อ แล้วอีกเรื่องหนึ่ง สำหรับใครที่มีปัญหาเกี่ยวกับทางบ้าน ให้รีบมาปรึกษาหรือบอกกล่าวกันก่อน อย่าหายไปดื้อๆ จำไว้เสมอว่าตอนนี้พวกเอ็งไม่ได้อยู่แค่คนเดียวหรือต่างคนต่างอยู่ เราอยู่กันเป็นกองร้อย เป็นหมู่ เป็นหมวด มีปัญหาอะไรที่ตัวเองแก้ไม่ได้ ให้รีบมาปรึกษาหมู่จ่า หรือผู้หมวด ถ้าไม่ไหวจริงๆก็ให้วิ่งมาหาผู้กองได้ อย่าเอาปัญหาเล็กๆไปตัดสินอนาคต รุ่นพี่พวกเอ็งก็หลายคนที่หนีไปเพราะปัญหาเล็กๆน้อยๆ บางคนกลับบ้านหน้าเศร้า มาขอร้องผู้กองให้รับเข้ากองร้อยเหมือนเดิม พอโดนแดกไม่กี่วันก็หนีไปอีก เชื่อผู้กอง พวกเอ็งจะอยู่ได้ตลอดรอดฝั่งเพราะพวกเอ็งอยู่ภายใต้กฎระเบียบ ไม่มีใครบ้าลงโทษพวกเอ็งตลอดเวลาจนพวกเอ็งทนไม่ได้หรอก แล้วเรื่องระหว่างพี่น้องก็เหมือน อย่าให้มีการเอารัดเอาเปรียบซึ่งกันและกัน อย่าให้ได้ยินว่ารุ่นพี่เขม่นรุ่นน้องเหมือนกองร้อยอื่นๆ ผู้กองไม่ชอบ ผู้กองอยากให้อยู่แบบสงบๆ มีงานเราก็เฮฮาทำงานกันไป พอถึงเวลาพักก็พักผ่อนกันให้เต็มที่ สุดท้ายนะ กลับบ้านไปแล้วก็อย่าลืมคุยกับพ่อแม่ ไปกอดท่านสักครั้งก็ยังดี ใครที่กลับไปไม่ถึงบ้านก็ระวังเนื้อระวังตัวด้วย อย่ามีเรื่องกับคนอื่นจนต้องเสียเลือดเสียเนื้อ เหล้าก็กินให้เท่าที่มีเงิน ไอ้ประเภทไปติดหนี้ร้านค้าแล้วให้พ่อแม่ตามเช็ดตามล้างให้เนี่ย มันก็ไม่ไหว ไม่ได้ให้เงินท่าใช้ก็อย่าทำให้ท่านเดือดร้อนแล้วกัน เข้าใจตามนี้นะ”
“คร้าบบบบบบบบบบ”
“เออ ถือว่าทุกคนเข้าใจ ถ้าเกิดมีคนมาสาย หนี เราก็ต้องรับผิดชอบร่วมกัน ส่วนจะรับผิดชอบยังไงเดี๋ยวหมวดบูมจะเป็นคนจัดการ จะครึ่งคืน หรือ๑ วัน๑คืนก็แล้วแต่หมวดบูมเขา ผู้กองเห็นดีเห็นงามด้วยเสมอ เอาละ แค่นี้แล้วกัน”
“ตรง”
“ขอบคุณครับ”ผู้กองเดินออกไป พวกผมนั่งลง ผู้หมวดมาพูดต่อ
“ฟังผู้หมวดนิดหนึ่งนะ ก็อย่างที่ผู้กองพูดไปแล้ว ถือว่าผู้กองได้ให้ใจพวกเราทุกคน อยู่ที่พวกเราจะให้ใจผู้กองกลับคืนบ้างหรือเปล่า ที่ผู้หมวดอยากจะเน้นย้ำก็คือ วินัย การตรงต่อเวลา ตอนปล่อยลาต่างคนต่างรีบยกมือเพื่อที่จะได้กลับบ้านก่อน พอถึงเวลากลับกองร้อยผู้หมวดก็อยากให้ทุกคนกระตือรือร้นที่จะกลับกองร้อยเหมือนตอนปล่อยลาเช่นกัน แล้วอย่างที่ผู้กองพูดไปเรื่องทางบ้านหรือปัญหาที่เกิดขึ้น ถ้าแบกมันไว้คนเดียวไม่ไหว ให้มาปรึกษา อย่าหนีเป็นอันขาด อนาคตเราทั้งหมดอย่าเอามาทิ้งเพียงเพราะเรื่องเล็กน้อย ไอ้พวกที่หนีไปก็น่าจะรู้ดีนี่กว่าผู้หมวดแดกแล้วเป็นยังไง พวกรุ่นพี่เหมือนกัน ไม่มีอะไรจะทำก็อย่าลองของกับผู้หมวด ทุกคนทราบ”
“ทราบ”
“โอเค เดี๋ยวแยกย้ายกันพักผ่อน ใครจะทำอะไรก็ให้ดู รปจ. ด้วย เชิญ”
“ตรง”
“ขอบคุณครับ”
ช่วงเย็นช่วงเวลาแห่งการปล่อยผีเอ๊ยปล่อยลามาถึง พวกที่ได้ลาล็อกแรกต่างกระวีกระวาดดีอกดีใจรีบจัดข้าวของเครื่องใช้ใส่กระเป๋า จะวุ่นวายหน่อยตรงที่รุ่นพี่บางคนมาขอยืมเครื่องหมายบ้าง ของยืมชุดอ่อนบ้างหรือแม้กระทั้งขอยืมรองเท้า รุ่นเล็กที่ยังไม่มีปากมีเสียงก็ทำหน้าเจี๋ยมเจี๊ยมให้คนอื่นยืมด้วยความลำบากใจ ส่วนผมไม่มีใครกล้ายืมครับ ถึงยืมผมก็ไม่อยากจะให้ยืมสักเท่าไหร่ เรื่องพวกนี้มันเป็นเรื่องเกี่ยวกับความรับผิดชอบของเราเอง
ทุ่มกว่าๆกองร้อยก็เงียบลงไปส่วนหนึ่งเพราะพวกที่ได้ลามันเดินแถวไปที่กองรักษาการณ์แล้ว วันนี้รู้สึกว่าหลายกองร้อยจะปล่อยลากันเยอะมากเลยครับ พวกที่ได้ลาไปแล้ว กองร้อยสงบบ้างเล็กน้อย สิบเวรบอกว่าให้ไปตลาดเลย ๒ ทุ่มครึ่งค่อยมาสวดมนต์ พวกผมจังเฮละโลกันเลยทีเดียว
บรรยากาศปกติของกองร้อยเริ่มเข้ามาสิงร่างพวกผมแล้วหลังจกที่ชินกับการอยู่ป่าตั้งหลายวัน ตอนนี้ต่างคนต่างก็ต้องไปเข้าเวร ผมเองก็ไม่ต่างจากคนอื่น พอว่างงานจึงไปเข้าเวรกองรักษาการณ์ เหมือนเดิมครับการเข้าเวรเข้าออกยังไง แต่ที่ไม่เหมือนเดิมคือผมได้ไปยืนอีกจุดหนึ่ง แถวๆแฟลตนายสิบ ช่วงใกล้จะออกเวรประมาณสัก ๕ โมง น้องไปป์ก็เดินยิ้มร่ามาเชียว
“อา เข้าเวรเหรอ แล้วงี้ไปป์จะออกกำลังกายกับใคร”ชุดนักเรียนม.ปลายที่ชายเสื้อหลุดออกจากกางเกง กระดุมเม็ดบน ๑ เม็ดหลุดออก เห็นหัวนมสีชมพูดเลยนะนั่น
“ก็ไปออกกับอาตวงหรือหมวดบูมดิ เขาน่าจะว่างนะ”
“เหรอ อาเข้าเวรเหนื่อยไหม จะกินอะไรไหมเดี๋ยวไปป์จะไปตลาด”
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวอาก็ออกเวรแล้ว”
“ครับ งั้นไปป์ไม่กวนละ”
ยืนจุดอยู่ครู่หนึ่งผลัดต่อไปจึงได้เดินแถวมาเปลี่ยนเวร ออกเวรปั๊บรีบกินข้าวอาบน้ำอาบท่าแล้วนอนเอาแรง พอถึงช่วงผลัดกลางคืนที่จะต้องเข้าต่อไป ยืนรับลมเย็นๆในยามค่ำคืน ดีนะที่คืนนี้ปลอดกะเทย ไม่มีกะเทยมากวนใจ
ครืนๆ เปรี้ยง ซ่า จั๊กๆๆๆ กูว่าแล้วว่าทำไมกะเทยไม่มากวน เพราะมันรู้ว่าฝนจะตกนี่เอง ผมรีบเดินหลบเข้าไปในป้อมเล็กๆเพื่อจะหลบฝน มาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยเลยครับ ป้อมก็หลังนิดเดียว โดนละอองฝนจนเสื้อผ้ามันชื้น ซ่าๆๆๆ เสียงฝนที่ตกกระหน่ำมาอย่างหนักพร้อมกับลมที่พัด กว่าจะออกเวรเสื้อผ้าผมก็ชื้นไปทั้งตัว
“ห่าเอ๊ย มาตกอะไรตอนนี้วะ”รุ่นพี่ที่เข้าเวรด้วยกันบ่น
“เออ จักแม่นหยัง สิตกก็บ่บอกกูกันก่อนแน ฟ้าเอ๊ย บ่ลิโตนเฮาบ่”รุ่นพี่อีกคนมองฟ้าฝนอย่างตัดพ้อ
“เปียกฮอดดากกูพู่นนะ บักสัส เอ้า ฟ่าวย่างฟ่าวไปนอน”
เดินแถวมาถึงกองรักษาการณ์รีบถอดเสื้อผ้าออกไปตาก ดีนะผมหยิบกางเกงขาสั้นมาด้วย เลยถอดทั้งเสื้อและกางเกงลายพรางตากไว้ให้มันแห้ง ใส่แค่กางเกงกับเสื้อยืดนอนขดตัวอยู่ในมุ้ง
“ตื่นๆ ไอ้ยักษ์ ตื่นเว้ย”รู้สึกว่าจะนอนได้ไม่กี่นาทีเองนะทำไมมันเช้าเร็วจัง ผมรีบลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็ว รู้สึกมึนๆ หวัดจะกินมั้ยวะ มองไปด้านนอกตอนนี้ฝนหยุดตกแล้ว
ตี ๕ มานั่งหนุนด้วยอาการโงกง่วง อากาศหลังฝนตกนี่มันเย็นสบายดีจริง เสียงโทรทัศน์จากด้านหน้าดังเบาๆ ผมนั่งดูข่าวกับจ่า ส่วนคนอื่นๆนั่งหลับ พอถึงเวลาไปยืนชักล้อก็ทำตามหน้าที่ หมดเวลาก็มานั่งหนุนจนถึงเวลาไปยืนจุด รู้สึกมึนๆหัวว่ะ
“เฮ้อ หมดเวรหมดกรรมซะทีโว้ย”รุ่นพี่ร้องออกมาหลังจากออกเวรเรียบร้อยแล้ว กว่าจะได้ออกจากจุดก็กินเวลาไปพอสมควร เดินแถวมาที่กองรักษาการณ์หยิบข้าวของแล้วเดินแถวกลับกองร้อย ไปอาบน้ำ ซักผ้า แล้วนอน
“บอมบ์ ไอ้บอมบ์ กินข้าว”นอนอยู่ดีๆก็มีคนมาเรียก ผมลืมตาขึ้นมาเห็นไอ้มหามันก้มเขย่าตัวผมเบาๆ
“หือ อะไรวะ”ผมพูดเสียงยานคาง รู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัว
“กินข้าวเว้ย”
“เออๆ”ผมรีบลุกขึ้นไปล้างหน้าล้างตาแล้วไปที่หน้ากองร้อย
ตอนเย็นมาอาการเริ่มหนักขึ้น แต่ผมพยายามฝืน น้องไปป์พาออกกำลังกาย ผมก็ออกเท่าที่ทำได้ รู้สึกว่าจะป่วยแฮะเรา แต่คงไม่เป็นอะไรมากหรอกมั้ง ออกกำลังกายให้เหงื่อออกเดี๋ยวมันก็หาย
วันต่อมา อาการก็ไม่เห็นจะดีขึ้น รู้สึกคันคอ แต่ยังทำงานได้ปกติ ถึงจะมึนๆหัวไปบ้างแต่อาการผมคิดว่าไม่น่าจะหนัก มีหลุดไอมาบ้างเล็กน้อย จนวันที่ ๓ นั่นแหละครับ ร่างกายผมเริ่มจะทรุด รู้สึกปวดไปตามเนื้อตามตัว ตอนกลางคืนไอค่อกๆจนทนไม่ไหว
“ฮัลโหล ภูมิ”ผมรีบโทรหาไอ้ภูมิทันที
“ครับอา มีอะไรโทรมาดึกเชียว เข้าเวรโรงเหรอ”
“เปล่า ฮึ่ม ซื้อยามาให้อาหน่อยดิ เอายาแก้ไอนะกับพาราสักแผงนะ ไม่ไหวแล้ววะ ไข้แดก”
“อืมๆ ได้ๆ งั้นอารอแปบ เดี๋ยวเอายาไปให้”
ผมนอนรออยู่พักหนึ่งไอ้ภูมิโทรมาแล้วผมก็ลงจากโรงนอนไปเอายา
“เป็นหนักไหมอา ต้องไปนอนโรงบาลไหม”ไอ้ภูมิคร่อมมอไซด์ใส่หมวกกันน็อกอยู่ด้านหลังกองร้อย แต่งตัวชุดสีเข้มแล้วมันก็เอามือมาอังที่ซอกคอ
“ไม่หนักหรอก แค่คันคอน่ะ กลับบ้านไปนอนเหอะดึกแล้ว ขอบใจมาก”
“อืม”มันพยักหน้าแล้วขี่มอไซด์ออกไป ส่วนผมได้ยาแล้วก็รีบกินทันทีแล้วขึ้นไปนอน
ตื่นมาตอนเช้าอาการไอก็ปรากฏทันที ดีนะที่ไม่ค่อยไอมาก ยังไหว เขาให้รวมแถวไปวิ่งผมก็วิ่งกับเขา เขาให้ทำงานผมก็ยังทำได้ปกติ แต่มีไอบ้างเล็กๆน้อยๆ
วันนี้หมู่อาร์ตเข้าเวรด้วย รู้สึกว่าน่ารำคาญ เอะอะอะไรก็แดก แดกพร่ำเพรื่อ แดกเล่นบ้าง แดกจริงบ้าง จนผมรำคาญ นี่ถ้าไม่เป็นหวัดกูจะซัดให้
“บอมบ์ ช่วยทำงานนี้หน่อยสิ”หมวดบูมหยิบเอกสารมาปึ้งใหญ่ให้ผมช่วย
“ทำอะไรเหรอ”
“ก็พิมพ์ตามที่ผู้หมวดได้ขีดเอาไว้ คืนนี้จะเสร็จทันไหมวะ แม่ง บก.พันทำงานไม่ชุ่ยฉิบหาย”
“จะเอาวันไหนเหรอ”
“ก็พรุ่งนี้บ่าย ช่วยหน่อยนะ บูมต้องไปเข้าเวร”เวลาอยู่กัน ๒ คนหมวดบูมแกจะเรียกตัวเองว่าบูม หนือน้อง แล้วแต่อารมณ์ แต่วันนี้เพราะมีงานมั้งเลยออกจะอ้อนกูเป็นพิเศษ เอาวะ น้องขอมาพี่จัดให้ ผมรับเอกสารมาทำ หมวดบูมแต่งตัวเตรียมพร้อมไปเข้าเวรด้านนอก ทั้งวันผมทำงานในห้องหมวดบูมอยู่คนเดียว ข้าวปลาไม่ได้ไปกิน โผล่หน้าอีกทีตอนบ่ายโมง ไปซื้อมาม่าที่พีเอ็กส์มาต้มกินแล้วขึ้นไปทำงานต่อ แต่ก็ไม่วายเจอหน้าหมู่อาร์มมันก็พูดเหน็บใส่ เฮ้อ ท่าทางจะไม่จบไม่สิ้นกันจริงๆ
๔ โมง ผมลงไปด้านล่างเจ้แก้วตาเอาส้มตำมาขายพอดีเลยซื้อเก็บไว้แล้วขึ้นไปทำงานต่อ ผมเดินไปบอกหมู่อาร์ตว่าไม่เดินแถวไปกินข้าวที่โรงเลี้ยงนะเพราะทำงานให้ผู้หมวด
“หึ ไม่อยากทำตามรปจ.มึงก็ลาออกไปสิ ไม่ต้องมาหาข้ออ้างว่าทำงานให้ผู้หมวดหรอก”
“แล้วแต่หมู่แล้วกัน ผมมาบอกให้รู้”แล้วผมก็เดินขึ้นไปบนห้องผู้หมดพิมพ์งานต่อไป ยังเหลืออีกเยอะพอสมควร นั่งพิมพ์จนหลังขดหลังแข็ง ทำไมเพิ่งเอามาให้ตอนนี้วะ เมื่อวานวันก่อนตั้งหลายวันก็ไม่ให้ทำ ได้แต่บ่นในใจแหละครับ ทำไปได้ครู่หนึ่งจึงพักกินข้าว แล้วมานั่งทำต่อ ไม่ใช่เรื่อง่ายเลยนะครับสำหรับเอกสารปึ้งใหญ่แล้วต้องการให้เสร็จวันพรุ่งนี้
“พี่บอมบ์กินข้าวยัง”อีหนูเคาะประตูห้องผู้หมวดเข้ามาถาม
“กินแล้ว”
“เหรอ ไม่เจอหน้าเจอตา งั้นหนูไม่กวนละ งานเยอะใช่ป่ะ จุ๊บๆนะ หนูเป็นกำลังใจให้”อีหนูปิดประตูแล้วเดินออกไป ผมนั่งพิมพ์ต่อ พิมพ์ไปไอไป จะเสร็จไหมเนี่ย มันไอมากกว่าได้พิมพ์ซะอีก เฮ้อ พอจะไม่สบายก็จัดกูหนักเลยทีเดียว ห่าแดก
๓ ทุ่มปิดไฟนอนแล้ว งานผมก็ยังไม่เสร็จ ไม่ได้ออกไปดูเดือนดูตะวันกันเลยทีเดียว พิมพ์ๆ ไอๆ จนเที่ยงคืน ไอ้สัส ส้มตำเจ้แก้วตาเล่นงานกูซะแล้ว ผมออกจากห้องทำงานไปเข้าห้องน้ำอย่างรวดเร็ว สัสเอ๊ย เป็นห่าอะไรของกูอีกวะเนี่ย ท้องเสียซะงั้น
เสร็จธุระแล้วก็มานั่งทำงานต่อ ชั่วโมงต่อมาก็เป็นอีก เออ กูไอไม่พอยังจะให้กูขี้แตกอีก กรรมของกูจริงๆ รอบ ๒ แล้วก็รอบ ๓ จนผมเริ่มอ่อนแรง แต่ยังใจสู้ ทำงานกันต่อไป ใกล้จะเสร็จแล้ว อีกไม่กี่๑๐ หน้าเอง จนมาถึงช่วงตี ๒ ครึ่ง งานเหลืออีกไม่กี่แผ่นจะเสร็จแล้ว ใกล้จะเสร็จแล้วโว้ย แต่แล้วไอ้ท้องเหี้ยก็เสือกปั่นป่วนจนต้องลงไปเข้าห้อน้ำอีกครั้ง
ผมนั่งบนชักโครกปล่อยอารมณ์ให้อาการท้องเสียมันพาไป นั่งๆไปทำไมกูได้กลิ่นช็อกโกแลตวะ แล้วผมนั่งนิ่งเงียบๆ ได้ยินเสียงไฟแช็คดังแช๊ะๆ แน่นอนเลย ห่าเอ๊ย
ปรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ปรี๊ด ปร๊ด ปริ๊ด ปรี๊ดดดดดด เสียงนกหวีดดังจากด้านหน้าของกองร้อยตามด้วยเสียงปึงปังจากด้านบน ผมรีบล้างก้นแล้วเปิดประตูออกไป แต่พอออกจากห้องน้ำก็มีทหารมารุมล้อมอยู่หลายคน
“เข้าไปจับพวกมันไว้ แล้วลากตัวมาให้กู”เสียงหมู่อาร์ตดังขึ้นอย่างเหี้ยมโหด ผมถูกจับตัวออกไปด้านนอก แล้วไอ้ห้องน้ำข้างๆก็ถูกจับตัวพร้อมกับอุปกรณ์ ฟอยและไฟแช็ค
“หึ นี่เหรอน้ำหน้าคนทำงานให้ผู้หมวด ที่ไหนได้ มันมาเสพยาอยู่นี่นี่เอง หึ”หมู่อาร์ตชี้หน้าด่าผมฉอดๆ แล้วตบหน้าผมทีหนึ่ง
จะทำยังไงต่อไปเมื่อผมโดนข้อหาเสพยา
-
เป็นตอนที่อึดอัดมาก :katai1: :katai1: :katai1:
-
เอาแล้ว งานเข้าบอมบ์
-
ไอ้ #%+/"#&) หมู่อาร์ต อยากให้มันโดนตื้บจริงๆ หลายรอบละนะ
จ้องหาเรื่องพี่บอมส์อยู่นั่นล่ะ
-
อ่านถึงตอนนี้แล้ว ปรี๊ดดดดดด เกลียดอิหมู่อาร์ต
-
งานเข้าบอมบ์แล้วอะ ไหนจะป่วยอยู่ด้วย :katai1:
-
งานเข้าเต็มๆเลยอ่ะพี่บอมบ์
แต่อิอาร์ตแม่งใหญ่มาจากไหน
อยู่ๆก็เข้ามาตบเนี่ย :angry2:
-
ขอ :z6:ไอ้อาร์ตสักทีเถอะ หมั่นไส้มานานแล้ว
-
ไอหมู่อาร์ตแม่งหาเรื่องจริง
เดี๋ยวเหอะเจอของดีเข้า
-
งานเข้าเต็มๆ เลยอ่ะบอมบ์ อาร์ตมันแกล้งหรือเปล่าหว่า
หลักฐานแก้ต่างบอมบ์ก็มีนี่นา ว่าแต่บอมบ์จะยอมเปิดตัวพี่ชาย หลานชายให้คนอื่นรู้หรือเปล่า
-
มาม่า มาแล้วจ้าาา เราจะได้เห็นกันว่าาพี่บอมบ์โดนยำเป็นยังไง
ถึงอ่านอีกรอบก็รับไม่ได้ ฮือๆ :hao5:
-
อิหมู่อาร์ต เลววววววว !!!
เมื่อไหร่จะไปผุดไปเกิดเนี่ย
สงสารบอมบ์ ทั้งป่วย ทั้งทำงานหนักแล้วมาโดนใส่ความอีก
-
เสพยาบ้านพ่อมึงสิไอ้หมาอาร์ต ไอ้ควายทุย
เกลียดแม่งจริงๆ พี่บอมบ์อย่าเป็นอะไรเลยนะ
:z6: :z6:
-
ไอ้อาร์ตเตรียมเก็บของไปชายแดนเยมึง ไอ้เห็บหมา ฝ่าตีน ไอ้เหี้ย
-
มีงานเข้าซะแล้ว
-
อ่านตอนนี้กี่ครั้งก็รู้สึกอึดอัดทุกครั้งเลย เฮ้อ รอจุดจบหมู่อาร์ต
ขอบคุณ :)
-
ไอ้สัสอาร์ต เมื่อไหร่มึงจะตาย :z6:
-
ไปตายไป๊ เขากำลังดีๆ ไอ้เฟี้ยนี่มา เซงเลย ส้นตีนมึง
-
ตอนดราม่าสุดๆของเรื่องมาแล้ว
-
เกลียดอิอาร์ตตตต แต่ว่าถ้าพี่บอมทำเนียนนั่งขี้ต่อไปแล้วให้พวกทหารเปิดมาเจอจะดีกว่าแบบนี้นะ เพราะคนเปิดมาก็จะเห็นว่าพี่บอมนั่งขี้ไม่ได้เสพยา 55555555555 #พี่บอมเส้นใหญ่นะครัชอิอาร์ตแกตายแน่
-
ตอนที่ ๖๔ เส้นบางๆ
ทหารทั้งกองร้อยถูกเรียกมารวมตัวกันที่สนามหญ้า ตอนนี้ทุกคนต่างรู้สึกมึนงงกับเหตุการณ์ว่ามันเกิดอะไรขึ้น ผมเองทีแรกก็งงเช่นกันแต่มองไปที่อีกกลุ่มก็รู้ว่าโดนร่างแหไปซะแล้วกู
“หน้ากระดาน ๕ แถวปิดระยะ จัดแถว”
“เฮ้”พวกที่เพิ่งตื่นรีบจัดแถวอย่างรวดเร็ว ส่วนผมและไอ้ ๓ คนที่เหลือโดนจับตัวไว้ข้างละคนเพราะกลัวจะหนี
“นับตลอด นับ”
“๑ ๒ ๓ ....๓๘ นายครับ”ในแถวมี ๓๘ แล้วพวกที่โดนจับยารวมทั้งผมที่โดนร่างแห ๕ คน และทหารที่จับกุมพวกผมไว้มี ๖ คน
“หายไปไหน ใครยังไม่ตื่นไปเรียกลงมาให้หมด ยอด ๖๒ แล้วหายไปไหน”มีรุ่นน้องวิ่งไปด้านบนเพื่อไปตามอย่างรวดเร็ว ตอนนี้ทุกคนต่างมึนงงกันมากและมองมาที่พวกผมด้วยความสงสัยวาเขาจับตัวไว้ทำไม
“มึงกล้ามาก พวกมึงกล้ามาก นิ่ง นั่ง”พวกที่เหลือนั่งลง แล้วพวกที่ยังไม่ตื่นก็ลงมาด้านล่างอีก ๓ คน จากนั้นจึงนับยอดกันใหม่ หายไปหลายคน พอถามว่าไปไหนก็ไม่มีใครรู้ “หึ กูว่าแล้วไม่มีผิด กูดูพวกมึงมานานแล้ว วันนี้จับได้คาหนังคาเขา มึงกล้ามาก”พวกเสพยารวมทั้งผมโดนหมู่อาร์ตตบหน้าไปคนละที
“แล้วไอ้พวกที่เหลือมีใครรู้ไหมว่าไปไหน เดี๋ยวก่อนพวกมึง เดี๋ยวกูเช็คชื่อก่อน”จากนั้นหมู่อาร์ตจึงเริ่มเช็คชื่อไล่ไปทีละคน ขาดไป ๑๐ คนเป็นรุ่นใหญ่ซะ ๕ คนแล้วรุ่นรองอีก ๔ คน รุ่นผม ๑ คน คาดว่าน่าจะหนีเที่ยวตอนกลางคืนแน่เลย
“ไอ้ตั้ม ไปเอาชุดตรวจสารเสพติดมาให้หมู่”หมู่อาร์ตสั่งลูกน้องให้ไปเอามา จากนั้นก็เริ่มจัดการ ผมรู้สึกเหมือนว่าทุกอย่างเตรียมพร้อมมาดีหมดแล้ว เขาคงจะจับตามองไอ้คนเสพนี้มานานพอสมควรแล้วจึงได้สั่งลูกน้องได้อย่างรวดเร็วว่องไว
“ส่วนพวกมึง มึงกล้าลองของกูก็จะจัดให้”หมู่อาร์ตชี้หน้า
การตรวจเป็นไปอย่างรวดเร็วแล้วก็เจอพวกฉี่สีม่วงอีก ๒ คน เป็นรุ่นใหญ่ใกล้ปลด พวกผมที่โดนจับเขาไม่ตรวจนะครับเพราะหลักฐานมันคาตา พอตรวจเสร็จแล้ว มหกรรมการแดกจึงเริ่มขึ้น พวกผมคงจะหนักสุด พวกคนอื่นอาจจะโดนแค่พุ่งหลัง ส่วนพวกผมโดนหมู่อาร์ตเตะไปหลายที ผมจะสู้แต่ไม่มีแรง ไหนจะไข้กินไหนจะท้องเสีย ตอนนี้อยู่ในสภาพที่มึนเอามากๆ
“ผู้กองเน้นนักเน้นหนาว่าเรื่องยาเสพห้ามไปยุ่ง แต่พวกมึงไม่เจียม มึงกล้าลองดีกับกู”ผัวะๆ คอมแบทเน้นๆกระทบที่ท้องบ้างอะไรบ้าง ผมจะลุกขึ้นมาต่อยก็ลุกไม่ได้ มันจุกครับ
การโดนแดกทั้งที่ร่างกายอ่อนแอทำให้ผมยิ่งสะบักสะบอมเข้าไปใหญ่ ตี ๓ ยัน ตี ๔ ที่เราครื้นเครงกันบนสนามหญ้า คนที่โดนหนักสุดคือพวกข้อหาเสพ ผมหมดแรง ไม่มีแรงแม้แต่จะลุก
ประมาณสัก ตี ๔ หน่อยๆ พวกที่ไม่ครบเริ่มทยอยมาครับ เป็นรุ่นพี่ รุ่นรองและรุ่นผมซึ่งเข้ามาในชุดนอก พอมาถึงก็ถึงกับอึ้งกับสภาพที่เห็น ทั้ง ๑๐ คนโดนหมู่อาร์ตกวักมือเรียก
“ไปไหนกันมา”หมู่อาร์ตถามเสียงเรียบ
“ไปเที่ยวครับหมู่”รุ่นใหญ่ใจกล้าคนหนึ่งตอบด้วยเสียงกึ่งๆเมา
“หนีเที่ยวเหรอ หึ หนีเที่ยวเหรอ”เพี๊ยะ แต่ละคนโดนตบหน้าเรียงตัวเลยครับ “กวนตีนนักนะพวกมึง ใกล้ปลดแล้วนี่ ไม่ต้องเกรงใจกัน จะหนีก็หนีไปไม่ได้สนใจสิบเวรเลยสักนิด ถ้าตายห่าขึ้นมาใครจะรับผิดชอบ ห๊ะ”เพี๊ยะๆแล้วก็โดนตบอีกครั้ง จากนั้นแก๊งหนีเที่ยวจึงกอดคอกันพุ่งหลังอ้วกแตกอ้วกแตนเลยครับ
ตี๕ ครึ่ง พวกที่เหลือไปรวมตัวที่หน้าลานพระรูปเพื่อจะวิ่งออกกำลังกายตามปกติ พวกนั้นโดนไม่ค่อยหนักเท่าพวกผมหรอกครับ มีให้พักบ้าง แต่พวกผมที่โดนจับยาได้ หมู่อาร์ตแดกหนัก ใครทำไม่ได้ก็เตะ กระทืบ โดยเฉพาะผม เขาจัดผมหนักเป็นพิเศษ ผมเองไม่มีทางสู้ด้วยได้แต่กัดฟันทนความเจ็บ
๗ โมงแล้ว พวกผมไม่ได้ไปกินข้าว มีทหารซึ่งเป็นลูกน้องของหมู่อาร์ตคอยคุมอยู่ จนครู่หนึ่งมีนายสิบเข้ากองร้อยมาแล้วสอบถามว่าเป็นอะไร พอรู้ว่าโดนจับยาก็โดนไปคนละตีน
“ไอ้สัส กูเคยบอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าไปยุ่งกับยา พวกมึงนี่เลี้ยงไม่เชื่อง แล้วมึงไอ้บอมบ์ กูคิดว่ามึงจะดี”ผมโดนถีบจนหงายหลัง ไม่ได้ถามอะไรกูสักนิดเลย ผมเองก็ไม่มีแรงที่จะพูดอะไรออกไป มันจุกไปหมด
ถึงแม้จะถูกแดกแต่พวกผมก็ไม่ได้ถูกปล่อยปละละเลยไปเลยทีเดียว มีทหารเอาอาหารใส่ถาดหลุมมาให้พวกผมที่โดนโทษ แต่อารมณ์นี้ผมกินไม่ลงจริงๆ กินได้ไม่กี่คำผมก็วาง อีหนูเอาถาดหลุมไปล้าง ส่วนผมนั่งพักอยู่ใต้ถุน ไอ้มหากับไอ้ซันมานั่งให้กำลังใจข้างๆผม
“กูเชื่อใจมึงนะบอมบ์”ไอ้มหาจับที่ไหล่ผมเบาๆ
“มันเป็นยังไงกันแน่อา”ไอ้ซันถามผมด้วยสีหน้าเป็นกังวล
“กูไม่รู้ดิ กูท้องเสียแล้วเสือกไปเข้าห้องน้ำข้างๆไอ้พวกเสพพอดี แล้วก็โดนเหมารวมเอาน่ะสิ”
“แล้วทำไมอาไม่บอกว่าไม่ได้เสพล่ะ”
“มึงเห็นมันฟังกูไหมล่ะ แค่กๆ เหี้ย”ผมไอออกมา
“เฮ้ย มึงตัวร้อนนี่หว่า เป็นไข้เหรอมึง”ไอ้มหาเอามือมาอังที่ซอกคอผม
“เออดิวะ ออกเวรมาก็เป็นเลย เมื่อคืนยิ่งไม่ได้นอนด้วย”
“มีบอมบ์เป็นไรมากไหม เดี๋ยวหนูเช็ดตัวให้”อีหนูมันบิดผ้าหมายๆแล้วเช็ดตามใบหน้าของผม หน้าตามันจะร้องไห้ตลอดเลยครับ พูดแต่ว่าสงสารผม
“ไอ้พวกเสพกับพวกหนีเที่ยวมาที่หน้ากองร้อย ๕ ๔ ๓ ๒ ๑”หมู่อาร์ตเรียกเสียงดังแล้วเป่านกหวีดครั้งหนึ่ง
“ไหวไหมวะไอ้บอมบ์ กูว่ามันไม่ใช่แล้วล่ะ ไม่ต้องออกไปหรอก มึงไม่ได้เสพมึงจะไปรับเวรรับกรรมร่วมกับพวกมันไม่ได้”ไอ้มหาดันตัวผมลง ส่วนคนอื่นๆรีบวิ่งไปที่หน้ากองร้อยอย่างจำยอม
“อ้าวเฮ้ย พ่อมึงเป็นเป็นแม่ทัพภาคหรือไงถึงไม่ออกม่ะ ห๊ะ กูให้เวลามึง ๑๐ วินาที”หมู่อาร์ตตะโกนเสียงดัง ผมลุกขึ้นแล้วเดินไปเผชิญหน้า
“ไหวไหมวะ มันไม่สบายนะครับหมู่”ไอ้มหาถามผมแล้วชี้แจงแทนผม
“มึงไม่ต้องเสือกไอ้มหา ปกป้องกันดีนัก เพื่อนทำเหี้ยนี่รีบปกป้องนะมึง หรือมึงก็มีส่วนด้วย”
“ส้นตีนไง”ไอ้มหาพยักหน้าให้แบบท้าทาย
“กวนตีนเหรอมึงไอ้มหา เดี๋ยวมึงเจอกูแน่ กูชำระคดีรายตัวก่อน มึงไม่รอดแน่”หมู่อาร์ตชี้หน้าข่มขู่ไอ้มหา
“ทำไมต้องเสพยาด้วย ห๊ะ”เดินมาที่หน้ากองร้อยยืนตรงเรียงกันเป็นตับ ๗ คน โดนจับคดีเสพในห้องน้ำ ๔ คน แล้วฉี่ม่วงในแถวอีก ๒ คน รวมผมอีกคนที่โดนร่างแหโดยตรวจฉี่รวมเป็น ๗ ไอ้พวกที่โดนจับให้ห้องน้ำนี่เขาไม่ตรวจให้เปลืองน้ำยานะครับเพราะหลักฐานมันคาหนังคาเขา
“มึงก็เอากับเขาด้วยเหรอไอ้บอมบ์”ผู้กองดูจะโกรธมากเป็นพิเศษแล้วมายืนหน้าผม
“ผมไม่ได้เสพ ผมท้องเสีย”ผมแจงผู้กองเสียงแหบ
“พูดมาได้ไม่อายปาก หลักฐานคาหนังคาเขาว่ามึงเสพ ยังไม่ยอมรับอีก ยังแถหน้าด้านๆอีกเหรอห๊ะ”หมู่อาร์ตตะคอกใส่หน้าผม
“มาตรวจฉี่กันเลยดีกว่า ผมกล้าอยู่แล้ว”ผมพูดขึ้นหลังจากพอมีแรงบ้างแล้ว
“ไม่ต้องตรวจให้เปลืองน้ำยาหรอก นี่ครับผู้กอง เมื่อคืนวานผมถ่ายมาได้”หมู่อาร์ตเอาไอโฟนมาแล้วกดยุกยิกจากนั้นก็เป็นคลิปมืดๆ ในคลิปมองก็รู้ว่าเป็นผมและไอ้ภูมิ แต่มันจะมืดหน่อย ไอ้ภูมินั่งคร่อมมอไซด์ใส่หมวกกันน็อกแล้วส่งถุงยาให้ผม ผู้กองดูจบไม่ถามอะไรผมสักคำ ตบหน้าผม เพี๊ยะ
“กูเคยไว้ใจมึงมากนะไอ้บอมบ์ แต่ทำไมมึงทำแบบนี้กับกู ห๊ะ”แล้วจากนั้นผู้กองก็กระหน่ำเตะ ต่อย ผมอย่างไม่ปรานี จนผมล้ม ผมได้แต่ปัดป้อง “ไอ้เหี้ย มึงกล้ามาก มึงกวนตีนกูมาก เลี้ยงไม่เชื่อง กูเคยบอกแล้วไม่ใช่เหรอเรื่องยาเสพติดน่ะ ห๊ะ กูเคยบอกมึงแล้วใช่ไหมว่าอย่าให้กูจับได้ ห๊ะ”ผู้กองเตะผมไปหลายครั้ง ผมได้แต่นอนจุก ไอ้ซันกับอีหนูและไอ้มหาได้แต่ยืนมองผมอยู่ใต้ถุนอย่างช่วยอะไรไม่ได้ จากนั้นผู้กองก็ซัดพวกที่เหลือรวมทั้งไอ้พวกหนีเที่ยวด้วย
“มึงไปเอายามาจากไหน ห๊ะ ไอ้บอมบ์ ใครเอามาส่ง”
“ผมไม่ได้เสพ แล้วไอ้คนในคลิปน่ะหลานผม มันเอายาแก้ไอมาให้ผม”ผมชี้แจงความจริงไป
“เอายานรกมาให้มึงเหรอ ไอ้หน้าส้นตีน มึงนี่แม่ง”แล้วผู้กองทั้งเตะทั้งกระทืบผม ผมได้แต่กัดฟัน กูป่วยไข้ขึ้น กูท้องเสีย กูทำงานไม่ได้นอน แล้วยังมาโดนร่างแหกับเขาอีก “มึงจะบอกกูหรือไม่บอกกูว่ามึงเอายามาจากไหน”
“ผมไม่ได้เสพ ผมพูดความจริงไปแล้ว ผมป่วย ผมให้หลานผมเอายามาให้ ผู้กองไม่เชื่อผมให้ใครขึ้นไปเอาถุงยาที่ห้องผู้หมวดก็ได้ แล้วเมื่อคืนผมทำงานให้ผู้หมวดทั้งคืน อุก”ผมพูดยังไม่ทันจบผู้กองก็เตะมาที่ยอดอกผมพอดี
“กูไม่ต้องการฟังคำแก้ตัวเหี้ยๆแบบนี้ มึงโดนจับได้คาหนังคาเขาแบบนี้มึงยังไม่ยอมรับอีกเหรอ ไอ้หน้าส้นตีน”ผู้กองเตะผม ๒ ครั้งจนผมทรุดคุกเข่าลงกับพื้น
“ผู้ กอง ยัง เชื่อ ใจ ผม อยู่ หรือ เปล่า แค่กๆ พรวด”ผมพยายามแค่นเสียงถามผู้กองแล้วก็ไอออกมาเป็นเลือด ผู้กองดูจะตกใจเล็กน้อยแต่แกเบือนหน้าหนี
“พี่บอมบ์เป็นไรมากไหม ฮือๆๆ”อีหนูวิ่งมากอดผมร้องห่มร้องไห้ “ผู้กอง พี่บอมบ์ไม่ได้เสพยาจริงๆนะ ฮือๆ เมื่อคืนหนูก็เห็นว่าพี่บอมบ์ ฮึก กำลังทำงาอยู่ในห้องผู้หมวด”
“มึงอย่าเสือกอีตุ๊ด ไป จะไปไม่ไป หรือต้องให้กูแดก”หมู่อาร์ตชี้หน้าด่าอีหนู
“หมู่ หมู่ไม่น่าเล่นแรงขนาดนี้เลยนะ ไม่ชอบหน้าพี่บอมบ์หมู่ก็ไม่เห็นต้องแกล้งขนาดนี้เลยนี่”อีหนูยังกอดผม ส่วนไอ้มหามันยังลนลานอยู่ใต้ถุน มันกดโทรศัพท์หลายครั้ง
“มึงเห็นกูเล่นเหรอ เพื่อนเหี้ยๆมึงยังจะปกป้องมันอีกเหรอ มึงนี่วิปริตผิดเพศยังไม่พอ ยังคบกับเพื่อนเหี้ยๆอีก ชีวิตมึงนี่จะเหี้ยไปถึงไหนวะ ไอ้สัส”
“เดี๋ยวนะ มึงว่าอะไรนะ”เพี๊ยะ อีหนูเดินไปตบหน้าหมู่อาร์ต จนหมู่อาร์ตหน้าหัน ผู้กองถึงกับอึ้ง “กูผิดเพศแต่กูไม่เคยขอข้าวมึงแดก ไอ้สัส”หมัดหนักๆที่ผมไม่คิดว่าอีหนูจะทำได้กระทบตรงโหนกแก้มหมู่อาร์ต หมัดซ้ายแล้วตามด้วยหมัดขวาเสยคาง จากเมื่อกี้หน้าหันจนมึนพอตัวแล้ว ตอนนี้หมู่อาร์ตถึงกับล้มหมายตึง “แล้วไงฝีมือตุ๊ด”ผัวะ ผัวะ คอมแบทเน้นๆเตะไปที่ชายโครง จนนายรีบวิ่งมาชาร์ตตัวอีหนูออก แล้วอีกหนูก็โดนตบไปทีหนึ่ง “มึงปล่อยกู ไอ้สัส มึงปล่อยกู กูจะฆ่าแม่งให้ตายวันนี้แหละ ไอ้หน้าเหี้ย”
“มึงหยุด อีหนู ไม่หยุดกูต่อยหน้ามึงแน่นะ”นายสิบที่ดึงตัวอีหนูตะคอกอีหนู แล้วจ่ากองร้อยก็เดินมาตบหน้าอีหนูอีกข้าง แต่ตีนมันไวครับ มันโดดถีบขาคู่จนจ่ากองร้อยถึงกับล้ม แล้วเหตุการณ์ก็ชุลมุน ไอ้ศักดิ์ ไอ้มหา ไอ้แม็ค และคนอื่นๆไปร่วมกันปกป้องอีหนูที่ตอนนี้มันจะโดนกระทืบ ไอ้ซันตอนนี้ผมก็ไม่รู้ว่ามันอยู่ไหน หายหน้าไปเลย
“อย่าทำเพื่อนกู ไอ้สัส”ผมพยายามแค่นเสียงจะลุกก็ลุกไม่ไหว พลทหารที่ร่วมปกป้องอีหนูโดนไปหลายตีน นายสิบเองก็โดนไปหลายตีน บางคนหมั่นไส้นายสิบคนไหนก็รีบฉวยโอกาส หมู่อาร์ตนี่มันทำอะไรใครไม่ได้ มันก็มาลงที่ผม เตะผมไป 2 ที ผู้กองเป่านกหวีดก็ไม่มีใครฟังครับ กว่าเหตุการณ์จะสงบก็ตอนที่หมวดเต้ยเข้ามาที่กองร้อย
“เฮ้ย ไอ้เหี้ย กูบอกให้หยุด กูบอกให้หยุดไง ไอ้มหาตวง เฮ้ย จ่า ไม่ได้ยินรึไง หยุดสิวะ”หมวดเต้ยทั้งเข้าไปตะคอก เข้าไปห้ามปราม ฝั่งพลทหารรีบแยกไปอีกฝ่ายหนึ่ง นายสิบที่เข้ามาร่วมวงก็แยกไปอีกฝ่ายหนึ่ง ไม่แยกได้ไง หมวดเต้ยชักปืนขึ้นมาขู่รายตัว จากนั้นผู้กองเดินไปตบหน้าพลทหารเรียงตัว ไอ้มหาจะตอบโต้ไปแล้ว แต่มันยั้งมือไว้ก่อน สงสารก็แต่อีหนูตอนนี้หน้ามันช้ำไปมากเหมือนกัน
“ไอ้ส้นตีนเอ๊ย มึงนี่มัน”หมวดเต้ยเหยียดหมัดจะซัดไอ้มหา แต่ไอ้มหาก็เชิดหน้าใส่ หมวดเต้ยไม่กล้าทำอะไร
“ใจเย็นๆ พี่ แยกกันก่อน”จากนั้นหมวดเต้ยก็มองมาที่ผมที่นั่งอ่อนแรงอยู่บนสนามหน้าด้านหน้ามีกองเลือด
“เฮ้ยบอมบ์เป็นไรวะ”หมวดเต้ยถามด้วยสีหน้าตกใจ
“มันสำออยครับผู้หมวด ไม่ต้องไปใยดีมันครับ”หมู่อาร์ตเสือกขึ้นมาทันที ทั้งที่ตัวเองก็โดนตีนอีหนูไป แต่มันก็ยังปากดีไม่เลิก
“แล้วมึงรู้ได้ไงว่ามันสำออยวะอาร์ต เหี้ย แม่งตัวร้อน พี่ เอาไอ้บอมบ์ไปโรงบาลก่อนไหม เรื่องอื่นค่อยว่ากันทีหลังเหอะ”
“ถ้ามันไม่บอกกูเรื่องมันเอายามาจากไหนกูก็ปล่อยให้มันเป็นแบบนี้”ผู้กองกอดอกมองผมอย่างไร้เยื่อใย
“แต่พี่...”
“เต้ย เรื่องของลูกน้องพี่ พี่รับผิดชอบไหว วันนี้มันกล้าทำกับผบ.ร้อยแบบนี้ พวกมันไม่ได้ตายดีแน่”ผู้กองกอดอกมองหน้าหมวดเต้ยเชิงว่า มึงอย่าเพิ่งเสือก
“อา ล้างหน้าก่อน ผู้กอง อาบอมบ์ไม่ได้เสพจริงๆนะ ผมเป็นพยานได้”ไอ้ซันโผล่หน้ามาแล้วครับ ผมวิ่งเอาขวดน้ำมาให้ผมล้างปากล้างหน้า ผู้กองไม่สนใจแต่หันไปแดกพวกที่เหลือต่อ ไอ้พวกที่เข้ามาร่วมวงเมื่อกี้โดนนายสิบรุมเตะกันเป็นแถว จากนั้นถึงเวลา ๘ โมงเคารพธงชาติ เหตุการณ์ยิ่งเลวร้ายลงไปกว่าเก่ามากเลยครับ ผมก็ไม่คิดว่าพวกมันจะบ้าเลือดกันมากขนาดนี้ จ่ากองร้อยแค้นอีหนูมาก แต่ทำอะไรอีหนูไม่ได้เพราะมันพร้อมที่จะบวกกับทุกคนตลอดเวลา เมื่อกี้โดนลงโทษมันก็ยังมีแรงสวนไปบ้างกับบางคน จ่ากองร้อยเดินมาถามผมแต่ก็ไม่มีอะไรดีขึ้น ถึงผมจะบอกว่าไม่เสพแต่ตอนนี้มันบานปลายไปแล้ว ใครจะเชื่อผมล่ะ
-
“จะให้จ่าเชื่อได้ยังไงว่าเอ็งไม่เสพจริง หลักฐานมันก็ทนโท่อยู่แบบนี้ ถ้าเอ็งไม่รีบสารภาพกับผู้กองเอ็งยิ่งจะโดนหนักนะ แล้วไอ้พวกที่เหลือก็อย่าคิดว่าจะไม่โดน มึงโดนกันทุกคนแน่”จ่ากองร้อยพูดกับผมเนิบๆแต่เต็มไปด้วยความไม่พอใจ
“ผมไม่ผิดแล้วผมต้องสารภาพอะไรครับจ่า ถามผมร้อยครั้งพันครั้งผมก็จะตอบว่าผมไม่ได้เสพ ผมลูกผู้ชายพอ ถ้าผมจะทำเหี้ยผมไม่ทำกระจอกๆแบบนี้หรอก”ผมกัดฟันพูด
“ปากดีนะไอ้สัส หลักฐานแม่งคาตากู บอกว่าหลาน ไอ้หลานเหี้ยๆที่คอยแต่จะฉุดรั้งคนให้ดิ่งลงนรกลงเหวเนี่ยนะ”จ่ากองร้อยแกของขึ้นก่อนจะตบหน้าผมไปทีหนึ่ง
“หึ ไม่เชื่อผมไม่ว่าหรอก คราวนี้มันทีของพวกจ่า แต่จ่าอย่าคิดว่าไม่มีคราวของผมบ้าง ผมจะจำเอาไว้ทุกคนแล้วคิดบัญชีอย่างสาสม”ผมกำหมัด
“ปากดี ปากไม่รู้ที่ต่ำที่สูง ไอ้สัสเอ๊ย”หมู่อาร์ตกระโดดถีบขาคู่จนผมหงายหลัง ผมกลิ้งไปหลายรอบ เจอศึกหนักเลยครับ ตอนนี้ใครจะช่วยผมได้บ้าง
ผมถูกนายสิบรุมสอบปากคำเรื่องยา ส่วนไอ้พวกที่เสพจริงๆน่ะยังพุ่งหลังหน้าตาเฉยอยู่ที่สนามหญ้า แต่คนที่ถูกพิพากษาพิเศษแบบผม ต่างมีนายสิบมารุมล้อม ไอ้ซัน อีหนู และไอ้มหามาช่วยแก้ต่างให้ผมแต่ทั้ง ๓ คนก็โดนกอดคอพุ่งหลัง จนหมวดบูมออกจากเวรมา
“บอมบ์ มึงกับกูก็สนิทกัน ถ้าไม่เห็นแก่คนอื่น มึงเห็นแก่หน้ากูบ้างดิ มึงเสพหรือไม่เสพ”หน้าหมวดบูมโทรมมากเลยครับเพราะไปอดหลับอดนอนมา แล้วยังต้องมากล่อมผมอีก หน้าตาพี่แกก็อีหลักอีเหลื่ออยู่เหมือนกัน
“ผมไม่ได้เสพ ผมลูกผู้ชายพอ สันดานแบบผมกล้าทำกล้ารับ เกมส์คือเกมส์ ทำคือทำ ไม่ทำคือไม่ทำ”ผมตอบเสียงกร้าวถึงแม้ตอนนี้ใบหน้าผมจะช้ำ ตามเนื้อตัวผมจะระบม ผมได้แต่กัดฟันอดทนเอาไว้
“ลูกผู้ชายมันพลาดได้นะบอมบ์ หลักฐานก็คาตาแบบนี้ มึงสารภาพมาผู้กองอาจจะลดโทษให้ ส่วนเรื่องอื่นค่อยว่ากันอีกที อย่าทำโทษหนักให้มันหนักมากไปกว่านี้เลยนะบอมบ์”หมวดบูมกล่อม
“ผมมีอะไรต้องสารภาพเหรอผู้หมวด ผมเข้าเวร ไปตากฝน ออกมาเวรเป็นไข้ งานผู้หมวดผมก็ทำให้ผมไม่ได้นอนทั้งที่ผมไม่สบาย ไหนจะท้องเสีย แล้วมาจับผม หาว่าผมเสพยา ผมท้องเสียแทบคลานขึ้นกองร้อย ผู้หมวดยังคิดว่าผมบ้าไปเสพยาอีกเหรอ”ผมมองหน้าผู้หมวดด้วยความตัดพ้อ
“แล้วคลิปล่ะ หลักฐานมันก็เด่นชัดว่ามึงรับยาอย่างโจ่งแจ้ง แล้วไหนจะไปอยู่ในห้องน้ำตอนที่ไอ้พวกเหี้ยนั่นเสพยาอีก จะให้พวกกูคิดยังไง”
“นี่มึงมองไม่ออกจริงเหรอไอ้บูม ว่าไอ้คนในคลิปน่ะพี่มึง ไอ้ภูมิน่ะ ไอ้ร้อยโทภูมิพัฒน์น่ะ มึงไม่รู้จริงหรือมึงแกล้งไม่รู้วะ”
“มึงไม่ต้องเอาพี่ภูมิมาอ้างหรอกบอมบ์ กูไม่คิดว่าพี่ภูมิจะทำตัวแบบนี้ พี่กู กูเชื่อใจ”
“อ้าว แล้วกูล่ะไอ้บูม มึงเชื่อใจกูไหม ห๊ะ”ผมขย้ำคอเสื้อหมวดบูม
“เฮ้ยๆไอ้เหี้ย มึงจะมากเกินไปแล้วนะ”หมู่อาร์ตรีบมาผลักผมออกจากตัวหมวดบูมทันที
“มึงยังหน้าด้านอ้างเล่ห์ไปเรื่อยนะไอ้บอมบ์ นี่มึงยังไม่สำนึกอีกเหรอ”ผู้กองตบที่หน้าอกผมครั้งหนึ่ง
“ผู้กอง ผมเคยเชื่อใจผู้กอง ผมเคยนับถือผู้กอง ว่าผู้กองมีความยุติธรรมที่สุดในกองร้อย ผมเชื่อใจว่าผู้กองรักลูกน้อง และผมเชื่อใจว่าผู้กองไว้ใจผมมากแค่ไหน แต่วันนี้ สิ่งที่ผู้กองเห็น สิ่งที่ผู้กองทำ สิ่งที่ผู้กองกำลังตัดสิน มันทำให้ผมหมดความนับถือในตัวผู้กอง ผมยังยืนยันความบริสุทธิ์ใจของผม และยังยืนยันว่าผมไม่ได้เสพยา ผู้กองจะตัดสินอะไรผมก็เชิญตามสบาย แต่อย่าลืม สิ่งที่ผู้กองทำ มันอาจจะย้อนกลับเข้าหาผู้กองเป็นทวีคูณ ผู้กองจำคำผมไว้”
“หึ มึงปากดี ปากดีแบบนี้กูชอบนัก”เพี๊ยะ ผู้กองตบหน้าผมแล้วจากนั้นผมก็เป็นกระสอบทรายให้ผู้กองเตะจนหนำใจ ผมจะกัดฟันอดทน จะต่อสู้กับความอยุติธรรม
ทั้งวันผมยังคงถูกลงโทษ ตากแดดตากฝน ไข้ที่ขึ้นหนักอยู่แล้วยิ่งหนักมากไปใหญ่ จนบางครั้งผมสลบคาสนามหญ้า แต่คำว่าปรานีไม่ได้มีกับผมแม้แต่นิดเดียว ผมยังคงโดนพิพากษาอย่างไร้ความยุติธรรม กลางคืนก็โดนปลุกมาแดกแทบตลอดทั้งคืน ผมไม่ทำ ผมปล่อยให้เขาเตะผม และผมจะกัดฟันอดทนจนเช้าวันใหม่
“พี่บอมบ์เป็นไงบ้าง ฮือๆ หนูสงสารพี่บอมบ์”อีหนูวิ่งมาเอาผ้ามาเช็ดเนื้อเช็ดตัวผม ตัวมันก็เละไม่ต่างจากผม แต่มันก็ยังเป็นห่วงผม
“มันเหี้ยอะไรของมึงวะไอ้บอมบ์ แม่งเอ๊ย ทำไมไม่มีคนฟังมึงบ้างวะ”ไอ้มหาโกรธแทนผม แล้วมันก็ค่อยๆป้ายยานวดมาตามใบหน้าผม มันแสบร้อนและเจ็บเพราะอาการบวมปูด
“อาไหวไหม ผมว่าอาไปโรงบาลดีกว่า”ไอ้ซันตอนนี้มันสภาพปกติดีกว่าเพื่อนครับ เพราะมันไม่โดนแดกเหมือนคนอื่น ก็ดี มันจะได้ดูแลผม จริงๆผมต้องโดนคนเดียวมากกว่าที่พวกมันจะต้องมาร่วมชะตากรรมด้วย
“กูยังไหว มึงไม่ต้องห่วงกูหรอก”
“แต่อาตัวร้อนมากเลยนะ ดูดิ อาแม่งทนไปได้ไงวะ เขาตบเขาเตะทั้งวันถ้าเป็นผมผมตายไปแล้วนะเนี่ย”
“เออ กูมันควายป่า ทนมือทนตีน”
“ไอ้บอมบ์ กูทนแทนมึงไม่ไหวแล้วนะ มันต้องแตกหักกันไปข้าง”ไอ้มหาร้อนใจแทนผม
“มึงจะเอาอะไรไปสู้เขา ทั้งที่มึงก็โดนยำตีนอยู่เนี่ย”
“แล้วมึงจะทนให้พวกมันทำแบบนี้กับพวกเราเหรอ”
“เออ ต้องอดทน ความจริงคือความจริง นี่กูไม่ค่อยสบาย ถ้ากูสบายดีไอ้พวกเหี้ยนั่นสลบคาตีนกูไปแล้ว”
“พี่บอมบ์ปากดีไปเรื่อยเลย ดูตัวเองสิ แรงจะลุกยังไม่มีเลย มันน่าโมโหนัก ผู้หมวดก็อะไรไม่รู้ เซ็ง ผู้กองก็เหมือนกัน”อีหนูทำท่าฮึดฮัด
“เออ ปล่อยเขาไป กูหมดความนับถือไปแล้ว กูหมดใจให้กับพวกมันแล้วละ”
“ไม่ได้ไอ้บอมบ์ เดี๋ยวกูไปตามไอ้เหี้ยบูมมาคุย ไอ้สัส แม่งเชื่อไอ้หน้าส้นตีนอาร์ตอยู่ได้ เหี้ยเอ๊ย”ไอ้มหาลุกขึ้น
“ไอ้มหา คนไม่มีใจให้กันก็ปล่อยเขาไป”
“ไม่ได้ไอ้บอมบ์ กูต้องไปลากคอมันมาคุยด้วย”ไอ้มหาวิ่งขึ้นไปบนห้องทำงานผู้หมวด เมื่อคืนผู้หมวดนอนที่กองร้อยทั้งคืน ส่วนผู้กองกลับไปนอนที่บ้าน กว่าไอ้มหาจะลงมาก็ใช้เวลาเกือบ ๒๐ นาที จนเขาเดินแถวไปกินข้าวกันทั้งกองร้อยแล้ว ไอ้มหากับหมวดบูมจึงได้ลงมา
“มึงคุยกันดิไอ้บูม มึงฟังไอ้บอมบ์มันหน่อยดิ เหี้ย มึงนี่แม่ง กูไม่อยากจะด่าว่ะ”ไอ้มหาผลักหมวดบูมมาใกล้ๆผม
“จะให้กูคุยอะไรมหา หลักฐานมัดตัวขนาดนี้ จะให้คุยเข้าข้างคนเลวๆแบบนี้อีกเหรอ”หมวดบูมอารมณ์ขึ้น
“ไอ้หน้าส้นตีนเอ๊ย กูคิดว่ามึงจะดีจริง แม่ง กูเชื่อใจมึงมากเกินไปป่ะวะ กูเชื่อใจมึงมากเกินไปหรือเปล่าว่าพวกมึง ๒ คนเข้าใจกันจริงๆ หรือกูเข้าใจผิดมาตลอดว่าที่พวกมึง ๒ คนทำงานด้วยกันแม่งเป็นแค่เรื่องผลประโยชน์ ห๊ะไอ้บูม มึงตอบกูมาดิ”ไอ้มหาขึ้นเสียงกับหมวดบูม
“มึงขึ้นเสียงกับกูเหรอไอ้มหา ดูที่ต่ำที่สูงหน่อย มึงมันก็แค่พลทหาร”
“เออ กูเป็นพลทหาร แต่กูไม่ได้หน้าด้านเหมือนใครบางคน”ไอ้มหาตอกกลับ
“มหา หยุดเหอะ คนเขาไม่มีใจ พูดยังไงเขาก็ไม่มีใจให้เรา ต่อมึงแหกปากให้ตายเขาก็ไม่เข้าใจ เพราะคนมันหมดใจ มึงเข้าใจคำพูดกูไหม ว่าหมดใจน่ะ”
“บอมบ์”หมวดบูมพูดเสียงเบา
“ไอ้บูม กู แม่ง ไอ้เหี้ยเอ๊ย”ไอ้มหาเอามือขยี้หัวอย่างคนหัวเสีย
“บูม มึงรู้ไหมว่าอะไรที่มันผ่านไปแล้ว มันจะผ่านไปเลย ไม่มีทางย้อนกลับ มึงรู้ไหมว่ามีอะไรบ้าง”ผมมองหน้าหมวดบูมพยายามแค่นเสียงพูดถึงแม้จะเจ็บตามใบหน้าและเนื้อตัวร่างกาย “นาฬิกากับเวลา มันมีแต่จะเดินไปข้างหน้า มันไม่มีทางที่จะเดินทวนเข็มของมัน เวลามันก็ย่อมจะผ่านไปเรื่อยๆ ไม่อาจจะกลับย้อนมาแก้ไขอดีตอะไรได้อีกแล้ว”หมวดบูมยืนฟังผมเงียบๆ “โอกาส วัย พ่อแม่ สุขภาพ สิ่งเหล่านี้ล้วนผ่านไปแล้วผ่านไปเลย คนเรามีโอกาสอยู่รอบตัวอยู่ที่เราจะคว้ามันไว้หรือเปล่า คว้าทันก็ดีใจ คว้าไม่ทันก็มานั่งเสียดายไป แล้วสิ่งที่สำคัญที่กูอยากจะบอกมึงตอนนี้ มึงฟังกูดีๆนะบูม สิ่งที่มันผ่านไปแล้วและผ่านไปเลยไม่สามารถที่จะย้อมกลับมาแก้ไขได้อีกอย่างหนึ่งคืออะไรรู้ไหม”ผมเงยหน้าไปมองหมวดบูม
“........”ทั้งไอ้มหาและหมวดบูมยืนเงียบ
“ความรู้สึก ความรู้สึกของคน เราทำให้คนอื่นรู้สึกดีเขาก็จะจำไปจนวันตาย แล้วถ้าเราทำให้เขารู้สึกไม่ดี เขาก็จะจำเรื่องนั้นไปจนวันตายเหมือนกัน แก้วแตก แก้วร้าวยังสามารถเอาไปทุบแล้วหลอมให้เป็นแก้วใบใหม่ได้ แต่ความรู้สึกของคนที่มันแตกมันร้าวไปแล้ว จะเอากาวชั้นดีที่ไหนมาแปะให้มันกลับมาเหมือนเดิมล่ะ กูไม่รู้นะบูมว่ามึงจะคิดเรื่องนี้ยังไง เพราะความรู้สึกของกูที่เคยจูนติดกับมึง ตอนนี้กูไม่แน่ใจว่ามันเป็นยังดีเหมือนเดิมหรือเปล่า หรือมันร้าวมากเกินพอแล้วรอเวลาแหลกเหลวไม่มีชิ้นดี กูไม่แน่ใจจริงๆ”
-
จิ้มๆ :mc4:
เกลียดนังอาร์ต จะรอดูจุดจบของมัน ดูจากสถานะการแล้วคงต้องให้ครอบครัวบอมมาคุยแน่นอน แกตายแน่นังอาร์ตทั้งพวกหมู่ๆจ่าๆโง่ๆพวกนี้ด้วย ไอตอนพี่บอมทำดีก็ชมไปดิ พอพี่บอมมีเรื่องเสรือกไม่เชื่อใจพูดจาบ้าบอๆ เสียเวลากับคนพวกนี้จริงๆ หมวดบูมด้วยเป็นแฟนแต่ไม่เชื่อใจ ตัวเองก็รู้จักบอมดี ครอบครัวก็ไปเจอ ยังไม่รู้นิสัยบอมอีก คิดอะไรโง่ๆ อยากที่พี่บอมบอกความรู้สึกคนมันไม่ใช่แก้วที่จะหลอมใหม่ได้ รอดูเถอะพี่บอมงอล 555555555 :fire: :angry2:
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:ไม่เชื่อกันเลยอะ :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
หมู่อาร์ตมันต้องโดนหนักกว่านี้แค่นี้ยังน้อยไป :z6:
ทำไมไม่ฟังกันบ้างเลยที่ผ่านมาน่าจะเห็นว่าบอมบ์เป็นยังไง
ทำไมไม่ตรวจให้ละเอียดกว่านี้ :katai1:
-
ตอนหน้า ไอ้หมาอาร์ต มังไม่ตายดีแน่
คนแต่งเอามาลงต่อเลยนะ
อ่านแล้วอารมขึ้น 55555
-
ตอนต่อไปคงงงต้องเตรียมผ้าซับน้ำตารอ :hao5: :mew4: :hao5:
-
โอ๊ยอึดอัดหน่วงน่าสงสารพี่บอมบ์อ่ะ
ตอนนี้แสดงให้เห็นได้เลยว่าใครคือ
มิตรแท้อ่ะ
เราชอบอิหนูมากนางแมนมากอ่ะ
ปอลอมาต่อเถอะนะค่ะมันค้าง
-
อ่านตอนนี้กี่ทีๆก็อยากเอามือฟาดหน้าหมวดบูมแม่งสักที :beat:
-
อยากกระทืบอิหมู่อาร์ต อยากกระทืบทุกคนที่ไม่ฟังบอมบ์บ้างเลย
อะไรวะ ตรวจไปดิฉี่ นี่อะไร ไม่ตรวจแต่มาจับ มาพิพากษากันอย่างนี้
โกรธหมวดบูม เป็นแฟนกันแท้ๆ น่าจะเชื่อใจกันบ้าง
ถึงแม้ถ้าไม่แน่ใจอย่างน้อยก็ไม่น่าไปปักใจเชื่อว่าบอมบ์เสพ ก็ขอเอาบอมบ์ไปตรวจฉี่ดิ
นี่อะไร มาไม่เชื่อใจกันอย่างนี้ เจ็บปวดรวดร้าว ฮือออออ
รีบมาต่อตอนไปนะคะ ค้างคามากกกกกก
-
หมวดบูมเป็นแฟนกะบอมบ์กันมาก็นาน อยู่ใกล้ชิดกันด้วย
หมวดบูมควรจะเป็นคนที่เข้าใจและเชื่อใจบอมบ์มากที่สุดนะ
เห็นด้วยกะบอมบ์นะที่ว่าความรู้สึกที่เสียไปแล้วมันเอากลับคืนมาไม่ได้
ขอให้ทั้งคู่เข้าใจกันก่อนที่จะสายเกินไปนะ
:mew6: :mew6: :mew6: :mew6: :mew6: :mew6:
ป.ล มาต่อตอนต่อไปเร็วๆๆนะคะ
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
ไอ้เหี้ย ไอ้สัส ไอ้ควาย ไอ้จัญไร อาร์ต ไอ้หมาขี้เรื้อน
ขอให้มึงไม่ตายดี ให้แม่งตายห่าไวๆ โอ๊ย เกลียดด
หมวดบูมนี่ทำไมเป็นแบบนี้ ไปอยู่กับไอ้อาร์ตเลยไป
โมโหมาก ไม่เชื่อใจบอมบ์เลย ไม่รักกันจริงใช่ไหม
อิหนู พี่ยกบอมบ์ให้ไปเลย หมวดบูมถ้ายังเป็นแบบนี้
ก็ขอให้บอมบ์เลิกลาไปเลย โกรธๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
:z6: :z6: :z6:
-
อ่านอีกครั้งก็ยังเจ็บและจุกเหมือนเดิม หมดคำจะพูดเลย
-
อ่านอีกรอบก็ผิดหวังหมวดบูม เฮ้อ!!! :เฮ้อ:
-
แหละครับเป็นตอนที่ผมชอบมากที่สุด
-
โอ๊ย อ่านแล้วขึ้น นี่อะไร ไม่ตรวจฉี่ ไม่ฟังอะไรเลย :katai1:
-
ผิดหวังบูมมากเลย ทำไมไม่เชื่อใจกันเลย คบกันมาตั้งนาน อย่างน้อยก็น่าจะโทรถามหมวดภูมิ แย่จริงๆ
-
ตอนหน้ามาไวๆๆๆๆ เราจะมาดูความชิบหายของไอ้พวกเลวระยำที่ทำกับบอมบ์ ถึงคราวพระเอกกูออกโรงแล้วละ หึหึ ผู้พันนายพลมากันให้รึ่ม หึหึ โดยเฉพาะไอ้อาร์ตกับไอ้ผู้กอง แทบจะทนไม่ไหว
แต่อิหนูแม่งโคตรห้าวฮ่าๆ ซะใจต่อไอ้อาร์ตไปหลายหมัด
-
ให้หมวดภูมิมาเป็นพยานยืนยันเร็วๆสิ
หมวดบูมตั้งสติให้ดี
พี่บอมม์ของหนูเข็มแข็งใว้นะ :ling3:
-
:sad4:จิงๆผมเข้ามาอ่านเรื่องนี้นานแล้วคับ แต่ไม่ได้เข้ามาคอมเมนต์ ขอโทดด้วยนะคับ ผมชอบเรื่องนี้มากนะคับ
ตามดูอยู่ทุกวัน ขอบคุณคนเขียนจากใจจริง ที่นำเรื่องราวดีๆมาให้อ่าน จะรอติดตามอ่านทุกวันนะครับ
-
อึดอัด
ขอบคุณ :)
-
อ่านกี่รอบ อึดอัดทุกรอบบบบบบบบบบบ . :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
ว๊ากกก ทำไมหมวดบูมไม่เชื่อใจบอมเลย
รอรอรอค้างอย่างแรง
-
ความเชื่อใจ มันเสียไปแล้ว
ให้กลับมาดียังไงก็ไม่เหมือนเดิม
บอมบ์สู้ๆ บูมเอ้ย เสียความรู้สึกไปแล้ว
-
น่าตบกะโหลกบูมเป็นที่สุด คบกันมาก็นานทำไมไม่เชื่อใจบอมบ์
ไม่คิดที่จะพิสูจน์คำพูดของบอมบ์บ้างเลยเหรอ ไม่ใช่แค่ในฐานะคนรัก
แต่ในฐานะหัวหน้าที่ยุติธรรมด้วย เมื่อลูกน้องยืนยันว่าไม่ ก็ควรจะพิสูจน์กันบ้าง นี่อะไร :angry2:
ขอตอนต่อไปด่วนเลยค่าาาาา จะลงแดงแล้วเป็นห่วงบอมบ์ :katai1:
-
ผู้กอง หมวดบูม ใช้อารมย์ตัดสินใจ ไม่ใช่วิสัยผู้บริหาร พี่บอมบ์ เอาคืนเร็วๆนะ ให้เจ็บทุกคนเลยที่เกี่ยวข้อง
-
ตอนที่ ๖๕ อำนาจ
หลังจากที่ผมพูดจบ ทุกอย่างอยู่ในความเงียบ หมวดบูมมีสีหน้าลังเล ว่าจะเชื่อหรือไม่เชื่อผมดี ผมเองก็เจ็บปวดเหมือนกันที่ต้องพูดแบบนั้นต่อไป แต่ความบอบช้ำมันก็สอนให้ผมเลือกที่จะรักตัวเองมากกว่า อย่างน้อยคนที่เข้าใจผมยังมีอยู่ และพวกมันก็เชื่อใจผมแบบบริสุทธิ์
“บอมบ์”หมวดบูมคุกเข่าข้างหนึ่งนั่งลงใกล้ๆผม สีหน้าพี่แกดูกังวลใจและลังเลมาก “บอมบ์ กูสับสน”หมวดบูมหน้าเศร้าลงไป
“บูม ตอนนี้สิ่งที่มึงทำได้ มีอยู่อย่างเดียว คือมึงเชื่อใจไอ้บอมบ์ มึงทำได้ไหม”ไอ้มหาตบไหล่หมวดบูม
“กูเชื่อใจมึงตลอดนะบอมบ์ แต่หลักฐานที่ทั้งกองร้อยเห็นล่ะ”เหมือนจะเชื่อใจกันแต่ยังไงเขาก็เชื่อหลักฐานเหี้ยๆนั่นมากกว่า
“..............”ผมไม่พูดอะไร ผมปล่อยให้หมวดบูมเขาตกผลึกความคิดเอง ไม่งั้นเดี๋ยวจะหาว่าเราไปเสี้ยมเขา ถ้าเขาเลือกที่จะเชื่อผม หรือเลือกที่จะเชื่อหลักฐานชิ้นนั้น มันก็อยู่ที่น้ำหนักของคำพูดและอื่นๆ ให้เขาไตร่ตรองเอง ให้เขาคิดเอง เพราะตอนนี้มันเป็นปมที่เริ่มจะพันกันยุ่งเหยิงแล้วแก้ปมนี้ค่อนข้างยาก
“บูม กูจะไม่พูดมากนะ กูจะให้มึงตัดสินเอาเองว่ามันควรจะเป็นไปในทิศทางไหน แต่กูอยากบอกมึงนะ กูรู้จักไอ้บอมบ์มาไม่นาน กูไม่ได้รู้จักมันที่ไหนมาก่อนด้วย รู้จักมันพร้อมๆกับที่มึงรู้จัก กูสนิทกับมันพร้อมๆกับที่มึงสนิทสนมกัน และที่สำคัญกูเชื่อใจมันว่ะ กูเชื่อใจว่าเพื่อนของกูไม่มีทางทำตัวเหี้ยแบบนี้ กูเชื่อใจว่าเพื่อนของกูลูกผู้ชายพอ เป็นคนกล้าทำกล้ารับ กูไม่อยากเอาความรู้สึกของกูยัดเยียดให้มึงหรอก แต่กูอยากจะบอกความรู้สึกของกูที่มีต่อเพื่อนกูให้มึงรู้เท่านั้นเอง บูม ความเชื่อใจกันเมื่อมันหมดลงไปแล้ว มันประสานยากนะ มันยากจริงๆ”ไอ้มหาตบไหล่หมวดบูมแล้วมันลุกขึ้น
“กูไปซื้อไก่มาแดกก่อนแล้วกัน”ไอ้มหาพูดแล้วมันก็เดินออกไป ผมนั่งเงียบไม่พูดอะไร หมวดบูมก็เงียบไม่พูดอะไร
“บอมบ์ กู....”
“แล้วแต่ผู้หมวดครับ ผมบังคับจิตใจให้ใครเชื่อผมไม่ได้หรอก แต่ยังไงความจริงยังคงเป็นความจริง”ผมเลิกที่จะสนใจอะไรอีกต่อไปแล้ว ผมเชื่อมั่นในเพื่อนที่เชื่อมั่นใจตัวผมแค่นี้ก็พอ เดี๋ยวผมปกติเมื่อไหร่ ผมไม่ไว้หน้าใครแน่ ผมลุกขึ้นด้วยความยากลำบาก ไม่ได้หันไปมองหมวดบูม ผมเดินไปเข้าห้องน้ำ อาการไข้ก็ยังไม่หาย เดี๋ยวไข้ขึ้นเดี๋ยวก็ลง
“เป็นไงบ้างวะบอมบ์”ผมมานั่งที่เก้าอี้ใต้ถุนกองร้อย ตอนนี้ทหารที่ไปกินข้าวเริ่มทยอยกลับกองร้อยมาแล้วและต่างคนต่างทำความสะอาดต่อ จ่าที่เป็นผบ.หมู่ปืนกลเดินมาถามผมด้วยความเป็นห่วง แล้วแกไม่มาเปล่าซื้อโจ๊กมาให้ผมด้วย
“จ่าสวัสดีครับ”อีหนูเดินมาทักจ่า เมื่อกี้จะลุกผมก็ลุกไม่ไหวจ่าเลยไม่ให้ผมลุกทำความเคารพ
“สวัสดีหนู เป็นไงบ้างวะบอมบ์ จ่าไม่เชื่อนะว่าเอ็งจะเสพ จ่าเชื่อใจเอ็งเสมอ เอ็งอดทนหน่อยนะบอมบ์ จ่าไม่รู้จะทำยังไง ผู้กองตอนนี้หน้ามืด มึงต้องทำใจ อดทนเอาไว้ ชีวิตคนมันต้องมีอุปสรรคกันบ้าง คนเราล้มลุกคลุกคลานไม่เหมือนกัน”จ่าจับมือผมเบาๆ “หนู เอาโจ๊กไปแกะให้ไอ้บอมบ์กินหน่อยไป”
“ครับจ่า”อีหนูตอบเสียงอ่อย
“เฮ้อ คราวซวยของเอ็งนะบอมบ์”จ่าถอนหายใจ
“ครับจ่า สีสันของชีวิตครับ ผมเก๋าเขาหมั่นไส้เยอะ พอผมพลาดเขาเลยรุมผมซะ”
“แต่จ่าว่ามันก็ไม่น่าจะทำกันถึงขนาดนี้นะ จ่าจะพูดเข้าข้างเอ็งกับนายสิบคนอื่น จ่าก็ไม่รู้จะพูดยังไง เขาจะหาว่าจ่าปกป้องคนผิด จ่าได้แต่เงียบๆ จ่าขอโทษเอ็งด้วยนะบอมบ์ที่ทำอะไรไม่ได้ จ่าเจ็บใจเหมือนกันที่เห็นเอ็งโดนเขาทำแบบนี้”
“ไม่เป็นไรครับจ่า ให้ผมโดนซะบ้าง บางทีผมทำกับคนอื่นไว้เยอะเหมือนกัน มันเลยเป็นผลตอบสนอง”
“อือ จ่าเข้าใจเอ็ง จ่าเชื่อเอ็งนะบอมบ์ เดี๋ยวถ้าวันนี้เหตุการณ์ไม่ดีขึ้น จ่าจะเอายศของจ่าเป็นประกัน”จ่าลุกขึ้นจับมือผม
“ไม่ต้องก็ได้ครับจ่า ผมเอาตัวรอดได้”
“ไม่ได้บอมบ์ จ่าทนเห็นลูกน้องตัวเองโดนแบบนี้ไม่ไหวเหมือนกัน เดี๋ยวผู้กองเข้ากองร้อยเมื่อไหร่จ่าจะไปคุยเอง จ่าไปส่งลูกไปโรงเรียนก่อนนะ”
“ครับจ่า”ผมลุกขึ้นยืนตรง จากนั้นอีหนูถือถ้วยโจ๊กร้อนๆมาให้ผม มันวางลงบนโต๊ะ
“หนูต้องป้อนไหมพี่บอมบ์”
“เอาปากป้อนพี่นะ พี่ยกมือไม่ไหว”ผมพูดติดขำ
“คนบ้า นี่ขนาดป่วยนะเนี่ยยังมีอารมณ์เล่นอีก ตกลงว่าไหวไหม หนูป้อนนะ”อีหนูเอาช้อนมาคนๆโจ๊กแล้วเป่าเบาๆ
“ไม่เป็นไร กินเองได้”ผมดึงถ้วยมาด้วยความยากลำบาก ปวดไปทั้งเนื้อทั้งตัว
“มึงก็ต่างต่างจากกูหรอกกู นี่พวกมึงคิดอะไรกันอยู่วะที่ต้องเอาตัวเข้ามาแลกเพื่อกูเนี่ย”
“พี่บอมบ์ หนูเป็นตุ๊ด แต่หนูไม่ใช่ตุ๊ดขี้ขลาดนะพี่บอมบ์ หนูเชื่อใจพี่บอมบ์ หนูเชื่อว่าพี่บอมบ์ต้องช่วยหนูได้ โอ๊ย พูดมากไม่ได้ เจ็บปากอ่ะ สั้นๆแล้วกัน หนูรักพี่บอมบ์”ตัวมันเจ็บแต่มันก็ยังดูแลผม เฮ้อ ไม่ดูแลตัวเองเลย พวกมึงเนี่ย
“หื้อ พวกมึงนี่ รักกูในทางที่ผิดจริงๆ เกิดกูเสพจริงใครจะช่วยมึงได้”
“ไม่รู้อ่ะ หนูไม่ยอมให้หน้าหล่อๆของพี่บอมบ์ต้องถูกต่อยฟรีหรอก ชิ”
“อืม รักตัวเองบ้าง ไม่ต้องเผื่อแผ่ให้กูมากขนาดนี้หรอก”แล้วมันก็ป้อนผมเรื่อยๆ
“หนูไปทำงานก่อนนะพี่บอมบ์ กินยาก่อนนะ จะได้มีแรง ไข้ลดยังเนี่ย”อีหนูเอามือมาอังที่ซอกคอผม “เฮ้อ ตัวยังร้อนอยู่เลย ผู้กองนะผู้กอง หนูโกรธจริงๆด้วย”
“ใจเย็นๆนะหนู”
๗ โมงครึ่ง ผู้กองเข้ามาที่กองร้อย พวกที่โดนข้อหาเสพยาต้องลากสังขารไปยืนเรียงแถวหน้ากองร้อยให้ผู้กองเช็คยอด ส่วนพวกที่ดื้อด้านฝ่าฝืนกับผู้บังคับบัญชาก็โดนด้วยครับ ไอ้มหา อีหนู ลูกน้องหมู่ปืนกลที่รักของผม ไอ้ศักดิ์ และเพื่อนๆที่เข้าข้างผม พวกนั้นโดนแบกซุงวิ่งรอบกองร้อย ส่วนผมไม่ไหวและไม่อยากสนใจ มึงอยากแดกกูมึงมาลากกูไปแดกเองสิ สุดท้ายคือโดนลากไปจริงๆครับ เมื่อวานผู้กองสอบสวนไอ้พวกเสพว่ามันเอายามาจากไหน พวกมันบอกว่าเพื่อนมันเอามาส่งตอนพวกมันหนีเที่ยว ส่วนผมผู้กองยังสอบสวนและผมยังยืนกรานเหมือนเดิมว่าไม่ได้เสพ
“มึงจะกวนส้นตีนกูไปถึงไหนห๊ะไอ้บอมบ์”ผู้กองขึ้นเสียงกับผม ตอนนี้กองร้อยเริ่มเดือดอีกครั้ง
“ผมพูดไปหมดแล้วครับผู้กอง ถ้าผู้กองเลือกที่จะเชื่อตรงนั้น ผมห้ามอะไรไม่ได้หรอก เพราะผมมันไม่ได้มีหลักฐานอะไรมายืนยันให้ผู้กองเห็น ผมมีแค่ถุงยาแก้ไอกับพารา ผมมีแค่นั้น”
“มึงนี่ยังปากดีตลอดนะไอ้บอมบ์ มึงบอกมา ใครเอายามาส่งให้มึง”
“หลานผม มันเอายาแก้ไอมาให้”
“ดี มึงไม่ยอมรับ กูก็จะแดกจนกว่ามึงจะยอม คนแบบมึงต้องเจอคนแบบกูไอ้บอมบ์”จากนั้นผู้กองก็ให้พวกเสพกอดคอพุ่งหลัง โดยที่ผู้กองยืนคุมอยู่ใกล้ๆ ผมไม่ทำอะไรทั้งนั้น ใครทำก็ทำไป คนผิดไม่ใช่ผม
ถึงเวลาเคารพธงชาติแล้ว ทุกอย่างอยู่ในความสงบ หลังจากเคารพธงชาติเสร็จ หมู่อาร์ต และนายสิบที่หมั่นไส้ผมอีก ๓ คนมารุมล้อมกดดันพวกผม
“เฮ้ย ไอ้อาร์ต กูว่ามึงพอเหอะว่ะ มึงจะแดกให้มันได้อะไรขึ้นมา”จ่าเข้ามาห้าม
“พี่ หลักฐานมันคาตาแบบนี้จะไม่ให้พวกผมแดกได้ไง พี่ก็ดูดิ ผู้กองถามแล้วมันก็ไม่ยอมพูดอะไรสักอย่าง ผมไม่รู้ล่ะ หลักฐานคาตาแบบนี้เก็บไว้ทำไมให้เปล่าประโยชน์”
“มึงเข้าไปเห็นมันเสพถึงในห้องน้ำเหรอถึงได้พูดได้น่ะ แล้วไหนหลักฐาน ถ้าไอ้พวกเหี้ยนั่น ยาก็ยังคามือ แล้วของไอ้บอมบ์ ไหนหลักฐานของมัน ถ้ามึงจับตอนมันเสพได้จริงๆ ทำไมไม่เห็นยาไม่เห็นฟอยของมัน ไฟแช็คในตัวมันก็ไม่มี มึงเอามาจากไหนว่ามันเสพ กูไม่รู้นะพวกมึงคิดกันยังไง ลูกน้องกู กูรู้ใจมันมาตลอด วันนี้พวกมึงไม่เห็นกูเป็นพี่ ก็ไม่ต้องมาคุยกัน ไอ้บอมบ์ มึงไม่ต้องทำ มึงอยู่เฉยๆ”
“พี่วิน พี่ทำแบบนี้มันถูกไหมล่ะ แล้วคลิปล่ะพี่ มันจะๆแบบนั้น”
“แล้วขวดยาแก้ไอกับยาพาราในห้องผู้หมวดล่ะ นั่นมันส้นตีนอะไร พวกมึงนี่มั่ว กูทนไม่ไหวแล้วนะ”จ่าชี้หน้าด่ากราด
“จ่าวิน ผมว่าเรื่องนี้จ่าไม่ควรมายุ่งนะ”ผู้กองพูดเสียงเข้ม
“พูดก็พูดเถอะนะผู้กอง ผมอยู่กองร้อยมาเกือบ ๒๐ ปี สันดานทหารคนไหนดีคนไหนเลวผมมองออก ผมฝึกทหารมาก็มาก อยู่กับทหารมาเป็น ๓๐ กว่าผลัด ผมเจออะไรมาเยอะกว่าผู้กอง ผู้กองมองตามันนะ ตาแบบนี้เหรอมันเป็นอาการของคนเสพยา ผู้กองดูตาได้พวกส้นตีนนั่น แล้วเปรียบเทียบดู หมวดบูมเหมือนกัน ผมขอเถอะ ผมติดคุกผมยอม ผู้หมวดใช้มันทำงานประสาอะไรไม่ดูอาการมันบ้าง มันป่วยแทบตาย มันไม่บ่นสักคำแล้วยังทำงานให้ผู้หมวดทั้งคืน สุดท้าย นี่เหรอ ผลตอบแทนของมันแบบนี้เหรอ ผู้หมวดผู้กอง ผมเชื่อใจผู้หมวดผู้กองนะ แต่ลูกน้องผม ผมก็เชื่อใจมันเหมือนกัน ผมคิดเสมอนะว่าผู้กองจะเป็นคนที่เข้าใจอะไรได้มากกว่า แต่ทำไมผู้กองทำตัวแบบนี้”
“หยุดนะจ่าวิน อย่ามาลามปามผม”ผู้กองชี้หน้าจ่า
“ผมไม่รู้ละ นายสิบพี่ๆน้องๆคนอื่นคิดยังไงผมไม่รู้ แต่ผม ผมทนไม่ได้หรอก ที่เห็นทหารที่ผมรักเหมือนน้องในไส้โดนทำแบบนี้”
“วิน กูว่าปล่อยให้ผู้กองจัดการดีกว่า”จ่ากองร้อยเดินเข้ามาปรามจ่า
“พี่เทียน ผมปล่อยไม่ได้หรอก ถ้าแน่จริง ตรวจเยี่ยวไอ้บอมบ์ ตรวจแยกสาร ตรวจให้มันรู้ไปเลยว่ามันเสพหรือไม่เสพ แล้วจากนั้นถ้ามันเสพจริง ผู้กองจะสั่งผมติดคุกหรือจะพักราชการผม ผมก็ยอม แต่ถ้ามันไม่ได้เสพ ผู้กองต้องรับผิดชอบ”จ่าขึ้นเสียงกับผู้กอง
“นี่จ่ากำลังขัดขืนคำสั่งผู้บังคับบัญชาเหรอ ดี จ่าแน่มาก”
“ผมแน่ยิ่งกว่าแน่ซะอีก เอาสิ ผู้กองจะเอายังไงก็เอาสิ”ตอนนี้สถานการณ์ยิ่งตึงเครียดเข้าไปใหญ่ เมื่อเหล่านายสิบมารุมล้อมผม มีจ่าคนเดียวเท่านั้นที่ยืนอยู่ข้างผม ส่วนนายสิบอีกกลุ่มน่าจะไม่ตัดสินอะไรผม คือไม่เลือกข้าง ส่วนฝ่ายผู้กองก็มีหมู่อาร์ตและนายสิบที่หมั่นไส้ผม ๓ คน รวมทั้งจ่ากองร้อย หมวดบูม ยืนอีกข้างหนึ่งกอดอกทำหน้าเครียด
สถานการณ์ดูท่าจะรุนแรงมากขึ้นเมื่อผู้กองดูโกรธมากเรื่องที่จ่าออกมาปกป้องผม ผู้กองกำหมัดเอาไว้ แล้วกัดฟันแน่นจนสันกรามขึ้นเป็นนูนขึ้นมา
“ผมขอสั่งพักราชการจ่า ๑๕ วัน”ผู้กองประกาศกร้าว
“ผู้กอง”นายสิบคนอื่นต่างพูดเสียงเบาออกมาด้วยความตกใจ
“ได้ครับผู้กอง”จ่าวินยิ้มเหยียด
“พี่เชษฐ์ ผมว่าพี่ใจเย็นๆดีกว่าแล้วตรวจเยี่ยวไอ้บอมบ์มัน”หมวดบูมพูดขอร้อง
“มึงก็เอากับเขาด้วยเหรอบูม”ผู้กองหันมามองหน้าหมวดบูม
“พี่ ผมว่า ถึงยังไงไอ้บอมบ์จะเสพหรือไม่เสพ ผมว่าควรจะตรวจมันก่อน อีกอย่าง ผมใช้มันทำงานทั้งคืน ยามันก็อยู่บนโต๊ะผม งานผมทีมันพิมพ์ไว้ก็ยังคาอยู่แบบนั้น ถ้ามันเสพจริงผมก็ต้องรับผิดชอบร่วมกับมัน เพราะผมเป็นคนใช้มันทำงาน”สถานการณ์ยิ่งเครียดหนักเข้าไปใหญ่เมื่อหมวดบูมออกหน้าแก้ต่าง แต่ถามว่าตอนนี้ผมเรียกร้องหาความเห็นใจจากใครอีกไหม ผมเฉยๆแล้ว ยังไม่ทันที่จะได้พิสูจน์อะไร เสียงบิ๊กไบค์ดังขึ้นมาจากหน้าทางเข้ากองร้อย ก่อนที่จะจอดนิ่งหน้าบก.ร้อย ชายแต่งกายชุดทหาร ๒ คน ถอดหมวดกันน็อกแล้วรีบวิ่งมาที่หน้ากองร้อย ร้อยโทภูริภัทร ไอ้ภีม กับร้อยโทภูมิพัฒน์ ไอ้ภูมิ
-
“อาบอมบ์”ไอ้ภีมกับไอ้ภูมิกูท่าจะตกใจมากกับสภาพของผมตอนนี้ “เหี้ย ใครทำอากูวะ”ไอ้ภูมิสบถเสียงดังก่อนจะกราดเข้ามาดูสภาพของผม
“พี่ภีม พี่ภูมิ สวัสดีครับ”หมวดบูมยกมือไหว้
“พี่ สวัสดี อา อาเป็นไงบ้าง”ไอ้ภูมิกับไอ้ภีมเข้ามาแบกผมคนละข้างแล้วหันไปถามผู้กอง “มันเกิดอะไรขึ้นอ่ะพี่ ทำไมอาบอมบ์ถึงเป็นแบบนี้”ยังไม่ทันที่ผู้กองจะได้ตอบคำถามอะไร รถตู้สีขาวก็มาจอดที่สนามบาสหน้ากองร้อยจากนั้น ชายวัยใกล้เกษียณ ๓ คน รีบลงจากรถตู้มา พลเอกชนะศึก พลเอกชาญศึก พลโทชาญยุทธ พี่เบิ้ล พี่นิด พี่น้อย
“ตรง”จ่านิคซึ่งเป็นจ่าคลังอาวุธลูกพี่ไอ้มหาสั่งเสียงดัง ทุกคนต่างยืนตรง ทำความเคารพ ตอนนี้ผู้กอง ผู้หมวด นายสิบคนอื่นๆต่างตะลึงตกใจ ห่าเอ๊ย ใครโทรบอกพี่ๆกูวะเนี่ย
“...........”พี่เบิ้ลไม่พูดอะไรแต่กราดสายตามองผู้กองตั้งแต่หัวจรดเท้า “เกิดอะไรขึ้นกับน้องชายของกู”พี่เบิ้ลถามเสียงเย็น
“เฮ้ย ถามไม่ได้ยินรึไง ว่าเกิดอะไรขึ้น”พี่นิดขึ้นเสียงถามอีกคน
“พวกผมจับพวกเสพยาได้ครับ”ผู้กองตอบเสียงสั่น
“แล้วน้องกูเสพด้วยเหรอ เรื่องมันเป็นมายังไงเล่าให้กูฟังสิ”
“เชิญเสธ.ที่บก.ร้อยก่อนครับ”ผู้กองผายมือ พี่เบิ้ลพยักหน้าแล้วเดินไปที่บก.ร้อย
“พี่เบิ้ลมาไงวะภีม”ผมถามไอ้ภีมเสียงเบา
“ซันโทรมาบอกผม แล้วผมก็โทรบอกพ่อ อาน้อยกับลุงนิดคงไปคุยงานกับพ่อมั้ง เลยมาทั้ง ๓ คนแบบนี้ ตกลงเรื่องมันเป็นไงกันแน่อา”ไอ้ภีมถามผม
“ก็โดนจับยาทั้งที่ไม่ได้เสพน่ะสิ ดูอาดิ น่วมไปทั้งตัว”ผมถูกวางให้นั่งลงบนเก้าอี้นวมตัวหนึ่ง ส่วนพี่เบิ้ลพี่น้อยพี่นิดโซฟา ผู้กองนั่งข้างหนึ่ง ส่วนฝั่งผู้กองมีจ่ากองร้อย หมู่อาร์ต และคนที่หมั่นไส้ผมยืนอยู่ด้วย นายสิบคนอื่นๆก็ยืนใกล้ๆประตู
ผู้กองเริ่มเล่าเรื่องทั้งหมดให้พี่เบิ้ลฟัง พี่เบิ้ลนั่งฟังเงียบๆ พี่น้อยหันมาดูสภาพของผมแล้วถามอะไรเล็กน้อย ส่วนพี่นิดเองก็หันไปถามจ่าวินที่ออกตัวปกป้องผม
“อ่ะ บอมบ์ เล่าให้พี่ฟังว่าเรื่องมันเป็นมายังไง”หลังจากที่ฟังผู้กองเล่าเหตุการณ์จบแล้วพี่เบิ้ลก็หันมาถามผม ผมเองก็เริ่มเล่าเหตุการณ์ของผมบ้าง ผมอ้างไอ้ภูมิที่เอายามาให้ อ้างผู้หมวดที่ใช้ผมทำงาน ผมเล่าความจริงทุกอย่าง
“บูมใช้งานบอมบ์จริงเหรอ”พี่เบิ้ลถาม
“ครับ”หมวดบูมตัวสั่นเหมือนลูกนกเลยครับ
“แล้วทำไมปล่อยให้เกิดเรื่องแบบนี้”น้ำเสียงนิ่มแต่เชือดเฉือน
“ขอโทษครับ”
“ไหนขอดูคลิปหลังฐานหน่อยว่าน้องกูมันรับยาจริง”พี่นิดถามแทรกขึ้นมา พี่ชายทั้ง ๓ ของผมนั่งดูคลิปที่บันทึกโดยหมู่อาร์ตอย่างใจจดใจจ่อ
“ใครเป็นคนถ่ายไว้”พี่เบิ้ลถาม
“ผมครับ”หมู่อาร์ตตอบเสียงสั่น
“บอกเหตุการณ์มาสิว่าถ่ายได้ยังไง เวลากี่โมง”
“ผมถ่ายเมื่อวันอังคาร วันนั้นผมมาพิมพ์งานที่บก.ร้อย เสร็จประมาณเที่ยงคืนกว่าๆ แล้วผมได้ยินเสียงรถมอไซด์ ผมก็เลยแอบย่องตามหลังมาดู แล้วผมก็ถ่ายคลิปนี้เก็บไว้ เพราะผมกำลังจำจับมองไอ้พวกแก๊งค์เสพยามาร่วม ๓ เดือนแล้วครับ”หมู่อาร์ตชี้แจง
“บอมบ์อธิบายสิว่ามันใช่หรือไม่ใช่”พี่เบิ้ลถามผมเสียงเข้ม
“จะใช่แก๊งเสพยาได้ไงอ่ะพ่อ พ่อดูรถพี่ภีมไม่ออกเหรอ แล้ววันนั้นผมก็เป็นคนเอายาแก้ไอมาให้อา อาบอมบ์โทรหาผมตอนเที่ยงคืน พ่อเป็นคนถามเองไม่ใช่เหรอว่าออกไปเที่ยวไหนดึกดื่น”ไอ้ภูมิพูดแทรกโดยที่ผมยังไม่ได้จะอ้าปากเลย
“อืม”พี่เบิ้ลพยักหน้า
“แล้วพ่อไม่เห็นเหรอว่าทะเบียนอะไร ไหนผมดูหน่อยดิ”ไอ้ภูมิรับมือถือมาแล้วเลื่อนไปเวลาไปช่วงท้ายๆ เห็นเลขทะเบียนด้วย “นี่ไงพ่อ เลขทะเบียนรถของพี่ภีม ใช่ไหมพี่ภีม”ไอ้ภูมิหันไปถามความเห็น
“ใช่พ่อ ทะเบียนรถผม แล้วคนในคลิปก็ไอ้ภูมิ แต่มันมืดๆไปหน่อยนะ มองไม่ค่อยออก แต่ยังไงก็ไอ้ภูมิ ดูหมวกกันน็อกดิ ลายเดียวกันกับที่จอดไว้หน้ากองร้อยเลย รถก็คันเดียวกัน รถผมไม่ได้มีดาษดื่นทั่วไปนะพ่อ คลิปนี้ไม่ใช่แก๊งส่งยาหรอกพ่อ เนี่ย ไอ้ภูมิทั้งตัวเลยพ่อ”ไอ้ภีมช่วยอธิบาย พี่เบิ้ลพยักหน้าแล้วนั่งตรวจสอบดูคลิปอีกครั้ง คือทะเบียนมันสะท้อนแสงไฟแล้วเห็นชัดเจน บวกกับหมวกันน็อกลายเกรียนๆของไอ้ภีมที่ไอ้ภูมิใส่มา พี่เบิ้ลดูจบก็ส่งให้ผู้กอง จ่ากองร้อยดูอีกครั้งหนึ่ง หมวดบูมชะโงกหน้าเข้าไปดู หน้าซีดยิ่งกว่าไก่ต้ม
“ทุกคนว่าไง ทะเบียนเดียวกัน หมวกกันน็อกก็อันเดียวกัน คงไม่ได้มีคู่แฝดมาจากที่ไหนหรอกนะ”
“ครับท่าน”ตอนนี้ก็ครับท่านอย่างเดียวล่ะไอ้สัส ทีเมื่อกี้นี่ยำกูยิ่งกว่ายำใหญ่ใส่ใบมะกรูด
“งั้นประเด็นเรื่องคลิป ก็สรุปว่ามันไม่ใช่คลิปส่งยาบ้าแน่นอน หรือจะให้ใครเอาไปให้ตำรวจพิสูจน์ หรือจะพิสูจน์กันอย่างไร มีใครไม่แน่ใจเกี่ยวกับเรื่องคลิปบ้าง”ตอนนี้ฝั่งผู้กองเงียบกริบ เพราะหลักฐานผมมันคาตาอยู่แล้ว รถมอไซด์บิ๊กไบค์ที่จอดหน้ากองร้อย เลขทะเบียน ทรงรถ มันก็เป็นคันเดียวกันกับในคลิป คือรถมอไซด์ที่ไอ้ภีมออกมันอยู่อยู่ประมาณ ไม่ถึง ๑๐ คันในเมืองไทยนะครับ ดังนั้นลักษณะรถแบบนี้มันเห็นไม่ได้ทั่วไปตามท้องถนนแน่นอน
“เบิ้ล เอาน้องไปโรงบาลก่อนไหม กูว่ากว่ามึงจะถามพวกห่านี่เสร็จแม่งน้องได้ตายกันพอดี”พี่นิดพูดแทรก
“ไม่เป็นไรพี่นิดบอมบ์ไหว”ผมพยายามพูดเสียงดังๆ เจ็บคอมากเลยครับ
“สวัสดีครับ ขออนุญาตครับ”ผู้พันกับรองผู้พันเดินเข้ามาในบก.ร้อยสีหน้าชื้นไปด้วยเหงื่อ และนอกจากนี้ยังมีนายทหารอีกหลายคนเข้ามาด้วย ทำให้นายสิบบางคนต้องหลบฉากออกไป
“มีชุดตรวจสารเสพติดไหม ไปเอาชุดตรวจสารเสพติดมา”พี่น้อยสั่ง หมู่อาร์ตรีบกระวีกระวาดไปอุดตรวจสารมา
“อาไหวไหม”ไอ้ภีมยังคงถามตลอด
“เออน่า ไหวดิ ไม่ไหวป่านนี้ตายคาที่ไปแล้ว”ผมพูดพยายามให้ติดตลก เมื่อชุดตรวจสารเสพติดมาถึงพี่เบิ้ลอ่านวิธีใช้
“ต้องตรวจฉี่ด้วยเหรอเบิ้ล กูว่าไม่ต้องนะ น้องเราเป็นยังไงเรารู้กันดีไม่ใช่เหรอ จะตรวจให้เปลืองทำไม”พี่นิดออกความเห็น
“เออนั่นสิพี่เบิ้ล น้องเราเป็นไงเรารู้ดีไม่ใช่เหรอ จะตรวจไปทำไม แค่นี้บอมบ์มันก็ไม่ผิดแล้ว”พี่น้อยพูดอีกคน พี่น้อยพูดน้อยสมชื่อครับ
“แล้วใครเชื่อน้องเราบ้างล่ะพี่นิด พี่ว่ามันจะน่าตลกไหมถ้าเกิดว่าน้องชายเสพยาแล้วไม่ต้องรับผิดเพียงเพราะตำแหน่งของพี่ชายช่วยเอาไว้ ใครได้ยินเขาก็คงจะเอาไปพูดกันให้ทั่วว่าน้องมันเลวแต่เพราะพี่มันตำแหน่งใหญ่เลยไม่ต้องรับผิด ผมอ่ะเชื่อใจน้องอยู่แล้วพี่นิด แต่คนอื่นล่ะ เขาเชื่อใจน้องเราหรือเปล่า บอมบ์ ลุกไปเยี่ยว”นี่แหละพี่เบิ้ลผู้เด็ดเดี่ยว
“ครับพี่เบิ้ล”ไอ้ภีมกับไอ้ภูมิพยุงผมให้ลุกขึ้น ตอนนี้ทุกคนคงออกอาการร้อนๆหนาวๆเป็นแน่
“ท่านครับ ผมว่าไม่ต้องตรวจก็ได้นะครับ บอมบ์มันไม่ผิดหรอกครับท่าน”ผู้พันพูดกับพี่เบิ้ลอย่างนอบน้อม
“ไม่ได้ ต้องตรวจ เอาให้มันเห็นไปเลยว่าเสพจริงหรือไม่ได้เสพ ถ้าเสพจริงผมเอาหนักแน่นอน แต่ถ้าไม่ได้เสพ มีเรื่องกันทั้งกองพัน”พี่เบิ้ลพูด ช่วงที่ผมกำลังจะลุกขึ้น ก็มีรถตู้มาจอดที่หน้ากองร้อยตามด้วยฝีเท้าที่เร่งเดินกุบกับมายังบก.ร้อย ผู้การกรมพ่อน้องไปป์มาเองเลยครับ
“สวัสดีครับ”ผู้การโค้งให้พี่ชายผมทีหนึ่ง จากนั้นก็เดินไปสอบถามเรื่องราวกับผู้พัน แต่ผู้กองเป็นคนเล่าให้ฟังแทน
“ไอ้ชุดตรวจสารนี่มันตรวจได้เฉพาะยาเสพติดใช่ไหม มันไม่ตรวจโดนยาแก้ไอหรือพาราใช่ไหม”พี่เบิ้ลถามผู้กอง
“ครับ ตรวจได้แค่สารเสพติดครับ”ผู้กองตอบ ผมเยี่ยวใส่ถ้วยพลาสติกเล็กโดยที่ไอ้ภีมเป็นคนถือถ้วย มือมันสั่น
“อย่าเยี่ยวโดนมือผมนะอา ถ้าโดนนี่เอาทาหน้าเลยนะ”
“หึ มึงก็พูดไปนะภีม”ผมค่อยๆเยี่ยวออกมาประมาณครึ่งถ้วย ไอ้ภีมเอามาวางบนโต๊ะแล้วพี่เบิ้ลฉีกซองดึงเอาแผ่นตรวจมาจุ่มลงที่เยี่ยวของผม
“จะรับผิดชอบเหตุการณ์นี้ยังไง”พี่น้อยถามหลังจากที่แผ่นตรวจมันปรากฏเด่นชัดว่าผมไม่ได้เสพยาเพราะมันขึ้นแค่ขีดเดียว ถ้าคนเสพมันจะขึ้น ๒ ขีด ผู้กองถึงกับหน้าซีดเลยทีเดียว
“ครับ”ผู้กองยิ่งหน้าซีดเข้าไปใหญ่
“เดี๋ยวผมจะตั้งกรรมการตรวจสอบวินัยครับท่าน”ผู้พันเอ่ยปากขึ้นมา
“ไม่น่าเชื่อนะ ว่าตำแหน่งผบ.ร้อยจะมีคนแบบนี้เข้ามารับหน้าที่”พี่เบิ้ลมองหน้าผู้กอง ผู้พัน และผู้การ ตามลำดับ เล่นเอาร้อนๆหนาวๆไปตามๆกัน “เป็นผู้กอง ปกครองทหาร แต่กลับหน้ามืดตามัว ตัดสินเรื่องแบบนี้ได้มั่ว มาเป็นทำไม”
“ไม่ได้เรื่อง”เพี๊ยะ พี่น้อยลุกไปตบหน้าผู้กองทีหนึ่ง ไม่มีใครห้ามได้เลยครับ
“ไปอยู่ชายแดนทั้งกองร้อยเลยดีกว่าไหม แล้วให้พวกอยู่ชายแดนกลับเข้ามาทำงานในที่นี้”พี่นิดพูด
“ใจเย็นๆพี่นิด เดี๋ยวคนอื่นเขาจะหาว่าเอาเอาตำแหน่งเอายศมากลั่นแกล้งทหารชั้นผู้น้อย กูจะบอกอะไรให้พวกมึงฟังนะ พวกกูเป็นทหารมาจนใกล้จะเกษียณแล้ว ยิ่งยศสูงมันก็ยิ่งต้องระมัดระวัง พวกกูมีอำนาจกับมือ แต่ใช้ไม่ดีคนที่เดือดร้อนไม่ใช่ใคร มันเป็นพวกกูเอง เวลามีอำนาจใช้อำนาจให้เป็น มันจะได้ทั้งพระเดชและพระคุณ แต่ถ้าใช้ไม่เป็นมันก็ไม่ต่างอะไรจากหมาที่แยกเขี้ยวขู่ชาวบ้านข้างถนน กูผิดหวังมากนะที่เจอสภาพแบบนี้ กูคิดมาตลอดว่าคนที่เป็นผู้หมวด ผู้กอง คือคนที่ใกล้ชิดทหาร คนที่เข้าใจอารมณ์ของผู้ใต้บังคับบัญชา แต่สภาพที่กูเจอ ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้ หรือเพราะเวลามันเปลี่ยนแปลงไปรวดเร็ว ต่างคนต่างทำงานชิงดีชิงเด่นพยายามไขว่คว้าเอายศหนักศักดิ์ใหญ่แล้วละเลยซึ่งกันและกัน หรือเพราะตำแหน่งใหญ่โตแล้วไม่ต้องสงสารหรือเห็นใจใคร พวกมึงกำลังลืมอะไรไปหรือเปล่า ที่มึงทำกับทหารที่ไม่มีความผิดแบบนี้ ทหารที่บริสุทธิ์ใจกับพวกมึง พวกมึงยังทำแบบนี้ นี่ลูกน้องในกำมือมึงนะ ทำกันได้ขนาดนี้ แล้วประชาชนผู้บริสุทธิ์ที่รอพวกมึงไปปกป้อง พวกมึงจะทำหน้าที่นั้นได้สมบูรณ์ได้อย่างไร คนทำผิดมึงต้องสอบสวน แล้วไอ้พวกเสพพวกนั้นมันโดนตรวจเยี่ยวบ้างไหม ไปตามไอ้พวกเสพมา”นายสิบที่ยืนใกล้ประตูรีบวิ่งไปตามไอ้พวกเสพมาที่บก.ร้อย
“มาแล้วครับ”
“ไหน ใครโดนข้าหาเสพแล้วไม่โดนตรวจเยี่ยว ยกมือขึ้น”พี่เบิ้ลถาม มียกมือ ๔ คน “แล้วเสพจริงไหม”
“เสพจริงครับ”พวกนั้นตอบเสียงสั่นเพราะไม่รู้ว่าชะตาชีวิตเป็นยังไง
“ไปตรวจเยี่ยว”แล้วก็จัดการตรงนั้นเลยครับ ตรวจจริงมันก็ขีดมา 2 ขีด ไอ้พวกเสพนี่หน้าซีดกันเป็นแถว
“ต่อให้เสพจริง หลักฐานคาตายังไงพวกมึงก็ต้องตรวจทุกคน เพื่อเป็นการยืนยันความบริสุทธิ์ของแต่ละคน แล้วนี่อะไร โอเค หลักฐานมันคาตาขนาดนั้น แล้วกับคนบริสุทธิ์ล่ะ สมมติว่าถ้าบอมบ์ไม่ใช่น้องกู พวกมึงจะทำยังไง ถ้ารู้ว่าเขาบริสุทธิ์ พวกมึงจะทำยังไง ปล่อยเฉยแล้วลอยหน้าลอยตาเป็นผบ.ร้อยต่อไปงั้นเหรอ”
“.............”ผู้กองเงียบ
“กูยอมรับไม่ได้จริงๆนะกับการที่มีผบ.ร้อยชุ่ยๆแบบนี้ คนเป็นผบ.ร้อยแต่ไร้ซึ่งความไตร่ตรอง แบบนี้จะออกรบไหวเหรอ กูได้เอาตำแหน่งของกูมากดดันพวกมึงนะ แต่กูอยากให้พิจารณาให้ดี การลงโทษทหารก็ควรเป็นไปตามหลักการลงโทษ มึงดูสภาพน้องกูสิ มันสมควรหรือไม่ แล้วพวกเสพที่โดนลงโทษ มันสมควรหรือไม่ หรือว่าไม่ได้ใส่ใจกฎระเบียบการลงโทษแล้ว กูมีอำนาจในมือ กูจะทำอะไรยังไงก็ได้อย่างนั้นเหรอ”พี่เบิ้ลกำหมัดพูด
“ทบทวนตัวเองใหม่นะ มีสติให้มากๆ มีความเป็นผู้ใหญ่ให้มากๆ ถ้ายังทำตัวแบบนี้ต่อไป โอกาสเติบโตในหน้าที่การงานคงยาก”
“น้องกู กูเลี้ยงมาตั้งแต่เล็กๆ ยุงไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอม กูรักยิ่งกว่าลูกในไส้ของกูอีก ทำไมมึงถึงทำแบบนี้”พี่น้อยเดินไปตบหน้าผู้กองอีกข้างหนึ่ง ผมจะไปดึงมือพี่น้อยก็ไม่ไหว
“พี่น้อย บอมบ์ไม่เป็นไร”ได้แต่แค่นเสียงห้ามพี่น้อย พี่เบิ้ลได้แต่นั่งกัดฟันแล้วกำหมัดแน่นๆหลายครั้ง พี่เบิ้ลคงพยายามระงับอารมณ์ไว้อย่างมากที่จะไม่เตะต่อยผู้กอง
“น้องใคร ใครก็รัก ลูกใครใครก็ห่วง มึงลงโทษจนน่วมไปทั้งตัวแบบนี้พ่อแม่เขาคงดีใจนั่งยิ้มอยู่บ้านอยู่หรอกนะ คนทำผิด รู้ว่าผิด แต่ลงโทษให้มันอยู่ในกรอบในกฎ ทำตามกฎไม่มีใครว่าหรอก จะเค้น จะสอบปากยังไงก็ดูความสมควรไม่สมควรบ้าง กูเจ็บปวดแทนน้องกูนะ แต่กูก็ไม่อยากจะทำร้ายมึงเหมือนที่มึงทำกับน้องกู กูไม่อยากใช้อำนาจหรือใช้กำลังไปในทางที่ผิด แดน พี่ฝากจัดการแทนด้วยนะ ดูผลงานน้องมันด้วย ยังไงน้องก็มีความดีอยู่บ้าง”พี่นิดตบไหล่ผู้การเบาๆ
“ท่าน ผมขอโทษ ผมขอโทษจริง”ผู้กองทรุดลงคุกเข่าก้มกราบพี่ๆของผม “บอมบ์ผู้กองขอโทษ”ผู้กองยกมือไหว้ผม ผมรับไหว้แทบไม่ทัน
“ป่ะ เดี๋ยวน้องกูตายซะก่อน ดูดิ เจ็บช้ำไปทั้งตัวยังทำหน้าระรื่นอีก”พี่เบิ้ลเดินมาพยุงผม ตอนนี้สถานการณ์คลี่คลายลงไปแล้ว ผู้กองโดนตั้งกรรมการตรวจสอบวินัย และผมว่าส่วนอื่นๆก็คงต้องโดนตรวจสอบกันยาว ตั้งแต่ผู้พันลงมาจนถึงผู้เสพยาด้วย ผมขึ้นไปนั่งในรถตู้โดยมีไอ้ภีมมานั่งข้างๆ
“พ่อ ทำไมไม่เด้งทั้งกองพันไปเลยล่ะพ่อ”ไอ้ภีมถามด้วยความมึนงง
“ถ้าพ่อทำก็ทำได้นะ แต่อย่าลืมนะภีม อำนาจของพ่อที่พ่อมีในกำมือ พ่อต้องใช้มันมันถูกต้อง ไม่มีใครพอใจหรอกที่เห็นน้องหรือญาติๆตัวเองโดนแบบนี้ พ่อเจ็บใจเหมือนกัน แต่พ่อไม่อยากใช้อารมณ์ แกดูสิ เพราะคนเรามันใช้อารมณ์มันเลยเป็นแบบนี้”พี่เบิ้ลอธิบายให้ไอ้ภีมฟัง “เฮ้อ ไอ้ตัวเล็ก เอ็งมีอะไรเอ็งก็ไม่เคยบอกพี่เลยนะ เก็บเงียบตลอด นี่ถ้าซันไม่โทรหาพี่ พี่จะรู้ไหม”พี่เบิ้ลหันมาเอ็ดผมนิดหน่อย
“บอมบ์โตแล้วน่ะพี่เบิ้ล”
“เออ อาชอบเก็บเรื่องคนเดียว จริงๆมันน่าจะเด้งไปให้หมดเลย หมั่นไส้แม่ง”
“คนเรายิ่งสูงมันยิ่งหนาวนะภีม การมียศมีตำแหน่งใหญ่โตใช่ว่าเราจะไม่เคารพกฎระเบียบ ที่เราเป็นใหญ่ได้ก็เพราะมีกฎระเบียบ มีวินัยคอยรับรอง เราอย่าลืมจุดนี้ คนอื่นเขาเป็นยังไงลุงก็ไม่รู้เหมือนกัน การจะตัดสินอะไรมันต้องใจเป็นกลาง ยึดเอาประโยชน์ส่วนรวมมากกว่าประโยชน์ส่วนตน ลุงโมโหเหมือนกัน อยากจะเด้งไปทั้งกองพัน แต่ถ้าเราเด้งไปแล้ว มันก็จะมีผลสะท้อนกลับแน่นอน ไหนจะโดนครหาว่าปกป้องน้องเกินกว่าเหตุ ตระกูลนี้ใครแตะต้องไม่ได้ ลุงไม่อยากให้เกิดเรื่องแบบนั้น ผิดคือผิด ถูกคือถูก ว่ากันไปตามกติกา ทำกันตามหน้าที่ อีกไม่กี่ปีลุงกับพ่อแกก็จะเกษียณแล้ว แต่พวกเขาเหล่านั้นมีโอกาสเติบโตมาทำงานในระดับสูง ลุงอยากให้เรื่องนี้เป็นบทเรียนกับเขา ลุงรักและห่วงอาบอมบ์ของแกมาก แต่ลุงก็รักและห่วงคนดีที่มีโอกาสเติบโตมาทำงานให้กับสังคมเหมือนกัน แกจะเป็นใหญ่เป็นโตได้ก็เพราะแกดีจริงๆนะภีม ไม่ใช่ข้างนอกสุกใสข้างในเป็นโพรง ดีแต่เปลือกไม่ได้หรอก มันต้องดีภายในด้วย เข้าใจนะ”
“ครับลุงนิด”ไอ้ภีมรับคำ “แล้วอาน้อยมีอะไรจะสอนภีมไหม
“สอนอะไรล่ะ อาไม่รู้โว้ย อาขี้เกียจจะพูดมาก อาชอบทำให้ดูเป็นตัวอย่างมากกว่า พูดไม่เก่งเหมือนคนอื่นเขา”
“พูดไม่เก่งนี่แหละ ตบหน้าไปซะ 2 ที”พี่เบิ้ลพูดยิ้มๆ
-
ยังไม่อ่านอ่ะ แหะๆ กลัวนอนไม่หลับ
รออีกตอนนะ
-
ยังไม่อ่านอ่ะ แหะๆ กลัวนอนไม่หลับ
รออีกตอนนะ
ตอนนี้จบดีมากคะ สะใจ จัดหนักกับผู้กองไปแล้วคะ พากันมาทั้ง ภูมิ ภีม เบิ้ล นิด น้อย เลยคะ 55555
-
ไอ้เวรร อยากเห็นพวกมันโดนหนักๆ
ตอนหน้าเอาให้ตายไปเลย หึ้ยยย
รอตอนต่อไปค่าาาาา
-
มีง้อกันยาวแน่ หมวดบูมหนอ ไม่น่าเลย
เด้งไอ้หมู่อาร์ตไปชายแดนเลย เกลียดมัน
-
โหยพี่เมฆปรับตอนใหม่แล้วทำไมไม่เพิ่มบทให้ไอ้อาร์ตโดนกระทืบเข้าไปด้วย :ling1: :z6:
-
โอยยยย สะจายยยยยย!!!!
ยกมากันทั้งบ้าน ทั้งพี่เบิ้ล พี่น้อย พี่นิด ภูมิ ภีม เด็ดมาก ^^b
ชอบที่พี่ๆ สอนเรื่องการใช้อำนาจ มันถูกที่สุด มีอำนาจแต่ต้องรู้จักใช้ให้เป็นไม่ใช่อวดเบ่งเรื่อยเปื่อย
งานนี้จัดหนักตั้งแต่ผู้กองยันอิหมู่อาร์ตเลยเหอะ เกลียดนางมาก!
ยังดีนะที่หมวดบูมคิดได้ขึ้นมาบ้าง มีออกหน้าให้บอมบ์อยู่บ้าง ไม่งั้นจะยกบอมบ์ให้อิหนูแทนละ 555
ประทับใจเพื่อนบอมบ์กับจ่าวินมาก เชื่อใจบอมบ์จนหยดสุดท้าย
จ่าวินอย่างเท่ห์ยอมเอาตำแฟน่งประกันให้บอมบ์ ยอมง้างกับผู้กอง สุดยอด!!!
งานนี้ใครทำอะไรไว้คงเงิบเป็บแถบ ขอย้ำว่าสะใจมากตอนนี้ !!!
ได้อ่านตอนนี้จบ คืนนี้นอนหลับสบายละ ;)
-
:monkeysad: :monkeysad:
น้ำตาจะไหลกับตอนนี้ รู้สึกรักครอบครัวนี้จัง พวกพี่ๆรักน้องมากแต่ทำอะไรเกินกว่าเหตุไม่ได้หน้าที่มันค้ำคอ
ถ้าเป็นเรานะสั่งเด้งยกกองอย่างที่ภีมว่าแล้ว มันน่าเจ็บใจนัก
โอ้ย!!! ไม่รู้จะพูดยังไงมันเต็มตื้นอ่ะ ดีงามมากพี่ทั้งสาม
หายไวๆนะพี่บอมย์
ปล.เอาอิอาร์ตไปถ่วงน้ำด้วยค่ะ
-
โล่งเลย วู้!!
ขอบคุณ :)
-
ฮ่าๆ เห็นไหมบอกแล้ว แบ็คพระเอกใหญ่ขนาดไหน ไอ้ผู้กองโดนตบไปสองทียังน้อยไปนะ จ่าวินแมนออฟเดอะเเมทครับพี่น้อง หึหึ
สะใจมากกกกกกกกกกกกก :laugh:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
โอ๊ยยยสะใจคืนนี้นอนหลับแระไม่ค้างคา
-
ซึ้งมาก ตอนที่พี่เบิ้ล พี่น้อย พี่นิดพูด มันตรงใจ
-
สะใจ o13 o13 o13
-
o13 o13 คือดีงามมมมมมมม คือเริศศศศศ .5555555 ชอบครอบครัวนี้สุดๆ เราก็จะรอตอนต่อไปปปป รอว่าพี่บอมบ์จะทำไงกับหมวดบูมม คึคึคึคึ เอาให้หนัก!!!!!!
ปล จ่าวิน วินจริงๆๆๆๆ
-
นึกว่าจะนอนไม่หลับซะแล้ว ขอบคุณคุณเมฆที่มาต่อตอนนี้ให้คนอ่านโล่งใจ หวังว่าคราวนี้หมู่อาร์ตคงหายซ่าถาวรนะ
-
อื้อหือ อำนาจทั้งบ้าน
ไอ้อาร์ตเลยตัวดีมึงงงงงงงงง
-
:a2: :a2: :a2: :a2: :a2:
555555555สะใจจริงๆ
:m11: :m11: :m11: :m11: :m11:
-
:3125: ต้องเจอเเบบนี้
โมโหเเทนพวกพี่ๆ
-
หายค้างแล้ว ขอบคุณที่มาต่อให้นะคะ :pig4:
งานงอกทั้งกองร้อยละทีนี้ แต่สะใจอ่ะ :m11:
-
ถ้าซันไม่โทรไปตามคนอื่นๆ บอมบ์จะได้รับความยุติธรรมไหม?
การเป็นหัวหน้าคนต้องใช้สติและปัญญาให้มาก มีความยุติธรรมเป็นที่ตั้ง หากปล่อยความคิดตามลมปากคนอื่นๆ ก็ไม่ต่างจากพวกหางแถวที่คิดไม่เป็น ไม่สมควรมีคนนับถือ
ปล. นับถือพี่วินที่สุด ใจพี่ใหญ่มาก
-
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:ให้มันรู้ไปเลยว่าเป็นน้องใคร :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
ทำไมไอ้หมู่อาร์ตไม่โดน ไม่สะใจเลย
-
พี่เบิ้ล พี่นิด พี่น้อย o13 พูดเรื่องการใช้อำนาจอย่างโดนเลย
จ่าวินนี้ได้ใจสุดๆ
แต่ตอนพี่เบิ้ลเรียกพี่บอมบ์ว่า ไอ้ตัวเล็ก นี้หลุดจากอารมณ์อินน้องข้าใครอย่าแตะ มาขำเบาๆ
ขอบคุณคุณเมฆนะคะที่มาลงจนจบฉากดราม่า ไม่งั้นมีปรี๊ดค้าง ถึงจะอ่านไปครั้งนึงแล้วก็เถอะ
-
หน้าซีดตัวสั่นกันเป็นแถว ของจริงของใหญ่เขามาเอง
-
จริงบูมก็น่าจะโดนเหมือนกันนะ
-
คลี่คลายมาอีกหน่อย ไม่ค้างคาใจแล้ว รอดูผลการกระทำของพวกผู้กองและไอ้อาร์ตว่าจะเป็นยังไงต่อไปครับ
-
เย้. ในที่สุดก็อ่านทันแล้ว
ก่อนอื่นต้องขอบคุณคนเขียนสำหรับเรื่องดีๆ ที่เอามาให้ได้อ่าน ได้ฟินกันนะคะ
อ่านเรื่องนี้แล้วได้ข้อคิดหลายอย่างมากๆ ทำใ้รู้สึกรักชาติ รักบรรพบุรุษขึ้นอีกโขเลยค่ะ
แต่ตอนไปป่านี่แบบอย่างหลอน โดยเฉพาะตอนน้องน้องหนูที่มีผีมาช่วยไม่ให้หลงป่า
นี่หรือเปล่าที่เขาเรียกคนดีผีคุ้ม
ขอพูดถึงตอนล่าสุดเลยแล้วกันนะคะ
อยากจะสมน้ำหน้าและแดกอิพวกใช้อำนาจกันเกินไปซะจริงๆ คนแรกเลยไอ้อาร์ต แม่งงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
ต่อมาเลย ผู้กองหูเบา ไม่รอบคอบ ไหนว่าเชื่อใจ เจอหลักฐานนิดเดียวแม่งแดกเอา แดกเอา
คนสุดท้ายหมวดบูม งอนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน งอนให้นานๆนะบอม เป็นแฟนภาษาอะไรไม่มีความเชื่อใจกันเลย
เหอะ มาบอกว่าสับสน ปากบอกกูเชื่อใจมึงนะบอมม์ แต่หลักฐานมันมัดตัว
อยากบอกหมวดบูมว่า ถึงมีคนเอายามายัดไว้ในกระเป๋า คนที่เป็นแฟนกันเขาก็ต้องื่อใจกันจนถึงวินาทีสุดท้าย
โดยเฉพาะพี่บอมม์ ที่เป็นครจริงมาตลอด ขนาดเพื่อนในกองร้อยยังเชื่อใจ แต่คนเป็นแฟนกลับไม่มีความเชื่อใจกันเลย
ดีนะ ที่ตอนหลังมาเริ่มคิดได้ ขอให้ผู้กองตรวจเยี่ยวบอม โอเค ให้อภัยได้นะบอมม์ แต่งอนไปนานๆ อย่าคืนดีง่ายๆ
สุดท้ายนี้ขอให้บอมม์หายไวๆนะ
ปลฺ มาต่อเร็วๆนะคะ
o13
-
บอมบ์คือที่รักของพี่ๆและเพื่อนๆรวมทั้งจ่าวินด้วย
พี่ชายบอมบ์มาเคลียร์เองเลย o13
-
วันนี้บอมบ์จะมาอีกหรือเปล่า
แบบว่าคิดถึงอ่ะ อยากเจอทุกวัน
:mew4:
-
เท่สุด
-
สนุกมากเลย
สงสารพี่บอมโดนมรสุมหลายอย่างมาก แต่โกรธหมววดบูม ทำไมไม่เชื่อใจกัน มันน่าน้อยใจมาก หนูเท่ห์มากอ่ะปกป้องพี่่บอมสุด
ตอนนี้แหละจะได้รู้ใครใหญ่จริงๆ สะใจที่สุด รอตอนต่อไปอยู่นะ :mew2:
-
ลงเยอะมาก อ่านรวดเดียวแทบไม่จบ
เย้ๆๆๆ พวกมันดูถูกบอมบ์เกินไปแล้ว
โคตรชอบจ่าวิน เลิศที่สุด
ส่วนหมวดบูมค้างไว้ก่อน แค้นนี้ต้องให้ไอ้ยักษ์ชำระ (ร่างกาย)
แอร๊กกก รอตอนต่อไปมากค่าา รีบมาน้าา :กอด1:
-
งอนหมวดบอมบ์มากกก :m16:
บูมงอลนานๆ นะ ไม่เชื่อใจกันเลยอะ
อินม๊ากกค่ะ
ตอนแรกพออ่านชื่อเรื่องก็ผ่านๆ ไม่สนสนใจอ่าน
แต่เห็น view 7หมื่นกว่า
อืมม ลองเข้าอ่านสักหน่อย .....
........................................
ตอนนี้ต้องเลือกดูเป็นเรื่องแรกเลยอะ
วันนี้ up ตอนใหม่ยังน๊ะะะะ
รออ่านตอนต่อไปอยู่นะค่ะ
สนุก มีสาระให้ได้คิด และที่สุดๆคือ มีความหื่นให้ได้อ่านอยู่รื่อยๆ ถึงแม้จะไม่ถึงพริกถึงขิงแบบเรื่องอื่นอะนะ :z1:
-
ว่าแล้วว่าต้องเจอดีทั้งกองพัน 5555 มากันทั้งบ้าน พี่นิด พี่น้อย พี่เบิ้ล ภูมิ ภีม
เค้าไม่ผิดก็ตรวจสอบดิ นี่อะไร ซ้อมเอาๆ เป็นหัวหน้าซะเปล่า
แล้วหมวดบูมนี่แค่หลักฐานกากๆกับคำพูดของคนอื่น ก็เชื่องั้นหรอ
ขนาดหมวดเต้ยยังเห็นอกเห็นใจพี่บอมบ์มากกว่าอีก
จะใช้คำว่าแฟนได้ไง ถ้าไม่เชื่อกันขนาดนั้น
พี่มหา หนู ซัน กับจ่าวิน ทำให้ซึ้งกับมิตรภาพ สุดยอดจริง
สงสารพี่บอมบ์ ทำโทษคนผิด จะรับผิดชอบกันยังไง รอดูต่อไป
นี่ถ้าไม่ใช่น้องคนใหญ่คนโต จะทำไงถ้าเค้าบริสุทธิ์ ปล่อยไป แล้วขอโทษหรอ
-
งานเข้าบูม ไม่คิดเลยว่าจะไม่เชื่ออย่างนี้ คิดๆ ไปก้อนะ เศร้าอ่ะ ผิดหวังนะ
-
ตอนที่ ๖๖ ระหว่างเรา
มาถึงโรงบาลหมอตรวจและเอ็กซเรย์ เครื่องในช้ำครับ พี่เบิ้ล พี่นิด พี่น้อย ไอ้ภีม ไอ้ภูมิ รอจนหมอตรวจเสร็จจึงกลับไปทำงานกันต่อ ผมจึงนอนโรงพยาบาลอยู่คนเดียวโดยมีสายน้ำเกลือห้อยระโยงรยางค์อยู่
ผมถูกหมอจัดการอยู่พักใหญ่ทั้งเอ็กซเรย์ ทำนู้นทำนี้ ตรวจเช็คอย่างละเอียดที่สุด ใช้เวลาร่วมๆ ๔ ชั่วโมงครับ กว่าจะได้นอนก็บ่าย ๓ แล้ว พอหมอออกไปผมนี่ถึงกับสลบไสลไปเลยครับ ร่างกายมันเพลียมาหลายวัน ก็อย่างที่ไอ้ซันมันว่า ไม่รู้ผมทนได้ไง นี่ถ้าคนบอบบางผมว่าได้กระอักเลือดตายไปแล้วล่ะครับ
ตอนเย็นตะวันลับขอบฟ้า ผู้กอง ผู้พัน ผู้การ น้องไปป์ เข้ามาเยี่ยมอาการ ผู้กองกล่าวขอโทษผมอีกครั้งหนึ่ง ผมเองก็ตอบไปว่าไม่เป็นไร แต่ในใจผมมันหมดใจให้กันไปแล้ว ผมยอมรับว่ายังโกรธผู้กองอยู่ แต่มันอาจจะมีสักวันที่ผมหายโกรธก็ได้
“อาบอมบ์หายไวๆนะ ไปป์ไม่มีเพื่อนออกกำลังกาย”น้องไปป์พูดกับผม
“ไปรบกวนอาเขาน่ะไปป์”ผู้การลูบหัวลูกชายของตัวเอง
“หือ พ่อไม่รู้อะไร ไปป์สนิทกับอาบอมบ์จะตาย เนอะอาเนอะ”น้องไปป์ขอความเห็นจากผม
“ไม่เป็นไรหรอกครับผู้การ ผมหายดีผมพาน้องออกกำลังกายต่อได้ครับ”
“เฮ้อ ผู้กงผู้การอะไรกัน เรียกพี่ก็ได้...”จากนั้นผู้การคุยกับผมอีกนิดหน่อย จนพี่ชายทั้ง ๓ ของผมเข้ามาพร้อมกับญาติๆ เรียกว่ายกกันมาทั้งครอบครัวเลยครับ คุยไปคุยมาจน ๔ ทุ่มพี่ๆทั้ง ๓ ผมก็ขอตัวกลับเพราะพรุ่งนี้ต้องออกต่างจังหวัด ผู้กอง ผู้พัน ผู้การก็ขอตัวกลับเช่นกัน เหลือแค่ไอ้ภูมกับไอ้ภีม
“คืนนี้ใครจะนอนเป็นเพื่อนอาบอมบ์ล่ะ”ไอ้ภีมเป็นคนถาม
“อานอนคนเดียวได้ พวกแกนอนบ้านเหอะ มีงานมีการต้องรับผิดชอบ อาไม่ได้ป่วยหนักนี่”
“หือ คนบ้าที่ไหนปล่อยให้คนไข้นอนคนเดียว ทำเหมือนกับว่าไร้ญาติขาดมิตรงั้นแหละ”
“ตามไอ้บูมมาเฝ้าอาดิ ลงโทษมันซะหน่อย เป็นแฟนกับอาแท้ๆช่วยอะไรไม่ได้สักอย่าง”
“มึงจะรบกวนเขาทำไมวะภีม อานอนคนเดียวได้ พวกแกไปนอนบ้านไป”ผมไล่พวกมัน ๒ คน ตอนนี้กับหมวดบูมผมก็ไม่รู้จะยังไงดี ผมเจ็บใจเหมือนกันนะที่เขาไม่เชื่อใจผม แต่คงโกรธไม่นานหรอกครับ รักเมียอ่ะ
“พี่ภีม พี่ภูมิ สวัสดี”พูดถึงปั๊บ หมวดบูมก็เข้ามาพอดีเลยครับ
“อือ กำลังต้องการตัวพอดี เฝ้าอาบอมบ์นะคืนนี้ ไถ่โทษอาแกหน่อย”
“ครับ พี่บอมบ์ บูมขอโทษนะ”หมวดบูมพูดเสียงอ่อย ผมหันไปสบตาแล้วทำเฉย กูไม่ชอบมึงทำตาแบบนี้เลยว่ะบูม มันเร้าอารมณ์กู
“อาไปละนะ ดูอาบอมบ์ดีๆนะบูม อย่าแกล้งขึ้นไปขย่มอาบนเตียง อากำลังป่วย รอให้อาหายก่อนค่อยว่ากัน”ไอ้ภูมิฝากฝังน้องนุ่งมึงได้ดีมากเลย
“หือ พี่ภูมิพูดอะไร”หมวดบูมขมวดคิ้วแต่หน้าแดง ๒ พี่น้องภีม ภูมิเดินออกจากห้องพยาบาล แล้วทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบ
“พี่บอมบ์อาบน้ำยัง หรือจะเช็ดตัว”หมวดบูมถามขึ้นระหว่างที่บรรยากาศในห้องเงียบ ผมเคืองผู้หมวดนะครับ เฮ้อ แต่ยังไงก็รักเขามากกว่า ผมไม่ได้พูดอะไรกับหมวดบูมแต่ผมลุกขึ้นจากเตียง หมวดบูมทำหน้าเศร้าแต่ก็ไม่ลืมที่จะพยุงผม ผมค่อยๆเดินเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำ โดยมีหมวดบูมคอยช่วยบ้างในบางครั้ง พอถึงช่วงเช็ดตัวพี่แกก็มาเช็ดตัวให้ผมแล้วให้ใส่กางเกงก่อนจะหยิบยามาทาแก้อาการฟกช้ำ
“ปิดไฟละนะ ถ้าจะลุกเข้าห้องน้ำก็เรียกบูมนะ”หมวดบูมปิดไฟ ผมเองด้วยความที่ไม่ได้พักผ่อนมาหลายวันประกอบกับฤทธิ์ยาที่กินเมื่อครู่ทำให้หลับลงไปอย่างง่ายดาย
ผมยังตื่นตี ๕ เหมือนที่เคยตื่นในกองร้อย ลืมตามาเห็นหมวดบูมนอนขดตัวกอดอกอยู่บนโซฟาผ้าไม่มีห่ม ผมเอาผ้าห่มที่ผมห่มไปห่มให้หมวดบูมแล้วผมเองออกไปนั่งรับอากาศยามเช้าที่ระเบียงห้องพยาบาลจนประมาณ ๖ โมงเช้าหมวดบูมแกตื่นนอน
“ทำไมไม่นอนพักบนเตียง ออกมาทำไม”หมวดบูมสะกิดถามผม แต่ผมไม่ตอบอะไร “ยังเจ็บอยู่ไหม อืม ไข้ไม่ขึ้นแล้ว หิวไหมจะลงไปหาอะไรให้กิน”ผมก็ยังเงียบไม่พูดอะไรต่อไป หมวดบูมแกคงรำคาญผมมั้งเลยออกจากห้อง ผมเข้าไปอาบน้ำรอบเช้า มันระบมไปทั้งตัวก็จริงแต่ก็เบาๆกับร่างกาย เจ็บปวดแค่ไหนก็ไม่มีทางที่จะอ่อนแอให้ใครเห็น
หมวดบูมขึ้นมาบนห้องอีกรอบหนึ่งซื้อโจ๊กร้อนๆ หยิบถ้วยมาแล้วเทให้ผม เหมือนพี่แกจะป้อนผม แต่ผมขอกินเอง ผมไม่ได้พิการ ผมค่อยๆละเลียดกินทีละน้อย กินได้ไม่กี่คำมองเวลามันใกล้จะ ๗ โมงแล้ว
“มีงานก็รีบไปทำ ว่างค่อยมา”ผมพูดสั้นๆห้วนๆ จะทำตามหรือไม่ทำตามผมไม่สนใจอยู่แล้ว
“อืม เดี๋ยวช่วงบ่ายจะเข้ามาหานะ อย่าลืมกินยาและนอนพักผ่อนเยอะๆ”หมวดบูมพยักหน้าก่อนจะเดินจากห้องออกไป
พอ ๘ โมง พี่ภาก็มาเยี่ยมผม เอาพวกผลไม้ ขนมนมเนยมาเยี่ยม
“เป็นไงบ้าง เฮ้อ พี่เพิ่งจะว่าง ไม่ได้มาตั้งแต่เมื่อวาน”พี่ภานั่งลงที่ข้างเตียงผม
“ไม่เป็นไรแล้วครับพี่ภา ถึงมือหมอแล้ว”
“หือ ไม่เป็นไรได้ไงอ่ะเรา ดูสิ ฟกช้ำดำเขียวไปทั้งตัวแบบนี้ ไอ้คนทำนี่มันน่านัก ใจไม้ไส้ระกำกันเสียจริง ไม่ดูถูกดูผิดอะไรกันบ้างเลย”
“เวรกรรมของผมมั้งพี่ภา ผมเคยทำกับคนอื่นไว้เยอะ”
“อืม แล้วกินอะไรหรือยัง พี่เตรียมโจ๊กมาให้น่ะ จะกินเลยไหม”
“เพิ่งกินไปเมื่อกี้นี่เอง”
“อ้าวเหรอ แล้วเมื่อคืนตามภีมบอกบูมมาเฝ้า เฝ้าจริงหรือเปล่า พี่น้องคู่นี้นี่นะ ทิ้งอาให้นอนคนเดียวได้ลงคอ”
“ผมเป็นคนไล่กลับเองครับ เกรงใจอ่ะพี่ภา ไหนจะต้องไปทำงานทำการไม่ได้ว่าง ผมไม่ได้เป็นอะไรมากอยู่แล้วนี่ มีอะไรก็เรียกหมอ แต่เมื่อคืนบูมมานอนเฝ้าผมทั้งคืน”
“อืม เห็นว่างอนกันด้วยนี่ เฮ้อ ทำไมถึงต้องเกิดเรื่องเข้าใจผิดแบบนี้กันก็ไม่รู้นะ คนเรานี่ไม่มีสติไตร่ตรองอะไรๆมันก็พาซวยกันไปหมด”พี่ภาเอาผลไม้มาวางใกล้ๆ
“มันก็มีเผลอบ้างแหละครับพี่ภา”
“เดี๋ยวพรุ่งนี้แม่ก็มากรุงเทพแล้วนะ พี่จะให้ ๒ พี่น้องไปรับ คิดถึงหลานตัวน้อยๆ จะไปเยี่ยมที่บ้านงานก็รัดตัว เออ แล้วเเม่รู้เรื่องนี้แล้วนะ”
“เหรอพี่ภา แม่ว่าไงบ้าง”
“แม่ไม่ได้ว่าอะไร ก็ถามแหละว่าไปโดนอะไรยังไง จะโดนดุก็ ๓ คนพี่น้องนู้นแหละ โดนแม่ดุว่าไม่ดูน้องให้ดี”
“ครับ”ผมพยักหน้าแล้วนั่งคุยกับพี่ภาไปเรื่อยเปื่อย จนหมอเข้ามาสอบถามอาการว่าเป็นยังไงบ้าง ผมก็ตอบไปครับ ตอนนี้ผมช้ำในนะครับ ดีนะปอดเปิดไม่ฉีกเอา แค่ช้ำใน แต่กว่าจะปกติก็คงเป็นเดือนล่ะครับ เพราะช้ำหนักเอาการอยู่เหมือนกัน
สายๆสักประมาณ ใกล้ๆ ๙ โมง ผองเพื่อนแอนเดอะแก๊งค์เข้ามาเยี่ยมเยียนผม นำโดยไอ้มหา ไอ้ซัน อีหนู ไอ้ศักดิ์ มากัน ๔ คน มันซื้อขนมนมเนยมาหลายอย่างมาถึงก็ถามอาการผมเจี๊ยวจ้าว
“นี่ๆพี่บอมบ์ เมื่อวานหนูโคตรสะใจเลยอ่ะ หึ ให้มันโดนซะบ้าง อยากเก๋ากันดีนัก เก๋าไม่ดูใครเป็นใคร”อีหนูรู้สึกมันจะสะใจมากเลยครับ
“แล้วเมื่อวานหลังจากกูเข้าโรงบาลเป็นไงบ้าง”
“ผู้กองโดนสอบเครียดเลยน่ะสิ ตั้งแต่มึงเข้าโรงบาลผู้การด่าทั้งผู้พันทั้งผู้กอง แล้วจ่ากองร้อย จนถึงหมู่อาร์ต โดนผู้การด่าหนักอยู่เหมือนกัน แม่ง ประชุมเครียดอยู่ที่บก.พันตั้งแต่มึงเข้าโรงบาลจนถึงตอนเย็นน่ะ”ไอ้ศักดิ์เป็นคนพูด
“กูยังไม่แน่ใจนะว่ามันจะเป็นยังไง แต่กูว่าผู้กองโดนเด้งแน่ๆ คนอื่นๆก็น่าจะหลุดจากตำแหน่งด้วยแหละ”ไอ้มหามันพูดไปแล้วดูตามเนื้อตัวร่างกายของผม พวกมันนี่หน้าช้ำๆนะครับ ไม่รู้ไปตรวจบ้างหรือเปล่า
“เฮ้ย มันรุนแรงถึงขนาดนั้นเลยเหรอวะ”ผมถึงกับสะดุ้งลุกขึ้นมาถาม ซี้ด เจ็บว่ะ
“กูว่ามันน้อยไปตางหาก”ไอ้ศักดิ์เกาคางพูด
“พี่บอมบ์อ่ะห่วงคนอื่นไปเรื่อย ห่วงตัวเองบ้างเหอะ หัดเป็นคนเห็นแก่ตัวบ้าง ดูดิ ตัวเองโดนเขาเตะเขาต่อยมาช้ำทั้งเนื้อทั้งตัว ยังจะไปเป็นห่วงเขาอีก สมควรแล้วที่ผู้กองจะโดนเด้ง ผู้หมวดเหมือนกัน หนูเคืองมาก เป็นแฟนประสาอะไรไม่รู้ ไม่เข้าข้างกันเลย แบบนี้หนูว่าเลิกกันไปเลยดีกว่า ไม่เชื่อใจกันเลยสักนิดแล้วชีวิตรักจะไปรอดได้ยังไง”
“ให้กูเลิกเลยเหรอ”ผมมองหน้าอีหนูแบบงงๆ
“อือ เลิกไปเลย หนูเคืองมาก คนอะไรวะ ใช้งานแทบเป็นแทบตายแต่ไม่เข้าข้างกันเลยสักนิด แถมยังมาปรักปรำพี่บอมบ์ให้ยอมรับอีก หนูเคืองจริงๆด้วย”อีหนูทำหน้าปั้นปึ่ง
“มึงก็เกินไปอีหนู เรื่องความรักน่ะ มันเป็นเรื่องของคน ๒ คน ไม่ใช่เรื่องของใครหลายๆคน เรื่องนี้ให้ไอ้บอมบ์มันเป็นคนตัดสินใจเองดีไหม เสี้ยมให้เขาเลิกกันเกิดเขารักกันมากขึ้นมากกว่าเดิม คนที่เป็นหมาหัวเน่าก็คือมึงนะหนู ไม่มีใครพอใจหรอกที่เห็นสภาพแบบนี้ แต่เราอย่าลืมว่าคนเราน่ะมันมีผิดพลาดกันได้ ตอนนี้เราเป็นแค่คนนอก ผู้หมวดแกคิดยังไงเราไม่รู้หรอก กูก็สงสารทั้งคู่แหละ”
“งอนผู้หมวดไปนานๆเลยอา”ไอ้ซันยุผมให้งอนผู้หมวด
“กูจะทำได้เหรอวะซัน กูรักเขานะ”ผมมองหน้าไอ้ซัน
“รักหรือหลงวะบอมบ์”ไอ้ศักดิ์ถาม
“ทั้ง ๒ อย่าง”ผมยิ้ม
“เฮ้อ กูไม่รู้ว่ามึงคิดยังไงนะบอมบ์ กูเห็นใจมึงเท่าๆกับที่กูเห็นใจผู้หมวด แกคงจะสับสน ออกเวรมาเหนื่อยๆ ไหนจะงานที่ต้องมาดูแล ไหนจะเรื่องของมึง ไหนจะสถานะที่ต้องปกปิดไม่ให้คนอื่นรู้อีก ไหนจะเหตุการณ์หลักฐานที่มันช่างประจวบเหมาะ คนเราพอรักกันมากๆความหวั่นไหวมันก็มีมากเหมือนกันไม่ใช่เหรอ กูไม่รู้นะ กูไม่ใช่นักทฤษฎีความรักบ้าบออะไร แต่ถ้ามึงจะให้อภัย มึงก็ให้อภัยเถอะบอมบ์ หรือว่ามึงจะตัดใจเลิก มึงก็ทำไปเหอะ กูเคารพการตัดสินใจของมึงทุกอย่าง”
“พี่บอมบ์จะให้อภัยได้เหรอ หนูโกรธผู้หมวดมากจริงๆนะ”
“อีหนู ที่โลกวุ่นวายอยู่จนทุกวันนี้เพราะอะไรมึงรู้ไหม เพราะคนเราถือทิฐิไง คนทำผิด สำนึกตัวเองว่าผิดและพร้อมที่จะแก้ไขในสิ่งที่ตัวเองทำผิดไปแล้ว คนแบบนี้มันสมควรให้อภัย หมวดบูมเองคงจะสำนึกแล้วมั้ง มึงจะโกรธเขาแทนไอ้บอมบ์ไปทำไมล่ะ มึงต้องให้อภัยสิหนู การให้อภัยคือการให้ที่ยิ่งใหญ่มากกว่าวัตถุสิ่งของอีกนะ ส่วนคนที่ผิด ไม่สำนึกไม่แก้ไข คนแบบนี้เราควรปล่อยให้เขาเป็นไปตามกฎแห่งกรรม เราอย่าไปจงเกลียดจงชังเขา อย่าไปถือโทษโกรธเคืองให้ใจเราขุ่นมัว แต่ก็อย่าปล่อยโอกาสให้คนแบบนี้เข้ามามีบทบาทกับเรา เข้าใจไหม”ไอ้มหาลูบหัวอีหนู
“เฮ้อ พ่อพระทั้งคู่เลย แต่หนูก็ยังเคืองอยู่นะ”
“อืม เคืองได้ แต่อย่านาน ความโกรธเคือง ความวุ่นวายภายในหัวใจมันก็ไม่ต่างจากของเน่าเสียที่เราต้องรีบกำจัด เวลามึงปวดขี้มึงอั้นได้นานกี่วัน มึงบอกว่ามึงเหม็นขี้ แต่มึงไม่ยอมถ่ายขี้ออกจากท้อง มันก็เหม็นเน่าอยู่ในท้องมึงตลอดไป ความโกรธ ความขุ่นมัว ขัดข้องขุ่นเคืองหัวใจเหมือนกัน ยิ่งมึงเก็บไว้นานแค่ไหน มึงจะได้รับโทษจากมันเป็นร้อยเท่าพันทวี เราต้องการความสุขใจ ความสบายใจมากแค่ไหน เราก็ต้องปลดปล่อยสิ่งปฏิกูลเหล่านี้ให้มากแค่นั้น หัดปล่อยวางบ้างนะหนู โลกทั้งใบเราแบกมันไว้คนเดียวไม่ได้หรอก ทุกสิ่งทุกอย่างมีความเปลี่ยนแปลง ใครทำอะไรได้ผลของการกระทำนั้นเสมอ สุดท้ายทุกอย่างที่เรายึดเอาไว้มันก็เสื่อมสลายไปตามกาลเวลา ตายไปแบกความโกรธไปนี่ลงนรกนะหนู”ไอ้มหาพูดยาวเลยครับ
“พี่มหาอ่ะ เอานรกมาขู่หนู หนูตายไปหนูต้องเป็นนางฟ้าหรือเทวดาหล่อๆบนสวรรค์”
“เออ งั้นก็อย่าโกรธ คนมักโกรธผิวพรรณจะเศร้าหมอง เลือดจะสูบฉีดแรง หัวใจทำงานหนัก สมองก็เคร่งเครียดไปด้วย ใบหน้าจะมีริ้วรอย เส้นยึด เส้นกระตุก หายใจเร็ว เป็นโรคกระเพาะ เคยได้ยิน โกรธเกลียดเขาจนกินอะไรไม่ลง สุดท้ายเป็นโรคกระเพาะหรือไม่ก็ตรอมใจตาย มีแต่ผลเสียทั้งนั้น โกรธง่าย ตายเร็ว มึงเคยได้ยินคำนี้ไหม”
“ไม่เคยอ่ะ พี่มหาเอามาจากไหน มีแต่โกรธง่าย หายยาก หรือโกรธง่ายหายเร็วอะไรแบบนี้”
“กูเพิ่งคิดสดๆเมื่อกี้อ่ะ เอาเถอะ ทำใจสบายๆ เรื่องนี้ให้ไอ้บอมบ์จัดการเอง อย่าไปแทรกแซงกิจการภายในของเขา”
“เฮ้อ กูโกรธผู้หมวดไม่ลงหรอกมหา กูก็แค่น้อยใจเข้าเท่านั้นแหละ ให้กูโกรธกูโกรธไม่ลงจริงๆ แต่ขอกูแกล้งงอนเขาสักหน่อยดีกว่า นี่เมื่อวานผู้หมวดมาเฝ้าไข้กูก็ไม่ได้คุยอะไรกับเขาสักคำนะ กูทำหน้านิ่งๆ ชายตามองบ้างเป็นบางครั้ง แม่ง หน้าเป็นตูดยันเช้า กูเห็นแล้วสงสาร แต่ขอดัดนิสัยหน่อยเหอะ ไม่เชื่อใจกันก็ต้องโดนบ้าง”
“หึหึ เหมือนกูเลยว่ะ แฟนกูน่ะขี้วีน ขี้โวยวาย เอาแต่ใจ แสนงอน แต่กูโกรธไม่ลงสักที เพราะเขาไม่เคยนอกใจกูสักครั้ง”ไอ้ศักดิ์ทำหน้าพร่ำเพ้อถึงแฟนของมัน
“อีดอกทองเผือกหน้าหมีนั่นเหรอวะศักดิ์ เชอะ กูสวยกว่า กูน่ารักกว่าตั้งเยอะ”อีหนูทำหน้าเชิดใส่
“แหม ว่าแต่เขาดอกทอง ตัวเองนี่ไม่ค่อยดอกทองเลยนะ อีแรดน้อย กูว่าพวกมึง ๒ คนน่าจะเข้ากันได้ดีอ่ะ นิสัยคล้ายๆกัน บ้าๆรั่วๆพอกันเลย เผือกมันก็แบบนี้ ปากหมา ด่าเขาไปทั่ว บ้าบอ ตลกแดก แต่แม่งอมจวยเก่ง ขย่มตอกูทีมันจี๊ด กูเลยยอมมัน ฮ่าๆๆๆ”
“เออ สงสัยประเด็นนี้ล่ะมั้งที่ทำให้อาบอมบ์โกรธผู้หมวดไม่ลง”ไอ้ซันเท้าคางมองหน้าผมยิ้มๆ
“คนละเรื่องเลยไอ้ซัน กูไม่ใช่คนขี้เงี่ยนขนาดนั้น”
“อ้วกกกกกกกกกกกก”ทุกคนต่างโก่งคอออกมาพร้อมๆกัน
“แพ้ท้องแทนเมียไงไอ้สัส เป็นการเป็นงานหน่อยเว้ย หูย ไอ้สัสมหา เงี่ยนอยากล่อเมียแล้วเว้ย”ผมแอบคลำเป้าไอ้มหา
“ไอ้สัส อย่าจับมัน กูยิ่งเงี่ยนๆอยู่ เนี่ยรอวันลา กูจะพาไปท่องสวรรค์สัก ๕ วัน ๕ คืน”ไอ้มหายิ้มหื่น
“เอาเป็นว่าทุกคนหยุดพูด อย่าให้หนูต้องล็อกห้องแล้วจับข่มขืนเป็นรายคน พวกนี้นี่ หื่นกันจริงๆ”อีหนูเท้าสะเอาทำสีหน้าเหนื่อยหน่ายกับแต่ละคน ตกลงใครหื่นกว่าใคร
“ฮ่าๆๆๆๆ”เรานั่งคุยกันเรื่อยเปื่อยจนถึงพักกลางวัน ฟางเข้ามาเยี่ยมผม มาคุยอยู่ประมาณชั่วโมงกว่าๆก็ไปแล้วครับ ช่วงบ่ายไม่มีอะไรทำพวกลิงทะโมนหลับคาเก้าอี้กันเลยทีเดียว จนประมาณบ่าย ๒ หมวดบูมเข้ามาเยี่ยม ก่อนที่ผู้หมวดจะมาผมก็ได้เตี๊ยมกับพวกเพื่อนๆไว้แล้วว่า ถ้าเจอหน้าผู้หมวดอย่าเพิ่งคุยด้วย ผมจะแกล้งพี่แกหน่อย พอแกมาจริงๆพวกนั้นยืนตรงทำความเคารพแล้วก็ไม่มีใครคุยด้วยสักคน
“กินข้าวยัง”หมวดบูมยิ้มสู้อาการเงียบของพวกผม ตอนนี้ทุกอย่างอยู่ความอึมครึม อีหนูก็คุยเสียงเบากับพี่มหา ส่วนไอ้ซันไปกินข้าวกับฟางได้ครู่ใหญ่แล้ว ไอ้ศักดิ์คุยโทรศัพท์กับเมีย ส่วนผมทำหน้าเรียบเฉยอยู่บนเตียง
“.........”ผมยังคงเงียบไม่ตอบคำถามอะไรทั้งนั้น มองหน้าแต่ไม่พูดอะไร ที่จริงมื้อเที่ยงยังไม่ได้กินนะครับ หมอเอาข้าวมาให้แต่ผมไม่อยากกิน อาหารโรงบาลมันไม่น่ากินเท่าไหร่ อีกอย่างรอผู้หมวดด้วยแหละครับ
“จะกินข้าวไหมเดี๋ยวแกะให้”ผู้หมวดแกยังพยายามพูดต่อไป แต่ผมก็ยังคงเงียบต่อไป ดูสิ เขาจะง้อผมยังไงบ้าง หมวดบูมแกะถุงโจ๊กมาแล้ววางที่บนโต๊ะข้างๆเตียงก่อนจะเลื่อนโต๊ะให้มาจ่ออยู่ตรงหน้าผม จากนั้นก็รินน้ำ ผมทำท่าไม่สนใจใยดี เอนตัวนอนทั้งที่หิวอยู่เหมือนกัน “จะนอนเหรอ”หมวดบูมเลื่อนโต๊ะออกไปเมื่อเห็นผมเอนตัวนอน
“บอมบ์ พูดอะไรหน่อยดิ จะให้ทำยังไงก็บอกมา จะได้ทำตัวถูก เรื่องที่ผ่านมาบูมขอโทษ”ผู้หมวดพูดเสียงเบาๆ
“กูไปกินข้าวกับเมียแปบนะ เดี๋ยวกูมา มึงจะไปด้วยกันป่ะหนู”ไอ้ศักดิ์บอกผมหน้าบาน
“ไปทำหอกอะไร ไปให้กูเอาตีนลูบหน้ามันสิ กูไม่ชอบหน้าเมียมึง”อีหนูตอบ
“เออ แรด ๒ ตัวอยู่ใกล้ผู้ชายหล่อคนเดียวกันไม่ได้ ไปละ เดี๋ยวกูมานะบอมบ์ อย่าเงี่ยนจนหน้ามืดไปอัดตูดอีหนูแล้วกัน เอาหมอที่โรงบาลนี้ดีกว่า น่าเอากว่าอีแรดนี่เยอะ”ไอ้ศักดิ์พูดขำๆ
“เออ กูไม่น่ามืดหรอกน่า ไปกินข้าวนะไอ้สัส ไม่ใช้ไปล้างหม้อข้าวเมียมึง”
“แหวะหล่อตายแหละ หน้าโหลๆแบบมึงกูหาตามรูระบายน้ำมีเยอะแยะ”อีหนูเบ้ปาก
“มึงไปแอบแดกขี้มาไงอีหนู”ไอ้มหาทำตาโต
“ฮ่าๆๆ”ไอ้ศักดิ์มันขำแล้วเดินออกไป หมวดบูมมองผมหน้าจ๋อยลงกว่าเดิมเมื่อเห็นว่าผมไม่ได้ให้ความสำคัญกับเจ้าตัว
“พี่บอมบ์ บูมขอโทษ อย่าโกรธกันนะ”หมวดบูมเริ่มทำเสียงอ้อน แต่พี่แกไม่ได้พูดดังมากพวกนั้นคงไม่ได้ยิน ผมเอนตัวหยิบรีโมทเปิดรายการทีวีดู ทั้งดูท่าทีของหมวดบูมด้วย ดูทีวีไปด้วย ผู้หมวดซึมลงไปมากเมื่อเห็นว่าผมไม่ได้สนใจ
“พี่บอมบ์ มีดบาดครั้งแรก พี่บอมบ์เจ็บไหม”อีหนูถามผมเสียงใส
“เจ็บดิวะ ถามได้”
“แล้วพี่บอมบ์จะยอมให้มันบาดอีกไหม”
“ห่า กูไม่ได้โง่นะเว้ย เจ็บครั้งเดียวก็พอแล้ว”อีหนูถามเหมือนจะรู้ใจเลยว่าผมกำลังแกล้งผู้หมวด หมวดบูมนั่งกำมือแน่นเชียวครับ พี่แกก้มหน้าลงไม่สบตาผม แกกำหมัดแล้วคลายอยู่หลายครั้ง
“ไปหาไรกินกันพี่มหา พี่บอมบ์จะเอาอะไรไหม เอาน้ำใบบัวบกไหมพี่บอมบ์จะได้แก้ช้ำใน แต่ถ้าช้ำใจหนูไม่รู้จะเอาน้ำอะไรมาให้นะ”อีหนูพูดก่อนไป ตอนนี้ผู้หมวดคงกดดันมากที่คนเคยสนิทกลับเมินเฉยใส่
“ช้ำใจเกินเยียวยา แก้วแตกยังหลอมใหม่ได้ ใจสลายจะหาอะไรมาทำให้มันกลับมาเหมือนเดิม ไปเหอะหนู ไปนะบอมบ์”ทุกคนต่างพูดประชดประชันผู้หมวดเต็มที่เลยครับ โดนจัดหนักกันจริงๆ
“เออๆ”ผมพูด อีหนูกับไอ้มหาเดินออกไปจากห้อง ทุกอย่างอยู่ในความเงียบมีเสียงทีวีคอยรบกวนโสตประสาทเป็นระยะ
“พี่บอมบ์จะไม่คุยกับบูมแล้วเหรอ”หมวดบูมยังก้มหน้าไม่กล้าสบตาผม ผมหันไปมองท่าทีว่าจะทำยังไงต่อไป “บูมขอโทษนะ”แล้วหมวดบูมก็เงียบไปเหมือนมีอะไรมาตันที่คอ ผมมองไป ไอ้สัส
“ชู่ว์ ไม่โกรธแล้วๆ”ผมรีบกระเด้งตัวลงจากเตียงดึงหมวดบูมมากอด ห่าแดก
“อึก”รู้สึกเลยว่าตอนนี้ที่บริเวณไหลของผมเปียกชื้นไปด้วยน้ำตา
“ไม่ร้องๆ พี่บอมบ์ไม่โกรธแล้ว”ลิ้นพันกันเลยกู ผู้หมวดกลั้นไม่ให้มีเสียงร้องแต่น้ำตาก็ยังคงไหลชื้นมาเต็มไหล่ ผมเองก็ลนลานทำอะไรไม่ถูกเพราะไม่คิดว่าผู้หมวดจะเป็นแบบนี้
“ขอ อึก โทษ”พี่แกคงกลั้นเอาไว้มากพอสมควรถึงได้สะอื้นขนาดนี้
“อือ ไม่โกรธแล้ว ไม่เอา ไม่ร้อง ชู่ว์”ผมกอดแล้วโยกตัวเบาๆ แต่ไหล่ผู้หมวดยังสั่นอยู่ ดูท่าคงไม่หยุดง่ายๆ คงจะเครียดที่ผมเมินไม่คุยด้วย น้ำตาลูกผู้ชายถ้าไม่ถึงที่สุดนี่ไม่ใช่ว่าจะไหลออกมาง่ายๆนะครับ ผมเองเห็นสภาพผู้หมวดแบบนี้ก็ใจแป้วเหมือนกัน ที่จริงก็แค่อยากจะแกล้ง อยากจะรู้ว่าเขาจะง้อผมยังไง ผมกะแค่แกล้งงอน หยอกเล่นๆ แต่พี่แกเครียดจริงครับ
“ฮึก ขอโทษที่ไม่ได้เรื่อง อึก ขอโทษที่ อึก ไม่เชื่อใจ”ผู้หมวดแกยังพยายามพูดทั้งที่ตัวเองสะอื้น
“อืม ไม่ต้องขอโทษ ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว พี่ไม่โกรธ ไม่ร้องๆ ที่ผ่านมาให้มันผ่านไป”ผมลูบที่หลังผู้หมวดเบาๆ รู้สึกเสียดแทงหัวใจทุกคำพูดที่ผู้หมวดพูดขอโทษผม ผมไม่พอใจผู้หมวดเรื่องไม่เชื่อใจก็จริง แต่ใช่ว่าผมจะหมดรัก สำหรับคนๆนี้ผมไม่เคยหมดรักเขาและไม่เคยคิดที่จะหมดรักด้วย ผมพร้อมที่จะยกโทษและให้อภัยกับเขาเสมอในยามที่เขาผิดพลาด ผมไม่จำเป็นต้องสร้างเงื่อนไขอะไรมากมายเพื่อที่จะทำให้ความรักของผมเดินหน้าไปได้ ยิ่งผมสร้างเงื่อนไขกับคนที่ผมรักมากแค่ไหน มันจะทำให้ใจของผมกับเขาออกห่างกันมากขึ้นแค่นั้น
คนเราไม่มีอะไรสมบูรณ์ไปพร้อมทุกอย่างหรอกครับ ชีวิตคู่ก็เหมือนกัน เพราะเราขาดหายอะไรบางสิ่งบางอย่าง เราจึงมาเป็นส่วนหนึ่งของกันและกัน มีบางครั้งที่เราก้าวพลาด สะดุดหกล้ม เปรอะเปื้อนขี้ดินขี้โคลน เราต้องพร้อมที่จะเช็ดรอยเปื้อนและพยุงกัน พูดปลอบโยนกัน มีบางครั้งที่เขาพาเราล้มลงเกลือกกลิ้งขี้ดินขี้ฝุ่นหรือเราเป็นคนพาเขาสะดุดหลุมบ่อโคลนตม เราจะเป็นฝ่ายกล่าวโทษเขา กล่าวโทษซึ่งกันและกันหรือจะต่างคนต่างช่วยพยุงกันและกัน ให้เราก้าวเดินต่อไปได้ หากผมมัวแต่ตั้งแง่ เก็บโกรธกับคนที่ผมรัก มันไม่มีอะไรดีขึ้นหรอกครับ จะมีก็เพียงแต่หัวใจของเราที่กำลังจะออกห่างกันแล้วในที่สุดก็ไปคนละทิศละทาง ผมไม่ยอมให้มันเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นแน่นอน
ผมเองยอมรับว่าพลาดที่ทำให้คนที่เรารักต้องเสียน้ำตา ที่จริงผมแค่อยากแกล้งให้ผู้หมวดหงอยๆแล้วค่อยเซอร์ไพรส์ทีหลัง แต่นี่คงอัดอั้นมากเกินพอที่จะทนได้ จึงต้องหลั่งน้ำตาขนาดนี้ ผมกอดผู้หมวดเอาไว้ลูบหลังเบาๆเป็นการปลอบโยน ส่วนผู้หมวดยังคงสะอื้นไห้ร่วมชั่วโมงครับกว่าจะหยุดร้อง ถึงจะหยุดร้องแล้วแต่พี่แกยังซบผมอยู่และผมก็ยังไม่ปล่อยง่ายๆหรอกครับ
จนไอ้มหา อีหนู ไอ้ซัน ไอ้ศักดิ์เข้ามา ทีแรกมันจะพูดเสียงดังแต่ผมเอานิ้วป้องปากเป็นสัญญาณว่าห้ามเสียงดัง ผู้หมวดยังคงซบหน้าผม เมื่อยนะเจ็บตามเนื้อตามตัวด้วย แต่คนที่ผมรักเขาเจ็บช้ำมากกว่าผม เรื่องแค่นี้มันเลยกลายเป็นขี้เล็บไป อีหนูเดินเข้ามาใกล้ๆ เห็นหน้าผู้หมวดมันต่อมน้ำตาแตกแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย
“ผู้หมวด หนูขอโทษ ฮือๆ หนูขอโทษที่แกล้งผู้หมวด ฮือๆ”อีหนูต่อมน้ำตาแตกแล้วกอดผู้หมวดทันที
“จะร้องทำไมหนู แรดร้องไห้ไม่น่าดูเลยนะ”ผมลูบหัวอีหนูปลอบโยน
“ฮือๆ หนูไม่น่าแกล้งผู้หมวดเลย ฮือๆ หนูขอโทษนะ”อีหนูพูดแทบจะไม่รู้เรื่อง ผู้หมวดพยักหน้าทั้งที่ซบหน้ากับไหล่ผมแล้วทำเสียงอืมเบาๆ พี่แกก็คงจะจุกอกพูดอะไรไม่ค่อยออกมั้งครับ
“ผู้หมวด ผมก็ต้องขอโทษผู้หมวดด้วยนะ ที่โมโหใส่ ที่ขึ้นมึงขึ้นกูใส่”ไอ้มหาเดินมาแตะที่ไหล่ผู้หมวดเบาๆแล้วก็โอบกอดกันไว้ อีหนูสะอื้นฮักๆ ส่วนไอ้มหาหน้าจ๋อยลงไปครับ ไอ้ศักดิ์เองก็มากอดผมบ้าง
“ผมก็ขอโทษผู้หมวดอีกคนนะครับ ที่แกล้งเมินเฉยใส่ผู้หมวด”ไอ้ศักดิ์ร้องไห้อีกคนครับ ผมเองก็น้ำตาซึม พูดอะไรแทบไม่ออก
“อือ บอมบ์ไม่โกรธ ผู้หมวดก็ไม่โกรธ”ผู้หมวดพูดเสียงอู้อี้ที่ไหล่ผม เพราะอุปสรรคครั้งนี้ที่เราผ่านมาด้วยกัน เราสะดุดล้มกันทั้งกลุ่ม เราเปื้อนดิน เปื้อนฝุ่น เปื้อนโคลนตม เราเข้าใจผิดกัน โทษซึ่งกันและกัน ทำให้เราบาดหมางคลางแคลงใจซึ่งกันและกัน แต่เมื่อเราขอโทษกัน ช่วยกันพยุงคนละไม้ละมือในการก้าวเดิน เราก็เดินต่อไปได้ เราจะเอาอุปสรรคมาทำให้ความรักระหว่างกันแตกแยกหรือจะเอาอุปสรรคมาทำให้ความรักระหว่างกันแน่นแฟ้นมากขึ้นไป....ก็อยู่ที่ใจของเรา จะเลือกเอาแบบไหน
-
มาแล้วๆ
-
แอบสงสารผู้หมวดคงกดดันน่าดูที่บอมบ์แล้วคนสนิทแกล้งเมินแบบนี้ ทนไม่ไหวเลยร้องไห้ออกมาแบบนี้ :m15:
แต่พวกเขาคืนดีกันแล้ว ให้เหตุการณ์ครั้งนี้เป็นเหมือนบทเรียนความรักของทั้งคู่นะ ชอบความคิดบอมบ์มากๆ
บอมบ์รักและแคร์หมวดบูมมากๆเลยโกรธไม่ลงแบบนี้ ดีกันแบบนี้แหละดีแล้ว รักกันนานๆนะ :impress2:
:mew1: :L2:
-
มัน ดี อ่ะ!!!
คือตอนแรกๆยังกรุ่นๆอยู่ ยังเคืองหมวดบูมไม่หาย
แต่พออ่านถึงหมวดบูมน้ำตาแตกเป็นชั่วโมง ใจอ่อนยวบทันที
คนเราก็ต้องมีผิดพลาดกันบ้างแหละ อย่างที่พี่มหาบอก อย่าไปถือสาโกรธ
บอมบ์กับหมวดบูมมาหวานกันดีกว่า ;)
-
มีแต่เรื่องดีๆน่ะต่อไปนี้
-
ซึ้งใจน่ะครับ ซึ้งใจในรัก มากๆๆ
:mew6: :mew6:
-
ตอนนี้แอดบซึ้งเบาๆ ชอบอะ บอมบ์มีเหตุผล ><
#ผู้หมวดถ้าทำอีกคราวหน้าเปลี่ยนนายเป็นอิหนูนะ5555555
-
โอ๊ยหายกันเนอะ รักกันดีกว่า ให้บูมได้เรียนรู้แล้วก้อให้อภัยกัน :sad4:
-
เกือบไปแล้วนะผู้หมวด
-
ความรักไม่ว่าจะรักแบบไหน ขอแค่รักกันจริงๆ ไม่ว่าจะมีอุปสรรคใดๆมาขวาง ทุกคนก็จะสามารถผ่านมันไปได้
เหตุการณ์ที่ผ่านมาสอนให้รู้อะไรหลายๆอย่าง จงเชื่อมั่นในคนทีีคุณรัก ทุกอย่างมันจะดีเอง ^^
ขอบคุณสำหรับเนื้อหาดีๆ ข้อคิดดีๆ อีกรอบนะคะ
มาอัพเร็วๆน้าาาาาา
ปล. บอมเข้า รพ. แบบนี้ ทริปไปทะเลจะได้อ่านไหมน้าาาาาาาาาา
-
บอกเลยซึ้งใจมากตอนพี่น้อยบอกว่า
น้องกูกูเลี้ยงมาตั้งแต่เล็กยุ่งไม่ให้ไต่
ให้ประมานว่ากูไม่เคยทำให้น้องเจ็บแล้วมึงเป็นใครมาทำกับน้องกูแบบนี้ รักน้องมากอะ
-
โอเคซึ้ง :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:sad4: ร้องไห้ตามหมวดบูมเลยอ่ะ บอกเลยว่าจะไม่ทน แค่เห็นน้ำตาก็ใจอ่อนยวบ TT
-
อ่านแล้วน้ำตาซึมเลยคับ
รอดูพวกไอ้อาร์ตจะโดนอะไรบ้าง
-
ผ่านพ้นไปแล้วนะ มาเริ่มต้นใหม่ดีกว่า
-
เสียน้ำตากันไปตามๆกัน ฮ่าๆ บอมนิมันหื่นตลอดเวลาจริงๆ
-
:o8: :-[รอและชอบๆ อิอิ
-
ใช่
เราเลือกได้ว่าจะทำร้ายกันและกันด้วยความรู้สึกในแง่ลบ
หรือจะให้อภัยแล้วประคับประคองกันและกัน
ผิดเป็นครู เพียงเราต้องรู้เท่าทันไม่ให้อารมณ์อยู่เหนือสติ
นับถือความคิดของคนเขียนมากค่ะ
-
ใจอ่อนกับน้ำตาบูม หวังว่าจะไม่มีเหตุการณ์ไม่เชื่อใจแบบนี้อีก
-
ร้องไห้ตามเลย ฮืออออออ
อยากตาย ไม่โกรธหมวดบูมแล้วววว
โอ๋เอ๋น้าคนดี ให้พี่บอมบ์ฟัดสัก 15 วัน หายกัน
รักนะจุ๊บๆ <3
:กอด1:
-
ซึ้ง :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
สงสารหมวดบูมนะ แต่ก็เข้าใจแก
เฮ้อ จบเรื่องจบราวสักทีนะ
:กอด1:
-
ทุกคนเข้าใจกันแล้วก็ดี
คนเรามันก็มีผิดพลาดกันได้
ให้อภัยจะทำให้เป็นสุขมากกว่าเก็บใส่ในใจแล้วเป็นทุกข์
เรื่องบางเรื่องมันก็ละเอียดอ่อน ต้องเข้าใจทั้งสองฝ่าย
-
เล่นเอาน้ำตาซึมไปเหมือนกัน :กอด1:
-
รออยู่นะครับ มาต่อให้อ่านหน่อย รอๆๆๆ
-
น้ำตาซึมเลยย :katai2-1:
-
ตอนที่ ๖๗ ครอบครัวใหญ่
“เฮ้ยๆ พอแล้วมั้งอีหนู กูว่าชักจะนานไปแล้วละ แอบแตะอั๋งผู้หมวดของกูป่ะเนี่ย”หลังจากที่ซึ้งกันมาพอสมควรแก่เวลา ผมก็รีบเอ่ยทักพวกมันทำลายบรรยากาศ ไม่อยากเศร้านานหรอกครับ อยากสนุกสนานเฮฮามากกว่า เศร้ามากไปมันผิดคอนเซปการดำเนินชีวิตของผม
“พี่บอมบ์อ่ะ คนบ้า เฮ้อ แต่แค่นี้ก็ดีใจล่ะ ถือว่าความสำเร็จขั้นต้น ครั้งหน้าผู้หมวด พี่บอมบ์เผลอแล้วเจอกัน”อีหนูกลับมาบ้าได้เหมือนเดิมแล้วครับ ไอ้มหาคลายกอดไปคนแรกตามด้วยไอ้ศักดิ์ ไอ้ซันและอีหนู ส่วนผู้หมวดผมยังไม่ปล่อยหรอก
“กี่โมงแล้ววะ อ้าว จะ ๓ โมงครึ่งแล้วนี่หว่า เฮ้ยกลับเว้ย”ไอ้มหาดูนาฬิกาที่ข้อมือ
“เออๆ กลับๆ กลับละนะอา เดี๋ยวพรุ่งนี้จะมาอีก”ไอ้ซันหยิบเสื้อมาใส่ให้เรียบร้อย พอผองเพื่อนออกจากห้องไปแล้ว หมวดบูมยังกอดผมอยู่ ไม่ยอมเงยหน้า ไม่พูดอะไร
“กินข้าวกันก่อนไหม”ผมพูดทำลายความเงียบ หมวดบูมพยักหน้า พอเงยหน้าขึ้นมา ตาแดง แก้มแดง จมูกแดง เหมือนเด็กๆเลยครับ โจ๊กเย็นแล้ว ผมนั่งห้อยขาอยู่บนเตียงลากโต๊ะมาใกล้ๆ ส่วนของหมวดบูมซื้อข้าวมันไก่มามั้ง ลงมือกิน
“ไม่ค่อยหิว”หมวดบูมวางช้อนลงหลังจากกินได้ไม่กี่คำ
“อ้าว ทำไมอ่ะ เมื่อเช้ากินไรบ้างยัง”หมวดบูมส่ายหน้า “มื้อกลางวันก็ไม่ได้กินอีกน่ะสิ”
“อือ กินไม่ค่อยลง”
“หือ เป็นโรคกระเพาะขึ้นมาต้องนอนโรงบาลนี่อดไปเที่ยวนะ”ผมยื่นไปมือเกาคางที่มีหนวดขึ้นบางๆ เพิ่งเคยเห็นผู้หมวดในลุคเด็กงอแง ฮ่าๆๆ น่ารักดีๆ ซึมๆ หงอยๆ เห็นแล้วอยากโอ๋ทั้งวัน
“อือ กินก็ได้”ผู้หมวดพยักหน้าแล้วพยายามกินข้าวมันไก่ สุดท้ายก็กินหมดครับ ผมลงจากเตียงเก็บนู้นเก็บนี่ นี่ขนาดยังเจ็บตัวนะยังซ่าได้อีก ฮ่าๆๆ
“ดูทำหน้าเข้าดิ ยิ้มหน่อยครับที่รัก อย่าทำหน้าแบบนี้ หมดหล่อ”ผมจับที่แก้มของผู้หมวดทั้ง ๒ ข้างบีบเบาๆ
“ขอบคุณนะที่ยกโทษให้”หมวดบูมจับที่หัวเข่าผมเบาๆ
“ผมโกรธผู้หมวดได้ไม่นานหรอกครับ เมื่อกี้อ่ะแกล้งงอนไปงั้นแหละ อยากรู้ว่าผู้หมวดหน้ามึนของผมจะง้อผมแบบไหน”
“อือ เมื่อกี้เครียดมาก ทำอะไรไม่ถูก กลัวว่าจะถูกเมิน จะถูกบอกเลิก กลัวไปสารพัดอย่าง แต่ก็ดีแล้วที่แค่แกล้ง ถ้าเอาจริงบูมคงทำอะไรไม่ถูก คงจะเป๋ไปพักใหญ่”
“หึหึ ที่จริงผมมีโกรธบ้างแหละครับผู้หมวด แต่คงไม่นานหรอก โกรธกันไปมีแต่จะช้ำใจซะเปล่า อีกอย่าง ถ้าโกรธกัน เลิกกัน ผมจะไปหาแฟนแบบผู้หมวดได้ที่ไหนอีก แฟนมึนๆแบบนี้หายากนะ แฟนตัวเองโดนเขากล่าวหาว่าเสพยาทั้งที่จริงหรือไม่จริงก็ไม่รู้ แล้วยังทำหน้ามึนบอกให้ยอมรับอีก ฮ่าๆๆ”ผมพูดเล่นขำๆ
“ใครจะไปรู้ล่ะว่าจริงหรือไม่จริง พอใกล้จะออกเวรมา ง่วงก็ง่วง ไหนจะเครียดเรื่องงานกลัวว่าพี่บอมบ์จะทำไม่ทัน พอมีคนโทรมาบอกว่าพี่บอมบ์เสพยา โคตรสับสน ตอนขับรถกลับกองพันแทบจะชนท้ายรถคันอื่นไปหลายสิบคัน มาถึงกองพัน เจอคลิปอีก จากที่เป๋ๆก็ยิ่งเป๋ไปใหญ่ ตอนนั้นแม่งโคตรสับสน ทำอะไรไม่ถูก จะช่วยยังไง พี่บอมบ์เสพจริงไหม คลิปจริงหรือคลิปปลอม แล้วถ้าพี่บอมบ์ผิดจริง บูมจะทำยังไง ไม่รู้สิ มันมึนไปหมด ทำอะไรไม่ถูก พยายามกลั้นใจพูดในสิ่งที่ไม่อยากพูด กลัวไปหมดทุกอย่าง กลัวคนอื่นจะหาว่าเราเข้าข้างคนผิด กลัวคนอื่นจะรู้ว่าเราเป็นอะไรกัน กลัวว่าพี่บอมบ์จะเสพยาจริงๆ กลัวแม้กระทั่งคำตอบว่าพี่บอมบ์เสพ พอตกกลางคืนนอนไม่หลับ หลับๆตื่นๆ กระวนกระวาย เช้ามาโดนมหาเรียกมาต่อว่าอีก จากเครียดๆอยู่แล้ว โดนมหาลากมาด่า บูมโวยแม่งซะเลย ไอ้มหาก็ปากจัด ด่าทีนี่บาดลึก เกือบจะร้องไห้ไปรอบหนึ่งแล้วนะ จนจ่าวินซัดให้ทีหนึ่งเลยพอมีสติมาบ้าง แต่สุดท้าย แม่ง พี่บอมบ์จัดให้อย่างหนัก บูมขึ้นไปอ้วกบนห้องซะเลย”หมวดบูมบรรยายเป็นฉากๆ พี่แกคงจะลนลานจริงๆล่ะครับ ขนาดเล่าๆมาลิ้นแทบจะพันกันในบางครั้ง “เฮ้อ ไม่รู้สิ บูมรักพี่บอมบ์มากเท่าไหร่ ความเสียใจ ความผิดหวัง มันก็อ่อนไหวได้มากเท่านั้น แล้วพอลุงเบิ้ลมาอีก ตอนนี้แหละโคตรกลัว กลัวจะโดนเด้ง กลัวกองร้อยจะพัง ในหัวนี่โคตรสับสนเข้าไปใหญ่ ดีที่ลุงเบิ้ลไม่เอาเรื่องหนัก ไม่งั้น เราคงไม่ได้เจอหน้ากัน แล้วเมื่อกี้อีก บูมกลัวว่าพี่บอมบ์จะขอเลิก มาถึงก็ไม่พูดไม่จาอะไรกันบ้างเลย แม่ง เครียดหนัก ทนไม่ไหวร้องไห้มันซะเลย สุดๆของชีวิตจริงๆ ไม่เคยกลัวอะไรเท่านี้มาก่อน”หมวดบูมระบายความรู้สึกทุกอย่างให้ผมฟัง แต่ดีที่พี่แกไม่ร้องอีกครั้งหนึ่ง
“จะเลิกไปทำไม เราไม่ได้นอกใจกันนี่ เออ ถ้าผู้หมวดอยากคบกับคนใหม่ก็ว่ากันไปอย่าง เรารักกันดีๆแต่ว่ามันมีปัจจัยภายนอกมาทำให้ความสัมพันธ์ของเราสั่นคลอนไปบ้าง อย่าคิดมาก เลิกคิดได้แล้ว ผมไม่ใช่คนที่จะเลิกคบเลิกใครง่ายๆนะถ้าไม่มีเหตุผลที่หนักหน่วงจริงๆ”
“อืม”หมวดบูมพยักหน้า สีหน้าดีขึ้นกว่าเมื่อครู่เยอะเลยครับ ดีแล้วละ ผมไม่ค่อยชอบคนหน้าเศร้าสักเท่าไหร่ ชีวิตเราต้องสนุกสนานแต่อยู่ในพื้นฐานของความเป็นจริง เศร้าได้แต่อย่านาน
“เป็นไงบ้างบอมบ์ อ้าว ผู้หมวด สวัสดีครับ”จ่าวินเข้ามาเยี่ยมผมในช่วง ๔ โมงหน่อยๆ เปิดประตูเข้ามาถามผมแล้วเจอกับผู้หมวดพอดีแกเลยยกมือไหว้ทักทาย
“สวัสดีครับ”ผู้หมวดยกมือไหว้กลับ
“เป็นไงบ้างวะ”
“ค่อยยังชั่วแล้วครับจ่า จ่าล่ะครับเป็นไงบ้าง โดนพักราชการป่ะ ถ้าโดนพักเดี๋ยวผมไปคุยกับพี่ผมให้”
“ไม่โดนๆ คนที่โดนอะผู้กองเลยคนแรก นี่ก็ไม่รู้ว่าผลสรุปจะออกมายังไง เห็นประชุมกันเครียด เฮ้อ หมดปัญญา แต่ก็ช่างเหอะ เรื่องของผู้ใหญ่ ผู้น้อยแบบจ่าคงได้แต่ทำตามคำสั่ง”จ่านั่งลงแล้วเอาผลไม้ไปวาง ผลไม้เยอะจริงๆเลยครับกินไม่หมด
“ผู้กองคงโดนพักราชการแล้วน่าจะโดนย้ายมั้ง ผู้หมวดก็คงจะโดนอะไรสักอย่าง รอผลสรุปอีกที”ผู้หมวดคุยสีหน้าเคร่งขรึม
“บอกแล้วไม่มีใครเชื่อ บอกให้ตรวจก่อน เฮ้อ ผมก็ไม่คิดนะว่าจะเจอของหนักแบบนี้ นี่ถ้าเสธ.เล่นงานพวกเราจริงๆผมว่าไม่รอดทั้งกองพันอ่ะ แต่ดีที่เสธ.ท่านมีจิตใจเมตตา มีพี่ชายเป็นนายพลก็ไม่บอกจ่านะบอมบ์ ปกปิดกันอยู่ได้”
“บอกคนอื่นไปเดี๋ยวเขาก็จะหาว่าผมขี้อวดสิครับจ่า ผมไม่ชอบโดนเลือกปฏิบัติหรอกครับ จ่าคิดดูนะถ้าผมบอกตั้งแต่วันแรกที่เข้ามาเป็นทหาร ทุกคนคงจะไม่กล้าแตะต้องอะไรผม เพราะกลัวบารมีพี่ผม แต่ผมไม่คิดจะบอก เพราะผมก็คือไอ้บอมบ์ พี่ชายผมก็ตำแหน่งของเขา”
“เออ กูล่ะสมน้ำหน้าไอ้อาร์ตมัน จ่าเคยเตือนมันหลายครั้งแล้วนะว่าอย่าคิดงัดข้อกับเอ็ง เพราะจ่ามองเอ็งมาตลอดนะบอมบ์ จ่ามองเอ็งว่าเอ็งต้องเป็นคนที่มีอะไรสักอย่างที่มากกว่าพลทหาร แล้วไงล่ะ โป๊ะเชะเข้าจนได้ แต่ก็นับถือน้ำใจเอ็งนะบอมบ์ที่ไม่เอาอิทธิพลของพี่มาใช้ เออ มัวแต่โม้นอกเรื่อง แผลเป็นไงบ้าง เออ ดูสิ ช้ำเป็นจ้ำๆเลยว่ะ”จ่ามาดูที่รอยช้ำตามเนื้อตัวของผม มันก็ดำๆเขียวๆเต็มตัวแหละครับ
“บำๆ”จ่ากำลังดูรอยช้ำตามตัวของผม แปบนึงเท่านั้นเสียงที่ผมอยากได้ยินมานานก็ดังขึ้นมาหลังจากที่ประตูห้องถูกเปิดเข้ามา
“อ้าว แม่มาไง สวัสดีครับแม่”ผมยกมือไหว้แม่แต่ไกล เจ้าแสบเจ้าซ่าเดินเตาะแตะมาที่เตียงซึ่งผมกำลังนั่งอยู่
“แม่สวัสดีครับ”ผู้หมวดยกมือไหว้
“แม่ผมเองครับจ่า แม่นี่จ่าวิน ลูกพี่ของบอมบ์อ่ะแม่”
“จ้าๆ ไหว้พระลูก น้องแสบน้องซ่า อย่าเพิ่งซนลูก ฮึ่บ ขอแม่นั่งก่อนนะ ภีม ดูน้องให้ย่าหน่อยลูก”แม่ผมเดินไปนั่งที่โซฟา
“แสบ ซ่า มานี่มา”ไอ้ภีมตามมาจูงมือลูกชายที่เดินเลยเตียงผมไป
“บำๆ”
“มาให้พ่ออุ้มมา”ผมส่งมือ ๒ ข้างไปอุ้มลูก ตอนนี้ลูกผม ๑๐ เดือนแล้วครับเดินได้เตาะแตะ ฟันขึ้นแล้วด้วย โคตรคิดถึงเลยครับ เข้าใจเลยว่าหัวอกของคนเป็นพ่อเป็นแม่เวลาอยากเจอหน้าลูกเป็นยังไง
“อุ้มได้ไหมลูก ไม่เจ็บเหรอ”แม่ถามด้วยความเป็นห่วง ที่จริงผมเจ็บนะครับแต่อยากกอดลูกมากกว่า
“ไม่เจ็บหรอกแม่ ไง สุดหล่อ มาให้หอมแก้มหน่อย”ผมอุ้มเจ้าแสบขึ้นมาหอมแก้มไปหลายฟอด จากนั้นก็เป็นคิวเจ้าซ่าบ้าง
“บำๆ”เจ้าลูกชายยิ้มกว้างเห็นฟันขึ้นไม่กี่ซี่ หล่อเหมือนผมเลยครับ ฮ่าๆๆๆ
“เออ แม่มาไงอ่ะ ไหนพี่ภาบอกว่าจะให้ไอ้ภีมไปรับ อย่าบอกนะว่าพาหลานขึ้นรถทัวร์กันมา ๓ คน”
“อือ กว่าภีมจะไปรับแม่ก็พรุ่งนี้ มะรืนนี้กว่าจะได้มา ฮึบ ไหนดูสิ เป็นไงบ้าง”แม่เดินมาที่เตียง ผมก็โชว์รอบฟกช้ำดำเขียวให้แม่ดู แม่ผมก็เลิกชายเสื้อดูทั้งด้านหน้าด้านหลัง ส่วนลูกผมไอ้ภีมกับหมวดบูมอุ้มหยอกเล่นงุ้งงิ้ง “อือ ดูสิ ช้ำไปทั้งตัวเลย”แม่ผมมองแล้วพูดเบาๆ “หมอเขาว่าไงบ้างลูก”
“แค่ช้ำอ่ะแม่ ไม่กี่วันเดี๋ยวก็หายแล้ว”
“อือ ปกติเห็นแต่เตะแต่ต่อยเขาปากบวมหน้าแตก นี่มาโดนเองบ้าง แล้วเป็นไงมาไง”ผมเล่าเรื่องราวให้แม่ฟัง แม่ผมพยักหน้าอย่างเดียว ไม่ได้พูดอะไร เรื่องเตะต่อยกันนี่แม่ผมรู้สึกจะชินและรู้นิสัยผมดีครับ เพราะเมื่อก่อนผมก็เตะต่อยกับเขาไปทั่ว ใครเก๋าๆนี่ผมฟาดมาหลายแก๊งล่ะครับ ก็มีเจ็บมีบวมบ้างตามประสา แต่เขาเจ็บหนักกว่าเท่านั้นเอง
“แม่กินอะไรยังเนี่ย”
“กินแล้ว แล้วหมอให้ออกจากโรงบาลวันไหน”
“พรุ่งนี้มะรืนนี้แหละแม่ ไม่เป็นอะไรมากแล้ว”จากนั้นแม่ผมก็นั่งคุยกับจ่าวิน ตามประสาผู้ใหญ่เขาครับ จ่าวินนี่อายุ ๔๐ กว่าๆแล้วนะครับ เป็นจ่าสิบเอก แกเก่งมาก แต่เป็นคนเก็บตัว ไม่ได้หมายถึงแกไม่เอางานนะครับ หมายถึงแกไม่ค่อยชอบเผยความรู้ของแก แต่จากที่ผมสัมผัสมา แกไปฝึกหลักสูตรทหารมาเยอะมาก ดีไม่ดีเยอะกว่าผู้หมวดอีกมั้งครับ แล้วความรู้ทางการทหารกับประวัติศาสตร์ก็แน่น ไปป่าครั้งที่แล้วแกเล่าเรื่องราวให้ฟังเยอะมาก
“จ่ากลับแล้วนะบอมบ์ ผมกลับแล้วนะครับผู้หมวด กลับแล้วนะครับคุณแม่”
“ครับจ่า”
“จ้าๆ ว่างๆไปกินข้าวที่บ้านกันนะ”แม่ผมยิ้มโชว์ฟันดำ ฟันดำแต่ผมขาว
“ครับ ขอบคุณล่วงหน้าครับ ไปละบอมบ์”จ่าลุกออกไป
“ฮึ่บ สุดหล่อ มาให้หอมหน่อยสิ”ผมพยายามลงจากเตียงเดินไปอุ้มลูกซึ่งไอ้ภีมกำลังชวนหยอกเล่น เจ้าซ่ามองหน้าผมงงๆแต่ยอมให้ผมอุ้มแต่โดยดี
“บำๆ”เออแหะ จำชื่อผมได้ด้วย
“หล่อขึ้นเยอะเลยนะเรา มาให้หอมก่อน”ผมจัดการหอมแก้มลูกหลายที เมื่อกี้ไม่พอครับ ฮ่าๆๆ “อยู่บ้านซนไหมแม่”
“ก็ตามประสาเด็กแหละ จับปูใส่กระด้ง ยิ่งเดินเป็นแล้วนี่แม่ขี้เกียจจะตามหา”
“ตัวเล็กของพ่อซนกับคุณย่าเหรอ หืม”ผมเอาหน้าไปซุกพุงน้อยๆของเจ้าลูกชาย
“คิกๆๆๆ”เจ้าซ่าหัวเราะคิกคัก ส่วนเจ้าแสบนั่งนิ่งบนตักผม
“อือ”เจ้าแสบส่งเสียง เมื่อไหร่ลูกจะพูดได้นะ อยากรู้จริงว่าลูกอยากจะพูดอะไรกับผม ได้แค่ส่งเสียงอื้อๆอ้าๆ
“ครับผม ไงเรา ยิ่งโตยิ่งหล่อนะเนี่ย เนอะ หล่อเนอะ”ผมพยักหน้าคุยกับลูก เจ้าลูกชายก็ยิ้มแป้นเชียวครับ
“อาบอมบ์ อ้าว ย่า ย่าสวัสดีครับ”ไอ้ภูมิเข้ามาในห้องร้องเรียกผม พอเจอหน้าแม่ผมมันรีบปรี่เข้ามากอดมาหอมแม่ผมทันทีเลยครับ ไอ้ภูมิกับไอ้ภีมมันรักแม่ผมมาก ฮ่าๆๆ “ย่ามาเมื่อไหร่อ่ะ นี่แม่บอกให้ภูมิไปรับย่าเย็นนี้ แล้วทำไมถึงมาก่อน”
“กว่าภูมิจะไปรับย่า ย่าก็ต้องรอนาน ย่าใจร้อน แล้วเป็นไงบ้างเรา เพิ่งเลิกงานเหรอ”แม่ผมลูบหัวไอ้ภูมิเบาๆ
“ครับ เอ๊ย ตัวเล็ก โหย มาให้อุ้มหน่อย คิดถึงว่ะ หูย ดูดิ โตขึ้นเยอะเลย ไง คิดถึงพี่ภูมิบ้างไหมสุดหล่อ”ไอ้ภูมิอุ้มเจ้าแสบไปกอดรัดฟัดเหวี่ยง
“อ้า”เจ้าซ่าเองก็ตอบรับหน้าชื่นตาบาน
“คนไหนแสบ คนไหนซ่าอ่ะย่า ชักจะสับสน ยิ่งโต ยิ่งหล่อเหมือนพี่ภูมิเลย ถอดแบบมาเป๊ะๆ”นั่น เอาลูกกูไปเข้าข้างความหล่อตัวเองซะงั้น ไอ้ภูมกับไอ้ภีม ๒ พี่น้องนี่หล่อนะครับ หล่อแบบเข้มๆ ส่วนสูงของทั้งคู่น่าจะ ๑๘๗ อกผายไหล่ผึ่ง ตาคมดุได้พี่เบิ้ล รวมๆแล้วหล่อครับ หล่อเหมือนอามันแหละ ฮ่าๆๆๆ
พี่น้องภูมิ ภีม อุ้มลูกผมไปหยอกคิดคักราวกับว่าในโลกนี้มีแค่พวกมันงั้นแหละ หมวดบูมนั่งคุยกับแม่ผมเรื่อยเปื่อย จนถึงเวลา ๖ โมงหน่อยๆ หมวดบูมกับไอ้ภีมลงไปหาซื้อของกิน
“แม่ แม่มากรุงเทพแล้ว เดี๋ยวพรุ่งนี้มาตรวจสุขภาพนะแม่ ไหนๆก็มาแล้ว”
“อือ จะตรวจอะไรมากมาย แม่ยังไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย”
“ตรวจเหอะแม่ วันนี้ไม่เป็น วันหน้ามันอาจจะเป็นก็ได้”
“อือ แล้วแต่แกแล้วกัน”
ครู่หนึ่งข้าวปลาอาหารมาพร้อมเพรียงกัน เราตั้งวงกันง่ายๆ นั่งกันบนพื้น ลูกผมซนมากครับช่วยจับนั่นหยิบนี่ จนผมต้องจับมาอุ้มถึงอยู่นิ่ง ผมกินข้าวเองแล้วป้อนข้าวลูกไปด้วย ไม่ว่ากี่มื้อต่อกี่มือผมก็ได้กินแค่โจ๊ก เพราะเครื่องในไม่ต้องทำงานหนัก กินเองด้วย ป้อนลูกด้วย ลูกก็ซนครับแย่งช้อนผมไปหลายครั้ง ผมไม่รำคาญนะครับ สนุกมากกว่า
“อิ่มยัง”ผมถามเจ้าลูกชายตัวดีที่นั่งมองผมตาแป๋ว
“อ้ำๆ”
“ยังไม่อิ่มเหรอ อ่ะ อ้ำ”ผมป้อนโจ๊กลูกชายอีกไม่กี่คำ ลูกก็อิ่มแล้วพากันไปเกาะที่ข้างเตียง ไปหยิบจับงุ้งงิ้งกัน ๒ คนพี่น้อง ผมเองกินข้าวไปมองลูกไป มีความสุขครับ เสียดายไม่ได้อยู่เลี้ยงเอง
กินอิ่มแล้วช่วยกันเก็บข้าวของทิ้งขยะ ครู่หนึ่งพี่เบิ้ล พี่ภา พี่นิด พี่พร พี่น้อย พี่ป่าน แล้วก็ลูกๆหลานๆครับ พี่นิดกับพี่พรนี่เป็นสามีภรรยากันนะครับ มีลูก ๔ คน คนโตชื่ออั้ม อายุ ๓๔ ปี คนรองชื่อฉัตร อายุ ๓๑ ปี ๒คนนี้เป็นนายทหารครับ คนที่ ๓ ชื่อชินเป็นหมอทหารนะครับ อายุ ๒๖ ส่วนคนสุดท้อง น้องเมย์ อายุ ๒๔ ปี ส่วนพี่น้อย มีลูก ๕ คนครับ คนโต ชื่อโด่ง อายุ ๓๒ ปี คนรองชื่ออ้วน อายุ ๓๐ ปี ๒คนนี้เป็นทหารเช่นกัน คนกลางชื่อกลาง ๒๘ ปี เป็นทหารเรือครับ คนถัดมาเป็นผู้หญิงครับชื่อหมิว เป็นแพทย์ทหาร แล้วคนสุดท้อง ชื่อ ยุ้ย อายุ ๒๕ ปีคนนี้เพิ่งจบหมอไปหยกๆครับ ครอบครัวพี่ๆผมมีแต่คนรับราชการทั้งนั้นเลยเหรอ ซึ่งต่างจากผมที่แหวกแนวกว่าคนอื่นในบรรดาพี่น้อง มีช่วงม.ปลายพี่ผมให้ไปสอบเพื่อเป็นทหารนะครับ ผมไปสอบ สอบผ่าน แต่ผมคิดว่าไม่ใช่แนวของผม คือผมไม่ชอบสายบังคับบัญชาแบบลำดับขั้นนะครับ ผมชอบอิสระมากกว่า อยากเป็นผู้บังคับบัญชาของตัวเอง ซึ่งผมก็ไม่เคยเสียใจกับหนทางที่ผมเลือกเดิน เพราะผมคิดว่าการทำประโยชน์ให้ประเทศชาติ นอกจากการรับราชการแล้ว ผมก็สามารถทำได้เช่นกัน
“แม่ ทีหลังอย่าเดินทางคนเดียวนะแม่ มันอันตราย รอหลานไปรับหน่อยก็ไม่ได้”พี่น้อยพูดกับแม่ด้วยความเป็นห่วง
“เอ้อ แม่ก็รอว่าเมื่อไหร่จะไปรับ แม่ใจร้อนเลยขึ้นรถมาซะเลย เอาน่า ไหนๆก็มาถึงแล้ว แล้วนี่กินข้าวกินปลากันรึยัง”
“ยังเลยแม่ ก็มัวแต่รอกันไปรอกันมา จะมาที่โรงบาลพร้อมกัน”
ญาติๆพี่ๆน้องๆผมถามนู้นถามนี่ เสียงดังพอสมควรครับเพราะคนเยอะ ดีนะห้องที่ผมพักเป็นห้องพิเศษครับ กว้างดี เลยรองรับคนได้หลายสิบคน จนถึงเวลา ๒ ทุ่มหน่อยๆทุกคนจึงแยกย้ายกันกลับบ้านเหลือผมกับหมวดบูม ๒ คน
“กลับไปอาบน้ำนอนไป พรุ่งนี้ติดงานไม่ใช่เหรอ”ผมไล่ผู้หมวดหลังจากที่ทุกอย่างสงบลง
“กลับไปอาบน้ำนอนแล้วใครจะนอนเป็นเพื่อนอ่ะ”
“นอนคนเดียวได้ โตแล้ว”
“เหรอ แน่ใจนะ”
“หึหึ กลับไปนอนบ้านไป เดี๋ยวคืนนี้ผมจะนอนคนเดียว ได้ข่าวมาว่าหมอป๊อบแกเข้าเวร เผื่อได้สอยตูดหมอตัวขาวๆสักหน่อย”ผมยักคิ้วให้ผู้หมวด ๒ จึ้ก
“เดินให้คล่องก่อนเหอะพี่ชายแล้วค่อยคิดจะสอยตูดคนอื่นน่ะ หยุดฟุ้งซ่านได้แล้วคิดถึงหน้าลูกบ้างเหอะ”
“หน้าลูกอ่ะคิดถึง แต่ตูดเมียพี่คิดถึงมากกว่า มามะที่รัก เตียงวางถุงยางเดี๋ยวกดกริ่งขอพยาบาล คืนนี้เอวไม่ล้า ขาไม่อ่อนแรง เราจะอีคึกันยันเช้าเลยดีไหม”
“ฮ่าๆๆ ไอ้หื่น เดี๋ยวมานะ เงี่ยนก็ชักว่าวไปถ้าไม่ปวดแขน จุ๊บ”หมวดบูมจูบแก้มผมทีหนึ่งแล้วเดินลอยหน้าลอยตาออกจากห้องไป ไอ้เราก็อุตส่าห์เงี่ยน เผื่อฟลุ๊ค ฮ่าๆๆ แต่พอมองสภาพร่างกายตัวเอง ยังไม่หายดีเลยครับ คงอีกสักพักอ่ะ เอาเหอะปล่อยให้พี่แกร่าเริงไปก่อน เดี๋ยวเจอไอ้บอมบ์จัดหนักคงได้คลาน ฮ่าๆๆๆ
ผมอาบน้ำเสร็จเรียบร้อยแล้วมานั่งทายาเบาๆตามแขนขา เจ็บจี๊ดๆดีครับ สักครู่หนึ่ง แพทย์เจ้าของไข้ก็เข้ามาสอบถามอาการของผมครับ ถามเรื่องทั่วไป แต่แพทย์คนนี้น่ารักดีครับ ตัวเล็กๆ ขาวๆ ตี๋ๆ ปากสีชมพูด้วย
“เจ็บไหมครับ”หมอหนุ่มถามเสียงนุ่ม ที่จริงเขาชื่อหนุ่มหรือไม่หนุ่มผมไม่รู้นะครับ เรียกมั่วไปก่อน
“หมอ ผมว่าตามตัวผมไม่ค่อยเจ็บเท่าไหร่ แต่ผมรู้สึกเจ็บตรงนี้อ่ะ”ผมชี้ไปที่หน้าอกขวาของผม “หมอช่วยฟังอาการเต้นของหัวใจได้ไหม มันรู้สึกหนึบๆอ่ะ”
“ครับ”หมอหูฟังมาฟังเสียงหัวใจผมแล้วขมวดคิ้ว
“อืม หมอว่าก็ปกติดีนะครับ มันปวดยังไงเหรอครับ”
“ปวดหนึบๆ ผมว่าผมเป็นโรคหัวใจนะครับหมอ รู้สึกมันเย็นตรงขั้วหัวใจด้วยอ่ะ ผมว่ามันต้องการความอบอุ่น หมอพอจะว่างมาทำให้หัวใจผมอบอุ่นไหมครับ”
“เอ่อ...”หมอหน้าแดงเห่อเลยทีเดียวครับ ผมนั่งยิ้มกับอาการขัดเขินของคุณหมอหนุ่ม
“ฮ่าๆๆ ผมหยอกเล่นนะครับ ถามจริงมีแฟนยัง”
“แฮะๆ หน้าโหลๆแบบผมไม่มีใครเอาหรอกครับ”
“ถามจริง ไม่มีใครเอาหรือไม่เอาใคร หน้าตาหมอก็ไม่เลวนี่หว่า แอบรักข้างบ้านจนไม่อาจตัดใจเขาหรือเปล่าเลยไม่ยอมมีใคร”ผมยักคิ้วกวนๆให้หมอ
“รู้ด้วยเหรอว่าผมแอบรักคนข้างบ้าน”ไอ้สัส กูเดา
“ไม่รู้อ่ะ ผมเดา”
“แฮะๆ เปล่าหรอกครับ ไม่ได้แอบรักคนข้างบ้าน แต่แอบรักคนบ้านตรงข้าม”
“อ้าว ก็จีบเลยสิ จะรออะไร หรือว่ารักคนมีเจ้าของแล้ว”
“ก็ไม่เชิงหรอกครับ แบบไงดีอ่ะ เขาเป็นลูกเจ้าของร้านซ่อมรถอ่ะครับ ออกจะเกเรแล้วเถื่อนๆ เหมือนพี่แหละมั้ง มีเรื่องเตะต่อยบ่อยครั้ง แล้วก็ชอบให้ผมมาทำแผลบ่อยด้วย ผมจำได้ว่าทำแผลให้ตั้งแต่เขาขึ้นม.๑อ่ะครับ เขามีเรื่องหัวร้างข้างแตกบ่อยมาก แล้วผมก็ไปทำแผลให้เขาทุกครั้ง มันก็เลย จึกๆที่หัวใจอ่ะ”หมอเล่าไปด้วยสีหน้าอมยิ้มมีความสุข “อุย แฮะๆ เผลอเล่าอะไรออกไปก็ไม่รู้ ขอโทษทีนะครับถือว่าฟังเรื่องฝันเฟื่องไปก็แล้วกัน”
“อืม ไม่เป็นไร แล้วเขามีแฟนยัง”
“ยังเลยครับ พี่อ่ะ มีแฟนยัง หล่อๆแบบนี้ไม่น่าจะเหลือรอด”
“มีแล้ว ลูก ๒ แล้วด้วย ชอบก็จีบเขาเลยสิหมอ จะมัวแต่รออะไร ช้าไปคนอื่นคาบไปแดกไม่รู้นา”
“แฮะๆ มันไม่ง่ายหรอกครับกับการจะเดินไปบอกรักผู้ชายทั้งที่เราเป็นผู้ชายอ่ะ เป็นคนไข้ คนไข้จะกล้าไหมอ่ะ”
“กล้าไม่กล้าก็ได้เมียเป็นผู้ชายมาแล้วอ่ะ”ผมยักคิ้วให้ ๒ จึ้ก
“เฮ้ย พี่พูดจริงเหรอ”หมอทำหน้าตกใจ
“ฮ่าๆๆ จะโกหกทำไมล่ะครับ เอาน่า ใจกล้า หน้าด้าน ถ้าเขามีใจให้ ยังไงก็ต้องเล่นกับเราแน่นอน แต่ถ้าเขามีลูกมีเมียแล้วก็อย่าไปจีบเลย ต้องตัดใจ เป็นชู้ใครมันไม่สนุกหรอก”
“ครับ เขาไม่มีใครนะ แต่ก็ไม่รู้ว่าเขารอใครหรือแอบมีใครหรือเปล่า เฮ้อ หนักอกนะครับ เป็นหมอรักษาคนแต่รักษาใจตัวเองไม่ได้นี่แย่เลยเนอะ เดี๋ยวผมขอตัวไปดูคนไข้รายอื่นก่อนนะครับ ขอบคุณที่ให้คำแนะนำ”
“ครับผม”
ผมหยิบผลไม้มานั่งกินเล่นเบาๆ กินโจ๊กไปไม่อยู่ท้องเลยครับ ชักจะหิวขึ้นมาตงิดๆ นั่งกินผลไม้แล้วดูสารคดีของต่างประเทศไปพลางๆ ประมาณ ๓ ทุ่มครึ่งหมวดบูมก็เข้ามาในห้องกบกระเป๋าใบเล็กๆ คงจะเตรียมของมาพร้อม ก็ไม่มีอะไรสำหรับค่ำคืนนี้ ถึงเวลานอน เราก็นอน พรุ่งนี้สายๆก็คงจะออกจากโรงพยาบาลได้ เพราะไม่ได้เป็นอะไรหนักมาก แค่ช้ำครับ
“บอมบ์ กอดหน่อยดิ นอนไม่หลับ”หมวดบูมพูดขึ้นทำลายความเงียบหลังจากที่ทีวีและไฟในห้องถูกดับลง มีเพียงแสงไฟจากด้านนอกที่สาดส่องมาพอมองเห็นอะไรลางๆ
“เสี้ยนเหรอ”
“ใช่ คันมาก หาอะไรมาแหย่หน่อยดิ ไอ้หื่นกาม ยั่วหน่อยไม่ได้เลยนะ”
“อ้าว ซะงั้น แล้วก็มาชวนให้คิดลึกนะ นอนเหอะ ผมหายดีเมื่อไหร่ เตรียมตัวไว้ให้ดีเลย ๕ วัน ๕ คืน”
“ไอ้หื่น คิดแต่เรื่องกามๆ”
“อะไร จะพาไปเที่ยวภูเก็ตเหอะ มันกามตรงไหนวะ ฟังยังไม่จบความเลย”
“เหรอครับพี่บอมบ์ เหอะ รีบๆหายละกัน”
“ห่วงเที่ยวหรือห่วงผมมากกว่ากันอ่ะ”
“ห่วงเศรษฐกิจของประเทศ เราต้องออกไปใช้จ่ายเงินรู้เปล่า แล้วการท่องเที่ยวคือการทำเงินให้กับประเทศอีกอย่างหนึ่ง ดังนั้น พี่บอมบ์ต้องรีบหาย เพราะยังมีคนตั้งหน้าตั้งตารอที่ภูเก็ตอีกหลายชีวิตที่จะให้เราไปถลุงเงิน”เอามาซะยาวเชียว ตกลงคือห่วงเที่ยวมากกว่าห่วงกูสินะ ฮ่าๆๆ
ตอนเช้าหมวดบูมตื่นไปทำงานแต่เช้า สายๆแม่ผมก็กระเตงหลานพามาที่โรงบาลครับ โดยมีน้องเมย์เป็นคนมาส่ง นี่ถ้าไม่มีคนมาส่งผมว่าจะโวยวายกับญาติๆซะหน่อย มาถึงแม่ก็เอาข้าวปลาอาหารมาให้กิน ที่จริงก็เพิ่งจะซัดโจ๊กพร้อมหมวดบูมไปตะกี้นี่เอง แต่โจ๊กมันละลายเร็ว ผมไม่เรียกว่ามันย่อยนะครับ เรียกว่าละลายดีกว่า เพิ่งกินไปตะกี้กลับไม่รู้สึกว่าอิ่มเลย
“เมย์ พาย่าไปตรวจสุขภาพหน่อยไป”
“ค่ะอา แล้วใครจะดูน้องอ่ะอาบอมบ์ อาบอมบ์ดูไหวเหรอ”
“อืม ไหว ตัวเล็กมาหาพ่อมา”เจ้าตัวเล็กมาถึงก็เดินเตาะแตะไปหยิบจับนู้นนี่ดีนะที่ไม่มีอะไรหล่น พอผมเรียกก็พากันวิ่งมาทั้ง ๒ คน แม่ผมยอมไปตรวจสุขภาพแต่โดยดี ผมเองก็อยู่เลี้ยงลูกในห้อง ลูกซนเหมือนที่แม่พูดจริงๆเลยครับ เดินเล่นไปทั่ว พอประมาณสัก ๑๐ โมงเริ่มเหนื่อย ผมแกะนมกล่องใส่ขวดให้คนละขวดแล้วจัดที่จัดทางดีๆให้นอน ทุกอย่างจึงสงบลง มองหน้าลูกแล้วสงสารที่ไม่ได้กินนมแม่ มีแต่พ่อมันที่ได้กินคนเดียว เฮ้อ โตมาหานมกินเองนะลูก
ประมาณสักเกือบบ่าย ๒ แม่ผมกับน้องเมย์ก็เข้าห้องมา ผมถามเกี่ยวกับผลการตรวจ เมย์ก็เล่ามาเป็นฉากๆ ตามธรรมดาของคนแก่ครับ อะไรบางอย่างเริ่มเสื่อมลงไปบ้าง แต่ก็ไม่มีโรคอะไรขั้นรุนแรง ก็คงต้องคอยดูแลแม่ให้มากกว่าเดิม
“นี่หมอก็มาพูดห้ามแม่ว่าให้หยุดกินหมาก แหม ห้ามอะไรห้ามได้ แต่หมากนี่แม่หยุดกินไม่ได้จริงๆ”แม่ผมพูดพลางหยิบใบพลู ปูน หมากมาพันๆม้วนๆแล้วกิน
“ก็ค่อยๆลดสิแม่ เขาไม่ได้ห้ามกินวันนี้เลยที่ไหนละ ลดลงเรื่อยๆ กินจนฟันดำหมดแล้วเนี่ย”
“แอ๊ะ”ตื่นซะแล้วเจ้าตัวเล็กของผม พอตื่นขึ้นมาก็เยี่ยวใส่กางเกงเลยครับ ผมเลยต้องอุ้มเข้าไปห้องน้ำล้างเนื้อล้างตัวหยิบกางเกงตัวใหม่มาใส่ให้ ดีนะที่ตื่นมาไม่งอแง ตื่นมาตาใสแจ๋ว พอคนน้องตื่น คนพี่ก็ตื่นตามบ้าง แต่ไม่เยี่ยวครับ ไม่เยี่ยวใส่ที่นอนนะครับ พอผมอุ้มมานั่งตักเท่านั้นแหละ เยี่ยวรดผมเลยครับ
“แอ๊ะ อา”
“ยิ้มแป้นเชียวนะได้เยี่ยวใส่พ่อเนี่ย เมย์อุ้มน้องซ่าหน่อย เดี๋ยวอาจะพาเจ้าตัวแสบไปเข้าห้องน้ำ”น้องเมย์อุ้มเจ้าซ่าไป ผมอุ้มเจ้าแสบไปล้างเนื้อล้างตัว แล้วอุ้มมาใส่กางเกงให้ จากนั้นก็เปลี่ยนเสื้อผ้าของตัวเอง แล้วเก็บข้าวของออกจากโรงพยาบาลโดยค่าใช้จ่ายครั้งนี้กองร้อยรับผิดชอบครับ
ผมมายืนที่หน้าโรงบาลรอน้องเมย์ไปเอารถมาครับ ยืนรอกับแม่ อุ้มลูกไว้ทั้ง ๒ ข้าง เหมือนเจ้าตัวเล็กจะไม่ยอมให้แม่ผมอุ้มครับ จะให้ผมอุ้มอย่างเดียว แม่ผมก็เป็นห่วงกลัวผมจะเจ็บ แต่ผมกัดฟันอดทนได้เวลาที่ลูกดิ้นๆมันก็กระทบกระเทือนบ้าง แต่กัดฟันเพื่อลูกเอาครับ จนรถของน้องเมย์ใกล้จะมาจอดเทียบกับฟุตบาท
“ บิวๆ รอด้วย”
-
เจิมก่อนอ่าน
-
ครอบครัวที่เกี่ยวพันกับทหารกันเกือบหมดบ้านเลยนะเนี่ย
ลูกหลานเยอะจริง 55555
ว่าแต่หลานอายุมากกว่าพี่บอมบ์อีกนะเนี่ย น้อยกว่าแค่ 2 คน ลูกหลงนี่เอง
รอตอนต่อไป o13 บิวคือ ?
-
รักครอบครัวพี่บอมบ์จัง
ส่วนความรักระหว่างบูมบอมบ์
กลับมาหื่นใส่กันเหมือนเดิมแล้ว
แสบซ่ารีบโตนะลูก
:กอด1:
-
:katai4: :katai5: มาต่อไวๆน้าาาาาา รออยู่
-
ตามมาเจิม
ได้อ่านนิดเดียวไม่สะใจเลยยยย
ขออีกค้าบบบบบบบบ
-
ชอบครอบครัวนี้อบอุ่นมากๆรักกันดี
:mew2:
-
หื่นตลอดเวลานะบอมบ์ :hao6:
-
บิว ใครหว่า ท่าจะอ่านหลายเรื่องเกิน --"
-
หายแล้วหื่นนะบอมบ์ 555
มีแอบหยอดหมอเจ้าของไข้ด้วย แหมๆ
แอบสงสารหมวดบูมตอนที่เครียดเรื่องบอมบ์
คงหลายเรื่องประดังเข้ามาจริงๆแหละ สงสาร เครียดถึงขั้นอ้วกเลย
ตอนนี้ก็เข้าใจกันแล้วนะ งั้นรอตอน5วัน5คืน อยากรู้บอมบ์จะจัดการหมวดบูมยังไง ;)
-
o13
-
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
เข้ามากดดันและรอออออค้าบบ
:o12: :o12: :ling1: :ling1:
-
มันช่างเหมาะกะชื่อตอนจริงๆ
เวลารวมญาติคงสนุกน่าดู
-
บิว คือใครหว่าาาาา ตัวละครเยอะมากกก อิอิ :katai1:
-
:hao4: :hao4: :hao4: :hao4:ใครที่ไหนละเนี่ย :hao4: :hao4: :hao4: :hao4:
-
บิว คือคร๊ายยยย
อยากรู้อ่ะ ขออีกตอนจิคะ แหะ แหะ
-
ครอบครัวสุขสันต์น่ารักจริงๆ ทั้งครอบครัวเลย ชอบๆๆ
-
เป็นครอบครัวที่ใหญ่มากจริงๆ
แสบซ่าร์ก็เดินได้แล้ว ซนใหญ่เลยนะ
จะไปภูเก็ต 5 วัน 5 คืน
หมวดบูมเตรียมตัวให้ดีๆ :z1:
:mew1: :L2:
-
ครอบครัวใหญ่จริงๆ
-
ขอบคุณ :)
-
อ้าววววววววววจบห้วนไปไหมอะ ค้างเลย
บิวคือใครหว่า
จะว่าไปครอบครัวนี้ใหญ่จริงๆนะ จำชื่อไม่ไหวเลยทีเดียว
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ซนจริงลูก
-
ใกล้ได้เจอชาลีน้อยแล้ววววว
-
ช่างเป็นครอบครัวที่อบอุ่นมาก
ดีกันแล้วก็เชื่อใจกันเยอะๆนะพี่บอมบ์
:L2:
-
ดีใจมากๆได้อ่นอีกตอนแล้ว
o18 o18
-
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
เข้ามานอนรอนะค้าบบบวันนี้
-
ตอนที่ ๖๘ เปลือก
“บิวๆ รอด้วย”เสียงเรียกของผู้หญิง เรียกหญิงสาวคนหนึ่งรูปร่างอวบๆซึ่งเดินฉับๆเข้าโรงพยาบาลไป ผมเหลียวมองนิดหน่อยก่อนที่รถของน้องเมย์จะมาจอดเทียบท่า จากนั้นก็ขึ้นรถกลับบ้าน แม่มากรุงเทพคราวนี้ไปนอนที่บ้านพี่น้อยครับ เพราะคราวที่แล้วแม่มาอยู่ที่บ้านพี่เบิ้ลหลายเดือน ลูกๆคนอื่นเขาน้อยใจครับ
มาถึงบ้านพี่น้อยบรรยากาศเงียบมากเลยครับเพราะไม่มีใครอยู่บ้าน ลูกๆพี่น้อย พี่โด่ง พี่อ้วน ไอ้กลาง กับน้องหมิวนี่มีบ้านเป็นของตัวเองแล้วนะครับ เหลือแค่น้องยุ้ยลูกคนสุดท้องที่ยังอยู่บ้านหลังนี้ พี่โด่งกับพี่อ้วนนี่แต่งงานไปแล้ว ลูก ๒ แล้วครับ จริงๆพี่โด่งพี่อ้วนมีศักดิ์เป็นหลานของผมนะครับ แต่เขาเกิดก่อนผมเลยเรียกเขาว่าพี่ อายุเราห่างกันพอสมควรเลยให้เกียรติกันนิดหนึ่ง แต่เขาก็เรียกผมว่าอานะครับ พอพี่แกมีลูกผมเลยมีศักดิ์เป็นปู่ เรื่องอะไรผมจะยอมให้หลานเรียกผมว่าปู่ล่ะครับ ปีนี้ผมเพิ่งจะ ๒๗ ไปหมาดๆ ผมเลยให้เรียกพ่อครับ ส่วนไอ้กลางไม่แน่ใจว่ามีแฟนหรือไม่มีนะครับ เห็นคบๆเลิกๆ
“ย่าน่าจะไปนอนที่บ้านกับเมย์ เมย์เหงาอ่ะ”เมย์ทำปากยื่นใส่แม่ผม ลูกผมถึงกับหัวเราะออกมา “อะไรตัวเล็ก ขำพี่เหรอ”
“คิกๆๆ”เจ้าตัวดีหัวเราะคิกคักกัน ๒ คน ซึ่งผมก็ไม่รู้ว่าเขาตลกเมย์หรือว่าใครกันแน่นะครับ
“อารมณ์ดีเชียววันนี้ ได้อยู่ใกล้พ่อไงหึ๊ ถึงยิ้มได้ทั้งวัน”แม่ผมหยอกกับหลาน เจ้าตัวเล็กก็ยิ้มแป้นโชว์ฟันไม่กี่ซี่ อุ้มลูกลงจากรถเอาข้าวของไปเก็บ ที่บ้านพี่น้อยจะมีห้องสำหรับแม่ผม ๑ ห้องโดยเฉพาะเลยนะครับ
กินๆ นอนๆ อยู่ที่บ้านพี่น้อยเป็นเดือนแล้ว ไวมากเลยครับ ตอนนี้ผมหายดีแล้ว ทุกอย่างเป็นปกติกลับมากระโดดโลดเต้นได้เหมือนเมื่อก่อนแล้วครับ ส่วนเรื่องที่กองร้อยจากที่ผมทราบมาจากหมวดบูมอีกทีนะครับ ผู้กองโดนสั่งพักราชการ ๑๕ วันและโดนย้ายไปในตำแหน่งผู้ช่วยของเสธ.ท่านหนึ่งซึ่งเป็นเพื่อนของพี่น้อยเองครับ เพื่อนของพี่น้อยคนนี้ผมรู้จักและสนิทกันดีครับ ส่วนหมวดบูมก็โดนลงโทษด้วยการจัดเวรถี่ๆ ช่วงนี้พี่แกเข้าเวรวันเว้นวันกันเลยทีเดียว เห็นหน้าโทรมๆแล้วสงสาร แต่ทำไงได้ คนทำผิดก็ต้องรับโทษตามสมควรแก่ความผิดไป จ่ากองร้อย คนนี้หลุดจากตำแหน่งครับ ทำให้ต้องเลือกจ่ากองร้อยใหม่ สุดท้ายจ่าวินต้องรับตำแหน่งนั้นไป แต่จ่าวินแกปฏิเสธเลยได้จ่านิค จ่าคลังอาวุธลูกพี่ไอ้มหาไปทำหน้าที่แทน แต่ไอ้มหายังคงทำงานอยู่ที่คลังอาวุธเหมือนเดิมนะครับ มีลูกพี่เป็นจ่าคนใหม่ หมู่อาร์ต หลุดจากตำแหน่งเจ้าหน้าที่คลังอาภรณ์ แต่ด้วยมีคุณงามความดีที่สามารถจับคนเสพยาได้เลยได้ทำงานอยู่ที่กองร้อย แต่ความสำคัญก็ลดลง ที่จริงหมวดบูมแกมาเปรยๆว่าถ้าหมู่อาร์ตไม่จับคนเสพได้นะ มีหวังโดนย้ายไปดินแดนไกลปืนเที่ยงแน่นอน ส่วนนายสิบอีก ๒ คนที่หมั่นไส้แล้วเข้ามารุมเตะต่อยผมก็โดนขังไปคนละ ๓๐ วัน โทษฐานลงโทษเกินกว่าเหตุ กองร้อยทั้งกองร้อยต้องสับเปลี่ยนตำแหน่งใหม่กันให้วุ่นวายเลยครับ แล้วพี่น้อยแกก็ไปเลียบๆเคียงๆที่กองร้อยบ่อยครั้ง แกไปเฉยๆ แต่แกมาเล่าขำๆให้ผมฟังครับว่า
“ไปให้พวกนั้นตกใจเล่นซะหน่อย พอเห็นพี่เดินเข้ากองร้อยนี่นะ แต่ละคน ขำว่ะ”พี่น้อยพูดแล้วขำไปด้วย พี่น้อยไม่ได้ไปทำอะไรนะครับ เหมือนพี่น้อยจะไปหยอกเล่นเฉยๆ
“ก็ไปแกล้งเขานะพี่”ผมนั่งตักพุดดิ้งให้ลูกกินแล้วคุยไปด้วย เจ้าตัวเล็กจะชอบมากเป็นพิเศษ พอผมไปร้านสะดวกซื้อทีไรเขาจะจำได้ว่าพุดดิ้งวางตรงไหนแล้วจะชี้ไปที่ขนมพุดดิ้ง ทำให้ผมต้องไปซื้อมาเป็นแพคหลายแพคเลยทีเดียว เพราะซื้อทีละชิ้นไม่ไหวครับ ซื้อมาแช่ไว้ให้เย็นๆ แต่ถามว่าลูกผมกินหมดไหม ไม่หรอกครับ มีคนช่วยกินครับ
“แน่ะ ยุ้ย ไปแย่งของน้องมากินอีกแล้วนะเรา ไม่รู้จักโตซะที”พี่ป่านเอ็ดลูกสาวที่หยิบเอาพุดดิ้งมานั่งกินตาใสแจ๋วอยู่ท่ามกลางน้องชายฝาแฝดแสนซน
“แย่งที่ไหนแม่ ยุ้ยเอามาป้อนน้องต่างหาก ใช่ไหมสุดหล่อ”ยุ้ยตักพุดดิ้งป้อนลูกชายผม
“ป้อนคำเดียวแต่กินเองสิบคำนี่ก็ไม่ไหวนะ ฮ่าๆๆๆ”พี่น้อยหัวเราะกับท่าทีของลูกสาว
“บำๆ”
“ตัวเล็ก”๕ โมงกว่าๆเป็นเวลาที่นายทหารหนุ่มหล่อ ๒ นายเลิกงานแล้วมุ่งตรงมาที่บ้านพี่น้อย พี่น้องภีม ภูมิ เสียงดังมาจากหน้าบ้านเลยครับ
“อ๊า”เจ้าลูกชายจำเสียงได้ครับ รีบหันไปมองแล้วเดินเตาะแตะ ไอ้ภีมก้มลงคว้าเจ้าแสบไปฟัดเหวี่ยง กอดหอมเต็มที่ ดูท่าจะรักน้องมากเป็นพิเศษ ส่วนเจ้าซ่ามายืนเกาะขาผมรอกินพุดดิ้ง
“ซ่าไม่คิดถึงพี่ภีมบ้างเหรอ”ไอ้ภีมหันมาถามเจ้าซ่า ผมว่าลูกผมฟังรู้เรื่องนะแต่เพียงเขายังสื่อสารไม่ได้เท่านั้นเอง
“น้องซ่าเบื่อหน้าพี่ภีมแล้วมั้ง”ยุ้ยเป็นคนพูดแล้วนั่งกินพุดดิ้งสบายอารมณ์
“บำๆ”เจ้าซ่าชูไม้ชูมือไปมา ส่วนเจ้าแสบพอมีคนอุ้มก็นิ่งเชียวครับ
“บอมบ์ ป้อนขนมลูกทั้งวัน ลูกแกจะกินข้าวได้ไหม”แม่หันมาเอ็ดผมเล็กน้อย
“กินได้สิแม่ เนอะซ่า”
“อ๊า”เจ้าซ่าส่งเสียง น่ารักแบบนี้ก็ไม่ไหวนะครับ ฮ่าๆๆ
“อา คืนนี้ขอพาน้องไปนอนที่บ้านนะ แม่คิดถึง”ไอ้ภีมหาข้ออ้างครับ เมื่อคืนวานก็พาไปครั้งหนึ่งแล้ว คืนนี้จะพาไปอีกแล้ว “ตัวเล็ก คืนนี้ไปนอนที่บ้านกับพี่ภีมนะ”
“บำๆ”เจ้า ๒ ลิงทำหน้างงๆแล้วหันมามองผม ผมป้อนข้าวคนละคำ เจ้าตัวเคี้ยวตุ้ยๆ กินไปเล่นไป
“เมื่อคืนวานเพิ่งจะไปไม่ใช่เหรอภีม”ผมหันไปถามไอ้ภีม คือ ๓ บ้านนี่ไม่มีใครยอมใครเรื่องหลานนะครับ เพราะเจ้าตัวเล็กนี่มันน่าหยิก ไปไหนก็ไม่ค่อยงอแง เลี้ยงง่าย นอนง่าย ใครจะอุ้ม จะหอมจะกอดก็ไม่หงุดหงิดใส่ กลับยิ้มร่าหัวเราะ แต่ก็เป็นเฉพาะกับญาติๆนะครับ ถ้าเป็นคนอื่นนี่ไม่ยอมให้อุ้มหรอกครับเพราะไม่คุ้นหน้า
“ไงเรา คืนนี้จะนอนไหน มีหลายบ้านเหลือเกิน”ผมหันไปถามเจ้าลูกชายตัวดีที่นั่งเล่นของเล่นไปด้วย เคี้ยวข้าวไปด้วย
“นอนนี่แหละภีม อายังไม่ได้ชื่นใจเลย”พี่ป่านพูด “ใช่ไหมตัวเล็ก คืนนี้นอนบ้านป้านะลูก”
“อ้า อื้อ”เจ้า ๒ ลิงส่งเสียงแล้วหันไปมองพี่ป่าน
“ขายดีจริงเจ้าลูกคนนี้”
“นะอานะ ขอเหอะ แสบซ่า ไปนอนบ้านพี่ภีมนะ”ช่างหาแนวร่วมได้ดีจริงๆ
“อ๊า”เจ้าตัวเล็กก็ดูท่าจะดีอกดีใจ ใครพาไปไหนก็ไป ไม่เกี่ยงอยู่แล้ว
“ไปนะอา ป่ะตัวเล็ก ไปนอนบ้านพี่ภีมกัน”ไอ้ภีมอุ้มเจ้าแสบเจ้าซ่าไปหน้าตาเฉยเลย
“พี่ภีมอ่ะ”ยุ้ยรีบท้วงทันที แต่เจ้าตัวเล็กกลับหัวเราะคิกคัก เขาคิดว่าผู้ใหญ่หยอกกันมั้งครับ ไอ้ภีมอุ้มลูกผมไปแล้ว แล้วผมจะอยู่ทำไมล่ะครับ ต้องเดินตามมันต้อยๆไปขึ้นรถตามไปสิครับ
มาถึงบ้านพี่เบิ้ล พี่ภารีบมาอุ้มเจ้าแสบเจ้าซ่าทันทีทั้งที่ตัวเองยังไม่ได้เปลี่ยนชุดเลยครับ พี่ภาเป็นสาวสังคมนะครับ เพราะว่าตระกูลพี่ภาเป็นผู้ดีเก่าและยังมีสามีระดับท่านนายพล ความเป็นหน้าเป็นตา งานการ เรื่องสังคมอะไรก็เยอะไปด้วย
“มาให้แม่หอมแก้มก่อนมา คิดถึงจังเลย”พี่ภาอุ้มหลานแล้วหอมแก้มหลายฟอด ก็เด็กมันน่าฟัดแบบนี้ใครจะทนไหวครับ
“เพิ่งเลิกงานเหรอครับ”ผมถามพี่ภา
“จ๊ะ ป่ะ นี่กินข้าวกินปลากันยัง ภีมกินข้าวยังลูก”
“ยังเลยแม่ เลิกงานก็รีบไปบ้านอาน้อย รีบดอดไปหาตัวเล็กเนี่ย ไปชิงตัวมาบ้านนี้ก่อน”
“ขายดีจริงนะเรา ไปไหนมีแต่คนรักเนี่ย หืม”
“อ๊า คิกๆๆ”เจ้าแสบเจ้าซ่าหัวเราะคิกคักถูกอกถูกใจ
“เออ ไม่เห็นบูมมาเกือบอาทิตย์แล้ว หายหน้าหายตาไปไหนกัน ปกติแกอยู่บ้านมันต้องมาหาแกไม่ใช่เหรอ”พี่เบิ้ลหันมาคุยกับผม
“เข้าเวรจนตาโบ๋ตาบวมหมดแล้วมั้งพี่”
“เหรอ อือ มิน่าละไม่เห็นหน้า”
“แอบชอบเด็กผู้ชายรึไงคุณ ถึงได้ถามหาแฟนน้อง”พี่ภาแซวพี่เบิ้ลขำๆ
“ฮ่าๆๆ คุณก็พูดไป ถ้าพ่อชอบจริง ป่านนี้ไอ้ตัวดีไม่ได้มานั่งหน้าสลอนแบบนี้หรอก ใช่ไหม”พี่เบิ้ลเขกหัวลูกชายคนโตเบาๆ
“ไม่ๆ บางทีนะแม่ พ่ออาจจะค้นพบตัวเองตอนแก่ใครจะไปรู้”ไอ้ภีมไม่เข้าข้างพ่อมันเลยสักนิด “ดูอย่างอาบอมบ์ดิ คบหญิงมาเป็นโหล มาเสียท่าให้ไอ้บูมจนได้”
“อ้าว ลามถึงอาด้วยนะภีม ระวังเหอะ แซวคนอื่นมากๆนะ จะไปสะดุดตอใครสักคนเข้า”
“ฮ่าๆๆ ไม่มีทางหรอก”ขำไป เรื่องนี้มันไม่มีอะไรแน่นอนหรอกครับ ที่จริงไม่ว่าเรื่องอะไรมันก็ไม่มีอะไรแน่นอนหรอก โลกนี้มันซับซ้อนยากที่เข้าใจได้ง่ายๆ แต่ไม่ใช่ว่ามันจะไม่เข้าใจได้เลย มันก็ต้องมีหนทาง จริงไหม
“พี่บอมบ์ ไปเที่ยวกันป่ะ อยู่แต่ในบ้านทั้งวันไม่เบื่อบ้างเลยเหรอ”ฟางโทรมาชวนผมแต่เช้า ผมกับฟางสนิทกันมากทีเดียวครับ
“อือ จะไปไหนอ่ะ”
“ก็พาแสบซ่าไปเดินเล่นไง เออ ว่าจะถาม ซันถึงบ้านยังอ่ะ เห็นบอกตั้งแต่เมื่อวานว่าจะลาวันนี้”
“ยังนี่ อืม เดี๋ยวมันคงจะมาถึงละมั้ง ไม่เห็นมันโทรมาเลยนี่ ว่าแต่จะชวนพี่ไปเป็นก้างเหรอ”
“พี่บอมบ์ก็ ก้างอะไร นะๆ ไปเดินเที่ยวกัน อยากเจอหน้าลูกพี่บอมบ์ด้วย”
“อืมๆ อ้าว ไอ้ซันมาพอดี เดี๋ยวสัก ๑๐ โมงพี่ไปรับที่บ้านแล้วกัน”
“จ้า แล้วเจอกัน”
“ไปเปลี่ยนชุดไป จะพาไปเที่ยว”ผมบอกกับไอ้ซันที่มันทำหน้าเอ๋อๆอยู่หน้าบ้านพี่เบิ้ล ปกติมันไม่ค่อยสนิทกับพี่เบิ้ลสักเท่าไหร่นะครับ แต่ไม่ใช่ว่าเราตัดญาติขาดมิตรอะไรนะครับ มันไม่สนิทกัน ที่จริงไอ้ซันเป็นหลานของน้องสาวแม่ผมนะครับ คือยายของไอ้ซันเป็นน้องสาวแม่ผม ก็เป็นญาติกันนั่นแหละแต่ความห่างกันระหว่างไอ้ซันกับพี่เบิ้ลมันก็มีบ้างนิดหนึ่ง
ไอ้ซันไปเปลี่ยนชุดแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าง่ายๆ เสื้อโปโลกางเกงยีนส์ ส่วนผมก็เสื้อโปโลกางเกงขายาวประมาณหัวเข่า ขี้เกียจจะแต่งเยอะครับ เอาง่ายๆ นอกจากนี้ก็เอากระเป๋าใบเล็กๆ ใส่เสื้อผ้าไม่กี่ชิ้นของเจ้าตัวเล็กทั้งคู่ไปด้วย แล้วมาใส่ผ้าอ้อม แต่องค์ทรงเครื่องให้กับคุณหนูของบ้านนี้
“อ๊า”เจ้าแสบร้องทำท่าดีอกดีใจ ส่วนเจ้าซ่านี่ซนครับ กว่าจะใส่เสื้อให้ได้ “บำๆ”
“ครับๆ วันนี้จะพาไปเที่ยว อยากไปเที่ยวไหม”
“อ๊า บำๆ”อะไรของเขาก็ไม่รู้ ชี้ไม้ชี้มือไปเรื่อยเปื่อย ผมชอบตรงที่ยิ้มเก่งนี่แหละครับ ยิ้มทั้งวัน อารมณ์ดี
“ซัน ดูลูกให้กูแปบนะ ตัวเล็ก อยู่กับพี่ซันก่อนนะ”ตะโกนบอกไอ้ซันก่อนจะหันมาคุยกับลูก เจ้าตัวเล็กมองผมตาปริบๆ แต่ยอมนั่งนิ่งๆ ผมเดินไปหยิบคาร์ชีทไปติดตั้งที่เบาะหลังของรถ จากนั้นก็ไปอุ้มเจ้าตัวเล็กไปวางที่คาร์ชีท รัดเข็มขัดเรียบร้อย
“ซัน โทรบอกแม่กูให้หน่อยดิว่ากูพาลูกไปเที่ยว”ผมยื่นโทรศัพท์ให้ไอ้ซันจัดการโทรไปบอกแม่ผม ไม่อยากโทรเองครับเพราะขับรถอยู่ เขายิ่งออกกฎมาด้วยว่าระหว่างขับรถห้ามโทร ถึงไม่มีใครเห็นหรือไม่โดนตำรวจจับเราก็อย่าประมาทครับ ความตายของเราและลูกมันไม่ได้อยู่ไกล มันอยู่ที่ความประมาท นอนใจกับมันมากไม่ดีครับ เกิดโทรๆไปเผลอสติไปชนนั่นชนนี่แล้วมาตัดพ้อตัวเองทีหลัง มันไม่ใช่เรื่องครับ อะไรที่เขาห้ามก็เพราะว่าเขาเป็นห่วงเรา
“คาดเข็มขัดด้วยมึงไอ้ซัน”ผมเตือนไอ้ซันที่กำลังคุยโทรศัพท์กับแม่ผม มันดึงเข็มขัดมาคาดเรียบร้อยแล้คุยของมันเรื่องเปื่อย จนอิ่มใจถึงได้วางสาย
ขับรถครึ่งชั่วโมงมาถึงบ้านของฟาง ฟางบอกให้ผมเข้ามานั่งเล่นก่อนเพราะพ่อแม่ฟางอยากเจอหน้าลูกผมและที่สำคัญอยากคุยกับว่าที่ลูกเขยด้วยครับ ผมอุ้มเจ้าแสบ ไอ้ซันอุ้มเจ้าซ่าเข้าไปในบ้านฟาง บ้านฟางนี่หลังใหญ่พอสมควรครับ เป็นครอบครัวที่อยู่ในฐานะดี พ่อกับแม่ของฟางเป็นเจ้าของธุรกิจครับ
“พี่ชู พี่อิน สวัสดีครับ”ผมยกมือไหว้พ่อแม่ฟาง เรียกเขาพี่ครับเพราะพี่อินรู้จักกับพี่ภา เรียกกันว่าคนคุ้นเคยกันครับ
“สวัสดีครับ”ไอ้ซันยกมือไหว้แล้วพูดแบบเหมือนคำพูดมันคาอยู่ในคอ
“จ้า ไม่เจอกันนานนะบอมบ์ ดูสิ ลูกโตแล้วเหรอ มาให้ป้าอุ้มหน่อยสิลูก”พี่อินยื่นมือมา เจ้าตัวเล็กรีบกอดคอผมทันทีเลยครับ ยังไม่คุ้นหน้า
“หืม เป็นไรลูก แฮะๆ สงสัยยังไม่คุ้นหน้าอ่ะพี่ ป้าอินไงลูก แม่พี่ฟางอ่ะ”ผมหันไปคุยกับลูก เหมือนจะรู้ครับเจ้าตัวเล็กมองหน้าผม พอพี่อินยื่นมือมาอีกครั้งจึงยอมให้อุ้มง่ายๆ โดนหอมโดนกอดอยู่ฟอดใหญ่ ไอ้ซันทำตัวหงอๆเวลาอยู่ต่อหน้าพ่อแม่ของฟาง เห็นแล้วขำดี ตอนผมรู้จักฟางใหม่ๆ พี่ชู กับพี่อินจะดุมากเลยครับ ผมจำได้ตอนนั้นมาส่งฟางที่บ้านช่วงค่ำๆแล้วมั้ง ผมโดนเรียกไปถามชุดใหญ่เลยครับ ผมเองก็กล้าหาญชาญชัย เขาถามอะไรมาเราก็ลูกผู้ชาย ถามตรงตอบตรง พอคุยกันไปคุยกันมา ปรากฏว่าคนคุ้นเคยกัน เลยสนิทกันตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา
“ก้อย ไปเอาน้ำมารับแขกหน่อยไป”พี่ชูหันไปสั่งแม่บ้าน
“คุณลุงเป็นยังไงบ้างครับ สบายดีไหม”ไอ้ซันถามแบบสู้หน้าว่าที่พ่อตา
“ใครลุง ข้าเป็นลุงของใคร ไม่มีเว้ย”
“แอ๊”หลังจากที่ชูขึ้นเสียงเจ้าตัวเล็กคงตกใจครับ ทำหน้าบู้บี้เหมือนจะร้องไห้
“พ่อก็นะ ขึ้นเสียงทำไม หลานตกใจหมดแล้ว ดูสิ โอ๋ๆ ไม่ต้องตกใจลูก”พี่อินรับกอดลูกผมปลอบโยน แต่ก็ไม่ยอมให้กอดนานครับ ทำหน้าบู้บี้แล้วเดินมาให้ผมกอด
“โอ๋ๆ ตัวเล็ก ลุงขอโทษ”พี่ชูรีบมาลูบหัวแต่ลูกผมยิ่งซุกเข้าหาผมใหญ่เลยครับ
“เห็นไหมคุณ หลานกลัวไปซะแล้ว ทั้งหลานทั้งลูกเขยแหละ”พี่อินพูด ผมหันไปมองหน้าไอ้ซันหน้ามันก็ชืดๆเหมือนแกงจืดรอวันบูด
“อ้าว ก็อยากเรียกลุงทำไม เรียกพ่อก็เรียกไปสิ เรียกลุงเหมือนไม่จริงใจกับลูกสาวข้าเลยว่ะ”พี่ชูหันไปมองไอ้ซันหน้าดุ
“ครับ”ไอ้ซันตอบหงอๆ
“ตกลงมาจีบเล่นหรือจีบจริงวะซัน”พี่ชูมองไอ้ซันหน้าดุ
“จีบจริงครับ”
“ถ้าจีบจริง เอาอะไรมาประกันกับข้าได้ว่าแกจะเลี้ยงลูกข้าได้”เอาล่ะสิ เจอโจทย์ใหญ่
“พ่อถามอะไรก็ไม่รู้”ฟางรีบท้วงพ่อของตัวเอง
“เงียบไปเลยฟาง อ่ะ ตอบมาดิ มีอะไรเป็นหลักประกัน จบม.๖ ที่บ้านทำนา ตอนนี้เป็นทหาร แค่ทหารเกณฑ์เงินเดือนเก้าพัน เหลือเก็บเดือนละพันหรือเปล่าก็ไม่รู้ มองหาอนาคตไม่เจอเลยสักนิด ก่อนมาคบกันนี่ถามทางบ้านไปบ้างยังว่าจะมีแฟน”
“......”ไอ้ซันไปไม่ถูกเลยครับ นั่งเงียบไม่กล้าสู้หน้า ส่วนผมนั่งมองเกมส์เฉยๆไม่เข้าไปยุ่งด้วย เรื่องระหว่างพ่อตากับลูกเขย ให้เขาจัดการกันเอง แต่ผมเชื่อว่าพี่ชูแกลองใจครับ
“ไม่มีคำตอบให้แล้วทำไมถึงกล้าคบ รู้ป่ะว่าฟางมีคนจองจีบตั้งเยอะ แล้วมาคบฟางเป็นแฟนเนี่ย มันตัดโอกาสคนอื่นรู้ป่ะ อย่างใครนะแม่ พีชใช่ป่ะ ลูกเจ้าของโรงแรมที่พัทยา ประจวบ จบจากนอก หรือเจ้าแม็ค ลูกเจ้าของเขมวัฒน์ก่อสร้าง เรามีอะไรบ้างซัน”
“......”ไอ้ซันถึงกับเครียดเลยครับ แต่ยอมรับว่ามันนิ่งมาก มันหันมามองผมกับฟางเป็นบางครั้ง
“พ่ออ่ะ พูดอะไรไม่รู้ ไปเที่ยวกันดีกว่า ป่ะพี่บอมบ์ ป่ะตัวเล็ก ไปเที่ยวกัน”ฟางลุกขึ้น ส่วนไอ้ซันนั่งมึนครับแต่โดนฟางลากแขนไปแล้ว พอไอ้ซันไปห่างสายตาพี่ชูกลับยิ้มแป้นอารมณ์ดี
“แกล้งลูกได้ลงคอนะคุณ”พี่อินเอ็ดสามีเบาๆ
“อือ เอาน่า ลูกสาวเราทั้งคนนะคุณ แต่คุณดูสิ นี่มันอาการหลงผัวชัดๆ ฮ่าๆๆ”พี่ชูหัวเราะเบาๆ
“ไปเที่ยวนะพี่ เดี๋ยวว่างๆจะแวะมาอีก ตัวเล็ก ไหว้คุณลุงคุณป้าก่อนลูก”เจ้าตัวเล็กทำหน้ามึนๆแต่ยอมยกมือไหว้ น่ารักเชียวครับ
“น่ารักเชียว มีหลานแบบนี้สักสี่ซ้าห้าคนนะ บ้านคงครึกครื้นน่าดู”พี่ชูลูบหัวเจ้าตัวเล็กของผม
“แฟนของลูกเพิ่งจะไปกีดกันเขาหยกๆ ยังจะฝันว่าจะมีหลานอีกนะคุณ”พี่อินเอ็ดสามี
“เอาน่า ลูกผู้ชายใจต้องสู้ ไปเที่ยวกันเถอะบอมบ์ เที่ยวให้สนุกนะลูกนะ”พี่ชูก้มหน้าทำท่าแบ๊วๆใส่ลูก
“เดี๋ยวมาเยี่ยมใหม่นะพี่ ไปละครับ”
“จ้า อย่าซิ่งกันละ ฟางเห็นว่าเป็นสาวเป็นนางขับเร็วยิ่งกว่าอะไรดี”
อุ้มลูกวางบนคาร์ชีท ฟางนั่งหลัง ผมเป็นคนขับ ไอ้ซันเป็นตุ๊กตาของผมในวันนี้ ระหว่างทางฟางก็ชนเจ้าตัวเล็กคุยงุ้งงิ้ง แผนที่เราจะไปเที่ยวกันก็คงเป็นสวนสัตว์ครับ พาลูกไปเปิดหูเปิดตา วันก่อนไปเที่ยววัดพระแก้วกัน เจ้าตัวเล็กชี้นู้นชี้นี่เหมือนจะสงสัยว่านั่นตัวอะไร นี่ตัวอะไร มาวันนี้ก็เหมือนกันครับ พอมาถึงสวนสัตว์แล้ว วางลงพื้นเจ้าตัวเล็กก็เดินเตาะแตะไป ผมต้องเดินตามใกล้ๆ ให้เดินบ้าง อุ้มบ้าง ดูท่าจะสนุกสนานมากเลยครับ เห็นอะไรก็ชี้ตัวนู้นตัวนี้ไปหมด
“สนุกจังเลยพี่บอมบ์”ฟางยิ้มออกมาส่วนไอ้ซันเงียบๆไม่ค่อยยิ้ม มีบางครั้งหลุดยิ้มมานิดหน่อย กูว่ามันคงเครียดเรื่องพ่อตาแน่เลย
พาลูกเที่ยวสวนสัตว์จนถึงบ่ายกว่าๆ ไม่ยอมง่วงเลยครับ ปกตินี่หลังเที่ยงเด็กๆจะนอนกลางวัน แต่วันนี้ตื่นตาตื่นใจล่ะมั้ง ไม่ยอมง่วงนอนเลย พอเที่ยวสวนสัตว์เสร็จมานั่งกินข้าวมื้อกลางวัน เจ้าตัวเล็กไม่ต้องเป็นห่วงครับ ผมป้อนขนมไปหลานชิ้นละ แต่ก็ให้กินอีกครั้ง กินได้ไม่กี่คำก็อิ่มนั่งนิ่งๆซบที่หน้าท้องของผม
“ง่วงยัง”ผมก้มหน้าถาม เจ้าแสบเจ้าซ่ามองตาปริบๆ อิ่มแล้วแต่ไม่ง่วง คงอยากจะเที่ยวมากกว่านอนละมั้ง
“จะไปไหนต่ออะฟาง”ผมถามความเห็น
“ไปช๊อปปิ้ง ซัน กินน้อยจัง กินเยอะๆสิ อาหารไม่อร่อยเหรอ”
“เปล่า ไม่ค่อยหิว”ไอ้ซันตอบเสียงเบา
“ไม่เชื่ออ่ะ อาการแบบนี้กลัวพ่อชัวร์ อย่าไปกลัวเลยพ่อฟางอ่ะ ดุไปงั้นแหละ เนอะพี่บอมบ์ ถามพี่บอมบ์ได้”
“เปล่า ไม่มีอะไร”
“หึหึ ใจเย็นๆเว้ย”ผมพยักหน้าให้ไอ้ซัน มันคงเครียดจริงๆแหละครับ เพราะพี่ชูเล่นยกคู่แข่งมาแต่ละคน ซึ่งทั้ง ๒ คนที่พี่ชูแกยกตัวอย่างมา ก็เคยตามจีบฟางจริงๆแหละครับ แต่ฟางไม่คบด้วย
หลังจากนั่งเล่นอยู่พักใหญ่จึงไปเดินช๊อปปิ้งกันครับที่ห้างใหญ่ใจกลางเมือง ไอ้ซันเริ่มดีขึ้นครับ คุยและยิ้มได้ ส่วนเจ้าลูกชายน่ะเหรอ ไม่ต้องถามเลยครับ ชี้ให้ผมพาไปดูตรงนั้นตรงนี้ และไม่ยอมให้ฟางหรือไอ้ซันอุ้มด้วยครับ ต้องผมเท่านั้น เมื่อกี้ยังยอมเลย แต่ตอนนี้ไม่ยอมแล้วครับ กลัวพี่ๆเขาไม่มีเวลาสวีทกันมั้ง
“พักเหนื่อยก่อนไหมสุดหล่อ พ่ออุ้มหนูจนเมื่อยแขนแล้วเนี่ย”ตัวก็ไม่ใช่เบาๆนะครับ ผมวางเจ้าตัวเล็กบนเก้าอี้เบาะนุ่มๆ คนที่เดินผ่านไปผ่านมาก็มีแต่คนมอง แหงล่ะ พ่อลูกอ่อนหน้าหล่อๆแบบนี้ อยากกินกูละซี่ ฮ่าๆๆๆ
“บำๆ”เจ้าแสบคลานมานั่งตักผมทำหน้าง่วงๆ
“ง่วงแล้วเหรอ อยากนอนแล้วใช่ไหม”
“อ๊า”ส่งเสียงร้องดังแล้วก็ปีนไต่ทั้งพี่ทั้งน้อง เอาให้ได้งี้สิลูก ทำหน้าง่วงพอพ่อถามก็ระริกระรี้ขึ้นมาทันที ผมนั่งพักแปบนึงแล้วอุ้มลูกไปซื้อของต่อ ซื้อเสื้อผ้าเองไม่กี่ชิ้น นอกนั้นก็เดินๆ หาให้ลูกใส่บ้าง พ่อหล่อเกินไปไม่ดี
ผมเข้าไปในร้านแบบไฮโซหน่อยๆ พนักงานแม่งมองหน้ากูซะเหมือนกูหลุดมาจากป่า ที่จริงผมไว้หนวดไว้เคราด้วยล่ะครับ ขี้เกียจจะโกน อยากเก็บไว้ไซร้ผู้หมวดดู ฮ่าๆๆ หน้าตาเลยออกเถื่อนๆ ยิ่งแต่งตัวชิวๆเหมือนไปเลี้ยงควายอยู่ตามทุ่งนาด้วยยิ่งไปกันใหญ่ ผมอุ้มลูกแล้วมองๆเสื้อผ้า จากนั้นก็วางลูกลงให้ยืนเกาะขาผมไว้ ลูกผมคงจะกลัวพนักงานละมั้งเลยไม่กล้าซน
“ตัวเล็กอยู่นิ่งๆนะ เดี๋ยวพ่อซื้อเสื้อหล่อๆให้”ผมพูดกับลูกชาย เจ้าตัวดีก็ยืนเกาะขาผมตาใสแจ๋วไม่กล้าซนครับ ผมหยิบๆจับๆ เอามาทาบ พนักงานก็เข้ามาแนะนำบ้าง แต่สายตามึงมองกูเหมือนกูไม่มีเงินเลยว่ะ
ผมมองอยู่หลายชิ้น เลือกเอาอันที่ดีและคุ้มราคาที่สุด ซื้อไปหลายชิ้นเหมือนกันครับ ราคาก็หลายตังค์ ผมยื่นๆไปให้พนักงานในร้านถือของที่ผมจะซื้อ พอผมยื่นบัตรให้เท่านั้นแหละ พนักงานตาโตเชียวครับ สัส กูไม่ใช่พวกกะโหลกกะลานะเว้ย ทีเมื่อกี้นี่หมองกูเหมือนกูไม่มีปัญญาซื้อของ พอเห็นบัตรกู สัส รีบกระวีกระวาดมาบริการกูเชียว ระหว่างคิดตังค์ฟางโทรมาพอดี แล้วก็เดินมาหาผมช่วงที่ผมออกมาจากร้าน ดีจะได้มีคนถือของเพราะอุ้มลูกซ้ายขวานี่ก็เต็มไม้เต็มมือ
เรากลับบ้านกันทันทีเพราะไม่อยากอยู่ต่อนาน นี่ถ้าลูกโตผมจะพากลับค่ำๆนะครับ แต่ลูกยังเล็ก พาตากแดดตากแอร์ทั้งวันเดี๋ยวจะไม่สบายเอา ผมไปส่งฟางกับไอ้ซันที่บ้านฟาง แล้วพาลูกกลับบ้านพี่น้อย แม่ผมก็บ่นเบาๆเรื่องพาลูกไปตากแดดตาดลมครับ เจ้าตัวเล็กพอมาถึงบ้าน เจอหน้าย่าก็ทำหน้าง่วงทันที สุดท้ายก็ผล็อยหลับคาตักคุณย่า
ช่วงค่ำผมต้องไปที่บ้านพี่เบิ้ลอีกครั้งหนึ่ง พาลูกมานอนที่นี่ครับ ไอ้ภูมิพอเจอหน้าน้องก็รีบอุ้มพาไปหยอกล้อทันที ส่วนไอ้ภีมยังไม่กลับจากกองพันเลยครับ พี่เบิ้ลเองก็ยังไม่กลับเหมือนกัน พี่ภาชวนผมกินข้าวอีกรอบ ไอ้ซันมันกินข้าวที่บ้านฟางแล้ว ช่วงที่พวกเรากินข้าวกันมันจึงมีหน้าที่ดูแลน้อง แต่ดูท่าจะหงอยๆอีกแล้ว กินอิ่มแล้ว มานั่งดูทีวี จากนั้นพี่ภาอุ้มลูกผมไปอาบน้ำ ส่วนไอ้ภูมิก็คุยโทรศัพท์ จึงเหลือผมกับไอ้ซัน ๒ คน
“เครียดไงมึง”
“อืม เครียดสิอา นี่ไม่รู้จะยังไงแล้วเนี่ย แม่งจะร้องไห้อยู่แล้ว”ไอ้ซันพูดเสียงคาที่ลำคอ มันคงจุกอกจนพูดไม่ออกมั้ง
“เครียดไปทำไมวะ”
“โหอา โดนซะขนาดนั้น ใครจะไม่เครียดบ้างอ่ะ แต่ที่พ่อฟางพูดก็จริงทุกอย่าง แล้วเมื่อกี้ตอนกินข้าว เจอไปอีกชุดใหญ่ เฮ้อ ผมมันบ้าเองแหละอาที่ริอาจไปไต่ฟ้าคว้าดาว ดาวมันเคียงเดือนไม่ได้เคียงดินแบบผม”
“คิดไปเรื่อย”
“มันก็จริงนะอา จนๆอย่างผมขออยู่แบบจนๆดีกว่า ดอกฟ้ายังไงก็คือดอกฟ้า หมาวัดขี้เรื้อนมันก็คือหมาวัดอยู่วันยังค่ำ เราห่างเกินไปจริงๆ”
“ถุย ไอ้ควาย โง่แล้วยังบ้าอีก กูบอกอะไรให้นะ ตอนนี้มีทองอยู่ข้างหน้ามึงแล้ว มึงจะคว้ามาเป็นของมึงหรือมึงจะบ้าทิ้งไปล่ะ มึงเลือกเอา”
“แต่ทองมันไม่คู่ควรกับดินแบบผมนี่อา”
“ห่า คำว่าคู่ควรมันอยู่ตรงไหน อยู่ที่มึงมีฐานะเท่าเทียมเขา การศึกษาเท่าเขา หรืออะไร มึงอย่าบ้าไปหน่อยเลยไอ้ซัน โดนพ่อตามึงเหน็บนิดๆหน่อยๆเสือกใจเสาะ ตอนนี้อ่ะยังไงๆมึงก็เป็นต่ออยู่แล้ว มึงได้ฟางเป็นแฟนแล้ว เหลือแค่เอาชนะใจพ่อตาก็แค่นั้น มึงอย่าคิดว่าคู่ควรหรือไม่คู่ควร แล้วไม่ใช่เวลาที่มึงจะมานั่งเครียด มึงต้องมานั่งคิดว่ามึงจะทำยังไงให้พ่อตามึงเชื่อใจมึงว่ามึงสามารถดูแลเขาได้ มึงจะพิสูจน์ยังไง มึงต้องแก้ปัญหาจุดนี้ต่างหาก วุฒิมึงม.๖ ถ้าคิดว่าไม่พอใจ มึงลงเรียนต่อ เงินทองมึงไม่มี มึงก็หาวิธีทำให้มันมี มึงมานั่งเครียดแบบนี้ เสียเวลาเปล่า มึงต้องขอบคุณพ่อตามึงนะที่เขาชี้จุดอ่อนให้มึง ถ้าเขาไม่หวังดีเขาไม่พูดแบบนี้หรอก พลิกวิกฤติให้เป็นโอกาสสิวะ”
“เฮ้อ พูดง่ายแต่ทำยากนะอา คนจนยังไงก็คนจน”
“เออ งั้นเชิญมึงจนต่อไป เหี้ย คนเราเกิดมาไม่มีใครเอาเหี้ยอะไรติดตัวมาหรอก เกิดมาตัวเปล่ากันทั้งนั้น จุดเริ่มต้นคือตัวเปล่าทุกคน แต่เพราะปัจจัยแวดล้อมของเขาต่างหากที่เป็นตัวกำหนดความพร้อมหรือความมั่งมีของเขา คนจนใช่ว่าจะจนเสมอไป มึงมัวแต่ตัดพ้อโชคชะตาบุญวาสนา สุดท้ายก็คือมึงย่ำอยู่กับที่ เพราะมึงมัวแต่เสียเวลาไปกับการคิดเล็กคิดน้อย มึงต้องเอาจุดนั้นมาเป็นกำลังใจสิวะ มึงไม่มี มึงต้องหาวิธีว่าจะให้ตัวเองมีได้ยังไง ตัวอย่างมีเยอะแยะ ไม่จำเป็นต้องลองผิดลองถูกเอง ใครที่เขามีเงิน ใครที่เขาเรียนเก่ง ใครที่เขาเพียบพร้อม มึงจับตามองแล้วสังเกตพฤติกรรมของเขา จากนั้นก็ศึกษาและลอกเลียนแบบ มันอาจจะมีเล็กน้อยที่เราแตกต่างกัน แต่อย่าเอามาเป็นประเด็นใหญ่ มึงต้องกำหนดเป้าหมายให้ใหญ่กว่าอุปสรรคสิ เป้าหมายมึงเป้ากำปั้นแต่อุปสรรคมึงมองว่ามันเท่าโลกทั้งใบ มันก็แก้ไม่ตก มึงต้องมองไปที่เป้าหมายของมึง เอาให้มันใหญ่กว่าอุปสรรค ชีวิตคนนะซัน กว่าเขาจะสุขสบายเขาล้มลุกคลุกคลานกันมาก่อนทั้งนั้น ไม่มีใครที่จะเดินทางราบรื่นไปตลอดหรอก มันต้องมีจุดที่สะดุดบ้างอะไรบ้าง อยู่ที่เราจะกัดฟันสู้หรือเปล่า ตอนนี้มึงท้อขอให้มึงนึกคนที่ทุกข์ยากกว่ามึง คนที่ไม่มีแขนไม่มีขา คนตาบอดหูหนวก คนพิการ มึงมีครบทุกอย่างนะซัน คนเหล่านั้นเขาน่าสงสารกว่ามึงอีก ตอนนี้มึงใจเย็นๆก่อน แล้วจำคำของพ่อตาของมึงเอามาเป็นโจทย์ว่ามึงจะดูแลลูกเขายังไงดี มึงจะทำยังไงเมื่อวุฒิการศึกษามึงมีแค่นี้ มึงจะทำยังไงที่จะให้มีเงินทองหรือสิ่งที่พ่อเขาต้องการความมั่นใจ มึงต้องถามตัวเองว่ามึงจะทำยังไง ไม่ใช่มึงมาตัดพ้อตัวเองว่าจะหนีปัญหายังไง”
-
พี่บอมบ์ เจ้าชู้นะเนี่ย 5555 เมียนี่ไม่มีกลัวเลยใช่ไหม
-
แง๊ ตอนนี้หมวดบูมไม่ออก
รอตอนหน้าค่ะ @@
-
ชอบบอมบ์ ความคิดความอ่านเขาดีอ่ะ
-
อ๊ายย แสบซ่าน่ารักสุดๆเลยลูกก
มาๆ บำๆ หม่ำๆ น้าลูกน้าาา
รอตอนต่อไปค่ะ คิดถึงผู้หมวดละ
:กอด1:
-
ครอบครัวน่ารักจริงๆ รักกันเหนียวแน่น
สงสารผู้หมวดนะเนี่ย เข้าเวรวันเว้นวัน
-
แสบซ่าร์น่ารัก เมื่อไรจะพูดได้ชัดๆ ทุกคนคงหลงกว่านี้
:mew1: :L2:
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:ซันสู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
แฝดน่ารักมากเลยมีแต่คนแย่งเลี้ยง
ตอนนี้พี่บอมบ์เราดูหล่อมีสาระขึ้นมา
เลยทุกทีมีแต่รั่วๆฮาๆหลุดมาตลอด
-
ตอนนี้หมวดบูมมาแต่ชื่อ สองแสบน่ารักกกกก :katai2-1:
-
ความคิดดีๆเพียบ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
แฝดมันขวัญใจประชาชนจริงๆ
-
ไม่ได้เข้ามา 2 วัน
เกือบตามไม่ทันแน่ะ คึคึ
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยย ปริ่มปลื้ม
ในที่สุดเรื่องร้ายๆที่หวั่นใจที่สุด ก็ผ่านไปแล้ว :hao5: :hao5:
ต่อไปก็จะมีแต่ความสุข เฮฮา และหื่น หุหุหุ
รอทริปภูเก็ตตตตต :hao7: :hao6:
-
o13 :mc4: มาแล้ว อิอิ
-
:katai4: :katai4: :katai4:
รอตอนต่อไป ค้าบบบบ
-
รักแสบซ่าที่สุด
รอทริปภูเก็ตค่ะ
:กอด1:
-
บอมบ์นาย o13 สุดยอดว่ะ
ซันคงจะคิดตามได้บ้างนะ :เฮ้อ:
-
ตอนนี้บูมมาแต่ชื่อเลย
-
ขอบคุณ :)
-
ครอบครัวนี้ดีนะ ชอบอ่ะ รักกันดีเชียว ^^
-
มาปูเสื่อรอตอนใหม่ :mc4: :mew5:
-
ตอนที่ ๖๙ ตัวแปร
หลังจากที่ผมจัดหนักไอ้ซันไปชุดใหญ่มันก็สงบลงแล้วนั่งนิ่ง จนพี่ภาอุ้มลูกผมมาทาแป้งแต่งตัว ไอ้ภีมกลับมาถึงบ้านพอดี ก็ไปหยอกกับน้องคิกคักกัน ผมนั่งดูทีวีต่อไม่ได้พูดอะไรมาก พูดมากแล้วไม่ค่อยจะดีเท่าไหร่ ได้แค่แนะแนวทางให้ก็พอ ที่เหลือถ้ามันสงสัยก็ให้มันถามเอง มันโตพอที่จะคิดอะไรให้กว้างๆ คิดมากๆ คิดหลากหลายแง่มุมได้แล้ว มันไม่ควรที่จะรอให้ใครมาชักจูงมากเกินไป
พี่น้องภูมิ ภีม หยอกน้องอยู่ในห้องของเขา ไม่รู้จักเบื่อจริงๆเลยครับพี่น้องคู่นี้ หยอกจนน้องเหนื่อย เหงื่อแตก พี่ภาต้องเช็ดตัวให้อีกรอบ จากนั้นเจ้าตัวเล็กก็ถือขวดนมมานั่งแหมะบนตักผม คงจะง่วงแล้ว วันนี้เที่ยวทั้งวันไม่ยอมนอนกลางวัน ผมแกะนมกล่องเทใส่ขวดให้ลูกชายจากนั้นก็ให้ไอ้ภีมกับไอ้ภูมิอุ้มไปที่ห้องของของแม่ผม บ้านนี้มีอยู่ ๕ ห้องครับ ห้องพี่เบิ้ลพี่ภา ห้องไอ้ภูมิ ห้องไอ้ภีม ห้องแม่ผม และห้องรับรองเวลามีแขกมาเยือนหรือพัก
“แอ๊”เจ้าตัวเล็กร้องเสียงดังเมื่อถูกพี่ชายควายถึกอย่างไอ้ภีมแกล้ง
“เรียกพี่ภีมก่อนสิ พี่จะให้กินนม”
“กวนน้องนะภีม”ผมดุมัน
“เรียกพี่ภีมก่อน”
“บี”
“ฮ่าๆๆ น่ารัก อ่ะๆ พี่ภีมไม่แกล้งแล้ว”แล้วมันก็น้องนม ลูกผมส่งเสียงได้ไม่ค่อยชัด อย่างเวลาคุยกับผมก็บำๆ กับหมวดบูมและไอ้ภูมิก็เรียกว่า บู ไอ้ภีมก็บีไป
“อ้าว ให้นอนทั้งแบบนี้ไม่มีใครอ่านหนังสือให้น้องฟังเลยเหรอภูมิ ภีม ไหนหนังสือเมื่อวานล่ะ ไปไหนแล้ว เอามาอ่านให้น้องฟัง”พี่ภาเข้ามาทักเมื่อเห็นพวกเรา ๓ พระหน่อที่นั่งมองลูกนอนกินนม เรื่องอ่านหนังสือให้ลูกฟังนี่พี่ภาจะเน้นย้ำมา เพราะอยากให้เจ้าแสบเจ้าซ่ามีพัฒนาการที่ดี เป็นการปลูกฟังการรักการอ่านและความใฝ่รู้ตั้งแต่เด็ก อยู่บ้านที่ต่างจังหวัดเหมือนกัน พี่นกกับแม่ผมจะอ่านหนังสือให้เจ้า ๒ ลิงนี่ทุกคืนครับ อ่านให้ลูกฟังจนลูกหลับ ช่วงที่ผมอยู่กับลูกผมก็อ่านนะ แต่บางวันก็เปิดนิทานธรรมะให้ลูกฟังเพราะมีดนตรีด้วย นอนฟังๆไปหลับทั้งพ่อทั้งลูก ฮ่าๆๆๆ
ไอ้ภูมิเอาหนังสือเล่มเมื่อวานมาอ่านต่อ ส่วนผมนอนตะแคงแล้วมองหน้าลูกไปด้วย ยังไม่ได้อาบน้ำเลยครับ รอลูกหลับก่อนแล้วค่อยไปอาบน้ำ เจ้าตัวเล็กฟังไปด้วย กินนมไปด้วย พอไอ้ภูมิหยุดอ่าน เจ้าตัวเล็กจะรู้แล้วหันไปมองหน้า เหมือนสัญญาณเตือนว่า แล้วไงต่อ ไอ้ภูมิอ่านไปเรื่อยๆจนคุณลูกชายหลับไปในที่สุดจึงได้วางหนังสือลง
“มีลูกนี่เลี้ยงยากเนอะ”ไอ้ภูมิพูดเบาๆ
“นี่แหละ จะได้รู้ ตอนภีมกับภูมิเด็กๆแม่ก็อ่านให้ฟังทุกวันเหมือนกัน สร้างนิสัยรักการอ่านให้แต่เด็กๆ โตไปจะได้เป็นคนใฝ่รู้ พวกแก ๒ คนเหมือนกัน โตแล้วก็อย่าทิ้งความรู้ ต้องอ่านเยอะๆ”
“ก็อ่านอยู่นะแม่ แต่ช่วงนี่มันงานเยอะ ไม่อยากใช้สมองเยอะ ไปอาบน้ำดีกว่า อา อาบน้ำด้วยกันไหม”
“อือๆ ไปอาบก่อนไป”
“ว้า ว่าจะหาคนขัดหลังให้หน่อย ไคลเยอะชิบ”ดูมัน กล้าใช้อา
“หาเมียดิภูมิ”ไอ้ภีมเสนอความเห็น
“อือ พูดถึงเมียแล้วละเหี่ยใจ เดี๋ยวค่อยว่ากัน ไปอาบน้ำแล้ว”ไอ้ภูมิไปอาบน้ำ ไอ้ภีมกลับห้องไป ส่วนพี่ภานั่งมองหน้าคุณชายครู่หนึ่งก่อนจะออกจากห้อง ผมจัดที่จัดทางให้ลูกนอนดีๆก่อนจะเข้าไปอาบน้ำ
ตื่นเช้ามา ไอ้ซันช่วยงานบ้านเล็กน้อยจนเวลาสายๆ มันจึงออกไปข้างนอก ผมเองก็เลี้ยงลูกอยู่ในบ้านครับ ใกล้ๆเที่ยงวัน หมวดบูมแวะเข้ามา
“เพิ่งจะโผล่หน้ามานะเรา หายไปไหนมา”พี่เบิ้ลถามเมื่อเจอหน้าโหลๆของหมวดบูม หน้าโทรมจริงๆครับ
“แอ๊”เจ้าตัวเล็กพอเห็นหน้าหมวดบูมก็พากันวิ่งใส่
“สวัสดีครับ วันนี้เพิ่งจะได้พัก ไง คิดถึงอาเหรอ”หมวดบูมย่อตัวอุ้มเจ้า ๒ ลิงที่วิ่งเข้าหา
“บำๆ”เจ้าตัวเล็กยิ้มกว้าง ยิ้มเก่งแบบนี้ใครเขาไม่รักได้ไง หมวดบูมกอดรัดฟัดเหวี่ยงอยู่พักใหญ่ กอดลูกแล้วมากอดพ่อบ้างสิวะ มองหน้าแล้วก็คิดในใจเอา ไม่ค่อยได้กอดจูบกันนานๆนี่รู้สึกเขินๆไงไม่รู้
“หน้าดูโทรมๆไปไหมบูม”พี่ภาหยิบน้ำเปล่าเย็นๆมาวางบนโต๊ะ บ้านนี้ไม่มีคนรับใช้อยากทำอะไรทำด้วยตัวเองแทบทั้งหมด
“แฮะๆ ครับ เข้าเวรจนตาโบ๋”หมวดบูมหัวเราะแล้วอุ้มเจ้า ๒ ลิงไว้
“บำๆ”พอหมวดบูมกอดหอมสมใจอยากเจ้าตัวเล็กก็วิ่งเล่นตามประสาพี่น้อง
คนเยอะก็ไม่ค่อยกล้าที่จะทำหวานๆใส่หมวดบูม ได้แต่นั่งคุยเรื่องเรื่อยเปื่อย พี่น้องภูมิ ภีมไม่อยู่บ้าน ออกไปซื้อของกับพี่ภา บ้านนี้เขาทำอะไรเองหมดทุกอย่างครับ วันหยุดพี่น้องภูมิ ภีมต้องออกไปซื้อข้าวของมาเก็บไว้ อะไรขาดเหลือ ข้าวสาร หอม กระเทียม ก็ว่าไป พี่ภาเป็นทั้งแม่บ้าน เป็นทั้งคุณนาย ผมเคยถามพี่ภานะครับว่าทำไมไม่หาคนรับใช้ พี่ภาก็บอกกับผมว่าเดี๋ยวมันเคยตัว อะไรที่เราทำเองได้ เราก็ทำ บ้านคือบ้านของเรา เป็นที่หลับที่นอนของเรา ไปจ้างคนอื่นมาทำ ทำไม่ถูกใจ เขาว่าบ้านเรือนเป็นเหมือนเครื่องสะท้อนความเป็นอยู่และนิสัยใจคอของคนบ้านนั้น หากแต่ว่าช่วงไหนไม่ว่างจริงๆก็จะจ้างแม่บ้านที่เป็นของบริษัทเอาท์ซอร์สมาช่วยทำ เพราะว่าในรัดตัวครับ คนเราต้องมีจุดโอนอ่อนผ่อนปรนกันบ้าง เล็กๆน้อยๆ
“แสบ ซ่า มานอนได้แล้วมั้งลูก”
“บู”ทำปากจู๋ใส่แล้วก็หันไปหยิบข้าวของมาเล่นกัน ๒ พี่น้องต่อ จะว่าซนก็ซน จะว่าเลี้ยงง่ายก็ง่ายนะครับ ผมปล่อยให้ลูกเล่นอีกพักหนึ่งจนลูกหาวน้ำตาเล็ด
“มำๆ”เจ้าตัวดีจึงเดินมานั่งที่ตักผมแล้วกอดตัวผมไว้ ใกล้ถึงเวลานอนก็แบบนี้แหละครับ อ้อนพ่อตลอด
“อ่ะ ปล่อยพ่อก่อน เดี๋ยวพ่อเทนมให้”ผมแงะมือเจ้าตัวเล็กออกแล้วลุกไปแกะนมกล่องเทใส่ขวดให้คนละขวด ผมให้ลูกกินวันละ ๒ กล่องครับ ช่วงกลางวันกับช่วงก่อนนอน ถ้าโตไปสูงไม่เท่าผมนี่ผมจะหานมผู้หญิงมาให้ดูดคนละ ๖ เต้าไปเลย ฮ่าๆๆ
จัดที่นอนให้ลูกเรียบร้อยแล้ว ก็อุ้มลูกวางบนที่นอนให้นอน ช่วงกลางวันจะให้นอนที่โถงของบ้านนะครับ อุ้มไปนอนข้างบนแล้วเกิดผมไม่ได้อยู่ดูตลอดเจ้าตัวเล็กจะตกบันไดเอา นอนด้านล่างอย่างน้อยก็อยู่ในสายตาผม เพราะช่วงกลางวันผมไม่ชอบไปหมกตัวอยู่ในห้องนอนสักเท่าไหร่ หาอะไรทำอยู่ด้านล่าง ดูลูกไปด้วย ผมเปิดโน๊ตบุ๊คต่อลำโพงอันเล็กๆแล้วเปิดนิทานธรรมะที่โหลดจากเว็ปให้เจ้าตัวเล็กฟัง ผมอยากให้ลูกได้ฟังเรื่องราวที่หลากหลายครับ ลูกจะรู้เรื่องหรือไม่รู้เรื่องค่อยว่ากันอีกที แต่ผมก็เห็นหลายๆครอบครัวที่เขาเลี้ยงลูกแล้วอ่านหนังสือให้ลูกฟัง เด็กคนนั้นก็จะฉลาด เรื่องคุณธรรมเราต้องปลูกฝังกันตั้งแต่ลูกยังเล็กๆครับ ไม้อ่อนดัดง่าย ไม้แก่มันดัดยาก
“ไม่นอนอยู่บ้านอ่ะ มาหาทำไม มาหาแล้วดูทำหน้าตาเหมือนเหม็นขี้”ผมเลิกคิ้วถามหมวดบูม ตาเบลอๆ แอบหาวหลายครั้ง ไม่นอนอยู่บ้านให้รู้แล้วรู้รอดไป
“คนรักกันเจอหน้ากันถามกันแบบนี้เหรอ”
“เออ ที่ถามก็เพราะห่วง พักผ่อนให้เต็มอิ่มแล้วค่อยมาหาก็ไม่ได้ว่าอะไรนะ”
“แอ๊”เจ้าตัวเล็กยกขวดนมหันมามองหน้าผม เชิงว่า อย่าคุยกันเสียงดังได้ป่ะจะนอน ผมมองหน้าแล้วยิ้มก่อนจะก้มลงไปหอมแก้ม
“นอนไป พ่อไม่กวนแล้ว”ผมนั่งเงียบให้ดูดนอนกินนมฟังนิทานสบายๆ กว่าจะหลับนมก็ใกล้จะหมดขวดพอดีครับ ลูกผมหลับหมวดบูมก็หลับข้างๆลูกผมนั่นแหละครับ หึหึ ผมหยิบหมอนที่วางอยู่บนโซฟามาให้หมวดบูมหนุน หน้าคนโตกับหน้าเด็กนี่แบ๊วพอๆกันเลยนะครับ
“อ้าว หลับกันแล้วเหรอ”พี่ภาพูดเสียงเบาพลางถือถาดของว่างมาวาง
“หลับแล้วครับ”ผมรับถาดของว่างที่พี่ภาเอามาเสิร์ฟ ขนมเทียนครับ ของชอบของผม นี่ถ้ากลับบ้านที่ต่างจังหวัดนะ ผมจะให้แม่ทำขนมตาลให้กินเลย ขนมตาลทำจากลูกตาลสดๆ ตอนเอาออกจากซึ้งใหม่ๆนะจะหอมมาก ผมหยิบขนมเทียนมากินและคุยกับพี่ภาเบาๆ เรื่องธุรกิจการงานที่ผมดูแลอยู่
บ่าย ๓ ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนทั้ง ๒ ตื่นตาใสแจ๋ว พอลืมตาได้ก็คลานไปซบกับหมวดบูม ซบไปซบมากลายเป็นหยอกอาบูมของเขาไปได้ หมวดบูมตื่นมามึนๆ แต่พอเจอหน้าเจ้าตัวดีก็ฟัดเหวี่ยงหยอกหัวเราะคิกคัก
-
“อ้าว บูม ไม่เจอหน้าเจอตากันนานนะลูก เห็นจะแวะมาเยี่ยมแม่บ้างเลย”ตะวันใกล้จะตกดินแล้ว ผมขับรถพาเจ้าตัวเล็กกลับไปที่บ้านพี่น้อย พร้อมกับลากผู้หมวดมาด้วย
“สวัสดีครับ แฮะๆ เข้าเวรวันเว้นวันอ่ะครับ บูมเลยไม่ได้ไปไหน ออกเวรมาก็นอนอยู่บ้าน”
“เหรอลูก อืม ไง แสบ ซ่า ไปไหนกันมาเมื่อวานอ่ะ”แม่ผมยื่นมือมาอุ้มเจ้าลูกชายตัวดี “อ้าว ซัน มาจากไหนลูก”แม่ผมอุ้มเจ้าแสบ ส่วนเจ้าซ่าหมวดบูมอุ้ม ระหว่างนี้ไอ้ซันก็มาที่บ้านพี่น้อยครับ
“สวัสดีครับย่า ไปบ้านฟางมาอ่ะ เมื่อกี้ไปบ้านลุงเบิ้ล ป้าภาบอกว่าอาบอมบ์มาที่นี่ ผมเลยตามมา ผู้หมวดสวัสดีครับ”
“อืม สวัสดี”ผู้หมวดค้อมหัวน้อยๆหลังจากที่ไอ้ซันยืนตรงทำความเคารพ
“มีอะไรเหรอซัน”ผมมองหน้าไอ้แล้วถาม
“มีเรื่องจะปรึกษาอ่ะ”
“เรื่องอะไรลูก”แม่ผมถาม
“ก็เรื่องพ่อฟางครับย่า”ไอ้ซันตอบแม่ผม
“คืองี้ เมื่อวานพี่ชูพ่อของฟาง เขาถามว่าจะทำให้เขามั่นใจได้ไงว่าจะเลี้ยงลูกสาวเขาได้อ่ะแม่ มันเลยเครียด”ผมตอบแม่แทนไอ้ซัน
“หือ ลูกผู้ชายใจสู้หน่อยดิวะ ยังไงได้ใจลูกสาวเขาแล้ว เหลือแค่พ่อตาคงไม่ยากหรอกมั้ง”หมวดบูมพูดแล้ววางลูกผมลง เจ้าตัวดีซนครับ พอเดินได้ก็งี้ เดินไปทั่ว ตอนนี้ ๒ พี่น้องตัวดีกำลังไต่โซฟาเล่น
“ย่าว่าไปนั่งก่อนดีกว่า แสบซ่าลูก อย่าเพิ่งซน”
“ให้เล่นไปเถอะแม่ บอมบ์ดูได้”ผมมองลูกห่างๆ เราเดินเข้าไปนั่งในห้องรับแขกของบ้าน ผมเดินไปหยิบน้ำมาเสิร์ฟครับ วันนี้ยุ้ยน่าจะเข้าเวรมั้ง พี่น้อยกับพี่ป่านยังไม่เลิกงานน่าจะกลับดึก
ไอ้ซันมันเล่าว่าวันนี้มันไปถามพ่อฟางว่าจะให้ทำยังไง แต่พ่อฟางไม่ได้บอกอะไร ได้แต่ตั้งคำถามอีกหลากหลายคำถาม พอไม่ได้เรื่องอะไร มันเลยไปถามแม่ของฟาง ส่วนแม่ของฟางก็เล่าเรื่องของฟางให้ฟังว่าเขารักลูกเขายังไง สุดท้ายจึงมาถามฟาง ฟางเองก็ทิ้งประเด็นให้มาหาคำตอบเองว่า ถ้ารักฟางจริงให้แก้ปัญหาให้ได้
“เหมือนไปเปล่าๆเลยนะอา ไม่ได้อะไรเลย ยิ่งแต่จะมึนไปใหญ่”ไอ้ซันทำหน้ามึนๆ
“นั่นเขาให้มาเยอะแล้วนะเว้ย ที่เหลือมึงอ่ะต้องค่อยๆแก้ปัญหา เพราะว่าตอนนี้เขาได้ตั้งโจทย์ให้มึงแล้ว คำถามเขาชัดเจน มึงต้องค่อยๆตั้งสติ ต้องค่อยๆแก้ไปทีละประเด็น ตอนนี้มึงได้เปรียบมากเลยนะซัน”
“ยังไงเหรออา ตอนนี้ผมว่าผมมืดไปแปดด้าน”
“ก็มึงเป็นแฟนกับฟางแล้วไง ข้อนี้สำคัญมาก ต่อมา พ่อฟางก็ทิ้งประเด็นให้มึงพิสูจน์ตัวเองให้เขาเห็น นี่ก็ข้อได้เปรียบอีกอย่าง แล้วที่สำคัญอย่างหนึ่ง แม่ฟาง ถ้าเขาไม่มองเห็นอะไรในตัวมึง เขาจะไม่เล่าถึงความรู้สึกของเขาที่มีต่อลูกเขาหรอก พ่อแม่เขารักลูกปานแก้วตาดวงใจ เขาก็ต้องกังวลบ้างแหละว่าคนที่ลูกเราคบด้วยเขาจะดูแลลูกเราได้ดีเหมือนที่เราดูแลลูกเราหรือเปล่า ยิ่งลูกสาวคนโตด้วย ความรักลูกเขาก็มากเป็นธรรมดา หน้าที่ของมึงคือสร้างหลักความมั่นใจให้กับพ่อแม่เขา กูเชื่อว่ายังไงตอนนี้ฟางก็รักมึงจนหมดใจไปแล้วล่ะ เพราะกูรู้จักกับฟางมาก็นาน ฟางไม่เคยมีแฟน ไม่เคยเปิดใจให้ใคร ขนาดว่าหนุ่มหล่อพ่อรวย เปลี่ยนรถขับเป็นว่าเล่นเข้ามาจีบฟาง ฟางยังส่ายหน้าให้เลย ซึ่งกับมึง มันต่างกันนะเว้ย ตอนมึงจีบ มึงก็โทรไป หน้าตาก็ไม่เคยได้เห็นกันมาก่อน ได้แต่คุยกันในโทรศัพท์ แต่ฟางยอมเปิดใจกับมึง นี่มึงได้เปรียบคนอื่นในจุดนี้ แล้วทีนี้พ่อแม่เขาก็เปิดโอกาสให้มึงมาก กูว่ามากกว่าที่กูเคยสัมผัส เพราะกูเป็นแค่พี่ กว่าเขาจะยอมคุยกับกูดีๆก็หนักหนาสาหัส ดีหน่อยที่พี่ภาเขารู้จักกับพี่อิน ถ้าไม่รู้จักกันมาก่อนนะ กูว่ากูโดนพ่อแม่เขาจัดหนักเอาเหมือนกัน แล้วทีนี้ ตอนนี้คือมึงมาตั้งหลัก พี่ชูเขาต้องการความมั่นใจในด้านฐานะ ส่วนพี่อินเขาต้องการความมั่นใจว่ามึงรักลูกเขาจริง มึงต้องทำให้เขาเห็น”
“อื้ม ผมก็คิดว่าจะลงเรียนปริญญานะอา แต่ไม่รู้จะเรียนอะไรดี”
“เรียนวิชาที่เราชอบสิ บางทีปริญญาก็ไม่สำคัญนะซัน ไปเรียนพวกวิชาชีพหรือเจาะไปเลยว่าอยากรู้อะไร ก็ไปเรียนแบบนั้นเลยดีกว่า”ผู้หมวดเสนอความเห็น
“อืม มันก็ใช่ครับผู้หมวด แต่ผมอยากได้ใบปริญญา อย่างน้อยมันคนอื่นก็เห็นว่าผมจบจริง”ไอ้ซันพยักหน้า
“ก็ลงเรียนม.เปิดก็ได้”ผมให้ความเห็นจากนั้นก็ปรึกษากันอยู่พักใหญ่ๆครับ ถามไปถามมาไอ้ซันมันจะลงเรียนบริหาร เพราะอย่างน้อยมีผมและฟางที่พอจะช่วยเหลือในการเรียนของมันได้บ้าง คุยไปคุยมาก็นั่งคุยเรื่องทั่วไป เพราะตอนนี้ไอ้ซันมันเริ่มคิดได้แล้วว่าควรจะทำยังไง
“เออ ดีแล้วลูก มีอะไรเราก็ปรึกษากัน ถามกัน ญาติๆเราจะไม่ทิ้งกัน มีปัญหาก็อย่าเก็บไว้คนเดียวลูก พ่อแม่ญาติพี่น้องรู้จะได้ช่วยกันแก้ไขได้”แม่ผมพูด
“อ๊า มำๆ”เจ้าตัวเล็กวิ่งมาเกาะเข่าแม่ผมแล้วซบ คงจะหิวแล้วมั้งครับ นี่ก็เย็นพอสมควรแล้ว
“ครับ เดี๋ยวหญ้าไปทำกับข้าวแปบนะลูก อย่าเพิ่งป้อนขนมลูกนะบอมบ์เดี๋ยวลูกจะไม่กินข้าว”แม่หันมาสั่งผม
“ครับ ตัวเล็กมานี่มา พ่อจะพาขี่ช้าง”ผมเรียกเจ้าตัวเล็ก เรียกมาก็มาครับ จากนั้นผมก็ให้ลูกขี่หลังคลานสี่ขา หมวดบูมเอาด้วยครับ หมวดบูมให้เจ้าซ่าขี่หลัง ส่วนผมเป็นเจ้าแสบ เด็กๆหัวเราะคิกคักถูกอกถูกใจ แต่ผมก็โดนดึงผมไปเยอะเหมือนกัน ฮ่าๆๆๆ รักพ่อแบบซาดิสต์นะลูก
ป้อนข้าวลูกอิ่มแล้ว ถึงเวลาให้นอนก็นอน พี่น้อยพี่ป่านกลับบ้านมาพอดี ส่วนไอ้ซันคงไปนอนบ้านพี่เบิ้ลเพราะเสื้อผ้าอยู่ที่นั่น ผมเลยขับรถไปส่งไปซัน แล้วแวะไปที่บ้านหมวดบูมด้วย
“เพิ่งจะโผล่หน้ามานะมึง ไง หายดีแล้วเหรอ”ไอ้แบงค์ทักผมระหว่างที่มันดูนิตยสารฟุตบอลอยู่
“เออ หายแล้ว พี่ติล่ะไปไหน”
“ไม่อยู่ว่ะ ไปต่างจังหวัด มานั่งคุยกันก่อนมึง”ไอ้แบงค์ตบโซฟาเบาๆ ผมเลยนั่งลงจากนั้นก็คุยถึงเรื่องการงาน ฟุตบอลบ้างอะไรบ้าง จนดึกพอสมควรแหละครับ “บูมดูบ้านดีๆด้วยนะ คืนนี้พี่ไม่กลับบ้าน”
“จะไปไหนอ่ะ”
“ไปดริ๊งสักหน่อย จะนอนนี้เหรอมึง ฝากบ้านด้วยละกัน”ไอ้แบงค์ตบไหล่ผม
“เออ หิ้วหญิงมาเผื่อด้วยนะ”ผมยักคิ้วกวนๆให้
“หึหึ น้องกูมองตาเขียวแล้วนั่น กูไปอาบน้ำล่ะ เออ บูม พี่ยืมเสื้อตัวนึงดิ”
“ตัวไหน ไปหยิบเอาดิ แล้วตัวเก่าที่ยืมไปคราวที่แล้วเอามาคืนด้วย หรือว่าลืมซัก พี่แบงค์แม่งซกมกโคตร”
“ลืมซักว่ะน้อง”ไอ้แบงค์ขึ้นไปบนห้อง ส่วนผมยังนั่งดูทีวีอยู่ด้านล่าง มองดูหุ่นตัวเองแล้วเหมือนจะไม่ค่อยเฟิร์มเท่าไหร่ ไม่ได้ออกกำลังนานพอสมควรแล้วเนี่ย พรุ่งนี้คงต้องเริ่มฟิตร่างกายล่ะครับ ทิ้งนานไม่ได้เดี๋ยวมันเคยตัว
“โกนหนวดเหอะบอมบ์ มันดูรุงรังไงไม่รู้ว่ะ”หมวดบูมมองหน้าผม
“หึหึ ไว้แบบนี้แหละโหดดี”
“ตอนไม่มีหนวดน่ามองหว่าตอนมีหนวดนะ ไว้หนวดแล้วดูแก่ หรือว่าอยากแก่แล้ว เออ ลืมไปว่าแก่แล้ว จะไว้เหมือนท่านผู้เฒ่าแห่งหุบเขาเหลียงซานก็ได้นะ”
“หึหึ นั่นก็เวอร์เกินไป อยากให้โกนก็โกนให้หน่อยดิ ป่ะ ไปอาบน้ำกัน”
“ทะลึ่งแล้ว”
“รู้ไหมว่าคืนนี้เราต้องทำอะไรกัน”
“ก็นอนไง”ผู้หมวดตอบหน้าตาเฉย
“เหรอ ผู้หมวดนอนหงายส่วนผมนอนคร่อมใช่ไหม”
“ฮ่าๆๆๆ”
“นี่ถามจริง ไม่ใช่เรื่องตลกนะเว้ย”
“เออ หัวเราะกลบเกลื่อนก็ไม่ได้นะ แต่พูดจริงนะเรื่องหนวดอ่ะ มันรุงรังไป แบบนี้ซดน้ำแกงก็ติดหนวดหมดดิ”ผู้หมวดเอานิ้วมาจิ้มๆที่หนวดของผมแล้วลูบเคราผมเล่น หน้าใสๆแต่ติดโทรมนิดหนึ่ง ผมยื่นหน้าจะจูบหมวดบูมแต่พี่แกหันหน้าหนี
“เออ ขอจูบก็ไม่ได้นะ”
“มันติดหนวด จูบไม่มัน ไปอาบน้ำโกนหนวดไป วู้ คิดว่าเท่ไงวะกับอีกหนวดหรอมแหรมเนี่ย”หมวดบูมดึงหนวดผม ไม่ได้หรอมแหรมนะครับ มันหนาเหมือนกันนะครับ แล้วก็ยาวเกือบๆ ๓ นิ้ว
“หอมแก้มก็ได้”
“หอมก็ไม่ได้ หนวดแทง ไปอาบน้ำเลยไป นับ๑ ๒ ..”
“เออๆ ไปอาบก็ได้ หึหึ คืนนี้เตรียมตัวให้ดีนะบูม”
“หึหึ แก่แล้วจะไหวเหรอ”หมวดบูมเตะตูดผมทีหนึ่ง ผมเดินขึ้นไปห้องหมวดบูมอาบน้ำอาบท่า หยิบมีดโกนใบใหม่มาโกนหนวดให้เรียบร้อย อาบเสร็จแล้วหยิบเสือผ้าหมวดบูมมาใส่ ใส่เสื้อกล้ามกับกางเกงขาสั้น หมวดบูมเข้าไปอาบน้ำอาบท่าต่อ
“บูมอ่ะ อาบน้ำเหรอ”ไอ้แบงค์เปิดประตูเข้ามายื่นหน้ามาถามผมซึ่งกำลังนอนอ่านหนังสือ
“อือ อาบน้ำอยู่”
“เหรอ เออๆ ฝากบ้านด้วยนะมึง ไปแล้ว”มันปิดประตูไป ส่วนผมก็อ่านหนังสือไปพลางๆ เติมพลังให้กับสมองหน่อยครับ บางทีเราอาจจะลืมอะไรบางอย่างเกี่ยวกับชีวิตของเรา เราต้องหมั่นทบทวนและตรวจสอบข้อมูลบ่อยๆ เพราะว่าบางครั้งเรามั่นใจในตัวเองมากเกินไป ความมั่นใจในตัวเองที่มากเกินไปมันเป็นสิ่งที่ดีนะครับ แต่ถ้าเรามั่นใจในเรื่องที่เราผิด พอมีคนท้วงเรา เราไม่รีบฉุกคิดหรือแก้ไข มันก็อาจจะทำให้เราพังก็ได้ แต่ถ้าบางคำที่เป็นคำพูดฉุดรั้ง เป็นคำพูดของคนขี้แพ้ ผมไม่ชอบเอามาคิด ผมชอบฟังอะไรที่มันเห็นต่างด้วยหลักการและเหตุผลที่ดี
“เออ ดูดิ โกนหนวดแล้วน่ามองขึ้นเยอะ”หมวดบูมเช็ดหัวเบาๆ ผมสั้นๆแห้งง่ายครับ ผมเองยังไม่ได้ไปตัดผมสักที เดี๋ยวใกล้ๆกลับไปทำงานที่กองร้อยก่อนครับค่อยตัด
“ไม่ต้องใส่เสื้อผ้าหรอก ไหนๆเราก็ต้องแก้อยู่ดี”
“ไอ้ทะลึ่ง เจอหน้ากันนี่มีแต่เรื่องนี่เลยนะ วู้ คุยกันดีๆไม่ได้หรือไง”หมวดบูมหยิบกางเกงกีฬาสีน้ำเงินมาใส่ ไม่ใส่เสื้อครับ พี่แกตากผ้าแล้วเปิดพัดลมเป่าหัวอีกนิดหนึ่งก่อนจะเดินออกจากห้อง คงไปล็อกบ้านมั้งครับ ผมนอนเล่นรอผู้หมวดอยู่พักหนึ่ง ผู้หมวดก็เข้าห้องมา
“ผอมไปไหม”ผมรีบทักเมื่อผู้หมวดขึ้นเตียงคร่อมกอดผมไว้ ผมลูบๆตามเนื้อตัว ดูจะไม่ค่อยเจอกล้ามเนื้อเหมือนที่เคยสัมผัสเลยครับ
“อืม มั้ง ไม่รู้ดิ ไม่ค่อยได้กินได้นอนเต็มที่ แต่มึงอ้วนนะบอมบ์ ไปชั่งน้ำหนักดูบ้างดิ”
“จะให้ชั่งที่ไหนล่ะ เออ ชั่งตรงนี้ดีกว่า”ผมพลิกตัวแล้วนอนทับผู้หมวด
“เอ๊ย หนักเว้ย ฮ่าๆๆๆ อย่าไซร้ดิ ฮ่าๆๆๆ หนัก ไอ้บอมบ์ กูหนัก”
“ขึ้นมึงกูกับกูเหรอบูม นี่ๆ”ผมเอาตอหนวดที่โกนใหม่ๆไซร้ไปที่ซอกคอผู้หมวด
“ฮ่าๆๆๆ สัส หนักจริง เอ๊ย จักจี้ ฮ่าๆๆๆ บอมบ์ โอ๊ย ฮ่าๆๆๆ พี่บอมบ์ อย่าแกล้ง ฮ่าๆๆๆ”
“ขอจูบหน่อย”ผมหยุดแกล้งแล้วมองหน้าหมวดบูม หล่อว่ะ ฮ่าๆๆ
“อืม”ผู้หมวดพยักหน้าแล้วผมก็จูบเบาๆ พี่แกให้ความร่วมมือดีมากครับ ไม่ได้จูบกันนานนี่คิดถึงมากเลยครับ ผมค่อยๆละเมียดละไมจูบ หนักบ้างเบาบ้าง
“เมื่อไหร่จะได้หยุดอ่ะ จะพาไปเที่ยวซะที”
“ต้นเดือนพฤษภามั้ง จูบอีกดิ ชอบว่ะ”ผมประกบจูบอีกครั้งจากนั้นก็ซุกไซร้ไปทั่วลำตัว ยังหวานเหมือนเดิม แก้มยังหอม ปากยังนุ่ม นมยังแข็งเป็นไตให้ผมดูดดุนเล่นได้ หน้าท้องมีซิกแพ็คเป็นลอนๆ เราผลัดกันโลมเลียซึ่งกันและกัน
“เสียวว่ะบอมบ์”ผู้หมวดร้องเสียงกระเส่า
“อืม ก็เสียวดิ”ผมก้มลงลากลิ้นมาที่สะดือ แล้วก็เล้าโลมด้วยร้อยท่าลีลาสวาท
“บอมบ์ เดี๋ยวดิ อย่าเพิ่งใส่”ผู้หมวดดันหน้าท้องผมไว้ก่อนที่ผมจะสอดใส่ให้เป็นหนึ่งเดียว
“อ้าว ทำไมอ่ะ”
“ปิดไฟดิวะ”
แกร๊ก ห้องดับสนิทแล้วนะครับ ขอตัวหฤหรรษ์กับที่รักผมก่อน
เราตื่นมาสายๆของวัน หมวดบูมบ่นนิดหน่อยว่าเจ็บ ผมก็สงสารนะแต่ทำไงได้ มันเสียวอ่ะ ตื่นมาอาบน้ำอาบท่าหน้าทาปะแป้งให้เรียบร้อย แล้วก็ออกไปหาหมวดเต้ยครับ
“ไอ้บูมขาถ่าง”คำแรกที่หมวดเต้ยทักหมวดบูม
“ไอ้สัส ช่วยทักอะไรที่เป็นมงคลหน่อยดิ”
“ฮ่าๆๆ หอมแก้มหน่อยดิบอมบ์ คิดถึงมึงว่ะ”หมวดเต้ยเดินมาหอมแก้มผมซะงั้น เออ มาทำให้กูงง “กินอะไรมายังวะ”
“กินแล้ว มึงอ่ะ”หมวดบูมตอบ
“กินแล้ว วันนี้กะว่าจะโทรชวนไปดูหนังซะหน่อย แต่ไอ้บูมขาถ่างแบบนี้กูว่าให้มันนอนอยู่บ้านเหอะ”
“ขากูถ่างจริงเหรอเต้ย ไอ้สัส อย่าอำกูนะมึง”
“ฮ่าๆๆๆ กูว่าแล้วว่าโดนมาจริงๆด้วย กูล้อเล่น แต่มันก็ไปปกตินะ เออ ไอ้มหาฝากของให้มึงด้วยบอมบ์ แปบนะ”หมวดเต้ยเดินขึ้นไปบนห้อง ลงมาอีกทีก็ส่งกุญแจตู้มาให้ผม “ไอ้มหาบอกแล้วใช่ป่ะว่ามันฝากกับกูไว้”
“อือ ผมก็ลืมมาทวง ผู้หมวด ที่นอนผมยังเหมือนเดิมอยู่ป่ะ มีใครย้ายไปนอนที่นอนผมมั้ย”ผมหันไปถามหมวดบูม
“ไม่มีนี่ ใครจะกล้าย้ายตู้ออกวะ ผู้กองยังไม่กล้าสั่งเลย”หมวดบูมตอบ ตอนนี้กอร้อยผมมีผู้กองคนใหม่มารับตำแหน่งแล้วนะครับ ผมยังไม่เจอหน้าด้วย แต่รู้สึกว่าจะเป็นรุ่นเดียวกับผู้กองเล็ก ผู้กองที่ผมรู้จัก จะเป็นใครช่างเถอะ ผมก็ยังเป็นพลทหารเหมือนเดิมครับ
“ไม่พาลูกมาด้วยวะบอมบ์ อยากเจอหน้าลูกมึงอ่ะ”
“ก็ไปที่บ้านพี่เบิ้ลดิ”
“อยากไปนะ แต่ไม่ค่อยจะมีเวลาว่างขนาดนั้น งานแม่งเยอะเกิน ไม่รู้เป็นไรตั้งแต่มึงโดนจับยา งานในกองพันดูเหมือนจะเยอะเป็นเท่าตัว”
“บ่นเหรอผู้หมวด”ผมถามกวนๆ
“อือ บ่นบ้างอะไรบ้าง เออ บูม ได้ข่าวว่าจะมีรุ่นน้องมาบรรจุใหม่ มันมารายงานตัวเมื่อไหร่วะ มึงได้ข่าวบ้างป่ะ กูไม่ค่อยได้ขึ้นไปบก.พันเท่าไหร่”
“ต้นเดือนพฤษภามั้ง ไม่รู้ดิ เห็นข่าวมานานแล้ว ยังไม่เห็นมาสักที”
“เดี๋ยวก็คงจะมาล่ะมั้งครับ ตื่นเต้นเหรอ”
“เปล่า จะได้ไม่ต้องมีใครคนใดคนหนึ่งไปเป็นผู้ช่วยผู้ฝึกน่ะสิ ปีนี้กะว่าจะไปฝึกหลักสูตร.... เรื่องผ่านแล้วด้วย เหลือแค่เทสร่างกายอีกนิดหน่อย”
“อ้าว แบบนี้ผมกับไอ้มหาก็ไม่เจอหน้าผู้หมวดไปหลายเดือนเลยดิ”ผมมองหน้าหมวดบูมหมวดเต้ยไปมา
“อืม คงงั้น อดทนเว้ย เป็นทหารต้องอดทนทุกสถานการณ์”หมวดเต้ยตบไหล่ผม
“อ้าว แต่ถ้าผมกับไอ้มหาเงี่ยน จะให้ทำไง”ผมพูดกระเซ้าเย้าแหย่ไปเล่นๆ
“โตแล้ว คิดเองได้ ก็ไม่รู้นะว่าถ้าพวกมึงไปสะดุดรูใครเข้า พวกกูก็มีวิธีเหมือนกัน หึหึ”หมวดเต้ยทำหน้าโหด
“อยากลองบ้างจัง เอางี้ดีกว่า ผมจะเคลมผู้หมวดคนใหม่ เด็กจบใหม่นี่หน้าใสๆไร้เดียงสาดีนะครับ”หมวดบูมขมวดคิ้วแล้วครับ อารมณ์ขึ้นง่ายจริงแฟนกู
“กูยอมโดนย้ายเพราะทำร้ายร่างกายทหารก็คราวนี้แหละไอ้เต้ย ปากเหรอนั่นน่ะที่พูดออกมา”หมวดบูมมองหน้าผม ผมยื่นหน้าไปจูบปากทีหนึ่งแล้วยิ้มให้
“หึหึ แหย่หน่อยไม่ได้เลยนะ”
“กวนตีน เตะสักทีดีมั้ง”ไม่เตะ แต่ชกมาที่หน้าอกผมทีหนึ่ง ไม่ต่างกันเลยครับ มือหนักชิบ
“ไปดูหนังกันป่ะ อยู่บ้านก็ไม่มีอะไรทำ หรือพวกมึงจะทำอะไรกัน”หมวดเต้ยลุกขึ้นยืนบิดตัวซ้ายขวา
“ว่าแต่กูกับไอ้มหาว่าขี้เงี่ยนนะเต้ย หัวของมึงนี่ก็ไม่ต่างอะไรกับวกกูเลย”ผมผลักไหล่หมวดเต้ย
“หึหึ กูแต่งตัวแปบนะ”
“บอมบ์ ถ้ากูไปฝึกมึงจะหาคนใหม่จริงป่ะ”หมวดบูมมองหน้าผม สีหน้าพี่แกกังวลอย่างชัดเจน
“ล้อเล่น ใครจะไปหาใหม่ ก็บอกแล้วงผมรักใครรักคนเดียว ไม่ชอบคบทีละหลายคน ขี้เกียจแบ่งหัวใจปเผื่อคนอื่น”
“เออ ก็คนมันกังวลนี่หว่า ครั้งที่แล้วแม่งก็เกือบๆจะเลิกรอบนึงแล้ว หวั่นไหวว่ะ”
“ฮ่าๆๆ คิดมากน่า”
“ป่ะ ไปกัน”หมวดเต้ยแต่งชุดง่ายๆ กางเกงยีนส์กับเสื้อโปโล ส่วนผมใส่เสื้อแขนกุดกาเกงยีนส์ โชว์กล้ามเนื้อต้นแขนหน่อยครับ เห็นเขาว่าตอนนี้ไอ้พวกหุ่นล่ำได้รับความนิยมกับเขาซะเหลือเกิน หมวดบูมใส่เสื้อยืดคอวีกับยีนส์ พวกเราใสเดฟไม่เป็นนะครับ ผมเคยทะลึ่งไปซื้อเดฟมาใส่ตัวหนึ่ง อึดอัดชิบหายเลยครับ จะลุกจะนั่งแต่ละทีมันอึดอัดครับ ยิ่งขนหน้าแข้งดกๆแบบผมด้วย ใส่ได้ครั้งเดียวผมยกให้คนอื่นเลยครับ ไม่ไหวจริงๆ
“บอมบ์ ไปตัดผมก่อนดีไหม”หมวดบูมมองหน้าผมระหว่างที่ผมหยิบกุญแจรถ
“เออ ไปตัดผมก่อนดีกว่าว่ะ ผมกูชักจะยาวเกิน”หมวดเต้ยลูบที่หัวของตัวเอง
“ขอหอมแก้มทีดิ จะตัดให้”มีอะไรก็เชื่อที่รักไว้ก่อนครับ เชื่อเมียแล้วจะเจริญ จริงไหม หมวดเต้ยล็อกบ้านเรียบร้อยแล้ว เราออกเดินทางไปที่ร้านตัดผม ตัดกันทั้ง ๓ คนนี่แหละครับ ตัดทรงเดียวกันครับ รองทรงสูงครับ ทหารไว้ผมทรงแปลกๆไม่ได้ครับ ที่จริงพลทหารแบบผมตัดทรงเกรียนแบบติดหนังหัวกันเลยทีเดียว แต่นี่ผมไม่ได้อยู่ในค่ายเลยตัดแบบนี้ได้ เดือนพฤษภาคมผมก็จะกลับไปทำงานที่กองพันเหมือนเดิมครับ ไปทำหน้าที่ของเราให้สมบูรณ์
“ย้อมผมด้วยไหม”หมวดบูมถามความเห็น
“ย้อมหมอยเหอะไอ้สัส จะย้อมทำไมวะผมมีหรอมแหรมแค่นี้”ผมหลุดปากออกมา ช่างตัดผมแม่งขำ
“เออว่ะ ย้อมหมอยดีไหม น้อง ร้านนี้บริการย้อมหมอยไหม”หมวดเต้ยถามช่างตัดผม
“ย้อมหมดครับ ดัดขนหมอย ซอยขนตูด ดูดสิวเงี่ยน เขียนขอบแ_ด”
“ฮ่าๆๆๆ ไอ้สัส น่าพาอีหนูมาตัดผมร้านนี้นะ แม่งสโลแกนเดียวกัน”หมวดเต้ยขำลั่นร้านเลยครับ
“ตกลงจะทำไหมครับ”ช่างแม่งทะลึ่ง ก็รู้ๆอยู่นะว่าช่างแม่งก็เกย์อ่ะ มันก็ต้องมีคิดบ้างเล็กๆน้อยๆ
“ฮ่าๆๆ ล้อเล่นๆ”ผมยิ้มให้ช่าง จากนั้นช่างดึงเอาผ้าออกแล้วเช็ดๆ ซับๆ ปัดเศษผมให้เรียบร้อยจ่ายตังค์แล้วออกจากร้านไปดูหนังฟังเพลงกัน วันนี้ขอทิ้งลูกสักวันครับ ฮ่าๆๆ เป็นพ่อที่เลวเนอะ
ด้วยความที่วันนี้เราเปลี่ยนลุคกันใหม่ โดยเฉพาะผมเอง หนวดเคราผมเผาดูสะอาดสะอ้านมากขึ้นกว่าเดิม ช่วงเดินเข้ามาในห้างก็มีหลายต่อหลายคนมองมา คนมองมาแล้วยิ้มให้ผมก็ยิ้มกลับ เราไม่จำเป็นต้องหยิ่ง มีคนหล่อกว่าเราอีกเยอะ ผมยิ้มสร้างไมตรีให้กับเรา เราก็ยิ้มให้เขา โลกนะได้น่ามองครับ แล้วคนที่ยิ้มให้เราเขาก็จะได้ไม่ยิ้มเก้อ เรียกว่าให้ใจกันแล้วกันนะครับ มีบางคนที่รู้จักก็เข้ามาทัก ส่วนใหญ่จะเป็นเพื่อนของเพื่อน หรือเพื่อนของน้อง เพื่อนมหาลัยครับ ทักกันพอเป็นพิธีแลกเบอร์กัน แล้วก็แยกย้ายกันไป ไม่ใช่แค่ผม มีคนรู้จักของหมวดเต้ยหมวดบูมเข้ามาทักก็มี
“พ่อลูกอ่อนนี่ฮอตจริงๆนะ นี่ขนาดมีลูกมีแฟนแล้วคนมาทักเยอะใช้ได้”หมวดเต้ยแซวผม เออ ว่าไปนั่น
“ฮอตที่ไหน คนรู้จักเยอะต่างหากเล่า พูดงี้คนแถวนี้เข้าใจผิด คืนนี้ขี้คร้านจะง้อ”
“แค่นี้กูก็คิดไปไกลแล้วละบอมบ์”หมวดบูมหันมามองหน้าผม ยักคิ้วกวนตีนให้ แล้วเราก็ไปดูหนังกันครับ
ออกจากโรงหนัง เข้าห้องน้ำไปเยี่ยว ผมไม่ค่อยอยากจะใช้บริการห้องน้ำสาธารณะสักเท่าไหร่ เดี๋ยวนี้คนจังไรมันเยอะครับ เออ ไอ้ประเภทแอบมองพอยอมรับได้บ้าง แต่ไอ้ประเภทยืนชักว่าวโชว์นี่ก็ไม่ไหวนะครับ อย่างที่ไอ้มหาเล่าให้ฟังครั้งนั้นผมก็ขำกับวิธีของมันฉิบหาย มีอย่างที่ไหนแทนที่จะตกใจกลับตดใส่เขาเฉยเลย เยี่ยวเสร็จก็ออกมาเดินเล่นกันอีกนิดหน่อย เดินไปเดินมาอยากโทรโทรศัพท์เครื่องใหม่เลยเข้าศูนย์มือถือไปลูบๆคลำๆเล่นครับ หมวดบูมหมวดเต้ยไปยืนดูอกมุมหนึ่ง ส่วนผมดูท่าจะติดใจสมาร์ทโฟนเป็นพิเศษ เลยลูบคลำเล่นนู้นนี่แล้วถามข้อมูลพนักงานไปเรื่อยๆ
“อยากได้เครื่องไหนเหรอคะ”ชายหนุ่มรูปร่างสมส่วนใส่เชิ๊ตขาวยีนส์เดฟบ่งบอกว่ากำลังอยู่ในวัยเรียน ยืนเคียงคอถามหญิงสาววัยเดียวกัน คงจะเป็นแฟนกัน
“บิวอยากได้เครื่องนี้ อั๋นว่าดีไหม”หญิงสาวตอบ ผมมองหน้าคนชื่อบิว สวยครับ สูง หุ่นดี เพรียว แบบนี้ผมชอบ หุ่นแบบนางแบบอ่ะ
“อื้ม บิวอยากได้ อั๋นก็โอเค”บิวๆๆๆๆๆ น่ารักโว้ย
-
มาแล้วๆๆๆๆๆๆๆ
-
ง่าาาาา บอมบ์ชอบบิวอะ แล้วหมวดบูมอะ คนนี้รึป่าวแม่ของชาลี :mew6: สงสารหมวดบูมอะ ไหนจะต้องไปฝึกอีกนาน บอมบ์ต้องแอบไปเอาอีบิวนี้แน่เลย :mew6:
-
ไอ้บอมบ์บ้า มาทิ้งระเบิดตอนท้าย :z6:
-
แสบซ่าร์น่ารักมากๆ ขี้อ้อนเหมือนกัน หมวดบูมผอมไปจากเดิมต้องให้บอมบ์ขุนให้หุ่นแบบเดิม บอมบ์ได้รักได้หลง กว่าเดิม หึหึ แค่นี้ก็หลงแย่แล้วเนอะ
:mew1: :L2:
-
บิวๆๆๆๆ อารายยยย
บอมจะไปมีคนอื่นมั้ยยย ผู้หมวดก็ไม่อยู่ตั้งนาน
#ทิ้งระเบิดดังตู้มมมมม
-
:m16: :m16: :m16: :m16:อะรัยน่ารักพี่บอมบ์ :m16: :m16: :m16: :m16:
-
บิวคือใคร้?!!
บูมเอ้ย พี่เค้าออกจะมั่นคงนะ แต่ชอบผู้หมวดตรงนี้ล่ะ
-
ขอบคุณ :)
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ตัวแปรหนึ่งในเรื่อง
-
คงไม่ได้หาแม่ให้ลูกนะ แม่น้องชาลี? คงไม่ใช่มั้งงง
ถ้าใช่บอมบ์จะนอกใจหรอ
-
ใช่บิวที่ญาติบอมบ์ทักตอนออกจากโรงพยาบาลป่ะเนี่ย
-
เจ้าชาลีน้อยใกล้จะได้เจอกันแล้วนะ
-
ช่วงนี้บิวจะมาบ่อยนั
-
ตามอ่านเวอร์ชั่นรีโพสต์มาเงียบๆค่ะ คุณคนเขียนทำเอาเราเคยตัวเพราะว่าโพสต์ตอนใหม่เร็วมาเรื่อยๆ
ชอบอ่านสาระและคำดีๆที่สอนใจจากบทสนทนาในเรื่องมากๆ
ตอนบทที่จะมีบทกินตับกันในเรื่องนั้น ช่วงแทะเล็มกันสนุกมากๆค่ะ ไม่เสียดายที่ไม่มีฉาก NC เลยแม้แต่น้อย
ว่าแต่บอมม์เนี่ยได้กับสาวทีไรก็ได้ทายาทตลอดเลยนะ ชอบทุกตอนเลยค่ะ ขอบคุณมากๆค่ะ ถ้ามีการรวมเล่มก็จะซื้อแน่นอนค่ะ
-
ตอนนี้คนอ่านเริ่มจะดราม่าแล้วค่ะ 555+
ตกลงบอมส์มีลูกอีกคนเหรอคะ มีก่อนแล้วหรือมีหลังจากนี้อ่ะ
ถ้ามีกันตอนหลังจากนี้นี่ สงสารหมวดบูมมากๆ เลย
-
อ่านตอนนี้แล้วนึกถึงชาลี
บอมบ์คงไม่นอกใจบูมไปนอนกับคนอื่นหรอกใช่ม้า
บอกตามตรงว่ากลัวจริงๆกลัวบอมบ์ทำบูมเสียใจ
บอมบ์อย่านอกใจบูมนะสงสารบูม :monkeysad:
-
มาแล้วๆๆ แม่น้องชาลี ออกมาแล้ว
:mew2: :mew2:
-
กลัวใจอ่ะ ชาลี๊ ~~~~~ :ling2:
-
มาแล้วๆๆ แม่น้องชาลี ออกมาแล้ว
:mew2: :mew2:
อ๊ากกก ตกลงบอมนอกใจจริงๆช่ายม้ายยยย #มาม่าแปป
-
เอาแล้ว เอาแล้ว เอาแล้ววววววว
-
ตอนที่ ๗๐ ทะเล
ผมมองคู่หนุ่มสาวอยู่ไม่ไกล คนชื่อบิวน่ารักดีครับ สเปคผมนะ รอยยิ้มสดใส หุ่นดี ที่สำคัญหน้าอกโต ฮ่าๆๆ แต่ตอนนี้มีแฟนแล้วครับ ทั้งผมและบิวนั่นแหละครับ ก็คงแค่มอง ต่อให้สเปคแค่ไหนก็ไม่คิดจะจีบครับ
“บอมบ์ มองนานเกินไปไหม อยากได้ไปขอเบอร์ดิ”หมวดบูมเดินมากระซิบเบาๆที่ข้างหูผม เสียงพี่แกโหดๆอ่ะ
“อืม สเปคอ่ะ ผมชอบแบบนี้นะ แต่ตอนนี้มีแฟน เราต้องซื่อสัตย์กับแฟน เอาเครื่องนี้ครับน้อง”ผมชี้ที่สมาร์ทโฟนที่ดูอยู่นานพอๆกับดูผู้หญิงคนเมื่อกี้ครับ พนักงานเอาสินค้ามาให้เช็คความเรียบร้อย ส่วนหมวดบูมยืนกอดอกมองผม ผมหยิบเอาซิมจากเครื่องเก่าใส่เครื่องใหม่ จากนั้นก็ถามโปรโมชั่นการใช้บริการของเครือข่ายเล็กๆน้อยๆ
“หมวดเต้ย ขยับออกนิดหนึ่ง”ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาจะถ่ายรูปหมวดบูม ซึ่งหมวดเต้ยแกยืนเคียงหมวดบูมอยู่ครับ อยากได้รูปคนหน้าบูดแบบฉายเดี่ยวสักหน่อย หมวดบูมกอดมองหน้าผม ผมยิ้มแล้วกดชัตเตอร์ ได้รูปคนหน้าดุเป็นที่เรียบร้อย ผมตั้งค่าเป็นรูปหน้าจอโทรศัพท์ เอาเก็บไว้ดูเวลาคิดถึงครับผม
หมวดบูมนั่งเงียบๆมาตลอดทาง ส่วนหมวดเต้ยนี่หลับครับ ผมขับรถไปด้วยเปิดเพลงฟังเบาๆ ยิ้มให้หมวดบูมเท่าไหร่พี่แกก็ไม่ยอมสนใจ จะมีงานเข้าหรือเปล่าวะเนี่ย
“บูม โกรธกูเหรอ”ผมถามหมวดบูมเสียงไม่ดังมาก เหล่มองหน้าพี่แกนิดหนึ่งแล้วตั้งใจมองถนนหนทางต่อ
“อือ โกรธดิ บอกรักกูก่อน กูจะหายโกรธ”
“รักมึงนะ ไอ้หมวด”
“เยี่ยมมาก กลับบ้านขอจูบทีนะ ฮ่าๆๆๆ”
“หายโกรธกูไวจังเลยนะ เป็นตุ๊กแกหรือเปล่าวะ เปลี่ยนสีผิวตามสภาพภูมิประเทศ”
“อือ เมื่อกี้อ่ะโกรธ แต่มานั่งคิดไปคิดมา โกรธนานไม่ดี ตัวเลือกมึงเยอะอ่ะ ยิ่งกูสร้างเงื่อนไขเมื่อไหร่ กูจะยิ่งด้อยค่า แต่กูไม่ง่ายนะเว้ย อย่าลืมไปบอกพ่อด้วย ว่าคบกันอยู่ พ่อกูไม่ถามนะ แต่กูว่าเขาสงสัย”
“ไปบอกเย็นนี้เลยป่ะล่ะ จะได้พาลูกไปด้วย”
“พ่อยังไม่กลับง่ายหรอกมั้ง น่าจะวันพุธป่ะวะ ลืมแล้ว”
กลับมาถึงบ้านพี่น้อยโดยสวัสดิภาพ ผมเดินเข้าไปในบ้านเจ้าตัวเล็กจ้องหน้าผมใหญ่เลยครับ มองอยู่นานมาก ผมเองก็ยืนมองหน้าลูกชาย
“แม่ สวัสดีครับ”หมวดบูมหมวดเต้ยยกมือไหว้แม่ผม
“จ้า”
“แอ๊ บำๆ”เจ้าตัวดีจำหน้าผมได้วิ่งมาเกาะขาผมเลยครับ ผมคว้าตัวด้วยแขนสองข้างช้อนอุ้มมากอดมาหอม โคตรรักเลยครับ แม่ผมเคยพูดบ่อยๆให้ผมฟังตอนที่ผมไปทำให้แม่เป็นห่วงว่า เดี๋ยวแกมีลูก แกจะรู้ว่าแม่รักแกยังไง ผมมันดื้อครับ ไม่เคยฟังหรอกที่แม่บอกว่ารักนักรักหนา มาเข้าใจตอนที่มีลูกนี่แหละครับ ตอนนี้ก็ฟังแม่แล้วครับ จะพยายามเป็นเด็กดีของแม่ ฮ่าๆๆ คนแก่กลับใจครับ
“เออ ดูสิ ไปตัดผมเผ้าโกนหนวดดูเป็นผู้เป็นคนขึ้นมาหน่อย”แม่ผมเดินมาจับไหล่ ผมตัวสูงกว่าแม่มากนะครับ แม่ยืนลูบหัวผมไม่ถึงหรอกครับ
“บำๆ”เจ้าแสบเอานิ้วมาจิ้มที่ปากผม
“แง่ม”ผมทำท่าจะกัด เจ้าตัวเล็กรีบดึงมือออกแล้วหัวเราะ
“น่ารักว่ะ ขออุ้มหน่อย”หมวดเต้ยส่งมือมาขออุ้มลูกชายตัวดี เจ้านี่เองพอคุ้นๆหน้าก็ยอมให้อุ้มครับ หมวดเต้ยดูจะชอบเด็กมากเป็นพิเศษเลยครับ ยอมหมอบคลาน พาลูกผมเล่นโดยไม่ห่วงหล่อเลยแม้แต่นิดเดียว
“แสบ ซ่า กินข้าวก่อนลูก อย่าเพิ่งเล่น”ช่วงเวลาที่ยากที่สุดช่วงหนึ่งของการเลี้ยงลูกคือป้อนข้าวนี่แหละครับ ลูกผมซนและติดเล่น ป้อนข้าวไม่ค่อยอยากจะกินสักเท่าไหร่ ต้องตามป้อน กว่าลูกจะอิ่มก็ร่วมชั่วโมงครับ พอป้อนข้าวลูกเสร็จแล้ว ก็มาตั้งวงกินข้าวกัน พี่น้อย พี่ป่าน ยุ้ย แม่ผม ๒ หมวด ช่วงผมกินข้าวนี่แหละ ลูกชอบป่วน
“บำๆ”
“ครับผม พ่อกินข้าวก่อนลูก อย่าเพิ่งชวนพ่อเล่น”เจ้าตัวเล็กปีนป่ายแข้งขาผมจะขึ้นมานั่งตัก ผมก็ต้องรีบอุ้มมานั่งตัก พอจับนั่งตักก็ปีนแย่งช้อน “ตัวเล็ก ให้พ่อกินข้าวก่อน”
“แอ๊”ตลอดเลย กวนพ่อตลอด ทีเมื่อกี้ให้กินก็ไม่อยากจะกิน พอผมจะกินก็มาแย่งช้อน
“ให้พ่อกินข้าวก่อนลูก อย่าเพิ่งกวนพ่อสิ”พี่ป่านพูดกับเจ้า ๒ ลิง
“บำๆ”ไม่สนใจเลยครับ กะจะหยอกกับผมอย่างเดียว ผมหยอกลูกไปด้วยกินข้าวไปด้วย กว่าจะอิ่ม พอผมกินอิ่มเจ้าตัวเล็กก็ไปเล่นงุ้งงิ้งกัน ๒ คน เออ กวนพ่อให้ได้งี้สิ
“บู”เจ้าแสบเดินมาเกาะขาหมวดบูมแล้วเรียกชื่อ
“ครับ ฮึ่บ ไม่กวนพ่ออีกเหรอ”หมวดบูมอุ้มมานั่งตัก แต่มีเหรอจะอยู่นิ่ง ปีนป่ายไปทั่วเลยครับ
“ตัวเล็ก อาบน้ำได้แล้วมั้ง”ผมเรียกลูกชาย อาบดึกกว่านี้ไม่ได้ เดี๋ยวลูกไม่สบาย ผมไม่รอถามความเห็นจากลูก จับอุ้มแก้ผ้าไปอาบน้ำ ระริกระรี้เชียวเจ้าลูกชาย ผมเปิดน้ำใส่อ่างเจ้าตัวเล็กเล่นน้ำอย่างสบายอารมณ์ พอจะเช็ดตัวก็งอแงครับ แต่ผมยอมลูกไม่ได้ แค่นี้ก็ป่วนเกินไปแล้ว
“ตัวเล็ก นอนได้แล้วลูก”ถึงเวลานอนแล้ว ผมปูที่นอนเรียบร้อย เทนมใส่ขวด เปิดแอร์ให้เย็นๆ เจ้าลูกชายตัวดียังนั่งเล่นบนตักหมวดบูม หมวดเต้ย ทำหน้าตาเฉยใส่ผม “แสบ ซ่า มานอนได้แล้ว”
“นอนป่ะ”หมวดเต้ยอุ้มลูกชายตัวดีมาวางบนทีนอน วันนี้ผมไม่อ่านหนังสือให้ฟังครับ เปิดนิทานให้ลูกฟัง
“เปิดให้ฟังแล้วลูกจะนอนหลับเหรอบอมบ์”หมวดเต้ยถามด้วยความสงสัย
“หลับสิ ถ้าไม่เปิดนิทานก็อ่านหนังสือให้ฟังน่ะ ไม่อ่านไม่ได้ ไม่งั้นไม่นอน จริงไหมตัวเล็ก”
“อือ”เจ้าตัวเล็กยกขวดนมมาแล้วพยักหน้า
“ฮ่าๆๆ น่ารักว่ะ”หมวดเต้ยหัวเราะแล้วก้มลงหอมแก้มลูกชาย
“หอมลูกกูมากๆ เดี๋ยวโตไปมันจะเป็นเหมือนกูนะเต้ย”ผมแซวขำๆ
“ฮ่าๆๆ บูม หอมแก้มไอ้บอมบ์ดิ ดูท่ามันจะน้อยใจ”
“มึงก็บ้าเนอะไอ้เต้ย เด็กจะนอนยังจะนอนอีก จริงไหม แสบซ่า”
“อือ”เจ้าซ่ายกขวดนมขึ้นมาพยักหน้า ทำเอาพวกผมต้องหลุดขำอีกรอบ ผมนอนตะแคงมองลูกกินนม เหมือนจะเคลิ้มๆหลับตามลูกไปด้วย แต่น้ำยังไม่ได้อาบนี่สิครับ
เจ้าตัวเล็กหลับแล้ว หมวดบูมกับหมวดเต้ยก็ขอตัวกลับบ้าน ส่วนผมวันนี้คงไม่ได้ไปค้างกับหมวดบูม นอนเป็นเพื่อนลูกที่นี่ ไปส่ง ๒ หมวดที่หน้าบ้านแล้วกลับมาอาบน้ำอาบท่า แม่ผมสวดมนต์อยู่ข้างๆเตียง ผมเลยต้องทำอะไรเบาๆ
-
“ไม่ลืมอะไรนะลูก”แม่ผมถามเพื่อความมั่นใจ ตอนนี้เรากำลังจะไปเที่ยวกันครับ ทุกคนพร้อมหน้าพร้อมตากันเป็นพิเศษ
“ไม่ลืมแล้วครับย่า ย่า ไปเที่ยวทะเลนะไม่ได้ไปงานวัด ดูแต่งตัวซะสิ”แม่ผมใส่ผ้าถุงกับเสื้อสไตล์ของคนแก่อ่ะครับ ไอ้ภูมิเห็นก็รีบเย้าแหย่ทันที
“มึงก็ว่าแม่กูนะภูมิ มึงจะให้คนแก่ใส่บีกินนี่หรือไง ย่ามึง ๗๕ แล้วนะ ไม่ใช่ ๒๕”
“ฮ่าๆ ก็น่าจะใส่ชุดแหววๆกว่านี้”ไอ้ภูมิขำแล้วกอดย่าของมันด้วยความรัก
“จะให้คนแก่ใส่วับๆแวมๆ เดี๋ยวฝรั่งเกิดชอบคนแก่แบบย่าพวกแกจะเดือดร้อนเอานา”แม่ผมพูดติดตลก
“ฮ่าๆๆๆ”
“ตัวเล็ก พ่อเมื่อยแล้วอ่ะ ให้พ่อเบิ้ลอุ้มนะ”ผมอุ้มเจ้าตัวเล็กตั้งนานแล้ว ใครขออุ้มก็ไม่ยอมให้อุ้ม
“แอ๊ะ”ร้องแอ๊ะแล้วส่ายหน้า ไม่พอแค่นั้นกอดคอผมไว้อีกด้วยครับ โอ๊ย ไอ้ตัวป่วนของพ่อ แบบนี้พ่อก็เมื่อยกันพอดี
“แสบ มาหาอามา”ไอ้มหายื่นมือ
“แอ๊ะ”เจ้าตัวเล็กส่ายหน้าหนี
“มาหาพี่หนูก็ได้”อีหนูจะมาช่วยผมอุ้ม
“บำๆ”ไม่สนใจครับ สนใจแต่พ่ออย่างเดียวเลย ผมเลยต้องอุ้มทั้งที่เมื่อยๆ
ไปเที่ยวครั้งนี้เรียกกันว่ายกครัวกันไปเลยทีเดียว เพราะเราไปกันทั้งแก๊ง ขึ้นแท็กซี่มาที่สนามบินดอนเมือง เตรียมตัวออกเดินทาง เจ้าตัวเล็กไม่ยอมห่างผมเลยแม้แต่นิดเดียว กอดผมไว้แน่นตลอด จนถึงช่วงขึ้นเครื่องจึงยอมห่างผมบ้าง ใช้เวลาไม่นานกับการเดินทางไปภูเก็ต ไปถึงก็ใกล้เที่ยงพอดีครับ ไปเช็คอินที่โรงแรมของพ่อเพื่อน
“แม่สวัสดีครับ โอ้โห มากันเยอะเชียว ไงมึง เป็นไงบ้างวะ”ไอ้ตั้มมันยกมือไหว้แม่ผมแล้วกางแขนมากอดผม เพื่อนรักครับ สนิทกันมากเลยทีเดียว ผมกอดมันจากนั้นก็แนะนำเพื่อนๆ ญาติๆ บางคนมันคุ้นแล้วก็ไม่ต้องแนะนำมากครับ แต่ไอ้มหา อีหนู ไอ้ซัน ยังไม่รู้จักก็เลยแนะนำ “ไหนลูกมึงอ่ะ อยากเจอหน้า เห็นในเฟสแล้วหมั่นเขี้ยว”
“นี่ไง”ผมอุ้มเจ้าแสบจากพี่เบิ้ลมา เจ้าตัวเล็กทำหน้าง่วงๆ
“หูย หล่อเชียว โตไปจองตัวเลยนะ อยากได้เป็นเขย ฮ่าๆๆ”ดูมันสิ เด็กยังไม่ประสีประสาก็หาเรื่องให้ซะแล้ว เรายกโขยงกันเข้าไปพักในโรงแรมซึ่งจองไว้เป็นพิเศษ ไม่ได้พักฟรีนะครับ แต่มีส่วนลดบ้าง พักฟรีนี่ขาดทุนย่อยยับเพราะพวกเรามากันเยอะ เราแยกนอนตามห้องที่ได้จองไว้ ส่วนใหญ่ก็พักเป็นคู่ๆกันไป ผมก็พักกับหมวดบูม ส่วนแม่ผมนอนกับเจ้าตัวแสบ ๒ ตัว คนอื่นๆก็ว่ากันต่อไปครับ
เอากระเป๋าไปวางเรียบร้อยแล้วก็มารวมตัวกันเพื่อจะไปกินข้าวกัน ถ้าจะแบ่งกลุ่มนี่แบ่งเป็น ๓ ช่วงวัยนะครับ กลุ่มแรกนี่กลุ่มสูงวัย นำทีมโดยแม่ผม พ่อแม่ไอ้มหา ส่วนกลุ่มถัดมาจะเป็นกลุ่มวัยใกล้เกษียณ ก็จะมีพี่เบิ้ล พี่น้อย พี่นิด พี่ชู พ่อแม่ของอีหนู พี่นกพี่นพพ่อแม่ของไอ้ซัน แล้วถัดมาจะเป็นกลุ่มโคถึก ก็พวกผมนั่นแหละครับ พวกโคถึกทั้งหลาย
เรามานั่งกินข้าวมื้อเที่ยงกันกลุ่มใหญ่ ผมจะคอยดูแลแม่กับพ่อแม่ไอ้มหาเป็นพิเศษหน่อย เพราะท่านไม่ค่อยได้มาเที่ยวแบบนี้บ่อยมากนัก พ่อแม่ของไอ้มหาบอกกับผมเลยว่ามาเที่ยวทะเลครั้งแรก ขึ้นเครื่องบินก็ครั้งแรก มาพักโรงแรมแบบนี้ก็ครั้งแรก ผมเห็นรอยยิ้มแล้วก็ดีใจ
“มื้อนี้ถือเป็นการเลี้ยงต้อนรับนะครับ กินฟรีครับผม”ไอ้ตั้มพูดเสียงดังกับทุกคน พ่อแม่ไอ้ตั้มก็มาด้วยครับ ไม่เจอท่านนานแล้ว ยังใจดีเหมือนเดิม
“ตามสบายเลยนะครับ ไม่อิ่มสั่งได้เรื่อยๆเลยครับ”พ่อเอี่ยม พ่อไอ้ตั้มยิ้มแล้วผายมือให้กับทุกคนเป็นการเชื้อเชิญ เราจึงลงมือ ผมยังไม่ได้กินทันทีหรอกครับ ต้องคอยป้อนเจ้าตัวเล็ก
“อำๆ”เจ้าตัวเล็กหยิบฝรั่งส่งให้ผม
“ป้อนพ่อเหรอ หือ”ผมก้มลงไปกัดฝรั่ง เจ้าซ่ายิ้มหน่อยยิ้มใหญ่จากนั้นก็นั่งแทะฝรั่งปล่อยให้ผมกินข้าวบ้าง วันนี้ไม่กวนครับ ลูกผมจะกวนผมเป็นบางวัน พอกินอิ่มเจ้าตัวเล็กง่วงซะแล้วครับ ตาปรือ คอตก ผมเลยต้องอุ้มขึ้นไปที่ห้องพักแม่ โดยมีแม่ตามไปด้วย วางลูกนอนบนเตียง ใส่ผ้าอ้อมให้เรียบร้อยแล้วนั่งเฝ้า
“จะลงไปเล่นน้ำก็ลงไปสิลูก เดี๋ยวแม่ดูลูกให้”
“ครับ ไม่เป็นไรแม่ ตอนนี้ยังร้อน ลงไปตอนเย็นๆอากาศดี พาลูกไปด้วย”
“อืม แล้วแต่แล้วกัน ทะเลสวยดีเนอะลูก ดูสิ ฝรั่งมานอนอาบแดดเยอะเชียว”แม่ผมมองผ่านกระจกไปด้านนอกจะเห็นเป็นชายหาด มีนักท่องเที่ยวหลากหลายสัญชาติมาเล่นน้ำทะเล เรามีสถานที่ที่เยี่ยมยอดแบบนี้บางทีการไปต่างประเทศก็ไม่ค่อยจำเป็นสักเท่าไหร่
แม่ผมยืนมองทะเลที่ริมระเบียง ส่วนผมนั่งพิงเตียงอยู่บนพื้น ลูกชายตัวแสบหลับแล้ว แหงล่ะ กินอิ่มแบบนี้จะไม่หลับได้ไง ผมเองก็พลอยจะเคลิ้มตามไปด้วย แล้วสุดท้ายผมก็คลานขึ้นเตียงหลับข้างๆลูกไปด้วยครับ
พอ ๔ โมงครึ่งตะวันเริ่มอ่อนแรง เจ้าตัวเล็กตื่นขึ้นมาคลานมานั่งทับผมแล้วหยอกล้อกัน ๒ พี่น้อง ผมต้องตื่นขึ้นมาหยอกกับลูกอีกเล็กน้อย จากนั้นก็เปลี่ยนผ้าอ้อมให้ลูกแล้วไปล้างหน้าล้างตา แม่ไม่อยู่ห้องครับ ไม่รู้ไปไหนซะแล้ว
“ไปเล่นน้ำทะเลกันลูก”ผมอุ้มลูกด้วยมือ ๒ ข้าง จากนั้นก็เดินลงไปที่ชายหาด ทุกคนมาจองเก้าอี้ จองที่เสื่อกันเรียบร้อยแล้ว พอเห็นน้ำทะเลเท่านั้น ลูกผมตาโตเชียวครับ
“จะพาลูกลงน้ำเหรอบอมบ์ พี่ว่าไม่ดีนะ เดี๋ยวจะลำลักน้ำเอา”พี่พรยื่นมือรับลูกผมไปคนหนึ่ง ส่วนอีกคนพี่ป่านรับไป
“ไงเรา อยากเล่นน้ำเหรอลูก”พี่พรก้มหน้าถามเจ้าลูกชายตัวแสบ
“อ๊า”ยิ้มตาปิดแล้วทำท่าดีอกดีใจ แหงล่ะ ไม่เคยรู้นี่ว่าน้ำทะเลมันเป็นไง เห็นน้ำหน่อยไม่ได้เลย วิ่งใส่เชียว
“เล่นน้ำกันพี่บอมบ์”อีหนูถอดเสื้อโชว์ซิกแพคบางๆเท่าที่มีอยู่ของมัน มันยังไม่ลงน้ำนะครับ แต่ดูท่าจะพร้อมแล้วละ
“จะลงทั้งแบบนี้เลยเหรอลูก”พี่อีหนูถามลูกตัวเอง
“ทำไมอ่ะพ่อ”อีหนูทำหน้างง
“อ่ะเช่ แม่สละเสื้อในให้ลูก เป็นสาวเป็นนางเปลือยอกลงทะเลมันไม่งามนา แม่แก่แล้วไม่มีใครเอานมเหี่ยวๆของแม่ไปหรอก”แม่อีหนูทำท่าจะปลดเสื้อใน ทำเอาผมหลุดขำเลยทีเดียว
“ฮ่าๆๆๆๆ”
“แม่อ่ะ หนูเป็นผู้ชาย มีไอ้นั่นเหมือนพ่อด้วย ใหญ่ด้วยนะ ไปพี่บอมบ์ไปเล่นกัน ตัวเล็กไปเล่นน้ำกับพี่หนูลูก”
“เดี๋ยวนะ เรียกตัวเองว่าอะไรนะ”ผมหันไปมองหน้าอีหนู
“ก็พี่หนูไง”
“อ้าว นี่อุตส่าห์บอกลูกว่าให้เรียกป้า ไปเสี้ยมเด็กไม่ดูหน้าตัวเองเลยนะ”ผมจับที่คางอีหนูส่ายเบาๆ
“คนบ้า เพิ่งจะ ๒๒ ใครจะไปเป็นป้าเป็นลุงอะไรไหวเล่า ไม่รู้แหละ เรียกพี่หนูเท่านั้น ป่ะๆ กระสันอยากเล่นน้ำแล้ว”อีหนูลากแขนผม
“บำๆ”เจ้าตัวเล็กลุกขึ้นมาเกาะผม
“จะเล่นน้ำเหรอลูก มันเค็มนะ”
“อ๊า”ไม่ได้สนใจอะไรเลย ผมเลยพาลูกไปเล่นดู อุ้มไปยังไม่ให้ลงน้ำนะครับ ให้ลูกนั่งบนตักแล้วมองน้ำทะเล สักพักตัวเล็กเล็กก็ดิ้น เลยเปียกเลยครับ แล้วพอรู้ว่าน้ำทะเลมันเค็มก็ทำหน้าแหยๆใส่ผม
“ฮ่าๆๆๆ ก็พ่อบอกแล้วว่ามันเค็ม”
“บำๆ”ผมอุ้มขึ้นมาเอาน้ำเปล่าล้างปากจากนั้นก็พาลงไปอีกครั้ง พาลูกไปเล่นอีกครู่หนึ่งจากนั้นก็พาลูกไปอาบน้ำล้างตัวแล้วให้อยู่กับแม่กับพี่ภา เหล่าสูงวัยเขาไม่เล่นน้ำทะเลกันครับ เขาบอกว่าแก่แล้ว
“เฮ้ยๆ จับไอ้บอมบ์โยนน้ำทะเล”หมวดเต้ยพูดเสียงดัง จากนั้นใครต่อใครไม่รู้วิ่งมาแบกผมทันที
“เฮ้ย ปล่อย กูตัวหนักนะเว้ย”ผมรีบเบี่ยงหลบ แต่ไม่ทันครับ หมวดบูม หมวดเต้ย พี่น้องภูมิ ภีม ไอ้มหา คว้าตัวผมไว้แล้ว มันอุ้มผมแล้วชูขึ้นยังไม่โยนลงทะเล
“ไอ้เหี้ย หนักจริงว่ะ ปล่อยเหอะ”ไอ้ภีมเป็นคนพูดแล้วจากนั้นมันก็ปล่อยผมกลางอากาศ แอ๊ก เกือบจุกครับดีนะที่ผมยั้งตัวได้บ้าง
“เหี้ยภีม มึงเจอกูแน่”ผมลุกขึ้นแล้ววิ่งไปจับไอ้ภีมพาดบ่าโยนลงทะเล
“แค่กๆ ฮ่าๆๆๆ อาแม่ง แรงเยอะ”ยังมีหน้ามาหัวเราะอีนะไอ้ภีม ลำลักน้ำทะเลแล้วยังหน้าระรื่น
“มานี่เลย ไอ้ภูมิ มึงก็กวนตีนไม่น้อยกว่าพี่มึง”พอขึ้นฝั่งได้ผมรีบวิ่งไปคว้าตัวไอ้ภูมิไว้ มันดิ้นแต่มีเหรอจะสู้แรงผมได้
“เฮ้ยอา ไม่เล่นเว้ย”
“ไม่ได้ภูมิ เมื่อกี้พี่มึงแล้ว ทีนี้คราวมึงบ้าง”ผมอุ้มไอ้ภูมิพาดบ่าแล้วจับโยนทะ คราวนี้มันไม่ลำลักครับ พอโผล่หน้ามาจากน้ำมันหัวเราะร่าเชียว
“ว้ายๆ อยากโดนจับโยนน้ำบ้างจัง”อีหนูเรียกร้องความสนใจ
“ฝรั่ง เอามันลอยแพไปเลย อีหนูมันแรด”หมวดเต้ยพูดกับไอ้พี่เจิดผัวฝรั่ง
“กูว่าเอายัดใส่ขวดแล้วลอยดีกว่า”ไอ้ฝรั่งเจิดก็บ้าจี้ตามหมวดเต้ยไปด้วย
“คนบ้า ไม่อยากแล้วก็ได้ ทำไมคนสวยๆแบบหนูถึงไม่มีใครสนใจ ว้ายยยยยยยยยยยยยยย พี่มหา คนบ้า ไม่เอาไม่เล่น”ไอ้มหาทำหน้ามึนๆแล้วพยักหน้าให้ฝรั่งเจิดก่อนจะอุ้มอีหนูวิ่งลงทะแล้วจับโยนไปไกลๆ ตู้มมมมม ห่า ไหนว่าอยากโดน ไหนว่าไม่เอา “คนบ้า ไม่ทันตั้งตัวเลย นี่ๆๆๆ”มันกวักน้ำใส่ไอ้มหาแล้วทำหน้าบึ้งใส่ผัวมัน
“อา จับพ่อลงน้ำดีไหม”ไอ้กลางว่ายน้ำมาเกาะผมแล้วกระซิบ
“พี่กลางเล่นอะไร เล่นด้วย”ไอ้ภูมิว่ายมาเกาะผม
“ก็คืองี้ เรามาจับพ่อพวกเราลงทะเลดีไหม แกล้งนายพลท่านสักหน่อย”ไอ้กลางหน้าระรื่น
“อือๆ เห็นด้วยๆ”ไอ้ภูมิพยักหน้า พี่เบิ้ล พี่น้อย พี่นิด พี่ชู นั่งเล่นบนเก้าอี้คุยกันเรื่องอะไรไม่รู้ แต่นาทีนี้ แฮะๆ พี่ๆเสร็จผมแน่
“พ่อ วันนี้ลูกมีความสุข พ่อไม่อยากมีความสุขบ้างเหรอ”ไอ้ภีมไปยืนข้างๆเก้าอี้พี่เบิ้ล
“อือ แกมีความสุขพ่อก็ดีใจ เห็นแกเปียกน้ำแล้วนึกถึงเมื่อตอนแกยังเด็กๆ หึหึ”พี่เบิ้ลยิ้มให้โดยที่ไม่รู้ว่าแผนจับเสือกำลังเกิดขึ้น
“จริงเหรอพ่อ แต่ภีมอยากมีความสุขมากกว่านี้ เฮ้ยพวกเรา”จากนั้นพวกผมก็กรูไปรุมที่เก้าอี้พี่เบิ้ลจับพี่เบิ้ลลงน้ำ
“เฮ้ยๆ ไอ้พวกตัวแสบ จะแกล้งอะไรพ่อเว้ย เฮ้ยๆ เดี๋ยวกางเกงในข้าเปียก ไม่เอาเว้ย”พี่เบิ้ลยังพูดติดขำ แต่มีเหรอที่พวกผมจะยอมลดละ จับลงทะเลจนได้
“เฮ้”ร้องไชโยโห่หิ้วกันยกใหญ่
“เออ ดูไอ้พวกนี้มันทำกับข้า”พี่เบิ้ลลูบหน้าลูบผมแล้วเดินขึ้นชายหาด
“ฮ่าๆๆๆ คนแก่เปียกน้ำ”
“ลุงนิดก็อย่าคิดว่าจะรอด มหา ไปล้อมลุงนิดไว้ เต้ยๆ ไปฝั่งนู้นเลย”ไอ้ภีมกลายเป็นจอมบงการซะแล้วครับ พี่นิดลุกขึ้นเตรียมหนี แต่เป้าหมายเราไม่ได้มีแค่พี่นิด พี่น้อยที่นั่งขำกลับโดนจับไปกับเขาด้วย
“เฮ้ๆ อาน้อยจงเจริญ”ไอ้ภูมิร้องเสียงดังแล้วพวกเราก็พากันแบกพี่น้อยลงทะเล พวกเราไม่ได้โยนนะครับเพราะถ้าโยนลงทะเลเกิดกระดูกกระเดี้ยวไปพลิกแพลงอะไรตรงไหนเข้าจากที่ว่าสนุกสนานจะกลายเป็นเดือดร้อน พอจับพี่น้อยได้แล้วก็เหลือพี่นิด อย่าคิดว่าจะรอด
“พี่นิดมาให้จับดีๆเลย”
“ให้จับง่ายๆก็ไม่ใช่พี่น่ะสิ อย่านะเว้ย เหรียญบาทในกระเป๋ากางเกงข้าเปียกนี่พวกเอ็งเดือดร้อนนะเว้ย”
“โธ่ ลุงนิด อย่างอแงดิ อยากเล่นน้ำไม่ใช่เหรอ”ไอ้ภูมิกล่อม
“ไม่มีทางเว้ย ข้าไม่ยอมเปียกเหมือนพ่อขอเอ็งแน่ๆ เฮ้ย เอางี้เลยเหรอ”ผมวิ่งอ้อมหลังไปกอดพี่นิดเอาไว้จากนั้นก็ไม่เหลือครับ เราแบกพี่นิดลงน้ำกันอีกคน เรียกหัวเราะกันได้มากทีเดียว
“พ่อตาครับ ผมรักฟางนะครับ แต่ผมก็รักพ่อตาด้วย อยากให้พ่อตาเปียกน้ำ”ไอ้ซันตะโกนเสียงดัง
“เฮ้ยๆ จับข้าลงทะเลนี่ไม่ยกลูกสาวให้นา”พี่ชูรีบเด้งออกจากที่นั่งเพราะพี่แกไม่คิดว่าจะโดนพวกผมเล่นงานด้วย
“จับลงทะเลเลยซัน แม่สนับสนุน”พี่อินส่งเสียงเชียร์
“คุณก็เอากับเขาด้วยเหรอ”
“จับเลยๆๆๆ”คณะแม่บ้านส่งเสียงเชียร์ จากนั้นพวกเราเหล่าโคถึกก็จับพี่ชูได้สำเร็จแล้วเอาลงทะเลเรียบร้อย ฮ่าๆๆๆ
“ดู๊ดู ขนาดขู่มันยังไม่กลัว ไม่ยกให้จริงๆซะหรอกม้างงงงง”พี่ชูพูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
“อ้าวแม่ จะมัวนั่งเลี้ยงหลานทำไม มาเล่นน้ำกัน”ไอ้กลางไปอุ้มแม่ของมันเองวิ่งมาที่ทะเลแล้วครับ
“ว้าย เจ้าลิงไม่เอา”พี่ป่านร้องเสียงหลง แต่ไม่เปียกน้ำนะครับ แค่อุ้มมาวางให้ขาเปียก
“ไปแกล้งคนแก่เนอะไอ้ลูกลิง”พี่น้อยพูดติดตลก
“ว้ายคุณ ฉันแก่แล้วเหรอ”พี่ป่านทำหน้าตกใจ
“ฮ่าๆๆๆ ฉันล้อเล่นน่า แล้วที่เหลือจะเก็บไว้ทำไม ไปจับมาลงน้ำซะสิ”พี่น้อยบุ้ยปากไปยังแก๊งแม่บ้านบนฝั่ง
“เฮ้ย เหลือไอ้นพ นั่นไง มึงไม่ต้องหนีกูเลยไอ้นพ ลงมาดีๆเลย”พี่นพปีนไปอยู่บนยอดมะพร้าวเรียบร้อย พี่นิดเป็นตัวตั้งตัวตีล่ะคราวนี้ ไปล้อมพี่นพไว้
“ไม่เอา ผมกลัวน้ำทะเล”พี่นพร้องเสียงหลง
“จับเลยๆ”คณะแม่บ้านส่งเสียงเชียร์พวกผมก็ล้อมพี่นพเอาไว้
“พ่อ พ่อจะลงดีๆหรือจะลงทั้งน้ำตา ตอนนี้ผมจับแม่เป็นตัวประกันแล้วนะ”ไอ้ซันมันพูดกับพ่อมัน แต่มันไม่ได้จับพี่นกไว้นะครับ เรียกว่าขู่เฉยๆ
“บ๊ะไอ้นี่ แทนที่จะเข้าข้างพ่อ กลับไปเข้าข้าลุงเอ็งซะงั้น ไม่เอานาพี่ ทะเลมันเค็ม”
“จะลงไม่ลง ไม่ลงนี่ข้าให้เขาเอาเลื่อยมาเลื่อยต้นมะพร้าวนะเว้ย”พี่เบิ้ลเท้าสะเอว
“ไม่เอาพี่ ผมกลัวทะเล”พี่นพลากเสียง ผมไม่รู้วาพี่แกกลัวจริงหรือไม่กลัวนะครับ พวกเราต่างกล่อมอยู่ด้านล่างพี่นพไม่ยอมลง
“เอางี้ ถ้าไม่ยอมลงมาดีๆ ไม่ยกลูกสาวให้ไอ้ซันเด็ดขาด”พี่ชูงัดไม้ตาย
“อูย เอาไงดีไอ้ซัน ข้าอยากให้เอ็งมีเมียนะ แต่ข้ากลัวน้ำทะเล”พี่นพปรึกษาลูกชาย
“นี่ผมพูดจริงนะ”พี่ชูทำหน้าขรึม
“ลงก็ได้ เพื่อลูกนะเนี่ย”พี่นพลงจากต้นมะพร้าวด้วยความชำนาญจากนั้นก็โดนสำเร็จโทษ
“โอ๊ยๆ เปียกแล้วๆๆๆ”พี่นพร้องเสียงดังเมื่อพวกผมจับพี่แกลงน้ำทะเล ฮ่าๆๆๆ จากนั้นพวกพ่อๆพี่ๆก็พากันเล่นน้ำนิดหน่อย ดำผุดดำว่ายก่อนจะขึ้นไปนั่งบนชายหาด ส่วนพวกผมก็เล่นน้ำกันต่อครับ สนุกมาก
“โอย สนุกจัง อยากมาบ่อยๆ”ไอ้กลางนอนแผ่บนหาดให้นำทะเลมันซัดกระทบผิวกายเบาๆ ส่วนพวกผมก็มานั่งคุยกัน จนมืดแล้วครับจึงพากันไปอาบน้ำ
ตอนขึ้นจากน้ำเราก็ไปขอโทษขอขมาผู้ใหญ่นะครับ พี่ๆก็ไม่ได้ว่าอะไร กลับยิ้มให้แล้วก็เล่าเรื่องเก่าๆให้ฟังอีกต่างหาก เรื่องที่พี่นพกลัวน้ำทะเลก็เอาไปล้อในหมู่ผู้ใหญ่กันขำขันเลยทีเดียว
“ดึกแล้วไม่หลับไม่นอนกันเหรอ”ผมนั่งรับลมกับไอ้มหาที่ชายหาดกัน ๒ คน คุยเรื่องที่เห็นพ่อแม่มีความสุขในวันนี้ มันก็ขอบคุณผม ผมก็ขอบคุณมันครับ มีอะไรเราพึ่งพากัน เพื่อนให้ใจเพื่อน หมวดเต้ยย่อตัวลงแล้วกอดคอไอ้มหาจากด้านหลัง ส่วนหมวดบูมไม่รู้อยู่ไหนครับ เห็นมีความสุขกับอาหารการกินเสียเหลือเกิน
“ร้างผัวไปหลายวันนี้อ้อนมันจังเลยนะหมวดเต้ย”
“ฮ่าๆๆ นิดหนึ่งว่ะ”
“กูว่าไม่นิดล่ะบอมบ์ อะไรแทงหลังผมอ่ะผู้หมวด”
“เวร กูเอามีดแทงหลังมึงมั้งมหา ชอบพูดให้คิดถึงไปเรื่อยเลย”
“ฮ่าๆๆ ล้อเล่นน่า แต่บรรยากาศแบบนี้น่าเสียตัวเนอะ คืนนี้กี่ครั้งดีหมวดเต้ย”
“กูขอถามมึงกลับว่ามึงไหวกี่ครั้ง สัส เล่นน้ำเหนื่อยจะตายยังมีอารมณ์อีกเนอะ”
“หรือผู้หมวดไม่มี”
“มีดิ”พูดเสร็จก็ซบหน้าลงที่ซอกคอไอ้มหา คงจะอายมั้ง ฮ่าๆๆๆ “กูชอบแบบเมื่อตอนเย็นว่ะบอมบ์ มันสนุกดี ทำให้กูคิดว่ากูเป็นเด็ก ทั้งที่อายุก็ใกล้จะ ๒๖ เข้าไปแล้ว บางอารมณ์เหมือนกูไม่อยากจะเป็นผู้ใหญ่ยังไงไม่รู้ว่ะ เหมือนยังอยากเป็นเด็ก”
“อืม นั่นสิ ผมก็เคยเป็นนะ บางครั้งที่เราท้อ เรามักจะรู้สึกว่าเป็นผู้ใหญ่นี่ไม่ง่ายอย่างที่คิดไว้เลย ตอนเด็กๆชอบคิดว่า โตไปจะเป็นแบบนั้นแบบนี้ พอเอาเข้าจริงๆ เป็นเด็กยังสนุกกว่าอีก แต่ทำไงได้ เราก็โตมาแล้วนี่นา”
“เออ โตแล้ว ความรับผิดชอบเราเยอะขึ้นกว่าเดิม ไม่โตก็ต้องโตให้ได้ล่ะเนอะ เพราะไม่มีใครจะอยู่ค้ำฟ้า พ่อแม่เราก็ต้องแก่วัยลงไป เราก็ต้องมีหน้าที่การงานที่ต้องรับผิดชอบ หมุนเวียนไปกัน เก่าไปใหม่มา”
“แต่ตอนนี้ผมว่าเราโตแล้วผมว่ามันดีนะ ตอนเด็กๆผมอยากมาเที่ยวทะเลกับพ่อแม่ ตอนนี้พอโตมาแล้วก็ได้พามาจริงๆ รู้สึกอิ่มใจอย่างบอกไม่ถูก เสียดายวันนี้ไม่ได้อุ้มแม่ลงทะเล เดี๋ยวพรุ่งนี้ชวนพ่อกับแม่เล่นน้ำดีกว่า”ไอ้มหาคลายอ้อมกอดที่กอดเข่าตัวเองแล้วจับมือประสานกับหมวดเต้ยไว้
“พ่อแม่มึงไม่ว่าอะไรเหรอมหา ที่กูกับมึงเป็นแบบนี้”
“ไม่ว่าอะไรหรอกลูก”อุย พวกผมรีบหันไปมองทันทีเห็นพ่อแม่ไอ้มหายืนข้างหลัง
“พ่อ แม่”ไอ้มหาทำหน้าอึ้งๆ
“อืม ไม่ว่าอะไรหรอก มหาทำเพื่อพ่อกับแม่มาเยอะแล้ว”แม่ไอ้มหาย่อตัวนั่งลงข้างๆ “ตั้งแต่เด็กๆ มหาเป็นคนขยัน ช่วยพ่อแม่ทุกอย่างที่ที่บ้านเราก็ทุกข์ยากแสนสาหัส แม่กับพ่อก็ได้แต่กัดฟันสู้เลี้ยงลูกๆให้รอด อยากให้ลูกได้ร่ำได้เรียนเหมือนคนอื่นเขาก็ไม่มีปัญญา ทำนาพอใช้หนี้ไปในแต่ละปี จนมหาได้บวชเรียนแม่ก็อุ่นใจขึ้น อย่างน้อยได้พระท่านเลี้ยงดูอบรมสั่งสอน อิ่มความรู้กับอิ่มท้อง แม่ภูมิใจในลูกมหามาก”แม่ลูบหัวไอ้มหาเบาๆ
“จะยังไงก็เอาเถอะลูก พ่อเข้าใจนะลูกนะ”พ่อไอ้มหาพูดสั้นๆ ทั้งไอ้มหาและหมวดเต้ยต่างกอดพ่อแม่เอาไว้ ผมเห็นแล้วก็รู้สึกยินดีที่ไม่มีอะไรต้องคิดมากอีก จากนั้นเราก็มานั่งคุยกันเบาๆ ฟังเสียงทะเลไปด้วย คุยกันไปด้วย บรรยากาศดีมากเลยครับ สักพักหนึ่งพ่อแม่ไอ้มหาก็ไปนอนครับ
“ง่ายดีเนอะ กูเครียดมาสักพัก พอจะอนุญาตก็ง่ายๆ”ไอ้มหาทำหน้างงๆ
“เออ ท่านคงรู้ล่ะมั้งว่าอะไรเป็นอะไร หรือบางทีก็อาจจะเป็นคนทันสมัยก็ได้มั้ง ไม่รู้ว่ะ แต่มันก็ดีแล้วนี่ เนอะหมวดเต้ย”ผมตบไหล่หมวดเต้ย
“เงี่ยนยัง เอ๊ย ง่วงยัง”ไอ้มหาหันมามองหน้า
“ถามหมวดเต้ยดิ มาถามอะไรกู”
“ฮ้าววววววว ง่วงแล้ว ไปนอนกันเหอะ พรุ่งนี้มาเล่นน้ำกันต่อ”
“พรุ่งนี้ไปดำน้ำดูปะการัง อย่าหนักนะมหา เอาพอมีแรงเดินกันบ้าง”ผมลุกขึ้นตบไหล่ไอ้มหา
“กูว่ามึงบอกตัวเองดีกว่านะบอมบ์ เบาๆกับน้องบูมมึงบ้าง ฮ่าๆๆๆ”
“กูว่าพวกมึง ๒ คนนอนด้วยเหอะเถอะ กูเห็นสัญญาณอันตรายอะไรบางอย่างแล้วว่ะ”
“ไม่มีทาง”
-
ไม่กล้าอ่านนนนน
-
เกลียดบอมพูดเลย มือถือสากปากถือศีล
เรื่องต่อไปเป็นไงไม่รู้ แต่คุณมีเมียคุณต้องมอง ผญ แบบนี้ด้วยเหรอ
ถ้าลด ละ เลิก ผญไม่ได้ ก็อย่ามารัก ผช ด้วยกันเลย..
กับหมวดบูม นายก็แค่หลงหรืออยากลองหรือเปล่าวะ ยังไงแม่ของลูกนายก็ต้อง ผญ สินะ... ชะนี
คนเรามันจิตสาธารณะเกินไปก็ไม่ดี......
....อย่ามาบอกว่าสงสารหรือเห็นใจ...เพราะอันที่จริงแล้วนายมีอะไรที่ซ่อนอยู่หรือเปล่า..เอี้ย..บอม.....(สาธุ อย่าให้เป็นแบบที่คิดเลยยยยยย)
ปล. เราอาจจะไม่เข้าใจผู้ชายเรื่องมีเมียอยู่แล้วแต่ก็มองคนอื่นตาเยิ้ม แล้วบอกว่ามันเป็นเรื่องปกติ...เพราะเราคิดว่า ในเมื่อคุณยังมองคนอื่นได้ ก็แปลว่าคุณไม่ได้จริงใจกับคนที่คุณรักแล้ว....... ก็เหมือนคนมีชู้แล้วบอกว่า แค่เอาเล่นๆมันๆนั่นแหละ...แต่คนเป็นเมียเสียใจแทบตาย...(ตรรกกะมั่วๆของเราเอง อย่าใส่ใจเลย...)
เอี้ยบอม ถ้าเมิงไปเอาชะนีนะ จะสาปแช่งไม่ให้ได้ผุดได้เกิด ถึงไม่ได้เอาแต่จิตสาธารธะเกินไปก็เหอะ เกลียดแม่ง ฮ่าๆๆๆๆๆๆ :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z6: :z6: :z6: :fire: :fire: :fire: :angry2: :angry2: :serius2: :serius2:
-
น่าสนุก :-[
พ่อกับแม่มหาทันสมัยเน๊าะน่ารักมาก
:mew1:
-
ทะเลหวานเลยอ่ะ
-
พี่บอมบ์คงไม่นอกใจนะ
เฮ้ออ ชักคิดหนัก
แต่ก็นะไม่ว่าที่พี่บอมบ์มองผญ.เพราะพี่แกไม่ได้เป็นเกย์ เมื่อก่อนออกจะเจ้าชู้ด้วยซ้ำ
-
ช่วยตอบหน่อย ชาลี ลูกใคร เอ่ย เสียดายไม่ได้อ่านครั้งแรก
-
บิ้วคือใคร??? นางมาทำอะไร??? ม่ายยยยยย
ไปเที่ยวทะเลสนุกสนานกันเหลือเกิน
ขำแม่อิหนู จะถอดชั้นในให้อิหนูใส่ ฮากร๊ากเลย
-
เทึ่ยวทะเลครั้งนี้มาเป็นครอบครัวใหญ่มากๆ มีความสุขสนุกมากจริงๆ
แถมพ่อแม่มหาก็รับรู้เรื่องของมหากับหมวดเต้ยแล้ว และรับได้ด้วย :mc4:
:mew1: :L2:
-
ขอบคุณ :)
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:ครอบครัวสุขสัน :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
ติดใจหญิงคนนั้น จะก่อมาม่าไรอ่ะเนี่ย
-
ยังติดใจบิวอยู่อ่ะ มิอาจปล่อยผ่าน
สองแสบช่างน่ารัก เทใจให้น้องแสบซ่าดีก่า
-
เพิ่งเห็นว่าเอามาลงใหม่ .. ขอบคุณนะครับ
จะตามเป็นกำลังใจให้ต่อเหมือนเดิม กลับมาอ่านอีกครั้งก็หลงแสบซ่าอีกจนได้ อิอิ
-
:katai1:
-
สนุกสนานกันใหญ่เลย
-
น่าสงสาร 2 ผู้หมวดจัง
:katai2-1: :katai2-1:
-
แกล้งกันตั้งแต่หัวดำยันหัวหงอก ช่างเป็นครอบครัวที่อบอุ่นจริงๆ แสบซ่าก็น่ารัก
-
เห็นคอมเม้นด่าบอมตอนที่แล้ว แล้วสยองเลย 555555 รอบอมไปขอบูมอยู่นะ
-
ตอนที่ ๗๑
“ไปไหนกันมาเหรอบอมบ์”หมวดบูมนุ่งผ้าเช็ดตัวดูทีวีคนเดียวในห้อง พอผมเปิดประตูเข้าไปก็ทำหน้าเหวอๆใส่
“ไปนั่งเล่นมา อะไร พร้อมสำหรับคืนนี้แล้วเหรอ”ผมผลักหมวดบูมคร่อมทันที
“พร้อมบ้าอะไรเล่า ยังไม่ได้อาบน้ำเลย”
“อาบพร้อมกัน”
“อย่ามาทะลึ่ง เออะ อิ่มอ่ะบอมบ์”ดูสิ พอสนิทกันก็เรอใส่หน้ากันซะแล้ว
“ก็เห็นง่วนอยู่กับเมนูอาหาร ขนาดว่าผมออกไปข้างนอกยังไม่สนใจกันเลย”
“หูย งอนกันซะด้วย เออ กับข้าวเขาอร่อยดีนะบอมบ์ นี่ถ้าไม่อิ่มก่อนจะซัดให้เรียบเลย”
“อาบน้ำกัน”ผมก้มลงซุกที่ซอกคอผู้หมวด
“อูยยยย เสียวว่ะบอมบ์ ต่างคนต่างอาบดีกว่าไหม”
“ไม่ดีครับ นะๆๆๆ”
“อ้อนตีนกูจริง”
“หึหึ”
“ปิดม่าน ปิดประตูห้องน้ำด้วย”สำเร็จ ขอปิดม่าน ปิดประตูจู๋จี๋กับที่รักก่อนนะ
ตื่นเช้ามาด้วยความปลอดโปร่ง ผมรีบลงจากเตียงไปอาบน้ำล้างหน้าแล้วเคาะห้องแม่เพื่อดูลูก เจ้าลูกชายยังหลับปุ๋ยเลยครับ เสียดายไม่ได้พาแม่ดูตะวันขึ้น พรุ่งนี้ค่อยว่ากันแล้วกันครับ ผมนั่งมองเจ้าลูกชายแปบหนึ่ง ทั้งคู่ก็ตื่นขึ้น ตื่นมาทำหน้ามึนๆใส่ผมก่อนจะปีนๆไต่ๆมานั่งซบที่ตัก
“นอนอิ่มไหมลูก”ผมก้มลงมองหน้าใสๆของเจ้าลูกชายที่ทำหน้าง่วงๆ ผมให้ลูกนั่งซบอีกครู่หนึ่งจึงพาไปอาบน้ำแปรงฟัน โดยมีแม่เป็นคนคอยช่วยบอกช่วยสอน ผมยังเลี้ยงลูกไม่เก่งเท่าไหร่ แต่ในหลายๆอย่างผมก็ทำเองนะครับ เปลี่ยนผ้าอ้อม ป้อนข้าว ป้อนนม สารพัดอย่าง มีบางเวลาที่ลูกป่วนเอามากๆ ผมก็เคยเหนื่อยเหมือนกันครับ แต่ก็พยายามระงับอารมณ์ไว้ ไม่ดุลูก เพราะผมคิดว่าตอนผมเด็กๆผมคงจะซนกับแม่มากกว่านี้ ยังจำได้เลยว่า ผมเรียน ป.๔ แล้วยังให้พ่อกับแม่อุ้มไปโรงเรียนเลย ผมก็ทำเวรทำกรรมกับพ่อแม่ไว้เยอะเหมือนกันนะ พอมาเจอลูกซน ลูกงอแงเอาแต่ใจในบางครั้ง ผมเลยไม่ดุลูก ไม่ตีลูก ก็พยายามเลี้ยง พยายามอดทนให้มากๆ เพราะถ้าเมื่อไหร่เราทำให้ลูกกลัว ผมกลัวว่าลูกจะฝังใจ วัยเด็กเป็นวัยที่ยังไม่ประสีประสาก็จริง แต่ถ้าเกิดเราไม่ระงับอารมณ์ ตะคอกลูก ดุลูก หัวใจดวงน้อยๆของลูกก็จะเต็มไปด้วยความกลัว เขากลัวคนอื่นก็พอว่านะครับ แต่กลัวพ่อแม่ตัวเองนี่ ผมว่าคนเป็นพ่อเป็นแม่คงทรมานน่าดู
“แสบ ซ่า ยิ้มหล่อให้พ่อถ่ายรูปหน่อย เอ้า หนึ่ง สอง สาม ยิ้มมมมมมมม”ผมฉีกยิ้มให้เจ้าตัวเล็กแล้วถือสมาร์ทโฟนตั้งท่าถ่ายรูปเจ้าลูกชายที่อาบน้ำปะแป้ง เจ้าตัวเล็กทั้ง ๒ ของผมทำหน้างงๆใส่แต่ก็ยอมยิ้มนิดหน่อย ผมกดชัตเตอร์รูปภาพไปหลายรูปก่อนจะก้มลงหอมแก้ม รักมากขึ้นทุกวัน นี่ถ้าผมต้องไปทำหน้าที่ต่อ ผมคงจะคิดถึงลูกมากแน่เลย “แม่ยิ้มหน่อย เอ้า หนึ่ง สอง สาม ยิ้มมมมมม”ผมหันกล้องไปที่แม่ผมบ้าง แม่ผมก็ยิ้มนิดหน่อย จากนั้นก็หอมแก้มแม่ครับ
“วันนี้จะไปไหนกันลูก ไปดำน้ำเหรอ”
“ครับ ไปนั่งเรือยอร์ชเล่นด้วยกันแม่”
“แม่ว่า แม่จะเมาเรือเอานะสิ จะไปก็ไปกันหนุ่มๆ สาวๆ แม่มันแก่แล้ว”
“นะแม่ ลองไปดูสักหน่อย แล้วรู้ได้ไงว่าเมาเรือ เคยนั่งเรือยัง”
“ยัง แม่ก็พูดไปงั้น เห็นมันโคลงเคลงๆ ชวนเวียนหัว เอ้า ไปก็ไป แต่ถ้าให้แม่ลงไปดำผุดดำว่ายกับพวกแกก็คงไม่ไหวเหมือนกันนะ หนุ่มๆสาวๆมีแรงก็เล่นกันไปเถอะ แม่ขอนั่งดูแล้วกัน”
“ครับ ป่ะตัวเล็ก ไปกินข้าวกัน ข้าวยัง”
“อำๆ”เจ้าแสบมองหน้าผม ทำหน้างงใส่พ่ออีกนะลูก
“ครับ อำๆ กินข้าวไง ป่ะ”
ความซนของเจ้าลูกชายไม่มีสิ้นสุด กว่าจะป้อนข้าวอิ่ม ผมต้องอุ้มไปเดินที่ชายหาด ผมอุ้มเจ้าแสบ ส่วนไอ้ภีมอุ้มเจ้าซ่า มีแม่ผมกับพี่พรคอยช่วยผลัดกันป้อนข้าว กินไปเล่นไป แต่ผมไม่ได้ให้เล่นน้ำนะครับ แค่พามาเฉียดๆ ตอนนี้คนอื่นก็ตื่นกันหมดแล้ว หาข้าวปลาอาหารกันกินรับผิดชอบตัวเอง ผมว่าจะไปดำน้ำดูปลา ปะการังสักประมาณ ๑๐ โมง เพราะถ้าสายกว่านี้ไม่ไหวเหมือนกัน แดดแรง ไม่ได้ห่วงผิวตัวเองนะครับ ห่วงสุขภาพลูก ก็มีนิดหนึ่งที่กลัวผิวมันจะกร้านแดดจนเกินไป แต่อย่างว่ามาถึงทะเลแล้วตัวไม่ดำกลับบ้านนี่เหมือนมาไม่ถึง จริงไหมครับ
กิจกรรมยามเช้าของเราเดินทางมาถึง เราเช่าเรือกัน ๓ ลำ กระจายๆกันไปครับเพราะคนมันเยอะจริง ก็มีครูที่สอนดำน้ำมาบอกทริคเล็กๆน้อยๆ ผมไม่ได้ดำกับเขานะครับเพราะต้องอุ้มลูก ดูแลเจ้าตัวเล็ก ก็ไม่ได้น้อยใจอะไรหรอกครับ ผมมาดำบ่อยแล้วละ มาภูเก็ตทีไรก็มาดำน้ำดูปะการังตลอด
“หูย ข้างล่างสวยมากเลย มีปลาว่ายใกล้ๆด้วย”ไอ้ภูมิพูดอวดสิ่งที่ตนได้เห็น
“บู”เจ้าตัวเล็กมองหน้าไอ้ภูมิแล้วเรียก พลางชี้นิ้ว
“พี่ภูมิไง พี่ภูมิว่ายน้ำ เจอปลาตัวเล็กๆด้วย”พี่ภาพูดกับเจ้าตัวเล็ก เจ้าลูกชายก็ทำหน้าเหมือนจะเข้าใจ แหม รู้ไปซะทุกเรื่องนะไอ้ตัวแสบของพ่อ
“พี่ภูมิเจอปลาด้วย มันว่ายวิ้งๆๆๆๆๆ”ไอ้ภูมิเอามือประกบทำเป็นตัวปลาว่ายไปมา หยอกล้อกับเจ้าลูกชาย เจ้านี่ก็หัวเราะคิกคัก อารมณ์ดีเสียจริง
ทุกคนต่างสนุกสนานกับการดำน้ำดูปะการัง จนเกือบบ่ายเราจึงขึ้นฝั่งครับ ขึ้นมาอาบน้ำท่ากินข้าวปลาอาหาร ทุกคนต่างบริการตัวเอง นั่งเล่นสักพักหนึ่งพี่ติกับพี่ชิตก็เดินทางมาถึง ไม่ได้มากันแค่ ๒ คน พาเมียพี่แกมาด้วย
“พี่ติ พี่ชิต สวัสดีครับ”ผมยกมือไหว้ทันทีที่เห็น หมวดบูมหมวดเต้ยรีบไปช่วยลากกระเป๋าพ่อตัวเองทันทีเลยครับ
“สวัสดีบอมบ์ พี่เบิ้ล พี่น้อย พี่นิด สวัสดีพี่ แม่ สวัสดีครับ”
“อือๆ สวัสดีๆ”
“สวัสดีจ้า”
“ไหนหลานล่ะบอมบ์ อยากเห็นหน้า”พี่ชิตถามผม
“ไม่รู้พี่ๆเขาพาไปไหนแล้วอ่ะพี่ เมื่อกี้ยังอยู่แถวนี้เลย”
“อือ คงจะโตขึ้นเยอะเนอะ เดี๋ยวยังไงขอเอาของไปเก็บแปบนะ ขออนุญาตสักครู่นะครับ”
“ค่ะ เชิญตามสบายเลยนะคะ”แม่ผมยิ้มให้ พี่ชิตเอาของไปเก็บ แล้วพี่ติก็ตามไป หายกันไปพักใหญ่จากนั้นผู้ใหญ่ก็มานั่งพูดคุยทักทายกัน เขาก็คุยเรื่องงานเรื่องการ เรื่องนั่นนี่ไปเรื่อยเปื่อย จนไอ้ซันกับฟางพาลูกชายผมเข้ามาในโถง มาถึงพี่ติแย่งไปอุ้มไปหยอกเล็กน้อยก่อนที่เจ้าลูกชายจะงอแงทำหน้าง่วงนอน
“มำๆ”เจ้าซ่าทำหน้าอ้อนผม
“ปล่อยพ่อก่อนสิ เดี๋ยวพ่อจะเทนมให้”ผมพยายามแกะเจ้าลูกลิงที่เกาะตัวผมแน่นยิ่งกว่าอะไรดี พอให้แม่ผมอุ้มก็ทำหน้าบู้บี้ใส่ ผมรีบเทนมใส่ขวดอย่างรวดเร็วจากนั้นก็ให้ไอ้ซันกับมหาอุ้มมาที่ห้องแม่ผม เจ้าตัวเล็กงอแงมาตลอดทางเลยครับ จนมาถึงที่นอน พอวางลงนอนก็พากันปีนมานั่งซุกที่ตักผม “อ้าว ไหนว่าจะนอนอ่ะลูก”ผมมองหน้าลูกงงๆ ผมวางลูกให้นอนก็ไม่ยอมนอนครับ จะมานั่งตักผมอย่างเดียว สุดท้ายเลยต้องนอนเป็นเพื่อน ช่วงนี้อาศัยเทคโนโลยีอย่างเดียวไม่ค่อยได้อ่านหนังสือให้ลูกฟังเลยครับ ชักจะเริ่มขี้เกียจมากขึ้นทุกวัน
ลูกหลับแล้ว แล้วพ่อจะอยู่ทำไม ก็หลับตามไปด้วย แต่หลับได้ไม่นานครับ ชั่วโมงเดียวก็ตื่น วันนี้แม่ผมกับลูกสะใภ้ไปเดินเที่ยวซื้อข้าวของ ก็ตามสไตล์ของผู้หญิงครับ ไปซื้อข้าวของเสื้อผ้า ส่วนผู้ชายอย่างพี่ๆก็เข้าไปนวดตัว แล้วหนุ่มโคถึกอย่างพวกผมก็หากิจกรรมทำซึ่งมีเยอะมากเลยครับ ส่วนผมก็ไม่ได้ไปไหน อยู่กับลูก ที่จริงอยากพาลูกไปเที่ยวในหลายๆที่นะครับ แต่กลัวลูกพักผ่อนไม่เพียงพอ เด็กกำลังอยู่ในวัยกินวัยนอน ต้องการความเจริญเติบโตทางร่างกาย ก็เอาตามที่เหมาะสมไปครับ พูดเหมือนดูดีเนอะ แต่พอเอาจริงก็พาลูกเที่ยวแหลกลาญเหมือนกัน ฮ่าๆๆๆ
“ไม่ได้ไปเที่ยวกับเขาหรอกเหรอ”หมวดบูมโทรเข้าเครื่องผมให้ผมเปิดห้องให้ เจอหน้าดำๆแล้วอดขำไม่ได้
“ไม่อ่ะ ลูกนอนอยู่เหรอ”
“อือ”ผมพยักหน้าแล้วเดินมานั่งข้างเตียง เจ้าลูกชายหลับปุ๋ย มองแล้วก็หมั่นเขี้ยวลูกตัวเอง หยิบโทรศัพท์มาถ่ายรูปสักหน่อย ที่จริงอยากได้กล้องถ่ายรูปดีๆสักตัวนะครับ เพียงแต่ว่าซื้อไปแล้วโอกาสใช้ในตอนนี้ยังมีน้อย แล้วเทคโนโลยีของมือถือก็พัฒนาไปรวดเร็วมากทำให้เราไม่ต้องพกกล้องตัวบะเร่อบะร่า ก็ใช้มือถือถ่ายมันไปก่อนแล้วกัน ปลดเมื่อไหร่ค่อยว่ากันอีกที
“พ่อให้มาถามว่าเมื่อไหร่พี่บอมบ์จะไปบอกพ่อว่าเราคบกัน”
“หือ”ผมหันหน้าไปมองหมวดบูมอีกครั้งหนึ่ง เมื่อกี้ได้ยินแต่ไม่ชัดเจนเท่าไหร่
“พ่อให้มาถามว่าเราคบกันเหรอ แล้วเมื่อไหร่พี่บอมบ์จะบอกพ่อ”
“อ้าว พี่ติรู้แล้วเหรอเนี่ย กะว่าจะฉุดลูกชายเอาไปทำเมียก่อนนะ รอลูกโตแล้วค่อยไปขอขมาที่หลัง”ผมพูดติดตลก
“เอ่อ รู้สึกว่าโดนจับทำเมียไปตั้งหลายครั้งแล้วนะบอมบ์ สัส ก็ไปบอกพ่อแล้วกัน คงไม่มีอะไรหรอก ท่านแค่อยากได้รับคำยืนยันว่าจะดูแลลูกชายตัวน้อยๆของท่านจนฟ้าดินสลาย”หมวดบูมทำหน้าเพ้อ
“นี่คือเรากำลังดูอาละดินอยู่ใช่ป่ะ”
“ฮ่าๆๆๆ เออๆ ก็มาบอกแค่นี้ อยากไปว่ายน้ำ เย็นนี้ว่ายน้ำกัน เห็นนมฝรั่งแล้วมันรู้สึกคึกคัก”
“เห็นนมผมแล้วรู้สึกไง ไม่คึกคักบ้างเหรอ”
“เอ่อ ถ้าจะนมใหญ่ขนาดนี้ ไปซื้อยกทรงใส่เลยดีไหมพี่”หมวดบูมยื่นมือมาบีบหน้าอกแข็งๆของผม ปกติของคนมีกล้ามเนื้ออุดมสมบูรณ์แบบบะเร่อบะร่า แต่ถามว่านมผมใหญ่ไหม ก็ไม่รู้เหมือนกัน มันก็เป็นก้อนๆนะ แต่ไม่ได้นุ่มหรือบึ้มบั้มตั้งเต้าแบบผู้หญิงเท่านั้นเอง มันก็เป็นกล้ามเนื้อส่วนหน้าอกอ่ะ ส่วนของหมวดบูมก็มีครับแต่ไม่ได้ใหญ่โตแบบหน้าอกของผม
“ขอกินนมหน่อย”ผมเลิกเสื้อหมวดบูมจะเอาหน้าซุก
“หือ พอๆ เมื่อคืนก็อ่วมอรทัยไปแล้วไม่ใช่เหรอ บอกว่าอย่าทำรอยก็ไม่ยอมฟัง ดีนะไม่มีใครเห็น”มีรอยแดงๆที่ใกล้ๆกับหัวนมของหมวดบูม พี่แกทำหน้าเครียดๆ หึหึ ไม่อยากจะให้เป็นรอยหรอกครับ แต่มันหมั่นเขี้ยว กัดเพลินเลยแดงเห่อขึ้นมาซะงั้น
“มาทะเลแล้วเป็นไงบ้าง”
“มองหน้าสิ”หมวดบูมชี้ที่ใบหน้าตัวเอง ผมหันไปมองหน้าพี่แก ผิวขึ้นกว่าเดิมนิดหน่อย พี่แกไม่ได้เป็นคนขาวมากนะครับ แต่ขาวกว่าผม ส่วนที่โดนแดดโดนฝนก็เข้มๆตามสภาพไปครับ ในร่มผ้านี่สิขาว เนียนด้วย ผมชอบนอนลูบหลังผู้หมวด ไม่นุ่มแต่มันเนียน กับอดีตแฟนของผมก็เหมือนกันนะ ผมชอบนอนกอดแล้วลูบที่แผ่นหลัง ผิวผู้หญิงนะนุ่มและนิ่มมาก ส่วนของที่รักตรงหน้าผิวจะเนียนแต่แข็งแกร่ง ไม่นุ่มมือก็จริงแต่สัมผัสแล้วแปลกใหม่เสมอ เฮ้อ กูเพ้อถึงแผ่นหลังแบบเมื่อคืนอีกแล้ว “เฮ้ยบอมบ์ ให้มองหน้าไม่ได้มองอย่างอื่น วู้ ดูทำหน้าเข้าสิ คิดอะไรไม่ดีแน่เลย”
“รู้ด้วยเหรอ”ผมฉีกยิ้ม
“เราอยู่ด้วยกันมาเกือบปีแล้วนะบอมบ์ มองตาก็พอจะรู้ว่าคิดอะไร โดยเฉพาะเวลาอยู่กับมหา ที่จริงแยกๆกันบ้างก็ดีนะ มหาเป็นคนดี มีจิตใจอ่อนโยน มาคบกับมึงแล้ว กลายเป็นคนบ้ากามไปในพริบตา”
“ผมผิดเหรอ”ผมยังยิ้มโชว์ฟันขาว ไม่รู้มีเศษผักชีติดฟันหรือเปล่า แต่มั่นใจว่าวันนี้ไม่ได้กินผักชีครับ ถ้าจะมีก็พริกล่ะมั้ง ฮ่าๆๆ
“ผิดมาก ทำคนนิ่งๆให้กลายเป็นคนหื่นเนี่ย”
“ฮ่าๆๆๆ มันอยู่ที่ตัวมันเองมากกว่าเหอะ ดูอย่างผู้หมวดสิ ผมชวนหื่นตั้งหลายครั้งแล้วทำไมไม่เห็นหื่นกับผมบ้าง”
“มีนะ แต่ไม่แสดงออก วู้ คุยเรื่องอื่นเลย เดี๋ยวของขึ้นจะลำบากกันทั้งคู่”
“ผมไหวนะ”
“แล้วถามกันบ้างไหมว่าไหวหรือเปล่า”
“เหอ นอนอย่างเดียวไม่ได้ออกแรงสักหน่อยก็มาบอกว่าเหนื่อย คนเหนื่อยควรจะเป็นผมมากว่า”
“แล้วมึงเคยเหนื่อยไหมล่ะ เมื่อคืนแม่งจ้วงเอาๆ ไม่เอาแล้วเว้ย เปลี่ยนเรื่อง คืนนี้ขอลากิจด้วยนะ หมดแรง ไปนอนกับไอ้มหาเลย ๒ คน”
“เรื่องอะไรล่ะ มีแฟนก็ต้องนอนกอดแฟนสิ”ผมเอาแขนพาดไปที่ต้นคอของหมวดบูม กึ่งๆกอดอ่ะครับ จากนั้นเราก็นั่งคุยกัน คุยเสียงเบาๆครับ คุยดังเดี๋ยวลูกตื่นมาเตะ ไม่ดีครับ
“น่าจะอยู่เล่นสงกรานต์ด้วยกันที่กทม.เนอะ”
“ทิ้งบ้านมานานแล้ว แม่บ่นๆว่าอยากกลับบ้านตั้งหลายวันแล้วอ่ะ”
“ก็อยู่เป็นเพื่อนเข้าเวรหน่อยดิ เดี๋ยวไปขอแม่ให้”
“อ้อนเหรอ”
“เออดิ ให้ ๒ ครั้งก็ได้”ชูนิ้วชวนทะลึ่ง ไหนว่าไม่คุยเรื่องนี้แล้ววะ
“คิดว่าเอามาล่อแล้วจะอยู่เหรอ”
“ก็คิดว่าน่าจะอยู่เลยต้องเอามาล่อ แล้วจะอยู่ไหม”
“หึหึ อยากอยู่ด้วยจัง คืนละ ๒ ครั้งเอวคงได้เคล็ดพอดี เดี๋ยวพฤษภาผมก็กลับมาทำงานเหมือนเดิมแล้ว อยากกลับไปอยู่บ้านบ้าง รู้สึกว่าทางบ้านเริ่มจะมีปัญหาก่อตัว”
“อุตส่าห์ลงทุนเปลืองเนื้อเปลืองตัวไม่สนใจกันซะแล้ว อือ กลับก็กลับ แล้วไอ้ซันต้องกลับด้วยไหม จะได้บอกผู้กองให้”
“ไม่รู้มันสิ แล้วแต่มัน ที่ผมกลับไปเพราะอยากไปเคลียร์เรื่องที่นาอ่ะ จะไปตกลงกับคนเช่าว่าจะเอายังไง แล้วจะไปทวงหนี้ด้วย”
“เป็นนายทุนเหรอ”
“ไม่หรอก ก็ช่วยๆกันเหอะครับ ปีนี้ผมว่าจะให้พี่นพทำคนเดียวมั้ง ให้คนอื่นทำแล้วเรื่องเยอะ นี่ผมว่าผมก็ไม่ได้คิดค่าเช่าไม่แพงนะ ไม่มีใครอยากจะให้เลย หึ เขาคิดว่าผมเป็นเพื่อนเล่นมั้ง”พูดถึงเรื่องนี้แล้วก็มันคันมือคันตีน คือที่นาผมก็มีเยอะพอสมควร มรดกตกทอดจากพ่อ และมรดกของแม่ผมรวมกันก็เกินร้อยไร่ ทีนี้ครอบครัวผมไม่ได้ทำนาเกือบ ๑๐ ปีแล้ว ปล่อยให้คนอื่นเช่าทำ แม่ผมเป็นคนคิดค่าเช่า ก็ไม่ได้แพงอะไรมากมายเพราะถือว่าช่วยๆกัน ปีแรกๆก็จ่ายค่าเช่าดีครับแต่พอหลังๆชักจะเริ่มหาเล่ห์กลเบี้ยวค่าเช่า แม่ผมก็ไม่ค่อยอะไรเพราะคิดว่าเขาคงไม่มีจะจ่ายจริงๆ คงติดหนี้ติดสินค่าใช้จ่ายเยอะ แม่ผมก็ไม่ได้เอาเต็มจำนวน ลดให้แล้วลดให้อีก ปีล่าสุดก็ยังมีคนลองดี ไม่จ่ายค่าเช่าหลายคน ปีนี้ผมเลยคิดว่าต้องไปเคลียร์กันสักหน่อย ถือว่าช่วยเหลือกันเยอะมาพอสมควรแล้ว เดี๋ยวกลับบ้านค่อยไปว่ากันครับ
“บู”เจ้าตัวเล็กคลานมาแล้วจับหัวหมวดบูมเรียกชื่อ ผมรีบหันไปมอง เจ้าซ่านั่นเอง ส่วนเจ้าแสบยังหลับอยู่ครับ
“ครับ ตื่นแล้วเหรอ”
“บำๆ”เจ้าซ่าคลานมาที่ผมแล้วไต่ๆตัวผมไถลลงมานั่งตักจนได้ ผมก้มลงหอมแก้มฟัดเหวี่ยงเบาๆ เจ้าตัวเล็กหัวเราะคิกคักถูกใจ ผมอุ้มพาไปล้างหน้าล้างตา เปลี่ยนผ้าอ้อมแล้วจับใส่กางเกง เจ้าตัวเล็กเดินไปนั่งที่ตักหมวดบูมแล้วหยิบรีโมทมาเล่น นั่งเล่นสักพักเข้าแสบก็ตื่น
“แอ๊”ผมรีบโผล่หน้าขึ้นไปให้ลูกเห็นหน้าทันที ให้ลูกรู้ว่าเขาไม่ได้อยู่คนเดียว
“ไงสุดหล่อ ตื่นแล้วเหรอ หืม ตื่นแล้วเหรอ”ผมเอาหน้าไปซุกที่พุงเจ้าตัวเล็ก
“อือ”เจ้าตัวเล็กจับที่หัวผม ผมเงยหน้าก่อนจะก้มหอมแก้มลูกชาย แล้วอุ้มพาไปล้างหน้าล้างตาเปลี่ยนชุดใหม่ จากนั้นก็พาออกจากห้องลงไปด้านล่าง ไปหาของกิน ร้อนๆแบบนี้คงไม่มีอะไรจะอร่อยเท่าไอศกรีมใช่ไหมครับ ผมสั่งไอศกรีมถ้วยใหญ่มา ๑ ถ้วย เจ้าตัวเล็กตาโตใส่เชียวครับ แย่งช้อนจะตักกินเอง
“เดี๋ยวพ่อป้อนลูก ไม่ต้องตักกินเอง เดี๋ยวเลอะ”
“แอ๊ บำๆ”เจ้าตัวเล็กไม่ยอม
“แสบ นั่งนิ่งๆ ไม่งั้นพ่อไม่ให้กินแล้วนะ หนูตักก็เลอะเต็มตัวสิ มาพ่อป้อนมา”เจ้าตัวเล็กไม่ยอม ผมเลยต้องจับมือแล้วค่อยๆตักไอศกรีมให้เจ้าตัวเล็กป้อนตัวเอง เฮ้อ ลูกดื้อเหมือนพ่อมันเลยครับ ฮ่าๆๆ กว่าเจ้าตัวเล็กจะพอใจก็นานเหมือนกัน ไอศกรีมละลายไปบ้างเล็กน้อยแต่ไม่เหลือเพราะมี อามหา กับ พี่หนูคอยช่วยแย่งกิน ส่วนหมวดบูม หมวดเต้ยไปเทคแคร์พ่อแม่ตัวเองครับ
-
“อาบอมบ์ ว่ายน้ำกัน”ไอ้กลางชวนผม พี่น้องภูมิ ภีม ก็พร้อมแล้วครับ
“เลี้ยงลูกให้ดิ”ผมมองหน้า ก็อยากว่ายกับเขาเหมือนกันนะ แต่ว่าลูกนี่สิ จะโยนภาระไปให้คนอื่นมันก็ไม่ควรทำ ลูกของเรา เราต้องดูแล
“แสบ ซ่า ว่ายน้ำกัน”
“อ๊า”พอได้ยินว่าว่ายน้ำก็หน้าชื่นตาบานเชียวไอ้ลูกชาย
“ไม่ต้องเลย อยู่นี่แหละ เรายังเล็กอยู่”ผมมองหน้าเจ้าลูกชาย
“บี”ไอ้ลูกชายตัวแสบชี้ที่ไอ้ภีม ไอ้ภีมหันมามองแล้วคว้าตัวไปอุ้ม
“มีอะไรเหรอ อยากว่ายน้ำล่ะสิ ป่ะ ว่ายน้ำกัน พาน้องไปว่ายน้ำนะอา”
“เฮ้ยภีม มึงจะพาไปว่ายยังไง ไม่รู้เหรอว่าน้องยังเล็ก ว่ายน้ำก็ไม่เป็น แสบมานี่มา”
“อ๊า”เจ้าตัวเล็กไม่สนใจผมเลยครับ กวักมือ จากนั้นพี่ๆก็ไปหาอุปกรณ์มาได้ครับ เป็นห่วงยางกับกะละมัง เอากะละมังวางซ้อนในห่วงยางแล้วจับลูกชายตัวดีของผมนั่งในกะละมัง ผมได้แต่ส่ายหัวกับความคิดแผลงๆของพวกมัน เจ้าตัวดีก็เหลือเกินครับ หัวเราะคิกคักสนุกสนานเฮฮา โดยไม่รู้ว่ามันอันตรายบ้างเลย
“ว้าย ภีม พาน้องไปเล่นน้ำแบบนั้นได้ไง เอาขึ้นมาเดี๋ยวนี้”พี่ภาร้องตกอกตกใจกับภาพที่เห็น “ภีม พาน้องขึ้นมา เดี๋ยวตกน้ำตกท่าไปใครรับผิดชอบหึ๊ เล่นอะไรให้มันดูความเหมาะสมหน่อยสิ ไม่รู้เหรอว่าน้องยังเล็กอยู่น่ะ”
“ไม่เห็นต้องดุเลยแม่”ไอ้ภีมเถียง
“ถ้าไม่ดุแกจะฟังเหรอ แสบ ซ่า มานี่ลูก บอมบ์ปล่อยให้ลูกเล่นแบบนี้ได้ไง มันอันตรายนะ”พลอยฟ้าพลอยฝนไปด้วยเลยครับ
“เล่นอะไรกันอ่ะภีม ไม่รู้จักโต ถ้าเกิดห่วงยางคว่ำไปใครจะคว้าน้องทัน หึ๊”พี่เบิ้ลดุลูกชายแล้วครับ
“โหยพ่อ นิดเดียวเอง”
“นิดเดียวของแก แต่ถ้าน้องเกิดจมน้ำขึ้นมา มันจะนิดเดียวอีกต่อไปไหม ชอบนักไอ้เล่นแผลงๆเนี่ย มานี่เลยตัวแสบ ดื้อจริง”พี่เบิ้ลดุไอ้ภีมก่อนจะก้มลงไปอุ้มลูกชายผมแล้วพูดด้วยความเอ็นดู เจ้าตัวเล็กมองห่วงยางตาละห้อยเลยครับ แล้วสุดท้ายเป็นไง
“แงๆๆๆๆ”ร้องไห้น่ะสิ เอาแล้วไง กูจะโอ๋ลูกยังไงวะ เจ้าตัวเล็กร้องงอแงชี้ไปที่ห่วงยางอย่างเดียว พี่เบิ้ลอุ้มพาออกไปแต่ร้องลั่นและดิ้นด้วยครับ เอาล่ะสิ
“ชูว์ ไม่เอาไม่ร้อง เดี๋ยวพ่อเบิ้ลพาไปเดินทะเลนะ”
“แงๆๆๆๆ”มีเหรอจะฟังครับ จะไถลตัวลงอย่างเดียว ผมเดินตามไป ร้องทั้งพี่ทั้งน้องเลยครับ เฮ้อ พี่เบิ้ลเดินพาออกมาที่ทะเลแล้วเจ้าตัวเล็กยังไม่ยอมหยุดร้อง จนผมต้องไปขออุ้มด้วยแขนซ้ายขวา
“จุ๊ๆๆ ไม่เอา ไม่ร้อง เดี๋ยวพ่อพาเดินไปดูปูตัวใหญ่ๆดีไหม”หาเรื่องหลอกเด็กไว้ก่อนครับ เจ้าตัวเล็กร้องชี้ไปที่ห่วงยางอย่างเดียวเลยครับ แต่เจ้าลูกชายตัวดียังร้องงอแงไม่ยอมครับ ผมเลยต้องพาเดินชี้นกชี้ไม้ ชี้ไปที่ทะเลบ้างอะไรบ้าง กว่าจะหยุดร้องไห้นี่ร่วมชั่วโมง บอกแล้วอย่าให้พี่แกงอแงใส่ นานๆมาทีนี่จัดเต็ม
“ยิ้มหล่อก่อนสิ ยิ้มมมมมมม”
“อือ”เจ้าลูกชายทำหน้างงๆ ใบหน้าเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา จะเช็ดให้มือก็ไม่ว่าง เลยวางถูกบนตักทั้ง ๒ คนแล้วเช็ดหน้าเช็ดตาให้เรียบร้อย
“หล่อแล้ว ลูกพ่อหลอแล้วเว้ย”ผมยิ้มให้ลูกชาย เจ้าตัวเล็กลงเดินบนพื้นทรายเตาะแตะ แต่ไม่กล้าลงทะเล ผมก็นั่งชวนเล่น มีคนเดินไปมายิ้มให้ด้วย ผมก็ยิ้มกลับ ลูกชายเล่นดินเล่นทรายจนพอใจครับ แล้วแม่ผมจึงตามมาเจอ
“พาลูกมาซะไกลเชียว แม่โทรหาก็ไม่รับอีก”
“ไม่ได้เอามือถือมาอ่ะแม่”มาตัวเปล่า เสื้อก็ถอดเปลือยหน้าอก ใส่แค่กางเกงขาสั้นตัวเดียวอยู่เนี่ย
“พาพ่อมาเที่ยวเล่นหรอลูก หืม”แม่ผมลูบหัวเจ้าเด็กแสบ ๒ ตัว แสบสมชื่อจริงๆ
“อ๊ะ”เจ้าแสบชี้ไปที่ทะเล ไม่ได้รู้เรื่องอะไรเล้ยยยย นั่งกล่อมลูกอยู่อีกครู่หนึ่งจึงพาเดินกลับไปที่โรงแรม ก็ไกลเหมือนกันนะครับ เล่นเอาซะหอบเลยทีเดียว ทีแรกก็คิดว่าจะนั่งรถกลับ แต่อยากเดิน พอเดินเข้าจริงก็หอบเหมือนกันนะครับ
มาถึงโรงแรมไอ้ภีมกับพี่น้องตัวป่วนก็ทำหน้าจ๋อยๆครับ คงจะโดนพี่เบิ้ลดุไปเยอะเลยมั้ง ปกติพี่เบิ้ลนานๆจะดุลูกชายทีนะครับ เพราะถือว่าเรามีอะไรเราคุยกันก่อน เคารพทุกสิทธิทุกเสียงภายในบ้าน มีอะไรคุยกัน ทำความเข้าใจกัน และพยายามไม่ปิดบังเรื่องที่ทางบ้านควรจะรู้ พี่น้องภูมิ ภีมก็ดีครับ พูดง่าย แต่บางครั้งก็มีดื้อ มีซน มีความคิดแบบแปลกๆ จนพี่เบิ้ลต้องดุในบางครั้ง พี่เบิ้ลไม่ได้ปิดกั้นทางความคิดแต่จะเป็นคนชี้แจงหรือถามจนกว่าความคิดเหล่านั้นมันตกผลึกจริงๆ คนผ่านร้อนผ่านหนาวมาเยอะ เขาย่อมรู้อะไรดีไม่ดีกว่าพวกเรารุ่นหลังๆ แต่กับบางคนก็แก่ตัวเปล่า ก็อย่าไปว่าเขา ทุกคนมีคุณค่าในตัวเองทุกคน ไม่มีใครเด่นกว่า ไม่มีใครด้อยกว่า เพราะจุดสุดท้ายก็แค่ที่นอนกว้างศอกยาววามีฝาที่ไม่สามารถส่งชิงโชคได้ มันก็แค่นี้
“ขอโทษนะอา ผมมันดื้อเอง”ไอ้ภีมยกมือไหว้ผม ผมก็พยักหน้ารับไว้ไม่ได้ อุ้มลูกอยู่
“บี”เจ้าแสบเรียกชื่อพี่ชายแล้วโผเข้าใส่ เด็กหนอเด็ก นี่แหละเขาเรียกว่าเด็กครับ ใสๆ
“ครับผม พาพ่อไปเดินเที่ยวมาเหรอ หืม”ไอ้ภีมรับเจ้าแสบไปอุ้ม ส่วนเจ้าซ่ากอดคอผมทำหน้าเพลียๆ
“บำๆ”เจ้าแสบชี้มาที่ผม
“พ่อบอมบ์ จะให้พ่ออุ้มเหรอ”
“อ๊า”เจ้าแสบร้องส่งเสียงดัง จากนั้นก็คิกคักกันตามประสาที่น้อง ไม่ค่อยอยากให้เรียกพี่สักเท่าไหร่ เพราะดูจากสภาพหน้านี่มันรุ่นพ่อชัดๆ ฮ่าๆๆๆ
เจ้าแสบกับเจ้าซ่าถูกพาไปเที่ยวเล่นอีกที่หนึ่ง โดยมีผู้ใหญ่ตามไปดูแลอีกที ส่วนผมก็มานั่งพักผ่อน มองชายหาด พระอาทิตย์ใกล้จะตกดินแล้ว เย็นนี้เราคงจะมีปาร์ตี้ปิ้งย่างอาหารทะเล ใครใคร่กินแอลกอฮอล์หรือน้ำอัดลมก็คงว่ากันอีกที
“พร้อมกันยังครับ ถ้าพร้อมก็กินกันเลยนะ”ไอ้ตั้มเป็นคนพูดเปิดงาน ปาร์ตี้มื้อเย็นมื้อนี้มันก็คงเป็นคนเลี้ยงเหมือนเดิมครับ ใจใหญ่จริงเพื่อนกู เมื่อถึงเวลากิน ก็ถึงเวลากวนของลูกชาย เห็นพ่อกินข้าวไม่ได้ต้องมากวนพ่อตลอด
“จะกินอะไรลูก”เจ้าตัวเล็กนั่งตักผมแล้วชะเง้อหน้ามองคนนู้นทีคนนี้ที มีพี่ๆมาคอยบริการปิ้งย่าง ลูกชายตัวดีนั่งนิ่งๆบนเก้าอี้ ส่วนอีกคนนั่งตักพ่อ กะว่าพ่อไม่ต้องลุกเดี๋ยวมีคนบริการ ซึ่งก็เป็นจริงอย่างนั้นครับ ผมไม่ได้ลุกไปไหนเลย มีคนหยิบนั่นหยิบนี่มาให้ตลอด
“บี”เจ้าตัวแสบร้องเสียงดัง ทำเอาทุกคนหันมามอง ไอ้ภีมรีบแจ้นมาหาทันที
“ไงตัวเล็ก อยากกินอะไร”
“ไม่ต้องอุ้มน้องพาไปแถวเตานะภีม ให้น้องอยู่ตรงนี้แหละ”พี่ภารีบดักคอไอ้ภีมก่อน
“ครับแม่ แม่ก็ จะกลัวอะไร”ไอ้ภีมยังต่อล้อต่อเถียง
“อย่าให้แม่ต้องเป็นคนพูดมากนะภีม แม่ไม่ชอบ เราโตแล้ว คุยกันดีๆ ลูกควรจะมีความคิดที่เป็นผู้ใหญ่ได้แล้วนะภีม”
“หูยแม่ ไม่เห็นต้องดุกันเลย”ไอ้ภีมรีบคุกเข่าเข้าไปกอดเอวพี่ภาแล้วซุกหัวที่หน้าท้อง
“มีดดาบกว่าจะคมกล้าเขาต้องตีแล้วตีอีก คนเรากว่าจะโตก็ต้องดุบ้างสอนบ้าง เป็นผู้ใหญ่น่ะไม่ใช่เป็นแต่ตัว ความคิดความอ่าน การมองโลกก็ต้องโตตามไปด้วย แม่ไม่อยากจะพูดสอนตอนกินข้าวกินปลาแบบนี้นะภีม มันไม่เหมาะ”
“ครับแม่ ไม่เถียงแม่แล้ว แม่ดุ เล่นกับน้องสนุกกว่า จริงไหมแสบซ่า”
“บู”เจ้าซ่าทำปากจู๋ใส่ทำเอาไอ้ภีมขำกลิ้งเลยครับ
เราสนุกกับงานปาร์ตี้ครั้งนี้มาก ไม่มีแอลกอฮอล์มาเจือปนแม้แต่นิดเดียวเพราะผมก็ไม่กิน พี่เบิ้ลและผู้ใหญ่ท่านอื่นๆก็ไม่มีใครกิน อีกอย่างคือมีลูกชายตัวแสบ ๒ ลิงที่นั่งเกาะหนึบอยู่กับผม แม่ผมเลยสั่งห้าม แต่ก็ไม่ได้ห้ามเด็ดขาด แค่บอกว่าใครกินเหล้าก็อย่ามาใกล้ให้น้องได้กลิ่น เดี๋ยวน้องจำกลิ่นเหล้าได้ มันเป็นการเห็นตัวอย่างที่ไม่ดี ทุกคนเลยพร้อมใจกันกินปิ้งย่างกันอย่างเดียวครับ ก็ไม่เห็นมีใครบ่นด้วยนะ ลองบ่นดูครับพี่สะใภ้ผมเล่นงานกันทุกคนแน่นอน
“อิ่มแล้วเหรอพี่”ผมแอบทิ้งลูกเดินมานั่งเงียบๆข้างๆพี่ติ
“อือ พี่กินได้ไม่ค่อยเยอะเท่าไหร่ แล้วเราล่ะ ไม่กินต่อเหรอ พี่เห็นไม่ค่อยจะได้กินอะไรกับเขาเลยนี่”
“แฮะๆ กินพี่ แค่ไม่ได้ลุกเท่านั้นเอง ดูลูกชายพี่สิ ง่วนอยู่แต่กับหน้าเตา”ผมมองไปที่หมวดบูมซึ่งพี่แกมีความสุขมาก ยืนกินหน้าเตาเลยทีเดียว ที่จริงก็มีพนักงานมาคอยบริการปิ้งย่างให้นะครับ แตพี่แกไม่ทันใจ กว่าจะหั่นจะแกะได้ วัยรุ่นใจร้อนก็งี้เลยไปยืนหน้าเตาหน้ามันเชียวครับ
“เขาชอบอาหารทะเลน่ะ ยิ่งมาเจอของสดๆแบบนี้ก็ของชอบเลยทีเดียวล่ะ คนอื่นไม่สนใจทั้งนั้น กินลูกเดียว”
“ดูท่าจะจริงนะพี่”
“เออ แล้วเราล่ะ เป็นไงบ้าง กับลูกชายพี่น่ะ”
“ก็พี่ว่าอะไรไหม คือผมก็กุ๊กกิ๊กกับลูกของพี่มาพักใหญ่ๆแล้วล่ะครับ”พี่ติตบมาที่ไหล่ผมเบาๆ
“เฮ้อ บอมบ์ พี่ก็ไม่ได้เห็นด้วยหรอกนะที่มันเกิดเหตุการณ์แบบนี้”พี่ติถอนหายใจ ผมหันไปมองหน้าด้วยใจระทึก
“ครับ”
“คือ พี่เองก็มีความหวังกับลูกชายของพี่นะ ว่าเขาควรจะเดินทางไปในทิศทางไหน เราก็สนิทกันมานานด้วยนะบอมบ์ พี่คิดว่าบอมบ์มองอนาคตของน้องกับลูกชายพี่ยังไง”
“ก็ คือ ผมก็ไม่รู้สิพี่ ผมไม่เคยมองอนาคตว่าต้องไปยังไง ผมมองแค่ว่าทุกวันนี้ เรามีใจให้กัน ก็เพียงพอ”
“บอมบ์ น้องคิดดีแล้วใช่ไหม มันไม่ใช่เรื่องเล่นๆนะ พี่ว่าบอมบ์เป็นผู้ใหญ่ มองอะไรได้หลายอย่าง และพี่ว่าบอมบ์ก็ควรที่จะคิดอะไรได้ในอีกหลายแง่มุม”
“พี่ไม่เห็นด้วยกับการคบกันของผมกับหมวดบูมเหรอพี่”
“บอมบ์ พ่อแม่ก็อยากให้ลูกชายของตนเดินทางไปในทางที่ถูกที่ควรนะ ไม่มีใครที่จะหน้าชื่นตาบาน ยิ่งเราอยู่ในวงการทหารด้วย การคบกันแบบนี้ โอเค คน ๒ คนอ่ะมันเข้าใจกัน แต่คนอื่นรอบข้างเขาจะเข้าใจกับเราด้วยหรือเปล่า บอมบ์คิดดีแล้วเหรอ?”
“พี่ติครับ ผมขอพูดจากใจผมแล้วกันนะครับ คือผมคิดว่าผมใคร่ครวญอะไรหลายๆอย่างมาพอสมควรแล้ว ผมอาจจะเห็นแก่ตัวที่ต้องบอกกับพี่ว่า ผมกับลูกชายพี่เรารักกัน ผมอาจจะเห็นแก่ได้ที่คบกันโดยที่ในสังคมยังมีอะไรที่เราไม่คาดฝันอีกเยอะ แต่ผมก็คิดว่าทุกอย่างมันผ่านไปได้ และผ่านไปได้ด้วยดี ความรัก การคบหาดูใจกัน โอเคว่าสังคมเขายอมรับในเรื่องของหนุ่มสาว หญิงชายกันมากกว่าที่จะเป็นคู่ชายด้วยกันเอง แต่ผมก็คิดว่า ความรักถึงแม้ในอยู่ในรูปแบบไหน มันก็คงเป็นความรัก”
“อืม พี่ก็เข้าใจนะ แต่พี่คิดว่า เราควรจะเดินทางให้ถูกต้องมากกว่าถูกใจไหม เรื่องที่เราถูกใจใช่ว่าจะถูกต้อง เรื่องที่ถูกต้องก็ใช่ว่าจะถูกใจเรา บอมบ์มองคนรอบข้างเป็นไง”
“คนรอบข้างผมคิดว่า ถ้าคนใกล้ตัวเราเข้าใจในตัวเรา คนอื่นที่ไกลตัวเรา เราก็ไม่ต้องไปแคร์ ที่เรากลัว เพราะเรากลัวคนไกลจะติฉินนินทาว่าร้ายเราต่างๆ แต่เราไม่เคยกลัวคนใกล้ตัวเรา ตอนนี้พี่ๆ แม่ผมเอง และเพื่อนที่ใกล้ชิดผม ทุกคนก็เข้าใจว่ามันเป็นยังไง ผมต้องขอโทษพี่ด้วยนะครับถ้ามันทำให้พี่ผิดหวังในตัวลูกชายของพี่ พี่ช่วยบอกผมหน่อยว่าผมควรทำยังไง”
พี่ติเงียบไปพักใหญ่ ผมเองก็นั่งมองทุกคนกำลังสนุกสนาน นี่เรากำลังทำลายชีวิตลูกชายของเขาหรือเปล่า มันอาจจะใช่สำหรับเรา เราคิดว่าถูกต้อง แต่เราลืมนึกถึงสิ่งสำคัญ โอเคว่าแม่ผมยอมรับไปแล้ว แต่อีกฝ่ายเขาไม่ยอมรับ เราควรจะดันทุรังต่อไปหรือไม่ ความรักเป็นเรื่องของคน ๒ คน แต่อย่าลืมว่ามีคนหลายคนที่ใกล้ชิดที่เราไม่ควรมองข้าม
“บอมบ์”พี่ติเรียกผมเสียงเบา
“ครับ”ผมหันไปมองด้วยใจที่ลุ้นระทึก เขาจะว่าอะไรผมหรือเปล่า จะแตกหักหรือจะเดินหน้าต่อไป
“พี่ฝากลูกชายพี่ด้วยนะ”พี่ติวางมือมาที่หลังมือผมแล้วเอานิ้วประสาน พี่ติไม่ได้มองหน้าผม แต่มองไปด้านหน้า มองลูกชายที่กำลังมีความสุขกับอาหารการกิน ผมมองหน้าพี่ติด้วยความตะลึงใจ
“ครับพี่ ผมรับปากครับ”
“อืม”พี่ติพยักหน้าแล้วก็ลุกเดินออกไป ผมไม่รู้พี่ติคิดอะไรอยู่ในใจ แต่ตอนนี้ทุกอย่างราบรื่นดีแล้ว พ่อกับแม่ของผู้หมวดโอเคกับการคบหาในครั้งนี้ ผมดีใจอย่างบอกไม่ถูก ใครหลายๆคนอาจจะมองว่าเป็นเรื่องไม่เหมาะสม ผมยอมรับถ้าในสายตาของคนๆนั้นไม่เหมาะสม แต่ในเมื่อคนรอบข้างของผมเขายอมรับ ในสิ่งที่พวกผมเป็นอยู่ ผมก็ไม่ได้ซีเรียสอะไร ญาติเรา พี่น้องเรา เขาโอเคแล้ว คนอื่นก็คือคนอื่น คนที่สำคัญคือคนรอบข้าง หรือคนอื่นอาจจะยินดีด้วย ผมก็ดีใจที่อย่างน้อยเราเห็นคุณค่า หรือแม้มันอาจจะด้อยค่าหรือมันล้ำค่าในสายตาของใครต่อใคร
ดึกสงัดเรามานั่งเรียงรายกันที่ชายหาด ผู้ใหญ่เข้านอนกันหมดแล้วรวมทั้งลูกชายของผมก็หลับปุ๋ย ผม มหา อีหนู ๒ หมวด รวมทั้งฝรั่งหัวทองหมอยยองมานั่งรับลงเรียงกันเป็นหน้าตับ พรุ่งนี้บางจะมีคนบางส่วนที่มีหน้าที่ต้องทำจะต้องเดินทางกลับกรุงเทพ
“คือเราจะมาสวิงกิ้งกันที่ชายหาดเหรอ”ฝรั่งเป็นคนถามหลังจากที่พวกเราเงียบมากันมานพอสมควร
“พี่เจิด คนบ้า คิดอะไรอกุศล แบบนี้หนูก็รับไม่อั้นน่ะสิ สงสารหนูบ้าง”อีหนูตีไหล่ผัวฝรั่งของมัน ตกลงมันจะติหรือจะยังไงกันแน่
“กูว่ามึงหนักกว่าคนอื่นนะหนู”ไอ้มหาจิ้มนิ้วไปที่หน้าอกอีหนู
“ฮ่าๆๆๆ ก็แหม หนุ่มหล่อทั้ง ๕ กับเกย์ริมหาด มันน่าคิดนี่นา”
“ฝรั่ง พาเดินไปพาดบ่าที่หน้าโขดหินแถวนู้นสิ”ผมชี้ไปที่มืดๆ
“ตรงนี้ก็ได้นะ ฮ่าๆๆๆ”แล้วก็พากันหัวเราะกันทั้งวง
“ไปละนะ ไปรับลมก่อน”อีหนูจูงมือกับฝรั่งไปเดินรับลมยามค่ำคืน ผมมองตามคล้อยหลัง จนทั้งคู่หายไปกับความมืด
“มานั่งคิดไปเราเหมือนเด็กเอาแต่ใจเนอะ”ผมเปรยขึ้นมาเบาๆ
“หึหึ มึงไม่ดีใจเหรอวะบอมบ์”ไอ้มหาหัวเราะในลำคอ
“ก็ดีใจนะ แต่ถ้าคิดอีกมุมหนึ่ง เราก็เหมือนเด็กเอาแต่ใจ”
“เอาน่า เราตัดสินใจที่จะเดินทางกันแบบนี้แล้ว ความรู้สึกต่างๆของเราไม่สามารถที่จะย้อนไปได้แล้ว มีแต่ทางที่เราจะเดินไปข้างหน้า บุกป่าฝ่าดงกันอย่างเดียว เราผ่านกันมาพอสมควรแล้วละบอมบ์”ไอ้มหามองหน้าผม
“เออ กูก็คิดอีกมุมหนึ่ง ขอโทษนะผู้หมวดที่ผมต้องพาผู้หมวดมาเดินทางสายนี้”
“คิดมากกว่ากูอีกนะเนี่ย”หมวดบูมลูบเหม่งผม
“เออ คิดอะไรมากมายวะบอมบ์ ไม่มีอะไรที่ถูกใจใครคนทั้งโลกและไม่มีอะไรที่จะผิดใจคนทั้งโลก เรามองกันมุมไหน เรามองในแง่ดีหรือมองในแง่เสีย เรามองด้านมืดหรือเรามองกันด้านสว่าง เรามองกันด้านไหน โลกก็เป็นแบบนี้ มันเป็นของมันแบบนี้ วุ่นวายของมัน แต่เราก็ต้องอยู่กับมัน อยู่ให้รอด บนโลกใบนี้ ใครมองเรายังไงก็ช่างเขาเถอะ เรามีอะไรที่จะต้องทำมากกว่าที่จะมานั่งมองคนอื่นเขาคิดดีหรือไม่ดีกับเรา”หมวดเต้ยพูดยาว ซึมซับแนวคิดจากไอ้มหาไปเยอะแน่ๆเลย
“อืม ก็นิดหนึ่งว่ะ แต่กูก็โอเคนะ ขอบคุณที่เข้าใจกัน”ผมจับมือทุกๆคน
บางครั้งมันก็อาจจะมีความคิดที่เราคิดอีกมุมหนึ่งซึ่งมันมีประเด็นที่ควรจะใส่ใจและพิจารณาไปกับมัน เราอาจจะเป๋ไปกับมันบ้างในบางครั้ง แต่ก็อย่าลืมจุดยืนของเรา จุดยืนที่ทำให้เราต้องฟันฝ่า จุดยืนที่ทำให้เราต้องเดินทางกันต่อไป พรุ่งนี้จะเป็นอย่างไร มันขึ้นอยู่กับวันนี้เราทำอะไร เราจะเดินเคียงข้างกัน เดินไปด้วยกัน..........ความรัก
-
ลุ้นแทบแย่ คิดว่าพี่ติพ่อหมวดบูมจะโหดซะแล้ววว. :katai1:
-
เย้ พ่อตารับรู้แล้วววว
:mc4: :mc4: :mc4:
ขอให้ทั้งคู่รักกันตลอดไป
ถือไม้เท้ายอดองกระบองยอดเพชร
-
ขอบคุณพี่ติที่อนุญาตให้คบกันนะ
-
พ่อหมวดบูมรับรู้แล้ว และยอมรับได้
ดูแลผู้หมวดดีๆนะบอมบ์
:mew1: :L2:
-
ขอบคุณ :)
-
พ่อแม่ทั้งสองฝ่ายรับรู้แล้วก็แต่งเลย.... :laugh:
-
ลุ้นแทบแย่ แต่ชอบการคุยกันทั้งของ พี่ติ กับบอมบ์มากเลยอ่ะ มันเป็นเองของพื้นฐานของเหตุผล ที่ต้องคิดไตร่ตรองดีๆ แค่คำว่ารักคำเดียว มันอยู่ไม่ได้อ่ะ เพราะเราไม่ใช่ตัวคนเดียว ชอบบอมบ์ ที่มีความคิดเป็นผู้ใหญ่แบบนี้
-
ไม่อยากให้มีดราม่าเลย
พ่อก็รับรู้แล้ว :mew2:
-
ครอบครัวผ่าน
-
ผ่านด่านพ่อบูมได้แล้ว
ทีนี้ก็เหลือเรื่องแม่ชาลีสินะ
:pig4:
-
พ่อผู้หมวดเข้าใจจริงๆด้วย
เพราะเค้ารู้จักตัวตนของทั้งลูกตัวเองและพี่บอมบ์ดีว่า เป็นยังไง
พ่อแม่ คนใกล้ชิด ยอมรับได้ เราก็ไม่ต้องไปสนใครแล้ว
จะทำไรก็ให้ถูกใจทุกคนคงเป็นไปไม่ได้
ยังสงสัยแม่ของชาลีอยู่ ใครกัน?
-
ตอนที่ ๗๒ หวนคืน
“ตัวเล็ก อย่าซนกับคุณย่านะ”
“บำๆ”
ผมลูบหัวเหม่งๆของลูกชายทั้ง ๒ คนแล้วก้มลงจูบ เจ้าตัวเล็กทำหน้าชื่นมื่นมีความสุข คิดถึงลูกมากเลยครับไม่อยากจากลูกไป นี่สินะที่เขาเรียกว่าความรักของคนเป็นพ่อเป็นแม่ มันยิ่งใหญ่แบบนี้สินะ เจ้าตัวเล็กไม่มีอาการงอแงแต่อย่างใด ผมไหว้และกอดแม่แน่นๆก่อนจะออกเดินทางกลับมาทำงานที่กองร้อยต่อ จากมาด้วยความอาลัยอาวรณ์ ตลอดเวลา ๓ เดือนที่อยู่กับลูกผมผูกพันมาก เฮ้อ ผมโบกมือลาเจ้าลูกชายก่อนจะปิดประตูรถแล้วถอยออกจากบ้านก่อนจะมุ่งตรงมาที่เมืองหลวง
ระหว่างทางที่แวะผมก็โทรหาแม่ตลอดว่าลูกชายเป็นไงบ้าง เจ้าตัวแสบทั้งคู่ของผมยังปกติร่าเริง กินนมแล้วนอนหลับอุตุอยู่ที่ใต้ถุนบ้าน เฮ้อ คิดถึงลูกมากเลยครับ คุยกับแม่พอเป็นให้หายคิดถึงลูกแล้วรีบเดินทางต่อไป
มาถึงกรุงเทพก็เกือบจะ ๔ โมงเย็นแล้วผมเอารถไปจอดที่บ้านพี่เบิ้ล ให้ไอ้ภูมิมันเอาไปใช้ ไอ้ภูมิยังไม่มีรถเป็นของตัวเองครับ ที่จริงมันก็มีเงินเยอะนะแต่มันไม่ยอมซื้อ เอาของผมไปใช้ตลอด แต่ผมก็ไม่ได้หวงของหรอกครับ ของอาหลานก็เป็นของคนในครอบครัว ใช้มันดีๆ ดูแลมันดีๆก็โอเคแล้วครับ
“น้องล่ะอา ไม่ได้พามาด้วยเหรอ”ไอ้ภูมิรีบถามหาเจ้าตัวเล็กทันทีที่ผมโผล่หน้าให้มันเห็น ไม่นึกไม่คิดว่ามันจะติดน้องขนาดนี้ นี่ถ้ามีลูกเป็นของตัวเองมว่าคงไม่ต้องเป็นอันทำงานทำการแน่เลย
“อยู่บ้านสิ ไม่ได้พามาด้วย”
“อ้าว ให้อยู่บ้านทำไม ทำไมไม่พามาอยู่นี่ อยู่นู้นย่าก็เหนื่อยอีก”
“ก็โทรไปคุยกับย่าของแกสิว่าอยากมาหรือไม่อยากมา”แม่ผมเป็นคนไม่ค่อยชอบห่างจากบ้านสักเท่าไหร่ครับ ถ้าให้มาอยู่กรุงเทพสักสัปดาห์น่ะแม่ผมโอเคเลย แต่ให้มาอยู่นานๆ แม่ผมบ่นว่าเบื่อ เพราะอยู่กรุงเทพไม่เหมือนกับอยู่ต่างจังหวัด อยู่ต่างจังหวัดได้พบปะคนนั้นคนนี้ เพื่อนบ้านร้านตลาดพูดคุยไปทำบุญทำทานที่วัดใกล้บ้าน อีกอย่างแม่ผมไม่อยากทิ้งบ้านไปไหนนาน เพราะของสำคัญๆเยอะมากเลยครับ นี่ช่วงที่มาดูผมหลังจากที่ผมนอนโรงบาลพอแม่ผมอยู่ได้เกือบสัปดาห์แม่ก็บอกว่าอยากกลับบ้าน ดีที่พี่สะใภ้ผมขอไว้ ก็เลยอยู่นานจนไปถึงได้ไปเที่ยวทะเลกัน
“อ้าว มานี่ได้ไง ไหนว่ามาถึงตอนเช้า”หมวดบูมทำหน้าแปลกใจที่เห็นผมนั่งอ่านหนังสืออยู่ในห้องของพี่แก
“ใครบอกว่ามาถึงตอนเช้า กอดหน่อยดิ คิดถึง”ผมดึงผู้หมวดมากอดแน่นๆ
“ไม่เหม็นเหรอ วันนี้เหงื่อท่วมตัวเลยนะ น้ำท่ายังไม่ได้อาบด้วย”
“จะทักว่าเหม็นทำไม เมื่อกี้ไม่เหม็น พอทักแล้วเหม็นทันที เปรี้ยวซะด้วย”เหม็นแต่ก็ยังกอดไว้เหมือนเดิมครับ ผู้หมวดใส่ชุดพราง ถอดคอมแบทเรียบร้อยแล้ว รู้สึกว่ากลิ่นเบื้องล่างของพี่แกจะโชยมาเบาๆนะครับ “ไปอาบน้ำเถอะ ชักอยากจะอ้วกละ ฮ่าๆๆๆ”
“ฮ่าๆๆ แปบนึงนะ”
“อย่าช้าล่ะ”
นั่งรอผู้หมวดอาบน้ำครึ่งชั่วโมง พี่แกออกมาหน้าตาสดใส นุ่งผ้าขนหนูแล้วเช็ดตัวต่อหน้าต่อตาผม เห็นแล้วก็มีอารมณ์บ้างนิดหน่อย ฮ่าๆๆ ผู้หมวดใส่กางเกงในแล้วเดินไปเดินมา ถามว่าไอ้บอมบ์ทนได้ไหม
“บูม ทำไมต้องยั่วพี่ด้วย”
“ยั่วบ้าบออะไรวะ กำลังหาเสื้อผ้าใส่อยู่เนี่ย”ผมกอดผู้หมวดที่กำลังทำหน้าตาขมวดมุ่นอยู่ แต่มีเหรอกูจะปล่อย ผมประกบจูบแล้วลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลัง อดอยากปากแห้งมาหลายวัน ขอเถอะที่รัก
“ขอนะ ครั้งหนึ่งแล้วออกไปกินข้าว แม่ง โคตรอยากเลยว่ะ”ผมมองตาหมวดบูม
“สัส วันนี้เมื่อยขา”
“ไม่ต้องทำอะไรมาก นอนนิ่งๆแล้วมันจะดีเอง”
“ไว้ใจได้เหรอวะ”
“นะครับที่รัก”หมวดบูมมีสีหน้าลังเลว่าจะเอายังไงดี ขอเถอะนะ พี่อยากมากเลย หึหึ ผมไม่รอคำตอบให้เสียเวลาเปล่า จับมัดมือชกซะเลย คลุกคลีตีโมงปล้ำจูบ ปล้ำกอด ซุกไซร้ไปที่ซอกคอ แผ่นหลัง และท่าที่ผู้หมวดชอบ
“เอาออกได้แล้วมั้งบอมบ์ อย่าแกล้งกันดิวะ”เสร็จภารกิจอาหารมื้อเย็น จานนี้จานเด็ดซะด้วย ผมมองหน้าหมวดบูมก้มจูบทีหนึ่งก่อนจะถอดอวัยวะออกจากช่องทางเบื้องหลัง แล้วถอดถุงยางจัดการให้เรียบร้อย จากนั้นก็พากันไปอาบน้ำอีกครั้ง
“ไปกินข้าวกัน”
“คือควรจะชวนตั้งแต่เจอหน้ากันแล้วใช่ป่ะ นี่มันกี่โมงแล้ววะ ๓ ทุ่มได้แล้วมั้งเนี่ย รีบทำรีบเสร็จก็ไม่ได้เว้ย แล้วพรุ่งนี้จะวิ่งไหวไหมกู ใกล้จะไปฝึกแล้วด้วย”
“เฮ้อ ทำไมต้องไปฝึกด้วยครับผู้หมวด อยู่เฉยๆไม่ได้เหรอ”
“ตอนนี้มีแรงอะไรที่เราทำได้ก็รีบทำไปก่อน ไปฝึกหลักสูตรนี้ผ่าน ก็ว่าจะพักสัก ๒-๓ ปีมั้ง”
“ก็เห็นฝึกมาตั้งเยอะแล้วนี่ครับ ทำไมต้องไปฝึกช่วงที่ผมอยู่กองร้อยด้วยล่ะ คิดถึงนะ อยากเจอหน้าทุกวัน”
“หูย ปากหวาน กลับมาจากฝึกเราก็ได้เจอหน้ากันอยู่แล้วนี่ ช่วงนี้มาแปลกเว้ยบอมบ์ งอแงเหมือนเด็กเลย ติดมาจากลูกป่ะวะ เออ ว่าแต่ทำไมไม่พาแสบซ่ามาอยู่นี่ซะละ อ้อนๆแม่หน่อยก็ได้นะ พามาอยู่นี่เวลาคิดถึงก็ขอลาผู้กองกลับไปหา”
“แม่ผมไม่อยากอยู่กรุงเทพครับ ทรัพย์สมบัติที่บ้านเยอะ กลัวขโมยขโจรน่ะ ป่ะๆ เดี๋ยวไม่ได้กินข้าวกินปลากันพอดี”ลงมาด้านล่างของบ้าน บ้านนี้ไม่ใช่บ้านของพี่ตินะครับ เป็นบ้านอีกหลังหนึ่งของผู้หมวด ไม่ได้อยู่หมู่บ้านเดียวกับหมวดเต้ยด้วยครับ พี่แกมีหลายบ้านซะเหลือเกิน เห็นว่าแฟลตในค่ายทหารพี่แกก็สละให้คนอื่นไปอยู่แล้วนะครับเพราะไม่มีความจำเป็นอะไรที่จะต้องอยู่แฟลต
ขับรถออกมาหาอะไรกินด้านนอก ช่วงเวลานี้ก็ ๓ ทุ่มแล้วครับ แต่โชคดีที่ยังมีร้านรวงเปิดขายข้าวปลาอาหารอยู่บ้าง เราเลยมาฝากท้องกับร้านอาหารเล็กๆแห่งหนึ่ง สั่งอาหารง่ายๆมากินกันแล้วพูดคุยกันเรื่อยเปื่อย ผมต้องกลับเข้ากองพันพรุ่งนี้ในช่วงเช้าพร้อมกับผู้หมวด พอกินอิ่มแล้วจึงโดนลากมาตัดผมโกนหนวดอีกรอบให้มันถูกระเบียบทหาร
“ช่วงนี้กองพันงานเยอะนะบอมบ์ กลับเข้าไปอาจจะโดนเวรโดนอะไรบ้างนะ”
“มันก็ต้องโดนอยู่แล้วครับผู้หมวด ถ้าผมไม่คิดถึงเรื่องนี้ผมคงไม่กลับหรอก ผมก็กลับมาทำหน้าที่ของผมให้สมบูรณ์”
“ไม่บอกลุงเบิ้ลว่าจะขออยู่บ้านล่ะ”
“ผมพูดไปหลายครั้งแล้วนะครับ ผมไม่อยากเอาเปรียบใคร ผมจับโดนใบแดงมาเป็นทหาร ผมก็ต้องมาทำหน้าที่ของทหารให้ครบถ้วนสมบูรณ์ ผมไม่อยากเป็นขี้ปากใครว่าเด็กเส้น แค่ผมสนิทกับผู้หมวดที่ผ่านๆมาคนเขาก็พูดว่าผมต่างๆนานา นี่ยิ่งมารู้ว่าผมเป็นน้องชายนายพล เขาก็คงจะพูดไม่ดีกับผม คนเรานะผู้หมวดเวลามีอำนาจเราก็อย่าคิดว่าเราเด่นกว่าใครหรือเรามีอภิสิทธิ์กว่าใครอื่น ทุกคนเท่าเทียมกัน ผมไม่เอาเปรียบหรอก เอาเปรียบคนด้วยกันเองผมก็ไม่อยากจะเอาเปรียบ แล้วนี่มาเอาเปรียบแผ่นดิน มันบาปหนักนะผู้หมวด”
“อืม เหนื่อยหน่อยนะ”
“เหนื่อยไม่กลัวหรอกครับ กลัวแค่ไม่มีอะไรจะให้ผมทำนี่แหละ กลับบ้าน ขออีกครั้งได้ป่ะ”
“เมื่อกี้ไม่พอไงวะ พอเลยบอมบ์”
“หูยที่รัก พอผมเข้าไปในค่ายเราก็ไม่ได้มีโอกาสทำแบบนี้กันอีกแล้วนะครับ ผมก็คงได้แค่อาศัยมือแล้วก็คิดถึงหน้าผู้หมวดเวลาเสียว เฮ้อ เราคงได้แค่ชักว่าวในห้องน้ำสินะ”ผมซบหน้าลงที่พวงมาลัย อ้อนหน่อยครับ
“เดี๋ยวคิดอีกที”แสดงว่ามีโอกาส ฮ่าๆๆๆ
“เอาดาวไปติดด้วยไหมล่ะบอมบ์”ผู้หมวดแกแซวเล่นหลังจากที่ผมกำลังติดเครื่องหมายที่ชุดอ่อน ก็มีเครื่องหมายเหล่าอยู่ที่ปกคอด้านซ้าย ปกคอด้านขวาเป็นเครื่องหมายของหน่วยที่ผมสักกัดอยู่ จากนั้นบนหน้าอกจะมีเครื่องหมายสำคัญอยู่บนป้ายชื่อ ด้านซ้ายก็จะเป็นแพแถบครับ ผมติดของผมเสร็จผมก็ติดเครื่องหมายใส่ชุดอ่อนของผู้หมวด มีเครื่องหมายติดที่หน้าอกเยอะดีครับ ที่จริงมีเยอะกว่านี้แต่แกติดแค่ไม่กี่เครื่องหมายครับ และก็มีดาวบนบ่า ตอนนี้มีข้างละ ๒ ดาวแล้วนะครับ เป็นว่าที่ร้อยโท อีกไม่กี่เดือนคงจะได้เป็นร้อยโทเต็มตัวล่ะมั้ง
“ของผู้หมวดติดดาว ๕ แฉกแบบนี้ ส่วนผมคงติดได้แค่ดาวเทียมล่ะมั้งครับ ฮ่าๆๆ”
“เออ ก็คิดไปนั่น ทำไมไม่อยากเป็นทหารอ่ะบอมบ์ ลุงเบิ้ลก็เป็น ลุงน้อย ลุงนิด พี่ภูมิ พี่ภีม คนอื่นๆก็เป็นกันเกือบทั้งตระกูล ทำไมมึงไม่อยากเป็นวะ”
“ก็เคยไปสอบนะ ติดแล้วด้วยแต่ไม่เอาครับ ไม่รู้สิ ผมคิดว่าไม่ใช่แนวทางที่ผมชอบที่แท้จริง ผมเห็นพ่อเป็นนักรบผมก็ชอบนะ แต่รู้สึกว่ามันไม่ได้เป็นสิ่งที่ผมชอบที่สุด ผมก็เลยเลือกที่จะมาดิ้นรนเรียนมัธยมปลายที่กรุงเทพ มาทำงานสารพัดอย่าง เสิร์ฟบ้าง ล้างจาน เป็นเด็กในสนามกอล์ฟ ก็ทำหลายๆอย่าง รู้สึกว่านี่แหละที่ผมชอบ ผมชอบทำงานแบบนี้ แล้วก็เอ็นท์เข้ามหาลัย ทำงาน หาช่องทางที่จะต่อยอดเงิน สนุกดีครับ อีกอย่าง ถ้าผมเป็นทหารผมคิดว่าผมคงไม่ได้มาเจอผู้หมวดแน่นอน”
“อืม ก็จริง เป็นแบบนี้ก็ดีแล้ว คนเราก็มีแนวทางเป็นของตัวเองเนอะ”
“รองเท้าจะขัดเองหรือให้ผมขัดให้”
“ขัดให้หน่อยดิ ได้ป่ะ”
“ไม่ปฏิเสธหรอก ขัดสองข้าง ข้างละยก ดีไหมครับ”
“งั้นขัดเองดีกว่า จะได้นอนหลับสบาย”
“ไปนั่งอยู่เฉยๆเลยไป หึหึ”ผมหยิบรองเท้าของผมมาลงกีวีทั้งซ้ายขวา จากนั้นก็เอาสำลีชุบน้ำ บีบเอาน้ำออกจนมันหมาดๆแล้วค่อยๆขัดรองเท้า ค่อยๆวนๆไปทีละนิดจนรองเท้าเริ่มเงาวับ อยู่ค่ายใครไม่ขัดรองเท้าให้เงานี่โดนลงโทษครับ เสื้อผ้าหน้าผมเหมือนกัน ใครผมยาว ใครมีหนวด ใครไม่กันจอน เล็บเลิบ เสื้อผ้ารีดหรือไม่รีด ต้องเนี๊ยบตั้งแต่การสวมหมวกไปจนถึงรองเท้าเลยครับ แต่ก็มีคนโดนแดกกันทุกวัน ผมก็มีบ้างบางครั้งครับไม่ใช่ว่าไม่มีเลย ก็มีบ้างที่โดนลงโทษ เราผิดเราก็ยอมรับครับ การลงโทษก็จะวิดพื้นบ้าง พุ่งหลังบ้าง แต่ถ้าวันไหนหมู่อาร์ตเข้าเวร เขาจะตีครับ เอาไม้เรียวขนาดใหญ่กว่าหัวแม่มือ ฟาดโป้งๆ ไปหลายที ผมไม่เคยโดนเขาลงโทษครับเพราะผมจะมองหน้าเวลาเขาตรวจ แล้วเขาก็จะทำหน้าตาเฉยใส่ผม กลับไปนี่ไม่รู้ยังไง มองหน้ากันไม่ติดหรอกครับ
ขัดรองเท้าของตัวเองเสร็จแล้วก็มาขัดให้กับหมวดบูมต่อครับ ทั้งคอมแบทและคัทชู ส่วนหมวดบูมนั่งมองผมขัดแล้วชวนคุย ผมก็ไม่ได้เจ้ายศเจ้าอย่างอ้างตัวว่าเป็นผัวแล้วไม่ทำอะไรเลยนะครับ ก็นะ จัดหนักเขาก่อนกินข้าวรอบหนึ่งแล้ว เอาใจแฟนหน่อยครับ เล็กๆน้อยๆก็ยังดีเพราะราตรีนี้อีกยาวไกล
“ให้กอดไหม”หลังจากเสร็จกิจกามอาบน้ำท่าเรียบร้อยแล้ว ห้องนอนก็อยู่ในสภาพที่เย็นฉ่ำท่ามกลางพฤษภาคใ เราแต่งตัวกันง่ายๆใส่เสื้อกล้ามกางเกงกีฬา กางเกงในไม่ต้องถามหาเพราะใส่นอนแล้วอึดอัด ผู้ชายเป็นแบบนี้กันหลายคน ไม่ค่อยชอบใส่กางเกงในนอนครับ ผมตะแคงเอามือเท้าแล้วมองหน้าหมวดบูมที่นอนแผ่บนที่นอนอย่างหมดแรง ก็นะ เมื่อกี้หลายท่าเสียเหลือเกิน ฮ่าๆๆ
“อืม อยากกอดก็กอด ไม่อยากกอดก็ไม่ต้องกอด”อารมณ์ไหน จับน้ำเสียงได้ว่าไม่ขุ่นเคือง แต่คำพูดที่พูดออกมา มันก็น่าฉงน
“อารมณ์ไหนวะ โกรธเหรอ”
“เปล่า ก็มันร้อนไง ถ้าอยากกอดก็ไม่ว่าอะไร ไม่กอดก็ไม่ได้ว่าอะไร เมื่อกี้มากกว่ากอดแล้วนี่”ผู้หมวดอธิบาย ผมพยักหน้าตามไปด้วยจากนั้นก็ดับไฟในห้องจนมืดสนิทแล้วกอดผู้หมวดเบาๆ
“จุ๊บ ราตรีสวัสดิ์ครับผู้ฝึก”
“หึหึ อยากเป็นทหารใหม่เหรอ ไปลงหน่วยฝึกซะสิ”
“หูย เห็นแล้วเหนื่อยครับ คิดๆไปแล้วไม่นาเชื่อว่าผมจะทนมาได้ โดนแดกก็หนักกว่าคนอื่น เฮี้ยวกว่าคนอื่นอีก”
“เออ ก็ดีแล้ว เพราะแต่ละผลัดน่ะ โห เข้ามาบางทีนะเจอหนีหน่วยฝึกไป ใครเป็นผู้ฝึกนี่โดนสอบเครียดเลย นี่ตอนบูมฝึกผลัดของพี่บอมบ์นะ หวั่นใจมาก เพราะไหนจะตัวก็ใหญ่แถมใจถึงซะด้วย หน้าอินทร์หน้าพรหมก็ไม่สนใจทั้งนั้น ในใจตุ้มๆต่อมๆ กูจะฝึกผลัดนี้ได้ตลอดรอดฝั่งมั้ยวะ ฮ่าๆๆ”
“ถ้าผมเกิดบ้าจริงๆนะ ผมว่าค่ายแตกแน่เลย”
“เออดิ นี่ขนาดไม่บ้านะ ก็ยังป่วนกองพันได้ขนาดนี้ แล้วก็ไม่บอกทีแรกว่าเป็นใคร ไอ้เราก็จัดหนักซะทั้งมือทั้งตีน นี่มารู้ทีหลังก็หวั่นใจ เขาจะเอาเรื่องไหมวะ ยศของพ่อก็สู้ไม่ได้ซะด้วย ไหนจะแบ็คหลังที่เป็นญาติอีก หูย แต่ก็เนอะ ผ่านมาแล้ว ผ่านมาด้วยดีซะด้วย”หมวดบูมเอาขามาก่ายผมแล้วกอดตัวผมไว้
“ผมไม่เป็นพิษเป็นภัยกับใครหรอกครับ ยกเว้นว่าใครจะมาเป็นพิษเป็นภัยกับผมก่อน ผมทำเพราะผมปกป้องสิทธิของผม แต่กับผู้หมวด ผมโดนต่อยผมไม่กล้าต่อยกลับคืนหรอก เพราะอะไรรู้ป่ะ”
“กลัวหน้าบูมพังไงวะ”
“เปล่า หน้าพังก็พาไปทำหน้าใหม่ แต่ถ้าใจมันพังลงแล้วจะหาหมอมารักษามันคงยาก กูรักมึงนะไอ้หมวด”
“อืม เหมือนกันไอ้ยักษ์หน้ามึน”
ตี ๕ ครึ่งผมก็ลืมตาตื่นขึ้น มันตื่นเวลานี้จนติดเป็นนิสัยไปแล้วครับ ผมตื่นหมวดบูมก็ตื่นตามด้วย พี่แกกอดคอผมแล้วยื่นหน้ามาหอมแก้ม ยั่วกูแต่เช้าอีกแล้ว ฮ่าๆๆ จากนั้นก็ลุงมากินน้ำอุ่น ๑ แก้วเข้าไปแปรงฟันแล้วจะขี้เยี่ยวอาบน้ำท่าก็ว่ากันไป ๖ โมง ๑๕ นาที ผมออกไปหาซื้อพวกกับข้าวกับปลามากิน ผมเป็นคนที่กินโจ๊กแล้วมันไม่อยู่ท้องสักเท่าไหร่ เลยจัดหนักกับข้าว ๓ อย่างและข้าวอีก มานั่งกินกับผู้หมวดในบ้าน ๒ คนแล้วก็แต่งตัวเรียบร้อย ใส่ชุดอ่อนเต็มยศ ผู้หมวดก็ใส่ชุดอ่อนดูสง่าผ่าเผย
“ถ้าผมไม่จีบผู้หมวด ผมว่าคงมีหลายๆคนชายตามองผู้หมวดจนแทบคอเคล็ดแน่เลย”
“ตอนนี้ก็มีนะ เด็กมหาลัยที่อยู่ในหมู่บ้านนี้อ่ะ เวลาบูมออกไปซื้อของกินก็มักจะมีคนมอง ทั้งชายทั้งหญิง ทั้งที่เมื่อก่อนก็ไม่ค่อยจะมีมากเท่านี้ หรือเพราะเราไม่สังเกตเองนะ เออ แล้วว่าแต่คนอื่น หัดดูตัวเองบ้างนะ ไอ้พ่อลูกอ่อนนี่เสน่ห์แรงนักเชียว ตอนไม่มีนี่แม้แต่หมาไม่อยากจะชายตามอง พอมีแฟนปั๊บ งงว่ะพี่บอมบ์”
“ก็ไม่รู้เหมือนกัน มันก็เป็นกันหลายคนนะ ตอนเมียไม่มีทำไมไม่เจอ มาเจออีตอนมีเมียแล้ว ไอ้เราจะทิ้งของเก่าไปหาของใหม่ก็ใช่ว่าเป็นคาสโนว่าตัวพ่อ พอครั้นจะควบหลายคนหัวใจเรามีดวงเดียว เปิดให้ใครมาเช่าอยู่แล้วห้องหนึ่ง อีกสามห้องก็คงต้องเก็บไว้ทางบ้าน เก็บไว้ให้ลูก อีกห้องก็เก็บไว้ให้ตัวเอง เวลาที่ท้อแท้ก็ยังมีตัวเราเองที่จะดูแล สรุปคือ ผมรักผู้หมวดครับ”
“ฮ่าๆๆๆ แล้วก็พูดซะยาวเหยียดนะ”เวลาผู้หมวดยิ้มนี่หล่อนะครับ เป็นรอยยิ้มที่ดูจริงใจ
“ผู้หมวด โทรหาแม่ให้หน่อยสิครับ”ผมยื่นโทรศัพท์ให้ผู้หมวด พี่แกรีบจัดการโทรหาแม่ผมทันทีครับแล้วก็เปิดสียงคุยกันครับ ลูกชายผมยังร่าเริงปกติ วิ่งเล่นป่วนบ้านเย้วๆ ผมก็โอเคแล้วครับที่ลูกยังร่าเริงเป็นปกติ ส่วนผมเองนี่สิไม่ปกติเพราะคิดถึงลูก ฮ่าๆๆ
“นี่ถ้าโตคงจะป่วนน่าดูเลยนะบอมบ์”
“ใช่ ผมว่าคงวุ่นวายน่าดู”ผมพยักหน้าเห็นด้วย ป่วนก็ป่วนเถอะครับ ผมก็คงต้องรับมือกับลูกพอสมควร ต้องทำใจครับคนจะมีลูก ให้ลูกได้ดั่งใจคงเป็นไปไม่ได้ ขนาดเราเองเรายังไม่ได้ดั่งใจของพ่อแม่เลยครับ ลูกเราก็คงจะเหมือนกัน เราคงได้แค่บอกสอนในสิ่งที่สำคัญๆ คอยชี้แนะแนวทาง รีบๆโตนะไอ้เด็กดื้อของพ่อ
มาถึงกองพันก็ ๗ โมงเกือบจะครึ่งแล้วครับ เอารถมาจอดที่โรงรถ ผู้หมวดลงจากรถ พวกที่ทำความสะอาดอยู่ใกล้ๆทำความเคารพ ส่วนผมจัดการถือข้าวของของตัวเองด้วย ของผู้หมวดด้วย ทหารในกองร้อยสั่งตรงทำความเคารพ ผู้หมวดก็โค้งให้ตามธรรมเนียม มีคนเคารพเราเราก็ต้องแสดงความเคารพตอบ
มีเรื่องหนึ่งเด็กแถวบ้านมันเล่าให้ฟัง มันไปเป็นทหารครับ ฝึกจนอยู่กองร้อยทำการทำงานของกองร้อยแล้วละครับ แล้วก็มีนายสิบหน้าใหม่มาบรรจุ ด้วยความที่มันเป็นพลทหารก็ทำความเคารพนายสิบซึ่งยศสูงกว่า มันเล่าให้ผมฟังว่าเจอหน้าทุกครั้ง ทำความเคารพแต่นายสิบคนนั้นไม่สนใจแม้แต่จะพยักหน้าให้ คือเฉยเมยไปเลยน่ะครับ แล้วทีนี้พวกมันทนไม่ไหว หลายครั้งจัด วันหนึ่งครับทำความเคารพแล้วนายสิบคนนั้นยังเฉยเมยเหมือนเดิม ทีนี้ล่ะโดนเลยครับ ตีนเน้นๆถีบปึ้งไปทันทีจากนั้นก็คนละตั๊บสองตั๊บ จนนายสิบคนนั้นน่วมเลยครับ พวกมันก็ติดคุกไปตามระเบียบส่วนนายสิบคนนั้นก็ย้ายไปทำงานที่อื่น คิดว่าคงจะเข็ดครับ
เรื่องนี้ผมก็เคยหมั่นไส้รุ่นพี่ที่มหาลัยเหมือนกันครับ ผมยกมือไหว้แต่ทำเฉยเมย วันหลังผมไม่ยกมือไหว้ แล้วทีนี้กลับมาหาเรื่องผมว่าผมไม่มีสัมมาคาระ มาด่าผมต่อหน้าเพื่อน ผมเลยตอกกลับไปหนักพอสมควรครับ ผมไม่ได้ใช้กำลังนะ ผมพูดด้วยเหตุผล ผมไม่รู้นะว่าคนอื่นเขาจะคิดยังไง แต่สำหรับผม ผมคิดแบบนี้ เราอยากได้การปฏิบัติเช่นไรจากบุคคลอื่น เราก็ควรปฏิบัติกับบุคคลอื่นเช่นนั้น เราอยากให้คนอื่นดีกับเรา เราก็ควรดีกับคนอื่นก่อน มีคนไหว้ก็ต้องมีคนรับไหว้ เราอย่าโทษคนอื่นเสียจนลืมมองความประพฤติของตัวเราเอง
เอาของขึ้นไปเก็บในห้องผู้หมวดจากนั้นผมก็ไปยังที่นอนของผมครับ สภาพยังเหมือนเดิม เปิดตู้มาดูของทุกอย่างยังอยู่ครบเหมือนเดิม แสดงว่าไม่มีคนมาแตะต้องอะไรของผม ผมเอากระเป๋าใส่ในตู้แล้วออกไปหาผู้หมวดซึ่งอยู่ในห้องทำงานของพี่แก เช้าๆแบบนี้ทหารกำลังทำความสะอาดมีเสียงนกหวีดบ้างเล็กน้อย จนใกล้จะ ๘ โมงผู้กองเข้ากองร้อย ที่รู้เพราะได้ยินเสียงเป่านกหวีดแล้ววิ่งรายงานของสิบเวรนะครับ จนครู่หนึ่งผู้กองขึ้นมาด้านบน หมวดบูมออกมาทักทายครับ ผมก็ออกมาด้วยแนะนำตัวว่าเป็นใครอะไรยังไง
“อืม มีอะไรก็บอกพี่แล้วกันนะ เป็นกันเองนะบอมบ์”ผู้กองแตะที่ไหล่ผมเบาๆ ผมก็ยิ้ม ผู้กองคนนี้ชื่อไผ่ครับ สูงสัก ๑๗๕ ได้มั้ง เป็นเพื่อนร่วมรุ่นกับผู้กองเล็กที่ผมรู้จัก ดูท่าแล้วพี่แกคงจะใจดีครับ
ใกล้จะ ๘ โมงผมลงไปเคารพธงชาติบางคนเจอหน้าผมก็เข้ามาทักทาย บางคนก็อึ้งๆ ผมเข้าไปคุยกับแก๊งของผม
“พี่บอมบ์จะมาก็ไม่บอกก่อน”อีหนูเข้ามากอดแขนผม ตลอดเลยครับ แต่ผมไม่ถือ
“บอกตั้งนานแล้วเหอะว่าจะมากองร้อย แต่ไม่ได้บอกว่าวันไหนแค่นั้นเอง เลิกทำตัวตุ๊ดได้แล้วมั้งหนู เป็นทหารน่ะ แมนๆหน่อย”
“บ้า มาต่อยกันเลยไหม”อีหนูทำเสียงเข้มชูไม้ชูมือ ทำเอาผมขำพรืด
“ตบยุงให้ตายก่อนเหอะค่อยมาต่อยกูอ่ะ เป็นไงบ้างวะ ไอ้ ๔ ดอ”ผมทักีรุ่นน้อง ไอ้สภาพบุรุษ ๔ ด. ด่าน เด็ดดวงเดือน
“ก็โอเคนะพี่ ว่าแต่พี่เป็นไงบ้าง ตัวขาวขึ้นนะ”
“เออ ก็นั่งๆนอนๆ เลี้ยงลูก เอ้าเฮ้ย ใกล้ถึงเวลาแล้ว จัดแถวเว้ย”ผมพูดไม่ดังนักแต่ก็มีทหารมายืนจัดแถวเรียบร้อย จากนั้นผู้ช่วยสิบเวรซึ่งเป็นรุ่นพี่มายืนหน้าแถว พอใกล้เวลา สัญญาณเพลงดังขึ้นสั่งตามระเบียบพัก
“กองร้อยอาวุธเบาที่ ๑ เตรียมตัวเคารพธงชาติ”ผู้ช่วยสิบเวรกล่าวด้วยนำเสียงที่เข้มแข็ง “แถว”พอสั่งคำว่าแถวทหารจะสูดลมหายใจเข้าแรงๆให้ได้ยิน “ตรง”มือที่ไขว้หลังลดมาชิดกับลำตัวตรงตะเข็บกางเกง เท้าซ้ายยกชิดอัดเข้ามากับเข้าขวา มีเสียงอัดของเท้าดังแป๊ก จากนั้นพวกเราก็ร้องเพลงชาติ แต่สัญญาณที่กองพันเปิดเป็นเสียงแตรครับ ร้องเพลงชาติจบก็สั่งตามระเบียบพัก จากนั้นก็สั่งแถวตรงแล้วสิบเวรสั่งพักแถว
“สวัสดีครับจ่า”พอพักแถวผมรีบเข้าไปทักจ่าวิน ทำท่าวันทยหัตถ์ด้วยกิริยาท่าทางที่เข้มแข็ง มีคนที่ไม่กินเส้นกับผมทำตัวเฉยๆลีบๆเล็กๆไป ส่วนคนที่ไม่อะไรกับผมก็พูดคุยทักทาย
“เออ หายเงียบไปเลย เออ ของฝากจ่าได้แล้วนะขอบคุณมาก”จ่าตบไหล่ผมเบาๆ ผมย่อตัวลงจะคุกเข่ากับพื้นแต่จ่าตบที่เก้าอี้ให้นั่งข้างๆผมก็เลยนั่ง คุยกับจ่าเรื่องไปเที่ยวครับ ผมนั่งคุยกับจ่าอยู่พักใหญ่ หมู่อาร์ตเจอหน้าผมก็พยายามหลบหน้า ส่วนคนอื่นๆที่เคยทำร้ายผมก็เช่นเดียวกัน ไม่กล้าสู้หน้าผม ผมก็ไม่ได้คิดอะไรแล้วครับ ถามว่าไม่พอใจไหม ตอนนี้ก็ยังไม่พอใจอยู่นะครับ แต่ก็คงไม่คิดจะไปต่อยอดทางด้านการจองล้างจองผลาญกันหรอกครับ มันเสียเวลา เราเอาเวลามาทำอย่างอื่นที่มันสร้างสรรค์จะดีกว่าครับ ปล่อยให้ผลของการกระทำของเขาเองเป็นคนจัดการ ผมเชื่อแหละครับใครทำอะไรกับใครไว้อย่างไร ไม่ช้าหรือเร็วเขาก็ต้องได้รับผลที่เขาทำไว้
๘ โมง ๒๐ เราต้องตั้งแถวที่หน้ากองร้อยเพื่อจะเดินแถวไปรวมพล การรวมพลก็จะมีทุกสัปดาห์ สัปดาห์ละ ๒ วันที่ต้องไปรวมพลเพื่อไปฟังข่าวจากผู้พันและจากสายงานต่างๆ พอถึงเวลานายทหารเวรก็สั่งทุกกองร้อยแล้วตรง กล่าวคำปฏิญาณแล้วร้องเพลงสรรเสริญพระบารมี พอเสร็จสิ้นพิธีแล้วผู้พันก็จะเดินมา นายทหารเวรสั่งทำความเคารพแล้ววิ่งรายงานยอดกับผู้พัน พอเสร็จแล้วก็สั่งตามระเบียบพักจากนั้นสายงานก็มาชี้แจงเกี่ยวกับงานต่างๆหรือข่าวคราว แล้วที่สำคัญอีกไม่กี่วันทหารรุ่นพี่ก็ใกล้จะปลดแล้วครับ วันนี้ซ้อมปลดในกองพัน พรุ่งนี้ไปทำพิธีปลดที่กรมครับ ส่วนเรื่องอื่นๆก็ว่ากันไป พอสายงานกล่าวเสร็จเรียบร้อยจากนั้นผู้พันก็พูดคุยกับกำลังพลในแถว ชี้แจงเรื่องราว ข้อควรงดเว้น ข้อควรปฏิบัติแล้วก็พูดถึงภาคกองพันที่เราจะต้องออกไปฝึกในช่วงกลางเดือนพฤษภาคมที่จะถึง ช่วงนี้ก็มีการจัดกำลังไปบ้างแล้วครับ แล้วก็วกมาเรื่องที่เคยเกิดขึ้นเมื่อ ๓ เดือนก่อน ไม่ใช่เรื่องอะไร เรื่องของผมนั่นแหละครับ
-
“กองพันทหารราบที่.... แถว ตรง”นายทหารเวรสั่งทำความเคารพผู้พันหลังจากเลิกฟังคำชี้แจง แล้วนายทหารเวรกลับหลังหันมาให้แต่ละกองร้อยแยกย้ายกันปฏิบัติงาน
“บอมบ์ๆ เดี๋ยวอยู่คุยกับพี่ก่อนแปบนึง”จ่ากองร้อยซึ่งก็คือจ่านิคลูกพี่คลังอาวุธคนเก่าของไอ้มหากำลังจะสั่งหน้าเดินพอดี ผู้พันดันเรียกชื่อผมซะก่อน แทนตัวเองว่าพี่ซะด้วย
“ขออนุญาตครับจ่า”ผมพูดกับจ่าแล้วเดินออกจากแถวไปหาผู้พัน
“สวัสดีครับ”ผมทำท่าวันทยหัตถ์แบบแข็งแรง ทำความเคารพเหล่านายทหารที่ยืนอยู่บริเวณนี้ด้วยครับ
“อืม ไม่เห็นจะโทรบอกพี่ก่อนเลยว่าจะเข้ากองพัน”ผู้พันจับที่ไหล่ของผม
“แฮะๆ แก้ไขครับ ผมบอกกับผู้หมวดก่อนแล้ว.....”ผมก็คุยไปเรื่อยเปื่อย
“อือ เอางี้ไหม ถ้าบอมบ์ไม่อยากทำงานพี่ให้ลาพักก็ได้นะ”
“ไม่เป็นไรครับผู้พัน ผมตั้งใจจะมาทำงานให้ครบตามวาระ ถ้าผมจะพักเดี๋ยวผมบอกดีกว่าครับ”
“อืม งั้นก็แล้วแต่บอมบ์แล้วกันนะ แล้วเป็นไงบ้าง....”ผู้พันถามถึงอาการทั่วไป และทางบ้าน ถามได้แปบนึงพี่น้อยแกก็แวบมาที่กองพัน ทำเอาหลายๆคนสะดุ้ง พี่น้อยชอบแกล้งครับ
“มากรุงเทพนี่ไม่ไปให้พี่เจอหน้าเจอตาเลยนะบอมบ์”พี่น้อยต่อว่าผม
“ขอโทษครับ”ผมเข้าไปกอดพี่น้อยไม่นานมาก จากนั้นก็คุยกันเรื่อยเปื่อยครับ จนพักใหญ่พี่น้อยก็กลับไปทำงานครับ ส่วนผมกลับมาที่กองร้อย มานั่งอ้อนผู้หมวด
“ฝึกภาคกองพันเสร็จไปฝึก...ต่อจะไหวเหรอบูม”
“ไหวสิ เคยผ่านมาแล้ว ลูกผู้ชายต้องสู้”
“คิดถึงว่ะบูม อยากเจอหน้าทุกวัน นี่กลับกองพันมาเพราะอยากเจอหน้านะเนี่ย ไม่งั้นไม่มีกำลังใจจะทำงาน”
“หึหึ เวอร์ไปแล้วบอมบ์ ไม่ฝึกปีนี้ ปีหน้าก็ต้องไปฝึก เอาน่า รักกันจริงก็ต้องเป็นกำลังใจให้กันสิ ไอ้มหาไม่เห็นมันจะเป็นแบบนี้เลย ยังเห็นมันหน้าชื่นตาบานอยู่เลย”
“รู้ได้ไงว่าไอ้มหาไม่เป็น รายนั้นน่ะเป็นหนักเลยนะนั่น”
“เอ่อ บอมบ์ กูว่าพวกมึง ๒ คนเป็นหนักทั้งคู่แหละ ไอ้อาการคลั่งแฟนแบบเนี่ยอ่ะ ตั้งนานแล้ว”
“ฮ่าๆๆ คนมันรักนี่หว่า เอาเหอะ ฝึกก็ฝึก เอาให้ผ่านแล้วกัน ผมเป็นกำลังใจให้เสมอ ที่พูดน่ะก็เพราะเป็นห่วงหรอกครับ เออ ถ้ากลับมาจากภาคกองพันแล้วออกฝึกค่อยว่ากันไปอย่างหนึ่ง นี่ฝึกนี่เสร็จไปฝึกตัวนั่นต่ออีกละ กลัวว่าร่างกายจะไม่ไหว”
“อืม ไหวๆน่า ฝึกหลักสูตรนี่ผ่านแล้วก็คงจะพักผ่อนร่างกายสักปีหรือ ๒ ปี แล้วค่อยฝึกหลักสูตรอื่น บูมก็ไม่ได้บ้าฝึกอะไรขนาดนั้น แต่ช่วงนี้มันเป็นโอกาสเว้ยบอมบ์”
“ครับ ขอจุ๊บหน่อยดิ”
“อา มานี่ก่อน มีเรื่องจะปรึกษา”ไอ้ซันลากผมมานั่งที่ใกล้ๆบริเวณห้องน้ำ คือมึงหาที่บรรยากาศดีๆกว่านี้ไม่ได้เลยเหรอวะซัน
“มีอะไร”
“คือ อาช่วยอธิบายหน่อยว่าเรียนมหาลัยเปิด ๒ ที่เนี่ยมันเป็นไงบ้าง ผมอยากลงเรียนวะอา”ไอ้ซันบอกข้อสงสัย
“มันก็มีดีในแต่ละด้านนะ เอางี้มึงอยากเรียนด้านไหน...”จากนั้นอาหลานก็นั่งสาธยาย หัวไอ้ซันมันเป็นคนหัวกลางๆครับ ซึ่งผมก็คิดว่ามันน่าจะเรียนปริญญาตรีไหว ก็เลยแนะนำวิชาที่มันน่าจะเรียนได้ คุยไปคุยมามันเลยจะลงเรียนบริหาร ผมก็เห็นดีเห็นงามกับมันด้วยครับ มันเอาไง ผมก็ตามใจมันไป เราเป็นคนแนะนำ ตามประสบการณ์ พอคุยกับผมเสร็จมันก็โทรหาฟางคุยกันงุ้งงิ้งกัน ๒ คน น่ารักดีครับคู่นี้ ผมว่าไอ้ซันก็เริ่มที่จะจับทางถูกแล้ว เหลือแค่มันลงมือทำให้เห็นเป็นชิ้นเป็นอันก็เท่านั้นเอง
“หึ กร่างไม่ออกเลยล่ะสิ เจอหน้าพี่บอมบ์ไป”อีหนูทำหน้าเชิดใส่หลังจากหมู่อาร์ตเดินผ่านไปไกลแล้ว
“เจ้าเคียดเจ้าแค้นทำไมหนู ทำใจดีๆเข้าไว้สิ คนเรามันมีหลงผิดกันไปบ้าง เหมือนอึ่งอ่างที่พองตัวแข่งกับควาย สุดท้ายคือตัวเองก็ท้องแตกตาย มองในแง่ดีเอาไว้ โลกจะได้สวยงามเว้ย”
“เฮ้อ พี่บอมบ์ก็แบบนี้ ดูดีไปหมดเลย”
“ดูดีตรงไหน มีมุมเลวบ้างเหอะ แค่มันไม่โผล่ให้เห็นเท่านั้นเอง แล้วเป็นไงบ้างวะอยู่กองร้อย”
“ก็เหมือนเดิมแหละพี่บอมบ์ แต่ดีที่ไม่ค่อยมีคนมายุ่งกับหนูสักเท่าไหร่ หนูกับพี่มหากับไอ้ซันอยู่แบบสงบดี งานน้อย ไอ้ซันน่ะงานน้อยมากเลย แทบไม่โดนเวร โดนแต่เวรโรง”
“อะไรหนู กูก็เข้ากองการณ์บ้างเหอะ”ไอ้ซันหันมาต่อปากกับอีหนู
“แล้วไอ้มหาวันๆทำอะไร”
“พี่มหาอ่ะชอบนอนอยู่หน้าคลังอาวุธ ขึ้นไปหาทีไรก็นอนเหยียดหลบๆอยู่ข้างโต๊ะ นี่เห็นแล้วน้ำลายแตก อยากขึ้นขย่มเวอร์ แต่ตุ๊ดรุ่นพี่สอนมาดีว่าเห็นผู้ชายอย่ากระโจนเข้าใส่ ให้เขามาหาเอง”
“ถุย นี่สอนมาดีแล้วเหรอเนี่ย”ไอ้ศักดิ์ผลักหัวอีหนู
“แหม ก็ไม่ได้แรดเหมือนอีดอกเผือกนะคะ”
“คือ จะด่าก็ด่ากูเหอะหนู เมียกูมันไม่ได้รับรู้อะไรด้วยหรอก มันก็วุ่นๆอยู่กับการงานการเรียนของมัน”
“แตะไม่ได้เลยนะ เออ นี่ มีเรื่องจะเล่าเว้ย คือวันก่อนอ่ะ หนูไปเข้าเวรกับพี่มหามา มีหนู พี่มหา รุ่นพี่เป็นนายยาม แล้วมีรุ่นน้องไปด้วย แล้วมีช่วงกลางคืนอ่ะพี่บอมบ์ หนูยืนอยู่กับนายยามใช่ป่ะ พี่มหายืนที่ตึกกระสุน ถึงเวลาออกเวร ผลัดต่อมาก็เดินแล้วมาเปลี่ยนเว้ย แล้วทีนี้ช่วงเปลี่ยนเวร ผลัดของร้อยสก.ก็มารับแล้วละ หนูกับนายยามเดินมาหาพี่มหาที่ตึกกระสุน กำลังจะแบกปืนเดินแถว พี่มหาได้ยินเสียงซี้ดซ้าด แล้วพวกหนูก็พากันเงี่ยหูฟังจนรู้ว่าต้นตอมาจากไหน จึงย่องไป คือตรงตึกกระสุนอ่ะพี่บอมบ์ มันจะมีเต็นท์อยู่อ่ะ แล้วมีตาข่ายพรางคลุมไว้ พวกหนูเดินไปแล้วไปแอบที่เต้น เจอจะๆเลยจ้า ผู้ช่วยครูกองร้อยไหนไม่รู้กำลังยืนแอ่นเลย กะเทยนางนั้นก็กำลังบ๊วบอย่างเมามัน หนูเห็นแล้วเสียวไส้แทน แล้วทีนี้อีพี่มหาอ่ะ เสือกทะลึ่งร้องทักเป็นลิเก ‘หยุดนะ เจ้าโจรใจทราม คิดจะมาหยามอมจวยในนี้ได้ไง เอิงเอย’ผู้ช่วยครูคนนั้นสะดุ้งตกใจรีบดึงกางเกง กระเทยนางนั้นรีบลุกขึ้นจะวิ่ง นายยามวิ่งไปดักข้างหน้า ผู้ช่วยครูวิ่งแผล็วไปไหนแล้วก็ไม่รู้ พี่มหาจะเดินเข้าไปดูแต่หนูร้องทัก ‘เสด็จพี่เพคะ อย่าเข้าไปดูเลย น้องก็มีความสามารถที่จะทำให้เสด็จพี่มีความสุขได้นะเพคะ’ ฮ่าๆๆ”
“ฮ่าๆๆๆ พวกมึงนี่ก็บวมๆนะกูว่า เป็นตุ๊ดแล้วไม่ค่อยเต็มอีก”
“แหม ก็ติดมาจากพี่บอมบ์อ่ะแหละ ฮ่าๆๆ”
“แล้วไงต่อ จับกะเทยได้แล้วทำไง”
“อีตานายยามลากตัวไปเลยอ่ะพี่บอมบ์ ให้พี่มหาคุมแถวไปตัวเองก็ไม่รู้ไปไหน หนูออกเวรมาแล้ว อีพวกรุ่นน้องก็พากันตามหา นี่ มาอยู่ที่สนามยิงปืนเว้ย แก้ผ้าให้กระเทยบ๊วบ ไปห้ามเขาแต่ตัวเองเอามากิน ฮ่าๆๆๆ”
“ฮ่าๆๆๆ แล้วมึงก็เอากับเขาด้วยเหรอ”
“บ้าอ่ะพี่บอมบ์ พี่เจิดเอาตายแน่เลยถ้าหนูไปลองอะไรแบบนี้ คือเผอิญว่าทางบ้านมีของดีๆมาให้รับประทานอ่ะ ของสั่งตรงจากแคนาดา เออนี่ พี่บอมบ์ ฝึกเสร็จเราไปทะเลกันอีกป่ะ หนูชอบมากเลยอ่ะ ดูพ่อกับแม่ท่านสดชื่นมากเลย”
“อื้ม ก็ว่างๆเดี๋ยวเราค่อยไปอีกก็ได้”
“เฮ้ย ตื่นได้แล้วมั้งมหา นอนจนบวมไปหมดแล้วมึง”ผมกับอีหนูเดินไปหาไอ้มหาที่หน้าคลังอาวุธ มันฟุบหน้าหลงแล้วเปิดธรรมะฟัง
“ห่า หลับบ้าอะไรวะ ฟังธรรมะอยู่ มาจากไหนกันอ่ะ”
“นั่งคุยแถวๆนี้แหละพี่มหา เนี่ยพี่บอมบ์ พี่มหาชอบอบหลับตลอดแหละ เด็กคลังก็งี้ ชิ”
“ไม่ต้องมาจิ๊ปากใส่กูเลยอีหนู เดี๋ยวกูปั๊ดเหนี่ยวซะนี่”
“ชิ กล้ารุนแรงกับหนูเหรอพี่มหา เดี๋ยวเหอะ”อีหนูนั่งลงตรงข้ามไอ้มหา ส่วนผมยืนอยู่ที่ปลายโต๊ะแล้วเอามือเท้าโต๊ะไว้ “ท่ายืนพี่บอมบ์เซ็กซี่อ่ะ”อีหนูเอานิ้วขึ้นมากัดทำท่าขวยเขิน “นี่ หนูชอบผ้ายยืนแบบนี้ ดูเป็นหลักการ ค้ำโต๊ะแล้วมองหน้า ชอบอ่ะ ฟิน เห็นแล้วอยากไปทำงานก่อสร้าง”
“เฮ้อ กูงงกับมึงอีหนู คิดว่างานก่อสร้างไม่เหนื่อยรึไง”
“ก็มันฟินนี่พี่บอมบ์ ชอบอ่ะ พาพี่เจิดไปก่อสร้างดีกว่า”ดูมันสิครับ คิดว่างานก่อสร้างมันเป็นงานง่ายหรือไงนะ เฮ้อ กูงงกับตุ๊ด
“แนะ แอบอู้กันเหรอพวกมึง”หมวดบูมโผล่หน้ามาเล่นเอาพวกผมสะดุ้ง
“เปล่าน้าผู้หมวด ก็กำลังวางแผนว่าจะทำงานไงดี”
“ดูมีหลักการมากเลยว่ะหนู เอาไปเลย ๓ วัน”ผู้หมวดชูนิ้ว
“๓ วันนี้ดองเวรกองการณ์หรือให้พักอ่ะผู้หมวด”อีหนูทำหน้าตายิ้มแย้ม
“ไปนอนเล่นในคุก ๓ วัน บอมบ์ไปซื้อข้าวให้หน่อยดิ เอาตามนี้นะ ผู้หมวดบอกสิบเวรไว้แล้ว”ผู้หมวดยื่นกระดาษให้พร้อมกับกุญแจรถมอไซด์
“เค้าหวานกันจังเลยอ่ะพี่มหา อิจฉาจัง”อีหนูมันยังเพ้อของมันต่อไปครับ คือกูหวานตรงไหน นี่แค่กูรับกุญแจรถมอไซด์ก็ว่ากูหวาน ถ้ากูจูบนี่จะเรียกว่าอะไรดีวะ
“แวะซื้อยามาให้อีหนูด้วยนะบอมบ์ กูว่ามันเริ่มเป็นหนัก ไหนดูสิ อืม ไข้ก็ไม่มี อาการยิ้มก็แปลกๆ เส้นกระตุกบ้างไหมหนู กูว่าเอนไซน์ในกระเพาะมันทำงานไม่สมบูรณ์แบบแน่เลย ทำให้กะเทยเพ้อได้ขนาดนี้”ไอ้มหาเอามือจับๆแตะๆตามลำตัวอีหนูแล้ววินิจฉัย ส่วนหมวดบูมพี่แกยิ้มกว้างโชว์ฟันขาว โคตรชอบเลยยิ้มแบบนี้
“คนบ้า ไม่คุยด้วยแล้ว”อีหนูทำหน้าปั้นปึ่งใส่
“เอาผ้าอนามัยสักชิ้นไหมหนู ผู้หมวดออกตังค์ให้ได้นะ”ผู้หมวดก็เอากับเขาด้วยครับ
“ผู้หมวดอ่ะ คอยดูเหอะหนูจะจับพี่บอมบ์ทำผัวให้ได้”
“คำพูดแบนี้รู้สึกว่าจะพูดมาตั้งแต่ขึ้นกองร้อยแล้วนะหนู”ผมยิ้มให้อีหนู
“ฮ่าๆๆ ก็อยากได้นี่นา นี่ถ้าได้พี่บอมบ์ พี่มหา หมวดบูม หมวดเต้ย คนละครั้ง หนูจะตั้งใจเป็นทหารจนครบกำหนดเลยแหละจะบอกให้”
“ฮ่าๆๆๆ”
ออกไปซื้อข้าวให้ผู้หมวดที่ร้านข้างนอก มาถึงทหารในกองร้อยก็เดินแถวไปกินข้าวกันพอดี ผมเลยอดไปกินข้าวกับคนอื่น แต่ต้องมานั่งกินข้าวกับผู้หมวดผู้กองที่ใต้ถุน ผู้กองบ้านแกอยู่อีสานครับ ไม่ใช่คนบ้านเดียวกับผม แต่ภาคเดียวกัน แกก็ชวนคุยสัพเพเหระ ทหารเข้ามาที่ใต้ถุนก็ไม่มีใครกล้าโหวกเหวกโวยวายเสียงดังเพราะเกรงใจผู้หมวดผู้กอง พวกทหารรุ่นพี่ที่จะปลดตอนนี้ก็หน้าชื่นตาบานครับ บ่ายนี้ก็ไปซ้อมทำพิธีปลดที่หน้ากองพัน พรุ่งนี้คงไปทำพิธีที่กรมครับ เห็นแล้วก็ดีใจไปกับเขาด้วย
ช่วงบ่ายรุ่นปลดก็ไปรวมตัวที่หน้ากองพัน ไปฝึกปลดกันครับ ทุกอย่างต้องฝึกซ้อมอย่างน้อยไม่ต่ำกว่า ๒ ครั้งนะครับ เพื่อความเป๊ะ ถ้าไม่เป๊ะนี่อายขี้หน้าเขาครับ พวกผมที่เป็นรุ่นน้องบางคนก็หน้าซึมกันไปตามระเบียบเพราะอยากปลดกับเขา บางคนทนไม่ไหวหนีไปก็มีนะครับ แต่ไม่ได้หนีช่วงนี้นะครับ หนีไปก่อนหน้านี้แล้ว อย่างว่าแหละครับ ใครผ่านการเป็นทหารไปได้ ทุกอย่างมันก็ผ่านไปได้ครับเพราะช่วงชีวิตที่หนักสุดๆก็น่าจะเป็นช่วงที่มาเป็นทหาร อยู่บ้านไม่มีหรอกครับที่จะมาเจออะไรแบบนี้ อยากกิน อยากนอน อยากทำงานหรืออยากพักก็สามารถทำได้ดังใจตนหมายปอง พอมาเป็นทหารก็ต้องอยู่ในระเบียบวินัย ทำอะไรเป็นเวลา จะกิน นอน อาบน้ำก็เป็นเวลา ต้องอยู่กับคนร้อยพ่อพันแม่ มากหน้าหลายตา หลากหลายถิ่นที่อยู่ เวลาไม่พอใจกันก็ได้แค่แอบลงโทษกัน ไม่เหมือนข้างนอก ไม่พอใจกันเดินไปต่อยกันโป้งๆไปเลย ถ้ามองในด้านดีมันก็มีประโยชน์เยอะครับ แต่ถ้ามองในแง่ร้ายก็บรรยายกระดาษ ๓ แผ่นไม่หมด ฮ่าๆๆ แล้วแต่จะเลือกสรรเอาครับ
“บอมบ์ ขึ้นไปเอากระบี่ให้ไอ้เต้ยหน่อยดิ”
“ครับผู้หมวด”ผมขึ้นไปด้านบนหยิบกระบี่ กระบี่ที่ว่าไม่ใช่กระบี่เย้ยยุทธจักรนะครับ กระบี่ประจำตัวของนายทหาร สีขาวอยู่ในฝักสวยงาม แต่เบากว่าดาบที่บ้านของผม ดาบของพ่อผมผมเคยเอามาชักเล่นครั้งหนึ่ง โดนพ่อด่าเปิงเลยครับ เกือบโดนพ่อเตะ คือจะไปชักดาบมั่วซั่วไม่ได้ครับ มันมีวิธีการของมันก่อนจะชัก ผมเอากระบี่หมวดเต้ยลงมา หมวดเต้ยก็ชักกระบี่ทำท่าทางสง่างาม ทำโชว์ผม พี่เบิ้ล ไอ้ภูมิ ไอ้ภีมก็มีคนละเล่มครับ เคยเห็นช่วงมีงานสำคัญๆ มันฝึกชักกระบี่อยู่หน้าบ้าน สง่างามดีครับ
“นี่ถ้ามีงานแต่งงานก็ต้องมีลอดซุ้มกระบี่ด้วยใช่ป่ะ”ผมเคยเห็นงานแต่งงานของลูกชายคนโตของพี่น้อย มีพิธีสำคัญคือลอดซุ้มกระบี่
“อื้ม ใช่”หมวดเต้ยพยักหน้า
“แล้วอยากแต่งงานไหม”ผมถามหมวดเต้ย คนอื่นๆคงไม่ได้ยินมั้งครับ มีผม หมวดบูม หมวดเต้ยกัน ๓ คน
“ก็อยากนะ แต่คงไม่มีโอกาสแบบนั้น”ผมพยักหน้า รู้สึกเห็นใจผู้หมวดทั้ง ๒ คน บางทีคนเราก็อยากจะมีจุดหนึ่งของชีวิตที่คนในวงการเขามีกัน “คิดไรวะบอมบ์ แค่นี้ก็โอเคที่สุดแล้ว ฮึ่บ เย็นนี้งดวิ่งนะ เดี๋ยวค่อยเริ่มวิ่งวันที่ ๑ แล้วกัน”
“แล้วจะไปฝึกไหวเหรอผู้หมวด ออกกำลังแบบผลุบๆโผล่ๆแบบนี้ จะไหวได้ไง”ผมมองหน้าหมวดทั้ง ๒ คน
“ก็คงจะต้องไหว ใจเราถึงซะอย่าง ทุกอย่างสำคัญที่ใจเว้ย”
“ใจไหวแต่ร่างกายไม่ไปนี่ก็ไม่ได้นะครับ กายกับใจต้องสัมพันธ์กัน แต่จะหยุดก็หยุดเถอะครับ ถ้าอยากวิ่งก็ชวนผมด้วย”
“ต้องชวนอยู่แล้ว นี่ถ้าเหน็บไปฝึกได้จะเอาไปด้วยเนอะบูม ผู้ฝึกคงจะดีใจอ่ะที่มีทหารล่ำตันๆแบบนี้”หมวดเต้ยชกหน้าอกผมเบาๆ
“หึหึ เอาไปกูว่าโดนจัดหนักแน่นอนว่ะเต้ย พวกหุ่นควายแบบนี้ครูฝึกเขาชอบว่ะ”
“แน่ะ ไปฝึกหรือไปมีกุ๊กกิ๊กกับพวกครูกันแน่”ผมหรี่ตามองแล้วยิ้มบางๆ
“ก็คิดไปนั่น เออ แต่ตอนที่เราไปฝึกครั้งนั้นนะบูม ครูแม่งอย่างเท่ สัส รู้สึกว่าจะมองมาที่พวกกูบ่อยๆด้วย กูล่ะเสียวสันหลังวาบๆ ฮ่าๆๆ”หมวดเต้ยพูดเบาๆ พูดดังไม่ได้ครับเดี๋ยวทหารแตกตื่น คือตอนนี้ก็ไม่มีคนรู้ว่าผมกับหมวดบูม หรือไอ้มหากับหมวดเต้ยเราเป็นอะไรกันนะครับ เขาอาจจะมองแค่ว่าเราสนิทกัน หรือบางคนก็คิดว่าผมนี่มีอะไรกับอีหนูไปแล้ว ผมเองก็ไม่ได้อยากจะเปิดเผยความสัมพันธ์ครั้งนี้เท่าไหร่นัก เพราะเราไม่ได้อยู่สังคมภายนอก ถึงแม้จะอยู่ในสังคมข้างนอกก็ตามทีเถอะ ผมก็ไม่อยากจะเปิดเผยมันมากนัก เพราะมีคนไม่เข้าใจเรามากกว่าคนที่เข้าใจเรา ผมสบายใจที่จะเปิดเผยให้คนในบ้านได้รับรู้มากกว่าครับ คนอื่นที่ห่างไกลจากเครือญาติเรา เขาคงไม่ได้เข้าใจเราสักเท่าไหร่นัก เหมือนที่เราไม่เคยเข้าใจคนอื่นนั่นแหละครับ อารมณ์เดียวกัน ซับซ้อนดีเนอะ
-
จิ้น แล้วฟินกะเด็กน้อยน่ารัก ไต่ๆ ไปมา อิอิ
-
ไม่ได้เข้ามาสองวัน อ่ายแบบตาแฉะเลย สะใจที่สุด
ชอบความคิดดีๆ ที่สอดแทรกอยู่ในทุกๆ ตอน
คุณค่าของคนอยู่ที่คิดดี ทำดี ขอบคุณนะคะ
-
ต่อไปนี้ก็จะไม่มีใครกล้าหือกะบอมส์แล้วสิ
ยังไม่สะใจเรื่องหมู่อาร์ตเลยอ่ะ
-
หนูน่ารักและฮาตลอดๆ
หมวดบูมก็น่ารัก
สองหมวดจะไปฝึกกันแล้ว
บอมบ์กับมหาคงคิดถึงแย่เลย
:mew1: :L2:
-
:katai4: :pig4: ชอบบบบบบบ
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[อิหนูน่ารักอะ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
อ่านเรื่องนี้ได้แง่คิดกลับมาตลอด
ไม่ใช่เอาแต่ฮาอย่างเดียวสาระก็มี
เยอะแยะเลยอ่านแล้วคุ้มอ่ะ
-
ติ๋มไปเลยดิบอมม์กลับมาแล้วนิ
-
สนุกมาก
-
อย่ามาเลยนะ..มาม่า..รสอะไรฉันก็ไม่อยากกิน ตอนนี้กำลังดีๆหวานๆ.... สวีทกิ้บกิ้ว...
แต่มันดันรู้สึกเสียวๆยังไงไม่รู้
อะไรจะเกิดก็ต้องเกิดล่ะว้าา...แม่ยกหมวดบูมสู้ตายเว้ยยย...
แต่ก็ภาวนาอย่าให้เป็นแบบที่คิดเลย....ฮ่าๆๆๆ :m20:
.....ถ้าเธอทำผู้หมวดเสียใจ ฉันจะด่าเธออีกยกแน่นายบอม..
ครั้งนี้จะจัดให้ชุดใหญ่เลย..เอาแบบสาปไม่ให้ได้ผุดได้เกิดเลยทีเดียวเชียว
......เป็นเรื่องแรกที่เราอ่านแล้วรู้สึกอินม๊ากกกก
เหมือนเราเข้าไปเสือกอยู่ในชีวิตเขาอ่ะ ทะลุตัวหนังสือเข้าไปอย่างงั้นเลย...เหอะๆๆๆ บ้าไปแล้วเรา...
:sad11: ยังไงก็รอตอนต่อไปอยู่น้าคนเขียน...พร้อมรับทุกสถานการณ์แว้วววววว:sad11:
-
อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด แต่ก็ไม่อยากให้เรื่องไม่ดีเกิดขึ้น
ยังคงติดใจเรื่อง น้องชาลีอยู่ รอตอนความจริงเปิดเผย เดาไม่ถูกเลย
-
ตอนที่ ๗๓ อารมณ์
“หน้าละห้อยเชียว”อีหนูจิ้มที่หัวไหล่ผมพูดเบาๆหลังจากที่ส่งผู้หมวดที่โรงรถ
“ทะลึ่งแล้วหนู ละห้อยละเหี่ยวอะไรของมึง ไม่มีเว้ย”ผมกอดคออีหนูเข้ามาฟัดมาเหวี่ยง
“ฮ่าๆๆๆ”หัวเราะถูกอกใจของมันไป
เดินไปตลาดบรรยากาศยังเหมือนเดิมล้งเล้ง ผมไปตลาดแม่ค้าแม่ขายซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นบรรดาเมียจ่าก็ถามไถ่ว่าผมหายไปไหนมา ผมก็เข้าไปทักทายคนนู้นทีคนนี้ที ร้านไหนลูกสาวสวยก็คุยนานหน่อยครับ คุยไปคุยมาแล้วตบท้ายด้วยการกินข้าวมื้อเย็นอีกรอบหลังจากที่กินไปแล้วเมื่อประมาณ ๖ โมงเย็น
๒ ทุ่มครึ่งเราคงทำกิจวัตรทุกอย่างเหมือนเดิม พรุ่งนี้ก็ ๓๐ เมษายนแล้วสิ ถึงเวลาที่พวกรุ่นพี่จะต้องปลดประจำการไปเป็นพลเรือนแล้ว พวกผมก็คงต้องอยู่ทำหน้าที่กันต่อไป หน้าที่ชายไทย
มหานำสวดมนต์และกล่าวคำปฏิญาณจบแล้ว พวกเรามานั่งรวมที่หน้ามุขกลางเพื่อรอบสิบเวรเช็คยอดนอนในคืนนี้ ก่อนสิบเวรจะขึ้นมารุ่นพี่ก็ออกมากล่าวอะไรเล็กๆน้อยๆกับน้องๆ ในฐานะที่เข้ามาประจำการก่อนและมีประสบการณ์มากกว่า ส่วนใหญ่ก็บอกให้อดทน เขาให้ทำอะไรก็ทำ เชื่อฟังรุ่นพี่ อย่าปีนเกลียว การช่วยกันทำงาน อย่าแจงเวรอะไรแบบนี้นะครับ รุ่นพี่ที่ดีก็มีนะครับ แต่ไม่กี่คน ส่วนมากมีแต่รุ่นพี่หลบๆอู้ๆ ก็เหมือนกับผลัดเดียวกันกับผมล่ะครับ พออยู่นานแล้วมันเจนสนาม รู้ทางหนีทีไล่ ไม่ว่ากี่รุ่นต่อกี่รุ่นปัญหาก็ยังเหมือนเดิม เพราะนิสัยคนมันถูกถ่ายทอดมาแบบซ้ำๆ
รุ่นพี่กล่าวทิ้งทวนเสร็จแล้ว สิบเวรก็มาพูดคุย เช็คยอดอีกครั้งหนึ่งเพื่อความแน่ใจ สิบเวรกำชับรุ่นพี่ว่าอย่าหนีเที่ยวไม่งั้นจะโดนโทษหนักและไม่มีความปรานี ส่วนรุ่นพี่ที่โดนจับยาบ้าเมื่อครั้งนั้น ตอนนี้ยังติดคุกอยู่ครับ คาดว่าจะปล่อยตัวหลังจากที่คนอื่นปลดกันไปแล้ว ๑ เดือน
“ร้อนว่ะ”กางมุ้งเรียบร้อยใกล้เวลาจะ ๓ ทุ่มแล้ว ผมมุดเข้าไปในมุ้งถอดเสื้อออก ไม่ไหวครับขนาดเปิดพัดลมเบอร์ ๓ ใบพัดแทบจะหลุดออกจากขั้วยังไม่หายร้อนเลย จะนอนเปล่าๆโดยไม่มีมุ้งยุงก็เยอะซะด้วย พอกางมุ้งเสร็จเข้ามานอน ลมก็พัดเข้ามาในมุ้งนิดหน่อย ก็นอนไปทั้งแบบนั้น ถ้าอยากสบายก็กลับไปอยู่บ้าน
“ตื่นๆๆ”
“ตื่นโว้ย วันสุดท้ายแล้ว กูจะปลดแล้วโว้ย”
“อยากปลดจังเลยพี่บอมบ์ ฮ้าว”
“คนที่อยู่ก็สู้กันต่อไป”คำๆนี้ไม่ว่ากี่รุ่นต่อกี่รุ่นก็มักจะกล่าวแบบนี้ ก็คงต้องอยู่ ต้อยทนต่อไป อีกแปบเดียวก็ถึงคราวของเราบ้าง ไม่นานเกินรอ แค่ปีเดียว แต่ละปีผ่านไปไวยิ่งกว่าอะไรดี ก็ได้แค่ปลอบใจตัวเองไปครับ ฮ่าๆๆ
“ในที่สุดวันนี้ของพวกกูก็มาถึง ฮ่าๆๆๆ”รุ่นปลดพากันหัวเราะอย่าสะใจ พวกผมเองก็พารีบใส่ถุงเท้า หยิบรองเท้าผ้าใบกับขันสบู่วิ่งลงไปด้านล่าง เอาขันสบู่กับผ้าเช็ดตัววางบนโต๊ะปิงปองแล้วใส่รองเท้า เดินไปเข้าห้องน้ำห้องท่าให้เรียบร้อยจากนั้นก็รีบมารวมแถวที่หน้ากองร้อย ใช้เวลาไม่เกิน ๑๐ นาทีในการจัดการธุระก่อนรวมแถว ผู้ช่วยสิบเวรสั่งจัดแถวเสียงดัง
“เอาหน่อยพี่ เอาหน่อย วันสุดท้ายแล้ว”ผู้ช่วยสิบเวรนี่เป็นรุ่นรองนะครับ รุ่นที่จะปลดผลัดหน้า สนิทกันเลยพูดกันแบบนี้
“กูเอาตั้งแต่มึงยังไม่ขึ้นกองร้อยเว้ย”รุ่นพี่ที่เกรียนๆตอบกลางแถวเสียงดัง ก็ขำกันไปครับ พอสั่งนิ่ง เช็คยอดว่าครบหรือเปล่า จากนั้นก็บอกสิบเวร ผู้ช่วยสิบเวรพาแถวไปรวมที่หน้าลานพระบรมรูปในกองพัน แล้วสิบเวรก็เดินตามมาด้วยครับ ครู่หนึ่งนายทหารเวรก็มาเช็คยอดว่าแต่ละกองร้อยยอดเท่าไหร่ พอทราบจำนวนจึงสั่งให้ไปวิ่งออกกำลังกายรอบสนามฟุตบอล กองร้อยละ ๑ รอบ เรียกว่าวิ่งกันพอเป็นพิธีครับ รอบเดียวเหงื่อยังไม่ทันซึมถึงร่องตูดเลย
วิ่งเสร็จแล้วมาอาบน้ำ เหตุที่ผมต้องเอาขันสบู่ลงมาก่อนก็เพราะว่าไม่ต้องวิ่งขึ้นไปด้านบนให้เสียเวลาครับ แค่ถอดรองเท้ากับถุงเท้าวางไว้ที่เหมาะๆ จากนั้นก็เดินเท้าเปล่าเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำอาบท่าอย่างสบายอารมณ์ อาบน้ำไปคุยกันไปหัวเราะขำขัน ใครจังไรหน่อยก็ตดเสียงดังลั่น ผมรีบอาบให้เร็วที่สุด มีอะไรก็รีบๆทำครับ อาบเสร็จเดินไปหยิบรองเท้าถุงเท้าขึ้นไปด้านบน แต่งตัวชุดฝึกพราง
“พี่บอมบ์หล่ออ่ะ ชอบจัง”อีหนูมันยังฉอเลาะผมไม่เปลี่ยนแปลง คือผมใส่กางเกงในสีดำตัวเดียวกำลังยืนทาแป้งอยู่หน้าตู้ มันพูดแซวผมทั้งที่ตัวมันเองกำลังเอาหน้ามุดตู้เสื้อ ตกลงคือความหล่อของกูต้องมุดตู้ถึงจะเห็นใช่ไหมวะหนู
ผมทาแป้ง หยิบกางเกงมาใส่ ใส่เข็มขัด จากนั้นก็รัดท็อปที่ขากางเกง รัดท็อปนี่คือมันจะเป็นแผ่นยืดนะครับ กว้างประมาณ ๒ หรือ ๓ นิ้วนี่แหละครับ จะเอามารัดที่บริเวณเหนือตาตุ่มขึ้นมาประมาณคืบหนึ่ง พอรัดท็อปเสร็จก็จะใส่ซิ่ง ซิ่งคือผมไม่แน่ใจว่าเป็นพลาสติกหรือเปล่านะครับ เรียกไม่ถูกแต่มันเป็นแผ่น กว้างประมาณ ๒ นิ้ว ยาวประมาณ ๑ ฟุตกว่าๆครับ สามารถงอได้ จะเอาไว้ยัดเข้าใส่ในกางเกง เราจะใส่ที่ขาทั้ง ๒ ข้างนะครับ พอเราใส่ซิ่งไปแล้วเนี่ยมันจะเป็นวงกลมพันรอบขาพอดี พอมันตกลงไปอยู่ตรงรัดท็อป ขากางเกงมันจะเป็นกระบอกสวยงามครับ
รัดท็อปใส่ซิ่งเสร็จเรียบร้อยแล้ว หยิบเสื้อพรางมาใส่ เสื้อพรางนี่ต้องพับแขน เพราะไม่ได้อยู่ในช่วงฝึกเราต้องพับแขนให้สวยงาม เขามีกำหนดมาด้วยนะครับว่าต้องพับให้ได้ขนาดเท่าไหร่ บางคนพับแขนเสื้อใหญ่เกินไปมันก็จะดูเหมือนเป็นจ่าแก่ๆ โดนลงโทษอีกด้วยครับ ความกว้างของการพับแขนเสื้อพรางไม่ให้กว้างเกิน ๔ นิ้วมือเรา พอเราเอานิ้วมือไปทาบนี่ต้องได้ประมาณนี้ อาจจะหย่อนหรือเกินไปบ้างไม่เป็นไร แต่อย่าให้กว้างเกินไปจนดูเหมือนเป็นจ่าแก่ๆใกล้เกษียณ เดี๋ยวเขาจะหาว่าเลียนแบบผู้บังคับบัญชา
ใส่เสื้อติดกระดุมเรียบร้อยแล้วหยิบหมวดเปเล่ บางที่เขาจะเรียกว่าไปเล่ ส่วนภาษาปากที่นี่เขาเรียกกันจนชินปากว่าหมวกเปเล่ หมวกเปเล่ ภาษาทางการที่เรียกกันคือหมวกทรงอ่อนสีดำ เอาหมวกเปเล่มาพับแล้วสอดที่บ่าด้านซ้าย บางคนเคยทะลึ่งเอาหมวกเปเล่ใส่กระเป๋ากางเกงด้านข้าง โดนด่าและโดนแดกเลยครับ ที่เขาไม่ให้ใส่กระเป๋ากางเกงเพราะบนหมวกจะมีตราอุณาโลมอยู่ครับ ควรวางไว้ที่สูง พวกเราก็จะเอามาสอดที่บ่าซึ่งมีอินธนูอยู่ครับ
พอเสร็จแล้วปิดตู้แล้วล็อกให้เรียบร้อย ตบๆจัดแจงที่นอนอีกครั้งให้เรียบร้อย ที่นอนต้องตึงเป๊ะ การพับผ้าห่มต้องพับยังไง สอดยังไง เขาจะสอนมาหมดแล้วต้องทำแบบนี้ทุกวัน และจะมีการตรวจเตียงด้วย เตียงนอนใครไม่เรียบร้อย คนนั้นโดนแดกไปครับ พอผมเห็นว่าเตียงนอนของผมเรียบร้อยแล้วก็ก้มหยิบรองเท้าคอมแบท ที่สำคัญอย่าลืมกระเป๋าสตางค์หรือมือถือไว้เด็ดขาด เพราะถ้าหายไปไม่มีใครรับผิดชอบหรอกครับ มันมีคนแค่ไม่กี่คนก็จริง แต่สันดานโจรเราก็รู้ๆกันอยู่ มันทำไม่มีใครยืดอกมารับหรอกว่ามันทำ แล้วก็ลอยนวลไปก็หลายครั้ง เอาข้าวของที่จำเป็นมาแล้วก็ลงมาด้านล่าง ใส่รองเท้าคอมแบทอย่างรวดเร็วแล้วรีบวิ่งไปรวมที่สนามบาสหน้ากองร้อย
ทุกเช้าเราก็จะวุ่นวายกันแบบนี้แหละครับ ต้องรีบทำการงานส่วนตัวทุกอย่างให้รวดเร็ว อย่าให้เขามาด่ามาว่าเราได้ บางคนที่เก๋าเกมส์หน่อยก็ตีหน้าเซ่อ ทำหน้ามึนเอื่อยเฉื่อย โดนลงโทษทีก็ดีไปไม่กี่วัน วันหลังก็เอาอีก แบบนี้เขาจะเรียกกันว่าไอ้พวกหน้ามึนครับ แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นก็ต้องดูสิบเวรหน่อย อย่างวันไหนหมู่อาร์ตเข้าสิบเวร ทุกคนก็จะกระเตื้องหน่อยเพราะหมู่อาร์ตหาเรื่องแดกทหารได้ทุกเรื่อง แต่ถ้าเจอสิบเวรไม่ค่อยอะไรมาก ใจดีหน่อยก็พาทำเอื่อยเฉื่อย ส่วนผมก็ไม่ใช่ว่าจะแอคทีฟตลอดหรอกครับ มีทำไม่ทันบ้าง ทำเร็วกว่าคนอื่นบ้าง อยู่ในเกณฑ์กลางๆ โดนแดกพอเป็นกระษัย เดี๋ยวจะหาว่า โห ไอ้บอมบ์นี่แม่งเปอร์เฟ็คแมนว่ะ ก็มีดี มีไม่ดีปนๆกันไป วันไหนอารมณ์ดีหางก็ไม่โผล่ วันไหนโมโหก็ว่ากันตามเรื่องตามราว
“ตอนเรียง ๕ ทั้งหมด จัดแถว”สิบเวรสั่งเสียงดัง พวกผมรีบจัดแถวกันย่างรวดเร็ว ไอ้พวกที่มาช้าก็วิ่งดุ๊กๆกันมา “เฮ้ย ไอ้พวกมาช้า หมอบเลย หมอบ”พวกที่มาช้าโดนแต่เช้าเลยครับ ก็มีรุ่นพี่ปนๆกับรุ่นน้องครับ หลายคนเลยทีเดียว “คลานต่ำมา”สิบเวรสั่ง ปกติสิบเวรคนนี้แกก็ไม่ถึงกับใจดีและไม่ถึงกับใจร้ายครับ “ข้างในยุกยิกอะไร จะปลดแล้วไม่เอาเหี้ยอะไรเลยใช่ไหม”สิบเวรทำหน้าเข้ม ทำเอาพวกผมใจฝ่อกันเลยทีเดียว สิ่งที่เราเกลียดมาอย่างหนึ่งคือการโดนแดกรวมครับ ผมไม่ค่อยชอบเลยกับการแดกรวม เพราะมันผิดแค่ไม่กี่คนแล้วมาลงโทษรวมกันทั้งหมด ไอ้คนที่ทำดีแล้วก็หมดกำลังใจน่ะสิครับ “พอๆ รีบมาเข้าแถว”จากนั้นพวกที่คลานต่ำก็มาเข้าแถวอย่างรวดเร็ว สั่งจัดแถวอีกครั้งจากนั้นก็เช็คยอดอีกทีแล้วจ่ายงานให้ไปทำความสะอาด คนอื่นเขาได้งานหมดยกเว้นผมคนเดียวที่ไม่มีงานทำครับ สงสัยสิบเวรไม่กล้าให้ผมทำงาน
“ไม่มีงานให้ผมทำเหรอครับหมู่”ผมถามหลังจากที่สิบเวรจ่ายงานไปหมดทุกจุดที่กองร้อยเรารับผิดชอบแล้ว
“ไม่ต้องก็ได้มั้ง”หมู่ตอบแบบเกรงใจ
“งั้นผมไปทำความสะอาดห้องผู้หมวดแล้วกันครับ”
“อืมๆ ตามใจ อยากทำตรงไหนก็ทำ อย่าให้หมู่เดือดร้อนแล้วกัน”หมู่พยักหน้า แล้วผมก็ขึ้นไปทำความสะอาดห้องผู้หมวด เก็บกวาดโต๊ะทำงาน เช็ดถูในส่วนที่ทำได้ ห้องทำงานพี่แกเริ่มจะรกขึ้นทุกวันครับ ทำไปได้ครึ่งชั่วโมง ผู้หมวดก็มาถึงกองร้อย ซื้อของกินมาเผื่อผมด้วยแฮะ
“ไม่ให้คนอื่นเข้ามาทำล่ะ”หมวดบูมวางของลงบนโต๊ะแล้วถามด้วยความฉงนที่เห็นผมกำลังงกๆเงิ่นๆกับการกวาดเศษดินเศษฝุ่น ผมพิงไม้กวาดไว้กับโต๊ะแล้วเดินไปกอดพี่แกทีหนึ่ง ตามด้วยการหอมแก้มแรงๆสักฟอด แต่การหอมแก้มมันก็ไม่พอสำหรับผม จับจูบซะเลย “เดี๋ยวไม่ได้ทำงานหรอก”หมวดบูมพูดหลังจากที่เราผละจูบออกจากกัน เออ มันก็จริงอย่างที่พี่แกว่านั่นแหละครับ
“นี่ซื้อมากินหรือซื้อมาขายต่ออ่ะผู้หมวด”
“ซื้อให้ควายกิน คนกระเพาะควาย มันกินเยอะ”
“หึหึ ดีนะเราไม่ใช่ควาย เราเป็นหนุ่มน้อยน่ารัก”ผมทำท่ากุ๊กกิ๊กใส่ผู้หมวด
“บอมบ์ ขอร้อง มันไม่ได้ช่วยให้น่ารักขึ้นเลยว่ะ ฮ่าๆๆๆ”
“จุ๊บ”ผมยื่นหน้าไปจุ๊บปากพี่แกทีหนึ่งแล้วหรี่ตาถาม “แล้วแบบนี้ล่ะน่ารักไหม”
“ไอ้สัส กูเขิน”หมวดบูมหน้าแดงเห่อขึ้นมาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย ฮ่าๆๆ ผมยิ้มแล้วก็กวาดห้องต่อไป ส่วนผู้หมวดพี่แกก็ช่วยเก็บนู้นเก็บนี่จนผมเห็นว่าใกล้เวลาจะกินข้าวมื้อเช้าแล้ว ผมก็ขออนุญาตผู้หมวด
“เดี๋ยวผมไปกินที่โรงเลี้ยง แล้วผมจะกลับมากินเป็นเพื่อนนะครับ”
“ทำไมต้องไปด้วย”
“เดี๋ยวเขาจะหาว่าเราไม่เอาเพื่อนเอาฝูงสิครับ อีกอย่างตอนนี้ฐานะของผมก็แค่ทหารเกณฑ์ เราทำอะไรก็อยู่ในขอบเขตของฐานะของตัวเอง เดี๋ยวผมกลับมากินข้าวกับผู้หมวดด้วย ผมไปให้เขาเห็นหน้า เขาจะได้ไม่ว่าผม โอเคนะครับ”
“อืม อย่ากินเยอะจนกินของพวกนี้ไม่ไหวแล้วกัน”ผู้หมวดยิ้มให้อย่างเข้าใจผม ผมยื่นหน้าไปหอมแก้มพี่แกอีกทีก่อนจะเปิดประตูออกจากห้อง หยิบคอมแบทลงมาใส่ที่ตีนบันได ครู่หนึ่งนกหวีดดังทุกคนรีบวางมือจากงานที่ทำแล้ววิ่งมารวมอย่างรวดเร็ว พอรวมแถวได้แล้วก็เดินแถวไปรอกินข้าวที่หน้าโรงเลี้ยง พวกที่ไปทำความสะอาดในส่วนอื่นๆก็ทยอยพากันมาที่หน้าโรงเลี้ยง บางคนก็ไปตลาดซื้อตับปิ้ง หมูปิ้ง แหนมปิ้งหรืออะไรก็ว่ากันไป เขาเรียกว่าอาหารเสริมครับ ไม่ใช่วิตามิน แต่เอาเมาเสริมอาหารหลักอีกที ซึ่งอาหารหลักก็ที่รู้กัน ผมบ่นมานานมากแล้ว ฮ่าๆๆ
พอใกล้เวลาที่นายทหารเวรจะมาแล้ว แต่ละกองร้อยก็สั่งจัดแถวหน้ากระดาน ในกองพันผมมีอยู่ ๕ กองร้อยครับ ก็จะมีกองร้อยอาวุธเบาที่ ๑ ซึ่งผมสังกัดอยู่ ต่อมาก็คือกองร้อยอาวุธเบาที่ ๒ ต่อมาอีกก็จะเป็นกองร้อยอาวุธเบาที่ ๓ กองร้อยของหมวดเต้ย แล้วอีก ๒ กองร้อยเป็นกองร้อยสนับสนุน นั่นก็คือ กองร้อยสนับสนุนการรบ หรือเรียกย่อๆว่า ร้อย สสก. หรือเรียกย่อมาอีกว่า ร้อย สก. ส่วนกองร้อยถัดมาก็จะเป็นกองร้อยสนับสนุนการช่วยรบ หรือ สสช. หรือเรียกสั้นๆลงอีกว่า ร้อยสช. เมื่อแต่ละกองร้อยจัดแถวหน้ากระดานหน้าโรงเลี้ยงเรียบร้อยแล้วนายทหารเวรก็มาถึง กล่าวอะไรเล็กน้อยจากนั้นก็ให้แต่ละกองร้อยเข้าไปกินข้าวมื้อเช้า
มื้อเช้าเรากินกันไม่เท่าไหร่นะครับ ข้าวแต่ละจานก็ตักน้อยเสียเหลือเกิน ประมาณว่ามากินพอเป็นพิธีครับ กับข้าวมันไม่ถูกปาก ผมกินข้าวหมดจานก็นั่งรอคนอื่น เรากินกันไม่นานกรอกครับ ๑๐ นาทีนี่หมดจานแล้ว กินไวมาก พอแต่ละคนกินอิ่มแล้วผู้ช่วยสิบเวรสั่งลุก จากนั้นพวกที่ต้องอยู่เวรเลี้ยงก็คอยล้างจาน พวกที่ต้องไปทำความสะอาดเขตรอบนอกก็แยกย้ายกันไป พวกที่ต้องไปทำความสะอาดที่กองร้อยก็ตั้งแถวแล้วเดินไปทำความสะอาดที่กองร้อย มาถึงกองร้อยแล้วหมวดเต้ยก็มานั่งรอที่หน้ามุขกลางจัดแจงข้าวปลาอาหารจะกินกันแล้วครับ ผมก็ถูกเชิญร่วมวงกับเขาด้วย ๒ หมวดกินอย่างรวดเร็ว ผมเองก็ไม่กันแปบเดียวเกลี้ยงโต๊ะแล้ว จากนั้นผมก็เก็บจานชามเอาไปล้างครับ
“บอมบ์ ไปเปลี่ยนเป็นชุดอ่อนป่ะ”
“เปลี่ยนทำไมครับ”ผมมองหน้าผู้หมวดด้วยความฉงน
“ไปกรมไง”ผมพยักหน้าแล้วเข้าไปในโรงนอนเปลี่ยนเป็นชุดอ่อน ยังไม่ได้ซักเลยครับ ใส่ตัวเดิมทั้งอย่างนั้น ฮ่าๆๆ แต่มันก็ไม่ได้เหม็นนะ วันก่อนที่ผมใส่ ใส่ไม่นาน ยังโอเคอยู่
วันนี้นายทหารในกองพันต้องไปร่วมทำพิธีปลดทหารรุ่นพี่ ผู้กองก็มาแต่เช้าเลยครับแต่งชุดอ่อนสง่างาม หมวดบูมก็แต่งชุดอ่อนครับ ส่วนหมวดเต้ยวันนี้ได้รับภารกิจพิเศษคือเป็นนายทหารกำกับธงครับ เมื่อวานที่ผู้หมวดให้ผมเอากระบี่มาให้หมวดเต้ยก็เพราะว่าหมวดเต้ยจะต้องไปเป็นนายทหารกำกับธงนั่นเอง
นายทหารกำกับธงที่ผมพูดถึงก็คือนายทหารที่คอยยืนดูแลธงชัยเฉลิมพลนะครับ ทุกๆกองพันในประเทศไทยจะมีธงชัยเฉลิมพลอยู่ ซึ่งจะเป็นธงที่สำคัญต่อหน่วยของทหารเป็นอย่างมากครับ การเชิญธงชัยเฉลิมพลก็จะมีการเชิญในพิธีสำคัญๆเท่านั้น อย่างเช่นพิธีปลดทหาร พิธีสวนสนามสาบานธง พระราชพิธีเป็นต้น พิธีปลดนี้ก็เป็นพิธีสำคัญและศักดิ์สิทธิ์อย่างหนึ่งซึ่งชายไทยที่ต้องมารับราชการทหารต้องกล่าวอำลาธงชัยเฉลิมพล เป็นการบอกว่าพวกเราหมดวาระที่จะต้องรับใช้ชาติแล้วนะ ประมาณนี้นะครับ
การเชิญธงชัยของแต่ละหน่วยก็จะมีนายสิบเชิญธง ซึ่งจะเป็นนายสิบครับจะเป็นคนถือธงชัย และจะมีผู้ช่วยก็จะเป็นนายสิบเช่นกัน และขนาบข้างด้วยนายทหารกำกับธงซึ่งวันนี้หมวดเต้ยได้รับหน้าที่นั่นเอง หมวดเต้ยกับหมวดเพชรครับเป็นนายทหารกำกับธง ก็จะยืนขนาบข้างนายสิบเชิญธง มีการใช้กระบี่ นายสิบที่เชิญธงก็ใช้กระบี่ครับแต่ไม่ได้ชัก เหน็บไว้ที่ข้างเอว ส่วนการแต่งกายในวันนี้จะเป็นการแต่งกายด้วยชุดฝึกพราง ใส่หมวกรองในหรือภาษาปากเรียกว่าหมวกกะโล่ แล้วมีผ้าพันคอซึ่งจะเป็นสีประจำกองพัน แต่ละกองพันก็จะมีสีประจำตัวเอง บนผ้าพันคอก็จะมีตราสัญลักษณ์ประจำกองพันครับ และมีถุงมือสีขาว ก็จะครบองค์ประกอบของการเชิญธง ซึ่งถ้าจะเรียกอย่างเป็นทางการก็จะเรียกว่า หมู่เชิญธง
นอกจากหมู่เชิญธงแล้วยังมีหมวดเชิญธง ซึ่งแบ่งเป็น ๓ หมวดครับ ก็จะมีกำลังพลในแถวประมาณหมวดละ ๑๒ คนเห็นจะได้ จะยืนเป็นหน้ากระดาน ๒ แถว หน้า ๖ คน หลัง ๖ คน มีอยู่ ๓ หมวด ในแต่ละหมวดก็จะมีนายทหารเป็นผู้หมวด นายทหารที่เป็นผู้หมวดของหมวดเชิญธง
ถ้าพิธีใหญ่ๆจะจัดกำลังพลมากกว่านี้ครับ อย่างเช่นการสวนสนามสาบานธง ก็จะมีการจัดกำลังพลเยอะมาก มีหมู่เชิญธง หมู่แตร และกำลังพลในแถว หมวดละไม่ต่ำกว่า ๒๐ คน ก็พิธีมันใหญ่เลยใช่คนเยอะครับ
ประมาณ ๘ โมงหลังจากเคารพธงชาติเสร็จเรียบร้อยแล้ว หมวดเต้ยก็ไปที่บก.พัน เพื่อจะเตรียมตัวเชิญธง ส่วนกำลังพลก็เตรียมตัวรออยู่แล้วครับ ๘ โมง ๑๕ ทหารหมวดเชิญธงมาจัดแถวแล้วเดินตบเท้าฟันมือแบกปืนเพื่อจะทำการเชิญธงชัยเฉลิมพล ผมทำหน้าที่เป็นช่างกล้องเพราะหมวดเต้ยแกไหว้วานให้ผมถ่ายรูปให้พี่แกหน่อย ผมไปยืนอยู่ใกล้ๆ จากนั้นพิธีก็เริ่มขึ้นเมื่อหมวดเชิญธงเดินมายืนที่หน้าบก.พัน
“แถวหยุด”ผู้กองซึ่งเป็นนายทหารที่ควบคุมหมวดเชิญธงสั่งเสียงดัง ผู้กองนี่ไม่ใช่ผู้กองกองร้อยผมนะครับ มาจากร้อย สสก. “ซ้าย หัน”ปึก ปึก เสียงตบอัดเท้าประกอบจังหวะการบิดการหันเต็มไปด้วยความเข้มแข็ง หมวดเชิญธงที่มาในวันนี้ก็เป็นกำลังพลพวกที่จะปลดทั้งนั้นจะครับ ไม่มีรุ่นน้องมาแทรกซึมสักคน แต่ละคนนี่เข้มแข็งมากเพราะถือว่าเป็นวันสุดท้ายแล้วที่เราจะได้ทำอะไรแบบนี้
“หมวดเชิญธง ทำความเคารพธงชัยเฉลิมพล ตรงหน้าระวัง”ผู้กองสั่งเป็นจังหวะและเข้มแข็ง หลังจากเสร็จสิ้นคำว่าระวัง นายทหารก็จะชักกระบี่ออกมา พวกที่อยู่ในแถวจะกระชับปืนเพื่อเตรียมตบจับ พอนายทหารชักกระบี่ออกมาแล้ว ผู้กองก็สั่งต่อครับ “วันทยา วุธ”ปึ้ง ปึ้ง ทหารในแถวยกปืนขึ้นมาตบที่ฝาประกับปืนแล้วฟันมือลง เสียงแตรดังขึ้น ผมยืนตรงทำความเคารพแล้วจากนั้น ธงชัยเฉลิมพลก็ถูกเชิญออกมาจากข้างในบก.พัน ผมยืนตรงทำความเคารพแล้วยกกล้องขึ้นมาถ่ายรูป ถ่ายเสร็จก็ทำความเคารพอีกครั้ง
ปึ้งๆๆๆ เสียงตบเท้าดังหนักแน่น เมื่อหมู่เชิญธงถูกเชิญมาที่แถวแล้ว ผู้กองก็สั่งต่อ “เรียบ อาวุธ”ปึ้ง ปึ้ง ปึ้ง ทหารทำท่าเรียบอาวุธ เอาปืนเอ็มสิบหกเรียบลงวางที่ข้างขา พอได้จังหวะก็สั่งขวาหัน สั่งแบกอาวุธแล้วหน้าเดิน ก็เดินตบเท้ามาที่ลานหน้ากองพันเพื่อที่จะเชิญธงชัยขึ้นรถ หลังจากเชิญธงชัยขึ้นรถแล้ว หมวดเชิญธงก็ขึ้นรถบัส ๑ คัน ส่วนกำลังพลที่จะปลดก็ขึ้นรถจีเอ็มซีอีก ๒ คันซึ่งทางกองพันได้จัดเตรียมไว้ พอกำลังพลขึ้นรถเรียบร้อยแล้ว รถก็เคลื่อนขบวนออกไป ส่วนผมรับหน้าที่เป็นสารถีให้กับผู้กองและผู้หมวดครับ ขับตามไปติดๆ
เมื่อมาถึงกรมแล้ว ก็เชิญธงลงจากรถครับ ผมก็ตามไปถ่ายรูปหมวดเต้ยและถ่ายรูปกำลังพลที่จะปลด รุ่นพี่แต่ละคนนี่หน้าชื่นตาบานกันทั้งนั้นเลยครับ พอเชิญธงลงมาแล้วก็นำธงชัยไปตั้งในที่ที่เขาจัดให้ แต่การตั้งธงชัยไม่ใช่ว่าทิ้งธงแล้วทหารจะเดินเอ้อระเหยไม่ได้นะครับ ต้องมีทหารคอยมายืนข้างๆธง ยืนจับธงคนหนึ่งและยืนตรงอีกคนหนึ่งก็มาทำหน้าที่แทนทหารทหารกำกับธงครับ ส่วนนายทหารกำกับธงก็มานั่งพักผ่อน
-
“กูว่าแล้วว่ามึงต้องมา”ไอ้แบงค์พี่หมวดบูมเดินหน้ายิ้มแป้นมาหาผม มาถึงก็ไม่ทำอะไรชกมาที่หน้าอกผมเต็มๆ ผมก็ตุ้ยท้องไปเบาๆทีหนึ่ง
“มาเป็นช่างกล้องจำเป็น” ทหารกองพันนี้มองผมแบบแปลกๆที่เห็นผมหยอกกับไอ้แบงค์
“พี่แบงค์ สวัสดี”หมวดเต้ย หมวดบูมยกมือไหว้
“อืม สวัสดีน้อง พี่เพชร พี่ไผ่ สวัสดีครับ”ไอ้แบงค์ยกมือไหว้ทักทาย
“สวัสดีน้อง”ผู้กองกับหมวดเพชรรับไหว้ จากนั้นพี่น้องก็คุยกันงุ้งงิ้ง ส่วนผมน่ะเหรอ ก็ถ่ายรูปเล็กๆน้อยๆแล้วเดินเล่น หาของกิน ฮ่าๆๆๆ เผอิญได้กลิ่นหมูทอดแถวๆนี้น่ะครับ ลำไส้เลยปั่นป่วน
มายืนรอข้าวเหนียวหมูทอด มีคนรอคิวเยอะไม่รู้เพราะหมูทอดรสชาติดีหรือเพราะว่าลูกสาวแม่ค้าสวยกันแน่นะครับ ใครที่คุ้นหน่อยก็แซวลูกแม่ค้า ส่วนคนอื่นๆแค่ส่งสายตากับรอยยิ้ม ผมไปยืนด้านหลังรอคิว ลูกสาวแม่ค้ามองมาที่ผมแบบขวยเขิน
“เอา ๕ กล่องครับ”ผมบอกกับแม่ค้า แม่ค้ายิ้มรับแล้วตักข้าวเหนียวร้อนๆใส่กล่องโฟม จากนั้นลูกสาวแม่ค้าก็จะเป็นคนคีบหมูทอดหอมๆวางบนข้าวเหนียว เขาไม่กล้ามองผมเลยครับ “แม่ค้า ผมต้องซื้อกี่กล่องถึงจะได้ลูกสาวแม่ค้าเป็นของแถม”ไอ้ผมก็ใจกล้าหน้าด้าน ปากไวเกิน ฮ่าๆๆ เสี่ยงชีพถามแม่ค้า ลูกสาวแม่ค้าอายม้วนเลยครับ ไอ้คนที่ยืนข้างๆผมพาหันหันมามองหน้าผม
“ถามแบบนี้เอาลูกตะกั่วไปกินเป็นของแถมไหมไอ้น้อง”เสียงเข้มๆของชายวัยกลางคนดังผ่ากลางวง ทำเอาหลายคนแตกตื่น ทำเอาเกือบวงแตก ผมหันไปมองทางต้นเสียง เป็นนายทหารยศพันตรี อายุน่าจะอยู่ประมาณ ๕๐ ได้มั้งครับเพราะหน้านี่มีรอยเหี่ยวย่นตามวัย ผมยิ้มให้
“อ๋อ ไม่เป็นไรครับ ผมว่าหมูทอดมันอร่อยอยู่แล้วครับ”
“ทหารร้อยไหนวะ รู้กิตติศัพท์ข้าน้อยไปหน่อยแล้ว”คุณพ่อจอมเฮี๊ยบกอดอกมองหน้า ทำเอาไอ้พวกที่มารุมซื้อถึงกับหวาดหวั่น ส่วนใหญ่เป็นทหารกองพันนี้มั้งครับ เขาคงรู้กิตติศัพท์กันดีมั้งว่าผู้พันคนนี้เป็นยังไง
“ซวยแล้วมึง กระตุกหนวดเสือเข้าแล้ว”นายสิบคนหนึ่งที่ยืนใกล้ๆผมพูดขึ้นเบาๆ
“เท่าไหร่ครับ”ผมยิ้มให้แม่ค้า แม่ค้าทำหน้าเฉยเมยแต่รับตังค์ไป
“มานี่สิ เป็นใครมาจากไหนถึงกล้าแซวลูกสาวข้า หึ๊”ผู้พันจอมโหดกวักมือเรียก ผมหิ้วกล่องข้าวแล้วเดินหน้าชื่นตาบานไปยืนใกล้ๆ ดูท่าจะหวงลูกสาวน่าดูครับ ลูกสาวเขาสวยจริง หุ่นนางแบบเลยครับ วัยน่าจะกำลังเรียนมหาลัยมั้งครับ ผิวขาวเป็นหยวกกล้วยเลยครับ ผมมาหยุดยืนที่ตรงหน้า ความสูงห่างกันพอสมควร ผมยิ้มให้แบบกวนตีนๆ
“ครับ”ผมยิ้มให้อีกครั้ง
“เป็นแค่ทหารเกณฑ์อย่าริอาจมาจีบลูกสาวข้า หัดเจียมซะบ้าง ข้าล่ะเกลียดนักไอ้พวกหมาวัด”เขาเอานิ้วมาจิ้มที่หน้าอกผมแล้วเดินออกมาที่ร้านขายของ ผมยิ้มให้แล้วเดินไปหาหมวดเต้ย ถามว่าเดือดร้อนอะไรไหม หึหึ ก็เจอมาแนวๆจนชินแล้วอ่ะ ไอ้คำดูถูกคนเนี่ย ผมเจอมาเยอะมาก แล้วพอมารู้ฐานะที่แท้จริงของผมก็มาทำพินอบพิเทาใส่ มันก็น่าสนุกดีครับ
ผมหิวข้าวเหนียวหมูทอดมาแล้วยื่นให้หมวดบูม หมวดเต้ย หมวดเพชร ผู้กอง คนละกล่อง ส่วนผมก็กล่องหนึ่งครับ ต่างคนต่างแกะกินกัน หมวดเต้ยแปบเดียวก็หมดกล่องแถมยังไปแย่งหมวดบูมกินอีกครับ
“กล่องละเท่าไหร่อ่ะบอมบ์”หมวดเต้ยทำท่าจะล้วงกระเป๋า
“กล่องละ ๕ แสน มีตังค์จ่ายไหมครับ”ผมยิ้มให้หมวดเต้ย พี่แกรีบเอากระเป๋าตังค์เก็บทันทีเพราะรู้ว่าผมไม่เอาเงิน
“ครั้งหน้าก็พาไปเที่ยวฟรีบ้างนะ ถ้าเงินเยอะขนาดนี้”หมวดเต้ยยักคิ้วให้
“เออ ไม่มีชวนกันเลยเว้ย กูไม่สำคัญน่ะสินะ”ไอ้แบงค์ยักคิ้วให้ผม
“แล้วใครอ้างว่าต้องเข้าเวรวะ โทรชวนตั้งหลายครั้ง บอกกูว่าติดเวร ติดเวรหรือติดหอยที่ไหนวะแบงค์”
“สัส รู้ได้ไง”
“นั่นไง กูว่าแล้ว คราวนี้ไปสอยลูกสาวใครมาล่ะ เอาดีๆนะมึง เจอพ่อดุนี่ซวยนะ เหมือนกูเมื่อกี้อ่ะ ไปแซวลูกสาวเขานิดเดียว พ่อเขาแทบเอาปืนยิงกลางหัว ฮ่าๆๆๆ”
“อย่าบอกนะว่ามึงไปแซวลูกสาวร้านข้าวเหนียวหมูทอดเนี่ย”ไอ้แบงค์หันมามองผม
“เออ ก็ไปแซวเล่นๆ เห็นลูกสาวเขาสวยนี่หว่า ทำไม มึงกำลังคั่วอยู่ไงวะ”
“เปล่าว่ะ ก็อยากแอ้มบ้างนะแต่พ่อดุว่ะ นี่อย่าบอกว่าเจอพ่อเขาด้วยเหรอ”
“เออ ก็เจอน่ะสิ เขาจัดให้กูชุดหนึ่ง กูก็ยิ้มให้ หึหึ ขำๆว่ะ”
“ฮ่าๆๆ ทหารไม่มีใครกล้าแซวนะเว้ยมึง ได้แค่มอง ขนาดนายสิบฐานะทางบ้านดีๆ โห ไปยืนมองหน้าลูกสาวเขาหน่อย แทบจะชักปืนมายิงแสกหน้า แกหวงลูกสาวมาก ลูกสาวก็เสือกสวยอีก เหมือนแกจะเปิดโอกาสให้พวกนายทหารไปจีบมั้ง”
“ถ้าไม่มีเมียนี่กูจีบแน่ หึหึ”ผมยิ้มให้ไอ้แบงค์ ส่วนหมวดบูมพี่แกยังหน้าชื่นตาบานปกติครับ ไม่ได้หืออืออะไรออกมา
“เฮ้ย พูดงี้วอนปากแตกนะบอมบ์”ไอ้แบงค์กำหมัดขึ้นมา
“อะไรของมึงแบงค์ ก็รู้ๆกันอยู่ กูอ่ะเป็นคนยังไง”แฟนกูไม่เห็นจะว่าอะไรเลย มึงเป็นใครวะ
“เฮ้”กำลังนั่งมองหน้าไอ้แบงค์อยู่ดีๆ ก็มีนายทหารจากที่ไหนไม่รู้เข้ามาทักหมวดบูม
“อ้าว เฮ้ย เป็นไงบ้าง นั่งๆ”หมวดบูมยิ้มแป้น ตบที่เก้าอี้ข้างๆ จากนั้นนายทหารคนนี้ก็นั่งคุยกับหมวดบูมอย่างสนิทสนม มีการจับไม้จับมือกันด้วย เฮ้ย กูว่ามากเกินไปป่าววะ เห็นแล้วมันจี๊ด ผมมองหน้าผู้หมวดบูมแล้วลุกขึ้นไปเดินเล่น บาดตาบาดใจเว้ย
ผมไปเดินชมนกชมปลาถ่ายรูปเล่นเรื่อยๆในบริเวณใกล้ๆ กลับมาที่พักสำหรับกองพันของพวกผม นายทหารที่มาคุยกระหนุงกระหนิงกับหมวดบูมยังไม่ไปอีก หนำซ้ำดูท่าทางพี่แกจะสนิทกันมากเสียทีเดียว มันเป็นใครวะ มือแฟนกูนะเว้ย ไหล่ก็ไหล่แฟนกู ถ้าอยู่ในที่ลับไม่จูบแก้มกันไปเลยเหรอ
“ทหาร เตรียมตัวฝึกซ้อมนะ พิธีจริงจะเริ่ม ๑๐ โมงครึ่ง ตอนนี้ ๙ โมง ๑๕ ให้เวลาอีก ๑๐ นาทีในการเข้าห้องน้ำห้องท่าให้เรียบร้อย”ผู้กองซึ่งเป็นที่กำกับหมวดเชิญธงพูดเสียงดังฟังชัด ทำเอาทหารที่นั่งแถวนี้ต่างลุกขึ้นรีบเข้าไปห้องน้ำห้องท่า ส่วนหมวดเต้ยพี่แกลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำเช่นกัน
“ไปละ ว่างๆเจอกัน”นายทหารที่มาคุยจู๋จี๋กับหมวดบูมตบไหล่แล้วลุกขึ้น หันมายิ้มให้ผมด้วยทีหนึ่ง ผมก็ยิ้มให้แต่ในใจกูนี่ กูหึงโว้ย
๙ โมงครึ่งทหารทุกหน่วยภายใต้สังกัดกรมเตรียมตัวในพิธีการซ้อมปลด ผมเองก็ทำหน้าที่ในการถ่ายรูป ตอนซ้อมปลดนี่ได้เอาธงชัยตัวจริงไปซ้อมนะครับ เอาธงสำหรับการฝึกซ้อมไปทำพิธีซ้อมครับ ผมเดินไปถ่ายรูปช่วงซ้อม ที่จริงก็มีเจ้าหน้าที่ประจำกองพันมาเป็นช่างภาพนะครับ ส่วนผมอ่ะช่างส่วนตัวหมวดเต้ยเขา ฮ่าๆๆ
การซ้อมปลดใช้เวลาไปพอสมควรครับ เกือบชั่วโมง มีพิธีปลีกย่อยหลายอย่างเหมือนกัน เดี๋ยวผมได้ปลดผมจะมาเล่าแล้วกัน เล่าหมดแล้วมันไม่ตื่นเต้น ฮ่าๆๆๆ ซ้อมจนถึง ๙ โมง ๔๐ จึงปล่อยให้ทหารทุกนายไปเข้าห้องน้ำห้องท่าอีกรอบหนึ่ง
จากนั้นในเวลา ๑๐ โมง พิธีจริงจึงเริ่มขึ้นมีการเชิญธงชัย มีการสวนสนาม และทำเป็นพิธีตามลำดับครับ มีตัวแทนทหารรุ่นน้องมากล่าวและตัวแทนทหารที่จะปลดออกไปกล่าวด้วยครับ ทหารที่จะปลดที่ออกไปกล่าวถึงกับเกือบจะร้องไห้ พอกล่าวเสร็จเรียบร้อยแล้วผู้การก็ให้โอวาท ผมเจอผู้พันที่หวงลูกสาวด้วยล่ะครับ ตอนผมเดินไปถ่ายรูปแกหันมามองผมหน้าเข้มเชียว ตอนนี้แดดร้อนมากเลยครับแต่ทุกคนสู้ตาย จะทำพิธีเสียไม่ได้ครับ
พอพิธีสวนสนามอำลาธงชัยเสร็จแล้ว แถวธงชัยเฉลิมพลเดินออกไปก่อนเพื่อที่จะพักผ่อน ส่วนที่เหลือก็ยืนรอรับพระบรมฉายาลักษณ์ครับ ผมอยู่ถ่ายรูปในส่วนของพิธีจนเสร็จเรียบร้อย พอทุกอย่างเสร็จสิ้นจึงเดินแถวกลับที่พัก เหล่าบรรดานายทหารชั้นสูงๆก็มายืนพูดคุยกัน ผมเดินตามแถวทหารไปที่ที่พัก
พิธีการเสร็จเรียบร้อยเราเชิญธงชัยกลับกองพัน เสร็จประมาณเกือบเที่ยงวันพอดีครับ วันนี้ร้อนมากด้วย เหงื่อแตกพลั่กไม่รู้เสื้อจะขึ้นเกลือหรือเปล่า
-
บอมบ์หึงหมวดบูมอะดิ อิอิอิอิ :katai1:
-
งอนน้องอีกแล้วนะบอมม์
-
วันนี้มาเบิ้ล :กอด1:
รัดท็อปเสร็จก็จะใส่ซิ่ง
สมัยน้าชายเราเป็นทหารยังจำได้เลยว่าเป็นขดลวดข้างในมีลูกเหล็ก มาสมัยนี้ก๋เป็นอีกแบบเนอะ
บรรยายได้ละเอียดมากเหมือนได้เข้าไปอยู่ในสถาณการณ์จริง
ขอบคุณมากค่ะ จะดราม่าหรือไงเรารอลุ้นค่ะ :pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
บอมส์นี่หาเรื่องเนอะ
-
ได้ความรู้เกี่ยวกับพิธีการแบบนี้
แล้วอีกหลายๆเรื่องมากๆเลย
ขอบคุณมากๆเลยค่ะ :pig4:
:mew1: :L2:
-
:z3: :z2: สมชอบทำให้หมวดบูมหึงดีนัก 55555
-
ผลัดกันหึง
-
กำลังมีความสุขเลย ไม่อยากเจอดราม่า :mew6:
-
ต่างคนต่างขี้หึงพอกันเลย
-
ตอนนี้ข้อมูลแน่นเลย ความรู้ใหม่สำหรับเราทั้งนั้นเลย ^^
-
๗๓.๑
พิธีปลดประจำการของทหารผลัดนี้ผ่านไปด้วยดี ผมในฐานะผู้ช่วยผู้ฝึกก็รู้สึกยินดีกับพวกทหารที่ได้ปลด กลับไปอยู่ภูมิลำเนา ผลัดที่ปลดนี่เป็นผลัดที่ไอ้เต้ยมันฝึกครับ ทรหดอดทนกันมากเลยทีเดียว เพราะตอนนั้นเรายังเป็นผู้ฝึกที่ประสบการณ์น้อยเพิ่งจะเป็นผู้ฝึกอย่างเต็มตัว ฝึกกันได้คนละผลัด ทหารที่เขามาใหม่ๆก็เฮี้ยวกันพอสมควร แต่ก็ไม่มีอะไรที่พวกเราทำไม่ได้
พิธีการที่กรมเสร็จเรียบร้อยแล้ว เราก็เดินทางกลับกองพัน ระหว่างทางไอ้สารถีหน้าเข้มมันเงียบมาก เงียบตั้งแต่อยู่ที่กรมแล้ว ผมก็ไม่กล้าถามอะไร เพราะเวลานี้หน้ามันดูดุขึ้น จนมาถึงกองพัน มันเดินไปถ่ายรูปไอ้เต้ย จนเสร็จพิธีเชิญธงชัยกลับบก.พัน จากนั้นทหารแยกย้ายแต่ละกองร้อยเดินแถวไปกินข้าวมื้อกลางวัน ไอ้คนหน้าเข้มมันยังทำหน้าตึงเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน บางทีหันมามองหน้าแล้วขมวดคิ้วใส่ อยากถามว่าเป็นอะไรก็ติดที่อยู่ต่อหน้าผู้กอง
“บอมบ์ เอารูปลงคอมให้หน่อย”ไอ้เต้ยแบกโน๊ตบุ๊คมาจากกองร้อยของมัน มาใช้งานไอ้ยักษ์ของผมถึงที่นี่เลยทีเดียว ไอ้คนหน้าเข้มมันพยักหน้าแล้วจัดการต่อสายแบบเงียบๆ ไม่พูดไม่จา แต่มันไม่ได้ทำอะไรรุนแรง ทำเบาๆแบบคนที่ถนอมข้าวของ ผมรู้แล้วละว่าหน้าตึงๆแบบนี้โกรธใครมาชัวร์ แล้วมันโกรธใครอะไรยังไงวะ ผมงงมาก
“โห มึงถ่ายกูหน้าเหี้ยมากเลยว่ะไอ้บอมบ์ ไอ้สัส”ไอ้เต้ยไปนั่งดูผลงานองมันแต่ละรูปวิพากษ์วิจารณ์ซะนะ
“ผมว่ามันไม่ได้เกี่ยวกับกล้องหรือคนถ่ายหรอก มันเกี่ยวกับหน้าคนมากกว่า”ไอ้บอมบ์หันไปมองหน้าไอ้เต้ยแล้วยักคิ้วให้
“มึงว่ากูหน้าเหี้ยเหรอ”
“เปล่านะไม่ได้พูด”
“กวนตีนว่ะมึง ฮ่าๆๆ”ไอ้เต้ยขำแล้วมันก็เลื่อนรูปดูแต่ละรูป ผมยืนค้ำที่พนักเก้าอี้ด้านหลังไอ้บอมบ์ดูผลงานของมัน ฝีมือการถ่ายก็ใช้ได้ครับ ไม่รู้จะวิจารณ์ยังไงเพราะตัวเองก็ไม่ใช่มืออาชีพเหมือนกัน “เฮ้อ ผ่านไปอีกผลัดแล้วสินะ ผลัดนี้กูฝึกมากับมือกับตีนกูเลยนะ”
“ใช้ตีนฝึกด้วยเหรอ”
“มันเป็นคำสร้อยเว้ย ห่า ฝึกกับตีนกูได้นอนคุกพอดีอ่ะดิ แต่ก็เกือบๆนะ กูไม่ลงมือเองหรอก ปล่อยให้พวกนายสิบเขาเล่นงานกันไป รุ่นนี้ถือว่ากวนตีนใช่ได้เลย ป่วยเยอะด้วย สัส เป็นอะไหล่ล่อไปซะ ๑๐ คน กูนี่งงเลย แล้วไอ้คนหนึ่งเว้ย ขาเน่าไม่รู้มันมายังไง เป็นทหารฝึกอะไรไม่ได้เลย”
“อ้าว ทำไมล่ะ”
“กูก็ไม่รู้สิ พอไปถามมัน มันบอกว่าปีที่แล้วมันไม่ได้มาจับเพราะมันเข้าโรงพยาบาลเป็นอะไรไม่รู้ พอปีนี้มันมาจับเลยโดน แล้วก็โดนที่ที่ขาเน่า ตรงฝ่าเท้ามันอ่ะ มาถึงที่นอนอย่างเดียว”
“ไอ้พวกดีๆไม่มีมา มาแต่ละทีถ้าไม่ขี้เมาก็ขี้ยา”ผมออกความเห็นบ้างเพราะฝึกทหารมาหลายผลัก สอบประวัติว่าใครเคยเสพบ้าง ก็ส่วนใหญ่เคยทั้งนั้น ดีนะที่ฝึกแล้วมันไม่คุ้มคลั่ง แต่จะว่าไปก็มีผลัดไอ้บอมบ์ ไอ้คนนั้นเข้าขั้นหลอนเลยทีเดียว
“เออ ผ่านไปก็ดีแล้วเว้ย แล้วมึงล่ะบอมบ์ เกิดบ้าอะไรขึ้นมาของมึงวะถึงได้กล้าหาญชาญชัยไปจับใบแดง”ไอ้เต้ยหันมามองหน้าไอ้ยักษ์มึน
“ก็คิดว่ามันจะไม่โดนไง อีกอย่างผ่อนผันจนเรียนจบแล้ว มันถึงเวลาที่จะต้องจับก็เลยต้องจับ”
“เออ แต่มาเป็นก็ดีแล้ว กูชอบคนแบบนี้ แข็งแรง ฝึกง่าย เข้าใจอะไรง่าย”ไอ้เต้ยกอดคอไอ้บอมบ์
“แล้วผมก็ใจง่ายด้วยนะ จุ๊บ”ไอ้บอมบ์ก็เสือกทะลึ่งไปจูบแก้มไอ้เต้ย ส่วนผมนี่เส้นกระตุก ไอ้เหี้ย ต่อหน้าต่อตากูเลยนะเว้ย
“เฮ้ยๆ มหาหวงของเว้ย ไม่เท่าแขนจูบแทนไม่ได้นะเว้ย”ไอ้เต้ยยักคิ้วกวนตีนตบท้าย
“เออ ไม่เท่าแขนมันก็เล็กกว่าแขนไม่เท่าไหร่หรอกน่า”
“ถุย ทำมาเป็นพูดดีไอ้สัส หิวข้าวว่ะ หาอะไรกินกันมึง เฮ้ยๆ กูชอบรูปนี้ว่ะ”ไอ้เต้ยหยุดดูที่รูปหนึ่งซึ่งเป็นรูปที่มันกำลังนั่งแอ็คท่า ข้างๆก็เป็นผมซึ่งกำลังหาว สัส ชอบรูปอะไรไม่ชอบ มาชอบรูปอุบาทว์ “เอาลงเฟสดีไหมวะ ดูหน้าไอ้เหี้ยบูมดิ แม่ง แมงวันเข้าปากไปเป็นร้อยแล้วมั้ง อ้าปากหาวซะ”ไอ้เต้ยทำหน้าตื่นเต้ย
“ไอ้สัส อย่านะเว้ย อุบาทว์เหี้ย แล้วมึงถ่ายรูปนี้ได้ไงวะบอมบ์ โหย คนหล่อแบบกูเสียภาพพจน์หมด”ผมก้มลงจะแย่งเม้าท์ไอ้บอมบ์เพื่อทำการลบรูปทิ้ง แต่ไอ้บอมบ์มือไวแล้วปากมันไวกว่า พอผมก้มลงไปปั๊บมันยกเม้าท์หนีแล้วหันมามาจูบแก้มผม ไอ้เวร
“เอารูปนี้ลงเฟสเหอะบอมบ์”ไอ้เต้ยหน้าบาน ห่า มีความสุขบนความทุกข์ของเพื่อน
“ถ้ามึงเอารูปนี้ลง กูจะเอารูปมึงแก้ผ้าลงเฟสเหมือนกันไอ้เต้ย”ผมเอารูปที่มันเปลือยทั้งตัวมาขู่ ตอนนั้นเมาครับ มันเลยทะลึ่งให้ผมถ่ายให้แล้วก็ยังอยู่ในมือถือของผมซะด้วย ฮ่าๆๆ ที่เก็บไว้ไม่ได้เอาไว้ดูแล้วสำเร็จความใคร่ตัวเองนะ เอาไว้แบล็คเมล์มันครับ และยังใช้ได้ผลเสมอมาเวลามันคิดไม่ดีกับผม
“เฮ้ย อย่านะมึง อย่าให้กูได้โอกาสนะไอ้บูม แล้วรูปนั่นน่ะมึงจะเก็บไว้ทำเหี้ยอะไร กูว่าแล้วว่ามึงต้องแอบชอบผู้ชาย จะเก็บรูปกูไว้ชักว่าวใช่ป่ะ”
“ถุย ไอ้เต้ย รูปมึงเหี้ยๆของมึงกูไม่ได้อยากเก็บไว้หรอก แต่มันจำเป็นเว้ยเพื่อน มึงชอบจังไรกะกู”ผมผลักหัวไอ้เต้ยจนมันหน้าคว่ำ
“เออ ได้ไอ้บูม หูย แต่รูปนี้สวยดีว่ะ”รูปที่ไอ้เต้ยชมเป็นรูปซึ่งมันยืนกำกับธงชัยเฉลิมพลอยู่ร่วมกับกองพันอื่นๆ ดูแล้วสง่างาม ถ่ายได้มุมดีมาก ไอ้เต้ยจัดการล็อกอินเข้าเฟสมันแล้วจัดการโพสต์เป็นภาพปกและโพสต์รูปอื่นๆอีกไม่กี่รูป แปบเดียวเพื่อนฝูงคนรูจักก็เข้ามาเม้น อย่างว่าแหละครับไอ้เต้ยก็ฮอตใช่ย่อยที่ไหนล่ะครับ แต่พอมันเลื่อนๆลงมีรูปหนึ่งเป็นรูปไอ้มหาแบกปืนกลกับไอ้บอมบ์ รูปนี้ไม่รู้มันมาได้ไงแต่คนเม้นและไลค์เยอะมาก
“เพี๊ยะ”ผมตบไปกลางไหล่ไอ้ยักษ์บอมบ์ รายนี้หน้าเขาดุอยู่แล้ว พอโดนผมตบไหล่หันมามองตาเขียวเลยครับ
“เล่นอะไรของมึงบูม”น้ำเสียงเหี้ยมเกรียมมาก
“หมั่นไส้ไม่ได้ไง”
“เรายังไม่ชำระคดีกันเลยนะ นี่มาก่อคดีใหม่ซะแล้ว”ไอ้บอมบ์มองหน้าหาเรื่อง อะไรของมันวะกูงง คดีอะไร ใครไปทำอะไรเมื่อไหร่ เออ กูไม่ยอมให้มันเอาก็ไม่ใช่ จัดซะกูแทบคลาน แล้วนี่กูต้องชำระอะไร
“อะไร ใครทำอะไร”ผมกอดอกมองหน้ามันอย่างไม่เข้าใจ อารมณ์ไหนของมันวะ
“เอาแล้วมึง ไปแหย่รังแตนเข้าแล้ว”ไอ้เต้ยก็อีกคน กูกำลังงงแล้วมาทำให้กูเขสอีก ผมขมวดคิ้วกอดอกมองหน้าไอ้บอมบ์ ไอ้ยักษ์หน้ามึนมันลุกขึ้นมองหน้าผมด้วยสายตาดุๆ
“นี่ยังไม่รู้ตัวเหรอว่าทำอะไรให้พี่ไม่พอใจ”เอาแล้ว พี่ไม่พอใจอะไรคร้าบบบบบพี่บอมบ์
“ใครทำอะไร ก็ยังไม่ได้ทำอะไรเลย หรือว่าหิวข้าว ขอโทษก็ได้เดี๋ยวพาไปกินข้าว ถ้าจะโมโหหิวขนาดนี้”ผมจับที่ต้นแขน แต่มันสะบัดสะบิ้ง เอาล่ะสิ วิญญาณนางเอกเข้าสิงซะแล้ว
“หิวข้าวไม่ใช่ประเด็น นี่ทำไมยังหน้าตาเฉยมาจนถึงเวลานี้อีกวะ เห็นพี่เป็นพระอิฐพระปูนเหรอ”โอ๊ย อะไรของมึงวะพี่บอมบ์ ไม่กล้าส่งเสียงครับกลัวมันต่อยหน้า ตัวเท่ากันก็จริงแต่ผมสู้ไม่ไหวหรอก
“มีอะไรก็ใจเย็นๆบอมบ์”ไอ้เต้ยยังหน้าระรื่นคลิกดูรูปภาพไปเรื่อยเปื่อย ผมขมวดคิ้วแล้วก็คิด ทำอะไร ที่ไหน เมื่อไหร่ให้พี่แกไม่พอใจวะ กูอยู่ด้วยกันไม่ได้ไปนอกอกนอกใจใครที่ไหนนี่หว่า เออ กูไปมีชู้ที่ไหนล่ะ ช่วงที่ผมคิดเผอิญไอ้เต้ยคลิกรูปมาที่รูปหนึ่งซึ่งผมเหลือบไปเห็นพอดี ไอ้ภัทรกำลังกอดคอนั่งหัวเราะอยู่ข้างๆผม เหี้ยเอ๊ย ก็อมพะนำมาตั้งแต่อยู่กรมนะมึง
“หึหึ”ผมยิ้มให้ไอ้บอมบ์ พี่แกทำหน้าเข้มเข้าไปใหญ่ กัดฟันด้วย “หึงกูเหรอบอมบ์”ผมเอาเท้าไปสะกิดที่ปลายเท้าไอ้คนตัวยักษ์
“ไม่ใช่หมานะจะได้เอาตีนมาเขี่ยกัน”ไอ้ยักษ์มันยังทำหน้าเข้มต่อ
“พี่บอมบ์หึงเหรอ”ผมเดินเข้าไปใกล้ๆแล้วกระซิบถามที่ข้างหู ไอ้ยักษ์ทำเสียงฟึดฟัดใส่ “บอกหน่อยสิว่าหึง”
“ทำไมต้องบอก ทำไมเพิ่งจะมารู้ตัว”ไอ้ยักษ์บอมบ์มันกอดอกแน่นขึ้นกว่าเดิม ไอ้เต้ยเงยหน้ามามอง ส่วนผมยิ้มแป้น นานๆทีจะเห็นพี่แกในมุมแบบนี้ หายากครับ
“โห แฟนกันนะเว้ย”
“กูอยากต่อยหน้าแม่ง สัส นี่ถ้าไม่ติดว่าทำงานกันอยู่นะ”ยิ่งชัดเจนขึ้นเลยครับ พี่แกหึงที่ผมสนิทสนมกับไอ้ภัทรจนเกิดเหตุ คือตอนที่ไปที่กรมอ่ะ แล้วจะมีนายทหารคนหนึ่งมาทักและนั่งคุยกับผมแบบสนิทสนม คนนั้นชื่อภัทรเพื่อนสนิทของผมตั้งแต่สมัยอนุบาลยันเป็นทหารแล้วจบมาทำงาน นี่เพิ่งแยกย้ายกัน ไม่ค่อยได้เจอกันเพราะภาระหน้าที่ที่เยอะ พอมาเจอกันทีก็คุยกันเยอะหน่อย เราก็แบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้วครับ สนิทเหมือนกับไอ้เต้ย ไอ้เต้ยมาสนิทตอนประถมแล้ว ไอ้ภัทรน่ะตั้งแต่อนุบาล รู้ไส้รู้พุงกัน ผมว่าผมก็นั่งคุยกับไอ้ภัทรแบบปกติธรรมดานะ มีจับมือ ต่อยอกชกท้องพอเป็นกระษัยบ้าง ไม่น่าจะทำให้ไอ้ยักษ์มันหึงได้ แต่ก็หึงซะนะ
“เพื่อนกัน ไม่มีอะไร คนนี้อ่ะเพื่อนสนิท แต่ช่วงลังไม่ค่อยได้เจอกัน”ผมบอกไอ้บอมบ์
“อย่าบอกนะบอมบ์ว่ามึงหึงเพราะไอ้บูมไปจู๋จี๋กับไอ้ภัทรน่ะ”ไอ้เต้ยหันมาทำหน้างง
“พวกมึงนี่น่าต่อยทั้งคู่เลย เออ กูหึง แล้วจะทำไม ไอ้สัส”ไอ้บอมบ์พยักหน้าให้ผม
“ฮ่าๆๆๆๆๆ”ไอ้เต้ยถึงกับหัวเราะเลยครับ ส่วนผมนี่อยากหัวเราะนะ เดี๋ยวเขาว่าเราไม่เห็นคุณค่าในการหึงครั้งนี้ นานๆทีพี่แกหึงให้เห็น ก็ดีใจนะ แต่มันมึนมากกว่า
“โหย เพื่อนกันว่ะพี่บอมบ์ สนิทกัน จะหึงไปทำไมวะ”
“กูหึงแฟนนี่กูผิดเหรอ สัส จับมือถือแขนคุยกันซะไม่เกรงใจกัน”
“อ้าว ก็แนะนำตั้งแต่มันมาทักแล้วว่าที่เพื่อนสนิท พี่บอมบ์แม่งก็ทำหน้าตาไม่สนใจ แถมยังเดินไปถ่ายรูป เออ น่านะ เพื่อนกันเว้ย”ผมเดินไปเขย่าแขนซึ่งอุดมไปด้วยมัดกล้ามที่แข็งแรง
“อย่ามาอ้อนพี่ซะให้ยาก ไม่ให้อภัยเว้ย”ไอ้บอมบ์ทำหน้ารำคาญและสะบัดแขนออก ผมเอาหน้าไปซบที่ไหล่ กอดเอาพี่แกจากด้านข้าง เอาดิ สะบัดไปกูเจ็บนี่โดนหนักนะ
“หูย น้องผิดไปแล้ว ให้อภัยกันนะ”เอาปากกัดที่หัวไหล่ แม่งเค็มว่ะ ฮ่าๆๆ
“เพิ่งจะมารู้ตัว ตอนนี้สายไปแล้ว”
“ไม่สายนะพี่บอมบ์ ตอนนี้บ่ายโมงกว่าแล้วมั้ง”ผมยิ้มแล้วทำหน้ากวนตีนใส่ ไอ้ยักษ์หันมาทำหน้าเข้มใส่แล้วก้มมาหอมแก้มผมทีหนึ่ง
“กูไม่ไหวว่ะเต้ย โดนอ้อนแบบนี้จวยแข็งเลยไอ้เหี้ย ต้องรีบหายว่ะ เอากับแม่งไม่ได้ซะด้วย กูงอนนานแล้วมันอ้อนนานๆ จะได้คลานกลับบ้านเย็นนี้ซะละ”ไอ้ยักษ์บอมบ์หันมาบีบจมูกผม เออ หายเร็วดี ผมกอดพี่แกแน่นๆทีหนึ่งยื่นหน้าไปให้รางวัลด้วยการหอมแก้ม ไม่จูบครับ เมื่อเช้าจูบจนปากแทบเปื่อยไปละ ฮ่าๆๆ
“หึหึ พวกมึงชอบทะลึ่งกันจริง อย่าพูดเรื่องนี้ บางทีกูก็อยากบ้างอะไรบ้างนะบอมบ์ ขาดมือมานาน”
“ป้ายเหลืองเลยเต้ย กูแนะนำ”ผมคลายอ้อมกอดจากไอ้ยักษ์บอมบ์มานั่งเก้าอี้ ส่วนไอ้ยักษ์พี่แกยืนพิงที่มุมโต๊ะครับ
“เสี้ยมกูจริงนะบูม ไม่เอาว่ะ กูพอตัวแล้ว นานๆทีเว้ยของแบบนี้ วู้ หิวข้าวแล้วเว้ย ไปหาอะไรกินกัน”ไอ้เต้ยยืนแขนบิดตัว ไอ้ยักษ์บอมบ์จับที่ปลายแขนแล้วโน้มให้มันแอ่นกว่าเก่า “อ้าก ไอ้บอมบ์ กูเจ็บ”
“หึหึ ยังไม่ได้ทำอะไรเลย จุ๊บ”นั่นไง บอกว่าหึงกู แต่มึงก็ไปจูบแก้มไอ้เต้ยซะนะ ผมยื่นแขนไปตุ้ยท้องมันเบาๆทีหนึ่งเป็นการเตือน กับไอ้เต้ยไม่หึงหรอกครับเพราะผมคิดว่ามันก็คงจะแค่นี้ ได้แค่หอมแก้มกัน แต่กับคนอื่นนี่ไม่ไว้ใจเลยครับ อย่าให้ผมเจอ ถ้าเจอแล้วมีเรื่อง “เค็มว่ะหมวดเต้ย”
“อ๋อ ตรงนี้คราบน้ำลายไอ้มหามั้ง หึหึ”ไอ้เต้ยลูบๆที่แกมมัน แอบไปเอากัน เอ๊ย ไปหอมแก้มกันตอนไหนวะ ไอ้มานอนอยู่แต่หน้าคลัง
“แอบไปเอากันเมื่อไหร่วะ”ผมมองหน้าไอ้เต้ย
“กูล้อเล่น วันนี้ยังไม่เจอหน้าเลยว่ะ พักหลังนี่มันนอนอย่างเดียว หิวแล้วไปหาอะไรกินกันเถอะ หรือพวกมึงจะกินกันเองก็เชิญนะ กูไมไหวว่ะ”ไอ้เต้ยปิดคอม แล้วพวกเราก็เตรียมตัวออกไปหาอะไรกินในยามบ่าย
บ่าย ๓ พวกที่จะต้องปลดมาทำพิธีปลดอีครั้งหนึ่งซึ่งจัดเป็นการภายในกองพัน ใช้เวลาไม่นานมาก ประมาณชั่วโมงกว่าๆ ทำพิธีเสร็จก็อำลากัน ถ่ายรูปหมู่ มาถึงกองร้อยพวกทหารก็เฮฮาปาร์ตี้ วันนี้คงจะมีการเลี้ยงส่งเล็กๆที่กองร้อย ไม่ได้จัดใหญ่โตอะไรมากมายนัก ผู้กองคงจะเลี้ยงหมูกระทะ
“จะปลดแล้วโว้ย”เสียงโหวกเหวกโวยวายหน้ากองร้อย พวกปลดดูดีอกดีใจ แต่ตอนให้ทำงานนี่นะ ทำหน้าเหมือนโดนจับเอาไปชั่งกิโลขายเสียจริง
“เป็นไทแล้วโว้ย”
“วู้ หมดเวรหมดกรรมซะที”
ผมนั่งฟังแล้วก็ขำกับท่าทางของทหาร พรุ่งนี้ก็คงกลายเป็นแค่อดีตแล้วสินะ โอกาสที่เราจะได้มาทำอะไรแบบนี้ก็คงไม่มีอีกแล้ว บางคนเป็น ๖ เดือน ๑ ปี ๒ ปี เข้ามาแล้วก็ออกไป ไม่เหมือนพวกผมที่ต้องอยู่ประจำจนกว่าจะเกษียณ
การเป็นทหารมันอาจจะไม่ได้ง่ายนักและมันก็ไม่ได้ยากเกินไปที่ใครจะมาเป็นไม่ได้ ทุกคนสามารถที่จะเป็นได้ ขอแค่ใจเท่านั้น ใจที่มีความรักชาติบ้านเอง และความเสียสละ ทหารคือคนที่เสียสละ ยามเขานอนเราอยู่เวร ยามเขาสนุกสนานเราต้องใส่ชุดเกราะเข้าหลุมพรางตัว ยามเขามีปาร์ตี้ เราต้องเอาฝุ่นมาพรางหน้า ยามเขาเฮฮาเราต้องวิ่งข้ามเขาลูกแล้วลูกเล่า ทุกอย่างก็เพื่อจะป้องกันเหตุที่ไม่ดี เพื่อให้เขาเหล่านั้นเป็นสุข เผื่อผืนแผ่นดินนี้ยังอยู่ต่อไปชั่วลูกหลาน
หลับเถิดชาวประชา ทหารกล้าจะคุ้มภัย
-
หวานกันแล้ว
ดีๆ ให้หึงผู้หมวดซะบ้าง
ชอบไปหยอดคนอื่น ชิ
o13
-
บอมบ์หึงโหดเนอะ
-
น้องผิดไปแล้ว ..............หมวดบูมน่ารัก ^^
-
หมวดอ้อนซะอิพี่บอมบ์มีอารมณ์
-
เปลี่ยนกันหึงบ้างไรบ้าง
แต่บอมหึงบูมแบบนี้ชอบอ่ะ อยากเป็นบูมอ้อน อิอิ
-
อ่านตอนนี้ทีไรคิดทุกที บอมบ์มีสิทธิหึง ด้วยหร๋อ?
-
พี่บอมบ์หึงได้น่ารักมาก
ไม่รักไม่หึงนะเนี่ย
ชอบคำพูดหมวดบูม
-
สงสารมหาจริงไม่ค่อยได้มาเล่นกับคนอื่นเขาเลย
-
นานๆจะหึงให้เห็นสักที
-
:m20: :m20: :m20: :m20: :m20:หึงน่ารัก :-[ :-[ :-[ :-[
-
ชอบบอมบ์เวลาหึง
แต่ที่ชอบมากกว่าคือ หมวดบูมเวลาอ้อนง้อพี่บอมบ์ มันน่ารักมาก
-
นานๆบอมบ์จะหึง หมวดบูมก็ง้อซะน่ารักเลย
:mew1: :L2:
-
ขอบคุณ :)
-
ไม่ได้อ่านซะหลายวันมาวันนี้รวบไปหลายตอน
อึ้งกะยศพี่ชายบอมเป็นเสธเลยอ่ะ อืม....
ไม่อยากอ่านต่อเพราะจะต้องมีดราม่าบิวนี่แหละ
เดาเอาว่าชาลีน่าจะเกิดจากบิว ปกติเป็นคนซีเรียสเรื่องนอกกายนอกใจมากสงสัยต้องเก็บไว้หลายๆ ตอนแล้วอ่านทีเดียว
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ตอนที่ ๗๔ เอาฮา
“รวมๆ รับเงินเดือนเบี้ยเลี้ยง”เสียงตะโดนดังมาจากใต้ถุน หูผึ่งกันทันที เงินเดือนโว้ย ฮ่าๆๆ
ปรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด ปริ๊ด ปริ๊ด ปริ๊ดดดด แล้วก็ตามด้วยเสียงนกหวีดของสิบเวร พวกเราต่างรีบวิ่งมารวมตัวกันที่ใต้ถุนโรงนอน มาถึงก็นั่งเป็นหน้ากระดานไม่ต้องจัดแถวเพราะรู้หน้าที่ว่าถึงเวลารับเงินแล้ว นั่งรอครู่หนึ่งเสมียนก็แบกกระเป๋ามาที่ใต้ถุน พวกเราสั่งตรงทำความเคารพ แล้วนั่งลง จากนั้นเสมียนก็ชี้แจงอะไรนิดหน่อย
“ทีเรียกให้ทำงานนี่หน้าหุบ พอเรียกมารับเงินนี่หน้าเป็นกระด้ง เวลาเรียกใช้งานให้ทำหน้าตาแบบนี้หน่อยสิ ไม่ใช่เรียกมาใช้งานแล้วทำหน้าเหมือนโดนจับไปยิงเป้า แล้วเรื่องการใช้เงิน หมู่ขอเตือนไว้ก่อนนะไอ้พวกที่ใช้เงินเกินอัตราน่ะ สงสารทางบ้านบ้าง เหลือเก็บไว้บ้าง กินน้อยๆ ฝากเยอะๆ ปลดไปได้มอไซด์สักคันก็ยังดี”เสมียนพูดแล้วมองหน้าไล่ไปทีละคน มันก็แบบนี้แหละครับ พอโดนเรียกใช้งานทำหน้าซังกะตาย พอสิ้นเดือนรับเงินทีนี่ แต่ละคนดูชื่นมื่น เสมียนเรียกชื่อทหารทีละคน ไล่ไปตามผลัด รุ่นพี่รับก่อน ตามด้วยรุ่นน้อง ผมเองที่คิดว่าไม่ได้ก็ได้กับเขาด้วยครับ ไม่มีหักสักบาท พอจ่ายตังค์ครบแล้วก็แยกย้ายกันไป
กองร้อยเงียบลงไปมากเพราะปกติรุ่นพี่อยู่จะโหวกเหวกหยอกล้อกันเสียงดัง แต่ว่าเก่าไป ใหม่ก็มาครับ วันนี้เป็นวันมารายงานตัวของพวกที่จะต้องเข้ามารับการฝึก อีกผลัดหนึ่งปลดไปอีกผลัดหนึ่งก็เข้ามาฝึก ผมมองเห็นวัยรุ่นว่าที่ทหารเกณฑ์เดินจับไหล่ต่อแถวกันมาเป็นพรวน มีรถคอยมารับแถวๆหน้ากองรักษาการณ์และบริเวณใกล้เคียง
นั่งมองแล้วก็ย้อนภาพถึงตอนที่ตัวเองเข้ามาเป็นทหารใหม่ๆ ก็แบบนี้ มาแบบมึนๆ เดินเอามือแตะไหล่กันแล้วก็มาแยกหน่วยแยกเหล่า นี่ยังดีที่คัดแยกกันตอนกลางวัน ตอนผมเข้ามานี่ทั้งคืนเลยครับ เรียกว่าไม่ได้หลับไม่ได้นอนกันเลยทีเดียว เหมือนคนแก่เลยแฮะเรา มานั่งรำลึกความหลังเหมือนตอนวัยใกล้เกษียณงั้นแหละ
“มีเงินซื้อผู้ชายกินแล้วดีใจจัง”อีหนูหยิบแบงค์พันมาชูตรงหน้าผม มันชอบตลกอยู่เรื่อยแหละครับ
“เฮ้ย ดูถูกกูเกินไปป่าววะ เป็นพันเป็นหมื่นกูไม่ขายนะเว้ย กูเอา ๒๐ บาทพอ ฮ่าๆๆๆ”
“คนบ้า”มันค้อนผมแล้วเอาเงินยัดใส่กระเป๋า อยู่กับอีหนูแล้วสบายใจดีครับ มันเป็นคนตลกโปกฮา หาเรื่องให้หัวเราะได้ทั้งวัน ชอบถึงเนื้อถึงตัวด้วย มากอดผมบ้าง มาซบผมบ้าง คนอื่นเขาคงจะคิดแล้วละว่ามันเสร็จผมแน่ๆเลย แต่ใครจะคิดอะไรยังไงก็ช่างเขาเถอะ เราบริสุทธิ์ใจต่อกันครับ
“เล่นหมากเก็บกันหนู”ไอ้มหากำเอาก้อนหินสักประมาณ ๕ ก้อนขึ้นมาหน้าคลัง นี่คือแหล่งสมาคมของแก๊งเราที่ใหม่ครับ ฮ่าๆๆ อยู่หน้าคลังไม่ค่อยมีคนมายุ่งสักเท่าไหร่ ไอ้มหานั่งลงกับพื้นแล้ววางก้อนหินลูกที่คิดว่ากลมที่สุดลง อีหนูรีบคลานเข้าไปนั่งขัดสมาธิใกล้ๆ หมากเก็บชื่อนี่คงจะมีคนคุ้นหูกันพอสมควรนะครับ โดยเฉพาะคนรุ่นเก่า อ๊ะๆ อย่าหาว่าผมแก่นะ เรียกว่าเอาการละเล่นตอนยังเด็กมาเล่าสู่กันฟัง การเล่นหมากเก็บก็ไม่มีอะไรยากหรอกครับ จับหินขึ้นโยนแล้วรับให้ได้ ผมก็เคยเล่นนะ ตอนเด็กๆอ่ะ มีพี่แถวๆบ้านชวนเล่น
ตอนอยู่โรงเรียนประถมก็เล่น เล่นสารพัดอย่างเลยครับ ดีดลูกแก้ว ตบแปะ เป่ากบ โดดยาง โดดยางนี่กีฬายอดฮิตไม่มีแบ่งชายหญิง เล่นกันทั้งห้องเลยครับ ก็คนมันน้อย นักเรียนมีกันไม่เท่าไหร่ จะชายจะหญิงไม่สนใจครับ กินข้าวเสร็จพออาหารย่อยนี่โดดยางกันละ
การโดดยางนี่มีการเล่นหลายวิธี วิธีแรกจะเป็นการโดดข้าม โดยมีคนจับยางที่ปลายแล้วยืนขนานกัน ระดับความยากเริ่มตั้งแต่หัวเข่า ขึ้นมาที่โคนขา สะโพก เอว อก ไหล่ หู หัว และสุดแขน อันนี้เป็นวิธีแรกนะครับ อีกวิธีหนึ่ง เราจะร้อยยางให้เป็นวงกลม มีคนยืนขนานกันแล้วสวมตัวเข้าไปในวงยางมันจะกลายเป็นยางสองเส้นคือซ้ายกับขวา การเล่นก็คือต้องกระโดดจากข้างนอกคร่อมเส้นยางจากนั้นก็กระโดดมาคร่อมเส้นยางอีกฝั่ง แถวบ้านผมเขาเรียนเล่นจันทร์อังคาร คือเวลาเรากระโดดจากข้างนอกเข้าไปคร่อมเส้นยางเราจะนับว่าจันทร์ พอคร่อมเส้นจันทร์แล้วก็โดดมาคร่อมอีกเส้นก็จะนับว่าอังคาร แล้วก็โดดคร่อมไปมานับถึงเสาร์ พออาทิตย์ก็โดดออกจากการคร่อมเส้นยางไปอยู่ด้านนอก ถือว่าเป็นการนับวันไปในตัว แล้วอีกวิธีหนึ่ง ร้อยยางให้เป็นวงกลมจากนั้นก็จะมีคนมายืนเป็นรูปสามเหลี่ยม สี่เหลี่ยม ห้าเหลี่ยมก็แล้วแต่จำนวนคน วิธีการเล่นนี้แถวบ้านผมเรียกว่าเล่นบ้าน แล้วเราก็จะกระโดดเหยียบยาง เริ่มตั้งแต่ข้อเท้าขึ้นไป รอบแรกกระโดด ๒ ขา พอกระโดดจนครบวงแล้วก็จะกระโดดขาเดียว คือกระโดดเหยียบเส้นยางขาเดียวนะครับ แล้วเลเวลความยากก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ เป็นช่วงเขา ต้นขา สะโพก เอว อก ถึงหน้าอกก็กระโดดไม่ไหวแล้วครับยางมันสูงเกิน ฮ่าๆๆ นี่อธิบายไปถ้าใครเคยเล่นจะอ๋อขึ้นมาทันที ส่วนเด็กรุ่นหลังๆ ก็คงจะได้นั่งงงว่ามันคืออะไรวะ
การละเล่นต่อมาอีกก็คือ เล่นแทงหวย ฉีกกระดาษสมุดเขียนเป็นแบงค์ราคาเท่านั้นเท่านี้ แล้วก็จะมีเจ้ามือหวยคนหนึ่ง ผมอ่ะคนซื้อ คูณเท่าไหร่ก็ว่ากันไป จากนั้นก็ทำฉลากว่าหวยจะออกอะไร ส่วนใหญ่ก็เปลืองกระดาษไปเปล่าๆครับ ฮ่าๆ แล้วมีอะไรอีกล่ะ รีๆข้าวสาร ไล่จับ เล่นเป็นผีหลอก อันนี้ชอบมาก ผมชอบเป็นผี แล้วหลอกผู้หญิงครับ กระโดดเหมือนผีดิบในหนังจีนอ่ะแล้วเอากระดาษฉีกเป็นยันต์เขียนตัวยึกยือแต้มน้ำลายมาแปะที่หน้าผาก ส่งเสียง “ก๋อยๆ”แล้วกระโดดหลอก ผู้หญิงกรี๊ดทั้งห้อง
พอโตมาก็ทะลึ่งหน่อย เพื่อนมันแอบเอาไพ่ของพ่อมันมาเล่น ป๊อกเด้งเอย ดัมมี่เอย เล่นเป็นหมดครับ ตั้งแต่ประถมเลยทีเดียว นอกจากนี้ก็มีปีนต้นไม้ ขึ้นไปทำนั่งร้าน เอาไม้ไปพาดๆบนต้นข่อยแล้วนั่งกินข้าวมื้อกลางวันบนต้นไม้ แต่ก่อนเอาข้าวใส่กล่องข้าวไปนะครับ เอาแต่ข้าวไป กับข้าวทางโรงเรียนจัดให้ มีของหวานตบท้ายทุกวัน ซึ่งส่วนใหญ่ก็จะเป็นถั่วเขียวต้มน้ำตาล กล้วยบวชชี และเต้าส่วน วันไหนมีเต้าส่วนเด็กๆจะไม่ค่อยกินกันครับ มันอร่อยนะ แต่เพื่อนๆมันชอบล้อว่าเป็นน้ำมูก คือมันจะใส่ๆเยิ้มๆเหมือนน้ำมูก แล้วไม่มีใครกล้ากิน คิดไปแล้วก็โง่เนอะ ขออร่อยๆก็พากันขยะแขยง เหลือเกือบครึ่งหม้อ คุณครูก็จะแบ่งๆกันหอบกลับบ้าน นั่งคิดแล้ววันวานก็ย้อยมาเป็นฉากๆ สนุกดีครับในช่วงวัยเด็กอ่ะ ตอนนี้ผมไม่ค่อยเห็นการละเล่นแบบนี้แล้วสำหรับเด็กยุคปัจจุบัน บ้านใครหรูหน่อยก็มีเกมส์ให้ลูกเล่น มีอะไรต่างๆ
“หูย พี่มหาเก่งอ่ะ ได้หมากสามด้วย”อีหนูชมไอ้มหายกใหญ่ แล้วที่นี้ก็ตาของมันบ้าง เมื่อกี้ไอ้มหามันทำได้แค่หมากสามนะครับ หมากสี่คว้าได้ไม่หมด เลยต้องเป็นตาของอีหนูบ้าง อีหนูก็เริ่ม หว่านก้อนหินลงบนพื้นให้ห่างๆพอดีกัน จากนั้นมันก็เลือกก้อนหินก้อนหนึ่ง ไม่รู้ที่อื่นเขาเรียกกันยังไงนะครับ แถวบ้านผมเขาจะเรียกว่าเอามาเป็นแม่ ส่วนที่เหลือจะเป็นลูก อีหนูโยนก้อนหินขึ้นไม่สูงมากนักแล้วมันก็คว้าก้อนหินทีละก้อนจนครบ ๔ ก้อนที่นอนอยู่บนพื้น จากนั้นก็เป็นหมากที่สอง หมากที่สองคือเลือกก้อนหินมาเป็นแม่ตัวหนึ่ง แล้วต้องคว้าตัวลูกทีละ ๒ ก้อนครับ หมากสามก็เช่นเดียวกัน ต้องคว้า ๓ ก้อน อีกก้อนที่เหลือก็เหมือนกันอย่าไปทิ้งมัน จนมาถึงหมากสี่ อีหนูหว่านก้อนหินให้อยู่กระจุกกันแล้วเลือกตัวแม่มาตัวหนึ่ง มันโยนตัวแม่ขึ้นแล้วรีบคว้าตัวลูก ๔ ก้อนอย่างรวดเร็วจากนั้นก็รับตัวแม่ที่หล่นมาพอดีเลยครับ แล้วสุดท้ายก็คือต้องโยนก้อนหินทั้ง ๕ ก้อนแล้วคว่ำฝ่ามือลงให้ก้อนหินทั้ง ๕ ก้อนมาตกอยู่ที่หลังมือพอดี แต่อีหนูมันโยนขึ้นแล้วก้อนหินตกมาอยู่บนหลังมือของมันแค่ก้อนเดียว ผมก็นั่งขำกับท่าทางของมัน
“กูว่าตอนเด็กๆมึงเป็นแชมป์หมากเก็บแห่งประเทศไทยแน่เลยว่ะหนู”ไอ้มหาชมอีหนู อีนี่มันก็หน้าบานซะนะ
“แหม ก็นิดหนึ่งอ่ะพี่มหา อ่ะ ตาพี่มหาแล้ว”ไอ้มหารับก้อนกินแล้วหว่านลงพื้นไม่ให้มันกระจายห่างกันจนเกินไป จากนั้นมันก็โยนขึ้นตามวิธีการเล่น เห็นแล้วคันมือครับ
“พอหมากสี่แล้วก็เป็นแบบนี้ทุกทีเลยกู เล่นไม่เคยผ่านสักที”ไอ้มหาบ่นหลังจากที่มันเล่นหมากสี่ไม่ผ่าน จากนั้นผมก็มารับช่วงต่อครับ นั่งไงดี ไม่ถนัดด้วย เลยนั่งพับเพียบแล้วหว่านหินลงบนพื้น เลือกตัวแม่มาหนึ่งก้อน โยนขึ้นแล้วรีบคว้า
“อีหนูหลบ”หินที่ผมโยนมันเบนไปทางอีหนู กูว่ากูโยนขึ้นตรงๆนะ แล้วทำไมมันเบนไปทางนั้นวะ ผมผลักอีหนูออกแล้วรีบรับก้อนหิน
“เอ๊ย หงายหลังเลยกู อยากปล้ำก็ไม่บอก”อีหนูมันหงายหลังเลยครับ ผมโยนก้อนหินขึ้นอีกแล้วก็รีบคว้า หมากแรกผ่านไปด้วยดี ทีนี้มาหมากสองบ้าง
“ไปไกลๆเลยหมา อีหนู กูโยนห่าอะไรองกูวะเนี่ย”ผมต้องรีบเคลียร์พื้นที่ โยนขึ้นทีไรมันเบนไปทางนั้นทีทางนี้ที ไม่ตรงเลยครับ “ห่าเอ๊ย”เล่นได้หมากสองเท่านั้นเองครับ คว้าไม่ทัน จากนั้นก็เป็นคิวอีหนู อีนี่มันเชี่ยวครับ เล่นได้จนตาสุดท้าย แล้วเราก็นั่งเล่นหมากเก็บวนไปวนมา ฮาดีครับ เหมือนได้รำลึกความหลัง
“เล่นอะไร”ผู้หมวดมาแบบไม่ให้ซุ่มให้เสียงทำเอาพวกผมตกอกตกใจหมด
“เล่นมากเก็บครับผู้หมวด”ไอ้มหาเงยหน้าตอบแล้วมันก็โยนหินขึ้นคว้าก้อนหินที่นอนแอ้งแม้งอยู่บนพื้น ผู้หมวดทำหน้างงๆใส่
“เล่นเป็นเด็กไปได้ ไอ้บอมบ์ลูกจะครบขวบแล้วยังเล่นเหมือนเด็ก เออเนอะ อายุทางร่างกายกับอายุสมองนี่มันสวนทางกันจริงๆ”หมวดบูมกอดอกส่ายหน้าแบบเอือมระอา ฮ่าๆๆ
“มีอะไรเหรอครับผู้หมวด”ผมยิ้มให้พี่แกแล้วถาม น่าจะมีอะไรให้ช่วยหรือเปล่ามาตามถึงที่เลย
“ไปแพ็คของใส่เป้สนาม เย็นนี้จะพาวิ่ง ไอ้มหาด้วย”
“แล้วหนูอ่ะผู้หมวด หนูก็อยากวิ่งนะ”อีหนูขอมีส่วนร่วม
“ถ้าแบกเป้ไหวก็ไปเบิกเอาจากคลังสิหนู”
“แบกเป้วิ่งไม่ไหวอ่ะผู้หมวด แต่ถ้าหอบผ้าวิ่งตามผู้ชายหนูถนัด ฮิๆๆ”
“ทะลึ่งจริง โก่งตูดท่าเตรียม”ผู้หมวดสั่งอีหนูเสียงเข้ม อีหนูทำหน้างงแล้วก็ทำท่าโก่งตูด
“หนูต้องแก้ผ้าไหมอ่ะผู้หมวด ตรงนี้ไม่สะดวกนะ ในห้องน้ำหรือในห้องทำงานผู้หมวดก็ได้ ถ้าผู้หมวดไม่อาย”อีหนูมันมองหน้าผู้หมวด
“หึหึ เอาตรงนี้แหละหนู”โพ๊ะ ผู้หมวดเตะก้นอีหนูเบาๆทีหนึ่ง ทำเอาพวกผมขำกันเลยทีเดียว
“ผู้หมวดอ่ะ ไอ้เราก็คิดว่าจะลงทัณฑ์ด้วยท่อนจวย นี่ท่อนขาเต็มๆเลย เจ็บอ่ะ ผัวเอายังไม่เจ็บเท่าผู้หมวดเตะเลย ฮือๆๆ กระซิกๆ ขอซบพี่บอมบ์”อีหนูแสดงบทบาทได้เนียนมาก
“อีกสักครั้งไหมหนู”ผู้หมวดประสานมือแล้วหักนิ้วกรอบแกรบ
“แฮะๆ ไม่เอาแล้วครับ ผู้หมวดเท้าหนักอ่ะ หนูไปวิ่งด้วยนะผู้หมวด แต่หนูจะใส่ครึ่งท่อนวิ่งตัวเปล่า”
“ครึ่งท่อนบนหรือครึ่งท่อนล่างอ่ะอีหนู”ไอ้มหาถามเชิงทะลึ่ง
“ใครจะบ้าเปลือยท่อนล่างไปวิ่งอ่ะพี่มหา แต่ถ้าพี่มหากับพี่บอมบ์จะครึ่งท่อนล่างก็เอาสิ หนูชอบ”อีหนูทำหน้าเพ้อ ชุดครึ่งท่อนคือปกติเราจะใส่ชุดพรางเป็นเต็มๆอ่ะ พอเราถอดเสื้อพรางออก มันก็จะกลายเป็นชุดครึ่งท่อน เหลือแค่เสื้อยืดกับกางเกงพรางและใส่คอมแบท ไม่มีใครทะลึ่งเปลือยครึ่งท่อนล่างแล้วเหลือครึ่งท่อนบนไว้หรอกครับ ฮ่าๆๆ
ผมลุกขึ้นเดินไปฝั่งโรงนอน ไปเก็บพวกผ้าห่มเก่าๆของรุ่นพี่มา ๒ ผืน พับแล้วยัดใส่เป้สนาม จากนั้นก็หาเสื้อผ้าเก่าๆที่ถูกทิ้งไว้ที่ราวตากผ้า เอามาพับๆแล้วยัดเพิ่มน้ำหนัก ยัดไปยัดมาน้ำหนักเกือบ ๑๕ กิโลกรัมเห็นจะได้ ยัดของเสร็จแล้วก็เอาเป้มาวางไว้ที่ใต้ถุนนั่งรอผู้หมวด วันนี้เห็นว่าจะมีการจัดกำลังพลที่จะไปฝึกภาคกองพัน
ประมาณ ๔ โมงครึ่ง หมวดบูม หมวดเต้ย ผม ไอ้มหา อีหนู ไอ้ซัน ไอ้ศักดิ์ ไอ้เฉิน ไอ้สุภาพบุรุษ ๔ ด. มายืดเส้นยืดสายกันที่หน้ากองร้อย วอร์มกันประมาณ ๑๕ นาที ผม ไอ้มหา และ ๒ หมวดต่างก็เดินไปหยิบเป้มาสะพายหลัง
“ที่จริงอ่ะหนูก็กลัวแม่จะเสียใจนะที่ต้องมาทำอะไรแบบนี้ แต่หนูก็ต้องซ้อมไว้ก่อน วันไหนแม่ไม่ยอมยกหนูให้สามี หนูจะได้วิ่งตามผู้ชายได้สะดวก”อีหนูมันพูดระหว่างที่เราเดินออกจากกองร้อย
“กูว่ามึงไม่ต้องวิ่งตามผู้ชายหรอกหนู แค่ผู้ชายมาขอมึง กูว่าพ่อแม่มึงคงจะแถมข้าวสารให้อีก ๕ กระสอบ”ไอ้เฉินเอ่ยแซว
“ฮ่าๆๆ ก็นะ ไปไหนก็มีแต่ใครรักนี่นา”มันยังหลงตัวเองต่อไป
เราเดินประมาณ ๑๐๐ เมตรเห็นจะได้จากนั้นก็เริ่มวิ่งเหยาะๆ วิ่งเบาๆก่อนครับ ซ้อมกำลังขาเอาไว้ก่อน พอเริ่มได้จังหวะเราก็เริ่มจะเพิ่มความเร็ว วิ่งกันแบบเงียบๆครับ รอบแรกผ่านไปแบบชิวๆ รอบสองเริ่มรู้สึกว่าเป้หนักแล้วล่ะครับ
“มีแต่พวกอ่อนว่ะทหารกองพันนี้”หมวดเต้ยพูดหยาม
“หัวเราะทีหลังดังกว่านะผู้หมวด”ไอ้มหายักคิ้วให้ผู้หมวด
“คิดเหรอว่ากูจะยอม”
“บางทีศักดิ์ศรีที่ค้ำคออยู่มันก็ช่วยอะไรไม่ได้นะครับ ยอมๆผู้น้อยบ้างเหอะ”ไอ้มหาต่อปากต่อคำ
“มึงมีคาถาอะไรดี มึงว่ามาเลยดีกว่า”
“คนอย่างผมนี่นะต้องใช้คาถา ไม่มีหรอกครับ มีแค่คำว่ารักเมียทุกย่างก้าว ฮ่าๆๆ”หมวดเต้ยเกือบจะหยุดวิ่งไปเลยครับพอเจอมุขนี้ของไอ้มหา
“ถุย น้ำหน้าอย่างมึงนี่นะ”หมวดเต้ยยักคิ้วกวนตีนกลับบ้าง
“พี่มหาสู้ๆ วิ่งครบรอบหนูจะให้รอบละครั้ง”อีหนูวิ่งแซงหน้ามาให้กำลังใจ กูมีแรงขึ้นมากเลยหนู
“ให้รอบละครั้งนี่หมายถึง ให้กูกระทืบรอบละครั้งเหรอ”ไอ้มหาถามกวนตีน
“ชิ พวกผู้ชายมองไม่เห็นคุณค่าจากภายใน ไม่รู้แหละ คืนนี้ยังไงหนูต้องได้”
“กูไปตกลงกับมึงเมื่อไหร่หนู อ่ะๆ ถ้ากูวิ่งผ่านจะหอมแก้มก้นมึงหนึ่งทีก็ได้”
“คนบ้า งั้นหนูจะวิ่งให้ชนะเลิศไปเลย”ดูมันมีแรงฮึดมากเลยครับ
เราวิ่งไป คุยกันไปบ้างเป็นพักๆ จนมาถึงรอบที่ ๕ ตอนนี้เริ่มเหนื่อยแล้วครับเพราะว่ารอบที่เราวิ่งมันไม่ใช่รอบเล็กๆ รอบใหญ่มาก รอบหนึ่งประมาณ ๒ กิโลเมตรน่าจะได้ รอบที่ ๖ ทุกคนแรงเริ่มตกไปละ จนมาถึงรอบที่ ๗ รอบสุดท้าย เราวิ่งกันเบาๆ เป้หนักมากเลยครับ ยิ่งวิ่งยิ่งหนัก กว่าจะครบรอบก็เหนื่อยเอาการ
“เฮ้อ อยากเป็นลมซบอกผู้ชาย”อีหนูยังคงความเพ้อฝันไม่มีเปลี่ยนแปลง
“เป็นผู้หมวดนี่ไม่ได้เป็นง่ายๆเลยเนอะ อาหนักไหม”ไอ้ซันถามผม
“หนักดิวะ มึงลองแบกเป้วิ่งดิ ดีแล้วกูไม่ได้เป็นนายร้อยนายเรือแบบเขา เหนื่อยว่ะ”มันเหนื่อยจริงๆครับ นี่ถ้าผู้หมวดไปฝึกจริงๆมันจะหนักแค่ไหนนะ ผมว่าผมก็ผ่านอะไรมาเยอะ เจอเรื่องหนักหนาสาหัส ยังคิดว่าเทียบไม่ได้กับพวกผู้หมวดที่ไปฝึกแบบนี้เลย นี่แหละครับรั้วของชาติ จะไปเอากิ่งไม้มาทำรั้วมันก็หัก ต้องเอาไม้เนื้อแข็งมาทำเป็นรั้ว
ช่วงที่เดินเข้ากองร้อยเป็นจังหวะที่ผู้หมวดเพชรกำลังพาทหารออกกำลังกายในช่วงเย็นพอดีเลยครับ ทหารใหม่แอบมองมาที่พวกผมบ้าง ผมก็มองพวกทหารใหม่ ตัวสูงๆโย่งๆหลายคนเลยครับ
“หล่อเยอะเนอะพี่บอมบ์”อีหนูหูตาว่องไวมากเลยครับ
“อืม แต่ไม่มีใครสู้กูได้”ผมพยักหน้าแล้วยิ้มหวานๆให้อีหนู
“แค่กๆๆ”หมวดบูมถึงกับสำลักน้ำลายเลยครับ
“เป็นไรอ่ะผู้หมวด ความหล่อของผมมันเกินจะต้านทานใช่ไหมละ”ผมถาม
“กูอ้วกออกมาเป็นน้ำย่อยได้ไหมวะ ห่า พูดมาได้มาอายปาก”หมวดบูมว่าผม
“เออ ไม่เข้าข้างกัน คอยดูนะ จับโยนน้ำซะเลย”
“กล้าก็ทำสิ”
“หึหึ ระวังตัวให้ดีนะ อย่ามาท้าไอ้บอมบ์นะ ลูกบ้าไอ้บอมบ์มีเยอะนะครับผู้หมวด”
“เออ กูรู้ว่ามึงบ้าว่ะบอมบ์”
เดินมาถึงกองร้อย ผมรีบวางเป้ลงทันทีแล้วบิดซ้ายบิดขวา รู้สึกปวดบริเวณไหล่แฮะ ต้องหายามาทากันไว้ก่อนครับเพราะวันนี้วันแรกที่ผมออกกำลังกายหนัก ก่อนนี้นี้ก็ออกบ้างครับแต่ไม่หนักเท่าครั้งนี้
“อาบอมบ์ สวัสดีครับ”ผมเข้าไปที่ใต้ถุนน้องไปป์รีบวิ่งเข้ามาสวัสดีผมอย่างรวดเร็ว เออ ไม่เจอหน้ากันนาน
“ครับ”ผมพยักหน้าให้เพราะกำลังคว้าแก้วพอดี ที่จริงมันไม่เหมาะหรอกครับกับการที่มีคนไหว้เราแล้วเราพยักหน้า มันเหมือนกิ้งก่า มีใครเคยเห็นกิ้งก่าบ้าง ธรรมชาติของกิ้งก่าเวลามันเจอศัตรูของมัน มันจะพยักหน้าหงึกๆ
“ไม่เจอกันนาน ไปเที่ยวก็ไม่ยอมชวน”
“หือ แล้วใครบอกอาว่าติดเรียนพิเศษ ลูกแมวที่ไหนโทรมาบอก หืม”ผมเหล่มองหน้า
“ฮ่าๆๆ”
“แล้วนี่ไม่มีเรียนพิเศษเหรอ”
“วันนี้ไม่มีครับ เลยแวะเข้ามาที่กองร้อย เห็นพ่อบอกว่าอากลับมาทำงานแล้ว”
“อืม”ผมพยักหน้าแล้วเดินเข้าร้านค้าซื้อเครื่องดื่มเกลือแร่มาหลายขวด หมวดบูมกับหมวดเต้ยนั่งเหงื่อแตกพลั่กอยู่หน้ากองร้อย ผมส่งเกลือแร่ให้คนละขวด พี่แกรับไปดื่มอย่างรวดเร็ว ตอนนี้ ๕ โมง ๑๕ แล้ว อีกไม่กี่นาทีก็คงจะต้องไปกินข้าวมื้อเย็น ช่วงที่ทหารใหม่เข้ามาฝึกก็แบบนี้แหละครับ ต้องปรับเปลี่ยนเวลากินข้าวใหม่ ทหารเก่าสุดเก๋าที่อยู่กองร้อยต้องกินก่อนทหารใหม่ ๓๐ นาที ตอนนี้หลายๆคนจึงมารอเพื่อที่จะเดินแถวไปกินข้าว
-
ถึงเวลาสิบเวรเป่านกหวีดเพื่อไปกินข้าว ส่วนผมไม่ได้ไปครับ นั่งคุยกับน้องไปป์และผู้หมวดอยู่ สิบเวรเขาก็ไม่อะไรกับผมอยู่แล้วด้วย นั่งคุยไปเอาโทรศัพท์มาเล่นไปด้วย ไม่ได้ดูรูปกิ๊กที่ไหนหรอกครับ นั่งดูรูปลูกชายตัวดีของผมอ่ะ รูปที่ถ่ายตั้งแต่แรกเกิด และรูปอื่นๆ แต่ที่คงจะทำให้ผมยิ้มได้มากที่สุดก็คงจะเป็นคลิปวิดีโอที่ถ่ายตอนไปเที่ยวทะเลกับตอนที่อยู่ที่บ้าน
“ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ จะมีใหม่แล้วเหรอวะบอมบ์”หมวดเต้ยเอ่ยแซว
“ปากนี่วอนตีนมากเลยนะครับผู้หมวด ผมนั่งดูรูปลูกอยู่เหอะ คิดถึงว่ะ อยากกลับบ้าน”
“แล้วใครห้ามมึง มีใครเอาโซ่มาล่ามมึงไว้”
“กูต่อยหน้าผู้หมวดนี่ติดคุกกี่วันวะ เดี๋ยวเหอะหมวดเต้ย”
“อะไรของมึง กล้าก็ทำดิ กูฟ้องมหาอ่ะ”
“ฮ่าๆๆๆ”หมวดบูมถึงกับขำเลยครับ ช่วงนี้หมวดเต้ยพี่แกออกอาการหลงผัว ฮ่าๆๆ แตะต้องเขาไม่ได้หรอกครับ เขาฟ้องมหา
พอทหารร่วมกองร้อยกลับมาจากกินข้าวแล้วทุกคนต่างรีบไปอาบน้ำอาบท่า ใครจะอาบช้าอาบเร็วไม่ว่าครับ ผมเองเหงื่อเปียกเต็มตัวไปหมด การอาบน้ำตอนนี้เราอาบกันแค่อ่างเดียว อีกอ่างหนึ่งจะให้ทหารใหม่อาบครับ ช่วงนี้ทำอะไรก็ต้องปรับตัวหลายอย่างเนื่องจากมีทหารใหม่เข้ามาฝึกครับ
๑ ทุ่มแล้ว เวลาที่เราต้องมานั่งฟังสิบเวรอบรมประจำวัน ก็ไม่มีอะไรมากมายหรอกครับ สิบเวรไม่ค่อยเรื่องมาก ส่วนใหญ่จะมานั่งเล่าเรื่องเก่าๆ หรือเล่าเรื่องตลกๆของรุ่นพี่เก่าๆให้ฟัง จนถึงเวลาทุ่มครึ่งเราจึงไปตลาดกันครับ
“กินอะไรดีวะวันนี้”ผมถามความเห็นผองเพื่อนระหว่างเดินออกจากกองร้อย
“ไม่รู้ว่ะ กินก๋วยเตี๋ยวดีไหม”ไอ้ศักดิ์ออกความเห็น
“หนูอยากกินผู้ชายจังเลยพี่บอมบ์”
“ไปหากินแถวห้องน้ำนู้นไป”ไอ้มหาชี้ทาง
“ฮ่าๆๆ”
มาถึงตลาดเราก็เดินลดตระเวน มีทหารจากกองพันข้างเคียงมาซื้อข้าวของเครื่องกินเครื่องใช้ด้วยครับ ผมมาหยุดที่ร้านข้าวร้านหนึ่ง ช่วงนี้คนเริ่มเยอะละ จึงเดินเข้าไปสั่งอย่างรวดเร็ว
“เจ้ คะน้าหมูกรอบจานหนึ่ง เอาไข่เจียวด้วย ๒ ฟองนะเจ้ มหามึงกินอะไร”
“เอาเหมือนมึง”
“เจ้ คะน้าหมูกรอบเป็น ๒ จานนะ”
“จ้า รอแปบนึงนะ คิวเยอะหน่อย แต่ได้กินทุกคน เอ้า ไอ้หยองสั่งอะไรรีบสั่งเลย ร้านเจ้อร่อยทุกอย่าง”
“เอากะเพราะไก่ไข่เยี่ยวม้า ๒ จานนะเจ้”
“เอาน้ำอะไรดีมหา”ผมมายืนที่หน้าตู้มองดูน้ำขวดที่วางเรียงอยู่ในตู้
“เอาเปบซี่ขวดใหญ่เลยมึง กินได้หลายคน”ไอ้มหาเดินเข้าไปหยิบเหยือกพลาสติกมา ตักน้ำแข็งใส่ ส่วนผมหยิบเปบซี่ขวดใหญ่มาแล้วเทใส่เหยือก หยิบหลอดมาหลายอันแล้วเสียบลงในเหยือก
“กินอะไรมึงอีหนู”ไอ้ซันถาม
“ผัดกบ”อีหนูตอบหน้าใสซื่อมาก ทำเอาพวกผมหันขวับทันที
“กินเป็นด้วยเหรอ”ไอ้มหาถาม
“อ้าว ก็จะยากอะไรอ่ะพี่มหา ตักใส่ปากเคี้ยวๆแล้วกลืน แค่เนี่ย จะยากอะไร”
“อยากเก็บฟันไว้ขบจวยผัวไหมหนู หึหึ ถามจริง กินเป็นด้วยเหรอ”
“กินเป็นสิพี่มหา เป็นตุ๊ดต้องอยู่ง่ายกินง่าย ชายจะได้แลมองมีคุณค่า”
“กูรู้ว่ามึงมีคุณค่า แพงซะด้วย ราคาพุ่งเชียว”ไอ้ศักดิ์ยักคิ้วแล้วหยิบหลอดมากินเปบซี่
“อะไรของมึงวะศักดิ์ ช่วงนี้ก็ไม่มีอะไรขึ้นนี่หว่า”ไอ้มหาทำหน้างง
“ดอกทองไง”
“ไอ้เหี้ยศักดิ์ ไอ้เลว มึงด่ากูเหรอ”
“อ้าว ก็มึงอยากมีคุณค่าไม่ใช่เหรอ แพงนะมึง คุณค่าที่มึงคู่ควร ฮ่าๆๆๆ”ไอ้ศักดิ์หัวเราะ อีหนูค้อนแล้วค้อนอีก พวกผมก็อมยิ้ม จะหัวเราะเดี๋ยวมันจะน้อยใจหนักกว่าเดิม
“พอๆ แค่นี้อีหนูก็บอบช้ำพอแล้ว สงสารมันบ้าง”ผมเอ่ยปราม แซวอีหนูทุกวัน มันก็ยังหน้าชื่นตาบานทุกวัน เดี๋ยวแกล้งมากเกินไปมันเกิดน้อยอกน้อยใจขึ้นมาเดี๋ยวจะซวยกันครับ
“พี่บอมบ์น่ารักอ่ะ อิอิ”หน้าบานได้เหมือนเดิมแล้วครับ “เออ พี่บอมบ์ สั่งคะน้าหมูกรอบไม่เบื่อหรือไง”
“ไม่ได้กินนานแล้วว่ะ ตั้งแต่เมื่อไหร่วะ ตอนกูอยู่ปี ๑ ป.โทมั้ง ฮ่าๆๆ”ผมทำน่ารำลึกความหลัง
“โหย ไม่ได้กินตั้งหลายปีเลยสิ”
“เออ เรื่องนี้มีที่มาเว้ย”ผมเกร่นนำ
“เล่าๆเลยมึง”ไอ้มหาขยับเก้าอี้เข้ามาใกล้ๆ
“คืองี้ ตอนนั้นกูไปสั่งอาหารที่ร้านหนึ่งในมหาลัยกู เดินไปร้านนั้นก็เต็ม ร้านนี้ก็คนเยอะ เลยมาหยุดที่ร้านคนน้อยๆ กูต่อแถวแล้วสั่งทันที ‘เฮีย คะน้าหมูกรอบจานหนึ่ง’ กูสั่งแล้วมายืนรอมองซ้ายมองขวาเหล่สาวไปพลางๆ ไอ้คนที่สั่งก่อนมันรับอาหารของมันไปแล้วจ่ายตังค์ จนมาถึงคิวกูเว้ย กูยืนมองเฮียแกทำกับข้าว แกเริ่มผัด ใส่น้ำมัน ใส่กระเทียม เครื่องปรุง ผัดไปกุ๊งกิ๊งๆ ไอ้เหี้ยแล้วมาถึงช็อตเด็ดเว้ย เฮียแกเอาจานข้าวกูมาเพื่อจะตักกับข้าวราดใช่ป่ะ ไอ้เหี้ย เฮียแม่งอุทานเสียงดัง ‘ ไอ้เหี้ย กูลืมเปิดแก๊ส’ ฮ่าๆๆ”
“ฮ่าๆๆๆๆ โคตรเหี้ยเลยว่ะ”
“เออดิ เหี้ย กูนี่ทำหน้างงอยู่หน้าร้านแก แล้วแม่งทำไงรู้ป่าว เฮียแกหันมายิ้มให้กูแล้วเฮียแกก็เปิดแก๊สผัดให้มันสุก แล้วตักคะน้าหมูกรอบมาให้พูดกับกูว่า ‘เฮียไม่คิดตังค์’ ไอ้สัส กูก็แม่งมึน รับจานแล้วเดินไปซื้อน้ำ นั่งกินทั้งน้ำตา ไอ้สัส ฮ่าๆๆๆๆ”
“ฮ่าๆๆๆ ไอ้เหี้ย กล้าทำกับลูกค้าได้ลงคอ”
“เออดิ แล้วจากนั้นกูก็ไม่แดกคะน้าหมูกรอบอีกนานเลยว่ะ แล้วไม่ใช่แกมีคดีกับกูแค่คดีเดียวนะเว้ย มีอีกเรื่อง หลังจากที่กูแดกคะน้าดิบวันก่อนเว้ย นานเกือบครึ่งปีมั้งกูไม่เคยไปย่างกรายแถวร้านเฮียแก แล้ววันหนึ่งเว้ย กูหิวข้าวมาก ทนไม่ไหว ไม่อยากต่อแถว เลยเสี่ยงตายไปสั่งข้าวร้านเฮียแก กูไปยืนลังเลอยู่พักหนึ่งเว้ย แล้วสั่งไข่เจียวหมูสับ กูคิดว่าเมนูง่ายๆเฮียแกคงไม่ลืมอะไรหรอกมั้ง พอสั่งเสร็จกูมายืนกอดอกรอหน้าร้าน ยืนไปมองสาวๆไป จนพักหนึ่งกูได้กลิ่นไข่เจียวหอมฉุย กูเลยโล่งใจ เฮียแกเรียกกู ‘อ่ะพ่อหนุ่ม ได้แล้ว’กูก็เดินเข้าไปใกล้ๆ ช่วงที่แกจะยื่นจานข้าวมาให้กู ก่อนจะส่งจานแกเงยหน้ามามองหน้ากูแล้วถามกู ‘เมื่อกี้ พ่อหนุ่มสั่งไข่เจียวหมูสับใช่ไหม’ กูก็พยักหน้าแล้วตอบ ‘ครับ’ ไอ้เหี้ย เฮียแกเอาจานไปวางบนโต๊ะในร้านของแก แล้กูก็มองว่าเขาจะทำอะไร เฮียแกติดแก๊ส ตักน้ำมันใส่ช้อนหนึ่ง จากนั้นแกเอาช้อนตักหมูสับแล้วคั่วในน้ำมัน ฮ่าๆๆ จวยเอ๊ย สั่งไข่เจียวหมูสับ เจียวไข่แล้วลืมใส่หมูสับให้กู พอเฮียแม่งคั่วเสร็จแกตักมาราดบนไข่เจียวแล้วโรยพริกไทยก่อนจะยื่นไข่เจียวหมูสับให้กู ฮ่าๆๆๆ กูรับมาตาปริบๆ แกบอกว่าปกติแกขาย ๒๕ บาท แต่คราวนี้แกคิดกูราคากันเอง ๑๕ บาท ฮ่าๆๆๆ”
“ฮ่าๆๆๆ”
พวกที่นั่งในวงและรอบข้างที่ได้ยินเรื่องเล่าของผมก็พากันหัวเราะคิกคักถูกอกถูกใจ ไอ้ตอนเจอขำไม่ออกหรอกครับ งงมากกว่า พอมานั่งรำลึกความหลังนี่สิ ฮาแตก ผมเคยเอาไปเล่าให้ไอ้ภูมิ ไอ้ภีมฟัง ๒ พี่น้องแม่งหัวเราะแทบตกเก้าอี้
“มาแล้วจ้า คะน้าหมูกรอบ เจ้เปิดแก๊สผัดอย่างดี ไข่เจียวเลือกฟองโตๆ เท่าไข่ผัวเจ้ อุ๊ย ฮ่าๆๆ”
-
ฮากระจาย :laugh: :jul3:
-
โถถถถ พี่บอมบ์
:m20: :m20: :m20: :m20: :m20: :m20: :m20: :m20: :m20:
-
ขอบคุณ :)
-
ฮามากกกกก
-
:jul3: ฮากระจายครับท่าน
-
เรื่องนี้อ่านแล้วขำตลอดดดดดดดดดดดดด
ชอบเรื่องนี้มากๆเลยค่า :mew1:
-
ฮาแทบตกเก้าอี้ อะไรจะขี้ลืมขนาดนั้น
-
5555 ร้านแถวไหนบอมม์ จะได้ไม่ไปกินด้วย
-
อ๊ากกกก!!!!!!!!
โคตรชอบตอนนี้เลยอ่ะ อ่านกี่รอบๆก็ฮาน้ำตาเล็ดตลอด
-
สนุกมาก :impress2:
-
หนูทั้งฮาและน่ารักมากๆ แต่บอมบ์น่างสงสารนะ
กินคะน้าดิบ :m20: 555555 ฮามาก
หมวดเต้ยคงคิดถึงมหามากสินะจะฟ้องมหาอย่างเดียว คึคึ
:mew1: :L2:
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
น่ังหัวเราะจนเพื่องว่าบ้าไปแล้วเนี้ย 5555 อยากจะบอกว่ากาลเล่นทั้งหมดนี้ดิฉันผ่านมาหมดแล้วค่า
-
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
คิดถึงงงงงงงง
อ่านรวดตาแทบล้า
ตอนแรกก็กลัวจะดราม่าคนชื่อบิวนะ
แต่อ่านมาอ้าว ยังไม่ออก
คนเขียนอย่าใจร้ายเลยนะคะ
ไม่อยากให้มีดราม่าอีกแล้วว
รอตอนต่อไปค่ะ
-
หึหึหึ ตามอ่านตาแทบลาย
ไม่ได้เข้ามาหลายวัน ทำไงได้ล่ะเนอะ :hao5:
โอ๊ยยยย อยากฟัดอยากอุ้มแสบซ่าอ่าาาา
น่ารักไปไหนลูกกกกก
ดีใจกับพวกพี่ทั้งสองคู่ที่พ่อแม่เข้าใจและยอมรับ
รอบที่แล้วก็ไม่ได้อ่านตอนช่วงที่บิวมีบทบาท
รอบนี้ต้องอ่านแล้วสินะ (ถึงแม้ว่าจะหวั่นใจแค่ไหนก็ตาม)
เฮ้ออออ เพราะพี่บอมบ์ดีอย่างงี้ไง หนูถึงได้แค้นอีอาร์ตอยู่เนี่ย แง่มๆๆๆ
-
ตามมานอนรอตอนต่อไปครับ
:katai4:ปป :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
มานอนรอดราม่า :z2:
-
๗๔.๒
ติ๊ดๆๆๆ ติ๊ดๆๆๆ ติ๊ดๆๆๆๆ เสียงนาฬิกาปลุกจากมือถือเครื่องเก่าดังขึ้นใกล้กับหู ผมรีบลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยความรวดเร็วแล้วกระเด้งตัวลุกขึ้นนั่งขัดสมาธิบนที่นอน
“บอมบ์ๆ”
“อืม ตื่นแล้ว”ผมเรียกชื่อแค่ ๒ ครั้งมันรีบขานอย่างเร็วไวแล้วก็ดันตัวลุกขึ้นนั่ง ผมเลิกชายมุ้งขึ้นแล้วหย่อนขาลงจากเตียง เก็บมุ้งพับให้เรียบร้อยวางไว้ใต้หมอนก่อนจะพับผ้าห่มให้ได้สัดส่วนแล้วยัดปลายผ้าห่มที่พับเรียบร้อยแล้วสอดเข้าไปที่บริเวณหัวเตียง พอทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยแล้ว ผมหยิบกางเกงพรางที่ผึ่งลมไว้กับขอบหน้าต่างมาใส่ แล้วใส่ถุงเท้า คว้าเป้สนามมาสะพาย มือข้างหนึ่งถือขันสบู่ เอาผ้าเช็ดตัวพาดบ่า แล้วมืออีกข้างที่ว่างก็คว้าคอมแบทมาหิ้ว ไอ้บอมบ์ก็ทำเช่นเดียวกันกับผม เรา ๒ คนลงมาด้านล่าง วางคอมแบทวางเป้ลงเรียบร้อยแล้วจากนั้นก็ไปแปรงฟันล้างหน้าให้เรียบร้อย เช้านี้เรามีนัดกับ ๒ หมวดสุดหล่อของเราเองครับ
ใช้เวลาไม่นานกับการจัดการธุระส่วนตัวในห้องน้ำ ตอนนี้ตี ๕ กับอีก ๕ นาที ผมกับไอ้บอมบ์ขึ้นไปบนกองร้อยเคาะประตูเรียกหมวดบูม ปรากฏว่าทั้งคู่อยู่ในชุดเตรียมพร้อมแล้วครับ กำลังนั่งดูข่าวเช้าอยู่เลย ผมเดินเข้าไปข้างในแล้วไปนั่งแซะข้างๆหมวดเต้ย ความสุขอย่างหนึ่งของผมคือการได้อ้อนๆพี่แกนั่นแหละครับ
“ไปวิ่งได้แล้วมั้ง”หมวดเต้ยเอ่ยขัดความสุข
“ขอ ๕ นาทีครับผู้หมวด”ผมเอ่ยท้วง หาเวลาอยู่ด้วยกันแบบนี้ยากอยู่ด้วย แล้วไหนจะต้องออกไปฝึกอีก ไอ้ปกติก็ไม่ค่อยได้หวานกันอยู่แล้ว ผมขอเห็นแก่ตัวสักนิดหนึ่งเถอะครับ
“ได้แปรงฟันไหมบูม”ไอ้บอมบ์มันจุ๊บที่ปากผู้หมวดบูมเบาๆแล้วรีบเอ่ยถามในความสงสัย
“หึ ไม่ได้แปรง บ้วนปากเฉยๆ”หมวดบูมส่ายหน้า
“หมวดเต้ยล่ะ”ผมถามที่รักผมบ้าง
“จำเป็นด้วยเหรอ”อ้าว ทำไมตอบแมวๆด้วยวะ
“ไม่รู้ล่ะ ทั้ง ๒ คนเลย พรุ่งนี้พอผมเข้าห้องมาปุ๊บ ผมกับไอ้บอมบ์จะสำรวจปากทันทีว่า ๒ หมวดแปรงฟันกันหรือเปล่า ถ้าไม่แปรง ผมกับไอ้บอมบ์จะลงโทษ คงจะรู้นะครับว่าผมกับไอ้บอมบ์บ้าบอกันแค่ไหน ไม่มีอะไรที่พวกผมไม่กล้าทำ ยกเว้นความชั่วนะ โอเคนะครับผู้หมวด”ผมกอดรัดหมวดเต้ยให้แน่นมากขึ้นกว่าเดิม
“ตกลงใครเป็นผู้บังคับบัญชาใครวะ”
“อย่าพูดแมวๆแบบนี้นะบูม นี่คือคำสั่งของพี่”ไอ้บอมบ์กอดอกทำหน้าเข้มใส่หมวดบูม หมวดบูมทำหน้ายู่แล้วเอาหน้าไปกระแทกกับหน้าท้องของไอ้บอมบ์
“ครับพี่บอมบ์ น้องจะนำไปปฏิบัติครับ”ทำเสียงทะเล้นทำหน้าทะลึ่ง มันปั่นป่วนนะแบบนี้
“หมวดเต้ยด้วยล่ะ ฟอด ป่ะ ผมพร้อมแล้วครับ”ผมหอมแก้มพี่แกทีหนึ่งแล้วคลายอ้อมกอดจากนั้นพกเราก็ออกจากห้อง ลงไปใส่คอมแบท จากนั้นการวิ่งในรอบเช้าก็เริ่มขึ้น เราวิ่งกันเหยาะๆในรอบแรก จากนั้นก็เพิ่มความเร็วไปเรื่อยๆครับ วิ่งกันอยู่ ๗ รอบ ตอนนี้รู้สึกว่ากล้ามเนื้อขากำลังปรับตัวขนานใหญ่ เมื่อคืนทายากันไว้แล้วแต่ความปวดก็ยังมีอยู่บ้าง วิ่งไปก็กัดฟันอดทนไป กว่าจะครบรอบก็ ๖ โมงเช้าพอดี เดินกลับมากองร้อยยืดเส้นยืดสายอีกพักหนึ่งครับแล้วจึงไปอาบน้ำอาบท่าแต่งตัวให้เรียบร้อย ข้าวปลาอาหารในมื้อเช้าไม่ได้ไปกินกับคนส่วนใหญ่หรอกครับ ตอนนี้เหมือนพวกผมกำลังเป็นอิสระชนอยู่
มื้อเช้าหมวดบูมกับหมวดเต้ยเป็นคนเลี้ยงข้าวผมกับไอ้บอมบ์ ไม่เลี้ยงผมเดี๋ยวผมเลี้ยงเองก็ได้ หึหึ พูดเหมือนมีเงินเยอะเลยเนอะ กินข้าวเสร็จแล้ว ผมก็ช่วยเก็บกวาดที่บริเวณกองรอยโดยไปรับผิดชอบที่หน้าคลังของตัวเองก่อน ตอนนี้มีรุ่นน้องมาช่วยงานแล้วค่อยเบาแรงขึ้นมาหน่อยหนึ่งครับ แต่ส่วนใหญ่ผมจะเป็นคนทำเองซะมากกว่า น้องมันไม่ค่อยมาก่อกวนผมสักเท่าไหร่
ถึงเวลา ๘ โมงเราก็มาเคารพธงชาติกันครับ ทำตามรปจ. เคารพธงชาติเสร็จแล้วก็รอจ่ากองร้อยชี้แจงข่าวสารภายในกองร้อยว่าจะมีการทำอะไร ที่ไหน อย่างไรบ้าง หลังจากจ่ากองร้อยชี้แจงเสร็จก็มีการนัดแนะทหารบอกตำแหน่งที่จะต้องออกไปฝึกว่าใครเป็นตำแหน่งไหนบ้าง ส่วนผมกับไอ้บอมบ์ก็เหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยนแปลง พลยิงปืนกลอีกแล้ว
วันนี้เราคงยังไม่ได้ฝึกกันหรอกครับ แค่ทราบตำแหน่งกันเฉยๆว่าใครจะต้องรับผิดชอบในส่วนไหนบ้าง จากนั้นก็รอเบิกของเพื่อจะไปฝึกป่า ช่วงเวลานี้ยังเบิกไม่ได้ครับเพราะว่าเด็กคลังอาภรณ์ยังจัดของไม่เรียบร้อย ช่วงนี้เราเลยต้องมานั่งรวมกลุ่มกันเพื่อที่จะเตรียมพร้อมกันว่าควรจะทำยังไง ปีนี้กองพันพวกผมเป็นหัว ก็คือเป็นผู้รับผิดชอบใหญ่ โดยมีกองพันต่างๆในกรมจัดทหารแต่ละกองร้อยเข้ามาสมทบ ภาคกองพันเป็นภาคการฝึกที่ใหญ่มากกว่าภาคหมู่ ตอน หมวด และภาคกองร้อย เพราะต้องจัดกำลังพลไปร่วมฝึกกับกรมอื่นซึ่งสังกัดอยู่ในกองพลเดียวกันครับ
“จ่าครับ หนูไม่อยากทำกับข้าวอ่ะครับจ่า เปลี่ยนตำแหน่งได้ไหม”อีหนูยกมือทักท้วงเมื่อมันถูกจัดให้ไปอยู่ในตอนสูทกรรม คือคนทำครัวนั่นเอง
“อ้าว ทำไมล่ะ”จ่านิคลูกพี่คลังอาวุธคนเก่าของผมถามอีหนูด้วยความงง
“หนูอยากแบกปืนมากกว่าทำกับข้าวอ่ะครับจ่า”อีหนูให้เหตุผลครับ แมนมากเลยหนู มีแต่คนอยากสบายกับการทำกับข้าว นั่งรถแล้วเอาข้าวปลามาส่งนี่มันอยากแบกปืนวิ่งซะงั้น
“โวยวายอะไรวะหนู”หมวดบูมเดินมาจากไหนไม่รู้ครับ ถามอีหนูตาเขียว
“หนูไม่ได้โวยวายครับผู้หมวด หนูขอจ่าเปลี่ยนตำแหน่ง”อีหนูมันไม่ได้กลัวหน้าเข้มๆของผู้หมวดหรอกครับ
“อ้าว เปลี่ยนทำไม จะไปอยู่ไหน”
“เปลี่ยนจากสูทกรรมมาเป็นพลอะไรก็ได้ ให้หนูแบกปืนกลก็ได้ หนูอยากฝึก หนูไม่อยากทำกับข้าว”อีหนูชี้แจง
“คิดดีแล้วเหรอ”หมวดบูมถาม
“ถ้าผู้หมวดอยากท้องเสียก็ให้หนูไปทำกับข้าวสิครับ”อีหนูงัดไม้เด็ดมา
“งั้นรีบเปลี่ยนตำแหน่งเหอะจ่านิค ผมไม่อยากท้องเสีย แค่เห็นหน้ามันผมก็รู้สึกจะอาเจียนแล้ว หึหึหึ”
“ผู้หมวดอ่ะ หนูหล่อนะ”อีหนู
“อ้วกกกกกกกก”คนอื่นๆถึงกับโก่งคอแล้วหัวเราะกันอย่างเอาเป็นเอาตาย พูดมาได้ว่าหล่อ เฮ้อ
อีหนูถูกเปลี่ยนตำแหน่งมาอยู่เป็นพลปืนเล็ก หมวดของหมวดบูม กองร้อยเราต้องจัด ๓ หมวดครับ คนไม่พอเลยต้องลดขนาดคนลงจากเดิมหมู่ ๑๑ เป็นหมู่ ๙ หมวดแรกจะเป็นหมวดของมวดบูม หมวดที่ ๒ จะเป็นหมวดของหมวดเชียร และหมวด ๓ เป็นหมวดของหมวดเกรียงครับ หมวดเชียรกับหมวดเกรียงเป็นนายทหารที่มาจากจ่านะครับ เคยเป็นจ่ามาก่อนแล้วสอบเลื่อนขั้นเป็นนายทหารได้ครับ
วันทั้งวันเราก็ไม่ได้ทำอะไรครับ คุยกับผู้บังคับบัญชาในแต่ละหมู่จากนั้นก็แยกย้ายกันพักผ่อน ส่วนผมไปหน้าคลังไปเคลียร์เรื่องปืนที่จะต้องเบิกจ่ายในการฝึก จ่าที่เป็นจ่าคลังอาวุธคนใหม่แกก็ไม่ค่อยชำนาญงานสักเท่าไหร่ ผมเองก็ใช่ว่าประสบการณ์จะเยอะมากมายอะไรนะครับ ทุลักทุเลต้องมาถามจ่านิคว่าต้องทำยังไงบ้าง
“ฮัดชิ้ว”ไอ้ซันจามออกมาเสียงดังทำเอาผมที่กำลังนั่งเหม่อมองท้องฟ้าต้องตกใจ
“ห่า จามซะไม่กลัวหลอดลมหลุดออกจากคอ”
“ฮัดชิ้ว”แล้วมันก็จามอีกครั้ง “เหี้ย เป็นไรวะ อีหนู มึงขี้ลืมล้างตูดป่ะเนี่ยสัส แม่ง กลิ่นแรงซะกูจามเนี่ย”
“จวยเหอะไอ้สัส กูล้างเหอะ เอาน้ำยาขัดส้วมล้างอย่างดีไม่ต้องพึ่งน้ำยาล้างหมี อยากดมไหมกูจะแก้ผ้าให้มึงดม”อีหนูทำท่าจะลุกขึ้น
“พอเหอะ กูว่าไอ้บอมบ์ไม่ล้างจวยแน่เลย สัส”ผมจับไหล่อีหนูไว้แล้วโยนความผิดไปให้ไอ้บอมบ์
“อ้าวๆ ลามปามถึงกูละมึง เกี่ยวอะไรกับจวยกูวะเนี่ย อีหนูดมจวยกูดิ มีกลิ่นไหม”ไอ้บอมบ์ขึ้นขึ้นกำไข่ทำท่าจะให้อีหนูดม
“ฮัดชิ้ว ฟืด”แล้วน้ำใสๆก็ไหลจากปลายจมูกของไอ้ซัน
“ไอ้เหี้ย เป็นหวัดก็มาโบ๊ยว่าของคนนั้นคนนี้เหม็น ไข่มึงเน่าเอง มึงไม่โทษตัวเองบ้าง”อีหนูถีบเข้าที่กลางแผ่นหลังไอ้ซันด้วยตีน ทำเอาไอ้ซันคะมำไปข้างหน้าเลยครับ
“โอ๊ย อีแรด เล่นแรงจังนะมึง เดี๋ยวจับล่อตูดเลย”
“มาดิถ้ามึงกล้า อย่าดีแต่ปาก แล้วมึงจะรู้ว่ารสชาติความเร่าร้อนของกูเป็นไง”อีหนูโพสต์ท่ายั่วสวาท
“กูว่ากูไม่ได้ตายเพราะหวัดหรอกว่ะศักดิ์ กูจะตายเพราะท่าเหี้ยๆของมันนี่แหละ เฮ้ยมึง เวลาทำท่าทางอะไรแบบนี้ก็ด้วยดูขนหน้าแข้งตัวเองบ้างเหอะ อีแรดเอ๊ย ขนหน้าแข้งดกมากูแอ๊คท่าซะเหมือนนางแบบเดินแบบกางเกงใน”
“ไอ้เหี้ย ปากดี เอาตีนกูอีกไหม หมั่นไส้ ทำไม ขนหน้าแข้งกูดกแล้วทำไม ก็ดีกว่ามึง คนเหี้ยอะไรเกิดมาหมอยกะหรอมกะแหรม มึงมีหมอยแค่นี้มึงไม่ต้องมีให้รกKดีกว่าว่ะซัน ไอ้เด็กน้อยเอ๊ย จวยเล็กกว่าตุ๊ดแล้วยังเบ่ง”
“เล็กบ้านมึงสิ อ้าปากเลยมึง กูจะเอาให้ทิ่มคอหอยมึงไปเลย”ไอ้ซันคว้าต้นคออีหนู
“เหรอค่ะ อยากทะลุคอหอยจังเลย กูกลัวว่ามันจะทะลุร่องฟันแล้วแคะเอาเศษพริกที่ติดอยู่ฟันซี่ที่ ๑๒ นับจากซ้ายของกูนี่สิ”คือมึงอธิบายละเอียดมากเลยหนู ทำให้กูต้องคิดจินตนาการไปว่าฟันที่ ๑๒ นี่มันซี่ไหน
“ฮัดชิ้ว ฮัดชิ้ว ฟึด กูว่าแล้ว มันไม่ได้เป็นเพราะหวัดเหวิดอะไรหรอกว่ะ กูว่าเป็นเพราะกลิ่นศพตุ๊ดแถวๆนี้แหละ”
“เดี๋ยวได้ปากแตกแดกน้ำพริกไม่ได้นะซัน ขอร้องอย่าหาเรื่อง”อีหนูมองหน้าแล้วกอดอกทำหน้าเชิดใส่ไอ้ซัน
“โอ๋ๆ น้องแรดน้อย งอนเหรอ”ไอ้ซันเกาคางอีหนูแล้วยิ้มกว้าง
“ชิ นี่ถ้าไม่เห็นเพราะว่าเมียมึงสวยกูจะเอาเรื่องมึงหนักแน่ซัน ฮัดชิ้ว ว้าย ไอ้บ้า กูว่าแล้ว เหม็นใครจากไหน พี่มหา เมื่อเช้าได้ถอกปลายล้างไหมอ่ะ เย็นนี้เดี๋ยวหนูจะตรวจนะ”
“เดี๋ยวกูเอาฟาดหัวแตก ทะลึ่งนะพวกมึง อย่าพูดได้ไหมเรื่องใต้สะดือ กูไม่อยากชักว่าวคนเดียว มึงเข้าใจกูป่ะ ว่ากูต้องเก็บกดแค่ไหน วู้”ผมเตะอีหนูไปทีหนึ่ง
“คนบ้า ไม่ถนอมกันบ้างเลย เห็นหนูเป็นอะไร”
“อ๋อ อยากเป็นวัตถุโบราณให้พวกกูถนอมใช่ไหม อยากแก่ขนาดนั้นเชียว เดี๋ยวพรุ่งนี้พาไปจดทะเบียน เอาขึ้นหิ้งไปเลย ให้คนบูชา ดีไหม”ผมกอดคออีหนูแล้วพูดพลางยิ้มอารมณ์ดี
“ชิ ใช่สิ หนูมันก็แค่ตุ๊ดตัวน้อยๆ ที่ไม่มีคนต้องการ เฮ้อ สงสารตัวเองจังเลย ดวงชะตาของอาละแตจริงๆ มีผัวก็ต้องร้างไกล มีเพื่อนก็ต้องถูกเหยียดหยาม ทำไมชะตากรรมของดวงมณีแก้วกาญจน์ถึงเป็นเช่นนี้ ทูลกระหม่อมแม่ ทูลกระหม่อมพ่อเพคะ หนูไม่อยากจะทนแล้ว ณ จุดๆนี้”เอาอีกแล้วละครบทไหนของมันอีกวะ
“บก.๐๑ แจ้งทุกบก.ทุกหมายเลข ขณะนี้ มีคนบ้าหลุดจากโรงรับจำนำ ขอให้แต่ละบก.ระวังด้วย เนื่องจากคนบ้ามีอาการเพ้อขั้นรุนแรง บก.ใดรับอาร์ ๘ ได้ ตอบรับเปลี่ยน”ไอ้บอมบ์เอามือถือของมันยกขึ้นมาเลียนทำเป็นวิทยุสื่อสาร
“บก.คลังอาวุธทราบ”
“บก.ร้อย๑ ทราบ เอ่อ บก.๐๑ ครับ ไม่ทราบว่าคนบ้ามีลักษณะยังไง ทางบก.ร้อย ๑ จะได้ระวังตัว”
“คนบ้ามีลักษณะเป็นตุ๊ด ทำกับข้าวไม่เป็น ชอบคิดว่าตัวเองสวย เคยคิดจะหนีตามผู้ชาย แต่ไม่มีผู้ชายให้หนีตาม ย้ำเตือนนะครับ ทุกบก. ระวังตัวให้มาก”
“ไอ้พี่บอมบ์ คนบ้า”อีหนูวิ่งเข้าไปต่อยไหล่ไอ้บอมบ์ทีหนึ่ง
“เอื้อะ ข้าโดนยาพิษ ซัน ฝากบอกลูก แม่ และเมียของข้าด้วย ว่าข้าไม่สามารถที่จะต้านทานพิษของตุ๊ดคนนี้ได้ ข้าฝากด้วย ขนรักแร้ ๒ เส้นนี้ของข้า จะเป็นลายแทงอย่างดีให้กับลูก แม่ และเมียข้า ในการที่จะล้างแค้นต่อไป เอื้อะ”ไอ้บอมบ์ก็โอเวอร์แอคติ้ง ทำท่าเหมือนจะตาย
“ฮ่าๆๆ กูว่าไม่ได้บ้าแค่อีหนูหรอกว่ะ มันบ้ากันทั้งแก๊งค์เลย”หมวดบูมเดินมาแล้วขำกับท่าทางของไอ้บอมบ์ ไม่ขำไม่ได้หรอกครับ แต่ละคนนี่แอคติ้งยิ่งกว่านางเอกละครช่องหลากสี
“เอื้อะ กูคิดว่ากูไม่ได้ตายเพราะพิษอีหนูแล้วล่ะมหา กูคงจะตายเพราะอายผู้หมวดนี่แหละ เอื้อะ หาปีบมาคลุมหัวกูที”ไอ้บอมบ์ทำบ้าต่อครับ
“ฮ่าๆๆๆ แล้วเราก็หัวเราะกันทั้งวง นี่แหละครับความบ้าของพวกผม ไม่มีใครเกิน บ้าๆบอๆ บางทีก็เหมือนดูมีหลักการ แต่เอาเข้าจริงๆนี่รั่วกันทั้งนั้น รั่วประเภทหาอะไรมาอุดไม่อยู่เลยทีเดียว ก็คงจะพอหอมปากหอมคอ ให้มันเป็นสีสัน ชีวิตคนเรามีตลกเฮฮาบ้า เสียงหัวเราะ เสียงหยอกเย้ากันบ้าง หลังจากที่ผ่านเรื่องเสียน้ำตา แต่เรื่องให้เสียเหงื่อนี่มีทุกวัน เดี๋ยวก็วิดพื้น เดี๋ยวก็พุ่งหลัง
“นี่กูคิดว่าพวกมึงมาเป็นตลกคาเฟ่มากกว่ามาเป็นทหารนะ เล่นบ้าๆบอๆ”หมวดบูมมองหน้าทีละคนแล้วขำ
“แหม ก็นิดหนึ่งครับผู้หมวด สีสันกันหน่อย”
“ปลดไปก็เปิดคณะตลกนะบอมบ์ ป่ะๆ เตรียมตัววิ่ง”
ภารกิจประจำวันมาถึงแล้วครับ พวกผมรีบไปเตรียมตัวอย่างรวดเร็ว จนถึงเวลา ๔ โมงเราจึงออกวิ่งกัน ช่วงนี้ก็ไม่ได้มีอะไร เตรียมพร้อมร่างกายกันอย่างเดียว
-
ฮากันทั้งคณะ 555555555555555555555555
-
กลุ่มนี้ สนุกสนานเฮฮากันดีจริงๆ ^^
-
สนุกทุกตอนที่ได้รวมตัวกัน
ฮ่าาา ชอบเวลาพี่มหาเล่า
มันทั้งฮา ทั้งตลก
รีบมาต่อนะคะ
:mew1:
-
รวมแก็งค์ได้ก็มีแต่เรื่องฮาๆ เรื่องหื่นๆใต้สะดือ
เอ้าาาาาาาาาาม เตรียมตัวฝึกอีกแล้ว สู้ๆนะหนุ่มๆ
-
รั่วตลอดอ่ะแกงค์นี้ดราม่าได้ไม่นานหรอก
-
ฮากันมากจริงๆ ไม่คิดว่าบอมบ์จะทำแบบนี้ :m20:
หนูก็เจ้าบทเจ้ากลอนนะ คำพูดแต่ละอย่างช่างสรรหา 55555
:mew1: :L2:
-
เรื่อยๆ ขำๆกันไป
-
เอ๊ะ ค่ายทหารมีคณะตลกด้วยหรือคะ? 5555+
-
ขอบคุณ :)
-
ตอนที่ ๗๕ มุมมอง
หยิบกระดาษสะอาดสีขาว มองดูดาวเคลื่อนคล้อยลอยต่ำ หยดน้ำหมึกบันทึกถ้อยคำ คนใจดำฟังคำบรรยาย เขียนจากชายที่ค่ายทหาร จากมานานคิดถึงแทบตาย ฝึกน่ะหรือเหงื่อไหลโทรมกาย ลูกผู้ชายขอตายยอมพลี เอ้า ฝึกๆๆๆๆ ฝึกฝน ให้คนแข็งแกร่ง มีแรงต่อสู้ไพรีน้อยใจนักคนรักเราซี เจ้าช่างมีน้ำใจแสนดำ ยอดชีวีนี่คือจดหมาย เขียนจากชายดุสิตธานี ส่งไปแล้วส่งถึงคนดี อยากจะถามมีแฟนแล้วบ่ อยากจะถามมีแฟนแล้วบ่ จำจากมานะกานดา จากมาอุราพี่เจ็บ ถึงจะเจ็บพี่ก็ต้องฝืนทน คนจนไม่มีคนเป็นห่วง ช้ำรักจากสาวกระทรวง สาวกระทรวงศึกษาธิการ ไอ้หนุ่มกระทรวงกลาโหม เอวกลมเห็นพี่เป็นทางผ่าน เจ็บนี้ เจ็บนี้อีกนาน ไอ้หนุ่มทหารไปรักกันกับสาวครู ไอ้หนุ่มทหารไปรักกันกับสาวครู ความรัก เมื่อครั้งน้องเรียนวค. ปวช. น้องบอกให้รอ รอก่อนน้องเรียนจบครู ไอ้หนุ่มทหาร คิดอยากแต่งงานกับสาวครู วิมานวาดไว้สวยหรู แต่แล้วโฉมตรู สาวครูมาหลอกลวง ถึงจะเจ็บพี่ก็ต้องทนเจ็บ เจ๊บเจ๊บ เจ็บชอกช้ำระกำทรวง อดีตคือฉันเป็นแฟน เจ็บแสนเมื่อรักโรยร่วง วันหนึ่งสาวครูมาหลอกลวง ไอ้หนุ่มกระทรวงกลาโหมขอลา ไอ้หนุ่มกระทรวงกลาโหมขอลา
เนื้อเพลงร้องปลุกใจหรือตอกย้ำให้ช้ำใจก็ไม่รู้ที่เราร้องกันในช่วงเช้า เป็นการฟิตร่างกายเป็นประจำ เท่ากับว่า ผมต้องตื่นตี ๕ มาวิ่งกับสุดที่รัก ๑ ครั้ง แล้ว ๙ โมงก็ต้องมาวิ่งอีกครั้งครับ แล้วตอนเย็นอีกครั้ง จากนั้นก็วิ่งกับผู้หมวดอีกครั้ง รวมแล้วในวันหนึ่งผมต้องวิ่ง ๔ ครั้ง วิ่งกับผู้หมวดจะเหนื่อยที่สุดครับ ส่วนช่วงที่วิ่ง ๙ โมง กับบ่าย ๓ นี่เป็นการวิ่งรวมกันของการฝึกในหน่วยครับ เพราะว่าช่วงนี้ในแต่ละกองพันมาสมทบและฝึกพร้อมกันแล้วครับ
การฝึกภาคกองพันจะจัดกำลังพลเยอะมากเลยครับ แต่ละกองพันจะจัดกำลังมาในรูปของกองร้อย กองพันละ ๓ กองร้อย กองร้อยละ ๓ หมวด ซึ่งจะเป็นหมวดปืนเล็ก นอกจากนี้ยังมีหมวดปืน ค. ด้วยครับ และก็จัดกำลังพลเยอะมากเลยครับ แต่ละหน่วยมาฝึกรวมกันที่กองพันที่ผมสังกัดอยู่ ในวันแรกมาถึงก็ฝึกกันเลยครับ ฝึกท่าอาวุธ ฝึกการตรวจสภาพความพร้อมรบ พอวันถัดมาก็ฝึกแพ็คของ เราต้องแพ็คของทุกอย่างให้เหมือนกัน จะพับผ้าห่มยังไง พับเสื้อยังไง เอาอะไรพัน กล่องสบู่ ช้อนส้อม มีดโกนหนวด แล้วตอนตรวจสภาพ เราจะวางสิ่งของเหล่านี้ยังไง ก็ฝึกอยู่หลายวันพร้อมกับฝึกท่าตรวจอาวุธและการเคลื่อนกระบวนพลทางยุทธวิธี
“ลำกล้อง ๑ ๒ ๓ เรียบร้อย เครื่องลั่นไก ๑ ๒ ๓ เรียบร้อย ศูนย์หน้า ๑ ๒ ๓ เรียบร้อย......”การขานชิ้นส่วนปืนเป็นส่วนหนึ่งของการตรวจสภาพความพร้อมรบ ตอนนี้หมู่ปืนกลแต่ละหมู่มารวมตัวกันแล้วหัดขานชิ้นส่วนปืนให้พร้อมๆกัน แดดร้อนเปรี้ยงๆ เราก็ฝึกกันกลางแดด ฝึกแบบไม่ต้องคิดว่าชาตินี้หน้ากูจะขาวหรือเปล่า เพราะมันไหม้เกรียมดำเมี่ยงกันไปพอสมควรแล้ว
“ตั้งใจหน่อยทหาร ตั้งใจหน่อย อย่าเหม่อ”เสียงผู้หมวดที่ควบคุมการฝึกของหมู่ปืนกลเตือนเป็นระยะๆ มันก็มีคนมึนบ้างอะไรบ้าง ส่วนผมกับมหามันขั้นเทพอยู่แล้ว ก็ไปฝึกตั้ง ๒ รอบแล้ว ตำแหน่งก็ตำแหน่งเดิมทำไมจะจำท่าไม่ได้ล่ะ
“๑ ๒ ๓ เรียบร้อย”
“เรียบ อาวุธ”พวกผมต้องลุกขึ้นจากนั้นก็วิ่งวนกลับเข้าตำแหน่งที่ยืน
การฝึกรอบแรกผ่านไปด้วยความมึน ทั้งที่เมื่อวานก็ฝึกไปแล้วแต่มีคนไม่ได้ ไอ้คนที่ได้แล้วก็พลอยเสียไปด้วย เพราะกลัวคนอื่นเขาไม่ทัน ผมก็พยายามใจเย็นครับทั้งที่อากาศก็ร้อน แถวยังให้ฝึกกลางแดดอีก ใต้ร่มไม้ก็มีอยู่นะครับ น่าจะให้ฝึกใต้ร่มไม้ ฝึกกลางแดดนานๆเดี๋ยวหน้ามืด
“ร้อนว่ะ”ผมถือปืนมานั่งหลบที่ใต้ร่มไม้หลังจากที่เขาปล่อยพัก บ่นหน่อยครับ ฮ่าๆๆ
“เออดิ ทำไมพวกปืนเล็กได้ไปฝึกในร่มวะ ทำไมปืนกลต้องฝึกตากแดดด้วยก็ไม่รู้”ไอ้มหาเปิดกระติกน้ำกระดกเอื้อกๆ
“กูก็ไม่เข้าใจคนสั่งเหมือนกัน ตรงนี้มันก็พอสำหรับปืนกลนะ”ไอ้มหาส่ายหน้าแล้วเอามือค้ำเหยียดขาสบายๆ อยากอาบน้ำมากๆเลยครับ
“ก็ได้แค่บ่นละวะมหา ใช่ไหม”
“อือ บ่น และบ่น และก็บ่น ฮ่าๆๆๆ ผู้ชายขี้บ่นนี่ไม่ค่อยดีเลยแฮะ”
“อือ จะชาย จะหญิง ก็แล้วแต่ ถ้าขี้บ่นนี่ไม่น่าดูเลย หึหึ บ่นพอเป็นพิธีก็แล้วกัน”
“พี่บอมบ์ ผู้หมวดให้เอามาให้”รุ่นน้องยื่นน้ำแดงเย็นเจี๊ยบ ๒ ขวดพร้อมหลอดมาให้ผม ผมรับมาแล้วยื่นให้มหาขวดหนึ่ง หึหึ ที่รักกลัวผมเหนื่อย
“เหมือนจะรู้ว่าเราเหนื่อย กลับไปหอมแก้มสักฟอดดีไหม”ไอ้มหายิ้มแล้วเปิดขวดน้ำแดงยกขึ้นกระดก
“ฟอดเดียวพอเหรอ”
“หึหึ อาการหลงเมียนี่อันตรายจริงว่ะ ไม่ไหวๆ อ่า เออะ”มีเรอตบท้ายด้วย ฮ่าๆๆ
“เออะ”มันเรอ ผมก็เรอ หึหึ เรานั่งกินลมชมวิวอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะถูกเรียกไปฝึกรอบสุดท้ายก่อนพักกลางวัน
มาฝึกต่อกันอีกยกหนึ่ง คราวนี้เริ่มดีขึ้นกว่าเมื่อครั้งก่อนหน้านิดหน่อยครับ ทุกคนเริ่มเป็นงานบ้างแล้ว เราก็ฝึกกันด้วยความอดทน พอมีท้องฟ้ามาบังแดดบ้างเลยไม่ค่อยร้อนมากเท่าไหร่นัก
“กินข้าวเว้ย กินข้าว”เสียงตะโกนจากรุ่นพี่ดังขึ้นหน้ากองร้อย พวกผมต้องรีบทำอย่างรวดเร็ว ถอดชุดครึ่งท่อนแล้วลงมารวมที่ด้านล่าง ไอ้มหาไม่ได้ไปกินข้าวมื้อกลางวันเพราะต้องเฝ้าปืนที่วางเรียงรายหน้าคลัง
“ซัน บุหรี่มวนดิ”ไอ้เฉินเดินมาหาไอ้ซันที่หน้าคลังเพื่อการนี้โดยเฉพาะ
“ไม่มี กูไม่ได้ดูดนานแล้ว”ไอ้ซันยกฝ่ายมือทั้ง ๒ ข้างขึ้นส่ายไปมา
“อ้าวเหรอ ใครมีบุหรี่บ้างวะ บอมบ์มีไหม”
“ไม่มี ในนี้ไม่มีใครมีสักคนหรอก”ผมหมายถึงในแก๊งผม ไม่มีใครมีบุหรี่
“เฮ้อ เสี้ยนยาสูบเด้วะ ผู้ใด๋มียาสูบแน่ ให้อ้ายจักมวนแน่น้อง”ไอ้เฉินมันเดินลงไป เป็นรุ่นพี่แล้วเริ่มเสียงดังขึ้นครับ
“มึงไม่สูบยาแล้วเหรอวะซัน”ผมหันมามองหน้าไอ้หลานชายตัวดี
“ไม่แล้วอ่ะอา”มันส่ายหน้า
“คนกลัวเมียก็แบบนี้แหละ ชี้นกเป็นนก ชี้ไม้เป็นไม้”ไอ้ศักดิ์พูด
“ไม่ได้เรียกว่ากลัว แค่ไม่อยากให้เขาไม่สบายใจ”ไอ้ซันแก้คำครหา
“ฟางบอกให้หยุดสูบเหรอ”ผมถามไอ้ซัน
“ใช่ ก็ตั้งแต่ที่ตกลงเป็นแฟนกันใหม่ๆนะอาบอมบ์ ฟางบอกว่าไม่ชอบคนสูบบุหรี่ แล้วก็ถามผมว่า ผมสูบไหม ถ้าสูบก็เลิกสูบ หรือถ้าอยากสูบต่อก็เลิกจีบฟาง ได้ยินคำนี้แล้วแทบอ้วก”
“หึหึ เลิกก็ดีแล้ว ประหยัดตังค์ ยิ่งตอนนี้เขาขึ้นภาษีมาเป็นเท่าตัว แพงกว่าเดิมแต่ปริมาณเหมือนเดิม”
“อืม ผมก็เคยคิดจะเลิกสูบนะ แต่ไม่มีแรงบันดาลใจ”
“ข้อดีของการมีแฟนอย่างหนึ่งก็แบบนี้ละ อะไรที่เราไม่ดีมันก็จะมีเงื่อนไข เราไม่ปรับตัวเข้าหากันก็อยู่ลำบาก ดีแล้ว นี่กูก็เพิ่งมาคิดได้นะ ไม่ใช่คิดได้ตอนมีแฟนนะ คิดได้ตอนไอ้มหาพูดว่ะ แล้วกูมานั่งคิดดู เออว่ะ เงินที่เราเสียไปในแต่ละเดือนกับสิ่งของเหล่านี้ แทบจะสร้างบ้านได้ทั้งหลังเลยนะ”
“จริงเหรออา”
“เออดิ มึงลองคิดดูนะ บุหรี่ตีไปซองละ ๖๐ พวกมึงเล่นดูดกันวันละซอง เอา ๖๐ คูณ ๓๐ วันเข้าไปก็ได้ตั้ง ๑๘๐๐ บาท ตีไปซะเป็น ๒๐๐๐ เอา ๒๐๐๐ คูณ ๑๒ เข้าไป ก็ได้ตั้ง ๒๔๐๐๐ นี่แค่ค่าบุหรี่นะ ปีหนึ่งตั้ง ๒๔๐๐๐ แล้วค่าเหล้าล่ะ อ่ะ สมมติเดือนหนึ่ง เรากินเหล้าเดือน ๑๐ กลม ตีไปกลมละ ๓๐๐ แล้วกัน เดือนหนึ่ง ๓๐๐๐ ปีหนึ่ง ๓๖๐๐๐ บาทแล้วละ มึงรวมค่าเหล้าค่าบุหรี่ปีหนึ่งเราเสียกับมันไปตั้งปีละ ๖๐๐๐๐ บาท เงินไม่ใช่จำนวนน้อยๆเลยนะเว้ย ปีหนึ่งเราเก็บเงินกันได้เท่าไหร่เชียว สมมติว่าเราเอาค่าใช้จ่ายส่วนนี้มาออม เอาไปลงทุนอย่างอื่น เงินมันงอกเงยมากขึ้นกว่าเดิมนะ มึงเคยสงสัยไหมว่าทำไมคนแถวบ้านเราถึงไม่มีวันรวย”
“ทำไมล่ะอา มีหนี้เยอะมั้ง แต่ละบ้านหนี้บานเบอะ”
“อืม นั่นปลายเหตุ แต่ต้นเหตุก็เพราะว่ามัวแต่เสียค่าใช้จ่ายกับสิ่งเหล่านี้ไปน่ะสิ เพราะกินแล้วติด พอติดแล้วความต้องการมันก็จะเพิ่มขึ้น มันไม่เหมือนข้าวไง ข้าวมันก็กินแล้วติด แต่เราก็ไม่ได้ต้องการเพิ่มไปมากกว่านี้ เพราะมันพอกับความต้องการ แต่เหล้าเบียร์มันอิ่มยาก กินทีเนี่ยเหมือนกับอาบกันเลยทีเดียว”
“โห คิดไม่ถึงเลยนะอา แต่มันก็จริงของอานะ กินที ๓ ขวดนะพอเหรอ อย่างน้อยก็ลังหนึ่ง”
“เออน่ะสิ กูก็ไม่เคยฉุกคิดมาก่อน ทั้งที่กูเรียนเศรษฐศาสตร์มานะ เรากินของพวกนี้มีแต่จะจนลง แล้วใครรวยขึ้น มึงคิดเอาเองนะ แล้วอีกอย่าง มึงเคยเป็นป่ะ พอสร่างเมาแล้วไปทำงานร้อนๆ มันจะรู้สึกร้อนรุ่มข้างใน หรือไม่บางทีก็แฮงค์ ลุกไปทำงานไม่ไหว”
“เคยสิอา เป็นบ่อย ฮ่าๆๆ”
“เออ พอกินแล้วทำงานไม่ได้ พอทำงานไม่ได้ก็ไม่มีตังค์มาใช้จ่าย แล้วก็ต้องไปกู้เขา กู้มาแล้วแทนที่จะเอาไปลงทุนกับเรือกสวนไร่นา เสียไปกับเหล้ายาปลาปิ้งไปซะครึ่ง เหลือเอาไปทำไร่ไถนาจริงๆไม่กี่ตังค์ พอเงินลงทุนน้อย ผลผลิตก็ออกมาน้อย พอผลผลิตน้อยเราขายได้น้อยแล้วเกิดอะไรขึ้นรู้ป่ะ”
“ไปยืมนอกระบบ”
“อืม เราก็ไปยืมจากตรงนั้นตรงนี้มาโปะหนี้ โปะไปโปะมาถามว่ามันลดบ้างได้ไหม มันก็ไม่ได้ลดนะ มันแค่เปลี่ยนเจ้าหนี้เท่านั้นเอง แล้วสุดท้ายคือมาบ่นว่าเป็นหนี้ตรงนั้นตรงนี้ หาเงินไปใช้ดอกเขาอย่างเดียว ไม่มีเงินต้นใช้ แล้วใครรวย คนปล่อยกู้สิรวยใช่ไหม เสือนอนกินเลยนะมึงเป็นเจ้าหนี้เขาเนี่ย”
“โห มันขนาดนี้เชียวเหรอ”ไอ้ซันทำหน้าตกใจ
“เออ นี่กูเพิ่งมาคิดได้เหมือนกัน แต่กูมันดีหน่อยตรงที่ไม่ค่อยเดือดร้อนเรื่องเงินทองเท่านั้นเอง กูก็หมดไปกับพวกนี้เยอะนะ พอมันรู้อีกมุมมองหนึ่ง มันจะมาคิดเว้ยซันว่าเราเสียอะไรไปบ้าง แล้วที่สำคัญนะ สิ่งที่เราเสียแน่ๆคือชีวิต สมมตินะ มึงทำงานไปด้วย กินเหล้าสูบบุหรี่ไปปกติ เงินพอกินพอใช้ มีเก็บเดือนละ ๕ พันบาท มึงไม่มีภาระที่จะต้องรับผิดชอบ มึงไม่ต้องเสียภาษีสังคมอะไร คือเก็บเหนาะๆ เดือนละ ๕ พันบาท ปีหนึ่ง มึงเก็บได้ ๖ หมื่นบาท ตอนนี้มึง ๒๒ แล้วใช่ไหม สมมติ มึงอัดเหล้าบุหรี่เต็มที่ทุกวัน กูให้เวลา ๒๐ ปี พอถึงอายุ ๔๐ ปี มึงจะมีเงินเก็บ กูตีไปว่ามันมีดอกเบี้ยธนาคารรวมแล้วก็ได้ประมาณ ๒ ล้านกว่าบาท แล้ววันหนึ่งมึงล้มป่วย มึงเข้าโรงพยาบาล เขาเอ็กซเรย์ปอดมึง ปรากฏว่ามันดำไปทั้ง ๒ ข้างแล้ว เขาตรวจดูตับมึง มันก็แข็งไปซะแล้ว เขาตรวจดูทุกอย่างของมึง ปรากฏว่ามันแทบจะทำงานไม่ได้แล้ว มึงเอาเงินที่มึงขยันเก็บ ๒๐ ปี ได้มา ๒ ล้านกว่าๆ มึงเอามารักษา มึงคิดว่ามึงจะเสียค่ารักษาไปเท่าไหร่”
“เป็นหมื่นนะอา”
“น้อยไปซัน เป็นแสน มึงไปนอนโรงพยาบาลครั้งหนึ่ง ตีไปครั้งละ แสน มึงป่วยขนาดนั้น มึงให้หมอพยายามยื้อชีวิตมึงไว้ มึงยอมทุกอย่างเพื่อที่มึงจะมีชีวิตอยู่ต่อไป มึงว่าเราต้องใช่เงินกี่ล้าน”
“เยอะสิอา ไม่รู้สิ ผมว่ามันคงจะหลายล้านแหละอา”
“อืม แล้วมึงคิดว่า ตลอด ๒๐ ปีที่มึงทำงานมึงเก็บเงินมาได้ ๒ ล้านกว่าบาทมันพอค่ารักษาไหม”
“โห จะพอเหรอ มันก็ไม่พอนะสิอา”
“อือ เห็นไหม นี่แค่สมมตินะ แล้วถ้าความเป็นจริงล่ะ มึงมีเงินซื้อเหล้าเบียร์บุหรี่ทุกวัน แต่มึงคิดเหรอว่ามึงจะมีเงินเหลือเก็บเดือนละ ๕ พันบาททุกเดือน บางทีแทบจะเดือนชนเดือนไปด้วยซ้ำ แล้ววันหนึ่ง มึงแต่งงาน มึงมีเมีย มึงมีลูก ที่มึงต้องรับผิดชอบ มึงคิดว่ามึงทำงานแล้วมึงจะมีเงินเก็บไหม เราต้องกินต้องใช้ทุกวัน แล้ววันหนึ่ง พ่อแม่มึงแก่ ทำงานไม่ไหว มึงจะมีเงินที่ไหนไปดูแลเลี้ยงดูท่าน รอเงินผู้สูงอายุเดือนละไม่ถึงพันเหรอ แล้วมึงต้องทำงานเพิ่มวันละกี่ชั่วโมงมึงถึงจะมีเงินเหลือ เมียมึงต้องทำงานมากกว่าเดิมอีกเท่าไหร่ ลูกของมึงต้องอดข้าวกี่มื้อ มึงลองชั่งตวงดูสิ”
“อืม ก็เยอะอยู่นะอา ค่าจ้างก็ไม่เท่าไหร่ ทำนาขายข้าวได้ปีหนึ่งก็ไม่กี่ตังค์ อืม ฟางก็มีเงินเดือนนะ เห็นว่าเล่นหุ้น แต่เงินฟางไม่ใช่เงินผม ผมเป็นผู้ชายต้องรับผิดชอบครอบครัว งี้ผมก็ต้องเหนื่อยเยอะเลยนะ ไม่น่าเชื่อเลยว่ะอา”ไอ้ซันเกาคาง
“เออ กูก็ไม่เคยคิดเหมือนกัน นี่กูเพิ่งมาคิดได้ กูมานั่งคำนวณดู โห ปีหนึ่งๆ กูจ่ายไปกับพวกนี้เยอะมาก บางทีใจดีเลี้ยงเหล้ารุ่นน้องบ้าง เพื่อนบ้าง คนรู้จักบ้าง แล้วมึงคิดดูนะซัน ปีหนึ่งกูทำเงินได้ไม่ต่ำกว่า ๙ หลัก มึงคิดว่ากูจะไปกินเหล้าขาวไหม หรือซื้อเหล้าต้มกินดี ไม่หรอกว่ะ มันต้องนอกชั้นดี กลมละไม่ต่ำกว่าพัน กูหมดไปปีละหลายแสน”
“แต่อาเงินเยอะอยู่นะ จะไปห่วงอะไร เงินเหลือเฟือ ต่อให้นอนโรงพยาบาลคืนละ ๒ ล้าน ขนหน้าแข้งก็ไม่ร่วงหรอกมั้งอา”
“เออ ไม่ร่วงหรอกขนหน้าแข้งกูอ่ะ แต่หมอยกูนี่จะร่วง แต่มึงลองคิดดูนะ กูมารู้ซึ้งตอนที่กูนอนโรงพยาบาล ตอนที่กูลุกไม่ไหว ตอนที่กูอยากหยอกล้อกับลูกมากๆ แต่กูทำได้แค่กอดกับหอม โอเคว่าการนอนโรงพยาบาลครั้งที่แล้วมันไม่ใช่เพราะเกิดจากโรคร้าย แต่เพราะเกิดจากกูโดนเขายำตีน แต่ถ้าตัวแปรมันเปลี่ยนไปล่ะ สมมติวันนั้นกูเป็นถุงลมโป่งพองระยะสุดท้าย อีกไม่กี่วันกูตาย กูเศร้านะซัน ลูกกูกำลังโต กูเพิ่งจะทะเลาะกับแฟน แม่กูก็อยู่บ้านคนเดียว ถ้าเกิดวันนั้นกูตายไปเพราะโรคที่เกิดจากเหล้ายา จะเป็นยังไง ตอนนั้นกูไม่เคยคิดหรอกว่ามันจะผลกระทบเท่านี้ จนกูคิดได้ แล้วกูมาคำนวณดูแบบจริงจัง กูอึ้งกับตัวเองว่ะซัน ทำไมกูโง่แบบนี้วะ กูเคยไปเยี่ยมพี่พร้อมที่เป็นโรคตับแข็ง เขาพะงาบๆใกล้ตาย กูก็ไม่สำนึก กูเคยขับรถไปส่งน้าอุ่นแกเป็นโรคถุงลมโป่งพอง ไปไม่ถึงโรงพยาบาลด้วยซ้ำ แกตายคารถ กูก็แค่ทำหน้างง แล้วช่วยงานศพเขา ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป แล้ววันหนึ่งกูมานั่งคิดกับตัวเองว่าทำไม ทำไม และทำไม จนกูได้คำตอบ คำตอบหนึ่งว่ะ”
“อะไรเหรออา”
“คนเรามักจะมองไม่เห็นคุณค่าของสิ่งใกล้ตัว”
“เป็นไปได้เหรอ เงินทอง พ่อแม่พี่น้องก็สำคัญนะอา”
“ทำไมจะเป็นไปไม่ได้ ก็มันเป็นไปแล้วน่ะสิ ถึงได้พูดได้”
“ยังไงอ่ะอาบอมบ์ อาบอมบ์ชอบคิดอะไรยากๆว่ะ”
“ก็ที่เห็นทั่วๆไปนั่นแหละ มึงคิดว่าปอดมันสำคัญไหม มึงคิดว่าตับมันสำคัญไหม มึงคิดว่าเครื่องในทุกชิ้นส่วนของมึงสำคัญไหม”
“อืม มันก็สำคัญนะ ไม่มีมันเราก็อยู่ไม่ได้อ่ะ”
“นั่นแหละ มันสำคัญเว้ยซัน แต่ทำไมเราละเลยที่จะดูแลเครื่องในเราล่ะ มันน่าตลกนะซัน มันสำคัญถึงขนาดนี้ทำไมเรายังละเลย กูนั่งอึ้งกับตัวเองอยู่พักใหญ่เว้ย เฮ้ย กูโง่มาตลอดเลยนี่หว่า กูบ้า กูกำลังคิดอะไรของกูในตอนนั้นวะ แล้วมึงคิดว่า ปอดคนเรามันกำหนดเวลาแน่นอนไหมที่มันจะพังหรือมันจะดี ไม่เลยว่ะ มันไม่ได้กำหนดวันว่าเดือนนี้ของปีนั้นมันจะไม่ไหวนะ เตรียมหาปอดอันใหม่มาเปลี่ยน ชีวิตคนเรามันไม่มีอะไหล่ มันไม่ได้บอกล่วงหน้า พอมันเป็น มันฟุบไปเลย ยื้อทันก็รอด ยื้อไม่ทันก็ตาย”
“อือ กลัวเลยว่ะอา เหมือนลุงต้อยอ่ะ เห็นอยู่ดีๆ แล้วก็ล้มตึงไปเลย ป้านีบอกว่าเป็นอะไรนะอา มะเร็งปอดใช่ไหม แต่ทำไมมันไม่มีอาการ โห แล้วปอดผมจะดำไหมเนี่ย สูบมาตั้งแต่ ม. ๕ ปีนี้ ๒๒ ตอนนั้น ๑๗ ๑ ๒ ๓ ๔ ๕ ๕ ปี”
“เออดิ นี่กูก็ยังหวั่นๆอยู่น่ะเว้ย ว่ามันจะพังวันไหน มึงคิดว่ามันดีเหรอกับการที่เราตายก่อนแล้วทิ้งภาระให้คนอื่นไว้ดูแล มันไม่ดีเลยนะซัน มันเป็นการกระทำของคนเห็นแก่ตัวว่ะ ดีแล้วที่มึงเชื่อเมีย มึงอย่าไปอายคำพูดคนอื่นเว้ย ที่เขาดูถูกดูแคลนว่ามึงกลัวเมีย มึงอย่าไปคิด ใครจะว่ายังไง ตอนเรานอนที่โรงพยาบาล มีแค่เมีย พ่อแม่พี่น้องเท่านั้นแหละที่มานั่งเฝ้าป่วยดูไข้มึง ไอ้เพื่อนตัวดีทั้งหลายมันเอากระเช้ามาวางนั่งคุยชั่วโมง ๒ ชั่วโมงมันก็ไปแล้ว”
“อืม ผมเข้าใจที่อาพูดล่ะว่า คนเรามักมองไม่เห็นคุณค่าของสิ่งใกล้ตัว”
“สรุปก็คือ คนเราจะหล่อจะสวยต้องอย่าลืมดูแลภายในใช่ไหมพี่บอมบ์ ภายในนี่คือเครื่องในของเราละอย่างหนึ่ง จิตใจละอย่างหนึ่ง คนจะงาม งามน้ำใจใช่ใบหน้า คนจะสวย สวยจรรยา ใช่ตาหวาน คนจะแก่ แก่ความรู้ ใช่อยู่นาน คนจะรวย รวยศีลทาน ใช่บ้านโต อิอิ ต่อมาก็คือ อย่าลืมให้ความสำคัญกับสิ่งที่เราอยู่กับมันทุกวันใช่ไหมพี่บอมบ์ เราอยากมีร่างกายสุขภาพที่แข็งแรงเราก็ต้องดูแลมันก่อนที่จะไม่มีมันให้ดูแล เรามีแฟน มีพ่อแม่ ญาติพี่น้อง เราก็ต้องทำดีกับเขาให้มากๆใช่ไหมพี่บอมบ์ เพราะถ้าเขาเหล่านั้นไม่ได้อยู่กับเรา เราก็จะมานั่งเสียใจน้ำตาตกใน แล้วมาถามตัวเองว่าทำไมตอนท่านอยู่ กูไม่ทำให้ดีกว่านี้ แล้วที่สำคัญ เงินทองต้องใช้ให้เป็น รู้จักว่าอะไรมีประโยชน์มาก อะไรมีประโยชน์น้อย อะไรจำเป็น อะไรไม่จำเป็น ใช้จ่ายเงินทองอย่างมีสติ พยายามให้ชีวิตของเราเป็นคนควบคุมการใช้เงิน อย่าให้เงินมาควบคุมการใช้ชีวิตของเรา ง่ายๆคือ เป็นเจ้านายของเงิน อย่าให้เงินเป็นเจ้านายใช่ไหมพี่บอมบ์”อีหนูที่นั่งเงียบอยู่นานแสนนานกล่าวบทสรุปทิ้งท้ายไว้ได้น่าประทับใจ ผมมองหน้ามันและก็อึ้ง ไม่นึกว่าอีหนูจะมีความสามารถถึงขั้นนี้
“หูย เก่งว่ะหนู”ไอ้มหาเอ่ยชม พวกนี้ ๒ คนเงียบตั้งแต่ไอ้ซันพูดเรื่องบุหรี่แล้วล่ะ
“อิอิ เขินจัง แหม ก็นิดหนึ่งอ่ะพี่มหา หนูเรียนบริหารนะ หนูอ่ะไม่อยากจะอวดตัวว่าเป็นหนุ่มบริหารไฟแรง”
“เก่งจริง เย็นนี้ให้รางวัลสักครั้งดีไหม”ผมยกนิ้วหัวแม่มือให้อีหนู
“หนุ่มบริหารหรือสาวบริหาร”ไอ้ศักดิ์ถาม
“เป็นตุ๊ดบริหารก็ได้ว่ะ อิอิ ชอบความคิดของพี่บอมบ์จัง เหมือนพี่เจิดเลย พี่เจิดชอบพูดแนวๆนี้แหละ หนูฟังไม่ค่อยรู้เรื่องหรอก เพราะเราอยู่ไกลกัน เฮ้อ คิดถึงสามีจัง อิจฉาตัวเอง ได้ดีมีรวยและจวยใหญ่ เด้าดี มีแรงมาก”ฮ่าๆๆๆ
“มึงกำลังเพ้ออีกแล้วนะหนู”ไอ้ซันตบโต๊ะเบาๆ
“ฮ่าๆๆ ก็นิดหนึ่ง เพ้อบ้าง อยู่ในความจริงบ้าง แต่กูชอบตลกๆแหละ สาระไม่มี...”
“กะหรี่ไปวันๆ”ไอ้ศักดิ์เหน็บแนม
“แรงมากเลยว่ะศักดิ์ ถึงกูกะหรี่ ก็กะหรี่ชั้นดี กะหรี่ส่งออก ไม่ใช่กะหรี่โอทอปแบบเมียมึงแล้วกัน อีปลวกหน้าบ้านๆ สองทะทานข้าวเปลือก”
“ฮ่าๆๆๆ แรงกว่ากูอีก”ไอ้ศักดิ์ขำ
“แต่บางทีมันก็ทำยากนะพี่บอมบ์ มันเห็นแล้วบางทีมันก็เปรี้ยวปาก”
“อืม เราต้องเข้มแข็ง อย่างกูนะ กูหักดิบเอา”ผมหักดิบกับมันเลยครับ กัดฟัน
“ต้องฝึกจิตใจให้เข้มแข็งเว้ยหนู อย่าปล่อยให้อารมณ์ไม่ดีมาครอบงำเราบ่อยๆ ตอนนี้ที่เขาออกมารณรงค์ก็ดี เขาเพิ่มภาษีก็ดี มึงลองมองในอีกแง่มุมหนึ่ง เขากำลังหวังดีกับเรา เขากำลังชี้ทางเลี่ยงให้กับเรา สมมตินะว่า มีคนเขียนป้ายใหญ่ๆ บอกว่าอีก ๑๐ เมตร มีหลุมใหญ่มาก ขอให้คนที่ใช้รถใช้ถนนกรุณาเลี่ยงใช้ทางเลนส์นี้ แต่คนเรามักไม่เชื่อ ก็ยังดึงดันที่จะขับรถต่อไป สุดท้ายก็คือตกหลุมแล้วได้รับบาดเจ็บ พิกลพิการ บางทีก็ถึงตาย เหมือนกันกับที่เขารณรงค์ว่ะหนู เขาบอกว่ากินเหล้าแล้วเป็นตับแข็งนะ สูบบุหรี่แล้วเป็นมะเร็งปอดนะ เหล้ายาปลาปิ้งมันมีผลกระทบแบบนี้ๆๆ นะ แต่ไม่เชื่อ ยังกิน ดื่ม สูบ เหมือนเดิม ใครจะเข้าโรงบาลก็เข้าไปสิ กูไม่ตายง่ายๆหรอก แล้ววันหนึ่ง มึงกำลังรุ่งโรจน์กับชีวิต แต่มึงต้องไปนอนโรงพยาบาล ทรมานกับโรคร้าย มึงมานั่งคิดว่าทำไมกูไม่เชื่อหมอตั้งแต่วันนั้นวะ ถามว่ามันแก้ไขอะไรได้ไหม เวลาไม่อาจจะย้อนคืนกลับมาได้อีกแล้ว สุขภาพที่เสื่อมโทรมไม่สามารถที่ฟื้นฟูให้ได้เหมือนเดิมได้อีกแล้ว มันได้แค่ประทัง แล้วสุดท้าย คือเราจากโลกนี้ไปด้วยคำถามที่ว่า ทำไมกูต้องตาย กูเคยเห็นนะหนู”
“อืม เห็นภาพเลยอ่ะพี่มหา”อีหนูพยักหน้าแล้วเกาคางเบาๆ ช่วงนี้หน้าไม่ใสกันทั้งแก๊งเพราะแดดอ่ะ
-
“แล้วมีเรื่องเล่าเว้ยตอนกูบวชเรียนอยู่ มีโยมคนหนึ่ง แกเป็นเศรษฐี บ้านหลังใหญ่ แกทำบุญวันเกิดเว้ย แต่แกทำได้แค่นอนมองอยู่บนเตียง ทั้งที่แกไม่ได้แก่มาก อายุ ๕๐ กว่าๆ กูมองหน้าโยมคนนั้น แล้วเมียแกบอกกับกูว่าสามีแกเป็นมะเร็งหลอดลม เพราะสูบบุหรี่จัด กูสลดใจเลยว่ะ บ้านใหญ่โตโอ่อ่า แทนที่จะได้เดินชมความสวยงามของบ้าน กลับต้องมานอนจุมปุกอยู่แต่กับบนเตียง ลูกสาวมีหลานตัวน้อยกำลังซน แต่ตัวเองไม่สามารถที่จะยื่นมือไปอุ้มหลานได้ อาหารอร่อยๆที่เขาจัดถวายพระทำบุญ ฝีมือของเมียเขา แต่เขาไม่สามารถจะอ้าปากกินของเหล่านี้ได้ ต้องกินผ่านสายยาง กูว่าเขาคงจะนอนคิดแหละว่า ทำไมกูต้องเป็นแบบนี้ ถ้ากูไม่ทำแบบนั้น กูก็คงจะไม่ต้องมาเป็นแบบนี้ เราต้องล้มลุกคลุกคลาน เจ็บเนื้อถลอกหนังอีกเท่าไหร่ ถึงจะรู้สึกตัววะหนู ว่ามันเป็นสิ่งที่ไม่ดี เราต้องให้มันเกิดขึ้นกับเราก่อนใช่ไหมเราถึงจะยอมเลิกมัน กูก็ไม่รู้สิคนอื่นเขาคิดยังไง เขาให้คุณค่ากันในแง่ไหน สุดท้ายก็คือ แล้วแต่ทางเลิกเดินของเรา เราจะเลิกเดินทางไหน”
“อืม บางคนก็เห็นตัวอย่างแล้วไม่ทำตาม แต่กับบางคนต้องให้เกิดขึ้นกับตัวเองก่อนแล้วค่อยรู้สึกตัวเนอะพี่มหา คนประเภทหลังนี่เยอะเชียว แบบไม่เจ็บอย่างกูมึงไม่มีวันเข้าใจ แล้วคนแม่งก็ซาดิสต์ บอกว่าเจ็บตัวก็ไม่เชื่อ พอเกิดกับตัวเอง รู้ว่าเจ็บ ก็มานั่งด่าตัวเอง กูไม่น่าทำเลย เรื่องบางเรื่องมันก็น่าลองให้เจ็บตัวนะพี่มหา จะได้เป็นประสบการณ์ แต่เรื่องบางเรื่อง มึงเจ็บคนเดียวไปดีกว่า ไรงี้ หนูสวย หนูเริ่ด หนูเด่น ฮ่าๆๆๆ”อีหนูพยักหน้าแล้วสาธยาย ยังไงมันก็สวยของมันแหละอีกหนู สวยทุกวัน สวยแบบไม่เกรงใจขนหน้าแข้งเลยทีเดียว
“พูดซะกูกลัวเลยมหา กูยิ่งเจนจัดกับพวกนี้ด้วย”ไอ้ศักดิ์พูด
“ตอนนี้ยังแก้ไขทันเว้ย ลดได้ก็ลด ละได้ก็ละ เลิกได้ยิ่งดี ต้องใจแข็งเว้ย”
“ไปฝึกต่อเว้ย ใกล้ถึงเวลาแล้วละ” ผมมองนาฬิกาข้อมือเมื่อเห็นว่ามันถึงเวลาแล้ว ไอ้มหาลุกขึ้น หยิบเสื้อพรางมาใส่ พวกผมก็ต่างคนต่างแต่งตัวให้เรียบร้อย ครู่หนึ่งพวกที่ฝึกมาเบิกปืนแล้วลงไปตั้งแถวที่สนามหน้ากองร้อย จากนั้นก็เดินแถวไปที่สนามฟุตบอลเพื่อฝึกในภาคบ่ายต่อ
การฝึกในช่วงบ่ายก็เหมือนเดิม วันนี้ต้องฝึกให้ได้ครับ พรุ่งนี้ก็จะฝึกกันเป็นส่วนรวมแล้ว ถ้าวันนี้ยังเงอะงะอยู่มีหวังโดนแดก แต่เก๋าเกมแบบผมไม่มีใครมาแดกง่ายๆหรอกครับ
“อย่าสับสนนะทหาร ตั้งใจหน่อย นับเสียงดัง”จ่าที่ควบคุมการฝึกพูดเตือนทุกครั้ง ตอนนี้ทุกคนเริ่มเข้าที่เข้าทาง จังหวะของการหยิบจับทำอะไรยังไงก็ทำได้ส่วนใหญ่ ที่เหลือคือการเก็บรายละเอียดมันอาจจะเก็บรายละเอียดได้ไม่มากนัก แต่ก็ทำให้ได้มากที่สุด
“ศูนย์หลัง ๑ ๒ ๓ เรียบร้อย”
“อย่าลืมขั้นตอนนะทหาร มีสติหน่อย”ผู้หมวดที่เป็นคนควบคุมก็เน้นย้ำพวกผมบ่อยๆ แกเดินมองพวกผมเป็นวงกลมเลยครับ ใครพลาดแกก็เตือน ผู้หมวดที่พูดนี่ไม่ใช่ผู้หมวดกองพันผมนะครับ มาจากกองพันอื่น
“เฮ้ยไอ้ป๊อก มึงจะเหม่อหาบ้านมึงเหรอวะ ตั้งใจหน่อยดิ”ผู้หมวดคนเดิมหันไปด่าทหารกองพันของตัวเอง ผมแอบเหล่ไปมอง รู้สึกไม่ค่อยจะพอใจสักเท่าไหร่กับคำด่า คือมันไม่มีสมาธิ ฝึกไปด่าไปผมหมดแรงครับ
“เรียบ อาวุธ ๑ ๒ ๓ ......”
“เหี้ยเอ๊ย ฝึกคนหรือฝึกควายวะเนี่ย มีสติหน่อยดิวะ”ผู้หมวดคนเดิมเริ่มอารมณ์เสียละ “เฮ้ย ทหาร ถ้าพวกมึงไม่ตั้งใจแล้วกี่ชาติมันจะได้วะ เหี้ย ท่าที่ฝึกมันก็ไม่กี่อย่าง ทำไมต้องทำให้ยุ่งยากด้วยวะ”ผู้หมวดแกระเบิดอารมณ์ใส่ พวกผมก็ทำหน้าหงอยๆ “เอาใหม่เลย”
“ตรวจอาวุธยุทโธปกรณ์และเครื่องมือเครื่องใช้ ปฏิบัติ”จ่าที่เป็นรองคุมพวกผมสั่งเสียงดัง พวกผมก็ทำท่าทางตามที่ฝึกตามขั้นตอน
“เหี้ย ตั้งใจหน่อยดิ สัสเอ๊ย”
“ศูนย์หน้า ๑ ๒ ๓ เรียบร้อย”
“เฮ้ย ไอ้หมู่นั่นน่ะ อย่าลืมขั้นตอนดิ”ด่าไปด้วย ฝึกไปด้วยพวกผมก็สะดุดสิครับ
“ห้ามไก ๑ ๒ ๓ เรียบร้อย”
ฝึกไปโดนด่าไปมันก็จี๊ดๆอยู่เหมือนกัน อยากลุกขึ้นไปต่อยหน้าไอ้คนด่าสักที ก็ได้แค่กัดฟัน จนผมทนไม่ไหวครับ
“ไอ้เหี้ย ฝึกคนหรือฝึกควายวะ แม่ง พวกมึงนี่ ต้องให้แดกรึไงถึงจะรู้เรื่อง”
“ผู้หมวดครับ ผมว่าผู้หมวดช่วยหุบปากหน่อยสัก ๒๐ นาที มันจะตายห่าไหมครับ ผมฝึกแล้วผู้หมวดด่า พวกผมจะรู้เรื่องไหมครับ ห๊ะ ให้พวกผมฝึกเสร็จก่อนแล้วค่อยด่าทีหลังได้ไหมอ่ะ ไม่มีสมาธิ”ผมลุกขึ้นพูดเสียงดังเลยครับ ทั้งสนามเงียบกริบ ไม่มีใครกล้าพูดอะไร ทหารกองพันอื่นมองหน้าผมตาปริบๆ
“มึงเป็นใคร”ผู้หมวดดูท่าแกจะเอาเรื่องอยู่เหมือนกัน กำหมัดจะเข้ามาบวกผม
“เฮ้ยๆ ใจเย็น ไอ้จั้มใจเย็น”ผู้กองวิ่งมาจากไหนไม่รู้ ตะโกนมาแต่ไกลเลยครับ “มีอะไรบอมบ์ ใจเย็นมึง ไอ้จั้มอย่าหาเรื่อง”
“ทำไมอ่ะพี่ นี่มันลามปามผมอยู่นะพี่”ผู้หมวดมองหน้าผู้กอง ผู้กองวิ่งมาแล้วกระซิบที่ข้างหูครู่หนึ่ง
“ใจเย็นนะบอมบ์”
“ครับผู้กอง”
“เดี๋ยวผู้กองเปลี่ยนตัวผู้หมวดให้แล้วกัน”โห มีที่ไหนวะ เปลี่ยนตัวผู้บังคับบัญชาเพราะขัดหูขัดตาลูกน้องเนี่ย ถ้ามีก็มีแต่เปลี่ยนตัวลูกน้องเพราะขัดหูขัดตาผู้บังคับบัญชานี่แหละครับ
“ไม่ต้องก็ได้ครับผู้กอง แต่ผมขอออกความเห็นหน่อย คือระหว่างที่พวกผมตั้งใจฝึกอ่ะ อย่าเพิ่งด่า มันท้อ ผู้กองเข้าใจพลทหารป่ะ คือ ต้องการสมาธิ มันก็ลืมบ้างอะไรบ้าง ฝึกเสร็จค่อยจี้เป็นรายตัว นี่ฝึกไปด่าไป ต่อให้ฝึกกันวันละ ๒๔ ชั่วโมง มันก็ไม่พร้อมหรอกครับ ผมมีแค่นี้ครับผู้กอง ถ้าไม่เข้าหูผู้กอง ผู้กองลงโทษผมได้”
“ไม่เป็นไรบอมบ์ พี่เข้าใจ งั้นก็ให้หมวดจั้มคุมต่อแล้วกันนะ....”แล้วผู้กองก็หันไปกระซิบกับหมวดจั้มอยู่ครู่หนึ่ง หมวดจั้มได้แต่พยักหน้า “โอเคนะบอมบ์ มีปัญหาอะไรยกมือได้นะ”ผู้กองเดินมาตบไหล่ผม
“ขอบคุณครับผู้กอง”แล้วเราก็ฝึกกันต่อครับ ฝึกกันจนถึงบ่าย ๒ จากนั้นก็มาฝึกแบบรวมการ คือฝึกเป็นหมู่ใหญ่ ใช่เวลา ๑ ชั่วโมง แล้วบ่าย ๓ ก็พักผ่อน
ระหว่างพักผ่อนผมก็เข้าไปคุยกับหมวดจั้ม ไปขอโทษที่แสดงกิริยาไม่ดี นี่แหละครับ ข้อเสียของการมีพี่ตำแหน่งใหญ่โต เรามักจะเบ่งแบบไม่ดูหน้าดูหลัง มันทำให้เกิดการเหยียดหยามเกียรติกันขึ้น คุณค่าของผู้หมวดกลับต้องมาด้อยค่าลงเพราะผม ผมก็รู้สึกไม่ดีเหมือนกัน เพราะผมยังสำนึกตัวเองเสมอว่าเราก็คือพลทหาร การทำแบบนี้มันจะทำให้คนอื่นเลียนแบบได้ ไปๆมาๆ ก็กลายเป็นว่าเราไม่เคารพกัน บาดหมางกัน ผมก็ขอโทษขอโพยหมวดจั้มต่อหน้าผู้กอง หมวดบูมหมวดเต้ย และผู้พันกองพันผม แกก็ใจดีไม่ถือโทษผม ผมก็โอเค
บ่าย ๓ ครึ่งรวมตัวกันวิ่งประมาณสัก ๓ รอบกองพัน วิ่งเสร็จแล้วมาฟังรองผู้พันชี้แจงอะไรนิดหน่อยจากนั้นแต่ละหน่วยก็กลับไปพัก ผมกลับมาถึงกองร้อยเอาปืนไปคืน นั่งพักได้นิดหน่อยก็แบกเป้ไปวิ่งกับหมวดบูม เนื่องจากเราวิ่งกันไปแล้ว ๓ รอบใหญ่ คราวนี้เราจึงวิ่งกันแค่ ๔ รอบเท่านั้นครับ เอาแค่พอประมาณ โหมหักไปร่างกายมันจะไม่ไหวเอา นี่กลัวว่าจะเป็นฮิสโตรก หรือโรคลมร้อน ต้องกินน้ำและพักผ่อนให้อยู่ในเกณฑ์ที่พอดี อย่าให้ร่างกายขาดน้ำครับ
“เหนื่อยไหมบอมบ์”หมวดบูมถามเป็นระยะๆ พี่แกแรงเยอะครับเพราะฝึกไม่มาก อย่างว่าผู้บังคับบัญชาเขาเชี่ยวชาญ ฝึกเล็กๆน้อยๆเขาก็เป๊ะ ไอ้ผมน่ะมันเป๊ะก็จริงแต่ต้องฝึกแล้วฝึกอีกเพราะเราเป็นผู้น้อยต้องเป๊ะตามใจผู้ใหญ่
“อืม ไหวครับ”
“กัดฟันพูดใช่ไหมบอมบ์”ไอ้มหาถาม
“เออ ห้ามแสดงความอ่อนแอให้คนอื่นเห็น หึหึ ว่าแต่กู มึงอ่ะ”
“แค่ได้มองหน้าหมวดเต้ยกูก็หายเหนื่อยแล้ว”ไอ้มหาพูดแล้วยิ้มกว้าง
“พ่อแม่คงภูมิใจเนอะ ไอ้อาการหลงเมียนี่ ไม่ไหวจริงๆ”หมวดเต้ยพูดแก้เขิน
“เออ พอเรามองกิ๊กก็หาว่าไม่สนใจแฟน ชิชะ แม่ง นั่นนมเหรอวะ กูคิดว่าลูกมะพร้าว”วิ่งๆไปเจอผู้หญิงใส่ยกทรงเดินมาตากผ้าที่ระเบียงครับ ไม่ใช่ผู้หญิงในกองพัน คือมันจะเป็นบ้านที่ติดกับกำแพงองกองพันครับ แล้วผู้หญิงคนนั้นวัยน่าจะไม่เกิน ๓๐ มั้ง ขาว สวย หมวด โป๊ะ นมนี่คิดว่าเอาลูกแตงโมมาห้อย ใส่ยกทรงสีแดง กำลังตากผ้า หันมายิ้มยั่วด้วย
“พี่บอมบ์ น้องอยู่ทางนี้ สนใจน้องบ้าง”หมวดบูมตบไหล่ผมเอาซะสะดุ้งเลยครับ จะไม่สะดุ้งได้ไง ก็เล่นมองกันแทบเหลียวหลังเลยทีเดียว
“กูไม่มีนมแบบลูกแตงโมลูกมะพร้าวก็แบบนี้ละวะ ยังไงๆ นมตูมๆก็สำคัญกว่านมแบนๆสินะ”หมวดเต้ยพูดด้วยเสียงน้อยใจ ฮ่าๆๆ ไอ้มหาก็ใช่ย่อยซะที่ไหนมองแทบคอเคล็ดเหมือนกัน
“แหม มันไม่เคยเห็นนี่ครับผู้หมวด แต่ยังไงก็สู้ของผู้หมวดไม่ได้หรอก”
“เขาสู้กูไม่ได้หรือกูเป็นของตายกันแน่วะ”เอาแล้ว หมวดเต้ยงอนเว้ย ส่วนหมวดบูมวิ่งต่อไปครับ สงบปากสงบคำเพราะคงจะเข้าใจผมมั้งว่าผมน่ะมันบ้าๆบอๆ
“ไม่เอาน่า ผมแค่ตะลึงเพราะไม่เคยเห็นเท่านั้นเอง ผมไม่ปันใจให้ใครหรอก ที่รัก อย่างอนสิ”ไอ้มหาพูดง้อเสียงเบาๆ ส่วนหมวดเต้ยก้มหน้าก้มตาวิ่งต่อไปครับ
วิ่งไปหมวดเต้ยก็งอนไอ้มหาไปครับ กว่าจะครบรอบก็เหนื่อยหอบพอสมควร ไอ้มหาวางเป้ลงแล้วไปหาน้ำเย็นๆมาเสิร์ฟผู้หมวดทั้ง ๒ คนและไม่ลืมผมด้วย ตอนนี้คนเยอะไอ้มหาก็ไม่รู้จำยังไง กระอักกระอวนใจ ฮ่าๆๆ เห็นนมคราวเดียวนี่มันมีเรื่องจริงๆแหละครับ ผมนี่ติดตาเลย ชอบนะ นมใหญ่ๆ ใส่ยกทรงสีแดง ไม่อยากคิดถึงกางเกงใน หูย
โพ๊ะ ฝ่าตีนเน้นๆโดยที่ยังไม่ถอดคอมแบทประทับมาที่ต้นผมหนักๆ “ดูทำหน้าทำตาเข้า”
“เตะผมทำไมอ่ะ”ผมมองหน้าเจ้าของตีน ไม่ใช่ใคร ก็หมวดบูมนั่นแหละครับ
“หน้าตามันส่อว่ากำลังคิดอะไรที่ติดลบอยู่”หมวดบูมให้คำตอบ เดี๋ยวนี้เขามองหน้าแล้วรู้ใจ ที่รักกูน่ากลัวว่ะ พัฒนาการเกินมนุษย์มนาแบบนี้ ผู้ชายดีๆอย่างผมอยู่ยาก ฮ่าๆๆๆ
“แฮะๆ รู้อีก ผมไปเตรียมตัวกินข้าวก่อนนะ”ผมลุกขึ้นเก็บเป้ของผมและของผู้หมวดเอาไปไว้ชั้นบน จากนั้นก็เปลี่ยนชุดเป็นชุดเป็ดน้อยมารอแถวเพื่อจะไปกินข้าว ตอนนี้ทหารใหม่เพิ่งจะทำการวอร์มดาวน์หลังจากที่ออกกำลังกายเสร็จ ดีแล้วที่ผมผ่านจุดนั้นมาแล้ว หึหึ
กินข้าวเสร็จมาอาบน้ำ เอากางเกงที่เปียกเหงื่อไปผึ่งลมที่ระเบียงด้านนอก ทาแป้งเรียบร้อยหยิบมือถือมาโทรหาแม่ คุยกับแม่นิดหน่อยครับเพราะลูกผมกำลังซนไล่จับไม่ทัน แม่เลยวางสายไป ได้ยินเสียงลูกแล้วมันชื่นใจยังไงไม่รู้ครับ อธิบายไม่ถูก
“อะไรอีกหนู”อีหนูเอาผ้าขาวม้ามาพาดเฉียงแล้วทำท่าเป็นนางรำมารำที่หน้าเตียง
“อ่าองค์เทพไท้เทวดา ตัวข้า อภิญญา ขออธิษฐาน”มันเริ่มเพลงใหม่ด้วยทำนองของเพลงบุษบาเสี่ยงเทียนแต่นี่เปลี่ยนเนื้อใหม่
“อะไรของมึง”
“อิอิ เพลงอภิญญานั่งเทียน ขอบูชาเทพไท้เทวาอธิษฐานบันดาลดล ลูกช้างอยากได้ผัวสักคน มาซั่ม หุ่นดีมีกล้ามงาม ส่วนสัด กล้ามแขนเป็นมัดมัด ใดฤา พ่อเอย เทพไท้อย่าได้ละเลย คำมั่น ของหนู ฮ่าๆๆ น่ารักใช่ไหมล่ะ”คือมึงมาเป็นกลอนเชียว ครุลหุถูกไม่ถูกไม่รู้ แต่กูขำ
“หึหึ อะไรของมึงเนี่ยหนู”ไอ้มหาทำหน้างง
“ฮ่าๆๆ สิ่งที่เจ้าต้องการ บันดาลดล ไม่มีใครสักคน ตอบสนอง อันตัวข้าเห็นแล้ว ส่ายหน้า เลยท่าน เพราะฉะนั้น อย่าอธิษฐาน อีกเลย”ด้นสด กลอนอะไรก็ไม่รู้ของกู พูดไปมั่วๆ
“เทพไท้มีจิตเมตต์ อ่อนโยน ตุ๊ดน้อยอยากทานไอ้ติมโคน สักแท่ง หัวบานเท่าดอกเห็ด ขนปรก ขยุกขยุย เป็นที่เปรมจิตนุ้ย อิ่มเอม อุรา”เอาแล้วไง มาอีกแล้ว
“อันพรใดที่เจ้าขอ มิสมปรารถน์ เป็นตุ๊ดแล้วอาละวาด เทพไท้ ข้าก็หาไอติม แท่งใหญ่ แม่เอย เชิญไปบนศาลอื่นเลย ไกลไกล”ไอ้มหาเอาบ้าง
“คนบ้า ไปไม่ถูกเลย ชิชิ แบบนี้สินะเขาเรียกว่ารักลืมถอกปลาย”
“อะไรของมึงอีหนู มีแต่รักแผ่วปลาย”ผมถามมันด้วยความงง
“อิอิ”มันขำแล้วมานั่งที่เตียงผม จากนั้นก็กลิ้งไปมา เบียดๆตัวผมแล้วไปกวนไอ้มหาบ้าง “พี่มหาชอบของใหญ่ไง”
“หึหึ ก็มึงเพ้ออ่ะ คิดไงมาแต่งกลอนแต่งกาพย์เนี่ย ความสามารถจะเกินตุ๊ดแล้วนะ”
“ใช่ไหมล่ะ ฮ่าๆๆ ก็นิดหนึ่งอ่ะพี่มหา ตุ๊ดมันจะเก่งอะไรมากล่ะ ไม่ภาษาไทยก็ศิลปะ หรือไม่ก็ภาษาอังกฤษ กาพย์กลอน โคลงฉันท์ เพราะของเหล่านี้มันใช้อารมณ์ ใช้ความจำ ใช้ความสุนทรีย์”
“เคยคิดจะเลิกเป็นตุ๊ดไหมหนู”ผมถามคำถามโลกแตก
“เคยไหม มันก็มีบ้างนะพี่บอมบ์ที่เราสงสัยกับตัวเองว่าทำไมเราต้องมาเป็นตุ๊ด หนูก็อยากจะเป็นแบบผู้ชายทั่วไป แต่มาคิดดูแล้ว หนูว่าหนูทำได้ยาก เพราะหนูชอบผู้ชาย แต่หนูไม่เคยคิดว่าเป็นชะนีนะ ไม่รู้สิ จะให้เป็นชายแล้วชอบชะนีหนูคงทำใจได้ยากนิดหนึ่ง ก็คงจะแก่ตายในสภาพความเป็นตุ๊ดแบบนี้แหละพี่บอมบ์ เกิดเป็นตุ๊ดทั้งทีก็ต้องเอาดีให้ได้”
“หึหึ ทุกวันนี้ไม่ได้ดีแล้วเหรอ ผัวรวย จวยใหญ่เท่าแขนทำแทนกูได้นี่”ผมลูบที่หลังอีหนู
“ไม่ใช่แบบนั้น หมายถึงทำดีตอบแทนสังคมอะไรแบบนี้ แหมพี่บอมบ์ก็ ถึงหนูจะทะลึ่งไปบ้าง แต่ความงามภายในจิตใจของหนูก็มีอยู่นะ ความทะลึ่งมันก็แค่ส่วนหนึ่งของชีวิต หาได้เป็นทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตไม่ มันก็อาจจะเกินพอดีที่หนูพูดหรือทำลงไป แต่ใช่ว่าหนูจะหมกมุ่นกับเรื่องนี้ตลอดนะ เหมือนกับพี่บอมบ์พี่มหาอ่ะแหละ เรื่องนี้บางทีเราก็พูดได้เป็นวรรคเป็นเวร แต่เราก็ยังมีเรื่องอื่นที่เราคุยกันเหมือนกัน อิอิ”
“พูดไปแล้วเข้าเนื้อตัวเองเลยมหา พวกเรายิ่งไม่ค่อยโดนต่อว่าเท่าไหร่ด้วยนะ หึหึ กี่โมงแล้ว ใกล้เวลารวมยัง”ผมหยิบมือถือมากดดูเวลา ใกล้จะ ๑ ทุ่มแล้ว
เรามารวมตัวกันที่หน้ามุขเพื่อมารอสิบเวรอบรมประจำวัน อีกไม่กี่วันแล้วสินะที่เราจะต้องออกฝึกภาคกองพันในครั้งนี้ ขอให้อากาศปลอดโปร่ง อย่าให้ฝนตกด้วยเถอะ
-
ความคิดบอมบ์กับมหานี่โคตรจะเลิศ
อ่านมากำลังมีความรู้เลย
มาเจอน้องหนูด่าเมียหน้าปลวกเข้าไปขำแตก
พอมาเจออีกทีตอนร้องเพลง ฮาจนตีนกาขึ้น
โอยยย หยุดขำไม่ได้ เพลงเชี่ยไรเนี่ย 555555
:m20:
-
5555555555 กร้ากกกกกกกกก
แล้วหมวดบูมไม่สนใจเข้าร่วมขณะเหรอค่าาาาาาาาาา คึคึ
ฮาจริงอะไรจริงแก๊งนี้ อยากไปร่วมวงด้วยจังเลย
-
พี่บอมบ์พี่มหาตวงง้อเมียเร็ว
-
คนที่บ้านก็เลิกบุหรี่ แต่เหล้านานๆกินที
ตังค์ยังไม่เหลือสักที 5555 เพราะมีคนช่วยใช้
บอมบ์คอมแบทผู้กมวดอร่อยไหม สมน้ำหน้า มองดีนัก
-
ความคิดของบอมบ์กับมหาดีมากๆ สอนอะไรได้เยอะเลย
ว่าแต่มหาง้อหมวดเต้ยได้ยัง ส่วนหนูก็ยังฮาตลอด. 5555
:mew1: :L2:
-
ชอบความคิดบอมกับมหาจริงๆ
-
ได้ความรู้ตลอด
-
ทำน้องงอนอีกละ
-
พี่บอมบ์กับพี่มหาหาเรื่องเข้าตัวอีกแหละ
ไม่ชอบมาม่า ไม่กินได้ป่ะ
-
คณะนี้เค้าฮาดีจริงๆ เปิดทำการแสดงที่ใดแจ้งด้วยนะคะ ^^
-
:z1: :z1: :z1: :z1:อิหนูนี่ก็คิดได้นะ :m20: :m20: :m20: :m20: :m20:
-
มุมมองดีดี ความคิดดีดี o13 o13 o13
-
อ่านแล้วคิดจาม กี่ทีก็คิดตาม
-
พี่บอมบ์กับมหาคือความดีงามของกรมจริงๆ
ตั้งคณะตลกเหอะผู้หมวด ฮาด้วย ได้เงินด้วย
:laugh:
-
ชอบอิตอนมองหน้าก็รู้ใจเนี่ยละเจอตีนไปเน้นๆ
ข้อหาทำหื่นออกนอกหน้าเกินไป
-
ผู้ชายอย่างมหาจะไปหาได้ที่ไหน
อยากได้ :mew1:
-
แหมหมวด เจอเส้นใหญ่เข้าไปจุกเลยสิท่า ฮ่าๆ ดีนะยังไม่ได้กินตีนบอม์บ :hao3:
-
มารอตอนต่อไปครับผม :ling1: :ling1: :ling1:
-
ขอบคุณ :)
-
นึกว่าหมวดจะเจอแจ็คพ็อตใหญ่ซะแล้ว
มารอตอนต่อไปนะคะ
-
ยังไม่มาต่อเลยแฮะ
ดูหนังกินขนมรอแล้วกัน
-
รอคณะตลกทุกวันเลย
:hao5:
-
ตามมารอต่ออีกวันครับ :katai2-1: :katai2-1:
-
เข้ามารอ :กอด1:
-
แวะนำสารบัญมาส่งค่ะ บางตอนชื่อตอนซ้ำแต่ข้างในไม่ซ้ำนะคะ ลิงค์ไหนเสียแจ้งได้ค่ะ =w=\
ตอนที่ ๑ หน้าที่ชายไทย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43556.msg2810779#msg2810779)
ตอนที่ ๒ ไหสวรรค์ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43556.msg2812007#msg2812007)
ตอนที่ ๓ เดินทาง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43556.msg2812947#msg2812947)
ตอนที่ ๔ ดาวบนฟ้า ดาวบนบ่า (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43556.msg2813780#msg2813780)
ตอนที่ ๕ เด็กอำเภอเมือง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43556.msg2814611#msg2814611)
ตอนที่ ๖ เป็นทหารต้องฝึก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43556.msg2815941#msg2815941)
ตอนที่ ๗ เข้าตา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43556.msg2816293#msg2816293)
ตอนที่ ๘ คอนเสิร์ต (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43556.msg2817010#msg2817010)
ตอนที่ ๙ ให้ทุกข์แก่ท่าน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43556.msg2817809#msg2817809)
ตอนที่ ๑๐ แทบขาดใจ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43556.msg2818975#msg2818975)
ตอนที่ ๑๑ สักนิด (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43556.msg2819904#msg2819904)
ตอนที่ ๑๒ ข้อพิพาท (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43556.msg2821909#msg2821909)
ตอนที่ ๑๓ โทษทัณฑ์ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43556.msg2823089#msg2823089)
ตอนที่ ๑๓.๑ ดาวติดดิน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43556.msg2823865#msg2823865)
ตอนที่ ๑๔ เมียเลี้ยว (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43556.msg2824214#msg2824214)
ตอนที่ ๑๕ มีคนจะฆ่าผม (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43556.msg2825398#msg2825398)
ตอนที่ ๑๖ ผู้หมวดไม่อยู่ผู้หมู่ผู้จ่าร่าเริง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43556.msg2825731#msg2825731)
ตอนที่ ๑๗ บังไมโล (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43556.msg2826703#msg2826703)
ตอนที่ ๑๘ ผีผ้าห่ม (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43556.msg2826780#msg2826780)
ตอนที่ ๑๘.๑ ดินกับดาว (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43556.msg2826942#msg2826942)
ตอนที่ ๑๙ ลูกเขาเมียใคร (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43556.msg2827508#msg2827508)
ตอนที่ ๒๐ ยาวิเศษ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43556.msg2828099#msg2828099)
ตอนที่ ๒๑ ฉวยโอกาส (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43556.msg2829524#msg2829524)
ตอนที่ ๒๒ สัปดาห์สุดท้าย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43556.msg2830519#msg2830519)
ตอนที่ ๒๓ พักผ่อน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43556.msg2830744#msg2830744)
ตอนที่ ๒๔ ตกลง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43556.msg2832107#msg2832107)
ตอนที่ ๒๕ สมพรปาก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43556.msg2833116#msg2833116)
ตอนที่ ๒๖ คนมีเวร (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43556.msg2833975#msg2833975)
ตอนที่ ๒๗ ซื้อของ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43556.msg2835172#msg2835172)
ตอนที่ ๒๘ คนมันเพ้อ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43556.msg2835759#msg2835759)
ตอนที่ ๒๙ ชอบ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43556.msg2836341#msg2836341)
ตอนที่ ๓๐ หมื่นลี้ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43556.msg2837239#msg2837239)
ตอนที่ ๓๑ นมนาง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43556.msg2839074#msg2839074)
ตอนที่ ๓๒ ศัตรูไม่กลัว (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43556.msg2839440#msg2839440)
ตอนที่ ๓๓ ตรวจสอบ (ครึ่งแรก) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43556.msg2840061#msg2840061)
ตอนที่ ๓๓ ตรวจสอบ (ครึ่งหลัง) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43556.msg2841185#msg2841185)
ตอนที่ ๓๔ เข้าทาง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43556.msg2847857#msg2847857)
ตอนที่ ๓๕ สืบสวน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43556.msg2848831#msg2848831)
ตอนที่ ๓๕ สืบสวน (ครึ่งหลัง) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43556.msg2848989#msg2848989)
ตอนที่ ๓๖ สั้นยาว (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43556.msg2849830#msg2849830)
ตอนที่ ๓๗ ลาออก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43556.msg2850802#msg2850802)
ตอนที่ ๓๗.๒ ต.เต่า (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43556.msg2855395#msg2855395)
ตอนที่ ๓๘ ปัญหา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43556.msg2857269#msg2857269)
ตอนที่ ๓๙ วิกหลุด (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43556.msg2857611#msg2857611)
ตอนที่ ๔๐ ทีใคร (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43556.msg2858567#msg2858567)
ตอนที่ ๔๑ เลีย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43556.msg2860881#msg2860881)
ตอนที่ ๔๒ ขอ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43556.msg2861807#msg2861807)
ตอนที่ ๔๓ มีเรื่อง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43556.msg2862889#msg2862889)
ตอนที่ ๔๔ ทำใจ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43556.msg2863693#msg2863693)
ตอนที่ ๔๔.๒ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43556.msg2865163#msg2865163)
ตอนที่ ๔๕ นานๆที (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43556.msg2865451#msg2865451)
ตอนที่ ๔๖ น้ำท่วม (๑) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43556.msg2865451#msg2865451)
ตอนที่ ๔๗ น้ำท่วม (๒) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43556.msg2867009#msg2867009)
ตอนที่ ๔๘ น้ำท่วม (๓) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43556.msg2867230#msg2867230)
ตอนที่ ๔๙ ความคิด (ครึ่งแรก) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43556.msg2867887#msg2867887)
ตอนที่ ๔๙ ความคิด (ครึ่งหลัง) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43556.msg2868097#msg2868097)
ตอนที่ ๕๐.๓ น.หนู (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43556.msg2869263#msg2869263)
ตอนที่ ๕๐.๑ มาเรียงๆ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43556.msg2870790#msg2870790)
ตอนที่ ๕๑ เบาะๆ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43556.msg2871396#msg2871396)
ตอนที่ ๕๒ ก่อนบ่ายคลายเหงา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43556.msg2871780#msg2871780)
ตอนที่ ๕๓ บำๆ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43556.msg2872840#msg2872840)
ตอนที่ ๕๔ กล่อมลูก กล่อมเมีย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43556.msg2873873#msg2873873)
ตอนที่ ๕๕.๒ ต.เต่า ตะลุยกรุง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43556.msg2874109#msg2874109)
ตอนที่ ๕๕.๒ อ้อน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43556.msg2875021#msg2875021)
ตอนที่ ๕๗.๒ เปรี้ยวหวาน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43556.msg2875710#msg2875710)
ตอนพิเศษ เรื่องเด็กๆ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43556.msg2875906#msg2875906)
ตอนที่ ๕๘ รถ เมีย เพื่อน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43556.msg2877092#msg2877092)
ตอนที่ ๕๘ เตรียมตัว (ครึ่งแรก) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43556.msg2877647#msg2877647)
ตอนที่ ๕๙ เตรียมตัว (ครึ่งหลัง) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43556.msg2877930#msg2877930)
ตอนที่ ๖๐ ก่อนไป (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43556.msg2878786#msg2878786)
ตอนที่ ๖๑ ของฟรี (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43556.msg2879586#msg2879586)
ตอนที่ ๖๒ ของดีมีในป่า (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43556.msg2881250#msg2881250)
ตอนที่ ๖๓ คนทำงาน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43556.msg2881843#msg2881843)
ตอนที่ ๖๔ เส้นบางๆ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43556.msg2882388#msg2882388)
ตอนที่ ๖๕ อำนาจ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43556.msg2882578#msg2882578)
ตอนที่ ๖๖ ระหว่างเรา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43556.msg2883289#msg2883289)
ตอนที่ ๖๗ ครอบครัวใหญ่ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43556.msg2884478#msg2884478)
ตอนที่ ๖๘ เปลือก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43556.msg2885774#msg2885774)
ตอนที่ ๖๙ ตัวแปร (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43556.msg2886709#msg2886709)
ตอนที่ ๗๐ ทะเล (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43556.msg2887629#msg2887629)
ตอนที่ ๗๑ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43556.msg2888067#msg2888067)
ตอนที่ ๗๒ หวนคืน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43556.msg2888422#msg2888422)
ตอนที่ ๗๓ อารมณ์ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43556.msg2888783#msg2888783)
ตอนที่ ๗๓.๑ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43556.msg2889099#msg2889099)
ตอนที่ ๗๔ เอาฮา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43556.msg2890009#msg2890009)
ตอนที่ ๗๔.๒ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43556.msg2891109#msg2891109)
ตอนที่ ๗๕ มุมมอง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43556.msg2891353#msg2891353)
-
ตอนที่ ๗๖ ชมไพร
“ไปฝึกด้วยกันไหมพี่เบิ้ล”
“จะสู้พี่ไหวเหรอ ถึงพี่แก่แล้วดูถูกพี่ไม่ได้นะ”พี่เบิ้ลพูดแล้วขำเบาๆ
“ก็เผื่อพี่จะลืมไง ไปเป็นกำลังใจให้น้องหน่อย”
“อืม เดี๋ยวพี่จะแอบๆไปหาแล้วกัน แล้วนี่จะกลับกี่โมง ผู้กองไม่ว่ารึไง”
“อีกแปบไม่ได้เหรอ ข้าวยังไม่ย่อยเลย”
“รีบไปพักผ่อนไง พรุ่งนี้ต้องออกแต่เช้าไปใช่เหรอ”
“อืม รำคาญแล้วใช่ป่ะ กอดพี่นิดก็ได้”ผมคลายอ้อมกอดจากพี่เบิ้ลไปนั่งแซะกับพี่นิด ที่คุยกันนี่คือวันนี้ผู้กองให้พวกเราออกมาซื้อของกันครับ ให้ลาครึ่งวัน ตั้งแต่บ่ายโมง กลับก่อน ๖ โมง แต่สำหรับผมผู้กองไม่ได้กำหนดเวลาว่าต้องกลับกี่โมง แต่พรุ่งนี้ตอนออกฝึกต้องเจอหน้าผม ผมเลยแวะเข้ามาหาพี่เบิ้ล พอดีกับที่พี่น้อยเข้ามาคุยงานกับพี่เบิ้ลเลยมีโอกาสไอ้อ้อนพี่ชายทั้ง ๒ คน ฮ่าๆๆ จะ ๓๐ แล้วก็ยังอ้อนเหมือนเด็กๆเลยครับ
“ลูกแหง่ก็แบบนี้แหละ ไม่รู้จักโต”พี่นิดโอบไหล่ผมแล้วลูบหัวเกรียน พี่นิดนี่ผมหงอกเต็มหัวแล้วครับ นี่เพิ่งจะ ๕๘ ย่าง ๕๙ เองนะครับ ผมนี่ไปแล้ว หงอกขาวโพลนเต็มหัว แต่ใบหน้าพี่นิดดูอ่อนกว่าอายุครับ คงเป็นเพราะว่าดูแลสุขภาพมั้ง เหล้ายาปลาปิ้งพี่ๆผมก็ไม่ค่อยได้แตะยกเว้นว่าจะเป็นงานสังสรรค์กันจริงๆ หรือมีงานสำคัญๆที่ควรจะกินพี่แกก็จะกิน
“พี่เบิ้ลจะแวะไปจริงป่ะ วันไหนบอกก่อนด้วยนะ”
“หึหึ เรื่องอะไรจะบอก เดี๋ยวไปเซอร์ไพรส์ ภูมิ แกเอาอาของแกไปกล่อมให้นอนหน่อยไป”พี่เบิ้ลตอบผมแล้วหันไปคุยกับไอ้ภูมิที่เพิ่งจะกลับเข้าบ้าน
“โห นี่มันคนอายุ ๒๗ หรือเด็ก ๑๐ ขวบเนี่ย น้องแสบน้องซ่าอ้อนนี่ยังพอไหว คนแก่อ้อนนี่ไม่ไหวนะอา”ไอ้ภูมิมันว่าผม
“ถุย ภูมิ วันก่อนให้อ้อนอาให้นอนกอดวะ”
“ฮ่าๆๆๆ แม่ ภูมิหิวข้าว แม่มีอะไรเหลือไหม เศษไข่เจียวก้นถ้วยก็ยังดี”ไอ้ภูมิพูดเสียงดัง
“อ้าว แม่ก็คิดว่าแกหาอะไรกินมาก่อนหน้าแล้ว ไม่มีอะไรเหลือแล้วล่ะ อาบอมบ์ซัดเรียบ”
“วันนี้พี่ภาทำต้มยำเว้ยภูมิ อยากบอกว่าน้ำข้นมาก กุ้งตัวโตๆนะ หมึกก็กรอบกำลังดีเลย มีเห็ดฟางลอยตุ๊บป่อง กลิ่นหอมชวนกินเชียว”ผมพูดอวดไอ้ภูมิ
“แม่ ต้มยำหมดจริงอ่ะแม่ โหย ลูกชายหิวนะแม่ แม่ทำใหม่ได้ป่ะ”ไอ้ภูมิลูบท้องเลยครับ
“หึหึ ดูๆไปนี่มันก็ลูกแหง่ดีๆนี่เอง”พี่เบิ้ลขำ
“ไปดูในตู้เอา แม่เก็บไว้ให้”พี่ภาลงมาจากด้านบน “นี่ถ้าแม่ไม่ตักแบ่งไว้ให้วันนี้ก็คงจะอดนะสิ ทีหลังจะกินข้าวในบ้านหรือนอกบ้านก็โทรมาบอกแม่หน่อย เอานมไหมบอมบ์ พี่จะชงให้ เห็นขวดนมน้องแสบถูกลืมอยู่ชั้นบนแน่ะ”
“ฮ่าๆๆ โดนรุมเลย ไม่เอาดีกว่า แค่นี้พี่เบิ้ลก็ว่าผมเป็นลูกแหง่ไปหลายครั้งแล้ว”
“นี่ฝึกเสร็จพี่จะไปรับแม่กับน้องมานะบอมบ์ ทนคิดถึงไม่ไหว”
“แม่จะไปรับน้องมาเหรอ วันไหนแม่ พรุ่งนี้เลยไหม ภูมิไม่มีเวร”ไอ้ภูมิตะโกนมาจากในครัว
“สัปดาห์หน้า จะกินก็กินไปก่อนแล้วค่อยมาคุย แม่บอกนี่ไม่เคยจำเลย”พี่ภาหันไปเอ็ดไอ้ภูมิ แล้วมันก็เงียบ
“เออ พาหลานมาอยู่นี่สักเดือนก็ดีนะ จะได้พาแม่ไปเที่ยวหน่อย พี่ก็ไม่ค่อยได้กลับบ้าน เฮ้อ คิดถึงหลังควายถึกนะเบิ้ล แต่ก่อนนะ พวกพี่จะพากันไปเลี้ยงควายกัน มีควายอยู่ ๓๐ กว่าตัว เวลาไปเลี้ยงควายก็ขี่กันคนละตัวไปช่วยพ่อเลี้ยง ควายหายไปครึ่งฝูงก็ตอนพี่เข้ามาเรียนนายร้อย ไม่ขายควายก็ไม่มีเงินเรียน กว่าจะเรียนจบเป็นนายทหาร ขายควายไปไม่รู้กี่ตัว”
“หมดควายไปเป็นร้อยตัวแน่เลย”ผมล้มตัวลงนอนหนุนตักพี่นิด
“ฮ่าๆๆๆ ๓ คนนี่เนอะ แล้วนี่กว่าจะโต หมดข้าวไปกี่ยุ้งแล้วเนี่ย”พี่นิดลูบหัวผม รู้สึกเหมือนเป็นเด็กเลยครับ พ่อแม่เลี้ยงผมกว่าจะโตก็หมดไปเยอะเหมือนกันครับ ก็ผมมันลูกคนสุดท้ายนี่ครับ อยากมีอยากได้อะไรนี่ไม่ต้องเรียกร้องเป็นครั้งที่ ๒ ครั้งที่ ๓ พูดปั๊บได้ปั๊บ มันเลยเป็นนิสัยที่ไม่ค่อยดีอย่างหนึ่ง โตมาก็ค่อยๆปรับปรุงตัวเองครับ ใจเย็นลงมาก (เป็นบางเรื่องนะ)
นอนหนุนตักคุยกับพี่นิด พี่เบิ้ลพักใหญ่ครับจนเวลาใกล้จะ ๓ ทุ่ม ผมจึงอิดออดลุกขึ้นแต่งเนื้อแต่งตัวให้เรียบร้อย ต้องกลับกองร้อยแล้วล่ะครับ คืนนี้ยังไงก็ต้องนอนกองร้อย ผู้หมวด ผู้กองก็นอนที่กองร้อยครับ เพราะวันรุ่งขึ้นเราต้องเดินทางแต่เช้า ผมกอดพี่เบิ้ล พี่นิด พี่ภา คนละทีแล้วเรียกไอ้ภูมิมากอด ครอบครัวอบอุ่นก็แบบนี้แหละครับ ฮ่าๆๆ
“ภูมิ มาหอมแก้มหน่อย”ผมเรียกไอ้ภูมิที่กำลังยืนมองทีวี
“โหยอา ผู้ชายที่ไหนหอมแก้มกัน จะกลับก็กลับดิ”
“นับ๑”
“อาจะเบี่ยงเบนก็เบี่ยงเบนคนเดียวสิ”
“นับ ๒”
“จะไปอาบน้ำนอนแล้วอา”
“นับ ๓ จะมาไม่มา”ผมกอดอกมองหน้าเข้ม
“เล่นเป็นเด็กไปได้ อ่ะๆ”มันยอมเดินมาแต่โดยดี ถามว่าผมหอมแก้มมันไหม ไม่หรอกครับ เรียกมันมาให้ขับรถไปส่งแค่นั้นเอง “อ้าว ไหนว่าจะหอมแก้ม”
“อาล้อเล่น ขับรถไปส่งหน่อยดิ”
“หึหึ คิดถึงน้องว่ะอา เดี๋ยวพรุ่งนี้ไปรับมาดีกว่า”
“จะทำอะไรปรึกษาย่าหน่อยสิ ก็รู้อยู่ย่าไม่ค่อยอยากจะทิ้งบ้านมานานๆ”
“ก็คิดถึงน้องนี่หว่า กำลังน่ารักเลย คิดแล้วอยากมีลูก ถ้าผมแต่งงานนะจะมีลูกสักโหลหนึ่ง”
“โห ถ้าเมียแกขยันท้องขนาดนั้นนะ เชื่อเหอะ พอไปทำคลอดนะ กูไม่เอาแล้ว กูไม่ท้องอีกแล้ว”
“เหมือนเคยไปคลอดเองนะอา ร้องซะเหมือนเชียว”
“เคยไปส่งคนท้องไปโรงพยาบาลเว้ย แม่ง ร้องตลอดทาง ไม่ไหวแล้ว กูไม่ท้องอีกแล้ว ใครจะท้องก็ท้องไป กูไม่อยากมีแล้วลูกผัว โอ๊ย โอ๊ย พอปีถัดมานะ ท้องอีกซะงั้น ฮ่าๆๆๆ”
“ฮ่าๆๆ จริงๆผมอยากมีลูกสัก ๓ คนนะ ชาย ๒ หญิง ๑”
“หาเมียได้ยัง”
“ก็กำลังหยอดๆจีบๆอยู่นะอา”
“ใครวะ มีรูปป่ะ เผื่อรู้จัก”
“อานี่รู้จักเขาไปทั่วเลยนะ”
“ฮ่าๆๆ ก็คนมันกว้างขวางนี่หว่า ไหนคนไหน คนนี้เหรอ”ระหว่างที่ถามไอ้ภูมิมันก็ส่งมือถือของมันโชว์รูปหญิงสาวคนหนึ่ง ผมมองแล้วตกใจเลยครับ
“ภูมิ ถ้าอาบอกว่าให้ห่างๆผู้หญิงคนนี้จะเชื่ออาไหม”
“หือ ทำไมล่ะ”ไอ้ภูมิหันมามองทำหน้าตกใจ
“คืออาก็ไม่ได้อยากจะใส่ร้ายป้ายความใครนะ แต่อาเคยสัมผัสกับผู้หญิงคนนี้มาแล้ว พอรู้ตื้นลึกหนาบางมาบ้าง”
“เหรออา แต่ทำไมดูเขาดีจังเลย ก็เห็นน่ารักดีนี่อา”
“อืม ภายนอกอาจจะเป็นเช่นนั้น แต่อาสัมผัสมาพอสมควรแล้ว หรืออยากลองก็ไม่ได้ว่าอะไรนะ แต่อย่าหาว่าอาไม่เตือนทีหลัง”
“จริงเหรออา”ไอ้ภูมิทำหน้าลังเล
“กูล้อมึงเล่น ฮ่าๆๆๆ ดูทำหน้าเข้าสิ เฮ้ย คนนี้น่ารักจริงว่ะ เหมือนเคยเจอที่ไหนสักที่ คุ้นๆนะภูมิ อาจีบได้ป่ะ”
“โหย ไอ้เราก็คิดเป็นตุเป็นตะ คิดจะจีบแข่งหลานเนี่ยไม่ห่วงสวัสดิภาพของตัวเองเลยนะ อยากเจอตีนหนักๆของไอ้บูมไง”
“หึหึ มึงอย่าไปพูดถึงเขาดิ ขยาดเลยนะเว้ย”
“ฮ่าๆๆ คนกลัวเมียก็งี้”
“ถุย สักวันเหอะภูมิ คำนี้มันสนองมึง เก่งนักว่าแต่คนอื่นกลัวเมียอย่างนั้นอย่างนี้ พอมีเมียนี่แทบจะนั่งพับเพียบฟังคำเมีย”
“แหม่ อา เป็นทหารทั้งทีกลัวเมียนี่เสียความเป็นลูกผู้ชายนะ”
“หึหึ กูไม่เชื่อหรอกภูมิ กูเห็นมากับตา พ่อมึงอ่ะ ต่อหน้าลูกน้องนี่เสียงดัง ดุดัน พอกลับมาบ้านนะ แม่ วันนี้ทำอะไรกินดี แม่ซักผ้าให้พ่อยัง ฮ่าๆๆ เสียงนี่คนละโทน”
“จะฟ้องพ่อว่าอานินทาพ่อ”
“อะไรของแก เอามาเล่าสู่กันฟัง เชื่อเหอะ ผู้หญิงน่ะเอาชนะยากว่ะ อารมณ์ซับซ้อน อารมณ์เป็นหลัก เหตุผลเป็นรอง ไม่พอใจนี่ฟาดงวงฟาดงา กว่าจะง้อให้หายงอน”
“ลากขึ้นเตียงซะหมดเรื่อง”
“เออว่ะ ฮ่าๆๆ อาเคยทำเว้ย แฟนเก่าแม่งบ่นเรื่องเสื้อมั้ง ซื้อให้เป็นของขวัญแล้วไม่ถูกใจ บ่นงุ้งงิ้งๆ งอนเป็นอาทิตย์ พอพาทำกายบริหารเท่านั้นแหละ อารมณ์สดใส ตกลงคืองอนเรื่องเสื้อหรืองอนเรื่องนี้ก็ไม่รู้ ฮ่าๆๆๆ”
“พูดแล้วเปรี้ยวปากเลยนะอา แล้วไอ้บูมเคยมีงอนมีอะไรบ้างไหม”
“รายนั้นไม่มีงอน โกรธอย่างเดียว โกรธแล้วต้องออกกำลัง เตะไม่ยั้ง”
“สมน้ำหน้า เล่นกับใครไม่เล่น”
“เป็นปี่เป็นขลุ่ยเชียวนะมึง”
“ฮ่าๆๆๆ”ไอ้ภูมิหัวเราะร่วนเลยครับ
มาถึงกองร้อย ๓ ทุ่มครึ่งพอดีเลยครับ ผมมารายงานตัวกับสิบเวรจากนั้นก็เคาะห้องหมวดบูมเข้าไปกระแซะกับพี่แกสักหน่อย
“เพิ่งจะมาเอาป่านนี้เนี่ยนะ”หมวดบูมนอนเล่นมือถืออยู่บนเตียง พอเจอหน้าพี่แกก็ต่อว่า
“ดีแค่ไหนที่ไม่มาพรุ่งนี้เช้า”ผมขึ้นคร่อมทับตัวพี่แกไว้
“หนักนะบอมบ์ ขอร้อง ลงเหอะ”
“อะไรกัน หนักที่ไหน แค่ ๘๕ เองนะที่รัก”
“ไอ้ยักษ์หน้ามึนเอ๊ย หนักจริง”หมวดบูมพยายามพลักผมลงแต่ผมเกร็งตัวไว้
“อ้อนก่อนดิ”
“อ้อนตีนไง นับ ๑ นับ ๒ นะอุ๊บ”ผมก้มลงประกบจูบปากหมวดบูมอย่างรวดเร็ว ทีแรกพี่แกจะผลักหน้าผมออกแต่ไปๆมาๆลิ้นกลับพันกันซะงั้น จูบแบบนี้แล้วอารมณ์ขึ้นเลยครับ
“ปากหวานจริง”ผมต้องรีบหยุดไม่งั้นเดี๋ยวควบคุมอารมณ์ไม่ได้
“ไปนอนเหอะ อันตรายว่ะ อยู่ใกล้กันทีไรนี่เหมือนไฟ”
“ฮ่าๆๆ ก็ยังวัยรุ่นไง ไฟมันเลยแรงไปนิดหนึ่ง นอนดีๆนะ อย่าดิ้นจนตกเตียงแล้วกัน”
“ไม่มีอ่ะ ระดับนี้แล้ว”
“ให้มันจริงเหอะ ไอ้คราวไปเที่ยวทะเลที่แล้ว ตัวเองไม่ตกแต่ถีบผมซะกลิ้งเชียว ไปละ จุ๊บ”หอมแก้มทีหนึ่งแล้วก็ออกจากห้องไปทายากันยุงนอน พวกหมอนมุ้งนี่ผมพับเก็บยัดใส่เป้ไว้นะครับไม่มีหมอนมุ้งสำรอง
-
ปรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด ปรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด ปรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด ปริ๊ดดด เสียงนกหวีดดังขึ้นในยามเช้าของวันใหม่ ตี ๔ แล้วสินะ
พวกผมลงมาอาบน้ำอาบท่าแล้วรีบขึ้นมาแต่งตัว ใช้เวลาไม่นานประมาณครึ่งชั่วโมงครับ แต่งตัวเสร็จล็อกตู้เก็บข้าวของ เขาไม่ให้เอามือถือไป ผมไม่กล้าไว้ของในตู้ก็มือถือมาเก็บไว้ที่ห้องผู้หมวด จูบพี่แกทีหนึ่งพอให้มีแรงจากนั้นก็มาเบิกปืน ตี ๕ ลงมารวมที่ด้านล่างเช็คยอดแล้วจากนั้นก็ไปที่ลานรวมพลไปถวายสักการะพระบรมราชานุสาวรีย์ประจำกองพัน ตี ๕ ครึ่งขึ้นรถ แล้วออกเดินทาง ที่จริงมีส่วนล่วงหน้าไปก่อนหน้าแล้วส่วนหนึ่งนะครับจะเป็นพวกสถานสูทกรรมคือทำอาหารกับพวกสถานีคือเจ้าหน้าที่ประจำสถานีฝึก และกองอำนวยการ
การเดินทางที่ต้องออกแต่เช้าเพราะกลัวว่ารถจะติดครับ ระหว่างที่นั่งรถไปหยิบอาหารมื้อเช้ามากิน ข้าวกล่องใหญ่มาก แต่พอเปิดดู ข้าวนิดหนึ่ง กับนี่แทบจะเอาแว่นขยายมาส่อง คือจะงกไปไหนวะ ผมก็ได้แต่ทนกล้ำกลืนฝืนกิน ไม่ถึงครึ่งกระเพาะซะด้วยซ้ำ ไปฝึกทีไรน้ำหนักผมลดทุกที
ใช้เวลาเดินทางประมาณ ๔ ชั่วโมงมาถึงที่กาญจนบุรีก็ ๑๐ โมงแล้ว เราเดินทางมาก่อนฝึกจริง ๑ วันนะครับเลยต้องมาพักที่ค่ายใหญ่ในเมืองกาญจน์ เอาข้าวของลงมาแล้วพักผ่อนตามกองร้อยที่ทางกองพันแห่งนี้ได้จัดไว้ต้อนรับ พักผ่อนกินข้าวปลาจนถึงบ่ายโมงเรานั่งรถไปซ้อมการตรวจสภาพความพร้อมรบ นั่งรถมาไกลตรงนี้จะเป็นสนามบินใหญ่มากเลยครับ จากนั้นเราก็ซ้อม ซ้อมพักใหญ่แล้วพักผ่อน ผมวิ่งไปเยี่ยวที่ดงกระถิน
“อย่าเข้าไปลึกนะพี่บอมบ์ เดี๋ยวโดนระเบิด”อีหนูเตือนผม ผมเดินเข้าไปไม่ถึง ๒ เมตรเลยครับ กลิ่นโชยมาเชียว ไม่ใช่ระเบิดลูกเกลี้ยงหรือน้อยหน่า แต่เป็นระเบิดทองคำอานุภาพร้ายแรง มองซ้ายยังเห็นเป็นก้อนอยู่เลย แหม่ จะวางบอมบ์ทั้งทีนี่เข้าไปลึกๆกว่านี้หน่อยก็ไม่ได้ ผมรูดซิปลงมาเยี่ยวแล้วเดินกลับมากินน้ำท่าให้เรียบร้อย
“เห็นภูเขาเลากาแบบนี้แล้วอยากเดินธุดงค์ว่ะ”ไอ้มหามองไปยังป่าไม้ชายเขาเบื้องหน้า
“ก็ไปบวชซะสิ”ไอ้ศักดิ์พูด
“แหม่ เหมือนกับว่ากูอยากจะสึกมาวุ่นวายกับทางโลกงั้นแหละ นี่ถ้าไม่โดนใบแดงกูก็ไม่คิดจะสึกหรอก”
“อ้าว ปลดไปก็ไปบวชอีกสิ ใครจะว่าอะไรมึง”
“ไม่มีใครว่าหรอก แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายแล้วนะ เฮ้ยๆ ใครวะนั่น บังอาจกอดคอเมียกู เดี๋ยวเหอะมึง วอนตีนกูซะแล้ว”ไอ้มหาร้องออกไม่ไม่ดังมากนักเมื่อเห็นเหล่าผู้หมวดผู้กองหยอกล้อกันอยู่ที่เต็นท์ของประธาน
“มึงก็บ้าไปเรื่อยนะมหา เพื่อนเขาหยอกกัน”
“ถุย แล้วใครหน้าไหน ทำหน้าเหมือนโดนเอาไปเชือดตอนวันปลดวะ เห็นหน้าบูดตั้งแต่เข้ากองพัน ว่าแต่กูหัดดูตัวเองด้วย”โดยไอ้มหาตอกกลับเลยครับ ฮ่าๆๆ สงสัยหมวดเต้ยเอาเรื่องที่ผมหึงหมวดบูมมาเล่าให้ฟังแน่เลย มันเลยยอกย้อนผมซะ
“เฮ้อ เบื่อพวกหลงเมียจริงเลยว่ะ”อีหนูกอดอกส่ายหน้า
“อะไรของมึงหนู ไม่เพ้ออีกเหรอ วันนี้ไม่ไปอ่อยใครเหรอ ดูทหารกองพันนู้นดิ หล่อๆเยอะนะมึง ผู้หมวดเหล่าปืนใหญ่น่ะ ก็น่าสนนะ หรือจะเอาเหล่าสื่อสารดี”
“ไม่เอาใครทั้งนั้นแหละ ตุ๊ดต้องมีคุณค่าในตัวเอง อย่าเหล่มองชายใดจนเสียกิริยา คุณค่าของเราคือความงดงามท่ามกลางขนหน้าแข้งที่ดกหนา”อีหนูพูดพลางลูบผ่านหน้าอกลงมาที่หน้าท้องแล้วต้นขา เสียวว่ามันจะแอบจับเป้าอุตส่าห์งอเข่าหลบมือ
“กูยอมมึงจริงๆ ถามจริง เลิกสนใจจริงเหรอ เฮ้ย มึงดูไอ้หน้าตี๋กองพันนั้นสิ มันมองมึงนานละ”ไอ้ศักดิ์มองไปยังทหารคนหนึ่ง พอพวกผมหันไปมองทั้งหมด มันก็ทำสายตาแพรวพราวใส่
“หล่ออ่ะพี่บอมบ์”อีหนูกอดแขนผมด้วยความขวยเขิน
“บานตะไทแน่มึง ๕ วันในป่ากับซ่าร่าและซูซาน”ไอ้ศักดิ์ตบไหล่อีหนู
“กูว่าเหมือนเอาแรดมาปล่อยป่าเลยว่ะ ดูทำหน้าเข้าสิ”ผมเชยคางอีหนูขึ้น ตามันมีเลศนัย มันคิดว่าฝึกรด.ล่ะมั้งที่จะได้แอบเข้าเต็นท์คนนั้นคนนี้แล้วไปย่ำยีความเป็นชาย ฝันไปเถอะครับ
“อะไรพี่บอมบ์ อย่ามาว่าหนูนะ ไม่รู้ไม่ชี้ด้วยแหละ หนูเป็นเด็กดี พ่อแม่อบรมบ่มนิสัยให้เป็นตุ๊ดมาตรฐานผ่านการรับรองจากจีเอ็มพีว่าไม่มีผงชูรส”
“ที่ไม่มีเพราะผงชูรสเข้าไปทำลายอะไรมึงไม่ได้ใช่ไหมหนู”ไอ้มหาแซว
“เชอะ อยู่กับพวกพี่บอมบ์แล้วโดนรุมกินโต๊ะ ไปจิกผู้ชายหล่อๆดีกว่า”อีหนูเชิดหน้าเดินหนี ส่วนพวกผมก็ขำกันครับ
“โอ๊ย อะไรอ่ะ จะต่อยก็ต่อยแบบไม่ทันตั้งตัว”ผมละจากกลุ่มเพื่อเดินไปหาผู้หมวดที่ยืนคุยกับเหล่านายทหาร ไปถึงพี่แกก็ต่อยหน้าท้องผมมาซะหมัดหนึ่ง เกือบจุกครับ
“ไม่มีความอดทน”ไม่พูดเปล่าพี่แกยังต่อยซ้ำมาอีกหลายครั้ง พอผมตั้งตัวได้ผมก็หลบหมัด อยากหยอกกลับเหมือนกันแต่เกรงใจ
“ต่อยให้โดนสิครับ”ผู้หมวดต่อยมากี่หมัดผมก็หลบได้เท่านั้น
“อย่าหลบดิ”พี่แกหงุดหงิด
“ไม่หลบก็โดนต่อยสิครับ โอ๊ย คราวนี้เจ็บจริงนะผู้หมวด”พี่แกเล่นฟันมือมาที่หน้าท้องผมอย่างจัง ผมหลบไม่ทัน เล่นซะจุกเลยว่ะ
“สำออย”มีเตะเท้าผมอีกแน่ะ
“อย่าให้ผมต้องลงมือนะผู้หมวด”ผมหักนิ้วกรอบแกรบขู่พี่แกเบาๆ
“มึงแน่ใจนะว่ามึงกล้าทำ”หมวดเต้ยถามผม
“แฮะๆ ไม่กล้าหรอกครับ ใครจะกล้าต่อยผู้บังคับบัญชา”
“อ่ะ ครั้งนี้รอบสุดท้ายแล้วนะทหาร เดี๋ยวเราจะได้กลับไปพักผ่อนกันแล้ว ขอให้ตั้งใจ พรุ่งนี้เป็นวันจริง ขอให้ทุกคนทำให้เต็มที่ อย่าลืมขั้นตอน เราทำดีก็เป็นหน้าเป็นตาของกองพัน”สิ้นเสียงผู้กองฝ่ายยุทธการพูดพวกเราก็ต้องซ้อมขั้นตอนการปฏิบัติอีกครั้งหนึ่งครับ ใช้เวลาประมาณชั่วโมงกว่าๆ พอซ้อมเสร็จก็ช่วยกันดูเรื่องความเพียบพร้อมของรถที่ต้องคลุมตาข่ายพรางอีกครั้งหนึ่ง พอเสร็จงานก็ขึ้นรถกลับไปที่กองพัน มาถึงก็ตะวันตกดินเป็นที่เรียบร้อยแล้วครับ
พวกผมลงมานอนด้านล่างบริเวณใต้ถุน นอนกันเป็นหมู่ครับ มีปืน๑ ปืน๒ ลูกน้องก็แก๊งเดิมครับรู้ใจกันดี ต่อไปพวกรุ่นนี้เหล่านี้ก็คงต้องมารับตำแหน่งแทนผม จากนั้นก็มีการนำข้าวมาแจกกันครับ กินตามมีตามเกิดกันไป นั่งล้อมวง เผาหม้อสนามมา เปิดเอาฝากับลิ้นมาใส่ข้าวและกับข้าว มีส่วนหนึ่งที่เอาไปต้มมาม่าด้วยครับ นี่ยังไม่ได้ฝึกจริงจังเลยนะครับได้กินมาม่ากันซะแล้ว
“กินข้าวอิ่มไหม”หมวดบูมลงทุนเดินมาถามผมถึงที่เลยครับ
“ถ้าผมบอกว่าไม่อิ่มจะมีอะไรให้ผมกินไหมครับผู้หมวด”
“กูว่าแล้ว กระเพาะควายอย่างมึงนี่นะ”
“ผู้หมวดลำเอียง ถามแต่ไอ้บอมบ์ไม่ถามผมบ้าง”ไอ้มหาท้วง
“เดี๋ยวกูลำเอียงไม่เลี้ยงหรอกมหา”
“ผู้หมวดจะเลี้ยงผมด้วยเหรอ”ไอ้มหาเงยหน้ามองผู้หมวดด้วยสายตามีความหวัง
“เลี้ยงสิ มึงเห็นหญ้าหน้ากองร้อยไหม เขียวสวยเชียวนะมึง กำลังเหมาะเลย กูเลี้ยงเต็มที่”
“มันจะดีถ้ามีผู้หมวดไปนั่งกินกับผม ฮ่าๆๆๆ”ไอ้มหาหัวเราะก๊ากออกมาส่วนคนอื่นๆนี่หน้าซีดครับ ไม่คิดว่าไอ้มหาจะเล่นแรง ส่วนผมน่ะเหรอ ปกติล่ะครับ เราสนิทกัน
“๑๐ เลยมึง”ผู้หมวดกอดอกสั่ง
“ครับ ๑๐ ครับ ๑ ๒ ๓ ๔ ๕ ๖ ๗ ๘ ๙ ๑๐ ขอบคุณครับ”ไอ้มหาวิดพื้น ๑๐ ครั้ง
“กูว่าเปลี่ยนใจให้ไอ้บอมบ์เลี้ยงดีกว่ามั้ง ตะกี้แอบเห็นแบงค์เทาแวบๆ”ผู้หมวดหรี่ตามอง
“จัดไป อยู่กับไอ้บอมบ์ไม่มีคำว่าอด ไอ้ด่างเอ๊ยไอ้ด่าน ไอ้นุ ตามกูมาเลยมึง”ผมลุกขึ้นปัดตูดเรียกลูกน้อง จากนั้นก็เดินไปหาอะไรกินในกองพัน แต่ถามว่าดึกๆขนาดนี้มีอะไรมาขายหรือเปล่า ภาษาอีสานจะพูดว่า มิดซีลี ไม่มีอะไรเลยครับ เพราะค่ายทหารที่เรามาพักอยู่ห่างจากปากทางเข้ามาหลายกิโลมากและอยู่ห่างจากความเจริญพอสมควร แล้วทีนี้เราจะกินอะไรดีล่ะ มีแม่ค้าจากไหนไม่รู้เอากระเพาะปลามาขายครับ ซึ่งผมว่าน่าจะเป็นเจ้าประจำของที่นี่ อาจจะเป็นพวกเมียจ่าหรือใครสักคนก็เป็นไปได้ ผมซื้อมาหลายถุงเลยทีเดียวครับ กะว่าคนอื่นไม่ต้องซื้อกูเหมา นอกจากกระเพาะปลาก็มีของหวานครับ แปบเดียวหมดไปอย่างรวดเร็วเพราะผมเล่นซื้อไปซะครึ่งตะกร้า
“ไม่กินเหรอผู้หมวด”
“ไม่อ่ะ อิ่มแล้ว”ผู้หมวดส่ายหน้า แหงล่ะ ตะกี้แอบเห็นกับข้าวนายทหารมีปลาราดพริกด้วย
“พระเอกเนอะ ตอบว่าอิ่มแล้ว เหมือนจะเสียสละให้ลูกน้อง แต่ที่ไหนได้ ข้าวนี่พูนจาน ไก่ทอดเอย ปลาราดพริกเอย ลูกน้องก็คงได้แค่ทำตาปริบๆ แล้วก้มหน้าก้มตากินพะโล้กับผัดบวบกันต่อไป”ผมพูดกระทบกระเทียบ
“อ้าว ก็มาซื้อให้กินแล้วนี่ไง ว่าผู้บังคับบัญชามากๆระวังเหอะ”
“ไม่กินจริงอ่ะผู้หมวด”
“อืม”ผู้หมวดพยักหน้า
“แน่ใจนะ”
“เออน่า”
“ผมว่ามันน่าอร่อยนะ”
“ไม่ต้องพูดยั่วเลย เอามานี่ถุงหนึ่ง”ในที่สุดก็ทนไม่ไหว หยิบไปถุงหนึ่งจากนั้นพี่แกขึ้นไปพักผ่อน ส่วนผมกับไอ้มหาและลูกน้องคือไอ้ด่านกับไอ้นุก็เดินมารวมตัวที่ใต้ถุน เอากระเพาะปลากับของหวานมาแจกจ่ายให้กับผู้ร่วมชะตากรรม อาศัยว่าเป็นคนกระเพาะควายกินแปบเดียวก็หมด ผมล่อไปซะ ๒ ถุง เพราะจ่าแกอิ่มแล้วแกสละให้ผม นอกจากจ่าแกจะสละให้แล้ว แกยังให้เงินไปซื้อน้ำมากินด้วย
กินอิ่มแล้วเรานั่งพักครู่หนึ่งให้อาหารมันย่อย รู้สึกว่าจะมียุงบินกวนด้วย แต่คนเยอะวันนี้คงได้กินเลือดคนแบบทั่วถึงละมั้ง ผมนั่งอีกครู่หนึ่งจากนั้นก็แก้ผ้าเตรียมตัวไปอาบน้ำ ตอนนี้คนกำลังเยอะเลยครับ ทั้งทหารในค่ายเจ้าถิ่นเอง ทั้งผู้ที่มาอาศัย แย่งกันอาบแย่งกันใช้ ผมไปถึงน้ำก็เหลือครึ่งอ่างแล้ว ดีที่เขายังเปิดให้ใช้ เพราะเมื่อครู่ได้ยินว่าเขาจะปิดไฟปิดน้ำแล้ว เดินไปอาบน้ำก็รู้สึกว่าไม่กล้าแก้ผ้า เพราะคนเข้าออกเยอะมาก ทั้งทหารหนุ่มๆและจ่าแก่ๆ คือถ้าปกติเราอาบน้ำกันในกองร้อย ผมจะรู้สึกชินไงครับ ไม่มีอะไรต้องอายกันแล้ว แต่ว่าตอนนี้มันมีทหารต่างกองร้อยด้วยครับ แล้วไม่ใช่รุ่นเดียวกันกับผมก็เยอะด้วย มันเลยเขินๆนิดหนึ่ง แต่มองซ้ายมองขวา เออ ถ้าเรามัวแต่อายก็คงไม่ได้อาบ เลยแก้ผ้าแล้วเอาชามมาตักน้ำอาบ ขันไม่มี เลยต้องใช้ชาม ผลัดกันตักอาบ ทำอย่างรวดเร็ว จะมัวเอ้อระเหยลอยชายเหมือนตอนอยู่กองร้อยไม่ได้ครับ
อาบน้ำเสร็จเปลี่ยนบ๊อกเซอร์ เอากางเกงพรางมาใส่ ที่จริงผมเอาขาสั้นมาด้วยตัวหนึ่งแต่ว่ายุงมันชุมครับเลยต้องใส่กางเกงพราง ทาแป้งเย็นเสร็จ ทายากันยุง จากนั้นก็หาที่เหมาะๆเอากาย เรานอนกันบนพื้นปูนแข็งๆ ผมเอาเปลคลี่ออกมาเพื่อจะปูนอน มันผูกไม่ได้ครับเพราะไม่มีที่จะให้ผูก แล้วพื้นก็ไม่ใคร่สะอาดนักด้วย เลยพากันเอาเปลมาคลี่ หนุนหัวด้วยเป้สนาม วางเป้ในลักษณะที่มันหนุนได้ แล้วก็นอนกอดปืน ยังไม่หลับในทันทีเนื่องจากคนอื่นเขายังไม่นอนกัน ก็นอนคุยกันไปก่อน คุยกับไอ้มหา ส่วนไอ้ซัน ไอ้ศักดิ์ อีหนู มันเป็นพวกปืนเล็ก ก็ไปนอนตามหมู่ ตามหมวดของมัน
“ค่ายที่ต่างจังหวัดที่สงบดีเนอะ ดูเหมือนไม่ค่อยมีอะไร ชิวๆดี ไม่เหมือนค่ายเราเลยว่ะ งานเยอะชิบหาย”ผมพูดเปรียบเทียบ จากที่สัมผัสบรรยากาศ ผมว่าที่นี่ดูชิวดีครับ
“เออ ที่จริงจังหวัดเราก็มีค่ายนะ ทำไมต้องดั้นด้นมาไกลถึงกรุงเทพก็ไม่รู้”
“บุญพาวาสนาส่งละมั้งกูว่า กูชอบตรงที่เขาไม่ค่อยเคร่งเรื่องการแต่งตัวในช่วงเย็นว่ะ เห็นใส่เสื้อกีฬาของข้างนอกได้ด้วย”
“จะว่าไปชิวมากไปก็ไม่ค่อยดีเท่าไหร่นะ กูชอบอะไรที่มันเรียบร้อยว่ะ”
“กูก็ชอบ แต่บางครั้งนะเว้ย คือมึงจะเป๊ะไปไหนวะ คือบางทีกฎระเบียบมันก็แค่นั้น แต่โหพี่แกไปขุดมาจากไหนก็ไม่รู้”ผมพูดกระทบกระเทียบนายสิบบางคนที่ชอบเป๊ะเกินความจริง ไม่ใช่ผมไม่ชอบกฎระเบียบนะครับ คือบางครั้งกฎมันก็แค่นั้นแต่คนเอามาปฏิบัติ วันนี้คนนี้หละหลวม พอมาอีกวันนี่เป๊ะ เนี๊ยบทุกกระเบียดนิ้ว มันทำให้อึดอัด ถ้าเราอยู่ในกฎแบบพอดี มันก็มีความสุข
“อือ อย่างว่าแหละ พูดไปก็เท่านั้น”
“หึหึ ก็ได้แค่บ่น เฮ้อ”
“เฮ้ย นอนๆ นอนได้แล้วทหาร พรุ่งนี้มีภารกิจ ใครทำอะไรอยู่ก็รีบนอน ใครไม่อยากนอนเดี๋ยวผู้กองให้พุ่งหลัง”ผู้กองพูดเสียงดังจากนั้นทหารก็รีบละวางภารกิจที่ทำอยู่ เตรียมนอน ใครที่อยากสูบบุหรี่ก็ไปสูบด้านนอก แล้วเข้ามานอน ครู่ใหญ่ๆหลังจากที่ผู้กองสั่งให้นอนพักผ่อนแล้ว ไฟใต้ถุนก็ถูกดับลง จากนั้นก็นอนกัน
ตี ๕ ตรงเป๊ะนะ พวกเราต้องตื่นขึ้นมาล้างหน้าแปรงฟัน ใครเร็วก็ได้อาบน้ำ ใครช้าก็ทำอย่างอื่นไป ผมเห็นคนเบียดเสียดแย่งกันเข้าไปใช้ห้องน้ำแล้วก็ต้องรีบหาที่อื่น ห้องน้ำที่กองร้อยนี้ไม่เหมือนกองร้อยผมนะครับ ที่กองร้อยผมจะเป็นส่วนที่อาบน้ำส่วนหนึ่งและส่วนที่เอาไว้ขับถ่ายอีกส่วนหนึ่งแต่อยู่ในหลังเดียวกัน ถ้าใครเคยเข้าค่ายทหารก็จะรู้ว่าห้องน้ำทหารเป็นแบบไหน ส่วนห้องน้ำที่กองพันนี้ จะมีหลังหนึ่งเอาไว้อาบน้ำอาบท่าโดยเฉพาะเลย แล้วก็จะมีอีกหลังหนึ่งสำหรับเอาไว้ขับถ่าย ผมไปยืนต่อคิวแล้วรีบทำภารกิจส่วนตัว ตอนเช้าคงไม่ได้อาบน้ำ เพราะคิดว่าไม่ทันและไม่มีความจำเป็นมากเท่าไหร่ด้วย อากาศมันไม่ได้ร้อน อากาศเมืองกาญจน์นี่จะแปลกอยู่อย่างหนึ่งนะครับ ตอนกลางวันจะร้อนมาก ส่วนตอนกลางคืนนี่จะเย็นมากเลยครับ นี่ไม่อยากจะคิดถึงตอนหน้าหนาว ทหารที่นี่คงหนาวน่าดู เพราะด้านหลัง ด้านหน้า ด้านข้าง มีแต่ป่ากับเขา ใครคิดจะหนีออกจากค่ายทหารนี่คิดหนักเพราะต้องเดินยาวไกลมากกว่าจะออกจากค่ายได้
ล้างหน้าแปรงฟันเสร็จแล้วเรามาแต่งตัว เก็บข้าวของให้เรียบร้อยจากนั้นก็ออกมารวมตัวกันที่หน้ากองร้อย ไปรับข้าว กินข้าวอิ่ม คนอื่นเขาอิ่มนะแต่ไอ้บอมบ์ไม่อิ่ม แล้วต้องทำยังไง ผู้พันลงทุนเดินมาถามเองเลยครับ
“กินข้าวอิ่มไหมบอมบ์ ไม่อิ่มบอกพี่นะ”พี่แกเดินมาหา ทหารยังไม่ได้สั่งตรงเลยครับ คนอื่นนี่เลิกลักกันเลยทีเดียว
“ตรง”ใครคนหนึ่งสั่ง
“อืมๆ ตามสบายทหาร นั่งลงๆ ไงบอมบ์”
“ไม่เป็นไรครับ”ผมลุกขึ้นยืนตรงตอบคำถาม
“เอาน่า ไม่อิ่มบอกพี่ เดี๋ยวพี่จะสั่งให้สูทกรรมเพิ่มข้าวให้แล้วกันนะ เอ้า ทหาร ใครที่อิ่มแล้วก็รีบพรางหน้าซะ เหลือเวลาอีกไม่มากแล้ว”ผู้พันพูดเสียงดัง พวกที่กินข้าวอยู่ก็รีบกินข้าว ส่วนที่กินอิ่มแล้วก็รีบพรางหน้ากันอย่างรวดเร็ว ทุกอย่างดำเนินไปด้วยความรวดเร็ว ทหารสูทกรรมวิ่งเอาข้าวกล่องมาให้ผมอีกกล่องหนึ่ง ผมก็รับมากินคนละครึ่งกับไอ้มหา เพราะผมกับไอ้มหาเรากระเพาะควายกันทั้งคู่ ตอนนี้ไอ้มหาตัวล่ำบึ้กขึ้นกว่าเมื่อก่อนแล้ว ตอนมันมาเป็นทหารใหม่ๆตัวไม่ค่อยบึ้กเท่าไหร่ พอมีกล้ามเนื้อเล็กๆน้อยๆตามประสาของมันไป แต่พอเข้ามาเป็นทหาร ฝึกหนัก ใช้แรงเยอะ ไหนจะโดนแดก ไหนจะทำงาน ไหนจะฝึก ตัวเลยล่ำขึ้นกว่าเมื่อก่อนเยอะเลยครับ อกผาย ไหล่ผึ่ง หน้าตึง คอตั้ง หุ่นสมาร์ทบาดใจ ใครๆก็อยากกิน ฮ่าๆๆ
“พี่บอมบ์ มานี่มาเดี๋ยวหนูพรางหน้าให้”อีหนูพูดกับผมเสียงใส มันถือขันใบหนึ่งซึ่งมีสีสำหรับพรางหน้าละลายอยู่ในนั้น มือข้างหนึ่งถือพู่กัน ผมเดินไปหามันแล้วให้มันพรางหน้าให้ ปาดสีลงบนใบหน้าหน่อยหนึ่งจากนั้นก็ไปปาดอีกสีหนึ่ง จะมีอยู่ ๓ สีครับ เขียว แดง และดำ บางคนที่หน้าแป้นหน่อยพรางไปพรางมาเหมือนตัวชแร็ค ไอ้ตัวการ์ตูนยักหน้าเขียวๆอ่ะ บางคนมันเหมือนจริงๆครับ โดนล้อกันขำขัน
พรางหน้าเสร็จแล้วเราขึ้นบนรถ แบกเป้ถือปืนแล้วไปที่สนามที่เราซ้อมเมื่อวานเพราะวันนี้เราต้องตรวจสภาพความพร้อมรบกันจริงๆ มาถึงก็ไปยืนตามตำแหน่งซึ่งเราจะรู้อยู่แล้วว่าใครจะต้องยืนตำแหน่งไหน ซักซ้อมกันครั้งหนึ่ง แล้วพัก ๑๐ นาที จากนั้นถึงเวลาจริง พิธีการจริงเริ่มต้นขึ้นหลังจากที่ประธานในพิธีลงจากเฮลิคอปเตอร์มา เราทำตามขั้นตอนที่ได้ฝึกซ้อมกันทุกอย่าง ใช้เวลาประมาณ ๑ ชั่วโมงกว่าๆครับ ๑๑ โมงครึ่งจึงได้เสร็จเรียบร้อย เสร็จแล้วก็ไปโหลดของลง ซึ่งจะมีถุงทะเล ใครจะเอาอะไรไปฝึกจริงกันแค่ไหนก็เอาออก ผมหยิบถุงเอาขอที่ไม่จำเป็นเช่นผ้าห่ม มุ้ง ชุดพราง ยัดใส่ถุงจากนั้นเอาของอย่างอื่นอีกเล็กน้อยออกจากเป้ แล้วเอาของที่จำเป็นเช่นมาม่าปลากระป๋อง เปล และอย่างอื่นที่จำเป็นในการดำรงชีพหยิบมาใส่เป้ กว่าจะเสร็จก็เที่ยงวัน ระหว่างทำนี่เรากินข้าวด้วยนะครับ ทำไปด้วยกินข้าวไปด้วย จนทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย เราจึงเตรียมตัวเดินทางไปฝึกภาคสนามอย่างจริงๆจังๆกันต่อไป
ภารกิจแรกหลังจากการตรวจสภาพความพร้อมรบนั่นก็คือการเดินเร่งรีบ เดินเร่งรีบคือการเดินทางไปให้ถึงเป้าหมายในเวลาที่กำหนด เพราะพวกผมเป็นทหารราบ การรบต้องให้การเดินเท้าเป็นหลัก ดังนั้นภารกิจแรกของวันนี้คือการเดินเร่งรีบระยะทาง ๑๕ กิโลเมตรก็เหมือนที่เคยไปฝึกครั้งที่แล้วนั่นแหละครับ
เราเริ่มต้นเดินทางกันช่วงบ่าย ๓ ครึ่ง เดินออกจากจุดเริ่มต้น ระหว่างเดินเร่งรีบก็มีคณะกรรมการคอยควบคุมเวลาครับ เรียกว่าเดินตามทุกฝีก้าว ชุดหนึ่งเดินตามอีกชุดหนึ่งก็นั่งรถล่วงหน้าไปตรวจเป็นระยะๆ เราเดินกันมา แรกๆก็เป็นขบวนดีหรอกครับแต่พอถึงกิโลเมตรที่ ๕ นี่สิ เริ่มมีคนเดินตกบ้าง บางทีก็มีเดินแซงหน้ากันบ้าง ผมมันอยู่หัวขบวนอยู่แล้วแรงดีไม่มีตกครับ เราเดินคุยกันไปเรื่อยๆ ปืนกลผมไม่ได้ให้น้องแบกเลยแม้แต่ครั้งเดียว ไม่มีเปลี่ยนคนแบกครับ ตามจริงจ่าไม่ได้ว่าอะไรนะครับถ้าจะสลับกันช่วยแบกปืน เพราะปืนกลมันหนัก แต่ผมเห็นสภาพของพวกมันแล้ว มันเดินตามผมทันผมก็ชูนิ้วให้แล้วล่ะ
“พี่บอมบ์น่าจะเป็นผู้หมวดผู้กองนะ ถึกอีหลี”พูดไทยคำอีสานคำ ไอ้สุภาพบุรุษ ๔ ด.
“อือ นี่กูเป็นแค่ทหารเกณฑ์กูยังเหนื่อยขนาดนี้ ถ้าเป็นผู้หมวดล่ะก็ มันจะแค่ไหนวะ”
“กะแมนอยู่นะอ้าย เอื้อยหนูคือถึกอีหลี”
“ฟังไม่ออกอ่ะ ฟังออกแค่ว่าถึก จังซี่มันต้องถอน”อีหนูยังหน้าชื่นตาบาน
“ถอนอะไรหนู”
“ถอนหงอกพี่มหาอ่ะแหละ เออ หนูว่าเดินตอนเย็นแบบนี้ไม่ค่อยดีเลยนะ เมื่อเช้าใช้แรงไปเยอะ พลังงานเหลือน้อยนะเนี่ย หนูชอบเดินตอนเช้ามากกว่า อากาศกำลังดี แสงตะวันเรืองเรื่อที่โผล่จากขอบฟ้า เหล่าสกุณากางปีกโบยบิน เสียงนกกาเจื้อยแจ้วหากิน วิหคผกผินสู่ท้องฟ้านภากาศเอย ฮ่าๆๆ”เจ้าบทเจ้ากลอนเสียจริง
ตลอดการเดินทางในช่วงบ่าย ผ่านชุมชน ผ่านไร่อ้อย จากนั้นระยะทาง ๓ กิโลสุดท้ายมีสปอนเซอร์แจกครับ เรารับกันไปคนละขวด ทุกคนเริ่มเหนื่อยเมื่อยล้ากับการเดินเร่งรีบ เวลาก็เริ่มลดน้อยถอยลง เสียงเร่งปลูกเร้ากำลังใจจากผู้บังคับบัญชายังคงดังขึ้นเป็นระยะๆ แล้วการเดินทางเร่งรีบก็สิ้นสุดลงเมื่อกลุ่มของพวกผมเดินเข้าเส้นชัยเป็นกลุ่มแรกๆ
เราหาที่เหมาะๆนั่งคอยกลุ่มที่เหลือซึ่งทยอยเดินทางเข้าเส้นชัยทีละคน รอจนฟ้ามืดครับจากนั้นก็แยกกลุ่ม กองร้อยไหนเป็นกองร้อยไหน เช็คยอด แล้วก็เดินเข้าไปในป่าเพื่อหาที่พักในคืนนี้ เมื่อเราได้ที่จะพักในค่ำคืนนี้แล้ว ทุกคนก็ต่างปล่อยตัวตามสบาย ถอดเสื้อพราง สายเก่งกระติกน้ำออก ผมรีบจับจองต้นไม้หาที่ผูกเปลนอนในคืนนี้ จากนั้นก็พาลูกน้องไปรับข้าวมากินกัน กว่าจะได้กินข้าวก็ดึกแล้วครับ เปิดไฟฉายแล้วพากันนั่งล้อมวงกินข้าวให้หายเหนื่อย
“พี่บอมบ์ ผู้กองให้เอามาให้”รุ่นน้องที่อยู่กับส่วนกองบังคับการกองร้อยยื่นไข่เจียวหอมๆมาให้ผม
“อื้ม ขอบใจมาก เดี๋ยวกูไปขอบคุณผู้กองก่อนนะ”ผมรับมาแล้วยื่นให้ไอ้นุถือไว้ จากนั้นก็ลุกขึ้นเดินไปที่ บก.ร้อย ไปขอบคุณผู้กองครับ
“ผู้กองครับ ผมมาขอบคุณสำหรับไข่เจียว”
“อื้มๆ ไม่เป็นไร พี่กลัวไม่อิ่ม”มีพี่เพิ่มมาอีกคนแล้วครับ “แล้วเป็นไง อยู่ได้นะ”
“สบายมากเลยครับผู้กอง ยังไงผมขอบคุณจริงๆนะครับ”
“อื้ม ผู้พันฝากพี่มาดูอีกทีหนึ่งน่ะ ข้าวปลาอาหารไม่อิ่ม ไม่ถูกปากก็บอกพี่นะ เดี๋ยวพี่จะให้ลูกน้องทำไปให้”
“ไม่เป็นไรครับผู้กอง ทำกับผมเหมือนกับทหารคนอื่นๆดีกว่าครับ”
“เอานะ อย่าให้พี่ไม่สบายใจ กินข้าวยังอ่ะ ยังไม่กินไม่ใช่เหรอ”
“เพิ่งจะกินไม่ไม่กี่คำครับ งั้นผมไปกินข้าวต่อนะครับ ผมขอบคุณผู้กองมากจริงๆนะครับ”ผมยืนตรงทำความเคารพแล้วเดินมาที่นั่งกินข้าว จากนั้นก็แบ่งไข่เจียวคนละเศษคนละเสี้ยวเท่าๆกัน ผมไม่อยากเห็นแก่ตัวครับ มีอะไรเราร่วมทุกข์ร่วมสุขกัน เราช่วยเหลือเจือจุนกัน เราไม่รู้หรอกว่าวันไหนเราจะลำบาก ตอนนี้เรามีเราก็แบ่ง วันหน้าคนที่เราช่วยเหลืออาจจะมาช่วยเราตอบแทนในยามที่เราทุกข์ยากก็เป็นไปได้
กินอิ่มแล้วล้างหม้อ ล้างแบบไม่มีน้ำยาล้างจานครับ ล้างเสร็จผึ่งลมให้มันแห้งแล้วมานั่งคุยกันนิดหน่อย ใครจะสูบบุหรี่ก็สูบไป ซึ่งส่วนใหญ่ก็จะสูบกัน ควันนี่เหมือนไฟไหม้ป่าครับ ยาซองบ้าง ยาเส้นบ้าง จนเวลาพอสมควรผมก็รีบนอนหลับพักผ่อนเพราะรู้สึกว่าเมื่อยล้าเหลือเกิน
-
:z13:
-
แผร่ดดดดดดดดดดดดดดด แป๊ด แป๊ด แป๊ด ปู้ดดดดดดดดดดดดดดด
“ไอ้เหี้ยเอ๊ย มึงขี้เหี้ยอะไรของมึงวะ ไอ้สัส”เสียงจ่าวินพูดเสียงดังตั้งแต่ฟ้ายังไม่สาง ทำให้ผมต้องตื่นขึ้นมา
ปู้ดดดดดดดดดดดดดด แป๊ด แป๊ด
ห่าเอ๊ย ใครวะนั่น
“เฮ้ย ไอ้ห่า มึงขี้ไกลๆไม่ได้เหรอวะ”จ่าวินพูดเสียงดัง
“ขอโทษพี่ ผมไม่ไหวแล้ว”
“อ้าว ไอ้ต๊อด ไอ้เหี้ย แล้วเสือกมาขี้ใกล้ที่กูนอนนะมึง”
“ที่อื่นมันไม่มีแล้วพี่ ผมคิดว่าแถวนี้ไม่มีใครนอน พี่สนใจมาขี้กับผมไหม”
“เออ ไอ้สัส แม่ง ขี้ทีหนึ่งกูคิดว่าระเบิดลงญี่ปุ่น”
“โอ๊ยพี่ ผมขอโทษที คิดว่าไม่มีใครนอนแถวนี้จริงๆ มันมืดไปหมด”
“เออๆ ไอ้สัส”
ผมนอนฟังบทสนทนาอยู่พักหนึ่งแล้วก็หลับไปอีกครั้ง
ตื่นเช้าวันใหม่ ภารกิจวันนี้คือการเตรียมตัวเข้าดีกลางคืนครับ ดันนั้นการตื่น การกิน จึงไม่ค่อยเร่งรีบสักเท่าไหร่นัก กินอิ่มก็นั่งพักคอยครับ เปลนี่เก็บหมดแล้ว เรานั่งกันแล้วก็คุยเรื่อยเปื่อย คุยกันเบาๆนะครับ คุยเสียงดังนี่มีสิทธิ์โดนแดกได้
“จวย ที่มีให้ขี้ตั้งเยอะตั้งแยะเสือกไม่ขี้ มาขี้ใกล้ที่กูนอน”จ่าวินด่าหมู่ต๊อดนายสิบร้อย ๒ ซึ่งมาเป็นหัวหน้าหมู่
“ขอโทษพี่”หมู่ต๊อดยอกมือไหว้ขอโทษ “ผมไม่รู้จริงๆ มันมืด มองไม่เห็น”
“เออ ไอ้เหี้ย มองเห็นไม่เห็นก็ไม่เกรงใจกันบ้างเลย กูก็คิดว่าใครมาจุดประทัดไหว้เจ้าแต่เช้า”
“ฮ่าๆๆๆๆ”ผมหัวเราะก๊ากออกมาเลยครับ
“ผมว่าหมู่ต๊อดไม่ได้ไหว้เจ้าหรอกครับจ่า นี่มันนิวเคลียร์ถล่มฮิโรชิม่าชัดๆ”ไอ้มหาพูดเสริม
“ฮ่าๆๆๆ มึงก็พูดไปนะไอ้มหา แหม ท้องไส้กูดีเว้ย”หมู่ต๊อดขำ
“ขอโทษนะพี่ ครั้งหน้าผมจะเบาๆแล้วกัน”
“ไม่มีครั้งหน้าครั้งหลังแล้วไอ้ห่า ครั้งเดียวก็เกินจะทนแล้ว”
“ฮ่าๆๆๆ”หมู่ต๊อดขำแล้วแกก็เดินกลับหมู่ของแกไป ส่วนพวกผมก็มาฮาเฮกันเบาๆ คุยเรื่องราวต่างๆ อากาศอาจจะร้อนไปบ้างแต่ไม่ร้อนมากเพราะต้นไม้ใบหน้ายังเขียวอยู่ครับ
“กูว่ามันดูชิวกว่าครั้งที่แล้วนะ”ไอ้มหาเสนอความเห็น แหงละ เพราะงานนี้งานใหญ่คณะกรรมการเขาตรวจให้คะแนนพวกผู้พัน ผู้กอง
“แต่กูว่ามันน่าจะเหนื่อยเพราะไม่มีการปิดสถานการณ์ มึงคิดดูสิ กว่าจะปิดสถานการณ์ก็วันที่เราฝึกเสร็จ”คือการฝึกครั้งนี้มันจะต่อเนื่องไปเลยครับ อย่างการฝึกครั้งที่แล้วเนี่ยพอฝึกเสร็จ กรรมการก็จะสั่งปิดสถานการณ์ แล้วก็ออกไป ปล่อยให้พวกเราได้พักผ่อน แต่นี่ไม่มีการปิด จะเป็นสถานการณ์ต่อเนื่องกันตลอด ๕ วัน แล้วเราก็ต้องพร้อมอยู่ตลอดเวลา
“แต่กูอยากมีเวลาถอดคอมแบทบ้างอะไรบ้างนะ ใส่นานๆแล้วมันจะเปื่อยเอา”
“เออ นี่ผมก็รู้สึกคันๆนะพี่ ไม่รู้จะเป็นเชื่อราหรือเปล่า”รุ่นน้องคนหนึ่งพูด
“ระวังด้วยนะมึง ทหารราบอย่างเราต้องรักษาตีนมากกว่ารักษาหน้า ตีนพัง ยางรั่วนี่เดินไม่ได้เลยนะ ทรมาน”ที่ต้องระวังอย่างมากในการฝึกคือเรื่องเท้าครับ เราจะกินน้ำเยอะไม่ได้เพราะถ้ากินเยอะน้ำมันจะมาลงที่เท้า ถ้าเท้าพองนี่เจ็บนะครับใครก็ช่วยไม่ได้ ถอนตัวไม่ได้ด้วย ไม่เหมือนลูกเสือหรอกครับที่เดินไม่ไหวครูก็จะให้นั่งรถ
จนเที่ยงวันก็กินข้าว ช่วงบ่ายจ่าไปรับบงการจากผู้หมวด แล้วก็เอามาชี้แจงกับลูกหมู่ว่าเราจะปฏิบัติภารกิจอะไรในวันนี้ เราจะไปที่ไหนอะไรยังไง ซึ่งภารกิจวันนี้คือการเข้าตีตอนกลางคืนครับ
พอฟังคำชี้แจงเสร็จเรียบร้อยแล้วเราก็พักผ่อนเอาแรงเพราะคืนนี้คาดว่าน่าจะทั้งคืนครับ ระยะทางการเดินเข้าตีก็ใช้ว่าจะใกล้ๆ เราเลยต้องนอนกัน หลับๆ ตื่นๆ จนถึงเวลา ๔ โมงกว่าๆ เราจัดแจงเตรียมตัวในการเข้าตี ทบทวนแผนอีกครั้งหนึ่งว่าจะทำยังไง
๕ โมงเรากินข้าวกินปลากันให้อิ่มหนำสำราญ แล้วก็พักผ่อน ผมไปนั่งพิงต้นไม้แล้วหลับไปครู่หนึ่ง จนถึงเวลาประมาณ ๖ โมงครึ่งครับเราเอาเป้มารวบรวมไว้เป็นหมู่เป็นหมวดจากนั้นเราจึงออกเดินทางสำหรับภารกิจการฝึกการเข้าตีกลางคืน เราเดินทางกันไปเงียบๆ ระหว่างเดินทางก็มีกรรมการคอยตรวจสอบอยู่เสมอครับ การฝึกก็เหมือนครั้งที่แล้วครับไม่มีอะไรยากเพราะเคยปฏิบัติมาแล้ว เราใช้เวลาเดินทางกัน ๒ ชั่วโมง มาถึงจุดแยกกองร้อยแล้วเดินทางต่อไปอีก ๑ ชั่วโมง จนมาถึงจุดแยกหมวด แล้วก็เดินทางต่อไปอีกจนมาถึงจุดแยกหมู่ครับ ปรับเรียงเป็นหน้ากระดาน ต้องคอยฟังสัญญาวิทยุเป็นระยะๆ กว่าจะวางตัวเตรียมโจมตีได้ตอนนี้ก็ ๕ ทุ่มไปแล้ว
เมื่อพลุสัญญาณการเริ่มยิงดังขึ้น เราก็รุกคืบเข้าตีข้าศึกในยามกลางคืนกันอย่างขะมักเขม้น มองอะไรไม่ค่อยเห็นก็คลำทางเอาไปเรื่อยแหละครับ กว่าการเข้าตีจะเสร็จเรียบร้อยก็เกือบจะตี ๒ แล้วครับ และแล้วสัญญาณดังขึ้นอีกรอบหนึ่งเป็นการบอกว่าหยุดยิง กว่าทุกอย่างจะเสร็จเรียบร้อยก็ตี ๓ ไปแล้วครับ จากนั้นก็มารวมตัวกันแล้วเดินทางกลับ ภารกิจยังไม่จบแค่นี้ ต่อไปนี้คือการเข้าตีในเวลากลางวันครับ
เราออกเดินทางกันแต่เช้ามืดเพื่อจะไปโอบล้อมข้าศึกซึ่งอยู่ที่เขาอีกลูก เดินไปหาวไป การเข้าตีกลางวันมีบททดสอบอะไรเยอะมากเลยครับ กว่าการฝึกจะเสร็จเรียบร้อยก็ปาไปบ่ายโมงแล้วถึงได้หยุดพักผ่อนกินข้าวกินปลา
“ฮ้าว ไม่ไหวว่ะ ง่วงมาก”ไอ้มหาหางออกมาเป็นรอบที่ร้อยกว่าละมั้ง ตอนนี้สภาพแต่ละคนนี่ไม่ต่างกันเท่าไหร่นัก ตานี่แทบลืมไม่ขึ้น
“นี่ถ้าออกรบจริงกูว่ากูคงไม่รอดว่ะ”ไอ้นุพูดกับเพื่อนรุ่นเดียวกัน
“เออ ได้รู้ไว้ว่ากว่าจะรักษาแผ่นดินให้พวกเราได้ทำมาหากินมาจนทุกวันนี้คนแต่ก่อนเขาลำบากแค่ไหน พวกเราน่ะมันขี้เล็บของคนรุ่นก่อนเว้ย”
“นี่ถ้ารบจริงๆผมคงทำอะไรไม่ถูก”
“ฮ้าว กูว่านะไอ้นุ ตอนไปรบจริงๆคงไม่มีเวลามานั่งหาวแบบนี้หรอก คงเครียดน่าดู”
เรานั่งคุยกันเบาๆ คุยอีกไม่กี่คำก็หลับครับ นั่งหลับกันเลยทีเดียวจนพักใหญ่ๆมีรถมารับรับเพื่อที่จะไปฝึกอีกที่หนึ่ง เป็นสถานีตั้งรับ เรามาถึงช่วงเวลาประมาณ ๕ โมงเย็นครับ มาถึงก็หาที่ตั้งหลักก่อน ใครจะอยู่ตรงไหนอะไรยังไง กระจายพื้นที่กัน พอได้ที่แล้วจากนั้นก็สร้างฐาน ขุดหลุม ดินแข็งมากขี้เกียจขุดกันก็เอาก้อนดินก้อนกินมาก่อให้เป็นบังเกอร์ ส่วนจ่าก็ไปรับบงการกับผู้หมวด
“เฮ้อ หมดแรง”ต่างคนต่างนั่งแผ่ด้วยความเหนื่อยเมื่อยล้า ตอนนี้คณะกรรมการยังไม่มาครับ และเราก็เห็นรถพีเอ็กซ์จอดอยู่ไกลๆ ตอนนี้ปลอดภัยจึงส่งม้าเร็วไปซื้อของครับ ตอนนี้ใครอยากกินอะไรก็สั่งกันเต็มที่เลยครับ
นั่งรอกันอยู่พักใหญ่ขนมนมเนยจึงมาพร้อม นั่งรอรถข้าวก็ยังไม่มาสักที ด้วยความหิวเราเลยเอามาม่าออกมาต้มกันครับ ต้มกัน ๓ หม้อ แบ่งกันกิน แล้วตอนเย็นก็มีขนมปีบจากบก.ร้อยมาแจกด้วยครับ ขนมปีบขนาดเล็ก ๒ ปีบ ไส้สัปปะรดปีบหนึ่ง ไส้ครีมปีบหนึ่ง เอามาแกะแล้วแบ่งกันกิน มีน้ำแดงเฮลลูบอย เอาหม้อสนามมาแล้วก็ละลายน้ำ น้ำแข็งก็มีครับเป็นน้ำแข็งมือก้อนใหญ่ เอาสันมีดทุบให้มันแตกแล้วใส่ลงในหม้อ กินกันทั้งอย่างนั้น
“รอหน่อยนะ ตอนนี้รถข้าวกำลังมา”ตอนนี้ฟ้ามืดแล้ว หมวดบูมมานั่งคุยกับพวกผมหลังจากที่พี่แกไปที่บก.ร้อยมา รู้สึกว่าพี่แกจะพูดเป็นรอบที่ ๕ แล้วมั้ง พูดตั้งแต่ฟ้ายังไม่มืดจนตอนนี้ฟ้ามืดแล้ว ดวงดาวบนท้องฟ้าพรายส่องแสงระยิบระยับ ลมพัดมาเอื่อยๆ ยุงก็บินว่อนเสียเหลือเกิน
“ป๋ากินเหล้าจนลืมทำกับข้าวมั้งเนี่ย”ผมพูดขำๆ ป๋าที่ผมพูดถึงนี่คือนายสิบกองร้อยผมนะครับ แกติดเหล้าครับแต่ใจดีไม่ค่อยแดกทหาร จะว่าไม่ค่อยก็ไม่ใช่ครับ ตั้งแต่ผมขึ้นกองร้อยมายังไม่เห็นแกแดกทหารคนไหนเลยครับ แกใจดีมากเรียกทหารว่าไอ้หนู หรือลูกทุกคนครับ แต่ทหารมักจะไม่ค่อยให้ความเกรงใจแกสักเท่าไหร่ครับ เพราะแกใจดีเกินไปมั้งครับ ผมเห็นแล้วก็รู้สึกไม่พอใจพวกที่ไม่เคารพป๋าเหมือนกัน ถึงแกจะขี้เหล้ายังไง แกก็ไม่แดกทหาร
“มึงก็ไปว่าป๋านะบอมบ์”จ่าวินพูด
“ผมว่ารถข้าวหลงทางแน่เลย ขนาดตอนเราเข้ามาตรงนี้กว่าจะเข้ามาได้”ไอ้นุพูด
“กูว่าคืนนี้ได้กินข้าวเที่ยงคืนแน่เลยว่ะ”
“ง่วงแล้วอ่ะ ผมนอนก่อนได้ไหม”ไอ้มหาหาวเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้
“ง่วงก็นอนก่อนก็ได้ เดี๋ยวถ้าข้าวมาค่อยลุกมากิน”จ่าพูด
“พรุ่งนี้ก็ได้กลับบ้านแล้ว อดทนเว้ย”หมวดบูมพูด
“ไปเที่ยวทะเลอีกไหมผู้หมวด”ผมเอ่ยชวน
“ไม่มีเวลาว่ะ ได้พักสัปดาห์เดียวก็ต้องเก็บของไปฝึกต่อแล้ว อยากไปพาพี่ภูมิ พี่ภีม ไปดิ”
“ไอ้ ๒ ตัวนั่นไม่รู้จะว่างหรือเปล่า”
“พี่แบงค์ก็ได้ พี่แบงค์ว่าง”
“ไอ้แบงค์เนี่ยนะ ติดหอยไม่ใช่เหรอ ได้ข่าวว่าไปหม้อสาวมหาลัยดาวคณะซะด้วย”
“ฮ่าๆๆ พี่แบงค์ก็จีบเขาไปเรื่อย เด็กในสต๊อกเยอะ”
“ผมรู้ว่ากี่คน ๔ คนแน่ะ คนหนึ่งสาวธนาคาร อีกคนเซลล์ขายอะไรสักอย่างแหละ อีกคนก็คุณหมอจบใหม่ นี่ล่าสุดไปหม้อดาวมหาลัยมาซะแล้ว มันหม้อได้ใจกูจริง”
“แล้วมึงล่ะบอมบ์”จ่าวินถามผม
“ฮ่าๆๆ ไม่เปิดเผยครับจ่า เมียมีคนเดียว ส่วนกิ๊กนับไม่ถ้วน”
“ไอ้มหาล่ะเห็นหงิมๆ น่าจะมีเยอะนะ”
“แฮะๆ คนเดียวก็พอแล้วครับจ่า มีเยอะแล้ววุ่นวายใจ คนเดียวก็พอ”ไอ้มหายิ้ม ที่จริงผมก็พูดเล่นไปงั้น กิ๊กไม่กิ๊ก ไม่มีหรอกครับ มีที่รักคนเดียวก็พอแล้ว ขี้เกียจจะแบ่งหัวใจไปเทคแคร์ใครเยอะ มันวุ่นวาย มีอยู่ครั้งหนึ่งนะครับที่ผมคบหลายๆคน จำได้ว่าคบอยู่ ๖ คนมั้งครับ ตอนเรียนปี ๒ ตอนนั้นรู้สึกว่าเงินมันเยอะ เวลาว่างก็แยะ เลยลองควงสาวเล่นๆ คนที่ผมจีบก็มีแต่รุ่นพี่ทั้งนั้นเลยครับ พี่ปี ๔ คณะมนุษย์ผมไปหม้ออยู่ ๒ คน เฟรชชี่คณะคนหนึ่ง กับเฟรชชี่สาขาคนหนึ่ง ๒ สาวนี่จีบไม่นานครับ แปบเดียวก็กุ๊กกิ๊กกันแล้ว ผมก็เทียวรับเทียวส่ง ดอดไปหา แบ่งเวลาพาไปดูหนังในยามว่าง แล้วก็มาควงอีกคน
พี่ปี ๓ คณะวิทยาศาสตร์ ๑ คน คนนี้สวยมากเลยครับ เรียนเก่งด้วย ได้เกียรตินิยม เป็นสาวแว่นหน้าตาสดใส ดูไม่เนิร์ดไม่นิ้งเกินไป แบบว่าไงดี น่ารักอ่ะครับ คนนี้ผมคบแบบกิ๊กๆกั๊กๆ ไม่ได้จริงจังอะไรมาก ตอนพี่แกเรียนจบผมซื้อตุ๊กตาตัวใหญ่ไปให้ พี่เขาเจอหน้าผมค้อนไปใหญ่เลยครับ ประชดประชันผมชุดหนึ่งที่ผมหลอกคบแก แต่ผมไม่ได้ฟันเขานะ แกจับได้ก่อนว่าผมคบหลายคน แกงอนผมอยู่พักใหญ่ครับ แต่สุดท้ายผมง้อสำเร็จเลยกลายเป็นพี่น้องที่สนิทกัน ตอนนี้ก็ยังติดต่อกันอยู่ รู้สึกว่าจะมีแฟนแล้วด้วย
คนต่อมา พี่ปี ๔ คณะบริหาร ๑ คน คนนี้เป็นเพื่อนของเพื่อนพี่รหัสผมเอง ตอนนั้นไปเลี้ยงสายรหัส เผอิญว่าพี่คณะบริหารคนนี้แกก็ไปเลี้ยงสายเหมือนกัน เราเลยรู้จักกัน แล้วก็มักจี่ในที่สุด ผมเทคแคร์พี่เขาจนพี่เขาจบปี ๔ แล้วเราก็เลิกกันเพราะเขามีหนุ่มตี๋ฮ่องกงมามาจีบ และเขาก็ระแคะระคายเรื่องผมคบหลายคน เลยชิงรักหักสวาทผมไปก่อน
แล้วถัดมาเป็นพี่ปี ๓ คณะวิศวะ คนนี้เด็ด ไข่ในหินของวิศวะ เป็นเฟรชชี่คณะด้วยและเฟรชชี่มหาลัยด้วย วันแรกที่ผมเข้าไปจีบนี่เด็กวิศวะเขม่นผมแทบตายครับ เพราะพี่เขาสวยจริง แต่เด็กวิศวะไม่มีใครจีบติด ที่ผมจีบติดเพราะอะไรรู้ไหม บางคนอาจจะคิดว่าผ้าเช็ดหน้าหล่น หรือกระดาษรายงานปลิวแล้วผมไปช่วยเก็บ แต่สำหรับผมนั้นมันมีอยู่ว่า เผอิญวันนั้น ผมเดินกลับเข้าหอพอดี พี่แกกำลังคลี่ตากยกทรงครับ ที่จริงแกตากด้านในระเบียงไม่มีใครเห็นหรอก แต่ไม่รู้ว่าไปพลาดอีท่าไหน ยกทรงกระเด็นออกจากระเบียงหล่นมาแปะที่หัวผมพอดิบพอดี พอยกทรงตกมาบนหัวผมปั๊บ ผมรีบเงยหน้าหาเจ้าของ มองขึ้นไปด้านบนพร้อมกับที่พี่เขายืนหน้าออกจากระเบียงเพื่อดูผลงาน พี่แกยื่นหน้ามาแปบเดียวเท่านั้นแล้วหลบหน้าไป ผมคว้ายกทรงออกจากหัวผมได้แล้วรีบขึ้นลิฟต์ไปตามหาเจ้าของทันที รู้สึกว่ายกทรงจะเป็นคัพซีซะด้วย ทีแรกก็ไม่รู้หรอกว่าพี่แกอยู่ห้องไหน ต้องออกมาดูชั้นอีกทีหนึ่งปรากฏว่าห้องเขาอยู่ตรงกับห้องผมพอดีแต่คนละชั้น ผมพักอยู่ชั้น ๖ พี่เขาพักอยู่ชั้น ๗ หวานหมูเลยงานนี้ ยกทรงคัพซีกับสาววิศวะ ผมไปเคาะประตูห้องแก เคาะอยู่นานกว่าเขาจะเปิดให้ พอเปิดให้ก็ยิ้มเขินให้ผม ผมคืนยกทรงพี่แกแบบหน้าตาย คือร้อยวันพันปีก็ไม่เคยขายหน้าขนาดนี้ พี่แกรับไปแบบเขินๆ ผมก็พูดประมาณว่า “ถ้าจะบอกรักกัน เขียนเบอร์ใส่กระดาษยื่นให้ดีกว่าปายกทรงใส่หัวผมนะครับ” พี่เขาค้อนขวับทันทีแล้วผมก็ยิ้มๆ จากนั้นผมก็เริ่มสานสัมพันธ์ เพราะเห็นว่าน่ารักครับ (ชอบตรงที่เป็นคัพซีนี่แหละครับ บอกตรงๆ) มีบางครั้งที่ผมเดินไปส่งพี่เขาที่คณะเพื่อประกาศความเป็นเจ้าของ บางคนแทบจะกระโจนเข้ามาต่อยหน้าผมเลยครับ เพราะรู้สึกว่าพี่น่ารักคนนี้มีคนตามจีบเยอะมาก ตั้งแต่พี่ป.โทยันน้องปีหนึ่งที่มั่นใจในตัวเอง แต่อดแดกทุกคน ได้ไอ้บอมบ์คว้าไปแดกจนได้ คนนี้ผมคบเป็นแฟนเลยครับ คบได้ปีกว่าๆเองครับ ตอนปี ๔ พี่แกงานเยอะ ไม่ค่อยมีเวลาให้กัน และผมก็กิ๊กเยอะด้วย สุดท้ายเขามาบอกเลิกผมเพราะได้ทุนไปเรียนโทที่ต่างประเทศ
และคนสุดท้ายพี่ปี ๖ สัตวแพทย์ คนนี้ผมไปเจอกันที่ห้างครับ เดินชนกัน ผมเลยขอโทษด้วยการเลี้ยงไอศกรีมถ้วยหนึ่ง ควงพี่แกอยู่ประมาณ ๖ เดือนพี่แกจับได้ว่าผมคบหลายคนเลยโดนสับเละครับ ก็ถือว่าเป็นประสบการณ์เพราะตอนนั้นที่ผมกล้าบ้าบิ่นคบขนาดนั้นเพราะอยากจะโชว์พาว ที่จริงพี่ๆน้องๆในคณะผมน่ารักเยอะนะ บางคนนี่มองหน้ารู้ใจ ไม่ต้องเอ่ยปากเรียกว่า ยอมผมง่ายๆ ส่วนบางคนผมก็ประเภทรักหรอกหยอกเล่น ไม่ได้เป็นกิ๊ก ไม่ได้เป็นแฟน ก็หยอกเย้าจนสนิทกัน อย่าคิดไปไกลนะครับ ไอ้ที่ว่าหยอกเย้าสนิทกันนี่ หมายถึงพี่ๆน้องๆ ท้องไม่ได้ชนกันนะครับ พี่น้องที่สนิทกัน ผู้ชายในคณะบางคนนี่อิจฉาผมเยอะเลยครับเพราะว่าพี่ๆสวยๆน่ารักๆเขาชอบมาซบไหล่ผมบ้าง บางคนนี่กอดคอ บางคนกอดทั้งตัวผมเลย เรียกว่าถึงเนื้อถึงตัว มีคนอิจฉาผมเยอะ ก็ถือว่าเป็นประสบการณ์ในช่วงแห่งความวุ่นวายของชีวิตผมครับ ช่วงที่ผมโดนสาวๆต่อว่าต่อขานนี่ รู้สึกผิดไปเลยครับ แบบว่าไม่น่าบ้าขนาดนี้เลยกู ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาผมก็คบทีละคนครับ ไม่อยากทำร้ายจิตใจใคร เห็นน้ำตาผู้หญิงแล้วมันใจแป้ว
๓ ทุ่มแล้ว ข้าวเพิ่งจะมาส่ง ตอนนี้ไอ้มหาและบางคนก็หลับไปแล้ว จ่าปลุกให้มากินข้าวกัน ผมยังไม่ได้นอนครับ นั่งดูดาวที่พราวระยับบนท้องฟ้า กินข้ากินปลาเสร็จเรียบร้อยแล้ว ผมก็จัดแจงทำที่นอนให้เหมาะๆ ที่นอนของผม ผมไปตัดยูคามาปูครับ เอาเฉพาะส่วนที่มีกิ่งเล็กๆกับใบของมันมาปูที่นอนจะได้นุ่มๆ ทายากันยุงเสร็จแล้วก็นอนพักผ่อนกัน แปบเดียวเราก็หลับลงไปด้วยความเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้า
ตี ๕ ฟ้ายังไม่สว่างเท่าไหร่นัก พวกเราถูกปลุกมา ตื่นขึ้นมาบิดเนื้อบิดตัวแล้วก็ไปหาที่เหมาะๆในการปลดทุกข์ ไปก่อนก็ได้ที่สงบๆ ไปทีหลังก็หาที่ยากหน่อย ธุระส่วนตัวเรียบร้อยแล้วก็มาก่อไฟต้มกาแฟ ต้มมาม่ากันครับ ทุกอย่างทำด้วยความเร่งรีบ วันนี้วันสุดท้ายแล้วพวกเราหน้าชื่นตาบานกันครับ จากนั้นเวลา ๗ โมง เรากินข้าวเช้า ชุดหลุมฝังขยะเรียบร้อยแล้วก็แต่งเนื้อแต่งตัวให้เรียบเพราะคณะกรรมการจะเข้ามาช่วงประมาณ ๘ โมงครับ ตอนนี้ทุกคนประจำอยู่ในหลุมบุคคลเรียบร้อยแล้ว สถานการณ์เริ่มต้นขึ้นเมื่อได้รับสัญญาณจากผู้กองว่าคณะกรรมการเข้ามาแล้ว ทุกอย่างจึงเริ่มเข้าที่เข้าทาง ผมนั่งๆนอนๆอยู่ในหลุมพักใหญ่ คณะกรรมการเริ่มจากการไปตรวจที่บก.พัน แล้วก็มาที่บก.ร้อย มีการสั่งให้ออกโจมตีด้วยครับ เรียกว่าเล่นงานกันอ่วมเลยทีเดียว เพราะรู้สึกว่ากรรมการที่มาตรวจสอบนั้นจะเก่งการรบมากเลยครับ กว่าจะผ่านมาได้ก็เกือบเที่ยงวัน ทุกอย่างจึงเรียบร้อย
“เฮ้อ หมดเวรหมดกรรมสักที”ไอ้ด่านถอนหายใจ
“จะได้กลับบ้านแล้ว”ไอ้ตู้หน้าบานเลยครับ
“ไม่มีใครลืมอะไรแล้วนะ”จ่าถามอีกครั้งหนึ่ง
“ไม่มีครับจ่า ผมเอามาครบแล้วครับ”
“เออ ดีๆ ป่ะ ไปรอรถกัน”จากนั้นเราก็ลงจากเขาไปรอรถ ซึ่งรถที่จะมารับเป็นรถของทหารช่างครับ เราก็ขึ้นไปแออัดยัดเยียดก็จริงแต่ตอนนี้หน้าบานกันครับ เรานั่งรถมาครู่ใหญ่มาถึงโรงเรียนแห่งหนึ่ง เรามาหยุดคอยที่โรงเรียน
“เอาไอติมไหมบอมบ์”จ่าถาม
“ไม่เป็นไรครับจ่า”
“เอาน่า จ่าเลี้ยง พ่อค้าไอติม ๑๐ อัน”
“เอาแบบถ้วยหรือขนมปังครับ”พ่อค้าถามด้วยสำเนียงเหน่อๆแบบคนเมืองกาญจน์
“เอาขนมปัง”
“ได้ครับ”จากนั้นเราก็รอครับ พ่อค้าตักไอติมอย่างว่องไว แล้วพวกกลุ่มอื่นๆก็มารุมที่รถไอติม พอได้ไอติมแล้ว ผมก็ไปหาที่นั่งร่มๆ หาที่นั่งกินกันครับ ช่วงนี้ก็มีรถพาทหารมาที่โรงเรียนแห่งนี้ ระหว่างนี้เราไปหาของกิน ไปสั่งส้มตำน้ำตกลาบก้อยยำพล่า รุ่นน้องผมกำลังถือมาเลยครับ น้ำลายศอเลยกู
“เฮ้ยๆเอามานี่ แล้วมารวม”รุ่นน้องผมทำหน้าเอ๋อๆเมื่อถูกเรียกไป ผมทำหน้างงเลยครับ เฮ้ย นั่นเงินกูนะเว้ย
“รวม สื่อคำสั่งด้วย”
“รวม รวม รวม”มีทหารสื่อคำสั่งว่ารวม ๓ ครั้ง
“เฮ้ย มึงให้ผู้หมวดเขาไปทำไม”ผมถามไอ้แม็ค
“ไม่รู้พี่ เขาเรียกผมแล้วหยิบไปเฉยเลย”
“อะไรวะ มันปล้นกันหน้าด้านๆเลยนี่หว่า”ผมเสียงเข้มขึ้นมาด้วยความโมโห
“อะไรวะบอมบ์ มีอะไร”จ่าเดินมาจากร้านขายขนมแล้วถามผมด้วยความสงสัย “อ้าว แล้วไหนส้มตำล่ะ”
“ผู้หมวดชาญเอาไปแล้วครับจ่า”ไอ้แม็คตอบจ่า
“อ้าว เอาไปได้ไง จะบ้าป่าววะ เดี๋ยวจ่าไปเคลียร์ ไปรวมก่อน”จ่าแบกเป้เดินนำ ส่วนพวกผมเดินตาม ตอนนี้ทุกคนเริ่มทยอยมารวมกันที่ลาน นายสิบบางคนยังกระเซ้าเหย้าแหย่กันอยู่เลยครับ บางคนก็บอกให้ทหารมารวมตัวกัน บางคนก็ถามว่าคนนั้นไปไหนคนนี้ไปไหน ส่วนผู้หมวดที่เรียกรวมไปนั่งกินส้มตำให้จ่าที่มาจากบก.พันมาเรียกรวมแล้วตัวเองไปนั่งกินส้มตำ ผมมองไปที่จ่าเห็นแกไปคุยอะไรสักอย่างกับผู้หมวดคนนั้น ผู้หมวดแกชักสีหน้าไม่พอใจใส่จ่าแล้วทำท่าทำทางจะยื่นเงินให้ เหมือนเป็นค่าส้มตำ บวกกับความวุ่นวายของการจัดแถว ผมมองไปรอบๆแล้วของขึ้น ข้าวก็ไม่ได้แดกมีคนมาแย่งไป แล้วไหนจะความวุ่นวายอีก คนทำก็ทำ คนไม่ทำก็มึนกันต่อไป บางคนหาหมู่ตัวเองไม่เจอ ยิ่งเห็นภาพแล้วยิ่งโมโห แดดก็ร้อน ผมได้แต่กัดฟัน เห็นแล้วฉุนกึ๊ก แต่ดีที่รองผู้พันมาสั่งแปบเดียวเท่านั้นทุกอย่างลงรูปลงรอย เช็คยอดนับจำนวนกันเรียบร้อย จากนั้นก็ปล่อยพักก่อนครู่หนึ่ง ผมเดินไปเคลียร์เรื่องส้มตำกับจ่า ฉะผู้หมวดคนนั้นไปยกหนึ่ง แล้วผมก็ไปสั่งมาใหม่ มีอะไรผมซื้อมาแล้วก็พากันกินในหมู่ปืนกล อีหนูไอ้ซันก็มาร่วมวงกับผมด้วย เฮ้อ จบสิ้นซะทีกับภารกิจภาคกองพัน ต่อไปก็ไปเฮฮาบ้าบอในกองพันต่อ
ปล.ช่วงนี้ไม่ลงทุกวันนะ ใกล้สอบแล้ว
ปล.๒ อีก ๖ ตอนก็จะจบแล้ว(แต่มีภาค ๒ ที่เขียนต่อประมาณ ๕ ตอน เดี๋ยวจะเขียนเพิ่ม)
รักคุณผู้อ่าน
เมฆ
-
:z10: :z13:นึกว่าวันนี้จัไม่มาซะแล้ว
-
กว่าจะอ่านจบเหนื่อยมากสามรีพลายเบาๆ
ขอบคุณนะคะคุณเมฆสำหรับนิยายดีๆแบบนี้
รักพี่บอมบ์ ผู้หมวดบูม พี่มหา ผู้หมวดเต้ย น้องหนู
แสบ ซ่า ( ชาลีนี่ยังไม่เคลียร์เรื่องแม่ )
อยากอ่านอีกห้าตอนแล้วววว ~
สู้ๆกับการสอบนะคะ รักกกก
:กอด1:
-
จิ้มไว้ก่อน เดี๋ยวมาอ่าน
-
:pig4: :katai5:
-
เกือบได้เห็นพี่บอมบ์เอาตีนแนบหน้าไอ้หมวดกวนตีนคนนั้นแล้ว แม่งนิ
-
ไปฝึกคราวนี้ นึกว่าบอมบ์จะมีเรื่องซะแล้ว
ดีนะที่มีคนช่วยเคลียร์ รอดไปนะหมวดชาญ
-
ขอบคุณค่า เต็มใจรอค่ะ โชคดีกับการสอบนะคะ :กอด1:
-
รอภาค2 จร้า
-
รอค่ะรอ
-
เด๋ียวระเบิดลง
-
...ใกล้จะจบแล้วรู้สึกใจหาย แต่ก็รอภาคสองอยู่น้า...
รักทุกคนเลย รักจนอยากจะไปเป็นทหารอยู่ละ ฮ่าๆ
รักคนเขียนด้วย สู้ๆกับการสอบนะค๊าบ ลักกี้ๆ
:L1: :L1:
-
:L2: :L2: :L2: :L2:ตั้งใจเรียนนะค่ะ :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
ขอบคุณมากครับเมฆ ยังงัยพรุ่งนี้วันหยุดมาต่อให้ติดตามบ้างนะครับ
ขอบคุณมากคร้าบบผม :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
:katai4: :hao6: :hao7:
มาต่อไงๆน้า
-
ฮะ จะ จะจบแล้ว
ยังเพลินอยู่เลยอ่า แต่ดีใจที่มีภาค 2 ต่อ
สู้ๆ เด้อค่า
-
มาแล้วววว
เงินใครเงินมันดิ มาเอาของคนอื่นไปได้ไง ใช้ยศช่มนิ
ไหนว่าพี่ๆจะมาดูการซ้อมนิ ไม่มาหรอ
-
:mew6: :mew6:
-
เป็นกำลังใจให้ค่า
-
มีภาค2ด้วย :mew1: :mew1: :mew1:
-
จะจบแล้ว แต่มีภาคสองต่อ
ขอบคุณมากๆนะคะ :pig4:
:mew1: :L2:
-
ขอบคุณ :)
-
รอภาคพิเศษไม่ไหวแล้ว
อยากอ่านจริงจัง :mew1:
-
ดีใจ^^ จะมีภาคสองต่อ
ครั้งนี้พี่บอมบ์ใจเย็นขึ้นนะ ไม่งั้นหมวดคนนั้นเจอดีแน่
-
ตอนพิเศษ
เช้าๆอากาศกำลังดี ผมลุกจากที่นอน พับผ้าเหมือนอย่างที่เคยทำตอนเป็นทหาร มองซ้ายมองขวา ลูกชายหายไปไหนหมดนะ หยิบผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำล้างหน้าแปรงฟันแล้วให้เรียบร้อย ส่วนเรื่องอาบน้ำค่อยว่ากันอีกทีครับ อาบสายๆก็ได้
ปีนี้มาแปลกครับไม่หนาวเลย เมื่อวานก็ฝนตกมาโครมใหญ่ ไม่รู้ว่าจะเก็บหน้าหนาวไว้ช่วงสงกรานต์หรือเปล่า แต่งชุดสบายๆลงมาด้านล่าง มองหาเจ้าลูกชายที่ผมเข้าใจว่าคงจะเล่นซนอยู่แถวๆนี้
“แม่ เด็กๆเขาไปไหนแต่เช้าเชียวไม่เห็นหน้าเห็นตา”
“เอ แม่ก็ไม่รู้สิ เห็นตื่นขึ้นมาล้างหน้าแปรงฟันแล้วหยิบจักรยานคนละคันขี่ไปไหนไม่รู้ แม่จะถามก็หายต๋อมไปแล้ว”แม่หันมาตอบก่อนจะง่วนอยู่ในครัวต่อ
“ซนกันอีกแล้ว อากาศก็เย็นแบบนี้ไม่รู้จะใส่เสื้อผ้ามิดชิดหรือเปล่า”
“บิว ลูกไปไหนอ่ะ”ผมถามบิวซึ่งเจ้าตัวกำลังเด็ดพริกกับยอดแมงลัก
“อ้าว ก็ยังเห็นหลังไวๆอยู่แถวนี่นี่นา แสบ ซ่า ชาลี ไปเล่นซนที่ไหนอีกลูก”บิวร้องเรียกเสียงดัง แต่เงียบกริบ ผมก็ตาปริบๆ เออ ไปซนกันที่ไหนอีกล่ะเนี่ย
“ลูกขี่จักรยานไปข้างนอก ๓ คนพี่น้องน่ะบอมบ์ พี่ก็ไม่รู้ว่าจะพากันไปไหน ไม่บอกไม่พูดอะไรเลย”พี่ภาเดินออกมาจากห้องครัวบอกกับผม
“เฮ้อ ซนอีกแล้ว”ผมขึ้นไปบนบ้านคว้ากุญแจรถมอไซด์แล้ววิ่งลงรีบออกไปตามหาลูก
“ฟาง เห็นเด็กๆมาแถวนี้ไหม”จุดหมายแรกคือบ้านไอ้ซันซึ่งอยู่ใกล้ๆ
“ไม่เห็นอ่ะพี่บอมบ์ ตะวัน เห็นพี่ๆไหมลูก”ฟางตอบผมก่อนจะหันไปถามลูกชายวัย ๓ ขวบของตน
“ไม่เห็นครับแม่ฟาง พ่อบอมบ์ไปไหน น้องตะวันไปด้วย”ตะวันเด็กชายตัวน้อยวิ่งมาเกาะขาผมทำให้ผมต้องอุ้มขึ้นมาบนรถ
“พ่อบอมบ์กำลังตามหาพี่แสบพี่ซ่ากับพี่ชาลีอยู่ครับ ตะวันจะไปด้วยเหรอ อากาศมันเย็นนะ เดี๋ยวไม่สบายเอา”ผมลูบหัวน้อยๆ มันเย็นๆชื้นๆอ่ะครับ กลัวเจ้าตัวเล็กไม่สบายเอา
“ไปครับ ตะวันอยากนั่งรถเล่นกับพ่อบอมบ์”
“อ่ะๆ ก็ได้ พ่อบอมบ์ให้ไปด้วยก็ได้ครับ พี่พาเจ้าตัวป่วนไปนั่งรถเล่นนะฟาง”
“ค่ะพี่บอมบ์”
จัดท่าทางให้ดีผมจึงขับมอไซด์ไปเบาๆ มองซ้ายมองขวาเผื่อจะเห็นลูกๆนั่งเล่นกับคนอื่น แต่ก็ไร้วี่แวว ไปไหนกันนะ ผมล่ะกลัวเรื่องรถราที่ขับขี่ไปมา ถึงแม้ว่าถนนในซอยบ้านผมจะไม่ใช่ถนนซึ่งเป็นเส้นหลักในการสัญจร แต่นี่ลูกผมพากันเอาจักรยานไปปั่น ไม่รู้จะเป็นยังไงบ้าง ผมแวะใกล้ๆถามคนนั้นทีคนนี้ทีก็ไร้วี่แวว
“พ่อบอมบ์ครับ พี่แสบไปไหนเหรอครับ”
“อืม พ่อบอมบ์ก็ไม่รู้เหมือนกัน นี่ตามหายังไม่เจอเลย พี่เอม เจอลูกผมบ้างไหม”ผมมาจอดที่บ้านพี่เอมสาวใหญ่วัย ๕๐ ซึ่งแกมีหลานรุ่นราวคราวเดียวกับลูกผมและลูกผมชอบมาเล่นแถวนี้บ่อยๆ
“เอ เมื่อกี้พี่เห็นพากันขี่จักรยานไปร้านค้าน่ะ”
“ขอบคุณมากครับพี่”ผมก้มหัวนิดหน่อยแล้วขับมอไซด์ไปอีกซอยไปที่ร้านค้า
“พ่อบอมบ์ครับ ตะวันอยากทานขนม”จอดมอไซด์หน้าร้านค้า เจ้าตัวป่วนรีบอ้อนผมทันที
“พี่ติ๋ว เห็นลูกผมไหม”
“เพิ่งจะออกจากร้านพี่ไปเมื่อกี้นี่เอง ไงสุดหล่อ แม่ฟางอยู่บ้านลูก”
“อยู่ครับ ยาย แม่ฟางทำกับข้าวให้ตะวันทานด้วย”
“อื้ม แม่ฟางทำอะไรเหรอครับลูก”พี่ติ๋วเดินมาลูบหัวหลานเบาๆ
“แม่ฟางทำไข่เจียวครับ พ่อบอมบ์น้องตะวันอยากทานขนม”
“หืม หนูยังไม่ทานข้าวเช้าเลยนะ ทานข้าวก่อนเดี๋ยวค่อยทานขนม แต่ถ้าไม่ทานข้าวแล้วทานขนม ฟันจะผุ จะมีหนอนด้วย”
“ฟันของน้องตะวันไม่ผุ นี่”ตะวันหันมายิงฟันให้ผมดู
“แปรงฟันยังเนี่ย”
“แปรงแล้วครับ วันนี้ตะวันแปรงเองด้วย ตะวันเก่งไหมพ่อบอมบ์”
“หูย เก่งมากเลยลูก เป็นหนุ่มแล้วล่ะสิ แปรงฟันเองได้แล้ว”พี่ติ๋วลูบหัวตะวันเบาๆ
“ครับ เก่งมาก”
“เย้ๆ”เด็กน้อยชูไม้ชูมือดีใจ “พ่อบอมบ์ ตะวันอยากทานอันนั้น”
“หึหึ เดี๋ยวแม่ฟางก็ดุพ่อหรอก อ่ะๆ แค่ห่อเดียวพอนะ”
“แล้วพี่แสบ พี่ซ่า พี่ชาลี จะทานอะไรอ่ะพ่อบอมบ์”
“เดี๋ยวให้พี่ๆเขามาซื้อเอง”
“ก็ตะวันอยากซื้อให้”
“ไหนตังค์ล่ะ แม่ให้มากี่บาท”
“บ๋อแบ๋ ก็ตังค์พ่อบอมบ์ไง ตังค์พ่อบอมบ์เยอะ มีสีแดง สีเขียวด้วย”รู้ดีจริงไอ้ตัวเล็กเนี่ย สุดท้ายผมก็ต้องหยิบขนมมา ๔ ห่อครับ จ่ายตังค์แล้วอุ้มตะวันมาขึ้นรถ สตาร์ทมอร์ไซด์แล้วขับรับลมเบาๆกลับบ้าน ไปถึงบ้านเจ้าตัวดีทั้ง ๓ คนนั่งยิ้มแป้นอยู่ที่ใต้ถุนบ้าน
“เย้ พ่อบอมบ์กลับมาแล้ว”ชาลีลุกขึ้น “พ่อบอมบ์พาน้องตะวันไปเที่ยวเหรอครับ”
“เปล่า พ่อขับรถตามหาหนูอยู่ไง ไปไหนกันมา หึ๊”
“น้องแสบไปร้านป้าติ๋วมา พ่อบอมบ์มานั่งบนนี้ก่อน”เจ้าแสบตบที่แคร่ ผมอุ้มเจ้าตะวันลงจากรถแล้ววางบนแคร่ ก่อนจะทำหน้างงๆแล้วนั่งบนแคร่อีกคนตามคำสั่งของลูกชาย
“มีอะไรกันเหรอ”
“พ่อบอมบ์นั่งก่อน พ่อบอมบ์เอาขาขึ้นด้วย ขัดแบบนี้อ่ะพ่อบอมบ์”เจ้าแสบนั่งขัดสมาธิเป็นตัวอย่าง ผมก็อ๋อในใจ เจ้าลูกชายยังเรียกท่านั่งไม่ถูกอ่ะ ผมนั่งขัดสมาธิแล้วทำหน้างงๆกับลูกชาย
“เออ ทีหลังไปไหนต้องบอกพ่อหรือบอกคนในบ้านก่อนนะ ไม่ใช่หายไปแบบนี้”ผมดุลูกนิดหน่อย
“พ่อบอมบ์อ่ะ ก็น้องซ่าอยากเซอร์ไพรส์พ่อบอมบ์ไง”
“ใช่ๆน้องชาลีก็อยากซะไพรส์”
“น้องตะวันขอทานสไปรท์ด้วยนะพ่อบอมบ์”
“จะเซอร์ไพรส์อะไรพ่อ หืม”ผมยิ่งทำหน้าแปลกใจกับลูกชาย เจ้าซ่ายิ้มอย่างเดียวไม่พูดอะไรแล้วเอามือไขว้หลังตลอด จากนั้นทั้ง ๓ คนก็หันหลังใส่ผมแล้วหยิบของในถุงแบ่งกัน “ไหนดูซิ มีอะไรอ่ะลูก”
“นี่ไง”เจ้าแสบเอาพวงมาลัยซึ่งซ่อนไว้ด้านหลังชูออกมาก่อนที่ลูกๆทั้ง ๓ คนจะโผเข้ามากอดผม “วันนี้วันพ่อ น้องแสบรักพ่อบอมบ์นะ”
“น้องซ่าก็รัก รักมากๆๆๆ”
“ชาลีก็รักพ่อบอมบ์ รักเท่าบ้านเลย”ชาลีวาดมือไปในอากาศแล้วโผมากอดผมอีกคน
“น้องตะวันก็รักพ่อบอมบ์ด้วย เย้ๆ รักพ่อบอมบ์”ตะวันรีกซุกพี่ๆเข้ามานั่งตักผม กลายเป็นว่าตอนนี้ ๔ กุมารรุมกอดผมและหอมแก้ม ทำเอาผมยิ้มไม่หุบ เด็กๆยื่นพวกมาลัยให้ผม ผมก็รับไว้
“พ่อบอมบ์เซอร์ไพรส์จัง แล้วบอกรักพ่อเบิ้ลยัง แม่ภาด้วย คุณย่าด้วย แม่บิวด้วย”
“พ่อเบิ้ลครับ น้องแสบรักพ่อเบิ้ลนะครับ”
“พ่อเบิ้ลมาให้น้องซ่ากอดก่อน น้องซ่าจะบอกรักพ่อเบิ้ล”เจ้าแสบเจ้าซ่าตะโกนเสียงดัง ตอนนี้พี่เบิ้ลดูแปลงผักซึ่งอยู่ไม่ไกลจากตัวบ้าน พี่เบิ้ลหันมายิ้มหน้าบานเลยครับ
“หืม พ่อล้างมือแปบนึงลูก”
“ชาลีรักคุณย่า รักแม่ภา รักพ่อเบิ้ล รักพ่อบอมบ์ รักแม่บิว รักอาบูม รักอาตวง พี่ภีม พี่ภูมิ รักพี่ซัน รักแม่ฟาง รักทุกคนในบ้านเลย”ชาลีตะโกนเสียงดัง คิดชื่อใครได้ก็พูดออกมาหมดเลยครับ
“น้องตะวันก็รักคุณทวดด้วย”แม่ผมเดินยิ้มมาที่แคร่แล้วเด็กๆก็กรูกันเข้าไปกอด
“เจ้าลิงดื้อ กอดคุณย่าเบาๆนะเดี๋ยวคุณย่าเจ็บ”ผมพูดปรามไว้ก่อน
“ให้ย่าหอมแก้มคนละทีสิลูก”แม่ผมยิ้มไม่หุบยื่นหน้าไปหอมแก้มหลานๆคนละที
“น้องแสบรักคุณย่านะครับ”
“น้องชาลีรักคุณย่ามากๆ”
“น้องซ่ารักคุณย่ามากกว่า รักเท่าโลกเลย”
“น้องตะวันรักคุณย่าทวดเท่าอุลตร้าแมนเลย”
“มาๆ มาให้พ่อเบิ้ลกอดคนละที”พี่เบิ้ลเดินมาโอบกอดลูกชายผมรวมทั้งเจ้าตะวันคนละที “น้องตะวันบอกรักพ่อยังลูก”
“ยังครับ พ่อซันไปไหนไม่รู้ น้องตะวันไม่เห็นพ่อซันแต่เช้าเลยครับ”
“เหรอลูก อืมๆ เป็นเด็กดีกันทุกคนเลยนะเนี่ย คนที่รักพ่อแม่มากๆจะเป็นคนที่เจริญหนูรู้ไหม”
“ครับ คุณครูบอกว่า เด็กๆจะต้องไม่ดื้อกับพ่อแม่”เจ้าซ่าพยักหน้าแล้วพูดไปด้วย
“กับข้าวพร้อมแล้วจ๊ะหนุ่มๆ เดี๋ยวจะไปวัดแล้วเนี่ย”
“แม่ภา น้องซ่ายังไม่ได้กอดแม่ภาเลย แม่ภามาให้น้องซ่ากอดก่อน”
“แม่ตัวเหม็นนะลูก แม่ยังไม่ได้อาบน้ำเลย”
“ครับ งั้นแม่ภาไปอาบน้ำแล้วน้องซ่าจะกอดแม่ภา”
“บอมบ์อาบน้ำยังอ่ะ”พี่ภาถาม
“ยังเลยพี่ภา แม่อาบน้ำแล้วเหรอ”ผมถามแม่ซึ่งตอนนี้มีเจ้าตะวันนั่งอยู่บนตัก
“แม่อาบเช้าๆแบบนี้ไม่ไหวหรอกบอมบ์ อากาศมันเย็น ขึ้นไปอาบน้ำสิลูก เด็กๆก็คงไม่ต้องหรอกมั้ง หรือจะอาบ”
“อาบด้วย น้องแสบจะแต่งตัวหล่อๆไปวัด”
“น้องตะวันก็อยากอาบกับพ่อบอมบ์”
“ป่ะๆ ไปกันทุกคน แปบนึงนะพี่ภา”ผมอุ้มเจ้าตะวันขึ้นไปบนบ้าน จัดการแก้ผ้า ลูกผมตอนนี้โตแล้ว เจ้าแสบเจ้าซ่าก็ ๘ ขวบแล้ว เจ้าชาลี ๖ ขวบ ส่วนเจ้าตัวป่วนบ้านใกล้เพิ่งจะ ๓ ขวบ ดีหน่อยที่บ้านผมมีเครื่องทำน้ำอุ่น ผมอาบให้ลูกอย่างเร่งรีบ เด็กๆช่วยกันถูคนละไม้คนละมือเฮฮา พอลูกอาบเสร็จผมก็จัดการของตัวเองต่ออย่างรวดเร็ว ออกมาแต่งตัวแล้วลงไปด้านล่าง
ในตะกร้าหวายมีหม้อข้าววางอยู่ ส่วนอีกใบก็เป็นหม้อกับข้าวและผลไม้ ดอกบัวถูกพับอย่างสวยงามด้วยฝีมือของบิว แม่หยิบสไบผ้าไหมสีขาวมาพาดบ่าก่อนจะหย่อนขาลงจากแคร่แล้วสวมใส่รองเท้า พ่อเบิ้ลกับพี่ภาถือตะกร้ากับข้าวไปที่รถก่อนแล้ว เด็กๆ ใส่รองเท้าเรียบร้อยเตรียมพร้อมจะไปวัดทำบุญเนื่องในวันพ่อ ผมล็อกประตูบ้านและสำรวจความเรียบร้อยอีกครั้งก่อนจะขึ้นไปบนรถเป็นสารถี
“ฟาง ลูกยังอยู่กับพี่นะ จะไปพร้อมกันหรือตามไปทีหลัง”ผมจอดรถหน้าบ้านฟาง ลดกระจกลงแล้วตะโกนบอกฟางซึ่งนั่งอยู่ที่ม้าหินอ่อนหน้าบ้าน
“ไปก่อนก็ได้พี่บอมบ์ รอแม่กับพ่อก่อนก่อน เดี๋ยวฟางตามไป ตัวเล็กอย่าซนกับพ่อบอมบ์นะลูก”ฟางเดินจากหน้าบ้านมาหาผมที่รถ
“ครับแม่ฟาง แม่ฟางรีบตามไปไวๆนะ”เจ้าตัวป่วนไต่มานั่งที่ตักผมเพื่อคุยกับแม่ของตน
“ครับผม”ฟางลูบหัวลูกชายก่อนที่ผมจะปิดกระจกแล้วขับรถไปที่วัด วันนี้ไปสายมากเลยครับ ตอนนี้ก็ ๘ โมงหน่อยๆแล้ว ไปถึงวัด ๘ โมงครึ่งพอดี พิธีการยังไม่เริ่มขึ้น แต่มีพระมานั่งรอหลวงพ่อ และญาติโยมก็เต็มศาลา
“คุณยายสวัสดีค่ะ”พอแม่ผมเดินเข้าไปในศาลาคนที่รู้จักมักคุ้นก็ยกมือไหว้ แม่ผมเป็นคนกว้างขวางครับทั้งตำบลไม่มีใครไม่รู้จัก
“จ้า สวัสดีลูกไหว้พระเถอะลูก”หลายคนทักทายแม่ผมบ้าง พี่เบิ้ล พี่ภา ผมกับบิวถือตะกร้าคนละใบเดินค้อมตัวไปหาที่นั่งว่างๆ จากนั้นก็กราบพระประธานแล้วนั่งพับเพียบรอ
“ไอ้เสือน้อย ไปนิมนต์หลวงพ่อไปลูก”หลวงลุงซึ่งนั่งอาสนะรองลงมาจากหลวงพ่อพูดกับผมด้วยเสียงแหบๆ ผมคลานเข้าไปใกล้ๆ คุกเข่าพนมมือ
“ครับ”
“ไปนิมนต์หลวงพ่อไปลูก ใกล้ถึงเวลาแล้ว”หลวงลุงวางมือบนหัวผมแล้วยิ้มบางๆ ผมก้มกราบที่ตักหลวงลุกแล้วค่อยๆลุกออกไป หลวงลุงนี่อายุ ๙๗ ปี แล้วนะครับ อายุมากกว่าหลวงพ่อ ๓ ปีแต่พรรษาน้อยกว่า ท่านเคยเป็นพรานป่าแก๊งค์เดียวกับหลวงพ่อและพ่อของผม ตอนนี้หลวงลุงกับหลวงพ่อยังแข็งแรงเหมือนคนอายุ ๖๐ ผมเดินไปที่กุฏิหลวงพ่อ หลวงพ่อกำลังครองจีวรอยู่พอดี
“อ้าว มาพร้อมหน้าพร้อมตาแล้วเหรอลูก ไปๆ”หลวงพ่อจับที่แขนผมเดินลงจากกุฏิ
พอไปถึงศาลา หลวงพ่อนั่งลงบนอาสนะจากนั้นพิธีจึงเริ่มขึ้น ผมไม่ได้เป็นมรรคทายกนะครับ มีน้ามีซึ่งเป็นมรรคทายกประจำวัดพาชาวบ้านที่มาทำบุญกล่าวบูชาพระรัตนตรัยและอื่นๆ ตามลำดับพิธี เจ้าตัวเล็กทั้ง ๔ คนดูจะสงบเสงี่ยมมากเวลาเข้าวัด จนมาถึงช่วงตักบาตร ซึ่งจะมีบาตรวางไว้บนโต๊ะยาวบริเวณท้ายๆศาลา หลังจากที่พระสวดมนต์เสร็จชาวบ้านจึงนำอาหารไปใส่บาตร โดยเรียงแถวใส่เป็นลำดับ เด็กๆจะตื่นเต้นเป็นพิเศษ ไปรอเข้าแถวตักบาตร ผม พี่เบิ้ล และบิวถือถ้วยข้าวซึ่งแบ่งใส่ถ้วยอีกทีหนึ่ง โต๊ะซึ่งวางบาตรอยู่สูงเลยหัวลูกชายผมไปหน่อยหนึ่งทำให้ตักข้าวใส่บาตรไม่ถึง ผมอุ้มเจ้าแสบ พี่เบิ้ลอุ้มเจ้าซ่า บิวอุ้มเจ้าชาลี แล้วให้เด็กๆค่อยๆใส่บาตร ส่วนแม่ผมกับพี่ภาเดินตามหลังหลานๆ และตามด้วยไอ้ซันซึ่งอุ้มลูกชาย ส่วนฟางก็ถือโถข้าวคอยจับมือลูกชายให้ตักข้าวใส่บาตร
“หลวงตาครับ วันนี้น้องแสบบอกรักพ่อบอมบ์ด้วย”จังหวะที่นั่งรอคนอื่นเข้าแถวตักบาตรแก๊งค์ป่วนเมืองก็ไปรุมหลวงพ่อ ไปยืนเกาะอาสนะ
“น้องซ่าก็บอกรักพ่อบอมบ์ พ่อเบิ้ล น้องซ่าบอกรักแม่ภากับคุณย่าด้วยครับหลวงตา”
“อืม ดีแล้วลูก เป็นเด็กดีรักพ่อแม่ เชื่อฟังพ่อแม่ โตไปก็เป็นคนดีของสังคม”หลวงพ่อลูบหัวแก๊งลิงดื้อ
“น้องชาลีก็บอกรักพ่อบอมบ์ด้วยครับหลวงตา และน้องชาลีก็รักหลวงตาด้วย”เจ้าชาลีเอาหน้าไปแนบกับขาของหลวงพ่อเอามือกอดเบาๆ หลวงพ่อลูบหัวด้วยความเอ็นดู
“เก่งๆ ลูก ลูกๆคนไหนที่กตัญญูรู้คุณพ่อแม่ คนนั้นมีแต่จะเจริญนะลูกนะ”
“น้องแสบก็รักหลวงตา หลวงตาอยู่กับน้องแสบนานๆนะ”เจ้าแสบทำสายตาออดอ้อน
“ใช่ๆ ปีหน้าน้องซ่าจะบวชเณรอีก น้องซ่าอยากฟังนิทานกับหลวงตา”เจ้าซ่าเอาบ้าง อ้อนเก่ง เมื่อเมษาที่แล้วเจ้าตัวป่วนได้บวชเณรภาคฤดูร้อน ดูทั้งคู่จะติดอกติดใจเป็นพิเศษ พอถึงกำหนดสึกนี่ไม่อยากจะสึก
“น้องชาลีก็อยากบวชเหมือนพี่แสบ พ่อบอมบ์ครับ ปีหน้าน้องชาลีจะบวชเณรเหมือนพี่แสบพี่ซ่าได้ไหมครับพ่อบอมบ์”เจ้าชาลีหันมาถามผม
“ได้สิลูก ปีหน้าก็ ๗ ขวบแล้วนี่”
“เย้ ปีหน้าน้องชาลี ๗ ขวบ หลวงตาน้องชาลีจะบวชเณรครับ”ดีอกดีใจยกใหญ่
“หลวงตา ตะวันก็อยากบวชกับพี่แสบพี่ซ่า”
“โอ้ ดีๆ เดี๋ยวหลวงตาจับบวชให้หมดเลย ตะวันกี่ขวบแล้วลูก”
“แม่ฟางน้องตะวันกี่ขวบครับแม่ฟาง”
“๓ ขวบ เข้า ๔ ขวบค่ะหลวงตา”
“อ้าวเรอะ ยังให้บวชเณรไม่ได้น่ะสิ เอ้า ไม่เป็นไร เดี๋ยวหลวงตาจับโกนหัวนุ่งขาวห่มขาวให้แล้วกัน ให้มาเป็นเด็กวัด หึหึหึ”หลวงพ่อพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ถ้าเป็นผมตอนเด็กๆนะ กลัวผีครับ ผมเคยบวชเณรภาคฤดูร้อนตอนป.๖แล้ว บวช ๒ ครั้งครับ ตอนจบป.๖และตอนเรียนม.๑จะขึ้นม.๒ จากนั้นก็ยิงยาวเลย เด็กๆคุยจ้อกับหลวงพ่อจนคนทั้งศาลาตักบาตรเสร็จ จากนั้นจึงเป็นพิธีถวายภัตตาหารเช้า แล้วพระสงฆ์ก็ฉันเช้าจนเสร็จเรียบร้อยจากนั้นก็กรวดน้ำรับพร ส่วนอาหารเอามาทำบุญที่เหลือจากพระสงฆ์ฉัน พระท่านก็อนุญาตให้ชาวบ้านเอามากินได้ แบบนี้แหละครับบรรยากาศทำบุญแถวบ้านนอก ชาวบ้านส่วนใหญ่เวลาทำบุญก็จะยังไม่กลับบ้านทันที รอพระฉันเสร็จแล้วก็มาตั้งวงกินข้าวที่เหลือจากพระฉัน
เกือบเที่ยงวันพวกเราก็กลับบ้านกันครับ ผมเอาดอกไม้ไปไหว้รูปพ่อ ทั้งพ่อของแผ่นดินกับพ่อที่ให้กำเนิดครับ
ตอนเย็นเด็กๆนั่งมานั่งรุมล้อมกันที่หน้าจอคอม
“อาบูมมมมมมมมมมมมมมมมมม”ชาลีลากเสียงยาวเมื่อหมวดบูมปรากฏที่หน้าจอ
“ครับตัวเล็ก อาบูมเพิ่งเลิกงาน ยังไม่นอนอีกเหรอ อาบน้ำกันยัง”
“อาบแล้วครับ อาบูมวันนี้น้องซ่าบอกรักพ่อบอมบ์ด้วย แล้วพ่อบอมบ์ก็พาน้องซ่าไปทำบุญ”
“ครับ คนเก่ง”
“น้องแสบซื้อพวงมาลัยไหว้พ่อบอมบ์ด้วยแหละอาบูม”
“โอโห ไปซื้อที่ไหนอ่ะ”
“น้องแสบให้ป้าติ๋วซื้อมาให้ แล้วน้องแสบก็เซอร์ไพรส์”
“ใช่ๆ น้องซ่าก็เซอร์ไพรส์พ่อบอมบ์”
“ชาลีบอกรักพ่อบอมบ์ใหญ่เท่าบ้านเลยอาบูม ใหญ่เท่านี้เลย”ชาลีกางแขนกว้างๆ
“เก่งๆ เป็นเด็กดี เดี๋ยวอาให้รางวัล”
“อาบูมๆ แล้วอาบูมบอกรักพ่อบอมบ์รึยัง”เจ้าซ่าถามแทรก ผมถึงกับขำ ไอ้เด็กดื้อเอ๊ย
จบแล้วครับสำหรับตอนพิเศษ
-
บิวคือใคร ข้องใจมากกกกกกกก :hao4:
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
เด็กๆฉลาดและเก่งมากๆทุกคนเลย
ครอบครัวสุขสันต์มากๆ
:mew1: :L2:
-
อาบูมเขาต้องบอกรักพ่อกันสองคนลูก อิอิ
-
:L1: :pig4: ตอนพิเศษรับวันพ่อ เด็กๆ น่ารักมากกกกกกก
-
ขอบคุณมากครับสำหรับตอนพิเศษ
อยากมีลูกบ้างจังนะ
-
ครอบครัวสุขสันต์ ^^
-
แก๊งค์ตัวป่วนครบทีมแล้ววววว :hao7:
-
:hao4: :hao4: :hao4: :hao4: :hao4: :hao4:บิวเป็นใครอะงง :hao4: :hao4: :hao4: :hao4: :hao4:
-
.
.
.
บิว บิว บิว อีกแล้วววววว :katai1:
โผล่มาหลายตอนมาก
หรือว่าเป็นเมียใหม่พี่บอม แม่ของหนูชาลีใช่เปล่า
ไม่เอาๆ ไม่จริ๊งงงงงง :o12:
(บ้าแล้วกู)
-
สไปร์ทพ่อบอมกันสี่คนเลย เอิ๊กๆ
-
เด็กๆน่ารัก มีเซอร์ไพรทพ่อบอมบ์ด้วยพวงมาลัย
-
ขอบคุณ :)
-
บิวเนี่ยแม่น้องชาลีใช่ไหมแต่ว่าท่านได้แต่ใดมา
-
ขุ่นพี่คะ หนูอยากอ่านเฮียหินอ้ะ เอามาลงหน่อยจิ :mew1: :impress2: :impress3: :m13: :oni2: :o11:
-
บิวอยู่ในบ้านด้วย? หมายความว่าไง
แล้วชาลีอีก
อ้ากกก. อย่าบอกน้าว่ามีคนใหม่
-
งง ที่บิวโผล่มาแล้วหายไป
-
เด็ก ๆ น่ารักเกิ๊น .. อยากมีแบบนี้บ้างจัง :mew1:
ขอบคุณครับ
-
แหงะ บิวโผล่มาอีกละ คราวนี้อยู่ด้วยกันด้วยอ่ะ
อ๊าก อยากรู้วววว เค้าเป็นญาติกันใช่ม๊ายยย (ใช่นะ ใช่สิ)
-
บอกได้ปะชาลีลูกใคร บิวเป็นอะไรกะบอม ลุ้นนะนี้ ขอบอก
-
บอกได้ไหมคะะะ
ข้องใจมากกกก
ฮือออออออออออ
:m15:
ปล. เด็กๆโคตรน่ารักกก ชอบมากกกก อยากฟัดทั้งหมดเลย
-
แม่บิวนี่แม่ชาลีสินะ ไม่อยากคิดว่าเป็นเมียบอมบ์ จะเป็นเมียของภูมิหรือภีมได้ไหมนี่?
หมวดบอมบ์อยู่ห่างกันออกไป อย่าบอกนะว่าเลิกกัน :mew2:
-
ใช่ใครรู้ช่วยบอกที เดี่ยวนอนไม่หลับ สงสารน้องบูม
-
เข้าใจจร้าว่ามันจะไม่มีอะไร(หรือเปล่า??)
แต่ขอเหอะช่วยเอาชะนีบิวผู้(ไม่)น่าสงสารออกไปไกลๆสักที
อย่าโกรธเราน้าเราแค่อินไปหน่อย... แต่ความรู้สึกขัดแย้งมันห้ามไม่ได้จริงๆ
สิ่งที่เราเกลียดเธอก็คือ...
เธอทำให้เรื่องนี้ออกแนวนอมอลทุกครั้งที่เธอโผล่ออกมา พ่อบอม แม่บิว ลูกๆไง สะท้านทรวงเราดีเหลือเกิน
ทั้งๆที่ในใจเราอยากจะให้หมวดบูมมีความสำคัญกว่าการที่จะเป็นอาบูม สำคัญให้มากกว่าแม่บิว..
เธอทำให้ไอ้บอมไขว้เขว แล้วก็ให้ความสำคัญกับเธอในระดับหนึ่ง(คหสต นะ)ไม่งั้นคงไม่เห็นใจอะไรขนาดนี้ หึหึ
เธอทำให้หมวดบูมของเรากลายเป็นตัวประกอบ ...(คหสต)ก็ครอบครัวสุขสันต์ไงฮ่าๆ หมวดบูมอยู่คนละโลกทุกทีที่มีบทเธอ
แล้วหมวดบูมก็ดูจะเป็นมือที่สามของเธอกับไอ้บอมที่รักกันเหลือเกิน....
ถึงจะไม่ได้รัก ไม่ได้ชอบ แต่อยู่กันแบบนี้ มันก็นะ อืมม...(คหสต) หรือรักกัน ชอบกัน อันนี้ไม่รู้ ถ่านไฟเก่าครุหรือเปล่า??ไม่รู้
เธอไม่ได้ผิดอะไร แต่มันผิดที่คนอ่านอย่างเรา อ่านแล้วทนไม่ได้นี่แหละ...>>ชะนีต้องเจียมตัวนะคะ..ไม่ใช่อยากจะเป็นแม่ของเด็กทุกคน หรือเพราะบอมใจดีเกินไป เลยยกหน้าที่ แม่ของลูกๆ นี้ให้เธอซะเลย..เปรมล่ะสิ
ขอโทษที่แสดงความคิดเห็นแบบนี้น้า...ฮ่าๆๆ มันอึดอัด ไม่ว่าจะกี่ครั้งก็อึดอัด.. อินจัด อยากจะฆ่าชะนีบิว..ววว
แต่คนอ่านคนนี้ก็ติดตามต่อไปนะคะ จนจบ ต่อภาคสองภาคสามเลย ฮ่าๆ แต่ขอได้มั้ยคะ ชื่อนี้ บิว>>อย่าเอามาอีกเลย...
อาจจะไม่ค่อยเข้าใจความรักแบบ สามเรา รักกับอีกคน แต่ก็อยู่กับอีกคนแบบนี้ สักเท่าไร..แต่หวังว่าจะมีความสุขกันนะ...
ทั้งหมดเป็น คหสต... อย่าว่าเราน้า..เราก็แค่คิด อิอิ
-
สุขสันต์วันพ่อนะ สองแสบ มีพ่อสองคนนี้น่าสนุกดีแท้ 55555555555
-
ขำตรงประโยคสุยท้าย :laugh: :laugh: :laugh:
-
ครอบครัวน่ารักมาก
แต่ว่าบิวนี่แม่ชาลีใช่ป่ะ
คือว่า คงไม่ใช่เมียบอมบ์ใช่ไหมอ่ะ
อาจจะเมียภูมิหรือภีมหรือเปล่า พยายามคิดในแง่ดีสุดๆแหละ
เมื่อไรจะเฉลยอ่ะ อยากรู้ แต่ไม่ค่อยชอบชะนีนะเนี่ย
-
บิว คือแม่ของชาลีค่ะ พอดีได้อ่าน ก่อนคุณเมฆจะ repost แต่มีที่มายังไง
เดี๋ยวรอคุณเมฆเฉลยเองดีกว่า 555555
-
แม่น้องชาลี เมียอาคุณบอม เรอะ มาได้ไง ไม่อยากคิดว่าบอมนอกใจบูม
-
o13 o13 o13
-
:katai4: บิวคือใคร แล้วตอนพิเศษบูมก๊ไม่ค่อยมีบทเลย แม่บิวคือไผผผผผ
-
แสบ....สมชื่อ น่าร้ากกกก
-
รักเด็กๆจังเลยยยย
บิวคือใคร :ling2:
-
ตอนที่ ๗๗ คนข้างกาย
“เฮ้ยทหาร มาช่วยเก็บข้าวของก่อน ใครที่ยังว่างๆอยู่มาช่วยกันก่อน”
“แยกส่วนไว้นะ ส่วนไหนจะไปคืนที่ไหน เอานี่เครื่องครัวของกองร้อย”
“อู๊ดๆ ขึ้นไปแก้เชือกให้จ่าหน่อยซิ”
“ไอ้กุ๊ก ไอ้ห่า โยนเบาๆสิวะ โยนแบบนี้ข้าวของก็พังพอดี”
“อีหนู ไหนลังเมื่อกี้เอาไปไหนแล้ว”
“เฮ้ยทหาร ไปเรียกเพื่อนมาอีกสัก ๕ คนซิ”
เสียงดังจากหน้ากองร้อยที่ต่างคนต่างสั่ง ตางคนต่างช่วยเหลือเจอจานซึ่งกันและกัน กลับมาถึงกองพันก็บ่าย ๓ แล้ว จากนั้นเอาปืนไปคืนเอาของไป ยังไม่ได้ทำอะไรเลยครับ เราก็มาช่วยกันเก็บข้าวของอุปกรณ์ที่ออกฝึก
เราจัดการเคลียร์ของกันอยู่ ๓ วันเหมือนที่เคยทำครับ จากนั้นก็ปล่อยให้ลาพักผ่อนจัดลำดับล็อก ใครได้ล็อกลาล็อกแรกก็ดีใจกันไป ส่วนใหญ่จะเป็นรุ่นพี่ รุ่นน้องก็ต้องรอล็อกที่ ๒ ส่วนผมผู้กองไม่ถามครับ อยากจะไปก็ไป อยากกลับวันไหนก็บอก แต่ผมก็ไม่ได้เอารัดเอาเปรียบใครหรอกครับ แค่ขอลาล็อกแรก ซึ่งได้คนละ ๑๕ วันเท่ากัน ผมคงเอาแค่นี้ ตอนเย็นผมเลยรีบแต่งเนื้อแต่งตัวแล้วลากลับบ้าน
“เฮ้ย ไอ้ตัวเล็กมาเมื่อไหร่อ่ะ”ไปถึงบ้านพี่เบิ้ลผมตกใจเลยครับเพราะลูกชายตัวดีของผมนั่งเล่นของเล่นหน้าสลอนอยู่ที่ห้องรับแขก โดยมีไอ้ภีมเป็นคนชวนเล่น เจ้าตัวเล็กเจอหน้าผมก็กระดี๊กระด๊า
“อ๊า”เจ้าแสบโยนลูกบอลใส่ผมแล้วรีบลุกขึ้นมาตบไม้ตบมือวิ่งมาหาผม
“หูย มาเมื่อไหร่อ่ะ มาให้พ่อหอมแก้มหน่อย”ผมคว้าเจ้า ๒ ลิงมากอดรัดฟัดเหวี่ยงหอมแก้มกะเอาให้ช้ำเลยทีเดียว
“บำๆ”ยังบำๆเหมือนเดิมเลยครับ ตอนนี้ลูกผม ๑ ขวบแล้ว เพิ่งจะผ่านไปไม่กี่วันนี่เอง เสียดายไม่ได้จัดงานวันเกิดให้
“คิดถึงอ่ะ คิดถึงพ่อไหม”ผมมองหน้าลูก เจ้าแสบวิ่งไปหาไอ้ภีมที่นั่งพิงกับโซฟา บนตัวโซฟามันไม่นั่งนะครับ มันนั่งกับพื้นแล้วพิง “อ้าว ไม่คิดถึงกันเหรอ”
“ฮ่าๆๆ โดนลูกเมินซะแล้ว”ไอ้ภีมมันหัวเราะเสียงดัง
“บี”เจ้าซ่าตบไม้ตบมือแล้วเดินไปไต่ไอ้ภีม ส่วนไอ้พี่ชายตัวดีก็หยอกน้องงุ้งงิ้ง หัวเราะถูกอกถูกใจเชียว
“แม่ สวัสดีครับ”ผมเดินไปที่ครัวเพราะได้กลิ่นหอมๆของกับข้าว ว้าว แกงขี้เหล็ก นานๆได้กินที แกงขี้เหล็กนี่ใส่ปลาแห้งหรือไม่ก็หมูแดดเดียวมันจะอร่อย เพราะปลาหรือหมูมันจะออกเค็มๆ ที่จริงใส่อะไรก็อร่อยนะครับ มันอยู่ที่ฝีมือ
“อืม เป็นไงบ้างลูก เหนื่อยไหมไปฝึกคราวนี้”
“สนุกดีแม่ ไม่ค่อยหนักมาก แล้วนี่ไม่มีใครอยู่บ้านเลยเหรอแม่”
“พี่ภากับพี่เบิ้ลของแกไปงานอะไรสักอย่างนี่แหละ แม่จำไม่ได้ ดูอ้วนขึ้นไปไหมลูก”แม่มองผมตั้งแต่หัวยันปลายเท้าเลยทีเดียว
“เหรอแม่ ยังไม่ได้ชั่งเลย คราวทีแล้วชั่งไปหนัก ๘๐ กว่าๆ ตอนนี้ไม่รู้เหลือสักเท่าไหร่ อ้วนจริงเหรอแม่ บอมบ์ว่าเนื้อแน่นขึ้นมั้ง”
“อื้ม แม่ก็ไม่รู้สิ เห็นตัวใหญ่ขึ้นกว่าเดิมแม่ก็ว่าอ้วนแหละ ไปเปลี่ยนชุดเชิ๊ดให้เรียบร้อยไป หรือจะอาบน้ำอาบท่าเลยก็ได้”
“อาบมาแล้วแม่ งั้นเดี๋ยวบอมบ์ไปเปลี่ยนชุดก่อนนะ ภีม มีเสื้อให้ยืมใส่ไหม”
“เข้าไปในห้องไอ้ภูมิอ่ะอา เสื้อผ้าอาอยู่ในตู้มันไม่ใช่เหรอ”
“เออๆ แล้วนี่ไอ้ภูมิยังไม่กลับมาเหรอ”
“ยัง พาแฟนไปกินข้าวมั้ง กลับดึกๆนู้นแหละ”
ผมขึ้นไปเปลี่ยนชุดที่ห้องไอ้ภูมิ หยิบเสื้อผ้ามาใส่ เสื้อยืด กางเกงขาสั้น แล้วลงมาด้านล่าง มาดูลูกแปบนึงแล้วไปช่วยแม่ทำกับข้าว ลูกไม่ต้องเป็นห่วงอะไรมาก มีพี่ชายแสนรักคอยดูแลอยู่แล้ว พอถึงเวลากินข้าวเราก็มาตั้งโต๊ะ เจ้า ๒ ลิงนี่มาป่วนผมทันทีเลยครับ ผมจะกินข้าวก็ร้องขอกินกับผมด้วย ผมเลยต้องป้อน ไม่น่าเชื่อว่าลูกจะกินแกงขี้เหล็กเป็นครับ
“ลูกกินได้เหรอแม่”
“อือ ให้กินเถอะ อยู่บ้านแม่ทำอะไรกินก็กินตามแม่ นี่ยังกินน้ำพริกไม่ได้ ถ้ากินได้นี่กับข้าวไม่เหลือแน่นอน”
“ชอบฝีมือย่าทำกับข้าวอ่ะ ภีมอยากกลับไปอยู่ที่ต่างจังหวัดเลยนะเนี่ย”ไอ้ภีมชมฝีมือทำกับข้าวแม่ผม ไอ้ภีมไอ้ภูมิ ๒ พี่น้องมันกินได้ทุกอย่าง จิ้งหรีด ตั๊กแตน ปลาร้าปลาจ่อม มันกินหมดครับถึงแม้ชีวิตส่วนใหญ่มันจะโตมากลับเมืองหลวงก็ตามที ที่มันกินอาหารพวกนี้เป็น เพราะตั้งแต่มันเด็กเล็กๆ พี่เบิ้ลชอบเอาลูกไปให้แม่ผมเลี้ยงช่วงปิดเทอมครับ ไม่เฉพาะพี่เบิ้ล พี่น้อยพี่นิดก็เอาลูกๆไปให้แม่ผมเลี้ยงช่วงปิดเทอม ตอนนั้นบ้านผมครึกครื้นมาก พอเขาเปิดเทอมผมก็เหงาครับ เพราะทุกคนต้องมาเรียนที่กรุงเทพ พี่เบิ้ลเคยจะพาผมมาเรียนที่กรุงเทพนะ แต่ผมติดพ่อกับแม่มากกว่าครับ เลยเรียนที่บ้าน แต่ญาติๆเราไม่ค่อยห่างกันหรอกครับ จะมีปฏิสัมพันธ์กันตลอด กินนอนด้วยกัน พ่อแม่ผมนี่ขี้คร้านจะเลี้ยงลูกๆหลานๆเลยครับ มันเจี๊ยวจ๊าวจริงๆ
กินข้าวอิ่มแล้วผมเก็บกวาดแล้วก็มานั่งหยอกกับลูก คุยกับแม่ไปด้วยครับเล่าเรื่องไปฝึกในป่า ส่วนไอ้ภีมก็นั่งดูทีวีไป หยอกน้องไป บางทีก็หันมาคุยกับผม จนเวลา ๓ ทุ่ม เจ้าแสบเจ้าซ่าดูท่าจะไม่ไหวแล้วผมจึงอุ้มไปเช็ดเนื้อเช็ดตัวอีกครั้งหนึ่ง ไม่ได้อาบน้ำให้เพราะแม่บอกว่าอาบน้ำให้ลูกผมตั้งแต่ ๖ โมงเย็นแล้ว ผมอุ้มลูกเข้าไปในห้องนอน เทนมใส่ขวดให้ลูกแล้วก็ไปหยิบนิทานมาอ่านให้ฟัง ผมอ่านไปเรื่อยๆ เอารูปให้ลูกดูบ้าง คุยไปบ้าง ลูกผมก็ไม่ยอมหลับซักที จนนมหมดขวดและนิทานจบพอดี พอนิทานจบเท่านั้นแหละครับ เจ้าตัวเล็กเอาขวดนมออกจากปากแล้วก็หลับไปทันที เออ เก่งจริงลูกกู
ผมต้องตื่นแต่เช้าเพราะเจ้าลูกชายขึ้นมาปีนป่ายที่ตัวผม ตื่นก่อนผมซะอีก ผมจะนอนต่อก็ไม่ไหวเจ้าลูกชายไม่ยอมเลยต้องลุกขึ้นมานั่งหยอกล้อแล้วก็ผลัดเปลี่ยนผ้าอ้อม จนเวลา ๖ โมงพาไปอาบน้ำ ตอนอาบน้ำนี่อาบน้ำอุ่นให้ครับ ถึงแม้จะอยู่ในช่วงหน้าร้อนก็ตามแต่ไว้ใจกับฟ้าฝนไม่ได้หรอก อาบน้ำอาบท่าให้ลูกเสร็จผมก็อุ้มออกนอกบ้าน วันนี้จะพาลูกไปเดินเล่นครับ
“จะพาลูกไปไหนแต่เช้าอ่ะลูก”แม่ผมถาม
“พาไปสวนสาธารณะอ่ะแม่”
“อือ อย่ากลับมาสายแล้วกัน จะได้กินข้าวกินปลา”
“ตัวเล็กรีบตื่นจัง จะไปไหนเหรอ”ไอ้ภูมิลงมาจากห้องของตัวเอง
“บู”เจ้าซ่าชี้นิ้วไปที่ไอ้ภูมิ
“พาไปเดินเล่นน่ะ ไปด้วยกันไหม”
“ไม่ทันแล้วละอา ฮึ่บ ย่าให้ภูมิช่วยอะไรไหม”
“ไม่ต้องหรอกลูก ไปอาบน้ำอาบท่าไป จะได้รีบไปทำงาน”แม่ผมตื่นแต่เช้ามาก็เข้าครัวเลยครับ แต่ไม่ได้ทำคนเดียวนะ มีพี่ภาคอยมาช่วยครับ ผมอุ้มเจ้าตัวเล็กไปที่ลานจอดรถ แล้วเดินเอาคาร์ชีทมาติดตั้งที่เบาะหลัง จับเจ้าตัวเล็กนั่งแล้วรัดเข็มขัด ดีนะที่ลูกไม่งอแงไม่ค่อยดิ้น ขับรถประมาณ ๓๐ นาทีก็มาถึงสวนสาธารณะแห่งหนึ่ง หาที่จอดรถได้แล้วก็อุ้มลูกพาไปเดินเล่น
ตอนเช้าๆแบบนี้มีผู้คนหลากหลายมาวิ่งออกกำลังกายกันครับ ตั้งแต่เด็กหนุ่มวัยรุ่นจนถึงคนแก่หัวหงอกหัวดำเลยทีเดียว เสียงนกเสียงกาดังแว่วมาบวกกับอากาศที่สบายๆ ทำให้รู้สึกสดชื่นมาก เจ้าตัวเล็กพอผมวางลงกับพื้นดินนี่ร่าเริงกันเชียวครับ วิ่งตบไม้ตบมืออย่างมีความสุข ผมเลยเก็บโอกาสเล็กๆถ่ายรูปเจ้าลูกชายแล้วก็พาเดินเล่น ชี้นกชี้ไม้พาดูนู้นนี่ตลอด ไม่รู้ว่าลูกถามอะไรบ้างแต่ก็พูดให้ลูกฟังว่ามันเป็นแบบนั้นแบบนี้ แล้วเจ้าตัวดีก็เหมือนจะรู้เรื่องด้วยครับ
“หิวข้าวยัง”ผมถามเจ้าตัวเล็กที่นั่งยองๆอยู่ริมคูน้ำ
“อือ”อือแต่ส่ายหน้านี่นะ
“ไม่หิวเหรอ”
“อ๊า”แล้วก็ไม่สนใจผมครับ พากันลุกขึ้นแล้วไปวิ่งเล่น ผมก็เดินตามแบบใกล้ชิด บางทีก็จับตัวไม่ทันบ้างเพราะจับคนพี่ แต่คนน้องก็แผล็วไปนู้นแล้ว วุ่นวายกันพอสมควรครับ แต่สนุกดี ผมชอบที่ลูกซน ถึงจะเหนื่อยก็ตามทีเถอะ แต่เขาว่าเด็กซนคือเด็กฉลาด
เราเดินเล่นกันจนแดดเริ่มแรงขึ้นเรื่อยๆ ผมรู้สึกหิวข้าวแล้วล่ะสิเพราะตอนนี้มันก็ ๗ โมงกว่าๆแล้ว แต่ลูกผมยังร่าเริงบันเทองใจวิ่งเล่นแบบไม่มีเหน็ดมีเหนื่อย ผมนี่เหงื่อชุ่มหลังแล้วครับ
“แสบ ซ่า พอก่อนได้แล้วไหมลูก ไปกินข้าวก่อน เดี๋ยวคุณย่ารอนานนะ”ผมพูดกับลูกที่กำลังดึงใบไม้เล่น
“บำๆ”
“ครับ ไปกินข้าวก่อนนะ หม่ำๆข้าวก่อน”
“บี”
“อื้ม ป่ะๆ ไปกินข้าวก่อน”
“อา วาๆๆๆ”อะไรของเขาก็ไม่รู้ครับผมคว้าคนพี่ได้แล้วก็คว้าคนน้องขึ้นมาอุ้ม เจ้าตัวเล็กยังซนชี้นกชี้ไม้ไป ผมเองก็อุ้มแล้วพาเดินกลับมาที่รถ
“ตัวเล็กไปเที่ยวไหนมา”พี่ภาถามเจ้าแสบเจ้าซ่า
“หือ บำๆ อ๊า”เจ้าตัวแสบส่งเสียง พี่ภารับไปอุ้มคนหนึ่ง ส่วนอีกคนอยู่กับผม จากนั้นแม่ผมก็เดินมาจากหลังบ้าน
“กว่าจะกลับมานะ แม่โทรหาก็ไม่รับโทรศัพท์อีก มันน่าตีเชียว แสบ ซ่า กินข้าวลูก”แม่เอ็ดผมแล้วหันไปสนใจหลาน จากนั้นก็ป้อนข้าวลูก แม่ป้อนก็ไม่ยอมกิน พี่ภาป้อนก็ไม่ยอม ส่ายหน้าอย่างเดียว มีการเดินมานั่งตักผมแล้วตีที่หน้าอกผม สุดท้ายผมเลยต้องมานั่งป้อนขาวลูก แต่เจ้าตัวเล็กไม่ได้นั่งนิ่งๆนะครับ เดินไปเดินมา พอกลืนข้าวเสร็จแล้วก็เดินมาหาผม
“แสบ ซ่า นั่งนิ่งๆก่อนสิ กินข้าวให้อิ่มก่อนค่อยเล่น”
“อำๆ”ฟังผมบ้างไม่ฟังบ้าง พอนั่งอยู่กับที่ก็จะแย่งช้อนแย่งชาม
“ตัวเล็ก ถ้าไม่นิ่งพอไม่พาไปเที่ยวนะ”ผมพูดขู่ เจ้าตัวดีมองผมหน้าแป๋วเหมือนจะรู้เรื่องแล้วยิ้มให้ผม ลุกขึ้นยืนอ้าปากจะกินข้าว เฮ้อ เหนื่อยจริงครับ เลี้ยงลูกนี่ไม่ใช่เรื่องง่าย “ทำไมลูกซนแบบนี้อะแม่”หลังจากป้อนข้าวอิ่มแล้วผมมานั่งถามแม่
“แค่นี้ยังน้อยไป แกตอนเด็กๆนี่พ่อแกยังเอาไม่อยู่เลย ซนกว่าลิงอีก”แม่พูด
“อย่าว่าแต่ลิงเลยแม่ ภาว่าฝูงลิงต่างหาก เจ้าฉัตร เจ้าอ้วน เจ้าอั้ม เจ้าโด่ง โอ๊ย คนโตก็พอคนโต คนเล็กนี่ก็วุ่นกันจริง เรียกว่าบ้านแตก”พี่ภาพูด
“จริงเหรอพี่ภา”
“พี่จะโกหกทำไมล่ะ เจ้าภูมิก็ยังเล็กๆเพิ่งจะ ๕ เดือน เจ้าภีมก็ขวบแล้ว บอมบ์กับเจ้าภีมนี่ตัวแสบ ทั้งอาทั้งหลาน ถ้ามารวมตัวกันเมื่อไหร่นะไม่ต้องเรียกว่าบ้านหรอก”
“ถูกของภา ทั้งดื้อทั้งซน บอกให้นั่งก็ไม่อยู่ บอกให้นอนก็ไม่เอา หยอกล้อกันฮาเฮกันไป”
“ฮ่าๆๆ จริงเหรอแม่”
“จริงสิ นี่ถ้ามีโอลิโอ”
“วีดีโอแม่”
“เออ ไอ้นั่นแหละ ลิโอลิเอออะไรของแกนั่นแหละ ถ้ามีนะแม่จะถ่ายไว้มาให้ดูเลยเชียว”นั่งฟังแม่เล่าถึงเรื่องราวตอนเด็กๆ แล้วจินตนาการตามไปด้วย ผมคงจะซนจริงอย่างที่แม่ว่าแหละครับ เพราะลูกผมนี่ก็ซนเอาการอยู่เหมือนกัน
สายๆไม่มีอะไรทำ ผมเลยชวนแม่กับพี่ภาไปเดินห้าง แม่ผมก็ใส่ผ้าถุงกับเสื้อแขนสั้นตามสไตล์คนแก่นะครับ ผมเคยสั่งตัดชุดดีๆให้แม่ แต่แม่จะใส่เฉพาะวันไปทำบุญเท่านั้น ไม่ค่อยเอามาใส่อยู่บ้าน ผมตัดไปเยอะนะครับ ชุดไหมทั้งนั้น แต่อยู่บ้านนี่แม่ผมนุ่งผ้าถุงกับเสื้อคอกระเช้า
มาที่ห้างใหญ่ใจกลางเมือง ผมอุ้มเจ้าตัวเล็กทั้ง ๒ ข้าง ไม่กล้าปล่อยลง เดี๋ยวเมื่อยค่อยวางลงแล้วกัน เราเดินกันอยู่พักหนึ่ง พี่พรพี่สะใภ้ของผมก็โทรหาพี่ภาแล้วชวนพี่ภากับแม่ไปไหนไม่รู้ครับ ผมเองด้วยความที่เจ้าตัวเล็กกำลังเพลินกับการดูข้าวของเลยไม่ได้ตามไปด้วย
ผมอุ้มลูกมาที่แผนกของเล่นเด็ก เจ้าตัวเล็กชี้นู้นชี้นี้ไปเรื่อยเลยครับ แต่ดีหน่อยที่ไม่ซนและไม่งอแง คงเห็นว่ามีคนเยอะมั้งเลยไม่กล้างอแงและซนกับผมมากเท่าไหร่ ผมมายืนดูของก็สเต็ปเดิมมีพนักงานมองผมแบบเหยียดๆ แหม ไอ้เราก็หัวเกรียนเพิ่งกลับมาจากการฝึก หน้าดำตัวดำ ล่ำยิ่งกว่ากรรมกรก่อสร้างซะอีก แต่มีบางคนที่ชอบหนุ่มล่ำสไตล์กรรมกรจะมาโฉบเฉี่ยว และก็มีครอบครัวพ่อแม่ลูกอ่อนมายืนซื้อของเลือกของให้ลูก
“ลูกชายหล่อนะครับ กี่ขวบแล้วเอ่ย”คุณพ่อมือใหม่วัยน่าจะเข้า ๔๐ แล้วล่ะกับภรรยาที่อายุมากกว่าผม อุ้มลูกสาววัยน่าจะ ๒ ขวบ คุณพ่อมือใหม่เดินมาทักทาย
“เพิ่งจะ ๑ ขวบได้ไม่กี่วันที่ผ่านมานี่เองครับ มาซื้อของเหรอครับ”
“อื้ม ใช่ครับ มาดูของให้ลูกสาวน่ะ เห็นเขาอยากได้ตุ๊กตา ว่าแต่คุณแม่ไม่ได้มาด้วยเหรอครับ”
“แฮะๆ เราแยกทางกันน่ะ”ผมยิ้มกว้าง ใครจะว่าเมียทิ้งผมก็ไม่อายหรอกครับ โดนเขาทิ้งเพราะทำเขาท้อง
“ขอโทษที่เสียมารยาทนะครับ ว่าไงหนุ่มน้อย มาซื้อของกับคุณพ่อเหรอ”
“บำๆ”เข้าตัวเล็กชี้มาที่ผม ส่วนเจ้าซ่าที่ทำตาใสแจ๋ว
“ตอบคุณลุงสิว่า มาซื้อของเล่นคับ”
“อั๊บ”เจ้าซ่าพูดได้แค่นี้แล้วก็ยิ้ม ส่วนเจ้าแสบก็พูดอะไรไม่รู้
“ลูกชายหล่อเชียวนะครับ นี่ผมก็ฝันนะว่าอยากจะมีน้องอีกสักคน ครอบครัวจะได้ดูครึกครื้น”
“งั้นก็ปั้มลูกดูสิครับ”
“เฮ้อ ก็คงได้แค่คิดแหละครับ นี่แฟนผมอายุ ๓๘ แล้ว ผมก็ ๔๕ ไปแล้วละ กว่าผมจะมีลูกสาวที่แสนจะน่ารักคนนี้ผมต้องรอมาตั้ง ๑๕ ปี”
“ขนาดนั้นเชียวเหรอครับ”
“ใช่แล้ว ผมกับแฟนเราแต่งงานกันมาปีนี้ก็ปีที่ ๑๖ แล้ว แฟนผมจบปริญญาตรีปั๊บ ผมก็รีบไปสู่ขอแล้วแต่งงาน ๔ ปีแรกเราก็ไม่ได้รีบเร่งจะมีลูกมีเต้านะครับ ก็คิดว่าคุมไว้ก่อนรอทุกอย่างให้มันพร้อม จนเข้าปีที่ ๕ การงานของผมเริ่มลงตัวผมกับแฟนเลยตัดสินใจจะมีลูก แต่เหมือนผมจะไร้น้ำยายังไงไม่รู้ ๑๐ กว่าปีเรียกว่าไม่มีเหตุการณ์อะไรน่าลุ้นเลยแม้แต่นิดเดียว ไปบนก็แล้ว ไปหาหมอหลายโรงบาล ทำหลอดแก้ว ทำกิฟท์ ทำทุกอย่าง แต่ลูกไม่ยอมมาเกิดกับครอบครัวเราสักที จนผมกับแฟนนั่งกอดคอร้องไห้ คิดว่าชาตินี้คงไม่มีลูกแล้วละ จนวันที่เรารอคอยมาถึง นางฟ้าตัวน้อยคงเห็นใจพวกเรามั้งครับ เลยมาอยู่กับเรา ๒ คน จริงไหมครับคนสวยของปะป๊า”
“ค่ะ”ลูกสาวที่อยู่ในอ้อมแขนรับคำแบบไม่ค่อยชัดเท่าไหร่ ผมเห็นแล้วก็ยิ้มดีใจกับครอบครัวเขาไปด้วยครับ “ปะป๊า ตุ๊กตา”นิ้วน้อยๆชี้ไปที่ตุ๊กตา คนเป็นแม่ก็หยิบมาให้
“ลูกนี่เปรียบเสมือนของขวัญชิ้นวิเศษนะครับ ในใจผมอยากมีลูกชาย แต่แฟนผมก็อายุจะเข้าเลข ๔ แล้ว อะไรต่างๆมันก็เสี่ยงตามไปด้วย”
“ครับ น่าเห็นใจนะครับ ผมนี่เรียกว่าไม่ได้ตั้งใจ ไปทำเขาท้อง แล้วแม่ของลูกผมก็ไม่ยอมบอก มาบอกอีกทีตอนจะหนีไปต่างประเทศซะแล้ว ผมเลยจำใจรับลูกมาเลี้ยง ต้องเรียกว่าจำใจจริงๆครับ แต่พอยิ่งลูกโตนี่ผมเต็มใจ ไปไหนก็มีแต่หน้าลูก”
“ใช่แล้ว ไม่ว่าเราจะทำอะไรอยู่ จะอยู่ที่ไหน จะคิดถึงหน้าลูกเสมอ นี่แหละมั้งท่เขาเรียกว่าหยาดฝนมาชโลมหัวใจ ฮ่าๆๆ”
“แล้วนี่หยาดอะไรหืม หยาดพายุหรือเปล่า อยู่บ้านนี่ซนกับพ่อเชียว”ผมหันมามองหน้าลูก
“อิ๊ บำๆ อ๊า บู”อะไรของเขาก็ไม่รู้ครับ ชี้นิ้วไปตรงนั้นตรงนี้ ผมเริ่มเมื่อยกับการอุ้มลูกเลยวางลง เจ้าตัวดีก็ไม่ซนครับมายืนเกาะขาผมไว้ คงเป็นเพราะว่ากลัวคนอื่นมั้ง แต่อย่าให้อยู่กับคนที่รู้จักเลย วิ่งเล่นแทบจะเหยียบหัวเหยียบหางกันเลยทีเดียว
“เล่นกับน้องไหมลูก”คุณพ่อมือใหม่ถามลูกสาว ลูกสาวพยักหน้า แล้วจากนั้นก็วางลง จากนั้น ๓ คนก็งุ้งงิ้งกันครับ ลูกผมขอดูตุ๊กตา
“ถ้ามีลูกชายอีกสักคนคงจะดีนะคะ”คุณแม่มือใหม่ออกความเห็น
“ลองดูสักตั้งสิครับ เผื่อโอกาสยังมีอยู่”
“ก็พยายามอยู่นะคะ แต่พี่จะเข้าเลข ๔ แล้ว กลัวว่าลูกที่เกิดมาจะไม่สมบูรณ์”
“แฮะๆ ที่จริงแม่ผมท้องผมก็ตอนอายุจะ ๕๐ แล้วมั้งครับ อืม อายุ ๔๘ สิ”
“จริงเหรอคะ ไม่น่าเชื่อ”
“ใช่ครับ ผมมันลูกหลง พี่ของผมตอนนี้อายุ ๕๔ จะเข้า ๕๕ แล้วครับ ห่างกันหลายปี ผมเกิดพร้อมกับลูกชายคนโตของพี่ชายผมแน่ะ”
“ค่ะ ดีจังเลยนะคะที่เกิดมาแล้วแข็งแรง แต่พูดจริงๆนะ พี่อายุเยอะแล้ว พี่เองก็ไม่อยากจะเสี่ยงเท่าไหร่ คิดว่าถ้าปีนี้ไม่มีโอกาสก็คงจะปิดอู่ถาวรล่ะค่ะ”
“ครับ ผมก็อยากจะมีเพิ่มอีกนะ คงจะมันส์น่าดู”
“บำๆ”
“ครับผม ตัวเล็กอยากได้ตุ๊กตาเหรอ จะเอาป่ะล่ะ เดี๋ยวพ่อซื้อให้ ฮ่าๆๆ”ผมแหย่ลูกขำๆ
“อ๊า บำๆ”เข้าซ่าเข้ามาตีที่ขาผมทีหนึ่งแล้วทำท่าจะให้ผมอุ้ม
“มะม๊า น้องเล่นอุลต้าแมน”ลูกสาวตัวเล็กพูดกับแม่ของตัวเอง
“จ๊ะ”
-
จากนั้นเราก็เดินคุยกันครับ คุยเรื่องลูกกัน ผมก็เล่าไปบ้างบางส่วนเท่าที่จะเล่าได้ เวลาคุยเรื่องลูกนี่ไอแห่งความสุขมันตลบอบอวลขึ้นมาฟุ้งเลยทีเดียวครับ คุยกันพักใหญ่ก็แยกย้ายกัน เจ้าตัวเล็กเริ่มทำตาเหมือนจะง่วงนอน
“ไหวไหมลูก ง่วงนอนเหรอ”
“บี”
“กลับบ้านไปนอนดีกว่าเนอะ”แล้วผมก็อุ้มเจ้าตัวเล็กเดินออกจากห้าง โดยที่ไม่ได้อะไรติดไม้ติดมือกลับเลยครับ นั่งแท็กซี่มาถึงบ้านก็เกือบบ่าย ๒ แล้ว แกะนมกล่อมใส่ขวดให้ลูกชายคนละขวด หาที่เหมาะๆ หยิบมือถือมาเปิดนิทานให้ฟัง
“บำๆ”เจ้าซ่าไม่ยอมนอนครับ ลุกขึ้นนั่งแล้วมองหน้าผม หาวทีหนึ่งจากนั้นก็เดินไปหยิบหนังสือมา นิตยสารของพี่ภาครับ แง่ว อยากให้ผมอ่านให้ฟังเหรอนี่
“เอามาทำไมอ่ะ”ผมถามเจ้าลูกชายที่ตาเยิ้มๆเคลิ้มจะหลับ
“บำๆ”เจ้าตัวเล็กโยนหนังสือใส่ตักผมเลยครับ ผมหยิบมาแล้วก็ตบที่ที่นอนด้วยมือข้างหนึ่ง เจ้าซ่าจึงยอมนอนลง ผมหยิบขวดนมให้ จากนั้นก็เปิดหาบทความที่ง่ายๆอ่านให้ลูกชายฟัง แปบเดียวยังไม่ทันจะถึงครึ่งของบทความเจ้าตัวเล็กก็หลับปุ๋ยไปทั้งคู่ ผมนั่งมองลูกอยู่แปบเดียวก็ไปทำนู้นทำนี่ อยู่บ้านท่านไม่นิ่งดูดาย ไม่ปั้นวัวปั้นควายกวาดบ้านล้างจานก็ยังดี ผมทำก๊อกๆแก๊กๆไป จนสักประมาณ ๔ โมง ลูกชายผมตื่น พี่ภากับแม่ พี่พร พี่ป่าน พร้อมทั้งหลานและเหลนก็มาพร้อมหน้าพร้อมตา
ความคึกคักเริ่มต้นขึ้นเมื่อหลายๆคนมาชุมนุมกันที่บ้านของพี่เบิ้ล เด็กๆก็เล่นกันไป เจ้าตัวเล็กของผมดูจะร่าเริงเป็นพิเศษเพราะมีพี่ๆ ที่มีศักดิ์เป็นหลานมาชวนเล่น
“อ้าว”ไอ้ภูมิร้องตกใจเมื่อมันเข้ามาภายในบ้าน
“อะไรภูมิ ตกใจอะไร”
“เปล่า ไม่มีอะไร แฮะๆ”
“อ้าว แล้วนั่นใครอ่ะ”
“สวัสดีค่ะ”
“พี่เบิ้ล ไอ้ภูมิฉุดลูกสาวใครเข้าบ้านก็ไม่รู้อ่ะ”
“เฮ้ยอา ฉุดที่ไหนเล่า เอ่อ ใบบัว นี่อาบอมบ์ น้องชายพ่อพี่ อา นี่ใบบัว แฟนผม”
“ชื่อใบบัวค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะอาบอมบ์”
“โอ๊ย เสียวฟันอ่ะ เรียกอานี่รู้สึกเหมือนอายุ ๕๐ เลย ฮ่าๆๆ ยินดีที่ได้รู้จักครับ พาไปแนะนำพี่เบิ้ลพี่ภาสิภูมิ”
“อ๊า บู บำๆ”เจ้าตัวเล็กวิ่งออกมาจากไหนไม่รู้ครับ กระโจนเข้าหาไอ้ภูมิ
“เอ๊ย ตัวเล็กอย่าวิ่งลูกเดี๋ยวได้ล้มหรอก”
“บู”ไม่ฟังผมเลยครับเรียกชื่อไอ้ภูมิแล้วด๊อกแด๊กเข้าไปกอดแข้งกอดขา จนไอ้ภูมิต้องอุ้มขึ้นมากอดและหอม เจ้าตัวเล็กก็หัวเราะคิกคัก “บู” เจ้าซ่าชี้นิ้วไปที่แฟนไอ้ภูมิ
“แฟนพี่ภูมิ ใบบัวนี่ลูกชายของอาบอมบ์ คนนี้ชื่อซ่า ส่วนอีกคนไม่รู้ไปไหน”
“น่ารักจังเลย ขออุ้มหน่อยพี่ภูมิ”ใบบัวอุ้มลูกชายของผมไปและก็หอมแก้ม เจ้าตัวเล็กทำหน้างงๆใส่แต่สุดท้ายก็ยิ้มร่าเริง
“โหย ไอ้ตัวแสบ พี่ภูมิยังไม่ได้หอมแก้มแฟนพี่ภูมิเลยนะ เจ้าตัวเล็กได้หอมก่อนซะแล้ว”ไอ้ภูมิโอดครวญ
“อ๊า คิกๆ บำๆ คิกๆ”
หลังจากนั้นไอ้ภูมิก็พาแฟนเข้ามาในห้องรับแขก แฟนไอ้ภูมินั่งลงบนโซฟา เจ้าแสบเดินมาจากในครัวแล้วก็มองหน้าใบบัว ทำหน้างงๆใส่แล้วเดินมาหาผม
“น่ารักจังเลย ลูกแฝดเหรอคะอา”
“อืม ไม่อยากให้เรียกอาเลย มันเสียวฟันอ่ะ ฮ่าๆๆ ตัวเล็ก ใครอ่ะรู้จักไหมลูก”
“เมย์”เจ้าลูกชายจะเรียกชื่อของเมย์ชัดมากเลยครับ อาจจะเป็นเพราะว่าเด็กๆเขาจะพูดคำว่าแม่ได้ชัดเจนก่อนคำว่าพ่อมั้งครับ เมย์มันก็ ม.ม้า เหมือนคำว่าเมย์เจ้าตัวเล็กของผมเลยออกเสียงชัดเจน
“ไม่ใช่พี่เมย์ แฟนพี่ภีม ชื่อพี่ใบบัว”
“บู”เจ้าแสบทำปากจู๋ใส่
“น่ารักจังเลย ชื่อน้องแสบใช่ไหมคะ”
“ใช่ๆ คนนี้เจ้าแสบ คนนั้นเจ้าซ่า”ผมชี้ไปที่เจ้าซ่าซึ่งกำลังนั่งเล่นกับลูกๆของพี่ฉัตรพี่อ้วน ครู่หนึ่งพี่เบิ้ลมาจากด้านบนพร้อมกับพี่ภา จากนั้นไอ้ภูมิแนะนำแฟนให้รู้จัก พี่ภาออกจะดูขรึมๆหน่อย ซึ่งปกติไม่ได้เป็นแบบนี้ สงสัยจะลองใจว่าที่ลูกสะใภ้มั้งครับ ส่วนพี่เบิ้ลเองก็นิ่งๆตามสไตล์ผู้หลักผู้ใหญ่ พี่เบิ้ลเป็นคนซักประวัติของแฟนไอ้ภูมิ โปรไฟล์ดีครับสำหรับคนนี้ ถึงแม้ฐานะทางบ้านอาจจะอยู่ในเกณฑ์ปานกลาง มิได้มีกิจการใหญ่โต พ่อเป็นข้าราชการครู ส่วนแม่ประกอบอาชีพค้าขาย ใบบัวเองตอนนี้กำลังเตรียมตัวสอบเป็นผู้ช่วยผู้พิพากษา คือไม่ได้ติดใจอะไรนะครับ แต่ไอ้ภูมิมันไปจีบติดยังไง คนจะสอบผู้ช่วยนี่มันต้องอ่านหนังสือแทบจะต้มกินแทนข้าวได้แล้วมั้ง
มื้อเย็นผ่านไปด้วยความวุ่นวายกันพอสมควร ผู้ใหญ่ไม่มีอะไรหรอกครับแต่เจ้าตัวเล็กนี่สิ ป่วนมากเลยครับ ป่วนคนนั้นทีคนนี้ที กว่าจะยอมนั่งนิ่งๆทำเอาผมส่ายหน้าเหมือนกัน ประมาณ ๒ ทุ่มผมจะออกไปหาหมวดบูม แต่พอแต่งหล่อเท่านั้นแหละครับตัวเล็กงอแงทันที สรุปแล้วผมต้องกระเตงเจ้าแฝดจอมซนไปด้วย ไปถึงพอเจอหน้าหมวดบูมก็รีบป่วนทันทีเลยครับ ไปกอดแข้งกอดขาปีนป่ายหัวเราะคิกคัก ยิ่งไอ้แบงค์ด้วยแล้ว หยอกลูกผมหัวเราะคิกคัก ไม่เหลือคราบชายหนุ่มรูปหล่อหุ่นสมาร์ทเลยครับ เหลือแต่สภาพคล้ายๆคนบ้า
“แบ๊ม”เจ้าแสบเรียกชื่อไอ้แบงค์ ทำไมกับคนอื่นถึงเรียกชื่อชัดแบบนี้นะ ทีกับพ่อตัวเองนี่บำๆตลอดเลย
“ฮ้าววววววว บำๆ”เจ้าซ่าหาวแล้วก็เดินมานั่งที่ตักผมแล้วเอาหน้าซบมาที่ท้อง ง่วงนอนแล้วล่ะสิเจ้าลูกชาย
“ถึงเวลานอนแล้วละบอมบ์ จะให้นอนที่นี้หรอกลับไปบ้านพี่เบิ้ลล่ะ”พี่ติดถามผม
“ไงตัวเล็ก จะนอนไหน บ้านเยอะเหลือเกินนะ”ผมลูบหัวเจ้าซ่าเบาๆ
“อือ”
สุดท้ายก็ต้องอุ้มเจ้าแฝดขับรถกลับมาที่บ้านพี่เบิ้ล ระหว่างการเดินทางทั้งคู่ก็หลับปุ๋ยไปเรียบร้อย มาถึงบ้านหมวดบูมอุ้มคนหนึ่ง ผมอุ้มอีกคนหนึ่ง แม่ผมรีบกุลีกุจอปูที่นอนให้หลาน ผมค่อยๆวางลูกลงให้นอน นั่งมองครู่หนึ่งกำลังจะลุกขึ้นไปอาบน้ำ เจ้าแสบลืมตาขึ้นมาแล้วนั่งมองหน้าผม
“ไม่นอนอ่ะ”ผมต้องนั่งลงแล้วลูบหัวเบาๆ ลูกชายผมนอนลงอีกครั้ง พอผมลุกขึ้นเจ้าตัวดีก็ลุกขึ้นตามด้วย
“อ้าว ลุกทำไม นอนป่ะ เดี๋ยวพ่ออาบน้ำแปบนึง”เจ้าแสบนอนอีกครั้ง ผมก็ตบก้นเบาๆจนมั่นใจว่าหลับ จากนั้นก็ลุกขึ้นไปอาบน้ำ พอออกมาจากห้องน้ำก็ได้เรื่องเลยครับ เจ้าลูกชายตัวดีทั้ง ๒ คนงอแงใส่แม่ผม พี่เบิ้ลอุ้มก็ไม่อยู่ ใครอุ้มก็งอแง ผมยังไม่ทันได้แต่งตัวเลยต้องรีบมาปลอบซะแล้ว พอผมอุ้มเท่านั้นแหละครับนิ่งเลย
“แปลกแฮะ มันติดพ่อขนาดนั้นเชียว”พี่เบิ้ลพูดเบาๆ ผมวางลูกให้นอนลงบนที่นอน คราวนี้ก็นอนเป็นปกติ นี่กะว่าจะไม่ให้ผมหนีเที่ยวเลยทีเดียว
เช้าวันใหม่อันสดใสทามกลางน้ำอุ่นๆของเจ้าลูกชายตัวดีที่ซึมเปื้อนผมแต่เช้ามืด หึหึ ความสุขของลูกชายผมคงจะเป็นการได้เยี่ยวรดพ่อล่ะมั้ง
“แอ๊ะ เยี่ยวใส่พ่อทำไม แล้วแพมเพิร์สหลุดหายไปไหน”ผมถามเจ้าลูกชายหลังจากตื่นขึ้นพร้อมกับสภาพที่เฉอะแฉะ
“อ๊า บำๆ”ยิ้มร่าเริงโชว์ฟันขาวๆไม่กี่ซี่ มีขี้ฟันเล็กน้อย ผมต้องลุกขึ้นจัดการทำความสะอาดให้ตัวเองและเจ้าตัวดีทั้ง ๒ คน คือพี่น้องเขาพร้อมใจกันมาก ตื่นมา ไต่ขึ้นมานั่งบนตัวผมแล้วเยี่ยวใส่ผมทั้งพี่ทั้งน้อง ให้มันได้งี้สิ ผมพาลูกอาบน้ำแต่เช้าด้วยน้ำอุ่นๆ และก็อาบเองด้วย บรรยากาศค่อยข้างจะอลวนอลหม่านไปหน่อยเพราะจะหยิบจับอะไรไอ้เจ้าตัวดีทั้ง ๒ ก็ช่วยแย่งจับ แย่งเล่น ป่วนมากเลยครับ
“จับปูใส่กระด้งยังไม่ป่วนเท่าลิง ๒ ตัวนี่เลย”หมวดเต้ยบ่นอุบออกมาเมื่อเห็นความป่วนของเจ้าลูกชายที่สุดแสนรักของผม
“แบ๊ม”เจ้าซ่าวิ่งไปเกาะขาหมวดเต้ยแล้วเรียกชื่อ
“ไม่ใช่อาแบงค์ลูก หมวดเต้ย”
“แบ๊มๆ”ลูกชายทำหน้างง แล้วก็งุ้งงิ้ง เอาของเล่นมาตีคนนั้นทีคนนี้ที
“ฮ่าๆๆ เอ๊ย ตัวเล็กๆ อย่ากัดนมอาสิ ฮ่าๆๆๆ ไอ้บอมบ์ เอาลูกมึงไปด่วน ฮ่าๆๆ”อีกรายคือไอ้มหาที่ตอนนี้มันหัวเราะน้ำตาไหล่ “โอ๊ยๆ ตัวเล็ก อาเจ็บแล้วนะ ฮ่าๆๆๆ เอ๊ย ฮ่าๆๆๆ”มันหัวเราะอย่างคนบ้าจี้เพราะเจ้าลูกชายตัวดีของผมดึงหัวนมและกัดหัวนมไอ้มหา
“แสบ ไปแกล้งอาตวงทำไมลูก ไม่เอา ไม่เล่น”ผมดึงเจ้าลูกชายออกมา
“คิกๆ บำๆ”แหม หัวเราะเสียงดังเสียงนะ
“กูว่าโตไปลูกมึงจะกลายพันธุ์แน่เลย”ไอ้มหาต่อว่า
“กูไม่รู้เหมือนกัน แต่กูว่าลูกกูมันขาดนมว่ะ ตั้งแต่เกิดมากินแต่นมขวด นมจากเต้านี่พ่อมันล่อไปตั้งแต่ก่อนแม่มันท้องแล้ว ฮ่าๆๆ”
“หาแม่ให้ลูกสิบอมบ์”หมวดบูมเสนอ
“ยอมเหรอ”
“หมายถึงหาแม่ ไม่ได้ให้หาเมีย”
“ฮ่าๆๆๆ ก็คิดว่าจะอนุญาต”
“ส้นตีนเหอะครับพี่บอมบ์”
“พูดคำหยาบเดี๋ยวเด็กมันจะเอาไปเลียนแบบหรอกไอ้บูม”หมวดเต้ยเอ็ดเพื่อน
“บู”เจ้าซ่าวิ่งมาเกาะขาแล้วทำปากจู๋ใส่ เฮ้อ ป่วนทั้งวันเลยครับ
ประมาณสักเที่ยงๆ เด็กๆงอแง ให้นอนก็ไม่นอน กินอิ่มแล้ว เล่นก็เล่นแล้ว ไม่ยอมนอนเลยครับ ไม่รู้จะทำยังไง พากลับบ้าน แม่ผมกล่อมก็ไม่อยู่
“บี”ให้ผมอุ้มแล้วก็ชี้นิ้วจะไปที่นั่นที่นี้ ร้องบีๆ ตลอดเลยครับ ผมก็ไม่รู้จะทำยังไง จน ๕ โมงครับ อ่อนใจเลย งอแงตั้งแต่เที่ยงวันยัน ๕ โมง แล้วไม่ได้เป็นแค่คนเดียว เป็นทั้ง ๒ คน
“อ้าว ตัวเล็กเป็นไรอ่ะอา”ไอ้ภีมขับมาไซด์คันเก่งมาจอด วางหมวดกันน็อกแล้วเดินมาถามผมด้วยความสงสัย
“ไม่รู้สิ งอแงใส่ตั้งแต่เที่ยงละ ไม่ยอมนอน”
“ตัวเล็กเป็นไร หื้ม”ไอ้ภีมรับไปอุ้ม
“บี”เจ้าตัวเล็กทำเสียงอ้อนแล้วกอดคอไอ้ภีมไว้ มันงอแงใส่ไอ้ภีมนิดหน่อยแล้วก็เงียบครับ โหย ถ้าจะงอแงทั้งวันแบบนี้นะ ผมขอลาออกทันไหมเนี่ย ฮ่าๆๆ
ไอ้ภีมหยอกน้องงุ้งงิ้งทั้งที่ตัวเองยังไม่ได้เปลี่ยนชุดเลยครับ ถอดแค่เสื้อเท่านั้นเอง ผมก็งงกับลูกผมเหมือนกันว่าเป็นเพราะอะไร สงสัยจะติดพี่ชายเขาละมั้ง พักหนึ่งไอ้ภูมิกลับมา วันนี้ดูหน้าโทรมๆไปหน่อย แล้วมันก็หายไปสักชั่วโมง พอเปิดเข้าไปในห้อง หลับคาเตียงเลยครับ
“อ้าว หลับแล้วเหรอ”ลงมาด้านล่างลูกชายตัวแสบของผมก็หลับไปซะแล้ว นี่เพิ่งจะทุ่มครึ่งเองครับ
“อื้ม อาช่วยอุ้มหน่อย”ผมเข้าไปอุ้มลูกคนหนึ่ง ไอ้ภีมอุ้มคนหนึ่ง แม่ผมก็ตามขึ้นมาด้านบนปูที่นอนให้หลานตามเคย วางลูกลงแล้วนั่งมอง วันนี้คงจะเพลียล่ะมั้งเพราะปกติเจ้าตัวดีของผมจะนอนนู้นแน่ะ ๒ ทุ่มครึ่งบ้าง หรือ ๓ ทุ่มบ้าง แต่วันนี้ไม่ได้นอนกลางวันเลยเพลียมั้ง
“มีลูกป่วนๆแบบนี้จะไหวไหมภีม”
“ไม่รู้สิอา คงจะไหวมั้ง ย่ายังเลี้ยงไหวเลย”
“นี่ย่าจำใจหรอกนะ”แม่ผมพูดขำๆ
“เออแม่ แล้วแม่ทนได้ไงอ่ะ ตอนพวกบอมบ์เด็กๆ เห็นแม่บอกว่าพวกบอมบ์ซนจะตาย”
“ไม้เรียวไง พ่อแกจะมีไม้หวาย ลูกหลานคนไหนดื้อๆนี่จะฟาดกับพื้นแคร่ขู่พวกแกก่อน”
“ฮ่าๆๆๆ”ผมหัวเราะเสียงไม่ดังมาก
“มีใครโดนตีบ้างไหมย่า”
“ไม่มี ใครจะกล้าตีลูกตีหลาน ขู่ไปงั้นแหละ เอาไปให้หลวงพี่เป่าหัวคนละทีก็หายดื้อแล้ว”แม่พูดถึงหลวงพ่อที่วัดนะครับ
“จริงเหรอย่า”
“จริงสิ”แม่ผมยืนยันจากนั้นก็ตามสไตล์ของคนแก่ครับจะเล่าเรื่องตอนพวกผมเด็กๆให้ฟัง ใครเป็นยังไง ลูกหลานคนไหนนิสัยยังไง เล่าไปเล่ามาก็เล่ามาถึงเรื่องพี่เบิ้ล พี่น้อย พี่นิด เรียกได้ว่าลูกๆหลานๆนี่ต้องผ่านมือแม่ผมมาก่อนครับ แม่ผมรู้นิสัยลูกๆหลานๆดีมาก ใครเป็นยังไงนี่เถียงแม่ผมไม่ได้หรอกครับ แม่ผมจับทางได้หมด คุยกันแปบหนึ่งประมาณสัก ๓ ทุ่มเห็นจะได้ ดิ้นเสียงรถมาจอดที่บริเวณบ้านหลายคัน จากนั้นก็ตามด้วยเสียงของผู้คน ไอ้ภีมกับแม่ลงไปด้านล่าง ส่วนผมนั่งอยู่กับลูกครับ เล่นโทรศัพท์ไปพลางๆ พักหนึ่งไอ้ภูมิก็ขึ้นมาเรียกผม สภาพมันเพิ่งตื่นครับ
“มีอะไรเหรอ”ผมลงไปด้านล่างลูกๆหลานๆเต็มเลยครับ วันนี้วันสิ้นเดือนนี่หว่า จะฉลองอะไรกัน
“เอ้า เสี่ยใหญ่ สิ้นเดือนนี่จะให้แม่เท่าไหร่”พี่นิดเดินมาตบไหล่ผม อ๋อ วันนี้เงินเดือนออกนี่เองเลยยกโขยงมาที่บ้านพี่เบิ้ลกันซะใหญ่โต
“ให้อะไรอ่ะพี่นิด”ผมแสร้งทำหน้างง
“ไม่ต้องเลย อย่าทำเป็นลืม ติดแม่กี่งวดแล้ว”พี่น้อยถามผม
“อย่าเบี้ยวนะ ตัดพี่ตัดน้องเลยนะ”พี่เบิ้ลพูด
“เบิ้ล มานี่ซิ”แม่ผมเรียก หน้าเข้มเชียว พี่เดินเดินไปหาแม่แกคงรู้แหละครับว่าพลาดไปแล้ว พอเดินไปหาแม่แล้วก็กอดแม่ไว้ “พูดแบบนี้ได้ไงหึ๊ แม่บอกตั้งหลายครั้งแล้ว พี่น้องเราต้องรักกัน ดูแลกัน”
“ผมพูดเล่น”พี่เบิ้ลหงอเลยครับ แม่ผมดุนี่ดุจริง แต่ดุผมไม่ค่อยจะได้ผล
“พูดเล่นพูดจริงก็ไม่ได้ แม่ไม่ชอบนะคำนี้น่ะ พี่น้องเราจะดีไม่ดียังไงเราก็ต้องรักกัน สายเลือดเดียวกัน มันน่าตีนัก”คนอื่นๆพลอยเงียบไปด้วยเลยครับ
“แม่อย่าดุพี่เบิ้ลสิ”ผมเดินไปกอดแม่บ้าง
“ไม่ดุไม่ได้ โตแล้ว ผ่านโลกมาเยอะแล้ว รู้ว่าอะไรเหมาะอะไรควร”
“ขอโทษครับแม่”
“แม่พูดทุกครั้งไม่ใช่เหรอว่าพี่น้องต้องรักกันมากๆ อย่าเอาเรื่องเงินทองมาเป็นเรื่องบาดหมางใจกัน ดูคนอื่นๆสิ ผิดใจกันเพราะเงินทอง เวลาลำบากก็ไม่มีใครมาดูมาแลกันทั้งที่เป็นญาติพี่น้องกัน แม่ไม่อยากจะให้เกิดเรื่องแบบนั้น เงินทองมันเรื่องเล็ก แต่ครอบครัวนี่มันเรื่องใหญ่ เราไม่ดูและกันไม่รักกัน ก็ไม่มีใครมาสนใจเราหรอก อย่าพูดคำนี้อีกนะ จะคนเล็กคนโตแม่ก็ดุหมดแหละ แล้วพวกแกจะรู้ตอนแม่ตายไปแล้วว่าญาติพี่น้องน่ะสำคัญแค่ไหน”
“หูยแม่ อย่าพูดเรื่องตายสิ ใจไม่ดีเลยนะ”พี่นิดจับมือแม่
“แม่พูดไว้ก่อน ให้พวกแกทำใจ วันหนึ่งแม่ก็ต้องจากโลกนี้ไป ปีนี้แม่ก็ ๗๖ แล้วแม่เหลือเวลาอีกไม่กี่ปี บางทีก็อาจจะไม่ถึงปีด้วยซ้ำ พวกแกอย่าทำให้แม่ต้องห่วงต้องกังวลสิ”
“ย่า”พี่อ้วนแทรกๆเข้ามาบ้าง
“บอมบ์ว่าแม่จะหายใจไม่ออกก็คราวนี้แหละ แม่อ่ะ อย่าดุสิ เข้าวัดเข้าวาแล้วชอบดุลูก ระวังเหอะ โกรธลูกโกรธหลานตัวเองมากๆ จะพลาดของดีๆเอานะ”ผมพูดกับแม่
“ฮื้อ มาให้ตีคนละทีสิ มันน่านักเชียว”แม่ไม่ตีคนอื่นครับ ตีที่แขนผมเบาๆ แล้วบรรยากาศก็ผ่อนคลายลง พี่เบิ้ลอาจจะหงอๆไปบ้าง งี้แหละครับแม่ผมเวลาดุนี่ดุจริง ถ้ายังมีแรงแข่งขันเหมือนตอนสาวๆนี่คงจะตีไม่ยั้งเลยทีเดียว แต่ก็ได้ข่าวมาว่าแม่ไม่เคยตีลูก คนตีน่ะคือพ่อ แต่ถามว่าพวกเรารักแม่มากกว่าพ่อไหมก็ไม่หรอกครับ รักเท่าๆกัน เวลาพ่อใจดีก็จะใจดีมาก เวลาดุก็ดุมากด้วย
“โห เดือนนี้ได้เท่าไหร่อ่ะแม่”ผมถือวิสาสะเปิดซอง สามซองสีชมพูนี่ไม่ต้องสงสัยเลยว่าใครครับ พี่น้อย พี่นิด พี่เบิ้ล เปิดนับเงินในซอง แบงค์เทาซองละ ๑๐ ใบ ส่วนต่อมาก็เป็นของหลานๆครับ แบงค์เทาคนละ ๓ ใบบ้าง ๔ ใบบ้าง ๕ ใบบ้าง
“อาบอมบ์ล่ะ ให้ย่าเท่าไหร่”พี่โด่งถามผม มีศักดิ์เป็นหลานแต่เขาเกิดก่อนเลยเรียกว่าพี่
“ไม่ได้เตรียมมาก่อนเลยอ่ะ อิอิ ล้อเล่น”ผมลุกขึ้นหยิบถุงแดงห่อเล็กๆแล้วก็เปิดกระเป๋าสตางค์เอาแบงค์ที่กดเมื่อตอนกลางวันมานับ แบงค์เทา ๕๐ ใบ กับทองอีก ๕ บาท
“นี่ไงเสี่ยตัวจริง”พี่เบิ้ลตบไหล่ผม ที่ผมให้เยอะผมไม่ได้จะถมพี่ๆน้องๆผมน่ะครับ ผมว่าผมยังให้น้อยกว่าพี่ๆผมอีก เพราะพี่ๆผมน่ะให้เงินเดือนแม่ตั้งแต่รับราชการใหม่ๆ ตอนนั้นค่าเงินสูงมาก แล้วตลอดระยะเวลารับราชการของพี่ชายทั้ง ๓ คนของผมตอนนี้ก็ร่วมๆ ๓๐ กว่าปีจนตอนนี้ใกล้จะเกษียณแล้ว ผมให้แม่เดือนละเท่านี้ยังไม่ได้เศษเสี้ยวของพี่ๆผมเลย อีกอย่างผมเพิ่งจะให้เงินแม่ใช้จริงๆจังๆตอนอายุ ๒๔ ครับ ผมให้เท่านี้เรียกว่าน้อยไปด้วยซ้ำ
“บอมบ์ นับเงินให้แม่หน่อยซิ”แม่พูด จากนั้นผมก็หยิบจากแต่ละซองมานับรวมกัน เงินสดก็แบงค์เทา ๑๐๐ ใบครับ ส่วนทองนี่ ๕ บาท ยอดของผมคนเดียว ผมยื่นเงินไปให้แม่ จากนั้นแม่ก็หยิบเงินออกมานับ “เอาเบิ้ล นี่แม่ให้แกเอาไว้ใช้”แม่ยื่นแบงค์ให้พี่เบิ้ล
“ไม่ต้องหรอกแม่ ผมให้แม่ไปแล้วจะเอาคืนได้ไง”พี่เบิ้ลปฏิเสธ
“เอ๊ะ เจ้าคนนี้ ให้เงินแม่แล้ว เงินนี้ก็เป็นของแม่ แม่จะให้ใครแกก็ไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ อ่ะ แม่ให้แกเท่านี้แหละ เอ้านี่ของน้อย ของนิด ไอ้คนเล็กของแม่นี่ไม่ให้คืนหรอกนะ มันดื้อ ให้ก็ไม่ยอมรับ เอานี่ไป”แม่เขกหัวผมเบาๆทีหนึ่ง “เอานี่ฉัตร อ้วน โด่ง เมย์ ภีม ภูมิ ชิน กลาง หมิว ยุ้ย อั้ม”แม่ส่งแบงค์เทาให้คืนสำหรับหลานๆคนละ ๒ ใบ “หมดแล้วนะ เอาเหลนๆนี่เอาไปแบ่งกัน”สำหรับเหลนจะได้แบงค์ม่วงคนละใบครับ “ที่เหลือนี่แม่จะเอาไว้ใช้ส่วนหนึ่ง อีกส่วนหนึ่งแม่ก็จะเอาไปทำบุญ ทองนี่แม่จะเอาไปสร้างพระ แม่อยากให้พวกแกได้บุญเยอะๆ แม่ไปทำบุญทีไรแม่ก็นึกถึงแต่หน้าลูกๆหลานๆนี่แหละ อยากให้ได้ดิบได้ดีกันทุกคน ไม่มีทางตกอับ จะได้มีบุญกุศลช่วยหนุนนำ พวกแกก็อย่าลืมทำดี อย่าทำไม่ดีต่อหน้าที่นะ เงินทองไม่พอใช้มาขอกับแม่ อย่าไปหาวิธีการที่ไม่ถูกต้อง จะเป็นบาปเป็นกรรมเอา แม่ก็อยากให้ลูกๆหลานๆเจริญทุกๆคนแหละ”
“สาธุ”แล้วเราก็ทยอยกันกราบที่ตักของแม่ทีละคน แม่ก็ให้พรไปครับ
“เราไม่เจอกันหลายเดือนเลยเนอะ คิดถึงว่ะ”ไอ้มหาพร่ำเพ้อกับหมวดเต้ย
“แปบเดียวเอง”
“๕ เดือนนี่นะแปบเดียว”ผมมองหน้าหมวดเต้ย
“คือพวกมึงอย่าเพ้อมากได้ป่ะ”หมวดบูมพูดดัก
“ความคิดถึงมันห้ามกันไม่ได้นะครับ”ผมมองหน้าหมวดบูม
“เออ ก็ห้ามไม่ได้ไง อย่าแอบไปมีกิ๊กแล้วกัน”
“ไว้ใจได้”
“อือ เชื่อใจกันนะ”หมวดเต้ยจับมือไอ้มหา ส่วนหมวดบูมมองหน้าผมซึ้งๆ วันนี้วันอำลาก่อนไปฝึกครับ ๒ หมวดได้พักแค่ไม่กี่วันก็ต้องไปฝึกแล้ว ที่ผ่านมาเราก็ไม่ค่อยมีเวลาให้กันสักเท่าไหร่ แค่มาเจอหน้ากัน พูดคุยหยอกล้อแต่ผมไม่กล้าทำอะไรนะครับ ให้เขาถนอมร่างกายเขาก่อน ผมกอดหมวดบูมให้กำลังใจ จูบทีหนึ่งพอเป็นกระษัย อีก ๕ เดือน เรากลับมาร่าเริงกันต่อครับ
-
โอย กลัวใจบอมบ์
กลัวมากจริงๆตอนนี้
:mew2:
ไม่เอาดราม่ามาม่าใดๆทั้งสิ้น
ขอน่ารักๆอบอุ่นแบบนี้เรื่อยๆได้ไหมคะ
:ling1:
-
ไปฝึกกันแล้ว :mew1: :mew1: :mew1:
-
ขอบคุณมากครับ ห่างกันตั้งห้าเดือน
ยาวนานนะเนี่ย
เป็นกำลังใจให้นะครับ
-
ห้าเดือนขอให้มีความสุขน้าา
อย่ามีดราม่าเลย :mew2:
-
ห่างกันห้าเดือน จะเกิดอะไรขึ้นมั้ยเนี่ยย
:hao4:
:katai1:
-
ครอบครัวพี่บอมบ์ใหญ่มากๆๆๆ
-
ครอบครัวพี่บอมบ์ไม่ว่าอ่านครั้งใหญ่ ก็รักใคร่กลมเกลียวแถมใหญ่จริงๆ
แค่ลูกก็เยอะแล้วมาหลานอีก สุดๆ
คงไม่มีนอกใจหรอก ก็ขอพ่อเค้ามาแล้วนิ ที่บ้านบอมบ์ก็รู้กันหมดแล้วด้วย
-
ครอบครัวนี้รักกันมากจริงๆ
-
เป็นครอบครัวที่ดีจริงๆ
-
ขอบคุณ :)
-
แสบซ่าร์ซนและป่วนน่าดูเลย
ครอบครัวอบอุ่นมากๆ
หมวดทั้งสองไปฝึกแล้ว สู้ๆนะผู้หมวด
:mew1: :L2:
-
สมัครมาเพื่อมาเม้นท์โดยเฉพาะ ชอบนิยายเรื่องนี้มากนะคะ ตามมาจากเฟซบุ๊ค ขอบคุณนะคะสำหรับเรื่องราวดีๆอ่านแล้วสนุกมาก
จะติดตามต่อไปเรื่อยๆนะคะ :hao7: :mew1: :katai2-1:
-
เป็นครอบครัวใหญ่ที่อบอุ่นมากค่ะ มีคุณย่าเป็นหลักใจที่คอยสอนสั่งลูกหลาน อิจฉาจัง
สองหมวดไปฝึกแล้ว มีหมาหงอยตัวใหญ่ๆ สองตัวเลย สงสารดีไหมนะ^^
-
ผู้หมวดหนีไปฝึกซะแล้ว
ตั้ง5เดือนเลยนะ!!!!! หงอยแทนบอมบ์
ขออย่ามีเรื่องเลยช่วงที่ห่างกัน หวั่นใจแทน T^T
-
มารอพี่บอมมครับ :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
ชอบครอบครัวพี่บอมส์อ่ะ
อบอุ่นชะมัด
รอนะคะ
ห่างกันตั้ง 5 เดือน แอบเสียวเหมือนกันนะ 555+
ลุ้นกะบอมส์มาก
ปล. นี่ยังข้องใจกะบิวอยู่นะ
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:ครับครัวอบอุ่น :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
บอกตรงๆ อ่านไปก็หลอนไปกลัวเจอชื่อของบิว
ไม่ใช่อะไรหรอก ปกติเป็นคนที่รับไม่ได้กับการนอกกายนอกใจ
ไม่ว่าเพศไหนก็ตาม แล้ว5 เดือนเสี่ยง บอมทั้งรูปลักษณ์ เสน่าเฉพาะตัว ฐานะ อะไรต่างๆ เอื้อเหลือเกิน ที่สำคัญนอกใจกันจริงๆ ครอบครัวได้มีปัญหาแน่ๆ หมายถึงบ้าน2ฝั่งที่ ความสัมพันธ์ดูซับซ้อนหลายทอด
-
ตอนที่ ๗๘ ดึกสงัด ครึ่งแรก
“หูย น่ากลัวอ่ะพี่มหา แล้วตอนนั้นพี่มหาทำไง”
“ไม่ได้ทำอะไร ก็สวดมนต์ แผ่เมตตาให้เขาไป แผ่เมตตาอยู่ ๓ คืนอ่ะ กลิ่นถึงหายไป”
“เป็นกู กูวิ่งสบงเปิดแน่เลยว่ะ”
“มึงนี่ก็ชอบเจออะไรแบบนี้เนอะมหา”
“กูไม่ได้ชอบ เขามาเอง หลวงพี่อ่ะเจอบ่อย ของกูอ่ะเจอน้อยกว่าเขาอีก แล้วมีเรื่องหนึ่งเว้ย ตอนนั้นต้นเดือนกันยา ก่อนจะถึงวันสารทไม่กี่วัน คราวนี้กูฝันว่ะ ในฝันนี่เหมือนจริงมาก กูฝันว่าเห็น ชายหญิง แก่แล้วนะ เข้าเดินมาหากู กูก็ไม่รู้จักเขามาก่อน ว่าเขาเป็นใครอะไรยังไง มาถึงเขาก็มานั่งพับเพียบข้างๆกูเว้ย แล้วกอดขากู ร้องห่มร้องไห้ เขาบอกว่าเขาหนาวเหลือเกิน เขาไม่มีเสื้อผ้าจะใส่ เขาหิว เห็นคนอื่นได้กินของดีๆ พอไปขอเขากินก็ไม่มีสิทธิ์ กูมองสภาพเขาแล้ว สภาพตายายคู่นั้นเสื้อผ้ารุ่งริ่งแทบจะไม่เหลือชิ้นดี ผิวพรรณผอมโซมาก หน้าตานี่เหี่ยวย่นหน้าตอบ ตาก็โบ๋ๆ เขามากอดขาร้องห่มร้องไห้อยู่พักหนึ่ง กูก็ถามว่าเขาเป็นใครมาจากไหน เขาก็บอกชื่อของเขามา เขาบอกว่าเขาตายไป ๕๐ กว่าปีแล้ว เขาทรมานมาก เขาหิว เสียงนี่โหยหวนมาก แล้วกูก็ตื่นตอนตี ๔ ทีแรกกูก็ไม่เอะใจนะเว้ย กูคิดว่ากูคงจะเบลอๆเพราะอ่านหนังสือเยอะแน่เลย ช่วงนั้นกูอ่านเรื่องผีๆซะด้วย แล้วทีนี้มาคืนที่ ๒ กูฝันเห็นคู่ตายายเหมือนเดิมอีก กูก็ยังมึนๆ คิดว่าสงสัยเพราะฝนตกแน่เลยทำให้เบลอๆขนาดนั้น แต่พวกมึงเชื่อป่ะ กูฝันเห็นคู่ตายายอยู่ ๕ วันเว้ย กูเลยไปถามหลวงพี่ว่ากูหลอนไปเองหรือเพราะอะไร หลวงพี่แกก็ขำๆ บอกว่ากูมึน ผีเขามาบอกขนาดนี้แล้วยังจะมึนอีก”
“แล้วทีนี้มึงทำไง”ไอ้ศักดิ์ถาม
“กูก็ไปบอกญาติเขาดิ พอกูเล่าจบลูกสาวเขาร้องไห้โฮเลยว่ะ”
“อ้าว ทำไมวะ”
“เพราะเขาฝันเห็นพ่อแม่เขาเหมือนกันน่ะสิ เขาก็คิดว่าเพราะเขานอนมากเกินไปมั้งเลยฝันอะไรแปลกๆ”
“น่ากลัวเนอะ แล้วทำไงต่ออ่ะ”
“ก็ทำบุญกรวดน้ำไปให้”
“เออ มึงพูดแล้วทำให้กูนึกถึงเรื่องหนึ่งว่ะ”ผมเปลี่ยนท่านั่งจากขัดสมาธิเป็นยกเข่าขึ้นมากอดข้างหนึ่ง “เรื่องเมื่อตอนกูอยู่ ม.๑ มั้ง ช่วงนั้นมันหน้าร้อน เด็กๆก็ไปเล่นน้ำกันปกติ แล้วมีอยู่วันหนึ่งเว้ย เด็กในหมู่บ้านกูจมน้ำตาย หลังจากที่เอาศพไปฝัง ที่จริงจะเรียกว่าฝังก็ไม่ได้เพราะเขาขุดดินแค่นิดเดียวนอกนั้นก็จะก่ออิฐฉาบปูน แล้วทีนี้ปีนั้นกูบวชเณรภาคฤดูร้อนด้วย หลังจากที่เขาเอาศพมาที่วัดแล้ว คืนแรกก็ได้เรื่องเลย ผีเด็กคนนั้นร้องไห้โหยหวนมาก แล้วไม่ใช่ได้ยินแค่กูคนเดียวนะ ครึ่งหนึ่งของเณรทั้งหมดแน่ะ จากที่นอนห่างๆกันนี่ เกาะกันนอนเป็นกลุ่ม ร้อนก็ร้อน กลัวผีก็กลัว กูนี่ไม่ไหว วิ่งไปเคาะกุฏิหลวงพ่อกลางดึก หลวงพ่อก็ลุกมาเปิดประตูให้กูเข้าไป กูเข้าไปกอดหลวงพ่อหลับตาปี๋เลยว่ะ คิดแล้วก็ขำ”
“เออๆ เรื่องนี้ผมจำได้ ปีนั้นผมก็บวช คนตายน่ะเพื่อนผมเอง”ไอ้ซันพูดเสริม
“ไอ้นี่แหละตัวดี เกาะกูไม่ปล่อยเลย”ผมเขกหัวไอ้ซันเบาๆ
“ฮ่าๆๆ ก็มันกลัวนี่อา นี่ถ้าพวกมึงได้ยินเสียงจริงๆนะ โห นอนไม่หลับหรอก เช้ามานี่แทบอยากจะสึกไปนอนบ้าน”
“นี่ถ้าหนูไปบวชที่วัดพี่บอมบ์นะ หนูคงหลอนแน่”
“มึงเคยบวชด้วยเหรอหนู”ไอ้ศักดิ์ถาม
“เคยสิ ตอนกูเรียนประถม กูไปบวชเณรภาคฤดูร้อนที่บ้านย่ากูที่ต่างจังหวัด”
“อ้าว ตุ๊ดแบบมึงเขาให้บวชด้วยเหรอ”
“ตอนนั้นกูยังไม่แรดขนาดนี้ กูเป็นเด็กผู้ชายเรียบร้อย หงิมๆเหงียมๆ พอโตมานี่แหละ คนอื่นโตมาเขาโตเป็นหนุ่ม แต่กูโตมากลับโตเป็นสาวซะงั้น ฮ่าๆๆ”
“ฮ่าๆๆๆๆ”
พักเที่ยงเวรเลี้ยงไปจัดเรียบร้อย ตอนนี้ทหารใหม่ยังคงฝึกกันหน้าดำหน้าแดง เข้าเดือนมิถุนาแล้วอีกแปบเดียวมันก็จะผ่านพ้นไป ฝึกทหารน่ะแค่ ๒ เดือนครึ่งเองครับ ผลัด ๒ อ่ะนานหน่อย ใครได้มาผลัดแรกที่โชคดีมาก ส่วนคนที่ไม่โดนทหารน่ะเหรอ เวลาเขาคุยอะไรกันเราไม่สามารถที่จะรู้อะไรไปกับเขาด้วยหรอก เป็นทหารน่ะเป็นง่าย มันอยู่ที่ใจเท่านั้นแหละครับ
ช่วงนี้ช่วงพักผ่อนเช้าจรดเย็นเราก็ทำอะไรก๊อกๆแก๊กๆ เข้าหน้าฝนแล้วด้วย หญ้าขึ้นเร็วครับแปบเดียวก็เขียว พอไม่กี่วันก็รก ต้องตัดบ่อยๆ แต่มันก็ดีตรงนี้เราไม่ต้องไปรดน้ำนี่แหละครับ ได้อย่างเสียอย่าง เช้ากลางวันเย็นมีงานเบาๆ เสร็จแล้วก็พัก จนมาช่วงเย็นชี้แจงเวรยามอะไรเรียบร้อย ผมโดนเวรโรง ผลัด ๒ ตามด้วยอีหนูผลัด ๓ พอถึงเวลา ๓ ทุ่มทุกอย่างเงียบและมืดสนิท อีก ๑ ชั่วโมงผมต้องเข้าเวรแล้วเลยไม่ทำอะไรครับ นอนแชทกับพี่ๆน้องๆ จนใกล้เวลาจึงแต่งตัวเข้าเวร เข้าเวรก็ไม่ได้มีอะไรมากหรอกครับ ก็สำรวจรอบๆกองร้อย ใครไปใครมา ตรวจดูข้าวของ แล้วก็มานั่งสังเกตการณ์อยู่ด้านหน้า ว่างๆก็หยิบมือถือมาเล่น นั่งอัพเฟส ค้นรูปหมวดบูมมาดูแล้วยิ้มคนเดียว แล้วก็ดูรูปลูกบ้าง รูปแม่ รูปพี่ๆ หาอะไรเพลินๆ พอนั่งเมื่อยก็ลุกขึ้นเดินรอบๆ เหตุการณ์ปกติดีทุกอย่าง จนใกล้ถึงเวลาเที่ยงคืน อีหนูซึ่งรับเวรต่อจากผมมันก็แต่งตัวลงมา
“แปบนึงนะพี่บอมบ์ หนูไปเยี่ยวก่อน”
“เป็นสาวเป็นนางนั่งเยี่ยวให้เรียบร้อยนะมึง”
“หนูจะนั่งพับเพียบแล้วเยี่ยวใส่คอห่านเลยแหละ อีตาบ้า ยืนเยี่ยวสิ โชว์ความแมนให้คนอื่นเขาเห็นหน่อย”
“ฮ่าๆๆๆ ระวังเจอกะเทยรอโม๊คนะมึง”แล้วมันก็เดินสะบัดตูดไปเข้าห้องน้ำ ผมก็นั่งรอที่เก้าอี้หน้ากองร้อย พักหนึ่งอีหนูเดินมาหาผม
“พี่บอมบ์ ใครมันทะลึ่งโขกหมากรุกกลางค่ำกลางคืนไม่หลับไม่นอนอ่ะ พอหนูเดินไปจะถามก็ไม่รู้รีบวิ่งไปแอบทีไหน นี่พัดลมที่ใต้ถุนก็เปิดทิ้งไว้อีก เฮ้อ อีพวกนี้ถ้าเป็นรุ่นน้องน่ะ หนูจะแดกให้เลยทีเดียว”อีหนูระบายออกมา ผมก็ได้แต่ขมวดคิ้วน่ะสิ เที่ยงคืนแล้วใครทะลึ่งมาโขกหมากรุกวะ แล้วอีกอย่างเมื่อกี้พัดลมที่ใต้ถุนก็ไม่ได้มีใครเปิดไว้นี่นา อีหนูเยี่ยวแล้วลืมรูดซิปป่าววะ ถึงได้มาพูดจาเลอะเทอะใส่ผม
“มึงอ่ะทะลึ่งอีหนู ใครจะมานั่งโขกหมากรุกกลางค่ำกลางคืน”
“อ้าว ก็เมื่อกี้หนูได้ยินนะ ตอนเดินเข้าห้องน้ำก็ได้ยินเสียงคุยกันแล้วโขกหมากรุกดังป๊อกๆ ฟังก็ไม่ได้ศัพท์อีก พอกลับมาก็ยังได้ยิน นี่หนูพูดเรื่องจริงนะพี่บอมบ์”
“มึงเยี่ยวลืมราดน้ำหรือเปล่าหนู ใครจะมานั่งเล่นดึกดื่น ถ้าเห็นกูด่ามันไปแล้ว”
“อ้าว แล้วใครอ่ะ อย่าบอกนะว่า... พี่บอมบ์”อีหนูรีบขยับมากอดแขนผมไว้ทันทีเลย
“อะไรของมึง อ่ะ เข็มขัดสนาม นี่นกหวีด กูรายงานยอดนายทหารเวรแล้วนะ”
“ไม่นะพี่บอมบ์ นั่งเป็นเพื่อนหนูก่อนสิ”
“มึงนั่งตรงนี้ ผีนั่ง...”
“หือ ไอ้เหี้ยพี่บอมบ์ จะพูดทำไม คนยิ่งกลัวๆอยู่ด้วย เดี๋ยวหนูจะกรี๊ดให้หายเป็นตุ๊ดเลยนะ”
“จะกลัวทำไม เดี๋ยวมึงตายตามเขาไปมึงก็กลายเป็นผี เห็นไหม เราไม่ต่างกันเลย แค่เขาตายก่อนเราเท่านั้นเอง”
“ไม่รู้แหละ พี่บอมบ์นั่งเป็นเพื่อนหนูหน่อยสิ กลัวนะเนี่ย”อีหนูทำเสียงอ่อย
“เกิดเป็นตุ๊ดต้องอดทน สิบล้อชนต้องไม่ตาย เกิดเป็นตุ๊ดอย่าใจร้าย เหล่ผู้ชายแค่พองาม เกิดเป็นตุ๊ดสวยแบบพยายาม ควายวิ่งตามต้องไม่กลัว เป็นตุ๊ดอย่ารีบหาผัว เป็นตุ๊ดอย่ารีบหาผัว ผีต้องไม่กลัวเพราะมึงเกิดเป็นตุ๊ด ตุ๊ดตะละลุดตุ๊ดตุ๊ด”ผมแต่งกลอนเล่นๆ อีหนูค้อนใส่ผมยกใหญ่เลยครับ
“ชิ ทั้งคนทั้งผีอ่ะแหละ บ้าบอสิ้นดี เป็นผีก็ไม่รู้จักหลับจักนอน ตอนกลางวันให้เล่นก็ไม่เล่น ตายไปแล้วยังจะมากวนชาวบ้านชาวช่องเขาอีก อีผีบ้า น่าจับไปโยนทะเลให้เป็นผีทะเลไปซะนี่ เอาไปลอยอังคารที่เจ้าพระยาแล้ววนมาเดินเที่ยวหลักสี่ เที่ยวกะหรี่วงเวียนยี่สิบสองแล้วไปกินยาดองที่สะพานควาย ไปเหล่ผู้ชายที่สีลมแล้วมาซื้อยาดมที่แยกลาดพร้าว และนวดเท้าที่จตุจักร ไปบางรักจดทะเบียนสมรส ดูอาทิตย์ทรงกลดทามกลางสวนลุม ไปปทุมนั่งห้าสองสอง ไปนั่งขายของใต้ต้นมะขาม ถูกกะเทยถามว่า หนูๆ ไปผ่าหมีที่เกาหลีนั่งเที่ยวบินสายไหนคะ ดอกกกกกกกกกกก”
“ฮ่าๆๆๆ เป็นวรรคเป็นเวรมาเลยนะมึง”
“ฮ่าๆๆๆ จริงแหละพี่บอมบ์ เพื่อนของเพื่อนหนูนางเป็นสาวไง นางมาถามว่า ไปผ่าหมีที่ไหนคะดอกกกกก หนูไม่รู้ว่าตอบไง ก็บอกไปมึงถือบัตรประกันสังคมแล้วไปแจ้งกับกรมสัตว์ป่าและพันธุ์พืชว่ามึงจะมาผ่าหมี ฮ่าๆๆๆ”
“ฮ่าๆๆๆ มึงหัวเราะได้แล้วนี่หนู อยู่ได้นะ”
“พี่บอมบ์อ่ะ”อีหนูทำเสียงอ่อยแล้วกอดแขนผมไว้ “อยู่เป็นเพื่อนหนูก่อนสิ”
“เออๆ กลัวไปได้ กูไม่เห็นจะกลัวเลย”
“ก็พี่บอมบ์เป็นผู้ชายมีจิตใจเข้มแข็งนี่นา ส่วนหนูมันแค่ตุ๊ดตัวน้อยๆอ่อนด้อยประสบการณ์”
“ตอนลาพักฝรั่งจัดให้วันละกี่ทีล่ะ จะได้เพิ่มประสบการณ์เสียที”
“ตาบ้า ไปถามพี่เจิดเอานู้นไป”
แล้วผมกับอีหนูก็นั่งเงียบกันครู่หนึ่ง สักพักเหมือนจะได้ยินเสียงโขกหมากรุกดังป๊อกๆ มาจากใต้ถุน อีหนูหันมามองหน้าผม แล้วก็ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้
“จะกลัวทำไมวะหนู มึงตั้งสติดีๆสิ ให้เขาหลอก ก็หลอกไป แน่จริงมาหลอกตอนกลางวันด้วยสิ”ผมพูดท้า แล้วเสียงก็ดังป๊อกๆๆๆๆ เสียงถี่มากเลยครับ ผมเลยเดินไปเปิดไฟ ทุกอย่างเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นครับ
“พี่บอมบ์อ่ะ ไปท้าเขาทำไม มานั่งนี่เลย คนก็พอคน ผีก็พอผี”อีหนูวิ่งมากอดแขนลากผมมานั่ง จากนั้นทุกอย่างก็เงียบเป็นปกติ “พี่ไม่กลัวผีจริงๆเหรอพี่บอมบ์”
“เคยกลัว กลัวมาก กลัวจนเลิกกลัว คือมานั่งคิดไปคิดมานะเว้ย จะกลัวเขาทำไม กลัวเรื่องอะไร เขาก็ไม่ต่างจากเราหรอก แค่เราอ่ะมีร่างกาย เขาไม่มีร่างกาย แต่กว่าจะหายกลัวจริงๆก็พักใหญ่อยู่นะ แต่เชื่อหลวงพ่อไง เลยไม่กลัว”
“เฮ้อ หนูก็อยากมีจิตใจเข้มแข็งนะ แต่มันก็กลัวอยู่ดี นี่ยังหลอนเรื่องป้าในป่าไม่หายเลยเนี่ย แล้วนี่ก็มาเจออีก”
“อือ เขามาเตือนให้เราทำบุญมั้ง แบบว่า พวกเอ็งยังมีชีวิตอยู่รีบทำบุญนะเว้ย เดี๋ยวตายไปเป็นผีเร่ร่อนเหมือนข้า ต้องมาหลอกคนนั้นทีคนนี้ที อะไรแบบนี้ละมั้ง”
“เออ มันก็น่าจะจริงแหละพี่บอมบ์ แต่หนูไปทำบุญกับแม่บ่อยนะ ถึงหนูจะเป็นตุ๊ดแต่เข้าวัดได้ไม่ร้อนจ้า”
“เออ ดีแล้ว เดี๋ยวว่างๆก็ยกพวกกันเข้าวัดดีกว่าไหม”
“ก็ดีนะพี่บอมบ์ เออนี่พี่บอมบ์ หนูมีอะไรจะให้พี่บอมบ์ดู ตลกมากเลยอ่ะ”อีหนูหยิบสมาร์ทโฟนรุ่นเดียวกันกับของผมออกมาแล้วมันก็ปลดล็อกยุกยิกของมันไป จากนั้นมันก็เปิดคลิปตลกให้ผมดู หัวเราะจนน้ำตาเล็ดเลยครับ
“เออหนู มีเรื่องจะถามหน่อย มึงว่าไอ้แป๊กนี่แปลกๆไหมวะ”
“ยังไงอ่ะพี่บอมบ์”
“ไม่รู้สิ บางครั้งก็เหมือนจะเป็นตุ๊ดแบบมึงไง แต่เหมือนแอ๊บๆว่ะ แล้วอีกอย่างมันชอบแย่งตำแหน่งของมึงตอนอาบน้ำอ่ะ เห็นมาอาบใกล้ๆกูบ่อยๆ ชอบของใหญ่แบบกูรึเปล่าวะ”
“ชิ หลงตัวเอง เกลียดนักเชียวไอ้พวกของใหญ่หมอยดกเนี่ย”อีหนูค้อนผม เออ หาเรื่องค้อนกูได้ตลอดเลยนะมึง “นี่ หนูก็ไม่อยากจะพูดหรอกนะ คือ พี่บอมบ์อย่าไปว่ามันนะ ไอ้แป๊กอ่ะ หนูว่ามันพวกอีแอบชัวร์ๆแหละพี่บอมบ์ ผีอย่างหนูย่อมเห็นผีแบบมัน มองแค่เส้นผมหนูก็รู้แล้วล่ะว่าใครแอบไม่แอบ”
“เรดาห์มึงแม่นมากเลยหนู แบบนี้ประเทศไทยไม่ต้องจ้างนักวิทยาศาสตร์ให้เปลืองหรอกมั้ง เอาสายตามึงไปสแกนนี่คงรู้ถึงดีเอ็นเออ่ะ”
“ฮ่าๆๆ แหม พี่บอมบ์ก็ คือหนูอ่ะรู้ตั้งนานแล้วแหละว่ามันน่ะแอบ แต่หนูไม่พูดไงพี่บอมบ์ น้องมันจะเสียหาย”
“อ้าว การยอมรับตัวเองว่าตัวเองเป็นอะไรนี่มันเสียหายตรงไหนวะ แบบกูนี่กูก็ยอมรับว่าชอบหมวดบูม”
“แล้วพี่บอมบ์สามารถบอกคนอื่นที่ไม่สนิทกันได้ป่ะล่ะ”มันย้อนผม เออ ก็ถูกของมัน “มันก็คงจะทรมานแหละพี่บอมบ์ คืองี้พี่บอมบ์ สังคมนี้อ่ะมันมีหลายกลุ่ม หลายเรื่องราวด้วยกันไง กลุ่มหนึ่งก็ยอมรับตัวเองและเปิดเผยต่อสังคม อีกกลุ่มหนึ่งยอมรับตัวเองแต่ไม่เปิดเผย อีกกลุ่มพยายามปฏิเสธความเป็นตัวตนของตัวเอง แล้วที่หนักๆก็ทั้งปฏิเสธตัวเองและหาอะไรมาเป็นภูมิคุ้มกัน เช่นคบหญิงบังหน้า หรือพยายามคบเพื่อนฝูงที่ห้าวๆ อะไรแบบนี้ ๒ กลุ่มหลังนี่เป็นแบบว่า อยู่ในภาวะกลืนไม่เข้า คายไม่ออก”
“อือ เฮ้ย ถึงกูจะยอมรับตัวเองแต่ใช่ว่ากูจะชอบผู้ชายคนอื่นๆนะ กูชอบผู้หมวดคนเดียว แต่ถ้ามีโอกาสกูก็ยังเหล่หญิงเหมือนเดิมแหละ เพราะกูชอบอะไรที่มันตู้มๆ อูมๆว่ะ”
“หนูก็ไม่ได้ชอบผู้ชายเรี่ยราดนะพี่บิมบ์ โอเค เห็นก็อาจจะปิ๊งๆบ้างแหละ หุ่นดี สเปคได้ แต่ถ้าให้เข้าไปจีบเหรอ ไม่อ่ะ คือหนูเป็นตุ๊ดที่ค่อนข้างจะสงวนกิริยานิดหนึ่ง ไม่ใช่ตุ๊ดล่าแต้มล่าคะแนน นี่มาถึงเรื่องไอ้แป๊ก หนูว่ามันน่ะน่าสงสารนะพี่บอมบ์ คือมันจะเปิดเผยว่ามันชอบผู้ชายก็ไม่ได้ จะไปคบหญิงก็ไม่ดี ครึ่งๆกลางๆ จะออกตัวแรงว่าเป็นเกย์ทางบ้านจะว่ายังไง ครั้นจะไปคบหญิงแล้วถ้าวันหนึ่งความแตกขึ้นมา หญิงก็คงจะเสียใจ หนูว่าคนแบบนี้มีในสังคมเยอะนะพี่บอมบ์ พวกกลืนไม่เข้าคายไม่ออกเนี่ย”
“เลยได้แต่อมพะนำเอาไว้”
“ใช่ เพื่อนหนูบางคนก็เป็นนะพี่บอมบ์ คือพวกนางเนี่ยแอ๊บแมนทั้งคู่ แอบกินกันมาตั้งแต่ม.๔ แต่ตอนนี้พวกนางไปคบหญิง หนูก็ได้แต่สงสารหญิงอ่ะพี่บอมบ์ ผัวเธอตอนกลางวัน แต่เมียฉันตอนกลางคืนอะไรแบบนี้อ่ะ จะเปิดเผยให้โลกรับรู้ว่ากูเป็นเกย์ก็ยาก ครั้นจะไม่มีฟงมีแฟนทางบ้านก็ถามไถ่ พอมีไปแล้ว หอยกาบหรือจะสู้หอยหลอด เฮ้อ ขนาดหนูเป็นตุ๊ด เข้าใจว่าตัวเองเป็นรับมาตลอด แต่พอมีแฟน ขอโทษนะ ดอกกกกกกกกก ให้กูรุกจนกูลืมว่ากูเป็นตุ๊ด”
“ฮ่าๆๆๆๆ แล้วเคยขอฝรั่งรุกบ้างไหม”
“ไม่อ่ะ หนูอยากมีผัวไม่ได้อยากมีเมีย มีเมียจวยใหญ่นี่รับไม่ได้ ฮ้าว กี่โมงแล้วอ่ะพี่บอมบ์ โหย ตี ๑ ครึ่งแล้ว อีก ๑๕ นาทีจะออกเวรแล้ว ดีใจจัง”
“แหม่ ทำเป็นตื่นเต้นนะมึง ที่จริงเวลานี้กูควรจะได้หลับได้นอนแล้วเหอะ”
“พี่บอมบ์ก็ หนูขอโทษ หนูกลัวผีนี่นา แต่ครั้งหน้าหนูจะไม่กลัวแล้วละ จะไปขอคาถาป้องกันผีจากพี่มหา พี่มหานี่ก็เก่งเนอะ ไล่ผีได้ด้วย พอได้มานะ หนูจะเสกด้วยคาถา โอม มะลุ๊งกุ๊งกิ๊ง ผีตนใดที่น่ารักในโลกหล้า จงมาสยบแทบเท้าของกู แล้วก็ปิ๊งๆๆๆ”มันทำท่าวาดไม้คทาศักดิ์สิทธิ์ เออ ทีตอนนี้ล่ะกล้าเชียว
“ตุ๊ดเพ้อ”
“ฮ่าๆๆ นี่ถ้าไม่ใช่คนหน้าตาดีทำไม่ได้นะเนี่ย เออ แต่หนูต้องขอคาถาจากพี่มหาแหละ พี่มหาปราบผีได้”
“เออ ก็มันบวชมานานนี่นา เฮ้ย หนู มึงได้กลิ่นสาบอะไรไหมวะ”
“อะไรอีกเนี่ยพี่บอมบ์ มีแต่กลิ่นถังส้วมนี่แหละที่โชยมา”
“เฮ้ยมึง กลิ่นแม่งเหมือนอะไรเน่าเลยว่ะ”กลิ่นเน่ารุนแรงมากเลยครับ
“พี่บอมบ์อ่ะ หนูหลอนอีกแล้วนะ”
“เฮ้ย กูพูดจริงหนู กลิ่นเหมือนอะไรตายเลยว่ะ”ผมพยายามมองหา จากนั้นก็เดินสำรวจรอบๆกองร้อย มันไม่มีอะไรผิดปกตินี่หว่า อีหนูเดินเกาะแขนผมแน่นเลยครับ พอเดินเข้าไปใกล้น้องน้ำกลิ่นยิ่งรุนแรง ผมเดินเข้าไปเปิดทีละประตู ก็ไม่มีอะไร “มึงไม่ได้กลิ่นจริงเหรอหนู”
“จะได้กลิ่นอะไรอ่ะพี่บอมบ์ ก็มีแต่กลิ่นเยี่ยวนี่แหละ พี่บอมบ์ลืมถอนขนจมูกป่ะเนี่ย”
“จะบ้าเหรอ แม่ง แหวะ อะไรมาตายในนี้วะ ห่า”แล้วผมก็หยิบมือถือว่าดูเวลา จากนั้นจึงเดินไปข้างนอก ดูเวลาอีกครั้งแล้วนิ้วมันพลาดไปจิ้มโดนกล้อง แล้วชัตเตอร์แช๊ะหนึ่ง แล้วผมก็ยกกล้องขึ้นมาถ่ายเล่นๆอีกแช๊ะหนึ่ง จากนั้นก็เก็บมือถือลงกระเป๋า
“ไปเหอะพี่บอมบ์ ออกเวรได้แล้ว”
“เออๆ ตัวอะไรมาตายแถวนี้วะ เดี๋ยวมาดูตอนกลางวันเอาละกัน”จากนั้นผมก็เดินไปหน้ากองร้อยแล้วมีรุ่นน้องมารับเวรต่อ มันมองหน้าผมแปลกๆ คิดว่าผมไปล่อตูดอีหนูมาแน่เลย
ถอดรองเท้าถุงเท้า ถอดชุดพรางแขวนไว้ที่ตะปูขอบหน้าต่าง จากนั้นก็มุดมุงเข้าไปนอน ตี ๕ หน่อยๆก็เปิดไฟแล้วลงมารวมแถว ผมโดนแซวว่าเมื่อคืนทำอะไรอีหนูหรือเปล่า เวรโรงที่มารับต่อจากผมเล่าให้คนอื่นฟัง ผมก็ไม่ได้ว่าอะไร ดึงอีหนูเข้ามากอดแล้วทำท่าทางหัวร่อต่อกระซิกจิ๊กๆจั๊กๆใส่อีหนู พวกมันก็โห่หิ้ว ภารกิจดำเนินไปจนมาถึงช่วงเปลี่ยนเวร วันนี้ป๋าเข้าสิบเวรครับ คงจะวุ่นวายน่าดูเพราะพวกผมจะชิว ป๋าพูดอะไรไม่ฟัง จ่านิคเลยให้ผมเข้าผู้ช่วยสิบเวร ตายห่า เมื่อคืนกูยังไม่ได้นอนเลย ผมเลยปฏิเสธไปแล้วก็มีพี่ใหญ่คนหนึ่ง อายุน้อยกว่าผม ๒ ปี รับหน้าที่เข้าผู้ช่วย คือที่จริงพี่ใหญ่คนนี้แกควรจะปลดไปตั้งแต่ ๒ ปีที่แล้วแล้วครับ แต่ว่าแกสมัครต่อเพราะแกลงใต้ไง และคาดว่าน่าจะปลดพร้อมพวกผมครับ ผมก็ไม่ค่อยสนิทกับแกเท่าไหร่นัก
เปลี่ยนสิบเวรแล้ววันนี้ก็ว่างครับ พักผ่อนอีกตามเคย คิดถึงหมวดบูมกับหมวดเต้ย ปกติเวลาพี่แกอยู่พอจะชื่นใจบ้าง แต่นี่ต้องไปฝึก ผมก็ไม่รู้จะไปฝึกทำไมติดๆกันมากนัก คือถ้าเอาเรื่องหมายที่พวกผู้หมวดไปฝึกมาติดที่หน้าอกเนี่ยผมว่าไม่น่าจะเหลือที่ว่างให้ติดหรอกครับ บ้าฝึกกันจริงเลยคู่นี้
สายๆเรามานั่งจับกลุ่มกันที่ใต้ถุน แล้วคุยเรื่องเมื่อคืน มีบางคนเข้ามาแซวผมเรื่องที่ผมอัดตูดอีหนู ใครจะพูดก็พูดไปครับ เพราะเราไม่ได้ทำ ขี้เกียจจะมานั่งอธิบาย ผมไม่ได้ตอบอะไรก็แค่ขำๆ แล้วนี่นี้ผมเล่าเรื่องเมื่อคืนให้ไอ้มหาฟัง
“อ้าว กูคิดว่ากูโดนคนเดียวซะอีก ที่จริงกูได้ยินมานานแล้วนะ แต่กูไม่พูดเท่านั้นเอง เดี๋ยวพวกมึงจะเข้าเวรไม่ได้”
“เฮ้ย มึงก็โดนด้วยเหรอวะมหา”ไอ้ศักดิ์หน้าตาตื่น
“เป็นตาย่าน”ไอ้สุภาพบุรุษ ๔ ด. ครางเบาๆ
“ก็ไม่มีอะไรหรอก นี่น่ะแค่เบาะๆ กูไม่อยากจะพูดว่าที่โรงนอนอีกฝั่งน่ะ ตอนกลางคืนกูเห็นบ่อยมาก เห็นจนชินแล้ว”
“ที่โรงนอนอีกฝั่งมีอะไรวะ”
“ก็พวกมึงจำไม่ได้เหรอที่จ่าเล่าให้ฟังน่ะว่ามีนายสิบผูกคอตายที่โรงนอนฝั่งนู้นอ่ะ ซอย ๔ มั้ง กูเห็นเขาเดินมาผูกคอทุกคืน ผูกเสร็จแล้วก็ร่วงลง แล้วก็ขึ้นไปผูกคอใหม่ ดีที่เขาไม่หลอก เขามาให้เห็นเฉยๆ”
“ไอ้ห่า แบบนี้ไม่เรียกว่าหลอกเหรอวะ หูย กองร้อยเรานี่ทำไมมันหลอนแบบนี้วะ”
“ที่จริงมีเยอะนะ แต่กูไม่พูดหรอก เดี๋ยวพวกมึงนอนไม่หลับ เอาเป็นว่าเขาไม่มาทำอะไรเราหรอก เชื่อกู”
“แต่มันหลอนนะพี่มหา แบบนี้หนูจะกล้าเข้าเวรเหรอ”อีหนูพูดเสียงอ่อย
“คิดอะไรมาก ของแบบนี้มันอยู่ที่กำลังใจเว้ย ต้องสร้างให้มันเข้มแข็ง ผีทุกตัวใช่ว่าจะมาหลอกพวกมึงได้ทุกคนนี่ กูอ่ะเจอบ่อย แต่กูก็ชิน ไม่มีอะไรหรอกน่า ว่างๆมึงก็ท่องพุทโธสิ ให้ใจสงบ บางทีน่ะเขาไม่ได้ต้องการหลอกเราหรอก แต่เราอ่ะกลัวไปเอง ถ้าไม่คิดว่ามันเป็นสิ่งน่ากลัว เราก็จะไม่กลัวเว้ย”
“พูดง่ายทำยาก”ไอ้ซันพูด
“หนูจะลองดูแล้วกัน”อีหนูพูดเสียงเบา
“พวกมึงสังเกตเห็นอะไรในคำพูดของ ไอ้ซันกับอีหนูไหม”ผมถามพวกที่มานั่งฟัง ก็ไม่ใช่ใครหรอกครับเพื่อนร่วมรุ่นบ้าง รุ่นน้องหมู่ปืนกลที่สนิทกันบ้าง
“อะไรเหรอพี่บอมบ์”ไอ้แม็คมองหน้าผม
“เมื่อกี้มึงพูดอะไรซัน”ผมถามไอ้ซัน
“พูดอะไรอ่ะอา ก็พูดว่า พูดง่ายทำยาก”ไอ้ซันตอบ
“แล้วอีหนูล่ะ”ผมมองหน้าอีหนู
“ก็พูดว่า หนูจะพยายามอะไรงี้แหละ ทำไมเหรอพี่บอมบ์”
“พวกมึงคิดตามกูนะ ที่กูถามเนี่ยเพราะอยากบอกให้พวกมึงรู้ คนเราจะประสบความสำเร็จอะไรสักอย่างได้นี่มันขึ้นอยู่กับทัศนคติและความคิดเป็นพื้นฐาน”
“ศัพท์ยากอ่ะพี่บอมบ์”ไอ้แป๊กแทรกขึ้นมา แล้วก็โดนอีหนูตีไหล่โทษฐานเสือกไม่เลือกเวลา
“เออ คือคนเราจะทำอะไรสำเร็จได้เนี่ย พื้นฐานเลยนะเว้ย ความคิด คนที่คิดลบ แบบไอ้ซันที่พูดเมื่อกี้ว่าพูดง่ายทำยาก คือแค่ความคิดก็สะท้อนการกระทำได้แล้วว่ามันเป็นคนยังไง คำพูดของคนที่ไม่มีทางประสบความสำเร็จ มักจะออกมาแนวนี้เสมอ ผมทำไม่ได้ ยากจัง ขี้เกียจว่ะ อะไรประมาณนี้ พอมีความคิดนี้เข้ามาแล้ว เราก็จะไม่พยายามทำอะไรสักอย่าง แต่กับคำพูดของอีหนู มันบอกว่าเดี๋ยวขอลองทำดู นี่ความคิดของคนสำเร็จ งานการทุกอย่างถ้าเราไม่ลองทำมันก่อนเราก็ไม่รู้หรอกว่ามันยากหรือง่าย ถ้าเราบอกว่ามันยากตั้งแต่ทีแรกมันก็จะยากตั้งแต่เริ่มต้นจนจบงาน แต่ถ้าเราคิดว่าลองดูสักตั้งว่าจะไหวไหม พิสูจน์ตัวเองซิว่าเราทำมันไหวหรือเปล่า ดีไม่ดีเราอาจจะได้งานง่ายๆ พอทำเสร็จแล้วมันก็ง่าย แต่ถึงงานมันจะยากแล้วเราทำงานไม่เสร็จ เราก็จะรู้จุดด้อยของงานว่าที่เราทำไม่เสร็จเพราะอะไร คือบางคนยังไม่ทันจะลงมืออะไรเลยก็บ่นว่ายากไปก่อนแล้วอ่ะ เข้าใจป่ะ ฉะนั้นมึง ไอ้ซัน ถ้ามีความคิดแบบเมื่อกี้อีก พ่อตามึงไม่ปลื้ม มึงเข้าใจกูป่ะ”
“ครับอา แต่ว่า...”
“รักลูกสาวเขา ต้องทำตัวเราให้เหมาะสม ถ้าคิดว่าเราเป็นหมา มันก็ยังเป็นหมาอยู่วันยังค่ำ มึงจะไม่รู้สึกพอใจเลยว่ามึงคู่ควรกับเขา เพราะมึงคิดว่ากูนี่แค่หมา แต่ถ้ามึงคิดว่ามึงจะพัฒนาตัวเองทุกวัน ไม่ให้ใครมามองเราด้วยหางตา เมื่อถึงวันหนึ่งที่มึงสำเร็จนั้นแหละมึงจะมีความภาคภูมิใจ เริ่มตั้งแต่ตอนนี้เลย คือความคิดของมึง ท่องเอาไว้ ไม่มีอะไรที่ทหารใหม่ ทำไม่ได้ ทำไม่ไหว ทำไม่ทัน”
“ฮ่าๆๆๆ เอียนกับคำนี้ว่ะอา”
“เออน่า ลูกผู้ชายต้องใจหน่อยเว้ย ไอ้พวกดีแต่กับหมา กล้าแต่กับผู้หญิงนี่ เขาเรียกไอ้พวกนักเลงเห็บหมา คนแท้ต้องทนต่อการพิสูจน์ทุกอย่าง ใช่ไหมหนู”
“ใช่ เป็นตุ๊ดต้องอดทน รถพ่วงชนต้องไม่ตาย ฮ่าๆๆ”
“ไม่ตายก็เลี้ยงไม่โตละวะ รถพ่วงตั้ง ๑๘ ล้อ ชนทีนี่แบนยิ่งกว่ากล้วยตากกำแพงเพชรอีกมึง”
“เออ แต่มีเรื่องหนึ่งที่กูยังไม่เคลียร์เว้ย เรื่องกลิ่นน่ะ มันมาจากไหนวะ กูงงมาก กลิ่นเหมือนอะไรสักอย่างตาย จะว่าหมาเน่าก็ไม่ใช่”แล้วผมก็หยิบมือถือมารับโทรศัพท์ ไอ้ภูมิขอรูปผม ผมเลยเปิดไฟล์ภาพแล้วหารูปส่ง แต่ยังไม่ทันส่งก็ต้องผงะเมื่อเห็นภาพหนึ่ง “เฮ้ย”ผมทิ้งโทรศัพท์ลงพื้นโต๊ะเลยครับ คนอื่นๆก็พลางตกอกตกใจไปด้วย
“เหี้ยอะไรของมึงวะบอมบ์”ไอ้ศักดิ์ถามผม
“ไอ้เหี้ย ตัวเหี้ยอะไรในโทรศัพท์กูวะ”ผมชี้ไปที่โทรศัพท์
“อะไรของมึงวะบอมบ์ เฮ้ย ไอ้ห่าเอาแล้วไงมึง”ไอ้มหาหยิบมือถือผมขึ้นมาดู จากนั้นพวกที่นั่งอยู่ในกลุ่มผมก็มุงดูแล้วก็ตกอกตกใจกัน “มึงไปโหลดมาจากไหนวะบอมบ์ ไอ้ห่า โคตรหลอน”
“โหลดบ้าโหลดบออะไร รูปนี้กูถ่ายเมื่อคืน ไม่เชื่อถามอีหนูดู”
“พี่บอมบ์อ่ะ นี่ใช่ไหมที่พี่บอมบ์ได้กลิ่นเหม็นเน่าอ่ะ”อีหนูกอดแขนผมแน่นเลยครับ ผมหยิบมือถือมาดูอีกครั้งในรูปเป็นรูปแบบมืดๆ แต่มีเงาอยู่เงาหนึ่งชัดเจนมาก เป็นเงาลักษณะรูปร่างคล้ายคน แต่สูงผอม ตาแดงก่ำ เหมือนกำลังคว้าอะไรมากิน นั่งยองๆอยู่ด้านหลังห้องน้ำ รูปนี่ที่ผมตั้งใจกดถ่ายรูปนี่เอง ทำไมเมื่อคืนไม่เห็น ทำไมเพิ่งจะมาเห็นเอาตอนนี้ ผมงงเลยครับ
จากนั้นก็มีคนมาขอดูรูปที่ผมถ่ายติดวิญญาณ คนนั้นแย่งไปดูทีนี้แย่งแย่งมาดูทีแล้วก็วิพากษ์วิจารณ์ บางคนมาขอผมบลูทูธ เอ่อ ก็อยากให้อยู่นะ แต่เป็นที่รู้ที่ไอ้สมาร์ทโฟนยี่ห้อนี้แม่งหยิ่ง ถ้าไม่ใช้ยี่ห้อเดียวกับของมันก็บลูทูธไม่ได้ ต่างคนต่างแต่ขอดู จากนั้นก็วิพากษ์วิจารณ์ไปต่างๆนานา
“กูว่าเปรตชัวร์เลยว่ะ แต่กูงงทำไมไม่อยู่ในวัดวะ”ไอ้ศักดิ์ออกความเห็น
“เปรตไม่ได้อยู่แค่ในวัดเว้ย แถวบ้านกู ตามทุ่งตามท่า ตามเวรกรรมของเขา แต่ส่วนใหญ่จะอยู่วัดเพราะว่าตรงนั้นเป็นเขตบุญ เวลาเขาทำบุญให้อ่ะจะมีสิทธิได้รับผลบุญก่อนใครเว้ย มันเลยเยอะแต่ตามที่ทั่วไปก็มี ที่เฮี้ยนๆอะไรแบบนี้”ไอ้มหาอธิบาย
“น่ากลัวว่ะพี่ คืนนี้ใครจะกล้าเข้าเวรโรงเนี่ย”ไอ้แม็คทำหน้าหลอน
“กูไม่รู้ด้วยนะ คืนนี้ใครจะเจอแจ๊กพอต หึหึ กูสบายตัวไปสักอาทิตย์หนึ่งว่ะ”ผมยิ้ม
“กูไปบอกบก.ร้อยดีกว่าว่ากูไม่ขอเข้าเวรโรง ขอเข้ากองการณ์ดีกว่า”ไอ้นนท์ออกความเห็น
“ไอ้พวกเข้ากองการณ์น่ะระวัง ไม่เจอผีแต่เจอกะเทยนี่หลอนไป ๑๐ เดือนเลยนะมึง ฮ่าๆๆๆ”
-
ผีมาเต็ม
ฮือออออ
:ling3:
-
แหงะ แง๊ หนูนอนไม่หลับอ่ะ หลอนนนน
-
กองร้อยหลอน :katai1:
-
แต่ละเรื่องหลอนจนขนหัวลุก
-
:sad5: แง้.....เรื่องผีๆ ยามกลางคืนอีกแล้ว หลอน บรึ้ยยย
-
โอ๊ยยยย!!!!!ฮามากอ่ะเรื่องนี้
ทำงานอยุ่ขำออกมาคนเดียว
จนเพื่อนถาม (มึงบ้าหรอ)
อดไม่อยุ่ ไม่อยากให้จบเลย
คลายเครียดได้ดีมากเลย
เหนื่อยงานแล้วอ่านเรื่องนี้
ความเหนื่อยความเครียดหายเลย
มีแต่ความเกรียนเท่านั้น :mew4:
-
:ling3: :ling3: :ling3: :ling3: :ling3: :ling3: :ling3: :ling3:
-
อ่านตอนดึกพอดี :sad4:
-
ตอนนี้เป็นตอนของผี
-
:ling3: คุยแต่เรื่องผีๆ แต่หนุกมากๆๆๆ ชอบ :hao6:
-
ตอนนี้หลอนๆ :katai1: :katai1: :katai1:
-
เออ อ่านไปก็สยองไป ขนลุกนะเนี่ย
-
อ่านตอนดึกเมื่อคืนมาเมนท์ให้ตอนเช้าครับ
ได้บรรยากาศ ชัตเตอร์กดติดวิญญาณนะบอมม
-
กลัวแอบหลอนเลย o21
แต่หนูทำให้หายกลัวได้เพราะความฮาของหนู 5555
-
ขอบคุณ :)
-
หลอนตามเลย ฮ่าาา
รีบมานะคะรอๆๆ
-
เข้ามารอพี่บอมส์ตอนบ่ายๆๆครับผม
:katai2-1 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกโคตรหลอนนน o22 o22
แล้วคืนนี้ใครจะเข้าเวรละ :angry2: :serius2: :z3:
ปล.ชอบมาก "เป็นตุ๊ดต้องอดทน สิบล้อชนต้องไม่ตาย" 5555+ :hao6: :laugh: :z1:
-
ตอนที่ ๗๘ ดึกสงัด ครึ่งหลัง
หลังจากเหตุการณ์ชวนขนหัวลุกวันนั้น คอนกลางคืนนี้บางคนที่กลัวผีมากๆถึงกับต้องจ้างเวรกันเลยทีเดียว ส่วนใครมีของดีหรือใจกล้าหน่อยก็เข้าเวรเองครับ แต่ก็ไม่มีอะไรผิดปกติ ผู้กองรู้ข่าวที่ผมเจอผีเปรต ไม่ทันข้ามวันผู้พันก็แวะเข้ามาหาผมที่กองร้อยเลยครับ แกจอดมอไซด์ที่หน้ากองร้อย
“ตรง”
“ตามสบายๆ”ผู้พันโบกมือให้กับพวกผมที่ยืนตรง บ่ายแก่ๆประมาณ ๓ โมงครึ่ง แกมักจะนั่งมอไซด์ตรวจรอบกองพันครับ “เจอของดีเหรอบอมบ์ ไหนพี่ขอดูหน่อยสิ”ผมยืนมือถือให้ผู้พันดู ผู้พันวิพากษ์วิจารณ์อยู่พักหนึ่งครับแล้วก็เรียกผู้กองมาคุย ผู้กองกองร้อยข้างๆผมแกก็เข้ามาร่วมวงด้วยครับ
“จะทำยังไงดีมหา ผู้พันเพิ่งจะเคยเจอเหตุการณ์แบบนี้”
“ก็คงต้องทำบุญกองพันครับผู้พัน”ไอ้มหาให้คำปรึกษา
“อืม งั้นเดี๋ยวต้องหาวันว่างๆ”ผู้พันพยักหน้า จากนั้นคุยกันนิดหน่อยแล้วผู้พันก็ไป
“พี่มหาๆ มีตะกรุดมีพระไหมพี่ ผมขอยืมหน่อย ผมไม่ไหวจริงๆ”
“จะกลัวอะไรวะ มันมาก็ขอหวยมันสิ พวกแบบนี้มันไม่ชอบให้ใครมาขอหวย”ไอ้มหายิ้ม
“หูยพี่ นะพี่นะ ผมขอของดีจากพี่หน่อย อะไรก็ได้”รุ่นน้องยกมือไหว้เลยครับ
“อ่ะๆ เอานี่ไป”ไอ้มหาหยิบก้อนกลมๆชิ้นหนึ่งให้รุ่นน้อง ไม่ใช่พระหรือตะกรุดครับ เป็นว่านชนิดหนึ่งที่แห้งแล้ว
“จะใช้ได้เหรอพี่”
“งั้นไม่ต้องเอา กูก็ไม่มีของอย่างอื่น พระก็อยู่ที่บ้านกูหมด ไม่ได้เอาติดตัวมาสักองค์ มีแต่ไอ้นี่นี่แหละ จะเอาไม่เอา”
“เอาก็ได้พี่”มันรับไป
ถึงเวลานอนก็นอนพักผ่อนกันครับ อากาศอบอ้าวไปบ้างพัดลมที่หมุนติ้วๆอยู่ด้านบนไม่ค่อยจะช่วยอะไรได้เลย แอบเข้าห้องผู้หมวดไปหยิบพัดลมตั้งโต๊ะของผู้หมวดมาเปิดอีกตัว แล้วก็นอนหลับสบายใจเฉิบ
“หนู ทำไมมานั่งคนเดียวอ่ะ พ่อแม่หนูไปไหนเหรอ”ผมนั่งยองๆข้างเด็กผู้ชายวัยน่าจะ ๒ ขวบกว่าๆ เด็กคนนี้นั่งยองๆแล้วขีดเขียนพื้นดิน พอผมถามเด็กคนนี้ก็เงยหน้ามามองหน้าผมแล้วกระโดดกอด
“เย้ พ่อมาหาหนูแล้ว”
“หืม อะไรเนี่ย”ผมทำหน้างง
“หนูขอไปอยู่กับพ่อนะ”
“เอ๊ย ได้ไง แล้วพ่อแม่หนูล่ะไปไหน ให้อาช่วยตามหาพ่อแม่หนูไหม”
“ไม่เอา หนูไม่อยากไปไหน หนูจะมาอยู่กับพ่อ”เฮ้ย โมเมกูเป็นพ่อของเอ็งเชียวเลยเหรอไอ้หนู
“จะมาอยู่กับอาได้ไง พ่อแม่หนูเขารอหนูอยู่นะ ป่ะ เดี๋ยวอาพาไปหาพ่อแม่ ปล่อยอาก่อน”
“ไม่เอา หนูไม่อยาก ฮึกไป หนูจะอยู่กับพ่อ ให้หนูอยู่กับพ่อด้วยนะ ฮึก”เอาแล้วไง อยู่ดีไม่ว่าดี ร้องไห้ซะแล้ว
“จะมาอยู่กับอาได้ไง พ่อแม่หนูเขาเป็นห่วงนะ หยุดร้องไห้ก่อน แล้วบอกอาว่าพ่อแม่ของหนูอยู่ไหน”
“ก็พ่อเป็นพ่อของหนูไง ฮึก หนูจะอยู่กับพ่อ”
“หืม เป็นเมื่อไหร่ อย่าเป็นเด็กไม่ดีนะเดี๋ยวอาพาไปหาพ่อแม่ของหนูเอง”
“ฮือๆๆ ไม่เอาฮึก หนูไม่อยาก ฮึก ไปอยู่กับคนอื่นฮือๆๆๆ ให้หนูอยู่กับพ่อนะฮือๆ”ฟูมฟายใหญ่เลยครับ
“ไม่ได้ หนูจะมาอยู่กับอาได้ไงพ่อแม่หนูเป็นห่วง ป่ะเดี๋ยวอาพาหนูไปหาพ่อกับแม่นะ”ผมแกะมือเด็กน้อยออก
“ฮือๆ ให้หนูอยู่กับพ่อนะ ฮือๆ”ผมลุกขึ้นยืนมอง
ปรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด ปรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด ปรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด ปริ๊ด ไอ้เย็บเข้กูฝันเหรอวะเนี่ย ผมรีบลุกขึ้นมองซ้ายมองขวาไฟสว่างทั่วโรงนอน ทุกคนต่างเก็บหมอนมุ้งเครื่องอุปกรณ์ส่วนตัวแล้วรีบลงไปรวมแถวด้านล่างตามกิจวัตรประจำวัน ก็เหมือนเดิมแหละครับ ตื่น วิ่ง อาบน้ำ ทำความสะอาด กินข้าว เคารพธงชาติ ไปรวมพลประจำวัน รอเปลี่ยนสิบเวร แล้วหางานก๊อกๆแก๊กๆทำ จนถึงเย็น กิจวัตรเหมือนเดิม ทหารใหม่มีหน้าที่ฝึกก็ฝึกหน้าดำคร่ำเครียด
“ขึ้นม.๖แล้วไม่ค่อยว่างเลยอ่ะอา ดูดิ แขนขาแฟบหมดแล้ว”น้องไปป์เจ้าเก่าเดินมาบ่นกับผมพร้อมกับโชว์กล้ามแขนที่มีไม่ค่อยมาก
“หึหึ อย่าใจร้อนดิ ตอนนี้ตั้งใจเรียนก่อน จะเข้าคณะแพทย์ไม่ใช่เหรอ”
“อื้ม แต่อยากมาออกกำลังกายบ้าง งานไม่รู้จะเยอะไปไหน แทนที่ม.๖แล้วจะน้อยๆลงบ้าง”
“เอาน่า อย่าให้เสียชื่อลูกชายหัวแก้วหัวแหวนผู้การสิ ว่างเมื่อไหร่ค่อยออกกำลังก็ได้”ผมพูดปลอบ แล้วเราก็ออกกำลังกายกันเบาๆ ไม่ได้หักโหมอะไรมากมาย เอาแค่พอเหงื่อชุ่มก็พอครับ ถึงเวลากินข้าวก็ไปกิน กับข้าวดีบ้างไม่ดีบ้าง บ่นกันไปตามประสา
“พี่บอมบ์ พี่มหาราตรีสวัสดิ์ จุ๊บๆสามี”อีหนูพูดก่อนนอนทุกคืน
“อืม ฝันดีมึง ขอเด็ดๆ ๓ ตัว”ไอ้มหาบ้าหวย
“ฝันดีอีหนู ขอให้ฝันเจอผีที่ใต้ถุน”
“ตาบ้า ถ้าคืนนี้หนูฝันเห็นหมีเอ๊ยเห็นผีหนูจะไปนอนแซะนอนซบกับพี่บอมบ์”
“ฮ่าๆๆๆ”
ไฟในโรงนอนถูกปิดเรียบร้อย ตอนนี้มืดแต่ไม่ตึ๊ดตื๋อ ยังมีแสงไฟจากด้านนอกเล็ดลอดเข้ามา บนโรงนอนจะเปิดไฟหน้ามุกที่หัวโรงและท้ายโรงไว้นะครับ ส่วนมุขกลางจะไม่เปิด สิบเวรก็นอนที่มุขกลาง คิดถึงหมวดบูมอยากโทรหา แต่พี่แกไม่ได้คงไม่มีเวลาคุยหรอกครับเพราะฝึกหนักคงจะเหนื่อย ผมอยากให้พักผ่อนเยอะๆ
“พ่อ”
“หือ อ้าว”ผมทำหน้างงเมื่อเจอกับเด็กคนเมื่อวาน พอเจอหน้านี่เรียกพ่อวิ่งมาเกาะขาผมทันที
“พ่อมาหาหนูแล้ว”เจ้าเด็กน้องยิ้มกว้าง วันนี้ดูผิวพรรณผ่องใสเหมือนมีออร่าออกจากร่างกาย เสื้อผ้าที่สวมใสก็ดูสะอาดสะอ้าน
“นี่ อย่าโมเมเรียกคนอื่นว่าพ่อสิ”ผมเอ็ด
“ก็หนูอยากเรียกพ่อว่าพ่อนี่ หนูจะมาอยู่กับพ่อ”
“เฮ้อ หนู นี่อาถามหน่อยนะ พ่อแม่หนูอยู่ไหน”
“ก็พ่อเป็นพ่อหนูไง นะๆ หนูขอมาอยู่กับพ่อนะ”
“ไม่ได้ หนูเป็นใครอาก็ยังไม่รู้เลย แล้วนี่จะให้อาพาหนูมาอยู่ด้วย พ่อแม่หนูไม่เป็นห่วงแย่เหรอ เกิดตำรวจเขามาตามจับอาข้อหาลักเด็ก อาติดคุกหัวโตสิ”
“พ่อไม่ติดคุกหรอก นะ ขอหนูไปอยู่กับพ่อ หนูจะเป็นเด็กดี”
“ยังไงก็ไม่ได้ จะมาอยู่ได้ยังไง เอาเป็นว่าเดี๋ยวอาพาหนูไปตามหาพ่อแม่ของหนูดีไหม”ทำไมเด็กคนนี้เข้าใจยากจังนะ
“ทำไมพ่อไม่อยากให้หนูไปอยู่กับพ่ออ่ะ ฮึก หนูอยากอยู่กับพ่อ นะพ่อนะ ให้หนูอยู่กับพ่อนะ”เจ้าเด็กน้ำตาซึมเกาะแขนผมไม่ยอมปล่อย ผมงงมากเลยครับทำไมต้องอยากมาอยู่กับผมด้วยนะ แล้วพ่อแม่เขาอยู่ที่ไหนอะไรยังไง
“เฮ้อ อย่าร้องสิ”
“พี่ศักดิ์ๆๆ เตรียมตัวเข้าเวรพี่”เสียงเรียกดังขึ้นจากซอยฝั่งตรงข้ามทำให้ผมสะดุ้งตื่นมากลางดึก กี่โมงแล้ววะ ผมหยิบมือถือมากดดูนาฬิกา ตอนนี้ใกล้จะตี ๒ แล้ว วางโทรศัพท์ลงข้างหมอน เฮ้อ ฝันอะไรของกูอีกวะเนี่ย คิดถึงลูกชายตัวแสบจนเก็บเอาเรื่องเด็กมาฝันเป็นตุเป็นตะไปได้ แล้วผมก็หลับต่ออีกครั้ง
“๑ ๒”
“นับใหม่”
“๑ ๒”
“ต่อไป”
“๑ ๒ ๓ ๔ ๑”
“ระวัง ระวัง ระวัง นับ”
“๑.......๒ ..........๓ .........๔ ..........๑ ....๒ ...๓ ....๔ .....๑..๒..๓...๔ ชาติ เกียรติ วินัย กล้าหาญ อดทน เชื่อฟัง มั่นใจ สู้ตาย หน่วยฝึก พัน.... เอี้ย บึ้ม”
เสียงของทหารใหม่ดังขึ้นเป็นจังหวะตามการก้าวเดินในรูปแถว เพื่อความพร้อมเพรียมกัน มือคว่ำกำหลวม ร่างกายตั้งตรง สายตามองไปข้างหน้า ก้าวขาเป็นจังหวะสม่ำเสมอและมีความมั่นใจ ช่วงกลางวันที่มีการฝึกก็จะแยกย้ายกันไปฝึกตามสถานี กองร้อยผมใช้ด้านหลังบริเวณกองร้อยในการฝึกสถานีที่ ๒ คือ ท่ามือเปล่าและท่าอาวุธ ตอนนี้ก็ฝึกไปได้มากพอสมควรแล้วครับ ท่าเดินของพวกทหารใหม่พร้อมเพรียงกันมากขึ้น ท่าอาวุธก็พัฒนาเป็นท่าใหม่ๆ
“แฟนหนูหล่อนะพี่บอมบ์”อีหนูบุ้ยปากไปที่ทหารใหม่หมวดหนึ่งคนหนึ่ง หน้าหล่อ ขาว ตี๋ รูปร่างสูงโปร่ง มันเห็นใครหล่อเป็นไม่ได้ โมเมว่าเป็นผัวของมันไปเรื่อย
“ฝรั่งได้ยินคงจะเสียใจ มีเมียแทนที่จะได้เก้งตัวดีๆ กลับได้แรดตัวแม่มา”ผมพูดติดขำ
“ฮ่าๆๆ ก็น้องมันหล่อบาดใจนี่พี่บอมบ์ หนูแซวไปงั้นแหละ ไม่มีใครสู้พี่เจิดได้หรอก”
“ก็แหงล่ะสิ ตกถังข้าวสารนี่”
“หนูไม่ได้รักที่พี่เจิดรวยนะ หนูรักเขาที่เขามีเงินเยอะต่างหาก ฮ่าๆๆๆ”
“มันต่างกันตรงไหนวะ”
“หนูล้อเล่น”
“อ่ะ มีใครสงสัยอะไรไหม เวรยามลงตัวนะ”สิบเวรถามก่อนที่จะเลิกอบรมในช่วงเย็นของทุกวัน พวกเรานั่งเงียบไม่มีอะไรจะสงสัยหรอกครับ อยากเลิกจะแย่อยู่แล้ว “ถ้าไม่มีใครสงสัยก็แยกย้ายกัน แล้ว ๒ ทุ่มครึ่งก็ตาม รปจ. เช็คยอดเสร็จก็จะปล่อยนอน เชิญ”
“ตรง”
“ขอบคุณครับ”
ไปตลาดซื้อของกิน ช่วงนี้ผมกินน้อยลงกว่าเดิมจากเมื่อก่อนไปถึงตลาดจะต้องสั่งข้าวหรือก๋วยเตี๋ยว แต่ไปถึงซื้อนมมากล่องหนึ่งแล้วเดินกลับกองร้อย มานอนตากพัดลมเล่นโน๊ตบุ๊คดูการงานผ่านระบบออนไลน์ อ่านพวกข่าวเศรษฐกิจ จนใกล้ถึงเวลาสวดมนต์จึงหยุดกิจกรรม แล้วก็ไปสวดมนต์ สิบเวรเช็คยอดนอนเรียบร้อยก็ตัวใครตัวมัน มาถึงเตียงนอนผมกางมุ้งเรียบร้อยแต่ยังไม่ได้ยัดชายมุ้งเข้าในฟูก มานั่งดูงานของตัวเองต่อ บางคนก็ทะลึ่งมาขอเล่นขอ ขอดูหนังโป๊ ผมถลึงหน้าใส่มันก็ไม่เซ้าซี้ผมละ
ปรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ปรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ปรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด ปริ๊ด เสียงนกหวีดลากยาวดัง ๓ ครั้งแล้วปิดท้ายด้วยเสียงสั้นห้วนอีกครั้งหนึ่งเป็นสัญญาณว่าตอนนี้ได้เวลานอนแล้ว ผมเอาชายมุ้งยัดลงที่ขอบที่นอน แต่ยังไม่ได้นอนทันที นั่งดูงานต่อพักหนึ่ง จากนั้นก็เก็บโน๊ตบุ๊คใส่ไว้ในตู้แล้วก็นอน
“คิกๆ พ่อมาแล้ว พ่อจะมารับหนูไปอยู่ด้วยใช่ไหม”ไอ้เด็กน่ารักคนเดิมครับ คราวนี้มาในชุดไทยโบราณสีแดงประกายทอง นุ่งโจงกระเบน มีสร้อยและสังวาล ไม่สวมเสื้อ มัดจุกด้วยและมีปิ่นปักที่จุก ใส่กำไลข้อมือข้อเท้า คือเครื่องประดับแบบนี้หาที่ไหนไม่ได้อีกแล้ว ทองเน้นๆ เพชรเนื้อๆ ผิวพรรณดูงามตาผ่องใสมีรัศมีสว่างจ้า พอเจอหน้าผมก็กระโจนเข้าสา “พ่อมารับหนูไปอยู่ด้วยใช่ไหม”
“อีกแล้วนะ ลูกใครก็ไม่รู้ พ่อแม่ชื่ออะไรก็ไม่รู้ จะมาอยู่ด้วยเนี่ยถามพ่อถามแม่ยัง”
“ก็พ่ออ่ะพ่อหนู จะให้หนูไปถามใคร”
“อาไปเป็นพ่อหนูเมื่อไหร่อ่ะ ถามจริงพ่อแม่หนูเป็นใคร เขาอนุญาตหรือยัง?”
“พ่อเป็นพ่อหนูจริงๆนะ หนูอยากอยู่กับพ่ออ่ะ นะๆ ให้หนูไปอยู่ด้วยนะ หนูจะเป็นเด็กดี”กอดคอผมแล้วออดอ้อนถามเสียงใส ผมก็งงว่าทำไมต้องอยากมาอยู่กับผมด้วยวะ คนอื่นตั้งเยอะตั้งแยะไม่อยากไปอยู่ด้วย ชื่อแซ่ลูกเต้าเหล่าใครก็ไม่รู้จักซะด้วย ไม่ใช่ว่าไม่อยากอุปการะเด็กนะ ผมชอบนะเด็กๆอ่ะ แต่มันต้องมีที่มาสิก่อนเราจะรับมาเลี้ยงก็ต้องมีที่มา
“ถามหน่อย ทำไมต้องอยากมาอยู่กับอา”ผมมองหน้า อยากรู้จริงๆ แต่งตัวแปลกๆไม่เข้ายุคแล้วยังทะเล้นมาขออยู่ด้วยอีก
“ก็เราเป็นพ่อลูกกันไง นะพ่อนะ พาหนูไปอยู่ด้วยนะ”
“เราเป็นพ่อลูกกันเมื่อไหร่ เป็นเด็กเป็นเล็กหัดโกหกพกลม”
“หนูไม่ได้โกหกนะ หนูอ่ะเป็นลูกของพ่อมาเยอะแล้วด้วย นะพ่อนะ พ่ออนุญาตไหม”
“เป็นมาเยอะยังไง หมายความว่าชาติที่แล้วเราเป็นพ่อลูกกันงี้เหรอ”
“ใช่ครับ”
“แต่ตอนนี้พ่อไม่มีแม่นะ หาแม่ได้เหรอ”
“ไม่รู้แหละ พ่อจะเป็นอะไรหนูไม่รู้ด้วยหรอก แต่หนูจะอยู่กับพ่อ”
“แล้วพ่อแม่หนูจะอนุญาตไหม หนูเป็นเด็กกำพร้าหรือเปล่า”
“หนูไม่ใช่เด็กกำพร้า นะๆ พ่อไม่ต้องถามหนูมากหรอก หนูขอมาอยู่กับพ่อ พ่อตกลงไหม”
“เฮ้อ ขนาดนี้แล้ว จะมาก็มา แสบซ่าจะได้มีเพื่อนเล่น”
“เย้ๆๆๆๆ หนูรักพ่อจัง”เจ้าเด็กชาววังกอดคอผมแน่นเลยครับ แล้วผมก็รู้สึกอิ่มอกอิ่มใจอย่างบอกไม่ถูก เอาวะ จะมาก็มาเดี๋ยวพาไปจดทะเบียนเป็นลูกแล้วกัน อ้อนวอนอยากเป็นลูกผมซะเหลือเกิน แล้วจะได้รู้ว่าฤทธิ์พ่อมันนี่ขนาดไหน เจ้าเด็กน้อยกอดผมอยู่พักหนึ่งแล้วอยู่ๆตัวหายไปไหนไม่รู้เหลือแค่พวกเครื่องประแก้วแหวนเงินทองสร้อยคอสร้อยสังวาลที่กองเต็มหน้าตักผม เออ จะไปก็ไม่บอกซะด้วย ผมเลยได้แต่กอดเครื่องประดับบนตักเอาไว้ แล้วก็สะดุ้งตื่นตอนใกล้จะรุ่งแล้ว
“วิ่งขึ้นเขาแล้วเราก็ลงน้ำ เพื่อนอย่าถามอะไรมากเลย ว่าเหนื่อยไหมฉันไม่เฉลย......”เสียงร้องเพลงในยามเช้าของวันใหม่ดังไม่มากนัก มีคนร้องบ้างไม่ร้องบ้าง บางคนวิ่งๆไปก็ตด แทบจะแตกขบวนกันเลยทีเดียว วิ่งเสร็จมาอาบน้ำ จากนั้นก็เหมือนเดิมครับ ทำตามกิจวัตรประจำวัน
-
เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว แปบเดียวการฝึกทหารใหม่ก็สิ้นสุดลงไป กิจวัตรของพวกผมที่ผ่านมาก็ไม่ได้มีอะไรมากมายหรอกครับ มีงานเล็กๆน้อยๆตามที่ได้รับมอบหมาย บางวันก็ตัดหญ้า หรือหางานทำก๊อกๆแก๊กๆไปเรื่อยเปื่อย ช่วงที่ว่างก็ว่างจัด ส่วนไอ้ซันมันลงทะเบียนเรียนได้รับหนังสือเรียบร้อยแล้วมันก็มานั่งอ่าน แต่หัวมันอาจจะไม่ค่อยไวสักเท่าไหร่ ผมก็เลยมานั่งเป็นติวเตอร์ให้กับมัน หมวดบูมไปฝึกแล้วก็เหงาๆ คือปกติผมจะหยอกพี่แกทุกวันไง แต่นี่หาคนกวนลำบาก เลยได้แต่นั่งมองหน้าไอ้มหาแล้วถอนหายใจพร้อมกัน
“ลาผู้กองไปเที่ยวเล่นหน่อยไหมวะบอมบ์ อยู่แต่ในกองพันรู้สึกหดหู่ว่ะ”ไอ้มหาเอ่ยชวน ผมก็รู้สึกเซ็งๆเหมือนกันนะครับ คิดถึงที่รัก ฮ่าๆๆ
“อือ เดี๋ยวลองไปขอดู”ผมพยักหน้า ช่วงที่ว่างๆแบบนี้ส่วนใหญ่มักจะปล่อยลาศุกร์ เสาร์ อาทิตย์ครับ คือจะปล่อยในช่วงเย็นวันศุกร์และให้กลับเข้ากองพันในเย็นวันอาทิตย์ ก็ปล่อยวนๆเวียนๆกัน สัปดาห์นี้ทีของข้า สัปดาห์หน้าทีของเอ็ง ไอ้พวกแจงเวรเลี่ยงเวรแล้วขอลาติดๆกันก็มี ใครเส้นใหญ่สนิทกับสิบเวรหรือนายสิบคนไหนก็เข้าไปขอให้เป็นแบ็คให้ ส่วนใหญ่ลูกน้องเก่าหมู่อาร์ต นี่ขนาดโดนปลดจากตำแหน่งก็ยังมีกร่างบ้าง แต่กับผมนี่เข้าหน้าไม่ติดครับจะหลบๆทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ส่วนผมเองบางครั้งหมั่นไส้ไอ้พวกลาเยอะแต่ทำงานน้อย แต่ขี้เกียจจะชี้แจงแถลงไข เพราะเป็นเพื่อนรุ่นเดียวกันบ้างและเป็นรุ่นพี่บ้าง
“ผู้กองครับ วันหยุดนี่ผมขอลาได้ไหมครับ”เย็นๆก่อนที่ผู้กองจะกลับบ้านผมก็เดินเข้าไปขออนุญาต
“อื้ม เอาสิ จะลากี่วัน กลับวันไหนล่ะ ตามสบายเลยนะบอมบ์”
“ขอลาแค่ศุกร์ เสาร์ อาทิตย์นี้แหละครับผู้กอง”
“อืม ได้ๆ แต่จะกลับช้ากลับเร็วพี่ก็ไม่ได้ว่าอะไรนะ ตามสบายเลย”
“ขอบคุณครับ”ผมยกมือไหว้ จากนั้นก็ขึ้นไปด้านบน เตรียมชุดอ่อน ส่วนเสื้อผ้านี่ไม่ต้องครับ ไปขอเสื้อผ้าไอ้ภูมิ ไอ้ภีมเอา หยิบแค่กางเกงในไปก็พอแล้ว
๖ โมงเย็น กินข้าวเสร็จเรียบร้อยแล้วก็มานั่งที่สนามบาสหน้ากองร้อย วันนี้สิบเวรมีข่าวดีจะปล่อยลา ใครที่ลาสัปดาห์ที่แล้วแล้วก็แยกไปเป็นส่วนหนึ่ง ส่วนใครยังไม่ได้ลาก็แยกออกมาเป็นส่วนหนึ่ง ส่วนพวกผม ซึ่งมีไอ้มหา ไอ้ซัน อีหนู ไอ้ศักดิ์ ไอ้ด่าน ไอ้แม็ค ไอ้นุ แต่งตัวเรียบร้อยแล้วครับ วุ่นวายกันอยู่พักหนึ่ง เพราะต้องจัดเวรด้วย จัดคนลาด้วย พวกผมขี้เกียจรอเลยไปก่อน
พอออกจากกองพันไอ้มหามันก็บอกว่ามันจะกลับบ้าน ผมก็ไม่อยากจะรั้งให้มันไปหาพ่อแม่ไปอยู่ที่บ้านมันบ้าง ช่วงที่ลาครั้งที่แล้วๆมานี่มันก็จะอยู่กับหมวดเต้ยครึ่งหนึ่งของวันลา และจะกลับบ้าน ส่วนคนอื่นๆก็แยกย้ายกันไป ผมนั่งแท็กซี่กับไอ้ซันไปที่บ้านพี่เบิ้ล ช่วงนี้แม่ผมยังอยู่กรุงเทพครับเพราะลูกๆขอร้องว่าอย่าเพิ่งกลับบ้านเลย ก็เลยต้องอยู่
“ได้ลาเหรอบอมบ์”เปิดประตูเข้าบ้าน แม่ผมนั่งเล่นอยู่ที่หน้าบ้านพี่เบิ้ล ผมรีบเข้าไปไหว้และกอดแม่
“ลาเสาร์อาทิตย์น่ะแม่ แล้วนี่แสบซ่าไปไหนอ่ะ”
“พี่น้อยของแกมารับไป คืนนี้คงค้างที่นั่นละมั้ง”
“วันนี้มาแปลก ไม่ไปเที่ยวไปดริ๊งเหรอบอมบ์ มาออดอ้อนเป็นลูกแหง่ได้นะเรา”พี่นิดมองหน้าผม
“ไปเที่ยวอาบอบนวดไหมล่ะพี่นิด”ผมเสนอ
“อะแฮ่ม เดี๋ยวเหอะพี่น้องคู่นี้”พี่พรกระแอม
“ฮ่ะๆๆ แก่ๆแบบพี่นิดคงหมดแรงแล้ว เฮ้อ คิดถึงพ่อเนอะพี่นิด”ผมทิ้งตัวลงนอนหนุนตักพี่ชายต่างสายเลือด
“เออ นี่ก็ใกล้วันที่พ่อจากเราไปแล้วนี่นา กลับบ้านไปทำบุญไหมพวกเรา”
“อย่าบอกนะว่าพี่นิดลืม”
“จะลืมได้ไง เออ ที่จริงพี่บอกแม่แล้วนี่นาว่าจะกลับบ้านกัน เดี๋ยวดูปฏิทินก่อนสิ วันนี้วันที่ ๒๒ กรกฎา เออ อีก ๕ วันนี่หว่า บอมบ์ลาผู้กองยังล่ะ”
“ผู้กองบอกว่าจะกลับวันไหนก็ได้ อยากไปไหนก็ไป อยากทำอะไรก็ทำ”
“แหม่ เส้นใหญ่เชียวพ่อคุณ เดี๋ยวไปเฉ่งผู้กองคนใหม่ซะหน่อยซิ ดูแลทหารยังไงเหมือนเป็ดไล่ทุ่งเชียว ทหารนะไม่ใช่ไก่ป่า พอเวลาหิวจะได้ออกหาอะไรกินตามใจชอบ”
“ฮ่าๆ งั้นเดี๋ยวบอมบ์ไปบอกผู้กองอีกทีแล้วกัน”
“อืม เออ แล้วไหนว่าเจอผีสางนางไม้อะไรล่ะ”
“หูย พี่นิดอย่าให้บอมบ์เล่า ยังขนลุกไม่หายเลยเนี่ย”
“เขาว่าผีหลอกนี่จะหลอกคนมีบุญนะ คนไม่มีบุญไม่มาหลอกหรอก”
“มาดีๆก็ได้ ไม่ต้องมาแบบนี้ ไอ้ผีหมากรุกก็เหลือเกิน ผีเปรตยิ่งแล้วใหญ่”
“หึหึ นี่ยังเจอน้อยกว่าที่พวกพี่เคยเจอ ไม่อยากจะเล่าหรอกนะ เดี๋ยวพวกแกนอนไม่หลับ”
“เล่าเลยพี่นิด”
“ไปถามไอ้เบิ้ลซิ รายนั้นน่ะของหนัก”
“อะไรอ่ะพี่นิด ไม่รู้ล่ะ คืนนี้พี่นิดไม่เล่าบอมบ์ไม่ปล่อยให้พีนิดไปนอนด้วย”เริ่มงอแงเหมือนเด็ก แล้วพี่นิดก็เล่าให้ผมฟัง เป็นเรื่องเก่าๆตั้งแต่ผมยังไม่เกิดครับ
ตื่นเช้ากินข้าวปลาอาหารเรียบร้อยก็นั่งแท็กซี่ไปหาลูกชายหัวแก้วหัวแหวนที่บ้านพี่น้อย เจ้าตัวเล็กกำลังนั่งกินข้าวโดยมีพี่ป่านเป็นคนป้อน เจ้าซ่าพอเจอหน้าผมก็ทำตาโตใส่แล้วแย่งช้อนจากพี่ป่านทำท่าทำทางจะป้อนข้าวผม
“เปาะ อำๆ”เจ้าซ่าออกเสียงเริ่มชัดขึ้นมาเดิมแล้วครับ
“หือ พ่อกินข้าวแล้ว ตัวเล็กกินไป”
“อำๆ”มองหน้าผมแบบงงๆแล้วก็นั่งลงบนตักผม “เปาะ อำๆ”คงจะเรียกเปาะว่าพ่อละมั้งครับ ออกเสียงไม่ช้ด เปาะๆปะๆไปบ้าง
“พ่อกินอิ่มแล้ว ตัวเล็กกินก่อนสิ อย่าแย่งป้าลูก”
“อ่ะๆ กินข้าวให้หมดก่อนลูก เดี๋ยวค่อยเล่น”พี่ป่านป้อนอีกไม่กี่คำก็เก็บถ้วยชามรามไหไปล้าง บ้านพี่น้อยมีแม่บ้านนะครับ เพราะว่าแต่ละคนไม่ค่อยจะมีเวลาดูแลบ้านเรือนเองเลยต้องจ้างแม่บ้าน จะไม่มีแม่บ้านอยู่บ้านเดียวคือบ้านพี่เบิ้ลครับ
“บำๆ”เจ้าแสบมานั่งแหมะที่ตักผมแล้วเงยหน้ามองตาแป๋ว ส่วนเจ้าซ่าไปหยิบหนังสือพิมพ์ โอบมาเป็นกองยับยู่ยี่แล้วก็เอามาวางที่ตรงหน้าผมก่อนจะนั่งลงแล้วจิ้มไปที่ตัวหนังสือจากนั้นก็เริ่มส่งเสียงอ้อๆแอ้ๆ
“ทำอะไรลูก”ผมถามพาซื่อ
“วาๆๆๆ มา อา บำๆ วาๆๆ”เจ้าซ่ามองหน้าผมแล้วจิ้มๆไปที่ตัวหนังสือ เหมือนจะอ่านรู้เรื่องครับ ผมยิ้มกว้างแล้วนั่งมอง ตอนนี้คนพี่ก็ไถลลงไปนั่งบนพื้นด้วยอีกคนแล้วก็ช่วยกันส่งเสียง
“อ่านข่าวอยู่เหรอแสบซ่า”พี่ป่านเดินมาถามหลานชายจอมซน ๒ คนที่กำลังขะมักเขม้นกับตัวหนังสือ
“คิกๆๆๆ”เจ้าซ่าหัวเราะแล้วก็ไต่มานั่งที่ตักผม เฮ้อ ไม่อยากจะฟัดเหวี่ยงก็ต้องทำ ลูกชายน่ารักปานนี้
หมวดบูมไม่อยู่ให้คุยด้วยผมก็พาลูกไปเที่ยวเล่น พาไปเปิดหูเปิดตา ส่วนใหญ่ก็ไปสวนสัตว์ ไปวัด นั่งรถกินลมชมวิว แวะไปมหาลัยที่ผมเรียนจบ ไปหาเพื่อนเพื่อนผมตอนนี้ก็เป็นอาจารย์ไปซะ ๑ คนแล้วครับ จบด็อกเตอร์จากอังกฤษมาก็มาเป็นอาจารย์ ในใจผมก็อยากจะไปเรียนต่อเมืองนอกนะครับ แต่ว่าตอนนี้ก็คงไม่ได้แล้วละเพราะมีลูก ๒ คนและแม่ที่ผมต้องดูแล อยากจะกลับมาอยู่บ้านดูแลแม่และลูกใจจะขาดแต่ทำไม่ได้ ยังไงงานของแผ่นดินเราต้องทำให้สมกับความภาคภูมิที่เราได้รับมา
เย็นวันอาทิตย์ผมกลับเข้ากองพันมารายงานตัวแล้วก็ขออนุญาตลาผู้กองยาวเลยสัก ๗ วันไปทำบุญที่บ้าน ผู้กองก็ไม่ได้ว่าอะไรครับ อนุญาต แล้วผมก็กลับบ้านไปเตรียมข้าวของ พอใกล้วันญาติพี่น้องผมก็เดินทางมาที่บ้านที่ต่างจังหวัดครับ บ้านนี่แน่นไปถนัดตาต้องแยกไปนอนบ้านไอ้ซันบ้างส่วนหนึ่งครับ พิธีการทำบุญเริ่มขึ้นในช่วงเช้า นิมนต์พระมาสวด ก็มีหลวงพ่อ หลวงลุง กับพระอีกหลายรูป เจ้าแสบเจ้าซ่าเจอหลวงพ่อนี่นั่งเกาะหลวงพ่อไม่ยอมไปไหนเลยครับ
วันนี้ญาติๆของผมมากันเยอะเลยครับ ที่ไม่ใช่ญาติก็มา บ้านใกล้เรือนเคียงหิ้วปิ่นโตกันมาร่วมทำบุญ แถวบ้านก็แบบนี้แหละครับ บ้านไหนมีงานบุญก็ไปร่วมด้วยช่วยกัน ผมช่วยแม่รับแขก จริงๆเราก็ไม่ได้แจงซองนะครับ แค่โทรบอกญาติๆ ว่าจะทำบุญให้พ่อ รวมไปถึงปู่ย่า ตายาย ของผมด้วย วันนี้คนเลยเต็มบ้านเลยครับ เฉพาะลูกๆหลานๆแม่ผมก็ร่วมๆ ๒๐ กว่าคนแล้ว นี่น้องสาวแม่อีก ๒ คน ลูกหลานก็ร่วม ๓๐ คนครับแต่มาได้ไม่หมดหรอก มีงานมีการทำ มาแค่บางส่วน ส่วนญาติฝ่ายพ่อ พี่น้องพ่อผมนี่ ๙ คน พ่อผมเป็นคนที่ ๒ ครับ พี่ชายพ่อผมยังมีชีวิตอยู่นะครับอายุ ๙๕ แล้ว ก็ไม่ค่อยแข็งแรงเท่าไหร่ ตามประสาคนแก่ น้องของพ่อที่เหลือก็เป็นผู้หญิงหมดครับ เสียชีวิตไป ๓ คนแล้ว เหลือ ๓ คน ญาติๆเยอะมาก ตอนนี้ทุกคนก็มีลูกมีหลานกันไปหมดแล้วด้วย แม่ผมก็เหลนตั้ง ๕ คนแล้วแน่ะ นับไม่หวาดไม่ไหว
“แสบ ซ่า มาหาพ่อมา มาไหว้พระสวดมนต์ก่อน”
“หือ”ทำตาแป๋วใส่ผม
“มานี่มา อย่าไปกวนหลวงตาลูก”
“เปาะ”เจ้าซ่ามองหน้าหลวงพ่อ
“หึหึ ไปนั่งกับพ่อไปคนเก่ง เอ้า พร้อมหรือยังล่ะ ไอ้ปั่นมานั่งรอนานแล้ว มันบ่นว่าหิวข้าวจะแย่อยู่แล้วเนี่ย”ผมถึงกับเงยหน้ามามองหลวงพ่อเลยครับ เพราะพ่อผมชื่อปั่นครับ
“พ่อนั่งอยู่ตรงไหนครับหลวงพ่อ”พี่น้อยเดินมาถามเลยครับ
“ก็นี่ไง นั่งอยู่ตรงนี้ไง”หลวงพ่อชี้ไปที่รูปพ่อผม “พ่อเดินเข้ามา พ่อก็เห็นมันนั่งอยู่ตรงนี้ เดี๋ยวตอนเย็นพวกเอ็งก็จะพามันไปนั่งบนบ้าน หึหึหึ เอ้า พร้อมแล้วก็มานั่งกัน ไหน อาจารย์สานไปไหนล่ะ”อาจารย์สาน แกไม่ได้เป็นอาจารย์มหาลัยนะครับ เขเรียกว่าอะไรอ่ะ แบบ หมอธรรมของภาคอีสานน่ะ หรือแบบมัคนายกในวัด แถวบ้านจะเรียกอาจารย์
แล้วเราก็เริ่มพิธีทำบุญครับ พระสวดมนต์เสร็จก็ถวายภัตตาหาร แล้วถวายไทยทาน กรวดน้ำรับพร
“เสือน้อยมาหาพ่อซิ”หลวงพ่อเรียกผม เจ้าแสบเจ้าซ่ามองผมตาแป๋ว ผมก็ขยับๆเข้าไปหาหลวงพ่อ “แก้วแหวนเงินทองที่มากองบนตักเอ็ง ได้มาแล้ว เอ็งอย่าไปทิ้งไปขว้างนะลูกนะ ไอ้ตัวเล็กของเอ็งน่ะ เขามีบุญนะลูก แต่เพราะบุญนำกรรมแต่งทำให้เขาต้องเป็นแบบนี้ ได้เขามาแล้วเอ็งเลี้ยงดีๆ อย่าไปรังเกียจเดียดฉันนะ ไอ้ ๓ เสือพี่น้องนี่มันไปไหนมันไม่ค่อยจะทิ้งกันหรอก พี่ไปไหนน้องก็ไปตาม เขารักกันกลมเกลียวกัน นี่พี่ๆ ๒ คนเขามาก่อน ไอ้น้องเล็กก็ตามกันมา แต่ผลของความไม่ดีที่เคยทำไว้ ทำให้เอ็งกับไอ้เสือ ๓ ตัวต้องเป็นแบบนี้ เอ้าละ ชาตินี้ก็อย่าประมาทในการทำความดีนะลูก ไม่ใช่แค่ไอ้เสือน้อยนี้นะ ไอ้เสือใหญ่ ๓ ตัวนั่นเหมือนกัน ทำความดีไว้ให้มากเข้า อะไรที่ขึ้นชื่อว่าเป็นความดีนี่อย่าละเลย ใครไม่ทำเราทำของเราไป ทุกอย่างมันมีผลทั้งนั้นแหละลูก ความดีที่เราทำมันจัดสรรให้เราอย่างเท่าเทียมทุดเม็ดทุกหน่วยอยู่แล้ว ความชั่วก็เหมือนกัน มันจัดสรรทุกอย่างให้สาสมกับที่เราเคยทำไว้ แต่พ่อไม่ให้พวกเอ็งทำชั่วนะ พ่อสั่งห้ามเด็ดขาด อะไรที่ทำแล้วขาดทุนอย่าไปทำมันนะลูก พวกเอ็งทั้งหมดนี่มีทุนมาดีอยู่แล้ว อย่าทำให้ขาดทุนแล้วกัน เอ้ามา พ่อจะรดน้ำมนต์ให้”หลวงพ่อพูดไปด้วยลูบหัวผมไปพลาง สอนทั้งผม สอนทั้งพี่เบิ้ล แต่ผมก็ยังงงว่า ๓ เสือพี่น้องนี่ใคร พี่เบิ้ล พี่น้อย พี่นิดเหรอ อ้าวแล้วผมล่ะ หรือนั่นเขาเสือใหญ่รุ่นเดอะ ผมมันเสือน้อย.... ๓ เสือนี่เป็นใคร?
-
มาแล้วววววมาอีกตอนแล้ว :hao7:
ในค่ายนี้ชักหลอนนนนน :z3:
แล้วเด็กในฝันนั่นใครหละ. บรึ๊ยยยยย :ling3:
-
น้ำตาไหล ใช่ลูกของบิวไหม
อย่าให้เป็นแบบที่คิดเลยนะ
ขอให้พ่อของชาลีเป็นคนอื่นเถอะ
ขอบคุณค่ะ กองร้อยเฮฮาเหมือนเดิม
:กอด1:
-
เด็กคนนั้น????? :เฮ้อ: ขออย่าให้เป็นแบบที่คิดเลยนะ :z3:
-
มาแล้วเจ้าชาลีน้อย :hao7: :hao7:
พี่เมฆกลับมาต่อก่อนนนนนนนน :hao7:
-
:hao7: น้องชาลีกำลังมาแล้ว
ช่วงนี้มันหลอนๆดีนะ
-
น้องชาลีกะลังจะมาใช่ไหม
-
เด็กคนนั้นคือ น้องชาลีเหรอคะ
ฮึก TT มาต่ออีกได้มั้ยคะ
อยากรู้ว่าน้องเค้ามาได้ไง
-
ชาลีน้องน้อย
-
:hao4: :hao4: :hao4: :hao4: :hao4:พี่บอมบ์จะมีลูกอีกเหรอออออออออ :hao4: :hao4: :hao4: :hao4:
-
ลุ้นๆๆ ว่าน้องชาลีจะได้แต่ใดมา. อีบิวแร่ดๆๆๆๆๆ ไม่ชอบๆๆๆ อย่าเป็นแบบนั้นเลยสงสานหมวดบูม :sad4:
-
สงสัยเป็นกุมารทองมาอยู่กับบอมส์แน่เลย
ดีจังเลย เลี้ยงเค้าดีๆนะ
ผมเชื่อเรื่องนี้อยู่ครับ
รอตอนต่อไปครับผมมม
-
ปวดตับรอการมาของชาลี :katai1:
-
ชาลีน้อยจะมาแล้ว
-
น้องแสบ น้องซ่า จะมีน้องแล้ว :mew1: :mew1: :mew1:
-
แสบซ่าจะมีน้องแล้ว
:mew2:
-
ขอบคุณ :)
-
เย้.....อ่านทันแล้ว :mew1:
-
ลุ้นๆ :katai5:
-
ชาลีแน่เลย รอใจจดใจจ่อ :mew2:
-
ชาลีมา แสดงว่าบอมจะได้กับชะนีอีกครั้งสิถ้างั้น แล้วบูมล่ะ -_-
จะเกิดแบบเผลอเป็นความผิดพลาดแล้วบูมก็ต้องยอมรับแบบนี้น่ะเหรอ เป็นลูกคนอื่นเถอะแต่เรียกบอมว่าพ่อแบบนี้ก็พอ โอ้ยยยยยย (อิน)
-
สามเสือก็แสบ ซ่า ชาลี ไง :hao7: ตัวซน
-
ตอนที่ ๗๙ พักสั้นหรือพักยาว
กลับมากองร้อยหลังจากทำบุญเนื่องในวันครบรอบที่พ่อจากพวกเราไป แม่ผมอยู่บ้านไม่ได้ตามกลับมาที่กรุงเทพด้วย ผมเองก็จากลูกมาด้วยความคิดถึงเหมือนเดิมครับ ยิ่งโตวันโตคืนยิ่งน่ารัก เฮ้อ คิดๆไปแล้วเมื่อไหร่จะถึงคิวเราปลดประจำการนะ นี่ก็ปลายกรกฎาแล้ว มะรืนนี้ต้นสิงหา เร็วมาก และก็ใกล้เข้าวงรอบการฝึกภาคหมู่ตอนหมวดอีกแล้วครับ กลางเดือนสิงหาก็จะได้ออกฝึกละครับ
มาถึงกองร้อยก็ครึกครื้นกว่าเมื่อก่อนเนื่องจากจำนวนคนที่เยอะมากขึ้นอีก ๔๐ กว่าคน จากเดิมมีทหารประมาณ ๕๐ กว่าๆ นี่มีมาเพิ่มอีกทำให้เยอะ ก็ปกติของรุ่นน้องที่ขึ้นกองร้อยมาใหม่ๆจะทำตัวเจี๋ยมเจี๊ยม สงบเสงี่ยมเจียมตัว
“พี่บอมบ์มาแล้ว ดีใจจัง”อีหนูวิ่งมาช่วยผมถือของ กลับมากองร้อยทั้งทีก็ซื้อของกิน ขนมนมเนยแถวบ้าน เอามะพร้าวหลายทะลายเลยครับ “อ้าว ผู้หมวดภูมิมาด้วยเหรอ หล่ออ่ะ หนูจองนะ”มันหม้อไปทั่วเลยอีนี่
“จองไม่ได้ มีสามีแล้ว ฮ่าๆๆๆ”ไอ้ภูมิก็ขี้เล่นครับ
“อ่ะ ผู้หมวดอ่ะ พูดอะไรออกมา หนูโป้งแล้วด้วย”อีหนูทำหน้างอง้ำใส่ มึงดราม่าได้ทุกเรื่องเลยนะอีหนู ผมขนของลงจากท้ายรถ มะพร้าว ๓ ทะลาย ขนมอีก ๒ ถุงใหญ่ และมีพวกปลาแห้ง หมูแดดเดียว น้ำพริกปลาร้า(อันนี้ขาดไม่ได้ เอามาทีนี่เหมือนแร้งลง) ไอ้ซันก็ช่วยขนลงเล็กน้อย ส่วนไอ้ภูมิมันไม่ได้ช่วยผมครับ นั่งแชทกับแฟนมันบนรถ
“หมดแล้วละภูมิ กลับบ้านเถอะ”ผมพูดหลังจากเอาของลงหมดแล้ว
“ครับอา กอดทีดิ”มันเดินมากอดผม ผมก็กอดมันกลับแล้วตบไหล่เบาๆครับ ญาติกันก็แบบนี้แหละครับ เรารักกัน เป็นห่วงเป็นใยกัน
“อยากกอดหมวดภูมิอ่ะ”อีหนูทำหน้าตามีความหวัง
“ฮ่าๆๆ มาๆ”แล้วมันก็คว้าอีหนูไปกอดทีหนึ่ง “ดูแลอาบอมบ์ดีๆด้วยล่ะหนู อย่าให้อาบอมบ์เถลไถล”ดูมันฝากฝังสิ ตกลงใครเป็นหลานใครเป็นอา
“ครับผู้หมวด”อีหนูรับปากเสียงเข้ม
“กลับได้แล้วมั้ง”
“เสาร์หน้าไปเที่ยวกันอา เดี๋ยวมารับ”มันพูดทิ้งท้ายก่อนจะขึ้นรถแล้วขับออกไป
“ครอบครัวพี่บอมบ์มีแต่คนหน้าตาดีเนอะ อิจฉา ฟิน อยากอยู่ท่ามกลางดงหนุ่มหล่อ”อีหนูทำหน้าปลาบปลื้มใจ
“หน้าตาดีมันอยู่กับเราไม่กี่ปีหรอกว่ะหนู คอยดูตอนกูแก่นะแล้วมึงจะบ่นว่ากูหมดหล่อ”
“เออ ก็จริงอ่ะพี่บอมบ์ นี่หนูมองภาพไม่ออกเลยนะว่าแก่ไปหนูจะเป็นยังไง คงเหี่ยว ผมหงอก ฟันหัก เป็นเกย์แก่ๆ โดนเด็กๆรุ่นหลังว่าอีนี่ไม่เจียมสังขาร”
“ถ้าทำอะไรให้สมกับวัยมันก็ไม่น่าเกลียดหรอกมั้ง เอ้า ช่วยขนของก่อน เรื่องแก่ค่อยว่ากันอีกที”
“หูย ได้กลิ่นปลาร้า น้ำลายศอเลยอ่ะพี่บอมบ์”อีหนู ไอ้ซัน ไอ้มหา ไอ้แม็ค ไอ้นุ และรุ่นน้องที่รู้จักช่วยผมขนของ พวกมะพร้าว ข้าวหลาม ขนมนมเนยบางส่วนก็ขนไปไว้ที่ใต้ถุนโรงนอน บางส่วนก็ขนไปด้านบนครับ เอาไปเก็บไว้ ผมขึ้นไปเปลี่ยนชุดแล้วลงมาด้านล่างจากนั้นก็แบ่งของฝากให้กับพี่น้องร่วมกองร้อย
“พี่บอมบ์ๆ นี่สามีใหม่หนู”อีหนูควงแขนทหารรุ่นน้องที่เพิ่งจะขึ้นกองร้อยผลัดล่าสุดมาอวดผม ผมมองหน้าแล้วก็ร้องอ๋อในใจ ไอ้คนที่อีหนูเคยโมเมว่าเป็นผัวมันนี่เอง
“สวัสดีครับ”รุ่นน้องมันยกมือไหว้ ผมก็รับไหว้ หน่วยก้านดีเลยทีเดียวครับ สูง ตี๋ๆ หน้าตามันดูเถื่อนๆ แต่มันก็ขาวด้วยครับ แต่ขาวในร่มผ้านะ เพราะส่วนที่โดนแดดนี่มันจะเขียวก็ไม่เขียว จะดำก็ไม่ดำ
“ผัวเยอะเนอะมึง”ผมยักคิ้วให้น้อง
“พี่บอมบ์หึงหนูล่ะสิ”
“อือ กูหึงมึงมากเลยว่ะหนู แทบใจขาดดิ้น”พูดไปก็บีบปลายคางของมันไป
“ปลื้มใจจัง”มันทำหน้าชื่นตาบาน
“มัวแต่ปลื้มใจ นู้นของฝาก ไอ้มหาล่อมะพร้าวไปหลายลูกแล้วนั่น เอ๊ะ มึงเป็นแรดนี่หว่า กินมะพร้าวมันจะย่อยป่าววะ”
“อีตาบ้า”มันค้อนผม “พี่มหา ผ่าให้หนูด้วย”แล้วก็แจ้นไปหาไอ้มหาที่กำลังเฉาะมะพร้าวฉับๆ
“เออ มึงชื่ออะไร”
“ชื่อเล็กครับ”
“น้องมันชื่อเล็ก แต่ของมันไม่เล็กนะพี่บอมบ์ ฝังมุกด้วยด้วย กี่เม็ดวะเล็ก”อีหนูรีบแทรกมาทันที แหม มันรู้จริงเว้ย
“๓ เม็ดครับ แฮะๆ”มันยิ้มให้ผมเขิน
“ใหญ่จริงอะไรจริงอ่ะพี่บอมบ์ หนูเห็นแล้วน้ำเดิน อยากเอาหน้าเข้าไปซุก”มันถือลูกมะพร้าวมาแล้วก็มาโม้กับผม เรื่องนี้มันถนัดเชียว
“มึงนี่ก็นะหนู เกินหน้าเกินตาไปป่ะวะ”
“แต่หนูว่าใหญ่สู้พี่บอมบ์ไม่ได้หรอก ถึงแม้หนูจะไม่เคยเห็นของพี่บอมบ์ตอนแข็งนะ”
“มานี่สิ ทำไมทะลึ่งจัง เล็กใหญ่มันก็จวยเหมือนกันนั่นแหละ ห่า”ผมเขกหัวมันไปทีหนึ่ง
“พี่บอมบ์อ่ะ เดี๋ยวหนูแช่งให้จวยเล็กเลย อร่อยอ่ะพี่บอมบ์ น้ำมะพร้าวหอมมากเลย คิดถึงตอนที่เราไปทะเลเนอะพี่บอมบ์ อยากไปเล่นน้ำแบบนั้นอีก”
“ก็ให้ฝรั่งพาไปสิ”
“พี่เจิดเขาว่างเพื่อหนูตลอดนะพี่บอมบ์ แต่หนูอยากจะไปหลายๆคนไง พาน้องเล็กไปด้วย ไปโชว์หุ่น เรียกเสียงกรี๊ดจากชะนี แบบว่า ให้ชะนีมันโหนต้นมะพร้าวแล้วร้องเรียกหาผัวไรงี้”
“สมองเสมิงไปแล้วนะนั่น ไปเคียดแค้นอะไรกับชะนีมากมายขนาดนั้นวะ”
“ฮ่าๆๆ ก็แบบว่า ทุกวันนี้ชะนีไม่มีที่จะยืนไงพี่บอมบ์ เจอผู้ชายหล่อๆ อยากได้เป็นผัว เผอิญว่าไอ้หน้าหล่อคนนั้นก็เสือกมีผัวไปซะแล้ว เจอคนแมนๆคบหาสมาคม แทนที่จะเจอแมนแท้กลับเจอประเภท ผัวกูตอนกลางวัน เมียมันตอนกลางคืน บางคนก็แอ๊บแล้วแอ๊บอีก แอ๊บจนแป้งหลุดเป็นแผ่น นางก็บอกว่านางแมนนะฮะ ชอบหญิง แต่พอให้เลียหอยกลับอ้วกแตกอ้วกแตน ต่อหน้าผู้ใหญ่ทำเป็นดูดี พูดครับ ไม่วี๊ดว๊าย พอได้อยู่กับเพื่อนสาว เมียที่เลี้ยงลูกอยู่บ้านคงได้น้ำตาตกใน พูดไปก็สงสารชะนีนะพี่บอมบ์ หาหล่อๆมาเป็นผัวว่ายากแล้ว ยังหาแมนๆมาเป็นผัวยิ่งยากเข้าไปใหญ่ ไอ้ที่พอจะเหลือไว้แดก หน้าก็แหกไม่มีดี สุดท้ายก็ต้องพึ่งพัดลม พอหงี่ทีหนึ่งก็เอาลมพัดพอให้หมอยมันพลิ้วไหว เฮ้อ งี้ละนะ ชะนีไม่มีที่จะยืน”
“มองในแง่ร้ายเกินไป ทุกอย่างมันมีดีมีเสียทั้งนั้นแหละ”
“จริงนะพี่บอมบ์ บางทีนะ พอเจอหล่อๆ แมนๆ มั่นใจว่าชายแท้ พอได้คบเป็นผัว มันก็ชายแท้อ่ะนะพี่บอมบ์ แต่เป็นประเภทพวกชายแมงดาแท้ เพื่อนหนูเจอมากับตัว โคตรสงสาร มีผัวหล่อ รวย จวยใหญ่ แต่ที่ไหนได้ มันเป็นได้แค่กิ๊กห่างๆ เมียตัวจริงของมันนี่รุ่นป้า คบเพื่อนหนูบังหน้า ผู้ชายนี่ก็มารยาเยอะจริง ไอ้ที่พอจะเอามาเป็นผัวนางก็เรื่องมาก หน้าไม่โอบ้าง จนบ้าง ผู้ชายขาดตลาด นางก็เลยหันไปกินกันเอง แต่นิ้วอุ่นๆหรือจะสู้ดุ้นแข็งๆ จริงไหมพี่บอมบ์ ร้อยทั้งร้อย เจอมังกรตาเดียวเสียวแทบไม่อยากจะเอาออก”
“เพ้อไปมากป่ะ คนที่เขาเจอผู้ชายดีๆก็มีเยอะ เจอผู้ชายไม่ดีก็มีแยะ เราเหมารวมไม่ได้หรอกหนู ถ้ามึงพูดแบบนี้ก็กลับไปเป็นชายแท้ หาเมียสิ”
“ไม่ทันแล้วพี่บอมบ์ เป็นมาขนาดนี้ เป็นมาตั้งแต่เกิด เกิดมาหนูก็โหยหาว่าผัวๆๆๆๆ ฮ่าๆๆๆ”
“ชักจะเลอะเทอะแล้วมึง เอ้า ไปเฉาะให้น้องลูกหนึ่งดิ มัวแต่โม้”
“อ่ะพี่บอมบ์”ไอ้นุมันเอามะพร้าวที่เฉาะเรียบร้อยแล้วมาให้ผม ปากมันก็เคี้ยวเนื้อมะพร้าวตุ้ยๆอยู่
“เออๆ พวกมึงกินไปเหอะ กูกินมาเยอะแล้วละ แบ่งๆกันนะ คนละนิดละหน่อย ที่จริงกูอยากจะเอามาเยอะกว่านี้แต่มันเต็มท้ายรถว่ะ กูไม่ได้ขับกระบะมา เอามาได้แค่นี้”มะพร้าวมีหลายต้นครับ และช่วงนี้กำลังออกลูกงามเชียว นี่ถ้าผมเอากระบะมาอาจจะได้หลายทะลายครับ แต่ว่ากระบะที่อยู่บ้านพี่นพจำเป็นต้องใช้ คือรถกระบะผมเป็นเจ้าของ แต่พี่นพพ่อไอ้ซันแกขอเอาไว้ใช้ครับ เอาไว้ขนปุ๋ย ขนนั่นนี่ และอีกอย่าง เอาไว้พาแม่ผมไปธุระในยามจำเป็น
นั่งมองผองเพื่อนและรุ่นน้องนั่งกินของฝากอย่างเอร็ดอร่อย เห็นแล้วมีความสุขดีครับ อยากซื้อมาฝากเยอะๆ แต่รถผมขนมาไม่ไหว ไว้รอบหน้าแล้วกัน ช่วงเย็นไอ้ซันก็ขึ้นไปหอบกระปุกปลาร้าฝีมือแม่มันมา มันเดินไปโรงเลี้ยงก่อนครับ จัดเวรเลี้ยงประมาณ ๕ โมง ๔๕ พอใกล้ๆจะ ๖ โมงเย็นเราก็เดินแถวไปที่หน้าโรงเลี้ยงไปกินข้าวมื้อเย็นครับ
๖ โมงเป๊ะ เคารพธงชาติ จากนั้นก็ฟังนายทหารเวรชี้แจง รุ่นน้องขึ้นกองร้อยมาได้ ๓ วันแล้วพอรู้ทิศรู้ทางบ้างว่าควรปฏิบัติตัวอย่างไร นายทหารเวรพูดไม่เกิน ๕ นาทีก็ปล่อยให้ทหารเดินแถวเข้าโรงเลี้ยง จากนั้นก็ไม่พูดพร่ำทำเพลง สิบเวรสั่งนั่งเรียบร้อยแล้วก็กินข้าว น้ำพริกปลาร้าสูตรเด็ดถูกแจกจ่ายไปตั้งแต่หัวโต๊ะยันท้ายโต๊ะกันเลยทีเดียว แปบเดียวเท่านั้นแหละครับ หมดเกลี้ยง แหม่ พวกมึงแดกปลาร้ากันดีจริงๆเว้ย
“โอ้โห มันกินดีจริงๆเลยว่ะอา”ไอ้ซันตบเข่าเบาๆ ที่จริงไม่ใช่เรื่องน่าประหลาดใจหรอกครับ เพราะมองจากสภาพหน้าที่ มาจากที่ราบสูงทั้งนั้น ทั้งผมทั้งมันนั่นแหละ เผอิญผมไม่รู้ได้เชื้อหล่อมาจากไหน หน้าตาไม่ค่อยเหมือนคนที่ราบสูงเท่าไหร่นัก ฮ่าๆๆ จริงๆเคยมีคนเข้าใจผมผิดว่าผมไม่ใช่คนในหมู่บ้านนะครับ เพราะหน้าตา ส่วนสูงนี่มันคนละพื้นที่กันชัดๆ
จะว่าไปแล้วผมว่าผมน่าจะมีเชื้อสายพวกมนุษย์สมัยโบราณน่ะ ที่มีข่าวเขาขุดเจอพวกกระดูกว่าเป็นมนุษย์ ๔ ศอก ๕ ศอก คนเมื่อสมัยแต่ก่อนผมว่าตัวสูงใหญ่กันจริงๆล่ะครับ อันนี้ผมเคยเจอมากับตัว ปีนั้นผมยังอายุ ๑๐ ขวบครับ แล้วทะลึ่งไปขุดดินที่โบราณสถานของหมู่บ้านเล่น ขุดไปได้ประมาณสัก ๕๐ เซนมั้งครับ เจอจะๆ กระดูกขาวโพลน วิ่งแจ้นแหกปากน้ำตาแตกไปหาพ่อ พ่อผมก็ตกใจว่าผมเป็นอะไร ผมก็ตัวสั่นพูดไม่ได้ความ กว่าจะรู้เรื่องกันก็เย็นแล้ว ผมก็เล่าว่าไปขุดดินแล้วเจอกะโหลกผี พูดไปตัวสั่นไป ไม่ถึงชั่วโมงล่ะคราวนี้ ไข้ขึ้น พ่อผมนี่รีบอุ้มผมซ้อนท้ายไอ้ตุ๊กแก มอไซด์คันแรกๆของหมู่บ้าน พาผมไปวัด แม่ผมนี่วิ่งตามหลังมาไวๆ พ่อขับมอไซด์ แม่วิ่งตามหลัง มาถึงวัดก็ให้หลวงพ่อรดน้ำมนต์ให้ครับ หลวงพ่อรดน้ำมนต์ไปก็ขำผมไปด้วย สักพักนู้นแหละผมจึงหายตัวสั่น นั่งตักกอดพ่อไว้อย่างเดียว กลับบ้านนี่ยังหลอนๆ พ่อก็นอนกอดไว้
รุ่งขึ้น พ่อพาลุงผู้ใหญ่บ้านคนเก่าซึ่งตอนนี้แกตายไปแล้วนะครับ พ่อพาผู้ใหญ่บ้านและพรรคพวกไปจุดเกิดเหตุ แล้วก็ทำพิธีขุดกระดูกผีขึ้นมา เห็นอยู่หลายร่างเลยครับ มีไหด้วย มีดาบโบราณด้วย แล้วเอากระดูกมาเรียงกัน ทุกอย่างมีสภาพเกือบสมบูรณ์นะครับ แต่ละร่างนี่ใหญ่และสูงมากด้วย น่าจะประมาณ ๒ เมตรขึ้นไปแน่ะ ผมไม่ได้ไปร่วมพิธีกับเขานะครับ นั่งกอดแม่อยู่ที่บ้าน ที่เอามาเล่าได้ก็เพราะพ่อเล่าให้ฟังแล้วก็มีรูปถ่ายยืนยัน พอขุดเสร็จก็เอากระดูกพวกนี้ไปวัด พวกมีดดาบของโบราณทั้งหลายก็เอาไปวัดด้วยเหมือนกันครับ นี่พูดถึงเรื่องความสูงของตัวเองก็เอาเรื่องหลอนๆมาเล่าอีกละ ฮ่าๆๆ ผมเจอประเภทหลอนๆเยอะอ่ะครับ เลยเอามาเล่าสู่กันฟัง
๑ ทุ่มตรง สิบเวรวันนี้ซึ่งก็คือหมู่อาร์ตนั่นเองเข้ามาอบรม ผมก็ไปนั่งฟัง แต่เวลาเขาพูดเขาไม่มองหน้าผมครับ คงละอายละมั้ง ก็พูดอึกๆอักๆไปเรื่อยเปื่อย ผิดจากปกติที่จะต้องเบ่งอำนาจโชว์พาว ผมเองตอนนี้ถามว่าหายโกรธหรือยัง ผมก็ยังไม่ใช่คนใจกว้างพอที่จะบอกว่ายังไม่หายโกรธนะ มันก็มีอยู่นั่นแหละครับ แต่ผมก็คิดว่าสักวันผมคงจะให้อภัยและไม่ติดใจเอาความกับเขา ความโกรธแค้นขุ่นเคืองกันนี่มันไม่ดีเลย เลี่ยงได้ก็พยายามเลี่ยงให้ได้มากที่สุด แต่ถ้าวันไหนผมทนไม่ไหวผมก็เอาอีกเหมือนกันนะ ฮ่าๆๆ มันตัดไม่ขาดเสียที ก็ได้แค่พยายามลดๆลง ให้เป็นคนใจเย็น มีเหตุผลมากกว่าอารมณ์ เพราะเป็นพ่อคนแล้วนี่ครับ เออ พูดไปแล้วจะว่าไปตั้งแต่ผมมาเป็นทหารและมีลูก ผมว่าผมใจเย็นกว่าเมื่อก่นเยอะเลยนะครับ เมื่อก่อนนี่ไม่เข้าหูนิดเดียว เตรียมจ่ายค่ารักษาไว้เลย ผมเคยหมดไปหลายล้านเพราะกระทืบคนจนเละ เกือบๆจะได้นอนซังเตก็มีนะครับ แต่ก็รอดมาได้ทุกครั้ง ช่วงนั้นนี่เจอใครมาทำให้ฉุนเฉียว ผมจะมองเป็นผักปลาพร้อมที่จะต้มยำทำแกงทันที มีปืนคว้าปืน มีมีดคว้ามีด มีไม้คว้าไม้ ไม่มีอะไรก็ ๒ มือ ๒ ตีน ยำคนยิ่งกว่ายำวุ้นเส้น ไม่ก้มกราบนี่ไม่ยอมลดราวาศอกกันเลยทีเดียว แต่ไม่ใช่ว่าผมจะหาเรื่องกับทุกคนนะ ที่เจอผมยำจริงๆมีอยู่ประมาณ ๕ รายเห็นจะได้ เออ ชักจะนอกเรื่อง เอาความเลวมาอวด ฮ่าๆๆ ไม่ดีนะครับ ทางที่ดีอย่ามีเรื่องกันเลย อะไรที่คุยได้ ตกลงกันได้ก็ทำซะ
“พี่บอมบ์ ราตรีสวัสดิ์ จุ๊บๆ พี่มหาด้วย จุ๊บๆนะ”
“ค่ะเพื่อนสาว”ไอ้มหาทะเล้นตอบไป
“ว้ายตัวเองพูดอะไรออกไป ความแตกหมด”ผมก็เลียนเสียง ทำเป็นเสียงอ่อนระทวย ไอ้ศักดิ์นี่ขำก๊ากกันเลยทีเดียว
“ตาบ้า หมดกันความหวังสุดท้าย ฮ่าๆๆ”
“อานี่ก็นะ เปลี่ยนใจอยากเป็นอีหนูเร็วจริง”ไอ้ซันมันพูด “นอนไปค่ะเพื่อนสาว”แล้วมันก็ค้อนใส่อีหนู ตกลงแก๊งค์กูติดเชื้อตุ๊ดกันหมดเลยเหรอ ฮ่าๆๆ
หลับไปได้ไม่ถึงชั่วโมงดี ลมก็ตีเข้ามาในโรงนอน หน้าตาที่ไม่ได้สับตะขอเอาไว้ก็ตีกับขอบหน้าต่างดังพรึบพรับ ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมา แล้วรีบปิดหน้าต่าง ไม่ทันไรฟ้าผ่าลงมาเปรี้ยงใหญ่ สว่างโร่กันเลยทีเดียว ปิดประตูหน้าต่างได้ก็เข้ามานอนฟังเสียงฝน เจ้าลูกชายตัวดีของผมนี่ชอบฝนมากเลยครับ ชอบเล่นน้ำด้วย ตอนอยู่บ้านนะตื่นเช้ามานี่วิ่งมาเกาะแข้งเกาะขาผมให้ผมพาไปอาบน้ำ ผมจับวางใส่กะละมังเปิดน้ำใส่นี่ยิ้มเบิกบาน พอเอาขึ้นจากน้ำนี่งอแงกันเลยทีเดียว เข้าหน้าฝนแบบนี้ก็อยากจะนอนกอดลูก ขดตัวอยู่ในผ้าห่มเล็กๆคงจะมีความสุขน่าดู อ่อ คิดถึงหมวดบูมด้วย ป่านนี้พี่แกไม่รู้เป็นไงบ้างวันก่อนเห็นโพสต์ข้อความสั้นๆว่า ยิ้มสู้ ไม่มีรูปของพี่แกให้เห็นเลยครับ แต่ก็ไม่เป็นไร อย่างน้อยพี่แกก็ไปทำหน้าที่ของลูกผู้ชาย ไปฝึกตัวเองเพื่อที่จะมาเป็นกำลังของชาติ
“ไอ้พวกนี้ไปทำที่แฟลต ๑ กับสนามเด็กเล่น”
“ไอ้พวกนี้ไปกวาดโรงรถผู้บังคับบัญชา”
“พวกนี้ไปทำห้องน้ำ”
“แถวนี้ไปทำบนโรงนอนทั้งทิศเหนือทิศใต้ เอาให้สะอาด เอาให้เนี๊ยบนะมึง”
“๔ คนนี้ไปทำบันได”
“มึงไอ้ตุ่น ไปทำพีเอ็กซ์”
“พวกมึงไปทำใต้ถุนโรงนอนกับห้องพักผ่อน”
“ไอ้พวกนี้ไปทำความสะอาดที่สนามเด็กเล่นหน้าแฟลต ๔”
“พวกมึงไปทำรอบโรง”
หมู่อาร์ตจ่ายงานทำความสะอาดในตอนเช้าซึ่งมีหลายทีแต่คนเยอะครับก็เลยแบ่งกระจายกันไป ส่วนผมก็ไม่ต้องแบ่งไปทำความสะอาดห้องพระกับห้องผู้หมวดครับ เด็กคลังทั้งหลายก็ไปทำความสะอาดที่หน้าคลังของตัวเอง ส่วนอื่นๆก็กระจายกันไป มีตรงไหนก็จัดเต็มกันเลยทีเดียว ทีนี้มันก็มักจะมีการเอารัดเอาเปรียบกันเสมอ ซึ่งส่วนใหญ่พวกรุ่นใหญ่ใกล้ปลดมักจะอวดลีลากัน เรียกว่าจัดหนักกันเลยทีเดียว บางคนไม่ทำก็ไม่ว่าอะไร แต่ไอ้พวกไม่ทำแล้วชี้หน้าด่ารุ่นน้องนี่มันน่าต่อยหน้า ถ้าผมไม่เห็นว่าเขามาก่อนผม ๑ ผลัดนะผมด่าแหลก ไม่เหลือไว้หรอกครับ ก็ได้แต่กัดฟันอดทนไว้ พอถึงผลัดเราเป็นใหญ่เราก็อย่าทำเหมือนที่พวกเขาทำแล้วกัน แต่ที่พูดไปไม่ใช่ว่าจะไม่มีคนดีนะครับ ก็มีรุ่นพี่บางคนทำงานเก่งมาก ขยัน น้องทำอะไร พี่ก็ทำอันนั้น พี่ทำอะไร น้องก็คอยตาม ซึ่งมีรุ่นพี่ที่ไม่เอารัดเอาเปรียบรุ่นน้องประมาณสัก ๖ คนเห็นจะได้ นอกนั้นอีกประมาณเกือบๆ ๒๐ คนที่เป็นรุ่นใหญ่ บางคนก็กลางๆ บางคนก็หนักหน่อยครับเห็นว่ารุ่นน้องขึ้นกองร้อยมาเยอะแล้วกูก็ไม่ต้องทำ คอยสั่งอย่างเดียว มันก็มีทุกสถานที่แหละครับ ไม่ว่าจะที่ไหน อะไรที่กูสบายแล้วพวกมึงลำบากกูก็ไม่สนใจ กูสบายไว้ก่อน ชอบสบายแต่อยากได้เงินเดือนใช้ นี่ถ้ามันเป็นงานของเอกชนนะ พวกมึงไม่ต้องแดกหรอก
กวาดฝุ่น เช็ดโต๊ะหมู่ให้ปราศจากฝุ่น จากนั้นก็ถูพื้น พื้นกองร้อยนี่เป็นพื้นไม้นะครับและทุกผลัดที่มีการขึ้นมาสังกัดกองร้อยของทหารใหม่ จะมีการทำความสะอาดและลงแว๊กซ์พื้น ซึ่งผลัดที่แล้วก็มีครับ ผลัดที่ผมขึ้นกองร้อยใหม่ๆก็มีการขัดพื้นเรียกว่าเป็นธรรมเนียมทุกผลัดกันเลยทีเดียว ลงแว๊กซ์ครั้งหนึ่งพื้นจะมันเงาวับอยู่ได้หลายเดือนครับ เวลาถูกพื้นก็ใช้ผ้าแห้งธรรมดาในการถูกไม่ต้องไปชุบน้ำเพราะจะทำให้แว๊กซ์มันหายไป แค่ถูเอาฝุ่นออกแค่นั้นเอง พื้นก็จะเงางามเหมือนเดิม
งานเสร็จแล้วก็มานั่งดูข่าวในห้องผู้หมวด รอเวลาไปกินข้าวมื้อเช้า ใกล้ๆจะถึงเวลาก็ออกจากห้องลงมาด้านล่างแต่งตัวแล้วนั่งรอที่เก้าอี้หน้ากองร้อย คนเยอะงานเสร็จไว รุ่นน้องขยันขันแข็งดีครับ ใหม่ๆก็แบบนี้แหละครับ พอเก๋าเกมส์เชื่อเหอะเรียกหมายังง่ายกว่าเรียกหารุ่นน้องมาใช้งาน มันเป็นทุกผลัดทุกรุ่นไม่ว่าจะผลัดไหน รุ่นไหน ไม่ใช่เฉพาะรุ่นพี่ หรือรุ่นผม หรือรุ่นน้อง หลายต่อหลายรุ่นก็เป็นแบบนี้ เคยได้ยินไอ้ภูมิ ไอ้ภีมมันบ่นเหมือนกันครับ ก็อย่างว่าแหละครับนิสัยคนมันไม่เหมือนกัน บางคนก็ดีเสมอต้นเสมอปลาย บางคนโคนต้นดีแต่ปลายเว้าๆแหว่งๆไปซะหน่อย ส่วนบางคนต้นคดปลายตรง ต้นคดปลายงอ เจอคนหลายประเภทหลายชนิด มันก็ดีเหมือนกันครับ จะได้รู้จุดอ่อน เรียกว่ามีทางหนีทีไล่ ที่พูดไปใช่ว่าจะยกหางตัวเองนะครับ ผมก็ยังจัดว่ามีเรื่องต้องปรับปรุงตัวเองอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน ยังไม่ดีเท่าที่ควร
“พี่ซัน มีน้ำพริกอีกไหมพี่”รุ่นน้องผลัดต่อจากผมถามไอ้ซันซึ่งนั่งใกล้ๆผม
“มี แต่ไม่ได้เอามา”
“มื้อเที่ยงเอามานะพี่ อร่อยมาก”ปลาร้าไม่อร่อยก็เกินไปแล้วครับ อาหารเลิศรสของใครหลายๆคน
๑ สัปดาห์ผ่านไปแล้วสำหรับการขึ้นกองร้อยของทหารใหม่ การปรับตัวก็ปรับกันเรื่อยๆ ช่วงนี้ก็ใกล้จะมีการฝึกภาคหมู่ตอนหมวดอีกแล้วครับ จ่ากองร้อยก็จัดกำลังพวกที่จะไปฝึก ภาคนี้ผมคงไม่ได้ไปฝึกเพราะผู้กองบอกว่าผมกับไอ้มหาไม่ต้องไป เนื่องจากคนเยอะขึ้นแล้ว ผมก็ไม่เสียใจหรอกครับ ดีซะอีกให้รุ่นน้องได้โชว์ฝีมือต่อไปบ้าง ถึงแม้จะไม่ได้ไปฝึก แต่ผมก็ยังคงต้องช่วยงานจ่าในการฝึกหมู่ปืนกล เนื่องจากตำแหน่งปืนกลก็อย่างที่รู้ กูล่อเป้าไปเป็นร้อย ผมเลยต้องมาฝึกรุ่นน้อง ซึ่งคนที่จะแบกปืนกลไหวต้องเป็นคนตัวใหญ่ ไม่พ้นไอ้เล็ก ไอ้ตี๋รุ่นน้องและไอ้นัน ความสูงของ ๒ คนนี้ไล่เลี่ยกัน แต่มันยังเตี้ยกว่าผมกับไอ้มหาอยู่ดี นี่บางทีผมก็คิดว่า กูชิงเปรตมาเกิดป่าววะ สูงโย่งซะขนาดนี้ ฮ่าๆๆ
ตลอดการฝึกในกองพันผมก็ไปช่วยดูรุ่นน้องช่วยจ่า จ่าก็ยังคงออกฝึกเหมือนเดิมในตำแหน่งผบ.หมู่ปืนกล ส่วนผู้หมวดปีนี้ก็เป็นผู้หมวดอีกคนหนึ่งครับ ซึ่งแกมาจากนายสิบ คือแกเป็นจ่าสิบเอกมาก่อนแล้วสอบเลื่อนขั้นได้เป็นผู้หมวดนะครับ การฝึกก็ชิวหน่อย เพราะว่าถ้าฝึกกับหมวดบูม รายนี้พี่แกจะเป๊ะมาก เพราะพี่แกร้อนวิชาไง ความรู้ร้อนๆที่มาจากโรงเรียนไม่ถึง ๕ ปีมันยังไม่เสื่อมลง ส่วนผู้หมวดที่มาจากนายสิบนี่รู้เกมส์ดีครับ เพราะผู้หมวดเหล่านี้จะผ่านสนามฝึกแบบนี้มาหลายสิบปี เข้าใจนิสัยทหารและมองภาพการฝึกออกมากกว่าแก๊งนายร้อยหน้าเอ๊าะๆ มันก็มีดีต่างกันนะครับ ถ้าฝึกกับหมวดบูมจะได้ความเป๊ะกลับมา แต่ถ้าฝึกกับหมวดที่มาจากนายสิบ เรื่องเป๊ะอาจจะเป็นรองแต่เรื่องพื้นที่นี่มองทะลุตั้งแต่อยู่ในกองพันครับ
พอถึงกลางเดือนการฝึกหมู่ตอนหมวดในพื้นที่จริงก็เริ่มขึ้น ทหารเหลือที่กองร้อยหลายคนเพียงพอกับการเข้าเวร ส่วนคนไปฝึกก็คงจะมันน่าดูเลยทีเดียว อยากไปฝึกอีกนะครับ ได้นอนกลางดินกินกลางทราย นอนไม่เป็นเวลา กินก็ไม่ค่อยเป็นเวลา อยู่ท่ามกลางธรรมชาติที่สดชื่น แต่ถ้าให้รบจริงๆนี่มันคงไม่สนุกแบบนี้หรอกครับ
อยู่กองร้อยไม่เงียบเหงาเท่าไหร่ คนน้อยๆก็สนุกไปอีกแบบหนึ่งครับ เวลานอนที่โรงนอนจะโล่งมากๆ เหลืออยู่กองร้อยประมาณ ๓๐ กว่าคน ผมก็เข้าเวรโรงอย่างเดียว ส่วนคนอื่นๆก็ผลัดเปลี่ยนกันเข้าเวรกองรักษาการณ์บ้าง เข้าเวรที่อื่นแล้วแต่จะมีงาน ไม่มีงานวันๆก็พักผ่อน ดูหนังฟังเพลง ถึงเวลาก็ทำความสะอาดกองร้อย ต้องช่วยกันเพราะพื้นที่เยอะ เป็นแบบนี้อยู่จนพวกที่ไปฝึกภาคหมู่ตอนหมวดกลับมา แต่ละคนนี่หน้าตาดูโทรมไปนิด แต่ยิ้มได้ แหงล่ะไปอยู่ในป่ามันได้ดูดไอจากธรรมชาติมานี่ครับ ต่อให้เหนื่อยแค่ไหนก็ตามที แต่มันยังมีความสนุกสนาน ตำนานและเรื่องเล่าติดมาเสมอ
และแล้วช่วงสำคัญก็มาถึง วันๆนี่ไม่ได้คิดถึงเรื่องอะไรหรอกครับ หาเรื่องจะลากันอย่างเดียว ก็ตามเดิมครับ พวกที่ไปฝึกจะได้ลาล็อกแรกกับล็อกที่ ๒ ส่วนพวกที่อยู่กองร้อยก็คอยลาล็อกสุดท้าย ก็ไม่มีใครโวยวายอะไร อาจจะมีบ่นบ้างแต่ไม่ถึงหูผู้กองเท่านั้นเอง
วงรอบการลาพักผ่อนทยอยผ่านไป จากล็อกที่ ๑ มาล็อกที่ ๒ จนมาถึงล็อกที่ ๓ ก็ถึงคิวพวกผมที่จะต้องออกไปพักผ่อนกับเขาบ้าง ตอนบ่ายแก่ๆก็ขึ้นมาเก็บข้าวของให้เป็นที่เรียบร้อย หลังจากกลับมากินข้าวมื้อเย็นก็ขึ้นไปเอากระเป๋าแล้วสิบเวรก็ปล่อยลากันในเย็นวันนั้น
“มึงจะไปหมอชิตเลยเหรอมหา รอกลับพร้อมกูดิ กูกลับพรุ่งนี้”
“รบกวนมึงเปล่าๆว่ะ”
“เอาน่า กูจะได้แวะบ้านมึงด้วย”
“อยู่เที่ยวกับพวกกูก่อนดิมหา”ไอ้ซันพูดเสริม
“นั่นสิพี่มหา เที่ยวสักคืนหนึ่งก่อน เดี๋ยวหนูพาไปคลายเครียด”อีหนูรบเร้าอีกคน ส่วนไอ้ศักดิ์ตั้งแต่ออกจากประตูกองพันมันก็จ้อกับเมียมันอย่างเดียวเลยครับ
“อือ ก็ได้”มะพยักหน้าตกลง จากนั้นอีหนูก็นั่งแท็กซี่กลับบ้านมัน ส่วนพวกผม ๓ คนก็ไปที่บ้านพี่น้อย ไอ้ศักดิ์เมียขับรถมารับเลยไม่ได้มาพร้อมกันกับพวกผม
มาถึงบ้านพี่นิดพูดคุยนิดหน่อย ประมาณ ๓ ทุ่มเรานัดกันที่ห้างดังใจกลางกรุงเทพ มาดูหนังกันครับ คนยังเดินพล่านกันมากเลยทีเดียว ทีแรกตั้งใจว่าจะไปนวดตัวแต่คุยไปคุยมา พากันมาดูหนังซะงั้น
เที่ยงคืนกว่าแล้วที่เราออกมาจากโรงหนัง คนอื่นเข้าห้องน้ำส่วนผมมารอที่ด้านหน้า มองซ้ายมองขวามีแต่คนมีแฟน บางกลุ่มก็มากันแก๊งใหญ่เป็นพวกนักศึกษาครับ มองดูเพลินๆจนสายตาไปสะดุดกับใครคนหนึ่ง
“สวย”ผมเดินเข้าไปใกล้เขาแล้วเรียกชื่อที่เราคุ้นเคย เขาเงยหน้าจากจอโทรศัพท์มองผมด้วยความตะลึงพรึงเพริด “ใช่สวยจริงๆด้วย”ผมรีบคว้าข้อมือข้างหนึ่งขึ้นมากุมไว้อย่างดีใจ
“หล่อ”เขาพูดออกมาเสียงเบา ผมรีบดึงตัวเขามากอด
“เฮ้ย ไม่เจอกันนานอ่ะ คิดถึงสวยจัง”
“อื้อ หล่อ ปล่อยเค้าก่อน อายคนอื่นเขา ตาบ้านิ”ดิ้นยุกยิกพอเป็นพิธีแต่มีหรือที่ผมจะปล่อย ผมจูงมือเขาไปที่เงียบๆ
“สวยมากับใคร แล้วนี่ทำอะไรอยู่ กลับมาเมื่อไหร่ ทำไมไม่บอกกันบ้าง ลืมบอมบ์เหรอ”ผมถามหลายคำถามด้วยความตื่นเต้น
“จะตอบคำถามไหนก่อนดีล่ะ หล่อปล่อยก่อนสิ อายคนอื่นเค้า คนอะไรก็ไม่รู้ ยังทะลึ่งตึงตังเหมือนเดิมเลย”
“ก็คิดถึงสวยอ่ะ”
“จ๊ะพ่อคุณ ปล่อยก่อนจะได้ตอบคำถามสักที”
“อ่ะ ปล่อยก็ได้”ผมยอมคลายอ้อมกอดแต่จับมือเขาไว้ข้างหนึ่ง
“คืนนี้เค้ามาคนเดียว เพื่อนแอบชิ่งกลับไปก่อนหนังจะจบ”
“อื้ม แล้วสวยทำงานอะไร พักอยู่ไหน มีแฟนใหม่ยัง”
“เค้าช่วยงานป๊าอยู่บ้านอ่ะ พักอยู่บ้านกับป๊าและม๊า แฟนเหรอ อย่าได้ถาม ไม่อยากคบผู้ชาย โดยเฉพาะผู้ชายเจ้าชู้แบบหล่อ”
“ฮ่าๆๆ โดนเลยเรา แต่ก็ดีนะ ไม่ต้องมีหรอกแฟนหรอก มีหล่อคนเดียวก็พอ เนี่ยเสียใจมากเลยนะวันที่สวยทิ้งหล่อไปอ่ะ”
“ก็อยากจะเปิดโอกาสให้ได้เจอคนใหม่บ้าง แหม ตอนนั้นก็ควงหลายคนไม่ใช่เหรอ หืม”สวยตีที่แขนผมเบาๆและพยายามจะแกะมือผมออกตลอด แต่ผมอยากกอดน่ะ อย่าว่ากันนะ
“แฮะๆ”แล้วเราก็ถามสารทุกข์สุขดิบซึ่งกันและกัน สวยที่ผมพูดด้วยนี่คือแฟนเก่าผมเองครับ สาววิศวะที่เคยทำยกทรงตกใส่หัวผมน่ะ ห่างหายกันไปหลายปี ตอนนี้สวยมากขึ้นกว่าเดิมเป็นเท่าตัว แฟนเก่าของไอ้บอมบ์มีแต่สูง ขาว อึ๋ม และสวยครับ เรียกว่าเมียเก่านี่เกรดเอทั้งนั้นเลยครับ แล้วที่ผมเรียกเขาว่าสวย ที่จริงเขาไม่ได้ชื่อสวยนะครับ ชื่อบิว เต็มๆก็บิวตี้ ก็บิวตี้สมชื่อเขาละครับ เราคุยกันสักพักไอ้ซันก็โทรตาม ผมก็ให้พวกมันกลับบ้านไปก่อนครับ จากนั้นก็ไปเดินเล่นกับแฟนเก่า เขาทิ้งผมไปทั้งๆที่ผมไม่ได้หมดรักเขา เฮ้อ
“หล่อขับรถดีๆนะ”
“ครับ ขอหอมแก้มสวยทีดิ”ตอนเราเป็นแฟนกัน ผมจะเรียกเขาว่าสวย แล้วเขาจะเรียกผมว่าหล่อครับ
“คนทะลึ่ง”ค้อนผม แต่ไม่ทันหรอก ไอ้บอมบ์ยื่นหน้าไปสูดแก้มนิ่มๆของเขาแล้ว
“บิวตี้ ฝันดีนะ บายๆ”ผมโบกมือลา
“ขับรถดีๆนะ ถึงบ้านแล้วไลน์มาบอกด้วย”
ตี ๓ แล้วถนนโล่ง ผมขับรถกลับบ้านด้วยความรวดเร็ว เหยียบทีร้อยกว่า ถนนโล่งได้เหยียบคันเร่งแบบแรงๆแบบนี้ละผมชอบครับ อีกอึดใจเดียวจะถึงบ้านแล้ว มองนาฬิกาข้อมือตอนนี้ ตี ๓.๒๕ ชั่วระยะเวลามองนาฬิกาไม่ถึง ๒ วินาที พอสายตาเหลือมองถนนด้านหน้า
“ไอ้เหี้ยเอ๊ย”ผมสบถออกมาก่อนที่ทุกอย่างจะ ปรี๊นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ปึงงงงงงงงง โครมมมมม ปึงงงงงงงงงง ปุบ ปุบ นี่คือเสียงสุดท้ายของค่ำคืนนี้
-
จากกลัวๆ เรื่องผีเรื่องสางอยู่ เปลี่ยนโหมดมาเป็นที่มาน้องชาลี 555
แล้วนี้พี่บอมบ์จะเป็นอะไรไหม
-
ตอนนี้พี่สวยมา ตอนหน้า หนูชาลี บิว บอมบ์ บาส มากันหมดเลย แต่จะว่าไปพี่บอมบ์ก็โคตรถึกอ่ะ
อ๊ากกกกกกกกก ใจจะขาดแล้วเอยยยยย :hao7: :hao7: :hao7:
-
คิดถึงผู้หมวดอะ
-
ผู้หมวดทั้งสองฝึกหนักแค่ไหนกันแล้ว
บอมบ์จะเป็นยังไง
-
ตั้งแต่เจอนังบิวไปไม่ได้เข้ามาอ่านเลย กลัวมาม่า 555
-
ตอนบอมส์เรียก สวย นี่
บอกตรง ใจร่วงวูบเลย
รอตอนหน้านะคะ คงกระจ่างกว่านี้
และหวังว่าเฮียแกจะไม่เป็นไรนะ
-
0-0
น้องชาลีจะมายังไง บิว โผล่มาแว้ว
-
เฮ้อแล้วหมวดบูมละจะอยู่ตรงไหนในเมื่อแม่น้องชาลีมาแล้ว :katai1: :katai1: :katai1:
-
ขอบคุณ :)
-
เย้ยยยเกิดไรขึ้น :sad4: :o12: :serius2: ไม่อยากกินมาม่า รบกวนผู้รู้ช่วยบอกหน่อย :katai1:
บิวคือแม่ชาลีใช่ไหม :katai1: แล้วหมวดบูมละ :angry2: :angry2:
.......เครียดจริง :z3: :z3: :z3:
-
ชาลีจะมาล่ะ ต้องมีอะไรแน่ๆเลย อย่าดร่าม่านะไม่ชอบอ่ะ
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:คือแบบว่าตูยังงงๆอยู่เลยอะ :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
เกลียดดดด ไม่ชอบแบบนี้ หน่วงงงง
-
เห้ย เดี๋ยวนะ พี่บอมบ์รถชนหรอ :katai1:
แล้วบิวนี่คนละบิวกับบิวที่เจอครั้งนั้นใช่ป่ะ
ไม่อยากดราม่าเลย ได้โปรด
:เฮ้อ:
-
คิดถึงหมวดบูม :mew6:
-
มันยังงัยกัน รอความกระจ่างอะ หมวดบูมต้องเศร้าเรหอเนี่ยหรือยังไง
แล้วบอมส์ขับรถชนเหรอ จะเป็นอะไรมากป่าวเนี่ยยยย
รอค้าบบ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ต่อให้น้องชาลีไม่ใช่ลูกแท้ๆของบอม เราก็รับการกระทำแบบนี้ของบอมไม่ได้..
แบบนี้คือสิ่งที่คนมีแฟนทำหรอวะ ครั้งนี้ตายเลยดีมั้ยบอม ชาติหน้าค่อยมารักกับหมวดบูม
“สวย”ผมเดินเข้าไปใกล้เขาแล้วเรียกชื่อที่เราคุ้นเคย เขาเงยหน้าจากจอโทรศัพท์มองผมด้วยความตะลึงพรึงเพริด “ใช่สวยจริงๆด้วย”ผมรีบคว้าข้อมือข้างหนึ่งขึ้นมากุมไว้อย่างดีใจ
“หล่อ”เขาพูดออกมาเสียงเบา ผมรีบดึงตัวเขามากอด
“เฮ้ย ไม่เจอกันนานอ่ะ คิดถึงสวยจัง”
“อื้อ หล่อ ปล่อยเค้าก่อน อายคนอื่นเขา ตาบ้านิ”ดิ้นยุกยิกพอเป็นพิธีแต่มีหรือที่ผมจะปล่อย ผมจูงมือเขาไปที่เงียบๆ
“สวยมากับใคร แล้วนี่ทำอะไรอยู่ กลับมาเมื่อไหร่ ทำไมไม่บอกกันบ้าง ลืมบอมบ์เหรอ”ผมถามหลายคำถามด้วยความตื่นเต้น
“จะตอบคำถามไหนก่อนดีล่ะ หล่อปล่อยก่อนสิ อายคนอื่นเค้า คนอะไรก็ไม่รู้ ยังทะลึ่งตึงตังเหมือนเดิมเลย”
“ก็คิดถึงสวยอ่ะ”
“ฮ่าๆๆ โดนเลยเรา แต่ก็ดีนะ ไม่ต้องมีหรอกแฟนหรอก มีหล่อคนเดียวก็พอ เนี่ยเสียใจมากเลยนะวันที่สวยทิ้งหล่อไปอ่ะ”
“ก็อยากจะเปิดโอกาสให้ได้เจอคนใหม่บ้าง แหม ตอนนั้นก็ควงหลายคนไม่ใช่เหรอ หืม”สวยตีที่แขนผมเบาๆและพยายามจะแกะมือผมออกตลอด แต่ผมอยากกอดน่ะ อย่าว่ากันนะ
นี่คือสิ่งที่คนมีแฟนแล้วพึงกระทำใช่มั้ย...
รับไม่ได้...เจ้าชู้เข้าใจ เคยมีแต่ชะนีก็เข้าใจ แต่ทำแบบนี้ทำไม ถ้ามึงยังรักอิสวยก็ไม่ต้องมามีแฟนใหม่หรอก
ถ้ายังจะตัดกันไม่ขาดหรือพูดลอยๆมั่วๆอยู่แบบนั้น...
อุบัติเหตุครั้งนี้ตายไปซะเหอะ หน่วงงง สงสารอีกคนที่รักมัน...
ขอให้หมวดบูมไปพร่ำบอก พร่ำคิดถึง ถึงเนื้อถึงตัวคนอื่นแบบนี้มั่งสิ มันจะทำยังไงบอม คงจะหึงล่ะสิ
ทีหมวดบูมกับเพื่อนนี่หึงตายห่าาา แต่ตัวเองล่ะ ย้อนกลับมาดูการกระทำซะบ้างนะ เห็นชะนีเหมือนปลากระดี่ได้น้ำ
ถ้าเรื่องนี้จะมีพระเอกโลเลแบบนี้ ให้มหากับหมวดเต้ยเป็นคู่เอกเหอะ... หรือเปลี่ยนพระเอกไปเลยจะยิ่งดี
แรกๆหวาน หลังๆไอ้บอมเริ่มเน่า ดูเป็นคนมีหลักมีการ แต่สำหรับเรื่องสกิลการแยกแยะระหว่างแฟนใหม่กับแฟนเก่าง่อยมากนะ
จะเป็นยังไงต่อไปไม่รู้อ่ะ แต่คุณมีแฟนคุณไม่สมควรทำงี้อ่ะ... แล้วเชื่อว่าหลังจากนี้.. เราจะได้ด่ามันอีกหลายๆรอบแน่
คหสต...นะ ถ้าเม้นแรง หรือดูแอนตี้บอมมากไปก็ขอโทษด้วยนะคะ แต่สังเกตมานานแล้วว่า มันรักผู้หญิงคนนี้เกินหน้าเกินตา
ปากบอกไม่ แต่ถึงเนื้อถึงตัว.. หมวดบูมทำมั่งสิ... เอาเลย..เอาให้มันกระอักไปเลย แล้วพอมันหึงก็บอกว่า ทีตัวเองกับชะนีล่ะ
หึ... หน่วงค่ะ หน่วงมาก ไม่มีอะไรๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ แต่แม่งทำแบบนี้สวนทางนะคะ......
ส่งท้าย....... ตายไปซะเหอะ...ตายไปยิ่งดี ถ้าไม่ตายก็พิการ เป็นง่อย หมวดบูมได้แฟนใหม่..ที่ดีกว่าแล้วก็ไม่โลเลแบบนี้
-
ช่วงนี้เป็นช่วงที่บอมม์โดนโจมตีสินะ 55555 ช่วงต่อไปจะได้กลายเป็นช่วงคนอ่านเงิบแทน 5555
-
ทำไมทำงี้อ่าาาา จะเพ้อว่ายังไม่หมดรักคืออะไร งง ก็จะรอดูนะจ๊ะพ่อคนรักเดียวใจเดียว หมวดบูมนี่ไม่ด้อยนะจ้ะ 5555 หาใหม่ไม่สายบอกพี่บอมเลย
-
บอมบ์เป็นไร :katai1:
-
เข้ามารอแล้วบอมม
รีบมาเครียร์โดยด่วน
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
สวย คนนี้คนหล่ะบิวกันค่ะ
ตอนหน้าบิวแม่ชาลีน่าจะเปิดตัวแล้วค่ะ
-
มารอตอนต่อไปค่าาาาาาาาา
-
สมัครเพื่อมาเมนท์ 555 คือชอบเรื่องนี้มากอ่ะ ครบรส ได้ข้อคิดด้วย ชอบคู่หมวดเต้ยกับมหา สงสารหมวดบูมอ่ะ คือบอมถ้าได้แล้วยังนอกใจนี่ก้อไม่ไหวน่ะ คือทุกอย่างกำลังไปด้วยดีอ่ะ แค่หมวดบูมไม่อยู่ถึงขั้นออกลายเลยอ่อ ไม่ไหวน่ะ หมวดบูมมาซบอกตูมๆของเรามา :katai1: :hao3:
-
พ่ออผมนี่รีบอุ้มผมซ้อนท้ายไอ้ตุ๊กแก มอไซด์คันแรกๆของหมู่บ้าน พาผมไปวัด แม่ผมนี่วิ่งตามหลังมาไวๆ พ่อขับมอไซด์ แม่วิ่งตามหลัง ฮ่าพ่อไม่รับแม่ขึ้นรถไปด้วยฮ่าๆ
ปล.พี่เมฆคนอ่านบ่นใหญ่เลย อะตอนนี้ฮ่าๆ ตอนแรกเราก็บ่นเหมือนกันแต่อ่านไปแล้ว1รอบถึงได้ ยิ้ม ฮ่าๆ
-
อิพี่บอมบ์ทำงี้ความว่าไง ไม่ค่อยเลยนะ เยอะไปป่ะ
แล้วประสบอุบัติเหตุนี่ไม่รู้จะสมน้ำหน้าหรือเห็นใจดี
รู้สึกกรรมจะติดจวรดมั้ง เหอะๆ
-
ยังไม่กล้าอ่านยังทำใจไม่ได้ รอคนแต่งแต่งให้เคลียร์ก่อน สงสารหมวดบูมป่ะ TT :mew6:
-
รอพี่บอมบ์มาเคลียอยู่นะพี่เมฆ :call:
-
อย่านะบอม ต้องรักหมวดบูมมากกกกนะ ห้ามมีคนอื่น :angry2:
ขอแบบ Happy Ending นะนะนะนะนะนะนะนะ :L2: :n1:
-
ยังไม่กล้าอ่านยังทำใจไม่ได้ รอคนแต่งแต่งให้เคลียร์ก่อน สงสารหมวดบูมป่ะ TT :mew6:
อ่านเถอะไม่มีดราม่าแล้ว อุ๊บ!! ฮ่าๆ อ่านเลยๆ มีแต่แฮปปี้
-
ตามมาขุดค้าบบบบบบบตกไปหน้าสองแล้ววว
แล้วก็รอพี่บอมส์มาให้ความกระจ่าง
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
มารอพี่บอมบ์
-
มารออีกวันครับบ
-
มารอหมวดบูมพี่บอมบ์พี่มหาหมวดเต้ย :mew1:
-
ตอนที่ ๘๐ ความเชื่อใจ ครึ่งแรก
ปรี๊นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ปึงงงงงงงงง โครมมมมม ปึงงงงงงงงงง ปุบ ปุบ ปึง
หลังจากที่ทุกอย่างขึ้นขึ้นอย่างรวดเร็วภายในเสี้ยวนาที ตอนนี้ผมได้แต่กำพวงมาลัยด้วยความมึนงงและหัวใจที่สั่นระรัว ถุงลมนิรภัยพองกางกระแทกอัดหน้าและรอบลำตัวผม ความรู้สึกเสียววูบผ่านช่องท้องไล่ขึ้นบนลงล่าง ก่อนที่ทุกอย่างจะนิ่งสนิท เหลือเพียงเสียงหัวใจที่เต้นระทึกของผม
ผมนั่งนิ่งตัวแข็งทื่ออยู่ในรถ ได้ยินเสียงโหวกเหวกจากด้านนอก ตอนนี้คิดอะไรไม่ออกเลยครับ กว่าจะตั้งสติได้และรู้สึกว่าตัวเองยังไม่ตาย โหย หวิดสิ้นชื่อไอ้บอมบ์ซะแล้ว
ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงรถของหน่วยกู้ภัยก็มาถึงยังที่เกิดเหตุ ผมยังมีสติดีทุกอย่างแต่ว่าตอนนี้ผมออกไปไหนไม่ได้ เนื่องจากเมื่อกี้ผมเบรกรถกะทันหันแล้วล้อมันก็ลากยาว ผมหักพวงมาลัยเพื่อที่จะหลบคนเลยทำให้รถผมดริฟต์หมุนติ้วแล้วพลิกคว่ำไปรอบหนึ่งก่อนจะไปกระแทกกับเกาะกลางถนน ดีนะที่ไม่มีรถวิ่งไล่หลังมา ไม่งั้นผมอาจจะไม่มีลมหายใจอีกต่อไปเลยก็ได้
เจ้าหน้าที่กูภัยใช้ชะแลงงัดประตูรถผม แล้วก็ใช้คีมตัด สภาพรถไม่ต้องพูดถึงครับเละไปพอสมควร กว่าที่เขาจะเอาผมออกจากรถได้ใช้เวลาไปพักใหญ่
“เฮ้ยพี่ เป็นไปได้ไงอ่ะ รถแม่งคว่ำซะขนาดนี้”เจ้าหน้าที่กูภัยมองด้วยความมึนคงที่เห็นผมออกจากรถได้ผมยังยืนได้เป็นปกติ คือผมก็ไม่รู้ว่าผมปลอดภัยมาได้ไง
“มึงอย่ามัวอึ้ง พาพี่เจ้าไปตรวจร่างกายก่อน เออ แล้วผู้หญิงคนนั้นด้วย”เจ้าหน้าที่ที่เหมือนจะเป็นหัวหน้าของกู้ภัยชี้ไปที่หญิงสาวคนหนึ่งซึ่งนอนหมอนซบกับพื้นถนนอยู่ คนนี้แหละครับที่ผมเกือบจะชนเข้าให้
ผมมาโรงพยาบาลพร้อมกับหญิงสาวคู่กรณี มองแล้วรู้สึกคุ้นหน้าคุ้นตาแต่ยังคิดไม่ออกว่าเคยเจอกันที่ไหนหรือเปล่า มาถึงโรงพยาบาลก็ตี ๕ แล้วครับ ผมเข้าไปเช็คร่างกาย ไม่มีอะไรมากหรอกครับแค่เศษกระจกบาดที่แขนกับเข่าถลอกนิดหน่อย ร่างกายเครื่องในทุกอย่างยังปกติดี แต่คนที่ผมจะชนนี่สิครับไม่รู้เขาเป็นไงบ้าง ผมไม่รู้ว่าเขาเกิดบ้าอะไรขึ้นมาถึงได้เดินไม่ได้ดูตาม้าตาเรือ หรือว่าเมา หรือว่าอยากฆ่าตัวตาย ผมได้แต่นั่งคิดคนเดียว
เช้ามาพี่น้อยโทรหาผม เพราะเห็นผมไม่กลับบ้านกลับช่องทั้งคืน พอผมเล่าว่าเกิดอะไรขึ้นพี่น้อยลนลานยกใหญ่ ผมก็บอกว่าไม่เป็นอะไรมากพี่น้อยเลยเบาใจ สายๆตำรวจจึงมาสอบปากคำกับผมและไล่สอบพยานใกล้เคียงที่เห็นเหตุการณ์ ระหว่างที่ตำรวจสอบปากคำอยู่นั้น พี่เบิ้ลแกก็มา จนตำรวจสอบปากคำเสร็จเรียบร้อย ผมจึงได้เข้าไปดูคู่ความซึ่งตอนนี้น่าจะยังไม่ฟื้นครับ สักครู่หมออกมาจากห้องคนไข้
“ผู้หญิงคนนั้นเป็นอะไรมากไหมหมอ”ผมถามหมอผู้หญิงน่าจะรุ่นราวคราวเดียวกันกับผม
“ใช่ญาติของคนไข้หรือเปล่าคะ”
“อ๋อ เปล่าครับ แต่เป็นคู่กรณีกันครับ”
“อ๋อ ปลอดภัยแล้วค่ะ นี่โชคดีนะคะที่เด็กในท้องไม่เป็นอะไร”
“อ้าว เขาท้องเหรอครับ”
“ใช่ค่ะ ท้องอ่อนๆ น่าจะ ๘ สัปดาห์ได้แล้วล่ะค่ะ ปลอดภัยทั้งคู่ คุณเองก็โชคดีนะคะที่รอดชีวิตมาได้”
“ครับหมอ”ผมพยักหน้าและยิ้มให้ จากนั้นหมอก็ขอตัวไป ที่จริงหมอให้ผมกลับบ้านได้แล้วนะครับ แต่ผมก็ยังงงตัวเองว่าจะอยู่รออะไร ผมนั่งรอที่หน้าห้องผู้หญิงคนนั้นจนหมอเข้าไปตรวจอีกครั้งหนึ่งผมจึงอนุญาตตามหมอเข้าไป ผู้หญิงคนนั้นเขาฟื้นแล้วครับ พอเห็นหน้าผมก็น้ำตาแตกทันที
“ฮึกๆ ฮือๆๆๆ ทำไมไม่ชนหนูให้ตาย ฮือๆๆๆ”เห็นหน้าผมแล้วอยากตายทันที โหย ผู้หญิงอะไรใจร้ายจัง ผู้หญิงคนนี้เขาร้องไห้ฟูมฟายพร่ำเพ้อพรรณนา ต่อว่าผมกลายๆว่าผมหักหลบเขาทำไม ทำไมไม่ชนเขาให้ตายไปเลย เขาไม่อยากมีชีวิตอยู่บนโลกนี้อีกแล้ว เขาอยากจะไปให้พ้นๆจากโลกอันแสนวุ่นวาย ผมไม่รู้จะทำยังไงครับ ถ้าชนตาย ผมก็ผิดโทษฐานขับรถประมาททำให้คนถึงแก่ชีวิต
“อยากตายทำไม ไม่สงสารลูกบ้างเหรอ”ผมเข้าไปใกล้ๆ โดนทุบหน้าอกทีหนึ่ง
“ฮือๆๆ ฮึก หนูไม่อยากอยู่บนโลกนี้อีกแล้ว ฮือๆๆๆ”เห็นน้ำตาผู้หญิงนองหน้าแล้วผมก็รู้สึกสงสาร ผมไม่ค่อยชอบน้ำตาสักเท่าไหร่ครับ เห็นแล้วมันใจอ่อนยวบยาบลงทันที
“ใจเย็นๆ มีอะไรค่อยพูดค่อยจากัน”ผมพูดเสียงอ่อนโยน
“ฮือๆๆๆ”ยิ่งปลอบยิ่งร้องไห้หนัก
“ใจเย็นๆนะ”ผมพูดเสียงอ่อนลงอีกพร้อมกับรวบมือทั้ง ๒ ข้างแล้วบีบเบาๆ ไม่น่าเชื่อว่าผู้หญิงคนนี้จะนิ่งแทบจะหยุดร้องไห้ทันที “มีอะไรเล่าให้ฟังไหม”
“หนูอยากตาย”
“อยากตายไปทำไม บอกพี่สิ”ผมถือวิสาสะขึ้นไปนั่งบนเตียงแล้วรวบกอด อย่าหาว่าไอ้บอมบ์แอบแต๊ะอั๋งผู้หญิงเลยนะครับ
“ฮึก หนูไม่อยากอยู่บนโลกนี้อีกแล้ว หนูอยากไปอยู่กับพ่อกับแม่”
“ชู่ว์ ใจเย็นๆก่อน ตอนนี้น้องกำลังหนีปัญหา ไหนลองเล่าเรื่องให้พี่ฟังได้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น”
“ฮึก ฮือๆๆๆๆ ไอ้คนเฮงซวย ฮือๆๆ ไอ้ผู้ชายเฮงซวย ฮือๆๆๆ”อ้าว ออกทะเลไปไหนอีกแล้วล่ะ น้องคนนี้ร้องไห้อีกพักใหญ่ครับ ปากก็ก่นด่าสาปแช่งผู้ชาย ซึ่งไม่น่าจะใช่ผมหรือผู้ชายทั้งโลก แต่น่าจะเป็นผู้ชายคนใดคนหนึ่งที่มีความสำคัญกับเขา นี่ถ้าผมไม่เพ้อเจ้อไปเอง ผมกำลังคิดว่าผู้หญิงคนนี้กำลังอยากจะฆ่าตัวตายเพราะท้องกับผู้ชายที่ไม่มีความรับผิดชอบ ผมไม่รู้ว่าผมคิดถูกหรือเปล่า
น้องคนนี้ร้องไห้อย่างหนักก่อนจะกลั้นสะอื้นแล้วทองไปข้างหน้าอย่างเหม่อลอย จนประมาณสักเที่ยงกว่าๆครับ ห้องพยาบาลถูกเปิดเข้ามาพร้อมกับ ๒ หนุ่มที่หน้าตาละม้ายคล้ายกัน
“เจ๊”ผู้ชายคนแรกพูดเสียงดังแล้ววิ่งปราดเข้ามา “เจ๊ ฮึก ทำไมเจ๊ทำแบบนี้ ฮือๆๆ เจ๊ไม่สงสารบอมบ์เหรอ”อ้าว ชื่อซ้ำกับกูอีก อย่าบอกนะว่าอีกคนชื่อบูม กูจะฮาให้เลยอ่ะ
“เจ๊ เพราะไอ้เหี้ยอั๋นใช่ไหมที่มันทำให้เจ๊ต้องเป็นแบบนี้ เจ๊บอกบาสมา บาสจะไปฆ่ามัน”อีกคนก็น้ำตาไหลอาบเป็นทางเข้ามากอดแล้วร้องห่มร้องไห้ ตอนนี้ทั้ง ๓ คนร้องไห้หนักกว่าเก่าแล้วพูด ถามซึ่งกันและกัน ผมก็ฟังได้ความบ้างไม่ได้ความบ้าง แสดงว่าที่ผมเดาเมื่อกี้นี้ก็น่าจะถูก ผมให้พี่น้องเขากอดกันร้องไห้อยู่พักใหญ่แล้วผมก็เข้าไปแทรก จากนั้นคนน้องก็เล่าเรื่องให้ผมฟัง
เรื่องก็ประมาณว่า พี่สาวของเขาซึ่งก็คือผู้หญิงที่ผมจะขับรถชนเมื่อคืนนี้นะครับ เขาท้อง ก็ตามที่หมอบอกผมแหละครับ พอท้องแล้วทีนี้ก็ไปบอกแฟนว่าตัวเองท้อง ซึ่งแฟนของน้องผู้หญิงคนนี้ชื่ออั๋น อ่อ แล้วน้องผู้หญิงคนนี้ชื่อบิวนะครับ บิวไปบอกกับแฟนว่าท้อง แต่ฝ่ายชายกลับปัดความรับผิดชอบ แล้วก็มาเป็นอีท่านี้แหละครับ จะฆ่าตัวตายด้วยการกินเหล้าให้เมาแล้วเดินให้รถชนไปซะ น้องๆของบิวเล่าไป บิวก็ร้องไห้ไป ผมรู้สึกสงสารเป็นอย่างมาก พูดแทบไม่ออกเลยครับ มันน่าสงสารนะครับกับเรื่องแบบนี้ ผู้หญิงยังไงก็เป็นข้าวสาร หุงไปแล้ว มันก็ไม่สามารถที่จะงอกขึ้นใหม่เหมือนผู้ชาย ที่เขาเปรียบว่าผู้ชายข้าวเปลือกผู้หญิงข้าวสารน่ะ ผมนั่งมอง ๓ พี่น้องที่ตาแดงก่ำ
“เอางี้แล้วกันนะ เดี๋ยวพี่ช่วยเคลียร์ให้เอาไหม”ผมเสนอตัวเองเลยครับ ทั้ง ๓ คนมีสีหน้ากระอักกระอ่วนใจ แต่ผมก็พูดไปด้วยความมุ่งมั่นที่อยากจะช่วยเหลือ
“ผมจะไปฆ่ามันให้ตาย”
“คิดว่าฆ่าเขาตายแล้วปัญหาจะจบแค่นั้นเหรอ หืม”ผมกอดอกมองหน้า
“พี่ดูที่มันทำกับเจ๊สิ”ขึ้นเสียงใส่ผม
“ใจเย็นๆ ฆ่าเขาตายเราไม่ได้ประโยชน์อะไรหรอก นอกจากจะติดคุก แล้วคิดว่าปัญหาจะจบแค่นั้นเหรอ อย่าคิดอะไรสั้นเกินไปสิ เขาตายหรือเราตายปัญหามันไม่ได้จบลงหรอก มันเป็นแค่การหนีปัญหา แล้วกว่าจะฆ่าได้ ไหนต้องหาปืน ไหนต้องหาจังหวะดีๆอีก เขาไม่ได้เดินให้เรามาฆ่าง่ายๆหรอกนะ ถ้าฆ่ากันง่ายๆเขาจะมีกฎหมายไว้ทำไม”
“พี่ไม่เข้าใจความรู้สึกของพวกผมหรอก พี่มันคนนอก”
“ก็ใช่ไงที่พี่เป็นคนนอก แต่รู้ได้ไงว่าพี่ไม่เข้าใจความรู้สึกของคนอื่น จะลองดูป่ะล่ะ พี่ให้ยืมปืนพี่ก็ได้นะ เอาไปแล้วยิงแสกหน้า ตำรวจมาจับ ติดคุกกี่ปีดี ไม่ต่ำกว่า ๒๐ ปี มีประโยชน์อะไรล่ะ แล้วเรายิงปืนเป็นรึเปล่า การยิงปืนไม่ใช่สักแต่ว่าเหนี่ยวไกนะ ถ้ายิงไม่เป็น จะไปจ้างใคร หืม จ้างมือปืน ไม่ใช่บาทสองบาทนะ ยิงไปเขาไม่ตายขึ้นมาล่ะ เกิดเขาอยากล้างแค้น เราก็ตายฟรี ใจเย็นๆ การฆ่าใครปัญหาไม่ได้จบ ไม่ต้องฆ่า แต่เราจะทำให้มันทรมาน ดีไหม”
“ฮึ่ย”คนน้องเล็กสุดทำท่าฟึดฟัด ฮึดฮัดใส่ผม “พี่ก็ดีแต่พูด”
“หึหึ ตอนนี้พี่ว่าใจเย็นๆก่อนดีกว่าไหม ถ้ายิ่งเราใจร้อนปัญหามันไม่มีทางตกผลึกหรอก เชื่อพี่ เดี๋ยวพี่ช่วยแก้”ทุกคนต่างเงียบ จากนั้นหมอเข้ามาเช็คร่างกายของบิวอีกครั้งหนึ่ง ผมก็ซักรายละเอียดเกี่ยวกับเด็กในท้อง หมอก็พูดให้ผมฟังว่าเด็กปลอดภัยทุกอย่างครับ โล่งใจไปเปราะหนึ่ง
“แกไปไหนมา”ผู้หญิงวัยกลางคนยืนกอดอกมองหน้าด้วยความไม่พออกพอใจ “ฉันว่าแล้วไม่มีผิด แกน่ะมันหลานไม่รักดี ให้มาเรียนหนังสือไม่ตั้งใจเรียน กลับไปแหกแข้งแหกขาให้เขาเอา เอาไงล่ะ ท้องไม่มีพ่อ ทำไมแกเป็นคนแบบนี้”มันเหมือนเคราะห์ซ้ำกรรมซัด ผู้หญิงวัยกลางคนซึ่งผมไม่รู้ว่าเป็นแม่หรือใคร ด่ากราดหลานสาวเรื่องราวตั้งแต่ยุคสมัยไหนมาก็ไม่รู้ครับ บิวถึงกับล้มทั้งยืน โชคดีที่ผมรับตัวไว้ทัน
“น้ารู้ได้ไงว่าเจ๊ท้อง”บอมบ์ถามน้าตัวเองด้วยสายตาแบบ ไม่รู้ บอกไม่ถูกว่ะ
“ทำไมจะไม่รู้ ก็เพราะผัวเก่าอีนังนี่มันด่ากูปาวๆ ว่าจ้องจะจับเขา อยากตกถังข้าวสาร เขาไม่เอาตำรวจมาเอาเรื่องก็บุญเท่าไหร่แล้ว พวกแกออกไปเลยนะ อย่ามาทำให้ฉันอัปรีย์หมดหมองไปมากกว่านี้”
“น้ามีสิทธิ์อะไรมาไล่พวกผมอ่ะ”
“แกเอาของพวกแกออกไปจากบ้านฉันเลยนะ ไสหัวไปให้ไกลๆทั้งพี่ทั้งน้อง ไป๊”
“น้าอ้อน น้าไม่มีสิทธิ์มาไล่พวกผมนะ”
“ทำไมฉันจะไล่พวกแกไม่ได้ ห๊ะ”คนเป็นน้าตะคอกมาเสียงดัง “ฉันถามพวกแกหน่อยแล้วกันแกมีสิทธิ์อะไรที่จะอยู่ต่อไปล่ะ บ้านนี้ก็ชื่อของฉัน ทำไมฉันจะไม่มีสิทธิ์ไล่”
“น้าอ้อนอย่ามาพูดแบบนี้นะ บ้านนี้บ้านพ่อแม่บาสต่างหากล่ะ”น้องคนเล็กขึ้นเสียงใส่
“ของพ่อแม่แกเหรอ พ่อแม่แกตายไปแล้ว หึ ชื่อก็เป็นของฉัน พวกแกไสหัวไปเลยนะ ทั้งพี่ทั้งน้อง ฟิล์ม ไปเอาเสื้อผ้าของพวกมันออกมาจากบ้านเราให้หมด”น้าของบิวเรียกคนใช้มา
“ค่ะ คุณผู้หญิง”
“น้าอ้อนไม่มีสิทธิ์ไล่พวกผมนะ นี่มันบ้านผม”
“ไป๊ ฉันบอกให้ออกไปไง ฉันให้เวลาพวกแก ๑๐ นาที หอบผ้าหอบผ่อนพวกแกออกไปให้หมด แล้วนี่ดูซะด้วย ชื่อบ้านมันชื่อของฉัน”เขาชูใบกรรมสิทธิ์ในตัวบ้านกับที่ดินหลังนี้ ทั้ง ๓ คนถึงกับไปไม่ถูกเลยครับ “ฉันมีสิทธิ์ ต่อไปนี้ทุกอย่างจะเป็นของฉันทั้งหมด แล้วฉันกับพวกแกขาดกัน นับตั้งแต่นาทีนี้เป็นต้นไปฉันไม่นับญาติเลวๆแบบพวกแก ออกไปก่อนที่ฉันจะเอาน้ำมาราดเสนียด”จากนั้นคนรับใช้ในบ้านก็เอาพวกเสื้อผ้าข้าวของมากองไว้ที่หน้าบ้าน พี่สาวตอนนี้ผมก็พยุงตัวไว้ ส่วนน้องชายทั้ง ๒ คนก็น้ำตานองหน้า
“คุณทำแบบนี้ไม่ถูกนะ เป็นญาติพี่น้องประสาอะไรทำไมไม่ช่วยเหลือกัน”
“แกไม่ต้องเสือกเรื่องของชาวบ้าน อ่อ นี่ผัวใหม่มันล่ะสิ ฉันว่าแล้ว นางนี่มันมั่วเซ็กส์ ท้องป่องขึ้นมาแบบนี้ คงหาพ่อเด็กไม่ได้ล่ะสิ ดีแล้วที่ผู้ชายดีๆอย่างน้องอั๋นไม่ต้องมาจมปลักกับอีนังนี่ ร่านไปทั่ว ไปเรียน ปากบอกว่าเรียนๆๆๆ ไม่รู้เรียนเอาความรู้หรือเรียนหาผัวกันแน่ จ้องจะจับผู้ชายมากี่คนแล้วล่ะ”
“น้าไม่มีสิทธิ์ด่าเจ๊นะ ทำไมน้าเป็นคนแบบนี้”
“ก็ฉันเป็นแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้วนี่ พวกแกโง่กันเอง โง่ทั้งโคตรเหง้า ไป๊”
“น้าอ้อน”
“ทำไม กูไม่ใช่น้ามึงอีกต่อไปแล้ว แล้วกูก็ไม่มีหลานเหลวๆแบบนี้ ออกไปให้พ้นจากหน้าบ้านกู”
“คุณนี่เลวเข้ากระแสเลือดเนอะ ลูกหลานตัวเองกลับไม่ดูดำดูดี”ผมพูด
“ทำไม มึงจะทำไมกู”
“โอเคๆ ตอนนี้ผมไม่ทำอะไรคุณหรอก แต่วันข้างหน้าเดี๋ยวคุณเจอผมแน่”ผมพยักหน้าท้าทาย “น้องเก็บข้าวของมากองไว้ก่อนเถอะ”ผมพูดกับน้องๆพลางประคองบิวซึ่งตอนนี้เป็นลมไปแล้วครับ น้องๆเก็บข้าวของทั้งน้ำตา อะไรที่ว่าเป็นของใช้ คนใช้เอามากองไว้หน้าบ้านหมดเลยครับ สักพักอีหนูโทรหาผม ผมรับสายมันก็โวยวายใส่ผมยกใหญ่เลยครับ ผมไม่ได้พูดอะไรแต่สั่งให้มันบึ่งรถมารับผม เอารถกระบะมาได้ก็ดี ครู่หนึ่งไม่ถึงชั่วโมงดี อีหนูมันเอากระบะมาจริงครับ
“นี่มันเรื่องอะไรอ่ะพี่บอมบ์”
“เดี๋ยวเล่าให้ฟัง บอมบ์ บาส เอาของขึ้นรถก่อน”ผมสั่ง ส่วนบิวตอนนี้สลบคาตักผมครับ บอมบ์ บาส มีสีหน้าลังเล “เชื่อใจพี่”
“มาๆ เดี๋ยวพี่ช่วย”อีหนูอาสา ผมอุ้มบิวขึ้นไปวางข้างในรถแล้วก็หาอะไรมาพัด ส่วนน้องชายทั้ง ๒ คนได้แต่ขนของด้วยน้ำตา ครู่หนึ่งข้าวของที่กองหน้าบ้านก็เต็มกระบะรถเรียบร้อย
“ป่ะ เดี๋ยวพี่เคลียร์เอง”ผมตบไหล่น้องๆเบาๆจากนั้นก็ขึ้นรถแล้วก็ออกเดินทาง ผมไม่รู้ว่าจะพา ๓ พี่น้องนี้ไปที่ไหนดี จะพาไปบ้านพี่เบิ้ลก่อนก็เกรงใจพี่เบิ้ล
“นี่มันอะไรอ่ะพี่บอมบ์”อีหนูถาม
“โทรหาฝรั่งให้หน่อยหนู ให้ฝรั่งหาบ้านให้สักหลังสิ”ผมตัดสินใจให้อีหนูโทรหาฝรั่ง ฝรั่งมันมีหุ้นเกี่ยวกับพวกอสังหาริมทรัพย์อยู่ ให้ฝรั่งหาบ้านหรือคอนโดให้อย่างรวดเร็วพร้อมเข้าไปอยู่ แปบเดียวเท่านั้นก็ได้บ้านหลังหนึ่ง ในหมู่บ้านถัดจากซอยบ้านอีหนูไปประมาณ ๒ ซอย เป็นบ้านเดี่ยวครับ ก็ห่างจากบ้านที่ถูกไล่ไกลเหมือนกันนะ พอไปถึงบ้านที่เราเลือกไว้ ฝรั่งมารออยู่แล้วครับ
“มีอะไรเหรอบอมบ์ ทำไมถึงอยากได้บ้านกะทันหัน”ฝรั่งถาม
“ขอพักเหนื่อยก่อน”นี่ทั้งวันผมวุ่นๆกับเรื่องนี้มากเลยนะครับ ข้าวปลาก็ยังไม่ได้กิน แล้วไม่รู้ว่าทำไมจะต้องไปยุ่งกับเขาด้วย จะไม่ทำมันก็รู้สึกไม่ดี เหมือนมีใครกำลังดึงผมไว้ว่าให้ช่วยเหลือ ๓ พี่น้องนี้ก่อน
“พี่บอมบ์ยังไม่เล่าให้หนูฟังเลยพี่เจิด”อีหนูเดินไปกอดเอว
“อื้ม เรื่องคงยาว เดี๋ยวแปบนึงนะ อย่าเพิ่งเอาของเข้าไป รอแม่บ้านมาทำความสะอาดสักพักก่อน”
ครู่หนึ่งคนทำความสะอาดมากัน ๕ คนเลยครับ ชาย ๒ คน หญิง ๓ คน ระหว่างนี้ผมก็เลยสอบถาม บอมบ์กับบาสถึงเรื่องราวต่างๆ พี่น้องก็เล่าให้ฟังว่า บ้านที่เขาโดนไล่ออกมาเมื่อกี้เป็นบ้านของพ่อแม่เขาเอง ตอนนี้พ่อแม่ของทั้งคู่ก็เสียชีวิตไปแล้ว พ่อเขาเสียชีวิตเมื่อ ๖ ปีที่แล้วด้วยอุบัติเหตุ ปีต่อมาแม่ของเขาก็เสียชีวิต ทรัพย์สมบัติของพ่อแม่เขาเยอะมากนะครับ ที่ดินของพ่อซึ่งอยู่ที่บ้านเกิดต่างจังหวัดก็เกือบๆ ๑๐๐ ไร่ พ่อเขาเป็นคนต่างจังหวัดนะครับ มาแต่งงานกับแม่เขาแล้วย้ายมาอยู่ที่กรุงเทพ ส่วนแม่ก็เป็นเจ้าของร้านทองครับ พอพ่อแม่ของทั้งคู่เสียชีวิต น้าของเขาซึ่งเป็นน้องสาวในสายเลือดของแม่ก็เข้ามามีอำนาจในการจัดการมรดก เนื่องจากทั้ง ๓ คนยังไม่บรรลุนิติภาวะครับ ญาติฝ่ายพ่อก็ไม่มีเพราะพ่อเป็นลูกชายคนเดียว ปู่กับย่าก็เสียชีวิตไปแล้ว จึงเหลือน้าที่เข้ามารับช่วง ก็ได้น้านี่แหละครับคอยส่งเรียน จัดการเรื่องภาระการเลี้ยงดู อ่อ แล้วทั้ง ๓ คน บิวเรียนปี ๔ แล้วนะครับ ส่วนบอมบ์ปี ๓ บาสเพิ่งจะเข้าปี ๑ แล้วเรื่องของบิว บิวก็มีแฟน ผมจำหน้าเขาได้แล้วนะครับ ตอนที่ผมไปซื้อเจ้าสมาร์ทโฟนที่ผมใช้ปัจจุบัน ที่ว่าผมเห็นชายหญิงคู่หนึ่งกำลังกระหนุงกระหนิง ซึ่งผมกำลังหื่นๆเรื่องคัพซี คัพดีของเจ้าตัวนั่นแหละครับ บิวท้องกับแฟน แล้วก็บอกกับแฟน แล้วน่าจะโดนแฟนปฏิเสธมามั้งครับ เรื่องนี้ค่อยไปถามเอากับเจ้าตัวทีหลัง
ครู่ใหญ่เมื่อบ้านเรียบร้อยแล้วจึงได้ขนของเข้าไปด้านใน ผมโทรหาญาติๆของผมที่ว่างๆให้ไปรับแม่ผมมาหน่อยเพราะผมคงไม่ได้กลับบ้านแล้วล่ะครับ เมื่อจัดบ้านเรียบร้อยแล้วผมก็ได้นั่งนั่งแผ่ด้วยความอ่อนเพลีย แล้วพักหนึ่งพ่อแม่อีหนูก็เข้ามาดู อีหนูก็เล่าเรื่องให้พ่อแม่มันฟัง สักพักพี่น้อยกับพี่เบิ้ลก็มาครับ เพราะแกรู้ข่าวคร่าวๆ ผมก็เล่าเรื่องให้ฟังตั้งแต่ผมรถคว่ำแล้วมาเจอกับเรื่องแบบนี้ ครู่หนึ่งบิวตื่นขึ้นมา พี่น้องบอมบ์ บาส กุลีกุจอดูแลพี่สาวของตน ส่วนเรื่องแฟนของบิวที่ผมคิดว่าจะไปเอาเรื่อง พอถามประวัติจากพี่น้องบาสบอมบ์แล้ว
“พี่ว่าเราไปสู้รบปรบมือกับเขาไม่ไหวหรอกบอมบ์ ไม้ซีกอย่างพี่ไปงัดไม้ซุงอย่างเขาไม่ได้หรอก”ไอ้อั๋นแฟนของบิวพ่อมันใหญ่ครับ ขนาดว่าพี่เบิ้ลยังไม่กล้างัดเลย
“แล้วทำไงอ่ะพี่เบิ้ล”
“ก็เก็บเด็กเอาไว้ก่อน ตอนนี้ทำยังไงก็ได้ที่ไม่ต้องฆ่าเด็ก เด็กในท้องเขาไม่ได้มีความผิดอะไรหรอกนะ ที่ผิดน่ะคือผู้ใหญ่ที่ไม่รู้จักโต แล้วเรื่องน้าที่โดนไล่ เดี๋ยวหาทนายเก่งๆมา หาพยานหลักฐานมาสู้กัน ของของเราก็ต้องเป็นของของเราสิ”
“อืม บอมบ์ก็ว่างั้นแหละพี่เบิ้ล”แล้วพี่เบิ้ลก็เข้าไปคุยกับบิวเงียบๆ ส่วนผมคุยกับ ๒ พี่น้องเงียบๆ ถามเรื่องการเรียนของทั้งคู่ว่าเป็นยังไงอะไรยังไง บอมบ์ แหม ชื่อเหมือนผม ขอเรียกว่าบอมบ์เล็กแล้วกันนะครับ บอมบ์เล็กเรียนปี ๓ วิศวะอินเตอร์ครับ ส่วนบาสน้องเล็กคนสุดท้องเรียนแพทย์เพิ่งจะปี ๑ ๓ พี่น้องเรียนมหาวิทยาลัยเดียวกันครับ เรียกว่าเรียนเก่งกันทั้งบ้านเลยทีเดียว ผมคุยคร่าวๆกับ ๒ พี่น้องแล้วก็บอกเขาไปว่า
“ต่อไปเรื่องของพวกเรา ๓ คน ให้เป็นภาระของพี่แล้วกันนะ”
“ผมไม่อยากเรียนแล้วพี่”บาสน้องเล็กพูดด้วยเสียงหมดอาลัยตายอยาก
“ไม่อยากเรียนแล้วจะไปทำอะไรกินล่ะ เราติดแพทย์มาแล้ว ถ้าไม่อยากเรียนจะไปทำงานอะไร ทำงานเอาเงินเดือนไม่เท่าไหร่นี่นะ จะพอกินเหรอ”
“แล้วผมจะเอาเงินจากที่ไหนล่ะ”บอมบ์เล็กมองหน้าผมสีหน้าเหนื่อยท้อ
“เรื่องเงินเรื่องเล็กสำหรับพี่ พี่รับปากว่าจะช่วย ก็คือช่วย พี่ให้เราหยุดเรียนช่วงนี้ได้ แต่สัปดาห์หน้าเราต้องเข้มแข็ง รู้ไหม”ผมลูบหัวเจ้า ๒ คนเบาๆ
“พี่เป็นใครก็ไม่รู้ แล้วพี่มาช่วยผมทำไม”พี่น้องพูดไปก็สะอื้นไห้น้ำตาอาบแก้ม
“เอาเถอะน่า เดี๋ยวเราได้รู้จักกันมากกว่านี้แน่นอน ตอนนี้เราตั้งหลักให้ได้ก่อน อย่าคิดจะทิ้งการเรียน ถ้าไม่สบายใจเรื่องเงินเรื่องทอง ก็จดใส่บัญชีเอาไว้ เรียนจบเมื่อไหร่ แล้วทำงานใช้หนี้พี่เอา เชื่อพี่ คนที่จบการศึกษาสูงกว่าย่อมมีโอกาสมากกว่าคนที่จบน้อย ถ้าพวกเราออกไปทำงานกันตอนนี้ สุดท้ายก็ไม่พ้นพนักงานทั่วไป มันจะพอกินเหรอ พี่ไม่ได้ดูถูกคนเงินเดือนต่ำนะว่าชีวิตเขาจะไม่รอด มันรอดอยู่หรอก แต่แบบเดือนชนเดือน ตอนนี้น้องลงทุนกับความรู้ให้มากๆดีกว่า หัวเรายังดี สมองเรายังไบรท์ อย่าคิดอะไรมาก ชีวิตคนไม่มีใครไม่เคยล้มหรอก ในโลกนี้มีคนล้มลุกคลุกคลานกันหมดนั่นแหละ มันอยู่ที่ว่าเราล้มแล้ว เราจะนอนแบะกับพื้นแล้วยอมแพ้โชคชะตา หรือเราจะลุกขึ้นมาสู้กับโชคชะตา เขาโกงเราได้ให้เขาเอาไปก่อน ตอนนี้มันทีเขา เราก็ทำให้มันเป็นทีเราบ้างสิ สิบปีแก้แค้นก็ยังไม่สาย”ทั้งคู่นั่งเงียบ
“เอาเป็นว่าเดี๋ยวพี่จะช่วยอีกแรงแล้วกันนะ ตอนนี้ไปอาบน้ำอาบท่า กินข้าวก่อน ทำใจให้สบายๆ พรุ่งนี้เรามาสู้กับมันใหม่”ฝรั่งมาคุยกับ ๒ พี่น้อง สักพักหนึ่งพี่เบิ้ลก็เดินมาหาผมหลังจากคุยกับบิวเงียบๆ
“โอเคแล้วละบอมบ์ ตอนนี้ให้น้องทำใจก่อน คืนนี้จะนอนบ้านหรือนอนที่นี่ล่ะ”
“คงจะนอนที่นี่แหละพี่เบิ้ล”
“อื้ม งั้นพี่กลับบ้านก่อนแล้วกันนะ”แล้วพี่เบิ้ลกับพี่น้อยกลับบ้านไป ส่วนน้าอิฐน้าไก่พ่อแม่อีหนูก็กลับบ้านไปพักผ่อน
“พี่เจิด หนูอยากนอนกับพี่บอมบ์”อีหนูกดแขนฝรั่งทำท่าออดอ้อน
“แรดจังเมียกู คืนนี้พี่กำลังเหงา คงต้องออกไปตระเวนราตรีแน่เลย”ฝรั่งกอดคออีหนูแล้วยิ้มอารมณ์ดี
“กลับไปเอาอกเอาใจผัวเถอะหนู สงสารผัวบ้าง”
“จับมือบอมบ์ เราใจตรงกัน”ฝรั่งยืนมือมาจับเขย่าเบาๆ “แต่กูก็สงสารมึงนะบอมบ์ เมียทิ้งไปตั้ง ๕ เดือน ช่วยตัวเองไปก่อนละกันเพื่อน”ฝรั่งตบไหล่ผม
“เดี๋ยวเหอะจะให้ผู้กองสั่งอีหนูงดลา ดองลายาวยันปลดเลยดีกว่ามั้ง หึหึ”ผมพูดหยอก
“ฮ่าๆๆ ไปละ มีอะไรกริ๊งมาได้ตลอดเวลา”แล้วฝรั่งกับอีหนูก็ออกจากบ้านไป ผมล็อกประตูเรียบร้อย บิวไปอาบน้ำแล้วนั่งกินข้าวแบบคนซังกะตาย ผมก็ไม่ได้พูดอะไรหรอกครับ ดูอยู่ห่างๆ พูดไปตอนนี้เขายังรับอะไรไม่ได้เพราะจิตใจเขายังวุ่นวาย ความคิดมันแล่นไปเรื่อยๆของมัน ปล่อยให้เขาจิตใจสงบๆก่อนครับ ค่อยว่ากันอีกที แต่นี่ผมว่ามันผ่านไปครึ่งแล้วนะ
นั่งเล่นมือถือสักพักสวยโทรหาผม ผมก็คุยกับสวยเล่าเหตุการณ์ต่างๆที่ผมเจอมาทั้งวัน ผมกับสวยนี่ไม่มีอะไรติดใจกันแล้วนะครับ ยอมรับว่าผมเลวที่เข้าไปกอดเขา มันเป็นความตั้งใจของผมเอง ผมอยากกอดสวย อยากหอมแก้มเขาเป็นครั้งสุดท้าย เพราะตอนที่เราจากกัน เราไม่ได้ล่ำลากัน เราเลิกกันไม่ใช่เพราะความผิดของกันและกัน เมื่อวานก็ถือว่าเราได้ทำหน้าที่ของคำว่าแฟนกันโดยสมบูรณ์ ก็ไม่รู้จะพูดยังไงครับ พูดไปก็เหมือนหาเรื่องแก้ตัวให้ตัวเองดูดีขึ้น ผมคือคนธรรมดา เวลาไหนอารมณ์ดีผมก็จะดี เวลาไหนผมร้ายผมก็จะเหี้ย ผมไม่เคยบอกใครเลยนะว่าผมเป็นคนดี ผมบอกทุกคนมาเสมอว่าความเลวของผมน่ะมีอีกเยอะ และผมก็ต้องแก้ไขตัวเองอีกเยอะ นี่มันแค่เศษเสี้ยวความเลวของผมเท่านั้นเอง
-
เฮ้อออ บอมบ์นะบอมบ์
เรื่องมาหาตลอดเลย
คิดถึงหมวดบูมละอ่ะ
ไม่พูดถึงเลยอ่ะ งอน
-
คิดถึงหมวดบูม :katai1:
-
โหหห. บอมบ์ใจดีเวอร์อะ :katai1:
-
ใจหายใจคว่ำหมด
-
พี่บอมบ์พ่อพระ ขอให้เจริญๆเถอะพ่อคู๊ณ
:mew2:
-
อยากเอาตีนแนบหน้าอีป้าหน้าเลือดนี่จริงๆ สันดานหมาจริง :angry2:
-
ขอบคุณครับบอม ที่มาให้ความกระจ่าง
โล่งไปทีนึกว่าเป็นบิวสวยสะแล้ว
แต่มาต่อสั้นอะ ยังไม่หายคิดถึงเลยหายไปตั้งสองวัน
-
น้องชาลีก็จะมาเป็นน้องชายแสบซ่าร์แล้วสินะ
แต่คิดถึงหมวดทั้งสองมากๆ
:mew1: :L2:
-
หวังว่าคงจะไม่อะจิ๊อะจ๊ะกับแม่บิวนี้นะ บอกเลยเพลียกับบอมย์มาก o22 :a5:
-
หมวดบูมจะว่าไงเนี่ย พี่บอมใจดีเวอร์อยากให้มี
คนดีๆแบบนี้จริงๆในสังคม
-
:mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:แบบว่านึกว่าพี่บอมบ์จะนอกใจน้องบูมซะแล้ววววววว :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
-
อยู่ที่บอมแล้วนะว่าจะรักษาบูมไว้ต่อไปรึเปล่า
-
ตอนเดียว กระจ่างเลย 555+
เค้าขอโต้ดน้า ที่ไม่เชื่อใจตัว แต่ตอนนี้ตัวดูเป็นคนดีมากมาก ใจป้ำเวอร์ๆ
-
เฮ้อออ...ดีนะที่บิวนี้มิใช่บิวสวยอะไรนั่น...(ยังมีโทรหากันกับนังคนนั้นอีกนะ)>>อคติส่วนตัว
ขออย่าให้บอมมามีเรื่องอะไรกับบิวนี้อีกเลยนะ...แบบว่าแค่เห็นใจก็พอ อย่าลึกกว่านั้นนะ..(ไม่งั้นได้ด่ากระจาย)
แล้วก็หยุดติดต่อกับแม่สวยนั่นสักทีเหอะ..จะเลวอย่างที่ปากบอกยังไงไม่รู้ แต่หยุดแค่นี้ไม่ต้องเปิดเผย
แต่ก็นะ..ยังดีที่รู้ตัวทันว่าตัวเองมีอะไรที่ต้องแก้ไข ยังดีกว่าทำเลวแล้วไม่รู้ตัวว่ามันผิด..
นับถือในความใจดีและมีน้ำใจ..
แต่หมวดบูมยังไม่ออกเลย คิดถึงที่สุดอ่ะ
และ....
(เหมือนเราเคยเห็นผ่านๆที่ไหนนี่แหละที่ว่าบิวคนนี้คือแฟนเก่าบอม เลยโคตรๆเกลียดฮ่าๆ)อาจจะสับสนเอง
สุดท้าย เรื่องยังไม่จบยังไม่ไว้ใจนายหรอกนะบอม
นายดีทุกอย่าง ยกเว้นเรื่องเกี่ยวกับความรักนี่แหละ ที่ยังแยกแยะไม่ดี
ไม่อยากให้หมวดบูมเสียใจ..ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม...อิอิ
เรื่องนี้เคลียร์แล้วอย่ามีเรื่องใหม่มาเลยนะ...คนอ่านจะหัวใจวายตาย
เพราะชอบมากเลยอินมาก แล้วก็กินไม่ได้นอนไม่หลับ ฮ่าๆ
:pig4: :pig4: :L1:
-
รออีกครึ่ง :pig4: :pig4: :pig4:
-
หมวดบูมหายไปไหนๆๆๆๆๆๆ
-
บิวแม่ชาลีคนนี้ก็จะได้เข้ามาเป็น Mother figure ให้กับเด็กๆสินะ
อ่านตอนพิเศษแล้วก็คิดว่าบอมบ์คงไม่ได้ทำอะไรไม่ดีมากๆเพราะว่าถึงมีชาลีและบิวเข้ามาอยู่ในบ้านด้วยแต่บอมบ์กับเด็กๆก็ยังมีติดต่อกับหมวดบูมอยู่อย่างสนิท
การที่บอมบ์ช่วยคนที่ไม่มีที่ไปแบบนี้คือกุศลที่ยิ่งใหญ่มากๆ ปลึ้มค่ะ ปลึ้มกับความเป็นคนดีตรงนี้
-
ที่ว่า 3 เสือน้อยนี่ใช่ลูกของบิวอีกคนที่พระท่านว่าใช่ป่ะ
ก็เค้าบอกจะมาเป็นลูกนี่น่า
-
ตอนที่ ๘๐ ความเชื่อใจ ครึ่งหลัง
เกือบตี ๒ แล้วที่ผมได้นอนหลับแบบหลับสนิทจริงๆ พอหลับไปก็ทะลึ่งฝันเจอเจ้ากุมารทองยิ้มหน้าแป้นแล้วนั่งบนตัก ไม่พูดอะไรแต่ยังยิ้มดีอกดีใจบนตักของผม ผมก็นั่งกอดเขาแล้วยิ้ม เออ เอ็งนะเอ็ง มาหาพ่อจนได้ ช่วงเช้ามาผมตื่นสายหน่อย ส่วนบอมบ์เล็กกับบาสนี่ตื่นแต่เช้าแล้วก็จัดข้าวจัดของ
“เป็นไงบ้างเมื่อคืน หลับสบายดีไหม”ผมถามระหว่างที่พี่น้องกำลังกุลีกุจอแยกของว่าส่วนไหนเป็นของใคร
“ก็โอเคดีครับ หลับๆตื่นๆ แต่เจ๊นี่ดิ คงนอนไม่หลับ”
“อื้ม ก็เจ็บหนักกว่าเขานี่ แต่ไม่เป็นไร ยิ้มสู้เว้ยน้อง”
“ครับ”
ผมกลับไปที่บ้านพี่เบิ้ล ไอ้มหากลับบ้านยังแต่เย็นวานแล้วนะครับ เห็นว่าแม่มันไม่ค่อยสบายเลยไม่ได้บอกผมก่อน ผมก็โทรไปเล่าให้มันฟังถึงเรื่องราวของตัวเองแล้วถามเรื่องแม่ของมันด้วย ก็โอเคไม่มีอะไรมากครับ จนประมาณสักเกือบๆ ๑๐ โมง ไอ้กลางก็ขับรถมาถึงบ้านพี่เบิ้ล พาแม่กับลูกผมมานั่นเอง
“เด็กๆอยู่ไหนกันเหรอบอมบ์ เรียกมาหาแม่หน่อยซิ”แม่ผมมาถึงก็ถามหา ๓ คนพี่น้องเลยครับ
“อยู่อีกบ้านอ่ะแม่ เฮ้ ตัวเล็ก”
“อ๊า บำๆ เปาะๆ”
“ฟอดๆๆๆๆ คิดถึงจังเลย”อุ้มลูกซ้ายขวาหันหน้าหอมแก้มคนโตทีคนเล็กที เจ้าลูกชายก็หัวเราะคิกคัก
“คิกๆๆๆ”
“ไงเรา อยู่บ้านคงจะซนน่าดูล่ะสิ ย่าบ่นให้พ่อฟังทุกวันเลย”คุยกับลูกชายดวงตาใสแจ๋ว ตั้งใจฟังผมพูด
“ซนเหมือนพ่อมันนั่นแหละ”
“อ้าว แม่ แทนที่จะเข้าข้างลูกนะ”ผมทำหน้างอใส่แม่
หยอกกับลูกครู่หนึ่งจากนั้นจึงขับรถพาแม่ไปที่บ้านใหม่ครับ ไปถึง ๓ พี่น้องเพิ่งจะได้กินข้าว บิวยังหน้าตาบวมๆอยู่ พอผมเข้าไปในบ้านเจ้าตัวเล็กนี่รีบไถลลงจะเดินเอง
“อ๊า เมย์”เจ้าแสบส่งเสียง เห็นผู้หญิงคนไหนก็เรียกว่าเมย์ตลอดเลยครับ
“ไม่ใช่พี่เมย์ลูก พี่บิว”
“บี”ทวนคำพูดแล้วหันมาทำหน้าเป็นหมางงใส่ผม
“ครับ พี่บิว”
“หนูบิวเหรอลูก เออ หมดเคราะห์หมดโศกแล้วละลูกเอ๊ย เอ ไหนละ พระที่หลวงพี่ฝากมา กลาง ย่าเอากระเป๋าตังค์ไว้ไหนแล้วละลูก”แม่มองซ้ายมองขวา คงจะหาตะกร้าหมากละมั้ง ไปไหนนี่ติดตัวตลอด
“ลืมไว้ที่บ้านหรือเปล่าย่า”
“เอ ย่าว่าย่าเอามานะ”
“แมะ”เจ้าแสบร้องเสียงดังแล้วชูกระเป๋าใบเล็กๆขึ้น
“อ้าว ไปล้วงตังค์ย่าเมื่อไหร่อ่ะหืม ไอ้ตัวแสบ”
“คิกๆๆ”
“เอามาให้ย่ามาลูกมา”
“เป็นเด็กไม่ดีแต่เด็กเลยนะเอ็ง”ผมตีมือลูกชายเบาๆ เจ้าลูกชายยื่นกระเป๋าตังค์ให้แม่ผมคืน “ทีหลังไม่เล่นแบบนี้อีกแล้วนะ ไม่งั้นพ่อตีนะ”ผมพูดกับลูกชาย เจ้าตัวเล็กทำตาแป๋วเหมือนจะเข้าใจ
“อยู่บ้านก็งี้แหละ ล้วงตรงนั้น จับตรงนี้ รื้อข้าวรื้อของเต็มบ้านไปหมด ซนยิ่งกว่าลิงเสียอีก อ่ะ นี่หลวงพี่ฝากมา บอกให้แม่มารับขวัญหลาน”
“หลวงพ่อรู้ด้วยเหรอแม่”
“แม่ก็ไม่รู้สิ เมื่อวานแม่ไปทำบุญ หลวงพี่ก็บอกว่าบ่ายๆให้เตรียมตัวเข้ากรุงเทพ ไปรับขวัญหลานหน่อย แล้วก็ให้พระมา พอตอนบ่ายเจ้ากลางก็มารับแม่ เบิ้ลก็โทรมาให้แม่ลงมากรุงเทพ อ่ะ หนู มานี่มา ห้อยพระองค์นี้ไว้นะลูกนะ มา เดี๋ยวย่าผูกแขนรับขวัญ มาเอ๊ยขวัญมา....”แม่ผมก็พูดอะไรไม่รู้มุบมิบเป็นอีกภาษา “เอาละ หลวงพ่อบอกว่าหมดเคราะห์หมดโศกแล้วละ ต่อไปมีแต่จะดีขึ้น ดีวันดีคืน อย่ากังวลนะลูกนะ”
“ค่ะ”บิวน้ำตาไหลอาบแก้มอีกครั้ง
“บี”เจ้าซ่าเรียกชื่อแล้วไปยืนใกล้ๆบิวแล้วค่อยๆเอานิ้วจิ้มที่หัวไหล่ “เปาะ”แล้วก็หันมาเรียกผม
“ครับ โอ๋พี่บิวหน่อยสิลูก พี่บิวกำลังเสียใจ”
“บี”เจ้าแสบไปยืนใกล้ๆอีกคน
ส่วนแม่ผมก็เอาด้ายมาผูกข้อมือของบอมบ์เล็กกับบาสแล้วก็อวยพร จากนั้นผมก็แนะนำแม่ผมอย่างเป็นทางการอีกครั้ง พร้อมกับแนะนำเจ้าลูกชายตัวแสบ เจ้า ๒ ลิงตอนนี้ก็กำลังปลอบบิวอยู่ครับ ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อแปบเดียวก็เห็นรอยยิ้มจางๆของบิวยิ้มออกมา เออ ดูสิพ่อมันปลอบตั้งแต่เมื่อวานยังหน้าบูดหน้าบวมอยู่เลย นี่มาแปบเดียวเรียกรอยยิ้มได้ซะแล้ว
“เปาะ”เจ้าแสบเดินไปหอบหนังสือการ์ตูนมาแล้วโยนใส่ตักผม
“ไงลูก”
“บำๆ”นั่งลงบนตักผมแล้วจิ้มไปที่หนังสือการ์ตูน
“จะให้พ่อทำอะไรเหรอ”
“อ่า บำๆ”แล้วก็หยิบหนังสือการ์ตูนมาฟาดที่หน้าอกผมที
“อุย ทำไมรุนแรงกับพ่อจัง หืม”
“น้องน่ารักดีนะพี่บอมบ์”บอมบ์เล็กยิ้มให้กับความทะเล้นของเจ้าแสบ
เปิดหนังสือการ์ตูนอ่านให้ลูกชายฟัง เจ้าซ่ารีบวิ่งเข้ามานั่งแทรกที่ตักผมอีกข้างหนึ่งแล้วทั้งคู่ก็นั่งฟังตาแป๋ว ชี้ที่ตัวการ์ตูนบ้าง ผมก็ไม่รู้ว่าลูกจะสื่ออะไรก็เลยเล่าเรื่องของตัวการ์ตูนให้ฟังครับ ผมนั่งอ่านให้ฟังตั้งแต่หน้าแรกยันหน้าสุดท้าย ร่วมชั่วโมงกว่าๆครับ เพราะไม่ได้อ่านแค่เนื้อหาอย่างเดียว โม้ให้ลูกฟังด้วย เจ้าตัวเล็กก็นิ่งดีครับ ตั้งอกตั้งใจไม่วอกแวก
“อยู่บ้านก็งี้แหละ ไปหยิบหนังสือให้แม่อ่านให้ฟัง แม่ก็แก่แล้วอ่านถูกๆผิดๆ ไอ้เจ้าอะไรไม่รู้ทอนิกส์ทอเนกส์อะไรนั่นน่ะ”
“เอาหนังสือของบอมบ์มาอ่านเหรอแม่”
“อือ ไปอุ้มมากัน ๒ พี่น้องเล่มหนาปึ้กให้แม่อ่านให้ฟัง แม่จะอ่านหนังสือของแม่ให้ฟังก็ไม่เอา อ่านถูกๆผิดๆ”
“หื้อ แสบสมชื่อจริงๆเลย”ลูบหัวลูกชายด้วยความเอ็นดูหนึ่งที พอการ์ตูนจบแล้วก็วิ่งแจ้นไปหยิบจับข้าวของวุ่นกันทั่วบ้าน
ตกเย็นมาไอ้พี่ชายตัวดีจอมติดน้องก็แจ้นทั้งๆที่ไม่ได้ถอดเครื่องแบบเลยครับ ไอ้ภีมมาถึงก่อนไอ้ภูมิแค่ ๑๐ นาที มาถึงไม่ถามหาย่าหายาย ไม่ถามหาผมหรือถามเรื่องผมรถคว่ำ
“ตัวเล็ก มาเมื่อไหร่ มาให้พี่ภีมกอดหน่อย”หมดคราบร้อยโทหน้าหล่อที่แสนจะเข้มแข็ง ถอดรองเท้ากระจัดกระจายแล้ววิ่งสไลด์เข้ามากอดรัดฟัดเหวี่ยงเจ้า ๒ ลิง “คิดถึงว่ะ หอมแก้มที”มันหอมแก้มลูกชายไปหลายฟอด
“ครั้งเดียวก็ได้มั้งภีม เดี๋ยวลูกกูโตไปจะกลายเป็นตุ๊ดเอา”
“อ๊า บีๆ”เจ้าแสบยิ้มกว้าง
“หอมแก้มพี่ภีมหน่อยสิ”ไอ้ภีมยื่นหน้า เจ้าลูกชายก็ว่าง่ายครับยื่นหน้าไปหอมแก้ม แล้วก็เอานิ้วจิ้มที่คอจึ้กๆ
“ย่าสวัสดีครับ คิดถึงย่า”วางลูกชายผมลงแล้วไปกอดแม่ผม หอมแก้มทีหนึ่ง
“อื้อ หอมแก้มเหี่ยวๆแห้งๆแบบย่ามันจะได้อะไรล่ะลูก”
“จะเหี่ยวจะยานก็หอมอ่ะย่า อาบอมบ์ กอดที”แล้วมันก็โผมากอดผม
“เอ๊ ลูกหลานย่านี่กี่ขวบกันแล้วนี่ ยังกอดยังหอมเหมือนเด็กๆ”แม่ผมพูดหยอก ญาติๆเราก็แบบนี้แหละครับ กอดกัน รักกัน กลมเกลียวกัน ไม่อายที่จะแสดงความรักต่อกัน เพราะเราไม่รู้ว่าเราจะมีโอกาสทำมันได้มากแค่ไหน
“ฟอด เปรี้ยวๆว่ะภีม”ผมหอมแก้มไอ้ภีม
“จะไม่เปรี้ยวได้ไง เพิ่งเลิกงาน เอ๊ย ตัวเล็ก อย่าแกะป้ายชื่อพี่ภีมเล่นสิ”
“อ๊า”เจ้าซ่าร้องแล้วยิ้มเขินๆ ไอ้ภีมปล่อยผมจากนั้นก็หันไปหยอกกับน้อง หยอกพักหนึ่งครับจากนั้นไอ้ภูมิก็มา มาถึงมันกอดแม่ผมก่อน แล้วก็รวบเจ้าตัวเล็กมากอดหอม
“เปาะ บู”เจ้าแสบหันมาเรียกผมแล้วเอานิ้วจิ้มที่แก้มไอ้ภูมิ
“อื้ม พี่ภูมิไง”
“อยากฟัดให้ตัวแบนไปเลย หื้ม ฟอดๆๆๆ”คลุกคลีตีโมงกันไปยกใหญ่ครับ ไอ้ภีมหันมาถามผมเรื่องรถคว่ำผมก็เล่าให้มันฟัง ที่จริงก็เล่าไปคร่าวๆแล้วละแต่เล่าอีกรอบ ส่วนไอ้ภีมนั่งหยอกน้อง อุ้ม แล้วจับเหวี่ยงซ้ายเหวี่ยงขวาไอ้ตัวเล็กก็ชอบใจหัวเราคิกคัก
“ภูมิ อย่าเล่นกับน้องแรงมากซิลูก เดี๋ยวคืนนี้น้องนอนละเมอหรอก”
“จริงเหรอย่า”
“ย่าลี้ยงหลานมาเป็น ๑๐ คนแล้วนะ ทำไมย่าจะไม่รู้ เจ้านี่ก็เหมือนกัน ชอบโลดโผน”
“คิกๆ”เจ้าตัวเล็กยังหัวเราะชอบใจ
“งั้นเล่นบอลกันไหม”ไอ้ภูมิหันไปถามความเห็นแฝดจอมป่วน
“บู”เจ้าแสบจิ้มนิ้วที่ดาวบ่นบ่าของพี่ชายแล้วพยายามจะแกะเล่น
“แอ๊ะ ทำอะไรอ่ะตัวเล็ก”ผมถาม เจ้าแสบทำตาโต แต่ก็ยังสนใจอยู่กับดาวบนบ่า เพียงแค่แปบเดียวก็หันไปสนใจอย่างอื่นแทน
“บู บี”เรียกชื่อไอ้ภูมิแล้วก็เดินไปที่บิว ไปจิ้มนิ้วที่ไหล่ของบิว
“คงจะแนะนำให้รู้จักล่ะสิ แหงล่ะ สนิทกันแล้วนี่”
“บี”
“ครับ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ ผมภูมิ”ไอ้ภูมิแนะนำตัวเอง
“ค่ะ บิวค่ะ”บิวยังคงพูดน้อย
ผมเล่าเรื่องทุกอย่างให้พี่น้องภูมิ ภีมฟัง ส่วนเจ้าลูกชายไปโอ๋ไปเล่นกันบิวงุ้งงิ้ง เจ้าแสบหยิบหนังสือฟุตบอลของบอมบ์เล็กไปกางแล้วอ่านออกเสียงอ้อๆแอ้ๆให้บิวฟัง ส่วนเจ้าซ่าก็เดินไปเดินมา หยิบนั่นหยิบนี่มาเล่น ไปหยอกกับบอมบ์เล็กบ้าง บาสบ้าง ชอบไต่คนนู้นทีคนนี้ที
“ตัวเล็กอ่านจบแล้วเหรอ อ่านให้พี่ภีมฟังบ้างสิ”ไอ้ภีมเข้าไปกระแซะเจ้าตัวเล็กที่นั่งนิ่งๆ
“บี เปาะ บี”อะไรก็ไม่รู้ครับ เรียกผมแล้วก็ชี้ไปที่ไอ้ภีม
“อะไรตัวเล็ก จะให้พ่ออ่านให้พี่ภีมฟังเหรอ”
“อื้อ”พยักหน้าหงึกหงัก เฮ้ย มันรู้ประสาเว้ย
ตลอดหลายวัน ผมก็คอยอยู่ดูแล ๓ พี่น้อง วางแผน ก็คุยกับบิวได้มากขึ้น และบิวก็ร่าเริงมากขึ้นกว่าเดิม คงเพราะได้เจ้าแฝดจอมซนนี่ล่ะมั้ง แม่ผมเองก็ไปนอนที่บ้านลูกๆคนนี้คืนหนึ่ง คนนั้นคืนหนึ่ง นอนบ้านลูกครบแล้วก็ไปนอนบ้านหลาน ไปดูแลเหลน
“ตัวเล็กจะไปไหน ไม่เอาลูก พี่ๆเขาจะไปซื้อกับข้าว”เจ้าแสบเจ้าซ่าวิ่งตามบิวกับบาสที่จะออกไปด้านนอก
“อ๊า บำๆ”ไม่ยอมครับจะไปท่าเดียว
“ไม่เป็นไรพี่บอมบ์ เดี๋ยวบาสอุ้มเอง”
“บายๆ”ยกมือโบกบายๆใส่ผมอีกเหมือนจะเยาะเย้ยที่พ่อมันห้ามไม่ได้ เฮ้อ ซนจังเลยนะเอ็ง
-
บิวกับบาส ไปซื้อกับข้าวครู่ใหญ่ ผมก็มานั่งโม้กับบอมบ์เล็กครับ คุยกันเรื่อยเปื่อย หมวดบูมก็แอบอัพเฟสเป็นพักๆ มักจะอัพเป็นข้อความสั้นๆประมาณว่า เหนื่อยจัง หรืออะไรแนวๆนี้นะครับ ผมก็ส่งแชทบ็อกไปให้กำลังใจทุกวันครับ กับสวยผมก็คุยบ่อยนะ แต่คุยเรื่องธุรกิจกัน เรื่องเก่าๆเราก็เคลียร์กันลงตัวแล้วละครับว่ามันไม่เหมือนเดิม สำหรับ ๓ พี่น้องผมก็ไม่ได้อยู่ด้วยตลอดนะครับ บางครั้งผมก็หอบลูกไปนอนที่บ้านพี่เบิ้ลบ้าง บ้านพี่น้อยพี่นิดบ้างครับ แต่ก็มักจะแวะเข้ามาดูในช่วงเย็นๆ ผมกลัวว่าใครคนใดคนหนึ่งจะฟุ้งซ่าน แต่หลายวันมานี้ ๓ พี่น้องเข้มแข็งขึ้นครับ เมื่อต้นสัปดาห์ที่ผ่านมาบอมบ์เล็กกับบาสก็ไปเรียนตามปกติ แต่บิวยังไม่ไปครับ ผมก็ให้เวลาถึงสัปดาห์นี้ครับ นี่มันกลางเทอม สอบมิดเทอมไปเรียบร้อยแล้วอีกแปบเดียวจะไฟนอลแล้ว ไม่อยากจะให้มันเสียไปครับ แต่ยังไงเทอมหน้าก็คงต้องดรอปรักษาสภาพเอาไว้ เพราะท้องคงจะป่องมากขึ้นกว่าเดิม เรื่องเพื่อนเรื่องฝูงของบิวก็ไม่มีใครรู้เรื่องนะครับ รู้กันแค่ ๓ พี่น้อง อันนี้ก็ให้เขาจัดการเอาเองแล้วกัน
“เอ้า ไหนว่าซื้อกับข้าว ไหงได้ล็อตเตอรี่มาด้วยล่ะ”
“แสบกับซ่าร้องไห้อยากได้อย่างเดียวอ่ะพี่บอมบ์ จะไม่ซื้อก็โยเย ชี้เลขนี้ทั้งชุดเลยอ่ะ ซื้อใบเดียวก็ไม่ยอม กวาดเลขนี้มาทั้งชุดเลย แล้วก็ยิ้มหน้าบาน”บาสพูด
“ตัวเล็กอยากรวยทางลัดรึไง”
“อื้อ”พยักหน้าแล้วก็กำล็อตเตอรี่ไว้ ก่อนจะส่งมาให้ผม ผมก็ดูเลข แล้วเจ้าตัวเล็กก็ขอคืน จากนั้นก็ส่งให้บิว ผมก็มึนๆกับลูกชายในช่วงนี้นะครับ
๔ โมงครึ่งรู้สึกเส้นกระตุก ไม่ได้ออกกำลังกายนี่เหมือนนอนไม่หลับ ผมก็หาสถานที่เหมาะ กระโดดตบบ้าง ออกกำลังกายเบาๆ ไม่มีอุปกรณ์หรอกครับ จนมาถึงท่าวิดพื้น วิดได้ประมาณ ๕ ครั้ง เจ้าตัวดีของผมวิ่งเข้ามาหา
“อ๊า บำๆ”วิ่งเข้ามาประชิดตัวผม พอผมเอาตัวลงติดกับพื้นทั้งคู่รีบปีนแต่ไม่ทัน ผมยกตัวขึ้นก่อน แล้วก็ตีผม
“ตัวเล็กอย่าเพิ่งกวนพ่อ พ่อออกกำลังกายก่อน”
“บำๆ”ไม่ยอมครับ พอผมลดตัวลงอีกทั้งคู่ก็รีบปีน จนผมนอนนอนแบะกับพื้นให้เจ้าลูกชายปีนขึ้นมานั่งบนแผ่นหลัง นี่คิดว่าผมชวนเล่นขี่ช้างอยู่หรือไงนะ
“จับดีๆนะ”พอได้ที่ผมก็ดันขึ้น โหย หนักอยู่เหมือนกันนะ พอผมดันขึ้นดันลงเจ้าลูกชายก็หัวเราะ เอาเข้าไป คิดว่าเล่นม้าโยกอยู่หรือไงนะ ดันพื้นไม่ถึง ๕๐ ทีก็เหนื่อยแล้วครับ ปกติผมวิดพื้นได้ประมาณ ๑๐๐ ขึ้นครับ แต่นี่มีเจ้าลูกชายมานั่งบนแผ่นหลัง กลัวตกก็กลัวไม่กล้าวิดพื้นเต็มแรง เลยทำได้แค่นี้ “พอแล้วลูก พ่อเหนื่อยแล้ว”
“เปาะ”เจ้าซ่าลงจากหลังผมแล้วก็มองหน้าก่อนจะจิ้มๆมาที่หน้าของผม
“ไปเล่นกับพี่ๆไป พอออกกำลังกายก่อน”
“เปาะ”ทำหน้างงๆใส่แล้วก็วิ่งกันไป ๒ คน ไปหยิบของเล่นมาเล่น ส่วนผมก็ออกกำลังกายเบาๆต่อครับ มาถึงช่วงซิตอัพก็วิ่งมานั่งที่ท้องผม โอ๊ย ป่วนซะไม่มี
วันต่อมาก็เป็นวันหวยออกนะครับ เราก็ไม่ได้เอะใจอะไรหรอก จนผ่านไปอีกวันหนึ่ง แม่ผมก็มาเห็นเจ้าล็อตเตอรี่ชุดนี้เข้า
“อ้าวบอมบ์ ใครมาซื้อเลขไว้อ่ะลูก ดูสิเป็นตับเชียว”แม่ผมถามด้วยความสงสัยเมื่อเห็นล็อตเตอรี่ชุดใหญ่วางอยู่ใกล้กับตู้กับข้าว
“๒ ลิงร้องให้บิวซื้อเมื่อวันก่อนน่ะแม่ คงไม่ถูกหรอก”
“อืม คิดไงถึงอยากเล่นหวยรวยเบอร์ หืม”แม่ผมยืนแล้วก้มมองหน้าเจ้า ๒ ลิงด้วยความเอ็นดู
“แมะ”เจ้าแสบเจ้าซ่ามองหน้าแม่ผมแล้วกระโดดโลดเต้น
“ว่าแต่หวยออกอะไรอ่ะ เผื่อโชคดี”บาสถามพี่ชายตัวเอง
“แปบ เช็คดูก่อน”บอมบ์เล็กหยิบมือถือขึ้นมาแล้วก็กดยุกยิก
“สาธุ ขอให้ถูกด้วยเถอะ รางวัลที่๑ ที่ ๒ ก็ได้”บาสยกมือพนมแล้วบนเทวดาฟ้าดิน
“เดี๋ยวนะ ดูแปบนึง”บอมบ์เล็กดูตัวเลขในมือถือแล้วดูในใบล็อตเตอรี่ตามไปได้ “เฮ้ย พี่บอมบ์ เราถูกล็อตเตอรี่อ่ะพี่”บอมบ์เล็กมันพูดเสียงดังด้วยความดีใจ
“จริงเหรอเฮียบอมบ์ ขอบาสดูหน่อย”บาสรีบรี่เข้ามาตรวจตัวเลข
“นี่ไง รางวัลที่ ๑ ๖ตัวเป๊ะเลยอ่ะ”
“จริงเหรอวะ เอามาดูซิ”ผมก็ตรวจดูล็อตเตอรี่ชุดนั้น
“บอมบ์ล้อเล่นหรือเปล่า”บิวเดินเข้ามาสมทบด้วยอีกคน
“ล้อเล่นทำไมล่ะเจ๊ นี่ดูสิ รางวัลที่ ๑ อ่ะ”บอมบ์เล็กยื่นมือถือกับใบล็อตเตอรี่ให้บิวตรวจ “จริงด้วย”
“ไชโย มีตังค์ใช้แล้ว ขอบคุณตัวเล็กมาเลย”บอมบ์เล็กอุ้มเจ้าลูกชายผมมากอดรัดฟัดเหวี่ยง เจ้าลูกชายตัวดีก็หัวเราะคิกคักถูกอกถูกใจ วันนี้ทั้งบ้านเรียกว่าหน้าชื่นตาบาน ฟาดไปไม่เท่าไหร่หรอกครับ แค่เหนาะๆ ๑๖ ล้าน
เย็นวันนั้นเราจึงฉลองหมูกระทะเล็กๆกับการถูกล็อตเตอรี่ครั้งแรกในชีวิต มันเป็นครั้งแรกจริงๆ ผมอ่ะไม่เคยเล่นหรอกครับเพราะคิดว่าโชคทางนี้ผมคงไม่มี เรียกว่าทำงานหากินด้านเลขหวยรวยเบอร์นี่ผมไม่เคยคิดจะไปเสี่ยง แม่ผมก็เลิกเล่นทั้งใต้ดินบนดินมาเกือบๆ ๑๐ ปีแล้วด้วย
“๓ พี่น้องต้องอยู่ให้ได้นะ มีปัญหาอะไรโทรหาพี่ อย่าพยายามคิดเรื่องไม่ดี ตอนนี้สำคัญที่สุดคือเจ้าตัวเล็กในท้องที่กำลังจะลืมตาดูโลก ถ้าแม่สุขภาพกายดี สุขภาพใจดี ลูกจะออกมาเป็นคนอารมณ์ดี”
“ค่ะ”บิวรับคำ ผมก็ลูบหัวดึงมากอดทีหนึ่ง แล้วก็กอด ๒ คนที่เหลือด้วย จะได้ไม่ลำเอียง
“อย่าลืมนะ มีอะไรให้โทรหา ปรึกษาพี่ได้ตลอดเวลา พี่ไปละ พ่อไปทำงานแล้วนะตัวเล็ก”
“บายๆ”เจ้าแสบเจ้าซ่าออกเสียงได้ชัดครับแล้วก็ยกมือมาส่งจูบผมทีหนึ่งก่อนจะโบกมือบายๆ
กลับมาที่กองร้อยยังวุ่นวายเหมือนเดิม ตามธรรมดาล่ะครับที่ไหนคนเยอะที่นั่นก็วุ่นวาย คนนี่ถ้าจะแปลเอาอีกความหมายมันก็คือยุ่งดีๆนี่เอง ไปที่ไหนก็ยุ่งที่นั่น ฮ่าๆๆ จะไม่เป็นคนก็ไม่ได้ด้วยล่ะครับ จะเป็นตะกวด ตะเข้ ตะโขง มันไม่เหมาะ
“แม่เป็นไงบ้าง”ผมถามไอ้มหาถึงอาการเจ็บป่วยของแม่มันครับ
“โอเคแล้วล่ะ ไม่เป็นไรมาก”
“อือ ว่างๆพามาตรวจสุขภาพดิวะ เจ็บป่วยตรงไหนจะได้เตรียมได้ทัน”
“อืม เดี๋ยวเก็บตังค์ก่อน ค่าตรวจนี่มันแพงไหมวะ”
“ไม่แพงหรอก ให้พ่อกับแม่มาพรุ่งนี้ซะเลยสิ มาตรวจที่โรงบาลดีๆในกรุงเทพ ค่าใช้จ่ายกูออกให้”
“ใจป้ำตลอดเวลามึง”
“กูถูกหวยว่ะ ๑๖ ล้าน”
“จริงดิ”
“เออ ลูกกูไปงอแงใส่บิว ร้องจะซื้อเลขชุดนั้นอย่างเดียว เอามาใบหนึ่งไม่ยอมหยุดร้องไห้ คว้ามาชุดใหญ่ ล่อไปซะ ๑๖ ล้าน”
“โชคดีว่ะ แต่กูว่าน่าจะเกี่ยวข้องกับเด็กในท้องด้วยล่ะมั้ง แบบว่าพี่น้องเขาสื่อถึงกันได้น่ะ”
“เออ กูก็ไม่รู้เหมือนกันนะ จะว่าไปตั้งแต่ที่กูมีลูกแฝดกูว่ากิจการกูดีขึ้นนะ เงินไหลมาเรื่อยๆไม่ขาดมือ ต่างจากเมื่อก่อนเยอะเลยว่ะ แล้วไม่มีขาดทุนด้วย หุ้นเหิ้นก็ขึ้นตลอด พอมามีเด็กคนนี้อีกคนเหมือนเงินกูจะไหลมามากกว่าเดิมว่ะ วันก่อนดูกำไรของบริษัทที่กูร่วมหุ้นด้วย มันพุ่งขึ้นแทบจะเท่าตัว นี่มาถูกหวยรวยเบอร์อีก”
“เพราะมึงช่วยเหลือแบบหมดใจแน่เลย มันถึงได้ตอบแทนกลับมาซะขนาดนี้ นี่เข้าเกณฑ์ที่ว่ายิ่งให้ยิ่งได้ ชาติก่อนดูท่ามึงจะทำบุญมาเยอะด้วยล่ะมั้ง กูนี่คงอีกสักพัก ยังมองหาขุมทรัพย์ในลายมือตัวเองไม่เจอเลยว่ะ”
“ขุมทรัพย์ในลายมือมึงยังหาไม่เจอ แต่ตอนนี้กูว่ามึงมาสร้างขุมทรัพย์ในสมองดีกว่า เตรียมตัวไว้เยอะๆ”
“นั่นน่ะสิ คนเราไม่รู้หรอกว่าโอกาสจะมาเมื่อไหร่และจะพลาดโอกาสนั้นเมื่อไหร่ ยิ่งเราเตรียมตัวเองให้พร้อมทุกวัน พร้อมที่จะรับโอกาส พอโอกาสมาเราจะได้ไม่พลาด ถ้ามัวแต่รอโชคชะตาฟ้าลิขิตมันก็ไม่ทันกินหรอก สองมือสองเท้ายังมีแรงก็สู้กันต่อไป”
กิจวัตรประจำวันของพวกเรายังคงดำเนินกันไปเรื่อยๆ ตื่นนอน อาบน้ำกินข้าว ทำงาน ออกกำลังกาย หลบอู้ก็ว่ากันไปตามเรื่องตามราวกันครับ ช่วงนี้กันยายนแล้ว เป็นหน้าฝน วันไหนฝนตกก็มีความสุขเพราะจะได้อยู่ใต้ถุนกองร้อยไม่ต้องทำงานนอกกองร้อย ได้นอนอยู่ในห้องทีวีเย็นๆ แต่สุดท้ายก็ต้องทำงานอยู่ดีครับ
อยู่กองร้อยนี่มีเรื่องฮาหลายเรื่องครับ ส่วนใหญ่จะล้อไอ้พวกที่ไปล่อตูดกะเทยกัน ใครเข้ากองการณ์นี่ออกเวรมาตอนเช้าต้องถามก่อนเลยนะครับว่าเมื่อคืนจัดกันไปกี่ดอก คือดึกๆจะมีกะเทยแอบเข้ามาครับแล้วไอ้พวกที่ยืนยาม ตรงไหนเหมาะหน่อยก็รีบแอบๆให้กะเทยจัดการ กะเทยกับทหารนี่ดูเหมือนจะเป็นของคู่กันไปแล้ว บางวันนี่นะครับอย่างสวยอ่ะ สวยกว่าผู้หญิงบางคนซะอีก แต่ผมไม่สนใจหรอกครับ มันมีวอกแวกบ้างแหละ แต่คิดถึงขนหน้าแข้งหมวดบูมที่พร้อมจะสับแข้งสับขาใส่นี่ เอาวะ มือด้านๆ นิ้วหยาบๆ ชักว่าวไปก่อนแล้วกัน
กันยายนผ่านไปด้วยความรวดเร็ว ปีนี้ฝนตกไม่หนักมากเท่าไหร่ ช่วงที่ตกหนักก็มีกังวลว่าจะท่วมเหมือนปีที่แล้วเหมือนกัน แต่ก็ดีครับที่ไม่ท่วม ไม่ท่วมกรุงเทพแต่ไปท่วมที่อื่นแทน
“อีก ๒๐ วันโว้ย กูจะปลดแล้ว”ผลัดปลดทำหน้าดีอกดีใจที่ใกล้จะครบกำหนดการรับใช้ชาติแล้ว จะว่าไปก็ไวเหมือนกันนะครับ แปบๆก็จะปลดกันแล้ว
“ลั่นทมออกดอกเมื่อไหร่กูได้ปลดเมื่อนั้น”หน้ากองร้อยจะมีต้นลั่นทม เออ ไม่ใช่ เขาเรียกว่าลีลาวดี มีลีลาวดีดอกสีชมพูเข้มๆอยู่ต้นหนึ่ง ถ้าผลัด ๑ ปลดลั่นทมจะโล้น ถ้าผลัด ๒ ปลด ลั่นทมจะออกดอกครับ
“หมวดเต้ยมาเมื่อไหร่วะ”ไอ้มหาบ่นเบาๆกับผม “เฮ้อ อยากให้สิ้นเดือนไวๆ”
“เงินไม่พอใช้เหรอมึง”
“เปล่า คิดถึงหมวดเต้ยว่ะ”ไอ้มหายักคิ้วกวนตีนให้ผม
เข้าสู่โค้งสุดท้ายเกือบปลายเดือนกองพันมีภารกิจที่จะต้องรับผิดชอบประจำปี เป็นงานหลวงซึ่งเป็นหน้าที่พิเศษมีเฉพาะไม่กี่กองพันเท่านั้นที่จะได้ปฏิบัติหน้าที่นี้ ชุดเต็มยศหมวกพู่สีประจำกองพันได้ถูกซ่อมแซมจากเจ้าหน้าที่คลังอาภรณ์ ทหารจำนวนหนึ่งได้รับคัดเลือกให้ปฏิบัติหน้าที่นี้ ผมก็ขอผู้กองไปร่วมงานกันเขาด้วย การฝึกถึงจะเหนื่อยแต่ได้ใส่ชุดอันมีเกียรติผมก็ยอม ผม ไอ้มหา ไอ้เล็ก ตัวสูงๆทั้งนั้นเลยครับ เรียงลำดับไล่ลงมาประมาณเกือบ ๘๐ กว่าคนได้เป็นตัวแทนประจำกองพันในการปฏิบัติหน้าที่ ๑ ปี จะมีไม่กี่วันเท่านั้นที่จะมีโอกาสพิเศษได้ใส่ชุดเต็มยศกันครับ
ภารกิจพิเศษผ่านไปสัปดาห์หน้าทหารเก่าก็จะปลดแล้ว ไวเป็นบ้า อีกไม่กี่วันผมก็จะเป็นรุ่นใหญ่แล้วและก็จะปลดประจำการในอีกไม่ช้าไม่นาน พิธีซ้อมปลดได้ถูกซักซ้อมในกองพันก่อนจะทำการปลดจริงเพียง ๒ วันเท่านั้น ทหารรุ่นพี่และพวกที่เป็นแค่ปีเดียว และ ๖ เดือนต่างหน้าตาแช่มชื่น จนถึงวันทำการปลดจริง ผลัดนี้ผมไม่ได้ไปร่วมพิธีด้วยนะครับ แต่พิธีก็เหมือนกับผลัดที่แล้ว คงไม่ต่างอะไรกันมากนัก
“ฮัลโหลบอมบ์”
“ครับ หมวดเต้ย ว่าไง”
“คือ..”
“มีอะไรเหรอผู้หมวด ตอนนี้อยู่ไหนแล้ว ให้ผมไปรับไหม”
“ทำใจดีๆนะมึง ไอ้บูม.......”
-
มีอะไรอีกเนี่ย หมวดบูมเป็นไรอะ
ตื่นมาอ่านตอนดึกดีใจจังมาต่อแล้ววว
ขอบคุณมากครับ :hao6: :hao6: :hao6:
-
มาให้ค้าง...แล้วก็จากไป :katai1: :katai1: :katai1:
-
เฮ้ยยยยยย บูมเป็นอะไร
แหม คนเขียนมาให้อยากแล้วจากไป
ปล่อยให้ค้าง รีบมาเฉลยด่วนเน้อ
:mew1:
-
อร๊ายยยยย มาอย่างนี้ ทำร้ายยย ไม่คุยกันให้ได้ยินเลย พอพูดถึงก็ทำให้หวาดเสียว ผู้หมวดจ๋าาาา เป็นอะไร แต่พี่บอมเก่งแก้ปัญหาได้สบายมากกก รอน้าาาาา
-
แสบซ่าร์ทั้งซนและฉลาดมากจริงๆ
แถมยังทำให่พ่อบอมบ์ถูกรางวัลด้วย
แต่หมวดบูมเป็นอะไร หมวดเต้ยแกล้งใช่ไหม
:mew1: :L2:
-
ค้างงง !!!! หมวดเต้ยย โทรมางี้ หมายความว่างายยอ่าาา
-
บูมมมมม
-
ห๊ะ! ค้างติดสตั้นเลย เกิดอะไรขึ้นกับหมวดบูมมมมมมมม :katai1: :katai1: :katai1:
-
แอ้ก ตกจากที่สูง
กรีดร้อง หมวดบูมเป็นไรอ่า
-
ขอบคุณ :)
-
ค้างงงง........ ที่รักเค้าเป็นอะไรอ่าาาาา..
แง้!!มาทำให้กระสับกระส่ายแล้วก็จากไป
รีบๆมาเฉลยนะจ๊ะ เดี๋ยวอีป้าอย่างเราจะหัวใจวายตายซะก่อน
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ดีใจด้วยถูกหวย 16ล้าน :mc4: :mc4:
ดีแล้วที่ที่ช่วยเหลือบิว บุญกุศลเลยตามมา :mew1: :mew1:
แล้วหมวดบูมละ เป็นอะไรเนี่ย มาต่อเร็วๆๆนะคะ :katai4: :katai4:
-
หมวดเต้ยแม่งพูดซะเสียวเลย 555555 o13
-
มีเรื่องให้เสี่ยวไส้อีกแล้วใช่ไหม
-
ตัดฉับแบบนี้ได้ไง แงๆๆ
หมวดบูมบ์เป็นอะไรคะะ
หรือหมวดเต้ยแกล้งเล่น
ค้างง่ะะะ มาอีกกกก
:katai1:
-
เอิ่มค้าวคร้าาาาหมวดบูมเป็นไรเนี่ย :katai1: :katai1:
-
มาหยอดให้อยากอีกล้าววว :z3: :z3:
-
ค้างงงงงง :z3:
-
เพิ่งจะเคลียร์เรื่องบิวไป หมวดบูมเป็นอะไรอีก โอ๊ยยยย ค้าง
-
หมวดบูมเป็นอะไรรรรร :katai1:
ค้างมากกกกกกกก :ling1: :z3:
-
หมวดบูมเปนไรอีกอ่ะ ลุ้นๆ
-
นี่ก็ตัดฉับไปอีก :katai1: หมวดบูมเป็นอะไรมาต่อด่วน
พี่บอมบ์นี่ใจบุญใจกุศลตลอด ถูกหวย 16 ล้านเลยเป็นไงล่ะ
-
:pighaun: :z3:พี่หมวดบูมเป็นอะไรอะ รีบมาต่อไวไวนะ
-
โล่งใจเรื่องแม่ของชาลี นึกว่าบอมบ์จะพลาดทำชาลีขึ้นมาเองซะเเล้ว
แต่เด็กๆนี่ให้โชคจริงๆ ทั้งแสบซ่าชาลี ถูกลอตเตอรี่16ล้านกันเลยทีเดียว
แล้วมาจบอย่างค้างคา
หมวดบูมเป็นอะไร?!!
-
ตอนที่ ๘๑ ปาก
“หมวดบูมทำไมอ่ะหมวดเต้ยเป็นอะไร”แม่งพูดติดๆขัดๆ กูใจแป้วนะเว้ย
“มึงทำใจดีๆนะเว้ย”หมวดเต้ยพูดเสียงไม่ค่อยชัด เป็นเหี้ยอะไรอีกวะเนี่ย
“หมวดเต้ยมีอะไรรีบพูดมาเลย ก่อนที่ผมจะโมโห”ผมพูดเสียงเข้ม
“ไอ้บูมแม่งเมาอ้วกแตกอ้วกแตนอยู่เนี่ย มึงอย่าโกรธมันนะ ทำใจดีๆนะ”
“อ้าว แล้วมาพูดให้ผมตกใจ คิดว่าเป็นอะไรซะอีก เออ มาพูดให้ทำใจ ห่า กูตกใจหมด”
“ก็กูกลัวมึงจะโกรธมันนี่หว่า นี่กูก็เมานะ อย่าบอกมหานะว่ากูเมา เดี๋ยวมันโกรธกู มันไม่ชอบคนกินเหล้า”
“อือๆ จะโกรธเพราะปากไม่ดีนี่แหละ ให้ผมทำจงทำใจ คิดว่าเป็นอะไรไป แล้วนี่เมาอยู่ไหนเนี่ย”
“อยู่บ้าน.....”
“อือ ได้ๆ คิดว่าจะเป็นอะไรไปซะอีก”
“แฮๆ ไม่เป็นอะไรหรอกน่า หนังเหนียวเว้ย กูหล่อด้วยนะ คนหล่อเขาว่าตายยาก”
“อื้ม กินเบาๆแล้วกัน งั้นผมกับมหาจะรออยู่นี่แล้วกัน มาถึงแล้วให้หมวดบูมโทรหาผมด้วย ทั้ง ๒ หมวดนั่นแหละ”
“ครับสุดที่รัก จุ๊บๆก่อน”
“จุ๊บอะไรอีก มหาเอากูตายนะ”
“เออน่า จุ๊บกันก่อน ฝากจุ๊บมหาด้วย กูคิดถึงพวกมึง”เฮ้อ เมาแล้วแม่งบ้า
“อื้ม จุ๊บก็จุ๊บ”
“จริงใจหน่อยสิวะ จุ๊บกูหวานๆ”
“ครับ จุ๊บๆ”
“หึหึ กูรักพวกมึงว่ะ”แล้วหมวดเต้ยก็วางสายไป เออ กูละงง
“หมวดเต้ยโทรมาหามึงเหรอ”ไอ้มหากระแซะมาถาม
“อือ โทรมารายงานว่าเมา ห่า พูดซะให้กูตกอกตกใจว่าให้ทำใจ”
“อือ แล้วกลับมาวันไหน”
“อีก๒ อาทิตย์ว่ะ เก็บน้ำห้ามชักว่าวนะมึง”
“หึหึ กูไม่เคยว่ะ”ไอ้มหามันยิ้ม มึงทนได้ไงไม่ชักว่าววะ เอ๊ะ หรือว่ากูขี้เงี่ยน กูไม่นะ เมียไม่อยู่กูชักไปไม่ถึง ๕ ครั้งเอง มือไม่มันเท่าเมีย ฮ่าๆๆๆ
“เออๆ”
“เฮ้อ ก็น่าจะรีบมานะ ไม่รู้หรือไงว่าคนเขาคิดถึง”
“จัดหนักเลยดีไหม”
“กูกลัวจะโดนสับหน้าแข็งเอาน่ะสิ”
“ฮ่าๆๆ เออว่ะ”
เย็นวันนั้นเราก็ได้แต่หน้าบานตะไทอยู่ในกองร้อย โทรไปคุยกับแม่พักใหญ่ แม่ผมกลับไปอยู่บ้านแล้วนะครับ อยู่กรุงเทพนานๆไม่ได้ครับ ตอนนี้บิวเองก็ไปดำเนินการดรอปเรียนรักษาสภาพเรียบร้อยแล้ว ผมพาไปจัดการเมื่อวันก่อนไปคุยกับอาจารย์ที่ปรึกษา เคลียร์กันรู้เรื่อง ส่วนเพื่อนๆก็น่าจะมีคนรู้แล้วมั้งครับ
“ผู้หมวดมาวันไหนอ่ะพี่บอมบ์ หนูคิดถึงอ่ะ”อีหนูมานั่งที่เตียงผมบ่นพร่ำเพ้อรำพัน
“ใกล้แล้วละ ไม่รู้ว่าจะถึงเช้าหรือเย็น”
“ผู้หมวดก็ถึกนะหนูว่า เห็นไปฝึกตั้งหลายอย่างแน่ะ นี่ถ้าเป็นหนูนะคงจะไม่ไหวอ่ะ”
“ให้กูไปกูก็น่าไม่ไม่ไหวเหมือนกันนะ ที่ไปฝึกในป่ากูกัดฟันเอาเฉยๆ ไม่อยากแสดงความอ่อนแอให้ใครเห็น ปกติกูไม่ชอบอะไรแบบนี้หรอก กูชอบชิวๆ นั่งในห้องแอร์เย็นๆ ชอบงานที่ใช้สมองมากกว่าใช้แรง”
“ใครๆก็อยากสบายทุกวันนะกูว่า ดูอย่างกองร้อยเราสิ หลบอู้กันซะนะ”ไอ้ศักดิ์พูดเสริม มันปกติไปแล้วครับเรื่องหลบเรื่องอู้ ไม่หลบไม่อู้ก็สู้ไม่ไหว จะหลบจะอู้ต้องหูตาไว จะว่าผมไม่เคยหลบเคยอู่ก็ไม่ได้ มีบ้างนิดหน่อย การหลบอู้นี่ต้องมีเทคนิคกันนิดหนึ่งครับ แต่ว่าส่วนใหญ่ผมมักจะไม่ค่อยหลบหรืออู้หรอก ทำให้เสร็จทีเดียว งานไม่ใช่งานยากเกินความสามารถ แค่กวาดขยะกวาดใบไม้ ทำแปบเดียว คิดเสียว่ามันเป็นการออกกำลังกายครับ และคิดว่าเป็นการฝึกจิตใจไปด้วย อยู่ที่เราจะเลือกมองเอาครับ ผมน่ะชอบมองเอาแต่ได้ คือเขาให้ทำงานอะไรเราก็มองเอาในส่วนดีว่างานนี้เราทำไปแล้วมันได้อย่างนี้ๆๆๆนะ ถ้ามองแต่เสีย มันมักจะไม่มีแรงทำครับ แล้วมันจะเคยตัว ถ้าเรามีความขี้เกียจในเรื่องใดเรื่องหนึ่งมันก็จะลามไปยังเรื่องอื่นๆด้วย เบื่อเซ็งยังไง เราต้องหาข้อดีในงานชิ้นๆให้ได้ครับ เราจะได้มีแรงทำ บ่นได้ เหนื่อยได้แต่อย่าเอามาตัดกำลังใจ
คนเรานะ ถ้าเป็นคนจริงไม่ว่าจะอยู่ในฐานะอะไร ถิ่นที่สถานที่แห่งหนตำบลใดมันก็ยังเป็นคนจริงอยู่วันยังค่ำ แต่ไอ้พวกเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อหนักก็ไม่อยากเอา เบากว่าคนอื่นกูทำ อีแบบนี้ไปอยู่ไหนก็อดตาย มีเงินมีปัจจัยแค่พอเลี้ยงชีพไปวันๆ หาวันนี้ใช้จ่ายได้ถึงแค่วันพรุ่งนี้ ไอ้คนประเภทนี้มันมีเยอะเสียด้วยสิ ในกองร้อยผมอ่ะ แต่ก็ไม่รู้จะบอกเขายังไงครับ ทางเดินใครก็ทางเดินของมัน ใครพร้อมที่จะรับคำแนะนำจากเรา เราก็พร้อมที่จะให้คำแนะนำกับเขา แต่ใช่ว่าผมจะเก่งเลิศเลอไปซะทุกเรื่องนะครับ มันก็ยังมีเรื่องที่จะต้องบกพร่องกันทุกวัน และตามแก้ไขตัวเองทุกวัน ถามถึงข้อผิดพลาดของตัวเองทุกวันแล้วก็อ่านหนังสือ เอากำลังใจจากแบบอย่างที่ดี ปรึกษาพี่ๆที่ผ่านน้ำร้อนมาก่อน ผมทำแบบนี้เสมอครับ ก็มีดื้อบ้าง หัวแข็งบ้าง ตามธรรมดาของพวกที่มั่นใจในตัวเองสูง ถึงจะหัวแข็งแต่ผมก็ทำมันได้นะครับ ไม่ใช่ทำมันไม่ได้ เก่งแต่ปากนี่ไม่กล้าเอามาพูด อายคนอื่นเขาเหมือนกัน
๓ ทุ่มแล้วปิดไฟนอนเรียบร้อย พฤศจิกายนย่างเข้ามาได้ ๑ สัปดาห์แล้ว ความเงียบเหงาจากรุ่นใหญ่ที่ปลดไปเหลือความงุนง่วงจากรุ่นใหม่ที่เข้ามา ตอนนี้ผมเป็นรุ่นใหญ่แล้วมีอำนาจบทบาทเต็มที่ในกองร้อย บางคนพอได้เป็นรุ่นใหญ่ก็ทำกร่างใช้น้องแบบไม่รู้หมีรู้แดด ใช้ให้ซักผ้าบ้าง ใช้ให้รีดผ้าบ้าง ผมเองก็มีรุ่นน้องมาคอยบริการนะครับ แต่ถ้าใครเอ่ยปากว่าช่วยผมซักผ้านี่ผมจะแดกหนัก ผมไม่ชอบให้ใครมารับใช้ มันเป็นทหารเกณฑ์ฐานะและศักดิ์ศรีเท่าเทียมกันกับผม ผมไม่ได้เป็นนายสิบหรือนายร้อยมีดาว ก็แค่ไอ้บอมบ์คนขี้เงี่ยน ฮ่าๆๆ ขี้เงี่ยนนี่ล้อเล่นนะ
เที่ยงคืนโดยประมาณรู้สึกปวดเยี่ยวเลยลงจากเตียงไปเยี่ยว คืนนี้คืนวันศุกร์ที่จริงควรจะมีปล่อยลาพักนะครับแต่ว่ารอไปก่อนครับเผื่อมีงานสำคัญ กลางคืนก็เลยเป็นที่สังสรรค์ของทหารอย่างเราๆ รถยนต์จากญี่ปุ่นคันงามจอดหลังกองร้อย ทะเบียนคุ้นๆ สงสัยคืนนี้มีเฮ เจ้ามือรายใหญ่มาให้ลาภไอ้พวกขี้เงี่ยนแน่เลย ผมเข้าไปเยี่ยวห้องน้ำปิดไฟมืดสนิท ซึ่งปกติไฟห้องน้ำจะเปิดไว้ดวงหรือ ๒ ดวงนะครับ ก็เป็นอันว่ามีชายไม่จริงหญิงไม่แท้มาบริการผ่อนคลายให้กับทหารอย่างเราๆ ยืนเยี่ยวสักพักได้ยินเสียงบุบบับ เอาเป็นว่ากำลังโดนจัดหนัก โดนโม๊คจนแม่งจวยจะหลุดทั้งพวงแล้วมั้ง เสียงครางดังซี้ดเหมือนคนจะขาดใจตาย ผู้ชายนี่ร้ายที่ลิ้น ใครเจอลิ้นอันพลิ้วไหวเป็นอันรัญจวนใจทุกราย ผู้หญิงนี่ร้ายที่นม ส่วนมากผู้ชายเวลามองใครสักคนมันจะมองหน้าจากนั้นมันจะมองนม นมใหญ่ในป้ำนี่ทำเอาอ่อนระทวยมาหลายรายแล้วครับ ส่วนเกย์เฒ่ายันสาวซำน้อยเพิ่งเข้าวงการ เกย์ไทยมันร้ายที่ปาก วิธีการห่อปาก การเก็บฟัน ตวัดลิ้นตลอดจนทำยังไงไม่ให้เข้าปากมิดลำแล้วอ้วกไม่ขย้อนต้องปรึกษาพี่ท่าน แต่ผมก็ไม่รู้เขาดูดดีไม่ดีอย่างไรนะครับ ไม่เคยโดนคนอื่นดูดเหมือนกันยกเว้นเมียๆๆๆๆของตัวเอง ติดใจอยู่อย่างเคยโดนสาวจัดฟันดูดให้ ไอ้สัสแม่งเสียวซี้ดไปยันไขสันหลัง แต่หมอยจะติดเหล็กดัดหรือไม่ไม่รู้เหมือนกัน ฮ่าๆๆๆ
๑ สัปดาห์หลังจากที่รุ่นพี่ปลดไป รุ่นใหญ่ผลัดผมเข้าครอบครองตำแหน่ง ผมก็ตามเก็บรายละเอียดของรุ่นน้องแต่ละคนว่าเป็นยังไง ผมชอบมองคนครับแต่ไม่ชอบยุ่ง คือมองห่างๆสังเกตพฤติกรรมเอานะครับ รุ่นน้องบางคนก็ดูขยันขันแข็งดี แต่บางคนนี่ออกลายโดยเฉพาะไอ้ผลัดรองจากผม มันคิดว่ามันเกิดปีเดียวกับผลัดพวกผมมั้ง แค่รุ่นพวกผมเข้ามาก่อน มันมักจะไม่ค่อยเกรงใจกันเท่าไหร่ บางทีก็มีเกรียนบ้างอะไรบ้าง โดยเฉพาะไอ้พวกที่มาจากบ้านเดียวกันแล้วมากันคนละผลัด พอมาป๊ะกันที่นี่ก็มีกวนตีนบ้างอะไรบ้าง ผมก็เข้าใจ แต่ไอ้บางคนนี่ชักจะลามปามคิดว่าผมเป็นเพื่อนมัน มีหลายคนเกรียนใส่ผมเหมือนกัน ผมไม่ได้ว่าอะไรหรอกนะ แต่บางทีก็อดทนไม่ไหว เห็นรุ่นใหญ่บางคนหลบอู้งานก็ชักจะเอาใหญ่ ยิ่งผมทำความสะอาดอยู่ในห้องผู้หมวดด้วยแล้วพวกมันคิดว่าผมไม่เห็น ก็ไม่ได้เจ้ายศเจ้าอย่างที่จะต้องมาคอพินอบพิเทา แต่มันควรจะรู้ว่าอะไรควร อะไรไม่ควร ทหารจะเคารพระบบอาวุโสมากเลยนะครับ ต่อให้คุณอายุเท่าไหร่มา แต่คุณมาทีหลังคุณก็ควรจะให้ความเคารพรุ่นพี่ อย่างผมรุ่นก่อนๆผมก็ยกมือไหว้ อายุผมมากกว่าพวกเขาซะอีก แต่เขามาก่อน ความเคารพกันต่อกันเอาให้พอดี ถ้าหาความพอดีให้เจอนะเราจะรู้เลยว่าการแสดงความเคารพกันมันไม่ใช่เรื่องการกดขี่ แต่มันเป็นการแสดงความเป็นอารยะ การให้เกียรติซึ่งกันและกัน
“เย็นนี้จ่าอนุญาตรวมได้นะบอมบ์ เอาไหมล่ะ”หลังจากที่ผมบ่นๆกับจ่าวินเรื่องพฤติกรรมของรุ่นน้องและรุ่นเดียวกันให้ฟัง จ่าแกก็เหมือนจะเห็นดีเห็นงามด้วย อนุญาตให้ผมรวมรุ่นน้องซะงั้น เรื่องรวมรุ่นน้องนี่มีทุกผลัดครับ รุ่นพี่จะรวมแล้วก็จะด่ารุ่นน้อง มันก็ดีช่วงสั้นๆ ด่าจบแล้วก็จบกันไป แต่ก่อนนี่ไม่ได้ ถ้านายสิบด่าผลัดไหนผลัดนั้นเตรียมโดนลงโทษ เพราะเราอยู่กันเป็นหมู่ใหญ่อย่าแหลม คนที่จะอยู่กองร้อยได้สงบสุขนี่ต้องเป็นคนกลางๆ ไม่เด่นเกินไปและไม่ด้อยเกินไป ที่จริงผมก็ชอบเงียบๆนะครับไม่ต้องการเด่นดังอะไรมากแต่เรื่องมันใหญ่โตขนาดนั้นแล้ว ก็ตามน้ำตามเนื้อ ใครๆก็เกรงใจ
ช่วงทั้งวันผมค่อนข้างจะหงุดหงิดกับพฤติกรรมหลบอู้ของหมู่เพื่อนและรุ่นน้องบางคน คนไหนทำก็ทำแทบเป็นแทบตาย คนไหนหลบได้นี่หลบไปทุกที่ทุกสถาน รุ่นรองนี่ตัวการเลยครับ สนิทกับรุ่นใหญ่หน่อยชักจะเหิมเกริม ตกเย็นมาผมเลยจัดชุดใหญ่
“เย็นนี้จ่าฝากบอมบ์อบรมแทนจ่า จ่าไม่อยากลงมือเอง พี่น้องกันคุยกันรู้เรื่องมากกว่านายสิบคุยกับทหาร รุ่นใหญ่ที่เหลือลงมาหาจ่า รุ่นรองรุ่นเล็กนั่งอยู่นี่”จ่าพูดต่างคนก็ต่างงงๆไปตามๆกัน อ่อ วันนี้ผมเข้าผู้ช่วยสิบเวรนะครับมีอำนาจรองลงมาจากสิบเวรประจำวัน รุ่นใหญ่ลงไปหมดแล้วก็เหลือรุ่นรองกับรุ่นเล็ก ไม่พูดพร่ำทำเพลง
“หมอบ ลุก หมอบ ลุก หมอบ ลุก”ผมพูดอยู่แค่นี้ประมาณ ๑๐ นาที ตอนนี้ทุกคนเหงื่อแตกพลั่กชุ่มตัวชุ่มเสื้อเป็นที่เรียบร้อย “นั่งญี่ปุ่น ขัดฉาก”
“ไม่อยากจะพูดมากนะ ไม่ใช่คนขี้บ่น เป็นคนอารมณ์ดี แต่วันนี้ทนไม่ไหวกับพฤติกรรมของพวกมึง รู้ๆกันนะว่าหมายถึงอะไร รีบปรับปรุงตัว ทุกเรื่อง ใครชอบหลบชอบอู้ เรียกแล้วไม่พุ่ง เกี่ยงงาน โยนงาน สัมมาคารวะ รู้จักรุ่นเล็กรุ่นใหญ่ พักหลังๆนี่มือหนักขึ้นทุกวันนะ นายสงนายสิบเวลาเจอก็หลบหน้าไม่ทำความเคารพ พูดกับหมู่กับจ่าเหมือนเพื่อนเล่น บางคนที่แทบจะตบหัว รู้จักวางตัวหน่อย หมู่จ่าเขาไม่ถือหรอกแต่คนอื่นเห็นมันไม่เหมาะ แล้วไม่ต้องเคารพกันแทบจะบูชาใส่พานหรอก เอาให้พอเหมาะ รู้จักวางตัวว่าใครเป็นใคร คนไหนเพื่อน คนไหนพี่ คนไหนหมู่จ่า ไม่ใช่เล่นหัวกันตั้งแต่ผู้กองยันหมู่เพิ่งบรรจุ”ไอ้คนเกรียนนี่เกรียนจริงๆนะครับ เล่นกับหมู่กับจ่าบางคนนี่เหมือนเพื่อน เห็นแล้วขัดตา
“แล้วเรื่องงาน เรื่องพุ่ง ทำไมอ่ะ หมดไฟแล้วเหรอ ใหม่ๆขึ้นกองร้อยมาเห็นพุ่งกันจัง ขอ ๑๐ ได้ ๑๕ ตอนนี้ขอคนเดียวก็ได้แค่คนเดียว พรุ่งนี้อย่าให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ไม่ว่ารุ่นรองหรือรุ่นเล็ก เวลาหมู่จ่าเรียกใช้งานขอเท่าไหร่อย่าได้เท่านั้น ต้องได้มากกว่านั้น ทุกคนทราบ”
“ทราบ”
“เรื่องหนีเที่ยวเหมือนกัน ไม่จำเป็นก็อย่าไปหนี เงินเดือนออกกำตังค์ชักว่าวเงินยังเหลือ แต่ออกไปตีกะหลี่ นอกจากเงินไม่เหลือแล้ว ดีไม่ดีชีวิตมึงอาจจะไม่เหลือรอดมาก็ได้ แต่ถ้าเงี่ยนทนไม่ไหว บอกกันหน่อย อย่างน้อยไปไหนมาไหนกูรู้ กูจะได้คุ้มกะลาหัวให้ อย่าคิดว่าไม่มีใครรู้ว่าพวกมึงไปทำอะไรที่ไหนบ้าง อย่าลืมที่นี่ค่ายทหารไม่ใช่บ้าน คนอื่นเขารู้ว่าพวกมึงไปทำอะไรที่ไหนบ้าง แต่เขาไม่พูด เขาไม่อยากเอาเรื่อง เห็นพวกมึงเครียดเขาเลยชิวกับพวกมึง กลัวพวกมึงจะหนี อะไรที่เขาไม่พูดอย่าคิดว่าเขาไม่รู้ แล้วอย่าคิดว่ากูไม่รู้ว่าใครทำอะไรที่ไหนบ้าง กูรู้ แต่อย่าให้เกม เกมมาใครก็ช่วยพวกมึงไม่ได้ เออ แล้วรุ่นเล็ก อย่าเพิ่งเก๋าให้มากนะ เห็นหลายคนแล้วละที่ออกลาย รีบกลับตัวกลับใจ เกมมากูไม่เลี้ยงไว้นะ”มองหน้าแต่ละคนเหงื่อแตกพลั่กตั้งอกตั้งใจฟัง ไม่รู้แอบด่าในใจหรือเปล่า
“สุดท้ายนะ สำคัญ ระเบียบวินัยของทหาร อย่าทำเป็นไม่สนใจ อย่าตีมึน ทหารถ้าไม่มีวินัยมันก็ไม่ต่างอะไรกับกองโจร กูไม่ได้พูดเอาเองนะ นายสิบเขาพูดมา กูเอามาย้ำอีกที อะไรที่มันถูกกฎถูกระเบียบก็อย่าละเลย พักหลังๆนี่ไม่เจอแล้วนะพวกมานั่งขัดรองทงรองเท้า เสื้อผ้าก็ยับยู่ยี่ พรุ่งนี้จะตรวจละเอียดทุกอย่าง ว่ากันตามเนื้อผ้า ใครผิดอะไรก็ลงโทษกันไปตามน้ำ เออ แล้วอย่าคิดในใจว่าคนอย่างกูไม่เก๋าพอ กูเก๋าพอ ใครกล้าลุกมางัดกันได้ ท้าชนทุกคน ทำตัวดีๆไม่มีใครว่าหรอก รอบนี้ถือว่าเตือนกัน คุยกันแบบพี่ๆน้องๆ สบายๆ ปกติกูไม่ใช่คนซีเรียสอะไร แต่ทนไม่ไหว มองมานานละ และคิดว่าครั้งนี้น่าจะเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้าย หวังว่าอย่างงั้นนะ อย่าให้มีรอบ ๒ เลย กลัวจะหนักกว่านี้ ไม่เชื่อก็ลองดู เข้าใจนะ”
“ครับ”
“เออ เกือบลืม ใครที่ชอบเย็บกะเทย พกถุงด้วย กูรู้ว่าพวกมึงมันขี้เงี่ยน เห็นกะเทยเป็นไม่ได้ ทำอะไรก็ระวังตัวบ้าง เซฟๆตัวเอง แล้วอีกเรื่องหนึ่งกูเกือบจะลืมไปละ อย่าคิดลักของของใคร อย่าให้มีใครบ่นว่าของหาย ยืมของกันแล้วรีบคืนด้วย ถ้ามีเรื่องแบบนี้แดงขึ้นมา กูจะเอาให้สาสม สุดท้ายของสุดท้าย ขี้เกียจพูดมากแล้วละ มีปัญหาอะไรมาปรึกษากูได้เสมอ ปรึกษาได้ทุกเรื่อง แล้วใครอยากงัดก็พร้อมตลอดเวลา ทุกคนทราบ”
“ทราบ”
“เชิญเลิก”
“ขอบคุณครับ”เสียงดังพร้อมเพรียงกัน ครั้งนี้ก็เป็นการพูดคุยตักเตือน เมื่อมาเป็นรุ่นใหญ่แล้วก็ต้องรับผิดชอบดูแลรุ่นน้องไม่ให้ออกนอกลู่นอกทาง พี่น้องคุยกันมันสบายใจกว่าครับ ชิวกว่าโดนหมู่จ่าผู้หมวดผู้กองลงโทษ เพราะเราจะปรับจูนในหลายๆเรื่องให้ไปในทิศทางเดียวกัน เป็นทหารก็แบบนี้แหละครับ นอกลู่นอกทางก็ปรับจูนร่วมกันเริ่มจากไม้นวมถ้าไม่ไหวก็ใช้ไม้แข็ง แต่เราเป็นคนคุยกันรู้เรื่อง ไม่จำเป็นต้องลงโทษลงทัณฑ์ให้เจ็บตัวกันเสียเปล่าๆ เรามาคุยกันมาเจรจากัน คอยกระตุ้นกัน ใครๆก็รักสบาย แต่ถ้ารักสบายแล้วอยู่ในกรอบในแนวทางอันนี้ไม่มีปัญหา ถ้ารักสบายแล้วออกนอกลู่นอกทางก็ต้องว่ากันใหม่
หลังจากปล่อยไปแล้วมีรุ่นน้องดีๆบางคนเข้ามาคุยกับผม ผมก็ยิ้มแย้มปกติ เราไม่ติดใจอะไรกัน ใครจะโกรธผมก็โกรธไปเถอะครับ ผมไม่แคร์มันหรอก อยากเจอผม ผมจัดให้ ไอ้บอมบ์กล้างัดกับทุกคน
๓ ทุ่มแล้วทุกคนปิดไฟนอน บนโรงนอนเงียบเสียงลง ผมถอดชุดฝึกพรางนุ่งผ้าเช็ดตัวลงไปอาบน้ำ วันนี้ใส่ชุดฝึกพับแขนเต็มยศมีปลอกแดงติดที่ไหล่ด้านขวาปักคำว่า ผช.สิบเวร คือผู้ช่วยสิบเวรนั่นเอง ลงมาอาบน้ำตอนดึกๆแบบนี้สบายใจดีครับ เพราะอาบคนเดียวไม่ต้องแย่งใครอาบ
อาบเสร็จแล้วก็ขึ้นมาบนโรงนอน ไม่รู้หมวดบูมจะมาถึงกี่โมงกันแน่ เปิดพัดลมเช็ดตัวเช็ดหัวแล้วล้มตัวลงนอน มาถึงเมื่อไหร่คงจะโทรหาเมื่อนั้นแหละมั้งครับ
-
ตื่นก่อนชาวบ้าน ๑๕ นาทีไปอาบน้ำแต่งตัวตอนนี้จ่าไปอาบน้ำที่บ้านเหลือแค่เวรโรงดูแล ผมอาบน้ำเสร็จขึ้นมาแต่งตัวพร้อมกับไฟโรงนอนที่เปิดขึ้นทันที
“ตอนเรียง ๕ จัดแถว”ผมสั่งเสียงเข้มใครที่ง่วงๆอยู่นี่ต้องรีบทำอย่างรวดเร็ว ใครสูบบุหรี่อยู่ก็รีบทิ้งก้นบุหรี่แล้ววิ่งมาจัดแถว “นิ่ง นับตลอด นับ”
“๑ ๒ ๓.... ๖๑ นายครับ”
“๖๑ เวรโรง ๑ เป็น ๖๒ กู ๖๓ หายไปไหน ๔ คน เพื่อนใครหาย จำหน่ายมา”ต่างคนต่างมองหน้าเลิกลัก “ไอ้ห่า ไม่ใช่เย็บตุ๊ดจนโดนลักพาตัวไปนะพวกมึง”
“มาแล้วพี่”เสียงจากท้ายแถวดังขึ้น
“โทษทีเพื่อน กูขี้แตกว่ะ”ไอ้นนท์เพื่อนร่วมรุ่นวิ่งมาซะหมดแรง ไอ้สัส ขี้แตกแต่เช้า
“แล้วอีก ๒ คนล่ะ”
“ไอ้นัทมันขี้อยู่ห้องข้างๆกู เดี๋ยวมันมา แปบนึง โอย ไอ้เหี้ย แดกส้มตำทีไรขี้แตกทุกที”
“เออๆ ไส้เน่าแล้วมึง แล้วอีกคนนี่ใครวะ เพื่อนใครหายอีกคนน่ะ”
“ผมยังไม่ได้นับครับพี่ ไอ้แก้วมันนับตัดหน้าผมไปก่อน”
“อ้าว ไอ้แก้ว ๑๐ ดิมึง มึงด้วยไอ้ทิน ห่า ปล่อยให้กูมึนตั้งนาน”
“ครับ ๑๐ ครับ” ๑๐ นี่คือวิดพื้น ๑๐ ครั้งนะครับ ไม่ใช่ ๑๐ บาท อย่ากวนตีนแบบที่ผมเคยกวนตีนผู้หมวด
“อูย บอมบ์มาอีกแล้วว่ะไอ้เหี้ย ไม่ไหว จำหน่ายกูด้วยนะว่ากูขี้แตก”แล้วมันก็วิ่งไปเข้าห้องน้ำ
“ทั้งหมดเลิกทำ จัดแถว”
“เฮ้”
“นิ่ง กูสั่งนิ่งยังมีคนยุกยิก เมื่อคืนน้อยไปใช่ไหม ดี คืนนี้มึงเจอกู นับทางขวา นับ”
“๑ ๒ ๓ .... ๑๔ ขาด ๕ ครับ”
“ตอนเรียง ๕ ขาด ๕ ไอ้สัส แดกซะดีไหม มึงขึ้นมาปิดแถวให้เต็ม ๕ สิ ห่าเอ๊ย ทั้งหมด ๖๕ นะ”
“ครบไหมบอมบ์”จ่าวินเดินมาถาม
“ครบครับจ่า ไอ้นนท์ขี้แตก ผม กับเวรโรงอีกคน รวมเป็น ๖๘ นายครับ”
“อืม แถวตรง หน้าเดิน”จ่าคุมแถวไปที่ลานรวมพลหน้ากองพัน ส่วนผมอยู่ที่กองร้อย เช้าๆแบบนี้อากาศดีครับ พฤศจิกายนในกรุงเทพยังไม่หนาว อาจจะมีร้อนๆบ้าง เช้าอากาศดีแต่กลางวันนี่ร้อน
วิ่งออกกำลังกายรอบกองพัน ๑ รอบแล้วกลับมาที่กองร้อยจ่ายงาน ใครได้รับผิดชอบตรงไหนก็ไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วมาทำความสะอาดเลยครับ ๖.๑๕ น. ถึงเวลาที่จะต้องไปจัดเวรเลี้ยง ตั้งแถวแล้วเดินไปโรงเลี้ยง อาหารมื้อเช้าสำหรับวันนี้ก็คือ แกงจืด ฮ่าๆๆ ไม่ว่าวันไหนก็แกงจืดครับ เออ ไม่ใช่สิ วันจันทร์จะเป็นจับฉ่าย จับฉ่ายนี่ผมไม่กินเลยนะครับ กินไม่เป็น มันเหม็นเขียวอ่ะ ไม่เหมือนจับฉ่ายของกองพันอื่น เขาทำได้ดีแต่กองพันผมนี่ยกเว้นครับ เหม็นผัก เครื่องไม่ถึง ผมเลยไม่แดก เรื่องมากเนอะ ฮ่าๆๆ วันอังคารนี่จะเป็นต้มจืดผักกาดขาวกับเศษหมูสับ และจะมีลูกชิ้นแป้งลอยตุบป่อง ถ้วยหนึ่งจะได้ลูกชิ้นประมาณสัก ๑๐ ลูก วันพุธแกงจืด วันพฤหัสบดี แกงจืดใส่ไข่ วันศุกร์ก็แกงจืด วันเสาร์ต้มเลือดหมู วันอาทิตย์ก็แกงจืดอีกเช่นกันครับ นี่แค่อาหารมื้อเช้า ล่อแกงจืดไปซะหน้าผมจืดกันเลยทีเดียว ส่วนมื้อกลางวันมื้อเย็นนี่มีกับข้าว ๒ อย่างครับ
๖.๓๐ น. ทุกกองร้อยมายืนพร้อมเพรียง ผลัดใหม่มาฝึกเราก็ต้องกินข้าวให้เร็วกว่าครับเพราะจะมีทหารใหม่มากินข้าวต่อจากพวกเรา มื้อเช้ากินกันไม่ถึง ๑๐ นาทีก็อิ่มแล้วครับ จริงๆแล้วมันอิ่มไม่อิ่มผมไม่รู้เหมือนกัน กับข้าวไม่ชวนน่ารับประทานแบบนี้ กินพอเป็นพิธีครับ กินเสร็จก็มีทหารใหม่มานั่งรอที่หน้าโรงเลี้ยง ทุกผลัดที่ทหารใหม่เข้ามาฝึกก็มักจะมีนายสิบเข้ามาบรรจุใหม่ ถ้าเป็นผลัด ๑ นี่จะมากันเยอะครับประมาณสัก ๑๐ กว่าคน ส่วนผลัด ๒ จะมาประมาณ ไม่ถึง ๑๐ คน นายสิบที่มาบรรจุใหม่นี่จะมาทดแทนนายสิบที่เกษียณไปนะครับ อย่างรุ่นผมที่เข้ามาฝึกมีนายสิบมาบรรจุประมาณ ๘ คนครับ
นายสิบใหม่คุมแถวทหารและก็มีสิบเวร สำหรับการฝึกทหารใหม่จะมีนายสิบตัวแทนแต่ละกองร้อยถูกส่งตัวไปยังหน่วยฝึกนะครับ ยศจ่าประมาณ ๒ หรือ ๓ และยศสิบตรีถึงสิบเอกประมาณ ๓ หรือ ๔ แล้วแต่ผู้ฝึกจะร้องขอมาว่าควรจะมีนายสิบเท่าไหร่ นอกจากนี้แล้วยังมีผู้ช่วยครูกองร้อยละ ๕ นาย ถ้าทหารเยอะก็เพิ่มเป็น ๖ ผู้ช่วยครูนี่มาจากทหารรุ่นพี่ครับ ผลัดที่เข้ามาฝึกล่าสุดนี่ประมาณสัก ๑๕๐ กว่า คน ผลัดผมนี่เข้ามาฝึกเยอะสุดเลยละมั้งครับ ๑๗๔ คน ตอนนี้เหลือเท่าไหร่ก็ไม่รู้ หนีไปก็หลายคน เป็น ๖ เดือนก็เยอะ เป็นปีเดียวก็แยะ มีผมทะลึ่งอยู่คนเดียวเป็น ๒ ปี อ่อ กับไอ้มหาด้วยครับ ทั้งที่วุฒิก็มี พี่ชายก็ใหญ่ แต่นิสัยอยากลองของแบบผมนี่แก้ไม่หาย เป็นทั้งทีก็เป็นให้มันจบหลักสูตรทหารเกณฑ์ไปเลย
ใช้เวลาไม่นานในการทำความสะอาดเพราะวันนี้ทุกคนต่างกระเตื้องขึ้นกว่าเมื่อก่อนมาก ผมเดินดูรอบๆ มันก็มีหลบอู้บ้างเหมือนกันล่ะครับ แต่พอผมไปก็ทำเป็นหยิบนั่นหยิบนี่ มันก็มีทุกที่ละครับคนแบบนี้ ไม่ว่าที่ไหน ไอ้ประเภทดังแต่ท่อล้อไม่หมุนนี่มีเยอะ
ใกล้เวลา ๘ โมงเช้าทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยตั้งแต่ ๗ โมงครึ่งแล้วครับ ทหารมีเวลาเข้าพีเอ็กซ์ จับบาว ซื้อขนม ซื้อไก่ย่าง ไก่ย่างนี่ไม้ละ ๕ บาทครับ ข้าวเหนียวห่อละ ๕ บาท ได้เยอะเหมือนกัน ขายโดยแม่ของจ่าในกองพันนี่แหละครับ ส่วนร้านข้างๆจะเป็นร้านผลไม้ขายโดยเมียจ่า ที่ตลาดในกองพันก็จะเป็นร้านค้า เมียจ่าครอง มีเมียผู้หมวดบ้างแต่ผู้หมวดที่มาจากนายสิบนะครับ ผู้หมวดหน้าอ่อนในกองพันนี่ไม่ค่อยจะมีเมียกันหรอก อย่างผู้กองคนใหม่ของกองร้อยผมพี่แกเพิ่งจะแต่งงานไปก่อนที่จะเข้ามารับตำแหน่ง ดูไอ้ภูมิ ไอ้ภีมก็ได้ ป่านนี้แล้วยังไม่มีเมียเลยครับ ไอ้ประเภทมีแล้วโดนทิ้งแบบผมนี่ก็เหมือนกันล่ะครับ เอ๊ย เออ กูมีหมวดบูมแล้วนี่หว่า ห่างแฟนไปนานๆแล้วแม่งชักจะเบลอๆ
เคารพธงชาติเสร็จเรียบร้อยแล้วก็รอฟังคำชี้แจงประจำวันจากจ่ากองร้อย พอฟังคำชี้แจงเสร็จก็เช็คยอดแล้วเปลี่ยนสิบเวร ผมก็ออกจากผู้ช่วยสิบเวรด้วยนะครับ โดยให้คนอื่นที่เป็นเพื่อนร่วมรุ่นมารับหน้าที่ต่อ มีเกี่ยงกันบ้างอะไรบ้างตามธรรมดา
ผมขึ้นไปเปลี่ยนชุดเป็นชุดเป็ดน้อย แล้วลงมาด้านล่าง ใส่ถุงเท้าและรองเท้าผ้าใบเรียบร้อย วันนี้คงจะได้พักผ่อนเต็มที่ขึ้นไปหยิบโน๊ตบุ๊คในห้องทำงานผู้หมวด พอเปิดประตูเข้าไปเท่านั้นแหละครับ
“เฮ้ย”ผมร้องออกมาด้วยความตกใจ
“เหี้ย”คนข้างในก็ไม่ต่างกัน กำลังถอดกางเหงเห็นกางเกงในสีดำ เหยด มาถึงก็เจอของดีเลยกู “เข้ามาไม่เคาะนะมึง”หมวดบูมแก้ผ้าต่อไป
“มาเมื่อไหร่อ่ะ ไม่เห็นบอกข่าวกันบ้าง คิดถึงว่ะ”เดินเข้าไปกอดพี่แกแน่นๆ ๑ ทีแล้วก็ปล่อยให้พี่แกเปลี่ยนชุด ผมมองตั้งแต่หัวจรดเท้า ผมเกรียน หน้าซูบไปหน่อย ผิวเข้มกว่าเดิมมากเรียกว่าดำดีกว่า ง่ายดี แต่เนื้อตัวพี่แกแน่นปึ้กทุกสัดส่วน
“เพิ่งมาถึงเมื่อกี้ กอดหน่อยสิ”นุ่งผ้าเช็ดตัวเรียบร้อยแล้วก็กางแขน ผมขยับเข้าไปใกล้ๆ กอดแน่นๆ คิดถึงมากๆเลยครับ “รู้สึกเหมือนจะอ้วนกว่าเดิมไหมวะ หรือกูผอมลงไปเอง”
“เหมือนเดิมนะผู้หมวด แต่ผู้หมวดเนื้อแน่นมาก เป็นไงบ้าง เหนื่อยไหม ดูดิ ดำเหมือนตัวเหนี่ยงเลยว่ะ”
“เออดิ ไปฝึกนี่หว่า เหนื่อยมาก แต่สนุกดี อยู่กองร้อยเป็นไงบ้าง”
“ไม่มีอะไรหรอกครับ เรื่อยๆเปื่อยๆ”
“นอกลู่นอกทางหรือเปล่า”
“ไม่มี ผมใช้บริการเบญจนารี สตรีทั้ง ๕ โป้ ชี้ กลาง นาง ก้อย”
“ฮ่าๆๆ ที่จริงไม่ได้ว่าอะไรนะถ้าจะแอบไปกิ๊กกั๊กกับใครบ้าง”
“อ้าว แล้วก็ไม่บอกกันก่อนไป ฮ่าๆๆ”
“หึหึ ปล่อยก่อนดิ ขอปอาบน้ำแปบนึง”
“ใส่ชุดให้เรียบร้อย ห้ามนุ่งผ้าเช็ดตัวลงไปแบบนี้ พี่ไม่ชอบ”ผมทำหน้าเข้ม ไอ้พวกแอบๆมันมีเยอะ ที่รักกูน่าแดกซะด้วยสิ ไม่ได้เว้ย กูหวง
“วู้ว อะไรวะ ก็ผู้ชายหมดทั้งกองร้อย ยกเว้นอีหนู มันเห็นมันก็เอาไปไม่ได้”
“ก็ผมหวงนี่นา นะๆ ขอร้องนะครับ โดยเฉพาะหัวนมนี่ ชมพูว่ะ แต่พอมองหน้า ไม่ไหวๆ ดำเกิ้น”
“ฮ่าๆๆ ก็ไปตากแดดตากฝนนี่หว่า ไม่ใช่ง่ายๆเลยนะกว่าจะผ่านมันมาได้ แต่ก็มันดีนะ ปีหน้าอยากไปอีก”
“พักร่างกายบ้างก็ดีนะครับ อย่าโหมมากไป รีบไปอาบน้ำเถอะ ผมว่าคิดถึงผู้หมวดจะแย่อยู่แล้ว อยากคุย อยากกอด อยากหอม ป่านนี้ไอ้มหาก็คงจะอกแตกตายละมั้ง”
“อื้มๆ เดี๋ยวมา ขออาบน้ำสักครึ่งชั่วโมง”แล้วผู้หมวดก็ออกจากห้องไป โดยนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียว “เออ บอมบ์ ยืมเครื่องอาบน้ำหน่อยดิ ผู้หมวดลืมไว้ที่ศูนย์ฝึกว่ะ ไม่ได้เอามา”
“ครับ แปบนึง”แล้วผมก็ไปเอาเครื่องอาบน้ำผมให้
ผู้หมวดไปอาบน้ำอยู่นานพอสมควรครับ ระหว่างนี้ผมก็รื้อเป้ของพี่แกว่ามีอะไรบ้าง เสื้อผ้านี่เน่ามากเลยครับ ขาดบ้าง มีคราบเปรอะที่น่าจะซักไม่ออกบ้าง ผมก็เอามาสลัดๆ แต่ไม่ดมนะครับ ไม่ใช่พวกโรคจิต ของข้าวของที่เหลือก็ตามสภาพของเสื้อผ้า เละพอสมควร แต่ปืนยังดีครับ
“เน่ามากเลยบอมบ์”ผู้หมวดเขามาเห็นสภาพเสื้อผ้าของตัวเองก็ยิ้มให้แบบเขินๆ
“คงจะโชกโชนน่าดูนะครับผู้หมวด”
“อื้ม ก็ไปเจอของจริงนี่นา ฮ้าว ง่วงนอน”
“เออ หมวดเต้ยบอกว่าผู้หมวดเมาอ้วกแตกอ้วกแตน”
“อืม ก็ใช่อ่ะ ฉลองกันนิดหน่อย รุ่นใหญ่จัดรุ่นน้องซะนะ ไอ้เราก็บอกว่าไม่เอาๆ คะยั้นคะยอ ไม่รับก็ไม่ได้ สุดท้ายอ้วกแตก ฮ่าๆๆ นี่ยังมึนๆนะ”
“ครับ ตาแดงๆด้วย นอนไม่พอแน่เลย แล้วนี่จะไปไหนอ่ะ”
“อ๋อ ไปรายงานตัวกับผู้พัน ไปด้วยกันป่ะ”ผู้หมวดใส่กางเกงในสีขาวแล้วก็ยืนเช็ดตัว ในร่มผ้านี่ยังขาวอยู่นะครับแต่ส่วนที่นอกเหนือจากร่มผ้าไปนี่ดำเมี่ยมเลยครับ มันตัดกันเป็น ๒ สีเลยครับ ผมมองหุ่นอีกครั้งผู้หมวดเนื้อแน่นและหนาขึ้นมากกว่าเมื่อก่อนมากเลยทีเดียวครับ ซิกแพคนี่ชัดเจนเป็นลูกเรียงตัวสวย หันมามองตัวเอง เออ สงสัยกูจะอ้วนขึ้นจริงๆด้วย ซิกแพคเริ่มจะไม่เหมือนเดิมแล้ว ดีไม่ดีมันจะมีซิกพุงแทนนี่สิ ผู้ชายสมัยนี้นี่ต้องดูแลตัวเองมากหน่อยครับ บางคนนี่เอาร่างกายไปสร้างมูลค่าเพิ่มได้เยอะเลยครับ ขอแค่มีหน้าตาดี หุ่นได้ นิสัยจะยังไงก็ไม่รู้ แต่มันก็มีเงินไหลมา จะด้วยวิธีทางที่ถูกต้องหรือไม่ถูกต้องก็แล้วแต่คนจะเลือกสรร ไอ้เรื่องไม่ถูกต้องนี่ผมไม่ค่อยถนัดล่ะครับ ขอบาย เออ มีเรื่องหนึ่ง แว่วๆมาว่า แม่หมวดเต้ยกำลังมาทาบทามไอ้มหาให้ไปถ่ายแบบ ไอ้มหาเครียดเลยครับ พี่แกรอหมวดเต้ยมาช่วยตัดสินใจว่าจะยังไงดี ส่วนที่มาที่ไปของเรื่องนี้มีมายังไงค่อยว่ากันอีกทีนะครับ ตอนนี้เราหันมาโฟกัสที่ที่รักผมก่อน คิดถึงเหลือเกิน
“หล่อยังบอมบ์”หมวดบูมแต่งตัวด้วยชุดฝึกพรางเรียบร้อย ชุดนี้อยู่ที่กองร้อยพี่แกไม่ได้เอาไปฝึกด้วยนะครับ ชุดฝึกพี่แกมีหลายชุด มันไม่เหมือนพลทหาร พลทหารนี่มีชุด ๒ ชุดก็ใส่ได้เป็นสัปดาห์
“หล่อแล้วครับ รีบไปรายงานตัวเหอะ รีบกลับมาคุยกัน”
“รอไอ้เต้ยแปบ ทำไม คิดถึงกูมากอ่ะดิ โด่วๆๆๆ”
“อืม ก็คิดถึงน่ะสิ”ดึงพี่แกมากอดทีหนึ่ง กอดแน่นๆ เจ็บไม่เจ็บไม่รู้กอดคิดถึงมากนี่หว่า
“อะไรติดปากวะบอมบ์”หมวดบูมสะกิด ผมคลายอ้อมกอดออก อะไรติดปากกกูล่ะ กูไม่ได้ไปเลียหอยใครจนหมอยติดปากกูนะ กูทำหน้างงแปบ หมวดบูมมองมาที่ริมฝีปากผม พี่แกมาเอาอะไรออกจากปากกูวะ หมอยไม่มี แล้วอะไรคาอยู่ในปากกูวะ
เออ กูรู้ละ
“ผมรักผู้หมวดนะครับ”แหม่ มันคาปากอยู่นี่เอง กูไม่ยอมพูดสักที
-
ขอกรี๊ดให้กับ ' รักผู้หมวดนะครับ ' หนึ่งที
แอร๊ก การฝึกผ่านพ้น เรื่องราวเลวร้ายผ่านพ้น
ขอให้ทุกอย่างดำเนินไปอย่างราบรื่น
หมวดบูมโครตน่ารักอ่ะ อยากกอดบ้างจัง
ขอบคุณนะคะ
:กอด1:
-
กลับเข้าสู่สภาวะปกติแล้ว...ขออย่าให้มีเรื่องอีกเลยน้า
คนอ่านหัวใจจะวายไปเลยทีเดียว
ตอนนี้ช่วยมาเติมเต็มความรู้สึกวุบโหวงล่ะ
ขอให้รักกันมากๆๆๆ มีฉากหวานๆให้หัวใจคนอ่านกระชุ่มกระชวย
รอตอนต่อไปๆๆ อยากเห็นเขาหื่นใส่กันกว่านี้อ่า...(ฉันบ้า..)
:mew1: :mew1:
-
เย้ ผู้หมวดกลับมาแล้ว กลับมาก็อ้อนให้บอมบ์บอกรัก น่ารักมากๆ :impress2:
:mew1: :L2:
-
:impress2:
-
อุต๊ะ แหม ไม่เก็ทอิตอนสุดท้าย อะไรติดปาก 555+ ที่แท้รอพี่บอมส์บอกเลิฟๆ อยู่หรอกหรา หมวดบูม
-
น่ารักมากๆเลย ขอให้เจอแต่เรื่องราวดีๆนะ :impress2: :กอด1: :heaven
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[หวานไม่เกรงใจใครเลยยยยย :mew3: :mew3: :mew3: :mew3:
-
หวานจริงๆโว๊ย กองร้อยนี้
-
หมวดบูมกลับมาแล้วววว
บอมคงจะชื่นใจน่าดู
รอตอนต่อไปครับผม
-
ติดปากๆๆ ฮ่าๆ
-
อยากได้ยินคำว่ารักก็ไม่บอก
-
หมวดเต้ยนิทำเราใจหายหมด. o22
ปล. ชอบตรงสาวจัดฟัน แล้วมีหะมอยติดอ่ะ 55 เห็นภาพเลย :hao7: :hao3:
-
:m20: :m20: :m20:
-
เฮ้ยยยยเค้าหวานกันอีกแล้ว
-
หวานสาส
-
หวานกันจริงนะ
แสดงความหื่นได้ตลอดเลยนะพี่บอมบ์
-
เจอกันก็หวานซะ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
สองหมวดกลับมาแล้ว เย้
-
น่ารักจริงบูม
-
กลับมาแล้ว หมวดบูม คิดถึงแย่เลย แหมๆ มาถึงนี่ หวานเชียว อะไรติดอยู่ที่ปาก อิอิ
-
บูมกลับมาแล้ว มาถึงก็เจอบอมบ์ฟัดเลย
อย่าลืมเล่าเรื่องบิวให้บูมฟังด้วยนะ
-
ขอบคุณ :)
-
หวานเว่อ
-
หมวดบูมกลับมาแย้ววววว มโนตัวเองเป็นบอม อิอิ :z1: :z1: :haun4:
-
ดีใจจังได้อ่านฉากหวานๆของบอมบ์กับหมวดบูม :-[
-
มารอตอนต่อไปเจ้าค่ะ....
:call: :call: :call:
-
เข้ามารอพี่บอมกับหมวดบูมครับผม
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
ตอนที่ ๘๒ แผน ครึ่งแรก
หมวดบูมกับหมวดเต้ยไปรายงานตัวกับผู้พันใช้เวลาประมาณครึ่งชั่วโมงทั้งคู่ก็กลับมาที่กองร้อย หมวดเต้ยแวะเข้ามาทักไอ้มหานิดหน่อยพอให้หายคิดถึงจากนั้นก็กลับกองร้อยตัวเองไปเคลียร์ข้าวของเครื่องใช้ในการฝึก
นั่งคุยกับหมวดบูมถึงเรื่องการฝึก พี่แกเล่ามาหลายเรื่อง โหด มันส์ ฮา แต่รู้สึกว่าจะหนักเพราะมันจะต้องทดสอบความพร้อมของร่างกายและความพร้อมของจิตใจ ให้ผมไปทำนี่ผมคิดว่าผมคงสู้ไม่ไหวนะครับ แค่ที่เป็นทหารยังกัดฟันทนเอาเลย ฮ่าๆๆ
“กินข้าวกันบอมบ์”
“ผมว่าจะไปกินที่โรงเลี้ยงอ่ะ”
“ไม่ต้องไป มานั่งกินด้วยกัน ชวนมหาด้วย”
“มหาอยู่หน้าคลังครับ เอ๊ะ หรือมันไปเวรเลี้ยง”
“โทรตามเลย บอกผู้หมวดมีเรื่องจะคุย”
“ครับ เดี๋ยวไปดูหน้าคลังแปบ”แล้วก็เดินจากหน้ามุขกลางไปที่หน้าคลังอาวุธแหล่งสิงสถิตของพวกเราอยู่ที่นั่นกันครับ ไอ้มหานั่งขัดสมาธิบนเก้าอี้อ่านหนังสืออย่างตั้งอกตั้งใจ
“มหา ผู้หมวดชวนไปกินข้าว”
“อืม สิบเวรไม่ว่าอะไรเหรอวะ กูยิ่งไม่ชอบใครเพ่งเล็ง”
“ให้มาเคลียร์กับผู้หมวดเองดิ กูก็รับคำสั่งผู้บังคับบัญชามาแบบนี้”
“อืม”
“ใกล้ปลดแล้วนี่เรา”ผมนั่งลงเก้าอี้ซึ่งตั้งอยู่ด้านหน้าโต๊ะทำงานของไอ้มหา “ปลดไปมึงจะไปทำอะไร จะสอบอนุศาสนาจารย์ไหมวะ วุฒิมึงก็ได้อะไรก็ได้ทุกอย่าง หรือจะสอบนายทหารเหล่าพระธรรมนูญ”
“นายทหารพระธรรมนูญนี่ต้องจบเนด้วยไม่ใช่เหรอ หรือว่ายังไง”
“ไม่รู้สิ น่าจะจบแต่นิติก็ได้ละมั้ง เอาดีทางด้านนี้สิมึง หรือจะไปทำงานอย่างอื่น”
“ยังไม่รู้เลยว่าจะทำอะไร ก็มองอยู่หลายๆทางอยู่นะ แต่กูว่าถ้าจะให้กูไปเป็นนายร้อยนายพันกูคงไม่ไหว แบ็คไม่มี”
“พี่กูไง เดี๋ยวกูให้พี่กูช่วยให้”
“มันจะทำให้พี่มึงเสียหรือเปล่าวะ”
“เหอะน่า ถ้ามึงอยากเป็น ความสามารถมึงก็เพียบพร้อมทุกอย่างนี่ ครั้งที่แล้วพี่กูก็ถามมึงไม่ใช่เหรอว่าจะทำยังไงต่อไป”
“อืม”ไอ้มหาพยักหน้า ผมเองหลังจากปลดก็คงจะต้องกลับบ้านไปดูแลกิจการของตัวเองครับ ที่นาที่ไร่ก็พร้อมสรรพ แต่ยังไม่สามารถจัดการได้อย่างมีประสิทธิภาพ กิจการของตัวเองที่ได้ลงทุนเอาไว้ก็กำลังไปได้สวยเลยครับ ถึงมันจะกระทบบ้างแต่ไม่ถึงกับว่าอยู่ไม่ได้
ที่จริงช่วงมกราถึงกุมภาจะมีการเปิดรับสมัครสอบนายสิบนะครับ ใครที่มีความสารถ วุฒิการศึกษาตรงตามหลักเกณฑ์ของทางโรงเรียนและใจถึงมีความประสงค์อยากจะเป็นนักเรียนนายสิบ เขาก็จะมีการเปิดสมัครรับคัดเลือกกัน อย่างเมื่อต้นปีกองพันผมก็สอบได้ ๓ คนครับ เดี๋ยวปีนี้จะลองถามๆดูว่ามีใครอยากรับราชการต่อหรือเปล่า เป็นนายสิบนี่ก็ดีนะครับ ทำงานราชการถ้าไม่ผิดวินัยร้ายแรงถึงขั้นโดนไล่ออกยังไงคุณก็มีเงินเดือนตลอด และสามารถไต่เต้าขึ้นไปสูงๆได้ถ้าหากมีความสามารถพอ บางคน ๔ ปีเป็นสิบเอก มีวุฒิปริญญา ความสามารถถึงอาจจะไปสอบเป็นนายทหารสัญญาบัตรติดดาวร้อยตรีบนบ่า พ่อแม่ก็ภูมิอกภูมิใจได้หน้า แถวบ้านผมนี่ใครๆก็อยากให้ลูกรับราชการครับ แม่ผมก็เคยอยากให้ผมเป็นทหารเหมือนกัน และผมก็สอบผ่าน สอบปีเดียวกับไอ้ภีม รุ่นเดียวกัน สอบผ่านหมดทุกอย่างแต่ไม่เอาครับ ช่วงนั้นเล่นเอาไอ้ภีมงอนผมไปพักหนึ่ง ผมกับไอ้ภีมเราสนิทกันมากเลยนะครับเพราะเกิดไล่ๆกัน มันเกิดก่อนผมวันหนึ่ง รักและกลมเกลียวกันมาก มีผมต้องมีไอ้ภีมไปด้วยกันเสมอ
“แม่มาคุยอะไรกับมึงเหรอมหา”มื้อกลางวันมาถึง หมวดเต้ย มวดบูม ผู้กอง ผม ไอ้มหา นั่งกินหน้าสลอนที่หน้ามุขกลาง
“ก็มาติดต่อให้ผมไปถ่ายแบบอะไรสักอย่างครับผู้หมวด ผมเลยรอถามผู้หมวดว่าโอเคหรือเปล่า รอถามหมวดบูมด้วย”
“ก็ถ่ายซะสิ จะได้เป็นนายแบบดังๆ มีเงินใช้”หมวดบูมพูด
“คงปฏิเสธไม่ได้แล้วละมั้งมหา แม่เอ่ยปากออกมาขนาดนี้แล้วแสดงว่าท่านต้องการจริงๆ”หมวดเต้ยพูด
“ผู้กองอนุญาตไหมครับ”
“เอาสิ ผู้กองไม่ว่าอะไรอยู่แล้ว”ผู้กองพยักหน้า
“ครับผู้กอง”
“โอเค เดี๋ยวโทรบอกแม่ให้แล้วกัน แล้วไปไงมาไงถึงได้มาเรียกตัวมึงวะมหา”หมวดเต้ยพยักหน้า เรื่องของเรื่องคือตอนปลายๆเดือนก่อนที่ ๒ หมวดจะกลับมาจากการฝึกไอ้มหาได้รับโทรศัพท์จากแม่หมวดเต้ยว่าต้องการพบ วันว่างๆแม่หมวดเต้ยก็มาบุกถึงกองร้อยมาคุยกับไอ้มหา ผมไม่ได้เข้าไปฟังด้วยนะครับเห็นคุยกัน ๒ คน ไอ้มหาทำหน้าเครียด มันมาบอกผมว่าแม่หมวดเต้ยต้องการตัวไปเป็นนายแบบ เออ แล้วเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างหมวดเต้ยกับไอ้มหาผมว่าไม่น่าจะรอดมือผู้ใหญ่ไปหรอกมั้งครับ นี่ก็ไม่รู้ยังไง ผมน่ะปลอดภัยปลอดโปร่งไปแล้ว
“หนูคิดถึงผู้หมวดจัง อยากกอดอ่ะ”อีหนูมันเดินขึ้นมาบนหน้ามุข เอาน้ำมาเสิร์ฟ พอเป็นรุ่นใหญ่ใจมันก็ถึงแบบนี้แหละครับ แรดมากขึ้นทุกวัน
“มาๆ”ผู้หมวดก็ใจดีครับ ลุกขึ้นกางแขนกอดอีหนูทีหนึ่งแล้วลูบหัวเกรียนๆ “หึหึ นอโผล่แล้วมึง”
“ฮ่าๆๆ ผู้หมวดเท่มากเลยอ่ะ ดูแข็งแรงสมชายชาตรี แต่ดำไปไหม สนใจครีมบำรุงผิวไหมครับผู้หมวด หนูจะแนะนำให้”
“ผู้หมวดระวังมันเอาของจากเมืองจีนมาหลอกขาย”ไอ้มหาพูดดักทางอีหนู
“ฮ่าๆๆ พี่มหาก็เวอร์ไป ขอแซะๆหมวดเต้ยด้วยดีกว่า”แล้วมันก็ไปกระแซะหมวดเต้ย หมวดเต้ยก็กอดคออีหนูด้วยความเอ็นดู
“ผู้กองด้วยไหมหนู”ผู้กองก็เอาบ้างครับ
“อิอิ ผู้กองใจดีอ่ะ แต่ไม่กล้ากอดกลัวเมียผู้กองจะมาสับหัวหนู”
“ฮ่าๆๆ”ผู้กองถึงกับขำเลยทีเดียว
กินข้าวอิ่มแล้วพวกเราชาวพลทหารก็ช่วยเก็บจานชาม หน้าที่ล้างก็ผมกับไอ้มหาครับ ล้างเสร็จแล้วขึ้นมานั่งคุยกับผู้หมวด ไอ้มหากลับไปหน้าคลัง ส่วนหมวดเต้ยก็กลับกองร้อย ทหารใหม่ยังคงฝึกใต้ร่มไม้ที่ด้านหลังกองร้อยผม ผู้ฝึกนี่เป็นนายร้อยคนใหม่สังกัดร้อย ๒ ครับ พี่แกมาบรรจุเมื่อเมษา เป็นผู้ช่วยผู้ฝึกในผลัดที่หมวดเพชรฝึก แล้วผลัดนี้แกก็เป็นผู้ฝึกครับ ในช่วงมาบรรจุที่กองพันนี้ใหม่ๆ เวลาแกเจอผมแกมักจะทำความเคารพผม แกคิดว่าผมเป็นนายทหาร ไอ้เราก็เขินๆ แอบกระซิบไปว่าไม่ใช่นายร้อย มันแค่พลทหารหัวเกรียนธรรมดานี่เอง
“ขยันว่ะซัน อ่านหนังสือเอาใจพ่อตารึไง”
“สวัสดีครับผู้หมวด แฮะๆ นิดหน่อยอ่ะครับ ไม่ทำไม่ได้ อดได้ลูกสาวเขามาเป็นเมีย”
“แล้วนี่สอบผ่านไปกี่วิชาแล้ว”
“วิชาเดียวครับผู้หมวด ตก ๒ วิชา”
“อืมๆ ตั้งใจอ่านเว้ย จำเอาไว้เสมอ ไม่มีอะไรที่ทหารใหม่ทำไม่ได้ ทำไม่ไหว ทำไม่ทัน”
“แฮะๆ ผมไม่อยากนึกถึงอดีตเลยครับผู้หมวด ตื่นมาปวดเยี่ยวก็ปวด ต้องมารอหัวหน้าตอนรายงานอีก”
“ฮ่าๆๆ ผู้หมวดรู้ มองตาพวกเอ็งก็รู้ว่ารู้สึกยังไง แต่เราก็ต้องทน เป็นการฝึกกาย ฝึกใจเราไปด้วย เชื่อเหอะ ถ้าเรามองโลกในแง่ดีนะ เราจะมองเห็นเพชรเม็ดงามจากทุกที่ที่เราไปสัมผัส ถ้าเรามองโลกในแง่ไม่ดีแล้วนะ ต่อให้เงินทองมากองพะเนินเท่าหลังคาบ้าน ใจเราก็ยังทุกข์อยู่เสมอ สู้ๆเว้ยน้อง”หมวดบูมตบไหล่ไอ้ซัน มันอ่านหนังสือทุกวันนะครับวันละเล็กๆน้อยๆ วันละบท ๒ บท อ่านไปอ่านมา ผมอยากให้มันสู้มากกว่านี้ครับ มันก็ชอบบ่นว่ามันหัวไม่ดี แต่ผมว่าไม่เกี่ยวกับหัวไม่ดีหรอกครับ มันไม่ค่อยใช้ความพยายามเสียมากกว่า คนเรานะถ้าใช้ความพยายามมันก็จะต้องเข้าใจอะไรได้ ขอแค่ใจเราเปิดกว้างพร้อมที่จะรับรู้คำใหม่ๆ พร้อมที่จะเรียนรู้สิ่งใหม่ๆ ถ้าหัวใจผ่าน เรื่องอื่นๆมันก็จิ๊บๆล่ะครับ
“แม่ไม่น่าหาเรื่องให้มึงเลยเนอะมหา”เข้ามาในห้องสวีท เอ๊ย ห้องทำงาน ตอนนี้ก็ใกล้เวลาจะออกกำลังกายประจำวันแล้วครับ หมวดเต้ยเลยมาที่กองร้อย แล้วก็ทนไม่ไหว หาที่สวีทยากเลยเข้าห้องหมวดบูมซะ ไอ้มหานั่งบนเก้าอี้ไม้หมวดเต้ยแกก็ไปนั่งแทรกตรงกลางให้ไอ้มหากอดไว้ พี่แกมีวิธีอ้อนแฟนแบบเนียนๆ
“ไม่นั่งตรงนี้อ่ะผู้หมวด”ไอ้มหาพูดไม่ตรงประเด็นที่หมวดเต้ยอยากรู้ พอสิ้นคำหมวดเต้ยทำหน้านิ่วคิ้วขมวด
“พอใจอยากนั่งตรงนี้ ทำไม มีปัญหาอะไร”
“เปล่าครับ ก็กลัวว่าจะอึดอัด อ่ะๆ นั่งตรงนี้ก็ตรงนี้”
“เออ มึงชอบเรื่องมากจริง”
“จุ๊บ อย่าเพิ่งโมโหไปสิครับ เออ ว่าแต่เนื้อแน่นขึ้นป่ะผู้หมวด แข็งเป้กเลยอ่ะ”ไอ้มหาจับๆนวดๆตามแขนตามไหล่ ผมว่า ๒ หมวดนี่เนื้อแน่นมากกว่าเดิมเป็นเท่าตัวเลยนะครับ ดีไม่ดีจะแกร่งกว่าพวกผมซะอีก ไอ้ผมน่ะตัวหนาแต่เอานิ้วจิ้มนี่บุ๋มเข้าไปแทบจะทะลุกระดูก หึหึ ล้อเล่นนะครับ
“อืม ฝึกหนัก อดหลับอดนอน เหนื่อยสายตัวแทบขาด”
“กว่าจะเป็นรั้วอันแข็งแกร่งของชาติได้นี่ไม่ใช่ง่ายๆเลยนะ แล้วถ้าเกิดกูไปสมัครต่อ งี้กูจะไหวป่ะวะบอมบ์ กูปลดไปทำงานก๊อกๆแก๊กๆก็ได้นะ รั้วที่มันกระท่อนกระแท่นโอเอนแบบกู กูกลัวจะพังก่อนข้าศึกมาบุกนี่สิ”
“จะสมัครนายสิบเหรอมหา”หมวดบูมถาม
“ก็ว่าจะลองดูนะครับผู้หมวด ผมมองหลายๆทางอยู่นะครับ ยังไม่รู้อนาคตว่าจะไปยังไงเลย บางทีผมอาจจะไปเป็นครูอยู่บ้าน ช่วยพ่อแม่ทำนาก็ได้มั้งครับ”
“จะทิ้งให้กูอยู่คนเดียวรึไง”
“ยังไม่ได้พูดเลยว่าจะทิ้ง เดี๋ยวจับปาใส่ถังขยะซะหรอก แค่คิดเอาไว้ครับผู้หมวด ยังเลือกทางเดินไม่ได้ แต่เรื่องพ่อแม่นี่ผมทิ้งท่านไม่ได้หรอกนะครับ ขี้น้อยใจจัง ไหนขอดูหัวหน่อยสิ มีแววล้านหรือเปล่าเนี่ย ไม่ใช่แก่ไปล้านลงพุงนะ ฮ่าๆๆ”
“ไม่มี ตระกูลกูไม่มีใครหัวล้าน”
“อยากเป็นคนแรกของตระกูลไหมละ”
“หึหึ ขอเรื่องอื่นเหอะ เรื่องล้านนี่ขอบาย แล้วตกลงว่าไงจะสอบนายสิบหรือนายทหาร นายทหารมีเปิดสอบทุกปีนะมหา ลองสอบดูดิ เผื่อได้เป็นอนุศาสน์มาเทศน์สอนทหาร”
“มันก็น่าสนใจอยู่นะครับผู้หมวด เดี๋ยวคิดดูอีกทีครับว่าจะเอายังไง”
“พี่บอมบ์จะกลับไปเลี้ยงควายเอ๊ยเลี้ยงลูกอยูบ้านหลังปลดอ่ะดิ”หมวดบูมมองมาทางผม
“อื้ม จะหาเมียใหม่ด้วย”
“ลองดูดิ กูจะเอาปืนยิ่งถึงบ้าน ฮ่าๆๆ เออ แล้วน้องคนนั้นว่าไงอ่ะ เล่าให้ฟังหน่อยดิ พรุ่งนี้พาไปเยี่ยมได้ป่ะ”
“ครับ ได้ครับ .....”หลังจากนั้นผมก็เล่าเรื่องของบิวให้ฟัง หมวดบูมแกตกใจตอนที่ผมรถคว่ำ หมวดเต้ยก็ทำหน้าอึ้งๆ
“เฮ้อ ถ้าเป็นกู กูก็คงจะฆ่าตัวตายอ่ะนะ ไอ้สัส ตอนปี้นี่ปี้ได้ปี้ดี พอป่องแม่งเสือกทิ้งหน้าด้านๆ ไอ้คนหัวจวยเอ๊ย”หมวดเต้ยโมโหแทนบิว
“เรื่องนี้จะโทษใครก็ไม่ได้หรอกครับผู้หมวด จะโทษฝ่ายชายฝ่ายเดียวก็ไม่ได้หรอกครับ หรือจะโทษผู้หญิงอย่างเดียวก็ไม่ถูก ผิดด้วยกันทั้งคู่ ฝ่ายชายก็มักง่าย ฝ่ายหญิงก็ง่ายเอง แต่สังคมปัจจุบันมันก็แบบนี้ล่ะครับ ผู้ชายแม่งก็หาเรื่องเล่ห์ร้อยแปดมาหว่านล้อมหญิง ฝ่ายหญิงก็กลัวเขาจะไม่รัก พอสุดท้ายมันพลาดขึ้นมา แถวบ้านผมอ่ะเยอะ ผัวแม่งเพิ่งจะขึ้นม.๓ เมียจบม.๖ จบปุ๊บป่องปั๊บ หรือบางคนเมียเพิ่งจะขึ้นม.๒ ผัวก็ปาไป ๓๐ แล้ว หลายคู่เลยนะบ้านผมอ่ะ”
“ไม่ใช่แค่บ้านมึงหรอกมหา บ้านกูก็มี กูไม่รู้จะโทษใครดีว่ะ เด็กสมัยนี้ หมอยเพิ่งขึ้นแม่งเย็บเป็นซะละ”
“ครั้งแรกของมึงเมื่อไหร่บอมบ์”
“ม.๖ ครับผู้หมวด ตอนนั้นผมโตแล้ว หมอยดกแล้วด้วย ล่อดาวมหาลัย เขาก็ซิง ผมก็ซิง ไอ้สัสเลือดสาด ของใหญ่เจอของฟิตก็แบบนี้”
“มึงนี่ได้แต่พวกเด็ดๆเลยนะ”
“เฮ้อ พูดไปก็ใช่ว่าผมจะดีหรอกครับ ถ้าดีจริงคงไม่ทำหญิงท้องจนได้เจ้าแฝดมาหรอก ผมก็เลวเหมือนกัน มักง่ายเหมือนกันครับ ไอ้ตอนทำนี่โคตรมัน พอมีปัญหาขึ้นมานี่โคตรมึน สงสารเขาเหมือนกันที่มาเจอผู้ชายเลวๆแบบผม”หึหึ พูดไปผมก็น้อยซะเมื่อไหร่ล่ะครับ ล่อสาวมหาลัยไปเป็นกระบุงโกย มันก็มีบ้างที่ไม่ได้ใส่ถุง อีตอนทำนี่แม่งเล่นท่าตั้งแต่นอนหงายยันชายระเบียง พอน้ำแตกไอ้สัสมานั่งเครียด ว่าคนอื่นเขาไม่ได้หรอกครับ เลวระดับเหี้ยเรียกพี่มันนั่งอยู่ตรงนี้นี่เอง เตือนใจสำหรับผู้หญิง อย่าเพิ่งรีบเอากันกับผัว ไอ้ผู้ชายส่วนใหญ่มันเห็นแก่ได้ ย้ำนะว่าส่วนใหญ่ แต่ผู้ชายดีๆมันก็มีเหมือนกันไม่ใช่ไม่มี ไม่ได้เหมารวมทั้งหมด พอมันทำอ่ะทำได้ มันไม่ได้ท้องนี่ครับ มีฟงมีแฟน ให้ผัวเย็บได้แต่ต้องป้องกัน ให้ผัวใส่ถุงทุกครั้ง อันนี้สำหรับวัยเรียนนะ ใครมีผัวแล้วอ่ะ จะให้ผัวเย็บก็ระวังนิดหนึ่ง ท้องไส้ขึ้นมาปัญหามันไม่ได้อยู่แค่พวกมึง ๒ คน ลามไปยันพ่อแม่ด้วย เจอผู้ชายร้ายๆแม่งปัดความรับผิดชอบ หาว่าไปท้องกับคนอื่นบ้าง หาว่าร่านว่าแรดบ้างหรือไม่ก็หนีไปเงียบๆ แล้วไง สุดท้ายก็ต้องมานั่งท้องป่องร้องห่มร้องไห้ เล่ห์กลผู้ชายมันมีร้อยแปดไม่ต่างจากมารยาหญิงหรอก ส่วนคนวัยทำงาน อย่าให้ผู้ชายหลอกแดกง่ายๆ ช่วยสแกนนิดหนึ่ง ไอ้ผู้ชายดีๆนี่คารมไม่ค่อยคมค่อยหวานแต่มันจริงใจ ส่วนผู้ชายเหี้ยๆนี่คารมคมคายหว่านล้อมซะอ่อนระทวย พอมันได้มึงปั๊บมันก็หาเรื่องทิ้ง แล้วก็มานั่งเสียใจว่าทำไมกูไม่เจอผู้ชายดีๆ แต่ไอ้ที่เงียบๆเรียบร้อยใช่ว่าจะไม่ร้าย มันก็มีร้ายกันทุกคน เลือกผัวน่ะเลือกให้ดี มีผัวผิดคิดจนตัวตาย เงี่ยนจัด ไอ้สัสเปิดพัดลมให้มันกระพือหมอยดีกว่าไปเจอผู้ชายหน้าหอยหลอกแดก แต่พูดไปจะถูกเสียทีเดียวก็ไม่ได้ ลีลาท่ามากยึกยักไม่ให้ผัวเอา เกิดมันไปโก่งตูดให้ใคร คนที่เศร้าก็เป็นผู้หญิง สงสารผู้หญิงเหมือนกัน ผู้ชายมันตัวเลือกเยอะ เมียไม่ให้เอามันไม่ค่อยจะง้อหรอก เพศทางเลือกมีเยอะซะด้วย ถ้ามันไม่ไปเป็นผัวคนอื่น ดีไม่ดีคนอื่นอาจจะมาเป็นผัวมันก็ได้ เฮ้อ สังคม
พรุ่งนี้เราสอบตัวสุดท้ายนะ ภาคแรกใกล้จบแล้วด้วย
สอบเสร็จปิดเทอม เรากลับบ้าน ปีหน้าคงจะมาต่อภาคแรกให้จบ
แล้วจะลงภาคสองเพิ่มเติม
-
ใจตรงกันเลยเข้ามาปุ๊บก็ได้อ่านเลย
ขอบคุณค้าบบบ :hao6: :hao6:
-
มาละ เข้าใจกันก็ดีแล้ว o13 o13
ขอบคุณคนเขียนมากนะคะมีแต่เรื่องราวดีๆมาให้อ่าน จะติดตามต่อไปนะคะ :mew1: :mew1:
-
ต่อๆครึ่งหลังเลยคร้าาา
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:มหาสู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
รอดูอนาคต
-
ปีหน้าเลยหรอ ต่อเรื่อยๆไม่ได้หรอ
-
มหาจะได้ไปเป็นนายแบบละ
:mew1: :L2:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ขอให้สอบผ่านได้คะแนนเยอะๆนะ
-
ใกล้จะปลดกันแล้วสินะ จะจบภาคแรกแล้วเหรอคะ กำลังสนุกเลย
รอตอนต่อไป และจะรอติดตามภาค2ค่ะ ;)
-
ตั้งใจสอบนะค่ะ o13
-
รอภาคสองปีหน้าไม่ไหวเด้อ
เราคงจะขาดใจตายเสียก่อน
แฮปปี้ๆเน้อหนุ่มๆทั้งหลาย
:mew1:
-
ขอบคุณ :)
-
goodluck นะจ๊ะ :mew1:
-
ยังรออยู่นะ หมวดบูมกับพี่ยักษ์น่ารักมาก :กอด1:
-
ขอให้คนเขียนประสบผลสำเร็จในการสอบเด้อ
ได้คะแนนเยอะๆ
และขอให้มาลงเรื่อยๆเด้อฮำ อย่ารอปีหน้าเล้ย
ไม่อยากเหงาอ่ะ อยากเจอบอมบ์กับบูมบ่อยๆ
:mew4:
-
o22 o22 o22
-
เข้ามารอตอนเย็นๆครับผม
:mew2: :mew2: :mew2:
-
มีเรื่องอยากจะขอ ผู้แต่งค่ะ
คือ จำไม่ได้ว่าที่เคยอ่านรอบแรกมีซีนที่ ฝั่งแฟน&ครอบครัวแฟนบิว เกิดสำนึกอยากเห็นหน้าน้องชาลี แล้วกลับลำมาตอแย หรือเปล่า ถ้ายังไม่มี อยากจะขอ ซีนนี้เพิ่มได้หรือเปล่าคะ แบบอยากให้ฝั่งบอมสั่งสอนกลับไปให้เข็ดค่ะ ยังไง ช่วยเก็บไปพิจารณาด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ
-
ตอนที่ ๘๒ แผน ครึ่งกลาง
วันหยุดเราไปเยี่ยวบิวที่บ้าน หมวดบูมเพิ่งมาครั้งแรกพี่แกตื่นเต้นครับ ไปถึงบ้านก็สายๆ บิวนอนอยู่ที่ด้านล่าง น้องๆน่าจะไปเรียน เฮ้อ ทำไมอยู่คนเดียวอีกแล้วนะ ผมไม่ชอบให้อยู่คนเดียวเลยครับ บิวน่ะสวยก็สวย ถึงแม้จะท้องจะไส้อยู่ผมล่ะกลัวว่าจะมีพวกโรคจิตมาทำมิดีมิร้าย พอผมเข้าไปข้างในเสียงดังก๊อกแก๊กบิวตื่นขึ้นมา
“ทำไมไม่ไปอยู่ที่บ้านน้าไก่ล่ะ อยู่คนเดียวอีกแล้วนะเรา”ผมนั่งลงข้างๆบิวลูบหัว แอบแต๊ะอั๋งหน่อยครับ ฮ่าๆๆ
“ตอนบ่ายบอมบ์เล็กก็กลับมาแล้ว บิวไม่อยากจะรบกวนน้าไก่”
“เราท้องไส้อยู่นะ อยู่คนเดียวมันอันตราย เออ เกือบลืม นี่หมวดบูมกับหมวดเต้ย”
“สวัสดีค่ะ โอ๊ย”บิวยกมือไหว้แล้วร้องสะดุ้งโหยงขึ้นมา
“เป็นไร”ผมรีบถาม
“ลูกดิ้นค่ะ”ผมเอามือไปคลำที่ท้อง เออดิ้นจริงๆด้วย
“ไอ้ตัวป่วน เบาๆหน่อย แม่เจ็บนะ”ผมก้มลงไปพูดกับเจ้าตัวเล็กในท้อง แต่รู้สึกว่าจะดิ้นหนักกว่าเดิม
“โอ๊ย ทำไมดิ้งแรงจัง”
“โอ้โห ดิ้นซะขนาดนี้แม่ก็เจ็บน่ะสิ ตัวเล็กเบาๆลูก”ผมลูบท้องเบาๆ สุดท้ายก็ยอมนิ่ง มีบ้างที่ยุกๆยิกๆ “ปกติดิ้นมากเท่านี้ไหมบิว”
“ไม่ค่ะ ดิ้นเบาๆ ตะกี้ดิ้นซะเจ็บ”
“กี่เดือนแล้วเหรอ”หมวดบูมเดินเข้ามาใกล้ๆ
“๖ เดือนแล้วค่ะ”
“ไปซาวด์ดูยังอ่ะว่าเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย”หมวดบูมลองเอามือลูบๆท้อง “เอ๊ย ดิ้นซะด้วย”หมวดบูมพูดด้วยความตื่นเต้น
“พี่บอมบ์บอกว่าเป็นลูกชายค่ะ แต่บิวไม่แน่ใจเหมือนกัน”
“ลูกผู้ชาย ๑๐๐ เปอร์เซ็นครับผู้หมวด จริงไหมไอ้ตัวเล็ก”ผมเอามือไปสัมผัสท้องอีกครั้ง เด็กในท้องก็ดิ้นยุกยิกๆ
“แล้วนี่แพ้ท้องมากไหมบิว”ไอ้มหาถาม
“นิดหน่อยค่ะ ช่วง ๓ เดือนอ่ะแพ้ แต่ตอนนี้ไม่แพ้แล้ว”
“อืม มีเรื่องเล่าให้ฟัง อันนี้ฟังมาจากหลวงพ่ออีกทีนะ เขาว่าช่วงที่แพ้ท้องนี่สามารถทำนายที่มาของเด็กได้ ถ้าแพ้ท้องประเภทชอบของเปรี้ยว ยิ่งเปรี้ยวจี๊ดเท่าไหร่ยิ่งดี เด็กคนนั้นมาจากภพภูมิของเปรต”
“จริงเหรอมหา”หมวดเต้ยถาม
“อื้ม หลวงพ่อเล่ามาอ่ะ ถ้าชอบของเปรี้ยวนี่มาจากเปรต ถ้าชอบของเผ็ดยิ่งเผ็ดร้อนยิ่งชอบ เด็กคนนั้นมาจากนรก คือหมดเวรหมดกรรมจากนรกแล้วมาปฏิสนธิจิตเข้าในท้องอ่ะ แต่ถ้าแพ้ท้องชอบกินของหวานๆ หรืออยากกินอะไรที่มันรู้สึกสดชื่น เด็กในท้องจะมาจากเทวดา คือเทวดาจุติมาเกิดในครรภ์ แล้วสุดท้าย ถ้าช่วงแพ้ท้องชอบกินของจืดๆ อยากกินดิน เด็กเหล่านี้จะมาจากพรหมโลก อันนี้หลวงพ่อเล่าให้ฟัง”
“แถวบ้านกูก็มีนะ บางคนแพ้ท้องแล้วอยากกินดินอ่ะ แบบเอาดินที่คล้ายๆรังปลวกเก่าๆ เอาไปเผาไปแล้วให้ดินสุกแล้วเอาน้ำราด กลิ่นมันจะหอมโชยขึ้นมาเหมือนตอนฝนตกเปียกพื้นดินใหม่ๆอ่ะ ตอนเด็กก็ขำว่าทำไมพี่คนนั้นแกมานั่งกินดินวะ แล้วกูมาถามแม่ แม่บอกว่าเขาแพ้ท้อง”
“อื้ม แล้วมึงแน่ใจเหรอว่าเด็กในท้องนี่เป็นผู้ชาย”
“แน่ใจยิ่งกว่าแน่ใจซะอีก นี่กูไม่ได้เพ้อไม่ได้บ้าไปนะเว้ย แต่มีเรื่องอยากจะเล่าให้ฟัง.....”เรื่องของไอ้เด็กกุมารทองที่มาขอผมอยู่ด้วยผมไม่เคยเล่าให้ใครฟังเลยนะครับ นี่มาเปิดเผยพร้อมหน้าพร้อมตาที่นี่ครั้งแรก ผมเล่าตั้งแต่ต้นจนจบ วางมือเบาๆที่ท้องบิวไปด้วยเล่าไปเจ้าตัวเล็กก็ดิ้นยุกยิกๆ พอผมถามว่าใช่เจ้ากุมารทองคนนั้นหรือเปล่า ดิ้นใหญ่เลยครับ ไอ้มหาเลยเชื่อตามไปด้วย
นั่งคุยถึงเรื่องสัพเพเหระไปเรื่อยเปื่อย มื้อเที่ยงเราก็หาอะไรง่ายๆในซอยมานั่งกินกันเป็นวง พอสักประมาณบ่าย ๒ บอมบ์เล็กก็กลับมาถึงบ้านครับ บอมบ์เล็กนี่เคยมีแฟนนะครับ แต่เลิกกันตอนที่น้องมันบ้านแตกสาแหรกขาดอ่ะครับ ตอนนี้ยังโสด หน้าตาหล่อเหลา เป็นเด็กหนุ่มตี๋หล่อ ส่วนสูงน่าจะประมาณ ๑๘๐ หน่อยๆ มีกล้ามพอประมาณ หุ่นดีครับ ส่วนบาสนี่ออกจะผอมกว่าบอมบ์เล็กไปหน่อย ส่วนสูงจะสูงกว่าบอมบ์เล็กครับ น่าจะอยู่ที่ประมาณสัก ๑๘๔ ประมาณนี้นะครับ ส่วนบิวนี่ก็สูงนะครับ สูง ยาว ขาว หุ่นดี อึ๋มด้วย ทำไอ้บอมบ์ตาละห้อยอยู่พักหนึ่งอ่ะ แต่ตอนนี้ก็มีแต่ความเอ็นดู รักเหมือนน้องครับ
“พี่บอมบ์ พี่ตวง สวัสดีครับ สวัสดีครับ”ยกมือไหว้ผมกับไอ้มหา แล้วก็ยกมือไหว้ผู้หมวดทั้ง ๒
“นี่หมวดบูมกับหมวดเต้ยนะบอมบ์เล็ก นี่บอมบ์เล็ก น้องของบิว ยังมีอีกคนชื่อบาสยังไม่เลิกเรียน”ผมแนะนำให้ ๒ หมวดรู้จัก
“สวัสดีครับ”บอมบ์เล็กไหว้อีกรอบ เด็กคนนี้มารยาทดีนะผมว่า มีสัมมาคารวะ
พอเรารู้จักกันก็คุยกันเรื่อยเปื่อย บิวขึ้นไปพักผ่อนข้างบนครับ ช่วงนี้ต้องพักผ่อนเยอะๆ เรื่องข้าวปลาอาหารนี่ผมโทรมาเช็คแทบจะทุกวันนะครับว่ากินอะไรไปบ้างสำหรับวันนี้ ถ้าขาดเหลือผมก็จะให้บอมบ์เล็กเป็นคนจัดการแทน เพราะเด็กในท้องเรื่องข้าวปลาอาหารนี่สำคัญครับ มันจำเป็นต่อพัฒนาการของเด็กในท้อง อยากให้กินของดีๆ เด็กที่เกิดมาจะได้แข็งแรง ส่วนเรื่องจิตใจก็สำคัญเหมือนบิว ผมบังคับให้บิวฟังพวกเพลงคลาสสิกหรือไม่ก็หาหนังสือมาอ่าน หนังสือประเภทเบาๆที่ผ่อนคลายสมอง แต่มีเรื่องแปลกอยู่อย่างหนึ่ง ช่วงก่อนหน้าที่ผมแวะเข้ามามาหาแทบทุกคืนผมจะต้องมานั่งอ่านหนังสือให้ฟัง คือ คืนนั้นผมก็คิดว่าจะไปเถลไถลเหล่าสาวเข้าสปา แต่บิวรู้สึกว่าลูกดิ้น พอผมเข้าไปใกล้ๆ เจ้าตัวเล็กจะหยุดดิ้น หรือไม่ก็ดิ้นเบาๆ แต่ถ้าห่างจากตัวผมจะดิ้นหนักจนบิวถึงกับร้องไห้เลยครับ ผมก็งงมาก ไม่รู้จะทำยังไง โทรหาพี่ภากับพี่ป่าน พี่ภาก็แนะนำให้อ่านหนังสือให้ฟัง เรื่องอ่านหนังสือให้เด็กในท้องฟังพี่ภาก็มากำชับทุกครั้งนะครับ คืนนั้นผมเลยอ่านหนังสือให้ฟัง ยอมหยุดดิ้นและบิวก็หลับสบาย มีลูกนี่ไม่ใช่เรื่องเล่นๆเลยนะครับ นี่ขนาดอยู่ในห้องยังขนาดนี้แล้วคลอดออกมาล่ะครับ นี่แหละปัญหาอย่างหนึ่งสำหรับคนที่ท้องแล้วเจอผู้ชายไม่รับผิดชอบ เรื่องท้องเรื่องไส้ไม่ใช่เรื่องของคนคนเดียว ไม่ใช่เรื่องของผู้หญิงคนเดียว คนเป็นพ่อต้องมาเกี่ยวข้องด้วย ยิ่งช่วงคลอดออกมานะ โหย อย่าให้พูดเลยครับ เลี้ยงลูกไม่ใช่เรื่องง่ายเหมือนเล่นตุ๊กตาบลายด์ ต้องอดตาหลับขับตานอน ตี ๓ ตี ๔ บางทีลูกตื่นขึ้นมาร้องไห้ ต้องปลอบต้องโอ๋ ยุ่งเลยทีเดียว แล้วพอโตขึ้นมาจะต้องรับมือซะหลายท่า มีบางครั้งที่ผมกังวลเรื่องเจ้าตัวดื้อที่บ้าน ไม่รู้โตไปจะเป็นยังไง ถ้าเป็นเด็กดีก็โล่งใจ แต่ถ้าดื้อสุดโต่งคงได้นั่งทำใจมั้งครับ
บ่ายแก่ๆบิวตื่นแล้ว ผมก็ยกพรรคพวกไปบ้านหมวดเต้ย ไปถึงแม่หมวดเต้ยก็เรียกไอ้มหาไปคุยกันเงียบๆ ๒ คน ส่วนหมวดเต้ยได้แต่ชะเง้อมอง แล้วแม่หมวดเต้ยก็พาไอ้มหาออกไปด้านนอกครับ หมวดเต้ยขอไปด้วยแม่แกก็ห้าม อย่าหวังเลยว่าพวกผมจะได้ไป ขนาดหมวดเต้ยยังโดนห้าม เราเลยนั่งโม้กับพ่อหมวดเต้ยครับ ผมไม่แน่ใจว่าพ่อแม่หมวดเต้ยรู้เรื่องที่ลูกชายไปกุ๊กกิ๊กกับไอ้มหาหรือเปล่า แต่ก็คิดว่าเรื่องนี้น่าจะไม่พลาดสายตาของผู้ใหญ่หรอกครับ เขามีเครือข่าย พ่อแม่หมวดเต้ยกับพ่อแม่หมวดบูมสนิทกันดี น่าจะรู้แล้วละมั้งแต่คงไม่พูด
แม่หมวดเต้ยพาไอ้มหากลับมาที่บ้านก็เย็นแล้วครับ ไอ้มหาถือถุงใบใหญ่มา หน้าตามันสดชื่น แม่หมวดเต้ยยิ้มอย่างมีความสุข
“แม่พามหาไปไหนมาอ่ะ”
“เอ๊ะ เจ้าคนนี้มันอยากรู้เรื่องของแม่ไปซะทุกเรื่องเชียว”
“ก็อยากรู้ นี่หาว่าผมจุ้นเรื่องของแม่อีกล่ะสิ”หมวดเต้ยทำหน้างอ
“พาไปเสริมหล่อให้ใครบางคนอกแตกตายภายในเดือนหน้า ฮิๆๆ”แม่หมวดเต้ยป้องปากหัวเราะ “พ่อทานยัง แล้วนี่ลูกๆทานข้าวยัง”
“ยังเลย รอแม่อยู่ไง”พ่อหมวดเต้ยตอบ
“จ๊ะ เดี๋ยวแม่ขอเวลาสักแปบนึงนะ ถ้าหิวก็ล่วงหน้าไปก่อนเลย ขอไปจัดการตัวเองแปบ”แม่หมวดเต้ยขึ้นไปด้านบน ไอ้มหานั่งลง หมวดเต้ยถือวิสาสะค้นของในถุงใบใหญ่ที่ไอ้มหาถือมา
“นี่มันอะไรวะเนี่ย ครีม เซรั่ม โห นี่กะจะเปลี่ยนลุ๊คมึงเลยเหรอวะมหา”
“แฮะๆ ผมก็ไม่รู้เหมือนกันอ่ะผู้หมวด แม่ผู้หมวดไปบอกกับใครอ่ะ เอ่อ พี่ผู้หญิงคนหนึ่งอ่ะ เขาก็มาจับๆลูบๆผิวของผมแล้วก็ให้ผมใช้ครีมพวกนี้อ่ะ ใช้ไม่เป็นเลยแฮะ”
“ครีมบ้าอะไรเยอะแยะจังเลยว่ะ งี้มึงต้องแต่งองค์ทรงเครื่องเป็นชั่วโมงเลยล่ะซิ แล้วนี่ห่ออะไรอีกวะเนี่ย วิตามิน โห เยอะว่ะ”หมวดเต้ยหยิบดูแต่ละขวดแล้วบ่นเบาๆ ส่วนพ่อหมวดเต้ยนั่งดูข่าวภาคค่ำอยู่ครับ
“นี่ตาเต้ย ไปรื้อครีมพวกนั้นทำไม เขาจัดไว้เป็นชุดแล้วเนี่ย เจ้าคนนี้นี่”
“อ้าว จะไปรู้เหรอแม่ แล้วทำไมครีมมันเยอะจังอ่ะแม่ นี่กินแทนข้าวได้เลยนะเนี่ย”
“เอ๊ะ ตาคนนี้ ก็แม่จะให้ลูกตวงไปเป็นนายแบบให้แม่นี่ นี่ถือว่าน้อยนะ แค่พื้นๆ เออสิ แม่ซื้อครีมมาฝากแกกับบูมด้วย อ่ะนี่ คนละกระปุก ไปทาให้มันดูกระจ่างใสบ้าง ดูซิ กระดำกระด่างเหมือนไปลุยขี้เลนมาซะงั้น แต่งองค์ทรงเครื่องกันหน่อยพ่อคุณ หนุ่มฟ้อจะได้หล่อเฟี้ยว ปล่อยเนื้อปล่อยตัวให้กระด่างกระดำแบบนี้แม่ไม่ปลื้มเท่าไหร่นะ”แม่หมวดเต้ยจับๆที่ผิวของลูกชาย ตอนนี้ผิวพี่แกอยู่ในช่วงปรับสภาพครับเพราะตอนฝึกมานี่ใช้งานหนักเสียเหลือเกิน “ป่ะๆ ไปกินข้าวกันก่อน ใบหม่อน เธอตั้งโต๊ะเรียบร้อยยัง”
“เรียบร้อยแล้วค่ะ เชิญค่ะ”หญิงสาวที่ชื่อใบหม่อนออกมารับคำ พวกเราจึงได้ลุกจากที่นั่งเข้าไปที่ครัว มื้อเย็นจึงเริ่มขึ้นในช่วง ๒ ทุ่มครึ่งของวันนี้
พักผ่อนในวันหยุดกันเต็มที่ก็มาโหมงานกันที่กองร้อยต่อ ไอ้มหาก็บำรุงร่างกายมันทุกวัน กินวิตามิน ทาครีม ช่วงเช้านี่ไม่ค่อยใช้เวลาทามากท่าไหร่แต่ช่วงเย็นมันนี่จัดเต็มครับ เรียกว่าอาบน้ำเสร็จมันมานั่งทาจนถึงเวลาเขาเรียกรวมกันเลยทีเดียว ใหม่ๆมันก็ทาไม่เป็นหรอกครับให้อีหนูมาช่วย อีหนูนี่เรื่องเครื่องประเทืองผิวประทินโฉมมันก็เชี่ยวชาญ หน้าอีหนูนี่ใสกิ๊งนะครับไม่ด่างไม่ดำเหมือนคนอื่น แอบเห็นในตู้มันบางทีก็ตกใจ กระปุกครีมมากกว่าเสื้อผ้าในตู้มันอีกแน่ะ ส่วนผมน่ะเหรอ พลอยฟ้าพลอยฝนครับ เห็นไอ้มหาทำก็อยากบำรุงบ้าง เลยถามอีหนู แล้วให้ฝรั่งสั่งของเอามาให้ในค่าย เอาวะ อยากหล่อกับเขาบ้าง
“ถ้าแม่หมวดเต้ยไมขอร้องกูจะไม่ยอมทำอะไรแบบนี้เด็ดขาดเลยว่ะ ห่า เกิดมาจนป่านนี้ใช้แต่สปริงซองนี่ขวดละเป็นพัน เสียดายเงินว่ะ ครีมกระปุกหนึ่งนี่ข้าวสารกระสอบเลยนะเว้ย”
“เอาน่าพี่มหา นี่มันเป็นการลงทุนนะ ตอนนี้พี่มหาอ่ะก็เหมือนเพชรแหละแต่รอการเจียระไนเท่านั้นเอง หน้าตาพี่มหาก็เป๊ะ หุ่นดีด้วย แขนเป็นแขน ขาเป็นขา หน้าอกหน้าใจก็แน่น บำรุงผิวอีกนิดหน่อยให้วิ๊งกว่าเดิม ลงทุนหมื่นแต่ผลที่ตอบแทนมาเป็นหลักแสนนะพี่มหา”
“รายได้ดีขนาดนั้นเชียวเหรอวะ”
“ใช่สิ หนูว่าพี่มหาเกิดในวงการบันเชิงชัวร์ๆอ่ะ ดวงตาดูมีเสน่ห์ ไม่รู้สิ มันชวนมองอ่ะพี่มหา ริมฝีปากก็น่าจูบ หุ่นล่ำใหญ่ดูเป็นผู้ชายอบอุ่น อ๊าย หนูฟินอ่ะ”อีหนูมันกรี๊ดเบาๆระหว่างสาธยายสรรพคุณของไอ้มหา
“กูกลัวว่ะ ถ้าเกิดกูดังกูคงไม่ได้อยู่ติดดินแน่เลยอ่ะ กูไม่ชอบบรรยากาศแบบนั้น”
“นี่ ตาบ้า ดังแล้วค่อยกลัว ตอนนี้ยังไม่ดังอย่าเพิ่มคิดไปไกล อ่ะ นี่ตัวนี้นะไม่ต้องทาเยอะ ค่อยๆเกลี่ยแล้วให้มันซึมลงกับผิว”อีหนูแนะนำเครื่องสำอางและวิธีใช้ทุกวัน ไอ้มหามันก็มึนๆทุกวันครับ มันหลายตัวเหลือเกินทาไม่ถูก มันต้องทาตัวนี้ก่อนแล้วค่อยทาตัวนี้ เยอะจริงครับ ผมเองก็พึ่งอีหนูเหมือนกัน นี่เสริมหล่อไม่ได้จะไปเดินแบบแข่งกับไอ้มหานะครับ เสริมเอาไว้ยั่วหมวดบูม ฮ่าๆๆ
สัปดาห์แรกพวกครีมพวกวิตามินยังไม่ค่อยเห็นผลเท่าไหร่ครับแต่พอมาสัปดาห์ที่ ๒มันเริ่มเห็นผลแล้วครับ ผิวไอ้มหาเริ่มปรับสภาพ บริเวณที่มันดำมันเริ่มจะปรับให้เท่ากับส่วนอื่นที่อยู่ในร่มผ้านะครับ จนรอยดำจากแดดมันจางลงมากเลยทีเดียว และรู้สึกว่ามันจะมีออร่ามากขึ้นด้วยครับ ทุกวันหยุดมันก็ต้องขอลาผู้กองไปรายงานตัวกับแม่หมวดเต้ยครับ และมักจะมีพวกครีมแถมมาบ้างในบางครั้ง ไอ้ของเก่ายังไม่หมดของใหม่ก็มาแล้วครับ มันก็ทาทุกวันไม่เห็นมันบ่นอะไร ทาเสร็จก็นอนยิ้มแป้น
-
“กูว่ามึงดูดีขึ้นนะมหา เอาคาถามหาเสน่ห์กูไปไหมล่ะ กูจะต่อคาถาให้”คาถามหาเสน่ห์นี่สืบมาจากพ่อผมครับ ผมเคยใช้อยู่พักหนึ่ง ผลดีเยี่ยมมากเลยครับ แต่ตอนนี้ไม่ใช้แล้ว กลัวจะผิดพลาด
“จะพูดอะไรก็เก็บปากเผื่อเอาไว้กินน้ำพริกบ้างนะบอมบ์”หมวดเต้ยพูดเสียงเย็นๆ มองผมดุๆ
“ไม่เอามหาเสน่ห์ก็เอามหานิยมก็ได้”
“ไอ้บอมบ์ ไอ้เหี้ย มึงชอบหาเรื่องปวดประสาทจริง ไอ้สัส”
“ฮ่าๆๆๆๆ”ผมถึงกับขำก๊ากออกมาเลยทีเดียว
“แนะนำเพื่อนไปในทางที่ดีบ้างก็ได้นะบอมบ์ ไม่ได้ห้ามหรอก ไอ้สัส”
“หึหึ ที่จริงเรื่องมหาเสน่ห์ไม่ใช่กูไม่มีนะ ของมึงขึ้นด้วยคำว่าอะไรเหรอบอมบ์”เอาแล้วล่ะสิ หมวดเต้ยชักจะหนาวๆร้อนๆ ผมว่าคาถาตัวแรกออกไป ไอ้มหายิ้มแป้นเลยครับ “เฮ้ย ครูคนเดียวกันนี่หว่า ลงท้ายด้วยคำนี้ใช่ไหมวะ ....”ไอ้มหาว่าคาถาตัวสุดท้าย ผมยื่นมือไปจับเลยครับ
“ยินดีด้วยเพื่อนงานนี้มึงเมียตรึมแน่”
“หึหึ ตรึมแน่แต่เป็นหน้าแข้งเมียกูนะ จุ๊บ”ไอ้มหายื่นหน้าไปจูบปากหมวดเต้ยทีหนึ่ง “ขี้หึงเหมือนกันนี่เรา เบาใจได้เหอะที่รัก ผมไม่มองคนอื่นหรอก”
“เออ รับปากกูไว้แล้วนะมึง”หมวดเต้ยยิ้มออกแล้ว “อย่าหาเรื่องให้กูปวดหัวนะมึง ระวังลูกตะกั่วมันจะช่วยแก้ปัญหา”
“กล้าเหรอ จิตใจโหดร้าย ดูดิ หน้าไม่หล่อแล้วยังใจร้ายอีก”ไอ้มหาบีบจมูกหมวดเต้ยหยอกล้อตามประสาคู่รัก
“เออสิ ไม่หล่อแล้วไอ้เหี้ยตัวไหนหลงกูหัวปักหัวปำวะ”
“ฮ่าๆๆ ไอ้เหี้ยตัวนี้แหละครับผู้หมวด”จมูกโด่งเป็นสันที่ไม่ผ่านศัลยกรรมจากหมอไทยหรือหมอเกาหลี กดลงบนแก้มเนียนอาจจะไม่นุ่มมากแต่ก็ทำให้ห้องหมวดบูมเป็นสีชมพู ไอ้สัส กูอินกับความรักเหมือนวัยแรกแย้ม
“แม่หมวดเต้ยมาเห็นลูกชายในสภาพนี้จะอกแตกตายไหมนะ”ผมพูดขำๆ
“แม่รู้แล้ว”
“ไอ้เหี้ยจริงดิ”ไอ้มหาสะดุ้งโหยงเลยครับ ดูท่ามันจะตกใจมากพอสมควร
“อือ พร้อมๆอาติอ่ะ อาติเอาไปบอกพ่อ แล้วพ่อก็เล่าให้แม่ฟัง แต่พ่อไม่รู้ยังไงนะ ดูแม่เหมือนจะโอเค มั้ง กูยังไม่กล้าถาม ยังอายๆอยู่”หมวดเต้ยก้มหน้าตอบ
“พรุ่งนี้เอาสินสอดไปขอกับแม่หมวดเต้ยเลยดิมหา”
“เจ๋ง หมวดเต้ยเอากี่ล้าน ตอนนี้ผมมีหมอยกับรอยยิ้ม พอจะแลกเป็นของมีค่าได้ป่ะ”
“ทะลึ่งไปเรื่อยเลยพวกมึง หมดคราบพ่อมหาในอุดมคติของกูเลยว่ะ”
“ยังไงอ่ะ คิดว่าผมต้องเป็นคนแบบว่า เรียบร้อยอ่ะดิ ฮ่าๆๆ”
“อื้ม ก็คิดว่าจะหงิมๆเหงียมๆ”
“ฮ่าๆๆ สึกมาใหม่ๆผมยังไม่เจนโลกนี่นา”ไอ้มหาเกาหัวแกรกๆ
“ตอนนี้เชี่ยวแล้วอ่ะดิ อีกไม่นานกูก็คงจับไม่ได้ไล่ไม่ทันหรอกมั้ง”
“คิดไปไกลกว่าอีหนูอีกแน่ะ ไปฝึกมาแทนที่จะได้ความเข้มแข็ง นี่ไปฝึกหลักสูตร.. หรือไปฝึกร้อยมาลัยมาเนี่ย อารมณ์ชักจะแปลกๆ”
“กูฝึกร้อยพวงหรีดไว้วางหน้าโลงศพมึงอ่ะ ไอ้สัส”
“ฮ่าๆๆๆ”ผมกับไอ้มหาขำพรืดออกมาเลยทีเดียว
“เฮ้อ หรือว่ากูรักมึงเกินไปวะ กูไม่รู้ว่ากูรักหรือกูหลงกันแน่”หมวดเต้ยนั่งเอนหลังพิงกับพนัก สายตามองไปข้างหน้าด้วยความเหนื่อยล้า เอาแล้วไง ล้อพี่แกหนักเกินไปแล้วละ ไอ้มหาไปนั่งแซะข้างๆแล้วเอาแขนสอดพาดไปที่ท้ายทอยก่อนจะดึงหมวดเต้ยเข้ามาซบ
“รักผม หลงผมอ่ะดีแล้ว เพราะผมไม่มีทางทำให้ที่รักของผมเสียใจหรอก เชื่อใจกันสิ”
“อือ เชื่อ หึหึ ตลกตัวเองเหมือนกันว่ะตวง งอแงเหมือนเด็ก อารมณ์อีหนูเข้าสิงกูป่ะวะ”
“ไม่หรอกครับ จุ๊บกันก่อน”ไอ้มหาทำปากจู๋ หมวดเต้ยก็ยื่นหน้าไปจุ๊บปากเบาๆ ไอ้สัส หมวดบูมกูอยู่ไหนวะเนี่ย ชักจะออกไปนานแล้วนะเว้ย กูตาร้อน
๔ โมงเย็นได้เวลาออกกำลังกายประจำวัน น้องไปป์ยังมาทุกวันนะครับ มาวิ่งและออกกำลังกายแบบที่ผมทำ อาจจะทำได้ไม่เท่าพวกผม ผมก็ไม่ได้ว่าอะไร ตอนนี้ยังเด็กค่อยเป็นค่อยไป ตอนนี้ใครๆก็ชมว่าไอ้มหาดูดีขึ้นกว่าเมื่อก่อน เพื่อนได้หน้าไอ้บอมบ์ก็พลอยยินดีไปด้วยครับ อย่าเก็บความหล่อไว้คนเดียวแบ่งเพื่อนบ้างก็ได้ ฮ่าๆๆ
“อยากกล้ามโตเหมือนอาบอมบ์เร็วๆจัง”น้องมันพูดแบบนี้ทุกวันครับ
“หืม ใจเย็นๆสิ ค่อยๆเล่นใจ ใจเราร้อนมันไม่ได้ช่วยให้ร่างกายเราโตได้ตามใจหรอกนะ เราต้องเขาใจว่าทุกอย่างมันต้องใช้เวลา”
“อื้ม ก็ไปป์อยากกล้ามใหญ่เหมือนอานี่นา”
“อยากกล้ามใหญ่เราต้องใจเย็นรู้ป่ะ ทุกสิ่งทุกอย่างในโลกล้วนแต่ใช้เวลาทั้งนั้น อย่างไปป์ปลูกมะม่วงวันนี้ พรุ่งนี้จะได้กินลูกมันเลยป่ะละ มันก็ต้องออกดอก ต้องรอติดลูก ต้องรอมันโต กว่าจะเป็นมะม่วงลูกหนึ่งให้เราได้กินมัน ก็ต้องใช้เวลา เราไปยืนบ่นกับต้นมะม่วงว่า เมื่อไหร่มึงจะสุก ไปป์คิดว่าไปป์ต้องบ่นกี่วันแล้วไปป์ต้องรำคาญใจกี่วันอ่ะ”
“.............”
“แต่ถ้าไปป์คิดอีกมุมหนึ่งนะ ลองคิดหาความงาม ความสุขระหว่างที่เราเพาะกล้ามซิ เราได้อะไรบ้าง ข้อหนึ่งล่ะ ไปป์ได้ออกเหงื่อ ไปป์ได้มาคุยกับอา ได้มาเห็นสภาพของทหารเกณฑ์ ได้มาเห็นผู้คนอีกระดับหนึ่งแบบใกล้ชิด หรืออาจจะได้อย่างอื่น แต่ถ้าไปป์ใจร้อน ไปป์จะหมกมุ่นอยู่กับความใจร้อนนั้นตลอดเวลา สิ่งที่ดีๆที่ผ่านมามันก็เลยผ่านไป ใจเย็นๆ ไม่ต้องรีบ ไม่ต้องอยากจนเกินไป ถึงเวลาร่างกายเราพัฒนาเอง หน้าที่ของเราคือการทำและมีความสุขกับการกระทำในปัจจุบัน ไม่ต้องเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับคนอื่นให้มาก เพราะความสุขจะลดลง เราไม่ต้องไปเปรียบเทียบใครหรอก อย่าลืมนะ มองต่ำเราเหลือ มองเหนือเราขาด แต่ถ้ามองพอดีๆ เราจะรู้สึกว่าเราไม่ได้ขาดหรือไม่ได้เกินเลย”
“ครับอา โดนอาเทศน์ซะเลย แฮะๆ”
“แน่ะ นี่อากำลังแนะนำนะ มาหาว่าอาเทศน์ซะอีก ป่ะ ไปฝึกต่อ เหนื่อยก็พัก”
พฤศจิกายนเดือนของการเก็บตัวซุ่มเงียบของไอ้มหาผ่านไปอย่างรวดเร็ว และแล้ววันที่มันต้องไปถ่ายแบบก็เริ่มขึ้นในช่วงกลางเดือนธันวาคม ช่วงนี้หลายๆคนได้ลาพักผ่อนเนื่องจากผู้กองอนุญาตให้ลา ก็จัดเป็นชุดเหมือนเดิม ชุดละ ๗ วันครับ ไม่มากไม่น้อยเกินไป แต่เพิ่มอีก ๑ วันให้สำหรับคนที่อยู่ต่างจังหวัด เป็นการบวกเพิ่มเวลาการเดินทางครับ วันที่มหาไปถ่ายแบบผมไม่ได้ไปร่วมวงด้วยนะครับ กลับไปนอนตีพุงที่บ้าน อากาศช่วงนี้ก็หนาวแล้ว ไปนอนกอดลูกครับ
อยู่กับครอบครัวผมก็ใช้เวลาเต็มที่ พาเจ้าตัวเล็กเข้าวัดแทบทุกวันครับ ยิ่งโตก็ยิ่งจะซนมาก มีเรื่องป่วนทุกเวลาเลยทีเดียว แต่เวลานิ่งๆก็มีครับ เรื่องครอบครัวนี่ถ้าผมไม่มีลูกผมอาจจะลืมแม่ไปเลยก็ได้นะครับ แต่ก่อนผมไม่เคยเข้าใจหัวอกของแม่หรอกว่ารักลูกมากมายแค่ไหน จนมามีลูกเองนี่แหละครับ เข้าใจอารมณ์พ่อแม่อย่างสุดซึ้ง ผมได้เรียนรู้ความรู้สึกที่ต้องรอคอยการได้เห็นหน้าลูก เมื่อก่อนผมโทรหาแม่บ่อยก็จริงแต่น้ำเสียงมันก็ไม่ชุ่มฉ่ำเท่าเจอใบหน้าลูกๆ จริงไหมครับ
ฉะนั้น ตอนนี้เมื่อมีเวลาผมก็อยากจะให้เวลากับลูกผมและแม่ผมให้มากที่สุด เพราะความสุขของครอบครัวเป็นสิ่งใกล้ตัวที่เรามักจะลืมกัน เรามักจะเห็นความสำคัญของคนอื่นมากกว่าคนในครอบครัว เราให้ความสำคัญกับคนที่ไม่ใช่ญาติเรา มากกว่าพ่อแม่เราเสียอีก เราจะยังไม่รู้หรอกว่าความสุขของครอบครัวมันเป็นสิ่งวิเศษแค่ไหนจนกว่าเราต้องสูญเสียคนในครอบครัวไป ผมไม่อยากให้เกิดแบบนั้น บางคนนะมางานศพพ่อหรือแม่ตัวเอง มานั่งร่ำไห้ว่าเสียดายปีนี้เก็บเงินว่าจะพาพ่อไปเที่ยวหรือพาแม่ไปซื้อของที่นั่นที่นี่ ผมเห็นแบบนี้มาหลานเคสแล้วครับ ทั้งเปิดอ่านตามเว็บบ้างหรือเห็นตัวอย่างจากคนในหมู่บ้านบ้าง ส่วนใครที่ทำดีกับครอบครัวผมก็ยินดีด้วยนะครับ และแล้วพอครบกำหนดผมก็พาแม่และลูกลงมากรุงเทพด้วย ไม่พามาไม่ได้พี่เบิ้ลพี่น้อยพี่นิดบ่นครับ ๓ ลุงอยากเจอหน้าหลานมาก
“เป็นไงบ้างวะมหา”
“อืม ก็ดีอ่ะ แต่ดูท่าชักจะวุ่นๆนะ มีหนังสืออะไรก็ไม่รู้มาขอสัมภาษณ์กูด้วย กูไม่อยากตอบคำถามเลยว่ะ ไม่อยากตกเป็นเป้าของคนหมู่มาก”มันมีสีหน้ากังวล ก็แบบนี้แหละครับ ผมเองเป็นเหมือนกันนะ บางทีการที่เรารู้จักคนเยอะๆแล้วพื้นที่ส่วนตัวของเราจะหายไป ยิ่งเป็นบุคคลสาธารณะด้วยแล้ว ทำอะไรต้องระมัดระวังตัวเป็นพิเศษครับ ถ้าคนเต็มใจที่จะเข้าวงการนี้อ่ะ ใจเขาพร้อมอยู่แล้วล่ะครับที่จะรับมือกับปัญหาแบบนี้ แต่คนที่ไม่ตั้งใจ เข้ามาแบบจับพลัดจับผลู มันก็ต้องทำใจนิดหนึ่ง ไอ้มหาผมว่ามันเป็นพวกรักสงบ ไม่ชอบความวุ่นวาย ชอบอะไรที่เงียบๆและเป็นส่วนตัวมากกว่า นี่ถ้าแม่หมวดเต้ยไม่ขอ มันคงจะไม่ยอมทำแบบนี้หรอกครับ
“บอมบ์ ไปเป็นเพื่อนกูหน่อยดิ”ไอ้มหาชวน
“อ้าว ยังถ่ายไม่เสร็จเหรอ”
“อือ เหลืออีก ๑ ชุดใหญ่ๆว่ะ”
ผมไปเป็นเพื่อนไอ้มหาในการถ่ายแบบซึ่งน่าจะเป็นชุดสุดท้าย มีถ่ายในคอนเซปคริสมาสต์ และเทศกาลต้อนรับปีใหม่ แอบมีเปลือยหน้าอกบ้าง แต่ไม่ถึงกับอุจาดตาอะไรมากมายนะครับ ไอ้มหาทำได้ดี ดูเหมือนมันจะเรียนรู้เร็วซะด้วยครับ พี่ที่เป็นผู้สอนแอ็คท่าโพสต์ท่า สอนแปบเดียวมันก็สามารถทำได้
“สุดหล่อ จะเป็นการรบกวนไหมเอ่ย ถ้าพี่จะขออนุญาตถ่ายน้องด้วย เป็นคอลเลคชั่นพิเศษ ในธีมเพื่อนสนิท”เอาแล้วไง กูว่ากูจะเป็นผู้อุดหนุนที่ดีแล้วนะ
“สักหน่อยไหมบอมบ์ ถ่ายเป็นเพื่อนกูหน่อย”ไอ้มหาเอากับเขาด้วย
“กูไม่ทันได้ตั้งตัวเลยว่ะ”ผมพูดกับมหา
“ไมเป็นไรค่ะน้อง ทางเราพร้อมเสมอสำหรับนายแบบคนพิเศษ เชิญเลยค่ะ”ทำไงได้ครับ ไอ้บอมบ์มันใจง่ายอยู่แล้ว ลองดูสักหน่อยเผื่อจะเกิดในวงการมายากับเขาบ้าง เข้าไปในห้องแต่งตัวพี่เขาก็เลือกชุดให้ผม มีแต่กางเกงครับ เขาไม่ได้ให้เสื้อผมมา จากนั้นก็ทรงเครื่องอีกเล็กน้อย แต่งหน้าทาปาก
“เชื่อเจ๊นะคะ ถ้ารูปชุดนี้ได้ออกไปสู่สายตาประชาชน น้องๆทั้ง ๒ คนจะดังระเบิดระเบ้อเลยทีเดียว เจ๊รับรองค่ะ”
“หึหึ ไม่หรอกมั้งครับ กลัวจะเอามะพร้าวห้าวไปขายสวนซะมากกว่า หน้าตาแบบผมนี่โหลจะตายไป”ผมพูดด้วยความถ่อมตัว
“ไม่ค่ะ เชื่อเจ๊นะคะ น้องเป็นผู้ชายที่มีเสน่ห์มากเลยนะคะ โดยเฉพาะดวงตาที่แสนจะเจ้าชู้ของน้อง นี่เจ๊ยังแอบจิ้นเลยนะคะ”พี่แกแต่งหน้าให้ผมไปพูดไปด้วย “เรียบร้อยค่ะ เชิญที่สตูเลยนะคะ”แล้วผมก็เดินออกไป ใส่แค่กางเกงยีนส์ตัวเดียวครับ โชว์ท่อนบน จากนั้นจึงเริ่มถ่ายรูป ขอโชว์หน่อยนะครับ หึหึ และแล้วการถ่ายมันไม่ใช่แค่นั้นน่ะสิครับ เมื่อผมกับไอ้มหาต้องลงไปถ่ายด้านล่างโรงแรมซึ่งจัดฉากไว้เรียบร้อยแล้วด้วย สุดท้ายเสร็จงานทุ่มกว่าพอดี ถ่ายเสร็จมาดูโทรศัพท์ ไอ้ภีมโทรหาผมเป็นร้อยสาย ผมรีบโทรกลับทันทีแล้วมันโวยกับผมว่าทำไมไม่รับสายมัน โดนมันเอ็ดอยู่พักใหญ่ครับแล้วมันก็บอกว่าลูกชายตัวดีของผมงอแง ร้องหาผมอย่างเดียว ผมเลยบอกสถานที่ไปว่าผมอยู่ไหน พอผมบอกว่าจะออกไปมันบอกว่าตอนนี้มันอยู่ใกล้ๆแล้วครับ มันพาลูกผมขับรถออกมาด้านนอกกับไอ้ภูมิ ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงมันก็พาลูกมาหาผม เจ้าลูกชายงอแงใส่ผมใหญ่เลยครับ ปลอบอยู่พักหนึ่งจึงหาย นี่แหละครับ มีลูกใช่ว่าจะสบาย เราต้องทุ่มเทให้มาก
“เอ่อ พี่ จะว่าอะไรไหมถ้าผมจะขอถ่ายรูปผมจะลูกชายสักหน่อยอ่ะ”ผมถามพี่ผู้จัดการหลังจากที่ลูกชายตาใสเป็นปกติแล้ว
“ได้ค่ะ”ใจดีซะด้วย จากนั้นผมอุ้มลูกทั้ง ๒ ไปถ่ายรูป ไม่ได้แอ๊คท่าอะไรมาก หยอกกับลูกตามปกติ เอาให้เป็นธรรมชาติระหว่างพ่อสุดหล่อกับลูกสุดป่วน เจ้าลูกชายก็งุ้งงิ้งดีมากเลยครับ ถ่ายอยู่ประมาณเกือบชั่วโมงครับ พอเสร็จงานแล้วจึงได้มาเคลียร์เรื่องต่างๆให้ลงตัว จนเวลาสัก ๓ ทุ่มจึงได้กลับบ้านกัน เพราะลูกชายผมง่วงซะแล้ว
ครบกำหนดที่จะต้องกลับค่ายแล้ว ผมก็กลับตามปกติ ไอ้มหายังมีภาระติดพันอีกเล็กน้อยคงจะตามมาทีหลัง เออ แล้วรูปผมกับลูกชายนี่น่ารักดีนะครับ ผมเอาลงเฟสไป ๒ รูป เป็นรูปผมกำลังวิดพื้นบนแผ่นหลังมีลูกชายนั่งยิ้มแป้นอยู่ กับอีกรูปที่เจ้าซ่านั่งบนบ่าซ้ายแล้วเจ้าแสบนั่งบนบ่าขวา ผมเปลือยหน้าอกใส่กางเกงยีนส์ ผมเอาลงแค่ ๒ รูปคนมาไลค์ในเฟสผมเยอะเลยทีเดียว ส่วนภาพน่ารักอื่นๆก็มีเยอะครับแต่ผมไม่เอาลง เก็บไว้ดูกับลูกชายที่บ้านดีกว่าครับ
๒๓ ธันวาคม ใกล้เทศกาลคริสมาสต์ไม่กี่วันรูปที่ไอ้มหาถ่ายแบบได้ถูกวางจำหน่าย อีหนูไวมากเลยครับมันสั่งฝรั่งให้ซื้อมาให้ในวันวางแผง รูปปกเป็นรูปคนอื่นนะครับ ส่วนด้านในก็มีรูปไอ้มหา เป็นภาพสายตาแนวยั่วสวาท ๑ หน้าใหญ่ๆ ส่วนหน้าถัดมาจะเป็นภาพย่อยๆหลายภาพรวมกันในหน้าเดียวซึ่งมีประมาณ ๒ หน้าครับ พร้อมกับบทสัมภาษณ์เล็กๆน้อยๆ นอกจากนี้แล้วยังมีภาพที่มันไปเดินแบบบทแคทวอล์กซึ่งเป็นงานที่แม่หมวดเต้ยเข้าไปเกี่ยวข้องด้วยนั่นเอง เรียกว่าเปิดตัวแบบจัดเต็ม
“พี่มหาหล่อมากเลยอ่ะ แบบนี้ไปไหนมาไหนหนูก็เป็นแค่คนนอกสายตาพี่มหาแล้วอ่ะดิ”อีหนูทำหน้าปลื้มใจได้ไม่นานแล้วมันก็ทำหน้างอง้ำ ตุ๊ดประเภทนี้ตุ๊กแกเรียกพี่ เปลี่ยนอารมณ์ไวยิ่งกว่าตุ๊กแกเปลี่ยนสีผิวหนังมันซะอีก
“ชอบคิดอะไรเพ้อฝันเรื่อยเปื่อย นี่มึงว่ากูดังแล้วลืมเพื่อนลืมฝูงเหรอ”ไอ้มหาดีดหน้าผากอีหนูเบาๆ
“ก็หนูชอบมโนนี่นา อิอิ แต่รูปนี้หล่อมากเลยอ่ะ”จากนั้นอีหนูมันก็ชมยกใหญ่เลยครับ ส่วนทหารคนอื่นเร่เข้ามารุมมาล้อมดูรูปไอ้มหา ไอ้มหาดูเขินๆบ้างนิดหน่อยครับ
ไม่ถึงวันไอ้มหาเป็นที่ฮือฮาในกองพันเลยครับ ที่ฮือฮาไม่ใช่เพราะใคร มีนายสิบบางคนไปสะดุดตาแล้วซื้อมา จากนั้นมีคนมาถามว่าใช่มันหรือเปล่า ตอนไปกินข้าวมื้อกลางวันแต่ละกองร้อยที่เห็นรูปมันถ่ายลงหนังสือ ใครที่สนิทๆกับไอ้มหาก็เข้ามาถาม มันตอบคำถามนิดๆหน่อยๆ แล้วยิ้มอย่างเดียว ไม่ได้หยิ่งแต่ถามเยอะจนไม่รู้จะตอบคำถามไหนดี
“พี่บอมบ์”อีหนูเรียกเสียงลากยาวหลังจากที่มันถือหนังสือเล่มหนึ่งมา ผมงงๆว่ามันเรียกทำไม เห็นหน้ากันอยู่ทุกวัน
“มีอะไรเหรอ”
“หูย คู่จิ้นอ่ะพี่บอมบ์”อีหนูเอารูปที่ผมกับไอ้มหาถ่ายมาโชว์ อ้าว ผมคิดว่าเขาถ่ายไปเล่นซะอีกนะเนี่ย ที่ไหนได้เอามาออกอีกเล่มนี่เอง เล่มนี้เป็นเล่มที่ผมถ่ายคู่กับไอ้มหาในธีมเพื่อนสนิท ไม่รู้ใครจะเอาไปวงเล็บว่าคิดไม่ซื่อหรือเปล่า มีภาพผมกับไอ้มหาอยู่ ๓ หน้าครับ ในนี้ไม่ได้บอกประวัติผมมากมายแค่บอกชื่อกับนามสกุลผมเท่านั้นเอง แต่บางรูปที่ถ่ายนี่ก็ชวนคิดเหมือนกันนะครับ มีทั้งรูปที่ถอดเสื้อถ่าย ใส่เสื้อกล้าม ใส่เสื้อเชิ๊ต
“พี่บอมบ์ก็หล่อ พี่มหาก็หล่อ เหมือนหนูอยู่ในดงเทพบุตรเลยอ่ะ”
“อ้าว นี่แต่ก่อนมึงคิดว่ากูเป็นปีศาจเหรอ กูเสียใจว่ะหนู ขอร้องไห้ ๑ วินาที”ผมพูดหยอกมันเล่นๆ
“ฮ่าๆๆ ก็ตอนนี้พี่บอมบ์กับพี่มหาวิ๊งขึ้นนี่นา ราศีจับมากเลยอ่ะ พี่มหานี่สายตาจะคมๆ ดูเหมือนมีพลังลึกล้ำ ชวนให้เสน่ห์หาอยู่ตลอดเวลา บางทีก็แลดูอบอุ่นเหมือนนั่งอยู่ใต้ต้นซากูระกอดเข่ารับแดดอ่อนๆ ส่วนพี่บอมบ์อ่ะรูปนี้ สายตาดูเจ้าชู้มากเลยอ่ะพี่บอมบ์ แบบว่าเหมือนหนูกำลังเข้าไปอยู่ในไฟสวาทที่กำลังโชติช่วง หูย สวรรค์ของอีหนูจริงๆเลย”
“มึงน่ากินมากเลยนะมหา”ไอ้ศักดิ์ที่เงียบปากมาตลอดศกมันเอ่ยขึ้นทำเอาไอ้มหาสะดุ้งเลยทีเดียว
“เหี้ย มึงคิดอะไรกับกูป่ะวะศักดิ์”
“ไอ้บ้า กูมีเมียแล้วเว้ย แต่กูพูดในฐานะผู้ซื้อนะเว้ย มึงนี่กระชากใจจริงๆว่ะ แบบ สายตามึงดูอบอุ่น ไม่รู้สิ มันมีเสน่ห์ดึงดูด”
“อย่าคิดแอบแทงกูข้างหลังนะมึง กูไม่ชอบโดนแทง”
“ฮ่าๆๆ กูไม่คิดหรอกเว้ย ถึงมึงจะน่ากินแค่ไหน แต่กูไม่กล้าคิดหรอก เจ้าที่มึงอ่ะแรง”
“เออ จริงด้วยศักดิ์ จับมือเว้ยพวกเรา”อีหนูเป็นปี่เป็นขลุ่ยกับไอ้ศักดิ์ไปด้วย
“มึงท่องคาถามหาเสน่ห์ระหว่างถ่ายรูปเหรอวะมหา มันดูเซ็กซี่แบบ น้ำลายไหลว่ะ”ไอ้ศักดิ์ถาม
“ท่องอะไร กูเกร็งจะตายห่าอยู่แล้ว”
“มันมีด้วยเหรอคาถามหาเสน่ห์อะไรนั่นน่ะ”เพื่อนอีกคนหนึ่งมันถาม
“พูดไปพวกมึงก็ไม่เชื่อหรอก เดี๋ยวหาว่าพวกกูบ้าบ้าง หาว่างงมงายบ้าง”ผมตอบ
“กูอยากรู้”
“มันมีแต่มันไม่ใช่ของจริงแบบสุดๆ เพราะต้องพึ่งของภายนอก เสน่ห์ของจริงมันต้องมาจากภายในเว้ย มึงเคยเห็นป่ะบางคนอ่ะหน้าตาไม่ได้หล่อมากเลยนะ แต่มีเสน่ห์ดึงดูด แต่บางคนหล่อขาววิ๊ง แต่มองยังไงมันก็แค่ไอ้ตี๋หน้าโหล ที่จริงเรื่องเสน่ห์นี่ดาราเขาก็ใช้กันนะ มึงเคยเห็นป่ะช่วงที่เขาไหว้ครูอ่ะ มันจะมีเสกแป้งเอาไว้ผัดหน้า นั่นแหละของมหาเสน่ห์ของเขา กูเคยอ่านเจอวิธีทำด้วยล่ะ ตำหรับของครูลิเกโบราณอ่ะ”
“จริงดิ ทำให้พวกกูลองหน่อยดิ”
“ไม่ว่ะ เสียเวลา เสน่ห์ของจริงต้องมาจากใจ คือใจพวกมึงมีความอ่อนโยน หน้าตามึงยิ้มแย้ม ปากไม่หมา กิริยาไม่สถุล ให้เกียรติตัวเองและคนอื่น สูตรง่ายๆ ทำได้ไม่ยาก”
“กูว่ามันยากกว่ามึงเสกแป้งอีกนะเนี่ย”
“งั้นมีอีกวิธี เอาวัวไปขาย เอาควายไปแลก แล้วเอาเงินเข้าโรงบาลศัลยกรรมดีๆ ออกจากโรงบาลหน้ามึงจะเป๊ะ แต่อีก ๑๐ ปีหน้ามึงจะเละหรือไม่เละมันก็อยู่ที่น้ำหนักเงินมึงกับคุณภาพของหมอ”
“เฮ้อ เกิดมาไม่หล่อแบบกูก็ช้ำใจ ได้แค่มองสาวสก๊อยไปวันๆ”ไอ้คนนั้นมันทำหน้าท้อแท้
“ความหล่อไม่คงที่ ความดีสิคงทน ความหล่อ ๑๐ ปีมันมีจางหาย แต่ความดีติดตัวมึงไปจนตาย แข่งหล่อกับเขาไม่ได้ มึงลองแข่งดีสิ แข่งทำความดี คนเรานะเว้ย สุดท้ายแก่เหี่ยวหนังยานกันหมดทุกคนล่ะ เออ แต่ยกเว้นไอ้พวกตายก่อนแก่นะ พวกนั้นไม่มีโอกาสได้สัมผัสความแก่ของตัวเอง คิดมากไปใย ใช้ความหล่อหากินไม่ได้ก็ใช้ปัญญาสิ มีรูปเป็นทรัพย์นับวันมันมีแต่เสื่อมค่า เหี่ยวไม่ได้ต้องไปดึง ดำไม่ได้ต้องหาครีมมาทามาโปะ แต่มีปัญญาเป็นทรัพย์ต่อให้หน้าตามึงเป็นไงมึงก็เอาชีวิตมึงรอดได้ เชื่อกู ชีวิตคนจะประสบความสำเร็จได้ หน้าตาไม่ได้เป็นเกณฑ์ตัดสินเสมอไป แต่อยู่ที่สมอง สติปัญญาต่างหาก”ไอ้มหาตบไหล่เพื่อนคนนั้นเบาๆ
“เออๆ พ่อมหา หล่อ เฟอร์เฟค ใครได้มึงเป็นผัวนี่ยิ่งกว่าทองหล่นทับใส่หัวอีก”
“ฮ่าๆๆ มึงอย่ามายอกูเลย ยอไปกูแบ่งหน้าตาดีๆแบบกูให้ไม่ได้หรอก”
“ถุยไอ้สัส ชักจะหลงตัวเอง ฮ่าๆๆ”ผมพูดดักคอไอ้มหา
“ฮ่าๆๆ”ขำกันทั้งวงเลยทีเดียว
เรื่องความดังภายนอกกองพันจะยังไงผมกับไอ้มหาก็ไม่อาจจะรู้ได้ครับ แต่เวลาเดินไปตลาดบางทีมีพวกเมียจ่าคอยทักคอยถาม ปกติพวกเราฮอตพอตัวอยู่แล้ว พอได้ถ่ายแบบก็เพิ่มขึ้นบ้างครับ และแล้วจวนจะใกล้ปีใหม่ ใกล้วันเกิดผมแล้วด้วย แม่ผมยังไม่ได้กลับต่างจังหวัดนะครับ ยังอยู่กรุงเทพ นี่จะเดือนครึ่งแล้ว หลังปีใหม่คงจะได้กลับล่ะมั้ง
“เอ้าฟังนะทหาร ผู้กองมีเรื่องจะคุยกับพวกเรา”ในเย็นวันหนึ่งเรานั่งรอที่หน้ามุขด้วยความหวัง “ไม่ต้องทำหน้าแบบนั้นเลยหนู สำหรับปีใหม่ ผู้กองไม่ปล่อยลานะ”
“ผู้กองอ่ะ”อีหนูทำหน้างอต่อปากต่อคำกับผู้กอง
“แต่ผู้กองจะปล่อยลาหลังปีใหม่”
“เฮ้”เสียงเฮลั่นกองร้อยเลยครับ
“หรือมีใครอยากลาปีใหม่ก็ลาได้นะ แต่ผู้กองจะปล่อยแค่ ๓ วัน มีใครจะเอาไหม”
“๕ วันไม่ได้เหรอครับผู้กอง”
“ไม่ได้ ที่ผู้กองไม่ปล่อยลาช่วงนี้ก็เพราะว่า คนกลับบ้านกันเยอะ เราต้องไปแย่งที่นั่ง ดีไม่ดีอาจจะตีตั๋วยืน แล้วไหนจะอุบัติเหตุอีก กลับไปบ้านเดี๋ยวเกิดบางคนกร่างอีก กลัวจะได้ไม่กลับกองร้อย เป็นทหารก็อดเปรี้ยวไว้กินหวานกันหน่อยนะ”
“ครับผู้กอง”
DraCo_SLa13 จัดให้ตามคำขอนะ แต่คงไม่เร็วๆนี้
เราสอบเสร็จแล้วนะทุกคน ใกล้จะกลับบ้านแล้ว
บ้านเราอยู่ ตจว. ไม่ได้ต่อเน็ต ก็คงจะแชร์กับมือถือ
อาจจะได้ลงสักตอนสองตอนก่อนสิ้นปีก็น่าจะเกือบจบภาค
แต่ความตั้งใจคือเราจะขยายตอนออกไป
เพราะครั้งที่แล้วเราเขียนแบบรวบรัดมาก
เพราะเราหมดมุขจะเขียน คราวนี้เราจะขยายเพิ่มเติม
ตามปณิธานที่เราได้ลงอีกครั้ง และอาจจะไม่มีภาคสอง
เพราะคิดเอาไว้ว่าจะให้มันยิงยาวไปเลย
คืนนี้เราจะมาอีกตอนนะ ใครสอบอยู่ขอให้ได้เอทุกคนนะ
ใครทำงานขอให้ได้โบนัสปลายปีถล่มทลาย
รักผู้อ่านทุกคน
เมฆ
-
พี่มหาจะหล่อแล้ว สุดยอด
-
รักเมฆเหมือนกันค่ะ เก็ท A น้าาา
เฮ้อ สนุกสนานทุกตอนทั้งกินดิน ลูกดิ้น
ถ่ายแบบ ด่าอิน้องหนู หมวดหล่อๆทั้งสอง
รักเรื่องนี้มากก จะรอคืนนี้นะคะ
กลับบ้านก็จะรอนะ สู้ๆค่ะ
:กอด1:
-
อยากเห็นรูปมหากับบอมบ์จัง :haun4: :haun4: :haun4:
หวังว่าคงไม่มีมาม่าแล้วนะอยากให้มีแต่มุ้งมิ้งแบบนี้อะ :mew3: :mew3:
-
ขอบคุณมากๆค่ะ ปลื้มปริ่มมากค่ะ จะรออ่านนะคะ
-
ดังใหญ่แล้วมหา
-
:heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven
-
ขอบคุณจ้า
-
มหากับหมวดเต้ยหวานกันเบาๆแต่น่ารักมากๆเลย :impress2:
มหาเริ่มจะดังแล้ว หล่อ เสน่ห์เหลือล้นแบบนี้หมวดเต้ยต้องรับมือให้ดีนะ คึคึ
หนูน่ารักมาก คำพูดแต่ละทีมาเป็นบทเป็นกลอน สละสลวยมาก o13
แต่มโนจริงๆ 555555 แต่มันคือความน่ารักของหนูเลยนะ
:mew1: :L2:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
ตอนที่ ๘๒.๒ แผน ครึ่งหลัง
ผลัดเก่าปลดไป ผลัดใหม่เข้ามาฝึก ความเงียบเหงาจากรุ่นใหญ่จางหาย แต่ความมันส์จากรุ่นผมกำลังจะเริ่มขึ้น หลังจากเสร็จภารกิจพิเศษประจำปีที่กองพันรับผิดชอบผมได้รับการติดต่อจากผู้ใหญ่ที่ผมกำลังหวาดกลัวกับการเผชิญหน้า บ่ายวันนั้นผมนั่งทำความสะอาดปืนอยู่กับรุ่นน้องอยู่ที่หน้าคลัง โทรศัพท์เครื่องเก่าดังขึ้น มีเบอร์แปลกโทรเข้ามา รับสายด้วยความสุภาพ คุยกันอยู่พักใหญ่ใหม่ๆผมก็เกร็งอ่ะครับ เพราะเจอของหนัก น่ากลัวยิ่งกว่าปืนในคลังเสียอีกแน่ะ คงเป็นใครไปไม่ได้นอกจากแม่ผู้หมวดสุดหล่อของผม
คุยธุระเสร็จเรียบร้อยแล้ว ผมยังไม่ได้ตอบตกลงกับแม่หมวดเต้ยไปเลยทีเดียว รอหมวดเต้ยมาช่วยคิด พี่แกจะเอายังไง จะเห็นด้วยหรือไม่เห็นด้วย ในใจผมลึกๆอ่ะไม่อยากจะเดินแบบหรอกครับ อยากอยู่แบบสงบๆมากกว่า กลัวว่าจะเอาเป็ดไปเดินทำงานเขาเสีย ชื่อเสียงผมเสียหายนี่ไม่เท่าไหร่ แต่ชื่อเสียงของผู้ใหญ่พังนี่สิครับ ใครจะรับผิดชอบไหว
นั่งหน้าคลังคนเดียว อ่านหนังสือแล้วคิดอะไรไปพลางๆ ตอนนี้ยังไม่รู้จะเอายังไงแน่กับชีวิตเลยครับ อีกไม่กี่เดือนจะปลดแล้ว ที่จริงมีข่าวรับสมัครนักเรียนนายสิบ แต่อายุผมเกินครับ ไม่ครบตามคุณสมบัติที่เขาต้องการ กุมภาที่จะถึงในปีหน้าผมจะครบ ๒๗ ล่ะ ไอ้บอมบ์เองใกล้ ๒๘ ไปแล้ว พูดถึงเรื่องอายุแล้วก็เพลีย ยกยอดไปดีกว่านะ ฮ่าๆๆ นั่งคิดไปคิดมาบางทีผมก็คิดว่าจะกลับไปอยู่บ้านไปทำนา หรืออาจจะสมัครเป็นครูสอนโรงเรียนใกล้ๆบ้าน ได้แต่คิดไปเรื่อยเปื่อยยังเอาแน่เอานอนไม่ได้เลยครับ จะทิ้งบ้านก็ห่วงแม่ จะทิ้งกรุงก็ห่วงเมีย ฮ่าๆๆ จะไม่มีมันก็มีมาแล้ว รักเขาไปแล้วนี่ครับ ซึ้งเนอะ (ถุย ได้ยินเสียงคนถมน้ำลายใกล้ๆ)
และแล้ววันที่ ๒ หมวดกลับมาจากการฝึกก็มาถึง ผมดีใจมาก ไม่เจอกันตั้ง ๕ เดือน ใจจริงนะอยากวิ่งเข้าไปกอดตั้งแต่เห็นหน้าแล้วล่ะ แต่มันทำไม่ได้ ได้แต่มองห่างๆ กว่าจะได้พูดคุยกับหมวดเต้ยก็อีกวันแล้วครับ ตัวพี่แกดูจะแน่นมากขึ้นกว่าเดิม แต่ก็ดำกว่าเดิมเหมือนกัน เหมือนตัวอะไรไม่รู้เห็นแต่ลูกตากับฟันขาวๆเวลายิ้ม
หมวดเต้ยมาผมจึงได้ปรึกษาเรื่องที่แม่ของผู้หมวดขอร้อง พี่แกไม่เห็นจะคัดค้านอะไร ออกแนวว่าอย่าไปขัดใจผู้ใหญ่มันไม่งาม เอาวะ ขัดใจแม่เขาไม่ได้ก็ต้องฝืนใจตัวเองครับ วันหยุดเราจึงไปจัดการตอบตกลงกับแม่หมวดเต้ย เย็นวันนั้นหลังจากเยี่ยมเยียนบิว น้องสาวแสนน่ารักของเราเสร็จแล้ว แม่หมวดเต้ยพาผมไปซื้อครีม ไปถึงไม่ได้พูดอะไรมาก มีพี่คนหนึ่งมาลูบจับผิวของผมแล้วขออนุญาตดูภายในร่มผ้า จากนั้นแกก็วิเคราะห์ว่าต้องใช้ครีมตัวไหนอะไรยังไง แค่ครีมไม่พอยังมีวิตามินตัวนั้นตัวนี้อีก แกหยิบครีมมาอธิบายกับผมว่าต้องทากี่โมง ทายังไง ผมจำไม่ไหวครับ ได้แต่พยักหน้าแล้วยิ้มอย่างเดียว จนเสร็จภารกิจแม่ผู้หมวดพาผมกลับบ้าน ระหว่างทางแม่แกเล่าเรื่องงานให้ฟัง เป็นงานเพื่อการกุศลที่เหล่าบรรดาภรรยานายทหารจัดขึ้นมาเพื่อหารายได้เข้าสมาคมและเป็นทุนสนับสนุนในการดำเนินกิจกรรมสาธารณประโยชน์ต่างๆครับ
ผมหอบพวกครีมพวกของบำรุงผิวมาถุงใหญ่ มาถึงกองร้อยก็นั่งอ่านรายละเอียดแต่ละกระปุกว่าต้องใช้ยังไง ดีนะครับที่มีผู้เชี่ยวชาญอย่างอีหนู มันช่วยผมได้เยอะ มันแนะนำว่าต้องใช้แบบนี้ ทาตัวไหนก่อนตัวไหนทีหลัง อาหารเสริมตัวไหนต้องกินก่อนอาหารหรือหลังอาหาร กินเช้าหรือกินเย็น มันช่วยผมได้เยอะเลยทีเดียว พวกครีมที่ผมทา ผมก็ทำไปงั้นแหละครับ มันจะขาวก็ขาว ไม่ขาวก็ช่างหัวมัน ทาเสร็จมาทำงานตากลมตากแดด ทำตามหน้าที่ของเรา เช้ากวาดขยะ สายอยู่หน้าคลัง บ่ายแก่ๆออกกำลังกาย เตะบอลกับเขาบ้าง หรือไปนั่งเล่นพวกเครื่องออกกำลังกายที่ใต้ถุนบ้าง จะตบปิงปองก็ไม่ไหวครับ เล่นไม่เป็น ยังดีที่อีหนูเอาไม้แบตมา ๒ คู่ ได้ตีเล่นๆกับมัน
เช้าๆก่อนเข้าไปทำงานที่กองร้อยหมวดเต้ยแกชอบมากินข้าวกับหมวดบูม ๒ หมวดเขาสนิทกันมากเลยครับ ชอบไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด เรียกว่าตัวแทบติดกัน เวลาพี่แกมากินข้าวผมก็มักจะแอบดอดเข้าไปหาในห้องหมวดบูม เข้าไปกอดไปหอมพี่แกนิดๆหน่อยๆพอเป็นกระษัยครับ มันอดไม่ได้ วันไหนไม่ได้กอดนี่เหมือนไม่มีแรงงานทำงาน ฮ่าๆๆ อย่าอ้วกรดหน้าผมนะ
“กินข้าวไหม”
“อิ่มแล้วครับ ผู้หมวดกินเถอะครับ”
“วันนี้กินอะไรอ่ะ”
“จับฉ่ายครับ”
“อื้ม อาหารเลิศรส”
“หึหึ อย่าให้พูดเลยครับ แค่ได้กลิ่นผมก็อิ่มแล้วละ”
“แล้วเมื่อเช้าได้กินป่ะ”
“กินไปครึ่งจาน”
“อยู่ท้องเหรอวะ พวกมึงต้องใช้แรงทั้งวันนี่นา กินด้วยกันดิ”
“ผู้หมวดกินเถอะ เดี๋ยวผมลงไปซื้อไก่หลังกองร้อยกินก็ได้”
“หือ อะไรนะมหา ลากไก่ไปกินที่หลังกองร้อยเหรอ”หมวดบูมถามผม
“ฮ่าๆๆ ผู้หมวดก็นะ รอบหน้าถามผิดจูบทีหนึ่ง ไม่ขู่นะ เอาจริง เอาให้ไอ้บอมบ์อกแตกตายไปเลย”
“กล้าลองกับหน้าแข้งของมันก็เอาดิ”
“อย่าท้า ความบ้าของผมกับมันไม่ได้ต่างกันเท่าไหร่นะที่รัก ผมไปทำงานละนะ”แล้วผมก็ลุกจากเก้าอี้เดินออกจากห้องทำงานของผู้หมวด ไอ้บอมบ์มันเช็ดหิ้งพระ ทำความสะอาดเงียบๆของมันอยู่ด้านนอกครับ พื้นที่ไม่มากเท่าไหร่ ทำไปเรื่อยๆ แปบเดียวเสร็จแล้วครับ
ภารกิจยามเช้าหลังจากเปลี่ยนสิบเวรคนใหม่ วันนี้เราจะออกรบ รบกับหญ้า ฆ่ากับมดนะครับ ฮ่าๆๆ พลขับเครื่องร่อน ๓ นาย แล้วคนกวาดอีก ๑๐ นาย ผมมันเจ้าหน้าที่คลังรับคำสั่งของจ่าให้ไปทำงานที่หน้าคลัง ทั้งที่จริงวันนี้ไม่ได้มีอะไรมากมาย ทหารใหม่มาเบิกปืนไปฝึกเรียบร้อยแล้วเมื่อช่วงเช้าที่ผ่านมา
ชีวิตทหารเกณฑ์ก็วนๆซ้ำซากๆแบบนี้ละครับ บางวันสุดแสนจะเซ็ง บางวันสุดแสนจะฮา เรื่องน่าเบื่อเราไม่พูดกันดีกว่า หาเรื่องฮาให้ชีวิต ช่วงนี้มีประเด็นฮอตอยู่หลายเรื่องเหมือนกันครับ มาเรื่องแรกกันดีกว่า
“ไอ้แว่น ไอ้เหี้ย เมื่อเช้ามึงเช็ดน้ำว่าวหน้าโต๊ะคอมมึงยัง ไอ้สัส”เสียงสิบเวรร้อยผมด่ารุ่นน้องบก.ร้อยผลัดรุ่นเล็ก
“ไม่มีครับหมู่”รุ่นน้องคนนั้นตอบเขินๆ เรื่องของเรื่องมันมีอยู่ว่า ไอ้รุ่นน้องคนนี้ไม่รู้เกิดเงี่ยนจัดยังไงของมัน ลงจากโรงนอนมาช่วงตี ๓ ตี ๔ มานั่งชักว่าวหน้าโต๊ะคอม มันกำลังนั่งชักแหง็กๆ สาวว่าวอย่างมันในอารมณ์ แต่มันก็ไม่พลาดสายตาของเวรโรงไปได้ แล้ววันนั้นไม่ใช่เวรของใคร รุ่นใหญ่อย่างอีหนูครับ อีหนูมันเล่าว่ามันเดินออกจากใต้ถุนโรงแล้วเห็นไฟในบก.ร้อยมันสว่างวิบๆวับๆ ดูแปลกๆ เลยชะโงกหน้าเข้าไปดู เห็นไอ้แว่นรุ่นเล็กกำลังสาวว่าวอย่างเมามัน จากนั้นมันก็เข้าไปจ๊ะเอ๋
“หนูอ่ะ จะเข้าไปแกล้งให้มันตกใจเล่นไงพี่มหา พอหนูย่องเข้าไปปั๊บ ไปป๊ะกับมันปุ๊บ ไอ้แว่นมันสะดุ้งตกใจ น้ำว่าวแตกกระจายใส่เสื้อหนู หนูร้อง ว้ายยยยยยยย ไอ้เหี้ย จังไรคน มันทำหน้าทั้งอึ้งทั้งหอบ คนบ้า ชักว่าวน้ำแตกในบก.ร้อยไม่พอ ยังพุ่งใส่เสื้อหนูอีก”อีหนูเล่า พวกผมนั่งขำกันกระจายที่ใต้ถุนกองร้อย มิน่าเห็นตอนเช้ามามันใส่ครึ่งท่อนเข้าเวร คือปกติเข้าเวรโรงมันต้องใส่ชุดพรางพับแขนแต่งตัวเรียบร้อยไง แล้วเช้าวันนั้นมันใส่แค่ครึ่งท่อน เสื้อหาย ผมยังงงๆเลย คิดว่ามันเก๋า ที่ไหนได้ตอนเช้ามันเอามาเล่า ขำน้ำตาแตกกันเลยทีเดียว แล้วไอ้แว่นก็มักจะโดนล้ออยู่ทุกวัน เออ มันโดนผู้กองแดกด้วยล่ะครับ โทษฐานเงี่ยนไม่รู้เวลา
บางทีไม่มีอะไรทำพวกเรามานั่งล้อเรื่องเมียกัน เออ แปลกอยู่อย่างนะครับ ตอนมาเป็นทหารใหม่ๆนี่ได้ข่าวว่าเมียทิ้งกันทุกผลัด ผลัดละไม่ต่ำกว่า ๑๐ คนครับ เรื่องรุ่นพี่ของผมก็ตลกดีนะครับ เมียก็เมียเรา รถก็ของของเรา แถมไอ้ชายชู้มันเป็นเพื่อนเรา คนอะไรมันจะซวยได้ขนาดนี้ล่ะครับ รถเมียเพื่อน พี่ท่านเล่นกวาดไปซะหมดไม่เหลือ ใจหนึ่งก็ขำ ใจหนึ่งก็สงสาร พูดถึงเรื่องเมีย เมียมันมีหลายประเภทครับ ไอ้ประเภทห่วงผัวเกินเหตุก็มี ไม่ไว้ใจผัวตัวเอง โทรมาเช็คกับเพื่อน สุดท้ายโดนเพื่อนผัวเอาไปยำ เจริญพรเลยล่ะกู แต่เมียบางคนก็ดี ผัวออกจากค่ายเสาร์อาทิตย์ไม่ได้ก็มาเยี่ยมครับ ซื้อของมากิน มีความสุข บางประเภทก็เมียเยอะเกินไป ต้องลำบาก ใหม่ๆมันบ่นว่าเมียทิ้ง พอขึ้นกองร้อยหาเล่ห์ทางได้ปั๊บ มีเมียเป็นพรวน ไอ้ที่ว่าทหารเจ้าชู้นี่ใช้ได้อยู่นะ แต่กับบางคนบางพวกเท่านั้น อย่าไปเมา ไอ้ประเภทรักเดียวใจเดียวก็มีครับ ทีนี้มาเรื่องหนึ่ง รุ่นน้องในกองร้อย พี่แกมีเมียเด็ก โดนเพื่อนมันล้อครับ
“ไอ้ห่า มึงไปเอาลูกโป่งล่อมารึไงถึงได้อีนุชมาเป็นเมียน่ะ”เพื่อนมันล้อ เรื่องไอ้อีเอ็งมึงกูนี่ปกติในกองร้อย
“มึงก็ว่าเพื่อนรักกู วันนั้นกูเห็นมันซื้อลูกอมไปล่อต่างหาก”
“ไอ้ห่า มึงก็ว่าเมียกูนะ”ไอ้คนโดนล้อมันทำหน้าเขินๆ ผมเองก็สงสัย เมียมันอายุเท่าไหร่ทำไมเพื่อนมันถึงได้ล้อ เลยถาม
“เมียมึงอายุเท่าไหร่วะศักดิ์”ไอ้รุ่นน้องคนนี้มันชื่อศักดิ์ ไม่ใช่ศักดิ์ผัวไอ้เผือกเพื่อนเมียเก่าไอ้บอมบ์นะครับ หลายศักดิ์ซะเหลือเกินกองร้อยผมอ่ะ
“เมียมันอายุเพิ่งจะ ๑๔ อ่ะพี่”เพื่อนมันตอบแทน
“โอโห้ มึงเอาลูกชิ้นปิ้งไปล่อกี่ไม้วะถึงได้เมียเด็กอ่ะ”
“ไม่มีอ่ะพี่ ผมเอาข้าวคลุกกระดูกไก่แล้วก็วางไว้หน้าบ้าน มันมากิน ผมก็พามันเข้ามา”
“นั่นเมียหรือหมา”
“หมาพี่ เอ๊ย ล้อเล่นพี่มหา เด็กมันมาติดผมเอง”
“มึงนี่มีความสามารถเนอะ ล่อเด็กซะไม่กลัวคุก”
“มันมาติดผมเองพี่ ผมเห็นมันน่ารักเลยคุยเล่นๆ คุยไปคุยมาติดซะงั้น”
“อย่าลืมซื้อยาแก้ไอเตรียมไว้นะมึง เผื่อมึงจะไอ คุกๆๆๆๆ”เพื่อนมันแซวแล้วเราก็ขำกันไป
“ไอ้สัส แม่เขาให้กูไปขอลูกสาวเขาแล้วว่ะ เนี่ย ยังเครียดๆ ไม่มีตังค์แต่งเมีย”
“เหยดดดดดดดดดดดดดดดด แต่งเมื่อไหร่บอกด้วย กูจะเอาหมาไปช่วยตัวหนึ่ง”เพื่อนมันตบไหล่
“ไอ้เวร น้ำใจช่างประเสริฐนะมึง”
เย็นวันศุกร์ เป็นวันที่พวกเราร่าเริงกันมากที่สุด ช่วงนี้ยังมีปล่อยลาอยู่บ้างนะครับ ผมมานั่งเล่นที่หน้ากองร้อย นั่งดูเขาเตะบอล จะลงไปร่วมกับเขาฝีมือเรามันกาก ตอนเด็กผมชอบเตะบอลนะ เตะตามทุ่งนาอ่ะ หน้านาเกี่ยวข้าวเสร็จแล้วเอามืดไปดายซังข้าว เตะกันชายหญิง มันดีครับ แต่ตอนนี้ถ้าจะให้เตะก็พอถูไถ อีหนูเห็นมันเป็นตุ๊ดผมก็เหลือเชื่อกับมัน อะไรที่ผู้ชายทำได้มันทำได้ทุกอย่างนะครับ ยกเว้นให้มันเลิกเป็นตุ๊ดอันนี้มันบอกว่ามันเลิกไม่ได้
“แฮกๆ เหนื่อยอ่ะพี่มหา”อีหนูมานั่งข้างผมหยิบเสื้อที่ถอดวางไว้มาเช็ดเหงื่อ ตอนมันเตะบอลก็ผู้ชายดีๆ แต่มาใกล้ผู้ชายนี่มันกลายเป็นตุ๊ดซะงั้น “พี่มหาไม่ลงเล่นเหรอ หรือว่ากลัวดำ”
“ดูคนที่นั่งรอดิ ตั้งหลายคน วันนี้ขอนั่งดูดีกว่า”
“งั้นไปตีแบตกับหนู”แล้วมันก็ลากผมไปตีแบต ตุ๊ดบ้าพลัง ผมมันเงอะๆงะๆ ตีถูกตีผิด ตีไปขำไป ตีแบตครึ่งชั่วโมงไปรวมตัวกันที่ใต้ถุน ออกกำลังกาย ยกดัมเบล บาเบล น้องไปป์มาแทบทุกวัน มาออกกำลังกาย บางวันยังไม่ถอดชุดนักเรียนเลยครับมาร่วมออกกำลังกายจนเหงื่อชุ่ม บางทีก็คิดน้อยใจตัวเองเหมือนกันที่ไม่เคยได้ใส่ชุดนักเรียนม.ปลายเหมือนเด็กม.ปลายคนอื่นๆ ตอนเรียนประถมน่ะเหรอ กางเกงสีกากีกับเสื้อที่ไม่รู้ว่ามันจะสีขาวหรือสีอะไรกันแน่ รองเท้าก็อีแตะ เกิบแตะอ่ะ บุกน้ำลุยโคลนเรียนจนจบชั้นประถม มาอาศัยผ้าเหลืองเล่าเรียน ตอนผมเรียนบวชเรียนนี่ผมเรียนเยอะอยู่นะ เรียนภาษาบาลี ทางโลกก็เรียนเหมือนกัน จบม.๖ แล้วเรียนมหาลัยสงฆ์จบตรี แอบๆเรียนม.เปิดควบไปด้วย พระรุ่นพี่แนะนำให้เรียน ผมเห็นว่าเสียหลายค่าหน่วยกิตไม่แพงเลยลงเรียนนิติ จะให้เรียนตัวอื่นก็ไม่มีแนว เรียนนิติมันท้าทายเลยลองสักตั้ง สอบซ่อมบ้างสอบผ่านบ้างแล้วแต่ช่วงเวลาอ่านทันหรือไม่ทัน ถูไถจบใน ๔ ปี นี่กำลังครุ่นคิดในใจจะเอายังไงต่อไปดี บางทีผมก็อยากจะต่อโทนะครับ คิดไปคิดมา เราจะหาเงินทุนได้จากที่ไหนกันวะ ใกล้ๆปลดทหารก่อนค่อยว่ากันอีกที ยังไงเรามีนาอยู่ผืนหนึ่งคงไม่อดตายหรอกมั้ง กลับไปทำเกษตรอินทรีย์เป็นครูสอนแถวบ้าน ได้อยู่กับบ้านได้อยู่เลี้ยงพ่อแม่
ตกเย็นไปกินข้าวกลับมาอาบน้ำ ทาครีม ใหม่ๆผมทาตั้งเกือบชั่วโมง แต่นี่ใช้มาหลายวันเริ่มจำเทคนิคได้ทาตัวไหน ต้องบีบเท่าไหร่
“หนู กูเอาถ้วยเล็กๆจากหลังกองร้อยมาแล้วกูเทครีมพวกนี้ใส่รวมกันแล้วกูกวนๆทาทีเดียวไม่ได้เหรอ”
“ตาบ้า ถ้าทำแบบนั้นได้เขาเอามารวมในกระปุกเดียวแล้วล่ะ เอาน่า อดทนหน่อย”อีหนูทาของมันทุกวัน มันบำรุงผิวมันดีครับ ช่วงฝึกป่ามันก็ปล่อยเนื้อตัวให้ดำเต็มที่ พออยู่กองร้อยมันหันมาดูแลผิวตัวเองเหมือนเดิม อีหนูผิวขาวดีนะครับ ก้นมันเนียนด้วย ฮ่าๆๆ
“มันหลายขั้นตอนนี่หว่า”
“อยากหล่อต้องอดทน”
“ก็ไม่เห็นจะอยากหล่ออะไรนี่หว่า มันหล่อของมันเอง”
“แหวะ อยากอ้วก หลงตัวเอง”
“ฮ่าๆๆ”ทาเสร็จ นอนเล่นรอสิบเวรรวมอบรมประจำวัน วันไหนสิบเวรชิวก็ไม่คุยเรื่องอะไรมาก นั่งคุยเรื่องทั่วไป เช้าวันต่อมาเป็นเช้าวันเสาร์หมวดเต้ยขับรถมารับที่หน้ากองร้อย ไอ้บอมบ์เหน็บสอยห้อยท้ายไปด้วย มันไปบ้านพี่เบิ้ล ส่วนผมไปซ้อมเดินแบบ มีนายแบบที่ไม่ใช่มืออาชีพอยู่ ๓ คนครับ ผมคือ ๑ ในนั้น ส่วนคนอื่นๆที่เขาคัดเลือกมามืออาชีพทั้งหมด วันนี้ไม่เห็นมา ผมเองเขาให้ทำยังไงก็ทำตามครับ กูหล่ออ่ะ เลยว่านอนสอนง่าย ฮ่าๆๆๆ
ซ้อมถึง ๑ ทุ่มก็กลับมาบ้านหมวดเต้ย แม่หมวดเต้ยไม่ได้ตามมาคุมผมนะครับ แค่มาส่งผมให้อยู่กับพวกทีมงานอ่ะ ทีมงานต่อหน้าแม่หมวดเต้ยก็ดี แต่พอท่านไปแล้วฉะผมหนักเหมือนกัน บางท่าเกิดมามันไม่เคยทำนี่ครับ ผมไม่ชอบโดนด่าหลายครั้งเลยตั้งหน้าตั้งตาเรียนรู้ เอาให้มันรอบเดียวจบ ฝึกทหารยังผ่านมาได้ประสาอะไรกับการเดินแบบที่คนอย่างไอ้ตวงทำไม่ได้ มีแรงฮึดผมก็ทำตาม เขาให้ทำหน้ายังไง ทำสายตายังไง การเอี้ยวตัว การเคลื่อนไหวสรีระกาย มันไม่ได้ยากแต่คนปกติเขาไม่เดินแบบนี้ไงครับ
เลิกซ้อมมีเลี้ยงข้าวทำความรู้จักกับทีมงานและเพื่อนร่วมวงการ อีก ๒ คนเป็นลูกท่านหลานเธอ พ่อแม่มียศมีตำแหน่ง ดูท่าพ่อก็ใหญ่แม่ก็คงมีหน้ามีตาในสังคม โปรไฟล์ดีครับ คนหนึ่งจบโทจากเมืองนอก อีกคนกำลังเรียนโทอยู่ที่ไทย ส่วนไอ้มหาตวงเหรอ ลูกตาสีตาสา เออ แม่ผมชื่อสา ฮ่าๆๆ แต่พ่อชื่ออื่นนะครับไม่ใช่ลูกตาสีแต่ลูกยายสา พ่อชื่ออะไรขออุบไว้ เกิดใครจังไรเหมือนตอนเด็กๆเอาชื่อพ่อแม่มาล้อ แหม ไอ้บางคนนะ เรียกชื่อพ่อแม่เราจนลืมชื่อเล่นเรา ผมจำได้อยู่คนหนึ่ง ไอ้ป๋องลูกตาเมี้ยน ไอ้ห่านี้เรียกแต่ชื่อพ่อผมแทนชื่อผม เวลามันเจอพ่อผมมันถามหาผมแต่ไม่ได้เรียกชื่อผม ล่อซะชื่อพ่อผม โดนแม่มันเองฟาดไปตั้งหลายทีแน่ะ
“กลับยังไงเหรอตวง ผมไปส่งไหม”พีชลูกชายคนเดียวของนายพลท่านหนึ่ง พี่แกถามผมหลังจากเลิกงานแล้ว
“อ๋อ เดี๋ยวนั่งแท็กซี่กลับครับ ขอบคุณมากแต่ผมไม่ขอรบกวนดีกว่า”ผมพูดแล้วยิ้มตอบแทนน้ำใจ หล่อแล้วใจดีซะด้วย
“ให้ผมไปส่งดีกว่า แล้วตอนนี้พักไหนอ่ะ บ้านน้าอิงเหรอ”น้าอิง อิงนี่ชื่อแม่หมวดเต้ยครับ
“ครับ ใช่ครับ”
“งั้นทางเดียวกันให้ผมไปส่งดีกว่า”ยังไม่ทันตอบตกลงโทรศัพท์กากๆดังขึ้นขึ้น ผมรับสายอย่างรวดเร็ว ไม่รับเดี๋ยวพี่ท่านกริ้ว
“ครับผู้หมวด”
“อยู่ไหน เลิกงานยังวะ”
“เลิกแล้วครับ ผู้หมวดอยู่ไหนอ่ะ ยังอยู่กองพันป่ะ”
“เออดิ อบรมทหารเพิ่งเลิก ถ้ากูไปรับมึงมันจะใช้เวลานานป่ะวะ เออ มหา มึงนั่งแท็กซี่มาที่บ้านเลยละกัน รู้จักทางใช่ไหม”
“ครับผู้หมวด”
“เออๆ ไปบ้านกูนะไม่ใช่บ้านแม่กู”
“ครับได้ครับ”แล้วพี่แกวางสายไป ผมยิ้มให้กับคุณชายพีช อายุพี่แกตอนนี้จะ ๓๐ ละมั้งแต่หน้ายังกระจ่างใสดูเหมือนเด็กเพิ่งจะ ๒๒ หรือ ๒๓ เขาดูแลตัวเองดี ย้อนมองตัวเอง อายุจะ ๒๗ แต่หน้านี่รู้สึกว่าจะ ๗๒ แล้วละ ฮ่าๆๆ
“ให้ผมไปส่งดีกว่า”
“ไม่เป็นไรครับ”
“เถอะน่า คุณรู้ไหมไม่เคยมีใครกล้าขัดใจผมนะ”อำนาจนิยมชัดๆ ใครไม่ขัดใจมึง ถ้ากูจะขัดมันจะเป็นไรไหมวะ “ป่ะ เดี๋ยวผมไปส่ง”แตะที่หลังมือเบาๆแล้วลากไปที่รถ เออ กูมันลูกคนจนนี่หว่า ขัดใจลูกคนรวยไม่ได้ สุดท้ายมานั่งเป็นตุ๊กตาหน้ารถให้พี่แกไปส่งที่บ้านหมวดเต้ย ทางเดียวกันหรือคนละทางกูก็ไม่รู้ด้วย น้ำมันรถมึงไม่ใช่น้ำมันรถกู กล่าวขอบคุณแบบจำใจ เฮ้อ นี่กูจะกลายเป็นคนมายาจริงๆแล้วเหรอวะ ไอ้คำว่ามายานี่มันแปลว่าหลอกลวง ผมไม่ชอบคำนี้เอาซะเลย ผมไม่อยากเป็นประเภทต่อหน้ามะพลับลับหลังตะโก ผมไม่ชอบแบบที่ต้องมานั่งปั้นหน้าแล้วลับหลังด่าแม่งยันโคตรเหง้าเหล่ากอ จบงานนี้ก็คงจะจบกันละมั้ง ชีวิตสาธารณะแบบนี้ไม่พึงปรารถนาครับ
“หมอๆ อยู่บ้านป่ะ”เห็นไฟยังเปิดส่องสว่างจากด้านในไม่รู้มีใครอยู่หรือเปล่า เรียกไปงั้น ถ้าอยู่คงจะโผล่หน้ามา แต่ถ้าไม่อยู่คงจะเงียบ ยืนชมพืชพรรณที่มันแห้งเหี่ยวตามฤดูกาลตรงขอบรั้วบ้านหมวดเต้ย ยืนพักหนึ่งไม่เห็นวี่แววของหมอเลยจะเข้าไปในบ้าน แม่หมวดเต้ยโทรมาตามให้กลับบ้านด่วน มีเรื่องจะคุยกับผม ผมเลยโทรบอกหมวดเต้ยว่าเจอกันที่บ้านใหญ่ละกัน ระยะทางไกลกันหลายโยชน์นั่งแท็กซี่ท่ามกลางรถติดของเมืองกรุง มาถึงบ้านใหญ่เวลา ๔ ทุ่มแล้วครับ
“สวัสดีครับ”พ่อหมวดเต้ยนั่งอ่านแฟ้มงานของตัวเองอยู่ที่ห้องทีวี ส่วนแม่หมวดเต้ยนั่งดูทีวีอยู่ครับ ตอนนี้หมวดเต้ยพี่แกกำลังกินข้าวอยู่ที่ห้องครัว
“นั่งสิ อ่ะนี่ แม่ได้ตัวใหม่มา เอาไปทา”จากนั้นท่านแนะนำเรื่องครีม ผมพยายามจดจำรายละเอียด
“จะให้ลูกไปเป็นดาราให้สมใจอยากเลยรึไงคุณ”พ่อหมวดเต้ยเงยหน้าขึ้นมาถาม
“ก็แล้วแต่ลูก อยากเป็นหรือไม่อยากเป็นก็แล้วแต่ลูก แต่แม่อยากให้เป็น”นั่นไง ไหนว่าแล้วแต่ ไหนว่าแม่อยากให้เป็น ไอ้คำว่าอยากให้เป็นนี่แหละ หมายความว่ามึงไม่เป็นมึงเตรียมตัวให้ดีๆ
“หึหึ แล้วถามเจ้าของเขายังว่าเขาอยากให้เป็นหรือเปล่า เห็นอุบอิบบ่นเป็นบ้าเป็นหลังอยู่คนเดียว”
“ใครกล้าขัดใจแม่ ถ้ากล้าก็เชิญ”เอาล่ะสิ นายท่านประกาศกร้าว ใครจะกล้าขัดใจ ไอ้ตวงเหรอ ไม่อ่ะ ได้แต่นั่งทาครีมแล้วถอนหายใจเบาๆ ยอมรับกลายๆ นั่งคุยกับแม่หมวดเต้ยอีกนิดหน่อยก่อนที่ท่านจะขึ้นไปขัดสีฉวีวรรณ ส่วนพ่อหมวดเต้ยผมยังไม่กล้าคุยสักเท่าไหร่ ดูหน้าดุๆอ่ะ
แต่เรื่องเข้าทางผู้ใหญ่ไอ้ตวงคิดว่าไม่น่าจะยาก แอบขออนุญาตไปค้นกระเป๋าที่ฝากไว้ในห้องหมวดเต้ยเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว พี่แกอาบน้ำเสร็จแล้วมานั่งทาครีมตามคำสั่งของแม่ ผมหยิบเอากระเป๋า รูดซิปหยิบเอากระเป๋าใบเล็กที่ซ้อนอยู่ในกระเป๋าใหญ่อีกที ไม่แน่ใจว่าเดาทางผู้ใหญ่ถูกหรือเปล่า แต่จากการสังเกตการณ์มาหลายครั้งพอจะจับทางได้ว่าพ่อหมวดเต้ยแกเป็นคนแนวไหน
-
“ทำอะไรเหรอมหา”
“เอาใจพ่อผู้หมวดอ่ะ”
“เหรอ พ่อดุนะ”
“รู้อยู่ครับ แต่ไม่เห็นจะเอาปืนมายิงนี่นา”
“ปากดีไป เห็นไม่พูดมากนี่แหละมือฉกาจ เอาอะไรให้พ่ออ่ะ ขอดูหน่อย”
“พระเครื่องครับผู้หมวด พระกรุน่ะ สมบัติส่วนตัว”
“กรุไหน กรุหลังบ้านมึงป่ะเนี่ย ขอดูหน่อย”ผมหยิบพระเครื่องซึ่งเคยได้มาตั้งแต่สมัยยังบวช พระเครื่องผมเยอะครับ มีพระรุ่นใหม่บ้างรุ่นเก่าบ้าง บางวัดหลวงพ่อให้มา บางวัดก็ไปขอจากหลวงพ่อ แต่มีบางองค์ผมเองไม่รู้ว่ามาจากไหน แบบไปปฏิบัติธรรมตามภาคบังคับของมหาลัย เช้ามาเห็นวางอยู่ในบาตรซะแล้ว ถามใครไม่มีใครรู้ ผมเลยอุบอิบเอามาครอบครอง คงจะมีใครบางท่านเอามาให้แหละครับ
“โอเคไหมผู้หมวด”
“ดูไม่เป็นอ่ะ เอาไปให้พ่อดูดิ พ่อชอบดูพระ”หมวดเต้ยยื่นพระให้ผม ที่ผมพอจับทางพ่อหมวดเต้ยได้เพราะผมเห็นที่เอวแกจะเห็นกล้องส่องพระกับพวงกุญแจไว้อ่ะ บางครั้งก็เห็นพวงกุญแจนั้นวางบนโต๊ะ คิดว่าท่านน่าจะชอบดูพระ ผมเลือกว่าพระที่เป็นพระเก่าๆและน่าจะมีมูลค่าสูงมาเป็นของกำนัลให้พ่อหมวดเต้ย
“ผมลงไปก่อนนะ”ผมหยิบกระเป๋าใบน้อยหอบลงไปด้านล่าง พ่อหมวดเต้ยถอดแว่นตานั่งเอนกาย พอผมนั่งลงข้างๆท่านก็เหลือบตามามอง
“มีอะไร”น้ำเสียงห้วนห้าวทำเอาใจผมตุ้มๆต่อมๆ
“เอ่อ ผมมีของมาฝากท่านอ่ะครับ”นอบน้อมเข้าไว้ พยายามใจดีสู้เสือ
“อืม อะไรล่ะ”น้ำเสียงผ่อนคลายลงกว่าเดิม จากนั้นผมก็นำเสนอเต็มที่ครับ หยิบพระจากกล่องสแตนเลสมาวางบนโต๊ะ พ่อหมวดเต้ยถึงกับไถลตัวนั่งงบนพื้นเลยครับ
“เอามาจากไหนเหรอ”ผมเล่าประวัติพระแต่ละองค์ให้ท่านรู้ มีองค์หนึ่งที่พ่อหมวดเต้ยสนใจเป็นพิเศษถึงกับหยิบกล้องขึ้นมาส่อง “อืม หือ อืม”ท่านส่องละเอียดและนานมากเลยครับ จากนั้นเอาพระมากำไว้แล้วท่องคาถา น่าจะจับพลังพระอยู่มั้งครับ แปบหนึ่งเห็นพ่อหมวดเต้ยสะดุ้งไปทั้งตัว “อื้อหือ ของแท้”แล้วพ่อหมวดเต้ยเล่าประวัติพระองค์นี้ให้ฟังว่าใครเป็นผู้สร้าง เรื่องราวต่างๆถูกแถลงไข ผมเองความรู้ด้านนี้ก็ใช่ว่าจะอ่อนด้อย เราคุยกันเพลินจนไม่รู้ว่าหมวดเต้ยมานั่งร่วมวงเมื่อไหร่ จากนั้นพระอีกหลายองค์ที่พ่อหมวดเต้ยส่องท่านจึงเล่าเรื่องราวให้ฟัง บางองค์ผมเองไม่รู้ประวัติเหมือนกัน รู้แต่ว่ารับมาจากไหน เบื้องลึกเบื้องหลังนี่ไม่รู้จริงๆ บางองค์ได้มาจากผู้หลักผู้ใหญ่ผมเอาใส่พานขึ้นหิ้งวางไว้บนหัวนอนอย่างเดียว
“ยังไม่นอนอีกเหรอพ่อ นอนไม่ตรงเวลาเดี๋ยวก็เครียดอีกหรอก”แม่หมวดเต้ยลงมา ผมมองนาฬิกา ตี๑ ซะละ เร็วแฮะ
“อื้ม แม่นอนก่อนเลย พ่อส่องพระก่อน”
“จ๊ะ พ่อลูกอย่านอนดึกละกัน”แม่ผู้หมวดขึ้นไปนอน ส่วนผมยังนั่งพูดเรื่องพระกับพ่อผู้หมวด ผู้หมวดตอนนี้ไม่รู้เรื่องอะไรกับเขานั่งดูรายการทีวีเงียบๆคนเดียว เรานั่งคุยกันเรื่อยๆ หมวดเต้ยเลื้อยมานั่งใกล้ๆผม ผมก็เล่าเรื่องตอนที่ผมบวชไป เล่าไปเล่ามามันปากดีครับ คุยๆไปนึกได้เรื่องหนึ่ง
“ตอนนั้นผมเพิ่งจะเรียนจบหอบข้าวของจากวัดในเมืองกรุงกลับวัดบ้านนอก แล้วคืนหนึ่งหลังจากท่องหนังสือ ไหว้พระสวดมนต์เสร็จแล้ว เอนตัวนอนได้ไม่ถึง ๑๐ นาที โทรศัพท์ดังกริ๊งขึ้นมากลางดึก ผมรับสายด้วยความมึนๆ ยังไม่ทันได้ฮัลโหลเลยครับ ‘ไอ้เหี้ย ไอ้ผู้ชายสารเลว มึงทำตัวแบบนี้กับแม่มึงเหรอ ห๊ะ ไอ้ผู้ชายเฮงซวย ไอ้หน้าตัวเมีย ได้เสียกับกูแล้วมึงทำงี้กับกูเหรอ มึงกลับมาให้กูฉะมึงเดี๋ยวนี้เลยนะ ไอ้ผู้ชายไร้น้ำยา นี่ถ้าแม่มึงไม่มาขอร้องให้กูเป็นเมียมึง กูไม่อยากเอามึงเป็นผัวให้เสียชาติเกิดหรอก หมีกูต้องแปดเปื้อนเพราะไอ้คนหัวจวยแบบมึง นี่มึงได้ยินที่กูพูดไหม กูแม่มึงนะ’ ผมเลยถามไปว่า ‘ใครเป็นลูกมึง’ ‘อ้าว ไอ้เหี้ย ปากหมาหน้าด้านถามกูงี้เลยเหรอมึง แล้วไอ้เหี้ยตัวไหนที่ดูดนมกูทุกคืนล่ะ ใครดูดนมกู กูเอาเป็นลูกหมด มึงกลับมาบ้านเดี๋ยวนี้เลยนะ กูจะเอานมตบหน้าแม่งให้เข็ด ตอนนนี้มึงอยู่ไหน ไปทำเหี้ยอะไรกับใคร กูถามน่ะมึงได้ยินมั้ย ว่ามึงอยู่ไหน’ ‘กูอยู่วัด’ ผมตอบไปแบบมึนๆ ‘คนอย่างมึงนี่นะจะเข้าวัดเข้าวากับเขาได้ มึงไม่ร้อนบ้างเหรอ มึงไม่กลัวพระบ้างเหรอ กูอยากให้พระกระโดดเตะก้านคอผู้ชายเลวๆแบบมึงจริง ไอ้คนเฮงซวย มึงไปวัดไปทำซากอะไร ห๊ะ มึงไปทำเหี้ยอะไรที่วัด’ ผมกัดฟันตอบไป ‘กูเป็นรองเจ้าอาวาส’ทีนี้เขาเงียบไปพักหนึ่ง ‘เหรอ เออ กูกดเบอร์ผัวกูผิด กูขอโทษ’ ติ๊ดแล้ววางสายไปแบบหน้าด้านๆ”
“ฮ่าๆๆๆๆ”หมวดเต้ยขำก๊ากออกมาอย่างอดไม่ได้ ผมเองก็ตลกตัวเองเหมือนกัน ณ ตอนนั้น คือมึนจริงๆ รับสายปุ๊บพี่ท่านฉะมาปาวๆปั๊บ ไอ้เรายังไม่ทันตั้งตัว มันด่าเราซะตอบโต้ไม่ทัน
“หึหึหึ”พ่อหมวดเต้ยหัวเราะเบาๆครับ “ตอนนั้นไม่โกรธบ้างเลยเหรอ”
“เรียกว่าตั้งตัวไม่ทันจนไม่รู้จะโกรธใครมากกว่าครับ มึนเลย”
“โหย ไอ้คนด่าก็ช่างกล้าด่าแบบไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรกับเขาเนอะ”หมวดเต้ยขำน้ำตาเล็ด
“สงสัยโกรธผัวจัด เลยมาลงกับพระแบบเต็มที่”
“ดีนะตอนท้ายยังขอโทษ พอมีมารยาทผู้ดีบ้าง”พ่อหมวดเต้ยยังหัวเราะเบาๆ ไม่กล้าหัวเราะมาก
“แล้วมีอีกเรื่องครับ ปีนั้นปลายปีก่อนที่ผมจะมาจับทหาร มีชายหญิงผัวเมียหน้าตาดีคู่หนึ่งเข้ามาที่วัด มาถึงก็ถวายภัตตาหาร พระนั่งฉันจนเสร็จโยมยังไม่ไป แล้วโยมมาก็พูดว่ามาทำไม หลวงพ่อก็บุ้ยให้พลวงพี่รับผิดชอบ หลวงพี่ทำหน้าตาเฉยๆแล้วชี้มาที่ผมบอกว่า นี่ พระองค์นี้เก่ง หลวงพ่อหลวงพี่ลุกไปเหลือแต่ผมคนเดียว พระอื่นไม่ต้องพูดถึงฉันเสร็จเก็บจานชามหายวับไปที่โรงครัว ผมก็เลยถามว่า ‘มีอะไรเหรอโยม’ ‘โยมมีเรื่องจะอะไรจะปรึกษาอาตมาเหรอ’ ‘หลวงพ่อเจ้าคะ โยมทุกข์ใจมากเลยเจ้าค่ะ’ได้ยินคำว่าหลวงพ่อผมแทบอยากจะลุกจากอาสนะ แหม เหลือเกินจริงๆ ‘ว่ามาเลยโยม มีเรื่องทุกข์ใจอะไร’ ผมกลั้นใจถาม แล้วโยมก็เล่าเรื่อง ‘คือโยม ๒ คนแต่งงานกันมานานแล้วเจ้าคะ แล้วทีนี้โยมยังไม่มีลูกสักที โยมมีเรื่องจะรบกวนหลวงพ่อเจ้าค่ะ หลวงพ่อช่วยทำให้โยมมีลูกได้ไหมเจ้าคะ’ ‘ห๊ะ ฉิบหายล่ะกู ทำไมโยมพูดแบบนั้นล่ะ หาเรื่องให้อาตมาแล้วสิ’ ผมถึงกับสะดุ้งพูดลิ้นแทบจะพันกัน นั่งแทบไม่ติดอาสนะ อยู่ดีไม่ว่าดี จะให้พระไปทำลูก คิดว่าพระเป็นหมอรึไง แล้วดูเหมือนผัวเขาจะรู้ตัวว่าเมียพูดผิด เลยสะกิดกันเบาๆ ‘ขอโทษเจ้าคะหลวงพ่อ โยมไม่เคยเข้าวัดเข้าวา คือ โยมอยากมีลูกเจ้าคะ อยากให้หลวงพ่อช่วยทำลูก’ ‘เฮ้ยๆๆๆ โยม ใจเย็นๆก่อนนะ ตอนนี้อาตมาเป็นพระ แล้วนี่ก็ผัวของโยม คือ โยมใจเย็นๆนะ พระทำแบบนั้นไม่ได้หรอกโยม’ ‘ขอโทษครับหลวงพ่อ เมียผมตื่นเต้นไปหน่อย คือผมอยากให้หลวงพ่อช่วย ผมอยากมีลูกแต่ไม่มีสักที อยากจะมาบนกับหลวงพ่อครับ’ ผัวเขาพูดแล้วยิ้มเขิน ‘เฮ้อ ค่อยโล่งใจหน่อย’”พูดยังไม่ทันจบเรื่องหมวดเต้ยขำก๊ากอย่างเดียว พ่อผู้หมวดก็อดแทบไม่ไหวนั่งขำไหล่สั่นระริก
“ฮ่าๆๆๆๆๆ โอ๊ย ท้องแข็งเลยกู ฮ่าๆๆๆ แล้วมึงทำไงอ่ะ ฮ่าๆๆ”
“ผมนั่งมึนอยู่พักหนึ่ง จะให้ทำยังไงก็ไม่รู้หนทาง ผมเลยบอกไปว่า ‘โยมเตรียมดอกไม้ธูปเทียนมานะ ปัจจัยแล้วแต่โยมจะศรัทธา ให้โยมไปบนกับหลวงพ่อที่โบสถ์นะ ถ้าสมหวังก็ให้มาถือศีล ๘ ที่วัดสัก ๗ วัน แล้วก็ตั้งใจทำบุญทำทานตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เพราะลูกที่ขอจากพระนี่เป็นคนที่มีบุญหนักศักดิ์ใหญ่’ ผมพูดแก้ปัญหาเฉพาะหน้าไปก่อน โยมก็เชื่อตามผม เอาดอกไม้ธูปเทียน ผมจึงพาไปทำพิธี ไม่รู้คนอื่นบนวิธีไหนได้แต่แนะนำแบบขอไปที เรียกว่ามั่วพิธีมาก ให้ศีลให้พรแล้วให้ทั้งคู่อธิษฐาน”
“ตกลงแล้วได้ลูกป่ะ”พ่อผู้หมวดถาม
“ได้ครับ หลังจากวันนั้นน่าจะ ๒ เดือนกว่าๆ ทั้งคู่มาหาผมที่วัด มาถือศีล ร้องไห้ดีใจกับผมยกใหญ่ เมียเขานี่แทบจะกระโดดกอดผม ดีที่ผมยืนห่างๆ ไม่งั้นเสร็จหน้าแข้งผัวมันแน่ ที่จริงผมไม่คิดว่าจะได้ผลหรอกครับ แค่ทำให้โยมเขาสบายใจ จากนั้นพอข่าวนี้แพร่ออกไปมีหลายคู่มาขอบนลูกกับเขาบ้าง สมหวังบ้าง ผิดหวังบ้าง”
“เออ ของแบบนี้มันก็พูดยากนิดหนึ่งเนอะ อ้าว นี่จะตี ๒ แล้วนี่นา ป่ะๆ เข้านอนกัน พระนี้พ่อขอแล้วกันนะ”พ่อผู้หมวดหยิบเอาพระที่อยากได้ไป ๓ องค์
“ครับ”ผมยิ้มให้ จากนั้นปิดไฟล็อกบ้านแล้วนอนกัน
วันหยุดผมมาซ้อม วันทำงานผมก็ทำงานอยู่ที่กองร้อยเหมือนเดิม มาฮาเฮกับเพื่อนฝูง ล็อกลายังทยอยกลับไปกลับมาจนกว่าจะครบถ้วนหน้ากัน พอถึงวันทำงานไอ้บอมบ์กลับไปบ้าน ไปนอนกอดลูกแล้วมั้งละป่านนี้แล้ว วันงานมาถึง งานใหญ่ดีครับ ผมรู้สึกตื่นเต้นมาก โทรหาไอ้บอมบ์ โทรอีหนู หมวดบูม ไอ้ซัน เพื่อนที่เป็นครู โทรคุยกับพ่อแม่ที่บ้าน มาถึงช่วงที่ต้องแต่งหน้าทาปาก ผมอาบน้ำเรียบร้อยแล้ว มานั่งรอเขาแต่งหน้า มีดาราและนายแบบหลายคน นางแบบจะเป็นอีกห้องครับ บางคนผมรู้สึกคุ้นหน้าว่าเคยเห็นทางหน้าจอทีวี ระหว่างรอผมเหลือบไปเจอนิตยสารเล่มหนึ่งเอามานั่งอ่าน โห รุนแรงมากเลยครับ เจ้าตัวที่โดนเอาไปเป็นข่าวเขาไม่รู้สึกรู้สาเลยรึไงนะ มีหลายคนที่เป็นข่าวนั่งอยู่ในนี้ด้วยครับ อ่านแล้วบางข่าวมันซอกแซกเกินไปป่ะวะ รู้แม้กระทั่งเรื่องบนเตียงของเขา คือมึงแอบไปดูเขาเย็บกันเมื่อไหร่วะ
นั่งรอไม่นานถึงคิวผมต้องแต่งหน้า เขามาปัดๆ เอาหมอยใครไม่รู้มาเป็นพู่กัน เอ๊ย อะไรนะ เอาขนสัตว์เหรอ ฮ่าๆๆ ผมคิดว่าเป็นหมอยซะอีก บางทีรู้สึกจั๊กจี้ แทบจะหลุดขำหลายครั้ง แต่งเสร็จแล้วเอาวะ ลองคาถาดูซิ ระหว่างที่รอพิธีกรหน้างานพูดต้อนรับแขก ผมแอบมานั่งทำสมาธิเงียบๆ แล้วถึงคิวที่ต้องออกไปโชว์ตัว ถึงช่วงที่ต้องส่งสายตา ผมพยายามเลียนแบบสายตาเจ้าชู้ของไอ้บอมบ์กวาดสายตาไปทั่วแล้วเดินกลับ ไม่รู้ผลเป็นยังไงนะครับ จากนั้นมาเปลี่ยนเป็นอีกชุด คราวนี้ใส่เครื่องเพชรนิลจินดาที่คิดว่าชาตินี้ทั้งชาติไม่คิดว่าจะได้ใส่ คราวนี้ไม่ส่งสายตาเจ้าชู้แต่ส่งสายตาแนวว่า หนูรักทุกคนนะคะ ฮ่าๆๆ ส่งสายตาหวานๆไปอ่ะครับ อย่าให้ผมเป็นตุ๊ดเป็นแต๋วเลย ดูท่าจะเอาชนะอีหนูไม่ไหว รอบที่ ๓ เป็นนาฬิกาประดับเพชครับ คราวนี้น่ะเหรอ ก็โปรยยิ้มไปทั่ว กว่าจะจบงานเกือบตี ๒ ครับ มีคนมาสัมภาษณ์เล็กๆน้อยๆ ไม่กล้าตอบอะไรมาก มองหาแม่ผู้หมวดด้วย กลัวจะพลัดหลง
จบงานสำคัญของแม่ผู้หมวดแล้ว ผมมานอนที่กองร้อย นอนได้ไม่ถึงสัปดาห์ดีเลยครับ แม่ผู้หมวดให้ไปถ่ายแบบ ถ่ายอยู่หลายวัน จนไอ้บอมบ์กลับเข้ามากรุงเทพ ผมเลยชวนมันถ่ายด้วย งานนี้เล่นเอาพี่ๆช่างถ่ายรูปและทีมงานร้อนๆหนาวๆ เพราะผมกับมัน นี่ไม่ได้หลงตัวเองนะ แอบได้ยินมาเหมือนกันว่าน่ากิน
ถ่ายรูปเสร็จมานั่งรอชมผลงานหลังวางแผง ผมรู้สึกเฉยๆ เลิกตื่นเต้นแล้วครับ ผลจะออกมาดีหรือไม่ดีแล้วแต่สังคมจะตัดสินแล้วกัน ในใจไม่อยากจะเด่นหรือดังในวงการมายาหรอกครับ อยากทำงานอื่นมากกว่า แต่ดูท่าไม่รู้จะยากหรือง่าย แม่หมวดเต้ยเล่นพูดไว้ ใครขัดใจแม่ไม่ได้
“เป็นไงผู้หมวด รูปผมเป็นไงบ้าง”แอบดอดมาหาผู้หมวดที่บ้านในยามค่ำคืน ขอจ่าเรียบร้อยแล้วครับ จ่ามาส่งที่ประตูหลังกองพันให้ผมแท็กซี่มาทำธุระเอง โกหกจ่าว่ามาธุระ เออ มันก็ธุระอ่ะแหละครับ ธุรกิจรักของสองเรา ถุย พูดเองจะอ้วกเอง
“อื้ม ก็ดูดีนะ”
“หล่อก็บอกมาเถอะ”
“อ้าว ทำไมต้องรอคนอื่นบอกด้วย ไม่รู้ตัวเองเหรอว่าหล่อ ชักจะมึนๆนะมึง”
“หูย ที่รักอ่ะ อยากได้กำลังใจจากที่รักไง”
“ก็ไม่เห็นจะหล่ออะไรนี่ คนอื่นๆหน้าตาดีกว่า”
“งั้นก็ดีแล้วละ ผมจะได้ไม่ต้องเข้าวงการ ไม่รู้จะพูดกับแม่ผู้หมวดยังไงนะเนี่ย ดูแม่ท่านอยากให้ผมเข้าวงการบันเทิงเสียเหลือเกิน คอยดูนะ พอเข้าวงการ มันต้องมีงาน แล้วต้องมีคำถาม ต้องมีข่าวกับคนนั้น หรือบางทีต้องมีคนตามสืบว่าไอ้นี่มันเป็นใคร เดี๋ยวคนก็ต้องเอาไปถามลับหลังให้เขาฟังธงว่าเป็นเกย์หรือไม่เป็นเกย์อีก เซ็งเลยอ่ะ”
“คิดเยอะไปไหม”
“ไม่เยอะนะ เนี่ย ไปอ่านข่าวพวกนี้มาอ่ะ ข่าวอะไรก็ไม่รู้เอาแต่นินทาชาวบ้าน ไอ้คนโดนนินทาก็ยังหน้าชื่นตาบาน ผมไม่ชอบเอาซะเลย อยากอยู่เงียบๆกับผู้หมวด ๒ คนมากกว่า ไม่ต้องเด่น ไม่ต้องดัง อยู่แค่เรา ๒ คน เนอะๆ”
“หึหึ มันต้องแลกไม่ใช่เหรอ บางทีชื่อเสียงเราอาจจะเละบ้างไม่เละบ้างแต่มันก็ทำให้เราได้งาน มีเงินใช้สบายกระเป๋า ไม่ชอบเหรอมีเงินเยอะๆ จะใช้สอยอะไรก็จ่ายได้ไม่ต้องมานั่งคิดนั่งวางแผนว่ามันจะพอจ่ายหรือในกระเป๋าตังค์เรามีเท่าไหร่”
“โนๆ ไม่เอาหรอกครับแบบนั้นอ่ะ รวยยังไงแต่เป็นขี้ปากเขานี่ไม่เอาด้วยหรอก สู้อยู่เงียบๆ โจทก์น้อยๆดีกว่า”
“พูดเหมือนจะไปมีเรื่องกับใคร”
“เผื่อมีไงครับ”
“เดี๋ยวมึงดังก็จะมีคนรักมึง ไม่ใช่คนทั้งโลกเขาจะเกลียดมึงนี่ มีคนรักมีคนชอบ”
“เออว่ะ เผื่อมีคนมาขอลายเซ็น มาขอกอดเรา มายืนข้างเราแล้วถ่ายรูปให้เราโอบไหล่เขา เขามาขอเบอร์เรา มาขอเฟส มาขอเมล์ติดต่องานกับเรา เราแอบคุยกัน สุดท้ายเขาอาจจะอยากได้เรา อาจจะข้อความมานัดเราไปหาที่สวีท แล้วเราก็ได้กัน น้ำแตกแยกทาง คงจะดีเนอะ”
“กูว่าไม่ดี ไม่ต้องไปเป็นหรอกไอ้เหี้ยนายแบบอ่ะ อยู่เงียบๆ เดี๋ยวกูไปคุยกับแม่ให้”หึหึ สะกิดต่อมขี้หึงพี่แกนิดหน่อยเป็นอันใช้ได้
“หึหึ ไหนว่าอยากให้เป็นอ่ะ มันดีไม่ใช่เหรอ มีข่าวนิดหน่อยพอเป็นกระษัยให้เรายังมีชื่อเสียงในวงการ”
“มึงอย่าเพ้อ เดี๋ยวกูไปเคลียร์กับแม่ กูหวงมึง ไอ้สัส”
“หึหึ น่ารักแบบนี้ ใครจะกล้าทำแบบนั้นอ่ะที่รัก รักผู้หมวดนะ จุ๊บกันก่อน เดี๋ยวคนอื่นแย่งจุ๊บจะเสียดายทีหลังเอานา”
“ไม่มีทางอ่ะ กูไม่ยอม มาก่อนมาหลังก็ไม่มีสิทธิ์ คนที่มีสิทธิ์คนเดียวคือกู”
โอเค ที่รักไม่ยอมครับ งั้นผมยอมที่รักก่อนนะ ให้จินตนาการไปว่าตอนนี้ใบหน้าผมกำลังซบลงจูบกับริมฝีปากงามได้รูปแล้วกล้องๆค่อยๆจับมาที่ริมฝีปาก แดงก่ำ ดูอวบริม เหนือริมฝีปากมีตอหนวดขึ้นมาเขียวๆจากนั้นจับมาที่จมูกโด่งเป็นสันไม่ผ่านมีดหมอ ดวงตาออกจะตี๋นิดหน่อย ลูกตาสีดำขลับมีประกายสดใสอยู่ในนั้น ใบหน้าทั้งหมด มันช่างขาวเนียน มองไม่เห็นรูขุมขน แก้มออกแดงระเรื่อ เราจูบกันดูดดื่ม จูบด้วยความสิเน่หา ความเอิบอิ่มในอารมณ์รักที่เรามีต่อกัน เสื้อกล้ามสีขาวถูกเลิกขึ้นมากองที่หน้าอก ยอดอกสีชมพูมีรอยแผลจางๆจากการฝึก
ไอ้สัส
แล้วกล้องเสือกหงายหลัง พลิกไปจับภาพที่โคมไฟระย้าซึ่งห้อยอยู่ที่เพดาน...... ขอสวีทกับที่รักก่อนนะ
-
หมวดเต้ยกับมหาเป็นคู่รักที่หวานดีแฮะ
หมวดบูมกับพี่บอมบ์เป็นคู่รักที่ฮาๆไม่หวานมาก
สาวๆหนุ่มๆหลงกันทั้งคู่แล้วมั้ง ได้ถ่ายแบบแบบนี้
-
มหานี่ขี้โม้เม้าเก่งตลอดกาล
เอาจนพ่อหมวดเต้ยแกยอมใจอ่ะ
น่ารักกันจริงๆ ไม่น่าตัดโคมไฟไปที่ระย้าเลย
ขอเด็ดๆสักคู่ละสองสามฉากสิค้าาาคุณเมฆขาาา
:oo1:
-
เกือบดีแล้ว ติดตรงตอหนวดเขียวเหนือริมฝีปากนี่ล่ะ 555 หมวดเต้ยกับมหาน่ารักมาก :impress2:
-
เรื่องขี้หึงนี่เต้ยเค้ามาแรง
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อยากเห็นฉากหลังโคมไฟจังเลยยยยยย :haun4: :pighaun: :oo1: :hao5:
-
คู่มหากะหมวดเต้ยน่ารักอ่ะ
-
มหากับหมวดเต้ยพอเวลาหวานกันทำเอาน้ำตาลแทบขึ้น :impress2:
มหาจะดังแล้วหมวดเต้ยหึงเลย แต่หมวดแกหึงน่ารักดี หึงแบบที่มหาต้องกระตุ้น
555555 แต่คู่นี้น่ารักมากๆ มหาก็หาทางเข้ากับพ่อหมวดเต้ยได้แล้วด้วย
ดูท่าจะถูกใจพ่อผู้หมวดแกด้วยนะ o13
:mew1: :L2:
-
:mew4: :mew3:
-
พี่มหาโด่งดังใหญ่ แหม่ๆๆๆๆๆ น่ารักน่าหยิกจริงคู่นี้ ชอบมากกกก :mew1:
-
มหา ได้เป็นนายแบบด้วย เจ๋งไปเลย
:hao6: :hao6: :hao6:
-
ผู้หมวดหึงได้น่ารักตลอด
-
พ่อมหารูปงานน้ำเยอะ :hao6:
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
ชอบพาร์ทมหาจริงๆ ฟิน ฮา ครบหมด
-
ขอบคุณ :)
-
คิดถึงหมวดบูมพี่บอมบ์อีกแล้ว :กอด1:
-
เข้ามารอค้าบบบ
:ling1: :ling1: :ling1:
-
ตอนที่ ๘๓ หลังปีใหม่
หลังจากการเฉลิมฉลองด้วยหมู่กระทะในกองร้อย วันที่ ๕ มกรา ผู้กองจึงได้จัดล็อกลาอีกครั้งหนึ่ง งานไม่ชุมแบบนี้ปล่อยลาได้สบายๆครับ เราเดินทางกันเป็นครอบครัวใหญ่ ใครมาได้ก็มา ใครมาไม่ได้ก็อดครับ แต่ไอ้ภีม ไอ้ภูมิ ไม่มาไม่ได้ เพราะเรามีนัดที่จะต้องทำบุญกันที่บ้านเนื่องในวันคล้ายวันเกิด วันเกิดผมในหลายๆปีผมไม่เคยได้จัดงานให้มันเอิกเริกนะครับ บางทีมีน้ำส้มขวดเดียวนั่งกินในห้อง บางปีพี่น้องเราก็พร้อมหน้าพร้อมตาในการทำบุญ บางปีก็เมาเละเหมือนกัน แต่ผมมักจะไม่นิยมจัดงานใหญ่ เอาเบาๆ เบาะๆ
“แม่ไปนั่งเลยแม่ ปล่อยให้ลูกหลานขนของขึ้นบ้านกันเอง”พี่เบิ้ลพูดบอกกับแม่หลังจากที่รถหลายคันได้จอดที่บริเวณบ้าน แม่ผมน่ะอยู่นิ่งไม่ค่อยจะได้ ลูกหลานก็เยอะไม่ชอบใช้ลูกใช้หลาน ชอบหยิบจับของชิ้นนู้นชิ้นนี้ด้วยตัวเอง จนบางครั้งผมเห็นผมก็ไม่ค่อยชอบเหมือนกัน อยากให้แม่อยู่สบายๆ
“ไอ้ตัวเล็ก ไม่ต้องช่วยพี่ภูมิเลย ไปนั่งกับย่านู้น”ลูกชายผมใช่น้อยๆซะเมื่อไหร่ เห็นผู้ใหญ่ทำอะไรก็อยากจะช่วยไปซะทุกอย่าง
“ไม่”ส่ายหน้าแล้วพูดคำว่า ไม่ เสียงดัง ตอนนี้เริ่มจะพูดเป็นคำบ้างแล้วเพียงแต่ยังไม่ชัดเจน
“มานี่เลยมา ป่วนพี่ๆเขา”พี่นิดรวบตัวอุ้ม ๒ พี่น้องขึ้นด้วยแขนซ้ายขวา
“พ่อ”ตีหน้าเศร้าเหมือนจะร้องไห้ เบะปากเล็กน้อย เออ ป่วนจริงๆ “แง”เบะปากบีบน้ำตา
“จะร้องทำไม ไปนั่งกับย่าไป”ผมเข้าไปลูบหัว
“ไม่”ทำหน้าเศร้าจนพี่นิดต้องวางลง
“อ่ะๆ เอาอันนี้ของหนูไป เอาไปให้ย่า”ผมยิบถุงเสื้อผ้าของเจ้าตัวที่มีอยู่ไม่กี่ชิ้น ๒ พี่น้องช่วยกันถือถุงผ้าหน้าชื่นตาบาน เออ ให้มันได้งี้สิลูกกู มีส่วนร่วมซะทุกเรื่อง
ขนของขึ้นบ้านด้วยความรวดเร็ว วางกันคนละมุม ดีนะที่พี่นกมาทำความสะอาดให้ก่อนหน้าที่พวกเราจะมา ไม่งั้นล่ะ ได้ทำความสะอาดบ้านกันหัวฟูแน่ พี่อ้วน พี่ฉัตร นอนทันทีที่วางของในมุมเหมาะๆ ส่วนไอ้ภูมิ ไอ้ภีม ไอ้กลาง บอมบ์เล็กและบาส ตั้งวงเล่นไพ่กันแล้วครับ ผู้ใหญ่ก็ไม่น้อยหน้า คู่สามีภรรยานายทหารเดินควงคู่ไปที่ฝั่งตรงข้ามของบ้าน ซึ่งเป็นทุ่งนากว้าง เยื้องจากบ้านผมไปนิดหนึ่งเป็นบ้านของไอ้ซัน ๓ คู่จู๋จี๋เดินออกไปรับลมที่ชายทุ่ง ที่นาของผมเองล่ะครับ ผมเองว่างๆ เจ้าแสบเจ้าซ่านั่งเล่นอยู่ใต้ร่มมะม่วงกับลูกชายลูกสาวของพี่อ้วนและพี่ฉัตร เห็นเฮฮากันดี บิวเองตอนนี้นั่งอยู่ที่ใต้ถุนคุยกับหมวดบูม
เจ้าตัวเล็กเล่นกับพี่ๆอยู่ดีๆก็วิ่งมาเกาะแข้งเกาะขาหมวดบูม เกาะขาซ้ายขวาสุดท้ายกลายเป็นชิงช้าไปซะงั้น เจ้าแสบนั่งบนหลังเท้าผู้หมวดที่ขาด้านซ้าย ส่วนเจ้าซ่านั่งที่หลังเท้าผู้หมวดด้านขวา ทั้งคู่กอดแข้งเอาไว้แน่น หมวดบูมแกว่งขาไปมาเบาๆ เออ ไอ้ชิงช้าใต้ร่มมะม่วงที่ผมทำไว้ก็ว่างเปล่าไปซะงั้น ๒ พี่น้องเล่นพอหอมปากหอมคอ ปีนขึ้นไปบนแคร่นั่งซบที่ท้องของบิวแล้วงุ้งงิ้ง คงจะคุยกับน้องในท้องมั้ง
“บอมบ์ บาส”บิวเรียกน้องเสียงดัง เสียงปึงปังจากด้านบนพร้อมกับ ๒ พี่น้องวิ่งลงบันไดบ้านมาหน้าตาตื่น
“มีอะไรเจ๊ เล่นไพ่อยู่”
“มานี่เลย มาอยู่บ้านเค้าแล้วทำตัวแบบนี้ได้ไง นี่ถ้าเจ๊ไม่ท้อง เจ๊จะก้านคอกันคนละที เป็นเด็กไม่ดีเลย”
“อุย โหดจัง”ผมอุทานเบาๆ “ไอ้ตัวเล็ก ให้แม่แอบกินน้ำตาลเมื่อไหร่ ทำไมแม่ดุจัง”ผมเอ่ยแซวบิว
“พี่บอมบ์อ่ะ”บิวหันมาค้อนผม “นิสัยไม่ดีเลยนะ รู้งี้ให้โดนลอยแพไปซะก็ดี”ตีน้องชายคนละทีเป็นการสั่งสอน ผมมารู้ว่าบิวนี่ก็ดุใช่เบานะครับ เห็นรูปเก่าๆเป็นนักเทควันโดซะด้วย
“ตัวเล็กจะยอมเหร๊อ”บาสทำหน้าทะเล้นใส่
“ไม่”คุณลูกชายของผมเองก็ไม่เบา มีส่วนร่วมกับเขาด้วย พูดคำว่าไม่เสียงดังแล้วลุกขึ้นกระโดดใส่บาส เอาล่ะสิ เล่นอะไรแผลงๆ ผมนี่ใจหายใจคว่ำกลัวจะตกแคร่หน้าแหกเอาน่ะสิ
ของท้ายรถที่ซื้อมาหลายอย่างทยอยนำมาวางที่บนแคร่ใต้ถุนบ้าน กลับมาจากเมืองกรุงทีไรไม่มีอะไรติดไม้ติดมือมานี่มันรู้สึกยังไงไม่รู้ ที่ซื้อมาก็เป็นพวกของกินซะมากกว่า อาหารทะเลสดๆก็ล่อไปซะ ๒ ถังพลาสติกขนาดกลาง วางบนท้ายรถกระบะพี่อ้วนมาครับ
“ตัวเล็ก ไม่ต้องช่วยพ่อเลย ไปนั่งที่เก้าอี้นู้นไป”ผมหยิบเอาถุงพลาสติกมาจะแบ่งให้กับญาติๆและคนบ้านใกล้เรือนเคียง
“พ่อ”ทำหน้ามึนๆใส่ผมเรียกร้องความสนใจ
“ไปนั่ง ไม่ต้องช่วยพ่อ เดี๋ยวมันเลอะ เข้าใจไหมเนี่ย”
“ไม่”พูดคำนี้ได้ชัดก็ซัดใส่พ่อใหญ่เลยนะเอ็ง ยืนเกาะไหล่เกาะหลังชะโงกหน้ามองบรรดาอาหารทะเลในถุงที่แบ่งไว้แล้วบางส่วน
“อ่ะ นี่นั่งตรงนี้ เดี๋ยวพ่อพาไปเที่ยว ถ้าดื้อกับพ่อ พ่อไม่ให้ไปด้วยนะ”ลากเก้าอี้ไม้ทรงเตี้ยๆให้ ๒ พี่น้องนั่ง มีการทำตาแป๋วๆใส่แล้วยอมทิ้งก้นนั่งโดยดี อาหารทะเลถูกแบ่งใส่ถุงจำนวนพอประมาณ เสร็จแล้วล้างมือ จากนั้นจึงทยอยเอาไปแบ่งให้กับญาติและคนที่รู้จักมักคุ้น โดยมีผม คุณชายจอมป่วนทั้ง ๒ คน ผู้หมวด บอมบ์เล็ก บาส และน้องผักหวาน กับผักกาด ลูกพี่ฉัตรเดินตามไปด้วย ผักหวานนี่เป็นลูกสาวคนโตวัย ๘ ขวบ ส่วนผักกาดนี่เป็นลูกชายวัย ๗ ขวบครับ ที่จริงผักกาดไม่ได้ใช้ชื่อนี้แต่แรกนะครับ พี่ฉัตรจะตั้งให้ว่า การ์ด ซึ่งแปลว่าผู้ปกป้อง อะไรเทือกนั้น แต่แม่ผมออกเสียงไม่ถูก การ์ด มันต้องออกเสียงตรี แม่ผมออกเป็นเสียงสามัญ ไปๆมาๆเลยกลายเป็นน้องผักกาดไปซะงั้น
บ้านแรกที่ผมแวะเป็นบ้านน้าผมเอง เป็นน้องสาวคลานตามกันมา น้าผมอายุ ๗๐ แล้ว มีลูกตั้ง ๕ คน แต่หาดีสักคนไม่ได้ คนโตไปมีผัวอยู่ต่างจังหวัด ไม่ค่อยได้กลับมาดูดำดูดีพ่อแม่ตัวเอง นานทีปีหนมาเยี่ยมครั้งหนึ่ง คนรองก็ผัว ๔ ลูก ๕ (มีแล้วเลิกไปแล้ว ๔ คน) คนกลางมีเมียอยู่อีกหมู่บ้าน ไปอยู่กินที่นั่นจนลืมถิ่นแล้วละมั้ง คนถัดมามีเมีย โดนเมียทิ้ง เมียทิ้งไม่พอ ทิ้งลูกให้อีก ๓ ส่วนคนเล็ก เมีย ๓ อยู่กินกับคนแรกได้ลูก ๒ เมียถูกควายขวิดตาย แล้วมีเมียใหม่ มีลูกอีก ๑ เมียทิ้งไปเอาฝรั่ง แล้วก็มาอยู่กินกับคนล่าสุด ลูกล่อไปซะ ๔ คน ชายทั้งนั้น แล้วภาระไม่ได้ตกมาที่ใคร น้าผมเอง ๒ ผัวเมียไปทำงานที่โคราช ทิ้งลูกให้น้าผมเลี้ยง ตอนนี้เท่ากับว่าน้าผมต้องเลี้ยงหลานทั้งหมดยอดสุทธิ ๑๕ คน อายุมากสุดนี่ ๒๐ ปี ส่วนต่ำสุด ๔ ขวบครับ อาชีพทำนาไม่ได้ช่วยให้น้าลืมตาอ้าปากได้สักเท่าไหร่ ทำนาพอจ่ายค่าปุ๋ยค่ายา กำรี้กำไรนี่แทบจะหาไม่เจอ แกบ่นอยู่บ่อยครั้งล่ะครับ มันกรรมเวรอะไรของกูหนักหนาวะ ผมเองก็ช่วยเท่าที่จะช่วยได้ หลานๆไม่ใช่ว่าจะเรียบร้อยไปซะทุกคนนะครับ มีแสบมีเฮี้ยวเหมือนกัน แต่ไม่กล้าเหิมเกริมมากนัก เพราะหลานๆจะกลัวผมมาก เวลากลับบ้านทีไรผมจะแวะมาตักเตือนพฤติกรรมเสมอๆ ก็ไม่ได้อยากแทรกแซงกิจการในครอบครัวคนอื่น แต่สภาพมันไม่ไหวจริงๆครับ ไม่ข่มไม่ขู่มัน เกิดมันไปทำตัวเละเทะ มันจะมีแต่เสียกับเสีย เพราะแต่ละคนนี่ยายเลี้ยงมาตั้งแต่อ้อนแต่ออก พ่อแม่ก็นะ มีลูกแล้วก็เอามาทิ้งให้น้าผมเลี้ยง จะไม่เลี้ยงก็ติดที่เป็นหลาน จะให้อยู่เลี้ยงกันเองก็ไม่มีใครเป็นคนหาค่าใช้จ่าย เลยให้พ่อแม่ของหลานๆไปทำงานหาเงินกันซะ น้าผมรับภาระเอง ดีอยู่อย่างที่ลูกๆส่งเงินมาทุกเดือนเป็นค่าใช้จ่าย จริงๆเคยไม่ส่งเงินมาอยู่พักใหญ่นะครับแต่โดนพี่เบิ้ลโทรไปขู่ไปรายตัว เลยยอมส่งเงินมา
“อ้าว มาถึงเมื่อไหร่ล่ะลูกบอมบ์”น้าผมเรียกผมว่าลูกบอมบ์ทุกคำเลยครับ
“เพิ่งมาถึงอ่ะน้า อ่ะ ผมเอามาฝาก”อาหารทะเลถึงใหญ่ที่เตรียมไว้ถูกยื่นออกไป
“อื้ม ขอบใจมากลูกบอมบ์ กันต์เอ๊ย พ่อบอมบ์เอ็งกลับมาแน่ะ”รับของไปก่อนจะเรียกหลานซึ่งน่าจะจดจ่อกับหน้าจอทีวี เจ้ากันต์คนเล็กสุดวัย ๔ ขวบวิ่งออกมาทันทีที่รู้ว่าผมมา
“แมะ”เจ้าซ่าขยับดุกดิกเหมือนจะลงจากอ้อมแขนผม ผมวางลงบนแคร่ จริงๆผมเองไม่น่าโง่อุ้มลูกให้เมื่อยเลยนะครับ มาถึงเอาลูกวางบนแคร่ก็สิ้นเรื่อง นี่แก่ตัวแล้วชักจะมึน วางเจ้าตัวดีทั้ง ๒ ลง แสบซ่ามหาซนเดินไปนั่งยองๆที่อาหารทะเลแล้วเอานิ้วจิ้มจึกๆ ก่อนจะเงยหน้ามองน้าไพ “แมะ ปา”
“จ้า มาให้แมะหอมหน่อยมา ไม่เจอกันตั้งนาน หื้ม ดูสิหล่อขึ้นมาเป็นกองเชียว”
เด็กๆพากันมาห้อมล้อมผมเต็มไปหมดเลยครับ เฉพาะเจ้าตัวเล็กๆนะ โตๆหน่อยก็เข้ามาสวัสดีแล้วไปเล่นกันต่อ นั่งคุยกับน้าได้ไม่นานเท่าไหร่ต้องแวะไปบ้านอื่นต่อ ทักทายญาติๆกับคนคุ้นเคยพอหอมปากหอมหอ เกือบทุ่มแน่ะจึงได้กลับบ้าน ไปถึงลูกๆหลานๆกำลังวุ่นวายอยู่ในครัว
“แมะ”เจ้าตัวเล็กพอเจอหน้าแม่ผมก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ใส่
“พี่ภีมอย่าสับแรงดิ มันกระเด็นมาเลอะเนี่ย”เสียงดังจากในครัว เจ้าของเสียงไม่ใช่ใคร ชายภูมิสุดหล่อนี่เอง มีเรื่องอะไรกันวะ
“จะกลัวอะไรวะ เดี๋ยวอาบน้ำมันก็ไม่เหม็นแล้ว โธ่ ทำเป็นไฮโซไปได้นะเอ็ง”
“ทำอะไรอยู่เหรอภีม”ผมชะโงกหน้าเข้าไปดู
“สับปลาร้าอ่ะอา อาดูไอ้ภูมิ สำออย ปลาร้ากระเด็นใส่แล้วโวยวาย”
“ก็มันเหม็นนี่อา”
“เออ ตอนเข้าปากนี่ไม่เหม็นเลยเนอะ”
“นี่มัวแต่ต่อปากต่อคำ จะได้กินไหมอ่ะน้ำพรงน้ำพริกเนี่ย บอกให้ทำพรุ่งนี้ก็ไม่ยอมกัน”พี่ภาดุลูกซะแล้วครับ
“ใกล้แล้วแม่ พริกกับกระเทียมไหม้แล้วอ่ะแม่ มัวแต่ดุภีมลืมดูพริกเลยนั่นน่ะ”
งานครัวนี่ไม่ใช่งานง่ายเลยนะครับ วันนี้ไอ้ภีมทะลึ่งอยากจะกินน้ำพริกปลาร้าจิ้มผักสด พี่แกนั่งสับปลาร้า ส่วนไอ้ภูมิหั่นหมึกอยู่ใกล้ๆ กับข้าวคงจะทำหลายอย่าง ช่วยกันคนละไม้คนละมือ ผมเองไม่ได้เข้าไปวุ่นวายกันมากนัก เพราะมีคนทำแล้ว ลูกชายลูกสาวบ้านนี้ทำกับข้าวเป็นทุกคนครับ ส่วนรสชาติจะถูกปากหรือไม่ค่อยว่ากันอีกที
อากาศด้านนอกเห็นว่าค่ำมืดแล้วจึงอุ้มเจ้าลูกชายไปอาบน้ำ แต่ก่อนแม่ผมอ่ะชอบต้มน้ำอาบ ก่อนที่ผมจะติดเครื่องทำน้ำอุ่นแม่บ่นๆอยู่พักหนึ่ง ไม่ใช่เพราะอะไร ใช้ไม่เป็นกับกลัวเปลืองไฟ กว่าจะตะล่อมได้ พอติดตั้งแล้วใช้ทุกวันนี้ไม่ยอมต้มน้ำอาบอีกเลยครับ ผมบอกให้กดแบบนี้ ใช้อย่างนี้ พอใช้เป็นมันก็สบาย โทรศัพท์เหมือนกัน ตอนพี่เบิ้ลซื้อให้ใช้ ปฏิเสธลูกเดียว กลัวหายบ้าง กลัวกดผิดกดถูกแล้วเครื่องพังบ้าง หาเรื่องอ้างสารพัด พอใช้เป็นลูกหลานโทรหาก็ชมเปราะเลยทีเดียว ตอนนี้แม่ผมรับสายกับโทรออกได้
อาบน้ำเสร็จแล้วทาโลชั่น ใส่เสื้อผ้าให้ลูกชายแบบมิดชิด หน้าหนาวตามบ้านนอกลมแรงมากเลยครับ ตะกี้เจ้าตัวเล็กก็สั่นๆเหมือนกัน อาบน้ำให้ลูกเสร็จผมไล่ให้แต่ละคนทยอยกันไปอาบน้ำต่อ โดยเฉพาะเด็กๆ ผู้ใหญ่ไม่ห่วงครับโตๆกันแล้ว คิดเองได้ เกือบ ๒ ทุ่มจึงได้กินข้าวมื้อเย็นกัน วันนี้ครอบครัวเราพร้อมหน้าพร้อมตาครับ วงข้าวนี่วงใหญ่กับข้าวก็เยอะ ข้าวหุง ๒ หม้อเลยครับ นั่งกินบนพื้นไม่มีโต๊ะไม่มีเก้าอี้ ไอ้กลางประเดิมคนแรก หยิบผักกาดขาวหักเปาะๆรวบๆแล้วจ้วงจิ้มน้ำพริกซึ่งวางอยู่ด้านหน้า กินผักก่อนจากนั้นมือเปล่าก็เปิบข้าวขนาดพอดีคำใส่ปาก กินไปมีเรื่องเล่ากันเบาๆ โดยเฉพาะแก่ๆ แม่ พี่เบิ้ล พี่นิด พี่น้อย คุยกันเป็นภาษาถิ่นครับ บิว บอมบ์เล็กกับบาสนี่ทำหน้างงๆ เวลาเขาหัวเราะกันก็ยิ้มแห้งแบบงงๆ ส่วนพี่สะใภ้ทั้ง ๓ คนก็ฟังไม่ออกเหมือนกันว่าพวกเราพูดอะไร ผิดกับลูกชายตัวเอง คุยปร๋อเลยทีเดียว บางทีผมไปเจอไอ้กลาง ยุ้ย เมย์ เรามักจะคุยเป็นภาษาถิ่นกันบ่อยๆ เราไม่อายที่จะพูดภาษาบ้านเรา ใครอายก็อายไปสิ กูพูดได้หลายภาษา ใครแอบด่ากูฟังออกหมดอ่ะ ที่หลานๆพูดได้ทุกคนเพราะปิดเทอมทีไรต้องมาอยู่บ้านย่า เรื่องภาษาถิ่นจึงเป็นเรื่องไม่ยาก
“ตัวเล็ก ไม่ต้องไปยุ่งกับคนอื่นเลย มานั่งกินของหนูให้หมดเนี่ย”
“ไม่”เจ้าแสบส่ายหน้าแล้วถือช้อนไปนั่งตักพี่เบิ้ล ตักข้าวแบบพยายามมากๆ หกบ้างอะไรบ้างจากนั้นก็ป้อนพี่เบิ้ลครับ “พ่อ อำๆ”
“หึหึ หนูกินของหนูให้หมดก่อนไป เดี๋ยวไม่อิ่มนา”พี่เบิ้ลโยกหัวเจ้าตัวดีด้วยความเอ็นดู ส่วนเจ้าซ่าตอนนี้นั่งตักผมแล้วชี้ไปที่น้ำพริก
“มันเผ็ดลูก หนูกินไม่ได้ รอให้หนูโตก่อนเดี๋ยวพ่อให้กิน”
“พ่อ อำๆ”ทำเสียงเล็กๆแล้วชี้แบบไม่ยอม จะเอาให้ได้
“มันเผ็ด”
“มันเผ็ดลูกหนูกินไม่ได้ อ่ะ มากินปลากับย่านี่มา”แม่ผมพูดตะล่อมอีกคน
“ไม่”ส่ายหน้าแล้วก็กระแทกก้นใส่ตักผม
“อ่ะๆ พ่อให้กินนิดเดียว”ผมเอานิ้วชี้ไปแตะเบาๆแล้วเอามาแตะปากเจ้าลูกชาย ได้เรื่องเลยครับหน้าแดงร้องจ้าทันที กูว่าแล้วไง ต้องรีบหาน้ำมาล้างปาก
“แงๆๆๆ”
“เห็นไหมพ่อบอกแล้วว่ามันเผ็ดไม่เชื่อพ่อ ชู่ว์ ไม่ร้อง จุ๊ๆๆ”ลูกชายผมอย่าให้ท่านได้ร้องเลยครับ ยิงยาว คนพี่เห็นคนน้องร้อง ตัวเองทนไม่ไหว มานั่งร้องไห้ที่ตักผมเช่นกัน เออ ผมพาออกจากวงข้าวเข้าไปในห้องไปปลอบ หานั่นหานี่ทำ ครึ่งชั่วโมงจึงได้หยุดร้อง พอหยุดร้องก็หิว วงข้าวตอนนี้เก็บไปเรียบร้อยแล้วดีนะที่ยังมีกับข้าวเหลือให้ผมกินบ้าง มานั่งกินกัน ๓ คนพ่อลูก ลูกชายผมใช้ช้อนกินข้าวได้เองแล้วนะครับ แต่ยังเลอะอยู่มากทีเดียว ส่วนใหญ่จะป้อนกับให้กินเอง จะเลอะจะเละก็ช่าง ให้ลูกได้ฝึกกิน ฝึกจับช้อน ถ้ามัวแต่ป้อนทุกมื้อแบบนี้โตไปลูกจะกินเองไม่เป็น
“อร่อยไหมตัวเล็ก”หมวดบูมมานั่งดูเจ้าแฝด
“อำๆ”เจ้าซ่ายกช้อนขึ้นชู แล้วตักกินเอง แปบเดียวลูกก็อิ่ม พอผมเก็บจานชามเจ้าตัวดีอยากมีส่วนร่วมอีกละ ผมเลยให้ถือแก้วน้ำใบเล็กๆของเจ้าตัวเดินตามผมมา
“พี่บอมบ์ เดี๋ยวบาสเอาไปเก็บให้”บาสมาช่วยผม
“อุ้มไอ้ตัวเล็กที”
นี่แหละครับกว่าจะหมดวันกับการเลี้ยงลูก ตอนนิ่งๆพอเบาใจหน่อย แต่พอซนนี่อย่าให้พูดเลยครับ พ่อแม่คนไหนที่มีวุฒิภาวะไม่สูงนะแทบจะตบลูกเลยทีเดียว เลี้ยงลูกก็ดีนะเราจะได้มีความอดทน ไม่อดทนไม่ได้เพราะเป็นลูกของเรา
๓ทุ่มครึ่งแกะนมใส่แก้วใบเล็กๆให้เจ้าตัวเล็กคนละแก้วแล้วให้ทั้งคู่ยกดื่มก่อนนอน ไม่ได้ให้ทำเองทั้งหมดแต่ช่วยประคองไม่ให้หก จากนั้นเช็ดปากในส่วนที่เลอะ ปูที่นอน เจ้าแสบเดินไปหยิบหนังสือของผมมาเล่มหนึ่ง เอามาวางที่ตัก เออ พ่อว่าจะเปิดนิทานให้ฟังชิงเอาหนังสือมาตัดหน้าซะก่อน ผมเลยต้องอ่านหนังสือให้ลูกฟังพร้อมกับเจ้าตัวดีในท้องด้วย เพราะบิวบ่นๆว่าลูกดิ้นตั้งแต่เจ้าแฝดนั่งกินนมแล้วละ อ่านหนังสือให้ลูกฟังประมาณสัก ๒๐ นาทีเจ้าตัวดีหลับปุ๋ยไปซะแล้ว ผมดึงผ้ามาห่มให้ลูกอย่างมิดชิดอีกครั้งแล้วลงไปอาบน้ำจากนั้นก็ขึ้นมานอน ห้องผมนอนเบียดกันหน่อย มีผม เจ้าแฝด บอมบ์ บาส บิว ผักกาด ผักหวาน และ อิ่ม กับ อัฐ ลูกชายของพี่อ้วน ส่วนที่เหลือแบ่งๆกันนอนตามห้องที่ว่างๆ หมวดบูมไปนอนกับไอ้ภูมิไอ้ภีมไอ้กลาง ไปนอนคุยกับแก๊งค์นายร้อยหมอยดก ฮ่าๆๆ
ตี ๕ ลูกชายผมก็ตื่นแล้วครับ ตื่นแล้ว ๒ พี่น้องคลานมานั่งที่ตัวผม โยกไปโยกมาทำให้ผมต้องตื่นขึ้นมา เปิดโคมไฟดวงน้อยๆ
“จะรีบตื่นทำไม หือ นอนต่ออีกสักหน่อยมา มานอนกอดกันอุ่นๆ”ผมดึงเจ้าลูกชายให้นอนลงแล้วกอดทั้ง ๒ คนไว้ เสียงลมพัดแรงจากด้านนอกดังวื้ดๆ อากาศเย็นมากเลยครับ ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุม
“พ่อ”เจ้าตัวเล็กขยับเข้ามาซุกในอ้อมแขนของผมแล้วหลับต่อไปยันเช้า
๖ โมงครึ่งผมจึงได้ตื่นมาอีกครั้ง ลูกชายตัวดีมานั่งนั่งบนตัวทำให้หลับต่อไม่ได้ ผมลุกขึ้นอุ้มลูกไปล้างหน้าล้างตา ตอนนี้ส่วนใหญ่ยังนอนอยู่เลยครับ แม่ผมเองลูกมาเช้าๆไม่ทำอะไรตำหมากก่อนเลย เออ ดูท่าแล้วจะเลิกกินหมากไม่ง่าย ล้างหน้าแปรงฟังให้ลูกชายเสร็จแล้วทาโลชั่นแล้วใส่เสื้อผ้าให้ใหม่ หยิบหมวกไหมพรมมาสวมให้คนละใบ มองไปยังชายทุ่งหมอกลงไม่หนามาก แสงตะวันสีแดงขึ้นเรืองเรื่อ ดูช่างมีความสุข
“พาลูกขึ้นไปอยู่ด้านบนสิบอมบ์ ลมมันแรงเดี๋ยวเป็นไข้ซะหรอก”
“ไม่”เจ้าตัวเล็กตอบเสียงดัง
“ป่ะๆ ไปนั่งดูการ์ตูนของหนูบนบ้านดีกว่า”ผมอุ้มลูกขึ้นไปอีกครั้ง หมวดบูมตื่นมาพอดีเลยให้พี่แกดูลูกให้หน่อย ส่วนผมลงไปด้านล่างจัดการหุงข้าว
ครู่หนึ่งพี่สะใภ้ทั้ง ๓ คนก็ลงมาด้านล่าง มาช่วยผมทำกับข้าว วันนี้ได้กินฝีมืออาหารของ ๓ แม่ครัวใหญ่ แม่ผมตอนนี้นั่งผิงไฟใกล้ๆกับตัวบ้าน ผมมองเห็นแวบๆว่าน่าจะเผามันเทศด้วยละ
“อันไหนสุกแล้วอ่ะแม่ กลิ่นหอมอ่ะ”ผมนั่งลงข้างๆแม่ มองไปที่กองขี้เถ้าซึ่งด้านในมีมันอยู่ หน้าหนาวแบบนี้กินมันเผาร้อนๆเป็นอะไรที่โคตรมีความสุขเลยครับ
“อันนี้”แม่ชี้ไปที่ข้างๆกองไฟ ผมหยิบมาร้อนจี๋เลยครับ ต้องค่อยๆประคอง บิมันเผาออกเบาๆแล้วเป่าแรงๆ ไอร้อนจากเนื้อในมันเผาโชยขึ้นเบาๆ นี่แหละครับความสุขของฤดูหนาวคือการที่เราได้นั่งข้างกองไฟแล้วกินมันเผา ใครอยู่ในเมืองกรุงไม่เคยสัมผัสบรรยากาศแบบนี้ มีโอกาส มีสถานที่เหมาะก็ลองทำดูนะครับ นี่ถ้าเป็นเมื่อก่อนนะจะมีบ้านใกล้เรือนเคียงมานั่งล้อมวงคุยกัน โม้ตั้งแต่สากกะเบือยันเรือรบ คุยไปกินมันเผาไป เนื่องจากด้านหลังบ้านผมจะมีที่ว่างขนาดย่อมๆอยู่ แม่มักจะปลูกมันเทศไว้ หิวเมื่อไหร่ก็หยิบเสียมไปขุด บางทีทำของหวานบ้าง เอามาชุบแป้งทอดบ้าง ถัดไปจากมันก็จะเป็นเผือกครับ แกงเผือกใส่ปลาปิ้ง คือปิ้งปลาให้มันสุกดีก่อนแล้วนำมาแกง คิดแล้วก็เปรี้ยวปาก
-
ครู่หนึ่งหมวดบูมพาเจ้าลูกชายลงมาด้านล่าง เอามาให้ผมส่วนเจ้าตัวคงเข้าไปอาบน้ำ สักพักได้ยินเสียงร้องลั่นห้องน้ำเลยครับ
“อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
“เป็นไรวะบูม”ไอ้กลางลงบันไดมาพอดีได้ยินเสียงหมวดบูมร้องมันก็ตกใจ
“ลืมปรับปุ่มเป็นน้ำร้อนอ่ะพี่ อึ๋ย หนาวสัส”เสียงหมวดบูมตะโกนมาจากด้านใน ไอ้กลางหัวเราะก๊ากออกมาทันที เออเนอะคนเรา
“พ่อ”เจ้าตัวเล็กซุกเข้ามาในอ้อมแขนผมแล้วชี้ไปที่มันเผา คงอยากจะลิ้มลองละมั้ง ผมจึงหยิบมาชิ้นหนึ่งแล้วบิเบาๆ เป่าให้เย็นแล้วป้อนคุณชาย
“อร่อยไหมลูก”แม่ผมโยกหัวเจ้าตัวเล็กทีหนึ่ง เจ้าตัวเล็กพยักหน้าเบาๆแล้วซุกเข้ามาในอ้อมแขนผม
ตอนนี้ทุกคนตื่นนอนกันหมดแล้ว มีแต่คนแปรงฟังแต่ไม่มีใครอาบน้ำสักคน ผมเองก็เหมอนกันละครับ อากาศเย็นๆแบบนี้กรมการประปาเขาคงไม่ตัดจิตพิสัยว่าใครอาบน้ำไม่อาบน้ำหน้าหนาวหรอกมั้งครับ แต่ไม่ทันไร พี่ภาไล่ให้ทุกคนไปอาบน้ำแต่งตัว วันนี้เราจะไปวัดกัน ผู้ชายนี่สบายหน่อยเข้าไปอาบทีละหลายๆคนได้ ที่จริงห้องน้ำด้านบนก็มีนะครับแต่ไม่มีเครื่องทำน้ำอุ่นเลยไม่มีใครอยากเข้า ที่จริงผมว่าไอ้เครื่องทำน้ำอุ่นมันน่าจะติดด้านบนซะมากกว่า ไม่รู้ตอนนั้นคิดไงถึงได้มาติดตั้งด้านล่าง
“เฮ้ยภูมิ โกนหมอยเหรอมึง ทำไมดูเกรียนๆวะ”ผม ไอ้ภูมิ ไอ้กลางเข้ามาอาบด้วยกัน ๓ คน ระหว่างอาบน้ำก็เล่นแก้ผ้าซะหมดเปลือก
“ไม่ได้โกน เอากรรไกรเล็มให้มันสั้นอ่ะอา ไว้ยาวรุงรังล้นกางเกงใน อาไม่เอาออกบ้างอ่ะ ดูดิ แม่งยาวเฟื้อยนี่มันหมอยคนหรือหมอยข้าวโพดวะ หัวก็เกรียน แต่ตรงนี้ไม่เอาให้เกรียนบ้าง”
“โกนให้อาบ้างดิ ๒ คน จ้างคนละร้อย”
“หึหึ ใช้ไอ้บูมดิ มาใช้พวกผมทำไม”ไอ้กลางขำ
“หนาวๆแบบนี้หดเป็นก้อนเลยเนอะอา ดูของไอ้กลางดิอา ของเล็ก หนาวจนหดเข้าไปเป็นมดลูกแล้วมั้ง”
“ดูถูกนะภูมิ นี่หน้าหนาวมันยังไม่แผลงฤทธิ์ แน่จริงวัดไซต์กันป่ะล่ะ”
“ไอ้พวกของเล็กก็แบบนี้แหละเนอะอา ท้าตีท้าต่อยเขาไปทั่ว”
“หึหึ ไม่แน่จริงนี่หว่า”
“เฮ้ยกลาง แผลหมากัดยังไม่หายอีกเหรอ”ผมจิ้มไปที่ใต้ราวนมของไอ้กลางซึ่งมีรอยเขี้ยวหมากัดเป็นรูตื้นๆ
“คงไม่แล้วมั้งอา ไม่หายก็ช่างมัน ตอนนี้ไม่มีอะไรแล้วนี่”มันลูบที่รอยแผลเล็กซึ่งเคยโดนหมากัดตั้งแต่เด็ก
ก๊อกๆๆ “อา ภูมิ กลาง ขออาบด้วยคนดิ”เสียงไอ้ภีมดังมาจากด้านนอก มาขออะไรตอนนี้วะ กูจะอาบน้ำเสร็จแล้วเนี่ย
“จะเสร็จแล้วพี่ภีม”ไอ้กลางเป็นคนตอบ
“เออๆ ชวนอาบไม่ยอมอาบ”ผมตอบไปบ้าง
“โห ไรวะ ชวนตอนไหนวะเนี่ย”มันโอดโอย แล้วผมก็อาบเสร็จเรียบร้อย อาบไม่นานครับใช่เวลาไป ๓๐ นาที หนาวๆแบบนี้อาบนานไม่ดี ไข่หด
ได้เวลา ๘ โมงเช้าเราจึงเดินทางออกจากบ้านกัน วันนี้ไปทำบุญที่วัดครับ มาถึงเอาหม้อข้าว กับข้าวกับปลาลงช่วยกันยกไปที่ศาลา พระกลับมาจากบิณฑบาตมานั่งพระที่ยังไม่ได้กลับ ส่วนหลวงพ่อก็ไปบิณฑบาตเหมือนกัน เห็นว่าอายุ ๙๐ กว่าๆแล้วหลวงพ่อยังแข็งแรงนะครับ บางช่วงอาจจะเดินไม่ค่อยไหว แต่บางช่วงก็กระฉับกระเฉง พวกเรานั่งรอครู่หนึ่ง มีญาติโยมบางส่วนมาทำบุญเช่นกัน แล้วพระก็มานั่งเต็มอาสน์สงฆ์พวกเราจึงทำการถวายภัตตาหารเช้า เจ้าลูกชายนี่เกาะอยู่ที่อาสนะหลวงพ่อเลยครับ ช่วงที่ถวายภัตตาหารเจ้าแฝดปีนไปนั่งข้างๆหลวงพ่อแล้วช่วยแม่ผมประเคนอาหาร นั่งพับแบบนั่งญี่ปุ่นอ่ะครับ พอถวายเสร็จก็ซบหน้าลงที่ตักหลวงพ่อทั้ง ๒ คน
“แสบ ซ่า ลงมานี่มา ให้หลวงตาฉันข้าวก่อน”
“ตา อำๆ”หันมามองหน้าผมเชิงถามว่า ให้หลวงตาฉันข้าวก่อนเหรอพ่ออะไรประมาณนี้
“อื้ม ลงมาด้านล่างนี่มา”ผมส่งมือไปรับ ทั้ง ๒ คนยอมลงมาแต่โดยดี พอลงมาไม่ยอมนั่งนิ่งๆ ยืนเกาะอาสน์สงฆ์มองหลวงพ่อฉันข้าว
ระหว่างนั่งรอพระฉันข้าวพวกเราก็นั่งเงียบๆกัน หลวงพ่อฉันไม่นานแปบเดียวก็วางช้อนแล้ว พอฉันน้ำเสร็จจึงพูดคุยกับญาติโยม เจ้าตัวแสบปีนขึ้นอาสน์สงฆ์ไปนั่งซุกจีวรหลวงพ่ออีกครั้ง เรียกให้ลงมาเท่าไหร่ไม่ยอมลงมาเลยครับ
“ให้นั่งนี่แหละลูก ไม่เป็นไรลูก”หลวงพ่อลูบหัวไอ้ตัวดีอย่างเอ็นดู “หึหึ ไอ้ตัวเล็กในท้องอยากออกมาเล่นกับพี่ๆแล้วมั้งดิ้นใหญ่เชียว”หลวงพ่อยิ้มๆแล้วมองไปที่บิวซึ่งนั่งอยู่ห่างพอสมควร “ขยับเข้ามานี่มาลูกมา มาใกล้ๆหลวงพ่อ” บิวขยับเข้ามานั่งใกล้ๆ จากนั้นหลวงพ่อก็เทศน์ให้ฟัง จนพระทั้งหมดฉันเสร็จเรียบร้อยจึงได้กรวดน้ำรับพร
สายๆ ไอ้มหากับหมวดเต้ยมาสมทบ บ้านผมยิ่งครึกครื้นกันใหญ่ นอกจากนี้แล้วญาติๆเข้ามาเยี่ยมเยียนมานั่งพูดคุยเป็นที่สนุกสนานเฮฮา เนื่องด้วยวันนี้เป็นวันเสาร์ซะด้วย เด็กๆไม่ไปเรียน เลยมาเกาะกลุ่มเล่นกันที่บ้านผม เจ้าแสบเจ้าซ่าที่ตัวเล็กสุดไม่วายไปร่วมวงกับเขา ส่วนบิวนี่ร้องโอ๊ยๆตลอด ไอ้ตัวเล็กดิ้นหนักเลยครับ คงอยากจะออกมาเล่นกับพี่ๆแล้วมั้ง
“โอ๊ย ตัวเล็ก ไม่ดิ้นแรงได้ไหม แม่เจ็บ”บิวถึงกับน้ำตาซึมเลยครับ ผมเองก็สงสารไม่รู้จะทำไง
“ฮึ่ม ตัวเล็ก ทำไมวันนี้ดื้อจัง หืม”ผมกระแอมแล้วคุยกับลูกในท้อง เอามือไปวางที่ท้องบิวเจ้าตัวดียังดิ้นยุกยิกเลย “ตัวเล็ก เบาๆหน่อย แม่เจ็บรู้ไหม ทำแม่เจ็บนี่บาปนะ”
“แมะ”เจ้าแสบมายืนเงยหน้ามองบิวแล้วชูมือขึ้นผมจึงอุ้มขึ้นมา เจ้าแสบนั่งพับขาแบบญี่ปุ่นแล้วกอดไปที่หน้าท้องของบิว เอาหน้าซบจากนั้นก็งุ้งงิ้งอะไรไม่รู้ฟังไม่ได้ความครับ เขาคงจะคุยกับน้องในท้องมั้ง
“หายเจ็บยัง”
“อื้ม ค่อยดีขึ้นแล้วพี่บอมบ์”
“แสบนั่งอยู่นี่กับแม่นะลูก ชวนน้องคุยหน่อย น้องคงอยากออกมาเล่นกับหนูอ่ะ เฮ้อ ซนตั้งแต่อยู่ในท้องแบบนี้ ออกมาพ่อจะรับมือเอ็งไหวไหม หื้ม ไอ้ตัวดี”
“จุ๊บ เบื่อไหมผู้หมวด”ผมทำเสียงจุ๊บดังๆ ใกล้กับหูของผู้หมวด
“กูไม่อยากอ้วกเลยว่ะมหา เสียดายต้มไก่เมื่อเช้าที่แม่อุตส่าห์ทำให้กิน”หมวดเต้ยทำหน้าแหยงๆใส่ผม
“หมั่นไส้จริง มานี่สิหมวดเต้ย มาให้ต่อยหน้าสักหมัดซิ”
“อ๊า พ่อ”เจ้าซ่าวิ่งดุ๊กๆมาเกาะขาผมแล้วปีนขึ้นมานั่งบนเก้าอี้ “แบ๊ม”ชี้นิ้วไปที่หมวดเต้ย ลูกผมนี่สับสนคิดว่าหมวดเต้ยเป็นไอ้แบงค์ซะงั้น
“ไม่ใช่ นี่อาเต้ย ไม่ใช่อาแบงค์”
“แบ๊มๆ”ว่าแล้วก็ปีนขึ้นโต๊ะแล้วคลานไปหาหมวดเต้ย เออ ดูซิ ไม่กลัวตกหัวร้างข้างแตกบ้างเลยสักนิดเดียว แล้วเจ้าซ่าก็หยอกกับหมวดเต้ยงุ้งงิ้ง ส่วนผมนั่งคุยกับผู้หมวดกับมหา
“ย่า กลางอยากกินส้มตำ ย่าตำส้มตำให้กินหน่อย”ใกล้มื้อเที่ยงแล้ว ไอ้กลางถือมะละกอ ๒ ลูกใหญ่ไม่รู้มันไปเก็บมาจากบ้านใคร มันยิ้มแป้นให้แม่ผมตั้งแต่หน้าบ้าน
“ไปเอามะละกอใครมาอ่ะลูก”แม่ยังไม่ตอบรับแต่ถามที่มาของมะละกอ ลูกสวยยาวใหญ่ดีครับ
“บ้านน้าเอื้อยอ่ะย่า”
“อื้ม เอาไปล้างไปปอกเปลือกไปลูก”
จากนั้นแม่ผมก็โชว์ฝีมือแม่ครัวรุ่นใหญ่ ตำส้มตำให้พวกเด็กโข่งกิน ส้มตำนี่ตำทีตำเป็นถาดเลยนะครับ ไอ้ซันถูกใช้ให้ไปซื้อขนมจีนมาอีก ทีแรกกะว่าจะเอามากินกับส้มตำอย่างเดียวคุยกันไปคุยกันมา สุดท้าย ขนมจีน ๒๐ กิโลนี่น่าจะเอาพวกมันอยู่ ลำบากผมต้องขับรถไปในตัวอำเภอครับ ไปซื้อพวกเครื่องปรุง น้ำยาวันนี้เป็นน้ำยาไก่ ซื้อหอมกระเทียมมาหลายกิโล มาถึงบ้านเกือบบ่ายโมงพอดี พี่อ้วนไปสอยมะพร้าวลูกที่สุกแล้วมาหลายลูก มะพร้าวต้นไม่สูงเท่าไหร่นะครับ จากนั้นก็ปอกเปลือกแล้วผ่า ขูดด้วยกระต่ายขูดมะพร้าว มีอยู่ตัวเดียว สลับกันขูด ส่วนไอ้ภูมิรับหน้าที่ต้มไก่ให้สุก ซื้อไก่มาตั้ง ๑๐ ตัวแน่ะ ผมเองยังไม่ได้กินข้าวมื้อกลางวัน แม่ตำส้มตำให้นิดหน่อยนั่งกินกับไอ้ซัน ๒ คน เจ้าลูกชายมานั่งมองตาแป๋ว ผมหยิบเส้นมะละกอมาดูดๆให้มันจืดแล้วป้อน เจ้าแสบเจ้าซ่าทำหน้าแหยงๆแล้วคายทิ้ง คงจะเข็ดกับรสชาติที่แสนจะเผ็ดล่ะมั้ง
ไก่สุกแล้ว แม่ผมให้พี่น้อยเป็นคนสับไก่ ส่วนไอ้มหารับหน้าที่ตำพริกแกง ไอ้กลางคั้นกะทิ โดยเอาน้ำอุ่นเทไปที่กะทิที่ขูดไว้แล้ว ขย้ำๆให้มันเข้าเนื้อจากนั้นก็คั้นผ่านตะแกรง คั้น ๒ รอบครับจะได้ไม่มันเกินไปจากนั้นจึงต้มกะทิ ไฟถ่านใช้เวลาพอสมควรกะทิเริ่มจะเดือดจึงใส่พริกแกงที่ตำเมื่อครู่แล้วใส่ไก่ที่สับส่วนหนึ่งและตำให้เนื้อมันแตกละเอียดอีกส่วนหนึ่งลงไปในหม้อ จากนั้นก็รอให้น้ำยาสุก ระหว่างนี้ไอ้ภีมไปขอมะละกอจากบ้านพี่เอื้อย เอาลูกที่แก่ๆ แบบมันแดงๆช่วงปลายลูก คือมันยังไม่สุกทั้งลูกนะครับ มันมีส่วนที่สุกแล้วและยังไม่สุกปนๆกันอยู่ เอามาล้างน้ำปอกเปลือกแล้วขูด จะได้เส้นมะละกอที่ออกหวานๆ เจ้าลูกชายผมนั่งมองแล้วหยิบกินอย่างอารมณ์ดี นอกจากนี้ยังมีถั่วผักยาวซอยบางๆ มีผักบุ้งซอย ที่ขาดไม่ได้คือใบแมงลัก
แม่เปิดหม้อน้ำยาเอาทัพพีมาชิมรอบหนึ่งจากนั้นจึงเติมปลาร้าลงกับผงชูรสอีกนิดหน่อยลงไป แล้วเราก็ได้แต่นั่งรอให้น้ำยามันสุก ขนมจีนเกือบ ๒๐ กิโลกกับน้ำยาหม้อใหญ่วันนี้ไม่หมดให้มันรู้ไป
บ่าย ๓ แล้ว น้ำยาสุกพร้อมกิน พี่เบิ้ลตักมาให้แม่ก่อนเป็นคนแรกจากนั้นเราๆทั้งหมดก็ต่อคิว มีพี่พรเป็นคนตักน้ำยาให้ เราไม่ได้กินกันแค่ในครอบครัว เรียกบ้านใกล้เรือนเคียงพร้อมกับหลานๆของน้าไพมากินด้วยกัน เจ้ากันต์ที่มานั่งเล่นที่บ้านผมแต่เช้า หน้าตามอมแมมสักหน่อยมันหน้าชื่นตาบานเป็นพิเศษ ผมเอ็นดูมันเหมือนลูกชายผมเลยนะครับ เพียงไม่นานขนมจีนกับน้ำยาก็พร่องไปซะครึ่งหนึ่ง ผักนี่แทบไม่พอ ไอ้มหาขูดมะละกอเพิ่มอีก ส่วนผมเดินไปบ้านไอ้ซันเด็ดยอดมะยมอ่อนๆมาเป็นผักโรย มะละกอหมดแล้วให้หลานวิ่งไปซื้อกะหล่ำปลีมาซอย แล้วไม่รู้มันกลับมาอีกท่าไหร่ได้ปลีกล้วย ๒ ปลีมาแทน แม่จึงเอาเกลือละลายน้ำแล้วซอยปลีกล้วยบางๆลงไป แปบเดียวปลีกล้วยซอยก็หมดไปอย่างรวดเร็ว
ตลอดหลายวันที่เราหยุดพักมีกิจกรรมทำแทบทุกวัน เย็นวันอาทิตย์พวกเราต้องเดินทางกลับแล้วครับ พี่ๆของผมเดินทางกลับตั้งแต่วันอังคาร หมวดบูมกลับวันพฤหัสต้องไปเข้าเวร ตอนนี้ก็เหลือแค่ผม บอมบ์เล็ก บาส และบิวครับ เมื่อวันเดินทางมาถึง ล่ำลากับลูกน้อยจอมซน เจ้าตัวเล็กเหมือนจะรู้ว่าผมต้องไปทำอะไรต่อ ไม่เห็นงอแงใส่ แต่ผมนี่สิกลับเป็นคนจะงอแงใส่ลูก คิดถึงจนไม่อยากทิ้งห่างไปไกล แต่ก็ต้องจำใจล่ะครับ
“ไม่เปลี่ยนใจใช่ไหมบิว”ผมลูบหัวบิวเบาๆแล้วถามย้ำเพื่อความแน่ใจอีกรอบ
“ค่ะพี่บอมบ์”
“ให้น้องอยู่นี่แหละ แม่จะได้ดูแลเอง อยู่นู้นไม่มีคนเฒ่าคนแก่ดูแล แม่ไม่สบายใจ”แม่ผมพูด
“โอเค มีอะไรโทรบอกพี่แล้วกันนะ ไปละนะแม่ สวัสดีครับ”ผมยกมือไหว้แล้วกอดแม่ทีหนึ่ง “ตัวเล็ก พ่อไปทำงานแล้วนะ”
“จำงาน”เจ้าซ่ามองผมทำหน้างงๆใส่
“ใช่ พ่อไปทำงาน ไปเป็นทหาร อย่าดื้อกับย่าล่ะ”
“แมะ พ่อจำงาน”เจ้าแสบเดินมากอดแม่ผมแล้วพูดแบบไม่ชัดเจนมากนัก
“อื้ม พ่อไปทำงานลูก เดี๋ยวอีกแปบเดียวก็จะได้กลับมาอยู่กับหนูนานๆแล้ว ไปหอมแก้มพ่อก่อนไป”เจ้าแสบเดินมากอดคอผมแล้วหอมแก้มทีหนึ่ง ส่วนเจ้าซ่าก็เช่นกัน ผมหอมแก้มลกคนละทีแล้วเดินไปขึ้นรถ
“พ่อ บายๆ”เจ้าซ่าเรียกผมเสียงดังแล้วโบกมือ เฮ้อ วัยกำลังน่ารักเลยว่ะ
ขับรถออกจากบ้านในช่วงสายของวัน มาถึงกรุงเทพเกือบ ๔ โมงแล้ว ระหว่างทางผมแวะรับไอ้มหามาด้วยครับ ได้คุยกันฮาเฮระหว่างเดินทาง ผมสลับกันขับรถกับบอมบ์เล็ก ส่วนบาสยังขับไม่แข็งเท่าไหร่ ไอ้มหาก็ขับรถเป็นนะครับ หมวดเต้ยสอนตอนที่มันได้ลาพัก มันก็ช่วยสับเปลี่ยนขับรถ มาถึงผมแวะเข้าไปบ้านส่งเด็กๆก่อนแล้ววนกลับมาที่บ้านพี่เบิ้ล
เย็นๆกินข้าวเสร็จแล้วจึงได้ออกท่องราตรี ที่จริงกำหนดเข้าค่ายวันนี้นะครับ แต่ผมยังไม่เข้า พรุ่งนี้เย็นแล้วกันค่อยกลับ ขอท่องราตรีในกทม.ก่อนครับ วันนี้หมวดเต้ยเข้านายทหารเวรประจำกองพัน จึงเหลือ ๓ คน ผม ไอ้มหา กับหมวดบูม ไม่รู้จะไปไหน เข้าผับก็ต้องกินเหล้า เข้าร้านอาหารก็ต้องมีดริ๊ง จะไปนวดตัวน่ะเหรอ ไม่ได้ปวดเมื่อยตรงไหนนี่นา เลยไปเดินเล่นเรื่อยเปื่อยแถวห้างใจกลางเมือง ด้วยความที่ผมกับไอ้มหามีคนรู้จักผ่านการถ่ายแบบ ทำให้หลายต่อหลายคนเข้ามาทักเข้ามาถ่ายรูปด้วย บางคนถามตรงๆเลยว่าผมกับไอ้มหาเป็นแฟนกันหรือเปล่า เล่นเอาผมฮาก๊ากทันที ผมก็ตอบไปตามความจริงว่าเป็นเพื่อนสนิทกันครับ ใครจะเชื่อไม่เชื่อผมไม่รู้เหมือนกัน งานนี้หมวดบูมพลอยได้รับความสนใจไปด้วย หมวดบูมไม่ใช่คนขี้เหร่นะครับ หน้าตาพี่แกมันดูน่าดึงดูด น่ามอง โดยเฉพาะริมฝีปาก อยากจะจับจูบทั้งวันทั้งคืน
กลับมาถึงบ้านก็ดึกแล้ว ไอ้มหานอนบ้านหมวดเต้ย ส่วนผมแวะอีกบ้านหลังหนึ่งของหมวดบูม อยู่คนละหมู่บ้านกับหมวดเต้ยนะครับ มาถึงรีบอาบน้ำทันที อากาศมันเย็นครับ
“มาๆ ไม่ต้องใส่เสื้อผ้า ขึ้นมาตัวเปล่าๆงั้นแหละผู้หมวด”
“ทะลึ่งแล้ว”
“ฮ่าๆๆ”ผมขำ หมวดบูมใส่เสื้อยืดสีเขียว สวมกางเกงวอร์ม ไม่ใส่กางเกงใน ปิดไฟแล้วคลานขึ้นมาบนเตียง เปิดทีวีดูสารคดีต่างประเทศทางช่องเคเบิลทีวี ผู้หมวดสอดตัวเข้ามาในผ้าห่ม ผมตะแคงกอดพี่แกเบาๆ สายตามองดูใบหน้าแวบหนึ่งก่อนจะมองสารคดีต่อ
“คนที่มาขอถ่ายรูปกับมึงนี่นมโตดีนะบอมบ์”
“อื้ม ชอบเลยอ่ะ ใส่เสื้อในสีดำซะด้วย”
“ข้างในคงเซ็กซี่น่าดู”
“นี่คิดถึงเขาจนแข็งหรือไง”ผมแกล้งจับเป้าผู้หมวดเล่น ไม่แข็งหรอกครับ ผมพูดไปงั้นแหละ
“เปล่า เพราะโดนตัวมึงอ่ะ มันเลยแข็ง นอนเหอะ”หมวดบูมนอนคว่ำเอาหน้าซุกที่หมอน
“ไม่ได้เย็บเราไม่นอน”
“เดี๋ยวๆ มันต้องไม่ได้แดกวีต้าเราไม่นอนไม่ใช่เหรอ”
“ฮ่าๆๆ ใครแดกก็แดกไปผมอยากแดกทีรักอ่ะ”
“อยากแดกก็ปิดทีวีดิวะ”อ้าว ที่รักอายทีวีครับ หยิบรีโมทขึ้นแล้วปิดปั๊บ ขอคลุกคลีตีโมงกับที่รักก่อน
-
แอร๊กก ตอนนี้เป็นตอนของพ่อบอมบ์ของแสบซ่าชาลี
บอมบ์รักลูก รักครอบครัว น่าอิจฉาหมวดบูมสุดๆ
แต่ส่งท้ายด้วย 'ไม่เย็บเราไม่นอน' นี่โคตรหื่นเลยนะพี่
:-[
-
อยากเห็นฉากตัดอะ ขอสักตอนเต็มๆนะคะ
:ling1: :katai5: :hao6:
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
ครอบครัวใหญ่ ครอบครัวสุขสันต์ ครื้นเครงมากๆ
แสบซ่าร์น่ารัก พูดได้แลิวด้วย อะไรๆก็ ไม่ 5555 น่าเอ็นดู
:mew1: :L2:
-
:katai2-1:
5555 เย็บกันวันละนิดจิตสดชื่นแจ่มใส
:mew4:
-
ไม่ได้เย็บเราไม่นอน :m20: :m20: :m25: :m25:
-
หมวดบูมน่ารักอ่ะ~ เขินทีวีด้วย :o8: :laugh:
-
ไม่ได้เย็บไม่ได้นอน
บอมจัดปายยยย อย่าให้เหลือ
ขุบคุณค้าบบบ
รอตอนต่อไปปป :katai2-1:
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ครอบครัวสุขสันตว์ :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
แสบ ซ่า พูดแต่ไม่ๆๆ พ่อๆๆ อำๆๆ
น่ารักๆๆๆ รอชาลีออกมาวิ่งอีกคน
:mew1: :mew1:
-
หนึ่งในตอนที่สนุกที่สุดก้คือตอนที่บรรยายถึงชีวิตครอบครัวใหญ่ๆนี่แหละ ทำอาหารกินกันเป็นหม้อใหญ่ๆ ถกเถียงกันเล่นๆ
ชีวิตชนบทเป็นอีกอย่างที่ทำเอาเราน้ำตาซึมเพราะว่าคิดถึงบ้าน คิดถึงอดีตเพราะว่าในตอนนี้ครอบครัวก็ไม่เหลือใครมาก อีกทั้งครอบครัวสมัยใหม่ก็ไม่เน้นครอบครัวใหญ่แบบครอบครัวขยายแบบนี้
งานเขียนคุณเมฆมีคุณค่ามากค่ะ :pig4:
-
ขอบคุณครับมากๆเลยครับ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ขอเข็มกับด้ายหน่อยจะเอามาเย็บแบบบอมม์ 5555555
-
อ่านแล้วคิดถึงบ้านนอกเลยอ่ะ
สังคมเมืองหรือจะสู้ชนบท เพื่อนบ้านไปมาหาสู่กัน บ้านใกล้เรือนเคียงมีอะไรก็แบ่งปัน
ย้อนกลับมาปัจจุบัน ที่ที่เราอยู่ตอนนี้นี่มันตัวใครตัวมันจริงๆ นะ น๊อยน้อยที่จะมาถามไถ่สารทุกข์สุขดิบ เฮ้อ พูดแล้วยิ่งคิดถึง
-
ครอบครัวอบอุ่นสุขสันต์จริงๆ
ญาติพี่น้องเต็มบ้านเหมือนบ้านเค้าเลย :L1:
-
เข้ามารอพี่บอมนตอนบ่ายๆครับ
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
บรรยากาศครอบครัวอบอุ่นดีจัง :mew1:
-
ของกินเพียบ
ขอบคุณ :)
-
รอเรื่องนี้
-
เข้ามารอ
-
รักครอบครัวนี้จัง รักไคร่กลมเกียวช่วยเหลือเกื้อกูลกันดี :mew1: :mew1: :mew1:
-
“ไม่ได้เย็บเราไม่นอน”
:-[ :-[
-
เข้ามารอค้าบบบผม
:hao7: :hao7: :hao7:
-
ชอบที่นักเขียนบรรยายชีวิตชนบท ทำให้คิดถึง เข้ามารอจ้า และขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆๆ :angellaugh2: :angellaugh2:
-
ครอบครัวนี้หรรษาดีจริงๆ
อบอุ่นน่ารักและรักใครกันดีจริงๆ
แล้วพี่บอมบ์ก็ไม่ลดความหื่นลงเลย มีแต่มากขึ้นๆ
-
:katai4: :pandalaugh: :write-a-letter: :music:
-
ตามมาขุดตกไปไกลแล้ววว
มารอครับ มาต่อทีนะ คิดถึงพี่บอมส์และหมวดบูมแล้วววว
ต่อด่วนนน :m25:
-
รอพี่บอมบ์กับหมวดบูมทุกวันเลยน้าา
:mew1:
-
แสบซ่ากำลังน่ารักเชียว
ส่วนครอบครัวบอมบ์ เวลาอยู่พร้อมหน้าพร้อมตานี่ครื้นเครง คนเยอะเสมอ
แต่ถึงแม้บอมบ์จะวุ่นกับเจ้าพวกตัวเล็กยังไง แต่กไม่เคยเลิกหื่นเนอะ 555
-
:fcuk: :3130: :ped149:
-
หมวดบูมกะพี่บอมหายไปไหนหลายวันแร้วน้าาาา
-
คิดถึงพลทหารบอมบ์กะหมวดบูมแล้วเด้อ
น้องเมฆกลับบ้านแล้วลืมคนอ่านเหรอจ๊ะ
:mew4: :mew1:
-
ตามมารอบ่ายๆวันจันทร์ค้าบบ
หายไปไหนมาต่อด่วน
:hao5: :hao5: :hao5:
-
ดึกๆก็ยังรออยู่น้าาาาาา
:hao5: :hao5: :hao5:
-
หนาวๆแบบนี้คิดถึงที่บ้านเลย เพิ่งขึ้นมาจากบ้านด้วย กองไฟ มันเผา นั่งเม้าท์ เสียงลมเสียงว่าวเป็นอะไรที่สุดยอดมากอะ
-
เข้ามารอจ๊ะ :L1: :mew6: :try2: :sleep2: :freeze:
-
ตามมารออีกวัน
คนเขียนหายไปไหนนน
:z3: :hao5: :hao5:
-
คิดถึงจัง
:mew6:
-
หายไปไหน ผิดปกติอะ
:serius2: :serius2:
-
หลุดไปไกล เลย กลับมาอัฟหน่อย จ้า :pig4: :really2: :mc4: :L2:
-
ตามมารอต่อไป
:hao5: :hao5: :hao5:
-
เมื่อไหร่จะมานะ
:katai1: :katai1: :katai1:
-
เข้ามาให้กำลังจ้า :L2: :L1: :pig4:
-
..............รอๆ
-
นั่งรอก็แล้ว นอนรอก็แล้ว ยังไม่มา จะตีลังการอแทนแล้วนะครับบบบ
-
หายไปไหนนะเค้าคดถึงแล้วนะ
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ปูเสื้อรอฮ่าตอนต่อไปจ้า :katai4: :katai4:
-
ตามมารออีกวัน
-
มารอตอนดึก :mew5:
-
ยังไม่มา .. คิดถึงมากมาย
-
หายไปไหนคิดถึงมากๆ
-
มารอด้วยอีกคนค่ะ
:mew2:
-
ตอนที่ ๘๔ ซ้อม
สายๆผมก็กลับมารายงานตัวที่กองร้อย ช่วงนี้ทหารอยู่ในช่วงซ้อมเดินสวนสนามวันกองทัพไทยครับ เดินเสร็จก็เป็นอันว่าจบการฝึกทหารใหม่ เตรียมตัวขึ้นกองร้อยมาทำงาน รบกับหญ้า ฆ่ากับมด กันต่อไป
ช่วงนี้อากาศเย็นลงครับ มีลมบ้าง นี่ไม่อยากพูดถึงที่บ้าน เช้าๆนี่ลมพัดแรงมากเลยครับ แต่ก็รู้สึกดีนะ นั่งผิงไฟ นั่งคุยจ้อกันทั้งครอบครัว เจ้าลูกชายก็ชอบมาซุกมากอด นี่ยังคิดถึงลูกชายไม่หายเลยครับ
“พี่บอมบ์”
“หืม”
“หิวข้าว”
“อ้าว นี่บ่ายโมงแล้วยังไม่ได้กินอีกเหรอ”
“ยัง ออกไปซื้อให้หน่อยดิ”
“อ๋อ นี่ปากหวานเพราะจะใช้พี่อ่ะดิ”
“ถูกต้องนะครับ อยากกินข้าวขาหมู ขอแบบพิเศษๆนะ”
“ตังค์ล่ะ”
“พี่บอมบ์เลี้ยง”
“ก็ได้ๆ”แล้วผมก็หยิบกุญแจรถมอไซด์ลงมาด้านล่าง คันนี้เป็นของหมวดบูมครับ ซื้อมาใหม่ๆเอามาให้ผมขับเล่น “เอาอะไรไหมวะ กูจะออกไปนอกกองพัน”ลงมาด้าน่างถามเพื่อนๆที่นั่งเล่นกันอยู่ใต้ถุนกองร้อย
“ไปด้วย”ไอ้มหาลุกขึ้น
“ขึ้นไปแต่งชุดอ่อนดิ”
“ไอ้สัส ออกไปแปบเดียว”
“พี่บอมบ์เอาผู้ชายมาฝากหนูด้วยนะ”อีหนูยังแรดอยู่เหมือนเดิมครับ
“พี่หนูจะทิ้งผมแล้วเหรอ”ไอ้เล็กที่นั่งโขกหมากรุกกับไอ้ซันพูดขึ้น พวกมันสนิทกันครับเล่นกันฮาเฮ
“ฮ่าๆๆ กูอยากจับมึงทำผัวจริงว่ะเล็ก นี่ถ้าไม่มีผัวนี่ ฮึ่ม”อีหนูขำ
“นั่นดิ ถ้าพี่ไม่มีผัวผมจับพี่ทำเมียจริงๆนะ ชอบพี่ว่ะ พี่เลิกกับแฟนพี่แล้วมาคบกับผมเหอะ”
“ฮ่าๆๆๆ”อีหนูขำซะงั้น
ผมออกไปด้านนอกกองพันกับมหา ใส่ชุดวอร์มไปครับออกด้านประตูหลังของกองพัน ไปยืนสั่งข้าวขาหมูให้ผู้หมวดโดยที่ไม่ลืมซื้อมากินเองด้วย ฝากน้องๆด้วย มื้อกลางวันกินกันไปนิดเดียวครับ ตามประสาคนขี้เบื่ออาหารกองพัน
ขากลับขับรถผ่านกองร้อยหมวดเต้ย พี่แกนั่งอยู่ใต้ซุ้มไม้เลื้อยด้านหน้ากองร้อย ผมเลี้ยวรถจอดเอี๊ยด
“สวัสดีครับผู้หมวด”
“ครับเฮีย เฮียเอาอะไรมากฝากอ่ะ”หมวดเต้ยแกยกมือรับไหว้ “เออ มหา เมื่อกี้แม่โทรมาบอกว่ามะรืนนี้จะมีงาน แม่ให้ไปเป็นเพื่อนน่ะ ตะกี้แม่โทรไปเครื่องมึง ทำไมมึงไม่รับ”
“อ้าว”ไอ่มหาคลำที่กระเป๋ากางเกงวอร์มของตัวเอง “เอ่อ แฮะๆ ผมชาร์ตไว้หน้าคลังอ่ะผู้หมวด เดี๋ยวกลับกองร้อยเดี๋ยวโทรหาแม่ผู้หมวดอีกทีแล้วกัน อ่ะ นี่ผมซื้อมาฝาก”ไอ้มหายื่นข้าวกล่องให้
“อืม กูเพิ่งกินกับผู้กองเมื่อกี้นี้เอง นี่กะจะขุนกูให้อ้วนรึไง”
“อ้าว ก็ไม่รู้นี่นาว่ากินหรือไม่กิน จะเอาไหมอ่ะ ถ้าไม่เอาผมจะเอาไปฝากเพื่อน”
“เอาดิ มึงอุตส่าห์ซื้อมาให้ อย่าลืมโทรหาแม่นะมึง”
“ครับผู้หมวด กลับกองร้อยแล้วนะครับ”
“ไปแล้วนะผู้หมวด”ผมกล่าวลาแล้วมหาก็ซ้อนท้ายมอไซด์กลับกองร้อย
บ่ายวันนี้ผู้กองว่างครับ ตอนนี้กำลังตบปิงปองกับอีหนู เสียงเชียร์ใต้กองร้อยเหมือนกับเชียร์มวยเลยครับ ส่วนใหญ่อยู่ฝั่งผู้กอง มีไอ้เล็กคนเดียวเท่านั้นที่อยู่ฝั่งอีหนู ผมเอาข้าวขึ้นไปให้หมวดบูมก็ไม่เจอพี่แก ต้องลงมาด้านล่าง บก.ร้อย เจอพี่แกนั่งอ่านหนังสือพิมพ์ ผมวางกล่องข้าวและกุญแจรถลง แล้วเดินไปเชียร์ปิงปองชิงแชมป์กองร้อย ส่วนไอ้มหาขึ้นหน้าคลังไปเอาโทรศัพท์มันครับ
“คราวนี้หนูเอาจริงแล้วนะผู้กอง”อีหนูเหงื่อแตกซกเลยครับ มันพับแขนเสื้อขึ้นทั้ง ๒ ข้าง มองผู้กองด้วยใบหน้ามุ่งมั่น
“พี่หนูสู้ๆ ถ้าพี่หนูชนะ ผมให้คืนหนึ่งเลย”ไอ้เล็กพูดไปขำไป
“ได้เล็ก มึงได้เข่าอ่อนแน่”
“ถ้าหนูแพ้ผู้กอง ผู้กองจับดองเวรเลยนะ หึหึ”ผู้กองพูดขู่
“ครับผู้กอง ถ้าผู้กองแพ้หนู ผู้กองเลี้ยงขนมหนูด้วย”
“เอาดิ เอานะ”ผู้กองเสิร์ฟลูก คราวนี้อีหนูตอบโต้ด้วยความว่องไว ผู้กองก็เร็วมากเลยครับ โต้กลับทันที อีหนูก็ไม่ยอมครับโต้กลับผู้กองอย่างแม่นยำ เสียงตบแต่ละลูกทหารเชียร์ดังกระหึ่มกองร้อยเลยครับ ลูกแรกผู้กองนำ จากนั้นเสิร์ฟอีกครั้ง
สายตาอีหนูมุ่งมั่นมากเลยครับ มันจ้องลูกปิงปองที่ผู้กองจะเสิร์ฟมา เหมือนนักกีฬาไม่มีผิด อีนี่มันจะจะมีความสามารถเกินตุ๊ดทั่วไปแล้วนะเนี่ย
เกมดำเนินไปอย่างเมามัน ผลัดกันนำ ผลัดกันตาม เซตแรกผู้กองชนะครับ เซตสองอีหนูชนะ ทีนี้จะเล่นเซตสาม วิทยุผู้กองดังขึ้น แจ้ง ผบ.ร้อยแต่ละกองร้อยเข้าประชุมเร่งด่วน
“เดี๋ยวมาเล่นกันต่อนะหนู ผู้กองไปทำงานก่อน เซตสามขอแปะโป้งไว้”
“ครับผู้กอง”อีหนูเหงื่อไหลไคลย้อยเลยครับ
“ตรง”ใครสักคนหนึ่งสั่ง พวกเรายืนตรงทำความเคารพ ผู้กองไปเตรียมตัวเข้าประชุม
“พี่หนูนี่กล้าท้าผู้กองเนอะ”ไอ้เล็กเดินไปหยิบไม้ปิงปองที่ผู้กองวางไว้
“ผู้กองอ่ะใจดีจะตาย เวลาแกเล่นแกก็เล่น เวลาเอาจริงก็จริงจังทุกอย่าง เฮ้อ เหนื่อย”อีหนูวางไม้ลงบนโต๊ะ
“อ้าว ไม่เล่นแล้วเหรอพี่”ไอ้เล็กถาม
“ขอพักยกก่อน ใครจะเล่นก็เล่นไปดิ พี่บอมบ์ หนูเหนื่อยมากพี่บอมบ์นวดให้หนูหน่อย”อีหนูเดินมาออเซาะผมที่นั่งบนม้านั่งข้างโต๊ะปิงปอง
“กูเอาตีนนวดนะ”
“ชิ ร้อนมากเลยพี่บอมบ์”มันเลิกชายเสื้อขึ้น เหงื่ออาบเต็มตัวเลยครับ แอบเห็นว่ามีซิกแพคด้วยนะ ผมเอามือลูบๆจับๆ อือ ขึ้นเป็นก้อนๆเลยครับ ชักจะแข็งแกร่งเกินคนแล้วมั้งเนี่ย หน้าอกก็เป็นก้อน นี่ถ้ามันเป็นผู้ชายปกตินะผมว่าแฟนมันนี่ขี้คร้านจะจำหน้า อีหนูนี่อย่างที่ผมเคยบอก หน้ามันหล่อ ขาว ตี๋ กำลังดี หุ่นก็โอเค เพียงแค่จริตจก้านมันออกจะตุ๊ดแต๋วไปเท่านั้นเองครับ เวลานั่งนิ่งๆนี่มองไม่ออก แต่ก่อนนะ ตอนที่เป็นทหารใหม่อ่ะ มันวี้ดว้ายมากกว่านี้ครับ แต่นี่อยู่แต่ในดงผู้ชายมันแมนขึ้น ถึกขึ้น เถื่อนขึ้น แล้วก็ห่ามกว่าเมื่อก่อนเยอะ แต่มันชอบแสดง เวลาอยู่กับผมกับมหา มันชอบออเซาะ ทำตัวหวานแหวว จริงๆเมื่อก่อนผมเกลียดพวกแบบนี้มากเลยนะ อคติกับตุ๊ดมาก คือเกย์แมนๆผมไม่ค่อยเท่าไหร่ แต่ถ้ากรี๊ดกร๊าดวี้ดว้ายนี่ ผมไม่ค่อยชอบครับ มันขัดลูกหูลูกตา ไปๆมาๆ ตัวเองก็มาบริโภคผู้ชาย พอมาเจออีหนู เออ มันก็ไม่ได้เลวร้ายนี่หว่า เพียงแต่เราไปเจอบางคนที่ไม่ดี แล้วเราก็เหมารวมเขาไปหมดว่าเพศนี้ไม่ดี ทั้งที่จริงมันไม่ใช่ ตอนนี้ผมก็โอเคขึ้นครับ อาจจะเพราะว่าเรามีความเป็นผู้ใหญ่ด้วยมั้ง อะไรหลายๆอย่างสอนเรา แล้วเราก็เจอประสบการณ์ที่แปลกใหม่ด้วยละ
บ่าย ๒ เกือบๆจะ บ่าย ๓ แล้ว ใต้ถุนยังครึกครื้น คนที่นอนอยู่ก็นอนกันต่อไป ส่วนคนที่เล่นก็เล่นกันไป มีบางส่วนไปนั่งเล่นรอบๆกองร้อย หาที่ร่มๆหลบมุมโม้กันเป็นล่ำเป็นสันกันเลยทีเดียวครับ ก็แบบนี้แหละครับ ว่างๆเราไม่มีอะไรทำ ไม่ได้ออกไปไหน ว่างก็นอนบ้าง เล่นบ้าง นั่งจับกลุ่มกันโม้บางอะไรบ้าง พักหนึ่งไอ้มหาลงมาจากคลัง
“เพิ่งจะโผล่มาให้เห็นหน้านะพี่มหา เป็นนายแบบแล้วคิวเยอะอ่ะดิ”
“อือ มะรืนนี้ต้องไปงานอีกล่ะ ไปเป็นเพื่อนแม่ผู้หมวด ไม่น่าเกิดมาหล่อเลยกู”
“แหวะ/อ้วกกกกกกกก”ผมกับอีหนูเยาะมันเบาๆ
“ฮ่าๆๆ เห็นไหมล่ะ กูหล่อแล้วใครๆก็ต่างโก่งคอชื่นชม”
“พอเหอะว่ะ กูว่าที่เขาซื้อรูปมึงที่ลงหนังสือนี่เพราะเขาสงสารมึงแน่เลยว่ะมหา”ผมแซวมันขำ
“รูปกูก็มีรูปมึงด้วยนะบอมบ์”
“ฮ่าๆๆๆ พี่บอมบ์ขว้างงูไม่พ้นคอ แต่พี่บอมบ์กับพี่มหานี่หล่อจริง ถ่ายรูปขึ้นด้วย ตัวจริงนี่หล่อกว่าในรูป เฮ้อ นี่เพื่อนหนูมันก็โทรมาถามนะว่าหน้าคุ้นๆ หนูก็เล่ามันมันกรี๊ดกันใหญ่เลยพี่บอมบ์”
“เออ มันก็บ้าพอๆกับมึงแหละหนู เขาว่าคบคนเช่นไรย่อมเป็นเช่นนั้น”ไอ้มหานั่งลงตรงข้ามอีหนู
“ไม่จริงอะ หนูคบพี่บอมบ์พี่มหา หนูไม่เห็นจะหล่อขึ้นเลย เอ๊ะ เออ มันก็เปลี่ยนแปลงนะพี่มหา คือ หนูเหี้ยกว่าแต่ก่อนอ่ะ เออ น่าจะใช่แหละพี่บอมบ์ แต่ก่อนหนูอ่อนหวาน อ่อนโยน เจอเด็กเด็กรัก เจอผู้ใหญ่เขาก็ชื่นชม แต่พอมาเจอพี่ทำไมหนูเหี้ยกว่าเมื่อก่อนนะ อันนี้สิน่าแปลก”
“กูว่าละ ขว้างงูไม่พ้นคอจริงๆด้วย แต่กูเหี้ยยังไงกูก็หล่อนะเว้ย ฮ่าๆๆ”
“แหม พ่อคุณทั้ง ๒ คนเจ้าคะ ช่วยอายปากนิดหนึ่งเหอะ ไม่อายปากก็อายดากหมาหน้ากองร้อยบ้าง ชิ หล่อก็หล่องั้นๆแหละ ไม่เห็นจะกรี๊ด”
“อ้าว แล้วแมวตัวไหนอ้อนจะนอนซบกูเมื่อคืนอ่ะ”ผมมองหน้าอีหนู ทำสีหน้าดุๆใส่มัน
“ฮ่าๆๆ เออๆ ก็หล่ออ่ะแหละ แต่หล่อแบบเหี้ยๆอ่ะ เออ นี่พี่บอมบ์ พี่มหา หนูมีเรื่องเล่า...”
ปรี๊ดดดดดดดดด ปริ๊ด ปริ๊ด ปริ๊ด ปรี๊ดดด เสียงนกหวัดดังขึ้นขัดจังหวะก่อนที่พวกเราจะได้โม้กัน พวกผมร้องเฮเสียงดังแล้ววิ่งไปรวมกันที่หน้ากองร้อย
“นับตลอด นับ”
“๑ ๒ ๓ ๔ ....... ๓๔ ๓๕ ๓๖ ๓๖ นายครับ”
“ไปไหนอีก ๕ คนล่ะ ยอดวันนี้ ๔๑ คนนี่หว่า เฮ้ย บก.ร้อย มึงจะทำงานหามรุ่งหามค่ำไม่มารวมแถวกับเขาหรือไง ยอดพิเศษเหรอมึง หรือพ่อเป็นนายพล ถึงไม่ต้องมารวมแถวเหมือนคนอื่น”
“จ่าครับ พี่ผมเป็นนายพล ผมต้องมารวมกับเขาไหมครับ”สิบเวรวันนี้คือจ่าวินครับ แซวเล่นได้
“พูดงี้กลับไปอยู่บ้านเลยบอมบ์ ห่า บก.ร้อย ๓ คน อีก ๒ คนล่ะ เฮ้ย ไม่ได้ยินเสียงนกหวีดไง โห ตาบวมมาเชียว”
“ผมเพิ่งออกจากเวรครับจ่า”รุ่นเดียวกับผมมันตอบมาอย่างทันท่วงที
“ออกจากเวรห่าอะไร เมื่อคืนยอดมึงยังนอนอยู่ที่กองร้อยเลย เล่นกับกะเทยก็ให้ระวังบ้างนะ อย่าระเริงจนเกินไป เอ้า นับตลอด นับ”
“๑ ๒ ๓ ๔ ...... ๓๙ ๔๐ ๔๑ ๔๑ นายครับ”
“บก.ร้อย ห้ามอ้างว่าทำงานอยู่นะ เมื่อกี้กูเห็น ไอ้คนหนึ่งก็หลับ อีกคนนั่งแชท อีกคนก็เล่นเกมส์ งั้นพวกมึงต้องไปวิ่ง”
“ครับจ่า”พวกเด็ก บก.ร้อย ตอบรับแบบขัดใจไม่ได้ เด็ก บก.ร้อย คือคือทหารเกณฑ์แบบพวกผมนี่แหละครับ จะทำงานให้กับกองร้อย พวกพิมพ์เอกสาร รับงานส่งงานประมาณนี้นะครับ วันๆพวกมันไม่ค่อยจะออกมารวมกับคนอื่นหรอกครับ จนพวกคนอื่นหลายๆคนระอา บางทีงานไม่เยอะก็อ้างว่างานเยอะ งานเยอะมันก็อ้าง เวรไม่ค่อยได้เข้าด้วย จริงๆเรื่องมันเยอะกว่านี้ครับ แต่ผมไมชอบยุ่งใคร เอาตัวเองให้ดีก็พอ ตัวเองไม่ดีพอนี่ไปว่าคนอื่นมันก็กระดากปากเหมือนกันนะครับ ไม่รู้สิ ผมมันพวกโรคจิต ชอบความเป๊ะ อะไรที่ผมทำไม่ได้นี่ผมไม่ค่อยจะไปต่อว่านะครับ แต่บางเรื่องที่ผมเป๊ะ ผมจะยุ่งหน่อย แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นก็ดูกฎระเบียบ ไม่ใช่เป๊ะจนไม่รู้ว่าตั้งกฎนั้นมาจากสวรรค์ชั้นฟ้าไหน
“บอมบ์คุมแถวด้วยนะ เดี๋ยวให้เวลา ๕ นาทีไปเข้าห้องน้ำล้างหน้าล้างตา จะขี้เยี่ยวตดก็ทำให้ไว จ่าเป่านกหวีดต้องครบทั้ง ๔๑ คน ห้ามจำหน่าย ทุกคนทราบ”
“ทราบ”
“พักแถว”
“เฮ้”แล้วพวกเราก็ไปเข้าห้องน้ำล้างหน้าล้างตา ใครไม่ทำอะไรก็ยืนรอที่แถวหน้ากองร้อยครับ
จ่าเป่านกหวีดรวมอีกครั้ง ทุกคนต่างวิ่งเข้ามาตั้งแถว ไอ้มหายืนคนแรก ตามด้วยไอ้เล็ก และไล่เรียงไปตามลำดับความสูง ส่วนผมอยู่นอกแถว
“สั่งแทนจ่าเลยนะบอมบ์”จ่าพูดกับผม
“จัดแถว”
“เฮ้”เสียงเฮ้พร้อมกับตบพรึ่บที่ข้างขา
“นิ่ง”
“นับตลอด นับ”
“๑ ๒ ๓ ๔ ..... ๓๘ ๓๙ ๔๐ ๔๐ นายครับ”
“ครบนะ ตั้งใจวิ่ง ห้ามอู้ ห้ามคุยในแถว”จ่าสั่งอีกครั้ง “ป่ะ เดี๋ยวจ่าจะรออยู่หน้ากองร้อย”
“แถวตรง หน้าเดิน”แล้วแถวก็เดินออกจากหน้ากองร้อย ผ่านไปที่หน้าลานกองพัน จากนั้นผมสั่ง “วิ่ง หน้า วิ่ง จากยอดดอยแดนไกล...”
“ไอ้เหี้ยเอ๊ย ร้องทำเหี้ยอะไรวะ”ผมได้ยินเสียงบ่นมาจากด้านท้ายแถว
“หมอบ ทั้งหมด หมอบ ไอ้สัสตัวไหนพูดเมื่อกี้”พวกในแถวงงเป็นไก่ตาแตก รุ่นใหญ่บางคนซึ่งเป็นรุ่นเดียวกับผมไม่ยอมหมอบลง แต่รุ่นเล็กกับรุ่นรองหมอบครับ “มึงเก๋าเหรอถึงไม่ยอมหมอบ”ผมชี้หน้าเป็นรายตัว “เมื่อกี้ใครพูดว่าร้องทำเหี้ยอะไร”
“........”เงียบกริบครับ
“กูนับ ๑ นับ ๒ ทั้งหมดวิดพื้นท่าเตรียม”
“เตรียม”
“อย่าให้กูต้องชี้ตัวนะ กูจำเสียงมึงได้นะ ไอ้เทพ ทั้งหมดลุก แถวตอนเรียง ๔ จัดแถว”
“เฮ้”
“นิ่ง”พวกมันลดมือลง “กูไม่รู้นะว่าใครจะเก๋ามาจากไหน ตอนนี้กูคุมแถว ให้เกียรติกูบ้าง กูรู้ไม่มีใครอยากร้องเพลงหรอก แต่ธรรมเนียมทหาร วิ่งออกกำลังกายมันต้องร้องเพลง มึงเข้าใจป่ะ ด่ากู ด่าในใจก็พอ ไม่ต้องออกเสียง เดี๋ยวคืนนี้เรามาปรับปรุงวินัยกันใหม่นะ รุ่นรอง รุ่นเล็ก แถวตรง วิ่งหน้า วิ่ง จากยอดดอยแดนไกลใครจะเห็น...”
แล้วพวกเราก็วิ่งกันร้องเพลงกันไปด้วย ธรรมเนียมทหารก็แบบนี้ครับวิ่งไป ร้องเพลงไป มันก็มีแหละครับที่ไม่ชอบ ผมก็ไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ ที่ต้องแหกปากร้องเย้วๆ แต่เวลาร้องเพลงแล้ววิ่งจังหวะการวิ่งมันได้ มันจะมีจังหวะลงเท้าที่พร้อมกัน มันมีระเบียบวินัยกว่า
ผมพาวิ่ง ๒ รอบใหญ่ แล้วมาทำพีที พีทีนี่คือการวอร์มดาวน์ เมื่อกี้เราไม่ได้วร์มอัพ วิ่งเลย พอวิ่งเสร็จเราก็มาวอร์มดาวน์ ผมสั่งอะไรพวกมันทำทุกอย่างครับ มีคนทำหน้าเซ็งบ้าง แต่ผมก็จ้อง
“หน้ากระดาน ๔ แถว ปิดระยะ จัดแถว”
พรึ่บ “เฮ้”เสียงดังวิ่งมาจัดแถวกันอย่างเร่งรีบ
“เมื่อกี้มีอะไรกันวะบอมบ์ วิ่งๆไปเห็นสั่งหมอบซะหน้า บก.พัน”ผู้กองเดินมาถามผมระหว่างที่ผมเช็ดเหงื่อและกำลังจะสั่งเลิกแถว
“ไอ้ซันตดในแถวครับผู้กอง”ผมโกหกผู้กอง เพราะถ้าบอกตามตรง มีหวังไอ้เทพโดนผู้กองแดก เห็นใจดีแบบนี้ แดกหนักนะครับ หมวดบูมแดกทหารแบบไหน ผู้กองนี่หนักกว่า
“เวร ไม่ได้ขี้ไงมึงไอ้ซัน”
“ผมขี้แล้วครับผู้กอง แต่ผมลืมตด”ไอ้ซันก็ตอบแบบฮาเฮของมันไป
“เออๆ ทีหลังก็จัดการตัวเองให้เรียบร้อย ผู้กองละเกลียดนักไอ้พวกตดในแถว ยิ่งตอนผู้กองเรียนอยู่นะ ไอ้ห่า ไอ้พวกตัวสูงๆมันอยู่หน้าแล้วเสือกตดแตก ผู้กองตัวกลางๆอยู่ด้านหลังนี่ขมคอ ตอนเย็นแดกข้าวแทบไม่ลง”
“ฮ่าๆๆๆ”ฮาครืนกันทั้งแถวเลยครับ
“เออ มันจริงนี่หว่า อั้นได้ก็อั้นไว้เถอะ สงสารเพื่อน แม่งไม่รู้ไส้เน่ามากี่ชาติ ผู้กองโม้จบละ หนู เดี๋ยวเรามาแก้มือกันต่อนะ”
“ครับผู้กอง”
“ตามสบายเลยบอมบ์ เดี๋ยวผู้กองมานะ อีก ๒๐ นาที”แล้วผู้กองก็แวบไปที่บก.พัน ผมสั่งเลิกแถว
“เมื่อกี้อะไรวะบอมบ์”จ่าถามผม
“เย็นนี้ผมรวมรุ่นน้องนะครับจ่า”
“อืม ไม่จำเป็นก็อย่าลงไม้ลงมือนะ ถ้าจะเตะจะต่อยก็อย่าให้มองเห็น”จ่าพยักหน้า
“ครับจ่า”
แล้วสักพักผู้กองมาแก้มือกับอีหนูที่เล่นติดพันกันเมื่อตอนกลางวันครับ ตบกันแบบฮากระจุย อีหนูนี่มุ่งมั่นมากเลยครับ มันตบอัดผู้กองแบบไม่เกรงกลัว นายสิบบางคนที่ว่างๆก็มายืนเชียร์ จนจบเกมส์ อีหนูชนะผู้กอง
“เยสสสสสสส ชนะแล้ว”อีหนูยิ่มแป้นเลยครับ
“ฝีมือว่ะหนู ผู้กองตามแก้ไม่ทันเลย เอ้าๆ จะกินอะไร”
“หนูอยากกินผู้ชายทั้งกองร้อย”
“หื้อ เอางั้นเลยเหรอ เฮ้ย ใครสมัครใจให้หนูมันกินบ้าง”
“ผมครับผู้กอง”ไอ้เล็กยกมือขึ้นเป็นคนแรก
“ไวเชียวมึงไอ้เล็ก หนูล้อเล่นครับผู้กอง เอางี้ดีกว่าครับ ผู้กองอยากเลี้ยงอะไรหนูอ่ะครับ”
“พิซซ่าหรือเคเอฟซีดี”
“แพงนะครับ งั้น หนูกินไอติมแล้วกันครับผู้กอง”
“เฮ้ยๆ ผู้กองหวงไว้ให้เมียนะเว้ย”ผู้กองแกรีบเอามือมากุมเป้าแกไว้
“ผู้กองอ่ะ เดี๋ยวหนูก็ขึ้นไปลักหลับจริงๆหรอก ก็ไอติมในพีเอ็กซ์ไง ผู้กองเลี้ยงทั้งกองร้อยเลย แท่งละ ๕ บาทเอง”
“อ่ะๆ ก็ได้ๆ”
“ขอบคุณครับ”อีหนูยืนตรงขอบคุณผู้กอง จากนั้นก็ฮาเฮกันเข้าพีเอ็กซ์หยิบไอติมคนละแท่ง ลงชื่อผู้กองเป็นคนจ่าย ผู้กองก็ยืนกิมไอติมคุยฮาเฮกับอีหนู อีหนูมันโม้เก่งครับ เข้ากับคนอื่นได้ดี
จนเวลาพอสมควรเราไปกินข้าวอาบน้ำ แล้ว ๑ ทุ่มมานั่งรวมกันที่หน้ามุข จ่าขึ้นมานับยอดแล้วก็โยนงานให้ผมตามที่ตกลงไว้
“ทีแรกกูว่าจะเล่นให้หนัก แต่ก็ไม่อยากจะต่อความยาวสาวความยืด เอาเป็นว่าอย่าให้มีเรื่องแบบเมื่อตอนบ่ายแล้วกันนะ จริงๆกูคนง่ายๆ สบายๆ ไม่ค่อยชอบยุ่งกับใครอยู่แล้ว แต่ครั้งนี้กูไม่ไหวว่ะ ตอนนายสิบคุมวิ่งพวกมึงก็บ่น ผู้หมวดคุมวิ่งพวกมึงก็บ่น อย่าคิดว่าไม่รู้ หูกูมันดี หูกูแม่งขี้เสือก เรื่องเหี้ยๆกูได้ยินหมดนะ ตากูก็ด้วย ใครทำเหี้ยกูเห็นหมด แต่ไม่อยากพูด จับได้เมื่อไหร่ก็รับผิดชอบกันเอง แล้วขอเตือนไว้อย่างนะ จะทำอะไร อย่าให้เดือดร้อนกับคนส่วนรวม โดนแดกคนเดียวไม่ว่า แต่ถ้าโดนแดกทั้งกองร้อยเพราะคนๆเดียว มึงเจอกูแน่”
“...........”
“ครั้งนี้ถือว่ากูเตือนเป็นครั้งที่ ๒ เรื่องเก่าไม่ใช่ว่ากูลืมไปแล้ว ยังไม่ลืมนะ อยู่กันแบบชิวๆ บ่นได้แต่อย่าให้ใครได้ยิน โลกนี้มีทั้งคนใจดี และคนใจร้าย เจอคนไม่เอาเรื่องมึงโชคดีไป แต่ถ้าเจอคนเอาเรื่องหนักๆ ก็เป็นความซวยไป จะซวยรายบุคคลหรือซวยทั้งหมดก็ว่ากันอีกที”
“...............”
“อย่างทีบอก ใครเก๋า มางัดกับกูได้ทุกเวลา รุ่นใหญ่มีใครมีอะไรไหม”ตอนนี้รุ่นใหญ่ไม่โดนนะครับ ที่โดนผมอบรมจะมีรุ่นรองกับรุ่นเล็ก
“อย่างที่ไอ้บอมบ์พูดนะ คือ เราพี่น้องเราคุยกันง่ายกว่า อย่าให้ต้องเหมือนรุ่นก่อนๆที่ปลุกกันมาแดกกลางดึก ทั้งมือทั้งตีนที่เตะต่อยกนเป็นว่าเล่น ยุคนี้มันหมดยุคโดนมือโดนตีนกันแล้ว เราคุยกัน ง่ายๆแบบลูกผู้ชายเนอะ แล้วก็ช่วยๆกัน หลบอู้ก็ให้อยู่แบบพองาม ไม่น่าเกลียดเกินไป จะบ่นใครด่าใครนินทาใครก็เอาแบบเบาๆอย่าให้เขาได้ยิน หรือมีอะไรไม่พอใจ กูไม่ไหวแล้ว เดินมาบอกกันตรงๆ อีกไม่กี่วันรุ่นน้องจะขึ้นกองร้อยแล้ว ก็ทำตัวเป็นแบบอย่างที่ดีให้รุ่นน้อง คือจริงๆ กูคิดเอาไว้ว่าเย็นนี้มึงจะโดนหนัก แต่ไอ้บอมบ์มันใจดี ไม่อยากแดกน้อง นี่ถ้าเมื่อตอนเล่นพีทีเกิดไอ้บอมบ์ตอบผู้กองไปว่า มีคนบ่นในแถว กูว่ามีเฮทั้งกองร้อยแน่ๆ ก็อย่าให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้อีกแล้วกันนะ อยากให้จบกันเฉพาะแค่รุ่นพี่รุ่นน้องเรา ไม่ต้องไปโดนผู้บังคับบัญชาลงโทษ กูเหนื่อย เข้าใจป่ะ อีหนูจะพูดอะไรไหม”
“พูดอะไรอ่ะพี่มหา”อีหนูทำหน้าเหรอหรา “จริงๆแล้วพี่ก็เป็นตุ๊ดนะ ตลกๆ วันๆก็เหมือนคนบ้า ก็อยู่กันแบบตลกๆนี่แหละ พี่บอมบ์ พี่มหา แกเป็นคนฮาๆ รั่วๆ พวกเอ็งอย่าคิดว่าพวกพี่แกเป็นคนไม่จริงจังนะ พี่บอมบ์พี่มหาเขาเก๋าอยู่ในตัว นี่ไม่ได้ยกหางกันเองนะ ใครที่ใกล้ชิดพี่บอมบ์พี่มหาก็น่าจะรู้แหละว่าพี่แกเป็นคนยังไง เก๋าจริงอะไรจริง เออ แล้วก็อย่างที่คนอื่นพูดไป รู้เวลา เวลาไหนเวลาจริง เวลาไหนเวลาเล่น เป็นเกม บางครั้งพวกเอ็งก็ต้องตามน้ำเพื่อให้สังคมส่วนรวมเขาอยู่รอด เพราะถ้าพวกเอ็งเอาแต่สบายในบางครั้ง มันก็อาจจะทำให้ส่วนรวมเขาเดือดร้อนได้เหมือนกัน ใครรำคาญขี้หน้าก็ทนเอาหน่อยแล้วกัน อีกไม่กี่เดือนพวกพี่ก็จะปลดกันแล้ว ไม่ได้อยู่จนรากงอกหรอก ทนๆกันไป พี่ๆก็ทนพวกเอ็ง เอ็งก็ทนพี่ๆหน่อยแล้วกัน ไม่จำเป็นก็ไม่ยุ่งไม่ก้าวก่ายกันเท่าไหร่ อยู่ให้เป็น แค่นี้ก็มีความสุข”
“........”จากนั้นก็มีรุ่นใหญ่อีก ๒-๓ คนพูดคุยก่อนที่จะแยกย้าย จริงๆผมก็โมโหนะ แต่ไม่อยากลงโทษครับ กลัวจะพลั้งมือ ผมมันคนมือหนักด้วย ก็เลยใจเย็นๆ เราคุยกันง่ายๆดีกว่า ถ้าไม่ไหวจริงๆผมก็จะนายสิบ ผู้หมวด ผู้กอง จัดการเองแล้วกัน เราก็ทำได้แค่เตือนภายในกันเองเท่านั้นแหละครับ นี่ถ้าเมื่อก่อนนะ โดนรวมโดนมือโดนตีนกันไปบ้างละครับ อย่างผมตอนนั้นที่โดนเรียกเข้าไปหลังห้องน้ำที่เกือบจะมีเรื่องกัน จริงๆก็มีนั่นแหละ ต่อยซะหน้าหันซะขนาดนั้น ผมไม่อยากใช้กำลัง เพราะกำลังมันไม่สามารถตัดสินอะไรได้หรอก อยู่กันแบบง่ายๆ สบายๆ ไปเรื่อยๆ ไม่ต้องมีเรื่องกับใคร แค่นี้ก็สุขใจละครับ
“ตรง”
“มีอะไรเหรอบอมบ์ อบรมรุ่นน้องเหรอ”
“ครับผู้หมวด”
“อืม คุยกันรู้เรื่องเหรอ ผู้หมวดคุยกับพวกนี้ทีไรไม่เห็นจะรู้เรื่อง ต้องแดกถึงจะรู้เรื่อง”
“พวกผมคนนะครับผู้หมวด ไม่ใช่ควาย”
“หึหึ มหา ช่วยถือของหน่อยดิ”แล้วมหาก็ตามหมวดบูมเข้าไปในห้อง
“ปกติกูว่าถูกแดกแน่ๆ แต่นี่ผู้หมวดใจดี ทำอะไรก็ระวังแล้วกัน กูนับ ๑ ถึง ๕ ทุกคนต้องหายไปจากหน้ามุข เอานะ ๑ ๒”
“พรึ่บ” ปึงๆๆๆๆๆ ต่างคนต่างวิ่งแตกกระจายออกไปเหมือนผึ้งแตกรัง รุ่นใหญ่ก็ทยอยเดินออกไปครับ ส่วนผมลงไปด้านล่างไปหาอะไรกิน มหาตามหมวดบูมลงมาด้านล่าง ถือลังอะไรสักอย่างไปต๊อกๆไป
อบรมกันจบแล้วเรื่องก็จบไว้แค่นั้นครับ ผมขี้เกียจคิดเยอะ เอาเวลาคิดอะไรดีๆดีกว่า คนจะดีไม่ดีเราก็ทำได้แค่เท่าที่เราสามารถ เกินกว่านี้ให้คนใหญ่คนโตเขารับผิดชอบกันเองครับ
นั่งคุยกับจ่าที่หน้ากองร้อย พักหนึ่งไอ้มหามันมาครับ มันลากเก้าอี้อีกตัวมานั่งตรงข้ามผม โม้ไปเรื่อยเปื่อย
“อ่ะพี่บอมบ์”อีหนูยื่นถุงน้ำดำมาให้ผม ผมทำหน้างงๆ
“อ้าว แล้วกูล่ะหนู อะไรๆก็ไอ้บอมบ์นะ”ไอ้มหาท้วงอีกหนู
“ก็แบ่งกันกินไง ก็ถ้าไม่อยากกินน้ำก็กินหนูแทนก็ได้ หนูไม่เรื่องมาก”อีหนูนั่งลงบนตักไอ้มหา
“ฮ่าๆๆ กล้าพูดเนอะ เออ หนู มึงนี่เนื้อแน่นนะเนี่ย”ไอ้มหาคลำๆตามต้นแขนอีหนู “ล่ำกว่ากูอีก”
“ก็หนูเป็นผู้ชายนี่”
“ถ้าเอ็งเลิกเป็นตุ๊ดได้นี่ จ่าจะบวชให้เลยนะหนู”จ่าแซวขำๆ
“จ่าก็ พูดอะไรก็ไม่รู้ มันเลิกยากอ่ะ ตอนเด็กๆแม่คงลืมพาไปฉีดวัคซีนกันเป็นตุ๊ดแน่เลย โตมาถึงได้เป็นแบบนี้”
“ฮ่าๆๆๆ”ขำกันทั้งวง มึงก็คิดได้นะ มันชอบพูดว่ามันเป็นตุ๊ด แต่ตัวจริงมันแมนครับ ไม่ได้ตุ๊ดจ๋าแบบพวกนำเชียร์อะไรเหล่านั้น
“พอแล้วมั้ง หนักนะเนี่ย”
“ไม่สิ ไม่ใช่เมียพี่มหานี่”
“เมียกู กูก็บ่นเหมือนกัน เออ ไหนว่ามีเรื่องจะเล่าให้ฟังล่ะ”
“เรื่องอะไรอ่ะพี่มหา”
“ก็เมื่อตอนกลางวันไง”
“ลืมไปแล้วว่าจะคุยอะไร อ้าว ๒ ทุ่มแล้ว ใครเข้าเวรโรงอ่ะ เวรโรงๆ”อีหนูตะโกนเรียกเสียงดัง
“คร้าบบบบบบบบบบ ใส่รองเท้าอยู่พี่ แปบนึง”เสียงไอ้เล็กดังมาแต่ไกลเลยครับ ครู่หนึ่งมันวิ่งมาหาพวกผม “พี่หนูคิดถึงผมมากเหรอ ไม่เห็นหน้านิดเดียวก็เรียกหากันละ”
“ทะลึ่งแล้วมึง”
“หึหึ”แล้วมันก็ชะโงกหน้าไปที่บก.ร้อย “พัน เข็มขัดกับนกหวีดล่ะ อยู่ไหน เอามาให้หน่อย”มันถามเพื่อนรุ่นเดียวกัน ครู่หนึ่งไอ้พันเอาให้ “จ่าครับ เซ็นให้หน่อยครับ”เข้าเวรโรงต้องมีหนังสือเขียนบอกว่ายอดนอนคืนนี้เท่าไหร่ จะได้รายงานให้กับนายทหารเวรกองพันทราบ
“อืม”แล้วจ่าก็เซ็นเรียบร้อย “๓ ทุ่มปิดไฟห้องน้ำ ไฟใต้ถุนให้เรียบร้อยนะ แล้วอย่าให้ใครเพ่นพ่านด้วย ถ้าไม่มีใครนอนมาบอกจ่า จ่าจะจับเข้าเวรโรงให้หมด”
“ครับจ่า”
“อีหนู คืนนี้ก็หลับนอนให้เรียบร้อยนะ อย่าลงมาล่าผู้ชายละมึง”ผมแซวขำๆ
“ชิ พี่บอมบ์ก็ หนูมีฝรั่งทั้งคนแล้วเหอะ”
“เออ เล็ก ลูกมึงจะคลอดวันไหนอ่ะ”ผมหันไปถามไอ้เล็ก เมียมันท้องแต่มันก็ยังเล่นกับอีหนูกิ๊กๆกั๊กๆ
“กุมภาอ่ะพี่บอมบ์ ไม่รู้ผมจะโดนภาคกองร้อยด้วยรึเปล่า กลัวว่าลูกจะคลอดช่วงผมออกฝึก แต่หมอเขานัดปลายเดือนกุมภานู้น”
“อืม”ผมพยักหน้าเบาๆ
“แล้วลูกพี่บอมบ์ล่ะ”
“เดือนหน้าเหมือนกัน”
“พี่บอมบ์จะมีลูกกี่คน ผมอยากมีสัก ๕ คน”
“มีแค่นี้ก็พอแล้วละ ดื้อ ลูกผู้ชายด้วย แฝดก็ซน นี่ยังเหลือไอ้ตัวเล็กอีก บ้านแตกแน่ๆ คอยดูอีกปี สองปี ไอ้ซันแต่งงานกับเมียมัน บ้านพี่บ้านมัน คงได้วุ่น”
“เมียพี่ซันสวยนะ โคตรแจ่มอ่ะ”
“พูดงี้เมียได้ยินมันไม่เสียใจเหรอวะ”ไอ้มหาถาม
“เมียผมก็สวยนะพี่ พูดก็พูดนะพี่มหา ถ้ามันได้ยินมันบ้องหูผมเลยอ่ะ ฮ่าๆๆๆ”
“ถุ้ย มีแต่ไอ้พวกกลัวเมีย”จ่าแกทับถมพวกผม “ลูกน้องหมู่ปืนกลกู กี่รุ่นต่อกี่รุ่น มีแต่ไอ้พวกกลัวเมียทั้งนั้นเลยว่ะ ไอ้บอมบ์ก็คน ไอ้มหาก็คน ไอ้ซันอีก นี่มึงอีกคนไอ้เล็ก ไอ้นุก็ด้วย มีใครไม่กลัวเมียเหมือนจ่าบ้างสักคนไหมวะ”
“หนูไง หนูไม่มีเมีย หนูมีสามี”อีหนูยกมีขึ้น
“ฮ่าๆๆๆๆ”
“จ่าแน่ใจเหรอครับว่าไม่กลัวเมีย เห็นวันก่อนน้องโอมมาตามถึงกองร้อย บอกแม่ให้ไปเก็บผ้าที่ตากไว้ ผมเห็นจ่าวิ่งดุ๊กๆ ขึ้นมอไซด์กลับบ้านทันที”ไอ้มหาพูดจุดอ่อนของจ่า
“เฮ้ยๆ นั่นมันคนละประเด็นแล้ว วันนั้นเมียจ่าโทรมา แล้วฝนจะตกด้วย ไม่รีบไปเก็บฝนสาดเสื้อผ้าก็เปียกหมดดิวะ”จ่ารีบแก้ตัว
“จริงเหรอครับจ่า เดี๋ยวต้องถามน้องโอม”ไอ้มหายิ้มแป้น
“ไม่มีว่ะ เรื่องกลัวเมีย มีแต่รักเมีย”
“จ่าครับ ผมขออ้วกจ่าสักครั้งได้ไหมครับ อ้วกกกกกกกกกกก”ผม ไอ้มหา อีหนู โก่งคอล้อเลียนจ่า
“เออ พวกมึงนะ เนรคุณจ่าชัดๆ แทนที่จะเข้าข้างจ่าสักคนไม่มี ฮ่าๆๆๆ”จ่ามองหน้าผม แล้วพวกเราก็ฮากันทั้งวง พูดเรื่องเมียทีไรมันช้ำหัวใจ จะหือจะอือกับเขามากไม่ได้ เมียอยู่ในตำแหน่งที่น่าเทิดทูน
-
คืนนี้เรานอนกันเรียบร้อยปกติดีครับ ไม่มีใครกล้าทำอะไรผิดกฎเพราะจ่าแกทำจริง กองร้อยจึงอยู่ในความเรียบร้อย ผมลงมาเยี่ยวตอนดึกก็ไม่มีอะไรผิดปกติ ตอนเช้าเราทำกิจกรรมเหมือนเดิม วันนี้หมู่อาร์ตเข้าเวรครับ ไม่ค่อยยุ่งกับผมและแก๊งผมเท่าไหร่ ไม่เรียกใช้ ไม่เช็คชื่อ ผมก็ไม่ยุ่งอะไรด้วยอยู่เป็นเอกเทศ
“บอมบ์ ไปสวนสนามสาบานธงกันป่ะ”หมวดบูมเอ่ยช่วนในช่วงบ่ายของวัน
“เขาเอาทหารใหม่ไม่ใช่เหรอครับ”
“อยากสวนป่ะล่ะ เดี๋ยวบอกผู้ฝึกให้”
“ไม่เอาอ่ะผู้หมวด เหนื่อยจะตาย”
“เหนื่อยไรวะ สนุกดีออก เออ กระบี่อยู่ในห้องป่ะ หรือว่าลืมเอามาวะ”มีทั้งคำถามและคำรำพึง
“ก็ไหนว่าไอ้แบงค์ยืมไป พี่น้อง ๒ คนนี่อะไรกัน ใช้ของมั่วกันไปหมด ของสำคัญๆแบบนี้ ใช้แล้วก็ลืม ระวังเหอะเดี๋ยวจะขโมยกระบี่ทั้งพี่ทั้งน้องไปเลหลังขาย”
“ฮ่าๆๆๆ เออๆ เดี๋ยวโทรถามพี่แบงค์ แล้วนี่มหามันลารึยังอ่ะ”
“กลับเย็นนี้มั้ง แล้วนี่ถามหากระบี่อย่าบอกนะว่าต้องไปสวนกับเขาด้วย”
“อืม เป็นผู้บังคับหมวด ไอ้เต้ยก็โดน”
“อ่อ เดี๋ยวผมจะไปยืนให้กำลังใจข้างสนามแล้วกันนะ หึหึหึ”
“ขำนะ เดี๋ยวจับชื่อใส่จริงๆซะหรอก โหล พี่แบงค์ กระบี่อยู่กับพี่แบงค์ป่ะ เหรอ อืม เดี๋ยวให้บอมบ์มันไปเอาให้แล้วกัน อือ ก็ใช้เย็นนี้ สวนสนามดิ ใช่ อ้าว พี่ก็ยืมของพ่อก็ได้ ตกลงว่าทำหายที่ไหน อ้าว แล้วก็ไม่ทวง ให้ไอ้บอมบ์ทวงให้ ฮ่าๆๆๆ ค่ายืม ๕ พันนะ ขอตังค์เติมน้ำมันหน่อย โห กับน้องกับนุ่งนี่ไม่มีเลยนะ ทีกับสาวๆนี่ โอเค เดี๋ยวให้ไอ้บอมบ์ไปเอา อยู่กองร้อยด้วยละ ไม่ใช่ไปหาแล้วไม่เจอ ได้ๆ”วางสายแล้วยิ้มแป้นใส่ผม
“ไอ้พัน เอากูไปเปลี่ยนกองการเดี๋ยวนี้ได้ป่ะ อยู่กองร้อยแล้วมีแต่คนใช้”แกล้งผู้หมวดขำๆ
“กวนตีนนะมึง อ่ะกุญแจรรถ พี่แบงค์อยู่กองร้อย รีบไปรีบกลับ เดี๋ยวขอไปรีดผ้าก่อน”ยื่นกุญแจรถให้ผมเรียบร้อยแล้วเดินออกจาก บก. ร้อยหน้าตาเฉย อ้าว แล้วทำไง ก็ต้องไปนั่นแหละครับ
“ผู้หมวดทำอะไรอ่ะ”อีหนูเห็นผู้หมวดถือชุดพรางมา มันก็ถาม
“จะรีดผ้า”
“อ้าวเหรอ มาๆ เดี๋ยวหนูรีดให้”
“ว่างเหรอ”
“ก็เพิ่งตื่น ดูสิ หนูนอนจนตาบวมหมดหล่อเลยอ่ะผู้หมวด”
“เคยหล่อด้วยเหรอมึง”
“อ้าววววววววว หนูแมนๆนะเว้ย หล่อด้วย ต่อยฟันหักนะ”อีหนูวางก้าม โถๆ อีหนู
“ฮ่าๆๆ กูเชื่อก็ได้ว่าหล่อ อ่ะ งั้นฝากด้วยแล้วกัน เดี๋ยวเลี้ยงขนม”
“อยากกินพี่บอมบ์แทนขนม”
“ฮ่าๆๆๆ บ้าผู้ชายไม่มีใครเกิน อ้อนๆมันดูดิ เผื่อมันโอเค”
“คืนนี้เราเจอกันหนู”ผมยักคิ้วให้อีหนู
“ฮ่าๆๆๆ”แม่งขำทั้งคู่
“มึงนี่ น้องกูใช้อะไรก็รีบแจ้นมาทันทีเลยนะ ยอมมันมากไปป่ะวะ”ไอ้แบงค์เจอหน้ามันก็รีบกระแนะกระแหน
“เออ ยอมเขาหน่อย นั่นเด็กใครวะ แจ่มสัส”มองเห็นสาวงามคนหนึ่งนั่งอยู่ใกล้ๆกองร้อยไอ้เต้ย
“เด็กผู้กอง แต่เมียเก่ากูเอง กูไม่อยากบอกผู้กองเลยว่ะว่าแดกต่อจากกู”
“มึงนี่ร้ายเนอะ แต่บางทีมึงก็อาจจะแดกต่อจากกูก็ได้นะ นั่นเมียเก่าที่กูเปิดซิงว่ะไอ้สัส ฮ่าๆๆๆ”
“พูดจริงพูดเล่น”
“กูล้อมึงเล่น แล้วนี่ทหารไปไหนหมดวะ”
“ทำงานดิ ใครจะสบายเหมือนมึง แว้นไปแว้นมา”
“เขาไม่ใช้กูต่างหาก”
“เออ บอมบ์ ถ้ามึงไม่ว่าอะไร มึงยกบิวให้กูได้ป่ะ กูเห็แล้วชอบเลยว่ะ”
“อย่ากวนตีนไอ้แบงค์”
“โห นี่มึงจะควบน้องกูกับน้องมันด้วยเหรอ”
“นี่กูจริงจังนะ กูไม่ถือหรอกว่าเขาจะท้องจะยังไง กูเห็นแล้วกูรักเลยว่ะ”
“กูไม่ค่อยเชื่อถือมึงเลยว่ะ มึงนี่หักอกเขามาเท่าไหร่แล้ว เชื่อใจยาก ให้น้องไปเจอคนดีๆกว่านี้เถอะ”
“โห เพื่อนกันนี่แทนที่จะเข้าข้างกันนะ เออๆ ใจอ่อนเมื่อไหร่บอกกูแล้วกัน คนนี้กูชอบ แต่เมียมึงกี่คนต่อกี่คนนี่ไม่ธรรมดาเลยนะ กูยอมมึงจริงๆ”
“พูดเรื่องเมียแล้วละเหี่ยใจ เฮ้อ หิวว่ะ เออ ไปกินข้าวกับกูไหมละ กูยังไม่ได้กินข้าวเที่ยงเลย”
“โอเค”
แล้วเราก็ลงมาหาอะไรกิน กองพันที่ไอ้แบงค์ประจำการ คือ กองพันที่ผมมีเรื่องกับนายพันแก่ๆคนหนึ่งอ่ะ ยังมีคนจำได้ป่ะ ที่ผมไปแซวลูกสาวเขาวันปลดทหาร แล้วพ่อเขามาชี้หน้าด่าผมว่าไม่เจียมอ่ะ วันนี้ลูกสาวคนสวยก็ช่วยแม่ขายข้าวเหนียวไก่ทอดเหมือนเดิม เห็นหน้าผมแล้วหลบหน้าหลบตา ท่าทางขวยเขิน แต่ผมไม่ได้เข้าไปซื้อครับ เดินไปที่กรม คือจะมีกองพันไอ้แบงค์ มีกรม อยู่ในรั้วเดียวกันครับ แล้วยังมีอีกกองพันอยู่ฟากตรงข้าม
“น้องเขาชอบมึงป่ะว่ะ ปกติพวกกูเดินไปซื้อก็ไม่เป็นมีอะไรผิดปกติแบบนี้เลยนี่หว่า”
“คงงั้นมั้ง ดูด้วยว่ากูคือใคร ไอ้บอมบ์ครับ คาสโนว่าตัวพ่อ”
“ถุย ภูมิใจเนอะเรื่องทำให้คนอื่นเสียใจเนี่ย”
“กูว่าคำพูดนี้มึงเอาไปคิดดีๆดีกว่าว่ะ มึงเองก็ใช่น้อยๆซะเมื่อไหร่นะแบงค์ นี่พูดก็พูดนะ กูชอบว่ะคนแบบนี้ แบบพ่อตาขี้หวงจอมดูถูก นี่ถ้ากูไม่มีแฟนนะ น้องแม่งเสร็จกูตั้งแต่วันนั้นละ แล้วตอนเช้านะ กูจะมาพาไหว้พ่อตาให้อกแม่งแตกตายคากองพันไปเลย”
“เออ ไอ้ชั่ว ความคิดมึงนี่นะ แต่ว่ากูเชื่อมึงว่ามึงลากน้องไปฟันได้จริงนะ แล้วพูดงี้ไม่คิดจะนอกใจน้องกูบ้างเลยเหรอ บางทีนมแบนๆ มันก็สู้ตู้มๆไม่ได้นะ”
“เรื่องดิ รักเดียวใจเดียว คบทีละคน ไม่คบซ้อน กูเกือบตายมาครั้งหนึ่งก็เพราะคบซ้อนนี่แหละ”
“ทำไม ไปคบคนมีแฟนแล้วเหรอ”
“ก็เปล่า เห็นน้ำตาคนอื่นแล้วกูใจไม่ดี แต่น้องมึงนี่กูชอบว่ะ กูก็ไม่รู้ว่าไปปิ๊งได้ไง”
“ก็นั่นแหละที่กูสงสัย เออ แต่ก็เรื่องของมึง เรื่องหัวใจมันห้ามกันไม่ได้ว่ะ เพื่อนกูหลายคนแม่งก็กิ๊กๆกันนะ แต่กูไม่อยากพูดมาก บางทีกูก็อึดอัดว่ะแม่ง คือ มึงคิดดูจะปกปิดไปทำเหี้ยไรวะ ใจๆหน่อย แน่จริงก็เปิดเผยมาโต้งๆเลย”
“ก็เพราะว่าคนทั่วไปส่วนใหญ่เขาไม่เห็นว่ามันเป็นเรื่องปกติไง เหมือนกับกู ใครไม่ถามกูก็ไม่บอก ปล่อยให้มันงงไป เรื่องบางเรื่องมันก็ซับซ้อนเกินกว่าที่คนอื่นจะเข้าใจ เออ ไอ้สัส กูมาเอากระบี่ แล้วมึงก็ไม่หยิบกระบี่มาให้กู”
“เออๆ แดกข้าวก่อน เดี๋ยวเดินกลับกูหยิบให้ มัวแต่โม้เพลิน”
ว่าแล้วก็สั่งอาหารตามสั่ง ราคากับข้าวใกล้เคียงกับกองพันที่ผมอยู่ ที่สนามใกล้ๆทหารใหม่กำลังฝึกซ้อมการสวนสนามอยู่อย่างเข้มแข็งครับ สักพักหนึ่งทหารใหม่ก็พักผ่อน กินข้าวเสร็จแล้วเสือกปวดเยี่ยว หาห้องน้ำเข้า จัดการเสร็จเรียบร้อยเดินกลับไปหาไอ้แบงค์
“ตรง”เดินผ่านทหารใหม่ที่กำลังนั่งพักผ่อนใต้ร่มไม้พอดี ผมก็ตกใจอ่ะดิ
“สวัสดีครับ”ทั้งนายสิบ ผู้หมวดที่คุมการฝึกยืนตรง ผมทำหน้าเหวอ มองซ้ายมองขวาหาคนที่ตำแหน่งใหญ่ๆก็ไม่เจอ มีแต่กูคนเดียว
“เอ่อ ขอโทษนะ สั่งทำความเคารพผมเหรอ”ผมถาม
“ครับ”คนสั่งตอบรับเสียงดัง
“ไอ้สัส กูก็พลทหารเหมือนๆพวกมึงนี่แหละ โห นี่สง่าราศีกูจับขนาดนั้นเชียวเหรอวะ”
“มีอะไรเหรอ”ไอ้แบงค์เดินมาหาหน้าตาตื่น
“พี่สวัสดีครับ”ผู้หมวดที่คุมการฝึกยกมือไหว้ไอ้แบงค์
“ดีน้อง”ไอ้แบงค์ยกมือรับไหว้ “มีเรื่องอะไรกัน”
“ไม่มีอะไร ทหารใหม่เข้าใจผิด คิดว่ากูเป็นผู้บังคับบัญชาระดับสูง มันเลยสั่งเคารพกู”
“อ๋อ ไม่มีอะไรหรอกน้อง พักผ่อนตามสบายนะ ป่ะมึง”ไอ้แบงค์ยิ้มให้ ทหารนั่งลง ผมเดินตามไอ้แบงค์ไปเอากระบี่ “จริงๆมึงน่าจะมาเป็นทหารเหมือนพวกกูนะ”
“ก็สอบผ่านเป็นตัวจริงแล้ว แต่กูไม่เอา ไอ้ภีมงอนกูฉิบหายกับเรื่องนี้”
“เออดิ เป็นกู กูก็งอนนะ ไอ้สัส ตัวติดกันตั้งแต่เด็กๆ ถ้ามึงสอบไม่ผ่านว่าไปอย่าง”
“ก็มันไม่ใช่แนวของกูนี่หว่า กูเห็นพี่กูกลับบ้านทีไรหน้าดำกลับไปทุกที กูไม่ค่อยชอบอะไรหนักๆ นี่ให้มาเป็นทหารกูก็ไม่ค่อยชอบแต่ แต่พอมาทำก็ต้องทำให้เต็มที่ กูไม่ชอบให้ใครเอาไปพูดทีหลัง”
“ถุย มนุษย์หน้าไหนไม่โดนนินทาบ้างวะ ต่อให้ดีแสนดีหาที่ติไม่ได้ก็ยังโดนเลย เรื่องชั่วๆไม่ต้องพูดถึง ไปกันใหญ่”
“ก็ถูกของมึง แต่มันไม่สบายใจนะ ก็ไม่รู้คนอื่นคิดยังไงหรอก ใครๆก็รักสบาย แต่ความรักสบายของเราก็อย่าลืมหน้าที่ของเราแล้วกัน แล้วนี่ตกลงว่ากระบี่มึงใครยืมไป”
“ไอ้แชมป์”
“อ๋อ ไอ้ขี้เมานั่นนะเหรอ นี่ไม่ใช่มันเอาไปจำนำเอาเงินมาซื้อเหล้ากินแล้วมั้ง”
“ยังอยู่ๆ แต่กูดูทรงแล้วแม่งติดเหล้าหนักว่ะ กลัวแม่งจะโดนไล่ออกนี่ดิ”
“เมียทิ้งหรือไง”
“เมียเหี้ยอะไรล่ะ แม่ง แม่มันจับได้ว่ามันคบกับผู้ชาย พ่อแม่มันบังคับเลิก ช่วงนี้มันเลยโทรมๆ”
“เหรอวะ นี่สมมตินะถ้าพ่อมึงบังคับกูกับน้องมึงเลิกกัน มึงว่าน้องมึงจะทำตัวแบบนั้นไหมวะ”
“เออดิ นี่กูก็กลัว แม่ง มองๆไปมันก็ดูดีนะ แต่พออะไรๆไม่เป็นไปตามที่เราต้องการ กูก็หวั่นๆเหมือนกัน แต่ไอ้บูมคงทำใจได้เร็วมั้ง กูเห็นแม่งคบกับใครมันก็ฟื้นตัวเร็วทุกคนอ่ะ ไม่เกือนเดือนมันก็กลับมาเป็นไอ้บูมคนเดิม ยิ้มแบบคนบ้า”
“เครียดนะเนี่ย ถ้าเกิดกูทำให้น้องมึงเครียด กูกลัวว่ะ”
“โถ ไอ้เวร พูดเหมือนจะหักอกน้องกู”
“เปล่า ไม่เคยคิด แต่กูกลัวว่าไอ้บูมจะเศร้า มึงคิดดูตอนกูนอนโรงบาลที่กูโดนกระทืบตอนนั้นอ่ะ น้องมึงง้อกู ไอ้สัส แม่งร้องไห้ กูนี่โคตรเจ็บปวดว่ะ”
“เออ มึงก็อย่าทำให้มันเศร้าแล้วกัน”
“เออ เดี๋ยวกูกลับก่อนแล้วกันนะ อาทิตย์หน้าวันเกิดมึงเหรอ อยากได้อะไร”
“ขอปอร์เช่คันดิ”
“ถุ้ย พูดเหมือนคันละ ๒๐๐ นะมึง เออๆ กูถามไปงั้น เดี๋ยวหาอะไรมาให้แล้วกัน”
“วันเกิดมึงกูไม่มีอะไรให้เลยว่ะ เออ งั้นเดี๋ยวแลกกัน”
“จัดไปเพื่อน”ผมจับมือ ล่ำลากันเรียบร้อยขับรถกลับกองพันครับ ตอนนี้หมวดบูมมาอยู่ที่ลานฝึกหน้ากองพัน ช่วงนี้ถึงแม้ว่าจะเย็นลงเพราะเป็นฤดูหนาว แต่ช่วงกลางวันของกรุงเทพ คนกรุงเทพคงเข้าใจเนอะว่ามันเป็นยังไง หน้าหนาวของกรุงเทพนี่อย่างเก่ง ๓ วันเท่านั้นแหละครับ
“บอมบ์ เย็นนี้พามหาไปหาแม่ด้วยนะ กูไม่ได้กลับบ้าน คืนนี้นอนที่กองร้อย”หมวดเต้ยฝากฝัง
“ครับ”
“อยากกินอะไรเย็นๆว่ะ ฝากซื้อหน่อยดิ”หมวดเต้ยควักตังค์
“รออีกชั่วโมงก็ได้กินอะไรเย็นๆแล้ว ตอนนี้บ่าย ๓ ครึ่งแล้วเนี่ย”
“ไอ้สัส หมายถึงอุณหภูมิของของเหลวที่บรรจุขวดขาย ไม่ใช่เวลา เดี๋ยวจับสวนสนามซะนี่”
“ฮ่าๆๆๆ เอากี่องศาดีอ่ะ”
“กูเดินไปซื้อเองก็ได้ กวนตีน”
“โถๆ แค่นี้ทำบูดบึ้งนะ เอามาๆ หมวดบูมเอาไรป่าว”
“แล้วแต่จะกรุณาคนตากแดดร้อนๆ”
“เดี๋ยวดับเพลิงมาราดให้เอาม่ะ”ผมพูดแล้วยิ้มแป้น
“รีบไปซื้อเลยมึง ไอ้เต้ยเลี้ยงกูนะบอมบ์”หมวดบูมผลักไหล่ผม
“อ้าว ไม่เคยเลยนะมึง ไอ้บอมบ์มึงจ่ายให้กูด้วยนะ”หมวดเต้ยพูดอีกที ตกลงว่าใครต้องจ่ายวะเนี่ย ผมหยิบน้ำขวดเย็นๆหวานๆมา หลายขวดพร้อมหลอด ถ้ามีผ้าเย็นคงจะดี แต่พีเอ็กซ์ไม่มีขาย เดี๋ยวต้องออกไปซื้อมาแช่ไว้ที่ตู้เย็นกองร้อยแล้วละมั้ง เหนื่อยๆร้อยๆได้อะไรเย็นๆไปเช็ดหน้าเช็ดตาคงจะสดชื่น
เอาน้ำขวดไปให้ ผู้หมวดต่างเปิดยกกินอย่างชื่นใจ แล้วก็เริ่มการซักซ้อมต่อ ระดับผู้หมวดแกเป๊ะแล้ว ไม่ค่อยอะไรมาก ส่วนใหญ่จะคอยดูจังหวะก้าวของทหารใหม่ครับ ส่วนผมว่างๆหยิบมือถือขึ้นมาถ่ายรูปเอาไว้ ช่วงฝึกหน้าหมวดบูมกับหมวดเต้ยเซ็กซี่ดีครับ มีเหงื่อไหล ผมชอบ ฮ่าๆๆ
“เฮ้อ ดูรูปพวกนี้ทีไร กูไม่ไหวทุกที น่ารักเกินไปแล้วมั้งไอ้สัส”ไอ้มหารำพึงหลังจากดูรูป ๒ หมวด
-
เย้ๆๆๆ มาสักที
หมวดบูมกับพี่บอมบ์น่ารักเสมอ
สวัสดีปีใหม่ล่วงหน้านะคะ
ถ้าว่างก็มาต่ออีกนะ
:mew1:
-
พี่บอมบ์มาแล้วววววว
-
มหากะอิพี่บอมบ์หื่นตัลลอดดดด
-
มาแย้วววว
:katai2-1: :mew2: :mew1:
ขอให้มาเรื่อยๆนะคนเขียนที่น่ารัก
อิอิ สอบได้เป็นเรื่องโกหก สอบตกเป็นเรื่องธรรมดา
เป็นกำลังใจให้ในการเรียนนะจ๊ะ
-
คิดถึงจริงๆเลยนะ
-
:L2: :L2: :mew1:
-
เย้ๆ มายาวๆแบบนี้อ่านเพลินเลยค่ะ
น้องหนูเก่งมาก เอาจริงเอาจัง แถมฮาอีก
มีน้องหนู กองร้อยไม่เหงาแน่ๆ
-
ยาวๆจุใจกันเลยทีเดียว ขอบคุณจ้า
-
มาแล้ว ๆๆ ยังหื่นกันเหมือนเดิม ชอบน้องเล็กไม่น่ามีเมียเล๊ยยย หมั่นเขี้ยวอยากกินเด็ก :katai1:
-
คิดถึงทุกๆ คนเลย ไม่ได้อ่านนานมากกกกก ตาแฉะกันไป สะใจ
เป็นเรื่องที่อ่านได้สบายใจ มีข้อคิดดีๆ เต็มไปหมด
ขอบคุณคุณเมฆนะคะ
สวัสดีปีใหม่ ขอให้ทั้งคนเขียน คนอ่านสุขภาพแข็งแรง มีความสุขทุกๆ วันเลย
-
หมั่นไส้คนหล่อจริงๆเลย
ไปหวานเสน่ห์ให้สาวอีกละ แต่ก็อยากเห็นบูมหึงบอมกับสาวๆมั่งนะเนี่ย อิอิ
รอตอนต่อไปนะคะ...
ขอบคุณค่ะคุณเมฆ
-
ว้าวววว ยาวจุใจ
ขำอีหนูกะชาวแก๊ง
:hao7:
-
อร๊ายยย ใบหน้าอาบเหงื่อ เซกซี่
-
มาแล้วๆ คิดถึงทุกคนเลย
หนูยังน่ารักเหมือนเดิม แต่ที่เพิ่มเติมคือความแมน
บอมบ์คนจริง แต่อย่าทำหมวดบูมให้เสียใจนะ
ไม่อยากเห็นผู้หมวดร้องไห้เหมือนกัน มันเจ็บ
มหาจะได้ออกงานอีกแล้ว
ขอบคุณคนเขียนนะคะ :pig4:
:mew1: :L2:
-
ดีจัยจังมาสะทีพี่บอมส์ :mc4:
-
มาต่อยาวสะใจดี :mew1: :mew1: :mew1:
-
ความหื่นไม่เข้าใครออกใคร คึคึ~~ :hao6:
-
มาต่อแล้วว ววว
พี่บอมบ์กับพี่มหาก็ยังหล่อกันเหมือนเดิม
พี่บอมบ์ก็รักกับหมวดบูมไปนานๆ จะได้ไม่ต้องมีใครเสียใจ
-
พี่ๆน่ารักอีกละ :-[
ชอบเรื่องนี้มากๆเลย
สุขสันต์วันปีใหม่ล่วงหน้านะคะ :mc4:
-
ที่จริงก็แอบจิ้นเล็กกับอิหนูนะ คงจะฟัดกันมันเชียว
สุขสันต์ปีใหม่นะคะ มีความสุขตลอดปี ๒๕๕๘ ค่า
-
ขอบคุณ :)
-
พี่บอมส์ จะมามั้ยเนี่ยวันนี้
รออยู่นะค้าบบ :katai2-1:
-
สวัสดีปีใหม่ค่ะ ขอให้มีแต่ความสุข ความเจริญ :mew1:
-
มาแล้วๆๆๆ :hao5:
-
:o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
มาต่อแล้ววววววว :o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
-
ตอนที่ ๘๕ กองร้อยฮาเฮ
การฝึกซ้อมสวนสนามยังคงดำเนินไปเรื่อยๆครับ ตอนนี้ทหารใหม่ไม่ต้องฝึกอย่างอื่นแล้ว ฝึกสวนสนามอย่างเดียวสัปดาห์หน้าก็เป็นวันสวนสนามจริงแล้วละครับ สวนสนามเสร็จก็คงจะได้ปล่อยกลับบ้านไปพักผ่อนหลังจากการฝึกเสร็จ ช่วงนี้ผมเองก็เรื่อยๆ ช่วงบ่ายมีงาน รบกับหญ้าฆ่ากับมดก็ยกโขยงกันไปทั้งกองร้อย แต่เวรกองรักษาการณ์ผมไม่ได้เข้าตั้งแต่กลับกองร้อยมาหลังจากวันปีใหม่แล้วละครับ ก็ดีเหมือนกันบางทีไปยื่นก็เมื่อย แต่เวรโรงผมเข้าทุกครั้ง ผมชอบเข้าผลัดดึก ผลัดช่วงเที่ยงคืนถึงตีสอง ตีสองถึงตีสี่ ช่วงที่เขานอนกันผมชอบอาสาเข้า เพราะเรางานเบาอยู่แล้ว คนที่เหนื่อยก็เยอะ อะไรที่เราช่วยๆเหลือกันได้ก็ช่วยกันไปครับ
คราวที่แล้วไอ้มหาไปมันร่วมงานกับแม่หมวดเต้ยมันหอบเงินมาตั้ง ๒ แสนแน่ะ มันบอกว่ามันช่วยแม่หมวดเต้ยขายของได้เยอะ มันเลยได้ส่วนต่างจากกำไรมา ๒ แสน ร่วมๆ ๓ แสน มันก็ใช้หนี้ผมเรื่องค่าใช้จ่ายเมื่อตอนไปเที่ยวทะเลครั้งนั้น ทีแรกผมก็ไม่เอา แต่มันไม่สบายใจ ผมก็เข้าใจครับ ผมก็เป็นเหมือนกันที่เวลาหยิบยืมใครเราก็ต้องให้คืนเขาถึงแม้เขาจะไม่เอา ผมก็รับไว้เท่าที่รับได้ ส่วนที่พอจะคิดเป็นส่วนลดก็เอามาหารๆให้มันลดลง เรื่องเงินทองผมไม่ค่อยลำบากอยู่แล้ว ผมไม่ค่อยซีเรียสเรื่องนี้เท่าไหร่ เพราะความสามารถของผมหาได้ไม่ยาก แต่ไม่ใช่ว่ามันต้องง่ายนะ แค่มันมีทริคเท่านั้นเอง อันนี้ใครสนใจเรื่อหาเงินหาทองก็อ่านหนังสือเยอะๆนะครับ ตอนนี้มีหนังสือแนะนำเรื่องเงินทองเยอะมาก ผมซื้อมาอ่านเรื่อยๆ เดือนละเล่มสองเล่ม ซื้อมาเก็บไว้ ว่างๆนั่งอ่านเล่น บางทีสมองก็ต้องการอาหารคือความรู้เหมือนกัน แม้เราจะไม่ได้อยู่ในวัยเรียน ก็อย่างที่ใครหลายๆคนเขาพูดอ่ะ ยุคนี้อยู่ในยุคข้อมูลข่าวสาร ใครข้อมูลน้อยก็จะด้อยพัฒนา ใครข้อมูลแน่นหนาก็จะก้าวไกล
แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นไม่ใช่ว่าอ่านดะจนไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไรนะครับ ไม่รู้สิ แต่ละคนคงมีเทคนิคไม่เหมือนกันเนอะ ผมว่าทุกคนเก่งอยู่แล้ว แต่บางทีมันอาจจะซ่อนอยู่ไหนหลืบไหนสักหลืบในสมองเรา ก็มันมีตั้งหลายหยักนี่นา พยายามงัดความเก่งของเรามาครับ เราเจริญ ทุกอย่างก็เจริญตามไปด้วย บ่นเหมือนตาแก่เลยเนอะ พล่ามมาซะอะไรก็ไม่รู้
“ฝึกเสร็จไปนวดตัวกันอีกไหม”หมวดบูมเอ่ยชวน
“เออ กูว่าจะชวนละ”หมวดเต้ยเห็นพ้อง
“เที่ยวบ่อยนี่เงินเดือนเหลือบ้างป่ะ”ผมถามเล่นๆ
“ไม่พอก็ขอแม่”หมวดเต้ยตอบ
“นี่คือความคิดของคนอายุ ๒๖ เหรอ”
“งั้นขอแฟนก็ได้ แฟนรวย วันก่อนมหาให้มา ๒ หมื่นว่ะ กับทองบาทหนึ่ง ฮ่าๆๆๆ”ไอ้มหามันใช้หนี้บ้าง โอนไปทางบ้านบ้าง ให้หมวดเต้ย เหลือติดตัวเองไม่กี่ตังค์
“บอมบ์ขอสัก ๕ บาทดิ”หมวดบูมแบมือขอ ผมหยิบเหรียญ ๕ ให้ “โว๊ะ ทองครับ ทอง ๕ บาท”
“อ๋อ ทองที่แถมมากับขนมซองละ ๕ บาทเหรอ ที่บ้านเยอะเลย แสบซ่าชอบซื้อมาเล่น”
“เออ กวนตีนละมึง”
“ฮ่าๆๆ จะเอาทำไม ๕ บาท เดี๋ยวถอยรถให้คันหนึ่งเอาป่ะละ รุ่นไหนดี ป๋าจัดให้”ผมตบกระเป๋า
“ถุ้ย รวยหน่อยแล้วมาทับถม รวยจริงซื้อทองแจกทั้งกองพันเลยดิ”หมวดเต้ยพูด
“ท้าผมแบบนี้ผมก็ไม่ทำหรอกหมวดเต้ย ทหารตั้งกี่ร้อยคน คนละบาทๆ เป็นสิบล้านเลยนะ ถามจริง เงินเดือนนี่เหลือกันบ้างป่ะ”
“เหลือนิดหน่อยว่ะ พอเป็นเงินขวัญถุง”หมวดบูมหยิบกระเป๋าออกมาดู ผมไม่เคยยุ่งกับเงินเดือนหมวดบูมเลยนะ นี่ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าได้เท่าไหร่ ไม่เคยถาม
“แค่เนี่ย”ในกระเป๋ามีแบงค์เทาใบหนึ่ง แบงค์ม่วงใบหนึ่ง แบงค์แดง ๒ ใบ แบงค์เขียว ๓ ใบ “สู้ผมก็ไม่ได้ นี่ดูนี่”หยิบกระเป๋าตัวเองออกมา มีแต่แบงค์สีเขียวทั้งนั้นเลยครับ ฮ่าๆๆ
“แหมๆ แค่นี้ตัดสินอะไรไม่ได้หรอก ลองเอาสมุดบัญชีไปอัพเดตดูซิ จะได้รู้ว่ากี่หลักกันแน่”
“หึหึ เออ เก็บเงินไว้บ้างนะ อย่าใช้กันเยอะ เก็บไว้ลงทุนบ้าง”
“อืม กูก็คิดนะบอมบ์ แต่บางครั้งกูก็คิดว่ากูไม่รู้จะทำเพื่อใคร ถ้ามหามันท้องได้ มันค่อยน่าคิดหน่อย ไม่เหมือนมึง ไข่ทิ้งไปทั่ว”
“ไม่มีใครให้คิดถึงก็คิดถึงตัวเองดิ แก่ตัวไปค่าใช้จ่ายมันก็เยอะอยู่นะ ไม่มีใครให้รับผิดชอบ ก็เอาเงินที่เหลือกินเหลือใช้ไปบริจาคดิ ที่พอมีพอกินก็เก็บไว้ อันไหนเหลือใช้ก็เอาไปบริจาค ได้ทำบุญด้วย”
“เออว่ะ ตายไปก็แบกเอาอะไรไปไม่ได้เนอะ”หมวดเต้ยพยักหน้าเบาๆ
“ใครจะแบกไป มีแต่คนอื่นนี่สิจะแบกเรา นอนในโลงให้เขาแบกใส่เตาเผา”หมวดบูมเอาด้วยอีกคน
“มีอะไรเหรอ ใครอยากกินมันเผา”ไอ้มหาเข้ามาในห้อง
“คนละเรื่องเลยมึง เขาพูดถึงเรื่องเผาศพอยู่”หมวดบูมหันไปตอบ
“อ้าวเหรอ ใครตายอ่ะ”
“มึงอ่ะแหละ”หมวดเต้ยชี้หน้า
“ฮ่าๆๆ ผมไม่ตายง่ายหรอก เกิดตายพรุ่งนี้คนแถวนี้ร้องไห้ขี้มูกโป่งพอดี แต่ไม่ต้องกลัวหรอก ตายกันทุกคน ทุกคนได้สิทธิ์ตายคนละหนึ่งสิทธิ์ แต่ใครจะตายก่อนตายหลัง ตายแล้วฟื้นค่อยว่ากันอีกทีหนึ่ง นี่พูดเรื่องตายไม่กลัวตายกันเหรอ”
“ไม่รู้ กลัวมั้ง แต่พวกเราก็ผ่านวินาทีเป็นวินาทีตายมาเยอะแล้วมั้งเนอะเต้ย”
“อืม ก็เตรียมตัวไว้ก็แล้วกัน เราไม่รู้หรอกเราจะอยู่หรือเราจะไปวันไหน”
“พูดเป็นลางนะมึง”ผมพูด
“ไม่พูดมันก็เป็น ก็อย่างที่บอก มันไม่มีกำหนด แล้วทุกคนก็ได้สิทธิ์นั้นอย่างเท่าเทียมกัน แล้วแต่ใครจะได้ก่อนได้หลังเท่านั้นเอง ที่พูดว่าให้เตรียมคือ เตรียมใจ ไม่ใช่เตรียมตัว เพราะทุกคนมีความพลัดพรากกันเป็นของธรรมดา ถ้าเข้าใจเรื่องธรรมดาๆพวกนี้ เราจะเป็นคนไม่ประมาท”
“อืม กูก็เป็นเด็กดีอยู่นะ เชื่อฟังมึงทุกอย่าง”หมวดเต้ยยกหางตัวเอง
“ดีมาก ขอจุ๊บหน่อย”ไอ้มหามันก้มลงจุ๊บแก้ม “น้องบูมด้วย น้องบูมก็เป็นเด็กดี”
“กูว่าเหมือนกับผู้ใหญ่พูดกับเด็กเลยว่ะ อ่ะๆ จุ๊บก็จุ๊บ”หมวดบูมยื่นแก้มให้
“เค็มทั้งคู่ ฮ่าๆๆๆ”
“อ๋อ น้ำลายไอ้บอมบ์ว่ะ”ทั้งบูมทั้งเต้ยพูดพร้อมกัน
“ฮ่าๆๆๆๆ”ผมหัวเราะบ้าง
“กูนี่ย้ำรอยไอ้บอมบ์ตลอด มีตรงไหนที่ไอ้บอมบ์ไม่เคยหอมบ้างเนี่ย”
“แหม ล้อเล่นบ้างอะไรบ้างนี่ไม่ได้เลยนะ คนเพิ่งจะขึ้นมาพักตะกี้ๆนี่เอง”หมวดบูมต่อว่า
“อ้าว ก็เห็นพูดพร้อมกัน ก็คิดว่าจริง แล้วนี่จะฝึกอีกกี่โมงอ่ะ บ่าย ๓ เหรอ”
“๓ ครึ่ง เดี๋ยวก็ลงไปละ ขึ้นมาตากแอร์เฉยๆ”หมวดเต้ยตอบ
“ระวังเป็นหวัดนะ ฝึกในแดดร้อนๆแล้วมาตากแอร์เย็นๆ ร่างกายมันปรับไม่ทัน”มหาเตือน
“บอกเคยฟังที่ไหนละมหา บอกไปก็ตอบมาว่า กูผ่านการฝึกตรงนั้นมาแล้วตรงนี้มาแล้ว ไม่เห็นจะเป็นไร พอเป็นก็บ่นว่าไม่น่าเลยกู”ผมพูดเสียดสี
“ครับคุณพ่อทั้ง ๒ คน ลูกเชื่อแล้วครับ”
“ดีมาก ป่ะบอมบ์ กูมาตามมึงลงไปเตะตะกร้อเนี่ย ผู้หมวดเล่นป่ะ”
“อือๆ เอาเลย เดี๋ยวลงไปฝึกละ”
ตอนนี้สนามตะกร้อเต็มไปด้วยทหาร ที่จริงสนามนี้ไม่ใช้ของกองร้อยผมนะครับ เป็นของร้อยข้างเคียงแต่คนเขาน้อย เขาไม่ค่อยได้มาใช้งานเท่าไหร่ มีแต่กองร้อยพวกผมนี่แหละครับที่มาใช้บ่อยๆ ผม ไอ้มหา ไอ้ซัน ทีมหนึ่ง อีกทีมก็ไอ้เฉิน ไอ้นนท์ ไอ้เล็ก เตะกันฮาเฮครับ
เล่นไปก็แพ้ครับ อีกทีมเข้าแน่นอนกว่า จากนั้นอีกทีมก็ลงมาเล่น พวกผมนั่งเชียร์กันที่ข้างสนาม สนุกมากครับ หมู่อาร์ตมาด้อมๆมองๆ จะชวนทหารไปเตะบอลหน้ากองร้อย แต่ไม่ค่อยมีใครอยากเตะด้วยครับ มันเป็นหลายครั้งแล้ว ถ้านายสิบคนอื่นมาชวนนี่ไปนะ แต่หมู่อาร์ตคนเขาไม่ค่อยชอบกันทั้งกองร้อย
“เล่นป่ะพี่หนู”ไอ้เล็กชวน
“ชวนถูกคนนะมึง”
“อ้าว ก็เห็นเตะฟุตซอลก็ได้ แบตก็ตีได้ ตะกร้อก็ต้องได้ดิพี่”
“อันนี้เล่นไม่เป็นจริงๆ ขอเชียร์ข้างสนามดีกว่า”
“เตะบอลป่ะละ ใครจะเตะบอลกับกูบ้าง”ผมถามชวนรุ่นน้องที่นั่งดู
“เตะบอลเว้ยๆ”หลายคนลุกมา จากนั้นพวกผมก็ยกแก๊งกันมาเตะกันที่หน้ากองร้อยครับ เล่นกันล้งเล้งๆ หมู่อาร์ตพยายามเข้ามาเล่นด้วย แต่ไม่กล้าครับเพราะผมยังครองสนาม ที่ไหนมีผมตรงนั้นหมู่อาร์ตจะอยู่ในซอกในหลืบ ผมไม่ได้สะใจหรอกที่เขาเป็นแบบนั้น กลับคิดสงสารมากกว่า เพราะความบ้าหน้าใหญ่ คิดว่าตัวเองใหญ่คับฟ้า ดีนะเจอไม้ซุงท่อนไม่ใหญ่เท่าไหร่ สมมติว่าเจอไม่ซุกท่อนใหญ่กว่าผม ผมว่าอ่วมครับ แล้วตัวเองก็ทำตัวเองไม่ดีด้วยล่ะครับ มีอย่างทีไหนแดกทหารแบบไร้สาระมากๆ คือ สั่งแดกแล้วตัวเองขำกิ๊ก ทหารเกณฑ์บางครั้งก็เหมือนเป็นตัวตลกของเขา ผมและคนอื่นๆไม่พอใจตรงนี้แหละครับ แต่หลังๆแดกน้อยลงครับ ทำอะไรระมัดระวังตัวมากขึ้น ส่วนผมเหมือนเดิมครับ ก็มีบ้าๆบอๆไปบ้างครับ
“พอแล้วเหรอ”มหามันถามตอนนี้เหงื่ออาบเต็มตัว
“อืม เหนื่อยแล้ว ไปดูหมวดบูมสวนสนามดีกว่า”ผมเดินไปหยิบมือถือที่วางไว้บนเก้าอี้ข้างสนามแล้วเดินไปที่ลานรวมพลครับ ลานรวมพล ลานพระรูป นี่เป็นที่เดียวกันนะครับ แล้วแต่จะเรียกว่ายังไง
“รูปละร้อยนะ”หมวดเต้ยยักคิ้วให้
“ไม่ต้องถ่ายเยอะก็ได้ รู้ว่าหล่อว่ะ”หมวดบูมเอาบ้าง
“.....”ผมไม่พูดอะไรครับ ยิ้มอย่างเดียว สัปดาห์ก็เป็นวันจริงแล้วครับ พรุ่งนี้ไปซ้อมกันที่สนามใหญ่ครับ ซ้อมกัน ๒ ครั้ง มีพรุ่งนี้ กับอีก ๔ วันข้างหน้า จากนั้นก็เป็นวันจริงครับ
ถ่ายรูปจนพอใจกลับมาเล่นเวทต่อ ตอนนี้ใต้ถุนกองร้อยเครื่องออกกำลังกายแต่ละเครื่องผู้กองซื้ออะไหล่มาซ่อมเรียบร้อยแล้วครับ ตอนยังไม่ซ่อมนะ โห ใช้งานอะไรไม่ได้สักอย่าง ผมละเสียดายเครื่องครับ มันมีประโยชน์มาก พวกดัมเบลที่หล่อด้วยปูน ผู้กองสั่งทำลาย แล้วซื้ออันใหม่มาครับเป็นเหล็กอย่างดีครับ หมดไปหลายหมื่นเหมือนกันครับ พวกผมเองก็เรี่ยไรกันในวันเงินเดือนออก เก็บกันคนละร้อยช่วยกองร้อยออก จะได้เล่นร่วมกัน
ยืนยกดัมเบลมองกระจก หุ่นเริ่มเข้ารูปเข้ารอยหลังจากที่ปล่อยให้อ้วนมาหลายเดือนครับ ไอ้มหานี่ไม่ต้องพูดถึงครับ มันล่ำขึ้นทุกวัน หุ่นมันนี่น่าน้ำลายไหล รวมหน้าตาของมันไปแล้วก็กินขาดครับ
ตกเย็นโทรหาแม่สักหน่อย ลูกผมก็ซนครับ ป่วน แม่ผมไล่จับไม่ทันหรอกครับ ตอนนี้แม่ผมใช้แท็บเล็ตเป็นแล้วครับ เพราะบิวสอนใช้งาน ผมเลยวิดีโอคอลคุยกับแม่ ที่บ้านอากาศเย็น ลูกผมก็ซน พอเรียกมาคุยด้วยป่วยแม่ผม แล้วชอบทำตาแบ๊วๆด้วย อยากกลับบ้านไปกอดลูกเลยครับ
-
“กินข้าวๆ”เสียงตะโกนเรียกให้เตรียมตัว ๕ โมง ๒๐ แล้วครับ ได้เวลาอาหารเย็น ใครที่ทำอะไรอยู่ก็ทิ้งภาระหน้าที่ตรงนั้นล้างมือล้างไม้เตรียมตัวไปกินข้าวมื้อเย็นครับ
วันนี้นายทหารเวรชิวๆครับ ไม่อะไรมาก รับยอดข้าวมื้อเย็นเสร็จพูดนิดหน่อยเรื่องเวรโรงแล้วปล่อยให้ทหารเข้าไปกินข้าว กับข้าวก็เหมือนเดิมครับ ไม่อร่อย ผมกินไปจานเดียวเท่านั้น แปบเดียวกองร้อยอื่นกินกันเสร็จแล้วครับ ไวมาก กองร้อยผมตามมาหลังเขา เราไม่รีบครับเพราะบางคนมันเลือกไม่ได้ ต้องกินข้าวให้อิ่ม ไอ้ที่ว่าเลือกไม่ได้คือไปเซ็นเขาไว้เยอะแล้วตังค์หมด ก็ต้องกินข้าวกันให้หนักๆ หลังๆมาผมไม่ค่อยเซ็นแล้วครับ เก็บเงินเก็บทอง ฝากเดือนละ ๔ พัน ไอ้ซันผมก็บังคับมันครับ ไม่งั้นมันเก็บเงินไม่อยู่ อย่างน้อยปลดไปมีเงินเก็บในบัญชีสักสี่ซ้าห้าหมื่น ไหนๆเราก็ไม่ได้กินเที่ยวเหมือนตอนเป็นพลเรือนแล้ว ก็เก็บๆหน่อย เงินนี้ผมเก็บไว้ให้ลูกชายครับ ยอดตอนนี้ก็ใกล้จะ ๔ หมื่นแล้ว ปลดไปคงจะได้สัก ๕ หมื่น ใครมาเป็นทหารถ้าตั้งใจเก็บเงินเก็บทองนี่ได้เยอะนะครับ เพราะโอกาสได้เที่ยวน้อย สิ่งยั่วยุน้อย แต่คนใช้หมดก็หมดเกลี้ยงจริงๆนะ แบบหนีไปเที่ยวตอนกลางคืน หรือปล่อยลาทีก็กินเหล้าซะเหมือนอาบทั้งตัว
กินอิ่มแล้วมานั่งเล่น ใครอยากอาบน้ำก็รีบอาบ ส่วนผมนั่งพักก่อนให้มันย่อยครับ ผมเดินเข้าห้องน้ำหมวดบูมแกก็ออกจากห้องน้ำพอดี
“กลับบ้านกี่โมงอ่ะ”ผมถาม
“เดี๋ยวก็กลับละ”
“อืม”ผมพยักหน้าแล้วเดินเข้าไปอาบน้ำ ช่วงนี้อากาศเย็นๆครับ เช้าๆผมก็ขี้เกียจจะอาบน้ำเหมือนกัน แต่ต้องอาบ อาบไล่ความขี้เกียจ ฮ่าๆๆ
“อ้าว ลืมเอาสบู่ลงมา หนู ยืมสบู่หน่อยดิ”
“มีแต่ครีมอาบน้ำอ่ะพี่บอมบ์ หนูใช้สบู่ไม่เป็น”
“ถุ้ย ตอนเป็นทหารใหม่นี่แมวตัวไหนใช้นกแก้ววะ”
“ฮ่าๆๆ อันนี้กลิ่นใหม่เลยนะพี่บอมบ์....”จากนั้นมันบรรยายสรรพคุณว่ามีอะไรบ้าง ใช้แล้วดียังไง อืม กลิ่นมันหอมจริงครับ ใครว่าดีผมก็ซื้อใช้แหละครับ ไม่ค่อยมีความรู้ด้านนี้ อันไหนน่าลองก็ลองซื้อมาใช้
“มึงดูของกูดิ นี่กูว่าจะซื้อตะกร้าหวายมาใส่แล้วนะ แม่งเยอะเกิน ไม่รู้อะไรต่อมิอะไร”ไอ้มหาโชว์เครื่องอาบน้ำที่แม่หมวดเต้ยซื้อแล้วบังคับให้ใช้ เยอะมากครับ หลายขวด ทั้งครีมอาบน้ำ น้ำยาสระผม ลูกอมโบตั๋น ยาสีฟันคอลเกต สบู่วิเศษ เอ๊ย ไม่ใช่ ก็หลากหลายเครื่องปรุงอ่ะครับ นี่แค่เครื่องอาบน้ำ ยังมีเครื่องบำรุงผิมอีกด้วย ในตู้อ่ะ เต็มไปหมด ส่วนผมซื้อมาใช้ตามเขาครับ ก็อยากหล่อเหมือนคนอื่นเขานี่หว่า ผู้ชายสมัยนี้ไม่ดูแลตัวเองนี่ กระไรอยู่นะครับ
“ของอีหนูเยอะกว่านะ”ไอ้ซันพูดพลางแปรงฟันไปด้วย ไอ้ซันเองสะอาดสะอ้านขึ้นกว่าแต่ก่อนเยอะเลยครับ เป็นเพราะฟางบังคับให้ดูแลตัวเองมั้งครับ มันเองก็อยากดูดีในสายตาคนอื่น ฟางควงไปไหนมันจะได้ไม่อายใคร
“พอเหอะว่ะ กูหนาวจนไข่หดแล้วเนี่ย”ไอ้ศักดิ์เก็บขันเก็บอุปกรณ์อาบน้ำเรียบร้อยแล้วหันไปหยิบผ้าเช็ดตัวมาเช็ดถูตัวให้แห้ง ตอนนี้ก็มีคนทยอยเข้าทยอยออกครับ ผมจัดการตัวเองอีกนิดหน่อยก็เช็ดตัวแล้วขึ้นไปด้านบน คราวนี้แหละมหัศจรรย์ทหารไทยของจริง ครีมห่าเหวอะไรก็ไม่รู้ทาตัวเสร็จ มาที่ใบหน้า ถามอีหนูทุกวันครับ ถามไปบ่นไป แต่ทำไหม ก็ต้องทำเพราะอยากดูดี ฮ่าๆๆ อีหนูทาเสร็จแล้วใช้ให้ผมถ่ายรูปให้
“พี่บอมบ์ๆ ถ่ายรูปให้หน่อย”
“น่ารักแล้ว จะถ่ายทำไมทุกวัน”
“พี่เจิดชมไม่ดีใจเท่าพี่บอมบ์ชมนะเนี่ย”ดูมัน ฝรั่งได้ยินคงได้บ้องหู “อ่ะ ถ่ายให้หน่อย”
“.....”ผมรับมาถ่ายแล้วส่งให้มัน
“ไอ้เหี้ยพี่บอมบ์ บอกให้ถ่ายรูปหนู ไม่ใช่ให้ถ่ายรูปตัวเอง เดี๋ยวกูเตะ”
“ฮ่าๆๆๆ”
“พี่บอมบ์กวนตีนอ่ะ ถ่ายใหม่เลย”
“ก็ไม่หมุนกล้องให้นี่หว่า คิดว่าให้กูถ่ายรูปตัวเอง”ผมกดหมุนกล้องจากกล้องหน้าเป็นกล้องหลังแล้วกดถ่ายให้หลายรูป มันรับไปแล้วอัพลงไอจี ก็ดูดีของมัน
- แฟนผมน่ารัก –
ฝรั่งเม้นทันทีที่มันลง อีหนูเอามาอวดยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ครับ จากนั้นก็พวกเพื่อนๆมันเม้นกันฮาเฮกันไป ไอ้คนไม่มีไอจีแบบผมก็นั่งดูเฉยๆ ผมไม่ค่อยมีอะไรมากมายนะครับ มีแค่เฟส กับไลน์ มีเยอะก็ขี้เกียจเล่นครับ ไม่มีเวลา อย่างเช่นเฟสแบบนี้ ก็ไม่ค่อยได้เข้า นานๆอัพรูปที ผมไม่รู้จะอัพไปทำไม ได้ไลค์มาก็ไม่เห็นจะดีใจเท่าเงินในบัญชีเพิ่ม ไอ้ศักด์เล่นบ่อย มันอัพของมันทุกวัน แล้วก็ถ่ายรูปของมันทุกวันครับ
อบรมตอนเย็นเสร็จ ไปตลาดหาอะไรกินครับ มานั่งกินข้าวขาหมูกันครับ มหามันเลี้ยง มันบอกจะเลี้ยงตั้งหลายวันแล้วแต่ไม่ครบคนครับ บางคนเข้าเวรบ้างอะไรบ้าง วันนี้พร้อมหน้าพร้อมตาเลยเลี้ยงพวกผมครับ
“เมียมึงเห็นคงได้อกแตกตายแน่ไอ้เล็ก กูไม่น่าเล่นกับมึงเลย”อีหนูโวยเพราะตอนนี้ไอ้เล็กมานั่งกอดอีหนู คืออีหนูนั่งบนเตียงแล้วไอ้เล็กนั่งกอดจากด้านหลัง
“ก็หนาวอ่ะพี่หนู ไม่มีเมียให้กอดก็กอดพี่หนูก่อน”
“กูหวั่นไหวนะเนี่ย ฮ่าๆๆ”
“ผมก็หวั่นไหวเหมือนกัน ฮ่าๆๆ”
“อย่าแอบไปกินกันเองนะพวกมึง”ไอ้มหาเตือน ส่วนผมนั่งเล่นคอมครับ
“ถ้าผมไม่มีเมียผมลากพี่หนูเข้าห้องน้ำตั้งแต่ขึ้นกองร้อยแล้วละพี่มหา”ไอ้เล็กมันยังกวน
“ไม่ๆ กูไม่ให้มึงลากกู กูจะลากมึง”
“พี่หนู คำว่าหนูภาษาอังกฤษเขาเรียกว่าอะไร”
“แรต อาร์ เอ ที แรต”
“อือ นั่นแหละ ชื่อของพี่ พี่หนูแรด”
“เออ อีแรด”ไอ้ศักดิ์ด่าซ้ำ
“ฮ่าๆๆๆๆ”มันขำก๊ากออกมา ด่าอะไรมันไม่เคยโกรธหรอกครับ
“ฮัลโหล เปล่าๆไม่ได้ทำไร นั่งคุยกับรุ่นพี่”ไอ้เล็กรับโทรศัพท์ เมียมันคงจะโทรมามั้งครับ “ก็รุ่นพี่ในกองร้อยแหละ อืม กินแล้ว ตัวเองกินไรยัง อืม กินนมรึยัง อืม พี่หนูเหรอ ก็นั่งอยู่ด้วยกันอ่ะ พี่หนู อ่ะ เมียผมจะคุยด้วย”มันส่งโทรศัพท์ให้ จริงๆพวกมันก็ยังนั่งกอดกันอยู่นั่นแหละครับ
“โหล นี่ตัวเธอช่วยมาเก็บสามีกลับบ้านทีเหอะ ชอบทำตัวรุ่มร่าม แน่ะ ยังจะขำอีก ฮ่าๆๆ ระวังเหอะปล่อยสามีมากๆ พี่จะยึดมาเป็นสามีพี่ซะ ฮ่าๆๆ เออ เดี๋ยวพี่เตะมัน แล้วนี่ไอ้ตัวเล็กเมื่อไหร่จะลืมตาดูโลกล่ะ อ๋อ ปลายเดือนกุมภาเลยเหรอ อยากอุ้มหลานไวๆ วุ้ย ก็พี่เป็นตุ๊ดจะให้ท้องได้ไง ฮ่าๆๆ ตัวเธอท้องเผื่อด้วยละ พี่จะฝากเขาเรียกอะไรนะ อุ้มบุญ เออใช่ อุ้มบุญ.....”แล้วก็ยาวเลยครับ
“พี่บอมบ์ดูเมียผม โทรมาแทนที่จะคุยกับผัวยาวๆ กลับคุยกับคนอื่นเยอะกว่า”
“นี่ เล็กมันบ่นน้อยใจว่าคุยกับมันน้อย มันน้อยใจ อ๋อ แล้วไม่โทรมาเบอร์พี่ เออ เข้าไปดูไอจีพี่ยัง วันนี้พี่ถ่ายรูปลงไอจี หล่อมาก ฮ่าๆๆๆ พูดจริง ใช่ไหมละ...”
“สวดมนต์ๆ”เสียงใครสักคนเตือนเมื่อใกล้เวลา ๒ ทุ่มครึ่ง
“แค่นี้นะ พี่ไปรวมสวดมนต์ก่อน จ้า บายๆ อ่ะเล็ก”
“เมียน้าเมีย ทั้งเมียหลวง เมียน้อย”ไอ้เล็กส่ายหน้า
“ใครเมียน้อย”
“พี่อ่ะแหละเป็นเมียน้อยผม”
“ไอ้บ้า”
สวดมนต์เสร็จแล้วมานั่งเช็คยอดนอนอีกครั้งหนึ่ง สิบเวรวันนี้ไม่มีอะไรมาก ส่วนใหญ่สิบเวรใจดีครับ ที่กากๆไม่กี่คนหรอกครับ นอกนั้นใจดี ง่ายๆสบายๆ
วันถัดมาหมวดบูมไปซ้อมที่สนามจริง กองพันเลยเงียบๆ วันนี้พวกผมก็หาอะไรทำในกองร้อย เพื่อไม่ให้อยู่ว่าง ทำแค่ช่วงเช้าช่วงบ่ายก็ว่าง นั่งพักผ่อนหย่อนใจ ไม่มีอะไรทำมานั่งอ่านหนังสือเป็นเพื่อนไอ้ซัน ไอ้ซันมันชอบบ่นว่าตัวเองหัวช้า จริงๆหัวมันก็ดีอยู่นะครับ แต่พอคิดว่าตัวเองไม่มีความสามารถมันก็เหมือนกับการที่เราปิดกั้นตัวเองไม่ตอบรับสิ่งใหม่ๆเข้ามาในหัว เราคิดว่าเราไม่เก่งเราคิดได้ครับ แต่เราต้องเอามาเป็นโจทย์ว่า แล้วทำยังไงเราจะเก่งล่ะ หลายเรื่องพออะไรที่เราไม่สามารถทำได้เรามักจะทิ้งไป แต่ถ้าลองเอามาเป็นคำถามกับตัวเองว่าแล้วทำยังไงเราจะทำสิ่งนั้นได้ บางทีพอทำไปมันก็อาจจะง่ายนิดเดียวก็ได้ครับ
“เย็นนี้ผู้กองจะปล่อยลาไหมอา”
“ไม่รู้ดิ ทำไม”
“อ๋อ ถ้าได้ลาจะไปดูหนังกับฟาง”
“อืม ขอผู้กองดิ งานไม่ค่อยเยอะเท่าไหร่ แกคงจะปล่อยมั้ง”
“อาถามให้หน่อยดิ”
“อ้าว จะลาเองก็ไปถามเองดิวะ”
“อาไม่ลาเหรอ”
“ไม่อ่ะ เดี๋ยวคนอื่นแจงกู แต่ถ้าอยากลาเดี๋ยวกูถามให้แล้วกัน จะถามเผื่อคนอื่นด้วย”
“ยืมตังค์ด้วยนะ”
“ถุ้ย จะชวนเขาไปดูหนัง กูคิดว่ามีตังค์”
“ฮ่าๆๆ เหลืออยู่ร้อยเดียวกว่าเงินจะออกก็อีกหลายวัน”
“ใช้เงินก็มีสติบ้าง”
“นี่ประหยัดสุดๆแล้วนะอา กัดฟันพยายามไม่ใช้เยอะ ถ้าเมื่อก่อนนะ ชิวๆ”
“ชิวๆแต่ไม่มีเก็บ”
“ฮ่าๆๆๆ ก็ถูกของอา นะ ยืมก่อนพันหนึ่ง เดี๋ยวเงินเดือนออกจะรีบใช้”
สรุปตอนเย็นก็มีการปล่อยลากันครับเพราะช่วงนี้ว่างๆไม่ได้มีงานอะไรมากมายเท่าไหร่นัก ปล่อยไปส่วนหนึ่ง อีกส่วนหนึ่งคือพวกไม่มีเงิน พวกบ้านไกล พวกไม่มีที่ไป กับพวกติดเวรครับที่ไม่ได้ลา ผมเองก็ไม่ได้ลาหรอกครับ เพราะอีกไม่กี่วันข้างหน้าผมจะลา ช่วงนี้จึงไม่อยากเอาเปรียบใคร
“อ้าว ไม่ลาเหรอ”หมวดบูมเห็นผมนั่งที่หน้ากองร้อย เนื่องจากตอนนี้เงียบไปหมดแล้วครับ ทหารเหลือไม่กี่คน พี่แกเลยสงสัย
“ไม่อ่ะ เดี๋ยวบิวใกล้ๆคลอดก็จะลาแล้ว ไม่อยากลาช่วงนี้”
“ตกลงว่าคลอดวันไหน”
“น่าจะวันที่ ๑๐ กว่าๆอ่ะ ไม่รู้เหมือนกัน ถ้าปวดท้องก่อนผมก็จะลาทันที”
“เหรอ ไปด้วยดิ”
“ต้องฝึกภาคกองร้อยไม่ใช่เหรอ”
“เออว่ะ อดดูหน้าหลานเลย”
“ก็ฝึกเสร็จค่อยว่ากัน ตกลงว่าไปฝึกวันไหน”
“ไม่รู้ ฝ่ายยุทธการยังไม่แจ้งข่าวมาเลย ก็เหมือนเดิมละมั้ง ช่วงวันที่ ๑๐ กว่าๆ เหมือนปีที่แล้วๆมาอ่ะ”
“อืม ผมจะโดนไหมอ่ะ”
“คงไม่หรอกมั้ง ทหารใหม่ขึ้นกองร้อยมาคนก็เยอะแล้ว มึงก็อยู่เข้าเวรไป ทำไม อยากฝึกเหรอ”
“ถ้าคนไม่พอก็ไปได้ แต่ถ้าไม่ให้ไปก็ไม่ไป กินข้าวกินปลายังเนี่ย”
“ยัง กำลังจะไปหาอะไรกินกับไอ้เต้ย ไปด้วยกันป่ะ เดี๋ยวพามาส่งที่กองพัน”
“อิ่มแล้ว ไปเหอะ หมวดเต้ยรอแล้วมั้ง”
“อืม ไปละ พรุ่งนี้สายๆจะเข้ามากองร้อยนะ”
กองร้อยตอนนี้เหลืออยู่ประมาณ ๑๐ กว่าคนครับ บก.ร้อยลาไป ๒ คน ไอ้มหา อีหนู ไอ้ซัน ไอ้ศักดิ์ ไอ้เล็ก ลากันหมดครับ มีแค่ผมคนเดียว สิบเวรคนน้อยแล้วก็ชิว ไม่ได้รวมชี้แจงแต่ ๒ ทุ่มครึ่งก็สวดมนต์เหมือนเดิม
คืนนี้เรามานอนดูหนังกันข้างล่าง ไอ้สัส ดูหนังอะไรไม่ดูแม่งเสือกดูหนังโป๊ครับ ผมนี่ของขึ้นเลย นั่งดูได้เรื่องเดียว รีบโทรหาหมวดบูมทันที
“หืม มีอะไรบอมบ์ ยังไม่นอนเหรอ”
“ยังครับที่รัก”
“เสียงมึงอ้อนกูแปลกๆ มึงเงี่ยนรึไง”
“เออดิวะ ไอ้สัส แม่งพวกไอ้จ๊อดเปิดหนังโป๊อยู่ใต้ถุน”
“ฮ่าๆๆ แล้วมึงก็ทะลึ่งไปดูกับเขานะ”
“อ้าว กูไม่มีอะไรทำนี่หว่า ยังไม่ง่วงด้วย”
“อืม ดูจบก็ไปชักว่าวนอนไป กูว่าจะนอนแล้วละ เหนื่อยฉิบ”
“โห ไม่สงสารกันเลยเหรอ ป่านนี้ไอ้มหากับเมียคงชื่นมื่น ส่วนผมต้องห่อเหี่ยว”
“ชื่นมื่นเหี้ยอะไร ไอ้มหาพาอาชิต อาอิงไปต่างจังหวัด ไอ้เต้ยยังบ่นเซ็งพ่อมันอยู่เนี่ย”
“อ้าวไปทำไมอ่ะ”
“ไม่รู้ว่ะ แต่ได้ยินมาว่าอาอิงไปประธานหล่อพระ ไม่มีใครขับรถให้ เลยใช้มหาให้ขับรถให้”
“แล้วหมวดเต้ยไม่ได้ไปด้วยเหรอ”
“ไม่ได้ไป มันเหนื่อย กูก็ระบมอยู่เนี่ย ปวดเนื้อปวดตัว เออ มันมานอนกับกูนะ”
“อืม ก็นอนกันไปเหอะ”
“เออ มึงอย่าไปให้ใครอม อย่าไปเอาใครนะ ห้ามใครชักให้มึงด้วย”
“ข้อห้ามเยอะจริง”
“อ้าว ก็หวงนี่หว่า”
“จริงป่าว กิ๊วๆ”
“หึหึ แค่นี้แหละ กูเขิน อย่าลืมทำตามคำสั่ง ฝันดีนะ”
อ้าว แล้วกูล่ะบูม ออกมาข้างนอกอากาศเย็นๆ มองดูดาวบนท้องฟ้า ใครว่ากรุงเทพไม่มีดาวนี่ผมว่าเขาพูดผิด ต้องมาอยู่ค่ายทหาร มันถึงจะมองเห็นดาวได้ครับ ก็สวยดี ผมไม่รู้หรอกว่าดาวดวงไหนคือกลุ่มดาวอะไรบ้าง รู้จักแต่ดาวลูกไก่ มองเห็นง่ายดีครับ
“อะไรของมึงไอ้ทิด เดินเข้าเดินออก”ผมถามเวรโรง
“ไม่มีอะไรพี่”
“เออ กะเทยมาก็ให่ระวังด้วยล่ะ เดี๋ยวแม่งอมของหลวง”
“ฮ่าๆๆๆ พี่ตุ้ยไปจัดแล้วพี่”
-
“อ้าวเหรอ เออๆ ถ้ามึงจะเอายังไงก็ให้ออกเวรก่อนนะไอ้สัส”
“พี่ไม่เงี่ยนบ้างเหรอ ผมนี่แข็งจนปวดเลยว่ะพี่”
“เงี่ยนดิ แต่เมียไม่ให้ยุ่งกับใคร”
“เอาน่าพี่ เมียเราอยู่ไกล มันไม่รู้หรอกว่าเราเอากับใคร พูดหวานๆกับมันนิดเดียวมันก็เชื่อแล้ว”
“หึหึ มึงจะเอาก็เอาเหอะ แต่อย่าลากมาเอาที่ใต้ถุนแล้วกัน ให้เกียรติกองร้อยหน่อย”
“ครับพี่”
“กูไปดูต่อละ”
ผมกลับมาดูอีกครั้ง คราวนี้หนังฝรั่งครับ ตะกี้นี้หนังญี่ปุ่น ผมนั่งดูเรื่อยๆ บางคนนี่ดูไปลูบเป้ามันไป ร้องซี้ดตามหนังไปด้วย สิบเวรก็อีกคนครับ ตกลงคือวันนี้ไม่มีใครนอน ลงมาดูหนังโป๊กันทั้งกองร้อย ฮ่าๆๆๆ ผมดูไปหน่อยหนึ่ง ต่างคนต่างเดินเข้าเดินออก ผุดลุกผุดนั่ง นี่แหละผู้ชายวัยกลัดมัน อยู่ในนี้นานทีได้ระบาย
“กูไม่ไหวแล้วโว้ย”ไอ้ตินแม่งล้วงเข้าไปในกางเกง สาวยุกยิกๆแล้วเอาออก
“โห ของพี่บอมบ์แม่งกำไม่มิดเลยว่ะ”ไอ้ต้าแม่งล้วงเข้ามาทางขากางเกง ไอ้สัสเอ๊ย กูไม่ได้ใส่กางเกงในด้วย
“ไอ้เหี้ย มึงกำทำเหี้ยอะไร กูยิ่งเงี่ยนๆอยู่”ผมโบกหัวมันไปที
“ฮ่าๆๆ ก็เห็นของพี่ตุงๆนี่หว่า แม่งเต็มไม้เต็มมือ ไอ้หนู ๖ นิ้วของผมสู้พี่ไม่เลย โห นี่พี่เอากับเมีย เมียไม่ร้องบ้างเหรอ”
“จวย ไอ้ต้นแม่งจังไร”ไอ้ปิ๊กถีบไอ้ต้นเพราะไอ้ต้นเอาน้ำใสๆ เขาเรียกว่าน้ำอะไรนะ ที่มันจะออกมาก่อนอ่ะ มันเอาน้ำนั้นแหละมาป้ายหน้า
“ใครก็ได้อมจวยกูหน่อย ไม่ไหวแล้วว่ะ ไอ้ตุ้ยแม่งไปล่อดากนานจังวะ”
“อยากสี้เด้วะ มื้ออื่นสิลาไปสี้นำเมียจักสองน้ำ ได้บ่คับหมู่”
“ถามสิบเวรคนใหม่ตั้ว ถามหยังหมู่ล่ะ มื้ออื่นหมู่ก็ออกเวร กลับไปนอนแฟลตสบายใจ”สิบเวรแกก็ดูเรื่อยๆ
“อีหลีบ่ครับหมู่ บ่แมนกลับแฟลตไปสี้เมียเบิ๊ดมื้อเบิ๊ดเว็น”
“เอ๋า คนมีเมีย สิเอานำเมียฮอดไสก็ได้ตัวะ พวกเมียปา ไปหาสี้กะเทยไปติละ”
“เออะ บ่กล้าเด้ครับหมู่ โอ๊ย อายอบมบ์ ยืมจักพันแน่ สิออกไปตีกะหลี่”
“ใครจะไปโรงน้ำชา กูไปด้วย”ไอ้จุนรีบเสนอหน้า
“นี่กูกำลังยืมตังอ้ายบอมบ์อยู่ นะอ้าย ยืมจักพัน เงินเดือนออกมื้อใด๋ ผมสิคืนให้ทันที ไอ้น้อยรับประกัน”
“ถุ้ย ไม่ใช่มึงเซ็นจนติดลบหรอกเหรอ เดือนที่แล้วก็ติดลบไปตั้งพัน เดือนนี้จะเหลือให้มึงแดกไหมสักร้อยสองร้อย”
“โว้ เซาๆ สิเบิ่งหยังหลายเรื่องแท้ คนมันเงี่ยน เธอรู้บ้างไหม”เอาแล้วไง ร้องเป็นเพลงแล้ว
“เออ เปิดเรื่องอื่น จวน ไอ้นัน กูคิดว่ามึงจะเอาหนังเรื่องอื่นมาดู”
“แหมพี่ ทำไมพี่ไม่ห้ามตั้งแต่มิยาบิ นี่ๆ ยังมีอีกเรื่องเนี่ย เรื่องนี้เด็ด”ไอ้นัน เจ้าพ่อหนังโป๊หยิบแผ่นสุดท้ายขึ้นมา ไอ้เราจะไม่ดูก็ไม่ได้ ดูสักหน่อยแล้วกันพอให้เป็นกระษัย
“เหอๆ มีแฮงเด้วะ”ไอ้ตุ้ยกลับมาแล้วครับ “ไผสิต่อกู น้องจุ๊บจิ๊บรออยู่”ทั้งคำอีสานคำไทยพูดปนกันใหม่มั่ว ก็แบบนี้แหละครับ มันสบายตัวแล้วนี่
ดูหนังโป๊จนตี ๑ ครบถึงได้นอน คืนนี้ผมก็ไม่ทำอะไรตัวเองหรอกครับ มันเงี่ยนเหมือนกันแต่เงี่ยนไม่สุด บางเรื่องแม่งซาดิสต์เกินครับ มันเลยทำให้ไม่ค่อยมีอารมณ์ร่วมเท่าไหร่ แล้วบางเรื่อง ขอโทษนะ เมียเก่ากูสวยกว่านี้ อึ๋มกว่านี้ ก็เลยไม่เท่าไหร่ ชอบก็แต่ฝรั่งนี่แหละครับ ชอบอยู่เรื่องเดียว ดูเสียวไป ฮ่าๆๆๆ
ตอนเช้ามานี่คุยโขมงโฉงเฉงแล้วละครับ ใครได้กับกะเทยคนไหน ใครเสียไปกี่น้ำ ผมฮาแต่ไอ้ดุ๊ก ไปรอให้กะเทยอมแต่แม่งเสือกหลับคาห้องซักผ้า ตอนมิน่าตอนเช้าผมเห็นมันเดินออกมา แล้วตอนแก้ผ้าอาบน้ำ ไอ้สัส จุดกลมๆผมคิดว่ามันเป็นอีสุกอีใส ตุ่มแดงเพราะยุงกัดเต็มตัวมันเลยครับ พูดไปก็ขำไป
“โห แต่กูยอมรับว่าของพี่บอมบ์แม่งบักเอ๊บ”ไอ้ต้ามันยังกวนตีนผมครับ
“มึงก็ดูของพี่บอมบ์ดิแม่ง นี่ขนาดหดแม่งเท่ากับกูตอนแข็ง ถ้าแข็งแม่งไม่เท่าเสาตอม่อเลยเหรอวะ”
“เออ ไอ้สัส พี่บอมบ์ไปนวดที่ไหนพี่”
“นวดเหี้ยอะไร ก็กินของดีๆดิวะ แต่อย่าทะลึ่งไปฉีดน้ำมันแล้วกัน มึงดูของไอ้หนุ่ยดิแม่ง”
“เออว่ะพี่ แม่งน่ากลัว”นี่แหละครับผู้ชาย เรื่องขนาดนี่สำคัญ มันเป็นส่วนหนึ่งของความมั่นใจ เหมือนกับนกยูงอ่ะครับ เวลามันรำแพนหาง มันก็สวยงาม ส่วนผู้ชายนี่เรื่องทำให้เฟลอันดังหนึ่งคือเรื่องขนาด ลองด่าผู้ชายที่เป็นคู่แค้นว่าไอ้จวยเล็กดูสิครับ ถ้าแม่งเล็กจริง แม่งจะเงียบกริบไม่ต่อปากต่อคำ แต่ถ้าด่าไอ้จวยเล็กแต่ของแม่งใหญ่ เตรียมตัวได้เลย มันได้เอาฟาดปากแน่ แล้วผู้ชายบางคนมันมักจะสะใจเวลาที่ตัวเองมีขนาดใหญ่กว่า ต่อให้หน้าไม่หล่อมันก็ช่างมัน ของใหญ่มั่นใจไปกว่าครึ่ง เหมือนอีหนูชอบด่าคนอื่นในกองร้อยที่จวยเล็กกว่ามัน ฮ่าๆๆ
ก็หื่นๆห่ามๆแบบนี้แหละครับผู้ชาย ยิ่งวัยกลัดมันแบบพวกผม อาบน้ำอาบท่าเสร็จแล้วมาทำความสะอาดกัน แล้วไปกินข้าว กลับมาทำต่อ ๘ โมงรวมแถวเคารพธงชาติก่อนจะแยกย้ายกันพักผ่อน รอสิบเวรคนใหม่ครับ
“อิจฉาหมู่เด้วะ สิได้กลับไปกอดเมียแล้ว”
“ไอ้สัส กูเสียดายน้ำกูเนี่ย แม่งเมื่อคืนเสือกฝันเปียก”
“ฮ่าๆๆๆ”พวกผมขำก๊ากเลยครับ
“เออ กูคิดว่าวันนี้แม่งพุ่งให้ถึงเพดานห้อง ที่ไหนได้ ตื่นช้ามาน้ำนองเต็มตลิ่ง สัสเอ๊ย”
“ฮ่าๆๆๆ”
“นี่หมู่พูดจริงเหรอ”ผมถาม
“เปล่า กูล้อพวกมึงเล่น ระดับนี้แล้วจะฝันเปียกเหมือนอนุบาลได้ไงวะ อ้าว มาพอดี เร็วเลยไอ้กุ้ง กูจะกลับไปนอน”สิบเวรเรียกสิบเวรคนใหม่มา โห นี่อารมณ์ค้างยันเช้ากันเลยทีเดียว ผมก็ค้างนะ
“พี่ สวัสดี”หมู่กุ้งยกมือไหว้ วันนี้ชิวทั้งวันอีกแล้วครับ หมู่กุ้งนี่ง่ายๆสบายๆ
“สวัสดีครับหมู่”
จากนั้นสิบเวรคนเก่าชี้แจงกับสิบเวรคนใหม่ เรื่องยอดเรื่องจำนวนคน ใครไปไหนมาไหน เข้าเวรกี่คน ออกเวรกี่คน วันนี้วันเสาร์ด้วย พวกผมก็เลยชิวๆกัน
สายๆผมโทรหาไอ้มหาให้มันทำบุญเผื่อผมด้วยครับ นี่ไม่ใช่เงี่ยนเป็นอย่างเดียวนะ ทำบุญเป็นด้วย ฮ่าๆๆ ก็ให้มหาออกเงินให้ก่อนเดี๋ยวกลับกองร้อยแล้วค่อยใช้มัน
เกือบ ๑๐ โมงแล้ว หมวดบูมเข้ามาที่กองร้อย ซื้อส้มตำไก่ย่างมาชวนผมกิน ผมก็ชวนสิบเวรมานั่งกินด้วยกันครับ
“หมวดเต้ยมามาด้วยเหรอ”
“มันบอกเดียวตามมา แล้วเมื่อคืนคิดไงดูหนังโป๊กันล่ะ”
“ไม่รู้ ทีแรกจะดูหนัง.... แต่แผ่นสะดุด ไอ้นันเลยขึ้นมาเอาหนังของมัน ผมก็คิดว่าหนังอะไร”
“ดูแล้วก็เงี่ยนพวกมึง ลำบากกะเทย”
“อ้าว ก็ไม่มีที่ลงนี่นา จริงไหมหมู่ เออ แต่หมู่กุ้งมีเมียนี่นา ตลกหมู่อ้นเมื่อคืน นั่งล้วงแล้วล้วงอีก จะกลับไปเอาเมีย เมียก็ยังไม่กลับมา”
“พวกมึงนี่ วันๆ”หมวดบูมส่ายหน้า
“โถๆ ใครจะเป็นคุณชายไร้เดียงสาแบบผู้หมวดล่ะ ปากบอกไม่ดูๆแต่ในมือถือนี่คลิปเพียบละมั้ง”
“มั่วอ่ะมึง ไม่มีอ่ะ ไม่เคยเก็บหนังโป๊ในมือถือ”
“แต่เก็บไว้ในคอม”
“ในคอมก็ไม่มี”
“เชื่อยาก หน้าใสๆแบบนี้แหละร้ายนัก จริงป่ะหมู่”
“ไม่รู้เหมือนกัน”หมู่กุ้งตอบ
“พี่บอมบ์ๆ ผู้หมวดสวัสดีครับ”ไอ้ต้ากวักมือเรียกก่อนจะยืนตรงสวัสดีผู้หมวด
“มีอะไร”
“มีเรื่องจะปรึกษาหน่อยพี่”
“พูดมาดิ”
“เอ่อ...”
“ความลับรึไง แอบเอายาบ้ามาขายให้กูป่ะเนี่ย”
“บ้าน่าพี่ ผมมีเรื่องจะปรึกษา พี่ออกมาแปบเดียว”ผมลุกขึ้น
“อะไรวะ”
“ยืมตังค์หน่อยพี่ เมียผมมันมาหา ตอนนี้มันอยู่หน้าประตูกองพันแล้วพี่ แต่ผมไม่มีตังค์”
“ถุ้ย กูคิดว่ามีอะไร มึงก็เดินไปหามันที่กองการณ์ดิ ไม่เห็นจะต้องใช้ตังค์เลยนี่หว่า”
“แหมพี่ ผมก็เงี่ยนบ้างอะไรบ้าง”
“อ๋อ จะยืมตังค์กูเพื่อไปเปิดโรงแรมเอากับเมีย”ผมพูดเสียงดัง
“กูไม่ให้ลาเว้ย เงี่ยนนักชักว่าวเลยมึง”ผู้หมวดเอ่ยแทรกขึ้นมา
“ผู้หมวดครับ คือ เมียผม...”
“อะไรมึง คนอื่นเขาก็มีเมียไม่เห็นเขาจะเงี่ยน”ผู้หมวดตอบมา
“ก็เมียผมมารอหน้ากองพันแล้ว”
“ก็พามานั่งเล่นในกองพันดิ”
“เออ ก็พาเมียมานั่งเล่น เย็นๆก็ให้กลับ”ผมเอออวยกับผู้หมวด
“โธ่พี่ ก็มันอยากบ้างอะไรบ้าง นะพี่ ผู้หมวดครับ”ไอ้ต้าทำหน้าอ้อน
“เออๆ ให้ๆมันไปบอมบ์ คิดดอกร้อยละยี่ เย็นนี้กลับมาเอาคลิปมาให้ดูด้วยละกัน”
“เอาจริงเหรอครับผู้หมวด เมียผมมันอายนะ”
“หึหึ กูล้อมึงเล่น กูไม่อยากดูพวกมึงเอากันหรอก แล้วจะกลับกี่โมง”
“สักทุ่มได้ไหมครับผู้หมวด”
“ให้ ๖ โมงก็พอ ทุ่มหนึ่งมึงได้คลานกลับกองพันพอดี”
“ครับผู้หมวด”
“ผู้หมวด ค่าโรงแรมนี่กี่พันอ่ะ”ผมหันไปถาม
“ห้าร้อยก็ได้แล้วมั้ง พวกป้ายเหลืองอ่ะ”
“ฮันแน่ เข้าบ่อยอ่ะดิถึงได้รู้ราคา”ผมแซวเล่นๆ
“เดี๋ยวกูเตะ”
ตกลงแล้วผมก็ให้ไอ้ต้ายืมไป เจ็ดร้อยครับ แล้วมันก็ให้ผมขับมอไซด์ไปส่งที่ด้านหลังกองพันอีก เจริญล่ะไอ้สัส จะเอากับเมียทั้งทีก็ลำบากกู กลับมาสิบเวรพาไปกินข้าวมื้อกลางวันครับ แต่ผมอิ่มแล้วกินไปนิดเดียวแล้วก็กลับกองร้อย ชิวๆแบบนี้แหละครับวันหยุด ถ้าไม่มีสถานการณ์อะไรวันหยุดก็คือวันหยุด แต่ถ้ามีสถานการณ์ วันหยุดไม่มีครับ ทำงานตลอด
“อิ่มแล้วก็ง่วง”ผมเปรยขึ้นเบาๆ แอร์เย็นๆน่านอนมากเลยครับ
“กินแล้วก็นอน ระวังมันจะบวมเหมือนคราวที่แล้วอีก”
“หึหึ งั้นออกกำลังกายกันไหม ออกกำลังกายใต้ร่มผ้า”ผมยื่นหน้าเข้าไปใกล้ผู้หมวดแล้วเอามือเลิกชายเสื้อล้วงขึ้นไปด้านบน เขี่ยหัวนมพี่แกเล่นเบาๆ หุ่นยังฟิตมากเลยครับ
“ทะลึ่งไม่รู้เวล่ำเวลา”
“กูแหย่หน่อยไม่ได้เลยนะ”ผมเขกหัวไปทีหนึ่งเบาๆ ไม่กล้าทำแรงหรอกเดี๋ยวเจ็บ
“เออ กูมึงชอบหื่นใส่กูนี่หว่า ดูหนังกันไหม”
“ดูที่ไหน”
“ก็ในห้องนี่แหละ ดูกัน ๒ คน”
“ไม่อยากดูอ่ะ อยากทำ”ผมยื่นหน้าเข้าไปอีกครั้ง
“มะเหงกกูนี่ นี่ เรื่องนี้อยากดูนานแล้วนะ”พี่แกไม่สนใจเลยครับ กดคอมยุกยิกแล้วเปิดหนังต่างประเทศ ไม่พากย์ไทยซะด้วย ผมก็เลยนั่งข้างๆเอาแขนพาดคอหมวดบูมแล้วดูหนังกัน ๒ คน
ดูไปดูมา ผมหลับครับ ฮ่าๆๆๆ หลับคาไหล่หมวดบูมเลยครับ แต่ไม่นานนะ ครึ่งชั่วโมงเอง พี่แกก็มนให้ผมซบแบบไม่มีบ่น
“กินแล้วนอนแบบนี้ เดี๋ยวก็บวมฉุกลับบ้านไปลูกคงจำหน้าไม่ได้”
“หึหึ ก็เมื่อคืนนอนดึกนี่นา จุ๊บ”จูบแก้มนิดหน่อย นี่ไม่ได้จูบกันหลายวันแล้วเนี่ย กอดก็กอดนิดเดียว
“พี่บอมบ์”
“หืม”
“บูมรักพี่บอมบ์นะ”
“อืม”
“....”
“หืม ว่าอะไรนะ”
“ว่าอะไร ก็บอกรักไง”ผู้หมวดทำหน้ามึนๆ แต่ผมทำหน้าแบบกระหายอยากได้ยินอีกครั้ง
“โห บอกรักกูทุกวัน ทอง ๑๐ บาทก็ไม่เสียดายอ่ะ”ยิ้มแป้นเลยกู นานๆทีพี่แกจะพูดคำว่ารักสักครั้ง ดีใจสัส
“หึหึ อย่าจ้องหน้า เขินว่ะ”
“อ้าว.....”
ตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไปก็จะเป็นตอนใหม่นะครับ ยังไม่เคยเขียน จึงตัดคำว่ารีโพสต์ออกไป
ความถี่ในการลงก็คงจะเรื่อยๆ ไม่ทุกวันเหมือนครั้งที่แล้วนะครับ
เขียนเสร็จก็ได้ลง เขียนไม่เสร็จก็มาเรียงๆ ช้าเร็วขึ้นอยู่กับจังหวะเวลาว่างๆกับอารมณ์ของคนเขียน
ปีใหม่แล้ว ก็ขอให้ทุกคนประสบแต่สิ่งดีๆตามเหตุปัจจัยนะครับ
รักคุณผู้อ่านทุกคน
เมฆ
-
ตอนใหม่เลยหรอคะ วู้ววว
เดี๋ยวมาเม้นน้าาา
กอดคุณเมฆ
สนุกมากกกกก
พี่บอมบ์และคณะพากันหื่น 555
คิดถึงนะคะ รีบมาๆๆ
สวัสดีปีใหม่อีกรอบค่ะ
มีความสุข การเรียน การงานราบรื่นนะคะ
:mew1:
:กอด1:
-
สวัสดีปีใหม่ค่ะ พี่เมฆ :mc4:
-
สวัสดีปีใหม่จ้าทุกคน
น่าสงสารบอมบ์ ดูหนังโป๊แล้วของขึ้นแต่อดกินหมวดบูม
ได้แทะๆเล็มๆกันไปพอเป็นกษัย
-
หมวดบูมน่ารัก บอกรักพี่บอมบ์ :impress2:
สวัสดีปีใหม่ค่ะ
:mew1: :L2:
-
ฮาอ่ะ.... ลำบากกระเทยจริงๆ
-
กอดคุณเมฆ ค่าา รออ่านแบบใจจดใจจ่อ
-
ขอบคุุณจ้า แล้วก็สวัสสดีปีใหม่
-
สวัสดีปีใหม่ค่า
มหารายได้งามเจงๆ แบ่งมามั่งจิ อิ อิ
คิดถึงพี่บอมส์กับน้องบูมมากมาย
รอตอนต่อไปจ้า
-
:mc4:
หวัดดีปีใหม่ครับคนเขียน ขอให้มีความสุข ความสำเร็จ สมหวัง
อย่าเจ็บอย่าจน สุขภาพแข็งแรงสมบูรณ์ ตลอดปีและตลอดไป
ประสบผลสำเร็จในการเรียนและการงาน
:mew1:
-
จะรอตอนต่อไปครับเมฆ
ไงก็มาต่อเร็วๆนะ รออยู่คับผม :katai2-1:
-
สวัสดีปีใหม่ค่ะ ขอให้พี่เมฆมีความสุขตลอดปีเลยนะค่ะ
:pig4:
:3123:
จะรออ่านตอนใหม่คร่า
-
ค่อยค่อยรักกันเบาเบา~ o22 สุขสันต์วันปีใหม่ มีความสุขมากนะค้าา. :heaven :L2:
-
สนุกทุกตอนเลยขอบคุณพี่เมฆมากค่ะ
สวัสดีปีใหม่ ขอให้เจริญก้าวหน้า
คิดสิ่งใดสมปราถนา พากองพันมาบ่อยๆนะค้าา :L1:
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
มันฟินตอนเขาบอกรักกันนี่แหละ
-
:pig4: :pig4: :mew1: :mew1:
-
ว้ายยยยย ตอนใหม่ๆ
ดีใจจังงงงงงงง สวัสดีปีใหม่เหมือนกันค่ะ :mc4:
-
สุขสันต์วันปีใหม่ครับผม
-
มารับปีใหม่ให้หายคิดถึง ขอบคุณและสวัสดีปีใหม่พี่เมฆครับ
ตอนนี้เรื่อยๆ
ชอบตอนดูหนังโป้ ฮ่าๆ ห่ามกันได้อีก ดีนะไม่มีโม้กให้กันหุหุ
น้องบูมบอกรักพี่บอมบ์ด้วย :mew1:
-
ขอบคุณ :)
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[บูมน่ารัก :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
ฮาเฮ และ ฮาหื่น จริงๆกองร้อยนี้ :z1:
รอตอนต่อไปนะคะ
สวัสดีปีใหม่ค่ะ
-
หวานกันเบาๆ
HNY นะครับ
-
เข้ามารอและกดดันเมฆครับ 555
ล้อเล่นน้าาาาา
รอคับรอ :hao7:
-
หวานกันต้อนรับปีใหม่ตอนใหม่ ^^
-
มารอ เมฆ ครับ :katai4:
-
ตัดฉับกำลังจะอินอ้ะ
-
o13 เข้ามาแอบอ่านนานมาก. ชอบบุคลิกตัวละครครับ. ยังแอบลุ้นว่าคุณเมฆจะเปลี่ยนโครงเรื่อง. ให้ทั้งบอมกับตวงไปเป็นทหารต่อไป. มาช่วงหลังๆ หลังจากที่มีเรื่องใหญ่ผ่านไปแล้ว. รู้สึกหมวดบูมบทจะน้อยลงนะครับ. แอบคิดถึงเหมือนกัน. ฮาๆๆๆๆ
-
สวัสดีปีใหม่ค่ะ คุณเมฆ ขอให้สุขกายสุขใจ ร่ำรวยนะคะ :L2:
-
สวัสดีปีใหม่รับตอนใหม่ค่ะ ;)
บอมบ์มาหื่นอยู่ดีๆ โดนผู้หมวดเบรคซะหวานเชียว
ชอบเวลาหมวดบูมอ้อนๆ บอกรักอย่างนี้ ^^
-
:z3: :z3:
รออ่านอยู่น่ะครับ ^^
-
เข้ามารอออ :mc4:
-
ว้าว ว้าว จะลงตอนใหม่ :hao6: :hao6: :hao6:
-
สวัสดดีปีใหม่คะ คุณเมฆ :L2:
รอจ้า แซบซ่า และสมาชิกทั้งหลาย
-
o13 รออยู่ค่ะ
-
คิดถึงแล้วเด้ออ
:hao7:
-
คิดถึงแล้วครับบ
รีบๆมาต่อนะ เมฆ
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
ตอนที่ ๘๖ แกล้ง
วันสวนสนามดำเนินมาถึงแล้วหลังจากที่ซักซ้อมกันอย่างพร้อมเพรียง เหล่าทหารออกไปในช่วงหลังเที่ยงครับ ผมไม่ได้ติดสอบห้อยตามผู้หมวดไป อยู่กองร้อยครับ นั่งอ่านหนังสืออีกนิดหนึ่งกับมาโขกหมากรุกกับพี่ๆน้องๆ
วันๆหมดไปแบบไม่มีอะไรมากครับ บ่ายๆออกกำลังกายตาม รปจ. วันนี้หมวดบูมคงจะกลับดึกมั้งครับเห็นว่าจะมีการเลี้ยงนิดๆหน่อยๆ
๕ ทุ่มแล้ว เวรโรงมาปลุกไอ้มหาให้ไปเก็บปืนจากสวนสนาม ผมก็ต้องลุกตามมาด้วยครับไปรับหมวดบูม เที่ยงคืนหมวดบูมกลับบ้านครับ อยากนอนกอดหมวดบูมครับ ช่วงนี้พี่แกมัวแต่ยุ่งงาน กอดจูบลูบคลำไม่ค่อยจะมีโอกาส
รุ่งเช้าเป็นวันที่ทหารใหม่ใจดีเพราะตามธรรมเนียมของผลัด ๒ สวนสนามสาบานธงเสร็จแล้วจะมีการปล่อยลาครับ วันนี้ทหารตื่นตามปกติแล้วจัดการเก็บข้าวของ ขนตู้เตียงที่ยืมจากกองร้อยส่งคืนให้กับแต่ละกองร้อย กว่าจะเสร็จก็เกือบบ่ายโมงแล้วครับ
ระหว่างที่ทหารใหม่ขนของมา ก็มีรุ่นพี่ถามว่าใครตกกองร้อยไหนบ้างเป็นการดูหน้าตา ผมไม่ได้สนใจใครครับ รอดูวันพวกมันขึ้นกองร้อยทีเดียวเลย
“เงียบเนอะ อยากลาบ้างจัง”ไอ้ซันบ่นเบาๆ
“เพิ่งจะลาไปเมื่อเสาร์ที่แล้ว นี่อยากลาอีกเหรอ”
“อยากปลดพรุ่งนี้ อยู่นานแล้วเบื่อ”
“ปลดไปจะทำอะไร”
“ไม่รู้สิ ถามฟางก่อน อาล่ะ จะทำอะไร”
“ทำนามั้ง คงจะกลับไปเลี้ยงลูกอยู่บ้าน”
“ไม่กลัวคนเขานินทาเหรอ แม่ไอ้ติ๊กนี่โคตรตัวแสบ ต่อหน้าจ๊ะจ๋า ลับหลังนี่ ผมไปเจอมาล่ะ แม่งนินทาอาสาดเสียเทเสีย”
“จะสนใจอะไรกับคนปากบอนวะ ก็รู้ๆกันอยู่ว่าแกเป็นคนแบบไหน ทุกวันนี้ใครอยากจะคบบ้างล่ะ ถ้าไม่ติดว่าอยู่หมู่บ้านเดียวกันนะ ไม่มีใครอยากจะคุยด้วยหรอก”
“ก็ปากหมานี่อา เที่ยวนินทาเขาไปทั่ว”
“อ้าว ก็คนมันมีปาก ก็ให้มันพูดไปดิ ใครจะดีจะชั่วก็เรื่องของเขา ถ้ามัวแต่เอาคำคนนินทามาคิดงานก็ไม่เดิน เสียเวลาหาเงินหาทอง นี่ถ้ารวยกว่ากู กูโกรธเลยนะ แต่เขาไม่รวยกว่า กูเลยไม่โกรธ”
“ทำไมอ่ะ”
“อ้าว มึงคิดดูสิ ถ้าโกรธแล้วจะเอาเวลาที่ไหนไปคิดหาเงินล่ะ พอไม่มีเวลาคิดหาทางทำมาหากิน มันก็จะไม่มีเงิน แล้วก็ต้องเดินไปนินทาคนโน้นทีคนนี้ที แล้วก็จนเหมือนเดิม แทนที่จะเอาเวลาเดินนินทาชาวบ้านมานั่งอ่านหนังสือจะได้มีช่องทางหาเงินหาทองใช้จ่าย หรือไม่ก็เอาเวลาเดินนินทาชาวบ้านไปสงบจิตใจที่วัด เวลามันผ่านแล้วก็ผ่านเลยนะ ใช้ชีวิตไม่คุ้มนี่เสียชาติเกิด"
“อืม แต่ผมเห็นแล้วโมโหอ่ะ ด่าน้องแสบน้องซ่าว่าเป็นลูกกะหรี่ เขาว่าอาไปเที่ยวกะหรี่มา ทำกะหลี่ท้องเลยต้องมาให้ย่าเลี้ยงง๊อกๆ”
“ฮ่าๆๆ มันว่าแต่กู อียุ้ยลูกคนเล็ก ผัวมันตั้งเท่าไหร่ล่ะ น้องกูตั้ง ๕ ปี มีผัวตั้งแต่ ๑๕ พูดอะไรนี่ไม่ดูตัวเอง มึงก็อย่าไปจริงจังอะไรกับคำคนมากนัก ที่มึงต้องใส่ใจอ่ะคือคำพ่อแม่และที่สำคัญ”
“คำของเมีย”ผมยังพูดไม่จบแต่มันเสริมให้
“เออ นั่นแหละ ที่มึงต้องใส่ใจ ไอ้คำของคนห่างไกลไม่ต้องไปยุ่งเขา เขาไม่ได้หวังดีเหมือนญาติพี่น้องเราหรอก พ่อดุแม่ด่านี่สิต้องใส่ใจกับคำคนอื่นน่ะ มันก็เท่านั้นแหละ ก็คนมันมีปากมันก็พูดได้ กูนินทาคนอื่นก็ได้ พูดยังไงก็ได้ ใส่สีตีไข่ยังไงก็ได้ เพราะไม่มีความผูกพัน แต่ญาติเรา เขารักเราหวังดีกับเรา นี่สิต้องใส่ใจ”
“อือ ก็จริงของอา”
“เออดิ”
“มีอะไรเหรอพี่บอมบ์”อีหนูเดินมาถาม
“เปล่า ไม่มีอะไร ไปไหนมาอ่ะ”
“เข้าห้องน้ำมา เฮ้อ แปบๆก็หมดวันแล้วเนอะ”
“เออดิ เวลาไวยิ่งกว่าอะไรดี”
“อยากปลดไวๆ”มันนั่งลงข้างผมแล้วซบไหล่
“พี่หนู อย่าทำแบบนี้ ผมหึงนะ”ไอ้เล็กที่ตบปิงปองอยู่พูดเสียงดัง
“กวนตีน”
“ฮ่าๆๆๆๆ”มันขำครับ
“จะว่าไปมึงก็มีเสน่ห์นะหนู นี่ขนาดกับผู้ชายมึงยังทำให้คนอื่นหวั่นไหวได้ เกิดมึงแมนๆแบบกู กูว่าสาวๆใจละลายหลายคนแน่นอน”ไอ้ซันออกความเห็น
“ก็คนมันหล่อ”
“ได้ยินคำนี้แล้วปวดขี้เลยว่ะ”ผมลุกขึ้นบิดตัว “ไปเยี่ยวแปบ”
“อีพี่บอมบ์ ชิ ไม่เคยจะเข้าข้างกันเลย”
“จ้าๆ”
สิ้นเดือนมกราคมแล้ว อีกไม่กี่วันทหารใหม่คงได้กลับมารางานตัวที่กองร้อย ความวุ่นวายคงจะเพิ่งขึ้นเป็นเท่าตัว พวกรุ่นพี่ยังคงทำงานเหมือนเดิม เรื่องเวรเรื่องยามส่วนใหญ่ผมกับไอ้มหาจะได้เข้าผู้ช่วยสิบเวร กับมีรุ่นพี่อีกคนหนึ่ง สลับกันเข้า เวรโรง เวรกองรักษาการณ์ งานอื่นๆพวกผมจึงไม่ได้ไป ต้องอยู่เข้าเวรผู้ช่วยสิบเวรครับ เป็นลูกมือให้กับสิบเวรครับ
“ตอนบ่ายมีงานอะไรไหม”
“ไม่รู้เหมือนกันครับ แต่น่าจะไม่มี ผู้หมวดมีอะไรเหรอ”
“อืม ไม่มีอะไรหรอก คิดว่ามีงาน”แล้วพี่แกก็เดินมากอดผมเอาหัวซบ “พี่บอมบ์”เรียกชื่อแล้วเงียบไปครู่หนึ่ง อ้าว กูคิดว่าจะพูดอะไรต่อ
“หืม มีอะไร”
“ไม่มีอะไร อ้อนพี่บอมบ์บ้างอะไรบ้าง”
“หึหึ ขาดความอบอุ่นว่างั้นเหอะ”
“เออดิวะ มัวแต่วุ่นๆกับงาน”
“โอเค งั้นเย็นนี้เดี๋ยวกลับไปนอนกอดเพิ่มความอบอุ่นที่บ้านเอาป่ะ”
“นอนกอดอย่างเดียวนะ”
“ฮ่าๆๆๆ ชอบดักทางอยู่เรื่อยเลย”
“อืม มีแรงทำงานขึ้นมาหน่อยหนึ่ง”หมวดบูมปล่อยผมแล้วยิ้มแป้น
“ผมลงไปข้างล่างนะ”
“อืม”
-
“รับเงินเดือนๆ”เสียงตะโกนเรียกในช่วงเย็นของวันที่ ๑ กุมภา ที่จริงเงินเดือนออกตั้งแต่เมื่อวานแล้วครับ แต่ว่าเสมียนยังไม่ได้จ่ายให้ทันทีเพราะต้องคำนวณหักจ่ายให้กับร้านค้า
ทุกคนพอได้ยินคำว่าเงินเดือนออกก็รีบกรูวิ่งเข้ามา ทีอย่างนี้ล่ะไวเชียวครับ ทีเรียกทำงานนะอิดออดเกี่ยงกัน นี่สมมติว่าถ้าไปทำงานเอกชนนะ ถ้ามัวแต่อิดออดผมว่าเขาไม่เลี้ยงไว้หรอก แต่นี้งานหลวง คนเยอะ เกี่ยงกันได้ เพราะมันคิดว่า ยังไงสิ้นเดือนกูก็ได้เงินเดือน ไม่ต้องทำงานเยอะกว่าคนอื่นก็ได้เหมือนคนอื่น มันเป็นการโกงไปกลายๆ สำหรับผมก็เต็มที่เพราะติดหนี้คนอื่นยังพอผ่อนชำระได้ แต่หนี้แผ่นดินหนี้บ้านเมืองมันเป็นเรื่องใหญ่ครับ
“ไวเชียวนะพวกมึง”ผู้กองแซว “หนู แกได้ตังค์ แกจะเอาไปทำอะไรวะ”
“หนูจะเอาไปตีกะหรี่ครับผู้กอง”อีหนูยิ้มแป้น
“ทำเป็นด้วยเหรอวะ”ไอ้เฉินหันหน้ามองแบบอึ้งๆ
“อยากลองป่ะละ”
“นั่งแยกผลัดให้เรียบร้อยนะ”เสมียนกองร้อยสั่ง พวกผมก็รู้งานครับว่าต้องทำยังไง นั่งลำดับกันที่เท่าไหร่ จากนั้นผู้กองอบรมนิดหน่อยเรื่องการใช้เงินใช้ทอง แต่เชื่อเหอะ ผู้กองพูดทุกเดือนพวกมันก็ไม่มีเงินเหลือกันทุกเดือนครับ จากนั้นก็ไล่รับตั้งแต่ผลัดรุ่นเล็กสุด ไล่ไปเรื่อยจนมาถึงพวกผมผลัดรุ่นใหญ่
เงินเดือนเดือนนี้ผมเหลือ ๒ พันบาทกับเศษอีกนิดหน่อยครับ ผมไม่ได้กินเยอะนะ ผมหักฝากเข้าบัญชีตัวเองไป ๔ พัน ที่เหลือก็ที่ติดหนี้พีเอ็กซ์บ้างอะไรบ้าง
“อ่ะพี่บอมบ์ ใช้หนี้เมื่อวันก่อนพี่”ไอ้ต้ามันยื่นแบงค์ใช้หนี้ผม
“เดือนนี้มึงเหลือเท่าไหร่”
“๓๐๐๐ พี่ ใช้หนี้พี่ ๗๐๐ ใช้หนี้ไอ้ด่าน ๒๐๐ เหลืออยู่แค่นี้ ๒๐๐๐”
“เออๆ ใช้เงินน่ะคิดบ้าง นี่ถ้าไม่มีพีเอ็กซ์ให้เซ็นนะ พวกมึงลำบากแน่”
“ฮ่าๆๆๆ”
“เฮ้ย ใครติดหนี้กูอย่าให้กูทวงนะ”ผมพูดเสียงดัง
“ผมไม่ได้ติดหนี้นะ ครั้งที่แล้วอาบอกว่าอาให้”ไอ้ซันยักคิ้วให้ผม
“กวนตีนละมึง”
“ฮ่าๆๆๆ เงินตั้งเยอะตั้งแยะ ให้น้องให้นุ่งบ้างเหอะ แค่พันสองพันเอง”มันพูดแต่มันก็หยิบตังค์มาให้ผมครับ
“พันสองพัน บาทสองบาทก็เงินนะมึง หามาด้วยความยากลำบาก”
“คราวหน้าถ้าไม่มีผมยืมอีกนะอา”
“ขอยืมเมียมึงนู้น เมียมึงอ่ะรวยกว่ากูอีก”ฟางรวยนะครับ รู้จักเก็บออมและหาวิธีทำเงินให้งอกเงยตั้งแต่เด็กๆ พ่อแม่เขาสอนเรื่องเงินเรื่องทองมาดีครับ ไอ้ซันนี่เหมือนตกถังข้าวสารไปเลย
“เมียรวยก็รวยคนเดียวนี่อา เงินก็ไม่ใช่เงินผมสักหน่อย ให้ไปขอเงินผู้หญิงใช้นี่ มันไม่ใช่แนวว่ะอา”
“เออ ไม่อยากขอก็หาเองมาเยอะๆสิ”
“มึงเหลือกี่บาทวะหนู”ไอ้ซันหันไปถาม
“๓๐๐๐ คืนนี้จ่ายค่าตัวพี่บอมบ์พันหนึ่ง พี่มหาพันหนึ่ง ไอ้เล็กอีกพันหนึ่ง ให้มาบำเรอความสุขให้ ก็หมดแล้วละ ฮ่าๆๆๆ”
“โหย ค่าตัวกูถูกจัง นี่เขาจ้างกูไปถ่ายแบบเป็นหมื่นเลยนะมึง ไม่ได้ๆ คืนนี้กูอัพค่าตัวกู”ไอ้มหาโอดครวญ
“อู้ฟู่เชียวนะพวกมึง เงินเดือนออกแบบนี้ก็เลี้ยงผู้หมวดบ้างดิ”ผู้หมวดโผล่มาจากไหนไม่รู้ครับ มาเกาะไหล่ไอ้ซันแล้วมองดูพวกผมนับตังค์
“ผู้หมวดอยากกินอะไร อาบอมบ์เลี้ยงเต็มที่เลยเย็นนี้”ไอ้ซันเอ่ย
“อ้าว ทำไมกูคนเดียวอ่ะ”
“อยากไปกิน......”อีหนูเอ่ยขึ้น มันเป็นร้านอาหารที่คนนิยมเข้านะครับ ชื่อเป็นภาษาญี่ปุ่น ไม่บอกเนอะเพราะผมไม่ได้ตังค์จากเขา มีแต่เสียตังค์ให้เขา แต่ผมเชื่อว่าหลายๆคนเคยเข้าไปกินแน่นอน
“วันไหนดี”ผมถามความเห็น
“ก็ต้องเย็นวันศุกร์หรือไม่ก็วันเสาร์ทั้งวัน”ไอ้มหาพูด
“ใครจะให้ลามิทราบ”ผู้หมวดถาม
“ผู้หมวดไม่ให้ ผมไปขอผู้กองก็ได้ครับ”ไอ้มหาตอบอย่างรวดเร็ว
“จะไปไม่ไป”ผมหันไปถาม
“โห มองหน้ากูเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อเลยนะ”หมวดบูมดีดหน้าผากผม
“ตกลงนะ วันเสาร์แล้วกัน ไปสักบ่ายๆ เย็นๆค่อยกลับกองพัน”ผมสรุปแบบคนอื่นไม่ต้องคิดให้มากเรื่อง
วันเสาร์มาถึงแล้ว สัปดาห์นี้ปล่อยลาพวกที่ไม่ได้ลาในสัปดาห์ที่แล้วครับ ปล่อยไปตั้งแต่เมื่อวาน กลุ่มพวกผมก็ไปกันเยอะมากครับ มีผม มหา ๒ หมวด อีหนู ไอ้ซัน ไอ้ศักดิ์ ไอ้เล็ก แล้วก็ออกไปด้านนอก ไอ้ซันนัดฟางออกมาด้วยครับ อีหนูก็โทรตามไอ้เจิดฝรั่งขี้นก ไอ้เล็กก็โทรตามเมีย มานัดเจอกันที่ห้าง
“เมียท้องแก่ก็ยังให้ออกมาหาเนอะมึง”อีหนูเอ็ดไอ้เล็กครับ
“ก็เมียอยากมานี่พี่หนู ไหนแฟนพี่หนูอ่ะ ยังไม่เคยเจอตัวจริง”
“เดี๋ยวก็มาแหละ”
“นี่กะว่าจะไม่ให้คนอื่นได้ผุดได้เกิดเลยหรือไงพี่บอมบ์”ฟางเจอหน้าก็แซวผม ผมไม่ได้ใส่ชุดวอร์มของกองพันออกมานะครับ ใส่ชุดธรรมดา มีเก็บอยู่ในตู้ครับ คนอื่นๆก็เหมือนกัน ก็หล่อกันตามระเบียบ
“ฟาง ก่อนจะตอบตกลงเป็นแฟนกับไอ้ซันนี่กลั้นใจพูดไปกี่ครั้งอ่ะ”อีหนูถามฟาง
“๑๐ ครั้ง”ฟางรับมุก
“เออ แซวกูนะมึง แน่จริงหาสวยๆแบบกูให้ได้สิ”ไอ้ซันผลักไหล่อีหนู
“ฮ่าๆๆๆ ถ้ากูแมนนะ กูหาไม่ยากหรอก นี่ขนาดกูไม่แมนเขายังชายตามองกูเต็มเลย”
“เขามองขี้หมาที่ติดรองเท้ามึงมากกว่ามั้ง”ไอ้ศักดิ์เอาบ้าง
“เดี๋ยวกูได้ตบเมียมึงหรอกไอ้ศักดิ์”
“ฮ่าๆๆ ขอโทษงานนี้เมียกูไม่มา อ้าว นั่นฝรั่งของมึงมากับใครวะ โห สวยซะด้วย”ฝรั่งเอริคเด่นมาแต่ไกลเลยครับและยังควงสาวงามมาด้วย
“จะเกิดศึกแย่งผัวกันป่ะวะ”ไอ้มหารำพึงเบาๆ อีหนูหน้าบึ้งเลยครับ
“ขอโทษที่ให้รอนะ หวา นี่เพื่อนๆผมเอง บอมบ์ ตวง บูม เต้ย ศักดิ์ ซัน นี่ นี่เอิ่ม รุ่นน้องใช่ป่ะ(ชี้ไปที่ไอ้เล็ก) แล้วนี่แฟนของซัน(ชี้มาที่ฟาง) แล้วนี่คนพิเศษของผมเอง ปอร์เช่”
“สวัสดีค่ะ ยี่หวาค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ เอ่อ เอคะ ที่เอว่าปอร์เช่เป็นคนพิเศษนี่หมายความว่ายังไงเหรอคะ”อีหนูทำปากมุบมิบแล้วล่ะครับ ตายละกู
“ก็คนพิเศษไง เนอะ จองที่หรือยัง”
“จองเมรุจองศาลาไว้เรียบร้อยแล้ว กูหิว”อีหนูพูดกระฟัดกระเฟียด
“น้องเช่พูดอะไรแบบนั้นคะ ไม่งามเลย อิอิ คงจะโมโหหิว ขอโทษที่ให้รอนะคะ ไปกันค่ะ”
แล้วเราก็ยกโขยงกันไป ไปนั่งเป็นกลุ่มใหญ่ครับ พนักงานกุลีกุจอมาต้องรับ จะกินอะไรจะสั่งอะไร ครู่หนึ่งเมียไอ้เล็กโทรตามให้ไปรับ ไอ้เล็กก็ออกจากร้านไปรับเมีย เป็นอันว่า ๑๐ นาที ครบองค์ประชุม
“คุณพี่สวัสดีค่ะ”เมียไอ้เล็กยกมือไหว้ถอนสายบัวให้กับอีหนู
“สวัสดีคุณน้อง ดูสิ ท้องไส้ก็อุตส่าห์ดั้นด้นตามมานะแก กลัวผัวหายรึไง”
“นิดหนึ่งค่ะ ผัวไม่ได้สนตะพายเอาไว้ เกิดเจอตัวเมียตัวอื่นเดี๋ยวมันหื่นกระหายตามเขาไปค่ะ”
“เมื่อวานก็ให้กูเป็นหมา วันนี้ให้กูเป็นควาย ไอ้ตัวเล็กเอ็งเกิดช่างมีกรรมจริงๆ แม่เอ็งไม่อยากมีผัวเป็นคน เดี๋ยวหมา เดี๋ยวเหี้ย เดี๋ยวควาย เฮ้อ”ไอ้เล็กตัดพ้อ
“เดี๋ยวกูเคาะด้วยกระบวย อุ้ย เสียมารยาทชะนีหมดเลยนะคะ ขออภัยค่ะ พี่บอมบ์พี่ตวงตัวจริงนี่หล่อเนอะ เล็กกินเสร็จแกกลับบ้านไปเอาโลชั่นเอาวิตามินไปกินบ้างนะ มีผัวเป็นทหารนะคะ ไม่ใช่มีผัวเป็นเด็กเลี้ยงควาย ดูสิ คนอื่นเขาวิ๊งๆกันทั้งนั้น”เมียไอ้เล็กนี่ตลกดีนะครับ
“นี่กูอยากมีเมียนะ ไม่ได้อยากมีเจ้าแม่ไว้ประทับทรงแล้วสั่งผัวแบบนี้ กูขอนอกใจมึงมิ้น กูจะคบกับพี่หนู”ไอ้เล็กหยอกเมีย
“คุณพี่ ถ้าคุณพี่ทำให้สามีหนูมีความสุขได้ คุณพี่ก็ช่วยกรุณาสักตีนสองตีนนะคะ เล่นหน่อยไม่ได้เลยเอ็ง แดกค่ะ หิวแล้ว”
“เฮ้อ เมียน้าเมีย”
“ฮิๆ แหม ทำให้ขายขี้หน้าไปงั้นแหละ อ่ะ”แล้วคู่ผัวเมียก็มุ้งมิ้งกันไป ยังไม่จบนะ คู่นั้นพักยกก่อนมาที่คู่นี้บ้าง ฟางกับซัน เขาหวานกันดีครับเรื่อยๆ
“เอคะ หวาหยิบไม่ถึง เอหยิบให้หน่อยสิคะ”ยี่หวาไม่พูดเล่ากอดแขนฝรั่งแน่นเชียว ส่วนอีหนู กำตะเกียบแน่นเลยครับ
“เอานี่ค่ะชะนี ของใกล้ตัวไม่อยากกินนะคะ ทำไมไม่ให้พี่ฝรั่งเดินไปหยิบในห้องครัวให้เลยล่ะคะ”เมียไอ้เล็กส่งมาให้ เมียไอ้เล็กคงจะรู้มั้งว่าสถานการณ์ตอนนี้ อีหนู ฝรั่ง ยี่หวา กำลังยุ่งเหยิง
“ขอบคุณค่ะคุณน้อง ท้องไส้ที่จริงไม่ต้องลำบากเลยนะคะ”
“ขอโทษที่เสือกนะคะ อ้าว พี่หนู หิวตะเกียบเหรอคะ กำซะแน่นเชียว กินค่ะ นี่กินปลาค่ะ กินปลาสดๆ จะได้ฉลาด มีหัวสมองแยกแยะว่าใครมีผัวใครมีเมียแล้ว จะได้ไม่แดกของชาวบ้านค่ะ”
“จ้า ขอบใจมาก พี่กินบ่อยนะ แล้วกินอะไรจะเพิ่มเสน่ห์ล่ะคุณน้อง”อีหนูเอาบ้าง
“หอย กินหอย ต้องหอยมีฝาเท่านั้นนะคะ หอยมีหมี อย่าไปกินค่ะ มันติดฟัน”เมียไอ้เล็กตอบ
“อ้าว ทำไงดี กูกินหอยมึงจนท้องไปแล้วอ่ะมิ้น”
“เดี๋ยวกูเอานมหนีบหน้า นี่แดกไอ้นี่ไป ผักบุ้งจีน ค่อยๆจิ้มน้ำจิ้ม แตะๆ แค่เศษ ๑ ส่วน ๔ ยกกำลัง ๗ ของผัก เออ เอายัดปาก เก่งมากค่ะสามี อิอิ สามีอยู่บ้านเลี้ยงง่ายค่ะคุณพี่ ผักหญ้าหน้าบ้านนี่โล่งเตียน”
“ว้าย คุณน้องเลี้ยงเลี้ยงดีแบบนี้มิน่าผัวถึงได้ซื่อสัตย์”
“แล้วสามีคุณพี่ล่ะคะ เป็นยังไงบ้าง”
“เฮ้อ เขาคงปันใจไปมีคนอื่นแล้ว”
“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวน้องแบ่งสามีให้ค่ะ คุณพี่เอาส่วนที่เป็นเล็บขบไปนะคะ ส่วนที่เหลือเป็นของคุณน้อง”
“แหมมึง มึงไม่ให้มันขี้ใส่แพมเพิร์ซแล้วเอามาให้กูดมล่ะชะนี”ช่วงที่อีหนูพูดกูกำลังคีบเนื้อเข้าปากพอดี
“เหี้ย แดกอยู่พูดเรื่องเหี้ยอะไรไม่รู้”ผมโวยครับ
“ขอโทษพี่บอมบ์ โอ๋ๆ เด็กดี”ปัญญาอ่อนแล้วมึง
“เอไม่ทานเหรอคะ หวาตักให้ตั้งเยอะ”เอาอีกแล้วครับ
“อื้ม หวาก็ทานเองบ้างนะ”
“ว้าย พูดเพราะซะด้วย ทานค่ะคุณพี่ อย่าให้คุณน้องต้องย้ำ หรือว่าทานไม่เป็นคะ ต้องแดก เออ ลืมไป คุณพี่ทานไม่เป็น คุณพี่ต้องแดก อ่ะ แดกค่ะ”เมียไอ้เล็กตักหมูให้อีหนู
“ขอบคุณมากคุณน้อง คุณน้องก็แดกเยอะๆนะ ไอ้ตัวเล็กในท้องจะได้โตไวๆ เฮ้อ ส่วนคนไม่มีมดลูกแบบพี่ แดกน้อยๆก็พอค่ะ แดกมากไปผัวก็ไม่รัก”
“อย่าเศร้าค่ะคุณพี่”
“เอลองทานชิ้นนี้สิคะ หวานมากเลยนะ หวาชอบ”
อ่ะ ทานเยอะๆสิ”ฝรั่งตักอาหารให้อีหนู
“โถถังกะละมังแตก ถ้าจะตักให้เฉพาะเห็ดหนูว่าไม่ต้องตักค่ะพี่ฝรั่งขา”
“หุบปากเลยมึงมิ้น ครอบครัวเขาจะร้าวฉาน”ไอ้เล็กปรามเมีย
“ฮ่าๆๆๆ”ยี่หวาหัวเราะออกมาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย อ้าว กูล่ะงง มองไปที่ฝรั่งใบหน้าก็ยิ้มแย้ม
“อะไรของมึงวะฝรั่ง”ผมถาม
“กูแกล้งเมียกูเล่น ฮ่าๆๆ น่ารักจริง ตัวเอง เขาขอโทษนะ เขาแค่อยากเห็นตัวเองหึงเขาอ่ะ”ไอ้ฝรั่งยื่นนิ้วก้อยมา
“น้องหนูนี่หลอกง่ายจริง ฮิๆๆ โอ๊ย เอ แฟนแกน่ารัก ฮ่าๆๆ”ยี่หวาหัวเราะต่อครับ
“ไอ้บ้า ไอ้เหี้ยฝรั่งจวยถอก”
“เออ มันก็ถอกอยู่แล้วแหละ มีใครไม่ถอกบ้างในนี้”
“ฮ่าๆๆๆ คุณพี่สงบสติค่ะ”
“นี่แกก็เอากับเขาด้วยเหรอมิ้น”อีหนูถามแบบอึ้งๆ
“แหม หมูในอวยแบบพี่มันน่าแกล้งนี่นา จับมือค่ะพี่ฝรั่ง”แล้วพวกมันก็ขับไม้จับมือกัน สรุปคือแกล้งกันเหรอวะ
“โหย นี่กูแช่งไปถึงโคตรเหง้าบรรพบุรุษแล้วนะเนี่ย ชิ งอน”อีหนูสะบัดบ๊อบ
“โอ๋ๆ น้าๆ แค่แกล้งเล่นๆ คืนดีกัน”
“มึงแบกขึ้นรถพากลับห้องเดี๋ยวมันก็อารมณ์ดีแล้วละ”ไอ้มหาเสนอ
“เออว่ะ”ไอ้ฝรั่งพยักหน้า
“หยุดเลยพี่เจิด กินๆ เดี๋ยวค่อยง้อทีหลัง หนูหิว”
แล้วเหตุการณ์ก็ปกติครับ คุยกันฮาเฮ อีหนูยิ้มได้เหมือนเดิมครับ หมวดบูมกับหมวดเต้ยนั่งเงียบๆ แกกินอย่างเดียว
“พุงกางเลย”หมวดบูมลูบท้อง
“อยากกินไอติม”ไอ้ศักดิ์พูด
“จะลุกเลยไหม”หมวดเต้ยถาม
“เดี๋ยวแปบครับนึงผู้หมวด ผมขอกินไอติมก่อน”ไอ้เล็กทักท้วง
ครู่หนึ่งเราก็จัดการกันเรียบร้อย จ่ายตังค์ งานนี้เราก็หารๆกันครับ เสร็จแล้วออกจากร้าน ฝรั่งง้ออีหนู ส่วนยี่หวาขอตัวกลับก่อนเพราะแกล้งอีหนูได้สำเร็จ ยี่หวากับฝรั่งนี่เพื่อนกันนะครับ เลยเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย ไอ้เล็กพาเมียเดินไปดูของเด็กครับ ไอ้ซันกับฟางเดินไปที่อื่น เหลือผม มหา ๒ หมวด ไอ้ศักดิ์นี่เข้าห้องน้ำ
“จะกลับกองพันเลยป่ะ หรือเดินเล่นก่อน”
“พี่บอมบ์ อยากได้กางเกงว่ะ”
“เรียกกูพี่เพราะกูจะต้องเป็นคนออกเงินใช่ไหม”
“ถูกต้องนะครับ”
“อือ”ผมพยักหน้า แล้วพวกเรา ๔ คนก็เดินไปที่โซนเสื้อผ้าผู้ชาย มีคนจำมหาได้ก็เข้ามาทัก มันเริ่มดังแล้วล่ะครับ ส่วนผู้หมวดนี่เดินดูรองเท้ากับกางเกง ผมกระเป๋าครับ ผมเคยซื้อกระเป๋าหนังไปให้แม่หนึ่งใบ รู้ไหม แม่ผมเอาไว้ใส่อะไร
ติ๊กต๊อก
ฮ่าๆๆๆ
แม่ผมเอาไว้ใส่หมากกับพลู ผมซื้อให้ใบละ ๕ พันกว่าครับ แม่เอาไว้ใส่หมากใส่พลูเฉยเลย ตอนเข้ากรุงเทพก็หิ้วใบนั้นแหละมาครับ
หมวดบูมกับหมวดเต้ยแกเลือกอยู่พักใหญ่ครับ ได้กางเกงกับรองเท้ามาอย่างละ ๑ ผมซื้อกระเป๋าไปให้บิวเป็นของขวัญ กับซื้อเสื้อใส่เอง กางเกงผมเยอะแล้วครับ นี่กลับบ้านไปว่าจะเอาตัวที่มันใส่ไม่ได้มาบริจาค
“พี่บูม พี่เต้ย”น้ำเสียงที่แสดงความดีใจของผู้หญิงคนหนึ่ง ทำให้ผู้หมวดหันไปมองอย่างว่องไว
“อ้าว น้ำค้าง”หมวดบูมทัก
“ไม่เจอพี่บูมตั้งนาน คิดถึงจัง”ผู้หญิงชื่อน้ำค้างเข้าไปกอดแจนแล้วซบ
“จ๊ะ เอ่อ ปล่อยพี่ก่อน เป็นไงบ้าง”
“สบายดีค่ะ พี่บูมล่ะเป็นไง ไม่คิดถึงน้ำค้างบ้างเลยเหรอ ทำไมผู้ชายชอบใจจืดใจดำแบบนี้ก็ไม่รู้”น้ำเสียงง้องอน
“เมียเก่าไอ้บูมมัน”หมวดเต้ยเดินมากระซิบที่ข้างหูผมเบาๆ
รสชาติของเมียเก่าจะเป็นยังไง ก็ตอนต่อไปนะครับ
-
ตอนแรกนึกว่าพี่เจิดมีกิ๊กจริง
ฮ่าาา ด่ากันมันเชียว วงเกือบแตก
ส่วนพี่บอมบ์นี่จะหึงแฟนเก่าหมวดบูมไหมน้า
รอตอนต่อไปน้า
ขอหวานๆน้าา
:กอด1:
-
งานงอกของจริงไม่ติงนังซะด้วย หมวดบูม หันไปมองซิ บอมควันออกหูยัง 5555 รอตอนต่อไปนะคร้าาา
-
งานเข้าเต็มๆจร้าาาหมวดบูม
-
:hao7:
อย่าให้รอนานน๊าาาา
:mew1:
-
เมียเล็กนี่อย่างฮา ตอนแรกนึกว่าจะได้เห็นน้องหนูได้เจ้าแม่กาลีเข้าประทับใส่อิเจิด กลายเป็นล้อเล่นกันเสีย
ไหงกลายเป็นหมวดบูมที่งาน(อาจจะ)เข้าแทนล่ะ
รักตัวละครในดรื่องนี้ทุกคน ยกเว้นอิอาร์ทอ๊ะ
-
คือเมียเล็กมาฮามากอ่ะ :laugh: :laugh:
ส่วนพี่บอมย์.ก็ไม่รู้สินะ. :katai2-1: :katai2-1:
กร๊ากกกกกกกกกก
-
แซ่บกว่าเก่าเยอะเลย
-
งานงอกซะงั้น
-
อ้าวววว งานเข้าแล้วหมวดบูมมมมมม :katai1:
รอตอนต่อไปน้าาาาา
-
ชอบมิ้นท์เมียของเล็กฮามกา 55555
เกือบได้วางมวยกันแล้ว ที่ไหนได้แกล้งกัน
แต่หมวดบูมมีสาวมาเจอแบบนี้
บอมบ์จะทำยังไง แฟนเก่าด้วยหนิ
:mew1: :L2:
-
ขำหนูกะเมียเล็กมาก
ส่วนพี่บอมบ์ เอ่าแล่วววว
:hao7:
-
เอาละมึงงงง ชะนีโผล่แล้วตัวนี้ไม่รู้จะมีพิษเยอะไหม รีบมาต่อไวๆนะ :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
ง่า......เมียเก่าบูม นี่ซิงานงอกของแท้ o22
-
โผล่มาแบบฮาๆๆๆ :hao7:
แต่ทิ้งระเบิดไว้ตอนท้ายยย :katai1:
-
อย่าน้อยใจไปนะบอมม
-
ของน้องหนูพี่เจิดแค่แกล้ง
แต่ถ้างานงอกของจริงหวยออกที่บูม
เอาละเว้ยยยยยยย พี่บอมบ์จะว่าไง
รอตอนต่อไปจ้า
-
เมียเก่าบูมโผล่มา บอมบ์จะหึงมากน้อยขนาดไหนหนอ :laugh:
-
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:ชอบเมียเล็กอะน่ารักดีฮาดว้ย :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
คราวพี่เจิดนี่แกล้ง คราวหมวดบูมไม่ได้แกล้งสินะ 555
-
สงสัยพี่บูมจะงานเข้านะคะ
-
แกล้งหนูได้ลงคอนะพี่เจิด แต่ชอบมากกก 5555
งานงอกแล้วสิพี่บอมบ์หมวดบูม
-
เมียเล็กอย่างฮา :laugh: :laugh: :jul3: :jul3:
-
หมวดบูมกับบอมจะตีกันอีกไหมนี่.
-
เมียเล็กฮาจริงๆ
-
ของน้องหนูงานงอกขำๆ แต่หมวดบูมนี้สิงอกจัดเต็มรึเปล่านะ ดีให้อิพี่บอมบ์มันหึงซะบ้าง^^
-
เข้ามารอต่อไป
-
งานเข้าหมวดบูมแล้ว
-
เข้ามาดันและรอค้าบบ :hao5:
-
เมียเล็กแซ่บมากค่ะ
ขอบคุณ :)
-
ตอนที่ ๘๗ ขอสาย
“อืม”ผมพยักหน้ารับรู้เมื่อหมวดเต้ยบอกว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร ก็สวยดีครับ แต่เด็กเก่าผมสวยกว่านี้เยอะ ฮ่าๆๆๆ กูไม่ยอมอ่ะ ของกูนี่คัดยิ่งกว่าไข่ไก่เบอร์ศูนย์
“แล้วเมียเก่าหมวดเต้ยล่ะ ไม่มีโผล่มาเลยนะ”
“ไม่โผล่มาก็ดีแล้ว มหาจะได้ไม่ต้องปวดหัว”
“หายใจเข้าหายใจออกนี่เป็นมหาหมดเลยนะ”
“อ้าว ก็กูรักของกูนี่หว่า ไม่เข้าไปดูสักหน่อยเหรอ”
“ไม่อ่ะ ให้เขาคุยกันไปก่อน คงไม่เจอกันนาน”
“ใจกว้างเนอะมึง ไม่หึงบ้างไง”
“หึงสิ แต่แสดงออกไม่ได้ ค่อยไปยกยอดเอาทีหลังแล้วกัน เกิดผลีผลามไปฉุดกระชากลากถูหมวดบูมมา คนจะแตกตื่นเอา”
“เออ ก็จริงของมึงนะ”
“หมวดเต้ยจะเอาอะไรบ้างอ่ะ”ไอ้มหาเดินมาถาม
“ก็กางเกงคนละตัวกับมึงไง รองเท้าคู่นั้นสวยดีนะ”
“ก็เอาดิ”ไอ้มหาหันไปตามที่หมวดเต้ยชี้
“คู่เก่ายังโอเคอยู่เลย รอคราวหน้าแล้วกัน”
“เดี๋ยวกูไปดูเสื้อกล้ามแปบนะ”ผมมองไปโซนเสื้อกล้ามครับ ใกล้หน้าร้อนแล้ว ซื้อไปใส่นอน
หมวดบูมกับแฟนเก่ายังคุยกระหนุงกระหนิง ผมแอบเหลือบมองบ้างเป็นบางครั้ง บางครั้งพี่แกก็ส่งสายตาเชิงขอโทษมาให้ผม ก็หึงนะ แต่ไม่ได้ไปดราม่าตบชิงวิ่งกระชากแบบในหนัง ผมอายครับ เดี๋ยวเราไปคุยกันนอกรอบว่าอะไรยังไง
จนครู่ใหญ่ครับ หญิงสาวคนนั้นเดินออกไปกับเพื่อนหน้าตาอมยิ้ม จะไม่อมยิ้มได้ไงมีการแลกเบอร์กันด้วยล่ะมั้ง แล้วหมวดบูมแกเดินมาหาผม
“จะเอาอะไรอีกไหม”ผมถาม
“ไม่อ่ะ”
“อืม งั้นจ่ายตังค์”ผมหยิบกางเกงจากพี่แกมา แล้วจากมือหมวดเต้ยด้วย จ่ายรวมกันทีเดียวครับ มื้อนี้ผมเลี้ยงแล้วกันสำหรับเสื้อผ้า
แล้วก็โทรนัดกันว่าใครอยู่ตรงไหน ฝรั่งไปส่งเมียไอ้เล็กแล้วครับ อีหนูเลยเดินมากับไอ้เล็ก ๒ คน ส่วนฟางเดินมากับไอ้ซันมาล่ำลากับผมแล้วลากลับไป เหลือชายฉกรรจ์ ๗ คนเตรียมกลับกองพันครับ
เรากลับมาถึงช่วงก่อน ๖ โมงเย็นครับ วันนี้กองร้อยเงียบเหงา นิ่งๆ พวกผมจะมีศัพท์เฉพาะนะครับ ถ้าวันไหนไม่มีอะไร ก็จะถามกันว่า วันนี้นิ่งไหม ถ้าไม่นิ่งนั่นคือมีงาน ถ้านิ่งคือเงียบๆเอื่อยๆเฉื่อยๆ ไม่มีอะไรมาก คำว่าแจงเหมือนกัน ก็เป็นศัพท์ที่ใช้เฉพาะในกลุ่มทหาร คำจริงๆมาจากคำว่าชี้แจง แต่จะเรียกสั้นๆว่าแจง คนที่ชอบแจงคือ แบบสั่งให้เข้าเวรก็ชี้แจงว่าติดนั่นติดนี่ แบบเกี่ยงงานอ่ะครับ หรือไม่ก็จะแจงเพื่อน คือ กล่าวหาว่าคนนั้นเป็นแบบนั้นแบบนี้ คนชอบแจงก็มีเยอะครับในกองร้อย บางคนนี่พูดเล่น แต่บางคนนี่แจงเขาไปทั่วจนคนอื่นเขาเกลียดไปเลยก็มี
เขาไปกินข้าวกัน แต่ผมไม่ได้ไปร่วมกินด้วย ขึ้นไปนั่งเล่นห้องหมวดบูม พี่แกทำหน้าเหมือนมีอะไรติดคอ ตลกดีครับ
“วันนี้โกรธไหม”
“เรื่อง?”
“ก็ที่แฟนเก่ามากอดไง”
“อ๋อ ไม่โกรธอ่ะ แต่หึงนะ”
“อืม กลัวว่าจะโกรธ”
“ไม่หรอก โตแล้ว แล้วเป็นไง เจอแฟนเก่า”
“ไม่มีใครอยากเจอหน้าแฟนเก่าหรอกนะ มันไม่ใช่ของเก่าที่คนต้องการ แต่มันเป็นคนเก่าที่เราไม่ต้องการ”
“อ้าว ก็เผื่ออยากกลับไปคบ”
“ไม่อ่ะ เลิกกันไปแล้วคือเลิก แต่ก็งงนะ ตอนบอกเลิกก็มาบอกว่าอยากให้เราเจอคนใหม่ พองี้มาบอกว่าคิดถึง”
“อืม คงอยากจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมล่ะมั้ง”
“ไม่รู้สิ ไม่รู้เขาคิดยังไง แต่บูมไม่กลับไปแล้วละ ไม่อยากกลับไปเอาใจเหมือนที่เคยทำ”
“ทำไมล่ะ ดูหวานดีออก เอาอกเอาใจกัน”
“เหอะ ไม่อ่ะ ตอนนี้ไม่อยากจะเป็นฝ่ายเอาใจใคร เพราะโดนพี่บอมบ์เอาใจจนเคยตัวแล้วเนี่ย”
“หึหึ ปากหวาน ก็ดี แต่ถ้าอยากกลับไปลิ้มลองก็บอกนะ”
“กูจะเตะมึงอ่ะ ข้อหาไล่กูไปจู๋จี๋กับแฟนเก่า”
“ฮ่าๆๆๆ โอเคๆ”
“ไม่หิวเหรอ”
“เดี๋ยวรออบรมช่วงเย็นก่อนแล้วค่อยไปหาอะไรกินเลยทีเดียว”
“ขับรถไปส่งหน่อยดิ”
ได้รับคำสั่งก็ต้องปฏิบัติตามครับ ผมบอกสิบเวรว่าจะไปส่งหมวดบูม สิบเวรไม่ว่าอะไรครับ ก็ไปส่งพี่แกที่บ้านอีกหลังหนึ่ง ไม่ใช่บ้านที่พี่ติพ่อหมวดบูมอยู่นะครับ บ้านอีกหลังที่ซื้อเอาไว้ บ้านเยอะซะเหลือเกิน แต่แฟลตในกองพันหมวดบูมคืนให้กองพันไปแล้ว ที่ก่อนแกมีที่อยู่ ๓ ที่แน่ะ ที่แฟลตละ ๑ ที่บ้านใหญ่คือบ้านพี่ติ และบ้านเดี่ยวที่แกซื้อไว้ คนละหมู่บ้านกับหมวดเต้ยแต่ไม่ไกลกันมากครับ
แวะหาของกินนิดหน่อยก่อนจะเข้าบ้าน ย่านนี้ผู้คนพลุกพล่านดีครับ กินเสร็จเรียบร้อยเข้าบ้าน ผมหยิบโน๊ตบุ๊คที่ติดตัวมาด้วยเปิดดูกิจการของตัวเอง และหากิจการที่น่าสนใจจะลงทุนด้วย หมวดบูมใส่บ๊อกเซอร์ตัวเดียวเดินขึ้นเดินลง
“เซ็กซี่นะ”
“กูไม่มีนม ไอ้สัส”
“อ้าว แล้วนั่นอะไร ลองดูดหน่อยซิ ว่าใช่นมหรือเปล่า”
“วู้ว มีแต่จวยอ่ะ ดูดไหม”
“ฮ่าๆๆๆ”
“อาบน้ำก่อนนะ”
“อื้ม”
“ไม่อาบด้วยกันเหรอ”
“อาบก่อนเลย เดี๋ยวผมดูงานแปบ”
“กูอุตส่าห์ยั่วนะเนี่ย”
“รู้ เดี๋ยวคืนนี้เจอกัน”
“งั้นกูอาบน้ำเสร็จ กูจะไปขอเปลี่ยนเวรกับจ่าเต่า”จ่าเต่าคือนายทหารเวรวันนี้ครับ
“ตามใจ”
“ไม่ง้อสักนิดเลยเหรอ กูเสียใจ ขอร้องไห้เป็นสายเลือด”
“พูดมาก เดี๋ยวกูเย็บยันเช้าหรอก สัส ไปอาบน้ำเร็วๆ”
“คร้าบบบบบบบบบบ พี่บอมบ์”
-
หมวดบูมเข้าไปอาบน้ำครู่ใหญ่ อาบเสร็จผมก็ลุกไปอาบต่อ แล้วมานั่งดูงาน อ่านนู้นอ่านนี่ไปเรื่อยเปื่อยครับ หมวดบูมแกก็นั่งเล่นโน๊ตบุ๊คของแกตรงข้ามผม ผมนั่งเล่นอยู่พักหนึ่งก็ปิดคอม เดินไปนั่งซ้อมหลังแล้วกอดหมวดบูม พี่แกนั่งอ่านอะไรก็ไม่รู้
“ง่วงก็ไปนอนก่อนเลย เดี๋ยวอ่านนี่แปบ”
“ยังไม่ง่วงหรอก ขอกอดสักพัก นี่เราไม่ได้กอดกันจริงๆจังๆตั้งนานแล้วนะ”
“อืม ก็งานเยอะนี่หว่า อย่าลูบนะ เดี๋ยวอ่านไอ้นี่ไม่จบ”
“อือ”
ครู่หนึ่งโทรศัพท์หมวดบูมดังครับ ผมแอบมองแฟนเก่าแกโทรมาครับ
“รับให้หน่อยดิ บอกว่าบูมไม่อยู่นะ”
“สวัสดีครับ”ผมรับสาย
“ฮัลโหล พี่..”น้ำเสียงแบบดีใจที่มีคนรับสายก่อนจะแผ่วเบาเมื่อรู้ว่าคนรับสายไม่ใช่คนที่ตัวเองต้องการพูดด้วย “สวัสดีค่ะ”
“สวัสดีครับ ขอสายใครครับ”
“เอ่อ ขอสายพี่บูมค่ะ ไม่ทราบว่าใครรับสายอ่ะคะ?”
“ขอสายบูม บูมไหนครับ บูมมาแรง เบบี้บูม บูมมี่”
“เอ่อ พี่บูม ยุทธภูมิ”
“อ๋อ ไอ้ยุทธภูมิเด็กล้างรถเหรอครับ ตอนนี้มันล้างรถให้เจ๊อยู่น่ะ เดี๋ยวไปตามมาให้”
“ไม่ใช่ค่ะ ผู้หมวดบูมอ่ะคะ”
“หมวดบูมไหน โทรผิดเบอร์หรือเปล่าครับ นี่เบอร์ของประชาชนครับ ไม่ใช่เบอร์ทหาร”
“อ้าวเหรอคะ ก็เมื่อตอนบ่าย...”
“อ๋อ เมื่อตอนบ่ายไอ้บูมมันไปส่งแก๊ส เลยได้เบอร์มันมาใช่ป่ะ ชอบมันเหรอ ตอนนี้มันอายุ ๑๗ จบม.๓ โปรไฟล์ดีนะ จบม.ต้นก็ทำมาหากินเป็นแล้ว”
“ไม่ใช่ค่ะ เอ่อ งั้นน้ำค้างคงจะโทรผิดอ่ะคะ”
“อ๋อ ครับ คงจะโทรผิด ร้านผมรับล้างรถกับส่งแก๊สอ่ะครับ ก็มีเด็กชื่อบูม ยุทธภูมิ”
“ไม่ใช่ค่ะ คนที่หนูต้องการจะคุยด้วยเป็นทหารค่ะ พ่อเป็นนายพลค่ะ งั้น แสดงว่าหนูคงโทรผิดเองค่ะ ขอโทษที่รบกวนนะคะ”
“ครับผม ถ้าสนใจไอ้บูมเด็กส่งแก๊สร้านผมก็โทรหาได้ตลอดเวลาเลยนะ เห็นบ่นๆว่าอยากมีเมีย”
“อ๋อ ค่ะ ไม่เป็นไรค่ะ ไม่คบคนไร้การศึกษาค่ะ ขอโทษด้วยนะคะ”น้ำเสียงกระแทกกระทั้นในตอนท้ายแล้ววางสายไป
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆ”หมวดบูมหัวเราะออกมาอย่างสะใจ “ฮ่าๆๆ พี่บอมบ์แม่งร้ายว่ะ ฮ่าๆๆ”ถูกใจพี่แกครับ ไม่คิดว่าผมจะเล่นไม้นี้ อย่านะ กูหวงของกูนะ ไม่ว่าชายไม่ว่าหญิง กูเล่นหมด
“หึหึ แล้วนี่ให้อะไรไปบ้าง”
“ก็ขอเฟส ขอไลน์ ขอเบอร์”
“อืม ให้อะไรไปบ้าง”
“ให้ทั้งหมดอ่ะ แต่เฟสไม่รับแอด ไลน์ก็ไม่รับ”
“หึหึ ดูเหมือนหล่อเลือกได้เลยเนอะ ปฏิเสธสาวๆพัลวันเชียว”
“ปฏิเสธสาวๆเพื่อคบกับหนุ่ม ฮ่าๆๆ แต่ไม่คิดวาพี่บอมบ์จะมาไม้นี้”
“แหม่ ก็ให้มันรู้ซะบ้างว่าใครเป็นใคร ถึงไม่ร้ายเท่าเมียไอ้เล็กแต่เอาเรื่องอยู่นะ”
“เออ เมียไอ้เล็กตลกดี ไม่คิดว่าผู้หญิงจะปากร้ายได้เท่านี้”
“โหย ร้ายกว่านี้อีกเหอะ แค่ผู้หมวดยังไม่เจอเท่านั้นเอง”
“อืม ขออย่าให้เจอแล้วกัน เลิกรากันเสียที”
“หึหึ แล้วจะจบหรือยัง”
“ยัง อีกเยอะอยู่นะ”
“อืม งั้นไปนอนก่อนนะ”
“โอเค ขอให้ฝันดี คืนนี้หลับสนิท”
“ไม่เอาว่ะ กินตับกันก่อนดิ”
“นู้นไปสั่งแม่ค้าส้มตำนู้น ตับย่างอ่ะ”
“เออ พูดซะหิว ไปละ อ่ะมือถือ”
“เอาไปชาร์ตให้ด้วย ถ้าโทรมาอีกบอกว่าตอนนี้กำลังออกไปส่งแก๊สนะ”ยังไม่ทันขาดคำก็โทรมาจริงๆครับ
“ครับผม เป่งหลีฮวดค้าแก๊สครับ”
“พี่บูม น้ำค้างไม่ตลกด้วยนะคะ ทำไมไม่รับสายอ่ะ”
“พี่บูมไหนอ่ะ”ผมยักคิ้วให้ผู้หมวด
“ไม่ต้องเลย ไม่ต้องแกล้งน้ำค้างเลย น้ำค้างรู้ว่าพี่บูมแกล้ง”
“แกล้งอะไร หืม ไอ้บูม มึงมารับสายอีหนูนี่หน่อยซิ”หมวดบูมวิ่งไปไกลๆจากผม “ไอ้บูม ไม่ได้ยินไง”
“ครับเฮีย”หมวดบูมทำเสียงเหมือนเป็ด
“เอ่อ”
“เอ้า หนู คุยกับมันนะ”
“ขอโทษค่ะ หนูโทรผิดค่ะ”แล้ววางสายไป
“วางสายไปยัง”
“วางไปแล้ว”
“ฮ่าๆๆๆๆ”พี่แกระเบิดหัวเราะออกมาอีกครั้ง “โอ๊ย อยากให้เจออีหนูกับเมียไอ้เล็กบ้างว่ะ งานนี้คงได้ฮาแตก”
“คิดว่าเขาจะจบไหม”
“ไม่รู้เขาสิ ถ้าโทรมาอีกจะให้คุยกับอีหนู”
“เออเนอะ”
“อ้าว ก็อยากโทรมาตื๊อเองนี่ ก็ไม่เข้าใจ ในเมื่อขอเลิก แต่ตอนนี้กลับาขอคบ”
“แล้วบอกเขาไปยังว่ามีแฟนแล้ว”
“บอกแล้ว แต่เขาบกว่าไม่เป็นไร ไม่ถือ เดี๋ยวนี้เขามีแฟนกัน ๒ ถึง ๓ คนเยอะจะตายไป”
“โห เราว่าเราก็เสือผู้หญิงพอตัวนะ แต่มาเจอเสือผู้ชายแบบนี้ ไม่ไหวๆ”
“ก็ตอนเลิกกัน ได้ข่าวว่าไปคบกับไฮโซอยู่พักหนึ่งน่ะ แต่ไม่รู้ว่าทำไมถึงเลิกกัน”
“เออ ไฮโซมันก็หาเด็กได้เรื่อยๆแหละ เจอใหม่อันไหนเก่าก็โละทิ้ง”
“อยากเป็นแบบนั้นบ้าง”
“แบบไหน ที่ไล่ตามจับผู้ชายอ่ะนะ”
“วู้ว แบบเสี่ยไง”
“ฮ่าๆๆๆ ลองดูป่ะละ”
“โหย แค่คิดเล่นๆ มีตังค์ที่ไหนล่ะ ตอนนี้แทบจะขอพี่บอมบ์ใช้แล้วเนี่ย เงินพี่บอมบ์ให้เยอะกว่าเงินเดือนอีก”
“ลาออกไปทำนากับพี่ป่าวล่ะ”
“เอาดิ”
“ไอ้ทะลึ่ง”ผมดีดหน้าผากไปทีหนึ่ง “กว่าจะสอบเข้า กว่าจะได้เรียนได้บรรจุ”
“ฮ่าๆๆ แล้วไม่ไปนอนอ่ะ”
“เออ จะรอนะ”แล้วผมก็ขึ้นไปด้านบน ชาร์ตโทรศัพท์ให้หมวดบูม สักพักไลน์พี่แกก็ตะดึ๊งๆ ผมไม่ได้เปิดอ่านครับ ผมเอนตัวนอน หยิบมือถือมาเล่นนิดหน่อย ไลน์บอกฝันดีกับเพื่อนๆ แล้ววางบนโต๊ะข้างๆเตียง ช่วงนี้อากาศกำลังดีเลยครับ ไม่ต้องเปิดแอร์นอน แต่สัปดาห์หน้าก็เตรียมตัวร้อนได้เลย
ผมเกือบจะหลับแล้วครับแต่หมวดบูมแกเข้ามาก่อน ผมไม่ได้ลืมตา แค่หรี่ตามอง วันนี้ก็ใส่ชุดง่ายๆนอน บ๊อกเซอร์กับเสื้อกล้าม ดีกว่าอยู่กองร้อย อยู่กองร้อยใส่ชุดเป็ดน้อยกับเสื้อยืดครับ เสื้อไม่เท่าไหร่ แต่อึดอัดที่กางเกง คือมันไม่ใช่กางเกงบางๆไง แล้วต้องใส่กางเกงในนอนด้วย จริงๆเขาไม่ห้ามนะ แต่ตอนเช้ามันจะตุงไง แรกๆผมทำแบบนั้น ใส่กางเกงใน ใส่กางเกงเป็ดน้อย เสื้อยืด นอน หลังๆมา ไม่เอาแล้วครับ หากางเกงกีฬา แล้วไม่ใส่กางเกงในนอน จะลำบากก็ช่วงเช้า มันแกว่งอ่ะ ฮ่าๆๆๆ
“อ้าว พี่บอมบ์หลับยัง”
“.....”ผมไม่ตอบ แล้วหมวดบูมแกก็ปิดไฟก่อนจะขึ้นเตียงแล้วคร่อมผม
“พี่บอมบ์ อย่าแกล้ง กูรู้มึงยังไม่หลับ”
“หึหึ ล็อกบ้านเรียบร้อยรึยัง”
“อืม”
“โอเค น้ำค้างนอนรอพี่บูมตั้งนาน”ผมดัดเป็นเสียงหวานๆ
“ไอ้สัส หมดอารมณ์เลยกู”
“ฮ่าๆๆๆๆ”
“ขำอีก นี่อุตส่าห์ดูหนังโป๊บิ๊วอารมณ์มานะเนี่ย”
“ต้องบิ๊วด้วยเหรอ เสียใจว่ะ แสดงว่าที่ผ่านมาลีลาพี่ไม่ดี”
“โหย ไอ้หัวล้าน ก็ดูเพื่อเพิ่มความฮึกเหิม”
“เหมือนกะออกรบแน่ะ”
“ฮ่าๆๆๆ มาๆน้องน้ำค้างพี่จูบหน่อย”หมวดบูมก้มลงหอมแก้มผม “น้ำค้างเหี้ยอะไรวะมีหนวด นี่มันน้ำพุร้อนแล้วเนี่ย”
“พี่บูม น้ำค้างไม่ตลกนะคะ”ผมดัดจริตต่อ
“พอๆ ตอนนี้เป็นเรื่องของเรา ๒ คน คนอื่นไม่เกี่ยว”
แล้วเราก็โน้มใบหน้าเข้าหากัน จูบ แบบไหนไม่รู้นะ ใครมีผัวไปจูบกับผัวเอา ใครไม่มีผัว เปิดหนังโป๊ด่วน ฮ่าๆๆๆ ก็จูบกัน
“ฮ่าๆๆๆ”หมวดบูมแกถอนจูบออกมาอย่างไวแล้วหัวเราะออกมา กูล่ะงง
“ขำอะไร”
“ขำพี่บอมบ์ พี่บอมบ์แม่งกวนตีน”
“เออ เพิ่งรู้หรือไง”
“เปล่า รู้นานแล้ว แต่วันนี้โดนใจว่ะ ฮ่าๆๆ”
หลังจากพี่แกขำจนพอใจก็หอมแก้มและจูบกัน ไม่บรรยายเนอะว่าทำอะไรไปบ้าง ก็เหมือนเดิม แพลนกล้องไปที่ดอกกล้วยไม้ที่ร้านหน้าปากซอยแล้วกัน
ตื่นเช้ามาด้วยความสดใส วันนี้ตื่นสายครับ ตั้ง ๖ โมงแน่ะ ปกติอยู่กองพันตื่นตี ๕ หน่อยๆ อาบน้ำแต่งตัวไปทำงานพร้อมกับหมวดบูมครับ
ตอนเช้าเราก็ทำงานกันปกติครับ รอเปลี่ยนสิบเวร ช่วงนี้กองพันเงียบอย่างที่ผมได้พูดไปแล้วนะครับ ก็รอวันที่ทหารใหม่ขึ้นกอง้อยจะได้คึกครื้นคึกคัก
“ได้ปล่อยน้ำนี่หน้าใสมาเชียวนะ”ไอ้มหากระซิบแซวผมเบาๆ
“ก็ไปชักว่าวดิถ้าจะอิจฉาว่ากูหน้าใสกว่า”
“กวนตีน”
ก็ไม่มีอะไรครับ ช่วงนี้งานในกองร้อยไม่ค่อยมาก งานนอกก็ประปราย ใครมีหน้าที่ก็ทำตามหน้าที่กันไป ส่วนใครไม่โดนอะไรก็นั่งๆนอนๆ แต่กองร้อยไม่ปล่อยให้ว่างนานหรอกครับ เดี๋ยวหาตรงนั้นให้ทำ ตรงนี้ให้ทำ ถ้าไม่กองร้อยขอแรง กองพันก็จะขอแรงครับ วันนี้เราก็มาทำงานให้กองร้อย ทำงานแปลงผักครับ ผู้กองจะใช้พื้นที่ด้านหลังกองร้อยเป็นที่ปลูกผัก เราเลยต้องออกแรงช่วยกันพัฒนา
จนใกล้จะเที่ยงวันครับมีรถหรูคันหนึ่งขับมาจอดที่หน้ากองร้อย รถคันนี้สวยดีว่าจะซื้อเป็นของขวัญวันเกิดให้กับลูกของบิวสักหน่อย ของขวัญวันเกิดลูกชายฝาแฝดของผมก็เงินเก็บในบัญชีครับ ฝากให้คนละร้อย หึหึ ร้อยอะไรไม่รู้นะ ก็เยอะอยู่เหมือนกัน
“โหยพี่บอมบ์ แฟนผู้หมวดอย่างสวยอ่ะ”ไอ้ต้าพูดระหว่างที่มันซื้อน้ำแดงมากิน
“เหรอวะ”
“ใช่พี่ ขาโคตรขาวเลยอ่ะพี่ อย่างแจ่ม ทำไมผมไม่มีบุญวาสนาแบบผู้หมวดบ้างนะ”
“เมียมึงสวยไม่พอรึไง”
“ก็สวยแหละพี่ แต่คนนี้เขาวยกว่าไง ได้สักครั้งนะผมจะตั้งใจเป็นทหารเลยละพี่”
“ทุกวันนี้มึงจำใจรึไง”
“ใช่ ผมจำใจ จริงๆผมจะได้บรรจุงานเป็นพนักงานโรงงานแล้วนะพี่ ถ้าได้บรรจุเงินเดือนผมก็ ๒ หมื่นอ่ะ”
“อีกกี่ปีปลด”
“กี่เดือนวะ ตอนนี้กุมภา”แล้วมันก็นับเดือน “๑๐ เดือนพี่ โห เกือบปีเลยนี่หว่า”
“ก็ทนๆเอาหน่อยเว้ย อีกแปบเดียว เวลามันไม่ช้าและไม่เร็วหรอก”
ว่าแล้วผมก็วางจอบวางเสียมครับ ล้างมือไปหาขนมกิน จากนั้นก็เดินไปหาหมวดบูมไปดูหญิงสาวที่ไอ้ต้าร่ำลือหน่อยซิว่าจะเป็นใคร ใช่น้องน้ำค้าง น้ำแข็ง น้ำเงี่ยนอะไรนั่นหรือเปล่า แล้วเขามาทำไม มาทำอะไร ก็ต้องตอนต่อไป
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด ชะนีแบบนี้ต้องเจอตบค่ะ!!!
ตบๆๆๆ เท่านั้น!!!!
-
5555 แอบสงสารแฟนเก่าบูมที่โดนบอมแกล้ง :laugh:
แต่พออ่านจบไม่สงสารละ ตบเลยคะ ตบบบบ :katai1:
-
สงสัยต้องเจอกะน้องหนูของเราซะเเล้ว.....รับรองจัดมาทีเดียวเงิบคร้าาาา :hao6: :hao6:
-
สมน้ำหน้าค่ะชะนี~ :laugh3: o12 o12
-
พี่หนูตบมัน!!!!!!!!! :beat:
-
บอมแม่งเจ๋ง หมวดบูมก็ชัดเจนดี
รักกัน รักกัน :hao7:
-
ตัวเองเป็นคนบอกเลิกเขาแล้วจะกลับมาทำไม
ถูกเขาทิ้งมาสินะ แหม่ :beat:
แต่ฮาที่บอมบ์คุยมาก เอาซะนางงงไปเลย 555555
แต่คนที่มานี่ใคร ใช่นางไหม รอๆว่าบอมบ์จะจัดการยังไง
:mew1: :L2:
-
รอดูสิพี่บอมม์จะจัดการยังไง
-
รอดูสิพี่บอมม์จะจัดการยังไง
-
มาเงิบตรง รอตอนต่อไปนี่ล่ะ :sad4:
:ling1: อยากอ่านต่อไป อยากอ่านต่อ
-
ขำน้ำเงี่ยนพี่บอมบ์ ฮ่าาาา
ว่าแต่ใหม่ๆสั้นจังเลยค่ะคุณเมฆขา
อินี่อ่านไม่พอฟินจบเสียแล้ว
ขอหวานๆอีกนะคะ
:impress2:
-
รอพี่บอมจัดหนักค่าาาาา :hao7: :hao7: :hao7:
-
สลัดน้องเขาถึงจะหลุดเนี่ย???
ขอบคุณ :)
-
เอาฮาจริงๆอ่ะตอนท้ายเขามาทำไมมาทำอะไร
ก็ต้องรอตอนต่อไป :m20: :m20: :m20: :m20:
-
:hao3: :hao3: :hao3: :hao3:งานเข้าหมวดบูมแล้ว :hao3: :hao3: :hao3: :hao3:
-
หล่อนคือใครยะ ชิ พี่บอมบ์อย่าสนใจเลย
-
ว้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ค้างง่าาาาาาาาาาาาาาาาา
อยากรู้ๆๆๆๆ อยากเผือกแล้วววว
ว่าพี่บอมบ์จะจัดชุดไหนให้ไป
-
ใครมา กรี๊ดด เหมือนจะมีเรื่องให้หมวดบูมโดนงอนอีกแล้ววว รอค่ะ :L2:
-
ฮาได้อีก มุกเด็กส่งแก๊ส
-
นางไม่ยอมรามือง่ายๆ หรอก. ท่าทางงานจะงอกหลายตอนนะครับ.
-
กลายเป็นเด็กส่งแก๊สไปแล้วหมวดบูม
เอาคืนเบาะๆจากพี่บอมบ์
-
อยากให้เจอกับหนูคงจะฮาน่าดู :laugh: :laugh: :laugh:
-
มาจับทหารถึงค่ายเลยนะยะหล่อน
-
ชะนีหน้าด้าน วิ่งหาผู้ชายไม่เลือก นิคงไม่มีใครเอาละสิถึงได้ถ่อหอยมาหาหมวดบูมถึงที่ เดี๋ยวมึงงงงง จะบอกเมียน้องเล็กให้มาเฉ่งถึงกองเลย :beat: :beat: :beat: :beat: :beat: :beat: :beat: :beat: :beat: :beat: :beat: ดีออกนี้ต้องตบ
-
รอจ้า :L2: :L2: :L2: :L2:
-
:m20: 555555555 พี่บอมบ์ ฮามาก แต่มันค้างงงง :serius2:
-
อุ้ยๆ น้ำค้างมา อุ้ยๆ พี่บอม อย่าให้น้อย อิอิ
-
ให้น้องหนูจัดการแทนเลยสิ พี่บอม
-
เข้ามารอค้าบบบ :hao7:
-
ชะนีไม่หยุดอีกแฮะ
-
เอิ่ม ชะนี่...
-
:hao7: :hao7: :hao7:
-
เข้ามารอผู้หมวดกับพี่บอม :hao7:
-
รออ่านนะจ๊ะ
-
เข้ามารอคะ :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
:ling1: :ling1:
-
รอๆๆๆๆ :ling1: :ling1: :ling1:
-
:hao3: นังชะนีแฟนเก่าหมวดบูมตื้อขนาดนี้ต้องให้อีหนูจัดสะแว้ว
-
ตอนที่ ๘๘ รับมือ
หญิงสาวคุยจ๊ะจ๋า ก็ไม่ใช่ใคร น้องน้ำค้างกับเพื่อนอีกคน น่ารักดีครับ จริงๆคือทั้งคู่สวยนะ แต่ครั้งที่แล้ว แหม่ มันก็ต้องทับถมกันหน่อยตามประสาผู้ชายอ่ะ ยิ่งผู้ชายที่บ้าเย็บอย่างผม เอ๊ย เราไม่ได้ขี้เงี่ยนนะ ฮ่าๆๆ พูดเอามันนะ จริงก็ตามปกติ ไม่ได้บ้าหอยจนขึ้นสมองหรอก พูดแค่ให้สนุกปาก
คือทั้งคู่มานั่งคุยแล้วนั่งสั้น เสื้อก็สั้น สิบเวรนี่นั่งมองแบบ ถ้าสมมติว่าผมเป็นแฟนน้องน้ำค้างนะ สิบเวรได้หน้าหงาย ผมแอบมองอยู่ห่างๆครับ หมวดบูมก็คุยแบบหน้าเจื่อนๆ ผมไม่รู้จะทำยังไง คือจะให้เดินไปไล่แล้วบอกว่า อย่ายุ่งกับแฟนกู ก็ไม่ใช่ทางที่ถูกต้องสักเท่าไหร่ เพราะคนเสียหายคือหมวดบูม ผมเสียหายผมไม่เท่าไหร่หรอกครับ ถ้าหมวดบูมเสียหายนี่งานการอาชีพที่พี่แกอุตส่าห์ตั้งใจมาเป็นแล้ว ต้องพังลงครืน
พักหนึ่งหมวดบูมก็ออกไปข้างนอกกับน้องน้ำค้าง ตอนเดินออกจากบก.ร้อยแต่ละคนนี่มองตามตาละห้อยครับ ผมทำอะไรไม่ได้หรอก ให้หมวดบูมจัดการเอาตัวเองให้รอดก็แล้วกันครับ
จนบ่ายครับพี่แกกลับมากองพันคนเดียว เดินหน้าเรียบเข้ามา ผมก็ทำงานต่อด้านหลังกองร้อยครับ ทำแปลงผัก จนเวลาพอเหมาะก็เลิกงานกัน ค่อยต่อพรุ่งนี้อีกนิดหน่อย
“ว่าไง”ผมถาม
“อืม ไม่รู้ดิ เซ็งเนอะ ทีเราต้องการเขา เขากลับไม่ต้องการเรา ทีเราไม่ต้องการเขา เขากลับต้องการเรา”
“แล้วจะทำยังไงต่อไป”
“ก็บอกเขาไปล้วว่ามีแฟน แต่เขาก็บอกว่าไม่เป็นไร อย่าให้แฟนรู้สิ คบกันลับๆ จะทำยังไงดีอ่ะพี่บอมบ์”
“ไม่รู้แฮะ ก็ไม่ติดต่อ ไม่ไปไหนด้วย ปฏิเสธทุกอย่าง ถ้าเราไม่เด็ดขาดกับเขา ยังยอมเขาอยู่เรื่อยแสดงว่าเรายังตัดใจจากเขาไม่ขาด”
“โหย เมื่อกี้นี่จำใจออกไปนะ ยิ่งมาอยู่ในดงเสือดงสิงห์แบบนี้ เพื่อความปลอดภัยต้องรีบพาออกไปให้เร็วที่สุด สิบเวรแม่งก็จ้องนะ หึหึ”
“อืม ก็คนมันไม่เคยเห็น”
“เย็นนี้วิ่งกันไหม ใกล้จะฝึกภาคกองร้อยแล้วนี่ วิ่งเอากำลังขาสักหน่อย”
“เอาดิ”
ก็ตามปกติครับ ช่วงนี้หมวดบูมแกก็รายงานผมเรื่อยๆ แล้วหมวดบูมแกใช้วิธีเอาโทรศัพท์เครื่องนี้ให้ผมถือ แล้วเอาอีกเครื่องมาใช้ เงินใคร พี่บอมบ์ออกให้ครับ แต่แกดีครับซื้อไอ้เครื่องละพัน แหม่ถ้าเครื่องละหมื่นกูได้เขกหัวแน่ๆ
แล้ววันหยุดเมียไอ้เล็กมาเยี่ยมครับ วันนี้หมวดบูมแกเข้ามากองร้อย ก็ตามประสาคนขี้เหงามานั่งเล่นกับพวกผมครับ แล้วโทรศัพท์ที่แกฝากผมไว้มันดังครับ ประจวบเหมาะพอดีเลยครับ อีหนู เมียไอ้เล็ก
“ฮัลโหล”อีหนูรับสายแล้วมันดัดเสียงเป็นเสียงเล็กๆ คล้ายผู้หญิงมากเลยครับ
“........”ไม่รู้ปลายสายพูดอะไร ผมก็กระซิบว่าเปิดเสียงหน่อยจะได้ยินกันทั้งหมด
“ใครรับสายอ่ะ พี่บูม น้ำค้างไม่ยอมนะ จะแกล้งอะไรน้ำค้างอีก”
“มานี่สิ เดี๋ยวหนูจัดการเอง”เมียไอ้เล็กแย่งไปครับ “ฮัลโหล”
“เสียงใครอีกเนี่ย นี่เธอ พี่บูมอยู่แถวนั้นหรือเปล่า”
“มีอะไรกับสามีของน้องคะคุณพี่ขา”เมียไอ้เล็กพูดเสียงดัง ไอ้เล็กหน้าซีดเยครับ แต่หมวดบูมกลั้นยิ้ม
“ใครสามีแก อย่ามาอำ ไม่ใช่เรื่องตลก นี่ฉันโทรหาพี่บูม”
“ก็นั่นแหละสามีของน้อง โทรหาทำไมคะ มีปัญหาอะไรกับสามีของฉันยะหล่อน”
“ไม่จริงอ่ะ”
“ชะนีคะ คือพี่บูมมีแฟนแล้วนะคะ ชะนีจะโทรมาหาพระแสงขรรค์ของ้าวปืนกลปืนใหญ่ทำไมเจ้าคะ”อีหนูเอาบ้าง มันดัดเสียงให้เหมือนผู้หญิงแล้วจีบปากจีบคอพูด
“แฟน ใครเป็นแฟนพี่บูม ฉันมาก่อน”
“ปัญญาอ่อนไปไหมคะ คือมาก่อนแล้วฉันต้องตามคิวเหรอ ก็ในเมื่อเธอไอ้กินสามีฉันจนอิ่มหนำสำราญ คราวนี้มันก็คราวของฉัน เธอยากได้เธอก็ไปต่อคิวใหม่สิ แต่ยาวหน่อยนะ ตอนนี้ฉันกำลังอินเลิฟกับสามี เราจะคบกันตลอดชีวิตค่ะ นี่แพลนเล่นๆว่าแต่งงานกัน อุ้ย พูดอะไรไป จริงๆเธอเป็นคนนอกนะ ผู้ใหญ่ฝ่ายฉันกับหมวดบูมที่รักของฉันยังไม่รับรู้เลย แต่ก็ไม่เป็นไรนะ ฉันบอกเธอเอาบุญแล้วกัน”
“พวกแกอย่ามาอำ วันก่อนก็เด็กส่งแก๊สละทีหนึ่ง แล้วแฟนเฟิน ฉันสืบมาแล้วว่าพี่บูมยังไม่มีแฟน แค่ไม่อยากคุยกับฉัน แต่ฉันรู้ว่าผู้ชายก็ฟอร์มแบบนี้ ทำเป็นไม่อยากคุยด้วย จริงๆเขาอยากคุยกับฉนจะตาย เธอไปตามพี่บูมมาให้ไวเลย”
“โถ คุณพี่คะ ใบหน้าอันเลอโฉมของคุณพี่เนี่ย หนูว่าแกร่งกว่ารันเวย์ที่ดอนเมืองเมืองอีกนะคะ ทำไมหน้าด้านหน้าทนแบบนี้คะ ผู้ชายไม่อยากคุยก็คือเขาไม่อยากจะสานสัมพันธ์ เข้าไปป่ะคะ คือคุณพี่นี่มันของเก่า มันไม่เฟรช เข้าใจป่ะคะ”
“วุ้ย ไม่อยากสนทนากับพวกไม่มีการศึกษาแบบแก”
“โถ อีพวกมีการศึกษาแต่หาแย่งผัวชาวบ้านนี่เหรอคะ หึหึ คุณพี่นี่ก็ตลกนะคะ เข้าทำนองสุภาษิตไทยเลยว่า ความรู้ท่วมหัวหาผัวไม่ได้ หรือ ขี่ช้างจับผู้ชาย ลงทุนไปเท่าไหร่คะเนี่ย กับการจะได้ผู้ชายคนหนึ่งมาเป็นสามี”
“กรี๊ด อย่านะคะ อย่าให้น้ำต้องหมดความอดทน”
“อ้าว น้องก็เพิ่งรู้ว่าคุณพี่เคยรับจ๊อบโฆษณาด้วย สีทนได้ แหม คุณพี่นี่ตลกนะคะ งั้นตอนนี้คุณพี่ต้องอดทนมากๆนะคะ คือน้องกำลังมีความสุขกับสามี คุณพี่โทรมาขัดจังหวะแบบนี้มันบาปนะคะ”
“เธอ ฉันพยายามใจเย็นนะ เธอไปตามพี่บูมมารับสาย แล้วบอกพี่บูมว่าอย่าให้น้ำค้างต้องโกรธ พี่บูมรู้ว่าน้ำค้างโกรธแล้วจะเป็นไง”
“แหม คุณพี่คะ คุณพี่จบตรีมโน โทจินตนาการเหรอคะ ถึงรู้ว่าถ้าโกรธแล้งฝ่ายชายจะต้องยอมศิโรราบ แหม คุณพี่นี่เก่งจัง ว่างๆไปรับยาสลายมโนบ้างนะคะ เผื่ออะไรดีขึ้น”
“พี่บูมจะรู้ว่าถ้าน้ำค้างโกรธ น้ำค้างจะเป็นยังไง”
“เป็นยังไงคะ มีปีก หางงอกออกทางจมูก หรือว่า มีสีชมพูพริ้งแวววาวออกจากหางตาคุณพี่คะ”
“ฉันไม่ตลกนะเธอ ฉันไม่รู้ว่าเธอเป็นใคร เธอไปตามพี่บูมมาเดี๋ยวนี้ ฉันจะคุยด้วย แล้วบอกพี่บูมว่าฉันโกรธเขา เขาต้องมาง้อฉัน”
“มาโกรธใส่น้องมา เดี๋ยวน้องจะก้านคอให้ คือคุณพี่เรียนภาษาไทยได้เกรดอะไรคะทำไมถึงเข้าใจคำว่าสามียากจัง สามีนี่เขาแปลว่าเจ้าของ คือเขามีเจ้าของกาย เจ้าของใจแล้วนะคะ คุณพี่จะมาแทรกกลางได้ไงคะ คุณพี่ตกวิชาศีลธรรมหรือเปล่า คือน้องก็เข้าใจนะคะว่าทุกวันนี้พวกศีลธรรมมันเป็นอะไรที่ต้องท่อง น้องก็เบื่อค่ะ แต่น้องก็พอเข้าใจความหมายว่าคนที่มีภรรยาแล้วเราไม่ควรไปยุ่ง หรือต่อให้เขาไม่มีเราก็ไม่ควรกระเหี้ยนกระหือรือจนเสียกิริยา คุณพี่โอเคกับคำว่าสามีไหมคะ”
“คือมันตลกมาเลยนะเธอ พี่บูมยังไม่แต่งงานค่ะ แล้วจะเป็นสามีใครฉันต้องสนด้วยเหรอ”
“เฮ้อ ท้อใจ เข้าใจเลยว่านอกจากหนังหน้าคุณพี่ที่หนาว่ารันเวย์แล้ว จิตใจของคุณพี่ก็นะ อย่าให้น้องต้องเสียสุขภาพจิต คุณพี่จะโอเคไหมคะ ถ้าน้องบอกว่า อย่ายุ่ง อย่าให้ต้องขอร้องเนอะ มันไม่ใช่หน้าที่ คอมันเป็นจิตสำนึกอ่ะคะ”
“คือพวกเธอเอาอะไรมาพูด พี่บูมไม่มีแฟน ฉันไปสืบมาหมดแล้ว ไม่ต้องมาอำ แล้วทำไมล่ะ ฉันโทรหาผู้ชาย มันเป็นความเท่าเทียมนะ ผู้หญิงจีบผู้ชายไม่ได้หรือไง”
“โอ๊ย อีหน้าด้าน หนังหน้ามึงทำด้วยหินแกรนิตหรือไงถึงด้านได้ด้านดีแบบนี้ ถ้าหน้ามึงด้านแบบนี้กูขอซื้อ กูจะลอกหนังหน้ามึงเอาไปปูพื้นบ้านกู โว้ย คนมีแฟนก็ยังหน้าด้านโทรหา หมดปัญญาแล้วรึไง”
“กรี๊ด มึง ปากหมามากค่ะ”
“น้ำ พี่ว่าน้ำเลิกยุ่งกับพี่ดีกว่านะ”หมวดบูมแย่งมือถือไปพูด “ก็ตามที่บอกไง พี่มีแฟนแล้ว คือพี่ไม่อยากให้แฟนพี่เข้าใจผิด นี่แฟนพี่ใจเย็นมากเลยนะที่เขาเห็นผู้หญิงโทรหาพี่แบบนี้ คือเราเลิกกันแล้ว ทุกอย่างไม่เหมือนเดิมแล้วนะน้ำ”
“โถ พี่บูมก็ เลิกกันก็กลับมาคืนดีกันใหม่สิคะ นะๆ”
“น้ำ ฟังพี่ดีๆนะ”
“ไปตายห่าเถอะอีดอก”อีหนูตะคอกใส่ “ชิ หมั่นไส้ ผู้ชายไม่เอายังหน้าด้านหน้าทน ต้องให้กูด่าเป็นภาษาละตินรึไง คือ มึงเข้าใจป่ะชะนี คือผู้หมวดอ่ะ เขาเกรงใจว่าเธออ่ะเป็นผู้หญิง หวังว่าจะมียางอาย นี่ยางหายไปไหน เอาไปชั่งกิโลขายหมดแล้วเหรอคะชะนี”
“แกเป็นใคร”
“เป็นใครก็ช่าง คืออย่าให้ผู้หมวดกับแฟนมีปัญหากันได้ป่ะ คือ เธอน่ะมันจบไปแล้ว เธอหมดค่าแล้ว เข้าใจป่ะคะว่าไม่มีค่าสำหรับผู้หมวดแล้ว อย่าตื๊อ อย่าคิดว่าตัวเองสวยแล้วจะมัดใจชายได้ทั่ว ผู้ชายไม่ได้โง่หรอกนะ อย่าคิดว่าตัวเองเป็นเบ็ดแล้วผู้หมวดเป็นปลา โนๆ”
“พี่บูมไม่มีเพื่อนเป็นตุ๊ด”
“อ๋อ น้ำไม่ใช่เพื่อนพี่ เป็นน้องของพี่เอง พี่รักน้องคนนี้มาก น้ำเข้าใจพี่นะ คือน้ำทิ้งพี่ไป แล้วพี่ไม่โง่ ตอนนี้พี่มีแฟนแล้ว สวยๆอย่างน้ำหาใหม่ได้อยู่แล้ว”
“ก็น้ำอยากคบกับพี่บูมนี่”
“น้ำ เห็นใจกันบ้างนะ อย่าให้ความรู้สึกดีๆที่เคยมีให้กันต้องกลายเป็นความเกลียดชังกันเลยนะ เข้าใจกันนะ ทุกอย่างไม่เหมือนเดิมและไม่มีทางหวนคืนไปเป็นเหมือนเดิม เข้าใจเนอะ พี่วางสายละนะ ขอให้โชคดี”แล้วหมวดบูมก็วางสายไป
“โอ๊ย ผู้หมวดก็ใจเย็นไปได้ เป็นมิ้นนะ เตะก้านคอแม่งตั้งแต่เจอหน้าแล้วละ ผู้หญิงห่าอะไรวะหน้าด้านหน้าทน”
“มิ้น มึงโมโหผู้หญิงคนนั้นทำไมต้องมาลงกับกูด้วย”ไอ้เล็กโอดครวญเมื่อโดนเมียมันทำร้ายร่างกาย
“อุ้ย ขอโทษค่ะคุณสามี ก็น้องหมั่นไส้นี่คะ”
“กูงอนมึงมิ้น”ไอ้เล็กสะบัดหน้าแล้วกอดอก มึงแบ๊วมากเลยเล็ก
“แหม เล็ก กูอ่อนข้อให้หน่อยนี่ไม่ได้เลยนะ เลิกค่ะ ไม่อยากมีสามีฟรุ้งฟริ้งแบบนี้”
“อะไรคือฟรุ้งฟริ้ง”ไอ้เล็กถาม
“ควายเผือกอยากแกจะไปรู้อะไร คำศัพท์วัยรุ่นอ่ะ เข้าใจป่ะคะ”
“เฮ้อ แล้วไหนวันก่อนสัญญาว่าจะพูดกันดีๆ”
“เออใช่ ลืมไปเลย ก็พยายามอยู่นะเล็ก แต่ต้องเข้าใจ น้องเป็นคนยังไง”
“อือ แล้วแต่แกแล้วกัน ยังไงก็รักแกเหมือนเดิมแหละ”
“แหม หวานนะคะสามี มุ้งมิ้งกับน้องแบบนี้ กูยอมท้องเป็น ๑๐ ครั้งอ่ะ”
“จริงนะ เรามาสร้างครอบครัวนักฟุตบอลกัน”
“พอๆ เอาคนแรกให้รอดก่อน มีลูกมากจะยากนาน ไอ้คนเอานะสบาย แต่คนท้องนี่สิ คราวหน้าแกท้องบ้างนะเล็ก ฉันจะทำให้แกท้อง”
“กรี๊ด พูดอะไรอ่ะตัวเอง เขาไม่มีมดลูกนะเออ”
“พี่หนู ผัวน้องเป็นตุ๊ด”มิ้นทำหน้าจะร้องไห้แล้วซบที่ไหล่อีหนู
“โอ๋ๆ อย่าเศร้านะ พี่จะปกป้องน้องเอง”อีหนูทำเสียงแมนๆ กูนี่แทบหลุดขำ
“แล้วนี่จะมีลูกกันกี่คน”หมวดบูมถาม
“ยังไม่ว่างแผนเลยค่ะผู้หมวด คงไม่เยอะอ่ะคะ ลูกเยอะภาระก็เยอะ สงสารสามีทำงานง๊อกๆเลี้ยงลูก พ่อแม่ก็ไม่ได้ร่ำรวย”
“ไอ้เล็กฝากเงินเยอะๆนะมึง”ผู้หมวดเตือน
“ผมฝากเดือนละ ๒ พันครับผู้หมวด”
“อ้าว ที่เหลือไปไหน”
“ส่งให้เมียหมดอ่ะ ผมกินแค่เดือนละพันเอง”
“อืม อดทนหน่อยแล้วกัน”
-
ปัญหาผู้หญิงกับผู้หมวดคงจะหมดไปแล้วนะครับ เราก็มาสนทนาอะไรเรื่อยเปื่อยๆจนถึงวันที่ทหารใหม่กลับมารายงานตัวที่กองพันครับ ตรงกับวันที่ผมเข้าผู้ช่วยสิบเวรพอดี รุ่นน้องผลัดใหม่บางคนก็มาแต่เช้ามืดเลยครับ
“พี่บอมบ์”ไอ้เล็กเรียกผมแต่ไกล
“เออ มีไร”
“พี่บอมบ์ขอจ่ากองให้หน่อย เมียผมมันปวดท้องอ่ะ”
“อืม แล้วไหนบอกว่าหมอนัดปลายเดือน”
“ไม่รู้ดิพี่ มันโทรมาบอกผมแต่เช้ามืดว่าปวดท้อง”
“แล้วตอนนี้มีใครพาไปโรงบาลรึยัง”
“แม่ผมพาไปแล้ว ทำไงดีพี่ ผมจะขอลาไปดูเมียผมอ่ะ”
“มีอะไรเหรอเล็ก”อีหนูเดินใส่เสื้อกลัดกระดุมไปด้วย
“มิ้นปวดท้องอ่ะพี่หนู”
“เหรอ งั้นก็ขอลาดิ พี่บอมบ์โทรบอกจ่านิกเลย”อีหนูดูร้องรนแทนไอ้เล็ก
“ไอ้มหาอ่ะมีเบอร์ มหา เอาเบอร์จ่านิกให้กูดิ๊”
“มีไร”ไอ้มหาเดินมา
“เมียไอ้เล็กจะคลอดแล้วมั้ง กูจะโทรไปขอลามันให้ เออ ไอ้สัส แล้วก็ไม่บอกสิบเวรก่อนเนอะ มึงบอกสิบเวรยัง”ผมถามไอ้เล็ก
“ยังเลยพี่”
“เออ ไปบอกสิบเวรก่อน ยังไงก็ให้เกียรติสิบเวร ทะเล่อทะล่าโทรขอข้ามหน้าข้ามตาจะโดนหมั่นไส้เอา”ผมเตือน แล้วผมก็เดินไปที่บก.ร้อยครับ สิบเวรนั่งอ่านข่าวอยู่
“จ่าครับ”เป็นจ่าแก่ๆคนหนึ่งครับ
“อืม ว่าไง”
“มีทหารจะขอลาครับจ่า เมียมันจะคลอดลูกแล้วอ่ะครับ”
“เหรอ ใครล่ะ”
“ไอ้เล็กครับจ่า ไอ้เล็กมารายงานตัวกับจ่า”ผมเรียกไอ้เล็กที่ยืนอยู่ข้างนอก
“อ๋อ อืม ก็โทรบอกจ่ากองร้อย ถามดูว่าจะให้ลากี่วัน แล้วค่อยมาบอกจ่า”
“ครับจ่า”ผมกับไอ้เล็กพูดพร้อมกัน จากนั้นมหาก็โทรหาจ่านิกลูกพี่คลังอาวุธเก่าของมันครับ มันก็คุยให้ ไอ้เล็กได้ลา ๗ วันครับแล้วก็จัดการเรียบร้อยได้ลากลับบ้านไปครับ พวกผมก็ทำความสะอาดไปกินข้าวมื้อเช้าต่อครับ เออ แต่ผมไม่ได้ไปกินกับเขานะ รออยู่ที่กองร้อยเผื่อมีทหารใหม่มารายงานตัว ก็มีมาจริงๆด้วยล่ะครับ ๓ คน
หลังจากที่ทหารไปกินข้าวเสร็จแล้วก็กระจายกำลังกันตามความสะอาดเก็บราละเอียด ความสะอาดนี่เราทำกันทุกวันครับ กวาดใบไม้ใบหญ้าทุกวัน ๗ โมงครึ่ง หมวดบูมเข้ากองร้อยมาพร้อมกับหิ้วข้าวมาด้วย
“อ่ะบอมบ์ พี่ภีมให้เอามาฝาก”หมวดบูมยื่นปิ่นโตมาให้ครับ ข้างในมีอะไรนะ ข้าวสวย หมูแดดเดียวทอดมาแล้ว หอมมาก ผักคะน้าใส่ปลากระป๋องครับ ครู่หนึ่งไอ้ภีมโทรมา เหมือนจะรู้จังหวะเวลาแฮะ
“ฮัลโหลภีม”ผมรับสาย
“อาได้กับข้าวที่ทำให้หรือยัง”
“ได้แล้ว นึกยังไงทำกับข้าวมาให้อ่ะ”
“ฮ่าๆๆ มีข้อแลกเปลี่ยนนิดหน่อย”
“ว่ามา”
“ยืมตังค์ซื้อรถหน่อยดิ ไม่อยากขับบิ๊กไบค์แล้ว”
“เดี๋ยวนะ กับข้าว ๑๐๐ บาท เอามาแลกกับรถราคาล้านบาทนี่นะ”
“น่า ดีนะไม่ส่งลูกอมไป ได้ป่ะละ อาคือที่พึ่งสุดท้าย”
“แล้วไอ้ภูมิอ่ะ ไม่เอาด้วยเหรอ”
“อ๋อ ภูมิมันบอกว่าจะเอามอไซด์ผมไปใช้ต่ออ่ะ”
“ของไม่ดีก็เอาให้น้องใช้นะมึง งั้นเย็นนี้เรามาคุยกันหน่อยแล้วกัน”
“โอเค ขอตังค์พ่อไม่เคยได้ ขอตังค์อานี่แหละง่ายสุด”
“ใครบอกว่าจะให้ แค่เรียกมาคุยเฉยๆ”
“ไม่ให้ยืมนี่งอนนะ อย่าให้งอนนะเว้ย”
“แหม่ๆ มีขู่ด้วย เออ พาไอ้ภูมิมาด้วยนะ เดี๋ยวอาไลน์ไปบอกมันอีกทีแล้วกัน”
“โอเค แค่นี้นะอา ตอนเย็นเจอกัน”
“อืม”แล้วก็วางสายไปเรียบร้อย จริงๆผมคุยกับญาติทุกวันนะครับ คุยไลน์ ทักคนนั้นทีคนนี้ที กับแม่ก็คุยวันเว้นวัน วันละครึ่งชั่วโมงครับ ไม่โทรหาเดี๋ยวแม่เหงา
“มากินด้วยกันครับผู้หมวด”ผมชวน
“อืม น่ากินดีนะ”
“ฝีมือไอ้ภีมมันละมั้ง”
กับข้าวง่ายๆแต่อร่อยนะครับ อย่างผัดคะน้าใส่ปลากระป๋องอ่ะ ก็เรียบๆพื้นๆ แต่ในความเรียบง่ายนี่มันแฝงไปด้วยความอร่อย ลูกชายบ้านพี่เบิ้ลนี่ทำกับข้าวเป็นทั้ง ๒ คนนะครับ ใครได้เป็นแฟนไม่อดหรอก เพราะกลับบ้านที่ต่างจังหวัดทีไร แม่ผมชอบใช้ให้หุงข้าว ทำกับข้าว ต้มยำทำแกงก็เป็นหลายอย่าง ผมก็ทำเป็นนะ แต่ไม่ค่อยอร่อยเท่าไหร่ เวลากลับบ้านถ้าวันไหนผมทำกับข้าว ผมถามแม่ตลอดละครับว่าใส่อะไรบ้าง ตั้งแต่ต้นจนจบ แม่ก็บอกว่าใส่เท่านั้นเท่านี้ แล้วค่อยมาชิม ทำกี่ครั้งต่อกี่ครั้งก็ถามทุกครั้งครับ บางทีทำๆไป เอ๊ะ แกงนี้มันใส่เครื่องเทศอันนี้ป่ะวะ ก็ต้องถามแม่ว่าใส่หรือไม่ใส่ คือไม่ได้ลืมทั้งหมด แต่ว่าลืมเป็นบางอย่างครับ แต่ที่ไม่เคยลืมคือปลาร้า อาหารแทบทุกอย่างต้องมีปลาร้า ขาดไม่ได้ครับ ขาดปลาร้าก็เหมือนชีวิตขาดอะไรสักอย่าง ฮ่าๆๆๆ
ผมนั่งกินกับหมวดบูมที่ใต้ถุน พวกอีหนูกับมหามามันน้ำลายศอเลยครับ บอกว่าอยากกินด้วย ผมก็ชวนนะ แต่พวกมันก็ตามมารยาทครับ พูดไปงั้นแต่ไม่กิน
“ผู้หมวดกินเหมือนเด็กเลย เลอะปากด้วย”อีหนูนั่งข้างผู้หมวดครับ แล้วมันก็หยิบทิชชูมาเช็ดให้ผู้หมวด
“ปรนนิบัติพัดวีกันเข้าไป เดี๋ยวทำอะไรไม่เป็นหรอก”ผมเหน็บอีหนู
“แหม พี่บอมบ์ก็”มันค้อนผม
“ผู้หมวดขี้มึงก็ตามไปล้างตูดให้นะ”
“กินข้าวอยู่ วู้ว ปากน่าต่อยจริง”หมวดบูมโวยครับ
“หึหึ”
ทั้งวันผมก็รอรับทหารใหม่ที่กองร้อยครับ ทยอยมารายงานตัวเรื่อยๆตลอดวัน พวกที่มาแล้วก็ยังไม่ให้ขึ้นโรงนอน ให้เก็บกระเป๋าไว้ด้านล่างก่อน เรื่องที่หลับที่นอนค่อยจัดกันอีกทีหนึ่งครับ จนตกเย็นครับทหารมากันครบแล้ว ผู้ฝึกให้ไปรายงานตัวที่ศาลาน้ำพร้อมกับผู้ช่วยครู เอาชุดวอร์มมาแจกครับ กว่าจะเสร็จก็ ๒ ทุ่มไปแล้วครับ ผมจึงให้ทหารใหม่มาจัดตู้จัดเตียงกันแบบเร่งด่วนไปก่อนครับ
“ใครเสร็จแล้วก็ลงไปอาบน้ำนะ ให้เวลา ๒๐ นาที ใครช้ามึงซวย”ผมเตือนแล้วเดินออกมาจากโรงนอน จากนั้นพวกรุ่นเล็กก็กรูกันลงไปอาบน้ำที่ห้องน้ำอย่างว่องไวครับ ใหม่ๆก็งี้แหละครับ เด๋อด๋า ใครสั่งอะไรก็หลับหูหลับตาทำไม่หือไม่อือ พอสักพักหนึ่งเหอะ เริ่มออกลาย ก็เป็นทุกรุ่นทุกผลัด เจียมเนื้อเจียมตัวกันไม่เท่าไหร่หรอก พอเจนสนามละก็ เอาแล้วครับ เก๋าออกลาย
สิบเวรเรียกเช็คยอดอีกครั้งนับจำนวนแล้วเดินไปดูเตียงนอนทหารใหม่ครับ จากนั้นจึงปล่อยนอน ส่วนผมเขาปิดไฟโรงนอนแล้วก็ลงไปอาบน้ำ ตื่นเช้ากว่าเขา อาบน้ำก่อนเขา แล้วก็นอนช้ากว่า อาบน้ำช้ากว่า
เออ แล้วเรื่องไอ้ภีมที่ว่าจะให้มาคุยด้วย ผมเลื่อนนัดมันครับ เป็นวันพรุ่งนี้เพราะผมยุ่งๆกับการเข้าผู้ช่วยสิบเวร วันรุ่งขึ้นก็เป็นคนอื่นเข้าแทนครับ ผมออกเวรตอนเช้ามืด แล้วก็ว่าง วันนี้ผู้กองเรียกทหารใหม่และเก่ามาดูหน้าดูตากันครับ แล้วให้แยกย้ายกันทำความสะอาดโรงนอนกันอีกครั้ง พวกผมก็ต้องไปทำในส่วนของฝั่งผม คือมันจะมี ๒ ฝั่ง ปีกขวาคือทิศใต้จะเป็นทหารผลัดเก่าๆที่เก๋าอยู่พอตัว ส่วนปีกซ้ายคือทิศเหนือจะเป็นของรุ่นเล็กที่ขึ้นกองร้อยมาใหม่ๆ ตอนนี้ก็มีครบทุกรุ่นครับ รุ่นใหญ่คือพวกผมที่ใกล้จะปลดประจำการ รุ่นรองคือรุ่นต่อไปที่จ่อคิวจะปลด รุ่นกลางคือรุ่นที่มาหลังผม ๑ ปี แล้วรุ่นเล็กคือพวกที่ขึ้นกองร้อยมาใหม่ๆ
ก็ไม่มีอะไรสำหรับวันแรกครับ รุ่นน้องก็เจียมเนื้อเจียมตัว ผมเดินผ่านพวกมันก็หลบแบบเกร็งๆ แต่บางคนที่มาจากบ้านเดียวกันกับรุ่นพี่ก็สนิทกับรุ่นพี่ไวครับ วันนี้ก็ผ่านไปอย่างว่องไวเพราะเราทำงานกันทั้งวันจริงๆครับ จนเย็นๆเกือบ ๗ โมงเย็นแล้ว ไอ้ภูมิกับไอ้ภีมมาหาผมที่กองร้อยครับ มันแต่งชุดลายพรางมา
“ตรง”ใครคนหนึ่งสั่งเสียงดังเอาผมสะดุ้งผมก็ยืนตรงครับผมมองไปที่ต้นตอ ๒ หล่อหลานผมเองครับ
“สวัสดี ตามสบายนะ”
“พี่ภูมิ พี่ภีม สวัสดี”หมวดบูมกับหมวดเต้ยยกมือไหว้ ๒ พี่น้องก็รับไหว้
“ดีน้อง อา สวัสดี”
“สวัสดีพ่อ กูเป็นทหารเกณฑ์เห็นไหมเนี่ย”
“ฮ่าๆๆๆ”ดูมันขำ
“เออ หมดเวลาราชการแล้ว ยศอยู่ที่กองร้อย ตอนนี้กำลังเป็นหลานที่น่ารักของอา”ไอ้ภีมพูด
“แหม บอกว่าจะขอเงินก็พูดไปเถอะพี่ภีม ไม่ต้องมาเป็นหลานรงหลานรักหรอก”
“ถูกใจเลยภูมิ”ผมจับมือไอ้ภูมิ “แบบนี้สิน่าให้ยืมเงิน”
“ไม่ให้ยืมนี่เอาน้องแสบน้องซ่าเป็นตัวประกันเลยนะ”ดูไอ้ภีมเอาลูกผมมาขู่ แล้วพวกเราก็มานั่งคุยกันที่ บก.ร้อยครับเพราะมีที่นั่งเรียบร้อยดี ไอ้ภีมเสนอโครงการเลยครับ เอารถมาให้ดูว่าจะเอาคันไหน มันก็เล่ารายละเอียดไป ๒ พี่น้องช่วยกันเกลี้ยกล่อม หมวดบูมกับหมวดเต้ยนี่ก็สนับสนุนครับ
จริงๆพี่ชายผมก็มีเงินนะครับ แต่พวกนี้ ๒ คนมันโรคจิตไม่อยากขอตังค์พ่อมันครับ ชอบอ้อนผม ผมก็ไม่ได้ตังค์เยอะนะ ก็พอมีบ้างครับ แต่พวกมันก็ชอบมาไถ
“ภีม คือที่พูดมาทั้งหมดเนี่ย จะผ่อนจ่ายอาเดือนละกันหมื่น แล้วดอกล่ะ”
“เดือนละหมื่น ดอกไม่ต้องเพราะอาใจดี”
“ใครบอกวะว่าอาเป็นคนใจดี”
“งอนได้ไหมเนี่ย”
“แน่ใจนะว่าอายุ ๒๘ ผ่านมาจะครึ่งชีวิตแล้วเนี่ย กูงอนมึงภีมเพราะมึงงอนกู”
“ทั้งอาทั้งหลาน”หมวดเต้ยสายหน้า
“ฮ่าๆๆ”ผมกับไอ้ภีมหัวเราะออกมา ก็บ้าๆบอๆแบบนี้แหละครับ ไม่มีฟอร์มหรอก อยู่กับไอ้ภีมทีไร ผมก็บ้าๆ เอ๊ะ ที่จริงก็บ้าทั้งวันนะ อยู่กับใครก็บ้ากับคนนั้น แล้วผมก็งุ้งงิ้งกับไอ้ภีม ๒ คนครับ ก็ตกลงกันอะไรยังไงก็ว่ากันไปตามประสา ๒ พี่น้องชวนผมออกไปกินข้าวข้างนอกครับ ผมก็ต้องไป กลับกองพันอีกทีก็ค่ำๆแล้วครับ
วันเวลาผ่านไปเรื่อยๆ ไอ้เล็กกลับมาจากบ้านแล้วครับเพราะครบกำหนดลาแล้ว ลูกมันก็น่าชังครับ เป็นลูกสาวซะด้วย จริงๆผมอยากมีลูกสาวนะ แต่เมียท้องไม่ได้ก็เลี้ยง ๒ ลิงที่บ้านกันต่อไป คราวของไอ้เล็กลาหมดลงแล้วต่อไปก็เป็นคราวผมลาบ้าง การฝึกภาคกองร้อยก็เริ่มต้นขึ้นในกองพันและจะไปทำการฝึกจริงในวันที่ ๑๒ ที่จะถึงนี้ วันนี้วันที่ ๙ แล้ว อีกไม่กี่วัน ผู้หมวดผู้กองไปหมดครับ
คราวหน้าเราเจอกันที่บ้านนะครับ ตอนที่แล้วๆมามีแต่ความแสบของพ่อ ตอนหน้าความสบของลูกชายผมจะแค่ไหน ก็ตอนต่อไปครับ คืนนี้ราตรีสวัสดิ์
-
:laugh:ขอบคุณครับคุณเมฆ
-
ชื่นใจได้อ่านแล้ว ขอบคุณคร้าบเมฆ
ไม่อยากให้เรื่องนี้จบเลย อยากตามอ่านไปเรื่อยๆ
ผูกพันธ์ไปแล้ว รอตอนต่อไปนะครับ :katai2-1:
-
นังหน้าด้าน ! ตบอิมิ้นท์ทีดีไหมวะ ฮึ่ยยย
คิดถึงแสบซ่าแล้วว รอตอนหน้านะคะ
:กอด1:
-
:pig4: :pig4: :pig4: :L1: :3123: :L2: :katai2-1: :mew3: :mew1:
-
ชะนีน้ำช่างกล้าจริงๆ
ไม่ต้องถามว่าแสบซ่าดื้อเพราะใคร ดูภูมิภีม ได้เลย เหมือนกันยังกะแกะ
-
รอความแสบของลูก :mew1: :mew1: :mew1:
-
กอดทีสิ
-
นี่ดีนะบอมใจเย็นไม่งั้นนางชะนีตาย!!
-
มีเรื่องเข้ามาให้ได้ลับฝีปากกันอยู่เรื่อย สนุกดีรออ่านสองแสบค่า
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
อีชะนีนางนี้ ไม่ไหวจะเคลียร์นะ
จิตสำนึกด้านศีลธรรมต่ำเตี้ยจริงๆ
ที่บ้านพ่อแม่ไม่รักเหรอคะชะนี
ถึงมาแรดๆๆตามตื้ออยู่อย่างงี้
วางถุงกาวลงเถอะ จะได้เป็นผู้เป็นคนกับเขาบ้าง!!!!! :beat: :z6:
ฮึ่ยๆๆ ขึ้นๆๆ อ่านแล้วอารมณ์ขึ้นเลย ยิ่งเกลียดคนประเภทแบบนี้อยู่แล้ว
อ่านไปก็จิก กระชากหมอนไปด้วยความแค้น อินมากกกกกก หึหึหึ
รอน้องแฝดดดดด แสบซ่าของพี่สาวววววว แอร๊ยๆๆๆๆๆ
-
ตลกอะ เมียพี่เล็กกับน้องหนูนี่แท็กทีมกันอย่างเริ่ดดดด
สะใจสุดๆ :laugh:
คิดถึงแฝดจอมซนกับน้องชาลีละ
รอตอนต่อไปน้าาาาาา
-
ขอบคุณจ้า :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
น้องหนูด่าใจโดนใจ ชะนีเดี๋ยวนี้แสบกว่าอะไรอีกนะ รอดูสองแสบบ้างดีกว่า ว่าจะซนขนาดไหน
-
เขี่ยชะนีนางนี้ออกไปได้ก็ดีแล้วหวังว่าคงไม่ต้องให้ถึงกับลงไม้ลงมือนะ เมียน้องเล็กคลองแล้วพร้อมตบเต็มที่ เดวมึงเจออออ
ตอนนหน้าอยากรู้ความป่วนของเด็กเเสบ
-
ยัยน้ำเนี่ยช่างหน้าด้านหน้าทนจริงๆเลย
ขนาดเค้าด่าเค้าว่าขนาดนั้นยังไม่รู้สึก
-
ขอบคุณ :)
-
อยากจะตบยัยน้ำค้างจริง :beat:
ผู้ชายเขาไม่เอายังจะตื๊ออยู่ได้
ดีนะที่เลิกตามแล้ว ไม่งั้นนะ
บอมบ์น่ารักมากเวลาอยู่กับหลานๆ
คิดถึงแสบซ่าร์แล้ว รอตอนหน้า
:mew1: :L2:
-
เอาจริงๆนะ เราไม่ชอบบรรยากาศตอนมี ผญ เลย แอบรำคาญมิ้นอ่ะ โวยวายมาก นี่อ่านแบบลากผ่านตลอด 5555
-
แสบซ่าป้าคิดถึงนะลูกก :hao7:
-
ชอบที่พี่ปอเช่กับพี่มิ้นด่าชะนีอ่ะ
ค้าเปลี่ยนจากด่าเป็นตบคงจะมันส์กว่านี้อ่ะ
-
:mew1: คิดถึงเรื่องนี้เสมอ
ไม่ได้อ่านซะนาน
ขอบคุณคุณเมฆมากค่ะ
ทุกคนยังน่ารักเหมือนเดิม
:กอด1: :L2:
-
เข้ามารออย่างมีความหวัง :hao7:
-
เหยดดดดดดดดดดดดด
จะได้เจอ แสบกับซ่าแล้ว เย๊ๆ
o13 o13
-
ชะนีหน้าด้าน ผู้หมวดต่อยแม่ม o13
พี่บอมบ์สู้ๆ
-
มาให้กำลังใจ จ้า :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
:hao7: :hao7: :hao7:
-
น้ำค้างนี่เป็นชะนีที่น่าถูกเอาเท้าลูบหน้ามากๆ
แต่ที่เด็ดกว่าคือเมียของเล็ก อย่างเด็ด!! 555
ขอบคุณมากค่ะ รอตอนต่อไปอยู่นะคะ ;)
-
:m20: :m20: :m20: :m20: :m20: :m20:มิ้นกันหนู o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13
-
:mew4:
มารอตอนต่อไป
:mew2:
-
เข้ามารอ และเป็นกำลังใจให้จ้า :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
ตอนที่ ๘๙ สมาชิกใหม่
ผมเดินทางกลับบ้านในช่วยบ่ายด้วยรถส่วนตัวคันใหม่ของไอ้ภีมครับ มันบอกว่าให้ผมเอาไปใช้ก่อน แล้วกลับกรุงเทพมาเมื่อไหร่ต้องมาแสบซ่ามาด้วย ไม่งั้นมันไม่ยอมครับ รถผมที่เคยคว่ำเมื่อตอนนั้นผมก็ขายเป็นเศษเหล็กไปเรียบร้อยแล้วนะครับ ก็เลยไม่มีรถยังไม่คิดจะซื้อใหม่ครับ เดี๋ยวใกล้ๆปลดค่อยคิดดูอีกทีว่าจะเอายังไง
ผมออกจากกรุงเทพก็บ่ายแล้วครับ ขับรถคนเดียวแบบนี้ ช่วงไหนถนนโล่งๆนี่ผมลองเครื่องรถรุ่นใหม่ของไอ้ภีมซะเลย เหยียบซะเต็มที่ ฮ่าๆๆ ๔ ชั่วโมงกว่าๆผมก็ถึงบ้านแล้วครับ ถึงบ้านตอน ๕ โมงเย็น ช่วงนี้อากาศที่บ้านกำลังดีเลยครับ ไม่หนาวและไม่ร้อน แต่ถ้าช่วงกลางวันก็ร้อนอยู่นะ ผมขับรถเข้าไปจอดในบริเวณบ้าน ลูกชายนั่งเล่นบนแคร่กัน ๒ คน แม่ผมลงมาจากด้านบนพอดี
“พ่อ”เจ้าแสบยืนขึ้นเรียกผมเสียงดัง
“มากอดหน่อยๆ”ผมรีบปรี่ไปหาลูกเลยครับ ข้างซ้ายกอดเจ้าซ่า ข้างขวาเจ้าแสบ หอมแก้มหลายรอบ “คิดถึงจัง”
“พ่อ.....”เรียกว่าพ่อจากนั้นก็ภาษาอะไรไม่รู้ครับ ฟังไม่ชัด ฮ่าๆๆ ลูกชายนี่พูดได้ไม่กี่คำเองนะ พ่อ แม่ บี จำงาน ไม่กี่คำหรอกครับ ก็ตามวัยของเขาครับ นี่ใกล้จะ ๒ ขวบแล้ว อีก ๓ เดือนครับ
“สวัสดีครับแม่”
“มาถึงเร็วจัง ขับรถเร็วอีกล่ะสิ แม่บอกไม่ฟังเลยว่าอย่าขับรถเร็ว”
“ไม่มีอะไรหรอกน่าแม่ แล้วนี่บิวไปไหน”
“ไปบ้านพี่นกของแกนั่นแหละ”
“พี่ๆฝากมาให้อ่ะแม่”ผมหยิบซองสีน้ำตาลในกระเป๋าใบน้อยออกมา เงินก้อนหนึ่งที่พี่ชายผมฝากมาให้กับแม่ครับ ไม่ใช่แค่พี่ชายก็ลูกๆหลานๆ ปกติพี่ๆจะโอนเข้าบัญชีครับ แต่วันนี้เห็นผมกลับบ้านเลยให้เป็นเงินสด
“เออ ดูซิ ให้แม่กันตั้งเยอะตั้งแยะ จะพอใช้กันหรือเปล่าก็ไม่รู้ ให้แม่คนละ ๕๐๐ แม่ก็พอใจแล้ว คนแก่อยู่บ้านนอกบ้านนาไม่ได้ใช้เงินใช้ทองอะไรมากหรอก”ก็ตามประสาของแม่อ่ะครับ กลัวลูกจะอด เพราะแต่ละคนให้เงินก็อย่างน้อยๆก็ ๓ พันครับ ผมก็ให้แม่ทุกเดือนเหมือนกัน โอนเข้าบัญชีให้พี่นกไปกดมาให้แม่ แล้วก็ค่าจ้างพี่นกเลี้ยงลูกชายโอนเข้าบัญชีไอ้แซมน้องไอ้ซัน คือพี่นกให้ผมโอนเข้าบัญชีไอ้แซมแทนเพราะพี่แกอยู่บ้านก็มีรายได้พอกินพอใช้ครับ ไม่ต้องโอนให้ใครมาก
“เอ้า นี่เอาไปเข้าบัญชีให้แม่หน่อย”แม่หยิบออกมาพันเดียวที่เหลือก็ให้ผมเอาเข้าบัญชีให้
“ยึดนะแม่”
“เออ จะเอาไปทำอะไรก็เอาไปเถอะ ยังไงแกก็ต้องโอนให้แม่คืนอยู่ดี”นั่นไงแม่ผม ฮ่าๆๆ ก็ล้อเล่นกับแม่ขำๆครับ ไม่ยึดจริงหรอก ถ้าผมยึดไปเป็นของตัวเองนะ โดนพี่เบิ้ลเฉ่งแน่
แล้วแม่ก็เข้าครัวครับ ผมจะเดินไปหยิบกระเป๋าเสื้อผ้า แต่ลูกชายผมเรียกผม ผมอุ้มลงจากแคร่ พอผมเดินไปที่รถก็เดินตามผมต๊อกๆ ขึ้นไปบนรถกัน ๒ พี่น้อง ปีนจากด้านหน้าไปด้านหลัง หยอกกัน ๒ พี่น้อง
“ไปนั่งรถเล่นกับพ่อไหม”
“ไป”เจ้าซ่าตอบทันที
“ไวเชียวนะ แม่เดี๋ยวมานะ พาลูกนั่งรถเล่นก่อน”ผมตะโกนบอกแม่จากนั้นก็ขับรถออกจากบ้าน ขับวนเล่นรอบหมู่บ้านครับแล้วก็วนกลับบ้านครับ ลูกชายหน้าตายิ้มแย้มเชียว เซลฟี่กับลูกชายแล้วส่งไปยั่วไอ้ภีมเล่นๆ มันโวยในไลน์ใหญ่เลยครับว่ารีบพากลับกรุงเทพด่วนๆ
“พี่บอมบ์สวัสดีค่ะ”
“ค่ะ ไปไหนมา”
“ไปบ้านน้านกมาอ่ะ มาถึงกี่โมงเหรอพี่บอมบ์”
“๔ โมงครึ่งน่ะ แล้วนี้หมอนัดวันไหนเหรอ”
“สัปดาห์หน้าอ่ะ โห พ่อกลับมาไม่สนใจเราเลยนะ”บิวหันไปแซวลูกชายจอมซนของผมที่เกาะผมแจเลย
“ป่ะ ไปอาบน้ำกัน”
“อาบม้ำ”ออกเสียงน้ำเป็นม้ำซะงั้น ผมอุ้มลูกขึ้นบนบ้านแล้วจัดการแก้ผ้า ผมนุ่งผ้าเช็ดตัวเจ้าลูกชายก็อยากทำแบบผมบ้าง เอาผ้ามาพันๆ แต่ทำไม่เป็น ผมก็ทำให้ครับ จากนั้นก็อุ้มลงมาอาบน้ำ พอเห็นน้ำนี่ดี๊ด้าเชียวลูกชายผม
วุ่นวายอยู่ในห้องน้ำพักใหญ่เพราะเจ้าลูกชายช่วยถูสบู่ให้ผม ไม่ให้ทำก็งอแงครับอยากช่วย ออกมาก็ตัวแทบเปื่อยครับ จากนั้นแม่ผมก็เข้าไปอาบต่อ แล้วบิว ส่วนผมมาทำกับข้าวช่วยแม่ครับ ไม่มีอะไรมาก ทอดหมูกับทำน้ำจิ้ม น้ำพริกแม่ก็ตำไว้เรียบร้อยแล้ว ผักก็ลวกแล้ว อยู่บ้านนอกนี่กินง่ายๆ
“นั่งลงเลย ไม่ต้องมาช่วยพ่อ”
“ไม่”นี่แหละตัวจริงเสียงจริง เกาะขาผมแน่นเชียว
“อ้าว ถ้าหนูไม่นั่งพ่อจะทำกับข้าวได้ไง มันร้อน ไปนั่งเลย เดี๋ยวน้ำมันกระเด็นใส่นะ”ผมจับไปนั่งบนเก้าอี้เล็กๆครับ
“พ่อ”ทำเสียงอ้อนๆ
“ถ้าดื้อกับพ่อนี่พ่อตีนะ”แล้ว ๒ พี่น้องก็นั่งมองผมตาแป๋ว ผมก็ทำไปครับจนเสร็จ พอผมจะยกจานยกชามไปตั้งวงกินข้าว เอาแล้วครับ
“พ่อ”เรียกผมแล้วแย่งจะช่วยถือจาน ทำไงดีล่ะ
“ไม่เอา หนูไปนั่งรอพ่อป่ะ เดี๋ยวพ่อยกไปเอง”
“ไม่”
“ขยันแต่เด็กแบบนี้ไม่ใช่โตไปแล้วให้พ่อทำทุกอย่างนะ”ผมหยิบจานคนละใบให้เจ้าแสบเจ้าซ่าถือครับ ลูกชายตัวดีถือแล้วเดินดุ๊กๆไป จากนั้นผมก็หยิบนั้นหยิบนี้ไปวาง แม่ผมก็ตักข้าวใส่จาน ลูกชายตัวแสบนั่งนิ่งมองแม่ผม จะช่วยตักข้าวหลายครั้งแต่ผมปราม
“อ่ะๆ ไม่ต้องตักเองเลย เดี๋ยวพ่อตักให้”เจ้าซ่านยื่นช้อนจะตักกับข้าวครับ
“อ้า”โวยวายครับ
“ซ่า นั่งเลย อ่ะ นี่พ่อตักให้”ผมตักแกงใส่จานให้เจ้าซ่า ส่วนเจ้าแสบนั่งเรียบร้อยครับ แต่จะชี้ว่าให้ผมตักอะไรให้ เด็กๆกินข้าวเอง เลอะบ้างอะไรบ้างตามประสา จะป้อนให้ก็ไม่ยอมครับ ก็เลยต้องพบครึ่งทาง กินเองแต่กับข้าวผมจะตักให้
“อร่อยไหมลูก”แม่ผมถามเจ้าลูกชายตัวดี เจ้าแสบเจ้าซ่าไม่ตอบครับนั่งกินกันไป “พ่อมาก็แบบนี้แหละ ไม่ค่อยซนมาก อยู่กับย่านี่ ต้องโดนก้านมะยมถึงจะอยู่นิ่งๆ”
“พ่อมาไง วันนี้เลยอ้อนพ่อ”บิวพูด
“แมะ”เจ้าลูกชายเรียกบิว บางที่ก็แม่ แต่ส่วนใหญ่จะเรียกแมะ
“ครับ ทานไป จะได้โตเหมือนพ่อไง”บิวตักกับข้าวให้เจ้าซ่า
แล้วทั้งคู่ก็ตั้งใจทาน ผมคอยตักให้เรื่อยๆ เลอะบ้างอะไรบ้างก็ตามเช็ดให้ จนลูกชายกินข้าวหมดจานครับ
“เอ้อ เก่งๆ กินข้าวหมดจานด้วย”แม่ชมเจ้า ๒ ลิง ลูกกินอิ่มพ่อก็กินอิ่มด้วยครับ ผมกินได้เยอะอยู่นะถึงจะช่วยตักนู้นตักนี่ให้ลูก หมดข้าวไป ๒ จาน ฮ่าๆๆ กลับกองพันคราวนี้อืดอีกแน่ๆ กลับบ้านทีไรนะเต็มอิ่ม น้ำหนักขึ้น หลายๆคนคงจะเป็นเนอะ
เก็บจานชามไปล้างลูกชายก็ตามไปช่วยครับ บอกก็ไม่ยอมฟัง อยากช่วยทุกอย่าง แต่ก็ไม่ได้ให้ทำอะไรมากให้ช่วยเก็บจานใส่ตะกร้า แล้วอุ้มขึ้นไปด้านบน เช็ดเนื้อเช็ดตัวให้อีกครั้ง
เย็นนี้ก็ไม่มีอะไรครับนั่งคุยกับแม่และบิว ส่วนลูกชายนั่งเล่นของเล่นกัน ๒ พี่น้อง สักพักครับ
“ไอ้ตัวเล็ก จะทำอะไรอ่ะ”ไปดึงลิ้นชักใส่เสื้อผ้าครับ
“อ๊า”
“มานี่ มาดูการ์ตูนกับพ่อมา”
“ตูน”เจ้าแสบวิ่งมาหาผมครับ ส่วนเจ้าซ่ายังคงดึงลิ้นชักออกมา
“ซ่า มาดูการ์ตูนไดโนเสาร์กับพ่อมา นี่ตัวใหญ่ๆเลย เร็ว”ไม่ยอมมาครับ จนผมต้องลุก “ลูกใครนี่หืม ดื้อเหมือนพ่อมันเลย”ผมอุ้มเจ้าแสบมาแล้วเปิดแท็บเล็ตหาการ์ตูนให้ดู ก็ไม่ยอมดูครับจนผมต้องพาหยอกพาเล่น
ใกล้ถึงเวลานอนก็หยิบนมมาให้กินกล่องหนึ่งครับ หมดแก้วเลย กินเยอะมาก ข้าวก็จานเล็กๆสำหรับเด็กหมดเกลี้ยง นี่นมอีกกล่อง แต่ลูกผมยังตัวเล็กอยู่เลยครับ ไม่ค่อยโตขึ้นเท่าไหร่ นี่ว่าบำรุงเต็มที่แล้วนะ อาหารการกินไม่เคยขาด แต่ดูไม่ค่อยโต หรือว่าจะมีพยาธิก็ไม่รู้ ต้องไปปรึกษาหมอแล้วละ เดี๋ยวกลับเข้ากรุงเทพก่อนครับ
หยิบหนังสือมาอ่านให้ลูกฟังเป็นการกล่อมก่อนนอน เจ้าลูกชายตั้งใจฟังดีครับ ผมก็นอนข้างๆเล่าไปตบก้นลูกชายไป
“จบแล้ว จะนอนได้ยัง หืม”
“ไม่”
“ไม่ต้องเลย นอนป่ะ พรุ่งนี้พ่อจะพาไปเที่ยวเอาไหม ฟอด ฟอด”ก้มหอมแก้มลูกชายคนละที แล้วผมกล่อมนอนจนลูกหลับ
ตื่นเช้าอากาศกำลังดีเลยครับไม่หนาวมากไม่ก็ไม่ร้อน ที่ตื่นไม่ใช่เพราะอะไร ลูกชายเยี่ยวใส่
“ไอ้ตัวเล็ก อีกแล้วนะเอ็ง”
“คิกๆๆๆ”ขำทั้งพี่ทั้งน้อง ดูสิครับพร้อมใจกับมานั่งบนตัวแล้วแล้วเยี่ยวใส่ เออ
“มีความสุขเนอะได้เยี่ยวใส่พ่อเนี่ย ไป ไปอาบน้ำกัน”
“อาบม้ำ”
“อืม ป่ะๆ พรุ่งนี้ห้ามเยี่ยวใส่พ่ออีกนะ”
“คิกๆๆๆ”
ตอนเช้าก็อาบน้ำอุ่น ตอนนี้ ๖ โมงเช้าครับ ตะวันขึ้นสวยดี ถ้าตื่นเร็วกว่านี้จะได้เห็นตะวันสีแดงๆยามเช้าครับ อาบน้ำกับลูกชายเสร็จเอาผ้ามาล้างน้ำครับ ถ้าหมกไว้จะเหม็นเยี่ยว จากนั้นก็ไปช่วยแม่ทำกับข้าว ส่วนลูกชายพี่นพอุ้มไปเล่นที่บ้านครับ
ทำกับข้าวอย่างรวดเร็ว ใกล้ๆ ๗ โมงพระเดินบิณฑบาตผ่านหน้าบ้านครับ ผมยกเก้าอี้มาให้ลูกชายยืน แม่ตักข้าวใส่บาตร ส่วนลูกชายผมให้ถือถุงกล้วยครับ บิวใส่กับข้าวตามไป
“อ่ะ วางดีๆลูก อือ ปล่อย เก่งมาก ไหว้ด้วย ธุครับ”เจ้าแสบเจ้าซ่ายกมือไหว้
“ธุกั๊บ”ออกเสียงไม่ชัดครับ จากนั้นพระก็ให้พร
“ป่ะ ได้เวลาเราแล้ว กินข้าวกัน”ผมอุ้มเจ้าลูกชายลงจากเก้าอี้ เจ้าแสบจะช่วยแม่ถือของอีกแล้ว ไม่ให้ช่วยก็งอแงเลยให้ถือโอข้าวเปล่าๆ ส่วนเจ้าซ่าถือถาดที่ใส่ถุงแกงมาตะกี้ แม่ผมนี่เดินตัวปลิวเลยครับ
“ไอ้ตัวเล็ก ไม่ใช่ที่ใส่ดินนะลูก เอาไว้ใส่กับข้าว”เจ้าซ่าวางถาดลงจะโกยดินใส่
“ก้าว”
“ครับ ใส่กับข้าว ไม่เอาลูก อ่ะ ถือเอาไปให้ย่าไป”ผมยกถาดเคาะๆขี้ดินออก ส่วนเจ้าแสบเดินดุ๊กๆไปฝาโถใส่ข้าวกลิ้งตามหลังเลยครับ ผมต้องตามเก็บ
“วางตรงนี้แหละลูก เดี๋ยวย่าเอาไปล้าง”แม่ผมชี้ที่เก้าอี้ครับ
ระหว่างที่แม่ยกหม้อข้าวมา ผมก็ถ่ายรูปเจ้าลูกชายสักหน่อย ส่งในกรุ๊ปไลน์ญาติๆผมเองครับ ไอ้ภีมนี่รีบตอบเลยครับ จากนั้นก็อัดวีดีโออีกหน่อย พี่เบิ้ลรีบโทรมาเลย
“ครับพี่เบิ้ล”
“ทำอะไรกัน กินข้าวยัง”
“ยังเลยพี่”
“เหรอ เออ อย่าลืมนะ กลับกรุงเทพพาลูกมาด้วยนะ”
“ครับ”
“แล้วนี่ให้ตังค์แม่ไปยัง”
“ให้แล้ว แม่บ่นว่าให้เยอะ”
“หึหึ เออ แค่นี้แล้วกัน พี่ไปทำงานก่อนนะ”
“ครับ”
“ใครโทรมาเหรอ น้องภีมเหรอ”แม่ผมถาม
“พี่เบิ้ลอ่ะ”
“อือ มา กินข้าวกินปลากัน”
มื้อเช้าผ่านไปด้วยดี ลูกชายรู้หน้าที่ตัวเอง อยากกินอะไรจะชี้แล้วผมก็คอยบริการ ทั้งวันก็ไม่มีอะไรครับ ผมพาลูกเดินเล่น ไปทักคนนั้นทีคนนี้ทีก็หมดวันไปครับ
-
วันที่ ๑๒ ตอนเช้าหมวดบูมก็โทรมาบอกว่าจะไปฝึกแล้วนะ ไม่ต้องโทรหาเพราะอาจจะไม่มีเวลารับสาย การฝึกก็ตามวงรอบครับ ช่วงกุมภาจะเป็นการฝึกภาคกองร้อย ปลายๆพฤษภาจะเป็นภาคกองพัน สิงหาจะเป็นภาคหมู่ตอนหมวด ฝึกทุกปี เป็นการเตรียมความพร้อม
“ไอ้ตัวเล็ก ตกลงว่าจะออกมาคุยกับพ่อวันไหน หืม”ผมลูบท้องบิวแล้วถามเด็กน้อยในท้อง
“เย๊ก”เจ้าแสบเอาด้วยครับ นั่งอีกฝั่งแล้วเอามือลูบท้องบิว ส่วนเจ้าแสบนั่งฉีกกระดาษเล่น
“เห็นไหม พี่ซ่าอยากคุยด้วยอ่ะ ตกลงว่าไม่ปวดท้องเลยเหรอบิว”
“ไม่นี่พี่บิว ก็หมอนัดวันที่ ๒๐”
“เหรอ ก็อีกตั้งหลายวัน”
ตอนเย็นไม่มีอะไรทำพาลูกเตะบอลหน้าบ้าน เล่นจนเหงื่อโทรมเลยครับ แล้วพากันไปอาบน้ำพ่อลูกมากินข้าวกินปลากันครับ
๑๔ กุมภา บ่ายแก่ๆผมพาลูกไปเก็บดอกบัวที่สระน้ำสาธารณะ วันนี้วันมาฆะจะไปเวียนเทียนสักหน่อย วันนี้แม่ผมไปถือศีล ๘ ที่วัดครับ ไปแต่เช้า ผมกับบิวอยู่บ้าน เดี๋ยวไปเวียนเทียนตอนเย็นครับ ผมเก็บมาเยอะมากจากนั้นก็ให้บิวเป็นคนพับ ส่วนเจ้าแสบเจ้าซ่านั่งกินเม็ดบัวที่ผมแกะให้
“แมะ ดอกไม้”เจ้าแสบชี้ไปที่ดอกบัว
“ครับ ดอกบัว เราจะไปวัดกัน”
“ไปวัด”เจ้าซ่าหันหน้ามาพูดกับผม
“อืม ไปหาหลวงตาไง”ผมพยักหน้า บิวก็พับแล้วจัดพาน มีดอกรัก ดอกหมอนไก่ และดอกไม้เท่าที่จะหาได้แซมๆด้วย จัดเป็น ๒ พานครับ และจัดเป็นชุดมัดรวมกับธูปเทียน
เย็นๆเรากินข้าวกันเสร็จแล้ว วันนี้ว่าจะโทรหาหมวดบูมแต่ลืมไปว่าพี่แกอยู่ในป่า ผมก็เบลอๆเหมือนกัน เสือกโทรไปแล้วบ่นในใจว่าทำไมไม่รับสาย ฮ่าๆๆ กินข้าวเสร็จแล้วตะวันลับขอบฟ้าพอดี เราก็ไปวัดกันครับ ไปถึงคนยังไม่เยอะ แต่มีคนมาถือศีลวันพระหลาย ๑๐ คนเลยครับ และมีวงปี่พาทย์บรรเลงอยู่ เจ้าแสบเจ้าซ่าไปนั่งญี่ปุ่นมองตาแป๋วเลยครับ ผมก็คอยนั่งใกล้ๆ เดี๋ยวไปป่วนนักดนตรีเอา แต่เหลือเชื่อที่เจ้าตัวป่วนนั่งมองนิ่งๆจนน้าๆบรรเลงเพลงไปจบหนึ่ง ผมก็นั่งคุย กับน้าๆ พอสักพักเจ้าแสบเจ้าซ่าเห็นหลวงพ่อเดินเข้าศาลามา ทั้งคู่รีบลูกเลยครับ
“ตา”เจ้าแสบเจ้าซ่าวิ่งไปหาหลวงพ่อ
“เอ๊ย แสบซ่า อย่าวิ่งลูก”จะห้ามก็ไม่ทันแล้วครับ วิ่งไปไวมาก
“เอ้าๆ เดี๋ยวล้มหรอกลูก”หลวงพ่อพูดแล้วก้มลูบหัวเจ้าแสบเจ้าซ่า “หลวงตาอุ้มไม่ไหวนา ป่ะๆ ไปนั่งตรงนู้นกับหลวงตา”
ทั้งคู่ไปนั่งตาแป๋วกับหลวงพ่อ หลวงพ่อนั่งบนเก้าอี้ เจ้าแสบเจ้าซ่านั่งบนเก้าอี้ทรงเตี้ยข้างๆหลวงพ่อ จากนั้นก็มีญาติโยมเข้าไปกราบหลวงพ่อและคุย แล้วก็มีคนทยอยมาวัด ทั้งวัยรุ่นหนุ่มสาว ทั้งคนเฒ่าคนแก่ครับ
ได้เวลาก็เวียนเทียนกัน ผมอุ้มลูกชายทั้ง ๒ ข้าง เจ้าลูกชายก็ถือดอกไม้ แต่ผมไม่จุดธูปเทียนให้ เดี๋ยวจะไปโดนคนอื่น ลูกผมยิ่งไม่ค่อยซนอยู่ด้วย
“พี่บอมบ์ บิวปวดท้องอ่ะ”ยังไม่ทันจะครอบ ๓ รอบเลยครับบิวออกอาการละ
“อ้าว งั้นแปบนะ ม่ะ เดี๋ยวพี่เอาดอกไม้ไปปักให้ บิวเดินไปที่รถเลยนะ พี่นก พาบิวไปที่รถหน่อย”ผมรีบเดินเอาดอกไม้ไปวางแล้วรีบไปที่รถที่จอดไว้
“ปวดมากไหม”
“นิดหน่อยอ่ะพี่บอมบ์”
“อืม งั้นรบไปหาหมอเลยดีกว่า เออ แล้วแม่ล่ะ ต้องตามแม่มาด้วยไหมพี่นก”
“อืม เดี๋ยวพี่วิ่งไปตามให้แล้วกัน”พี่นกเดินไปอย่างรวดเร็ว ผมเปิดประตูบิวไปนั่งเบาะหลัง ครู่หนึ่งแม่ผมตามมา แม่นั่งหน้า พี่นกกับบิวและ ๒ ลิงนั่งหลังจากนั้นผมรีบขับรถออกจากวัดอย่างรวดเร็วเลยครับ
๑๕ นาทีก็มาถึงโรงพยาบาลในตัวอำเภอ ผมรีบแจ้งพยาบาล ก็ดีหน่อยที่พยาบาลมีความรวดเร็วครับ ผม แม่ พี่นก นั่งรออยู่ด้านนอกพักใหญ่เลยครับ หมอพยาบาลก็จัดการของเขาไป ระหว่างนี้ผมก็พาพี่นกกลับบ้านไปเอาเสื้อผ้ามาสำรอง แม่อยู่โรงพยาบาลคนเดียวครับ คืนนี้แม่เลยไม่ได้นอนวัดครับ พี่นกกลับบ้านไปหยิบเสื้อผ้าและพี่นพก็ขอติดไปที่โรงพยาบาลอีกคน ไปนอนเป็นเพื่อน พี่นพบอกว่ามีผู้ชายอยู่ด้วยเวลาหยิบจับอะไรจะได้ว่องไว พักหนึ่งหมอก็ออกมา ถามไปก็ปรากฏว่ายังไม่คลอด ทำไงดี ผมเลยขอเข้าไปเป็นเพื่อนบิว ลูกชายอยู่ด้านนอก
แต่งชุดคลุมเรียบร้อยแล้วเข้าไป บิวก็พยายามจนน้ำตาเล็ด หมอก็ลงมือเต็มที่ตามฝีมือของหมอครับ จนครู่หนึ่งบิวก็คลอดลูกออกมา เฮ้อ โล่งอกครับ ผมอยู่เป็นเพื่อนครู่หนึ่งแล้วออกมาด้านนอก
“คลอดแล้วเหรอ”พี่นกถาม
“คลอดแล้วพี่ ผู้ชายแบบที่ผมฝันเห็นเลย”ตะกี้เจอหน้าแวบเดียว เด็กในฝันหน้าตายังไง ลูกที่คลอดออกมาหน้าตาคล้ายกันเป๊ะเลยครับ โห นี่ถ้ากูฝันว่าได้เลขแบบเป๊ะแบบนี้ กูคงรวยอ่ะ
แล้วผมก็พาลูกกลับมานอนที่บ้าน แม่ พี่นก พี่นพ นอนที่โรงพยาบาลครับ มาถึงก็อาบน้ำอีกรอบหนึ่งแล้วกล่อมลูกนอน
ตื่นเช้าผมรีบอาบน้ำแต่งตัวไปโรงพยาบาลอีกครั้งหนึ่งครับ พาแม่ พี่นก พี่นพกลับมาอาบน้ำแต่งตัวแล้วกลับไปโรงพยาบาลอีกครั้ง ก็เริ่มจะสายแล้ว จากนั้นก็ขอเข้าไปดูลูกชาย จากที่เห็นแวบๆเมื่อคืน พอไปดูในเตียงชัดๆ อือหือ ในฝันยังไง ตัวจริงแบบนั้นเลย เป๊ะไปไหมลูกชาย
เด็กน้อยลืมตาแล้วดิ้นดุกดิก พยาบาลอุ้มขึ้นมาแล้วให้ผมลองอุ้มดู น่าชังเชียวครับ เจ้าตัวเล็กยิ้มให้ผมเล็กน้อย แล้วพยาบาลก็อุ้มไปหาแม่ ไปหาบิวนะ ไม่ใช่ไปหาแม่ผม บิวน้ำตาซึมเลยครับ เจ้าตัวเล็กทำเสียงอ้อแอ้นิดหน่อยจากนั้นก็ให้กินนม เจ้าแสบเจ้าซ่าตามแม่ผมมา ผมอุ้มขึ้นมาบนตักให้เจ้าแสบเจ้าซ่ายืน
“เห็นยัง น้องออกมาเล่นกับพี่แสบพี่ซ่าแล้ว”
“น้อง”เจ้าแสบถาม
“อืม ป่วนแน่คราวนี้ บ้านแตก”
“แมะ น้อง”
“ครับ น้องเล็กๆ”
เจ้าตัวเล็กกินนมจนอิ่ม ผมถ่ายรูปเอาลงให้บอมบ์เล็กกับบาสดู ทั้งคู่พี่น้องตื่นเต้นใหญ่เลยครับ รีบโทรมาหาผมแล้วบ่นใส่ผมว่าทำไมไม่โทรมาบอกว่าเจ๊จะคลอด แล้วพี่เบิ้ลก็โทรหา พี่ภาก็ขอคุยด้วย รับสายหลายชั่วโมงเลยครับ
ก็ไม่มีอะไรหลังจากคลอดแล้ว ผมไปขอให้หลวงพ่อตั้งชื่อให้ หลวงพ่อก็เขียนชื่อมาให้ครับ ชาลี ก็ดีเหมือนกันครับชื่อนี้ เป็นทั้งคำไทย ภาษาอังกฤษก็เขียนง่ายดีครับ จริงๆที่ว่าคำไทยก็ไม่ใช่ไทยแท้หรอก เป็นคำบาลี ชาลีแปลว่าตาข่าย อะไรประมาณนี้ ผมโทรไปถามคำแปลกับมหามาน่ะ มหามันเก่งภาษา ชื่อใครอะไรยังไงนี่มันแปลได้ถึงที่มาที่ไป ที่แปลเอาฮาก็เยอะครับ แต่แปลจริงๆก็ดี
จากนั้นผมก็ไปจัดการเรื่องทำให้ถูกต้องตามกฎหมายจดทะเบียนรับรองบุตรเรียบร้อยครับ ก็ไม่มีปัญหาอะไร ผมไม่อยากให้เด็กโตไปแล้วต้องเป็นที่คลางแคลงใจว่าทำไมชื่อพ่อเขาไม่มี ถึงจะไม่ได้เกิดจากน้ำเชื้อผมก็ตามเถอะนะ ถึงแม้ว่าผมจะฝันว่ามีเด็กมาขออยู่ด้วย แล้วเด็กที่คลอดออกมาก็หน้าตาเดียวกันกับในฝัน ผมก็ทำให้ถูกต้อง เวลาโตไปมันจะได้ไม่มีปัญหาอะไร กับหมวดบูมก็คุยกันเรียบร้อยแล้วเรื่องที่ผมทำแบบนี้ พี่แกโอเคครับ ผู้หมวดก็บอกว่าอะไรที่เป็นประโยชน์กับเด็กก็ทำไปเถอะ
บิวนอนที่โรงพยาบาลอีกวันแล้วก็กลับบ้านครับ บอมบ์กับบาสโผล่หน้ามาพอดี แม่ก็จัดการให้บิวอยู่ไฟตามวิถีของคนชนบท ก็ทำไปตามพิธีท้องถิ่นครับ
“ตาหวานเหมือนเจ๊เลย หล่อได้ผมนะเนี่ย”บาสชมหลานตัวเอง
“ไม่ค่อยเลยนะบาส ต้องหล่อได้เฮียสิ เฮียหล่อกว่า จริงไหม”พี่น้องต่างแย่งความดีระหว่างกัน
ช่วงที่ต้องอาบน้ำอะไรแบบนี้ การจัดการวางผ้าอ้อมก็ได้แม่กับพี่นกเป็นคนทำให้ครับ บิวยังทำไม่เป็น แต่เวลาที่พี่นกพาชาลีอาบน้ำพี่นกก็จะสอนบิวด้วยว่าต้องทำยังไง จะอุ้ม จะเปลี่ยนชุด ผมก็ดูบ้างไม่ดูบ้าง งานเลี้ยงลูกนี่ไม่ค่อยถนัดเท่าไหร่ นี่ดีนะที่ลูกผมโตแล้วพอจะเบาๆไปบ้าง คือเด็กเล็กๆผมไม่กล้าอุ้มและทำนู้นทำนี่ให้ ผมกลัวพลัดมืออ่ะ ก็ผู้ชายอ่ะนะ บางทีความระแวดระวังไม่เท่ากับผู้หญิง นี่ผมรู้สึกขอบคุณแม่ผมมากเลยนะ ขนาดเจ้าชาลีคนเดียววิธีการยังเยอะขนาดนี้ แล้วลูกแฝดตอนเล็กๆล่ะ แม่คงเหนื่อยน่าดูครับ
บอมบ์กับบาสอยู่ไม่กี่วันก็โดนไล่กลับเพราะต้องไปเรียน ทั้งคู่อิดออดแต่โดนบิวดุครับถึงยอมกลับไป เจ้าตัวเล็กก็โอเคตามประสาเด็กน้อย มีร้องไห้โยเยบ้างในเวลากลางคืน ส่วนเจ้าแสบเจ้าซ่า ความป่วนยังเหมือนเดิม น้องอาบน้ำก็อาบด้วย น้องกินนมแม่ ตัวเองก็มานั่งกินนมกล่องข้างๆน้อง น้องนอนก็นอนใกล้ๆน้อง น้องทำอะไร พี่แสบพี่ซ่าก็ทำด้วย เย็นๆร่ำๆจะลากน้องมาเตะบอล เอากับเขาสิ
“น้องกินก้าว”เจ้าแสบตักข้าวทำท่าจะป้อนน้องที่นอนอยู่บนเบาะ
“น้องยังกินข้าวไม่ได้ลูก น้องยังเล็กอยู่”
“กินเองไป ไม่ต้องป้อนน้องหรอก เดี๋ยวน้องโตย่าจะให้กินข้าวแข่งกันเลย”แม่ผมพูด ว่าแล้วทั้งคู่ก็ตั้งใจตักกินเอง เรื่องอาหารการกินของผู้หญิงสำหรับหลังคลอดแม่ผมเป็นคนจัดการ คือมีของห้ามกินไม่กี่อย่างครับ ก็ตามที่ผู้ใหญ่แนะนำครับ
เด็กคลอดแล้วก็สบายใจกันไป ช่วงนี้ก็อยู่ไฟ ผมก็ไม่ค่อยเข้าใจนะครับเรื่องอยู่ไฟอะไรแบบนี้ อาจจะเป็นวิธีการแบบโบราณทำให้มดลูกเข้าอู่อะไรประมาณนั้นมั้ง ไม่กล้าถามแม่ ฮ่าๆๆ เดี๋ยวค่อยเลาะๆถามทีหลัง เจ้าตัวเล็กที่เกิดมาก็โตวันโตคืนแหละครับ กินนมเก่งมาก เจ้าแสบเจ้าซ่าก็ดีที่ไม่อิจฉาน้อง มีแต่จะห้อมล้อมน้องทั้งวันไม่ยอมห่าง ก็อยู่ที่บ้านกัน ๑๐ วันครับเราจึงเดินทางเข้ากรุงเทพ
ความป่วนของเจ้าแสบเจ้าซ่าตอนนี้เป็นแค่ออเดิฟนะครับ เข้ากรุงเทพคราวนี้ไปเจอพี่ๆ คงจะแสบกว่าเดิม จะแสบจะซ่ายังไงก็ตอนต่อไปนะครับ
-
ออกมาจนได้นะชาลีลูกพ่อบอมบ์ งื้อออ
น่ารักมากลูกแสบซ่า รักน้องกันเนอะ
ครอบครัวพี่บอมบ์นี่ลูกหลานเต็มบ้าน
คิดถึงหมวดบูมจัง อยากให้ออกมาบ้าง
รอตอนหน้า อยากเจอความแสบของสองลิง
:กอด1:
-
เอาอีกๆๆๆๆๆๆๆ
-
:katai2-1: ว้าว ชาลีมาแล้ว
-
น้องชาลีมาแล้ว แสบซ่ารักน้องน่าดู
ขำตรงชวนน้องเตะบอล
-
ชาลีคลอดแล้วแสบซ่าดีอะไม่กวนน้อง
รอตอนต่อไปครับ
-
:impress2: :impress2: :impress2:
-
ขอบคุณนะเจ้าคะ :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: และจะรอตอนต่อไป จ้า
-
น้องชาลีมาแล้วทีนี้ก็ป่วนยกกำลังสาม
-
ชาลีคลอดแล้วววว :katai2-1:
แซบซ่าน่ารักมากก :-[
-
ออกมาช่วยพี่ๆป่วนทุกคนแล้ว
-
น่ารักทั้งแก๊งค์เลย
-
คิดถึงหมวดบูมเนอะ อิอิ ขอบคุณครับ
-
คราวหน้าคงป่วนกันซ้าาา~ แล้วแสบซ่าคิดไงจะเอาน้องไปเตะบอล.หืม.เรานี่หลุดหัวเราะเลยอ่ะ. :hao7: รอตอนต่อไปค่ะ
-
ตัวป่วนเพิ่มมาอีก 1 แล้ว
คราวนี้ครบทีมป่วน.... อิอิ
-
ตัวป่วนที่. 3 มาแล้ววววววววว
ยินดีต้อนรับสมาชิกใหม่
มาต่อเร็วๆนะคะ
-
น้องชาลีคลอดแล้ว :mew1: :mew1: :mew1:
-
:L2:
-
มาร่วมกันป่วน
-
ชาลีมาแล้วววววววว :L2:
เด็กๆเต็มบ้านเลยยยยยยย
-
ชาลีโตไวๆน๊า จะได้ช่วยกันป่วน :mew4:
-
แสบซ่าร์ทั้งน่ารัก ฉลาดและป่วนกันมาก
นี่ชาลีก็คลอดแล้ว รอน้องโตก่อนนะ
พี่แสบพี่ซ่าร์จะพาน้อวซนขนาดไหน
ยิ่งมีพี่ภูมิพี่ภีมคอยตามใจด้วย 5555
:mew1: :L2:
-
น้องชาลีมาแว้ว
เข้ากรุงครั้งนี้ สองลูกลิงปะทะสองพ่อลิง คงจะป่วนหน้าดู :katai2-1:
-
ชาลีมาแล้ว คราวนี้ล่ะสามหน่อ พ่อปวดหัวแน่
-
ต้อนรับสมาชิกใหม่กันหน่อย :mc4:
-
ชาลีออกมาป่วนเพิ่มอีกคนละ
น่ารักกันจังเลยลูกแสบซ่า :mew1:
-
ขอบคุณคุณเมฆมากค่ะ
ชาลีเกิดแล้ว
พ่อบอมบ์มีลูกลิงเพิ่มมาอีกตัว
รักครอบครัวนี้จังเลย :mew1:
-
ชาลี!!!!
-
รอๆอยากอ่านต่อเร็วๆ :hao7:
-
ขอบคุณ :)
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยย
น้องเล็กของบ้านมาแล้วๆๆๆๆๆ
สามแสบรวมกลุ่มกันเมื่อไร
งานสนุกเกิดขึ้นแน่นอน คึคึ
-
:z3: :z3:
ตาย ตาย ตาย
หน่อที่สามออกมาแล้ว
คนเลี้ยงตายอย่างเดียว
๕๕๕๕๕๕๕๕๕
-
บ้านแตกแน่พี่บอมบ์
-
กว่าจะตามมาอ่านทัน ฟาดไปสักหลายสิบตอน :laugh:
-
เย้ๆๆๆๆ ชาลีเตรียมมาป่วนอีกคนแล้ววว
-
ชาลีน้อย :mew1:
-
:mew1:เด็กๆน่ารัก :กอด1:
-
เข้ามารอออออ
-
:mc4: :L2: มาแล้วๆ มากันครบแล้วสามหนุ่มที่น่ารัก
-
เข้ามารออีกวัน :katai4:
-
คือชอบเรื่องนี้มากกกกกกกกกกกก ตามอ่านตลอดดดด เป็นกำลังใจให้นะค่ะ^^
-
เข้ามาขุดและรออออออ
-
ตอนที่ ๙๐ อาบน้ำ
ผมเดินทางมากรุงเทพในช่วงสายๆของวันครับ อย่างที่ผมเคยบอกถ้าเดินทางไกลๆผมไม่ชอบขับรถตอนกลางคืน ถ้าคนอื่นขับแล้วผมไปด้วย ผมโอเค ถ้าขับเองขอขับกลางวันครับ หลักๆคือปลอดภัยกว่าช่วงกลางคืน มีของกินระหว่างทาง มีที่แวะด้วยครับ ผมขับไม่เร็วมากนัก เพราะถ้าเหยียบเร่งความเร็วเมื่อไหร่แม่จะเอ็ดทันทีเลยครับ
ขับมาเรื่อยๆมาถึงกรุงเทพตอนบ่าย ๓ ครับ ช่วงนี้หมวดบูมกลับมาจากฝึกแล้วนะครับเพราะไปฝึกกันแค่ ๑๐ วันเองครับ มาถึงบ้านยังไม่มีใครเลิกงานมีแค่พี่ภาอยู่บ้านครับ
“แมะ”เจ้าแสบเจ้าซ่าตะโกนเสียงดังแล้ววิ่งไปกอดขาพี่ภา
“ครับ มาให้แม่หอมแก้มหน่อย”พี่ภาย่อเข่าลงหอมแก้มลูกชาย ผมยกมือไหว้พร้อมกับบิว แม่ก็หยิบกระเป๋าใบละ ๕ พันลงมา กระเป๋าใส่หมากนะครับ เจ้าแสบเจ้าซ่าเดินว่อนเลยครับ ไปปีนโซฟา ส่วนพี่ภามาอุ้มเจ้าตัวเล็ก “น่าชังเชียวเด็กคนนี้”
๕ โมงทุกคนต่างยกโขยงกันมาที่บ้านพี่เบิ้ลครับ พี่ๆผมมาทุกคนเลย ลูกๆ หลานๆก็มาด้วย เจ้าแสบเจ้าซ่าดีใจมาก ป่วนทุกคนเลยครับ เรียกว่าอยู่ไม่เป็นสุขกันเลยทีเดียว จน ๖ โมงเย็น ไอ้ภูมิ ไอ้ภีมกลับมาถึงบ้าน บ้านแตกครับ เพราะหยอกน้องแต่ละทีเสียงดังมาก
“พ่อ กิน”เจ้าซ่านั่งตักผมแล้วชี้ไปที่น้ำพริก
“มันเผ็ดนะ”
“กิน”
“เดี๋ยวก็ร้องอีกหรอก อ่ะ กินอันนี้ดีกว่า”
“ไม่”
“ซ่า อย่าดื้อกับพ่อนะ”
“กิน”
“อ่ะๆ นี่ปลา กินปลา จะได้โตไวๆ”
“อ้าว บูม มาๆกินข้าว”
“สวัสดีครับ”หมวดบูมยกมือไหว้ไล่ทุกคนเลยครับ
“ไหนหมวดเต้ยกับมหาล่ะ”ผมถาม ผู้หมวดแกดูดำขึ้นกว่าเมื่อก่อนเยอะเลยครับ ฮ่าๆๆ
“อ๋อ เดี๋ยวตามมาน่ะ”
“ใคร จำได้ไหม”ผมถามลูกชาย
“กินก้าว”ไม่สนใจหมวดบูมเลยครับ เจ้าแสบเจ้าซ่านั่งตักข้าวกินเอง ใครจะป้อนไม่ยอมหรอก
“ครับ กินไป”
ว่าแล้วก็จัดการกินต่อครับ พอกินอิ่มไปช่วยคนอื่นล้างจานด้วย ดูสิครับ ให้มานั่งก็ไม่ยอม ก็ไปยืนมองพี่ๆล้างจานจนเสร็จครับ ใครจะอุ้มไม่ยอมให้อุ้มด้วย ต้องเดินเอง ทำอะไรเองหมด
“ไปอาบน้ำกับพี่ภีมไป วันนี้พ่อเหนื่อย”
“ไม่”เจ้าซ่านั่งลงบนหน้าท้องผม “พ่อ อาบม้ำ”ซบผมแล้วดึงเสื้อ
“ก็ไปอาบกับพี่ภีมไง”ผมลูบหัวเจ้าตัวเล็กที่กำลังนั่งอ้อน น่ารักว่ะลูกชาย
“ไม่”ตีหน้าอกผมมาทีหนึ่ง มีหนักแต่เด็กเลยนะเนี่ย
“งั้นไปอาบกับพี่ภูมิ”
“ไม่ พ่ออาบม้ำ”เจ้าซ่าลุกขึ้นแล้วดึงมือผมครับ เจ้าแสบก็เอาด้วย
“พ่อเหนื่อยไงวันนี้ งั้นไปอาบกับอาบูม”
“ไม่”ตีแขนผมอีกทีหนึ่ง
เอากับลูกชายสิ วันนี้ผมเพลียๆน่ะ มาถึงก็ช่วยทำกับข้าวกับปลาไม่ได้พักผ่อนเลยครับ ไหนจะขับรถมาทั้งวันอีก
“แสบ ซ่า มาอาบน้ำกับพี่ภูมิม่ะ”
“ไม่”ทั้งพี่ทั้งน้องเลยครับกอดผมแล้วอ้อนใหญ่เลย
“งั้นมาอาบกับพ่อมา”พี่เบิ้ลตะล่อมบ้าง
“ไม่”
“อ่ะๆ งั้นไปอาบน้ำกัน ไหนผ้าขนหนูของหนูอยู่ตรงไหนล่ะ ไปเอามาซิ”ว่าแล้วทั้งคู่ก็ไปหยิบผ้าเช็ดตัวในกระเป๋ามาครับ ผมก็จัดการแก้ผ้าให้ลูกแล้วนุ่งผ้าขนหนูให้ครับ ส่วนผมก็นุ่งผ้าขนหนู เข้าไปอาบน้ำพร้อมกัน ๓ คน พ่อลูก ชาลีอาบไปก่อนหน้านี้แล้วตอนนี้กำลังกินนมอยู่ครับ อาบในห้องน้ำคือการป่วนกันในห้องน้ำ ผมอาบน้ำสระผมให้ลูกชาย เจ้าตัวดีก็อยากจะสระผมให้ผม ผมต้องนั่งลงแล้วเจ้าแสบเจ้าซ่ารุมเล่นหัวผม หัวเราะคิกคัก
“ตัวเล็กพอแล้ว พ่อให้สระผมให้นะ ไม่ใช่ให้ดึงผมพ่ออ่ะ”คือเด็กๆเอามือมาขยำๆเส้นผมอ่ะ ยังสระไม่เป็น แต่ต้องยอมเขาครับ เขาสนุก
“นี่ทำแบบนี้ ไหนแบมือซิ แล้วก็ขยี้ๆหัวพ่อแบบนี้”ผมจับมือลูกชายให้ทำให้ ผมนั่งบนพื้น เจ้าตัวเล็กยืนบนเก้าอี้ทรงเตี้ย แต่ก็เหมือนเดิม ทนเจ็บให้ลูกชายพอใจครับ
“คิกๆๆ พ่ออาบม้ำ”
“อ่ะๆ มาล้างตัวกัน เอ้า หลับตานะ พ่อจะเปิดน้ำแล้วนะ”ผมเปิดน้ำให้ไหลจากฝักบัว เจ้าตัวเล็กเอามือลูบหน้า ส่วนผมก็ล้างตัวให้ลูก จากเจ้าซ่ามาที่เจ้าแสบบ้าง “เป็นไง สดชื่นไหม ตบมือให้ตัวเองหน่อย วันนี้เก่งมาก”
“เย้”เจ้าแสบเจ้าซ่าตบมือเปาะแปะ แล้วผมนุ่งผ้าเช็ดตัวให้ครับ เปิดประตูแล้วอุ้มลูกข้ามธรณีประตู
“อ่ะ เช็ดเท้าให้แห้งก่อน น้องซ่าอย่าเพิ่ง”เจ้าแสบเช็ดเท้าเสร็จแล้ว ผมก็อุ้มเจ้าซ่าออกมาบ้าง เจ้าตัวเล็กเดินดุ๊กๆไปเกาะขาพี่เบิ้ล
“โอ้โห หล่อเชียว ม่ะ เดี๋ยวพ่อทาแป้งให้”
“ตาแป้ง”เจ้าตัวเล็กทวนคำพูด
“อื้ม ป่ะ ไปแต่งหล่อกัน”พี่เบิ้ลอุ้มเจ้าแฝดขึ้นไปด้านบน เออ ทีแบบนี้ละยอมให้ทำนู้นทำนี้ให้ พี่เบิ้ลแต่งตัวให้ลูกชาย แต่งไปหอมไปครับ หึหึ ไอ้ตัวเล็กเอ๊ย ทำพ่อเบิ้ลหลงหัวปักหัวปำเลย
ข้างล่างยังครึกครื้นอยู่ครับ บรรดาพี่น้องนายทหารนั่งคุยกันฮาเฮตามประสาพี่น้องเขาไป เจ้าตัวเล็กไปนั่งเล่นกับน้องครับ ช่วงนี้น้องงอแง ให้กินนมก็ไม่ยอมกิน ให้นอนก็ยังไม่อยากนอน คนนั้นขออุ้มทีก็ยังไม่หยุดร้อง คนนี้อุ้มก็ร้องใหญ่เลยครับ
“งอแงอะไรลูก หืม มาๆ มาเล่นกับพี่แสบพี่ซ่าดีกว่า”ผมต้องไปรับต่อจากไอ้ภีมมันครับ
“อุแว้ๆๆ”เจ้าตัวเล็กยังร้องอยู่ บิวมีสีหน้ากังวล
“จุ๊ๆ ไม่เอา ไม่ร้อง เอ่เอ๊ มาๆ ไปเล่นกับพี่แสบพี่ซ่ากัน”ผมอุ้มปลีกตัวไปที่อื่นแทนครับ จนเจ้าตัวเล็กค่อยเบาเสียง กูอยากร้องไห้ เลี้ยงลูกทำไมมันยากจัง ผมอุ้มกล่อมจนเจ้าตัวเล็กหยุดร้องครับ ตอนนี้ก็ดึกแล้ว เจ้าแสบเจ้าซ่าง่วงแล้วละ
ญาติๆทยอยกันกลับบ้านหมดแล้วครับ หมวดบูมแกก็กลับไปแล้ว ผมจึงพาเจ้าตัวเล็กทั้ง ๓ ไปนอน วันนี้หมดพลังครับ ลูกนอนผมก็นอนข้างลูกเลยครับ สลบไสลยันเช้าเลยทีเดียว
รุ่งขึ้นเจ้าแสบเจ้าซ่ามีโปรแกรมออกไปเที่ยวกับไอ้ภีมครับ ผมไม่ออกไปด้วยอยากนอน ขอนอนเถอะวันนี้เมื่อวนหมดพลัง
เจ้าแฝดไปเที่ยวกับพี่ๆแล้วผมค่อยสงบลงหน่อย ส่วนเจ้าตัวเล็กชาลีออกไปไหนยังไม่ได้ครับ ต้องไปเผชิญกับสภาพอากาศร้อนๆเย็นๆ ยังไม่เหมาะครับ ค่อยโตกว่านี้จะพาไปตะลอนทั้ง ๓ ป่วนเลยครับ
ผมอยู่บ้านพี่เบิ้ลอีก ๕ วันก็ต้องกลับเข้าค่ายแล้วครับ ลูกๆก็โอเคครับ เวลาอยู่กับผมอ้อนผมเต็มที่พอผมจะกลับค่ายก็เหมือนจะรู้ว่าผมต้องไปทำงาน ไม่มีการงอแงใส่
“พี่บอมบ์สวัสดี”ไอ้เล็กเดินมาไหว้ผมแต่ไกลเลยครับ แล้วน้องๆก็ยกมือไหว้ ผมก็ไหว้ตอบแล้วไปรายงานตัวกับสิบเวร มีของมาฝากด้วยครับ ฝากทุกคนทั้งกองร้อย
“คิดถึงพี่บอมบ์อ่ะ หายหน้าหายตาไปนาน”อีหนูเดินมากอดผมแล้วซบอก ผมก็กอดมันกลับครับ
“โอ๋ๆ เค้ามาแล้วนะตัวเอง เค้าขอโทษที่เค้าไปนาน ฮ่าๆๆๆ มึงก็ชวนกูหลอนนะ”
“มีอะไรมาฝาก ขอบคุณพี่บอมบ์มาก อุ้ย ไก่ย่างห้าดาว อยากกินส้มตำอ่ะพี่บอมบ์ มีข้าวเหนียวไหม นั่นอะไร ส้มเหรอ โห เอ๊ย ของชอบหนูเลย พี่บอมบ์รู้ใจหนูด้วย ขนมปังไส้น้ำพริกเผา”คนเดียวเลยครับ หยิบถุงนู้นจับถุงนี้
“ตรง”สั่งซะสะดุ้งเลยครับ ผมหันไปมองก็เจอกับผู้กองกับผู้หมวด
“มาก็ไม่บอกนะ”หมวดบูมเอ่ยทักก่อน
“ลืมอ่ะผู้หมวด วันนี้แต่งเต็มยศไปไหนเหรอครับผู้กอง”
“ไปฟังสรุปผลการฝึกที่กรมกับผู้พันน่ะ ไปด้วยกันป่ะ”
“อุย งานหนักเลยนะครับผู้กอง ผมไม่ขอยุ่งดีกว่า ผู้หมวด ไอ้ด่านเล่าว่าผู้หมวดโดนผึ้งต่อยจู๋ จริงป่ะเนี่ย ไม่เห็นเล่าให้ฟัง”
“มึงเชื่อไอ้ด่านเหรอวะ โดนต่อยมือไม่ใช่ต๋อยจู๋”
“ฮ่าๆๆ น่าจะโดนต่อยจู่นะจะได้ใหญ่ๆ คนบ้าอะไรจวยเล็กนิดเดียว”
“เดี๋ยวๆ กูก้านคอมึง ไม่เล็กนะ เดี๋ยวให้อีหนูวัดให้ซะหรอก”นั่น พี่แกมีท้าซะด้วย
“มีอะไรเหรอครับผู้หมวด ของผู้หมวด ๒ กำโผล่นี่หนูก็ไม่อยากจะเจาะแจะหรอกนะ ได้ข่าวมาว่าใหญ่ แต่หนูก็ไม่แน่ใจว่าจริงหรือเปล่า ต้องใช้ปากวัด ถ้าสุดคอหอยก็ขนาดมาตรฐาน ไปวัดขนาดกันครับผู้หมวด”อีหนูถือวิสาสะจับแขนผู้หมวดจะลากเข้าห้องน้ำ
“พี่หนู ผมโป้งพี่หนู ทำไมของผมพี่หนูไม่มาวัดให้ ๗ นิ้วฝังมุกดุ๊กดิ๊กในปากมันไม่น่าสนใจเลยใช่ไหมพี่หนู ใช่สิ ได้ผมแล้วพี่ก็จะทิ้งผม ผมจะฟ้องเมียว่าพี่ทำให้ผมเสียใจ”
“ไอ้บ้า อำเล่นนี่ไม่ได้เลย ไปๆ ทั้งผู้หมวดทั้งมึงแหละเล็ก ได้ทั้ง ๒ คนไม่ต้องแย่งกัน เบื่อจริง เห็นเราน่ารักหน่อยก็ไม่ได้ คนนั้นก็แย่งคนนี้ก็แย่ง ลำบากปาก เฮ้อ ฮ่าๆๆๆๆ”แล้วอีหนูก็ขำ หมวดบูมก็ทำหน้าอึนๆ “กินขนมต่อดีกว่า ผู้กองกินขนมครับ พี่บอมบ์ซื้อมาฝาก”อีหนูเอ่ยชวน
“อืม เอาเลย เดี๋ยวต้องไปแล้วละ เย็นๆผู้กองจะเข้ากองร้อยอีกครั้งนะ จะแจกตังค์”
“เย้”ไอ้เล็ก ไอ้ซัน อีหนู ร้องดีใจจนคนอื่นเขางงกันครับ
ผู้หมวดผู้กองไปแล้วกองร้อยก็ครึกครื้นกันตามปกติ ผมไปตีปิงปองกับเขา ๒ เซตก็เลิกครับไปเล่นอย่างอื่นแทน ช่วงนี้ก็คนละบรรยากาศ อยู่บ้านอาจจะปวดหัวเพราะความซนของลูก อยู่กองร้อยก็ต้องเหนื่อยหน่ายกับความมึนของทหาร ผมก็ไม่ได้ว่าตัวเองดีกว่าใครหรอกครับ ผมก็มึนเหมือนกัน แต่มึน มาเจอ มึน มันเลยเป็นอภิมหากาพย์ของความมึน เย็นๆก็เตะฟุตซอลหน้ากองร้อยครับ ผลัดกันลงโดยมีคนนั่งจับเวลาอยู่ครับ พวกเราเตะกันฮาเฮกันไป มีพนันกันนิดหน่อย ก็พนันกับน้ำขวดครับ ใครแพ้ต้องเลี้ยงน้ำแดงน้ำชาแล้วแต่ตกลงกัน
“อิ่มแล้วเหรอพี่บอมบ์”ไอ้เล็กถามในมื้อเย็นของวันนี้ ขอโทษนะวันนี้กินได้ไม่กี่คำเองครับ กูตรอมใจคิดถึงลูก ฮ่าๆๆ ล้อเล่น กับข้าวไม่ค่อยน่ากินน่ะ เลยกินน้อย
“เปล่า อิ่มยังวะ จะได้รีบกลับไปอาบน้ำ”ผมมองจากหัวโต๊ะไปที่ปลายโต๊ะ บางคนก็อิ่ม บางคนก็ยังกินอยู่ วันนี้ไม่มีใครเข้าผู้ช่วยสิบเวรซะด้วย ก็เหมือนผมเป็นคนคุมรุ่นน้องไปกลายๆ ผมนั่งรอคนอื่นๆกินครู่หนึ่งเมื่อแน่ใจว่าทุกคนอิ่มแล้วก็สั่งลุกครับ
“แถวตอนเรียน ๕ จัดแถว”
“เฮ้”เสียงดังแต่บางคนยังมึนๆอยู่เลยครับ
“เฮ้ย เร็วหน่อยดิวะ ใครที่รู้ตัวว่าสูงก็อยู่นะ เตี้ยอยู่หลังดิ”ผมพูดเตือนแบบเอือมระอา คือไม่ว่าวันไหนครับ มึนกันทุกวันจริงๆ “นิ่ง ตามสบาย พัก”
“บอมบ์ เดี๋ยวพาเก็บขยะหน้าแฟลตนะ เสร็จแล้วก็ช่วยกันรถน้ำต้นไม้ แถวตรง เลิกแถว”
“เฮ้”ตบเท้าดังพรึ่บพร้อมเสียงเฮ้หนักแน่นจากนั้นก็กระจายตัวกันครับเดินเก็บขยะ ก็พวกใบไม้ มีเศษพลาสติกนิดหน่อย คนเดินหน้าๆจะได้เปรียบส่วนพวกยืนเกาะกลุ่มคุยกันก็มี
“เฮ้ย ทำอะไรกัน มึงเห็นไหมเขาทำอะไร”ผมพูดเสียงดัง พวกนั้นรีบสลายตัวเลยครับ “อย่านะ นี่กูเตือนก่อนนะ อย่าให้ต้องลงมือนะ”ขู่มันไปก่อนครับ ให้ทำจริงผมก็ขี้เกียจเหมือนกันแหละครับ วางก้ามไปงั้น
พวกผมลากถังขยะใบเปล่ามาขนน้ำ คือตักน้ำจากสระหน้ากองพันแล้วใส่ถังขยะลากไปรถต้นไม้ ก็จะมีชาดัดกับพวกไม้ดอกหน้ากองร้อยครับ ใช้เวลาไม่นานมาก
ตอนเย็นรับเงินเดือนกันครับ ผู้กองก็เตือนสติพวกที่ใช้จ่ายเงินว่าใช้ประหยัดๆ เหมือนเดิมครับ เตือนไปก็เท่านั้น บางคนก็เก็บเงินได้เยอะนะครับ บางคนก็ติดหนี้เขาซะเยอะ ส่วนนี้ผมได้มานิดเดียว เบี้ยเลี้ยงไม่ได้ครับ ได้แต่เงินเดือนมาเท่านั้น เพราะลาไปซะครึ่งเดือน
พอเงินเดือนออกบางคนก็ดีครับโอนไปบ้าน โอนเข้าบัญชี ไอ้ซันก็โอนเก็บในบัญชีตัวเอง เก็บไว้ใช้ส่วนหนึ่ง จริงๆน้ำไฟไวเลสก็ฟรีนะในกองร้อย ถ้าใครคิดจะเก็บออมก็ได้ส่วนหนึ่งครับ แต่ที่จ่ายเยอะก็เพราะกับข้าวห่วยแตกทำให้เรากินไม่อิ่ม วันๆจึงหมดไปกับค่ากินครับ เรื่องอื่นไม่ค่อยเท่าไหร่
-
“เครียดว่ะอา”ไอ้ซันบ่น
“เรื่องอะไร?”
“พ่อฟางบอกว่าปลดแล้วให้ไปหมั้นฟางเลย ผมไม่มีเงิน”
“หืม? นี่พูดจริงพูดเล่น”
“จริงๆ”
“พี่นกรู้ยัง”
“รู้แล้ว”
“อ้าว ไม่เห็นบอกกูสักคำวะ”
“เพิ่งโทรไปบอกแม่เมื่อกี้”
“อ้าว แล้วถามพี่ชูยังว่าแกจะเอาเท่าไหร่”
“ไม่ได้บอกอ่ะ บอกแค่บอกว่า ขอให้เหมาะสมกับฐานะของฟาง อาคิดดูว่ามันจะเท่าไหร่ เงินครอบครัวฟางนี่ใช้เป็น ๑๐ ชาติไม่รู้จะหมดหรือเปล่า ไม่น่าคบคนรวยเลยกู คบเด็กแถวบ้านแต่งกันแค่ ๕ หมื่นเอง เฮ้อ”
“จะเลิกฟางเพราะไม่มีสินสอดทองหมั้นนี่นะ กูเอามึงตายนะ น้องกู กูรัก กูหวงเหมือนกันนะ”
“แต่ผมก็หลานอานะ อาไม่รักไม่หวงผมเลยเหรอ เฮ้อ แต่ผมไม่เลิกหรอก แค่เครียดๆน่ะ ไม่รู้แม่โทรไปคุยกับพ่อฟางหรือยัง”
“อ้าว นี่เรื่องของตัวเองยังให้แม่จัดการให้อีก”
“ก็อาบอกว่ามีอะไรผู้ใหญ่เขาเคลียร์ได้ ผมขอยืมเงินอานะถ้าผมหาตังค์ไม่ได้อ่ะ ที่แน่ๆคงจะต้องขายสวนยางให้อาละทีหนึ่ง ที่ตรงนั้นแม่บอกว่าจะยกให้ผม เฮ้อ ไม่น่าผลาญเงินเลยกู ทำงานตั้งหลายปีไม่มีอะไรติดตูดสักบาท”มันเครียดหนักเลยครับ
“ขายที่น่ะคิดดีหรือยัง ไม่ใช่เอะอะอะไรจะขายนาขายไร่ ที่ตรงนั้นมันก็ไม่เท่าไหร่นะ ขายได้คงไม่กี่ล้านหรอก แล้วที่ดินขายไปแล้วก็ขายไปเลย จะไปหาซื้อกลับคืนมาเป็นเจ้าของอ่ะยาก ใครๆก็อยากได้ครอบครองเพราะต่อไปที่ดินจะแพง มึงเชื่อเถอะ ไม่จำเป็นอย่าคิดขายให้ใคร แต่มึงควรจะทำกำไรจากที่ดินทางอื่นให้มากๆ แล้วยางจะได้กรีดปีไหน”
“อีก ๒ ปีมั้ง ถ้าได้กรีดยางตอนนี้ก็คงจะดีเนอะ เสียดายปลูกช้าไป”
“ตอนนี้มีเงินในบัญชีกี่บาท”
“๒ หมื่นมั้ง เดือนนี้ฝาก ๓ พัน ฝากส่วนตัวอีก พันหนึ่ง เดือนที่แล้วมี หมื่นแปด ก็ สองหมื่นสอง เฮ้อ ไม่น่ากินเหล้าหนักเลยกู”
“เห็นไหมล่ะ มาคิดได้ก็ตอนที่จวนตัวซะแล้ว คนเราพอคับขันก็แบบนี้ ไม่น่าทำแบบนั้นเลยกู ไม่น่าทำแบบนี้เลย ถ้ากูทำแบบนั้น วันนี้กูก็ไม่ต้องเป็นแบบนี้”
“ก็จริง ถ้าผมไม่กินเหล้าบ่อยผมก็คงจะมีเงินเก็บหลายหมื่นอยู่นะ ดีไม่ดีเป็นแสน”
“แล้วมันย้อนไปได้ไหมล่ะ จริงๆกูจะสอนมึงกูก็สอนไม่ได้เต็มปากหรอก เพราะเมื่อก่อนกูผลาญเงินไปซะเยอะเหมือนกัน อยากกินอยากเที่ยว อยากทำอะไร กูไม่อั้นกับตัวเอง แต่ข้อดีของกูคือกูหาเงินเก่ง แต่ก็ใช้เก่งเหมือนกัน ดังนั้น ตอนนี้เราย้อนไปแก้ไขอดีตของเราไม่ได้แล้ว สิ่งที่เราควรจะทำมันคือการทำปัจจุบันให้ดี”
“อืม แต่ก็ไม่รู้พ่อฟางจะเอาเท่าไหร่ จริงๆผมก็ว่าสักปีหน้า ปีนี้ผมว่าผมปลดไป ผมจะบวชเข้าพรรษา พอสึกผมก็คิดว่าจะทำงานสักปีเก็บตังค์ แล้วอีกปีก็คิดว่าจะไปขอฟางแต่งงาน แต่นี่มันกะทันหันเกิน”
“จะบวชปีนี้เหรอ เออ ไอ้ภูมิ ไอ้ภีมก็จะบวชเหมือนกัน เดี๋ยวนะ ไอ้กลางก็ด้วย ไอ้ชินอีกคน”ไอ้ชินคือลูกชายคนที่ ๓ ของพี่นิดนะครับ ลูกพี่นิดมี ๔ คน ก็ พี่อั้ม พี่ฉัตร ไอ้ชิน แล้วน้องเมย์ ส่วนไอ้กลาง คือลูกชายคนกลางของพี่น้อง จากพี่น้อง ๕ คน ก็มี พี่โด่ง พี่อ้วน ไอ้กลาง หมิว และยุ้ยครับ แว่วๆมาจากไอ้กลางกับไอ้ชินว่าจะบวช ไอ้ภูมิ ไอ้ภีมเลยจะเอาด้วยครับ
“โห หลายคนเลยเนอะ แต่ก็งงนะว่าทำไมพ่อตาให้รีบไปขอจังเลย วันก่อนยังไม่ยอมอยู่เลย”
“ฟางน่ะอายุเท่าไหร่แล้ว ตอนนี้จะเข้า ๒๗ แล้ว ผู้หญิงถ้าแก่ตัวไปการมีลูกมันจะยาก พี่ชูพี่อินแกอยากจะมีหลานแล้วมั้ง ตอนนี้พี่แกก็ ๖๐ กว่าๆแล้ว”
“อาว่าถ้าผมมีสินสอดสักล้านหนึ่ง มันเหมาะไหมอา จริงๆมันมากเลยนะ ผมไม่รู้จะมีปัญญาหาได้ทันหรือเปล่า แต่ก็เห็นคนรวยลงข่าวกันมันก็เยอะอยู่นะ พ่อตาก็มีหน้ามีตาในสังคม ผู้ใหญ่คนอื่นเขาจะหัวเราะเยาะไหมอา เฮ้อ จีบคนรวยว่ายากแล้ว แต่งงานกับคนรวยยากยิ่งกว่า”
“ใจเย็นๆพี่ชูคงไม่ใช่คนที่จะขายลูกสาวกินหรอกมั้ง กูว่ามึงเข้าไปหา เข้าไปคุยกันก่อนว่าจะเอายังไง ถามผู้ใหญ่ดู”
“อาก็ต้องไปด้วยนะ เพราะอาเป็นผู้ใหญ่ อาสนิทกับพ่อตาด้วย น่าจะคุยให้ผมได้ง่าย แต่ล้านเดียวมันก็คงจะน้อยไปนะอา ๑๐ ล้านเหรอ ผมไม่มีปัญญาจริงๆ สมมตินะถ้าผมทำงานเก็บได้ปีละแสน ร้อยปี โห ผมตายห่าพอดี คงไม่ได้แต่งงานหรอกชาตินี้ ถ้าล้านหนึ่ง ก็สิบปี ตอนนั้นผมก็ ๓๓ ฟางคงจะ ๓๘ โห ใกล้ ๔๐ แล้ว ผมจะมีลูกไหมอ่ะ”ดูมันคิดเป็นขั้นเป็นตอนขึ้นนะครับ จากแต่ก่อนมันไม่ค่อยคิดอะไรแบบนี้ ผมว่าการที่มันคิดได้แบบนี้พี่ชูก็น่าจะเบาใจไปเปราะหนึ่ง ผมก็เดาทางพี่ชูไม่ออกหรอกว่าพี่แกจะเอายังไง จะเอาเท่าไหร่ แต่ผมคิดว่าพี่แกคงไม่เอาเยอะ แกก็รู้อยู่หรอกว่าลูกสาวแกน่ะรักไอ้ซันจะตายไป แล้วก็รู้ด้วยว่าไอ้ซันเป็นคนยังไง ฐานะความเป็นอยู่ยังไง
“เอางี้ ตอนนี้มึงไม่ต้องเครียดอะไรมากหรอกนะ ตอนนี้คือมึงคุยกับแฟนมึง คุยกับพ่อแม่มึงและพ่อแม่ฟาง เข้าใจป่ะ มึงลองแสดงวิสัยทัศน์ของมึงสิว่าจะเอายังไง ก็เหมือนพวกประธานบริษัทแสดงวิสัยทัศน์ของการบริหารบริษัทว่าจะดำเนินการยังไงไง แล้วที่นี้ผู้จะซื้อหุ้นเขาจะตัดสินใจซื้อหรือไม่ซื้อ มึงจะแสดงวิสัยทัศน์ยังไงให้ชนะใจผู้จะซื้อหุ้น”
“อืม ต้องเขียนแผนธุรกิจเหรอ”
“เขียนแผนชีวิต ลองวาดฝันคร่าวๆว่าเราจะทำยังไง จะดูแลลูกสาวเขายังไง แล้วในกรณีที่เกิดปัญหาขึ้นมาด้วยสาเหตุต่างๆ จะมีวิธีแก้ปัญหายังไง ลองคุยกับฟางดู หรือจะอ่านหรือพวกสร้างแสงบันดาลใจไหมล่ะ กูอ่านพวกนี้มาเยอะมันช่วยจัดระบบความคิดเรานะ”
“อืม อาให้ผมทำอะไรตอนนี้ผมเชื่ออาหมดแหละ”
“ในตู้กูมีอยู่นะ เดี๋ยวแปบ”ผมหยิบกุญแจเปิดตู้แล้วค้นหาหนังสือที่ไม่หนามากและตัวหนังสือไม่เยอะ ก็หยิบให้มันเล่มหนึ่งครับ อ่านดูเล่นๆพอจะเป็นแนวทางบ้างครับ จริงๆหนังสือแนวนี้ออกมาเยอะมากเลยนะครับ ส่วนใหญ่เนื้อหาจะซ้ำๆกันบ้าง ใครไม่อยากเสียตังค์ซื้อก็ตามอินเตอร์เน็ตเลยครับ มีเยอะอยู่เหมือนกัน ผมชอบอ่านบ่อยๆ อย่างพวกกระทู้แสดงความคิดเห็นต่างๆ มันได้ต่อยอดครับ เพราะต่างคนต่างมีความเห็น มันทำให้เราคิดตามและคิดต่างไปด้วย
“รวมๆ” ถึงเวลาแล้วครับอบรมตอนเย็น สิบเวรวันนี้ก็เรื่อยๆ ฮาๆกันไปครับ นั่งคุยกันถึงเรื่องฝึก ใครทำอะไรยังไง เฮฮากันไปครับ ไอ้พวกที่ไปฝึกนี่นั่งขำแจงคนนั้นแจงคนนี้ อันนี้คือแจงเอาฮานะครับ ไม่ใช่แจงแบบดิสเครดิตเพื่อน
“โอโห ผู้หมวดซื้อมาฝากผมเหรอ ขอบคุณครับ”ไอ้มหาเดินไปรับถุงข้าวจากมือผู้หมวด
“อือ เห็นพวกมึงอยากกินไก่กัน เลยซื้อมาฝาก”
“ไก่ดิบป่ะครับ ถ้าสุกนี่ผมกินไม่เป็นนะ ต้องกินดิบเท่านั้น ฮ่าๆๆ”ไอ้มหามันพูดขำๆของมันไป
“หึหึ กูไม่อยากจะเชื่อว่ามึงจะกลายพันธุ์ เออ มหา ที่ว่าผีปอบกินไก่เนี่ย มันมีจริงป่ะ”
“มีครับผู้หมวด ก็พวกคนเล่นของแต่ก่อน แถวบ้านผมแต่ก่อนเยอะนะ ดึกๆเนี่ยเตียมตัวเลยนะ”
“เป็นยังไงวะ”
“เป็นดวงไฟ ผมก็ไม่เคยเห็นนะ ผมเคยเห็นแค่ผี กับเปรตแค่นี้เอง ผีปอบผมเห็นไม่ค่อยบ่อยเท่าไหร่ เคยเห็นแต่ตอนเด็กๆ”
“มันก็จะเป็นดวงไฟไง สีแดงๆ ลอยไม่สูงหรอก”ผมพูดบ้าง
“อืม กินดิ”
“ผู้หมวดซื้อมาฝากแค่พวกผม แบบนี้คนอื่นจะหาว่าผู้หมวดลำเอียงป่ะ”
“ไม่เอียงนะมหา ตรงสวย หัวชมพู แต่ลำคล้ำหน่อยไม่มาก”ผมตอบหน้ามึนๆ
“ฮ่าๆๆๆ กูยอมมึงเลยบอมบ์ เออ ไม่เอียงๆ ของที่รักกูก็ไม่เอียง”
“กูอยากฆ่าตัวตายใต้ต้นผักชี”ผู้หมวดถอนหายใจแล้วส่ายหน้าเอือมระอากับความทะลึ่งของพวกผม “คราวหน้าคราวหลังไม่ซื้อมาฝากแล้วนะ”
“หูย งอนกูด้วย เอ่เอ๊ ไม่งอนพี่นะๆ โอ๋ๆ”
“ขอแลมโบสักคันจะหาย”หมวดบูมแบมือ
“โมเดลตัวละพันกว่าเหรอ ก็ได้”ผมตบไปที่ฝ่ามือผู้หมวด
“ไอ้สัส เออ แดกๆไปเหอะ ขอเดินดูกองร้อยก่อนนะ ใครทำไม่สะอาดวันนี้แดกทั้งกองร้อย”
“อ้าว ทำไมเป็นงั้นอ่ะ”
“ปล่อยมาหลายวันละ ชอบทำอะไรชุ่ยๆ วันนี้ขอหน่อยเหอะ”
“กูไม่กินละมหา ไปทำงานก่อน”ผมลุกขึ้นเลยครับ
“อ้าว ผู้หมวดอย่าเล่นงี้ดิ ใครทำไม่ดีตรงนั้นก็รับผิดชอบไป”
“หน้าคลังมึงอ่ะ ในคลังด้วย เคยเปิดหน้าต่างทำความสะอาดบ้างป่ะ ทั้งหมดแหละ เดี๋ยวหานกหวีดก่อน ไม่ได้แดกทหารนานแล้ว ขอสักหน่อยเถอะ”ว่าแล้วพี่แกก็เดินสำรวจเลยครับ ผมนี่ต้องเดินตาม จะโดนไหมวะ
คราวหน้าพวกผมจะโดนผู้หมวดแดกหรือไม่ แดกมากแดกน้อยแค่ไหน รสชาติการลงโทษของที่รักผมจะเป็นยังไง ค่อยว่ากันตอนต่อไปครับผม
-
แดกให้หนักเลยพี่บอมบ์
อยากอ่านเรื่องผู้หมวดกับพี่บอมบ์เยอะๆค่า
ขอบคุณนะคะ รอตอนต่อไป
:mew2:
-
ดีใจๆๆๆๆ
-
น้องบูมนี่มาโหดตลอด
-
ฮา..ไม่เอียง!!!
-
เด็กๆ น่ารักติดพ่อบอมบ์ อ้อนพ่อน่าฟัด
:mew1: :mew1:
ส่วนบูม จะแดกทหารแล้ว ขอให้บอมบ์และผองเพื่อนรอดนะ
-
แสบซ่าร์น่ารัก ซนกันจริงๆ
ทำเอาพ่อบอมบ์เหนื่อยหนักเลย
นี่รอชาลีโตอีกคนจะป่วนแค่ไหน
ผู้หมวดมาถึงก็โหดเลย จะรอดกันไหมนี่
-
ขอหมวดบูมกับพี่บอมบ์เยอะๆหน่อยค่าา~
คิดถุง. :mew1: อยากอ่านแบบหวีดหวาน
คราวหน้าหนักแน่! จะรอค่ะ
:katai5: :katai5: :katai5:
-
ฮาได้อีก :katai5:
-
:mew1:
-
:laugh:โดนแดกรวมชัวร์ ชุดเล็กหรือชุดใหญ่เท่านั้น 5555 ช่วงนี้น้องบูมมีบทน้อยจัง คิดถึงครับ. ขอบคุณคุณเมฆครับผม.
-
ที่รักแดกหนักและนาน พี่บอมบ์เตรียมตัวเลย :laugh:
-
เสร็จผู้หมวดแน่ :hao7: :hao7: :hao7:
-
ขอบคุณ :)
-
หมวดบูมหาเรื่องแกล้งพวกแกงค์ทะลึ่งได้ถึงใจพอกัน
เสร็จแน่ๆ 555
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
แสบซ่านี่ไม่อย่างเดียวเลยนะ น่ารักมากลูกพี่บอมบ์
ลำไม่เอียงนี่ฮาลั่นเลย 555555
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
ผู้หมวดหาเรื่องแกล้งทหารอีกแล้ววววววววว
-
หมวดอย่าเล่นแรงงงง :katai1:
-
น้องแสบน้องซ่าจะมาไหมน๊าวันนี้
:mew4:
-
แดกเสร็จแล้วไปอาบม้ำ เอ้ย! อาบน้ำ
5 5 5 มันพะย่ะค่ะ :hao3:
-
ขอบคุณคะ :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
ผีติดไฟน่าจะเป็นผีกระสือนะไม่ใช่ปอบ
-
ตอนที่แล้วกับตอนนี้บูมไม่ค่อยมีบทเลยอ่าาาา
คิดถึงหมวดจัง
ตอนหน้าขอบทโหด แดกรวมหน่อยนะ (แอบโหด อิอิ)
-
เข้ามารอ ดูผู้หมวด กับพี่บอม
จะโดนแดรกมั้ยยยย
-
ตอนที่ ๙๑ หฤหรรษ์
“ผู้หมวดเคยบอกแล้วใช่ไหมว่าทำอะไรต้องทำให้ดี ทำไมชอบทำงานชุ่ยๆแบบปล่อยผ่านไปแบบนี้”ผู้หมวดพูดเสียงเข้มหลังจากที่พี่แกตรวจทั่วทุสารทิศ คิดดูครับตรงไหนที่เป็นเขตรับผิดชอบของกองร้อยพี่แกยังเดินไปตรวจเลยครับ
“.............”ไม่มีสัญญาตอบรับจากพวกผมตอนนี้ได้แต่คิดไปต่างๆนานาว่าพี่แกจะทำอะไรบ้าง เพราะลงโทษแต่ละทีไม่เคยเบาครับ
“เอางี้ดีกว่า พูดไปพวกมึงก็ไม่รู้เรื่องหรอก มันต้องเหนื่อยถึงจะรู้สึก ทั้งหมดกอดคอ”
“กอดคอ”พวกผมทวนคำสั่ง
“พุ่งหลัง ท่าเตรียม”
“เตรียม”
“ร้อยยก”
“ร้อยยก”
“สองร้อยยก”
“สองร้อยยก”
“ห้าร้อยยก”
“ห้าร้อยยก”
“เจ็ดร้อยยก”
“เจ็ดร้อยยก”
“พันยก”
“พันยก”
“ร้อยยก ปฏิบัติ”
“ร้อยยก”ผู้หมวดสั่งอะไรพวกเราต้องทวนคำสั่งทุกครั้งครับ จากนั้นก็เริ่มเลยครับ กอดคอพุ่งหลัง พุ่งเดี่ยวยังไม่เท่าไหร่ แต่พุ่งเป็นตับแบบนี้มันยากครับ
“ให้เวลา ๑๕ นาทีนะ ถ้าช้าจะให้ทำพันยก”แล้วพวกผมก็รีบพุ่งหลังกันแบบเร่งรีบ
“.....๑ ๒ ๓ ๒๗ ๑ ๒ ๓ ๒๘ ...... ๑ ๒ ๓ ๔๐ ๑ ๒ ๓ ๔๑ .....”
“เหลือเวลาอีก ๕ นาที”
“๑ ๒ ๓ ๖๐ .... ๑ ๒ ๓ ๖๗....”
“อีก ๒ นาที”โห ไวจังวะ
“....๑ ๒ ๓ ๘๗ ๑ ๒ ๓ ๘๘....”
“เหลือเวลาอีก ๓๐ วินาที”
“๑ ๒ ๓ ๙๗ ๑ ๒ ๓ ๙๘ ๑ ๒ ๓ ๙๙ ๑ ๒ ๓ ๑๐๐ ๑ ๒”
“ปรี๊ดๆ หมดเวลา”ยังไม่ทันได้ขอบคุณเลยครับหมดเวลาซะก่อน พวกผมก็หน้าเสียอ่ะดิ “หึ มีคนแอบด่าผู้หมวดในใจด้วย แต่ผู้หมวดจะคิดว่าผู้หมวดไม่รู้แล้วกัน นี่เป็นแค่การเตือนเท่านั้น พวกมึงต้องกระตุ้นกันตลอดเวลา เห็นผู้หมวดผู้กองไม่อะไรก็ทำมึน รุ่นพี่ก็ไม่มีการตักเตือนรุ่นน้องบ้างเลย จะปลดแล้วนี่ ไม่เอาอะไรแล้วใช่ไหม”
“...........”
“ใครจะทำก็ทำไป กูไม่ทำ กูจะปลดแล้ว หึ คิดง่ายไปไหมไอ้น้อง เก๋าๆแบบนี้ค้างปลดคนละเดือนซะให้รู้แล้วรู้รอดเลยดีไหม เอาหน่อยเว้ย ทิ้งความดีเป็นอนุสรณ์แก่รุ่นน้องหน่อย จากไปให้เขาคิดถึง ไม่ใช่ให้เขาสาปแช่งไล่หลัง เดี๋ยวให้เวลา ๕ นาที เข้าห้องน้ำล้างหน้าล้างตาให้เรียบร้อย แล้วมารวมแถว ทั้งหมดแถวตรง พักแถว”
“เฮ้”แล้วพวกผมก็กลายเป็นผึ้งแตกรังไปเลยครับวิ่งเข้าห้องน้ำล้างหน้าล้างตา เยี่ยวบ้างอะไรบ้างแล้วหาน้ำดื่มครับ เหนื่อยเหมือนกันนะเนี่ย ไม่ได้ถูกแดกนานๆแล้วกล้ามเนื้อไม่เคยชิน
“ผู้หมวดใจร้าย”อีหนูเดินไปตัดพ้อ
“อะไร ลงโทษน้อยไปเหรอ อยากได้มากกว่านี้ป่ะ”
“ไม่เอาครับ ดูสิ กล้ามขึ้นเลยผู้หมวด”
“หืม กล้ามเท่ากำปั้นเด็กยังจะมาอวดอีก ไปๆ ไปรวมแถวเคารพธงชาติ”
เคารพธงชาติเสร็จแล้วสิบเวรมาบ่นนิดหน่อยเรื่องที่พวกผมโดนผู้หมวดแดกวันนี้ครับ เสร็จแล้วก็แยกย้ายรอรวมแถวไปรวมพลประจำวันครับ
๘ โมงครึ่งเราไปรวมพลฟังนายทหารมาชี้แจงในส่วนต่างๆ และผู้พันก็ชี้แจงเรื่องราวข่าวคราว ใช้เวลาไม่นานครับเพราะแดดร้อน เรื่องแดดร้อนผมมีเรื่องหนึ่งจะมาเล่า เรื่องนี้เกิดมานานแล้วนะครับ คือพวกเรามารวมพลแบบนี้ แล้วฟังคำชี้แจงไป อยู่ๆทหารในกองร้อยผมเกิดหน้ามืดจะเป็นลมต้องหามไปนั่งที่ฟุตบาทใกล้ๆ ครู่หนึ่งผู้พันก็ให้แยกย้าย กลับมาถึงกองร้อย จ่ากองร้อยคนเก่าบนต่อหน้าพวกผมเลยครับว่า เสียหน้ากองร้อย รู้ว่าไม่สบายก็ยังจะเสือกไปรวมแถวกับเขา ผมก็ได้แต่คิดในใจนะครับ พอชี้แจงว่าไม่สบายก็มักจะหาว่าพวกผมสำออย ป่วยการเมือง พอไปรวมแถวแล้วเกิดหน้ามืดก็หาว่าอ่อนแอ ทำให้เสียหน้า คือโดนทั้งขึ้นทั้งล่องครับ ถ้าใครไปเจอทหารที่จะเป็นลมอย่าไปคิดดูถูกว่าสำออยหรืออ่อนแอนะครับ เพราะบางคนคือแม่งไม่สบายจริงๆ ทหารก็เป็นคน ไม่ใช่คนเหล็ก มีเจ็บป่วยมีอ่อนแอเหมือนกับประชาชนทั่วไป ก็บ่นตามประสาคนขี้บ่นนะครับ
กลับมาหน้ากองร้อย จ่ากองร้อยชี้แจงแล้วแยกย้ายกันทำงานครับ ผมไม่มีอะไรจะทำก็ขึ้นห้องไปกับผู้หมวดแล้วกอดพี่แกจากด้านหลัง
“ตัวเหนียวนะ”
“เพราะใครล่ะ”
“มันสมควรอยู่หรอก เป็นพี่ใหญ่สุดแล้วไม่รู้จักคุมน้องบ้าง”
“งั้นขอต่อยคนที่ทำตัวไม่ดีได้ป่ะ”
“อย่าตัดสินกันด้วยกำลังสิ”
“อ้าว แล้วเมื่อเช้าแมวตัวไหนพูดว่าคุยกันไม่รู้เรื่อง ต้องแดก”
“ผมเป็นผู้บังคับบัญชาครับคุณ”
“ครับผม คุณผู้บังคับบัญชา เออ อีกกี่วันสอบเนี่ย เตรียมตัวยัง”
“เออว่ะ เดี๋ยวดูตารางแปบนะ”ผู้หมวดเปิดลิ้นชักหยิบเอกสารที่ปรินท์ออกมาดู ผมก็ดูคร่าวๆครับ ใกล้จะสอบแล้ว “ติวให้หน่อยนะ เดี๋ยวบอกผู้กองให้”
“ครับ แต่ขอนอกเวลาราชการนะ”
“เยี่ยม หอมแก้มบูมหน่อยดิ”
“ฟอด เอากี่ทีดี”ผมก้มหน้าไปหอมแก้มผู้หมวด
“พอละ แค่นี้ก็มีแรงแล้ว เออ ใกล้ปลดแล้วนี่หว่า เดือนหน้าแล้วนี่ นับถอยหลังรึยัง”
“ไม่รีบๆ ไปเรื่อยๆแล้วกัน”
“ปลดไปจะทำอะไร ขอร้องว่าอย่าอยู่บ้านนานนะ มากรุงเทพบ่อยๆ”
“ทำไมอ่ะ”
“อ้าว ก็คนมันคิดถึงนี่ ความรักมันไม่สามารถส่งผ่านสัญญาณไวไฟและเครือข่ายมือถือได้ตลอดเวลาหรอกนะเว้ย”โห ที่รักกูคมว่ะ
“หึหึ ไม่รับปากว่าจะมาบ่อยแค่ไหนนะ ถ้าไม่มีงานที่บ้านก็จะมานานๆแล้วกัน”
“อืม แล้วคิดจะมีเมียใหม่ไหม เผื่อเราห่างๆกันแล้วความเหงาเข้ามาปกคลุม”
“แหม่ พูดเหมือนสภาพอากาศจากทะเลจีนใต้เข้ามาปกคลุมประเทศไทยงั้นแหละ เรื่องเมียใหม่พี่ไม่รู้หรอกนะ แต่คงไม่นะ พี่ไม่ใช่คนหลายใจ เออ แล้วตกลงว่าใครเหงา บูมหรือพี่”
“บูมก็ได้ครับพี่บอมบ์”
“หึหึ ทำตัวน่ารักขึ้นนะเรา”
“หล่อบ้างก็ได้นะ น่ารักนี่ใช้กับอีหนูจะเหมาะกว่า พอเหอะ ลงไปทำงานดิ”ผู้หมวดแกะมือผมออก
“ฟอด”ผมหอมแก้มทีหนึ่งแล้วก็ออกจาห้องลงมาด้านล่าง วันนี้ไม่มีอะไรครับ ว่างจากงานแล้วเพราะตะกี้นี้เขาถอนหญ้ากัน ผมไม่ได้ลงไปทำกับเขาด้วย
“ทำไรหนู”
“ดูรูปผู้ชาย พี่บอมบ์ คนนี้แซบเวอร์”แล้วมันก็โชว์รูปผู้ชายถ่ายแบบ รูปที่อีหนูกำลังดูเป็นรูปถ่ายเปลือยท่อนบนนะครับ ส่วนท่อนล่างก็ใส่กางเกงว่ายน้ำโชว์เป้านู้นๆ
“อืม เขาเป็นนายแบบเหรอ”
“เปล่า ก็พวกที่ชอบถ่ายรูปแบบนี้อ่ะ หล่อดีนะ”
“เหรอ”หล่อไม่หล่อผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับ แต่รูปที่อีหนูกำลังดู เขาก็ดูดีนะ หน้าตา หุ่น ไปเป็นดาราได้สบายๆเลยครับ
“ดูแล้วรู้สึกไงบ้างพี่บอมบ์”อีหนูเลื่อนๆรูปก็มีรูปถ่ายที่เน้นเป้า มีบางรูปที่โชว์ลำอ้อยชัดเจน หลายรูปเลยครับ
“รู้สึกอะไรเหรอ ก็เฉยๆนี่”ผมส่ายหน้า
“อ้าว ก็เผื่อพี่บอมบ์จะรู้สึกอะไรบ้าง”
“อ๋อ จะให้กูใจเต้นกับรูปพวกนี้นี่นะ ไม่อ่ะ กูไม่ได้ตื่นเต้นกับแบบนี้ มีคนเดียวแหละที่ทำให้กูตื่นเต้นได้อ่ะ”
“เบื่อพวกหลงเมียจริง แล้วถ้าเป็นรูปผู้หญิงล่ะพี่จะรู้สึกยังไง”
“อันนั้นกูเงี่ยนขึ้นสมองเลยว่ะ ฮ่าๆๆๆ”
“ชิ”
“วู้ว พอแล้ว จะดูอะไรมากมาย หาอะไรดูที่มันสร้างสรรค์กว่านี้หน่อยได้ป่ะ”
“หนังโป๊ค่ายไหนบอกมาเลยดีกว่า ญี่ปุ่น ฝรั่งไทย คลิปหลุด คลิปแอบถ่าย สนใจรับอะไรดีคะ”
“หึหึ ก็ว่าไป ขอค่าย...แล้วกัน หึ ไปหาอะไรเล่นดีกว่า หมกมุ่นทั้งวัน หาเวลาปลดปล่อยไม่ได้นะ ถามจริง อยู่ค่ายมึงเคยแอบชักว่าวป่ะหนู”
“ไม่นะ หนูไม่กระเหี้ยนกระหือรือขนาดนั้น”
“แต่นานๆมึงกลับบ้านทีนะ ไม่รู้สึกอะไรบ้างเหรอ”
“ไม่อ่ะ ก็บอกแล้วไง ความต้องการทางเพศของหนูมันสวนทางกับที่หนูแสดงออก เผอิญว่าสวยอ่ะพี่บอมบ์”
“กูอยากยื่นใบลาออกซะจริง ไม่อยากหล่อเหรอ”
“ไม่อ่ะ หล่อจนเบื่อแล้ว ฮ่าๆๆ พี่บอมบ์อย่าทำหน้าแบบนั้นดิ โหว ไรวะ หนูแมนๆเตะบอลนะเว้ย ยิงปืนแม่นด้วย”
“จ๊ะ น้องว่าอะไรมาพี่เห็นด้วยทุกอย่างจ๊ะ”
ว่าแล้วผมก็ไปหาอะไรทำก๊อกๆแก๊กๆ นั่งไปนั่งคุยกับจ่านิคเรื่อยเปื่อยครับ ใกล้เที่ยงจึงไปจัดเวรเลี้ยง กับข้าววันนี้ผัดหน่อไม้กับไข่พะโล้ มันก็พอกินได้ครับ
หลายวันต่อมาก็เป็นวันหยุดครับผมกับมหาขอลาผู้กองกลับบ้าน ช่วงนี้ลูกชายยังอยู่ในกรุงเทพนะครับ ผมให้แม่อยู่จนกว่าผมจะปลด ส่วนบ้านที่ต่างจังหวัดให้พี่นกดูแลให้ครับ ไม่มีอะไรต้องกังวล มาถึงบ้านพี่เบิ้ลช่วงบ่ายครับ เพราะลาตอนเที่ยงวัน ลูกชายทั้ง ๓ คนหลับอยู่ ส่วนบิวนั่งอ่านหนังสือ ช่วงนี้คงจะเตรียมตัวกลับไปเรียนให้จบในเทอมสุดท้ายครับ
บางทีการนั่งมองลูกหลับมันก็ชวนให้เราหลับได้เช่นกันนะ ผมนี่ล้มตัวนอนข้างลูกเลยครับ หนุนแขนตัวเองแล้วหลับไปซะอย่างนั้น
“พ่อ”ผมสะดุ้งตื่นเมื่อเจ้าลูกแสบปีนมานั่งบนตัวผม ส่วนเจ้าซ่ามาจิ้มๆที่แก้ม
“หืม นอนอิ่มแล้วเหรอ”
“พ่ออาบม้ำ”
“หืม เดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอก เดี๋ยวค่อยอาบตอนเย็น มาให้พ่อหอมแก้มก่อน”ผมดึงลูกชายมาหอมแก้มทั้ง ๒ คน ส่วนเจ้าชาลีตอนนี้ยังหลับปุ๋ยอยู่เลยครับ
“แม่”เจ้าซ่าพูดเสียงดังแล้ววิ่งไปหาบิว ส่วนเจ้าแสบวิ่งตามไปครับ ไปยืนเกาะโต๊ะ ครู่หนึ่งชาลีก็ตื่นครับมีการงอแงเล็กน้อยผมอุ้มพาไปหาบิวให้กินนม แล้วพาเจ้าตัวดีออกไปเล่นนอกบ้านครับ มันจะมีสนามหญ้าเล็กๆ ก็ให้ลูกชายวิ่งเล่นให้เต็มที่ แต่ผมก็เหลือเชื่อในพลังของลูกชายไม่มีเหนื่อยเลยครับ วิ่งหยอกล้อกัน ๒ พี่น้องเป็นชั่วโมง
“พ่อ ไป”เจ้าแสบวิ่งมาเกาะผมแล้วชี้ไปที่นอกรั้วบ้าน
“จะไปไหน”
“ไป”
“เดี๋ยวเย็นๆดีกว่า พ่อจะพาไปเดินเล่นนะ”
“พ่อ ไป”เจ้าแสบดึงเขาผมจะไปให้ได้
“เดี๋ยวเย็นๆไง ตอนนี้ยังร้อนอยู่เลย ไปกินไอติมก่อนไหม”
“กินติม”
“อื้ม ป่ะ ไปกินไอติมก่อน ไปดูน้องด้วย น้องไม่มีเพื่อนเล่น”
ผมเข้าไปในตัวบ้าน เจ้าชาลีทำเสียงอ้อแอ้ ตอนนี้ก็จะครบเดือนแล้วครับ น่าชังขึ้นทุกวัน ผมไปขออุ้มชาลีส่วนเจ้าแสบเจ้าซ่าเล่นอยู่ในบ้าน แม่ผมนั่งดูทีวีอยู่ครับ
“พ่อ น้องกินติม”เจ้าซ่าเกิดอยากจะแบ่งปันไอติมให้น้องซะงั้น
“น้องยังกินไม่ได้ น้องยังเล็กอยู่ จริงไหมไอ้ตัวเล็ก”ผมเอานิ้วไปแหย่ๆเจ้าชาลีที่กำลังกินนมแม่ เจ้าชาลีรีบจับนิ้วผมใหญ่เลยครับ “ป้อนพ่อหน่อยสิคนเก่ง”ผมหันไปคุยกับเจ้าแสบที่นั่งละเลียดไอติมเงียบๆคนเดียว
“อ้ำๆ”เจ้าแสบตักไอติมขึ้นมาป้อนผม ดีนะไอติมไม่หล่นตกพื้น
“ตัวเล็ก ปล่อยได้แล้วมั้ง”ผมดึงมือออกแต่เจ้าชาลีกำไว้แน่นเลยครับ
“อาบูม”เจ้าซ่าพูดเสียงดังแล้ววิ่งดุ๊กๆไป ผมหันไปมอง หมวดบูมกับมหาและหมวดเต้ยครับ เดินมาซะเหมือนนายแบบ
“ไงเรา โห กินอะไรเลอะปากไปหมดเลยเนี่ย”ไอ้มหาก้มลงอุ้มเจ้าซ่า
“ปล่อยมือพ่อก่อนตัวเล็ก”เจ้าชาลีกินนมแล้วกำมือผมไว้แน่นเลยครับ แกะไม่ออก
“ปล่อยมือพ่อเร็ว”บิวพยายามแกะ แต่แกะไม่ออกครับ
“เออ เดี๋ยวพ่อแย่งกินนมนะถ้าไม่ปล่อย”เจ้าชาลีหยุดดูดนมแล้วหันมาทำตาโตใส่ผม “ง่ำๆ เดี๋ยวพ่อแย่งกินซะเลย”ผมทำปากจะงับ
“พี่บูมเตะพี่บอมบ์หน่อย พี่บอมบ์กวนลูก”บิวพูดขำๆ
“โห ใจร้าย”ผมตัดพ้อ
“อ้าว ไม่กินแล้วเหรอ”บิวถามลูกชาย
“เฮ้ยๆ ไอ้พวกหน้าหอย เห็นนมหน่อยไม่ได้เลยนะพวกมึง เหี้ยเต้ย”ผมดุพวกผู้หมวดที่ยืนมองซะนะ
“อะไร”หมวดเต้ยทำเสียงอ่อยๆ
“ขอโทษที่เสียมารยาทนะบิว”ไอ้มหาพูดแล้วนั่งลง บิวก็ดึงเสื้อให้เรียบร้อย
“ค่ะ อ่ะพี่บูม เอาลูกชายของพี่ไป”บิวยื่นลูกชายให้หมวดบูมอุ้ม บิวพูดบ่อยๆว่าเจ้าชาลีนี่ลูกหมวดบูม เพราะเจ้าชาลีจะติดหมวดบูมอยู่เหมือนกันครับ พราแกต้องมาหาเจ้าตัวเล็กแทบทุกวันเลยครับ จากนั้นหมวดบูมรับเจ้าชาลีมาอุ้ม
“จะไปไหนเหรอ”
“ขอเข้าห้องน้ำแปบนึงค่ะ”
“แม่อาบม้ำ”เจ้าแสบนี่อย่างไว พอได้ยินคำว่าน้ำนี่จะวิ่งไปอาบทันทีเลยละ
“เปล่าครับ แม่ไม่ได้อาบน้ำ เดี๋ยวรออาบกับพ่อสิ”
“พ่ออาบม้ำ”
“เดี๋ยวก่อน เดี๋ยวเย็นๆพ่อจะพาอาบแล้วเราไปเดินเล่นกัน”
“โห นิ่งเชียว กินนมอิ่มแล้วนิ่งเชียวนะเรา”หมวดบูมคุยกับเจ้าชาลีที่ตอนนี้ทำตาใสแจ๋ว “อุ้มป่ะเต้ย”
“ไม่กล้าว่ะ เด็กยังเล็กๆอยู่เลย กูกลัวพลั้งมือ”หมวดเต้ยได้แต่มองหน้าเจ้าชาลีไม่กล้าอุ้มสักที หมวดบูมอุ้มนิดหน่อยจากนั้นไอ้มหาก็อุ้มบ้าง ส่วนผมตอนนี้เก็บร่องรอยที่ลูกชายทำเลอะเอาไว้ครับ
ครู่ใหญ่ๆบอมบ์เล็กก็เข้ามาที่บ้าน เห่อหลานมากเลยครับ ทั้งอุ้มทั้งโอ๋ ดูแลหลานดีมาก จังหวะนี้ผมจึงพาเจ้าลูกชายไปอาบน้ำ เย็นนี้จะพาไปเดินเล่นสักหน่อย ก็ป่วนกันเหมือนเดิมครับ
-
เราออกเดินทางกันเป็นกลุ่มใหญ่ครับ มีผม ไอ้ภีม หมวดบูม หมวดเต้ย ไอ้มหา ไอ้ซัน ฟาง(เราจะนัดเจอที่ห้างครับ) บิว บอมบ์เล็ก บาส(ตามไปทีหลัง) เมย์ และแม่ผม แล้วที่ขาดไม่ได้คือ ๓ กุมาร นี่ถ้ามีอีกคนนะ ตรี คทา จักร สังข์ เลยล่ะครับ
เรามาที่ห้างใหญ่ใจกลางเมืองครับ ตอนนี้ช่วงเย็นๆผู้คนพลุกพล่าน ทั้งเด็กหนุ่มสาวน้อย คนวัยทำงาน นักเรียน เดินกันให้ว่อนเลยครับ เจ้าแสบเจ้าซ่ามีผู้หมวดกับไอ้ภีมดูแล ส่วนผม บอมบ์เล็ก และบิวคอยอุ้มเจ้าตัวเล็ก
“มีแต่หนุ่มๆสาวๆ เยอะเลยนะ”แม่พูดเพราะไม่ค่อยได้มาที่แบบนี้ นานๆมาทีครับ
พาแม่เดินดูของนิดๆหน่อยๆ เจ้าแฝดนี่ตื่นตาตื่นใจเป็นพิเศษครับ ลากพี่ภีมไปตรงนั้น ไปตรงนี้ ไอ้ภีมก็ตามใจน้องมาก ส่วนเจ้าชาลีนี่ยังตาใสแจ๋วอยู่ในอ้อมอกของผม
“บิว เฮ้ย แก เป็นไงบ้าง แกหายไปเลย”อยู่ๆก็มีผู้หญิงคนหนึ่งวิ่งเข้ามาจับมือบิว พวกผมมองหน้ากันเลิ่กลัก งงครับ
“เอ่อ”บิวดูท่าจะอึ้งไปหน่อยที่เจอกับคนรู้จัก
“เฮ้ย แก ฉันดีใจที่เจอแก แกหายไปไหนมา แล้วนี่ แก”เพื่อนบิวชี้นิ้วและมีใบหน้าที่สงสัยกับสิ่งที่ตัวเองเจออยู่อยู่หน้า ก็นะ ไหนจะลูก ไหนจะผมและแม่ผม แบบครอบครัวใหญ่
“เอิ่ม”บิวยังอึ้งๆ ไม่รู้จะเริ่มต้นที่ตรงไหนดี ดวงตาดูหวั่นไหว
“ไม่เป็นไรแก ฉันเข้าใจแก แกเป็นเพื่อนฉัน แต่ทำไมแกต้องหายไปด้วย อะไรก็ติดต่อแกไม่ได้สักอย่าง”
“เอิ่ม ก็มีเรื่องนิดหน่อย แกเป็นไงบ้าง สบายดีไหม”
“อื้ม ก็ดีอ่ะ”
“จบเทอมนี้ใช่ป่ะ”เป็นคำถามที่บิวกลั้นใจถามมากเลยครับ
“ใช่”
“ดีแล้วแก เอ่อ พี่บอมบ์นี่เพื่อนบิวเอง นี่พี่บอมบ์ พี่ภีม แม่พี่บอมบ์ แล้วก็ผู้หมวด กับพี่ตวง ซัน คนนี้พี่ฟาง”บิวแนะนำทุกคนให้เพื่อนรู้จัก “นี่ปลื้มเพื่อนบิวค่ะ”
“สวัสดีค่ะ”ปลื้มยกมือไหว้สวยๆ
“จ้า”
“แกมาคนเดียวเหรอ”
“เปล่า พวกนั้นไปเข้าห้องน้ำ ฉันเห็นแก ฉันเลยวิ่งออกมา ฉันดีใจมากเลยนะ เฮ้อ แกมีอะไรทำไมไม่ยอมบอกพวกฉันสักคำ”
“มันกะทันหันอ่ะ”
“อืม ฉันเข้าใจแก แกคงจะต้องเจออะไรที่หนักๆมาแหละ แต่แกก็อย่าลืมว่าพวกฉันยังเป็นห่วงแกอยู่นะ อ๊ะ พวกนั้นโทรหา ขอรับโทรศัพท์แปบ”เพื่อนบิวรับสายแล้วครู่หนึ่งเพื่อนบิวก็ยกโขยงมากันอีก ๓ คนครับ สวยๆทั้งนั้นเลยครับ
“อ้าว ยายหมวย นี่เพื่อนบิวเหรอ”ผมร้องทักเมื่อเจอคนที่รู้จัก
“อ้าวตาโย่ง อ้าว แล้วเอ่อ รู้จักกันได้ไง อะไรยังไงเหรอเนี่ย เฮ้ย เดี๋ยวค่อยถาม แกมาให้ฉันกอดเลยบิว”ยายหมวยกอดบิว “แกอ่ะ หายไปไหนก็ไม่ยอมบอก ใจร้ายมากเลยนะ เห็นพวกฉันเป็นตัวอะไร แกนะแก”
“ขอโทษพวกแกด้วย”
“ฉันจะไม่ให้อภัยเลยถ้าแกไม่ยอมเล่าความจริงทุกอย่าง ไหนเราสัญญากันแล้วไงว่ามีอะไรเราจะไม่ทิ้งกัน ไม่รู้ละ วันนี้แกต้องบอกเหตุผลที่หายหายไป รวมทั้งอีตาโย่งด้วย มารู้จักกันได้ไง อ้าว ตาโย่งมีลูกแล้วเหรอ ทำไมพี่พีทไม่เห็นพูดเลยว่าตาโย่งแต่งงาน เอ๊ะ หรือว่าลูกใครเหรอ”
“ลูกพี่นี่แหละหมวย”จริงๆหมวยไม่ได้ชื่อหมวย ชื่อเพลิน น้องไอ้พีทเพื่อนผม
“จริงเหรอ เฮ้ย อย่าบอกนะว่าตาโย่งกับบิว เฮ้ยแก”ยายหมวยมีสีหน้าตกใจ
“เดี๋ยวฉันเล่าให้แกฟัง”
เพื่อนบิวนี่มี ๔ คนครับ ปลื้ม คนที่วิ่งมาทักบิวคนแรก ยายหมวยเพลิน ครีม ขนมผิง ทุกคนมีแต่คนสวยๆครับ แก๊งนางฟ้าหรือเปล่าก็ไม่รู้นะ หุ่นดี สูง ขาว สวย
เมื่อมีเรื่องต้องคุยกัน ผมจึงต้องหาที่เหมาะๆ เลยโทรหาคนรู้จักปิดร้านอาหารมันซะเลย แล้วเราก็เดินทางกันไปที่นั่น นอกจากนี้ก็โทรตามพี่ๆของผมมาให้หมด ใครอยู่ส่วนไหน กำลังทำอะไร ก็ให้ตามมาครับ พวกเรามาถึงร้านอาหารของเพื่อนผมเป็นคนแรก เราก็เลยสั่งข้าวปลาอาหาร แล้วพูดคุยกัน ระหว่างนี้ญาติๆผมก็เดินทางมาครับ พี่เบิ้ลพี่พามาหมดเลยครับ
บิวกับเพื่อนๆพูดกันอยู่พักใหญ่ เพื่อนๆบิวถึงกับร้องไห้กอดคอกันสงสารเพื่อนครับ เขาคงไว้ใจกันมากนะครับบิวถึงกล้าเล่า
“เออ แก แกมาถึงขนาดนี้แล้ว ฉันอยากให้แกสู้ๆนะ ยังไงก็มีพวกฉันอยู่ข้างๆแกเสมอ”ขนมผิงพูด ผมรู้สึกตงิดใจว่าไอ้ภีมชักจะมองขนมผิงนานไปหรือเปล่า เห็นมันมองตั้งแต่ขนมผิงเดินเข้ามาทักบิวแล้วละครับ
“แกชอบใครในกลุ่มนี้ใช่ไหมภีม”ผมกระซิบถามเบาๆ
“อืม น่ารักดี”
“แกอยากจีบไหม หรือว่าแกมีใครอยู่แล้ว”
“ไม่รู้สิอา หึหึ เดี๋ยวถ้าจีบจะบอกหมดทุกอย่างเลย โอเคป่ะ”
“อืม”
“พี่ภีมชอบเพื่อนบิวเหรอ”บิวคงได้ยินที่ผมพูดมั้งครับ รีบแซวไอ้ภีมทันที
“เปล่าซะหน่อย”ไอ้ภีมปฏิเสธหน้าเรียบๆ
“อ้าว คิดว่าชอบเพื่อนบิว ว่าจะเป็นแม่สื่อให้ซะหน่อย”
“อ้าวภีม ไหนเมื่อกี้ยังบอกอยู่เลยว่าชอบเพื่อนบิว”ผมพูดบ้าง ไอ้ภีมทำหน้าหงุดหงิดใส่เลยครับ
“พูดเมื่อไหร่”ยังปากแข็งครับ
“ผู้ชายปากแข็ง”บิวพูดขำๆ ส่วนเพื่อนบิวมองหน้ากันไปมา
“เพื่อนบิวโสดทุกคนไหม เออ แกอ่ะคนหนึ่งยายหมวย โก๊ะๆแบบนี้มีแฟนยัง”
“ตาโย่งปากเสีย”
“หึหึ โอ๋ๆ ล้อเล่น”ผมลูบหัวยายหมวยเพลินเบาๆ เราสนิทกันดีครับ น้องสาวเพื่อนสนิทผมเองเจอกันตั้งแต่เพลินอายุ ๑๒ ครับ “ภีม แกชอบใคร แกก็รีบบอกเขานะ จริงไหมขนมผิง”
“เอ่อ ค่ะ”ขนมผิวทำหน้างงๆ
“......”ไอ้ภีมเงียบครับ
เราใช้เวลากับมื้อเย็นไปนานมากครับ เพราะกินไปคุยไป รสชาติอาหารก็เอร็ดอร่อยครับ ตอนนี้ลูกชายผมงอแงเพราะง่วงนอนแล้ว พวกเราจึงจำต้องเลิกรากัน ลูกชายผมหลับคาตักหมวดเต้ยกับหมวดบูมไปแล้วครับ ส่วนเจ้าชาลีไอ้มหาอุ้มอยู่ แล้วเราก็กลับบ้านกัน อุ้มลูกเข้าห้องนอน พักหนึ่งผมจึงออกไปที่บ้านหมวดเต้ย
ผมไปนั่งคุยเรื่องกิจการที่จะต้องทำหลังปลดกับมหาครับ คอมคนละตัว หมวดเต้ยขึ้นไปอาบน้ำ หมวดบูมตามมาทีหลังครับ ตอนนี้ผมก็วางแผนคร่าวๆไว้ก่อนว่าจะทำอะไรบ้าง แต่ผมคงต้องอยู่บ้านอย่างจริงๆจังๆแล้วละครับเพราะมีลูก แล้วจะให้แม่เลี้ยงก็คงจะไม่ได้ เพราะแม่แก่แล้วด้วย อีกอย่างไม่มีใครอยู่เป็นเพื่อนแม่ ส่วนมหาก็คงจะกลับบ้านเช่นกันครับไปทำการเกษตรเล็กๆน้อยๆตามที่นาที่ไร่ที่เรามีอยู่
“ตกลงไม่มีใครอยู่กรุงเทพสักคนเลยเหรอ”หมวดเต้ยใส่กางเกงกีฬาลงมาตัวเดียว
“คงไปๆมาๆอ่ะผู้หมวด”ผมตอบ
“ย้ายไปประจำการแถวบ้านผมสิ จะได้อยู่ใกล้ๆกัน”
“หึหึ ก็คิดได้นะ แล้วถ้าแม่กูไม่อนุญาตล่ะ มึงจะว่ายังไง”
“ให้ผู้หมวดคุยให้ ท่านคงจะไม่อะไรหรอกมั้ง แต่ก็ตามที่ไอ้บอมบ์พูดอ่ะ คงไปๆมาๆ”
“อืม ก็อย่าหายหน้าหายตาไปแล้วกัน เราเดินทางกันมาระยะหนึ่งแล้ว ไม่อยากให้เป็นเรื่องฉาบฉวย”
“เออ อยากกินกล้วยฉาบว่ะ”ไอ้มหาโพล่งขึ้นมาจนผมกับหมวดเต้ยต้องทำหน้างงๆใส่มัน
“อะไรของมึงวะ นี่พูดถึงเรื่องนี้อยู่ไปเรื่องกล้วยได้ไง ได้ฟังป่ะเนี่ย”
“อ้าว ก็ผู้หมวดพูดว่าฉาบฉวย ผมก็นึกถึงกล้วยฉาบ”
“เกี่ยวอะไรด้วยวะ”
“ก็มันมีคำว่าฉาบด้วยไง ฮ่าๆๆ”
“งั้นออกไปซื้อเลยไป เออ แต่นี่มัน ๕ ทุ่มแล้วนี่หว่า”
“ได้เวลาเอากันล่ะสิพวกมึง”ผมพูดแทรก
“พวกมึงนี่มัน เหี้ยจริงๆเลย”หมวดเต้ยทำหน้าเอือมแล้วพี่แกก็นั่งลงข้างๆมหา ไอ้มหายื่นหน้าไปหอมแก้ม
“ทำไมมันขมๆวะผู้หมวด”
“กูเพิ่งทาครีมไอ้ห่า มึงอ่ะ ไปอาบน้ำอาบท่าเลยไป แล้วนี่แม่นัดพรุ่งนี้กี่โมง”
“เลื่อนไปเป็นสัปดาห์หน้าแล้วครับ เออ ก็เห็นทาบ่อย ทำไมไม่ขาวขึ้นวะ”
“คนเขาทำงานทำการ เดี๋ยวเข้าป่า เดี๋ยวเข้าเวร จะไปขาวจั๊วะเหมือนคนว่างงานแบบมึงได้ไง”
“หึหึ ยังไงผมก็รักเหมือนเดิมแหละน่า คนบ้าอะไรวะ ทำผมรักจนหน้ามืดตามัว”
“โห พูดเหมือนกูทำเสน่ห์ยาแฝดให้มึงหลงนะ หรือบางทีเพราะมึงไม่เจอใครมาก่อนมั้ง เพราะวันๆมึงก็เจอหน้าแค่ไม่กี่คน”
“ไอ้บ้า กูเจอเป็นพันคนเหอะ เนี่ย ออกมาข้างนอกผมก็ไม่ได้มองใครเลยนะ”
“วะวะ วะว้าว จริงๆก็มองได้นะ แต่อย่ามีใจให้ก็พอ”
“ตอนนี้ผมก็เหมือนเป็นคนไร้หัวใจอยู่นะ”
“อ้าว”หมวดเต้ยทำหน้าอึ้งๆ
“หึหึ ก็เพราะผู้หมวดเอาหัวใจผมไปหมดแล้วไง”ไอ้มหาจิ้มที่หน้าอกผู้หมวด พี่แกถึงกับก้มหน้าเขิน นานๆหมวดเต้ยเขินที น่ารักดีครับ
“ไอ้เหี้ย กูเขินนนนนนนนนนนนนนน”หมวดเต้ยแหกปากเสียงดังแล้วพี่แกก็ปลีกตัวออกไป
“หึหึ”ไอ้มหายักคิ้วให้ผม จากนั้นพวกเราก็คุยงานกันต่อครับ อะไรที่ผมคิดออกผมก็จะบันทึกเอาไว้ในแท็บเล็ต จนพักหนึ่งหมวดบูมเข้ามาในตัวบ้าน
“ทำอะไรจ๊ะที่รัก”พี่แกหิ้วถุงมาแล้วยักคิ้วให้
“จ๊ะจ๋าปากหวานเชียวนะ”
“ฮ่าๆๆ อ่ะ ข้าวเกรียบ”
“ขอบคุณครับ หมวดเต้ยล่ะ”
“คุยโทรศัพท์อยู่ข้างนอก ทำอะไร อ๋อ วางแผนจะทำนากันเหรอ พี่บอมบ์ก็ทำเป็นแบบเอาข้าวสารมาขายดิ ปลูกข้าวหอมมะลิ แล้วก็แพ็คขาย มียี่ห้อเป็นของตัวเอง”
“เออว่ะ ความคิดเจ๋งดี”
“ชื่อยี่ห้ออะไรดี”ไอ้มหาเอาด้วยครับ
“ข้าวตรา ตราอะไรดี ตรา ๒ หมวดดีไหม”
“หึหึ ก็เป็นจริงเป็นจังไปได้”
“อ้าว นี่วางแผนจริงนะเนี่ย น่าทำๆ”ผมพยักหน้า
“ไปปลูกข้าวให้ได้ก่อนเถอะแล้วค่อยคิดน่ะ”
“มหา แฟนเก่ากูโทรมานะ”หมวดเต้ยเดินเข้ามาในบ้านแล้วรายงานผล
“อือหึ คนไหนอ่ะ ใช่คนที่เคยโทรหาครั้งก่อนป่ะ”
“เปล่า อีกคนน่ะ ไม่รู้ได้เบอร์จากไหน แต่ไม่มีอะไรหรอก เขาโทรมาคุยเฉยๆ กูบอกเขาว่ากูมีแฟนแล้ว”
“ครับ”
“ต้องรายงานทุกฝีก้าวเลยนะว่าทำอะไรบ้าง”ผมพูดแซว
“เรื่องมันละเอียดอ่อนเว้ย เราต้องสร้างความไว้ใจให้กันสิ ไม่เหมือนมึงไอ้บูม แอบคุยกับคนอื่นอีกใช่ไหม”
“อ้าว กูแอบคุยกับใครแล้วมึงจะทำไมกูล่ะ”
“หมวดเต้ยไม่ทำไมหรอกบูม แต่กูนี่แหละจะหักคอมึง”ผมทำท่าจะขย้ำคอหมวดบูม
“ฮ่าๆๆ โห ไรวะ กูไม่คุยกับใครเหอะ แค่พวกมึงๆๆๆ ไม่กี่คนกูก็ปวดหัวพอแล้ว เอาเป็นว่าไม่ต้องมาระแวงกูหรอก ลูกผู้ชายต้องมีความสัตย์จริงเป็นที่ตั้งเว้ย ถ้าเราไม่ซื่อสัตย์กับคนใกล้ตัวเราถ้าเรายังจะหวังความซื่อสัตย์ที่เขามีให้เราเหรอวะ ความดีต้องเริ่มที่ตัวเราก่อนเว้ย”
“เอื้อะ คมบาดลึกไปถึงขั้วหัวจวยเอ๊ยหัวใจ”ไอ้มหากุมหน้าอกมันไหวแล้วทำแบบหนังจีนใกล้จะตาย หมวดเต้ยถีบซ้ำครับจนไอ้มหาล้มลง “เจ็บอ่ะผู้หมวด คืนนี้นอนคนเดียวไปเลย ผมจะนอนข้างล่าง”
“อ้าว อะไรวะ ถีบเบาๆนี่นะ มึงอย่ามากวนตีนกูไอ้มหา”
“ไม่รู้อ่ะ กูงอนละ”ไอ้มหาเบือนหน้าหนี
“โห ไรวะ กูถีบเบาๆนะเว้ย”
“เบาๆก็ตีนป่ะละ มาให้ผมเตะคืนเลย ชอบความรุนแรงดีนัก”ไอ้มหาลุกขึ้นแล้วจับหมวดเต้ยกอดอกครับ
“เบาๆนะ”
โพ๊ะ ไอ้มหาเตะไปทีหนึ่งครับ กูขำหมวดเต้ยพี่เตะทำหน้าแบบหวาดเสียว แต่ไอ้มหาไม่เตะแรงเท่าไหร่
“ให้มันรู้รสชาติซะบ้าง หมวดบูมด้วย”
“อ้าว เกี่ยวอะไรกับกู”
“เกี่ยว โทษฐานเป็นเพื่อนไม่ยอมห้ามเพื่อน”
“หึหึ โดนดุบ้างก็ดี อยู่กองร้อยนี่ข่มกูจัง เอาหนักๆเลยไอ้มหา”ผมเชียร์
“อะไรวะ กูทำตามหน้าที่นะเว้ย มึงอย่าเอาเรื่องส่วนตัวมาเกี่ยวกับเรื่องงานดิ ถ้ามึงเตะกูนะ กูจะกลับไปแดกที่กองร้อยยันเช้าเลย เอาจริงนะ กูไม่ขู่นะเว้ย”
“จับมัดเลยไหมบอมบ์”ไอ้มหาหักนิ้วมือกรอบแกรบ
“เอาสิ”ผมพยักหน้าแล้วพยายามจะตะครุบตัวหมวดบูม
“โว้ย อย่ากวนตีนดิ ทำงานไปเลยพวกมึง อย่าเข้ามานะ กูต่อยจริงนะ”พี่แกตั้งการ์ดรอแล้วครับ
โพ๊ะ หมวดเต้ยเตะก้นหมวดบูม “ก็แค่นี้ มึงก็ยอมๆบ้าง”
“ไอ้เต้ย ไอ้เหี้ยกวนตีนนะมึง”แล้วหมวดบูมก็หันไปคลุกคลีตีโมงกับหมวดเต้ย วิ่งไล่กันเหมือนเจ้าแฝดแสบซ่าเลยครับ ส่วนผมกับมหาก็นั่งมองขำๆ
ตี ๑ ก็ได้เวลาพอสมควรแล้วที่เราจะนอนกัน มานอนอัดที่ห้องหมวดเต้ยครับเพราะว่าห้องนี้มีแอร์ ๒ หมวดนอนบนเตียงสบายใจเฉิบ ส่วนผมกับมหาเอาผ้ามาปูแล้วนอนด้านล่าง ส่วนเรื่องกินตับกันคงไม่มีหรอกครับในคืนนี้เพราะเราต่างเพลียๆ ค่อยไว้อารมณ์ดีๆ อากาศกำลังเหมาะ ค่อยว่ากันทีหลัง
ผมหลับไปได้พักหนึ่งก็รู้สึกตัวขึ้นมาแล้วได้ยินเสียงอะไรแปลกๆดังกุกกัก พอผมขยับตัวเสียงจึงเงียบไป พอผมนิ่งๆเสียงดังต่อ แล้วก็ได้ยินเสียงคนพูดว่า
“เบาๆสิวะ เดี๋ยวแม่งได้ยิน”
คำพูดนี้เป็นของใคร เกิดในห้อง หรือนอกห้อง เป็นเสียงของคนกำลังทำอะไรกันแน่ รอกันต่อไปครับ
-
ขอบคุณครับ กำลังคิดถึง
:mew2:
ใครทำอะไรตอนดึกๆอ่ะ อยากรู้ๆ
อย่าหายไปนานน๊า :mew4:
-
เสียงใครทำอะไรกันนนน
ขอบคุณนะคะ รักสามแสบมากเลย
-
:hao6: มาทิ้งปริศนาให้เราอยากรู้อ่ะ. :ling1:
แบบใจเต้นตึกตักอ่ะ.ลุ้นๆๆ. :katai1:
วันนี้สองหมวดเอาความหวานมาให้เราเสพ.น่าร้ากกกกก :o8: แต่มีแอบหื่นตอนมองน่มน๊มบิวนี่ล่ะ. :hao3: รอตอนต่อไปจ้าาา~
-
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
ผู้หมวดไม่ได่แดกนาน คราวนี้แดกซะหนักเชียว 555
ภีมกำลังจะมีคู่แล้วใช่ไหม ? ;)
2หมวดเต้ยบูมอยู่ด้วยกันนี่อย่างกับเด็กๆเลย น่ารักทั้ง2หมวดเลย ^^
แล้วเสียงนั้นคือใคร? ใครมันบังอาจกล้าบุกบ้านผู้หมวด ช่างไม่กลัวตายซะเลย
เอ๊ะ...หรือเป็นเสียง มหาตื่นขึ้นมากินตับหมวดเต้ยรึเปล่า 5555
-
รู้สึกหวาดเสียวแทน
-
หมวดเต้ยกับมหาทำไรกัน หรือหมวดบูมเลานอะไรกับหมวดเต้ย
-
ใครทำอะไรอ่ะ มีเซอร์ไพร์กันเปล่าาา
-
เสียงอารายยยยยย
-
ใครแอบ...........กันนะ!!! :o8:
รึขโมยเข้าบ้าน :katai1:
รอตอนต่อไปปปป
-
สองหมวดเล่นกันน่ารักมาก เหมือนเด็กๆเลย
แต่ว่าเสียงใครกัน
:mew1: :L2:
-
ขอบคุณครับคุณเมฆ แต่ไม่ค่อยปลื้มกับประโยคนี้ของบอมเลย "เรื่องเมียใหม่พี่ไม่รู้หรอกนะ แต่คงไม่นะ พี่ไม่ใช่คนหลายใจ" บอมน่าจะชัดเจนได้แล้ว. ตัวเองกับบูมผ่านหลายเรื่องมาด้วยกัน. กลัวระยะทางและความห่าง. อาจจะทำให้เกิดปมต่างๆ มาอีกแน่. อินมาก
-
อย่าระแวงสิ รักกันนานๆ
ขอบคุณนะคะ รอทุกวันเลย
-
:hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3:ใครเอ๋ย :hao3: :hao3: :hao3: :hao3:
-
ิอ่าาาา อ่านจบแล้ววว ชอบสามแสบมาก น่ารัก
อ่านแล้วให้ความรู้สึกเป็นครอบครัวที่คุยกันได้ทุกเรื่องจริงๆนะ มีความเข้าใจ ให้อภัย คุยกันได้ทุกเรื่อง
วิธีการสอนของคนกในครอบครัวด้วย ชอบมากเลยจ้าา
รออ่านตอนต่อไปน้า
-
หึหึหึห ผีอำ
-
1.โจร
2.หมวดเต้ยกับหมวดบูมกำลังทำอะไรสักอย่างแน่ๆ
ค้าง :katai5:
-
โจรขึ้นบ้านรึเปล่านะ
-
ใครอ่ะ :katai1: :katai1: :katai1:
-
ใครอ่ะ พี่มหากับหมวดเต้ยรึป่าว
-
ใคร? มาทำอะไร
-
หมวดเต้ยกับมหารึเปล่าหว่า :z1:
-
ทำไรกันอะผู้หมวด อยากรู้จริงๆเลย
จะเล่นอะไรกันอีกเนี่ย
-
ใครทำอารายกันนนน >-< รอลุ้นอยู่น๊าา
-
ขอบคุณ :)
-
เสียงใครอ่ะ พี่บอมบ์เตรียมตีนด้วย
-
เสียงใครอ่ะ โจร ?
มาต่อเร็วๆนะคะ :ling1: :ling1:
-
มีคนจะโจ๊ะกันอ่ะดิ!
-
เข้ามารอ คิดถึงแล้วววว
มาต่อทีค้าบบบ :katai4: :katai4:
-
ใกล้ปลดกันแล้ว ใจหายเนอะ. นึกถึงคนที่อยู่ด้วยกัน อจอะหน้ากันเกือบทุกวันมา ๒ ปี. แอบเศร้าแทนหมวดบูมกับหมวดเต้ย. พี่มหาไม่ไปสอบอนุศาสนาจารย์เหรอครับ. น้องชาลีเป็นลูกหมวดบูม. ขอบคุณมากครับ
-
พี่บอมบ์และคณะหายไปนานจัง
:mew3:
-
รอแล้วก็รอ :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
ใครๆ :z3:
-
ทำมช่วงนี้หายไปนานจังเลยครับ
:katai4: :katai5: :katai5: :katai4:
-
มารอแสบ ซ่า :katai4: :katai4:
-
มารอสามหน่อและเหล่าพลทหารค่ะ
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
ชอบที่บอกชาลีเป็นลูกหมวดบูมอะ รู้สึกเป็นบทบาทที่เข้าถึงความเป็นครอบครัวของพี่บอม
อยากให้บิวมีคนรักใหม่ แล้วห่างจากพี่บอมไป เพราะสงสารความรู้สึกหมวดบูม
อย่างตอนในห้าง ที่เพื่อนคิดว่าพี่บอมกับบิวเป็นอะไรกัน มันจี๊ดแทนอะ
ไม่ได้ไม่ชอบบิวนะ ดูวางตัวดี แต่เรารักหมวดบูมมากกกกก
และก็ไม่อยากให้อยู่ห่างกันเลย มาอยู่กรุงเทพฯ กันไม่ได้หรอพี่บอมพี่มหา :hao7:
ว่าแต่เสียงใครอะ :hao4:
-
มาทำให้อยากแล้วจากไป :hao5:
-
รอใจจะขาด มาสะที :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
เข้ามาเป้นกำลังใจจ้า :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
:pig4: :pig4:
-
เข้ามารออ่านตอนต่อไป
-
มาสะทีเถิดนะ :hao5: :hao5:
-
:L2: :L2: :L2: :L2:เข้ามารอคะ
-
รอจ้า มานั่งรอคุณเมฆ
เผื่อใจดีมาคืนนี้เลย อิอิ
-
ตามมาขุด แล้วก็รอ :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
รออย่างมีความหวังง :t3: :t3: :hao7:
-
คิดถึงมากมายมาสะที
-
เข้ามาส่งแรงใจให้คนเขียน ส่งตอนต่อไปมาให้จร้าา
:katai4: :katai2-1:
-
คุณเมฆแต่งนิยายสนุกมากกกกกก
รอตอนต่อไปนะคะ :pig4: :pig4:
-
คนเขียนหายไปไหนค้าาา
-
11 วันแล้วเน้อ~ :hao5:
-
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
ได้โปรด :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
คุณเมฆหานไปไหนนะ :mew2: :mew2: :mew2:
-
โปรดรอต่อไป
:mew6:
-
รอคนเขียนอยู่นะจ๊ะ
:L2: :L1:
-
คุณเมฆหายไปนานจังเลยค่ะ
-
:sad11: :sad11: :sad11: :sad11: :sad11: :sad11: :sad11: :sad11: :sad11: :sad11: :sad11: :sad11: :sad11:
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
สงสัยบอมกับมหาจะค้างปลดนะ. สองหมวดคงคิดถึงแย่เลย. ทั้งบอมทั้งตองไม่มีใครรับราชการทหารต่อแน่เลยนะครับ.
-
เมื่อไหร่จะมาหว่า
-
ย้อนกลับไปอ่านตอนต้นๆ ตอนปล่อยลาหลังฝึกภาคหมู่ตอนหมวด. เจ้าแสบเจ้าซ่าก็เหมือนโตมากับหมวดบูมเลย. หมวดบูมเคยป้อนข้าวด้วยแหละ.
-
หายไปนานมากรอบนี้
-
:call: :call: :katai4: ยังรอและรอ
:mew2: :mew2:
-
เมื่อไหร่จะมา รอบนี้หายไปนานมาก คิดถึงครับ
-
หายไปนานจัง
-
:amen:
-
หายไปนานแฮะ
-
:call: :call: :call:
-
:sad11: :sad11: :sad11: :sad11:
-
คิดถึง ...
-
คิดถึงพี่บอมบ์กะหมวดบูมจางงงงง
-
พี่บอมบ์ยังไม่มาอีกเหรอเนี่ย
:mc4:
-
ตอนที่ ๙๒ ปริศนา
ผมเงี่ยหูฟัง เสียงที่ได้ยินไม่ใช่เสียงภายในห้อง ผมนั่งแล้วมองฝ่าความมืด ทั้งห้องตอนนี้นั่งแล้วเราส่งสัญญาณมือกันครับให้นั่งเงียบๆค่อยๆเคลื่อนไหวช้าๆ หมวดเต้ยเปิดลิ้นชักคว้าปืนแล้วส่งให้ผมกระบอกหนึ่ง ส่วนหมวดบูมพี่แกมีติดตัวมาครับ ไอ้มหาไม่มีอะไรเลยสักอย่าง พวกผมรีบลุกแล้วกระจายตัว ผมอยู่ในห้อง หมวดเต้ยเปิดประตูแล้วปีนลงด้านล่าง ส่วนหมวดบูมปีนไปอีกห้องครับ ไอ้มหาตอนนี้หลบมุมอยู่ข้างผม
ผมว่าคืนนี้เราคงโดนปล้นแน่ๆครับ แต่รอแล้วรอเล่าก็ไม่ได้ยินเสียงอะไร จนครู่ใหญ่ครับหมวดบูมเปิดไฟทั่วบ้านเลยครับ
“กูว่าไม่ใช่คนแล้วละ”ไอ้มหาพูด
“ไม่ใช่คนแล้วมันใครวะ”
“เฮ้ย หายไปไหนวะ ไวชิบ”หมวดเต้ยเปิดประตูเข้ามาในห้อง
“มันไปทางไหนวะ”หมวดบูมเดินมาบ่นอีกคน
“เดินดูให้ทั่วบ้านซิ”หมวดเต้ยพูดจากนั้นเราก็แยกย้ายกันครับ ไม่มีร่องรอยอะไรสักอย่าง แล้วก็ออกไปรอบตัวบ้าน ไม่มีรอยเหยียบหญ้าหรือรอยเท้าอะไรเลยนะครับ กลอนหน้าตาอะไรตรงไหนก็ยังปิดสนิท
“เชื่อผมเถอะผู้หมวดที่เราได้ยินอ่ะไม่ใช่คนหรอก”
“ไม่ให้คนบ้าอะไรวะ กูได้ยินกันเต็ม ๒ รูหู เสียงก๊อกแก๊กนั่นอีก ถ้าไม่ใช่คนต้องเป็นแมวหรือหนู แล้วหนูพูดได้เหรอวะ”
“ก็นั่นไงผมถึงบอกว่าไม่ใช่คน”
“มึงอย่ามาชวนกูหลอนไอ้มหา ถ้าไม่ใช่คนมึงก็ต้องได้ยินคนเดียวสิ นี่ได้ยินกันทั้งห้อง มันต้องเป็นคนสิวะ”หมวดเต้ยพูดด้วยความหงุดหงิด
“งั้นเราตรวจดูอีกครั้ง”หมวดบูมพูด พวกเราจึงทำการตรวจทุกซอกทุกมุมเป็นกลุ่มครับ แต่ไม่พบร่องรอย
“นอนเถอะ เดี๋ยวตอนเช้าค่อยลุกมาดุอีกครั้ง”ผมพูดเพราะตอนนี้ชักจะง่วงแล้วครับ
แล้วเราก็ตกลงใจขึ้นไปนอนกันครับ แปบเดียวผมก็หลับแล้วละ เพราะวันนี้เพลียกับลูกชาย
๖ โมงผมตื่นแล้วรีบกลับบ้านพี่เบิ้ล ไม่ทันได้ล่ำลาใครเลยเพราะทุกคนนี่ตื่นสายกันครับ เขียนแค่โพสต์อิทแปะไว้ มาถึงบ้านลูกชายตัวดีก็พากันงอแงใส่พี่เบิ้ลพี่ภาครับ
“เป็นไร หืม”
“พ่อ”พูดทั้งน้ำตานองหน้าเดินจูงมือกัน ๒ คนมาหาผม
“หึหึ อาบน้ำยัง ไหนดูซิ แปรงฟังยังเนี่ย”
“อาบม้ำ”
“ป่ะๆ”ผมอุ้มเจ้าลูกชายเข้าไปอาบน้ำอุ่นแต่เช้า ช่วยแปรงฟันให้ ทั้งคู่ดูจะอารมณ์ดี ที่งอแงนี่คงเป็นเพราะตื่นมาไม่เจอผมมั้ง
ออกมาจากห้องน้ำแล้วผมพาลูกเดินเล่นในซอยในหมู่บ้านครับ เดินที่ริมฟุตบาทรับแดดอ่อนๆ
สายๆหมวดบูมหมวดเต้ยมาที่บ้านพี่เบิ้ลครับ วันนี้เป็นวันอาทิตย์เราอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตากัน ครู่ใหญ่ๆบิวก็บอกกับพี่เบิ้ลว่าเพื่อนจะมาหา พี่เบิ้ลไม่ได้ว่าอะไร เรานั่งเล่นจนใกล้เที่ยงวันครับเพื่อนๆบิวมา
สาวๆเขาแต่งชุดกันสวยมากเลยครับ กางเกงขาสั้นโชว์ต้นขาขาวๆกับเสื้อสวยๆของเขา
“พี่บอมบ์ มองเพื่อนบิวแบบนั้นไม่กลัวพี่บูมเตะเหรอ อ้าว พี่บูมก็มองด้วย”บิวพูดพลางมองสลับกันไปมา “ทั้งคู่เลย”บิวส่ายหน้า แล้วพวกผมก็ขำ
“ฮ่าๆๆ ก็อยากมีเพื่อนสวยทำไมอ่ะ คนสวยพี่ก็ต้องมองดิ”
“อ้าว แล้วบิวไม่สวยเหรอ”
“ไม่อ่ะ”บิวทำหน้ายู่ “โห บิวไม่สวยแล้วใครจะสวยอ่ะ จริงไหมไอ้ตัวเล็ก”
“หือ”เจ้าแสบเจ้าซ่ามองหน้าผมงงๆ
“ฮ่าๆๆๆ” แล้วทุกคนก็ฮากันครืน
กลุ่มสาวๆเขานั่งคุยกัน หมวดบูม หมวดเต้ย ไอ้ภีม ไปนั่งแจมด้วย ส่วนผมนั่งดูกิจการของตัวเองเล็กๆน้อยๆไป ไม่อยากเป็นแบบพระเอกหนังไทยที่เขาเซ็นแค่เอกสารแล้วมีเงินเป็นล้านให้ผู้หญิงแย่งกัน
แล้วหนุ่มๆก็ออกไปนั่งคุยกันข้างนอก ปล่อยให้สาวๆกับหนุ่มน้อยอายุไม่ถึงเดือนนั่งคุยกัน ผมเองก็มองๆบ้าง ไม่ได้มองด้วยสายตาหื่นกระหายนะครับ มองแบบมองน้องสาวอ่ะ จนผมทำงานเสร็จครับ เจ้าแสบเจ้าซ่าตอนนี้น่าจะหลับแล้วละมั้ง ส่วนเจ้าชาลีบิวกำลังให้กินนม
“แก แกให้ลูกกินนมแบบนี้ แกรู้สึก แบบ เออ นั่นแหละ แบบที่แฟนมาจุ๊บๆของเราอ่ะ”เพื่อนบิวถาม ไอ้ผมก็หูดีเกินครับ
“บ้าแก ให้นมลูกนะไม่ใช่ให้นมแฟน ลูกก็กัดนมบ้างอะไรบ้าง”
“เหรอแก ฉันคิดว่าจะเหมือนกับที่แฟนเราจุ๊บๆไรงี้”
“บ้า เสียวอะไรของแกล่ะ ลองไหมล่ะ ให้ลูกฉันกินนมแก แกจะได้รู้ ว่าแฟนแกกะลูกฉันอารมณ์มันเหมือนกันไหม”
“บ้าแก ฉันจะมีน้ำนมที่ไหนให้ลูกแกกินล่ะ”
“อ้าว ทีแฟนแกกินนม ก็ไม่เห็นจะมีน้ำนมนี่ ฮิๆๆ”บิวขำ
“พวกแกนี่ทะลึ่งจริง เป็นผู้หญิงนะแก”ขนมผิงค้อนเพื่อน
“เออ ฉันลืมไปแกไม่เคยมีแฟนใช่ไหมผิง”ยายหมวยเพลินพูดจุดอ่อนเพื่อน
“แกก็เหมือนกับฉันแหละเพลิน”
“ฮ่าๆๆ”ทั้งวงขำเลยครับ
“แอ๊”เจ้าตัวเล็กส่งเสียง
“บิว ลูกกินนมอิ่มแล้วเหรอ”
“อิ่มแล้วพี่บอมบ์”
“ม่ะ เดี๋ยวพี่พาไปนอนดีกว่า”ผมลุกไปอุ้มเจ้าตัวเล็กซึ่งกินนมอิ่มแล้ว พาไปอีกห้อง เจ้าแสบเจ้าซ่า นอนหลับปุ๋ย ผมวางไอ้ตัวเล็กลงกล่อมครู่หนึ่งก็หลับครับ
บ่ายแก่ๆเพื่อนบิวขอตัวกลับ ไอ้ภูมินั่งคุยกับแม่ผม กำลังสอนย่าเล่นแท็บเล็ต
“ภูมิ เดี๋ยวแม่กูแชทหาหนุ่มๆหรอกมึง”ผมพูดแซวแม่เล่นๆ
“ก็ดีเหมือนกัน แม่โสดมานานแล้ว”แม่พูดขำๆ “ไหนกดตัวไหนน้องภูมิ อะไรนะ ย่าจะกดตัวไหนแล้วละลูก ดูซิ ลืมไปซะแล้ว”
“มีความสุขไงย่า ส เสือ...”มันก็สอนย่าของมันไปครับ
พักใหญ่ลูกชายแฝดตื่น เดินถือขวดนมมาเกาะย่ากัน ๒ พี่น้องแล้วมองย่าว่าทำอะไร
“แมะ”เจ้าซ่าชี้ไปแล้วทำหน้าสงสัย
“แม่เล่นเกมส์”แม่จะเรียกแท็ปเล็ตว่าเกมส์ครับ แล้วเจ้าแสบเจ้าก็ช่วยกันป่วนย่าอย่างเต็มที่ เอาสิครับ “อ่ะๆ พาน้องเล่นไปลูก ย่าไปทำกับข้าวแล้ว เออ บอมบ์ เมื่อไหร่จะปลด ให้แม่อยู่กรุงเทพนานๆ แม่ไม่ชอบนะ”
“อีกเดือนครึ่งอ่ะแม่”
“เออ แม่อยากจะกลับแล้วละ อยู่นี่ไม่ได้เดินยืดเส้นยืดสายที่ไหน ไม่เหมือนบ้านเรา”
“ย่าจะรีบกลับทำไม อยู่เป็นเพื่อนภูมิก่อน”ไอ้ภูมิท้วงทันที
“เฮ้อ ย่าอยู่นี่ก็นั่งๆนอนๆนะลูก จะไปไหนมาไหนก็ไม่ถูก คนแก่นั่งๆนอนๆ เส้นมันจะยึดเอา”
“อ้าว ย่าอยากไปไหน ย่าบอกภูมิก็ได้ เดี๋ยวพาไป”
“น้องภูมิ น้องภีมต้องทำงาน คนแก่อยู่บ้านเงียบๆคนเดียวก็เหงาเป็นนะลูก อยู่บ้านย่าได้เดินคุยกันคนนั้นคนนี้บ้าง อยู่ในกรุงเทพย่าจะไปเดินคุยกับใครล่ะ ให้มาอยู่ ๕ วัน ๖ วัน ย่าอยู่ได้ แต่อยู่นานๆนี่ยาเบื่อ”แม่พูด
“แมะ”เจ้าแสบถือของเล่นมาเล่นกับแม่
“อือ มัวแต่คุยเพลินไม่ได้ทำกับข้าวกับปลาสักที เอ้า พาน้องเล่นอยู่ตรงนี้แหละ”
“ตัวเล็กไปเล่นกับพ่อเลยไป เดี๋ยวพี่ภูมิช่วยย่าทำกับข้าว”
“กินก้าว”
“ครับ ไปเล่นกับพ่อนะ ฮึ่บ”ไอ้ภูมิอุ้มลูกมาหาผม แล้วมันเข้าครัวไปกับแม่ครับ บิวเองก็ไปช่วยอีกแรง ส่วนผมตอนนี้พาลูกๆมานั่งเล่นกับไอ้ภีม หมวดเต้ย หมวดบูม และไอ้มหา
-
พักหนึ่งบิวออกมาให้นมลูก เจ้าชาลีงอแง หมวดบูมเลยเข้าไปช่วยแม่ผมอีกคน
ผมนั่งเล่นกับลูกพักหนึ่ง แล้วเจ้าลูกชายตัวดีก็เล่นกันไป พอเห็นว่า ๒ พี่น้องเล่นกัน ๒ คนงุ้งงิ้งผมก็เบาใจ จึงออกไปด้านนอก กะว่าจะไปยืดเส้นเบาๆก่อนสัก ๑๐ นาที แต่คุยกับไอ้ภีมนานไปหน่อยครับ
“พี่บอมบ์”บิวเรียกผมเสียงดังก่อนจะเดินมาด้านหน้า “พี่บอม์มาดูอะไรเร็ว พี่ภีมด้วย”ผมได้ยินเสียงกัวเราะจากด้านในดังลั่น น่าจะเป็นเสียงหมวดบูม ผมรีบวิ่งไปดูว่ามีอะไรกันแน่
“อะไร ไอ้ตัวเล็กเป็นอะไร”
“มาดูเจ้าแฝดเลยพี่บอมบ์”บิวจับที่แขนผมลากไป พอเจอเจ้าตัวดีเท่านั้นแหละครับ
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆ”ผมหัวเราะออกมาอย่างทนไม่ได้
“พ่อ”เจ้าตัวเล็กเดินมาหาผม ตอนนี้สภาพทั้งคู่แบบว่า เอ่อ มอมแมมมาก เจ้าแฝดเอาลิปสติกสีแดง น่าจะเป็นของบิวมั้ง เอามาทาหน้าทาปาก ทาตัวเต็มไปหมดเลยครับ แล้วเท่านั้นไม่พอ เอายกทรงของบิวมาเล่นด้วย โอ๊ย ไอ้ตัวเล็กเอ๊ย หัวเหอนี่เต็มไปด้วยคราบลิปสติก แป้ง
“ไอ้ตัวเล็ก เล่นอะไรกันเนี่ย หืม”
“แมะ”เจ้าซ่ามือข้างหนึ่งถือลิปสติกสีแดงเอาไว้หันไปพูดกับบิว หมวดบูมนั่งหัวเราะจนตัวโยนครับ
“โอโห้ จะแต่งสวยแต่เด็กไงหืม ตกลงจะได้ลูกชายฝาแฝดหรือลูกสาวฝาแฝดกันแน่อา”ไอ้ภีมขำกับสภาพของน้อง
“เอาลิปไปทาอาบูมป่ะ”บิวยุเจ้าตัวแสบ
“เอ๊ย บิวอย่าแกล้งพี่ดิ”หมวดบูมรีบทักขึ้นมาทันที
“โห ทำไมวันนี้ถึงได้ซนแบบนี้ล่ะ ป่ะๆ ไปอาบน้ำกัน ภีม พาน้องไปอาบน้ำหน่อย”
“อาบม้ำ”
“ป่ะตัวเล็ก”ไอ้ภีมรีบพาลูกชายไป พอผมไปดูห้องที่บิวพักข้าวของนี่พังพินาศหมดเลยครับ ทั้งแป้งพับ เครื่องสำอาง ขวดนมน้อง เสื้อผ้า ผมทำท่าจะเก็บ
“พี่บอมบ์ไม่ต้องเก็บ เดี๋ยวบิวเก็บเอง โอ๊ย นี่ชาลียังไม่โต ถ้าโตนี่บ้านแตกแน่ๆ”
“นั่นสิ”
“แต่ตอนนั้นบิวก็คงจะไม่ปวดหัวแล้วละมั้ง ให้พี่บูมรับผิดชอบไป”
“อ้าว ทำไมต้องเป็นพี่ด้วยล่ะ”หมวดบูมแกทำหน้างงๆ
“ก็บิวจะยกให้เป็นลูกพี่บูมไปเลย”
“อ๋อ ถ้าไม่ซนนี่จะเลี้ยงเอง แต่ถ้าซนนี่จะให้พี่เลี้ยงงี้เหรอ”
“ถูกต้องนะครับ”บิวพูด ผมช่วยเก็บของเล็กน้อย หมวดบูมไปช่วยแม่ทำกับข้าวกับไอ้ภูมิต่อ
“เออ น่าจะถ่ายรูปไว้นะ เอาไว้ล้อตอนลูกโต”ผมผุดความคิดอันหนึ่งขึ้นมา แต่ตอนนี้คงไม่ทันแล้วล่ะครับ
ผมอยู่บ้านพี่เบิ้ลอีกคืนหนึ่ง พรุ่งนี้จะกลับเข้ากองพันแต่เช้าแล้วครับ ช่วงนี้ลาบ่อยรู้สึกว่าตัวเองกำลังเอาเปรียบชาวบ้านเขาอยู่ ส่วนแม่ผมเองจะกลับบ้านสัปดาห์หน้าครับ เดี๋ยวใกล้ๆปลดผมจะให้ใครสักคนไปรับมา
“พี่บอมบ์ สวัสดี”รุ่นน้องเจอผมก็ยกมือไหว้กันทุกคนครับ เป็นรุ่นใหญ่นี่ขี้เกียจรับไหว้เพราะรุ่นน้องเยอะมาก คนนั้นทัก คนนี้ทัก ผมมีของฝากเล็กน้อยมาฝากพวกมันเช่นเคยครับ ไม่ครบคนหรอกครับ ได้กินคนละนิดละหน่อย
สายๆมารวมตัวกันทำงานบริเวณรอบๆกองร้อยครับ มานั่งโม้กัน มีเรื่องให้โม้ทุกวันครับ ส่วนใหญ่ก็คุยเรื่องทั่วไป เหล้ายาปลาปิ้ง นินทาเมียบ้างอะไรบ้างครับ ผมชอบเป็นผู้ฟังที่ดี คอยเก็บข้อมูลจากพวกนี้ มีพูดบ้างแต่ไม่ชอบพูดมาก ชอบทำมากกว่า
“เอ๊ะ ทำไมวันน้ดูตาโหลกันทั้งคู่เลย เมื่อคืนแอบทำอะไรกันหรือเปล่า”ผมถามด้วยความสงสัยเมื่อเห็นสภาพดวงตามีรอยหม่นคล้ำต้องใช้ลอริอัลเอ๊ย ไม่ใช่ครับ คือตาพี่แกเป็นแพนด้าทั้งคู่
“อือ ก็ไม่ได้นอนทั้งคืน”
“อะไร เป็นอะไรทำไมไม่ได้หลับได้นอน ทำอะไรกัน”ผมกอดอกพูดด้วยเสียงดุดัน
“มีสติหน่อยสิวะ ก็มันมีเสียงอีกแล้ว กูโทรเรียกไอ้บูมมานอนเป็นเพื่อน”หมวดเต้ยตบไหล่ผม
“เสียงอะไร”
“ไม่รู้ นี่ว่าจะมาถามมหา กูงงว่ะ ได้ยินเสียงแต่หาเจ้าของเสียงไม่เจอ ไม่มีร่องรอยอะไรด้วย”หมวดบูมพูด
“อ้าว แล้วมันเสียงอะไร”ผมพูดพลางครุ่นคิดไปด้วย มันคงจะเป็นแบบที่ไอ้มหาว่าหรือว่าว่าไม่ใช่เสียงคน “กินข้าวกันมายังอ่ะ”
“ยัง หิว ออกไปซื้อให้หน่อย”หมวดเต้ยลูบท้อง ทำไมต้องลูบด้วยวะ กลัวกูไม่รู้รึไงว่าหิว
“อืม เอาตังค์มา”ผมแบมือออกไป
“พี่บอมบ์เลี้ยง”หมวดบูมยิ้มแป้น
“เลี้ยงทุกวันจนหมอยจะร่วงหมดจวยแล้วเนี่ย ว่ามา จะกินอะไร”
“ฮ่าๆๆๆๆ อยากกินจวยเอ๊ย อะไรก็ได้”
“ทะลึ่ง”
ผมต้องรับหน้าที่ออกไปซื้อของกินให้ผู้หมวด ซื้อมากินเองด้วย ให้ผู้หมวดด้วย จัดเต็มครับมื้อนี้มีผลไม้มีขนม กาแฟตบท้ายด้วยครับ เอามาให้ผู้หมวดที่ใต้ถุนกองร้อยจากนั้นพวกผมจึงไปกินข้าวที่โรงเลี้ยง กลับมาผมก็มาจัดการของที่ผมซื้อในส่วนของตัวเอง
“มหาๆ”หมวดบูมเรียก
“ครับผู้หมวด สวัสดีครับ”ไอ้มหายืนตรงทำควมเคารพ “ไอ้ควายป่า นี่กลับมามึงยะงจะกินอีกเหรอ”มหาตบไหล่ผมขณะที่ผมกำลังกะตละตกลามอยู่
“อืม กินดิมึง นี่ไง ผู้หมวดเหลือเอาไว้ให้”ผมชี้ไปที่เศษกระดูก
“กูเป็นหมานะไม่ใช่คน”ไอ้มหาพูดหน้ามึน
“มึงเป็นคนไม่ใช่หมา”หมวดเต้ยแก้ให้
“เออว่ะ พูดผิด หึหึ กูกินนี่นะ”มันหยิบส้มไปลูกหนึ่ง
“มึงนั่งดิ กูมีเรื่องจะถาม”หมวดเต้ยชี้ที่เก้าอี้ฝั่งเดียวกับผม
“มีอะไรเหรอผู้หมวด เออ ทำไมทั้งคู่ดูตาโหลๆอ่ะ ทำอะไรอดหลับอดนอน แอบไปเที่ยวกันมาเหรอ อย่าให้ผมต้องบ่นอีกนะ”
“ครับพ่อ ไอ้สัส ชักเอาใหญ่นะมึง”
“สรุปว่าแอบไปเที่ยวกันมาเหรอ”มหาถามต่อ
“เปล่า”หมวดบูมตอบพลางหยิบชมพูไปลูกหนึ่ง
“อ้าว แล้วทำไมหน้าตาเป็นแบบนี้อ่ะผู้หมวด ดูไม่ค่อยวิ๊ง ทำอะไรกันเหรอถึงได้เป็นแบบนี้”
“เมื่อคืนกูโดนผีหลอก”หมวดเต้ยกระซิบ
“หา โดนผีหลอก”ไอ้มหาทำท่าตกใจ
“เออดิวะ ก็ไอ้เสียงที่พวกเราได้ยินเมื่อวันก่อนไง เมื่อคืนมันมาอีกแล้ว กูเดินหากูไม่เจอ แต่มันได้ยินเสียง แต่ก็ไม่มีร่องรอยอะไรสักอย่างที่บอกว่าเป็นคนเลยว่ะ”
“อ้าว เออ เหมือนที่ผมคิดไว้เลย”
“แล้วมึงรู้ไหมว่าเป็นใคร ผีหรือตัวอะไรกันแน่”
“ผมก็ไม่รู้นะผู้หมวด น่าจะไม่ใช่คน แต่ผมก็ไม่รู้หรอกว่าเป็นอะไร”
“มึงนั่งสมาธิดูมันจะเห็นไหมวะ”
“หูยผู้หมวด ไม่ใช่เรื่องง่ายนะ ตอนนี้อะไรๆที่ผมเคยได้มันเริ่มจะเสื่อมลงแล้ว สมาธิผมไม่ค่อยได้นั่ง มัวแต่นั่งนึกถึงหน้าเมียอยู่ทั้งวี่ทั้งวัน”
“ไอ้เหี้ย”หมวดเต้ยหน้าแดงครับ “เข้าเรื่องๆ แล้วทำยังไงกูจะรู้วะว่าเป็นอะไร มาดีหรือมาร้าย”
“เดี๋ยวผมโทรไปถามหลวงพี่ให้แล้วกัน ท่านน่าจะรู้อ่ะ”
“เหรอ”
“คืนนี้ผมไปนอนเป็นเพื่อนไหม”ไอ้มหาเสนอตัว
“ไม่ต้อง กูอยู่ใกล้มึงรู้สึกไม่ปลอดภัยว่ะ มึงน่ากลัวกว่าผีอีก”หมวดเต้ยดักทาง
“เราก็เป็นห่วงอ่ะนะ เฮอะ เขาช่างดูแคลนน้ำใจเรา เราขอไปร้องไห้”
“ก็เพราะแบบนี้ไงกูถึงได้กลัว มึงชักจะเพี้ยนขึ้นทุกวันนะมหา”
“ทาด้า ผู้หมวดสวัสดีครับ”อีหนูถือไม้กวาดทางมะพร้าวเดินยิ้มแป้นเข้ามา
“สวัสดีหนู”
“ผู้หมวดไปทะไรมา หน้าตาไม่วิ๊งเลย ลืมทาครีมป่ะ”
“ทาแล้ว”
“หน้าตาเหมือนคนอดนอนอ่ะ พี่บอมบ์หนูอยากกินชิ้นนี้”อีหนูชี้มาที่ปากผม
“เดี๋ยวกูอ้วกให้”
“ฮ่าๆๆ ล้อเล่น ผู้หมวดโดนผีหลอกมาเหรอ”
“อ้าว รู้ด้วย เป็นอีหนูผู้พยากรณ์ป่ะเนี่ย”หมวดเต้ยทำหน้าแปลกใจ
“แฮะๆ หนูเดาเล่นๆอ่ะ ตกลงว่าถูกผีหลอกจริงเหรอ เล่าให้หนูฟังหน่อยสิครับ”หมวดเต้ยเป็นคนเล่าเรื่องให้ฟัง อีหนูก็เอออออย่างเดียว “พี่มหา ตกลงว่าผีสางเทวดามีจริงเหรอ”
“มีสิ ทำไมอ่ะ”
“อ้าว ถ้ามีทำไมถึงมองไม่เห็นล่ะ”
“ความสามารถมึงถึงรึยังอ่ะ ถ้าพูดง่ายๆคือ ตอนนี้เราก็เหมือนคนตาบอด คนตาบอดไม่สามารถรู้ในสิ่งที่คนตาดีรู้ได้”
“แล้วอะไรจะพิสูจน์ได้ล่ะ”
“ใช้ใจ อะไรไม่สำคัญเท่ากับใจ เรื่องไม่อยากหรอกถ้าอยากเห็นอ่ะ กูเคยทำได้นะ แต่ตอนนี้ไม่ได้ลับฝีมือนานละ ไม่ยากหรอก ไม่ซับซ้อนด้วย เรื่องง่ายๆ”
“อือ แต่ถ้าหนูอยากกินผู้หมวดนี่จะง่ายไหมอ่ะ”
“ก็ลองดู”ผมทำเสียงเข้ม
“อุย เออ วันนี้มาแก้มือกันเลยนะพี่บอมบ์ วันนี้กูกินแก้แพ้มาแล้ว หนูต้องชนะพี่บอมบ์แบบใสๆแน่นอน”
“อะไร กินแก้แพ้แล้วเกี่ยวอะไรกับปิงปอง”เมื่อวานแข่งปิงปองกับอีหนูครับ มันแพ้ผมไปหลายครั้ง
“ฮิๆ ก็กินแก้แพ้ ไม่ให้หนูแพ้ไง มีแต่จะชนะ”
“หึหึหึ เล่นมุขเหรอ”หมวดเต้ยหมวดบูมขำ
“ฮิๆ”
ปล. ตอนนี้จืดๆหน่อยนะ เผอิญว่ามีงานเยอะอ่ะครับ และขอโทษที่หายไปนาน ตอนหน้าอาจจะไม่หายไปนานขนาดนี้ #ความรักก็เช่นกัน
-
2หมวดเจอดีเหรอ^^
-
มีผีมาหลอกอีกแล้วววววววววว
ค่ายนี้ต้องมีเรื่องสยองขวัญตลอด ทั้งในค่ายแถมติดตัวคนอีกต่างหาก
รอตอนต่อไปปปป
-
เสียงปริศนาคืออะไร มหาอย่าลืมไขข้อข้องใจด่วน
สงสารสองหมวดตาเป็นหมีแพนด้าเลย
-
มันยังงัยกันนะ เจออะไรกันเนี่ยครับผู้หมวดทั้งสอง
-
มันสั้นไปค่ะคุณเมฆขาาาาา
อ่านไม่จุใจเลย ตกลงผีหรือโจรคะเนี่ย
คิดถึงหมวดบูมพี่บอมบ์มากๆ :impress2:
-
ขอบคุณมากครับ. น้องชาลีนี่ลูกชายหมวดบูมสินะครับ. ฮาๆ
-
ตั้งใจและสู้ๆกับงานนะคะ
รออยู่นะว่าเสียงนั้นเป็นเสียงอะไร
คอดถึงแสบซ่าชาลีมากๆ
น่ารักสุดๆเลยลูก
:กอด1:
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยย อยากเล่นกับเด็กๆแล้ว
แสบ ซ่า มาเล่นกันๆ ๕๕๕๕
รอเจ้าชาลีโตก่อนเหอะหน่า ซนน่าดู
-
โหรอตั้งนานมาแค่นี้อ่ะ
เติมปลา มะนาว น้ำตาลเยอะๆหน่อยนะพี่
ช่วงนี้น้ำมันก็ลงมาเยอะแล้ว เกี่ยวกันไหมนี่
ยังไงๆก็ขอบคุณที่พาพลทหารบอมบ์พร้อมคณะมาให้ได้ชื่นชม
:mew4:
-
สองแฝดซ้อมแต่งหน้าอ่อ. :laugh: ตกลงคืออะไรหนอ. :confuse:
-
อยากอ่านอีก คิดถึง
-
อยากรู้จัง มันคือเสียงอะไร มารอตอนต่อไปนะคะ :pig4:
-
เลยไม่รู้ว่าผีหรืออะไร
-
ง่ะ ตกลงมันคืออะไร??
แสบซ่าร์ซนจริงๆไปเอาของๆบิวมาเล่นซะเละหมด 5555
:mew1: :L2:
-
เสียงอารายกันหว่า = =;; สงสัยเจอดีอีกแล้วแน่ๆเลย
แต่น้องแฝดจ๊า หนูจะสวยตั้งแต่เด็กๆเลยเหรอลูก ใจเย็นนนน ฮ่าๆ
-
ชอบจังเลย จะมาต่ออีกไหมอ่ะ รักพี่น้องภูมิภีม. กะ 2แสบ
-
ขอบคุณ :)
-
เจออะไรเนี่ยสองหมวด
มหาก็รีบๆหาคำตอบมานะ
ก่อนที่จะได้เมียเป็นซอมบี้
-
ผีมาจากไหนเนี่ยอยู่ๆก็โผล่มา
-
อยากรู้ว่า "ปริศนา" คืออะไร มาต่อเร็วๆๆนะ :กอด1:
-
มันคืออะไรกุมารทองบ้านตรงข้ามป่าว
-
แสบซ่าชาลีป่วนกันตลอดเลยน่ารักกกกก
พี่บอมบ์จัดการให้หมวดบูมเลยนะ พี่แกตาโบ๋หมดแล้ว
-
มีอะไรให้ลุ้นระทึกตลอด
-
ค้างๆ :ling1:
-
ค้างอย่างแรงงงงงงงงงงงงงงงงงง :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
ตอนพิเศษ เมื่อลูกชายผมโต
“แบร่”
“เฮ้ย เหี้ย”
ผมสะดุ้งตกใจเมื่อมีใครสักคนเข้ามาตะครุบรวบกอดผมอย่างไม่ทันตั้งตัว
“เหี้ยที่ไหนอ่ะพ่อ นี่ลูกพ่อนะ”เจ้าซ่าพูดไปขำไป
“แกล้งพ่อนะซ่า ระวังขี้กลากกินหัว”เสียงของเจ้าแสบดังไล่หลังมา
“เพิ่งมาถึงกันเหรอไง”
“ครับ อ้าว พ่อไม่ได้ยินเสียงรถเหรอ”เจ้าซ่ายังกอดผมอยู่ ลูกชายนี่ตัวโตเกือบเท่าผมแล้วนะครับ
“ไม่ได้ยิน”
“เหรอพ่อ พ่อหอมแก้มซ่าหน่อยดิ”
“เฮอะ คิดว่าน่าหอมมากรึไง หน้าตาไม่หล่อเท่าพ่อแล้วยังอ้อนให้หอมแก้มอีก”
“พ่อหลงตัวเองอ่ะ”ดูลูกผมครับ “ไม่หอมซ่า งั้นซ่าหอมแก้มพ่อก็ได้ ฟอด คุณย่าไปไหนอ่ะพ่อ”
“ไปวัด วันนี้วันพระ”
“อ๋อ ไปหมดบ้านเลยสิ ทิ้งพ่อให้อยู่คนเดียว”
“อือ พ่อว่าจะไปเหมือนกัน ถ้าไม่มีไอ้ลูกหมาโทรมาบอกก่อนว่าจะมา”
“ฮ่าๆๆ”
“เออ ลืมสวัสดีพ่อ พ่อสวัสดีครับ”เจ้าซ่าคุกเข่าลงแล้วไหว้ลงที่ตักผม ผมนั่งเก้าอี้อยู่นะ เจ้าแสบตอนนี้เอาของไปเก็บครับ
“ขยับไปเลยซ่า ข้าจะกอดพ่อบ้าง”เจ้าแสบเอาตีนเขี่ยๆ “พ่อสวัสดีครับ”เจ้าแสบคุกเข่ากราบที่อกผมแล้วกอด
“พอๆ โตเป็นควายแล้วยังกอดกันเหมือนเด็กๆ”ลูกๆมาขอกอดแบบนี้ก็เขินๆเหมือนกันนะครับ เด็กๆมันติดอ้อน ตั้งแต่เล็กๆแล้ว จนตอนนี้เรียนปี ๒ แล้วยังติดอ้อนเหมือนเดิม
“พ่ออ่ะ ก็ไม่ได้กอดทุกวันซะหน่อย นี่เดือนละครั้งนะพ่อ ชาลียังไม่เลิกเรียนเหรอพ่อ”เจ้าแสบตัดพ้อผมนิดหน่อยก่อนจะถามหาน้อง
“ยัง นี่เพิ่งจะบ่าย ๓ กว่าๆ กว่าน้องจะมาถึงบ้านก็นู้น ๖ โมงเย็นอ่ะ จะไปเล่นไปทำอะไรก็ไปทำไป พ่อขอทำงานแปบนึง”
“พ่อได้พักบ้างป่ะ โทรมาก็ทำแต่งาน แสบมาถึงก็ยังทำงานอีก”
“เออ พวกเอ็งก็ช่างหาจังหวะถูกเนอะ ก็พักบ้างสิวะ คนนะไม่ใช่เครื่องจักร เดี๋ยวก็เสร็จแล้วละ”ผมทำงานต่อ ลูกๆแยกย้ายกันไปตามประสา ตอนนี้ลูกชายอายุ ๒๐ แล้วครับ เรียนปี ๒ แล้ว มหาวิทยาลัยในกรุงเทพครับ ช่วงนี้เป็นวันหยุดเขาจึงกลับบ้านกันครับ ปกติก็กลับกันเดือนละครั้ง นั่งเครื่องบินมา แต่หยุดหลายวันแบบนี้จะขับรถมากัน ๒ พี่น้อง ชาลีปีนี้เรียนชั้นม.๖ แล้ว เรียนโรงเรียนในตัวเมือง ผมให้ขับรถไปเรียนเองเพราะชาลีมีใบขับขี่รถยนต์ ทีแรกจะหาบ้านเช่าในตัวเมืองให้อยู่ จะได้ไม่ต้องเหนื่อยกับการขับรถ แต่เขาไม่ยอมครับ จากบ้านผมไปตัวเมืองก็ถือว่าไกลอยู่นะครับ เกือบๆ ๖๐ กิโลเมตร ถ้าอยู่ในตัวเมือง จะหาบ้านให้ใกล้ๆ ขับมอไซด์ไปแปบเดียว แต่ลูกไม่ยอม ผมก็ต้องยอมเขาครับ
ลูกชายทั้ง ๓ คน บวกกับลูกชายบ้านใกล้ เจ้าตะวัน โตแล้วหน้าตาผิวพรรณดีทั้งพี่ทั้งน้อง เจ้าแฝดขาวได้แม่เขาครับ หน้าตาหล่อเหลาเอาการส่วนใหญ่จะได้ทางแม่มาเยอะ แต่หน้าเจ้าแสบเจ้าซ่าไม่ได้หวานเหมือนแม่เขานะ คือโครงหน้าทางฝ่ายแม่เขาดีไง เลยได้มาเฉพาะที่ดีๆ แต่ความสูงนี่เอาจากผมไปหมด ตอนนี้น่าจะ ๑๘๙ ได้มั้ง ยืนใกล้กันนี่แยกไม่ออกแล้วคนไหนพ่อคนไหนลูก สูงใกล้กัน แต่ผมหน้าแก่กว่าเท่านั้นเอง
ส่วนชาลีนี่ได้ทางพ่อมาเยอะ ไม่อยากพูดถึงอดีตนะครับ แต่พ่อชาลีมันก็หล่อของมันอยู่นะ ระดับนายแบบ บิวก็สวย แล้วลูกมีเหรอมันจะไม่หน้าตาดี ได้ข่าวว่าชาลีทั้งหนุ่มทั้งสาวรุมชอบเยอะทีเดียว นอกจาก ๓ หนุ่มแล้วยังมีหนุ่มหล่อบ้านใกล้ เจ้าตะวันครับ ตอนนี้เรียนม.๔ แล้ว กำลังโต ฟางบ่นปวดหัวกับเจ้าตะวันมาก ก็ตามประสาเด็กหนุ่มวัยรุ่นกำลังโตอ่ะนะ มีซน มีเฟี้ยว นิสัยนี่นักเลงได้พ่อมันครับ แต่ตะวันไม่ใช่คนหาเรื่องใครก่อนนะ ส่วนใหญ่จะมีคนมาหาเรื่องก่อน แล้วก็ตามไปเตะไปกระทืบเขา อย่าว่าแต่ตะวันเลยครับ ชาลีนี่ไม่เบาเหมือนกัน ๒ คนนี้จะไปโรงเรียนด้วยกันครับ พูดถึงตะวัน ตะวันก็มีน้องเหมือนกันนะครับ มีน้อง ๓ คน ชาย ๒ หญิงอีก ๑ ผู้หญิงนี่ลูกคนสุดท้องขึ้นม.๑ คนรองเรียนม.๓ และคนกลางเรียนม.๒ มีลูกติดๆกัน โตพร้อมกัน ไอ้ภูมิไอ้ภีมก็มีลูกแล้วครับ โตแล้วด้วยซนมาก นี่ยังไม่ปิดเทอมใหญ่ เพราะปิดเทอมใหญ่เด็กๆต้องมาอยู่ที่บ้านคุณย่าหรือคุณทวด หลานชายจะโดนไล่ให้ไปบวชภาคฤดูร้อนกับหลวงพ่อ ส่วนหลานสาวจะอยู่บ้านครับ คิดดูสิครับว่าหลานกี่คนเหลนกี่คน ผักกาด น้องของผักหวาน หลานพี่นิด ตอนนี้ ๒๖ แล้ว เพิ่งแต่งงาน เมียกำลังท้อง ถ้าคลอดออกมานี่เป็นลื่อ ครบวงศาคณาญาติเลยครับ ลูก หลาน เหลน ลื่อ
แม่ผมเองก็แก่แล้ว ๙๔ แล้วครับ ยังเดินไปไหนมาไหนได้ปกตินะครับ แต่จะช้าหน่อยตามธรรมดาของคนแก่ วันนี้แม่ผมกับลูกชายลูกสะใภ้ไปถือศีลวันพระที่วัดครับ ปกติถ้าผมว่างผมจะไปด้วยนะ แต่วันนี้เจ้าลูกชายโทรมาบอกเมื่อเย็นวานว่าจะกลับบ้าน ผมจึงไม่ได้ไปกับเขา หลวงพ่อที่วัดก็ยังอยู่นะครับ ตอนนี้ ๑๑๔ ปีแล้ว ยังเดินได้ปกติ กวาดลานวัด สวดมนต์ได้ ผมแปลกใจมากที่หลวงพ่อไม่ค่อยมีอะไรเปลี่ยนแปลงมากนัก ขนาดว่าแก่มากแล้วนะครับ เหมือนที่มหามันบอกว่าคนที่สมาธิดีอะไรๆก็เป็นไปได้ทุกอย่าง
มาอยู่บ้านแล้วผมทำอะไร ช่วงนี้ก็มีกิจการเป็นของตัวเอง ผมทำเกี่ยวกับการเกษตร ปลูกผัก ปลูกข้าว ทำไร่นาสวนผสม มีผลิตภัณฑ์เป็นของตัวเองครับส่งขายเป็นล่ำเป็นสัน นอกจากทำนาแล้วผมก็เล่นหุ้นไปด้วย หึหึ กลัวไม่รวยอ่ะครับ หลักๆก็แค่นี้ครับ ลูกๆไม่ลำบากหรอกครับ
ผ่านไปพักใหญ่ผมตรวจเช็คงานเสร็จเรียบร้อยแล้วจึงลงไปด้านล่าง เจ้าแสบเจ้าซ่าเดินสำรวจบ้านทำนั่นทำนี่ไปเรื่อยเปื่อย ช่วงนี้เทศกาลวันออกพรรษาครับ วันนี้วันออกพรรษาเป็นวันพระด้วย แม่ผมจึงพาลูกชายลูกสะใภ้ไปเข้าวัดทำบุญ นี่เย็นนี้ก็จะมีการทำบุญตามประเพณีท้องถิ่นอ่ะครับ
“พ่อกินไหม”เจ้าแสบถามระหว่างที่ตัวเองกำลังเฉพาะมะพร้าวด้วยความถนัด
“เฉาะให้พ่อลูกหนึ่งดิ”เจ้าแสบก็จัดการหยิบมะพร้าวมา เอามีดสับฉับๆ แปบเดียวก็ได้กินแล้วครับ
๕ โมงเย็นรถยนต์มาจอดที่หน้าบ้านพร้อมกับลูกชายคนเล็ก ชาลี ตะวัน และน้องๆอีก ๓ คนครับ
“พ่อบอมบ์สวัสดีครับ/ค่ะ”
“พ่อแสบพี่ซ่า สวัสดี”
“สวัสดี กินมะพร้าวป่าว”เจ้าแสบรับไหว้และถามน้องๆ
“พี่แสบหอมแก้มหน่อยดิ พี่ซ่าด้วย”เจ้าชาลีวางกระเป๋าลงแล้วไปจับแถวๆต้นคอพี่ชายตัวเองหอมแก้มคนละที อย่าได้แปลกใจกับลูกชายบ้านนี้ เขาทำแบบนี้กันตั้งแต่เด็กๆแล้ว เขารักใคร่กลมเกลียวกันดี เท่าที่ถามๆมา ลูกผมไม่ได้เป็นเกย์นะครับ ถ้าเขาเป็นก็คงบอกผมสักวัน แต่ผมก็บอกเขาไว้แล้วล่ะ จะเป็นเกย์ เป็นอะไรก็ตาม ให้บอกผม ผมไม่ว่าอะไร เปิดเสรีทุกอย่างครับ “พ่อ ชาลีปลาหมึกมาฝาก”เจ้าชาลีโชว์หมึกสดถุงใหญ่
“ซื้อมาฝาก หรือซื้อมาเพราะอยากกิน หืม”
“ฮ่าๆๆ พ่อชอบรู้ทัน วันนี้ชาลีอย่ากินหมึกย่าง เออ พี่แสบพี่ซ่า เราทำบาร์บีคิวกินกันไหม”
“จัดไปเลยพี่ เอาหมูกี่โลดี”เจ้าตะวันเอาด้วยครับ น้องของตะวันนี่ชื่ออาทิตย์ ธันว์ และน้องอัญ ๓ คนหลังนี่ตอนนี้นั่งบนเก้าอี้ทรงเตี้ยรอพี่ๆเฉาะมะพร้าวให้ครับ เวลาเห็นของกินนี่จะเงียบกริ๊บ แต่คนพี่นี่ ไอ้ซันเรียกว่าตัวแหกปาก ฮ่าๆๆ
“ทำหมูกระทะกินเลยป่ะละ”เจ้าซ่าเสนออีก
“เพิ่งกินไปเมื่อวันก่อนนะพี่ วันนี้ทำบาร์บีคิวกัน เนอะพ่อบอมบ์ วันนี้ทำบาร์บีคิว พรุ่งนี้ทำขนมจีนและส้มตำ”เจ้าตะวันหาแนวร่วม
“ที่พูดๆกันมาเนี่ยใครเป็นคนทำ”ผมไล่มองลูกๆทั้งหมด
“ก็พ่อบอมบ์ไง”ชาลีมองมาที่ผม
“อ้าว เกี่ยวอะไรกับพ่อ จะหลอกใช้ไง”
“ก็พ่อทำกับข้าวอร่อย แต่แสบจะหมักหมูเอง พรุ่งนี้พ่อก็ทำน้ำยาขนมจีนไง”
“ทำกันเอง โชว์ฝีมือให้ย่าได้กินด้วยละกัน รีบไปเปลี่ยนชุดไป”สภาพแต่ละคนนะ เจ้าชาลีนี่คุณชายหน่อยครับ การแต่งกายจะเป๊ะมาก เสื้อไม่ค่อยยับ แต่เจ้าตะวัน เหมือนไปบุกป่าฝ่าดงมา เสื้อยับ ปล่อยลอยชาย อาทิตย์ก็เฮี้ยวไม่ต่างจากพี่ ธันว์เพิ่งจะม.๒ ยังไม่ออกลาย เงียบๆ เรียบร้อย แนวคุณชายหน่อยๆเหมือนชาลี ส่วนน้องอัญคนนี้จะแนวเจ้าหญิง พี่ๆหวงมาก เพิ่งจะม.๑ แต่หน้าตาน่ารัก ผิวขาวผ่องสมกับเป็นลูกฟางละครับ แม่เขาสวยยังไง ลูกก็ได้มาทั้งหมด
“ตะวันไม่เปลี่ยนได้ไหมพ่อบอมบ์”
“ก็แล้วแต่สิ พ่อแค่แนะนำ จะทำไม่ทำก็ตามใจ”
“พ่ออ่ะ ไปเปลี่ยนก็ได้ ไปอาทิตย์ มัวแต่กินอยู่นั่นแหละ เอามานี่กินด้วย”
“ไม่ทันแล้วพี่ตะวัน กินหมดแล้ว”อาทิตย์คว่ำลูกมะพร้าวลง เนื้อยังอยู่แต่น้ำหมด
“ไรวะ กินไม่แบ่งพี่แบ่งน้องเลยนะเอ็ง”
“ดูๆ ยังจะแย่งน้องอีกเรา ไปเปลี่ยนชุดแล้วมาเฉาะกินเอง”
“คร้าบบบบบบบบบบบบบบ หอมแก้มพ่อบอมบ์ก่อน”มันทำหน้าทะเล้นแล้วเดินมาหอมแก้มผม กับพ่อมันนี่มันเขิน แต่กับผมนี่ ตกลงว่าใครเป็นพ่อตัวจริงกันแน่วะ
เด็กๆไปเปลี่ยนชุดแล้วจากนั้นทุกคนก็ช่วยกันคนละไม้คนละมือ คนนี้หั่นหมู หั่นหมึก คนนี้หั่นพริก หั่นสับปะรด อีกคนก็ไปหาไม้เสียบลูกชิ้น ส่วนน้องสาวคนเล็กนั่งทำการบ้านที่บ้านครับ เราหมักหมูแช่ตู้เย็นเอาไว้ จากนั้นก็มีการทำบุญในช่วงเย็น พวกเราหนุ่มสาว แหม จะพูดก็พูดได้ไม่เต็มปากเพราะตอนนี้ผม ๔๗ แล้ว ไม่ใช่คนหนุ่มเหมือนเดิมแล้ว เราไปทำบุญที่วัดกันครับ ไปถึงวัด แสบ ซ่า ชาลี และลูกหลานไปนั่งห้อมล้อมหลวงตา ไปบีบไปนวดหลวงตาเล่านู้นเล่านี้ให้ฟัง อยู่ต่อหน้าหลวงตานี่เรียบร้อยเหมือนผ้าพับไว้ แต่พอกลับมาที่บ้านเหมือนผ้าม่านปลิวจากหน้าต่าง เฮี้ยวมาก
คุณกับหลวงตาเสร็จแล้วก็มาอ้อนย่าต่อ อ้อนพ่อเบิ้ล พ่อนิด พ่อน้อย อ้อนทุกคนครับ อ้อนจนอิ่ม ค่ำๆมีสวดมนต์กับฟังเทศน์ พอเสร็จแล้วเราจึงกลับบ้านกัน ตอนนี้ก็ ๓ ทุ่มแล้ว มาถึงจัดการปิ้งย่างหมู่ไก่ที่เสียบไม้เอาไว้แล้ว
ผม ไอ้ซัน ฟาง แสบ ซ่า ชาลี ตะวัน อาทิตย์ ธันว์ น้องอัญ นั่งล้อมวงกันทำบาร์บีคิว
“ตะวันมีการบ้านไหม”ฟางถามลูกชายคนโต
“ไม่มีครับแม่ ทำเสร็จตั้งแต่รอพี่ชาลีเลิกเรียนแล้ว”
“อืม”
“แม่อาบน้ำแล้วเหรอ อือ เพิ่งคิดออก แม่ สัปดาห์หน้าจะมีกีฬาสีนะแม่ ครูให้พาผู้ปกครองไปด้วย แม่อยากไปไหม แต่ตะวันว่าแม่ไม่ต้องไปก็ได้นะ เหนื่อยด้วย ร้อนด้วย เดี๋ยวฝนตกอีก”
“คิดแทนแม่ไปหมด ทำไมจะไม่ไป ไปดูอาทิตย์แข่งตะกร้อ”ฟางตอบลูกชาย
“พ่อ ชาลีเตะบอล พ่อไปดูนะ”
“สัปดาห์หน้าพ่อต้องเอาของไปส่งลูกค้า”
“ไม่เอา ถ้าพ่อไม่ไป ชาลีไม่เตะล่ะ”
“อ้าว ทำไมวะ”ไอ้ซันทำหน้างงๆ
“ก็พ่อไม่ไปไงพี่ซัน พี่ซันก็ไปด้วยนะ ไปหมดอ่ะ พี่ฟางด้วย คุณย่าด้วย พ่อเบิ้ล พ่อน้อย พ่อนิด แม่ภา แม่พร แม่ป่าน ย่าไพ”
“โห จะให้เหมารถบัสไปเลยรึไงถ้าจะพาไปทั้งตระกูลแบบนี้”
“ฮ่าๆๆๆ ไม่รู้ละ ไปเยอะๆ งานนี้มีกีฬาผู้ปกครองด้วย พ่อบอมบ์ไปเตะบอลด้วยนะ พี่ซันด้วย”
“จะไหวไหมอา”ไอ้ซันทำสีหน้ากังวล
“พ่อเพิ่งจะ๔๐กว่าๆ เองนะ ทำไมจะไม่ไหว ถ้าพ่อไปตะวันจะเป็นแด๊นเซอร์เชียร์พ่อ ฮ่าๆๆๆ”
“เฮอะ ชอบหาเรื่องให้พ่อขายขี้หน้าจริง อ้าว ไอ้ทิตย์ ได้ของกินนี่เงียบเลยนะเอ็ง”ไอ้ซันตบไหล่ลูกชาย
“ก็พ่อไม่ยอมกินนี่ เนี่ย ปิ้งให้ตั้งเยอะไม่ยอมกินกัน”
“หึหึ”
เราครึกครื้นกันในวงบาร์บีคิว นั่งคุยเล่นเรื่องทั่วไป ตะวันถึงจะแสบแค่ไหนก็ตามแต่ไม่กล้าอะไรกับพ่อแม่มาก เคยมีนะที่แบบลูกๆสนิทกับพ่อแม่มาก คือ เป็นแบบเพื่อน ทีนี้คุยๆไปเกินลิมิตไง พี่เบิ้ลเรียกไปอบรมทั้งบ้านเลยครับ ไม้เรียวคนละทีแล้วอบรมในห้องเงียบ ๑ ชั่วโมง จริงๆผมไม่ค่อยอะไรกับลูกมากนะ คุยเฮฮา แต่ทีนี้พี่เบิ้ลในฐานะที่เป็นผู้ใหญ่เน้นเรื่องสัมมาคารวะไง พี่เบิ้ลไม่ชอบ ดุลูกไม่พอ ดุผมด้วยครับ ฮ่าๆๆ ผมก็ฟังนะ พยายามไม่สร้างทิฐิระหว่างพี่ระหว่างน้องหรอก พี่แนะนำอะไรนั่งเพราะว่าพี่เขาคิดมาดีแล้ว ถ้าเราคิดว่าเราเจ๊งใครแตะไม่ได้ เดี๋ยวมันจะเจ๊ง ต่อมาลูกๆก็โอเค รู้ขอบเขต เราคุยกันแค่ไหน เล่นได้แค่ไหน ลงท้ายทำพูดคำจา ผู้หลักผู้ใหญ่ แล้วปลูกฝังความเป็นลูกผู้ชายให้ลูกๆ ให้เขารับผิดชอบครับ
“พ่ออิ่มแล้วเหรอครับ”
“อืม กินแค่นี้แหละ กินเยอะเดี๋ยวไม่ย่อย ตอนเย็นๆแบบนี้เขาไม่ให้กินพวกแบบนี้เยอะๆนะ มันจะมีไขมันสะสม”
“วันนี้วันเดียวนะพ่อ พรุ่งนี้แสบก็ตื่นแต่เช้าไปวิ่งแล้ว เผาผลาญไขมัน”ลูกชายผมเขาหุ่นดีกันนะ ตอนนี้ก็ล่ำสมสวนกับความเป็นหนุ่มของเขา อาจจะยังไม่ก้ามปู แต่ดูล่ำพอดี อวยลูกหน่อยนะ อย่าเพิ่งเบะปาก อะไรดีเราก็ชม อะไรไม่ดีเราติกันครับ ว่ากันไปตรงไปตรงมา ลูกผมอาจจะไม่ใช่เด็กดีเป๊ะมากมาย ก็ตามนิสัยพ่อมัน พ่อเคยทำยังไงมา เชื้อพ่อมันก็แรง แต่โดยรวมก็โอเค เรื่องเดือดเนื้อร้อนใจเขาไม่ค่อยมีครับ
ลูกๆยังคงนั่งกินกันต่อ ส่วนผู้ใหญ่อย่างผมมานั่งกินข้าวกับน้ำพริกและบาร์บีคิวอีกนิดหน่อย กินเนื้ออย่างเดียวเดี๋ยวไม่ย่อยครับ ตะกี้ก็กินไปไม่ถึง ๕ ไม้ กินอิ่มแล้วมานั่งดูลูกๆนั่งกินนั่งคุยกัน
กินอิ่มเก็บของไปล้างเรียบร้อย ฝีมือเด็กๆช่วยกันครับ จากนั้นเหลือทั้งหมดก็มานั่งล้อมวงกับผม รบเร้าให้ผมเล่าเรื่องเก่าๆให้ฟังครับ ไม่รู้ว่าเป็นอะไรทั้งๆที่รูปถ่ายผมถ่ายไว้เยอะแยะนะ แต่เด็กๆชอบให้ผมเล่าให้ฟัง แล้วก็ชอบถามว่า จริงเหรอพ่อ ผมเล่าพอสมควรจึงไล่ให้ไปอาบน้ำนอน
ตอนเช้าไปวัด ไปรับแม่มาจากวัดครับ คุณย่ามาถึงบ้านเจ้าแสบเจ้าซ่าก็อ้อนคุณย่าใหญ่เลยครับ เล่านู้นเล่านี่ให้ฟัง จนเขาพอใจ แล้วพากันพี่น้องไปที่นา หายไปชั่วโมงหนึ่ง เจ้าซ่าแบกกระสอบอะไรมาไม่รู้
“เอาอะไรมา”
“ข้าวครับพ่อ อยากกินข้าวเม่า”
“อ้าว แล้วก็ไม่มีบอกเลยนะ”
“แฮะๆ ก็ไปถึงเห็นข้าวกำลังสวยอ่ะพ่อ ซ่าก็เลยคิดขึ้นมาได้”
“อ่ะๆ เอาไปจัดการกัน”จากนั้นลูกชายจึงจัดการเอาข้าวเปลือกซึ่งยังไม่เหลืองนะครับ ยังเขียวๆแต่เม็ดแข็งแล้ว เอาไปฟาดให้ข้าวหลุดออก จากนั้นเอาข้าวเปลือกไปคั่วครับให้ข้าวเปลือกพอแตก แล้วนำมาใส่ครกไม้ตำ เจ้าซ่าเป็นคนคั่วข้าว เจ้าแสบ ชาลี ตะวัน เป็นคนตำ ใช้สากยาวๆ ๒ อัน ช่วยกันตำ อาทิตย์ไปเก็บมะพร้าวแก่ๆมาเตรียมไว้ เมื่อตำจนเปลือกข้าวแยกออกจากข้าวแล้ว และข้าวมันแบนก็ตักใส่กระด้ง ไม่มีใครฟัดเป็นครับ ต้องพี่นก แม่ผมก็แก่แล้วไม่มีแรงแล้วครับ
“ได้ยังลูก มาๆ ตักใส่”ชาลีตักข้าวเม่าที่แบนๆแล้วใส่กระด้ง จากนั้นก็เอาข้าวเปลือกกระทะใหม่ใส่ลงครก ช่วยกันตำ ๓ ชั่วโมงจึงเสร็จอ่ะครับ
“ย่าไม่ทานเหรอ”
“ย่าเคี้ยวไม่ไหวแล้วลูก”
“ย่าใส่ฟันปลอมไง”
“หือ คนแก่แล้ว มันเหนียวด้วย เอาน้ำมาแช่ให้มันแฉะๆหน่อยสิ”หลานๆก็จัดการให้ย่าไปครับ แม่กินนิดเดียวถ้วยเล็กๆ ตอนนี้พี่เบิ้ลขูดมะพร้าวจากนั้นจึงผสม ใส่น้ำตาลนิดหน่อย เพิ่มความหอมด้วยน้ำมะพร้าว จากนั้นก็แย่งกันโซ้ยให้สมกับความเหนื่อย เอาไปแบ่งคนข้างบ้านเล็กๆน้อยๆ
ลูกชายกลับบ้านหลายวันผมก็มีความสุขดี พอถึงเวลาที่เขากลับไปเรียนแล้ว เหลือแค่ไอ้ขี้ดื้อคนเล็กคนเดียว ปีนี้ลูกชายเข้ากรุงเทพ ๒ คนไปแล้ว ปีหน้าก็คงจะเป็นเจ้าชาลีคนเล็ก ผมคงเหงากว่าเดิมมั้ง
ลูกโตขึ้น เราก็แก่ตัวลง บางทีเทคโนโลยีก็ไม่สามารถเติมเต็มความอบอุ่นได้อย่างเต็มที่เหมือนกับที่ลูกของเรากลับมาหาเรา แต่เทคโนโลยีก็ช่วยให้ช่องว่างระหว่างครอบครัวไม่ห่างจนเกินไป
อย่าลืมโทรหาคนที่บ้านนะครับ
-
เด็กๆโตหมดแล้ว แล้วหมวดบูมไปไหนล่ะคะ :pig4: :pig4:
-
อิจฉาครอบครัวสุขสันต์จังเลย แต่ไม่เห็นเล่าถึงหมวดบูมบ้างเลย :o12:
-
ครอบครัวนี้เขาครึกครื้นกันจริงๆ
สมาชิกนี่เพิ่มมาจนจำไม่ได้แล้ว
แสบซ่าชาลีโตแล้วหล่อจนสาวๆติด
เสน่ห์แรงพอกับพ่อบอมเลยยย
คิดถึงหมวดบูมจังเลยค่าา
:mew1:
-
ตอนพิเศษนี่ไม่มี หมวดบมเหรอค้าาา ไม่เติมความหวานหน่อยเหรอ อิอิ
-
เด็กๆน่ารัก. :-[ ขี้อ้อนกันเสียไม่มี
-
เด็กๆโตกันแล้ว ครอบครัวใหญ่อบอุ่นมาก
:mew1: :L2:
-
โตๆกันหมดบ้านแล้ว หนุ่มๆสาวๆ :mew1:
คิดถึงคนอื่นๆรวมถึงพี่เมฆด้วย o13
-
เด็กๆโตกันแล้วดูวุ่นวายชวนปวดหัวแต่ภูมิใจน่าดู แต่ว่าหมวดบูมอยู่ไหนช่วยแจ้งหน่อยเถอะจ้า
-
เป็นครอบครัวที่สมบูรณืแบบและน่ารักมากๆ
ทุกคนเป็นคนดีไม่มีเกเร แต่เกย์ต้อรอต่อไป อิอิ
อยากให้ย่าอายุยืนยาวกิน 120 ได้หรือเปล่าจ๊ะพ่อคนเขียน
นะขอร้อง เพราะย่าเป็นคนน่ารักและสมควรที่จะมีชีวิตอยู่
และได้เห็นความสำเร็จของรุ่นลื่ออ่ะ
จริงๆแล้วอยากให้ย่าเป็นอมตะด้วยซ้ำ อิอิ
ชอบคนแก่ที่สปอร์ต ไม่เรื่องมากและเก่งอ่ะ
ครอบครัวพี่บอมบ์น่ารักจริงๆ เออ แล้วหมวดบูมเมียพี่บอมบ์หายไปไหนเอ่ย
แว๊กกกกกกกก ช่วยตามหาด่วนจ้า
:mew4: :mew4: :mew4:
ปล. ขอบคุณที่ไม่ทำให้รอนาน
-
อ่านจนจบตอนพิเศษไม่เห็นเจอหมวดบูมเลย หายไปไหนอ่ะ :hao4: :hao4: :hao4:
-
ไม่กล่าวถึงบูมเต้ยมหาเลยคิดถึงเหมือนกัน
-
:ling1: :ling1: :ling1:
-
หมวดบูมหายไปไหนนนนนนนนน
-
หมวดบูมไปไหนคะ คิดถึง :mew6:
-
เด็กๆโตแล้วน้ออออออ พ่อๆก็แก่ลง เสียดายไม่มีหมวดบูม
แต่ดีใจที่บ้านนี้รักกันมากเลย
รอตอนต่อไปปปป
-
หมวดหายยยย คิดถึงหมวดดด
-
ครอบครัวสุขสันต์ น่ารักกันทั้งบ้านเลย. มีหอมแก้มกันด้วย
ว่าแต่ไม่เอ่ยถึงหมวดบูมเลย คิดถึงงงงงงงง
-
เด็กๆที่น่ารักโตกันหมดแล้ว แต่ก็ยังดูน่ารักเหมือนเดิม 555
ยังซนๆดื้อๆตามสไตล์ ทำไงได้เนอะ ก็ขนาดพ่อยังจัดเต็มขนาดนี้
ลูกจะไม่เจริญรอยตามได้ไง ฮุฮุ
-
ลูกชายไม่มีใครเป็นทหารเลยสักคน. น่าจะเจริญรอยตามอาบูม พ่อเบิ้ล พ่อนิด พ่อน้อย พี่ภีม พี่ภูมิเนอะ. ผ่านไปเกือบ ๒๐ ปี หมวดบูมเป็นคงเป็นพลตรี หรือพันเอกพิเศษแล้วนะครับ.
-
สาวคนไหนแต่งกะภูมิภีมน้า.....
ชอบครอบครัวใหญ่แบบนี้จัง แสบซ่าน่ารัก
-
หมวดบูมหาย??
ขอบคุณ :)
-
ครอบครัวของพี่บอมบ์น่ารักมาก
ลูกๆโตหมดแล้ว หล่อและเนื้อหอมเสียด้วย
เสียดายไม่มีหมวดบูม คิดถึงนะ :mew2:
-
เด็กๆโตแล้ว ครอบครัวสุขสันต์ แต่ขาด บูม เต้ย มหา และน้องหนูสุดแซ่บ
-
เด็กๆโตแล้วน่ารักเชียว
แต่ตอนนี้หมวดบูมไม่ได้
ออกมาโชว์ตัวมั่ง
-
พี่บอม = พ่อทั่วราชอาณาจักร
อยากได้พี่บอมเป็นพ่อเพราะอยากมีหมวดบูมเป็นแม่
มีพี่น้องทั้งสูงทั้งหล่ออีกต่างหาก
ปล.ฝันอยู่ ปลุกฉันที :beat:
-
หมวดบูมอ่ะ ไม่เอ่ยถึงหน่อยเหรอ
-
ใช่เด็กๆโตกันหมดแล้ววว ไม่เห็นพูดถึงหมวดบูมเลย
หมวดบูมไปไหนอะ
-
ไหนหมวดบูมล่ะคะ แงๆๆๆ
เด็กๆน่ารักมาก โตๆกันหมดแล้ว :L2:
-
โอ้โห ตระกูลนี้เขาลูกหลานเยอะจริง
หลานๆโตขึ้นมาหล่อกันหมดเลยเนอะ
อยากไปเยี่ยมบ้านนี้จัง 555
ว่าแต่ว่า หมวดบูมและผองเพื่อนท่านอื่นเป็นไงบ้างคะ
ว่างๆก็มาอัพเดทให้ฟังด้วยนะคะ :impress2:
-
ตอนพิเศษซึ้งเลยทีเดียว แต่หมวดบูมไปไหนไม่พูดถึงเลย
-
มารอ. คิดถึงหลานๆ
-
สองแฝดโตแล้วยังขี้อ้อนอยู่เลย
เป็นครอบครัวใหญ่ที่อบอุ่นดีจัง
คิดถึงหมวดบูม :กอด1:
-
ไม่เห็นพูดถึงหมวดบูมเลย :ruready
-
เจ้าชาลี ลูกชายหมวดบูมนี่นา. น้องบิวเขายกให้หมวดบูมแล้ว.
-
น่ารัก หนุกหนาน ฮา ครบทุกรสชาติเลยอะ ชอบบ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
ครอบครัวใหญ่รักไคร่กลมเกียวดูอบอุ่นดี
-
อ้าวววววว บูมหายไปไหนอ่ะ! :a5:
-
มารอตอนปกติค่ะ คิดถึงหมวดบูมแล้ว :L2:
-
ยิ่งได้เห็นบรรดาลูกๆ ตอนโต
ก็ยังอยากรู้เรื่องของหมวดบูมอีกอ่าาาา
นั่งรอตอนพิเศษหมวดบูม และเรื่องหลักด้วยจ้า (ยังไม่ลืมเรื่องเสียงปริศนานั่นนะคะ)
-
มารอเรื่องนี้ค่ะ รักสุดๆ
:mew1:
-
เข้ามารอครับผม :katai4:
-
สนุกมากครับ..
-
อร๊ายยยยยยๆๆๆๆ
หลานๆโตแล้ววว ได้พี่บอมบ์มาเต็มๆ
โอ๊ยยยย ป้าอยากเข้าไปกอดแน่ๆเลย
ว่าแต่พี่บอมบ์คะ เมียที่น่าเคารพยิ่งอยู่ไหนอ่ะ
หมวดบูมล่าาาา
-
ที่หมวดบูมถาม ว่าจะมีเมียใหม่ไหม
โคตรเสียความรู้สึกกับคำตอบของบอมบ์มากอ่ะจริง
"เรื่องเมียใหม่พี่ไม่รู้หรอกนะ แต่คงไม่นะ"
มันต้องลังเลขนาดนั้นเลยเหรอว่ะ -_-
ยิ่งช่วงหลังๆมานี้ บอมบ์ก็ยิ่งทำตัวแปลกๆ ไม่หวานกับหมวดบูมเหมือนก่อน
:katai1:
ปล.ขอโทษที่ชวนดราม่าและไม่สุภาพ
-
ตามทันแล้ววววว. เรื่องนี้สนุกมากกกกกกก. มีหลายมุมมองและหลายแง่มุม :mew1:
ชอบเรื่องนี้มากๆๆๆเลยค่ะ. ชอบทุกอย่างครบรส. มีทั้งสนุก. ตลก ดราม่า. และเรื่องผี. สนุกทุกอย่าง. o13
ขอคุณคุณเมฆมากๆๆเลยค่ะ. :pig4: :pig4:
รอตอนต่อไปนะคะ :o8:
-
เข้ามารอคร้าบผม
-
เข้ามารอตอนต่อไป :katai5: :katai5: :katai5:
-
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
ชอบครอบครัวนี้จัง :L2: :3123:
-
อ่านกี่ครั้งก็ยังรู้สึกรักตัวละครในเรื่อง. หมวดบูมเวลาปกติชอบคุยมึงกูกับบอม. แต่เวลาอ้อนแกจะอ้อนเรียกพี่บอมตลอด.
-
เขามาร๊อ ร้อ รอ. คร๊าบบบบบบบ. :ling1: :ling3:
-
คิดถึง 2 แสบ
เมื่อไรจะมาสักทีนะ
-
เข้ามารอ :katai5: :katai5: :katai5:
-
นั่นสิครับ ตอนนี้ไม่มีหมวดบูม มหา หมวดเต้ย หายไปไหนกันครับ
-
คุณเมฆหายไปนานเลยอ่ารอบนี้
แต่ก็จะรอต่อไปนะคะ
-
:-[ คิดถึงนะครับรออ่านครับผม
-
เข้ามาขุดและรอ เมื่อไหร่จะมาน้ออออออ
-
ไม่ได้แสดงความคิดเห็นซะนาน เด็กๆ โตหมดแล้ว
ญาติพี่น้องเยอะดีจัง
-
น้องเมฆว่างยังงงงงงง
อยากอ่านต่อแล้วอ่ะ คิดถึงมากๆ
:hao7:
-
คิดถึงแสบซ่า โตแล้วนิ ปูเสือนั่งรอคะ
-
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
เข้ามาดันกระทู้ และรอต่อไปครับผม :hao7:
-
คุณเมฆหายไปนานจัง :call: :call: :call:
-
ตอนที่ ๙๓ เฉลย
“ขอทำงานก่อนได้ป่ะ”
“ก็ทำไปดิ ใครมัดแขนมัดขาไว้เหรอ”
“ก็พี่บอมบ์กอดอยู่เนี่ย มันไม่มีสมาธิ”
“ให้กำลังใจไง”
“ลงไปเล่นกับเพื่อนเลยไป”
“โหบูม พี่อายุ ๒๘ จะให้ลงไปเย้วๆอีกเหรอ นี่ลูก ๓ แล้วนะ”
“เหอะ พ่อไม่ต่างจากลูกเลยแม้แต่นิดเดียว ง๊องแง๊งเหมือนกัน นะๆ ขอเวลา ๑ ชั่วโมง ขอทำงานตรงนี้แปบ”
“ก็ได้ เสร็จแล้วบอกด้วยนะ เออ วันนี้จะวิ่งป่ะ”
“เดี๋ยวคิดดูอีกที รีบลงไปเลยไป”
“หอมแก้มพี่ก่อน”
“เรื่องมากจริง”หมวดบูมบ่นแต่ยอมหันมาหอมแก้มซ้ายขวา มีลูบหัวผมด้วยล่ะครับ “อย่างอแงนะ”
“หึหึ จุ๊บ ขอโทษที่กวน ไปละ”ผมออกจากห้องหมวดบูม งานพี่แกก็งานเอกสารเล็กน้อยครับ
ผมลงมาด้านล่างเสียงดังมากเลยครับ ช่วงนี้รุ่นน้องเยอะ ไม่ค่อยมีใครไปไหน รุ่นผมก็ยังไม่ปลด จะพูดไปมันก็เร็วนะ แปบเดียวจะครบ ๒ ปีแล้ว
เรื่องหลอนๆที่บ้านหมวดเต้ยวันนี้ยังไม่ได้คำตอบนะครับ ไอ้มหาโทรไปปรึกษาหลวงพี่ที่วัดแล้วแต่ท่านไม่ได้พูดอะไรออกมา พวกผมก็ลุ้นระลึกว่าอะไรกันแน่ แต่มหามันก็บอกว่าไม่น่าจะเป็นพวกคุณไสย น่าจะเป็นผีดีอะไรประมาณนั้นนะครับ เรื่องผีผมเห็นแต่ไม่ค่อยชำนาญว่าผีอะไรบ้าง
เดือนมีนาคมแบบนี้อากาศร้อนอบอ้าว ผมนี่แทบอยากจะถอดเสื้อทิ้งซะ มันร้อนมาก ช่วงนี้ยังว่างๆไม่มีงานทำ อะไรๆในกองร้อยเราก็ทำกันไปเกือบหมดแล้ว แปลงผักที่ปลูกด้านหลังกองร้อยไม่มีใครกินครับ ปล่อยให้แก่แล้วถอนมันทิ้งไป ทำแปลงใหม่ปลูกผักบุ้งเอาไว้ต้มกินกับมาม่าตอนดึกๆ
๔ โมง หมวดบูมลงมาจากห้อง มาชวนพวกผมวิ่งอกกำลังกาย จริงๆก็แล้วแต่ความสมัครใจ ใครอยากวิ่งก็วิ่ง ไม่อยากวิ่งไม่ได้ว่าอะไร ออกกำลังกายในกองร้อยกันไป แต่วันนี้คนอยากวิ่งเยอะ
“หนู มาคุมแถวหน่อย”หมวดบูมเรียกอีหนู อีหนูทำหน้าเหวอแต่ออกไปด้วยดี
“ไม่ให้พี่บอมบ์คุมแถวอ่ะครับผู้หมวด”
“เออน่า มึงเป็นรุ่นใหญ่แล้วใครจะกลัวไรวะ”
“ครับผู้หมวด”อีหนูยัดเสื้อเข้าในกางเกงให้เรียบร้อย หมวดบูมยืนมองพวกผมแล้วยิ้ม ก่อนพี่แกจะเดินไปกระซิบอีหนูเบาๆแล้วพี่แกก็ดินไปด้านหน้า “ทั้งหมดเลิกทำ แถวตอนเรียก ๖ จัดแถว”อีหนูสั่งเสียงเข้มๆ มีพวกด้านหลังขำครับ “ขำเหี้ยอะไรมึง ทั้งหมดหมอบ”อีหนูสั่ง พวกผมก็เอ๋อแดกสิครับ แต่ผมก็หมอบนะ บางคนนี่ทำหน้าเหรอหรา
“อ้าว ยืนมึนทำเหี้ยไรมึง คนคุมแถวสั่งอะไร มึงใหญ่กว่าคนคุมแถวเหรอ”ผู้หมวดพูดเสียงเข้ม ไอ้พวกที่เหลือนี่รีบหมอบลงกันเลยทีเดียวครับ พื้นปูร้อนๆแล้วให้หมอบ อีหนู มึงทำร้ายจิตใจกูมากไปไหมเนี่ย
“ทั้งหมดลุก จัดแถว”
“เฮ้”
“เสียงไม่ดัง ทั้งหมดกอดคอ”
“กอดคอ”พวกผมทวน
“ลุกนั่ง ๑๐ ยก ปฏิบัติ”เอาแล้วมึง ผีห่าตัวไหนเข้าสิงเพื่อนกูวะเนี่ย แล้วพวกผมก็ทำครับ อีหนูยืนมองจนครบจำนวนที่สั่ง “เอามือลง”
“ฟังนะทหาร หวังว่ามันจะเป็นข้อคิดบ้าง ผู้หมวดไม่อยากจะทำโทษ แต่อยากให้เป็นบทเรียน ผู้หมวดเห็นนะว่าหลายครั้ง เวลาไปจัดเวรเลี้ยงหรืออะไรก็ตามแต่ที่ต้องตั้งแถว พวกเอ็งมักจะเล่น แล้วยิ่งพวกรุ่นเดียวกันด้วย คนคุมแถวคือผู้ที่มีอำนาจเหนือกว่าผู้อยู่ในแถว จะพูดแซวพูดเล่นให้มันพอดี ผู้หมวดไม่อยากให้มันเครียดนะ เข้าใจพวกเอ็งว่าเป็นไง แต่พวกเอ็งอย่าลืมระเบียบวินัยด้วย คราวนี้ถือว่าพี่น้องตักเตือนกันเอง แต่ถ้ายังมีเล่นบ่อยๆอีก ขั้นตำที่ผู้หมวดนิยมแดกทหารคือ ๕ ชั่วโมงต่อเนื่อง หวังว่าทุกคนคงจะเข้าใจ อ่ะ หนู เข้าไปในแถว”ผู้หมวดสอนพวกเรา จากนั้นพี่แกจึงคุมแถวพาทหารวิ่งรอบกองพัน
วิ่งเสร็จแล้วมากายบริหารกันครับ จากนั้นตัวใครตัวมัน ใครจะตบปิงปอง เตะตะกร้อ ฟุตซอล ตามใจเลยครับ ตอนนี้พวกผมมาเกาะกลุ่มกันที่หน้ากองร้อยเล่นฟุตซอลกัน งานนี้หมวดบูมก็ลงมาเตะกับพวกผมด้วยครับ มันส์มาก
“อ้าว เลิกแล้วเหรอมหา”ไอ้มหาเดินหอบออกจากสนาม
“เหนื่อยครับผู้หมวด”มันถอดเสื้อโชว์หุ่นล่ำๆของมัน ทหารรุ่นน้องบางคนที่เป็นเกย์แม่งมองไอ้มหา หึหึ น่ากินล่ะสิ ไอ้มหานั่งข้างสนามกอดขา คือ ผมว่าทุกคนคงคิดท่านั่งออก นั่งกอดขาเอาไว้หลวมๆ ขามันจะกางออกหน่อยๆ กางเกงแม่งสั้นอีก คือ อีกนิดเดียวมันจะเห็นขอบกางเกงในอยู่แล้ว ถ้ามองตรงๆ คือแม่งรัดเป้า เป็นก้อนเลยไอ้สัส แล้วมันวางเสื้อลงบนสนามหญ้าตรงนั้น เอ็กซ์มากเลยเพื่อนกู แล้วหมวดเต้ยเดินหน้าเครียดมาเลยครับ
โพ๊ะ เตะไปที่ต้นขาของไอ้มหา ไอ้มหารีบแหงนหน้ามองหมวดเต้ย
“เตะผมทำไมอ่ะ”
“คิดสิคิด”หมวดเต้ยพูดแค่นี้ก่อนจะมายืนเชียร์ ส่วนไอ้มหานั่งมึน เออ ใครๆก็นั่งแบบนี้กันครับ พวกไอ้เล็ก ไอ้นนท์ ไอ้ด่าน แต่พวกนี้มันไม่มีเมียอยู่ตรงนี้ไง หมวดเต้ยแกหึง
“กินด้วย”ไอ้มหาชูมือข้างหนึ่งเมื่ออีหนูมายืนตรงหน้า มันถือขวดน้ำแดงมาด้วย อีหนูยื่นให้
“พี่มหาเซ็กซี่อ่ะ อยากกิน คืนนี้จองตัวนะ”
“แรดอ่ะพี่หนู”ไอ้เล็กเจ้าเดิม
“อะไรเล็ก มึงอ่ะของตาย”
“ฮ่าๆๆ”
พวกผมยังเตะกันต่อครับ จนทีมหมวดเต้ยแพ้ไป หมวดเต้ยแกจะมาเตะบอลที่หน้ากองร้อยผมสัปดาห์ละครั้ง เวลาที่เหลือแกจะเล่นกับทหารที่กองร้อยแกครับ หรือไม่บางที พี่แกท้ากองร้อยพวกผมแข่งบอลกัน แล้วแต่ช่วงจังหวะครับ บางครั้งผมกับไอ้มหาก็ไปป่วนๆที่กองร้อยแกเหมือนกันนะ เพื่อนรุ่นเดียวกันที่รู้จักคุ้นเคยก็ฮาเฮ
หมวดเต้ยออกไปแล้ว พี่แกไปกินน้ำ ส่วนทีมผมยังเล่นต่อ คือเราจะมีกติกาว่า ทีมไหนยิงประตูได้ ทีมที่เสียประตูต้องออกไปให้ทีมอื่นเข้ามาเล่นต่อ ตะกี้ทีมผมทำประตูได้ครับ พวกผมจึงอยู่ต่อ ทีมใหม่ลงมา หมวดเต้ยแกเดินกลับมานั่งข้างสนาม
พวกผมก็แข่งต่อครับ แย่งบอลกันดุเดือด แปบเดียวทีมที่ลงมาใหม่ทำประตูไปซะแล้ว พวกผมจึงต้องออกจากสนามไปด้วยความพ่ายแพ้
“อ้าว มึงลงด้วยเหรออีหนู”
“อ้าว อยู่ทำหอยอะไรอ่ะพี่บอมบ์ หนูแมนๆเตะบอลนะ”
“เออ เอาที่มึงสบายใจเถอะ”ผมพยักหน้า อีหนูมันลงกับไอ้เล็ก ไอ้ด่าน ไอ้แชมป์ ไอ้กุ้ง ครบทีม มันเล่นของมันไปครับ แย่งเขาบ้างอะไรบ้าง มันวี้ดว้ายของมันไป แต่ก็หาจังหวะยิงได้ตลอด
พักใหญ่ที่เราเล่นกันครับ เวลาใกล้จะกินข้าวแล้วพวกเราจึงเลิกกัน มานั่งรอที่ข้างสนาม นั่งคุยกันไป ๒ หมวดนี่กลับบ้านไปแล้วนะครับ
ใกล้ๆจะ ๖ โมงเย็นเราตั้งแถวแล้วเดินกันไปที่โรงเลี้ยง ไปรอนายทหารเวร ก็ตามกิจวัตรทหารครับ กินข้าว กลับกองร้อย รดน้ำต้นไม้ตอนเย็น รุ่นใหญ่บางคนก็หลบอู้กันไป ส่วนผมยังคงเส้นคงวา เราเป็นทหาร เราต้องทำตามหน้าที่ของเรา มันได้ฝึกด้วยล่ะครับ ฝึกความอดทน ฝึกการอยู่กับคน ฝึกความสามัคคี
รดน้ำต้นไม้เสร็จแล้วมาอาบน้ำอาบท่ากัน แก๊งผมนี่ไม่เร่งรีบ อาบกันเรื่อยๆ คุยกันไปเบาๆ อาบให้มันสบายใจอ่ะครับ เหงื่อไหลมาทั้งวัน ตอนเย็นก็จัดหนักหน่อย อาบเสร็จมาทาครีม กินวิตามินเสริม พอเสร็จจากนี้เวลา ๑ ทุ่มพอดี
อบรมตอนเย็น วันนี้สิบเวรก็โม้ไปเรื่อยครับ ไอ้เฉินนี่ตัวชง พูดฮาเฮกัน หัวเราะทั้งกองร้อย ส่วนใหญ่เรื่องทะลึ่งครับ ผู้ชายกับเรื่องใต้สะดือนี่มันของคู่กัน
“อ้าว ไอ้เหี้ย เสามุ้งกูหาย”ถึงเวลานอนแล้ว พวกผมต่างมาจัดการที่หลับที่นอนตัวเอง ผมคลำไปใต้ฟูกเสามุ้งหายไปเสาหนึ่งครับ ใครเอาของกูไปอีกวะเนี่ย ของยิ่งน้อยๆอยู่ด้วย
“มีอะไรเหรออา”ไอ้ซันหันมาถาม
“เสามุ้งหายว่ะ ใครแอบมาลักของกูไปวะ เฮ้ย ใครเอาเสามุ้งกูไป”ผมตะโกนเสียงดัง
“เสามุ้งหายเหรอพี่ เอาของผมไปใช้ไหม”รุ่นน้องคนหนึ่งตะโกนตอบ
“เออๆ มึงใช้เหอะ กูอยากรู้ ห่า รวมแดกทั้งหมดดีกว่ามั้ง”ผมพูดหยอกเล่นไปงั้นแหละ ใครเอาไปช่างหัวมันเถอะ แต่ถ้าจับได้ กูขอเตะสักป้าบ โทษฐานหาเรื่องวุ่นวายมาให้
“เออ แล้วกูจะกางมุ้งยังไงวะเนี่ย”ไอ้มหาทำหน้างงๆ คือเสามุ้งจะมี ๓ เสาครับ ปกติก็เตียงละ ๓ แต่เสามุ้งมันน้อย พวกผมจึงใช้แค่ ๓ เสา คือ เสากลางเราจะเกี่ยวหูมุ้งเข้าด้วยกันระหว่างเตียงผมกับเตียงไอ้มหา แล้วอีกข้างก็คนละเสาตัวใครตัวมัน นี่ตั้งแต่ขึ้นกองร้อย ผมอุตส่าห์ไปขอต่อจากรุ่นพี่
“อันนั้นว่างอยู่อ่ะพี่บอมบ์ พี่บอมบ์เอามาใช้ดิ”อีหนูชี้ไปที่เสามุ้งซึ่งตั้งอยู่ที่มุมโรงนอน และมีผ้าห่มซึ่งตอนนี้กลายเป็นผ้าขี้ริ้ววางอยู่ ไอ้เวร มันคงเอาเสามุ้งไปทำด้ามไม้ถู ใครขึ้นมาทำความสะอาดโรงนอนวะ อยากรู้จริง คือกองร้อยผมเวลาถูฟื้นจะไม่ชุบน้ำแล้วถูนะครับ พื้นมันจะมันเงาวาววับอยู่แล้ว เราแค่กวาดฝุ่นผงขี้ดินออก จากนั้นจึงใช้ผ้าแห้งๆ ซึ่งก็คือผ้าห่มทหารที่ทิ้งไว้เอามาเป็นผ้าถูพื้น ไม่ได้เอาไม้มาตีเป็นด้ามนะครับ เอาเสามุ้งมาจิ้มแล้วถู สะอาดดีครับ
ผมเดินไปหยิบเสามุ้งก็รู้ทันทีว่าเป็นเสามุ้งที่ผมเคยใช้ เอามาเสียบจึ๊กที่รู อ่า สบายตัว เอ๊ย ไม่ใช่ครับ แล้วเอาหูมุ้งเกี่ยว เกี่ยวที่หัวเตียงและปลายเตียงเรียบร้อยแล้ว ลงไปเข้าห้องน้ำให้เรียบร้อย พวกคนอื่นๆนั่งสูบบุหรี่ปุ๋ยๆ สบายอารมณ์ จะว่าไปผมรู้สึกเสี้ยนๆเหมือนกันนะ อย่างว่าของมันคุ้นเคย มันก็มีบ้างที่เราอยากรำลึกความหลัง แต่ความคิดหนึ่งมันแวบขึ้นมาครับ รุ่นพี่คนหนึ่งเคยพูดว่า หมามันเคยกินขี้ยังไง มันก็กลับไปกินขี้อยู่วันยังค่ำ เออ กูคงไม่อยากเป็นหมาหรอกมั้ง ไม่เอาดีกว่า เดินขึ้นบันไดไปด้านบน
เสียงแตรนอนดังขึ้นในยามค่ำคืน ๓ ทุ่งตรงแล้วครับ ไฟโรงนอนถูกดับลงเหลือความมืดเข้ามาครอบงำ ผมยัดชายมุ้งเข้าใต้ฟูก แล้วกราบพระนอนอีกครั้งหนึ่ง ผมหยิบมือถือมาเล่นนิดหน่อย แชทกับไอ้ภีมครับ มันกวนตีนผม
“บอมบ์ ผู้หมวดโดนผีหลอกอีกแล้วว่ะ”
“หืม ว่าอะไรนะ”
“ผู้หมวดโดนผีหลอก”
“อ้าว แล้วทำไงวะ”
“ไม่รู้ดิ”
“โดนคุณไสย์อะไรพวกนั้นป่าววะ”
“ไม่น่าจะใช่”
“แล้วนี่ผู้หมวดอยู่ในสายเหรอ”
“เออ มึงคุยดิ”ไอ้มหายื่นมือถือของมันมาให้
“โหลผู้หมวด โดนผีหลอกอีกเหรอ”
“เออดิไอ้สัส เหี้ย ทำไมผีไม่กลัวพระวะ กูห้อยพระแล้วพี่ไม่กลัวสักนิด เฮ้ย มึงได้ยินเสียงป่ะบอมบ์”หมวดเต้ยพูดเสียงตื่นเต้น เสียงอะไรวะ
“ไม่ได้ยินอ่ะ”
“ไอ้เหี้ย มึงไม่ได้ยินเหรอ”
“หึ เออ แล้วผู้หมวดจะอยู่บ้านทำไมอ่ะ ไม่นอนที่อื่น”
“กูเป็นห่วงบ้าน เผื่อแม่งไม่ใช่ผีแต่เป็นขโมย ไอ้เหี้ย กูเริ่มหลอนแล้วนะ”
“อืม โทรให้ไอ้โต้งไปนอนเป็นเพื่อนดิ”
“เรื่องอะไรพี่โต้งจะมา”
“อ้าว แล้วจะทำยังไงล่ะ จะให้พวกผมออกไปตอนนี้คงไม่ได้ หมวดบูมล่ะ”
“เออ ก็กูอยู่กับไอ้บูม ๒ คนเนี่ย”
“งั้นโทรตามพี่ชิตให้มานอนเป็นเพื่อน”
“รบกวนพ่อเปล่าๆ”
“แล้วจะทนหลอนไปทั้งอย่างนั้นนี่นะ”
“เออดิ”
“งั้นไปนอนบ้านหมอฝิ่น รบกวนเขาสักคืน ไปเลยนะ เดี๋ยวผมโทรบอกหมอฝิ่นให้”หมอฝิ่นนี่บ้านติดกันกับหมวดเต้ยนะครับ คงจำกันได้เนอะ
“ไอ้บูมลงไปดูดิว่าน้องหมออยู่หรือเปล่า”เสียงแว่วๆจากหมวดเต้ยลอดเข้ามา แล้วก็เงียบหายไปพักหนึ่งครับ “ไม่อยู่วะเต้ย ปิดไฟเงียบทั้งบ้าน”
“ทำไงดีมหา”ผมถามมหาที่มันตั้งใจฟังใกล้ๆผม
“นอนๆไปเหอะ ทั้ง ๒ คนอ่ะ เขากวนไม่นานหรอก”
“มึงรู้เหรอ”ผมถาม
“เปล่า กูเดา เออน่า เดี๋ยวพรุ่งนี้กูจะโทรถามหลวงพี่อีกทีแล้วกันว่าอะไรยังไงกันแน่ แต่กูทะแม่งๆว่าน่าจะเป็นเจ้าที่อะไรเหล่านั้นหรือเปล่า ไม่แน่ใจนะ แต่คิดว่าไม่ใช่ผี เออ ผู้หมวด ฟังผมอยู่ไหมอ่ะ ผู้หมวดเปิดเพลงแล้วนอนเลยนะ”
“อืมๆ แล้วถ้ามันมาอีกล่ะ”
“ไม่ต้องกลัว เขาไม่ทำอะไรหรอกมั้ง”
“ทำไมต้องมีมั้งด้วยวะ”
“อืม ก็ใส่พระไว้แล้วกัน เปิดเพลงนอนกันทั้ง ๒ คนอ่ะ”แล้วไอ้มหาแย่งโทรศัพท์ไปคุย มันลงไปคุยที่ธรณีประตู แต่ยังอยู่บนโรงนอนครับ พักใหญ่มันจึงกลับมา
“ไปทำอะไรวะ”
“กูเล่านินทานให้ฟังว่ะ”
“เหรอ”
“เออ เด็กทั้งคู่”
“หลับไปยัง”
“หลับแล้วดิ ตังค์กูหมดแล้วด้วย มึงไม่ง่วงเหรอ”
“จะง่วงได้ไง พวกแม่งทำให้กูเป็นห่วงเนี่ย เออ ถ้าหลับแล้วก็เบาใจ”แล้วผมก็นอนครับ จริงๆหาวไปหลายรอบแล้วนะ แต่มันหลับไม่ลง อยากรู้ว่าทั้ง ๒ คนเป็นยังไงบ้าง เป็นห่วงน่ะ
-
ตี ๕ เศษๆ เราตื่นขึ้นมาทำกิจวัตรประจำวัน ช่วงหน้าร้อนตะวันขึ้นเร็วครับยังไม่ทันจะ ๖ โมงตรงเลย ฟ้านี่สว่างโร่แล้วละ พวกเราเหล่าทหารเกณฑ์ต้องทำภารกิจยามเช้า มีการแบ่งงานกันทำ ผมไปกวาดที่แฟลตครับ ขี้เกียจทำที่เดิมละ เปลี่ยนบรรยากาศบ้าง กวาดตอนเช้าแบบนี้ผมแบออกประตูหลัง ออกไปซื้อเต้าหู้กินครับ ฮ่าๆๆ แอบเลวเหมือนกัน รุ่นน้องมึงทำไปก่อนนะ กูหิว กลับเข้ามาด้านในผมซื้อมาฝากน้องมันด้วยครับ จากนั้นผมก็ลากรถถังขยะ เออ เราจะเรียกกันว่ารถถังนะครับ ถังขยะมันมีล้อ ผมลากรถถังไป น้องหลายคนเป็นคนกวาด มีคนหนึ่งเป็นคนโกย ส่วนผมคอบเปิดถังละปิดถัง
ทำส่วนของแฟลตเสร็จแล้วจึงลากรถถังไปพักไว้ที่สนามหนาแฟลต ส่วนนี้ค่อยมาทำหลังจากกินข้าวเสร็จแล้วกัน
มื้อเช้าวันนี้แกงจืดผักกาดใส่ลูกชิ้นและเศษหมูสับ เหมือนเดิมนะครับ ผมมักจะบ่นเรื่องอาหาร แต่ถามว่ากูแดกไหม แดกครับ กินพอเป็นพิธี แกงจืดวันนี้จืดสมชื่อ หารสชาติอะไรดีๆไม่ได้เลย นี่ถ้าไม่มีพริกน้ำปลาละก็ กินไม่หมดจาน ฮ่าๆๆ นี่ถ้าจ่าโรงเลี้ยงเข้ามาได้ยินคงจะแอบด่าแม่ ไอ้ฉิบหาย ทำให้แดกแล้วยังเรื่องมากอีก
“พี่บอมบ์ครับ ผู้หมวดฝากมาบอกว่าถ้าพี่กินข้าวเสร็จแล้วให้กลับกองร้อย”เด็กบก.ร้อยครับ
“อืม”ผมพยักหน้า ผมวางช้อนลงแล้วนั่งรอรุ่นน้อง พวกนี้มันกินไม่ค่อยเยอะเท่าไหร่หรอกครับ มันจะไปจัดหนักอีกทีตอนกลับกองร้อย ซื้อข้าวเหนียวไก่ย่างกิน
ผมมาถึงกองร้อยเห็นหมวดบูมนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ในบก.ร้อย มีทหารคนหนึ่งนั่งทำยอดอยู่ด้านหลัง ผมเข้าไปด้านใน ผู้หมวดเงยหน้าขึ้นมาแล้วก้มอ่านหนังสือพิมพ์ต่อ
“หมวดเต้ยอ่ะ”
“อยู่กองร้อยมัน”
“กินไรมายัง”
“อืม กินแล้ว ตัวเหนียวนะมึงอ่ะ”
“ก็ไปทำงานมา เหงื่อออก”
“แน่ใจ ไม่ใช่ไปยืนชี้นิ้วสั่งน้องนะ”
“แหม่ ถึงผมจะหน้าตาดีแต่ผมไม่เอาเปรียบใครนะ”
“คนละประเด็นเลยมึง เฮ้อ หนังสือพิมพ์ไม่ค่อยมีข่าวไรน่าสนใจเลยว่ะ”
“อืม แล้วเป็นไงเมื่อคืน”
“หลอนสัส ไอ้เต้ยแม่งขู่ ถ้ากูไม่ไปนอนเป็นเพื่อนมันจะประจานกู สัส กูบอกให้มานอนที่บ้านกูก็ไม่ยอม”
“อืม”
“เออ แล้วตกลงไอ้มหามันรู้ไหมวะว่าเป็นอะไรกันแน่”
“มันรอหลวงพี่โทรมาอ่ะ ผมโทรถามหลวงพ่อให้เอาไหม”
“เอาดิ อยากรู้เหมือนกันว่าอะไร”ผมพยักหน้าแต่ยังไม่โทรหาหลวงพ่อทันทีครับ ช่วงนี้หลวงพ่อน่าจะยังฉันเช้าอยู่มั้งครับ “มีใครเข้าไปกวาดห้องให้รึยัง”
“ไม่กวาดเองล่ะ โตแล้ว”ผมพูดหยอกเล่น
“ครับพี่”ทหารบก.ร้อยเห็นผู้หมวดพูดแบบนี้มันขำครับ
สายๆหลังจากเคารพธงชาติเสร็จเรียบร้อยแล้ว ระหว่างที่รอเปลี่ยนสิบเวรผมจึงโทรไปหาหลวงพ่อที่วัดครับ ยังไม่ทันได้อ้าปากคุยอะไรเลยครับ
“หึหึ ไอ้เสือน้อย ไม่มีอะไรหรอก พระภูมิเขามาเดินเล่นให้พวกเอ็งรู้น่ะ เขามาดีลูกเอ้ย พวกเอ็งไปทำบุญถวายสังฆทานให้เขาหน่อยก็ดีนา ผู้หลักผู้ใหญ่คอยให้ความคุ้มครอง ไม่มีอะไรหรอก”
“พระภูมิเหรอครับพ่อ แล้วแบบนี้ต้องตั้งศาลไหมครับ”
“แล้วแต่เอ็งจะสะดวกเลยลูก ตั้งไม่ตั้งเขาก็มีที่อยู่ แค่เขามาบอกให้พวกเอ็งรู้แค่นั้นแหละ เออ พวกเอ็งก็ตกใจ ไม่ได้หลับไม่ได้นอนล่ะสิ เอานะ ทำตามที่พ่อบอกนะลูกนะ”
“ครับพ่อ”แล้วหลวงพ่อก็วางสายไป ยังไม่ทันจะเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าเลยครับ ไอ้มหาเดินเข้าบก.ร้อยมา
“หมวดเต้ยอ่ะครับผู้หมวด”ไอ้มหาถามหา
“อยู่กองร้อยมัน มีอะไรเหรอ”
“อ๋อ ผมโทรไปถามหลวงพี่ที่วัดแล้ว”
“อืม แล้วหลวงพี่ท่านว่าไงวะ”
“ก็หลวงพี่บอกว่าเป็นพระภูมิอ่ะ”ไอ้มหาตอบ เฮ้ย ทำไมเหมือนที่หลวงพ่อว่าเลยวะ
“อืม แบบ พระภูมิเจ้าที่ไรงี้เหรอ”
“ใช่ครับ เจ้าที่ที่อยู่แถวนั้นแหละครับ”
“พระภูมิเป็นใครวะมหา ทำไมเหมือนผีเลยวะ”หมวดบูมสงสัย
“จริงๆนะ พระภูมิคือเทวดาประเภทหนึ่งอ่ะ มีวิมานเป็นของตัวเอง ลอยสูงจากพื้นไม่เท่าไหร่ เรียกว่าภุมเทวดา คือ เทวดาที่อยู่บนพื้นดินของโลกมนุษย์ เป็นเทวดาที่ใกล้ชิดมนุษย์มากที่สุด”
“เหรอ แล้วต้องตั้งศาลป่ะ”
“ไม่ต้องครับ ท่านแค่มาบอกให้รู้เฉยๆ”
“แล้วแบบนี้กูขอหวยได้สิ”หมวดบูมพูดตามความคิด
“หื้อ ไม่คิดจะพึ่งลำแข้งของตัวเองเลยจริงๆ”
“อ้าว ก็เห็นคนเขาขอกันตรึมนี่หว่า”
“ของแบบนี้มันต้องขึ้นอยู่กับเหตุปัจจัยด้วยนะผู้หมวด ที่คนขอหวยแล้วเขาถูกหวยน่ะ เพราะบุญเก่าด้านนี้เขามีมา และขึ้นอยู่กับกฎแห่งกรรมด้วย ไอ้ที่เขาขอแล้วได้นั่นได้ดีเพราะส่วนหนึ่งละ เขามีบุญมาแล้ว เหมือนเราไปทำเรื่องกู้เงินธนาคารอ่ะผู้หมวด เราต้องมีอะไรดีสักอย่างแหละ ธนาคารเขาจึงจะให้กู้ เรื่องนี้เหมือนกัน ที่บอกว่าตรงนั้นศักดิ์สิทธิ์ตรงนี้ศักดิ์สิทธิ์ การที่เราจะสมหวังเราต้องมีอะไรดีมาก่อน บางคนที่เขามีดีเขาก็ได้ บางคนเขามีดีน้อยก็คอยต่อไป”
“แล้วพวกกูไม่มีบุญเหรอ”
“มีสิ ถ้าไม่มีไม่ได้เกิดมาเป็นมนุษย์หรอก รู้ไหมว่าการเกิดเป็นมนุษย์น่ะมันยากนะ ไม่มีดีมาก่อนจริงๆไม่ได้เกิดเป็นมนุษย์หรอก บางคนมีบุญ แต่เกิดมาไม่สมบูรณ์ เราที่เกิดมาสมบูรณ์น่ะเพราะมีบุญมากนะ”
“อือ มิน่าล่ะกูถึงได้หล่อ จริงไหมบอมบ์”
“ครับ จริงที่สุด หล่อมาก หล่อลากไส้ ไข่ลากดิน หึหึ”
“รวมๆ”สิบเวรพูดเสียงดังเพื่อเตือนให้มารวมชี้แจงหน้ากองร้อย พวกเราก็ไปรวมฟังคำชี้แจงอีกนิดหน่อยครับ ก่อนจะแยกย้าย ผมกับหมวดบูมมาคุยกันต่อที่เงียบๆ เอ่อ ไอ้มหามาด้วยนะ ก็คุยในบก.ร้อยครับ ผู้กองนั่งฟังด้วย แปบหนึ่งหมวดเต้ยมาครับ
“ได้เรื่องว่าไงวะมหา”หมวดเต้ยนั่งลง จ่ากองร้อยนั่งทำงานอีกโต๊ะ และเสมียนกองร้อยกำลังนับเงินเบี้ยเลี้ยง หวานหมู กูจะมีแล้วเว้ย ไอ้มหาเล่าให้หมวดเต้ยฟัง ผมก็เล่าให้ฟังอีกคน
“ถามจริง ไอ้ที่เล่าๆมาเนี่ย มันมีจริงเหรอวะ พี่ไม่อยากจะเชื่อสักเท่าไหร่”ผู้กองหันมามองหน้าหมวดบูมหมวดเต้ย
“พี่ไปนอนบ้านผมสักคืน พี่จะรู้สึก เนี่ย พวกผม ๔ คน นอนยังได้ยินทุกคนเลย”
“เหรอวะ ถามจริง เทวดาพระภูมิอะไรเนี่ยเป็นยังไงวะ มีตัวตนไหม”
“พวกนี้จะเป็นทิพย์ครับผู้กอง คือมีอยู่ แต่เรามองไม่เห็น เขาให้ให้รู้เมื่อเราสามารถจะสื่อกับเขาได้ แล้วเทวดามีหลายชั้น ความหยาบละเอียดของร่างกายต่างกันมาก เราเป็นมนุษย์นี่หยาบที่สุดล่ะ คือมันจับเนื้อต้องตัวกันได้ แต่พวกเทวดา พวกผี อะไรแบบนี้ เราจับเขาไม่ได้ มองไม่เห็น”
“อ้าว แล้วที่คนอื่นเอามาเล่าให้ฟังล่ะ บอกว่าเป็นแบบนู้นแบบนี้”
“อ๋อ เพราะ คือ ยังไงอ่ะ อ่อ คือแบบนี้ครับผู้กอง แบบคลื่นความถี่ของคนนั้นมันเท่ากัน เลยสื่อกันได้ แต่ทั้งนี้เพราะมีสมาธิ เหมือนเครื่องรับส่งสัญญาณอ่ะครับผู้กอง”
“อืม แล้วทำไมบางคนเห็นบางคนไม่เห็น”
“ความหยาบละเอียดของจิตคนไม่เท่ากันอ่ะครับ ยิ่งจิตเราหยาบมากเท่าไหร่ เรามองไม่เห็นเขาหรอกครับ”
“เออ ถามก็ถามเถอะ ไม่คิดว่ามันเลอะเทอะไปหน่อยเหรอกับการไหว้เทวดา ผู้กองเห็นแล้วไม่ตรงกับหลักศาสนาเท่าไหร่นะ กลายเป็นคนขี้ขอไปได้”
“อ๋อ เอางี้แล้วกันนะครับผู้กอง ผมจะอธิบายง่ายๆให้ฟัง คือ ผู้กองต้องเข้าใจว่า โลกนี้เรามีกลุ่มความคิดที่หลากหลายเอามากๆ ผู้กองอาจจะเป็นพวกมีความรู้ที่ถูกต้อง แต่ก็ไม่ใช่ว่าคนอื่นมีความรู้ไม่ถูกต้อง คือที่เขาชอบไหว้ชอบขอ ผมจะเปรียบเทียบเขาเหมือนกับว่าเขายังเป็นเด็ก เวลเป็นเด็กน้อยๆนี่พ่อแม่ต้องหัดอุ้ม เราเป็นผู้ใหญ่เดินเองแล้ว เราจะพูดได้ไหมว่า ทำไมไม่ให้เขาเดินเอง”
“ใครจะบ้าถามแบบนั้น”
“ก็เหมือนกันแหละครับผู้กอง คนที่ยังไหว้ยังขอ เขายังเป็นเด็กอยู่ เขาต้องมีที่ยึดที่เกาะ ต้องคอยถูกป้อน ถูกโอบอุ้ม กว่าเขาจะเติบโต เขาต้องล้มลุกคลุกคลานอีกเยอะ เขาเลยต้องขอ คือ ขอความช่วยเหลือ เราเป็นผู้ใหญ่ ถ้าคิดว่า ไอ้พวกขี้ขอ แบบนี้มันดูไม่เมตตาไปหน่อยนะครับ แต่ถ้าหากเราคิดว่า เอ๊ะ เราจะทำยังไงไม่ให้เขาเป็นคนขี้ขอ เราต้องสร้างความเข้าใจที่ถูกต้องให้เขา การที่เราดับเครื่องชนโต้งๆไป สำหรับคนที่รับได้ เขารับ แต่คนที่รับไม่เขาจะเกลียดไปเลยนะครับ ดังนั้นการที่เขายังไหว้ยังขออยู่ เขาไม่ผิด แต่ก็ไม่ถูกต้องเสียทีเดียว เพราะเขาจะพึ่งตัวเองไม่ได้ ที่นี้หน้าที่คนที่เก่งกว่า คอยแนะเขา ให้ถูกต้อง คอยพลิก”
“อืม พอเข้าใจนะ เอานะ ผู้กองถามความหน่อยนะ ทำไมคนทำดีไม่ได้ดี ทำทำชั่วกลับได้ดี”
“อืม เอาไงดีละ งั้นผมเปรียบเทียบให้ฟังแล้วกันนะครับ สมมติว่า มีคนเอาเม็ดมะม่วงมาแจกให้คนละเม็ด เม็ดนี้เป็นเม็ดพันธุ์ที่ดีปลูกเมื่อไหร่ก็ได้ ผมสมมติแบบนี้แล้วกันนะครับผู้กอง มีอยู่ ๔ คน ได้รับแจกคนละเม็ด คนแรก ชื่อ เอ แล้วกัน คนที่ ๒ ก็บี และ ซี คนสุดท้าย ดี เอได้เม็ดมะม่วงไปแล้วลงมือปลูกก่อนเขาเลยครับ เม็ดมะม่วงเริ่มออกราก เริ่มมีใบ พอบีเห็น ไม่ได้ละ บีเอาบ้าง ปลูกตามมาติดๆ ซี กับดี นี่กอดเม็ดมะม่วงไว้ กูจะปลูกเมื่อไหร่ก็ได้วะ พอผ่านไป ๕ ปี ซีปลูกมะม่วงบ้าง ดีก็ยังเฉยชา ไม่รีบ จนผ่านไป ๑๐ ปี ดีคิดได้ ดีจึงปลูก มาปลูกตอนนี้ของคนอื่นเขาโตกันหมดแล้ว ผมเปรียบเทียบแบบนี้แล้วกันนะครับ สมมติว่าดี เป็นคนดี ดีชอบบ่นว่าเมื่อไหร่มะม่วงกูจะได้กินวะ กูทำทุกอย่างปุ๋ยก็ใส่ น้ำก็รด ทำไมไม่ได้กินสักที แล้วไปอิจฉาเอกับบีว่า ทำไมเอกับบีได้กินมะม่วงวะ”
“อ้าว ก็ดีแม่งปลูกช้าอ่ะ จะไปโวยอะไร”หมวดเต้ยพูด
“นั่นแหละครับ เหมือนกับคนเรา ตั้งใจทำความดี แล้วบ่นว่าเมื่อไหร่จะได้ผลของความดี ทั้งที่ต้นทุนเราให้มาเหมือนกัน ต้นไม้ใช้เวลาไม่กี่ปีก็โตได้ แต่เรื่องความดี กว่าจะผลิดอกออกผลไม่ใช่วันนี้พรุ่งนี้และมะรืนนี้ ดีก็เป็นประเภท ทำดีแล้วไม่ได้ดี เพราะ ไม่ยอมทำดีแต่เนิ่นๆ”
“แล้วคนอื่นละ”
“อ่ะ ผมจะเปรียบเทียบต่อ เอ เขารีบปลูก รีบดูแลรักษา เขาได้รับผลของความดี พอมีมะม่วงกินแต่ละครั้ง เขาไม่ลืมที่จะบำรุงรักษา เขาตัดแต่งกิ่ง ใส่ปุ๋ย ดายหญ้ามาตลอด เขากินได้ตลอดไม่มีอุปสรรค อันนี้เหมือนคนดี ที่เขามีความสุข เพราะเขารู้จักต่อยอดของความดีของเขา ผลมันจึงส่งเรื่อยๆ พวกนี้เป็นเหมือนคนรวยแล้วไม่ประมาทในทรัพย์สินของตนเอง ไม่ใช้สบายจนเคยตัว รู้จักกินรู้จักใช้ เงินทอง ความสุขสบายๆต่างๆก็ยังอยู่ เหมือนที่เขาได้กินมะม่วงเรื่อยๆ”
“อ้าว แล้วไหนคนทำชั่วไม่ได้ชั่วล่ะ”
“ผมจะเปรียบเทียบต่อไป บี ปลูกใกล้ๆกับเอ เวลาใกล้กัน พอต้นโต บีก็เก็บมะม่วงกิน แต่ไม่เคยบำรุงรักษา แถมยังทำลายกิ่งก้านไม่สนใจ กิ่งไหนตายก็ไม่ตัดออก แมงมาเจาะต้นก็ไม่ยอมรักษา เปรียบเหมือนกับคนชั่ว เขายังเสวยความสุขอยู่ เขาประมาทในความสุขของเขา เขาจึงทำชั่ว การทำชั่วของเขาเหมือนกับพวกกาฝากที่ทำลายต้นไม้ เหมือนแมลงที่มาเจาะ เหมือนการไม่ได้รดน้ำ ในวันที่ดีเห็น บี มีความสุข ดีก็พูดว่า ดีเนอะมีกินมีใช้ แต่ไม่ดูต้นมะม่วงตัวเอง ดีอิจฉาที่เขายังได้กินมะม่วง แต่เชื่อเถอะ วันหนึ่งเมื่อต้นมะม่วงมันทนไม่ไหว ไม่ได้รับการบำรุง มันต้องตายลงสักวัน มันอาจจะตายในวันที่มะม่วงของดีโต หรือหลังจากนั้นแล้วก็ได้ เหมือนกับคนชั่ว ตอนนี้เขายังได้รับผลดีมีความสุข แต่อย่าลืมว่าผลของความชั่วมันส่งผลเสมอ มันเล่นงานสาสมกับที่เขาเคยทำ เมื่อตอนนั้นเขาจะมาคร่ำครวญในวันที่ต้นมะม่วงตายก็ไม่ได้แล้ว”
“แล้วซีล่ะ”หมวดบูมถาม
“ซี นี่ประเภท ใจเย็น เข้าใจธรรมชาติ รู้ตัวว่าตัวเองช้าไป ดูเอเป็นตัวอย่าง ดูบีเป็นจุดแก้ไขว่าจะไม่ทำอย่างเขา ดูดีเป็นเครื่องคอยเตือนว่า เวลาทุกคนมีเท่ากัน แต่เราเริ่มต้นกันวันไหน เราต้องยอมรับวันที่เราเริ่มต้นและอดทนรอคอยกับผลที่ได้มา ซีเป็นคนที่เข้าใจว่า ใครทำอะไรไว้ทุกอย่างย่อมได้ดังที่ทำเอาไว้ ผู้กองพอเข้าใจไหมครับ”
“กูไหว้มึงเลยมหา”ผู้กองยกมือไหว้เลยครับ
“เอ่อ ผู้กองครับ”
“เออ มึงทำให้กูตาสว่างขึ้นมาบ้าง แต่ถามหน่อยในระบบสังคมแบบนี้ ในยุคที่คนชั่วมากกว่าคนดี เราจะทำแบบซีก็ไม่ได้ มึงคิดว่าเราต้องทำยังไง”
“กรุงโรมไม่ได้สร้างเสร็จในร้อยปีครับผู้กอง ก็เหมือนกัน การจะให้สังคมเราเป็นสังคมที่ดีเราต้องอาศัยเวลาบวกกับคุณภาพของประชากร ประชากรไม่มีคุณภาพต่อให้เวลาผ่านไปแค่ไหน สิ่งที่เป็นอุดมคติก็ไม่เกิดขึ้น ก็เหมือนกับต้นมะม่วง วันนี้ทุกคนได้เม็ดมะม่วงมาแล้ว เราเริ่มที่จะปลูกมะม่วงกันหรือยัง เราอยากให้แผ่นดินเขียวด้วยต้นมะม่วง เราต้องเริ่มปลูก เราอยากให้บ้านเมืองเราดี ต้องเริ่มที่ความถูกต้องของเรา”
ราตรีสวัสดิ์นะครับ
-
ได้ข้อคิดดีๆเยอะเลย
:mew1: :L2:
-
:call: สาาาาธุ~ ได้รับความรู้มากมายเชียวค่ะ
ชอบหมวดเต้ยจังค่ะ ตอนนี้แอบหึงมหาด้วยน้า~ :-[
-
เป็นท่านพระภูมินี่เอง พาหลอน
-
มหาสุดยอดไปเลยครับตอนนี้ ให้คติได้สุดยอดไปเลย
-
ชอบข้อคิด เรื่อง ต้นมะม่วงนี้มากก :katai2-1:
-
กอดพี่มหา :กอด1: สอนได้ดีจริง สาธุ
ขำพระภูมิ มาบอกให้รู้หรือมาแกล้งกันแน่ มาเป็นคู่ด้วย สงสารผู้หมวด 5 5
เรียกพี่มหาจนตอนนี้ลืมไปแล้วว่าพี่แกชื่ออะไร นั่งนึกก็นึกไม่ออก :confuse:
-
สาธุ~~~
-
สาาาาาาธุค่ะพี่มหา
ธรรมมะแบบประยุกต์ของพี่มหานี้เข้าใจง่ายดีจัง
ข้อคิดดีๆ ตอนนี้มาเต็ม
ฟู่!!!!! โล่ง รู้ซักทีว่าสิ่งนั้นคืออะไร
เขามาดีเราก็สบายใจ :katai2-1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
ให้ข้อคิดและสัจธรรมได้ดีฮับ
-
ไหว้เลยค่ะพี่มหา
-
มีข้อคิดดีๆมาให้เราได้ขบคิด อย่าใช้ชีวิตประมาท :hao3: :hao3: :hao3:
ขอบคุณมากๆค่ะ :mew1: :mew1: :mew1:
-
สาธุ อนุโมทนา ฟังเทศน์ก่อนนอนจิตใจสงบค่าา
รอตอนต่อไปเน้อออ
-
อ่านตอนนี้ สาระเรื่องการทำความดี ความชั่ว เข้าใจแจ่มแจ้งกันเลยทีเดียว รอตอนต่อไปนะคะ :pig4:
-
มหายังเจ๋งเหมือนเดิม ไม่เคยลืมสิ่งที่เคยเรียนรู้และผ่านมาเลยแถมยังสอนคนอื่นได้ดีอีกต่างหาก
-
มาต่อแล้ว:katai2-1: :hao5: :mew1:
-
ขอบคุณความคิดดีๆของพี่มหา
เฉลยได้กระจ่างมากๆ แอบหลอนมาหลายอาทิตย์
คิดถึงเจ้าแฝดแสบซ่า <3<3
-
สาธุ......พี่มหา
สว่างเลย
-
คิดถึงที่สุดเลย
-
สาธุ กับพี่มหาเค้าเลย
สอนให้คิดดีมากกกกก
-
o13 สุดยอดเลยมหา สาธุ....
-
:ruready :ruready :ruready
-
ได้ขอคิดดีๆ อีกแล้ว ขอบคุณคนเขียนมาทียาวสะใจ แถบมีความรู้มาฝากอีกด้วย เป็นกำลังใจให้กับตอนต่อไปจ้า :katai4: o13
-
นับถือคนเขียนมากอ่ะ :mew1:
-
มหาให้ข้อคิดดีตลอด รักพี่เมฆ รีบมาต่อนะคะ :กอด1:
-
o13 :mew1:
ขอบคุณ :)
-
สาธุ
-
ชอบอ่ะนอกจากจะสนุกแลเวยังให้ข้อคดได้เยอะเลยคะสนับสนุนเลยเลิศมากคะ
-
พี่มหา สาธุจ้าาา
-
ได้ข้อคิดดีๆเสมอเลย ขอบคุณมากค่า
-
รักเรื่องนี้สุดๆค่ะ มหาก็ช่างให้ข้อคิด
คิดถึงหมวดบูมสุดๆ :mew1:
-
ขอบคุณครับผม. สาระล้วนๆ เลย. อ่านจุใจสมที่รอคอย. มหาเทศน์ได้ดีขนาดนี้. สอบอนุศาสนาจารย์ ทบ. เถอะครับพี่มหา.
-
สาธุ. ขอคุณน่ะครับ มหา
-
สาธุค่ะพี่มหา :call:
-
ความคิดของพี่มหาสุดยอด
-
สาธุค่ะพี่มหา :call:
-
ขอบคุณคุณเมฆ
ได้รับสิ่งดีๆ จากเรื่องนี้เสมอ
-
ชอบธรรมเรื่องมะม่วงเปรียบเทียบได้เห็นภาพ เพราะเคยมีคนถามแบบนี้เหมือนกัน
ได้แต่ตอบว่าเค้ากินบุญเก่า พี่มหาเปรีบได้เยี่ยมมาก
-
เข้ามารออ
-
ท่านเจ้าที่ถ้ามาแบบนี้ก็ไม่ไหวเหมือนกันนะ
กลัวผีก็กลัว กลัวว่าจะเป็นโจรก็กลัว :mew5:
ธรรมมะวันละนิดกับมหาตวง สาธุ!!! o1
-
พี่บอมบ์...คิดถึงแสบซ่า โตเป็นหนุ่มรึยังน้า..
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
ท่านเจ้าที่เล่นโหดแท้เน้อ = =;;
เป็นเรา เราก็หลอนล่ะงานนี้
แต่พี่หมาข้อคิดดีตลอดจริงๆ
ชอบเรื่องนี้มากๆอ่านแล้วได้ครบทุกอย่าง
-
ลูกๆโตกันหมดแล้ว
แล้วแม่ เอ้ยอาของลูกไปไหนอ่า คิดถึงนะคะ
คิดถึง&รอคุณเมฆนะคะ
-
ตอนที่ ๙๔.๒ ต.เต่าเข้าวัด ครึ่งแรก
“เอานี้ไหม มหา”
“หอมไป พระใช้ไม่ได้”
“อ้าว ถ้าจะเอาแบบไม่มีกลิ่นใครจะทำขายวะ”
“เอาที่มีกลิ่นไม่แรงสิครับ อันนี้น่าจะใช้ได้”
“พระใช้น้ำยาปรับผ้านุ่มได้ไหมวะ”
“ไม่ได้ ฟุ้งเฟ้อไป”
วันนี้ผมกับผู้หมวดมาซื้อของจะจัดสังฆทานถวายพระครับ มากับพี่แก ๒ คนที่ห้างสรรพสินค้าใกล้บ้าน ผู้หมวดเป็นคนเข็นรถ ผมเป็นคนเลือก เรามาซื้อข้าวของเครื่องใช้จะไปถวายสังฆทานกันครับ เราซื้อข้าวของทั่วไป พวกสบู่ยาสีฟันผงซักฟอกและของใช้ที่จำเป็น ผมมาเดินในช่วงเย็นครับ เราจะไปทำบุญกันวันพรุ่งนี้ ช่วงเวลาเท่านี้คนมาเดินเยอะเหมือนกัน เพราะเลิกงานกัน
เราซื้อของกันเยอะพอสมควรครับ เรียกว่าจัดเต็มที่ เอาของดีมีประโยชน์และใช้ได้จริงไปถวาย จากที่ผมมีประสบการณ์มานะครับ ส่วนใหญ่ของที่ถวายพระ พระใช้จริงไม่กี่ชิ้น คือ ของบางสิ่งมันใหญ่แค่กล่อง อย่างพวกน้ำขิงกล่องใหญ่มาก แกะเข้าไปผงน้ำขิงนิดเดียว พวกผงชางี้ ผงซักฟอกงี้ เทียนใหญ่แต่กล่อง แกะกล่องเข้าไปเทียนเล็กกว่าไม้จิ้มฟัน คือ ของที่ซื้อขายกันตามท้องตลาดที่แพคใส่ถังเหลือๆอ่ะ ใช้จริงแทบไม่ได้เลยครับ ค้ากำไรเกินควรครับ
ระหว่างจ่ายตังค์ คนมองกูเยอะจริง หมวดเต้ยแกมึนๆอยู่แล้วยืนหน้าเข้มๆ พอพี่แกหันไปมองใครคนนั้นเป็นอันหลบสายตา แล้วก็มีคนหนึ่งมาทักกับผมครับ เขาถามว่าใช่ที่เคยลงนิตยสาร...หรือเปล่า แหม่ คิดว่าจำเราไม่ได้ หน้าเราขี้เหร่กว่าเบ้าหล่อพระ ยังมีคนจำได้อีก ผมก็ตอบรับครับ เขาขอถ่ายรูป เอ่อ กูกำลังจ่ายเงินอยู่ครับ
“ขอบคุณค่ะ”เบียดมาถ่ายจนได้ครับ จากนั้นรีบจ่ายตังค์รีบขนของขึ้นรถกลับบ้าน กลับบ้านใหญ่นะครับไม่ได้กลับบ้านเล็ก
ผมกับหมวดเต้ยเอาของไปวางในบ้าน ตอนนี้ยังไม่มีใครกลับบ้านเลยครับ พ่อแม่ผู้หมวดน่าจะยังติดงาน
“หิวข้าวว่ะมหา”
“อ้าว ถามเมื่อกี้บอกว่าไม่หิว”
“เมื่อกี้ก็ส่วนเมื่อกี้ ตอนนี้กูหิว มึงทำกับข้าวอะไรก็ได้สักอย่างให้กูกินหน่อยดิ”
“พูดกับแฟนไม่เพราะเลย”
“กวนตีน”
หึหึ จะกินอะไร”
“กินตับ”
“ป่ะ ผมพร้อมแล้ว”ผมรีบคว้ามือหมวดเต้ยเลยครับ กูอยากได้ยินคำนี้มานานแล้ว
“กูพูดเล่น มึงทำอะไรเป็น มึงโชว์ฝีมือเลย”
“อ้าว แล้วผู้หมวดจะทำอะไรอ่ะระหว่างนี้”
“ยืนให้กำลังใจมึงไง”เออเนอะ รอแดกอย่างเดียว
“กวนตีน”
“หยาบคายกับกูเหรอ”
“หึ ไม่ต้องทำหน้าแบบนั้นเลย”ผมยีหัวผู้หมวดแล้วเข้าครัว หึ กูนี่ก็ลามปามดีเนอะ
และแล้วหมวดเต้ยแกมายืนให้กำลังใจผมจริงๆครับ กำลังใจกูล้นปรี่มากมึงเล่นสั่ง ให้ใส่นั่นใส่นี่ จากที่ทำไข่เจียวหมูสับ ตอนนี้กลายเป็นไข่ขยี้ไปซะแล้ว เดี๋ยวสั่งกูอีกทีกูจะจับขยี้ไข่
“จะกินได้ไหม”
“เป็นคำถามที่น่าเตะมาก ใครเป็นคนสั่งคนนั้นก็กินไปดิ ทำตามใจผู้สั่งนะเนี่ย”
“มึงกินก่อน”
“หื้อ”ผมส่ายหน้าแล้วตักมาชิม คือตอนนี้มันกลายเป็นผัดไข่กับหมูสับ ใส่เครื่องปรุง ก็โอเคดีครับ มันกินได้อยู่นะถึงหน้าตามันจะเหมือนคั่วกลิ้งก็ตามเถอะ
“แน่ใจนะว่ามันจะไม่ท้องเสีย”
“มากระเพาะบางอะไรตอนนี้วะ ทีแดกข้าวบูดตอนไปฝึกป่าไม่เห็นจะท้องเสีย”
“ฮ่าๆๆๆ”
“หมดกำลังใจว่ะ อุตส่าห์ทำให้กินมาหาว่าทำให้ท้องเสีย”
“ง้อ”หมวดเต้ยยื่นนิ้วก้อยมา หน้ามึนๆ กวนๆ ไอ้สัส กูตกหลุมรักแฟนอีกครั้ง ผมยกฝ่ามือขึ้นกางนิ้ว “อะไรของมึง”
“๕ ครั้งถึงจะหายงอน”
“กวนตีนละ”
“งั้น ๔”
“พรุ่งนี้ไปทำบุญ คืนนี้จิตใจให้บริสุทธิ์ ตื่นเช้ามาจะได้สดใส”
“๓ ครั้ง”
“เก็บแรงไว้ขับรถดีกว่าไหมครับพี่”
“กูไปชักว่าวเองก็ได้วะ”
“กวนตีน”
“อ้าว ก็ผู้หมวดไม่เห็นจะตกลง”
“เออ เอาที่มึงสบายใจเหอะ”
“ฮี่ๆ คืนนี้กูจัดหนัก”
กินข้าวอิ่มแล้วพ่อแม่ผู้หมวดกลับมาถึงบ้านพอดี ท่านกินข้าวจากข้างนอกมาแล้วครับ ตอนนี้ผมจึงมานั่งขัดของแยกเป็นชุด จัด ๑๐ ชุดกันครับ หมวดเต้ยทำไม่เป็นนั่งมองอย่างเดียว แต่พี่แกก็ช่วยแยกของนะครับ ผมจัดใส่กล่องวางให้เรียบร้อย นั่งคุยกับพ่อแม่ผู้หมวดครู่ใหญ่ครับ ก่อนที่ท่านจะขึ้นไปพักผ่อน
“กูอาบน้ำก่อนนะ”
“ครับ”ผมตอบระหว่างนั่งอ่านนิยาย กำลังมันเชียว ผู้หมวดแกแก้ผ้าต่อหน้าผม ยั่วกูอีกละ ฮ่าๆๆ แล้วพี่แกหยิบผ้าเช็ดตัวเข้าไปอาบน้ำพักใหญ่ๆครับ แปลกดีนะ เวลาผมอาบน้ำรวมกับคนอื่นในกองร้อยทำไมมันดูเฉยๆ แค่หมวดเต้ยแก้ผ้าเท่านั้นแหละ แม่งของขึ้น
อดทนอ่านนิยายจนจบตอนแล้วรีบเข้าไปอาบน้ำ ตอนนี้ ๕ ทุ่มแล้ว เร็วมาก อยู่กองร้อยป่านนี้ได้นอนแล้วละ ใส่กางเกงตัวเดียวแล้วขึ้นไปนอนเล่นข้างที่รัก พี่แกเล่นมือถืออยู่ มือถือผมอะไรก็ไม่รู้เต็มไปหมด ไลน์ใครส่งอะไรมาวะเนี่ย อีหนูบ้าง ไอ้บอมบ์บ้าง ส่วนใหญ่เป็นเพื่อนๆที่กองร้อยครับ เอ่อ วันหยุดแบบนี้เราลากันทั้งแก๊งนะครับ มีใครกล้าแจงกูวะ เดี๋ยวฟ้องผู้หมวด ฮ่าๆๆ
“จุ๊บ”ผู้หมวดนอนเล่นโทรศัพท์ กูหมั่นเขี้ยวเลยดูดหัวนมเล่น
“ไอ้สัส ขนลูก”
“หึหึ จะนอนยัง”
“แปบนึง”
“งั้นผมนอนก่อนนะ”
“อือ ปิดไฟดิ ถ้าจะนอน”ผู้หมวดพูด ผมก็ลงจากเตียงไปปิดไฟ พี่แกยังนอนเล่นมือถือ ส่วนผมตอนนี้ ก็ลังเลว่าจะจ้ำจี้หรือไม่ ถ้าที่รักไม่ยอมผมก็ไม่อะไรหรอกครับ ผมไม่หื่น
“พรุ่งนี้จะตื่นกี่โมง”
“สายๆก็ได้ครับ”
“๑๐ โมงเหรอ”
“สายไป ๘ โมงก็ได้มั้ง”หมวดเต้ยวางโทรศัพท์ก่อนจะกลิ้งมากอดและก่ายขา เอามือมาวางที่ท้องแถวๆสะดือ
“มึงปลดไปแล้วมึงจะอยู่ที่ไหนอ่ะ”
“อยู่ในใจผู้หมวด”
“เออ รู้ว่ารัก ถามหน่อย สมมติมีคนหน้าตาดีกว่ากู นิสัยดีกว่ากู มึงจะชอบเขาไหมวะ”
“หน้าตาดีกว่า นิสัยดีกว่า อืม ก็น่าสนนะ แต่มันไม่ใช่ผู้หมวดไง โห นี่ ผมไปถ่ายแบบนะ มีแต่ขาวๆ หน้าตาดี หุ่นดี ทั้งผู้หญิงผู้ชายอ่ะ ผู้ชายที่อ่อยๆผมก็มีนะ ถ้าผมชอบอ่ะ ผมชอบไปแล้ว มาอารมณ์ไหนวะเนี่ย”
“กูก็ถามไปเรื่อยเปื่อย บางทีก็คิดอะไรไปเล่นๆไง”
“อือ ก็อย่าคิดจนเป็นตุเป็นตะมากเกินไปแล้วกัน บางคนเขาเป็นทุกข์เพราะความคิด คือ แม่งเรื่องยังไม่เกิด แต่คิดไปนู้น อะไรก็ไม่รู้ แล้วพาลทะเลาะกัน”
“หึหึ บางทีกูก็ปลกใจตัวเองนะ ทำไมต้องรักผู้ชายด้วยวะ ทำไมต้องรักมึง คือแม่งถ้าจะให้มันฉาบฉวยก็ได้นะ”
“จะเลิกรักผมแล้วเหรอ”
“เหอะ กูแค่ตั้งข้อสงสัยกับตัวเอง เลิกรักมึงเหรอวะ เหมือนจะยาก ไม่รู้ดิ เวลากูทำงาน กูเห็นหน้ามึง กูรู้สึกมีกำลังใจนะ”
“แม่ได้ยินคงจะเสียใจ”
“โว๊ะ พ่อแม่นั่นคุ้มหัว แฟนก็คนละเรื่องกันดิ กวนตีนอ่ะ”
“ฮ่าๆๆ ผมก็รักผู้หมวดนะ”
“เคยคิดบ้างไหมว่าทำไม ใครคนใดคนหนึ่งไม่เป็น ชายเป็นหญิงให้รู้แล้วรู้รอดไปเลยวะ”
“ไม่อ่ะ ผมว่าในอดีตเราเคยผิดพลาดอะไรมาแน่นอน ทำให้เป็นแบบนี้ แต่แบบนี้ก็โอเคดีนะ ในมุมมองหนึ่งนะ”
“อืม มึง ถ้าคนรู้เยอะๆว่าเรารักกัน มึงจะคิดมากไหมวะ”
“ไม่อ่ะ ผมว่าคนที่น่าจะเครียดอ่ะผู้หมวดมากกว่า ผู้หมวดอยู่ในสังคมแบบนี้ ไหนจะเพื่อน ไหนจะหมู่จ่าใต้บังคับบัญชา แต่ก็ไม่ต้องคิดมากหรอกครับ อะไรที่เราไม่แบกมัน มันก็เบา เราไม่สามารถไปแบกความคิด แบกความหวังของคนอื่นได้ทั้งหมดหรอก สิ่งที่เราแบกได้ก็มีแต่หัวใจของเราแค่นั้นแหละ เออ นี่คุยกันมานาน ตกลงว่าคืนนี้จะเอากันไหมเนี่ย”
“ถามตรงเกินไปไหมครับพี่”
“ฮ่าๆๆ”ผมหัวเราะ หมวดเต้ยลูบๆหน้าท้องผมเล่น ส่วนผมลูบไปตามแผ่นหลัง เราไม่ได้สัมผัสกันนานมากเลยนะครับ ได้แค่แอบกอด จูบ กันในบางครั้งตอนที่พี่แกมาหาหมวดบูม
วันนี้เราตื่นสายกันครับ ผมตื่นไปซะ ๗ โมง จริงๆตื่นตอนตี ๕ ละ แต่ไม่มีเสียงเรียกรวมกับเสียงนกหวีดผมจึงนอนต่อ หมวดเต้ยยังหลับอุตุสบายใจพี่แกไปครับ
“จะไปไหน”
“เช้าแล้วครับ”
“อือ เช้าก็เช้าไปดิ นอนกอดกูก่อน”ผู้หมวดดึงแขนผมไป ผมก็ต้องล้มตัวลงนอนอีกครั้ง พาดแขนกอดพี่แก เนื้อแนบเนื้อเพราะใส่แค่กางเกงนอนเท่านั้นครับ เช้าๆมันก็แข็งนะ ไอ้ลูกชาย แต่ไม่หื่นครับ เพราะเมื่อคืนจัดการไปเต็มอิ่มละ นอนกอด นอนหอมผู้หมวดไปเรื่อยๆครับ หมั่นเขี้ยว พี่แกไม่เห็นจะโวยวายอะไร
ผมนอนกอดพี่แกครู่หนึ่ง ว่าจะลุกแต่ผู้หมวดแกไม่ยอมให้ผมลุกครับ คราวนี้หันมานอนกอดและก่ายผมไว้เลย
“อย่ากวนตีนดิ นอนเป็นเพื่อนกูก่อน”ผมไม่ได้รังเกียจแฟนตัวเอง แบบเอากันแล้วก็ต่างคนต่างไปอะไรแบบนั้น แต่ตอนนี้คือมันสายแล้วไง แล้วไม่ใช่บ้านผม จะให้ผมนอนกินบ้านกินเมืองน่ะเหรอ ข้าหาทำได้ไม่ ฮ่าๆๆ คือ มารยาทอ่ะครับ
“มันสายแล้ว ผมตื่นสายมันจะไม่ดีนะ”
“ไม่รักกูเหรอ”พูดคำนี้ กูจุก
“รักดิ แต่ผมตื่นสายมันไม่ดี เกรงใจพ่อแม่ผู้หมวดอ่ะ”
“เออ”แล้วพี่แกก็ขึ้นมานอนทับเลยครับ หุ่นควายกว่ากูอีกมั้งเนี่ย เตรียมตัวแบนได้เลย ฮ่าๆๆ
“เต้ย”ผมเรียกเบาๆ
“หืม”
“กูเงี่ยน ไอ้สัส พอๆ เช้าแล้วอ่ะ ผมขอลงไปด้านล่างดีกว่า เกรงใจผู้ใหญ่ท่าน ถ้าผู้หมวดจะนอนก็นอนไปดิ”
“อือ”พี่แกกลิ้งลงครับแล้วลุกขึ้นนั่ง ลืมตามองผมแบบพยายามมากๆ ง่วงทำไมไม่นอนต่อวะ
“เจ็บตูดว่ะ ไอ้สัส”
“เอากันบ่อยๆจะได้ชิน”
“เอาดิ กูพร้อมเสมอ”
“แหม่ พูดมาได้นะ เวลาจะกอดกันแต่ละทีนี่ยากอยู่แล้ว ยังมาท้าอีก กูปลดเมื่อไหร่นะมึง เตรียมตัวเหอะ”
“หึหึ มีปัญญาก็เชิญ อื้อออออออ”พี่แกบิดตัว เซ็กซี่ แฟนกูทำอะไรก็เซ็กซี่ไปหมด
ใกล้เพลแล้ว พวกเรานัดมารวมตัวกันที่วัดครับ วัดนี้เป็นวัดที่ผมเคยมาเรียนหนังสือ เรามาถวายเพลกัน ก็มากันครอบครัวใหญ่ มีครอบครัวพี่เบิ้ล พี่น้อย พี่นิด ไอ้บอมบ์ แม่ แต่เขาไม่ได้มากันครบทุกคนนะครับ ใครติดธุระก็ไม่ได้มา หมวดบูมกับพ่อแม่เขาก็มาด้วย
ลูกชายของบิวตอนนี้ครบเดือนแล้วครับ กำลังโต จ้ำม่ำเชียว ส่วนน้องแสบน้องซ่า ซนเหมือนเดิมครับ เจอหน้าหมวดเต้ยนี่แบ๊มๆตลอด ฮ่าๆๆ ให้เรียกว่าเต้ยไม่ยอมครับ แบ๊มๆ เดินเอานิ้วมาจิ้มแล้วก็เรียกแบ๊มๆ ก่อนจะหัวเราะกันทั้งคู่
มาถึงวัดผมแวะไปทักพระอาจารย์ และพระที่เป็นเพื่อนร่วมรุ่นที่คุ้นเคยกัน ที่สึกไปก็เยอะครับรุ่นผม ที่อยู่ต่อก็เยอะเหมือนกัน ย้ายไปอยู่วัดอื่นบ้าง ไปเป็นครูสอนที่วัดอื่น กลับต่างจังหวัดบ้าง มีรูปหนึ่งได้ข่าวว่าไปเดินธุดงค์ ท่านคงติดใจครับ รูปนี้เคยไปเดินธุดงค์กับผม ตอนที่ผมยังบวชอยู่ เจออะไรในป่าเยอะเหมือนกัน
ทักทายกันพักใหญ่ครับ พอใกล้เพลเราจึงถวายภัตตาหาร พระและสามเณรมานั่งที่โต๊ะแล้วเราก็ทำพิธีถวายครับ ช่วงนี้ปิดเทอมแล้ว พระเณรลดไปครึ่งหนึ่ง
“แบ๊มๆ”เจ้าแสบเดินมาตีขาหมวดเต้ยก่อนจะพยายามไต่ขึ้นมานั่งบนตัก หมวดเต้ยสอดมือรับเข้าไปแล้วจับมานั่งบนตัก “แบ๊ม”
“อาเต้ยครับ ไม่ใช่อาแบงค์”
“แบ๊ม คิกๆๆ”แล้วก็ขำ เจ้าซ่านี่ไปยืนใกล้โต๊ะพระฉัน
“น้องซ่า มานั่งกับพ่อมา”
“ไม่”ส่ายหน้าแล้วยืนมองครับ “พ่อ ตากินก้าว”
“ครับ หลวงตาฉันข้าวอยู่ มาๆ มานั่งกับพ่อมา”แล้วเจ้าซ่าก็เดินไปครับ ไอ้บอมบ์จะเข้าไม่จับก็ไม่ยอมวิ่งไปที่อื่น ซนมากครับ ไอ้บอมบ์กว่าจะจับได้ เพราะโต๊ะเก้าอี้ที่พระท่านนั่งฉันมันเบียดๆกัน แล้วไอ้ตัวเล็กอ่ะ มุดลอดเข้าไป แทรกตัวเข้าไป
“นั่งนิ่งๆเลย”ตบตูดเบาๆแล้วจับนั่งตัก แต่เด็กมันซนอ่ะครับ เจ้าแสบเจ้าซ่าวิ่งดุ๊กๆไปที่กองหนังสือ หยิบหนังสือมากันคนละเล่มครับ หนังสือบาลี “อะไรอ่ะ พ่ออ่านไม่ออก”
“พ่อ อ่าน”เจ้าซ่าเปิดแล้วจิ้มๆลงในหน้าหนังสือ
“อา มา วา กา มาๆ”อะไรของเขาก็ไม่รู้ครับ
“เก่งเนอะ อ่านหนังสือเป็นด้วย”
“พ่อ”เอาหนังสือวางบนตักไอ้บอมบ์แล้วจิ้มๆ คงอยากให้อ่านให้ฟังมั้ง
“พ่ออ่านไม่ออกลูก ให้อาตวงอ่านให้ฟังอ่ะ”
“ตวง”พูดชื่อผมแล้วทำหน้าสงสัย
“ครับ อาตวงอ่านออก ให้อาตวงอ่านให้หนูฟังนะ มหา อ่านหนังสือให้ลูกกูฟังหน่อย”เจ้าแสบเจ้าซ่าเดินถือหนังสือมาครับ วางบนตักผมแล้วปีนไปนั่งบนตักหมวดเต้ย อีกคนก็มานั่งตักผม ผมก็อ่านให้ฟัง แปลเป็นภาษาไทยนะครับ อ่านไปแปลไป เจ้าตัวเล็กนิ่งกริ๊บ
ไม่จบเรื่องดี พระท่านฉันเสร็จแล้วผมจึงวางหนังสือ จากนั้นจึงไปร่วมกันถวายของ ถวายสังฆทานกับปัจจัย เจ้าแสบเจ้าซ่าให้ผู้ใหญ่ทำอะไรก็อยากทำบ้าง เห็นคุณย่าถวายซองพระ แย่งคุณย่าไปคนละซอง เดินดุ๊กๆเอาไปถวายสามเณรแล้วไปกอดขาสามเณร แล้วก็ไปหยิบซองที่ถวายแล้วเปิดดูข้างใน เอาตังค์ออกจากซอง ชูขึ้น แล้วใส่เข้าในซอง ถวายอีกรอบ เฮ้อ ป่วนสมชื่อจริงๆ จากนั้นทั้ง ๒ คนเดินยิ้มแป้นมานั่งตักพ่อ
แล้วช็อตเด็ดตอนกรวดน้ำรับพรครับ คุณย่ากรวดน้ำเจ้าแสบเจ้าซ่าไปนั่งต่อมือ ทำเหมือนผู้ใหญ่เลยครับ ผมถึงกับขำกับความน่ารัก พระสวดมนต์ให้พรก็ส่งเสียงเหมือนตัวเองจะสวดมนต์ได้ พอจบว่าอายุ วัณโณ สุขัง พะลัง เจ้าตัวเล็กก็พูดพะลังตาม เออ เอาเข้าไป โตไปนี่จับบวชให้หมด
“อ่ะ กราบพระก่อนลูก”
“พะ”
“ครับ กราบพระ ไหนทำให้ย่าดูสิ”
“ลูกทำเป็นเหรอแม่”
“เป็นสิ แม่พาไหว้พระก่อนนอนทุกคืน”ว่าแล้วเจ้าตัวเล็กก็ก้มกราบ ตูดโด่งบ้างอะไรบ้าง พอกราบเสร็จทั้งคู่ยิ้มแป้นให้คุณย่า เดินไปกอดแขนพี่เบิ้ลแล้วซุกๆ ป่วนกับญาติๆทุกคนครับ ไปเกาะคนนั้นทีคนนี้ที
“แบ๊มๆ”แล้วก็เดินมาจิ้มแก้มหมวดเต้ยอีกครั้งหนึ่ง ผมนั่งขำครับ เฮ้อ เออ วันนี้ไม่ได้มาเฉพาะเจ้าแฝดนะครับ ชาลีก็มาด้วย แต่ว่าตอนนี้ยังพูดไม่ได้ไง ยังเล็กอยู่เลยยังไม่ค่อยมีบทบาทเหมือนพี่ๆ นี่ผมไม่อยากคิดเลยนะครับ บ้านนี้มีแต่ลูกผู้ชาย โตไปจะซนจะป่วนแค่ไหน
-
หมวดเต้ยวันนี้ขี้อ้อนจังค่ะ น่าหยิกพอ ๆ กับสองแฝดเลยย :-[
-
แสบซ่าน่ารักกก
กำลังคิดถึงพอดีเลยค่า
หมวดเต้ยกับมหานี่หื่นพอกัน
รอตอนต่อไปนะคะ
คิดถึงหมวดบูมแล้ว
:กอด1:
-
คิดถึง
-
น่ารักทั้งครอบครัวเลยย
-
น่ารักอะ
-
หมวดเต้ยอ้อนมหาน่ารัก แสบซ่าร์ก็ซนและฉลาดกันมากๆ
เป็นครอบครัวใหญ่ที่อบอุ่นมากเลย
:mew1: :L2:
-
:pig4:
-
น่ารักทุกผู้ทุกคน คิดถึงหมวดบูม พี่บอมบ์จังเลยค่า :mew2:
-
เค้าลางเด็กๆโตมาร้ายใช่เล่น5555555
ชอบเรื่องนี้มากๆ
รอตอนต่อไปน้าาาาา
-
ต.เต่าเข้าวัด
ตวง :L1: เต้ย ?
คู่นี้ไม่ค่อยโชว์หวานต่อสาธารณชน
แต่เวลาอยู่ด้วยกันแค่สองคนนี่หวานซะ :-[
แสบซ่าแย่งซีนมากลูก น่าจับบวชจริงๆ :amen:
-
แสบซ่า คิดถึงมากลูก <3<3<3
-
โหยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
คู่นี้เขาหวานแบบเถื่อนๆกันดีเน้ออออออ :m3: :m3: :m3:
หมวดเต้ยอ้อนน่ารักง่าาาาาาาาา
-
ขอบคุณ :)
-
ครอบคราัวอบอุ่น เพื่อนดี ลูกน่ารัก :mew1:
-
น่ารักกันจริงๆ แก๊งนี้มีทุกรุ่น รักกันเหมือนครอบครัวเดียวกันเลยอ่ะ
ตอนนี้บอมบูมมีบทน้อยเนาะ
รอครึ่งหลังนะคะ
-
ขอบคุณมากๆค่ะ รอตอนต่อไปค่ะ :mew1: :mew1: :mew1:
-
กลายเป็นครอบครัวใหญ่กันเลยทีเดียว
-
มหาเจอหมวดเต้ยอ้อนซะ :-[ :-[
-
แค่สองหน่อก็ป่วนสุดๆ นี่เพิ่มอีกหนึ่งก็คงนรกแตกเลยแหละ
-
แสบกับซ่านี่เป็นตัวป่วนจริงๆเลย :laugh: รอตอนต่อไปนะคะ :pig4:
-
:mew1: :mew1::mew1:น้องแสบน้องซ่า :hao7: :hao7: :hao7:
-
ใกล้ปลดกันแล้วจะเป็นยังไงต่อนะ :katai2-1:
-
ขอบคุณมากครับ หายคิดถึงเลย ตกลงพี่ดวงแกไปสอบอนุศาสนาจารย์หรือเปล่าครับ.
-
คิดถึงแสบซ่าชาลี
:mew3:
-
แล้วเมื่อไหร่แสบซ่าจะแยกแบ๊มกับเต้ยได้ล่ะนี่
-
เข้ามารอ
-
อ่านเรื่องนี้เพราะชื่อบูมเหมือนนายเอก^^
-
มารออ่านครึ่งหลังค่ะ
-
แสบซ่าน่ารัก. รอตอนต่อไปค่ะ :o8:
-
แสบซ่า น่ารัก
เข้ามารอ ชอบมากเลยค่ะ
-
รอแล้วก็รอ
-
เข้ามารอน้องแสบน้องซ่า พ่อบอมอาบูม
แล้วที่ขาดไม่ได้ก็คุณเมฆนี่ล่ะเนาะ อิอิ
-
คิดถึงง มาต่อนะค่ะ
-
บ้านนี้น่ารักกก รักแสบซ่าเลยยยย ชาลีด้วยน้าาา
-
นานมากแล้วนะคะะะ :mew4:
-
ตามมารออีกวันคับ
-
แอบอ่านมายาวนาน แล้วก็จะตามอ่านต่อไปนะค่ะ
-
ยังรอนะคะ คิดถึงแสบซ่า :katai1:
-
คิดถึงหมวดบูมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
:hao5:
-
ตวงเต้ยทำอิจฉาตลอด จะหวานก็หวานซะ แต่ตอนกวนตีนกันนี้ฮาตลอด
แสบซ่าคิดถึงจ้า
-
รอบนี้หายไปนานจัง มาได้แล้วค้าบบบ รออยู่นะ
-
รอค่ะ ^^
-
ช่วงนี้ทีแต่ข่าวคนไปเกณต์ทหารกัน เยอะแยะ แล้วคิดถึงพี่บอม กับมหา 555+++ :laugh:
ล้วนแต่มีวีระกรรม ที่กว่าจะได้เป็นทหารทั้งนั้น :m20:
คิดถึงนะคะนักเขียน เอาใจช่วยนะ :กอด1:
-
ตอนที่ ๙๔.๒
ทำบุญกันเสร็จแล้วพวกเราว่าจะเดินเที่ยวสักหน่อย แต่ช่วงนี้แดดแรง และยังมีเด็กน้อยต้องคอยระวังอีกจึงรีบกลับบ้านกันครับ ผู้ใหญ่เขาก็ไปรวมตัวคบค้าสมาคมคุยนั่นคุยนี่ไปตามเรื่องของผู้ใหญ่ ส่วนแม่ของไอ้บอมบ์ กับหลานแฝดตัวน้อยมานั่งคุยเล่นกับพวกผม คือพวกพี่ๆเขาก็นะ วงการของเขาอ่ะ คุยเรื่องของเขาไป ส่วนผม ไอ้บอมบ์ และเจ้าแฝดก็มานั่งคุยกันตามประสาของพวกเรา พวกผู้หมวดก็คุยกันเฉพาะเรื่องของพวกเขาไปนะ
“แบ๊ม ไป”เจ้าแสบปีนขึ้นมานั่งตักหมวดเต้ย มือข้างหนึ่งเกาะคอ อีกข้างก็ชี้นิ้วไปที่ประตูหน้าบ้าน
“ไปไหน”
“ไป”พูดแค่นี้ พี่หมวดเต้ยแกก็ทำหน้างงๆ จะไปไหนของเขานะ
“มันร้อน นั่งเล่นตรงนี้แหละ”
“แบ๊ม ไป”
“ไม่เอา มันร้อน เดี๋ยวเย็นๆให้พ่อพาไปเดินซื้อของเล่นดีไหม”
“ก๋องเย่น”
“ครับ ซื้อของเล่นไง”ว่าแล้วเจ้าตัวก็ไถลตัวลงจากตักวิ่งไปหาพี่เบิ้ลครับ ปีนขึ้นไปนักตักแล้วทำตาแป๋ว ส่วนเจ้าซ่าตอนนี้ไอ้ภูมิดูแลอยู่ครับ สักพักหนึ่งทั้งคู่ง่วงนอนแล้วครับ วิ่งไปอ้อนพ่อ ไอ้บอมบ์ก็อุ้มซ้ายขวาพาเข้าบ้านไป ดูมันรักลูกของมันมากเลยนะครับ ปกตินี่เวลาอยู่กับพวกรุ่นน้องหรือคนอื่นๆนะ มันชอบดุ หน้าเข้มๆ โหดๆ เวลาอยู่กับลูกนี่คนละคน ดูอ่อนโยน
บ่ายแก่ๆ ผู้ใหญ่ออกไปหากิจกรรมทำครับ ไปตีกอล์ฟกัน ก็ไปเฉพาะผู้ใหญ่ วัยรุ่นอย่างพวกผมก็คงจะหาอะไรทำแถวๆนี้ละครับ
ตกเย็นหลังจากเที่ยวเล่นทำกิจกรรมเรากลับมาที่บ้าน บ้านที่เจ้าที่ท่านแกล้งนะครับ เจ้าที่ที่พูดถึงนี่เป็นเทวดาจำพวกหนึ่งเรียกว่าภุมเทวา คือเทวดาที่อยู่ใกล้กับพื้นดิน มีความใกล้ชิดกับมนุษย์มากที่สุด เขาก็มีวิมานอยู่ด้วยนะครับ คือมีบ้านอ่ะ ลอยสูงจากพื้นประมาณฟุตหนึ่ง ถ้ารุกขเทวดาที่จะอยู่ตามต้นไม้ใหญ่ๆ บ้านจะแปะอยู่กับต้นไม้ ที่เขาเรียกว่าพวกนางไม้อะไรนั่นน่ะ นั่นเป็นรุกขเทวดา ผมเคยเจออยู่เหมือนกันตอนไปธุดงค์ในป่าเมื่อสมัยยังบวชอยู่นะครับ พูดๆไปก็เหมือนกับเป็นเรื่องที่ไม่น่าเชื่อเนอะ คือคนไม่เจอ ไม่ได้สัมผัสด้วยตัวเองมันก็ดูว่าพิลึกพิลั่น เกินความจริง ไม่เป็นวิทยาศาสตร์ อันนี้แล้วแต่คนละเลือกเชื่อแล้วกันครับ ผมก็มีข้อมูลของผมที่เป็นประจักษ์มาแบบนี้ คนอื่นอาจจะมีข้อมูลที่ขัดแย้งเป็นอย่างอื่น ก็เป็นสีสันดีครับสำหรับการเกิดเป็นคน
เปิดประตูเข้ามาในบ้านกลิ่นแป้ง กลิ่นดอกไม้พัดฟุ้งเข้ามาในจมูกเชียวครับ
“หมวดเต้ยแอบพาผู้หญิงเข้าบ้านมาป่าววะ กูหวงมึงนะ”
“ไอ้บ้า กูก็อยู่ใกล้มึงตลอดเวลา ทำอะไรก็บอกให้มึงรู้ทุกอย่าง ยังจะมาใส่ความกูอีก”
“อ้าว แล้วกลิ่นแป้งหอมๆแบบนี้มันมาจากไหน”
“อือ เออ หอมดีนะ สดชื่น”
“นี่ตอบคำถามก่อน”
“ไม่รู้ก็ไม่ได้นอนบ้านนี้หลายวันแล้ว”
“หรือว่าทำขวดน้ำหอมหล่นแตก”
“น้ำหอมเหรอ ไม่อ่ะ กูไม่เคยใช้กลิ่นนี้ เออ จริงๆมันหมดไปหายวันแล้วนะ แม่ยังไม่ซื้อให้เลย”
“อะไรๆก็แม่นะ เมื่อไหร่จะโตเนี่ย”
“อ้าว กูเลือกของหอมๆไม่เป็นนี่หว่า กูอ่ะยังไงก็ได้ มีแป้งทาก็ทาแป้ง มีน้ำหอมก็ใช้น้ำหอม”
“แล้วน้ำว่าวผมล่ะ”
“เอาไว้ทาหน้า ถุ้ยยยย ไอ้สัส กวนตีน”
“ฮ่าๆๆๆ เออ แต่มันก็ไม่เหมือนน้ำหอมอยู่ดีอ่ะ เหมือนกลิ่นดอกโมกข์ มีกลิ่นมะลิด้วย กลิ่นดอกแก้ว”
“อืม สดชื่นดีเนอะ หรือว่าเป็นกลิ่นตัวเจ้าที่วะ”
“เออ น่าจะใช่อ่ะ”คือเข้าไปในบ้านแล้วกลิ่นยังไม่จางไปเลยครับ แล้วเราก็เดินรอบบ้าน สักพักกลิ่นจึงจางลงไป
“อาบน้ำกัน”หมวดเต้ยคว้ามือผม
“อะไร ชวนผู้ชายอาบนงอาบน้ำ”
“กวนตีน กูชวนผัวกูไอ้สัส”
“ฮ่าๆๆ เต็มปากเต็มคำเลยเนอะ”
“อ้าว หรืออยากจะเป็นเมียกูบ้างอ่ะ”
“ผู้หมวดอยากเอาผมไหมล่ะ”
“ไม่รู้ดิ เฮ้ย มึงอย่าคิดว่ากูโดนมึงเอาจนเอาคนอื่นไม่เป็นนะเว้ย คือมึงเข้าใจว่าอารมณ์ ยังไงวะ อธิบายไม่ถูก กู ไม่รู้ว่ะ เอาเป็นว่าถ้าเป็นมึงกูขอยอมมึง แค่มึงคนเดียว คนอื่นกูบุกแหลก”
“ถ้าอยากเปลี่ยนรสชาติก็บอกผมก็ได้นะ ผมพร้อม”
“เออ วันไหนที่กูอยากทำมึงบ้างเดี๋ยวกูบอก อื้อ อยากไปทะเลว่ะ ชวนไอ้บอมบ์ไปอีกไหม”
“นั่นสิ ร้อนๆแบบนี้เนอะ ได้ลงเล่นน้ำทะเลคงจะมันอ่ะ”
“จุ๊บ”ผมเลิกชายเสื้อหมวดเต้ยขึ้นแล้วก้มลงไปดูดนมจุ๊บหนึ่ง “ไอ้สัส เค็มชิบหาย”
“ฮ่าๆๆ มึงนี่ก็บ้าเนอะ รอให้กูอาบน้ำเสร็จก่อนก็ไม่ได้”
“เค็มแต่แม่งคงไม่มีไอโอดีน”
“มีแต่ไอ้โอตีนอ่ะดิ รีบแก้ผ้าเลยมึง กูง่วงล่ะ”
“อื้ม”ว่าแล้วก็แก้ผ้ากัน เดินเข้าเข้าน้ำไปอาบให้มันสดชื่น ไม่ได้ทำอะไรกันมากนะครับ แค่ช่วยขัดช่วยถูให้กัน หุ่นหมวดเต้ยนี่แน่นมาก ก็อย่างว่าเขาฟิตหุ่นมานานแล้ว ส่วนผมตอนนี้ บวมครับ กินเยอะ ไอ้บอมบ์มันชอบสรรหาของกิน อย่าไปพูดถึงหุ่นของมันนะ ตอนนี้ควายป่าเรียกพี่แล้วมั้ง แขนขานี่ล่ำใหญ่ แต่พอเทียบกับลูกนี่ ลูกชายฝาแฝดเท่ากำปั้นพ่อมันเลย
อาบน้ำเสร็จแล้วก็มาเปิดหนังดู เป็นหนังตลกครับ ชาลี แชมปิ้น นั่งขำกับหมวดเต้ยจนตัวโยน เอ่อ แต่เป็นภาษาอีสานนะ พี่แกฟังออกครับ แต่บางคำที่สงสัยพี่แกก็ถามว่ามันคืออะไร ผมนี่อีสานแท้ จริงๆก็พูดภาษาถิ่นได้หลายภาษาอยู่นะ บ้านผมนี่เรียกว่ารวมหลากหลายภาษา ทางทิศเหนือพูดอีกอย่าง ถัดไปอีกหมู่บ้านพูดอีกภาษา ซอยทิศใต้หมู่บ้านผมก็พูดอีกภาษา พอไปเรียนนี่ เหมือนกับเป็นโรงเรียนนานาชาติ
พูดถึงโรงเรียนนานาชาติ ก็เหมือนกับค่ายทหารผม มีหลากหลายถิ่นครับ หลายภาษา แต่ภาษาใต้ไม่มีนะครับ อ่อ ไม่ใช่สิ มีนายสิบที่พูดใต้ได้ด้วย เวลาที่พวกไอ้บอมบ์พูดอีกภาษานี่อย่าพยายามตั้งใจแปลเลยครับ มันยาก ผมฟังพวกมันออกนะว่าพูดอะไร และผมก็พูดได้แต่ไม่คล่อง ไอ้บอมบ์พูดอีสานไม่ได้แต่มันฟังออก อีหนูนี่สาวกรุงขนานแท้ ฟังอีสานไม่ออก แต่ก็พยายามถามจากผม จนพูดได้เป็นบางคำ
“เที่ยงคืนแล้วมึง นอนเหอะ”
“อืม ตะกี้ผมหลับไปแน่ะ”เผลอหลับไป ๕ นาที สะดุ้งตื่นเพราะเสียงหัวเราะของหมวดเต้ย
“ตวง มึงปลดไปมึงมาให้กูนอนกอดมึงทุกวันนะ”
“ขาดความอบอุ่นเหรอ”
“ใช่ อย่างมากเลยว่ะ”
“ฮ่าๆ ขี้อ้อนนะ”
“ก็แต่กับแฟนตัวเองละวะ กูทำแบบนี้กับคนอื่นเขายอมกันที่ไหนล่ะ”
“ถึงยอมก็ห้ามทำแบบนี้กับคนอื่น เข้าใจป่ะ”
“ครับท่าน”
ผมนอนหงายหมวดเต้ยแกก็เอาขามาก่าย เอามือมาแปะที่หน้าท้องลูบซิกแพคผมเล่นเบาๆ
“ซิกแพคขึ้นเป็นก้อนๆเลยนะ ถามจริงก่อนหน้านี้เคยเล่นเวทป่ะ”
“ก็เล่นช่วงที่ไอ้บอมบ์พาเล่นอ่ะ ตอนบวชผมเล่นไม่ได้หรอก เดี๋ยวโยมด่าว่าพระอยากหล่อ”
“แต่ตอนนั้นกูก็เห็นมึงล่ำดีนะ ตนฝึกทหารใหม่อ่ะ”
“แอบชอบผมตั้งแต่ตอนนั้นเลยเหรอ”
“หึหึ มึงก็โมเมไปนั่น กูก็มองๆทหารทุกคน ไอ้บอมบ์อ่ะกูคุ้นหน้าอยู่แล้ว กูสังเกตมันบ่อยเลยพลอยมองมึงไปด้วย แต่ตอนนั้นกูก็ไม่ได้รักมึงนะ”
“อ๋อ พอเสียตัวให้ผมปุ๊บก็เลยชอบปั๊บ”
“ไม่ว่ะ อารมณ์อยากลอง อยากเปลี่ยนด้วยละมั้ง คือช่วงนั้นกูก็โดนผู้หญิงทิ้งอ่ะนะ พอโดนมึงเอาก็เลยคิดว่าไหนๆ เสียตัวแล้วก็ลองดู เพราะคงไม่มีอะไรจะเสียไปมากกว่านี้แล้วมั้ง นี่กูไม่ได้คิดยาวคิดเยอะขนาดว่ากลัวพ่อแม่จะรู้อะไรนั่นนะ แบบอารมณ์มัน ประชดอ่ะ”
“แล้วรักผมตอนไหน”
“กูรักมึงตอนที่มึงตอบตกลงกูอ่ะ ไอ้สัส มึงโคตรใจ นี่กูยอมรับเลยนะ คือถ้าเป็นคนอื่นแม่งคงจะปฏิเสธหรือต่อยหน้าอะไรประมาณนั้น กูไม่รู้สิ”
“หึหึ ผมก็คิดว่าไหนๆก็ไหนๆแล้ว ได้กินผู้หมวดหล่อคงไม่มีอะไรเสียหาย สงสารผู้หญิงเยอะ หล่อๆอย่างเรามากินกันเองซะแล้ว”
“ฮ่าๆๆ กล้าพูดนะว่าหล่อ กูว่าหน้ามึงอ่ะธรรมดา เออ แต่กูงงนะ หน้ามึงก็ไม่ได้เด่นอะไรมากมายทำไมมีแต่คนมองมึงวะ นี่กูสงสัยจริงๆนะ”
“เขาไม่อยากว่าหล่อ เขาว่ามีคนมีเสน่ห์ คนหล่อแต่ไม่มีเสน่ห์ใครก็ไม่มอง คนไม่หล่อแต่มีเสน่ห์ใครๆก็ตกหลุมรัก”
“มึงใช้คาถานั่นด้วยเหรอ ทำไมคนถึงได้มองเยอะ”
“หึหึ ใช้ตอนไปเดินแบบน่ะ พวกดารานายแบบเขาชอบไปเจิมไปปิดทองเหมือนกันนะ ผมนี่ทำเอง แต่กับผู้หมวด ฝีมือล้วนๆ ไม่งั้นคงไม่ครางหรอก”
“ทะลึ่ง”
“ฮ่าๆๆ”
“เออ มึงยังไม่ตอบเรื่องซิกแพคมึงอ่ะ ตอนอยู่วัดนี่มึงแอบเล่นกล้ามหลังวัดหรือเปล่า”
“หืม อยู่วัดวันๆผมมีแต่ทำงานครับ ฉันเช้าเสร็จพักครึ่งชั่วโมงเสร็จแล้วก็นู้น ปีนขึ้นไปบนหลังคาโบสถ์ เทปู เทคาน ทำโครงเสร็จก็ก่ออิฐ เลื่อยไม้ หลวงพ่อเจ้าอาวาสก็ดึงรอกถังปูน พระหนุ่มก็อยู่ด้านบน ผมทำเป็นปีๆอ่ะ ทำทุกวัน กล้ามไม่ขึ้นก็กระไรอยู่นะ”
“ไม่เหนื่อยเหรอ”
“เหนื่อยครับ แต่สนุก ผมชอบดีนะ ได้ทำงานก่อสร้าง เหมือนเราได้ทำอะไรที่มันคุ้มค่ากับชีวิตอ่ะ”
“แล้วอยากกลับไปบวชอีกป่ะ”
“ก็อยากนะ แต่หลวงพ่อบอกผมมีหนี้ต้องชดใช้อ่ะ เออ จะเล่าเรื่องตอนผมไปเกณฑ์ทหารให้ฟัง เรื่องใช้หนี้ที่หลวงพ่อพูดถึงอ่ะ คือวันเกณฑ์ผมก็ตื่นแต่เช้าแหละตามปกติ ไปทำวัตรสวดมนต์ ฉันเช้าจากนั้นไปที่อำเภอ”
“เดี๋ยว ขอถามหน่อยเหอะ เขาให้สิทธิพระที่เรียนหนังสืออะไรนั่นไม่ใช่เหรอ ทำไมมึงไม่ใช้สิทธิอ่ะ”
“ไม่รู้สิ จริงๆผมใช้สิทธิได้นะ อายุก็เลยแล้ว ประโยคก็สูง บวชมานานแล้วด้วย แต่ไม่รู้สิ ผมก็ไปแค่ผ่อนผัน แล้ววันนั้นอ่ะ ผมไปกราบหลวงพ่อ ท่านก็พูดนะ มหาลูก เอ็งต้องไปใช้หนี้แล้วนะ ไม่ต้องกังวลนะลูก จะดำหรือจะแดงเอ็งไม่ต้องกลัว หลวงพ่อท่านพูดแค่นี้ ผมก็งงๆว่าใช้หนี้ใคร คือผมไม่ได้คิดลึกซึ้งว่าถึงขั้นต้องมารับใช้ชาติไง ผมคิดว่าผมไปติดเงินใครไว้ เงินสร้างโบสถ์หลวงพี่ก็เป็นคนคุมค่าใช้จ่าย เงินค่าเรียนผมก็ได้มาจากเก็บเล็กๆน้อยๆ ผมก็งงๆ กลายเป็นว่าคิดเป็นตุเป็นตะไปว่าจะไปทำอะไรผิดแล้วต้องติดหนี้ไรงี้”
“หึหึ แล้วตอนจับรู้สึกยังไง”
“เฉยๆนะ ผมไม่ซีเรียส ไม่รู้สิ เหมือนผมจะรู้ว่างานนี้ไปแดงแน่ๆ ก็เล่นไอ้พวกตำบลก่อนโดนไป ๔ คนงี้ แล้วใบแดงจะไปตกที่ไหนล่ะถ้าไม่ตกมาที่ตำบลของผมบ้าง ล่อตั้งแต่คนแรกเลยครับ ๒ คน เสียงเฮลั่น พอถึงคิวผมเท่านั้นแหละครับ คนถือไหก็กวนตีนครับ พูดกับผมว่า นิมนต์นะหลวงพี่ กองทัพอยากได้อนุศาสนาจารย์ แหม่ พูดปั๊บ จับปุ๊บ ทบ.๑ เลยครับ”
“ฮ่าๆๆๆ เข่าทรุดป่ะ”
“เกือบไปแล้ว หน้ามืดเลยผมอ่ะ ฮ่าๆๆ เดินไปลงชื่อรับใบนัดกลับวัดแบบซึมๆ”
“แล้วกลัวป่ะว่าจะต้องมาเจออะไรบ้าง”
“กลัวนิดหน่อย คือผมไม่รู้ว่าเขาจะทำยังไงกับเราไง แต่ก็โอเคนะ หมวดบูมใจดี แต่กับไอ้บอมบ์นี่ผมยังกลัวเลยครับ ไอ้บอมบ์นี่มันถึกจริงๆนะ”
“ไอ้เหี้ยนั่นมันบ้าเลือด”
“ฮ่าๆๆ ก็จริงนะ”
“กูไม่อยากให้มึงปลดเลยว่ะ กูเหงา”
“อ้าว ไหนว่าถ้าผมปลดแล้วอยากให้ผมมานอนกอดทุกคืนไง”
“อือ มึงสมัครต่อดิ เป็นนายสิบ หรือจะเป็นนายทหารก็ได้ เดี๋ยวให้พ่อช่วย นะๆ”
“หืม ผมไม่ชอบใช้เส้น ชอบใช้ความสามารถ ไม่ดีนะ”
“แล้วมึงจะทำอะไรกิน จะเดินแบบเหรอ กูไม่อยากให้ทำเลยว่ะ กูไม่อยากให้ใครมองมึง กูไม่อยากให้มึงมีเวลากับคนอื่นเกินกว่ากู”
“สรุปคือหวงกูว่างั้น”
“ถูกต้องนะคร้าบบบบบ”
“งั้นผมไปเป็นครูดีไหม”
“มึงจะแอบกินเด็กแลกเกรดป่ะวะ”
“แหม ทีตัวเองเป็นผู้บังคับบัญชาแล้วเอาผู้ใต้บังคับบัญชาเป็นแฟนนี่ไม่กินเด็กเลยเนอะ”
“มึงอายุเท่ากู มึงไม่ได้เป็นเด็ก”
“ผมเป็นไก่วัด ผู้หมวดเป็นสมภาร”
“มึงกวนตีนว่ะ”
“ฮ่าๆๆๆ เออ ถามหน่อย ตอนไปเรียนเป็นนักเรียนนี่เคยมีคนเขาแอบเป็นแฟนกันป่ะ”
“ก็หลายคู่นะ ตอนนี้ยังคบกันอยู่ ไม่มีใครรู้ แมนทั้งคู่ คบหญิงบังหน้าด้วยละ”
“เหรอ แล้วผู้หมวดเคยแอบชอบใครในนั่นป่ะ”
“ไม่มี กูปกตินี่ เป็นเด็กดี มีแฟนหญิง แต่เคยโดนดูดนะ ฮ่าๆๆ โกรธกูป่ะ”
“มันผ่านมาแล้ว เอ๊ะ หรือว่าโดนดูเร็วๆนี้”
“ทะลึ่ง มีแต่มึงคนเดียวอ่ะ ไอ้สัส คนดูดนี่หน้าแม่งโคตรแมนฉิบหาย กูก็มึนๆนะ เมานิดๆ เขามาขอ เอาวะ อยากลอง นำแตกคาปากเลย”
“แล้วดูดให้เขาคืนหรือเปล่า”
“เรื่องดิ สบายตัวแล้วกูก็มานอน ก็แค่ครั้งเดีวอ่ะนะ กูไม่ชอบว่ะ มั่วเกินไม่ดี”
“แต่กับผู้หญิงนี่ได้ข่าวว่าปี้ไม่เลือกหน้า”
“มันแค่ช่วงอกหักเท่านั้นแหละ อยากระบาย อยากย่ำยีผู้หญิงที่ทิ้งกูไป”
“ใจร้าย”
“นั่นมันอดีตเว้ย ตอนนี้เป็นแฟนที่ดีของมึง”
“ตอบได้ถูกใจมาก จุ๊บหน่อยดิ”
“ไม่เอา แปรงฟันละ”
“กวนตีน ทีวันก่อนนู้นไม่แปรงฟันยังกล้าจูบเลย”
“ฮ่าๆๆๆ”
“ง่วงยัง หรือเงี่ยนละ”
“นอนเถอะ ร่างกายจะได้ซ่อมแซมส่วนสึกหรอ”
“อื้ม จุ๊บกันก่อนดิ”
ก็พอหอมปากหอมคอครับสำหรับวันหยุดของเรา วันที่เรามีความสุข ได้อยู่ด้วยกัน ไม่อยากกลับไปค่ายเลยครับ ฮ่าๆๆ เบื่อขี้หน้าหมู่อาร์ตด้วยละ
ปล.ช่วงนี้ก็ทานแกงจืดไปก่อนนะครับ เรื่อยๆมาเรียงๆ ไม่มีไรมาก
-
กรี๊ดๆ ขอบคุณค่ะ เข้ามาดูเผื่อฟลุ๊คดันเจอจริงซะงั้น รออ่านนะค่ะ
-
ขอบคุณคัฟ :กอด1:
-
ชอบคู่นี้มากเลยค่ะ หมวดเต้ยน่ารัก มหาก็น่ารัก ว้ายๆ :-[ อยากจะสลายตัวเอง~
-
ขอบคุณคร๊าบบบบ คิดถึงมากมาย
สอบเสร็จแล้วเหรอพ่อหนุ่มให้ได้คะแนนเนอะๆนะครับ
:mew4:
-
ขอบคุณครับผม
-
หมวดเต้ยกับมหาก็มีโมเมนต์น่ารักเหมือนกันนะเนี่ย คิดถึงพี่บอมกับหมวดบูมมากๆเลยครับตอนนี้
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
คู่ ต.เต่า แม่ง น่ารักอ่ะ น่ารักน่าฟัด โคตรฟินอ่ะ :m3: :m3: :m3:
หมวดเต้ยอ้อนได้แบบ.... คนโดนอ้อนเกิดอาการ 'อยากได้อะไรชั้นเปรมให้หมด'
ขอบคุณคร้าบบบบบบบ
-
คิดถึงงงงงงง คู่นี้น่ารักกกก
มหาก็ขี้กวน หมวดเต้ยก็ชอบอ้อน
น่ารักมากกก อยากอ่านอีกคู่แล้ว
คิดถึงพี่บอมบ์กับหมวดบูมมากกก
:mew1:
-
มหากะหมวดเต้ยน่ารกจังงงงง :-[ :-[ :-[
-
พี่ตวงปากจัด ว่าพี่บอม
ควายป่าเรียกพี่ 5 5 55
พี่บอมกู้หุ่นด่วน
ผู้หมวดกับพี่ตวงเค้าก็คุยกันหวานไม่เกรงใจเจ้าที่เลยนะ
เอ๊ะหรือเจ้าที่จะรู้เลยออกจากบ้านไปแล้ว!
ตวง :L1: เต้ย
-
จะเรียบๆเรียงก็เอาเถอะ ขอให้มาอย่างเดียว
-
เข้ามารอทุกวัน :mew1: :mew1: :mew1:
-
น้องเต้ยของพี่ตวงนี่ก็ขี้อ้อนจริงๆ
-
ได้แกงจืดมาซดก็ยังดีค่ะ
หมวเต้ยน่ารัก รอตอนต่อไปน้าา
-
จะบอกว่าอิจฉาท่านเจ้าที่จะเป็นไรไหมอ่ะ ตวงเต้ยเขาหวานซะฟิน ^^
-
เย้ๆๆๆๆ คุณเมฆพา 2 ต. มาแล้ว
ถึง 2 บ. จะไม่โผล่มามากนัก แต่ก็พอหายคิดถึงไปได้มั่ง
รอบนี้หายไปนานา แฟนๆ นักอ่านคิดถึงนะคะ
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
คู่นี้เค้ารักกันฟินๆตลอดอ่ะ
-
ขอบคุณ :)
-
ตวงเต้ย
น่ารักหนักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
หมวดเต้ยกับมหานอนคุยกันน่ารักจริง
:mew1: :L2:
-
o13 :laugh:
-
น่ารักมากเลยพี่มหาหมวดเต้ยเนี่ย :-[
-
คู่นี้หวานกันจริง
คิดถึงพี่บอมกับหมวดบูม
-
แกงจืดก็ยังดีกว่ามาม่าละ
:hao3: :hao3:
-
หายไปนานมากๆเลย ยังสนุกเหมือนเคย
แสบซ่าน่ารัก
-
น่ารักจัง :-[
-
แกงจืดหม้อนี้ทำเอาออกนอกประเทศไป "ฟินแลนด์" เลยละ :hao3:
-
:-[ :mew3: :hao7:
-
คู่หมวดเต้ยกับมหาน่ารักดี ง้องแง้งใส่กัน มีธรรมแทรกประปราย :L2:
-
ได้ทั้งสาระ .. ได้ทั้งข้อคิด .. และได้ทั้งฟิน ฮ่า ๆ ๆ ๆ
-
ช่วงนี้เห็นข่าวพวกสรรหาวิธีมาหลบเลี่ยงการเป็นทหารแล้วอารมณ์เสีย
สู้น้องหนูของพี่บอมบ์พี่มหาไม่ได้ แมนซะผู้ชายทั้งแท่งยังอาย 555+
-
:mew1:
-
ขอบคุณที่มาต่อให้ค๊าบบบบบ. :pig4:
-
กินแกงจืดได้ แต่มาต่อบ่อยๆจะดีเลย
-
:o8: เพิ่งตามอ่านทัน :mc4: กรี๊ด :ling1: เรื่องนี้สนุกอะ :L2: :กอด1: รอติดตามอ่านอยู่นะคะ :katai2-1: รีบมาไวไว :katai4: คิดถึงพี่บอม หมวดบูม :mew1:
-
ตอนที่ ๙๕ แก๊งลูกหมู
วันนี้วันหยุดอีกวันหนึ่ง คือจริงๆมันวันราชการแต่ผมยังไม่กลับค่ายไงครับ ขออยู่กับลูกอีกวันหนึ่ง เวลาอยู่กับลูกนี่ลูกชายเขาจัดพ่อเขาเต็มที่เลยครับ อะไรที่กวนประสาทพ่อได้นี่คือ กูจะทำอ่ะ แต่ก็มีบ้างที่ฮาๆ เช่น ผมเต้นๆ ลูกก็จะเต้นตาม เปิดเพลงเต้นในห้องนอน ๓ คนพ่อลูก เจ้าแสบเจ้าซ่าใส่สเต็ปเต็มที่
ตอนบ่ายผมอุ้มลูกพาตะลอน ไอ้ตัวเล็กชาลีให้อยู่กับแม่เพราะอ้อแอ้ยังเล็กเกินที่จะไปผจญแดดร้อน ส่วนพี่ๆนี่ปีกกล้าขาแข็ง พอได้ยินคำว่าไปเที่ยวนี่ พี่แกตาโตวิ่งมากอดขาผมใหญ่เลยครับ
เมื่อลูกชายเทียบกับพ่อนี่ลกชายผมเท่ากำปั้นนะครับ ตัวเล็กมากจนผมกังวลว่าเราจะลูกกินอะไรน้อยไปหรือเปล่า คือ ขนมนมเนยให้กินทุกอย่างนะครับ แต่ลูกไม่เห็นจะอวบบ้างเลย มีแต่พ่อนี่แหละที่อวบเอาทุกวัน ฮ่าๆๆ เฮ้ย ช่วงนี้ผมน้ำหนักแค่ ๘๕ เองนะ มันไม่ได้ขึ้นเท่าไหร่หรอก
“ตัวเล็ก เมื่อไหร่หนูจะโตอ่ะ พ่อให้กินนมตั้งเยอะไม่เห็นจะโตเลย”ผมบ่นๆกับลูกครับ
“ก็เรียกลูกว่าตัวเล็กจะเป็นตัวโตได้ไงอ่ะพี่บอมบ์”บิวแซวผม
“เออ ก็จริงเนอะ หรือว่าเพราะแฝดไม่ได้กินนมแม่อ่ะบิว”
“บิวว่าไม่น่าจะเกี่ยวกันหรอก”
“เหรอ งั้นพี่ไปหาหมอเด็กดีกว่า”
“พ่อไป”เจ้าซ่าเดินลากผ้าเช็ดตัวมาครับ พร้อมเสมอเมื่อได้ยินว่าออกไปด้านนอก เตรียมอาบน้ำทาแป้ง หึหึ
เรา ๓ พ่อลูกมาที่โรงพยาบาลเด็กครับ เจ้าตัวเล็กนั่งนิ่งเชียวไม่กล้าซน แบบนี้แหละครับ เวลาเจอคนเยอะๆไม่กล้าป่วนไม่กล้าออกลายหรอก แต่อยู่บ้านนะ กับพ่อ กับพี่ๆนะ โหย วุ่นวายกันเลยทีเดียว ครู่ใหญ่ๆ หมอก็เรียกเข้าไปครับ ผมถามถึงเรื่องสุขภาพของลูกชายว่าทำไมไม่โต ก็เล่าไปว่าไม่ได้กินนมแม่ครับ หมอเขาก็ใจดีตรวจทุกอย่าง ไม่มีอะไรผิดปกติครับ คือ ผมกลัวว่าลูกจะแคระอ่ะ สุดท้ายหมอก็สรุปว่าพัฒนาการของลูกชายผมดีทุกอย่างครับ เพียงแค่ช่วงนี้ส่วนสูงอาจจะยังไม่เท่าไหร่ ระบบภายในของลูกชายก็ดี หมอเขาว่ายังไงผมก็ตามนั้นแหละครับ เลิกกังวล ก็ยังจำเรื่องของตัวเองได้เหมือนกัน แม่เล่าให้ผมฟังว่าตนเล็กๆนี่ผมผอมกะหร่อง ข้าวปลากินน้อย ดื้อด้วย เอาแต่ใจด้วย ก็อย่างว่าลูกคนสุดท้ายนี่ครับ ฮ่าๆๆ
ไปหาหมอเสร็จแล้วจึงพาลูกไปเดินเล่นที่ห้าง คิดอะไรไม่ออกก็ไปห้างครับ พาไปเดินเล่นซื้อของเล่นให้ลูก ไอ้ที่ซื้อคราวที่แล้วอ่ะ พังไปหมดแล้ว พอถึงห้างทั้งคู่ขอลงครับ ผมนี่ไม่ไว้ใจเลย พอวางลงเจ้าตัวเล็กโอเคดีครับ ฟังผมบ้างไม่ฟังผมบ้าง
“พ่อ อาไย”เจ้าแสบชี้ไปที่ชอปมือถือครับ ยังไม่กล้าเข้าไปด้านใน ยืนด้านนอกแล้วชี้ ส่วนเจ้าซ่าวิ่งมายืนข้างแล้วแสบแล้วยืนมอง
“มือถือ”
“ถือ”ทวนคำได้แค่นี้และทำหน้างงๆ ชอบทำหน้างงใส่ผม หึหึ
“อันนี้ไง เหมือนของพ่ออ่ะ”ผมหยิบมือถือผมออกมา เจ้าซ่าแย่งจากมือไปแล้วเจ้าแสบก็ขอดูด้วยครับ แย่งกันดู ผมขอคืนเจ้าลูกชายก็ให้คืน “แสบซ่า เราไปดูของเล่นกันไหมลูก”
“ก๋องเย่น”
“ใช่แล้ว ป่ะ”ผมพาลูกเดินไป เดินช้าๆเพราะลูกชอบมองระหว่างทาง ผมต้องระวังคนอื่นจะเหยียบลูกผมด้วยละ เรามาถึงร้านองเล่นเป็นของเล่นไม้ครับ คราวที่แล้วอขงเล่นพลาสติกอยู่ได้ไม่นาน คราวนี้เอาของเล่นไม้บ้าง ก็เลือกพวกโดมิโน ตัวต่อ อะไรประมาณนั้นครับ ลูกชายสนใจทุกชิ้นครับ
“พ่อ เอา”ชี้ไปที่ของเล่นชิ้นใหญ่ๆ จะซื้อทั้งทีนี่เอาซะกระเป๋าพ่อแฟบเลยนะเอ็ง
“จะเอาอันนี้จริงเหรอ”
“พ่อ”แล้วก็เดินไปที่อื่น ไปชี้ชิ้นอื่น ผมให้ลูกชายดูจนเขาพอใจ เพลินของเขาละ พักใหญ่ๆลูกชายตัวดีก็เลือกของเล่นได้ ผมให้เขาเอาไปส่งทีบ้านให้ครับ จะให้ถือกลับเองไม่ไหวหรอก ลูกชายเลือกชิ้นใหญ่เกิน
เสร็จจากเลือกของเล่นผมเดินมาซื้อเสื้อผ้า อยากได้กางเกงสักตัว ๒ ตัวครับ ใกล้จะปลดแล้วหากางเกงดีๆใส่สักหน่อย เข้าไปร้านชื่อดังร้านหนึ่ง คราวนี้พนักงานต้อนรับดีครับ ผมวางลูกชายให้ยืนบนพื้น ทั้งคู่ไม่กล้าไปไหนไกลจากตัวผมครับ ผมก็เลือกกางเกง แหวกๆดูว่าจะเอาตัวไหน เจ้าแสบเจ้าซ่าไปยืนหน้ากระจกแล้วทำตาโตใส่ หึหึ
“แสบ ซ่า มาช่วยพ่อเลือกหน่อยว่าจะเอาตัวไหน”
“หือ”เจ้าแสบหันมามองผมแล้ววิ่งมาเกาะขา
“เลือกางเกงให้พ่อหน่อย”
“เกง”ว่าแล้วเจ้าตัวดีก็มาช่วยผมเลือกครับ เจ้าซ่าเดินตามมาแล้วชี้ ผมหยิบมาดู เจ้าตัวเล็กก็แย่งไปเล่น
“ไม่เอาแสบ อันนี้ของพ่อ”ผมก้มลงดึงจากมือลูกเจ้าลูกชายมองตาแป๋ว ผมเอามาทาบ “น้อง มีสายวัดเอวไหม”
“มีครับ”พนักงานกุลีกุจอหยิบสายวัดมา จะวัดเอวผมพอจะกางเขนเท่านั้นแหละ
“พ่อ ไม่”เจ้าแสบวิ่งมาเกาะขาผม
“หืม อะไรเหรอ เดี๋ยวพ่อวัดเอวแปบหนึ่ง”
“ไม่”อ้าว ขาซ้ายเจ้าแสบ ขาขวาเจ้าซ่า
“หืม จะไม่ให้พอวัดเหรอ แล้วพ่อจะรู้ได้ไงอ่ะว่าตัวไหนใส่ได้ใส่ไม่ได้”ผมมองถามลูกชาย
“ไม่”
“อ้าว”
“ไป”เจ้าแสบไปตีขาพนักงานครับ
“แสบ ไปตีขาพี่ทำไม อย่าดื้อนะ”ทำเสียงเข้มๆดุลูก
“ไม่ดื้อ”จะพูดว่าตัวเองไม่ดื้อล่ะสิ แหม่
“ขอโทษพี่เขาเลย อย่าเป็นเด็กไม่ดี เร็ว ขอโทษก่อน ไหนยกมือไหว้ยังไง”
“กั๊บ”ทั้งคู่ยอมยกมือไหว้ พนักงานก็ก้มหัวให้ยิ้มๆ เจ้าแสบเจ้าซ่ายืนคุมเชิงอยู่ ห้ามพนักงานเข้าใกล้ผมจนเกินไป
“น้อง เดี๋ยวพี่วัดเองก็ได้”ผมหยิบสายวัดมาวัดเอง เจ้าตัวเล็กยิ้มหน้าบาน “อ้าว นี่ที่ไม่ให้พี่เขามาวัดเอวพ่อเพราะหวงพ่อหรอกเหรอ”ถามเจ้าลูกชาย ทั้งคู่ยิ้มแป้นเลยครับ พอวัดของตัวเองลูกชายก็อยากวัดบ้าง ผมก็ทำให้ครับ จากนั้นจึงเลือกมา ๒ ตัว จ่ายตังค์เรียบร้อย เฮ้อ ไอ้ตัวป่วนเอ๊ย
พาลูกเดินวนอีกนิดหน่อย ไม่ซื้ออะไรแล้วละ คิดไม่ออกแล้ว เดินเล่นจนอิ่มใจผมจึงอุ้มลูกชายลงบันไดเลื่อน แล้ววันนั้นกูเสือกทะเล่อทะล่า ไม่รู้ไงว่าเขากำลังถ่ายละครอยู่ ไม่ได้ดู ผมเสือกอุ้มแล้วเดินตามนางเอกพระเอกซึ่งกำลังโต้กันอย่างออกรส ลูกชายผมก็ตกใจสิครับ แต่โชคดีที่ไม่ร้องแค่สะดุ้งทำตาโตใส่ ชอบจริงไอ้ทำตาโตเนี่ย
“คัท”
“พี่บอมบ์ใช่ป่ะ”ดาราหันมาทัก สลัดผัก รู้จักกูด้วย พอผมมองชัดๆว่าเป็นใคร ถึงกับร้องอ๋อ ดาราที่เคยไปช่วยน้ำท่วมนี่เอง
“อื้ม ไม่เจอกันนานเลยนะ”
“ลูกชายเหรอ น่ารักจัง”
“สวัสดีครับอาเขาก่อนลูก”
“กั๊บ”เจ้าแฝดยกมือไหว้
“น่ารักอ่ะพี่บอมบ์”
“พ่อไป”เจ้าซ่าชี้ไปที่ประตู
“จะรีบไปไหน”
“กับบ้าน”
“อะๆ ก็ได้ พี่ขอตัวก่อนนะ”
“จ้า บายๆสุดหล่อ”โบกมือให้ลูกชายผมครับ เจ้าลูกชายก็โบกมือกลับ
“สวัสดีด้วย”
“กั๊บ”ยกมือไหว้ลวกๆครับ
“ทำดีๆสิ”ดุสักหน่อยเถอะ
“ดีกั๊บ”
“อือ ขอตัวนะ”ผมยิ้มให้แล้วเดินอุ้มลูกชายออกไป ระหว่างเดินคนมองผมเยอะครับ ไม่รู้มองอะไร รู้แค่ว่าตัวเองหล่อก็แค่นี้ ฮ่าๆๆ เขาคงคิดว่าผมเป็นผู้ชายอบอุ่นมั้ง รักลูก หรือเขากำลังคิดว่าผมไปลักลูกคนอื่นมา ไม่น่า หน้าตาลูกชายมันหล่อได้พ่อจะตายไป หึหึ
“พ่อ กินติม”เจ้าแสบท้วงขึ้นมาก่อนที่ผมจะออกจากห้าง อ้าว ไหงงั้นล่ะลูกชาย
“หืม จะกินไอติมเหรอ”
“กิมติม”
“ป่ะ แต่หนูต้องลงเดินนะ พ่อเมื่อยแล้ว”ผมวางลูกชายลง ทั้งคู่ยืนมองผม ผมก็มองหาว่าโซนตรงไหนมันขายไอติม พยายามระลึกครับ แล้วก็พาลูกเดินไปที่ร้านไอติมครับ สั่งมา ๒ ถ้วย ถ้วยหนึ่งสำหรับลูกชายกินด้วยกัน อีกถ้วยนั้นเป็นของผมเองครับ
ผมปล่อยให้ลูกชายกินเอง ๒ คน ทั้งคู่ต่างแย่งกันไปแย่งกันมา ดีนะครับที่ไม่ส่งเสียงเป็นที่น่ากวนใจของคนอื่น ถ้าคนอื่นรำคาญนี่ผมรีบพากลับเลยละครับ เกรงใจเขา ของตัวเองยังม่หมดเลยครับ ปีนลงจากเก้าอี้มาฝั่งตรงข้าม มายืนผมตักผมแล้วก็ตักของผมกิน
“อ้าว ทำไมไม่กินของหนูล่ะ มาแย่งพ่อทำไม”
“กิน”ไม่สนใจพ่อมันเลยแฮะ ไอ้ขี้ดื้อเอ๊ย
“พ่อ กินติม”เจ้าซ่าซึ่งนั่งฝั่งตรงข้ามขี้มาที่ถ้วยของผม ของตัวเองยังไม่หมดถ้วยเลยครับ อะไรกันนะพี่น้องคู่นี้
“อ่ะ แลกกัน เอาของหนูมา”ผมยื่นถ้วยของผมให้ แล้วเอาถ้วยของลูกชายมาฝั่งตัวเอง เจ้าแสบทำหน้าหงุดหงิดแล้วตีผม
“ไม่กิน”
“อ้าว ไม่กินอันนี้ ก็ไปกินกับซ่าดิ”
“ไม่”กระแทกก้นใส่ตักผมอีก เออ ให้มันได้งี้สิ
“อย่าดื้อนะแสบ ถ้าดื้อพ่อจะไม่ให้กินจะพากลับบ้านเลย ของเล่นก็ไม่ให้เล่น พ่อจะเอาไปทิ้ง”
“&(((&”แล้วภาษาอะไรไม่รู้ของเขาครับ ฟังไม่รู้เรื่อง ไถลจากตักผมไปนั่งอีกฝั่งช่วยกันกิน ๒ พี่น้อง เลอะทั้ง ๒ คน ผมเอาทิชชูเช็ดให้ลวกๆ จ่ายตังค์พากลับบ้านครับ พรุ่งนี้แม่ผมก็จะกลับต่างจังหวัดละครับ ให้ไอ้ชินไปส่งครับ ไอ้ชินนี่หลานแม่ผมเอง ส่วนผมกลับกองพันตอนเช้าครับ
-
ไม่อยู่หลายวันกองร้อยรู้สึกจะครึกครื้น จริงๆคือมันปกติอ่ะแหละ แต่ว่าเรากลับบ้านไปโดนป่วนตามประสาเด็กๆ กลับมากองร้อยไม่เรียกว่าป่วน เขาเรียกว่ากวนตีนครับ เราก็ฮาเฮกันไปตามประสาไก่เอย หึหึ
กลับมาถึงก็งงว่าทำไมทหารโดนแดกทั้งกองร้อยวะ แล้วไม่ใช้การแดกเล่นๆครับ คือแดกกันจริงๆจังๆ
“มีไรกันอ่ะผู้หมวด”ผมเดินไปถามผู้หมวดซึ่งกำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์ใน บก.ร้อย
“ทหารทะเลาะกันเมื่อคืน”
“อ้าว ทะเลาะกันเรื่องอะไรอ่ะ”
“กวนตีน ปีนเกลียว พี่ไม่ยอมน้อง น้องไม่ยอมพี่”
“แล้วผู้หมวดจะยอมผมไหม”ผมกระซิบถามที่ข้างหูเบาๆ
“กวนตีน เดี๋ยวแดกอีกคนซะหรอก”
“หึหึ ผมจัดการให้ไหม”
“อย่ายุ่ง มึงมือหนัก”
“ก็หมั่นไส้นี่นา”
“ผู้หมวดแดกอ่ะดีแล้ว พี่น้องด้วยกันลงโทษกันเองไม่ดี ยังไงมึงก็เป็นทหารเกณฑ์นะบอมบ์”
“ครับ แล้วนี่จะแดกกี่ชั่วโมงอ่ะ”
“เดี๋ยวเลิกล่ะ เออ หรือว่าจะแดกต่อล่ะ อนุญาตนะ”
“ไม่เอาดีกว่า ร้อน ไม่อยากโมโหด้วย ไปมุดอะไรมาขนเป็ดติดหัวเนี่ย แอบไปกินเป็ดร้อยสช.ป่ะเนี่ย”ผมเอาขนเป็ดออกจากหัวผู้หมวด
“อ้าวเหรอ ตะกี้เข้าห้องน้ำร้อยสช.มา”
“ไปเย็บเป็ดมาป่ะเนี่ย ฮ่าๆๆๆ”
“กวนตีน”
ผู้หมวดออกไปสั่งพวกที่โดนแดกให้หยุดและกลับเข้ามาพักผ่อน ส่วนผมไปเปลี่ยนเสื้อผ้าครับ มาถามพวกที่โดนแดกและหาตัวตั้งตัวตี รุ่นผมใกล้จะปลดแล้วไม่มีปัญหาอะไร แต่คนที่มีปัญหาคือรุ่นน้องขึ้นกองร้อยใหม่ๆ ๒ คนกับรุ่นรอง คือรุ่นน้องผมอีกผลัดอ่ะครับ ๓ คน ตัวเก๋าทั้งนั้นเลยครับ ผมเรียกมาคุยในห้องพักผ่อนเงียบๆ ผมไม่ทำอะไรนะครับ แค่คุยๆกัน จริงๆคืออยากจะต่อยคนละหมัด แต่เราไม่สามารถทำแบบนั้นได้
“อย่าให้มีเรื่องแบบนี้อีกนะ ไม่ว่ากูจะอยู่หรือกูจะปลดไปแล้ว พวกมึงทะเลาะกันมันไม่ได้เดือดร้อนแต่พวกมึงคนเดียว มันทั้งกองร้อย เบื่อๆบ้างเว้ย โดนนายสิบแดกยังไม่พอเหรอ ถึงได้วอนหาตีน แล้วเรื่องเหล้า อย่าให้มีอีก กินได้ ต้องรับผิดชอบได้ เข้าใจนะ”
“ครับ”
“ไป แยกย้าย”ผมลุกออกจากห้อง ด้านนอกเงียบกริบเพราะออกไปทำงานกันครับ ช่างหางานให้ทำซะจริง อยู่นิ่งๆไม่ได้หรอกครับ วันนี้ไปตัดหญ้ากัน
“ร้อนเนอะพี่บอมบ์”อีหนูปาดเหงื่อที่ไหลย้อย เซ็กซี่มากเลยที่รักของกู ฮ่าๆๆ ขำๆนะ ที่รักของจริงอยู่บนกองร้อย
“ร้อนบ้าร้อนบออะไร หิมะตกอยู่เนี่ย”
“เดี๋ยวๆ อาแอบไปดมกาวกับไอ้พวกนั้นหรือเปล่า”ไอ้ซันทักท้วง
“ฮ่าๆๆ ขำๆน่ะ อยากไปทะเลกันป่าว”
“ไปๆๆ”
“งั้นไปขอลาดีไหม”
“สงกรานต์มีร้อย รส.”
“ได้ข่าวมาจากไหน”
“แอบฟังว.จ่ากอง ให้เตรียมกำลังเอาไว้ อดลาเลยว่ะ”
“อ้าว งั้นหลังปลดป่ะล่ะ ไปกระบี่หรือที่ไหนดี”
“อยากไปญี่ปุ่น”
“มีตังค์ป่ะหนู เออ ลืมไปผัวรวยนี่”
“อิอิ ไปป่ะพี่บอมบ์”
ไม่รู้คิดดูก่อน ลูกยังเล็ก ไปปีหน้าดีป่ะ”
“อีกนานเลยอ่ะ ไม่เป็นไร หนูไปกับพี่เจิด ๒ คนก็ได้”
กวาดเสร็จแล้วใกล้ๆเที่ยงจึงจัดเวรเลี้ยง ช่วงนี้แต่ละอย่างผ่านไปแบบเชื่องช้าและน่าเบื่อครับ ร้อนก็ร้อน ไม่อยากจะขยับกายไปไหนเลย อยากอยู่แต่ในใต้ถุนโรงนอนแล้วนั่งตากพัดลมเย็นๆ
“เอาแต่นอนนะมึง อืดเป็นควายป่าแล้ว”ไอ้มหามาบ่นใส่ผม
“ห่า มึงก็ตาบวมมาจากหน้าคลังเชียวนะ ว่าแต่กู”หน้าคลังอาวุธคือที่แอบหลับของมันครับ ส่วนผมนอนแผ่สองสลึงที่ห้องพักผ่อน หลับๆตื่นๆพวกเหี้ยนี่มันเสียงดัง
“กินขนมจีนเจ๊แก้วตากัน”
“มึงเลี้ยงเหรอ”
“เปล่า หมวดเต้ยเลี้ยง”
“กูเหมาแม่งหมดตะกร้า”ผมรีบลุกออกไปข้างนอก วันนี้เจ๊แก้วตาเจ้าเดิมมาขายขนมจีน จริงๆอยากกินหมี่กะทิ ไม่ได้กินนานแล้วละ หมวดเต้ยยืนคุมเชิงอยู่หน้ากองร้อย ไอ้มหาหยิบ หยิบ และก็หยิบ แต่มันจ่ายเองครับ มันบอกว่าเกรงใจผู้หมวด ส่วนผมขนมจีน ๒ ถุง กูแดกถุงเดียวไม่เคยจะอิ่ม กระเพาะผมตอนนี้กลายเป็นหลุมดำไปล่ะครับ
“มึงไม่หิวเหรอวะหนู”ไอ้ศักดิ์ถามระหว่างที่มันเลือกไก่ทอดกับตำไทย
“หิวจวยอ่ะ มีให้กินป่ะ”
“ถุ้ย”
“ฮ่าๆๆ”
“นี่มึงกินหรือมึงยัดห่ากันแน่วะบอมบ์”ผู้หมวดเดินมาถามผมด้วยความสงสัย ก็ไม่มีอะไรมาก ขนมจีน ๒ ถุง ลาบ น้ำตกหมู ข้าวเหนียว ๒ ห่อ ไก่ทอดชิ้นหนึ่ง เอ่อ นี่กูแดกคนเดียวนะ ไอ้ที่วางเต็มโต๊ะนี่ไม่อยากจะพรรณนา
“วัยกำลังกินกำลังนอน มาแดกเอ๊ย กินด้วยกัน”
“ไอ้พวกลูกหมูเอ๊ย บวมเอาทุกวันๆ”
“หนูน่ารักนะผู้หมวด”
“มึงอ่ะตัวการหนู น้ำหนักขึ้นมากี่โลกแล้ว ได้ชั่งบ้างไหม หน้าเน้อนี่ยิ่งกว่ากระด้งอีก”
“ว้าย ปากคอเราะร้าย ผู้ชายอะไรไม่หยามน้ำใจสตรีเยี่ยงนี้”
“ก็พวกมึงอ้วน”
“ผู้หมวดเขาไม่อ้วนเลยเนอะ ไหนซิกแพคอ่ะครับผู้หมวด หายไปไหนหมด”ไอ้ซันลูบท้องผู้หมวด
“ยังอยู่เว้ย แต่มันหลบใน ฮ่าๆๆๆ”
“แล้วก็มาว่าแต่พวกผมบวมนะ”ไอ้มหาส่ายหน้า “เอ้านั่งสิครับ รออะไรอยู่ เนี่ย แซบคัก มาๆ”ผู้หมวดนั่งลงหยิบข้าวเหนียวไปห่อหนึ่งแล้วนั่งโซ้ยกับพวกผม
“พี่บอมบ์ๆ พี่ไปแสดงละครเมื่อไหร่อ่ะ เนี่ย เขาเม้นเต็มเลยว่าหล่อ อยากกิน”อีหนูกินไปเล่นเฟสไป แล้วมาถามว่าแสดงละครเมื่อไหร่ กูก็งงอ่ะดิ
“อะไร กูยังไม่ได้รับงานแสดงเลยนะ ตัวติดพวกมึงตลอดเวลาเนี่ย”
“ไม่เชื่ออะไร เมื่อคืนก่อนตัวไปติดใครไม่รู้ ทั้งคืนเลย”อีหนูแซว
“กวนตีนแล้วอีหนู คืนก่อนกูนอนบ้านดิ เออ ทะลึ่ง ไหน ใครชมว่ากูหล่ออะ อ๋อ ตอนพาลูกไปห้างนี่หว่า”
“เหรอ แย่งซีนพระเอกเลยอ่ะพี่บอมบ์ นี่ฮาเม้นนี้ พระเอกดับ ตัวประกอบเด่น ฮ่าๆ เอ๊ย มีคนอยากรูประวัติพี่บอมบ์ด้วยอ่ะ”
“หืม เลอะเทอะ พอๆ ใครจะว่าอะไรเรื่องของเขา อย่าเอาเรื่องกูไปพูดล่ะ”
“หนูเอาไปบอกเพื่อนๆแหละว่าพี่บอมบ์เป็นแฟนหนู ฮ่าๆๆๆ”
“กวนตีน”
“ผมเสียใจ ผมจะฟ้องเมียผมว่าพี่หนูนอกใจ”ไอ้เล็กเจ้าเดิม
“ไอ้เล็ก ไอ้กาก เอะอะฟ้องเมียนะมึง เฮ้ย เขามีรูปพี่บอมบ์ตอนแก้ผ้าด้วย”
“ไหนๆ อ๋อ ห่า กูก็คิดว่ากูเปลือยทั้งหมด”เป็นรูปผมแก้ผ้าท่อนบน ท่อนล่างนุ่งยีนส์ บนบ่ามีลูกชายนั่งซ้ายขวา ก็รูปตอนไปถ่ายแบบกับไอ้มหาอ่ะ
“ตอนนี้พี่บอมบ์อ้วนอ่ะ รูปตอนนั้นยังดูดีอยู่เลย”
“เลวมากว่ากูอ้วน กูแค่อุดมสมบูรณ์”
“น้ำหนักเท่าไหร่วะ”ไอ้มหาถาม
“ชั่งวันก่อน ๘๕”
“ไปชั่งใหม่ดิ กูเห็นมึง ๘๕ มาตั้งแต่ขึ้นกองร้อยแล้วอ่ะ ห่า”ไอ้มหาสั่ง
“กูชั่งตอนนี้กูไม่ปาไป ๙๐ เหรอวะ ฮ่าๆๆ”
“พรุ่งนี้มีโปรแกรมลดน้ำหนัก พวกมึงชักจะเป็นลูกหมูขึ้นทุกวัน”ผู้หมวดทำหน้าเข้ม
“แหม่ ตัวเองนี่ไม่ค่อยลูกหมูเลยนะ หน้านี่ยิ่งกว่าฝาโอ่ง”ไอ้มหาพูดกระแนะกระแหน
“กูยังหล่อเหมือนเดิม”
“เชื่อยากอ่ะผู้หมวด เนี่ย มีเหนียงด้วย ไหนดูพุงหน่อย ฉิบหายแล้วอา นี่พุงหรือคนท้อง”ไอ้ซันอุทานออกมา จริงๆคือพี่แกยังมองเห็นซิกแพคครับ แต่กวนตีนกันไปงั้น
“เดี๋ยวเอาตีนฟาดหน้า มึงเห็นไหมเนี่ยเป็นก้อนๆ”
“ไม่อยากเห็นซิกแพคผู้หมวดอ่ะ อยากเห็นด้านล่าง”อีหนูชะโงกหน้าดูอย่างจาบจ้วง
“อยากดูอะไร ตาตุ่มกูเหรอ”
“บ้าอ่ะผู้หมวด อยาเห็นหัวเข่า ฮ่าๆๆๆ เอ๊ย มีรูปพี่มหาด้วยเนี่ย”
“ไหนอ่ะ”ไอ้มหารีบแทรกเข้ามาดู “เนี่ยเขาจิ้นกันว่าพี่บอมบ์กับพี่มหาเป็นแฟนกัน”รูปที่เอาลงก็เป็นรูปถ่ายคู่กับไอ้มหา
“คนนี่ก็เป็นตุเป็นตะเนอะมึงทุกวันนี้ อะไรก็ไม่รู้ นี่อยู่ได้เพราะมโนป่ะวะ”
“แหมพี่บอมบ์ คนเรามันก็ต้องการความเอิบอิ่มทางจิตวิญญาณ ผู้ชายได้กันคือความฝันอันสูงสุดของชะนีนะคะ”
“มึงไปเป็นชะนีเมื่อไหร่ อ๋อ ลืม แม่งเข้าป่าตั้งหลายครั้ง กูว่าละตอนกลางคืนมันหายไปไหน”
“อีหนูไปไหนเหรออา”
“มันไปผูกแปลบนยอดไม้แล้วโหนร้องหาผัวสิวะ พอมันปีนจากกิ่งนี้ไปกิ่งโน้น หาผัวเสร็จมันเหนื่อยมันก็นอน”
“ไอ้เหี้ยพี่บอมบ์ หนูไม่เคยทำแบบนั้น มีแต่เดินไปแหกปากต่อหน้าเลยละไม่ว่า ฮ่าๆๆๆ”
“ฮ่าๆๆๆๆ”
ประเด็นเรื่องผมหลุดไปในกองละครก็ยังเป็นที่น่าสนใจต่อไป แต่เชื่อเถอะ ไฟไหม้ฟาง ผมไม่ใช่ดาราแบบที่เซ็นสัญญา อีกอย่างผมไม่มีพวกโซเชียลมีเดียต่างๆอีกด้วย มีแต่เฟสกับไลน์ คนคงไม่อยากรู้เท่าไหร่หรอกครับ มันก็แครปรากฏการณ์เล็กๆ เดี๋ยวก็เงียบไป
-
แสบซ่าร์หวงพ่อ ไม่ยอมให้พี่พนักงานเข้าใกล้ 5555 ก็พ่อหนูหล่อนี่เนอะ
แถมยังไปออกกล้องตอนเขาถ่ายละครอยู่อีก เดี๋ยวจะดังใหญ่แล้ว
ปล.บอมบ์ลดน้ำหนักกับผู้หมวดสองคนก็ได้มั้ง :hao6:
:mew1: :L2:
-
แสบซ่าน่ารักเหมือนเดิมมม ><
ส่วนพี่บอมบ์กับพี่มหา
ถ้าอ้วนก็จัดคอร์สลดน้ำหนักกับหมวดบูมหมวดเต้ยสิคะ
น่าจะลดได้หลายโลอยู่ เอิ๊กๆ
คิดถึงงงง สงกรานต์เที่ยวไหนคะคุณคนเขียน
:กอด1:
-
แสบซ่าน่ารักมากเลยย ขี้หวงพ่อเสียด้วย… :-[
โปรแกรมลดน้ำหนักคงหนักหน่วงน่าดูเลยนะคะหมวดเต้ย
-
พี่บอมบ์รักลูกมากกก
จะดังกันใหญ่แล้ว
ระวังสองหมวดหึงน้า
:impress2:
-
รู้จักหวงพ่อกันแล้ว :z2:
-
:L2:
-
แก๊งลูกหมูรวมกลุ่มกันยังฮาเหมือนเดิม แต่ตอนนี้หมวดบูมหายไปไหนเนี่ย :laugh:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
อบอุ่นดีจัง กองร้อยนี้ อยู่ไหนเนี่ย พอเห็นข่าวเกณฑ์ทหารนี่นึกถึงเรื่องนี้เลยนะ
-
แหมพี่บอมบ์ เด่นเกินพระเอกหรอ
-
ก็คนมันหล่อเนอะ
-
แอร๊ยยยยยยย แสบซ่าน่ารักอ่าาาาา
ทำดีๆๆ ทำต่อไปลูก กันทุกคนที่เข้าหาพ่อบอมบ์ให้หมดนะ
หมวดบูมจะได้เบาใจ คึคึ
55555 แก็งค์รวมตัวกันทีไร เหงือกแห้งทุกที / หัวเราะหนักมาก
เข้าครอสลดความอ้วนกันทุกคนอ่ะแหล่ะ
-
หมวดบูมหายไปหลายตอนแล้วนะ คนเขียนพากลับมาได้แล้ว เค้าคิดถึง :mew2:
-
:m20: พี่บอมบ์เป็นประเด็นอีกแล้วมาหล่อกว่าพระเอก งานนี้หมวดบูมคงหนักใจ
-
นึกว่าตาฝาด คนเขียนมาต่อแล้วววววว
แสบซ่ายังน่ารักเหมือนเดิม อยากกินหม่ี่กะทิเหมือนพี่บอม แก๊งนี้มาทีไรฮาตลอดดด แก๊งลูกหมูอิอิ :m20: :pigha2:
-
ฮือ สนุกอะ ชอบๆ อ่านไปขำไป อยากดูละครเรื่องนั้นที่พี่หมูบอมบ์ไปโผล่มา ๕๕๕๕ แค่คิดก็ฮาแล้ว
ขอบคุณมากนะคะ รออ่านต่อค่า
-
ระวังมันเป็นปรากฏการณ์ใหญ่นะพี่ๆ
กองร้อยลูกๆ ยิ่งแก่รุ่น ยิ่งกินๆนอนๆ
รอตอนต่อไปน้าาาาา
-
น้องแฝดหวงพ่ออ่ะ หวงแทนพ่ออีกคนป่ะ 555
พี่บอมม์นี่ก็เสน่ห์แรงนะ
หลงไปในกองถ่ายนิดเดียว เป็นกระแสเลย
-
เป็นดาราก็ดีนะพี่บอม
-
เสน่ห์แรงจริ๊งงง หมวดบูมหึงหนักๆเลยค่า :impress2:
-
แสบซ่านี่น่าฟัดจริงๆ
-
:pig4: :pig4: :mew1: :mew1:
-
พ่อไม่อยากเป็นดารา
งั้นส่งลูกไปแทนก็ได้ค่า
อนาคตมีพระเอกฝาแฝดละ อิอิ
รอดูผู้หมวดมาต้อนลูกหมูเข้าเล้า
-
อวบอ้วนกันทั่วหน้าเลย :m20:
-
แสบซ่าหวงพ่อจริงๆ ที่กองยังเฮฮาเหมือนเดิม
-
แสบซ่าสมชื่อ พี่เค้าจะวัดตัวนะลูก ไม่ได้เอาสายวัดมารัดคอพ่อ ไปตีพี่เค้าทามมายย
ตลกภาษาต่างดาวพี่น้องเค้ารู้กันแค่สองคนใช่ไหม 55555
และที่หาว่าลูกตัวเล็กนี่จะกลบปมด้อยตัวเองที่ช่วงนี้เป็นสมาชิกแก๊งลูกหมูล่ะสิพี่บอม
:L1: กองร้อยลูกหมู :pigha2:
-
เปลี่ยนเป็นแก๊งพ่อหมูดีกว่ามั้ง ตัวลูกมันเล็กเกินไป
-
แก็งนี้มีเเต่ความฮาจริงๆๆๆๆ :mc4: :mc4:
-
ตามอ่านมาสี่วันถึงได้ตามทัน
เรื่องน่ารักมากค่ะ เด็กๆน่ารัก
ผู้ใหญ่ก็ฮากันซะ แถมมีเรื่องผีให้ตื่นเต้นกันเป้นระยะๆ 55555555
อ่านแล้วอยากเข้าไปส่องทหารกันในค่ายเลย
ขอบคุณคนเขียนนะคะ
-
กองร้อยฮาเฮกลายเป็นแก๊งลูกหมูแล้ว หมวดค่าจัดโปรแกรมรีดน้ำหนักด่วนค่ะ ^^
ปล. แสบซ่า น่ารักจริงๆ
-
แอบหวงพ่อนะ แสบซ่า
-
ลูกหมูหลายตัวเลยละงานนี้วิ่งจนผอมแน่ อุอุ
-
ชอบมานานแล้วอิอิอิ//โผล่หัวออกจากรู
-
พาแก๊งลูกหมูมาฉลองสงกรานต์หน่อยมั้ยคะ
:3123:คุณเมฆ
-
ไม่ได้เข้ามาอ่านนานเลย หลายตอนแล้วเนี่ย ^^
-
แก๊งลูกหมู. อิอิ :pigha2:
-
รอตอนต่อไป
-
:katai4: :katai4:
-
มีพ่อหล่อน้องแสบน้องซ่าต้องทำใจนะ555หวงพ่อแต่เด็กเลยลูกเอ๊ย
-
มานั่งเฝ้า เผื่อคุณเมฆจะแอบมาต่อ อิอิ
-
รอครับ สนุกมาก ติดตามเรื่อยๆครับ
-
เข้ามารอครับบบบ
:mew2:
-
มารอหมวดบูมมม
-
ตอนที่ ๙๖ นับถอยหลัง
“แอบดูหนังโป๊เหรอพี่บอมบ์”
“เปล่า ไม่ได้ดู แต่กำลังโตกโชว์”
“ไอ้ทะลึ่ง”
“หึหึ คนแอดเฟสมาเยอะชิบหายเลยบูม เนี่ย เกือบสองพันคน”
“สร้างเพจสิ แล้วอัพเดต เผื่อมีคนติดตามแล้วเราก็ขายของ”
“เฮอะ ไม่มีเวลาไปนั่งแบ๊วถ่ายรูปหรอก ไม่อยากเป็นที่สนใจของใคร”
“รวมทั้งบูมด้วยใช่ป่ะ เออ กูงอนมึงพี่บอมบ์”
“นี่ก็นะ”ผมส่ายหน้าแบบเอือมระอา
“ฮ่าๆๆๆ ไม่อยากเด่นจริงเหรอ เฮ้ย เอาหน้าตาเป็นช่องทางหากินดิ เดี๋ยวนี้ใครๆก็ทำกัน”
“ไม่อ่ะ เงินเยอะแล้ว ที่มีอยู่ก็พอแล้ว ไม่ชอบใช้หน้าตาทำมาหากิน ชอบใช้สมองมากกว่า”
“เป็นคำพูดของคนที่ไม่หล่อ”
“นี่ขนาดไม่หล่อนะเนี่ยยังแอดมาเป็นพัน ถ้าพี่หล่อ คนคงแอดมาสักล้านห้าอ่ะ”
“เวอร์ แต่ของไอ้มหาเมื่อกี้เห็นคนแอดมาเยอะเหมือนกันนะ ไอ้เต้ยบ่นอุบเลยไอ้มหาเสน่ห์แรง”
“เฮ้อ พวกเพ้อก็แบบนี้ แฟนตัวเองยังอยู่ดีๆ ก็คิดไปไกลว่าจะไม่มีเวลาให้ จริงไม่จริง”
“อ้าว ก็พวกมึงหล่ออ่ะ กูก็ระแวงบ้างดิวะ แฟนทั้งคนนะเว้ย หวงบ้างนิดหนึ่ง ไม่ได้เดินด้วยกัน ไม่ได้อยู่ด้วยกัน แฟนของเราก็อาจจะไม่ใช่ของเราไปแล้วก็ได้”
“แล้วจะมีคำว่าซื่อสัตย์ไว้ทำไม”
“ไว้ให้หมามันใช้”
“เออ กูยอมเป็นหมาก็ได้วะ เลียพวกมึง”
“หึย อยุดพูด ขนลุก”
“ฮ่าๆๆ เงี่ยนเหรอที่รัก”
“ไม่อ่ะ”
“ขยะแขยงกูเหรอบูม ใช่สิ ได้กูแล้วนี่”
“แหม่ นี่ก็มาอารมณ์แบบ สาวน้อยตกน้ำนะมึงพี่บอมบ์”
“อ้าว ก็บอกว่าขนลุก”
“เออ ก็พี่บอมบ์พูดทีไรมันนึกถึงตอนนั้นนี่หว่า เออ พอๆ ไม่คุยเรื่องนี้ ไหนดูเฟสหน่อย”พี่แกเดินมาจะนั่งเก้าอี้อีกตัว แต่ผมตบที่ตัก
“ไม่มีอะไรน่าดูหรอก มีแต่รูปคนอื่นกับข่าว”ผมมีเฟสไว้เช็คข่าวกับอ่านอะไรเรื่อยเปื่อยครับ เพจโป๊ไปไลค์บ้างเล็กน้อย ฮ่าๆๆๆ
“อ้าว พี่ภีมคบกับเพื่อนบิวแล้วเหรอ เขาชื่ออะไรนะ คนนี้อ่ะ”เลื่อนๆไปเจอรูปไอ้ภีมกับขนมผิง เพื่อนบิว มันเพิ่งอัพเดตเมื่อ ๑๕ นาทีที่แล้ว
“ชื่อขนมผิง ไม่รู้ตกลงเป็นแฟนกันรึยังนะ”
“เหมาะกันดีเนอะ เฮ้อ เห็นสาวๆในชุดนักศึกษาแล้วมันวูบๆในท้อง”
“อยากใส่บ้างเหรอ”
“ไอ้เหี้ย กูเห็นแล้วกูเงี่ยน”
“ฮ่าๆๆๆ”
“เออ กับแฟนเก่าพี่บอมบ์เคยมีไรคาชุดป่ะวะ”
“โรคจิต”
“เออ บอกหน่อย อยากรู้”
“มีดิ ฮ่าๆๆ แม่งอีกชั่วโมงจะเรียนอยู่แล้ว กูก็ซอยยิกๆ วันนั้นเลยโดดเรียนกันไป ฮ่าๆๆ”
“เออ แต่เด็กมหาลัยเขาอยู่แบบผัวเมียกันเยอะนะ”
“โหย อย่าว่าแต่มหาลัย มัธยมก็มี ถ้ามันห่างหูห่างตาพ่อแม่เมื่อไหร่ก็ล่อกัน อยู่กินกันเหมือนผัวเมียดีๆนี่แหละ เคยดูข่าวป่ะนี่เด็ก ม.๒ มั้ง ไปตบกันแย่งผัวอ่ะ”
“เออ เคยได้ยินเหมือนกัน ยังใส่คอซองผูกโบว์อยู่เลย บอกว่าไอ้นั่นผัวกู ไอ้นี่ผัวกู งงเลยกู”
“ฮ่าๆๆ กลัวเหมือนกันนะ ถ้าแฝดโตไปไม่รู้จะเจอรูปแบบไหน”
“มันขึ้นอยู่กับการอบรมด้วยมั้ง กังวลแต่ลูก ทีตัวเองนะ”
“อะไร ไม่มี พี่ไม่เคยอ่ะ ม.๑ ม.๒ ยังเล่นลูกแก้วกันอยู่เลย”
“แล้วเล่นผัวเมียนี่เมื่อไหร่”
“ม.๖ แล้ว โตแล้วตอนนั้น รับผิดชอบตัวเอง รับผิดชอบคนอื่นได้แล้วด้วย จริงๆจะว่าเด็กสมัยนี้มีผัวมีเมียเร็วก็ไม่ใช่หรอกนะ เมื่อก่อนก็ราวๆนี้อ่ะ เคยอ่านป่ะ ในนิทานชาดก สาวอายุ ๑๖ แต่งงานละ แต่เมื่อก่อน คนเขามีความรับผิดชอบไง เด็กสมัยนี้ไม่ค่อยมีความรับผิดชอบ บางบ้านกางเกงในยังซักตากเองไม่เป็นเลย มีเมียซะแล้ว”
“พี่บอมบ์ซักเสื้อผ้าเองตอนไหน แม่เล่าว่าพี่บอมบ์งอแง ไม่ชอบทำอะไรเอง ไปเรียนก็ให้อุ้มไป กินข้าวก็ต้องป้อน”
“ฮ่าๆๆ แม่ชอบเล่าเรื่องน่าอายให้คนอื่นฟัง ซักเสื้อผ้าเป็นตอนโตแล้ว ม.๓ มั้ง เออ ก็ตามประสาลูกคนเล็กอ่ะ อย่าบอกว่าไม่เคยอ้อนพ่ออ้อนแม่”
“แฮะๆ อ้อนเหมือนกัน คนนี้สวยนะพี่บอมบ์ แฟนเก่าใช่ป่ะ”ผู้หมวดแกเลื่อนไปที่รูปของบิวตี้ สาววิศวะแฟนเก่าผมอ่ะ
“อื้ม”
“ถ้าไม่คบกับบูม พี่บอมบ์จะกลับไปคบกับเขาป่ะ”
“ไม่รู้สิ โหย พี่มีคนเข้ามาเรื่อยๆนะ ไม่เคยห่างผู้หญิง นี่ห่างจริงจังตอนที่คบกับมึงอ่ะ”
“อยากกลับไปเป็นเหมือนเดิมไหม”
“หุบปากเลยมึง เพ้ออีกละ ก็คบกันมาขนาดนี้จะให้กลับไปเป็นเหมือนเดิมได้ไง เอายาสลายมโนไปกินสักเม็ดไหม หืม เออ เย็นนี้ว่างป่ะ วิ่งด้วยกันดิ”
“เข้าคอร์สลดน้ำหนักกับพวกไอ้เต้ยเหรอ ดีนะ จะได้ฟิตๆ แต่พี่บอมบ์อ้วนก็ดีนะ จะได้ไม่มีคนมาชอบ”
“เหรอ แล้วบูมชอบคนอ้วนป่ะ”
“ไม่อ่ะ ชอบคนหุ่นดี เป็นทหารต้องหุ่นดี มันต้องแข็งแกร่ง แบบนี้ดูไม่ค่อยเข้มแข็ง”
“แข็งนะ ตอนเช้าๆอ่ะ”
“มันคนละเรื่อง วันๆ เฮ้อ ถามจริงเหอะพี่บอมบ์ พี่คิดเรื่องใต้สะดือแบบนี้แล้วงานเดินได้ไงวะ”
“แหม่ ช่วงที่ทำงานก็จริงจังนะ ช่วงว่างๆเราก็ทะลึ่งบ้างอะไรบ้าง พอแล้ว กูหนักว่ะบูม”
“เออ คิดว่าเป็นเจ้าแฝดไงถึงให้นั่งตัก”พี่แกส่ายหน้าแล้วลุกขึ้น
“หึหึ เฮ้อ คิดถึงลูกเหมือนกันนะเนี่ย ป่านนี้ไม่รู้เป็นไง ของเล่นที่ซื้อให้คงพังไปแล้วมั้ง”
“ไอ้ที่ซื้อเกือบหมื่นนั่นน่ะเหรอ”
“อืม นี่ยังเด็กยังแค่นี้ โตมาหมดตูดแน่ๆ เตรียมไว้เลย ลูกผู้ชาย ๓ คนด้วย เดี๋ยวพอสัก ๗ ขวบคงขอจักรยาน ม.๑ ก็คงจะเป็นมอไซด์ สักพักก็ขอรถยนต์ ขอเมีย หึหึ”
“เอาน่ะ มีลูกก็ต้องรับผิดชอบเขาให้เต็มที่”
“ก็คิดเล่นๆอ่ะ แต่ซัพพอร์ตได้ทุกอย่างอยู่แล้ว ไม่กังวลเท่าไหร่ ป่ะ ลงไปวิ่งด้วยกัน”ถึงเวลาแล้วครับ แอบมานั่งโม้กันพักใหญ่แล้ว
การวิ่งของเรามันต้องวิ่งแบบทหาร ใส่ชุดครึ่งท่อนแบกล็อคแซกวิ่ง เหนื่อยมากครับ ไม่ได้เจออะไรหนักๆแบบนี้มาหลายเดือนแล้ว ตั้งแต่ไปฝึกป่าครั้งที่แล้ว วิ่งครบรอบแล้วก็หอบครับ
นอกจากตอนเย็นแล้วเรายังออกกำลังกายกันตอนเช้าด้วย เฮ้อ ฟิตเกินไปละกู
เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว สิ้นเดือนมีนาแล้ว อีกเดือนเดียวเราก็จะปลดแล้วละ ช่วงนี้หมวดบูมแกจะหงอยๆครับ พูดเรื่องผมปลดทุกวัน
“พี่บอมบ์สมัครต่อดิ”
“หืม พอแล้ว อาชีพทหารไม่เหมาะกับพี่หรอก แต่พี่เหมาะสำหรับอาชีพเป็นแฟนทหารมากกว่า หึหึ”
“ถ้าพี่บอมบ์กลับบ้านบูมก็เหงาดิวะ”
“มีใครไม่เคยเหงาบ้าง”
“นะ สมัครต่ออีกปี อยู่เป็นเพื่อนกันก่อนดิ”
“เอาจริงๆนะบูม พี่เบื่อแล้วละกับระบบแบบนี้ ชีวิตพี่ชอบอิสระ ไม่ชอบอยู่ในกรอบแบบนี้ ถ้าพี่อยากเป็นทหารพี่ไปเป็นพร้อมไอ้ภีมไม่ดีกว่าเหรอ ปานนี้คงเป็นผู้กองโก้ๆไปแล้ว”
“งั้นห้ามอยู่บ้านนาน ต้องมารายงานตัวบ่อยๆด้วย”
“หึหึ อันนี้สิทำได้ เอาน่า พี่ปลดพี่ก็คิดถึงบูมเหมือนกัน ใครจะอยากห่างกันเล่า แต่อย่าลืมเราทุกคนมีหน้าที่ และพี่ก็จะไม่ลืมหน้าที่แฟนที่ดี”
“ห้ามไปเอาเด็กมัธยมนะ บูมเอาได้คนเดียว ฮ่าๆๆ”
“ฮ่าๆๆ กวนตีนละ”
มารวมแถวรับเงินเดือนกันที่ใต้ถุน เงินเกือนเดือนนี้ผมเหลือพันกว่าบาทครับ กินเยอะ ฝากเยอะด้วยละ นี่ออกกำลังกายร่วมๆ ๑๐ กว่าวันแล้วด้วย ลดไปเยอะอยู่นะ ถ้าลดน้อยนี่ก็กระไรอยู่ เพราะสูตรของหมวดเต้ยนี่คือ ออกกำลังกายให้มาก ลดการกินให้น้อยลงกว่าเดิม ทำงานให้หนัก โห นี่กูเป็นทหารมาจะ ๒ ปีแล้ว ถ้าให้สร้างตึกเนี่ย คงสร้างเสร็จไปละ
“มีใครอยากเป็นทหารต่อบ้าง เดี๋ยวจะติวข้อสอบให้”หมวดบูมมานั่งประชุมตอนเย็นครับ พี่แกมองหน้าผมอย่างเดียว “บอมบ์ เป็นต่อดิ มหา ไอ้ซัน ใครจะปลดบ้างอ่ะ ใครมีวุฒิ ม.๖ ปริญญาตรี สมัครเลย เดี๋ยวติวข้อสอบให้”
“เออพี่บอมบ์ สมัครเลยพี่”ไอ้เล็กสนับสนุนผมครับ
“ไอ้เล็ก ถ้ากูอยากเป็น ป่านนี้กูเป็นร้อยเอกแล้วป่ะ”
“อ้าว แล้วทำไมมึงไม่ไปเป็นซะละ”ไอ้เฉินถามผม
“ก็ไม่อยากเป็นไง เออ พวกมึง ใครอยากเป็นก็ยกมือขึ้น ผู้หมวดถามแล้ว อย่าอึกอัก ไม่อยากเป็นก็ไม่ต้องยกมือ อยากเป็นก็ยกมือไปเลย เป็นข้าราชการมันก็ดีนะเว้ย”
“แล้วพี่ไม่อยากเป็นเหรอพี่บอมบ์”
“ไอ้สัส ถ้ากูอยากเป็น กูจะมาเป็นทหารเกณฑ์ให้เขาแอบด่าแม่กูลับหลังทำไมวะ เอาน่า มึงไม่ต้องรู้เหตุผลกูหรอก ถ้ากูเป็นอ่ะ เป็นไปนานแล้ว พี่กู หลานกู ก็เป็นกันทั้งตระกูล เอาไหมมึงอีหนู”
“ไม่เอาพี่บอมบ์ หนูอยากไว้ผมยาว ไม่อยากผมเกรียน ไม่อยากทำงานกลางแดด ผิวเสียหมดเลย”อีหนูตอบ
“เออ ก็ดูหน้ามึงตอนนี้กับฝ่าตีนกูไม่ต่างกันเลยนะหนู”ไอ้ศักดิ์จับที่คางอีหนู
“หน้าเมียมึงก็ไม่ต่างจากส้นตีนกูหรอกไอ้ศักดิ์ ชิ”
“ฮ่าๆๆๆ”
“เอ้า ฟังๆ มีใครสนใจไหม”ผู้หมวดตบโต๊ะ มียกมือบ้างเล็กน้อยครับ “มหา ลองสมัครอนุศาสนาจารย์ดิ”
“เดี๋ยวคิดอีกทีครับผู้หมวด ขอปรึกษาที่รักผมก่อน”
“ถุ้ย ไอ้พวกกลัวเมียก็แบบเนี่ย”ไอ้เฉินยืดอก
“เออ มึงพูดว่ามึงมีเมีย ไหนเมียมึงวะมหา ไม่เห็นโชว์ตัวเลยสักครั้ง”ไอ้นนท์ทำหน้าสงสัย
“ตอนมึงเอากับเมียมึงเอาโชว์คนอื่นป่ะวะ”
“จวย”
“เออ เมียนะไม่ใช่หมาจะได้จูงมาอวดคนนั้นทีคนนี้ที”
“แค่กๆๆๆ”หมวดบูมถึงกับสำลักน้ำลาย ส่วนคนอื่นฮาครืน อีหนูวิ่งลงไปด้านล่าง แล้ววิ่งขึ้นมาด้านบนอย่างรวดเร็ว
“น้ำครับผู้หมวด”
“มันเกี่ยวกับเรื่องเอากับเมียตรงไหน”ไอ้นนท์ถาม
“อ้าว ก็ความลับไง มีเมียไม่จำเป็นต้องเอามาโชว์เว้ย เข้าใจป่ะ”
“เมียไม่สวยแน่เลย”
“เออ ก็ใช่ของมึง หึหึ”มันยิ้มที่มุมปาก เมียกูก็ไม่สวย ฮ่าๆๆ ตั้งแต่เกิดมา กูว่ากูเลือกคบแต่คนสวยๆ นมใหญ่ๆ แต่นี่ สวยก็ไม่สวย นมเหรอ ก็งั้นๆ เอ่อ ขอโทษ กูลืมว่าเมียกูเป็นผู้ชาย ฮ่าๆๆ
“พี่บอมบ์ยิ้มคนเดียว โรคจิตอ่ะ”อีหนูพูด
“เออ ทีมึงลงไปเอาน้ำมาให้ผู้หมวด กูไม่เห็นจะว่ามึงแรดเลย”
“ตาบ้า นี่ๆ พวกมึงไม่ต้องสงสัย กูนี่แหละเมียพี่มหาตัวจริง พี่มหาแซบมากจะบอกให้”
“เนอะหนู ป๊อก มึงก็พูดไปเรื่อย”ไอ้มหาเขกหัวอีหนู
“อีหนู ถ้าจะเป็นทหารต่อก็สมัครดิ ฝรั่งอนุญาตไหม”ผู้หมวดถาม
“ถ้าหนูเป็นอ่ะ หนูจะได้เป็นร้อยตรีชายหรือร้อยตรีหญิงอ่ะผู้หมวด”
“มึงเป็นร้อยตรีเทยมั้ง อีแรด”ไอ้ศักดิ์ด่า พวกผมขำกันทั้งกองร้อย
“ไอ้เหี้ยศักดิ์ กูอยากเอานอแรดกูแทงไส้มึงแม่ง ชิ หนูสมัครดีกว่า เป็นแบบ ทหารจู่โจมไรงี้”
“พอเหอะหนู มึงยิงปืนให้เข้าเป้าก่อน”
“อ้าว ไอ้นี่ กูยิงเข้าทุกลูกนะจ๊ะ ไอ้พวกเก๋าๆนี่สู้กูไม่ได้นะ”ถูกของมันครับ อีหนูยิงปืนแม่นมาก ไอ้มหาด้วย ผมสู้พวกมันไม่ไหวหรอก
สรุปเย็นวันนั้นก็ได้พวกที่อยากสมัครไปไม่หี่คนครับ ช่วงนี้มีข่าวการรับสมัครออกมาหลายหน่วย ตอนต้นๆกุมภาก็มีสมัครนายสิบไป กองร้อยผมสอบติดไป ๒ คนครับ
“พี่บอมบ์ คืนนี้ไปเที่ยวนะ”
“อืม เอาดิ”
“ไม่ห้ามวะ”
“อ้าว ก็อยากไปก็ให้ไปดิ ไปแล้วต้องรับผิดชอบตัวเองได้ หิ้วสาวกลับมาได้แต่ต้องใส่ถุง เอ๊ะ หรือว่าทำไม่เป็นแล้ว”
“เหี้ย ถึงจะโดนมึงเอาใช่ว่าจะลืมนะ”
“หึหึ ไปก็ไป พรุ่งนี้มาทำงานได้ก็โอเคแล้ว”
“อืม”
ผมขึ้นโรงนอนไปนั่งเล่น เล่นเน็ตดูหนัง ดูตลกครับ สักครู่หนึ่งก็โทรไปคุยกับแม่ แม่ถึงบ้านแล้ว ลูกผมก็โอเค ซนเหมือนเดิมทุกอย่าง เมื่อถึงเวลานอนเราก็นอนกันครับ
“เป็นไงเมื่อคืน ได้สาวมาป่าว”
“ไม่อ่ะ”ผู้หมวดส่ายหน้า พี่แกส่งกับข้าวมาให้ผม ซื้อมาทุกเช้าครับ จะไม่กินก็กระไรอยู่ พอกินแล้วก็อ้วน
“ไม่มีน้ำยาเหรอ”
“ก็เกือบๆนะ แต่ไม่เอา เมามากด้วย ง่วงนอน”
“อืม”ผมพยักหน้า
“ถ้าหิ้วมาจริงไม่ว่าอะไรเหรอ นี่ถามจริงๆนะ ขอแบบจริงจัง”
“ไม่ว่า แต่ขอให้ป้องกัน เอาน่า เข้าใจเว้ยว่าผู้ชายมันก็ต้องมีคิดนอกลู่นอกทางบ้าง ถ้าจะหิ้วมาก็อย่าให้มีปัญหาตามมาทีหลัง โอเคป่ะ”
“อืม ใจดีเนอะ”
“อยู่แล้ว”
“อาบอมบ์ๆ”เสียงไอ้ซันเรียกหาแต่ไกลเลยครับ ผมอยู่ด้านบนกับผู้หมวด มันอยู่ตีนบันไดแล้ววิ่งตุบๆมาที่หน้าห้อง
“อะไรวะ”
“เรื่องใหญ่แล้วอา”ไอ้ซันหน้าตาตื่นมาเชียวครับ
“อะไร ใครเป็นอะไร”
“อา พ่อตาผมเรียกสินสอดแล้วอ่ะ ทำไงดี”เหงื่อแตกพลัง หน้าตานี่ดูไม่จืด
“ใคร อาชูน่ะเหรอซัน”ผู้หมวดถาม
“ครับผู้หมวด นี่เพิ่งโทรมาตะกี้ บอกให้ผมเตรียมสินสอด ทำไงดีอา เท่าไหร่เขาก็ไม่บอกด้วย”
“เดี๋ยวมึงใจเย็นดิ”ผมกอดอก ตอนนี้มันลนลานมาก
“ทำไงวะอา ทำไมกะทันหันแบบนี้วะ แม่ง จะเอาเงินที่ไหนไปขอลูกสาวเขาวะ”สติแตกแล้วหลานกู
“ไปพุ่งหลังสักร้อยยกไป ไอ้ห่า มึงใจเย็นๆดิ มานั่งนี่”ผู้หมวดชี้ไปที่เก้าอี้ ไอ้ซันเดินจ๋อยๆไปนั่งแล้วมองหน้าผู้หมวด “อาชูบอกไหมว่าเอาเท่าไหร่”
“ไม่บอก บอกแค่ว่าให้ผมเตรียมไว้ หลังปลดให้หมั้นไว้ก่อน แล้วเรื่องแต่งค่อยว่ากันอีกที แต่พ่อตาบอกว่าห้ามเกินปีหน้า ถ้าปีหน้าไม่แต่งก็ไม่ต้องมีเมีย ทำไงดีอา ขอกู้เงินอาก่อนได้ไหม”
“กูว่าพี่ชูไม่ชอบอะไรที่เป็นหนี้เป็นสินว่ะ กูไม่แน่ใจนะ กูว่าเขาแค่อยากทดสอบใจมึงอ่ะ ว่ามึงจะยังไง เอางี้ ตอนนี้มึงมีเงินฝากเท่าไหร่”
“ก็ถ้ารวมเดือนนี้ ปลดไปแล้วผมจะได้สัก ห้าหมื่นมั้งอา”
“มีแค่นี้ก็ขอแค่นี้”
“พูดง่ายไปไหม”ผู้หมวดถามผม
“นั่นดิอา”
“หึหึ มึงใจเย็นน่า ถ้าเขาคิดจะขายลูกสาวกิน เขาไม่เสนอไปให้ลูกเพื่อนๆเขาเหรอวะ มึงไม่รู้หรอกเหรอว่าพ่อตามึงเขาก็แค่อยากให้ลูกสาวเขาเป็นหลักเป็นฐาน มึงก็ไปหมั้นไว้ก่อน ของหมั้นมีเท่าไหร่ ไปไถเงินพี่นกพี่นพมาให้หมด มีเท่าไหร่ เอาเท่านั้น ห้ามยืมกู ห้ามยืมใครด้วย เออ แล้วนี่บอกพี่ชูยังวะว่าจะบวชหลังปลดไป”
“ยังมั้ง เออ ลืมว่ะอา แล้วตกลงว่าพี่ภูมิพี่ภีมก็จะบวชด้วยเหรอ”
“อืม คงงั้นอ่ะ ไอ้ภูมิ ไอ้ภีม ไอ้กลาง ไอ้ชิน มึง ไอ้ต๊อบ ไอ้เอก(๒คนนี้หลานของน้าผม) ไม่มีปัญหาๆ ก็หมั้นไว้ก่อน มึงก็คุยกับพี่ชูเยอะๆดิวะ มึงคุยน้อย มึงจะรู้อะไร คุยแต่กับฟาง คุยกับพ่อแม่เขาบ้าง จะสอยลูกสาวเขาเอามาทำเมีย แต่ไม่คุยกับพ่อแม่เขานี่ก็เกินไป”
“ทีอาสอยผู้หมวดมา ไม่เห็นจะปรึกษาลุงติเลย”
“เข้ากูอีกละไอ้เวร เออ แต่ถ้ากูคุยตั้งแต่ ๑๐ กว่าปีที่แล้ว กูว่าคงได้สอยตั้งอยู่อยู่ม.๑ ว่ะ ฮ่าๆๆๆ ใครจะรู้วะว่าลูกชายของคนรู้จักจะน่ารักขนาดนี้”
“กวนตีนแล้วมึง เดี๋ยวสั่งพุ่งหลัง ๘ จังหวะ”ผู้หมวดมองหน้าผม
“เออ ก็ใจเย็นๆ โทรไปเคลียร์กับพี่ชูดูดิ ว่าเขาจะเอาเท่าไหร่ มึงมีเท่าไหร่ เออ แล้วพี่นกล่ะบอกยังว่าจะบวช”
“ยัง”มันส่ายหน้า “ทีแรกผมคิดเล่นๆไงอา ไม่แน่ใจว่าจะบวชก่อนหรือจะไปหางานทำเลย แต่ถ้าพวกพี่ภีมบวชปีนี้ ผมก็ต้องบอกแม่แหละว่าจะบวชปีนี้ จะได้จัดงานพร้อมๆกันไปเลย บวชพร้อมกัน”
“อือ ก็ไปจัดการบอกแม่มึงละกัน บอกแม่กูด้วย ไม่รู้แม่หาฤกษ์หาวันได้รึยัง มัวแต่วุ่นๆกับเจ้าแฝด”
“เออ พูดถึงแฝด ผมนี่อยากมีลูกสัก ๒ คน ชาย๑ หญิง ๑”
“มีเยอะๆดิ จะได้บ้านแตกแบบกู นี่ไอ้ตัวเล็กยังไม่เท่าไหร่นะ โห ถ้ามาพร้อมกันนี่ บ้านมึงบ้านกู ทั้งซอยอ่ะ”คิดเล่นๆไปนะครับ พอโตนี่คงบ้านแตกกันจริงๆ เพราะไหนจะลูกผม ไหนจะลูกไอ้ซัน ลูกญาติๆผมอีก ไอ้ภูมินี่ก็เริ่มจะคุยๆเรื่องสินสอดทองหมั้นกับว่าที่เมียมันละ ไอ้ภีมก็คงจะเร่งทำคะแนนกับแฟน เออ มันกับขนมผิงนี่ตกลงคบหาเป็นแฟนกันแล้วนะ สปาร์คติดง่ายแบบนี้ก็ดี ขนมผิงทางบ้านก็ไม่ใช่ง่อยๆครับ พ่อเป็นนักการทูต แม่เป็นอาจารย์ ไอ้กลางนี่ไร้วี่แวว ต้องคอยดูว่าใครจะมาถือหมอนให้วันบวช ส่วนไอ้ชิน คนนี้เงียบๆแต่ร้ายไม่เบา นี่ถ้าพวกนี้แต่งพร้อมๆกัน ไล่ๆปีกันนะ เชื่อเถอะ บ้านผมนี่ปิดเทอมคงไม่ต่างจากโรงเรียนอนุบาล คงจะเจื้อยแจ้วหนวกหูคุณทวดละ ฮ่าๆๆ
“ดูผู้หมวดทำหน้าเหมือนอยากท้องเลยอ่ะ”ไอ้ซันแซว
“เดี๋ยวกูไปแปลงเพศเสริมนมซะหรอก ยุกูจริงพวกมึง ๒ คน”
“หึหึ อาไปยุอะไรผู้หมวด ให้ผู้หมวดเสริมนมงี้เหรอ”ไอ้ซันขำ
“เปล่า แค่พูดว่าอยากให้เจ้าแฝดกินนมผู้หมวด จะได้โตๆ ฮ่าๆๆ เอาน่า แบบนี้ก็ดีแล้ว เดี๋ยวเด็กก็โตอ่ะ หมอเขาบอกว่างั้น”
“กูจะไปลาออกแล้วเสริมนมให้รู้แล้วรู้รอดซะ แหม่ พ่อกินคนเดียวไม่พอ อยากแบ่งลูกอีก สัส”
“ฮ่าๆๆๆๆๆ”ไอ้ซันขำก๊ากเลยครับ
“มึงเป็นเหี้ยอะไรวะซัน”ผู้หมวดมองหน้างงๆหลังจากเลิกรวมหน้ากองร้อย
“เปล่าครับ ฮ่าๆๆๆๆ”อยู่ๆมันก็ปล่อยก๊ากออกมาอีกครั้ง คนอื่นก็งงสิครับ
“เป็นไรวะ”
“หึหึหึ”มันพยายามกลั้นขำ “ขอโทษนะผู้หมวด ผมฮาเรื่องเมื่อเช้ามาก ขอโทษ เห็นหน้าผู้หมวดแล้วผมขำ ฮ่าๆๆๆ”
“ไอ่นี่แม่งบ้าไปแล้ว เฮ้ย ใกล้ปลดแล้ว พ่อแม่มึงอยากได้คนดีกลับบ้านนะ ไม่ได้อยากได้คนบ้า”
“ฮ่าๆๆๆๆ”พวกผมก็ฮาละครับงานนี้ ฮาทั้งผม ทั้งไอ้ซัน
“มึงขำเหี้ยไรวะซัน”ไอ้ศักดิ์ถาม
“กูพูดไม่ได้ หึหึหึ”กูว่าไอ้เรื่องนมเมื่อเช้าแน่เลย
“มัวแต่ขำกู ตกลงหาสินสอดไปขอลูกสาวเขาได้ยังวะ”ผู้หมวดมองหน้า
“ผู้หมวด”ไอ้ซันหุบยิ้มเลยครับ คราวนี้ผู้หมวดขำบ้าง หึหึ โดนเอาคืนไหมละมึง
-
ไม่มาต่อแล้วหรอออ นับถอยหลังอะไรนิ ><
คิดถึงพี่บอมบ์หมวดบูมพี่มหาหมวดเต้ยนังน้องหนู
แสบซ่าชาลีมากๆๆๆ รีบมาต่อน้าา
:mew1:
-
คิดถึงที่บอม ทูลหัวของบ่าว
-
มาอีกสิคนเขาคิดถึง
-
น่ารักมากกกก. อ่านไปขำไปหัวเราะไป. น่ารักทุกคนเลย. รออ่านต่อนะคะ. ขอบคุณมากค่า
-
พี่บอมบ์ใกล้จะปลดประจำการ เหมือนนับถอยหลังเรื่องนี้ก็ใกล้จะจบด้วย
อยากอ่านนานๆ นะคุณเมฆ เรื่องนี้เฮฮา มีสาระ
-
นิสัยคนในกองร้อยช่างเหมือนกับคนเขียนจริงๆ 5555
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ฮาอะ อิอิ
-
เรื่องนี้ยังฮาไม่เลิก :hao7:
-
วรั่ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
พี่บอมบ์หมวดบูมหยอกกันน่ารักอ่าาาาา :m3: :m3: :m3:
อดยิ้มไม่ได้เลย
ชอบที่หมวดบูมแทนตัวว่า บูม แล้วแทนพี่บอมบ์ว่า พี่
มันมุ้งมิ้งมากกกกกกก ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบ
-
ซันสู้ๆๆๆๆ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อร๊ายยยยยยย จะปลดแล้วเหรอคะ
คิดถึง3 หน่อจัง รอตอนต่อไปเนาะ
-
นับถอยหลังแบบนี้น่ากลัวว่าเรื่องใกล้จะจบตามไปด้วยเลยค่ะ คือสนุกมากกกก และยังไม่อยากให้จบเลย ^^
-
ฮาอ่ะ ตลกกันขนาดนี้รวมตัวเปิดคณะตลกเลยดีกว่ามันเนี่ยพี่บอมบ์ :jul3:
-
ฮากันจริงๆทั้งกลุ่ม แต่จะปลดกันแล้ว จะกลับมารวมตัวกันเมื่อไรอีกนะถ้าปลดไป
:mew1: :L2:
-
:hao7: :hao7:
รุ่นพ่อใกล้จบรอรุ่นลูกต่อ อิอิ
-
คิดถึงมากกกกกกกกกก :mew1:
-
หวานกันแบบน่ารักๆ
-
ยังสนุกเหมือนเดิม แต่สั้นไปน้าา มาต่ออีกเถอะค่ะให้หายคิดถึงง :mew2:
-
ปลดแล้วบูมต้องเหงามากแน่ๆ ไม่มีคนมาให้เจอหน้ากันทุกวันเหมือนก่อน
-
พ่อคนเดียวไม่พอจะ
แบ่งลูกอีกเนาะ :hao3:
-
มาสั้นจังเลยง่า คิดถึงมากเรื่องนี้ ดีใจที่มาต่อนะค่ะ :L2:
-
ตอนนี้ฮาๆสนุกๆไปเลยครื้นเครงกันจังใกล้ปลดแล้วก็แบบนี้
-
สนุกมากๆค่ะ ชอบมากๆ ใกล้ถึงบทสรุปของทุกคนแล้วรึป่าวคะ
คิดถึงแสบซ่า
-
มาต่อเร็วๆนะครับ ลั่นเลย พ่อดูดคนเดียวไม่พอยังแบ่งให้ลูกอีก ฮ่าๆๆๆๆๆ :hao7:
-
หึหึหึ ขำค้างงง
พ่อมีแต่พี่บอมกับหมวดบูม ก็คิดถึงพี่มหากับหมวดเต้ย
ินับวันยิ่งเสน่ห์แรง ถ้าไม่ได้เป็นทหารแล้วจะขนาดไหน
สองจิตสองใจ ใจหนึ่งก็อยากให้พี่มหาเป็นายแบบ ใจหนึ่งก็อยากให้เป็นทหาร
แต่พี่บอมไม่อยากให้กลับบ้านเลย ไม่อยากให้ห่างกัน
แต่พวกเค้าก็โตเกินกว่าจะโฟกัสเรื่องความรักอย่างเดียวสินะ
:mew2:
-
ขอบคุณครับ
-
ขอบคุณ :)
-
ไม่ใช่โรงเรียนอนุบาลหรอก สถานเลี้ยงเด็กดีๆนี่เอง ๕๕๕๕๕๕
-
หมวดบูมงอแง....เเข่งกะพวกแฝดใช่ป่ะเนี้ยยย
555 :mew6:
-
ชอบๆๆๆๆๆๆๆ :L1: :sad4:
-
ภาคพ่อจบแล้วต่อภาคลูกๆ หลานๆเลย ก็จะดีนะ o13
-
สนุกๆ
-
ตอนที่ ๙๗ วันปลด
สงกรานต์มาถึงแล้ว ปีนี้ผมก็เหมือนเดิมไม่ได้ออกไปเที่ยว เพราะหมดวัยด้วยมั้งครับ ก็นอนดูหนังอยู่กองร้อย พวกที่เหลือออกไปเที่ยวกันครับ ไปแบบเช้าเย็นกลับนะครับ พวกมันก็เที่ยวสนุกสนานกันทั้ง ๓ วันครับ ออ แต่เราผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนกันไปเที่ยวนะครับ
พอสิ้นสุดวันสงกรานต์ ก็มานั่งแกร่วกันที่ใต้ถุนกองร้อยต่อ ทุกอย่างดำเนินไปตามปกติของทหาร พวกผมได้แต่นับเวลาถอยหลังครับ อีก ๒ สัปดาห์แล้วพวกเราจะได้ปลดจากการเป็นทหารเกณฑ์ที่อดทนมาตั้ง ๒ ปีเต็ม
ทีแรกผมก็คิดว่าตัวเองจะทนไม่ได้นะ เอาจริงๆนะ การเป็นทหารมันก็ดีนะผมว่า ถ้าได้บรรจุเป็นนายสิบหรือนายทหารแบบนี้ มันมีเงินเดือน มีตกเบิก มีเบี้ยเลี้ยง เข้าโรงพยาบาลรักษาได้ตามสิทธิของข้าราชการจะพึงได้อ่ะครับ พี่ๆผมถามตลอดแหละ ตั้งแต่ผมตัดสินใจไม่เข้าเรียนนายร้อยกับไอ้ภีม พี่ๆผมเป็นห่วงว่าผมจะทำอะไรกิน จะดำเนินชีวิตยังไง จะสู้ไหวไหม
ตอนนี้ผมโตแล้วละ รับผิดชอบตัวเองได้แล้ว ทางเรื่องการเงิน เรื่องชีวิตผมว่าชีวิตผมโอเคระดับหนึ่ง ถึงมันจะเว้าแหว่งไปบ้างก็ตามทีเถอะนะ แต่เชื่อเถอะทุกคนล้วนมีชีวิตที่เรียกว่าไงอ่ะ คือ มันลงตัวอ่ะ มันไม่ได้พอดีไปซะทุกอย่างและมันก็ไม่ได้เว้าแหว่งจนหาชิ้นดีไม่ดี ทุกคนมีความลงตัวของตัวเอง ถ้าเราสร้างสมดุลชีวิตได้ดี ทุกอย่างก็โอเค
สำหรับปลดไป ผมคิดๆเอาไว้ว่าคงจะอยู่บ้าน อยากอยู่กับลูกให้เต็มที่ หลังจากที่แม่ผมต้องเลี้ยงมาตลอด ๒ ปีเต็ม สงสารแม่นะที่ทุ่มเทให้กับหลานทุกอย่างเลย ถ้าไม่มีแม่ ไม่พี่ญาติๆ ผมเองไม่รู้จะทำยังไง กลับไปก็คงจะดูแลลูกจนโต เรื่องหมวดบูมคงไม่มีอะไรที่น่าเป็นห่วงหรอกมั้ง เพราะการเดินทางเราไม่ได้ลำบากลำบนเหมือนแต่ก่อน มีช่องทางการเดินทางหลายๆอย่าง ทำให้เราไปมาหาสู่กันสะดวกสบายยิ่งขึ้น และมีเทคโนโลยีที่เอื้ออำนวย คิดถึงกันก็โทรหากันครับ
“อีก ๑๒ วันโว้ย”เสียงแหกปากแต่เช้า ก็แบบนี้ทุกผลัดครับ นับถอยหลังกันอย่างลุ้นระทึก
“ใครนับถอยหลัง กูค้างปลดนะโว้ย”ผู้หมวดพูดบ้างครับ ไอ้คนพูดนี่เงียบกริบเลยครับ หึหึ
ตอนนี้รุ่นใหญ่หลายๆคนใจมันไม่อยู่กับร่องกับรอยหรอกครับ มันอยากปลดแล้ว ขนาดว่าผมเองที่มองดูจะรักความเป็นทหารนักหนา ขอโทษเถอะ กูอยากปลดเหลือเกิน ตัวกับใจนี่ไม่อยากอยู่กับชุดพรางแล้ว อยากใส่ยีนส์ ใส่เสื้อยืด ฮ่าๆๆ
“เดี๋ยวพรุ่งนี้จะมีการแนะแนววิชาชีพที่กรมนะ เดี๋ยวจะเช็คยอดเอาพวกปลดไปสัก ๒๐ คน ไหนพวกจะปลดแยกตัวมาดิ”พวกผมก็แยกมานั่งเกาะกลุ่มกันอีกโซนหนึ่งครับ ผลักผมขึ้นกองร้อยมา ๔๗ คน หนีไป ๕ เป็น ๖เดือน ๒ คน ปี ๑ปี ๗ คน ยอดเหลือสุทธิที่กองร้อยจริงๆ ๒๕ คนครับ มันจะมีจำหน่ายไปบ้านนายด้วย ก็เหลือเท่านี้ โหรงเหรง ส่วนพวกที่เป็น ๑ ปี กับเป็น ๖ เดือนก็แยกมานั่ง รวมๆแล้วกองร้อยผมปลดกัน ๓๘ คนครับ
สิบเวรแยกตัวผู้ที่จะไปฝึกอบรมที่กรมในวันพรุ่งนี้ คือเขาไปจัดหางานอ่ะ เตรียมงานให้ทหารที่จะปลดกัน ผมเองงานการก็มีอยู่แล้วละ ไม่ได้ลงชื่อไปกับเขา พอจัดรายชื่อเสร็จก็จัดเวรกองรักษาการณ์ เวรโรงนอน และมีงานนอก ส่วนใหญ่รุ่นใหญ่จะไม่ให้เข้ากองรักษาการณ์แล้วครับ เพราะจะปลดแล้ว มีภารกิจเกี่ยวกับงานปลดจะต้องทำ
“พี่บอมบ์ ไปซื้อกาแฟให้หน่อย”หมวดบูมเรียกผมว่าพี่จนติดปากแล้วละครับ ต่อหน้าคนอื่นก็เรียกผมว่าพี่ตลอด อภิสิทธิ์แค่ผมคนเดียว
“จะกินตอน ๒ ทุ่มนี่นะ ไม่คิดจะหลับจะนอนเหรอ”ผมถามด้วยความฉงน
“เออ เข้านายทหารเวรอยู่ บอกให้ไปซื้อก็ไปซื้อดิ เอาเด็กมาฝากด้วย”
“เรื่องอะไร ผมฟาดเรียบตั้งแต่อยู่ข้างนอกแล้วละ”
“ฮ่าๆๆ เออๆ เร็วๆ ถ้ามีลูกชิ้นปิ้งก็เอามาด้วยนะ”
“ครับ”ผมรับคำ แล้วบึ่งมอไซด์ออกไปกับไอ้ซันครับ ขับออกประตูหลังกองพัน ก็วน พาไอ้ซันกินก๋วยเตี๋ยว ฮ่าๆๆ ซื้อมาฝากคนอื่นๆด้วยครับ ซื้อน้ำแดง น้ำดำมาด้วย น้ำแข็งด้วยล่ะ แหม่ ถ้าได้น้ำยอดข้าวนี่คงจะดีไม่น้อย
“โหพี่ ใช้ตั้งแต่ทุ่มกว่า กลับมาเกือบจะ ๓ ทุ่มนี่นะ”ผู้หมวดแกโวยนิดหน่อย
“ก็มันหิวอ่ะ อ่ะนี่ซื้อมาฝาก หมี่แห้ง”จากนั้นก็เรียกคนใกล้ชิดมาเอาของกินกันครับ
“รีบกินรีบขึ้นนอนนะ ใครมัวโอ้เอ้เดี๋ยวจับเข้าเวรโรงให้หมด”
รุ่งขึ้นพวกที่จะต้องไปอบรมไปรวมตัวกันที่ศาลากลางน้ำแล้วเดินทางกันไปที่กรม ทีแรกผมไม่ได้ไปหรอก แต่ว่าหมวดบูมแกต้องไปคุมทหาร อ้าว ก็ต้องขับรถไปส่งน่ะสิครับ สรุปคือผมต้องตามไปด้วย ไปถึงมีพิธีเปิดเล็กน้อยจากผู้การและเข้าสู่รายละเอียดของงาน
“สวัสดีครับ”ผู้หมวดโค้งให้ผู้การ ส่วนไอ้บอมบ์ กูยกมือไหว้ครับ
“สมัครต่อไหมบอมบ์ เนี่ย ได้ข่าวแว่วๆว่าจะมีรับสมัครชั้นสัญญาบัตรนะ”
“แฮะๆ ไม่ไหวแล้วพี่ อยากจะปลดแล้วครับ”
“เออ พี่เสียดายหน่วยก้านบอมบ์นะ เนี่ย ถ้าเป็นทหารต่อนะ อื้ม ใช้ได้เลย ทุกอย่างเหมาะสม ความรู้ บุคลิก”
“ไม่อยากแย่งงานหมวดบูมอ่ะครับพี่ เดี๋ยวผมหล่อกว่า”พูดไปขำๆครับ
“อืม พี่เข้าใจ ไปป์เหมือนกันนะ เข็นให้เป็นทหาร ก็ไม่อยากเป็น อย่างว่าอ่ะนะ ใจมันไม่ไปแล้วต่อให้เข็นแค่ไหนก็ไม่ไหวเนอะ”
“เห็นว่าน้องไปป์อยากเป็นหมอ”
“ใช่ ก็คงแล้วแต่เขาอ่ะนะ แต่ใจพี่ก็อยากให้เขาเป็นทหารต่อ”
“ครับ แต่ฝืนความรู้สึกเขามากไปก็ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เราต้องให้อิสระเขา ถ้าเขาไม่ทำอะไรที่คนอื่นเดือดร้อน ผมว่ามันโอเคนะพี่”
“อืม แล้วหลานเป็นไงบ้าง”
“เพิ่งกลับบ้านไปเมื่อต้นเดือนนี่เองครับ แม่อยู่กรุงเทพนานๆไม่ค่อยได้”
“อือ ก็ตามประสาคนแก่อ่ะนะ ชินกับบรรยากาศแถวบ้าน แม่พี่ก็เหมือนกัน เข้ากรุงเทพได้ไม่นานหรอก ร้อนด้วย ก็อยู่กันที่สวนตามประสาตายายที่ต่างจังหวัด”
คุยกับผู้การครู่หนึ่ง พี่แกก็ไปทำงานต่อครับ ส่วนผมเดินดูรายละเอียดของงานแต่ละงานครับ พวกที่เดินๆดูส่วนใหญ่รับโบชัวร์ของบริษัท ไม่ค่อยมีใครสมัครหรอกครับ ก็ไม่รู้ว่ามันจะรออะไรนะ กลัวได้งานมั้ง หึหึ
ใกล้เที่ยงวันผมแวะไปหาไอ้แบงค์ที่กองร้อยของมัน ไปถึงทหารสั่งตรง แฮะๆ คราวนี้มากับผู้หมวด ดีนะไม่มีคนเข้าใจผิด ไอ้แบงค์เลี้ยงข้าวมื้อกลางวันพวกผม ก็กินพร้อมๆกับผู้กอง ผู้หมวดที่กองร้อยมันนั่นแหละครับ
“ตกลงว่าจะเอายังไงต่อวะบอมบ์ จะปลดแล้ว”
“จะกลับไปอยู่บ้าน เลี้ยงลูก ลูกยิ่งโตยิ่งซน แม่กูคงเอาไม่อยู่ แก่แล้วด้วย วิ่งจับหลานไม่ทัน ว่าแต่มึง เมื่อไหร่จะหาเมียเป็นตัวเป็นตน”
“ไม่รีบๆ ไปเรื่อยๆว่ะ สัก ๓๐ ค่อยคิด”
“ปีนี้เท่าไหร่ จะเข้า ๒๙ แล้วไม่ใช่เหรอ”
“ก็ก่อนมึงไม่ถึง ๒ เดือนนี่”ไอ้แบงค์เกิดคนละ พ.ศ.กับผมนะครับ แต่ก่อนผมแค่ ๒ เดือนครับ ปลายๆปีมันจะเข้า ๒๙ ไวฉิบหาย อีกแปบเดียวจะเข้าเลข ๓ แล้ว ความรู้สึกเหมือนเพิ่งจะจบมัธยมปลาย
นั่งโม้กันครู่หนึ่งผมกับผู้หมวดจึงกลับกองพันครับ ตอนบ่ายก็พักผ่อน ช่วงนี้พวกผู้ช่วยครูก็ตั้งใจฝึกกันในสนามเพื่อต้อนรับผลัดใหม่ที่จะมาถึงในอีกไม่กี่วันข้างหน้า ฝึกกลางแดดร้อนๆ แล้วนอนกันที่หน่วยฝึก สำหรับผู้ฝึกเป็นผู้หมวดคนใหม่ครับ ไม่ค่อยสนิทกับพวกผมเท่าไหร่ จริงๆแกบรรจุตั้งแต่ผลัดที่แล้วแล้วละครับ หมวดบูมหมวดเต้ยนี่สบายไป ไม่ต้องเป็นผู้ฝึก ถึงไม่ได้เป็นแต่หน้าที่ด้านนายทหารเวรก็ยังมีอยู่ครับ นี่เตรียมจ่อขึ้นร้อยโททั้งคู่แล้วละ อีกแปบคงจะเป็นผู้กอง มีอำนาจหน้าที่ความรับผิดชอบที่สูงขึ้น ส่วนผมกับมหาคงจะเป็นแค่คนธรรมดาตาดำๆ
“ใจหายเนอะ อีกอาทิตย์เดียวเราก็จะปลดแล้ว”ไอ้มหารำพึงเบาๆ ผมเองก็รู้สึกแบบนั้นเหมือนกัน ถึงจะไม่ค่อยชอบมันก็ตามเถอะ
“เฮ้อ แล้วต่อไปหนูจะกวนตีนใครอ่ะ กวนตีนพี่บอมบ์พี่มหาอ่ะ สุดๆแล้ว”อีหนูนั่งกอดเข่าพิงผนัง
“แหม่ พวกกูก็ไม่ได้ว่าจะหายสาบสูญไปนี่นา”
“หนูว่าหนูคงต้องคิดถึงพวกพี่บอมบ์มากๆแน่เลย แปลกเนอะ เรามาเจอกันแค่ ๒ ปี แต่มันทำให้เรารู้จักกันมาเหมือนเป็นชาติๆอ่ะ กับเพื่อนสมัยอนุบาลหนูก็ยังไม่ขนาดนี้นะพี่บอมบ์”
“อือ ก็เรากิน เรานอนด้วยกัน เราทุกข์ด้วยกัน สุขก็สุขด้วยกันทั้งกองร้อย มันเลยสนิทกันมาก”
“เราไปสร้างกองร้อยแล้วอยู่ติดๆกันดีไหมพี่บอมบ์”
“หึหึ หนู ทุกคนมาหน้าที่เว้ย ตอนนี้เรามาทำหน้าที่ลูกผู้ชายอย่างหนึ่งของเราใกล้จะสมบูรณ์แล้ว เราก็ต้องไปทำหน้าที่อย่างอื่นของเราต่อไป กูก็ต้องไปทำหน้าที่พ่อของเจ้าแฝด เจ้าตัวเล็ก ไปทำหน้าที่ลูกที่ดีอยู่บ้าน มึงก็ต้องไปทำหน้าที่ของตัวเอง เราจะมาเล่นสนุกแบบนี้อีกไม่ได้ต่อไปแล้วนะ เพราะเราจะต้องออกไปเผชิญชีวิต ไปเผชิญกับสิ่งต่างๆ ว่างๆก็นัดกันไปทะเล ไปเที่ยวกัน”
“อือ”อีหนูพยักหน้า มันทำหน้าหงอยๆ อย่างที่มันว่าแหละครับ อีหนูสนิทกับพวกเรามาก มันเป็นตุ๊ดที่พวกผมกล้าเล่นด้วย และมันก็เป็นคที่เปิดความคิดอะไรหลายๆอย่างให้กับผมนะ
“มึงจะไปทำอะไรหนู หลังจากปลดไป”ไอ้มหาถาม
“หนูต่ออ่ะพี่มหา หนูเหลวไหลมามากพอแล้วแหละ แล้วจะไปช่วยทำงานพี่เจิดด้วย”
“แล้วมึงอ่ะไอ้ศักดิ์”
“ยังไม่รู้เลย เดี๋ยวนอนอยู่บ้านสักเดือนก่อนค่อยคิดอีกที”
เรานั่งโม้เรื่อยเปื่อยถึงอนาคตของเรา ผมก็อย่างที่บอกไปนะครับ กลับบ้าน เลี้ยงลูก ส่วนคนอื่นๆ ต้องดิ้นรนกันต่อไป
วันใกล้ปลดจะมาถึงแล้วตอนนี้พวกเราก็ไปทำหน้าที่ซ้อมกันที่หน้าลานพระรูปครับ ซ้อมสวนสนามอำลาธงชัยเฉลิมพล จะมีชุดหนึ่งเป็นหมู่เชิญธงชัย อีกชุดจะเป็นชุดสวนสนามครับ จัดกำลังแต่ละกองร้อยใกล้เรียบร้อย ใกล้ทหารที่จะปลดหมดทุกคน
“ผลัดปลดรวม”เสียงดังด้านหน้าบก.ร้อย ทำเอาพวกผมที่นั่งเล่นใต้ถุนต้องวิ่งออกมาอย่างว่องไว
“แหม่ ไวเชียวนะไอ้สัส ทีเรียกทำงานนี่กว่าจะมาได้ เอ้า ไวๆ มึงจะปลดไหม ไอ้กอล์ฟ”สิบเวรแซวพวกผม พวกเราวิ่งมารวมที่หน้ากองร้อยยืนเรียงแถวโดยอัตโนมัติครับ “เดี๋ยวพวกกองเกียรติแยกออกไปนะ พวกกำลังพลสวนสนามก็แยกอีกกลุ่มหนึ่ง คุมแถวกันไปเองนะ”
“ครับหมู่”
พวกเราแยกย้ายออกไปเป็น ๒ ชุดเหมือนเดิม พวกต้องสวนสนามแยกซ้อมต่างหาก พวกกองเกียรติซ้อมต่างหาก ผมคุมแถวพวกต้องสวนสนามไปที่ลานหน้ากองพัน จากนั้นรอนายทหารครับ ยืนคุยกันเจี๊ยวจ๊าว
“เอ้า ฟังนะทหาร เดี๋ยวผู้กองจะจัดแถวสวนสนาม เป็นตอนเรียง ๖ นะ ไล่ตามส่วนสูง”ผู้กองอีกกองร้อยเป็นผู้ควบคุมพวกผมในคราวนี้ครับ ผมเองตัวสูงที่สุดตามด้วยไอ้มหาครับและคนอื่นๆ ทยอยยืนไล่ๆกัน ก็วุ่นวายพอสมควรเพราะใกล้ปลดแล้วต่างคนต่างก็เล่นๆอ่ะ เกือบจะโดนแดกแล้วครับ
“เฮ้ยไอ้สัส มึงรีบทำรีบเสร็จสิวะ มึงไม่ร้อนเหรอ มึงไม่อยากทำ ไม่อยากปลด มึงไปนอนอยู่กองร้อยแล้วเขียนใบสมัครต่อเหอะ จวยแม่ง”ผมตะคอกชี้หน้า โมโหว่ะ พวกแม่งเล่นเยอะเกิน ขนาดนายสิบดุแล้วพวกมันก็ไม่ฟัง
“เออ เฮ้ย รีบทำรีบเลิก พวกมึงมัวแต่ช้ามันก็ไม่เสร็จสักที”เพื่อนๆช่วยกันพูด ทุกคนโอเคขึ้นครับ รีบจัดแถวตามลำดับส่วนสูง คือ ที่ผมต้องของขึ้นแบบนี้เพราะมันควบคุมยากจริงๆ ทหารแต่ละกองร้อยนิสัยไม่เหมือนกัน คือ พอขึ้นกองร้อยก็ได้รับนิสัยจากรุ่นพี่ที่ถ่ายทอดมาแตกต่างกัน เมื่อไหร่ที่แต่ละกองร้อยมารวมตัวมันจะคุมยากหน่อย อย่างกองร้อยผม นี่ผมไม่ได้อวดนะ พวกเราคุยง่าย อะไรที่เป็นส่วนรวมเราจะคิดถึงจุดนี้มากกว่า เพราะเป็นหน้าเป็นตากองร้อย แต่กองร้อยอื่นคุมยาก ยิ่งกองร้อยที่แบบนายสิบชิวๆด้วยล่ะก็ คุมยากครับ
เมื่อจัดกำลังพลเสร็จเรียบร้อยแล้วพวกเราก็ทำตามรูปแบบการสวนสนามอำลาธงชัยครับ มีการสวนสนาม ซ้อมกล่าวคำปฏิญาณ และซ้อมวิ่งไปรับพระบรมฉายาลักษณ์ที่แต่ละกองพันจะเป็นผู้มอบให้ ซ้อมกันอยู่ ๒ ชั่วโมงครับ เหงื่อแตกชุ่ม
“ขอฝากทุกคนนะ หาชุดลายเหมือนๆกัน ผู้กองขอกำหนดเป็นชุดดิจิตอลสีแบบนี้นะ”ผู้กองชี้มาชุดลายติจิตอลสีเข้มๆ ไม่ใช่ชุดที่เขาแจก ชุดที่เขาซื้อครับ ก็ไม่มีปัญหาอะไรครับ ส่วนใหญ่พวกเรามีชุดแบบนี้อยู่แล้ว “เอานะ เดี๋ยวพรุ่งนี้เรามาเจอกันที่หน้าลานกองพัน ตามเวลาที่นัดเอาไว้เหมือนเดิม ไปเตรียมชุดให้เรียบร้อย เชิญแต่ละกองร้อย”
“แถว หยุด”ผมคุมแถวกลับมาที่กองร้อย “เลิกแถว”
“เฮ้”
“พี่บอมบ์จะซักชุดป่ะ”
“อือ ต้องซักดิวะ ดูดิ เสื้อกูขึ้นเกลือหมดแล้ว”
“จะแห้งทันเหรอวะ”ไอ้มหาถาม
“ทันมั้ง แล้วตื่นมารีดแต่เช้า เอามาปั่นรวมกันดิ”
ถอดชุดแล้วผมก็รีบเอาไปปั่นครับ นั่งพัก ครู่หนึ่งก็ไปเตรียมตัวกันถ่ายรูปที่ลานหน้ากองพัน เป็นชุดเต็มยศครับ ก็เตรียมกันตั้งแต่เมื่อวานแล้ว ชุดเต็มยศนี่เป็นชุดสำหรับสวนสนามในวันสำคัญครับ มีหมวดพู่และเครื่องแบบ เข็มขัด สายสะพาย พวกผมแต่งชุดลงไปพร้อมกับถือหมวกลงไปด้วยครับ แล้วก็ไปรวมกันถ่ายรูปครับ ถ่ายเดี่ยว เสร็จแล้วก็ถ่ายเป็นแต่ละกองร้อย ใช้เวลาพอสมควรครับ ถ่ายเสร็จไปซักชุดคืนกองร้อยครับ
พูดถึง ๒ หมวดเขาสักหน่อย สัปดาห์นี้พี่แกหน้าเข้มๆเป็นพิเศษครับ หมวดเต้ยนี่อ้อนไอ้มหาฉิบหายเลยครับ เพราะปกติพวกมัน ๒ คนก็ไม่ค่อยได้สวีทกันอยู่แล้ว ช่วงนี้ก็เลยอ้อนๆหน่อย ส่วนหมวดบูมพี่แกก็หงอยๆครับ เหม่อบ้างอะไรบ้าง
“เอาละนะ พรุ่งนี้เราจะปลดกันแล้ว ผู้กองก็ไม่มีอะไรจะพูด อยากฝากให้ทุกคนทำดีต่อไปแล้วกัน อะไรที่ดีๆจากกองร้อยก็เก็บเอาไปใช้ อะไรที่มันไม่ดีก็ทิ้งมันเอาไว้ แล้วกลับให้ถึงบ้านทุกคนนะ ไปไหว้พ่อไหว้แม่ ว่างๆหลังจากปลดแล้วแวะมาเยี่ยมกองร้อย เยี่ยมกองพันได้เสมอ เจอกันก็ทักกันเนอะ เดี๋ยวให้หมวดบูมมาคุยต่อแล้วกัน”ผู้กองฝากฝังในยามเย็นของการอบรมประจำวันครับ หมวดบูมแกก็นั่งข้างๆ
“ผู้หมวดไม่มีอะไรจะพูดมากเท่าไหร่นะ ผู้หมวดผูกพันกับทุกๆคน โดยเฉพาะผลัดนี้ฝึกมากับมือ ก็อยากให้ทุกคนกลับเป็นพลเมืองดีของประเทศต่อไปแล้วกัน ไปหางานทำ เลี้ยงตัวเอง เลี้ยงครอบครัว อย่าลืมแวะเวียนมาหากันบ้าง และพรุ่งนี้วันสุดท้ายแล้วที่เราจะได้ทำหน้าที่ของการเป็นทหาร ขอให้ทุกคนทำมันให้เต็มที่”ผู้หมวดแกพูดแค่นี้ครับ จากนั้นพวกรุ่นใหญ่ก็ออกมาคุยครับ ผมไม่รู้จะคุยอะไร ฝากรุ่นน้องเล็กๆน้อยๆ เรื่องความอดทน คือ พูดมาเยอะแล้วอ่ะ
“หนูมีอะไรจะพูดไหม”ผู้กองถาม
“นิดหนึ่งครับผู้กอง”อีหนูออกไปข้างหน้า “ขออนุญาตผู้กองกับผู้หมวดนะ ก็ในฐานะที่พี่จะปลดแล้ว ก็คงจะเหมือนๆกับพี่ๆคนอื่นๆ ขอให้ทุกคนอดทนเนอะ พี่ก็แบบนี้ ไม่ใช่ชายแท้ร้อยเปอร์เซ็นหรอก ที่มาเป็นทหารก็หนักใจเหมือนกัน กลัวทำไม่ได้ กลัวไม่มีคนคบ กลัวคนอื่นเหยียดหยาม ที่สำคัญกลัวโดนปล้ำ”
“ฮ่าๆๆๆ”
“โดนไปยังวะ”ผู้กองถาม
“ไม่โดนครับผู้กอง ผู้ชายในกองร้อยนี้กินยาก โดยเฉพาะพี่บอมบ์ หนูจ้องตั้งแต่ขึ้นกองร้อยแล้ว ไม่ได้กินสักที”
“อ้าว วันก่อนที่เจอเข้าห้องน้ำพร้อมกันนี่มันอะไรวะ”เพื่อนร่วมรุ่นถาม
“ไอ้บ้า เข้าห้องน้ำกันคนละห้อง ก็พูดจริงๆนะ คือไม่ใช่คนที่กระหายผู้ชาย มีคนมาแซะๆขอให้อมให้เหมือนกันแหละ แต่ไม่เอาอ่ะ มีแฟนแล้ว”
“ใช่ซี่ ได้กินของนอกนี่”ไอ้นนท์แซว
“เออ ก็ฝากน้องๆให้อดทนแล้วกัน พี่เป็นแบบนี้ ตุ้งติ้ง ไม่แมน แต่ก็ทำทุกอย่างที่ผู้ชายแมนๆเขาทำกัน พี่ไม่เอาความตุ้งติ้งบ้าบอของพี่มาเป็นประเด็นในการอู้งาน ไปฝึกก็ไป ทรหดอดทน ใครที่ชอบหลบชอบอู้ก็สงสารเพื่อนๆบ้าง เรามาอยู่รวมกันเยอะๆแบบนี้ ต้องช่วยกัน ที่สำคัญ อย่ายั่วโมโหผู้หมวด เพราะผู้หมวดแดกทีนี่ยันเช้า ผลัดล่าสุดนี่ยังไม่เจอเนอะ”
“อะไรๆ กูใจดีนะหนู”
“อี๋ ผู้หมวดก็ใจดีแต่ตอนนี้แหละ พอแดกทีนี่เดี้ยงกันเป็นแถบๆ หนูนี่แทบคลาน โดนแฟนเอายังไม่อ่อนแรงเท่าโดนผู้หมวดแดก ฮ่าๆๆ”ก็ขำกันทั้งวงครับ “ก็ฝากไว้แล้วกัน อดทน ห้ามหนี ถึงเวลาก็ได้ลาพักทุกคนแหละ ขอพูดประโยคเด็ดนะ คนที่อยู่ก็สู้กันต่อไป”
อีหนูพูดจบแล้วจากนั้นก็รุ่นใหญ่คนอื่นๆครับ คุยกันคนละเล็กละน้อย ฮาบ้าง ซึ้งบ้างครับ ส่วนใหญ่พวกเราจะบ้าบอคอแตกกันทั้งนั้น หาอารมณ์เครียดไม่เจอกันหรอก
“พรุ่งนี้ตื่นตามปกตินะ ผลัดปลดก็ดูเครื่องแต่งกายอย่าให้โดนตำหนิมาแล้วกัน ส่วนพวกที่เหลือก็เหมือนเดิม ทำตามรปจ. ไม่ต้องไปอยากปลดกับเขา เดี๋ยวก็ถึงวันของเรา เออ ห้ามหนีเที่ยวละกัน ตอนเย็นพรุ่งนี้ก็มีโต๊ะจีน กับโคโยตี้ สมนาคุณจากไอ้บอมบ์นะ ขอบคุณพี่เขาด้วยล่ะ เชิญแยก”
“ตรง”
“ขอบคุณครับ”
แล้วก็ไปนอนกันครับ คืนสุดท้ายแล้วสินะที่เราจะได้นอนกองร้อย
ตอนเช้ามาเราตื่นกันเวลาปกติเหมือนเดิม ทำความสะอาดถึงเวลาผลัดปลดก็มาดูเครื่องแต่งกาย คือไม่ได้เอาตามองเฉยๆนะ แบบ ดูแลอ่ะให้เป็นระเบียบเรียบร้อย ให้เนี๊ยบ รองเท้าต้องมันวาว วันนี้วันสุดท้ายแล้วที่พวกเราจะได้ใส่ชุดพรางกันครับ พรุ่งนี้วันที่ ๑ พฤษภาคม เราก็จะเป็นพลเรือนเต็มตัว ถึงเวลานัดพวกเราก็ไปรวมตัวกันที่ในศาลาน้ำ วันนี้หมวดเต้ยเป็นนายทหารกำกับธงครับ ส่วนหมวดบูมก็ไปเป็นผู้ร่วมงานด้วย
เชิญธงชัยเฉลิมพลจากบก.พันมาที่รถเรียบร้อยแล้ว พวกเราก็ขึ้นรถบัสไปตามหลังรถธงชัย ไปที่กรมครับ ไปถึงก็เชิญธงลง พักครู่หนึ่ง ช่วงนี้ก็ถ่ายรูปกันครับ ใครอยากถ่ายกับใครก็แบ่งปันกันครับ เอาให้เต็มที่ พอใกล้จะ ๙ โมงเราจึงไปรวมตัวกันซ้อม ๒ รอบ
“พรุ่งนี้พวกมึงก็เป็นพลเรือนแล้วสินะ ไวเนอะ แปบเดียว ๒ ปีแล้ว”ไอ้แบงค์นั่งจิบกาแฟคุยกับพวกผม ผมมานั่งเสร่อกับบรรดานายทหารเขาละครับ รู้จักกันหลายคน คุนกันไปเรื่อยเปื่อย ๒ หมวดนี่เงียบๆ ไม่ค่อยมีปากมีเสียงอะไรมากมาย
“เตรียมตัวๆ ใครจะเข้าห้องน้ำก็รีบเข้านะ จะเข้าพิธีจริงแล้ว”ผู้กองประกาศเสียงดัง พวกเราจึงลุกขึ้นแยกย้ายกันไปเข้าห้องน้ำห้องท่าให้เรียบร้อย จากนั้นมารวมแถวในแตละกองพันเพื่อทำพิธีเชิญธงไปรวมกันที่หน้าลานของกรมครับ
ลำดับขั้นตอนก็เชิญธงชัยไปครับแล้วพวกเราก็ไปยืนรอ จากนั้นจึงเตรียมกันสวนสนาม มีพระคอยพรมน้ำมนต์ด้วยครับ สวนสนามผ่านธงชัยเสร็จเรียบร้อยแล้ว จึงมาฟังโอวาทจากผู้การ แล้วมีพิธีกล่าวอำลาจากทหารผลัดปลด และทหารที่ยังอยู่ประจำการ และมีการมอบใบประกาศครับ สำหรับคนที่เรียนจบ กศน. และสุดท้ายก็รับมอบพระบรมฉายาลักษณ์ เป็นอันเสร็จพิธีในคราวนี้
จะว่ามันเร็วก็เร็วนะครับที่เราใช้ชีวิตส่วนหนึ่งกับการเป็นทหาร มันมีช่วงที่ทรมานหัวใจบ้าง ทรมานกายบ้าง มีช่วงที่เราสุขด้วยกัน ทุกข์ด้วยกัน ต่อไปทุกอย่างมันก็ต้องแยกย้ายสลายตัว บทบาทหนึ่งของชีวิตที่คนกลุ่มหนึ่งมารับใช้ชาติ เราก็ทำตามกำหนดเวลา ต้องแยกย้ายเลิกลากันไป
กลับมาถึงกองร้อย พักผ่อนครับ เก็บข้าวเก็บกอง ส่งมอบอะไรต่างๆให้กับรุ่นน้อง ผมนี่เก็บผ้าห่มเอาไว้ ชุดพรางผมก็ไม่ให่ใคร เอาไว้ไปใส่ทำนาครับ ฮ่าๆๆ มันยังใช้ได้อ่ะครับ เราเอามาใช้ประโยชน์ต่อดีกว่า เก็บข้าวของเสร็จแล้วรุ่นน้องย้ายโรงนอนไปรวมกันนอนอีกฝั่งหนึ่ง ส่วนพวกเรารุ่นใหญ่ต้องย้ายมานอนพื้นอีกที่หนึ่ง แต่คืนนี้คงจะไม่ได้นอนกันมั้ง
บ่าย ๓ เราลงมาจัดสถานที่กันครับ จ้างโต๊ะจีนมา ส่วนผมนี่ติดต่อโคโยตี้ให้มาเต้นครับ ขอส่งท้ายกันแบบสนุกสนานกันนิดหนึ่ง
แล้วงานเลี้ยงเริ่มขึ้นครับ โดยพิธีแรกเป็นการมอบของให้กับกองร้อย พวกเราก็ปรึกษากันสละเงินคนละเล็กละน้อยรวมๆกันซื้อเครื่องตัดหญ้ากับเครื่องซักผ้าให้กับกองร้อย ผู้กองมาเป็นผู้แทนรับมอบ จากนั้นร่วมกันถ่ายรูป พอตะวันตกดินจึงเริ่มกินกัน ผมนี่นั่งโต๊ะวีไอพีครับ เพราะพี่เบิ้ล พี่น้อย พี่นิด แกมาด้วย
“อ้าว มาทำไมอ่ะพี่เบิ้ล ตกใจหมด”คือไม่ได้นัดพี่แกว่าจะมาครับ พี่ชายผมก็ไม่ได้บอกผมว่าจะมา
“อ้าว น้องชายพี่ปลด ทำไมจะมาไม่ได้ ไอ้ตอนวันเกณฑ์ก็ไม่ให้ไป มามันซะวันปลด”
“กลัวบอมบ์เถลไถลไง”ผมเข้าไปกอดพี่ชายทั้ง ๓ คน โตเป็นควายแล้วยังอ้อนพี่ๆเหมือนเดิมครับ หึหึ
“มาพอเป็นพิธีอ่ะ นี่หน้าด้านมานะเนี่ย เขาไม่เชิญ ไอ้เบิ้ลก็ลากพี่มา”ไอ้น้อยพูด
“เชิญเลยครับท่าน ขออภัยนะครับที่ไม่ได้เชิญ”ผู้กองผายมืออย่างนอบน้อม เราจึงมานั่งกัน พี่ชายผมก็ชิวๆครับ มีของกินมาเสริมด้วย ที่สำคัญ สั่งเบียร์มาเยอะ ผมนี่งดมานานแล้ว วันนี้ขอเบาๆแล้วกัน กาจจะไม่ได้เลิกเด็ดขาด เรากินแค่ช่วงที่จำเป็นต้องกินครับ ปกติก็พยายามไม่กินแล้วกัน กินไปไอ้พวกเจ้าสัวแม่งรวยเอาๆ
พี่ชายผมมาไม่พอครับ พ่อผู้หมวดก็มา ทั้ง ๒ หมวดเลยนะ พี่ติพ่อหมวดบูมกับพี่ชิดพ่อหมวดเต้ย ไอ้ภีมมาด้วยครับ กับไอ้ชิน ไอ้แบงค์พี่หมวดบูม ไอ้โต้งพี่หมวดเต้ย มานั่งรวมๆกัน ผู้พันก็มาครับ กองร้อยผมนี่ยิ่งใหญ่ ก็ฮาเฮ ผู้ใหญ่เขาเข้าใจเด็กๆครับ
ช็อตเด็ดมาถึงตอนที่โคโยตี้เริ่มเต้น กองร้อยอื่นๆนี่มารุมมาตุ้มที่กองร้อยผมครับ เพราะกองร้อยเขานี่เงียบๆ กองร้อยผมนี่จัดเต็ม ก็เต้นในรถสองแถวอ่ะ ไปรุมล้อมกันใหญ่เลยครับ ส่วนใหญ่ผัวมาคุมด้วย ผมนั่งมองไกลๆไม่ได้ไปร่วมแจมกับเขา
“ไปไหนมาวะหนู”
“ไปดูนมมาอ่ะพี่บอมบ์ ใหญ่มาก อยากได้”
“อยากได้มาเป็นของตัวเองเหรอ”
“เปล่า หนูเห็นแล้วหนูอยากเป็นผู้ชายเลย พรุ่งนี้เป็นผู้ชายแมนๆดีกว่า”ดูความคิดของมันสิครับ ก็ขำกันไป
ระหว่างนี้โคโยตี้ก็มาเต้นยั่วผม ฮ่าๆๆ คือผมก็พอรู้จักกับเด็กๆพวกนี้อยู่นะ เป็นนักศึกษาหารายได้พิเศษ แต่ก่อนผมก็เคยไปให้รายได้พิเศษเพราะอยากลอง ก็เด็ดอ่ะ เอวดี
“จำกันได้ไหมเนี่ย”นุ่งสั้น นมนี่เท่าลูกแตงโม เสื้อขาว ตัวก็ขาว ขาก็ขาว มานั่งตักผม สาวเจ้าก็จีบปากจีบคอเล่นๆ
“หึหึ ยังน่ารักเหมือนเดิมเลยนะ แฟนไม่มาด้วยเหรอวันนี้”
“บ้า แฟนเฟินมีที่ไหน”
“อ๊ะ อย่าหลอกพี่เลยน่า สักหน่อยไหม”ผมยื่นเบียร์ให้
“ไม่เอา เดี๋ยวเมาแล้วไม่มีคนพากลับ ไปแล้ว คนเจ้าชู้”น้องแกจิ้มมาที่หัวใจ ผมก็ขำๆ หมวดบูมแกก็ขำๆครับ คงจะเข้าใจผมมั้ง แล้วเราก็นั่งโม้กันต่อ ผู้ใหญ่นี่ได้เบียร์ก็โม้กัน เออ พ่อหมวดเต้ยไม่กินเบียร์นะ งดแอลกอฮอล์ กินแต่น้ำแดงไป
เที่ยงคืนกว่าๆ ผู้ใหญ่กลับบ้านกันหมดแล้ว เหลือแต่พวกมทหารเกณฑ์ตาดำๆ เออ ไม่สิ วันนี้วันใหม่แล้ว เราหมดสภาพจากการเป็นทหารเกณฑ์แล้ว แต่ก็ยังไม่ได้เป็นพลเรือนเต็มตัว
ก็ทยอยเก็บข้าวของมาวางไว้ ค่อยล้างกนพรุ่งนี้ ที่เหลือก็ไปนั่งกินเหล้ากันที่ใต้ถุนครับ มีแอบหนีไปเที่ยวบ้างเล็กน้อย ผมเองนั่งกินต่อนิดหน่อย พอเมาจึงเดินไปกางมุ้งนอนด้านบน ไอ้สัส มีคนทะลึ่งเปิดหนังโป๊ในมือถือดังลั่น กูเมาแบบนี้ก็เงี่ยนสิครับ
แต่ไม่ได้ทำอะไรนะ เมา หลับ จะออกไปหาใครคงไม่ได้หรอก ถ้าผู้หมวดรู้นี่เอาตายครับ เกรงใจที่รักผม
ตอนเช้า เราตื่นมาอาบน้ำอาบท่า เก็บข้าวของใส่กระเป๋าให้เรียบร้อย สายๆไปหาอะไรกินที่ตลาด ตอนนี้ทุกคนไม่ได้ใส่ชุดทหารแล้วครับ ใส่ชุดพลเรือนแล้ว คนที่ยังกินอยู่ก็กินกันต่อไป ผมไม่เอาแล้ว แค่เมื่อคืนก็เพียงพอแล้วละครับ
๘ โมง เสมียนเอาเงินเดือนกับบัญชีเงินฝากมาจ่ายให้กับพวกเราทุกคนครับ แล้วรอครู่หนึ่งไปรอรับใบรับรองกับใบปลดที่กองพันจะแจกให้ในวันปลด จบสิ้นแล้วครับกับการรับใช้ชาติ ๒ ปีเต็ม
๒ ปีที่เราเจออะไรมากมายในกองพันแห่งนี้ ได้มาเจอความรัก เจอเพื่อนสนิท เจอคนที่เราไม่ชอบ เจอคนที่หลากหลาย ที่สำคัญเราได้ทำหน้าที่ของเราอย่างไม่บ่ายเบี่ยงไม่หาหนทางเพื่อที่จะสบายกว่าคนอื่น ผมภูมิใจกับตัวเองนะครับ ที่ผมทำหน้าที่ของตัวเองได้อย่างเต็มที่
วันนี้ก็เป็นวันใหม่แล้วที่เราจะก้าวออกมาดำเนินชีวิตอย่างปกติ ออกมารับผิดชอบตัวเองและครอบครัว หน้าที่หนึ่งจบไปแต่อีกหน้าที่หนึ่งก็ยังมีอยู่ มาทำหน้าที่ของตนเอง จนสุดความสามารถ
เมื่อมีเริ่มต้นสิ่งหนึ่ง ก็ย่อมมีจุดสิ้นสุดของสิ่งนั้น
วันปลด
-
ดีนะที่ยังไม่จบบ พี่บอมบ์ปลดแล้วจะได้เจอผู้หมวดบ่อยไหมอ่า
คิดถึงวันวานอันสนุกสนานของพวกพี่ๆแย่เลย
ดีใจที่ได้อ่านเรื่องนี้ เหมือนเป็นชีวิตประจำวันไปแล้วอ่ะ
ขอบคุณนะคะ มาต่ออีกน้าาาา
:กอด1:
-
พี่บอมบ์ปลดแล้ว ฮือออ ผู้หมวดคงเหงาแย่เลย คิดถึงงงง :mew4:
-
ปลดแล้ววว ในที่สุด เหมือนดูรายการเรียลลิตี้ชีวิตทหารเลย 5555 อยากรู้ชีวิตหลังปลดของทุกคนมากกก
-
ปลดแล้วก็อย่าพึ่งรีบกลับนะ อยู่ให้บูมทำใจได้สักอาทิตย์ก่อนค่อยกลับ
-
แอบเหงาตามสองหมวดไปด้วยเลยค่ะ คือเป็นกองร้อยที่เฮฮามากมายเลยน้าา~
-
:hao6:
-
ใจหายเนอะ
-
อ่านไปซึ้งไป ยังไม่จบนะพี่เมฆ :ling1: มาบ่อยๆนะครับ ออกมาเป็นพลเมืองปกติแล้วก็คิดถึงหมวดบูมจัง เอาหมวดบูมมาเข้าตอนเยอะๆนะครับบบบบ :z13: :z13: :z13:
-
โฮ อ่านกี่รอบก็ใจหายเหมือนเดิม อยากอ่านหลังปลดนะคับ จะมีโอกาสมั้ยคับ
-
ต่อไปคงได้เห็นความน่ารักของเเด็กๆกันเยอะเลยในเมื่อพี่บอมบ์กลับไปอยู่กับเด็กๆแล้ว
-
5555 ขนาดปลดก็ยังฮ่าได้อีกนะแก๊งนี้ ขอบคุณคนเขียนมากกกกกคะ
-
ใจหายเลยเฮ้อ :เฮ้อ: อยากอ่านไปเรื่อยๆเลย
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
แงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ปลดแล้วอ่ะ ใจหายมาก
อยู่กับแก๊งค์นี้มานานมาก ไม่อยากให้แยกย้ายกันเลยอ่าาาาา
ชอบเวลาหมวดบูมเรียกพี่บอมบ์ว่า พี่ ฟังแล้วมันน่ารัก มุ้งมิ้ง ขี้อ้อนนนนนน :katai2-1: :katai2-1:
รอต่อไป ว่า 3 หน่อ จะมาป่วนหนักขนาดไหน คึคึ
-
อย่าพึ่งจบเลยนะคะ
ยังอยากอ่านต่อค่ะ
-
โอ๊ย สุขเศร้าเหงาซึ้งและยังคงฮา ปลดแล้วใจหายมากๆ เหมือนตามติดชีวิตหนุ่มๆมาตลอด ใจหายจริงๆ
รออ่านต่อนะคะ
ปลชอบน้องหนูมากกกกกอยากได้คนนี้อะ ขอออ
-
อ่านเรื่องนี้แล้วรู้สึกว่าตัวเองเป็นชายไทยไปเป็นทหาร
อย่างเราๆนี่ต้องเป็นหนูสินะ ตัวสร้างสีสัน
รอตอนต่อไปน้าาาาา อยากเจอสามหน่อแล้ว
-
โหย หมวดบูมคิดถึงพี่บอมบ์แย่เลย
รอตามติดชีวิตหลังปลดกันต่อ
อ่านเรื่องนี้แล้วรู้สึกมีความสุข เหมือนได้เจอเพื่อนเจอพี่
ดูครอบครัวอบอุ่น คิดถึงสองแฝดด้วย
-
พี่บอมบ์ปลดแล้วอะ
-
ตอนนี้ยาวได้ใจมากเลยค่ะ
วันสุดท้ายบอมจัดเต็มให้เพื่อนๆ แล้วก็เผื่อตัวเองด้วยชิมิ เค้ารู้ทันหรอก
ใกล้จบเข้าไปทุกทีแล้ว
ยังไม่อยากให้จบเลยอ่ะ บอมบูม ตวงเต้ยยังไม่ได้ตกลงหมั้นกันเลย :o8:
-
ปลดกันแล้วววว ตกลงมหาไปทำอะไรอะ ไม่พูดถึงเลย
-
แก๊งฮาเฮปลดประจำการซะแล้ว คิดถึงแย่เลย มีตามติดชีวิตหลังปลดเถอะคะ o15
-
เหมือนเราผูกพันธ์กัน ใจหายอ่ะ หมวดบูมมีเหงาอ่ะงานนี้
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
สงสารหมวดบูมอ่ะ หงอยเลย :pig4:
-
สงสารหมวดบูมกะหมวดเต้ย. เงียบเลยทีนี้ๆ
-
ปลดแล้วอ่ะ เหงาแทนเลย
-
สองหมวดหล่อ เหงาแย่เลย ผัวปลดกลับบ้านนอก :hao7:
-
ได้กลับบ้านไปเจอสองแฝด แสบ-ซ่า แล้ว เด็กๆ คงดีใจกันน่าดู
-
ขอบคุณ :)
-
ชีวิตหลังจากนี้จะเป็นยังไงต่เนี่ย
-
กลับไปเลี้ยงลูกต่อนะ
พี่บอมบ์ :mew3:
-
o13 o13 o13
-
ปกติเจอแต่ก็ไม่อะไรมาก
พอไปอยู่ข้างนอกก็ยิ่งห่างกันอ่ะดิเนี่ย
-
ปลดกันแล้วก็ได้กลับไปทำหน้าที่ที่รออยู่กันแล้วนะ
ผ่านอะไรกันมาด้วยกัน โดนแดกด้วยกัน ฝึกด้วยกัน
มันก็ผูกพันกัน คงคิดถึงกันมากแน่ๆ เราเองคงคิดถึงเรื่องเล่าฮาๆของหนูแน่เลย
อย่าลืมกลับมาเยี่ยมกองร้อยนะ
:mew1: :L2:
-
ปลดแล้วมาหาน้องบูมบ่อยๆนะคะพี่บอมมมมมมมม :impress2:
กลับมาลุ้นต่ออีกแล้วว่าหลังปลดจะเป็นไงต่อ :hao3:
-
หลังปลดแล้วผู้หมวดจะเป็นไงเนี่ย ขนาดอยู่ในกองร้อยเดียวกันหมวดยังโหมงานซะมหาศาล :hao4:
-
ตอนพิเศษ เด็กและผู้ใหญ่
“พ่อบอมบ์ครับ พ่อบอมบ์เห็นน้องดินสอสีของน้องซ่าไหม”เสียงดังมาจากหน้าประตูห้อง เอ่อ ลูกชาย พ่อจำได้ว่าดินสอสีอยู่ด้านล่างนะ แต่มาถามพ่อที่นั่งทำงานอยู่ด้านบนนี่นะ
“หืม แล้วซ่าเอาไว้ที่ไหนล่ะ อยู่ห้องทีวีไม่ใช่เหรอ”
“ก็น้องซ่าหาไม่เจอ”
“พ่อบอมบ์บอกว่าไง ระบายเสร็จแล้วต้องวางให้เป็นระเบียบไม่ใช่เหรอ”โยกหัวเจ้าลูกชายขี้ดื้อเบาๆ
“ก็น้องซ่าเก็บใส่กล่องแล้ว น้องซ่าวางไว้บนโต๊ะอ่ะ”
“หื้อ พ่อจำได้ว่าซ่าวางไว้ใต้โต๊ะไม่ใช่เหรอ ไปหาดูอีกครั้งซิ”
“ครับ”แล้ววิ่งดุ๊กๆลงไปด้านล่าง ตอนนี้เจ้าแฝดจอมซนจะ ๕ ขวบแล้วครับ โรงเรียนปิดเทอมผมพาลงมาที่กรุงเทพ แม่ภากับพ่อเบิ้ลคิดถึง
“พ่อบอมบ์ พ่อบอมบ์น้องแสบอยากทานพุดดิ้ง”นั่นไง อีกคนตะโกนเสียงดังลั่นบ้าน เสียงเขาดีครับ ชาติที่แล้วทำบุญด้วยระฆังมั้ง หึหึ
“ครับคุณชาย”ต้องลุกจากหน้าจอคอมพิวเตอร์แล้วล่ะครับ ลงไปด้านล่างเจ้าซ่ากำลังระบายสีอยู่ด้วยความตั้งอกตั้งใจ ส่วนเจ้าแสบนั่งบนโซฟาสบายใจ เจ้าชาลีตอนนี้นั่งมองพี่ซ่าของเขา ทั้งบ้านไม่มีใครอยู่ครับ มีแต่ผมกับลูกๆ ตอนนี้ไอ้ภีม ไอ้ภูมิ ๒ พี่น้องไปรับตำแหน่งผู้กองที่ต่างจังหวัดครับ พี่เบิ้ลเกษียณแล้ว “วันนี้พ่อบอมบ์จะพาไปวิ่งออกกำลังกาย มีใครจะไปกับพ่อบอมบ์บ้าง”
“เย้ แสบไปด้วยนะพ่อบอมบ์”
“ซ่าก็อยากไปพ่อบอมบ์”
“พ่อ ไปต้วย”เจ้าชาลียังพูดไม่เป็นคำเลยครับ เพิ่งจะ ๓ ขวบยังออกเสียงไม่ชัดเจนเท่าไหร่นัก
“ไปไหน”ผมมองหน้าเจ้าชาลี
“ไป ออกตะลังตาย”ตอบผมแล้วทำตาปริบๆ หึ ไอ้ขี้อ้อน
“ฮ่าๆๆๆ ฟอดๆ”ดึงเจ้าชาลีมากอดมาหอม ๓ พี่น้องยิ่งโตยิ่งหล่อครับ เหมือนพ่อมันแหละ ฮ่าๆๆ
“พ่อบอมบ์ครับ น้องแสบอยากทานพุดดิ้ง”เจ้าแสบลงจากโซฟามากอดคอผม
“ในตู้เย็นไง”
“น้องแสบเปิดไม่ได้ พ่อบอมบ์เปิดให้น้อยแสบหน่อยนะ”อ้อนครับ เอาหัวมาซบที่หน้าผม
“น้องซ่าก็อยากทานพุดดิ้งอ่ะพ่อบอมบ์”เจ้าซ่าเงยหน้าจากกระดาษวาดรูป
“อื้ม พ่อให้ทานคนละถ้วยเท่านั้นนะ ทานเยอะเดี๋ยวทานข้าวไม่ได้อีก”
“น้องแสบอยากทาน ๓ อัน”ชูมา ๔ นิ้วเลยครับ แหม่
“ไม่ได้ ถ้าใครทานเยอะพ่อจะไม่พาไปวิ่งด้วยล่ะ”
“พ่ออ่ะ”เจ้าแสบค้อนผม
“พ่อ จาลีก็ตาน พุตติ้ง”ชาลีเดินมาแซะผมบ้าง
“อืม เดี๋ยวพ่อไปหยิบมาให้” ๓ ลิงมาเกาะแข้งเกาะขาผมเป็นพรวน ตัวเล็กเกาะเอว คนโตทั้ง ๒ เกาะแขนซ้ายขวา ผมก็ถูลู่ถูกังเข้าไปในห้องครัวหยิบพุดดิ้งเย็นๆให้คนละถ้วย พอได้แล้วหน้าบานวิ่งแจ้นไปที่ห้องทีวี ไปนั่งดีอกดีใจ
“พ่อบอมบ์ น้องแสบเปิดไม่ได้ พ่อบอมบ์เปิดให้หน่อย”นั่นไงดีใจจนลืมพ่อไปเลย พอเปิดไม่ได้ล่ะรีบใช้พ่อเชียว
“มาๆ พ่อจะเปิดให้”เปิดให้ลูกชายอย่างรวดเร็ว
“พ่อ อ้ำๆ”ชาลีตักมาป้อนผม
“เดี๋ยวพ่อแย่งทานหมดนะ”อ้าปากจะงับ แต่ไม่ทันหล่นพื้นซะก่อน หึหึ
“พ่อบอมบ์ รสส้มอร่อยกว่า พ่อบอมบ์ทานของน้องซ่าดูสิ”เจ้าซ่าตักมาป้อนผมบ้าง
“อืมๆ ทานไป ไม่ต้องป้อนพ่อหรอก เดี๋ยวพ่อขึ้นไปเปลี่ยนชุดก่อนนะ”
“ครับ พ่อบอมบ์ แล้วน้องแสบจะใส่ชุดอะไรไปอ่ะพ่อบอมบ์”
“เดี๋ยวพ่อเอาลงมาให้ ชาลีอยู่นี่กับพี่ๆแหละไม่ต้องตามพ่อไปหรอก”
“พ่อ ไปต้วย”
“อยู่นี่แหละ แปบเดียว ไม่ฟังพ่อ พ่อไม่ให้ไปด้วยนา”รีบขึ้นไปบนบ้าน ปิดงาน ปิดคอม หยิบชุดกีฬากับรองเท้าให้ลูกชายแล้วลงมาด้านล่างอย่างว่องไว “อ่ะเปลี่ยนชุด ชาลีมานี่ เดี๋ยวพ่อเปลี่ยนชุดให้”ยื่นเสื้อผ้าให้แฝดแล้วเรียกชาลีมา อยู่บ้านผมให้ใส่เสื้อกล้ามกันทุกคนครับ หน้านี้มันหน้าร้อน ลูกๆไม่ชอบใส่เสื้อขาสั้นหรอกครับ
“พ่อบอมบ์ ทำไมพ่อบอมบ์มีผมตรงนี้ด้วยอ่ะ”เจ้าแสบชี้มาที่ต้นขาผม เอ่อ ลูกชาย เขาเรียกกันว่าขนขา ไม่ใช่ผม
“ก็พ่อบอมบ์โตแล้วไง ตรงนี้เขาเรียกว่าขนขานะลูก ถ้าอยู่บนหัวเรียกว่าผม ถ้าอยู่บนริมฝีปากเรียกว่าอะไร”
“หนวดครับพ่อบอมบ์”เจ้าแสบตอบ
“แล้วตรงนี้ล่ะพ่อบอมบ์เรียกว่าหนวดด้วยไหมครับพ่อบอมบ์”เจ้าซ่าชี้มาที่คางของผม ตอนนี้หนวดเคราผมชักจะยาวแล้วล่ะครับ ลืมโกนทุกทีเลย
“ไม่ใช่ ตรงนี้เรียกว่าเคราลูก นี่มันจะมีตามคางแล้วลามไปตรงนี้จะเรียกว่าจอน”
“คิคิ พ่อบอมบ์มีขนยาวๆเหมือนลิงเลย”
“หืม ถ้าพ่อเป็นลิง แสบ ซ่า ชาลีก็ต้องเป็นลิงตามพ่อด้วยสิ”
“คิกๆๆๆๆๆๆๆ”๓พี่น้องหัวเราะชอบใจ
“มัวแต่หัวเราะ ใส่ถูกไหมนั่นน่ะ หืม”
“คิกๆ พ่อ แสบเอาตัวการ์ตูนไปข้างหลัง คิกๆ”เจ้าซ่าชี้แล้วหัวเราะ
“อืม ใส่ให้ถูกสิแสบ ซ่าก็เหมือนกัน ใส่กลับด้าน หื้อ ไหนว่าใส่เสื้อผ้าเป็นแล้วไง”
“ก็น้องซ่าโตแล้วพ่อบอมบ์ ใส่อย่างงี้ใช่ไหมครับพ่อบอมบ์”เจ้าซ่าถอดกางเกงมาใส่ใหม่
“อืม”ผมพยักหน้า เจ้าลูกชายตัวป่วนใส่กางเกงเรียบร้อยแล้วแต่เสื้อยังใส่ไม่ค่อยเป็น เสื้อนี่ผมให้ใส่เสื้อแขนสั้นนะครับ ถ้าอยู่บ้านพี่น้องจะชอบใส่เสื้อกล้าม ถ้าออกไปนอกบ้านนี่ต้องใส่ให้เรียบร้อย ทั้ง ๓ คนแต่งตัวเสร็จแล้ว ผมไปหยิบคาร์ชีทไปติดตั้งบนรถ แล้วให้ลูกชายเก็บข้าวของทำความสะอาด รับผิดชอบงานของตัวเอง ฝึกความเป็นระเบียบของลูกๆครับ
“พ่อบอมบ์ครับ น้องซ่าเก็บของเสร็จแล้วครับ”
“ไหนดูซิ อืม เก่งมาก เราใช้อะไรเราต้องเก็บให้เป็นระเบียบนะ ถ้าเก็บไม่เป็นระเบียบมันจะเป็นยังไง ใครรู้บ้าง”
“มันจะหายครับพ่อบอมบ์”เจ้าแสบเป็นคนตอบ
“จะหาไม่เจอด้วยครับพ่อบอมบ์”เจ้าซ่าคล้อยตาม
“ถ้าหายก็จะถามพ่อบอมบ์ เพราะพ่อบอมบ์ชอบหาเจอ”เจ้าแสบเสริมอีกที เอ่อ พ่อไม่ใช่โดเรม่อนนะลูก
“ย่าจะตีด้วย”เจ้าซ่าเอาบ้าง
“ใช่ ป่ะๆ ได้เวลาแล้ว”
“เย้”
ปิดบ้าน พาเจ้า ๓ ลิงขึ้นรถ ชาลีนั่งหน้าบนคาร์ชีท ส่วนแฝดนั่งหลัง ผมคาดเข็มขัดให้เรียบร้อยแล้วขับรถออกจากบ้าน วันนี้จะพาลูกๆไปวิ่งที่มหาลัยเก่าของผมครับ ขับรถเกือบๆชั่วโมงมาถึงมหาลัยช่วง ๕ โมงใกล้ๆจะครึ่ง ขับไปจอดที่ใกล้สนามฟุตบอลแล้วพาลูกๆลงจากรถ
“พ่อบอมบ์ ทำไมโรงเรียนพ่อบอมบ์ใหญ่จังเลย”เจ้าซ่าตาวาวครับ
“เขาเรียกว่ามหาวิทยาลัยลูก”
“เหรอครับพ่อบอมบ์ โตขึ้นน้องแสบจะมาเรียนที่โรงเรียนของพ่อบอมบ์”
“อ้าว ไม่อยากเป็นทหารเหมือนพี่ภีมแล้วเหรอ”
“อยากเป็นครับ”เจ้าแสบทำเสียงแข็งขัน
“ไหนรายงานตัวให้พ่อบอมบ์ได้ชื่นใจหน่อยสิ ว่าจะเป็นอะไร”
“กระผม เด็กชายธัชระพี อุดมลักษณ์ อายุ ๕ ขวบ อยากเป็นทหารครับ”เจ้าแสบตะเบ๊ะโดยที่ไม่ได้สวมหมวก หึหึ เก่งจริงลูกชาย
“ซ่าก็รายงานตัวด้วยพ่อบอมบ์ กระผม เด็กชายธีรภัทร อุดมลักษณ์ อายุ ๕ ขวบ อยากเป็นทหารยิงปืนปังๆครับ” จริงๆอีก ๓ เดือนเจ้าตัวแสบของผมจะ ๖ ขวบแล้วครับ ยิ่งโตยิ่งซน
“ผม เด็กจาย จาลี อุตมลักษณ์ อยากเป็นตาหารกั๊บ”เจ้าชาลียังพูดไม่ชัดแต่ก็พยายามสื่อสาร ตกลงนี่ไม่มีใครอยากเป็นคนธรรมดาแบบพ่อมันเลยสักคน มีแต่อยากเป็นทหาร หึหึ คอยดูเถอะ ถ้าโตขึ้นแล้วพวกเอ็งจะหนาว
“หึหึ เก่งๆ ป่ะ เราไปออกกำลังกายกัน”ล็อกรถเรียบร้อยพาลูกเดินเข้าไปในสนาม ช่วงนี้มีหลายคนมาวิ่งแล้วครับ บรรยากาศมหาลัยเปลี่ยนไปมากพอสมควรครับ แต่ก่อนคลาสสิกกว่านี้ เมื่อกี้ขับรถเข้ามาเห็นมีตึกใหม่เพียบเลยครับ “อ่ะๆ มาวอร์มอัพก่อน”
“พ่อบอมบ์ครับ วอร์มอัพคืออะไรครับ ทานได้ไหม”เจ้าซ่าช่างถามช่างสงสัย
“วอร์มอัพคือการยืดเส้นยืดสายก่อนจะออกกำลังกายไง ต้องทำให้ร่างกายอบอุ่น พร้อมที่จะออกกำลังกาย เพราะว่าถ้าเราไปวิ่งแล้วเส้นจะยึด จะปวดขา ปวดตัว”
“ถ้าไม่วอร์มอัพจะปวดขาเหรอครับพ่อบอมบ์”
“อื้ม ใช่แล้ว อ่ะ ทำตามพ่อนะ ชาลีก็ด้วย อย่าเพิ่งไปมองคนอื่น”แล้วผมก็พาลูกวอร์มอัพ สะบัดข้อมือข้อเท้า แอ่นอกแอ่นเอว หมุนซ้ายหมุนขวา ลูกๆก็ถามตลอดครับ จริงๆอยู่บ้านที่ต่างจังหวัดผมพาออกกำลังกายบ่อยนะครับ แต่ด้วยความที่ลูกชายช่างถาม ถามคำถามเดิมๆบ้าง คำถามใหม่บ้าง บางทีถามคำถามที่ผมหาคำตอบไม่ได้บ้าง ก็ต้องแปะโป้งเอาไว้ก่อน
“พ่อบอมบ์ คนมาวิ่งเยอะเลยเนอะพอบอมบ์ น้องแสบอยากมาวิ่งทุกวัน”เจ้าแสบมองไปรอบๆ ช่วงนี้น่าจะเป็นช่วงสอบไฟนอลนะครับแต่ยังมีผู้คนออกมาวิ่งกันเต็ม มีตั้งแต่เด็กมหาลัยยันวัยทำงาน แต่สังเกตว่าช่วงนี้จะมีแต่วัยทำงานครับ เด็กมหาลัยคงจะคร่ำเครียดกับไฟนอลกัน ผมพาลูกเดินยืดเส้นรอบสนาม ๒ รอบ จากนั้นก็ปล่อยให้ ๓ พี่น้องวิ่งเบาๆ ผมก็วิ่งคุมตามหลังไป ให้วิ่งแค่ ๒ รอบก็ให้ไปนั่งเล่นที่ข้างสนามแล้วผมก็วิ่งบ้าง
ใช้เวลาเกือบ ๔๐ นาทีในการวิ่งรอบสนาม ๑๐ รอบ วิ่งไปมองลูกไปด้วยกลัวจะไปรบกวนคนอื่น แต่ดีครับ ลูกๆผมไม่ป่วนเท่าไหร่นักนั่งเล่นกัน ๓ พี่น้อง ผมวิ่งจนครบรอบเหงื่อเปียกโชกเหมือนอาบน้ำมายังไงยังงั้น จากนั้นผมก็พาลูกเดินอีก ๒ รอบเป็นการวอร์มดาวน์ แล้วกลับไปที่รถหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กมาให้คนละผืนเช็ดเหงื่อ ตอนนี้ก็ทุ่มเศษๆแล้ว ลองไปหาอะไรกินดู ไม่รู้จะมีอะไรให้กินหรือเปล่า ผมเอาผ้าขนหนูพาดบ่า เจ้าลูกชายก็ทำตามเหมือนกัน จากนั้นจูงมือลูกไปกินมื้อเย็น
ไม่ไกลจากสนามเท่าไหร่นัก แปบเดียวมาถึงร้านอาหาร มองซ้ายแลขวา ร้านรวงเปิดขายตามปกติ ไม่รู้จะกินอะไรดีเลยมาหยุดที่ร้านผัดไท เด็กมหาลัยต่อคิวกันอยู่พอประมาณ ผมก็มายืนต่อคิวสั่งผัดไทให้ลูกชาย ยืนรอพักใหญ่ครับกว่าจะถึงคิวพวกเรา พอได้แล้วก็เดินเข้าไปในโรงอาหาร ดีนะครับที่เขามีถาดให้ด้วย ไม่งั้นผมคงต้องถือผัดไท ๔ จานด้วย ๒ มือแน่ๆ
“พ่อบอมบ์ ทำไมนักเรียนเขาเรียนดึกจัง เขาไม่ง่วงนอนเหรอครับพ่อบอมบ์”เจ้าแสบจอมสงสัย
“อ๋อ ช่วงนี้พี่ๆเขาสอบน่ะ”
“อ๋อ เขาสอบเหมือนที่คุณครูให้น้องซ่าสอบใช่ไหมพ่อบอมบ์”
“ใช่แล้ว ใครเรียนเก่งก็ได้คะแนนเยอะ แต่ข้อสอบไม่เหมือนของแสบกับซ่านะ เป็นข้อสอบของผู้ใหญ่ ยากกว่าของแสบกับซ่าอีก อ่ะ ค่อยๆทานนะ มันร้อน เป่าก่อนแล้วค่อยทาน”เจ้าแสบ เจ้าซ่า นั่งมองผัดไท ยังไม่ทานในทันที ส่วนเจ้าชาลีนี่นั่งข้างผมรอผมป้อน ไม่กล้าให้ลงมือเอง เดี๋ยวจะลวกปากเอา
“พ่อบอมบ์ ทำไมพี่นักเรียนคนนั้นหนังสือเยอะจัง ถ้าน้องแสบโตไป น้องแสบต้องมีหนังสือเยอะๆเหมือนพี่นักเรียนคนนั้นไหมพ่อบอมบ์”
“อือหึ ต้องอ่านเยอะมากด้วยนะ มีหนังสือเยอะอย่างเดียวไม่ได้ ต้องอ่านเยอะๆ”ผมพยักหน้า
“หนังสือเยอะเหมือนของพ่อบอมบ์เลยเนอะ ตอนพ่อบอมบ์เป็นนักเรียนพ่อบอมบ์ก็มีหนังสือเยอะแบบนี้ใช่ไหมพ่อบอมบ์”เจ้าซ่ามองหน้าผม นี่แหละความช่างสงสัยของลูกชาย ช่างถามช่างเจรจา
“อื้ม ใช่แล้ว ตอนพ่อบอมบ์เรียนพ่อบอมบ์ก็อ่านหนังสือเยอะมาก”
“น้องแสบก็จะอ่านเยอะๆเหมือนพ่อบอมบ์เลย จะได้เก่งๆ”
“จาลีก็จะอ่านตาตูนเยอะๆ”เจ้าชาลีออกความเห็นเหมือนพี่ๆ เจ้าตัวเล็กนี่ติดอ่านการ์ตูนครับ
“พ่อบอมบ์น้องซ่าจะไปถามพี่คนสวยคนนั้น”เจ้าซ่าชี้ไปที่นิสิตหญิงในกลุ่มใกล้ๆ
“หืม ไม่ไปกวนพี่เขานะลูก พี่เขาทานข้าวอยู่ เป็นเด็กดีต้องไม่รบกวนคนอื่นรู้ป่ะ”
“ก็น้องซ่าอยากถามพี่คนสวยว่าพี่คนสวยอ่านหนังสือเยอะเหมือนพ่อบอมบ์ไหม นะๆพ่อบอมบ์ครับ น้องซ่าไปถามนิดเดียว”แล้วเจ้าซ่าก็ลงจากเก้าอี้ไป ไปถามกลุ่มนิสิตแบบไม่กลัวใครเลยสักนิดเดียว ไปปีนนั่งเก้าอี้ตัวใกล้ๆแล้วขอดูหนังสือ แล้วพูดอะไรไม่รู้เจื้อยแจ้วเหมือนตัวเองเป็นผู้ใหญ่แล้วงั้นแหละครับ ผมดูท่าจะวุ่นๆเลยเดินไปตามเจ้าลูกชาย
-
“ซ่า ไม่กวนพี่ๆนะลูก ไปทานผัดไทก่อนไป”
“พ่อบอมบ์ ทำไมไม่เหมือนหนังสือของพ่อบอมบ์ มันมีแต่เอบีซีดีเยอะเลยพ่อบอมบ์”
“ก็หนังสือภาษาอังกฤษไงลูก ขอโทษด้วยนะครับน้องๆ ที่ลูกชายพี่มากวน ป่ะซ่า ไปทานผัดไทกัน”
“ค่ะ ไม่เป็นไรค่ะ น้องน่ารักมากเลยค่ะ”น้องนิสิตหญิงยิ้มให้
“พ่อก็หล่อด้วยอ่ะมึง”
“หน้าคุ้นๆเหมือนเพื่อนพี่นายแบบคนหนึ่งอ่ะ กูจำไม่ได้”เสียงน้องซุบซิบกันครับ
“พ่อบอมบ์ พี่คนสวยบอกน้องซ่าว่าพี่คนสวยเรียนวิศซาวะ พ่อบอมบ์ ทำไมพ่อบอมบ์ไม่เรียนวิศซาวะเหมือนพี่คนสวยอ่ะพ่อบอมบ์”
“หืม ก็พ่อไม่ได้สอบเข้านี่ลูก พ่อไม่ได้เรียนแต่ซ่าจำได้ไหมว่าแม่สวยเค้าเรียนนะลูก อยากรู้อะไรให้ไปถามแม่สวยเอาสิ ป่ะ ไม่กวนพี่ๆเค้าแล้วลูก”แม่สวยนี่คือ สวยหรือบิวตี้ แฟนเก่าผมเอง ไม่ยอมมีแฟนใหม่สักที เจ้าตัวบอกว่าไม่อยากคบคนอื่นอีกแล้วจะเป็นโสด ผมเลยสถาปนาให้มาเป็นแม่ของลูกชายให้ซะเลย เจ้าตัวก็ยินดีครับ
“พ่อบอมบ์ น้องซ่าอยากอ่านหนังสือเอบีซีแบบนี้อ่ะพ่อบอมบ์ เย็นนี้พ่อบอมบ์อ่านให้น้องซ่าฟังนะครับ น้องซ่าอยากเรียนวิศซาวะเหมือนพี่คนสวย”ช่างใฝ่ช่างฝันจริงเจ้าลูกชาย
“ครับๆ ป่ะๆ ไปทานผัดไทเดี๋ยวมันเย็นซะก่อน อ๊ะๆ อย่าลืมขอโทษพี่ๆก่อนลูกที่เรามารบกวน”
“พี่คนสวยครับ น้องซ่าขอโทษนะครับ ขอให้พี่คนสวยสอบได้ดาว ๕ ดวงเหมือนของน้องซ่า”
“ครับผม”
พาลูกกลับมาที่นั่งน้องๆยังเหลียวกลับมามองแล้วยิ้มให้กับความซนของลูกชาย แสบซ่าจัดการตัวเอง ผมป้อนชาลีบ้าง ทานเองบ้าง พักหนึ่งมีคนคุ้นตามายืนใกล้ๆ
“ไอ้มาดาม”
“ดามเฉยๆเหอะเพื่อน ไม่คิดว่ามึงจะแวะมาถึงมหาลัย ไงเด็กๆ อร่อยไหม”
“อาดามสวัสดีครับ อาดามมาทานข้าวเหรอครับ อาดามวันนี้น้องแสบทานผัดไทด้วย อาดามทานกับน้องแสบไหมครับ”
“หึหึ อาทานมาแล้วครับตัวเล็ก”เพื่อนผมเอามือวางบนหัวเจ้าตัวแสบเบาๆ ไอ้ดามนี่เป็นเพื่อนร่วมรุ่น จบคณะเดียวกัน ตอนนี้มันเป็นด็อกเตอร์เรียบร้อยมาสอนเด็กๆในมหาลัยตามความฝันของมันครับ ผมนั่งคุยกับเพื่อน ส่วนลูกๆนี่ตั้งใจทานจนหมด ชาลียังเล็กทานไม่หมดจานหรอกครับที่เหลือผมจัดการแทน
“อาจารย์ขา สวัสดีค่ะ หนูมีเรื่องรบกวนนิดหนึ่งอาจารย์พอจะว่างไหมอ่ะคะ”นิสิตสาวผมยาวผิวขาวจั๊วะ หึ นี่ถ้าผมไม่มีลูกมีเมีย ไม่รอดหรอก เด็กมหาลัยนี่ชอบนักเชียว ฮ่าๆๆ
“อ่า ว่าไง”
“คือตรงนี้หนูตีโจทย์ไม่แตกอ่ะค่ะอาจารย์ หนูรบกวนแปบเดียวนะคะ”
“หืม อ่ะๆ ตรงไหนนะ อืม.....”แล้วไอ้ดามก็ทำหน้าที่อาจารย์ประมาณสัก ๑๐ นาทีครับ
“ขอบคุณอาจารย์มากเลยนะคะ”
“อื้ม คราวหน้าอย่าขาดเรียนรู้ไหม ที่ตามไม่ทันเพราะวันนั้นเราอ่ะขาดเรียน ป่ะๆ ไปอ่าน อย่าลืมวันสอบด้วยล่ะ”
“ค่า ขอบคุณอาจารย์มากเลยค่า”
“อาดาม น้องแสบไม่เคยขาดเรียน”เจ้าแสบจิ้มนิ้วไปยังเพื่อนผม
“แต่น้องแสบก็ขี้เกียจทำการบ้านจนโดนคุณย่าตีไม่ใช่เหรอ”ผมแซวลูกชาย เรื่องไม้เรียวนี่ยกให้คุณย่า ก้านมะยมเล็กๆนี่ใครว่าไม่เจ็บ ผมโดนบ่อยครับตอนเด็กๆอ่ะ พ่อโดนไม่พอ ลูกก็โดนไปด้วย แต่ว่าแม่ผมรักหลานทุกคนนะครับ แต่ก็ตีหลานทุกคนเหมือนกัน ไม่มีใครไม่ผ่านก้านมะยม ถามไอ้ภีม ไอ้ภูมิ พี่อ้วนพี่ฉัตร โดนมาทั้งนั้นแหละครับ
“พ่อบอมบ์อ่ะ”เจ้าแสบค้อนผม
“หึหึ”ผมขำลูกชาย
“พ่อบอมบ์ แต่คุณย่าบอกว่าคุณย่าก็ตีพ่อบอมบ์เหมือนกัน คุณย่าบอกน้องซ่าว่าพ่อบอมบ์ก็ดื้อเหมือนน้องซ่าด้วย”นั่นไง ความจำเป็นเลิศ คุณย่าเล่าอะไรนี่มักจะจำได้เสมอ แล้วชอบให้คุณย่าเล่าซ้ำ วีกรรมของพ่อบอมบ์นี่ถามทุกอย่าง
“โอเคๆ เราดื้อกันทั้งบ้านแหละ”ยอมลูกครับ ข้อมูลเด็กๆมีมาโต้แย้งเยอะมาก นั่งคุยกับไอ้ดามพักหนึ่งแล้วเราก็กลับบ้านกันครับ กลับมาอ่านหนังสือให้ลูกฟังแล้วสวดมนต์ก่อนนอน
เช้าวันต่อมาสายๆผมไปทำธุระที่ธนาคาร พาแฝดไปด้วย ส่วนชาลีบิวพาไปธุระครับ จริงๆเจ้าแฝดอยากไปกับบิวด้วยนะครับแต่ผมไม่ให้ไป ผมชวนมาทำธุระที่ธนาคารประมาณสัก ๑๐ โมงก็แวะหาอะไรกินใกล้ๆ มาหยุดที่ร้านเผยโภชนาครับ แม่ค้าทำกับข้าวอร่อยมากเลยครับ คุยกับลูกค้าดีด้วย ขอถ่ายรูปผม ผมก็โอเค กินข้าวเสร็จแล้วพาลูกไปเดินเล่นที่ห้างสรรพสินค้า ตากอากาศเย็นๆ ลูกชายผมนี่ดีอกดีใจครับ เดินดูของถามเจื้อยแจ้วตลอด
“พ่อบอมบ์ครับ น้องแสบอยากใส่นาฬิกาเหมือนพ่อบอมบ์ ตอนนี้น้องแสบใส่ได้ไหมครับ”มาหยุดยืนที่ร้านนาฬิกา เจ้าตัวเล็กยืนมองผ่านกระจก
“หืม รอให้โตก่อนพ่อจะซื้อแบบนี้ให้ ตอนนี้เดี๋ยวพ่อซื้อนาฬิกาลายการ์ตูนให้ดีไหม”
“เย้ น้องซ่าอยากได้นาฬิกาหมี”
“ป่ะ งั้นเราไปดูนาฬิการูปหมีกัน”ว่าแล้วก็จูงมือลูกชายไปดูนาฬิกาสำหรับเด็กครับ ก็ดูหลายเรือนครับ ดูไปเรื่อยๆ เรือนนี้ก็อยากได้ เรือนนั้นก็อยากได้ แต่ผมให้เลือกเรือนเดียว ผมจะฝึกเรื่องการเลือกซื้อของใช้เองกับฝึกเรื่องการใช้เงิน
“พ่อบอมบ์ น้องแสบอยากได้อันนี้”เจ้าแสบหยิบนาฬิกากรอบหมีมาให้ผมดูครับ
“น้องซ่าจะเอาอันนี้ พ่อบอมบ์ แล้วชาลีจะใส่อันไหนเหรอพ่อบอมบ์”
“อ่า ก็แสบกับซ่าเลือกให้น้องสิ”แล้ว ๒ พี่น้องก็ปรึกษากันครับว่าจะซื้ออันไหน ผมเองก็มองรอบๆ ดูของเล่นไปเรื่อยเปื่อยครับ เหลือบไปมองอีกที ตอนนี้เจ้าลูกชายแผล็วไปอยู่โซนหุ่นยนต์เรียบร้อยแล้วครับ ไวมากเลย
แต่เรื่องที่ลูกเปลี่ยนโซนมันไม่น่าตกใจเท่ากับลูกชายเจอใครคนหนึ่ง
“คุณอาคนสวยครับ ตัวนี้มันบินได้ไหมครับ”เจ้าซ่าชี้ไปที่ของเล่นชิ้นหนึ่ง
“หืม ไม่ได้ครับ ถ้าบินได้ก็ต้องเป็นเครื่องบิน ตัวนู้นไง”หญิงสาวคนนั้นก็ตอบอย่างใจดีครับ พูดด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้ม เหมือนเดิม เขายังยิ้มแย้มเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน แล้วที่สำคัญ รอยยิ้มนั้นกับรอยยิ้มของเจ้าแฝด เป็นรอยยิ้มอันเดียวกัน
“แอ้ม”ผมเอ่ยปากทักก่อนแบบกล้าๆกลัวๆ ถึงแม้จะไม่เจอกันหลายปี แต่ผู้หญิงคนนี้ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงมากจนผมจำเธอไม่ได้
“หืม”อีกฝ่ายหันหน้ามามองผมและก็มีสีหน้าตกใจอย่างมาก
ผมกับแอ้มมองหน้ากันครู่หนึ่ง จะว่าดีใจก็ดีใจที่ได้เจอหน้าอีกครั้ง จะว่าเสียใจก็เสียใจที่ทำให้ผู้หญิงคนหนึ่งชีวิตต้องพังทลายลงไป
“พ่อบอมบ์ น้องซ่าอยากได้เครื่องบินอิลิคอปเตอร์ พ่อบอมบ์มีตังค์ไหมครับ”เจ้าซ่ากระตุกนิ้วมือผม ทำให้ผมต้องตื่นขึ้นมาจากภวังค์
“หืม ตัวนี้เรียกว่าเฮลิคอปเตอร์ลูก พ่อว่า เอาไว้โตก่อนไหม”ผมก้มไปมองหน้าลูกชาย หน้าเขากับหน้าแม่เขาแทบไม่ต่างกันเท่าไหร่เลยครับ
“เหรอครับพ่อบอมบ์ แล้วๆ ถ้าน้องซ่าขึ้นป.๑ พ่อบอมบ์จะซื้อให้น้องซ่าไหมครับ”
“เอาไว้สักป.๓ ดีไหมลูก ตอนนี้ยังไม่เหมาะ เนอะ เอาไว้โตกว่านี้ก่อน มันบังคับยาก เอาอันเล็กๆไปก่อนไหม”
“ก็ได้ครับพ่อบอมบ์ แต่พ่อบอมบ์ต้องสัญญากับน้องซ่านะว่าถ้าน้องซ่าขึ้นป.๓ แล้วพ่อบอมบ์จะซื้อให้”
“ครับๆ ได้พ่อบอมบ์สัญญา”ผมรับปากกับลูกชายก่อนจะมองหน้าผู้หญิงตรงหน้าอีกครั้ง “เป็นไงบ้าง”ผมยิ้มบางๆและจับมือของอีกฝ่ายเบาๆ
“ลูกเหรอ”แอ้มมองหน้าเจ้าแฝดซึ่งตอนนี้ทั้งคู่หันไปสนใจของเล่น
“อื้ม โตแล้ว ซนมาก”ผมพยักหน้าเบาๆ
“ฮึก”แอ้มถึงกับน้ำตาไหล
“เอ๋ คุณอาคนสวยเป็นอะไร โอ๋ๆ คุณอาคนสวยปวดท้องใช่ไหมครับ พ่อบอมบ์โทรหาอาหมอฝิ่นสิ คุณอาคนสวยไม่สบาย”เจ้าแสบหันมาสะกิดผม แอ้มทรุดลงคุกเข่าแล้วคว้าตัวเข้าแสบซ่ามากอดแล้วร้องไห้ ผมได้แต่ยืนกระอักกระอ่วน
“โอ๋ๆ คุณอาคนสวยไม่เจ็บนะครับ น้องแสบจะเป่าให้หายเจ็บ เพี้ยงๆ ตอนน้องแสบไม่สบายคุณย่าก็เป่าหัวให้น้องแสบ น้องแสบหายปวดหัวเลยครับ โอ๋ๆ ไม่เจ็บนะ เพี้ยงๆ”
“พ่อบอมบ์คุณอาคนสวยปวดท้องมากเลยนะพ่อบอมบ์ พ่อบอมบ์โทรหาอาหมอฝิ่นให้น้องซ่าหน่อย”
“ฮึกๆ ไม่เป็นไรลูก คุณอาไม่เป็นไรแล้วครับ”แอ้มฝืนยิ้มทั้งน้ำตา มองเจ้าแฝดด้วยรอยยิ้มปนน้ำตา
“คิกๆ เห็นไหมคุณย่าเป่าน้องแสบหาย น้องแสบก็เป่าคุณอาคนสวยหายด้วย”
“ฮึก ครับ อาหายปวดหัวแล้ว หนูเป็นเด็กดีมากเลยนะ”แอ้มลูบหัวเจ้าตัวเล็กทั้ง ๒ คน
“ครับ คุณย่าบอกน้องซ่าว่าถ้าน้องซ่าเป็นเด็กดีผู้ใหญ่จะเอ็นดู เนอะพ่อบอมบ์”
“อื้ม ใช่แล้ว”ผมพยักหน้าแล้วลูบหัวลูกชาย แอ้มหยิบทิชชูมาซับคราบน้ำตา
“ขอคุณอาคนสวยหอมแก้มหนูได้ไหมครับ”
“ครับ”เจ้าตัวเล็กทั้ง ๒ คนพยักหน้า แอ้มก็กอดและหอมไปคนละ ๒ ทีแล้วยืนขึ้นมาจับมือผม “ขอบคุณที่ดูแลพวกเขาอย่างดีที่สุด และขอโทษที่แอ้มไม่ได้ทำหน้าที่ของแม่ให้พวกเขา แอ้มคงทำได้แค่ให้เขาเกิดขึ้นมา ฮึก พี่ดูแลพวกเขาดีๆนะ”แอ้มลุกขึ้นพูดกับผมเบาๆน้ำตายังนองหน้าเหมือนเดิม
“อื้ม ไม่ต้องห่วงหรอก”ผมดึงแอ้มมากอดทีหนึ่ง
“แอ้ม ไปไหนอ่ะลูก แม่ตามหา อ้าว เธอนี่เอง”แม่ของแอ้มมองหน้าผมด้วยความตกใจแล้วพ่อของแอ้มก็เดินตามมาทีหลัง
“คนสารเลวแบบนี้ยังอยู่อีกเหรอ”เสียงพ่อแอ้มถามด้วยความดุดัน
“สวัสดีครับ”ผมยกมือไหว้ผู้ใหญ่ทั้ง ๒ คน ทั้งคู่เปลี่ยนไปมากเลยทีเดียวครับ
“กองไว้นั่นแหละ กูไม่รับไหว้คนเลวแบบมึง”พ่อแอ้มเบือนหน้าหนี
“คุณตา ทำไมคุณตาเป็นคนไม่ดี พ่อบอมบ์ของน้องแสบเป็นคนดีนะ พ่อบอมบ์พาน้องแสบไปทำบุญทุกวันด้วย พ่อบอมบ์ไม่ใช่คนสารเลว คุณตาอ่ะเป็นคนไม่ดี คุณย่าน้องแสบบอกว่าคนไม่ดีชอบด่าคนอื่น น้องแสบโป้ง”เจ้าแสบออกโรงปกป้องผม พ่อแม่แอ้มดูจะอึ้งๆกับฝีปาก
“ใช่ๆ คุณตาเป็นคนไม่ดี คนแก่ต้องทำบุญ ห้ามด่าคนอื่นด้วย หลวงตาบอกว่าถ้าคนแก่ชอบด่าคนอื่นตายไปตกนรก”เจ้าซ่าก็อีกคนครับ
“แสบซ่า ขอโทษคุณตาคุณยายเดี๋ยวนี้นะลูก เราเป็นเด็ก ไปต่อว่าคนอื่นไม่น่ารักเลยรู้ไหม”
“ก็คุณตาคนนี้มาว่าพ่อบอมบ์เป็นคนเลวนี่ น้องซ่าก็โป้ง”
“ไม่เอาลูก เป็นเด็กดี ไหนหลวงตาบอกว่ายังไง หืม หลวงตาสอนไม่ให้ว่าคนอื่นไม่ใช่เหรอ เดี๋ยวพ่อไปฟ้องหลวงตานะ”
“พ่อบอมบ์อ่ะ”เจ้าแสบค้อนผมเบาๆที่โดนขัด “น้องแสบขอโทษก็ได้ น้องแสบขอโทษคุณตานะครับ”เจ้าแสบยอมยกมือไหว้ขอโทษแต่โดยดี
“ซ่าด้วย”ผมมองลูกชายอีกคนที่เอามือไขว้หลังไม่ยอมทำตามเจ้าซ่า
“น้องซ่าไม่ทำ”
“ซ่า”ผมพูดกึ่งดุ
“พ่อบอมบ์ชอบป้องกันคนไม่ดี น้องซ่าโป้งพ่อบอมบ์”เจ้าซ่าทำหน้าบูดใส่ เขายังใช่ไม่ถูกกับคำว่าปกป้องกับป้องกันนะครับ
“แล้วน้องซ่าทำตัวดีหรือยัง ไปต่อว่าผู้ใหญ่ น้องซ่าว่าดีหรือไม่ดี หืม บอกพ่อมาซิ เป็นเด็กดีไม่ว่าผู้ใหญ่จะยังไงให้ผู้ใหญ่จัดการกันเอง ตอนนี้หนูยังเป็นเด็ก ขอโทษคุณตาก่อนลูก”
“ฮึกๆ พ่อบอมบ์ดุน้องซ่าทำไม ฮือๆๆ พ่อบอมบ์ป้องกันคนไม่ดี ฮือๆๆ น้องซ่าไม่ขอโทษคนไม่ดีด้วย ฮึก น้องซ่าโป้งพ่อบอมบ์”เอาซะแล้วลูกชายข้าพเจ้า แบบนี้แหละครับถ้าเขามั่นใจว่าตัวเองถูกต้องนี่จะไม่ยอมเลยทีเดียว บางทีเจ้าแสบก็เป็นเหมือนกันครับแต่เจ้าแสบจะพูดง่ายกว่าหน่อย แต่กับเจ้าซ่านี่ถ้ามั่นใจตัวเองมากๆ แล้วโดนผมดุแบบนี้มักจะไม่ยอม แล้วใครต้องยอม ก็ผมอีกนั่นแหละครับ แต่ผมจะยอมเฉพาะตอนที่ร้องไห้ ถ้าหยุดร้องเราก็ต้องไปเคลียร์ทีหลังครับ เก็บค้างคาไม่ได้เดี๋ยวจะเอาไปเป็นนิสัย
“ไม่เป็นไรๆ เขาพูดถูกแล้วล่ะ เราผิดเอง ขอโทษด้วยนะ”แม่ของแอ้มเป็นฝ่ายเอ่ยปาก ส่วนผมนี่ต้องรีบโอ๋เจ้าซ่า ถ้าคนน้องไม่หยุดอาจจะตามด้วยคนพี่อีกคนครับ
“ชูว์ ไม่เอาลูก ไม่ร้อง พ่อขอโทษ เงียบนะ จุ๊ๆ เป็นเด็กดีต้องไม่งอแงรู้ไหม”ก็ปลอบอยู่ครู่หนึ่งครับเจ้าซ่าถึงยอมแต่โดยดี
“พวกเขาเป็นเด็กดีมากเลยนะ เราคิดว่าเธอจะเลี้ยงพวกเขาไม่ไหวซะอีก นี่เป็นสิ่งที่เธอชดเชยส่วนที่ขาดได้แล้วสินะ ฝากด้วยล่ะ ป่ะพ่อ แอ้ม”แม่แอ้มพูด
“ครับ”ผมยิ้มให้แล้วแอ้มกับครอบครัวก็เดินไปที่อื่น ส่วนผมซื้อหุ่นยนต์เป็นของปลอบใจ อ่อ และมีนาฬิกาที่ลูกเลือกเอาไว้ครับ ไม่รู้อนาคตจะเป็นยังไงต่อไปครับ อยากให้พร้อมหน้าพร้อมตา แต่มันอาจจะเป็นเพียงแค่ฝันล้มๆแล้งๆก็ได้ คงเป็นเพราะเวรกรรมแต่ชาติปางก่อนที่เคยทำไว้ เคยไปพรากแม่พรากลูกคนอื่นเขามั้ง ทำให้เราต้องเป็นแบบนี้
คงจะเป็นเพราะกรรมปัจจุบันที่เรามักง่าย ไม่มองก้าวไปข้างหน้า หาแต่ความสบายไปวันๆ มันเลยส่งผลแบบนี้ ทุกวันนี้ผมกับบิวพยายามเติมเต็มให้กับลูกๆให้มากที่สุด ชาลีขาดพ่อที่แท้จริงของเขา ผมก็พยายามเติมเต็มส่วนที่ขาดไม่ให้บกพร่อง ผมรักเจ้าแสบเจ้าซ่ายังไง ชาลีผมก็รักแบบเดียวกัน ส่วนบิวก็พยายามทุ่มเทความเป็นแม่ให้กับเจ้าลิงทั้ง ๓ คนอย่างเต็มที่ไม่มีกั๊ก ส่วนหมวดบูมก็คอยประคบประหงมเจ้า ๓ ลิงตามหน้าที่ของเขา วันไหนที่ผมดุ วันนั้นอาบูมของเขาต้องเป็นคนโอ๋ครับ
สำหรับเรื่องแอ้ม แม่ของเจ้าแฝดผมยังไม่ได้บอกทั้งคู่นะครับ คิดว่าตอนนี้ไม่พร้อม คือผมไม่พร้อมและลูกน่าจะยังไม่พร้อมด้วย รอให้ลูกโตกว่านี้ ตอนนี้ให้ลูกเข้าใจว่าบิวเป็นแม่ของเขาไปก่อน เอาไว้โตพอที่จะรู้อะไรได้แล้วผมจะเล่าให้เขาฟัง
กลับมาถึงบ้านผมปล่อยให้ลูกชายเล่นของเล่นชิ้นใหม่ จนชาลีกลับมาถึงบ้านครับ ๓ พี่น้องจึงงุ้งงิ้ง จากนั้นได้เวลาเหมาะผมก็เรียกทั้ง ๓ คนมาสอนเรื่องวันนี้ เจ้าซ่าอาจจะงอนๆไปบ้างแต่ผมก็อธิบายทุกอย่าง ไม่ใช่ว่าผมจะไม่ให้แย้งผู้ใหญ่นะครับ ให้แย้งได้แต่เราต้องเน้นถึงความเหมาะสมของวัยวุฒิของเขา ผมไม่ห้ามไปเสียทีเดียวหรอกว่าต้องยอมเสมอไป เพราะบางเรื่องผู้ใหญ่ก็เกรียนไม่ต่างจากจากเด็ก
แต่บางทีเรื่องมันซับซ้อนเกินกว่าที่เด็กจะตัดสินใจได้ ก็สอนลูกไปคร่าวๆ โตไปเขาจะได้เถียงให้ถูกประเด็นถูกเหตุถูกผล ไม่ใช่เถียงแบบจ้องจะถอนหงอกอย่างเดียว อันนั้นมันทรามเกินไปครับ ผมไม่รู้ว่าลูกจะเข้าใจแค่ไหน แต่ความจำเขาดี บางทีก็คงจะต้องเน้นบ่อยๆ รู้บ้างไม่รู้บ้าง ไม่ได้ซีเรียส เพราะยังเด็ก แต่การไม่ซีเรียสใช่ว่าเราจะปล่อยปละละเลยจนเละ ได้เท่าไหร่ค่อยพัฒนาไปเรื่อยๆ ไม่ดัดเขา พอเขาโตไปเขานี่แหละจะดัดเรา หลายคนเป็นนะ ตอนเด็กๆไม่โดนพ่อแม่ดัด พอโตนี่ดัดพ่อแม่ซะน่วม เดี๋ยวได้ข่าวตรงนั้น ไปตีหัวคนนี้ วันนี้โดดเรียน ดักตบคนนู้น กิจกรรมไม่ผ่าน อะไรก็ว่าไป พอมีลูกดัดลูกไม่เป็น โดนลูกเอาคืนเป็นกงกำกงเกวียน มันมีจริงๆนะครับ แถวบ้านนี่เยอะ ไม่อยากจะพรรณนา เดี๋ยวกลายเป็นตาแก่ขี้บ่น
-
วันถัดมาผมพาลูกออกไปรับลมชมวิว จริงๆนัดมหา นัดหมวดบูม หมวดเต้ย เออ สองหมวดนี่เป็นผู้กองแล้วนะ เพิ่งจะเป็นเมื่อปีที่แล้วนี่เอง ไอ้ภูมิไอ้ภีมก็จะเป็นพันตรี เป็นผู้กองมาระยะใหญ่ๆ เดี๋ยวสักปีหน้าคงจะมาเป็นผู้พัน ไต่เต้าไปเรื่อยๆ
เรานัดเจอกันในช่วงเที่ยงวันไปกินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตา ไปร้านอาหารเผยโภชนาเหมือนเดิมครับ ไปตอนกลางวัน เขาทำผัดไทขาย โอเคอร่อยมากและยังฮาด้วย พวกผมนี่พวกตลกแดกอยู่ด้วยก็จัดไปเขาถ่ายโซเชี่ยวก็จัดไปครับ เออ แล้วเจอไอ้หินด้วย ไอ้หินนี่ไม่เจอมันหลายปีแน่ะ ฮาแตกที่ร้านผัดไทเสร็จแล้วเราก็แยกย้าย เหล่าชายไทยหัวใจรักชาติก็กลับไปยังกรมกอง จริงๆไอ้ภีมไอ้ภูมิอยู่ต่างจังหวัดแต่วันนี้เข้ากรุงเทพเลยนัดกันมาได้ ส่วนมหาก็ว่างพอดี แต่อีหนูนี่สิครับ ช่วงนี้มันกำลังยุ่งๆกับหน้าที่การงานของมัน พอแยกย้ายกันไปแล้วผมขับรถตามไปที่บริษัทใหม่ของไอ้หินมัน
“พ่อบอมบ์ อาเสือไม่สบายใช่ไหมครับพ่อบอมบ์ อาเสือไม่ยิ้มเลย พ่อบอมบ์เอาลูกอมให้อาเสือทานหน่อย อาเสือจะได้ยิ้มได้”เจ้าแสบกระซิบถามผมแล้วหันไปมองไอ้หิน ไอ้นี่มันไม่ค่อยยิ้มครับ ทำหน้าเคร่งตลอด นานๆมันยิ้มที
“หืม อาเสือไม่ชอบยิ้มน่ะลูก”
“เหรอพ่อบอมบ์ อาหมอฝิ่นบอกว่า คนไม่สบายใจจะไม่ยิ้ม อาเสือมีเรื่องไม่สบายใจแน่เลย อาเสือครับ อาเสือทานลูกอมนะ อาเสือจะได้ยิ้มได้ไง”
“อ้าว ทำไมอาต้องทานลูกอมด้วยล่ะ”ไอ้หินเลิกคิ้วมองหน้าลูกชายผมด้วยความสงสัย
“ก็เวลาอมแล้วมันจะยิ้มไง น้องแสบซื้อมาอมแล้วน้องแสบก็ยิ้มแบบนี้”เจ้าแสบยิ้มตาหยี
“ใช่ๆอาหิน ที่เขาเรียกว่าอมยิ้มไง น้องซ่าอมลูกอมแล้วน้องซ่าก็ชอบยิ้ม เนอะพ่อบอมบ์”หาแนวร่วม
“หึหึ ฮ่าๆๆๆๆ”อ้าว เพื่อนกูฮาแตกซะงั้น
“อ้าว พ่อบอมบ์ อาเสือยังไม่ได้ทานลูกอมเลย เอ๊ะ หรืออาเสือชอบจักจี้”เจ้าซ่าไปยืนข้างๆแล้วเอานิ้วจิ้มที่เอวไอ้หิน ไอ้หินมันยังหัวเราะต่อครับ
“ฮ่าๆๆๆ”
“คิกๆ พ่อบอมบ์ อาเสือหัวเราะด้วย”เจ้าซ่าปีนขึ้นมานั่งตักผมแล้วหัวเราะไอ้หิน เออ นานๆผมก็เพิ่งจะเคยเห็นมันหัวเราะนี่แหละครับ ปกติมันยิ้มยาก เราเลยตั้งฉายาให้มันว่าเสือยิ้มยาก ถึงมันจะยิ้มยากไม่ใช่ว่ามันไม่เคยยิ้ม มันยิ้มนะ แต่ก็ไม่บ่อยมากนัก ชอบทำหน้าขรึมซะมากกว่า
“หึหึ คิดได้ไงจะเอาลูกอมให้อาทานนี่หึ๊”มันหยุดหัวเราะแล้วถามลูกชายผมด้วยความเอ็นดู
“ก็มันชื่ออมยิ้มไงครับอาเสือ อมแล้วก็ยิ้ม คิกๆ แต่ต้องแปรงฟังด้วยนะอาเสือ ไม่งั้นฟันผุ”เจ้าแสบตอบคำถาม
“หึหึหึ น่ารักจริง”ลูบหัวเจ้าลูกชายแล้วเอ่ยชม เจ้าลูกชายก็หน้าบาน ผมกับไอ้หินนั่งคุยงานกัน บริษัทนี้ผมก็มีหุ้นส่วนด้วย ไม่มากเท่าไหร่ครับ ๒๐ เปอร์เซ็น เรานั่งคุยกันพักใหญ่ผมพาลูกกลับบ้าน ไปออกกำลังกายวันนี้พาลูกไปว่ายน้ำ พาเจ้าชาลีไปด้วย เด็กๆดีใจมากที่ได้มาว่ายน้ำ ผมตามคุมอยู่ใกล้ๆ มีพ่อแม่ผู้ปกครองบางคนก็พาลูกมาว่ายน้ำด้วย เราเล่นกันจนเย็นครับถึงได้เลิก กลับมาถึงบ้าน ๓ พี่น้องไปคุยฟุ้งให้คุณย่าฟัง
ผมอยู่กรุงเทพหลายวัน จริงๆอยากกลับบ้านแล้วนะครับแต่ว่าต้องอยู่งานเปิดตัวบริษัทของไอ้หิน ซึ่งจัดขึ้นในช่วงต้นเดือนเมษา น่าจะก่อนสงกรานต์ล่ะครับ ไม่ร่วมงานไม่ได้ผู้หลักผู้ใหญ่เยอะ ระหว่างนี้ผมพาลูกเที่ยวเล่นบ้าง ทำงานบ้าง
วันงานเปิดตัวบริษัทอย่างเป็นทางการมาถึง
“แม่ไม่ไปจริงเหรอแม่”
“อือ ไปเถอะ ให้แม่ไปแม่ก็ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรกับเขาด้วยหรอก”
“คุณย่าไม่อยากแต่งชุดสวยๆเหรอ”เจ้าแสบไปนั่งซบตักถาม
“ย่าแก่แล้วลูก แต่งไปก็ไม่สวยแล้ว”
“เหรอครับ แล้วทำไมคุณย่าถึงแก่ล่ะครับ”
“ก็ตามเวลาไงลูก ย่าเกิดมานาน ย่าก็ต้องแก่ไง”
“เหรอครับ งั้นพ่อบอมบ์ก็ต้องแก่ แม่บิวก็ต้องแก่ พ่อเบิ้ล แม่ภาก็ต้องแก่สิครับ คุณย่าแล้วน้องแสบจะแก่เหมือนคุณย่าไหมครับ”
“แก่สิลูก พอโตเป็นวัยรุ่น เป็นผู้ใหญ่ ทำงาน แล้วก็แต่ไปตามปี แก่กันทุกคน”
“เหรอครับคุณย่า แล้วน้องแสบก็ต้องเหี่ยวเหมือนคุณย่าด้วยเหรอครับ”
“ใช่แล้วลูก”
“คุณย่าก็ทาโลชั่นไง แม่บิวบอกว่าทาโลชั่นจะทำให้หนังไม่เหี่ยว”
“หึหึ ย่าแก่แล้ว ทาไปมันก็เหี่ยวเหมือนเดิม ไปแต่งตัวไปลูก แต่งหล่อๆให้ย่าได้ชื่นใจหน่อย”
ผมอาบน้ำให้เจ้าลิง ๓ ตัว แล้วให้บิวจัดการแต่งตัวให้ ส่วนผมเข้าไปอาบน้ำต่อแล้วออกมาแต่งตัว จริงๆเมื่อเช้าก็ไปทำบุญแล้วรอบหนึ่งนะครับ ช่วงเช้าเป็นพิธีสงฆ์ ส่วนช่วงเย็นก็เป็นพิธีการของบริษัท ประกาศพันธกิจอะไรประมาณนั้นน่ะ ออกมาหน้าตาเกลี้ยงเกลาโกนหนวดเคราเรียบร้อยแล้ว ผมแต่งชุดสูท ส่วนบิวแต่งตัวเรียบร้อยด้วยผ้าไทย ลูกชายตอนนี้ใส่ชุดสูททั้ง ๓ คนเลยครับ หวีผมเป็นคุณชายเชียว ครู่หนึ่งเราจึงออกเดินทางไปร่วมงาน ไปถึงเจ้าตัวป่วนไปเกาะไอ้หินใหญ่เลยครับ ส่วนชาลีรายนี้ติดพ่อ ไม่ยอมห่างพ่อแม้แต่ก้าวเดียว
งานเริ่มขึ้นช่วง ๖ โมงครึ่ง ฉายวีดิทัศน์ แล้วเริ่มงามเบาๆจากนั้นก็เริ่มงานอย่างเป็นทางการครับ ผู้หลักผู้ใหญ่ทางบริษัทกล่าวกับผู้ร่วมหุ้น มีทั้งต่างชาติและคนไทยเองด้วยครับ ช่วงนี้ผมอุ้มเจ้าชาลีตลอด ผมแปลกใจมากตั้งแต่เข้างานมาเจ้าชาลีจะอ้อนผมมาก
“แสบซ่า ไม่ซนนะลูก”
“ครับพ่อบอมบ์ พ่อบอมบ์ น้องซ่าหิวน้ำ”
“อ่ะ เดี๋ยวพ่อหยิบให้ ไอ้ขี้ดื้อ ไปนั่งตักแม่ก่อนป่ะ พ่อเมื่อยแล้ว”ผมพูดกับชาลี แต่รายนี้ส่ายหัวอย่างเดียว
“ไม่”ส่ายหน้าแล้วกอดคอผมซบอย่างเดียว
“เป็นไร หืมเรา มาแปลกแฮะ ขี้อ้อนจังเลย”
“อ่ะซ่า”บิวเป็นคนจัดการแทนไปซะแล้ว สักพักจูงมือ ๒ พี่น้องไปป่วนไอ้หินครับ ผมปล่อยให้ไปป่วนพักใหญ่แล้วไปตามกลับมาเดี๋ยวมันจะเสียมารยาทเกินไป
“แสบ ซ่า ไปนั่งที่ป่ะ อย่ากวนอาหินมากลูก”
“ไม่ต้องๆ กูจะคุยกับหลาน”ไอ้หินเอ่ยปาก จากนั้นก็ปล่อยมันไปครับ ผมก็อุ้มเจ้าชาลีเดินไปทักคนนั้นทีคนนี้ที
ระหว่างมีกิจกรรมผมก็เข้าไปทักคนนั้นทีคนนี้ที ส่วนใหญ่รู้จักมักคุ้นกันเป็นอย่างดีครับ แบบว่าเราร่วมธุรกิจกันมานานพอสมควรแล้ว เวลาเดินไปไหนจะมีคนทักเจ้าชาลีเสมอครับ คนนี้เขาหล่อครับ ขาวจั๊วะอมชมพู ขาวกว่าแสบซ่า แสบซ่าขาวเหมือนกันครับแต่ไม่วิ๊งเท่าชาลี แสบซ่า ผิวพรรณรูปร่างจะคล้ายผมมากกว่า แต่ตาเขาได้แม่ ผมยังจำดวงตาแบบนี้ได้ดี ดวงตาใสๆ กลมโต เพราะตาแบบนี้แหละทำให้ผมจัดหนักทุกครั้ง
“พ่อ แม่บิวไปไหน”ชาลีจิ้มๆที่แก้มถามหาแม่ ผมก็มองซ้ายมองขวา
“ไม่รู้เหมือนกัน ทำไมเหรอ หืม หรือว่าง่วงแล้ว”
“ไม่ง่วง”ส่ายหน้าเบาๆ ตายังใสอยู่แต่หน้านี่ซบผมตลอด ผมเดินไปทักคนรู้จักอีกหน่อยก็กลับมานั่งที่ ระหว่างนี้เองก็มีผู้ชายคุ้นหน้านั่งคุยกับบิว พอเจ้าตัวเล็กเจอแม่ของตัวเองก็ให้ผมวางลงบนพื้นแล้วเดินหน้ายิ้มแป้นไปหาแม่
“แม่บิวไปไหนมา”
“นี่มันอะไรกันบิว ยังเก็บมันไว้อีกเหรอ”ชายร่างโปร่งทำสีหน้าฉุนเฉียวก่อนจะกราดสายตามามองชาลีด้วยความงุนงง “จะเก็บเอาไว้ต่อรองเอาเงินจากเรารึไง”
“เราไม่เคยมีความคิดเลวๆแบบนั้นหรอกนะอั๋น”บิวเองก็หน้าตึงเหมือนกันที่เจอคำครหาแบบนั้น
“อ๋อ บิวหาว่าเราเลวงั้นเหรอ ถามจริงเหอะบิว ที่ได้ไปน่ะไม่พอเหรอ ถึงกับต้องเก็บเด็กไว้”
“อั๋น ขอเถอะ เราไม่ได้ไปยุ่งอะไรกับนายแล้ว ก็ให้มันจบไปเถอะ”
“ให้มันจบ มันจะจบได้ไงถ้าเธอยังเก็บเจ้าเด็กนี้เอาไว้ เธออยากได้เท่าไหร่ ที่ให้ไปไม่พอเหรอ บอกเรามา เราจะหามาให้ แต่ต้องไม่เก็บเด็กนี้เอาไว้”โห ไอ้เลว
“พ่ออุ้ม”เจ้าชาลีเดินมาให้ผมอุ้มอีกครั้ง กูเห็นหน้าพ่อมันที่แท้จริงแล้วใจหายนะ
“มีอะไรกัน”ผมถามแทรกหลังจากยืนฟังสักระยะแล้ว
“มึงไม่ต้องมายุ่ง เรื่องของกูกับเมียกู”ชายคนนั้นพูดออกมาเสียงดัง
“เดี๋ยว เมียมึง ขอโทษนะ เข้าใจอะไรกันผิดหรือเปล่า ก่อนจะพูดอะไร หัดคิดก่อนพูดนะ”ผมตอกกลับ
“จะไปไหนก็ไปเลยอั๋น มึงไม่ต้องมาเสนอหน้าให้เห็น แล้วไม่ต้องระแวงว่ากูจะไปเรียกร้องสมบัติอะไรของมึง เรามีปัญญาเลี้ยงลูกของเรา แล้วมึงจำใส่กะลาหัวไว้ด้วยว่าเด็กคนนี้ไม่ใช่ลูกของนาย”
“หึ กูคิดไงว่าไม่ได้มีแค่กูคนเดียวที่ได้กับมึงบิว มึงก็มั่วท้องกับคนอื่นไปทั่ว หึ ถ้าไม่มั่วกูคงจะสงสารมึง รับเด็กในท้องมึงก็ได้”
“เออ กูมันมั่วแล้วไง แคร์อะไรกับคนอย่างกู จะไปไหนก็ไปเลยนะ ไม่ต้องมายุ่ง แล้วไม่ต้องสะเหร่อมาทักกู กูไม่รู้จักคนอย่างมึง”บิวตะหวาดกลับ ไอ้อั๋นเดินหนีออกไปอย่างหัวเสีย ดีนะแถวๆนี้คนน้อย ไม่งั้นมึงได้เม้าท์กันแน่
“ใจเย็นๆนะบิว”ผมลูบหัวบิวเบาๆ
“ค่ะพี่บอมบ์ ชาลีง่วงนอนยังลูก”
“ยังครับ แม่บิว ทำไมผู้ชายคนนั้นมาด่าแม่บิวด้วย”ชาลีถามเสียงใส
“ไม่มีอะไรหรอกลูก คนไม่ดีชอบหาเรื่องคนอื่นน่ะ นี่ยังไม่ลงเดินอีกเหรอ พ่ออุ้มจนเมื่อยแล้วละมั้ง หืม”
“ก็ชาลีอยากให้พ่อบอมบ์อุ้ม”เหตุผลง่ายๆ
“หึหึ ไอ้ขี้ดื้อเอ๊ย”
พิธีการเล็กน้อยผ่านไปในระหว่างนี้ จบงานไอ้หินจูงเจ้าแสบเจ้าซ่าเดินมาพร้อมด้วยเลขาหน้าใสเดินตามหลัง
“พ่อบอมบ์ๆ คืนนี้น้องซ่าอยากไปนอนบ้านอาบูม น้องซ่ากลัวอาบูมเหงา”
“หืม วันนี้อาบูมเข้าเวรลูก เอาไว้มันพรุ่งนี้ก็ได้”
“เหรอครับพ่อบอมบ์ ทำไมอาบูมต้องเข้าเวรด้วยพ่อบอมบ์ แล้วอาบูมต้องยิงปืนด้วยไหมครับ”
“ไม่ต้องครับ ไม่ง่วงเหรอ ถามพ่อจัง”
“ง่วงครับ”
“ง่วงก็นอนไปสิ ถึงบ้านเดี๋ยวพ่อปลุก”
“ครับ”รับคำดิบดีแต่ไปนั่งหยอกกัน ๓ คนพี่น้องอยู่ด้านหลัง เออ นี่เนอะอาการง่วงของเด็ก กลับมาถึงบ้านพวกเราต้องอาบน้ำอีกครั้งแล้วสวดมนต์ก่อนจะเข้านอน ไม่สวดไม่ได้ครับเด็กๆนอนไม่หลับ
ตื่นเช้ามาทำบุญตักบาตรเป็นปกติ สายๆเด็กๆก็อ้อนให้ผมพาไปหาอาบูมของเขา ผมก็ต้องพาไป แวะไปที่กองพัน วันนี้มีการรวมพลก็ต้องรอที่กองร้อย จนรวมพลเสร็จเรียบร้อยแล้ว แยกย้ายกัน หมวดบูมก็มาที่กองร้อย เด็กๆวิ่งเข้าไปเกาะแข้งเกาะขาอย่างรวดเร็ว
“อาบูมมมมมมมมมมมมมมมมมมม”๓ เสียงประสานแบบไม่เกรงใจใครทั้งนั้น ชาลีถึงจะตัวเล็กกว่าพี่ๆแต่ความไวนี่ไม่มีตกครับ วิ่งตามหลังดุ๊กๆไป
“หือ จะวิ่งทำไม อาก็อยู่ตรงนี้แล้ว”
“น้องซ่าคิดถึงอาบูม เมื่อคืนพ่อบอมบ์ไม่ยอมพาน้องซ่ามานอนกับอาบูมอ่ะ”
“น้องแสบก็คิดถึงอาบูม โอ๊ะ อาบูมมีปืนด้วย อาบูมน้องแสบขอดูได้ไหมครับ”
“ไม่ได้ลูก มันอันตราย”
“อาบูมอุ้มจาลีหน่อย”ชาลีชูมือขึ้น หมวดบูมก็อุ้ม
“อาบูม น้องแสบขอดูดาบอาบูมหน่อยได้ไหมครับ”เจ้าแสบเดินไปจิ้มๆที่กระบี่ที่หมวดบูมห้อยเอวไว้
“อันนี้กระบี่ ไม่ใช่ดาบครับ”
“บ้านของเราก็มีดาบนะแสบ ที่ตอนนั้นคุณย่าเอามาให้พวกเราดูไง”ซ่าหันไปคุยกับแสบ
จากนั้นทั้ง ๔ คนก็งุ้งงิ้งกันไปไม่ได้สนใจผมเลยแม้แต่นิดเดียว ผมเองก็มานั่งคุยกับจ่าวิน จ่านิค รุ่นน้องทหารเกณฑ์ผลัดนี้ไม่ค่อยรู้จักครับเพราะน่าจะเป็นรุ่นที่เข้ามาฝึกวันที่พวกผมปลดพอดี ไอ้ที่รู้จักก็ปลดกันไปหมดแล้ว
“ลุงจ่าครับ น้องซ่าอยากไปเล่นกับพี่นิว วันนี้พี่นิว พี่นิคอยู่บ้านไหมครับ”เจ้าซ่าวิ่งมาซบผมแล้วถามจ่าวิน นิวกับนิคนี่ลูกชายจ่าวินครับ ๑๔ ปีกับ ๑๓ ปีตามลำดับ
“พี่นิวพี่นิคไปต่างจังหวัดลูก ไปหลายวันแล้ว”
“เหรอ แล้วน้องซ่าจะเล่นกับใคร”
“เล่นทั้งวันอ่ะเรา ไม่เห็นจะช่วยพ่อทำงานบ้างเลย”ผมโยกหัวลูกชายเบาๆ อยู่บ้านที่ต่างจังหวัดนี่ผมใช้งานลูกตลอดเลยครับ ผมไม่ได้ทารุณเด็กนะ แต่ให้ลูกช่วยงาน อย่างปลูกผัก ล้างจานชามอะไรแบบนี้ ให้ลูกเรียนรู้ที่จะรับผิดชอบทุกอย่าง
“จะกลับยังบอมบ์ กูง่วงละ ไม่ไหวๆ”
“โป้งอาบูมพูดคำหยาบ น้องแสบจะฟ้องพ่อเบิ้ล”
“โอ๋ๆ ขอโทษ อาหลุดปาก”
“อาบูม จาลีอยากทานไอติม”
“น้องแสบก็อยากทาน พ่อบอมบ์น้องแสบขอตังค์ซื้อไอติมหน่อย”
“ยังไม่ทำงานเลยใช้เงินเก่งซะแล้ว”
“เมื่อเช้าน้องแสบก็ช่วยแม่ภาล้างจานนะพ่อบอมบ์”
“เหรอ พ่อไม่เห็นอ่ะ”
“ก็พ่อบอมบ์อ่านข่าวอยู่ พ่อบอมบ์จะเห็นน้องแสบทำงานได้ไง นะๆ พ่อบอมบ์ น้องแสบขอตังค์หน่อย”จำได้ด้วยว่าผมอ่านข่าว สุดท้ายก็ต้องควักตังค์ให้ครับ
“อย่าซนกับอาบูมแล้วกัน”
“ครับ น้องซ่าจะเป็นเด็กดี”เชื่อเหอะ ไอ้คำว่าเด็กดีนี่ทำเอาปวดหัวมาหลายหนละครับ
-
อั๋นนี่เสร่ออย่างที่บิวว่าจริงๆ เลยนะคะ ได้ข่าวว่าตัวเดินมาทักบิวเองไม่ใช่เหรอค้าา ช่างกล้ามาต่อว่าต่อขานคนอื่นเขามากเลย สำคัญตัวเองผิดแท้ๆ o16 .. ส่วนสามแสบคงความน่ารักได้เสมอต้นเสมอปลายจริงๆ เลยค่ะ ช่างออดช่างอ้อนพ่อบอมบ์กันเหลือเกินน้าา~ ><
-
อ่านจบสามอันรวด มายาวสะใจหายคิดถึงเลยทีเดียว
แสบซ่าชาลีน่าฟัดน่าหยิกมาก บ้านพี่บอมบ์สอนลูกให้เป็นคนดี น่ารักมากๆ
หมวดบูมออกนิดเดียวเองอ่ะ คิดถึงงงง อยากอ่านพี่บอมบ์กับหมวดบูมเยอะๆ
ขอบคุณนะคะ อ่านเพลินเลย
:กอด1:
-
เด็กๆแสบซ่าสมชื่อจริงๆ :katai2-1: ส่วนอั๋นนี่น่าจะเจอพี่บอมบ์จัดหนักๆซักหลายๆที แม่งหน้าตัวเมียจริงๆ :m16:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เบื่ออั๋น
ผู้ชายอะไรน่าถีบมากๆ
เด็กๆน่ารัก
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย 3 แสบของป้า
แสบซนซ่า น่ารักน่าฟัดจริงๆเลย
เห็นแล้วอยากพาไปกินหนมที่บ้านเลย :katai2-1: :katai2-1:
:beat: :z6: <------------------ แด่อั๋น เลวเนอะ มั่นหน้าเนอะ คิดว่าคุณมึงมีค่ามากสินะ เหอะ / เบะปากเป็นเลข 8
หมวดบูมขาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
ค่าตัวแพงแน่เลยช่วงนี้ ออกน๊อยยยน้อย งื้ออออ
-
พี่บอมสอนลูกดีมากๆเลยเนาะ สามหน่อน่ารักมากกกกกก
ช่วงนี้ไม่ได้อ่านฉากสวีทของหมวดบูมกับพี่บอมเลย
รอตอนต่อไปน้าาาา
-
เด็กๆกะลังโตแล้วน่ารักมั่กมากก
-
น่ารัก อบอุ่น อ่านแล้วอยากมีลูก น้องบูมว่างไหมคะ ๕๕๕
อิอั๋นนี่ยังไง น่าตบกบาลแยก
ขอบคุณมากค่า
-
น่ารักจังเลย ยิ่งโตยิ่งน่ารัก ชาลีนี่ น่าฟัดจัง
-
ครอบครัวสุขสรรค์ดีเนอะ 5555
-
เด็กๆแสบซ่าสมชื่อจริงๆ แต่ฉลาดและช่างพูดกันมากๆเลย
ชอบที่อมยิ้มมากๆ อมแล้วยิ้ม น่ารักจริงๆแฝด ชาลีก็น่ารัก
:mew1: :L2:
-
ตอนนี้น่ารักมากกกกกกกกกกกก
คิดถึงหมวดบุมจัง คิคิคิ :hao6: :hao6: :hao6:
-
เป็นครอบครัวที่น่าอิจฉาสุดๆ รักเรื่องนี้ :mew1:
-
เด็กๆน่ารักกันมากเลย ชอบจัง :impress2:
-
จะเอาชาลี ตั้ลล้าคคค ตะเอา ตะเอา พี่บอมบ์ยกให้หนูเตอะะะ
-
คิดถึงเด็กๆ
-
เด็กๆๆอยู่สนวัยกำลังซนกำลังน่ารักเลย :-[ :o8:
-
เด็กๆ นี่เลี้ยงดีก็ดีไปเลยนะ ถ้าเลี้ยงแบบพ่อแม่รังแกฉันลาะจบเลย
ดีนะบอมไม่เลี้ยงลูกด้วยเงินแต่เลี้ยงด้วยรักและห่วงใย รู้จักสั่งสอน
-
ยาวสะใจจริงๆ เด็กๆน่ารักมากค่ะ :mew1: :mew1: :mew1:
-
เด็กวัยนี้กำลังน่ารักเลย ... ชอบๆ
-
มาแบบยาวจุใจจัง เสียแต่จบลงดื้อๆ
เด็กๆน่ารักมากๆ พูดจาฉลาดเนาะ
รอความป่วนของสามแบต่อไปนะครับ
มาเร็วๆเด้อหำ
:mew2: :mew4: :mew1:
-
ขนาดเวลาผ่านไปตั้งหลายปีอั๋นก็ยังเลวเสมอต้นเสมอปลายมาก :m31:
-
ห่ามีการให้ทิ้งเด็กเนี่ยนะ ไม่สำนึกเลยมึง
-
ผช เลวๆ นี่มันก็เลวจริงๆนะ
-
อยากจะด่าอั๋รแทนบิวซะเหลือเกิน มันน่าจะโดนหนักกว่านี้!!!!
แสบซ่ากะน้องชาลีจอมป่วน น่ารักมากลูก
พี่บอมบ์โชคดีมากๆที่มีลูกน่ารัก
มาต่ออีกนะคะ รักมากๆเรื่องนี้<3
-
ดูชุลมุลวุ่นวายมากอะเด็กๆ ปวดหัวแทนแต่ก็ชื่นใจกับความน่ารัก
-
วุ้ย น่ารักกันทั้ง 3 คนเลย
-
สงสารบิว ดีแล้วที่เลิกมาได้ และไม่ทำร้ายลูกในตอนนั้น
เด็กๆน่ารัก อ้อนเก่งทุกคน อย่าลืมพาหมวดบูมมาเล่าบ้างหลังพี่บอมบ์ปลด
-
ขนาดเห็นลูกมันยังไม่สำนึกเลยยยย ไอ้........ :fire: :m31: :m16:
-
เด็กๆ เป็นเด็กดีจังเลย :katai2-1:
-
ทำไมไม่ให้เด็กๆเรียกพ่อบูมอีกคนไปเลยนะ
-
ตอนนี้ยาวแล้ว สี่คนพ่อลูกค้ามุ้งมิ้งกันมาก พอสามลิงเจอหมวดบูมพ่อนี้ตกกระป๋องเลย
ซะใจที่ซ่าด่า ไอ้แก่นั่นจริงถูกของเด็กสมน้ำหน้าโดนเด็กด่า หึหึ
ส่วนไอ้อั๋น อยากเอาตีนลูบหน้ามาก ถ้าไม่มีพ่อมันค้ำหัวอยู่คงตายคาตีนคนอื่นไปหลายคนละ เลวจริงๆ :katai1:
-
อ่านตอนนี้แล้ว อยากบอกบอมย์ว่า "ดีแล้วทูนหัว มีเมียเป็นทหาร" อร๊ายยยย นี่ถ้าได้พ่อตาอย่างนั้นนี่ แสบซ่าคงไม่น่ารักแบบนี้แน่เลย
ตอนนี้มาครบทั้งแม่ของแฝด และพ่อของชาลี เจอคนแบบนี้ ทำให้คิดว่า บางครั้งชีวิตขาดพ่อจริงๆ อาจจะดีกว่าต้องมารับรู้ว่าพ่อจริงๆ ไม่อยากเห็นเค้าบนโลกนี้
ดีใจจังที่เห็นหมวดบูมมา คิดถึง~~
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
แวะเข้ามาดันคับ ต้องยอมรับว่า อ่านเรื่องนี้ของคุณเมฆ
เป็นรอบที่ 3 ละมั้ง รู้สึกว่ามันไม่ได้เป็นแค่นิยายนะ
แต่เป็นเหมือนหนังสือแนะแนวชีวิตเลยแหละคับ
เรียกว่า ผูกพันกับทุกตัวละครจิงๆนะ มันดูสมจิงโคตรๆ ชื่นชมคนเขียนจากใจเลย
ยังไงมีเวลา ก็เข้ามาเขียนเรื่องราวให้ผู้อ่านได้ชุ่มชื่นหัวใจนะค้าบ :impress2:
ปล. พี่ไม่น่าลบนิยายเรื่องอื่นๆที่เขียนเลยนะคับ ไอ่ผมก็เพิ่งกำลังมาติดตาม
เลยติดใจมากจากเรื่องนี้ ครั้นกำลังจะไปตามหาเรื่องอื่นๆก็ดันลบไปซะละ เศร้าา
-
ตอนแรกจะอ่านจบแล้วเม้นรวบยอดเลย แต่พอมาถึง ตอนที่บอกว่าอีกหกตอนจะจบ .. ใจฉุดกึก. เหมือนกำลังโดนแฟนทิ้ง .. เราอ่านมาราธอนเลย ตั้งแต่ตอนแรกถึง70กว่าๆ ผูกผันมาก เราหลงรักหมวดบูม และเทิดทูนไอ่บอมในความรักเมียของมัน มหาตวงนี้ โอโห ไม่บอกไม่นึกว่าเคยบวช5555 ชอบมากตอนมาใหม่ๆ หนิ่มๆ หลังๆ โอ่ย ไม่ไหวจะฮา หมวดเต้ยนิอ่านละเขินฟิลเลย อิหนูก้น่ารัก ผูกผันทุกตัวละครเลยจริงๆ พูดจริงๆ ว่าฟิคนี้ อ่านแล้วเข้าถึงทุกอารมทุกบทบาท ความรู้สึก และยังได้แง่คิดดีๆ ครบครั้น มันเป็นความทรงจำดีๆ ที่ไอ่บอมจีบหมวดบูม กว่าจะรักกันผ่านร้อนผ่านหนาว น้ำตาตกแทนหมวดบูม เมื่อบอมนั้นเจอไอ่แฝด และก้ดีใจแทนไอ่บอมไปด้วย ชอบที่มหาตวงเจอกับเต้ย ถึงเป็นวันเดียวแต่สุดท้ายก้รักกันมากๆ ไม่ขึ้นอยู่กับวันเวลา ชอบเวลาที่บอมกับบูม ได้เป็นแฟนกัน ชอบทุกๆฉากสวีท มีน้อยมีเยอะ ก้อิ่มใจทุกตอน ตอนบอมเค้าโรงบาล ถึงเกิดผิดใจกันครั้งใหญ่ ก้เภาวนาให้เข้าใจกันดีๆ เห็นหมวดบูมร้องไห้ จากนายทหารอกสามสอก หลังๆ นึกแต่บูมนุ่มนิ่มของพี่บอม
ชอบทุกฉากทุกตอน และผูกผันจริงๆ ไม่อยากให้จบคงเป็นไปไม่ได้ แต่มันคือความทรงจำดีๆ และคิดว่าคงย้อนกลับมาอ่านหลายๆรอบ นับถือคนแต่งจริงๆคะ ที่เขียนได้ถึงอารมมากๆ
ขอบคุณมากๆพี่เมฆมากๆนะคะที่สร้างสรรค์ผลงานดีๆ ให้เราได้อ่านขนาดนี้
น้ำตาตกด้วยความปลื้มปริ่ม
รัก
-
เพิ่งจะอ่านสนุกมากหลงรักหมวดบูมกับลูกลิง3ตัว :mew1:
-
ตอนที่ ๙๘.๒ ต.เต่าปลดแล้ว
“ตวง จะกลับบ้านวันไหนอ่ะลูก”
“กลับเย็นนี้ครับ ป่านนี้แม่คงรอผมที่บ้านแล้วครับ”
“อื้ม แล้วจะกลับกี่วันล่ะ”
“ยังไม่แน่ใจเลยครับ น่าจะสักเดือนอ่ะครับ กลับไปนอนบ้านให้หายคิดถึงก่อนครับแล้วค่อยมาหางานทำ”
“เดือนหนึ่งเลยเหรอวะมหา”หมวดเต้ยเหลือบตามองผมแล้วถามเสียงเบา
“นั่นน่ะสิ สักครึ่งเดือนไม่ได้เหรอ เนี่ย แม่อยากให้ไปเป็นพรีเซ็นเตอร์งานมือถืออ่ะ เงินดีนะลูก”
“อืม สัปดาห์หน้ามีรับสมัครทหารหลายตำแหน่งเลยนะลูก สนใจจะเป็นทหารไหม ไปเป็นนายแบบให้แม่เค้าบางเดือนมันมีงาน แล้วถ้าเดือนไหนไม่มีงานลูกจะเอาเงินที่ไหนใช้”พ่อหมวดเต้ยพูดขึ้น เอาละสิ พ่อกับแม่ขัดคอกันเสียแล้ว จะทำไงดีวะกู
“นี่คุณ แม่ก็ไม่ได้อยากว่ารับราชการไม่ดีนะ แต่ช่วงนี้แม่ว่าน่าจะดันลูกให้เข้าวงการบันเทิงมากกว่า ลูกหน้าตาไม่ใช่คนขี้ริ้วขี้เหร่ ลูกๆเราทั้ง ๒ คนก็เป็นทหารสมใจคุณแล้วนี่ ลูกคนนี้แม่ขอนะคะ”
“ไม่เอาแม่ เต้ยไม่เห็นด้วย เข้าวงการไม่เห็นจะดีตรงไหน”หมวดเต้ยรีบทักท้วงทันที ผมนี่แอบยิ้มในใจ
“ช่วยเล่ารายละเอียดมาเป็นข้อๆด้วยนะคะคุณลูกชายว่าถ้าไม่ให้ไปทำงานวงการบันเทิงแล้วจะให้ทำงานอะไรคะ รับงานทีนี่ไม่ต่ำกว่าห้าหรือหกหลักนะคะ”
“งานทหารก็ห้าหลักนะแม่”
“ห้าหลักต้นๆหรือห้าหลักปลายๆอ่ะคะคุณลูก เนี่ย ครั้งที่แล้วลูกตวงไปถ่ายแบบ แปบเดียวได้เงินมากกว่าที่ลูกทำงานมาเป็นปีซะอีก ลูกเป็นทหารแม่ก็ภูมิใจนะ แต่แม่อยากมีลูกชายที่เป็นหน้าเป็นตาให้กับวงการบันเทิง”
“เอ่อ ผมจะกลับไปบวชแล้วไปสมัครเป็นเจ้าอาวาสดีไหมอ่ะครับ แฮะๆ”
“ไม่ได้/ไม่ได้ค่ะ/ไม่ได้เว้ย”ทั้ง ๓ ท่านออกเสียงพร้อมกัน ผมถึงกับเอ๋อเหรอเลยครับ ทำไงดีอ่ะ
“ที่จริงน่าจะให้ลูกตัดสินใจเองนะแม่ว่าลูกอยากทำงานอะไร แต่เนี่ย ตำแหน่งงานที่เปิดรับสมัครมันตรงกับวุฒิที่ลูกจบมาพอดี จะไปเหล่าพระธรรมนูญก็ได้หรือจะเข้าอนุศาสนาจารย์ก็ได้ พ่อคิดว่าพ่ออยากให้ลูกมาทำงานด้านนี้ต่อนะ”
“อ้าว แล้วงานของแม่ละคะคุณผู้ชาย คือแม่จะมีความสุขมากนะที่ลูกชายของแม่เดินไปไหนมาไหนมีแต่คนรุมล้อม”
“คุณอยู่ในฝันมากเกินไปหรือเปล่า คือพ่อไม่อยากจะอะไรมากนะ แต่พ่อคิดว่าชื่อเสียงมันเป็นของปลอมที่หลอกลวงขึ้นมาเท่านั้นแหละ เกียรติต่างหากที่เป็นของจริงที่เราสามารถจะภูมิใจกับมันได้อย่างเต็มที่ การได้เข้ามาทำงานเพื่อชาติบ้านเมืองพ่อว่าเหมาะกับลูกมากเลยนะ แม่มองไม่ออกเหรอว่าลูกมีความสุขหรือความทุกข์กับงานของแม่อ่ะ”
“เออ จริงสิ แม่ลืมไปเลย แล้วลูกตวงอยากเป็นอะไรล่ะ”
“ยังคิดไม่ออกเลยครับ ผมว่าผมไปสมัครเป็นยามดีไหม”ผมพูดเล่นนะครับ
“มานี่ซิ มาให้ต่อยหน้าสักที”พ่อหมวดเต้ยกวักมือเรียก
“แฮะๆ พ่อจะเอาจริงเหรอ”
“หึ ข้าอยากเขกหัวสักทีเชียว อยากให้ทำงานดีๆไม่ชอบ อยากไปเป็นยามซะงั้น ไม่น่าต่อยหน้าไหมล่ะ”
“ลูกพูดเล่นนะคะคุณผู้ชาย ว่าแต่ลูกตวงมีความสุขกับงานของแม่หรือเปล่า แม่ว่ามันเวิร์คดีนะที่ลูกเราไปที่หมายปองของสาวๆหนุ่มๆน่ะ ไปไหนมาไหนแม่จะได้ยิ้มหน้าบานกับสังคมไงคะ”
“มหา บอกแม่ไปซิว่ามึงไม่ชอบอ่ะ”หมวดเต้ยเสี้ยม
“ไม่ต้องเสี้ยมกันเลยเต้ย ลูกช่วยหุบปากสัก ๕ นาที”
“คือ จริงๆผมก็ไม่ได้ทุกข์กับมันนะครับ แต่ผมไม่ค่อยชอบคนรุมมองเยอะๆอ่ะ ให้ถ่าย ให้ยิ้ม ให้เดิน ให้ทำท่าทางต่างๆอ่ะผมทำได้ทุกอย่าง แต่ให้ตกเป็นเป้าสังคมผมทำไม่ได้อ่ะครับ มันดูวุ่นวายและเขินๆอ่ะครับ”
“เห็นไหมแม่ มหาไม่ได้อยากถ่ายซักหน่อย”หมวดเต้ยช่วยชีวิตผมครับ
“เต้ย แม่บอกว่าไง ให้งดออกความเห็น ๕ นาที นี่ยังไม่ถึง ๒ นาทีเลย”แม่หมวดเต้ยมองตาเขียว
“อะไรอ่ะแม่ นี่ลูกเต้านะเนี่ย ใช่ซี่ ตอนนี้ผมมันแค่หมาหัวเน่าตัวหนึ่ง”
“ฮ่าๆๆ หมดหล่อเลยลูกชายพ่อ”พ่อหมวดเต้ยหัวเราะเสียงดัง ผมยังแอบขำเบาๆเลยครับ
“คือ จริงๆ ถ้าให้ผมตกเป็นเป้าสายตาผมยังพอทำได้นะครับ แต่ใครบางคนเขาหวงอ่ะครับแม่”
“ใคร ใครหวงอะไร เอ๊ะ แล้วเราไปทำให้ใครเขาหวงเข้าล่ะ”
“แถวๆนี้อ่ะครับ ระบุตัวได้ไม่ยาก”
“ไม่มีอ่ะ ไม่ได้หวง”หมวดเต้ยพูดเบาๆ หน้าพี่แกออกจะแดงๆ เขินล่ะสิ
“ก็ไม่ได้หมายถึงผู้หมวดสักหน่อย หมายถึง ตู้กระจกนั้นต่างหากเล่า”
“เออ กล้าพูดแบบนี้กับกู”
“ฮ่าๆๆ วันก่อนมีไอ้หนุ่มมหาลัยคนหนึ่งมาขอถ่ายรูปกับผมอ่ะแม่ น้องเอาหน้ามาใกล้แก้มผมเกินไป ใครบางคนนี่แทบจะกินหัวน้องคนนั้นเลยล่ะครับ”
“เห็นไหม นี่การเป็นคนวงการบันเทิงมันดีแบบนี้นะ เราจะได้เจอคนมากหน้าหลายตา จะมีคนมาปลื้มเราไง”
“แม่ชอบมองอะไรด้านเดียวอ่ะ เจอคนเยอะความวุ่นวายมันก็เยอะ ชีวิตส่วนตัวมันก็น้อยลงไป เราต้องอยู่กับคนในสังคมแทบจะตลอดเวลา ต้องคอยตอบคำถามจากคนมากหน้าหลายตา เราต้องคอยอัพเดตความเคลื่อนไหวของเราเพื่อให้มีงานทำ ทำให้เขารู้ว่าเรายังไม่หายไปไหน สุดท้ายมันก็เป็นของมายา เรามีเวลาให้กับคนไกลตัว จนบางทีงานมันเยอะ คนใกล้ตัวอาจจะเฉาได้”
“เหมือนแกตอนนี้ใช่ไหมล่ะเต้ย”
“ถูกต้องนะคร้าบบบบบบบบบบบบบบบบบ นะแม่ ให้มหามันทำงานอย่างอื่นเถอะ ทำอะไรก็ได้ ที่ไม่ใช่การเดินแบบอะไรนั่นอ่ะ”
“งั้น ไปเป็นพระเอกดีกว่า แม่ว่ามันรุ่งกว่าเยอะ เดินแบบมันเหนื่อยเนอะลูกเนอะ”
“แม่ ฟังที่ผมพูดบ้างไหมเนี่ย”
“ใครเป็นแม่เป็นลูกกันยะคุณหนู เดี๋ยวค่อยตัดสินใจอีกทีแล้วกัน”
“อื้ม พ่อว่าเลิกคุยเรื่องนี้ก่อนเถอะ ให้ลูกได้พักผ่อนก่อน เป็นทหารมาตั้ง ๒ ปี แล้วต้องมาปวดหัวกับพวกคนแก่เนี่ย ไม่ไหว”
“เชิญพ่อแก่ไปคนเดียวเถอะ พรุ่งนี้แม่จะไปสปาล่ะ”
“หึหึ คุณจะสวยไปถึงไหนล่ะ แค่นี้ก็พอแล้วมั้ง”
“ไม่ได้ค่ะคุณ ยิ่งอายุมากขึ้นเท่าไหร่ ก็ต้องดูแลมากขึ้นเท่านั้น มันอาจจะไม่เหมือนเดิม แต่ก็ต้องดูแลมัน จะให้แม่เป็นยายแก่ผมหงอกนี่ไม่ไหว แม่รักสวยรักงาม”
“ตวง ว่างๆก่อนไปทำงานพาแม่ไปนั่งสมาธิสงบจิตใจบ้างนะ ของสวยของงามมันไม่จิรังยั่งยืนหรอก แต่จิตใจที่สวยงามนี่สิจะยั่งยืนกว่า”
“อย่ามานอนกอดแม่แล้วกัน”
“อ้าว”พ่อผู้หมวดทำหน้าเหวอ ผมกับผู้หมวดถึงกับขำก๊ากเลยครับ จริงๆเรื่องใจบุญสุนทรทานแม่ผู้หมวดก็ทำบ่อยนะครับ แต่อาจจะรักสวยรักงามมากไปหน่อย คือทำบุญเยอะแต่ยังห่วงสวยอยู่นะครับ คนประเภทนี้จัดอยู่ในราคะจริต คือมีความรักสวยรักงาม เสื้อผ้านี่ต้องเป็นระเบียบ การจะไปไหนมาไหนแต่ละทีต้องเป๊ะ หน้าผมต้องสวยสดงดงามตลอดเวลา ข้าวของเครื่องใช้ต้องอยู่ในสภาพที่ดีที่สุด เห็นอะไรสวยๆแล้วจะปลื้มอกปลื้มใจ
แม่ผู้หมวดขอตัวไปอาบน้ำ ส่วนหมวดเต้ยนั่งดูทีวี วันนี้พ่อผู้หมวดเลยชวนผมสองพระเครื่องครับ เรื่องส่องพระองค์ไหนแท้องค์ไหนปลอมผมไม่ค่อยรู้หรอกครับ รู้แค่บางเรื่องเท่านั้น พระของพ่อหมวดเต้ยนี่เยอะมากเลยนะครับ เห็นเก็บไว้ในเซฟอีกส่วนหนึ่ง วันนี้ท่านเอาพระระดับในตำนานมาให้ผมส่อง มีพระสมเด็จบ้าง พระนางพญา พระกรุเก่าๆ
“พ่อ ผมขอขุนแผนองค์นี้ไปแขวนสักระยะได้ไหมครับ”พระขุนแผนของแท้ กรุในตำนานที่คนในวงการพระกล่าวขาน ผมลองหยิบมาดูแล้วรู้สึกอยากลองแขวนดูบ้าง
“จะทำอะไรก็คิดถึงหัวอกคนใกล้ตัวบ้างนะ หรือตอนนี้อยากจะไปคนไกลตัว”หมวดเต้ยพูดลอยๆ หึหึ
“หึหึ ดูท่าจะยากนะ”พ่อหมวดเต้ยขำๆ จากนั้นก็ส่องต่อครับ ผมนั่งฟังพ่อหมวดเต้ยเล่าประวัติ ช่วงไหนที่ผมรู้มาบ้างก็จะถามสอดแทรกเข้าไป นั่งคุยสักพักจึงแยกย้ายไปนอน
หมวดเต้ยแค่หัวถึงหมอนพี่แกก็หลับสนิทแล้วล่ะครับ คงจะเหนื่อยจากการงานมาหลายวัน ผมไม่รบกวนหรอก ได้นอนข้างๆก็อุ่นใจล่ะครับ
เช้าวันต่อมาผมต้องออกเดินทางกลับบ้านในช่วงเช้าเพราะรถมีถึงแค่ช่วง ๑๐ โมงครับ ออกชั่วโมงละคัน แล้วจะมีอีกทีก็นู้นเย็นเลยล่ะครับ ไม่อยากจะนั่งรถ ๒ ต่อ ลาพ่อแม่และหมวดเต้ยจากนั้นจึงเดินทาง ใช้เวลาประมาณ ๕ ชั่วโมงก็ถึงบ้าน มาถึงบ้านผมรีบก้มกราบที่เท้าของพ่อและแม่เลยครับ คิดถึงท่านมากๆ
“ผู้หมวดไม่ได้มาด้วยเหรอลูก”แม่ผมถามหา
“ติดงานอ่ะแม่ มาไม่ได้ เดี๋ยวว่างๆก็คงจะมาแหละแม่”
“อื้อ ขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าอาบน้ำไป พักผ่อน เดี๋ยวแม่จะหาฤกษ์หาวันเซ่นผีปู่ผีย่า”ประเพณีท้องถิ่นอ่ะครับ จะไปไหนมาไหนต้องเซ่นไหว้บรรพบุรุษครับ ก่อนผมมาเป็นทหารก็ทำพิธีเซ่นไหว้เหมือนกัน เพื่อความสบายใจของครอบครัวครับ และเหมือนเป็นการฝากฝังลูกหลานให้ผีบรรพบุรุษช่วยดูแล ตอนผมเป็นทหารใหม่ๆ ทุกคืนผมจะไหว้พระ ระลึกนึกถึงผู้มีพระคุณทุกๆท่านให้ช่วยคุ้มครอง การที่เรานอบน้อมต่อสิ่งที่มองไม่เห็นแม้บางคนอาจจะมองว่าเป็นเรื่องไม่ใช่สาระ แต่ผมคิดว่าสาระสำคัญคือเป็นการย้ำเตือนว่าเราไม่ได้ยิ่งใหญ่ไปกว่าใคร ไม่ได้ยิ่งใหญ่ไปกว่าธรรมชาติ และเป็นการสะท้อนว่าเราเป็นผู้อ่อนโยน แม้กระทั่งสิ่งที่มองไม่เห็นเรายังเคารพ แล้วสิ่งที่มองเห็นล่ะทำไมเราจะไม่เคารพ แต่เรื่องนี้มันก็อยู่ที่วิจารณญาณนของแต่ละบุคคลล่ะครับ มองในแง่ไหนได้ในแง่นั้น เหรียญไม่ได้มีแค่ด้านเดียว
-
เช้าวันต่อมา ผมตื่นแต่เช้าช่วยแม่ทำกับข้าวเราจะไปทำบุญที่วัดกันครับ ผมเห็นพ่อฆ่าปลาแล้วรู้สึกเสียวๆไงไม่รู้ รู้สึกกลัวครับ ตั้งแต่ผมสึกไปเป็นทหารผมไม่ค่อยได้ฆ่าสัตว์เลยนะครับ ให้ผมฆ่าไก่ ฆ่าปลานี่ขอบาย ไม่กล้าครับ แต่ให้กินอ่ะกินได้เพราะเราไม่เห็นขั้นตอนการฆ่าไง คือมันสำเร็จรูปมาเป็นต้มยำทำแกงแล้วอ่ะ มันไม่ได้เห็นตั้งแต่ต้นจนถึงเป็นแกงเป็นกับ ผมจึงกินได้
ตักข้าวใส่ปิ่นโต ๒ ลูก แล้ววางซ้อน จากนั้นก็เป็นน้ำพริกปลาจ่อม มีผักสดใส่ในถุงแล้วชั้นสุดท้ายเป็นต้มปลาช่อนครับ วางซ้อนกันและมีดอกไม้ธูปเทียน จากนั้นนำไปวางในตะกร้าหวายแล้วเดินไปวัด ระยะทาง ๒ กิโลเมตรอ่ะครับจากบ้านผมไปวัด แต่ว่าไม่มีรถ มีแค่มอไซด์เก่าๆ ซี ๗๐ ของพ่อ ผมไม่กล้าเอามาใช้ จะซ้อน ๓ กันไปกลัวว่าจะไม่ได้ทำบุญกันนี่สิ จึงเดินไปวัดกัน ไปถึงวัดพระกลับมาจากบิณฑบาตพอดีเลยครับ หลวงพี่นั่งอยู่หัวแถว ส่วนหลวงพี่รักษาการณ์เจ้าอาวาสนั่งถัดมา จากนั้นก็เป็นพระลูกวัด ทั้งวัดมีไม่ถึง ๑๐ รูปครับ ช่วงนี้พระน้อย ที่จริงลูกศิษย์หลวงพ่อก็ถือว่าเยอะนะครับแต่ไปจำพรรษาที่วัดอื่นเสียเยอะ
มีญาติโยมมีทำบุญไม่มากเท่าไหร่ ประมาณสัก ๒๐ กว่าคนครับ ผมเข้าไปกราบพระประธานจากนั้นก็ถวายอาหารพร้อมกับพ่อและแม่ มองเห็นพระยังมีอารมณ์เก่าๆแฝงอยู่ในใจ คิดถึงตอนที่ตัวเองบวชอยู่ ถ้าไม่ติดทหารป่านนี้ผมคงจะต้องมารับภาระแน่นอน
“สบายแล้วเนอะโยมพี่ ปลดแล้วนี่”หลวงพี่รักษาการณ์ทักผมก่อน
“ครับหลวงพี่ แต่ปลดแล้วก็ไม่รู้จะทำอะไร”
“กลับมาบวชอีกครั้งสิ ญาติโยมเขาถามหาโยมพี่กันทั้งนั้น”
“แฮะๆ คงจะไม่ไหว เผอิญสึกไปเจอห่วงมัดคอเส้นใหญ่เข้าแล้วล่ะครับ”
“อ่อ อืม อย่างว่ามีรูปเป็นทรัพย์ ใครๆก็อยากจับจอง แต่ดูๆไปก็ติดตามกันมาหลายภพหลายชาติแล้วนี่นา ตัดไม่ขาด ชาตินี้มาแปลกหน่อยเพราะเคยทำไม่ดีไว้เยอะนี่ ไปโดนกับดักข้อ ๓ ซะตัวเป้งๆเลยนะ”
“ครับหลวงพี่”
“ชาตินี้ก็เอาใหม่ ตั้งสัตยาธิษฐาน เอาศีล ๕ ข้อให้หนักแน่น อะไรที่มันผ่านไปแล้วก็อย่าได้ไปใส่ใจมัน ให้อยู่กับปัจจุบัน ทำวันนี้ให้มันดี อดีตที่ผ่านมาแล้วอะไรที่พลาดไปให้ถือว่าเป็นครูสอน แล้วย้ำเตือนใจตัวเองว่าจะไม่ทำแบบนั้นอีก แต่อาตมาเชื่อ โยมพี่เก่งอยู่แล้วละ นี่ถ้ายังบวชอยู่นะ อาตมาคงสู้โยมพี่ไม่ไหว ฮ่ะๆๆๆ”
“แต่ยังไงก็สู้หลวงพี่ตั้มไม่ได้หรอก”หลวงพี่ตั้มคือพระที่นั่งหัวแถว
“เก่งเกิ่งอะไรกัน หลวงพี่ก็แค่พระธรรมดา สู้พระมหาเปรียญไม่ได้หรอก”หลวงพี่พูดแบบถ่อมตัว จริงๆแกจบโทจากเมืองนอกมาครับ บ้านโคตรรวยเลยล่ะ ลูกชายคนเล็กของเจ้าของโรงสีขนาดใหญ่ในจังหวัดผมเอง “เอาล่ะ ถึงเวลาแล้วละ พาญาติโยมไหว้พระสิมหา”
จากนั้นผมก็นำญาติโยมไหว้พระ แล้วประเคนภัตตาหารเช้าอีกรอบหนึ่ง พระท่านก็ให้กรวดน้ำรับพรก่อนเลยครับ เผื่อจะมีญาติโยมบางคนอาจจะมีธุระไปไหนมาไหนต่อ ไม่ต้องรอพระฉันเสร็จ ผมเองไม่มีธุระที่ไหนจึงนั่งรอ มีบางครอบครัวลุกออกไปก่อนครับ ที่เหลือนั่งรอพระฉันเสร็จ พระฉันเสร็จแล้วผมก็ช่วยเก็บกวาดศาลาแล้วอยู่คุยกับหลวงพี่ทั้ง ๒ อีกหน่อย ประมาณ ๑๐ โมงจึงกลับบ้านกัน จริงๆก่อนมาพ่อแม่ผมกินอะไรรองท้องมาแล้วนะครับ จึงอยู่ได้นาน
กลับมาบ้าน ช่วงนี้อากาศร้อนมากเลยครับ ผมแวะไปเล่นบ้านพี่ชายผมซึ่งอยู่อีกโซนของหมู่บ้าน พี่ชายที่โดนพี่สะใภ้เอาปืนยิงขู่หน้าบ้านอ่ะครับ ตอนนี้หายซ่าเลยล่ะ ตอนนี้ลูก ๓ คนแล้ว ลูกสาวคนโต ๑ คน คนรองกับคนเล็กเป็นลูกชาย อยู่คุยกับพี่ชายแปบเดียวก็กลับบ้าน เดินไปเดินมาคิดอะไรไม่ออกจึงพาพ่อกับแม่เข้าไปในตัวอำเภอซึ่งห่างจากหมู่บ้านไปสัก ๑๒ กิโลครับ ที่พามาไม่ใช่อะไรเห็นพ่อขับมอไซด์เก่าๆแล้วมันแสลงใจครับ เงินตอนที่ผมไปถ่ายแบบก็ได้มาเยอะเหมือนกัน โอนมาให้พ่อกับแม่เกือบหมด ที่เหลือใช้หนี้ไอ้บอมบ์ ผมเอาให้พ่อแม่ให้ ยังไม่เห็นเงินไหลออกจากบัญชีเลยสักแดงเดียว
“ทำอะไรอ่ะลูก”แม่ผมถามด้วยความสงสัย
“กดตังค์อ่ะแม่ แม่รอนี่แปบ พ่อ มอไซด์นี่มันคันละเท่าไหร่”ผมหันมาถามพ่อ
“แล้วแต่รุ่น ๔ หมื่น ๕ หมื่น ทำไมเหรอ”
“จะซื้อให้พ่อไง บอกให้ถอนเงินไปซื้อก็ไม่ยอมทำตาม”
“ใครจะกล้าถอนหว่า เงินแกทั้งนั้น นี่หน้าทำนาพ่อว่าจะยืมมาเป็นค่าปุ๋ยสักหน่อย”
“เงินผมที่ไหนเล่า ก็ผมยกให้พ่อหมดแล้วนี่ มีก็ใช้ๆไปเหอะพ่อ”
“พ่อใช้แล้วแกจะใช้อะไรล่ะ เงินทองมันหากันง่ายๆที่ไหนล่ะ พ่อแม่ไม่เห็นจะลำบากอะไรนี่”
“พ่อก็นะ”ผมส่ายหน้าเบาๆ จากนั้นก็ถอนตังค์ออกจากบัญชีมา ๕ หมื่น เดินออกจากธนาคารไปร้านขายมอไซด์ครับ ผมให้พ่อเลือก พ่อก็ไม่ค่อยกล้าเลือก ยังไม่อยากได้ แต่ผมทนเห็นพ่อขับซี ๗๐ คันเก่าๆไม่ได้ คันนั้นก็หลายสิบปีมาแล้ว ซื้อมามือสองอีกต่างหาก นี่ถ้าได้คันใหม่นี่ไปผมจะเอาคันเก่าไปขายให้วัยรุ่นแถวบ้าน เห็นมันมาเมียงมองหลายครั้งแล้ว เมื่อพ่อไม่กล้าเลือก ผมจึงให้แม่เลือก ผมถามคนขายว่าแต่ละรุ่นมันต่างกันยังไง แม่ชอบอันไหนมากกว่า สุดท้ายก็ได้มาคันหนึ่ง ๔ หมื่นหน่อยๆ กระเป๋านี่เบาไปในชั่วพริบตา ไปเขียนเอกสารกับเจ้าหน้าที่ในร้านอยู่พักใหญ่แล้วจึงขับกลับบ้านแบบซ้อน ๓ ฮ่าๆๆ ผมแอบเห็นพ่อทำหน้าดีใจอยู่พักหนึ่งล่ะครับ
“เป็นไงพ่อคันใหม่ ขับดีกว่าคันเก่าไหมล่ะ”
“เออ มันก็ดีละนะ แต่เสียดายเงินแทนแกว่ะ”
“จะเสียดายไปทำไมพ่อ มีเงินก็ต้องใช้ นี่ก็ซื้อมาใช้ ไม่ได้ซื้อมาจอดทิ้งนี่นา เวลาไปไหนมาไหนจะได้สะดวก เห็นคันนั้นแล้วผมกลัวว่าจะไม่ถึงปลายทาง”
“เออ พ่อว่าหลังๆนี่มันชักอยากจะพาพ่อเข้าเมรุบ่อยๆ เดี๋ยวดับ เดี๋ยวหลุด เดี๋ยวนั่นเดี๋ยวนี่ ฮ่ะๆๆ”
“ปีนี้ขับคันนี้ไปก่อนนะพ่อ ปีหน้าถอยกระบะมาให้ขับเล่น”ผมพูด จากนั้นพ่อก็นั่งกินหมากที่ใต้ถุนกับแม่ ส่วนผมนี่เดินมองรอบบ้าน ตอนนี้อยากจะสร้างบ้าน บ้านผมหลังนี้เป็นบ้านไม้ ๒ ชั้นครับ แต่สภาพไม่ค่อยเรียบร้อยเท่าไหร่ สร้างมา ๑๐ กว่าปีแล้ว ตั้งแต่ผมอายุ ๑๔ พ่อไปตัดไม้จากที่นามาสร้างบ้านอ่ะครับ แต่ดูสภาพแล้วก็ไม่ไหว อยากจะสร้างบ้านหลังใหม่ให้ ไปกู้เงินไอ้บอมบ์ก่อนดีกว่าไหมนะ พูดถึงมันก็โทรหาพอดี เราคุยกันเรื่อยเปื่อยครับ ผมพูดถึงเรื่องบ้านเรื่องรถที่ซื้อให้พ่อ มันก็ใจดีครับ
“เอาเงินก็ไปสร้างก่อนไหมล่ะ ไม่คิดดอก”นี่แหละครับนิสัยของมัน เป็นเพื่อนกันมา ๒ ปีไม่มีคำว่าเอาเปรียบเพื่อน มีแต่จะช่วยเพื่อน มีอะไรออกหน้าให้ตลอด
“มันง่ายไปไหมวะบอมบ์”
“เออน่า ง่ายๆอ่ะดีแล้ว ดีกว่ามึงไปหากู้ที่อื่น ไหนจะดอกไหนจะต้น นี่กูไม่คิดดอก ไม่จำกัดวงเงิน จะเอาเลยป่ะละ เดี๋ยววันที่ ๑๐ กูกลับบ้านกูล่ะ เดี๋ยวกูจะแวะไปคุยกับมึง ช่วงนี้ก็หาแบบบ้านไว้รอกูเลย เดี๋ยวกูจะให้บอมบ์เล็กช่วยดูแบบให้ น้องมันน่าจะเป็นอยู่มั้ง”
“คือ กูแค่กำลังคิดวางแผนเว้ยบอมบ์ มึงก็จริงจังไปได้”
“อ้าว เออ จะจริงจะเล่นไม่มีปัญหา แต่มีอะไรก็บอกกูแล้วกัน เพื่อนกัน ไว้ใจกัน”จากนั้นก็คุยกันอีกสักพักหนึ่งแล้ววางสาย
ตกเย็นมาเมฆดำครึ้มแล้วมีลมกรรโชกแรง แม่รีบไปเก็บผ้าถุงที่ตากไว้ เก็บพริกแห้ง เสียงลมดังกระทบกับฝาบ้านดังกึกๆกักๆ เมฆดำลอยมาอย่างรวดเร็ว ต้นไม้ก็เอนลู่ไปตามลมที่พัดกระหน่ำ เพียงไม่กี่อึดใจฝนก็กระหน่ำตกลงมาอย่างรุนแรง เม็ดฝนเอาหัวแม่โป้งแน่ะ ฝาบ้านผมดังกึกๆกักๆ หน้าต่างก็ไม่ค่อยจะดี ตอนลากลับบ้านครั้งก่อนๆ มานอนบ้านมันไม่เป็นแบบนี้นี่นา เสียงฟ้าผ่าดังเปรี้ยง แสงสว่างลอดเข้ามาสว่างโร่ หลังคาบ้านนี่แทบจะเปิดครับ เท่านั้นไม่พอ มีจุดที่หลังคารั่วอีก แม่รีบเอาถังใบเล็กมารองน้ำ รั่วไม่ใช่ที่เดียวซะด้วย ตั้งหลายที่แน่ะ โห แล้วพ่อกับแม่กูอยู่ไปได้ไงวะเนี่ย ขนาดผมยังรู้สึกใจไม่ค่อยดีเลยครับ พายุฝนก็มาแทบทุกปี คิดแล้วก็สงสารพ่อกับแม่
กว่าฝนจะหยุดตกเกือบ ๓ ทุ่มแน่ะ ไฟดับซะด้วยเลยต้องนั่งกินข้าวภายใต้แสงเทียน อากาศก็เย็น แล้วนี่หน้าหนาวมันคงจะหนาวมากเลยทีเดียว คิดไปคิดมาจะรับข้อเสนอของไอ้บอมบ์ดีไหม ผมก็มีเงินอยู่แล้วส่วนหนึ่งจากงานนายแบบนั่น ถ้าผมรอปีหน้า งั้นหมายความว่าพ่อแม่ผมก็ต้องทนกับสภาพฟ้าฝนแบบนี้ไปอีกปี แต่ถ้าผมสร้างปีนี้มันคงใช้เวลาไม่นาน พ่อแม่ผมจะได้อยู่บ้านแบบสบายๆ ผมก็ไม่รู้หรอกว่าพ่อแม่จะอยู่กับผมได้อีกนานเท่าไหร่ คงจะต้องยอมเป็นหนี้ก่อนละมั้งคราวนี้
ผมคิดไปคิดมา คิดหลายวันคนเดียวก็คิดไม่ตก โทรหาหมวดเต้ยแต่ผมไม่ได้ปรึกษาเรื่องนี้เดี๋ยวพี่แกจะลำบากคิดมากไปกับผมด้วย จนวันที่ไอ้บอมบ์เดินทางกลับบ้านมาถึง มันมาถึงบ้านผมช่วงบ่าย ๒ พ่อแม่ มีแม่ ไอ้บอมบ์ เจ้าแฝด เด็กน้อยชาลี บิว บอมบ์เล็ก บาส มันขับรถมา ๒ คัน กระบะคันหนึ่ง กับเก๋งอีกคัน มาถึงมันเข้ามาไหว้ทักทายแม่ผม ส่วนพ่อผมไปนาครับ เจ้าแสบเจ้าซ่าดี๊ด๊าใหญ่เลยครับ ส่วนเจ้าตัวเล็กชาลีเพิ่งจะ ๒ เดือนเกือบๆ ๓ เดือน ยังอ้อแอ้อยู่เลย ผมผูกแขนรับขวัญหลานอุ้มเล่นอยู่พักหนึ่งก่อนจะให้บิวอุ้มต่อ พ่อผมกลับมาจากนาพอดีพร้อมกับแตงไทยอยู่ ๓-๔ ลูก
“พ่อ สวัสดีครับ”ไอ้บอมบ์ยกมือไหว้
“เอ่อ อืม สวัสดีลูก”พ่อทำหน้าตกใจนิดหน่อยที่เห็นไอ้บอมบ์โผล่มาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย “โอ้ มากันเยอะเชียว อ้าว นั่นลูกชายโตแล้วเหรอ”เจ้าตัวเล็ก ๒ คนเห็นพ่อผมก็ทำหน้าดีใจ วิ่งเข้ามาเกาะขาไอ้บอมบ์
“ไหว้คุณตาก่อนลูก สวัสดีครับก่อน”
“ดีกั๊บ”ทำท่าทางน่ารักสมเด็กน้อย พ่อผมเอาแตงไทยวาง
“พอดีเลย พ่อไปเก็บแตงไทยมา ที่จริงบ้านนู้นเขาจอง แต่ไม่เป็นไร พ่อยกให้ก่อนแล้วกัน เดี๋ยวค่อยไปคุยกับบ้านนู้นเอาทีหลัง”พ่อยกแตงไทยให้ไอ้บอมบ์ทั้งหมดเลยครับ
“ไม่เป็นไรครับพ่อ”
“เอาไปเถอะลูก นานๆได้เจอกันที พ่อก็ไม่ค่อยมีอะไรจะฝาก นี่ลูกนี้กำลังเหมาะเลยนะ”
“พ่อ อาไย”เจ้าแสบเดินมาเกาะขอบแคร่แล้วเงยหน้าถาม
“แตงไทยลูก”ไอ้บอมบ์อุ้มลูกขึ้นมาด้านบน
“จะกินไหมล่ะ เดี๋ยวตาจะผ่าให้”
“พ่อ กิน”เจ้าแสบชี้มาที่แตงไทย จากนั้นพ่อผมก็หยิบลูกหนึ่งเข้าไปในครัวแล้วจัดการปอกเปลือกแล้วหั่นให้เป็นชิ้นพอดีคำ ใส่จานใบหนึ่งมาวาง เจ้าแสบเจ้าซ่านั่งมองครู่หนึ่ง พ่อผมหยิบมาป้อนก็อ้าปากงับเข้าไป แล้วทั้งคู่ก็นั่งพับเพียบที่ข้างจานหยิบกินเองเลยครับ ผมหยิบมากินชิ้นหนึ่งหวานหอมดี อร่อยกว่าแคนตาลูป ผมชอบกินมาก พ่อผมชอบปลูกเอาไว้ขายทุกปีครับ คือที่นาจะว่างช่วงเสร็จจากหน้าทำนาแล้ว พ่อก็จะไถที่แปลงหนึ่งแล้วปลูกขาย กินบ้าง ขายบ้าง นั่งกินแล้วนั่งคุยเรื่อยเปื่อย ผมก็ไปคุยกับแม่ของไอ้บอมบ์อยู่พักหนึ่งจากนั้นไอ้บอมบ์ลากตัวผมมาคุยเงียบๆเรื่องที่ผมปรึกษามันเมื่อหลายวันก่อน
ผมเองไม่รู้จะตัดสินใจยังไง มันก็หยิบไอแพดมา เอาแบบบ้านแต่ละหลังมาให้ผมดู คือผมยังไม่ได้ตัดสินใจ แต่มันให้ผมดูแบบบ้านซะแล้ว ใจหนึ่งผมก็อยากสร้างเร็วๆนะครับ แต่อีกใจหนึ่งผมก็เกรงใจมัน เพราะการสร้างบ้านมันไม่ใช้หมื่นสองหมื่น เหยียบล้าน คุยกันไปคุยกันมาสุดท้ายผมยอมเป็นหนี้ครับ
แล้วผมก็พาพ่อมาคุยกับไอ้บอมบ์ แรกๆพ่อไม่ยอมเลยนะครับเพราะเกรงใจ แต่ไอ้บอมบ์มันคุยกับผู้ใหญ่เก่ง มันคุยจนพ่อผมยอมรับได้ ส่วนแม่ผมไม่ค่อยมีปัญหาอะไรครับไว้บอกทีหลังก็ได้
“เฮ้อ พ่อก็ยังไม่อยากสร้างตอนนี้นะ”
“ไม่ต้องกังวลหรอกพ่อ เรื่องทุกอย่างผมกับมหาเป็นเพื่อนกัน ไว้ใจกันครับ เราคุยกันได้ ตอนนี้พ่อทำใจสบายๆ ไอ้มหามันหาเงินแปบเดียวเดี๋ยวมันก็ใช้คืนได้แล้ว”
“อื้ม พ่อก็ไม่อยากเป็นหนี้เป็นสินอ่ะนะ มันนอนไม่หลับ อยู่แบบอดๆอยากๆยังไงก็ได้แต่อย่าไอ้เป็นหนี้ใคร มันไม่สบายใจ”
“พ่ออย่าคิดว่ามันเป็นหนี้สิครับ ถือซะว่ามันเป็นเรื่องที่น่าภูมิใจของลูกชายพ่อ ผมว่าถ้าพ่อไปกู้คนอื่นหรือกู้ธนาคารมา อันนั้นมันควรไม่สบายใจมากกว่า แต่ของผม ผมไม่คิดดอก ไม่กำหนดเวลาจ่ายคืน แต่ที่ผมให้ยืมเพราะผมเชื่อใจว่ามหามันหามาคืนผมได้ไม่ยาก เชื่อใจลูกชายของพ่อสิครับ มันเก่งนะ”
“อื้ม ขอบใจลูกบอมบ์มากเลยนะที่มีอะไรก็ช่วยเหลือมหามันมาตลอด พ่อก็ไม่รู้จะขอบใจยังไง”
“ไม่เป็นไรครับ ผมกับมันเพื่อนรักกัน”
แล้วผม พ่อ ไอ้บอมบ์ กับบอมบ์เล็กมาคุยเรื่องแบบบ้านกัน บอมบ์เล็กถึงแม้จะไม่ได้เรียนเกี่ยวกับพวกออกแบบบ้านมาโดยตรงแต่มีความรู้มากทีเดียวครับ ผมถามพ่อกับแม่ว่าอยากได้บ้านแบบไหน พ่อผมเอาไม้ขีดๆเขียนๆใส่พื้นดิน ส่วนบอมบ์เล็กก็รับหน้าที่ไปจัดการในคอม มีโปรแกรมสำเร็จแล้วก็ทำไม่ยาก ใช้เวลาไม่นานแบบบ้านก็เรียบร้อย เป็นบ้าน ๒ ชั้นหลังใหญ่ครับ พอออกแบบบ้านเสร็จผมก็หาฤกษ์หาวัน จะสร้างวันไหนเดือนไหน ให้พ่อติดต่อช่างว่าคนไหนว่างหรือช่างไหนน่าไว้วางใจ พ่อผมก็เคยเป็นช่างมาก่อน เป็นช่างไม้กับช่างปูนอ่ะครับ หน้านาก็กลับมาทำนา พอหมดหน้านาบางทีไปรับจ้างทำก่อสร้าง แถวชลบุรี แถวระยอง ไปกับหัวหน้าใหญ่ในตำบล
พวกเรานั่งคุยกันจนตะวันลับขอบฟ้า สุดท้ายไอ้บอมบ์ต้องนอนที่บ้านผมคืนหนึ่ง แม่ไปทำกับข้าว ส่วนพ่อยังนั่งคุยกับไอ้บอมบ์ต่อครับ ผมเองไปนั่งเล่นกับเด็กๆ ทั้งหลานของผมและลูกของไอ้บอมบ์
ช่วงหัวค่ำมีฝนตกฟ้าคะนองนิดหน่อยไม่หนักมากเท่าไหร่ แต่ก็ทำให้อากาศเย็น รู้สึกอายๆเหมือนกันที่บ้านไม่ค่อยสมบูรณ์ มุ้งไม่พอ ไอ้บอมบ์ลงไปเอาเต็นท์ขึ้นมากางในบ้าน ไม่กางไม่ได้ครับ ยุงชุมมาก ดีนะที่ฝนตกพรำลงมาทั้งคืนทำให้ไม่ลำบากเรื่องพัดลมเท่าไหร่นัก พัดลมก็ตัวเก่าๆ มีตัวเดียว ทนนอนกันไปครับ
เช้าวันถัดมาหลังจากกินข้าวปลาเสร็จเรียบร้อยแล้วไอ้บอมบ์มันก็เดินทางกลับบ้านมัน ส่วนผมนั่งคุยกับพ่อและแม่ต่อเรื่องบ้าน พ่อผมออกจะกังวลนิดหน่อยเพราะเงินที่ยืมมามันเยอะ ผมเองก็เครียดนะ แต่ไม่คิดอะไรมาก กลับกรุงเทพไปทำงานช่วยแม่หมวดเต้ยคงจะพอได้มาใช้คืนบ้างล่ะมั้ง
ผมอยู่บ้านประมาณ ๑ เดือนครับ ช่วงนี้บ้านเก่าผมรื้อเรียบร้อยแล้ว พ่อสร้างเพิงเล็กๆอยู่ แล้วจ้างช่างมาจัดการลงหลักปักฐาน ผมเองสิ้นเดือนจึงเข้ากรุงเทพ เพราะแม่ผู้หมวดโทรมาตามบ่อยครับ
มาถึงยังไม่ทันได้พักก็มีงานเข้ามาเลยครับ ตระเตรียมไม่กี่วันจึงเริ่มงาน มาถึงยังไม่ได้คุยกับผู้หมวดเป็นการเป็นงานเลยต้องตะลุยงานก่อนแล้ว เสร็จงานแล้วจึงได้มานอนพักที่บ้านผู้หมวด ผมไม่ได้กลับไปนอนที่บ้านใหญ่นะครับ ไปนอนที่บ้านอีกหลังของหมวดเต้ย ช่วงนี้พี่แกคงจะยุ่งมากหรือเปล่านะ บ้านดูรกผิดปกติ ครึ่งเช้าผมจัดการทำความสะอาดในบ้านให้เรียบร้อย ช่วงบ่ายก็มาทำรอบนอก เสื้อพรางกางเกงยีนส์หมวกปีกกับมีดพร้าเล่มหนึ่ง ตัดๆฟันๆจนเย็นล่ะครับจึงได้ไปอาบน้ำแต่งตัว พ่อผู้หมวดโทรตามให้ไปกินข้าวที่บ้านใหญ่ ผมเลยต้องแท็กซี่ไป
กินข้าวพร้อมหน้า มีพี่ชายผู้หมวดมานั่งกินด้วยครับ กินเสร็จแล้วพ่อผู้หมวดชวนส่องพระ ผู้หมวดแกก็นั่งข้างๆนะ นั่งดูเฉยๆ ผมนั่งงุ้งงิ้งกับพ่อผู้หมวดนานมากเลยครับ จนพ่อผู้หมวดทักหมวดเต้ย
“แกเป็นไรเต้ย ทำหน้าหงิกหน้างอใส่พ่อ ง่วงก็ไปนอนสิ”
“เปล่าพ่อ”ผู้หมวดตอบแบบหน้าบูด
“เปล่า แต่ทำไมหน้างอ มาแปลกเว้ยแก”
“เครียดเรื่องงานเหรอผู้หมวด”ผมถาม
“เปล่า”ยังหน้างอเหมือนเดิม
“ไม่สบายหรือเปล่า หรือกินข้าวไม่อิ่ม ไปเจียวไข่กินสิ ข้าวน่าจะยังมีอยู่มั้ง”
“ไม่ได้หิวข้าว”
“แล้วแกเป็นไร ช่างเหอะ นี่ตวงดูนี่นะ พระองค์นี้จะมีตำหนิ.....”พ่อหมวดเต้ยพาผมดูพระต่อครับ แล้วก็คุยกันพักใหญ่ หมวดเต้ยทำหน้าเซ็ง นั่งขัดสมาธิบนโซฟามีหมอนวางอยู่บนตักแล้วพี่แกก็ค้ำใบหน้าด้วยมือ ๒ ข้าง หน้าบูดๆ “อ้าว จะ ๕ ทุ่มแล้วเหรอ งั้นพ่อไปนอนก่อนล่ะ”พ่อเก็บพระใส่กล่องอย่างเบามือ ผมเองก็ช่วยด้วยครับ วันนี้ส่องพระ ๒ กลองเล็กๆ “หึหึ แกโกรธพ่อเหรอ ที่พ่อไม่เปิดโอกาสให้แก ๒ คนนั่งคุยกันน่ะ”
“เปล่านะพ่อ”
“หึหึ อย่ามาปฏิเสธให้ยาก พ่อมองออก พ่อเคยเป็นมาก่อนเหมือนกันเวลาที่แม่แกนั่งคุยกับเพื่อนน่ะ ไปนอนได้แล้วไป”พ่อผู้หมวดลูบหัวผู้หมวดเบาๆแล้วเดินขึ้นบันไดไป
“ฮ่าๆๆ คนอะไรกับพ่อตัวเองยังไม่เว้น”
“หุบปากเลยมึง ไอ้สัส”
“คร้าบบบบบบบบบบบบบบ หุบก็ได้ครับ คืนนี้อย่างเอาลิ้นมาง้างปากผมละกัน”
“ไม่มีทางว่ะ”
ลงประชดทำข้อสอบไม่ค่อยได้ 5555555555
-
อิอิ. มหาน่ารักอะ
-
พี่มหาตวงได้บ้านให้พ่อแม่แล้ว
-
พี่บอมบ์ใจกว้างตลอด มหาเอ๋ยได้บ้านให้พ่อแม่แล้วนะ
กตัญญูรู้คุณจริงๆเรื่องนี้ รักอ่ะ
-
โถ
หมวดเต้ยน่าเอ็นดู 55555
เบื่อคนเขียนชอบเอานิยายมาล่อเด็กกำลังสอบเหมือนกัน ชิชิ
-
ช่วงนี้ลมฝนลมพายุกำลังมา คิดถึงบ้านเหมือนกัน
-
สู้ๆนะ พี่มหา .....
หมวดเต้ยน่ารักเนอะ คงอยากคุยกับแฟนมั่ง
พ่อนิไม่เข้าใจวัยรุ่นเล๊ย เซง ... ๕๕๕๕
-
สู้ๆมหา เพื่อครอบครัว :mew1: :mew1: :mew1:
-
555หมวดเต้ยงอนมหาแน่ๆเลย มัวแต่ส่องพระกับพ่อตาอยู่ได้ :m20:
-
555555 ครอบครัวหมวดเต้ยนี่น่ารัก
พ่อแม่มุ้งมิ้งกันจังเลย :m3: :m3:
ดีแล้วค่ะพี่มหา รักเมียเกรงใจเมีย เจริญแน่นอนค่ะ!!!!!
หมวดเต้ยขาาาาาาางอนหร้าาาาาา อย่างอนเลย
เดี๋ยวพี่มหาง้อจนลุกไม่ไหวหรอก ฮิ้ววววววววว
-
ตวงสู้ๆนะ เป็นทหารต่อก็ดีมีหน้าที่มั่นคงแถมยังมีงานเดินแบบรองรับอีก
-
พี่มหากับพี่บอมนี่รักกันจริงๆ
เพื่อนแท้เลยเนาะ
สงสารหมวดเต้ยอะ :laugh:
-
มหาไปตั้งเดือนไม่คิดถึงหมวดเต้ยบ้างเลย
-
ทำไมหวานกันอะไรขนาดนั้น หืมมมมมมม :hao6: :hao6: :hao6:
-
ช่วงนี้คุณแม่ของหมวดเต้ยคงยิ้มกริ่มถูกใจเลยล่ะสิคะเนี่ย ที่มหายอมรับงานถ่ายแบบอย่างใจต้องการเลยน่ะค่ะ :laugh: สู้ๆ เข้านะค้าามหา..^^~
-
:กอด1: พี่มหาลูกกตัญญู
-
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
-
มหาเป็นลูกที่ดีมากๆๆๆส่วนบอมบ์ก็เป็นเพื่อนที่ดีมากๆเช่นกัน
-
พี่มหาสู้ๆ ทำงานตัวเป็นเกลียวแน่ หนี้ก้อนโตรออยู่
หมวดเต้ยออกอาการมากอ่ะ โดนพ่อแกล้ง 555
-
ทำงานวงการก่อนนะมหา ได้เงินเยอะได้ทำบ้านสวยๆ
-
พี่มหาาาา >< ตอนนี้น่ารักนะ คิดถึงจังเลย :mew1:
-
กตัญญูรู้คุณรับรองเจริญรุ่งเรืองแน่นอน
-
แปปเดี๋ยวก็จ่ายหมดแล้วละมหา
แค่รับงานจากแม่หมวดเต้ยเยอะๆ
-
ร่วมด้วยช่วยกันเน้อ พี่มหาสู้ๆทำเพื่อแม่ไม่มีคำว่าไม่เจริญ หมวดเต้ยน่ารักกก
-
ขอบคุณ :)
-
พี่ตวงฮอตจริง ๆ ใคร ๆ ก็ต้องการ
สงสารหมวดเต้ย 5 5 โดนพ่อแม่แย่งแฟน
รอขึ้นบ้านใหม่พี่มหา :mc4:
-
รีบหางานสร้างบ้านไปสู่ขอหมวดเต้ยนะมหา
-
มหาเป็นทหารก็ดีนะ แล้วค่อยแวะมารับงานในวงการเป็น งานนอก
-
มหาได้ปลูกบ้านใหม่ให้พ่อแม่แล้วนะ
ชอบหมวดเต้ยงอน 5555 เอาหน่าผู้หมวด
พ่อกับสามีเข้ากันได้มันก็ดีนะ คึคึ
:mew1: :L2:
-
อร๊าย มาประชดต่อเลยค่ะ ชอบมากๆ
รอดูคนขี้งอนกับคนง้อ จะง้อกันท่าไหนน้ออออออ
-
หมวดเต้ยขี้หวงว่ะ 5555 น่ารักมากๆอ่ะ
พี่มหาของเราช่างดีเหลือเกินค่ะ
ชอบมากเลย เรื่องนี้ ขอบคุณคนแต่งด้วย สู้ๆนะในการสอบ ^^
-
สะเตือนไต ตอนลูกๆโต หมวดบูมหาย..
อยู่บนความจริงแต่ :ling1:. แต่มันใจหาย . T_T
หลังๆ บอมบ์กับหมวดบูมไม่ค่อยมีโมเม้นเลยเนอะ เศร้าอะ
คือหลายๆอย่าง มันก้ดูลงตัว ก้ไม่รู้จะอธิบายยังไง
คือบอมต้องหมวดบูมอะ ให้ไปนู้นนี่กับคนอื่น มันไม่เข้ากันอะ
พูดแล้วน้ำตาตก เฮ้ออออออออออ
-
ตอนที่ ๙๙.๓ น้องหนู
ปลดแล้ว เย้
หนูเองนะ ปอร์เช่สุดหล่อ ตุ๊ดที่แข็งแกร่งกว่าผู้ชายในปฐพี คือจริงๆนะพูดไปไม่อยากแข็งแกร่งหรอก แต่เวลาหนูเห็นพวกผู้ชายจับจอบจับเสียม ทำท่าทำทางมัน คือ แบบว่า อ่อนอ่ะค่ะ เตะบอลก็ออมแรงไม่เหมือนตอนเอากับเมีย ปืนกลเรียกพี่ซอยถี่ยิ่งกว่าเครื่องจักร ทุ่มสุดตัวจนหัวโยกหัวคลอน ตบปิงปองก็จ้องจะเอาชนะอย่างเดียวไม่เคยคิดถึงความสวยงามในช่วงที่เล่นอยู่เลย หนูเลยตบสั่งสอนไปซะหลายเกมส์
เอ่อ นอกเรื่องเนอะ จริงๆคือมาทักทายอ่ะ หลังจากที่ปลดทหารมาแล้ว วันแรกเหงามาก แบบว่าเคยอยู่กันแบบคนเยอะๆไง มีผู้ชายห้องล้อม ดูเหมือนสวรรค์เนอะ อยู่ท่ามกลางเทพบุตร ฮ่าๆๆ จริงๆก็มีทั้งเทพบุตร มีทั้งปีศาจ
ถ้าอยู่กองร้อยป่านี้ เย้วๆ กันทั้งวันทั้งคืน คืนแรกที่นอนบ้าน น้ำตาตกในอ่ะ คิดถึงเพื่อนมาก นี่กับเพื่อนร่วมแก๊งค์ที่คบกันมาตั้งแต่เด็กยังไม่คิดถึงพวกมันขนาดนี้ ก็นะ เราร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมามากอ่ะ ตลอด ๒ ปี หนูภูมิใจด้วยแหละที่เขายอมรับหนู ถึงหนูจะตุ้งติ้งในบางเวลาก็ตาม แล้วก็ภูมิใจที่ได้เป็นเลือดสีเขียวทหารกล้ารักษาบ้านเมือง มาทำหน้าที่ชายไทย ใครที่ไม่ได้ทำไม่ต้องเสียใจหรอกนะ ไปทำอย่างอื่นแทน ส่วนคนที่จ้องจะหลบเลี่ยง ไม่ขอพูดแล้วกัน ความรู้สึกเขากับความรู้สึกเรามันคนละอารมณ์ สรุปก็คือ หนูสวย หล่อ เท่ มีเสน่ห์ เก๋ไก๋ ไฉไล จัญไรเอ๊ยไม่ใช่ อิอิ
แต่ให้พูดก็พูดเหอะนะ คิดถึงพี่มหากับพี่บอมบ์มากๆเลย ผูกพันกับทั้ง ๒ คนอ่ะ พี่แกฮาทั้งวัน อยู่กับพวกพี่บอมบ์ไม่มีเครียด หาเรื่องตลกแดกตั้งแต่แหกตาตื่นมาก็ต้องฮากันละ ขำกันตั้งแต่เช้ายันเย็น จนบางครั้งหนูมานั่งคิดคนเดียวว่า บางทีเราก็ฮากันจนแทบจะเป็นบ้าอยู่แล้ว
“พี่เช่ นวดให้โยหน่อย โยเมื่อย”เปอร์โยคือน้องชายสุดหล่อ มีเมียแล้ว ชะนีห้ามจอง มันมาออดอ้อน แหงล่ะสิ เห็นเราเป็นแค่คนใช้
“เดี๋ยวเอาตีนนวด”
“ใจร้ายกับน้องมากเลย นะๆ นวดให้หน่อย”
“ตกลงพี่เป็นพี่แกหรือเป็นคนใช้ส่วนตัวเนี่ย”
“โหย เป็นพี่สิ เป็นพี่สุดที่รักเลยอ่ะ ฟอด”มันยื่นหน้ามาหอมแก้มหนูที แหม นี่ถ้ากูไม่เคยเอากับผู้ชายนะ กูอายม้วนเป็นกะเทยโดนเปิดซิงไปล่ะ แต่ขอโทษกูกร้านโลกมาพอสมควร แล้วที่สำคัญ น้องชายกูเอง
“อ่ะๆ แกนี่นะ เห็นพี่เพิ่งปลดมาแทนที่จะเห็นใจ มาถึงยังไม่ทันได้นั่งพักเลย มาใช้พี่ซะแล้ว”
“โหย บ่นนะ กับน้องนี่บ่นนะ ทีกับพี่เอริคนี่ไม่มีปริปากเลยนะ”
“ก็นั่นมันผัว กำลังอยู่ในช่วงอินเลิฟ”
“หรือที่เราเข้าใจกันคืออาการหลงผัวใช่ป่ะล่ะ”
“ถูกต้องมากๆ แล้วนี่ไปทำอะไรมา เล่นท่ายากกับเมียมาหรือไง”
“รู้ด้วย”
“เปล่า พี่เดา”
“ฮ่าๆๆ เปล่าหรอก ไปเตะบอลมา ไม่ได้ลงสนามนานไง เลยปวดทั้งตัว”
“แหม่ ก็เล่นไม่ประมาณตัวเองนี่ ได้ตังค์มาเท่าไหร่ล่ะ หมดกับเหล้าไปแล้วใช่ไหม”
“บ้า ได้แค่คนละ พันกว่าเอง ไม่ได้เอาไปกินเหล้า แต่เอาไปจ่ายค่าเน็ตหมดละ”
หนูนวดไปด้วยชวนคุยไปด้วย นี่ไม่อยากจะพูดว่าฝีมือการวดของหนูนี่งามชดช้อย อิอิ ที่นวดเป็นไม่ใช่อะไรเคยไปเรียนนวดมาระยะหนึ่ง ลงเรียนกับเพื่อนตอนนี้ได้ข่าวว่าเพื่อนที่เรียนด้วยกันไปเป็นเด็กนวดซะละ
“มือพี่เช่แข็งกว่าเมื่อก่อนนะ แข็งกว่าของโยอีกมั้ง”
“จริงเหรอ”หนูบีบๆทีมือของตัวเอง
“จริงดิ โห มีกล้ามด้วยอ่ะ ไหนดูซิกแพคหน่อย”น้องชายมันล้วงเข้ามาคลำหน้าท้อง ถึงจะเป็นน้องเป็นนุ่งก็เสียวเป็นนะ
“กินเบียร์เยอะมันเลยพลุ้ยแบบนี้ไง”หนูจิ้มไปที่หน้าท้องนิ่มๆของน้องชาย
“กินนิดเดียวเอง ไม่ได้การ ต้องเข้าฟิตเนสบ้างละ พี่หนูแซงหน้าโยไปเยอะ”จริงๆโยมันก็มีมัดกล้าม หุ่นแน่นอยู่พอตัวแหละครับ เพียงแต่ตอนนี้อาจจะปล่อยเนื้อปล่อยตัวไปสักหน่อย โดยรวมแล้วก็ยังไม่ถึงกับลงพุงอะไรมากมาย
“เย็นนี้เราไปดูหนังกันป่ะ โยนัดเพื่อนไว้อ่ะ”
“พี่จะกินเพื่อนแก”แหม่ ได้ยินว่าเพื่อนน้องชายเราก็คิดไปไกล คริ
“ไม่มีทาง โยจะรายงานพี่เอตลอด ๒๔ ชั่วโมง”
“แหม เข้าทางกันเลยนะ ว่าแต่พี่ไปแล้วเพื่อนแกไม่ว่าอะไรเหรอ”
“ว่าอะไร ก็พี่ของเพื่อน”
“พี่เป็นตุ๊ด”
“ตุ๊ดบ้าอะไรมีกล้ามเป็นมัดๆ”
“ฮ่าๆๆๆ”
“เนื้อแน่นกว่าผู้ชายอีกแน่ะ”
“อ้าว ก็ฝึกหนักนี่นา เขาทำอะไรพี่ก็ต้องทำ”
“โดนแกล้งบ้างไหม”
“ไม่อ่ะ มีแต่คนปกป้อง”
“พวกพี่บอมบ์อ่ะดิ อยากเจอพี่บอมบ์อีกจัง ชอบอ่ะพี่ ดูใจดี พี่อีกคนด้วย พี่ตวงอ่ะ ชื่อแปลกๆนะ ฮ่าๆๆ ดูแบบบ้าๆอ่ะ”
“พี่จะฟ้องพี่บอมบ์พี่มหา”
“ฮ่าๆๆ พี่เขามาเมื่อไหร่บอกโยด้วยนะพี่เช่ โยจะขอฝากตัวเป็นศิษย์”
“ไม่จังไรจริงอย่าคิดไปเป็นศิษย์พี่ๆเขานะ”
“จริงอ่ะ”
“ฮ่าๆๆ ล้อเล่น พี่เขาไม่ได้จังไรหรอก ก็แค่ทะลึ่งๆ บ้าๆ หล่อด้วย ชอบอ่ะ”
“โอ๊ย เจ็บอ่ะพี่เช่ เขินผู้ชายแล้วมาบีบเนื้อโยนี่นะ”
“อ้าวเหรอ ขอโทษ มันฟินนี่นา หายเมื่อยยังเนี่ย ถ้าไม่หายก็ไปนวดกับพวกหมอนวดนู้น”
“เฮ้อ กำลังสบายเลย อีกหน่อยดิ”
“แหม่”บ่นไปงั้น แต่ก็นวดให้น้องมันอยู่ดีอ่ะ
“เออ พี่อาบน้ำรวมกันเป็นไงบ้าง มีอารมณ์ป่ะ อยู่ในดงผู้ชายทั้งนั้นเลยนี่”
“ถ้าเป็นเมื่อก่อนก็อยากรู้อยากเห็นอ่ะ แต่ตอนนี้ เฉยๆอ่ะ ชินชา ของพี่ใหญ่กว่าผู้ชายบางคนอื่น ฮ่าๆๆ”
“เหรอ แล้วใหญ่กว่าโยป่ะละ”
“แกไม่ต้องพูดเลยโย แกเก็บไว้ให้เมียแกดูคนเดียวไป ไอ้เด็กทะลึ่ง”หนูทุบหลังมันไปทีหนึ่ง คือมีช่วงหนึ่งเรา ๓ พี่น้องเกิดทะลึ่งวัดจวยกันอ่ะ ตอนนั้นหนูตื่นเต้นมากเพราะยังไม่เคยเห็นของผู้ชายคนอื่น พี่บีเอ็มอ่ะตัวตั้งตัวตี ชวนหนูกับเปอร์โยวัด เล็กสุดก็หนูนี่แหละ เท่าไหร่ไม่บอกนะ ส่วนพี่บีเอ็มแพ้เปอร์โยไปครึ่งนิ้ว แต่ความอวบกินขาด นี่หนูพูดอะไรไป ไม่เอาเนอะ ชะนีติดตามมีเยอะ เหล่าบรรดาแม่ใบชะพลูคงไม่รู้หรอกมั้งว่าเราพูดอะไรกัน
๕ โมงเย็นหนูอาบน้ำแต่งตัว ที่จริงไม่กล้าออกไปไหนนะ ผมยังเกรียนอ่ะ ฮ่าๆๆ แต่เพื่อน้อง แต่งตัวเสร็จมานั่งรอ เปอร์โยลงมาแล้วเราก็ออกจากบ้าน พ่อแม่เรายังไม่กลับมาจากทำงานนะ กลับ ๒ ทุ่มทุกวัน ล็อกบ้านเสร็จแล้วเราไปขึ้นรถเมล์ ที่จริงมีรถขับนะ แต่ไม่เอาไป นั่งรถเมล์ให้ชะนีเหล่ให้เสียสายตาเล่นดีกว่า หนูทำท่าแมนๆ พูดแมนๆ นี่ลืมบอกหนูแอ๊บแมนได้เนียนนะ เคยมีชะนีหลงผิดมาขอจีบด้วยล่ะ แต่หนูกรี๊ดแตกซะก่อน ฮ่าๆๆ สงสารนางอ่ะ อยากมีผัวทั้งทีไม่เจอผู้ชายดีๆ มาเจอตุ๊ดแบบหนู ถือว่าฟาดเคราะห์ไปละกัน
มาถึงโรงหนัง ๖ โมงครึ่งพอดีไปเจอกับเพื่อนๆของเปอร์โย หล่อๆทั้งนั้นเลย
“พวกมึง นี่พี่กู พี่เช่ พี่เช่นี่ไอ้ป๊อบ ไอ้เฟิร์ส มดเอ็กซ์”
“เอ็กซ์เฉยๆเหอะ”
“เออๆ แล้วนี่เชน”
“สวัสดีทุกคน”หนูยกมือโบก
“หวัดดีครับพี่ พี่มีแฟนยัง ผมเห็นหน้าพี่แล้วชอบเลยอ่ะ”เพื่อนของโยเข้ามาโอบเอวหนูแบบสนิทสนม
“น้อยๆหน่อยไอ้มดเอ็กซ์ นี่พี่กู ที่สำคัญมีแฟนแล้ว”โยแกะมือของเพื่อนออก
“มึงนี่หม้อไปทั่วเลยนะ”เพื่อนอีกคนของโยตบไหล่มดเอ็กซ์ เอ่อ ก็ตื่นเต้นดีนะมีผู้ชายหล่อล่ำมากอด แต่ว่า มีแฟนแล้วอ่ะ ตอนนี้แฟนไปทำงานต่างประเทศ ห้ามวอกแวก
คือบางทีมันก็แปลกนะ อีตอนไม่มีแฟนนี่หาแม่งแทบตาย หาอยู่นั่นแหละไม่รู้มุดหัวอยู่ที่ไหน พอมีแฟนเท่านั้นแหละ คนนั้นก็มาชอบ คนนี้ก็มาชอบ อยากจะเพ่นกะบาลสักที อีตอนกูหงี่นี่มึงไม่มา พอกูไม่ต้องการนี่มาจริง
คุยกันพอหอมปากหอมคอเราจึงไปจองตั๋วแล้วรอเวลา รอไม่นานครับครู่หนึ่งก็เข้าไปด้านใน เป็นหนังแอ๊คชั่นสไตล์ผู้ชาย บู้ล้างผลาญ ตอนแก่ เอ๊ย แต่ก่อนไม่ชอบดูหนังแบบนี้เลยนะ ชอบอะไรที่มันหวาน โรแมนติก พอไปเป็นทหารดูได้หมด หนังโป๊ยังนั่งดูกันทั้งกองร้อยมาแล้ว นับประสาอะไรกับหนังแบบนี้
ดูหนังเสร็จ พวกเราไปฉลองเนื่องในวันปลด น้องๆถามหนูใหญ่เลยว่าเป็นทหารเป็นยังไงบ้าง หนูก็มีโอกาสคุยฟุ้งให้น้องๆฟัง ทุกคนดูใคร่รู้มากว่าหนูไปเป็นได้ไง ฝึกหนักไหม อาบน้ำเป็นยังไง นี่ถ้ามันถามว่าโดนเอาในกองร้อยไหม มันคงถามไปแล้ว ถามเยอะมาก ตอบไม่ทัน นี่ถ้าไม่ติดว่าหล่อจะจะด่าให้ ฮ่าๆๆ
กินเสร็จแล้วกลับบ้านกับน้องชายครับ มานั่งโม้กับพ่อและแม่ ตอนอยู่กงร้อยนี่คิดถึงบ้านมาก อยากนอนกอดพ่อกอดแม่ พอกลับมาอยู่บ้านกลับคิดถึงกองร้อย มันเงียบ เงียบจริงๆนะ ว้าเหว่ยังไงไม่รู้
หนูตื่นตี ๕ ครึ่งทุกวัน ออกไปวิ่งครึ่งชั่วโมงแล้วมาช่วยแม่ทำกับข้าว ๖ โมงครึ่ง แม่กับพ่อออกไปทำงานแล้วละ เจ้าเปอร์โยตอนนี้ยังนอนตูดโด่ง ตื่นอีกทีนู้นแน่ะ ๙ โมง ก็ช่างมัน ช่วงนี้ให้พักผ่อนเยอะๆไปก่อน พอถึงช่วงเวลาต้องทำงานรับผิดชอบตัวเองจะรู้ว่านรกมีจริง พ่อแม่ไปทำงานแล้วหนูมานั่งกินข้าวดูข่าวต่างประเทศ ที่ดูไม่ใช่อะไรนะ ฝึกภาษา ไปอยู่ค่ายทหารมา ๒ ปีภาษาอังกฤษนี่ลืมไปได้เลย ไม่ได้เซย์เยสเซย์โนเหมือนแต่ก่อน แต่ภาษาถิ่นนี่สิ อีตาพี่บอมบ์ก็พูดภาษาถิ่นอีกภาษาหนึ่ง อีตาพี่มหาก็อีกภาษา หนูได้ภาษาไทยอย่างเดียวบางทีก็งงเต็ก แต่มันก็ได้มาบ้างนะ เช่น ซีบาย ภาษาเขมร แปลว่า กินข้าว ฮ่าๆๆ แต่บางทีเวลาเขาคุยกันยาวๆหนูก็ฟังไม่ออกหรอก ต้องหาคนมาซับไตเติ้ลให้ ภาษาอีสานก็ได้บ้างนะ แต่บางคำก็ฟังไม่ออกเหมือนกันแหละ ได้ภาษาอาเซียนมาแบบงูๆปลาๆ ฮ่าๆๆ
“พี่เช่ หิวข้าว”น้องชายมันได้เวลาตื่นแล้ว วันนี้ล่อซะ ๑๐ โมง
“อยู่ในครัว”
“มีอะไรกินบ้างอ่ะ”
“ไข่น้ำกับผัดเปรี้ยวหวาน”
“อืม ฮ้าว”
“แกแปรงฟันยังอ่ะโย”
“ยังเลย เพิ่งตื่นอ่ะ”
“ซกมก”
“ไปอาบน้ำไป”
“อื้ม”
เปอร์โย ยังไม่เปิดเทอม ปีนี้ก็จะขึ้นปี ๔แล้ว ใกล้จบแล้วละ ส่วนพี่บีเอ็ม จบไปแล้ว ทำงานได้พักใหญ่แล้วด้วย ส่วนหนูน่ะเหรอ เกาะพ่อแม่กินไปวันๆอ่ะ ฮ่าๆๆ ไร้สาระมาก แต่ปีนี้จะสมัครเรียนใหม่อ่ะ โอนย้ายหน่วยกิตที่เคยเรียนเมื่อ ๒ ปีที่แล้วมา ตอนนั้นเก็บได้ ๕๐ กว่าหน่วย ๒ ปีหนูก็คงจะเรียนจบ มีงานทำ
กับเพื่อนสาวตอนนี้ไม่ค่อยได้เจอหน้าพวกนางแล้วเพราะแต่ละนางเรียนจบไปแล้ว ตอนนี้ไปทำการทำงานหมดแล้ว เราคุยกันผ่านเฟส ผ่านไลน์อย่างเดียวอ่ะ กับพี่มหาพี่บอมบ์ หนูทักไลน์ไปทุกวัน คุยทุกวัน พี่มหากลับบ้านไปสร้างบ้าน หนูอ่ะปลื้มพี่มหานะ เป็นคนมีมีความคิดดีๆมาสอนหนูเสมอ พี่บอมบ์เหมือนกันชอบพูดในสิ่งที่หนูไม่เคยได้คิดถึง หนูเองชอบฟังด้วย คนอื่นๆก็สำคัญนะ หนูชอบทุกคนแหละ ฮ่าๆๆ
ปลายเดือนพี่เจิดกลับมาจากต่างประเทศ หนูรีบไปออเซาะ ฮ่าๆๆ ก็นะ คิดถึงอ่ะ ปลดมายังไม่เจอหน้ากันเป็นการเป็นงานเลย แต่จะไปงอแงใส่พี่เขาไม่ได้อ่ะ เขาคงไม่ชอบ อีกอย่างคือโตแล้ว เราต้องเข้าใจว่างานเป็นงาน ไม่ทำงานก็ไม่มีเงินให้เราแดก จริงป่ะ หนูจึงได้แต่อดทน มีวิดีโอคอลบ้างสั้นๆ พอให้หายคิดถึงกัน
“แฮ่”
“ไอ้เหี้ยลากไก่”หนูอุทานเสียงดังด้วยความตกใจ
“หืม ไอ้เหี้ยนี่ชัดเจนมาเลยนะ หึหึ ทำอะไรอยู่”
“ตาบ้า ตกใจหมด มาเมื่อไหร่อ่ะ”
“สักพักแล้ว ยินดีด้วยนะ ได้กลับมาอยู่บ้านสบายๆแล้ว”
“อื้ม แต่คิดถึงเพื่อนๆนะ”
“แล้วพี่อ่ะ”
“คิดถึงสิ แฟนทั้งคนนี่นา”หนูหันไปกอดพี่เจิด โอบรอบคอแล้วจูบเบาๆ สุดท้าย โดนจูบซะหอบเลย
“ไปฉลองวันปลดกับพี่นะ ชวนพวกบอมบ์กับมหามาด้วย”
“พี่บอมบ์กลับบ้านไปแล้ว ส่วนพี่มหาอยู่กทม.นะ”
“อื้ม เขาว่างหรือเปล่า โทรนัดไปกินอะไรกัน”
“อ้าว พี่ยังไม่กินอะไรมาเหรอ”
“หมายถึง กินเลี้ยงเล็กๆ เสียดายบอมบ์กลับบ้าน”
“ไปเที่ยวที่บ้านพี่บอมบ์ไหม จะได้บอกพี่บอมบ์”
“อืม ช่วงนี้พี่ยังไม่ว่างยาวๆเลยอ่ะ เอาไว้เราว่างสัก ๕ หรือ ๖ วันก่อนดีไหม”
“ก็ได้”
คร่อกกกก เสียงท้องร้องนะ ไม่ใช่เสียงแมวกรน
“ไหนว่าไม่หิวอ่ะ ท้องร้องแล้วเนี่ย กินอะไรก่อนไหม เดี๋ยวหนูทำให้”
“ไข่เจียวก่อนก็ได้ มาถึงบ้านก็รีบมาหาเช่ทันทีเลย ป่ะเข้าบ้านกัน”เราจูงมือกันเข้าบ้าน จริงๆคือทำกับข้าวไม่เรื่องนะ ถนัดแต่เมนูไข่ ตอนไปฝึกที่จะให้หนูไปทำสูทกรรม ไม่เอาเลย ขอยิงปืนดีกว่า ทำกบข้าวไม่ค่อยเป็น เกิดปรุงผิดปรุงถูก คนได้ท้องเสียกันทั้งกองร้อยแน่ๆ
“มาแล้ว ไข่เจียวหมู่สับ”
“มั่นใจนะว่ากินได้”พี่เจิดหรี่ตามอง เอ่อ สภาพมันก็สวยนะ นี่ตั้งใจสุดๆ ไม่ไหม้ เอ๊ยหรือมันไม่สุก ฮ่าๆๆ ล้อเล่น ดูโอเคแหละ
“เดี๋ยวเตะก้านคอเลย นี่ทำสุดฝีมือเลยนะ”
“เมียกูโหดอ่ะ”
“ให้มันรู้ไว้”หนูกอดคอทำท่าแบบนักเลง
“ไม่อยากกินข้าวแล้ว อยากกินเมียมากกว่า”พี่เจิดวางช้อนลงแล้วมองหน้าหนู ไอ้บ้า พูดนี่กูวูบ น้ำย่อยหลั่งพรั่งพรูมาเต็มกระเพาะอาหารเลย
“กินไปเลย จะได้อิ่มๆแล้วพักผ่อน”
“พี่เช่”เสียงลากยาวมาจากด้านบน “กลิ่นไข่เจียวหอมจัง อ้าว พี่เอ สวัสดีครับ มาเมื่อไหร่อ่ะพี่”
“เพิ่งมาอ่ะ มากินด้วยกันโย”
“พี่เช่ ขอแบบนี้จานหนึ่ง”เจ้าโยนั่งตรงข้ามพี่เจิด ลงมาหัวฟูตามเคย ไม่เคยแบบมีสภาพดีๆบ้างเลยไอ้น้องคนนี้
“สั่งเหมือนร้านขายกับข้าวเลยนะ”
“หิวอ่ะ หรือจะให้โยแย่งพี่เอกิน”
“ไม่ต้องเลย เดี๋ยวผัวกูไม่อิ่ม”
“เฮอะ ก็แบบนี้ ผัวมานี่น้องไม่มีความหมาย เชอะๆๆๆๆๆ”มันสะบัดหน้า กูอยากโดดถีบเต็มตีนจริงๆ
ตอกไข่ ใส่หมูสับ ใส่เครื่องปรุง หั่นมะเขือเทศ หอมหัวดอเอ๊ยหัวใหญ่ แล้วตีให้เข้ากัน จากนั้นก็เจียวจนเหลืองหอม กรอบนอกนุ่มใน ตักข้าวสวยแล้ววางไข่เจียวโปะลงไป ราดซอสพริกและโรยพริกไทย
“ขอบคุณคร้าบบบบบบบบบบ”
“กูทำแดกเองเหอะ”หนูหยอกน้องเล่น
“ฮ่าๆๆๆ”พี่เจิดถึงกับขำ
“แกล้งน้องนะ เอามาเลย หิวแล้ว”
พี่น้องนั่งกินกันไป ๒ คนส่วนหนูก็ไปนั่งดูทีวี ช่วงนี้น่าเบื่อ ไม่อยากออกไปไหน อยากโทรคุยกับเพื่อนๆที่เป็นทหารทุกคนเลย คิดถึงมากอ่ะ พอตอนเป็นทหารนี่อยากปลดมากๆ พอปลดมาแล้วก็อยากไปอยู่บรรยากาศแบบเดิมๆ สนุกสนานเฮฮาไปวันๆ แต่อย่างพี่บอมบ์ว่าอ่ะ ทุกคนมีหน้าที่ต้องรับผิดชอบ มีเรื่องที่จะต้องทำ เมื่อมีการพบเจอกัน ก็ต้องมีการจากลา ชีวิตเราไม่ได้เฮฮาไปตลอด
“พี่เช่พี่เอ วันนี้โยไปเที่ยวกับเพื่อนนะ กลับอีกทีวันพุธหน้า ฝากบอกแม่ด้วย พี่เอ ฝากพี่เช่ด้วยนะครับ จะทำอะไรก็เบาๆด้วยนะ เดี๋ยวพี่เช่เดินไม่ไหว”
“ไอ้ทะลึ่ง อยากเตะจริง”
“โหย พี่กูไปเป็นทหาร กลับมาโหดเลยอ่ะ แบร่ๆ ไปอาบน้ำละ”มันล้อเลียนก่อนจะขึ้นไปด้านบนเตรียมตัวไปเที่ยว
“เราก็ไปเที่ยวกันดีไหม”
“ไปเที่ยวไหนอ่ะ พี่ยังไม่ได้นอนไม่ใช่เหรอ พักผ่อนก่อน เรื่องเที่ยวค่อยว่าทีหลัง”
“อื้ม งั้นพักผ่อนสักแปบ”เอนตัวนอนหนุนตักหนู ทีแรกก็ฟินนะ สักชั่วโมงผ่านไป ขาชาล่ะ ฮ่าๆๆ นี่เข้าเรียกว่า รักผัวจนเสียสติ ต้องค่อยๆหยิบหมอนมาให้พี่เจิดหนูแล้วเดินกระย่องกระแย่ง
เกือบเย็นนู้นแน่ะพี่เจิดถึงตื่น แล้วพาหนูออกไปเที่ยวเล่น เดินซื้อของ ถ้าเป็นเมื่อก่อนนะ หนูจะเลือกมาก ซื้อเยอะ จะเดินแบบหลายร้านมาก แต่พอไปซึมซับกับพวกพี่บอมบ์ ตอนนี้อะไรก็ได้ ง่ายๆ ไม่เรื่องเยอะ เสื้อผ้า ของใช้ก็เอาที่กลางๆ หาตังค์ใช้เองยังไม่ได้เลย ซื้อของเส็จแล้ว พี่มหาก็มา พี่มหาแกรับจ๊อบแม่ของผู้หมวดไปเป็นนายแบบบ้าง เป็นพรีเซ็นเตอร์บ้าง ขวัญใจแม่ยกเลยละ โดยเฉพาะพวกเครื่องประดับ อย่างในงานประมูลของอะไรสักอย่างนี่แหละ พี่มหาเชียร์ให้พวกคุณหญิงคุณนายซื้อเครื่องประดับ พวกเพชรพลอย พี่แกเล่าๆ แบบพวกคุณหญิงคุณนายเขาอยากได้อยู่แล้วแหละ แต่ว่าการเลือกของอะไรแบบนี้ พี่แกเลยใชหลักพวกโหราศาสตร์อะไรแบบนั้นอ่ะ แบบ ใส่เครื่องประดับชิ้นนี้จะเสริมออร่าตรงนั้นตรงนี้ มีการถามวันเกิด ดูบุคลิกแต่ละคน ช่วงนี้พวกคุณหญิงคุณนายจองตัวพี่แกให้ช่วยเลือกเครื่องประดับที่เข้ากับราศีของแต่ละคน หึ ตาบ้านี่ก็เก่งจริงๆเรื่องเอาใจหญิงแก่เนี่ย หนูล่ะกลัวจริงๆว่าพวกแม่หม้ายจะมาติดพัน แบบนี้หมวดเต้ยของหนูก็คงต้องเศร้า
“โทษทีๆ มาช้าไปหน่อย”พี่มหามาแล้วละ
“งานเยอะเหรอ”หนูถาม
“อื้ม เพิ่งจะเสร็จงานน่ะ ช่วยคุณหญิงเลือกแหวน กูละปวดหัว คือแม่งแหวนในบ้านโคตรเยอะ เลือกไม่ถูกว่าจะใส่อันไหน จะเอาอันไหนไปขายทิ้ง”
“หึหึ”
“กูเพิ่งเข้าใจว่าเป็นคนรวยก็ใช่ว่าจะสบาย มาเมื่อไหร่อ่ะฝรั่ง”
“มาถึงตอนเช้าวันนี้ แล้วนี่ไปเรียนมาจากไหนอ่ะ เรื่องพวกนี้ ถึงได้มาทำงานดูเครื่องประดับเนี่ย”
“ซื้อหนังสืออ่านเอา แล้วเดาด้วยสายตา แต่ละคนจะมีออร่าที่แตกกันตามธาตุอ่ะ ก็มั่วๆไปบ้างละ แต่คุณหญิงคนหนึ่งท่านบอกว่าทำตามคำแนะนำแล้วดีขึ้น กูไม่รู้ว่าเป็นเพราะพวกสร้อยพวกแหวนหรือเป็นเพราะบุญเก่า แต่กูว่าเพราะบุญเก่ามากกว่าอ่ะ คนเราจะได้ดีมันต้องมีบุญเก่าเว้ย ของพวกนี้แค่เล็กน้อย นี่เดี๋ยวกูจะหลอกให้ทำบุญ ช่วยวัด ช่วยคนยากจนเยอะๆ แต่ละคนนี่รวยจริง ฮ่าๆๆ”
คุยกันนิดหน่อยกับพี่มหาจากนั้นก็จัดการโซ้ยมื้อเย็น เรามากินร้านอาหารแบบบุฟเฟ่
“เหงาเนอะ ไม่มีมึง กูไม่รู้จะไปแกล้งใครจริงๆอ่ะหนู”พี่มหามองหน้าหนูแบบซึ้งๆ
“นัดกันเลยพี่มหา หาเวลาว่างๆมาบ้ากันอีก”
“หึหึ ก็ดีนะ กูอยากเจอพวกมึงแบบครบแก๊งสักหน่อย กูติดใจตอนไปภูเก็ตยังไม่หายเลย”
“เอ๊ะ มันจะดีไหมเนี่ย พวกพี่มหาสติไม่ค่อยจะดีด้วย พี่เจิดเข้าแก๊งไป บ๊ะแล้ว ผัวกูจะบ้าป่ะวะ”
“ตอนนี้ก็บ้านะ บ้ารักอ่ะ”
หึหึ เตรียมตัวมีสามีรั่วแบบพวกพี่บอมบ์ได้เลย งานนี้พี่เจิดแกคงเอาจริง
-
:really2: :really2: :really2:
-
ขนาดว่าเราเป็นแค่คนอ่านยังเหงาตามน้องหนูไปด้วยเลยนะคะเนี่ย ว่าแล้วก็คิดถึงบรรยากาศเก่าๆ ในกองร้อยเหลือเกินค่ะ :impress: ..
-
พี่ น.หนู คึกคัก
-
โอ๊ยยยยย คิดถึงหนุ่มๆพวกนี้จริงจังเลย
อยู่ด้วยกันแล้วมีความสุขอะ
รอตอนต่อไปน้าาาาา
-
สรุปพี่มหาทำอาชีพอะไรงิ
ชอบบบบ ไม่อยากให้จบกิงๆ
-
:laugh:
-
อยากอ่านแบบกลับมารวมพรรคพวกกันอีก สนุกน่าดู o13
-
รอดูแกงค์รั่วรวมตัวกัน
-
ช่วงแรกๆก็คงเหงางี้แหละเดี๋ยวพอมีอะไรทำก็หายเหงาไปเอง
-
เย้ มาต่อแล้ว ชื่นจายยยยยยย o13 o13 o13
-
:pig4: แก็งค์รั่วจะมารวมตัวกันเหรอ อืม คิดถึงเนอะ
-
ความรักของน้องหนูกับพี่เจิดนี่ก็มั่นคงเสียจริงน้าา
หนูน่ารักมากกกก ชอบอ่ะ เป็นตุ๊ดไม่ตุ๊ดดี เอ๊ะ 5555
รอๆๆๆ ให้ครบแก๊งจะมันส์กว่านี้มาก
-
อ่านมานานจนไม่อยากให้มีตอนจบเลยอ่ะ รออ่านต่อนะค่ะ ว่าแต่สรุปแล้วพี่มหาเลือกงานอะไรอ่ะ
-
น้องหนูฮาสุดในเรื่องอ่ะ ชอบเทอมาก บุคลิกชัดเจน
อยากให้เอาตอนน้องหนูมาลงเยอะ ๆ
ถึงจะเรียนไปด้วย ช่วยงานสามีไปด้วยแต่ก็ยังแอบแซ่บได้นะ
ยิ่งมหาอยู่กทม 2 หมวดก็อยู่ บักศักดิ์ก็คนกรุงฯ
น่าจะรวมตัวกันได้ไม่ยาก และอยากให้น้องหนูได้ปะทะ
กับเมียบักศักดิ์แบบจะ ๆ สักยก 2 ยกคงจะหนุกไม่น้อย
เพราะ2 คนนี้น่าจะแรง(รักพวกพ้อง ถ้าไม่ผิดไม่มียอมใคร) นิสัยและคาแรคเตอร์พอ ๆ กัน
ถ้าเจอกันน่าจะสนุกนะ สุดท้ายอาจได้เป็นเพื่อนกันไม่รู้ตัว
รักเทอมากจร้ะน้องหนู :กอด1:
-
รอดูแก๊งค์รั่ว
-
อีหนูน่ารัก :กอด1:
-
ใจหายแทนนนนจริงๆ
เราว่าเศร้าสุดก้หมวดบูมอะ T.T
-
ไม่ได้อยู่รวมกันแล้วเหงาๆแทนเลยทีเดียว แต่เหมือนที่บอกทุกคนยอมมีหน้าที่ที่ต้องทำ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
พี่เจิดน่ารักอ่ะ
จะเข้าสมาคม 'ผัวบ้าเมียหล่อ' แล้วสินะ วรั๊ยๆๆๆๆ
ต่อไปแก๊งค์ต้องหนักกว่าเดิมแน่ (สติอ่ะนะ) 5555555
-
เหงาตามน้องหนูไปด้วยอีกคน อยากอ่านตอนหมวดบูมกับพี่บอมบ์อีก :katai2-1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
คิดเถิง เจ้าแสบ กับเจ้าซ่าอ่ะ :ling1: :ling1:
-
คิดถึงทุกคนเลยเนอะ :mew1: :mew1:
-
ยังไม่หายคิดถึงเลย มาต่ออีก
คิดถึงๆ ชอบมากเรื่องนี้
-
:mew1: :mew1:
-
:z1: :z1: :z1:
-
นัดรวมเลย นานไปมันจะยากขึ้น
-
อยากให้แก๊งค์นี้รวมตัวกันมากๆ
-
:impress2:
-
ขอบคุณ :)
-
หนูน่ารักมากๆเลย เหงาสินะแต่พี่เจิดมาแล้ว
เดี๋ยวก็นัดมาเจอกัน ฮากันได้อีกนะ
รอเขามารวมตัวฮากันอีกหลายๆครั้ง
:mew1: :L2:
-
เวลาหนูอยู่กับพี่เจิดน่ารักนะ แต่เวลาอยู่กับเดอะแก๊งน่ารักกว่า คิดถึงงงง
-
อิอิ เข้ามาดัน
เดาเนื้อหาต่อไม่ออกละเนี้ยะ ดูมันค่อนข้างจะะลงตัวละ
เศร้าเลย :sad4:
-
อยากอ่านต่อแล้วค่ะ :-)
-
ตอนที่ ๑๐๐ หลังปลด
“แสบ ซ่า ไม่อยากกลับบ้านเหรอ งั้นพ่อจะไปละนะ”
“พ่อ กับบ้าน”เจ้าแสบเจ้าซ่าวิ่งมาเกาะขาผม
“บายๆแม่ภาก่อน”
“บายๆ”
“กลับแล้วนะครับพี่ภา”
“จ้า เฮ้อ คนแก่แบบพี่ก็ต้องเหงาอีกแล้วสิ”
“ให้ตาภีมตาภูมิแต่งงานไปสิ จะได้อุ้มหลาน แม่ก็อยากจะมีเหลนเพิ่มอีกนะ”แม่ผมพูด
“หนูก็อยากให้รีบแต่งรีบมีครอบครัวเร็วๆนะแม่ จะได้อุ้มหลานสักที แต่อุ้มเจ้าแฝดนี่ก็หายเหนื่อยแล้วละ รีบๆกลับมาหาแม่นะ”พี่ภาขยี้หัวเจ้าแฝด
“อื้ม ไปเร่งเร้าเขาก็ไม่ได้เนอะ เขาเป็นคนแต่ง เราไม่ได้แต่งนี่นา แม่กลับบ้านล่ะ”
“ค่ะแม่ เดี๋ยวภาว่างเมื่อไหร่จะกลับไปอยู่บ้านล่ะค่ะ ไปเลี้ยงเจ้าตัวเล็ก”
“แมะ บายๆ”เจ้าแสบยกมือโบกลาเบาๆ
“แหม กลัวไม่ได้กลับเหรอลูก อ่ะๆ ขับรถดีๆนะบอมบ์ ทั้งบอมบ์เล็กบอมบ์ใหญ่นั่นแหละ ไม่ต้องรีบ ขับเบาๆ”
“ครับ สวัสดีครับ”
“ตัวเล็กกลับให้แม่เหงาอีกแล้ว หืม แม่เหงานะเนี่ย”พี่ภาคุยกับเจ้าเด็กน้อยชาลีที่เพิ่งจะอ้อแอ้
ล่ำลากับพี่ภาแล้วจึงเดินทางกลับบ้านด้วยรถกระบะคันหนึ่ง มีผมนั่งกับบาสและเจ้าตัวแสบ วันนี้บรรทุกอาหารทะเลไปอีกแล้วครับ ส่วนอีกคันเป็นเก๋งบอมบ์เล็กเป็นคนขับ มีแม่ผมกับบิวและชาลี เราขับอย่างไม่เร่งรีบเท่าไหร่นักเหนื่อยก็จอดพักตามทาง มาถึงบ้านมหาบ่ายกว่าๆ เข้าไปคุยธุระ
๑ คืนที่พักบ้านมหา ผมเห็นใจมันนะครับเรื่องอยากสร้างบ้าน ผมเองน่ะไม่ได้มีปัญหาอะไรอยู่แล้ว เรื่องเงินทองตอนนี้สำหรับผมเหลือเฟือ มันอยากมีบ้านผมจึงเสนอไป เราช่วยกัน กับคนอื่นๆผมไม่ค่อยใจกว้างแบบนี้นะครับ เพราะความไว้วางใจมันไม่แน่นอน แต่กับมหา ผมไว้ใจมัน และผมเชื่อว่ามันสามารถหามาคืนผมได้ในไม่ช้า จะคืนช้าคืนเร็วผมไม่ได้ว่าอะไรหรอก อยากช่วยเพื่อนให้พ่อแม่สบายเหมือนกัน หลังจากพักคืนนั้นแล้วผมก็กลับบ้าน มาถึงเกือบ ๑๐ โมงแล้วครับ
“พ่อ”เจ้าแสบแหงนหน้ามองผมเรียกเสียงเบาๆ
“ไปอยู่ในร่มไป เดี๋ยวพ่อเอาของขึ้นไปเก็บบนบ้านก่อน”
“บ้าน”
“อื้ม ก็ถึงบ้านเราแล้วไง ป่ะ ไปนั่งที่ใต้ถุนไป ซ่าก็เหมือนกัน วันนี้ไม่ต้องช่วยพ่อ ของไม่เยอะ”
“แสบ ซ่า มาเล่นกับน้องมา”บิวเรียกเจ้าแฝด ทั้งคู่หูผึ่งรีบเดินตามบิวไปเลยครับ ผมเก็บข้าวของขึ้นไปไว้บนบ้าน จากนั้นก็ลงมาถอยรถไปจอดที่ร่มๆ แม่นั่งตำหมากโป้กๆอยู่ใต้ถุนกับหลานๆ บอมบ์เล็กกับบาสถอดเสื้อผ้าเหลือแค่บ๊อกเซอร์กับเสื้อกล้าม มาช่วยผมแบ่งของ กลับบ้านทีไรผมต้องมีของฝากครับ
“พ่อ”
“อือ มีไร”ผมขานรับเจ้าลูกชายที่ยืนอยู่กลางแคร่ตะโกนเรียกเสียงดัง
“พ่อ จำไล”
“หา อะไรนะ พ่อไม่ได้จังไรนะแสบ พ่อแบ่งของอยู่”ผมพูดติดตลกกับลูก
“มันจะจังไรก็ตอนนี้แหละ ไปพูดแบบนั้นกับลูกได้ไง เออ”แม่ผมเอ็ดผมเลยครับ
“ฮ่าๆๆ ล้อเล่นนะแม่”ผมขำกลบเกลื่อน
“พ่อ จำไล”เจ้าแสบถามผมอีกครั้ง เด็กหนอเด็กใสซื่อจริงๆ
“พ่อแบ่งของทะเลอยู่ เอาไปให้ป้านกไง”
“แอ๊”เจ้าชาลีส่งเสียงอ้อแอ้ เจ้าแสบเจ้าซ่ารีบไปนั่งล้อมหน้าล้อมหลัง ไปนั่งคุยกัน รู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้าง เจ้าแฝดจะพูดชัดเป็นบางคำนะครับ บางคำก็ยังออกเสียงไม่เป็นเหมือนกัน นี่ใกล้จะ ๒ ขวบในอีกไม่กี่วัน
แบ่งอาหารทะเลเสร็จแล้ว เที่ยงวันพอดี ผมเดินไปบ้านไอ้ซันยืมมอไซด์ไปซื้อก๋วยเตี๋ยวมากินกันครับ ระหว่างนี้ก็เอาของฝากไปฝากญาติๆตามเคย
“นั่งนิ่งๆ ไม่ต้องช่วยพ่อเลย เดี๋ยวพ่อป้อน”ดุไว้ก่อนครับ ซนซะเหลือเกิน
“พ่อ”ทำเสียงเบา ช้อนสายตามองผมแบบออดอ้อน
“อ่ะ เดี๋ยวพ่อตักให้ แล้วกินเอง ไม่ต้องตักเองนะ”
“......”ไม่พูดอะไรแต่นั่งขัดสมาธิตาแป๋วกัน ๒ คน ผมใช้ตะเกียบคีบเส้นใส่ช้อนแล้วส่งให้เจ้าซ่า เจ้าซ่ารับไปแล้วพยายามกินเอง จากนั้นก็คีบให้เจ้าแสบบ้าง เป่าเส้นให้เย็นแล้วให้กินเอง สรุปแล้วก๋วยเตี๋ยวถ้วยของผมอืดเต็มชามครับ
อยู่บ้านไม่กี่วันรู้สึกเงียบเหงาชอบกลครับ ปกติถ้าเราเป็นทหารป่านนี้เย้วๆกันที่ใต้ถุน ตบปิงปองบ้าง โขกหมากรุก แชร์หนังโป๊ นั่งนินทานายสิบหมู่จ่า แอบด่าชาวบ้านไปวันๆ ฮ่าๆๆ แต่พอมาอยู่บ้านแล้วเหงา คนในหมู่บ้านที่ไปเป็นทหารผลัดเดียวกับผมมันรีบยกโขยงมาเลยครับ
“เฮ้ยๆ ไอ้เหลือ เมียกูไอ้สัส จ้องเชียวนะมึง”ผมผลักไอ้เหลือที่มันจ้องบิวซะเกินเสียมารยาท
“อ้าวเหรอพี่”
“เออ ไอ้ห่า ให้มันน้อยๆหน่อยนะมึง”ผมต้องออกปากแบบนี้ล่ะครับ ป้องกันพวกตะเข้ตะโขง แต่เมียตัวจริงอ่ะนู้น อยู่กทม. ป่านนี้ไม่รู้ทำไรอยู่ คงจะยุ่งๆกับงานฝึกที่จะต้องออกฝึกภาคกองพันอีกละมั้ง ใกล้ถึงวงรอบการฝึกแล้วนี่นา
“กินเบียร์ไหมพี่”ไอ้อาร์มลูกสมาชิกอบต.เอ่ยขึ้นท่ามกลางแดดร้อนๆ
“เอะอะก็แดกเบียร์นะมึง”
“พ่อ แดกเบียร์”เจ้าแสบเดินมานั่งตักผมแล้วถาม
“นั่นไง พูดคำหยาบจนลูกเอาไปพูดตามน่ะ แม่ไม่สงสัยเลยว่าทำไมวัยรุ่นมันถึงดื้อนักดื้อหนา ก็เพราะพ่อแม่มันเป็นแบบนี้ เป็นตัวอย่างที่ไม่ดี”แม่เอ็ด
“ขอโทษแม่ แสบ พ่อขอโทษ จะกินก็กินไปเหอะนะ กูไม่เอาด้วย เลิกแล้วว่ะ”
“เลิกจริงเหรอพี่”ไอ้โจ้มันหรี่ตามอง
“เออดิ เลิกแล้ว เหล้ายากูไม่เอากับมันแล้วว่ะ”
“ไม่น่าเลิกเลยพี่ ไม่มีพี่นี่ไม่สนุกเลยนะ”ไอ้เต้รบเร้า
“เออ กินไปเหอะ เงินเหลือเยอะเหรอ ให้พ่อแม่ไปกี่บาทล่ะ”
“ผมให้ไป ๒ หมื่น แม่ยึดหมดเลย โคตรเซ็ง”ไอ้โจ้นอนแผ่บนแคร่
“มึงล่ะไอ้อาร์มเหลือเท่าไหร่”
“ไม่เหลือแล้วพี่ นี่ผมขอข้าวเปลือกพ่อไปขาย จะซื้อนินจามาขับอวดสาวๆหน่อย”มันหมายถึงบิ๊กไบค์อ่ะครับ
“ไอ้เหลือ มึงอ่ะ”
“พ่อเอาไปซื้อปุ๋ยหมดแล้ว ให้ผมเหลือติดกระเป๋าพันเดียวเนี่ย ฮ่าๆๆ”
หลายคนที่ไปเป็นทหารเงินเหลือเยอะนะครับ อย่างผมนี่วันปลดได้มา ๓ หมื่นกว่าๆ ที่จริงถ้าตั้งใจเก็บจริงๆนะ น่าจะถึง ๕ หมื่นล่ะครับ แต่ผมกินเยอะไปหน่อย ไม่ค่อยจริงจังกับการเก็บเงินเก็บทอง แต่เงินทองที่หาเองนี่ไม่ค่อยอยากจะเอาออกมาใช้นะครับ นานๆใช้ที และใช้เยอะด้วย นี่ตังค์ที่ถูกหวยยังเหลืออยู่เลยครับ ๒ บาทละมั้ง ฮ่าๆๆ
พวกขี้เหล้าขับมอร์ไซด์อกจากบ้านผมไปแล้ว เหลือไอ้ซันที่นอนตะแคงหยอกกับชาลี ลูกชายจอมซนของผมตอนนี้หลับปุ๋ยไปแล้วครับ เปิดพัดลมให้เย็นๆ มีวิทยุเครื่องน้อยใกล้หัวนอนก็หลับสนิทไปทั้งคู่
“๒ พี่น้องเป็นอะไรกันมากป่ะ ดูงุ้งงิ้งกันผิดปกติ”บิวแซวน้องชายของตัวเองซึ่งนั่งแบบใกล้ชิดสนิทสนม บอมบ์เล็กเอาคางไปเกยที่ไหล่บาสแล้วนั่งเล่นมือถือด้วยกัน ๒ คน เหมือนคู่จิ้นยังไงยังงั้น
“อะไรอ่ะเจ๊ เล่นเกมส์อยู่”บาสเงยหน้ามาตอบแล้วงุ้งงิ้งกัน ๒ คน
“อ้าว เห็นกุ๊กกิ๊กกัน คิดว่าจะแอบกินกันเองพี่น้อง”
“เจ๊เป็นสาววายเหรอ คิดไปไกล”บอมบ์เล็กบ่น
“ก็แค่พี่น้องกัน เรื่องปกติ ไม่เล่นแล้ว นอนดีกว่า”บาสผละจากบอมบ์เล็กมานอนหนุนตักบิว ส่วนเจ้าชาลีตอนนี้หลับไปพร้อมกับไอ้ซัน “เทอมนี้เจ๊จะกลับไปเรียนต่อป่ะ”
“ไปสิ ไม่เรียนก็ไม่จบ ไม่จบจะทำไรกิน”
“เออ จริงด้วย เฮ้อ เมื่อไหร่บาสจะจบนะ”
“อีก ๕ ปี ๑๐ เทอมแค่นั้นเอง”
“นานเนอะ ซิ่วไปคณะอื่นดีไหมดีไหม หรือจะออกมาทำงานดี”
“เสียเวลาเท่ากัน”บิวลูบหัวน้องชาย
“ลาออกแล้วไปทำงานก่อสร้างหรืองานแบกหามสิบาส ไปทำงานแบบหาเช้ากินค่ำ ใช้แบบเดือนชนเดือนไปสิ”ผมพูดประชด
“เฮีย”ทำหน้าละห้อยใส่ผม
“อ้าว ก็บ่นว่าไม่อยากเรียน ก็ไม่ต้องเรียน ไปทำงาน แล้วจะได้รู้ว่าความลำบากมันเป็นยังไง มีโอกาสแล้วทิ้งโอกาสไป ก็ลองดูสิ เกมส์ชีวิตไม่ใช่ของเล่นที่มันจะเป็นไปตามฝันทุกอย่างนะ”
“เฮียอ่ะ”
“ไม่ต้องทำเสียงแบบนั้นเลย ทำไมชอบเพ้อด้วย หึ ถามจริง อยู่กับปัจจุบันได้ป่ะ บางทีเฮียได้ยินคำที่บาสพูด เฮียก็หมดแรงนะ เข้าใจป่ะ”
“บาสขอโทษ”
“เอาคำขอโทษไปเปลี่ยนเป็น เอ สัก ๕ ตัวสิ เฮียจะยกโทษให้”
“จริงนะเฮีย”
“เออดิ”ผมพยักหน้า ผมไม่อยากได้ยิน ๓ พี่น้องพูดแบบนี้เลยนะครับ คือตอนนี้เรามีโอกาสที่จะทำการอย่างใดอย่างหนึ่งแล้วอ่ะ ทุกอย่างผมซัพพอร์ตหมด ขอแค่ให้พี่น้องเขาตั้งใจเรียน เรียนจบจะได้มีงานทำสบายๆ เออ ถ้าสิ้นไร้ไม้ตอกว่าไปอย่างหนึ่ง
“ไม่เจอเฮียต่อยหน้าก็บุญแล้วบาส ทีหลังหัดคิดก่อนพูด พูดแบบไม่คิดมันสร้างปัญหามาเยอะแล้ว”บอมบ์เล็กพูด
“พ่อ”เจ้าซ่าพลิกตัวแล้วมองหาผม
“หืม อะไรลูก นอนอิ่มแล้วเหรอ”พอผมถาม เจ้าซ่าก็พลิกตัวนอนตะแคงแล้วหลับต่อ อ้าว อะไรของเขาวะเนี่ย กลัวพ่อหายเหรอไอ้ลูกชาย
-
ตกเย็นผมพาลูกชายไปเดินรับลมที่ทุ่งนา อากาศดีมากเลยครับ แต่เหมือนว่าฝนจะตก อากาศร้อนอบอ้าวมาหลายวันแล้ว ผมให้เจ้าแสบขี่คอ ส่วนเจ้าซ่าขี่คอบาส ชาลีไม่ได้พามาด้วยครับ ยังเด็กเล็กมาก ให้บิวดูอยู่ที่บ้าน พี่นพเดินตามหลังมา วันนี้มาวางแผนทำนากันครับ ทำนามาหลายปี ผลผลิตไม่ค่อยดี อยากจะลองเปลี่ยนแปลงวิธีทำดูบ้าง ก็มาสำรวจพื้นที่ก่อน อาจจะต้อไปปรึกษาผู้เชี่ยวชาญครับ อาจจะยังไม่ทำอะไรในทันที แต่คิดว่าจะต้องเปลี่ยนวิธีการทำแล้วละ
“พ่อ”เจ้าซ่าเดินลากผ้าขนหนูของตัวเองมา ทำตาแป๋วๆใส่
“หืม แปบนึง พ่อทำงานอยู่ ไปนั่งเล่นกับแม่บิวไป”
“พ่อ นอน”เดินมากอดไหล่ผมระหว่างที่ผมนั่งดูงานของตัวเอง
“ง่วงแล้วเหรอ”ต้องวางมือก่อนครับ ลูกมาอ้อนแล้ว เจ้าซ่าส่งเสียงงุ้งงิ้งพูดอะไรไม่รู้ครับ ฟังไม่ได้ศัพท์ ผมเลยต้องคว้าตัวมาอุ้ม จากนั้นเข้าไปจัดที่นอนในห้องนอนของแม่ ห้องแม่ผมนี่บิว ชาลี และแฝดจะนอนด้วยกันนะครับ ส่วนห้องผมบอมบ์เล็กกับบาสนอนกับผมครับ อีกห้องไม่เปิดครับ เอาไว้สำหรับพี่ชายผม นี่ก็คุยๆกันว่าจะสร้างบ้านใหม่เหมือนกัน แต่คงจะเป็นปีหน้า คือพี่ชายทั้ง ๓ คนกับพี่สะใภ้ได้ตกลงกันเอาไว้ว่า ถ้าเกษียณเมื่อไหร่จะกลับมาอยู่บ้านเกิด มาอยู่กับแม่ ส่วนลูกๆก็คงจะไปเยี่ยมเป็นบางครั้ง อันนี้พี่ชายผมเขาคุยกันนะ
ผมหยิบนมกล่องมาเทใส่แก้ว เหลือ ๒ กล่องสุดท้ายพอดีเลยครับ พรุ่งนี้คงต้องเข้าไปในตัวอำเภอไปซื้อแล้วล่ะ เทนมใส่แก้วเสร็จแล้วให้คุณชายทั้ง ๒ มานั่งกินนมจากนั้นก็อ่านหนังสือให้ฟัง เป็นหนังสือชาดกของแม่ผมเองครับ เจ้าแสบเจ้าซ่านอน ส่วนผมตะแคงข้าง บิวนั่งไม่ไกลจากผมเท่าไหร่ให้นมชาลี ส่วนแม่ผมตอนนี้นั่งฟังธรรมะอยู่นอกห้องครับ ผมอ่านจนจบเรื่องชาลีหลับไปแล้ว ส่วนเจ้าแสบเจ้าซ่ายังไม่หลับครับ ผมจึงตบก้นเบาๆให้ลูกหลับตา แปบเดียวก็คงจะหลับไปแล้วล่ะครับ บิววางลูกให้นอนกับเปล แล้วไปอาบน้ำ ผมเองมานั่งทำงานต่ออีกนิดหน่อยแล้วไปอาบน้ำ มาทำงานต่ออีก ๕ ทุ่มจึงปิดไฟนอน
หลายวันที่อยู่บ้าน ผมหางานทำทุกวัน อยู่นิ่งไม่ได้มันครั่นเนื้อครั่นตัว คนมันเคยทำงานจนชินติดเป็นนิสัย ให้อยู่นิ่งๆเหมือนก่อนไปเป็นทหารนี่ทำไม่ได้เหมือนเดิมแล้วครับ ท้องฟ้าดูครึ้มๆ แต่อากาศยังร้อนอบอ้าว พายุเข้าเมื่อหลายวันก่อนพอช่วยให้ชุ่มฉ่ำไปบ้าง แต่ไม่มากมายอะไรนัก
“ฮัลโหลพี่บอมบ์”
“โหล ว่าไง มาจุ๊บๆกันหน่อย คิดถึง”หวานกับพี่แกหน่อยครับ
“พ่อจุ๊บๆ”เจ้าแสบเดินมาเกาะขาผม
“หึหึ แสบฝากจุ๊บๆด้วยนะ”
“อื้ม พรุ่งนี้ออกฝึกแล้วนะ”
“อ้าวเหรอ ไวจัง”
“เออดิ กำลังขี้เกียจอยู่นี่ย ฮ่าๆๆ หลังฝึกมากรุงเทพนะ พาเด็กๆมาด้วย”
“อ้าว คิดว่าอยากเจอแต่พ่อ”
“พ่อไป”เจ้าแสบพูดแทรก
“ยังไม่ไปครับตัวเล็ก รออาบูมฝึกเสร็จก่อน เนี่ย เจ้าแสบอยากจะไปกรุงเทพซะแล้ว”
“ดีๆ พามาอยู่สักเดือน จะช่วยเลี้ยง”
“จะเอาอยู่เหรอ แสบซ่าสมชื่อเลย ทั้งพี่ทั้งน้อง แล้วหมวดเต้ยออกฝึกด้วยป่ะ”
“โดนเกือบหมดเลย นี่ทั้งกองร้อยเหลืออยู่ไม่ถึง ๑๐ คนหรอกมั้ง มาช่วยเข้าเวรหน่อยดิ คนกำลังขาด”
“ฮ่าๆๆๆ เหนื่อยเลยดิ คนน้อย เข้าเวรกันตาแตกแน่ เออ แล้วไปฝึกกี่วัน”
“๕ วันเหมือนเดิม ไม่นานๆ”
“พ่อ กิ๊งๆ”เจ้าแสบปีนมานั่งตักผมจะแย่งคุยโทรศัพท์
“เปิดวิดีโอคอลดีไหมบูม เจ้าแสบอยากคุย”จากนั้นก็งุ้งงิ้งกันครึ่งชั่วโมงครับ เจ้าลูกชายยิ้มแย้มคุยรู้เรื่องบ้างไม่รู้บ้าง
“ป่ะเรา ลงไปข้างล่างดีกว่า”พาลูกออกจากห้องครับ อยู่แต่ในบ้านไม่ได้ ยุงกัด ต้องพาลูกเดินเล่น ๒ พี่น้องบอมบ์บาสนั่งเล่นกับหลานกับเจ้าซ่า ส่วนบิวซักผ้าอยู่ครับ แม่ผมก็ตามประสาคนแก่ไปนั่งเล่นบ้านอื่น
“ฮัลโหลพี่บอมบ์”
“ขา ว่าไงคะน้องหนู”
“ไอ้เหี้ยพี่บอมบ์ ไปไม่ถูกเลยกู”
“ฮ่าๆๆ เออ ว่าไงมึง แอบผัวโทรหากู ผัวไม่ว่าเหรอ”
“ไม่ว่าๆๆ วันนี้กูไม่ได้เป็นผัว กูเป็นเมีย”เสียงแทรกเข้ามา
“ชิ ตาบ้าพี่เจิด เป็นผัวอ่ะดีแล้ว หนูอยากมีผัว เอ่อ ฮ่าๆๆๆ”แล้วแม่งก็ขำ กูก็งงดิ
“เออ ตกลงว่าไง คิดถึงกูอ่ะดิ”
“โหย คิดถึงทุกวันอ่ะพี่บอมบ์ เออ นี่ว่าจะจัดกันไปเที่ยวทะเลอีก ว่างวันไหน”
“ว่างตลอดอ่ะ พวกมึงอ่ะว่างวันไหน นัดวัน เคลียร์งานกันให้เสร็จแล้วบอกด้วยละกัน ช่วงนี้ไม่ค่อยมีไรมาก แต่ทางที่ดีอย่าให้มันเข้าหน้าฝนละ เดือนหน้าแล้วเนี่ย ปลายๆเดือนดีไหม”
“อืม หนูอ่ะว่างตลอดเหมือนกัน แต่พี่เจิดกับพี่มหาสิ ต้องให้รีบเคลียร์แล้วละ เพราะถ้าเข้าหน้าฝนเที่ยวทะเลไม่สนุก”
“นั่นน่ะสิ”
“พี่บอมบ์ ผมพาน้องไปเดินเล่นนะ”เสียงบาสดังมาแต่ไกล
“ไปไหนกัน”
“แถวๆนี้อ่ะ”
“ได้ๆ”
“เสียงใครอ่ะพี่บอมบ์”อีหนูถาม
“เสียงบาส น้องบิวอ่ะ”
“อ๋อ ตี๋ๆอ่ะ ชอบ”
“อ้าว ไม่ชอบหน้าฝรั่งแบบนี้แล้วเหรอ”เสียงฝรั่งตัดพ้อ
“วุ้ย อีตานี่ ปล่อยให้หนูเพ้อบ้างเหอะสักนิดหนึ่ง จะไทย จีน ฝรั่ง อังกฤษ เมกา หนูชอบหมดอ่ะ”
“มึงแรดเกินไปแล้วอีหนู”ผมต่อว่าแทนผัวมัน
“บ้า...”ค้อนผมเสร็จก็โม้กันเรื่อยเปื่อยจนได้เวลา
“ไปไหนกันมาคุณชาย มอมแมมมาเชียว”
“ไปกินติม”
“หืม”ยังไม่ทันได้ซักถามอะไรต่อ เจ้าตัวเล็กก็วิ่งแจ้นหยอกกัน ๒ พี่น้อง คลาดสายตาเพียงครู่เดียวเท่านั้นแหละครับ เสื้อผ้าที่ผมกองไว้ในตะกร้ากระจุยกระจายครับ
“แสบซ่า เล่นอะไรกัน”
“ซักผ้า”
“จะมาขยันอะไรตอนนี้ หืม เก็บใส่ตะกร้าเลย”
“พ่อ ซักผ้า”
“ไม่ต้องเลย ไปเล่นกับพี่บาสไป ไปเล่นกับน้องหน้าบ้านนู้น”
“พี่บาสสสสสสสสสสสสสสส”เสียงลากยาวพร้อมกับ ๒ เท้าที่วิ่งออกไป ส่วนพ่อก็ต้องเก็บเสื้อผ้าให้เหมือนเดิม ซนได้โล่จริงๆ
ปึง
แงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง เสียงชนกับขอบประตูอย่างดัง ผมรีหันไปมองก่อนจะรีบลุก
“เอ๊ย เป็นไร โอ๋ๆ ไหนพ่อดูสิ”เจ้าซ่าน่ะสิครับ วิ่งชนขอบประตูอย่างแรง
“เป็นไรอ่ะพี่บอมบ์”บอมบ์เล็กวิ่งมาดูอีกคน
“ชนขอบประตู จุ๊ๆ ไม่เจ็บ มาพ่อเป่าให้ ไหนโดนตรงไหน”ดึงมือลูกชายออก เป็นรอยแดงที่หน้าผาก ดีนะหัวไม่แตกเอา ถ้าชนถูกมุมประตูละก็ ซวยเลยละเอ็ง
“แงงงงงงงง พ่อ”
“ไม่เจ็บๆ”นี่ถ้าลูกมันประชดได้ว่าไม่เจ็บพ่องเหรอ มันคงพูดไปแล้ว ฮ่าๆๆ ผมอุ้มปลอบลูกครู่หนึ่ง ส่วนเจ้าแสบไม่ยอมครับ น้ำตาซึมตามน้อง สรุปคือต้องโอ๋ทั้งพี่ทั้งน้อง “ป่ะ เดี๋ยวพ่อทายาหม่องให้”อุ้มไปวางบนพื้นแล้วหายาหม่องมาทาให้ หัวโนเลยครับ ดีนะที่ปากไม่แดกด้วย ลูกซนนี่อันตรายครับ คลาดสายตาไม่ได้ และนี่ไม่ใช่ครั้งแรก ก็มีบ้างทีชนนั่นชนนี่ แต่ครั้งนี้ดูจะหนักสุด ผมล่ะกลัวเรื่องบันได กับประตูหนีบนิ้วครับ มันเจ็บมากเลยนะ
“พ่อทา”เจ้าแสบที่ไม่เจ็บตัวก็อยากทาด้วย
“จะทาตรงไหน หนูไม่โดนอะไรนี่”
“ตงนี้”ชี้ไปที่นิ้วของตัวเอง นี่ก็นะ เห็นอีกคนเจ็บก็อยากเจ็บตาม
“อ่ะ พ่อทาให้นิดเดียว”
“ตงนี้”เจ้าแสบชี้ไปที่ตาตุ่มของตัวเอง
“หื้อ พอแล้ว ไปนั่งเล่นกับพี่บอมบ์พี่บาสหน้าบ้านไป ไปเล่นของเล่น เดี๋ยวพอหุงข้าวก่อน”
“พ่อกินก้าว”เจ้าซ่าช้อนสายตาออดอ้อน
“อื้ม ไปเล่นด้านนอกรอพ่อไง เดี๋ยวพ่อทำกับข้าวให้กิน ป่ะๆ บอมบ์พาน้องไปเล่นหน่อย ไหนของเล่น เอาไปเล่นใต้ร่มมะม่วงป่ะ”
ระหว่างที่ลูกเล่นอยู่ผมก็จัดการหุงหาอาหาร แม่มาจากร้านค้าพอดีครับ เอาปลาทูมาหลายตัว วันนี้ก็คงจะได้กินน้ำพริกปลาทูกับผักสดอีกหลายอย่าง
๑ สัปดาห์ผ่านไป หมวดบูมคงจะกลับมาจากฝึกแล้วละครับ ผมจึงเตรียมตัวเข้ากรุงเทพอีกครั้ง อีหนูที่ว่าบ่นๆอยากเที่ยวทะเลก็คงจะสมใจหวังครับ เพราะทุกคนเคลียร์ตารางงานได้หลายวันอยู่ ก็คงจะไปทั้งแก๊ง ผม มหา อีหนู ๒ หมวด ฝรั่ง ไอ้ศักดิ์ ไอ้ซัน ฟาง และญาติๆ แม่ผมก็ไปด้วย อ่อ คราวนี้พาหลานๆของน้าไพไปทั้งหมด ไหนๆเราก็จะไปทะเลกันแล้ว ไปกันหมดทั้งตระกูลเลยครับ ฮ่าๆๆ รอบหน้าก็คงจะเป็นความวุ่นวายที่ทะเล เดี๋ยวตกลงกันอีกทีว่าจะไปเที่ยวไหน ระหว่าง กระบี่กับภูเก็ต แต่ในใจอยากไปใกล้ๆแถวประจวบก็พอครับ
ครบร้อยตอนตามที่ได้ตั้งใจไว้แล้วนะครับ ก็อีกไม่กี่ตอนคงจะวางมือจากเรื่องนี้
สำหรับคืนนี้ฝันดีครับ
-
ฮือออ ครบร้อยตอนแล้วหรอเนี่ยยย น้ำตาจิเล็ดดด
ใกล้จะอวสานแล้วสินะคะ คำว่าวางมือของคุณเมฆทำใจแป้วเลย
ก่อนอื่นต้องขอบคุณมากที่เอามาลงให้อีกรอบพร้ิมแต่งเพิ่ม
คือรักและผูกพันธ์กับเรื่องนี้ กับตัวละครทุกตัวมากจริงๆ
ไม่อยากให้จบแต่ก็ทำไม่ได้ ได้แต่หวังว่าจะมีตอนพิเศษมาเยอะๆนะคะ
-
ฮือออ ใจหายที่สุดดดด T_T
คิดถึงพี่บอมกับหมวดบูมมากกก
ตอนสวีทกันทำให้ยิ้มออกตลอดจริงๆนะ ถึงจะมีน้อยนิด Y-Y
-
ว๊ายดีใจจังตามอ่านทันแล้ว ชอบอิหนูมากเลย
-
ลองไปทางระยองจันตราดไรเทือกๆนี้สิ หน้าผลไม้กำลังออกเลย
-
ฮือออออออออออออออออออออออออ เศร้าง่าาาาาาา :m15:
ไม่อยากให้จบเลย อยากตามเผือกพี่บอมบ์หมวดบูม พี่มหาหมวดเต้ย พี่เจิดน้องหนูต่อนานๆ
แต่งานเลี้ยงมันต้องมีวันเลิกลา เฮ้อออออออ :mew6:
แสบซ่าลูกกกกก หนูซนจริงๆ ระวังๆหน่อยลูก
เดี๋ยวไม่หล่อนะ ชนประตูเจ็บหน้าดู
คิดถึงหมวดบูม เจอกันแค่เสียง อยากเห็นหน้าสุดหล่ออออออ
-
รักจริงไรจริงไม่อยากให้จบเลย
-
หลังๆมานี่พี่บอมบ์กับมหาและสองหมวดไม่ค่อยหวานกันเลยอ่ะ :hao3:
-
จะจบแล้วเหรออออออ ไม่น้าาาาาาา
ชอบเรื่องนี้สุดๆเลย
รอตอนต่อไปน้าาา
-
ชอบแสบกับซ่าจริง นับวันยิ่งน่าเอ็นดู :mew1:
-
ไม่อยากให้จบเลย อยากอ่านไปเรื่อยๆ อยากเห็นแสบซ่าแอนด์เดอะแก๊งตอนโต :mew2:
-
ใจหายอ่ะ จะจบจริงๆแล้วสินะ
-
:mew2: :mew2:
-
อยากให้ทำหนังสือ
ด้วยอ่ะ ถ้าเป็นอีบุ๊ค
จะดีมาก ๆ เลยค่ะ :mew3:
-
ขอถามเพื่อเป็นการปลอบใจตัวเองที่รู้ว่าเรื่องนี้ใกล้จบ จะมีตอนพิเศษท้ายเรื่องมั้ยค่ะ อย่าเพิ่งรีบจบเลยจริงๆ นะ
-
โรฮีนจา เป็นกลุ่มชาติพันธุ์มุสลิม ที่พักอยู่ทางตอนเหนือของรัฐยะไข่ ทางตะวันตกของเมียนมาร์ พูดภาษาโรฮีนจา นักวิชาการบางส่วนว่า เป็นชนพื้นเมืองรัฐยะไข่ ฝ่ายนักประวัติศาสตร์บางส่วนมักอ้างว่าพวกเขาอพยพมาประเทศพม่าจากเบงกอล ส่วนมากระหว่างสมัยการบริหารของบริเตนและนักประวัติศาสตร์ส่วนน้อยว่า อพยพมาหลังพม่าได้เอกราชในปี 2491 และการรบพุ่งประกาศ เสรีภาพบังกลาเทศในศักราช 2514
มุสลิมตั้งรกรากในรัฐยะไข่ ตั้งแต่คริสต์ศตวรษที่ 15 แม้ว่าไม่สามารถประมาณการจำนวน Holiday palace (https://www.viva168.com) ผู้ตั้งถิ่นฐานชาวมุสลิมก่อนการบริหารของบริเตนได้ อย่างแม่นยำ หลังการศึกอังกฤษ-พม่า ครั้งที่หนึ่งในปี 2369 บริเตนผนวกรัฐยะไข่และเพิ่มพูนการอพยพจากเบงกอลเพื่อจัดการเป็นผู้ใช้ กรรมกรในไร่นา ประชากรมุสลิมอาจประกอบเป็น 5% ของประชากรรัฐยะไข่ในปี 2412 แม้การตีราคาสำหรับปีก่อนหน้าจะสูงกว่านี้ ระหว่างสงครามโลกครั้งที่สอง ความป่าเถื่อนระหว่างชุมชนอุบัติขึ้นระหว่างหน่วยกำลังวี ชาวโรฮีนจาที่บริเตนสนับสนุนด้านอาวุธกับชาติพันธุ์ ยะขิ่น และเขตมีการจัดแบ่งเพิ่มขึ้น ในปี 2525 รัฐบาลพลเอกเน วินตรากฎหมายความเป็นพลเมืองซึ่งปฏิเสธความเป็นพลเมืองของ ชาวโรฮีนจา
ในปี 2556 มีชาวโรฮีนจาคร่าวๆ 735,000 คนพักแรมในประเทศพม่า โดยมากในประเทศทางเหนือของรัฐยะไข่ซึ่งคิดเป็น 80–98% ของ พลเมือง สื่อระหว่างเมืองและสมาคมสิทธิมนุษยชนอธิบายชาวโรฮีนจาว่าเป็น viva3388 (https://www.viva168.com) คนกลุ่มน้อยที่ถูกข่มเหงที่สุดกลุ่มหนึ่งในโลก ชาวโรฮีน จาจำนวนมากหนีไปเก็ตโตและค่ายผู้ย้ายถิ่นในประเทศเพื่อนบ้านบังกลาเทศ และพื้นที่ตามแนวเขตไทย–พม่า ชาวโรฮีนจากว่า 100,000 คน ยังพักอยู่ในพวกสำหรับผู้พลัดถิ่นในประเทศซึ่งทางการไม่ยอมให้ออก ชาวโรฮีนจาได้รับความสนใจจากนานาชาติในห้วงเหตุจลาจล ในรัฐยะไข่ พ.ศ. 2555
-
น้องแสบน้องซ่าวัยกำลังซน..ยังไม่อยากให้จบเลย
-
เด็กๆน่ารัก น่าหมั่นเขี้ยวอยากฟัด 555555
-
เฮ่อ
ไม่ อยากให้จบเลย
-
ขอต่อเวลาได้ไหมค้าา~ :hao5: ยาวนานจนถึงตอนที่หนึ่งร้อยแล้วก็ยังรู้สึกว่าไม่พอเลยค่ะ ..
-
ยังไม่อยากให้จบเลย เปลี่ยนเป้าเป็น 200 ตอนไปเลยพี่เมฆ แค่นี้ยังไม่จุใจเลย
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ขอบคุณ :)
-
ไม่อยากให้จบเลย อ่านเรื่องนี้แล้วมีความสุข
ได้ข้อคิดดีๆมากมาย :กอด1:
-
ปลดแล้ววววววว ใจหายเนอะ ติดตามมาตั้งกะเริ่มเกณฑ์ อ่านมาจนปลด. :heaven
ปลื้มปริ่ม 5555
เราชอบทุกตอนนะ. เพราะบางตอนสนุก บางตอนสะใจ บางตอนมีคำสอน
ขอบอกว่าคนแต่งเจ๋งอะ สอนแทรกอะๆรๆมาให้คิดตลอด
แต่แอบไมชอบอยู่กระจิ๊ดนึงนะคะ พี่บอมบ์อย่าให้ความสำคัญกะบิวมากจิ สงสารบูมน๊า :hao3:
-
ไปเยอะขนาดนี้ เหมารถทัวร์เลยดีกว่า ฉิ่งฉับทัวร์
-
อ่านเรื่อยๆ อ่านเพลินๆ อ่านยาวๆ
-
แสบซ่าร์น่ารักซนกันจริงๆ
เดี๋ยวจะได้รวมตัวกันอีกแล้ว
ปล.คิดถึงสองหมวด อยากเห็นฉากหวานๆ
:mew1: :L2:
-
จะจบแล้วเหรอ พักหลังไม่ค่อยได้เห็นฉากหวานๆ เลย จัดให้ก่อนจบด้วย นะ นะ นะ :mew1:
-
อ่านกี่รบก็สนุกทุกรอบ
-
ฮือ ไม่อยากให้วางมือเลยอะค่ะ อยากอ่านต่อไปเรื่อยๆ เหมือนเขียนไดอารี่แบบนี้ได้ป่าวอ่า
ชอบมากถึงไม่มีความรักแบบพระเอกนายเอกแต่เราก็ชอบอ่าน สนุก ได้อรรถรสดี ซึมซาบบรรยากาศแบบผู้ชายๆ ฮ้าาาา มีฟามสุข ๕๕๕
รออ่านตอนต่อไป ขอบคุณมากนะคะ
เดี่ยวนะ ฝรั่งเป็นเมียน้องหนูไปแล้วเหรอ ๕๕๕๕
ขอบคุณมากค่า
-
แค่ที่บ้านยังคนไม่เยอะพอ ขนไปเยอะนอกสถานที่อีก 5555
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ตอนที่ ๑๐๑.๔ ตี๋เต้ย
“เต้ยๆ เข้าเวรแทนกูหน่อยสิ กูลืมลงทะเบียนไอ้สัส”
“เหี้ยไหมล่ะมึง”
“เออๆ เข้าแทนกูแปบนึง ไม่เกิน ๒ ชั่วโมง เดี๋ยวกูมาเข้าต่อ”
“โทรไปบอกผู้พันก่อนดิ เดี๋ยวพี่แกจะงงเอา”
“อือๆ มึงไม่ติดงานอื่นนะ”
“อือ”
ไอ้บูมลุกลี้ลุกลนหยิบโทรศัพท์ไปคุยกับผู้พัน ส่วนผมเดินเข้าไปในห้องหยิบเสื้อพรางมาพับแขนเตรียมรับปลอกนายทหารเวรแทนไอ้บูมชั่วคราว
“โอเค เรียบร้อยแล้ว อ่ะนี่”มันถอดเข็มขัดสนามกับกระบี่ที่ห้อยข้างกับเข็มขัด มีปืนพกเหน็บหลังและปลอกแดง
“วันนี้วันลงทะเบียนวันสุดท้ายรึไง”
“เออดิ ห่า กูจดใส่กระดาษไว้แต่ลืมซะสนิท ดีนะอีหนูโทรมาถามกู”
“อือ รีบไปมึง”
“เออๆ เดี๋ยวกูมารับต่อแล้วกัน ขอบใจมาก”
มันรีบลงจากกองร้อยผมกับไปที่กองร้อยมันเอง ผมติดปลอกที่แขนเสื้อ ปรับเข็มขัดให้พอดีกับเอว ไอ้บูมเอวเล็กกว่าผมนิดหน่อย พักนี้กินเยอะผมอ้วนขึ้น ฮ่าๆๆ
“อ้าว ผู้หมวดเข้าเวรเหรอครับ”จ่ากองร้อยทักเมื่อเห็นผมแต่งชุดเต็มยศลงจากกองร้อย
“เข้าแทนไอ้บูมน่ะจ่าพี”
“อ๋อครับๆ”
“ขอตัวนะครับ”
“ครับผู้หมวด”
ขึ้นคร่อมมอไซด์สตาร์ทรถขับลาดตระเวนรอบๆกองพัน เพิ่งจะ ๑๑ โมง ทหารใหม่ฝึกอยู่ในสนามส่วนหนึ่งอย่างตั้งอกตั้งใจ อีกส่วนแยกไปฝึกตามสถานี ผมขับไปแล้วหยุดใต้ร่มไม้ทางเข้าออกด้านหลังกองพัน ทหารใหม่ฝึกแทงปืนอยู่ ผมนั่งดูอยู่ห่างๆไม่ได้เข้าไปรบกวนเวลาทหารใหม่ฝึก
“ฮัลโหล”มองทหารเพลินๆโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงดังขึ้น รีบล้วงออกมารับสาย
“สวัสดีครับ ผมโทรมารบกวนหรือเปล่า”
“เปล่า มีอะไรเหรอ ว่างรึไงมึงอ่ะ”
“อือ เพิ่งจะได้นั่ง กินข้าวยังอ่ะ”
“ยังไม่เที่ยงเลย รีบพักเหอะมึง ไปหาอะไรกินไป”
“อืม เดี๋ยวแปบนึง แล้วนี่ผู้หมวดทำอะไรอยู่ ว่างเหรอ”
“เปล่า เข้าเวรแทนไอ้บูมน่ะ”
“อ้าว หมวดบูมไปไหน”
“มันไปลงทะเบียนเรียน ไอ้สัส วันนี้วันสุดท้ายแล้วมันเสือกลืมซะงั้น”
“อ้าวเหรอ อืมๆ งั้นผมไปหาอะไรกินก่อนนะ คืนนี้น่าจะกลับดึก”
“อือ ไปหาอะไรกินเหอะ แค่นี้นะ”
“ครับ จุ๊บ”
“ไอ้สัส”ด่ามันส่งท้าย คือบางทีมันก็เขินๆนะมาจุ๊บๆแจ๊บๆ ไม่รู้ดิผมอาจจะไม่ชอบความหวานเกินไปก็ได้มั้ง ชอบอะไรที่มันห่ามๆ บอกไม่ถูกเหมือนกัน อธิบายยาก
วางสายยัดโทรศัพท์เข้ากระเป๋ากางเกง มองดูนาฬิกาข้อมือตอนนี้ใกล้จะมื้อกลางวันของทหารเก่าแล้วอีกไม่กี่นาที สตาร์ทมอไซด์บึ่งไปที่หน้าโรงเลี้ยง ทหารนั่งรอที่ชายคา บางคนก็หยอกล้อกันสนุกสนาน ตั้งแต่ผลัดไอ้บอมบ์กับมหาปลดไป รู้สึกว่าจะเงียบๆ ถ้าพวกมันอยู่นะกองพันครึกครื้น พวกมัน ๒ คนชอบบ้า หาเรื่องฮาแตกไปวันๆ แต่เวลาทำงานนะ ได้เห็นสายตามุ่งมันของไอ้บอมบ์ ถ้าเกิดใครเข้าไปกวนมันมีสิทธิหัวแตกได้ ไอ้มหานี่มันนิ่งอยู่แล้วแต่อย่าให้มันบ้า มันบ้าทีไรนี่ใครเอามันไม่อยู่หรอก
จอดมอไซด์ที่ใต้ร่มไม้จัดเครื่องแต่งกายให้เรียบร้อยจัดหมวกให้เข้าทรงแล้วเดินไปยืนหน้าทางเข้าโรงเลี้ยง ตอนนี้แต่ละกองร้องสั่งจัดแถวเป็นหน้ากระดาน กำลังพลพร่องลงไปมากเพราะปลดไปก็หลายคน เมื่อแต่ละกองร้อยสั่งตามระเบียบพักผมกวาดสายตาตั้งแต่หัวแถวยันปลายแถว อากาศร้อนๆแบบนี้เหงื่อไหลไคลย้อย แต่ก็ยังมีคนที่สะดุดสายตา
“เฮ้ย ทหารคนนั้นน่ะ สิบเวรสั่งระเบียบพักแล้วมึงยังคุยอีกเหรอ”ผมมองหน้าแล้วพูดเสียงดังทำเอาสิบเวรที่ยืนอยู่หน้าผมสะดุ้งไปตามๆกัน “มานี่ดิ”ผมกวักมือเรียก ก็ตามสไตล์ไอ้คนทำผิดยังทำหน้าเหรอหรามองซ้ายขวาว่าเป็นใคร “ไม่ต้องไปมองคนอื่น มึงนั่นแหละ”
“ผมไม่ได้ยุกยิกครับผู้หมวด”มันชี้แจงเสียงดัง ผมไม่ชอบเลยแบบนี้ เรียกมาเพื่อจะเตือน ไม่คิดจะทำโทษแต่กวนตีนแบบนี้มันคิดว่าผมเป็นเพื่อนเล่นอีกแน่ะ
“กูไม่ได้ถามความเห็น กูให้ออกมาข้างหน้า ไปเลยมึง พุ่งหลังร้อยยก”
“ครับ ร้อยยกครับ”
“ฟังนะทหาร ระเบียบวินัยสำคัญมาก ดูเวลาด้วย เวลาไหนเล่น เวลาไหนจริง ไม่ใช่เล่นไปหมด ที่ผู้หมวดเรียกออกมา ก็ต้องออกมา ไม่ได้ต้องการคำชี้แจง แบบนี้มันกวนตีน อย่าคิดว่าเก๋า วันนี้ผู้หมวดเข้าแทนหมวดบูม แค่ไม่กี่ชั่วโมง ไม่ใช่เวรจริงๆของผู้หมวด ถ้าวันไหนผู้หมวดเข้าจริง เตรียมตัวไว้ให้ดีแล้วกัน เล่นทั้งกองร้อยแน่ เอาละ หิวแล้ว สิบเวรมารายงานยอดทีหลัง เชิญเข้าโรงเลี้ยง”
“แถวตรง ซ้ายหัน/ขวาหัน”แต่ละกองร้อยสั่งลูกน้องของตัวเอง ผมถอดหมวดเข้าไปนั่งที่โต๊ะกับข้าวนายทหารเวร กับข้าวน่าเบื่อ ฉู่ฉี่ปลาทูกับผัดกะหล่ำปลี กินได้นิดหน่อยก็วางช้อน ไม่ค่อยเจริญอาหารเท่าไหร่ แต่ผมก็ไม่รู้ว่าอ้วนกว่าเดิมได้ไง
ทหารกินข้าวไวมากไม่ถึง ๒๐ นาทีมันก็เลิกละครับ ทหารเก่ากินเสร็จแล้วทหารใหม่มานั่งอยู่ที่หน้าโรงเลี้ยงเพื่อจัดเวรเลี้ยง ช่วงนี้อีกไม่เกิน ๓ สัปดาห์ก็จะจบหลักสูตรการฝึกใหม่แล้ว
“ตรง”
“สวัสดีครับ”มันสั่งซะผมสะดุ้ง ทหารทุกคนรีบยืนตรงทำความเคารพ มีบางคนทะลึ่งยกมือวันทยหัตถ์ในแถวด้วย
“หือ ไอ้คนที่ยกมือวันทยหัตถ์นี่ยังไง”ผมถามเสียงเข้ม บางทีการแกล้งทหารใหม่ก็สนุกดี ทหารใหม่คนนั้นทำหน้าเหรอหราหน้าซีด “จำไว้นะทหาร เวลาอยู่ในแถวแล้วมีคนสั่งเคารพ ต้องยืนตรงเท่านั้น เข้าใจไหม”
“ครับ”
“ไปละ”คร่อมมอไซด์แล้วขับกลับกองร้อย กลับมานั่งดูทีวีที่บก.ร้อย ช่วงนี้น่าเบื่อนิดหน่อย กลับบ้านไปก็เงียบๆ พ่อแม่ผมกลับดึกแทบทุกวัน งานของท่านเยอะมาก ส่วนไอ้คนที่หวังว่าพอจะเป็นเพื่อนคุยได้ก็กลับอีกทีตี ๑ ตี ๒ นั่งกินข้าวมื้อเย็นคนเดียว ตื่นเช้ามาขับรถมาทำงานที่กองพันตั้งแต่ไอ้มหามันยังไม่ตื่น ได้แค่มองหน้าพอมันออกไปทำงาน มันก็โทรหา เหมือนจะอยู่ใกล้กัน แต่บางทีมันเหมือนจะไกลกัน
บ่ายโมงขับรถตรวจรอบๆกองพัน ไปตรวจกองรักษาการณ์ ตรวจเวรแต่ละจุด ทหารพวกนี้เปรี้ยวมากตอนกลางคืนนี่อย่าให้พูด วันไหนฝนไม่ตกอากาศดี พี่ท่านก็ล่อกะเทยกันซะ บางทีจับไม่ได้ไล่ไม่ทัน บางทีก็ทำเป็นไม่รับรู้ เราเงี่ยนเรายังหาที่ลงได้ แต่พวกมันเงี่ยนกว่าจะได้ที่ลงก็ช่วยๆกัน ปิดหูปิดตาข้างหนึ่ง ขอแค่อย่าเสียงานแล้วกัน แต่บางคนนี่ไม่ไหว ไม่ล่อกะเทยแต่หลับคาป้อมยาม ก็ลงโทษพอเป็นกระษัย
บ่าย ๒ หน่อยๆไอ้บูมกลับมาถึงกองพันมารับหน้าที่ของมันต่อ ส่วนผมถอดเสื้อเหลือครึ่งท่อนหยิบงานของตัวเองมาทำกิ๊กๆก๊อกๆ การฝึกภาคกองพันผ่านมาไม่เท่าไหร่แต่มันยังฝังใจ ปีนี้ผลการฝึกไม่ค่อยได้ดังใจเท่าไหร่นัก แต่เราก็พยายามอย่างมากที่สุดแล้ว
เกือบๆ ๖ โมงผมออกไปด้านนอกไปซื้อของกิน หิ้วมานั่งกินกับไอ้บูมที่กองร้อยของมัน ทหารเก่าในกองร้อยเตะบอลบ้าง ไปอาบน้ำบ้าง
“ไอ้บอมบ์ไม่น่ารีบกลับบ้านเลยเนอะ”
“อือ มันมีงานของมัน ก็ไม่รู้ว่าจะขยันไปถึงไหน”ไอ้บูมพยักหน้าเบาๆ
“คงจะว่างจัดละมั้ง แล้ววันนี้เป็นไง สาวๆที่ไปลงทะเบียน”
“ก็โอเคเยอะนะ นี่ถ้าเป็นเมื่อก่อน...”ผมมองตาไอ้บูม เป็นอันรู้กันครับ วัยขบเผาะแบบสาวมหาลัยนี่พวกผมชอบ แต่ตอนนี้ต้องกลายเป็นคนถูกขบไปซะแล้ว ฮ่าๆๆ นั่งโม้กับไอ้บูมจนฟ้ามืดจึงกลับบ้าน ขับรถแบบไม่เร่งรีบเปิดเพลงคลอเบาๆ กลับไปคงจะไม่มีใครอยู่บ้าน พ่อแม่ออกต่างจังหวัด พี่ชายผมย้ายไปต่างจังหวัดแล้ว
จอดรถหน้าประตูบ้าน ลงไปเปิดประตูขับรถเข้าบ้าน บ้านเงียบและมืดสนิท ไม่มีใครอยู่ หยิบกุญแจมาไขประตูเปิดไฟ ถอดคอมแบท ถอดเสื้อยืดพาดบ่าแล้วเดินขึ้นไปบนห้องนอนของตัวเอง กำลังถอดเข็มขัดว่าจะถอดกางเกง ใครก็ไม่รู้มากอดหมับจาดด้านหลัง
“ไอ้เหี้ย”ตกใจสิครับ ผมศอกดังอุกไปที่คู่กรณีทันที
“เอ่อ จุก”หันกลับไปมอง
“เหี้ย เล่นอะไรของมึงวะ เจ็บไหม”ต้องรีบพยุงคู่กรณีไปนั่งบนเตียง ไม่ใช่ใคร ไอ้คนที่บอกว่าจะกลับดึกนั่นแหละครับ
“ไม่น่าเสี่ยงเลยกู เจ็บอ่ะที่รัก”มันซบมาที่ไหล่แล้วกอดผม โถ ไอ้เวรยังมีหน้ามาอ้อนกูอีก
“เออดิ กูตั้งใจศอกนี่หว่า แล้วนึกพิเรนทร์อะไรขึ้นมา คิดจะเซอร์ไพรส์”
“อือ แต่โดนผู้หมวดเซอร์ไพรส์ซะงั้น นอนพักแปบนะ”มันนอนหลายลงไป ส่วนผมลุกขึ้นไปถอดเสื้อผ้าเหลือแค่กางเกงในเดินไปเดินมา คิดไม่ออกว่าจะทำอะไร คือบางทีก็มึนๆ จะใส่กางเกงก่อนดีไหม หรือจะอาบน้ำเลย “ผู้หมวดจะทำอะไรอ่ะ เห็นยืนงงตั้งนานละ”
“เออนั่นสิ ว่าจะใส่กางเกงหรืออาบน้ำดี”
“ไปอาบน้ำเถอะครับ จะได้สดชื่น”
“อือ”พยักหน้าแล้วหยิบผ้าเช็ดตัวเข้าไปอาบน้ำ
ออกจากห้องน้ำมาไอ้ตัวดีมันหลับพริ้มไปซะแล้ว ผมเองก็ก๊อกๆแก๊กๆกับพวกครีมพวกเซรั่มที่แม่ซื้อมาให้ใช้ ทาไปงั้นๆขาวไม่ขาวผมไม่รู้ไม่ค่อยได้ใส่ใจเรื่องนี้เท่าไหร่ ถ้ามันจะหล่อมันก็หล่อตามธรรมชาติของมัน แต่งมากๆเกินไปเดี๋ยวจะหมดหล่อเอา ทาพวกครีมเสร็จหยิบกางเกงเลกับเสื้อกล้ามมาใส่ ตากผ้าเช็ดตัว
“มหา ง่วงมากก็ไปอาบน้ำนอนสิ”ผมสะกิดปลุก พักนี้มันงานเยอะ กลับดึกบ่อยขึ้น คงจะพักผ่อนไม่เพียงพอ
“อืม”ผมลืมตาขึ้นแล้วพยักหน้าแล้วเด้งตัวลุกขึ้น เกาที่ท้ายทอยทำหน้ามึนๆ หยิบผ้าเช็ดตัวพาดบ่าแล้วจะเข้าห้องน้ำ
“จะเข้าทั้งแบบนั้นเลยเหรอ แก้ผ้าสิ เออ”
“อือ ฮ้าว ชักจะเบลอๆ”แล้วมันก็แก้ผ้าแบบมึนๆแล้วเข้าไปอาบน้ำ ผมหยิบคอมมานั่งเล่นเฟซ เพื่อนมันชวนไปกินเหล้า สักพักเพื่อนโทรมาตามครับ ไม่ไปก็ไม่ได้เพราะผมไม่ได้ทำอะไร หยิบเสื้อคอปก กางเกงยีนส์มาสวมใส่อย่างรวดเร็วมหามันออกจากห้องน้ำพอดี ทำหน้างงๆใส่ผม
“ไปไหม กูจะไปกินเหล้ากับเพื่อน”
“ผู้หมวดไปเถอะ ถ้าผมไปแล้วเพื่อนโวยใส่เหมือนคราวที่แล้วอีก งานจะกร่อยเอา นั่งแท็กซี่ไปนะผู้หมวด ถ้าจะกลับโทรบอกผม ผมจะไปรับ”
“อืม”ผมพยักหน้าหยิบมือถือกระเป๋าสตางค์ลงแล้วออกจากบ้านนั่งแท็กซี่ไปหาเพื่อนที่จุดนัดหมาย ใช้เวลาไม่นานก็มาถึงผับ หลายคนมาก่อนหน้าแล้ว มีบางคนเพิ่งจะมาถึง เดินแทรกๆเข้าไปหากลุ่มเพื่อน พวกมันคงรู้ว่าไอ้บูมติดเวรจึงไม่ได้ถามหา
“ไอ้คนนั้นของมึงไม่มาด้วยเหรอ”ไอ้เม่นถาม มันติดใจอะไรกับไอ้มหาของกูหนักหนาวะ
“ไอ้คนนั้นคือคนไหน”ผมทำหน้าตาพาซื่อ
“ก็ไอ้คนที่ไม่ชอบแดกเหล้าไง มันชื่อเหี้ยอะไร ตองหรือตวงอะไรสักอย่าง”
“แล้วมึงจะทำไมกับมันล่ะ”
“ถามไม่ได้เลยนะ มันมีอะไรดีวะมึงถึงได้หวงนักหวงหนา หึ ติดใจกับลีลามันเหรอ”ไอ้เม่นยิ้มเหยียดๆ
“ถ้ามึงเรียกกูมาเพื่อนจะคุยแค่นี้ งั้นก็แค่นี้แล้วกัน กูกลับล่ะ”
“เฮ้ยๆ เดี๋ยวสิ จะรีบไปไหนวะ ยังไม่ได้นั่งเลยมึง”ไอ้โบ้คว้ามือผมไว้ก่อน
“หึ อารมณ์ตุ๊ดว่ะไอ้สัสเต้ย”ไอ้เม่นยังพูดจาหาเรื่อง
“ไอ้เม่น ไอ้หน้าส้นตีน ถ้ามึงจะปากหมาแบบนี้มึงได้แดกส้นตีนกูแน่ไอ้สัส”ไอ้โบ้พูดเสียงเข้ม
“นั่งก่อนมึง ไรวะยังไม่ทันไรอารมณ์บูดซะแล้ว ใจเย็นๆน่า อย่าไปถือสาปากเหี้ยๆแบบมันเลย”ไอ้แม็คตบไหล่
“กูถามหน่อยไอ้เม่น มึงเป็นเหี้ยอะไรกับกูนักหนาวะ ไอ้สัส”ผมมองด้วยสายตาท้าทาย
“เปล่า ไม่มีอะไร เบื่อเมื่อไหร่บอกกู อยากลองแบบคนของมึงว่ะ หึหึ”ไอ้เม่นยังพูดจ่ากวนตีน
“แน่ใจเหรอว่าอยากลองอ่ะ หืม”เสียงเหี้ยมๆพร้อมกับร่างสูงของคนที่บอกว่าให้ผมมาคนเดียว ไอ้มหากอดคอไอ้เม่นแล้วแสยะยิ้มแบบที่ผมไม่เคยเห็น “ไงผู้หมวด เอาท่าไหนดี”
“ท้าทายไอ้สัส”ไอ้เม่นเชิดหน้ากัดกรามใส่อย่างท้าทาย
“เฮ้ยๆ ใจเย็นๆไอ้เหี้ย มาแดกเหล้าไม่ได้ให้มากัดกัน”ไอ้ตุ้ยเป็นคนปรามระหว่างไอ้มหากับไอ้เม่น
“มานี่ดิ มึงมาได้ไง”ผมลากแขนไอ้มหามาถามหน้าเข้ม
“ขับรถตามมาครับ เป็นห่วง กลัวจะมีเรื่อง แล้วมันก็มีจริงๆด้วย”ไอ้มหานั่งบนเก้าอี้ข้างๆ
“เพื่อนกู ไอ้เม่น ไอ้แม็ค ไอ้โบ้ ไอ้ตุ้ย ไอ้อิ๊ก”ผมแนะนำไปทีละคน ไม่อยากจะแนะนำไอ้เม่นเลยครับคราวที่แล้วมันก่อคดีเอาไว้ ถึงแม้จะนานแล้วแต่ผมไม่เคยลืม
“สวัสดีครับ”ไอ้มหาค้อมหัวให้หน่อยๆจากนั้นแก้วเหล้าถูกวางตรงหน้าแต่ละคน สไตล์เดิมของไอ้มหามัน ไม่กินเหล้า สั่งน้ำอัดลมมานั่งกิน ส่วนผมจิบนิดหน่อย ไม่กินไม่ได้เพื่อนมันกินอยู่ บางทีเราก็ต้องไหลไปตามน้ำบ้างครับ แต่ไม่ใช่ไหลไปเรื่อย เซฟตัวเองเหมือนกัน
-
นั่งกินไปมีสาวๆมาคอยชนแก้ว เพื่อนร่วมโต๊ะบางคนก็ไปชนแก้วกับสาวๆ ตาดีได้ตาร้ายเสีย ไอ้พวกนี้เรื่องผู้หญิงนี่ถนัดนัก มาทีไรเป็นอันต้องหิ้วไปทุกที มีผู้หญิงมาเกาะแกะผมเหมือนกัน ถ้าเมื่อก่อนไม่เหลือหรอกครับ ไอ้เม่นมันกระดกเหล้าเอาเป็นเอาตาย ย้ายเก้าอี้มานั่งข้างผม
“ตายอดตายอยากมาจากไหนวะ แม่ง กระดกเหมือนน้ำเปล่า”ผมถามไอ้เม่น ไม่เห็นมันจะไปหลีสาวคนไหนบ้างเลย นั่งมองหน้าไอ้มหาแล้วกระดกเหล้าเอาอึกๆๆอย่างเดียว
“มึงมีความสุขดีไหมวะเต้ย”
“ก็เรื่อยๆของกูนี่ ทำไม เครียดเรื่องอะไรอีกล่ะ”
“กูอิจฉามึงว่ะ สัส”
“เรื่อง?”
“ทำไมกูไม่เป็นแบบมึงบ้างวะ ทำไมกูต้องทนกับความสุขแบบครึ่งๆกลางๆ จะสุขก็สุขไม่สุด จะทุกข์ก็ทุกข์ไม่สุด”
“ไอ้สัส เพ้อแล้วมึง กูได้มีความสุขตลอด ๒๔ ชั่วโมงเว้ย เห็นกูยิ้มได้ ไม่ได้หมายความว่ากูมีความสุขนี่หว่า มึงเป็นเหี้ยอะไรเนี่ย”ยกแก้วเหล้าขึ้นมาจิบเบาๆ พยายามไม่กินเยอะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ไปทำงานไม่ไหวจะมีเรื่องเอา
“ออกไปข้างนอกเหอะ กูมีเรื่องจะคุยกับมึง”มันฉุดแขนผม ผมลุกไปบอกไอ้พวกนั้นที่กำลังหลีสาวว่ามีธุระ ออกตังค์ให้พวกมันแล้วออกไปกับไอ้เม่น โดยมีไอ้มหาตามหลังมาติดๆ
“เฮ้อ โล่ง ผมงงจริงๆ ผู้หมวดทนกับเสียงแบบนั้นได้ไง ไม่มีความสุขเลยสักนิด”ไอ้มหาถอนหายใจเสียงดังพลางยืดเส้นยืดสาย
“มันเร้าใจดีว่ะ หงิมๆอย่างมึงคงเข้าไม่ถึงอารมณ์”ผมตบไหล่ไอ้มหา
“พวกมึงนี่ดีเนอะ”เข้าไปนั่งในรถ มหาเป็นคนขับ ตอนนี้มันคล่องแล้วครับเหลือแค่ไปสอบใบขับขี่ละมั้ง ผมสอนมันขับแปบเดียวมันก็ขับเป็นแล้ว
“ดียังไง”
“เฮ้อ กูไม่คิดเลยว่าการเป็นคนแบบครึ่งๆกลางๆมันจะเหนื่อยแบบนี้ กูสับสนว่ะเต้ย กูทำตามพ่อแม่กูทุกอย่างนะ ท่านอยากให้กูเรียนเก่ง อยากให้กูเป็นทหาร อยากให้กูทำนั้นทำนี่ ทำตามใจทุกอย่างของท่าน แม้กระทั่งเรื่องหัวใจ”
“ทำไมวะ โดนคลุมถุงชนรึไง”
“เปล่า ยังไม่โดน เรื่องอื่นกูเต็มใจทำนะเว้ย แต่เรื่องความรัก กูไม่รู้จะเอายังไงดีว่ะเต้ย กูไม่น่าถลำลึกไปมากกว่านี้เลย กูไม่น่าลอง เฮ้อ”ผมพิงตัวแล้วเสยผมเกรียนๆของมัน ไอ้เม่นมันเป็นเสือไบครับ ก็ตามประสาความห่ามของเด็กผู้ชายอ่ะ ลองผิดลองถูก น่าจะไปลองของฟิตมาล่ะมั้งแล้วเสือกติดใจ ผมก็ไม่ค่อยเกี่ยวกับเรื่องนั้นเท่าไหร่ แต่เพื่อนผมหลายๆคนก็เคยผ่านสนามรบแบบนั้นมาเหมือนกัน มันคงจะคิดมากเรื่องคู่มั้ง จะชอบผู้หญิงหรือจะชอบผู้ชายดี แล้วมันอิจฉาผมทำเพื่อ หรือตอนนี้มันชอบผู้ชายมากกว่าชอบผู้หญิง
“ค่อยๆคิดมึง บางทีมันก็แค่อารมณ์ติดใจละมั้ง”
“กูถึงได้ถามไงว่ามึงเบื่อไอ้เหี้ยนี่เมื่อไหร่ มึงให้กูลองบ้าง น้ำใต้ศอกมึงกูไม่ถือ”
“ไอ้สัสผู้หมวด คนเค้ารักกันดีๆหาเรื่องให้ที่รักกูเลิกกัน เดี๋ยวแม่งศอกหงายท้อง ผมเข้าใจที่ผู้หมวดกำลังจะสื่อนะ แต่เรื่องแบบนี้ ใครก็ช่วยไม่ได้หรอก อยู่ที่ใจผู้หมวดอ่ะ จะเลือกยังไง จะอิจฉาคนอื่นไปทำไมล่ะ ทำไมไม่ใช้ชีวิตตัวเองให้คนอื่นอิจฉา เรื่องความรักมันคิดแทนกันไม่ได้หรอก ใช้ใจเว้ย”ไอ้มหาตอบ
“กูก็อยากปล่อยใจให้มันเป็นไปตามใจกูนะ แต่กูต้องแคร์คนรอบข้างว่ะ เหี้ยเอ๊ย ไม่น่าลองเลยกู”
“หึ ไงล่ะ ไปเจอของฟิตหรือเจอของใหญ่มา”
“เจอของฟิตเด็กมหาลัยไอ้สัส กูไม่รู้จะทำไงดี กูว่ากูแค่ติดเซ็กส์ แต่บางทีกูว่ามันเป็นความรัก จวยเอ๊ย ไปส่งกูที่หอทีนะ เครียด กลับไปชักว่าวนอนดีกว่า”อ้าว ไอ้เวร บทจะเครียดก็เครียดหน้าเคร่ง พอจะดีก็หายไปดื้อๆซะงั้น ส่งไอ้เม่นถึงหอ ใกล้มหาลัย น่าจะเป็นหอเด็กของมันหรือเปล่าไม่ได้ถาม
“เต้ย มึงโทรหาไอ้โฟร์คให้กูหน่อยดิ กูตาลายว่ะไอ้สัส”ไอ้เม่นยื่นโทรศัพท์ให้ผม ไอ้โฟร์ค เพื่อนคนไหนวะ
“โฟร์คไหน”
“เออ ไอ้โฟร์คอ่ะ ลงท้ายด้วย ๒๗๔ อ่ะ เบอร์มัน”มันบอก ผมก็นั่งหาอยู่ครู่หนึ่ง ลงท้ายด้วย ๒๗๔ ก็มีแต่เบอร์ของคนนี้อ่ะ มันเมมไว้ว่า เบบี๋ แหม่ ไอ้สัส ผมกดโทรออกสักครู่หนึ่งมีคนรับสาย เป็นเสียงผู้ชาย เออ ก็ชื่อมันบอกว่าผู้ชาย แต่เพื่อยืนยันไง
“มันรับสายยังวะ เอามากูจะคุย ฮัลโหล โฟร์ค เดี๋ยวพี่เม่นเข้าไปหานะ”แหมๆไอ้สัส ปากหวานมาเชียว อ้อนเมียชัวร์ “อื้ม นิดหน่อย ไม่ได้กินเยอะ หืม เพื่อนพี่ขับรถมาส่งอ่ะ โอเค ลงมารับพี่ด้วยนะ อีกเท่าไหร่ อีกกี่นาทีวะไอ้เต้ย”
“กูจะไปรู้เหรอ”
“ผู้หมวด มีเรื่องจะบอก กูขับหลงทางว่ะ ฮ่าๆๆๆๆ”ไอ้มหาหัวเราะร่วนเลยครับ
“อ้าว ไอ้เวร”ผมกับไอ้เม่นอุทานพร้อมกัน
“เออ ไอ้เหี้ย กูฟังหมวดเม่นพูดอ่ะ แม่งเลยซอย เออ เดี๋ยววนใหม่ๆ แปบนะ”ไอ้มหามันก็หาทางอย่างใจเย็น ส่วนผมอ่ะเรื่อยๆอยู่แล้ว แล้วครู่หนึ่งก็มาจอดที่คอนโดหรูแห่งหนึ่ง ไอ้สัส แล้วก็บอกว่าอยู่หอนะ
“มึงเดินไหวป่ะ”
“เออ ไหว ขอบใจมึงมากเพื่อน”ไอ้เม่นตบไหล่ผม แต่กูดูท่าแม่งเมาหนัก ครูหนึ่งผู้ชายหน้าตาดีเดินมาที่กลุ่มของผมยื่นอยู่ ตัวขาวๆ
“สวัสดีครับ”มาถึงก็ยกมือไหว้เลย
“อื้ม โฟร์คนี่เพื่อนพี่ นี่ไอ้เต้ย นี่ไอ้ตวง มึง นี่ไอ้โฟร์ค”
“เมียมึงเหรอ”
“เปล่าซะหน่อย”น้อมันตอบเสียงอ่อยหน้าซีดๆ
“เออ มึงอย่าถามมันมากดิ มันอาย ฟอด ทำอะไรยังไม่นอนวะ”เออ ชัดเจน กูไม่ถามก็ได้ ไอ้สัส ม่งเสือกหอมแก้มกันขนาดนี้ นี่ถ้าปี้โชว์ได้คงทำไปแล้วละ
“ดูหนัง จะขึ้นไปนอนป่ะ หรือจะนอนตรงนี้”
“เออพวกมึง กูไปนอนก่อนนะ เต้ย ว่างๆไปดริ้งกันอีก”
“พอแล้วเหอะไอ้สัสผู้หมวด พวกมึงแดกทีไรนี่กูปวดหัว”ไอ้มหามันบ่นครับ
“เออน่า มึงเข้าใจหน่อยดิ ลูกชายถ้าไม่กินเหล้า ก็เอากับเมีย มันก็แค่นี้”
“ผู้ชายเหี้ยอะไรมีผัว ไอ้สัส”นี่มันว่ากระทบกูนี่หว่า
เพี๊ยะ กูตบเหม่งไอ้มหาไปที “มึงขึ้นไปนอนป่ะไอ้เม่น เดี๋ยวแม่งต่อปากต่อคำกันยาว กูกลับล่ะ เออน้อง ระวังนะ ไอ้เม่นเมาแล้วแม่งขี้เงี่ยน คืนนี้ยันเช้าแน่ๆ”กูเตือนเอาไว้ก่อน เพื่อนคนนี้แม่งมันตัวพ่อจริงๆครับ
“ครับ สวัสดีครับ”
แล้วผมก็ขึ้นรถ ไอ้มหาเป็นคนขับเหมือนเดิม
“ดูเหมือนหมวดเม่นจะรักไอ้เด็กคนนั้นนะ”ไอ้มหาหันมายิ้ม
“เออมั้ง กูก็ไม่รู้ว่ารักหรือหลงกันแน่ แต่ก็นะ สงสารมันอยู่เหมือนกัน เกิดมันเป็นเกย์แบบกูกับมึงนี่ ครอบครัวมันคงจะบ้านพังว่ะ กูว่านะ พ่อแม่มันนี่ตั้งความหวังไว้สูง มันคงอิจฉากูกับมึงด้วยนะ กูไม่รู้ว่ามันน่าอิจฉาตรงไหน ก็แค่ผู้ชายคบกันป่ะวะ”
“เออ นั่นอ่ะดิ ไม่น่าอิจฉาเลย เหี้ย เป็นแฟนประสาอะไรเจอหน้ากันวันละไม่ถึง ๕ ชั่วโมง อยู่ชายคาบ้านเดียวกันแต่ต้องคุยกันผ่านโทรศัพท์ มีเงินเมื่อไหร่ผมจะนั่งเฝ้าผู้หมวดตั้งแต่เช้ายันเย็นเลยคอยดู”
“ดูเหมือนจะรักกูมากเลยเนอะมึง”
“อือ ก็รักมากอ่ะ”มันพูดแบบไม่กระดากปาก บางทีกูก็เขินเป็นเหมือนกัน “คืนนี้เอากันไหม”
“ไอ้สัส เวลาจะพักผ่อนแทบไม่มียังหาเวลาเอากันนะมึง”
“ฮ่าๆๆ ก็มันตั้งนานแล้วนี่นา เผื่อที่รักจะลืมลีลาของผมอ่ะ”
“นอนเยอะๆ สมองจะได้ปลอดโปร่ง ฮ้าว”มึนๆแบบนี้หลับสบายครับ
“จะหลับก่อนเลยก็ได้นะ ถ้าถึงบ้านแล้วผมปลุกเอง”
“อืม”ผมพยักหน้าแต่ไม่หลับตา มองไปด้านหน้า ฟังเพลงเบาๆ หนักหัวครับนี่กินไปไม่เยอะนะเนี่ย ยังรู้สึกมึนๆ พักหนึ่งมาถึงบ้านด้วยความปลอดภัย มหามันเดินตามหลังมาติดๆแล้วกอดเอวผมทำให้เดินทุลักทุเลพอสมควร แต่ผมไม่ได้รำคาญแต่อย่างไรนะครับ ก็ตามใจมัน
“อาบน้ำอีกรอบนะ”
“ไม่ไหว ง่วงล่ะ”ตาจะปิดแล้วครับ ได้กลิ่นที่นอนโชยมาแต่ไกลสมองมันเริ่มสั่งการว่ามึงควรจะนอนได้แล้ว ผมเดินไปทิ้งตัวนอนคว่ำบนเตียงนอน
“อาบน้ำก่อน จุ๊บ เค็มสัส เร็ว อาบแปบเดียว จะได้สบายตัว”มหามันถอดรองเท้าถุงผมแล้วตามด้วยกางเกง ตบตูดผมไปทีหนึ่ง ไอ้สัส กูเจ็บ
“อุ้มดิ”มั่นใจว่ามันอุ้มผมไม่ไหวหรอก ตอนนี้ผมน้ำหนัก ๗๕ ครับ เหมือนจะล่ำ เหมือนจะตัน แต่ที่จริงแอบมีย้วยๆบ้างนิดหน่อย ต้องฟิตซะละ ฮ่าๆๆ แต่ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อมันไม่รู้เอาแรงควายมาจากไหนลากผมเข้าห้องน้ำจนได้ ผมก็ยืนกอดมันไว้ เอาสิ กูแกล้งมึง มึงจะอาบยังไง แต่ความสามารถมันเยอะครับ มันเปิดน้ำให้ไหลผ่านตัว จับผมหมุนซ้ายขวาแล้วฟอกสบู่ สระผม ยันแปรงฟันให้ผม เออ ที่รักกูนี่ทุ่มเทสัส “ไอ้สัส อย่าทะลึ่ง”อยู่ดีๆมันเอามือเอาบีบก้น เยะเป็ด เดี๋ยวไม่ได้นอนกันพอดี
“อ่ะ เช็ดตัว”
“เช็ดให้ด้วย ลากกูมาแล้ว”
“เหมือนเด็กเลยเนอะ มาๆเดี๋ยวปะป๊าปะแป้งให้หนูนะ”
“ฮ่าๆๆๆ ฮ้าว ง่วงแล้วว่ะมหา”ผมเช็ดตัวลวกๆแล้วโผกอดไอ้มหาจากด้านหลัง เดินตุปัดตุเป๋ออกจากห้องน้ำ เช็ดตัวอีกรอบ ไม่ทาครีมบ้าบออะไรอีกแล้วครับ ยกยอดไปพรุ่งนี้ ก่อนไปกินเหล้าก็ทาแล้วครั้งหนึ่ง ใส่กางเกงขาสั้นเสื้อกล้ามตัวเมื่อกี้แล้วขึ้นนอนบนเตียงนุ่ม มหามันลงไปด้านล่างพักหนึ่งมันขึ้นมาแล้วปิดไฟ มานอนทับตัวผม “ควาย กูหนัก”
“หึหึ จุ๊บๆ ฝันดีครับ”
“อือ ขอ ๓ ตัวนะมึง”
“หมายเลขที่ท่านขอไม่สามารถฝันได้ในคืนนี้ กรุณาขอใหม่ในงวดหน้า”
“ฮ่าๆๆๆ”
ตอนเช้าตื่นมาผมไปทำงานตามปกติ ช่วงนี้เสร็จจากการฝึกภาคกองพันแล้วไม่ค่อยยุ่งสักเท่าไหร่ งานมีมาเรื่อยๆเล็กๆน้อยๆ ไอ้บูมออกเวรนายทหารเวรมันกลับบ้านไปนอน ช่วงบ่ายมันกลับเข้ากองพันมาทำงานของมันต่อ ช่วงเย็นเปลี่ยนชุดไปวิ่งกันครับ ชวนทหาร ๒-๓ คนออกไปวิ่งด้วยกับรอบกองพัน วิ่งจนเหงื่อชุ่มแล้วก็มายกเวท วอร์มดาวน์พักใหญ่ๆเกือบจะ ๖ โมงเย็นขับรถกลับบ้าน บ้านใครบ้านมันครับ วันนี้มหามันเลิกเร็วนั่งคุยกับแม่อยู่ที่ห้องดูทีวี ดีใจนะที่แม่ไม่ว่าอะไร ทีแรกก็กลัวว่าผมจะปิดเรื่องนี้ได้ถึง ๕ ปีหรือเปล่า เพื่อนผมบางคนก็เป็นแบบนี้ตั้งแต่สมัยเรียนอยู่โรงเรียนนะครับ ตอนนี้พวกมันก็ยังปิดเงียบ เนียนมาก
“จุ๊บ คุณนายเลิกงานเร็วจัง ไม่ได้ไปสมาคมที่ไหนเหรอวันนี้”
“ก็นี่แม่ว่าจะพาลูกตวงไปดูตัวน่ะ”
“แม่ชอบหาเรื่อง”
“ดูตัว ให้พวกโมเดลลิ่งดูตัวค่ะคุณชาย ฮื้อ นี่เหม็นเปรี้ยวมากเลย ไปอาบน้ำไป อย่าซกมกหน่อยเลย”
“ครับแม่ จุ๊บ”แกล้งแม่พอเป็นกระษัยแล้วขึ้นไปอาบน้ำ
ลงมาด้านล่างอีกทีได้กลิ่นหอมมาจากในครัว พ่อผมนั่งอ่านหนังสือพิมพ์ แม่คงเข้าไปในครัวมั้ง ผมยื่นหน้าไปมองเห็นมหากับแม่ช่วยกันทำกับข้าว เข้ากันได้ดีเนอะ
“คุณ มาทานข้าวได้แล้ว”แม่เรียกพ่อ ส่วนผมเดินตามหลังพ่อไป มหาเอาไข่เจียวชะอมวางบนโต๊ะแล้วล้างมือ ผมตักข้าว พ่อเปิดกับข้าวทีละอย่าง วันนี้น้ำพริกกะปิ มีหน่อไม้ต้ม มะเขือเปราะ แตงกวาหั่นเป็นแว่นๆ มะเขือยาวชุบแป้งทอด ถั่วฝักยาวลวกกรอบๆ ปลาทูตัวขนาดไม่ใหญ่มากทอดกรอบๆ น้ำลายศอ แล้วเราก็ลงมือกันจัดการอาหารตรงหน้า
อิ่มมากเลยครับ น้ำพริกฝีมือแม่อร่อยสุดยอด แม่ผมนอกจากจะสวยแล้วยังทำกับข้าวอร่อยด้วยนะ หึหึ แอบชมท่านหน่อย กินอิ่มแล้วหน้าที่ผมต้องมาล้างจามชาม มหามันช่วยทุกอย่าง ล้างเสร็จมันไปนั่งส่องพระกับพ่อต่อ ส่วนผมเอาโน๊ตบุ๊คมานั่งเล่นเฟส หาอะไรอ่านเรื่อยเปื่อย สักพักเพื่อนมันทักมาชวนไปกินเหล้าอีกละ ไอ้สัส ชวนแดกแม่งทุกวัน ผมปฏิเสธไป ไม่ไปครับ ไปทุกวันไม่ไหว งานการต้องทำ ไม่ใช่คนไม่มีงานทำ มีพ่อแม่ต้องนั่งคุย นี่กับแฟนกู กูยังหาเวลานั่งคุยแบบสดๆยังยากเลย มีอะไรผ่านโทรศัพท์ตลอดจนกูคิดว่า แฟนกูมันอยู่ต่างประเทศหรือเปล่า สัส
“พ่อไปนอนก่อนนะ พรุ่งนี้ต้องเดินทางแต่เช้า”
“ครับ ราตรีสวัสดิ์ครับ”
“ผู้หมวดง่วงยัง”
“อืม สักพัก เล่มคอมไหม”ยกโน๊ตบุ๊คให้มหา มันรับไปแล้วลุกขึ้นมานั่งแทรกกลางระหว่างขาผมเอาโน๊ตบุ๊ตวางบนโต๊ะ ผมกอดเอวมันไว้
“โห แอดมาโคตรเยอะเลยว่ะ”มันล็อกอินเข้าเฟสบุ๊คแล้วร้องตกใจกับจำนวนคนขอเป็นเพื่อน “ผู้หมวดดูให้หน่อยดิว่าใครน่าไว้ใจไม่น่าไว้ใจ”
“อือ กูจะดูเป็นไหมเนี่ย ใครรู้จักมึงก็รับแอดไปดิ ใครไม่รู้จักก็ไม่ต้องรับ”
“อย่างหมวดเม่นนี่ต้องรับไหมอ่ะ”
“ไอ้สัสนั่นอย่าไปรับมัน กูระแวง”แล้วมหาก็ยุกยิกอยู่พักใหญ่ คนไหนรู้จักมันจะเล่าให้ผมฟังว่ารู้จักกันได้ไง ถ้าคนไหนไม่รู้จักมันจะข้ามไป
“เฮ้อ เกิดเป็นคนหล่อแล้วลำบากเนอะผู้หมวด”
“ถุย หลงตัวเองว่ะไอ้เห็บหมา”
“ฮ่าๆๆ ก็อยากจะรู้จักกับทุกคนอยู่นะ แต่กลัวคนแถวนี้เค้าหึง”
“ใคร ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่ อยากรู้จักก็รับแอดไป”
“หมดแล้วละ รับแอดแค่นี้ รับเยอะก็ไม่มีเวลามานั่งคุยด้วยทุกคนหรอก”
“อยากกลับบ้าน”มหามันโอดครวญ
“ก็กลับดิ ถ้าไม่มีงานนะ”
“ไม่ว่างครับ ยาวเลยละ มะรืนนี้ก็ยาวไปจนถึงกลางเดือนมิถุนา”
“อือ อดทน สักวันเราจะได้สบาย”
“ครับ แต่ผมอยากสบายตอนนี้ เงี่ยนมากเลยที่รัก สักหน่อยนะ”
“จวยเหอะ หาเรื่องให้กูตลอด”
“ฮ่าๆๆ อ่ะ ถือนี่ไป เดี๋ยวผมปิดบ้านก่อน”มันส่งโน๊ตบุ๊คให้ผมแล้วไปปิดบ้าน ส่วนผมเดินขึ้นห้องไปครับ แปบเดียวมหามันเข้าห้องตามผมมาทีหลัง
“บ้านนู้นอ่ะเลี้ยงกุมารทองด้วยนะ”มหามันบุ้ยปากไปที่ฝั่งตรงข้ามบ้านผม ไม่รู้ว่าบ้านหลังไหนกันแน่
“บ้านไหน ทำไมรู้ล่ะ กูอยู่มาตั้งนานไม่เห็นจะรู้เลย”
“บ้านหลังนั้นไง เมื่อกี้ผมออกไปหน้าบ้านเจอนั่งยิ้มแฉ่งบนขอบรั้ว”
“มึงนี่ชอบเจออะไรแปลกๆ จะทำอะไรต่อไหม ถ้าไม่ทำก็ปิดไฟนอน”
“ไม่มีอะไรแล้วครับ งั้นผมปิดไฟนะ”
คลานขึ้นบนเตียงไหว้พระก่อนนอน มหามันสวดมนต์สั้นๆไม่นานมากแล้วมันก็ล้มตัวลงนอน
“ดูท่าเหมือนฝนจะตกนะผู้หมวด ลืมปิดม่าน ผู้หมวดๆ มาดูนี่ดิ”
“อือ อะไร”ผมลงจากเตียงไปยืนข้างไอ้มหา
“เห็นป่ะ ที่ขอบรั้วบ้านนู้นอ่ะ ๑ ๒ ๓ ๔ ๕ กุมาร”
“ไม่เห็น อะไรจะตาดีขนาดนั้น บอกหน่อยดิมันเป็นยังไง กูอยากเห็นบ้าง”
“ไม่เห็นจริงเหรอ งั้นหลับตานะ”มหากอดคอผมแล้วเอามืออีกข้างหนึ่งขึ้นมาปิดตาผม ทำอะไรของมันไม่รู้ “อ่ะ เปิดตาได้แล้ว เห็นยัง”
“เฮ้ย ไอ้สัส นั่นของจริงเหรอวะ”ผมร้องออกมาอย่างตกใจ
“อย่าเสียงดังไปผู้หมวด เห็นไหมอ่ะ ตั้ง ๕ ตัวแน่ะ”
“อือ น่ากลัวว่ะมหา นี่ไม่ใช่มันจะติดตากูไปตลอดนะเว้ย”
“ฮ่าๆๆ ไม่หรอกน่า อยากดูต่อไหมหรือจะนอน”
“พอแล้ว”
“พอเจอของจริงละไม่อยากดู ทีเรื่องเล่านี่ชอบฟังเชียว”
“เออ กูกลัวว่าถ้าเจอของจริงแล้วมันจะมาแบบเละๆอ่ะดิ โคตรสยองเลยนะมึงถ้ามาแบบนั้นอ่ะ”
“อืม นั่นน่ะสิ ผมเองยังหลอนๆอยู่เลยตอนที่เจอผัวเมียมาทำบุญสร้างโบสถ์อ่ะผู้หมวด”
“แล้วฝนตกแบบนี้แถวบ้านมึงตอนกลางคืนมันจะมีผีปอบออกหากินป่ะวะ”ตอนนี้ฝนตกลงมาพรำๆซะแล้ว มหามันเคยเล่าให้ผมฟังว่าถ้าฝนตกพรำๆแบบนี้มักจะมีคนเห็นผีปอบผีกระสือบ่อยๆ
“แต่ก่อนมีนะผู้หมวด แต่เดี๋ยวนี้ไม่รู้ว่าหมดไปยัง งั้นคืนนี้ผมจะเป็นผีปอบดีไหม จะได้กินตับผู้หมวด”มันสอดตัวเข้ามาในผ้าห่มส่วนผมขยับเข้าไปใกล้ๆแล้วขึ้นไปนอนทับอีกที มันว้อนท์ กูกูว้อนท์เหมือนกัน ฮ่าๆๆ
“อย่าชวนกูเพลินจนไม่อยากหยุดแล้วกันนะ ไอ้สัส”ก็เอ่อ เรา แบบนั้นแหละครับ เอากันอ่ะ ไม่บรรยายนะ
เสร็จภารกิจก็พากันหลับเป็นตาย ไม่ได้ไปอาบน้ำก็หลับกันแบบเหงื่อชุ่มตัว ดีนะที่มันต่อกันยันเช้า ฮ่าๆๆ พรุ่งนี้มีงาน ถ้ามัวแต่เอากัน งานการไม่ทำก็อดแดกกันพอดี
ผมเกือบจะตื่นสายไปแล้วถ้าไอ้มหามันไปปลุก ไม่อยากจะลุกเลยครับ อยากนอนซบหมอนอุ่นๆ ตอนนี้ฝนยังตกปรอยๆอยู่ด้วย
“ไปอาบน้ำกินข้าวครับผู้หมวด”
“จัดการให้กูที”ไม่ใช่อะไร กูขี้เกียจมากเลยว่ะ ลุกขึ้นมากอดไอ้มหาแก้ผ้าแล้วลากมันเข้าห้องน้ำ ให้มันจัดการให้หน่อย อาบไปจูบกันไปเกือบเสร็จมันคาห้องน้ำซะแล้ว
ได้เวลาต่างคนต่างไปทำงานกัน แค่นี้แหละครับวันที่เราได้คุยด้วยกันจริงๆจังๆ นอกนั้นก็มีแต่งาน กับงาน และงาน มันก็ทำงาน ผมก็ต้องไปฝึกภาคกองพัน ไอ้ข่าวจากไอ้บูมว่าจะนัดเที่ยวทะเลกันยกแก๊ง ไปกันกี่คนวะเนี่ย เยอะแน่เลย เฮ้อ
กูอยากเจอมึงแล้วว่ะ
ทะเล
ลงประชดพวกที่สอบเสร็จแล้ว
และประชดพวกที่เรียนจบ ชริ
-
โหยยย ได้กันอีกแล้วคู่นี้ คู่หมวดบูมห่างหายมาก :ling1:
-
คู่นี้น่าร๊ากกกก .. :-[ มีเวลาให้กันไม่มากแต่ว่าหวานกันตลอดเลย~
-
หมวดเต้ยน่ารักดีนะคะ ไม่ค่อยหวานกะมหา แต่ดูรักกันมากเลยอะ
ลงประชดหราาาาาา ประชดอีกก็ได้นะคะ คนอ่านชอบ :hao3:
-
น่ารักเนอะ :o8:
ติดตามต่อไป อย่าเพิ่งรีบจบน๊าาาาา
:pig4:
-
มหาเสน่ห์แรงตลอดๆ
-
น้องเต้ยนี่น่าอิจฉาที่สามีรักสามีหลงอย่างที่หมวดเม่นเขาว่าจริงๆนั่นแหละ หมวดเม่นก็สู้ๆนะ เจอของดีแล้วก็อย่าปล่อยไปล่ะ
-
อย่าพูดถึงเรื่องสอบเลยค่ะ มันปวดใจ :เฮ้อ: ตอนหน้าไปทะเล(หรือเปล่า)
-
พี่มหาเสน่ห์แรงไม่มีตกน่าา สู้ๆนะค่ะ ประชดบ่อยๆ ชอบ ^^
-
ขอบคุณที่สอบไม่เสร็จและเรียนยังไม่จบ ไม่งั้นก็คงยังไม่ได้อ่าน 5555
:mew4: :mew4: :mew4:
-
เรื่อยๆมาเรียงๆ หมวดเต้ยนี่ หวานนะเนี่ยยย
-
คู่นี้ดูกุ๊กกิกกันดี :hao3:
-
แสดงว่าไม่ได้ลงประชดเรา
เพราะเรายังสอบไม่เสร็จ 555555555
หมวดเต้ยน่ารักกกก
-
ขอบคุณ :)
-
เป็นแฟนพี่มหาต้องทำใจ นอกจากจะขี้เงี่ยนแล้วยังต้องเจออะไรดีๆตล๊อดดด
-
เราก็รอทะเลเหมือนกันนนนนนน้าาาา
รอตอนต่อไปเนาะ
-
คู่มหากับหมวดเต้ยน่ารัก หวานกันเบาๆ แต่รักกันนานๆ :impress2:
:mew1: :L2:
-
โหยๆๆๆๆๆๆๆๆๆ คู่นี้เขาน่ารักกันจริงๆ :hao7: :hao7:
ว่าแต่ปอบมหากินตับหมวดเต้ยอิ่มมั๊ยค่าาาาาาาา วรั๊ยๆๆๆๆๆๆๆ
รอตอนไปทะเลคร้าบบบบบบ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ต่างคนต่างมีหน้าที่ที่ต้องทำ
-
มหากับหมวดเต้ยนี่รักกันมากนะ
น่ารักมากๆอ่ะ ฉึกๆบ่อยด้วย 555
รอทะเลน้าา จะพาหนูยี่ไปเจอ เอิ๊กๆ
-
อยากให้คุณนักเขียนลงนิยายประชดทุกวันจัง :pig4:
-
คู่นี้น่ารักมาก ดูรักกันดีแถมยังเฮฮากันอีก แต่ที่เด็ดสุดจนต้องหัวเราะออกมาก็คงเป็นประโยค หมายเลขที่ท่านขอไม่สามารถฝันได้ในคืนนี้ กรุณาขอใหม่ในงวดหน้า นี่แหละ :m20:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อิอิ น่ารักอะ
-
หนู พี่บอม เต้ย
สามตอนรวดด อ่านข้ามคืนกันเลยทีเดียว
เป็นช่วงที่ทุกคนต้องอยู่กับตัวเอง ได้แต่คิดถึงกัน
อยู่ห่าง ๆ อย่างห่วง ๆ ทั้งเพื่อนทั้งคนรัก
คู่พี่บอมเป็นห่วงสุดพี่แกไม่คิดจะกระตือรือร้นอยากมาอยู่ใกล้ ๆ ผู้หมวดจริง ๆ หรอ
แต่เวลาโทรหานี่หวานกันตลอด อย่างกับชุมนุมครอบครัว อย่าห่างกันนาน ๆ เลยนะ
หนูกับพี่เจิดนี่น่าจะไปกันได้เรื่อย อาจมีช่วงเวลาที่ไกลกันบ้าง
แต่เวลาอยู่ด้วยกันก็เต็มที่ ไม่ต้องเกรงใจใคร
พี่มหากับตี๋เต้ยนี่ไว้ใจพี่มหานะแต่อยากให้เต้ยเป็นผู้ใหญ่กว่านี้หน่อย
แอบเคืองแทนพี่มหา นาน ๆ จะได้อยู่ด้วยกันทีดันไปกินเหล้ากับเพื่อน
ดีนะที่พี่มหาตามไปเลยได้ใช่เวลาด้วยกันนิดนึง แต่อีกวันก็....
ตี๋เต้ยทำตัวดี อิ อิ
รอไปเที่ยวทะเล
-
ประชดบ่อยๆ ก็ดีนะ คนอ่านได้อ่านกันสะใจเลย
-
ห๊ะคู่หมวดเม่นนนนนนน :impress2:
-
:impress2: :impress2:
-
เป็นแฟนมหานี่ดีจังชวนกันดูกุมารทอง5555 :ling1:
-
:hao3: :hao3: อยากให้ประชดแบบนี้ปล่อยๆ จัง จะได้อ่านบ่อยๆ ยาวปายยย สู้สู้
คู่นี้ก็ยังน่ารัก รอไปทะเลๆ
-
คู่อยู่แบบเรื่อย ๆ ไม่หวือหวาดี :hao3:
-
ตกลงมหาทำอาชีพรายอ่ะตอนนี้
-
ฟินมากกกกกกกกก
-
พอดีเพิ่งติดตามเรื่องนี้
พอจะเขียนเรื่องย่อเรื่องนี้ได้ไหมครับ
ว่าเนื้อเรื่องประมาณยังไง
รบกวนด้วยน๊าา
-
คิดถึงแสบซ่า <3
-
:haun4: :haun4: :haun4:
-
เข้ามารอพี่บอม คร้าบบ
-
เมื่อไรจะมาสักทีน้า...คิดถึงแสบซ่า
-
ตอนที่ ๑๐๒.๑ ทะเล๑
การเที่ยวทะเลคือการเติมพลังให้กับชีวิต แต่การได้เจอหน้าแฟนเป็นการเติมพลังงานให้กับหัวใจ
แหวะ
ฮ่าๆๆ
เฮ้ย ก็คนมันห่างแฟนนี่หว่า มันก็หวานๆนิดหนึ่ง
ก็หลังจากกลับมาจากการฝึกภาคกองพันเป็นเวลา ๕ วัน มีวันหยุด คืนข้าวของ เคลียร์งาน ผมรีบเผ่นก่อนใครเลยครับ นัดวันเวลามาเที่ยวทะเล คราวนี้คงจะได้เที่ยวกันแค่ ๓ วันครับ พอถึงวันนัดพี่บอมบ์ เอ่อ ก็ไอ้บอมบ์ของผมอ่ะ เรียกพี่จนชินปาก พี่บอมบ์มันล่วงหน้าไปก่อนละ เราไปเที่ยวที่ภาคตะวันออกครับ ภาคไหนก็ตามเถอะ ขอให้ได้เจอทะเลก็พอครับ
ได้ข่าวมาว่าพี่บอมบ์เหมารถบัสพาญาติๆมาเที่ยว ก็เข้าใจพี่แกลูกหลานเอยะมากครับ ญาติโกโหติกานับไม่ถ้วน ผม ไอ้เต้ย มหา อีหนู ฝรั่ง ไอ้ศักดิ์ เมียไอ้ศักดิ์ ที่สำคัญคือญาติๆพ่อกับแม่อ่ะ พวกพี่ภีมนั้นก็ด้วยตามไปสมทบครับ ออกแต่เช้าไปถึงนั้นก็บ่ายแล้วครับ
“ตัวเล็ก มาให้กอดหน่อย”ผมวิ่งไปหาเจ้าแฝดทันทีเลยครับ กูรักเด็กนะ
“อ้าวๆ แทนที่จะกอดพ่อก่อนแล้วค่อยกอดลูกทีหลังนะ”
“เออ เหมือนกัน ขอหอมแก้มหน่อย”ฟัดคนละทีครับ ตัวเล็กๆ ตาแป๋วๆ แก้มก็นุ่มอีกต่างหาก
“อาบูมอาบน้ำ”เจ้าแสบพูดแล้วชี้ไปที่ทะเล
“หืม อยากเล่นน้ำทะเลแล้วเหรอ งั้นเราไปลุยกันไหม”
“เดี๋ยวค่อยเล่นตอนเย็น ตอนนี้มันร้อน เออ เอาของไปเก็บก่อน ป่ะ ไอ้ตัวเล็ก เดี๋ยวตอนเย็นพ่อพาเล่น ไม่ต้องกลัวว่าไม่ได้เล่นหรอกลูก”
“ชาลีอ่ะ”
“หลับอยู่ในห้องอ่ะ ป่ะๆ”
ก็วุ่นวายกันเพราะญาติเยอะครับ ผมเข้าไปทักแม่พี่บอมบ์ และคนอื่นๆครับ ผมเอาของไปวางในห้องแล้วนอนแผ่นสองสลึงบนเตียงนุ่มๆ
“คิกๆ อาบูมขี่ช้าง”มาแล้ว ไอ้จอมซน ปีนมาทั้งคู่เลยครับ มานั่งบนตัวผมแล้วเด้งๆ
“แอ๊ะ เบาๆ อาเจ็บ”
“อาบูมขี่ช้าง”
“ไม่มีช้าง มีแต่คนเนี่ย ไหนช้างอยู่ไหน”
“ขี่ช้าง พ่อ ขี่ช้าง”
“ขี่ช้างตลอดอ่ะ อยู่บ้านพาพ่อเล่นจนเข่าพ่อด้านหมดละ มาๆ”แล้วก็พาลูกหยอกครับ ผมให้เจ้าซ่าขี่หลัง เจ้าแสบก็พ่อเขารับผิดชอบไป พาเล่นจนเหนื่อยครับ เด็กๆหัวเราะชอบใจ
“พอแล้วมั้ง นอนดีกว่าไหม เดี๋ยวตอนเย็นพ่อปลุกไปเล่นน้ำ”
“เล่นน้ำ”เจ้าแสบวิ่งไปหาผ้าเช็ดตัวมาเตรียมไว้ นี่ถ้าไปวิ่งหาขันหาสบู่นี่ผมจะขำให้เลยละ
“อื้ม เล่นตอนเย็น มา นอนก่อน”เรียกง่าย นอนง่ายจริงครับ ตบตูดแปบเดียวหลับไปแล้วครับ
“ขอโทษที่รบกวนน้า อ้าว แฝดหลับไปแล้วเหรอ”อีหนูเคาะประตูห้องแล้วเปิดเข้ามา
“อื้ม”
“เข้ามาก่อนก็ได้”ผมกวักมือเรียก
“ไม่กวนดีกว่า เดี๋ยวหลานตื่น”มันปิดประตู ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบ
คนอ่ะเงียบ แต่ทีวีไม่เงียบครับ ผมนั่งดูทีวีกับพี่บอมบ์ ไม่กล้าทำอะไรมากกว่านี้หรอก สงสารเด็กเดี๋ยวตื่นมาเจอภาพอะไรก็ไม่รู้ ฮ่าๆๆ
“อ้าว หลับแล้วเหรอ”เสียงแม่เปิดประตูเข้ามา ผมนี่แอบสะดุ้งเลยครับ ฮ่าๆๆ
“หลับแล้วแม่”
“อือ เป็นไงไปฝึกมาลูก”แม่นั่งบนเตียง พวกผมนั่งบนพื้นครับ
“ก็ดีครับ เหนื่อยเหมือนเดิม แต่ขาดพวกพี่บอมบ์แล้วไม่ค่อยสนุกเท่าไหร่”
“อยู่กองร้อยก็เหงาล่ะสิ เห็นบ่นๆกันว่าคิดถึงเพื่อน ตอนเป็นทหารก็อยากกลับบ้าน พอปลดมาแล้วก็อยากไปอยู่กับเพื่อน”
“กองร้อยเงียบเลยอ่ะแม่ ไม่มีคนกวนประสาท”
“นี่พาเจ้าแฝดไปอยู่กองร้อยสิ พ่อเขาตอนเด็กๆยังไง ลูกนี่ไม่ทิ้งเลยพ่อเลย”แม่พี่บอมบ์เริ่มโยงไปเรื่องเก่าๆแล้วละครับ
“แม่ชอบเล่าเรื่องน่าอายคนให้คนอื่นฟัง”
“อ้าว คนอื่นที่ไหน ที่แฟนลูกไม่ใช่เหรอ”
“ก็แฟนอ่ะแม่...”จากนั้นก็นั่งคุยอะไรเรื่อยเปื่อยกันครับ คุยเรื่องพี่บอมบ์บ้าง เรื่องของเจ้าแฝดบ้าง
“แมะ”เจ้าซ่าเดินโต๋เต๋มากอดขาคุณย่า
“นอนอิ่มแล้วเหรอ”
“พ่ออาบน้ำ”
“ป่ะๆ ไปเล่นน้ำกัน แสบตื่นยังอ่ะ”
“พ่ออุ้ม”เจ้าแสบลืมตาขึ้นมาแล้วคลานมาใกล้ๆ
“ป่ะ ไปล้างหน้าล้างตาก่อน เดี๋ยวเราไปเล่นน้ำกัน”อุ้มซ้ายขวาเข้าห้องน้ำไป ครู่หนึ่งก็พร้อมกันไปเล่นน้ำทะเลครับ หลานพี่บอมบ์เยอะมาก แต่ทุกคนก็ดูตื่นเต้นสนุกสนาน
“มาเล่นกับพี่หนูม่ะ”อีหนูมาขออุ้มเจ้าแฝด
“หมู”
“อาหนูลูก”
“อาหมู อาบน้ำ”ไปแล้วละครับ อีหนูอุ้มเจ้าแฝดลงทะเลไปแล้ว
ครู่หนึ่งรุ่นใหญ่ลงทะเลครับ แม่พี่บอมบ์ น้าไพ แม่ของมหา คือวัย ๗๐ อัพอ่ะมาเล่นน้ำ
“แมะ จะเล”เจ้าแสบวิ่งไปเกาะขาคุณย่า เขาเรียกว่าแมะ หรือแม่อ่ะครับ เรียกจนติดปากแล้ว จากนั้นพี่ภีมก็แซวย่าเป็นภาษาท้องถิ่น เวลาเขาพูดภาษาถิ่นทีไรอย่าคิดว่าจะฟังออก ทีแรกผมคิดว่าพี่ภีมและคนอื่นๆจะพูดไม่เป็นครับ ที่ไหนได้ พูดได้ปร๋อเลยครับ
“ดูทำหน้า”พี่ภูมิแซวผม
“อ้าว ก็ฟังไม่ออก ถามใครก็ไม่มีใครยอมสอนสักคน เป็นหมางงเลยนะเนี่ย”
“ฮ่าๆๆๆ ก็งงต่อไป”งงต่อไปจริงๆครับ ไอ้มหาที่ว่าพูดไม่ค่อยได้ก็ได้ของมันไป แต่สนุกดีครับ เจ้าตัวเล็กนี่คนนั้นพาเล่นทีคนนี้พาเล่นที ถูกอกถูกใจ
“ดูน้องดีๆนะ อย่าให้หลุดมือนะภูมิ”ป้าภาตะโกนมาจากริมฝั่ง
“ครับแม่ แม่ไม่เล่นเหรอ พ่อลงมาดิ มาเป็นกันหน่อย”
“เล่นไปหนุ่มๆสาวๆ แม่แก่แล้ว”
“โถแม่ นี่ย่ายังลงเล่นน้ำเลยนะ มาๆแม่”
“ก็เล่นกับแฟนไปสิ แม่นั่งดูตรงนี้แหละ”
คืองานนี้ทุกคนพาแฟนมาเกือบทุกคนครับ คนที่ไม่มีก็ไม่ได้พามานะครับ อย่าพี่ภีมก็น้องขนมผิงเพื่อนบิว พี่ภูมิก็พี่ใบบัว เขาอายุมากกว่า ๑ ปีก็เรียกพี่ครับ ไอ้ซันก็อย่างที่รู้พาฟางมาด้วย ไม่ใช่ฟางข้าวนะ ฟางชื่อคนอ่ะ ฮ่าๆๆ ในนี้มีโสดน้อยแล้วครับ มีแต่คนมีแฟน สาวๆเขาแต่งชุดน่ารักครับ ไม่โป๊มาก หุ่นดีทั้งนั้น ส่วนบิวแม่ลูกอ่อน ช่วงนี้อาจจะอวบสักหน่อยครับ แต่ตอนที่ผมเจอเมื่อนานมาแล้ว หุ่นดีมาก ตอนนั้นผมก็มองนะ อ่านกินด้วย ฮ่าๆๆ จังไรสัส
ถัดจากกลุ่มวัยรุ่นก็เป็นรุ่นพ่อรุ่นแม่ครับ อายุ ๕๐ ขึ้น พ่อผมปีนี้ ๕๗ แล้ว ลุงนิดจะ ๖๐ แล้วครับ เกษียณปลายปีนี้ แล้วคงตามด้วยลุงเบิ้ล ลุงน้อย พ่อผม อาชิตพ่อไอ้เต้ย ไล่ๆกันเลยครับ เร็วมากเลยนะ แปบเดียวพ่อแม่จะเกษียณแล้วละ
ถัดจากรุ่นพ่อรุ่นแม่ผมก็เป็นรุ่นคุณย่าคุณยายละครับ แม่พี่บอมบ์ปีนี้ก็จะ ๗๘ แล้วครับ ยังแข็งแรง ครับ น้าไพก็ ๗๖ แม่ของมหา ๗๐ พอดีครับ ส่วนพ่อของมหาก็ ๗๕ อันนี้ก็เป็นเรทอายุของชาว สว. ครับ
แล้วก็มาที่เรทพวกผม นำโดยพี่โด่งครับ ๓๕แล้วก็ไล่ลงมาเรื่อยๆครับ แล้วก็เป็นรุ่นหลานของพี่บอมบ์ อายุ ๒๐ ลงไป จนถึงไอ้ตัวเล็กเพิ่งจะ ๔ เดือน นอนรับลมอยู่บนฝั่งกับป้าภา ส่วนคุณแม่เล่นน้ำครับ
เด็กๆ หลานๆจะสนุกกันมากเลยครับ เล่นกับผู้ใหญ่ ส่วนรุ่นลุงรุ่นป้านี่คอยดูความปลอดภัย ง่ายๆคือคอยดุพวกผมว่าอย่าพาน้องๆไปไกล เดี๋ยวจะพลัดมือจมทะเล
แม่พี่บอมบ์เล่นไม่ถึง ๑๕ นาทีเลยครับขึ้นหาดซะแล้ว
“อ้าว เลิกเล่นแล้วเหรอย่า”
“พอแล้วลูก ย่าหนาว คนแก่เล่นเหมือนเด็กๆไม่ได้”
“ย่าจะไปอาบน้ำเหรอ เดี๋ยวชินเดินไปส่ง”พี่ชินเดินขึ้นหาดไป ส่วนพวกผมนี่สนุกมากครับ หยอกกัน
“ตัวเล็ก พอแล้วลูก ไปอาบน้ำกับแม่ม่ะ เล่นนานเดี๋ยวหนูจะไม่สบายเอา”
“ไม่”
“มาๆ พอแล้ว เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยมาเล่นอีก”
“ไม่ไป พ่อ”เบะปากแล้วร้องหาพ่อ
“อีก ๑๐ นาทีพี่ภา เดี๋ยวบอมบ์พาขึ้นเอง มาหาพ่อมา”พี่บอมบ์พาลูกไปแล้วก็เล่นตรงนั้นทีตรงนี้ที ส่งให้คนอื่นๆพาไปเล่น พอได้เวลาก็พาขึ้น
ตอนเย็นมีปาร์ตี้ครับ พี่บอมบ์ไม่ค่อยได้กินอะไรเลย เพราะมัวแต่อุ้มไอ้ตัวเล็กชาลี ใครขออุ้มไม่ยอม ขนาดว่าแม่ตัวเองมาอุ้มยังไม่ยอมเลยครับ งอแงตลอด ส่วนเจ้าแสบเจ้าซ่าไม่ต้องห่วง พี่ๆเขาดูแลอย่างดีครับ อุ้มไปนั่งตักคนนั้นทีคนนี้ที พี่บอมบ์อยู่นานไม่ได้ เพราะลมทะเลพัดแรงมากครับ จึงพาเจ้าตัวเล็กเข้าห้องไป
“ไม่ได้สนุกกับเขาเลยอ่ะ ไอ้ตัวเล็ก ทำไมติดต่อจัง หึ๊”ผมเข้าไปดูเด็กน้อยชาลียังตาแป๋วอยู่บนตักพี่บอมบ์
“ไม่กินแล้วเหรอ”
“กินดิ แต่แวะมาดูก่อน จะเอาอะไรไหม จะเอามาให้”
“อะไรก็ได้ เนอะ เอาอะไรก็ได้”คุยกับผมแล้วหันไปคุยกับลูก มือเล็กๆโบกไปมา
ถามว่าตอนนี้ความรู้สึกผมเป็นไง คือผมเข้าใจพี่แกนะ คนมีลูกอ่ะ ต้องให้เวลากับลูกเยอะๆหน่อย เป็นช่วงที่เด็กต้องการความรักความเอาใจใส่ แล้วเรื่องที่พี่บอมบ์อยู่บ้านทำให้เราห่างๆกัน อันนี้ผมก็โอเคนะ เชื่อใจกันครับ คนเรามันก็มีภาระต้องรับผิดชอบ ถึงเราจะอยู่ไกลกันแต่ผมคิดว่าถ้าเราจริงใจต่อกัน ทุกอย่างก็จะเดินหน้าต่อไป
“อ้าว พี่บูม แอบมาเมื่อไหร่”บิวถือพวกปลาหมึก กุ้งหอย อะไรต่างๆมาเสิร์ฟพี่บอมบ์
“เพิ่งมาตะกี้อ่ะ”
“แอบหวานกัน ๒ คน เดี๋ยวตาเจ้าตัวเล็กเป็นกุ้งยิงนะ”
“หึหึ ยังไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย”พี่บอมบ์ขำ
“ไม่ง่วงเหรอตัวเล็ก กินนมนอนได้แล้ว”
“แอ๊”เสียงอ้อแอ้ มือชูไปมา ตาใสๆ น่าฟัด
“ไม่ง่วง และไม่งอแงด้วย วันนี้ขี้อ้อนนะเรา ไปอ้อนอาบูมนู้นป่ะ”พี่บอมบ์ส่งมาให้ผม จิ้มลิ้มครับ
“บิวว่าหน้าเหมือนพี่บูมอ่ะ เป็นลูกพี่บูมแน่เลย ไม่ใช่ลูกบิว”บิวพูดแล้วขำ
“เหมือนเหรอ ตอนพี่เล็กๆพี่น่ารักกว่าไอ้ขี้ดื้อนี่อีก จริงไหม ขี้ดื้อ”ผมรับมาอุ้ม เออ ทีตอนนี้ไม่งอแง ทีออกไปข้างนอกนะ ใครอุ้มไม่ได้เลยละ
“โตไปหล่อเหมือนพี่อ่ะ”พี่บอมบ์พูดหน้าตาย
“แหวะ”ผมกับบิวเบ้ปากพร้อมกัน
“ฮ่าๆๆ ก็จริงนี่นา เนอะ”
“พี่บอมบ์หลงตัวเอง”บิวค้อนเล็กน้อย
“เออ แล้วไอ้คนนั้นเขาไม่ติดต่อบิวมาเลยใช่ไหม”ผมถามถึงพ่อตัวจริง จะเรียกว่าไงดีอ่ะ คือพี่บอมบ์ผมว่าเขาเป็นพ่อตัวจริง แต่ เออ ไอ้คนที่ทำให้ท้องอ่ะ
“ไม่อ่ะพี่บูม มันจะไปตายที่ไหนก็ไป บิวไม่คิดมากแล้วละ มีกันแค่นี้ก็พอแล้ว บิวไม่อยากเอาชีวิตไปผูกติดกับใครอีกแล้วละ คิดแต่เรื่องลูกอย่างเดียว”
“ไปเรียนให้จบก่อนนะคะคุณแม่”พี่บอมบ์ลูบหัวบิว
“จ้า นี่ๆ บิวว่าเหมือนพี่บูมจริงๆอ่ะ ตาคล้ายๆกันเลย พี่บูมมีรูปพี่บูมตอนเด็กๆป่ะ จะเอามาเทียบกันหน่อย”
“หือ เหมือนเหรอ ตอนเด็กๆมีจะอ้วนกว่านี้นะ เดี๋ยวต้องไปค้นในอัลบั้มที่บ้านอ่ะ”
“พี่ก็ว่าเหมือนนะบิว เออ แล้วทำไมไม่เหมือนพี่บ้างอ่ะ”พี่บอมบ์แกมองหน้าระหว่างผมกับชาลีแล้วทำหน้างง
“มันต้องเหมือนสิพี่บอมบ์ รอลูกโตก่อนเหอะ ป่วนแน่ พี่ๆเขาสร้างไว้เท่าไหร่ เจ้าคนนี้คงไม่แพ้กันอ่ะ”บิวพูดแล้วยิ้ม เออ ก็จริงนะ เจ้าแฝดนี่ใช่เบาที่ไหนครับ ซนมาก ถ้าโตไปนี่ กวนตีนได้พ่ออ่ะ “มาลูก กินนมก่อนแล้วนอน หรือจะกินนมพี่บูม”
“บ้า งั้นเอานมพี่ไป เอานมบิวมาดิ แลกกัน”
“ฮ่าๆๆๆ”ขำกันทั้งวงครับ
บิวพาลูกไปป้อนนม ส่วนผมนั่งกินอาหารทะเลและดูทีวี สักครู่หนึ่งเจ้าแฝดตาปรือมาแล้วครับ พี่ภีมอุ้มมา
“ง่วงยัง”พอเห็นพ่อทั้งคู่ก็มานั่งซบอก น่ารัก อยากถ่ายรูปครับ ผู้ชายเลี้ยงลูกนี่ผมว่ามันเป็นภาพที่น่ามองนะครับ เพราะส่วนใหญ่ลูกจะติดแม่ แต่นี่ติดพ่อ
“พ่อนอน”
“งั้นไปเช็ดตัวก่อน ตัวเหนียวอ่ะเรา”
“อาบน้ำ”
“ไม่อาบ เช็ดตัวเฉยๆ ป่ะ บูมหาผ้าให้พี่หน่อยดิ อยู่ในกระเป๋าอ่ะ”
“อาบบูมไปทะเล”ยังหันมาคุยกับผมอีก
“ไม่เล่นแล้ว มันดึกแล้ว เดี๋ยวพรุ่งนี้อาพาไปเล่นแต่เช้าเอาไหม”ผมหยิบผ้ามาส่งให้ เจ้าแฝดแก้ผ้าล่อนจ้อนในห้องน้ำ ครู่หนึ่งแม่เข้ามาในห้องครับ แล้วถามพี่บอมบ์เป็นภาษาถิ่น ฮือๆ อยากร้องไห้ ไอ้บูมฟังไม่ออก พี่บอมบ์เช็ดตัวให้เจ้าแฝดเสร็จเรียบร้อยแล้วก็หยิบเสื้อผ้ามาใส่ให้แล้วใส่ผ้าอ้อม แกะนมกล่องให้กิน แล้วพี่บอมบ์เป็นคนกล่อม
ผมไม่ขอกวนพี่แกครับ ออกไปปาร์ตี้ข้างนอกกันต่อ ไปคุยกับพวกพี่ภีม แก๊งคุณพ่อก็คุยกันแต่พวกรุ่นใหญ่ครับ พักใหญ่ครับพี่บอมบ์ถึงได้ออกมา
“น้องหลับแล้วเหรออา”พี่ภูมิถาม
“อืม หลับแล้ว ขอเตือนนะ ตอนนี้รีบเที่ยว รีบสนุกให้เต็มที่ มีลูกแล้วจะไม่ได้ทำแบบนี้อีกแล้วนะ ดูอาเป็นตัวอย่าง”
“ฮ่าๆๆ มันเหมาะกับอาแล้วละ จะได้หายซ่าซะบ้าง”พี่ภูมิขำ
“อะไร กูออกจะน่ารัก จริงไหมหนู”
“ชิ หลงตัวเองอ่ะ”
“แบบนี้ถ้าผมมีลูก ลูกผมจะเรียกอาว่าปู่บอมบ์อ่ะดิ”พี่ภีมพูดขำๆ เออ ก็จริงนะ
“ห้ามเสี้ยมลูกให้เรียกว่าปู่เด็ดขาด ยังไม่อยากแก่เว้ย ปู่บ้าบออะไรเพิ่งจะ ๓๐ เออ”
“มันก็เหมาะแล้วนี่ ก็เป็นอาของพ่อ ต้องเรียกว่าปู่ใช่ไหม พ่อผมก็เป็นปู่ อาเป็นน้องชายพ่อ อาก็ต้องเป็นปู่”
“โว๊ะ หาเรื่องจริง เออ แต่มีลูกให้ได้ก่อนเถอะ เมียอ่ะจะแต่งเมื่อไหร่ รีบแต่งได้แล้ว เดี๋ยวมีลูกไม่ทันกินนะ พี่เบิ้ลอยากมีหลานเต็มแก่แล้วละมั้ง พี่น้องพี่นิดมีหลานได้เป็นคุณปู่ไปแล้ว พี่เบิ้ลนี่ดิ”
“พี่ไม่รีบบอมบ์ เดี๋ยวใกล้ตายพี่คงได้อุ้มหลานอ่ะ”ลุงเบิ้ลตะโกนพูดมาขำๆ
“โหยพ่อ เดี๋ยวขอแต่งงานพรุ่งนี้ซะเลยดีไหม”พี่ภีมโอดครวญ
“เห็นไหมๆ”
“มีแค่เจ้าตัวเล็กก็พอแล้วมั้งอา ถ้ามีลูกเองกลัวจะไม่ไหว”พี่ภีมพูด
“กินเบียร์ไหม”พี่กลางถาม
“อย่าๆ เลิกแล้ว”
“สักหน่อยนะอา แค่ ๒ ลัง เอานะ”
“เออ อาไม่กินเยอะนะ แล้วนี่ใครจ่าย”
“อาจ่าย”
“อย่าภีมอย่า ค่าบังกะโลนี่อาก็จัดการหมดแล้วนะ จะไม่ให้เหลือยหมอยกลับบ้านสักเส้นหรือไง”
“ฮ่าๆๆๆๆ”ขำกันทั้งวง สรุปคืนนั้นก็เบียร์ ๒ ลังครับ กินกันคนละหน่อยพอให้นอนหลับ ไม่ได้กินเอาเมา กินพอให้เราคุยกันรู้เรื่อง ซึ่งแต่ละเรื่องฮาแตกครับ เผากระจุย อาเผาหลาน หลานเผาอา ผมก็เผาไอ้เต้ย ฮ่าๆๆ
กลับเข้าห้องไปผมก็ไปนอนกับเด็กๆ ไม่องไม่อาบละน้ำ ขี้เกียจ มึนหัวด้วย เจ้าแฝดนอนบนเตียง ส่วนผมกับพี่บอมบ์ นอนบนพื้นคนละฝั่งครับ ฮ่าๆๆ ที่ไม่กล้านอนบนเตียงเพราะกลัวกลิ้งไปทับเจ้าตัวเล็กครับ ยิ่งเมาๆไม่ค่อยได้สติเท่าไหร่ด้วย
ผมตื่นแต่เช้าเพราะเจ้าแฝดส่งเสียงครับ ไปหยอกกับพ่อเขาแต่เช้าหัวเราะกัน ๒ คนพี่น้อง
“ตื่นเช้าจัง”ผมถามทั้งคู่ที่หัวเราะแต่เช้า
“ชอบกวนพ่อไงเลยตื่นเช้า ไปเดินเล่นกันไหม”
“อาบน้ำ”
“จะอาบน้ำก่อนเหรอ ไปเดินเล่นก่อนดีกว่า ไปเดินดูชายหาดตอนเช้า”เมื่อพี่บอมบ์ชวน ผมก็ต้องไปครับ พาเจ้าตัวเล็กไปเดินเล่น ซนมากเลยครับ จะวิ่งลงทะเลตลอด จับแทบไม่ทัน
“พ่ออาไล”
“เปลือกหอย”
“หอย”
“ใช่แล้ว แต่มันตายแล้วนะ”ระหว่างทางเจ้าตัวเล็กถามพ่อเขาตลอดเลยครับ ทั้งถามทั้งจะวิ่งลงทะเล จนแดดจ้ามากขึ้นจึงเข้าไปอาบน้ำอาบท่า
“อาบูม หอมหน่อย”เจ้าซ่าเดินมาจับขาผมระหว่างที่ผมนุ่งผ้าเช็ดตัว เพิ่งจะอาบน้ำเสร็จครับ เจ้าตัวเล็กมาขอหอม
“หอมตรงไหน”
“ตงนี้”ชี้มาที่หน้าผากผมครับ แล้วก็เข้ามาหอมแก้ม หึหึ น่ารักว่ะ “พ่อหอมแก้ม”
“ก็หอมไปดิ พ่อหอมทุกวันแล้ว”
“พ่อจุ๊บๆ”เจ้าซ่าชี้มาที่ผม
“มาจุ๊บพ่อก่อน เรายังไม่ได้จุ๊บทักทายกันเลย”พี่บอมบ์คุกเข่าลงแล้วเจ้าซ่าก็เดินไปหอมแก้มพ่อ เจ้าแสบนี่หาเสื้อใส่เองครับ พอได้เสื้อก็เดินมาหอมแก้มพ่อเขาครั้งหนึ่ง “มาจุ๊บกันสักหน่อยดิบูม”
“โว๊ะ อายเด็ก”
“หึ หน้าบาง จุ๊บ”จนได้ครับ พี่แกยื่นหน้ามาหอมแก้ม ผมก็เขินๆ จากนั้นแต่งตัวให้แฝดแล้วไปรับชาลีมาอุ้ม หาข้าวกินยามเช้า ป่วนคุณพ่อกับผมเมื่อเช้าแล้ว คราวนี้ป่วนคุณลุงคุณป้าแทน
“แมะ กินอันนี้”เจ้าแสบยืนบนเก้าอี้ข้างๆป้าภาแล้วชี้ไปที่กับข้าว ส่วนอีกคนอ้อนคุณย่า หึหึ
“แมะ อาไล”
“กุ้ง อ่ะนี่ กินปูลูก”ป้าป่านแกะปูมาป้อน
นอกจากเด็กเล็กๆอย่างเจ้าแฝดจะอ้อนลุงอ้อนป้าแล้ว เด็กโข่งอย่างพวกพี่ภีมก็ขี้อ้อนเหมือนกัน
“เอ้า มากันแล้วเหรอ หาอะไรกินลูกป่ะ”
“มีอะไรให้กินบ้างอ่ะย่า”
“พี่ภีมกินกุ้น”เจ้าซ่าพูดกับพี่ชาย
“อะไรเหรอ กุ้นคืออะไร”พี่ภีมทำหน้างง
“กุ้น แมะ อาไล”ชี้ไปที่กุ้งแล้ว ชี้ไปที่ปูอีก เพิ่งถามเมื่อกี้ก็ถามอีก ต้องตอบคำถามทั้งวันครับ เด็กวัย ๒ ขวบน่าจะเป็นวัยที่ขี้สงสัย
“ปู จะกินอะไรก็สั่งเลยภีม เดี๋ยวสายๆลงเรือไปเกาะกัน”ป้าภาพูดกับลูกชาย ช่วงนี้ทุกคนจึงต้องหาอะไรกิน พี่บอมบ์เดินไปถามหลานๆ หลานของน้าพี่บอมบ์อ่ะ ถามพวกอาหารการกิน เรื่องการนอนอะไรแบบนี้ หลานๆก็ดื้อบ้างอะไรบ้าง แต่ธรรมดา พี่บอมบ์เอาอยู่
จากนั้นพอถึงเวลาเราข้ามไปเที่ยวเกาะกันครับ จะเป็นยังไงให้พี่บอมบ์แกมาเล่านะ สำหรับวันนี้มีเพียงเท่านี้ ขีปนาวุธ ถ่ายภาพ ยุทธภูมิ รายงาน
-
ครอบครัวอบอุ่น รอพี่บอมบ์มารายงานตอนต่อไป :กอด1:
-
ยกกันมาเป็นกองทัพ
-
เย้ๆๆๆ มาต่อแล้วคิดถึงๆๆๆๆๆๆ หมวดบูมกับพี่บอมบ์ :impress2:
โหหหห บังกะโลแตกมั้ยมากันเป็นกองทัพเลย
ไปทะเลทั้งทีของฉากสวีทหวานๆโหน่ยคร้าาาาาาา
เอาแสบซ่าไปฝากไว้กับแมะ 5555+ :z1:
-
อิจฉาาาาาาาาา ครอบครัวนี้ไปเที่ยวทีไร อยากตามไปด้วยทุกที
รอตอนต่อไปเนาะะะะะะ
-
เห็นครอบครัวนี้ทีไรมันมีความสุขอิ่มเอมทุกที อบอุ่นมากเลย
-
อยากไปเที่ยวด้วยคนจังเลยค่าา.. >< คิดถึงหมวดบูมมากมาย~
-
เที่ยวชุดใหญ่ อยากไปด้วยจัง ไม่มีการชวนคนอื่นเลย ฮ่า
สนุกๆ ยังรายงานไม่ครบรอต่อไป
:mew4:
-
บ้านไหนมีเด็ก บ้านนั้นจะมีแต่เสียงหัวเราะและรอยยิ้ม
-
ครอบครัวสุขสันต์
อ่านแล้วก็อยากไปเที่ยวบ้าง
-
ครึกคลื้นมากจริงๆ o13
-
น่ารักอะ
-
ขอบคุณ :)
-
นี่คือแบบแฮปปี้แฟมิลี่มากอะ 5555
ญาติจะเยอะกันไปไหนนนนนน
-
ครอบครัวนี้โคตรน่ารักอ่ะ เปป็นครอบครัวใหญ่จริงๆ
-
แสบกะซ่าก็ยังน่าร้ากกกเหมือนเดิม
-
ยกกันไปเป็นรถบัสเลยคงสนุกกันน่าดู
-
อ๊ากก แสบ ซ่า ชาลี ของป้าน่ารักกกกกก
ก็ที่ชาลีหน้าเหมือนหมวดบูมก็เพราะเกิดมาเพื่อเป็นลูกพี่บอมบ์กะหมวดบูมไง
เที่ยวทะเลกันครึกครื้นสนุกเฮฮามาก รอไปเที่ยวต่อนะคะ
ไม่อยากให้จบเลย แงงงงง
:ling1:
-
o13 o13 :mew1: :mew1:
-
พี่บอมบ์!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
คิดถึงมากๆเลย ชอบพี่น้องภูมิ-ภีม
-
แสบซ่าชาลี ขอขโมยกลับบ้านนนน :hao7:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
คิดถึงตัวเล็กนะ :mew1:
-
กะจะเข้ามาเซอเวย์ก่อนค่อยอ่านทีเดียวยาว ๆ เจอบรรทัดแรกเข้าไป ...อ่านเลยก็แล้วกัน
ได้อ่านความรู้สึกของหมวดบูมแล้วเหมือนถูกเติมเต็มความรู้สึกที่ขาดหาย
เหงา แต่ก็เข้าใจ ไม่ได้อยู่ด้วยกัน แต่ก็รับรู้ว่าอีกคนก็คิดถึงกันอยู่
อยากให้ชาลีเป็นลูกหมวดบูมจริง ๆ 5 5
:กอด1:
-
ครอบครัวสุขสันต์มาก แฝดช่างแสบซ่าร์สมชื่อจริงๆ น่ารัก
บอมบ์กับหมวดบูมแม้จะไม่ค่อยได้สวีทกันแต่ก็อบอุ่นดีนะ
:mew1: :L2:
-
หมวดบูมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
เค้าคิดถึงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง ในที่สุดเราก็ได้เจอกันซะที :mew4:
ครอบครัวสุขสันต์ อบอุ่นที่สุดเลย
อยากไปเป็นสมาชิกในครอบครัวนี้บ้างอ่ะ วรั๊ยๆๆๆๆๆๆ
รอพี่บอมบ์มารายงาน :katai2-1: :katai2-1:
-
:mew1: :mew1:
-
ครอบครัวสุขสันต์มากค่ะ น้องแสบน้องซ่าน่ารักเชียว
แต่น่าสงสารพี่บอมบ์กะน้องบูมอ่า ไม่ค่อยได้หวานเลยน๊า :hao3:
-
บูมมีความคิดเป็นผู้ใหญ่และเข้าใจพี่บอมบ์ก็ดีแล้ว
-
ผลัดกันรายงานเหรอครับหมวดบูม
-
ครอบครัวสุขสันหรรษา จิง จริ๊ง..งงง :ling1: :ling1:
-
รอให้พ่อบอมบ์มาเล่าความสนุกน่ะ แสบซ่าน่ารักมาก ชาลีตะแง้ว :mew3:
-
แสบซ่าน่ารักอ่ะ อยากให้ชาลีโตไวๆจะได้มาป่วนพ่อบอมบ์อีกคน :impress2: :impress2:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
อ่านแล้วอยากไปเที่ยวเลยอ่า
-
พากันไปป่วนทะเลทั้งแก๊งเลย
แล้วทะเลมผีทะเลด้วยอ๊ะป่าวน้อแล้วทะเลมผีทะเลด้วยอ๊ะป่าวน้อ
อยากเห็นจัง. อิอิ
-
ตอนที่ ๑๐๓ ทะเล ๒ ครึ่งแรก
“พ่อกินกุ้น”
“ในจานของตัวเองยังมีอยู่หลายตัวอยู่เลย จะเอาอีกเหรอ”
“เอาอีก”
“กินให้หมดก่อน”
“แมะ กินกุ้น”พ่อไม่ตามใจก็หันไปอ้อนแม่ อ้อนพี่ภาอ่ะครับ เขาเรียกแม่ทุกคน กับแม่ซึ่งเป็นย่าก็เรียกแม่ กับป้าๆก็แม่ กับบิวก็แม่ แม่เขาเยอะจริงๆครับ
“หนูทานให้หมดก่อน ทานไม่หมดเดี๋ยวแม่ไม่พาไปเล่นน้ำอีกนะ”
“อาบน้ำ”ไถลตัวจะลงจากเก้าอี้
“จะไปไหน กินให้หมดก่อน”
ซนมากเลยครับกับเจ้าลูกชาย สมกับที่เขาว่าสุภาษิตจับปูใส่กระด้ง อันนี้จับเด็กซนใส่อะไรไม่รู้ ฮ่าๆๆ ซน หาเรื่องจะลงทะเลตลอด มีพี่ๆคอยตามใจด้วยแล้วก็เอาใหญ่เลยครับ บางครั้งผมก็ไม่ค่อยชอบนะผู้ใหญ่ตามใจเกินไปเพราะจะทำให้เด็กไม่ค่อยมีวินัย ตอนนี้เราต้องเริ่มฝึกเขาแล้วละครับ ให้เขาได้เรียนรู้ความอดทนบ้างอะไรบ้าง บางอย่างมันต้องมีได้มีเสีย ไม่สอนตั้งแต่วัยนี้พอโตไปก็จะเริ่มสอนยาก แต่ผมก็ไม่ได้เลี้ยงลูกเก่งนะ ผมชอบเข้าไปอ่านพวกกระทู้เลี้ยงลูกและดูรายการเด็กอะไรแนวๆนี้อ่ะ ไปจำๆเขามา หาวิธีการให้เหมาะกับลูกของเรา
“อิ่มยังตัวเล็ก”ไอ้ภูมิเดินมาถามน้องที่นั่งแผ่หลาบนเก้าอี้
“อุ้ม”ยื่นแขนไปแล้วครับ พี่ชายก็แสนดีรับมาอุ้ม รักน้องมากเลยเจ้าคนนี้ นี่ถ้ามีลูกคงจะหลงลูกมากเลยละครับ นี่ขนาดแค่น้องยังรักเท่านี้ ถ้าลูกตัวเองจะแค่ไหนครับ พออุ้มไปแล้วเขาก็งุ้งงิ้งกับพี่ชายเขาไปครับ ผมเองนั่งคุยกับพวกพี่เบิ้ล ก็งุ้งงิ้งกับพี่เบิ้ลอ่ะ พี่เบิ้ลนี่ก็คล้ายๆพ่อผมอ่ะแหละ ดุ ส่วนพี่น้อยพี่นิดจะแนวโอ๋น้อง ตามใจผมเยอะมาก พี่เบิ้ลจะสายโหด ฮ่าๆๆ
“กินทุเรียนไหมแม่”
“อืม เอามาสิ ชิ้นเล็กๆพอนะ แม่กินไม่หมด เออ กลับไปนี่เอาทุเรียนไปถวายหลวงพ่อด้วยนะลูก”
“แมะ ธุหลวงตา”เจ้าแสบซึ่งยังนั่งอยู่เกินไปเกาะขาแม่ผมแล้วปีนนั่งตัก
“ครับ เดี๋ยวแม่พาไปวัด”เจ้าแฝดนี่สนิทกับวัดดีครับ ไปบ่อยมาก ไปวัดทีไรไม่มีซนครับ นั่งหน้าแป้นกับหลวงพ่อ ตอนนี้ถวายอาหารเป็นแล้วด้วย หลวงพ่อก็จับให้นั่งสมาธิบ้างอะไรบ้าง แต่พอกลับบ้านนี่เหมือนเดิม ซนมาก
เรากินมื้อเช้าเรียบร้อยแล้วจากนั้นจึงเตรียมตัวข้ามไปเที่ยวเกาะกันครับ เด็กๆหลานๆตื่นเต้นเพราะนานๆได้มาเที่ยวที ผมก็จัดเต็มให้พวกเขาเลยครับ ให้ได้พักผ่อนเปิดหูเปิดตาบ้าง นี่ก็พาขาดโรงเรียนมานะเนี่ย ฮ่าๆๆ แต่ไม่เป็นไร ขาดแค่ ๒ วันครับ พฤหัส ศุกร์ เดี๋ยววันจันทร์เรากลับบ้านละ
ระหว่างที่เราข้ามเรือไป พวกเราจะคุยกันภาษาท้องถิ่น ผมขำหมวดบูมไม่หาย พี่แกฟังไม่ออกแล้วชอบทำหน้าสงสัย
“พี่บอมบ์ สอนภาษาบ้านพี่บอมบ์หน่อยนะ ขอร้อง”
“คอร์สละหมื่นห้าอ่ะ”
“เดี๋ยวเตะเลย จะไม่ให้รู้เลยเหรอว่าพูดอะไรอ่ะ”
“ฮ่าๆๆ”
“ไปอยู่บ้านแม่สักครึ่งปีสิลูก อย่าง ใครนะลูก สะใภ้ยายมีน่ะ เป็นคนหนองคาย มาอยู่บ้านเมียเป็น ๑๐ ปีแล้ว พูดคล่องเหมือนคนแถวบ้านเลยละ”
“งั้นเดี๋ยวย้ายไปค่ายใกล้ๆบ้านแม่ก็ได้”
“ให้ไอ้ภีมสอนก็ได้”
“สอนอะไรเหรออา”ไอ้ภีมอุ้มเจ้าชาลีอยู่ครับ
“สอนภาษาบ้านเราอ่ะ บูมมันอยากพูดเป็น”
“เหรอ คิดไงจะเรียนวะบูม”
“อ้าว ก็พวกพี่คุยกันทีไรผมงงทุกที สอนหน่อยดิพี่ ผมไม่อยากเป็นหมางงอยู่คนเดียว”
“หึหึ คุยกับอาบอมบ์ทุกวันก็ฟังออกแล้ว ไม่ยากหรอก”
“ก็ไม่เห็นพี่บอมบ์จะพูดให้ฟัง ถามไม่ยอมตอบ”ตัดพ้อกูอีกละ ฮ่าๆๆ
“ไม่ตอบก็ต่อยเลยดิ”ไอ้ภีมแนะนำ
“กูน้องพ่อมึงนะภีม”
“ครับอา น้องพ่ออ่ะแหละ ฮ่าๆๆ ตัวเล็ก ไหว้คุณปู่เร็ว”หัวไปคุยกับเจ้าชาลี ตาแป๋วๆ
“ปู่”เจ้าแสบวิ่งแจ้นมาเกาะขาผมซะละ “พ่อกินมะ มะ”
“หืม มะอะไร มะระเหรอ”
“กินอันนั้น”ชี้ไปที่ต้นมะพร้าว
“อ๋อ มะพร้าว ตรงไหนมีขาย”
“พ่อเก็บมะพ้าว”
“เก็บไม่ได้ ไม่ใช่ของที่บ้านเรา เดี๋ยวเราไปหาร้านขายน้ำดีกว่า”
ผมจึงมองหาร้านขายน้ำ มองไปมองมาเจอนมฝรั่ง ฮ่าๆๆ
“พ่อกินนม”เจ้าซ่าเดินมาอ้อนผม
“กินนม? อ้าว ก็เมื่อเช้ากินแล้วไม่ใช่เหรอ”
“กินนม”นิ้วเล็กๆชี้ไปที่ฝรั่ง ใส่บิกินนี่เดินโฉบไปมา
“เฮ้ย นั่นมันของผู้ใหญ่แล้วลูก”
“จาลีก็กินนมแมะบิว”
“อื้ม ก็นมแม่น้องไงลูก หนูยังเล็ก หนูกินนมคนอื่นไม่ได้ มาๆ พ่อพาไปกินมะพร้าว”
“กินนม”
“ไปเอามาจากไหนเนี่ย ใครสอนวะ เฮ้ย ใครเสี้ยมน้องให้พูดแบบนี้เนี่ย”ผมหันไปถามหาตัวการ อยู่ดีๆลูกชายผมไม่น่าจะทะลึ่งแบบนี้นะ “ไอ้ภีม ไอ้ทะลึ่ง มานี่เลยมึง เสี้ยมน้องนะ”
“มีอะไรเหรอลูก เสียงดังเชียว”แม่ผมหันมาถาม
“ก็ไอ้ภีมอ่ะแม่ เสี้ยมน้องให้ชี้ขอกินนมฝรั่ง แหม่”
“ฮ่าๆๆๆ ขำๆน่ะอา”
“ขำกับผีอ่ะดิ เสี้ยมเรื่องดีๆไม่ได้ เกิดไอ้ตัวเล็กแม่งหื่นไล่ปล้ำฝรั่งทั้งหาด กูจะหาเงินที่ไหนชดใช้ค่าเสียหายวะ ฮ่าๆๆ”
“พ่อกินนม”เจ้าตัวเล็กยังทำหน้ามึนต่อครับ นี่แหละเด็ก ใสๆ โดนใครเสี้ยมมันจำครับ แต่ก็ลืมง่าย ไม่มีอะไรมาก
“กินนมรสอะไร”
“รสกุ้น”
“ไม่มีลูก มีรสส้ม สตอเบอรี่ กับ ผลไม้รวม หรือจะเอานมจืด”
“เอานมรสกุ้น”เอาแล้ว มันมีที่ไหนอ่ะลูกชาย
“อ่ะๆ เดี๋ยวพ่อพาไปแล้วกัน เดี๋ยวพาแสบไปซื้อน้ำมะพร้าวด้วย ป่ะ”เฮ้อ กูมึนกับลูกชายว่ะ
หาน้ำหานมให้ลูกกินเรียบร้อยแล้วเราเดินเที่ยวเล่นต่อครับ แยกย้ายกันไป แม่ผมหลานๆก็พาไปตามความต้องการของหลานครับ ส่วนผมก็อยู่กับไอ้เด็กดื้อ ๓ หน่อ กับฝรั่งและอีหนู
“หล่ออ่ะพี่บอมบ์ เห็นแล้วหอยหนูสะเทือนไป ๘ ริกเตอร์ โอ๊ย น้ำเดิน”
“อาหมูกินน้ำ”เจ้าแสบยื่นน้ำเปล่าให้ รู้เรื่องไปกับเขาด้วยนะเจ้าลูกชาย
“จ้า ตัวเล็กน่ารักมาก โอ๊ย กูจะเป็นลม เป้าเริดมากเลยอ่ะ พี่บอมบ์ดูนู้น เริ่ดมาก โหย ตุงๆแบบนี้เย็บวัว วัวตายตาย เย็บควาย ควายล้ม”
“เดี๋ยวได้ล้มทั้งยืนคืนนี้แหละ เออ ผัวมาทั้งคนยังไปชมคนอื่นอีก เดี๋ยวปล่อยคืนสู่ธรรมชาติเลยนี่”
“ผัวๆๆๆ”อีหนูทำท่าเป็นชะนี ฮ่าๆๆ “แหม พี่เจิดก็ ถึงหนูจะชมยังไง พี่ก็เป็นคนเดียวแหละที่ได้หนูอ่ะ”
“อ้าว แล้ววันก่อนที่กูได้กับมึงอ่ะ”ผมแซวขำๆ
“นี่ อีตาบ้า อย่าเอ็ดไป”
“เอ๊ะ ยังไงๆ เมียกูนี่ไม่ใช่ผ่านมาทั้งกองร้อยแล้วเหรอ”ฝรั่งหรี่ตามองอีหนู
“เหวอ ตาบ้านี่ก็ ถ้าผ่านมาทั้งกองร้อยเมื่อคืนพี่ก็ไม่ครางขนาดนั้นหรอก”
“เออว่ะ เอ๊ะ หรือใช้โอนามิกระชับรู ถึงได้อกฟูรูฟิต”
“ไอ้บ้า นั่นมันสาหร่ายสบายรูแล้วมั้ง เฮอะ เพราะอยู่กับพี่บอมบ์แน่เลย พี่เจิดถึงกลายเป็นคนแบบนี้”
“อะไร เกี่ยวอะไรกับกู”
“เออ นั่นดิ เกี่ยวอะไรด้วย”
“ก็บ้าๆบวมๆเนี่ย”
“อะไรวะ พี่ก็เป็นของพี่แบบนี้”ฝรั่งมันทำหน้างง
“ไม่ใช่ แต่ก่อนพี่เจิดเรียบร้อยกว่านี้ ฮือๆ เอาสามีคนเดิมของหนูคืนมา”
“โอ๋ๆ อาหมู โอ๋ๆ”เจ้าซ่าเดินมาตีขาอีหนูครับ หึหึ
“ฮือๆ อางอนแฝดแล้ว อาชื่อหนูนะ ไม่ได้ชื่อหมู”
“อาหมู”
“ไอ้ตัวเล็ก มันน่าตีเชียว”อีหนูเงื้อมือขึ้น เจ้าแสบขำคิกๆวิ่งมากอดมผม “ตกลงว่ากลัวหรือว่าอะไรอ่ะ”
“มีเพื่อนเล่นไง เล่นทั้งวัน”
“พ่อเล่นน้ำ”
“มันร้อน เดี๋ยวตอนเย็นๆเนอะ เดี๋ยวพ่อพาเล่น จะเดินดูอะไรอีกป่ะ”
ก็ตะลอนไปเรื่อยครับ บรรยากาศดีมาก ผมอุ้มเจ้าชาลีไว้ ส่วนแฝดนี่อีหนูอุ้มคน ฝรั่งอุ้มคน ตะลอนๆกันอยู่แค่นี้ เดินหาของกินบ้าง คุยกับนักท่องเที่ยวบ้าง อีหนูนี่ตัวดี ทักนักท่องเที่ยวไปหมด เห็นมันแรดๆแบบนี้ ไม่คิดว่ามันจะพูดภาษาญี่ปุ่นได้ ฮ่าๆๆ แต่มันดีนะ อีหนูอ่ะ มันทำตัวแบบนี้แหละ เพ้อกับคนนั้นทีคนนี้ที แต่มันก็ไปไหนไม่รอดหรอก งุ้งงิ้งกับแฟนมันอยู่ดี
เราเที่ยวกันจนเหนื่อยครับ ผมนี่อุ้มลูกจนเหนื่อย เที่ยวเสร็จก็ข้ามเกาะกลับที่พัก มาถึงห้อง บิวอุ้มชาลีไป ส่วนผมนี่นอนแผ่นหราบนเตียง เจ้าแสบเจ้าซ่ามานอนทับบนตัวผม ไม่ไหวละ ง่วงมาก ขอนอนก่อนครับ
พ่อลูกนอนแผ่หลาหลับบนเตียงอย่างสบายอกสบายใจ ผมตื่นมาอีกทีเกือบจะ ๔ โมงแล้ว เจ้าแสบนอนบนตัวผม ส่วนเจ้าซ่าตอนนี้นอนข้างๆตัวผม พอผมตื่นลูกชายก็ตื่น ผมมองหน้าลูกชายก่อนจะหันไปมองเจ้าซ่า แล้วหันมาอีกข้าง อ้าว ไอ้ภีมมานอนห้องกูได้ไงวะ
“อะไรของมึงวะภีม ห้องมีทำไมไม่นอน”
“อืม อยากนอนห้องนี้ ทำไม มีปัญหาเหรอ”
“ครับ อาไม่กล้ามีปัญหากับหลานหรอกครับ ยอมแล้ว”
“พ่อเตะเลย”เจ้าแสบเสี้ยม นักเลงแต่เล็กเลยลูกกู
“อะไรตัวเล็ก พี่ภีมยังไม่ทำอะไรสักหน่อย พูดแบบนี้เดี๋ยวไม่พาไปเล่นน้ำนะ”
“อ๊ะ ไปเล่นน้ำ”เจ้าแสบเดินไปนั่งบนตัวไอ้ภีมแล้วอ้อน “พี่ภีมเล่นน้ำทะเล”
“หอมแก้มก่อน”
“ไม่”
“งั้นไม่พาไปเล่นน้ำ”
“พี่ภีมพาเล่นน้ำ”เจ้าซ่าเดินไปกอดแล้วอ้อนๆ ส่วนเจ้าแสบลงจากเตียงแล้วไปหยิบผ้าเช็ดตัว
ก๊อกๆ ประตูเปิดเข้ามา ไอ้กลางยื่นหน้าเข้ามาในห้อง
“ไปเล่นน้ำกันอา ภีม”
“เย้ๆๆๆ อุ้ม”เจ้าตัวดีวิ่งแจ้นไปเลยครับ
“ฮ่าๆๆๆๆ”ผมขำไอ้ภีม นี่แหละอยากสร้างเงื่อนไขดีนัก ไม่รู้เหรอว่าพี่ชายเขาเยอะ
“ไรวะพี่ชิน กำลังอ้อนๆเจ้าตัวเล็กอยู่เนี่ย”มันบ่นงุ้งงิ้งแล้วเดินออกไป
ลูกชายไปเล่นน้ำทะเลแล้วครับ ตอนนี้ผมก็อยู่ตัวคนเดียว นอนเล่น วันนี้ไม่อยากลงทะเลสักเท่าไหร่ อยากนอนเฉยๆ เหนื่อยมากกับการอุ้มลูก กว่าจะโตเป็นหนุ่มก็คงต้องเจออะไรหลายๆอย่าง นี่แหละครับคนเป็นพ่อเป็นแม่ ใช่ว่าจะสบาย ตอนเราเล็กๆเราก็คงจะแบบนี้แหละครับ บางคนโตแล้วนะก็อาความคิดของตัวเองว่าทำไมเด็กไม่ทำแบบนั้นแบบนี้ บางทีผมก็คิดนะครับว่าทำไมลูกถึงซนแบบนี้ พูดไม่ค่อยจะฟังสักเท่าไหร่ นิ่งอยู่หน่อยหนึ่ง นอกนั้นก็วุ่นวาย แต่เขาก็คือเด็กอ่ะ เด็กก็คือเด็ก เขายังไม่มีความคิดความอ่านว่าจะคนอื่นจะรำคาญไหม คนอื่นจะคิดอย่างไร เขาต้องการสนุกเฮฮา ผมเองก็คิดในส่วนนี้ แต่บางอย่างก็ต้องรีบบอกรีบสอน รีบฝึกเขา แต่เวลาลูกไม่ทำตามก็มีลงโทษบ้างนะครับ ไม่ได้นะ ผมจะดุ เวลาผมดุแล้วทั้งคู่จะหงอยๆ หงอยไม่กี่นาทีหรอกครับ เดินไปฟ้องคุณย่า คุณย่าโอ๋มาแล้วก็มาป่วนพ่ออีก หึหึ ก็แบบนี้แหละครับ แต่ถ้าวันไหนพ่อดุ ย่าดุ นู้น พี่ซัน ป้านก ไปงุ้งงิ้งกันที่นั่นครับ หาคนโอ๋
“พี่บอมบ์ ไม่ไปเล่นน้ำเหรอ”หมวดบูมเปิดประตูห้องเข้ามา ชุดสบายๆ เห็นต้นขาขาวๆ มันขาวเฉพาะในร่มผ้าแหละครับ ส่วนไหนที่โดนแดดนี่สีตัดกันอย่างกะหยินหยาง “มองด้วยสายตาแบบนี้ คิดอะไรพิเรนทร์ๆกับน้องป่ะวะ”
“เออดิ มาคุยกันก่อนดิ เรายังไม่ได้คุยกันจริงจังอะไรเลยนะ เจอหน้ามานี่มีแต่เล่นกับคนอื่นไปทั่ว”
“อ้าว ก็เวลาพักผ่อนนี่หว่า งอนเหรอวะ”พี่แกล็อกประตูแล้วเดินมานอนทับผมบนเตียง
“เปล่า ไม่งอนบ้าบอหรอก หมดวัยแล้ว อ้วนขึ้นป่ะวะ หนักนะเนี่ย”
“ฮ่าๆๆ ก็กินเยอะนี่หว่า อยากอยู่สบายๆแบบนี้สักเดือนหนึ่งเนอะ”
“มาตั้งรกรากที่นี่เลยสิ อยู่ใกล้ทะเล”
“เดี๋ยวทำจริงแล้วพี่จะหนาว เฮ้อ”
“อะไร แค่นี้ก็ถอนหายใจ มีเรื่องอะไรต้องคิดอีกละ”
“อ้าว เคยได้ยินป่ะ หายใจออกก็เฮ้อเธอ หายใจเข้าก็เฮ้อเธอ ฮ่าๆๆ อารมณ์มันไม่อยากกลับอ่ะ พรุ่งนี้วันสุดท้ายแล้ว”
“ก็เอาให้เต็มที่สิ ไหนๆมาเที่ยวทั้งที อยากทำอะไร อยากเล่นอะไรก็เอาเลย”
“มันก็หลายอยากอยู่นะ”
“อยากโดนปล้ำด้วยป่ะละ”
“หึหึ หาจังหวะให้ได้ก่อนเถอะพี่ชาย ลูก ๓ คนที่จะนอนยังไม่มีเลย เออ แล้วนี่ตกลงว่าถ้าบิวเปิดเทอมแล้ว ชาลีจะอยู่ที่ไหนอ่ะ พี่บอมบ์พากลับบ้านด้วยเหรอ”
“ก็ให้อยู่กับแม่เขาแหละ พี่ภาคงช่วยเลี้ยงอ่ะ อยู่บ้านไม่มีนมให้กินหรอก ให้เขากินนมแม่เขาอ่ะดีแล้ว เด็กจะได้มีภูมิต้านทาน”
“งั้นขอกินนมพี่บอมบ์หน่อย จะได้มีภูมิต้านทานรักษาอาการคิดถึง”
หึ ไอ้บูมมมมมมมมมมมมมมม
-
หมวดบูมน่ารัก แก้อาการคิดถึง :-[
เด็กๆแสบฉลาดมากจริงๆ ช่างพูดด้วย น่ารัก
กลับจากทะเลคราวนี้ก็ต้องห่างกันอีกแล้วสิหมวดบูมพี่บอมบ์
:mew1: :L2:
-
ได้มีเวลาสวีทกันนิดๆ หน่อยๆ ก็ยังดีเนอะพี่บอมบ์~ ว่าแต่หมวดบูมจะกินแค่นมอย่างเดียวจริงๆ เหรอค้าา~ แบบว่าเราคาดหวังไปไกลแล้วนะคะเนี่ย :hao7:
-
อิ้ววว หมวดบูม เนียนจุง ภูมิต้านทานความคิดถึง 5555 ไหงกลายเป็นคนแบบนี้ล่ะเนี่ย ติดเชื้อหื่นจากพี่บอมบ์เหรอ
-
มาแล้วๆๆๆๆๆๆๆ :mew1: :mew1:
-
หวานกันจังนะ ถึงจะนานๆมีที
-
หมวดบูมน่ารักทึ่สุด
-
บูมมมมมมมมมมม ทำไปได้
แล้วนมพี่บอมบ์เสียวไหม เอ้ย อร่อยไหม 555
-
นานๆจะเห็นเขาหวาน
-
โอ๊ยยยยยย ทั้งขำทั้งเขินอะพี่บูมมมม
สองแฝดน่าร๊ากกกก คิดถึงภาพเป็นแฝดสามแทฮันมินกุ๊มันแซเลยทีเดียว ซนยังไงก็น่ารักกกก
รอตอนต่อไปเนอะะะะ
-
จัดไปสิพี่บอมส์ หมวดบูมขอมาขนาดนี้แล้วว
-
ตอนนี้พี่บอมบ์วุ่นวายอยู่กับลูกจนไม่มีเวลาหวานกับหมวดบูมเลย :pig4:
-
จะเอาหมวดบูมอีกกกก
ออกน้อย ไม่ย๊อมมม 5555
-
เนียนกว่าน้องหนูอีกนะค่ะหมวดบูม
-
หมวดบูมคือเนียนสุด แต่ออกน้อยอ่า ขออีกนะคะ ครอบครัวพี่บอมบ์อบอุ่นที่สุดเลยยย
-
ขอบคุณ :)
-
ขี้อ้อนแข่งกับลูกเลยนะบูม
-
มีเวลาสวีทกันนิดเดียวเอง อต่ก้ทำเอาเคลิ้มเลยอ
ภูมิต้านทานอาการคิดถึงเพิ่งรู้ว่าต้องทำแบบนี้
อร๊ายยยยย เขิลจุงเบย
ขอบคุณค่ะคุณเมฆ
-
ฮิ้ววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว
หมวดบูมขาาาาาาาา มาขอกันโต้งๆแบบนี้
ระวังพี่บอมบ์จะให้กินอิ่มจนเดินไม่ได้นะ 55555
น้องแฝดลูกกกกกก โอ๊ยๆๆๆๆๆ น่ารัก น่าหยิกจริงๆ
พี่เจิดคะยินดีต้อนรับเข้าสมาคมนะคะ 55555
-
กริ๊ดดดด บูมขอกินนม เขิลแทนบอมอะ :-[ :o8: :hao7:
-
อิจฉาาาาาาาา อยู่กันครบทีไรอบอุ่นเฮฮาตลอด แฝดก็น่าร๊ากกกกก คู่ผัวตัวเมียอย่างพี่บอมบ์กับน้องบูมถึงจะไม่ค่อยมีเวลาสวีทกันมากนัก แต่ก็รักนะ
-
กริ๊ด!!!!!มาแล้ว
-
ทางสะดวกแลวอย่าช้าเด็กๆกำลังไปเล่นน้ำยังพอมีเวลา5555
-
ต่อภาค2 เลย แสบซ่าเป็นพระเอก :m23:
เอาตั้งแต่พระเอกตอนเด็กกระทั้งโตเป็นหนุ่ม :m11:
ีรุ่นพ่อพระเอกคนเดียว100ตอน :m3:
รุ่นลูกพระเอกแฝดขอสัก 200 ตอนนะ :m5:
-
ตอนนี้หล่ะทางสะดวกแล้ว :z1:
-
ได้สวีทกันสักทีนะ บูม-บอมบ์ ^^
-
สองแฝดน่ารักขี้อ้อนมากๆๆๆ :-[
-
หมวดบูมพูอย่างนี้ ถ้าเราเป็นพี่บอมบ์เราจะจัดให้ลุกไม่ขึ้น #แลดูหื่น :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
จัดไปหนักๆเลยพี่บอมบ์ น้องชอบบบบบบบ ขอภาคสองอีกเสียงค่าาา
-
หมวดบูมจะกินนมพี่บอมบ์ หรือจะโดนพี่บอมบ์กินนมคะแหม :hao6:
-
หมวดบูมน่ารักจังเลย พี่บอมก็น่ารัก แงๆๆๆอยากมีส่วนร่วมในทริปนี้
ปล.ยังเลิฟน้องหนูที่สุดเช่นเดิม อิอิ
-
หมวดบูมล็อกห้องเตรียมพร้อมแล้วพี่บอม
รอช้าอยู่ไย รีบทำการ
ก่อนแซบซ่าจะกลับมา 5 55 5
:hao6:
-
คิดถึงทุกคนจัง อยากให้มาต่อไวไว :bye2: :bye2:
-
ตอนที่ ๑๐๓ ทะเล ๒ ครึ่งหลัง
“ไอ้ทะลึ่ง เดี๋ยวคืนนี้จัดหนัก”
“รออยู่ แบร่ๆ ป่ะ ไปเล่นน้ำกันเหอะ ไปปล่อยแก่กันสักหน่อย”
“อะไร ใครแก่วะ ไม่มี”
“ถุย ปีหน้าจะ ๓๐ แล้วไม่ใช่เหรอ”
“ปีหน้า ๒๙ ยังไม่แก่เว้ย ป่ะๆ”ว่าแล้วก็ร่อนกันลงทะเลครับ เจ้าตัวเล็กนั่งก่อเจดีย์ทรายอยู่บนทรายหาด ส่วนหนุ่มสาวก็เล่นน้ำกันเต็มที่
“ได้เล่นกับสาวๆนี่ ทะลงทะเลไม่สนใจเลยนะไอ้ตัวเล็ก”ผมเดินขึ้นชายหาดมาแซวลูกชายที่หัวเราะคิกคักกับพี่ๆ ว่าที่พี่สะใภ้เขาน่ะ ทั้งขนมผิง ใบบัว และฟาง ๓ สาวที่นั่งเล่นกับลูกชายผม
“พ่อไปเล่นน้ำ”
“อ้าว นี่พ่อมาขัดความสุขเหรอ ถึงได้ไล่พอลงทะเลอ่ะ หืม”
“แซวน้องอ่ะพี่บอมบ์”ฟางหันมายิ้มให้ผม วันนี้สาวๆใส่เสื้อยืด เอ่อ เสื้อของแฟนตัวเองอ่ะ สีเขียวขี้ม้าตัวโครงๆ มองก็รู้ว่าเสื้อใคร อย่างฟางนี่ กองทัพบกอยู่บนหน้าอกเสื้อเลยครับ ส่วนขนมผิงก็ใส่เสื้อไอ้ภีม ใบบัวก็ใส่เสื้อไอ้ภูมิ มีรหัสทางทหารของเขาอ่ะ เลขรุ่นอะไรแบบนั้น กางเกงขาสั้น โชว์ขาขาวๆ น่ารักดีครับ ผู้หญิงยังไงก็คือผู้หญิง ดึงดูดผู้ชายได้เสมอ
“อา มองแฟนผมเยอะไปละ”ไอ้ซันวิ่งมาแซวผม
“เดี๋ยวนะ กูเห็นแฟนมึงตั้งแต่เรียนม. ๕ ไอ้สัส มึงจะเพิ่งมาหึงอะไรตอนนี้ เดี๋ยวหอมแก้มโชว์เลย”
“ตาบ้า อ๊าย ตัวเล็ก ตกใจหมดเลย”เจ้าแสบลุกขึ้นมาหอมแก้มฟางทันทีครับ แล้วก็ขำคิกๆ
“ไอ้ตัวเล็ก แฟนพี่นะเว้ย มานี่เลย”ไอ้ซันทำเป็นขู่ เจ้าแสบนี่วิ่งขำคิกๆไปไกลแล้วละครับ “ฟอด ขอหอมบ้าง”วิ่งมาหอมแก้มแฟนตัวเองแล้วก็ลงทะเลไปแล้วละครับ
“หึหึ ซ่าไม่เล่นน้ำกับพ่อเหรอ”
“ไม่เล่น”
“ครับด้วย พูดต้องมีหางเสียง”
“กั๊บ พ่อ ทำอันนี้ให้หน่อย”
“หางเสียง”
“หางเสียง พ่อหางเสียงคืออาไล พ่อ อยากกินหางเสียง”ตกลงว่าเข้าใจหรือไม่เข้าใจวะเนี่ย
“ฮ่าๆๆๆ”สาวๆนั่งขำกันใหญ่เลยครับ
“เฮ้อ ไปเล่นน้ำกับพ่อป่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้เราก็กลับบ้านแล้ว”
“อุ้ม”เจ้าแฝดชูแขน จากนั้นผมก็พาทั้งคู่ลงเล่นน้ำทะเลกันอย่างสนุกสนาน ผมมีความสุขมากนะที่ลูกยิ้มได้ ปกติก็ไม่ค่อยงอแงอยู่แล้ว เลี้ยงง่าย(แต่ซนเยอะ)
“อาคอยดูนะ ผมจะแกล้งผิงสักหน่อย”ไอ้ภีมเข้ามากระซิบผมแล้วมองไปยังเป้าหมาย เออ หาเรื่องโดนดุละมั้งพวกมึง แล้วมันก็เดินขึ้นหาด สาวๆนั่งมองแล้วยิ้มหารู้ไม่
“ว้าย พี่ภีม ไม่เอา ไม่เล่น พี่บอมบ์ช่วยผิงด้วย”ไอ้ภีมรวบหัวรวบหางอุ้มขนมผิงมาลงทะเล โยนตู้มไปน้ำกระจาย “ไอ้ตาบ้า แค่กๆ สำลักเลย แค่กๆๆ”
“ฮ่าๆๆ”
“นี่ๆๆๆ”
“พี่ภีม อุ้ม”เจ้าซ่าชูมือขึ้น ไอ้ภีมก็วิ่งมา
“อะไรเรา อยากโดนจับโยนน้ำเหมือนพี่เขาไง”
“โยนน้ำ พี่ภีมโยนน้ำ”
“หืม ไม่เอา ไม่ต้องเล่น อันตราย”ผมพูดหามอากาคะนองของลูกชาย ผู้ใหญ่เล่นอะไรก็อยากเล่นกับเขาไปหมดเลยนะเจ้านี่
“พ่อบ้า”
“ไอ้ตัวเล็ก ด่าพ่อได้ไง หืม ใครสอน”
“แบร่ๆ”ยังแลบลิ้นใส่พ่อมันอีกแน่ะ
“ขอโทษพ่อก่อน ปากไม่ดีนะเรา”
“ธุกั๊บ”ยกมือไหว้แล้วยิ้มแฉ่ง หึ ไอ้ตัวแสบเอ๊ย
“ห้ามด่าพ่อนะทีหลัง ไม่งั้นพ่อจะไม่พาไปไหนอีกเลย จุ๊บพ่อก่อน”
“จุ๊บ”หึหึ ว่านอนสอนง่ายจริงๆ อยากฟัดวันละพันรอบ
“พ่อ นี่พามาเล่นน้ำทะเลนะ ไม่ได้พามาฮันนีมูนกับแม่ ๒ คน”ไอ้ชินตะโกนแซวพี่นิดผู้เป็นพ่อซึ่งนั่งคุยกันหัวเราะสนุกสนานกับพี่พร
“ไอ้คนไม่มีแฟนไม่ต้องมาอิจฉา แน่จริงหาแฟนให้ได้สิโว้ย”พี่นิดตะโกนออกมา
“ฮ่าๆๆๆ”พวกผมถึงกับฮาครืน
“เดี๋ยวพามาเปิดตัวแล้วพ่อจะหนาว”
“ทำไม แอบไปคบใคร หรือว่าไปทำใครท้อง เฮ้ย อย่าบอกนะว่าเอ็งคบผู้ชาย”พี่นิดพูดไปยิ้มไป
“พ่อออออออออออออออออออออออออ”
“พ่อออออออออออออออออออออออออ”คำแรกไอ้ชินร้องโอดครวญ คำหลังเจ้าแสบเจ้าซ่าวิ่งแล้วเรียกพี่นิดว่าพ่อเสียงดัง วิ่งไปแบบตัวเปียกๆ ไปถึงก็คลุกวงครับ
“พี่ชินๆ หอมแก้มแฟนมันมีความสุขนะพี่”ไอ้ซันพูดแล้วเย้ยหยันไอ้ชินด้วยการหอมแก้มฟางโชว์
“ใช่ๆ พี่ชิน นี่พี่อุ้มแฟนลงทะเลมันสนุกนะพี่”ไอ้ภูมิอุ้มใบบัววิ่งลงทะเลไปนู้น
“พี่ชิน”หมวดเต้ยกำลังจะพูด
“หยุดเลยพวกมึง ไม่ต้องมาประชดกู เดี๋ยวเหอะๆ เดี๋ยวกูหาแฟนให้ได้ก่อนเหอะ”
“พี่ชิน อยากมีแฟนหล่อๆแบบหนูไหม แฟนดูหล่อที่ซู๊ดดดดดดดดดดดดดดด”
“โว้ยยยยยยยยยยยยยย มาเที่ยวทะเลโว้ย ไม่ได้มาสวีทกับแฟน อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ไอ้ตัวเล็ก มาเล่นน้ำกับพี่”มันร้องเสียงดังวิ่งไปอุ้มเจ้าแสบเจ้าซ่าลงทะเล สติแตกไปแล้วหลานกู
“เบาๆกับน้องหน่อยลูก เกิดแข้งขาหักหรือน้องเป็นอะไรไป แกมีปัญญาทำให้เขาคืนได้ไหม”พี่พรตะโกนว่าตามหลัง เจ้าแฝดก็หัวเราะคิกคักถูกใจใหญ่เลยครับ เฮ้อ สนุกได้สนุกดีจริงๆพ่อคุณ
พอสมควรแก่เวลาพวกเราจึงขึ้นไปอาบน้ำอาบท่าเปลี่ยนเสื้อผ้า ลูกชายผมนี่อาบน้ำเสร็จแล้วไปนั่งงุ้งงิ้งกับน้อง ส่วนหมวดบูมสลบครับ อาบน้ำเสร็จก็นอนแผ่หลา
“บูม”
“หืม”ผมคร่อมตัวพี่แกแล้วมองหน้า หมวดบูมแกนอนตะแคง แก้มใสดีครับ นี่ขนาดมาลงทะเลหลายวันแล้วนะ ยังใสๆอยู่เลย แล้วจะรออะไร หอมแก้มไปสัก ๑๐ ที
“พี่บอมบ์ มึงหอมแก้มแบบนี้ มึงแก้ผ้าเอากูเลยไหม”
“พูดเองนะบูม”
“กวนตีน ขอนอนแปบดิ”
“นอนตอนเย็นมันไม่ดี มันจะปวดหัว เดี๋ยวจะปวดก้นด้วย”
“ไอ้หื่น ไม่นอนก็ได้วะ ฮ้าว พรุ่งนี้เราต้องกลับแล้วเหรอ”
“กลับเย็นนี้”
“เฮ้ย จริงดิ ไม่ใช่กลับพรุ่งนี้เหรอ”
“หึหึ ล้อเล่น กลับพรุ่งนี้แหละ ไปหาอะไรกินดีกว่า”
ผมเดินไปเปิดประตูห้องแม่ ก็มีแต่ชาวสูงวัย หมวดเต้ยนั่งพับเพียบอยู่บนพื้น ส่วนแม่ผมกำลังเล่าเรื่องเก่าๆให้ฟัง เป็นเรื่องผี เออ พี่แกก็ชอบเรื่องผีจริงๆครับ ฟังได้ไม่มีเบื่อ แม่ผมนี่เรื่องเล่าเยอะ พวกผีสางนางไม้ เรื่องเล่าเก่าๆ ที่เจอเองบ้าง พ่อเล่าให้ฟังบ้าง หมวดเต้ยนั่งฟังเพลินเลยครับ ผมเองว่าจะไม่ฟัง ไปๆมาๆก็นั่งฟังเรื่องที่แม่เล่า เรื่องเดิมๆแต่ฟังทีไรรู้สึกว่าสนุกทุกครั้ง
“นี่อย่างเมื่อก่อนนะ เห็นปราสาทที่หมู่บ้านไหมลูก ถ้าเป็นวันพระใหญ่ จะได้ยินเสียงเพลงปี่พาทย์ดังไปทั่วหมู่บ้าน”
“ใครไปเล่นปี่พาทย์ดึกๆอ่ะแม่ มีลิเกหรือเปล่า”
“ไม่มีใครไปเล่นหรอก ใครจะกล้าไปเล่นดึกๆดื่นๆ พวกระนาด กลอง ฆ้องวงก็อยู่ที่วัดหลวงพ่อหมด คนเฒ่าคนแก่ที่อยู่บ้านใกล้ๆแถวนั้นก็บอกว่าไม่มีใคร ไม่เห็นคนเล่น แกก็เดินหาคนเล่นว่าอยู่ตรงไหน เสียงมันมาจากตรงไหน ถามลุงเบิ้ลดูสิ สมัยนั้นลุงเบิ้ล ลุงน้อย ลุงนิด ยังทันอยู่”
“หลอนอ่ะ แล้วแม่ไม่กลัวเหรอครับ”
“กลัวอยู่นะ ไม่ค่อยกล้าออกไปหรอกกลางค่ำกลางคืน เมื่อก่อนไม่เหมือนสมัยนี้ มันอันตราย ไหนจะพวกงูเงอ เยอะไปหมด”
“อยากได้ยินบ้าง อยากรู้ว่าจะหลอนแค่ไหน”
“ก็ไปนอนที่บ้านแม่สักคืนสิ ว่างๆก็ไป เผื่อจะเจอของดี น้องภีมก็แบบนี้ แม่เล่าให้ฟัง ก็บ่นว่าอยากเจอ พอวันพระก็เจอจริงๆ เป็นไข้เลย ต้องให้หลวงพ่อรดน้ำมนต์ให้ แต่บางคนเขาอยากเจอก็ไม่เจอนะ แล้วแต่คนด้วย”
“ไม่กลัวบ้างเหรอหมวดเต้ย”ผมถามแทรกระหว่างที่แม่กำลั่งนั่งคิดเรื่องใหม่
“ไม่อ่ะ ชอบๆ สนุกดี มหามันหมดเรื่องเล่าแล้ว ก็มาถามแม่ ว่างๆเดี๋ยวไปนอนที่บ้านให้แม่เล่าให้ฟังสักคืนดีกว่า ฟังแบบนี้ไม่จุใจ”แม่ผมหัวเราะเอิ้กอ้ากทันทีเลยครับ พักหนึ่งประตูห้องเปิดเข้ามา ขนมผิง บิว ชาลี และเจ้าแฝดครับ เจ้าแฝดนี่เดินหน้าตาสดชื่น มาถึงก็มากอดหมวดเต้ย
“อาแบ๊ม”กอดคอ ปีนขึ้นเหยียบบนตัก หัวเราะคิกคัก แล้วหอมแก้มแล้วปีนนั่งไปทั่วเลยครับ
“หิวข้าวกันยังลูก ไปๆ ไปหาอะไรกินกัน”
“แมะกินกุ้น”เจ้าซ่าพูดแล้วลงจากไหล่หมวดเต้ย ปีนมานั่งบนเก้าอี้
“ไม่ให้กิน”ขอกวนไอ้ลูกชายหน่อยเหอะ
“แมะ ตีพ่อเลย พ่อดื้อ”ฟ้องย่า
“ไอ้ตัวเล็ก กวนนะเรา”
“ไปลูกไป กินข้าวกินปลา”
“แมะ กินปลาฉลาม”
“มันมีให้กินที่ไหนล่ะ”ผมอุ้มเจ้าชาลี ตาใสแจ๋ว น่ารักว่ะ โตขึ้นต้องหล่อเหมือนผมแน่เลย นี่ขนาดเพิ่งจะ ๓ เดือนกว่าๆเองนะ ยังจิ้มจิ้มขนาดนี้
“พี่บอมบ์มองลูกแล้วทำตากรุ่มกริ่ม คิดว่าตัวเองหล่อรึไง”หมวดบูมแซว
“เออดิ เนอะแสบ พ่อหล่อเนอะ”
“ใช่ พ่อหล่อ แสบก็หล่อ”เจ้าแสบตอบทันที เจ๋งมากลูกชาย
“แหวะ ทั้งพ่อทั้งลูกเลย”หมวดเต้ยขำ เออ ก็จริงของลูกชายนี่หว่า ใครจะหล่อเท่าผมล่ะ ฮ่าๆๆ
อุ้มเจ้าชาลีไปกินข้าวไป ใครขออุ้มไม่ยอมอีกแล้วครับ ก็ลำบากหน่อย แบบนี้แหละ พ่อคน แต่ก็กินอิ่มนะ เสร็จแล้วพาลูกเดินเล่นนิดหน่อยก่อนจะส่งให้แม่เขาคืน เจ้าแสบเจ้าซ่าเพื่อนเล่นเยอะไม่ต้องห่วงรายนั้น
“นอนได้แล้วแสบ ซ่า เดี๋ยวพรุ่งนี้เราจะกลับบ้านกันแล้ว”
“พ่อจุ๊บหน่อย”เจ้าซ่าทำปากจู๋ ก็จุ๊บแก้มไปคนละที ตบตูดเบาๆ ลูกชายก็หลับตาลง ผมนอนตะแคงกล่อมอยู่ครู่หนึ่งจนลูกหลับสนิทจึงกลับห้องไปอาบน้ำอีกครั้ง
หมวดบูมเดินออกไปรับลมทะเลกับหลายๆคนมั้งครับ ผมเองตอนนี้ก็เก็บเสื้อผ้า ส่วนที่ใส่แล้วกับส่วนที่ยังไม่ใส่แยกออกจากกัน พรุ่งนี้กลับบ้านแล้ว การมาพักผ่อนคราวนี้ก็สนุกดีครับ ญาติๆเราได้พักผ่อน เด็กๆหลานๆก็ถือว่าเป็นรางวัลให้กับพวกเขา พวกเขาไม่ค่อยได้มาแบบนี้เท่าไหร่นัก ก็จัดให้สักหน่อยแล้วกลับไปก็จะให้ตั้งใจเรียน หลานๆนี่มีดื้อบ้างเกเรบ้าง แต่โอเค ฟังผม คือ น้าไพห้ามนี่เอาไม่อยู่หรอกครับ ต้องผม จริงๆผมไม่ใช่คนดุนะ ใจดีจะตาย บ้าๆบอๆไปวันๆ แต่ถึงเวลาเราต้องจริงจังก็ต้องจริงจังครับ
“แฮ่”
“กรี๊ดดด”
“หึหึ ติดเชื้อบ้าจากอีหนูรึไง”
“หยอกเล่น รู้หรอกน่าว่าจะมาทำให้ตกใจ แฝดหลับแล้วเหรอ”
“อืม หลับแล้ว”
“บรรยากาศแบบนี้น่ากินเบียร์เนอะ ร้องเพลงคลอ แล้วกินเบียร์ไปด้วย เออ พูดไปก็เหมือนย้อนไปตอนเรียนจบม.๓ เลย พากันมาเที่ยวทะเลแบบนี้แหละ ร้องเพลง ชมดาว มีเบียร์เย็นๆ”
“เฟี้ยวตั้งแต่ม.๓ เลยนะ”
“ก็วัยรุ่นนี่หว่า คนไม่เคยเป็นวัยรุ่นไม่รู้หรอก”
“รู้ได้ไงว่าไม่เคยเป็นวัยรุ่น”
“ฮ่าๆๆ ก็เกิดมาก็แก่เลยไง พี่บอมบ์ดูดาวเป็นป่ะ”
“ไม่เป็นอ่ะ ไม่รู้ดวงไหนชื่ออะไร ดูเป็นแต่ดาวน์โจนส์ และก็ดาวบนบ่า ดวงเดียวก็ร้อยตรี สองดวงร้อยโท”
“สามดวงนี่ร้อยเอ็ด”หมวดบูมเสริม
“ก็คิดได้เนอะ”
“ฮ่าๆๆ”
“แฮ่มๆ หวานกันจังเลยนะ”เสียงอีหนูกระแอม ผมหันไปมองมันเดินมาคนเดียวครับ
“ฝรั่งอ่ะ”
“ไปเข้าห้องน้ำ หนูมาขัดจังหวะอะไรหรือเปล่า”
“เปล่า กูจะมีจังหวะอะไรล่ะ ยืนคุยกันเฉยๆ แล้วนี่เดินไปไหนมา แอบไปปี้กันบนหาดอ่ะดิ”
“บ้า แค่ในห้องหนูก็อิ่มไปสิบชาติ ดาวสวยเนอะผู้หมวด พี่บอมบ์”อีหนูเงยหน้ามองบนท้องฟ้า “แต่ก็สวยสู้หนูไม่ได้”
“เดี๋ยวๆ ไอ้ประโยคหลังนี่ไม่มีใครถามเลยนะ”
“นั่นแหละ พูดให้ฟัง ต่อให้ดวงดาวบนฟ้าจะส่องประกายมากมายแค่ไหน แต่สู้ความดอกทองเอ๊ยความสดใสของหนูไม่ได้หรอก”
“มึงนี่นะ ชอบว่าตัวเองว่าดอกทอง ทั้งที่จริงก็เป็นแบบนั้น”
“ไอ้เหี้ยพี่บอมบ์ ชิ ผู้หมวดก็ด้วย ขำอย่างเดียวอ่ะ ไม่ปกป้องคนบอบบางแบบหนู”
“นี่มึงบางแล้วเหรอหนู น้ำหนัก ๗๐ อย่างมึงนี่นะบอบบาง กูคิดว่าแม่หมูพันธุ์ซะอีก”ผู้หมวดเอาบ้าง
“อี๊ ผู้หมวดอ่ะ ขอกอดเลย ไถ่โทษ”แล้วมันก็ไปกอดผู้หมวดครับ “เฮ้อ กอดแฟนชาวบ้านมันก็อุ่นดีนะเนี่ย ถามจริงผู้หมวด สมมติว่าถ้าหนูอ่อยแบบนี้”
“อ้าว ตอนนี้ไม่ได้อ่อยเหรอ”
“เออ ก็อ่อยอยู่ สมมติว่าถ้าอ่อยแบบนี้แล้ว ผู้หมวดจะหื่นเอากับหนูไหมอ่ะ อยากรู้”
“ก็ไม่นะ กูไม่เคยอยากลองกับผู้ชาย แต่ก็ดูได้ กูเคยแอบดูรุ่นพี่กูซัมติงกันอ่ะ ตอนที่อยู่โรงเรียนนะ ฮ่าๆๆ”
“แล้วผู้หมวดไม่โดนจีบบ้างเหรอ”
“โดนนะ แต่ไม่ค่อยใส่ใจอ่ะ อีกอย่างคนจีบแม่งก็กลัวเหมือนกันแหละว่าคนอื่นจะรู้ มันมีกำแพงบางๆกั้นอยู่อ่ะ พวกเราจะเปิดเผยมากไม่ได้ ตอนนี้กูก็เห็นมีรุ่นพี่บางคู่ก็โอเคนะ คบกัน เหมือนมึงกับฝรั่ง กูกับพี่บอมบ์ไรงี้ แต่ก็ไม่รู้ว่าข้างหน้าเขาจะเป็นยังไงนะ เรื่องแบบนี้เปิดเผยยาก จะยอมรับก็ไม่เต็มปาก จะพูดมากก็ไม่เต็มเสียง แต่มึงก็ดีนะหนู มึงชัดเจนกับตัวเอง”
“หนูสาวจะตาย”
“แรดด้วย”ผมเสริม
“เออ ถ้าไม่แรดก็ไม่ได้ผัว มัวแต่กระมิดกระเมี้ยน รูตันกันพอดี แหม่ อีตาบ้านี่ก็ อือ ผู้หมวดก็อย่าคิดมาก ไปเรื่อยๆแหละ ชีวิตคนเนอะ”
“สมมติว่าถ้าฝรั่งบอกเลิกมึง มึงทำใจได้ป่ะวะ”ผมถามอีหนูที่ตอนนี้มายืนแซะกับผมแล้วละ แหงล่ะ กอดผู้หมวดจนพอใจแล้วนี่
“ไม่รู้เหมือนกัน แต่หนูก็ต้องทำใจได้แหละพี่บอมบ์ กะเทยถึกอย่างหนู โดนอาร์พีจีร่างยังไม่แหละเลย”
“อ้าว แล้วนี่โดนริคน้อยทำไมดังร้องใจจะขาดละ”เสียงฝรั่งดังขึ้นมาจากข้างหลัง
“ตาบ้า ก็นั่นมันยาบำรุงนี่”ฝรั่งเดินมากอดอีหนูจากด้านหลังแล้วหอมแก้มกันไปหลายที
“เมื่อกี้มึงถามอะไรนะบอมบ์ ว่ากูจะเลิกกับเช่เหรอ”
“อือ สมมติไงว่าวันหนึ่งมึงทิ้งเพื่อนกูไปเนี่ย มันจะทำใจได้ไหม”
“อืม กูไม่ทิ้งหรอก กูรักของกูมาตั้งแต่อายุ ๑๓”
“อ้าว ทำไมไม่บอกหนูตั้งแต่ตอนนั้นล่ะจะได้เอากันตั้งแต่เด็ก จะได้ชิน มาเจอตอนโตแล้วหนูจุกจะตายห่าอยู่ล่ะ”
“อีเหี้ย แทนที่จะป๊อบปี้เลิฟ ดันแรดแต่เด็ก”ผมผลักหัวอีหนูไปที เออ ทั้งขำทั้งอึ้ง
“ล้อเล่น ตอนนั้นหนูยังไม่เป็นตุ๊ดนะ มาเป็นตอนโตกว่านั้นแล้วเหอะ ตอนนั้นแมนๆเล่นลูกแก้วด้วย เล่นซ่อนแอบ”
“ใช่ ตอนเด็กๆเช่ซนมาก พี่ก็คิดนะว่าเด็กซนๆแบบนี้พี่จะเอาอยู่ไหม ปีนป่ายเอาเรื่องอยู่เหมือนกันนะบอมบ์ เคยเกือบขาหักด้วยล่ะ ตกต้นมะม่วงที่บ้านป้าหน่อย”ฝรั่งหันมามองหน้าผมด้วยรอยยิ้มละมุม กูเสียวไปถึงง่ามตูด เอ่อ ไม่ใช่อะไร หมวดบูมแกลูบหลังผมเล่น แหม่
“ฮ่าๆๆ ตอนนั้นมดแดงกัดอ่ะ มาทั้งรังเลยละมั้ง ปัดไม่ทัน หล่นตุ๊บลงมา ดีไม่สูงมากแล้วโดนพุ่งดอกไม้ของพ่อด้วย โดนพ่อด่าด้วย ฮ่าๆๆ”
ขำขันกันไปกับเรื่องเก่าๆ เฮี้ยวๆเฟี้ยวซน ตอนเด็กๆพวกผมคงไม่ต่างจากเจ้าแสบเจ้าซ่าหรอกครับ คงจะแบบนี้ มีเรื่องให้พ่อแม่ได้ปวดหัวเล่น แต่เราก็โตมาได้ ก็อยากให้เข้าใจเด็กในบางเรื่อง แต่เราก็ต้องคอยสอนเขาในบางเรื่อง ผมยอมรับนะครับว่าบางเรื่องเราไม่ได้ถูกฝึกถูกหัดมาเหมือนกัน มาเรียนรู้เอาตอนโตแล้ว อาจจะเป็นเพราะว่าผมเป็นเด็กชนบทด้วยล่ะครับ แต่ก็ผลักดันตัวเองมาถึงจุดนี้ได้ ถือว่าโอเคอยู่เหมือนกัน
ก็เป็นสีสันดีสำหรับชีวิต คนเรามันก็ต้องมาการต่อสู้ฟันฝ่าเนอะ ร้อยเรื่องพันปัญหา เราต้องก้าวเดินกันต่อไป การมาเที่ยวก็ถือว่าเราได้มาชาร์ตแบตให้กับชีวิต มาเติมพลัง มาสร้างแรงใจ มาสร้างแรงกาย กลับไปเราก็ต้องรับผิดชอบกับหน้าที่การงานของเราต่อ
ชีวิตมันก็คือความเป็นอยู่ ความเป็นอยู่ที่ต้องเคลื่อนไปข้างหน้า ไม่ได้ย่ำอยู่กับที่ เราก็ต้องขับเคลื่อนตัวเองให้ก้าวเดินต่อไปอย่างมั่นคง กลับจากการเที่ยวแล้วผมก็ต้องไปทำงาน งานที่เคยทำอยู่ในกรุงเทพผมคิดว่าจะทยอยขายกิจการบางส่วนแล้วคงบางส่วนเอาไว้ ลงทุนในรูปแบบต่างๆแล้วกลับไปอยู่กับครอบครัวครับ อยู่กับแม่ ไม่อยากให้แม่อยู่คนเดียว เพราะลูกหลานก็นานๆกลับบ้านที แม่คงจะเหงา ถึงปากจะบอกว่าไม่เหงาก็ตามเถอะนะ ขนาดผมตอนเป็นทหารกลับมากองร้อยผมยังเหงาเลย ก็อยู่เป็นเพื่อนแม่ ทำงานที่บ้าน ทำไร่ไถนา หาทางเพิ่มมูลค่าให้กับทรัพย์สินเงินทอง ใช้ชีวิตกับธรรมชาติ ผมเชื่อว่าทุกคนต้องการธรรมชาติ ต้องการร่มไม้ ต้องการอากาศสดชื่น ส่วนหมวดบูม ไม่มีอะไรน่าห่วง แค่คิดถึงผมก็ลงมากรุงเทพสักหลายๆวัน ไม่มีปัญหาอะไรหรอกครับ พี่แกก็คงจะอยู่ได้ เราเชื่อใจกัน
การได้มาทะเลเหมือนกบเติมพลังให้ชีวิต การเจอหน้าแฟนเหมือนกับการเติมพลังให้หัวใจ การได้เห็นญาติมิตรของเรามีความสุขก็เหมือนกับพลังให้กับจิตวิญญาณ
ลาก่อน ทะเลแสนงาม
ไม่รู้จะมีตอนหน้าอีกหรือเปล่านะครับ
ตอนนี้รู้สึกว่าเรื่องมันอิ่มตัวแล้ว
ทุกอย่างโอเคแล้วล่ะครับ
-
ทำไมพูดแบบนี่ล่ะคะ ไม่เอาสิ อิ่มตัวก็จริงแต่อยากให้แต่งไปเรื่อยๆน้า
โห ตามกันมาตั้งนาน พอจะจบใจหายใจคว่ำง่า
คงคิดถึงพี่บอมบ์หมวดบูมหมวดเต้ยพี่มหาน้องหนูแสบซ่าชาลีมากๆแน่เลย
ฮืออออ ตอนนี้ความรักของพ่อลูกก็น่ารัก กวนด้วย ฮาด้วย
มาอีกสักสองสามตอนได้ไหมค้าาาาา
น้าาาาาาา
:mew6:
-
^___________^ เด็กๆ น่ารักกันจังเลยค่ะ อ่านไปก็ยิ้มตามไปตลอดเลยน้าา~ :-[ .. บรรยากาศละมุนละไมชวนอบอุ่นหัวใจดีจังค่าา ^^
ปล. ถ้าตอนหลักอิ่มแล้ว ที่เหลือให้เป็นตอนพิเศษต่อก็ได้นะคะ :laugh:
-
ทุกคนมีที่ทางเป็นของตัวเองทั้งนั้น สุดท้ายก็ต้องแยกย้ายกันไป
-
มันดีมาก สนุก อบอุ่น ความรักที่แท้จริงก็มาจากครอบครัวของเรา
ขอบคุณมากที่แต่งเริ่องนี้ให้เราได้อ่าน มีความสุขจริงๆค่ะ :-)
-
ไม่นะ อย่าเพิ่งจบนะครับ T^T
-
มีความสุขกับเรื่องนี้จัง ตอนแรกที่เห็นชื่อเรื่องยังคิดเลยว่าจะหนุกไหมน้อ แต่อ่านแล้วไม่ผิดหวุงจริง อ่านแล้ววางไม่ลงอย่กให้มาต่อเร็วๆ ชอบทุกตัวละครในเรื่องนี้มาก รักเลย
-
ขอบคุณมากๆสำหรับนิยายเรื่องนี้ที่ให้ทั้งความสนุก ความรู้ ความบันเทิง ปรัชญาชีวิต เป็นนิยายอีกเรื่องที่เราจะจดจำไปตลอด ขอบคุณค่ะ :pig4: :pig4: :mew1: :mew1:
-
อย่าเพิ่งจบนะพี่
-
มาต่ออีกนะคะ. สนุกมากๆๆๆค่ะ ชอบทุกตัวละครเลยค่ . :pig4:
-
เอาอี๊กเอาอีก นะนะนะ สนุกง่ะ
-
ขอบคุณ :)
-
อบอุ่นละมุนละไม
หวานน้อยๆแต่ทนนาน อิ้วววววว
พี่บอมบ์หมวดบูมก็สวีทกันจน FC บิดจะเป็นเกลียวแล้วจ้าาาา
สามแสบน่ารัก น่ากอดเหมือนเดิมเลยลูกเอ่ยยยยย
-
นึกได้ก็มาแต่งต่อได้ค่ะ
-
ลงตอนพิเศษสิ น้องเมฆ
คนอ่านยังไม่อิ่ม เด็กๆน่ารัก
:katai2-1:
-
ดีจังรีโพส อ่านอีกรอบ ขำอีกรอบ 5555555
-
เรื่องนี้สนุกมากกกกกกกกกกค่ะ o13 ถ้าจะจบแล้วก็จะตามอ่านเรื่องต่อไปนะคะ :กอด1: :pig4:
-
ขอบคุณ..สำหรับนิยายดีๆแบบนี้ :pig4:
ยังไม่อยากให้จบเลย :เฮ้อ:
-
ต่อตอนของเด็กๆเลยคร้าาาา
-
รักกันเข้าใจกันน่ารักมากเลย
-
แสบซ่าร์นี่ซนและฉลาดช่างพูดกันจริงๆ
เป็นครอบครัวใหญ่ที่อบอุ่น และรักกันดีมากๆ
หมวดบูมก็น่ารัก หนูน่ารักเฮฮาตลอด
แต่จะจบแล้วหรือคะ ยังไงก็จะรอเผื่อมีตอนพิเศษนะคะ คึคึ
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆ ให้ข้อคิดและความสุขแบบนี้นะคะ :pig4:
:mew1: :L2:
-
ครอบครัวนี้่ารีกมากขนาดเป็นครอบครัวโคตรใหญ่
แต่น่ารักทุกคนเลย..มาต่อนะคะยังไม่อยากให้จบเลย
-
คงคิดถึงน่าดูเลย ยังไงมาต่อตอนพิเศษอีกนะครับ
ครบครัวนี้มีความสุขกันถ้วนหน้าจรืงๆ
-
กวนพ่อบอมบ์กันใหญ่เลยพวกลูกๆ น่ารักก
พี่เจิดกับน้องหนูก็น่ารัก คงคิดถึงเรื่องนี้แย่เลย
ว่างๆเอาตอนพิเศษมาลงอีกเยอะๆนะคะ
-
อยากอ่านแสบซ่าตอนโตจริงจริ๊ง ไม่ก็ตอนพี่บอมอธิบายให้ลูกฟังเรื่องความสัมพันธ์อันซับซ้อนอ่ะ555
-
แสบ ซ่านี่สมกับชื่อ
เลย :laugh:
-
ง่าา
จะจบแล้วเหรอออ
หลังๆพี่บอมกับหมวดบูมไม่ค่อยมีเวลาส่วนตัวเลยเนาะ 555
มีเด็กๆกวนตลอดดด
-
ใกล้จะจบแล้วหรอครับ
-
เขียนต่อเถอะค่ะ เขียนต่อไปจนเด็กๆ โตเลยก็ได้ค่ะ เราอยากอ่านต่อไปๆ นะค่ะ
-
อย่าเพิ่งจบเลยน้าาาา
-
ยังอยากอ่านอีกเรื่อยๆ ไม่อยากให้จบเลยค่า เด็กๆก็น่ารัก คนใหญ่ก็อ่านแล้วมีความสุข มาต่ออีกนะ ขอตอนพิเศษเยอะๆๆๆเลย
-
ถ้าว่างๆค่อยมาต่อก็ได้นะคะ
รอคะ :)
หมวดบูม กับพี่บอม
คิดถึงยังไงก็อบอุ่น
-
คิดถึงคู่ ต. กับ บ. จังเลยอ่ะ
-
:ling1: :ling1: :ling1:
-
:katai1: จะจบแล้วเหรอ มันก็ถึงจุดอิ่มตัวจริงๆ และเนาะ ถึงจะอยากให้มีต่อก็เถอะ แล้วแต่คนเขียนจ๊ะ
ขอบคุณที่มาต่อให้อ่าน นิยายของเมฆให้อะไรหลายอย่าง หวังว่าจะมีนิยายดีๆ แบบนี้มาให้อ่านอีกคะ จะรออ่านภาคต่อของสามเสือ แสบ ซ่า ชาลี (ถ้ามี) :m13: :m13: รอติดตามจ้า
-
เอาอีก เอาอีก :hao7: :hao7:
-
ตอนพิเศษ ครั้งที่ ๑
ธีรภัทร กับ ธัชระพี ตอนนี้อยู่ ป.๓ อายุ ๙ ขวบ
ชาลี น้องเล็กของบ้านเรียนชั้น ป.๑ อายุ ๗ ขวบ
ตะวัน เด็กชายบ้านตรงข้าม อยู่ในวัยกำลังซน อายุ ๕ ขวบ มีน้องชายอายุ ๔ ขวบชื่ออาทิตย์ หรือบางทีจะเรียกว่า อาร์ตติส เวลาเขียนภาษาอังกฤษมันจะพ้องๆกันอ่ะ บางครั้งก็อาร์ตไปเลยก็เลย ตกลงคือเจ้าอาทิตย์มี ๓ ชื่อ ฮ่าๆๆ อีกคนชื่อ ธันว์ ครับ อายุ ๓ขวบ และน้องสาวชื่อน้องอัญ เพิ่งจะ ๒ ขวบ บ้านตรงเขาลูกดกครับ
เออ ว่าแต่เขา ไอ้เราก็ลูกดกนะ ตั้ง ๓ คนแน่ะ
“คุณย่า หลวงตามาแล้ว”เสียงดังจากหน้าบ้านของเจ้าซ่า หัวหน้าแก๊ง
“เอ้า นี่มาเอากับข้าว เอาข้าวไปลูก เดี๋ยวย่าไปเอาดอกไม้ก่อน”
ครู่หนึ่งเด็กๆก็ยกโถข้าว หม้อกับข้าวไปวางที่โต๊ะหน้าบ้าน แม่ผมตามออกไป ส่วนผมก็วางภารกิจไปใส่บาตรตอนเช้า บ้านตรงข้ามก็มาร่วมใส่บาตรด้วยครับ
“ค่อยๆใส่นะ”
เด็กๆเขาใส่บาตรโดยแบ่งหน้าที่กัน เจ้าแสบใส่ข้าว ชาลีถวายกับข้าว เจ้าซ่าถวายดอกไม้ ส่วนเจ้าตะวันเด็กบ้านตรงข้ามก็ใส่บาตรเช่นกัน มีน้องๆมาคอยป่วน จะเป็นแบบนี้เป็นประจำทุกเช้าครับที่เราชินตา
“ทวดครับ วันนี้ตะวันไปช่วยแม่ฟางเก็บชะอมด้วย”
“เก่งๆมากเลยลูก แล้วนี่แปรงฟันรึยัง”
“แปรงแล้วครับ ทวดครับ ทำไมฟังของตะวันสีดำเหมือนของทวด ตอนเด็กๆแม่ฟางให้ตะวันกินหมากเหรอครับทวด”
“นั่นมันฟันผุไม่ใช่เหรอ ไปหาหมอให้หมอเขาตรวจฟันหรือยัง”
“ไปหาแล้วย่า วันนี้ย่าทำอะไรกินอ่ะ”ไอ้ซันตอบแทนลูกชาย
“น้ำพริกเหมือนเดิม ไปๆ ไปแต่งชุดนักเรียนกินข้าวลูก เดี๋ยวไปเรียนสาย”
“พ่ออุ้ม”น้องอัญลูกสาวคนเล็กของไอ้ซันอ้อนให้ผมอุ้ม สาวน้อยเกิดมาท่ามกลางพี่ๆผู้ชายจึงถูกดูแลเป็นพิเศษเหมือนเจ้าหญิง น่ารักดีครับ ผมก็อยากมีนะ เมื่อก่อนเคยคิดอยากจะมีลูกสาวสัก ๒ คน ลูกชายคนเดียวก็พอ แต่ทุกวันนี้ ลูกชาย ๓ คน ป่วนมาก หาความอ่อนหวานไม่ได้เลยบ้านนี้
อุ้มลูกสาวไอ้ซันมาที่บ้านจากนั้นแม่ผมก็จัดการเรื่องอาหารมื้อเช้าให้เด็กๆ พี่ภาก็คอยดูแลเรื่องการแต่งตัว พี่ๆผม ทั้งพี่ชายพี่สะใภ้นี่กลับมาอยู่บ้านนอกหมดแล้วนะครับ คือ เกษียณปั๊บ ไม่กี่เดือนก็เก็บข้าวของกลับมาที่บ้านนอกเลย บ้านหลังที่อยู่ปัจจุบันก็สร้างใหม่ครับ ใหญ่โตกว่าเมื่อก่อนเยอะ เอาไว้รองรับญาติๆด้วยครับ
ลูกๆกินข้าวเสร็จแล้วพี่น้อยก็ขับมอไซด์ตามไปส่งที่โรงเรียนครับ เจ้าลูกชายนี่ปั่นจักรยานกันไปกันเอง ๔ พี่น้อง เจ้าแสบเป็นคนปั่น เจ้าตะวันเป็นคนซ้อนท้าย เจ้าซ่าปั่นอีกคันหนึ่ง เจ้าชาลีจะซ้อนท้าย พี่นิด หรือบางทีก็พี่เบิ้ล พี่น้อย จะคอยขับมอไซด์ตามไปส่งครับ จริงๆพี่เบิ้ลอยากจะให้ขับรถยนต์ไปส่งนะครับ มันสะดวกดี แต่ผมอยากให้ลูกชายเขาพึ่งพาตัวเองได้มากกว่า แต่ก็ไม่ประมาทต้องมีผู้ใหญ่คอยดูแล ลุงๆเขาไม่ค่อยมีงานการอะไรที่จะต้องรับผิดชอบเยอะเหมือนเมื่อก่อนแล้ว ก็มอบภาระการช่วยดูหลานไปครับ
จริงๆตอนนี้พี่เบิ้ล พี่น้อย พี่นิด ต่างคนก็ต่างมีหลานเป็นของตัวเองแล้วนะครับ ไอ้ภีมก็แต่งงานกับขนมผิง ตอนนี้ลูก ๒ ชาย ๑ หญิง ๑ คนโต ๑ ขวบ คนเล็ก ๓ เดือน เพิ่งกลับเข้ากรุงไปเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว ไอ้ภีมก็แต่งงานแล้ว คนนี้ลูก ๓ ชายทั้งหมดครับ ญาติๆคนอื่นๆก็มีลูกกันทุกคนแล้ว คนที่มีลูกก่อนหน้าที่แล้ว ลูกๆก็โตเป็นวัยรุ่น วัยป่วน แล้วเวลากลับบ้านผมทีนะ เยอะมาก เวลาที่เรารวมญาติกันแล้วพากันไปทำบุญที่วัดทีนะ เป็นกลุ่มใหญ่เลยครับ ชาวบ้านถึงกับอึ้งกับจำนวนลูกหลานเหลนของแม่ผม ไหนจะคนโตแล้ว ไหนจะที่เพิ่งคลอดอีก
ส่วนพี่ชายผมก็จะไม่ได้อยู่บ้านตลอดนะ จะแวะไปหาหลานบ้างอะไรบ้าง แต่ส่วนใหญ่คืออยู่บ้านนอกนี่แหละครับ ทำอะไรเล็กๆน้อยๆ ปลูกผัก ทำเกษตรอินทรีย์ เศรษฐกิจพอเพียง ว่างก็ไปเยี่ยมหลาน แม่ผมตอนนี้ก็ ๘๓ แล้ว ยังแข็งแรงอยู่ครับ เดินได้ปกติ ไม่ค่อยเข้าโรงพยาบาลสักเท่าไหร่ แม่ชอบออกกำลังกายครับ กวาดใบไม้บ้าง เดินเล่นบ้าง มีกิจกรรมเคลื่อนไหวร่างกายตลอด วันไหนถ้าหลานๆชวนเดินออกกำลังกาย ก็จะเดินกับหลาน คือเจ้าแสบ เจ้าซ่า ชาลี จะชวนคุณย่าเดินรอบหมู่บ้าน ๑ รอบครับ ก็เดินไปทักทายชาวบ้านไปด้วย เด็กๆชอบใจ
ส่วนเรื่องอาหารการกินนี่ฟางจะเป็นคนดูแลครับ ฟางกับหลานสะใภ้อ่ะแหละ หาพวกอาหารเสริม วิตามิน มาให้ ไม่ได้ให้เฉพาะแม่ผมนะครับ ซื้อมาให้ทั้งพ่อตาแม่ยาย คนที่รู้จัก แล้วแม่ผมเองช่วงนี้ก็เน้นการเข้าวัด ไปทำสมาธิ ปฏิบัติธรรม วันพระก็ไปแล้วครับ ชุดขาวไปปฏิบัติธรรม ๑ วัน ๑ คืน แม่ผมไป ลูกๆก็ไปกัน วันพระนี่บ้านร้าง เหลือผมกับลูกชาย แล้วยิ่งวันไหนที่เป็นวันเสาร์อาทิตย์ที่ตรงกับวันพระนะ ลูกชายทั้ง ๓ คนก็ไปครับ ส่วนผมทำหน้าที่เฝ้าบ้าน ถึงผมจะไม่ได้นอนวัดผมก็มาทำบ้างนะเล็กๆน้อยๆของผมไปครับ ไม่ทำเดี๋ยวอายเด็กครับ
แล้วตอนนี้อาชีพการงานผมก็ถือว่าเหมาะสมดี มีความสุขดีครับ ผมได้ใช้ชีวิตอิสระ สบายๆ ไปแบบช้าๆ อยู่กับธรรมชาติ หน้านาเราก็ทำนากันไป พอหมดหน้านาก็หาอะไรทำ ทำสวนทำไร่ ปลูกผักขาย พวกผักออแกนิกส์ อ่อ ผมมีผลิตภัณฑ์เป็นของตัวเองด้วยนะ เป็นข้าวกล้องครับก็มี ข้าวขาวก็มี มีหลายชนิดครับ เป็นผลิตภัณฑ์จากการรวมกลุ่มของชาวบ้าน อยู่นี่ผมทำนาแบบลดต้นทุน แรกๆนะโดนคนอื่นถามสารพัดเลยครับ มันจะไม่เป็นอย่างนั้นเหรอ ไม่เป็นอย่างนี้เหรอ ปีแรกที่ผมทำนาก็ไม่ค่อยโอเคเท่าไหร่นะ โดนเขาหัวเราะเยาะเอาเหมือนกันครับ แต่ผมไม่ยอมทำแบบเก่าๆหรอก แบบเก่าพึ่งเคมีภัณฑ์เยอะมากครับ แล้วมันแพง ผลผลิตก็ใช่ว่าจะได้เยอะเมื่อเทียบกับเงินที่เสียไป บางปีนี่เรียกว่าเสมอตัวบ้าง กำไรก็ไม่มากเท่าไหร่ ยิ่งปีไหนฝนฟ้าไม่อำนวยเรียกว่าขาดทุนกันไปเลยทีเดียว
ผมจึงเปลี่ยนใหม่ ตรงไหนที่มีการสอนวิธีการสมัยใหม่ มีเทคนิคอะไรต่างๆ ถ้าผมไปถึงแหล่งได้ผมจะไปถามเขา ถ้าไปไม่ได้ก็ศึกษาจากพวกเว็บ อ่านงานวิจัยบ้างอะไรบ้าง ปรับปรุงเทคนิคเก่าๆบ้าง และที่สำคัญคือใช้เทคโนโลยีให้เป็นประโยชน์ พอมาปีที่ ๒ ของการทำนา ข้าวผมก็ดีขึ้นครับ แต่ยังอยู่ในระดับปกติที่เมื่อก่อนชาวบ้านเขาทำได้กัน คือ ปีแรกนี่ผลผลิตติดลบไปหลายเกวียนจนเขาหัวเราะเอา พอมาปีที่ ๒ ผลผลิตดีขึ้นเรียกว่าเสมอตัว ช่วงนี้ชาวบ้านก็ยังถามเดิมๆครับว่าวิธีการแบบไม่พึ่งปุ๋ยเคมีจะได้ผลเหรอ พอมาปีที่ ๓ ปีนี้นาผมได้ผลผลิตเพิ่มขึ้นจากเดิมเกือบเท่าตัวครับแล้วต้นทุนผมลดลงไปมาก บางคนก็เริ่มเชื่อผม แต่ผมก็ยังศึกษาวิธีการ ไปอบรม ไปสัมมนาวิธีการทำนา แล้วไปเชิญคนที่ทำนาเก่งๆมาสอนให้ถึงบ้าน จนผมเริ่มทำผลิตภัณฑ์แล้วมีบางคนมาขอร่วม ตอนนี้ถือว่าส่วนใหญ่ในตำบลของผมมีการรวมกลุ่มทำนาแบบสร้างสรรค์ ทำแบบมืออาชีพ ลดต้นทุน ลดการพึ่งพาเคมีภัณฑ์ พึ่งพาธรรมชาติ พึ่งเทคโนโลยี และที่สำคัญคือพึ่งพาตนเองให้ได้
แต่จะว่าไปแล้วผมไม่ได้ลงทุนแค่การทำนาอย่างเดียวนะ อย่างอื่นๆผมก็ทำเหมือนกัน แต่พี่เบิ้ลกับพี่น้อยพี่นิดก็ไปศึกษา เรื่องปลูกผักนี่แหละครับ ฟางนี่เป็นเจ้าหน้าที่ทางด้านการตลาดเลยทีเดียวครับของกลุ่มเรา คอยหาแหล่งตลาดกระจายสินค้า
นอกจากผมจะทำเกษตรแล้ว ผมยังเล่นหุ้นไปด้วยเหมือนที่เคยทำ ไม่ได้ทิ้งไป ผลกำไรโอเคดีครับสมน้ำสมเนื้อที่ลงทุนไป มีเงินใช้ไม่อดแน่ๆครับ
พูดถึงเรื่องอาชีพไปแล้ว ครอบครัวไปแล้ว ต้องพูดถึงที่รักเขาหน่อย ผมยังคบกับหมวดบูมเหมือนเดิมนะครับ ตอนนี้หน้าที่การงานของพี่แกก็ไปได้สวยครับ ไม่ได้เป็นผู้หมวดเหมือนเดิมแล้ว เป็นนายพันแล้วครับ ก็ยังโอเคดีกับความรัก ว่างๆเราก็เจอกัน ไปเที่ยวด้วยกัน ส่วนบิวนี่มุ่งแต่งานอย่างเดียว บอมบ์เล็กไปทำงานที่ต่างประเทศ ส่วนบาสเป็นหมอตามที่ตัวเองตั้งใจเอาไว้ครับ
ไอ้มหาเป็นดาราของมันไปครับ แต่เห็นร่ำๆว่าอยากจะเป็นอาจารย์สอนมหาลัย เออ มันก็มุ่งมั่นทำงานไปเรียนไปจนตอนนี้ก็จบปริญญาเอกไปแล้วนะครับ มันจบด้านกฎหมาย หมวดเต้ยก็ยังโอเคของพี่แกการงานก้าวหน้า
สำหรับอีหนูการงานมันก็ดีครับ ทำงานกับฝรั่งแฟนมันเหมือนเดิมนั่นแหละครับ กิจการรุ่งเรืองช่วยกันทำมาหากิน ไปเที่ยวต่างประเทศกันบ่อย ถ้าว่างตรงกันเราก็จะยกพวกกันไปครับ ไปเป็นแก๊ง
สายๆพวกเราก็ตั้งวงกันกินข้าวมื้อเช้า ลูกชายเขาจะกินก่อน ส่วนกลุ่มสูงวัยนี่กินทีหลังครับ กินข้าวเสร็จแล้วผมก็ขับมอไซด์ออกสำรวจทุ่งนาของตัวเอง ช่วงนี้ใกล้จะเข้าหน้าฝนแล้วต้องรีบเตรียมดิน เรื่องทำนาผมไม่ได้ทำเองทั้งหมดนะครับ ให้หลานมาช่วย มีอยู่ ๒ คน ไอ้ต้อมกับไอ้เป้ มันผ่านการเป็นทหารมาแล้ว ใช้ง่ายครับ ก่อนไปเป็นทหารนะ ดื้อ นักเลง ตอนนี้มันก็คิดอะไรได้มากขึ้น
ทีแรกผมจะให้มันไปหางานทำที่กรุงเทพหรือที่อื่นๆ ให้มันหาเลี้ยงตัว แต่มันไม่ยอมครับ บอกว่าอยู่กับอา เดี๋ยวอาหางานให้ทำ ไม่ต้องไปไกลบ้าน เออ ก็ตามใจ ผมต้องหางานให้ทำ ก็ชวนทำนาครับ ให้มันขับรถไถนา รถไถผมมี ๔ คัน รถดำนาอีก ๓ คัน รถเกี่ยวข้าว ๒ คัน ก็ได้พวกมัน ๒ คนนี่แหละครับคอยทำหน้าที่ขับพวกเครื่องจักรพวกนี้ แต่ไม่ใช่จะมีพวกมัน ๒ คนเท่านั้น มันลากเพื่อนพวกมันมาด้วย ผมก็โอเค หางานให้ทำอีกละ แต่บางทีจะมีพวกที่เกเร งานการไม่เอาไหน ผมไม่ให้ทำเลยนะ แล้วไม่มีใครกล้าแหยมกับผมด้วย ใครมาขอทำงาน ผมหางานให้ทำ ถ้าทำไม่จริงจัง ไม่มีความรับผิดชอบ ผมไล่ออกทันที แต่ส่วนใหญ่ก็จะรู้ประวัติของผมก่อนจะมาขอทำงานก่อนแล้วว่าผมเป็นคนแบบไหน ผมถ้าดีก็ดีใจหาย ถ้าร้ายก็อย่าได้ร่วมโลกกันเลย
ก็ทั้งวันผมก็ทำหารสำรวจ คิดวางแผน ไปพบปะบ้านนั้นบ้านนี้บ้าง คุยกัน จนบ่ายแก่ๆลูกชายได้เวลากลับจากโรงเรียนผมก็บึ่งขับรถมอไซด์ไปรอที่หน้าโรงเรียนครับ เด็กๆตามบ้านนอกนี่จะมีที่พ่อแม่เขามารับบ้างก็มี ใครบ้านใกล้ก็เดินกลับ บ้านไกลก็จักรยาน แต่ส่วนใหญ่จะปั่นจักรยานกันครับ ผมก็มารอ จนลูกชาย
“พ่อบอมบ์ สวัสดีครับ”เด็กๆยกมือไหว้ ใครรู้จักผมก็ยกมือไหว้ทักทายเช่นเดียวกัน เด็กๆปั่นจักยานออกไป ผมขับตามหลังเบาๆคอยดูแลความปลอดภัย มันเคยมีนะครับพวกวัยรุ่นที่โตแล้วชอบขับรถซิ่งแล้วเกือบจะชนเด็ก ผมเป็นห่วงมาก โดยเฉพาะเวลากลับบ้านแบบนี้ ผมจึงต้องมาดูแล ใครขับเร็ว ขับกวนตีนผมจะชี้หน้าเลย ถ้ายังไม่หยุดอีกผมจะตามไปถึงบ้าน
เด็กๆกลับถึงบ้านแล้ว แสบซ่าชาลี ๓ ลิงตั้งขาตั้งจักรยานได้ก็วิ่งไปหาคุณย่าไปกอดไปหอม แล้ววิ่งไปเปลี่ยนชุดนักเรียน ก่อนจะออกไปเล่นฟุตบอลกับเพื่อน ก็ปกติของเขาแหละครับ กลับมาถึงบ้านก็ต้องไปเล่นกันก่อน ผมไม่ว่าอะไรหรอกครับ เขาเรียนมาทั้งวัน ต้องให้เขาได้พักผ่อน ได้เล่นบ้าง แต่เด็กๆจะเล่นไม่นานนะครับ ชั่วโมงกว่าๆก็จะกลับบ้านมาป่วนพ่อ
“วันนี้มีการบ้านไหมแสบ ซ่า”
“มีครับพ่อบอมบ์”
“ไปเอามาทำป่ะ ชาลีล่ะ ครูให้การบ้านมาหรือเปล่า”
“ไม่มีครับพ่อบอมบ์”
“อื้ม ถ้าไม่มีก็เอาหนังสือมาอ่านเล่นก็ได้”ปล่อยเด็กๆให้เขาทำการบ้านไปครับ ส่วนผมโหนบาร์บ้าง ยกดัมเบลบ้าง ผมสร้างฟิตเนสไว้ใช้ส่วนตัวเลยครับ พี่ๆผมก็มาใช่บ่อย
“พ่อบอมบ์ครับ น้องซ่าทำข้อนี้ไม่ได้ พ่อบอมบ์สอนให้หน่อย”เอาแล้วละครับ ลูกชายไม่เข้าใจการบ้าน ผมก็ผละจากการงานมาดูอย่างรวดเร็ว เจ้าชาลีตอนนี้ก็นั่งวาดรูป เขาชอบวาดรูปการ์ตูน ชอบอ่านการ์ตูน แต่ถ้าผมยังไม่อนุญาตให้ดูการ์ตูนเขาจะไม่ดูนะครับ ว่าแล้วผมจึงอธิบายให้ลูกชายฟัง คอยไกด์เขา ไม่บอกเขาทุกอย่าง ให้เขาคิด ถ้ายังคิดไม่ออกก็คอยแนะ
“อ่า การบ้านเสร็จแล้ว เก่งมาก”ชมลูกชายหน่อยครับ เขาเก่งนะ คิดเลขได้ อ่านหนังสือก็เข้าใจ เด็กๆเราต้องคอยชมคอยให้กำลังใจเขาเสมอครับ ทุกคนอยากได้แรงใจ อยากได้กำลังใจ คือที่ผมชมเพราะผมไปอ่านเกี่ยวกับกระทู้เลียงลูกอะไรประมาณนี้แหละครับ ที่เด็กๆมาบ่น คือเขาโตแล้วนะแล้วมาบ่นว่าที่บ้านไม่ชม ทำเกรดได้สวยก็ไม่ชม บางคนได้ ๓.๕ ทางบ้านบอกว่านี่พยายามสุดๆแล้วเหรอ แล้วเขาก็มาบ่นว่ามันเป็นปม แล้วผมก็ไปอ่านเจอในพวกหนังสือพัฒนาตัวเองว่าให้เราชมคนอื่นบ่อยๆ มองหาแง่ดีของเขา มันจะช่วยให้เขามีกำลังใจ
ส่วนเวลาที่ลูกชายเขาทำไม่ได้ผมจะให้พักก่อนครู่หนึ่ง ให้เขาค่อยๆคิด พอเขาทำได้ผมก็จะชมทุกครั้ง มีคนอื่นหาว่าผมชอบอวยลูกชาย คือจริงๆ ความดีของลูก ถ้ามันอยู่บนพื้นฐานของความเป็นจริง ผมจะชมลูกเสมอ คำชมแม้เล็กๆน้อยๆ ก็ช่วยทำให้คนมีกำลังใจมากขึ้นนะครับ เราต้องปลุกพลังบวกให้กับลูก เวลาเขาผิดเราก็ต้องชี้โทษให้เขามองเห็นว่าเพราะอะไรจึงผิด แต่เราก็ต้องฟังลูกด้วยนะครับ ลูกคิดยังไง ผู้ใหญ่คิดยังไง สิ่งที่ผู้ใหญ่คิดมันอาจจะถูกต้องแหละครับ แต่ด้วยวัยของเขา เขาอาจจะคิดว่าสิ่งนี้มันดี มุมมองเขายังไม่กว้าง เราก็ต้องคอยสอนเขา แต่ถ้าเราผิด เช่นเราสอนเขาผิดไป ผมจะขอโทษลูก คือบางทีผู้ใหญ่แบบเราไม่ได้ทำอะไรถูกต้องไปหมดหรอกครับ ถ้าเราผิดจริงผมจะยอมรับว่าตัวเองผิดนะ แต่บางบ้านนี่แบบรู้ทั้งรู้ว่าตัวเองผิด มักจะพูดเสมอว่า แกยังเป็นเด็กอย่ามาเถียง ฉันอาบน้ำร้อนมาก่อน การที่คุณอาบน้ำร้อนมาก่อนไม่ได้หมายความว่าน้ำร้อนนั้นจะพอดีสำหรับคุณทุกครั้ง อาจจะมีบางครั้งที่คุณโดนน้ำร้อนนั้นลวกก็ได้ เวลาเราผิดเราต้องยอมรับครับ
และกับลูกคนอื่นผมก็ชมนะ ให้กำลังใจทุกคน เราสร้างรอยยิ้มให้กัน ปลุกพลังบวกให้กัน พอเสร็จการบ้านแล้วจึงลูกชายเอาไปเก็บให้เรียบร้อยแล้วเรามาตั้งวงกินข้าวมื้อเย็นกัน
“พ่อน้อยเอาน้ำให้น้องแสบหน่อยครับ ซู๊ด ฮ่า”เจ้าแสบหน้าแดงเลยครับ เจอพริกเม็ดเป้งเข้าไป
“หึหึ โดนพริกอ่ะดิ”
“อ่า เผ็ดๆๆๆ ขอบคุณครับ”เจ้าลูกชายรับน้ำไปดื่มอึกใหญ่ เจ้าซ่าตอนนี้นั่งตักกับตักแกงให้คนนั้นทีคนนี้ที เขาชอบตักแกงให้คุณย่า คุณย่าก็จะพูดว่า
“พอแล้วลูก ทานเองบ้าง จะได้โตไวๆ อ่ะ นี่เอาชิ้นนี้ไป”แม่ผมก็หยิบหมูทอดด้วยมือเปล่าๆ คนแก่ก็แบบนี้ไม่ค่อยกินกับช้อน เปิบมืออย่างเดียว
“ก็คุณย่าทานนิดเดียว น้องซ่าอยากให้คุณย่าทานเยอะๆ”
“หื้อ ย่าทานเยอะไม่ได้แล้ว นิดเดียวก็อิ่มแล้ว”
“ทำไมคุณย่าทานเยอะไม่ได้ คุณย่าทานน้อย คุณย่าก็จะไม่โตเหมือนชาลี”เจ้าชาลีถามด้วยความสงสัย
“ย่าแก่แล้วลูก คนแก่ทานเยอะไม่ได้หรอก เอ้า ทานไปลูก เดี๋ยวทานไม่ทันพี่ๆจะตักหมูตักปลาหมดก่อนนา”เจ้าชาลีจึงรีบกินข้าวเพราะกลัวหมูทอดจะหมด หึหึ
-
อิ่มแล้วลูกชายรับหน้าที่ล้างจานชาม จากนั้นมานั่งอ้อนพ่อ ปกติเด็กผู้ชายเวลาโตเขาจะไม่ค่อยอะไรกับพ่อกับแม่มากมายนะครับ แต่นี่ไม่ใช่ ทั้ง ๓ คนเลย ขี้อ้อนเอามากๆ ว่างๆแบบนี้ผมก็ชวนฝึกภาษาอังกฤษ ให้อ่านนิทาน ฝึกพูด ฝึกไปเรื่อยๆ ลูกชายก็ชอบนะ ที่ชอบมากๆก็คือคุณย่ามานั่งพูดด้วย แม่ผมนี่หลานท่องเอบีซี ก็นั่งท่องกับหลาน นั่งเขียน แล้วที่สำคัญ พี่นิดไปซื้อกระดานชนวนมาครับ หลายแผ่น โดนใจทั้งแม่และหลาน ใช้เจ้ากระดานชวนนี่แหละเขียน ที่พูดนี่กระดานชวนแบบโบราณจริงๆนะครับ ไม่ใช่กระดานชนวนอิเล็กทรอนิกส์(แท็บเล็ต) หลานพูดอะไร คุณย่าก็จะมานั่งคุยด้วย สนุกดีครับ จนเวลาพอเหมาะจึงไล่ให้ลูกไปอาบน้ำ
อาบน้ำเสร็จก็จะมาสวดมนต์นั่งสมาธิ แม่จะพาสวดทุกวันครับ เด็กๆเขาชอบด้วย ยิ่งไปวัดนี่จะคล่องมาก หลวงพ่อก็เอ็นดูเด็กๆที่ชอบสวดมนต์ ไม่ใช่แค่ลูกผมนะครับ หลายๆคนเวลาเข้าวัดเห็นสวดมนต์ได้ดีนี่ หลวงพ่อเรียกไปให้รางวัล ขนมบ้าง เงินบ้าง แล้วแต่หลวงพ่อจะให้ พอสวดมนต์เสร็จแล้วผมต้องมาอ่านหนังสือให้ฟัง วันนี้ก็เล่าวรรณกรรมของต่างชาติ พอเล่าจบปล่อยให้ลูกนอน ส่วนผมมาเคลียร์งานนิดหน่อย สัก ๔ ทุ่มผมจึงนอนครับ
กิจวัตรเราก็แบบนี้เป็นประจำ บางวันถ้าผมว่างผมจะไปดูลูกเตะบอล บางทีก็เป็นโค้ชซ้อมให้เด็กๆ นี่คิดอยู่ว่าจะตั้งเป็นทีมเยาวชนให้เตะบอลเป็นล่ำเป็นสันกันเลยดีไหม กำลังคิดๆอยู่ครับ พอปลายสัปดาห์หมวดบูมมาเยี่ยมที่บ้าน
ผมนั่งคุยกับหมวดบูม สัปดาห์นี้พี่น้อยและพี่สะใภ้ไปเยี่ยมหลานครับ หมวดบูมมาก็ดีจะได้หายเหงา ฮ่าๆๆ พี่แกชอบบุกตะลุย นี่ช่วงนี่ผมเริ่มจะไถนาแล้ว พี่แกก็ไปช่วยขับรถไถนา
“มาถึงแทนจะพักเนอะคนเรา ไปทำงานให้เหนื่อยทำไมลูก มาบ้านนี่ก็ต้องพักผ่อน”แม่ผมพูดระหว่างที่ผู้หมวดแก่ใส่ชุดเตรียมขับรถไถนา
“อยากทำนาอ่ะแม่ ดูน่าสนุกดี”อะไรๆก็น่าสนุกไปหมดแหละ ผมจึงให้หลานไปช่วยดู ก็ทั้งวันของพี่แกไปครับ บ่าย ๓ จึงได้กลับมานั่งหอบแฮกๆ กินน้ำเย็นๆ
“ลาออกแล้วมาทำนาให้เต็มตัวดีกว่าไหม”ผมพูดแบบไม่ได้จริงจังอะไรมาก
“หึหึ ขอทำเป็นงานอดิเรกมากกว่า แล้วนี่เด็กๆเลิกเรียนกี่โมงอ่ะ”
“๔ โมงก็เลิกแล้ว”
“เหรอ งั้นเดี๋ยวบูมไปรับเด็กๆนะ”
“อื้ม”ผมพยักหน้า ช่วงพักนี้หมวดบูมไปดูผักที่ปลูกไว้ พี่พรกับพี่ภาก็นั่งถักไหมพรมไปครับ งานอดิเรกของคนวัยเกษียณ จนถึงเวลาบ่าย ๓ ครึ่งหมวดบูมจึงไปรอเด็กๆหน้าโรงเรียน หมวดบูมไปได้ครู่หนึ่งมีรถยุโรปคันหนึ่งขับเข้ามาจอดในตัวบ้าน ผมก็งงว่าใคร ทีแรกคิดว่าพี่น้อยถอยรถใหม่ แต่คนที่ลงมานั้นกลับไม่ใช่
“สวัสดีครับ อ่า ใช่บ้านนี้จริงๆด้วย”ผู้ชายวัยเกษียณยกมือไหว้หลังจากลงจากรถเสร็จเรียบร้อยแล้ว และมีผู้หญิงที่น่าจะเป็นภรรยา ผมมองหน้าแล้วรู้สึกร้อนวูบในท้องขึ้นมาทันที จากนั้นจึงตามด้วยผู้ชายคนหนึ่งซึ่งตอนนี้โตเป็นหนุ่มเต็มตัวแล้ว สวมแว่นดำลงจากรถลงมา
“สวัสดีครับท่าน”ผมรีบลุกไปต้อนรับ เพราะใครๆก็รู้จักเขาดีในแวดวงธุรกิจ
“ไม่เจอกันนานนะบอมบ์”
“ครับ เชิญเข้าบ้านก่อนครับ”ผมเชิญบุคคลทั้ง ๓ เข้าไปในห้องรับแขก แม่ผมก็ตามเข้ามาด้วยและพี่พรกับพี่ภา ส่วนพี่เบิ้ลไปดูแปลงผักอีกสวนหนึ่ง พี่นิดน่าจะไปนั่งเล่นบ้านไอ้ซันครับ ผู้ใหญ่เข้ามาในบ้านทั้งหมด
“เอ่อ ผมต้องขอโทษด้วยนะครับที่ไม่ได้แจ้งล่วงหน้าว่าจะเข้ามาเยี่ยม”
“ค่ะ ดิฉันต้องขอโทษด้วยนะคะ”คู่สามีภรรยาต่างยกมือขอโทษ ผมรีบไปหยิบน้ำเย็นน้ำชามาต้อนรับและนั่งลง ในใจนี่รู้สึกระทึกใจ คู่สามีภรรยาที่ว่ามานี่ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอกครับ พ่อกับแม่ของไอ้อั๋นแฟนเก่าของบิว คือ ปู่กับย่าของเจ้าชาลีอ่ะครับ ว่าแล้วทั้งคู่ก็อารัมภบทว่ามาด้วยธุระอะไรครับ
“คือผมอยากจะทราบเกี่ยวกับเด็กคนหนึ่งที่เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของผมครับ ว่าใช่หรือไม่ใช่ยังไง ขอโทษที่ต้องมาถามรายละเอียดกับบอมบ์นะ คือ มันก็เป็นเรื่องที่ว่าวุ่นวายพอสมควรและผมเองต้องยอมรับว่าผมผิดอย่างมากที่ทำให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น บอมบ์พี่ขอถามบอมบ์ตรงๆเลยนะ เด็กคนนี้เขาอยู่บ้านหลังนี้ใช่ไหม”คุณชาติ หรือช่อเต็มว่าปิยชาติ หยิบรูปใบหนึ่งของเขาขึ้นมาเป็นรูปใบหน้าของเขาเองที่ถ่ายกับเจ้าเด็กน้อยชาลี และผมเองจะปฏิเสธไปแต่สายตาของภรรยาคุณชาติเหลือบไปมองเห็นรูปลูกชายคนเล็กแขวนอยู่ที่ผนังบ้าน เป็นรูป ๓ ลิงครับ
“คุณนั่นไงหลานของเรา”
“เอ่อ ชะใช่ครับ มีอะไรเหรอครับ”
“อ๋อ เดี๋ยวพี่จะขอเล่าสักหน่อยเนอะ”ว่าแล้วพี่แกก็เล่าถึงเรื่องว่าไปเจอกับชาลีเมื่อตอนปิดเทอมเมื่อ ๓ เดือนที่ผ่านมานี่เอง เขาเล่าว่าเขาเจอลูกชายคนเล็กของผมนั่งเล่น เขาจึงเข้าไปถามและคุยด้วย รู้สึกถูกชะตาจึงขอถ่ายรูป แล้ววันหนึ่งเขาเกิดเอะใจขึ้นว่าว่าเด็กคนนี้หน้าตาคล้ายใคร เขาจึงเอารูปของไอ้อั๋นมาเปรียบเทียบ ปรากฏว่าใบหน้าคล้ายกันเป๊ะ แล้วทีนี้พี่แกจึงสงสัยว่ามันมีอะไรกับลูกชายของตัวเองแน่ จนวันหนึ่งได้จังหวะพี่แกจึงเค้นกับลูกชาย เค้นเป็นเดือนว่าเกิดอะไรขึ้น ไอ้อั๋นจึงยอมเล่าเรื่องทั้งหมดให้พี่เขาฟัง ระหว่างนี้เองพี่เบิ้ลกับพี่นิดก็เข้ามาพอดี พี่แกจึงเล่าให้ฟังอีกครั้งครับ แล้วพี่แกจึงให้คนมาสืบว่าเด็กคนนี้ คือ เจ้าชาลีอยู่ที่ไหนอะไรยังไง จนวันนี้พี่แกว่าง พี่แกจึงอยากจะมารู้ความจริงจากปากผมและบิวว่าเกิดอะไรขึ้น ผมรู้สึกหนักใจแล้วสิ รู้สึกเจ็บปวดด้วย แล้ววันนี้บิวต้องกลับบ้าน ก็น่าจะช่วง ๖ โมง ยังไม่ทันที่เราจะได้คุยอะไรเลยครับ เสียงจากหน้าบ้านนี่ทำเอาพวกเราต้องหยุดกิจกรรม
“พ่อบอมบ์ สวัสดีครับ คุณย่า พ่อเบิ้ล พ่อนิด แม่พร แม่ภา สวัสดีครับ ขอหอมแก้มคุณย่าหน่อย”เจ้าแสบเจ้าซ่าวิ่งมายกมือไหว้และหอมแก้มคุณย่า “อ้าว ขอโทษครับ พ่อบอมบ์มีแขกเหรอ คุณตาคุณยา สวัสดีครับ คุณอาสวัสดีครับ น้องแสบไปเปลี่ยนชุดก่อนนะ”แฝดยกมือไหว้แล้วไปเปลี่ยนเสื้อผ้า
“คุณย่า สวัสดีครับ พ่อเบิ้ล พ่อน้อย แม่ภา แม่พร สวัสดีครับ พ่อบอมบ์ สวัสดีครับ พ่อบอมบ์วันนี้ชาลีไปช่วยพี่แสบพี่ซ่าทำแปลงผักด้วย แต่ตอนขุดดิน ชาลีเดินไม่ดี ลื่นล้ม โดนไม้ข่วนเป็นแผลยาวๆ”ชาลีอวดแผลที่ทำความสะอาดแล้วให้ผมดู เป็นรอยข่วนบางๆครับมีจุดที่เลือดไหลนิดหน่อย
“ไม่โดนหน้าด้วยใช่ไหม”
“ครับ ไม่โดนครับ อาบูมบอกว่าถ้าโดนหน้านี่จะหมดหล่อ แต่ชาลีก็หล่อกว่าอาบูมอยู่ดี คิกๆๆ”
“หลงตัวเองซะไม่มีอ่ะเรา วันนี้จะไปเตะบอลไหม”
“ไปครับ พ่อบอมบ์วันนี้แม่บิวจะกลับบ้านใช่ไหมพ่อบอมบ์ แม่บิวโทรมาบอกยังครับ”
“อ้าว ก็เมื่อวานแม่บอกชาลีแล้วไม่ใช่เหรอว่าจะกลับวันนี้ตอนเย็น”
“เย้”
“วันนี้มีการบ้านรึเปล่า”
“มีครับ คุณครูให้วาดรูปกับคัดคำศัพท์ครับ โอ๊ะ คุณตา ชาลีจำคุณตาได้ด้วย สวัสดีครับ”คือระหว่างที่เจ้าชาลีพูดเมื่อกี้เขาไม่ได้มองไปรอบๆเลยว่ามีใครอยู่บ้าน เขามายืนกอดคอผมงุ้งงิ้งจนเขามองเห็นนั่นแหละ “พ่อบอมบ์คุณตาที่ชวนชาลีคุยไง ตอนนั้นชาลีก็นั่งเล่นรอพ่อบอมบ์ คุณตามาซื้อข้าวของพ่อบอมบ์เหรอครับ”
“หืม รู้ด้วยเหรอว่าคุณตามาซื้อข้าว”
“ก็ชาลีถามว่า คุณตาทำไมแต่งชุดแบบนี้ คุณตาก็ตอบว่า คุณตาเป็นนักธุรกิจ ชาลีก็ถามอีกว่านักธุรกิจเป็นยังไง คุณตาก็บอกกับชาลีว่า เป็นพ่อค้า ถ้าเป็นพ่อค้าก็ต้องมาซื้อข้าว เพราะพ่อบอมบ์มีข้าวขาย คุณตาครับ ชาลีก็ปลูกข้าวเองด้วยนะ พี่ต้อมไถนาเสร็จ ชาลีก็ขอพี่ต้อมขับรถปลูกข้าวด้วย พ่อบอมบ์ก็บอกว่า แปลงนี้เป็นของชาลี แปลงนี้เป็นของพี่แสบ แปลงนี้เป็นของพี่ซ่า แล้วชาลีก็ปลูกข้าว ชาลีไปดูข้าวทุกวัน แล้วข้าวโตก็มีเมล็ดสวยมาก ชาลีก็เอาข้าวใส่ถุงขาย”
“หึหึ เก่งมากเลยลูก ตาชักจะอยากเห็นข้าวที่หนูปลูกแล้วล่ะสิ”คุณชาติยิ้มแบบเอ็นดู ผมมองหน้าไอ้อั๋นตอนนี้นั่งนิ่ง หน้ามันคล้ายกับหน้าของไอ้ตัวเล็กจริงๆด้วยครับ
“ชาลีๆ ไปเตะบอลกัน ใครช้าอดกินขนมด้วย”เสียงเจ้าแสบดังมาจากด้านบน
“ครับพี่แสบ ชาลีไปเตะบอลก่อนนะครับ สวัสดีครับ”เจ้าตัวเล็กยกมือไหว้แล้วรีบวิ่งไปเปลี่ยนชุด คุณชาติกับภรรยามองไล่หลัง ภรรยาคุณชาติถึงกับน้ำตาไหลออกมาอย่างอดไม่ได้ เด็กๆเปลี่ยนชุดเสร็จแล้ว เขาออกไปพร้อมกับอาบูมของเขา บ้านจึงเงียบลงอีกครั้งหนึ่ง
“เอ่อ เรามาต่อเรื่องของหลานเราเลยนะครับ”คุณชาติพูดเมื่อเด็กๆออกไปเล่นฟุตบอลแล้ว
-
:katai5:
-
:pig4: :L2: :L2:
-
ตอนแรกๆก็น่ารักดูอบอุ่นอ่ะนะ
แต่ก่อนจบทำไมรู้สึกได้กลิ่นมาม่าน้าา
-
ค้างอ่ะ
-
งะ อย่ามาเอาชาลีไปนะ
-
มหากาพย์ลูกหลาน เยอะมากจริงๆ
-
ถ้าเกิดจะมาขอน้องชาลีไปดูแลเองก็คงจะไม่ได้หรอกนะคะ บิวคงไม่ยอม และทางครอบครัวของบอมบ์ก็ไม่มีทางยอมแน่ๆ เพราะเขาเลี้ยงของเขามาตั้งแต่อ้อนแต่ออก แต่ถ้าอยากมาเยี่ยมมาหาอันนั้นก็พอเป็นสิ่งที่ยอมรับได้หน่อย ว่าแล้วก็ใจหายเหมือนๆ กับบอม์เลยนะคะเนี่ย ขออย่าให้มีปัญหาอะไรเลยน้าา.. :mew4:
-
ชิ อย่ายอมให้มายุ่งเกี่ยวกับชาลีนะ ไหนๆ ก็ไม่สนใจตั้งแต่แรกอยู่แล้ว
-
เหมือนว่าตอนนั้นบิวจะโดนผู้ใหญ่พวกนี้ไล่มาด้วยนี่นา พอตอนนี้ไอ้อั๋นไม่มีปัญญาทำลูกเองเลยจะมาขอของเค้าง่ายๆ งี้เลยเหรอ พี่บอมบ์อย่ายอมนะ
-
อย่ามาเอาชาลีไปนะ
บอมบ์อย่ายอมยกชาลีให้เขาไปนะ
-
นายอั๋นอยากได้ลูกคืนเหรอ?
คิดจะมาทวงคืนแบบนี้ง่ายไปไหมครับ หรือยังไงกัน ให้พ่อแม่มาเปิดทางให้เหรอ เด็กน้อย มีปัญญาทำลูกได้ แต่ไม่มีปัญญาเลี้ยง แบบนี้อย่ามีดีกว่านะ สงสารบิวกับลูก
-
เด็กๆน่ารักกันมาก ย่าสอนลูกสอนหลานให้เป็นคนดีเหลือเกิน
ถ้าทุกคนสอนลูกสอนหลานของตัวเองได้ดีสักครึ่งของแม่บอมบ์
สังคมไทยคงสงบกว่านี้แน่ๆ 5555
รอติดตามชีวิตของน้องชาลีว่าจะเป็นอย่างไรต่อไปครับ
จะได้ไปอยู่กับพ่อค้าข้าวไหม 55555 :mew4:
รักตัวละครในเรื่องนี้ทุกคนครับ
ขอบคุณน้องเมฆที่เขียนเรื่องดีๆมีสาระให้ได้อ่านครับ
รอตอนต่อไป
-
อะไร อะไร อะร๊ายยยยยยอย่ามาเอาชาลีไปจากพ่อบอมบ์ และพี่แฝดนะ
-
ตอนแรกไม่ยอมรับ จะให้เอาเด็กออกกันไม่ใช่ o12
พอเด็กโตขึ้นมาน่ารักจะมาขอเรียกร้องสิทธิ์ พวกเพ่ ไม่ค่อยเห็นแก่ตัวกันเลยเนอะ :เฮ้อ:
เด็ก ๆ น่ารักมาก รอๆๆ คำตอบพ่อบอมตอนหน้า กดบวกเป็ดค่ะ
-
ครอบครัวสุขสันต์
แต่มาสะดุดตรงที่ครอบครัวอั๋นมา จะมีมาม่าไหม
-
เป็นตอนพิเศษที่น้ำตาตกในมาก เกลียดมันด้วย ทำไมตอนนั้นไล่เป็นหมูเป็นหมา
ไม่ยอมรับ พอตอนนี้จะมาเอาน้องไป จิตใจทำด้วยอะไร หวังว่าพี่บอมบ์คงไม่ยอมให้ชาลีไปอยู่กับคนเห็นแก่ตัว
ฮือออ อย่าพรากชาลีไปจากแฝดพี่น้าาาา ไม่เอามาม่านะคุณเมฆ :hao5:
-
อย่ามาเอาน้องชาลีไปนะ บิวรีบๆกลับมาเลย ตอนนั้นไอ้อั๋นมันไล่บิวเหมือนหมูเหมือนหมาแถมยังสั่งให้ไปทำแท้งอีก แล้วยิ่งมาเจอตอนโตก็ยังจะให้เอาไปทิ้งด้วย ถึงพ่อกับแม่มันจะดีแต่ก็ไม่มีสิทธิ์เอาไปได้นะ ตามกฏหมายบอมเป็นพ่อนะ
-
ยาวสะใจ แต่มันค้าง :serius2: :serius2: :serius2:
ขอบคุณมากๆค่ะ :mew1: :mew1: :mew1:
-
บิวกับชาลีคงไม่ยอม
ไปอยู่ด้วยแน่นอนอ่ะ
และบ้านบอมบ์ก็คงไม่
ยอมเหมือนกัน
-
คงไม่มีอะไรหรอกมั้งพี่บอมบ์ เขาอาจมาเยี่ยมเฉยๆ
คิดถึงทุกคนเลยนะ อยากให้แสบซ่าเป็นหนุ่มกว่านี้ คงหล่อมากๆ อือื
-
สงสารบิว ทำแบบนี้ไม่ถูกเลย ผู้ชายเลวแบบนี้อย่าให้เอาน้องชาลีไปนะคะ
-
:m31:
มาทิ้งระเบิดไว้แล้วตัดจบ เดะๆๆ :z13: :z13: :z13: :z13: :z13:
สรุปพ่อแม่ไอ้อั๋น คือรู้จักกับอมบ์ใช่ไหม อ่านแล้วงงๆนิดหน่อย อะไรเป็นมายังไงละเนี้ยะ
-
:z3: :z3: :z3: เกๆน่ารักจะตาย อย่าให้ชาลีไปกับเค้านะ
-
รอลุ้นต่อค่ะ มาเร็วๆนะคะ
-
ไม่นะ อบ่าเอาชาลีไปน๊า
-
ขอบคุณ :)
-
เป็นครอบครัวใหญ่และอบอุ่นมากๆ ผู้ใหญ่ก็มีเด็กๆมาพูดมาคุยออดอ้อนให้ไม่เหงา เด็กๆก็มีผู้ใหญ่คอยดูแลสั่งสอนเป็นอย่างดีด้วย เด็กๆทั้งแสบซ่าส์ชาลีก็ฉลาดช่างพูดจริงๆ
แต่พ่อแม่อั๋นมาแค่ดูเจอหน้าหลานพอนะ อย่ามาขอรับไปดูแลเลย ชาลีรักและผูกพันกับครอบครัวบอมบ์มากๆ บอมบ์ก็รักชาลีมากด้วย บิวเองคงไม่ให้ลูก คงให้ได้แค่มาเจอ ต้องรอดูต่อไป
:pig4: :L2:
-
ไม่อยากอ่านดราม่าเลย สงสารบิวกับพี่บอมบ์นะ เกลียดฝ่ายพ่อมาก เห็นแก่ตัวสุดๆ ขอให้เรื่องทุกอย่างผ่านไปด้วยดีน้า
-
ค้างแบบกลิ่นต้มยำกัเลยที่เดียว (มโนเอง 555) คาดว่าชาลีน่าจะอยู่กะพ่อบอมช่ายมายยยยยยย :katai1: :katai1:
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษจ้า
o13
-
อบอุ่นไม่เปลี่ยนแปลง รอตอนต่อไปน่ะค่ะ ไม่อยากให้ชาลีต้องไปอยู่กับพ่อเห็นแก่ตัวเลย ขอให้แฮปปี้ๆนะ
-
ม่ายน๊าาาาา
-
ค้างตึงอย่างแรง จะมาทำไมตอนนี้ :hao5:
-
มาช้าไปไหมค่ะคุณๆ
-
ตอนพิเศษ ครั้งที่ ๒
“คือ ผมคิดว่าตอนนี้ผมยังพูดอะไรไม่ได้มากกว่านี้อ่ะครับ ต้องรอบิวมาก่อน”
“อ๋อ อืม งั้นก็ได้ พี่ไม่มีปัญหาอะไรอยู่แล้ว ขอแค่ว่าวันนี้ขอให้ได้รู้ว่าความจริงคืออะไร จะได้จัดการให้ถูกต้องเป็นที่น่าพอใจทั้ง ๒ ฝ่าย”
“ค่ะ ดิฉันก็เหมือนกัน ไม่ต้องกลัวว่าพวกเราจะมาสร้างปัญหาอะไรนะคะ คือ ดิฉันเองอยากรับรู้และอยากรับผิดชอบต่อเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมด เป็นเพราะว่าเราเลี้ยงลูกไม่ดีเอง เรื่องถึงกลายเป็นแบบนี้ขึ้นมา แต่โชคดีนะคะที่หลานได้มาเจอกับคนดีๆแบบบอมบ์ ดูเขาร่าเริงดีนะคะ ช่างพูด ช่างเจรจา เหมือนกับลูกชายของดิฉันตอนเล็กๆไม่มีผิด”ภรรยาคุณชาติตบไปที่ไหล่ไอ้อั๋น
“เอ่อ ยังไงเดี๋ยวต้องรอหนูบิวก่อนเนอะ เดี๋ยวสัก ๖ โมงเขาคงจะกลับถึงบ้านแล้วละครับ ยังไงก็อยู่ทานข้าวด้วยกันก่อนนะครับ”พี่เบิ้ลเป็นคนเอ่ยชวน
“จ๊ะ อยู่ทานข้าวด้วยกันก่อนเนอะ ตามสบายนะจ๊ะ”แม่ผมเอ่ยชวนอีกคน ระหว่างที่รอนี้คุณชาติจึงอยากจะดูเกี่ยวกับเรื่องข้าวที่ผมขายว่าเป็นยังไง ผมจึงถือโอกาสพาไปเยี่ยมชม ในใจก็กังวลว่าเขาจะเอายังไงกันแน่ แล้วผมจะเอายังไง แต่ถ้าถามตอนนี้สิทธิอะไรต่างๆของเจ้าชาลียังเป็นของผม เพราะผมได้จดทะเบียนรับรองบุตร และในใบเกิดของเจ้าชาลีก็มีชื่อผมเป็นพ่อ แต่ผมกลัวว่าเขาจะใช้อำนาจเงินมาเล่นงาน ถ้าเป็นแบบนั้นจริง ผมคงหมดทางสู้ เพราะถ้าขึ้นโรงขึ้นศาลขึ้นมา ทีมทนายเขาเก่งครับ ระดับนักธุรกิจแบบเขา จะจ้างแบบกระจอกๆไม่ได้ ผมเองถึงจะจบกฎหมายมาไม่รู้จะสู้ไหวหรือเปล่า ได้แต่กังวลใจ
ผมพาคุณชาติมาดูโรงงานเล็กๆ เรียกว่าเป็นวิสาหกิจชุมชน คุณชาติดูสนใจดีครับถามถึงแหล่งทุน ถามถึงรายละเอียดต่างๆ ระหว่างนี้ภรรยาคุณชาติก็จะถามแทรกมาตามประสานักธุรกิจ ส่วนไอ้อั๋นยืนเงียบๆไม่กล้าพูด ไม่กล้ามองงผม ผมไม่รู้ว่าอารมณ์มันแบบไหนกันแน่ แต่ผมพยายามทำใจให้นิ่งเอาไว้ พยายามคิดว่าเราจะรับมือยังไง ถ้าขึ้นศาลจริงๆเราจะต้องทำยังไง
“มึงจะมาเอาลูกคืนไปใช่ไหมอั๋น”ผมแอบกระซิบถามระหว่างที่คุณชาติกับภรรยากำลังสนใจกับผลิตภัณฑ์ของเรา
“เดี๋ยวให้พ่อคุย”มันไม่พูดอะไร ผมจึงแนะนำไปต่อครับ จากนั้นคุณชาติวกมาถามเรื่องโรงเรียน เด็กๆเขาเรียนกันยังไง มีนักเรียนกี่คน มีครูกี่คน พาเขาไปเยี่ยมโรงเรียนได้ไหมอะไรประมาณนี้ แล้วถามถึงอาชีพของชาวบ้านแถวนี้ ความเป็นอยู่ วิถีชีวิต จนใกล้เวลาพวกเราจึงกลับบ้าน ที่บ้านกำลังเตรียมอาหารกันวุ่นเลยครับ มีฟางกับพี่นกมาช่วย
พักใหญ่ครับ บิวขับรถเข้ามาจอดในบ้าน พอเข้าบ้านมาเท่านั้นแหละครับ บิวแทบจะวิ่งขึ้นกลับไปที่รถ
“บิว”ไอ้อั๋นรีบวิ่งไปคว้ามือบิวเอาไว้
“ปล่อย”
“บิว อั๋นขอโทษ”
“ฉันบอกให้ปล่อย”บิวตอนนี้ไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้วนะครับ เขาเข้มแข็งมากขึ้นกว่าเมื่อก่อนเยอะ ด้วยหน้าที่การงานและความรับผิดชอบของเขาและการที่เขาได้เข้าวัดทำบุญ หลวงพ่อจะสอนบิวบ่อยๆให้อดทน เข้มแข็ง บิวจึงเป็นผู้หญิงที่แกร่งขึ้น
“บิว อั๋นขอโทษ”
“ปล่อย แล้วไสหัวออกไปไกลๆเลยไป พี่บอมบ์ อ้าว สวัสดีค่ะ”บิวเดินมาหาผมระหว่างนี้ก็เจอกับพ่อและแม่ของไอ้อั๋น ท่าทีดูจะอ่อนลงแต่ผมคิดว่าบิวคงจะเครียดหนักแน่ๆ
“สวัสดีค่ะลูก หนูโตขึ้นเยอะเลยนะ”แม่ของไอ้อั๋นยิ้ม
“คะ ค่ะ”บิวรับคำแบบไม่เต็มปากเต็มคอ
“หนูไปทำธุระก่อนก็ได้นะ เดี๋ยวแม่มีเรื่องจะคุยกับหนู”
“ค่ะ”บิวรับคำก่อนจะไปเปลี่ยนชุด สักพักใหญ่ๆเด็กๆกลับมาจากเล่นฟุตบอลกันครับ พอเจอแม่บิวนี่รุมล้อมกันใหญ่เลย เจื้อยแจ้วจนแม่บิวของเขาฟังไม่ทันว่าอะไรยังไง คุยเก่งมากลูกชาย ผมไล่ให้เด็กๆไปอาบน้ำ เขาไม่ยอมอาบกัน ๓ คนพี่น้องครับ ลากอาบูมของเขาเข้าไปอาบด้วย จนเสร็จเรียบร้อยจึงมาตั้งวงกินข้าว
เรานั่งกับพื้น ไม่มีโต๊ะกินข้าวแบบบ้านในกรุงหรอกครับ วันนี้วงใหญ่ เพราะบ้านไอ้ซันมานั่งกินกับพวกเราด้วย ชาลีเขานั่งข้างแม่บิว อีกข้างจะเป็นไอ้คนใจดำ ถัดจากพ่อที่แท้จริงของเขาก็เป็นคุณชาติครับ ชาลีก็ตักกับข้าวให้คนนั้นทีคนนี้ทีครับ กับแม่เขา เขาจะอ้อนมาก ตักกับข้าวให้แม่ บางทีเขาก็ตักให้กับไอ้อั๋นด้วย มันดูตกใจนะครับ แล้วมันก็น้ำตาไหล ไม่รู้ว่าสำนึกผิดหรือว่าเพราะอะไร
“แม่บิวครับ คุณอาโดนพริกเข้าตามั้ง ดูสิ น้ำตาไหลเลย แม่บิวเอาทิชชูให้ชาลีหน่อย”บิวก็หยิบทิชชูให้แบบจำใจ คือบิวเองอดทนเป็นอย่างมาก ผมว่านะ เพราะตอนนี้อะไรๆมันเกิดขึ้นได้เสมอ
“ขอบใจนะ”ไอ้อั๋นมันหยิบไปเช็ดหน้าแล้วกินอีกไม่กี่คำก่อนมันจะขอตัวออกไปด้านนอก พวกเราก็นั่งกินกันจนอิ่ม หน้าที่ล้างจานวันนี้ก็ผมกับลูกชายครับ ป้าๆเขาทำหน้าที่ทำกับข้าวแล้ว พวกเรามีหน้าที่ล้างครับ
ระหว่างที่ผมวุ่นอยู่ในครัวบิวก็คงจะนั่งคุยอะไรสักอย่างกับพ่อแม่ของไอ้อั๋นแล้ว งานนี้ผู้ใหญ่ฝ่ายเราเองเรียกว่าไม่อยากจะไปไหน ต้อรับรู้ทุกอย่าง ก็นะ เราเลี้ยงเขามาตั้งแต่ไหนแต่ไร ตั้งแต่รู้ว่าบิวท้อง รู้ว่าเขาจะฆ่าตัวตาย เราก็พยายามฟูมฟักถึงจะไม่ใช่ญาติของพวกเรา แต่ไม่รู้สิ เหมือนกันเป็นความผูกพัน แล้วอีกอย่างผมก็เชื่อที่หลวงพ่อเคยพูดนะว่าชาลีเขาเป็นพี่น้องจริงๆกับเจ้าแฝด พี่ไปไหน น้องตามไปด้วย
“คือจริงๆพวกเราไม่รู้เลยว่าเรื่องนี้มันเกิดขึ้นได้อย่างไร พวกเราต้องขอโทษจริงๆนะคะที่เลี้ยงลูกไม่ดี เขาไม่แม้แต่จะเปิดปากบอกกับพวกเราสักคำว่าเกิดอะไรขึ้น พวกเรารู้แค่ว่าเขามีแฟนคบกันตั้งแต่ปี ๑ ดิฉันก็เคยเจอหนูบิวไม่กี่ครั้ง อั๋นเขาไม่ได้พามาแนะนำตัวกับดิฉันเลยสักครั้ง ดิฉันเองก็ถือว่าผิดพลาดเหมือนกันที่ไม่ได้ให้ลูกพาแฟนเขาพามาทำความรู้จัก จริงๆก็คิดว่ารอให้อั๋นเขาพร้อมเขาคงจะพามา แต่สุดท้ายข่าวคราวเงียบไป ดิฉันก็คิดว่า คงตามประสาชายหนุ่มหญิงสาวที่หาจุดลงตัวกันไม่เจอมั้ง เขาจึงเลิกกัน แต่ดิฉันไม่รู้เลยว่าเขาจะเลิกกันเพราะเรื่องแบบนี้ ถ้ารู้ดิฉันก็จะห้าม”
“ขอโทษที่พูดตรงๆนะคะ คุณพูดแบบนี้เพราะอยากได้หลานไปใช่ไหมคะ”พี่พรถามอย่างอัดอั้น
“เรื่องนั้น ถ้าความรู้สึกลึกๆเราก็อยากได้หลานไปดูและเองนะคะ แต่เราคิดมาก่อนแล้วว่ายังไง ถ้าหลานเขามีความสุขกับที่นี่ เราต้องให้เขาอยู่ที่นี่ แต่ว่าอย่างน้อยขอให้เขาได้รู้ว่าคุณปู่คุณย่าของเขาไม่เคยแม้แต่จะคิดทอดทิ้ง ที่เราไม่ได้มาใส่ใจ ไม่ได้มาดูแลตั้งแต่เล็กๆเพราะเราไม่รู้จริงๆว่ามันเกิดอะไรขึ้น ที่พวกเรามาก็อยากรู้และมาคุยถึงความเป็นไปได้ว่าเราจะจัดการกันยังไง”
“ยังไงบิวก็ไม่ให้ลูกกับใครเด็ดขาดค่ะ ลูกของบิว บิวเลี้ยงมากับมือ แล้วอยู่ๆจะมีคนที่ไม่เคยหันมามองพวกเรา มาชุบมือเปิบ บิวไม่ยอม ต่อให้ขึ้นศาล บิวก็จะต่อสู้ให้ถึงที่สุด”บิวพูดอย่างอัดอั้น
“หนูบิว ที่แม่มาแม่ไม่ได้อยากจะมาแย่งหลานไปจากหนูนะ แม่อยากจะมาขอโทษหนู แม่อยากจะมาแสดงความรับผิดชอบที่แม่ควรจะทำตั้งแต่วันนั้น แม่ไม่รู้จริงๆว่ามันเกิดเรื่องแบบนี้ อั๋นเขาไม่บอกอะไรแม่เลย แม่ก็เป็นแม่คนเหมือนกับหนูนะ แม่รู้ว่าเรารักลูกยังไง เราเจ็บปวดแค่ไหน ถึงแม่จะไม่เคยต้องเลี้ยงลูกคนเดียวก็ตาม แต่แม่ก็เข้าใจหนูว่าหนูรู้สึกว้าเหว่แค่ไหน แม่ขอโทษแทนลูกชายของแม่ด้วยนะที่ทำกับหนูแบบนี้”
“มันสายไปแล้วค่ะ”
“บิว”ตอนนี้ไอ้อั๋นมันหงอมากๆ ความผิดของมันรุนแรงจริงๆนะครับ ผมเองพยายามจะไม่โกรธด้วยแต่มันอดโกรธไม่ได้ คิดดูว่าทำไมถึงเอาแต่ได้แบบนั้น พอผู้หญิงท้องขึ้นมาตัวเองกลับปัดสวะออกไม่รับผิดชอบ แบบนี้ผมเห็นมาเยอะมากนะในสังคม คนที่ลำบากก็คือผู้หญิง
“บิว พ่อขอโทษหนูด้วยนะ คือพ่อเองไม่ได้จะมาแย่งอะไรหรอก และเรื่องนี้จะไม่ขึ้นโรงขึ้นศาล แต่พ่ออยากให้เรามาตกลงร่วมกัน อย่างน้อยขอให้พ่อได้ทดแทนกับสิ่งที่ลูกชายพ่อทำไป มันอาจจะสายไปแต่ยังดีกว่าเราไม่มาเหลียวแล พ่อพูดจากใจนะ ถ้าพอรู้พ่อคงไม่ให้เรื่องมันเกิดขึ้นหรอก ถ้าพ่อในตอนนั้นอั๋นเขาเดินมาบอกพ่อว่าเกิดอะไรขึ้น พ่อยอมเสียหน้าว่าลูกชายทำผู้หญิงท้องดีกว่า แต่อั๋นเขาไม่บอกพ่อจริงๆ เขาตัดสินใจอะไรเองหมดทุกอย่าง พ่อเองถึงกับต้องเสียผู้ใหญ่ แต่พ่อไม่ห่วงหน้าตาพ่อหรอก ห่วงแต่กับหลานตัวน้อยๆ ไม่รู้คนอื่นเขาจะมองยังไง”
“ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ พี่บอมบ์ทำหน้าที่พ่อได้สมบูรณ์มากกว่าที่คนเป็นพ่อแท้ๆควรจะทำซะอีก และตอนนี้ลูกของหนูก็เข้าใจว่าพี่บอมบ์เป็นพ่อแท้ๆของเขา หนูไม่อยากให้เขาสับสน”
“แต่หนูไม่อยากบอกเขาเหรอว่าใครเป็นพ่อที่แท้จริงของเขา”แม่ของไอ้อั๋นถาม
“ไม่ค่ะ ต่อให้ไม่มีใคร หนูก็จะไม่บอกว่าพ่อเขาเป็นใคร ตอนที่หนูไปบอกกับเขาว่าท้อง แต่เขากลับบอกหนูว่าให้ไปทำแท้ง เขาควรจะเป็นพ่อคนอยู่อีกเหรอค่ะ แล้วกับอีกคนที่ไม่รู้เรื่องอะไรแต่กลับบอกให้หนูเก็บลูกเอาไว้แล้วเขาจะรับผิดชอบทุกอย่างในชีวิตหนู เขาจะรับผิดชอบลูกของหนู คนไหนควรเป็นพ่อมากกว่าคะ”
“บิว อั๋นเสียใจจริงๆที่ทำไปแบบนั้น ขอโทษนะ”ไอ้อั๋นถึงกับน้ำตาร่วงแหมะๆ มันคุกเข่าลงต่อหน้าบิว มึงสำนึกจริงๆหรือว่ามึงเล่นละครเพราะพ่อแม่บังคับวะไอ้อั๋น เจอมึงทีไรมึงแดกดันบิวกับลูกตลอด
“ไม่ต้องร้องหรอกอั๋น แกมันเลวจริงๆอย่างที่หนูบิวว่านั่นแหละ แกมาร้องไห้ตอนนี้มันช่วยอะไรได้ไหม ทำไมวะ กับแค่การบอกว่าตัวเองทำพลาดกับผู้หญิงคนหนึ่ง ทำไมแกไม่เคยคิดจะบอกพ่อ”
“พ่อ”
“เฮ้อ ผมเลวจริงๆ ผมเป็นพ่อที่ไม่ได้เรื่อง พ่อขอโทษนะหนูบิว”คุณชาติตำหนิตัวเอง จากนั้นเราคุยกันต่อครับ ถามเรื่องราวของชาลีทั้งหมดว่าเหตุการณ์มันเป็นยังไงกันแน่ ผมมองหน้าบิวว่าจะเล่าหรือไม่เล่าดี บิวก็พยักหน้า ผมจึงเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ฟังว่ามันเป็นยังไง และจะถามไอ้อั๋นเสมอว่ามันทำแบบนั้นจริงๆไหม ไอ้อั๋นพยักหน้ายอมรับผิดทุกครั้ง มันไม่มีข้อโต้แย้งอะไร แล้วเรื่องของบิวที่โดนน้าของเขาโกงที่ดินจนถูกไล่ออกจากบ้าน พอแม่ไอ้อั๋นได้ฟังแล้วร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวรครับ สงสารบิว
“อืม ยังไงเดี๋ยวเรื่องนี้พ่อจะจัดการให้หนูนะ สิทธิของหนูที่หนูควรจะได้ พ่อจะจัดการให้ทุกอย่าง ส่วนเรื่องลูก พ่อจะขอรับผิดชอบเขาด้วยการส่งเสียเลี้ยงดู แต่พ่อไม่พาหลานไปเลี้ยงเองหรอก ดูเขามีความผูกพันกับที่นี่มาก แต่พ่ออยากจะช่วย ยังไงเขาก็คือหลานของพ่อ เดี๋ยวพ่อจะจัดการทุกอย่างนะ ส่วนเรื่องของหนูกับน้องๆ พ่อจะเคลียร์ทุกอย่างให้เรียบร้อย แล้วเรื่องระหว่างหนูกับอั๋น แล้วแต่หนูจะตัดสินใจยังไงนะ พ่อมาเพราะพ่ออยากเจอหลานจริงๆ”
“บิว อั๋นขอโทษนะ”
“อั๋น อะไรๆมันย้อนกลับไม่ได้แล้วนะ อย่ามาพูดพร่ำเพรื่อดีกว่า แล้วเรื่องเลี้ยงดู บิวไม่ขอรับนะคะ บิวเลี้ยงของบิวได้”
“บิว พ่อขอเถอะนะ ให้พวกเราได้ชดเชย พ่อขอแค่นี้”คุณชาติขอร้อง บิวก็มีสีหน้ากระอักกระอ่วนใจ ผมเองก็กลืนไม่เข้าคายไม่ออก จริงๆไม่มีคุณชาติผมเลี้ยงลูกผมได้สบายๆเลยนะครับ แต่เรื่องนี้ผมอยากให้บิวตัดสินใจให้ดีๆ ผมไม่เห็นแก่เงินหรอกแต่ผมเห็นแก่ความสุขของลูก สักวันผมก็ต้องบอกลูกทุกคนแหละว่าเรื่องมันเป็นยังไง ผมไม่คิดจะปิดบังลูกไปตลอดอยู่แล้ว
“พี่ ผมขอคุยอะไรด้วยหน่อยสิ”ไอ้อั๋นหันมาทางผม ผมจึงพยักหน้า ให้บิวคุยกับพ่อแม่ของไอ้อั๋น ส่วนผมกับมันออกมาคุยข้างนอก
-
“มีอะไร”
“พี่ผมควรจะทำยังไงดี”
“ไม่ต้องทำอะไรหรอก ให้เด็กอยู่ที่นี่แหละ เขามีพี่น้องของเขาอยู่ที่นี่”
“แต่เขาเป็นลูกผม”
“ลูกมึง แล้วมึงเคยคิดจะรับผิดชอบไหมล่ะ เจอหน้าทีไรผมมึงก็กวนตีนใส่บิวทุกครั้ง นี่ลูกของบิวไม่ได้อยากได้สมบัติอะไรของมึงนะ พ่อแม่มึงมาเสนอถึงบ้าน อย่าคิดว่าลูกบิวจะไปแย่งอะไรของมึงแล้วกัน”
“พี่ ผมไม่คิดแบบนั้นจริงๆ พี่รู้ไหมผมรักบิวมากแค่ไหน”
“เหอะ ใครๆก็พูดได้เวลาอยากได้อะไร มึงมาพูดตอนนี้แล้วมันช่วยอะไรได้ ตอนนั้นที่มึงควรจะพูดทำไมมึงไม่พูด พูดตอนนี้มันได้อะไรขึ้นมาล่ะ”
“ผมรักบิวจริงๆนะ ที่ผมทำแบบนั้นเพราะผมกลัวครอบครัวจะเสียชื่อเสียง ผมไม่ได้บอกพ่อแม่ผม ผมผิดจริงๆอย่างที่บิวว่า ผมยอมรับผิดทุกอย่าง แต่ที่ผมทำไปเพราะผมรัก”
“ไม่ใช่ว่ะ มึงเห็นแก่ตัวมากกว่า ถ้ามึงไม่เห็นแก่ตัว มึงไม่คิดเหรอว่าบิวเขาลำบากแค่ไหน ไหนมึงจะไปปลุกปั่นน้าของบิวจนบิวแทบจะสิ้นไร้ไม้ตอก บิวไม่เหลืออะไรจริงๆ มึงคิดดูมึงทำลงไปได้ยังไง แล้ววันนี้มึงมาบอกว่ามึงรักบิว มันก็แค่คำพูดของคนอยากได้ของ พอมึงได้ไปแล้วมันจะเป็นยังไงล่ะ กูไม่รู้นะว่ามึงจะบิวจะยังไงต่อไป แต่กูไม่อยากให้บิวให้อภัยมึงจริงๆ ความเลวของมึงมันหนักหนาสาหัส มึงทำกับผู้หญิงคนหนึ่งได้ลงคอ แต่พอวันนี้มึงกลับอยากแสดงความรับผิดชอบ”
“พี่ ผมขอโทษจริงๆ ผมพูดจากใจผมเลยนะ บิวผมก็รัก ครอบครัวผมก็รัก พ่อแม่ผมท่านมีชื่อเสียง ถ้าเกิดมามีชื่อเสียเพราะเรื่องของผม ผมคงได้อายเขาทั้งประเทศ ผมจำใจต้องทิ้งบิว ผมจำใจต้องพูดแบบนั้น แต่ผมก็รักบิวมาก ทุกวันนี้ผมก็ยังรักบิว ผมโกรธทุกครั้ง ผมหวงทุกครั้งที่เห็นบิวเดินกับพี่ กับลูกผมก็รัก แต่ผมก็กลัวว่าพ่อแม่ผมถ้าท่านรู้เรื่องนี้ท่านจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน ผมยอมทำลายผู้หญิงคนหนึ่งด้วยความจำใจ เพื่อรักษาหน้าพ่อแม่เอาไว้”
“เฮ้อ กูปวดหัวว่ะ มึงจะรักก็เรื่องของมึงเถอะ แต่กูไม่ยอมให้ใครพรากลูกไปจากกูหรอก กูเลี้ยงของกูมาเช็ดขี้เช็ดเยี่ยว กูทำทุกอย่าง กูรักเป็นลูกแท้ๆของกู แฝดเขาได้อะไร ชาลีเขาต้องได้ทุกอย่าง กูไม่เลือกปฏิบัติกับลูก กับบิวกูก็รักแบบน้องสาว มึงมาทำแบบนี้กูก็เสียใจเหมือนกัน”
“ผมสำนึกผิดแล้วพี่ ผมยอมรับทุกอย่าง”
“ถามจริงถ้าพ่อแม่มึงไม่เค้นมึงขนาดนี้ มึงจะยอมรับไหม มึงจะยอมเล่าไหม”
“.....”มันเงียบครับ
“เห็นไหม มึงไม่คิดแม้แต่จะรับผิดชอบ มึงคงคิดว่าปล่อยเลยตามเลย ใครจะอะไรก็ช่างมัน มึงกลับไปคิดทบทวนทุกอย่างนะอั๋น มึงคิดให้ดีๆแล้วมึงใส่ใจคนที่มึงรักให้มากๆด้วย พ่อแม่มึงกูว่ามึงก็ไม่เคยคุยกับท่าน มึงกลับไปคุยให้มากๆนะ คุณชาติเป็นยังไงกูในฐานะคนระดับนี้ กูไม่รู้หรอก แต่ดูท่าทีคุณชาติเขามีความเป็นลูกผู้ชาย ให้มึงกลับไปทบทวนให้มากๆ ไปขอโทษพ่อแม่มึงให้มากๆ”
“ครับ”
เราคุยอะไรกันนิดหน่อยคุณชาติจึงขอตัวกลับไปพักที่โรงแรมตัวเมือง พวกเราก็มานั่งคุยกันตามประสาผู้ใหญ่ ตอนนี้ลูกๆผมกำลังสนุกอยู่กับหมวดบูมครับ พรุ่งนี้วันเสาร์ เออ พรุ่งนี้วันพระด้วยนี่นา
“ใจเย็นๆนะบิว อย่าคิด พี่ไม่ยอมให้ใครเอาไอ้ตัวเล็กไปหรอก เออ เดี๋ยวพรุ่งนี้เราไปวัดกันนะ พรุ่งนี้วันพระ”
“ค่ะ”
จากนั้นพวกเรามารวมตัวกันสวดมนต์ในห้องพระ ถึงจะมีเรื่องวุ่นวายแค่ไหนแม่ผมบอกกับพวกผมเสมอว่า ใจเราอย่าทิ้งพระ อย่าทิ้งความดี สวดมนต์เสร็จแล้วจึงไปเล่านิทานให้ลูกๆฟัง จากนั้นผมก็เข้ามาในห้องบิว ไปนั่งคุยครู่หนึ่งปลอบใจ ไหนจะเหนื่อยจากงาน แล้วต้องมาเหนื่อยกับเรื่องนี้อีก คุยกับบิวจบผมก็มานั่งคุยกับหมวดบูม พี่แกสงสารเด็กๆครับ
สำหรับเรื่องไอ้อั๋นผมก็ไม่รู้จะยังไง ไม่รู้ว่าสำนึกจริง หรือว่าพูดหลอกลวงผมกันแน่ แต่ที่มันทำลงไปมันเองก็คงลำบากใจเหมือนกัน คือคุณชาติก็ไม่ได้เป็นตาสีตาสากระจอก คุณชาติเป็นนักธุรกิจใหญ่โต หน้าตาเขาในวงการใครๆย่อมจะรู้จัก การที่ไอ้อั๋นทำแบบนั้นลงไปมันต้องลำบากใจเหมือนกัน ไหนจะเมีย ไหนจะครอบครัว มันเลือกครอบครัวจนต้องทิ้งเมีย เออ ถ้าผู้ใหญ่บังคับผมว่าไปอย่าง แต่นี่มันคิดเองเออเอง ไม่บอกผู้ใหญ่สักคำว่าเกิดอะไรขึ้น แล้วที่สำคัญมันไปพูดอะไรกับน้าของบิวก็ไม่รู้ จนเกิดเรื่องเลยเถิด เฮ้อ ปวดหัวครับ ผมไม่เข้าข้างใครหรอก เข้าข้างตัวเองนี่แหละ ลูกผมเล้ยงมาทั้งคนจนโตแล้ว จะมาแย่งจากผมไป ผมไม่ยอมหรอก
ตื่นเช้าพวกเราเตรียมของจะไปวัดกัน พ่อแม่ไอ้อั๋นมาอีกรอบตามที่ได้บอกกับผมไว้เมื่อคืนวาน พวกเขาจะมาขอโทษอย่างเป็นทางการ มีดอกไม้ธูปเทียนแพมาด้วย มาถึงบ้าน ทั้ง ๓ คนก็ขอขมากับแม่ผม กับพี่ๆของผมครับ พวกเราจึงชวนไปวัดด้วย ถ้ายังไงจะมาขอโทษพวกเราก็ต้องไปขอขมาหลวงพ่อด้วย เพราะหลวงพ่อก็เปรียบเหมือนพ่อของพวกเราแหละครับ
เรายังไม่ได้กินข้าวเช้าอะไรเลยก็รีบไปที่วัดกันครับ วันนี้วันพระแม่ผม พี่ชาย พี่สะใภ้ รวมทั้ง ๓ ลิงจะแต่งชุดขาว ส่วนผมเสื้อขาวกางเกงสแล็คปกติครับ ไปถึงเราก็จัดการถ่ายอาหารใส่หม้อ ในศาลาจะมีแม่ชีคอยจัดการเรื่องอาหารถวายพระ จากนั้นเรานั่งรอครูหนึ่ง รอหลวงพ่อมาครับ หลวงพ่อท่านก็ยังเดินได้ปกติไม่ต้องใช้ไม้เท้า พอหลวงพ่อมาถึงพวกเราก็ก้มกราบ หลวงพ่อเดินทักทายชาวบ้านแล้วมาถึงวงเราจนได้
“หลวงตาวันนี้น้องซ่าจะนอนที่วัดกับหลวงตาด้วย”
“ดีๆลูก แล้วเมื่อคืนได้สวดมนต์กันไหม”
“สวดครับ แต่ไม่ได้นั่งสมาธิ มันดึกน้องแสบก็ง่วงนอน”
“ฮ่าๆๆ เอานะ ทำวันละเล็กๆน้อยๆก็ดีแล้วลูก แต่อย่าทิ้งนะ คนสวดมนต์แล้วจะเรียนเก่งๆ ความจำจะดี เรียนอะไรก็จำได้ เออ หมดเคราะห์หมดโศกซะทีนะลูกเอ๊ย ค่อยพูดค่อยจากันนะ ทำอะไรก็คิดดีๆ”
“หลวงตา คืนนี้หลวงตาจะเล่านิทานให้ชาลีฟังไหมครับ”เจ้าชาลียืนเข่ากอดขาหลวงตา
“ฟังเรื่องอะไรอีกล่ะ หลวงตาเล่าไปหลายเรื่องแล้วนี่ ไม่คิดจะเล่าให้หลวงตาฟังบ้างเหรอ หือ”หลวงพ่อลูบหัวเด็กๆ
“ก็ ก็ ชาลีอยากฟังหลวงตาเล่า ให้หลวงตาเล่าเรื่องพญานาคให้ฟัง ชาลีอยากฟัง ๑๐ เรื่อง”
“เอ้า ฟังเยอะขนาดนั้นเชียวเหรอ หลวงตาจะเล่าไหวไหมล่ะ เดี๋ยวเย็นนี้ใครนั่งสมาธิได้ดี หลวงตาจะพาไปดูของดี อ่ะ ถึงเวลาแล้ว เดี๋ยวไหว้พระกันนะลูกนะ ไอ้เสือหยิบไมค์ให้พ่อหน่อยซิ”พี่เบิ้ลรีบไปหยิบไมค์ให้หลวงพ่อ “เอ้า ลูกๆหลานๆมานั่งข้างหน้านี่มา มาสวดมนต์ให้หลวงตาฟังให้ชื่นใจหน่อย มา ขยับเข้ามาลูก”เด็กๆที่มาวัดบ่อยๆ ทยอยลุกมานั่งเป็นแถวด้านหน้าใกล้กับอาสน์สงฆ์ ส่วนบางคนที่ยังเป็นเด็กน้อยจะนั่งตักแม่ จากนั้นก็ทำพิธีไหว้พระ และอะไรต่างๆ จนถึงเวลาถวายภัตตาหารเช้า เด็กบ้าง ผู้ใหญ่บ้างช่วยกันถวาย พวกเราก็นั่งนิ่งๆรอพระฉันเช้าเสร็จ หลวงพ่อสอนโยมนิดหน่อยแล้วให้ญาติโยมกินข้าว ระหว่างนี้ผมจึงให้คุณชาติ ภรรยา และไอ้อั๋นไปขอขมาลวงพ่อ แล้วบอกเล่าเรื่องราว
“เอ้อ มาก็ดีแล้วลูก สำนึกผิดได้ก็ดีแล้ว พ่อไม่โกรธไม่ว่าอะไรนะ พ่ออโหสิให้ เด็กๆทั้งหมดที่ก็ลูกหลานพ่อทั้งหมดนะ อยากให้เขาเป็นเด็กดี เขาอยู่กับไอ้เสือน้อยก็ดีแล้วละ เขาพ่อลูกกันนะ พี่น้องเขาก็อยู่นี่ ให้เขาอยู่ที่นี่แหละ แล้วเอ็งก็ค่อยมาเยี่ยม และอย่าทิ้งเขาเหมือนที่เอ็งเคยทำนะลูก มันจะเป็นเวรเป็นกรรมกันไปไม่สิ้นสุด เออ ไอ้เสือ เอ็งเอาเงินเข้าบัญชีให้พ่อรึยังวะ มันได้กี่สตางค์แล้วหว่า”
“ยังเลยครับพ่อ แล้วหลวงพี่หนุ่มท่านนับไว้รึยังครับ”
“เอ พ่อก็ไม่รู้นะ ไปดูซิว่ามันพอรึยัง จะได้ลงมือลงแรงกันเสียที”
“หลวงพ่อจะสร้างอะไรเหรอครับ”คุณชาติถาม
“สร้างอาคารเรียนหลังใหม่ให้โรงเรียน เด็กๆเยอะขึ้นทุกปี พ่อก็ไม่อยากให้ไปเรียนที่ไหนไกลๆ มันลำบาก ถ้ารอเงินหลวง พ่อก็คิดว่าไม่ทัน พอดีไอ้เสือน้อยเขาอยากสร้างบุญสร้างกุศลของเขา จริงๆมันก็น่าจะพอแล้วละ เงินเขาให้พ่อมา เท่าไหร่วะไอ้เสือน้อย ๒๐ ล้านหรืออะไรนี่แหละ มันก็พอได้หลังหนึ่งอยู่นะ แต่พ่ออยากให้ชาวบ้านเขาช่วยกัน พ่อเลยตั้งตู้บอกชาวบ้านให้ช่วยกัน ยังไงมันก็ได้กับลูกกับหลานเราเนอะ นี่เขาก็ช่วยมาเยอะ พ่อเลยจะให้ไอ้เสือน้อยเอาเข้าบัญชีน่ะ จะสร้างสิ้นปีนี้แหละ ช่วงนี้เข้าหน้าฝน คงสร้างไม่ได้”
“อ๋อครับ ถ้างั้นผมก็จะขอลงขันร่วมอีกแรงนะครับ บอมบ์เดี๋ยวพี่ช่วยด้วยนะ”คุณชาติบอกกับผม คือเรื่องอาคารเรียนผมกับพี่ชายกับพวกผู้ใหญ่บ้านช่วยๆกันคิด พวกผมรวบรวมได้ ๒๐ ล้านเป็นเงินเริ่มต้น คนอื่นๆอีกตามความสามารถแล้วหลวงพ่อก็ถามท่านก็แนะนำว่าเรื่องนี้ต้องให้ชาวบ้านเขามีส่วนร่วมด้วยทุกคน ยังไงก็โรงเรียนในหมู่บ้านเรา สร้างให้ลูกหลานเรา ช่วยกันเท่าไหร่ไม่มีจำกัด ขอให้ได้ช่วย ผมคิดว่าสิ้นปีนี้น่าจะพอดีได้ฤกษ์สร้างอาคาร ในวัดนี่หลวงพ่อไม่ค่อยเน้นสร้างเท่าไหร่ หลวงพ่อชอบสร้างโรงเรียน โรงพยาบาลครับ สร้างสิ่งอำนวยความสะดวกต่างๆให้ชาวบ้านทั้งในอำเภอและทั้งจังหวัดก็มีหลายที่
“เรื่องนี้ก็พอดีเลยเนอะ พวกเราคิดกันเมื่อคืนถึงการศึกษาของหลาน เราเอาเขาไปเลี้ยง เอาเขาไปเรียนที่ดีๆไม่ได้ ก็ทำที่นี่ให้ดีๆเลยนะคุณ เดี๋ยวยังไงถ้าขาดเหลืออะไรบอกพี่ได้ทุกอย่างนะบอมบ์ ยังไงวันนี้ขอรบกวนให้บอมบ์พาพี่ไปดูโรงเรียนหน่อยนะ”ภรรยาคุณชาติพูด
“อือ ดีแล้วลูก ได้คนมาสนับสนุนพ่อก็ดีใจนะ มาช่วยกันสร้างคน ได้ครูดี ได้โรงเรียนดีๆ เด็กๆเขาจะดีไปด้วย สร้างอะไรก็ไม่สู้สร้างคนนะลูก พ่อก็อยากให้ทุกคนได้ดิบได้ดีมีศีลมีธรรม เอ้า ตามสบายนะ พ่อไปพักก่อนละ”ผมก็เดินไปส่งหลวงพ่อที่กุฏิ
แล้วมากินข้าวมื้อเช้ากัน เรากินข้าวที่วัดเสร็จเรียบร้อย พาคุณชาติเดินชมวัด ส่วนใหญ่เป็นป่าครับ แต่สิ่งก่อสร้างสวยๆก็มีนะครับ จะมีโบสถ์ ศาลา กุฏิพระ ที่พักสำหรับผู้มาปฏิบัติธรรม กุฏิแม่ชี ชมวัดเสร็จแล้ว ก็พาคุณชาติเดินออกจากไปเลยไปนิดหน่อยจะเป็นโรงเรียน ไอ้อั๋นมันหยิบมือถือมาถ่ายรูปเอาไว้ทุกช๊อต คุณชาติก็ถามถึงคณะครูว่าใครสอนอะไรบ้าง มีความขาดแคลนตรงไหนอะไรยังไง จริงๆเรื่องโรงเรียนพวกผมกับชาวบ้านก็หาทุนมาสนับสนุนทุกปีครับ ฟางเองพี่ชูพี่อินก็ไม่อยากให้หลานเขาน้อยหน้า ไหนๆหลานไม่ได้เรียนในกรุงเทพก็ต้องหาครูมาสอนให้หลานที่นี่ พอผมเล่าไปคุณชาติก็ร้องอ๋อ เพราะรู้จักกันกับพี่ชูพี่อิน คุณชาติจึงเสนอจะช่วยพวกเราอีกแรง บอกว่าจะหาครูมาช่วยสอน จะสร้างห้องสองภาษา สามภาษาอะไรของเขาไปนั่น และจะให้เงินสร้างอาคารเรียน ผมก็โอเคครับ ดีใจ เขาให้ก็ดีครับ เพราะนอกจากลูกผม หลานเขาจะได้รับประโยชน์แล้ว ลูกหลานชาวบ้านก็จะได้รับประโยชน์ไปด้วย
ไอ้อั๋นเองมันมีความคิดที่ดีนะครับ นี่ถ้าไม่นับเรื่องเลวๆของมันที่ทำกับบิว ไอ้อั๋นนับว่าเป็นคนที่ประสบความสำเร็จทางธุรกิจแบบก้าวกระโดด คุณคิดดูว่าคนหนุ่มอายุน่าจะ ๒๘ หรือ ๒๙ แบบมัน แปบเดียวมันขึ้นเป็นฝ่ายบริหารซะแล้ว ไอ้นี่มันรับผิดชอบด้านอสังหาริมทรัพย์ในบริษัทพ่อมัน ความรู้จึงแน่น มันบอกว่าเดี๋ยวจะมาจัดการให้ทุกอย่าง มันบอกจะมาคุมงานเองด้วย มันขอทำเพื่อลูก เออ ถ้ามึงคิดได้แบบนี้ตั้งแต่ตอนนั้น มันคงไม่มีเรื่องวุ่นวายแบบนี้หรอก
คุณชาติขออยู่คุยกับผมอีกทั้งวัน จริงๆคุยกับพี่ๆผมด้วย แล้ววกไปเรื่องขายข้าวที่พวกผมทำอยู่ เรื่องราวต่างๆ งานนี้คุณชาติจึงมาดีนะครับในสายตาของผม ทั้ง ๓ คนก็ตกลงกับผมว่า จะให้ชาลีอยู่กับผม แต่เขาอยากให้ชาลีรู้ว่าพ่อแม่เขาที่แท้จริงเป็นยังไง แต่ยังไม่ต้องรีบบอกก็ได้ ให้โตกว่านี้ ส่วนเรื่องบิวกับอั๋นจะเป็นยังไง ขอให้บิวเป็นฝ่ายตัดสินใจ และคุณชาติจะขออนุญาตมาเยี่ยมหลานคนแรกของเขาบ่อยๆ ขอให้เขาได้สนับสนุนหลานเขาทุกอย่าง ถ้าเป็นไปได้ ตอนที่ชาลีโตแล้ว เขาอยากให้ใช้นามสกุลของคุณชาติ เฮ้อ คิดหนักเหมือนกัน กูก็รักลูกของกูนะ แต่คุณชาติบอกว่าให้รอโตกว่านี้ก่อนแล้วค่อยมาตกลงว่าจะทำยังไง เขาจะไม่บังคับหลานเขา ถ้าหลานเขาอยากทำอะไรเขาจะสนับสนุนเต็มที่ สนับสนุนทุกอย่าง ทรัพย์สินที่เขามีอยู่ตอนนี้เขาจะยกให้ครึ่งหนึ่งทันที และจะมอบเงินจำนวนหนึ่งให้กับเจ้าแสบเจ้าซ่า เออ ไอ้แฝด เงินที่เขามอบให้นี่เท่ากับเงินพ่อที่มีอยู่ตอนนี้เลยว่ะ เออเนอะ ไอ้ตัวเล็ก นี่เอ็งยังไม่ได้ทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน เอ็งรวยกว่าพ่อซะแล้ว ผมเองก็ขอบคุณเขาครับ ผมต้องทำหน้าที่ของความเป็นพ่อต่อไป พาเขาไปสู่ความสำเร็จในชีวิต
วันที่คุณชาติเดินทางกลับ ไอ้อั๋นมันขอกอดลูก น้ำหูน้ำตามันไหล บิวก็เบะปาก ผมก็นะ ไอ้ห่า ถ้ามึงน้ำตาไหลในวันนี้ของ ๗ ปีที่แล้ว มึงไม่ต้องมาทำอะไรแบบนี้หรอก ป่านนี้ลูกมึงเป็นเข่งแล้ว แต่โชคชะตาคนเรามันไม่เหมือนกันหรอกครับ คนเรามีตุ้นทุนมาไม่เหมือนกันเนอะ
คุณชาติกลับไปได้เป็นสัปดาห์แล้ว บิวก็ไปทำงานของเขาตามปกติ เขาทำในกรุงเทพนะครับ เสาร์อาทิตย์ก็จะมาเยี่ยมลูก การเดินทางช่วงนี้สะดวกมีเรื่องบิน แปบเดียวไม่ต้องเสียเวลา เขาไปทำงานกันหมดแล้ว ผมก็ต้องทำนาครับ ช่วงนี้ไถดะ ไถแปร ไถคราดอะไรเรียบร้อยแล้ว วนนี้วันเสาร์ ลูกชายผมตื่นแต่เช้าตามปกติ ใส่บาตรเสร็จแล้วมานั่งกินข้าวด้วยกัน
“พี่ต้อม รอน้องแสบทานข้าวเสร็จก่อน น้องแสบจะไปด้วย”ไอ้ต้อมหลานผมมันมาขับรถดำนาเตรียมจะดำนา เด็กๆเห็นดังนั้นจึงต้องรีบห้ามก่อน
“พ่อบอมบ์ ปีนี้พ่อจะให้ชาลีทำนาตรงไหนครับ”
“อยากทำตรงไหนล่ะ ไปจองกันรึยัง”
“ยังครับ”
“รีบกินลูก มัวแต่คุย”พี่น้อยพูด พวกเราจึงรีบจัดการกินข้าวกินปลาให้เรียบร้อย เด็กๆวิ่งเข้าไปหยิบชุดทำนา มีหมวก เสื้อผ้า และรองเท้าบู๊ทที่ใส่เอาไว้ลุยโคลน พอแต่งชุดเต็มยศแล้วก็ขึ้นไปกับรถดำนาที่ไอ้ต้อมเป็นคนขับ อีกคันนี่ไอ้เป้ กับไอ้อาร์ตเพื่อนไอ้เป้มันขับไปก่อนแล้วนะครับ
ผมขับมอไซด์ตามหลังไปไปถึงก็มีคนงาน เป็นชาวบ้านวัยรุ่นในหมู่บ้านผมนี่แหละครับ เตรียมกล้าเตรียมอะไรเรียบร้อยแล้ว นั่งพักสักหน่อยก็เริ่มดำนา ชาลีเขาจองที่นา ๓ แปลงครับ เจ้าแสบเจ้าซ่าก็คนละ ๓ เหมือนกัน ปีนี้เขาขอทำเยอะกว่าปีที่แล้ว พอถึงแปลงนาของเขา เขาก็ขึ้นรถดำนาด้วย ไปยืนเกาะครับไม่ได้ช่วยอะไรหรอก คนใส่กล้าก็เป็นรุ่นพี่ คนขับก็เป็นไอ้ต้อม เจ้าของนาก็ยืนเกาะแล้วคอยดู ผมไม่ให้ลูกไปยืนเกาะรถนาน ให้เขามานั่งพัก มานั่งเล่น จริงๆนี่ เจ้าตะวัน เจ้าอาทิตย์ เจ้าธันว์ ก็มาร่วมวงด้วยนะ มาเล่นกับพี่ๆเขาอ่ะ
“จะเดินตามพ่อทำไม มันร้อน ไปเล่นใต้ร่มมะม่วงเลยไป”
“ก็ตะวันอยากช่วยพ่อบอมบ์ทำนา”เจ้าตะวันทำเสียงอ้อนๆ
“ก็ช่วยแล้วไม่ใช่เหรอ ไปนั่งเล่นก่อน มันร้อน เดี๋ยวตอนเย็นพ่อจะพาเดินดู เจ้าใจไหม”
“ครับ”รับคำแล้ววิ่งดุ๊กๆไปนั่งเล่นที่เดิม ผมก็เดินฝ่าแดดดูนาของผมไปครับ มีเครื่องจักรอะไรๆก็เร็ว แต่ก่อนนะครับจะดำนากับมือ พอหลังๆนี่จะเริ่มขี้เกียจดำกันเพราะจ้างแพง ก็หันมาเป็นนาหว่าน แล้วตอนนี้ทุกคนก็หันมาเป็นนาดำเพราะมีเครื่องจักร รถดำนานี่ก็มีของผมเจ้าหนึ่ง กับของคนอื่นอีกเจ้าหนึ่ง ช่วยกับรับจ้าง ผมก็สอนพวกวัยรุ่นที่ว่างๆให้มันมาขับรถ มาช่วยไถช่วยหวาน นี่ไอ้ต้อมกับไอ้เป้มันทำนากับผมมา ๔ ปี มีทองเส้นเบ้อเริ่มใส่ จริงๆทำการเกษตร ถ้าทำแบบมืออาชีพนี่รวยนะ ถึงมันจะเหนื่อยแต่มันไม่ได้เหนื่อยทุกวัน มันจะมีช่วงที่เราเหนื่อย ๑ เดือน คือช่วงไถ ช่วงดำนี่แหละครับ พอดำนาเสร็จแล้ว จะได้พัก เราก็ไปดูแล ไม่ต้องดูทุกวันหรอกครับ มีช่วงของมันอยู่ว่าช่วงนี้ควรจะทำยังไง ช่วงที่ว่าเราได้พักทั้งวัน แต่ผมก็หาอะไรทำเรื่อยๆ เล็กๆน้อยๆ แล้วจะมาเหนื่อยอีกครั้งคือช่วยเก็บเกี่ยว
เออ พูดๆไปก็เหนื่อยทุกวันนะ เพราะไหนจะเรื่องขายข้าวอะไรอีก แต่ทีมผมนี่มืออาชีพ มีผม ฟาง ไอ้ซัน พี่เบิ้ล พี่น้อย พี่นิด ไอ้ต้อมกับไอ้เป้นี่ชาวนาปริญญานะครับ ผมบังคับให้มันเรียนเองแหละ ผมบอกกับมันถ้าอยากทำงานกับอา ต้องจบปริญญา ใหม่ๆมันก็โวย พอมันรู้ว่าต้องเรียนไปทำไมเท่านั้นแหละ มันฮึด นี่ก็เพิ่งจะจบ รับปริญญาปีหน้า ส่วนคนอื่นๆเหมือนกัน ถ้ามันไม่จบอะไรมา ผมจะไล่ให้ไปเรียนกศน. ให้มันจบแล้วไล่ให้เรียนป.ตรีต่อ เข็นพวกมันจนได้ ตอนนี้มีเรียนปริญญาตรีอยู่ ๕ คน กศน.อีก ๘ คน เอามาชุบพวกมันใหม่ พวกมันก็มีโวยๆบ้าง ชาวบ้านนี่ชอบถาม มันโง่อยู่แล้ว ยังจะให้มันเรียนอีก จริงพวกมันไม่โง่หรอกครับ เก่งจะตาย แต่มันขี้เกียจ ขยันไม่ถูกที่ มันเลยโดนไล่ออกบ้าง ไม่จบบ้าง ไม่มีเงินเรียนบ้าง พอให้พวกมันเรียนแบบเอาจริงเอาจังมันก็ทำได้นะ ยิ่งไอ้พวกไม่จบมัธยมนะ ผมจับมาสอนรายตัวเลย ไล่ให้บวกเลข คิดเลขบ้าง ให้คัดไทยบ้าง สั่งการบ้านพวกมันทุกวัน พวกมันก็ทำได้นะ ผมก็บอกเสมอ ถ้ามึงอ่านหนังสือไม่ออก บวกเลขไม่ได้ เกิดกูโกงเงินพวกมึงขึ้นมา มึงจะทำยังไง มันก็มึนๆ ผมจึงบอกว่าถ้าไม่อยากโดนกูโกง ต้องเรียนหนังสือ
“พ่อบอมบ์ ตอนบ่ายน้องซ่าอยากขับรถดำนากับพี่เป้”
“มันร้อนนะซ่า”ไอ้เป้ตอบพลางหยิบน้ำขึ้นมาดื่ม ตอนนี้พักเที่ยงแล้วครับ ปลูกข้าวได้หลายแปลง นาส่วนนี้น่าจะเสร็จวันพรุ่งนี้ ต่อไปก็จะเป็นนาของไอ้ซัน กับนาของชาวบ้านที่มาจ้าง
“ตา สวัสดีครับ โหย เอ็ง ข้าตามหาตั้งนาน”
“ไอ้เอิร์ท เอ็งเรียกใครตาวะ”ผมพูดขำๆ
“ก็แม่บอกว่าให้เรียกตาว่าตา”
“แหม่ เรียกจะแก่เลยนะเอ็ง”เอิร์ทนี่เด็กวัย ๙ ขวบเพื่อนเจ้าแฝดครับ ยายของเจ้าเอิร์ทมีศักดิ์มีเป็นพี่ คือ ยายเจ้าเอิร์ท ๖๒ ละ แต่ผมเรียกพี่ ทีนี้แม่ของเจ้าเอิร์ทจึงต้องเรียกผมว่าน้า พอมีเจ้าเอิร์ท ผมจึงกลายเป็นตา ไอ้หอยเอ๊ย กูเพิ่งจะ ๓๕ หน้ากูก็บำรุงทุกวัน เรียกซะกูอยากตายวันพรุ่งนี้
เจ้าเอิร์ทมาถึงก็เจื้อยแจ้วตามประสาเด็กๆ นั่งเล่นด้วยกัน ครู่หนึ่งผมจึงชวนไปกินข้าวกลางวัน จากนาไปบ้านนี่ไม่ไกลนะครับ นาอยู่หน้าบ้านผม หลังบ้านไอ้ซัน เดินแปบเดียว
“แม่ฟาง น้องธันว์อยากทานไอติม”เสียงเขาบีบแตรของรถไอติม ดัง ปิ๊บๆ ปิ๊บๆ ดังมาจากหน้าซอย เด็กๆจำเสียงได้ ไอ้เจ้าน้องธันว์นี่รีบอ้อนแม่เลย
“ไปเรียกมาซิ”ฟางอนุญาต เจ้าธันว์รีบวิ่งไปหน้าบ้าน ตะโกนเสียงดัง “ไอติมมมมมมมมม ไอติมมมมมมมมม มาหาน้องธันว์หน่อย”ตะโกนเรียกสักครู่รถไอติมก็มาจอดถึงในบ้านผม
“ชาลีเอาขนมปัง ๑๐ บาทนะลุงธง”
“แสบก็เอาเหมือนกัน”
“เอาขนมปังให้หมดเลยนะน้า ย่ากินไอ้ติมไหม”ไอ้ต้อมเป็นคนสั่ง
“ยังจะถามย่าอีกนะเอ็ง”ไอ้ซันพูด พอได้ชิ้นแรกก็เอาไปให้ย่าก่อน คุณย่าก็นั่งกินกับน้องอัญไปครับ ตอนนี้เด็กๆรุมล้อมรถไอติม บ้านข้างๆที่ได้ยินเสียงก็มายืนร่วมวงด้วย
“ใจเย็นๆนะ ได้ทุกคนๆ”พี่ธงพูดเวลาที่เด็กๆปีนรถมองแกตักไอติมในถัง กว่าจะครบมือครบคน
“พ่อบอมบ์ครับ น้องแสบขออีก ๑ อันนะ”
“ไม่อิ่มเหรอ”
“ไม่”ส่ายหน้าไปมา ผมพยักหน้าอนุญาต อยากกิน กินให้เต็มที่ไปเลย ก็จัดกันไปอีกคนละอัน ผู้ใหญ่นี่กินเยอะเป็นปกติ รถไอติมออกจากบ้าน เด็กๆอิ่มแปล้กันทุกคน
“ใครทานเยอะต้องช่วยย่าทำงานด้วยนะ”คุณย่าพูดกับหลาน
“น้องแสบทาน ๒ ชิ้นเองคุณย่า”
“๒ ชิ้นพุงกางเลยละซิ”
“รถใครเข้ามาในบ้านเราน่ะอา”ไอ้ต้อมสะกิดถามผมเมื่อรถยุโรปคันหนึ่งวิ่งเข้ามาในบ้าน ไม่ใช่รถไอ้อั๋น หรือของบิว พอมาใกล้ๆ อ้าว
“อาตวงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง”เจ้าแฝดรีบส่งเสียงพร้อมกันเมื่อรู้ว่าใครมา ทั้งหมดวิ่งไปเกาะแข้งเกาะขา
“ปล่อยอาก่อน แม่สวัสดีครับ....”มหายกมือไหว้ นอกจากไอ้มหาแล้ว ยังมีหมวดเต้ย อีหนู ฝรั่ง กับหมวดบูม พ่อแม่ของมหาก็มาด้วยครับ เด็กๆนี่เจี๊ยวจ๊าวกันใหญ่
“อาหนูครับๆ วันนี้ชาลีปลูกข้าวเองด้วย เนี่ย ตอนบ่ายชาลีก็จะไปช่วยพ่อบอมบ์ปลูกข้าว”
“พูดจริงรึเปล่า ไม่ใช่ขึ้นรถตามพี่เขาไปแล้วให้รถมันดำนาไม่ใช่เหรอ”
“ชาลีก็ช่วยพี่ต้อมขับรถดำนา พ่อบอมบ์ให้ชาลีทำนา ๓ แปลงด้วย”
“เก่งจัง แบบนี้ก็รวยแล้วละซิ”
“ใช่ครับ พ่อบอมบ์จะพาไปฝากเงินด้วย ชาลีก็จะเอาข้าวไปขายแล้วเอาเงินไปฝาก”เจื้อยแจ้วอวดผลงานกันไปครับ ช่วงบ่ายพวกเราจึงไปตะลุยทำนากัน นี่มาถึงยังไม่ได้พักเลยนะไปลุยทุ่งนากันละ ผมบอกว่าร้อนพวกนี้ก็ไม่ยอม
“หน้าหนูด้านแล้วพี่บอมบ์ โดนผัวตบจนชาชิน”อีหนูบอกกับผม
“หืม พี่เคยตบด้วยเหรอ มีแต่ศอกกับเตะต่างหาก ฮ่าๆๆ”ฝรั่งมันก็กวนของมันไป
“มึงไม่ต้องบอกกูก็รู้ว่าหน้ามึงหนาแค่ไหน ถนนคอนกรีต ๘ เลนยังไม่หนาเท่าหน้ามึงเลย ฮ่าๆๆ”
“ชิ ตาบ้า”
เจ้าแสบ เจ้าซ่า ชาลี ตะวัน อาทิตย์ ธันว์ เป็นไกด์เดินนำหน้าชี้นู้นชี้นี่ไปเรื่อยแล้วเล่าว่าทำอะไรบ้าง ตกลงว่าพวกนี้ไม่ร้อนแดดกันเลยครับ เดินลุยทุ่งกันอย่างเดียว เห็นเป็นเรื่องสนุก ฝรั่งก็ทะลึ่งอยากขับรถดำนา มาบ้านผมทุกปีไม่เคยได้ขับ ปีนี้ขอขับดูบ้าง เอากับมันสิครับ
เดี๋ยวเจอกันอีกรอบหน้านะครับ มาดูความป่วนระหว่างเด็กกับผู้ใหญ่อีกครั้งว่าจะเป็นยังไง
-
เด็กๆน่ารักมากกก
-
:pig4: :L2: :L2:
-
ดีใจกับการสร้างโรงเรียนด้วยนะครับ ไม่มีอะไรจะดีไปกว่าการสร้างคนอีกแล้ว
ส่วนเรื่องน้องบิวกับนายอั๋น รอให้น้องบิวตัดสินแล้วกันเนอะ เพราะเขาเจ็บปวดมากแล้ว
-
ครอบครัวนี้อบอุ่นมากเลยนะค้าา ^^ เด็กๆ ร่าเริงกันทุกคนเลย น่าเสียดายแทนอั๋นจริงๆ เลยนะคะ ถ้าตอนนั้นคิดเยอะกว่านี้อีกสักหน่อยตัวเองก็คงจะไม่ต้องเสียน้องชาลีมาให้กับบอมบ์แบบนี้หรอก โชคชะตาไม่เข้าข้างจริงๆ เสียใจด้วยน้าาา ^_______^ ให้น้องอยู่กับครอบครัวทางนี้ดีที่สุดแล้วล่ะเน้อ..
-
อั๋นพึ่งจะคิดได้เนอะ เรื่องของอั๋นกับบิวก็ต้องแล้วแต่บิวว่าจะยังไง แต่เจ็บหนักมาอาจยากอยู่
เด็กๆน่ารัก ขยันกันมากด้วย พวกมหาสองหมวดกับหนูและพี่เจิดก็มา จะป่วนมีเรื่องฮาๆมากแค่ไหน รอติดตามนะคะ
:pig4: :L2:
-
ครอบครัวหรรษา
-
อ่านเรื่องนี้ทีไรอยาก สาธุ~~~ ดังๆ สาระดีๆเพียบ o13
-
ดีมากๆเลยสาวบิว
-
เด็กๆบ้านนี้น่ารักกันทุกคนเลย
-
55555น่ารักอ่ะ ไม่อยากให้จบเล้ย
-
น่ารักกันทุกคนเลยอะ
-
ดีนะที่พ่อกับแม่ของอั๋นเค้าดี เข้าใจอะไรง่ายๆ เป็นผู้ใหญ่มากพอ อั๋นเองที่เริ่มคิดได้อาจเป็นเพราะอายุมากขึ้นด้วยละมั้ง อั๋นบิวเป็นเรื่องของคนสองคน เป็นเรื่องของอนาคต นิพี่บอมบ์ อายุ35โดนเรียกตาไม่แปลกหรอก นี่โดยเรียกย่าเรียกยายตั้งแต่อายุ16 ยังไม่ซีเลย 5555555555555
-
นึกว่าจะมีมาม่าซะแล้ว เด็กๆน่ารักทุกคนเลย :mew1: :mew1: :mew1:
-
เอาจริงๆยังเคืองนะ แต่พอเห็นแบบนี้ก็เริ่มสงสาร ก็รอดูว่าบิวจะเอาไง
เห็นใจเด็กเหมือนกัน อยู่มาขนาดนี้แล้ว คิดถึงครอบครัวนี้
อ่านแล้วใจหาย ไม่อยากให้จบ คิดถึงความน่ารัก เฮฮา อบอุ่นเสมอ
ขอบคุณตอนพิเศษยาวๆแบบนี้นะคะ รอตอนต่อไปค่ะ
-
อ่านไปอ่านมาก็ยังไม่อยากเชื่อว่าอั๋นสำนึกผิดจริงๆหรอ
แต่ก็ดีแล้วที่เป็นแบบนี้. ชาลีจะได้มาอยู่กับพี่น้องเขาไง
ต่อจากนี้หวังว่าอั๋นจะทำเพื่อลูกมากๆ ส่วนเรื่องบิวก็ง้อต่อไปนะ ทำเขาไว้เยอะ จะให้เขาอ่อนให้เลยก็ยากย่ะ
-
ครอบครัวนี้น่ารักที่สุดดดดด
-
อ่านแล้วมีความสุชจัง :mew1:
-
น่ารักดีครอบครัวนี้
ตอนหน้ารอดูความป่วงของ
ก๊วนนี้เค้ามาครบกันเลยคงสนุก
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เครียดกับเรื่องไอ้อั๋นจนความดันจะขึ้นละ ถ้าไม่ได้แก๊งป่วนชวนฮามาช่วยคงแย่
-
ขอบคุณพี่บอมบ์ที่เลี้ยงและดูแลบริวารให้เป็นคนดีมีคุณภาพกัน
:pig4:
ขอบคุณน้องเมฆที่เนรมิตให้ทุกคนน่ารักมากๆ
และจะรอติดตามความป่วนของเด็กๆต่อไปครับ
:mew1: :mew1: :mew1:
-
สนุกมาก อ่านไม่เบื่อเลย สาระก็มา ตลกก็มี :pig4:
-
ดูฝรั่งขับรถไถ :hao7:
-
คิดถึงเดอะแก็งค์จริงๆ
-
น่ารักอีกแล้ว แก๊งนี้มาครบ ฮ่ากระจาย :m4: :m4:
-
เป็นครอบครัวใหญ่ที่อบอุ่นมาก น่ารักอ่ะ
-
คลั่งเด็กบ้านนี้ซะแล้ว อร๊ายยย
-
น่ารักทั้งครอบครัว แต่อั๋นอ่ะมาเสียใจตอนนี้มันสายไปนะ
ที่ตอนนั้นทำไม่คิดมาคิดตอนนี้ช้าไปป่ะ
-
อยากให้มันลงตัวนะ ขอให้ทุกคนมีความสุข รักครอบครัวนี้เสมอเลย รอๆๆค่ะ พี่เมฆขยันมาก
-
ครอบครัวสุขสันต์เด็กๆโตขึ้นมากเลย.. :mew1:
-
ขอบคุณ :)
-
น่ารักจังเลยน่ะครับ ทุกๆคนเลย เป็นครอบครัวที่อยอุ่นมากๆ
-
ดีใจจังเลยค่ะที่มาต่อตอนพิเศษ มีความสุขมากเลย
อ่านเรื่องนี้ได้ข้อคิดแทบทุกอย่าง ขอบคุณมากๆค่ะ
ปล.อั๋นหากวันนั้นแกคิดได้อย่างวันนี้ แกคงมีความสุขไปนานละ ทุกอย่างต้องใช้เวลา
รอตอนต่อไปนะคะ
-
เด็กๆนี่น่ารักจริงๆ
-
เด็กน่ารักสดใสกันจังเลยนะ มหารวยแล้วอะดิตอนนี้
-
เด็กๆน่ารักเว่อร์
สนน อิอั๋นมาก เป็นไงละ เห็นลูกน่ารักเสียดายละสิ
-
ตอนพิเศษ ครั้งที่ ๓
เราเดินลัดเลาะทุ่งนา ฝรั่งก็สนุกของมันไปครับ ไม่รู้จักเหน็ดจักเหนื่อย เด็กๆเห็นผู้ใหญ่ทำอะไรก็อยากทำด้วยทุกอย่าง เจ้าซ่านี่ไปนั่งตักไอ้เป้ช่วยขับรถดำนา มหาก็เล่าเรื่องตอนเด็กๆให้ฟัง สนุกดีครับ
“มึงไม่ร้อนเหรอฝรั่ง”ผมถามหลังจากที่ฝรั่งมันลงจากรถดำนา
“ไม่อ่ะ กูชอบ สนุกดี ถ้าเป็นไปได้กูอยากจะทิ้งธุรกิจพันล้านของกูมาอยู่บ้านนอกแบบมึงนะ”
“โอนมาให้กูดิ กูจะได้รวยๆ ฮ่าๆๆๆ”ไอ้มหารีบตอบทันทีเลยครับ
“แหม่ ไอ้ที่ออกทีวีทุกวันนี้ตังค์มึงเหลือกินเหลือใช้แล้วนะ เออ แล้วเมื่อไหร่จะหยุดงานดาราของมึงสักที กูเห็นมึงบ่นมาเป็น ๑๐ ปีละ”
“ปีหน้าๆ สัญญาหมดปีหน้า เดี๋ยวกูก็เป็นไทละ มาอยู่บ้านนอกเหมือนไอ้บอมบ์ อยู่แบบเงียบๆ กูชอบบรรยากาศแบบนี้ว่ะ ไม่ต้องดิ้นรนอะไรมาก”
“มึงอย่าเข้าใจผิดว่ากูไม่ดิ้นรนไอ้มหา กูปลูกข้าวแล้วไหนกูจะหาตลาด อะไรต่างๆนานา”
“คนนั้นมีแฟนยังอ่ะพี่บอมบ์”อีหนูชี้ไปที่ไอ้เป้ ไอ้เป้หล่อเหมือนอามันแหละ ฮ่าๆๆ หน้าตาคงจะโดนใจอีหนู
“ยังมั้ง กูเห็นมันป้วนเปี้ยนแต่กับน้องๆหลานๆ ไม่เห็นจะไปหาจีบสาวที่ไหนเลย”ผมตอบ ไอ้เป้มันโสดครับ มันทำงานของมันไป ตอนเย็นไปดูน้องเตะบอลบ้าง ช่วยทำนู้นทำนี่บ้าง ไม่ค่อยเห็นมันออกไปไหนเลยครับ วนๆเวียนๆอยู่แถวนี้ มันคงยังไม่พร้อมมั้ง ก็ไม่รู้มันเหมือนกัน
“น้า ขอพันนึง น้ำมันจะหมดแล้ว”ไอ้อาร์ตเพื่อนไอ้เป้มันวิ่งมาหาผมรีบแบมือขอตังค์ ผมต้องรีบหยิบให้
“เออ อาร์ต เอาน้ำแดงกับน้ำแข็งมาด้วยนะ”ผมยื่นให้ไปอีก ๒๐๐ มันก็รีบสตาร์ทมอไซด์ไปกับเพื่อนอีกคน
“ผู้ชายบ้านๆนี่บางทีก็ดูน่ากินนะพี่บอมบ์”อีหนูยังเพ้อต่อครับ
“นี่คุณ คุณมากับสามีนะ”ฝรั่งมันทำหน้าเข้ม
“ฮ่าๆๆ ยังไม่ชินอีกอ่ะ ก็แซวเล่นๆ เออ พี่บอมบ์ปลูกข้าวอะไรอ่ะ มันมีพวกมะลิอะไรไม่ใช่เหรอ”
“อืม ตรงนี้ปลูกข้าวหอมมะลิน่ะ โซนนี้ทั้งโซนเลยจะปลูกข้าวหอมมะลิ แต่อีกที่จะปลูกข้าวไรซ์เบอรี่น่ะ อีกที่จะเป็นข้าวเหนียว แต่ข้าวเหนียวปลูกไม่เยอะหรอก ข้าวเหนียวธรรมดาก็ ๕ ไร่ ข้าวเหนียวดำก็ ๕ ไร่”ผมบอกอีหนู จังหวะนี้ไอ้อาร์ตที่ไปซื้อนำมันเมื่อครู่มันก็กลับมาครับ
“เด็กๆมากินน้ำแดงกัน”อีหนูตะโกนเสียงดัง เจ้าธันว์กับเจ้าอาทิตย์รีบวิ่งมาก่อนใครเพื่อนเลยครับ ส่วนอีก ๔ คนที่เหลือภาระติดพัน ยังอยู่บนรถดำนาอยู่ครับ
“พ่อบอมบ์ น้องธันว์ชอบสีเขียว”พอรินน้ำแดงให้เจ้าธันว์ก็ไม่อยากกินซะงั้น
“งั้นเดี๋ยวไปกินที่บ้านแล้วกัน ตอนนี้มีแต่น้ำแดกกับโค้กอ่ะ”
“น้องธันว์อยากทานสีฟ้าด้วย สีม่วง สีเหลือง”
“จะทานให้ครบทุกสีเลยรึไง”ผมโยกหัวไอ้ตัวแสบเบาๆ อาทิตย์นี่เป็นเด็กเงียบๆครับ แต่ซน คนนี้อะไรก็ได้ เรียบร้อยไปทุกอย่าง แต่ถ้าถึงเวลาเขาซนนะ กว่าใครเขาอ่ะ
“ไหนว่าชอบสีเขียว”ไอ้ซันถามลูกชายคนรองสุดท้ายซึ่งกำลังยกแก้วน้ำแดงกินอย่างเอร็ดอร่อย
“ก็พ่อไม่ซื้อให้น้องธันว์ทาน”
“ผิดที่พ่อซะงั้น”
“ใช่ โป้งพ่อ ๑๐ ที”ยิ้มให้พ่อแล้วตัวเองก็หันมาสนใจน้ำแดงต่อ ของหวานๆซ่าๆแบบนี้เด็กชอบครับ ตอนนี้เจ้าตัวป่วนรุ่นใหญ่ก็พากันวิ่งมากินน้ำแดงน้ำโค้ก เหงื่อไหลไคลย้อยเชียวครับ
“กินน้ำแล้วไม่ต้องไปทำอีกนะ นั่งอยู่นี่กับอาหนู”
“ถ้าไม่ทำก็ไม่เสร็จนะพ่อบอมบ์”เจ้าซ่าตอบผม
“พูดเหมือนตัวเองขับรถเป็นอ่ะ”
“ฮ่าๆๆ ก็น้องซ่าพยายามอยู่ไงครับ เนี่ยพี่เป้บอกว่าถ้าฝึกทุกวันเดียวก็เป็น”
“อืม ให้โตกว่านี้ก่อนเถอะ เราตัวกะเปี๊ยกยังคุมรถไม่อยู่หรอก”
“วันหลังก็ใส่สูทมาไถนากับพวกกูนะฝรั่ง”ผมพูดหยอกไอ้ฝรั่งเจิด เสื้อผ้าดีๆของมันตอนนี้เปื้อนด้วยโคลนหลายที่ครับ มันก็ขำ
“เดี๋ยวกูตัดผ้าไหมมาไถนากับมึงเลยบอมบ์ หึหึ”
“กลับบ้านกัน พอแล้ว ให้พวกนี้ทำงานต่อเหอะ”อยู่ตรงนี้เดี๋ยวงานการไม่เดินครับ พวกมันชวนคุยซะเยอะ ต้องเร่งปลูกข้าวให้เสร็จ “หรือจะรับจ้างกูทำนา กูให้พิเศษวันละ ๕๐๐”พูดขำๆ อย่างพวกมันนี่ชั่วโมงเดียวได้เป็นแสนครับ
“เออ เดี๋ยวพรุ่งนี้กูมาทำ”ไอ้มหาปากไวครับ พอมันเสนอมาผมก็สนองไป พวกเรายกแก๊งกันเดินกลับบ้าน อากาศร้อนดีครับแต่พวกนี้มันหนังหนา อีหนูมันบอกว่าเดินตากแดดแบบนี้ทำให้คิดถึงตอนไปฝึกป่า เรื่องเก่าๆตอนที่เราไปเป็นทหาร เล่ากี่ครั้งต่อกี่ครั้งมันก็สนุกทุกครั้งครับ
เด็กๆปั่นจักรยานออกไปเล่นกับเพื่อนๆ ผมกำชับว่าอย่าไปเล่นไกล พวกเขาไปเล่นไกลบ้านแบบนี้ก็มีเป็นห่วงบ้างครับ แต่ชาวบ้านเราคุ้นเคยกัน ฝากเป็นหูเป็นตาให้กันได้
ระหว่างนี้แม่ผมกับแม่ของมหานั่งคุยกันตามประสาคนแก่ครับ ส่วนพ่อของมหาไปดูพืชผักสวนครัวที่สวนหลังบ้านกับพี่น้อย พวกเราตอนนี้ก็นั่งพักผ่อน หมวดบูมนี่เลื้อยกับพื้นแล้วครับ
“ไปนอนบนหองดิบูม มานอนทำไมตรงนี้วะ”
“อือ ขี้เกียจขึ้นไปข้างบน”
“หนู อุ้มผู้หมวดของมึงไปหน่อยดิ”ผมสั่งอีหนู อีหนูก็ทะลึ่งจะไปอุ้มจริงๆ
“โว๊ะ มึงเอาแรงที่ไหนมาอุ้มกูวะ นี่อย่าบอกนะว่ามึงเคยอุ้มแตงผัวมึงอ่ะ”หมวดบูมดิ้นขลุกขลักหลังจากอีหนูอุ้มขึ้นแล้วต้องวางลง
“มึงก็พูดไปนะบูม กูไม่เคยเสียประตูนะเว้ย”ฝรั่งรีบแก่ต่าง
“ใช่ นี่หนูออกกำลังกายนะเนี่ย แบกกระสอบข้าวสารทุกวัน อิอิ เออ ตะกี้อ่ะ หุ่นผู้หมวดโคตรฟินเลย แน่นมาก”
“มึงก็อ่านกินกูได้ตลอดเวลาเนอะ”
“แหม ผู้หมวดก็ ก็ผู้หมวดอ่ะเป็นที่ใฝ่ฝันของหนูนี่นา ตั้งแต่อยู่กองร้อยละ หนูชอบ หนูคันคะเยอ นี่ถ้าจะให้ถามเป็นร้อยรอบหนูก็อยากได้ผู้หมวดสักครั้งนะ ฮ่าๆๆๆ”
“แรดจริงเมียกู เดี๋ยวเอาไปทิ้งสวนสัตว์เปิดเขาเขียวให้ไปอยู่กับแรด ๒ นอ ๓ นอให้รู้เรื่องไปเลย”ฝรั่งส่ายหน้าแล้วต่อว่าเมียมัน ปากพวกมันก็แบบนี้กัดกัน แต่ก็รักกันดี
“เออ พูดถึงสวนสัตว์ กูอนาถตัวเองฉิบหาย”ไอ้มหาพูดขึ้น
“ทำไม ไปแอบแย่งอาหารของสัตว์ตัวไหนกินอ่ะมึง”หมวดเต้ยถามอย่างทันท่วงที
“เปล่า อนาถตัวเอง ตอนไปโชว์ตัวอ่ะ แบบไปที่ห้างไรงี้ ไอ้ห่า กูก็คุยๆไปนะ แล้วจะมีแฟนคลับมายืนล้อม ไอ้ข้างล่างอ่ะไม่เท่าไหร่ มันมองเห็นกันชัด แต่พอมองขึ้นไปชั้น ๒ ชั้น ๓ แบบมันขะเป็นช่องมองขึ้นด้านบนได้อ่ะ แล้วจะมีคนมามุงดู ไอ้เหี้ย เหมือนตอนกูไปมุงดูฮิปโปที่เขาเขียว กูคิดๆแล้วอนาถตัวเอง นี่เขามาดูกูที่เป็นดาราหรือว่ามาดูกูแบบสัตว์โลกน่ารักวะ”
“ฮ่าๆๆ พี่ก็คิดได้เนอะพี่มหา เขาดูพี่ที่พี่เป็นฮิปโปอ่ะแหละ ไม่ได้ดูพี่ที่พี่เป็นดาราหน้าตาดีอะไรหรอก หน้าตาก็งั้นๆ หุ่นก็งั้นๆ”อีหนูขำและประชดประชัน พวกนี้เข้ากันดีจริงครับ กวนตีนกันปา
“แหม่ มึงก็พูดไปนะหนู แล้วแมวตัวไหนที่น้ำลายศอตอนกูแก้ผ้าอาบน้ำวะ”
“มึงแก้ผ้าอาบน้ำเมื่อไหร่”หมวดเต้ยถามเสียงดุ
“ฮ่าๆๆๆ หึงอ่ะดิ โด่ว นี่พูดถึงตอนอยู่องร้อยเหอะพี่”
“เหรอ กูคิดว่าไปแก้ผ้าที่อื่นอีก”
“เออ มันก็มีแก้ทุกที่อ่ะ ไปแสดงตัว ไปเดินแบบ มันก็ต้องแก้”
“กูไม่อยากบ่นเรื่องนี้เลย กูบ่นมาเกือบ ๑๐ ปีละ ถ้าปีหน้ามึงไม่เลิกเป็นดาราบ้อบออะไรของมึง กูเลิกกบมึงแน่ เบื่อว่ะ”
“มึงกูหวงมันเกินไปนะเต้ย”ฝรั่งแหย่
“อ้าว ลองเมียมึงไปเป็นดาราดูดิ”
“โอ๊ย เช่ไปเป็นไม่ได้หรอก เดี๋ยวไปสาวแตกชาวบ้านชาวช่องเขาตามด่าทีหลังว่าแอ๊บแมน มึงจำไม่ได้เหรอ ข่าวเมื่อปีที่แล้ว ที่ดาราคนหนึ่งไปสาวแตกกลางรายการอะไรสักอย่าง เขาขำกันทั้งประเทศ”ฝรั่งขำคิกๆของมันไป
“เชอะ พี่เจิดก็ ถึงหนูจะไม่แมนร้อยเปอร์เซ็นแบบหมวดบูมหมวดเต้ย แต่หนูก็โอเคนะเว้ย”
“หลงตัวเอง”ผมและคนอื่นๆพูดพร้อมกัน อีหนูถึงกับเหวอครับ ฮ่าๆๆๆ
“เฮ้อ เรื่องสาวแตกไม่แตกนี่มันปกติของวงการเว้ย มึงเข้าไปสัมผัสสักระยะสิ แล้วจะรู้ บางคนแอบกินกันเองก็เยอะ บางคนมาเสนอกับกูก็มีนะ แต่กูไม่เอาด้วย มีที่รักคนเดียวกูก็ปวดหัวจะแย่อยู่แล้ว”
“พูดเหมือนกูไปสร้างภาระให้มึงนะ”
“เออ ก็หนักใจกับมึงไง มึงเล่นมานั่งในหัวใจกูทั้งดวงแบบเนี่ย จะไม่รักได้ไงวะ”ไอ้มหากระโจนไปกอดหมวดเต้ย
“วู้ว ปล่อยเลยสัส ไม่อยู่กับพวกมึงละ”หมวดเต้ยรีบดิ้นแล้วลุกไปที่อื่น
“มึงเขินเหรอไอ้เต้ย”หมวดบูมแซวเพื่อน
“หุบปากเลยมึงไอ้บูม ไม่ต้องมารู้ดี”พี่แกชี้หน้าแล้วเดินออกไป ไอ้มหานี่หน้ายิ้มแป้น อีหนูก็ขำคิกคักกับฝรั่ง ๒ คน
“เราไม่ต้องหยอดแบบไอ้มหา แต่เราก็รู้ว่ารักกัน เนอะบูมเนอะ”หมวดทำปากจู๋กับหมวดบูม
“วู้ว นี่ก็อีกคน จะทำตัวเป็นแฟนดีเด่นไปถึงเมื่อไหร่”หมวดบูมหน้าแดงไปเรียบร้อย แบบนี้แหละครับ นานๆหวานกันทีมันอ่อนไหวเป็นธรรมดา
“พูดงี้เดี๋ยวกูหาเมียเด็กมัธยมเลยมึง ฮ่าๆๆๆ”พูดขู่ไปงั้นแหละครับ
เรานั่งโม้กันพักใหญ่ก็ใกล้ถึงเวลาเย็นแล้ว วันนี้คิดอะไรไม่ออกจึงไปซื้อหมูหมักกับพวกผักและอาหารทะเล เราจะกินหมูกระทะกันครับ ระหว่างที่เราเตรียมของบิวก็ขับรถมาจอดที่หน้าบ้านพอดี วันนี้บาสมาด้วยครับ คุณหมอไม่มีเวรจึงได้กลับมาพร้อมหน้าพร้อมตา พอบิวกลับมาถึงบ้านยังไม่ทันได้นั่ง เด็กๆก็ปั่นจักรยานมาถึงพอดี เจี๊ยวจ๊าวใหญ่เลยครับ
“แม่บิวววววววววววววววววววววว”เจ้าแสบ เจ้าซ่านี่วิ่งมากอดอย่างรวดเร็ว และตามด้วยชาลี กอดหอมคนละที
“ตัวเหม็นจังเลย ไปเล่นอะไรกันมาคุณชาย”
“เล่นบอลครับ วันนี้พี่แสบเตะเข้าไป ๕ ประตู”
“เก่งมากเลย แล้วซ่าล่ะ”
“น้องซ่าเตะไม่เข้าครับ”เจ้าซ่าตอบ
“แล้วชาลีล่ะ เตะเข้าไหม”
“วันนี้ชาลีเป็นโกลด์อ่ะแม่บิว”
“จ๊ะ เก่งกันทุกคนเลย ไปช่วยแม่ขนของหน่อย วันนี้แม่ซื้อของมาฝากทุกคนด้วย”บิวเปิดท้ายรถมีของฝากหลายถุงเลยครับ แล้วบิวก็ทักกับทุกๆคนในบ้าน จากนั้นจึงเอาของฝากมามอบให้แต่ละคน
-
“อ่ะ นี่ของพี่บอมบ์”บิวส่งถุงใหญ่ให้ผม
“อะไรอ่ะ”
“เปิดดูเองค่ะ ไม่บอก”ผมก็เปิดถุงหยิบออกมาดูเป็นเสื้อ ๓ ตัว กางเกง ๑ ตัวครับ
“ซื้อมาทำไมอ่ะ”ผมทำหน้างงๆ
“ก็ไม่เห็นพี่บอมบ์จะซื้อเสื้อผ้าสักที ตัวที่ใส่แล้วมันเก่าแล้ว นี่อุตส่าห์เดินเลือกกับมือ”
“ของพี่ไม่มีเหรอบิว”หมวดบูมถาม
“ของพี่บูมถุงนี้”เป็นเสื้อกับกางเกงเหมือนกันครับ ส่วนเด็กๆก็เสื้อผ้าเหมือนกัน กับมีหนังสือเล็กน้อยที่ผมฝากซื้อมาด้วย
“หมอบาสหล่อจัง มีแฟนยังอ่ะ”อีหนูแทะโลมทันทันที อีนี่เห็นผู้ชายหน่อยไม่ได้
“มีแล้วครับ”
“ผู้ชายหรือผู้หญิง”
“ผู้ชาย อ่ะล้อเล่น ผู้หญิงดิพี่เช่”บาสมันก็หลอกคืนขำๆ
“ชะนีตนไหนนะที่ได้หมอหล่อๆอย่างบาสไป”
“นี่มึงกะจะเหมารวมผู้ชายทั้งโลกเป็นของมึงคนเดียวเหรอหนู”ผมถามอีหนู
“ฮ่าๆๆ แหม่ ก็อยากรู้น่าพี่บอมบ์ เออ แล้วนี่บอมบ์เล็กก็หายหน้าหายตาไปเลยเนอะ”อีหนูคิดขึ้นมาได้
“สิ้นปีก็กลับไทยแล้วค่ะพี่หนู เห็นบ่นๆว่าเบื่องานที่นู้นแล้ว”บิวเป็นคนตอบ
“แม่บิว อาบอมบ์เล็กจะกลับมาวันไหนเหรอครับ”เจ้าแสบถาม
“สิ้นปีอ่ะลูก อาบอมบ์ยังไม่ได้บอกแม่เลยว่าจะกลับวันไหน”
“แม่บิวๆ ให้อาบอมบ์เล็กซื้อกันดั้มให้ชาลีด้วย ชาลีอยากใช้ของเมืองนอก”ชาลีออกความเห็น
“หาตังค์เองยังไม่ได้เลย ริอยากใช้ของเมืองนอกแล้วนะเรา”หมวดบูมแหย่เจ้าตัวเล็ก
“อาบูม ชาลีหาตังค์ได้เองนะครับ พ่อบอมบ์ให้ชาลีทำงาน แล้วก็ได้ตังค์”
“ทำอะไรบ้างอ่ะเรา เห็นเดินไปเดินมาพ่อก็ให้ตังค์แล้ว อายังไม่เห็นเราทำอะไรเลย”
“ก็เก็บผักกับพ่อเบิ้ล พ่อเบิ้ลก็ให้วันละ ๒๐ บาท เก็บชะอมกับพี่ฟาง ได้ ๒๐ บาท แล้วก็ช่วยพ่อบอมบ์รดน้ำต้นไม้ ล้างจาน กวาดบ้าน ซักผ้า ได้ ๑๐๐ แล้วนวดให้คุณย่า คุณย่าก็ให้ ๕๐ ชาลีก็เอาไปหยอดลูกหมู”
“อือหึ แล้วทำอะไรอีก”
“ขออาบูม อาบูมก็ให้ ๕๐๐ เย้”เดินไปกอดคอหมวดบูมแล้วเต้นฟัดเหวี่ยงใส่
“หื้อ ขอเก่งอ่ะเรา แต่วันนี้อาไม่มีให้นะ บอแบ๋ หมดแล้วเนี่ย นี่ว่าจะมารับจ้างดำนานะเนี่ย”
“งั้นพรุ่งนี้ชาลีจะปลุกอาบูมเองครับ แล้วก็ไปดำนา ชาลีจะจ้างอาบูมด้วย เนอะพ่อบอมบ์ ชาลีก็จะให้อาบูมปลูกข้าวในนาของชาลี ชาลีก็จะให้ตังค์อาบูม”
“เป็นเถ้าแก่ตั้งแต่เด็กนะเรา แล้วเอาตังค์จากไหนไปจ้างอาเขาล่ะ”บิวถาม
“ก็ตังค์ในลูกหมูไง”
“หึหึ”หมวดบูมขำกับความคิดของเด็กๆ แต่เขาคิดได้ขนาดนี้ผมว่าโอเคดีนะครับ ตอนนี้ผมสอนลูกทุกคนเรื่องการเก็บออมเงิน การวางแผนการเงิน ให้เขารู้จักคุณค่าของเงินว่ามันได้มายังไง ผมพาทำบัญชีครับ ทั้งเงินฝากและบัญชีรายวนของเด็กๆว่าเขาใช้อะไรไปบ้าง เรื่องนี้เราต้องปลูกฝังเขาครับ สอนตั้งแต่เด็กๆ เราปฏิเสธไม่ได้เลยนะครับว่าเงินเป็นเรื่องสำคัญ แต่โรงเรียนเราไม่ได้สอนมันทั้งๆที่ใช้ชีวิตของเรามันต้องใช้เงิน ผมไม่อยากให้ลูกต้องรู้ตอนเขาโตแล้วว่าการหาเงินมันไม่ได้ยากและไม่ได้ง่าย ผมจึงต้องสอนเขาให้รู้จักการใช้จ่าย การช่วยงาน การทำงานแลกเปลี่ยนกับเงิน และสอนให้รู้จักการอดออม ซึ่งได้ผลดีนะครับ เด็กๆเขารู้จักตัดสินใจเลือกให้เหมาะสมตามวัยของเขา นี่ผมก็คิดว่าจะขยายผลไปกับเด็กๆคนอื่นๆให้เขารู้จักเรื่องเงินๆทองๆ การมีเงินมีทองไม่ใช่เรื่องชั่วร้ายหรอกครับ แต่มันจะชั่วร้ายเมื่อยามเราไม่มีเงินใช้ จำคำคมกันได้ไหมครับ ที่เขาว่า เงินมีหน้าสด เงินหมดหน้าแห้ง
พอพูดเรื่องเงินแล้วเด็กๆก็วิ่งไปเอาบัญชีมาอวดครับครับ เขามีเงินเก็บหลายหมื่นแล้วนะ ตัวแค่นี้แต่มีเงินเก็บละ ฝรั่งขอดูของเด็กๆ เรื่องเงินเรื่องทองฝรั่งมันไวครับ มันก็ถามเด็กๆถึงที่มาที่ไปและสอนเรื่องต่างๆที่เด็กๆพอจะเข้าใจได้
แต่ที่ผมทำแบบนี้ผมไม่ทำเฉพาะแค่ลูกนะครับ ลูกน้องที่มาทำงานกับผม ผมก็ให้ทำบัญชีรายรับรายจ่ายอะไรต่างๆ อะไรจำเป็นต้องจ่าย อะไรไม่จำเป็นต้องจ่าย อย่างได้ต้อมไอ้เป้ตอนนี้เงินเก็บพวกมันก็ถือว่าเยอะพอสมควรครับ หลายแสนอยู่นะ พูดถึงพวกมันก็เอารถกลับมาเก็บพอดีครับ
“ไปอาบน้ำไป แล้วบอกน้าไพมากินหมูกระทะด้วยนะ”
“เดี๋ยวๆ ต้อม เป้ อ่ะ พี่ซื้อมาฝาก”บิวรีบหยิบของแล้ววิ่งเอาไปให้ก่อนที่พวกมัน ๒ คนจะกลับบ้านไปก่อน
“ขอบคุณครับ จริงๆน่าจะเอาสาวๆสวยๆมาฝากผมบ้างนะพี่บิว”ไอ้ต้อมพูดขำๆ
“อ้าว แล้วพี่ไม่สวยเหรอ”
“ฮ่าๆๆๆ สวยดิพี่”
“เออ ค่อยใจชื้นขึ้นมาหน่อย อ่ะๆ รีบกลับไปอาบน้ำแล้วมากินหมูกระทะกัน”บิวเดินกลับมา
“ไม่ค่อยหลงตัวเองเลยนะบิว”อีหนูแซวทันทีที่บิวนั่งลง
“อ้าว ก็สวยจริงนี่คะ”
“พี่ยอมแพ้”อีหนูยกมือยอมแพ้
พอถึงเวลาพักใหญ่เรามานั่งกินหมูกระทะกันที่ชานหน้าบ้าน มีหลายเตาหลายวง หลานน้าไพก็มาด้วยครับ หลายๆคนโตเป็นวัยรุ่นแล้ว คนที่เรียนจบก็ไปเรียนต่อบ้าง ไปอยู่กับแม่บ้าง เหลือไม่กี่คนครับ อย่างเจ้ากันต์นี่หลายคนเล็กสุดตอนนี้ขึ้นมัธยม ๑ แล้ว เด็กคนนี้ผิวพรรณดีและหัวดีด้วยครับ ว่างๆก็จะมาช่วยผมทำงานทุกครั้ง เป็นเด็กดี กตัญญูรู้คุณครับ เจ้ากันต์นี่เรียกผมว่าพ่อทุกคำ ก็นะเด็กขาดไม่ได้อยู่กับพ่อแม่ ก็ต้องขาดความอบอุ่นบ้าง เราเป็นผู้ใหญ่ก็คอยเติมเต็มให้ครับ
“อยู่นิ่งๆเลยเรา เดี๋ยวแม่จะคีบให้”ฟางปรามลูกชาววัยซนลุกลี้ลุกลนหน้าเตาเพราะกลัวจะไม่ได้กิน
“แม่ฟาง ตะวันอยากทานอันนั้น”วุ่นๆกับเด็กๆมากเลยครับ แต่เด็กๆเขาจะไม่นั่งเป็นกลุ่มของเขาเองนะครับ จะมานั่งแทรกกับผู้ใหญ่ ให้ผู้ใหญ่คอยดูแล ลูกหลานเยอะก็งี้แหละครับ นี่แค่ครอบครัวผมกับครอบครัวของไอ้ซันนะ ถ้ามากันทั้งตระกูลเนี่ย เกิน ๕๐ คนได้มั้งครับ
“อิ่มยังนางฟ้าตัวน้อย”น้องอัญเดินเตาะแตะมานั่งบนตักของผม เห็นแล้วหมั่นเขี้ยวครับ อยากจะหอมแก้มแต่ปากมัน ฮ่าๆๆ
“อิ่มแล้ว พ่อดูตาตูน”
“หืม เมื่อตอนเย็นก็ดูไปแล้วไม่ใช่เหรอ”ผมไม่อยากให้ลูกหลานติดพวกมือถือพวกแท็บเล็ตมากสักเท่าไหร่ ไม่ใช่ว่ามันไม่ดีนะครับ ถ้าเราใช้ให้เป็นประโยชน์อ่ะจะดีมาก แต่ถ้าปล่อยให้ลูกอยู่กับพวกนี้มากๆ สมาธิเขาจะสั้น ความอดทนเขาจะไม่มีด้วยครับ บางคนเขาอาจจะชอบนะแบบให้ลูกอยู่กับพวกนี้ไป ตัวเองจะได้ทำอย่างอื่น แต่ผมไม่ชอบครับ ไปอ่านเจอตามข่าวบ้าง ตามกระทู้บ้าง มันไม่ดี
“มานั่งกับกับปู่มาน้องอัญ เดี๋ยวปู่อ่านนิทานให้ฟัง”พี่นิดเรียกน้องอัญไป แต่เจ้าตัวเล็กไม่ยอมหรอกครับ ชอบอ้อนผม ก็ไม่รู้ว่าผมมีอะไรดี เด็กๆชอบมาอ้อนมาเกาะ
“ทานอีกไหม เดี๋ยวพ่อป้อน”ผมคีบหมูชิ้นเล็กๆมาป้อน มีเด็กมานั่งด้วยบรรยากาศก็ไม่ได้หมดสนุกไปนะครับ ถึงจะป่วนๆวุ่นๆก็ตามเถอะ แต่เด็กๆเขาก็อยากมีส่วนร่วม เราเปิดโอกาสให้เขา มีพูดไม่ฟังบ้างอะไรบ้างก็ตามประสาของเด็ก เชื่อผมเถอะ เราเองถ้ายังจำได้นะ เราก็ไม่ต่างจากเด็กดื้อแบบนี้หรอก เพียงแค่ว่าตอนนี้เราโต เราถูกขัดเกลา เราเลยรู้ แต่เด็กยังอยู่ในช่วงที่เรากำลังขัดเกลาเขาให้เป็นปฏิมากรรมชิ้นเอก
ไม่นานนักพอเด็กๆอิ่มแล้วทั้งหมดก็ไปเล่นกันในตัวบ้าน มีของเล่นให้เล่นไปโดยมีพี่พรกับพี่แม่ผมคอยดูแลไม่ให้ทะเลาะกัน อย่าคิดว่าเขาไม่ทะเลาะกันนะครับ บางทีนี่ก็ไม่ลงรอยกันก็มี เราต้องคอยห้ามปรามไม่ให้เขาให้ความรุนแรง
“โอ้โหพี่บอมบ์ ยังหุ่นดีอยู่เลยอ่ะ ฟินจัง น่ากัด”อีหนูแทะโลมผมอีกแล้วครับ ตอนนี้ผมถอดเสื้อนุ่งผ้าเช็ดตัวจะอาบน้ำ
“พี่ก็ฟิตนะเช่ ไม่เห็นชมพี่เลย”ฝรั่งตัดพ้อแฟนตัวเอง
“ก็ของพี่อ่ะหนูเห็นทุกวัน มันชินตาไง หุ่นพี่บอมบ์นานๆเห็นที ฟินอ่ะ ชอบตั้งแต่กองร้อยละ”
“ฮ่าๆๆๆ มึงนี่ยังเพ้อไม่เลิก”
“จนกว่าจะตายแหละพี่บอมบ์ ในโลกนี้มีผู้ชายไม่กี่คนหรอกที่หนูกรี๊ดหนูแอบชอบ ก็มีพี่ พี่มหา หมวดเต้ย หมวดบูม”
“กูด้วยๆๆๆ”ไอ้ซันเอาบ้างครับ
“แหวะ หุ่นอย่างกะไส้เดือน”อีหนูแขวะ
“ฮ่าๆๆๆ”ฟางถึงกับขำก๊ากออกมา
“มึงนะหนู กูหล่อนะเว้ย”
“จริงเหรอซัน”ฟางแหย่สามีตัวเอง
“อะไรอ่ะฟาง นี่ผัวไม่คิดจะเข้าข้างเลยเหรอ”
“พ่อซันหล่ออยู่แล้ว ตะวันก็ต้องหล่อแบบพ่อซัน”เจ้าตะวันเดินมาให้กำลังใจ
“อือ อย่างน้อยก็มีลูกที่เข้าข้างละวะ”
“มีใครอยากหล่อเหมือนพ่อบ้าง”ผมถามเด็กๆ
“เย้”ยกมือกันทุกคนครับ
“คงจะเห็นคะแนนเสียงนะซัน ฮ่าๆๆๆ”แหย่กันขำๆครับ ไม่ได้จริงจังอะไรกันมากมาย ล้อกันขำๆ แม่ผมชอบว่าพวกเราบ่อยๆว่าไม่ยอมโตกันสักที
ผมอาบน้ำเสร็จแล้วก็ไล่ให้ลูกชายไปอาบน้ำ เขาอาบกัน ๓ คน เสียงดังเจี๊ยวจ๊าว
“เอ๊ย เอเลี่ยนบุกโลกรึไง รีบขึ้นไปแต่งตัวเลย”เจ้าตัวเล็กทั้ง ๓ คนนุ่งผ้าเช็ดตัววิ่งดุ๊กๆออกมา ผ้าเกือบจะหลุดครับ หมวดเต้ยเห็นดังนั้นก็รีบแซวหลาน
“อาแบ๊ม เดี๋ยวชาลีจะยิงอาแบ๊มด้วยปืนไร้เสียง”มาแนวไซน์ไฟแล้วละลูกกู
“ฮ่าๆๆ ไม่ใช่เอาปืนฉีดน้ำมายิงอานะ”
“ชาลีจะเอาปืนใหญ่มายิงเลย”
“ไปแต่งตัวได้แล้วไป”บิวดุลูก
“แม่บิวครับ ชาลีจะใส่เสื้อตัวใหม่ได้ไหมครับ”
“ก็ใส่สิ แม่ซื้อมาให้แล้วนี่”
“เย้”แล้ววิ่งขึ้นห้องไป หายไปครู่หนึ่งครับเจ้าตัวเล็กก็มากับชุดใหม่ทั้งพี่ทั้งน้องเลยครับ ก็ปล่อยเข้าไปเถอะ เขากำลังเห่อชุดใหม่
ถึงเวลาที่ลูกชายผมต้องมาอ่านหนังสือให้ฟังแล้วครับ ตอนนี้ไอ้ซันกับฟางและลูกๆพากันกลับบ้านไปแล้ว ที่บ้านผมก็เหลือเพื่อนๆ คืนนี้พ่อแม่มหาก็ค้างที่นี่ด้วย แต่ไม่มีปัญหาห้องหับบ้านผมเพียงพอครับ ลูกชายหยิบหนังสือมาแล้วนั่งใกล้ๆผม อ่านหนังสือให้ผมฟัง ผมก็สอนสะกดตัวอักษรใหม่ๆ ชาลีก็เรียนตามวัยของเขาครับ เขาเพิ่งจะป.๑ ก็ให้อานหนังสือเรียนกับหนังสืออ่านเสริมที่ผมซื้อมา ให้เขาเรียนรู้การสะกดคำพื้นฐาน จริงๆก็อ่านออกเขียนได้เกือบจะเท่าพี่ๆเขาละครับ พออ่านหนังสือจบผมก็ชวนสนทนาภาษาอังกฤษ วันนี้มีฝรั่งด้วย แม่ผมก็มานั่งออกเสียง มานั่งคุยด้วย ก็พูดได้ของท่านนะ ตื่นเช้าๆบางวันก็จะกู๊ดมอนิ่งกับหลาน ฮ่าๆๆ แม่ผมน่ารักไหมละ
“ฮ้าว”เจ้าซ่าหาวใหญ่เลยครับตอนนี้
“ไปนอนไปลูกไป ดึกแล้ว”ตอนนี้ก็ ๓ ทุ่มครึ่งแล้ว แม่เห็นเด็กๆหาวก็รีบไล่ทันที
“พ่อบอมบ์ วันนี้ใครจะเล่านิทานให้น้องซ่าฟังอ่ะ”
“ก็แม่บิวไง”
“แต่เมื่อวานนิทานยังไม่จบเลย วันนี้มีตอนใหม่ด้วย”ซะงั้น สุดท้ายผมก็ต้องขึ้นไปเล่าให้ฟังครับ เพราะมันไม่ต่อเนื่อง
“จบแล้ว นอนกันได้แล้ว เรามาจุ๊บกันก่อน”ปิดหนังสือลงวางข้างเตียงแล้วหอมแก้มลูกชายคนละที ลูกชายก็หอมแก้มกลับคืน ผมปิดไฟห้องแล้วเดินประตูลงออกมา ตอนนี้ทุกคนทยอยกันอาบน้ำอาบท่าให้เรียบร้อย ผมออกมานั่งดูท้องฟ้าข้างนอกกับหมวดเต้ย คุยเรื่องทั่วไป
-
ทุกคนมารวมตัวกันทีไรเรียกรอยยิ้ม~ ได้ตลอดเลยนะคะเนี่ย ^_______^ เด็กๆ ก็น่ารัก ฉลาดคิด ฉลาดพูดกันมากๆ เลย.. แถมตอนนี้ยังได้ยลความหวานแบบกรุบกริบของทั้งสองคู่ด้วยน้าา :-[ ดีจริงๆ เลยค่าาา :heaven
-
:-[ :-[ :-[
-
:pig4:
กำลังคิดถึงก็มาพอดี
:mew4:
-
อ๊ากก ตอนใหม่มาแล้ว เด็กๆน่ารักมากเลยค่ะ คู่รัก2 คู่นี้หวานเนอะ :o8:
ขอบคุณนะค่ะ
-
กริ๊ด!!!! คิกถึงเด็กๆ
-
เด็กน่ารักจริงๆ :กอด1:
-
มีความสุขที่ได้อ่านเรื่องนี้
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
คิดถึงจัง เพื่อน ลูก หลาน เต็มบ้านแบบนี้ มีความสุขจัง
-
รวมตัวกันก็มีเรื่องฮาๆตลอด เด็กๆก็น่ารักทุกคน
บอมบ์สอนลูกๆดีมากๆในหลายๆเรื่องเลย o13
:pig4: :L2:
-
อ่านได้เรื่อยๆไม่เบื่อเลย :pig4:
-
รวมตัวกันทีไรมีเรื่องฮาทุกที
-
ขอบคุณ :)
-
นานๆเจอกันทีนี่ฮามาก
-
บ้านนี้ครึกครื้นกันตลอดปีเลยอ่ะ ตอนอ่านเรื่องโชว์ตัวพี่มหาขำก๊ากเลยอ่ะ
-
รู้สึโหยหาครอบครัวอบอุ่นๆ
-
ขอบคุณค่า กำลังคิดถึงเลย :กอด1:
-
ครอบครัวน่ารักและอบอุ่น
สอนลูกสอนหลานดีจริงๆค่ะ
-
ครอบครัวอบอุ่น :กอด1:
-
มารวมตัวกันครบเลยนะ เป็นเสี่ยกันหมดแล้ววว
-
น่ารัก อบอุ่นมากๆค่ะ :mew1: :mew1: :mew1:
-
เรื่องมันชักจะ เครียตๆ ไปน่ะคร๊าบผม
-
ร่ำรวยกันหมดทุกคนแล้ว
-
รักทุกคนในครอบครัวนี้ ฮือออ ทำไมน่ารัก อบอุ่นแบบนี้นะ
ทุกคนล้วนได้ดิบได้ดีมีความสุขกันหมดแล้ว
กลับมารวมตัวกันพาครึกครื้นไปอี้ก 555
อยากอ่านต่อไปเรื่อยๆเลยค่ะ ทำไงดี ><
-
:impress3:อบอุ่นมากกกกกกกกก :man1:
-
:กอด1: เป็นครอบครัวใหญ่ที่อบอุ่นมาก
อยากอ่านคู่หมวดบูมหวานๆเน้นๆบ้าง :mew2:
-
รักครอบครัวนี้จัง
-
ยังน่ารักเหมือนเดิน หนูก็ยังเป็นหนูเมื่อเดิมแคะโลมหนุ่มได้ตลอดดดน่ารัที่สู๊ดดด :m1: :m1:
-
เด็กๆ ยังเห็นหมวดเต้ยยังเป็นอาแบ๊มอยู่อีกเหรอเนี่ย แก้ไม่หายจริงๆ
-
อยากอ่านฉากสวีทสองหมวดบ้าง จัดให้หน่อยน้า
-
เด็กๆน่ารักมากเลย..เพราะมีผู้ใหญ่คอยสอนแต่สิ่งดีๆให้
-
ขนาดโตกันหมดแล้วเด็กๆยังไม่เลิกเรียกหมวดเต้ยว่าแบ๊มอีกเหรอ :laugh:
-
ครอบครัวนึ้อบอุ่นดีจังเลยครับ
-
บอมลูกเยอะมาก เท่าที่นับดูมีคนเรียกว่าพ่อบอมเกือบ ๘ คนละ
-
พ่อดูตาตูนนน หูย น่ารักเหมือนเดิมเลยน้า :o8:
รักครอบครัวพี่บอมบ์ที่สุดเลย
-
อบอุ่นกับครอบครัวนี้
ทุกครั้งที่ได้อ่าน :mew3:
-
อ่านเรื่องนี้แล้วสบายใจจริงๆ :mew1:
-
ครอบครัวนี้ใหญ่เวอร์ .. แต่ที่ชอบคือความอบอุ่น
เด็ก ๆ ก็น่ารักมาก อ่านแล้วมีความสุขตลอดเลย
ขอบคุณครับ ^_^
-
คิดถึงเด็กๆครับ เมื่อไหร่จะมาอีก
:mew3: :mew3: :mew2: :mew2: :mew1:
-
ตอนพิเศษ ครั้งที่ ๔
ปรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เสียงนกหวีดดังขึ้นแต่เช้า ผมสะดุ้งตกใจตื่นตาลีตาเหลือก คิดว่าฝันร้าย ที่ไหนได้ไอ้ลูกชายตัวดีมายืนขำคิกๆหน้าเตียง
“คิกๆๆๆๆ พ่อบอมบ์ตกใจแล้วทำแบบนี้เลย”เจ้าซ่าขำแล้วล้อเลียนท่าทางผมก่อนจะกระโจนมากอดเอว
“แกล้งพ่อแต่เช้านะ ใครให้ทำแบบนี้เนี่ย”
“พ่อน้อยครับ”
“แปรงฟันยังเราอ่ะ”
“ยังครับ ยาสีฟันหมด”
“เออ พ่อลืมซื้อให้ ไปซื้อเองที่ร้านได้ป่ะ”
“ป้าติ๋วจะเหม็นขี้ฟันน้องซ่าหรือเปล่าอ่ะพ่อบอมบ์”
“ไม่เหม็นหรอกมั้ง รีบไปซื้อแล้วรีบกลับไง ไม่ต้องโม้เยอะ โม้เยอะก็จะเหม็น หึหึ”
“น้องซ่าอยากทานเต้าหู้”
“ไปซื้อป่ะ เอามาให้คุณย่าด้วย เดี๋ยวพ่อหยิบเงินแปบ”ผมเดินไปหยิบกระเป๋าสตางค์ส่งแบงค์ร้อยให้ลูกชาย ค่ายาสีฟันกับค่าเต้าหู้น่าจะพอดี เต้าหู้แถวบ้านผมนี่ถุงละ ๕ บาทครับ ตอนผมยังเด็กๆอยู่นะ ถุงละ ๑ บาท แต่ตอนนี้อะไรๆแพงขึ้น มันไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้วล่ะครับ เมื่อก่อนนี่ร้อยเดียวซื้อข้าวของได้เป็นกระสอบ พอมาสมัยนี้ร้อยเดียวได้มานิดเดียว
ลูกชายไปร้านค้าแล้ว ผมก็ไปเตรียมตัวอาบน้ำอาบท่า เมื่อคืนหมวดบูมก็ไปนอนกองกับพวกมหาพวกฝรั่งน่ะ ไม่ได้มานอนกับผม จริงๆหมวดบูมแกเป็นผู้พันแล้วนะ แต่พวกเราติดปากเรียกผู้หมวดๆมาตั้งแต่แกเป็นร้อยตรี ตอนเป็นร้อยเอกก็ยังผู้หมวดเหมือนเดิม ส่วนเจ้าแสบซ่าชาลี เรียกหมวดเต้ยติดปากว่าแบ๊มตลอด หมวดเต้ยเคยถามว่าทำไมไม่เรียกอาเต้ย เจ้าซ่าบอก มันติดปาก หมวดเต้ยก็เออออไปครับ แบ๊มก็แบ๊ม
ผมเดินไปเปิดประตูห้องแขกที่มานอน ตอนนี้ทุกคนนอนแบบเต็มที่ของเขาอ่ะ หมวดเต้ยนอนกอดไอ้มหา อีหนูเอาขาไปพาดพุงหมวดบูม ฝรั่งก็ลุกขึ้นมาเกาหัวแกรกๆ
“มอนิ่ง”ฝรั่งทักทายยามเช้า มอนิ่งมา ผมก็มอนิ่งไป
“นี่แน่ใจนะว่านอนไม่ ไม่ได้ก่อสงครามสวิงกิ้งอะไรนะ”
“อืม ก็หลายยกอ่ะ หึหึ กูล้อเล่น”
“อีหนู ตื่นเลยมึง วันนี้เข้าเวรกองการณ์รู้หรือเปล่า”
“หืม อะไรนะพี่บอมบ์ เข้าเวรเหรอ”อีหนูเสียงอู้อี้ มันเอาขาลงจากท้องหมวดบูมแล้วกลิ้งมาอีกที่ใกล้ๆกับฝรั่ง “มีใครบ้างอ่ะพี่บอมบ์ หนูยังไม่ได้รีดชุดเลย ยืมชุดใครดีอ่ะที่ตัวเท่าๆหนู แล้วร้อยไหนเป็นหัวอ่ะ”มันมาเป็นตุเป็นตะของมันเลยครับ นี่เลือดทหารซึมอยู่ในจิตใต้สำนึกของมึงเลยเหรอวะหนู
“เออ ก็ร้อยเราอ่ะแหละ วันนี้จ่านิคเป็นผบ.”ผมก็เอาต่อ
“หืม อืม เข้าเวรกองการณ์ ห๊ะ ไอ้พี่บอมบ์ เข้าเวรบ้าบออะไรของพี่อ่ะ ตาบ้า ปลดมาจนจะแก่ละ ยังมาอำหนูอีก”คราวนี้มันตื่นเต็มตาครับ หึหึ
“ไอ้มหา ทหารมารอเบิกปืนอ่ะ”
“อือ อำอีหนูไม่พอยังจะมาอำกูอีก มอนิ่งคิสที่รัก”ไอ้มหามันตอบผมก่อนจะไปจูบปากหมวดเต้ยเบาๆ หวานสัส แล้วหมวดบูมของกูนี่นอนสบายเชียว
“นี่ ตื่นได้แล้วมั้ง เมื่อคืนก็ไม่ได้ทำอะไรสักหน่อยทำไมถึงได้หลับได้หลับดีแบบนี้วะ”
“อืม อากาศดีน่านอนต่อนี่นา อื้อ กี่โมงแล้ว”
“๖ โมงครึ่ง ตื่นๆเลย เด็กๆตื่นกันหมดบ้านแล้ว เหลือแต่พวกแก่ๆนี่ไม่ยอมตื่นสักที”
“มึงจะแก่ก๋แก่คนเดียวไปเลยไอ้บอมบ์”ฝรั่งว่าผม
“แหม่ มึงนี่ก็ไม่แก่เลยนะฝรั่งขี้นก ป่ะๆ ลุกเว้ย ให้เวลาครึ่งชั่วโมง เดี๋ยวจะพาไปวัด ใครช้าพุ่งหลัง”
“พ่อบอมบ์ครับ”เสียงเจ้าซ่าดังขึ้นขัดจังหวะ คงจะกลับมาแล้วสินะ
“ครับ”
“ตังค์ทอนครับ พ่อบอมบ์ เต้าหูมีแค่ ๗ ถุง น้องซ่าซื้อมาแค่นั้น”
“อืม ไปล้างหน้าแปรงฟังไป เหม็นขี้ฟันแล้วเนี่ย”
“ฮ่าๆ”อ้าปากพ่นลืมใส่ผม ว่าแล้วผมก็ไปลงไปด้านล่างไปช่วยพี่ๆทำกับข้าว แม่ผมไม่ต้องทำอะไรแล้ว แก่แล้วให้อยู่เฉยๆครับ อยากให้พักผ่อนเยอะๆ เหนื่อยมาทั้งชีวิตแล้ว แก่จนมีหลาน มีเหลนแล้ว เข้าครัววันนี้ก็ทำกับข้าวง่ายๆ ข้าวพี่ป่านหุงไปแล้ว เหลือกับข้าว คงจะเป็นน้ำพริก หมูทอด กับแกงปลาทู
แบ่งส่วนหนึ่งไว้ใส่บาตร พอ ๗ โมงหน่อยๆพระก็มาบิณฑบาตผ่านหน้าบ้านครับ เราไปทำบุญยามเช้ากัน แล้วมาตั้งวงกินข้าว
“พ่อบอมบ์ครับ ทำไมไม่มีไข่เจียว วันนี้ชาลีอยากทานไข่เจียว”
“อ้าว ทำไมไม่บอกพ่อก่อนล่ะ”กำลังจะเปิบข้าวเลยครับ ลูกทักขึ้นมาก่อน
“ไม่ต้องเรื่องมากเลยเรา มีอะไรก็ทานไป”บิวดุลูกชาย
“ก็พ่อบอมบ์บอกว่าทุกวันอาทิตย์จะเจียวไข่ให้ทาน ชาลีจำได้”
“โอเค เดี๋ยวพ่อไปเจียวให้แล้วกัน”ผมจะก้าวลงจากแคร่
“ไม่ต้องเลยพี่บอมบ์ ตามใจลูกเกินไป เอาไว้ทานตอนมื้อกลางวันหรือมื้อเย็นก็ได้ ลำบากพ่อจริงๆอ่ะเรา เดี๋ยวไม่ให้ตังค์ทานขนมเลย”
“ไม่ให้ตังค์ชาลีก็จะรับจ้างพ่อน้อย จะเอาผ้าคุณย่าไปซักด้วย คุณย่าก็จะให้ตังค์ชาลีเองแหละ”ไม่ง้อแม่มันเลยสักนิด ผมนั่งยิ้มกับท่าที นี่เขาเรียกว่าเถียงคำไม่ตกฟากป่ะวะ
“ถ้าเก่งขนาดนี้ อย่ามาขอตังค์แม่แล้วกัน”
“ขอสิ ชาลีจะเอาไปหยอดลูกหมู ถ้าแม่บิวไม่ให้ชาลี ลูกหมูมันจะงอแง ลูกหมูเป็นสัตว์พิเศษนะแม่บิว มันไม่กินรำ ไม่กินข้าว แต่มันกินตังค์ คิกๆๆๆ”เออ ก็ช่างคิดนะเอ็ง
“ใครไม่ทานข้าวเดี๋ยวให้ตุ๊กแกจังกินตับเลยนะ”พี่น้อยขู่หลาน
“พ่อน้อย ทำไมแตงกวามันเป็นแบบนี้”เจ้าแสบเอาบ้างครับ แตงกวาที่หันเฉียงๆก็ยังสงสัย “มันจะทานอร่อยเท่ากับหั่นเป็นกลมๆไหมครับ”
“อร่อยเหมือนกัน เพราะมันมาจากลูกเดียวกัน”พี่น้อยตอบ
“แต่น้องแสบว่า แตงกวาหั่นเป็นกลมๆอร่อยกว่า”เออ ก็คิดไปนะเอ็ง หัวกลมๆเป็นแว่นๆ กับหั่นเฉียงๆ อร่อยไม่เท่ากันอีกล่ะ
“ปวดหัวไหมพี่บอมบ์”อีหนูถาม
“แบบนี้ประจำอ่ะ ชินละ”ก็แบบนี้แหละครับลูกชายผมอ่ะ สงสัยนั่นนี่ไปเรื่อยเปื่อย ถ้าจะพูดว่าเรื่องมากหรือเปล่า มันก็ส่วนหนึ่งนะ แต่ผมไม่อยากคิดแบบนั้นไง ก็ลูกสงสัยอ่ะ เราต้องตอบเขาให้ได้ แต่บางทีพอเราตอบไป เอ๊ะ กูตอบถูกหรือผิดวะ บางเรื่องที่ลูกถามแล้วผมตอบไปมันคาใจ ผมไปเปิดหาพวกงานวิจัยเรื่องนั้นๆเลยทีเดียว ฮ่าๆๆ วินวินทั้ง ๒ ฝ่าย
“อาบูมครับ วันนี้อาบูมจะรับจ้างชาลีไหมครับ ชาลีจ้างอาบูม ๒๐๐”
“เดี๋ยวนะ จ้างถูกไปไหมอ่ะ”
“อ้าว อาบูมจะเอากี่บาทอ่ะ ชาลีก็มีตังค์อยู่ ๒๐๐”
“พี่ให้กู้ก่อนก็ได้ชาลี เดี๋ยวรับจ้างได้ค่อยเอามาคืน”เจ้าซ่าเสนอน้อง หัวการค้าตั้งแต่เด็ก นี่ถ้าโตไปเอ็งไม่จนกว่าพ่อนี่พ่อเฉ่งกะบาลเลยละ
“ทานข้าวก่อนแล้วค่อยคุย”บิวพูดเสียงเข้ม
“แม่บิวชอบดุ แม่บิวต้องทานแตงกวาเลย แตงกวาหวานๆจะทำให้คนใจเย็น”ชาลีตักแตงกวาให้แม่ตัวเองแล้วยิ้มแป้น ผมนี่ถึงกับหัวเราะ
“ชาลี ของหวานๆกินแล้วยิ่งดุนะลูก”อีหนูพูดแล้วขำของมันไป
“พี่หนู บิวไม่ใช่หมานะ”บิวเองก็ขำไปด้วย ฮ่าๆๆ
“อ้าวเหรอ พี่ก็คิดว่าใช่ฮ่าๆๆ”
กินข้าวเสร็จแล้วช่วยกับเก็บเอาไปล้าง ไอ้ต้อมไอ้เป้กับเพื่อนๆก็มาถึงบ้าน มาถึงก็อุ้มน้องขึ้นไหล่ขึ้นหลังหยอกเล่น โลดโผนมากเลยครับ เด็กๆเขาชอบใจ ยิ่งไอ้ตัวแสบ ๓ คนบ้านตรงข้ามนี่หัวเราะเสียงดัง แม่ผมก็กลัวจะอันตรายตามประสาคนแก่อ่ะ แต่ผู้ชายอ่ะนะ มันโลดโผนเป็นธรรมดา ตอนเด็กๆเคยเป็นกันไหมล่ะ อยู่กับพ่อนี่พ่อจับโยนขึ้นฟ้าแล้วรับ ทำอะไรแผลงๆ เด็กๆโคตรชอบอ่ะ มันตื่นเต้น และไม่เคยพลาดมือสักครั้งเดียวเลยนะ อันนี้ผมก็เสียวๆอยู่เหมือนกัน แต่เล่นๆไปเถอะ ผู้ใหญ่มันรู้ลิมิตดีว่าจะทำยังไง
“พอแล้ว พี่เหนื่อยแล้ว เดี๋ยวไม่มีแรงขับรถ”ไอ้เป้บ่นออกมา
“อาเป้ อาทิตย์อยากบินอีก”เจ้าอาทิตย์ร้องขอ
“อาหมดแรงแล้ว ไปให้พ่อพาเล่นป่ะ”
“พ่อบอมบ์ครับ อาทิตย์อยากบินได้เหมือนเมื่อกี้”วิ่งมาอ้อนผมละ
“ไม่มีปีกแล้วจะบินได้ได้ยังไงล่ะ หืม ไม่เอา ไปเล่นอย่างอื่นดีกว่าป่ะ”
ผมออกไปดูนาของผมเหมือนเดิมครับ จะไม่ไปก็ต้องไป ไม่ได้เห็นท้องทุ่งแล้วมันรู้สึกแปลกๆ ไปดูสักหน่อย เด็กๆให้อยู่ที่บ้านครับไม่ให้ตามมา วันนี้ผมก็จะให้จัดการดำนาตรงนี้ให้เรียบร้อย ไม่กี่ชั่วโมงคงจะเสร็จส่วนนี้ ช่วงบ่ายจะไปอีกที่ นาผมมี ๕ ที่นะครับ แต่ก่อนมีอยู่ ๓ ที่แต่ว่ามีคนมาเสนอขายให้ผมจึงซื้อเก็บไว้ซะเลย ส่วนไร่แต่ก่อนก็มีอยู่ ๒ มีคนขายอีกผมก็ซื้ออีกจนตอนนี้มีอยู่ ๗ ที่แล้วครับ มีหลากหลายเหตุผลที่เขาขายกันครับ ติดหนี้บ้าง ส่งลูกบ้าง เอาเงินไปรักษาตัวบ้าง มันก็จำเป็นต้องขาย ผมก็เห็นใจเขาเหล่านั้นนะครับ
ดูที่นาเสร็จแล้วก็กลับมาที่บ้าน วันนี้จะทำขนมจีนเลี้ยงสักหน่อย มาถึงก็ลงมือเลยครับ ปอกมะพร้าว ขูดมะพร้าว คั้นกะทิ ต้มไก่ ต้มปลาทู เตรียมเครื่องปรุงทุกอย่าง
“ไปนั่งเลย ไม่ต้องมาป้วนเปี้ยนแถวนี้ น้ำร้อนจะโดนมือเอา ไปหาอะไรเล่นก่อนไป ถ้าสุกแล้วเดี๋ยวพ่อจะเรียก”ผมปรามพวกเด็กๆ ได้กลิ่นขนมจีนหอมๆแล้วคงอยากจะกินมั้งครับ แหม่
“มันจะเผ็ดไหมครับพ่อบอมบ์”
“ไม่เผ็ด พ่อใส่พริกนิดเดียว ไปนั่งเล่นป่ะ ไปอ่านหนังสือ ไปดูการ์ตูนก็ได้”
“เอาไปให้หลวงตาฉันด้วยเนอะพ่อบอมบ์”
“อื้ม เดี๋ยวพาไปปล่อยวัดเรา ป่ะๆ”
รอสักครู่หนึ่งน้ำยาขนมจีนสุกพอดีครับ ผมก็ตักแบ่งส่วนหนึ่งเอาไปวัด ไปถวายเพล ส่วนหนึ่งก็ให้แขกเหรื่อคอยจัดการไป ถึงเวลาไปวัดจากทีแรกว่าจะไปไม่กี่คน ไปๆมาๆก็แทบจะยกบ้านไปเลยครับ
“หลวงตาครับ”เจ้าซ่าเรียกหน้ากุฏิ พวกเราเดินขึ้นไปแล้วเปิดประตู หลวงตานั่งอ่านหนังสืออยู่ครับ “หลวงตาวันนี้น้องแสบทำขนมจีนมาถวายหลวงตา”รายงานก่อนใครเลยครับ
“เอ้า กราบพระก่อน เดี๋ยวค่อยคุย”แม่ผมเตือนเด็กๆ เราก็กราบงามๆ
“กราบใหม่ซิไอ้หนู ค่อยๆกราบงามๆ”ฝรั่งโดนหลวงตาเตือน มันก็เก้ๆกังๆ “อือ อะไรก็แล้วแต่นะลูกนะ ถ้ามันออกจากภายนอกสวยงาม แสดงว่าภายในเขาสวยงามนะ กิริยาอาการภายนอกมันบอกถึงจิตใจได้นะลูก คนกระด้าง ภายนอกดูกระด้างกระเดื่อง ภายใจเขาก็แบบนั้น แต่คนอ่อนโยน ภายใจเขาก็อ่อนโยน ส่วนคนเสแสร้งน่ะ แกล้งทำสวยงามยังไงมันก็รู้ว่าไม่ได้มาจากใจจริง”
“หลวงตา น้องซ่ากราบสวยไหมครับ”
“อืม สวยแล้วลูก ไม่สวยนี่เสียชื่อหลวงตาสอนมากับมือนะ แต่ต้องดีขึ้นทุกวัน อย่าคิดว่าเราดี เดี๋ยวมันจะเหลิง เข้าใจไหมลูก”
“ครับ”
“เอ้า มีอะไรว่ามา”
ว่าแล้วแม่ก็คุยภาษาถิ่นกับหลวงพ่อ เราถวายขนมจีนเสร็จ หลวงตาก็บอกให้ยกไปถวายพระที่กุฏิด้วย ปกติถ้าฉันเช้านี่ฉันที่ศาลาครับ แต่ถ้าฉันเพลระท่านก็จะตามสบาย บางรูปก็ไม่เพลก็มีครับ ปกติของคนแก่ หลวงพ่อท่านฉันนิดเดียว
“พ่อจะทำตะกรุดเหรอครับ ผมขอดอกหนึ่งนะครับพ่อ”ผมเหลือบไปเห็นแผ่นโลหะที่หลวงพ่อเขียนยันต์ไว้
“เขาให้พ่อเขียนให้ เขาจะเอาไปหล่อพระ เอ็งจะเอาไปทำอะไรวะไอ้เสือน้อย ในคอนี่ยังไม่พออีกเหรอ”
“ก็อยากได้อีกนะพ่อ เห็นคนอื่นได้กันตั้งเยอะตั้งแยะ”
“เฮอะ มันได้จากพ่อที่ไหนล่ะ พ่อไม่ได้ทำมานานแล้วนะเรื่องนี้ สอนธรรมะไม่พากันอยากได้ อยากได้แต่ของภายนอก เอ็งมีพระอยู่ในใจเอ็งรึยัง ที่ห้อยคอนี่ไม่ใช่ให้ห้อยโก้ๆนะ นึกถึงท่านบ้าง”
“ครับพ่อ แล้วทำไมพ่อไม่ทำอ่ะ อย่างน้อยให้ลูกหลานได้เอาไว้ป้องกันตัว”
“อือ ยังไม่ถึงเวลา แต่เรื่องป้องกันตัวนี่ข้าก็สอนทุกวันว่า อย่าประมาท มีเงินก็อย่าประมาทว่าเรายังมีเงินจนไม่ทำงาน มีใบขับขี่ก็อย่าประมาทว่าเราขับรถดีแล้วคนอื่นจะไม่ชนเรา มีชีวิตอยู่ก็อย่าประมาทว่าเราจะอยู่ได้ถึงพรุ่งนี้ มีเวลาก็อย่าประมาทว่าเวลาเหลือเยอะ มันผ่านแล้วก็ผ่านไปเราไปแก้ไขอะไรไม่ได้ นี่แหละของป้องกันตัวของพ่อ อย่าประมาท ถ้าทุกคนไม่ประมาท อะไรๆก็ดีแหละ”
“ครับพ่อ”
“อือ ยังไม่กินข้าวกันใช่ไหมล่ะ ไปกินข้าวกินปลาไป เดี๋ยวจะหาว่าพ่อรั้งเอาไว้ กินข้าวกินปลา ทำงานต่อไป”พวกเราจึงกราบลาหลวงพ่อกลับบ้าน มากินขนมจีนกัน
-
“พ่อบอมบ์เอาอีกครับ”ชาลีถือจานมาให้ผมเติมขนมจีนให้ กินเก่งมากเลย นี่จานที่ ๒ ละ ผมหยิบขนมจีน หยิบผักโรยแล้วตักน้ำยาราดลงไปด้านบน เจ้าลูกชายก็ไปนั่งกินกับพี่ๆ ครู่หนึ่งเจ้าแสบเจ้าซ่าก็มาเติมอีก
“กูว่ากูต้องมาบ้านมึงบ่อยๆแล้วละบอมบ์ กูชอบขนมจีนแบบนี้”ฝรั่งเอ่ยผม แล้วจะรออะไรล่ะครับ หน้าบานล่ะสิกู
“เออ ว่างก็มาบ่อยๆ กูอยู่แบบนี้เหงาเป็นเหมือนกันนะ”
“อะไรวะ นี่เห็นน้องไม่สำคัญเลยเหรอวะพี่บอมบ์”หมวดบูมหันมามอง
“กูเบื่อขี้หน้ามึงแล้วบูม ฮ่าๆๆๆ”
“เออ คอยดูเดือนหน้าจะไม่กลับบ้านเลย”
“แหม่ ทำเป็นงอนนะมึง”หมวดเต้ยแซวเพื่อน
“พ่อบอมบ์ น้องแสบไปเล่นที่บ้านโอโซนนะครับ”อิ่มแล้วก็ได้เวลาเที่ยวเล่นของเด็กๆ
“อื้ม อย่ากลับเย็นล่ะ เย็นนี้พ่อจะพาไปเตะบอล”
“ครับ”ว่าแล้ว ๔ พี่น้องก็ปั่นจักรยานยกแก๊งกันไป อาทิตย์ กับ ธันว์นี่ ฟางไม่ให้ไป ยังเล็กกว่าใครเขา เดี๋ยวโดนแกล้ง ก็งอแง ร้องไห้ที่แม่ไม่ให้ไปกับพี่ๆ เห็นแล้วก็สงสาร
“มาเล่นกับมาม่ะ”อีหนูยื่นมือเรียกลูกชายไอ้ซัน
“ไม่ ฮือๆๆๆ”
“ดื้อจริง ดูน้องสิ น้องยังไม่ร้องเลย”น้องอัญยังตาแป๋วอยู่ครับ ยังไม่ถึงเวลานอน
“ป่ะๆ ไปทำงานกับพ่อดีกว่า เดี๋ยวตอนเย็นพ่อพาไปเล่นที่สนามเด็กเล่น”ผมอุ้มเจ้า ๒ ลิงแล้วพาเดินไปหลังบ้าน ไม่โอ๋ก็ไม่เงียบครับ
หลังบ้านผมจะเป็นแปลงผักครับ ผักไร้ดินพี่เบิ้ลเป็นคนปลูกและดูแลอยู่ พอมันโตแล้วเราจะเอาไปขายครับ จะมีพ่อค้ามารับซื้อ ทีแรกทำเล่นๆพอเป็นงานอดิเรก ไปๆมาๆมีคนอยากซื้อไปกินเพราะมันปลอดภัยไร้สารเคมี ก็เลยทำขาย ตอนนี้ก็มีส่วนที่โตแล้วกับส่วนที่ยังเพาะ
“อ้าว กล้วยสุกแล้วนี่หว่า อยากกินไหม เดี๋ยวพ่อเก็บมาให้”นอกจากผักแล้วยังมีกล้วย ปลูกไว้หลายกอ หมู่บ้านผมแทบทุกบ้านเลยครับจะปลูกกล้วยเอาไว้ เพราะเวลางานแต่ง งานบวช งานบุญ วันสารท วันสำคัญๆ จะต้องใช้กล้วยในการประกอบพิธีเหล่านั้นอ่ะครับ จึงจำเป็นต้องมีต้นกล้วยปลูกเอาไว้ ไม่ต้องซื้อหากันให้เปลืองเงิน
“บูมๆ เอามีดให้หน่อย”ผมตะโกนบอกหมวดบูม
“ห๊ะ อะไรนะ”
“เอามีดให้หน่อย มีดเล่มใหญ่ๆนะ อยู่ในครัวอ่ะ”
“ได้ๆ”หมวดบูมเงียบไปครูหนึ่ง ไอ้มหาก็เดินตามมาครับ ผมใช้มีดตัดเครือกล้วย พอมองไปอีกหน่อย มันมี ๒ เครือครับ กล้วยที่ปลูกเป็นกล้วยน้ำหว้า ที่จริงมีกล้วยหอมด้วย แต่เพิ่งจะออกปลียังไม่เป็นลูกครับ ตัดมาได้ ๓ เครือ เออ ทำกล้วยปิ้งดีไหม คือมันจะมีบางส่วนที่สุกแล้ว กับบางส่วนที่แก่ๆ เอาไปบ่มสักคืน ๒ คืน คงจะสุก แต่ก่อนนี่จะบ่มด้วยแก๊ส คือมันมีเป็นก้อนๆคล้ายถ่านอ่ะ มีขายห่อละ ๕ บาท เวลาบ่มก็จะบ่มในโอ่ง หรือ ภาชนะอื่นๆ แต่แม่ผมชอบบ่มในโอ่งครับ จะเอาใบน้อยหนาวางรองพื้นแล้ววางกล้วยเป็นวงๆ วางแก๊สบ่มไว้ตรงกลาง รอไม่กี่วันกล้วยก็จะสุกเหลืออร่อย
แต่กล้วยนี้ก็แก่ๆ น่าจะเอาไปทำกล้วยปิ้งได้ครับ แบบนี้แหละครับของกินหาได้ง่ายๆในบ้าน นี่ก็ปลูกมันเทศไว้บ้างเลยด้วยครับ หน้าหนาวเราคงได้นั่งผิงไฟกินมันเทศร้อนๆ
“ทำกล้วยปิ้งกินกันไหม”ผมถามเจ้าตัวแสบ ๒ คน
“ครับ”
ว่าแล้วผมก็จัดการหิ้วกล้วยทั้งเครือ ไอ้มหามันก็หิ้วมาอีกเครือหนึ่ง มาถึงก็จัดการเลาะๆให้ออกมาเป็นหวี ส่วนไหนสุกแล้วก็กินกันไป แต่สุกไม่กี่ลูกหรอกครับ ที่แก่ๆเหลืองๆเตรียมทำกล้วยปิ้ง กล้วยปิ้งที่ดีและอร่อยนั้นต้องเป็นกล้วยเกือบๆจะสุกครับ คือมันจะเขียวๆเหลืองๆ พอปิ้งไปแล้วมันจะนุ่มและหวาน เคี้ยวง่าย ถ้าอย่างกล้วยปิ้งทั่วไปนี่เขาจะใช้ลูกแก่ๆ มันก็อร่อยอยู่นะ แต่ผมคิดว่ามันแข็งๆไปหน่อย
ผ่านไปครู่ใหญ่ๆเราติดไฟที่เตาเสร็จแล้วก็เตรียมปิ้งกล้วย ปิ้ง ๓ หวี ผมรู้พวกนี้มันกินเยอะครับ ที่เหลือเอาไว้บ่ม ฝรั่งนี่มันจ้องหน้าเตาเลยครับ มันช่วยทุกอย่าง ไม่ให้มันทำมันก็โวย
“มึงให้กูทำสักหน่อยเหอะ กูอยู่กรุงเทพกูทำอะไรไม่ค่อยจะเป็นเลย จนจะเป็นง่อยอยู่แล้ว”
“แหงล่ะสิ ตอนอยู่กับเมีย ก็ได้เมียขึ้นให้ มึงไม่ต้องทำอะไรเอง เมียจัดการทุกอย่าง”มหามันแขวะ
“ชอบแขวะหนูอ่ะพี่มหา”อีหนูแก้ต่างให้
ระหว่างรอกล้วยสุก ไอ้ต้อมไอ้เป้ก็ขับรถดำนากลับบ้าน คงจะดำเสร็จแล้วมั้ง
“น้า เย็นนี้เบิกตังค์ ๕๐๐ นะน้าจะเอาไปให้เมีย มันบ่นแล้วว่าไม่มีเงินใช้”ไอ้อ๊อฟลูกน้องผมเอ่ยบอก ไอ้นี่มันมีเมียตั้งแต่ไม่จบม. ๖ ครับ ตอนนี้อายุเพิ่งจะ ๒๑ ลูกมัน ๓ ขวบแล้ว เมียมันก็รุ่นเดียวกันครับ พลาดกันจนท้องเลยต้องแต่ง ทีแรกจะไม่ได้วุฒิ ม.๖ แล้ว แต่ผมเสือก คือชีวิตกูนี่เสือกไปทุกที่อ่ะ ไปขอให้มันกลับไปเรียนต่อ ไปบอกครู บอกพ่อแม่มัน อีกแปบเดียวมันจะจบกันแล้ว อย่างน้อยก็ขอให้ได้วุฒิ มันก็เรียนจนจบ งูๆปลาๆของมันมา ไอ้นี่แต่ก่อนก็เกเรนะ ลงไปทำงานที่กรุงเทพได้ ๒ เดือนอยู่ไม่ได้ จะไปมีเรื่องกับชาวบ้านเขา แม่มันโทรตามให้กลับมา มาอยู่บ้านเอ้อระเหยจนเมียมันรำคาญจะเลิกเพราะเงินทองไม่มีจะใช้ แม่มันก็หานั่นหานี่ให้ทำ แต่คนมันกวนตีนมันอยู่กับใครไม่ได้นานๆ จนแม่มันเอามาฝากให้ทำงานกับผม นี่ก็มาทำงานกับผมได้ ๒ ปีแล้ว กวนตีนบ้างอะไรบ้าง ผมก็บอกสอนมันทุกอย่าง ความเก๋ามันคนละระดับผมจึงเอามันอยู่
“อา พรุ่งนี้ไปดำให้ใครอ่ะ”ไอ้เป้ถาม แล้วหยิบกล้วยปิ้งร้อนๆมากิน
“พรุ่งนี้ อ้าว เอ็งจดไว้แล้วไม่ใช้เหรอว่าใครต่ออ่ะ พี่พิมหรือเปล่า อาจำไม่ได้ เดี๋ยวแปบ”ผมก็หยิบแท็ปเล็ตมาเปิดดู ตอนนี้อะไรๆต้องไฮเทคโนโลยีหมดทุกอย่าง เราทำแบบเดิมๆไม่ได้แล้ว ผมดูคิว “ตอนเช้าของพี่เกียง ตอนบ่ายของพี่เอ็ด ไอ้ต้อมเอ็งก็ไปดำให้พี่บึงนะ ไอ้อาร์ต พรุ่งนี้ไปนาไอ้โด่ง เดี๋ยวอาจะโทรบอกเจ้าของนาให้เตรียมกล้าเอาไว้”
“มองอะไรวะ”อีหนูมองหน้าไอ้เป้ที่มันนั่งจ้องอยู่พักหนึ่ง
“ขอโทษนะพี่ ผมเห็นหน้าพี่แล้วผมก็สงสัย หน้าอ่อนๆแบบพี่ไปเป็นทหารได้ยังไง”ไอ้เป้ถาม
“อิอิ เขาชมว่าหน้าเด็กอ่ะ”
“พี่ว่านอกจากหน้าจะอ่อนแล้ว ปัญญาก็จะพลอยอ่อนไปด้วยนะ หึหึหึ”ฝรั่งแขวะเมีย
“ไอ้บ้า เดี๋ยวเตะเลย เออ”ขู่ผัวแล้วหันมายิ้มให้ไอ้เป้ “แมนๆเว้ย หน้าอ่อนๆแบบนี้ก็ทำทุกอย่างนะเออ”
“เหอะ หลบๆอู้ๆไปวันๆ เกาะไอ้บอมบ์หน่อยก็สบายตัวแล้ว บก.ร้อยไม่กล้าจัดเวร”หมวดบูมแขวะอีกคน ทำไมวันนี้มีแต่คนแขวะกันวะ
“ผู้หมวด หนูเข้าเวรทุกครั้งนะ ไม่เคยหลบไม่เคยอู้ ไม่เคยแจงใครด้วย เออ ที่ถามนี่สงสัยอะไร ไม่เคยเจอคนน่ารักเหรอ”
“มันก็พอเจอบ้างอ่ะพี่ แต่ตุ๊ดกองพันผมหน้านี่อย่างโหด นี่ถ้าตอนเป็นทหารผมเจอพี่นะ คงสนุกอ่ะ”ไอ้เป้ยิ้ม
“มึงชอบผู้ชายรึไง เบี่ยงเบนทางเพศเหรอ กูว่าแล้วว่าทำไมไม่ยอมมีเมียสักที แอบชอบใครบอกมาเลย”อีหนูมองหน้า
“เปล่า ไม่ได้ชอบ แต่ก็ไม่เคยปฏิเสธ ฮ่าๆๆๆ”สรุปหลานกูเป็นไบป่ะวะ ไบรุก ถนัดรับ บ้าบออะไรของอีหนูอ่ะ หึหึ “นี่ถ้าพี่หนูได้อยู่กองร้อยผมนะ จะรู้ว่าสวรรค์มีจริง”
“เออ เดี๋ยวปีหน้าพี่จะไปเกณฑ์อีกรอบ”
“เรื่องบ้าผู้ชายนี่ไม่มีใครเกิน”ฝรั่งเขกหัวหัวหู
“ฮ่าๆๆ ก็ชอบมองไปงั้นๆแหละ ประดับหูประดับตา ชอบมองไม่ได้อยากเป็นเจ้าของใคร”
“แต่กองร้อยผมมีตบแย่งผู้ชายนะพี่ นี่ๆ ไอ้ต้อมเลย ตัวต้นเหตุ”ไอ้เป้โยนเผือกร้อนไปให้
“อะไรของเอ็ง ไม่เกี่ยว มันกันกันเองต่างหาก เกี่ยวอะไรกับข้าวะ”ไอ้ต้อมรีบแก้ตัว
“มีอะไรเหรอ”
“ก็รุ่นพี่อ่ะ ขึ้นกองร้อยใหม่ๆไง แล้วมีรุ่นพี่เป็นตุ๊ด มันก็จ้องจะกินไอ้ต้อม แล้วมีผลัดเดียวกันกับพวกผมอ่ะ คนนี้มันก็อยากได้”
“โว๊ะ ไอ้นี่ กูไม่ได้อยากมีเสน่ห์กับตุ๊ดโว้ย”
“นี่ ผู้ชายหล่อจริงอ่ะ ต้องทำให้เพศเดียวกันหันมามองได้ด้วย เขาจึงเรียกว่าหล่อจริง”อีหนูเสนอ
“ดีนะที่กูหล่อจริง”ไอ้มหารำพึงเบาๆ
“ถุย หน้ายังกะเดินไปสะดุดจอมปลวกมา หลงตัวเองฉิบหาย”หมวดเต้ยแขวะบ้าง
“ฮ่าๆๆๆ เออ พูดไปก็จริงของอาอ่ะ ถามจริงอา ตอนไปเป็นดารานี่เขาไม่ได้ถามอะไรเลยเหรอ”ไอ้ต้อมแซวไอ้มหาบ้าง
“ถามอะไร มีแต่คนต้อนรับ แทบจะปูพรมให้เดิน นี่ถ้าไม่หล่อจริงผู้หญิงไม่ร้องไห้เสียดายกูนะเว้ย”มันโม้โอ้อวดของมันไป
“เออ ถ้าอาไปกองร้อยผมนี่ อาอาจจะโดนผู้หมวดคนนั้นกินก็ได้เนอะ ผู้หมวดแม่งชอบแอบกุ๊กกิ๊กกับทหารใหม่ บ้ากามฉิบหาย”ไอ้ต้อมเล่าต่อ
“ใครวะ”หมวดบูมสนใจขึ้นมาทันที
“หมวดเปอร์ อย่าหล่ออ่ะอา แอบซั่มกับเด็กบก.ร้อย ฉิบหายล่ะ หลุดปาก ฮ่าๆๆ”ไอ้ต้อมเหมือนเพิ่งจะนึกได้
“เล่าๆ เรื่องผู้ชายกินกันเองพี่ชอบ”อีหนูก็ไวเกินคนครับ ผมเองน่ะเหรอ หึหึ เล่ามากูก็ฟัง ไม่เล่ากูก็เค้นอ่ะ มึงเปิดปากมาแล้ว
“คือ ผมไม่เคยบอกใครเลยนะ ไอ้เป้ก็ไม่รู้ ผู้หมวดแกก็คงไม่รู้ตัวหรอกมั้ง”
“ยังไงวะ เล่ามาดิ พวกกูรอเสือก”หมวดเต้ยเต็มปากเต็มคำเลยครับ
“ก็วันนั้นผมเข้าเวร แล้วป้อมผมอ่ะมันตรงกับหน้าบ้านผู้หมวดคนนั้นพอดี แล้วทีนี้แกคงลืมมั้งครับว่ามีทหารยืนเวร ปกติจุดนั้นจะไม่ค่อยยืน จะมายืนอีกจุดใกล้ๆ แต่หมู่ให้ผมยืนตรงนี้ ตี ๒ กว่าแล้ว ผมก็เพิ่งยืนจุด พักหนึ่งเด็กบก.ร้อยมันก็มาเคาะประตู ผมก็ยืนอยู่มืดๆอ่ะ ผู้หมวดลากเข้าไปตั๊บๆ ฮ่าๆๆ”
“มึงแอบดูเหรอ”
“จะเหลือเหรอพี่ ผมอยากรู้ไง แล้วผ้าม่านปิดไม่สนิท ผมก็แอบๆ อย่างมันส์อ่ะ ไอ้เด็กบก.ร้อยนี่แม่งร้าย อย่างหล่ออ่ะ แมนๆด้วย ฮ่าๆๆ”
“เหมือนเรื่องพี่บอมบ์อ่ะ แอบดูรุ่นพี่เอากะเทยในห้องน้ำ”ยังจำได้ไหมครับที่วันนั้นผมลงไปเข้าห้องน้ำแล้วห้องข้างๆล่อกะเทยอ่ะ เรื่องนั้นคิดแล้วก็ยังขำไม่หาย
“อ๋อ อาเคยเล่าให้ฟังอยู่ อานี่ก็กล้าแอบดูเนอะ”ไอ้เป้ขำกับเรื่องของผม
“อ้าว คนมันสงสัยนี่หว่า ไอ้เหี้ย ซอยยิกๆๆๆ กูมาขำตอนวิกหลุด ไอ้เหี้ยมันส์เกิน ดึงวิกผมหลุดมาทั้งพวง กูรีบวิ่งออกมาขำกับเวรโรง ฮ่าๆๆ”คิดไปก็ขำดี
“เออ แล้วเรื่องต้องอ่ะ ยังไง เล่ายังไม่จบ เล่าต่อๆ”
“ก็รุ่นพี่ตบรุ่นน้อง แล้วคนนั้นมันไม่ทนไงพี่ สุดท้ายโดนแดกทั้งกองร้อย ไอ้ต้อมก็กลัว ไม่กล้าเข้าใกล้พวกนั้นเลย”ไอ้เป้เล่า
“ใครจะไปกล้าเข้าใกล้วะ กูระแวงนะเว้ย ไม่เหมือนมึงชอบดีนักเรื่องแบบนี้”
“มึงไม่เคยโดนเสียวๆในกองร้อยบ้างเลยเหรอ”ฝรั่งถาม
“ไม่อ่ะอา ไม่ชอบ ผมชอบแบบมีนมมากกว่า”
“เสียชาติเกิดละมึง เย็นนี้เจอกันหน่อยจะได้รู้ว่าสวรรค์มีจริง”อีหนูจับมือไอ้ต้อม
“เช่ กูมากับมึงทั้งคนนะครับ เกรงใจกูหน่อย”ฝรั่งชี้หน้าตัวเอง
“ฮ่าๆๆๆ”
“ล้อเล่นน่า”
“ว่าแต่พี่หนูอยู่กองร้อย พี่ไม่ใจแตกบ้างเหรอ”
“ก็เนี่ย อยากกินพี่บอมบ์ พี่มหา ผู้หมวด ก็ไม่มีใครให้กิน”อีหนูชี้มาที่พวกผม ก็แบบนี้ประจำแหละครับ
“เสียดายพี่หนูไม่น่าเกิดก่อนพวกผม ถ้าอยู่รุ่นเดียวกันะ คงมันส์อ่ะ”ไอ้เป้พูดต่อ
“เดี๋ยวๆ จะอะไรกับแฟนกูวะ พวกมึงนี่ หื่นจริงๆ”
“ฮ่าๆๆๆ มีหวงๆ แต่มีพวกนี้ก็ดีนะพี่ ทำกับข้าวอร่อย ไปฝึกป่านี่ผมบอกให้พวกมันจัดให้พวกผมแบบเน้นๆ”
“เช่เห็นเป็นแบบนั้นเลยวะ ทอดไข่ ไข่ก็ไหม้ ให้หุงข้าวยังลืมเสียบปลั๊กอ่ะคิดดู”
“ฮ่าๆๆๆ อย่าคิดว่าจะได้แดกเพราะฝีมืออีหนู อีนี่มันแปลกคน คนอื่นไปป่า มีแต่คนยากอยู่สูทกรรมสบายๆ นี่ยกมือขอมาฝึก”ผมสาธยายของผมไป “แต่ก็ดี อย่าน้อยตลอดเวลาที่เราไปฝึกสุขภาพท้องเราปลอดภัย”
“เชอะ เห็นเราทำกับข้าวไม่เป็นหน่อยนี่เย้ยหยันกันเลยนะ ก็ไม่ทำกับข้าวไม่เป็นละวะ ชอบกินฝีมือคนอื่น”
“ดีแล้วๆ อย่ากินฝีมือตัวเองเลย นี่ขนาดตัวเองยังไม่กินฝีมือตัวเอง แล้วใครจะกินของมึงวะ”ไอ้มหาเอาบ้าง
“ผมฮาตอนมันต้นมาม่าอ่ะ มาม่าไหม้ เหี้ย ใส่ไฟแรงเกิน”ไอ้ซันเล่าเรื่องอีหนู
“ฮ่าๆๆ”เรื่องนี้ผมก็ยังจำได้ สงสัยไม่ได้เล่า คือ ก็ปกติขงช่วงกลางคืนอ่ะ ผมจะอยู่หมู่ปืนกล อีหนูกับไอ้ซันก็อยู่หมู่ปืนเล็ก ที่เล่าๆมาก็เล่าแค่เรื่องในหมู่ผมเอง อันนี้ไอ้ซันมันก็มาเล่าทีหลังเรื่องอีหนูต้มมาม่าไหม้ มันใส่ฟืนซะแรง สรุปวันนั้นก็ตามเวรตามกรรมครับ พอเอามาเล่านั่งขำกันทั้งหมู่อ่ะ
“เออ เรื่องไปป่านี่เล่าทีไรก็สนุกทุกทีอ่ะ อยากจะไปฝึกแบบนั้นอีกนะ”ไอ้มหารำลึกความหลัง
“ให้สมัครต่อก็ไม่ยอมสมัคร”หมวดเต้ยตบหลัง
“มันเป็นแค่อารมณ์อยากไปชั่วคราว ไม่ได้อยากเป็นตลอดนี่ ฮ่าๆๆ แต่กูชอบอยู่อย่างหนึ่งนะ ตอนวิ่งหนีวัวอ่ะ ฮ่าๆๆ กูฮาไอ้คนปีนต้นมะขามฉิบหาย ไอ้ห่า ปืนเนเกฟก็ไม่ใช่เบาๆ ไหนจะเป้อีก มันก็ยังดั้นด้นปีนจนถึงยอดมะขามจนได้ ฮ่าๆๆ”เออ เรื่องนี้นึกถึงมันทีไรกูขำทุกที วัวก็วิ่งอุตลุดไป ทหารก็วิ่งเกาะกันไปหาที่หลบวัว ฮ่าๆๆ กลัวอะไรไม่กลัว พากันกลัววัว เรื่องเล่าตอนไปฝึกนี่ฮาจริงอะไรจริง ตอนเราเข้าสถานการณ์ก็จริงจังนะ แต่พอกรรมการออกไปจากที่ฝึกนี่สิ พากันเฮฉิบหาย อย่างตอนไปโจมตีพีเอ็กซ์อ่ะ แอบๆกรรมการไปซื้อของ นั่นมันก็สนุกดี ทำยังไงก็ได้อย่าให้เขาจับได้ มันก็มีที่จับได้อยู่นะ ไม่รู้ข่าวจริงข่าวเท็จเอามาข่มขู่พวกเรา ไม่ให้พวกเราทำ มานั่งนึกๆไป เออ ช่วงวัยที่เราว่ามันน่ากลัว มันก็ไม่ได้น่ากลัวอะไรหรอก ครึ่งต่อครึ่งอ่ะ ตลกครึ่งหนึ่ง เหนื่อยครึ่งหนึ่ง แต่ส่วนใหญ่พวกผมเน้นตลก ฮ่าๆๆ
“พ่อบอมบ์”เสียงดังมาจากหน้าบ้าน ส่งสัญญาณเตือนว่าลูกชายกลับมาจากเล่นแล้ว ผมเก็บกล้วยปิ้งไว้ให้คนละชิ้น เจ้าอาทิตย์กับเจ้าธันว์ตอนนี้ไปนอนในบ้านแล้วครับ คงมีแต่เราพวกผู้ใหญ่ที่นั่งโม้ประสบการณ์ เรื่องหื่นนี่ก็หื่นกันจริงๆ เรื่องฮาก็ฮา บ้าบอไร้สาระเป็นทีหนึ่ง ก็แบบนี้ สติดีกันที่ไหนล่ะ
-
น้องซ่าอำพ่อบอมบ์เสียเหมือนจริงเลยนะค้าา :m20: แต่หนูนี่ฮากว่าเป็นวรรคเป็นเวรเลยทีเดียวเชียว ><
ปล. เรื่องเก่าๆ เอามาเล่าใหม่อีกกี่ครั้งก็สนุกเสมอเลยนะคะ ^^
-
ได้เวลาระลึกความหลัง
-
สนุกจัง เด็กๆเริ่มโตกันแล้ว :katai5:
-
คิดถึงช่วงเป็นทหารเลย
ช่วงนั้นมีความสุขมากกกก กลับไปอ่านอีกรอบดีกว่า
-
มานั่งรำลึกความหลังกัน
-
รออ่านตอนต่อไปจ้า สนุก :mew1:
-
พี่หนูอย่างฮาอ่ะ
-
คิดถึง ก็มาให้อ่านพอหายคิดถึง
ขอบคุณครับ
-
:pig4:
ขอบคุณครับ คิดถึงทุกคนจริงๆ
ผู้ใหญ่อย่างฮา เด็กๆน่ารักมากๆ
ขอบคุณผู้เขียนครับ
:L2: :pig4:
-
คิดถึงตอนเป็นทหารกันจังนะพี่บอมบ์ :m20: :กอด1:
-
ครอบครัวนี้น่ารักอบอุ่นมากอ่ะ ไหนจะเรื่องเล่าสมัยเก่าๆ ให้ความรู็สึกว่าแก่จริงๆ
-
ฟังเรื่องเล่า ก็นึกถึงตอนเก่าๆ
แหมเรื่องหมวดเปอร์ก็คล้ายๆเรื่องพี่บอมกับหมวดบูมนะ
-
ชอบเรื่องนี้มากๆ :mew1: :mew1: :mew1:
-
เด็กๆน่ารักกันจริง
-
สนุกสนาน น่ารัก ได้ความรู้ด้วย เรื่องนี้ครบสูตรจริงๆ
-
คนแก่รำลึกความหลัง ฮามากกกกกกก :m20:
-
ชาลีนี่ก็แสบไม่น้อยหน้าพี่ๆเลยเนอะ
-
อ่านแล้วก็ขำตลอด ไม่อยากให้จบเลย :pig4:
-
เล่าเรื่องในกองทีไรมีแต่เรื่องฮาๆตลอดอ่ะแกงค์นี้
-
ท้องแข็งหมดแล้ว :laugh: ฮาทั้งคณะตลอด
-
:m20: :m20: :laugh: ลำลึกความหลังก็ยังฮ่าเหมือนเดิน โดนลูกอำซะบอม :m4:
-
ความหลังครั้งยังเป็นทหารทำให้หัวเราได้ตลอดเลย ฮ่าๆๆๆ
:pig4: :L2:
-
ครอบครัวเฮฮามากๆ
-
จัดปาร์ตี้รวมรุ่นเลย
-
อยากให้ไปเข้ากรมกันอีกรอบคงฮาน่าดู 55 หนูตลกตลอด ชอบๆ อบอุ่นที่สุดเลย
-
คิดถึงพี่บอมกับหมวดบูมมมไม่ค่อยมีฉากหวานเลยอ่าา Y.Y
หมวดเต้ยกับมหาก็มีบ้างให้กรุ่มกริ่ม^.^
-
o22ชอบบรรยากาศเรื่องนี้จ้าอ่านแล้ว :ruready :o8: :-[สู้ๆจ้าอย่าเพิ่งจบเลย :mew1:
-
เมื่อไหร่บอมบ์กับหมวดบูมจะมีตอนหวานๆๆๆๆๆบ้าง
ตั้งแต่อ่านมารู้สึกเอง ว่าบอมบ์พูดถึงครอบครัวเยอะมากกกกก
มีหมวดบูมโผล่มาในบทไม่เท่าไหร่เลย
กับคู่มหาและหมวดเต้ยยังดูหวานกว่ามีบทบาทคู่กันมากกว่าอีกอ่ะ
-
ขอบคุณ :)
-
อยากอ่านบรรยากาศเข้ากรมใหม่อีก ชอบช่วงเวลาพวกนั้นมาก
คิดถึงจังงงง อบอุ่นเหมือนเดิม พี่บอมบ์ก็รักครอบครัวมากเหมือนเดิม
อยากได้ตอนพิเศษหวานๆของพี่บอมบ์หมวดบูมจังเลยค่ะ
ไม่ค่อยได้เห็นพี่แกสวีทเลยง่ะ สามแสบก็น่ารักเหมือนเดิม :กอด1:
-
ครื้นเครงกันจัง มาร่วมกลุ่มกันเยอะๆ็แบบนี้แหละเนอะ
-
ขอบคุณครับ..ไล่อ่านจนทัน..สนุกครับ..อ่านไปยิ้มไปด้วย..พลอยนึกถึงบรรยากาศตอนเป็นทหารเกณฑ์ไปด้วยเลย
-
อบอุ่นหัวใจ คิดถึงสามแสบจนต้องกลับมาอ่าน
-
อ่านจบแล้ว อยากบอกว่า สนุกมาก มีทุกรสชาติ
ตัวละครเหมือนมีชีวิต มีพัฒนาการ มีเหตุผลในตัว
ทุกตัวละครน่ารักกันมากเลยคะ เด็กๆยิ่งน่ารักมากก
อ่านแล้วต้องยกนิ้วให้หมวดบูม ใจกว้างมาก ไม่คิดเล็กคิดน้อยเลย
ขอตอนสวีทหวาน พี่บอม หมวดบูม สักตอนนะคะ
-
ตอนพิเศษ ครั้งที่ ๕
ลูกชายกลับมาถึงบ้านแล้ว จอดจักรยานเสร็จก็ไปนั่งรุมหมวดบูม เล่านั่นเล่านี่ให้ฟัง คนฟังก็ฟังแทบไม่ทัน เอากับเขาสิ
เย็นนี้เพื่อนๆ ผมจะต้องกลับไปทำภารกิจของเขาต่อไปครับ ๔ โมง ทุกคนเดินทาง ผมก็ฝากของฝากไปหลายอย่าง พอไปแล้วบ้านก็เงียบ เหลือไม่กี่คน
มื้อเย็นเราทำอาหารกินกันแบบเรียบง่าย เสร็จแล้วผมก็มานั่งคุยกับบิว ตอนนี้เรื่องที่ดินที่เคยโดนน้าเขายึดไป ไอ้อั๋นไปตามเรื่องมาให้เรียบร้อย ที่เกือบ ๑๐๐ ไร่ แล้วกว่าจะได้เงิน หมดเงินไปเยอะ แต่บิวก็บอกว่า ช่างมัน แค่นั้นขนหน้าแข้งไอ้อั๋นไม่ร่วงหรอก จริงๆที่ดินนั้นลูกๆของน้าของบิวเอาไปขายล้างผลาญ เปลี่ยนมือไปหลายทอด บางส่วนก็อยู่ในมือของไอ้อั๋น อีกบางส่วนอยู่กับเจ้าอื่น แต่ก็เป็นคนที่ไอ้อั๋นรู้จัก มันไปคุยๆกันแล้วเอามาคืนได้คนหมด บ้านของน้าบิวเองตอนนี้เรียกได้ว่าเหมือนจะล้มละลาย น้าเขยเป็นมะเร็งกล่องเสียง ส่วนน้าผู้หญิงเป็นหลายโรคเลยครับ ลูกเต้าก็มีดีอยู่คนเดียว ที่เหลืออีก ๒ ไม่เอาอ่าวอะไรเลยสักนิด เงินทองที่เคยใช้คล่องมือตอนนี้อะไรๆก็ติดขัดไปหมด ไวนะครับ ๗ ปีเอง กับคนที่เคยอยู่สุขสบายต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ มีหลังใหญ่ที่เคยอยู่ต้องขาย มาอยู่บ้านเล็กๆ รู้สึกว่าเขาจะขายสมบัติไปเยอะเหมือนกันนะครับ และดูท่าจะต้องขายอีก เพราะไหนจะลูกที่มาจองล้างจองผลาญพ่อแม่ ไหนจะโรครุมเร้า คนที่เป็นที่พึ่งได้มันก็เครียดของมัน
ส่วนเรื่องไอ้อั๋น มันโทรมาคุยบ่อยๆว่าจะขออนุญาตผมจีบบิวอีกครั้ง มันบอกว่าในชีวิตมันไม่เคยรักใคร ไม่เคยมีคนอื่น หึ ไอ้หอกหัก ตอนที่เขายังอยู่ใกล้กลับมองไม่เห็นค่า พอเขาไม่ได้อยู่กับมือของตัวเองแล้ว กลับมาต้องการ ผมรู้สึกหวงก้างเหมือนกันนะครับ น้องของผม ถึงจะไม่ได้โตมาด้วยกันตั้งแต่เด็กเล็กๆ แต่เราก็ฝ่าฟันอะไรมาด้วยกัน ไอ้อั๋นโทรขอผม แล้วโทรเล่าให้หมวดบูมฟัง หมวดบูมถึงกับโทรไปด่า บอกว่าถ้าจีบเจอลูกปืนแน่ๆ หึหึ คนนี้ถึงจะไม่ค่อยแสดงออกว่าหวงบิวต่อหน้า แต่ลึกๆเขาหวงน้อง ผมก็หวงเหมือนกัน ห่วงความรู้สึกไอ้ตัวเล็กมันด้วย
แต่อีกใจหนึ่งก็อยากให้เขาทั้งคู่ได้มาเป็นเหมือนเดิมอีกครั้งนะครับ อยากให้ชาลีได้อยู่กับพ่อของเขา ถึงไอ้เจ้ากุมารทองจะบอกว่าผมเป็นพ่อของเขาก็ตามเถอะนะ บิวเองผมก็ไม่แน่ใจว่าเขาจะยังไง เขาเข้มแข็งขึ้นมาก เขาแกร่ง ไม่รู้เขาตัดเยื่อใยไปเด็ดขาดหรือเปล่า
“ตัวเล็ก ถ้ามีหนุ่มหล่อมาจีบแม่บิว ตัวเล็กจะว่ายังไง”ผมถามเจ้าชาลีซึ่งตอนนี้นั่งข้างๆผมที่ระเบียงหน้าบ้าน บิวก็นั่งใกล้ๆ
“ถามอะไรอ่ะพี่บอมบ์”บิวเอ็ดผม
“ก็พ่อบอมบ์หล่อแล้วนี่ครับ คนอื่นไม่หล่อหรอก จีบแม่บิวไม่ได้แน่ๆ”
“แน่ะ ยอพ่อซะด้วยนะเรา”
“ทำไม เขาต้องมาจีบแม่บิวด้วยครับพ่อบอมบ์”
“ก็แม่บิวสวยนี่ เขาชอบ”
“แต่ชาลีไม่อยากให้ใครมาจีบแม่บิวเลย”
“ทำไมอ่ะลูก”บิวถาม
“ก็ถ้ามีคนอื่นรักแม่บิวนอกจากพ่อบอมบ์ คุณย่า ชาลีก็จะเหงา เพราะแม่บิวไปรักคนอื่น”
“แล้วถ้าแฟนเก่าของแม่มาจีบแม่ล่ะ”ผมถามเจ้าตัวเล็ก จะรู้ไหมนะ เด็กแค่ ๗ ขวบ
“แฟนเก่า คือคนที่เลิกกันใช่ไหมครับพ่อบอมบ์”
“ใช่แล้ว”
“แล้วทำไมเขาต้องเลิกกันด้วยครับ”
“อืม เขาไม่เข้าใจกันนิดหน่อย เอาเป็นว่าพ่อไม่ถามหนูดีกว่า หนูยังเล็กอยู่”
“เฮ้อ ชาลีก็ไม่เข้าใจผู้ใหญ่ว่าคิดอะไรอยู่”หึหึ ไอ้เด็กดื้อเอ๊ย ไปเอาคำนี้มาจากไหนเนี่ย ทำท่าทางถอนหายใจเหมือนตัวเองจะรู้ประสา
ผมก็ไม่รู้ว่าเจ้าชาลีจะรู้หรือเปล่าว่าความสัมพันธ์ระหว่างผมกับบิว ไม่ใช่ผัวเมียกัน คือถ้าอย่างไอ้ซันกับฟางเขาก็ใกล้ชิดกัน แต่ผมกับบิวเรามีช่องว่าง ผมไม่รู้ว่าเด็กๆจะเข้าใจว่ายังไงกับสถานะแบบนี้ เขารู้แต่ว่าผมเป็นพ่อ บิวเป็นแม่ แต่ไม่รู้เขาจะรู้หรือเปล่าว่าเราไม่ได้มีความสัมพันธ์แบบสามีภรรยากัน เฮ้อ ปวดหัวจริงๆ
“พ่อบอมบ์ไม่รักแม่บิวแล้วเหรอ”
“รักสิ”
“อ๋อ งั้นก็คนอื่นก็ไม่ต้องจีบแม่บิว พ่อบอมบ์ก็รักอาบูม คนอื่นก็ไม่ต้องจีบอาบูมด้วย ชาลีก็รักแม่บิว รักพ่อบอมบ์ รักอาบูม รักคุณย่า รักทุกคนเลย”
“ปากหวานจริงเรา โตไปสาวๆคงติดตรึมแน่เลย”บิวชมลูกชาย
“คิกๆ โตไปจะมีคนสวยเท่าแม่บิวไหมน้า”เจ้าชาลีเอนตัวไปซบตักแม่ เฮอะ รู้ประสีประสาเชียวนะเอ็ง ยอพ่อยอแม่ ยอคุณย่าเก่ง
“มีสิ แต่คงไม่มีใครสวยเท่าแม่หรอก แม่สวยที่สุดในโลก”บิวยิ้มอารมณ์ดี
“แม่สวยไง แม่สวยก็สวยนะแม่บิว”เจ้าชาลีพูดขึ้นมา
“แม่ไม่ยอมแพ้แม่สวยหรอก”บิวประกาศสงครามกับสาวรุ่นพี่ ยังจำสวยได้ไหมครับ บิวตี้แฟนเก่าสาววิศวะ ตอนนี้ก็ยังโสดครับ เจ้าตัวไม่ยอมคบใคร เขาเคยบอกผมนะ ไม่มีใครดีเท่าผม สาสสสสสส กูเขินฉิบหาย แต่ก็นะ เราไม่ได้คบกันแล้ว แล้วคงจะไม่มีทางเป็นไปได้ เพราะผมก็มีไอ้บูมสุดที่รัก นี่ถ้าเขาไม่ทิ้งผมไปตอนนั้น ก็อาจจะไม่มีไอ้บอมบ์ ณ จุดนี้ อืม มันก็น่าคิดนะ ถ้าผมยังคบกับบิวตี้อยู่ ผมอาจจะอยู่ กทม. คงไม่มีเจ้าแฝด คงไม่มีชาลี อืม ก็ฝันเฟื่องไปอ่ะครับ มันผ่านไปแล้ว เราก็ต้องอยู่กับปัจจุบัน
ผมกับบิวและชาลีนั่งคุยกัน ๓ คน เรื่องเด็กๆทั่วไปกับเรื่องผู้ใหญ่บ้าง ชาลีเป็นเด็กที่ฉลาด น่ารัก ช่างพูดช่างคุย ขยันด้วยครับ ให้ทำงานทุกอย่าง ก็ทำไป มีบ่นบ้าง งอแงบ้าง ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรนะครับ บังคับลูกบ้าง ปล่อยบ้าง ผมไม่ตึงกับลูกเกินไป และไม่หย่อนกับลูกเกินไป อยู่กับลูกเราต้องสังเกตเขาเยอะๆ แต่ความเด่นของ ๓ พี่น้องพวกนี้ก็คือ ความขี้อ้อน ไม่ได้อ้อนขอนั่นขอนี่นะครับ ชอบมานั่งซบ นั่งเล่าเรื่อง นั่งถาม ต้องกอด หึหึ
“แม่บิว มีคนโทรหาแม่บิวครับ”เจ้าซ่าหยิบมือถือมาให้ มันยังสั่นอยู่เลย
“ขอบคุณครับ แม่รับสายแปบนะ เพื่อนที่ทำงานโทรมา”แล้วบิวก็คุยธุระ
“พ่อบอมบ์ พรุ่งนี้วันจันทร์แล้ว น้องซ่าอยากช่วยพี่ต้อมขับรถดำนาอีก”ขึ้นมานั่งตักแล้วพิงกับหน้าอกผม
“เดี๋ยวโตก่อนแล้วค่อยทำ เรามีหน้าที่ไปโรงเรียน ไปเรียนให้เก่ง เห็นไหม พี่ต้อมจบปริญญาแล้วนะ”
“ถ้าไม่จบล่ะครับพ่อบอมบ์”
“ไม่จบก็ได้ แต่เราจะด้อยกว่าคนอื่นไง”
“โดนเขาหลอกไปทำงานเหรอครับพ่อบอมบ์”
“ใช่แล้ว”
“ใช่ๆ ชาลีเคยได้ยินพี่แก้วบอกว่า พี่แก้วไปทำงานแล้วเขาไม่ให้เงินด้วย”ชาลีพูด แก้วนี่คือเด็กสาวอายุ ๒๕ ครับไปก่อสร้างเมื่อหลายปี ก็โดนเขาโกงมา บอกหักนั่นหักนี่ เหลือไม่เท่าไหร่ แก้วก็ไม่มีความรู้ครับ จบม.๓ เพราะมีแฟนซะก่อน แล้วท้อง ลูกให้แม่เป็นคนเลี้ยง ตอนนี้ก็กลับมาอยู่บ้าน ทำงานกับพวกผมนี่แหละครับ
“พ่อบอมบ์ ทำไมผู้ใหญ่เขาชอบเป็นคนไม่ดีครับ”เจ้าซ่าถาม เด็กๆโลกอาจจะยังไม่กว้าง พอโตแล้วล่ะ จะรู้สึก
“คนที่ดีๆก็มีนะ ส่วนคนที่ไม่ดีคือคนที่ควบคุมตัวเองไม่ได้”
“ทำไมเขาควบคุมตัวเองไม่ได้อ่ะครับพ่อบอมบ์”
“เพราะเขาไม่ยอมควบคุมตัวเองไง พอเราโตไปเราต้องควบคุมตัวเองได้ทุกอย่างนะ เช่น ถ้าซ่าอยากซื้อขนม แต่ซ่ามีอยู่ ๕ บาท ขนม ๑๐ บาท ซ่าจะต้องทำยังไง”
“ก็ทำงาน เอาผักไปขาย แล้วก็ไปซื้อขนม”
“ใช่ นั่นคือวิธีการที่ถูก แต่บางคนก็ไปแย่งเขามา ไปขโมยเขา เพราะเขาไม่ยอมควบคุมความอยากของตัวเอง”
“อ๋อ เราก็เอาไว้ซื้อทีหลังได้ใช่ไหมครับพ่อบอมบ์”ชาลีร้องอ๋อขึ้นมา
“ใช่แล้ว อย่าทำอะไรเกินตัว”
“ยังไงเหรอครับพ่อบอมบ์”ชาลีมีความสงสัย
“ก็เหมือนกับตอนนี้หนูยกหนังสือได้ ๕ เล่ม แต่ยก ๑๐ เล่มไม่ได้ไงลูก”
“มันหนักเนอะพ่อบอมบ์ ชาลีก็จะยก ๒ ครั้ง ๕ บวก ๕ เป็น ๑๐ ทำ ๒ ครั้ง”ชาลีชูมือซ้ายขวา บวกเลขโชว์
“ใช่แล้ว แต่บางคนเขาชอบยกทีเดียวเลย ทีนี้มันก็ยกไม่ไหว ก็จะไม่ดีกับร่างกาย”
“มันจะปวดหลัง คุณย่าชอบบอกว่าห้ามยกของหนักจะปวดหลัง”เจ้าซ่าพูด
“ใช่ งั้นเราอย่าทำอะไรเกินตัว แต่ไม่ใช่ว่าเราจะไม่พยายามนะ เราต้องพัฒนาความสามารถของเราทุกวันด้วย เราค่อยเพิ่มทีละนิด อย่าโหมหนักด้วย”
“ทำยังไงเหรอครับ”
“ก็ ที่พ่อบอกไง วันนี้เรายกหนังสือได้ ๕ เล่ม พรุ่งนี้เราก็เพิ่มไปอีก ๑ เล่ม ให้ร่างกายมันรับน้ำหนักได้ จากนั้นก็เพิ่มไปจนยกได้ ๑๐ เล่ม การใช้ชีวิตก็เหมือนกัน เราต้องดูตัวเราเองด้วยว่าเราทำได้เท่าไหร่ แล้วเราก็พัฒนา จนเราเก่งขึ้น พอเราเก่งแล้ว คนไม่ดีจะทำอะไรเราไม่ได้ เพราะเรารู้”
“อ๋อ”เจ้าซ่าพยักหน้า ไม่รู้จะเข้าใจหรือไม่เข้าใจ ผมพูดไปก่อน ต้องพูดบ่อยๆ บอกซ้ำๆ ทำตัวอย่างให้เห็น ไม่เข้าใจตอนนี้ก็ไม่เป็นไร ขอแค่ผ่านหูไปก็พอครับ เดี๋ยวเด็กๆจะซึมซับได้เองต่อไป
“ฮ้าว วันนี้ชาลีอยากดูแฮรี่จังเลย พ่อบอมบ์ ชาลีก็อยากไปเรียนแบบแฮรี่นะ จะขี่ไม้กวาด แล้วเอาไม้คทาเสกให้ฝนตก แล้วก็เสกข้าวของเราให้สวยๆ ชาลีก็จะขี่ไม้กวาดไปเรียนด้วย”
“แต่พี่อยากเป็นแบบตาฤๅษี คิกๆๆๆ พี่ก็จะเหาะ ไม่ต้องขี่ไม่กวาดด้วย แล้วจะยิงพลัง เออ เป็นเหมือนหลวงจีน มีวรยุทธ์ แล้วจะเอากระบี่ฆ่าศัตรู”
“อ๋อ ที่มีวิชาฉิมปะจรใช่ไหม อันนั้นชาลีก็ชอบ มานั่งสมาธิแล้วฝึกพลัง”ฉิมปะจรคืออะไรวะ ผมก็นึกๆไป อ้อ เดินชีพจร เคลื่อนย้ายลมปราณ ลูกชายยังพูดไม่ถูก
“ใช่ แล้วมันจะมีดาบ มีมังกร ขี่มังกรแล้วปราบศัตรู”
เอาแล้วครับพี่น้องบ้านนี้ ทั้งคู่ดูหนังแล้วชอบเอามาทำตาม มีบางครั้งอยากจะแต่งชุดจีน อยากมีกระบี่ อยากฝึกวรยุทธ์ บางครั้งก็อยากจะเหาะแบบพ่อมดแฮรี่ ผมก็ต้องหาอุปกรณ์ อยากกระบี่นี่ก็เหลาไม้เอาครับ หาอุปกรณ์ง่ายๆให้พวกเขาได้เล่นกัน
วันจันทร์บิวไปทำงานแล้ว ที่บ้านเงียบเหมือนเดิมครับ ลูกๆไปโรงเรียน พวกผมก็ต้องทำงาน ดำนาทุกวันครับ จนสุดสัปดาห์ก็เริ่มจะเสร็จเรียบร้อยแล้ว
สัปดาห์นี้หมวดบูมติดงาน ไม่ได้กลับบ้าน คนอื่นๆก็ตั้งหน้าตั้งตาทำงานกันต่อไป ก็เงียบหายกันไป ๑ สัปดาห์ครับ สัปดาห์ต่อมาผมเองเร่งทำนาให้เสร็จเรียบร้อย ฝนก็ตกลงมาทุกวัน ลูกชายผมก็ไม่ให้ปั่นจักรยานไปโรงเรียนอีกแล้ว ต้องขับรถไปรับไปส่งครับ
“สวัสดีครับ”ไอ้อั๋นยกมือไหว้อย่างนอบน้อม
“จ๊ะ สวัสดี นั่งก่อน ไหนว่าจะมาตั้งแต่เมื่อวาน”
“อ๋อ มีประชุมด่วนครับ กลับถึงบ้านก็ดึกแล้ว”
“อ้อ นั่งนี่ก่อนนะ เดี๋ยวยายเอาน้ำมาให้”
“ไม่เป็นไรครับ ลำบากคุณยายเปล่าๆ”
“เดี๋ยวผมไปเอาให้เองแม่”ผมลุกเข้าไปหยิบน้ำจากตู้เย็น สัปดาห์นี้พี่เบิ้ลกับพี่ภากลับไปเลี้ยงหลานครับ จะวนกัน ก็เหลือพี่น้อย พี่นิด ที่ยังอยู่บ้าน ส่วนผมไม่ค่อยได้เข้กรุงเทพสักเท่าไหร่ ช่วงนี้มันฤดูเพาะปลูก ต้องจัดการให้เสร็จก่อน คิดถึงหมวดบูม
“อา ขอกุญแจรถหน่อย จะไปรับลูก น้องอัญ อยู่กับพ่อบอมบ์ก่อนนะ เดี๋ยวพ่อจะไปรับพี่ๆเขาก่อน”ไอ้ซันเดินมาที่บ้านผม นี่ใกล้เวลาที่เด็กๆจะเลิกเรียนแล้ว ฟางไปรับ อาทิตย์ กับ ธันว์ที่ศูนย์เด็กเล็ก ส่วนเจ้าตะวันนี่ขึ้นอนุบาล ๑ แล้วครับ เรียนโรงเรียนประถมกับแสบซ่า ชาลี ส่วนน้องอัญ ยังเด็ก เพิ่งจะ ๒ ขวบ ยังไม่พาเข้าศูนย์พัฒนาเด็กเล็กครับ แต่ก็ไม่มีปัญหาอะไรอยู่แล้ว
ผมหยิบกุญแจรถมาให้ ไอ้ซันเอากุญแจรถไปและส่งลูกให้ผมอุ้ม น้องอัญก็นิ่งๆ ไม่งอแง เมื่อเช้าผมไปส่ง ตอนเย็นมันจึงไปรับ สลับๆกันครับ ไอ้ซันมีน้องชายคนหนึ่งนะครับ ชื่อแซม ตอนนี้เป็นเภสัชกรประจำโรงบาล ก็ทำงานตามสาขาที่มันเรียนจบครับ ไอ้ซันก็ช่วยทำกิจการกับพวกผม มันเก่งขึ้นมาก อาจจะเพราะได้เมียดีครับ ฟางนี่ถึงจะเป็นลูกคนรวยแต่ไม่ค่อยเรื่องมากเท่าไหร่นะครับ เคยมีเพื่อนๆของฟางมาพูดแดกดันว่า ทำไมไม่หารวยๆกว่านี้ ฟางก็ขำๆครับ บางคนตอนนี้ได้แฟนรวย แฟนแม่งเจ้าชู้ หรือบางคนได้แฟนหล่อ ดูดี แต่โดนเกาะแดก ส่วนไอ้ซันมันก็แบบนี้ อาจจะช่วยเมียไม่ได้เยอะเท่าไหร่ แต่พอมันมีรายได้มันก็ไม่น้อยหน้า ฟางเองชอบพูดเสมอๆ ผู้ชายหล่อ หาไม่ยาก แต่ผู้ชายที่พร้อมจะอยู่ในโอวาทและเป็นสามีที่ดีของเรา มันหาไม่ได้ง่ายเลย ฮ่าๆๆๆ ผมก็ขำอ่ะดิ ไอ้ซันมันหงอๆนะ บางทีก็แซวๆว่ากลัวเมีย เพื่อนของมันคนอื่นอ่ะชอบแซวว่ากลัวเมีย ผมก็ขำกับมัน จริงๆไอ้ซันหล่อนะ ดูผมเป็นตัวอย่างก็ได้ อามันหล่อยังไง หลานมันก็ต้องไม่ทิ้งเชื้อทิ้งแถวสิครับ ฮ่าๆๆ
“พ่อดูตาตูน”น้องอัญพูดกับผม
“หืม ดูทุกวันอ่ะเรา ไม่เอา วันนี้เรามาวาดรูประบายสีดีกว่า”ผมอุ้มน้องอัญไปหยิบกระดาษวาดรูป ส่วนไอ้อั๋นคุยกับแม่อยู่ด้านนอกครับ
-
พักใหญ่ ๔ กุมารกลับมาถึงบ้าน ความวุ่นวายขนาดย่อมๆเกิดขึ้น ทั้งหมดไปเปลี่ยนชุดเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อย ตอนนี้บรรยากาศด้านนอกก็ครึ้ม คล้ายพายุจะเข้ามาอีก
“พ่อบอมบ์ครับ”
“ครับ”
“ชาลีอยากไปเตะบอล”
“ตอนนี้ฝนจะตก ดูสิ ฟ้ามืดมาเชียว”
“อยากเล่นน้ำฝน”
“เฮอะ เดี๋ยวได้เป็นไข้หรอก วันนี้เล่นแถวบ้านเราแล้วกัน หรือจะเข้าฟิตเนสกับพ่อ”
“เข้าฟิตเนสครับ ชาลีอยากวิ่ง อยากออกกำลังกาย จะได้ตัวโตแบบพ่อบอมบ์”
“อื้ม แสบ ซ่า ทำอะไรกัน”ผมตะโกนถามลูกชาย
“ไม่ได้ทำอะไรครับพ่อบอมบ์”เสียงตะโกนมาจากด้านบน แล้วตามด้วยเสียงวิ่งลงบันได
ระหว่างผมจึงเข้าครัว เตรียมทำกับข้าวครับ มีพี่ป่านกับพี่พรคอยช่วย เราทำแบบไม่เร่งรีบเท่าไหร่ครับ
๖ โมงเย็นเรามาตั้งวงกินข้าวกัน ไอ้อั๋นมาร่วมวงด้วย ชาลีนั่งใกล้ๆกับไอ้อั๋น
“คุณอาต้องทานอันนี้ อร่อยมาก พ่อบอมบ์ชอบทำให้ชาลีทาน”ชาลีตักไข่เจียวกุ้ง เอ๊ะ หรือเขาจะเรียกว่ากุ้งทอดดีวะ คือผมเอากุ้งฝอยอ่ะ มาเจียวกับไข่ ใส่แป้งนิดหน่อย แต่ไข่จะเยอะกว่า ทำให้เจ้าตัวเล็กกินบ่อยครับ เด็กๆเขาชอบ พอชาลีตักให้ไอ้อั๋น มันก็นั่งมองตาปริบๆกับความน่ารัก กูรู้ว่ามึงรู้สึกผิด คนเรากว่าจะคิดอะไรได้ก็เกือบจะสาย
“พ่อบอมบ์ก็ต้องทานด้วย”ตักให้ผมอีกชิ้น
“เดี๋ยวพ่อแย่งหมดนะ”
“พ่อบอมบ์ไม่กล้าทำหรอก ชาลีรู้ พ่อบอมบ์ชอบพูดเล่น”ดูมัน รู้ดีซะจริง
“อืม อย่ามัวแต่ตักให้พ่อ ทานเองเลย”
มื้อเย็นสิ้นสุดลง เราก็มานั่งคุยกันเรื่องอาคารเรียนที่จะสร้าง คงจะเป็นแบบใหม่ทั้งหมดครับ เพราะอาคารเรียนมีตึกใหม่อยู่ตึกเดียว สร้างตอนผมเรียนป.๑ นอกนั้นสร้างก่อนผมจะเกิดอีกครับ มีปรับปรุงบ้างเพื่อให้มันยังใช้ได้ เราจึงมาดูแบบ เด็กๆก็ขอดูด้วยครับ ออกความเห็นกันมากมาย ส่วนผมก็เรียกฟางมาให้มาช่วยกันดูอีกคน เราจะสร้างกัน ๒ หลัง รื้ออาคารเก่าทิ้งในส่วนของชั้นประถม กับอาคารของเด็กอนุบาล
“ชาลีอยากให้มีห้องนอนด้วย เวลาชาลีง่วงนอน ชาลีก็จะเข้าไปนอน”
“หืม เราขึ้นป.๑ แล้วนะ ยังจะนอนกลางวันเหมือนเด็กอนุบาลอีก”ผมโยกหัวเจ้าตัวเล็ก
“ทำห้องสมุดด้วยนะครับคุณอา แล้วซื้อหนังสือมา น้องแสบจะเอามาให้พ่อบอมบ์อ่านให้ฟัง”เจ้าแสบเสนออีกคน
“โตแล้ว อ่านเองได้ ไม่มีใครอยากจะอ่านหนังสือให้พ่อฟังบ้างเลยเหรอ หืม”ผมกวาดสายตามองลูกชายทั้ง ๓ คน
“ชาลีจะอ่านให้พ่อบอมบ์ฟังเองครับ ชาลีก็จะสะกดตัวอักษรด้วย”
“ซ่าก็จะอ่านครับพ่อบอมบ์ แต่ซ่าชอบให้พ่อบอมบ์อ่านให้ฟังมากกว่า”
“ใช่ ชาลีก็ชอบ เวลาพ่อบอมบ์อ่านให้ฟัง ก็จะมีตัวดุ๊กดิ๊กๆ”เวลาผมเล่านิทานผมก็ชอบทำท่าทางประกบให้ลูกเขาจินตนาการได้
“หึหึ แล้วนี่จะให้คุณอาเขาทำอะไรอีก”
“ทำห้องดูดาว ทำห้องคอมด้วย น้องแสบจะนั่งเล่นเกมส์ที่โรงเรียน”เจ้าแสบตอบ
“หึหึหึ เล่นแต่เกมส์อ่ะเรา”
เรานั่งคุยกันพักใหญ่ ฝนตกลงมา ฟ้าร้อง ลมพัดแรง แต่ก่อนบ้านยังไม่ค่อยดีเท่าไหร่ แม่ผมชอบตกใจเวลาฝนตก กลัวลมจะพัดบ้านจนหลังคาเปิดบ้างอะไรบ้าง ตอนนี้บ้านสวย หลังใหญ่ แข็งแรง แม่ผมก็ไม่ค่อยกลัวเท่าไหร่แล้ว
ฝนตกแบบนี้เรามานั่งล้อมวงคุยกัน ผมสอนสะกดคำให้กับเด็กๆ ชาลีนั่งตักไอ้อั๋นตลอด บางทีผมก็ยิ้มดีใจที่ลูกได้เจอพ่อของเขา แต่บางครั้งผมก็ไม่อยากให้ลูกไปเป็นของคนอื่น เฮ้อ มึงอย่ามาแย่งกูเลยนะ ถึงกูไม่ใช่คนทำให้เขาเกิด แต่กูก็เลี้ยงของกูมา
ผมสอนสะกดคำ สอนอ่านหนังสือเสร็จแล้ว จานั้นก็สนทนาภาษาอังกฤษ ไอ้อั๋นรับอาสาครับ มันจบจากอังกฤษมา ภาษามันดีกว่าผม แต่ไม่ใช่ผมพูดไม่รู้เรื่องนะ ผมก็พูดได้ถึงแม้จะไม่เคยได้ไปเรียนที่ต่างประเทศเหมือนคนอื่นเถอะ นี่พูดก็พูดนะ ยังเสียดายเหมือนกัน อยากจะไปเรียนที่ต่างประเทศกับเขาบ้าง ถ้าไม่ติดว่าต้องเลี้ยงลูกผมคงไปเรียนจริงๆอ่ะ
“ไปอาบน้ำกันป่ะ จะได้กินนมนอน”
“ขอดูการ์ตูนสักตนได้ไหมครับพ่อบอบม์”เจ้าซ่ามานั่งตักอ้อนผม
“ได้สิ แต่ต้องอาบน้ำก่อน ป่ะๆ”ไม่อยากจะห้ามลูกหรอกครับ เขาเรียนมาทั้งวัน ตะกี้ก็เรียนเพิ่มเติม ให้เขาได้พักสมอง ได้ผ่อนคลายบ้าง สงสารเด็กทุกวันนี้ อะไรๆต้องดีต้องเลิศไปซะทุกอย่าง ยิ่งเป็นเด็กในเมืองด้วยแล้ว การแข่งขันมันสูง ผมเองไม่ค่อยชอบการแข่งขันเท่าไหร่ แต่เวลาทำอะไรเราต้องอยู่อันดับต้นๆ ฮ่าๆๆ จริงๆคนเรามันก็แข่งขันตั้งแต่แต่เรายังเป็นตัวอสุจิเนอะ ตอนเป็นอสุจิก็วิ่งจู๊ดด้วยความเร็วเพื่อจะได้มาเจาะไข่ เกิดมาก็ต้องแข่งกับคนอื่น ทั้งชีวิตความเป็นอยู่ ไม่แข่งก็ไม่มีอะไรจะกิน แต่แข่งมากไปมันเครียด ผมชอบพอดีๆ ไม่ต้องแข่งทุกเรื่อง ไม่ต้องเด่นทุกเรื่อง เด่นเท่าที่เราทำได้ และเราไปได้ในสุดทางของเรา ชีวิตคนเรามันก็ไม่ได้ยาวนานอะไรหรอกครับ เราเกิดมาอย่างมากอยู่ได้ ๑๐๐ ปี มันแปบเดียว กินใช้พอประมาณ ให้คนรุ่นหลังเขาได้กินบ้าง
เด็กๆไปอาบน้ำแล้ว ผมมานั่งคุยกับไอ้อั๋นต่อ มันก็พร่ำเพ้อถึงชาลีว่าน่ารัก
“เฮ้อ ถ้าผมไม่ตัดสินใจแบบนั้นในวันนั้น ผมคงจะมีอะไรดีๆกว่านี้ มันรูสึกเหมือนตัวเองยังไม่ได้ขึ้นจากเหวยังไงไม่รู้”
“แล้วใครเป็นคนขุดมันขึ้นมาอ่ะเหวหลุมนั้นอ่ะ ตัวเองไม่ใช่เหรอ”
“อืม ผมผิดเองพี่”
“เคยได้ยินคำนี้ไว้ ใคร่ครวญให้ดีแล้วจึงทำอ่ะ คนเราบางทีไม่ได้คิดดีๆ ใช้อารมณ์มากเกินไปมันก็แบบนี้”
“นั่นน่ะสิพี่ ถ้าผมคิดได้ตั้งแต่ตอนนั้น ผมคงไม่จมปลักแบบนี้ ตอนนี้ก็ได้แต่ขอโทษบิว อยากจะขอเขาคืนดี แต่ไม่รู้ว่าจะเป็นไปได้แค่ไหน”
“ก็ไม่รู้เหมือนกันว่ะ ปมนี้มึงผูกขึ้นมาเอง มึงก็ต้องแก้เอง ไม่สนับสนุน แต่ก็ไม่ห้ามนะว่าจะทำยังไง ตอนคบกัน กูโคตรอิจฉามึงเลยว่ะ เมียมึงสวย แต่มึงกลับมองไม่เห็นค่า คนเราก็แบบนี้ เวลาที่อะไรอยู่ใกล้ตัวเรา เรามักจะมองไม่เห็นค่าของมัน เพราะเราคิดว่ายังไงมันอยู่ใกล้ตัว แต่พอมันไม่อยู่ มันเปลี่ยนเจ้าของ กลับหวงอยากจะได้มันกลับคืนมา มันคงจะเป็นไปได้ยาก บางคนมีแฟน กลับมองเห็นค่าแฟนน้อยลงทุกวัน เพราะเวลามันผ่านไป มันไม่ตื่นเต้น มันจึงเกิดการมองไม่เห็นคุณค่า ความรักก็พลอยลดลงไม่เหมือนวันแรกที่เราทุ่มแหลกแจกโปรโมชั่นกัน อยู่นานสันดานมันออก ใจก็เลยออกห่าง อันนี้ก็สาเหตุหนึ่ง แต่บางคนดีเสมอต้นน่ารักเสมอปลาย แต่เรามองเห็นเขาเป็นของตาย ทิ้งเขาไปมีคนอื่น สุดท้ายกลับมาตายรัง อันนี้ก็อีกแบบ
“เฮ้อ ผมต้องขอโทษบิว และจะขอบิวคืนดีให้ได้ จะขอโทษลูกด้วย”
“อืม อยากทำอะไรก็ทำ แต่ถ้าทำให้เขาเสียใจ กูเอามึงหนักแน่”
“ไม่มีอีกแล้วพี่ ผมไม่ทำแบบนั้นอีกแล้ว”
“พ่อบอมบ์ครับ เสร็จแล้ว”เจ้าซ่านุ่งผ้าเช็ดตัวมายืนตรงหน้าผม
“ไปแต่งชุดไป เช็ดตัวให้แห้งด้วยนะ เดี๋ยวพ่อหาการ์ตูนให้ดู”ผมลุกไปหยิบแท็บเล็ตมาเลือกหาการ์ตูนสนุกๆ ครู่หนึ่งลูกๆมานั่งดู ผมก็ดูด้วยครับ แม่ผมชอบว่า โตแล้วทำไมชอบดูการ์ตูน ผมก็ขำๆ ดูการ์ตูนดีกว่าไปติดเหล้าเนอะ จริงๆการ์ตูนมันสอนอะไรเราได้หลายอย่างนะ แต่บางคนเขาอาจจะมองว่าเป็นของที่เหมาะสำหรับเด็ก แต่ผมกลับมองว่ามันเหมาะสำหรับทุกวัย การ์ตูนมักจะมีคำคมที่ลึกซึ้งสอดแทรกเสมอ มันเพลินด้วย ได้อะไรด้วย แต่เด็กๆเขาก็ตามวัย ดูเพื่อความเพลิดเพลินกับจินตนาการ
พอจบแล้วก็ให้ลูกนอนครับ พรุ่งนี้บิวกับหมวดบูมคงจะมา สัปดาห์ที่แล้วไม่มีใครกลับ ผมเหงาครับ ฮ่าๆๆ
ลูกหลับ ผมไปอาบน้ำ ทำงานนิดหน่อย ส่วนไอ้อั๋นก็นอนที่บ้านผมนี่แหละครับ ฝนไม่ยุดตกสักที แม่ไม่ให้ขับรถไปพักในโรงแรมในตัวเมือง แม่บอกอันตราย ก็โอเคครับ
วันรุ่งขึ้นไปส่งลูกเสร็จแล้ว ผมไปคุยกับ ผอ. กับหลวงพ่อ เรียกกำนันเรียกผู้ใหญ่บ้านมาคุยด้วยครับ ประชุมกันครึ่งวันครับ ส่วนใหญ่คือรับทราบอย่างเดียว เพราะเงินที่มันอยู่ที่ผมครับ ฮ่าๆๆ ดูเหมือนตัวเองจะรวยล้นฟ้าเนอะ
ตอนบ่ายก็ไม่มีอะไร พักผ่อนครับ ผมมาทำงานของผมต่อ เรื่องขายข้าวนั่นแหละครับ มาดูการผลิต ดูกระดานหุ้นด้วยอะไรด้วย จนถึงเวลาเย็น ไอ้ซันก็ไปรับลูก
๖ โมง หมวดบูมกับบิวก็มาถึงบ้านพอดี นั่งเครื่องบินมาแปบเดียว แล้วให้ฟางไปรับ ผมไปรับไม่ได้ มัวแต่ยุ่งกับงานครับ
“แม่บิววววววววววววววววววววว”ทั้ง ๓ คนวิ่งไปกอด
“อาบูมมมมมมมมมมมมมมมม”กอดแม่บิวเสร็จ กอดอาบูมของพวกเขา
“ไม่ให้กอดอาบูมหรอก”ผมกอดไปกอดหมวดบูมแกล้งเด็กๆ
“พ่อบอมบ์อ่ะ ชอบหวงอาบูมไว้คนเดียว ชาลีก็รักอาบูม พ่อบอมบ์อย่าหวงสิ”ชาลีเจื้อยแจ้วจะกอดหมวดบูมให้ได้
“เหอะ อาบูมของพ่อต่างหากละ ไม่ให้กอดไว้”
“พวกเรา ใช้พลังคลื่นเต่า เย้”ร้องเสียงดังแล้ววิ่งมาเกาะขาผม ปีขึ้นบนตัว ไอ้ผมก็กลัวตกต้องรีบอุ้ม อุ้มเจ้าแสบ อ้าว เจ้าซ่ากับชาลีได้หมวดบูมไปซะแล้ว
“เฮ้ยๆ อาบูมของพ่อนะ”ผมก็แกล้งทำเป็นสะบัดๆ
“ฮ่าๆๆ”หมวดบูมก็ขำไปครับ อุ้มเจ้าชาลีด้านซ้าย เจ้าซ่าด้านขวา เจ้าแสบลงจากตัวผมได้ก็วิ่งไปกอด
“ไม่มีใครรักแม่บิว งั้นพ่อรักแม่บิวคนเดียวนะ”ผมเดินไปกอดบิว เด็กๆก็วิ่งมากอดบิวบ้างครับ
“แสบรักแม่บิว พ่อบอมบ์ปล่อยเลย แม่บิวอยากกอดน้องแสบต่างหาก”เจ้าแสบวิ่งมากอดบ้าง
“แม่บิวของชาลี เย้ กอดแม่บิว รักแม่บิว”ผลัดกันกอดกันหอม
“พอก่อน ให้แม่พักก่อนแปบนึง แม่รักทั้งหมดทุกคนเลย”บิวหอมแก้มลูกชายไปคนละที ส่วนผมก็เดินไปกอดคอหมวดบูม
เอาของไปวางด้านในเสร็จเรียบร้อยเออกมาทักทายกัน บิวไม่ค่อยพูดกับไอ้อั๋นเท่าไหร่ คงจะโกรธอ่ะครับ ก็นะ มันทำเขาหนักนี่ มันก็พยายามครับ พยายามไม่ให้บิวอึดอัด ชาลีก็เด็กใสๆ ไม่รู้หรอกว่าแม่โกรธอะไรพ่อ มันก็ไปนั่งตัก ไปชวนคุย ชาลีบอกว่า
“ไม่มีใครคุยกับคุณอา ชาลีก็กลัวว่าคุณอาจะเหงา”บิวเองถึงกับสะอึก ไอ้อั๋นก็คงจะจุกๆ ชาลีก็ตามประสาเด็กครับ ชวนคุยนู้นนั่นนี่ คุยเรื่องต่างๆ ไอ้อั๋นมันก็เล่าไปว่าเคยไปต่างประเทศ ไปเที่ยวที่ไหนบ้าง หยิบมือถือมาให้ดู
“นี่เป็นรูปที่อาไปมิลาน สวยไหม”
“โอ้โห พี่แสบๆ สวยมากเลย พี่แสบมาดูนี่”เจ้าแสบก็ไปนั่งล้อมวง ไอ้อั๋นก็โม้ให้ฟัง เด็กๆเขาชอบ ผมออกมาคุยข้างนอกกับหมวดบูม จริงๆก็ผู้พันบูมครับ
ผมกับหมวดบูมอาจจะไม่ค่อยได้หวานอะไรกันมากมายนักนะครับ เพราะเป็นผู้ใหญ่ ไหนจะลูก แต่เราก็ไม่เคยทิ้งช่องว่างของเราให้ห่างกันมากนัก ยังรักพี่แกเหมือนเดิม เหมือนวันที่เจอครั้งแรกนั่นแหละครับ
“พ่อบอมบ์ชอบมานั่งคุยกับอาบูม ๒ คน น้องซ่าโป้ง”ก็แบบนี้แหละครับ อาจจะไม่ได้เจอบทหวานมากเท่าไหร่นัก แต่แค่รู้ว่าเรายังรักกันก็พอ
ปล. อาจจะหยุดลงตรงนี้แล้วนะครับ
กำลังมีแพลนจะเขียนเรื่องใหม่ อิอิ
-
ชาลีน่ารักที่สุดเลยตอนนีิ :-[ :-[ :o8: :o8
พี่บอมแก่แล้วเลยไม่ค่อยหวานแหววกับหมวดบูม แต่เอาน่ะขอให้รักกันก้อพอเนอะ :hao7: :hao7: :hao7:
คุณเมฆจะหยุดเรื่องละขึ้นเรื่องใหม่ ดีใจด้วยใจหายด้วย คิดถึงเด็กๆๆ :hao5: :hao5: :hao5:
แต่ก่อนจบขอพี่บอมกับหมวดบูมหวานๆเรียกเลือดหน่อยเถอะค่ะ พรีสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส :impress2: :impress2: :impress2:
-
:pig4: :pig4: :pig4:กำลังคิดถึง
แล้วแต่ความสะดวกครับ :mew4:
และเตรียมตัวรอเรื่องใหม่ คริคริ
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ครอบครัวนี้ยังน่ารักและอบอุ่นเหมือนเดิม อั๋นกับบิวมันคงยากอ่ะ แต่ถ้าจะคบในฐานะเพื่อนคงพอได้ล่ะนะ
-
อีกหนึ่งสาเหตุที่หวานกันไม่ได้มากเป็นเพราะเด็กๆ ด้วยหรือเปล่าคะเนี่ย :laugh: ก้างชิ้นใหญ่เบ้อเริ่มเลยนะคะบอมบ์ ><
ปล. รอเรื่องใหม่จ้าา :L2:
-
เออ...ทำไมอ่านตอนนี้สงสารอั๋นจับใจ อยากให้บิวใจอ่อนแล้ว แต่ก็นะทำเขาไว้เยอะ
จบแล้วจริงๆสินะคะ ชอบมากๆ ตามอ่านเรื่องใหม่ค่ะ:-)
-
อ่านถึงคำว่าจบลงตรงนี้แล้วเศร้าเลยค่ะ
อยากอ่านวีรกรรมลูกหลานบ้านนี้ไปตลอดเลย
อาบูมน่ารัก พ่อบอมบ์เลยหวงไงลูก อิอิ
โตๆกันหมดแล้ว อีกเดี๋ยวก็เลี้ยงพ่อได้แล้ว
คิดถึงเรื่องนี้ ที่จริงอยากให้เขียนไปเรื่อยๆ
แต่ถ้าคุณเมฆจะเขียนเรื่องใหม่ก็จะรอค่ะ
-
เด็กๆน่ารัก ขอบคุณสำหรับนิยาย
รอเรื่องใหม่ด้วยคน
-
เมื่อมันถึงเวลาก็ต้อง
ทำใจ :pig4:
-
อย่าพึ่งเขียนเรื่องใหม่ เอาเรื่องนี้ให้จบก่อนน๊า ..... :ling1: :ling1:
-
:pig4: :pig4:
-
:bye2: :pig4: เรื่องนี้น่ารักมากเลย อยากอ่านพวกเด็กๆต่อ หยุดลงก็เสียดาย แต่ไม่เป็นไรรอเรื่องใหม่ก็ได้
-
บอมบ์เลี้ยงลูกสอนลูกดีจริงๆครอบครัวนี้น่ารักสุดๆ....เอาใจช่วยอั๋นนะอยากให้พ่อแม่ลูกมาอยู่กันพร้อมหน้า
สิ่งที่เคยผิดพลาดก็จำไว้เป็นบทเรียน..ถึงเรื่องนี้จะจบลงก็จบลงด้วยความสุข
ของคนอ่านนะเราว่าและจะรอติดตามเรื่องต่อไปขอบคุณเรื่องราวดีๆมีความุขทุกครั้งที่ได้เข้ามาอ่าน
-
น่ังซึมซับความสุขจากการเรื่องนี้
-
คิดถึงโมเม้นพี่บอมกับหมวดบูมเลย คิดถึงมหากับหมวดเต้ยด้วย เด็กๆน่ารักค่ะ ชอบเรื่องนี้สุดๆเลยยยย
รอติดตามผลงานต่อไปนะคะ
-
:pig4:
-
น่ารักๆอ่ะครอบครัวนี้
รอๆเรื่องใหม่คร้าาาาา
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
รักครอบครัวนี้มากค่ะ ว่างๆก็มาลงตอนพิเศษอีกนะคะ รอเสมอเลย ตั้งตารอเรื่องใหม่ด้วย :กอด1:
-
ขอบทสรุปบิวอั๋นด้วยได้ไหมคะ ><
-
ต่อรุ่นลูกใช่ไหม อิอิ :hao6:
-
รอติดตามเรื่องใหม่นะคะ :pig4: :pig4: :pig4:
-
เด็กๆน่ารักทุกคนเลย :mew1: :mew1: :mew1:
-
อิอิ น่ารักอะ
-
ลงเรื่องมหม่แล้วแจ้งด้วยนะคะ จะได้ตามไปอ่านจ้า
-
อ๋อยยยยย อยากฟัดเด็กๆ :ling1: น่ารักกันซะ อั๋นน่าเห็นใจนะแต่ที่ทำไว้ก็มากเลย
พ่อบอมบ์กับอาบูมนี่ไม่ได้สวีทกันเลยนะ ลูกขัดตลอดดด ตีก้น
-
ขอบคุณ :)
-
ไม่อยากให้หยุด แต่ก็ขอบคุณที่เขียนนิยายดีๆมีข้อคิดให้ได้อ่านนะคะ :katai2-1: :pig4:
รออ่านเรื่องใหม่นะคะ :L2:
-
ไม่อยากให้จบแต่ก็รู้ว่าเป็นไปไม่ได้ รอเรื่องใหม่ค่ะ
จะเป็นรุ่นลูกป่าวน้อ :mew2: :mew1:
-
ไม่อยากให้จบเลย ชอบการเขียนการบรรยายของคนเขียนมากๆ
เเค่ชื่อเรื่องก็เอาใจไปเต็มๆ เเล้ว 5555
ปล. ยังคิดถึงไอ้หน้าหยกกะเฮียคินอยู่เลย เฮ้อออออ
rewrite ได้ป่ะ อิอิอิอิ //นางขอได้หน้าด้านๆ มาก
:katai4:
-
:mew1:
ขอบคุณที่มีเรื่องดี ๆ มาให้อ่านนะ
จะรอผลงานต่อไปแน่นอน
:3123:
-
ที่ไม่ค่อยได้หวานกันเพราะเด็กๆนักอาบูมหวงอาบูมมากสินะ ฮาาาา
เด็กๆน่ารักกันจริงๆ ชาลีฉลาดช่างพูดมาก
บอมบ์กับหมวดบูมแม้จะไม่หวานกันมากแต่รักกันเหมือนเดิมก็พอ :-[
:pig4: :L2:
-
แล้วเรื่องพ่อเสือยิ้มยากล่ะคะ :ling1:
-
พี่บอมบ์ยังเก่งอยู่เสมอ
ผู้ชายคนนี้ทั้งเก่ง กล้า และแกร่ง
เป็นลูกที่ดี เป็นพี่น้องที่ดี เป็นเพื่อนที่ดี
เป็นคนรักที่ดี และยังเป็นพ่อที่ดีอีกด้วย
อนาคตแสบซ่า ชาลีต้องเก่งไม่แพ้พ่อบอมบ์แน่ ๆ
หัวการค้าตั้งแต่เด็กกันทุกคน
ไม่ห่วงความสัมพันธ์พี่บอมบ์กับหมวดบูมแล้ว
บินมาหากันบ่อย ๆ ระยะทางไม่ใช่ปัญหา
ถ้าคนอยากมาหากันยังไงก็ต้องมา
รักกันตลอดไปนะ :L1: ทั้งหมวดบูมและผองเพื่อน
ขอบคุณนักเขียน :กอด1:
-
น่ารักเสมอครอบครัวนี้
อยากรู้เรื่องคู่บิวกับอั๋นว่าจะยังไงต่อ
-
:o8: สนุก ขำ ๆ เป็นเรื่องที่อบอุ่นมากกกกกกก เด็ก ๆ น่ารัก
น่าเสียดายที่จะจบแล้ว :o8:
-
จะลากันเเล้วเหรอ อยากรู้เรื่อง 2หนุ่ม ตอเต่า เงียบไปเลย มาเล่าให้รู้เรื่องก่อนนะนะนะนะ......
ยินดีต้อนรับเรื่องใหม่ที่กำลังจะมา สู้ๆคุณเมฆสู้ๆ
-
เด็กๆน่ารักทุกคนเลย :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
เด็กๆ น่ารักหมือนเดิม ชีวิตก็ต้องดำเนินต่อไป
รอติตามเรื่องใหม่จ้าา
-
ชอบเรื่องนี้ที่สุดดดดดด อยากอ่านอีกจังน๊าาาาา...ว่าแล้วก็ไปอ่านอีกรอบดีกว่า อิอิอิ
-
ตอนพิเศษ เมื่อลูกชายผมโต ครั้งที่ ๒
ปีนี้ ธัชระพี กับธีรภัทร อายุ ๒๑
ชาลีอายุ ๑๙
คนเล็กของบ้านเขาเข้ามหาวิทยาลัยชั้นปีที่ ๑ ส่วนพี่ชายฝาแฝดขึ้นเรียนชั้นปีที่ ๓
แล้วไอ้บอมบ์ล่ะ ตอนนี้อายุเท่าไรดีครับ
แฮะๆ ๔๗ แล้ว แม่ผม ๙๕ แล้ว แก่มาก ตอนนี้เดินไม่ค่อยสะดวกต้องใช้ไม้เท้า
หลานๆเข้ามหาวิทยาลัย คุณย่าก็ดีใจ แต่คนที่บ่นมากเป็นพิเศษก็คือ
“แม่ เมื่อไหร่ตะวันจะได้เข้ามหาลัยเหมือนพี่แสบพี่ซ่าอ่ะ พี่ชาลีก็เข้าไปอีกคนแล้ว เหงาเลย”เด็กชายบ้านตรงข้ามบ่นกับแม่ตัวเองต่อหน้าผม
“ก็ย้ายตามพี่เขาไปสิ ไปอยู่กับตากับยาย”
“อืม ก็ดีนะ งั้นตะวันย้ายโรงเรียนดีกว่า”
“จะย้ายไปกลางเทอมเลยเหรอ”เจ้าแสบถามน้องชายบ้านตรงข้าม
“อื้ม อยู่นี่ก็เหงาอ่ะพี่แสบ พี่ชาลีไปแล้ว ผมก็ไม่รู้จะอยู่กับใคร”ตะวันทำหน้าเศร้าๆ
“อ้าว แล้วแม่ล่ะ”คนเป็นแม่ถามลูกชายที่ถูกลดความสำคัญ
“หึหึ คนแก่คิดมากอ่ะ ตะวันก็ยังรักแม่เหมือนเดิมแหละ แค่มันเหงาๆอ่ะ เฮ้อ ทำไงดีนะ ย้ายไปดีไหม”
“ไม่ต้องย้ายหรอก เรียนให้จบแล้วค่อยตามพี่ไป จะย้ายไปตอนนี้เท่ากับเราต้องเริ่มต้นอะไรใหม่หลายอย่างเลยนะ”ชาลีมาดนิ่งๆ พูดเตือนน้อง
“นั่นน่ะสิ แต่พวกพี่ไปแล้ว ผมเหงานี่ เราไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด จริงๆพี่น่าจะเรียนแถวบ้านนะ”
“เฮอะ ข้าไม่ไปต่างประเทศมันก็บุญเท่าไหร่แล้ว”เจ้าซ่าพูด
“อ้าว ก็พ่อให้ไปทำไมไม่ไปกันละ ทีงี้มาพูดแบบนี้อีก”ผมมองหน้าลูกชายซึ่งตอนนี้โตเป็นหนุ่มแล้ว
“พ่ออ่ะ ก็คิดถึงคุณย่า คิดถึงพ่อนี่ ใครจะไปอยู่ไหว ไปสักเดือน ๒ เดือนยังพอว่า ให้ไปอยู่เป็นปีๆ ไม่ไหวอ่ะ”ตัวโตเป็นควายป่าแล้วก็มานั่งซบนั่งอ้อนเหมือนตอนเด็กๆไม่มีผิด
“แล้วก็ทำเป็นพูดนะ จะเอาไงฟาง จะให้อยู่นี่หรือจะไป”หันไปถามฟาง
“ก็แล้วแต่ ที่ไหนที่อยากไปหนูไม่ห้ามหรอกพี่บอมบ์ แต่ไปแล้วต้องดี ถ้าไม่ได้ดีก็อย่ากลับมา”
“ดูแม่พูดอ่ะ ตัดเยื่อใยมากเลย นี่ลูกนะ”เจ้าตะวันกลิ้งไปนอนตัก “เฮ้อ ถ้าจะย้ายไปเทอม ๒ ดีไหมแม่”
“ก็แล้วแต่เราสิ อยากทำอะไรแม่สนับสนุนทุกอย่าง”
“งั้นสอบกลางภาคเสร็จแล้วค่อยย้ายแล้วกันเนอะ โทรหาตาดีกว่า ให้ตาหาโรงเรียนให้”หยิบมือถือของตัวเองไปคุยที่อื่นซะแล้ว
“แล้วนี่จะทำอะไรต่ออ่ะ มานั่งอ้อนพ่อแบบนี้ ข้าวของเก็บเสร็จแล้วเหรอ”ผมถาม ๓ กุมารที่มานั่งรุมหน้ารุมหลัง ซบหน้าซบไหล่ผม เกะกะมากพวกไอ้ลูกลิง
“จัดของเสร็จแล้วครับ พ่อบอมบ์ต้องไปอยู่กับชาลีสักเดือนนะ ไม่งั้นห้ามกลับบ้าน”
“อ้าว แล้วจะให้ย่าอยู่คนเดียวเหรอ ไปที่นู้นพ่อแม่เราก็รออยู่นี่”ผมหมายถึงอั๋นกับบิว ตอนนี้ก็ลงเอยกันแล้ว
“แม่ พี่ตะวันจะย้ายโรงเรียนเหรอ”อาทิตย์เดินมาถามหลังจากที่รู้ความ ตะวันชั้น ม. ๕ อาทิตย์ก็ม. ๔ เจ้าธันว์ ม. ๓ น้องอัญคนเล็กของบ้านขึ้น ม. ๒ น่ารักขึ้นทุกวันครับลูกสาวคนเล็กของบ้านนี้ ไอ้ซันนี่หวงมากเป็นพิเศษ
“อืม เขาจะตามพี่ชาลีไปเรียนอ่ะ”ฟางตอบลูกชาย
“อ๋อครับ ตอนขึ้นม. ๔ ยายให้ย้ายไปก็ไม่อยากไป ทีงี้กลับอยากย้ายซะงั้น”อาทิตย์งงกับพี่ชายของตัวเอง
“แม่ ยายบอกว่าย้ายได้”เจ้าตะวันวิ่งมาบอกแม่หน้าบาน
“นี่จะไปเรียนกรุงเทพกันทั้งหมดเลยเหรอ แล้วทวดจะอยู่กับใครละทีนี้”แม่ผมถือไม้เท้าเดินมานั่งบนแคร่
“อืม นั่นสิ ทวดเหงาแย่เลย แต่อาทิตย์ก็อยู่นะทวด”เจ้าตะวันไปนั่งใกล้ๆ
“อือ ก็แล้วแต่แม่ฟางแล้วกัน จะทำยังไง”แม่พยักหน้า
“เขาอยากไปก็ต้องให้ไปค่ะแม่”ฟางจะเรียกแม่ผมว่าแม่นะครับ ถึงจะแต่งงานกับไอ้ซันก็ยังเรียกแม่ผมว่าแม่เหมือนเดิม ไม่ได้เรียกย่าตามสามีอ่ะ
สรุปก็นั่งตัดสินใจกันแปบเดียว พี่ชูโทรมาบอกว่าหาโรงเรียนได้แล้ว นี่เขาสอบกลางภาคจะเสร็จแล้ว สอบเสร็จคงจะได้ย้ายโรงเรียน คิดว่าเรียนในกรุงเทพมันน่าสนุกรึไงวะ ไหนจะรถติด ไหนจะมลพิษ ถึงแม้ตอนนี้พวกรถไฟฟ้ามันจะไปได้ทุกที่แล้วก็ตาม แต่กรุงเทพก็ยังคงเป็นกรุงเทพ มันวุ่นวาย ที่จริงผมอยากจะให้ลูกไปเรียนต่างประเทศให้หมดเลยนะครับ ให้เขาไปอยู่กับโลกตะวันตกบ้าง แต่เขาไม่อยากไป บอกคิดถึงพ่อ คิดถึงย่า โทรหากันมันไม่หายคิดถึงหรอก ผมก็ อืม ตามใจ เรียนที่อยากเรียนแล้วกัน สอบติดที่ไหนก็เอาที่นั่นละกัน ตอนนี้เจ้าแสบเรียนคณะวิศวะ เจ้าซ่าเรียนเกษตร คนละมหาลัยกันครับ ชาลีแอดติดเศรษฐศาสตร์ครับ ได้เรียนที่เดียวกันกับเจ้าแสบ โล่งใจหน่อย อย่างน้อยพี่น้องกันจะได้ไปเรียนด้วยกัน เอ๊ะ หรือว่าไม่พร้อมกัน มันเรียนคนละสาขานี่หว่า แต่สิ่งหนึ่งที่ผมภูมิใจคือ เขาจบตรีก่อน ๑ ใบ ผมให้เรียนกฎหมายกันทุกคนครับ ก็อย่างที่รู้ว่ามีมหาลัยหนึ่งในสองแห่งเขาให้นักเรียนม.ปลายเรียนก่อนได้ ผมก็ให้ลูกเรียน อันนี้ผมบังคับเรียนครับ ฮ่าๆๆ กูบ้าอ่ะ เขามีบ่นๆนะ แต่พอเรียนๆไปเขาเข้าใจเนื้อหา มันง่าย แล้วมีอะไรก็ พ่อบอมบ์ติวให้ตลอด ผมเองเหมือนได้ทวนความรู้ ลูกผมเองก็ได้เพิ่มความรู้ใหม่
วันถัดมาผมต้องไปส่งเด็กๆที่มหาลัยครับ ไปถึงบ้านของไอ้อั๋นก็เย็นแล้ว
“พ่อบอมบ์”เสียงเรียกดังมาแต่ไกลพร้อมกับร่างอวบของเด็กชายวัย ๗ ขวบ “คอปเตอร์คิดถึงพ่อบอมบ์จังเลย”ผมต้องก้มลงอุ้ม ฮึ่ม น้ำหนักใช้ได้ พวกนี้เลี้ยงลูกดีเกินไป เดี๋ยวต้องพากลับไปเลี้ยงที่บ้านแล้วละ
“อ้วนขึ้นรึเปล่าเราอ่ะ พ่ออุ้มไม่ไหวเลยเนี่ย”
“แฮ่ๆ คอปเตอร์ไม่ได้ออกกำลังกายครับ”
“อ้าว ไหนว่าบอกพ่อว่าจะออกกำลังกายไง ไม่ได้นะ สัญญากันแล้วนี่”
“ครับ พ่อบอมบ์จะมาอยู่กับคอปเตอร์กี่วันครับ”
“๕ วัน”
“๕ วันเองเหรอพ่อ ไหนว่าจะอยู่ ๑๕ วัน”ชาลีหันมาถามผม
“อ้าว ก็ไม่เห็นจะมีอะไรนี่ พรุ่งนี้เราก็ไปสัมภาษณ์ จากนั้นรอเปิดเทอม ให้พ่ออยู่ทำอะไรอ่ะตั้งหลายวัน งานที่บ้านมีต้องทำอีกนะ”
“ก็อยู่เป็นกำลังใจไง เนอะพ่อ”ชาลีหันมาขอความเห็นจากไอ้อั๋น ลูกๆรู้เรื่องทั้งหมดแล้วนะครับ ผมเล่าให้เขาฟังตั้งแต่อายุ ๑๕ อ่ะ เจ้าแสบเจ้าซ่าก็รู้เรื่องของตัวเองหมดแล้ว ผมไม่ได้ปิดบังอะไรหรอกครับ แต่เด็กๆเขาโอเคดีนะครับ รักผมเหมือนเดิม
“คอปเตอร์อยากให้พ่อบอมบ์อยู่นานๆจัง พ่ออั๋นชอบดุคอปเตอร์ ไม่ใจดีเหมือนพ่อบอมบ์เลย คอปเตอร์อยากโป้งพ่ออั๋น”
“แน่ะ ฟ้องอีกแล้วนะเรา ก็ตัวเองทำผิดไม่ให้พ่อดุได้ไง หืม เออ เอาของไปเก็บสิชาลี เข้าบ้านกันพี่บอมบ์”
เราเข้ามาในบ้าน ตอนนี้ไอ้อั๋นมันเป็นผู้ใหญ่ กลับมาคืนดีกับบิว แต่งงานกันและมีเจ้าคอปเตอร์อีก ๑ คน บิวก็บอกว่ามีแค่นี้พอแล้ว ลูกเยอะปวดหัว ฮ่าๆๆ
เรามานั่งคุยกันเรื่อยเปื่อยครับ แสบซ่าตอนเขามากรุงเทพเขาก็มาอยู่บ้านหลังนี้แหละครับ เวลาเขาไปเรียนเขาก็ไปรถไฟฟ้าบ้าง รถเมล์บ้าง ให้ขับรถไปเองนี่ไม่ไหว รถติด แต่ผมซื้อให้เขาขับอยู่นะครับ เวลาลูกๆเดินทางในที่ที่เขาอยากไปด้วยตัวเอง เขาจะได้สะดวกหน่อย หรือเวลากลับบ้าน ถ้าไม่นั่งเครื่องบินก็พากันขับรถกลับ นี่ก็โชคดีที่การเดินทางในกรุงเทพมันโอเคขึ้นกว่าเมื่อก่อน รถไฟฟ้าทะลุทะลวงไปในจุดใหญ่ๆและขยายวงกว้าง นี่ชาลีก็มาอยู่นี่อีกคน สะดวกดี ผมก็ไม่มีอะไรต้องห่วงแล้วครับ ไม่มีภาระอะไรแล้ว ลูกโตหมดแล้ว จะมีก็แต่งานที่จะต้องทำที่บ้าน
แสบซ่าช่วยน้องเอาของขึ้นไปวางบนห้อง บ้านหลังนี้ใหญ่ดีครับ ตามฐานะของเขาอ่ะ ส่วนผมมายืนชมนกชมไม้ในสวน มีเจ้าคอปเตอร์คอยป่วน อ้อนแต่จะให้ผมอุ้ม ผมไม่อุ้มหรอก เด็กบ้าอะไรอ้วนมาก
“อั๋น พี่เอาลูกไปเลี้ยงนะ มึงเลี้ยงลูกไงวะกลมเหมือนลูกบอลเลย”
“คอปเตอร์ไม่อ้วนนะพ่อบอมบ์ คอปเตอร์แค่อวบเท่านั้นเอง แม่บิวบอก”รีบเถียงผมทันทีเลยครับ
“หึ ไอ้หมูอ้วน ก็พ่ออุ้มไม่ไหว จะไม่อ้วนได้ไงอ่ะเรา ไปอยู่กับพ่อดีกว่า พ่อจะพาออกกำลังกาย”
“เอาเลยพี่บอมบ์ ไอ้ตัวเล็กมันขี้เกียจ ใช้งานอะไรไม่ค่อยจะได้”
“อ้าว ก็บ้านเรามีคนใช้แล้วนะพ่อ ทำไมคอปเตอร์ต้องทำด้วย พี่อี๊ฟทำหมดแล้ว คอปเตอร์ไม่รู้จะทำอะไร”เถียงพอมันอีกคนครับ
“อือ ก็แบบนี้แหละถึงต้องไปอยู่กับพ่ออ่ะเรา ย้ายไปเรียนที่บ้านนอกดีกว่าเนอะ ไปอยู่กับคุณย่า พี่ชาลีมา คุณย่าเหงา คอปเตอร์ก็ต้องไปอยู่เป็นเพื่อนย่า”ผมแหย่เด็กเล่นครับ ไม่พาไปให้เกะกะหรอก เลี้ยงเด็กจนเบื่อละ ไหนจะลูกไอ้ภีม ลูกไอ้ภูมิ ลูกน้องเมย์ นี่ผมมาไล่ลำดับญาติแล้วนะ แม่ผมมีลูก ๔ คน ลูกแท้ๆก็ผมกับพี่เบิ้ล พี่นิดพี่น้อยลูกบุญธรรม แล้วมีหลาน ๑๔ คน มีเหลน ๒๗ คน มีลื่อ ตอนนี้ ๔ คน เหลนจะแต่งงานอีกปี สองปีข้างหน้าอีก ๓ คน เวลากลับบ้านทำบุญวันสงกรานต์ วันสารททีหนึ่งนะครับ บ้านไม่มีที่จะนอนครับ เยอะมาก แต่แม่ผมจำชื่อหลานชื่อเหลนได้ทุกคนนะครับ ถึงจะแก่แต่ความจำดีมาก ใครนิสัยยังไงนี่รู้หมด หลานคนนี้เป็นแบบนี้ เหลนคนนี้นิสัยแบบนี้ รู้หมดเลยครับ เพราะเลี้ยงมากับมือ นี่ไอ้ผักกาดก็พาลื่อไปให้ทวดเลี้ยงครับ มันก็หางานในตัวจังหวัดทำ มาปลูกบ้านใกล้ๆ ตอนนี้เพิ่งจะขวบกว่าๆ ซนมากครับ
วันที่ชาลีสัมภาษณ์ ผมก็ต้องถ่อไปด้วย จะไม่ไปน่ะเหรอ ไม่ได้ครับ ทั้ง ๓ คนพากันเกลี้ยกล่อมผมจนได้ จริงๆไม่อยากมานะครับ อยากให้ลูกเขาทำอะไรด้วยตัวเอง ไม่รู้อะไรให้มาถามรุ่นพี่ แล้วที่เขาสัมภาษณ์ เขาก็ถามลูก ไม่ได้ถามพ่อด้วย ตอนผมเข้ามหาลัย ผมจัดการอะไรด้วยตัวเองหมดเลยนะครับ ปฐมนิเทศคณะ เขาให้พาผู้ปกครองมา ผมก็ไม่ได้บอกพี่เบิ้ล ฮ่าๆๆ แต่กับเจ้าแสบเจ้าซ่านี่ ตอนที่เขาสอบได้ เขาก็ให้ผมมาด้วย ติดพ่อมากพวกนี้
มาถึงมหาลัย เจ้าแสบในฐานะเจ้าถิ่นเขาก็วิ่งวุ่นพาน้องไปทำนั่นทำนี่ ส่วนเจ้าซ่านี่เรียนมหาลัยเดียวกันกับผม เป็นรุ่นน้องนะเนี่ย ฮ่าๆๆ ห่างกันไปซะเกือบ ๓๐ รุ่นละมั้ง เจ้าซ่ามาถึงหนุ่มๆสาวๆมองกัน มีลูกหล่อก็แบบี้แหละครับ เออ ตอนนี้ลูกชายผมสูงกว่าผมอีก เจ้าแฝดนี่ปาไป ๑๙๖ ส่วนชาลีนี่ ๑๙๐ ครับ พวกนี้ผมป้อนเสาไฟฟ้าเป็นอาหารครับ ถึงได้สูงโย่งกันแบบนี้
“เดี๋ยวพ่อไปหาอะไรกินแถวนี้ดีกว่า แสบก็ดูน้องด้วยแล้วกัน”ผมบอกลูกชาย ตอนนี้มีผู้ปกครองมาคอยให้กำลังลูกหลานของตัวเอง
“พ่อนั่งแถวนี่แหละ”
“ก็ไม่เห็นจะมีอะไรนี่ เขาถามลูกนะไม่ได้ถามพ่อด้วย เมื่อไหร่จะโตเนี่ย ถ้ามีปัญหาอะไรโทรตามพ่อแล้วกัน เดี๋ยวพ่อเดินชมแถวๆนี้หน่อย เออ ชวนพ่อมาจะเป็นลูกแหง่ให้ได้รึไง ไม่อายชาวบ้านเขาเหรอ ป่ะๆ”ผมโยกหัวชาลีแล้วเดินจากคณะมาชมบรรยากาศ ก็เจอเพื่อนเก่าครับ มาเป็นอาจารย์ แล้วเจอเพื่อนสมัยมหาลัยมาส่งลูกเหมือนกัน เรานั่งคุยกันตามประสาเพื่อนครับ
พักใหญ่การสัมภาษณ์เสร็จเรียบร้อยแล้ว เจ้าซ่าเดินมาหาผมแล้วก็ทักทายเพื่อนผม ตามประสาครับ ผมแนะนำลูกชายให้รู้จัก และคุยกันอีกนิดหน่อยก่อนจะไปหาเจ้าชาลี
“เรียบร้อยแล้วนะ ช่วงบ่ายมีกิจกรรมอะไรอีกไหม เผื่อรุ่นพี่จะนัดเพิ่มเติม”
“ไม่มีแล้วพ่อ แต่รุ่นพี่ให้ใบนัดวันมาทำกิจกรรมมาอ่ะ พ่อลงเรียนโทอีกใบสิ จะได้มานั่งในห้องเรียนเป็นเพื่อนชาลี ตะกี้อาจารย์ถามว่าที่บ้านทำอะไร ชาลีเล่าให้ฟัง อาจารย์บอกว่าเป็นลูกค้าของเราด้วย”
“เหรอ อืม เดี๋ยวต้องมาทักทายกันหน่อย ป่ะ หาอะไรกิน จะกินที่บ้านหรือกินที่นี่ หรือกินที่ไหน”
“แสบมันอยากกินข้างคลองครับพ่อ ฮ่าๆๆๆ”เจ้าซ่าแซว
“เดี๋ยวโดนเตะ อยากกินเองก็มาโยนให้คนอื่น”
“เอาเป็นว่า เราไปกินทั้งครอบครัวดีกว่าเนอะ”ผมพูดกับลูกๆ
“เอ๊ย พ่ออ่ะ ฮ่าๆๆๆ”ขำทั้งลูกทั้งพ่อ
แล้วเราก็มากินข้างคลองจริงๆครับ ร้านตั้งอยู่ข้างๆคลองใสสะอาด ร้านอาหารอย่างหรู แหม อย่าคิดไปไกลสิครับ นั่งกินข้าวแล้วก็มองลูกชาย ผมในวัย ๔๗ ปี ใกล้จะเข้าเลข ๕ แล้ว บรรยากาศเป็นเหมือนวันวาน ไอ้ตัวเล็กทั้ง ๓ คน ที่เคยวิ่งวุ่นในบ้าน รื้อของ รื้อเสื้อผ้า เถียงพ่อบ้าง อำคุณย่าเล่นบ้าง เด็กน้อยที่เคยงอแงร้องจะซื้อขนมตอนเช้าๆ เด็กน้อยที่ไปหยิบหนังสือมาให้พ่ออ่านให้ฟัง เด็กน้อยที่ช่วยเก็บผัก คอยนั่งคิด คอยนั่งถาม ช่วยบวกเลข ช่วยทำบัญชี
ตอนนี้เขาโตเป็นหนุ่มแล้ว มันเหมือนเป็นภาพซ้อนขึ้นมาว่าเจ้าเด็กดื้อของผมยังเด็กอยู่ แต่ตอนนี้เขาอยู่ในวัยที่เขาเติบโต พร้อมจะรับผิดชอบอะไรที่ยิ่งใหญ่กว่าเดิม ส่วนผมเองก็พร้อมที่จะวางมือลงในอีกไม่กี่ปีข้างหน้า เวลาที่ผ่านไปมันเร็วมากเลยนะครับ แปบเดียว ลูกโตซะแล้ว
“พ่อทานอันนี้สิ อร่อยนะ”เจ้าแสบยังคงตักนั่นตักนี้ให้ผมเหมือนเดิมครับ เขาเป็นยังไง เขาก็ยังทำอย่างนั้นเสมอมา
“มันเหมือนกันไม่ใช่เหรอ”
“ไม่เหมือน ของแสบมันรสต้มยำ ของพ่อนั่นมันผัดขี้เมาแล้ว”
“แล้วไม่กินเองล่ะ”
“ก็อยากให้พ่อชิม”
นี่แหละครับ ความเอาอกเอาใจที่เขามีต่อผู้ใหญ่ ผมภูมิใจนะครับที่เขาเติบโตมาแบบรู้จักสิ่งที่ถูกที่ควร เรื่องเรียนเขาก็ไม่ด้อยกว่าใคร ความมีน้ำใจ จิตอาสา ก็เพียบพร้อม ผมบอกลูกๆเสมอนะ ว่าการเรียนเราไม่ต้องเก่งมากก็ได้ ขอแค่เรามีน้ำใจ ทำอะไรเพื่อส่วนรวมให้มาก คิดเพื่อส่วนรวม อย่าคิดอะไรเพื่อตัวเอง เพราะคิดเพื่อตัวเอง มันจะได้เราแค่คนเดียว แต่ถ้าเราคิดเพื่อส่วนรวม คนอื่นจะได้ประโยชน์ด้วย แต่การคิดเพื่อส่วนรวม ก็อย่าทุ่มมากเกินไป ดูกำลังของตัวเองด้วยว่าเราทำได้แค่ไหน ตัวเองรับได้แค่ไหน คือ ก็สอนให้เขาใช้ชีวิตอย่างสมดุล ไม่ตามกระแสและไม่อยู่ในถ้ำ เพราะชีวิตไม่ใช่เรื่องที่ยาวนานเลยครับ มันแค่ลมหายใจเข้าออก แค่นี้จริงๆ เราไม่รู้หรอกว่าเราจะจากโลกนี้ไปเมื่อไหร่ ฉะนั้น ระหว่างที่เรายังหายใจ ให้ทำอะไรไว้กับโลกใบนี้ ก็โอเคสำหรับลูกครับ เขาเข้าใจดี เข้าใจดีกว่าผมอีกมั้ง อาจจะเป็นเพราะว่าเขาได้ซึมซับธรรมะตั้งแต่เด็กๆ มีหลวงตาคอยควบคุมและคอยสอนอยู่เสมอ ตอนนี้หลวงตาก็ยังมีชีวิตอยู่นะครับ อายุ ๑๑๕ ปีแล้ว
“เหม่ออะไรอ่ะพ่อ อิ่มแล้วเหรอครับ”ชาลีสะกิดถามผม
“หืม อืม ไม่มีอะไร”
“แล้วก็อบว่าซ่าเหม่อตอนกินข้าว พ่อเองก็ชอบเหม่อ”เจ้าซ่าขำผม ตอนเด็กๆนี่บางวันจะเอาข้าวไปนั่งกินหน้าทีวีแล้วชอบเหม่อมองทีวีจนไม่ได้กินข้าว ผมต้องสะกิด จนต้องลงโทษห้ามกินข้าวหน้าจอทีวี หึหึ ผ่านไปไวจังไอ้ตัวเล็ก
“มีอะไรให้คิดเล็กน้อยน่ะ”
“คนแก่ชอบคิดถึงความหลัง”เจ้าซ่ายิ้มล้อเลียนผม
“หึหึ ก็มันจริงนี่นา ลูกๆโตกันหมดแล้ว ไม่เหลือคราบเด็กน้อยที่เคยป่วนพ่อเลย อ่ะ กินให้หมด แล้วจะไปไหนกันรึเปล่า จะกลับบ้านหรือว่าเดินเล่นสักหน่อย”
“เดินเล่นก็ได้ครับพ่อ”
พออิ่มแล้วเราจึงเดินเล่น ไปเที่ยวตามที่ต่างๆเท่าที่เวลาจะอำนวย กรุงเทพเปลี่ยนไปมาก อากาศร้อนขึ้นกว่าเดิม แต่ความสะดวกสบายก็โอเคกว่าเดิม นิสัยคนเปลี่ยนไปตามกาลเวลาธรรมดาของเมืองใหญ่ แต่ต่างจังหวัดตอนนี้ก็เติบโตขึ้นแล้วนะครับ เพราะความสะดวกสบายในการเดินทาง ไม่ว่าจะทางเครื่องบิน รถไฟความเร็วสูง หรือแม้แต่รถไฟฟ้าได้ขยายไปตามตัวเมืองใหญ่ในแต่ละภูมิภาค ประชากรเพิ่มขึ้น ความต้องการในการบริโภคเพิ่มมากขึ้น ความเหลื่อมล้ำระหว่างรายได้ก็ยังมีอยู่ แต่เด็กรุ่นใหม่เขาพัฒนา ก็เป็นธรรมดาของการมีชีวิตอยู่ให้รอดในสังคมครับ เวลามันผ่านไปเร็วจริงๆ
ปล. เปิดเทอมกันจึงอยากให้รับรู้บรรยากาศของ ๓ กุมาร ที่เคยซุกซน
ก็เป็นตอนเล็กๆ ต้อนรับเฟรชชี่ครับ เรื่องใหม่ เขียนได้นิดเดียว อิอิ
แต่ไม่ใช่ตอนต่อของ ๓ กุมารนะ ผมเขียนถึงพวกเขาไม่ค่อยออก
ส่วนเรื่องเอี่ยมศรีที่เคยเขียนคู่กับไอ้หิน ผมทำไฟล์หายไปแล้ว
ฝันดีกันทุกคนนะ
-
เป็นครอบครัวใหญ่มากกกก ที่รักกันสุดๆ
3แสบโตแล้วหล่อแถมเก่ง ที่สำคัญยังติดพ่อสุดๆ o13
-
ว้า~~~~ ไม่เห็นหมวดบูมหมวดเต้ย เเล้วก็ตวงเลยอ่ะ คิดถึงงงงงง :o12:
-
โตเป็นหนุ่มหล่อกันหมดละ
-
อยากให้แสบซ่าเป็นแบบนี้แหละอยู่กับพ่อบอมบ์แบบนี้ไปนานๆ
ปล.คิดถึงพี่บอมบ์สมัยเป็นทหารสนุกมากๆรวมถึงหมวดบูมหมวดเต้ยสองพี่น้องภูมิภีมคิดถึงทุกๆคน
-
พี่บอมบ์สุดยอด คิดถึงหมวดบูมและผองเพื่อนจริงๆ :pig4:
-
ผ่านไปไวเนอะ โตกันหมดแล้วอะ ไอ้เราเนี่ยดูเหมือนแก่ตามพ่อๆเลย
-
:pig4: :pig4: :mew1: :mew1:
-
แล้วบูมหายไปไหนอ่ะ
-
ย้อนนึกไปถึงความหลังแล้วก็คิดถึงจริงๆ ด้วยนะคะ แป๊บๆ เวลาก็ผ่านไปเร็วเหลือเกิน แต่แค่เด็กๆ ยังติดคุณพ่อและยังออดอ้อนเหมือนเมื่อตอนยังเล็กเหมือนเดิมก็พอแล้วล่ะเน้อ ^^ โชคดีจริงๆ นะคะที่อิทธิพลของสังคมที่เปลี่ยนไปเข้ามาเปลี่ยนตัวตนของเด็กๆ ไม่ได้ เพราะพื้นฐานของสิ่งต่างๆ ที่ทั้งถูกและก็ผิด ทางครอบครัวและคุณพ่อบอมบ์ได้ปลูกฝังกันมาจนแข็งแรงมากพอที่จะเป็นเกราะป้องกันตัวชั้นแรกให้แล้ว.. :heaven
-
หูยครอบครัวสุขสันต์
ลูกขี้อ้อนชอบกอดเป็นพ่อบอมบ์นิคงอุ่นจนร้อนลูกลิงสามตัวโตกว่าพ่อซะละ แต่ชาลีพึ่ง190เองเนอะ
-
จะเป็นตอนไหนๆ เรื่องนี้ก็น่ารักตลอด
ขอบคุณน้องเมฆครับที่นำเรื่องดีๆมาให้อ่าน
:mew1: :mew1: :mew1:
-
น่ารักจริงๆ ครับ ครอบครัวนี้
-
สมาชิกเยอะมาก ๆ
-
น้องบูมของเค้าหายไปไหนล่ะ :mew2:
ครอบครัวอบอุ่นจริงๆ :mew1:
-
เด็กๆ โตแล้วว แต่ก็อ้อนพ่อเหมือนเดิม หล่อด้วย :-[ เสียดายหมวดบูม (ตอนนี้ยศแล้วนะ)ไม่มาด้วยเนาะ
-
อย่าเพิ่งจบนะค๊าาาาาาาาาาา :ling1:
เค้าขอบทสรุปชีวิตอีกตอนสิคะ พี่บูม มหา พี่เต้ย น้องหนู ชีวิตเป็นไงบ้างแล้ว
มาต่ออีกสักตอนนะคะ :hao3:
-
ขอบคุณ :)
-
อ่าา คิดถึงเด็กๆ อิอิ อ้าว แล้ว หมวดบูมไปไหนอ่ะ ไม่มีโมเม้นท์มุ้งมิ้งนิดนึงเหรอ
-
คิดถึงหมวดบูมมมมมมมมมมมมม ป่านนี้เป็นนายพลไปละมั้งงง กรี้ด
-
เด็กๆโตเป็นหนุ่มแล้วยังติดพ่ออยู่เลย แต่มันทำให้พ่อลูกสนิทกันมากขึ้นนะ
:pig4: :L2:
-
สูงมากกกก พี่บอมให้ลูกกินอะไรเนี่ย
อยู่มหาลัยแล้วต้องป๊อบมากแน่ ๆ
มีการให้พ่อไปเรียนป.โทเป็นเพื่อนด้วย
ไปเดทจะชวนพ่อไปไหม
พี่บอมบ์คือทุกสิ่งอย่างของลูกจริง ๆ
:L1:
-
เด็กๆโตแล้วเหรอเนี่ย ผ้าๆเป็นปลื้มที่สุดเลย
ถึงจะคิดถึงหมวดทั้งสองแล้วก็มหาตวงด้วยก็เหอะ
ดีใจที่ได้อ่านเรื่องนี้
-
โตเป็นหนุ่มกันหมดแล้ว
-
เล่าถึงลูกๆแล้ว
เล่าถึงคนอื่นๆบ้างสิ บูม ตวงกับเต้ย ฝรั่งกับอิหนู
-
:กอด1: เด็กๆโตไล่ทันพ่อๆหมดแระ
-
น่ารักอะ
-
พออ่านตอนโตก็อยากอ่านตอนเด็ก หลายใจจริงๆค่ะ
แต่เค้ายังอยากอ่านชีวิตหมวดบูมกับพี่บอมบ์น้า คิดถึงมากๆเลย
เด็กๆโตกันหมดแล้วก็ใจหายอ่ะ เก่งๆแบบนี้ พ่อบอมบ์ปลื้มตายเลย
-
โตขึ้นเป็นหนุ่มหล่อกันทุกคนเลยนะเด็กๆ
-
จองลูกชายพี่บอมบ์ซักคนได้มั้ย 555555 :mew3:
-
ป๊อปปูลาตั้งแต่รุ่นพ่อยันรุ่นลูกเลยนะบ้านพี่บอมบ์เนี่ย :impress2:
-
ชอบครอบครัวนี้มากเลยน่ะ อยากสมัครเป็นลูกสะใภ้5555
-
ตอนพิเศษ เมื่อลูกชายผมโต ครั้งที่ ๓
ผมกลับมาถึงบ้านหลังจากอยู่ที่กรุงเทพร่วม ๒ สัปดาห์ เจ้าตะวันสอบกลางภาคเรียบร้อยแล้วและทำเรื่องย้ายเข้าเรียนในกรุงเทพ เดี๋ยวขอเล่าวันที่เจ้าตะวันย้ายมาสักหน่อยนะครับ
“พ่อบอมบ์ครับ”
“หืม”
“ทำไมเด็กกรุงเทพกวนตีนจัง”
“อ้าว ก็ต้อนรับเด็กใหม่มั้ง เราย้ายมากลางเทอมนี่ เขาก็กวนหน่อยๆแหละ ที่จริงๆไม่ใช่กวนตีนเฉพาะเด็กกรุงเทพนะ เด็กที่ไหนมันก็กวนตีนทุกทีอ่ะ”
“อืม ก็จริงของพ่อบอมบ์ แต่ไม่เป็นไร มีแต่ตัวเล็กๆกว่าตะวัน”ทำท่าประกอบด้วยครับ ตะวันที่ ม.๕ ๑๘๗ เซน และหุ่นควายมากเลยครับ อยู่บ้านนี่กินเยอะ แล้วชอบมารวมตัวเล่นฟิตเนสกับพวกผม โตเกินวัยครับ แขนขานี่ เหมือนสมัยผมตอนเข้ามหาลัยใหม่ๆเลยครับ เออ จริงๆลูกชายผมนอกจากจะโย่งแล้ว หุ่นเขาที่กระทิงป่า ฮ่าๆๆ ก็เพราะทำงานหนักด้วย เล่นกีฬาด้วย หุ่นถึงได้ล่ำสัน เจ้าตะวันนี่ยืนกับพ่อมันนี่ คนอื่นเกือบจะคิดว่าไอ้ซันเป็นลูก นี่ถ้าไม่ผมหงอกนะ มองไม่ออก ฮ่าๆๆ
เออ พูดถึงเรื่องผมหงอก นี่ยังไม่ได้ย้อมเลยครับ ผมบนหัวผมนี่เริ่มจะหงอกบ้างแล้ว โชคดีที่ผมไม่ล้าน ยังเต็มหัวปกติครับ
“เฮ้อ ไม่รู้คิดถูกคิดผิดนะเนี่ยที่ย้ายมา เหงาเลย เพื่อนก็กวนประสาท ไม่ชอบบรรยากาศแบบนี้เลย”
“อ้าว ก็ย้ายกลับดิ”
“แม่ได้บ่นแน่ๆ ฮ่าๆๆ เดี๋ยวโทรหาแม่แปบดีกว่า”หยิบแท็บเล็ตที่สามารถโทรได้ออกมา “ฮัลโหลแม่ สวัสดีครับ”
“ค่ะ คุณลูกชาย เป็นไงบ้าง”
“ตะวันมานั่งเล่นบ้านพี่ชาลีอ่ะแม่ รอพี่เขาเลิกเรียน นี่ตะวันนั่งกับพ่อบอมบ์ พ่อบอมบ์ แอ๊บใส่หน้าจอหน่อย”
“เฮอะ ก็หาเรื่องนะเอ็ง ไงฟาง เหงาอ่ะดิ”
“ไม่เห็นจะเหงาเลยพี่บอมบ์ ไปซะได้ก็ดี เกะกะบ้าน”ฟางพูดประชดลูกชาย
“หูย ใจดำจังเลยคุณแม่ของผม คิดถึงลูกอ่ะดี๊ แบร่ แล้วแม่ทำอะไรอ่ะ”
“ก็นั่งเป็นคุณนายอยู่ในบ้าน รอเงินเข้าบัญชีแล้วเอาไปเดินชอปปิ้งเก๋ๆ”
“น่ารักมากแม่ผม อย่าลืมส่งค่าขนมมาให้ลูกด้วยน้า เดือนนี้ ขอ ๗ แสน ซื้อปากกามาใช้ ใช้ของถูกไม่เป็นอะแม่ คันมือ”
“แต่แม่คันเท้าอยากจะเตะ แหม่ พูดมาได้ แล้วเป็นไงบ้าง เจอเพื่อนเจอฝูงรึยัง”
“เจอทั้งโขลงเลยแม่ เอ๊ย ไม่ใช่ช้างนะแม่ ฮ่าๆๆ เจออยู่อ่ะ แต่เพื่อนใหม่กวนตีน ตะวันไม่ชอบเลย”
“แม่ว่าเราไปกวนเขาก่อนมากกว่า”
“ฮ่าๆๆ แม่ชอบรู้ทัน แล้วนี่พ่อไปไหนอ่ะแม่”
“นอนกลางวันสิ จะทำอะไรอ่ะพ่อเอ็งวันๆ”
“ใช่ซี่ เป็นเสี่ยแล้วนี่ รวยแล้วไม่ต้องทำอะไร เฮ้อ คิดถึงบ้านเรานะแม่ อยู่นี่ไม่มีอะไรให้เล่นเลย”
“ก็อยากย้ายไปทำไมละ ย้ายไปแล้วก็ต้องทน กรุงเทพมันไม่ได้สวยหรูอย่างที่คิดหรอกนะ ขนาดแม่โตที่นั่นแม่ยังไม่ค่อยอบเลย”
“อ๋อ ถ้าไม่ได้แต่งงานกับพ่อ แม่ก็คงต้องติดแหง็กอยู่ที่นี่ละสิ”
“ใช่แล้ว แล้วยายกลับบ้านรึยัง”
“ยายไม่ได้ไปไหนครับ ตาก็อยู่ น้าเฟิร์สก็อยู่”น้าเฟิร์สนี่น้องชายของฟางครับ แต่งงานมีลูกแล้ว
“อื้ม ก็อยู่ดีๆแล้วกัน อย่าทำให้ยายปวดหัว ยิ่งเฮี้ยวๆด้วยเรา”
“ไม่ได้เฮี้ยนนะแม่ คนนะไม่ใช่ผี จะได้เฮี้ยนอ่ะ”
“เฮี้ยว ไม่ใช่เฮี้ยน เอ๊ะ เอ็งนี่”
“ฮ่าๆๆๆ”
“ปากแบบนี้แหละถึงเข้ากับใครไม่ได้”
“แม่อ่ะ ไม่เข้าข้างลูก นี่ลูกชายสุดรักสุดหวงของแม่นะ หล่อด้วย เออแม่ มีผู้ชายมาชอบตะวันด้วย ฮ่าๆๆ มาวันแรกเจอเลย ตัวเองๆ หล่ออ่ะ อยากได้เป็นผัว ฮ่าๆๆ”
“ก็ไปเป็นซะซิ ผัวอ่ะ เออ ให้ไปเรียนนะไม่ได้ให้ไปหาเมีย”
“หูย ไม่รีบหรอกครับ ตะวันรักเดียวใจเดียวนะ จบม.๖ นี่แม่ต้องไปหมั้นให้ตะวันไว้ก่อนนะ เดี๋ยวเขาไม่มั่นใจในตัวตะวัน”เจ้าตะวันนี่มีแฟนแล้วครับ เรียนอยู่โรงเรียนเดียวกัน ชั้นเดียวกัน เป็นลูกของผู้รากมากดีในตัวเมืองของจังหวัดผมครับ
“ไม่ต้องรีบหรอกน่ะเรื่องเมีย พ่อเอ็งกว่าจะได้แต่งกับแม่ก็ปาไปตั้ง ๒๕ ๒๖ แล้ว นี่เพิ่งจะ ๑๗ ล้างจานยังไม่สะอาดเลย ริอาจจะมีเมียแล้ว”
“ฮ่าๆๆ หยอกแม่เล่นอ่ะ ตะวันไม่รีบหรอก เพราะเขาไม่รักใครอยู่แล้ว”
“เออ เดี๋ยวจะเข้าแนวระยะทางห่างใจคนนะ คนยิ่งอยู่ไกลกัน ความสัมพันธ์มันก็ห่างเหินตามระยะทาง แม่ว่าอยู่นี่ก็ดีแล้ว จบแล้วค่อยเข้าไปเรียนในกรุงเทพพร้อมกัน”
“ก็มันเหงานี่แม่ พี่แสบพี่ซ่าพี่ชาลีเล่นมาทั้งหมดแบบนี้ ตะวันเหงาเป็นธรรมดา เรื่องแฟนตะวันไม่ห่วง ถ้าเขามีใหม่ ก็พร้อมให้เขาไป หล่อ ล่ำ หำใหญ่แบบลูกชายของแม่ ไม่มีใครเอาชนะได้หรอก”
“แหวะ หล่อเหรอคะ หน้าตาอย่างกะฝอยขัดหม้อ”
“หน้าตาเป็นไงอ่ะแม่ มันหยึยๆ ฮ่าๆๆๆ ไม่คิดจะชมลูกเลยอ่ะ งอนแม่ ๕ วินาที”แล้วมันก็ทำหน้ายู่ใส่แม่ของมัน ส่วนผมนั่งขำใกล้ๆ “ครบแล้ว อ่ะ พี่แสบกลับมาแล้ว แค่นี้ก่อนนะแม่ อย่าลืมออกกำลังกาย เต้นแอโรบิก เล่นโยคะ ว่ายน้ำ ฟังธรรม ดูปะการัง รดน้ำผัก เก็บเห็ด”
“เออๆ พอเลย จะวางก็รีบวาง ให้แม่ทำทุกอย่างคิดว่าเป็นทศกัณฑ์รึไง อ่ะ แค่นี้ก็แค่นี้”
“ครับ จุ๊บๆ รักแม่นะ”แล้วมันก็วางสายไป ถึงจะกวนประสาทแค่ไหน ก็บอกรักแม่ตัวเองได้เสมอ ก็แบบนี้แหละครับบ้านนี้ กับเด็กๆพวกนี้ กวนพ่อกวนแม่ แต่ก็รัก
“ฟอด สวัสดีครับ”เจ้าแสบลงจากรถได้ก็เดินมาหอมแก้มผม แล้วยกมือไหว้ “อะไรเอ็ง มีอะไร”หันไปถามน้องชาย
“จะพาพี่แสบไปเดินเนอ่ะ ส่องสาวๆ”
“พี่ไม่ชอบส่องสาว พี่ชอบส่องผู้ชาย ฮ่าๆๆๆ”เจ้าแสบขำ
“เออ ส่องใครก็ได้พี่ แหม่ มาจุ๊บหน่อยดิ คิดถึงพี่ว่ะ”
“เฮ้ยๆ แอบคิดเล็กคิดน้อยรึเปล่าเนี่ย”
“โว๊ะ ของเคยๆอ่ะพี่ ฟอด โห หน้ามันมาก เอาไปทอดหมู ๓ ชั้น ๕ วันไม่หมดเลยเลยเนี่ย ฮ่าๆๆ”
“กวนตีนแล้วเอ็ง มาให้พี่จุ๊บบ้าง”เจ้าแสบหอมแก้มน้องกลับ เออ อย่าได้สงสัยกับความมุ้งมิ้งของลูกชายบ้านนี้ครับ เป็นกันทั้งบ้าน “พ่อบอมบ์ แสบมีเรื่องจะปรึกษา”
“อื้ม”ผมพยักหน้า จากนั้นลูกชายเล่าเรื่องที่เขาเรียนให้ฟัง บางเรื่องผมไม่เข้าใจนะครับเพราะผมไม่ใช่สายตรงวิศวะ รู้แค่พื้นๆเท่านั้น ลุกชายเขาอยู่วิศวะแล้วเขาก็อยู่ชมรมพวกประดิษฐ์รถยนต์อ่ะครับ ทีนี้ทีมเขาก็คอนเน็คชั่นกับเจ้าซ่า เจ้าซ่าก็อยู่คนละมหาลัย คนนี้เขาเรียนเกษตร ก็เรียนเกี่ยวกับพวกการเกษตรแล้วเขาเข้าชมรมทำรถการเกษตรในมหาลัยเข้าอ่ะ ทั้ง ๒ ชมรมจึงติดต่อกัน จะวิจัยเรื่องเครื่องมือทางการเกษตร ก็ต่อยอดจากที่อยู่ที่บ้านนั่นแหละครับ เขาจะขอพื้นที่ที่นาของผมเป็นที่ทดลอง แล้วขอเงินสนับสนุน ระหว่างนี้บิวก็พาเจ้าคอปเตอร์กลับมาถึงบ้านพอดี และได้ฟัง บิวก็สนับสนุนเงินทุนวิจัยไปครับ ส่วนผมลูกชายอยากทำอะไรก็ เต็มที่เลยลูก ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว มันได้ประโยชน์ทั้งลูกผมและผมเองในอนาคตก็อาจจะได้ด้วยครับ
“เตอร์ เปลี่ยนชุดไปออกกำลังกายกัน”เจ้าซ่ามาถึงบ้านอีกคนแล้วครับ มาถึงก็ชวนน้อง
“เตอร์อยากนอน”เจ้าคอปเตอร์หาว
“ไม่ได้ มาออกกำลังกายกับพี่เลย”เจ้าซ่าชวนอีก
“แล้วพี่ชาลีจะไปไหมครับ”เขาถามถึงพี่ชายของเขา
“ไปสิ เดี๋ยวพี่เขาก็จะมาถึงบ้านแล้ว แต่เราไปก่อน”
“ครับ งั้นคอปเตอร์จะวิ่ง ๑๐ รอบเลย”
“แหม วิ่งให้ครบรอบเดียวก่อนก็ได้นะลูกหมูของแม่”บิวกระแซะลูก หึหึ
“คิกๆๆ ถ้าวิ่งไม่ไหว คอปเตอร์ก็จะให้พี่แสบอุ้ม”คอปเตอร์ปีนไปนั่งตักพี่ชาย
“งั้นไม่พาไปดีกว่า ฮ่าๆๆ ไม่อยากอุ้มลูกหมู”เจ้าแสบขำน้อง
“แอะ งั้นให้พี่ตะวันอุ้มก็ได้”ปีนไปนั่งตักเจ้าตะวันบ้าง
“โห น้ำหนักเราไม่เบาเลยนะเนี่ย แม่บิวเลี้ยงลูกด้วยหัวอาหารหรือว่ารำข้าวเนี่ย”
“แม่คลุกรวมกันทุกอย่างแหละลูก สับผักตบใส่ด้วย ฮ่าๆๆ”ขำกันทั้งบ้าน
ลูกๆพาไปออกกำลังกาย ผมก็ต้องไปด้วยครับ ไปวิ่งที่สวนไม่ไกลจากบ้านเท่าไหร่นัก หนุ่มๆเขาวิ่งกันไป ส่วนผมเดินเล่นกับเจ้าคอปเตอร์ครับ เด็กๆเขาวิ่งไป เจอเพื่อนของเขา เขาก็พามาแนะนำให้ผมรู้จักครับ กลุ่มใหญ่ เจี๊ยวจ๊าวกันทุกคน
“นี่ๆ พ่อข้า หล่อมาก เอ็งว่า ข้ากับพ่อคนไหนหล่อกว่ากัน”เจ้าซ่าอวดเพื่อน
“มันคนละระดับนะซ่า พ่อรุ่นไหนแล้ว สมัยมหาลัยนี่สาวๆตรึม”ผมโม้ใส่ลูกหน่อย
“พ่อชอบโม้”เจ้าแสบเบ้ปากใส่ผม
“พ่อครับ เวลาอยู่บ้าน ซ่ามันเป็นแบบนี้ประจำเลยเหรอพ่อ”เพื่อนเจ้าซ่าถาม
“ไร เป็นแบบไหน”เจ้าซ่าหันไปถามเพื่อน คือ ตอนนี้ลูกชายชอบมาเกาะ มาซบผม อ้อนๆของเขาไป ไม่เห็นจะอายเพื่อน
“ก็แบบนี้ไง เป็นลูกแหง่อ่ะ”เพื่อนเขาถามต่อ
“อะไร ก็ปกติของข้านี่หว่า เฮ้ย นี่อย่าบอกนะว่าเอ็งไม่เคยกอดพ่อ”
“ก็ ไม่นะ อายอ่ะ โตแล้ว เออ กอดแฟนดิ ใช่ไหมครับพ่อ”เขาขอความเห็นจากผม
“ใช่ ชอบงุ้งงิ้งเหมือนเด็กๆ ลูกแหง่อ่ะแบบนี้”ผมลูบหัวลูกชาย
“อ้าว ก็เรามีกันแค่นี้ ไม่อ้อนพ่อวันนี้จะไปอ้อนวันไหน เอ็งอ่ะ กลับไปกอดพ่อบ้างเหอะ อย่ากอดพ่อแค่วันพ่อ”
“วันพ่อก็ไม่เคยกอด พ่อไม่ค่อยว่าง”
“วันไหนว่างแล้วเจอหน้าก็เข้าไปกอดดิ ความรักเราต้องแสดงออกทุกวันเว้ย เหมือนเรากินข้าว เราต้องกินทุกวัน รักพ่อรักแม่ก็ต้องแสดงออกทุกวัน ข้าไม่เห็นจะอาย อายทำไม พ่อก็พ่อเรา เงินก็ขอพ่อใช้ เสื้อผ้าก็เงินพ่อ ไม่รักพ่อแล้วจะให้รักใครวะ เนอะพ่อ”
“แต่นี่ก็รักเกิน กอดทุกวันไม่เบื่อรึไง”ผมแย้งลูก ไม่ได้รำคาญหรอกครับ แต่บางครั้งก็เกะกะนะ ฮ่าๆๆ
“ไม่เห็นจะเบื่อ กอดแล้วได้ตังค์ ซ่าชอบ ฮ่าๆๆๆๆ”ขำกันทั้งวง พวกผมเดินเล่นกันคุยกัน คุยถึงเรื่องงาน เรื่องเงิน เรื่องสังคม เล่าให้เขาฟังว่ามันเป็นยังไง เปรียบเทียบระหว่างรุ่นผมกับรุ่นเขา มีอะไรเปลี่ยน เล่าถึงบรรยากาศการเรียนสมัยก่อน หรือแม้แต่เรื่องการค้าการขาย
ถึงเวลาพอสมควรเราก็แยกย้ายกันกลับบ้านครับ เจ้าตะวันต้องไปกินข้าวกับตายายเขา ส่วนแสบซ่าชาลีก็เหมือนเดิม มาถึงบ้าน บิวทำกับข้าวไว้เรียบร้อยแล้ว เด็กๆไปล้างมือแล้วเราก็ลงมือกินข้าวกัน
มื้อเย็นผ่านไปแล้ว เรามานั่งล้อมวงคุยกันถึงเรื่องบริษัท ชาลีถูกพ่อเขาเทรนด์ตั้งแต่ม. ๔ โดยมีผมเป็นพี่เลี้ยง ส่วนเจ้าแสบเจ้าซ่านี่เหมือนกันครับ ผมเทรนด์เขาเอง จริงๆทั้ง ๓ คนผมเทรนด์เขาให้เขาพร้อมที่จะรับผิดชอบกิจการ หรือถ้าเขาไม่อยากทำผมก็ไม่เสียใจนะครับ เพราะถ้าผมทำไม่ไหว ก็ให้คนอื่นทำแทน มีญาติๆมาช่วยก็หลายคน แต่ลูกๆเขาสนใจ เพราะสนใจนี่แหละครับ เจ้าซ่าถึงได้เรียนเกษตร เขาจะพัฒนาการเกษตรให้ครบวงจร เจ้าแสบเขาเรียนวิศวะเพราะอยากพัฒนาด้านเทคโนโลยี ชาลีก็เศรษฐศาสตร์อันนี้ก็เตรียมตัวเพื่อมาทำกิจการของตระกูลเขาต่อ
“พ่อ พรุ่งนี้เข้ามหาลัยไปดูชมรมของซ่านะพ่อ ซ่าอยากจะโชว์ผลงาน”เจ้าซ่าเอ่ยชวน
“พ่อจะไปจีบสาว”
“ฮ่าๆๆๆ พ่อชอบอำเล่นอ่ะ”ลูกก็ขำของเขาไป
“ว่าแต่เราอ่ะ เมื่อไหร่จะเปิดตัวแฟนสักที”
“ยังอ่ะพ่อ ซ่ายังคิดไม่ออกว่าจะจีบใครดี เข้ามาเยอะเกิน”
“เป็นคนที่ถูกเลือกก็แบบนี้แหละ ระวังเลือกมากจะยากนาน”
“นั่นมันลูกมากจะยากนานไม่ใช่เหรอพ่อ”
“เออว่ะ ฮ่าๆๆ”ก็ขำขันกันไป เรานั่งคุยกันอีกนิดหน่อย ผมจึงไปอาบน้ำ อยากกลับบ้านแล้วครับ กลัวแม่เหงา ฮ่าๆๆ พี่เบิ้ลก็แก่ แม่ก็แก่ พี่น้อยพี่นิดก็แก่ ไม่มีใครดูคนแก่ ทั้งบ้านนี่ มีผมกับหลานเท่านั้นที่ไม่ผมหงอก นอกนั่นน่ะเหรอ ผมขาวเต็มหัวครับ
อาบน้ำเสร็จแล้ว มานั่งดูงานของตัวเองนิดหน่อย นั่งคุยกับไอ้อั๋นเรื่องกิจการ มีอะไรผมต้องรู้ทุกอย่างนะครับ บริษัทของตระกูลนี้ เพราะส่วนหนึ่ง อั๋นมันไว้ใจผม ผมมีหุ้นส่วนอยู่บ้าง แล้วที่สำคัญ บางครั้งชาลีไม่ค่อยฟังไอ้อั๋นครับ แต่จะฟังผมมากกว่า บางเรื่องผมจึงต้องรู้แล้วบอกกับลูก ก็คุยกันจน ๕ ทุ่ม เด็กๆเขาเข้านอนแล้ว
ผมก็ปิดไฟ เข้าไปนอนบนเตียง นอนกับลูกนั่นแหละครับ แฝดเอาที่นอนมานอนบนพื้น พอผมเข้าไปเขาก็ถาม ชาลีนอนอีกห้องนะครับ แฝดคุยอะไรเล็กน้อย ผมก็ขึ้นเตียงนอน เจ้าแสบปีนเตียงมานอนด้านบน นอนกอดผม
“นอนกอดพ่อไม่อึดอัดแย่เหรอ เตียงก็นิดเดียว”ผมลูบหัวลูกชาย โตเป็นหนุ่มแล้วแต่ทำไมผมยังรู้สึกว่าเขาเหมือนเป็นเด็กน้อยก็ไม่รู้
“กอดพ่ออบอุ่นดี อยากให้พ่อเล่านิทานให้ฟัง แสบไม่ได้ฟังนานแล้ว”ก็ตั้งแต่เขาขึ้นชั้นมัธยม ๑ ผมก็ไม่ค่อยเล่าให้ฟังเลยครับ
“เล่าเรื่องอะไรดี พ่อคิดไม่ออกนะ”
“เรื่องอะไรก็ได้”เจ้าแสบซุกๆมาที่ไหล่
“กวนพ่อนะเอ็ง”เจ้าซ่าว่าพี่แต่ตัวเองก็ขึ้นมากอดผมอีกคน “ซ่าไม่อยากโตเลยพ่อบอมบ์ อยากอยู่เป็นเด็ก ถ้ามีน้ำยาแบบโคนันจะดีมากเลยนะ”นี่ก็มาอีกแนว รำพึงรำพันของเขาไป
“หึ๊ จะเป็นคนแคระไปตลอดรึไง อืมว่าแต่เล่าเรื่องอะไรดี เรื่องที่ชอบตื่นแล้วปีนมานั่งบนตัวพ่อแล้วพากันฉี่ใส่พ่อทั้ง ๒ คนเหรอ”
“ฮ่าๆๆๆ”ขำทั้งคู่เลยครับ “ตอนนั้นยังไม่รู้เรื่องอะไรเลยนะพ่อ คงจะเป็นเด็กมากๆ”
“ก็ ๒ ขวบอ่ะ ถ้าวันไหนถ้าเยี่ยวใส่พ่อนะ วันนั้นจะสดชื่อทั้งวัน ไม่มีงอแง ไม่รู้เป็นไร”พูดไปแล้วก็ขำนะครับ ก็แบบนั้นจริงๆ
“แล้วตอนเด็กๆ แสบชอบทำอะไรบ้างพ่อ”เจ้าซ่าถาม
“ทำอะไร ก็หลายอย่างนะ ป่วนพ่อ บางวัน พ่อวิดพื้นอยู่ วิ่งกันมาทั้ง ๒ คน มาเกาะหลัง คิดว่าพ่อจะพาขี่ช้าง พ่อบอกว่า พ่อวิดพื้นอยู่ อย่าเพิ่งกวน ก็พูดว่า กี่จ๊างๆ พ่อก็ต้องนอนลงให้นั่งบนตักแล้ววิดพื้น แสบซ่าก็ขำคิกๆ เอาอีกๆ พ่อบอก พ่อเหนื่อยแล้วนะ ก็ร้องว่าเอาอีกๆ”
“ฮ่าๆๆ แล้วแม่อ่ะพ่อ ตอนเด็กๆอ่ะ เป็นยังไง”
“แม่เหรอ ก็ไม่ได้เลี้ยงเรามานะ พอคลอดได้ ๒ วันแม่ก็อุ้มทั้ง ๒ คนมาให้พ่อที่ค่ายทหาร แล้วเขาก็บอกว่า เอาลูกมึงไป พ่อก็เคลียร์ให้เรียบร้อย เรื่องพวกพวกเราอ่ะ พาไปจดทะเบียนเรียบร้อย แม่เราเขาก็ไปเรียนที่ต่างประเทศ เราก็โตมากับย่า พ่อเป็นทหารตั้ง ๒ ปี ย่าก็เลี้ยงมานั่นแหละ จนพ่อปลดทหาร ถึงได้เลี้ยงแบบเต็มที่ แล้วพ่อก็เจอแม่บิว อย่างที่พ่อเล่าให้ฟัง อาเขาก็วัยรุ่นอ่ะนะ เขาอาจจะคิดผิดพลาดไปบ้าง แม่บิวก็ยังเด็ก คิดสั้นไปหน่อย แต่คงเป็นโชคชะตาอ่ะแหละ ให้เรามาเจอกัน จนพ่อเลี้ยงแฝดกับชาลีมาจน ๙ ขวบ”
“อ๋อ”
“อยากเจอแม่ป่ะล่ะ เผื่อพ่อเจอจะได้พาไปรู้จัก”
“อืม ถ้าไม่เจอก็ไม่เป็นไรครับพ่อ ป่านนี้แม่คงจะมีครอบครัวใหม่แล้ว”
“โกรธพ่อไหมเนี่ยที่ครอบครัวเราขาดๆเกินๆแบบนี้”
“โกรธไปแล้วแก้ไขอะไรไม่ได้หรอกครับ แสบไม่โกรธพ่อหรอก พ่อก็มีเหตุผลของพ่อ แม่ก็มีเหตุผลของแม่ แสบก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่ต้องคิดมาก มีแค่นี้ ก็อยู่กันแค่นี้”แสบตอบ
“อื้ม”
“แต่ซ่าก็อยากเจอแม่สักครั้งนะ เพราะเจอตอนนั้นซ่ายังเด็กเกินไป ซ่าอยากกอด อยากไหว้แม่สักครั้งก็พอ”
“อื้ม เดี๋ยวพ่อหาทางติดต่อแล้วกัน”ผมลูบหัวลูกชายไป แล้วเล่าเรื่องราวเก่าๆให้ฟัง จนเขาหลับคาอกไปทั้งคู่ครับ
ตอนเช้าผมตื่นปกติ เข้าครัวเองครับ ทำกับข้าวหลายอย่าง บิวตื่นมายังงงกับผมเลย
“โอ้โห น่าทานจังเลย”เจ้าคอปเตอร์เอ่ยชมกับฝีมือของผม
“พี่อี๊ฟทำกับข้าวไม่น่าทานแล้วใช่ไหมนคะคุณหนู”อี๊ฟถามคุณหนูของบ้าน
“พี่อี๊ฟทำก็น่าทาน แต่ของพ่อบอมบ์ทำน่าทานกว่า วันนี้คอปเตอร์จะห่อไปอวดเพื่อนที่โรงเรียนด้วย หูย อันนี้อะไรอ่ะครับพ่อบอมบ์”
“นักเก็ตไก่”
“พ่ออั๋นต้องให้พ่อบอมบ์สอนทำกับข้าวนะรู้ไหม คอปเตอร์จะได้เรียนเก่งๆ”ยืนบนโต๊ะแล้วสั่งพ่อของตัวเอง
“พ่อทำไม่เป็น”
“ก็ให้พ่อบอมบ์สอน”
“ให้แม่ทำให้ทานดิ พ่อทอดไข่ยังไหม้เลย แล้วเรามาสั่งพ่ออ่ะ เราช่วยทำอะไรบ้าง จานยังล้างไม่เป็นเลย ถ้าอยากให้พ่อทำกับข้าว ต้องล้างจานเป็นนะ”
“ได้ครับ”รับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะ
“หึหึ หนูต้องล้างทุกวันนะลูก พ่อจะได้ทำกับข้าวให้ทานทุกวัน”บิวยุลูกชายคนเล็ก
“เอ๊ย นี่ไม่เข้าข้างสามีเลยเหรอ”อั๋นรีบท้วงทันที
“ไม่มีทาง ทานข้าวกัน มาชิมฝีมือพ่อครัวอันดับหนึ่งของเมืองไทย”บิวชมผม แหม่ กูก็หน้าบาน มื้อเช้าทุกคนต่างชมฝีมือทำอาหารของผม ถึงเวลาทุกคนเตรียมตัวไปเรียน เจ้าแสบมีเรียนบ่าย ส่วนเจ้าซ่าเหมือนกัน แต่ต้องไปแต่เช้า เขาจะพาไปดูผลงานของเขาครับ ผมจึงต้องเดินทางไปกับลูก เจ้าแสบก็ไปด้วย
รถไฟฟ้ามาถึงหน้ามหาลัย สบายขึ้นกว่าเมื่อก่นเยอะเลยครับ เมื่อก่อนนะแถวนี้รถติดบรรลัย แล้วรถไฟฟ้ายังไม่ผ่านด้วย ใครมีรถขับก็สบายหน่อย ใครไม่มีก็รถเมล์บ้างอะไรบ้าง ว่ากันไปตามเรื่อง
มาถึงแล้ว ก็นั่งรถของมหาลัยเข้าไปที่ตัวคณะ อะไรๆเปลี่ยนไปทุกปีครับ แล้วเรามาลงที่ชมรมของลูกชาย เป็นโรงงานไม่ใหญ่มากครับ ก็มีเครื่องมือหลากหลาย ลูกชายแนะนำให้ผมรู้ว่าเขาทำอะไรบ้าง เขาโชว์พวกโมเดลต่างๆที่กำลังจะได้รับการพัฒนาร่วมกับเด็กวิศวะในมหาลัยเขา เจ้าแสบเองก็มาร่วมมือกันกับเจ้าซ่า เขาสนิทกับเพื่อนๆที่นี่ อาจารย์ก็ด้วย
“พี่โอ สวัสดีพี่”รุ่นพี่เจ้าซ่าเข้ามาในโรงงาน “นี่พ่อผมพี่ พ่อนี่พี่โอ เป็นประธานชมรม”
“สวัสดีครับ”รุ่นพี่ของลูกชายยกมือไหว้ “ทีแรกคิดว่าพี่ชาย ทำไมพ่อดูไม่ค่อยแก่เลยอ่ะ”
“ที่ชมนี่เพราะอยากได้งบป่ะเนี่ย”ผมแซวเด็กมันขำๆ
ผมยืนดูผลงานของชมรมลูกชายอีกพักหนึ่งจึงเดินชมมหาลัย ผมเล่าให้ลูกฟังว่าแต่ก่อนแถวนี้เป็นแบบนี้ มีอะไรบ้าง และผมก็ดูความเปลี่ยนแปลงไปด้วย
“นี่แต่ก่อนพ่อชอบมาจีบสาวแถวนี้แหละ มาตัดหน้าคณะวิศวะ”ผมชี้จุดที่ตัวเองชอบมานั่งโชว์พาวบ่อยๆ
“หน้าอย่างพ่อมีคนมาตกหลุมรักด้วยเหรอ”เจ้าแสบแซวผม
“อ้าว นี่ตัวพ่อเลยนะเว้ย ฮ่าๆๆ แต่อย่าเอาเป็นตัวอย่าง ผู้ชายเจ้าชู้ไม่ใช่คนที่ดี แต่คนดีๆมันก็ไม่มีใครต้องการอีกนั่นแหละ ผู้หญิงชอบความท้าทาย พออกหักแทบตาย ก็มาด่าว่าผู้ชายเลวเหมือนกันหมด”
“ฮ่าๆๆๆ”
“ถ้าแสบเจ้าชู้บ้างจะเป็นยังไงนะ”เจ้าแสบจินตนาการ
“ก็โดนตบแบบพ่อไง นี่ล่อไป ๖ คนมั้ง คบแบบ เออ สมัยนั้นอ่ะ ฮอร์โมนพุ่งพล่าน ต้องบริหารเสน่ห์หน่อย พ่อก็ทะลึ่งควง เรียกว่าแทบทุกคณะเลยอ่ะ จนเขาจับได้ เดินมาตบหน้าเลย ฮ่าๆๆ แต่แบบนี้ไม่ดีนะ ไม่ใช่เรื่องที่น่าภูมิใจ เรื่องที่เราควรจะมีให้มากๆคือ ความเป็นลูกผู้ชาย รักใคร รักจริง ไม่เน้นฟันแล้วทิ้ง เข้าใจป่ะ”
“ครับ”แสบซ่ารับคำ เด็กๆผมสอนเสมอเรื่องผู้หญิง เรื่องความเป็นสุภาพบุรุษ เราชอบคิดว่าการเจ้าชู้ การได้ฟันผู้หญิงมาเป็นร้อย การเลือกคู่นอนแบบไม่พอใจก็ทิ้งกันง่ายๆ ซึ่งมันไม่ต่างอะไรจากไก่ เพศผู้ผสมพันธ์กับเพศเมีย วางไข่เสร็จ กกไข่จนโต แล้วก็มีตัวผู้ตัวอื่นมาจีบ คนไม่ใช่แบบนั้น คนเป็นนวัตกรรมที่แตกต่างตากสัตว์คือ การมีความคิดที่แยกแยะได้ คนไม่ต้องใช้สัญชาติญาณเหมือนกับสัตว์ครับ
“เออ นี่พ่อจะเล่าให้ฟัง”มาถึงร้านอาหารก็นึกถึงเรื่องหนึ่ง เรื่องผัดคะน้าลืมเปิดเตาแก๊สอ่ะ “แต่ก่อนโรงอาหารยังไม่ปรับปรุง มันจะมีร้านหนึ่งเป็นร้านที่คนจะมากินครั้งเดียวแล้วจะไม่มาอีกเลย”
“ทำไมอ่ะพ่อ”เจ้าซ่าถาม
“ก็เพราะเรื่องแบบนี้อ่ะ วันนั้น พ่อมาสั่งข้าว พ่อก็บอกกับเฮียแก่นะ เฮีย เอาคะน้าหมูกรอบจานหนึ่ง เฮียก็ได้ๆ รอแปบ แล้วพ่อนั่งรอ แก่ก็จัดการของแกไป ใส่น้ำมัน ใส่พริก ใส่เครื่องปรุง เอาตะหลิวคั่วกุ๊งกิ๊งๆ จะตักคะน้าหมูกรอบมาราดข้าวแล้ว แกทิ้งตะหลิวใส่กระทะแล้วสบถมาซะดังลั่นร้าน ‘ไอ้ห่าเอ๊ย กูลืมเปิดแก๊ส’ พ่อนี่สะดุ้งเลย กูจะแดกได้ไหมเนี่ย”
“ฮ่าๆๆๆ”
“แล้วพ่อทำไงอ่ะ”
“เฮียแกก็เปิดแก๊สแล้วผัดให้ใหม่ พ่อก็กินแบบนั้นแหละ ฮ่าๆๆ คราวหลังนี่ไม่กล้ามาอีกเลย แล้วอีกเรื่องก็ไข่เจียวหมูสับ คราวนี้จำเป็นต้องกินร้านแก เพราะร้านอื่นปิดกันหมด พ่อก็สั่งไข่เจียวหมูสับ นั่งรอเหมือนเดิมอ่ะ แกก็เจียวไข่ไป พอตักไข่ใส่จานแล้ว เฮียแกถามพ่อ ‘ น้องเมื่อกี้สั่งไข่เจียวหมูสับใช่ป่ะ’ พ่อพยักหน้า แล้วแกก็ ‘แปบนึงนะ เฮียลืมใส่หมู่สับ’ แกเปิดแก๊ส ใส่น้ำมันแล้วตักหมูสับมาคั่วให้สุก ตักราดใส่ไข่เจียว พ่อยืนมองตาปริบๆ”
“ฮ่าๆๆๆๆ ขำอ่ะ ฮ่าๆๆๆ”
“นี่ตอนนี้ไม่รู้เฮียแกเป็นไงบ้าง คิดแล้วก็ขำนะ คนบ้าอะไร ทำกับข้าวลืมเปิดแก๊ส”
“เหมือนแสบอ่ะพ่อ บอกซ่า วันนี้ข้าหุงข้าวเอง ก็รอตั้งชั่วโมง ทำไมข้าวยังไม่สุกสักที ที่ไหนได้ลืมเสียบปลั๊ก ฮ่าๆๆ”ซ่าเล่าวีรกรรมของแฝดตัวเองให้ฟัง เรื่องลืมเสียบปลั๊ก ลืมกดปุ่ม ลืมปิดฝา มันเป็นกันแทบทุกคนนะครับ เออ พอคนเรามันลืมนี่ลืมได้ลืมดีจริงๆ
ที่มาโรงอาหารไม่ได้กะว่าจะหาอะไรกินเป็นล่ำเป็นสันนะครับ มาหาของเบาๆ ของแพงขึ้นตามยุคสมัยครับ แต่ก่อนข้าวราดแกง ๒ อย่าง ๑๕ บาท ตอนนี้ก็ร่วมๆจะ ๕๐ บาทแล้ว เงิน ๑ บาทแทบจะไม่มีความหมายแล้วละครับ ของแพงขึ้น แต่แรงงานของคนกลับสวนทาง ก็ธรรมดาแหละครับ ใครจะเป็นผู้แพ้ ใครจะเป็นผู้ชนะ หรือใครจะเสมอตัว โลกแห่งความจริงมันเป็นแบบนี้ บางคนอาจจะตัดพ้อว่าไม่ยุติธรรม จริงๆมันยุติธรรมแหละครับ แต่ว่าเราจะเข้าถึงมันหรือเปล่าเท่านั้นเอง มือของเรามี ๒ ข้าง แต่เราจะทำให้มันเกิดประโยชน์กับตัวเองให้มากที่สุดได้อย่างไร ความรู้ทุกวันนี้มีดาษดื่นกันไปหมด สามารถเข้าถึงได้ตลอดเวลา แต่เราเลือกจะรับเอาของที่มีประโยชน์ หรือเลือกจะเสพสิ่งอื่น ซึ่งมันก็อาจจะมีประโยชน์นั่นแหละครับ คนเราลำดับความสำคัญไม่เหมือนกัน
“เฮ้ย ไปไงมาไงวะ มาดูพฤติกรรมเหรอ”ระหว่างนี้มีเพื่อนมาทัก ผมหันไปมอง ไอ้มาดามนั่นเอง
“อามาดามสวัสดีครับ”แสบซ่าพูดพร้อมกันและยกมือไหว้พร้อมกันอีก
“อะไร สอนลูกยังไง อาชื่อดาม ไม่ใช่ชื่อมาดาม เออ เดี๋ยวเหอะเอ็ง แล้วนี่ลมอะไรหอบมา”ไอ้มาดามนั่งลงตรงข้าม
“ลูกชายชวนมาดูโปรเจคเขาน่ะ ก็มาตะลอนๆดูมหาลัยด้วย นี่ว่างเหรอ”
“อือ มาหาอะไรกินก่อนเข้าสอนน่ะ เออ พอดีเลย ไปช่วยกูสอนดิ วันนี้กูจะบรรยากาศธุรกิจเกษตรพอดีเลย เอานะ เดี๋ยวให้ค่าตอบแทน”
“เดี๋ยวนี่กะจะไม่ให้เตรียมตัวอะไรเลยเหรอ”
“ก็เล่าตามมุมมองของมึงอ่ะ อย่างมึงนี่ไม่ต้องอะไรมากอยู่แล้วมั้ง เชี่ยวชาญเรื่องนี้อยู่แล้วนี่หว่า ตกลงป่ะ”
“อือ ก็น่าลอง ตัวเล็กว่าไง”
“พ่อพูดเลย ซ่าว่าพ่อต้องสอนได้เก่งแน่ๆ ซ่ายังเข้าใจอะไรจากพ่อมากกว่าในห้องเรียนเลย”เจ้าซ่ายอผมอีกแล้วครับ แหม่ เรื่องยอนี่ต้องยกให้เขาละ
“อื้ม เอาก็เอาวะ ลองดูหน่อย”ผมพยักหน้ารับ เรานั่งรอครู่หนึ่ง ไอ้มาดามบอกว่าจะทำหนังสือเรื่องเชิญบุคคลภายนอกมาสอนไรของมัน จนถึงเวลานัดหมาย ผม ๓ คนพ่อลูกก็เข้าไปในห้องเรียน ห้องเรียนประมาณ ๑๕๐ คนครับ นิสิตเหวอๆสักหน่อยที่เจอพวกเราครับ
“อ่า นิสิตครับ วันนี้อาจารย์มีผู้บรรยายพิเศษมาบรรยายนะ เป็นเพื่อนอาจารย์เอง ก็วันนี้มากับลูกชาย หล่อทั้งบ้าน แต่วันนี้ความหล่อขอเอาไว้นอกห้องก่อนนะ เอ่อ ใครมีเพื่อนตามเพื่อน มีพี่ตามพี่นะ วันนี้พิเศษจริงๆ และอาจารย์จะออกข้อสอบมิดเทอมจากการบรรยายครั้งนี้ ๑ ข้อ เดี๋ยวให้เวลาเตรียมตัว ๑๐ นาทีนะ ใครจะเข้าห้องน้ำ จะทำอะไรก็เชิญ”
รอครู่หนึ่ง มีนิสิตทยอยเข้ามาในห้อง จนห้องเต็มครับ ส่วนผมกำลังคิดหัวข้อไปเรื่อยๆแล้วลิสต์ลงกระดาษใบน้อย เจ้าซ่ามีหน้าที่หาภาพ เจ้าแสบก็เป็นลูกมือเจ้าซ่าอีกทีครับ เราทำแบบลวกๆด้วยความรวดเร็วพอถึงเวลาผมก็แนะนำตัวเอง กับลูกชาย เล่าเรื่องราวเก่าๆให้ฟัง งานนี้เน้นทอล์คโชว์มากกว่า นี่ถ้าได้อีหนูมาต่อปากต่อคำนะ คงมันส์อ่ะ
ผมก็บรรยายไปเรื่อย ถามตอบกับนิสิตในห้อง ลงจากด้านหน้าเวทีถือไมค์ลอยว่อนเต็มห้องเลยครับ พวกเขาก็ขำกับผม คาบนี้เน้นฮา ชีวิตผมอ่ะเน้นตลกอยู่แล้ว ผมเล่าเรื่องธุรกิจแทรกๆกับเรื่องตลก แทรกวิชาการไปด้วย ตบมุขไปด้วย ขำกันทั้งห้อง บรรยาย ๓ ชั่วโมงเต็มๆเลยครับ
“เอาละ วันนี้ก็พอแค่นี้แล้วกัน รอบหน้าเจออาจารย์ดามเหมือนเดิมนะ วันนี้ผมแค่มาเป็นอาจารย์พิเศษโดยบังเอิญจริงๆ ใครสงสัยอะไรก็มีเว็บไซต์เข้าไปสอบถาม อยากจีบลูกชายก็รีบลงชื่อนะ ตอนนี้โสด อ่ะ โชคดีนะทุกคนสวัสดี”แล้วมีการถ่ายรูปเป็นที่ระลึกเล็กน้อย ออกนอกห้องมีน้องๆมารุมถามผม ขอถ่ายรูปอีกครั้ง บางคนก็ปรึกษาเรื่องเรียน มีบางคนมาแซวเรื่องลูกชาย จนค่อยๆซาไปในที่สุดครับ
“พ่อน่าจะมาเป็นอาจารย์นะ ขำอ่ะ ซ่าชอบ เรียนแล้วไม่เครียด”
“ให้ทำเล่นๆอ่ะพอไหว แต่เอาจริงๆจังๆนี่ไม่เอาด้วยหรอก มันเหนื่อย เป็นอาจารย์งานเยอะมากนะ ไม่ได้สบายรอก เรื่องสอนใครที่เก่งๆก็สอนได้ แต่ว่าไหนจะเก็บคะแนน ทำนั่นทำนี่อีก วิจัยอีก ไม่สนุกหรอก”
“แต่แสบอยากให้มีอาจารย์แบบนี้เยอะๆ”
“หึหึ ป่ะ ไปหาอะไรกินกัน”
-
ง่าาาา บูมอยู่ไหน อ่านไปสงสัยไป :katai1:
-
แสบซ่าร์ติดพ่อบอมบ์มากเลยนะ น่ารักกันมาก
คิดถึงหมวดบูมหมวดเต้ยมหาและหนู เป็นยังไงกันบ้างนะ
:pig4: :L2:
-
เฟี้ยวทั้งบ้านอ่ะ
-
เอาอีกๆ
-
ขออีกได้ไหมคะ
รักสองแสบมากมายอ่านตั้งแต่ตัวเล็กจนโตเป็นผู้ใหญ่ คิดถึงมากๆสองพี่น้องภูมิภีมคงสบายดีใช่ไหม? หมวดบูมหมวดเต้ยนี่คงเลื่อนขั้นใหญ่โต อาจจะไม่ค่ิอยมีเวลามาสวีทเหมือนแต่ก่อน อิอิแต่ก็รักกันเสมอต้นเสมอปลาย
อยากอ่านสองแสบกับแม่จริงๆอีกครั้งจัง
-
ขอบคุณ :)
-
ขออีกนิดได้มั้ยค่ะ ช่วยอัพเดทถึงหมวดบูมหน่อยคิดถึงหมวดบูมอ่ะ
-
ครอบครัวสุขสันต์จริงๆ
-
:pig4: :pig4: :mew1: :mew1:
-
หมวดบูมไปไหน ง่าาา ไม่เห็นเด็กๆพูดถึงหมวดบูมเลย
-
คิดถึงหมวดดดดดดดดดด
-
ตอนพิเศษมาบ่อยๆแบบนี้ชอบ :pig4:
-
ครอบครัวสุขสันต์
-
:z2:
กวนกันทั้งบ้าน น่ารักจริงๆ
-
หมวดบูมกับหมวดเต้ย
พี่มหา น้องหนู เป็นไง
บ้างคะ สบายดีไหม :hao3:
-
คิดถึงหมวดบูม หมวด เต้ย อีหนู ฝรั่ง :กอด1:
ว่างๆพี่บอมบ์พามาเยี่ยมมั่งนะ :L2: เบื่อเด็กๆแหละ (ล้อเล่ง o18)
รักทู้กคน :mew1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
ก็ยังน่ารักเหมือนเดิม
ไม่อยากให้เด็กๆโตอ่ะ กลัวพ่อบอมบ์แก่ อิอิ
:mew4:
-
ทำไมเด็กๆไม่พูดถึงหมวดบูมเลยอ่ะ :mew6:
-
เรื่องใหม่เป็นเรื่องของรุ่นลูกก็ดีนะคะ ชอบวิธีสอนของบอมบ์มาก
ติดเรื่องนี้จริงๆ แนวเรื่องประมาณนี้ไม่ค่อยเยอะ ข้อคิดสอดแทรกตลอดด้วย
-
ถ้ามีอาจารย์แบบพี่บอมบ์แอนเดอะแก๊งค์มาสอนนี่เด็กเรียนลืมตายเลย :m20:
-
หลงรักน้องแสบน้องซ่า :-[
มาอัพเดทชีวิตเด็กๆอีกนะคะ
ปล. ตอนนี้ต้องเป็น เมื่อลูกโต ครั้งที่ ๒ มั๊ยอะคะ หรือเค้าพลาดอะไรไป :z2:
-
คิดถึงหมวดบูมอาแบ๊มพี่มหาาา :mew2:
-
ไม่พูดถึงหมวดบูมเลยอ่ะ มีปัญหาอะไรหรือเปล่า หรือว่ายังไม่ถึงตอนที่จะพูดถึง
-
ขอบคุณค่ะ คิดถึง หมวดบูม หมวดเต้ย พีมหา หนู หายไปเลยย
-
:m20: ยังคงความตลกเหมือนเดิม ครอบครัวสุขสันต์
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษ ถ้ามีอีกก็ขออีกนะคะ
-
ไม่มีบูมแล้วหรอไม่เห็นพูดถึงกันเลย
-
ทำไมตอนนี้ไม่พูดถึงหมวดบูมเลยล่ะคะ ทั้งทั้งที่บิวก็ย้ายออกไปอยู่กับสามีแล้ว...แล้วหมวดบูมสุดที่รักอยู่ไหนอ่ะ สามกุมารก็ไม่เห็นพูดถึงเลย สงสัยมากค่ะ??...
-
โตแล้วก็ยังติดพ่อเหมือนเดิมเลยนะเด็กๆ :m20:
-
ชอบๆๆๆๆๆ อะ
-
ตอนพิเศษ เมื่อลูกผมโต ครั้งที่ ๔
อิ่มหนำกับมื้อกลางวันที่ไอ้มาดามมันเลี้ยง ภาคบ่ายเจ้าแสบต้องไปเรียนที่มหาลัย เจ้าซ่าก็มีเรียน ทีแรกว่าจะกลับเลย แต่ว่าไปเจ้าซ่าพาไปเจออาจารย์ที่ชมรม
“ซ่าโดดเรียนดีกว่า จะได้อยู่คุยงานกับพ่อด้วย”
“ถ้างั้น ไปลาออกไป รู้หน้าที่ของตัวเองหรือเปล่า วัยนี้เป็นวัยที่ควรจะหาความรู้ สร้างฐานให้กับตัวเอง”
“คนผลิตนวัตกรรมใหม่ๆ เขาเรียนไม่จบ เขายังรวยเลย”
“เดี๋ยวนะ ที่พูดนี่หมายถึงใคร ลูกเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า”
“ก็อย่างพวกไมโครซอฟต์ไรงี้”
“แล้วสังเกตไหม แล้วบ้านเราก็มีคนไม่จบปริญญาตั้งหลายคน ทำไมเขาเหล่านั้นไม่รวย”
“ก็เขาไม่ได้สร้างอะไรใหม่ๆ”
“ประโยคที่ซ่าพูดเมื่อกี้มันเป็นข้ออ้างของพวกขี้เกียจ พวกหลักลอย ไม้หลักปักเลนไม่มีจุดยืนของตัวเอง แล้วชอบพูดว่า ทีคนนั้นไม่จบแล้วยังรวยเลย มันเป็นข้ออ้างของคนไม่ได้เรื่อง ซ่าลองคิดดีๆนะ การที่เขาไม่เรียนไม่ใช่ว่าเขาไม่เห็นความสำคัญของการศึกษา แต่ความคิดของเขามันล้ำหน้าระบบการศึกษาไปมากแล้ว เขาจึงเห็นว่าถ้าเขายังเรียนอยู่ ความคิดของเขามันไม่สามารถจะเติบโตไปได้ ลูกอย่าลืมว่าระบบการศึกษามันยังมีข้อจำกัดบางอย่าง แต่มันเป็นข้อจำกัดของอัจฉริยะ ซ่าเป็นอัจฉริยะหรือยัง ซ่ามีความคิดอะไรที่ก้าวหน้าออกจากระบบการศึกษาได้หรือเปล่า ถ้ามั่นใจ พ่อไม่สนใจกับใบปริญญา พ่อพร้อมให้ซ่าลาออกเสมอ แต่ที่พ่อให้เรียน เพราะพ่ออยากให้เราสร้างฐาน ถ้าหากฐานเราดี การต่อยอดมันก็จะดี ถ้าเราไม่อยู่ในกรอบ แล้วเราจะมองเห็นนอกกรอบได้ยังไง แล้วการจะออกนอกกรอบ เราก็ต้องรู้ว่ากรอบมันมีแค่ไหน เข้าใจไหม”
“ครับ”
“ฉะนั้น ต้องทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุด อย่าลำดับความสำคัญผิด เรื่องเรียนเป็นหลัก ชมรม เรามาคุยกันทีหลังได้ พ่อกับอาจารย์ยังอยู่ คุยกันกี่รอบก็ได้ ฉะนั้นต้องเข้าเรียน”ผมดุลูกชาย ตัวผมเองแต่ก่อนถึงจะเกกมะเหรกเกเรไปบ้าง แต่ผมไม่ค่อยโดดเรียนนะครับ ถ้าไม่จำเป็นจริงๆนี่หัวเด็ดตีนขาดยังไงก็จะไม่โดด ต่อให้เรียนกับอาจารย์ที่เกลียดขี้หน้ายังไงก็ไม่ทำครับ
“ซ่าขอโทษ”เจ้าซ่าเข้ามากอดแล้วอ้อนๆ
“ทีหลังต้องคิดให้มากๆ เรื่องไหนสำคัญที่สุด เรื่องไหนสำคัญรองลงมา เข้าใจไหม”
“ครับ”
“ไอ้ลูกแหง่ เมื่อไหร่จะโตวะ”
“ก็ไม่เห็นยากจะโตนี่ อยู่ให้พ่อเลี้ยงสบายจะตาย”
“ฮ่าๆๆๆ”
“ซ่าไปเรียนดีกว่า พ่ออย่าเพิ่งกลับนะ เดี๋ยวกลับพร้อมกัน”
“อื้ม เดี๋ยวพ่ออยู่คุยกับอาจารย์ก่อนรอไปพลางๆ”ผมพยักหน้า ลูกชายยกมือไหว้แล้วเดินไปเรียนที่คณะ ส่วนผมนั่งคุยกับอาจารย์ ก็คุยกันไปเรื่อยๆ ถามน้องๆที่ไม่มีเรียนด้วย อ่อ อาจารย์ที่ชมรมก็เป็นรุ่นน้องผมนะครับ อายุเพิ่งจะ ๔๐ แต่เก่งครับ จบจากเยอรมัน เรานั่งคุยจนลูกชายเลิกเรียนครับ
“มาแล้วครับ”
“อื้ม อ้าว พาใครมาด้วยอ่ะ แฟนเหรอ ไหนว่าเลือกไม่ได้ไง”ผมทักเมื่อลูกชายจูงมือผู้หญิงคนหนึ่งเข้ามาในชมรม
“เพื่อนครับพ่อ ไอ้แมนนี่พ่อข้า พ่อนี่ไอ้แมนครับ เพื่อนสนิท”
“สวัสดีค่ะ”ท่าทางประหม่ากับการเจอผม ไอ้แมนที่ว่าคือผู้หญิงครับ สูงน่าจะ ๑๗๐ หน่อยๆ ผิวขาว ผมยาว และสวย สวยแนวเดียวกับบิวตี้เลย แต่ผมก็งงว่าทำไมต้องชื่อไอ้แมนด้วย หรือว่าเป็นสาวประเภทสอง เอ๊ะ ลูกชายผมนี่อะไรกันแน่
“สวัสดีลูก แน่ใจเหรอว่าเพื่อนน่ะซ่า เพื่อนเขาไม่จูงมือกันเดินหรอกนะ”
“เพื่อนจริงๆพ่อ เนอะไอ้แมน นี่สนิทกันตั้งแต่ปี ๑ นะครับ ซ่าเคยเอารูปให้พ่อดูด้วยนี่”
“อืม เพื่อนเราตั้งเยอะ พ่อคงจำได้หรอกนะ ถ้าไม่ใช่เพื่อนนี่พ่อจีบได้ป่ะ พ่อชอบเด็กๆ”
“เอ๊ย พ่ออ่ะ นี่มันรุ่นลูกแล้วนะ ไม่ได้ๆ”พอผมพูดว่าจะจีบนี่รีบเอามือคล้องคอผู้หญิงคนนั้นไว้ทันที เอ๊ะ มันยังไงนี่ลูกชายกู ตกลงว่าเพื่อนหรือว่าใครอะไรยังไงกันแน่ แต่มองสายตาแล้ว ทำไมจะไม่รู้ โธ่ ไอ้เด็กน้อย
“หึหึ แล้วเรียนคณะเดียวกันหรือว่ายังไง”
“หนูเรียนวิศวะค่ะ”ผู้หญิงที่ชื่อแมนเอาแขนของเจ้าซ่าออก “แล้วหนูไม่ได้ชื่อแมนนะคะ หนูชื่อหมวย ซ่าชอบเรียกหนูว่าแมน”
“ก็แมนจริงๆนี่หว่า ผู้ชายทำอะไรเอ็งก็ทำได้หมดทุกอย่าง ผู้หญิงที่ไหนทำงานของผู้ชาย เออ”
“เอ๊ะ แล้วทีผู้ชายทำงานของผู้หญิงล่ะ งานน่ะไม่มีชายไม่มีหญิงหรอกนะ เอ็งเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า”เอาแล้วครับ กัดกันซะแล้ว
“แบบนี้ประจำแหละครับ ชอบเถียงกันบ่อยๆ”อาจารย์กระซิบบอกกับผม จากนั้นก็ดูผลงาน คือ ดูแล้วดูอีกนะครับ ตอนเย็นเขาจะรวมกลุ่มกันได้เยอะ ผมก็ต้องมาทำความรู้จักกับสมาชิก มีมาหลายคณะครับ ก็จำหน้าได้บ้าง จำไม่ได้บ้าง
ระหว่างที่ลูกชายเขาคุยงานของเขา ผมก็มาคุยกับหมวย หรือไอ้แมนของลูกชายผม เป็นเด็กผู้หญิงแนวลุยๆ เป็นคนสวยที่ไม่ห่วงสวย เพราะสวยธรรมชาติอยู่แล้ว บ้านเกิดเมืองนอนก็ภาคเดียวกันกับผมครับ เป็นลูกสาวคนเดียวของแม่ ก็แสดงว่าแม่เป็นซิงเกิ้ลมัม ดูคร่าวๆแล้วก็ไม่ใช่เด็กมีปัญหาอะไร ไอ้ลูกชายมองยังไงว่าเป็นผู้ชาย ผมยังมองว่าเป็นผู้หญิงอยู่เลยครับ
“ไอ้แมน ระวังเหอะเอ็ง คุยกับพ่อข้ามากๆจะหลงคารมพ่อข้า”มาแล้วครับ เดินมากอดคอแบบคนหวงของ
“เอ๊ะ เอ็งนี่ ชอบเกะกะจริงๆ”หมวยก็ยกแขนลูกชายผมออก แต่ลูกชายก็ดึงดัน
“อะไร เดี๋ยวนี้แตะไม่ได้เลยนะเอ็ง หวงเหรอ”เจ้าซ่ายีหัวเพื่อนกวนประสาท ผมมองแล้วไม่เหมาะสมกับความเป็นลูกผู้ชายเลยครับ
“ซ่า เราเป็นลูกผู้ชาย ทำแบบนี้กับผู้หญิงมันเหมาะสมแล้วเหรอ”ได้เวลากูดุลูกอีกแล้ว
“ก็ไอ้แมนเป็นผู้ชาย”ตอบผมแบบมั่นอกมั่นใจมาก
“ลูกเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า”
“ก็นี่มันแมนๆอ่ะ ผู้หญิงอะไรแมนๆ ถ้าไม่ใช่ผู้ชายแล้วซ่าจะเรียกไอ้แมนได้ไง”ตรรกะอะไรของเอ็งวะ ไอ้ลูกชาย
“หืม ที่ลูกจะสื่อคืออะไร ลูกเข้าใจอะไรผิดไปหรือเปล่า พ่อก็เห็นว่าเพื่อนของซ่าเป็นผู้หญิง ต่อให้เขาจะมีท่าทางยังไง แต่เขาคือเพศหญิง ผู้หญิงทุกคนพ่อแม่เขาก็หวง เขาก็รัก แล้วลูกทำแบบนี้กับเขา มันเหมือนไปดูหมิ่นเกียรติศักดิ์ศรีพ่อแม่เขามากเลยนะ อย่าทำตัวเหมือนไม่ได้รับการสั่งสอนมาสิ”
“.....”อึ้งแดก โดนดุต่อหน้าธารกำนัล
“พ่อเคยบอกว่ายังไง หืม คนทุกคนมีศักดิ์ศรีเหมือนกัน เราต้องให้เกียรติกันและกัน แล้วกับผู้หญิง เขาเป็นสาวเป็นนาง ถึงเขาจะลุยๆแบบผู้ชาย แต่ยังไงผู้หญิงก็คือผู้หญิง ทำไมไม่ให้เกียรติเขา คิดอยากจะกอดก็กอด อยากจะจับมือก็จับ ญาติเราก็ไม่ใช่ พี่น้องท้องเดียวกันก็ไม่ใช่ ทำไมถึงทำตัวแบบนี้”ผมยืนกอดอกมองหน้าลูกนิ่งๆ ตอนนี้ทั้งโรงงานแม่งเงียบกริบ
“ก็สนิทกัน”
“ยังจะเถียงอีก ต่อให้สนิทแค่ไหน เราก็ต้องไม่ดูหมิ่นเขาสิ ไปกอดไปจับแบบนี้ คนเขามีความรู้สึกนะ ไม่ได้รัก ไม่ได้ชอบ ถ้าเป็นแค่เพื่อนกัน ควรวางตัวให้เหมาะสม เราจับเขาได้แค่ไหน เราแตะเขาได้แค่ไหน นี่คิดอยากจะจับก็จับ อยากจะเดินมากอดคอกอดแขน ทำเป็นหวงก้าง แบบนี้มันคืออะไร”ผมมองตาลูกชายตรงๆ นานๆจะโดนดุที ชอบทำตัวหงอๆ ทำท่าจะเดินเข้ามากอด “ยืนฟังตรงนี้ ห้ามมาทำตัวเป็นลูกแหง่”ผมชี้จุดยืนของเขา เจ้าซ่ายืนมองหน้าผมนิ่งๆและทำสายตาสำนึกผิด ส่วนน้องหมวยก็นิ่งเหมือนกันครับ คนอื่นๆนี่ดูอึ้งๆ กูบอกแล้ว อย่าให้กูต้องดุ
“ซ่าขอโทษ”
“คนที่สมควรจะขอโทษคือหมวยมากกว่านะ ที่พ่อดุตรงนี้พ่อไม่ได้อยากประจานนะ แต่มันดูไม่เข้าท่า ซ่าทำตัวแบบนี้ คนอื่นเขาจะเข้าใจผิดว่าหมวยเป็นผู้หญิงไม่รักนวลสงวนตัว ผู้ชายคนไหนจะเข้ามากอดมาจับก็ได้ ซ่าอยากให้คนอื่นเขาคิดแบบนี้เหรอ”
“ไม่ครับ”
“แล้วทำไมถึงไม่คิดจุดนี้บ้าง พอถามว่าแฟนหรือเปล่าก็ปฏิเสธ ทำตัวแบบนี้เป็นการตัดโอกาสคนอื่นนะรู้ไหม เราไม่ได้เป็นแฟนเขา ผู้ชายคนอื่นที่รักที่ชอบจะเข้ามาจีบ ก็จีบไม่ได้ พอคนอื่นถามก็บอกว่าเพื่อน เขาก็อาจจะเข้าใจผิดว่าหมวยเป็นผู้หญิงประสาอะไร ปล่อยเนื้อปล่อยตัว เขาจะมองหมวยว่าเป็นผู้หญิงไม่ดี อยากให้หมวยตกเป็นเป้าที่ไม่ดีของสังคมเหรอ ลูกสอบตกความเป็นลูกผู้ชายนะซ่า ต้องปรับปรุงพฤติกรรมใหม่ เข้าใจไหม”
“ครับ”
“ขอโทษหมวยเขาซะ แล้วเราต้องทำตัวให้ถูกต้อง ถ้าเป็นเมื่อก่อนจับแต่งงานไปแล้ว หรือจะเอาแบบนั้น”
“พ่ออ่ะ”ทำหน้างอใส่ผม
“อะไร ก็จับมือถือแขนกันแบบนี้ พ่อก็เข้าใจว่าแฟนสิ เออ รักเขาก็จีบเขาไปดิ เนอะหมวย”ผมขยิบตาให้น้องเขา
“คะ ค่ะ”หมวยรับคำผมแบบงงๆ
“วุ้ย ไม่ได้รักสักหน่อย พ่อพูดอะไรก็ไม่รู้”เดินเข้ามางุ้งงิ้งกอดผม
“ดูมันๆ โตแล้วทำตัวเหมือนเด็กๆ ตกลงว่าสำนึกรึยัง”
“ครับ สำนึกแล้วครับ”
“ครับแต่ปากอ่ะ เราต้องคิดให้มันเยอะๆนะ อย่าคิดอะไรตื้นๆ อย่าคิดว่าทำไมคนอื่นทำได้ ทำไมเราถึงทำไม่ได้ เพราะคนเรามัวแต่คิดแบบนี้ สังคมมันจึงเกิดเรื่องแบบนี้ คนอื่นเขาทำได้ มันก็เป็นความผิด อะไรคือความผิดแล้วเรายังจะหาข้ออ้างให้มาถูกต้องกับตัวเอง มันเหมาะสมแล้วเหรอ”
“เข้าใจครับพ่อบอมบ์ ขอบคุณครับที่เตือนซ่า”
“ขอโทษหมวยเขาด้วย พ่อขอโทษด้วยนะลูกที่ลูกชายทำตัวไม่สุภาพใส่”
“คะ ค่ะ”หมวยยิ้มรับแบบงงๆ
“เออหมวย ถ้าจะมีแฟน อย่าคิดคบคนแบบเจ้าซ่าๆนะ มันง๊องแง๊ง ดูซิ อายุ ๒๑ ละ ยังทำตัวเหมือนเด็กๆ”
“ทำแต่กับพ่อคนเดียวแหละ คนอื่นไม่ทำหรอก นี่ๆหมวย ข้ารักพ่อนะ เอ็งอย่าเข้าใจผิด อย่าเชื่อที่พ่อพูดว่าไม่โต ข้าสูงกว่าพ่ออีกแน่ะ”ลูกชายยืนเต็มความสูง เออ ปล่อยพ่อบ้างก็ดี กอดทั้งวันมันอึดอัด
“ครอบครัวดูอบอุ่นจังเลยนะคะ”สีหน้าของหมวยเจื่อนลงไปหน่อยหนึ่ง
“ฮันแน่ อยากกอดพ่ออ่ะดิ มากอดข้าก่อนก็ได้ ข้าไม่คิดตังค์”
“ซ่า เมื่อกี้พ่อสอนว่ายังไง”
“อุย ล้อเล่น แค่ล้อเล่นอ่ะพ่อ”
“พ่อว่าเดี๋ยวจับแต่งเลยดีกว่า หนูไม่มีใครมาจีบใช่ไหมลูก งั้นเดี๋ยวพ่อขอจองตัวให้เจ้าซ่าเลยแล้วกัน”
“พ่อ เดี๋ยวๆๆๆ”
“อะไร นี่เมื่อก่อนนะ จับมือเสียไก่ จับไหล่เสียหมูนะเว้ย”ไม่รู้สำนวนถูกไม่ถูกนะ ด้นสด ฮ่าๆๆ
“แล้วจับนมเสียอะไรพี่”อาจารย์ถาม
“เสียน้ำสิวะ เฮ้ย”ผมถึงกับหันขวับไปทันที
“ฮ่าๆๆๆ”ขำกันทั้งโรงงาน
ก็อยู่คุยกับพวกเขานิดหน่อย ผมจึงชวนเด็กๆทั้งหมดไปเลี้ยงมื้อเย็นกัน ใครว่างก็ไป ใครไม่ว่างก็ตามสบายครับ ส่วนใหญ่จะว่างทันที แหม่ เรามาที่ร้านอาหารในห้างใกล้ๆครับ ก็สั่งแบบบุฟเฟ่ กินไปคุยกัน สนุกสนานเฮฮา อ่อ เจ้าแสบกับชาลี เออ เจ้าตะวันด้วยอีกคน ตามมาสมทบ ก็รู้จักกันแล้ว จึงเป็นกันเองมาก ชาลีนั่งข้างผม ตักนู้นตักนี่ให้ตลอด
“พ่อชิมอันนี้”ก็ตักมาให้ “พ่ออันนี้อร่อยนะ”หยิบมาให้อีก ผมก็ เออ อยากทำก็ทำ ผมก็ตักให้ลูกคืนบ้าง เจ้าตะวันนี่เข้ากับพี่ๆได้ไวมาก ด้วยบุคลิกที่กวนๆอยู่แล้ว กล้าพูดกล้าคุย
“พี่ซ่าๆ แฟนเหรอ”มองไปยังหมวยที่นั่งข้างเจ้าซ่า
“เพื่อนข้า”เจ้าซ่าตอบ
“น่ารักอ่ะพี่ พี่คนน่ารัก พี่ชื่ออะไร ผมสนใจพี่นะ”
“ไอ้วัน ทำอะไรให้นึกถึงหน้าแฟนเอ็งด้วย เดี๋ยวโบกด้วยกระบวย”
“ฮ่าๆๆ มีหวงๆ โด่ว แต่เพื่อนพี่น่ารัก ผมจะเลิกกับแฟนแล้วมาจีบรุ่นพี่ดีกว่า”
“เฮ้ยๆ ไม่ได้เว้ย ต้องข้ามศพข้าไปก่อน”
“เฮอะ ทำเป็นหวงอ่ะ คนไม่มีพันธะชอบสร้างภาระให้ตัวเอง แค่เพื่อนน้องเนิ้งนี่จีบไม่ได้เลยเนอะ แอบมีซัมติงอะเบ้าแดทหรือเปล่า หืม พี่ชาย”ตะวันเล่นหูเล่นตาใส่
“ไม่มีอะไรทั้งนั้นอ่ะ ห้ามจีบคือห้ามจีบ”ตาเขียวใส่น้องเชียว “ไอ้แมน เอ็งอย่าไปหลงคารมมันนะ ไอ้เด็กนี่มันร้าย”
“พี่อย่าไปเชื่อพี่ซ่า ผมร้ายยังไงก็ร้ายไม่เท่าพี่ซ่าหรอก”
“มีย้อนๆ เดี๋ยวเตะคาโต๊ะเลยเอ็ง”ก็ล้งเล้งกันไปครับ ส่วนเจ้าแสบ เคยสนใจคนอื่นที่ไหนล่ะ กินอย่างเดียว ชาลีตักให้นี่สบายเลย พอของตัวเองหมดยังมาแย่งในจานผมอีก
“พ่ออิ่มแล้วเหรอ”เจ้าแสบถาม ผมกินได้ไม่ค่อยเยอะมาก ไม่เหมือนตอนยังหนุ่มๆ กินเป็นกะละมังเลยทีเดียว พอเริ่มสูงวัยก็กินน้อยลงนิดหนึ่ง กินเยอะระบบการทำงานของกระเพาะจะทำงานหนักครับ พอลูกถามผมก็พยักหน้า นั่งมองลูกและนั่งคุยกับเด็กๆต่อ
เมื่อถึงเวลาสมควรเราจึงแยกย้ายกันกลับครับ ผมให้เจ้าซ่านั่งแท็กซี่ไปส่งเพื่อนสนิทของเขา ผู้หญิงเดินทางคนเดียวไม่ปลอดภัยครับ เย็นนี้ผมแวะไปหาไอ้ภูมิ ไอ้ภูมิซื้อบ้านใหม่นะครับ ส่วนบ้านของพี่เบิ้ลหลังเก่านั้นไอ้ภีมอยู่กับครอบครัว บ้านใหม่ของไอ้ภูมิก็ไม่ไกลกันนัก
“อ้าว อา สวัสดี”เข้าไปในบ้านไอ้ภูมิกำลังนั่งดูทีวีกับลูก
“พ่อบอมบ์”ลูกชายคนเล็กของบ้านเดินมาจับมือผมแล้วพยายามปีนให้อุ้ม พวกนี้เป็นลิงกันรึไงวะ “คิดถึงพ่อบอมบ์จัง พ่อบอมบ์ทำไมทวดไม่มาด้วยครับ”ปีนให้ผมอุ้มจนได้ครับ ความสามารถมากจริงๆ
“ทวดแก่แล้ว นั่งรถนานๆไม่ไหว”
“ให้นั่งเครื่องบินมาก็ได้”
“ก็ขับเครื่องบินไปรับทวดสิ ทำไมยังตัวเล็กเหมือนเดิมเลยอ่ะเรา หืม พ่อเลี้ยงไม่ดีเหรอ”
“ใช่ครับ พ่องดค่าขนม”
“หึ มันสมควรไหมละ บอกว่าเล่นอะไรให้ระวัง ของพังต้องรับผิดชอบ”ไอ้ภูมิสอนลูก
“ทำอะไรพังอีกล่ะเรา”
“กระจกบ้านแตกครับ ช้างแค่เตะบอลเบาๆเองนะพ่อบอมบ์ แล้วมันพลาด กระจกแตกเลย คิกๆๆๆ”ตกลงว่าสำนึกป่ะวะ
“อ้ากกกก พ่อบอมบ์ คิดถึง”คราวนี้ลูกชายคนโตวิ่งมากอดครับ เพิ่งจะอาบน้ำเสร็จ หัวยังเปียกๆอยู่เลย “ไม่บอกก่อนว่าจะมา สิงห์รอแล้วรออีก”คนโตนี่ชื่อสิงห์ คนรองชื่อเสือ คนเล็กชื่อช้าง บ้านนี้เขาตั้งชื่อลูกเป็นสัตว์ นี่ถ้ามีลูกสาวแล้วตั้งว่าแรดนะ กูจะขำให้ แต่คงไม่มีแล้วละครับ ๓ คนนี่ก็ปวดหัวแล้วละ
“อื้มๆ เช็ดหัวให้แห้งก่อนดีไหม”
“แฮะๆ ขอโทษครับ ดีใจจนลืมไปเลย”แล้วก็ไปเช็ดตัวเช็ดตัวให้เรียบร้อย เจ้าสิงห์มานั่งโม้กับผม ตอนนี้เป็นวัยรุ่นแล้ว ดื้อมากกว่าเดิมตามประสาวัยรุ่น ไอ้ภีมบอกว่าจะส่งให้ไปเรียนที่บ้าน ให้พี่เบิ้ลดูแล เพราะดื้อมาก ไม่ค่อยฟังพ่อ นี่นั่งคุยกันมันก็เถียงพ่อฉอดๆๆๆนะครับ ผมล่ะขำ
“สิงห์ บางเรื่องพ่อก็หวังดีกับเรานะ เราต้องฟังบ้าง เข้าใจไหม เพราะถ้าเมื่อไหร่ที่เรายังของเงินพ่อใช้อ่ะ เราต้องฟังพ่อ เข้าใจไหมเนี่ย”
“ก็พ่อชอบบ่นนี่ สิงห์ไม่ชอบที่พ่อบ่น บางเรื่องสิงห์ก็รู้แล้ว แต่พ่อชอบพูดซ้ำๆ”
“หึหึ เข้าใจๆ แต่สิงห์อย่าลืมว่าไม่มีใครหวังดีกับเราเท่าพ่อแม่เราอีกแล้ว แล้วปีหน้าว่าไง จะย้ายไปอยู่กับทวดไหม”
“ก็ดีครับ สิงห์ไม่อยากเป็นทหาร เป็นทหารแล้วงานเยอะ เจอกันน้อยลง”เลื้อยมาซบผม ไอ้คนเล็กนั่งตัก คนกลางนั่งพิง คนโตเลื้อยใส่ สารพัดจริงๆกูเนี่ย
ไอ้ภูมิตอนนี้เป็นพันเอกแล้วครับ เมียมันก็เป็นผู้พิพากษาตามที่ตั้งใจเอาไว้ ลูกๆโตแล้ว คนโตอายุ ๑๕ จะม.๔ แล้ว คนรองอายุ ๑๓ คนเล็กนี่ ๑๒ ผู้ชายทั้งบ้านครับ ก็เย้วๆตามประสา ปิดเทอมพวกเขาก็จะไปอยู่ที่บ้านผม ไปอยู่กับทวด แล้วทวดก็จะจับหลานๆบวชเณรให้หมด ฮ่าๆๆ
ผมนั่งคุยไม่นานมากนะครับ ต้องกลับไปนอนที่บ้าน คุยกันพอหอมปากหอมคอ ให้เด็กๆหายคิดถึง ก่อนกลับแวะบ้านไอ้ภีมนิดหนึ่ง ไอ้ภีมนี่ลูก ๒ ครับ คนโตผู้ชาย ๑๓ ปี คนเล็กผู้หญิง ๑๒ ปี ก็คุยกันไม่นานมาก ผมอยากกลับไปอาบน้ำนอนแล้ว
กลับมาถึง ชาลีกับไอ้อั๋นมีปากมีเสียงกัน คนเป็นพ่อก็ไม่ยอม คนเป็นลูกก็ไม่ยอมครับ คือผมก็ไม่รู้ว่าเขาเถียงเรื่องอะไรกัน เขาเถียงกันบ่อยครับ ๒ คนนี้ แต่รักกันเหมือนเดิม ชาลีเป็นคนที่มั่นใจในตัวเอง และความรู้ความคิดเขาไม่ด้อยนะครับ ประสบการณ์เขาถูกบ่มเพาะมาถึงแม้จะยังไม่แก่วิชาเหมือนไอ้อั๋นก็ตาม แต่ตามหลังกันไม่กี่ก้าว
“ขี้เกียจเถียงกับพ่อแล้ว คืนนี้นอนกอดพ่อบอมบ์ดีกว่า”เดินมาซบผม
“คืนนี้พ่อจะนอนคนเดียว ห้ามใครเกะกะ”
“พ่อ”ทั้ง ๓ คนมันมามองหน้าผม
“พ่อบอมบ์ครับ แต่คอปเตอร์อยากจะนอนกับพ่อบอมบ์นะ คอปเตอร์อยากฟังพ่อบอมบ์เล่านิทาน”คนเล็กก็เอาด้วยอีกคน
“เฮอะ อะไรเนี่ย”
ขำๆกันไป แต่ผมนอนคนเดียวนะ อยากนอนคิดอะไรเล่นๆบ้าง มันต้องเวลาเป็นของเราบ้างนิดหนึ่งครับ ลูกโตแล้ว นี่ตามใจมาเยอะ จนผมไม่มั่นใจว่าถ้าเขาไม่มีผม เขาจะแกร่งหรือเปล่า ผมก็เป็นใบไม้ที่อยู่ในระยะใบแก่ อีกหลายปีข้างหน้าคงจะเป็นใบไม้สีเหลืองที่ค่อยคืบคลานตั้งแต่โคนใบ หรืออาจจะโดนลมพัดแรงๆแล้วใบร่วงหลุดไปก่อนใบจะสุกเหลืองแล้วร่วงหล่นจากต้นไม้ก็ได้
วันนี้คงจะเป็นวันสุดท้ายที่ผมจะอยู่กรุงเทพ เราครอบครัวใหญ่มานัดเจอกันกับเพื่อน อีหนู ฝรั่ง ไอ้มหา ตอนนี้เป็นอาจารย์ หมวดเต้ย ก็เป็นพันเอกแล้ว
“ไม่เจอหน้ากันนานเลยอ่ะพี่บอมบ์ หล่อขึ้นนะเนี่ย”อีหนูยังปากหวานเหมือนเดิม
“อืม หล่อที่ไหน สู้เด็กๆไม่ได้หรอก แก่แล้วเว้ย”
“ยังไงก็หล่อเหมือนเดิมแหละ ว่าไงหนุ่มๆ หล่อเฟี้ยวกันทุกคนเลย มากอดหน่อย”มันกอดเด็กๆคนละที เด็กๆก็ทักทายยิ้มแย้มแจ่มใส ทักทายกันฮาเฮ ไอ้มหาก็เหมือนเดิม เป็นอาจารย์ตามที่หวังเอาไว้ครับ หมวดเต้ยก็โอเคของพี่แกไป ฝรั่งนี่งานหนักของมัน ยุ่งๆ แต่เราก็ติดต่อกันตลอดนะครับ ยังเหมือนเดิม
แต่มีคนหนึ่งที่ผมไม่ได้ติดต่อ เพราะเราติดต่อกันไม่ได้อีกแล้ว ไม่ว่าจะด้วยเครือข่ายอินเตอร์เน็ตหรือสัญญาณมือถือ เราอาจจะติดต่อกันได้เพียงแค่ทางใจมั้งครับ เพราะมันไกลกันเหลือเกิน
รอยยิ้มของเด็กๆที่โตขึ้นเรื่อยๆ พร้อมกับความหวังของใครคนหนึ่งที่เคยโอบอุ้ม ผมอยากให้เขาเห็นภาพเหล่านี้นะครับ
“เสียดายเนอะที่ไอ้บูมไม่ได้อยู่เห็นความสำเร็จของไอ้พวกลิง”หมวดเต้ยพูดขึ้นระหว่างที่เราพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน
๗ ปีแล้วสินะ ที่เขาได้ทำหน้าที่ของลูกผู้ชายในการปกป้องชาติอย่างสมบูรณ์และต้องชีวิตตนเองก็ต้องจบลงในคราวเดียวกัน
ทุกวันนี้ถึงจะไม่มีเขาแล้ว พวกเราก็ต้องอยู่ให้ได้ เรื่องเลวร้าย มันพร้อมจะเกิดขึ้นกับเราเสมอ มันไม่มีสัญญาณล่วงหน้าว่าจะเกิดขึ้นเมื่อไหร่ แต่ผมก็ไม่เสียใจนะครับ เพราะระหว่างที่เรายังอยู่ เราได้ทำหน้าที่ของกันและกันได้อย่างสมบูรณ์ ผมได้ทำหน้าที่ของผมอย่างเหมาะสมต่อเขา เขาเองก็ทำหน้าที่ได้เหมาะสมกับความเป็นรั้วของชาติ การไม่เสียใจไม่ใช่ว่าไม่ได้รัก เรายังคงอยู่ในใจของกันและกัน และเราก็ยังคงต้องเดินต่อไปข้างหน้าโดยไม่อาวรณ์กับเรื่องเลวร้ายให้ได้....ชีวิตที่ต้องก้าวเดินไปข้างหน้า... เวลาที่มีอยู่เราทำอะไรดีๆต่อกันหรือยัง
จบบริบูรณ์
-
เศร้าอ่ะ หมาดบูมสละชีพเพื่อชาติ ไปสู่สุคตินะบูม
:laugh: :heaven
-
ช็อคคคคคคคคคคคคคคคคคค O_O
-
:กอด1: จบได้ซึ้งมากเลย ทำหน้าที่พ่อได้อย่างสมบูรณ์มากๆ
-
ขอทำใจแปป ช็อค o22 :a5:
-
งานเลี้ยงก็ต้องมีวันเลิกลา
จบได้ซึ้ง ได้สมกับที่เป็นตอนจบที่สมบูรณ์จริงๆ..... :hao5: :hao5:.
พี่บอมก็เป็นพ่อที่ดี หมวดบูมเป็นรั้วของชาติตามที่หวังไว้
เหล่าเพื่อนๆก็มีทางเดินของตนเอง
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
จบบริบูรณ์ยังไม่ใจหายเท่ากับได้รู้ว่าหมวดบูมเสียเลยค่ะ :monkeysad:
-
โธ่ถัง.หมวดบูม.สละชีพเพื่อชาติ
-
กำลังอ่านเพลินจนมาถึงย่อหน้าสุดท้ายเนี่ยแหละ ใจหล่นลงเสียงดัง ตุบ!!!!! น้ำตามาเลย ฮือๆๆๆๆๆๆ
-
หมวดบูม................. :sad4: :hao5:
ขอบคุณค่ะ ขอบคุณ ขอบคุณมากๆ
ถึงจะเสียใจ แต่ก็ดีใจที่ได้อ่านนะ
-
ไม่น้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาา หมวดบูมของเค้าาาาาาาาาาาาาาา :ling1: :ling1: :o12: (ร้องไห้หนักมากกกกอ่ะ) :z3:
แต่ก็ขอบคุณ คุณเมฆนะค้าาาาาที่เขียนนิยายแสนดีเรื่องนี้ให้ได้อ่านค่ะ :กอด1: รักคนเขียนที่สุด :L1: :pig4:
-
สงสารอ่ะ ใจหวิวเลย ร้องไห้แปป T_T
-
หมวดบูมไม่ตายไม่ได้เหรอ จำเป็นต้องตายด้วยเหรอ
ฮือออออ
-
ห๊ะ ! หมวดบูม ไม่นะ :hao5:
-
ซึ้งน้ำตาไหล :monkeysad: ทุกคนทำตามหน้าที่ของตัวเองได้สมบูรณ์แบบแล้วนะ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆมีข้อคิดดีๆแบบนี้นะคะ ขอบคุณมากๆค่ะ
:pig4: :L2:
-
เป็นตอนจบที่เศร้ามากเลย
-
ตอนแรกคิดว่าถึงไม่ได้อยู่ด้วยกันตอนนี้ แต่ในอนาคตหมวดบูมคงมาอยู่กับพี่บอมบ์ แต่ตอนจบ จบแบบเหนือความคาดหมายเราจริงๆค่ะ :hao5: แต่เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ดีมากเรื่องหนึ่งในเล้าเป็ดแห่งนี้เลยนะคะ o13
-
ฮึก ฮือออ หมวดบูม แทบร้องไห้เลยอ่ะ
เสียสละเพื่อชาติ จะร้องไห้อ่ะ
ขอบคุนสำหรับนิยายดีๆค่ะ
-
เปิดมาเจอคอมเม้นต์ กะว่าจะไม่อ่าน
แต่ก็ทำใจอ่าน
เราอินเกินไปมั้ง
ยังไม่หยุดร้องเลย
คิดถึงหมวดบูมนะ
:กอด1:
-
โธ่....หมวดบูมของชัน :mew6:
-
ดีใจที่ได้อ่านเรื่องนี้จนจบนะ แต่ช่วงสุดท้ายนี้น้ำตามาเต็มเลยอ่ะ :hao5: หมวดบูมของเค้า ฮืออออ :hao5:
-
ถึงกับน้ำตาไหลเลย หมวดบูมไม่อยู่แล้ว
แต่ชีวิตทุกคนต้องดำเนินต่อไป
-
ช็อคเลยกับเรื่องหมวดบูมอ่ะ
ก็ว่าอยู่ทำไมในเพจคุณเมฆ
คำเปรยมันดูแม่งๆ
-
รู้สึกช๊อคมาก ๆ คิดถึง
หมวดบูมมาก ๆ เลย
:mew4: :m15: :monkeysad: :sad11:
-
เวรกรรม ขำกับตอนพิเศษมาหลายตอน ดันมาเสียน้ำตาให้หมวดบูมตอนสุดท้ายซะได้ :m15: :pig4:
-
สังเกตุจากตอนสองตอนที่ผ่าน ว่าทำไมไม่มีหมวดบูม
โหยโคตรเสียใจอ่ะ
พี่บูม รักพี่มากอ่ะ :mew4: :mew4:
-
ตอนสุดท้ายเศร้าเลย :m15: :pig4:
-
อ่านแล้วมีความสุขทุกครั้ง
แต่พอถึงย่อหน้าสุดท้าย :a5: :a5: o22 :katai1: :sad4: นักเขียนทำกันได้
ขอทำใจร้องไห้ก่อน :hao5: :hao5:
-
จบเรื่องนี้แล้วของเรื่องของหยกด้วยนะค่ะอยากอ่านมาก :mew2: :mew2:
-
:L2:
จบแบบสมบูรณ์ เข้าใจถึงแก่นชีวิต
เกิดมาได้พบได้เจอแล้วก็มีจาก
ตามวิถีของชีวิต ซึ่งคนเราไม่สามารถ
ที่จะยึดสังขารไว้ได้ นอกจากความดี
ขอบคุณกับความประทับใจ
แง๊ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ
:o12:
-
ทำเอาน้ำตาตกไปเลย...หมวดบูมของเค้า :o12: :hao5:
จบทั้งน้ำตาเลย :monkeysad:
-
ไม่นะ หมวดบูมมมมมมมมมมมมมมม
:ling3:
-
น่านไง มาม่าตอนจบอีก
บอมก็คงเหงานิดนึงอ่ะดิ
-
จบแบบนี้เหรออ ฮือๆๆๆ เศร้า ไม่เอาๆๆๆ ไม่ยอมม ร้องไห้เลยอ่ะ
-
บูมมมมม :sad4: :sad4:
-
ช็อคที่สุดก็ที่หมวดบูมนี่แหละครับ T^T
-
:a5: หมวดบูม :a5: :hao5: :sad4: :hao5: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :serius2:
-
อึ้งมาก .....กกกก
ทำไมต้องให้หมวดบูมตายด้วย เสียใจอ่ะ
ฮือๆ :ling1: :ling1: :ling1:
-
ช็อคขั้นรุนแรง
หมวดบูมของเขาทำไมรีบจากกันไป
-
กลับมาอ่านอีกรอบ
อ่านถึงตอนท้ายทีไร น้ำตามันก็ไหลออกมาเองทุกที
ทำไมหมวดบูมต้องตายคะ
:ling3:
อ่านแล้วหน่วงและอินมากเลย แม้แต่ตอนที่พมพ์อยู่นี่น้ำตาก็ยังไหลเรื่อยๆ
ขอบคุณนักเขียนนะคะ สำหรับนิยายดีๆแบบนี้
สนุกมากเลยค่ะ แม้ตอนจบจะทำเราผิดหวังไปมากก็ตาม
ที่ว่าผิดหวังนี่คือ ไม่อยากให้หมวดบูมตายอะค่ะ เราเลยเฟลนิดๆ
-
ช็อคกับหมวดบูมที่สุด
ทำไมอ่านแล้วจะร้องไห้
-
:a5: :a5: :a5:
ขอบคุณมากๆค่ะ นิยายเรื่องนี้จะอยู่ในใจเสมอ :mew1: :mew1: :mew1:
-
เฮ้ย!!เดี๋ยวๆหมวดบูมตายหรอ อะไรอ่า หายไปหลายตอน มาตอนจบบอกตาย เสียใจอ่ะ แต่ทำไงได้ก็ทหารนี่เนอะ อะไรก็เกิดขึ้นได้ แต่ก็เสียใจนะ คิดว่าบั้นปลายยชีวิตของบูมจะมาได้มาอยู่กับบอมบ์ที่บ้านนอกซะอีก โธ่ถัง
-
หายไปก็หลายตอน ตอนมีชีวิตก็ไม่ค่อยได้พูดถึง เสียใจแทนหมวดบูมจัง
เห้อ สละชีพเพื่อชาตินะหมวดบูม รักหมวดบูมที่สุด ขอบคุณสำหรับนิยายที่ดีที่สุดค่ะ :L1:
-
ช็อคค่ะ ทำไมกลายเป็นหมวดบูมสละชีพเพื่อชาติไปแล้วหล่ะ
กลางๆตอนก็ว่าสงสัยอยู่ว่าหมวดบูมไปไหน
พอตอนจบรู้แล้ว ก็อยากจะกลับไปไม่รู้เหมือนเดิมเลยค่ะ
เป็นนิยายที่อ่านตั้งแต่ลงรอบแรกมาจนรีโพสรู้สึกผูกพันธ์กับตัวละครทุกตัวเลยค่ะ
แอบเสียใจที่ตอนจบตัวละครอยู่ไม่ครบทุกตัว แต่ยังไงก็ขอบคุณพี่นักเขียนที่ดำเนินเรื่องราวมาจนจบบริบูรณ์ค่ะ
-
:sad4: :กอด1:
-
เศร้าอ่ะ สงสารหมวดบูม พี่บอม ด้วย
-
เหมือนโดนพี่เมฆหักหลัง
:a5:
แล้วทำไมต้องจบแบบนี้ด้วยละ :hao5: :hao5:
-
ว่าแล้วเชียววว ทำไมไม่เอ๋ยถึงหมวดบูมเลย TT^TT
-
ทำใจไว้แล้วกับหมวดบูม แต่พอเจอจริงๆ ก็ยังช็อค
ชอบนิยายแนวนี้ เรื่อยๆ เน้นความเป็นไปของตัวละคร
ขอบคุณมากค่ะ
รอเรื่องใหม่นะคะ
-
ไม่อะ ไม่โอเค ทำไมจบแบบนี้หละคะ :ling3:
ทำไมให้บูมตายอ่า เค้ากำลังอ่านชีวิตเด็กๆอย่างมีความสุข พอมาถึงช่วงถ้าสตั้นไป 3 วิ น้ำตาไหลเลยอ่า
ตามอ่านมาจนเหมือนคนรู้จัก. มาหักมุมตอนจบแบบนี้ทำใจยากนะคะ :ling1:
แต่ยังไงก็ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆอย่างเรื่องนี้นะคะ
-
หมวดบูมตายแล้วเหรอ
ตัดจบสั้นไปนะ ยังเศร้าไม่พอเลย
-
หมวดบูมเก่งมากแล้วนะT^T
คิดถึงตลอดไป (อินมากๆอ่ะเรื่องนี้)
ขอบคุณมากนะคะ
-
ช็อคแป๊บ!!!!!กำลังยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับความน่ารักของเด็กลูกหลานพ่อบอมบ์
ต้องมาช็อคกับเรื่องบูมปวดหัวใจทำไมทำกับบูมแบบนี้ :o12:
-
มันมีลางมาหลายตอนแล้วที่บอมไม่ได้พูดถึงบูมเลยคิดแล้วว่าอาจจะเป็นเรื่องนี้แล้วก็เป็นจริงๆ คุณเมฆจบเรื่องนี้ได้ดีถึงจะเสียใจที่ไม่มีบูมในตอนจบแต่เราว่าคงไม่มีใครลืมบูมได้แน่นอน รักเรื่องนี้รักครอบครัวนี้มากๆ :sad11:
-
อ่านเพลินๆถึงกับตกใจเลื่อนอ่านตอนจบไปมาอีกหลายรอบ
ถึงแม้จะเสียดายนิดหน่อย แต่ก็รับได้ค่ะ :sad11:
ขอบคุณสำหรับเนื้อเรื่องดีๆและคำสอนมากมาย
ได้นำไปใช้หลายเรื่องเลยค่ะ ^^
-
น้ำตาร่วงค่ะ ขอตัดท่อนสุดท้ายทิ้งได้มั๊ยคะ
-
ช็อคคคคคคคค :m15: :m15: หมวดบูมจากไปเพราะหน้าที่ เล่นเอาใจหายเหมือนกัน
คนอยู่ก็ต้องเดินต่อไป ความสำเร็จอยู่ที่ความพยายามจริงๆ ทุกคนได้ทำได้เป็นในสิ่งที่หวังไว้ จบอย่างสวยงาม
ปล. รอติดตามเรื่องใหม่จ้า
-
ตั้งแต่อ่านมาเราไม่เคยคิดเลยว่าหมวดบูมจะตายสักเสี้ยวของความคิดก็ไม่มี....ช๊อคแพร๊บบบบ :katai1: กลับคิดว่าพอเกษียณหมวดบูมก็คงมีความสุขกับบอมที่บ้านนอก...โอ๊ยยยย กุเสียใจวะ.กุโมโห ไม่น่าอ่านมาถึงตอนนี้เลย :ling1:
-
เออออ...คือแบบว่าคุณเมฆเป็นคนตลก ตอนพิเศษเมื่อกี้อำเล่นใช่ไหมค่ะ แบบขำๆอะไรงี้ หรือมันเป็นแค่ความฝัน ฝันตลกๆๆ แต่ทำไมน้ำตาไหล คนอ่าน ( ตัวชั้นเอง)รับไม่ได้. คุณบอกว่าตอนพิเศษ...แต่มันไม่พิเศษสำหรับเลย อ่ามาก อินมาก เพ้อมาก ขอตอนพิเศษจริงๆชั้นก็แค่อยากเห็นหมวดบูมมีความสุขถึงจะอยู่แค่ในความฝันของบอมก็ได้แค่อยากได้ยินจากปากเค้าว่าตอนนี้เค้ามีความสุขแล้วและจะรอบอมที่ทางช้างเผือกกกก .อ๊ากกกกแต่ง มโนเองง่ายกว่าไหม??
-
:mew4: :mew4: :mew4: :mew4: :mew4:
ร้องไห้แป๊ป บูมมมมมม
-
น้ำตาตกใน....ชีวิตทหาร เฮ้อ....
-
คุณเมฆทำกันได้ :hao5: อ่านมาถึงวรรคสุดท้าย :a5: o22 :mew6: เล่นเอาช๊อคกลางอากาศ น้ำตาไหลเลยค่ะ ขอไปทำใจก่อนนะค่ะ :o12:(ไม่น่าหลวมตัวมาอ่านตอนพิเศษเลยจริงๆ :mew5:)
-
ขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณ :)
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ทำไมถึงทำกับฉันได้ :o12: :sad4:
-
ช็อคมากอ่ะหมวดบูม ฮือออออออออ ร้องไห้เลย ทำไมอ่าาาาา :sad4: :sad4: :sad4:
-
ทำใจไม่ได้จริงๆ ขอโทษด้วยที่ต้องพูดแบบนี้ คือเราพึ่งมาเจอฟิคเรื่องนี้ แล้วอ่านมาสามวัน รวดเดียวจบ ตอนที่อ่านตอนนี้ใจก็คิดว่าเด๋วจะเม้นขอคนอ่านแต่งตอนหวานๆของพี่บอมบ์กับหมวดบูมแบบจัดเต็มบ้าง เพราะเรารู้สึกว่าหมวดบูมไม่ค่อยมีบทบาทเลย พี่บอมบ์ก็ไม่ค่อยหวานด้วย อยากให้หมวดบูมได้หวานกับเค้าบ้าง อ่านตอนสุดท้ายนี้ ในใจก็หวังแต่เมื่อไหร่จะได้เจอหมวดบูมๆ จนมาถึงตอนสุดท้าย คือช็อคเลย นึกไม่ถึง ไม่ได้เตรียมใจมาก่อนเลย นี่เรายังร้องไห้ไปพิมพ์ไปอยู่เลยนะ สงสารหมวดบูม ทำใจไม่ได้จริงๆ ที่จริงไม่เห็นต้องแต่งให้ตายเลย ฮืออออออออออออออออออออออ T________________T เสียใจมากจริงๆ
-
ได้แต่ทำใจ ก็ถ้าจะจบแบบนี้จริงๆ เห้อ
ปกติหมวดบูมพี่บอมบ์ก็ไม่ค่อยจะพูดถึงอยู่แล้วด้วย
ไปสู่สุคตินะคะ :กอด1:
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ
-
เป็นนิยายอีกหนึ่งเรื่องที่ดีที่สุด ที่เคยอ่านมา
ขอบคุณคุณเมฆมากครับ
-
ไม่อยากเชื่อเลยอะ หมวดบูม ฮือฮือ
-
ขอโทษนะครับ แต่อยากพูดอย่างนี้นะครับ "กูว่าแล้ว" ผมติดตามอ่านตั้งแต่ตอนก่อนรีครับ ตอนนี้ไม่ได้อ่านเพราะผมชอบตอนก่อนไปแล้วชอบมากไม่อยากเรื่องเดียวกันที่แตกแขนงออกมากลายเป็นเรื่องหลักนะครับ แต่เมื่อเห็นตอนพิเศษ "เมื่อลูกชายผมโต" ไม่ว่าตอนใหนจะรีบเข้ามาอ่านทันที แล้วก็นั่งยิ้มเหมือนกับเรื่องที่จบไปก่อนหน้านี้ อันก่อนนะครับ ยิ้มให้กับความรักที่มีมากมายจนเผื่อแผ่ออกมาให้กับคนรอบข้างได้ของครอบครัวนี้ และก็สงสัยทุกทีว่า ในเมื่อย่นเวลาจนเด็กๆโตกันแล้ว ตัวละครทุกตัวอยู่เกือบครบ แล้วทำไมตัวหลักที่ทำให้เรื่องๆนี้เกิดขึ้นมาได้หายไปใหน ต้องจินตนาการอย่างหนักสุดก็แค่หมวดบูมเลิกกับบอมเท่านั้น อ่านทุกครั้งคิดทุกครั้งว่าหายไปใหน แต่ไม่เคยคิดถึงขั้นนี้เลย หน่วงจังเลยครับ ตอนจบจบได้หน่วงจริงๆเลยครับ ใจหวิวไปเลย อยากจะร้อง แต่ขอบคุณอีกครั้งครับ ชอบคุณที่ทำให้มีรอยยิ้มหัวเราะและน้ำตามาครบเลยเรื่องนี้
-
อ่านแล้วอ่านอีก ทำใจได้แล้วก็เถอะ แต่ก็คิดถึงหมวดบูม
-
ถ้ารู้มาก่อนจะไม่กลับมาอ่านตอนพิเศษเลย เสียใจมากกับหมวดบูม คือชีวิตจริงมันเศร้ามากอยู่แล้วที่เห็นทหารต้องพลีชีพทุกวัน เราคิดเสมอว่าเขาเหล่านั้นมีพ่อ มีแม่ มีคนรักคอยอยู่ที่บ้านเหมือนที่บูมมี เราอดถามซ้ำๆไม่ได้ว่า ทำไมหมวดเต้ยไม่เป็นไร พี่ภีม พี่ภูมิ ทำไมคนอื่นรอดได้เราเข้าใจว่าชีวิตจริงมันเป็นแบบนี้จริง แต่มันรู้สึกแย่ ไม่ได้ว่านิยายนะคะ นิยายดีมาก สมบูรณ์มาก realมาก ถือเป็นเรื่องประวัติศาสตร์ของเล้าก็ว่าได้ แต่มันทำให้เราเสียใจเท่านั้นเอง เราเฝ้าดูเค้าโตมา ก็หวังให้เค้าได้มีความสุขถึงที่สุด ตอนจบมันเหมือนกระชากเราสู่โลกแห่งความจริง ซึ่งเราหนีมันมาอยู่ในนิยายนึกออกไหมคะ มันrealเสียจนจิตตก เสียใจมากๆ ทีนี้ไม่ว่าจะอยากกลับไปอ่านกี่รอบมันก็จะไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว มันเสียใจอะ คุณแต่งเก้งมากๆโกโบริตายเรายังไม่จิตตกขนาดนี้เลยนะ
-
ขอร้องอย่าจบแบบนี้ สงสารหมวดบูม :m15: :monkeysad:
เศร้ามากๆๆแต่หมวดบูมก็ยังอยู่ในใจของครอบครัวนี้และพวกเราตลอดไป :mew6:
เรื่องนี้ก็ได้จบลงแล้วววว. ขอบคุณมากๆๆเลยค่ะ :pig4:
-
:z3: :m15: :monkeysad: ช็อค เศร้า น้ำตาซึมเลย คิดถึงหมวดบูม
-
ช๊อตแปบบบ
หมวดบูม
ถึงว่า ตอนพิเศษไม่มา
แงงงงงงงงงง
ปล.เรื่องสนุกมากกกกกกกกก
-
T.T
-
:hao5:
-
อ่านจบนานแล้วแต่พึ่งได้มีโอกาสมาเม้น
ใจหายวูบเลยตอนเลื่อนมาอ่านตอนสุดท้าย หมวดบูมของเก๊า :hao5:
เศร้าอ่ะ สงสารบอม เหงาแน่ๆเลย
อยากบอกว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องที่อ่านได้ไม่เบื่อเลย มีสาระปนความฮาและหื่นตลอดๆ
แต่ที่ชอบที่สุดคือช่วงที่บอมฝึกทหาร
อ่านซ้ำหลายรอบมาก นี่ก็ว่าจะกลับไปอ่านอีกรอบ(เป็นเอามาก)
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ :pig4: เป็นตอนจบที่สมบูรณ์จริงๆ
ถึงจะไม่ได้อยู่ด้วยกัน แต่ในใจยังมีกันและกันเสมอ :กอด1:
-
ขอบคุณมากค่ะ
จบบริบูรณ์จริงๆ ไม่มีอะไรติดค้างค่ะ
ขอให้หมวดบูมไปสู่สุขติค่ะ
อ่านก่อนๆ ตอนพิเศษก็มีใครๆ หลายๆ คนทักกว่าหมวดบูมหายไปไหน
ตอนนี้รู้แล้วค่ะ
ขอบคุณมากๆ ค่ะ สำหรับเรื่องนี้ ขอยกให้เป็นนิยายสุดยอดแห่งเล้าเลยค่ะ
-
เย้ๆ เรื่องนี้จบแล้ว
เตรียมอ่านเบยยย
ปล. ตะกี้แอบอ่าน เม้นท์เพื่อนๆ โดนสปอยเลย ไม่น่าอ่านเลยเรา 5555+ (นั่งร้องไห้แปป)
-
เป็นกำลังใจให้คนเขียนเรื่อง จะติดตามต่อไปเรื่อยๆๆเลยนะ
-
เรื่องนี้อ่านเป็นอาทิตย์ อ่านรวดเดียวเลย
เป็นเรื่องที่ดีมากๆๆนะ ทั้งให้ข้อคิดดีๆ มีความฮามากมาย สอนหลายๆเรื่อง
เรียกว่ามีครบทั้งสาระและความบันเทิง
ขอบคุณมากนะ
-
กะว่าคงจบแบบนี้เหมือนกันแต่....ช๊อคแพล๊บนะ....หมวดบูม..
-
ช๊อค!!! สตั้นไป5วิ :ling3:
จบเศร้าจัง :katai1:
-
มาไล่อ่านใหม่อีกรอบตั้งแต่ต้น งะ สกิล บรรทัดเกือบจบทำให้ตกตะลึงของคุณเมฆ เวลอัพอีกแล้ว คราวนี้ให้หมวดบูมเสีย ฮือๆๆๆๆ แอบเศร้า แต่พี่ท่านแกใช้ชีวิตได้สมบูรณ์แล้ววววว สมเป็นลุกผู้ชายจริงๆ
-
:o12: นิยายขำๆไม่คิดว่าตอบจบจะเศร้าขนาดนี้
ขอบคุณคนเขียนด้วยนะคะ ได้อะไรหลายๆอย่างจากนิยายเรื่องนี้
-
ขอบคุณมากมาย เรื่องนี้มีสาระมากเลย แอบใจหายตอนจบ หมวดบูม กระแชะๆๆๆๆๆๆ
-
โครตของโครต อึ้งงง :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
ไม่น่าเลย แต่ เป็นเรื่องที่ดีมาก
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อ่านรวดเดียวจบ
ช็อคมาก!!! หมวดบูมของหนู
ทำไมทิ้งพี่บอมบ์ไว้คนเดียวล่ะ
ดูไทม์ไลน์ของเรื่องแล้ว
ช่วงหมวดตายน่าจะเป็นช่วงบิวแต่งกับอั๋นใช่มั้ย
คิดถึงหมวดบูมตอนอยู่กับพี่บอมบ์
-
ไม่ชอบตอนที่พระเอกจูบหมวดเต้ยเลย ถึงจะแค่เล่นๆ แต่ถ้าเป็นนี่ นี่คงขอเลิกละ รับไม่ได้
-
เป็นนิยายที่ดีครับ ได้ความรู้สึกเหมือนนิยายสมัยประมาณ หลายปีที่แล้ว บรรยากาศการเล่าเรื่องจะคล้าย ๆ กัน ซึ่งมีเสน่ห์มาก ๆ ระหว่างการดำเนินเนื้อเรื่อง มีการสอดแทรกความรู้ ข้อคิดต่าง ๆ
อ่านแล้วมีความสุข ช่วงหลัง ๆ ที่เล่าถึงเรื่องที่เคยเล่าไปแล้ว ไม่ใช่แค่ตัวละครที่นึกย้อน ทางผู้อ่านก็ทำการย้อนไปนึกถึงเช่นเดียวกับตัวละคร ชอบมากครับ
นิยายเรื่องนี้ไม่เหมือนนิยาย เหมือนเป็นไดอารี่ของคน คนหนึ่งที่ได้ทำการเปิดไดอารี่แล้วเล่าเรื่องให้ทุก ๆ คนได้รับรู้ แม้จะมีบางส่วนที่ความเป็นจริงอาจจะทำได้ยากไปบ้าง แต่โดยรวมทำให้มองผ่านจุดเหล่านั้นไปได้
ตอนสุดท้าย รู้สึกแปลก ๆ ตั้งแต่ตอนพิเศษโผล่มาเรื่อย ๆ เรื่องหมวดบูม เป็นตอนจบที่ทำให้ยิ้มทั้งน้ำตา
ขอบคุณผู้เขียนที่ถ่ายทอดเรื่องราวต่าง ๆ ให้ได้ติดตามนะครับ
-
หายไปไม่นานจบซะเเล้ว
สนุกมากมาย
นั้งอ่านทั้งวันทั้งคืน
เป็นอีกเรื่องที่อ่านได้เรื่อยๆ
เเล้วไม่รู้สึกรำคาญตัวละครเลย
ตอนคนเขียนลบไปเเทบล้มทั้งยืน
รวมทั้งอีกเรื่องด้วย ไอ้หยกกับเฮียคิน
ถ้ามีเวลาอยากให้เขียนเรื่องนั้นอีกจัง
อยากอ่านมากๆๆๆๆๆๆๆ :hao5: :hao5: :hao5:
-
อ่านมาสามวันขำมากสอดแทรกสาระตลอดชอบสุดๆๆ..
แต่คงต้องจำไว้ว่าอย่าอ่านตอนสุดท้ายยยย งืออ หมวดบูมของเค้าาา :katai1: :sad4:
-
มีตอนพิเศษมาตั้งเยอะกว่าจะตามอ่านจบ ..
ชอบเรื่องนี้มาก ๆ นะครับ มีทั้งบันเทิงและสาระคละเคล้ากันไป สอดแทรกข้อคิดมากมาย
ทำให้แอบคิดตามไปด้วย
ขอขอบคุณคุณเมฆมาก ๆ ที่รังสรรค์ (ขอใช้คำนี้) นิยายน้ำดีมีคุณภาพมาให้พวกเราได้เสพกันนะครับ
ปล. แอบช็อคเบา ๆ กับหมวดบูม T-T
-
:a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: o22 o22 o22 o22 o22 o22 o22 o22 o22 :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
-
เรื่องนี้ใช้เวลาอ่านนานมากกกก ช็ฮคสุดตรงที่หมวดบูมไม่อยู่แล้ว ฮื่อออ :z3: :z3: น่าเสียใจจริงๆคิดว่าจะหยู่ด้วยกันนานกว่านี้ซะอีก ฮื่ออ ขอบคุณสำหรับงานเขียนดีๆค่ะ
-
เป็นเรื่องที่ชอบมากที่สุดเรื่องหนึ่งเลยค่ะ
ยอมรับเลยว่ามานั่งอ่านรอยายช่วงสอบมันไม่ค่อยดี แต่อ่านเรื่องนี้แล้วมีกำลังใจไปอ่านหนังสือ อ่านนิยายไป อ่านหนังสือไปสลับกัน
ชอบเรื่องนี้ตรงมีข้อคิดดีๆ ให้เรามาปรับปรุงตัวเอง พัฒนาตัวเอง
แต่ตอนจบร้องไห้หนักเลย ถึงจะสงสัยว่าทำไมตอนโตไม่พูดถึงหมวดบีมเลย แต่ก็ไม่คิดว่าหมวดจะตาย ทำเอาช็อคเลย แต่ก็ยินดีที่หมวดได้ทำในสิ่งที่เค้ารัก
สัดท้ายนี้ขอบคุณมากค่ะ มี่แต่งนินายดีๆ แบบนี้มาให้อ่าน และรักเรื่องนี้มาก
-
ขอบคุณมากครับ สำหรับเรื่องราวดีดี ผมก็จุกอึ้งไปเหมือนกัน แต่ก็นะ สัจธรรมชีวิต
แต่ไม่ว่ายังไง บูมก็ยังอยู่ในใจของบอมพ์ตลอดไป ยังรักเสมอ เป็นเรื่องราวที่ติดตามแล้วมีความสุขครับ
ถึงแม้ตอนหลังจะอาบไปด้วยน้ำตาที่เจิ่งนอง ผิดหวัง แต่ก็ต้องทำใจครับ
ขอบคุณมากจริงๆครับ คิดได้แค่ว่า เวลาที่มีอยู่เราทำอะไรดีๆต่อกันหรือยัง
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4:ไม่อยากให้จบแบบนี้เลยงานน้ำตาก็มาพออ่านจบ :mew6: :mew6: :mew6: :mew6:
-
:hao5: :hao5: :hao5: ตอนจบทำไมมันเศร้าละ เสียใจ เป็นเรื่องที่อ่านแล้วได้ข้อคิดอะไรหลายอย่างมากๆ ขอบคุณนะค่ะ
-
จากที่ผมไม่เคยอยากเป็นทหารมาอ่านเรื่องนี้ปุ๊บอยากติดเลยครับบ
รู้สึกผูกพันธ์กับนิยายเรื่องนี้มาก...เหมือนทุกคนในเรื่องมีอยู่จริง..
ปล.ช็อคหนักมากกกตอนจบอ่าไอ้เราคิดว่าตอนที่ไม่มีหมวดบูม
อาจจะแค่ต่างคนต่างทำงาน..และจะอยู่ด้วยกันตอนแก่...เสียใจหนักมากกกก
-
ตอนที่ ๑
“ไอ้หนู ไปดูลูกซิว่าตื่นกันรึยัง”แม่พูดเสียงเบาๆกับผม แก่แล้วก็แบบนี้เสียงไม่ค่อยมี
“เดี๋ยวก็คงจะพากันออกจากห้องแหละแม่ ไม่ต้องห่วงหรอก โตแล้ว”
“ฮื้อ พ่อก็เหมือนลูก ลูกก็เหมือนพ่อ เดี๋ยวสาย ไปๆ ไปดูลูกหน่อย”แม่โบกไล่ ผมก็ต้องเข้าไปในบ้าน ปีนี้ลูกชายเขาเรียนชั้นปีที่ ๔ แล้ว อีกแปบเดียวก็จะจบกันแล้ว เขาเปรยๆตั้งนานแล้วนะครับว่าปีนี้เขาจะจับใบดำใบแดง จึงไม่พากันไปผ่อนผันทหาร ผมเองก็แล้วแต่ลูก ถ้ามั่นใจว่าเรียนจบเทอมปลายก็จับไปหรือ จะจับจะสมัครอะไรยังไงผมปล่อยอิสระทุกอย่าง ลูกโตแล้วเราบงการอะไรไม่ได้หรอกครับได้แค่ให้แนวคิดกับเขาไป
เมื่อถึงเวลาที่จะต้องจับ เด็กๆก็กลับมา มากัน ๒ คนเท่านั้นครับ ชาลีนี่ติดไปดูงานกับคณะที่ต่างประเทศ เพิ่งจะปี ๒ แต่อาจารย์เขาก็พาไปไกล เรื่องค่าใช้จ่ายพ่อแม่ทางนู้นเขาเป็นคนจัดการ ไม่มีอะไรน่าห่วง กลับมาที่เจ้าแฝดต่อนะครับ เพิ่งกลับมาถึงบ้านเมื่อวาน เรียนเสร็จตอนเย็นก็นั่งเครื่องบินมาทันที ลูกชายเขาโตแล้ว ถามว่าหล่อเหมือนใคร เหมือนไอ้มหานะเหรอ มันคนจะแนวกันแล้ว หึหึ หล่อเหมือนผม ใครๆก็ชมว่าสูงได้พ่อ แต่หน้าตานี่ไม่ค่อยเหมือนพ่อ หน้าของเจ้าแฝดจะออกไปทางแม่เขามากกว่า ไม่ได้หน้าหวานอะไรนะครับ คือญาติๆฝ่ายแม่เขาน่ะ มันก็เป็นการผสมผสานกันอย่างลงตัวระหว่างผมกับแม่เขา บางมุมก็มีคนบอกว่าเหมือนผม บางมุมก็มีคนบอกว่าไม่เหมือนผม แต่นิสัยนี่คล้ายๆกับผม ห้าวทั้งคู่ แต่เรื่องขี้อ้อนนี่ไม่รู้ไปได้ใครมา
“"แสบ ซ่า เขานัดกี่โมงยังไม่แต่งตัวอีก"เดินก้าวข้ามธรณีประตูเข้าไป ผมตะโกนเรียกเสียงดังจากด้านล่าง จะให้ขึ้นไปบนห้องก็คงไม่ไหว เขาน่าจะตื่นแล้วละแต่ชอบนอนอืด
"ใกล้ๆ ๘ โมงค่อยไปก็ได้พ่อ ปีที่แล้ว ๘ โมงเขายังไม่ทำอะไรเลย"เสียงดังมาจากด้านบน โผล่มาแค่หัว ตัวไม่รู้อยู่ไหน
"ให้มันตรงเวลาหน่อย อย่าทำอะไรโอ้เอ้"ผมเตือน
"แปบน่าพ่อ"
"แฝด"ถ้าผมเรียกคำนี้นั่นหมายความว่าทั้งคู่ต้องทำตามคำสั่ง ถ้าเรียกว่าแฝดเมื่อไหร่ ห้ามหือห้ามอือกับพ่อ เดี๋ยวพ่อโมโห ฮ่าๆๆ ก็ดุไปอย่างนั้นไม่เคยลงโทษลูกแรงๆหรอก รักพวกมันจะตายไป
"คร้าบบบบบบบบบบ แต่งตัวแล้วครับ พ่อตักข้าวให้แสบด้วยนะ"เสียงวิ่งเข้าไปในห้องตุบตับ มีการใช้พ่อมันด้วย นี่มันลูกหัวแก้วหัวแหวนจริงๆ
"พ่อ ซ่าไม่กินเยอะนะ ตักนิดเดียวก็พอ"คนพี่ตะโกนบอกคนน้องก็ไม่น้อยหน้า ส่วนผมก็ส่ายหน้าแล้วเดินเข้าครัวไป ผมกับแม่นี่กินข้าวไปแล้ว เกินโจ๊กกันยามเช้า ดูไฮโซเนอะ แดกโจ๊ก คือจริงๆมันคิดอะไรไม่ออกจริงๆ แม่ก็ไม่มีแรงจะเคี้ยวอะไรแล้วละ จึงทำโจ๊กกินแก้เหงา
มาพูดถึงสมาชิกกันในครอบครัวสักหน่อยนะครับ ตอนนี้สมาชิกก็ลดไปบ้าง พี่นิด พี่ชายคนโตเสียไปแล้ว คือ พี่แกตายไปแล้วอ่ะ เพิ่งตายไปเมื่อปลายปีที่แล้วนี่เอง ก็ถือว่าเป็นความสูญเสียของครอบครัวเรา ส่วนพี่เบิ้ลยังแข็งแรง ช่วงนี้ไปเลี้ยงหลาน พี่น้อยก็ยังอยู่ดีครับ แม่ผมก็ยังแข็งแรง เสียงไม่ค่อยมีแล้ว เดินไปไหนไกลไม่ได้ นอกจากรอบๆบ้านและใช้ไม้เท้า หลวงพ่อยังอยู่นะครับ อายุยืนมาก ร้อยกว่าปี
พักหนึ่ง ทั้งคู่เดินออกมาจากห้อง แต่งตัวเรียบร้อย เสื้อยืดคอปก กางเกงยีนส์ หน้าตาสดใส
“อรุณสวัสดิ์ครับพ่อ”เจ้าซ่าเดินมากอดและหอมแก้มผมทีหนึ่ง เจ้าแสบก็ไม่น้อยหน้าทำตามเหมือนกัน ปกติล่ะครับเรื่องกอดและหอมผม ตั้งแต่ไหนแต่ไหน บางทีผมไปมหาลัย ไปเยี่ยมทั้งคู่ก็ยังเข้ามากอดมาหอมไม่อายเพื่อนๆ แต่ก็ถือว่าเป็นข้อดีครับ
"แสบสมัครดีไหมพ่อ อย่างน้อยถ้าสมัครก็เป็นแค่ ๖ เดือน"นั่งลงบนเก้าอี้หยิบช้อนจะกินโจ๊กพลางถามผมไปด้วย
"หืม แล้วแต่สิ โตแล้ว ตัดสินใจเองได้"ผมก็ให้อิสระเขาไป ตกลงกันเอาเอง
"ทัพบกหรือทัพเรือดี"เจ้าซ่ามองหน้าผม
"ทัพบกสิ"ผมเสนอ มันอยู่ในสายเลือดแบบนี้ ถ้าเป็นก็ขอทัพบก หึหึ
"งั้น สมัครทัพอากาศดีกว่าเนอะ"หันไปมองกัน ๒ คนแล้วขำ
เอาที่สบายใจเถอะลูก
“อื้ม จะเลือกอะไรก็เอาสักที่ นี่คิดดีแล้วใช่ไหม”
“ครับ พ่อเป็นทหาร แสบก็ต้องเป็นเหมือนพ่อสิ”
“ให้ไปเป็นพวกนายร้อยก็ไม่ไปนะ”ผมเหน็บเบาๆ
“ก็คนอื่นเป็นกันเยอะแล้ว พี่ๆก็เป็นกันหมดแล้ว ซ่าไปเป็นนายร้อย ใครจะอยู่ทำนาเป็นพันไร่ของพ่ออ่ะ”
“ไม่มีใครทำพ่อก็ขายทิ้งสิ”ผมพูดแล้วขำ คือตอนนี้จะเรียกว่าผมเป็นนายทุน เป็นเจ้าสัวอะไรก็ตามเถอะ เพราะที่ดินที่นาผมก็ขยับขยายการถือครอง เรียกว่ามีเงินก็กว้านซื้อเอาไว้ เอาไว้ทำนาครับไม่ได้เอาไว้ทำอะไร มันกำไรดีนะครับ คนมันต้องกินข้าว เราก็ทำข้าวที่มีคุณภาพออกมา มีคนมาขอซื้อที่ผมเยอะเลย แต่ผมไม่ขายหรอกครับ เอาไว้ทำสวนทำนาอย่างเดียว ลูกน้องก็มีพอสมควร
“พ่อ ตอนพ่อไปจับใบดำใบแดงพ่อตื่นเต้นป่ะ”เจ้าซ่าถามระหว่างกินข้าวไปด้วย
“เฉยๆอ่ะ เมาด้วยวันนั้น ตื่นสาย ย่าบ่น”
“เชอะ คนขี้เมา”เจ้าแสบทำหน้างอใส่
“เออ ไม่กินก็ดีแล้ว อย่าไปกินมันเหล้าเบียร์ ไม่ได้ทำให้เรารวยหรอก แล้วนี่จะเอาคันไหนไป ดูน้ำมันด้วยนะ ไม่รู้ยังมีอยู่หรือเปล่า”
“เบิกค่าน้ำมันด้วยครับ”เจ้าแสบแบมือ
“ไม่ได้พกตังค์ ไปดูบนห้องสิ เดี๋ยวสายๆพ่อตามไปนะ โทรถามพี่ภีมพี่ภูมิหรือยัง เดี๋ยวเขาจะบ่นหาว่าไม่บอกอีก”
“โทรไปแล้วพ่อ พี่ภีมบอกว่าให้สมัครผลัด ๒ ลงกรุงเทพ เขาว่างั้น”
“อือ จะลงที่ไหนก็ตามใจ กรุงเทพก็ดี ต่างจังหวัดก็ได้ ใจคนถ้าสู้ อยู่ไหนมันก็ต้องผ่านไปได้”
“เขาจะเตะซ่าเหมือนที่เคยเตะพ่อป่ะ”เจ้าซ่าช้อนตามอง
“เขาไม่เถื่อนขนาดนั้นหรอก อย่ากังวล คนเราชอบกังวลเกินเหตุ กลัวไปต่างๆนานา ถ้าอยู่เป็นก็จะไม่โดน การจะเป็นทหารเกณฑ์ได้มันต้องอยู่เป็น มีเล่ห์บ้าง มีเหลี่ยมหน่อย ไม่ต้องทำตัวเด่น ไม่ต้องทำตัวด้อย ที่สำคัญอย่าคิดว่าพ่อจะคุ้มกะลาหัวเราได้”
“มีอะไรให้บอกพี่ๆใช่ไหมครับ”
“อื้ม กินไป ล้างจานด้วยนะ ห้ามแช่”ผมพยักหน้าแล้วเดินออกไปนอกบ้าน หน้าร้อนแบบนี้แดดส่องแงมาก เหงื่อซกแต่เช้าเลยครับ ผักหญ้าก็แห้งๆเหี่ยวๆ ทุ่งนาหน้าบ้านก็แห้งๆเหี่ยวๆ
“ลูกไปอำเภอแล้วเหรอบอมบ์”พี่นกเดินหัวหงอกมาแต่ไกล แก่แล้วครับพ่อแม่ของไอ้ซัน ผมหงอกกันเป็นแถว พี่นกนี่ผู้หญิงก็ดีหน่อยรักสวยรักงาม มีย้อมผมดำบ้าง แต่พี่นพนี่หัวขาวแข่งกับแม่ผม เออ แม่ผมแก่มากแล้วผมไม่ค่อยมีหรอกครับ
“กินข้าวอยู่อ่ะพี่ พี่กินข้าวแล้วเหรอ”
“อือ กินแล้ว น้ำพริกปลาร้าเหมือนเดิม ตามประสาตายาย”ช่วงนี้ครอบครัวของไอ้ซันพากันไปเที่ยวต่างประเทศ พี่นกพี่นพไม่ได้ไปด้วยเพราะเมื่อต้นปีพี่แกเพิ่งจะไปเที่ยวกันมา บอกว่าขี้เกียจนั่งเครื่องบิน “แล้วจะให้ลูกสมัครเหรอ มันจะเสียเวลาไหม”
“ก็ถ้าเขาอยากเป็นก็ให้เป็นเหอะพี่ ถ้าสมัครก็แค่ ๖ เดือน ๖ เดือนนี่แปบเดียว ให้ลูกเขาไปได้ประสบการณ์ใหม่ๆบ้าง”
“เออ พี่ก็เป็นห่วงน่ะ กลัวจะลำบาก”
“ไม่หรอกพี่นก พี่ๆเขาคงไม่ทิ้งน้องหรอกมั้ง แต่ให้ไปลำบากก็ดี จะได้ทนได้ ดูไอ้ซันมันยังทนเมียมันบ่นได้เลย ฮ่าๆๆๆ”
“เออ ก็จริง”พี่นกพยักหน้าคล้อยตาม “อ้าว จะไปกันแล้วเหรอลูก ตกลงว่าจะสมัครใช่ไหม”
“ครับป้า ผลัด ๒ ค่อยสมัครตอนท้ายๆดีไหม เผื่อคนเขาสมัครเต็ม จะได้ไม่ต้องเป็น”เจ้าซ่ายิ้ม
“ตกลงว่าอยากเป็นหรือไม่อยากเป็น”ผมถาม
“เป็นสิพ่อ ไปแล้วนะ พ่อ แสบเอาไป ๒ พันนะ ถ้าพ่อไปถึงพ่อโทรหาแสบด้วยนะ จุ๊บๆ ขอกอดย่าหน่อย”
“ไปลูกรีบไป เดี๋ยวจะสาย”แม่ผมลูบหัวเจ้าแฝดกันคนละที แล้วทั้งคู่ก็เดินไปที่รถ ขับออกไปอย่างรวดเร็ว ผมเองก็ไม่มีอะไรมากมาย นั่งคุยกับแม่กับพี่น้อง ตอนนี้อยู่กัน ๒ คนแม่ลูก ลูกชายเขาก็หยุดเรียนมาเกณฑ์ทหาร
บรรยากาศหลายอย่างเปลี่ยนไปนะครับ สังคมมันไม่เหมือนเดิมแล้ว อะไรหลายๆอย่างมันเปลี่ยนไปทุกวัน นั่งคุยกับแม่พักใหญ่ๆ ๑๐ โมงผมก็เข้าตัวอำเภอ ส่วนแม่อยู่กับพี่นกครับ ขอไปดูลูกหน่อยว่าถึงไหนอะไรยังไงแล้ว
พอไปถึงคนนั้นก็มาทัก คนนี้ก็มาทัก เรียกผมว่าเถ้าแก่บ้างอะไรบ้าง ชวนผมคุยหลายอย่าง อยู่นี่ผมรู้สึกตัวเองกว้างขวางพอสมควร ทหารก็รู้จัก ตำรวจหลายๆคนก็เป็นหลาน เป็นญาติ พวกปลัด พวกนายอำเภอก็คุ้นกัน เถ้าแก่บอมบ์ หึหึ
“พ่อมาเมื่อไหร่”เจ้าซ่าเดินยิ้มแป้นมาหาผม ตอนนี้ถอดเสื้อตัวขาวจั๊วะ กางเกงก็ถลกขึ้น คิดถึงเมื่อตอนที่ตัวผมเองมาเกณฑ์ทหารเลยครับ แบบนี้แหละ ถอดเสื้อ ถลกกางเกง รอตรวจร่างกาย
“เพิ่งมาถึงน่ะ แล้วเขาเปิดสมัครหรือยัง”
“ยังเลยพ่อ เจ้าหน้าที่มาช้าอ่ะ เดี๋ยวอีกสักพักคงจะเรียก ซ่าสมัครทบ.ผลัด ๒ นะพ่อ”
“แสบล่ะ”ผมหันไปมองลูกชายอีกคน
“เหมือนกันพ่อ พี่ภีมบอกลงกรุงเทพอย่างเดียวเลย เออ พี่ภีมโทรหาพ่อหรือยัง”
“ยังมั้ง เออ ลืมเอาโทรศัพท์มา ป่านนี้มันแอบด่าพ่อแล้วมั้ง”
“อ่ะ พี่ภูมิโทรมาพอดี ครับพี่ภูมิ ใช่ครับ อยู่กับพ่อ อ๋อ ได้ครับ พี่ภูมิจะคุยกับพ่ออ่ะ”ลูกชายยื่นโทรศัพท์มาให้
“เออภูมิ ว่าไง”
“น้องจะสมัครทหารใช่ไหมอา อาไม่ว่าอะไรนะ”
“เออ จะทำอะไรก็ทำเถอะ แฝดมันโตแล้ว สมัครไปก็ดี จะได้เข้มแข็งบ้าง”
“มันลำบากนะอา”
“จะแค่ไหนเชียว กูเคยผ่านมามันก็ไม่เท่าไหร่ มึงก็พูดเหมือนมึงไม่ได้ฝึกมา ไม่ต้องกลัว แฝดมันถึกเหมือนพ่อมันอยู่แล้ว กูไม่กังวลอะไรหรอก ถ้าในเกมส์ในกติกา ฝึกตรงไปตรงมา กูก็สบายใจ แต่ถ้ามันเล่นนอกเกมส์กูจะเล่นพวกมึง โทษฐานไม่ดูแลน้อง”
“โหย พูดมาแบบนี้ใครจะปล่อยให้คลาดสายตาไปได้วะ แล้วนี่สมัครกันไปยัง ลงกรุงเทพนะอา ผมจะได้ดูน้องใกล้ๆ”
“เออๆ ก็เห็นว่าแฝดจะลงกรุงเทพเหมือนกัน แล้วนี่อยู่ไหนวะ เสียงเจี๊ยวจ๊าวเชียว”
“ก็มาดูเขาเกณฑ์ทหารนั่นแหละอา เอออา แค่นี้ก่อนนะ เดี๋ยวเย็นๆจะโทรไปใหม่”
“เออๆ ว่างๆก็กลับมาหาย่าบ้างนะ อย่าให้กูต้องไปลากตัวมา”
“หึหึ นี่ก็พยายามเคลียร์งานอยู่นะอา งานรัดตัวจริงๆ ถ้าเป็นไปได้เดี๋ยวหลังสงกรานต์คงจะได้กลับ แค่นี้นะอา จุ๊บๆ”
“ซื้อเมื่อไหร่น่ะ”ผมมองมือถือลูกชายเครื่องใหม่ไม่คุ้น
“เพื่อนอาอั๋นให้มาอ่ะพ่อ ไม่ได้ซื้อเองมาหลายปีแล้ว”
“เหรอ จะกินอะไรไหม เดี๋ยวพ่อไปหาอะไรกินแถวๆนี้”
“ยังไม่หิวอ่ะพ่อ งั้นพ่อไปหาอะไรกินเถอะ เดี๋ยวแสบจะนั่งรอเขาเรียกแถวๆนี้”
ผมเดินไปหาอะไรกินเล็กน้อย ร้านรวงเปิดขายปกติเพราะวันนี้คนมาที่อำเภอเยอะมาก ไม่ขายเดี๋ยวไม่มีกำไร ก็หาของกินหลายอย่าง ก๋วยเตี๋ยวบ้าง ขนมบ้าง แล้วซื้ออะไรไปให้ลูก ชีวิตผมก็มีไม่กี่อย่างหรอกครับ ทำอะไรตอนนี้คิดถึงหน้าเจ้าแฝดเสมอล่ะ ชาลีก็รักนะ ถึงไม่ใช่เลือดเนื้อเชื้อไขที่แท้จริง ผมก็รักไม่ต่างจากเจ้าแฝดหรอก
กลับมาที่หอประชุมอำเภอก็เกือบจะเที่ยงแล้วครับ น่าจะเริ่มดำเนินการอะไรหลายๆอย่างแล้ว ผมเดินเข้าไปทักพวกนายทหารชั้นผู้ใหญ่ จริงๆไม่ค่อยรู้จักมารู้จักผ่านพวกไอ้ภีมอีกที น้องมันบ้าง เพื่อนมันบ้าง เราก็เลยพอคุ้นเคยกันเล็กน้อย
“น้องๆ มีใครสนใจจะร้องขอกันไหม เป็นทหารนี่ได้อะไรหลายอย่างเลยนะ...”จ่าที่ทำหน้าที่โฆษกประจำวันพูดประชาสัมพันธ์กันไป เขาก็พูดตามสไตล์เขานะครับ พอสิ้นคำประกาศก็มีหลายคนที่ร้องขอ คำว่าร้องขอนี่คือสมัคร ศัพท์บางคำก็โบราณเกินไป เออ ร้องขอ กับขอร้องนี่ต่างกันนะ อย่าสับสน หึหึ วิญญาณครูภาษาไทยเข้าสิง
พอมีคนลุกไป เจ้าแฝดก็เดินตามไปบ้างครับ ตัวขาวกว่าใคร แหงล่ะ อยู่กรุงเทพหลายปี อยู่บ้านแฝดก็ขาวนะ ผิวได้แม่เขามา สูงและหล่อนี่ได้หล่อ เอิ้ก ไม่ค่อยเท่าไหร่เลยกู พอลูกชายผมลุกไปหลายๆคนนี่เหลียวมองกันเป็นแถว สาวแท้สาวเทียมก็มอง ขนาดบางคนมากับผัวมันยังมอง
ตอนนี้ผมก็ยืนดูห่างๆไปครับ เจ้าหน้าที่เขาก็วัดสัดส่วน ส่วนสูง วัดหน้าอก เอว น้ำหนัก อะไรของเขาไป ถามเกี่ยวกับพวกโรค เกี่ยวกับสุขภาพ จากนั้นก็ลงชื่อ รับเอกสาร ยื่นวุฒิยื่นอะไรของเขาไปให้เรียบร้อย ก็ไม่มีปัญหาอะไรมากมายครับ
มาดูอีกฟากหนึ่งตอนนี้ก็กำลังจัดการเอกสารให้กับพวกผ่อนผัน เรื่องนี้ก็ต้องละเอียดกันหน่อย ใช้เวลานาน กว่าจะดูรายชื่อว่าถูกต้องอะไรยังไง พอทำรายชื่อพวกผ่อนผันเสร็จก็มาดูรายชื่อพวกมีสิทธิ์ที่จะได้รับการคัดเลือก ใครเตี้ยก็ไปลอดเข่ง ใครอ้วนก็คัดทิ้ง ใครมีโรคก็หาใบรับรองแพทย์มายืนยัน ก็ว่ากันไปตามสิทธิ์
“กลับได้แล้วใช่ไหม หรือว่ามีอะไรอีก”
“ไม่มีแล้วพ่อ กลับเถอะ หิวข้าวแล้ว วันนี้ทำสุกี้กินดีกว่า”เจ้าแสบลูบท้องป้อยๆ
“งั้นแวะตลาดไปซื้อของ เดี๋ยวพ่อไปซื้อก็ได้ แสบซ่ากลับบ้านก่อน”
“ครับผม”ตะเบ๊ะใส่ผม หึ ไอ้หนูน้อย เดี๋ยวเอ็งจะรู้สึก ตอนนี้ทำเป็นฮา พอเข้าค่ายทหารแล้วเอ็งจะรู้
ลูกชายขับรถกลับบ้านแล้ว ผมแวะตลาดหาซื้อผักซื้อหมูไปทำสุกี้กินกัน ใช้เวลาไม่มากนัก ผมจึงขับรถกลับบ้านด้วยอารมณ์สบายๆ เมื่อกี้ที่อยู่หอประชุมอำเภอ ฉากแต่ละฉากของชีวิตมันย้อนให้เราได้หวนนึกถึงมัน เราเคยนั่งตรงนั้น เคยยืนตรงนี้ วันนั้นเราเป็นแบบนั้น บางทีมันก็อมยิ้มคนเดียว เห็นคนได้ใบดำใบแดงเราก็เชียร์เขา แต่วันนี้ไม่ได้ดูเขาจับเพราะลูกชายจัดการอะไรเรียบร้อยแล้วก็ไม่ต้องรอลุ้นใคร จะฮาก็พวกไอ้เหลือ ไอ้ซันอะไรนั่น หน้าซีดหน้ามืดกันแต่ละคน พอโดนใบแดงนี่ทำหน้าจะร้องไห้ โดนใบดำนี่ทำหน้าเหมือนถูกหวยรางวัลที่๑ คิดๆไปแล้วมันก็ขำนะ
“แสบซ่า มาช่วยขนของหน่อย”ผมพูดเสียงหลังหลังจากขับรถเข้าบ้านแล้ว ทั้งคู่รีบวิ่งมาหยิบนั่นหยิบนี่คนละชิ้นละอันกันไป ถ้าเป็นเหตุการณ์เมื่อ ๒๒ ปีที่แล้ว ผมกลับมาถึงบ้านก็มืดแล้ว มาถึงก็เมาแอ๋กันเลยทีเดียว เมาจากอำเภอไม่พอ มาเมาที่บ้านอีกหลายลัง คนนั้นมาถามคนนี้มาอวยพร ครึกครื้นดี มาปีนี้ เออ ไม่อยากพูดถึงอายุเลยว่ะ คือแม่งอยู่ดีๆปีนี้มัน ๔๘ แล้ว แต่ยังหล่อเว้ย หุ่นดีด้วย ไม่มีอ้วนไม่มีลงพุง ออกกำลังกายทุกวัน ดูแลตัวเองทุกวัน หล่อจนลูกเชียร์ให้ไปหาเมียใหม่ เอาเข้าสิ อันนี้ลูกเขาล้อเล่นนะ
วางของเสร็จแล้ว การทำสุกี้รอบบ่ายก็เริ่มขึ้น เจ้าซ่าเป็นคนถ่ายวิดีโอ
“สวัสดีครับทุกๆคน มาพบกับพวกเราอีกแล้ว ๔ หนุ่มบอยแบนด์ เอ่อ วันนี้ขาดไปคนหนึ่งนะครับ ชาลีติดงาน วันนี้เราจะมาทำสุกี้กินกัน เอ่อ ขอบอกกับทุกคนว่า ผมไปสมัครทหารมานะครับ ผลัด ๒ ก็สมัครกับแสบ สมัครเสร็จเรามาฉลองกัน พ่อยิ้มให้กล้องหน่อย”
“....”ผมยิ้ม “ดูซ่ามันนะ มันใช้พ่อทำให้กิน ตัวเองเล่นกล้อง”ขอฟ้องผู้ชมหน่อยเถอะ
“พ่ออ่ะ พ่อขี้ฟ้อง ฮ่าๆๆ วันนี้สุกี้สูตรเด็ดนะ เด็ดจริงๆครับ เด็ดใบผักบุ้งนะ ฮ่าๆๆ”ซ่าหันกล้องไปที่แสบซึ่งกำลังเด็ดใบผักบุ้งที่ใช้ไม่ได้ออก “ของที่เราเตรียมเอาไว้ก็ไม่มีอะไรมาก ผักบุ้ง ผักกาด อันนี้เก็บมาจากหลังบ้านครับ แล้วก็มีลูกชิ้น วันนี้ซื้อมาจากตลาด ไม่ได้ทำเอง แล้วก็มีหมูสับ ปลาหมึก กุ้ง วุ้นเส้น อันนี้เขาเรียกอะไรนะพ่อ ซ่าลืมชื่อแล้ว”
“ลงช่าย”ผมตอบพลางหั่นพวกวัตถุดิบ
“ฮ่าๆๆ คื่นช่ายนะ เราไม่ใส่เยอะ ใส่นิดเดียว ตอนนี้แสบกำลังแกะห่อวุ้นเส้นลงแช่นะ โห นี่มันวุ้นเส้นหรือขนหมาอ่ะ มันหมดอายุป่ะแสบ ดูซองมันดิ”
“เออว่ะ หมดอายุ พ่อวุ้นเส้นนี่พ่อได้มาจากงานแต่งใครอ่ะ”
“อ้าว ใครจะทำได้ ได้มาพ่อก็วางๆ ไปซื้อดิ”
“ซ่าไปซื้อเลยไป อย่ามัวถ่ายวิดีโอ”
“โห นี่กว่าเราจะรวมตัวกันได้เนี่ย งั้นเดี๋ยวแปบนะ ผมไปซื้อวุ้นเส้นก่อน เอาอะไรอีกไหมพ่อ”เจ้าซ่ากดหยุดไว้ก่อน แล้ววิ่งออกไปด้านนอก ถามไปงั้นแต่ไม่เอาคำตอบ
พักหนึ่งเขาก็มาครับ มีอะไรหลายๆอย่างมาด้วย เอามาวางแล้วถ่ายวิดีโอต่อครับ
“มาแล้วครับทุกคน ไปซื้อวุ้นเส้น แต่ได้ของมาเยอะมาก นี่คือเราจะกินกัน ๓ คนนะครับ อย่าตกใจไป อ่ะพ่อถ่ายบ้างเดี๋ยวซ่าเตรียมของ”
“พ่อเตรียมหมดแล้ว เหลือแค่แช่วุ้นเส้น”ผมตอบหน้ามึนๆไป
“ฮ่าๆๆๆ”เจ้าแสบถึงกับลั่นออกมา
“อ้าว ก็นี่ไง ของที่มาใหม่ยังไม่ได้เตรียมเลย อ่ะพ่อ ถ่ายซ่าหน้าหล่อๆหน่อยนะพ่อ”ผมรับถือมือมาครับแล้วเจ้าซ่าก็เอาหน้าไปชิดเจ้าแสบ “แบร่ หน้าเราเหมือนกันเนอะ”
“อ้าว ก็เอ็งศัลย์ให้เหมือนข้าทำไม”เจ้าแสบพูดแล้วยักคิ้ว
“กวนนะเอ็ง พ่อถ่ายอันนี้ อันนี้ผักกาดนะ แสบหั่นไม่ได้มาตรฐานจีเอ็มพี ฮ่าๆๆ ผักกาดที่ดีต้องหันแบบนี้”จับมีดแล้วหั่นส่วนรากมันทิ้ง “เอาใบแก่ออก จริงๆใบแก่มันกินได้นะ แต่ว่ามันจะขมมาก ก็ไม่ต้องเอาออกเยอะ มันจะได้เขียวๆขาวๆแบบนี้ แล้วหั่น หั่นก่อนแล้วค่อยล้างน้ำหรือว่าล้างน้ำแล้วค่อยหั่นก็ได้นะ”
“ตอนนี้ของก็เตรียมใกล้เสร็จแล้ว เดี๋ยวผมจะเอาหม้อมาวางนะ พ่อถ่ายแสบไปก่อนไม่ต้องตามซ่ามากก็ได้ หล่อทุกที่ที่ผมเดินผ่าน”
“แหวะ หลงตัวเองมาก มันไม่ได้หล่อนะซ่าอ่ะ มันไปศัลย์มาให้เหมือนผม หล่อของแท้ต้องหน้าตาแบบนี้นะ”
“พ่อว่ามันหลงตัวเองทั้งคู่นะ”
“ฮ่าๆๆ”เจ้าแฝดหัวเราะพร้อมกัน
“ก็อย่างที่ทราบไปนะครับ พวกเรา ๒ คนตัดสินใจสมัครทหาร ผลัด ๒ ก็เรียนจบแล้ว หนึ่งครั้งในชีวิตลูกผู้ชายก็ต้องรับใช้ชาติ เออ แล้วคนที่ไม่พร้อมผมก็ไม่ว่าอะไรนะ คือพวกเรามีความคิดแบบนี้ แต่ว่าไม่ได้หมายความว่าทุกคนต้องไปเป็นทหาร บางคนก็มีอะไรหลายๆอย่างของแต่ละคนเนอะ แต่พวกเราก็อยากเป็น พ่อผมก็เคยเป็นนะ พ่อเป็นทหารบกผลัด ๑ เราผลัด ๒ ทหารบกเหมือนกัน พ่อมีความเห็นอะไรไหม”
“ความเห็นอะไร”
“ก็เรื่องเกี่ยวกับทหารอ่ะ”
“มันแล้วแต่ความพร้อมนะ แต่ละคนก็ต่างแนวคิด ไม่มีใครถูกใครผิดหรอก”
“ได้แล้ว ตอนนี้เราใส่ซุปก้อนลงไป รอน้ำเดือดแปบหนึ่ง เดี๋ยวเราไปคุยกับคุณย่าก่อนเนอะ”เจ้าซ่าเดินไปด้านนอก แม่ผมนั่งฟังวิทยุอยู่หน้าบ้าน มื้อกลางวันกินไปแล้วนะ อันนี้มื้อพิเศษ ไปๆมาๆก็ลากย่ามานั่งในครัวจนได้ ตอนนี้ทุกอย่างพร้อมสรรพแล้วนะครับ ผมกับแสบใส่อะไรลงไปต้มในหม้อแล้ว รอครู่หนึ่งก็พร้อม เจ้าซ่าไปเอาขากล้องมาตั้งใกล้ๆ
“ตักลูกชิ้นมาซ่า อ้าว จะตักหมึกดองให้ย่าทำไม มันเหนียวนะ ย่ากินไม่ได้ เอาอันนี้หมูสับ วุ้นเส้น ย่าใส่น้ำจิ้มเยอะไหมครับ”
“ใส่นิดเดียวพอ เดี๋ยวเผ็ด”ผมบอก เจ้าแสบก็จัดการตักนั่นตักนี่ให้ย่า แม่ผมพูดเสียงเบานะครับ เสียงแหบแล้ว ฟันก็พอมีอยู่
“อร่อยไหมครับย่า”แม่ผมพยักหน้า
“ย่าบอกว่าอร่อยนะครับ”แล้วก็หันไปคุยกับหลาน “ย่าบอกให้ต้มผักเปื่อยๆอีกนิดหนึ่ง อ่า งั้นพวกเราขอหยุดรายการไว้แค่นี้นะครับ รอบหน้าน่าจะเป็นมื้อเย็นเดี๋ยวคงจะมีเมนูอะไรเด็ดๆมานำเสนออีก วันนี้แค่นี้นะครับ สวัสดีครับ”หยุดวิดีโอเอาไว้แล้ว ก็จัดการอัพลงเฟสของเขาไปครับ จากนั้นก็ตั้งใจกิน แม่ผมกินไม่เยอะนะ กินไม่กี่คำก็วางมือแล้วละ แต่ก็ยังนั่งดูหลานกิน
แบบนี้แหละครับความสุขของคนแก่ คือได้เห็นลูกหลานพร้อมหน้ากินข้าวกัน
“ฮาเม้นนี้อ่ะพ่อ อยากกินพ่อจังเลย”
“คุณพ่อคะ หนูไงลูกสะใภ้คุณพ่อ”
“หล่อทั้งพ่อทั้งลูกเลย พอมีที่วางให้ยืนข้างๆไหมคะ”
“พ่อๆ ไม่จุดธูปเรียกนี่ ไม่คิดถึงกันแล้วใช่ไหม ฮาหนูฮาอ่ะ คอลหาอาหนูดีกว่า”ครู่หนึ่งก็ติดต่อปลายทางได้
“ว่าไงหนุ่มๆ ไม่มีชวนไม่มีเรียกเลยนะ”เจอหน้าก็ตัดพ้อกันทันที
“ชวนก็มาไม่ได้ อาหนูทำอะไร ว่างเหรอวันนี้อ่ะ เย็นนี้มาหาแสบสิ”
“วุ้ย งานรัดตัวมากเลยลูก แล้วนี่คิดไงไปสมัครทหาร คิดว่าสนุกเหรอ”
“เผื่อจะได้ผัวเหมือนอาหนูไง ฮ่าๆๆๆ”เจ้าซ่าตอบ ผมนี่ถึงกับหลุดขำ
“วุ้ย พวกนี้ เกย์มันจะล้นโลกแล้วนะลูก เอาไว้ทำพันธุ์บ้าง นี่พนักงานในบริษัทหาชายแท้แทบไม่ได้”
“โหย ก็เจ้าของบริษัทยังเป็นเกย์เลย ทำไมลูกน้องจะไม่เป็นตามอ่ะอา ว่าแต่อาเจิดไปไหน”
“ไปคุยกับลูกค้า”
“อ๋อ ก็เลยนั่งเป็นคุณนายในออฟฟิสเหรอ น่ารักจัง”
“เชอะ มาชมแล้วก็ขอตังค์ เออ พี่บอมบ์ เมื่อไหร่จะลงกรุงเทพมาหาน้องหานุ่งบ้าง มาหาหน่อย คิดถึ้งคิดถึง”
“เออ ต้นปีก็เพิ่งจะไปมา จะคิดถึงอะไรขนาดนั้น”
“อาหนูอ่ะ ไม่คิดถึงแสบบ้างเลยเหรอ”
“นี่พ่อหนุ่มจ๊ะ เราเจอกันแทบทุกวัน จะให้คิดถึงอะไรจ๊ะ ผัวก็มี คิดถึงพวกแกก็กอดไม่ได้ กอดผัวดีกว่า”
“อวดผัวอ่ะมึง”ผมตอกกลับ เด็กนี่ลั่นกันเลยทีเดียว
“ทีหลัวก็ห้ามหอมแก้มแสบกับซ่านะ งอนอาหนู”เจ้าซ่าทำหน้างอ
“เชอะ ฉันไม่ง้อหรอกย่ะ พวกแกอ่ะมันเด็กๆ แต่ถ้าพ่อแกไม่ให้อาหอมนี่เป็นเรื่อง”อีหนูทำตาหวานใส่
“ก็เห็นพูดงี้มาหลายปี เคยได้หอมแก้มกูป่ะล่ะ”ผมยักคิ้วกวน
“แหม ก็ได้บ้างไม่ได้บ้างแหละพี่บอมบ์ เออ ว่าแต่ชะนีแม่เจ้าแฝดโทรหาบ้างป่ะ วันก่อนหนูเจอแวบๆแถวบริษัท”
“ไม่เห็นโทรนี่ จะโทรมาทำไมล่ะ กูอยู่แบบนี้ก็ดีแล้ว”
“แม่มาทำไมเหรออาหนู”เจ้าซ่าถาม
“ก็คงมาติดต่ออะไรสักอย่างนี่แหละ อาไม่ได้คุยด้วย ว้าย ต้องเข้าประชุมแล้ว แค่นี้นะพ่อหนุ่ม มะรืนนี้ชาลีกลับบ้าน พ่อแม่มันก็ไม่ใช้ให้ไปรับ ให้อาไปรับ มันน่าตีเชียวเจ้าเด็กคนนี้ ไปละบายๆ ฝากหอมแก้มกันคนละทีนะ”
“บายๆ จุ๊บๆ”
วางสายไปแล้ว ทุกอย่างก็เงียบสงบ เจ้าแฝดนี่เขาเคยเจอแม่เขาแล้วนะ เดี๋ยวคงจะเล่ากันรอบหน้าว่าอะไรยังไง
ภารกิจลูกชายเพิ่งเริ่มต้นขึ้น
-
คิดถึงเรื่องนี้จังเลยย บอม-บูม
-
มาต่อไว้ๆน้าาาา. สนุกจริงๆ
-
เจ้าแฝดดดดดด โตแล้วกินได้5555555 พี่นิดเสียแล้ว โหวงเหวงเบาๆ รู้สึกผูกพันกับเรื่องนี้มากก คิดถึงหมวดบูมT_T. :m15: :m15:
-
คิดถึงหมวดบูมเนาะ
ถ้าอยู่คงสนุกน่าดู
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
คิดถึงบูมเนอะ อยากให้อยู่เป็นเพื่อนบอมไปนานๆ ยิ่งช่วงจะเกณทหารยิ่งทำให้คิดถึงบู
-
เปิดเข้ามาเจอแทบกรีดร้องมีตอนอัพเดท..
กราบงาม ๆ สามครา คิดถึงสุด ๆ
-
:katai2-1: ปรบมือรัวๆ
-
ตอนใหม่ถูกใจมากๆ :mew1:
-
ดีใจสุดๆเหมือนถูกเลขท้ายสามตัวเลย
-
:pig4: ก็น่ารักไปอีกแบบตามติดต่อไปครับ
-
:กอด1:เข้ามาต้อนรับพ่อบอมบ์และหนุ่มแฝด จะมีอะไรสนุกๆ ในค่ายอีกน้าาาาาา รอค่ะ ^^
-
ภาคใหม่มาแล้ว ความสนุกครั้งใหม่กำลังจะเริ่มขึ้น
-
อ่า..ภาคใหม่มาแล้ว
รุ่นลูกน่ารักทุกคนเลย น่าเอ็นดู~~
รู้สึกเศร้านิดๆ คิดถึงหมวดบูม...
บอมก็ไม่ได้พูดถึงเลย แต่คงคิดถึงอยู่แล้วล่ะ...
-
คิดถึง
-
คิดถึงหมวดบูม :o12:
-
คิดถึงมากเลยค่ะ :กอด1: :กอด1: :mew1: :mew1:
-
ยังสนุกเหมือนเดิม o13
-
มีอยู่มีดับ เป็นเรื่องธรรมดา
-
รออ่านตอนต่อไปค่ะ อร๊ายยยยยย
ปล.คิดถึงหมวดบูม
-
แสบซ่าโตเป็นหนุ่มแล้วลูกก..คิดถึงหมวดบูมถ้าอยู่ด้วยงมีความสุขมากกว่านี้
พี่มหาของเราเป็นยังไงบ้างเนี่ย
-
คิดถึงมากเลยค่ะ ดีใจที่กลับมาแต่งเรื่องนี้อีก #แสบซ่า ใครจะได้เชื้อพ่อนะ อิอิ แค่คิดก็สนุกแล้ว
ภูมิภีมเราก็คิดถึงพวกนายนะ:)
-
คิดถึงที่สุดเลย!!! :)
-
หมวดบูม หมวดเต้ย พี่มหา คิดถึงงงงงง
-
ไม่ว่าจะอ่านสักกี่รอบ ก็ยังคงสนุกเหมือนเดิม
เป็นเรื่องที่อยู่ในใจไปแล้วตอนนี้
นึกถึงทุกครั้งก็ยังมีความสุข และยังอยากกลับมาอ่านอีกครั้ง
-
อ่านเรื่องนี้รอบที่ 4 โคตรเสียใจที่อ่านตอนจบล่าสุดแล้วหมวดบูมไม่ได้อยู่กับเพื่อนพี่น้องกับบอมบ์
นั่งน้ำตาไหล เพราะเรื่องนี้เริ่มมากับ 4 คนที่เป็นตัวหลักแต่ตอนจบ เหลือ 3 คนที่ต้องรับหน้าที่ต่อ
มีครอบครัว มีหลาน มีหน้าที่ แต่ไม่มีใครอีกคนนึงแล้วมันใจหาย รักและคิดถึง
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด
ขอบคุณที่กลับมาแต่งต่อนะคะ ภาคแฝด ><
:L1:
-
อ้ายยย ต้องกลับมาติดอีกแล้ว เรืรองนี้เป็นอะไรที่ติดมากก
คิดถึงหมวดบูมเนอะ ถ้าอยู่ครอบครัวสุขสันต์มาก
ขอแอบถามหน่อยค่ะ ทำไมถึงแต่งให้หมวดบูม เสียชีวิต อ่าาา
-
ว๊ายยย มาอัพต่อแล้วดีใจมาก
สองพี่น้องจะเจริญรอยตาพ่อหรือเปล่านะ คิดถึงหมวดบูมจัง
อยากให้มาเห็นเด็กๆที่ช่วยเลี้ยงมาโตเป็นผู้ใหญ่กันหมดแล้ว
-
อ่านเรื่องนี้จบตั้งแต่ยังไม่ได้สมัครเล้า
จนมาตอนนี้ภาคแฝด ขอเจิมเม้นหน่อยนะ :mew1:
ปล.คิดถึงหมวดบูม :mew4:
-
เห็นตอนต่อตอนแรกไม่เชื่อสายตา พอกดมาอ่าน เฮ้ย!!! แสบซ่า สมัครทหาร
ต้องสนุกไม่แพ้พี่บอมบ์แน่ๆ จะคอยติดตามนะคะ
-
:pig4:
-
ตอนที่ ๒/๑
พฤศจิกายนเดินทางมาถึงแล้ว ตอนนี้กายของเราพร้อม ใจของเราพร้อม ครอบครัวพร้อม พ่อตื่นแต่เช้าตามปกติ ทำนั่นทำนี่ไปเรื่อยเปื่อย ส่วนพวกผมก็ตื่นเต้นนิดหนึ่ง นอนหลับบ้างตื่นบ้าง ถึงแม้ว่าครอบครัวเราหลายๆคนจะเป็นทหาร แต่นั่นคือการเป็นของญาติๆ มันตื่นเต้นที่เราจะได้เป็นทหารด้วยตัวเอง
“หนาวจัง ไปเป็นทหารไม่ได้กอดพ่อ เหงาแย่เลย”ผมเดินไปกอดพ่อจากด้านหลัง ตัวของผมกับตัวของพ่อนี่จะเท่าๆกัน ผมสูงกว่าพ่อนิดหน่อย แต่ตัวพ่อจะหนากว่า อย่างว่าผมเพิ่งจะ ๒๒ จะเข้า ๒๓ เองนี่ครับ ถึงแม้จะเล่นเวทบ้างอะไรบ้าง แต่ไม่ได้ตัวหนาเหมือนพ่อที่ประสบการณ์เยอะ
“หาเมียในค่ายให้ได้เหมือนพ่อก็จะหายหนาวเอง”
“ฮ่าๆๆๆ ใครน้าจะมาหลงรักแสบ หน้าตาก็ธรรมดา เป็นลูกชาวนา คงไม่มีใครสนใจ”
“อาบน้ำแปรงฟังหรือยัง มัวแต่อ้อนพ่อเดี๋ยวจะสายพอดี”
“อยากอ้อนนี่นา ซ่า บีบยาสีฟันให้ข้าด้วยนะ”ผมบอกอีกคนซึ่งหน้าคล้ายกัน
“ใช้ได้ใช้ดี เห็นว่าเป็นพี่แล้วใช้แบบนี้เหรอ เดี๋ยวเจอๆ”ซ่ามันขี้บ่นครับ
“จุ๊บ ไปอาบน้ำแล้ว”หอมแก้มพ่อแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป ซ่ามันไวกว่าผมอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อย ส่วนผมช้าๆได้พร้าเล่มงาม
มื้อเช้าไม่ค่อยเจริญอาหารเลย ย่าตักนั่นตักนี่ให้หลายอย่าง พูดสอนอะไรเล็กน้อย ปกติผมกินข้าว ๒ จาน แต่วันนี้ไม่ไหวครับ กินจานเดียว
“พ่อทำกับข้าวไม่อร่อยเหรอ ทำไมกินน้อยจัง”
“อร่อยครับ แต่แสบกินไม่ค่อยลง เหงานะเนี่ยต้องไปเป็นทหาร”
“เราเลือกเองไม่ใช่เหรอ แล้วจะบ่นทำไม หืม เป็นก็เป็นแค่ ๖ เดือน ที่สำคัญมันอยู่ในเมืองไทย ไม่ได้ไปฝึกที่ขั้วโลกเหนือ เสาร์อาทิตย์พ่อก็ไปเยี่ยมได้”
“พ่อต้องไปทุกครั้งนะ”
“อ้าว ไม่ไปทุกครั้งแล้วแมวที่ไหนจะไปดูแทนล่ะ”
“ไม่รู้ ก็เผื่อพ่อบอกให้พี่ๆไปดูให้ไรงี้”
“หึ ไอ้ลูกแหง่เอ๊ย โตแล้วห่างๆพ่อบ้างก็ได้ วันไหนที่พ่อไม่อยู่เราจะได้ไม่เป็นลูกแหง่”
“ย่าดูพ่ออ่ะ ชอว่าแสบเป็นลูกแหง่”
“ก็ลูกแหง่จริงๆนี่ ข้ายังไม่เป็นเลย”ซ่ามันว่าผม
“เหอะ แล้วใครที่ไห้พ่อนอนกอดคนเดียวเมื่อคืน”ผมว่าซ่ามันบ้าง เมื่อคืนมันให้พ่อนอนกอดคนเดียวเลย ส่วนผมเหรอ กอดพ่อแทน ฮ่าๆๆๆ อบอุ่นดีนะ ผมไม่อยากโตหรอก อย่าเป็นเด็กให้พ่อคอยดูแลอยู่แบบนี้ อยู่กับพ่อเราไม่ต้องอะไรมาก แต่มันก็ไม่ดีนะ เราเป็นผู้ใหญ่แล้วอ่ะ ต้องแบ่งเบาภาระของพ่อ ก็อ้อนบ้างอะไรบ้าง
“มัวแต่เถียงกัน เดี๋ยวสายหรอก”ย่าพูดเอ็ดเสียงแหบๆ พวกเราจึงต้องเงียบและกินข้าวอีกไม่กี่คำ
จากนั้นผมกับซ่าเตรียมเอกสารเล็กน้อย เอามือถือเครื่องเก่าไป เครื่องใหม่ทิ้งไว้ที่บ้าน ย่าก็ลูบหัวให้พรใหญ่เลยครับ พอเสร็จจากที่บ้าน พ่อพาแวะไปหาหลวงตาที่วัด
“แคล้วคลาดปลอดภัยนะ ไปทำหน้าที่ของเราให้เต็มที่ ให้สมใจอยาก ไม่มีอะไรขัดข้องหรอกลูก ปลอดภัยทุกอย่าง มาๆหลวงตารดน้ำมนต์ให้”แล้วหลวงตาก็เอาหญ้าคาที่เอาไว้พรมน้ำมนต์มาตีหัวเรา ๓ ครั้ง เย็นเจี๊ยบขนลุกซู่เลยครับ ทั้งที่อากาศไม่ได้เย็นมากและไม่ได้อยู่ในห้องแอร์อะไรนะครับ “เอาละ โชคดีๆ”
“ไม่ได้เจอหลวงตาหลายเดือน ซ่าคิดถึงหลวงตาแย่เลย”ซ่าเอาหน้าไปซุกเอาขาหลวงตา หลวงตาถึงกับขำออกมา
“แปบเดียวๆ ไม่นานหรอก เดี๋ยวปลดจะให้มาบวชอยู่กับหลวงตาสัก ๓ ปีเอาไหม”
“๓ ปีเลยเหรอครับหลวงตา”ผมกับเจ้าซ่าถามพร้อมกัน
“อือ คนนี้ก็ ๓ ปี คนนี้ก็ ๓ ปี”มือ ๒ ข้างของหลวงตาลูบหัวพวกเรา
“ได้เวลาแล้วครับพ่อ ผมพาเด็กๆไปส่งก่อนนะครับ”
“เอ้า ปลอดภัยๆ”แล้วจึงกราบลง ๓ ครั้งลงจากกุฏิหลวงตา พ่อเป็นคนขับรถไปส่งที่ตัวอำเภอ
ไปถึงก็เข้าแถว แบ่งตามโซน คือจะมีหลายที่อ่ะครับ บางคนติดปราจีนบุรี ลพบุรี สระบุรี ทหารเรือก็ไปที่สัตหีบ ส่วนพวกผมต้องลงกรุงเทพกันครับ พ่อก็มาดูความเรียบร้อยก่อนที่เราจะขึ้นรถไป
“เดี๋ยวพ่อตามไปที่ตัวจังหวัดด้วยดีกว่า จะได้หายห่วง”สุดท้ายพ่อก็ขับรถตามไปอยู่ดี
ไปถึงตัวจังหวัด เรามารวมตัวกันจากหลายๆอำเภอครับ ก็แบ่งส่วนกันตามที่ที่เขาจะจัดรถไปส่ง เสียเวลากับการเช็คชื่อมากเพราะมันรายละเอียดเยอะ มันต้องเช็คทีละคน พลาดไม่ได้ เกิดตกหล่นขึ้นมาคนที่ซวยคือเจ้าหน้าที่ ตอนนี้ผมไม่ค่อยได้ทำความรู้จักใครมากหรอกครับ มัวแต่ฟังเขาเช็คชื่อ พ่อก็คอยหาของกินมาให้ จนถึงเวลาบ่าย ๓ ครับพวกเราจึงได้ออกเดินทางกัน
“ลูกผู้ชายต้องสู้นะ”
“ครับผม สวัสดีครับ”ผมกับซ่ากอดพ่อแน่นๆแล้วขึ้นรถไป พ่อก็ยืนส่งจนรถออก พ่อไม่ค่อยบอกรักพวกเราหรอกนะ แต่การแสดงออกของพ่อนี่เต็มร้อย ถึงจะชอบบ่นว่ารำคาญแต่ก็บ่นไปงั้น ผมรู้ว่าพ่ออยากให้ผมกับซ่าอ้อน
ขึ้นรถแล้วคนที่แอบเอาเหล้าขึ้นมามันก็พากันรินส่งให้คนนั้นทีคนนี้ที ตอนนี้จึงได้ทำความรู้จักกัน หลากหลายหมู่บ้านครับ ผมไม่กินเหล้า จึงไม่รับ พวกเขาก็คะยั้นคะยอบ้าง
“เอาหน่อยดิวะ กินไม่เป็นไง”คนด้านหน้ายื่นมา ตานี่แดงเชียว น่าจะจัดหนักทั้งคืน
“ใช่ เรากินไม่เป็น ไม่กินด้วย”
“เออมึง มันไม่กินก็ไม่ต้องเซ้าซี้ เอามาให้กูนี่ โธ่ ไอ้เด็กน้อย”
มีคนชอบหาว่าเราเด็กน้อยบ้าง ลูกแหง่บ้าง เรื่องไม่กินเหล้า ผมก็ไม่เคยไหลไปตามคำพูดนะครับ ไม่กินคือไม่กิน ไม่จำเป็นต้องเจ็บใจเพราะคำดูถูกว่ากินเหล้าไม่เป็น มันไม่ใช่เรื่องเท่เลย และผมก็มองว่ามันไม่เท่ ไม่เห็นคนเมาคนไหนจะเดินตรงเป็นนายแบบให้คนอื่นยกย่อง มีแต่เดินเซ แล้วอ้วกเรี่ยราด คนกินเขาก็มีเหตุผลของเขานะ คนไม่กินแบบผมก็มีเหตุผลของแบบฉบับผม
ระหว่างการเดินทางเราจึงเต็มไปด้วยกลิ่นเหล้ากลิ่นเบียร์ เจ้าหน้าที่ก็ไม่ว่าอะไรด้วย พอได้ครึ่งทางผมอึดอัดมากเลยครับ มันเหม็นอ่ะ บุหรี่เขาไม่ให้สูบ ก็แอบสูบกัน จนเขาต้องประกาศว่าห้ามสูบ
เหล้าเบียร์หมดต่างคนต่างหลับ ซ่ามันพิงไหล่ผมหลับไปพักใหญ่แล้ว ผมกับซ่านี่สนิทกันมากเลยนะครับ นอนห้องเดียวกัน คุยกันทุกเรื่อง หลายๆคนแยกไม่ค่อยว่าผมแสบหรือซ่า เพราะรสนิยมเราคล้ายๆกัน แต่งตัวแนวเดียวกัน เสื้อผ้าผมกับเสื้อผ้าของซ่าใส่ด้วยกันได้ ส่วนใหญ่ไม่ได้ซื้อเอง แม่บิวเป็นคนหามาให้
“ครับพี่ภีม”
“ถึงไหนแล้ว”
“น่าจะถึงโคราชแล้วอ่ะพี่ภีม”
“อื้ม ถ้าถึงกรุงเทพโทรบอกพี่ด้วยนะ”
“ครับ หาข้าวให้แสบกินด้วยนะพี่ภีม”
“ได้ๆ งั้นแค่นี้นะ”
“ครับผม”
พี่ภีมตอนนี้ก็ ๔๘ ปีแล้วครับ เป็นนายพล การได้นายพลไม่ใช่ได้มาง่ายๆ พี่ภีมกับพี่ภูมิไปที่ต่างๆหลายที่มากเลยครับ เคยไปร่วมฝึกร่วมรบกับต่างประเทศ ไปอาสาช่วยหลายที่ ตอนนี้ก็เป็นพลตรีแล้ว ได้ข่าวว่าจะขึ้นอีกขั้นหนึ่งนะครับ น่าจะเร็วๆนี้ ส่วนพี่ชายคนอื่นๆก็ระดับนายพลเหมือนกันครับ
ว่าแล้วเราจึงเดินทางกันต่อไป มีข้าวกล่องมาแจกระหว่างทางเราก็กิน บางคนไม่กิน ลงไปอ้วกในห้องน้ำ เห็นไหม ไม่เห็นจะเท่อะไรเลย เดินยังเซ
กินอิ่มแล้ว ผมจึงหลับต่อ จนมาถึงอยุธยาจึงตื่นอีกครั้ง ตอนนี้น่าจะ ๒ ทุ่มแล้ว ผมโทรไปบอกพ่อ บอกพี่ๆ ผ่านไป ๒ ชั่วโมงเราจึงถึงกรุงเทพโดยสวัสดิภาพ ลงจากรถได้ ผมรีบโทรหาพี่ภีมทันที
“พี่ภีมๆ ทางนี้ นั่นไงเจ้าแฝดอ่ะ”เสียงอาหนูดังไม่ไกลมาก ผมหันซ้ายไป อาหนูเดินเข้ามาหาอย่างรวดเร็ว
“เฮอะ ไอ้พวกเด็กดื้อ อยู่บ้านสบายๆไม่ชอบ มาสมัครเป็นทหารเอาอะไรคิด”อาหนูเอ็ดพวกผมทันทีที่เจอหน้า
“ใช้หัวใจคิดครับอาหนู สวัสดีครับ กอดหน่อย”ซ่าเป็นคนชิงตอบก่อนแล้วกอดอาหนูทีหนึ่ง ผมก็ยกมือไหว้พี่ภีม พี่ภูมิ แล้วเข้าไปกอด ตัวผมสูงกว่านิดหน่อยครับ กับอาหนู่นี่ อาหนูตัวเล็กไปเลย
“กินข้าวกันก่อนนะ เขาคงยังไม่ทำอะไรหรอกมั้งตอนนี้อ่ะ”พี่ภูมิพูด คนอื่นๆก็นั่งตามประสามันไปครับ ส่วนผมมีพี่ๆคอยดูแล มิน่าพ่อถึงบอกว่าเป็นลูกแหง่ ฮ่าๆๆ
“กินให้อิ่มนะ เดี๋ยวเป็นทหารจะไม่ได้กินของดีๆแล้วนะ”อาหนูพูดพลางแกะถุงกับข้าวให้พวกเรา ๒ คน
“มันไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้วนะหนู ตอนนี้อะไรๆมันดีขึ้นแล้ว”พี่ภีมพูด
“มันใช่เหรอพี่ภีม ตอนหนูเป็นนะ เอาทัพพีคนหาหมูหาไก่ ๑๐ รอบก็ไม่เจอสักชิ้น”
“นั่นมันเมื่อก่อน ตอนนี้สวัสดิการมันดีขึ้นแล้ว เงินเดือนก็ขึ้น มันไม่เหมือนเดิมหรอกน่า”
“ก็หนูห่วงของหนูนี่พี่ภีม ไม่รู้แหละ แฝดลำบากเมื่อไหร่ หนูจะไปโวยหน้ากระทรวงแน่ๆ”อาหนูทำหน้าจริงจัง
“คงไม่ลำบากหรอกมั้งครับอาหนู”ซ่าพูด
“ไม่รู้ อาก็ห่วง สมัยอานะ ไม่อยากจะพูด ยิ่งเจอคนเลวๆด้วย”
“เอาน่า อย่ากังวลไป เดี๋ยวแฝดมันไม่โต ตอนนี้ก็มีแต่คนคอยโอ๋ พ่อเขาบ่นจะตายไป”พี่ภูมิมองหน้าอาหนู
“เออจริง พี่บอมบ์ขี้บ่น นี่เขาไม่ห่วงลูกห่วงหลานเลยหรือไงนะ ทำไมไม่ตามมาส่งถึงกรุงเทพ แสบซ่า มีอะไรนี่ต้องรายงานผู้หมวดอย่างเร่งด่วนเลยนะ ใครแกล้งใครอะไรก็อย่าไปยอม ต้องลุยเหมือนพ่อเข้าใจไหม”
“ถ้าสู้ได้ก็จะสู้ครับอาหนู ถ้าไม่ผิดก็คือไม่ผิด แต่ถ้าผิดพวกผมก็ต้องยอมรับ”
“นี่แหละเลือดพ่อมาเต็มๆ พี่บอมบ์ก็แบบนี้ ไม่ผิดคือไม่ผิด ถ้าไม่ผิดแล้วบอกว่าผิดนี่จัดหนัก เฮ้อ คิดถึงเมื่อก่อนนะ ผ่านไป ๒๐ กว่าปีแล้วมันก็เหมือนผ่านมาเมื่อวาน”
“ตั้งแต่แสบยังเล็กๆอยู่เลยนะ”
“พวกหนู ๒ คนเพิ่งจะเกิดกัน ชิ พูดแล้วอยากจะตบชะนีคนนั้นซะจริง”
“จอมอาฆาตแค้นนะมึง เรื่องก็ผ่านไปนานแล้ว จนเด็กโตแล้วมึงก็ยังจับจดอีก”
“คิดเมื่อไหร่มันก็แค้นเมื่อนั้นแหละพี่ภีม อาไม่ชอบหน้าแค่แม่หนูนะ ส่วนพวกหนู ๒ คนนี่รักเหมือนลูก ไม่มีลูกด้วยตัวเองก็มีพวกหนู ๒ คนนี่แหละ หล่อได้พ่อจริง”
“อาหนูชอบพ่อมากเลยเหรอ”ซ่าถามบ้าง
“ก็มากนะ เป็นอะไรหลายๆอย่างอ่ะสำหรับพี่บอมบ์ เป็นทั้งเพื่อน ทั้งพี่ คิดดูสิ อาเป็นทหาร ตุ๊ดคนเดียวทั้งผลัด ทีแรกกลัวว่าจะไม่มีใครคบ ไม่มีผัวยังพอว่า กลัวจะไม่มีใครเล่นด้วย ดีนะเจอพี่บอมบ์พี่มหา เออ ค่อยโล่งใจหน่อย”
“น้องๆที่เดินทางมาจากจังหวัด.... มาเข้าแถวได้แล้วนะ เดี๋ยวจะแบ่งหน่วยแล้ว”เสียงเรียกจากพี่เจ้าหน้าที่
“เขาเรียกแล้วอ่ะ ยังไม่อิ่มเลย”ซ่าบ่นแล้วมองอาหารที่วางอยู่ตรงหน้า
“งั้นก็รีบกิน เขาคงไม่รีบมาก”ว่าแล้วพวกผม ๒ คนพากันยัดเข้าปากอย่างรวดเร็วแล้วเดินเข้าแถวตามหลังไป เขาให้นั่งเป็นอำเภอนะครับ ใครมาจากอำเภอไหนให้นั่งตามอำเภอของตัวเอง จากนั้นก็มีบัญชีของแต่ละกองพันว่าต้องการจำนวนเท่าไร ก็นับไล่กันไป ชุดแรกไป ๒๐ คน ๑๕ คน ๕๐ คน แล้วแต่หน่วยที่เขาต้องการ พวกผมนี่โดนหน่วยใหญ่หน่อย เขาต้องการ ๔๐ คน ก็นับไปครับ
“๓๘ ๓๙ ๔๐”ผมคนสุดท้ายพอดี ซ่ามันนั่งหลัง เลขไม่ถึง
“ไอ้เบอร์ ๓๙ มึงมานี่ ซ่าเข้าไป”เสียงพี่ภีมยืนกอดอกพูดอยู่ข้างๆแถว ไอ้เลข ๓๙ ทำหน้างง แต่คนงงหนักยิ่งกว่าคือเจ้าหน้าที่ พอเขามองอีกทีก็ไม่กล้าโวยวายอะไร ผมกับซ่าจึงได้อยู่หน่วยเดียวกัน
เมื่อแยกกรมแล้ว ก็ไปแยกกองพันอีกที พี่ภูมิ พี่ภีมอยู่เฝ้าผมตลอดเลยครับ อาหนูก็ไม่ยอมกลับ ส่วนพี่ๆคนอื่นๆเข้ามาดูแปบเดียว พอเห็นว่าไม่มีอะไรน่าห่วงจึงกลับบ้านไป จริงๆผมอยากให้พี่ภีมกลับบ้านมากๆเลยนะครับ เกรงใจพี่เขา เพราะตอนนี้มันตี ๑ แล้ว
“พี่ภูมพี่ภีมกลับไปนอนก่อนก็ได้ ต้องทำงานตอนเช้าไม่ใช่เหรอครับ”ซ่าพูดอีกทีหนึ่ง
“เอาน่า พี่จะอยู่ดูว่าเราได้หน่วยไหน ว่าแต่ทำไมมันช้าจัง คนขับรถมันทำงานกันยังไง แทนที่จะรีบมารีบทำให้เรียบร้อย”พี่ภีมยืนบ่นครับ ตอนนี้วุ่นวายพอสมควร คนเดินเข้านอกออกใน ง่วงก็ง่วง ไหนจะควันบุหรี่
นั่งรอแล้วรออีกกว่าคนจะครบก็ตี ๓ แล้วครับ พอคนครบแล้วเริ่มแยกกองพันละคราวนี้ ก็พยายามให้คละๆกันไปครับ มีกันอยู่ ๔ กองพัน กองพันละเกือบๆ ๒๐๐ คน มีอยู่กองพันแห่งหนึ่งเขาเอาคนเยอะมาก เอาไป ๒๓๐ คนแน่ะ ดีนะที่ผมไม่โดน ได้ยินพี่ภีมบอกว่า เวรเยอะ ให้อยู่กองพันนี้ เป็นกองพันที่พ่อเคยประจำการ แบบนี้ก็น่าจะหวานหมูละครับ
“พี่ภูมิไม่ง่วงเหรอ แสบทรมานคนแก่ป่ะ”ผมถามพี่ชายอย่างเป็นห่วง ไหนจะต้องไปทำงานต่อตอนเช้าอีก ทุ่มเทกับพวกผมมาก
“กลับไปนอนสักพักก็ยังดีนะครับ คงไม่มีอะไรมากแล้วมั้งครับ”
“เอาน่า เดี๋ยวอยู่ดูสักแปบหนึ่งก่อน จะกลับไปมันก็ค้างๆคาๆ”ก็ต้องตามใจพี่เขาล่ะครับ พวกเรามาที่ศาลาซึ่งเป็นจุดที่จะต้องสัมภาษณ์ กรอกประวัติ ๗ โมงเช้าจึงเสร็จเรียบร้อย พี่ภูมิพี่ภีมจึงยอมกลับ สำหรับอาหนูกลับตั้งแต่เมื่อคืนแล้วนะครับ กลับตั้งแต่งผมแยกไปเป็นกรมแล้วล่ะครับ อาหนูมีงานต้องทำในตอนเช้า
“เอานะต่อไปเดี๋ยวเราจะไปตัดผม และเปลี่ยนชุด เบิกของใช้ส่วนตัว ใครที่เสร็จแล้วให้มายืนรอตรงนี้”จ่าคนหนึ่งพูดเสียงดัง ยังหนุ่มอยู่เลยครับ แต่เป็นจ่าซะแล้ว พวกผมซึ่งกรอกประวัติ สัมภาษณ์อะไรเสร็จแล้ว พอรวมตัวกันได้สัก ๒๐ คนพวกเราก็เดินไปที่ใต้ถุนกองร้อยเพื่อจะไปตัดผม มีชุดที่ไปก่อนผมแล้ว ๒ ชุดครับ เขากำลังตัดผมกันอยู่ บางส่วนก็ตัดเสร็จแล้ว
“สัส ปีนี้มีแฝดเว้ยเฮ้ย”นายสิบคนหนึ่งอุทานออกมา ผมกับซ่าหันไปมอง “ชื่ออะไรมึง”เขาชี้มาที่พวกเรา ๒ คน
“ชื่อแสบครับ คนนี้ชื่อซ่า”
“บรรลัยแล้วมึง แค่ชื่อนี่ยังเปรี้ยว นรกแตกแน่ๆ”เขาก็พูดไปครับ พวกเราไม่ค่อยสนใจ ผมนิสัยดีอยู่นะ หึหึ จะเปรี้ยวไม่เปรี้ยวดูพ่อผมเป็นตัวอย่างครับ พ่อยังไง พี่ๆผมชอบพูดว่าพวกผมว่าห้าวเหมือนพ่อ
“อ้าวๆ ฉิบหายแล้ว เขาคิดยังไงให้แฝดมาอยู่กองพันนี้วะ”นายสิบคนเดิมอุทานอีกแล้วครับเมื่อเห็นคู่แฝดอีกคู่เดินแถวเข้ามาเพื่อรอตัดผม ผมหันไปมอง ตัวเตี้ยกว่าพวกผมนิดหน่อยแต่ได้กลิ่นว่าไอ้ ๒ คนนี้มันเปรี้ยวแน่ๆ
“ฮาดีเนอะ มาเจอแฝดเหมือนพวกเราเลย”ซ่ากระซิบและขำเบาๆ
“เอ้า คนต่อไป รีบมาตัดผมได้แล้ว ไม่ต้องรีรอ ไม่ต้องเสียดายผม ยังไงพวกมึงก็หล่อสู้จ่าไม่ได้อยู่แล้ว”
“ฮิ้วววววววว”เสียงพวกนายสิบแซวจ่าคนที่พูด พวกเราก็ได้แต่ขำ
“เยดเข้ นี่มันคนหรือเสาไฟฟ้า พ่อมึงเลี้ยงด้วยเสาไฟรึไงไอ้แฝด ถึงได้สูงขนาดนี้”ผมไปยืนใกล้ๆจ่า จ่าสูงแค่ราวนมของพวกผมเองครับ ก็นะ ผมกับซ่านี่สูงกัน ๑๙๖ จ่านี่น่าจะสูงสัก ๑๖๐ เศษๆ
“ให้กินข้าวปกติครับจ่า”ผมตอบและยิ้ม จากนั้นถอดเสื้อออก จริงๆผมเราไม่ยาวนะครับ ไม่เคยไว้ผมยาวด้วย พี่ทหารจึงไถๆ ใช้เวลาไม่นานมากก็เสร็จเรียบร้อยครับ กลายเป็นคนผมเกรียน มองหน้าซ่าแล้วขำ
“หน้าเด็กเนอะซ่า”
“นั่นดิ ไปล้างหัวกัน”
ตัดผมเสร็จเรียบร้อยแล้วจากนั้นก็ไปประจำกับพวกเครื่องใช้ เสื้อนี่ต้องเปลี่ยนกัน ผมต้องใส่เบอร์XL นะครับ ไม่ได้อ้วนนะ ตอนนี้น้ำหนัก ๙๔ จะเรียกว่าไง คือน้ำหนักมันสมส่วนกันส่วนสูงอ่ะ หวังว่าประโยชน์ของการเป็นคนตัวใหญ่จะทำให้ไม่มีใครกล้าแหยม แต่ว่าถ้าเขาไม่ทำเราก่อน เราก็ไม่ไม่ไประรานใครก่อนนะ พอเปลี่ยนเสื้อ ลองเสื้อให้พอดีกับตัว ก็ต้องหากางเกง ลำบากอีกล่ะครับ กว่าจะหาได้ กางเกงนี่คนละ ๒ ตัว เสื้อ ๖ ตัว ชุดพรางอีกคนละ ๒ ชุด คอมแบท นอกนั้นที่เหลือจะเป็นเครื่องใช้จิปาถะซึ่งให้พร้อมกับถังสีดำ บางที่ก็เรียกว่ากระแป๋ง อีสานที่คุ มันก็คือถังสีดำอ่ะครับ พอได้ของแล้ว ก็เช็คว่าขาดเหลืออะไรไปบ้าง
กว่าจะได้กินมื้อเช้าก็ ๙ โมงครับ บางคนยังตัดผมไม่เสร็จเลยครับ บางคนเพิ่งไถได้ครึ่งหัว อย่าฮาอ่ะ กับข้าวมื้อแรก เหมือนที่อาหนูว่าจริงๆครับ ข้าวไม่เหมือนข้าวที่ผมกินที่บ้าน ที่บ้านผมนี่กินพวกหอมมะลิเหล่านั้นนะครับ อย่างว่าบ้านเราเป็นชาวนานี่นา กับข้าวก็พอโอเคขึ้นมาหน่อยครับ เขาก็ให้เวลาเรากินกันเต็มที่นะครับ มีเสียงตะโกนรับอะไหล่อะไรของเขาไป เออ จะมีพวกหนึ่งที่มาอยู่ก่อนแล้ว คือเขามาตั้งแต่วันที่ ๑ อ่ะ ผมมาวันที่ ๓ ไง พวกมาวันที่ ๑ ก็คือพวกกรุงเทพปริมณฑล น่าจะ ๓๐ คนครับ พวกผมนี่ต่างจังหวัดมาวันที่ ๓ วันนี้คือ ๔ พฤศจิกายน
พอกินข้าวเสร็จพวกเรารีบไปจัดการเรื่องตัดผม เรื่องอะไรต่างๆกันต่อครับ และโอกาสนี้ผมจึงได้รู้จักแฝดอีกคู่หนึ่ง
“ข้าชื่อแสบนะ”ผมแนะนำตัวเอง
“ข้าชื่อซ่า เอ็ง ๒ คนล่ะ”
“ชื่อธูป”
“เทียน”
“บ้านอยู่ไหน”ซ่าถาม
“......”บอกจังหวัดใกล้ๆกัน
“อ๋อ ใกล้กัน ข้าอยู่.....”
ก็ทักทายกันคร่าวๆ แฝดธูปเทียน สูงน่าจะ ๑๘๐ ครับ ตัดผมเสร็จ ต่อไปก็แบ่งกลุ่ม เรียกว่าแบ่งหมวดดีกว่าครับ มีกัน ๒๐๐ คน แบ่งเป็น ๕ หมวดครับ หมวดละ ๔๐ คน ผมเป็นคนแรก ซ่าคนที่ ๒ นักรักบี้คนที่ ๓ มันชื่อบี้ครับ ส่วนฝาแฝดธูปเทียน อยู่ท้ายๆหมวดผมครับ
“เอาละ ต่อไปฟังนะทหาร ตอนนี้ทุกคนแต่งชุดทหารแล้ว เราสัดคราบความเป็นพลเรือนออกไปแล้ว ใครมีเขี้ยวเล็บ ใครเก๋า ใครเก่ง ใครนักเลง ให้ทิ้งไว้หนาประตูกองพัน พ่อใครใหญ่เอาวางไว้ข้างนอก ตอนนี้ทุกคนคือทหาร มีศักดิ์ศรีเท่าเทียมกัน ช่วงนี้ผู้ฝึกไม่อยู่นะ น่าจะมาพรุ่งนี้ ฉะนั้นตอนนี้ให้ทุกคนเตรียมตัวเก็บข้าวของ ให้ขึ้นไปบนโรงนอน จะได้เตรียมที่นอน ทำเสร็จไวจะได้พักผ่อนรอกินข้าวกลางวัน ทุกคนทราบ”
“ทราบครับ”
“ขอความเข้มแข็งหน่อย ทหารต้องเสียงดังฟังชัด เอาให้มันหนักแน่น ทีไล่ตีหัวชาวบ้านทำไมถึงกล้า ตอนนี้เป็นทหารแล้วต้องกล้า ทุกคนทราบ”
“ทราบครับ”
“ดี จ่าหวังว่าพวกเราจะเข้มแข็งกันแบบนี้ เอ้าละ เดี๋ยวจะให้หมวดหนึ่งขึ้นไปก่อน ผู้ช่วยครูดูด้วยนะ หมวดหนึ่งลุก”
พวกผมลุกแล้วเดินแถวแบกของขึ้นบนโรงนอน โรงนอนนี้เป็นโรงนอนใหม่ พ่อเล่าว่าโรงนอนตอนที่พ่อเป็นทหารจะเป็นครึ่งปูครึ่งไม้ ชั้นบนจะเป็นไม้ ชั้นล่างเป็นปูน แต่ตอนนี้ชั้นบนเป็นปูนครับ แล้วก็จัดเตียงใกล้ชิดกันมาก โรงนอนฝั่งซ้ายนอน ๑๐๐ คน ฝั่งขวานอน ๑๐๐ คน แออัดกันมากเลยครับ เตียงก็เป็นเตียง ๒ ชั้น ผมนอนด้านบน ซ่านอนด้านล่าง อันดับแรกที่เราทำคือวางของ ปูที่นอนด้วยผ้าขาวให้ตึง เอาของใส่ตู้ กว่าจะเสร็จก็เกือบบ่ายโมงแล้ว พอเสร็จจึงได้เดินแถวไปกินข้าวกันครับ
ช่วงนี้เรายังเดินกันสะเปะสะปะไม่เป็นท่ากันนะครับ หมวดผมหมวดแรกที่เดินแถวไปถึง ข้าวยังไม่ได้จัด พวกผมจึงต้องไปจัดโต๊ะ สนุกดีครับ ตักข้าว เอาข้าวไปวาง เอากับข้าว ตักน้ำ แบ่งหน้าที่กัน มีพวกที่อู้ก็มีครับ แผลงฤทธิ์ตั้งแต่วันแรก
“จัดเสร็จหรือยังทหาร”
“เสร็จแล้วครับ”
“ถ้าเสร็จแล้วไปยืนรอด้านนอก ให้ไว ใครช้าเดี๋ยวเจอซ่อม”พวกเราจึงวิ่งออกมากันอย่างรวดเร็ว จัดแถวเสร็จก็ยังมั่วๆกันอยู่
“ฟังนะทหาร เวลากินข้าวห้ามเสียงดัง ห้ามคุยกัน รีบกิน อย่าให้ได้ยินเสียงจานชาม อ่ะ ก่อนจะกินข้าว เราต้องปฏิญาณกันก่อน เอามือขัดฉาก”
“มือขาวอยู่บนซ้ายอยู่ล่าง”เสียงจากทหารคนหนึ่งน่าจะเป็นทหารรุ่นพี่ แกพูดใกล้ๆพวกเราที่ไม่เป็น ผมไม่เป็นนะ ถึงแม้ญาติจะเป็นทหาร แต่บ้านไม่ได้อยู่ในกองพัน นี่ลูกชาวนาแบบออริจินอลเลยครับ เคยฟังพ่อเล่า เคยดูพ่อทำท่าทางให้ดู แต่จำไหม ไม่จำครับ ฮ่าๆๆ
“กระผม พลทหารศุภกฤษณ์ ....”ขออนุญาตรับอะไหล่ครับ
“เหมือนที่พ่อเคยเล่าให้ฟังเลยเนอะแสบ ฮาดี”ซ่ามันแอบกระซิบผมเบาๆ
“ลองไหม”ข้าวใกล้จะหมดพอดี
“อาตมา...”
“อาตมาพ่อง”
“ใครอาตมาวะ นี่มันค่ายทหาร ไม่ใช่งานปริวาสกรรม ไอ้บ้า”
“สาธุครับ เจริญพร กระผม”
“ตายๆๆๆ จะได้แดกข้าวไหมเนี่ย พลเรือน มึงเป็นพลเรือนแล้ว จำไว้ให้ดีสิวะ เป็นทหารแล้ว ตอนนี้มึงใส่ผ้าเขียว ไม่ใช่ผ้าเหลือง”
“แฮะๆ ผมคิดว่าใส่สีกรัก รายงานยังไงครับ”คนที่รายงานดูท่าซื่อๆดีครับ คิ้วยังไม่ขึ้น หัวก็เกรียนเหมือนผม เขาอยู่คนละหมวดกับผมครับ
“ไหนใครจะรับอะไหล่ รายงานให้เพื่อฟังหน่อยซิ”
“ไม่มีเลยหรือไง นับ ๑”
“นับ ๒”
“ผมครับ”ซ่ายกมือขึ้น
“จัดไปมึงไอ้แฝด”
“กระผม พลทหาร ธัชระพี อุดมลักขณ์ ขออนุญาต รับอะไรนะครับ”ตรงคำว่ารับอะไรซ่ามันถามแบบงงๆ
“ควายเอ้ย กูคิดว่ามึงจะได้ รับอะไร ไม่ใช่รับอะไหล่”
“ทำไมต้องรับอะไหล่ครับ ทั้งที่มันเป็นกับข้าว”กวนซะแล้วน้องกู
“แล้วกูจะไปรู้ไหม ๑๐ เลยมึง”
“๑๐ คืออะไรครับ”
“มึงโง่หรือมึงบ้ากันแน่วะ กวนตีนกูแล้วมึง อยากลองดีเหรอ”
“เปล่าครับ ผมไม่เข้าใจจริงๆ ผมอยากทราบคำอธิบาย”
“พี่ๆ อย่าโมโห คนนี้ไม่ธรรมดาพี่”เสียงกระซิบเบาๆแต่พวกเราได้ยิน
“ทำไม พ่อเป็นนายพลหรือไง”จ่าคนนั้นมองผมและซ่าสลับไปมา แบบหาเรื่อง
“เปล่าครับ พ่อไม่ได้เป็นนายพลครับ”ซ่าตอบ
“เออ จะเป็นอะไรก็ช่าง เดี๋ยวอธิบายทีหลัง แต่ขั้นต้น มึง วิดพื้น ๑๐ ครั้งก่อนแล้วค่อยรายงานใหม่ รับอะไหล่ ไม่ใช่รับอะไร”
“ครับ”ซ่ารับคำแล้วลงไปวิดพื้น ๑๐ ครั้งจากนั้นรายงานใหม่แบบถูกต้อง
“มึงได้ยินชัดหรือยัง รายงานตามนั้น ห้ามมีอาตมา ห้ามมีเจริญพร ห้ามมีสาธุ นี่มันค่ายทหาร ไม่ใช่งานตัดลูกนิมิต จำเอาไว้ว่าเป็นพลทหาร”
“กระผม พลทหารชัยพร ... ขออนุญาตรับอะไหล่ครับ”
“เอาใหม่ซิ ให้มันเข้มแข็งแบบทหาร”จ่าสั่ง ทหารคนนั้นก็รายงานอีกครั้ง เหนื่อยแทน ซ่าเดินไปตักข้าวมาก็เอามาแบ่งผม
“เมื่อกี้แกล้งเหรอ”
“เปล่า อยากรู้จริงๆว่าทำไมต้องรับอะไหล่ ทำไมไม่พูดว่ารับอย่างอื่นแทน”
“นั่นสิ หรือว่าเป็นศัพท์เฉพาะทาง”
“น่าจะอย่างนั้นนะ”ซ่าพยักหน้าแล้วกินต่อ กว่าจะกินเสร็จเรียบร้อย พอกินเสร็จแล้วหน้าที่ต่อไปคือพวกผมต้องล้างจาน เรื่องนี้ผมไม่มีปัญหาอยู่แล้ว อยู่บ้านทำบ่อย ล้างจานเสร็จเดินกลับ พักผ่อนครึ่งชั่วโมง และก็จะเริ่มทำการฝึกวันแรก
จะเป็นยังไงก็ต้องติดต่อต่อไปครับ
-
แสบซ่ามาแล้วววว...
:mew1: :really2:
-
:sad4: :sad4: :sad4: ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
ดีใจมากกกกก ขอบคุณจริงที่มีนิยายแบบนี้ให้เราได้อ่าน :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
สมกับที่บอกว่าอย่างฮา และขอให้แสบซ่าสมชื่อเด้ออ้าย
:katai2-1:
-
เข้าค่ายทหารแล้ว ความสนุกกำลังจะมาเยือน :laugh:
-
ตอนบอมมีพี่แค่สามคนนะเป็นนายพล แสบซ่ามีพี่นายพลเกินห้านะจะบอกให้
-
รักครอบครัวนี้
-
แสบ..ซ่า..สมชื่อ :katai2-1:
-
ท่าจะแซ่บกว่ารุ่นพ่อนะนี่
-
หาผู้หมวดให้แสบสักคนค่ะ จะได้หายเหงา อิอิ
ปล.กองพันนี้มีแฝดสองคู่เลยอ่ะ เรื่องสนุกๆกำลังจะมาสินะคะ
-
รอติดตามสุด ๆ
-
แสบซ่าสมชื่อ
-
แสบ ซ่า เข้ากรมแล้ว o13 o13 o13
-
เตรียมตัวฮาครับ
:hao6: :hao6: :hao6:
-
กวน...ได้พ่อเขาจริงๆ สนุกมากๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
แค่เริ่มต้นก็เอาซะแล้วนะแฝด
-
คนเขาสงสัยจริงๆ ก็ว่าเขากวนเนอะจ่า ไม่เป็นไรนะคะซ่าเดี๋ยวไว้รอถามพี่ภูมิพี่ภีมเอาก็ได้ค่ะ ^^
-
น่าจะสนุกกว่าตอนบอม
นะ
-
:pig4: :L2: :L2:
-
จะตามรอยพ่อไหม
-
พี่ๆ อย่าโมโห คนนี้ไม่ธรรมดา
ทำไมพ่อมึงเป็นนายพลหรือไง
พ่อไม่ได้เป็นนายพล แต่ทั้งตระกูลน่ะที่เป็น 5555555555
-
เริ่มต้นก็สนุกละ แสบซ่า ธูปเทียน รึป่าว 555
แล้วหมวดอาร์ตมันจะกลับมาอีกมั๊ย
-
จ่าๆอย่าเปรี้ยวกับแสบนะ สองคนนี้แบคหนาและเยอะมาก
-
แสบซ่าจอมป่วน :laugh: :laugh: :laugh:
-
คนนี้ไม่ธรรมดาตรงไหน ธรรมดาที่สุดแล้ว :katai2-1:
-
แฝดเอ๊ยยยยยย มันและเกรียนกว่าคนพ่อเท่าตัวแน่ๆ
5555
ว่าแต่จะสอยผู้หมวดเหมือนคนพ่อด้วยไหมจ๊ะ :hao7:
-
ค่ายทหารจะแตกเพราะสองแสบซ่านี่แหละ ฮ่าๆ
-
ขอบคุณ :)
-
ดีใจได้อ่านตอนลูกบ้าง :mc4:
เล็งธูปเทียนไว้ให้แสบซ่านะ ชอบป่ะ o18
-
555555 นัั่นสิทำไมต้องรับอะไหล่
พ่อไม่เป็นนายพล แต่พี่ๆเป็นนายพลครับ :laugh:
คิดถึงหมวดบูม
-
:jul3: :jul3: :jul3: แสบ ซ่า ตะลุยกองฝึก :m20: :m20: :m20:
-
อยากอ่านตอนต่อไปแล้วจ๊ะ แสบ ซ่า อย่ามีใครตายแบบหมวดบูมนะ ขอละ
-
เชื้อไม่ทิ้งแถว...จะมีหมวดคนไหนมาคลายเหงาไหมหนาา :katai2-1:
-
น้องแสบน้องซ่ายังไม่อัปเดทเหรอครับ
:mew4: :mew4:
-
รอจ๊ะ :pig4: :L2: :L2:
-
น้ำตาไหลพรากๆๆกะหมวดบูมแล้ว เรื่องของแฝดขอแบบแฮปปี้เอ็นสะดิ้งนะคะ :mew1:
-
ดีใจ คุณเมฆมาต่อรุ่นของแสบซ่า คิดถึงเรื่องนี้ อ่านวนหลายรอบเลยค่ะ
-
แสบซ่าจะคู่กับธูปเทียนป่าว
-
มารอแสบกับซ่าครับ
-
แสบในทางที่ดี ซ่าในทางที่ควรนะลูกนะ ..
อย่าได้คิดว่ามีแบ็คดีเชียวล่ะ ต้องเจ๋งให้จริงอย่างพ่อบอมบ์เขาล่ะ
รอลุ้นเป็นกำลังใจให้ต่อไปนะครับ
-
จัดไป แสบ ซ่า ตอนนี้เริ่มอยากรู้แล้วสิว่าใครจะมาเป็นเมียทหารแฝด อิอิ
-
ได้พ่อทั้งคู่
-
คิดถึงหมวดบูม :hao5:
-
ฮือออ คิดถึงพี่บูม
ถ้าแสบซ่าเข้ากรมแล้วพี่บูมยังอยู่น่าจะสนุกนะ
-
:mew4: :katai4:
-
สนุกมากกกกกก คิดถึงมากกกกกกก
-
คิดถึง :กอด1:
-
คิดถึงเรื่องนี้ :กอด1:
-
แสบกับซ่า สมชื่อจริงๆ
-
ขอบคุณที่มาแต่งให้อ่านคะ
เรื่องเขียนได้สนุกมาก ภาษาอ่านง่าย
นอกจากจะอ่านเพื่อความเพลิดเพลิน
คนเขียนยังสอดแทรก แนวคิด คติ
ในการใช้ชีวิตประจำวัน เมื่อเราอ่านใน
หลายๆเรื่อง แล้วคิดตาม มันจริงอย่างที่คนเขียนกล่าวไว้จริงๆ ชอบมากคะ
ตัวละครแต่ละตัวมีเสน่ห์ในตัวเอง
ส่วนตัวชอบ หนู มากคะ เป็นตัวสร้างสีสรรให้กับเรื่องนี้ได้มาก ชอบตอนที่คุยสนทนาในกลุ่มเพื่อน ทำเรายิ้มได้ตลอด
ความสัมพันธ์ที่เรียกว่าเพื่อน งดงามเสมอ ตอนท้ายภาคแรก อ่านว่าหมวดบูมตายในหน้าที่ นี่ช็อกกกกก มากเลยนะคะ แบบคือคิดว่าจะได้อ่านฉากหวานๆของสอง บ. คือคิดเสียใจไปกัยบอมบ์ เรารู้ว่าการเสียคนที่รัก มันเศร้าแค่ไหน เกิดอาการอินหนักมาก อ่านต่อแบบหน่วงๆ แม้คนเขียนจักล่าวระลึกถึงแค่บรรทัดเดียว แต่มันกลับสะเทือนใจอยากมหาศาล
แนวการเลี้ยงลูกของคนบ้านนี้ เราว่าน่ารักมากคะ คนในครอบครัวดูแลซึ่งกันอละกัน ไม่ทอดทิ้งกัน ใส่ใจดูแลกัน รักกัน ซึ่งในปัจจุบันคงหาครอบครัวแบบนี้ได้น้อยแล้ว ที่กล่าวมาทั้งหมด อยากให้รู้ว่าชื่นชอบ ชื่นชมเป็นอย่างยิ่งคะ มาติดตามสองแฝดต่อ จะดูว่าจะหาสะใภ้ มาฝากคุณพ่อรึเปล่า รอติดตามอยู่นะคะ และขอเป็นกำลังใจให้คนเขียน จะติดตามอ่านผลงานต่อไปคะ
-
มาคอยแสบกับซ่าครับ
:katai4:
-
แสบซ่าได้เวลาแผลงฤทธิ์แล้ว รีบมานะคิดถึงมากๆเลย
-
ตอนที่ ๓/๒
คราวที่แล้วแสบมันเล่าไป คราวนี้เป็นทีผมบ้าง สำหรับวันแรกมันก็วุ่นๆหน่อยนะครับ ผมชอบสงสัยและถามอะไรแบบตรงไปตรงมาสักหน่อย เคยได้ยินพ่อเล่ามาเหมือนกันว่าเราควรทำตัวยังไง บางเรื่องเราก็จำ บางเรื่องมันก็ลืมนะครับ
เสร็จจากกินข้าวมื้อกลางวันเราเดินแถวกลับไปยังที่พัก พักให้มันย่อย บางทีก็รู้สึกเบื่อนะ ไม่รู้ว่าพ่อเป็นได้ยังไง บรรยากาศคือคนที่พูดไม่มีความจูงใจ เดี๋ยวให้พี่ภีมมาเล่าเรื่องให้ฟังดีกว่ามั้ง เสร็จจากนี้เราไปแนะนำตัวกัน จ่าบางคนผมรู้สึกคุ้นหน้านะครับ จำได้ว่าเมื่อตอนยังอยู่ประถมเคยมาเล่นที่กองพันแห่งนี้หลายครั้ง ตอนนั้นอาบูมเป็นผู้กอง
พูดถึงอาบูมพวกเราก็ยังคิดถึงนะครับ พ่อเล่าให้เราฟังว่าอาบูมมีความสำคัญยังไงกับพ่อ ผมก็ไม่ได้อะไรนะ เพราะอาหนูก็มีแฟนเป็นผู้ชาย อาเต้ยก็เหมือนกัน ช่วงที่อาบูมไม่อยู่กับเราพ่อเฮิร์ทไปพักหนึ่งอ่ะ เห็นนั่งหงอยๆ แต่พ่อก็เข้มแข็งนะครับ พ่อผมอ่ะสุดยอดแล้ว ยอดมนุษย์ ทำได้แทบทุกอย่าง มีปัญหาอะไรให้บอกพ่อ เพราะถ้าพ่อแก้ไม่ได้ พ่อก็จะโทรหาคนนั้นคนนี้ให้มาช่วยแก้ คอนเนคชั่นพ่อเยอะมาก
ส่วนเรื่องที่อาบูมจากไปนี่ คือมันเป็นเรื่องปกติของทหารนะครับ เวลาไปปฏิบัติภารกิจในที่ต่างๆ เราไม่รู้หรอกว่าเราไปแล้ว เราจะได้กลับมาไหม อาบูมเป็นคนหนึ่งในนั้นที่ไปทำหน้าที่แห่งหนึ่ง แล้วก็ไม่ได้กลับมาเหมือนที่คนอื่นกลับมา คือความตายอ่ะครับมันเอาแน่ไม่ได้หรอก ใครๆก็รัก ใครๆก็อยากเห็นคนที่เรารักอยู่กับเรานานๆใช่ป่ะ แต่ว่ามันก็ต้องมีการจากลาไม่วันใดก็วันหนึ่ง พ่อก็ชอบพูดว่า อยู่กับโลกต้องเข้าใจเรื่องธรรมดาของโลก เราปฏิเสธความเสียใจ ความห่วงหาอาลัยไม่ได้หรอก แต่เราจะทำใจเรายังไงให้เข้าใจว่าเรื่องนี้มันเกิดขึ้นกับทุกคน ก่อนหน้าเราไม่เข้าใจหรอกครับ แต่เรื่องแบบนี้ก็เกิดขึ้นตอนที่พ่อนิดไม่อยู่กับเราแล้ว ช่วงนั้นผมกับซ่า ชาลีนี่ซึมไปหลายวันมากๆ เพราะคนที่คอยโอ๋พวกเรา ๓ คนคือพ่อนิด พ่อน้อย และพ่อเบิ้ล ๓ คน ส่วนพ่อบอมบ์ของพวกเราจะมีหน้าที่คือดุ ทำเข้มๆใส่ พวกเราไม่เคยกลัวนะ แต่ถ้าพ่อเริ่มทำหน้าเข้มๆใส่ พวกเราก็ต้องหาที่หลบ พ่อดุจริงอะไรจริง ไม่เคยตี แต่เอาพวกผมอยู่ เคยเจอหลายครั้งเวลาคนอื่นมามีปัญหากับพ่อ พ่อจัดการจะอยู่หมัด ไม่ได้เตะได้ต่อยอะไรนะครับ คือแค่ใช้คำพูดแต่คนจะกลัว
แต่เวลาพ่อฮานี่ฮาหนักเหมือนกันนะ เวลามาเจอกับอาตวง อาหนู ๓ คนนี้เข้าขากันดี แซวกันแบบเสียหมาอ่ะ พวกเรานั่งฟังยังขำกันเลย ถ้า ๓ คนนี้เจอกันเมื่อไหร่ ความฮาจะบังเกิด
“ไม่เจอกันนานนะ”จ่าอ๊อฟยิ้มให้ผม ผมคุ้นๆกับจ่าอ๊อฟดี คุ้นเพราะอาบูมนี่แหละครับที่พามา
“ครับจ่า ลูกสาวจ่าโตยังอ่ะ”
“เดี๋ยวประเคนใส่พานให้เลย ได้ข่าวพ่อรวยด้วยนี่ ฮ่าๆๆ มันโตแล้ว มีผัวไปแล้ว”
“เหรอครับจ่า แต่งเมื่อไหร่อ่ะครับ”
“เกือบปีแล้ว ว่าแต่เอ็งเถอะ มีฟงมีแฟนรึยังล่ะ”
“ยังครับจ่า”
“เออๆ งั้นมาแนะนำตัวกันหน่อย ฟังนะ ตอนนี้จะให้ทุกคนทำความรู้จักกัน พยายามจำให้ได้ด้วย ซ้ายขวาหน้าหลัง พยายามจำให้ได้ว่าใครเป็นใคร หมวดเรามีแฝด ๒ คู่ งานนี้หวานจ่าว่ะ หึหึ”
“จ่าขี้แกล้งอ่ะ”แสบพูดแทรกขึ้นแล้วยิ้ม
“โดนแน่ๆ ยิ่งคนใกล้ตัวด้วย ต้องเล่นให้หนักๆอ่ะๆ มาแนะนำตัวกัน ชื่อ นามสกุล ชื่อเล่น จังหวัด”
“จ่าครับ ถ้าอยู่หลายจังหวัดนี่ต้องบอกที่ไหนบ้างครับ”คนหนึ่งในหมวดเอ่ยถาม
“จังหวัดที่มึงโดนเกณฑ์ไง เอ้า ตัวอย่าง น้อง มาแนะนำตัวให้ทหารดูหน่อย”
“ไปมึงไอ้ป๊อบ”อีกคนเกี่ยงกัน
“ไอ้ห่ากู๊ด ทำไมต้องกูด้วย”
“อย่าเกี่ยงกัน ต้องแนะนำกันทุกคน ทั้งนายสิบและพลทหาร”จ่าพูดขึ้น นายสิบทั้ง ๒ คนจึงมายืนด้านหน้า และแนะนำตัวครับ ชื่อเล่นหมู่กู๊ด กับหมู่ป๊อบ ตัวไม่สูงเท่าไหร่ สูงเท่าอกผม อายุเพิ่งจะ ๒๐ ครับ ตัวเล็กน่าจับโดยนเล่น พอคิวนายสิบไปแล้ว เป็นคิวของพวกผมบ้าง เราก็แนะนำกันไป แสบคนแรก ผมคนที่ ๒ บี้ นักรักบี้คนที่ ๓ แล้วไล่ไปจนถึงคนสุดท้าย ผมไม่สามารถจำได้ในทันทีว่าใครเป็นใครหรอกครับ แต่สิ่งที่รับรู้ได้นั่นคือแต่ละคนมีดีอยู่ในตัว
“ฮ้าววววววว”แสบมันอ้าปากหาวเสียงดัง
“โห ไปอดหลับอดนอนมารึไงวะ”จ่าถามอมยิ้ม
“ครับจ่า เมื่อคืนไม่ได้นอนเลย จ่าปล่อยให้นอนกลางวันได้ไหมครับ”
“ไปนอนในน้ำไหมล่ะ”หมู่แอมป์พูดขึ้น คนนี้เป็นสิบเอกแล้วครับ แต่ผมก็ไม่ค่อยคุ้นหน้า
“ก็ดีนะครับ ถ้าหมู่จะไปนอนเป็นเพื่อนผม”แสบมันตอบแบบไม่เกรงกลัว เส้นใหญ่เว้ย
“กวนละมึง”
“อย่าแตะไอ้ ๒ คนนี้มากนะ พวกมันแบ็คหนา”จ่ากระซิบเบาๆแต่พวกผมยังได้ยินอยู่ดี
พ่อเคยบอกนะครับว่าการที่เรามีญาติๆเป็นระดับผู้บริหารหรือตำแหน่งสูงๆ อย่าคิดว่าเราสูงกว่าคนอื่นและทำอะไรเราไม่ผิด ทุกคนมีสิทธิ์เท่ากัน ลูกของคนที่ทำงานได้เงินเดือนหลักหมื่น เขาก็มีสิทธิเหมือนกันลูกของคนที่ทำงานหลักแสนหลักล้าน พ่อบอกว่าอย่ากร่าง พระเดชเรามีแต่พระคุณคือสิ่งที่ต้องใช้ พ่อใหญ่ไม่ได้หมายความว่าจะคับฟ้า ก็เป็นหลักปฏิบัติพวกผมมาตลอดนะครับ พ่อไม่ค่อยปกป้องพวกผมเท่าไหร่ แต่พ่อจะคอยสะกิดความคิดในการแก้ปัญหาต่างๆของพวกเรา เราต้องไปเจอกับปัญหาเอง เราจะชนมันท่าไหน เราจะเซฟตัวเองยังไงเราถึงไม่เจ็บ
“งั้นเดี๋ยวพักสัก ๒๐ นาที กินน้ำกินท่า เข้าห้องน้ำให้เรียบร้อย แล้วจะมาเริ่มฝึกกัน วันนี้จะฝึกเบาๆ เอาแค่ท่ายืนกับท่าเดิน อ่ะ พักได้”
“คนไหนแสบคนไหนซ่าวะ”ท็อปแท็ปเดินมาถามชื่อพวกเรา
“ข้าแสบ คนนี้ซ่า”แสบมันบอกว่ามันชื่อซ่า แล้วมันชี้มาที่ผมว่าผมคือแสบ เราชอบเล่นแบบนี้บ่อยๆนะ มันฮาดีท็อปแท็ปมันทำหน้าแบบจะเชื่อหรือไม่เชื่อดี “ฮ่าๆๆ ข้าชื่อแสบ คนนี้ซ่า”
“หน้าเหมือนกันมาก แฟนมึงไม่สับสนเหรอ”
“จริงๆเราต่างกันนะ”
“ยังไง”
“ลายมือไง เนี่ยแสบมันมีเส้นตรงนี้ ข้ามีเส้นตรงนี้”ผมกับแสบเอามือมาเทียบกัน “รอยนิ้วมือแสบมันเป็นก้นหอย แต่ของข้าเป็นมัดหวาย”
“กูมึน แบบนี้กูเจอมึงกูต้องเดินไปขอดูลายมือเหรอวะ”
“ฮ่าๆๆ สังเกตดีๆเดี๋ยวก็รู้ว่าคนไหนเป็นใคร ขนาดธูปเทียนเรายังสับสนเลย”
“เออ นี่เสือกมีแฝด ๒ คู่ ถามจริงเถอะ พวกมึงมีแฟนคนเดียวกันป่ะวะ”
“ยังไม่มี”แสบตอบ
“ก็ดูๆกันอยู่”
“เหรอจ้ะพ่อหนุ่ม ดูกันมากี่ปีแล้ว”แสบแซวผม ก็อย่างที่รู้นะครับว่าผมชอบไอ้แมน หรือไอ้หมวย น้องหมวย สาววิศวะ ผมก็ดูๆกันกับไอ้แมน หลายปีแล้วตั้งแต่ปี ๑ จนเรียนจบเนี่ย จะว่าไปเราก็ อืม จะเรียกว่าแฟนไหม ก็ไม่เคยขอนะ แต่ไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด คนอื่นห้ามกอดมัน ผมกอดได้คนเดียว คือทีแรกที่เจอไอ้แมนอ่ะมันตัดผมสั้น คล้ายทอมนะ ผมก็คิดว่าผู้ชาย แล้วบุคลิกของไอ้แมนไม่เหมือนผู้หญิงเลย ขาลุย ทำงานเก่งเหมือนผู้ชาย จากที่รู้จักว่าชื่อหมวย ผมก็เรียกว่าแมนตลอด เวลาเดินผมชอบเดินกอดคอมัน แล้วก็ทำแบบนั้นมาตลอด ชอบหยอกมัน อุ้มโยนน้ำบ้างอะไรบ้าง จนพ่อไปเฉ่งวันนั้นอ่ะ ผมถึงสำนึกว่าเราไม่ให้เกียรติผู้หญิง พ่อดุผมหนักมาก ผมนี่ยืนมองตาปริบๆ แก้ตัว แต่แก้ไปไม่ถูกทาง เรียกว่าแถมากกว่า พ่อจับทางผมได้หมดเลยครับ พ่อบอกให้ผมจีบไอ้แมนซะ แต่ผมก็ไม่รู้จะจีบยังไง มันสนิทกันแล้วอ่ะ ก็เลยแค่มองหน้ากันเป็นนัยๆว่า เราตกลงชอบพอกันนะ ประมาณนี้ครับ ส่วนแสบนี่ไม่มีแฟนครับ คนมาชอบเยอะนะ แต่แสบมันไม่ค่อยสนใจ มันบอกว่ายังไม่ถึงเวลาจะมีแฟน
“ถ้ามีแฟน แฟนมึงไม่สับสนแย่เหรอวะ ดีไม่ดีเกิดเป็นแฟนมึงแล้วไปนอนกับอีกคนงี้”ท็อปแท็ปยังสงสัยต่อ
“คงไม่เกิดเหตุการณ์แบบนั้นหรอกมั้ง”ถึงหน้าเราะเหมือนกัน แต่โอกาสผมคิดว่ามันเป็นไปได้ยาก ไอ้แมนมันคงไม่สับสนระหว่างผมกับแสบ
-
พักไปพักใหญ่ๆเรียกพวกเราไปฝึกกัน เป็นการฝึกท่ายืนตรงกับท่าเดิน ก็เดินไปเดินมาให้ถูกท่าทาง หลายรอบมาก ฝึก ๑ ชม. พัก ๑๕ นาที ฝึกต่อ ฝึกๆไปก็หิวมองนาฬิกา บ่าย ๓ ครึ่ง ต้องทนอีกเท่าไหร่นะ
“ไม่ไหวแล้วครับจ่า”
“ทำไมเหรอ หิวรึไง”
“ใช่ครับจ่าหิวมากเลยครับ”
“ต้องอดทน อยู่ค่ายทหารไม่เหมือนอยู่บ้าน อยู่บ้านเราอยากได้อะไรพ่อแม่ตามใจ อยู่นี่ไม่สบายอย่างที่คิด”
“น่าจะมีของว่างนะครับจ่า พวกขนมอะไรก็ได้”แสบเสนอ
“คุยกับผู้ฝึกสิ แต่ยาก ผู้ฝึกแกโหด”
“อ๋อ แล้วผู้ฝึกไปไหนเหรอครับจ่า ไม่เห็นหน้าเลย”
“ติดราชการน่ะ เย็นนี้ก็กลับมาละ”
“หิวเนอะ”แสบบ่นเบาๆข้างหูผม
“อืม คงต้องงัดวิชาอดทนมาใช้งานละมั้ง เหมือนตอนนั้นเลยเนอะที่พ่อให้เราอดข้าว”มีอยู่ช่วงหนึ่งครับตอนที่ผมเรียนปี ๓ ปีนั้นพ่อฝึกความอดทนของพวกเรา ชาลีเพิ่งจะเรียนปี ๑ ช่วงเทอม ๒ พ่อให้บัตรเอทีเอ็มเราใบหนึ่ง ให้ใช้ ๓ คนพี่น้อง ปกติเราจะได้เงินเดือนประมาณ หมื่น ถึง ๒ หมื่น แต่พอพ่อให้บัตรนั้นเป็นต้นมา ปลายเดือนเราก็เจอเลยครับ พ่อโอนเงินให้เราใช้ ๑๐๐๐๐ บาท คือ ๓ คนพี่น้องใช้แค่นั้น อาอั๋น แม่บิว และคนอื่นๆห้ามให้ความช่วยเหลือเด็ดขาด แล้วคิดว่าใครจะเถียงพ่อบอมบ์ได้ครับ ไม่มีทาง แล้วคิดว่าเงินเท่านั้นจะใช้ได้กี่วันครับ ครึ่งเดือนก็หมดครับ ตอนเงินเหลือแค่พันบาท ตอนนี้เราเพิ่งจะรู้สึก พอรู้ตัวหัวหมุนกันเลยทีเดียว สุดท้ายเราก็หาทางออกได้ครับ ด้วยการหาอะไรมาขาย เดือนต่อมาพ่อลดเหลือ ๕๐๐๐ และสุดท้ายลดเหลือพันเดียว ทรหดมาก พวกเราต้องอด ใครห้ามยุ่ง ห้ามแตะ พ่อจัดการเรื่องนี้เอง สรุปสุดท้ายเราก็เข้าใจพ่อนะครับว่า พ่อจะสอนเรื่องอะไร
“จ่าครับ ผมไม่ไหวแล้วครับจ่า”
“อะไรของเอ็ง”
“หิวครับ ขออะไรรองท้องสักหน่อยก็ยังดีนะครับ”ผมทนไม่ไหวแล้วครับ คนมันเคยอยู่ดีกินดี อยากกินอะไรก็ได้กิน ไม่ได้อดแบบกะทันหันแบบนี้ย่อมหิวเป็นธรรมดา แต่แบบนี้ใครจะเห็นใจเราครับ ถ้าเราได้กินเดี๋ยวเขาจะหาว่าเราเอาเปรียบ ผมไม่ชอบเอาเปรียบใคร รึงต้องอดทนฝึกกันต่อไป บ่นได้แต่อย่าเอาเปรียบคนอื่น พ่อบอกเสมอ ห้ามมีอภิสิทธิ์
เลาแห่งการรอคอยมาถึง หลังจากเคารพธงชาติ พวกเราเหล่าทหารใหม่เดินแถวไม่กินมื้อเย็นกันครับ งานนี้กินเต็มที่ เอาเต็มสูบอิ่มแล้วมาอาบน้ำ มองไปทุกคนตอนนี้หุ่นล่ำก็มี ผอมก็มี อ้วนก็มีครับ มีทุกไซต์ ส่วนน้องชายอย่าได้ถามผมนะครับ หึหึ
“รีบอาบให้เวลาอีก ๕ นาที ใครช้าโดนลงโทษ”ผู้ช่วยครูสั่ง พวกเรารีบอาบกันทันทีทันใด คามไวเป็นเรื่องสำคัญ เราต้องอยู่รอดากการฝึกให้ได้ ไม่งั้นอายพ่อแย่เลยครับ
๑๙.๐๐ โดยประมาณเรามารวมตัวกันที่ศาลากลางน้ำ นั่งกันเป็นหมวดเป็นหมู่ ผมกันไปคุยกับคนนั้นบ้างคนนี้บ้าง ทักทายกันตามประสา
“ตรง”พรึ่บ พวกเราลุกขึ้นมองซ้ายมองขวา เจอชายหนุ่มรูปงามเดินเข้ามาด้านใน ดูท่าแล้ะเป็นผู้หมวด
“นั่งๆ สวัสดีนะทุกคน เป็นไงสบายดีไหม”
“สบายดีครับ”ตอบกันแบบเปาะแปะมาก ไม่ค่อยมีใครให้ความร่วมมือ ยังใหม่เดาใจกันไม่ถูก มาดูที่รูปร่างผู้ฝึกกันหน่อยนะครับ สูงโปร่ง ตัวน่าจะเตี้ยกว่าผมกับแสบ เดาว่าน่าจะอยู่ที่ ๑๘๐รูปร่างหน้าตา หล่อน้อยกว่าผมครับ ฮ่าๆๆ ยอตัวเองหน่อย พ่อชอบยอตัวเองว่าหล่อ ลูกนี่ต้องไม่ทิ้งแถว
“ผู้หมวดได้ข่าวมาว่ามีฝาแฝดด้วย ไหนใครบ้าง ยกมือขึ้นหน่อย”ผู้หมวดมองหน้าพวกผมซึ่งอยู่ด้านหน้า กับฝาแฝดธูปเทียนซึ่งอยู่กลางๆหมวด “ชื่ออะไร เอาแค่ชื่อเล่นนะ”
“ชื่อแสบครับ”
“ลุกขึ้นตอบดิ”ครูนายสิบดุแสบ แสบหันไปมองหน้าเลย “ทำไม มีปัญหาไง”
“มีครับ ถึงได้มอง”นี่ไง นักเลงด้วยแฝดผม
“ทำไม มึงจะทำไมกู อย่าซ่า”
“ไม่ได้ซ่า ชื่อแสบ ซ่าคนนี้”
ฮ่าๆๆๆๆๆ ขำกันทั้งศาลาเลยครับ ไม่เว้นแม้แต่ผู้หมวด
“เอ้าๆ เด็กมันยังใหม่เว้ย เอ้า ฟังๆ เวลาผู้บังคับบัญชาถามต้องยืนตอบเข้าใจป่ะ”
“แล้วสมมติว่าผมยืน แล้วผู้บังคับบัญชาถาม ผมต้องยืนตอบหรือนั่งตอบครับผู้หมวด”ผมถาม
“ยืนดิ”
“มึงจะสงสัยมากมายวะไอ้แฝด ตั้งแต่อยู่ในโรงเลี้ยงแล้วนะมึง”นายสิบคนเดิมโมโหพวกเรา ๒ คนละ
“ที่ผมถามผมจะได้ทำตัวถูกว่ามันต้องทำยังไง ผมเกิดมาผมไม่ได้เป็นทหารมาตั้งแต่เกิด ผมไม่รู้หรอกครับว่าควรจะทำยังไง”
“หลักการเยอะ หัวสูงนะมึง”มองหน้าหาเรื่องผมละครับ
“โอม มึงอย่า พวกนี้กูคุมเอง”ผู้หมวดปราม
“หึ วันแรกก็เปรี้ยวซะแล้ว สักวันมึงเจอกูแน่”
“ไอ้โอม ไอ้ห่า ไปไกลๆตีนเลยไป อ่ะๆ ยืนขึ้นเลย ๒ คนด้านหน้า บอกชื่อเล่น”
“ผมชื่อแสบครับ”แสบแนะนำตัวก่อน
“ผมชื่อซ่าครับ”ตามด้วยผม ผู้หมวดมองหน้าซ้ายขวาไปมา
“ไม่มีอะไรต่างกันเลยเหรอวะ ปกติมันจะมีอะไรพอเป็นที่สังเกตบ้าง เช่นบางคู่จะอ้วนผอมไม่เท่ากัน นี่เหมือนกันทุกกระเบียดนิ้วเลยเหรอวะ”
“ต่างกันนิดหน่อยครับผู้หมวด นิสัยเราต่างกันเล็กน้อยครับ อยู่ๆไปเดี๋ยวผู้หมวดจะรู้ว่าใครเป็นใคร”ผมบอกผู้หมวด
“อืม ไม่เคยเจอแบบนี้ไง อย่างรุ่นพี่ผู้หมวดถึงจะเป็นแฝดก็เรียนกันคนละเหล่า ก็ยังพอแยกกันได้ แล้วด้านหลังนี่ชื่ออะไร”ผู้หมวดหันไปมองธูปกับเทียน
“ผมชื่อธูป”ธูปพูดแบบเอื่อยๆ ดูน่าเบื่อ
“ผมชื่อเทียนครับ”เทียนนี่จะดูร่าเริงหน่อย
“อ๋อ ธูปกับเทียน เฮ้ย ๒ คนนี้ยังพอมองออกว่าคนไหนธูปคนไหนเทียนนะเว้ย แต่เอ็ง ๒ คนนี่ผู้หมวดแยกไม่ออกจริงๆ ธูปนี่ตัวบางกว่า เทียนตัวจะอวบกว่า แต่นี่ตัวเท่ากัน น้ำหนักเท่าไหร่กัน”ผู้หมวดหันมาถามผม ๒ คน
“เท่าไหร่วะแสบ ๙๕ เหรอ”
“น่าจะใช่นะ คงจะ ๙๕ นะครับผู้หมวด สูง ๑๙๖ เท่ากัน”
“โห น้ำหนักกับส่วนสูงยังเท่ากันอีก นี่มีเมียไม่มีคนเดียวกันเลยเหรอวะ”
“คงไม่หรอกครับผู้หมวด ว่าแต่ผู้หมวดชื่ออะไรครับ พวกผมยังไม่รู้จักเลย”
“เออๆ อ่ะนั่งลงก่อน เอ้าฟังนะทหารใหม่ ผู้หมวดจะแนะนำตัวนะ ผู้หมวดชื่อ ร้อยตรีนรินทร์ ไพลินพิลาศ ชื่อเล่น ริน เรียกผู้หมวดรินก็ได้นะ กันเองดี”
“ขอโทษนะครับผู้หมวด นอกจากจะชื่อเล่นชื่อรินแล้ว ตัวจริงนี่ชอบรินด้วยป่ะครับ”แสบมันถามและยิ้มกริ่ม
“ฮ่าๆๆ ช่างถาม ไม่ชอบรินเองเว้ย มีคนรินให้”
“ว้าว ดูท่าจะขี้เมานะผู้หมวดเรา”ผมยิ้มให้
“หึหึ ไม่เว้ยๆ นายทหารยุคใหม่ห่างไกลแอลกอฮอล์ ที่ถามนี่พวกเอ็งกินบ่อยน่ะสิ”
“ไม่หรอกครับผู้หมวด ไม่เคยแตะครับ”
“ดีแล้ว อ่ะ ส่วนพวกน้องๆทหารใหม่เดี๋ยวเราคงรู้จักกันทีหลังเนาะ จะให้รายงานตัวกันวันนี้ผู้หมวดคงจำไม่ได้ เดี๋ยวอยู่ๆไป ฝึกๆไปเราก็จะคุ้นกัน เออ ผู้หมวดเป็นผู้ฝึกนะ รับผิดชอบผลัดนี้ ผลัด ๒ วันนี้ก็วันแรกที่เราเจอหน้ากัน เมื่อวานผู้หมวดติดภารกิจนิดหน่อยนะ เพิ่งจะกลับมาถึง ก็ขอยินดีต้อนรับทหารใหม่อีกครั้งหนึ่ง อ่ะ ขอถามหน่อยไหนใครสมัครมา”
พวกผมและคนอื่นๆอีกหลายคนยกมือ เกือบครึ่งหนึ่งแน่ะที่สมัครมา
“คิดไงถึงได้สมัคร”ผู้หมวดถามต่อ
“ตกงานครับ”
“เมียทิ้งครับ”
“หาผัวในค่ายทหารครับ”
“ห่ะห๊ะ อะไรนะ ไหนใครมาหาผัว”
“ผมครับ”ผมหันไปมอง หน้าอย่างแมน แต่อย่างว่ารสนิยมไม่เข้าใครออกใคร
“ฮ่าๆๆ ขอให้ได้แล้วกัน อ่ะคนนั้นล่ะ ทำไมถึงสมัคร”
“แม่บังคับให้สมัครครับ”
“พนันกับเพื่อนครับ”
“พนันอะไรยังไงวะ”
“พนันไก่ชนครับผู้หมวด ผมไม่ชนไก่กับเพื่อนแล้วเมา เลยท้ากันว่าไก่ใครแพ้คนนั้นต้องสมัครทหาร”
“โห กูซึ้งน้ำใจเพื่อนมึงจริงๆ”
“ผมสมัครแต่เพื่อนผมก็โดนใบแดงด้วยครับ”
“เออดีๆ แล้วเพื่อนอยู่ที่นี่ป่ะ”
“ไอ้ดิว ลุกขึ้นหน่อยเพื่อน ผู้หมวดอยากรู้จัก”
“ครับผู้หมวด ผมเองครับ”
“อ๋อ นี่เหรอ ฮ่าๆๆ ไม่น่าชนไก่เลยนะพวกเอ็ง แล้วเป็นไงความรู้สึกโดนใบแดง”
“โหย ทีแรกผมขำไอ้จั้มฉิบหาย ขำที่มันแพ้ พอมาโดนใบแดงเข่าทรุดเลยครับ พี่ทหารนี่หิ้วปีกผมแทบไม่ทัน”
“ฮ่าๆๆ ให้ทุกข์แก่ท่าน ทุกข์นั้นถึงตัว เออ แต่เป็นทหารไม่ทุกข์นะเว้ย เรามาเป็นกันแบบสบายๆ อย่าคิดมาก แต่ทุกคนต้องทำตามกติกานะ ส่วนเรื่องกฎเกณฑ์เดี๋ยวเราค่อยๆเรียนรู้กันไปเนอะ อ่ะ ที่เหลือก็เป็นพวกจับใบแดงมาล่ะสิ มีใครไม่อยากเป็นไหม ตอบแบบลูกผู้ชาย ไม่มีการลงโทษ”มองซ้ายมองขวาก็ไม่มีใครกล้ายก แต่ธูปมันยก
“อ้าว ทำไมถึงไม่อยากเป็นวะธูป”
“อยู่บ้านผมหาเงินได้ทุกวันครับผู้หมวด”
“อยู่บ้านทำอะไร”
“หลายอย่างครับ ขับวิน รับจ๊อบไปทั่วอ่ะครับผู้หมวด”
“อ๋อ อืม เข้าใจๆ แต่ทหารก็มีเงินเดือนให้นะ ถึงจะไม่มากมายเหมือนที่เคยได้ หรือมากกว่าที่เคยได้สำหรับบางคน เราไม่ได้มาเป็นฟรี เรามาแล้วก็มีเงินเดือน แล้วแสบกับซ่านี่ทำอะไร”
“ช่วยพ่อทำนาครับ”ผมตอบ ส่วนซ่ากำลังจะอ้าปากแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร ผมชิงตอบก่อนแล้ว
“อ๋อ ทำไมถึงทำนาอ่ะ ได้ข่าวจบตรีมาไม่ใช่เหรอ”
“ใช่ครับ จบตรีครับ แต่นาเยอะครับผู้หมวด ไปช่วยพ่อดูแลครับ”
“อ๋อ เป็นชาวนาไม่จนแล้วทุกวันนี้ ใครๆเขาก็ต้องกินข้าว คงมีหลายอาชีพเนอะ เดี๋ยวค่อยๆรู้จักกันไปแล้วกัน ก็ตอนนี้ทุกคนเป็นทหารแล้ว มันก็มีกฎระเบียบ เดี๋ยวผู้หมวดจะชี้แจงให้ฟังก็แล้วกันนะ”จากนั้นผู้หมวดก็เล่าเกี่ยวกับกฎระเบียบหลักๆไปก่อน จนถึงเวลา ๒ ทุ่มครึ่งจึงแจกสมุดปากกาเพื่อเอาไว้จด แล้วก็นั่งพัก ๒๐ นาทีครับ หมู่โอมที่เขม่นกันกับแสบเมื่อกี้ก็มาหาเรื่องกวนประสาท ผมกับแสบพยายามนิ่งๆ คือจะไม่อะไรมากแต่พี่แกก็คุยกวนเบื้องล่างอ่ะ เราก็พยายามอดทน เราจะไม่ทำใครก่อน เราจะอดทนจนถึงที่สุด
แล้วผู้หมวดก็มาขัดจังหวะ ดีละครับจะได้สบายๆหูบ้าง เราฟังผู้หมวดคุยเรื่อยเปื่อย มีวิดีโอให้ดูบ้าง แนะนำกองทัพว่าทำอะไร ยังไง จนได้เวลานอน สวดมนต์เสร็จแล้ว เข้าห้องน้ำ ขึ้นโรงนอน ช่วงนี้อากาศร้อนนะครับ อุณหภูมิมันเพิ่มขึ้นทุกปี
“นอนไม่หลับอ่ะซ่า เหนียวตัว อยากลงไปอาบน้ำ”
“นั่นดิ แต่เขาคงไม่ให้ลงหรอกมั้ง ลงไปเอาน้ำลูบๆได้ป่ะ”
“อืม ลองขอรุ่นพี่ดู”
“พี่ครับ ขออนุญาตเข้าห้องน้ำครับ”ผมสะกิดรุ่นพี่ที่นั่งสัปหงกอยู่
“หืม เออๆ”พยักหน้าแบบง่วงๆ พวกเราลงไปเอาน้ำลูบๆตัว แล้วขึ้นมานอน เพราะความเพลียทำให้เราหลับไปในทันที
ปรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ปรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด ปรี๊ดดดดดดดดดดดดด ปริ๊ด
“อรุณสวัสดิ์ครับสิบเวร อรุณสวัสดิ์ครับครูฝึก อรุณสวัสดิ์ครับผู้ฝึก”เสียงบอกอรุณสวัสดิ์ยามเช้า จากนั้นพวกเรารีบลงจากเตียง พับมุ้งพับ ผ้าห่ม โดยมีทหารรุ่นพี่มาช่วยดูแลอย่างทั่วถึงว่าต้องทำยังไงอะไรยังไง ใช้เวลาครู่ใหญ่จากนั้นจึงลงไปด้านล่าง เข้าแถว เช็คยอด เข้าห้องน้ำ เตรียมวิ่ง
วิ่งไปร้องเพลงไป วิ่งกัน ๓ รอบเท่านั้นเป็นการปรับร่างกาย ส่วนหุ่นควายนิสัยถึกๆแบบผมกับซ่า แค่นี้มันเล็กน้อย อยู่บ้านเราออกกำลังกายบ่อยมาก วิ่งเสร็จมาทำกายบริหาร กระโดดตบ วิดพื้น แตะสลับ หลายท่าครับ เสร็จแล้วปล่อยให้พักกินน้ำกินท่า
“ชิวเนอะพวกมึง ๒ คน”ท็อปแท็ปเดินมาแตะไหล่ผมและยิ้มให้
“เบาๆว่ะแค่นี้”
“อะไรนะ แค่นี้เบาไป อยากวิ่งอีก ๕ รอบใช่ไหม”เอาแล้วครับ หมู่โอมหูไวเดินหน้าบูดมาพูดใส่พวกผม
“.....”ผมหันหน้าไปมองคนนั้นทีคนนี้ที
“ทำหน้ามึน อยากลองดีแต่เช้าเลยนะมึง เอาไหมละ กูจะจัดให้”
“.....”
“ทำไมไม่ตอบ”
“หมู่ครับ ผมไม่รู้นะว่าหมู่โมโหอะไรมา หรือผมทำอะไรผิดไป แต่หมู่พูดหาเรื่องแบบนี้ไม่ได้นะครับ”
“ทำไมจะไม่ได้ มึงใหญ่โตมาจากไหน”
“ผมไม่ได้ใหญ่โตมาจากไหนหรอกครับหมู่ ผมแค่พลทหาร”อยากจะต่อให้เหลือเกินว่าญาติผมอ่ะพลตรียันพลเอก อยากรู้จักคนไหนเดี๋ยวพามาแนะนำ หึหึ แต่ห้ามพูดไปครับ คนเราจะเก๋าต้องเก๋าด้วยตัวของเราเอง
“ก็รู้ตัวนี่ว่าพลทหาร เจียมกะลาหัวซะบ้าง”
“การพูดกดคนอื่นไม่ได้ทำให้หมู่ดูสูงขึ้นเลยนะครับ แต่มันจะกดตัวหมู่ให้ต่ำลงต่างหาก ผมว่าหมู่พูดดีๆก็ได้นะครับ”
“มีปัญหารึไง จะบอกให้นะไม่เคยมีพลทหารคนไหนกล้าต่อล้อต่อเถียงแบบนี้”
“ถ้าผมเป็นคนแรกที่กล้าเถียง ผมก็ขออนุญาต แต่ผมเถียงเพราะต้องต้องการรักษาสิทธิ์ของผม ถ้าหมู่จะหมั่นไส้เรื่องที่ผมถามเมื่อวาน หรืออะไรก็แล้วแต่ หมู่เปิดใจหน่อย ผมไม่ได้กวน แต่ผมไม่เข้าใจว่าทำไมต้องเป็นแบบนี้ ผมต้องการเหตุผล ผู้หมวดก็ไม่ได้อะไรมาก ดูเต็มใจตอบ ทำไมหมู่ต้องโมโห”
“เฮ้ย มึงปากมากขนาดนี้เลยเหรอวะ ไปพุ่งหลังเลยไปพวกมึง ๒ คน”
“อะไรวะโอม มีปัญหาอะไร”เสียงผู้หมวดห้ามทัพขึ้นก่อน “มีอะไรกัน”
“ไม่มีอะไรครับผู้หมวด”หมู่โอมพูด
“ทำอะไรระวังตัวด้วยนะโอม อย่าใช้อารมณ์ แฝดด้วย พยายามอย่าเถียงผู้บังคับบัญชา มันไม่เหมาะสม”
“ครับผู้หมวด”
“หิวข้าวยังล่ะ”
“หิวแล้วคร้าบบบ หิวจนจะกินช้างได้ทั้งตัวแล้วเนี่ย”
“ถามจริงอยู่บ้านกินมื้อละกี่จานวะ หุ่นนี่”ผู้หมวดต่อยมาที่หน้าท้องของแสบ
“โอ๊ะ เบาๆครับผู้หมวด”
“กินมื้อละจานแค่นั้นแหละครับ กินเยอะ ย่าบ่นว่าพวกเราอ้วน ฮ่าๆๆ”
“เออ มันก็ดูเหมือนจะอ้วนนะ เล่นเวทด้วยป่ะ ไหนๆ เปิดหน้าท้องดิ”
“ก็เล่นบ้างครับ”ผมเปิดหน้าท้องโชว์ซิกแพคให้ผู้หมวดดู คือหุ่นพวกเรานี่ กล้ามเป็นกล้าม อก ท้อง คือทุกสัดส่วนแข็งแกร่งตามประสาคนเล่นเวทและทำงาน เล่นเวทนี่ไม่บ่อยนะครับจะหนักไปกับงานมากกว่า มันจึงตันๆแน่นๆ
“ใช้ได้ๆ น่าเป็นทหารต่อนะ นี่เป็นกี่ปี”
“๖ เดือนครับ”
“น้อยไปไหม อยู่ให้ครบ ๒ ปีเลยดิ”
“ถ้าอยู่ครบแล้วเป็นร้อยตรีก็น่าสนนะครับผู้หมวด แต่ไม่เอาดีกว่าครับ ไม่มีใครช่วยพ่อทำงาน แล้วผู้หมวดคิดไงถึงเป็นทหารอ่ะครับ ไม่อยากใช้ชีวิตแบบวัยรุ่นทั่วไปชิวๆบ้างเหรอครับ”
“ทีแรกพ่อบังคับเว้ย กะว่าจะสอบให้ตกแต่ดันสอบผ่าน อยู่ๆไปใจมันก็รักกับอาชีพนี้ว่ะ ลองเอาแบบผู้หมวดไหมล่ะ ฝึกๆไปสมัครต่ออีก ๕ ปี ฮ่าๆๆๆ”
“ขอเงินเดือนเดือนละแสนห้าแล้วกันนะครับ ฮ่าๆๆๆ”แสบตอบแล้วขำ บรรยากาศเป็นกันเองมาก ผู้หมวดดูใจดี
“ป่ะ เตรียมตัวเคารพธงชาติ เดี๋ยวจะได้ไปกินมื้อเช้ากัน ปริ๊ดๆ ฟังนะทหาร แต่ละหมวดนะ เตรียมเข้าแถวนะ แถวตอนเรียง ๕ ทั้งหมดจัดแถว”เสียงผู้หมวดดูเข้มมากเลยทีเดียว พวกเรารีบจัดแถวตามลำดับ มันก็ยังไม่ดีอะไรหรอกครับ เป๋หน้าเป๋หลังบ้าง แต่โดยรวมก็โอเคดี
เคารพธงชาติเสร็จได้เวลาไปกินมื้อเช้า ข้าวแข็ง แกงจืด พอกินได้ ไม่ได้หรูหรา แต่ถือว่ากินอิ่ม แต่ขอบ่นนิดหน่อยว่าข้าวไม่อร่อย ปกติกินของดีไง ข้าวหอมมะลิเอย หอมนิลเอย ไฮโซไง ฮ่าๆๆ มาเจอข้าวแบบนี้ ซ่าทำใจบ่ได้ เอิ้ก
อิ่มแล้วนั่งพักครึ่งชั่วโมง นั่งคุยกันในหมวด ผมก็หันหลังไปคุยกับชาวบ้าน แสบเหมือนกัน เราไม่ได้มีโลกส่วนตัวแค่เรา ๒ คนนะครับ คุยกับคนอื่นบ้าง จนถึงเวลา ๙ โมงจึงไปทำการฝึกรอบเช้า ไปฝึกใต้ต้นไม้ใหญ่ วันนี้เหมือนเดิม ฝึกท่ายืนตรง ท่าเดิน และท่าเคารพ ฝึก ๔๕ นาที พัก ๑๕ นาที แบบนี้ ๓ ยก จนถึงเที่ยงก็ไปกินมื้อกลางวัน กับข้าวเยอะหน่อยครับ มีกะเพราะหมูกรอบ พะโล้ และมีของหวานตบท้ายด้วย งานนี้กินกันเบาๆ ไม่ต้องไวมาก กินให้อิ่มให้มีแรงฝึก ไอ้ซ่านี่จัดซะเต็มกระเพาะ เชื่อเถอะเดินออกจากโรงเลี้ยงมันก็ย่อยสลายหายไปหมดแล้วครับ
ในช่วงสัปดาห์แรกก็แบบนี้ครับ ปรับพื้นฐานของการเป็นทหาร ฝึกท่าพื้นฐาน เราก็พัฒนาการไปทุกวัน วันละเล็กๆน้อยๆ ผมกับแสบนี่ชอบถามจ่าบ้าง หมู่บ้าง ถามทุกเรื่อง หมู่จ่าก็ใจดี วันไหนเจอผู้หมวด วันนั้นก็โม้กับผู้หมวดฮาเฮ จนมีจ่าแอบกระซิบ
“ปกติผู้หมวดไม่ใจดีแบบนี้นะ พวกมึงทำได้ไง”หึหึ คนมันหล่ออะไรก็เกิดขึ้นได้ เมื่อมีแสบซ่า
ปล. /๑ เป็นตอนของแสบเล่าเรื่อง
/๒ เป็นของซ่า
-
ขอบคุณค่ะ
:L2: :L2:
-
จีบหมวดรินทั้งคู่เลยสิ อิอิ ควบสองๆ
-
ขอบคุณ :)
-
แล่ว แล่ว แล่ว แล่ว แล่ว แล่ว
แสบจะเจริญรอยตามพ่อใช่ไหม :ling1:
กลิ่นไอมันโชยมาเลยอะ :hao7:
-
จะตามรอยพ่อหรือเปล่าเนี่ย
-
ยังสนุกเหมือนเดิม :z2:
ขอบคุณค่ะ
-
เคมีเข้ากันก็แบบนี้ล่ะค่ะจ่า หมวดรินกับแฝดเลยคุยกันเข้าใจง่ายหน่อย
-
ผู้หมวดรินคู่ใครดีล่ะคะเนี่ย!?
แสบซ่าอย่าซนนักนะ คริคริ
-
หมู่โอมนี่ญาติหมู่อาร์ตรึเปล่าเนี่ย หาเรื่องข่มแฝดจัง
-
รอตอนต่อไปค่ะ :mew1: :mew1: :mew1:
-
หมู่โอมกร่างเหลือเกิน
-
จะได้หมวดเป็นแฟนเหมือนพ่อมั้ยน่อ
-
สบายๆแต่ก็น่ารักดีเนาะ
:hao6:
-
ท่าทางจะมีแฟนเป็นทหารหรือเปล่าครับเนี่ย ทั้งสองเลย //แต่อย่ามีแฟนคนเดียวกันนะครับ
-
อิอิ หมวดริน จะลงเอยกับใครนะแสบหรือซ่า .. คิดถึงหมวดบูมจัง..พี่บอมคงคิดถึงแย่เลย..
-
ไหนก็มีคนใจกล้าบอกวาามาทหารเพื่อหาผัว เอาละเว้ยแฝดเอาบ้างมาทหาเพื้อหาเมีย 555
-
ผู้หมวดแอบชอบแซบหรือเปล่าน้าาาา
มาต่อเร็วๆ นะ :katai4:
-
มีแตะเนื้อต้องตัวกันด้วย ลูบซิกแพค :hao6:
หมวดรินนี่มาให้ใจสั่นเล่นๆหรือเปล่า รอตอนต่อไปค่ะ
-
ซ่ามีน้องแมน เอ้ย! น้องหมวยแล้ว งั้นหมวดรินก็น่าจะคู่กับแสบสินะ :hao6:
ปล. คิดถึงหมวดบูม ฮืออออออออออออ.....
-
สงสัยหมวดรินคู่กับซ่า
เพราะแสบมีคนที่ชอบนิหน่า
-
มีตามรอยหมู่อาร์ตมาคนละ .. หุหุ
อะไรจะเกิดขึ้นบ้างหน๊อ รอลุ้นคร้าบ
-
:mc4: :mc4: :mc4:
-
รออ่านต่อค่ะ :mew1:
-
รออ่านตอนต่อไปค่ะ
ปล.อ่านไปก็เทียบกับรุ่นพ่อไป
-
อะอ่านไปอ่านมาก็จบซะแล้ว
ต่อๆๆ :hao5:
-
:pig4:
-
o13 สนุก ประทับใจ :mew4: ได้ข้อคิด
-
ผู้หมวด สเปกแสบอ๊ะป่าวเนี่ย :hao3: ซ่ามีแมน เอ้ย!! หมวยอยู่ทั้งคนแล้วนี่เนาะ :mew1:
รอตอนต่อไปจ้า
-
กลับมาอีกครั้ง ขอบคุณนะครับ
-
มีคนมาตามรอยหมู่อาต แต่อย่าลืมว่านี่มันแฝดนะคราบบบบบ มิใช่แค่พ่อบอม อิอิ มาต่อไวๆนะ รอๆๆๆๆๆๆๆ
-
อ่านตอนล่าสุดแล้วคิดถึงหมวดบูมเลยอ่ะ :o12:
-
คิดถึงตอนที่พี่บอมบ์เจอหมวดบูมครั้งแรกเนอะ อยากกลับไปอ่าน แต่มันไม่รู้สึกเหมือนเดิมแล้ว :o12:
-
อ่านจบแล้ว
ช็อคมาก น้ำตาไหลพรากๆ นี่มือสั่นเม้นไม่ออกอะ เป็นนิยายที่ตั้งใจอ่านมา เหมือนโดนคอมแบทตบหน้า ตอนเด็กๆโตขึ้นก็เห็นหมวดบูมอยู่ตลอด ก็คิดว่าคงไม่มีอะไร
ทำไม TT พูดอะไรไม่ออกจริงๆ รู้สึกผูกพันกับทุกคนมาก
อยากได้ตอนพิเศษของมหากับหมวดเต้ย แล้วก็ตอนพิเศษของหมวดบูมบ้างอะคะ
ตอนแสบซ่า คงป่วนน่าดู แต่นี่ไม่ไหวแล้ว ทำใจไม่ได้ เดี๋ยวกลับมาอ่านต่อนะ
-
ขอพูดถึงภาคเก่าก่อนเนอะ
เป็นนิยายที่ดีมาก ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆแบบนี้มาให้ค่ะ ได้ข้อคิดดีๆเยอะมาก
ตอนนี้ทำใจเรื่องของหมวดบูมได้แล้ว ก็เข้าใจว่ามันเป็นธรรมดาของชีวิต แต่ก็ยังแอบคิดถึงเนอะ ยิ่งตอนใหม่เด็กๆพูดถึงอาบูมของเขา ก็แอบน้ำตาซึม แต่ก็พยายามคิดว่าที่ผ่านมาร้อยหน้า บอมบ์บูมก็ได้รักกันได้ดูแลกันอย่างเต็มที่แล้วจริงๆ เราย้อนกลับไปอ่านตอนชอบกันใหม่ๆ ตอนในห้องน้ำ ตอนโดนแดก ตอนเล่นตัว ตอนง้อ ก็ยังทำให้เรายิ้มได้เหมือนเดิม ว่างๆอยากให้มีตอนพิเศษของหมวดบูมบ้างนะคะ เพราะในเรื่องหลักหลังๆก็บทน้อยเหลือเกิน มีอะไรน่ารักๆมาให้คิดถึงบ้างเนอะ
พูดถึงเรื่องนี้ ชอบความคิดของตัวละครมาก เวลาบอมบ์สอนรู้ หรือเรื่องการใช้เงิน มันทำให้เราย้อนกลับมาดูตัวเองมากๆ
ตอนมหาสอนก็เหมือนกัน เหมือนได้อ่านหนังสือธรรมะเล็กๆ ให้ข้อคิดดีค่ะ (แม้จะแอบมีเรื่องผีมาเป็นช่วงๆให้คิดว่าเอ๊ะ นี่ชมรมขนหัวลุกหรือเปล่านะ ฮ่าๆ๗
เป็นนิยายที่ดี อ่านแล้วกลับไปอ่านอีก ประทับใจมาก แม้จะเล็กเล็กๆแต่ก็รักมาก เรารู้สึกผูกพันกับทุกคนมาก อ่านแล้วอิน แล้วคือส่วนตัวน้องชายไปทหารมาค่ะ ทบ.ผลัด ๑ สมัครด้วยค่ะ ได้ไปเยี่ยมมันวันแรก น้องใส่ชุดพลางเดินขากะเผลกก้มลงกราบเท้าแม่ เรานี่น้ำตาแยก ยิ่งอ่านบอมบ์เล่ายิ่งอิน คือน้องมันก็เล่าตอนฝึกให้ฟังก็คล้ายๆแบบนี้ ฮือออ คิดถึง
ปล.สำหรับภาคแรก ขอตอนพิเศษหมวดบูม หมวดเต้ย มหาบ้างนะคะ สองคนหลังนี่รักกันน่ารักมากๆ อย่ามีอะไรร้ายๆอีกเลยนะ ทำใจไม่ทัน
มาพูดถึงภาคใหม่ แสบซ่ามหาประลัย
เราว่าแฝดนี่ เฮี้ยวไม่เหมือนรุ่นพ่ออะ บอมบ์นี่คือเฮี้ยวแบบเก๋าจริง จิ๊กโก๋แบบ 2499 อันธพาลครองเมือง (อุ่ยแกรร ดูแก่มาก) แต่สองแฝดยังออกแนวคุณชายหน่อยๆ แต่ก็นะ ยุคสมัยมันเปลี่ยนไป รอดูว่าแฝดจะยังไงต่อ จะมารออ่านตามลุ้นทุกวันค่ะ
แต่หมวดรินนีจะคู่กับแสบไหม ก็ซ่ามีแฟนแล้วนี่เนอะ หมวดรินดูใจดี ตอนแรกที่อออกมานี่ ก็แอบคิดถึงหมวดบูมนะ น้ำตาคลอ TT
อาบูมคงดีใจ หลานๆมาเข้ากองร้อยตัวเองที่ครั้งนึงตัวเองก็เคยเป็นผู้ฝึกเนอะ
สองแสบสู้ๆ
-
:m22: :m32: :m7:
ไม่ได้ทวงครับ แต่อยากอ่านต่อครับ คริคริ
-
มารอตอนใหม่
เอาเพลงมาฝากด้วยค่ะ ฟังเพลงนี้แล้วน้ำตาคลออะ คิดถึงหมวดบูม
https://www.youtube.com/watch?v=1HJzCHafK2w
ถ้าเรายังคิดถึงกัน ...
-
เข้ามาอ่านเรื่องนี้เป็นนิยายที่มีสนุกและมีสาระ ยอมรับเลยว่าเก็บไว้(บุ๊คมาร์ค)อ่านซ้ำหลายรอบมาก ช่วยปรับทัศนคติในเรื่องของทหารเกณฑ์ การเกณฑ์ทหาร เพราะทุกปีเราก็ไปอยู่ในบรรยากาศนั้นมาหลายปีละ..แต่หลังจากนั้นเด็กน้อยน้องๆของเราที่หลังจากวันนี้จะกลายเป็นชายไทยเต็มตัวจะเจออะไรไม่รู้ เรื่องนี้ทำให้เรารับรู้และเข้าใจมากมาย ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ ขอบคุณตอนต่อที่มีมาให้ติดตามน้องแฝดด้วยค่ะ
-
มารอแสบซ่าค่ะ~ :impress2: :impress2:
-
o13 สนุกมากค่ะ แฝดตามรอยพ่อเลย
-
ตามอ่านมาหลายอาทิตย์แล้ว ช็อคตรงหมวดบูมมาก ไม่น่าจากไปไวเลย เสียใจ รออ่นตอรร้องแสบน้องซ่าต่อนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ หมู่โอมนี่จะตามรอยหมู่อาร์ตรึเปล่า แล้วหมวดรินจะมีซัมติงกะน้องแสบไหมหนอ อิอิ
-
ตามอ่านมาอาทิตย์หนึ่งพอถึงตอนที่บอมส์เฉลยว่าหมวดบูมจากไปแล้วนี่น้ำตาร่วงเลยค่ะ มันไหลออกมาเองช็อคมาก :hao5: รอติดตามเรื่องราวของสองพี่น้องต่อนะคะ เป็นนิยายที่เขียนดีมากๆเลยชื่นชมคนเขียนค่ะ
-
:z13: :z13: มารอสองแฝดดดด
-
เข้ามาอ่านเพราะคิดถึงน้องบูม มาเจอเรื่องแสบซ่าด้วย ดีใจจจจจจจจจจจจจจ ขอบคุณที่แต่งต่อนะคะ :กอด1:
-
ผู้หมวดดูมีซัมติงกะแสบนะเนี่ย
-
มาต่อเร็วๆๆๆน่ะ
-
รอค่ะ
-
ตอนที่ ๔/๑
๑ สัปดาห์ผ่านไปสำหรับการฝึก ตอนนี้อะไรๆเข้าที่มากขึ้น ฝึกไปโดนแดกไป สนุกดีครับ แต่พอโดนแดกมากๆผมก็หมดอารมณ์ฝึกต่อ
“นับก้าว”
“๑ ๒”
“นับใหม่”
“๑ ๒”
“เสียงไม่ดัง”
“๑ ๒”
“นับต่อไป”
“๓ ๔ ๑ ๒ ๓ ๔ ๑”
“ระวังๆ นับ”
“๑”
“๒”
“๓”
“๔”
“๑ ๒ ๓ ๔”
“๑ ๒ ๓ ๔ ๑ ๒ ๓ ๔ ชาติ เกียรติ วินัย กล้าหาญ อดทน เชื่อฟัง มั่นใจ สู้ตาย หน่วยฝึก พัน... เอี้ย บึ้ม”
อันนี้เป็นจังหวะการนับก้าวนะครับ คือการเดินมันจะมีจังหวะของมัน เรายังเดินไม่พร้อมกันจึงต้องนับจังหวะการเดินให้พร้อมเพรียงกัน ก็ฝึกแบบนี้ทั้งวันครับ มีท่าเดิน ท่าวิ่ง ท่าเคารพ เคารพเมื่ออยู่ในรูปแถว ผมนี่ตั้งใจมาก เพราะเวลาเราทำอะไร ต้องออกมาให้ดูดี อย่าให้โดนด่า แต่สุดท้ายคือโดนด่ากันทุกคน ด่าบ่อยๆมันก็เบื่อนะครับ คืออยู่บ้านไม่มีใครมาด่าแบบนี้ไง เลี้ยงแบบไข่ในหิน พ่อก็ไม่ด่านะ แค่ดุ ไม่เคยใช้คำหยาบกับพวกเราด้วย จึงรับไม่ค่อยได้
“พูดแค่นี้ก็มีอารมณ์แล้วเหรอ”หมู่โอมพูดต่อหน้าผม ผมพยายามที่จะอดทนอย่างมาก พ่อทำได้ เราต้องทำได้ ผมไม่ตอบอะไรทำหน้านิ่งๆ มุ่งมั่นกับการฝึกต่อไป
“ตรง/สวัสดีครับ”ผู้หมวดมา มีคนสั่งตรงอย่างว่องไว พวกเราลุกขึ้นยืนทำความเคารพ ผู้หมวดยิ้มให้
“สวัสดี นั่งลงตามสบาย วันนี้เป็นไงบ้าง”
“ร้อนครับผู้หมวด”ท็อปแท็ปตอบเป็นคนแรก ส่วนผมน่ะเหรอ ก็เรื่อยๆนะ
“เออ มันแน่อยู่แล้วละ นี่รออยู่ว่าเมื่อไหร่จะหนาวสักที ไงแฝด วันนี้โอเคป่ะ”
“ก็ดีครับผู้หมวด วันนี้ผู้หมวดไปไหนมาเหรอครับ ไม่เห็นแต่เช้าเลย”ซ่าเป็นคนถาม
“มีธุระนิดหน่อย ไง แม่ผู้หมวดป่วยน่ะ ต้องไปเฝ้า”
“อ๋อ ผู้หมวดก็อย่าลืมดูแลตัวเองด้วยนะครับ”
“ออกกำลังกายทุกวันอยู่แล้ว อีกอย่างยังหนุ่มยังแน่น สุขภาพแข็งแรงเว้ย”
“แน่นจริงป่าว งัดข้อกันไหมครับ”
“อย่าท้า มาเลยมา”ผมลุกไปงัดข้อกับผู้หมวด คนอื่นๆนั่งมองใหญ่เลยครับ “๑ ๒ ฮึ่บ”
“ใช่ได้อยู่นะเรา”
“ฮึ่บ ผู้หมวดก็สายแข็งอยู่นะครับ ฮึ่บ โอ๊ะ ยอมแพ้”
“หึหึ กระดูกคนละเบอร์ไอ้น้อง เรานี่ต้องฝึกฝนอีกนาน”
“ไม่น่าเชื่อนะเนี่ยว่าผู้หมวดจะแข็งแรงขนาดนี้ โห กล้ามอย่างแข็งเป้กเลยอ่ะ ซ่ามาจับดิ”ผมจับที่ต้นแขนผู้หมวด แน่นมาก ซ่าลุกมาจับแขนผู้หมวดบ้าง
“อืม เชื่อละว่าของจริง แต่กล้ามเราก็เท่าๆกันนะ ทำไมผู้หมวดดูแข็งแรงกว่าอ่ะครับ”ซ่าเอาแขนไปเทียบ ขาพวกเราใหญ่กว่านะครับ แต่ความแข็งแรงยังสู้ผู้หมวดไม่ได้เลย
“ประสบการณ์ที่สั่งสมมายาวนานไอ้น้อง อยากแข็งต้องวิดพื้นทุกวัน แหม่ ผู้หมวดชอบจริงๆพวกตัวใหญ่ๆแบบนี้ เอาไปฝึกทีนะ มันสะใจดีว่ะ อยู่ต่อให้ครบ ๒ ปีเลยนะ สมัครนายสิบต่อเลยก็ได้ มาฝึกกับผู้หมวด อยู่ด้วยกัน ผู้หมวดชอบพวกแก ๒ คนจริงๆ”
“แล้วพวกผมอ่ะครับผู้หมวด ไม่ชอบเหรอครับ”เทียนทวงถามผู้หมวด
“ชอบดิ แต่เอ็งต้องฝึกอีก แฝดก็ต้องฝึก หุ่นใช้ได้แล้ว เหลือแค่ความเป๊ะในแบบทหาร เออ มีข่าวดีสำหรับแก๊งลูกหมูนะ ใคร ๘๐ โลขึ้นไป เราะมีคอร์สพิเศษให้โดยเฉพาะ เป็นลูกน้องผู้หมวดต้องเป๊ะเข้าใจป่ะ หุ่นต้องแน่น พลังต้องมี”
“พลังแบบโงกุนเหรอครับผู้หมวด”ซ่าถามแล้วอมยิ้ม
“ถ้าแบบนั้นก็ไม่ต้องมาฝึกแล้วละ คนเดียวน่าจะเอาอยู่ เออ นี่เลยเวลาพักหรือยัง เดี๋ยวผู้หมวดจะดูการฝึกของพวกเรานะ”
“อีก ๕ นาทีครับผู้หมวด”จ่าอ๊อฟพูดขึ้น
“อืม งั้นเข้าห้องน้ำ กินน้ำให้เรียบร้อยนะ”
“ใครจะเข้าห้องน้ำลุกขึ้นมา”ผู้ช่วยครูพูด ใครที่อยากเข้าอีกรอบก็ลุกไปตั้งแถวเดินเข้าห้องน้ำ เราะไปไหนมาไหนต้องมีคนคอยกำกับดูแลอยู่เสมอนะครับ
เราฝึกกันต่อในชั่วโมงต่อไป คราวนี้ผู้หมวดยืนดูพวกผมฝึก มีดุบ้างเล็กน้อย โดนดุกันทุกคนครับ ดุอย่างเท่าเทียมกัน จนหมดเวลาฝึกผู้หมวดก็ไปดูหมวดอื่น ใกล้เที่ยงแบบนี้อากาศร้อนได้ใจ ผมว่าผมก็ทนแดดพอสมควรนะครับ แต่ไม่ไหวอ่ะกับอากาศแบบนี้ ร้อนเกิน
มื้อกลางวันมาถึงแล้ว วันนี้มีกับข้าวอย่างหรูมาเสิร์ฟครับ มีปลาทูทอดคนละตัว และแกงหน่อไม้ กับผัดผักรวม รสชาติใช้ได้ เคยได้ยินพ่อบ่นเรื่องกับข้าวในกองพัน ผมว่าสมัยพ่อที่ทรหดอดทนมากเลยนะ มารุ่นผมนี่กับข้าวดีหน่อย อร่อยด้วยครับ แต่เบื่อตรงที่เขาชอบดุเวลากินข้าว
“คุยกันเข้าไป มีปากไม่แดกข้าวไม่ได้ให้คุย”เสียงปรามจากจ่าที่คุมพวกเราในวันนี้
“กระผมพลทหารปฏิญญา .... ขออนุญาตรับอะไหล่ครับ”
“เวลากินอย่างเห็นแก่ตัวดิ แบ่งๆกันหน่อยเว้ย”
“อ้าวๆ ไรมึง ก้างปลาทูติดคอรึไง”
“ครับครู แค่กๆ”
“ก็บอกว่าค่อยๆกิน เป็นไงล่ะมึง”
“กระผมพลทหารธนโชติ ....ขออนุญาตรับอะไหล่ครับ”
มื้อกลางวันผ่านไปแล้ว ช่วงบ่ายเรามาฝึกกันต่อ ฝึกเสร็จมานั่งพักผ่อนเหมือนเดิม ผมเอนตัวพิงกับซ่า ซ่ามันเอาหมวกพัดให้ผมด้วยให้ตัวเองด้วย เราก็งุ้งงิ้งกัน ๒ พี่น้อง
“เฮ้ย พวกมึง ๒ คนนี่แอบกินกันเองป่ะวะ สวีทซะเหลือเกิน”
“ก็คิดไปนะ ไม่มีอะไรจะคิดแล้วรึไง”ซ่าถามกลับ
“แซวไม่ได้เลยนะ”
“แซวได้ แต่แซวแบบสร้างสรรค์หน่อยเถอะ พี่น้องข้าก็มีกันแค่นี้ ไม่ให้รักกันจะเป็นพี่น้องกันไปทำไม บ้านข้าก็กอดกันปกติ เอ็งลูกคนเดียวรึไง ไม่มีใครให้กอด”
“โดนเลยกู ไม่คุยกับมึงละ”แล้วเขาก็จากไป
“พอแล้ว เมื่อย”ซ่ามันยักไหล่ ผมก็ต้องเงยหน้าขึ้นไปหาคนพิงใหม่
“อะไรของมึง กูร้อน”โพธิ์มันดิ้นดุกดิก
“พิงหน่อย หาที่พึ่ง”
“ลำบากกูนะมึง”มันพูด ผมเลิกพิง โพธิ์นี่มันเป็นคนผิวขาว หน้าเอ็กซ์ๆ มีลายสักด้วยตรงไหล่ซ้าย เป็นลายหน้ายักษ์แบบโมเดิร์นหน่อย แล้วมันลามไปตรงเหนือหัวนมไป ๒ นิ้ว แล้วพาดมาที่แขนครึ่งท่อนแขนด้านบน เป็นแบบลายไทยกึ่งๆญี่ปุ่น มันสักสีด้วยนะ มันบอกมันเป็นคนมีศักดิ์ศรี หึหึ ปากมันแดงด้วยครับ หน้ามัน อืม แรกๆก็ใสนะ แต่ตอนนี้ หน้าผม หน้ามัน แดงแจ๋เลยครับ อีกไม่นานคงจะกลายเป็นดำ คนผิวแทน ผิวเข้มไม่ต้องพูดถึง
“ว่าคนอื่นแต่ตัวเองทำนี่หมายความว่าไง”ตอนนี้โพธิ์มันเลื้อยลงมานอนตักผมละ พื้นตรงนี้เป็นพื้นปูนนะครับ ผมนั่งเหยียดขา โพธิ์ก็นอนแผ่ไปกับพื้นแบบไม่สนใจว่าจะเลอะเปรอะ
“หมายความว่ากูเห็นแก่ตัว”มันยิ้ม “นี่มึงแสบหรือซ่านะ”
“ชื่อเทียน”
“กวนแล้วมึงไอ้แสบ ธูปอ่ะชื่อมึง เทียนอ่ะชื่อกู”ธูปพูด สับสนเลยครับ หึหึ
“โว๊ะ ไปศัลยกรรมเลยพวกมึง ไอ้ธูปไอ้เทียนกูพอมองออก พวกมึงน่ะเป๊ะกันไปถึงไหน”
“ก็ไม่รู้ดิ กินอยู่ด้วยกันมาตลอดนี่หว่า”
“มึงคลำอะไรของมึง กูเสียว”โพธิ์ยกมือผมออก คือที่คลำนี่ผมลูบตรงรอบสัก เสื้อทหารจะเป็นเสื้อคอวี มันกว้างหน่อย ผมเห็นก็ลูบเล่นน่ะสิ
“สวยดีนะ”
“มึงชมรอยสักหรือชมกู”
“ชมรอยสัก เจ็บป่ะ”
“นิดหน่อย”
“เฮ้ย จีบกันเหรอ”เสียงผู้หมวดตะโกนมาแต่ไกล
“ตรง”
“สวัสดีครับ”
“สวัสดี ไปแล้วๆ มีงาน”ผู้หมวดรักษ์โลกครับ แกปั่นจักรยานต่อไป
“ผู้หมวดใจดีนะกูว่า”โพธิ์เอ่ยชม ผมเห็นด้วยครับ แต่เวลาลงโทษก็หนักนะ “มึงว่าหล่อๆแบบผู้หมวดจะเป็นเกย์ป่ะ”โพธิ์กระซิบถามผม
“ไม่รู้ดิ แยกไม่ค่อยออกระหว่างผู้ชายปกติกับเกย์อ่ะ เห็นเหมือนๆกันหมด”ถ้าเมื่อก่อน คือ อาหนูเล่าให้ฟังว่าเกย์แต่ก่อนจะพอมองออกบ้าง แต่ทุกวันนี้คือแยกออกยากมาก ขนาดพ่อผมเอง ผมยังไม่ค่อยเชื่อเลย ฮ่าๆๆ พ่ออย่างแมนอ่ะ ไม่รู้ว่าพ่อชอบผู้ชายได้ไง แต่พ่อก็บอกว่าพ่อชอบอาบูมคนเดียวนะ เห็นสาวๆนี่ยังเจ้าชู้เหมือนเดิม หมายถึงส่งสายตาเจ้าชู้นะ พ่อไม่ได้กุ๊กกิ๊กกับใครเป็นพิเศษ บอกไม่อยากมีเมียใหม่ละ อ้าว ออกทะเลไปไหน เรื่องที่จะพูดคือ เกย์มองยากมากในปัจจุบัน ผมก็ไม่ค่อยรู้หรอกว่าใครเป็นยังไง ถ้าเขาพร้อมเขาคงจะบอก ถ้าเขาไม่บอกก็ไม่ต้องไปอยากรู้มาก อันนี้อาหนูสอนมานะครับ
“มึงกับซ่าใครหล่อกว่ากัน”
“น่าจะเท่ากันนะ”
“ซ่าหล่อกว่า เพราะซ่ามีแฟนก่อนมึง มึงไม่หล่อจึงไม่มีแฟน โอเคป่ะ”
“แล้วไม่คิดว่า ข้าเลือกมากอะไรแบบนี้เหรอ”
“ไม่อ่ะ คนหน้าตาดีมีเยอะ ทำไมต้องเลือกมากด้วย คบแฟนนะไม่ใช่ร่อนหาทองคำท่ะต้องร่อนจนกว่ะเอทองคำ คนสวยๆ หล่อๆเยอะตายไป”
“สวยๆนี่ไม่เท่าไหร่ หล่อๆนี่หมายความว่าไง ชอบผู้ชายเหรอ”
“ก็มีบ้างเล็กน้อย”
“งั้นก็มีแฟนมาโชกโชนแล้วสิ”
“ไม่อ่ะ เลือกมากเหมือนกัน ฮ่าๆๆๆๆ”
“โธ่”
“ซิงป่ะถามจริง”โพธิ์พยักหน้า
“หืม หน้าตาแว๊นซ์ๆแบบนี้นี่นะยังซิง”
“ตูดกูอ่ะซิง แต่ข้างหน้ากูไม่ซิงแล้ว”
“ใครเปิด”
“มือกูเอง ฮ่าๆๆๆ”
“เด็กน้อยมาก”
“มึงฟาดมาเยอะอ่ะดิ”
“มีบ้าง ไม่เยอะหรอก ให้เกียรติผู้หญิง เก็บซิงไว้ พ่อบอก เดี๋ยวมีเมียะเอาไม่เป็น ฮ่าๆๆ”
“โหย หาพ่อแบบนี้ได้ที่ไหนวะเนี่ย”
“หึหึ”
“แล้วเอาใครวะ”
“ก็สาวในมหาลัยอ่ะ ถ้าเขาไม่เล่นด้วยก็ไม่ทำหรอก แต่เขาแหย่มาก่อน อย่าพูดถึงมันเลย ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ แต่ซ่ามันยังซิงนะ มันมีแฟนแล้ว มันเก็บไว้เปิดกับแฟน”
“กูก็เหมือนกัน รอแฟนมาเปิด”
“เปิดด้านหน้าหรือเปิดด้านหลัง”ผมแกล้งจับสะโพกโพธิ์ แน่นอ่ะ
“คิดอะไรกับกูป่ะเนี่ย กูไม่ง่ายแต่ได้ไม่อยากนะมึง ฮ่าๆๆ”
“หึหึ เข้าห้องน้ำดีกว่า”
“อะไร อดใจกับหน้าหล่อๆแบบกูไม่ไหวอ่ะดิ ถึงกับต้องเข้าห้องน้ำ”
“กินยาบ้างนะ ได้ไม่ฟุ้ง”ผมลูบหัวโพธิ์เบาๆ “ซ่า เข้าห้องน้ำป่ะ”
“ฝากด้วยดิ”
“ถอดมา”
“ถุ้ย พวกมึงคิดว่าหำมันเป็นเกลียวหมุนเข้าหมุนออกแล้วเอาไปเยี่ยวแทนกันได้เหรอ”ท็อปแท็ปพูด
“ฮ่าๆๆ”ขำกันทั้งหมวด
“ซ่า ขัดหลังให้หน่อย”ยื่นฟองน้ำไปให้อีกคนขัดให้ การอาบน้ำไม่ได้เคร่งเครียดอะไรมากนะครับ ให้เวลามากอยู่ พวกเราจึงได้ขัดถูดเต็มที่
“เป็นรอยแดงเลยเนอะ”ซ่ามันลูกแถวต้นคอผม “หน้าแดงด้วย ผิวไหม้เหรอวะแสบ ต้องทาครีมป่ะ”มองมาที่แขนผมมันก็กระด่างกระดำเป็นปื้นๆ ผิวไหม้จริงๆครับ
“เอ็งก็เหมือนกันนะซ่า ไปขอครีมกันแดดมาทาได้ป่ะวะ”
“นั่นดิ เอาเรามาเลี้ยงไม่ดีเลยนะ”
“ใครบ่นอะไร ใครเลี้ยงใครไม่ดี หึ๊ ไอ้แฝด”เสียงผู้หมวดดังขึ้น พวกที่อาบน้ำนี่วางขันเลยครับ
“ก็ผิวไหม้อ่ะผู้หมวด นี่ดูนี่ มันถลอกเลยนะ”
“หนังบางก็แบบนี้”
“ใครจะไปหนังหนาล่ะครับ อาบน้ำเสร็จผมขอโลชั่นทาได้ไหมครับ”
“เปลืองงบ”
“ลงบัญชีก็ได้”
“พ่อรวยรึไง”
“กำไรปีละพันล้านอ่ะครับ”
ซ่าต่อล้อต่อเถียงกับผู้หมวด ผู้หมวดส่ายหน้าเลย
“นะครับผู้หมวดสุดหล่อ”
“อย่ามายอ ผู้หมวดรู้ตัวเอง”
ฮิ้วววววววววววววววววววว
“คนแบบนี้ก็มีด้วย”ผมพูดขำๆ
“อะไรของมึงแสบ บ่นอะไร เดี๋ยวปั๊ด เอ้าๆ รีบอาบ ให้เวลาอีก ๕ นาที”
“คร้าบบบบบบบบบบบบบบ”
จากนั้นเราก็รีบอาบโดยที่ผู้หมวดยืนคุยกันครูอยู่ด้านนอก รีบอาบรีถูอย่างรวดเร็ว แปรงฟันให้เรียบร้อย หน้ากระด่างกระดำไปหมดอ่ะตอนนี้ อาบเสร็จแล้วไปเข้าแถวรอด้านนอก ขึ้นไปบนโรงนอนเราเปลี่ยนเสื้อตัวใหม่ รู้สึกเหม็นเหงื่อตัวเองอยู่นะ ถึงอาบให้สะอาดสะอ้านยังไง ก็ยังมีกลิ่นเหงื่อ เขาเรียกว่ากลิ่นตัวของทหารใหม่
ตอนค่ำเราไปนั่งฟังการอบรม วันนี้มีนายทหารมาอบรมครับ เกี่ยวกับเรื่องการเป็นทหาร ผู้หมวดติวเข้มให้พวกเราตั้งใจฟังครับ
พอถึงเวลานายทหารเดินทางมา ผู้หมวดสั่งตรง ทำความเคารพ
ผมกับซ่านี่ร้อง เฮ้ย กันเลยทีเดียว
เป็นกำลังใจให้ผู้ที่สอบไฟนอลทุกคนนะ
-
เฮ้ยอะไรอ่ะแสบซ่า 55555555 :hao6:
-
อ๊ากกกก ค้างอย่างแรง!!!!
-
มีคนรู้จักมาเยี่ยมสินะ สินะ -//////-
-
กำลังมัน ตัดฉับ พี่มาใช่ไหมล่ะแฝด
สอบเสร็จแล้วอย่าให้รอนานนะครับ กึกึ
-
เฮ้ยอะไรรรรร พี่ภูมิภีมหรือเปล่า บ้านนี้เขาญาติเยอะกันเหลือเกินท
ว่าแต่แสบ แกนี่อ่อยเรี่ยราดมากรู้ตัวไหม ฮึ
รอต่อนหน้าน๊า รอๆๆๆ อ่านแล้วยิ้มแก้มแตก รู้สึกว่านอกจากอาหารในกองร้อยจะพัฒนาขึ้นแล้ว เวลาอาบน้ำก็ดูจะชิลขึ้นเนอะ ไม่เหมือนตอนพี่บอมบ์เลย อันนั้นอาบไปฮาไปรีบไป
ปล. ชอบประโยคนี้จัง "แต่พ่อก็บอกว่าพ่อชอบอาบูมคนเดียวนะ"
พี่บอมบ์คนดีอ้ะ บอมบ์บูม บอมบ์บูม เท่านั้น คิดถึงทั้งคู่จัง
-
ขอบคุณมากๆค่ะ :mew1: :mew1:
-
อ่านกำลังเพลิน ๆ เลย ตัดฉับ!!
เหมือนดิ่งลงเหวในทันใด มาต่อเร็ว ๆ นะคร้าบ
-
ใครอ่ะ อยากรู้ๆๆๆๆ :katai1: :katai1:
-
คงจะเป็นพี่คนไหนสักคน
-
ค้างอย่างแรง
-
พี่ชายแฝดมาใช่มั้ย
-
ใครมาเอ่ย
-
พี่มา อามา ใช่มั้ยเนี่ยย 555 ใครจะทำให้แสบซ่าตกใจได้
-
ใครมาน่ะ
-
สนุกมากเลยค่า ชอบเรื่องนี้มากๆ นึกถึงสมัยที่เพื่อนเป็น รด. เล่าให้ฟัง ตอนเข้าค่ายอย่างฮา ที่สำคัญ มีครบทุกรสเลย สุขเศร้าเหงามัน รอสองแฝดอยู่ค่า ว่าจะป่วนชาวประชาขนาดไหน
-
เฮ้ยยย
จบ.
ออกนอกเรื่องเยอะ ๆ หน่อยก็ได้เราชอบ
โลชั่นไม่มีเอาขี้โคลนพอกไปก่อนนะแสบซ่า
รอพ่อมาก่อนค่อยใช้
-
พี่ๆมาแน่ๆเลย
-
อ่านตั้งแต่รุ่นพ่อเข้ากรมฝึกมาถึงรุ่นน้องแสบน้องซ่าแล้วหรอเนี่ย
-
เฮ้ยยย ใครมาทำให้แสบซ่าตกใจ รอลุ้นต่อไป :katai1:
-
หมวดเต้ย ?? ภูมิ ?? ภีม ??
ใครอะ แต่ต้องเป็นคนรู้จักของแฝดแน่ๆ
โพธิ์นี่จะมีบทบาทเหมือนหนูปอเช่หรือเปล่านะ
รอติดตามค่ะ
มาอัพเร็วๆน้าาา
-
ตัดฉับ!!!
-
:serius2: :serius2: :serius2:
ตัดจบตอน ปรับอารมณ์ไม่ทัน
:angry2: :angry2: :angry2:
-
ขอบคุณ :)
-
มาต่อเร็วๆเลย อยากรู้มากๆๆๆๆๆๆๆ :ling1:
-
อะไรอ่ะ ตัดฉับ!เลย
ใครกันน้า???พี่ภูมิกะพี่ภีมรึป่าว
-
ใครมาอ่ะ
-
พี่ๆมาหาป่ะนั่น
-
หกเดือนเองงง 5555 ผู้หมวดตกหลุมรักยังอ่ะ โพธิ์ก็อ้อยแรง และใครมาน๊า อยากอ่านไวๆ
-
พากันอุทานแบบนี้แสดงว่าเป็นคนรู้จักแน่ๆ เลย ^^
-
มาต่อเลยได้ไม่จ๊ะ
-
ยังไงก็ชอบ ทั้งภาคพ่อ และภาคลูกเลยอ่ะครับบ
:mew1: :mew1: :mew1:
-
:o12: คิดถึงหมวดบูมมากๆเลยน้าา
อยากให้มีตอนพิเศษจริงๆ
เฮ้ยนี้พี่ภีมหรือพี่ภูมิมากันน่ะติดตามมากๆเลยค่ะ
ชอบเรื่องนี้มากๆอ่านไม่เบื่อเลยค่ะอ่านได้เรื่อยๆตลอดๆเลย
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
:katai1:ใครมาล่ะ :katai1:ค้างงงงงงงง
-
เฮ้ยอะไรรรร มันค้างมาก
ตัดฉับแบบนี้เลยเหรอ
ฮือออ
ต่อเลยไม่ได้เหรอ นะนะ
-
ใครมานะ :katai5: นายโอม สงสัยต้องโดนกระทืบ :z6: กล้ามาตอแยแฝด แฝดของแบคใหญ่มากนๆ :hao7: อยากอ่านอีก รีบมาต่อเร็วๆนะ :mew2:
-
แล้ว เฮ้ย นี่มันใครกันล่ะ :m28:
-
คิดถึงเรื่องนี้จังเลยค่ะ
ดีใจที่มาต่อ
ติดตามเรื่องน้องแสบน้องซ่ากันต่อ :กอด1:
-
เฮ้ย! ใครมาอะ หมวดเต้ยรึเปล่าเอ่ย แฝดถึงตกใจขนาดนั้น อยากเจอเต้ยอ่าาา มาให้หายคิดถึงหมวดบูมหน่อยนะคะ
-
ใครมาๆๆๆ
-
:mew2: รอลุ้นใครเอ่ย :m28:
-
จบจากรุ่นพ่อ มาตามกันต่อกับรุ่นลูก ^^
สนุกยกกำลังสองแน่ๆ ทั้งแสบทั้งซ่า ได้พ่อมาเต็มๆๆ
:laugh: :laugh: :laugh:
-
รอจ้า :L2: :L2:
-
ใครมาาาาาาา :katai1: ค้างมาก :hao5:
-
มันค้างมากกก
-
เข้ามาเช็คทุกวันเลยค่ะ มาต่อนะคะ
-
อยากอ่านมากรอค่ะ
-
ตอนที่ ๕/๒
“สวัสดีครับ”
“สวัสดีครับ”
“ซวยแล้วไหมล่ะ”แสบกระซิบที่ข้างหูผม ผมเองก็รู้สึกเห็นด้วยว่าความซวยมาเยือน
“นั่งลงได้ เดี๋ยวขอเวลาสักครู่นะ เอ่อ ๒ คนนั้นมาช่วยผู้หมวดหน่อยสิ”ผู้มาอบรมชี้มาที่พวกเรา ๒ คน ผมกับแสบทำหน้าเหวอนิดหน่อย มองหน้าหมวดรินแบบจะขอความช่วยเหลือ แต่หมวดรินก็มองมาแล้วทำหน้างงใส่
“ลุกดิ มองหน้าทำไม”หมวดรินพูด พวกเรา ๒ คนจำใจต้องลุกขึ้น คือโปรเจคเตอร์ก็ต่อเรียบร้อยแล้ว อุปกรณ์อะไรต่างๆเตรียมพร้อมไว้เกือบหมดแล้ว จะเรียกไปทำไม ผู้ช่วยครู่ที่ทำหน้าที่ตรงนี้ก็มี
“ไม่เจอกันนานนะ ไม่คิดว่าจะอยู่ที่นี่ ถามใครก็ไม่มีใครยอมบอก”เขายิ้มให้พวกผม ๒ คน แต่พวกเรารู้สึกว่ามันเฟคมาก
“ครับ”แสบรับคำแล้วยืนนิ่งๆ
“ต่อคอมให้หน่อยดิ”แสบนั่งลงแล้วจัดการต่อ ส่วนเขาก็ทักทายทหาร ผมช่วยแสบอีกแรงหนึ่ง จริงๆมันไม่ยากหรอกแค่เสียบไปนิดเดียวแล้วหมุนๆให้มันยึดเข้าหากันแค่นั้นเอง แต่คือมันหาเรื่องพวกผมไง
“เดี๋ยวขอดูไฟล์หน่อยนะ”ผู้บรรยายไปยืนคร่อมด้านหลัง แสบจะลุกหนีแต่เขาก็เอาแขนอีกข้างขวางเอาไว้ แต่แสบก็เอาหัวมุดออก
“ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย”แสบถามแบบไม่พอใจ ผมก็ไม่พอใจกับการกระทำของเขา มันไม่ใช่ครั้งแรกแต่มันเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้
“ใจเย็นน่า”
“มีอะไรวะแสบ ทำตัวมีมารยาทหน่อย”หมวดรินเตือน
“ผมจะมีมารยาทกับคนที่มีมารยาทกับผมเท่านั้นครับผู้หมวด”แสบมองหน้าผู้หมวด
“พี่ยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ”ผู้บรรยายทำหน้าแบบ กูไม่รู้เรื่องนะ
“เราต้องเคลียร์กันนะแสบ”หมวดรินกอดอกมองหน้า
“ครับ”แสบรับคำแบบไม่เกรงกลัว พวกเราไม่เคยกลัว ถ้าเราทำถูกต้องนั่นคือถูกต้อง ถ้าไม่ถูกต้องนั่นคือเราต้องรับผิด ถ้ามันจะผิดก็ผิดครับ ไม่เคยกลัวใคร
“สวัสดีครับน้องๆทหารทุกๆคน ผู้หมวดชื่อพิชญะ ..... ก็ได้รับเชิญจากผู้หมวดนรินทร์ให้มาบรรยายเกี่ยวกับเรื่องทหารของเราในวันนี้....”ผู้บรรยายแนะนำตัว ชื่อพิชญะ ชื่อนี้เราไม่ชอบเลยครับ ไม่ชอบคนนี้นี้ นิสัยไม่ไหวมากๆ
พวกเรานั่งฟังข้อมูลที่บรรยาย ตั้งใจบ้าง เผลอบ้าง เวลาบรรยายหมวดพิชญะ หรือหมวดโน่ชอบส่งสายตามาที่พวกเรา ๒ คน พ่อคุณพยายามมาก ผมเบื่อสายตาแบบนี้มาก คือพี่แกตามอ้อร้อผมกับแสบนานแล้ว ทีแรกเข้าหาแสบก่อน เข้าหาแสบจากน้องสาว คือ แสบอ่ะไปรู้จักกับน้องสาวของหมวดคนนี้ไง แสบมันก็สนิทกับคนอื่นทุกคน ใครๆเข้าหามัน มันก็คุยด้วย เฟรนลี่กับแฟนคลับ เรามีแฟนคลับด้วยนะ เราก็เฟรนลี่ตามปกติ ทีนี้จีน่า น้องสาวหมวดจีโน่ ก็พาแสบไปรู้จักกับกับหมวดจีโน่ ทีแรกก็คุยดี แต่หลังๆ นิสัยไม่ค่อยดีครับ คำพูดก็ไม่ดี การกระทำก็ไม่ดี เราจึงไม่ชอบคนนี้ พยายามเลี่ยงที่จะเจอ นี่ก็มาเจออีกละ น่าเบื่อ
“เป็นไง เข้าใจไหม”หมวดโน่ถามพวกเราและยิ้มให้
“เข้าใจครับ”ผมกับแสบตอบพร้อมกัน
“เข้าใจว่าไง ไหนอธิบายให้ฟังหน่อย”
“เข้าใจว่า”ผมกำลังจะอ้าปากตอบ
“เฮ้ยมึงไอ้แฝด เวลาคุยกับผู้บังคับบัญชาก็ลุกขึ้นยืนตรงสิวะ อย่าทำตัวเหมือนไม่ได้ฝึกมา”หมู่โอมคนเดิมดุพวกเรา โอเค อันนี้เราผิด ผมกับแสบยืนขึ้น
“แก้ไขครับครู ผมขอตอบก่อนครับ ผมเข้าใจว่า ทหารมีสิทธิ...”ผมอธิบายไปคร่าวๆ
“....”และแสบก็อธิบายบ้าง จากนั้นเขาก็ถามจี้ ถามแบบละเอียดมากซึ่งมันเป็นไปไม่ได้ที่เราจะจำสไลด์ ๑๐๐ กว่าอันได้ภายในเวลาไม่เท่าไหร่ พวกเราตอบผิดบ้างตอบถูกบ้าง หมู่โอมก็ดุพวกผมอยู่นั่นแหละ ผมพยายามจะไม่โวยวายอะไร แต่แสบนี่สิ คงจะหมดความอดทนก่อน
“ถามแบบนี้ถามหาเรื่องกันใช่ไหมครับผู้หมวด ใครจะไปจำรายละเอียดได้ทั้งหมดผมไม่ใช่อัจฉริยะนะครับ ถามจี้เหมือนจะเอาถ้วยโอลิมปิก”
“ใจเย็นสิวะ แค่ถามทดสอบความรู้”
“แล้วคิดว่าผมรู้ทุกอย่างที่ถามไหมครับ บางเรื่องผมไม่รู้ก็ถามจี้อยู่นั่นแหละ เอาให้มันตรงประเด็นบ้าง ถามแบบนี้เจตนาแกล้งกันชัดๆ”
“ใครให้มึงพูดแบบนี้ไอ้แสบ”หมวดรินของขึ้นละครับ
“ผู้หมวดก็ดูสิครับ ถามแบบนี้ใครจะไปตอบได้”
“แต่มึงก็ไม่ควรจะมารยาทเสียแบบนี้”หมวดรินดุอีกรอบ
“แล้วเขามารยาทดีกับผมก่อนไหมล่ะ เจตนาแกล้งกันชัดๆ อย่าให้ผมต้องไม่ชอบขี้หน้ามากไปกว่านี้เลยนะผู้หมวด แค่นี้ผมก็อดทนมากเกินพอแล้ว”แสบมองหน้าหมวดรินแบบไม่พอใจ
“ผู้หมวดหยุดเถอะครับ อย่าก่อกวนพวกผมอีกเลย ถือว่าขอร้อง”ผมพูดเสริมอีกคน
“ทำมึงคิดว่าหมวดแกล้งล่ะ ที่ถามน่ะความรู้ทั้งนั้น เจตนาดีอยากให้ทหารได้ความรู้”
“ใจลึกๆคิดแบบนั้นจริงหรือเปล่าครับ”ผมพูดสำทับอีกรอบ
“พวกมึงไปพุ่งหลังเลยไปไอ้แสบไอ้ซ่า คนละพันยก คืนนี้พวกมึงเจอกูแน่”หมวดรินชี้ไปด้านนอก พวกเราต้องเดินออกไป หึ คงสะใจเขาล่ะสิ
ครู่หนึ่งหมวดโน่เก็บของ เดินมาดูพวกเรา และเดินออกไป ที่เหลือเหรอครับ โดนแดกเหมือนกัน แต่โดนน้อยกว่า พวกผมโดนหนักกว่า ใครที่หมั่นไส้คือมาจัดหนักเลยครับ ทั้งพุ่งหลัง ลุกนั่ง ลุกหมอบนอนหงาย แองกาลู วิดพื้น แดกจนถึงเที่ยงคืนถึงได้เลิก พวกเราได้แค่จดจำกับการกระทำครั้งนี้ มันสอนให้รู้ว่า เมื่อไหร่ที่เราล้ม เมื่อนั้นคนจะรุมเหยียบเราทันที
“ไปอาบน้ำล้างตัว พรุ่งนี้อย่าสำออยนะพวกมึง”หมวดรินมองหน้าพวกผมแล้วเดินไปด้วยอารมณ์ไม่พอใจ ผมกับแสบ ๒ คนขึ้นไปเอาเครื่องอาบน้ำแล้วอาบน้ำอย่างรวดเร็วอีกครั้ง เราไม่พูดอะไร เพราะผู้ช่วยครูคุมอยู่ ถึงเวลานอนเราก็นอนครับ
ปรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด ปรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ปรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด ปริ๊ด
“อรุณสวัสดิ์ครับสิบเวร อรุณสวัสดิ์ครับครูฝึก อรุณสวัสดิ์ครับผู้ฝึก”เสียงดังลั่นโรงนอนในยามเช้าพร้อมกับไปที่ส่องสว่างไปทั่วโรงนอน ผมลงจากเตียงด้านบนเก็บหมอนมุ้งให้เรียบร้อย รู้สึกปวดเนื้อปวดตัวเพราะเจอแดกหนักเมื่อวาน เราก็กระย่องกระแย่งรีบทำกิจวัตรให้รวดเร็ว
แต่งชุดวิ่งเรียบร้อยลงไปด้านล่างตามเสียงเรียก จัดแถวอย่างว่องไวแล้วเดินแถวไปหน้าลานกองร้อยเพื่อทำการเช็คยอด ปวดเยี่ยวนะครับแต่ต้องอดทนก่อน แล้วอยู่ๆก็มีคนตดในแถว
“ไอ้เหี้ยเอ๊ยยยยยยยยย หมอบเลยมึง”ครูนายสิบสั่งหมอบ พวกเราก็รีบขยายตัวหมอบลงกับพื้น อ่า เย็นดี แต่เราหมอบได้ช้ามากเพราะมันปวดตึงไปทั่วตัว คือแค่สัปดาห์ที่ ๒ เองแต่เรา ๒ คนโดนหนักซะแล้ว
“ใครตด”
“ผมครับ”ดีนะที่คนตดมันกล้ารับ
“เดี๋ยวมึงเดี๋ยวก่อน ทั้งหมดลุก แต่ละหมวดตอนเรียง ๕ จัดแถว”
พรึ่บ “เฮ้” ตบข้างขาเสียงดังแล้วจัดเป็นรูปแถวเหมือนเดิม จากนั้นหัวหน้าหมวดเป็นผู้รายงาน หมวดผมนี่หัวหน้าหมวดชื่อจิ๊บครับ มันอยู่กลางๆแถวอ่ะ พอรายงานเสร็จก็ฟังผู้หมวดพูดคุยก่อนจะปล่อยให้เข้าห้องน้ำ ตอนปล่อยให้เข้าห้องน้ำใครไวก็ได้เข้าไปถ่ายหนักก่อน ใครช้าก็ได้แค่ถ่ายเบา ผมนี่ขายาว อยู่หน้า แต่วันนี้ไม่ทันครับ มันตึงๆไปทั้งตัว ได้แค่ไปยืนต่อแถว เออ ฮาอยู่เรื่องหนึ่งที่พ่อเคยเล่าให้ฟัง คือพ่อเข้าห้องน้ำแล้วไม่ได้ขี้อ่ะ พ่อเล่ากับอาหนู อาตวง “ไอ้ห่า กูรูดซิป กำลังหย่อนตูดเว้ย กูตดเคลียร์พื้นที่ก่อน พอจะเบ่ง เสียงปรี๊ด ไอ้เลวเอ๊ย กูเด้งขึ้นดึงกางเกงรีบรูดซิปวิ่งออกไปเข้าแถว”อันนี้พ่อเล่าให้ฟัง ผมนี่ฮาก๊ากแทบตกเก้าอี้
คนในออกคนนอกเข้า ผมก็รีบจัดการตัวเองให้เรียบร้อย แป๊บเดียวเสียงเรียกรวมดังขึ้น ดีนะที่ไม่มีอะไรค้างคา ฮ่าๆๆ ออกจากห้องน้ำได้ก็วิ่งไปเข้าแถวกับเขา วิ่งไปแบบปวดๆ เราจะแสดงให้คนอื่นรู้ว่าเราเจ็บไม่ได้ ผมมองหน้าแสบก็ยิ้มให้แสบ ก็มีกันอยู่แค่นี้
“เกิดเป็นชาย เชื่อชาติชาญทหารบกไทย เก่งกาจใจฉกรรจ์ องอาจฟาดฟันรุกรันปัญจา หากศัตรู...”เราร้องเพลงมาร์ชกองทัพบกนะครับ การวิ่งก็ต้องมีเพลง เพลงหลายเพลงเลยครับ วันนี้วิ่งกัน ๔ รอบ วิ่งเสร็จมาเล่นพีที ยืดเส้นยืดสาย วันนี้ไม่ค่อยเต็มที่เลยครับ และวันนี้พวกเรา ๒ คนถูกมองแปลกๆ เหมือนะไม่พอใจเรื่องเมื่อคืน คือมันก็มีคำพูดหลุดๆออกมานะครับจากเพื่อนทหารใหม่ช่วงเข้าห้องน้ำหาว่าเราเป็นแฝดนรก หาเรื่องให้พวกเรา ผมกับแสบก็หน้าเจื่อน จริงๆถือว่าเราพลาดที่ไม่รู้จักคุมอารมณ์ เราลืมสถานะของเราว่าไม่ใช่ฐานะที่เราจะไปเถียงใครได้ มันก็ผิดจริงๆครับ วันนี้พวกเราจึงถูกมองแบบไม่เป็นมิตร
เวรเลี้ยงมื้อเช้า หมวด ๑ เราไปจัด เราก็ทำเต็มที่ ช่วยทุกอย่าง มันเจ็บไปทั้งเนื้อทั้งตัวเลยนะครับ แต่มันจะเป็นข้ออ้างของการไม่ทำงานไม่ได้ ไม่มีใครรู้หรอกว่าเราเจ็บตัวแค่ไหน และเราก็เจ็บใจตัวเองเหมือนกันที่ถูกเขาแสดงมารยาทที่ไม่ดีใส่
“ไอ้เหี้ย อะไรของมึงวะ ตั้งแต่เมื่อคืนแล้วนะมึง ไม่เห็นเหรอว่ากูจะเดินมา”ผมถือถ้วยแกงเดินตามไป คนที่บ่นเขาวางที่วางข้าววงก่อนหน้า ผมจะเดินไปวางวงถัดไป แล้วเขาเด้งตัวมาพอดี มันก็ชนน่ะสิครับ น้ำแกงกระฉอกโดนเสื้อเขาและโดนมือผม ร้อนๆเลยครับเกือบหลุดมือ
“ขอโทษ”
“เหี้ยจริงๆ”เขาบ่นแล้วทำหน้าไม่พอใจ ผมก็เอาแกงไปวาง คิดแง่บวกเอาไว้ คนเราไม่มีใครไม่เจ็บหรอกเว้ย อย่าเก็บมาเป็นอารมณ์ พ่อบอกเสมอว่าเราเจออะไรเราต้องคุมอารมณ์เราให้ได้ เวลาเจอเรื่องดีใจก็คุมอารมณ์ให้พอดี เวลาเจอเรื่องไม่ดี เราก็ต้องคุมอารมณ์ไม่ให้ความไม่ดีมาเกาะกินใจเรา
“เป็นไรมากป่ะ”แสบเดินมาจับมือผม
“ไม่เป็นไร หนังหนา”
“เหมือนหน้าพวกเราเลยเนอะ”
“ฮ่าๆๆ”ผมกับแสบหัวเราะกันเบาๆแล้วจัดวงข้าวต่อ ทำเต็มที่ ทำทุกอย่างจนเสร็จเรียบร้อยจากนั้นไปนั่งรอด้านนอก ครู่หนึ่งหมวดที่เหลือเดินแถวเข้ามาที่โรงเลี้ยง ก่อนจะกินข้าวเช้าเราโดนลงโทษอีกแล้วครับ โทษฐานไม่มีวินัย
“ทั้งหมด กล่าวคำปฏิญาณ”
“ข้าวทุกจาน อาหารทุกอย่าง...”
“เชิญรับประทาน”
“ขอบคุณครับ”
เช้านี้แกงจืด ไข่เจียวครับ พวกเราต้องกินให้เงียบที่สุด กินให้ไวที่สุด จะขยับทีก็ปวดแขน แต่พยายามฝืน แสบคงไม่ต่างกัน
“ปวดแขนเหรอ”ผมถามแสบ
“อืม ซ่าล่ะ”
“ปวดทั้งตัว”
“มันใช่เวลาคุยไหมไอ้แฝด เวลาแดกก็แดกดิ”
“ไหนใครคุย ออกมานี่”เสียงผู้หมวด ผมกับแสบต้องวางช้อน คนอื่นๆนี่หันไปมองผู้หมวดกันเป็นแถวครับ “ไอ้พวกที่เหลือกินไป ไอ้พวกขี้คุยมานี่”โดนไปอีกดอกครับ
“....”ผมพยักหน้ากับแสบแล้วลุกขึ้น แล้วเราไปยืนตรงหน้าโต๊ะกินข้าวของผู้หมวด
“มันใช่เวลาคุยไหม”
“ไม่ใช่ครับ”เราตอบพร้อมกันกับผม
“แล้วไม่ได้ยินคำสั่งหรือไงว่าห้ามคุยกันเวลากินข้าว”
“ได้ยินครับ”
“ได้ยินแล้วทำไมไม่ทำตามคำสั่ง”
“....”
“ตอบสิ ทำไมไม่ทำตามคำสั่ง”
“คนอื่นก็พูด”ผมตอบ
“ทำไมต้องเอาคนอื่นมาเกี่ยวข้องด้วย”
“พวกเราผิดไปแล้วครับ”
“ก็ใช่ไง ผิดไปแล้ว”
“ไร้มารยาทแบบนี้ไม่ต้องให้กินข้าวหรอกมั้งครับผู้หมวด”หมู่โอมชงขึ้นมาอีกคน
“หึ ไปพุ่งหลังจนกว่าเพื่อนจะกินข้าวเสร็จ ไป๊”เสียงตะคอกไล่หลัง พวกเราต้องเดินไปหน้าโรงเลี้ยง
“๑ ๒ ๓ ๑...... ๑ ๒ ๓ ๑๐”
“พอๆ เข้ามากินข้าว อย่าคุยกันอีกนะ”พวกเรายืนตรงกล่าวขอบคุณแล้วเดินไปนั่งที่เดิม ไข่เจียวโดนขโมยไปแล้วครับ ทำอะไรไม่ได้ บ่นไม่ได้ ได้แต่กินที่เหลือให้มันอิ่มๆไป
พ่อบอกการเอาตัวรอดอีกอย่างหนึ่งเวลาเรากินไม่อิ่มนั่นคือ เวลาล้างถ้วยล้างจานให้กินข้าวที่เหลือ ข้าวเปล่าก็ช่างแต่ต้องหาจังหวะกินให้ได้ ผมกับซ่าจึงอาสาล้างหม้อข้าว หม้อข้าวมันจะมีข้าวเหลืออยู่ก้นหม้อ พวกเราก็โซ้ยกันอย่างเดียว แล้วล้างหม้อ ที่เหลือเขาล้างแก้ว ล้างถ้วยชาม หม้อข้าวหม้อแกงมันใหญ่ไม่ค่อยมีใครอยากจะล้าง
“เสร็จยัง ถ้าเสร็จแล้วเตรียมตัวไปเข้าแถวได้”ผู้ช่วยครูถามพวกเรา ใครที่เสร็จแล้วจึงไปตั้งแถวรอ
“โอ๊ะ”แสบร้องเสียงเบา ผมหันไปมองคนทำ
“เป็นไร”โพธิ์นั่นเองเป็นคนตบไหล่แสบ
“เจ็บอ่ะดิ”
“เหรอ โทษทีไม่รู้อ่ะ เจ็บมากป่ะ”
“พอทนได้”
“แล้วมีเรื่องกันมาก่อนเหรอ ถึงได้กล้าทำแบบนั้น”
“อืม เคยมีเรื่องไม่ดีต่อกันมาก่อนน่ะ อย่าไปรู้เลย มันไม่ค่อยดีเท่าไหร่ และมันก็ไม่ค่อยดีที่เราเอาเรื่องคนอื่นมาเล่า”
“โห นี่กะจะไม่ให้กูเสือกเลยรึไง กูน้อยใจ”
“เขาจะหาว่าข้าเป็นคนไม่ดีต่างหากล่ะ เรื่องมันผ่านไปแล้วช่างมันเถอะ”แสบยิ้มให้โพธิ์
“แต่ผู้หมวดคนนั้นก็กวนประสาทจริงๆนะ ถามเหมือนจะเอาแชมป์โลกงั้นแหละ จงใจแกล้งกันชัดๆ เป็นกูนะ กูจะต่อยเข้าให้”
“เดี๋ยวโดนจับขังหรอก”ผมพูด
“เฮ้อ”
“แถวตอนเรียง ๕ จัดแถว”
พรึ่บ “เฮ้”
“นิ่ง นับตลอด นับ”
“๑ ๒ ๓ .... ๓๙ ๔๐ ๔๐ นายครับ”
“ครบนะ แถวตรง หน้าเดิน”
“ระวังๆ นับ”
ก็ตามวิธีการฝึกครับ เดินนับก้าวไปที่ศาลากลางน้ำ ไปพักผ่อนหลังกินมื้อเช้า ว่างๆแบบนี้ผมก็นั่งนวดให้แสบ สลับๆกันครับ ไม่มียานวดด้วย ไม่อยากขอ ผู้หมวดก็มีมามองๆบ้าง พวกเราก็ไม่ได้คุยอะไรด้วย เพราะประสบการณ์ครั้งนี้ทำให้เราต้องวางตัวให้ถูกต้อง ผมก็คุยกับแสบเบาๆเรื่อยเปื่อยของพวกเรา จนได้เวลาฝึกเราก็ไปฝึกกัน
วันนี้เราฝึกประกอบกับอาวุธปืนครับ เรื่องปืน ถ้าปืนสั้นนี่ผมพอถนัดบ้าง พี่ภีมชอบชวนไปยิงปืนบ่อยๆ ก็เป็นสมาชิกที่ค่ายนั่นแหละครับ ว่างๆเราก็ไปฝึกยิงปืนกัน ทั้งปืนสั้น ปืนยาว ใครครอบครัวเรายิงปืนกันเป็นทุกคน ที่เราต้องมีปืนเพราะบางเรื่องปืนมันช่วยเราได้ อย่างเช่นมีครั้งหนึ่ง เราขับรถแล้วไปเจอคนขับกวน คือทีแรกเราก็ไม่ได้ตั้งใจจะกวนเขาหรอก เราขับของเราไปไง ทีนี้มันเกิดเรื่องเล็กน้องเราก็ขับแซงเรา พอเราจะวิ่งอีกเลนส์ เขาก็มาปาดหน้าแทบจะชนตูดหลายครั้ง ครั้งนั้นพ่อเลยเปิดกระจกรถ เอาปืนสั้นชูขึ้นฟ้า คราวนี้คันหน้าเหยียบคันเร่งหนีเลยครับ คนมันเถื่อนอ่ะ หมายถึงเขานะ เราไม่อยากจะเถื่อนหรอกมันจำเป็น
อ้าว ออกทะเล หึหึ ก็มาฝึกท่าประกอบอาวุธ ปืนนี้กระบอกนี้เป็นชุดใหม่เข้ามาประจำการได้ไม่กี่ปีครับ ยังใหม่อยู่เลย ปืนชุดที่แล้วนี่ปลดประจำการไปแล้วนะครับ พ่อบอกว่าสมัยพ่อฝึกเอ็ม ๑๖ และปืนทาโว่ อันนี้เป็นอีกรุ่นหนึ่ง คืออาวุธมันต้องพัฒนาขีดความสามารถกันเรื่อยๆจะใช้ปืนแบบเก่าก็ไม่ได้
ฝึกเสร็จคนที่ชอบเล่นปืนก็นั่งโม้เรื่องปืน พวกเราชินแล้วครับไม่ค่อยพูดอะไร คือไม่อยากจะพูดอะไรมากด้วยล่ะครับ ถามว่ารู้ไหม ก็รู้อ่ะเพราะพี่ภูมพี่ภีมมีปืนหลายรุ่นมาก อันไหนดี อันไหนด้อยยังไง
ช่วงพักหมวดรินก็มาดูพวกเราครับ คือมาดูตั้งแต่การฝึกแล้วล่ะครับว่าเป็นยังไงบ้าง จนมาถึงช่วงพักก็มานั่งคุยกับทหาร วันนี้ผมกับแสบไม่ได้เข้าไปคุยด้วย เพราะเราไม่รู้ว่าเข้าไปแล้วอารมณ์ผู้หมวดจะแบบไหน กลัวว่าเราไปคุยแล้วเราจะผิดอีก เราจึงนั่งคุยกัน ๒ คนพี่น้อง คุยเรื่องสิ่งประดิษฐ์ของเรา
“นี่ไม่คิดจะทำความรู้จักใครเลยรึไง ไม่เอาเพื่อนเอาฝูงเลยเหรอพวกมึง”หมวดรินมองหน้าแบบไม่ค่อยพอใจ
“ครับ”ได้แต่ครับไม่อยากพูดอะไร
“หยิ่งเหรอถึงไม่อยากคบใคร”
“เปล่าครับ”
“พวกมึงนี่”แล้วผู้หมวดก็เดินไป จากนั้นหมู่โอมมาเสียบแทนเลยครับ มาแดกเรา ๒ คนโทษฐานทำให้ผู้หมวดไม่พอใจ ช่วงนี้ดวงเราลงป่ะวะ ทำไมถึงโดนทำโทษด้วยเหตุผลแปลกๆ เราก็ไม่บ่นนะ ทำของเราไป เราจะอดทนของเราจนมันถึงที่สุด
ฝึกรอบแรกผ่านไป มาที่รอบ ๒ บ้าง จากนั้นก็รอบสุดท้าย ใกล้ๆเวลากินข้าวเราก็ไปจัดเวรเลี้ยงอีก คือจะสลับหมวดละวันนะครับ วันนี้มื้อเช้า กลางวัน เย็น เป็นหน้าที่ของหมวด ๑ พรุ่งนี้ก็จะเป็นของหมวด ๒ วนกันไปเรื่อยๆแบบนี้
มื้อกลางวันมาถึงกับข้าวอร่อยดี เป็นคะน้าหมูกรอบ เกาเหลา กับไส้กรอกทอด มื้อนี้เรากินกันเงียบๆไม่คุย เพราะโดนเล่นเมื่อเช้าไง คนเรามันเจ็บครั้งหนึ่งมันต้องจำ เวลารับอะไหล่เราก็รายงานเสียงดัง
“เฮ้ย รายงานแบบนี้มึงไม่พอใจรึไง”หมวดรินอีกแล้วครับ
“เปล่าครับ”
“ตั้งแต่เมื่อคืนละนะ”หมวดรินพูด ผมนี่ไม่พอใจเลยครับ แต่ไม่แสดงสีหน้าใดๆ เก็บเอาไว้ ทำไมนะ เรื่องเมื่อคืนคือมันผ่านไปแล้วยังเก็บมาอีก ตกลงคือเราทำอะไรก็ผิดทุกอย่างเลยใช่ไหม หรือว่าที่ใจดีๆที่ผ่านมาผู้หมวดก็ใจดีไปงั้นๆแต่ไม่พอใจตั้งแต่แรกแล้ว ผมคิดอะไรไม่ออกเลยครับ ตอนนี้คือทำตัวไม่ถูก ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ไม่รู้ว่าต้องทำยังไง “จะรับก็รับดิ ยืนเซ่อทำไม”
“ครับ”ผมเดินไปรับอะไหล่แล้วรีบเดินกลับวงข้าวอย่างรวดเร็ว แสบมองหน้าผมแบบเห็นใจ เราพยักหน้าให้กัน ยิ้มให้กันแล้วกินข้าวต่อ คิดมากทำไม เราทำดีของเราไป ปัญหามีให้แก้ไม่ได้มีไว้ให้เราแบก คนทั้งโลกอาจจะมีพอใจเราบ้าง อาจจะไม่มีพอใจเราบ้าง เราจะดีไม่ใช่ว่าจะดีเพราะเขาสรรเสริญเยินยอ เราจะเลวไม่ใช่เพราะว่าเขาว่าเราเลว เราจะดีหรือเราจะเลวขึ้นอยู่กับพฤติกรรมของเราเอง อามหาสอนมาอ่ะครับ แล้วผมก็โล่งใจ เรื่องเล็กน้อยมันไม่เล็กน้อย แต่วางให้เป็น
“ไอ้ชินจัง หลายครั้งแล้วนะมึง ไปเลย ไปปีนต้นไม้แล้วตะโกนว่า ผมจะไม่ทำผิดอีกแล้วครับ ๕ รอบ”เสียงจ่าอ๊อฟดุไอ้ชินจัง ชินจังนี่อยู่ท้ายๆหมวด ฝึกไปลืมไป ไม่ค่อยแม่น โดนบ่นตลอด
“ครับครู”ชินจังเดินคอตกเดินไปปีนต้นไม้แล้วตะโดนว่า “ผมจะไม่ทำผิดอีกแล้วครับ” ๕ ครั้ง คนอื่นก็หัวเราะกันไป ส่วนเราก็แค่ยิ้ม ไม่อยากจะซ้ำเติมเพื่อนนะ แต่มันอดไม่ได้ พยายามจะไม่หัวเราะมากแค่อมยิ้มก็พอ
“อะไรพวกมึง เห็นเพื่อนผิดแทนที่จะช่วยดูช่วยแล กลับหัวเราะเยาะ ทั้งหมดวิดพื้นท่าเตรียม”
“เตรียม”
“๒๐ ครั้ง”
“๒๐ ครั้ง”
“เริ่ม”
“๑ ๒ ๓ ...”สรุปคือคนที่อยู่ในแถวโดนหนักกว่าคนตะโกนบนต้นไม้อีกนะเนี่ย
“จำไว้นะ เวลาเพื่อนผิดอย่าหัวเราะเยาะ คนไทยก็แบบนี้เห็นใครล้มไม่ได้ มีแต่จะเหยียบซ้ำแทนที่ที่จะช่วยเหลือกัน เวลาเห็นคนอื่นได้ดีก็ขัดแข้งขัดขา มันถึงไม่ไปถึงไหนซะทีไง ต่อไปนะ เวลาเห็นใครล้มเราต้องช่วย อย่าไปกระทืบซ้ำ เวลาเห็นคนอื่นดี เราต้องสนับสนุน เข้าใจป่ะ”
“ครับ”
“เออ พยายามปรับๆหน่อยเว้ย คนเรามันสำคัญที่ความคิด คิดดี คิดบวกเข้าไว้ แต่ละคนมีจุดเด่นจุดด้อยเหมือนกัน ไม่มีใครอยากเนจุดด้อยให้คนอื่นหัวเราะเยาะหรอก พวกมึงรู้ป่ะว่าบางทีเขาอาจจะเจ็บมากนะ เวลามึงโดนเรื่องที่มึงด้อยเหมือนกัน มึงจำความรู้สึกเอาไว้เว้ย ไม่มีใครอยากโดนเขาหัวเราะเยาะหรอกนะ ใจเขาใจเรา คิดไว้ให้มากๆ ลงมาได้แล้ว”
“ขอบคุณครับ”ชินจังลงมาด้านล่าง แสบก็เดินไปตบไหล่ปลอบ โพธิ์ชอบว่าแสบขี้อ่อย แต่แสบกับผมก็ประมาณนี้ ชอบกอดคนอื่นนะ หึหึ จึงโดนว่าขี้อ่อยบ่อยๆ เออ แต่เราไม่ได้กอดเรี่ยราดนะครับ คนที่เราสนิทจริงๆอ่ะ หรือคนที่เราวางใจ กอดเรี่ยราดมันก็หมดความหมายอ่ะดิ
“มึงก็อย่าเอาไปคิดเล็กคิดน้อยนะชินจัง พยายามฝึกสติหน่อย ความจำอ่ะ อย่าคิดไปเรื่องอื่น เข้าใจป่ะ”
“ครับครู”
“เอาละ เดี๋ยวให้พักกินน้ำ แล้วมาฝึกกันต่ออีกท่าหนึ่ง”
“ขอบคุณครับ”
เราเข้าแถวกินน้ำ จะมีที่แขวนแก้วน้ำคนละใบนะครับ มันเคลื่อนย้ายได้ และคูลเลอร์น้ำอย่างดี เราก็ต่อแถวกันกดน้ำ ถ้าน้ำแข็งหมดหรือน้ำหมดเราก็ไปเบิกน้ำแข็งกับน้ำมากิน พ่อเล่าว่าแต่ก่อนอ่ะจะเป็นแบบถังน้ำแข็งใหญ่ๆแล้วมีน้ำแข็งมือลอยตุ๊บป่องอยู่ จะเติมน้ำแข็งเต็มถัง แก้วน้ำก็ไม่กี่ใบ คือถ้าเป็นหวัดหรือไม่สบายขึ้นมานี่เสี่ยงต่อโรคติดต่อเป็นอย่างมาก และพ่อก็เล่าอีกว่ามีเป็นหวัดกันทั้งกองร้อย คือคนไม่เป็นนี่ไม่กี่คน ตอนนี้สุขอนามันสำหรับทหารดีขึ้นนะครับ แก้วน้ำแยกเป็นของใครของมัน แล้วเราไม่ได้ตักคือเราจะกดน้ำ เพราะถ้าใครเป็นหวัดมันจะไม่ไปติดต่อโดยตรงไง ตอนนี้ยังไม่มีใครเป็นนะ ทุกคนแข็งแรง
กินน้ำเสร็จแล้ว พักนิดหน่อยจากนั้นเราฝึกกันต่อเป็นท่าใหม่ครับ มีหลายขั้นตอน ผมก็สับสนบ้างอะไรบ้างล่ะครับ ท่าชวนสับสน ก็พยายามจำพยายามฝึก อย่าให้เขาดูถูกได้ คือบางครั้งจะมีนะที่พูดประมาณว่า จบตรีแล้วทำไมเรื่องง่ายๆแค่นี้ทำไม่ได้วะ ผมก็อยากจะตอบเหลือเกินว่าผมเรียนคณะเกษตร ไม่ได้เรียนนายร้อย แต่พูดไม่ได้ ไม่อยากต่อล้อต่อเถียง เขาว่าก็ว่าไป เราไม่รับ ไม่แบกคำพูดของใคร
“เข้าใจแล้วนะ เดี๋ยวต่อไปให้ทำพร้อมกัน ค่อยๆทำทีละขั้นตอนช้าๆ ไม่ต้องรีบ”จ่าอ๊อฟพูดแบบใจดี เราก็ฝึกตามขั้นตอน ไล่ตั้งแต่ช้าๆจนเราจำขั้นตอนได้
“อ่ะพักก่อน ๒๐ นาที จะกินน้ำเข้าห้องน้ำผู้ช่วยครูดูด้วย”
“ใหญ่จัง ขอกินได้ป่ะ”โอโซน มายืนเยี่ยวข้างๆผมแล้วมองน้องชายผม คนนี้คือคนที่ยกมือแล้วบอกว่าจะมาหาผัวที่ค่ายนะ อย่างฮาอ่ะ อาหนูมีลูกสาวแล้วนะเนี่ย ต้องพาไปรู้จักอาหนูซะแล้ว
“กินอะไร แข้งเราเหรอ”ผมพูดขำๆ
“ไอ้นั่นแหละ อย่าไร้เดียงสาเลย เราชอบนะ เราติดตามเพจพวกนาย ๒ คนด้วยแหละไม่คิดว่าจะเจอตัวจริง”
“เจอตัวจริงแล้วเป็นไง”
“วุ้ย หล่อวัวตายหล่อควายล้ม หล่อทั้งตระกูลเลยละมั้ง”
“ชมเกินไป พ่อนายก็หล่อนะ สนใจเราป่าว เราเด้งเก่งนะ จับตูดเราสิ”
“อีดอกคะ แอ๊วผู้ชายตัดหน้ากูเลยนะคะ ซ่าอย่าไปเล่นกับมัน อีนี่มันดอกทอง”คนนี้ชื่อตินติน คือทีแรกก็ถามว่าตินเฉยๆหรือเปล่า แต่เขาบอกว่าชื่อตินตินมาตั้งแต่เกิดแล้ว
“ซ่า อย่าไปฟังมัน กะหรี่แบบมันไม่มีใครเอา”
“แฮะๆ เราไม่เอาทั้ง ๒ คนนะ เรามีแฟนแล้ว กินคนอื่นสิ”
“ว้าย นกค่ะนก ผู้ชายปฏิเสธค่ะ”
“เพราะมึงเขาจึงเทกู”
“กูว่างนะเว้ย เอากูป่ะ”อีกคนเอ่ยขึ้น คนนี้ผอมสูง มีรอยสักด้วย
“อี๋ ผอมเป็นไส้เดือนแบบมึงกูแดกไม่ลงหรอกไอ้แซม ซ่ารอเราด้วย”โอโซนวิ่งมาเกาะแขนผม ไอ้เอาจะสะบัดมันก็เกินไป
“มึงเอาซ่าไป กูเอาแสบ”ตินตินไปเกาะแขนแสบ
“หือ เราไม่ให้ใครเอานะ แต่เราจะไปเอาใครเขาต่างหากล่ะ”
“ว้าย ตูดกระพือเลยค่ะ สั่นริกๆ โอ๊ย อยากโดนเปิดซิง”ตินตินร้องวี้ดว้ายออกมา
“มึงแน่ใจเหรอว่าตูดมึงยังซิง ไม่ใช่เอาลูกปืนใหญ่ยัดไปได้ทั้งลูกแล้วเหรอ อยู่ข้างนอกนี่หากินข้ามเขตเลยนะคะ”โอโซนจิกกัดเพื่อนต่อ
“ทำไม กูหน้าตาดีมีแต่คนอยากได้”ตินตินสะบัดบ๊อบใส่
“แต่เราไม่อยากได้ ฮ่าๆๆๆ”แสบขำออกมา ที่เหลือที่ฮากันเกรียวกราวเลยทีเดียว
“ชิๆ คนบ้า ไม่เล่นด้วยแล้ว”ตินตินทำหน้าน้อยใจ
“เอ้าๆ เข้าแถวดีๆ อย่าเพิ่งแซวผู้ชาย เสียวินัยหมดพวกมึง”
“ครูอ่ะ”
“อะไร ไม่ต้องมาครูอ่ะเลย เข้าแถวดีๆ”
“เชอะ คอยดูคืนนี้จะไม่อมให้เลย งอน”ตินตินหน้างอไปละ ตกลงว่าผู้ช่วยครูคนนี้โดนตินตินกินดุ้นไปแล้วเหรอ โอ้ว ไม่อยากจะคิด
คือหมวดของผมนี่ที่มีออกสาวอยู่ ๒ คนคือโอโซนกับตินติน ทีแรกตินตินไม่อะไรมากหรอกครับ โอโซนต่างหากที่เปิดเผยตัวว่าต้องการแบบนี้นะ แต่อยู่ๆไปตินตินทนไม่ไหวจึงเปิดเผยบ้าง ทั้งคู่ก็จิกกัดกันบ่อย แล้วที่ไม่เปิดเผยก็มีโพธิ์ โพธิ์บอกพวกผมนะว่าเป็นเกย์แต่ไม่ได้ออกสาวไง และน่าจะมีอีกหลายคน ไบบ้างอะไรบ้าง ส่วนผมไอ้ซ่า ชายแท้ มีแฟนแล้ว แสบชายแท้ไม่มีแฟน
“โพธิ์ไม่ซบได้ป่ะ เจ็บอยู่”โพธิ์มานั่งซบกับผม แสบตอนนี้ไปนั่งคุยกับธูปเทียนอยู่ครับ
“กูง่วง”
“อีโพธิ์ หลบเลยมึง จะแดกคนเดียวรึไง”ตินตินมานั่งใกล้ผม
“หืม อย่าเตะเพื่อนสิ กระทืบเลยดีกว่า ฮ่าๆๆ”
“ไอ้ซ่า”
“โอ๊ย โพธิ์ เจ็บอยู่นะ บีบมาได้”
“เฮ้ยๆ ขอโทษ เจ็บมากไหมวะ”
“ทั้งตัวอ่ะ”
“งั้นเรานวดให้ไหมซ่า เรานวดดีนะ แต่นาบอ่ะเอาเหรียญทองเลยละ”ตินตินจับแขนผมไปนวด
“เหรียญทองหรือเหรียญดอทองที่ประดับบนหัวมึงใช่ไหมอีดำโอวัลติน”โอโซนแซะมาเสียงดังเชียว
“มึงหยุดเลยอีคาร์บอร์นมอนอกไซด์ โอโซนดอกทองบ้าบออะไรเขาทำตัวกะหรี่แบบนี้ มึงมันคาร์บอร์นมอนอกไซด์ชัดๆ”
“ตบกันม่ะ”โอโซน
“ตบกันเจ็บมือนะ เอาปืนยิงสิมึง โป้งเดียวจอด”โพธิ์แนะนำ
“หึหึ โอ๊ย เบาๆดิ ไหนว่าจะนวดให้ไง แล้วมาบีบแรงๆทำไม เจ็บนะ”
“ขอโทษๆ ก็หมั่นไส้อีโพธิ์นี่นา แล้วแสบไม่เจ็บเหรอ”
“เจ็บดิ โดนเหมือนกันนี่นา”
“งั้นเราไปนวดให้แสบ อีโพธิ์มึงนวดดีๆ นวดไม่ดีกูเอาหมีครอบหัวมึงแน่”ตินตินชี้สั่งโพธิ์แล้วรี่ไปนวดให้แสบซึ่งนั่งคุยกับแฝดธูปเทียน “อยากนั่งเทียนอ่ะ”นั่นไง เฮ้อ ละเหี่ยใจจริงๆ
“นั่งเทียนไขหรือเทียนพรรษาคะเพื่อนสาว อย่างมึงนี่ต้องเทียนพรรษาใหญ่ที่สุดในโลก ต้องจุไฟด้วยนะ เพราะโพรงมึงนี่พยานาค ๕ ตัวลอดได้สบาย”
“เดี๋ยวกูได้ถีบมึงหน้าคว้ำอีคาร์บอร์น หุบปากไว้กินจวยผู้ช่วยครูเลยมึง อย่าให้กูต้องตบ”สิ้นคำ ผู้ช่วยครูนี่ดูร้อนๆหนาวๆยังไงชอบกล หึหึ
-
อดทนๆๆๆๆ
-
สู้ๆเข้า 2แสบ ใช้ความอดทน ทำใจร่มๆไป
-
อดทนๆนะน้องแฝด ตอนนี้เหมือนจะเริ่มไม่ชอบหมวดรินละ
-
หมวดทำไมเป็นอย่างนี้นะ
เสียความรู้สึกมาก ๆ
-
น้องแฝดพ่อเค้าสอนมาดีแต่ระวังกวนตีนแฝดมากๆอิพ่อบอมบ์จะมาจัดการแทนลูกๆนะ
-
ผู้หมวดนี้ยังๆอยู่นะ
สองนางก็ฮาซะ
-
:m4:
-
อ้าว นี่คือลงจบตอนแล้วหรอ งงๆ มีหมวดโน่โผล่มาอีก อะไรจะมีคนมาพัวพันเยอะ
แต่ตอนนี้เป็นตอนของซ่าใช่ปะ อ่านแล้วแอบงงอะ อยากให้เริ่มตอน บอกหน่อยสักนิดได้ไหมคะว่าพาร์ทใคร 555 บางทีคำพูดไม่ได้ระบุชื่อ แล้วตอนนี้เหมือนจะมีผิด ถ้าเป็นตอนของซ่า ต้องบอกว่าเรียนวิศวะปะ ? เพราะซ่าเรียนวิดวะ แอบงง
//Quoted//
จบตรีแล้วทำไมเรื่องง่ายๆแค่นี้ทำไม่ได้วะ ผมก็อยากจะตอบเหลือเกินว่าผมเรียนคณะเกษตร ไม่ได้เรียนนายร้อย แต่พูดไม่ได้ ไม่อยากต่อล้อต่อเถียง เขาว่าก็ว่าไป เราไม่รับ ไม่แบกคำพูดของใคร
//Unquoted//
โอ้ย เราแอบงง เพราะฉะนั้น ช่วยมาต่อออออ อย่าหายไปนานเลย เราเข้ามาดูเรื่องนี้ทุกวันอ่าว่าอัพไหม
เอาหมวดเต้ย มหา รุ่นพ่อมาบ้างเถอะค่ะ คิดถึง
อยากอ่านตอนพิเศษเก่าๆของหมวดบูมด้วย
ปล. แสบซ่านี่สมชื่อจริง เฮี้ยวสุดๆ แต่ยังดูไม่โลดโผนเท่ารุ่นบอมบ์นะ รายนั้นสุดทุกทางจริง นี่อยากรู้มากกว่าตกลงใครจะยังไง จับทางไรไม่ออก หมวดรินก็โกรธๆ มีโพธิ์ที่มาอ่อย แสบนี่จะรุกใคร
-
อดทนไว้น่ะครับ แสบ ซ่า. อย่าเพิ่งออกแสง
-
ขอบคุณ :)
-
อดทนนะแฝด แหมอยากให้บรรดาลุงๆพี่ๆมาเยี่ยมแฝดที่กองจัง เอาให้ไอพวกนั้นหน้าเงิบไปเลยว่านี่ลูกหลานใคร
-
อดทนนะแสบ-ซ่า :pig4: :pig4: :pig4:
-
:katai1:อดทนไว้น่ะแสบซ่า
-
ยังสนุกเหมือนเดิม รอตอนต่อไป กดเข้ามาทุกวันเลยนะเนี่ยยย
-
เจอแบบนี้ก็น่าเบื่อนะ
-
ตอนที่ ๖/๑
“วันนี้มีใครป่วยไข้ไม่สบายรึเปล่า”สิบเวรของวันนี้ถามพวกเราซึ่งนั่งเป็นแถวอยู่ที่ศาลากลางน้ำ จะเป็นแบบนี้ทุกวันครับ จะถามสุขภาพของทหารบ่อยๆเพราะอยู่รวมกันแล้วอะไรมันก็เกิดขึ้นได้
“ผมปวดหัวครับ”พอคนแรกยกมือ คนต่อมาก็ยกมือและบอกอาการ
“ผมขอยานวดได้ไหมครับ”ผมยกมือถามหมู่หมอ หรือนายสิบฝ่ายพยาบาล
“เป็นไร”
“ปวดกล้ามเนื้อครับ”
“ไปพุ่งหลังเดี๋ยวก็หาย”หมู่โอมอีกแล้วครับ มาเจ้ากี้เจ้าการพวกผมตลอดเลย ผมก็ไม่รู้ว่าเข้าอะไรกับพวกเรานักหนา เราไปทำอะไรให้ หรือว่าผมเคยไปแย่งแฟนเขา หรือว่ามันเกิดจากเรื่องอะไรกันแน่
“ผมขอด้วยครับ”หลายๆคนยกมือขอยานวดครับ ซึ่งยานวดก็ไม่ได้มีเพียงพอสำหรับทุกคนนะครับ ได้หมวดละ ๑ หลอด พวกเราก็ใช้เท่าที่จำเป็น คือผมก็ปวดทั้งตัวนั่นแหละครับแต่เราจะเห็นแก่ตัวใช้คนเดียวไม่ได้ ทาเฉพาะตรงที่มันปวดมากๆ ตรงไหนที่ปวดน้อยหน่อยก็ทนเอา ร่างกายไม่เคยเจอสภาพแบบนี้ไง คือเมื่อวานผู้หมวดแดกหนักพอสมควรครับ ก็มีคนอื่นมาร่วมแดกด้วย เอาแบบสะใจโก๋นั่นแหละครับ ผมเองด้วยความที่จะให้ใครหยามไม่ได้เราก็ต้องทน คิดไม่ผิดจริงๆเลยที่มาเป็นทหาร พ่อบอกเสมอว่า ทหารจะสอนเราได้หลายๆอย่าง ผ่านด่านนี้ไปเมื่อไหร่ชีวิตเราจะง่ายขึ้น แต่นี่คือสัปดาห์ที่ ๒ ไงครับ เหลืออีก ๘ สัปดาห์ เราต้องทนนั่นแหละ ไม่ทนไม่ได้ สมัครใจมา อย่าใจฝ่อ อย่าดีแต่ปาก ต้องทำได้ด้วย
“นั่งพักไปนะ เดี๋ยว ๒ ทุ่มจะสอนอะไรเล็กน้อย”สิบเวรบอก ผมจึงนั่งนวดให้แสบสลับกันไปมาครับ น่วมกันทั้ง ๒ คน นวดไปยิ้มไป วันนี้ผู้หมวดไม่ได้ใจดีเหมือนเมื่อวาน ผมก็รู้นะว่าตัวผมผิด ผิดที่ไม่รู้จักควบคุมอารมณ์ คือผมก็พยายามอย่างสุดๆแวละที่จะไม่อะไร แต่มันทนไม่ได้ไง พี่ภีมบอกว่าถ้าไม่ไหวจริงๆเราต้องชน เมื่อวานจึงตัดสินใจชน แต่เหตุผลเราไม่หนาพอ จึงโดนไม่พอใจ
ผมก็สบายๆครับ เราผิด ลงโทษเราแล้วเรายอมรับ แต่เอาเรื่องที่ผ่านมาแล้วมาลงโทษกันอีกมันก็เกินไป คือกะจะไม่ให้มีคุณงามความดีอะไรบ้างเลยเหรอ ตอนที่ผู้หมวดพูดว่าตั้งแต่เมื่อคืนแล้วนะ คือผมก็ไม่พอใจนะ เมื่อคืนก็ทั้งสั่งทั้งสอนเรา ผมก็เข้าใจเหตุผลว่าผมผิด แต่ทำไมต้องเอาเรื่องเก่ามาพูดด้วย มันคือความไม่ไว้ใจกัน เมื่อผู้หมวดไม่ไว้ใจพวกผม ๒ คน พวกเราจึงต้องห่าง จะเห็นได้ว่าทั้งวันผมจะไม่ไปตอแยอะไรกับผู้หมวด เพราะผมไม่รู้ว่าเข้าไปแล้วจะเจออารมณ์แบบไหน ซึ่งมันก็เหมือนเดิมล่ะครับ เข้าไปกับไม่เข้าไปนั่นคือเราเป็นที่ไม่พอใจของผู้หมวด แต่ผมไม่หนักใจหรอกนะครับ เข้าใจดีว่าอารมณ์คนมันเปลี่ยนแปลงกันได้ วันนี้เขาพอใจเรา เขาดีกับเรา แต่ก็ไม่มีอะไรการันตีว่าวันหน้าเขาจะดีกับเราเหมือนที่เคยเป็น ก็นี่ไงครับที่เราเจอ
พอนวดเสร็จเรียบร้อยแล้วเราจึงฝึกร้องเพลง มันมีหลายเพลงนะครับ ก็เพลงสำหรับการวิ่ง ฝึกร้องเพลงเสร็จก็ท่องวินัยทหาร ท่องชื่อผู้บังคับบัญชา และปิดท้ายด้วยการดูวิดีโอปลุกใจกันเล็กน้อย ไม่ใช่หนังโป๊นะ เป็นแบบวิดีโอการรบอะไรแบบนี้ วันนี้ผู้หมวดไม่ได้ออกมาคุยอะไรมาก เสร็จกิจกรรมแล้วเราก็สวดมนต์ไหว้พระ ขึ้นโรงนอนนอนครับ
เช้าวันใหม่ รับอากาศสดใสด้วยการวิ่ง ช่วงนี้เป็นช่วงเก็บเกี่ยวผลิตนะครับ ก่อนที่ผมจะมาเป็นทหารนี่ข้าวในนาทยอยสุกเป็นสีเหลืองทองหมดแล้ว ป่านนี้พ่อคงจะวุ่นกับการเกี่ยวข้าว นาเราเยอะมาก พ่ออ่ะชอบซื้อที่นาเรื่อยๆ ใครจะขายตรงไหนที่ไหนยังไงก็จะขับรถไปดูที่ดูทางแล้วซื้อที่นา เราจึงมีที่ดินเยอะ คือมีอำเภอละหลายร้อยไร่อยู่ครับ พอซื้อได้พ่อก็จะทำนา ทำเป็นระบบฟาร์มแบบญี่ปุ่น เราจะทำนาแบบมืออาชีพเขาทำกัน และทำแบบลดต้นทุน ปุ๋ยเคมีเราซื้อน้อยมาก คือก็ใส่บ้างนะครับแต่เราไม่ใส่จนเกินงาม ส่วนใหญ่จะพึ่งพวกน้ำหมัก ปุ๋ยจากธรรมชาติ ปุ๋ยจากไส้เดือน นอกจากทำนาปลูกข้าว ที่ว่างๆก็จะปลูกพืชเยอะเลยครับ พวกชะอม กล้วย กล้วยนี่ส่วนใหญ่จะปลูกกล้วยน้ำหว้าครับ มีกล้วยหอมบ้างเล็กน้อย และมีสวนทุเรียนเล็กๆ สวนทุเรียนนี่เป็นผลงานของผมเอง ผมอ้อนพ่อตอนมัธยมต้นว่าอยากปลูก พ่อก็หาที่เล็กๆให้ ปลูกได้ ๒๐ ต้น แรกๆก็ตายไปบ้าง เราเอามาปลูกทดแทนใหม่และดูแลเป็นอย่างดี ตอนนี้ต้นทุเรียนของผมมีลูกแล้ว มีตั้งแต่ปีที่แล้วแล้วครับ ปีแรกนี่แจกบ้าง ขายบ้าง
ผมว่าอยู่แบบนั้นผมชอบมากเลยนะ อยู่กับการเกษตร พ่อชอบพาทำอะไรใหม่ๆอยู่เสมอ ลูกน้องพ่อก็เยอะ ในหมู่บ้านอ่ะไม่ค่อยมีใครไปไหนหรอกครับ จะรับจ้างพ่อทำงานทั้งนั้น คนแก่ๆก็ให้ทำอย่างอื่นเพื่อจะมีรายได้ ทอผ้าไหมบ้าง ทำจักสานบ้าง หากิจกรรมแก้เหงาให้คนแก่ ส่วนเด็กรุ่นๆพอที่จะรับจ้างได้ ใครอยากมาทำงานพ่อก็จะจ้างนะ ให้เด็กๆมีเงินใช้ ใครว่างก็มารับจ้างงาน แต่ไม่ได้มาทุกคนนะครับ คนที่พ่อแม่มีฐานะก็ไม่ค่อยอยากให้ลูกทำ หรือบางคนรู้ตัวว่าตัวเองฐานะทางบ้านไม่ค่อยดีก็ชอบไปรวมกลุ่มเฮฮา อันนั้นก็แล้วแต่คนอ่ะ ใครจะใฝ่ดีหรือจะทำยังไง บังคับไม่ได้
อยู่แบบนี้แล้วคิดถึงบ้านอ่ะ อยู่บ้านป่านนี้เรานั่งเล่นคอม อ่านหนังสือ ดูหนัง นั่งคุยกัน หรือไม่ก็ขับรถกินลมชมวิวไปนั่งเล่นกับเพื่อนๆ กิจกรรมผมเยอะนะแต่ละวัน ถึงจะเยอะเราก็ต้องมีเวลาว่าง เวลาพักผ่อน พูดแล้วอยากไปนวดตัวสบายๆ ปวดตามเนื้อตัวมากเลยครับ มันตึงไปหมด ผู้หมวดไม่น่าเล่นพวกเราหนักเลย หมวดจีโน่ก็ไม่น่าทำตัวแบบนั้น คือมันน่ารำคาญมากนะครับ ผมรู้ว่าเราอยากจะสนิทกับพวกผม แต่สิ่งที่เขาทำนั่นคือมันไร้มารยาทในหลายๆเรื่อง โทรหาผมเวลาที่ผมเรียนอยู่ แล้วใครจะบ้ารับสาย ไม่ใช่โทรหาครั้งเดียว โทรเป็นสิบสาย จนผมต้องปิดเครื่อง พอเขาเลิกงาน เขาก็จะมาแวะเวียนหาผมที่มหาลัย ก็กวนประสาท บางทีผมไปเป็นติวเตอร์เขาก็ตามไป จนผมไม่เป็นอันติวน้อง ช่วงเรียนอยู่นี่ผมรับจ๊อบเป็นติวเตอร์ด้วยนะเพราะพ่ออ่ะจะลดเงินเดือนพวกเรา ปกติคือเราได้เดือนละ ๕ หมื่น พ่อให้แค่ ๒ หมื่นครับ แต่อาอั๋นสมทบให้พวกเราอีก ๓ หมื่น ใช้ไม่เคยหมดหรอกครับ บ้านก็มี รถก็รถไฟฟ้า รถยนต์นานๆใช้ที เที่ยวก็น้อยมาก ที่เหลือก็เอาไปลงทุนซะส่วนใหญ่ แต่ที่นี่พ่อสั่งอาอั๋นให้งดให้เงินเดือน พ่อก็ลดจาก ๒ หมื่นเหลือไม่กี่พัน ๓ คนพี่น้องแทบกอดคอกันกินข้าวกับน้ำปลา ผมเองเห็นท่าจะไม่ไหว ซ่ามันจึงหันไปขายสลัด ผมรับจ๊อบเป็นติวเตอร์ ชาลีไปทำงานพาร์ทไทม์
ผู้ใหญ่หลายๆท่านก็บ่นพ่อนะครับกลัวว่าพวกผมไม่มีเวลาเรียนบ้าง กลัวว่าจะทุ่มไปให้กับงานอื่นบ้าง กลัวจะไม่มีเวลาอ่านหนังสือบ้าง แต่พ่อไม่สนใจครับ พ่อบอก บริหารเวลาให้เป็นก็แล้วกัน ต่อไปพวกเราต้องรับผิดชอบชีวิตของตัวเอง ไม่มีใครอยู่แลได้ตลอดเวลา อย่าคิดจะหวังพึ่งใคร เพราะถ้าเราคิดแต่จะหวังพึ่งคนนั้นให้ช่วย คนนี้ให้ช่วย เราจะกลายเป็นคนอ่อนแอ คนอ่อนแอมีสมบัติเป็นพันล้าน ๕ ปีก็ไม่เหลืออะไรแล้ว
พ่อบอกอีกว่า คนเราต้องทนอยู่ในจุดที่ต่ำที่สุดให้จุดที่สูงที่สุดให้ได้ การใช้ชีวิตของพวกเราจึงเจอหลายรูปแบบ แต่มันก็สนุกนะครับ คือเราต้องวางแผนชีวิตเราแล้วละว่าเราจะจัดการกับปัญหาที่เกิดขึ้นในชีวิตของเรายังไง ผมจะโทรหาพ่อบ่อยมาก โทรคุยว่าเราจะทำแบบนี้นะ พ่อก็พยักหน้า ไม่ค่อยให้ความเห็นอะไรมาก คือให้พวกเราลงสนามจริง เรียนรู้ด้วยตัวเอง และแผนที่ผมวางเอาไว้ไม่สำเร็จทุกแผนครับ มันมีบางแผนที่ไม่เวิร์ค หรือบางแผนที่เป็นตัวพาเราดิ่งลง ก็พยายามแก้ไขปรับปรุงทุกวัน ใช้ความคิดทุกวัน
ก็จะมาเขียนละครับว่าวันนี้เราผิดอะไร เรานี้เรามีผลงานอะไร ตลอดสัปดาห์เราพลาดเรื่องอะไรบ่อยที่สุด พ่อจะบอกเรื่องเป้าหมาย เราจะมีเป้าหมายยังไงกับชีวิตเรา ให้พวกเราเรียน แล้ววิธีการที่เราจะถึงเป้าหมายนั้นๆก็มาซอยย่อยอีกทีครับ อย่างผมนี่ก็หลายด้าน การเงินก็เช่นมีเงินเก็บจำนวนเท่านี้ เราก็มาดูว่าเราหาได้เท่าไหร่ เราใช้อะไรไปบ้าง อะไรไม่จำเป็นเราก็ลดลง หรือเปลี่ยนมาเป็นของที่คุณภาพใกล้กันแต่ราคาถูกกว่ากัน การเรียนก็เหมือนกัน เราจะสอบช่วงนี้ เราจะอ่านหนังสือกี่วัน จะทบทวนยังไง เรื่องนี้สนุกมากนะครับ คือเราสามารถวาดชีวิตของเราได้ไง ไม่ต้องรอโชคชะตา เฮ้อ คิดถึงพ่อจังเลย
“กระโดดตบ ๒๐ ครั้ง”
“กระโดดตบ ๒๐ ครั้ง”
“ปฏิบัติ”
“๑ ๒ ๓...”การออกกำลังกายช่วงเช้าหลังจากที่เราวิ่งกันไป ๔ รอบสนามฟุตบอล วันนี้รู้สึกว่าจะปวดน้อยกว่าเมื่อวาน ยังไม่หายดีนะครับ แต่โอเคขึ้นแล้ว
“วิดพื้น ๒๐ ยก”
“วิดพื้น ๒๐ ยก”
“ปฏิบัติ”
“๑ ๒ ๓ ๑ ...”วิดไปปวดแขนไปครับ ก็พยายามทำจนครบ
“ทั้งหมดลุก”พรึบ พวกเรารีบเด้งตัวลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว ผมนี่เซนิดหน่อย “เดี๋ยวจะให้จัดแถวเป็นหมวดนะ แต่ละหมวดแถวตอนเรียง ๕ จัดแถว”
พรึ่บ “เฮ้”
“เร็วหน่อยเว้ย กระเตื้องหน่อย”
“ไอ้โดม เขาให้จัดแถว ไม่ได้ให้ผูกเชือกรองเท้า ไม่เข้าใจคำสั่งไง”
“ตับหลังให้ไวเลยพวกมึง”
“ไอ้ข้าวโอ๊ต ยกศอกสะบัดหน้าไปทางไหน”
เสียงผู้ช่วยครูคอยกำกับพวกเรา คนที่เป็นหลักแบบผมก็ไม่ต้องสะบัดหน้าครับ แค่ยกศอกซ้ายก็พอ แสบสะบัดหน้าหันมาทางผม ผมเห็นเศษดินติดปลายจมูก ว่าจะเอื้อมมือไปปัดให้เดี๋ยวจะเสียวินัย เลยได้แต่อมยิ้มเบาๆ
“มีเรื่องอะไรน่าขำ”ผู้หมวดมองหน้าดุใส่ผม ผมทำหน้าเรียบเลยครับ “นิ่ง ตามสบาย พัก”พวกเรายืนพักตามสบายแต่ยืนพักในรูปแถวนะครับ ซ่าหันมายิ้มให้ผม ผมก็ยิ้มกลับ “เอาละนะต่อไปเดี๋ยวจะให้ไปอาบน้ำ สำหรับหมวดที่จะต้องไปจัดเวรเลี้ยงก็ทำเวลาให้ไวด้วย ตอนนี้ ๖ โมงแล้ว ๖ โมงครึ่ง เรามาพร้อมกันที่ลานรวมพล เวรเลี้ยงก็ไปจัดตามหน้าที่ของตัวเอง ทั้งหมดแถว”พวกเราสูดลมหายใจเข้าสั้นๆห้วนๆ “ตรง อ่ะ ผู้ช่วยครูพาแต่ละหมวดไปอาบน้ำ”
“หมวด ๑ แถวตรง หน้าเดิน”
“ให้เวลา ๑ นาทีไปหยิบเครื่องอาบน้ำให้เรียบร้อยแล้วลงมาให้ไว ไปได้”พวกเราก็วิ่งขึ้นด้านบนโรงนอนอย่างรวดเร็ว ผมเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวที่ตากไว้ด้านหลังโรงนอนและรีบเดินมาหยิบขันอาบน้ำ เปลี่ยนรองเท้าเป็นรองเท้าแตะให้เรียบร้อย หยิบกางเกงในไปด้วย กางเกงในของแจก ฟิตมาก หึหึ ห่อไข่แทบไม่หมด เอิ้ก ล้อเล่นนะ
เมื่อลงมาแล้วก็จะมีการจับคนช้า ใครช้าก็โดนไปครับ ผมต้องทำอะไรให้ไวเข้าไว้ พอเข้าแถวได้แล้วเรารีบไปอาบน้ำ การอาบน้ำเราก็จะไปอาบตามกองร้อง มีอยู่ ๕ กองร้อย พวกเราก็มีอยู่ ๕ หมวด ไปหมวดละ ๑ กองร้อย การอาบน้ำนี่อ่างอาบน้ำจะมีอยู่ ๒ อ่างนะครับ เราอาบน้ำได้อ่างเดียว แต่กองร้อยที่ผมไปอาบนี่ดีหน่อย จะมีอ่างตรงกลาง ๒ อ่าง ฝั่งหนึ่งจะมีที่แขวนผ้าเช็ดตัว และที่วางขันสบู่ ส่วนผนังอีกฝั่งจะมีฝักบัวอยู่ ๑๐ ฝักครับ ผมก็จะไปจองฝักบัวกับซ่า ส่วนใครจะอาบที่อ่างก็อาบไป ทำยังไงก็ได้ให้อาบให้ไวมากที่สุด ช่วงาบน้ำนี่เป็นช่วงที่ชุลมุนมากที่สุดเพราะต่างคนต่างอยากอาบ บางคนก็หยอกกันเล่น ดูเหมือนว่ามีเวลาเป็น ๑๐ ชั่วโมง
“แฝด ยืมสบู่หน่อยดิ ของกูหล่นไหลลงท่อไปแล้ว”เพื่อนร่วมหมวดขอยืมสบู่ผม ผมตอนนี้ก็สระผม อาจจะไม่สะอาดมาก สบู่ก็ถูแบบว่องไว ทำยังไงก็ได้ให้สะอาดมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ครับ เนื่องจากเวลาจำกัด แต่ตอนเย็นนี่จะดีหน่อยนะ เรามีเวลาเยอะ
“หุ่นแน่นอ่ะ”ตินตินมาอาบให้ๆผม ก็อ่านกิน คือผมไม่รู้จะทำยังไง อ่านกินไปเถอะเราห้ามไม่ได้อยู่แล้ว
“แสบซ่าทำไมไม่ไปถ่ายแบบอ่ะ”
“เคยถ่ายนะ ไม่รู้เหรอ”ซ่าตอบพลางสระผมไปด้วย เราเคยถ่ายแบบเสื้อผ้านะครับ คือพี่เมย์อ่ะทำธุรกิจเสื้อผ้า ขายออนไลน์แล้วพวกเราก็ต้องไปเป็นนายแบบให้ โดนไปหลายคนครับ ผม ซ่า ชาลี ตะวัน พ่อยังโดนพี่เลย์ขอร้องเลย ฮ่าๆๆ
“เหรอ ถ่ายแบบอะไรอ่ะ”
“เสื้อผ้าไง ของพี่เราอ่ะ โอ๊ะ ใครสะบัดฟองสบู่วะ เข้าตาเนี่ย”ผมรีบหัวเข้าหาฝักบัวเลยครับ
“ไอ้เลว ใครจับไข่กู”ใครไม่รู้โวยละครับ
“เร็วๆหน่อยเว้ย อย่ามัวแต่เล่น เดี๋ยวแดกรวมหรอกพวกมึง”นี่คือเสียงผู้ช่วยครู ผมนี่รีบล้างตัวเลยครับ ทำอย่างรวดเร็ว หยิบผ้าเช็ดตัวมาเช็ดอย่างว่องไวและรีบใส่กางเกงในทบ. กางเกงเป็ดน้อยและใส่เสื้อตามทีหลัง หยิบขันสบู่มาวางจากนั้นก็เข้าห้องน้ำเล็กน้อย ล้างห้องน้ำให้กองร้อยด้วย พวกเรามาใช้นี่ต้องทำความสะอาดให้เอี่ยมอ่องเลยนะครับ จะมาใช้แล้วทิ้งไว้ชุ่ยๆไม่ได้ เพราะเคยโดนกองร้อยโวยมาแล้วว่ามาใช้แล้วไม่ทำความสะอาดให้ โดนแดกไปให้อานเลยทีเดียว
เอาของขึ้นไปเก็บด้านบนแล้วรีบตากผ้าเช็ดตัว ลงมาด้านล่าง ตอนนี้เรายังไม่ใส่ชุดพรางนะครับ ผู้หมวดบอกว่าจะใส่ชุดพรางสัปดาห์หน้าพร้อมๆกับจะมีพิธีต้อนรับทหารใหม่ด้วย
หมวดที่ไปจัดเวรเลี้ยงก็ทำหน้าที่ของเขาไป ส่วนพวกเราตอนนี้นั่งรอตามสบายอยู่ที่ศาลาน้ำครับ นั่งพูดคุยกัน จนได้เวลา ๗โมง ๑๐ นาทีจึงเดินแถวไปกินข้าวมื้อเช้า วันนี้มีไข่ดาวจนละฟอง แกงจืดอีกแล้วครับ มีแค่ ๒ อย่าง พอกล่าวคำปฏิญาณเสร็จผมนี่รีบจ้วงทันที กินให้เร็ว กินให้ไว กินให้เงียบ ไม่ค่อยพิถีพิถันกับการเคี้ยว คือเคี้ยวๆแล้วกลืน รีบเติมอะไหล่ ไข่ดาวไม่พอไปขอเพิ่ม
“กินเยอะ แต่พอฝึกแรงไม่ค่อยมีกัน”ครูนายสิบเดินมาบ่นๆกับพวกผม
“กับข้าวเวลาตักก็ดูเพื่อนด้วย อย่าเห็นแก่ตัว”
“กระผมพลทหารพิเชษฐ์ ... ขออนุญาตรับอะไหล่ครับ”
“กระผม พลทหาร ปีเตอร์ ... ขออนุญาตรับอะไหล่ครับ”ปีเตอร์นี่ลูกครึ่งครับ แต่อยู่ไทยมาตั้งแต่เกิด หล่อนะ อยู่หมวด ๒
“เหลือเวลาอีก ๕ นาที รีบกินให้อิ่ม”เสียงผู้หมวดดังขึ้น ผมจึงรีบกินข้าวที่เหลือให้หมดอย่างรวดเร็ว
“แค่กๆ”ซ่าถึงกับสำลักเลยครับ
“อ่ะน้ำ”ผมรีบส่งน้ำให้ซ่า ตาแดงหูแดงเลยน้องเรา
“อึกๆ”
“เป็นไรมากไหม”
“ไม่เป็นไร”
“ใครอนุญาตให้คุยกัน เมื่อวานก็เตือนไปทีแล้วทำไมไม่จำ”ผู้หมวดพูดเสียงดังใส่ผม ผมก็ตกใจน่ะสิครับ แต่อารมณ์นี้คือ เราคุยกันตรงไหน “ที่เหลือเลิกกิน แถวตอนเรียง ๕ หน้าโรงเลี้ยง จัดแถว”แต่ละคนวิ่งลุกฮือออกไปด้านนอกเลยครับ แต่คราวนี้ผมรู้สึกว่าผู้หมวดจะเล่นไม่ซื่อกับเรา ทำไมเรื่องแค่เล็กน้อยต้องทำให้เป็นเรื่องใหญ่ ผมเดินเข้าไปหาผู้หมวดเลยครับ
“ทำแบบนี้ทำไม”ผมไปยืนมองหน้าผู้หมวดแบบไม่พอใจ ซ่ายังไออยู่เลยครับ อาจจะเป็นเพราะไอแล้วพวกเศษข้าวมันขึ้นจมูก น้ำหูน้ำตาไหล ตอนนี้คนอื่นนี่ไปรอหน้าโรงเลี้ยง แต่พวกครูนายสิบกับผู้ช่วยครูนี่บางคนนี่มายืนมองผมล่ะครับ
“ไม่เข้าใจคำสั่งรึไง”
“เข้าใจแต่อยากทราบเหตุผลว่าทำแบบนี้ทำไม ผู้หมวดไม่เห็นเหรอว่าซ่ามันสำลักข้าวอยู่”ผมขึ้นเสียงใส่ผู้หมวดบ้าง ดับเครื่องชนล่ะคราวนี้
“แล้วมันใช่เวลาคุยกันไหม”
“แล้วมันใช่การคุยกันไหม ผู้หมวดดูสถานการณ์หน่อยสิครับ ผมถามเพราะผมเป็นห่วงน้องผม แล้วมาหาว่าเราคุยกัน แล้วมาลงโทษด้วยการให้พวกเราเลิกกินข้าว มันไม่เกินไปหน่อยเหรอครับ”
“อย่าลามปามนะไอ้แฝด รู้ฐานะมึงด้วย”หมู่โอมเจ้าเดิมครับ
“ผมรู้ว่าผมเป็นทหารเกณฑ์ แล้วทำไมล่ะครับ หมู่ไม่ต้องยุ่ง ผมแค่อยากถามผู้หมวดว่าสั่งแบบนี้ทำไม หมั่นไส้ผมทำไมไม่เล่นเป็นรายบุคคลไป ทำไมต้องให้เดือดร้อนทั้งกองร้อย แล้วคำสั่งที่สั่งมันมีความชอบธรรมหรือไม่ ไม่ใช่เอะอะสั่งเอะอะสั่ง แล้วลูกน้องก็ต้องทำตามอารมณ์ของตัวเอง ผมถามหน่อยว่าเป็นอะไรมากป่ะครับ”
“.......”
“ตอบผมมาสิผู้หมวด เอาความถูกต้องมาคุยกันสิครับ”
“แล้วที่คิดว่าทำตัวแบบนี้มันถูกต้องนักหรือไงที่มาเถียงกับผู้บังคับบัญชาปาวๆแบบนี้”
“แล้วเพราะใครล่ะทำให้ผมต้องมาทำในสิ่งที่ไม่ถูกต้องแบบนี้ถ้ามันเริ่มจากความไม่ถูกต้องมาก่อน ลูกผู้ชายหน่อยสิครับ มีเหตุผลหน่อย ไอ้ที่สอนๆพวกผมมามันจะมีความหมายอะไรถ้าผู้หมวดเอาแต่อารมณ์ของตัวเองเป็นที่ตั้ง”
เพี๊ยะ “ปากเหรอนั่นที่พูด”หมู่โอมเดินมาตบหน้าผม ผมเงยหน้าขึ้นผมเดินเข้าหาเลยครับ
“ทำไมต้องใช้กำลัง ห๊ะ”ผมเดินไปตะคอกใส่หน้า ง้างมือจะตบหน้าคืนล่ะแต่ซ่าดึงผมเอาไว้ก่อน
“มึงเข้ามามึงเจอกูแน่”ยังมีขู่ผมอีกแน่ะ ตัวก็เตี้ยกว่ายังจะกร่างอีก
“คิดว่าผมกลัวรึไง มันไม่มีเหตุผลอะไรที่ผมต้องยอมเสมอไปหรอกนะครับ ทำตัวดีๆหน่อย ทำตัวให้คนอื่นเขารักหน่อยสิ ทำตัวมีเหตุผลหน่อย อย่าทำตัวเหมือนกุ๊ยที่แต่งเครื่องแบบทหาร”
“มึงด่ากูเหรอไอ้แสบ”ผู้หมวดชี้หน้า
“แล้วยอมรับไหมล่ะครับ ดูสิ่งที่เขาทำสิครับ มันใช่หรือเปล่า มีด้วยเหรอที่ลูกน้องทำผิดแล้วต้องลงไม้ลงมือแบบนี้ มีกฎข้อไหนรองรับไว้”
“มึงอย่ามาหัวหมอไอ้แฝด”หมู่อีกคนชี้หน้า
“ผมไม่ได้หัวหมอ แต่ผมรักษาสิทธิ์ของผม ก็เพิ่งอบรมพวกผมไปเมื่อวันก่อนไม่ใช่เหรอครับว่าเรามีสิทธิ์อะไรบ้าง แฟร์ๆหน่อยผู้หมวด ผมไม่รู้ผู้หมวดไปโกรธใคร โกรธเรื่องอะไร แต่แยกแยะหน่อยสิครับ ดูสถานการณ์ด้วย เห็นใจกันบ้าง ผมไหวตัวนิดเดียวแบบนี้ก็เล่นงานกันซะแล้ว”
“มึง...”ผมหมวดดึงคอเสื้อผมจะง้างหมัดต่อยหน้า
“ลูกผู้ชายหน่อย ผมไม่สนเครื่องแบบนะ อย่าทำให้ผมต้องโมโหไปกว่านี้”ผมจ้องหน้าผู้หมวด
“มีเรื่องอะไรกัน”แล้วเสียงคุ้นหูก็มาช่วยชีวิตเราได้ ผู้ชายสูง ๑๘๐ กว่าๆ รุ่นเดียวกับพ่อผมเลยครับ วันนี้ชุดอ่อนเต็มยศซะด้วย ไม่ใช่ใครหรอก พี่ชายผมเอง
“พี่ภูมิ”ซ่ามันเดินไปอ้อนเลยครับ
“หึ๊ ไอ้ลูกแหง่ มีเรื่องอะไรกันเหรอ เคลียร์ได้ไหม”พี่ภูมิยิ้มอารมณ์ดี ยิ้มแบบนี้มันชักจะยังไงอยู่นะ
“เคลียร์ได้ครับ”ผู้หมวดตอบ
“พี่ภูมิมาได้ไงอ่ะ พ่อห้ามมาเยี่ยมไม่ใช่เหรอครับ ยังไม่ถึงเวลาสักหน่อย”ผมถาม ตอนนี้ผู้หมวดก็หน้ามึนๆล่ะครับ
“ก็รู้สึกสังหรณ์ใจแปลกๆน่ะ เลยแวะมาแอบดู หึหึ พี่มาส่งเพื่อนที่กองพันข้างๆ ก็แวะมาดูพวกเราสักหน่อย เออ มึงมานี่ดิ”พี่ภูมิกวักมือเรียกหมู่โอมเข้ามา หมู่โอมก็เดินเข้ามา “เวลาลงโทษทหารน่ะ มีโทษอยู่ ๕ อย่าง ไม่มีข้อไหนที่บอกว่าให้ตบ เตะ หรือต่อย เข้าใจไหม ทหารมีความรู้สึก เพี๊ยะ มึงก็มีความรู้สึก เพี๊ยะ ใจเขาใจเรา จำไว้ คุก ๑๕ วันนะ บอกผู้พันด้วย ส่วนน้อง วางตัวให้ดีหน่อย ดูสถานการณ์ด้วย พี่ไม่สอนมากนะ ลูกใครวะมึง ใช่ลูกไอ้รัฐป่ะ สหรัฐ ไพลินพิลาศ”
“ใช่ครับ”
“ไอ้ห่า เดี๋ยวพ่อมึงเจอกู กูไม่เล่นลูกอ่ะกระจอกไป เล่นพ่อมันนี่แหละ ส่วนไอ้ตัวแสบ อย่าหวังว่าจะรอดตัว ตำแหน่งพี่คุ้มกะลาหัวไม่ได้ ต้องถูกลงโทษ เข้าใจป่ะ”
“ครับ แต่ลงโทษผมคนเดียวก็ได้นะพี่ภูมิ ซ่าไม่รู้เรื่อง”ผมยืดอกรับทุกอย่าง
“ไม่ๆ ซ่าก็ผิดพี่ภูมิ”
“หึหึ โดนทั้งคู่”
แล้วพี่ภูมิก็พาพวกเรา ๒ คนไปที่หน่วยฝึก จากนั้นก็เริ่มจากการลงโทษพวกเราเบาๆ แล้วค่อยๆหนัก ลงโทษไปก็สอนพวกเราไปว่าให้ควบคุมอารมณ์ รู้จักระเบียบวินัย รู้จักหลักการเจรจาและการชี้แจงเหตุผล ห้ามก้าวร้าวกับผู้บังคับบัญชา รักษาวินัยของทหาร การรู้จักฐานะของตนเอง ๒ ชั่วโมงเต็มๆ เราก็หงอยๆแหละครับ แต่เข้าใจพี่ภูมิดี พี่ภูมิเป็นทหารมีประสบการณ์มาก่อน รู้จักพวกเรา ๒ คนเป็นอย่างดี ชี้จุดด้อยให้เราปรับปรุงตัว
“พี่ภูมิจะไม่ไปทำงานสายเหรอครับ”ซ่าถามระหว่างที่เหนื่อยหอบ ตอนนี้หลายๆคนแยกสถานีฝึกแล้วนะครับ
“อืม ยอมลงชื่อสายก็ได้ จำเอาไว้นะทั้ง ๒ คน ไอ้น้องด้วย มีเหตุผล รู้จักตนเอง และให้มองเห็นโทษของการโต้เถียง น้อง เวลาจะฝึกก็ฝึกเต็มที่ไม่ต้องเกรงใจ แต่ต้องใช้ความถูกต้องเข้าใจป่ะ”
“ครับ”
“เยี่ยมญาติได้วันไหน”
“อีก ๒ สัปดาห์ครับ”
“อืม ไปละ เออ เกือบลืม ที่จริงวันนี้พี่คิดถึงหน้าไอ้บูมน่ะ มันคิดถึงแบบแปลกๆ ตงิดใจยังไงก็ไม่รู้ ว่าจะมาเยี่ยมที่กองร้อยสักหน่อย สงสัยไอ้บูมจะไปดลใจให้พี่มาวันนี้ มันคงจะรู้ว่ามีเรื่อง แหม่ ไอ้นี่ ตายไปแล้วยังตามห่วงคนอื่นอยู่ได้ ตัวมันเองนี่ไม่เคยห่วงบ้างเล้ย ห่วงคนอื่นจนตัวเองตาย เอากับมันสิ พี่ไปเยี่ยมมันสักแปบนะ ตั้งใจฝึกละ”พี่ภูมิยีหัวพวกเรา ๒ คน พวกเราก็ยกมือไหว้ ผู้หมวดโค้งให้ครับ พี่ภูมิเดินไป ผู้หมวดทำหน้าเจื่อนๆใส่พวกผม พี่แกจะหันหลังกลับ
“ผู้หมวด มานี่ก่อน”ซ่าพูดเสียงดุๆ ผู้หมวดก็หันมาหน้าแบบผวาเหมือนเจอผี
“ซ่าก็แกล้งผู้หมวด”ผมเอ็ดแฝดผู้น้อง
“หึหึ มากอดกันเลย”ซ่าดึงผู้หมวดมากอด “เนี่ย เราต้องเป็นลูกผู้ชายนะผู้หมวด ผมผิดผมก็ขอโทษผู้หมวด การขอโทษของพวกเราคือเราต้องกอดกันเพื่อแสดงให้เห็นว่าเราดีกัน ที่ผ่านมาถือว่ายกเลิกกันไปนะ เดี๋ยวผมจะบอกพี่ภูมิให้ว่าไม่ต้องให้พี่ภูมิไปคุยกับพ่อผู้หมวด ผู้หมวดจะไม่ต้องโดนพ่อดุ”
“ผมขอโทษผู้หมวดนะครับที่ก้าวร้าวใส่ แต่ผู้หมวดก็ต้องเห็นใจพวกผมด้วย ผมถูกเลี้ยงมาแบบนี้อะไรไม่ถูกต้องเราต้องรักษาสิทธิ์ของเรา ที่ทำไปก็เพราะรักผู้หมวดนะเนี่ย”ผมกอดผู้หมวดหลังจากซ่าปล่อย
“อืม งั้น ผู้หมวดขอโทษแฝดด้วยแล้วกัน”ผู้หมวดยิ้มให้
“ดีกันนะ”ผมยื่นนิ้วก้อยให้ เราก็เกี่ยวก้อยคืนดี ซ่าเอาบ้าง เกี่ยวก้อยผู้หมวด แล้วเราคุยกันนิดหนึ่งจนพี่ภูมิเดินมาที่หน่วยฝึกพร้อมผู้พัน ไม่รู้ไปเจอกันได้ไง
“พี่กลับแล้วนะ เดี๋ยววันเยี่ยมญาติจะมาใหม่”
“ครับ พี่ภูมิไม่ต้องไปฟ้องพ่อผู้หมวดนะ เดี๋ยวผู้หมวดโดนดุ ถ้าพี่ภูมิฟ้อง ซ่าจะฟ้องพ่อคืน ให้พ่อดุพี่ภูมิ”
“หื้ม ไอ้แฝดขี้ดื้อเอ๊ย เออๆ รับปากก็ได้ ตั้งใจฝึกด้วย เดี๋ยวจะมาแอบดูเป็นระยะๆ เอาให้หนักๆเลยนะน้อง พวกนี้มันเลือดทหารอยู่แล้ว ถึกเหมือนควายป่า”
“พี่ภูมิ”เราแกล้งทำหน้างอใส่ พี่ภูมิก็ขำๆ
“ยานวดเดี๋ยวตอนเย็นพี่ซื้อมาให้นะ”พี่ภูมิพูดทิ้งท้าย
จากนั้นเราไปฝึกกันต่อครับ จ่าก็ถามอะไรเล็กน้อย พวกเราก็ฝึกกันต่อในช่วงเช้า เป็นท่าอาวุธ ท่าพื้นฐาน เราก็ฝึกแบบสบายๆครับ ผมตั้งใจฝึกทุกอย่างอยู่แล้ว ถึงแม้จะโดนลงทาเราก็ไม่เก็บเป็นอารมณ์ คือเราต้องยอมรับผิดล่ะครับ ตรงไปตรงมา ว่านี่คือความผิดของเรานะ เราต้องรับผิดชอบและพร้อมที่จะแก้ไขมัน ใครๆก็กลัวจะเสียหน้าสำหรับเรื่องที่เกิดขึ้นล่ะครับ แต่ถ้าเราทำใจยอมรับได้ว่า เรามีสิทธิ์ผิดพลาดและคนอื่นก็สามารถตำหนิเราได้ มันก็สบายใจไป เราจะเอาความผิดพลาดมาเป็นบทเรียนของเราหรือว่าจะเอาความผิดพลาดซุกมันเข้าไว้แล้วเรายังทำผิดอยู่ร่ำไป นั่นคือสิ่งที่เราจะต้องเลือกสิ่งที่เหมาะสมที่สุดให้กับตนเอง
การฝึกนี่ ฝึกไปจ่าก็แดกไปนะครับ ผมโดนบ้าง วิดพื้นบ้าง พุ่งหลังมาก จำนวนไม่มากนัก แล้วมาตอนกลางวันกินข้าวเสร็จเรียบร้อย มานั่งรอฝึกช่วงบ่าย บ่ายเราก็ฝึกอีกครับ วนๆอยู่แบบนี้จนสิ้นสัปดาห์ วันเสาร์อาทิตย์นี่จะฝึกไม่มากเท่าไหร่นะครับ วันเสาร์จะเป็นวันแห่งการซักผ้า เราก็ฝึกครึ่งวัน อีกครึ่งวันคือการซักผ้า ทำความสะอาดโรงนอน ส่วนวันอาทิตย์ เราก็ฝึกครึ่งวัน ที่เหลือเป็นงานทำความสะอาด และช่วงเย็นเราออกกำลังกายด้วยการเตะฟุตบอล ตะกร้อ วอลเลย์บอล มีบาสเก็ตบอลด้วย เราก็เล่นเต็มที่ แบ่งสนามเป็นครึ่งๆ คือปกติจะเล่นได้ ๒ ทีมไงครับ แต่นี่จะเล่นได้ ๔ ทีม ทีมละ ๗ คน ก็หมุนเวียนกันเล่นจนถึงเวลาเคารพธงชาติ
พรุ่งนี้ก็วันจันทร์แล้วสินะ ช่วงเวลาแห่งการฝึกฝนเต็มรูปแบบกำลังรอเราอยู่
ปล. ตอนของแสบเล่าเรื่องจะเป็น /๑
ตอนของซ่าเล่าเรื่องจะเป็น / ๒
แสบจบคณะวิศวะเนาะ ส่วนซ่าจบคณะเกษตร ชาลีเรียนเศรษฐศาสตร์ ตอนนี้อ่านได้จาก ตอนพิเศษเมื่อลูกชายผมโต ครั้งที่ ๔
-
จัดไปหนักๆ คึคึ
-
พออ่านเจอคำว่าหมวดบูมแล้วอยากจะร้องไห้ เรายังเป็นแผลร้าวลึกกับเรื่องหมวดบูมนะ ฮือออออออออ
-
ขอบคุณบูมที่ยังคอยดูลูกอยู่
-
คิดถึงหมวดบูมนะ :กอด1: :กอด1:
:hao5:
-
ขอบคุณ :)
-
สมน้ำหน้าหมู่โอม :laugh:
-
แสบกับซ่า น่ารักตั้งแต่เล็กจนโตเลยน่ะครับ
-
อ่านเจอชื่อหมวดบูม คนอ่านออกอาการหวั่นไหว คิดถึงงงงงงงงงงงงง :mew6:
-
เลือดพ่อมันแรง
-
พี่บอมบ์คงบอกให้หมวดบูมช่วยดูลูกด้วยใช่ไหมล่ะ
น่าจะเป็นตอนกลางคืนเนอะ หมวดบูมจะได้มาเอง
อยากให้พ่อบอมบ์มาเยี่ยมเร็ว ๆ จัง
:mew2:
-
เราก็คิดถึงหมวดบูมนะ
คิดถึงบูมมมม
พี่ภูมิเท่อะ สอนได้ดี ไม่มีลำเอียง
คิดถึงพ่อบอมบ์ด้วย
เค้าง้อหมวดรินกันน่ารักเชียวววว
-
ต้องยกความดีให้หมวดบูมใช่ไหม
ดลใจให้พี่ภูมิมาถูกที่ถูกเวลา
-
ไอ้หมู่โอนโดนไป2เพี๊ยะสมน้ำหน้าสาสสสสสสสส น่าจะโดนสักสิบที ทีนี้รู้ยังใครหย่ายยยยยยยย
-
ไอ้หมู่โอมโดนไป2เพี๊ยะสมน้ำหน้าสาสสสสสสสส น่าจะโดนสักสิบที ทีนี้รู้ยังใครหย่ายยยยยยยย
-
ไอ้หมู่โอมโดนไป2เพี๊ยะสมน้ำหน้าสาสสสสสสสส น่าจะโดนสักสิบที ทีนี้รู้ยังใครหย่ายยยยยยยย
-
:katai2-1:
-
เด็กๆๆคิดถึงมากกกก อดทนไว้แสบซ่า.
แสบต้องคู่กะหมวดริณแน่ๆเลย อิอิ
-
แสบซ่านี่ก็ใช่ย่อยนะคะเนี่ยยยยย :hao3:
ปล. คิดถึงหมวดบูมมมม โฮฮฮฮฮฮฮฮ T0T
-
คิดถึงหมวดบูม :hao5:
-
ชอบครอบครัวนี้จัง ตรงๆ ดี ผิดว่าไปตามผิด ไม่เอาอารมณ์มาเป็นที่ตั้ง
-
พี่ภูมิมีทีเดียวโดนกันเป็นทั้งแฝด หมวด นึกภาพวันเยี่ยมถ้าเหล่าญาติๆแฝดมาจะไม่แตกตื่นกันหมดเหรอทหารยศใหญ่กันทั้งนั้น 555
-
หมวดบูมมมม เฮ้ออ
ดีที่พี่ภูมิมา ไม่งั้นผู้หมวดก็คงเล่นงานสองแฝดต่อไปแน่ๆ
-
จะมีเรื่องอะไรอีกไหมเนี่ย หมวดบูมดลใจอะไรแบบนั้น
-
สนุกกกกกกกกก มีกอดกันๆ กับผู้หมวดด้วยยยยย
-
หมวดบูมทำเสียน้ำตาอีกแล้ว คิดถึงจัง :sad12: :sad12: :sad12:
-
สมกับที่รอคอย รักเรื่องนี้มากมายค่ะ บอกตรง เอาแง่คิดบางเรื่องไปใช้ในชีวิตด้วยค่า
-
o13 :hao7: :hao7: :mew1: :mew1: :call:
:call: :call: :z13: :z13:
-
คิดถึงหมวดบูมคงเป็นห่วงน้องแสบน้องซ่า
บ้านนี้เค้าเลี้ยงลูกเลี้ยงหลานมาดีจริงๆนิสัยดีทั้งบ้าน
-
o13 o13 o13
-
ไม่อยากเม้นท์ให้เศร้า
:call:
:call:
:call:
จุดธูปตามตอนที่ซ่าจะเล่าก็แล้วกันเนาะ
-
หมวดบูมรักน้องแฝด
:mew1:
-
มาต่ออีกค่ะ คิดถึงแล้ววววว
-
:mew2: เค้าคิดถึงหมวดบูม
-
ไม่ได้เข้ามานาน คุณเมฆมาต่อตั้ง2ตอน o13
สงสัยผู้หมวดจะโดนหมวดโน่เป่าหู เลยจัดแสบซ่าซะ
ตอนนี้งอนหมวดรินเต็มๆ :m16:
พี่ภูมิมาถูกเวลาพอดี แฝดเกือนโดนรุมกินโต๊ะแล้วหมวดบูมมาช่วยหลานๆด้วยล่ะ :monkeysad:
แล้วก็รอตอนต่อไป มาต่อเร็วๆนะคะ
-
รอแสบซ่า รอพี่บอมบ์มาเยี่ยมเด็กๆ
-
คิดถึงหมวดบูม
-
ดีจัง มาต่อไวไวนะคะ คิดถึงแสบซ่า คิดถึงหมวดบูม คิดถึงตัวละครเรื่องนี้ทุกคนเลย เป็นกำลังใจให้นะคะ ปล.สมน้ำหน้าหมู่โอม ตบใครไม่ตบมาตบน้องชายสุดที่รักของพี่ภูมิ เข้าไปอยู่คุกเลย ครึ่งเดือน หมวดรินก็นะ อารมณ์มาก่อนเลย ตอนแรกก็เหมือนจะดี แต่หลัง ๆ เริ่มเป๋ ดีนะที่พี่ภูมิมาเตือนสติ ดีกับแสบซ่าแล้ว เย้ๆๆๆ
-
มาวันไหน
-
:pig4: :L2: :L2:
-
นี่เราหนีไปเที่ยวมาหลายวัน สองแสบก็ยังไม่มาหรอ
คิดถึงแล้วววว
-
:z2:ยื่นหน้ามารอด้วยคนค่ะ
-
:hao5:
มารอแฝด
-
ตอนที่ ๗/๒
“โหย อย่างเท่อ่ะ”ท็อปแท็ปเอ่ยชมตัวเองที่ได้แต่งชุดพรางแบบเต็มยศ ก่อนที่เราจะได้แต่งกันแบบนี้ก็มีการสอบผูกเชือกรองเท้า การรัดท็อป คือสอนวิธีการแต่งตัวในช่วงเย็นวันอาทิตย์อ่ะครับ วันนี้เช้าวันจันทร์พวกเราจึงได้แต่งตัวกันในชุดพราง ดูเป็นทหารมากขึ้นกว่าเมื่อก่อนนะ
“ผู้หมวด ผมหล่อไหมครับ”ผมถามผู้หมวดหลังจากที่เพื่อนๆสั่งตรงทำความเคารพ ผู้หมวดมองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า
“นี่เขาเรียกว่าหล่อแล้วเหรอ”
“ผู้หมวดอ่ะ ให้กำลังใจกันหน่อย นี่ผมเพิ่งใส่ชุดพรางวันแรกนะเนี่ย เซลฟี่ๆ”ผมเดินไปจับมือผู้หมวด หยอกล้อแกเล่น
“แต่งตัวยังไม่เรียบร้อยเลยจะมาเซลฟี่ซะแล้ว ทำให้มันดีๆดิ”
“ผู้หมวดทำให้หน่อย”
“กูร้อยตรีนะ ผู้บังคับบัญชามึง”
“อ้าว ทีพ่อผมตอนผมเด็กเล็กๆใส่ชุดไม่ได้ ไม่เห็นจะบอกผมเลยว่า กูพ่อมึงนะเลยอ่ะ”
“จะเอาให้ได้เลยใช่ไหม”
“โห่ว แกล้งนิดเดียวเอง หน้าผู้หมวดมีสิวนะ เครียดหรือเปล่าช่วงนี้”
“ปวดหัวกับพวกมึง ๒ คนอ่ะ”
“อ้าว ทำไมยังงั้นอ่ะ เนี่ยฝึกตั้ง ๒๐๐ คน ทำไมมาลงกับแค่พวกผม ๒ คน”
“ก็ชอบกวนประสาทกูไง”
“ผู้หมวดพูดไม่ดีเลย ใครกวนประสาท”แสบซึ่งง่วนกับการแต่งกายของตัวเองจนเสร็จเรียบร้อยแล้วหันมาคุยกับผู้หมวด
“ตั้งแต่กูเป็นทหารมานะ มีพวกมึงนี่แหละทำให้กูปวดหัวที่สุด”
“ทำไมเหรอครับ เพราะผมหล่อใช่ไหม กิ้วๆ แอบชอบผมเหรอ”แสบยิ้มตาหวานให้ผู้หมวด
“เฮ้อ กวนตีนจริงๆ ไม่ได้ชอบอะไรทั้งนั้นอ่ะ หน้าตาไม่ชวนพิศวาส ไม่ชอบแฝดด้วย ไม่อยากสับสน”
“ถ้าชอบแสบเดี๋ยวผมจะไปศัลยกรรมเปลี่ยนหน้าใหม่ก็ได้นะครับผู้หมวด จะได้ไม่สับสนมาปล้ำผมตอนกลางคืนไง ฮ่าๆๆ”
“ไอ้ซ่า กวนตีนนะมึง ลงไปเลย ๑๐ ครั้ง”
“หืม ให้ทำอะไรอ่ะ ๑๐ ครั้ง”ผมทำหน้าเหรอหราใส่
“๒๐”
“ครับ ๒๐ ครับ”แล้วผมก็วิดพื้น ๒๐ ครั้งโทษฐานกวนตีนผู้หมวด โดนจนได้
“ผู้หมวดชอบผมป่าว”แสบถามและยิ้มบริหารเสน่ห์
“ไม่อ่ะ กูมีคนที่ชอบแล้ว”
“ฮันแน่ บอกหน่อยๆ”
“เรื่องอะไรจะบอก เกิดบอกพวกมึงก็กวนกูอีก เร็วๆ แต่งให้เรียบร้อย มัวแต่กวน เออ”
นี่แหละครับพอเป็นกระษัย ผมก็ชอบกวนผู้หมวด แต่แกก็ใจดีเหมือนเดิมนะ ให้พวกเรากวนได้ แต่คนอื่นไม่กล้ากวนนะ เหมือนกับพวกเรานี่พิเศษ แหม่ จะไม่พิเศษได้ไง เพราะพ่อผู้หมวดคือเพื่อนพี่ชายผม จริงๆอ่ะพ่อผู้หมวดแก่กว่าพี่ภูมิตั้ง ๗ ปีแน่ะ อันนี้ผมถามผู้หมวดนะครับ คือพ่อผู้หมวดเนี่ยไปเรียนโรงเรียนนายสิบมาก่อน แล้วโรงเรียนนายสิบอ่ะจะมีโควตาสำหรับคนที่เรียกเก่งอันดับต้นๆ น่าจะท็อปเท็นอ่ะ คือพวกเรียนเก่งพวกนี้จะได้ไปเรียนนายร้อย ตอนนั้นที่พ่อผู้หมวดเรียนนายสิบ ก็มีเมียแล้วนะ คือแม่ผู้หมวดแหละ แล้วแม่ผู้หมวดก็คลอดผู้หมวดมา พ่อผู้หมวดก็เรียนนายร้อยจบมาเป็นนายทหาร ตอนนี้พลตรีละ เพื่อนร่วมรุ่นพี่ภูมิ รุ่นน้องพี่ภีม ก็เพราะแบบนี้เราก็เลยสนิทกัน
ผู้หมวดก็ถามเรื่องพี่ชายผมนะ จริงๆพี่ชายผมก็หลายคน ที่สนิทสุดๆก็จะมีพี่ภูมิ พี่ภีม ๒ คนนี่แหละครับ พ่อเล่าให้ฟังเรื่องตอนที่พวกเรายังเล็ก พี่ภีมพี่ภูมินี่โอ๋พวกเรามากเลยนะ ตามใจเหมือนลูกพี่แกอ่ะ พวกเรา ๒ คนนี่มีคนโอ๋เยอะมาก มีแต่พ่ออ่ะที่ดุ แต่ถ้าถามว่ารักใครมากกว่า ก็ต้องรักพ่อมากกว่าอยู่แล้ว
กินข้าวเสร็จแล้วเรามานั่งพักสักครู่หนึ่งแล้วทำการฝึก วันนี้จะเป็นการเริ่มฝึกตามสถานีครับ มี ๕ สถานีฝึก ก็จะมีสถานียิงปืน สถานีแผนที่เข็มทิศ สถานีการขว้างลูกระเบิด และสถานีท่าพื้นฐาน เราจะวนกันตามหมวดครับ วนกันไปฝึก วันแรกพวกผมอยู่กับสถานีท่าพื้นฐานก่อน หมวดอื่นก็ไปฝึกตามสถานีของตัวเอง ช่วงนี้อากาศเย็นลงนิดหน่อย ฟ้าโล่งแต่มีลม อากาศก็ดีอยู่นะครับ ไม่ร้อนมากเท่าไหร่ พอทนได้ สบายมากครับ
หลังจากที่ผมกับแสบโดนแกล้งวันนั้นแล้วพี่ภูมิมาช่วยจัดการ พวกเราจะไม่ค่อยโดนอะไรมากนะครับ รู้สึกนายสิบจะเกรงใจอยู่มาก แต่ผมก็พยายามไม่อภิสิทธิ์กว่าคนอื่นนะ เราทำอะไรก็ต้องทำเหมือนคนอื่นเขา ถ้าอยากสบายกว่าคนอื่นจะมาเป็นทหารทำไมล่ะ ก็จะมีแต่จ่าอ๊อฟนี่แหละครับกับผู้หมวดจะแกล้งพวกเราบ่อย แต่นี่คือแกล้งแบบขำๆนะครับ ไม่ได้แกล้งแบบอารมณ์เคียดแค้น
“ไอ้แสบ อะไรของมึงเนี่ยวันนี้ ตั้งใจหน่อย”
“ครับจ่า”
“กวนตีน ไปวิ่งรอบต้นไม้ ๕ รอบ ไป เหม่อๆนะมึง ให้กะเทยโม๊คมารึป่าววะ โอโซน มึงทำอะไรไอ้แสบวะ”
“เปล่าครับจ่า แค่นั่งเทียนให้เอง”โอโซนตอบหน้ามึนๆ พวกเรานี่ขำก๊ากกันเลยทีเดียว
“จ่าอย่าไปเชื่อมัน เมื่อคืนมันลากผมไปขืนใจ ฮ่าๆๆ”แสบวิ่งไปแก้ตัวไปแบบขำๆ
“เดี๋ยวฝึกท่านี้เสร็จจะให้พัก ๑๕ นาทีนะ ตั้งใจหน่อย อย่าเหม่อ”
หลังจากฝึกเสร็จก็มานั่งคุยกับจ่าอ๊อฟ จริงๆผมรู้จักกับจ่าวินด้วยนะ จ่าวินคือลูกพี่หมู่ปืนกลของพ่อ ตอนนี้เป็นร้อยโทแล้ว ก็กลายเป็นหมวดวิน เป็นรองผู้บังคับกองร้อยอาวุธเบาที่ ๑ หรือร้อย ๑ คือกองร้อยด้านหลังหน่วยฝึกนั่นแหละครับ กองร้อยที่อาบูมเคยเป็นผู้กองอ่ะ ผมยังไม่ได้แวะเข้าไปเลย และตั้งแต่มาฝึกเจอผู้หมวดวินแวบๆ แกก็ไม่มาทักทาย สงสัยงานเยอะ แต่นี่พูดถึงก็เห็นแกเดินมาพอดี
“ตรง”คนตาไวที่สุดสั่งตรงทำความเคารพนายทหาร พวกเราก็ยืนขึ้นทำท่าเคารพ บางคนทำท่าวันทยาวุธ บางคนยืนตรง มั่วกันไปหมด
“สวัสดีๆ ตามสบายนะ เอ๊ะ หน้าคุ้นๆ”หึหึ มองที่พวกเรา ๒ คนแล้วยิ้ม
“ทำเป็นจำกันไม่ได้อ่ะผู้หมวด”
“หึหึ หุ่นควายเหมือนพ่อใครจะจำไม่ได้วะ ว่าจะมาทักแต่ไม่ได้เข้ามาสักที งานยุ่งไปหมด เป็นไง อยู่ได้นะ”
“ถ้าบอกว่าอยู่ไม่ได้นี่ผู้หมวดจะพาผมไปนอนบนแฟลตป่าวครับ”แสบถาม
“เอาให้ได้ครึ่งหนึ่งของพ่อหน่อยเว้ย หน้าตาได้พ่อแต่ทำไมไม่สู้เหมือนพ่อเลย หืม”
“ก็พ่อเก่งนี่ครับ”ผมตอบและยิ้ม พ่อผมนี่สุดๆอ่ะ ใจนักเลงมาก
“โธ่ ไอ้ลูกแหง่ พ่อโอ๋มากล่ะสิ ก็แบบนี้ รุ่นพ่อแกร่ง รุ่นลูกแม่งไม่ได้เรื่อง”
“ผู้หมวดดูถูกมากเลยอ่ะ”
“ฮ่าๆๆ แล้วเมื่อไหร่พ่อจะมาสักที คิดถึงมันนะ”
“วันเยี่ยมญาติอ่ะครับ”
“เออ อย่าหาเรื่องให้ไม่ได้เยี่ยมญาติเหมือนพ่อเอ็งละกัน”
“ทำไมอ่ะครับ”
“ก็เล่นกระทืบนายสิบเข้าโรงบาลตั้ง ๓ คน โหย เช้ามานี่ไม่มีใครไม่รู้จักไอ้บอมบ์ ข่าวดังทั้งกองพัน ผู้พันนี่ถึงกับอึ้ง ไอ้ห่า ทำไปได้ไงกระทืบจนซี่โครงหัก ปอดฉีก โหย หนักอ่ะ”
“พ่อไม่เห็นเล่าให้ฟังเลย”แสบพูด
“หึหึ อย่ามีเรื่องแล้วกัน มันไม่ดี วันก่อนได้ข่าวว่าโวยวายกับผู้ฝึกไม่ใช่เหรอ หืม”
“ครับ ก็ผู้หมวดทำตัวน่าโมโห”
“ฮื้อ ไม่มีเหตุผล”
“ผู้หมวดเหรอ”
“พวกเอ็ง ๒ คนนั่นแหละ”
“ฮ่าๆๆ ก็อดไม่ไหวนี่ครับ พ่อบอกอะไรไม่ยุติธรรมกับเรา เราต้องลุย เอาให้มันรู้กันไปข้าง”
“แหม่ ไอ้บอมบ์ก็แบบนี้ ไม่ยอมคนหรอกถ้าใครเอาเปรียบมันก่อน แต่ที่สำคัญ ไม่จำเป็นอย่ามีเรื่อง เข้าใจป่ะ”
“ครับผม”
“ดูแลแฝดดีๆด้วยนะอ๊อฟ เอาให้หนักๆ”
“ผู้หมวดอ่ะ เมื่อกี้ก็เพิ่งโดนจ่าอ๊อฟแกล้งไป นี่ยังจะฝากฝังอีกเหรอครับ”ผมตัดพ้อเบาๆ
“ผู้หมวดใจร้าย”แสบพูดและยิ้มเบาๆ
“บอบบางมากเลยนะพวกมึง พ่อมึงเพิ่งโทรมาบอกว่าให้จัดหนักๆ”จ่าอ๊อฟพูด
“จริงเหรอครับจ่า โกหกพวกเราเพื่อจะหลอกแกดกรึเปล่า”ผมมองหน้าจ่าแบบไม่แน่ใจ
“นี่ไงเบอร์โทรศัพท์ โทรมาเมื่อเช้า”จ่ายกโทรศัพท์มาให้ดูประวัติการโทร เบอร์พ่อจริงๆ
“ซวยแน่เอ็ง พ่ออนุญาตแล้วด้วย ใครก็คุ้มกะลาหัวไม่ได้”หมวดวินยิ้มเยาะพวกเรา ๒ คน
“พ่อคงไม่ใจร้ายกับลูกขนาดนั้นหรอกมั้งครับ”แสบพูด
“นี่เป็นลูกไอ้บอมบ์ของจริงป่ะเนี่ย เป็นลูกมัน ๒๓ ปีแล้วไม่รู้เลยเหรอว่ามันเป็นคนยังไง”
“ฮ่าๆๆๆ”พวกเราถึงกับขำออกมาอย่างทนไม่ได้ ก็นะ พ่อผมไม่เคยมีคำว่าปรานี ถ้าเอาจริงนี่คือของจริง ต้องทำจริงๆ เจอบทเรียนจริงๆ คำว่าพ่อลูกยกไปก่อน ฝึกผ่านเมื่อไหร่ก็เป็นเหมือนเดิม เราก็เจอแบบนี้บ่อยนะ เวลาพ่ออยากให้เราเจอสถานการณ์ของการดำเนินชีวิตอ่ะ บางคนก็ชอบว่าพ่อใจร้าย ใจดำ ทำกับลูกได้ลงคอ ไม่สงสารมันบ้างเหรอ พวกเราเวลาเจอเรื่องอะไรกดดันก็เหนื่อยนะ บางทีคือมันเหลวเป๋ว เลวร้ายไปเลยก็มี แต่พ่อก็บอกเสมอว่าถ้าเราไม่แกร่งพอเราอยู่บนโลกนี้ไม่ได้
คุยกับผู้หมวดวินจนหมดเวลาพักพวกเรามาฝึกกันต่อครับ จนสิ้นวัน วันนี้ไม่มีอะไรมากมาย พรุ่งนี้ผู้หมวดบอกว่าเราต้องไปตรวจสุขภาพ ตรวจเลือด ฉีดวัคซีนอะไรพวกนั้น จะทำการตรวจในภาคเช้า ส่วนภาคบ่ายคงจะฝึกกันต่อ
เช้าวันต่อมาเราตื่นเวลาเดิม เช็คยอด ออกกำลังกาย กินข้าว แต่งตัวแล้วรอไปตรวจสุขภาพ ไปตรวจที่กองพันข้างๆนะครับ ตอนนี้เราก็ลงข้อมูลคร่าวๆก่อน จากนั้นไปเจาะเลือด ไปเจอพี่หมอไปป์ด้วย เป็นพันโทนายแพทย์ ปิยวัฒน์ ไม่คิดว่าจะเจอกัน พี่ไปป์นี่รู้จักกับพ่อนานแล้วนะครับ พี่ไปป์เคยออกกำลังกายกับพ่อตอนพ่อเป็นทหาร ตอนนั้นพ่อพี่ไปป์เป็นผู้การ พอผมโตผมก็คุ้นๆ มาสนิทกันช่วงผมเรียนที่กรุงเทพแล้วละครับ
“พี่ไปป์สวัสดี”แสบยกมือไหว้และยิ้มให้
“อ้าว เฮ้ย มาได้ไง เป็นทหารเหรอ”
“ใช่ครับ ไม่เจอพี่ไปป์นาน คิดถึงนะ กอดหน่อย”แสบเดินไปกอดพี่ไปป์ ส่วนผมก็ตามไปทีหลัง
“เหม็นเหงื่อทหารใหม่จริง เอ้า พอละยัง จะได้เจาะเลือด”
“ไม่เจาะได้ไหมครับ”ผมมองหน้า
“ไปถามผู้ฝึกนู้น เออ อ่ะ เอานิ้วมา แหม่ กวนตีน เอานิ้วนางไม่ใช่นิ้วกลาง เดี๋ยวเตะสลบเลยเอ็ง”
“ฮ่าๆๆ พี่ไปป์จับนิ้วกลางเองนี่ น้องปิงปองไม่มาด้วยเหรอพี่”ปิงปองนี่ลูกชายพี่ไปป์ ม.ต้นละครับ
“มันจะมาทำไมล่ะ มันก็ไปเรียนของมันสิ ว่างๆไปหาน้องบ้าง”
“อยู่บ้านทำแต่งานอ่ะพี่ ไม่ค่อยว่าง ปิดเทอมพาไปเที่ยวบ้านผมก็ได้นะ”
“ก็แล้วแต่เขา พาไปได้ก็พาไป ไปนั่งได้แล้ว มัวแต่ยืนคุยเสียเวลาคนอื่นเขา”
“ดุจริงพี่เรา”
เราเจาะเลือด กรอกประวัติต่างๆเกี่ยวกับที่หมอเขาถามอ่ะ พอเสร็จจากนี่ก็ไปชั่งน้ำหนัก วัดส่วนสูง ก่อนมาน้ำหนักผม ๙๐ กว่าๆ ตอนนี้เหลืออยู่ ๘๗ โหย น้ำหนักลง ต้องไปบ่นกับผู้หมวดแล้ว
“น้ำหนักลงนะแสบ”ผมบ่นกับแสบ ๒ คน
“นั่นสิ หรือว่าพวกไขมันมันถูกดึงไปใช้งานเยอะแล้วมันเหลือพวกกล้ามเนื้อ ไหนจับดูดิแน่นขึ้นป่าว”แสบจับแขนผม “อือ มันก็เหมือนจะแข็งกว่าเมื่อก่อนนะซ่า”
“น่าจะใช่ เราใช้กล้ามเนื้อทั้งวันนี่นา แต่อยู่บ้านเราก็ทำงานทั้งวันนะ หรือว่าเพราะเรากินไม่อิ่ม”
“เคยอิ่มด้วยเหรอ”แสบพูดแบบตรงไปตรงมา เออ ก็จริงของแสบ
“บ่นอะไรไอ้แฝด”ผู้หมวดรินมายืนจังก้าเมื่อไหร่ก็ไม่รู้
“ผู้หมวดได้ยินว่าอะไรครับ”แสบเงยหน้าถาม
“เวลาคุยกับผู้บังคับบัญชาต้องทำยังไง”
“ยืนเอียง”แสบตอบแบบกวนๆ
“๒๐ เลยมึง”
“ไม่ได้พกตังค์อ่ะผู้หมวดสุดหล่อ”
“วิดพื้น ๕๐ ปฏิบัติ”
“ครับ ๕๐ ครับ ๑ ๒ ๓...”
“มันโรคจิตรึไงวะพวกเอ็ง ๒ คนนี่ สั่งอะไรไม่เคยสนใจเลย”
“ผมตั้งใจกวนประสาทผู้หมวดต่างหาก ฮิๆ”แสบขำไปด้วยวิดพื้นไปด้วย
“ผมน้ำหนักลดนะผู้หมวด เนี่ยเหลือ ๘๐ กว่าเอง”ผมบอกผู้หมวดระหว่างที่แสบวิดพื้น พวกเรานี่หาเรื่องเสียแรงกันตลอดเวลา
“จะเอาให้ถึงร้อยโลเลยรึไง เออ แบบนี้น่ะดีแล้ว น้ำหนักมากไปไม่ดี หนักอะไรก็ไม่รู้”
“สงสัยจะหนักหำ”
“ถุ้ย มีคนละนิดละหน่อยก็อวดจริง”
“โธ่ ดูถูกกันจริง ว่าแต่เราน้ำหนักเท่านี้ดูดีจริงเหรอครับ”
“อืม ก็น่าจะใช่นะ ช่วงนี้แหละกำลังดี ไม่เกิน ๙๐ ล่ำมากไปมันก็ดูก้ามปูไงไม่รู้”
“นี่พวกเราไม่ได้กินอะไรเสริมเลยนะ กล้ามเนื้อล้วนๆ ตันๆ”
“หุ่นควายล่ะไม่ว่า”
“๔๙ ๕๐ ขอบคุณครับ ครบแล้วครับ เหนื่อยอ่ะ นี่ถ้าความดันขึ้นจะเป็นยังไงนะ สั่งแดกไม่เกรงใจคนถูกแดกเลย”แสบยืนเหงื่อแตกต่อหน้าผู้หมวด
“เกรงใจทำไม แค่นี้น้อยไป”
“ผู้หมวดน้ำหนักเท่าไหร่”แสบถาม
“จะรู้ไปทำไมวะ”
“เผื่อออกหวยงวดหน้าไง ฮ่าๆ”
“เฮอะ พวกมึงนี่”ผู้หมวดส่ายหน้าแล้วเดินไปดูคนอื่นครับ พวกเราเจาะเลือดเสร็จแล้วก็เป็นหมวดต่อไปนะครับ หมวดเราเดินกลับกองพันไปฉีดวัคซีน
“ไม่ฉีดได้ไหมครับ”ท็อปแท็ปหน้าซีดเลยครับ คือแบบหมอผู้หญิงอ่ะ เอาเข็มปักอย่างเดียวเลยครับ มืออาชีพมาก แสบโดนคนแรก ปักเข็มไปฉึก เข็มหัก ฮ่าๆๆ พอเข็มที ๒ ก็หักอีก
“มึงเล่นของรึไง”นายสิบถามอย่างโมโหเมื่อเห็นหมอผู้หญิงบ่นว่าปักเข็มฉีดยาไม่เข้า
“ไม่ได้เล่นครับ ก็เข็มมันไม่เข้าเองนี่นา”แสบบอกหน้าระรื่น
“แกล้งหมอเหรอ”ผมกระซิบถามเบาๆที่ข้างหู แสบยิ้ม
“ถ้าเข็มต่อไปหักอีกคิดเข็มละแสนเลยนะ”หมอผู้หญิงดุแสบ
“ฮิๆ หมออ่ะ ก็หมอไม่ยอมทำเบาๆ ปักฉึกลงไปแบบนั้นมันจะเข้าได้ไง หมอต้องทำเบาๆนะ”แสบพูด หมอก็ค่อยจิ้มเข็มไปเบาๆ คราวนี้ไม่หักครับ แสบฉีดยาคนแรก ผมคนต่อมา ผมว่าจะแกล้งหมอเหมือนกันนะแต่แสบเล่นไปแล้ว จึงไม่แกล้ง ส่วนข้ออธิบายเรื่องเข็มไม่เข้า เราขอเก็บไว้เป็นความลับเนอะ
พอฉีดไล่ลำดับมาจนถึงท็อปแท็ป มันก็โอดครวญใหญ่เลยครับ จนต้องลัดคิวให้คนอื่นก่อน จนมาถึงโพธิ์ครับ คนนี้เงียบๆ แต่ดูท่าจะไม่ไหว
“ไหวป่ะโพธิ์”แสบถาม เราก็ถามทุกคนแหละครับ ส่วนใหญ่โอเคกัน แต่ท็อปแท็ปนี่ออกไปทำใจ โพธิ์เงียบ แต่กำมือแน่น เส้นขึ้นเลย เครียดจัด
“ไหวน่า”
“เหรอ ไหวแน่นะ ทำไมกำหมัดแบบนั้นล่ะ”
“โธ่ กลัวอะไรกับเข็มฉีดยา ขนาดสักมาเต็มไหล่ยังสักมาแล้ว แค่นี้กระจอก ฮือ แสบ กูขอกอดหน่อย”อ้าว น้ำตาซึมซะงั้น โพธิ์เดินมากอดแสบแล้วเลิกแขนเสื้อขึ้นข้างหนึ่ง ก่อนหมอจะฉีดให้
“ฮ่าๆๆๆ ไหวครับผม โอ๋ๆ พ่อนักเลงคุ้มเหนือ”แสบขำแล้วลูบหัวโพธิ์
“หมอเสร็จยัง”โพธิ์ซบหน้าลงไหล่แสบแล้วถามหมู
“หมอเขาเอาเข็มออกตั้งนานแล้วเถอะ ดูแขนดิ”แสบพูด โพธิ์หันมาดูแขน หมอกำลังกดเข็มฉีดวัคซีนเข้าพอดี
“ไอ้แสบ ไอ้เลว ฮือ แม่ง”แทบดิ้นเลยครับดีที่ผมไปจับไว้ก่อน งานนี้พวกเราก็ขำก๊ากกันเลยทีเดียว จนเสร็จโพธิ์ไปนั่งน้ำตาซึม
“ตอแหล”ตินตินพูดใส่โพธิ์ เบ้ปาก มองบน มองอะไรไม่รู้ ผมทำตาม ไม่เห็นจะมีไรเลย ฮ่าๆๆ
“มึงไม่เป็นกูมึงไม่รู้หรอก”
“เหรอ อยากกอดผู้ชายจนตัวสั่นเลยสิมึง แสบ ถ้าหมอฉีดเราเราขอกอดแสบบ้างนะ ไม่งั้นไม่ยอม”
“ตินตินไม่ได้กลัวเข็มนี่”
“แต่เรากลัวจวยนะ ดูซิ เต็มกองพันไปหมดเลย คนละดุ้นๆ”
“มึงกลัวหรือมึงวิ่งเข้าหาอีนิโคติน อย่าให้กูต้องแฉ”โอโซนซึ่งฉีดเสร็จแล้วฉะตินตินบ้าง
“กูไม่แรดเหมือนมึงหรอกอีคาร์บอน แสบ เรากลัวจริงๆน้า เข็มบะเร้อ”
“อ้าว ที่ของผู้ชายเท่าแขนไม่เห็นตินตินจะกลัวนี่”แสบพูดแล้วยิ้ม
“แสบบ้า ผู้ชายบ้าๆ”
“หมอฉีดยารักษาโรคอ่อย โรคแรดให้มันด้วยนะครับ อีนี่มันแรดหาแต่ผู้ชาย”โอโซนพูด หมอก็ยิ้มๆ
“ค่ะ มาค่ะ”
“อ้าว โซน เมื่อกี้เราแอบเห็นหมอเขาฉีดยารักษาโรคบ้าผู้ชายนะ เนี่ยวัคซี โอลิโปเกโก้”ผมหยิบขวดวัคซีนขึ้นมาแล้วพูดตัวยาแบบมั่วมากๆ
“ซ่า ทำไมต้องมาว่าโซนด้วย คนบ้า โรคบ้าผู้ชายมีที่ไหน ห๊ะ”
“มีแต่โรคร่าน ชิ”ตินตินฉีดเสร็จแล้ว เบ้ปากใส่เพื่อน
“ดอก”
“ตินเจ็บแผลอ่ะแสบ บอบบางจังเลย”
“ผิวมึงบางแต่หน้ามึงหนาใช่ไหมอีติน ตอแหลล่ะมึง มึงคงกินสตอเบอร์รี่หมดทั้งดอยเลยละมั้ง ถึงได้สตอบอแหลแบบนี้”
“ตบกันมะ”
“ตั้งปืนใหญ่ยินกันเลยดีกว่า เอาให้ตายไม่เหลือซากกันไปเลย ฮ่าๆๆๆ”แสบเสนอ พวกเราก็ขำกัน เสร็จจากฉีดวัคซีนเราก็ไปนั่งพักกันครับ และฝึกท่ามือเปล่ารอ ดูบ้าดีเดือดยังไงก็ไม่รู้ แต่ก็ไม่เป็นอะไรมากนะ ฝึกได้ ช่วงบ่ายเราจะฝึกกับปืนครับ ตอนนี้เราเสร็จก่อนก็มาฝึกก่อน ช่วงบ่ายก็เบิกปืน ช่วงเย็นออกกำลังกายกันต่อครับ ช่วงค่ำก็อบรม ท่องวินัยทหาร
พอมาถึงวันพฤหัสบดี วันนี้เป็นวันเปิดหน่วยฝึกอย่างเป็นทางการ เราซ้อมพิธีเปิดกันมา ๒ วันครับ ซ้อมช่วงเย็น ตอนนี้คือพวกเราเข้าที่ลงรูปลงรอยกันบ้างแล้ว ก็มีพิธีเปิดในช่วงเช้า ทหารใหม่กล่าวแนะนำตัว คือแนะนำแบบตัวแทนนะครับ ทหารเก่าก็กล่าวต้อนรับ ผู้พันให้โอวาทเล็กน้อย และมีนายทหารเข้ามาเยี่ยม ผู้พันนี่คุยกับพวกเรานานหน่อย ถามว่าคุ้นไหม ก็ไม่เคยเจอหน้ากันมาก่อนนะครับ แต่คงจะคุ้นกับพี่ภูมิ จากนั้นก็ไปทักทายคนอื่นๆ ๑๐ โมงเสร็จพิธี เราไปฝึกต่อนิดหน่อยแล้วจัดเวรลี้ยงกินข้าว อ่อ วันที่กล่าวต้อนรับเราก็ได้รับธงหน่วยฝึกด้วยนะครับ เราต้องดูแลธงหน่วยฝึกของพวกเรา และเริ่มมีการจัดเวรยามด้วย น่าจะเริ่มจัดเวรยามกันเย็นนี้
“ผู้หมวดมองหน้าแบบนั้นทำไม”ตอนนี้เรานั่งกันอยู่ที่ศาลากลางน้ำแล้วนะครับ ได้เวลาของการอบรมในช่วงเย็น ผู้หมวดนั่งเก้าอี้ใกล้ๆกับพวกผม แสบนั่งให้โพธิ์นวดให้ เป็นค่ากอดเมื่อตอนเช้าที่ผ่านมา ส่วนผมนั่งคุยกับบี้นักรักบี้ แต่ผู้หมวดก็มองหน้าผม ผมจึงต้องถาม
“เปล่า”
“ผู้หมวดมีอะไรสงสัยถามได้นะ ผมมีแฟนแล้ว แสบยังไม่มี เราอยู่บ้านกันหลายคน”
“อืม ทำไมถึงอยากเป็นทหาร”
“อยากเป็นเหมือนพ่อ ผมมีพ่อเป็นไอดอล เดี๋ยวเยี่ยมญาติผู้หมวดก็เจอพ่อผมแล้ว”
“เหมือนจะเคยเจอนะ แต่ไม่ได้คุยกัน”
“เหรอ”
“ดูน่ากลัว”
“พ่อใจดีนะ หน้าเข้มๆแต่ฮา เวลาไม่คุ้นกับใครพ่อก็แบบนั้นแหละครับ เข้มๆไว้ก่อน พอสนิทกันนี่ฮาขี้แตก”ผมอธิบายต่อ
“พ่อเคยเป็นทหารที่นี่ด้วยเหรอ”
“ใช่ครับ เมื่อ ๒๓ ปีที่แล้ว ตอนผมเกิดพอดี พ่อเป็นทหารเกณฑ์”แสบตอบบ้าง “พวกผมดวงดีนะที่ได้มาเป็นที่กองพันที่พ่อเคยเป็น ถึงแม้บรรยากาศจะเปลี่ยนไปก็ตามเถอะ แต่ก่อนอ่ะกองร้อยจะเป็นแบบครึ่งปูนครึ่งไม้นะผู้หมวด”
“เคยเห็นด้วยเหรอ”
“ผมเข้ามาที่นี่บ่อยนะ ตอนผมอยู่ประถมแล้วพ่อพามาเที่ยวกรุงเทพอ่ะ มีเพื่อนพ่อเป็นผู้กองที่นี่ด้วย ตอนนี้เป็นอะไรแล้วนะแสบ อาเต้ยอ่ะ”
“ไม่รู้เห็นว่าเป็นรองผบ.อะไรสักอย่าง เหมือนเพิ่งจะได้เลื่อนตำแหน่งละมั้ง ยังไม่เห็นอาเต้ยมาเยี่ยมเลย”แสบหันมาคุยกับผมและมองหน้าผู้หมวด
“แล้วทำไมไม่เป็นนายร้อยซะละ ดูญาติๆก็เป็นทหารกันทั้งนั้นนี่”
“ผมชอบอิสระมากกว่าอ่ะผู้หมวด เคยคิดจะเป็นเหมือนกันนะ แต่ว่าเหมือนใจมันไม่เต็มที่อ่ะ เนี่ยผมเป็นก็เพื่อจะรู้ว่ามันเป็นยังไง ให้เป็นอาชีพผมคิดว่าไม่ไหว ผมชอบทำงานแบบสบายๆมากกว่า”
“ที่บ้านทำเกษตรนี่เหรอสบาย”
“สบายนะผู้หมวด บางอย่างเราไม่ต้องลงมือเองไง เราจ้างเขา ส่วนคนรับจ้างเขาก็ทำไป เราเป็นคนวางแผน เหมือนผมเป็นแม่ทัพแหละครับ คอยสั่ง แล้วทหารเกณฑ์คือคนผู้รับคำสั่งจากแม่ทัพ แต่ว่าตอนนี้แม่ทัพของผมก็คือพ่อ ฮ่าๆๆ ผมเป็นแค่ทหารเกณฑ์ ทำเองหมดทุกอย่าง”
“ไม่เลือกทำงานในออฟฟิศล่ะ งานสบาย แอร์เย็น”
“ที่บ้านผมก็มีแอร์เหมือนกันครับ งานออฟฟิศมันงานซ้ำซากจำเจนะผู้หมวด แต่งานเกษตรคืองานที่ท้าทายว่าเราจะกำหนดทิศทางมันไปยังไง เราทำตั้งแต่จุดเริ่มต้นไปจนถึงจุดสิ้นสุดของงาน ซึ่งมันก็ต่างจากงานออฟฟิศที่เราทำแค่ส่วนที่เขามอบหมายมาให้ มันดีมันเสียคนละแบบอ่ะครับ งานออฟฟิศเราทำแค่ตำแหน่งของเรา แต่งานเกษตรเราเป็นเจ้าของเอง เราต้องทำหลายตำแหน่ง ทั้งบัญชี ทั้งจัดซื้อไรแบบนี้ แต่ผมคิดว่าสบายกว่าเยอะ วันหนึ่งผมทำงานไม่เยอะหรอกครับ วันละ ๕ ชั่วโมง ที่เหลือก็สบายๆ มันมีช่วงเวลาพักด้วยนะ ถึงช่วงพักเราก็ไปเที่ยว พอถึงช่วงเก็บเกี่ยวเราก็ทำ มันหนักช่วงปลูกกับช่วงเก็บแค่นั้นแหละครับ ที่เหลือสบายๆ”
“อืม แต่ไม่ใช่ที่นาเยอะไม่ใช่เหรอ ดูแลไหวป่ะ”
“ก็แบ่งโซนกันอ่ะครับ พ่อรับผิดชอบโซนนี้ ผมรับผิดชอบโซนนี้ แสบก็รับผิดชอบอีกโซน เฉลี่ยๆกัน ลูกจ้างเราก็มี ระบบเราก็มีแล้ว ไม่ยาก”
“ผู้หมวดว่างๆก็ไปเที่ยวบ้านผมได้นะ ไปได้ เนี่ย ฝึกเสร็จก็ไปเที่ยวบ้านผมสิครับ ของกินเยอะมาก เดินรอบบ้านรอบเดียวก็ได้ของกินละ”แสบเอ่ยชวน
“มีอะไรให้กิน”
“กินหญ้าไง หญ้าบ้านผมเยอะ ฮ่าๆๆ”
“กวนตีนละมึง ที่ชวนนี่เพราะเคยกินมาก่อนใช่ไหม”
“ฮ่าๆๆ”
ขำขันเฮฮากันไปครับ จนได้เวลาอบรมช่วงเย็นเราก็นั่งฟังความรู้ต่างๆ สิบเวรก็เล่าอะไรเรื่อยเปื่อย ฝึกร้องเพลง ท่องวินัยบ้าง ก็เป็นแบบนี้จนสิ้นสัปดาห์ที่ ๓ ครับ เข้าสู่สัปดาห์ที่ ๔ การฝึกเริ่มเข้มข้นมากขึ้น เราต้องฝึกการสวนสนาม ฝึกประจำสถานี อากาศช่วงนี้เย็นลงกว่าเดิม ไม่ถึงกับหนาวแต่กลางคืนนี่นอนสบายไม่ต้องเปิดพัดลมนอนก็ยังได้ เสียอยู่อย่างคือกลางวันจะร้อน แต่ร้อนแค่ไหนเราก็ต้องสู้ อีก ๑ สัปดาห์พ่อจะมาเยี่ยมแล้ว เราต้องแกร่ง
-
จะได้เยี่ยมญาติแล้ว แสบซ่าอย่ากวนเขามากนะลูกเดี๋ยวอดเยี่ยมญาตินะ
-
:z13:ทำไมน่ารักขนาดนี้ค่ะแฝด เป็นผู้ชายร่างควายที่มีนิสัยน่ารักน่าเอ็นดูมาก
-
แสบ ซ่า ยังแสบเหมือนเดิม คู่แสบนี่จะเป็นหมวดรินซะละมั้ง เดาล้วนๆ 555
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
คิดถึงมาก.
-
คนรู้จักจะทั่วกองร้อยแล้ว แฝดเอ๊ย..
-
รอวันพบญาติอยู่นะ
-
รอวันเยี่ยมญาติ
-
ขอบคุณมากนะครับ
:o8: :jul1: :-[ :-[
-
สองแฝดตลกดี
-
ตอนหน้าพ่อบอมจะมาแล้วใช่ไหม?
หรือทุกๆคนจะมา
คิดถึงแก๊งค์รุ่นพ่อ
:mew1: :mew1:
-
ตามอ่านจนทัน
เป็นอีกเรื่องที่ชื่นชอบ โดยเฉพาะพี่บอมบ์ :-[
พี่บอมบ์คนจริง คนเก๋า
เสียดายน้องบูมจากไปเร็ว
ขอบคุณค่ะ ที่นำเสนอเรื่องราวให้ได้อ่าน
o13 o13 o13
-
หวยจะออกที่หมวดริน่ไหม
#ทีมแสบริน
จะเยี่ยมญาติแล้ว งานนี้มากันทั้งบ้านแน่เลย
ลูกแหง่ของพ่อและพี่ๆ อาๆ ทั้งหลาย สรุปแหง่กับทุกคน 5555555
มาต่อเร็วๆนะคะ
-
แสบซ่านี่ แสบซ่าจริงๆ
-
ขอบคุณ :)
-
พ่อบอมจะมาแล้วววว คิดถึงงงงงง :mew1:
-
ลุ้นว่าใคร คู่หมวดริน ผมคิดว่าน่าจะเป็นซ่า มากกว่า นะ เดาๆๆร่วนๆ :o8: :-[
-
:pig4: :pig4: คิดถึงงงงงพี่บอมบ์ อ่าว 555555555555
-
คนพี่หรือคนน้องจะได้กับหมวดเนี้ยะ :katai1:
-
เหวยๆๆใกล้จะถึงวันเยี่ยมญาติแล้ว คราวนี้แหล่ะ พ่อแม่พี่น้องปู่ย่าตายายมากันพรึ่บ!! ลูกใครหลานใครใหญ่ก็รู้กันคราวนี้แหล่ะะะะ
-
รอวันเยี่ยมญาติ :mew1: :mew1: :mew1:
-
รอวันเยี่ยมญาติ
ว่าแต่ผู้หมวดชอบใครกันนะ :-[
-
แสบซ่าก็ยังแสบเหมือนเดิมนะ ขี้เล่นขี้อ้อนเค้าไปทั่ว แต่ความกวนเมือนจะเพิ่มเลเวล อิอิ รอเจอพ่อบอมกับอาเต้ย แล้วก็คิดถึงหมวดบูมอ่าาา อยากให้เป็นเหมือนพระเอกเรื่อง ชีวิตเพื่อชาติหัวใจเพื่อเธอจัง ในที่สุดเค้าก็กลับมา
-
ตอนหน้ามาให้ครบทุกคนเลยนะครับ คิดถึงๆ
-
:pig4: :mew1:
-
แสบซ่าน่ารักเหมือนเดิมรอดูวันเยี่ยมญาติคงยกมากันทั้งครอบครัวใหญ่
-
กวนกว่าพ่อนะ
ถือว่ามีคู่เหรอ
-
:katai2-1:
-
สองแสบกวนไม่เกรงใจใครจริงๆ ใครนะที่หมวดชอบ
แถมโพธิ์นี่ก็ยังไงๆกับแสบนะเนี่ย
อยากเยี่ยมญาติ คิดถึงบอมบ์ คิดถึงมหา หมวดเต้ย มากันเร็วๆนะ
แปปเดียว ไปป์ลูกอยู่มอต้นล่ะ (ทำไมรู้สึกเราแก่เลย 5555)
หมวดรินนี่ดูใจดีกว่าหมวดบูมเยอะเลยเนอะ สมัยบูมถ้ามาเซลฟีหรอ นู่นนนน โดนแดกกกกกกชัวร์
คิดถึงหมวดบูมจัง
-
คิดถึงทุกคนเลย
-
:mew1: :katai2-1:
-
เมื่อไหร่จะถึงวันเยี่ยมญาติ คิดถึงมหา เกี่ยวไหม? :hao4:
-
:pig4: :pig4:
-
:m20: :m20: :m20: ก็หลานรักทั้งคู่มาอยู่ที่กองร้อยนี่นา สงสัยจะเป็นวันรวมญาติสนิทมิตรสหายซะมากกว่า วันรวมนายพันนายพลด้วยแหง ๆ งานนี้สงสัยจัดเต็ม ฮาขี้แตกขี้แตนแน่ ๆ :m20: :m20: :m20:
-
บูมเหลือสิ่งดีงามไว้เยอะมาก กลิ่นไอของแสบและซ่าแอบมีบูมเจือปนอยู่นิดๆ คิดถึงนะ
-
พ่อบอมบ์หมวดบูมตัวไม่มา แต่ชื่อเป็นที่จดจำ
แสบซ่า กวนๆ มึนๆ เป็นที่รักและหน้าหมั่นไส้เลยนะ
รอวันพบญาติ คงวุ่นวายแน่ๆ แสบซ่าญาติเยอะ
-
รอๆๆ แสบซ่า แอนเดอะแกงค์ ค่ะ
-
แวะมาดู
แวะมารอ
-
เข้ามารอ แซบ ซ่า :mew3:
-
สนุกกกก ....ชวนกินหญ้า 5555 กล้ามากจริงๆ รอบอมบ์
-
น่ารักมั้งคู่เลยค่ะ
ดีกับผู้หมวดแล้วเล่นกันสบายๆหน่อย
รอดูวันเยี่ยมญาตินะคะ
-
:hao3:
-
เข้ามารอออ เรื่องนี้เราอ่านตั้งหลายรอบ อิอื ชอบมากก :L1: :L3:
-
อ่านเรื่องพ่อจบก็อ่านเรื่องลูกตามเลย เรื่องพ่อแอบน้ำตาซึมเบาๆในหลายๆตอน สนุกมากเลยค่ะ ส่วนลูกชายแฝดก์ต้องตามดันต่อไป แต่สนุกมากเลยนะ
-
เยี่ยมญาติขอครบทุกคนเลยนะคะ
แต่ว่า มาได้แล้วนะนี่
-
เป็นเรื่องที่อ่านแล้วยิีมเต็มแก้มได้ทุกตอน
ตุวละครยังน่าสนใจทุกตัวเหมือนเดิม
รวมลุ้นไปกับสองแฝดเผชิญปัญหา
พอกล่าวถึงหมวดบูม ความเศร้า คิดถึงตีขึ้นหน้า
แบบมันรู้สึกเสียใจ หมวดไม่น่าตาย
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆที่มาแบ่งปันกันคะ
แอบรู้สึกนายเอกยังไม่ออกใช่ไหม อยากรู้จักใครจะคู่น้องแสบ
รอออออออออออออออออออออออออออออออออ
-
คิดถึงหมวดบูม ไม่น่าเลย
ไม่คิดว่าจะมห้บูทไปไวขนาดนี
-
ตอนที่ ๘/๑
“เอ้าเฮ้ย ให้เล็งปืนไม่ได้ให้หลับคาปืน ตื่นโว้ยๆ ข้าศึกมาแล้วโว้ย”จ่าหนุ่มมาถึงก็เสียงดังใส่พวกผมทันทีเลยครับ พวกเรานี่สะดุ้งกันเป็นแถบ “ใครหลับสารภาพมาซะดีๆ ไอ้ข้าวปั้น ละคนหนึ่ง”
“ผมชื่อปั้นเฉยๆครับจ่า”
“ถุ้ย อย่าคิดว่ากูไม่รู้จักพ่อมึง ลุกเลยไอ้ข้าวปั้น ไอ้ชื่อแอ๊บแบ๊ว โอโซนด้วย ตินติน เหี้ย แม่งชื่อจะยากไปไหน ไอ้ซ่า แน่ๆ ไอ้แสบอย่าคิดว่าจะรอด ไปเลยพุ่งหลังคนละ ๑๐ ยก ให้มันกระปรี้กระเปร่าหน่อย หนอยแน่ แอบเดินไปข้างนอกนิดเดียวนี่ก็เอาเลยนะพวกมึง”
“ก็อากาศมันดีนี่ครับจ่า”
“แล้วมันใช่เวลานอนไหม ยังจะเถียงอีก เอาเลย จัดเลย พุ่งหลัง ๑๐ ยก”
“ครับ ๑๐ ครับ”โดนพุ่งหลังกันไปอิ่มหนำสำราญ คือตอนนี้พวกเรามาฝึกเล็งปืนก่อนจะทำการยิงจริง ปืนนี้ปืนใหม่ เป็นอาวุธสงครามเรายังไม่ค่อยถนัด คือยังไม่ชินมือน่ะ แต่ถ้าพวกปืนพก ปืนสั้น ก็พอใช้ได้ถนัดมือ
พุ่งหลังพอได้เหงื่อเราก็มานอนเล็งกันต่อครับ นอนเล็งไปปรับนั่นปรับนี่ให้มันตรงเป้า
“เล็งให้ประณีตหน่อย ไม่ใช่สักแต่ว่าลั่นไล่ เอาให้มันตรงกลางกล้องกลางเป้า”
“จ่าครับ เป้าซ่ามันตุงมากเลยครับจ่า”ตินตินพูดขัดจังหวะ
“มึงยิงได้ป่ะล่ะ ถ้ายิงได้ก็เชิญ”
“เชิญยิ้ม”ซ่าหันไปยิ้มให้ตินติน “เอ๊ย เชิญยิง ฮ่าๆๆ”
“ทำเป็นเล่นไปซ่า เราคิดนะ”
“อื้ม คิดได้แต่ห้ามลงมือทำ ไม่งั้นโกรธ”ซ่าหันไปยิ้มให้อีกครั้งแล้วหันมาสนใจกับปืนต่อ คือคิดอ่ะใครๆมันก็คิดล่ะครับ แต่ขออย่างเดียวอย่ามารุ่มร่ามเกินจำเป็น นิดๆหน่อยๆพอได้ แต่ถ้ามากเกินไปมันจะไม่ดีครับ ผมไม่ค่อยชอบเหมือนกันนะ อย่างหมวดจีโน่อ่ะ ก็รุ่มร่าม แอบจับมือผมบ้าง แตะไหล่ ไหนจะมารยาทที่ไม่ดี ผมไม่ชอบ คนนี้ผมแบนออกจากชีวิตผมละ ไม่จำเป็นผมไม่ไปเจอหรือพยายามพูดด้วยให้น้อย พยายามตัดออกและจะไม่ญาติดีด้วย
นอนเล็งปืนไปมันก็ง่วงไปครับ เรานอน ๕ ทุ่มนะ ตื่นตี ๕ แล้วต้องเข้าเวรอีก ผลัดละ ๑ ชั่วโมง มันง่วงเป็นธรรมดา คือฝึกเราก็ฝึกทั้งวัน มันเหนื่อยทุกสถานีครับ การฝึกมันไม่ยากเท่าไหร่ แต่ฝึกไปโดนแดกไปนี่มันเหนื่อย หมดพลัง
“ให้มันดีๆหน่อยดิ เออ เต็มใจทำหน่อย”แดกดันกันแบบนี้คงจะเต็มใจมากสินะ
“ดูปลายเท้าด้วย อย่าสะบัดเข่า ยกไปทั้งท่อนขาเลย”
“เออ ตับหน้าเริ่มใช้ได้แล้ว ตับหลังดูระยะด้วย”
“เฮ้ยๆ มึงจะรีบสับขาไปไหน เบาๆ ช้าๆก่อนเว้ย”
“ทำไมตอนเดินเป็นตับพวกมึงทำได้ แต่เดินเป็นหมวดกลับทำไม่ได้”
“ไอ้โพธิ์ ไอ้ห่า ห้ามสะบัดเข่าไง เกร็งไว้สิเออ”
“เอาหน่อยเว้ย ดูโอโซนดิ มันทำได้สวยนะ”
“เออๆ อย่างนั้น ดีมาก ค่อยๆตบเบาๆก่อน”
นี่คือเสียงดุและเสียงชมระหว่างที่พวกเรากำลังซ้อมสวนสนามกันอยู่นะครับ ตอนนี้เราซ้อมเดินกันเป็นตับก่อน แล้วค่อยซ้อมเดินกันเป็นหมวด ผมก็ไม่ได้ดีเท่าไหร่นะ พยายามไม่พลาดแค่นั้นเอง ขี้เกียจจะถูกด่า คำด่านี่มันบั่นทอนจิตใจ ไม่รู้ทำไมเขาสอบด่ากันจริง จริงๆพูดนี่นี่ปากจัดใช้ได้นะ
“ผู้หมวดน่าจะมีอะไรหวานๆเย็นๆเลี้ยงพวกเราบ้านนะครับ”ซ้อมเสร็จรอบแรก ตอนนี้เรามาซ้อมกันเป็นขบวนใหญ่เลยนะครับ คนที่ไม่สมประกอบก็เอาออกไป ที่ว่าไม่สมประกอบคือ หัวช้า ทำไม่ดี แต่ตอนนี้เอาออกอยู่คนเดียวครับ ชื่อเก่ง แต่เป็นคนหัวช้า อยู่หมวด ๓ ครับ พอได้พักแบบนี้ผมก็ต้องเรียกร้องหน่อย
“เดี๋ยวสั่งน้ำแข็งมาให้ เย็นๆ หรือไม่ก็รอสัก ๕ โมงมันก็เย็นแล้ว”ผู้หมวดตอบหน้าเรียบๆ
“ฮ่าๆๆ ผู้หมวดอ่ะ นี่พูดจริงนะครับ เหนื่อยๆแบบนี้เมียก็ไม่มี มันก็น่าจะมีอะไรกินบ้าง”
“ที่พูดมานี่สักว่าแต่พูดใช่ไหม จะเอาเงินที่ไหนวะ”
“เดี๋ยวหาแหล่งทุนให้ก็ได้ มันจะกี่บาทเชียวเลี้ยงทหารอ่ะครับ อย่างน้อยน้ำแดงเอามาละลายน้ำใส่น้ำแข็งแค่นี้พวกผมก็ดีใจแล้ว”
“ชอบเรียกร้องนะมึงไอ้ซ่า หาเรื่องจริงๆ”นายสิบคนหนึ่งเอ็ดผม
“มันก็ต้องเรียกร้องอ่ะหมู่ มันเหนื่อยนี่ครับ”
“เมื่อก่อนกูเหนื่อย กูยังทนได้เลย”นายสิบคนเดิมตอบ
“หมู่ทนได้หรือหมู่ไม่กล้าเรียกร้อง ผู้บังคับบัญชาที่ดีต้องฟังลูกน้อง ต้องดูแลเอาใจใส่”
“เออๆ เดี๋ยวสั่งน้ำแดงมาให้แล้วกัน หาเรื่องให้กูหมดตูดอยู่เรื่อยนะมึง”ผู้หมวดทำหน้ายุ่งๆใส่
“คนเรานะถ้าเขามีใจอ่ะ ไม่ต้องบังคับกันหรอก”ผมพูดขึ้นมาบ้าง
“หาเรื่องละมึงไอ้แสบ”หมวดรินชี้หน้า
“แหย่แค่นี้ก็โมโหอีก ใจเย็นๆนะครับผู้หมวด พวกผมก็แซะๆถามๆแบบนี้แหละ ไอ้อยากกินอ่ะไม่ได้อยากกินเท่าไหร่หรอก แต่อยากจะดูว่านายอ่ะ จะเอาใจลูกน้องได้แค่ไหน”
“มึงพูดแบบนี้มึงลุกมาถีบหน้ากูดีกว่า เลวอ่ะพวกมึง แกล้งกูซะไม่เหลือคราบความเป็นหมาเอ๊ยเป็นหมวด”
“ฮ่าๆๆๆๆ”ขำกันทั้งแถบเลยครับ
“ถ้าไม่มีตังค์เดี๋ยวผมให้พ่อมาจ่ายให้ทีหลังก็ได้นะครับ”ซ่าพูดแล้วทำหน้าทะเล้น
“กูจะไถมึงให้หมดตูดเลยคอยดู เออ ถ้าอยากกินก็ต้องทำดีๆ”
เราตั้งใจซ้อมสวนสนามกันต่อ ผู้หมวดก็ใช้ผู้ช่วยครูให้ไปซื้อน้ำแดงมา ไอ้อยากกินน่ะไม่ได้อยากกินเท่าไหร่หรอกครับ ผมก็หาเรื่องให้ผู้หมวดเสียตังค์เล่นๆ พอเราได้พักน้ำแดงก็มาเสิร์ฟ น้ำเย็นๆหวานๆช่วยเพิ่มพลังได้ ที่จริงอยากกินพวกเกลือแร่นะ มันเสียเหงื่ออ่ะ แล้วกลิ่นเหงื่อพวกเราก็ใช่จะเบาๆ หึหึ พ่อบอกว่า กลิ่นทหารใหม่
“พอใจละยังครับลูกน้อง”ผู้หมวดเดินถามล้อเลียนผม
“ครับผม เดี๋ยวจะทำเรื่องเพิ่มเงินเดือนให้นะครับผู้หมวด”
“ถุ้ย พูดเหมือนพ่อเป็นพลเอก”
“พ่อไม่ได้เป็น แต่พี่ชายเป็นครับ”ซ่าตอบแล้วยิ้ม
“เออๆ กูรู้ ว่านอกจากพี่แล้วลุงมึงก็เป็น”ผู้หมวดยักคิ้วให้
“ไปสืบประวัติตระกูลผมเหรอครับ”
“เออดิ มีวิดีโอมาแชร์ด้วยนี่ หน้าโคตรหม้ออ่ะพวกมึงเวลาถ่ายวิดีโอ”
“เขาเรียกหน้าหล่อครับผู้หมวด หน้าหม้อมันมีที่ไหน”ผมมองแล้วยิ้ม เวลาเราถ่ายวิดีโอลงโซเซียลเราชอบเล่นหูเล่นตานะครับ แต่ไม่บ่อยหรอกนะ
“เจ้าชู้ โดยเฉพาะมึงไอ้แสบ เมียเป็นสิบแล้วล่ะสิ”
“เปล่านะ ไม่ถึงครับ พ่อบอกต้องให้เกียรติผู้หญิง”ผมตอบแบบอารมณ์ดี
“แต่เมียมึงสวยนะซ่า ตาถึงนี่หว่า”ผู้หมวดหันไปชมแฟนซ่า
“อย่าเพิ่งเรียกว่าเมียสิครับ ยังไม่แต่งกันเลย แค่แฟนก็พอครับผู้หมวด”
“โถ ได้กันมากี่ครั้งแล้วก็ไม่รู้ ทำเป็นใสๆไปได้”ผู้หมวดยิ้ม
“ยังไม่มีอะไรเกินเลยกันเลยครับผู้หมวด”
“หา นี่มึงพูดจริงเหรอ”ผู้หมวดมองอย่างตกใจ
“จริงสิครับ ขนาดแค่กอดเฉยๆนะ พ่อยังดุผมใหญ่เลยครับ ถ้าผมไปทำอะไรที่เกินเลยผมคงโดนพ่อไล่ยิง”
“พ่อมึงนี่โหดเนอะ แต่ทำไมไอ้แสบทำได้วะ หมายถึงไปมีอะไรกับใครได้อ่ะ ไอ้แสบลูกรัก มึงลูกชังป่ะวะ”
“เปล่าครับ ลูกรักทั้ง ๒ คนนี่แหละครับผู้หมวด แต่ที่จริงพ่อก็บอกนะ ถ้าอยากลองอ่ะลองได้ เผื่อมีเมียแล้วทำอะไรไม่เป็น แต่การให้เกียรติผู้หญิงก็เป็นเรื่องสำคัญ”
“อ๋อ มึงก็เลยไม่กล้ามีไรใช่ป่ะซ่า”
“แฟนผมมันแมนๆด้วยอ่ะผู้หมวด”
“แมนบ้าแมนบออะไร อย่างสวยอ่ะ”
“หึหึ ผู้หมวดยังไม่เจอของจริง ถ่ายรูปมันก็สวยแบบนี้แหละครับ ตัวจริงอ่ะมันถึกจะตาย”
“มึงไม่อิจฉาบ้างเหรอแสบ น้องมึงมีแฟนแล้วนะ”
“ไม่อ่ะครับ เดี๋ยวผมก็มี แค่มีก่อนมีหลัง ไม่แตกต่างกัน ผู้หมวดอ่ะ ไหนบอกว่ามีคนชอบอยู่แล้ว ไปแอบชอบใครเหรอครับ แอบชอบผมใช่หรือเปล่า”
“ถุยครับไอ้เกรียน กูบอกแล้วกูไม่ชอบแฝด ชีวิตกูเจอแฝดมาเยอะ อย่าให้กูได้เป็นแฟนของแฝดเลย”
“ฮ่าๆๆๆ”
“เออ ลุงกูก็แฝด แฟนน้องกูก็แฝด ไปเรียนครูก็แฝดอีก แล้วนี่มาเป็นทหาร มาเจอแฝด กูเอียนแฝด ไม่ไหวๆ ที่ถามที่แอบชอบกูรึไง”
“ไม่แน่ใจ คงไม่หรอกครับผู้หมวด ถ้าผมเจอคนที่โดนใจมันต้องเกิดอาการแปลกๆบ้างนะครับ”ผมตอบพลางครุ่นคิดไปด้วย เท่าที่ผ่านๆมานะครับ ยังไม่เคยเจอแบบคนที่ทำให้ผมเกิดอาการแปลกๆบ้างเลย ผมก็รอเรื่อยๆนะ ไม่รีบหรอกครับกับการมีแฟน
“บางคนรอให้แปลกๆมันก็ไม่มีอะไรนะเว้ย แต่พออยู่ๆไปนี่สิ มันจะรู้สึกแปลกๆ ประมาณว่าหลงรักโดยไม่รู้ตัว วู้ว นี่พูดอะไรกัน ความรงความรัก”
“แหม ให้มันมีอะไรชุ่มๆฉ่ำๆบ้างเถอะครับ จะพูดแถวตรงหน้าเดินทั้งวันมันก็เบื่อๆบ้างนะครับผู้หมวด”ซ่าพูดแบบไม่กั๊ก
“ก็กูยังไม่อยากพูดนี่หว่า เออ ได้ข่าวมาว่ามึงหนังเหนียวเหรอไอ้แสบ ทำเข็มฉีดยาหักไป ๒ อันน่ะ”ผู้หมวดถามผมด้วยความสนใจ
“ไม่เหนียวหรอกครับผู้หมวด ก็ธรรมดานี่แหละครับ”
“แล้วมันหักได้ไงวะ”
“ก็แค่เรื่องของจิตใจเล็กๆน้อยๆอ่ะครับ ผู้หมวดอยากรู้ทำไมอ่ะครับ ฝึกสิ ลองดูครับ”
“ยังไงวะ”
“ก็แค่สวดมนต์นั่งสมาธิแค่นี้แหละครับ”เป็นเรื่องพื้นๆ ผมถูกฝึกมาตั้งแต่เด็กแล้วครับ เพราะย่าเล่าให้ฟังว่า ย่าอ่ะพาผมเข้าวัดตั้งแต่ยังเล็กๆ พ่อเป็นทหารอยู่ไงครับตอนนั้นน่ะ ย่าก็พาเข้าตั้งแต่อายุ ๔ เดือนได้มั้งครับ พวกเราก็เข้ากันมาตลอด ไม่เคยทิ้ง ไปเรียนรู้กับหลวงตา ท่านก็สอนเรื่องสวดมนต์นั่งสมาธินี่แหละครับ มันช่วยได้นะ ผมว่าสมาธิน่ะทำให้เราความจำดี เพราะเวลาเรียนเราจะไม่ฟุ้งไงครับ เราจะตั้งใจอยู่กับสิ่งที่ครูสอน ตั้งใจกับงานเฉพาะหน้าของเรา มือถือก็พกนะ แต่เล่นยามว่าง ไม่หยิบขึ้นมาแชทหรือแอบดู เคยมีครั้งหนึ่งครับ แอบเล่นมือถือ คือเล่นแปบเดียว วันนั้นใจผมฟุ้งลอยไปไหนไม่รู้ เรียนไม่รู้เรื่องเลย พอตอนเย็นไปถามหลวงตา ท่านก็บอกว่าเพราะเราไม่มีใจจดจ่อกับการงานเฉพาะหน้า พอใจมันฟุ้งไปแล้วอ่ะ เราคุมมันไม่อยู่ มันก็ยิ่งจะลอย เหมือนลูกโป่งอัดแก๊ส พอหลุดมือปั๊บ มันไปไกลเลย จากนั้นผมก็ไม่ทำอีกเลยครับ เล่นเป็นเวลา รู้หน้าที่ของตัวเอง เวลาไหนคือเวลาเล่น เวลาไหนคือเวลาจริง
แต่กว่าจะฝึกได้นี่มันยากมากเลยนะครับ เรื่องต่างๆเหมือนกัน กว่าเราจะผ่านมันไปได้อ่ะ มันยากนะสำหรับบางเรื่อง แต่บางเรื่องก็ง่าย ที่ผมพูดนี่ ผมไม่ได้เก่งอะไรมากมายนะครับ และผมไม่ได้เพอร์เฟคด้วย แต่สิ่งที่เราทำมันก็คือ ทำตามที่พ่อบอก พ่อชอบพูดเสมอว่า “ทุกคนมีเรื่องที่ล้มเหลวและเรื่องที่ประสบความสำเร็จ เรื่องที่ล้มเหลวให้เราเรียนรู้มันและนำมาเป็นบทเรียน เรื่องที่ประสบความสำเร็จให้เราจดจำมันและนำไปบอกต่อ เวลาล้มเหลว ผิดหวัง ผดพลาด อย่าเสียใจกับมันนาน ให้เวลาอย่างมากไม่เกิน ๓ วันก็หยุดเสียใจได้แล้ว เอาเวลาที่เหลือมาพัฒนาต่อ เพราะเวลาที่เราเสียใจ เรามัวแต่ใส่ใจกับเรื่องเสียใจ ใจที่ควรจะใส่กับเรื่องใหม่ๆมันจึงไม่มี อย่าเศร้านาน แล้วเวลาเราประสบความสำเร็จอะไร ก็อย่าดีใจนานจนลืมว่าเราต้องพัฒนาต่อ” ประมาณนี้นะ พ่อสอนเยอะมาก สอนทุกวันแหละครับ เราก็เอาความรู้มาแชร์กัน มีคำคมของ อินทิรา คานธี เขาบอกประมาณว่า ถ้าครอบครัวหนึ่งมีคนอยู่ ๒ คน พวกเขามีเงินคนละ ๑ รูปี เมื่อนำมาแลกเปลี่ยนกัน พวกเขาจะมีเงินคนละ ๑ รูปีเหมือนเดิม แต่ถ้าพวกเขามีความรู้คนละ ๑ เรื่อง แล้วเอามาแลกกัน พวกเขาจะมีความรู้คนละ ๑ เรื่องเพิ่มขึ้น ก็เป็นคนละ ๒ เรื่อง พ่อชอบนำแนวคิดนี้มาพูดบ่อยๆ และพ่อก็ชอบพูดว่า ความรู้น่ะต้องเป็นความรู้ที่มีประโยชน์เท่านั้น ความรู้เรื่องแย่งผัวชาวบ้าน ใครตบใคร ใครเลิกรัก ใครอะไรยังไงที่เราไม่จำเป็นต้องรู้อ่ะ ไม่ต้องนำมาแลกกันหรอก มันรกพื้นที่สมอง พวกผมจึงมีข้อบกพร่องคือ เราไม่ค่อยรู้เรื่องชาวบ้านสักเท่าไหร่ ดาราเราก็ไม่ค่อยรู้จักนะ เราผมเล่นเป็นกันซะเอง ฮ่าๆๆ
จริงๆเคยมีคนมาทาบทามติดต่อให้ไปเล่นหนังเล่นละครด้วยนะครับ คือด้วยความที่พวกเรา ๓ คนพี่น้องชอบถ่ายวิดีโอลงในโซเชียลของพวกเราบ่อยมาก จำได้ว่าถ่ายครั้งแรกตอนม. ๔ ชาลีเพิ่งจะม. ๒ ก็อย่างที่รู้หน้าตาพวกเรามันขายออกไงครับ คนก็เข้ามาติดตาม ทีแรกเล่นกันแค่ ๓ คน ไปๆมาๆ ลากพ่อมาเป็นแขกรับเชิญพิเศษ ซึ่งเชิญมาแทบทุกตอนเลยครับ พวกเราจึงเป็นที่รู้จัก มีคนเข้ามาดูเยอะอยู่นะครับ หลักล้านอ่ะ แล้วก็มีคนเข้ามาติดต่อ ตอนผมม. ๕ ติดต่อให้ไปถ่ายแบบ ให้ไปเล่นซีรีย์ พ่อไม่อนุญาตครับ ผมก็ไม่อยากไปด้วยนะครับ หลังจากนั้นก็มีติดต่อมาเรื่อยๆ แต่เราไม่ได้เข้าวงการบันเทิงเลย จะว่าแบบนั้นก็ไม่เชิง เราสร้างสื่อด้วยตัวเอง สร้างความบันเทิงด้วยตัวเอง ก็ถือว่าเป็นวงการบันเทิงขนาดพกพาแล้วกันครับ แล้วคลิปที่พวกเราลงบ่อยๆจะเป็นคลิปการทำกับข้าวครับ ก็อย่างที่รู้ รอบบ้านพวกเราอ่ะมีของกินเยอะมาก เราก็ชอบทำนั่นทำนี่กิน โดยมีผู้ชิมคือพ่อ และ ๔ พี่น้องของตะวันอ่ะ คือ ตะวัน อาทิตย์ ธันว์ และน้องอัญ ตะวันมันชอบบ่นครับ แต่กินหมดก่อนเพื่อน นอกจากคลิปทำกับข้าว เราก็ทำคลิปทั่วไป คลิปทุ่งนาของพวกเรา การเกษตร เป็นต้น พวกเรามีแฟนคลับด้วยนะครับ เยอะมาก ในค่ายนี้ก็น่าจะมีนะ เคยมีเพื่อนเดินมาถามบ่อยครั้ง แต่เป็นเพื่อนหมวดอื่นนะครับ
-
“ปรี๊ดดดดดดดดดดด ปริ๊ด ปริ๊ด ปริ๊ดดดดด ไอ้พวกทหารใหม่ห่วยแตก ธงพวกมึงโดยขโมยแล้ว”
“อรุณสวัสดิ์คระ... อะไรวะ”
“เฮ้ยมึง ธงพวกเราโดยขโมย”
“ห๊ะ อะไรนะ ใครขโมยกางเกงในใคร”
“มีอะไรวะ เช้าแล้วเหรอ”
“ธงถูกขโมยโว้ย ไอ้พวกทหารใหม่ห่วยแตก”เสียงผู้ช่วยครูดังขึ้น
“ธงไหน ธงมันอยู่บนเสาไม่ใช่เหรอ”
“ไม่ใช่ ธงหน่วยฝึกอ่ะ ที่พวกเราต้องเฝ้าไง”
“เอ้า แล้วทำยังไงล่ะ”
“ปรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ปริ๊ดๆๆๆ ปิ๊ด แถวตอนเรียน ๕ แต่ละหมวดทั้งหมดจัดแถว”
พวกเราทั้งหมดวิ่งลงจากโรงนอนอย่างรวดเร็วเมื่อได้ยินเสียงสั่งจัดแถวจากสิบเวร ผู้ช่วยครูต่างก็กระตุ้นพวกเราให้ลงไปด้วยความรวดเร็ว ตอนนี้ผมไม่รู้ว่ามันกี่โมงแล้ว ต่างคนต่างรีบวิ่งไปจัดแถว ไอ้ผมนี่มันคนแรก ต้องไปให้ไวสุด ไปเป็นหลัก ซ่ามันใส่รองเท้าได้ข้างเดียว อีกข้างหอบลงเอาไปพร้อมกับถุงเท้า ส่วนผมชายแสบ หึหึ เท้าเปล่าครับ
“จัดแถว”
“เฮ้”
“นิ่ง แต่ละหมวด นับตลอด นับ”
“๑ ๒ ๓ ....”
“ลงหมดแล้วใช่ไหมผู้ช่วยครู”
“หมดแล้วครับหมู่”
“หึหึ และแล้วก็โดนจนได้นะพวกมึง บอกแล้วให้รักษาธงดีๆ”
“ขออนุญาตครับ ธงไม่ได้ป่วยครับ เราจึงไม่ได้รักษา”ซ่ายกมือขึ้นยืนตรง
“ฮ่าๆๆ โธ่ ไอ้บ้า กูหมายถึงให้ดูแล อย่าให้ใครเอาไป”
“แล้วนี่ใครเอาไปครับ”ซ่าถามเหมือนเดิม
“กูเอาไปเอง”ผู้หมวดยิ้มหวานใส่
“อ๋อ คนกันเอง ไม่เป็นไรครับ ผมฝากผู้หมวดดูแลก่อนนะครับ”
“ไอ้บ้า นี่กูอุตส่าห์วางแผนขโมยมานี่ ไม่มีความหมายเลยเหรอวะ”
“คิคิ ขออนุญาตเอาคืนนะครับ”ซ่าเดินไประหว่างที่ผู้หมวดกำลังงงอยู่ แล้วธงก็มาอยู่กับเรา
“เฮ้”เสียงร้องเฮดังลั่นกองร้อย เมื่อผู้หมวดถูกซ่าหลอกเอาธงแบบง่ายๆ
“เฮ้ยๆ นี่มันอะไรกันวะ เดี๋ยวๆร้องทำไม”ผู้หมวดมองหน้าพวกเราทุกคน
“ผู้หมวดพลาดแล้วละครับ ฮ่าๆๆ รอบหน้าวางแผนใหม่นะครับผู้หมวด”
“ไอ้ซ่า กวนตีนนะมึง”
“โอ๋ๆ คนหล่อของผม อย่าน้อยใจไปเลยนะ”ซ่ามันเดินไปกอดผู้หมวดลูบหลังปลอบใจ ส่วนธงนี่ผมถืออยู่ครับ “ผู้หมวดอ่ะ ไว้ใจผมมากเกินไปเข้าใจไหมครับ เพราะความไว้ใจอ่ะ มันจะทำร้าย ความรักก็เช่นกัน”
“กวนตีน เออๆ วันนี้แค่นี้แล้วกัน รอบหน้ามึงเจอกูแน่”
“วางแผนดีๆนะครับ แต่ผมว่ามันคงยากอ่ะ ผู้หมวดต้องแบบ อาศัยช่วงที่พวกเราเผลอมากๆนะครับ”
“เออๆ เสียเชิงไปนิด โธ่ ก็แค่นี้ ไปๆ ให้เวลาเข้าห้องน้ำแล้วขึ้นนอน วันนี้แค่ทดลองนะเว้ย รอบหน้ามึงเจอกูแน่ ผู้ช่วยครูพาพวกเราเข้าห้องน้ำอย่างว่องไว แล้วเราขึ้นนอนกัน
ตอนเช้ามานี่เล่าเรื่องเมื่อคืนกันอย่างฮา โดยเฉพาะซ่าจะได้รับความนิยมขึ้นจากเพื่อนๆเป็นพิเศษ คือผมก็ไม่คาดคิดนะว่าซ่าจะทำแบบนั้น ระหว่างที่ผู้หมวดกำลังงงกับคำพูดอ่ะ ซ่ามันรีบเดินไปแย่งธงมาทันที ช่วงนั้นอย่างฮาอ่ะ คือ ผู้หมวดก็มึน พวกเราก็มึน สิบเวร ผู้ช่วยครูนี่ก็มึนๆ มีแค่ซ่าคนเดียวที่หัวไว ทำอะไรไวแปบเดียวได้ธงคืน เราเอามาเล่ากันตอนเช้าแล้วขำก๊าก ผู้หมวดก็ขำกับท่าทีของแก วันนี้จึงเป็นอีกวันที่พวกเราฝึกสนุกกันมาก
วันต่อมาเราฝึกกันต่อจนใกล้จะสิ้นสัปดาห์ เราฝึกเราหนักมากขึ้นทุกวันนะครับ ธงไม่ถูกแย่งนะ เพราะผู้หมวดบอกยังไม่ถึงเวลาจะเล่นอีกครั้ง
“ผู้หมวดครับ จะเยี่ยมญาติวันไหนครับ”ท็อปแท็ปถามในช่วงเย็นของวันศุกร์
“ถามมาก เดี๋ยวเลื่อนเป็นสัปดาห์หน้าซะเลย”
“ครับ”ท็อปแท็ปทำหน้าสำนึกผิด
“วันอาทิตย์ เตรียมใจด้วย มีเมียละยังมึงอ่ะ”
“มีแล้วครับ”
“กูขอให้เมียทิ้ง”
“เมียผมเป็นผู้ชาย อ่ะ ล้อเล่น”
“กวนตีน เออ งั้นขอให้เมียมึงทิ้งแล้วมีคนเอามึงไปเป็นเมียแทน”
“ผู้หมวดพูดอะไรแบบนั้นครับ ผมชายแท้ทั้งแท่งนะ”
“แท่งเล็กแบบนั้นจะมีไว้ทำอะไร ไม้จิ้มฟันยังใหญ่กว่าของมึงอีกอีแท็ป”โอโซนแซว
“เดี๋ยวได้ปากแตกอีคาร์บอนมึง กูไม่ใหญ่แล้วไงวะ ใครจะแบกหำมาเกิดเหมือนไอ้แฝด”
“เกี่ยวอะไรกับพวกเราด้วย”
“ก็ของมึงใหญ่”
“แล้วมันใหญ่แค่ข้าคนเดียวรึไง คนอื่นก็ใหญ่ เดี๋ยวเอาฟาดปากให้ลืมเมียที่บ้านเลยนี่”ผมต่อปากต่อคำ
“เอามาฟาดปากตินก็ได้แสบ ปากตินอ่ะพร้อมเสมอ”ตินตินพูดแทรกขึ้นมาอย่างรวดเร็ว
“ดอกทองไม่มีที่สิ้นสุด”โอโซนเบ้ปากมองบน ๔๕ องศา ฮ่าๆๆ
“ตบกันม่ะอีกคาร์บอน”
“มาสิ”
“ทำไมต้องตบอ่ะ เบิกปืนเบิกกระสุนมายิงกันสิ ผู้หมวดสนับสนุน ฮ่าๆๆๆ”คราวนี้ผู้หมวดแซว
“ผู้หมวดอ่ะ คนหล่อทำไมชอบพูดทำร้ายจิตใจกันแบบนี้”
“ขอบคุณที่ชม”ผู้หมวดยิ้ม
“หนูประชด”ตินตินเชิดหน้าใส่
“ฮ่าๆๆๆ”ขำกันทั้งวง
“พรุ่งนี้วันเสาร์ เดี๋ยวจะให้ซักผ้า ทำความสะอาดโรงนอนกันนะ ดูแลเครื่องแต่งกายของตัวเองให้เรียบร้อยด้วยล่ะ อย่าให้เละเทะ เดี๋ยวผู้หมวดจะเสียหน้า”สิบเวรเอ่ยเตือนพวกเราในช่วงเย็นวันศุกร์ ภารกิจการฝึกของพวกเราเสร็จสิ้นไปตามสัปดาห์ พรุ่งนี้ก็น่าจะฝึกแค่ครึ่งวันเท่านั้นครับ และก็ต้องเตรียมสถานที่
แล้วก็เป็นไปตามที่ผมคิดเอาไว้นะครับ วันเสาร์พวกเราซักผ้า ทำความสะอาดกองร้อย ช่วงบ่ายมาฝึกอีกประมาณ ๒ ชั่วโมง พอบ่าย ๓ เราก็ไปเก็บผ้า นั่งพักผ่อน ๔ โมงเย็นเราเล่นกีฬา แบ่งกันไปตามถนัด ผมถนัดนั่งดูมากกว่า แต่คิดเหรอว่าจะได้ดู ต้องลงไปเตะฟุตบอลกับเขาอ่ะ เหนื่อยมาก
ช่วงเย็นเราก็จัดเตรียมสถานที่กันครับ มีที่สำหรับกางเต็นท์ พวกเราต้องทำเองทุกอย่าง กว่าจะเสร็จก็ ๒ ทุ่มแล้วครับ แล้วไปนั่งคุยกันให้หายเหนื่อยก่อนจะรีบขึ้นนอนกัน
“มอนิ่งซ่า”
“มอนิ่งแสบ”
“จุ๊บกันป่ะ”
“ยังไม่แปรงฟัน”
จุ๊บกันนี่คือหอมแก้มกันนะ พวกเราก็แบบนี้แหละครับ บางที่ซ่าเดินมาหอมแก้มผมกลางคณะเลยนะ ตอนสมัยยังเรียนอยู่อ่ะ แต่คนก็คงไม่คิดอะไรมากเพราะเราคือแฝดกัน คนชอบถามนะพวกมึงกินกันเองป่ะ ได้กันรึยัง ใครรุกใครรับ ผมแทบอยากจะเดินไปถีบยอดหน้า คือถึงแม้เราจะหอมแก้มกัน จับมือกัน แต่อารมณ์ทางเพศเราไม่ได้มีใครกันนะครับ แม้แต่ชักว่าวอ่ะ ก็ยังไม่เคยช่วยกัน เพราะถือว่ามันเป็นเรื่องเกินขอบเขตที่เราจะแสดงออกในฐานะพี่น้องกัน
กินข้าว ขนโต๊ะมาวางอีกเล็กน้อย จากนั้นผู้หมวดให้พวกเราทำความสะอาดโรงนอน ตอนนี้ด้านล่างมีเสียงเพลงครับ และมีญาติของบางคนมาแล้ว ผมกับซ่าก็นอนคุยกันบนเตียงเดียวกัน นอนรอพ่อ
๙ โมงแล้ว พ่อยังไม่มา
“ว่าไง ไอ้พวกญาติระอา เขาไม่มาหามึงแล้ว โถๆๆๆ”ครูนายสิบยิ้มเยาะพวกเรา ตอนนี้คือมีญาติมาเยี่ยมกันเยอะมาก เหลือไม่ถึง ๕๐ คนบนโรงนอน
“พ่ออาจจะติดงานก็ได้นะ”ผมพูดกับซ่า
“อือ แต่คนอื่นก็น่าจะมาก่อนได้นี่นา”
“เพราะพ่อไม่รักมึงไง เขาถึงไม่มาหา”ผู้ช่วยครูคนหนึ่งพูดแทรกระหว่างที่เรานอนหันหน้าคุยกัน
“ครูเอาปมของครูมาล้อพวกผมใช่ป่ะ”ซ่าถาม
“สัส เดี๋ยวกูเตะ เออๆ ข้างล่างให้กูมาเรียกพวกมึง”
“เฮ้”ซ่าร้องลั่นเลยครับ
“ไอ้แฝด เดี๋ยวกูสั่งงดเยี่ยมเลยมึง ทำกูตกใจ”ผู้หมวดเดินมาพอดีครับ
“ขอโทษครับผู้หมวด”
“แล้วจะยืนเอ๋ออีกนานไหม เดี๋ยวกูจะได้ลงไปบอกพ่อมึงว่ามึงขอใช้งดออกเสียง”
“นั่นมันเลือกตั้งแล้วเถอะ ผู้หมวด”
“เออ แต่งตัว ใส่ถุงเท้ารองเท้าให้เรียบร้อย”
“ผู้หมวดมีน้ำหอมไหมครับ ผมไม่มั่นใจเลย”ผมถามขึ้น รู้สึกว่าตัวจะเหม็นๆ
“มีแต่น้ำอบอ่ะ”
“ลงไปแบบนี้ก็ได้ ถ้าผู้หมวดจะเชยขนาดนี้”
“กวนตีนแล้วพวกมึง เร็ว ให้เวลา ๕ นาที หมดไปแล้ว ๓ นาที”
“ผู้หมวดดดดดดด”
“กระผม พลทหาร ธัชระพี/ธีรภัทร อุดมลักขณ์ ขออนุญาตเข้าศาลาน้ำครับ”
“เสียงไม่ดัง”นั่นไง พ่อมาเอง
“กระผม”
“สั้นๆ ห้วนๆ เสียงเข้มแข็งหน่อย”
“พ่ออ่ะ”ผมโอดครวญ
“ใครพ่อเอ็ง”
“พ่อ”
“หึหึ รายงานใหม่”แล้วพวกเราก็รายงานอีกครั้งด้วยเสียงที่ดังสนั่นหวั่นไหว พ่อไม่อายเรื่องอะไรเราจะอายใคร
“อ้ากกกก คิดถึงพ่อ”ซ่ารีบโผเข้าไปกอดพ่ออย่างรวดเร็ว
“คิดว่าพ่อจะไม่มาแล้วซะอีก”ผมกอดบ้าง กอดกัน ๓ คนกลมเกลียว
“ไปๆ ไปฝั่งนู้น”พ่อเดินนำไป ผมก็ยิ้มให้กับแฟนคลับ พอไปถึงเท่านั้นแหละครับ
“มากันขนาดนี้เลยเหรอ”ผมอุทานเบาๆ
“ทำไมหะเจ้าแสบ อามาไม่ได้รึไง”อันนี้คืออาหนูครับ กอดอกมองหน้าแบบคนงอน
“เด็กงอนยังพอน่าดู คนแก่งอนนี่มันน่าถีบ”อาตวงเปิดฉากเป็นคนแรก
“คนแก่อย่าเพิ่งทะเลาะกันครับ มาให้ซ่ากอดหน่อย”จากนั้นเราก็เดินไปกอดทีละคน อาตวง อาเต้ย อาฝรั่ง อาหนู พี่ซัน ตะวันก็มา ชาลีนี่น้องรัก แม่บิว อาอั๋น พี่ฟาง พี่ภูมิ พี่ภีม พี่อั้ม พี่ฉัตร พี่ชิน พี่เมย์ ไม่ได้มาแค่พ่อๆนะ ลูกๆก็มาด้วย เยอะมากเลย
“ขอโทษค่ะ หนูไปผิดกองพัน”หมวยเดินกระหืดกระหอบมาที่เต็นท์พวกเรา มาถึงนี่ก็ฮาเลย
“ไอ้แมน เอ๊ย หมวย อะไรของเอ็งเนี่ย”ซ่าเดินไปทำหน้าขำไป
“ก็มันคล้ายๆกันน่ะ พ่อสวัสดีค่ะ สวัสดีค่ะ”หมวยยกมือไหว้ญาติๆทุกคน
“ตรงไหนที่คล้ายกัน”
“ก็เห็นหัวเกรียนเหมือนกัน ตัวดำๆด้วย นี่อุตส่าห์ไปยืนชะเง้อ เดินหาเกือบรอบกองพัน หาพ่อก็ไม่เจอ หาใครก็ไม่เจอ”
“ให้มันได้งี้สิ”
“เออ ก็คนไม่เคยมานี่นา แกดำขึ้นนะซ่า แสบด้วย แต่แสบหล่อกว่า”
“ไอ้แมน”ซ่าทำหน้าเข้มใส่
“คิคิ”
“เอ็งสวยขึ้นป่ะหมวย มาดูสิ”ซ่าเดินมาหาหมวย หมวยนี่สูง ๑๗๗ นะ ตอนนี้สวยกว่าเมื่อก่อนมาก รู้จักแต่งตัว “ทำไมใส่สั้นแบบนี้วะหมวย แล้วนี่มายังไง แท็กซี่เหรอ ป่านนี้แท็กซี่มันไม่อ่านกินเอ็งเหรอวะ มีรถก็ไม่รู้จักขับ ....”ซ่ามันบ่นแฟนมันล่ะครับ
“พอใจยัง”หมวดถามหลังจากบ่นเสร็จ
“อืม บ่นเสร็จแล้ว มากอดหน่อย”
“ตัวแกเหม็นอ่ะซ่า”
“มันเคยตัวหอมด้วยเหรอหมวย เจอมันทีไรไม่เหงื่อก็น้ำมันเครื่อง อะไรก็ไม่รู้”ผมพูดบ้าง
“จริงอ่ะแสบ”
“แต่เอ็งต้องกอดข้านะหมวย”
“ชอบบังคับ”
“เดี๋ยวแต่งงานไปซ่าก็บังคับหนูไม่ได้แล้วล่ะลูก ดูแม่เป็นตัวอย่าง”แม่บิวพูด
“แม่บิว เอาอะไรมาพูดเนี่ย”ซ่าหันไปมองแม่บิว หน้าอย่างฮาอ่ะ
“แม่ไม่รู้ แม่ใหญ่ที่สุดในบ้าน”แม่บิวยักไหล่แล้วขำ
“เอาที่สบายใจแล้วกัน”อาอั๋นพูดแบบเถียงไม่ออก
“เป็นไงบ้าง สนุกไหม”พ่อถามและเอาขาดมาจับไหล่ผม
“จะสนุกเหรอพี่บอมบ์ ตอนเป็นทหารใหม่หนูเหนื่อยจะตายชัก..”
“นี่ถ้าไม่มีผู้ชายนะ หนูทนไม่ได้หรอก มึงจะพูดแบบนี้ใช่ไหม”อาตวงแซว
“ก็จริงนี่พี่มหา หนูอยู่ได้เพราะผู้ชาย”
“อาหนูป่านนี้ยังไม่หายคลั่งผู้ชายอีก”ชาลีเอาไหล่ซบอาหนูพูดแซวขำๆ
“นี่ ถ้าหนูเป็นตุ๊ดอ่ะหนูจะรู้อารมณ์ของอา แล้วตกลงเป็นไงบ้างแสบ เหนื่อยไหมลูก เฮ้อ หนูล่ะเพลียกับพี่บอมบ์ไม่รู้คิดอะไร หนูนี่นะถ้าท้องได้นะ จะไม่ให้ลูกลำบากหรอก”
“ถ้าลูกไม่รู้จักคำว่าลำบากอ่ะหนู ความไม่ลำบากนี่แหละมันจะฆ่าเราตอนที่เราลำบาก มึงอย่าไว้ใจชีวิตดิว่ะ ชีวิตคนเว้ยมันเป็นวงจร มันมีช่วงขาขึ้น มีช่วงขาลง ตอนมันดีเราก็อยู่ได้ ตอนมันไม่ดีเราต้องอยู่รอด”
“ก็จริงแหละพี่บอมบ์ แต่เป็นอย่างอื่นก็ได้นี่ ไม่น่าเป็นทหาร ถึงมันจะสนุกก็เถอะ แต่ถ้าให้กลับมาเป็นอีกหนูก็ไม่อยากเป็น เฮ้อ หนูมันก็คนแก่ขี้กังวลอ่ะแหละพี่บอมบ์ ถ้าเด็กๆเขาสนุก หนูก็โอเค หนูเชื่อพี่บอมบ์”
“กับผัวนี่เคยมีแบบนี้บ้างไหม”อาฝรั่งถาม
“ฮ่าๆๆๆ”
เราถามเหตุการณ์ของกันและกันนะครับ พ่อเล่าเรื่องงานที่บ้านให้ฟังนิดหน่อย ส่วนผมกับซ่าก็เล่าเรื่องการฝึก เล่าไปขำไป วันนี้ย่ามาด้วยไม่ได้นะครับ ย่าเดินทางไม่ไหวเหมือนเมื่อก่อนแล้ว ก็ยังคิดถึงย่านะ อยากให้ย่ามาเห็น
“ไหนอ่ะผู้ฝึก อยากเจอหน้า”พี่ภีมเอ่ยขึ้น ที่มาจัดการพวกเราครั้งที่แล้วนี่พี่ภูมินะครับ พี่ภีมยังไม่เคยเจอหน้า
“ลูกไอ้รัฐไงพี่ภีม”
“อ๋อ มันชื่ออะไรวะ”พี่ภีมทำหน้าสงสัย
“ชื่ออะไรนะแสบ พี่จำไม่ได้ละ”พี่ภูมิหันมาถามผม
“ชื่อหมวดริน”
“หล่อไหม”อาหนูถาม
“น้อยกว่าแสบอ่ะ”ผมตอบอาหนูและยิ้ม
“แหม พ่อคุณ รู้ว่าหล่อแล้วก็เก๊กนะ ไปเรียกมาสิพี่ภีม อยากเจอตัว”
“ให้มันน้อยหน่อยเถอะอีหนู แรดจะสูญพันธุ์หมดโลกแล้ว ทำไมมึงไม่สูญพันธุ์ไปบ้าง”อาตวงเอ่ยแซว
“หนูตายไปแรดยุคใหม่มันก็เยอะเหมือนเดิมแหละพี่มหา นี่อยากเดินดูกองร้อยนะพี่บอมบ์ คิดถึงบรรยากาศเก่าๆ”
“อย่าชวนกูแก่”พ่อพูดเสียงเข้ม
“จ้า ๔๙ แล้ว ไม่แก่เลยเนอะ ยอมรับบ้างเถอะพี่บอมบ์ว่าพี่แก่อ่ะ หนูยังยอมรับตัวเองได้เลยว่าหนูแก่”
“ยอมรับแต่ปากแหละมึง โบท็อกซ์ ดึงหน้า ศัลยกรรมเกาหลี ครีมนี่หมดไปกี่หมื่นกระปุกแล้วล่ะ ไหนจะวิตามิน ทำนั่นทำนี่ บริษัทผัวมึงขาดทุนเพราะมึงเอาไปทำแบบนี้ซะหมด”พ่อแฉอาหนูซะแล้ว
“จุ๊ๆ อย่าเสียงดังไปบอมบ์ ไม่ใช่แค่ขาดทุน มันติดลบมา ๑๐ กว่าปีแล้ว ที่อยู่ได้เพราะบุญเก่านะ”อาฝรั่งกระซิบแต่ได้ยินกันทุกคน
“อีพี่บอมบ์ อีตาเจิด เดี๋ยวเถอะๆ เดี๋ยวสั่งพุ่งหลังเลย มันจะเท่าไหร่เชียว หน้าไม่ได้ดึงเถอะ แค่อยู่กับธรรมชาติ ทำบุญทำทาน เออ มันก็ดีของมันเอง”
“โห นี่มึงทำน้อยกว่ากูนะ มึงยังดีขนาดนี้ นี่กูบวชมาทำบุญสวดมนต์เกือบ ๑๕ ปี ทำไมกูแก๊แก่วะ”อามหาพูดบ้าง
“มึงแดกเยอะเองนี่”อาเต้ยตบหลังอามหา
“กูผิดตลอด”อาตวงทำหน้าสำนึกผิด พวกเราก็ขำกันไป คนรุ่นพ่อนี่เก๋าจริงๆครับ
ยังไม่จบแค่นี้นะ รอซ่ามาเล่าต่อตอนหน้า มาดูว่าแก๊งพ่อกับแก๊งลูกใครจะรั่วกว่าใคร
-
เย้ๆ มาต่อแล้ว รอตอน2เจนมาเจอกัน
ซ่านี่กวนจริงๆเสียวจะโดนหนัก ดีนะแบ็คดี อิอิ
ปล สงสัยว่าหมดรินจะชอบคนชื่อจีโน่รึเปล่า
-
น่ารักกันจริงๆเลย ครอบครัวนี้
พ่อก็สอนมาดี๊ดี
-
รอตอนสองเลย
-
อ่านแล้วคิดถึงบรรยากาศเก่า ๆ
คิดถึงหมวดบูม
-
อ่านแล้วคิดถึงตอนเก่า ๆ .. น่ารักกันเหลือเกิน
ยังไม่ทันจุใจก็จบตอนซะแล้ว รอตอนใหม่อย่างใจจดใจจ่อ
เป็นกำลังใจให้นะครับ ^_^
-
ขอบคุณ :)
-
:katai2-1: คิดถึงหมวดบูมอ่ะ อ่านกี่ครั้งก้อไม่เคยเบื่อ อ่านมา 3 รอบแล้ว อิอิ รอตอนต่อไปอยู่นร้าาาาา :katai2-1:
-
มากันยกครัวเลยเต็มกองพันมั๊ยล่ะ555น้องแสบน้องซ่าน่ารักพ่อเค้าสอนมาดีจริงๆ
-
ไม่ถูกแต่หวย
มากันครบจริงๆ
มาเยี่ยมทหารใหม่อย่างกับมาเที่ยวกัน 55555555
คิดถึงหมวดบูม
:mew2:
-
มาครบเลย กำลังคิดถึงเจ๊หนูอยู่พอดี หมวดเต้ยก็ด้วย ทำให้พาลคิดถึงหมวดบูมเลย
-
คิดถึงเน๊อะ คิดถึงสมัยพวกนางเกรียนกัน
-
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
:sad4: :sad4:
มาเต็มเลย คิดถึงนะทุกๆคน
มาฮากันทุกคนเหมือนเดิม
คิดถึงหมวดบูมด้วย
-
:m3: :m3: :m3: โอ๊ยยยยยยยยยยยยยคิดถึงทุกคนเลย รอตอนหน้าค่าใครจะรั่วกว่ากัน
-
คิดถึงมากๆเลยอ่ะ
ซ่าคู่กะหมวยจริงๆรักกันตั้งแต่สมัยเรียน
น้องแสบคู่หมวดรินแน่ๆเลย อิอิ
-
o13
-
:laugh: :laugh: :laugh:
-
ซ่ามาเร็วๆนะ คิดถึง ง.งูล้านตัว
-
อยากรู้หมวดรินชอบใคร
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
:L2: :pig4: :L2:
-
แก๊งพ่อๆ ยังเฮฮาเหมือนเดิม
-
คิดถึง
-
อ่านไปก็นั่งหัวเราะเหมือนคนบ้าไปอีก ยังตลกและสนุกเหมือนเดิม :laugh:
-
คิดถึงหมวดบูม :hao5: :hao5:
-
:pig4: :pig4: :mew1: :mew1:รอตอนต่อไปค่ะ
-
จะพาสะใภ้มาเปิดตัวใช่ปะแสบ อิอิ
รอๆๆๆ รอซ่ามาเล่ามั่ง เนาะ
-
มากันครบแก๊งค์เลย :mew1:
รอซ่ามาเล่าต่อจ้า อย่าให้รอนานนักนะจ๊ะ :กอด1:
-
มาแล้วววววว แสบซ่านี่กวนจริง
เยี่ยมญาตินี่อบอุ่นมาก มาเยอะจริงๆ
-
ระ...เรียกพี่บอมบ์ไม่ได้แล้ว ลุงบอมบ์สวัสดีค่ะ รักเหมือนเดิมนะคะ 55555555555 :กอด1: :man1:
-
แฝดก็แสบบบแต่พ่อเก๋ากว่า โหด ฮา กว่า
-
คิดๆแล้ว สมัยพ่อนี่โหดกว่าเยอะ สมัยน้องแสบน้องซ่าเนี่ย เอาตัวรอดด้วยปัญญา ไม่ค่อยโดนแดก
แต่ พบญาติก็รั่วเลย
รอตอนต่อไปค่า
-
ตอนนี้มันดีกับใจมากกกกกก
คิดถึงทุกคนที่สุดดดดดดดดดดดดดด มากันครบเลย คิดถึงพี่บอมบ์ น้องหนู มหากับหมวดเต้ยก็มา ฮือออออ
คิดถึงหมวดบูมจัง
ปล. หมวดรินแอบน่ารักอะ ดูใจดี ตลกเชียว แอบชอบใครเนี่ย
-
เหมือนจะมีใครมาสมทบอีกใช่ปะเนี่ย
อ้อๆๆ ยังขาดสะใภ้ใหญ่อีกคนนึง อิอิ
รอภาคสมทบค่ะ
-
หาแฟนให้แสบหน่อยครับ ^^
-
มารอหนุ่มๆ
-
ตอนที่ ๙/๒
วันนี้วันอาทิตย์ เป็นวันที่พวกเรารอคอยกับการเยี่ยมของญาติๆ วันนี้ญาติพวกเรามาเยอะมากเลยครับ ผมก็ทักทายกับทุกๆคน และกับไอ้แมน หรือหมวย ชื่อมันเชยนะ แต่ตอนนี้มันอ่ะสวยกว่าเมื่อก่อนมากเลยครับ รู้จักการแต่งเนื้อแต่งตัว คงเป็นเพราะไปทำงานกับแม่บิวอ่ะ แม่บิวก็เลยพาไปใส่ตะกร้าล้างน้ำ ทำให้ดูเป็นผู้หญิงมากขึ้น ผมก็หวงมันแหละครับ แฟนนี่เนอะ
“ตรง”เสียงสั่งตรงดังขึ้นเมื่อบุคคลสำคัญของกองพันเดินทางมา อ้าว ไหนว่าไปตามผู้หมวดแล้วผู้พันมาทำไมนะ ผมลุกขึ้นยืนตรง อามหา พ่อ อาหนู ก็ยืนตรงตามด้วย
“จะยืนตรงทำไมอา”พี่ภีมสะกิด มีแค่พี่ภีมกับพี่ชายที่เป็นทหารนี่แหละครับที่ไม่ลุกขึ้นยืน แก๊งทหารเกณฑ์รุ่นเก่านี่เป๊ะมาก
“เออ ไอ้ห่า กูลืมว่ะ”
“นี่ถ้าได้ยินเสียงนกหวีดไปวิ่งไปรวมแถวกับเด็กๆหรอกเหรออา”พี่ภีมแซวต่อ อย่างฮาอ่ะ
“ตามสบายๆ นั่งๆ สบายนะคุณพ่อคุณแม่”ผู้พันหันไปยิ้มให้กับผู้ปกครอง “สวัสดีครับๆ”ผู้พันมาถึงก็ยกมือไหว้พี่ชายของผม
“สวัสดีน้อง”พี่ฉัตรยิ้มให้ พี่ฉัตรนี่พลเอกแล้วนะ ใกล้ๆจะเกษียณแล้ว
“ผู้ฝึกเหรอ”พ่อถาม
“เปล่าครับ ผู้พันครับ ผู้พันครับนี่พ่อผม นี่อาหนู อาตวง อาเต้ยรู้จักผู้พันไหมครับ”ผมเป็นคนแนะนำ
“รู้จักสิ ตอนอาเป็นผู้พันที่นี่ ไอ้เฟิร์สยังเป็นร้อยตรีใหม่เอี่ยมอยู่เลย”อาเต้ยพูด
“อ๋อ แล้วทำไมอาเต้ยไม่มาหาซ่าบ้างล่ะ เป็นถึงอดีตผู้พัน น่าจะมาเยี่ยมหลานบ้าง”
“พ่อเอ็งห้าม”
“จะมาทำไม มาเรื่องอื่นไม่ว่า แต่ถ้ามาเบ่งว่านี่ลูกกูหลานกู กูไม่ยอม มันเสียระบบ แล้วจำไว้ด้วยนะแสบ ซ่า พี่เรา ญาติเราใหญ่แค่ไหน เราไม่ได้อยู่เหนือกติกาของที่นั่น”พ่อชี้แจง มิน่าไม่เห็นมีใครมาให้ผมเห็นหน้าเลย
“ครับพ่อ”
“แล้วไหนผู้ฝึกอ่ะ ไม่เห็นมาสักที”อาหนูถามหาอีกรอบ
“ให้เขาไปพบปะคนอื่นบ้างเถอะ แฝดมันมาเป็นทหารอยู่แค่ ๒ คนรึไงวะ เดี๋ยวถ้าว่างเขาก็ต้องแวะมาสิ เออ”อาตวงชี้แจงบ้าง
“ก็หนูอยากเห็นว่าหล่อไหม”อาหนูทำหน้างอ
“คนนั้นไงอาหนู ที่ยืนยิ้มอยู่ตรงนั้น”
“ไหนอ่ะ มองไม่เห็น เดี๋ยวหาแว่นก่อน อ้าว ไม่มี พี่เจิดเห็นแว่นไหม ลืมเอาแว่นมาอีกแล้วกู โอ๊ย อะไรของกูวะเนี่ย วางไว้บนโต๊ะว่าจะหยิบมาก็ลืม ไปลากมาซ่า พามาดูหน้าก็พอแล้ว นี่ไม่ได้จะมาเยี่ยมพวกเราหรอกนะ แค่มาดูผู้ฝึกก็กลับละ”อาหนูเชิดหน้าใส่
“อาหนูอ่ะ นี่หลานนะ ไม่ใยดีกันเลยเหรอ”แสบประท้วงแต่ทำหน้าแป้นแล้น
“ไม่ๆ อาเบื่อพวกแกแล้ว”บ่นว่าเบื่อแต่แกะส้มให้พวกผมกิน “พวกแกกับพ่อแกอ่ะ เห็นมานานแล้ว ไม่กระชุ่มกระชวย”
“นี่เพื่อนที่แอบปลื้มยังขนาดนี้ แล้วกูที่เป็นผัวล่ะบอมบ์ เห็นกันเช้ายันเย็น มันจะไม่เอือมเหรอวะ”อาฝรั่งบ่นกับพ่อ ๒ คน
“เดี๋ยวต่อยหน้าฝรั่งให้เป็นหน้าตี๋เลยพี่เจิด ผัวก็คือผัวสิ น้องแสบ นี่อาสั่งนะลูก ไปลากผู้หมวดมา”อาหนูพูดพลางแกะนั่นนี่ให้กิน นี่มาถึงนี่ของกินเยอะนะครับ มีผลไม้หลายอย่าง ของจากที่บ้านบ้าง ซื้อมาบ้าง อาหนูมาถึงก็จัดการนั่นนี่ให้พวกเรา บ่นไปด้วยทำไปด้วย
“ลูกกูจะเป็นง่อยกันทั้งคู่แล้วมึง”พ่อพูดเสียงดุ
“เชอะ พี่บอมบ์ไม่เคยคิดจะตามใจลูกบ้างหรือไง”
“ตามใจสิ แต่ตามใจในสิ่งที่ถูกต้อง เออ ลืมไป ภีมได้เอาขนมจีนมาป่ะวะ”
“อยู่ท้ายรถมั้งอา หรือว่าใครกินหมดแล้ว”พี่ภีมตอบ
“ใครจะกินหมดวะ กูทำมาตั้งเยอะ”
“พ่อทำเองเหรอ น่ากินอ่ะ ซ่าหิ๊วหิว”
“อร่อยมากเลยนะพี่ซ่า ผมกินไปหลายรอบละ ย่าหมักแป้งเองด้วย”ชาลีพูด น้ำลายศอเลย
เรื่องขนมจีนนี่ย่าทำสูตรโบราณให้พวกเรากินกันปีละครั้งครับ จะหมักแป้งเอง โม่เอง ทำทุกขั้นตอน ใช้เวลาหลายวัน พวกเราได้กินปีละครั้ง แต่ถ้าเส้นที่เขาทำขายนี่กินบ่อยครับ ชาลีกับตะวันเดินไปเอาขนมจีนมา พวกผมนั่งรอกันตรงนี้ มาถึงก็จัดหนักกันเลยทีเดียว กินกันเกือบทุกคน ผู้พันทีแรกก็เหนียมๆ บอกปฏิเสธ สุดท้ายก็หมดไป ๒ จาน พ่อ อาหนู อาตวงนั่งมองพวกเราครับ
“พ่อกินไหม”
“กินไป พ่อกินเยอะแล้ว”
“พ่อยังไม่กินเลยพี่ซ่า บอกให้กินไม่ยอมกิน”ชาลีฟ้อง
“เออ เดี๋ยวไม่อิ่มกันไอ้กุมารทอง”
“พ่ออ่ะ ชอบเรียกกุมารทอง”ชาลีค้อนใส่พ่อ
“ก็จริง ใครๆก็รู้ว่าเอ็งคือกุมารทอง”
“ไม่เห็นจะมีทองมีเงินอะไรเลย จนมาก”
“ถุ้ย พี่ชาลี เงินพ่อพี่นี่มี ๕ บาทละไง”ตะวันฉะชาลีซะแล้ว
“เงินพ่อก็เงินพ่อ เงินพี่ก็เงินพี่ดิวะ”หันไปแก้ต่างกับน้องก่อนจะหันมางอแงใส่พ่อ “พ่อชอบเรียกกุมารทองจนเพื่อนๆเรียกตามกันหมดละ”
“ฮ่าๆๆๆ”
เรื่องที่ชาลีเป็นกุมารทองเรารู้กันทั้งบ้านนะครับ พ่อเล่าให้ฟัง บางครั้งพ่อก็เรียกชาลี บางครั้งก็เรียกกุมารทอง แล้วแต่อารมณ์พ่อ แต่ถ้าเรียกแฝดเมื่อไหร่ นั่นหมายความว่า อย่าหือกับพ่อ หึหึ
“พ่อกินหน่อยนะ”แสบมันเดินไปหยิบขนมจีนน้ำยามาให้พ่อ
“ก็กินกันไปสิ เดี๋ยวไม่อิ่มกัน”พ่อปฏิเสธอีกรอบ
“พ่ออ่ะ พ่อไม่กินแสบก็จะไม่กิน”แสบวางจานขนมจีนจานที่ ๒ ของตัวเองลง
“รู้จักเอาอกเอาใจพ่อเนาะพ่อหนุ่ม”ป้าโต๊ะข้างๆหันมาพูดกับแสบ
“ครับป้า”แสบยิ้มให้ “พ่อกินเลย กินให้หมดด้วย ถ้ามาแล้วไม่กินอะไรแบบนี้ซ่าก็ไม่มีความสุขหรอกนะ”
“หึหึ เออๆ กินก็กิน”พ่อยอมกินขนมจีนในที่สุด ผมก็เข้าใจแหละครับว่าพ่ออยากให้เรากินอิ่มๆ บางครั้งอ่ะ ของดีๆพ่อไม่ค่อยกินหรอก ชอบแบ่งให้ย่าและพวกผมเป็นคนแรก
ขนมจีนหมด น้ำยาหมด อาหนูก็แกะนั่นแกะนี่ให้กิน จนเกือบๆ ๑๑ โมง ผู้หมวดจึงเข้ามาหาพวกเรา คือ ภาระแกติดพันมากเลยครับ โต๊ะนั้นก็ชวนคุย โต๊ะนี้ก็ชวนคุย กว่าจะมาถึงโต๊ะพวกเรา
“สวัสดีครับ”มาถึงโต๊ะนี้พี่แกตัวลีบเล็กไปทันที
“พ่อนี่ผู้หมวด ผู้หมวดนี่พ่อผม นี่แม่บิว นี่น้องชายชื่อชาลี ตะวัน พี่ชายผม....”ผมเป็นคนแนะนำโดยมีแสบเป็นคนเสริม บางคนผู้หมวดก็รู้จัก บางคนก็ยังไม่รู้จัก
“หล่อนะพี่บอมบ์ คิดถึงหมวดบูมเลย ผู้ฝึกหล่อหนูก็ตั้งใจ”อาหนูทำหน้าปลื้ม
“มึงก็นะ บ้าหน้าตาไม่หยุดไม่หย่อน”พ่อส่ายหัว “เป็นไงบ้างผู้หมวด แฝดนี่ฝึกยากไหม”
“ไม่ยากครับ”
“ตอบตรงๆสิ อย่าเกรงใจ”พ่อทำเสียงดุล่ะครับ
“เอ่อ”
“เออน่า บอกมา กูรู้ว่าลูกกูเป็นไง”
“กวนตีนเหมือนพี่แหละพี่บอมบ์ แล้วนี่จะขึ้นเสียงทำไม เออพี่นี่ ผู้หมวดมานั่งตรงนี้ มาให้พี่สัมภาษณ์”
“ถุย พี่เหรอ รุ่นพ่อแล้วมึงอ่ะ”อาเต้ยแหวะอาหนูบ้าง
“ หมวดเต้ย หนูยังใสๆ เพิ่งไปถ่ายบัตรประชาชนมาครั้งแรก”หันไปฉะอาเต้ยก่อนจะหันมาคุยกับผู้หมวด “เป็นไงบ้าง ชื่ออะไรอ่ะเรา”อาหนูถาม แต่นั่งห่างนะ
“เอ่อ ชื่อรินครับ”
“ตอบเสียงเข้มแข็งสิ เป็นชายชาติทหารต้องคมต้องเข้ม”อาหนูดุบ้าง “โอ๊ย อารมณ์เสีย”
“อาหนูอ่ะ ผู้หมวดตกใจหมดแล้ว”ผมรีบปรามอาหนู ว่าแต่พ่อตัวเองก็อีกคน ฮ่าๆๆ
“ก็มัวแต่อ้ำอึ้ง ไม่ทันใจ แล้วนี่แฝดทำให้หนักใจไหม”อาหนูหันไปถามต่อ
“ก็นิดหน่อยครับ รับมือได้ แฝด เอ่อ แสบซ่า ฝึกง่ายดีครับ แต่ขี้เล่นไปหน่อย”
“เห็นไหมอีหนู กูว่าแล้ว ลูกกูมันกวนตีน”พ่อยักคิ้วให้อาหนู
“พ่อออออออ”ผมกับแสบหันไปมองหน้าพร้อมกัน
“กวนตีนเหมือนพี่แหละพี่บอมบ์ เชื้อไม่ทิ้งแถว”
“โดนจนได้กู”
“มันก็ถูกของอีหนูนะบอมบ์ มึงอ่ะกวนตีนตัวพ่อเลย”อาตวงเสริม พ่อโดนยำเละ ฮ่าๆๆ
จากนั้นพ่อก็คุยกับผู้หมวดหลายเรื่องเลยครับ ส่วนพวกเราเด็กๆก็ไปนั่งโซนเด็กๆกัน ผมเล่าเรื่องฝึกให้ชาลีกับตะวันฟัง จนใกล้เวลากินข้าว คนที่ญาติไม่เยี่ยมจะไปจัดเวรเลี้ยงกันครับ
“น่าสงสารคนไม่มีญาติมาเยี่ยมนะ กูอารมณ์นั้นเลยว่ะ อยู่แบบเหงาๆ แอบมองเขาห่างๆ”พ่อรำพึงมาเบาๆ
“ได้ข่าวว่ามึงอ่ะกระทืบคนจนต้องงดเยี่ยมไม่ใช่เหรอ”อาตวงพูดแทรก
“เออไง มันเหงานะเว้ย”
“ทำตัวของตัวเองทั้งนั้น”พี่ภูมิกระเซ้าพ่ออีกคน
“ก็มันกวนตีนนี่หว่า ไม่เอาให้ตายก็บุญแล้ว เออๆ ช่างมัน มันผ่านมาแล้ว”พ่อยักไหล่เบาๆ เรื่องนี้ได้ยินจากหมวดวินมาครั้งหนึ่ง แล้วครั้งนี้อีกครั้งหนึ่ง
“พ่อเล่าให้ชาลีฟังหน่อย”ชาลีเดินมาอ้อนละครับ
“เล่าเรื่องอะไร มันไม่ดี มันมีความรุนแรง”พ่อจับหัวชาลีลูบเบาๆ “พ่อเถื่อนด้วยนะช่วงนั้นอ่ะ ไม่ดีๆ”
“แต่ชาลีก็มีวิจารณญาณในการรับฟังนะพ่อ”
“กองเซ็นเซอร์มาเองเลยนะลูกชาย”แม่บิวหยิกเนื้อลูกชาย หึหึ
“เดี๋ยวอยากเล่าเมื่อไหร่พ่อจะเล่า นี่ได้ข่าวแสบไปขึ้นเสียงผู้หมวดมาเหรอ มันไม่ดีนะ”พ่อหันมาหาแสบ
“ก็อดไม่ได้นี่พ่อ”แสบตอบพ่อ
“ที่อยากเป็นทหารเพราะอยากจะมาเจอความอดทนไม่ใช่เหรอ แต่อย่างว่า เราไม่ได้มาเป็นควาย เราเป็นคน ถ้าทำกับเราไม่เหมือนคน ก็ลุยแม่งเลย เข้าใจไหม”
“ทีแรกก็เหมือนจะดี”อาหนูบ่น
“อะไรมึง จะยอมทำไมวะ ยอมก็เป็นควายสิวะ ถ้าทำถูกต้อง ตรงไปตรงมา เราก็ต้องตรงไปตรงมา ถ้าเล่นไม่ซื่อ ไม่มีความจริงใจ จะทนทำเหี้ยไร”
“ผ่านมาจะ ๒๕ ปีแล้ว เลือดนักเลงนี่ไม่มีหยุดเดินเลยนะ”
“เออดิ ให้ลุยตอนนี้ก็ยังไหวนะ”
“หึหึ วันนั้นยังบ่นปวดตัวอยู่เลย จับจอบแค่นิดเดียว ตกเย็นบอกปวดเนื้อปวดตัวซะแล้ว”พี่ซันขำพ่อ
“ไอ้ห่าจะไม่ปวดได้ไง เช้าแบกกระสอบข้าว เย็นขับรถ รถเสือกติดหล่มอีก กว่าจะงัด กว่าจะยกได้ ยอกไปทั้งตัว จะไปอาบอบนวด ไอ้ตัวดีก็มานวดให้ก่อน อดไปเลย”พ่อลูบหัวชาลี
“ชาลีไม่ยอมให้พ่อไปหาคนอื่นหรอก”
“ครับ พ่อคุณทูนหัว มือหนักชิบหาย คิดผิดที่ให้ลูกนวดให้”
“พ่ออ่ะ”
“พี่บอมบ์พูดแล้วทำให้หนูคิดถึงตอนพวกเราฝึกเสร็จแล้วพากันไปนวดตัวเนอะ ฟินมากเลย นี่ๆเด็กๆ สมัยพ่อพวกเรายังหนุ่มๆนะ หุ่นนี่เซี๊ยะเชียว ฝึกเสร็จ อาก็พากันไปนวด หูย ฟินมาก”อาหนูทำหน้าเคลิ้ม
“ให้มันน้อยหน่อย หัดหมดไฟบ้าง”อาฝรั่งจับที่คออาหนูลูบๆ ตอนนี้คณะนายทหารเขาแยกวงไปคุยกันอีกวง ก็ถูกคอของเขาไป
“ไฟไม่มีหมดหรอกพี่เจิด”
“ปล่อยให้มันแรดเถอะฝรั่ง ๖๐ มันก็เป็นอีแก่นั่งถักนิตติ้งอยู่บ้านแล้ว”
“พี่มหา ปากเหรอนั่น ตบปากตามจำนวนทหารใหม่เดี๋ยวนี้”
“ฮ่าๆๆ”
“ขออนุญาตนะครับ ได้เวลากินข้าวกลางวันแล้ว”
“ผู้หมวด นี่มีให้ดูอาหารกลางวันบ้างไหม ที่จริงนะอยากจะขึ้นไปดูโรงนอนด้วยละ”อาหนูหันไปทำสายตาหวานซึ้งใส่
“จะไปทำไม”อาตวงมองหน้า
“พี่มหา หนูก็อยากรู้แหละว่าเขาเลี้ยงลูกหลานเราดีไหม ไม่ใช่เหมือนสมัยเรานะ ผัก ๑ ไร่ ไก่ ๑ โล ข้าวก็แข็งๆ กับข้าวก็เหี้ยอะไรไม่รู้ทำมาให้กูแดก กูก็แดกกันไม่ลืมหูลืมตา เพราะไม่มีอะไรจะแดก ไม่ได้ๆ หนูต้องไปดู พี่ฉัตรก็มา พี่ภีมพี่ภูมก็มา มาดูให้เห็นกับตาไปเลย เลี้ยงไม่ดีนี่หนูเอาเรื่อง”
“อำนาจบาตรใหญ่นะมึง”อาเต้ยยิ้มให้
“หมวดเต้ยก็แบบนี้แหละ ทหารนะรักให้เหมือนน้อง ฝึกให้เหมือนคน แค่นี้คนมันก็เทใจให้แล้ว ไปๆ หนูจะไปดู”อาหนูจับมือแต่ละคนลุกขึ้น คณะพ่อๆจึงเป็นคณะพิเศษที่ได้ติดตามไปดู พวกเราวิ่งไปจัดแถวตามหมวด จากนั้นก็เดินแถวไป พ่อเดินตามหลังมานะครับ
“จะเข้าไปดูก็รีบดู เวลาทหารกินข้าวแล้วเดินดู มันเหมือนเข้าเยี่ยมสวนสัตว์ ดูไม่มีมารยาทเท่าไหร่”อาตวงเอ่ยขึ้น จากนั้นผู้หมวดพาเข้าไปดูกับข้าวกับปลา เราก็ไม่รู้เรื่องหรอกครับ ยืนแถวอยู่ด้านนอก พ่อเข้าไปดูเสร็จแล้วพวกเราจึงเข้าไปกินข้าว วันนี้กินได้นิดเดียว พอกินเสร็จก็ไปนั่งรอที่ศาลากลางน้ำต่อ นั่งคุยกับชาลีและตะวัน แก๊งพ่อนี่น่าจะอยู่ตลาดกองพันครับ
“แสบ ซ่า อุ้ย ครบแก๊งเลย”ตินตินมาแล้วครับ เข้ามาทักพวกเรา
“นั่งก่อนสิติน วันนี้ใครมาเยี่ยมเหรอ”ผมตบที่เก้าอี้ตัวว่างๆ
“สวัสดีแฟนซ่า เราชื่อติน ถึงเราจะเป็นเกย์ แต่เราไม่กินแฟนเธอหรอกนะ”ตินตินหันไปแนะนำตัวกับหมวย
“สวัสดีจ๊ะ เราชื่อหมวย ตินนี่น่ารักดีเนอะ”
“ใช่ แต่ไม่มีใครรัก คนที่ยังว่างเขาก็ไม่เหลียวตามามอง”ตินตินหันไปทำสายตาหวานซึ้งให้แสบ
“ดอกทองไม่มีที่สิ้นสุด อ่อยโต๊ะนั้นไม่พอมาอ่อยโต๊ะนี้อีก”เอาแล้ว คู่แค้นแสนรักมาฉะกันแล้วครับ โอโซนเจ้าเดิมนั่นเอง “สวัสดี ชื่อโอโซน ใสๆ ยังไม่มีแฟน อุ้ย ชาลีเหรอ ตัวจริงหล่อมาก”โอโซนเดินเข้าไปนั่งข้างๆชาลี
“ดีครับ แฮะๆ พี่ๆผมหล่อกว่าครับ”
“หล่อทั้งหมดนั่นแหละ นี่นักชิมตัวยง ตะวัน กรี๊ด อุ้ย หอยกูกระพือผึ่บๆๆๆ เลยว่ะอีนิโคติน ตะวันหล่อมาก ได้ข่าวเพิ่งเลิกกับแฟนเหรอตัวเอง สนใจพี่ไหม เลี้ยงไม่ยาก”
“กูขอยืมคำมึงบ้างนะอีคาร์บอน ดอกทองไม่มีที่สิ้นสุด”
“กรี่ แต่มึง ทำไมพี่น้องเขางานดีแบบนี้อ่ะ กูคลั่ง โอ๊ย ขนาดกูเคยกินนายแบบมาแล้ว พอมาเจอแก๊งนี้ โอ๊ย กูไม่เสียชาติเกิดที่มาเป็นทหาร”
“ได้ข่าวว่าบ่นเช้าบ่นเย็น อยากกลับบ้าน อีหอย ทีงี้มาคลั่ง”ตินตินต่อปากต่อคำ
“เด็กๆ พ่อให้มาตาม อ่ะๆ นี่ใคร”
“สวัสดีค่ะ”ตินตินกับโอโซนยกมือไหว้
“หวายๆ ตุ๊ดเด็กนี่เอง นี่หนู เป็นทหารต้องยืนตรง ทำให้มันเข้มๆ พี่ก็เป็นทหารมาก่อน ว้าย กูได้ลูกสาว”
“ถามเพื่อนแสบละยังว่าเขาอยากเป็นลูกสาวอาหรือเปล่า”แสบเดินไปโอบเอวอาหนู
“ไม่รู้สิ แต่ดูหน้าแล้ว เด็กๆ ๒ คนนี่กรี่พอตัวอยู่นะ”
“อาหนูปากไม่งามเลย งอน”ผมทำหน้างอใส่
“โหย ป่ะๆ เดี๋ยวพ่อรอ ลูกสาวจะไปด้วยไหม”
“ไม่เป็นไรค่ะคุณแม่”ทั้งคู่พูดพร้อมกัน
“อาหนูไม่เห็นจะแมนเลยอ่ะ เห็นเพื่อนทีไรสาวแตกทุกที”ตะวันบ่น
“ปล่อยให้อาได้อยู่กับความเป็นจริงบ้างเถอะลูก แอ๊บแมนไปตุ๊ดเด็กมันก็ด่าลับหลังอยู่ดี เป็นคุณแม่แบบนี้อ่ะดีแล้ว แล้วนี่จะบ่นทำไม เดี๋ยวเตะก้านคอซะนี่”
“โหดอ่ะ นี่หลานนะ”
“เออ ก็หลานนี่สิมันลงมือลงไม้สะดวก ไปเด็กๆ น้องหมวย มานี่ลูก ไปเดินกับผู้ชายเถื่อนๆได้ไง”
“ตัวเองนี่ไม่เถื่อนเลยเนอะ”ผมแซวอาหนู
-
เดินผ่านศาลาน้ำไปหาพ่อที่กองร้อย ตอนนี้ผู้พันยังอยู่นะครับ แต่ผู้หมวดไปต้อนรับแก๊งอื่นซะแล้ว
“ทำอะไรอ่ะพ่อ”ผมเดินไปกอดพ่อจากข้างหลัง
“ยืนคุยกันสิ ตอนนั้นมันไม่เป็นแบบนี้เนอะ ด้านบนอ่ะจะเป็นไม้ ตัวเล็กยังจำได้ไหม”พ่อหันมาพูดกับพวกเรา ผม แสบ ชาลี ตะวันนี่มาบ่อยนะครับ ยังจำภาพกองร้อยในสภาพเดิมได้อยู่ ด้านบนเป็นไม้ ด้านล่างเป็นปูน มีมุข ๓ มุข ชั้นบนมุขซ้ายขวาเป็นคลังอาวุธ ชั้นล่างปีกซ้ายขวาเป็นคลังอาภรณ์กับคลังสื่อสาร ตรงกลางเป็น บก.ร้อย ชั้นบนมุขกลางเป็นห้องผู้หมวดผู้กอง ผมยังจำได้ดี เรามาเล่นกับอาบูมบ่อยครับ มีสนามบาสหน้ากองร้อยแต่ไม่ได้เล่นบาสกันหรอก เล่นบอลกันมากกว่า
“คิดถึงหมวดบูมอ่ะ หนูยังจำได้”
“แล้วในนี้มีใครความจำเสื่อมบ้าง”อาตวงถาม
“กวนตีนแล้วพี่มหา พี่บอมบ์ก็แบบเด็กผู้หมวด ชอบอู้งาน กวาดหน้ามุขนิดๆหน่อยๆแล้วก็ไปนั่งตากแอร์ในห้องผู้หมวด พี่มหาก็ทำท่าจะเบิกปืน ที่ไหนได้แอบขึ้นไปหลับ ไม่เห็นจะเบิกสักกระบอก”
“กูพกติดตัว”อาตวงบอก
“ยังใช้งานได้อยู่เหรอ กระสุนปืนใหญ่ ๒ ลูก ลำกล้องอันหนึ่ง”
“มึงนี่ทะลึ่งตลอด เดี๋ยวให้พุ่งหลังตามอายุกองพันเลย”
“เออ ปีนี้เท่าไหร่แล้ว เรามาก็ ๑๐๐ ปีพอดี นี่ผ่านไปกี่ปีแล้ว ๑๒๓ ปีแล้วเหรอ ไวจัง ทำไม ๒๐ ปีนี่ไวจังเลยอ่ะ”
“นั่นสิ ไวมาก กูยังคิดว่ากูวัยรุ่นอยู่เลย”พ่อพูดแล้ววาดแขนมาพาดไหล่แสบ
“นี่ๆ แสบซ่าชาลีตะวัน พี่บอมบ์โดนเตะตรงนี้แหละ อักๆๆ โหยอย่างหนักอ่ะ อาก็ร้องไห้เจ็บใจไปช่วยไม่ได้ จำได้ไหมพี่บอมบ์ ตอนที่โดนจับยาอ่ะพี่”
“เออ ไอ้ห่ามันถึงคราวซวยกูนี่หว่า ผู้กองนี่ก็ กูไม่รู้จะพูดยังไง ไอ้อาร์ตก็นะ เออ ได้ข่าวมันตายแล้วนี่หว่า มันเป็นไรตายวะ”
“มันขี้เกียจหายใจ มันก็เลยตาย”
“เต้ย เดี๋ยวกูได้เสยคางมึง”
“โดนยิงตาย ไอ้ห่า ไปมีชู้กับเด็กเสี่ย โดนเสี่ยเก็บ เห็นไหม คนมันไม่ซื่อ มันก็ไม่เคยซื่อ”อาตวงขยายความ “เออ อย่าพูดถึงมันเลย ไหนๆมันก็ตายไปแล้ว พูดถึงคนตายแม่งมันมาแก้ตัวอะไรไม่ได้หรอก ขนาดคนอยู่บางคนยังแก้ตัวไม่ได้เลย ใช่ไหมอีหนู”
“อะไร หนูทำอะไรพี่มหา หนูไม่เคยทำผิดคิดนอกใจผัว ถึงหนูจะแรดยังไง หนูไม่เคยนอกใจ”
“เปล่าไม่ได้หมายถึงเรื่องนั้น ที่มึงเป็นผัวไง ห่าแดก คบผู้ชายแมนๆแทนที่จะได้เป็นผัว อีนี่เสือกเป็นผัวแทน”
“อย่าพูดพี่มหา มันเสื่อมเสียวงการสถาบันเกย์มากเลยนะ ใครจะไปรู้ แม่ง รุกกูครั้งเดียว ที่เหลือมันให้กูรุกตลอด กูก็เอวเคล็ดเอวยอกไปสิ ก่อนเลิกดอกทองมารุกกูแล้วบอก กูไปมีผัวละนะ โอ๊ย อยากเดินไปตบ”
“เดี๋ยวๆ ขึ้นมือขึ้นไม้นี่ตบกูหรือตบใคร”พ่อจับมืออาหนูไว้ ท่าทางอาหนูนี่คงจะแค้นมาก
“มันแค้นนี่พี่บอมบ์ แต่ก็ต้องขอบคุณนางนะ ที่นางทิ้งหนูไป ทำให้มาเจอคนดีๆแบบพี่เจิด”
“พี่ว่าพี่หลงผิดว่ะ ฮ่าๆๆๆ”
“กูงอน”
“เนี่ย บนหลังคากองร้อยนี้อ่ะ พ่อกำลังจะเปลี่ยนเวรกับอาตวง เนอะมหา แม่งหัวผีกลิ้งลงจากหลังคากองร้อย ตกลงพื้นแผละ”
“น่ากลัวอ่ะพ่อ วันก่อนซ่าก็เห็นนะ แต่ไม่รู้ว่าใช่คนเดียวกันหรือเปล่า”
“เห็นอะไร”
“เห็นผี ซ่าลงไปเยี่ยวแล้วเขาก็มาชวนคุย ซ่าก็คุย ทีแรกก็นึกว่าจ่าทีไหน มันไม่คุ้นหน้า ก็คุยอยู่พักหนึ่ง ครูถามว่าคุยกะใคร”
“ยังไม่ไปไหนอีกเหรอวะ”
“นั่นสิ หรือว่าเขายังไม่หมดอายุขัย เพราะตอนนั้นที่จ่าแกตายก็ ๕๐ กว่าๆนี่นา”
“อ้าว ก็ตายไปแล้วก็น่าจะไปผุดไปเกิดนะพี่มหา”อาหนูถามอาตวง
“มันมีงี้เว้ย คือคนเราอ่ะ อย่างเช่น กูต้องตายอายุ ๘๐ ใช่ป่ะ แล้วเผอิญกูเสือกตายก่อนอายุขัย เช่น กูตายตอน ๔๐ กูก็ต้องเป็นสัมภเวสีไปก่อนจนกว่าจะถึงอายุขัย ช่วงที่ยังไม่ถึงอายุขัยก็เร่ร่อนเป็นผีไป”
“แล้วมึงว่าไอ้บูมมันตายก่อนอายุขัยป่ะวะ”พ่อถามอาตวง
“กูก็ไม่รู้ว่ะ เฮ้ย แม่งนักรบอ่ะตายไวนะ ไม่รู้ชาติที่แล้วไปฆ่าใครมาบ้าง แต่มันก็แล้วแต่คนอ่ะ บางคนก็ตายช้า บางคนก็ตายไว แต่หมวดบูมก็ไม่น่าตายไวเนอะ”
“เออ นั่นดิ แต่ก็เข้าใจนะ ความตายแม่งไม่เข้าใครออกใครจริงๆ เออ แล้วหลังจากวันนั้นซ่าเจออีกป่าว”
“ก็ไม่เจอนะพ่อ ซ่านอนหลับเป็นตายทุกคืน มันเหนื่อยอ่ะ”
“ก็ดีแล้ว พ่อว่าแสบกับซ่าดูเข้มแข็งขึ้นนะ ไม่เด็กน้อยเหมือนแต่ก่อนแล้ว”
“ใช่เหรออา ยังเห็นอ้อนอาอยู่เหมือนเดิม”พี่ซันแขวะพวกผม ๒ คน
“เออ มันดีกว่าเมื่อก่อนนิดหนึ่งว่ะ ตอนเด็กๆมันอยู่แต่กับกู มันอ้อนกูได้ อ้อนพี่อ้อนคนอื่นได้ นี่ไม่มีใครให้อ้อน มันจะได้เข้มแข็ง ลูกผู้ชายเว้ย ต้องเข้มแข็ง ต้องนักเลง รู้จักไหมคำว่านักเลง นักเลงที่แท้จริงอ่ะเขาไม่ทำใครก่อน เขามีคุณธรรมในใจ แต่ถ้าเมื่อไหร่มันไม่ถูก ก็ลุยแหลก”
“ดูสอนลูกเข้าสิ ชอบให้ลูกใช้กำลัง”
“มึงจะยอมให้คนโดนต่อยมึงเปล่าๆเหรอวะอีหนู เออ ทีตัวเองโดนรังแกยังเตะเขาซะอ่วม”
“หนูได้นิสัยนี้มาจากพี่บอมบ์นั่นแหละ แต่ทางที่ดีอ่ะ ไม่จำเป็นอย่าใช้กำลัง”อาหนูสอน ตกลงเราจะเชื่อใครดีนะ หึหึ
“พวกมึงเป็นฝ่ายบู้นะ กูฝ่ายบุ๋น ถ้าศัตรูตายกูเป็นฝ่ายพิธีสงฆ์ นิมนต์พระมาสวด ฮ่าๆๆ”อาตวงพูดทำเอาพวกเราขำเฮฮา
ตอนนี้มาดูกองร้อย กองร้อยเงียบๆนะครับ หมู่จ่าไม่อยู่ เหลือแค่พลทหารที่นอนเล่นบ้าง พอเจอผู้พันก็สั่งตรงทำความเคารพ ผู้พันก็พูดว่าตามสบายแล้วคุยกับพี่ภีมพี่อั้ม คุยเรื่องงานบ้าง เรื่องฝึกบ้าง บางทีก็หันมาคุยกับอาเต้ย อาเต้ยนี่ผู้พันเก่าของที่นี้ เป็นผู้พันอยู่ ๕ ปี แล้วย้ายไปตำแหน่งอื่นด้วยยศที่สูงขึ้น
“ร้องไหมลูก พี่บอมบ์นี่ก็บ้าพาลูกมาตากแดด ร้อนก็ร้อน ไปๆ เข้าไปนั่งที่ร่มๆก่อน หนูก็ตากแดดจนลืม”
“เออ กูก็เพิ่งนึกได้ว่าอากาศมันร้อน”พ่อยิ้ม เราเดินไปใต้ถุนกองร้อย ไปนั่งเล่นเย็นๆ พ่อเล่าเรื่องให้ฟังเล็กน้อย ก็ล้งเล้งตามประสาผู้ใหญ่ไปครับ
“เบื่อไหม มานั่งฟังผู้ใหญ่คุยกัน”พ่อหันมาถามพวกเรา
“ไม่อ่ะ อยากให้พ่อมาอยู่นี่ทุกวัน เป็นผู้ฝึกได้ยิ่งดี”แสบตอบพ่อ
“พ่อโหดนะ”
“กล้าทำกับลูกเหรอ”
“กล้าสิ อยากเล่นเกมส์อะไรล่ะ พ่อจะได้หาให้เล่น”พ่อยิ้ม เล่นเกมส์นั่นหมายถึงบททดสอบกำลังกายและกำลังใจของพ่อ ซึ่งมีเยอะมากเลยครับ
“เอาไว้ปลดทหารดีกว่า แล้ววันนี้พ่อรีบกลับไหมครับ”
“เดี๋ยวบ่าย ๓ ก็ไปแล้ว อยู่นานแล้วเบื่อขี้หน้า”
“ฮ่าๆๆ”ผมกับแสบขำ
“อย่าไปเชื่อ พ่อเอ็งบ่นว่าบ้านเงียบทุกวันเลย”พี่ซันแฉพ่อ
“จริงนี่หว่า ตะวันก็ไปเรียน คนนั้นก็เรียน คนนี้ก็มาเป็นทหาร กูอยู่บ้านมองซ้ายก็ทุ่งนา มองขวาก็มีแต่คนแก่ๆ นี่ถ้าไม่มีงานทำกูเหงาตายห่าแน่ มึงก็คิดถึงลูกมึงอยู่ไม่ใช่เหรอไอ้ซัน”
“เหอะ มีแต่แม่มันแหละบ่นคิดถึงทุกวัน ผมอ่ะสบายๆ ใครจะไปไหนมาไหนก็ตามสบาย โตแล้ว อยู่คนเดียวได้”พี่ซันยักไหล่
“จริงเหรอพ่อ”ตะวันถามพ่อตัวเอง “นี่ลูกนะ คิดถึงกันบ้างสิครับ”
“มีเมียแล้วพ่อแม่ก็หมดความหมายเอ็งน่ะ”
“เพิ่งเลิกอ่ะพ่อ ไม่ไหวๆ แม่คงจะเหงามากสินะ หึหึ”ตะวันยิ้มให้พ่อมัน
“เออ ไปให้หมดบ้านก็ดี อยู่กับแม่เอ็ง ๒ คนสบายใจกว่า อยู่หลายคนวุ่นวาย”พี่ซันยักไหล่ไม่แคร์ลูกๆ
“เดี๋ยวมึงจะรู้ ตอนนี้มึงมีลูกอยู่มึงบ่นได้ พอมันโตแล้วไปจากมึงนี่ ความรู้สึกเหงามาเยือนมึงแน่”พ่อเตือนพี่ซัน
“ให้มันรีบโตเถอะอา ไอ้วันก็ตั้งใจเรียนด้วยนะ ไหนๆก็อยากจะเรียนแล้วนี่ ไอ้อาร์ตนี่สิ ไม่รู้จะยังไง กลัวว่าจะมีเมียก่อนจบม.๖”
“อาร์ตมันก็ตั้งใจเรียนนะพ่อ แต่ติดเพื่อนไปหน่อย”ตะวันพูดกับพี่ซัน
“เออ ติดเพื่อนไม่ว่า กูกลัวมันไปทำเขาท้อง อีห่านั่นแม่งจ้องจะจับไอ้อาร์ตอยู่ด้วย กูเห็นนิสัยแม่มันแล้วกูไม่โอเค ไม่รู้มันไปได้เสียกันรึยัง จริงๆธรรมชาติมันน่าจะให้จวยแข็งตอนอายุ ๒๐ เนอะอา แม่งแข็งแต่เด็ก แบบนี้มันก็ปี้ไปทั่วสิ”
“มึงปี้ครั้งแรกตอนอายุเท่าไหร่”
“๑๗”
“ไอ้สัส”
“ฮ่าๆๆๆๆ”ขำกันทั้งวง
“เอาน่า อย่าห่วงไปเลย พี่น้องมันคุยกันได้อยู่น่า กูว่าลูกมึงไม่พลาดท่าง่ายๆหรอก อย่าลืมว่ามันโตมากับกู”พ่อตบไหล่ปลอบพี่ซัน
“เพราะโตมากับอานี่แหละผมจึงไม่ค่อยไว้ใจ อย่าให้พี่สาวไส้พ่อเอ็งจะแสบซ่า นี่แหละตัวพ่อเลยละ”
“ไม่มีเหอะ กูใสๆ”
“น้ำนิ่งไหลลึกอ่ะพี่บอมบ์ นายตัวร้ายกับลูกชายจอมป่วน”อาหนูตั้งชื่อเหมือนหนังเกาหลีเลย
“ไอ้นี่กูว่าไม่เท่าไหร่ ได้ด้านดีจากพ่อมาเยอะ แต่ไอ้เจ้านี่นี่สิ เชื้อเจ้าชู้มาแรง”อาตวงตบไหล่ผมคนแรกแล้วตบไหล่แสบทีหลัง แสบเจ้าเสน่ห์นะ เด็กของแสบอ่ะหลายคน ตัวท็อปทั้งนั้น ส่วนผมน่ะเหรอ ก็มีคนสนใจเยอะนะ แต่ว่าก็ไม่มีใครสู้ไอ้แมนได้ ยิ่งตอนนี้มันสวยขึ้นกว่าเมื่อก่อน จะให้มองคนอื่นก็ยังไงอยู่นะ
“แสบเป็นเด็กดีนะอา”
“อืม เชื่อว่าเป็นเด็กดี แต่ระวังตัวด้วย คนชอบเราเยอะ บางคนเข้ามาดี บางคนเข้ามาไม่ดี เราเองก็ทำตัวดีๆ แต่บางอย่างก็ไม่ต้องดีเกินไป เอาให้มันเป็นเหลี่ยมเป็นมุมบ้าง”อาตวงสอนพวกเรา
“ไปนั่งที่เต็นท์กันเถอะ เดี๋ยวเขาหาว่าไอ้นี่พ่อมันใหญ่”พ่อลุกขึ้น
“แต่พี่ก็ใหญ่จริงนะพี่บอมบ์ เป้าตุงอ่ะ หนูชอบ”
“ของพี่ล่ะเช่”อาฝรั่งถาม
“เหี่ยวแล้วของพี่ ฮ่าๆๆๆๆ”อาหนูขำ พวกเราก็ขำตาม
ยกขบวนกันมาที่เต็นท์นะครับ มานั่งคุยกัน ผู้พันขอตัวกลับบ้านไปแล้ว ตอนนี้ยังคึกคัก พ่อก็ถามอะไรพวกเราเรื่อยเปื่อยแหละครับ พวกเราเฮฮา จนถึงเวลากลับ เราก็หงอยๆกันไป
“ที่แห่งนี้อ่ะเป็นครั้งแรกของอะไรหลายๆอย่างในชีวิตพ่อเลยนะ พ่อเจอแฝดครั้งแรกที่กองพัน เจออาบูมครั้งแรกก็ที่นี่ เจอความลำบากที่สุดในชีวิตก็ที่นี่ เจอเพื่อนรักก็ที่นี่ มันเป็นครั้งแรกของอะไรหลายๆอย่างเลยนะ มาทีไรก็คิดถึงภาพเก่าๆเสมอ คิดถึงเสียงหัวเราะ คิดถึงความบ้าบอของแก๊งทะลึ่ง คิดถึงเสียงผู้หมวดผู้กอง หึหึ และที่สำคัญนะ พ่อคิดถึงเสียงร้องของแฝดครั้งแรกด้วยนะ มันยังก้องหูมาจนทุกวันนี้แหละ ตั้งใจฝึกนะลูก เชื่อฟัง ตั้งใจ เล่นได้ งานห้ามเสีย ไม่ยุติธรรมก็ลุย โอเคไหม”
“รับทราบครับ”ผมกับซ่าโผกอดพ่อกันคนละข้าง พ่อก็เถื่อนๆแบบนี้แหละครับ แต่ความรักลูกของพ่อนี่อันดับหนึ่ง เฮ้อ กว่าจะได้เจอกันก็ตั้งอีก ๑ สัปดาห์ พ่อก็คือพ่อ โหด มัน ฮา กับพวกเราเสมอ
-
สาธุ~~~~
-
อ่านแล้วดีกับใจ :impress2:
-
น่ารัก ถ้าหมวดบูมอยู่ด้วยคงสนุกกว่านี้ คิดถึงหมวดบูม
-
น่าร๊าก
-
คิดถึงหมวดบูมนะ
รักทุกคนเลย
-
รักครอบครัวนี้และผองเพื่อนมากขึ้นทุกครั้งที่ได้อ่าน .. :L2:
-
เลือดทหารในตัวข้นจริงๆ
มันฮาตรงที่ผู้พันมาแล้วยืนตรงทั้ง 3 คนเนี่ยแหละ :laugh:
แต่อ่านไปน้ำตาคลอไป คิดถึงหมวดบูม
:ling1:
-
คิดถึงเรื่องนี้มาก
-
:mew1: คิดถึงทุกคนนะครับ
-
โหด มัน ฮา อ่านตอนนี้แล้วคิดถึงหมวดบูมเนอะ
-
ยิ่งอ่านยิ่งคิดถึง :pig4: :pig4: :pig4:
-
เฮ้อ ผ่านพ้นไปกับการเยี่ยมญาต นี่มาไม่ครบนะ ถ้าครบคงกองพันแตก
-
บูมจะเกิดใหม่หรือยังพี่บอมยังว่างอยู่นะ ไม่แก่เกินจะมีเมียเด็กหรอก
-
น่าจะมีหมวดบูมอยู่ด้วยนะ :mew2:
-
พี่บอมบ์ยังคงเก๋าอยู่ ชอบเวลาที่ทุกคนรวมตัวกัน
ได้คุย ได้ระลึกความหลัง
-
:L2:
ดอกไม้เยี่ยมทหารใหม่
:mew1:
-
อ่านแล้วมีความสุขจัง :กอด1:
-
พ่อลูกผูกพันแกีงค์เพื่อนก็ยังสนิทรักใครกันดีเสียดายแต่หมวดบูม
-
:mew6: อ่านแล้วมีความสุขค่ะ
-
:3123: :3123:
-
:L2: :L2: :L2:
-
คิดถึงหมวดบูม
ตอนที่บอมบ์พูดถึงตอนท้ายน้ำตาจะไหล
ทำไมต้องรีบจากไปด้วยนะหมวดบูม
-
:pig4: :pig4:
-
รวมตัวกันที ก็เผากันทีนะแก๊งค์นี้ ยังยืนยันคิดถึงหมวดบูมอยู่
อยากให้ย้อนเวลากลับไปแล้วหมวดบูมยังไม่ตาย กลับมาเฮฮาเหมือนเดิมจัง
ตอนนี้ก็ยังไร้วี่แววคู่ของแสบ เอ๊ะหรือมาแนะนำตัวแล้ว.... อิอิ
-
ยังสนุก ฮา แอบขนหัวลุกบ้างบางครั้งเหมือนเดิมมมม อ่านละรู้สึกแก่ตามเลย 5555 แสบซ่านี่ก็รุ่นหลานเนอะ แบบ ลูกเพื่อนไรงี้ 5555
-
รักครอบครัวนี้
คิดถึงหมวดบูมถ้ายังอยู่นะคงจะหลงแฝดมาก
-
อ่านตอนนี้แล้วมีความสุขมากเลย
ขอบคุณค่ะ
-
พ่อยังไงก็ยังห่วงลูกเสมอ
-
ขอบคุณ :)
-
ที่ยังคิดถึงหมวดบูมอยู่มากๆๆๆๆๆ เพราะไม่ค่อยได้เห็นมมตอนแก่ของบูมบอมเลย
-
พี่บอมบ์สอนลูกได้ดี
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
คิดถึงหมวดบูมจัง
-
ชอบพี่บอมบ์จัง
คิดถึงหมวดบูมมาก บูมน่าจะอยู่ น่าจะอยู่จริงๆนะ
หมวดเต้ย มหา คิดถึงที่สุด
-
ย้อนรอย
วันนี้ของปีนั้น
ต้นเดือนกรกฎาคมของทุกๆปีเป็นช่วงที่ทหารผลัด ๑ จะฝึกเสร็จกัน ช่วงนี้ต่างคนต่างเหนื่อยล้า ผมพลทหารปี ๒ ตอนนี้เป็นรุ่นรองแล้ว เริ่มเก๋า เริ่มจะออกลายได้บ้างแล้ว
“เงี่ยนโว้ยยยยยยยยยยยย เงี่ยนโว้ยยยยยยยยยย”
“แหกปากหาพ่อมึงเหรอไอ้ต๊อด วิดพื้นท่าเตรียม”เสียงผู้หมวดสุดหล่อซึ่งกำลังนั่งคุยกับผมหน้ามุขกลางดังขึ้น ไอ้คนตะโกนว่าเงี่ยนนี่ถึงกับเงียบกริบ
“เตรียม”
“เย็บพื้นที่เตรียม”
“เตรียม”
“จะเอากี่น้ำ”
“ผู้หมวดครับ ผมสำนึกแล้ว”
“๓ น้ำดีไหม”
“จวยผมหักพอดีอ่ะผู้หมวด”
“ก็มึงเงี่ยนไม่ใช่เหรอ”
“ผมพูดเล่นครับ”
“กวนตีนนะมึง วิดพื้น ๓๐ ปฏิบัติ”
“ครับ วิดพื้น ๓๐ ครั้งครับ”
“เริ่ม”
“๑ ๒ ....”
“เอาใหม่ๆ นับแบบนี้ ผมเงี่ยน แล้วนับ ๑ ผมเงี่ยนแล้วนับ ๒ นับเสียงให้ดัง นับไม่ดังกูให้มึงเด้าพื้นแน่”
“ครับ ผมเงี่ยน ๑ ผมเงี่ยน ๒ ผมเงี่ยน ๓ ....”
“บูม พี่ของขึ้นว่ะ”ผมพูดเบาๆเม่อหมวดบูมมานั่งกับผมข้างหน้า
“กวนตีนแล้วพี่บอมบ์มึงอ่ะ เพิ่งจะลาไป มาของขงของขึ้นอะไรของมึงอีก”
“ก็มันมีอารมณ์”
“เดี๋ยวให้ลงไปเด้าพื้นเป็นเพื่อนไอ้ต๊อด”
“เป็นลำเลยอ่ะบูม”ผมลูบเป้าตัวเองเล่น มันขึ้นจริงๆนะ ใส่บ๊อกเซอร์กับกางเกงกีฬามันนูนขึ้นจนเห็นเป็นลำ หมวดบูมแกมองมาแล้วทำหน้าเบื่อหน่ายใส่
“มึงอยากโดนเตะใช่ไหมพี่บอมบ์”
“กูหยอกมึงเล่นก็ไม่ได้นะ”ไอ้ที่เป็นลำเมื่อกี้ผมเอาขวดน้ำยัดนะ แหม่ กวนตีนแฟนสักหน่อย ไม่ได้ขึ้นจริงๆหรอก ช่วงนี้เหม็นเหงื่อทหารใหม่ ไม่ค่อยมีอารมณ์ หึหึ
“ผมเงี่ยน ๒๗ ผมเงี่ยน ๒๘ ผมเงี่ยน ๒๙”
“เสียงกระเส่าจังวะ เด้าพื้นหนักเหรอไอ้น้อง ใกล้แตกยัง”ผู้หมวดตะโกนถาม
“ใกล้แล้วครับ หัวผมนี่แหละครับจะแตก”พี่ต๊อดตอบเสียงดัง
“ผมเงี่ยน ๓๐ ผมเงี่ยน ขอบคุณครับ”
“ลุก ไปชักว่าวในห้องน้ำไป ไอ้เวร เงี่ยนคนเดียวไม่พอ ยังจะมาตะโกนให้คนอื่นได้ยินอีก กลัวคนไม่รู้เหรอว่าเงี่ยน”
“ก็ผมคิดว่าไม่มีใครอยู่”พี่ต๊อดตอบขึ้นมา
“เออๆ ไปๆ ปวดหัวกับพวกนี้ มันไม่ได้เอากะเทยเหรอวะ ถึงได้แหกปากเสียงดัง”
“ทุกคืนอ่ะ เมื่อคืนพี่ยังเกือบจะโดนลากไปเลย”
“มึงลงไปทำอะไรบอมบ์”ผู้หมวดจ้องตาเขม็งเลย
“ลงไปเยี่ยว กูไม่หาเศษหาเลยหรอกบูม กูไม่ใช่คนตะกละตะกลามอะไรขนาดนั้น”ผมตอบแล้วขยี้หัวผู้หมวดเล่น
“ไว้ใจพวกมึงไม่ได้หรอก กูไม่ได้คุมพวกมึง ๒๔ ชั่วโมง ห่างหูห่างตานิดเดียวพวกมึงก็แจ้นไปหาคนอื่นแล้วละ”
“เดี๋ยวกูเตะ ถ้ากูทำนะ ทำไปนานแล้ว แค่ไม่ทำเท่านั้นเอง หึงอ่ะดิ”
“อ้าว แล้วแฟนจะมีไว้ทำซากอะไรถ้าไม่หึงบ้างอะไรบ้าง”
“หึหึ”
“ผู้หมวดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
“เสียงดัง กอดเสาแล้วร้องหาผัวเลยมึง ทำท่าชะนีด้วย”
“ผู้หมวดอ่ะ หนูเอาน้ำมาให้ ชงเองเลยนะ”
“น้ำอะไร”
“น้ำมะนาว”
“ได้มาจากไหน”ผมหันไปถามอีหนู
“ไปขอมะนาวมาจากป้าแล้วก็ไปสอยเอารังผึ้งที่ร้อย ๓ มาชงให้ จะถามทำไมพี่บอมบ์ หนูก็ซื้อวัตถุดิบมาแหละ อยากกินอะไรที่มันสดชื่นบ้าง”อีหนูเอามาวางบนโต๊ะแล้วนั่งตักผม
“อื้ม อร่อยดีนะ ไม่เปรี้ยวไม่หวาน พอดีๆ”ผู้หมวดเอ่ยชมหลังจากชิมไปอึกหนึ่ง “แต่ตอนนี้กูว่ามึงเปรี้ยวแล้วละ”
“หนูเพิ่งอาบน้ำนะผู้หมวดเปรี้ยวอะไรอีกล่ะ เปรี้ยวเหงื่อหรือเปรี้ยวเสื้อผ้า”อีหนูเอามือคล้องคอผม
“เปรี้ยวตีนกูอ่ะมึง เก้าอี้มีเสือกไม่นั่ง แล้วนี่เอามาแก้วเดียวเหรอ”
“ใช่ อีกแก้วหนูทำหกแก้วแตก”
“คนหรือควายวะเนี่ย”ผมลูบคออีหนูแล้วด่าเบาๆ
“แรดอ่ะพี่บอมบ์ ไม่ใช่ควายแต่เป็นแรด ฮ่าๆๆ”
“ด่าตัวเองก็เป็นด้วยนะมึง”หมวดบูมพูดแล้วหยิบขึ้นกระดกอีกอึกหนึ่ง “กินไหมบอมบ์ อร่อยนะ”เหลือครึ่งแก้วยื่นมาให้ผม ผมก็รับมากระดกเบาๆ
“ใส่เกลือเยอะไปนิดหนึ่งนะ แต่ก็โอเค”ผมติ “หึหึ คนแม่งก็เหี้ยเนอะ ทำให้แดกฟรีแล้วตินั่นตินี่”
“ใช่ เหี้ยมาก”เต็มหน้ากูเลยอีหนู
“จ๊ะเอ๋ ทำอะไรกัน”ไอ้มหาเดินมาจากหน้าคลังล่ะครับ
“หน้าบวมมาเชียว เพิ่งตื่นเหรอพี่มหา”อีหนูเอามือเท้าคางแล้วถามใบหน้ายิ้มแย้ม
“อือ นั่งเปิดพัดลมเย็นๆแล้วฟุบหลับไปครึ่งชั่วโมง ผู้หมวดปล่อยลาไหมครับ อยากจะไปเดินตาแอร์เย็นๆ”
“จะไปไหมล่ะ ไปหาอะไรกินกัน”หมวดบูมปิดสมุด
“ไหนว่าจะอ่านให้จบบท สอบไม่ได้เดี๋ยวก็มาบ่นให้กูฟังอีกว่ายาก”
“พักบ้างเหอะบอมบ์ ตอนนี้กูหิวละ ป่ะ เดี๋ยวบอกสิบเวรให้ ไอ้พวกที่เหลือเดี๋ยวจะปล่อยให้พวกมันไปเดินเล่น กลับก่อน ๕ โมงเย็น ดีไหม”
“ดีครับ”อีหนูยิ้ม
“นกหวีดอยู่ไหน”
“หนูกรี๊ดให้ก็ได้นะผู้หมวด”
“มึงเป็นผู้ชายนะหนู”
“ครับผม กระผมพลทหารอภิญญ์ .... เป็นผู้ชายแมนๆครับ”อีหนูยืนตรงแล้วตะเบ๊ะทั้งที่ไม่ได้สวมหมวก มันทำท่าเข้มแข็ง เสียงห้าวๆ
“เฮ้อ แบบนี้ก็มีด้วยเนอะ”ผู้หมวดส่ายหัวแล้วลุกไปหานกหวีด ผมกับไอ้มหาก็นั่งขำอีหนูล่ะครับ บทมันจะบ้ามันก็บ้า นี่ติดเชื้อบ้าไปจากผมกับไอ้มหาแน่เลย
“พาผู้หมวดไปร้องเกะกันป่ะ หนุอยากแหกปากอ่ะ”
“มีเงินกี่บาท”
“ให้แฟนหนูโอนให้ก็ได้พี่บอมบ์ เรื่องเงินเรื่องทองหนูไม่เดือดร้อนหรอก หนุไม่จำเป็นต้องไปเก็บขวดขายทั้งที่ใส่ทองเส้นละ ๕ บาทเต็มคอหรอก”
“ไม่ต้องประชดกูก็ได้นะ”ผมดีดหูอีหนูเบาๆ
“พี่ไม่อายเหรอ เงินทองกองเท่าภูเขาแล้วยังเก็ยขวดเก็บแก้วอะไรพวกนั้นอ่ะ”
“ไม่มีใครรู้หรอกว่ากูรวย เขารู้แค่กูคือไอ้บอมบ์ พลหทารหัวเกรียนหน้าตาบ้านๆ”
“นี่หน้าบ้านๆยังขนาดนี้ ถ้าหน้าตาระดับพระเอกจะแค่ไหน เชอะ เบื่อพวกถล่มตัว เออ แล้วพี่มหาจะไปได้ไหม ทหารใหม่เขาจะเบิกปืนกี่โมง”
“ให้รุ่นน้องเฝ้าก็ได้มั้ง เผื่อมันไม่ไป เออ วันนี้วันเสาร์ มึงก็ชวนกูสับสนนะ วันนี้ไม่เบิก เดี๋ยวเอาของไปเก็บแปบนะ”
ปรี๊ดดดดดดดดดดดดดด ปริ๊ด ปริ๊ด ปริ๊ด
“เฮ้”
“รวมที่ใต้ถุน”ผู้หมวดตะโกนบอก ผมเก็บหนังสือเก็บชีทแล้วตามลงไปด้านล่าง สิบเวรก็เดินมาแบบเอื่อยๆ จากนั้นสั่งเช็คยอด เหลือทั้งกองร้อย ๒๘ คน ตอนนี้ ๑๐ โมงแล้ว “เดี๋ยวกินข้าวเสร็จผู้หมวดจะปล่อยให้ไปเดินเล่นนะ”
“เฮ้”
“เบาๆไอ้สัส แต่ต้องกลับก่อน ๕ โมงเย็น ใครกลับช้า ดองเวรโรงทั้งคืน”
“ไม่มีตังค์ครับผู้หมวด”
“กลับพรุ่งนี้ได้ไหมครับ”
“ปล่อยล็อคลาก็ได้นะครับผู้หมวด”
“เฮ้ย ไอ้สัส อย่าแจง”
“เออๆ ล็อคลาเดี๋ยวทหารใหม่ขึ้นกองร้อยก่อนค่อยว่ากัน แต่วันนี้ปล่อยให้ไปชมนกชมไม้ก่อน”ผู้หมวดปรามพวกที่กำลังคุยเสียงดัง “ใครจะลาก็ลานะ ใครจะอยู่ก็อยู่ ๕ โมงตรง ผู้หมวดจะมาเช็คยอดด้วยตัวเอง ใครเลทเวรโรง ใครหนีจำหน่ายทิ้ง”
“ไม่หนีหรอกครับผู้หมวด”
“ให้มันได้ตามที่พูดก็แล้วกัน หลังกินข้าวเสร็จนะ”
“ตอนนี้ไม่ได้เหรอครับ”
“ตอนนี้ห่าอะไร ส่งยอดกินข้าวไปแล้วไม่ใช่เหรอ”
“ยังครับ”ผู้ช่วยสิบเวรซึ่งเป็นทหารรุ่นใหญ่ตอบผู้หมวด
“เออ ไปกินให้เขาหน่อย เอาอุตส่าห์หุงแล้ว หลังเที่ยงแล้วกัน ห้ามต่อรอง เลิก”
“ตรง”
“ขอบคุณครับ”
“ชวนหมวดเต้ยด้วยนะผู้หมวด ไปร้องเกะกัน”อีหนูเดินตามผู้หมวดขึ้นมาด้านบน
“กูไม่ชอบร้องเพลง”
“อ้าว แล้ววันนั้น ๑๐ กว่าเพลงนี่ใครร้องอ่ะ”
“มึงจำคนผิด”
“ผู้หมวดอ่ะ”
“กูอยากเดินซื้อของว่ะ อยากทำตัวไฮโซ”ไอ้มหาพูดขึ้นมาบ้าง
“อยากเดินห้างเหรอพี่มหา โอ๊ย หนูหน้าดำอยู่นะ หัวเกรียนด้วย”
“มึงแค่เก็กหน่อยเขาก็ไม่รู้หรอกว่ามึงเป็นตุ๊ดอ่ะ”ไอ้มหาตบไหล่อีหนู
“ให้มันเป็นตัวของตัวเองไปเถอะ แค่นี้ก็ไม่รู้จะแมนไปไหนแล้ว มันแมนกว่าเมื่อก่อนเยอะนะ”ผมเอาแขนพาดไหล่กอดมันเล่นๆ
“ขอบคุณพี่บอมบ์ที่เข้าใจ หนุไม่สนหรอกว่าจะดำไม่ดำ เพราะแฟนมีแล้ว อิอิ โทรหาพี่เจิดให้แกมารับดีกว่า”
“ฝรั่งมันประชุมอยู่ไม่ใช่เหรอ”ผมเตือน
“เออว่ะพี่ ลืมไปเลย งั้นวันนี้คงไม่ได้เจอกันล่ะสิ อืม ช่างเถอะ ลงไปหาอะไรกินไหมพี่บอมบ์ หิวอีกแล้ว”
“เอาไปไหนหมดวะ เห็นกินทั้งวัน”ผมตบเบาๆที่หน้าท้อง มีซิกแพคด้วยนะ หุ่นล่ำขึ้นทุกวัน
“ไม่รู้อ่ะ”
“กูว่าพลังงานมันใช้ไปกับการพูดละมั้ง วันๆนี่พูดอะไรก็ไม่รู้ งิ้งงิ้งแต่เรื่องชาวบ้าน เก่งจริงเรื่องชาวบ้านนี่ ติดตามเขาตลอดอ่ะ ทีเรื่องตัวเองไม่เห็นจะรู้อะไรบ้างเลย”ไอ้มหาประชดประชัน
“หนูก็เพลาๆลงแล้วนะพี่มหา แต่บางคนเขาหล่อไง หนูก็กรี๊ดบ้างอะไรบ้าง ไม่ได้อยู่แบบแห้งๆเหี่ยวๆแบบพี่อ่ะ เราก็ต้องรู้บ้างแหละพี่”
“แต่มันเยอะไปมั้ย มึงตามเป็นร้อยแล้วบ่นให้คนอื่นเขาจะฟังมึงเหรอ มีแต่มาบ่นให้กูกับไอ้บอมบ์ไอ้ซันฟัง ดูอะไรที่มันมีประโยชน์บ้าง ดูเข้าไป เป้าตุงเป้าไม่ตุง ของพวกกูมึงดูทุกวันมึงไม่พอใจอีกเหรอ”
“อยากกินมากกว่า ฮ่าๆๆ แหม ก็ดูฟินๆไปงั้นแหละพี่ นายแบบหล่อๆนี่นา เฮ้อ หล่อวัวตายหล่อควายล้ม คนอะไรเกิดมาหล๊อหล่อ”
“มึงก็หน้าตาดีนะหนู ไม่ลองถ่ายดูล่ะ เขาไม่รู้หรอกว่ามึงสาว”ผมจับคางอีหนูโยกเล่น
“บ้า ไม่เอาหรอก ไม่กล้า ชอบดูมากกว่าชอบถ่ายเอง เออ พี่มหาโทรบอกหมวดเต้ยละยังว่าจะได้ลา เดี๋ยวออกไปก็ไม่เจอกัน”
“ยังว่ะ เดี๋ยวไปเอามือถือแปบ”ไอ้มหาเดินไปหน้าคลัง ส่วนผมลงไปด้านล่างละครับ ไปหาอะไรกินกับอีหนู ไอ้ซันก็เล่นปิงปองกับรุ่นพี่รุ่นน้องไป เข้าพีเอ็กส์ หาขนมกินเบาๆ เอามือถือมาเล่น ถ่ายรูปตัวเองลงแอพลิเคชั่นต่างๆเท่าที่จะพอมีให้เล่น ผมไม่เล่นเยอะนะ มันดูวุ่นวาย ไม่ได้ดาราอะไรด้วย จากนั้นก็นั่งดูเฟส อ่านข่าวต่างๆ แล้วยืดเส้นยืดสายด้วยการยกดัมเบลเล่นๆ
มื้อกลางวันพวกเราไปกินก่อนทหารใหม่ ๓๐ นาที การกินก็ว่องไวครับ กินานเดียวเก็บแล้วเอาไปล้างกัน ช่วยกันล้าง แล้วเดินกลับกองร้อยเตรียมตัวออกไปด้านนอก คนที่จะลาก็ประมาณ ๑๕ คนครับ ที่เหลือก็อยู่กองร้อยกันไปครับ ไม่มีเงินบ้าง ไม่อยากไปบ้าง ไม่รู้จะไปไหนบ้าง พวกผมทั้งแก๊ง ไอ้ซัน อีหนู หมวดบูม หมวดเต้ยไปเจอกันข้างหน้า ที่เราจะไปก็คือเดินห้างกันละครับ ผมไม่ได้ใส่ชุดวอร์มนะ ใส่ชุดไพรเวทธรรมดา
“ไม่ได้เดินแบบนี้นานแล้วเนอะ”ผมมองร้านค้าต่างๆที่ดึงดูดให้เราพร้อมจะไปเสียเงิน คนขายสวยดี คนเดินนี่สิสวยกว่า
“มองอะไรพี่บอมบ์”อีหนูกระแทกไหล่ผม
“มองคนสิวะ จะให้มองหาหมาที่ไหน”
“ให้มันมองๆไปเถอะ มองหน้ากันเองทุกวันมันก็เบื่อบ้างแหละ มานี่มองหนุ่มๆสาวๆบ้าง”หมวดเต้ยพูด
“กูไม่มองธรรมดานะ กูจะเดินไปขอเบอร์”หมวดบูมพูด
“ใครจะให้มึงบูม”ผมพูดท้า
“โธ่บอมบ์ ก่อนคบมึง กูก็ไม่ใช่ไร้เดียงสาอะไรนะ แล้วนี่จะบ้าบอกันทำไม หาอะไรกินดีกว่า กูหิว”
“บุพเฟ่ไหม”หมวดเต้ยเสนอ
“ก็ดีนะ หนูกินมานิดเดียวเอง กะว่าจะมาจัดหนักข้างนอก ป่ะๆ หาอะไรอร่อยๆกินกัน”อีหนูเดินนำไปร้านอาหารบุพเฟ่แห่งหนึ่ง มาถึงก็ไม่รอช้า มื้อกลางวันที่กองพันน่ะเหรอ กินเหมือนแมวดมครับ มานี่ต้องจัดหนัก วันเสาร์นี่คนเยอะ ช่วงนี้เป็นเวลาหลากเพศหลายวัยมากินกัน ผมก็มองไปเรื่อย สะดุดตาใครก็มองคนนั้น มองไปกินไป บริหารเสน่ห์ไป เรียกว่าทุกคนปล่อยฟีโรโมนกันเต็มที่
“อิ่มยังวะ”หมวดเต้ยถาม พี่แกอิ่มก่อนใครเลยครับ
“ยัง เหลือเวลาอีกตั้งครึ่งชั่วโมง”ไอ้มหาตอบพลางคีบหมึกเข้าปาก
“น้องเติมน้ำซุปหน่อย”ผมเรียกน้องพนักงานที่เดินผ่าน
“อยากกินเจี๊ยวเอ๊ยเกี๊ยว”อีหนูรำพึง มันอยู่ด้านในนะครับ ออกไม่ได้
“ไม่ต้องมามองแล้วขอความเห็นใจกูเลย จะใช้กูก็บอกตรงๆว่าอยากแดก”หมวดเต้ยดีดหน้าผากอีหนู
“ผู้หมวดไปเอาให้หน่อยนะ ไหนๆก็อิ่มแล้ว จริงๆเราไม่ต้องเกรงใจร้านเขาก็ได้นะ ยังไงอ่ะเขาก็กำไรอยู่วันยังค่ำ”
“แต่ถ้ามีคนแบบพวกเรามากินทุกวัน กูว่าร้านนี้ขาดทุนย่อยยับแน่ๆ มึงดูดิ เขาเอาถาดไปเก็บตั้ง ๕ รอบแล้ว คนหรือควายวะ แดกกันไม่บันยะบันยัง”ไอ้มหาพูดแล้วหยิบกุ้งเทลงหม้อ อะไรผ่านหน้าเราเทลงหม้อหมดเลยครับ นี่เขาเรียกว่าแดก เขาไม่รียกว่ากิน
แล้วมันก็ผ่านไปจนหมดเวลาละครับ ผมก็ยัดอย่างเดียว แต่ไม่เอาให้แน่นมากหรอก เอาแค่พอประมาณ จากนั้นจ่ายตังค์ หมดไป ๒ พันกว่า ไม่เป็นไร เราหารกัน เสร็จจากนี่แล้วไปเดินเล่น เข้าห้องน้ำ ผมยืนเยี่ยวคนแรก ไอ้มหา ไอ้ซัน หมวดบูม หมวดเต้ย อีหนู
“เอรอะ...... อิ่มว่ะ”อีหนูเรอดังลั่นห้องน้ำ
“เหี้ยเอ๊ย มารยาทน่ะมีไหม”
“มีครับ แต่มันไม่ไหวจริงๆ ลมมันดัน”ดูมันตอบสิ
“ไอติมไหมวะ”ไอ้ซันถามอีหนู
“ก็นี่ไง คนละแท่งๆ กูก็อิ่มไป ๑๐ ชาติ”มันชี้มาที่เป้าพวกผม
“เดี๋ยวได้ตายคาห้องน้ำห้าง เอาป่าว ไฮโซนะมึง ตายบนที่หรูหราแบบนี้”ไอ้มหาล้างมือหันไปคุยกับอีหนู ก็แบบนี้แหละครับ พวกเรา บทอยากจะฆ่าก็ฆ่ากันเองซะงั้น แต่ดีแค่ปากนะ ท้าตีท้าต่อยไปงั้นๆ เอาแค่สนุกๆก็พอ ให้ทำจริงน่ะเหรอ ก็ไม่อ่ะ
ออกจากห้องน้ำเราไปเดินซื้อของ หาอะไรกินหวานๆ ก็ไอติมนั่นแหละครับ อันนิดเดียวก็ยืนกินข้างๆร้าน ทิ้งขยะ เดินดูของต่อ ดูรองเท้า ดูนาฬิกา ไปๆมาๆ มายืนดูรถ
“สวยเนอะ อยากลองว่ะ”ผมก็พูดนั่นพูดนี่ไปเรื่อย เดินมองรอบๆ แล้วไอ้คนข้างๆก็คุยกับผม ผมโม้ไปเกือบ ๒๐ นาทีล่ะครับ
“กูไปดูยีนส์แปบนะบอมบ์”หมวดบูมเดินมาบอก อ้าวฉิบหาย แล้วกูคุยกับใคร
“หืม อืม”ผมมองหมวดบูมแล้วหันไปมองคนข้างๆ ห่าเอ๊ย เด็กม.ปลายที่ไหนไม่รู้ แม่งเสียงเสือกเหมือนไอ้บูมซะด้วย โอ๊ย ตายห่า กูคุยกับคนไม่รู้จักเหรอวะ
“จะตามก็ตามไปนะ”หมวดบูมหันหลังเดินไป สีหน้าไม่ได้โกรธเคืองอะไร
“แฮะๆ โทษทีน้อง นึกว่าคุยกับเพื่อนพี่อยู่”
“แฮะๆ ครับ ไม่เป็นไร”
“แต่งชุดนักเรียนแบบนี้เพิ่งเลิกเหรอ”
“อ๋อ ใช่ครับ วันนี้มีกิจกรรม แต่เลิกตอนเที่ยงอ่ะครับ”
“อ่อ ก็ไม่เตือนพี่เนอะว่าไม่ได้คุยกับคนที่รู้จัก”
“แฮะๆ ก็ถือซะว่าเรารู้จักกันสิพี่ จะได้ไม่อาย”
“เออๆ จะให้แม่ถอยให้เหรอ ถึงได้ดูแล้วดูอีกน่ะ”
“ให้พี่ถอยให้ดีกว่า”
“หืม”มาแนวไหนวะเนี่ย
“ล้อเล่น ผมก็ดูไปงั้นๆแหละครับ อ้อนป๊าหลายครั้งแล้ว ป๊าไม่ยอมออกให้สักที”
“อย่าเพิ่งมีมันเลยไอ้น้อง ภาระว่ะ ยิ่งการจราจรแบบนี้มันยิ่งจะอารมณ์เสีย”
“นั่นสิครับ”
ผมก็ล้งเล้งกับน้องมันไปจนได้แลกเฟสกัน คือพ่อมันเป็นนักธุรกิจน่ะ ต้องเข้าทางลูก เผื่อจะได้เจอพ่อน้องมันแล้วเจรจาทำธุรกิจร่วมกัน แต่ดูๆแล้ว น้อมันจะชอบผู้ชายด้วยหรือเปล่า ผมก็ไม่ค่อยมีเซ้นต์นะ ต้องอีหนู มันบอกเรดาห์มันไม่เคยผิดพลาด ผีเห็นผี มันว่างั้น ก็ต้องให้อีหนูมาฟันธงล่ะครับ เรื่องมองคนถ้าแบบอื่นๆ พวกโหงวเฮ้งผมพอจะมองออกบ้าง แต่ให้มองว่าใครเกย์ไม่เกย์นี่ถ้าไม่ใช่ประเภทแบบอีหนูผมก็ไม่ค่อยจะรู้หรอก บางคนมันเนียนจะตาย
ตามหมวดบูมไปดานบน โดยที่แยกย้ายกับน้องมันเรียบร้อยแล้ว
“รู้จักเหรอ เด็กเมื่อกี้น่ะ”
“เปล่า ใครก็ไม่รู้ พี่นึกว่าคุยกับบูมไง”
“ฮ่าๆๆ ไอ้บ้าเอ๊ย”
“เออ โม้ไปซะเยอะ”
“ไม่เหลียวไปมองบ้างเหรอ หรือไม่เอะใจอะไรบ้างเหรอว่าใช่ไม่ใช่”
“ใครจะไปรู้ ก็มองแต่รถ เดินวนหลายรอบ ไอ้น้องคนนั้นก็วนตาม เราก็ไม่ได้มอง โม้อย่างเดียว นี่ถ้าไม่มาบอกว่าจะมาดูยีนส์พี่คงไม่รู้ตัว”
“ฮ่าๆๆ คนบ้าอะไรวะ แบบนี้ก็มีด้วย”
“เออ นี่มันหน้าบางไม่หาย แล้วเลือกได้ละยังล่ะ จะเอาตัวไหน”
“อยากได้ตัวนั้น หมื่นกว่า”
“เอาดิ”
“เงินเดือนทั้งเดือนเลยนะ”
“อ้าว ไม่พอก็ขอพ่อสิ”
“ขอพี่อ่ะ ได้ป่ะ เดี๋ยวผ่อนให้เดือนละพัน”
“เออๆ ออกให้ครึ่งหนึ่งแล้วกัน”
“หึหึ มิน่าคนเขาถึงได้หาแฟนรวย มันช่วยได้แบบนี้นี่เอง”
“เฮ้ย แต่ถ้าจ่ายบ่อยกูก็เลิกเหมือนกันนะ หาเมียมาช่วยหาเงินไม่ใช่หามาผลาญ ไม่อยากจะยกตัวอย่าง มีเพื่อนคนหนึ่งเว้ย เมียแม่งโคตรผลาญ กูละเหี่ยใจแทนมัน”
“ผู้หญิงมันซื้อของจุกจิกมั้ง”
“เปล่า เมียมันเป็นผู้ชายนี่แหละ เดี๋ยวซื้อนั่นซื้อนี่ ไม่ตามใจมันก็ไม่ไหว รักไปแล้ว มันก็งอแง กูก็ได้แต่บอกว่า ใจเย็นๆ”
“กูว่าไปกันไม่รอดหรอกพี่บอมบืถ้าแบบนี้อ่ะ มึงเชื่อสิ ถ้าแฟนมันล้มละลายอ่ะ มันทิ้งแน่”
“คงงั้นมั้ง แต่ความโง่ของคนมันไม่เข้าใครออกใครว่ะบูม กูก็แค่รับฟัง เคยบอกมันหลายอย่าง จนกระทั่งยุให้เลิกกันอ่ะ มันก็ไม่ยอมปรับปรุง แล้วก็มาบ่น สัส”
“หึหึ ช่างมันเถอะ บูมไม่ผลาญพี่บอมบ์ก็แล้วกัน แต่ตัวนี้อยากได้จริงๆ จ้องมานานแล้ว เดี๋ยวผ่อนให้นะ”
“เออๆ จะกี่ตัวก็ตามใจมึงเถอะ ตอนนี้กูยังมี ซื้อๆไป วันไหนกูไม่มีก็แดกน้ำพริกกัน”
“ฮ่าๆๆๆ ดูรูปกับข้าวแล้วเอาข้าวมากินงี้เหรอ”ขำขันกันไปครับ พอจ่ายเงินเสร็จแล้วก็เดินไปที่อื่นต่อ ไปหาไอ้ซัน ไอ้ซันมันก็ไม่ซื้ออะไรหรอกครับ มันไม่มีตังค์
“ไอ้พวกที่มาเดินมันก็ไม่มีตังค์เหมือนผมแหละอา มันมาแค่ให้รู้ว่ากูยังเดินห้างได้นะ”
“ถูกของมึง”
“กลับกันเถอะผู้หมวด เดี๋ยวเลทนะ”อีหนูเดินมาเตือนพวกเรา ซึ่งตอนนี้ ๔ โมง ๑๕ รถจะติดป่ะวะ มันก็แหงอยู่แล้วแหละ กรุงเทพนะไม่ใช่ต่างจังหวัด พวกเราก็ออกเดินทาง โดยแท็กซี่ กว่าแม่งจะรับขึ้น คือเราแบ่งกันขึ้นนะ ๒ คัน ก็เฉลี่ยกันไป ไปนั่งติดอยู่นิดหน่อยแล้วก็ถึงกองพัน ๔ โมง ๕๙ นาที ดูสิ อะไรจะเป๊ะขนาดนั้น มาถึงจ่ายตังค์ค่าแท็กซี่ผู้หมวดก็เป่านกหวีดรวม เช็คยอด แล้วปล่อยให้เล่นบอลกันต่อไป ไม่มีคนขาดคนหนีนะครับ ให้ใจกัน
“อะไรเนี่ย”ผมถามเมื่อหมวดบูมแกมาเลื้อยๆ กอดบ้าง ซบบ้าง คือผมเข้ามาในห้องแอร์ของพี่แกนะ อยู่กัน ๒ คนเปิดทีวี ข้าวเย็นไม่ไปกินหรอก เก๋าแล้วไง
“อยู่กับพี่บอมบ์นี่ก็มีความสุขดีเนอะ”
“อืม ต้องมีความสุขสิ”
“ไม่น่าเชื่อว่าเราจะรักกัน”
“นั่นดิ ไม่คิดไม่ฝันเลยนะ เจออุปสรรคหลายอย่างเลย”
“หึหึ”ผู้หมวดยิ้มกว้างดึงแขนผมไปเล่น “อยากอยู่แบบนี้ไปนานๆเนอะ”
-
คิดถึง ~~~~
-
กรี๊ด!!!!! :mew1: :mew1: :mew2: :mew2:
หมวดบูม.....คิดถึงอ่ะ.......ยิ่งอ่านยิ่งคิดถึง ^0^
บอมบูมๆๆๆๆๆๆ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:pig4:
-
คิดถึงหมวดบูม :pig4:
-
อ่านแล้วคิดถึงหมวดบูมยิ่งกว่าเดิม
-
:mew1:
-
หมวดบูม เราคิดถึง ดีนะเนี่ยที่คิดเปิดมาดูหน้านิยายจบ โชคดีจริงๆ เลยเรา
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
หมวดบูมมาาาาาาาาาาา คิดถึงทีสุดดดดด
ตอนนี้มันดีกับใจมากๆจริงๆ
อยากให้ทุกอย่างเป็นเหมือนเดิมและรักกันไปนานๆเนอะ แต่ตอนนี้ก็ยังรักและอยู่ในใจตลอดอยู่แล้ว ^^
ปล. พี่บอมบ์ป๋ามากเลยค่ะ บูมอ้อนน่ารักมาก
ชอบตอนนี้ วันนี้ของปีนั้น บูมมาบ่อยๆนะ ^^
-
คิดถึงหมดหัวใจ :hao5:
-
คิดถึงหมวดบูม
-
“อยากอยู่แบบนี้ไปนาน ๆ เนอะ”
-
อยากให้บูมอยู่นานๆเหมือนกัน
-
คิดถึงหมวดบูมนะ :กอด1: :กอด1:
-
คิดถึงหมวดบูมม๊ากมากกกกก
-
ดีนะเข้ามาดูก่อนนอน คิดถึงหมวดบูม คิดถึงบอม คิดเดอะแก๊ง
-
:กอด1: :กอด1: คิดถึงหมวดบูม ถ้าอยู่ตอนนี้คงสนุกตอน แสบ ซ่า เป็นทหารในกอง
-
คิดถึง :mew1: :mew1:
-
:hao3: งื้อออออออ หมวดบูม
รักหมวดอ่ะ
-
รักหมวดบูม
-
ขอบคุณ :)
-
คิดถึงหมวดบูม จะร้องไห้จริงๆนะ
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
มาย้อนรอยบ่อยๆ นะคะ คิดถึงหมวดบูม
แต่ไม่ต้องเล่าตอนที่หมวดบูมตายก็ได้ค่ะ แค่นี้ก็หน่วงทุกครั้งที่อ่านแล้วคิดถึงหมวดบูม
:hao5:
-
เอาเรื่องหมวดบูมมาให้อ่าน ยิ่งคิดถึง :o12:
-
ขอบคุณที่เขียนนิยายดีๆให้อ่าน ชอบเรื่องนี้มากมีครบทุกรส อ่านสามวันรวดวางไม่ได้เลย
-
รออออออ
-
คิดถึง คิดถึง
:ling3: :ling3:
:mew2: :mew2:
-
:mew4: อ่านจบน้ำตาร่วง คิดถึง หมวดบูม
-
คิดถึงหมวดบูมอยากให้อยู่กับบอมส์นานๆ :hao5:
-
"อยากอยู่แบบนี้ไปนานๆเนอะ" น้ำตาแตกก :o12:
-
มันคงจะดีกว่านี้ถ้าหมวดบูมยังอยู่ :mew2:
-
คิดถึงหมวดบูมฮือออ :mew6:
-
หมวดบูมมมมมมมมมมมม :mew1:
-
โอ๊ยยยยยยยย คิดถึงมากกกกกกกกกกก เหมือนเจอเพื่อนเก่า
-
ขอตอนที่พี่บอมปลดทหารแล้วด้วยน้าาา
อยากรู้ว่าเค้าอยู่กันยังไง
-
คิดถึงหมวดบูม ไม่น่าตายเลยอะ เศร้าใจ :mew6: :mew6: :mew6:
-
อยากย้อนเวลาคู่ของบอมบูมได้จัง แต่ตอนนี้อยากเห็นเนื้อคู่ของแสบมากกว่า อิอิ
-
มารอบแสบซ่า ใครนะจะมาเป็นแฟนน้องแสบ
-
มารอ มารอ :call: :call: :call:
-
คิดถึงหมวดบูมจริงๆ ตอนจบที่ว่าเสีย เรางี้ตะเตือนไต อ่านภาคลูกไม่ได้เลย
ฮือ ก็รับไม่ได้อะเนอะ ยิ่งอ่านตอนรักกัน พอรู้ว่าไม่มีแล้ว...
งื้อ
-
ยิ่งอ่านตอนนี้ ยิ่งคิดถึงหมวดบูม //จะร้องไห้ T^T
-
ตะลุยอ่านมาหลายอาทิตย์มากกว่าจะจบ(เวลาน้อยต้องใช้ให้คุ้ม) ชอบพี่บอมบ์ พี่มหาตวง หมวดเต้ย หมวดบูม(เศร้าที่ผู้หมวดต้องจากไปจากการปฏิบัติหน้าที่ แต่ก็เข้าใจทหารในเครื่องแบบก็เหมือนเผชิญความตายตลอดเวลาอยู่แล้ว) ชอบภูมิภีม ดีหนูน้องแสบ ซ่า ชาลี และก็ทั้งครอบครัวของพี่บอมบ์ หวังว่าจะมีตอนพิเศษๆมาให้ติดตามเรื่อยๆนะคะ อยากรู้สุดท้ายน้องแสบจะได้ใครเป็นแฟน ถ้านี่หมวดบูมยังอยู่จนน้องแสบ ซ่า เกณฑ์ทหารนี่อาจจะมีอาสามาเฝ้าหรือส่องกันถึงกองร้อยแน่ๆเลย หมวดบูมออกจะรักน้องแสบซ่ามาก ชอบค่ะ บรรยายเนื้อเรื่องได้สนุกมีความรู้สอดแทรก ที่สำคัญฮากระจายมาก555
-
อ่านรอบที่เท่าไหร่ไม่รู้..รู้แต่อ่านทีไรก็ยังมันส์ทุกที
แต่รอบนี้เราจะไม่พลาดเพราะเราจะไม่อ่านตอนจบที่แสนเจ็บปวด....เราจะอยู่ในมโนแลนด์ที่มีหมวดบูมตลอดปายยยยยยย. 55555+++ ไม่ได้กินชั้นหรอก
-
:katai4: :katai4: :man1:
-
คิดถึงบูมอ่ะ
-
ตอนที่ ๑๐/๑
“ตาละห้อยเชียวนะ”ผู้หมวดเดินมาตบไหล่พวกผมหลังจากที่คณะของพ่อเดินทางออกจากกองพัน ตาละห้อยจริงๆแหละครับ มาที่ก็ฮา ไปทีก็เหงา “ไปๆ ขึ้นไปพัก เดี๋ยว ๔ โมงจะให้เล่นกีฬา”
ถึงเวลาเราออกกำลังกาย ผมเตะบอลเหมือนเดิมครับ วันนี้กินเยอะต้องเผาผลาญพลังงานไปหน่อย
“เหนื่อยไหม”ผู้หมวดถามเมื่อผมเดินอออกจากสนามมานั่งพัก
“มากเลยครับผู้หมวด ผู้หมวดไม่เล่นเหรอ ไหนๆก็เปลี่ยนชุดแล้วนี่”
“อืม รอจังหวะก่อนดิ”
“ไม่ต้องรอครับ ลงไปเลย”
ผู้หมวดลงสนามไปแล้ว ผมนั่งดูข้างสนาม ซ่าเล่นอีกสนามหนึ่งครับ
“ร้อนไหม”โพธิ์เอาหมวดมาพัดให้ผม ทั้งที่ตัวเองก็เหงื่อชุ่มเหมือนกัน
“นิดหน่อย ไม่ต้องพัดก็ได้โพธิ์ เกรงใจ”
“ก็เห็นเหงื่อไหล แฟนซ่านี่สวยนะ แฟนแสบจะขนาดไหน”
“หึหึ ไม่รู้เหมือนกัน สวยมากก็ไม่ดีนะ ชอบคนที่นิสัยมากกว่า”
“แต่ถ้าสวยด้วย นิสัยดีด้วย เหมือนทองหล่นทับ”
“นั่นสิ แต่อาจจะหายากนะ ขนาดเรายังไม่หล่อหรือดีพอเลย ก็แค่คนธรรมดา”
“ถล่มตัวเองซะงั้น ถ้าหน้าตาแบบนี้ไม่เรียกว่าหล่อ แล้วหน้าตาแบบไหนล่ะ”
“ความหล่อแค่ภายนอก”
“คนหน้าตาดีก็พูดได้”
“ฮ่าๆๆ ถูกต้อง แล้วโพธิ์คิดจะมีแฟนหญิงหรือชายดี”
“ไม่รู้ คงต้องชายล่ะมั้ง ไม่ค่อยชอบผู้หญิงสักเท่าไหร่ ไม่อยากหลอกใคร”
“เจอเนื้อคู่ในกองร้อยรึยัง”
“ไม่รู้”โพธิ์หลบหน้าผม
“เจอก็บอกด้วยนะ จะได้ช่วยจีบ”
“แอบชอบเงียบๆดีกว่า”
“ใครล่ะ เราป่าว”
“ป่าว แสบหล่อแบบนี้เราไม่เอื้อมหรอก วู้ ไม่เอาดีกว่า ไปเตะบอลต่อแล้ว”
ช่วงนี้ทั้งสัปดาห์ของการฝึกไม่มีอะไรมากนะครับ เรายังฝึกเหมือนเดิม เพิ่มเติมคือมีหลายท่าที่ยากขึ้น ซึ่งฝึกๆไปผมก็ไม่รู้ว่ามันใช้ประโยชน์อะไรได้บ้าง บางทีคนที่ออกแบบท่าฝึกมาเขากลัวว่าพวกเราจะมีเวลาว่างมาเกินไปหรือเปล่าถึงได้ออกแบบท่าฝึกที่มันพิสดารเกินกว่าการใช้จริง ผมถามตลอดแหละครับ ถามผู้หมวดอ่ะว่าท่าฝึกนี้เอาไว้ใช้งานอะไร ซักไซ้จนหมู่จ่าเขาเอือมกับความขี้สงสัยของผม
“มึงจะถามอะไรนักหนาวะ มีอะไรให้ฝึกก็ฝึกไปสิวะ”จ่าคนหนึ่งรำคาญกับผมที่ชอบถาม เขาหาว่ามากความ
“ผมอยากรู้เหตุผลอ่ะครับ”
“จะเอาเหตุผลไปทำไมมากมายกับชีวิต ในชีวิตนี้ไม่มีเรื่องที่ไม่สงสัยบ้างป่ะ”
“ก็ผมอยากได้คำตอบนี่ครับ ไม่ใช่อะไรก็ทำตามๆเขามาโดยที่เราไม่รู้ว่าเหตุผลของการทำหรือการให้ทำแบบนี้มันเพื่ออะไร ผมถามเผื่อผมเอาไปต่อยอดอะไรได้บ้างน่ะครับ”
“จะไปพัฒนาอะไร”
“เผื่อจะมีโปรเจคอะไรดีๆในหัวบ้างอ่ะครับจ่า ผมถามผมไม่ได้กวนตีนอะไรหรอกครับ ผมอยากรู้ อยากต่อยอด ผมไม่อยากหยุดอยู่กับที่”
“พ่อคนเก่ง”
“ไม่เก่งหรอกครับ”แล้วผมก็หันไปคุยกับผู้หมวดต่อ ผู้หมวดแกก็คุยประสบการณ์ บางเรื่องผู้หมวดก็ไม่รู้นะครับแต่ได้เดาคำตอบ ผมก็ไม่ได้เครียดแบบต้องเอาคำตอบให้ได้จริงๆจังๆ ถ้าอยากได้แบบลึกๆไปถามพี่ภีมง่ายกว่าครับ อยู่กับวงการนี้มานาน ผ่านโลก ผ่านเหตุการณ์มาเยอะ น่าจะได้คำตอบที่เด็ดกว่านี้ แต่นี่ผมก็ไม่ได้อะไรมาก รู้ก็ตอบ ไม่รู้ก็พากันเดาไป จริงจังมากไปก็ไม่ดี ไม่จริงจังมันก็ไม่มีอะไรเลย เหลวเป๋ว แบบนี้ก็ไม่งาม
“หอมดีเนอะ คิดถึงบ้านเลย”สระผมด้วยแชมพูที่บ้านผมใช้ประจำ กลิ่นแบบนี้ทำให้คิดถึงที่บ้านทันทีเลยครับ อาบน้ำเย็นๆจากฝักบัว กลิ่นสบู่หอมๆ คิดถึงท้องไร่ท้องนาจัง
“ที่บ้านใช้กลิ่นนี้เหรอ หอมดีนะ”โพธิ์ถามผมระหว่างที่อาบน้ำใกล้ๆกัน
“ใช่ ลองไหม”
“วันหลังดีกว่า สระไปแล้วเมื่อกี้นี่เอง”
“หัวนมชมพูเนอะ”ผมมองไปที่หัวนมของโพธิ์ ตัวขาวๆ มีรอยสัก หน้าตี๋แบบเข้มๆ หุ่นกำลังดี ใครหนอจะได้หัวใจของเพื่อนคนนี้ไปครอง
“จะอาบก็อาบไปสิ คุยกันทำเหี้ยไร”ผู้ช่วยครูหันมาตะคอกใส่พวกเราที่คุยกันสนุกสนาน
“ดุจังเลยนะครู ทำเป็นเข้ม”ซ่าหันไปแหย่ผู้ช่วยครูที่ดุพวกเราเมื่อกี้
“พวกมึงเสียงดังเองนี่ ไวๆเลย เหลือเวลาอีก ๕ นาที”
“ผมอาบเสร็จแล้ว”เพื่อนในหมวดพูด
“เสร็จแล้วก็แต่งตัวสิ จะรายงานทำไม ช้านะมึง เดี๋ยวแดกแม่งตรงนี้”
“ในห้องน้ำนี่นะครู จะเอ้าดอร์ไปไหน”ซ่าหันไปแหย่ต่อ
“กูหมายถึงลงโทษ กวนตีนนะมึงไอ้แสบ”
“ผมแสบครับ นั่นซ่า ครูนี่ก็”ผมแก้ต่างให้กับตัวเอง
“เออๆ ห่าหน้าเหมือนกัน รีบเลย ล้างตัวได้แล้ว”
“ชอบดุเนอะคนนี้อ่ะ”โพธิ์หันมากระซิบ “ชิ ดุแต่กูอ่ะ”เบ้ปากแล้วหยิบผ้ามาเช็ดตัว ผู้ช่วยครูคนนี้ชื่อแชมป์ครับ ชอบเสียงดังหน่อย ไม่ค่อยกลัวใคร แต่ก็ไม่วุ่นวายกับผมมากนะครับ ชอบดุคนอื่นๆ แต่ผมกับซ่านี่ไม่ค่อยโดน ก็ธรรมดานะ เขารู้ว่าพี่ผมใหญ่ ซึ่งผมก็ไม่ค่อยชอบอ่ะ แต่ถามว่าชอบโดนดุไหม ก็ไม่ชอบเหมือนกัน เออ แล้วคนนี้อ่ะชอบเล่นหูเล่นตากับโพธิ์ ไม่รู้ชอบโพธิ์หรือเปล่านะ
“ฟอด ไม่หอมเลย อาบน้ำไงเนี่ย”ซ่าเดินมาหอมที่ต้นคอผมหลังจากเช็ดตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว
“นี่มันไม่ใช่ที่บ้านนะซ่า เขาให้อาบให้ไม่เหม็นเหงื่อมันก็ดีเท่าไหร่แล้ว”
“อยากไปออนเซ็น”
“ชวนผู้หมวดไปป่ะ ฝึกเสร็จเมื่อไหร่ไปกัน”
“ต้องถามผู้หมวดละ ไม่รู้พี่แกจะไปได้หรือเปล่า”
“เฮ้ย ไปตั้งแถว ใครอาบเสร็จคนสุดท้ายก็ล้างอ่างล้างห้องน้ำด้วย อย่าให้ต้องเตือนบ่อย”ครูแชมป์คนเดิมครับ พี่แกจะเป๊ะหน่อย ทำหน้าดุ หน้าแกนี่เข้มๆแบบฝรั่งนะ เหมือนจะลูกครึ่งหรือลูกเสี้ยวอะไรประมาณนั้นมั้ง โดยรวมคือหล่อสไตล์ยุโรป
“ครูจะตะคอกใส่หูผมทำไม เกิดขี้หูผมเด้งใส่ปากครูขึ้นมา จะทำไงอ่ะ”โพธิ์หันไปโวยใส่ครูแชมป์
“พูดซะกูไม่อยากกินข้าวเลยมึง แล้วมึงเสือกมายืนตรงนี้ทำไมล่ะ”
“ก็นี่มันที่ผมยืนนี่”
“ยังจะเถียงอีก ๑๐ เลยมึง”
“อะไร ๑๐ อ่ะครู ผมเพิ่งอาบน้ำนะ”
“๒๐”
“ครูอ่ะ”
“ไอ้โพธิ์”
“ครับ ๒๐ ครับ”แล้วโพธิ์ก็ลงไปวิดพื้น
“อย่าแจงมากรู้ไหม มีปากเหมือนมีตูด พูดไม่ได้”
“จับอมจวยแม่ง”โพธิ์บ่นเบาๆหลังจากที่ครูเดินออกไป
“อย่าดีแต่ปากไอ้โพธิ์”ครูแชมป์เดินมาพูดข่ม
“จัดเลยโพธิ์”
“วู้ อะไรของแสบวะ ชอบยุจริง”
“อ้าว ก็เห็นพูดแบบนั้น”
“จัดแถวเลยพวกมึง”
ตอนเย็นมีอบรม ซ้อมร้องเพลง ท่องวินัย พักเบรกกินขนมกันครับ ขนมนี่กินได้นะ แต่ต้องลงบัญชีไว้ ซึ่งผมก็กินทุกวันเพราะกินข้าวมันไม่ค่อยจะอิ่มสักเท่าไหร่ ใหม่ๆกับข้าวเหมือนจะอร่อย พอนานๆไปเริ่มจะเบื่อละครับ แต่ก็ยังดีนะที่มีเมนูเปลี่ยนเรื่อยๆ ไม่ค่อยซ้ำเท่าไหร่
“ทหารใหม่ผู้หมวดมีข่าวดีมาบอก”
“ซวยแล้วไหมล่ะ”
“หึหึ แถวตอนเรียง ๕ หน้าหน่วยฝึกทั้งหมดจัดแถว”
“เฮ้”
“เร็วหน่อยเฮ้ย หมวด ๕ มึงจะอ้อยสร้อยไปถึงไหน”
“ช้าว่ะพวกมึง เร็วหน่อยๆ”
“หึหึ สมใจอยากล่ะทีนี้กูจะเล่นให้หนักๆ”
“พลาดแล้วพวกมึง”
“ดูเพื่อนหน่อยเฮ้ย ไม่ใช่วิ่งไม่ดูตาม้าตาเรือ”
“ปริ๊ดๆ ช้า หมอบ ทุกคนหมอบ”
“เฮ้ หมอบลงไป”
“หมอบเว้ย ไม่ได้ยินเหรอ ไอ้ทิว หาที่ลงได้รึยัง”
“ปริ๊ดๆ ฟังผู้หมวด พวกที่เหลือให้คลานต่ำมาจัดแถว ปฏิบัติ”
“เร็วเว้ย”
“ระวังหัวเพื่อนด้วย”
“โอ๊ย”
“นั่นไง ไม่ทันขาดคำ”
“ทำเวลาหน่อยเว้ย พวกมึงประมาทเอง ช่วยไม่ได้นะ”
“เมื่อไหร่จะถึงโว้ย ไอ้พวกข้างหน้าหลับหมดแล้วมั้ง”
“เร็วสิวะ มึงแอบหลับเหรอไอ้เต้”
“ซี้ด สัสเหยียบมือกู”
“ให้เวลา ๑ นาที ปริ๊ด”
-
พวกเรารีบคลานต่ำไปอย่างรวดเร็วเท่าที่จะเร็วได้เพื่อไปรวมเป็นหมวดจัดแถวให้เรียบร้อย ซึ่งกว่าจะไปถึงก็นะ ช้าตามระเบียบครับ แต่ละคนก็คลานเหมือนเต่า
“แถวตอนเรียง ๕ จัดแถว”
“พรึ่บ เฮ้”รีบวิ่งกันล่ะครับคราวนี้ วิ่งกันอย่างเดียว ยังไม่ทันจะได้จัดแถวก็เอาแล้ว
“ปริ๊ด หมอบ ช้า หมอบลงไป”
“เอาแล้วกูคืนนี้”คนข้างหลังบ่นเบาๆ
“พวกมึงพลาดเอง บอกแล้วให้ดูแลธงดีๆ”
ประเด็นของวันนี้คือพวกเราโดนขโมยธงซึ่งไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นแล้วไปโดนขโมยอย่างไรนะครับ มารู้ตัวอีกทีตอนที่ผู้หมวดเดินมายิ้มแป้นแล้นใส่พวกผมนี่แหละครับ
“ลุก หมอบ นอนหงาย”นี่คือท่าพื้นฐาน เห็นแบบนี้ ชิวๆสบายๆไม่ใช่ว่าไม่เหนื่อยนะครับ เหนื่อยมาก
“แถวตอนเรียง ๕ แต่ละหมวดจัดแถว”
“พรึ่บ เฮ้”วิ่งกันมาจัดแถวอีกทั้งที่หอบๆ มีสับสนดึงคนหน้ามาด้านหลัง คนหลังมาด้านหน้าเพราะสลับตำแหน่งกัน “นิ่ง”ลดศอกลง ทำหน้านิ่ง “ตามสบาย พัก”
“ขอบคุณครับ”
“หึหึ เป็นไง แล้วพวกมึงก็พลาดจนได้”ผู้หมวดเดินอมยิ้มผ่านหน้าพวกเราไป ตอนนี้ธงหน่วยฝึกอยู่กับผู้หมวดแล้วครับ “ไงน้องรัก คราวนี้พี่ไม่เสียเหลี่ยมให้น้องนะ”ผู้หมวดเดินมาตบไหล่ซ่าและยิ้มอารมณ์ดี
“เดี๋ยวพี่จะรู้ว่าเล่นกับใคร”
“แน่ะ มีขู่อีก วันนี้เอาเบาๆเนอะ โทษฐานดูแลธงไม่ดี ปริ๊ด พุ่งหลังท่าเตรียม”
“เตรียม”เรากระจายตัวกันไปคนละทิศละทาง เพราะการพุ่งหลังมันใช้พื้นที่เยอะมาก
“๑๐๐ ยก ปฏิบัติ”
“๑ ๒ ๓ ๑....”บันเทิงล่ะครับงานนี้
“แองกะลูท่าเตรียม”
“เตรียม”
“๒๐ ยก”
“๒๐ ยก”
“ปฏิบัติ”
๑ ๒ ๓ ๑...”
แล้วเราก็โดนเล่นงานกันหลายท่า แล้วแต่ผู้หมวดจะคิดออกครับว่าจะเล่นท่าไหร่ ไม่หนักเท่าไหร่แต่มันเหนื่อยครับ
“ทำไงทีนี้ หน่วยฝึกไม่มีธงแล้วจะเป็นหน่วยฝึกได้ยังไง”ผู้หมวดถามหลังจากที่พวกเราได้พักให้หายใจหายคอกัน ตอนนี้อาบน้ำก็เหมือนไม่ได้อาบมาครับ เหงื่อแตกซกเต็มตัว ถึงแม้จะมีลมเย็นพัดผ่านมาบ้าง แต่ก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย
“ผู้หมวดจะเลิกฝึกเหรอครับ”ใครคนหนึ่งถามขึ้นมาแบบซื่อๆ
“กวนตีน หน่วยฝึกไม่มีเลิกถ้าภารกิจยังไม่เสร็จสิ้น แต่ธงก็คือสิ่งที่สำคัญที่ทหารใหม่ควรรักษา แล้วตอนนี้ธงก็อยู่กับผู้หมวดแล้ว”
“งานนี้อานแน่พวกมึง”
“ถ้าอยากได้ก็ต้องมาแย่งคืน แต่ยากหน่อยนะ ป่ะ ไปอาบน้ำได้แล้ว”
พวกเราลุกขึ้น พอลุกได้ต่างคนก็ต่างถามกันทันที
“เฮ้ย จะคุยทำซากไรวะ ดันพื้นท่าเตรียม”
“เตรียม”
“๕๐ ครั้ง”
“๕๐ ครั้ง”
“ปฏิบัติ”
โหย มันล้าไปหมดทั้งเนื้อทั้งตัวแล้ว ยังจะมีคนหาเรื่องจนได้ แต่โชคดีหน่อยที่ผู้หมวดให้ทำถึงแค่ ๒๐ กว่าๆก็ปล่อยให้พวกเราไปอาบน้ำ และการอาบน้ำ คือต้องเข้าในนะครับ การฝึกนี่มันผ่านไป ๑ เดือนแล้ว ดังนั้นเดือนนี้มันจึงเป็นเดือนธันวาคม แล้วไม่ใช่ว่ากรุงเทพจะไม่เคยสัมผัสลมหนาว อย่างที่ผมบอกไปว่าถึงแม้จะร้อนก็เถอะ มันยังมีลมพัดให้เย็นๆบ้าง และตอนนี้ ๓ ทุ่มกว่า พวกเราทั้งกองร้อย ๒๐๐ นายไปยืนอัดกันในห้องน้ำห้องเดียว เหมือนสภาพในประเทศอินเดียที่เขาแสวงบุญอย่างนั้นแหละครับ แล้วที่เจ็บแสบไปกว่านั้นก็คือ น้ำแข็งก้อนเป้งๆลอยตุบป่องอยู่ในอ่างน้ำทั้ง ๒ ฝั่ง พร้อมกับคำสั่งว่าห้ามเปิดฝักบัว นี่แหละคือความบันเทิงในคืนสุดท้าย น้ำเย็นๆถูกราดตามเนื้อตามตัว
“เย็นโว้ย”
“ซี้ด โคตรเย็นอ่ะ”
บ่นกันไปเป็นแถบครับ แต่เราก็ไม่มีใครรอด โดนน้ำเย็นกันทุกคน ผมก็ล้างเนื้อล้างตัวแล้วรีบออกมาแต่งตัวใหม่ น้ำหมดพวกที่เหลือล้างอ่าง ใครเสร็จก่อนก็มาตั้งแถวรอ สวมเสื้อที่เปียกเหงื่อไอ้ที่อาบน้ำเมื่อกี้ไม่มีความหมายเลยครับ เหมือนเดิม
ตอนเช้าเราถูกแดกอีกครั้งที่ทำอะไรชักช้า คือเมื่อคืนก็เหนื่อยพอตัวแล้ว ตอนเช้าจัดหนักอีกรอบหนึ่ง พวกเราจึงพากันเบลอๆกันไปบ้าง ไหนจะต้องเข้าเวร ไหนจะต้องตื่นมาฝึก วันนี้จึงเกิดอาการเบลอๆ ยิ่งพวกที่ต้องฝึกสถานี ๔ สถานียิงปืนด้วยแล้วยิ่งแล้วใหญ่ นอนเล็งปืน เล็งไปเล็งมาหลับกันเป็นแถว แล้วก็โดนลงโทษกันเป็นแถว
“รักกันจริงนะพวกมึง”ครูแชมป์เดินมากระแนะกระแหนผมกับโพธิ์ คือโพธิ์นี่จะยืนหลังผมหมายเลขเอ ๖ แล้วโพธิ์ก็ชอบจับหลังจับไหล่เล่นกับผมบ่อยๆ ครูแชมป์ก็ชอบมาแซะมาแซว เดินมาดุมาว่า ก็ไม่เข้าใจว่าทำไปเพื่ออะไร
“ก็ครูบอกให้พวกเรารักกันเองนี่ครับ รุ่นเดียวกันไม่รักกันมันก็จะไม่มีความสามัคคี”คือเราจะได้รับอบรมแบบนี้บ่อยๆนะครับ ให้รักกัน สามัคคีกัน ประมาณนี้ แต่ผมกับโพธิ์นี่ไม่มีอะไรจริงๆนะ ถามโพธิ์แล้ว โพธิ์ไม่ได้ชอบผม แต่ชอบเล่นกับผม กับซ่านี่ไม่ค่อยเท่าไหร่นะ เขาถูกชะตากับผมมากกว่า ก็ตามใจเขาล่ะครับ
“พรุ่งนี้วันศุกร์ มะรืนก็เสาร์ แปบเดียวก็อาทิตย์ อยากให้ถึงวันอาทิตย์ไวๆจัง”ซ่าเอนตัวมาซบไหล่กับผม
“คิดถึงไอ้หมวยเหรอ”
“ก็นิดหนึ่งนะ แต่คิดถึงพ่อเบิ้ลมากกว่า”
“นั่นสิ พ่อเบิ้ลจะมาไหวไหมล่ะ”พ่อเบิ้ลแก่แล้วนะ ผมหงอกแล้ว ก็ตามวัยครับ ปีนี้อายุ ๘๐ ปีแล้ว ย่าของพวกเราปีนี้ ๙๙ ปีหน้าครบ ๑๐๐ แล้วครับ ย่าบ่นเสมอว่าใกล้ถึงเวลาไปแล้ว ใจหายอ่ะ ผมก็บอกย่าว่าขอให้ได้บวชก่อนได้ไหม คือผมเรียนจบแล้ว ได้ถ่ายรูปกับย่าแล้ว เหลือแค่บวชพระ ชาลีนี่งอแงใหญ่เลยครับ บอกย่าให้อยู่ให้เขาเรียนจบก่อนได้ไหม อยู่จนถึงบวชเลยก็ได้ คือในฐานะหลานเหลือพวกผมที่ยังไม่ได้บวชพระน่ะ ก่อนมาเป็นทหารก็พอจะบวชได้นะครับ เข้าพรรษา แต่ทีนี้คือตามที่หลวงตาบอกนั่นแหละครับ รอปลดทหาร ก็ปีหน้าครับ ปลดเมษายน หลังจากนี้ก็คงจะได้บวชมั้ง แล้วมาที่เรื่องพ่อเบิ้ล ตอนนี้ก็แก่แล้ว ๘๐ แล้วด้วย ดีนะที่สุขภาพยังพอโอเค แต่เข้าออกโรงบาลก็บ่อยพอสมควรครับ ไปตรวจนั่นตรวจนี่ทุกเดือนแหละครับ พ่อน้อยปีนี้ก็ ๗๘ ย่าง ๗๙ แม่ป่านก็ยังอยู่ แม่พร แม่ภา ก็ยังโอเคครับ พี่ๆไปดูแลพ่อแม่ของตัวเองบ่อย ก่อนผมเป็นทหารผมก็จะดูแลเกือบทั้งบ้านแหละครับ ผมกับซ่านะ ดูแลคนแก่ ก็ตามประสาของพวกเราแหละครับ ดีที่ท่านไม่ค่อยเรื่องมากเท่าไหร่ แต่คนที่เราห่วงมากก็คือย่า ย่ายังเดินได้ พูดเสียงเบา พ่อจะเข้าไปนอนห้องย่าตลอด ย่านอนบนเตียง พ่อนอนบนพื้น จริงๆย่าก็ไม่อยากให้พ่อมานอนด้วยนะ แต่พ่อก็คือพ่อ ย่าบอกพ่อดื้อ พูดยาก ก็ตามนั้นแหละครับ ย่าบอก นอนกับแม่เหมือนตัวเองเป็นเด็กประถม หึหึ
สัปดาห์ที่แล้วนี่รุ่นพ่อรุ่นพี่มาเยี่ยมนะครับ สัปดาห์นี้น่าจะเป็นรุ่นแก่ แต่ตามเดิม ย่ามาไม่ได้ครับ ไม่เป็นไร ย่าแก่แล้วไม่ควรเดินทางไปไหนไกล
วันศุกร์มาถึง เราโดนแดกเรื่องไม่มีธงเหมือนเดิม ไม่รู้จะแย่งมายังไง คือยังไม่มีเวลาคิด ทุกคนก็มองมาที่ซ่าอย่างมาความหวัง คราวที่แล้วนี่อาศัยความมึนของซ่าเราจึงรอดตัวไป ตอนนี้ซ่าน่าจะยังคิดแผนไม่ออก ผมก็ไม่รู้จะทำยังไง จะดื้อแพ่งเดินไปแย่งมามันก็ด้านเกินไป คือเราไหวตัวกันไม่ได้ครับ มีอันต้องโดนแดกตลอด สนุกดีนะครับ
ซักผ้าเช้าวันเสาร์ บ่ายฝึกนิดหน่อย เย็นๆพากันไปกางเต็นท์เพื่อเตรียมรับการเยี่ยมญาติในวันพรุ่งนี้ ตอนเย็นพวกเราก็โดนแดกเรื่องไม่มีธงครับ คราวนี้ผู้หมวดให้ธงอันใหม่ คือ เอาผ้าขาวมาเขียนเป็นรูปกบ แล้วก่อนฝึก ช่วงรวมพลก็จะให้พวกเราร้องอ๊บๆๆๆๆๆๆ หน่วยฝึกกบ กรมทหารราบที่.... กองพัน... แบบนี้อ่ะ พอร้องเสร็จพี่แกก็ยืนขำ พวกเราก็เรียกร้องอะไรไม่ได้ แผนก็ไม่รู้จะเอายังไง โดนดักทางตลอด แล้วธงนี่อยู่ในห้องผู้หมวดด้วย แล้วใครจะมีเวลาแอบไปเอาอ่ะ ฝึกทั้งวัน กลางคืนน่ะเหรอ ไม่ต้องพูดถึง คำว่าฝันมันคืออะไรพวกเราไม่ฝันเลยในช่วงระยะการฝึกหนักนี้
“พี่มาอย่าฟ้องพี่ว่าแย่งธงไม่ได้แล้วกัน”ผู้หมวดพูดยิ้มๆ
“จะฟ้อง”ซ่าพูดหยอกผู้หมวดเล่นๆ
“ลองดู”
“อย่าท้านะครับ ผู้หมวดเผลอเมื่อไหร่ผมเอาแน่”
“ให้มีเวลานั่งหายใจก่อนเถอะไอ้น้อง โดนแดกแทบไม่ได้พักแบบนี้จะเอาเวลาที่ไหนมาแย่ง”พูดไปยิ้มไป มีความสุขมากอ่ะ
“ใจร้ายอ่ะ”ซ่าต่อว่าเบาๆ
“เอาน่า เผลอเอง ที่เหลือนั่นคือการพิสูจน์ สวดมนต์เถอะ จะได้นอน”
“ครับ”
วันอาทิตย์เดินทางมาถึง พวกเราวุ่นกันตั้งแต่เช้า แบกโต๊ะเก้าอี้ ต่อลำโพงเครื่องเสียงอะไรก็ว่ากันไป สายๆก็ตั้งหน้าตั้งตารอเหมือนเดิม ผมก็ยังลุ้นว่าจะมีใครมาเยี่ยมเราบ้างไหม พ่อจะมาได้หรือเปล่า เพราะงานก็เยอะ แต่อย่างน้อยก็น่าจะมาสักคนหรือ ๒ คนก็ได้
แล้วก็เป็นไปตามคาดครับ ๙ โมงพ่อมาถึง วันนี้รุ่นใหญ่มาก็คือพ่อเบิ้ล พ่อน้อย แม่พร แม่ภา แม่ป่าน แล้วลากมาที่รุ่นเล็ก มีตะวัน อาทิตย์หรือเจ้าอาร์ตที่พี่ซันบ่นเรื่องติดผู้หญิง ธันว์และน้องอัญ ชาลีก็มาครับ เราทักทายกัน
“มานี่ซิ เรามีคดีติดตัว”ผมลากเจ้าอาร์ตมานั่งตัก
“อะไร อาร์ตไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย”
“พี่ซันบ่นว่าไปติดผู้หญิง เขาเป็นใคร”ผมถามเชิงขู่
“เพื่อนกันทั้งนั้นอ่ะ พ่อก็ชอบบ่นตามสไตล์พ่อแหละครับ”
“พี่ไม่อยู่นี่ปล่อยเนื้อปล่อยตัวเลยนะ”
“ก็บอกว่าไม่มีอะไรไง”
“ให้มันแน่เถอะ เมียมีเมื่อไหร่ก็ได้ คบคนก็เลือกๆหน่อย”
“เลือกอยู่ทุกวันคนจะหาไม่ได้แล้วอ่ะ แล้วนี่ไม่อายคนอื่นเหรอ มาจับน้องนั่งตักนี่”
“หึหึ ก็น้องมันดื้อนี่หว่า ฝึกเสร็จเราไปเที่ยวกันป่ะ ไปหลายๆคน”
“อาแสบชวนแต่พี่อาร์ตอ่ะ”เจ้าธันว์เดินมาค้อนผมแล้วครับ
“ก็ชวนทุกคนแหละน่า”
“อาไม่น่ามาเป็นทหารเลย ธันว์เหง๊าเหงา อยู่บ้านไม่รู้จะเล่นกับใคร”
“ไม่มีใครคบเหรอ”
“อาร์ตมันชอบหนีไปกับคนอื่น อัญก็มีสังคมของเขา ธันว์ก็บ๋อแบ๋ ไม่รู้จะอยู่กับใคร”ธันว์ฟ้องล่ะครับ
“คนเขามีสังคม”อาร์ตตอบน้อง ไม่ตอบเปล่าเอามือตบหัวด้วย
“มือน่ะ ไม่ดีเลยนะ”ผมตีมือจัดการซะเลย เรื่องหัวผมไม่ค่อยโอเคเท่าไหร่กับการที่ใครมาตบ เมื่อก่อนอาจจะให้เหตุผลว่าครูอยู่บนหัว แต่พอดูคลิปอะไรสักอย่าง เวลาโดนตบหัวนี่สมองกระเทือน มันอาจจะไม่เท่าไหร่ก็จริงแต่ว่ามันก็ไม่ควรเล่นนะ ผมเคยโดนตบหัวอยู่ครั้งหนึ่งตอนเรียนมัธยมปลาย คือเพื่อนๆก็จะรู้ว่าห้ามเล่นหัว ผมกับแสบจะบอกกับเพื่อนว่าตบที่อื่นได้ไม่ว่ากัน แต่อย่าตบหัว ทีนี้มีเพื่อนคนหนึ่งก็มาลองดี ผมซัดซะน่วมเลย ฮ่าๆๆ โดนเรียกผู้ปกครองเลยครับ โดนพ่อดุไปตามระเบียบ
เคลียร์กับเจ้าอาร์ตเสร็จเรียบร้อย แถมขู่ตบท้ายว่าถ้ายังเถลไถลฝึกเสร็จเมื่อไหร่ผมจะกลับไปจัดการ น้องมันก็หงอๆรับปากไปครับ แล้วผมก็ไปคุยกับรุ่นใหญ่ ไปนั่งอ้อนแม่พร เล่าอะไรต่างๆให้ฟัง จนใกล้จะ ๑๐ โมงล่ะครับ มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาในกลุ่มผมแล้ววางสายไป
“แสบซ่า มานี่ซิ”พ่อเรียกพวกเรา ๒ คน ผมก็ทำหน้างงแต่เดินไปหาพ่อ พ่อยืนตรงหน้าผู้หญิงคนนั้นซึ่งมากับเด็กหญิงน่าจะชั้นประถม และเด็กชายน่าจะชั้นมัธยมต้น “นี่ไงคนที่พวกเราอยากเจออ่ะ”พ่อบอกกับพวกเรา ผมก็งงว่าเป็นใคร ผมอยากเจอใคร “เด็กๆเขาโตเป็นหนุ่มแล้ว”
“อื้ม เห็นในโซเชียลบ่อยๆเหมือนกัน”
“ใครอ่ะพ่อ”ซ่าหันไปถาม “กิ๊กใหม่พ่อเหรอ”
“หืม ก็แม่เอ็งไง”
“หา แม่เหรอ”
“อืม”
“จริงเหรอพ่อ แม่ที่คลอดพวกเรามานี่นะ”
“อืม คนนี้แหละ อย่าว่าอะไรลูกเลยนะ ไม่เคยเจอกันก็แบบนี้”
ผมไม่พูดอะไรแต่เดินไปกอดแม่ทันที คือตั้งแต่เกิดเลยนะพวกเราไม่เคยเจอแม่เลยสักครั้ง แต่พ่อเล่าให้ฟังว่าพวกเราเคยเจอแล้วตอนที่พวกเรายังเล็กน่าจะ ๓ หรือ ๔ ขวบนี่แหละครับ ซึ่งช่วงนั้นผมก็จำอะไรไม่ได้หรอกครับ พ่อเล่าให้ฟังเรื่องแม่อยู่หลายครั้งนะ แต่เราก็ไม่ได้มาเจอกันสักที พ่อบอกว่าติดต่อแม่แล้วแต่แม่ไม่พร้อม พวกเราก็รอ จนมาถึงวันนี้แหละครับ ได้เจอตัวจริง แม่ยังสวย พ่อบอกว่าตอนมีพวกเราแม่เพิ่งจะ ๒๐ เข้า ๒๑ เองครับ ตอนนี้ก็น่าจะ ๔๓ ๔๔ ประมาณนี้ ยังสวยอยู่ครับ
“แม่สบายดีนะ”ผมถาม
“จ๊ะ โตเป็นหนุ่มกันทั้งคู่แล้วนะพวกเรา นี่น้องนะ ชื่อปรินซ์ กับปิ่นหยก เด็กๆนี่ไงพี่ชายที่แม่เคยเล่าให้ฟัง พี่แสบพี่ซ่า”
“สวัสดีครับ/ค่ะ”
“แฟนใหม่แม่ไม่มาด้วยเหรอ”
“ไม่จ๊ะ เขาติดงานน่ะ”แล้วเราก็รู้จากแม่ว่าตอนนี้แม่ทำงานในหน่วยงานราชการแห่งหนึ่ง ส่วนแฟนใหม่แม่ก็เป็นข้าราชการเหมือนกัน ตากับยายก็เสียไปแล้วครับ แม่มีครอบครัวที่โอเค ก็ดีนะที่แฟนใหม่แม่รับเรื่องราวเก่าๆของแม่ได้ และพร้อมจะเริ่มชีวิตใหม่ด้วย ส่วนพวกเราก็ไม่อะไรมากครับ แม่ผมเยอะมาก หึหึ แต่เราก็โหยหาแม่ที่แท้จริงนะ วันนี้ได้เจอแล้วก็ดีใจ พ่อชอบพูดว่าตาของพวกเรา ๒ คนได้แม่ หน้าตาของพวกเรานี่มาทางฝั่งแม่เยอะนะครับ ส่วนฝั่งพ่อที่ได้เรื่องความบ้า อาตวงว่างั้นนะ
ปรินซ์นี่เพิ่งจะม.๑ ครับ ส่วนปิ่นหยก ป.๕ แล้ว ทั้งคู่ดูจะลังเลกับพวกผม คือไม่แน่ใจว่าจะเข้าหายังไง ผมนี่ไม่อะไรอยู่แล้ว โตแล้ว เราเข้าใจอะไรหลายๆอย่าง พ่อก็ถามตลอดแหละครับว่ารู้สึกยังไง พวกเราก็บอกกับพ่อตลอดว่าไม่มีอะไร เราเข้าใจดี
“เด็กๆ”อาหนูเดินทางมาถึงแล้วครับ “สวัสดีครับๆๆ”อาหนูไหว้ผู้ใหญ่ “ใครอ่ะพี่บอมบ์ แอบไปไข่ทิ้งที่ไหนอีกล่ะเนี่ย”มองหน้าแม่ด้วยความสงสัย “อ๋อ เก็ทล่ะ เธอนี่เอง”แล้วก็หน้าเป็นตูดไปนั่งที่อื่นครับ
“มึงก็นะ งอแงไปได้ เรื่องมันผ่านไปนานแล้ว”
“หนูเกลียดอีเผือก แล้วมาทำไง จะมาทวงคืนลูกชายเหรอ”
“มาเยี่ยมแฝด เออ ตั้งแง่ตลอดเลยนะ”พ่อตอบแทนพวกผมและเขย่าหัวอาหนูไปด้วย
“อืม ถ้ามาเยี่ยมก็โอเค แต่อย่ามาทวงสิทธิ์อะไรแล้วกัน คุยกันไปเถอะ เดี๋ยวรอพี่มหามา”
“อาเขาก็เป็นแบบนี้แหละ ตั้งนานแล้ว”พ่อหันมาคุยกับผม ผมก็ขำๆครับ อาหนูจะไม่ชอบเพื่อนแม่ คนชื่อเผือกอ่ะ และกับแม่ผมอาหนูก็ไม่ค่อยชอบสักเท่าไหร่ คือก็เป็นเรื่องของผู้ใหญ่เนอะ เราเป็นเด็กก็ไม่ต้องไปใส่ใจอะไรมาก “อย่าถือสาเพื่อนพี่เลยนะ”พ่อหันไปพูดกับแม่
“อื้ม”แม่ยิ้มแห้งๆ “ที่มาแม่ไม่ได้จะมาทวงสิทธิ์อะไรนะ ทุกคนเบาใจได้ แต่อยากมาดูทั้งคู่ตัวจริง แม่ก็รู้แหละว่าทั้งคู่เป็นเด็กดี รักพ่อ แม่ตามดูวิดีโอตลอดนะ แต่ก็ไม่กล้ามาสู้หน้า”
“เรื่องมันผ่านไปแล้วนะแม่ แสบซ่าก็โตแล้ว พวกเราเจอแม่ก็ดีใจมากครับ”ซ่าพูด ผมก็ยิ้มๆครับ ซ่าพูดไปหมดแล้ว เราก็ถามอะไรแม่เล็กน้อยนะครับ ก็อย่างที่รู้ แม่เป็นข้าราชการ บ้านพอกินพอใช้ มีลูก ๒ คน แฟนใหม่ก็โอเคดี ครอบครัวใหม่แม่โอเค ผมก็ไม่อะไร ผมก็อาจจะทำหน้าที่ลูกที่ดีของตัวเองต่อไป อย่างน้อยแม่ก็ให้พวกเราเกิดมา แต่พ่อบอกว่า ไม่น้อยนะ ๙ เดือนนี่ไม่ถือว่าน้อยเลย ถึงแม้ว่า ๒๓ ปีจะไม่ได้เลี้ยงเรา ถ้าไม่มี ๙ เดือนตรงนั้น ก็อาจจะไม่มี ๒๓ ปีในวันนี้ เรื่องความกตัญญูเป็นเรื่องที่พ่อจะเน้นมาก ใครเคยให้อะไรเรา เคยหยิบยื่นอะไรให้เรา ให้เราจำและหาทางตอบแทน แต่เวลาเราให้อะไรใครไปแล้ว เราไม่ต้องรอว่าใครจะมาตอบแทนเรา ไม่ต้องยึดติดว่าเราให้อะไรใครไป พวกเราก็อาจจะไม่ได้ดีเลิศอะไรมากมายหรอกนะครับ พ่อยังบอกเลยว่าทุกคนมีข้อบกพร่องกันทุกคน ถ้ามันสมบูรณ์แบบจริงๆคงไม่ต้องเกิดมาเป็นคน
แม่อยู่คุยกับพวกเราไม่นานนะครับ แม่ก็เดินทางกลับ พวกเราก็มาโม้กับพ่อต่อ ซ่านี่ไปนั่งอ้อนแม่ป่าน เล่าอะไรให้ฟังงุ้งงิ้งไป วันนี้ไอ้หมวยยังไม่มาเลยครับ จนไปกินข้าวกลางวันเสร็จแล้ว อาตวงกับอาเต้ยก็มานั่งคุยกับพวกเรา พี่ไปป์ก็มาด้วยครับ พาลูกชายคนเดียวหัวแก้วหัวแหวนมาด้วย
“สัปดาห์ที่แล้วไม่มาเยี่ยมอาล่ะ”
“แฮ่ๆ น้องติดเกมส์อ่ะ”
“เล่นมากไม่ดีนะ”
“วันละ ๒ ชั่วโมงเอง อาดำขึ้นนะ เหนื่อยไหม”
“เหนื่อยสิ อยากเป็นไหมล่ะ”
“ไม่เอา ไม่อยากตัวดำ”ก็โม้กันไปตามประสา คนละนิดละหน่อย
“สวัสดีค่ะ”ไอ้หมวยเดินทางมาถึงแล้วล่ะครับ วันนี้แต่งชุดทำงานสวยเชียว “แฮ่ เพิ่งเลิกงาน”
“ทำไมต้องทำวันอาทิตย์”ซ่าถาม
“ออกพบลูกค้า ไปกินข้าวกับเขาอ่ะ”
“ย้ายไปทำตำแหน่งอื่นเลย บริษัทบ้าอะไรทำงานวันอาทิตย์ ไม่คิดจะหยุดเลยเหรอ”
“บริษัทพ่อนะลูก”พ่อพูดเบาๆ
“แฮ่ พ่ออ่ะ ให้มันทำทำไมวันอาทิตย์อ่ะ เนี่ย วันนี้ต้องมาเยี่ยมซ่านะ”
“มันเรื่องของหัวหน้าแผนกป่ะลูก พ่อไม่รู้ ไม่อยากให้ทำก็มาทำงานเลี้ยงสิ แฟนเรานี่”พ่อยักไหล่
“ให้อยู่เฉยๆไอ้หมวยยอมที่ไหนล่ะพ่อ เฮ้อ เออ มาก็ดีละ ดีกว่าไม่มาอ่ะ เหนื่อยไหม”
“นิดหน่อย จะบอกว่าไม่เหนื่อยเดี๋ยวพ่อจะใช้งานอีก แบร่”หมวยหันไปแลบลิ้นใส่พ่อ
“เดี๋ยวให้ไปจริงหรอก”พ่อก็ยิ้มๆ คือหมวยจะสนิทกับพ่อนะครับ เพราะพ่อใจดี พ่อไม่ค่อยอะไรมากด้วย แต่เวลางานก็คือเวลางาน หมวยรู้ตำแหน่งรู้หน้าที่ตัวเอง เวลาเล่นก็คือเล่น ซึ่งพ่อก็ถูกใจหมวย แต่พ่อก็บอกเสมอแหละครับ ลูกโอเคกับคนไหน พ่อก็โอเคด้วย
“พ่อกินอะไรรึยังคะ”
“ยังเลย”
“ไปฉลองกันไหมคะเย็นนี้ หมวยทำโปรเจคนี้สำเร็จ”
“แล้วข้าล่ะ”ซ่าถาม
“ก็ฝึกต่อไป”
“ไอ้หมวย”
“แบร่”
“อยู่เป็นคุณชายไม่ชอบ อยากมาเหนื่อยเอง ช่วยไม่ได้”อาหนูหันมาตอกย้ำ
“ฝึกเสร็จเมื่อไหร่ผมให้อาหนูเลี้ยงหมดตัวแน่”ซ่าขู่
“ตอนนี้ก็ไม่เหลืออะไรแล้วนะลูก ใช้เยอะมากเดือนนี้ เพิ่งจะต้นเดือนหมดไปเป็นแสน เฮ้อ ไม่รู้ใช้บ้าใช้บออะไร ตัวก็แค่นี้ไม่รู้จะแดกอะไรมากมาย”อาหนูบ่นตัวเอง พวกเราก็นั่งยิ้มแหละครับ อาหนูถึงแม้ว่าจะเป็นระดับผู้บริหาร แต่เรื่องเงินเรื่องทองนี่ก็ไม่สุรุยสุร่ายนะครับ ถึงแม้จะไม่มีลูกก็ตามเถอะ ถึงจะไม่มีลูกแต่หลานก็ตั้ง ๕ คนแน่ะ ลูกของพี่ชายคนโตก็ ๒ คน ลูกของน้องชายคนเล็กก็ ๓ คน ก็หมดไปกับหลานๆ เผื่อแผ่มาถึงผมบ้างเล็กน้อย ไอ้ที่พ่อแซวๆว่าเอาเงินไปทำหน้าทำตัวอะไรนั่น ก็แซวตามประสาผู้ใหญ่ อาหนูไม่ค่อยได้ทำอะไรมากนะ ไม่ศัลย์ ไม่ดึง แต่ก็บำรุงตามธรรมดาไม่ให้หย่อนยาน อาหนูว่างั้น
“ว่าแต่ลูกค้าหล่อไหมหมวย”ผมถาม
“หล่อ ลูกครึ่งเยอรมันน่ะ แต่พูดไทยจัดแจ๋วเลย”
“ชมออกหน้าออกตาเชียวนะว่าหล่อ”ซ่ากระแซะแฟนตัวเอง
“ก็พูดตามความเป็นจริงนี่นา อย่างแกหล่อ ฉันก็ชมว่าแกหล่อ”
“ชมเมื่อไหร่”
“หลายครั้งแล้ว แกไม่จำเอง จำแต่อะไรก็ไม่รู้ เออ”
“ชมอีกสิ”
“ไม่มีอารมณ์ อุ้ย เกือบลืม นี่ฉันได้ไอ้นี่มา แปบนึงนะ”หมวยก้มไปค้นอะไรยุกยิกในกระเป๋า ใบนี้ก็แสนกว่า ซ่าซื้อให้ กระเป๋าบ้าอะไรไม่รู้แพงมาก แต่ซ่าก็ลงทุนนะ ตอนซื้อให้ตื๊อตั้งนานกว่าหมวยจะรับ ซ่ากลัวว่าแฟนตัวเองจะน้อยหน้าชาวบ้าน “นี่ ช็อคโกแลตจากไหนไม่รู้ อ่านแปบ”
“ไม่ใช่จากช่อง....”ชื่อด่านชายแดนทางเข้าออกระหว่างประเทศ
“บ้าแก จากฝรั่งเศส ออก้าให้มา อ่ะ คนละชิ้น ครบคนไหมเนี่ย พ่อกินไหมคะ”
“กินเถอะ เอางี้ถ้าไม่พอก็เอาไปสับเป็นชิ้นเล็กๆแล้วแบ่งกันคนละหน่อยๆ ฮ่าๆๆ”
“ฮ่าๆๆ”
“ออก้าให้แกแล้วแกเอามาให้คนอื่นต่อนี่นะ ไม่เสียน้ำใจเขาไปหน่อยเหรอ”ซ่าถาม
“ฉันกินไปกล่องหนึ่งแล้ว นี่เก็บเอาไว้ให้แก ถ้าไม่กินจะให้แสบกับชาลีกินให้หมด นี่วันนี้เป็นอะไร เมนส์ไม่มาเหรอ ถึงได้ถามอะไรจิกกัดตลอด หรือว่ากินหัวไก่ไป ชอบจิกชอบกัด”
“บ้า ใครจะกินหัวไก่ ก็ถามแบบนี้แหละน่า เออ นี่เรายังไม่กอดกันเลยนะหมวย”
“เอาไว้วันหลัง ฉันตัวเหนียวมาก เอ๊ะ นี่ขอดื้อๆแบบนี้ไม่อายชาวบ้านไง แกก็นะ”
“อายทำไม คนกันเองทั้งนั้นเนอะ เร็วๆ มากอดกันก่อน”
“แกกอดพ่อรึยัง”
“กอดหมดทุกคนแล้ว เหลือแต่แกคนเดียว”
“ไม่ต้องเลย ฉันอายคนอื่นเขา มาแต่แรกแกก็ไม่กอดเนอะ”
“งั้นแกมานั่งข้างๆข้าเลย”หมวยก็ยอมลุกไป แล้วก็งุ้งงิ้งกันไปตามประสาคนมีแฟน ส่วนคนไม่มีแฟนอย่างผมน่ะเหรอ ก็คุยอะไรไปทั่วกับคนอื่นๆ มีคนที่รู้จักเรามาทักเราด้วยนะ เขาบอกเขาติดตามดูคลิปของพวกเรา มาขอถ่ายรูปด้วย ก็กลายเป็นดาราจำเป็นไปครับ
ใกล้ๆเวลาจะ ๔ โมงพ่อก็เดินทางกลับ ความเงียบเหงามาเยือนหน่วยฝึกอีกครั้งหนึ่ง เก็บของเสร็จแล้วมาเล่นกีฬาอีกนิดหน่อย จากนั้นไปกินข้าว มาอาบน้ำ แล้วฟังการอบรมในช่วงเย็น
“ปริ๊ดๆ คืนนี้ผู้หมวดจะเปิดโอกาสให้ชิงธง จะเอาไหม”
“เอาไงดี”ต่างคนต่างมองหน้ากันเลิกลัก ส่วนผมน่ะเหรอ ไม่ต้องคิดอะไรครับ
“เอาครับ”บันเทิงแน่คืนนี้
-
ลุ้นๆ ชิงธง
-
ถึงเวลาสนุกแล้วสิ...ใช่ไหม....แสบซ่า :katai2-1: :katai2-1:
รอดูว่าจะป่วนกันแค่ไหน555 :katai5: :katai5:
-
หายนานน่ะครับเที่ยวนี้
-
คิดถึงๆ
รอตอนต่อไป
-
แสบ ซ่า เจอแม่แท้ๆ แล้ว
หนู คงเอกลักษณ์ ความไม่ชอบแม่แฝดแน่นเหนียว
จ่าแชมป์ ชอบโพธิ์ สินะ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
น้ำตาซึมตอนที่แม่แท้ๆมาหาแสบซ่า อยู่พร้อมหน้าพร้อมตา มีความสุข
แสบยังโสดอีกตามเคย. อิอิ
-
คิดถึงเจ้าแฝดแสบซ่าครับ
-
:pig4: :pig4: :mew1: :mew1:
-
แสบ-ซ่า คิดแผนการทันไหมครับเนี่ย
-
:haun4: :haun4: :haun4:
รอลุ้นตอนต่อไป
คงจะเฮฮาปาจิงโกะน่าดู
:z1: :z1: :z1:
-
ขอบคุณที่มาต่อค่ะื :m31:
-
คนมีหมั่นไส้แฟน 555 รอดูความแสบความซ่าและการชิงธงของแฝด
-
ขอบคุณ :)
-
คิ ด ถึ ง ม า ก
-
อยากรู้จังว่าใครจะคู่กับใคร เดานะ แสบ โพธ์ ซ่า หมวดริน แต่ถ้าแบบนี้ก็สงสารหมวย ...
-
:pig4: :pig4:
-
ลุ้นๆ
ชิงธง~ :katai2-1:
-
คิดถึงครอบครัวนี้
-
สนุกค่ะ :mew1:
-
ยังเดาไม่ออกเลย ว่าใคร คุ่ใคร
:mew2: :mew2: :mew2:
-
คิดถึงงงงงงงงงว
-
:oo1:
-
:hao6: :hao6: :hao6: สงสัยจะเป็น ชิงคน มากกว่า ชิงธง ผู้หมวดเสร็จแน่ ๆ :hao6: :hao6: :hao6:
-
เอาใจช่วยหนุ่มๆ ชิงธงจากผู้หมวดได้เร็วๆ
-
รออออ
-
อ่านรัวๆๆ ยาวๆๆ เลยค่ะ
สนุกมากเลยค่ะ มีสาระ ให้ข้อคิด ชีวิตจริงมากก
เสียดายบูมไม่น่าไปก่อนเลย อดอยู่ด้วยกันจนแก่เฒ่า จะมาสวีทกันตอนแก่ก็ไม่ได้แล้ว
เหมือนแสบจะเดินตามรอยหรือเปล่านะ รอลุ้นแสบกับหมวดค่ะ เป็นไปได้ไหมอะ
เป็นความรักที่น่ารัก ครอบครัว คนรัก เพื่อนพี่น้อง แม้แต่คนไม่รู้จักยังช่วยเหลือ
บอมบ์ทำได้ดี บ้านนี้สอนดี ใช้ประสบการณ์สอนตัวเอง
จะมีตอนต่อไปอีกไหมคะ จะรออ่านนะ เหมือนยังไม่จบตอนสองแสบเลยหรือเปล่าคะ
-
รอชิงธง ท่าทางจะน่าสนุก หมวดรินน่ารักดี นิสัยคล้ายหมวดบูมเลย แต่ดูใจดีกว่าแหะ
แอบเชียร์โพธิ์กับครูแชมป์ได้มั๊ย ดูปากแข็งดีจังงง
แสบนีนิสัยดีอะ ตกลงจะคู่ใครเนี่ย ลุ้นๆ ภาคนี้ไม่ค่อยมีเรื่องรักๆมาให้กร๊าวใจเลย ขอตอนรักๆเพิ่มบ้างได้มั๊ยคะ นี่ยังไม่รู้เลยว่าแสบจะยังไง ถ้าเป็นพี่บอมบ์หรอ หึหึ ลากหมวดบูมไปปล้ำจูบในห้องน้ำเสร็จไปแล้วววว
ตอนนี้ก็มากันเกือบครบ แต่มหากับเต้ยไม่มีบท ฮือออ คิดถึงงง อยากอ่านตอนพิเศษมหากับหมวดเต้ยด้วย คิดถึงบูมด้วยยย เอาบูมกลับมาได้ป่าววว
จะทำเป็นว่าลืมตอนจบนั้นไปปป
-
รอดูแผนชิงธงของแฝดว่าจะทำหมวดรินหัวปั่นรึเปล่า อิอ
รอคุณเมฆต่อจ้า
-
เอาแล้ว เอาแล้ว ลุ้นชิงธง ซ่ากับแสบจะชิงแบบหน้ามึนๆ หรือเจ้าเล่กันหนอ อยากให้ออกมาแบบผู้หมวด หงายเงิบไปเลยอ่ะ
อยากลุ้นให้แสบมีแฟนเป็นผู้ชายจัง
-
ลุ้นนนน 555
-
:sad11: คิดถึงงงงง :pig4:
-
เรื่องนี้ได้ตีพิมพ์หรือเปล่าคะ อยากได้อ่ะ :mew2:
-
ขอบคุณสำหรับนิยายที่สุขมากๆนะค่ะ :mew3: :mew3:
-
แสบจะได้(?)ผู้หมวดมั้ยน้าาา หมวดรินขี้เล่นเหมือนหมวดบูมเลย คิดถึง
-
ตอนพิเศษ วันนี้ของปีนั้น
“อาตวง พ่อบอมบ์ของน้องแสบไปไหนครับ”
“ไปธุระครับ เดี๋ยวก็มาแล้ว”
“ครับ น้องแสบอยากกินนม”
“งั้นกินนมนอนเนอะ ทั้งคู่เลย”
“น้องซ่าจะดูการ์ตูนครับ”
“ดูไปหลายตอนแล้วนะเราน่ะ พอแล้ว จบตอนนี้ก็กินนมนอนนะ”
“น้องซ่ายังไม่ง่วงครับ”
“ตลอดอ่ะเรา งั้นเดี๋ยวอาไปเอานมให้ก่อนแล้วกัน”ผมเดินไปหยิบนมกล่องมาให้เจ้าแฝด วันนี้ไอ้บอมบ์มันมาลูกมาฝากกับผมไว้ครับ ทีแรกมันก็พาลูกมาเล่นกับผมยามว่างเฉยๆล่ะครับ แต่มีธุระด่วน ครั้นจะพาเจ้าแฝดไปด้วยมันก็เกะกะ จึงฝากกับผมไว้ก่อน ซึ่งผมเองว่างพอดี งานลิเกเอ๊ย งานละคร เดินแบบไรนั่นก็เพิ่งจะเสร็จไป ได้พักหลายวันแล้วครับ สัปดาห์หน้าเดี๋ยวก็มีอีก แล้ววันนี้บ้านหมวดเต้ยก็ไม่มีใครอยู่ หมวดเต้ยนี่ขึ้นเป็นร้อยโทแล้วนะ เจ้าแฝดก็ ๔ ขวบแล้วด้วย
“อ่ะ คนละกล่อง”
“ขอบคุณครับ”เจ้าแสบเจ้าซ่ารับไป คนพี่เดินไปนั่งกินที่โซฟา ส่วนคนน้องกินไปดูการ์ตูนที่แท็ปเล็ตไป หมดกล่องก็อ้าปากหาววอดๆ
“จบตอนแล้วนะซ่า นอนได้แล้ว”
“น้องซ่าอยากดูอีกตอน”ทำตาแป๋วๆใส่ ดวงตานี่ได้แม่มันมาทั้งหมดเลยนะครับ แป๋วๆ ใสๆเหมือนกัน ถึงแม้ผมจะเจอแม่ของเจ้าแฝดแค่ไม่กี่นาทีก็ตามเถอะนะ ผมจำได้ดี
“พอก่อน วันนี้ดูเยอะแล้ว เดี๋ยวพ่อเราดุเอานะ”ไอ้บอมบ์นี่เวลาดุนี่จริงจังมาก มันใส่ใจลูกมันทุกรายละเอียดจริงๆ อะไรๆของมันนี่ลูกมาก่อนเสมอล่ะครับ แต่มันก็ไม่ตามใจจนเหลิงนะ อะไรถูกอะไรผิดมันสอนหมด เน้นย้ำเสมอๆ ผมก็คิดแบบมันแหละครับ พ่อแม่นี่คือด่านแรก เราจะปั้นเขาออกมาสู่สังคมยังไง คือถ้ามนุษย์ไม่มีสังคมผมว่าจะสอนยังไงก็สอนไปเถอะครับ แต่มนุษย์คือสัตว์สังคม เราเอง ลูกเรา หลานเรา ต่างก็เป็นผลผลิตที่ต้องออกสู่สังคม แล้วเราจะปั้นเขาออกมาแบบไหนล่ะ ปั้นเขาเพื่อที่จะเป็นบุคคลอันตรายของสังคม หรือปั้นเขาให้เป็นคนจรรโลงสังคม ส่วนใหญ่ที่มองเห็นก็คือ เรามักจะปั้นลูกปั้นหลานตามอำเภอใจและเป็นอันตรายต่อสังคม เวลาเจอใครตำหนิติติงก็แบบว่า เรื่องของกู ลูกกู กูดูแลเองได้ อะไรประมาณนี้ ซึ่งพ่อแม่ประเภทนั้นมักจะไม่เคยคิดว่า นอกจากเขาจะเป็นลูกของเราแล้ว เขายังเป็นหน่วยหนึ่งสังคม เขาต้องอยู่ในสังคม ซึ่งบรรทัดฐานทางสังคมมันมีอยู่ แต่พูดไปก็เท่านั้น คนไม่มีลูกแบบผม เขาก็หาว่า มึงเสือกอะไร หึหึ
เจ้าแฝดพากันหลับแล้ว ผมเปิดพัดลมให้เย็นๆ ส่วนผมนั่งเอนกายกับเก้าอี้อ่านหนังสือยามว่าง ผมชอบอ่านหนังสือนะ เวลาอ่านแล้วเหมือนหลุดไปอยู่อีกโลกหนึ่ง แล้วเนื้อหาสาระของหนังสือก็ทำให้เราฉุกคิดอะไรได้ในหลายๆอย่าง ผมจะพยายามอ่านทุกวัน อย่างน้อยวันละ ๕ หน้าหรือวันละบท แล้วแต่เวลาจะอำนวย บางวันนี่อ่านจบเป็นเล่มเลยนะ แต่นานๆทีครับ แล้วหนังสือผมจะซื้อทุกเดือน เป็นการให้รางวัลกับตัวเอง อ่อ ตอนนี้ผมปลดหนี้ไอ้บอมบ์หมดแล้วนะ ที่ผมยืมมันไปสร้างบ้านอ่ะ จ่ายครบต้นแถมดอกให้ด้วย มันก็บอกไม่เอาๆ ไม่เอาดอกนะ ไม่ใช่ไม่เอาต้น แต่ผมก็เกรงใจ มันช่วยผมเยอะก็ต้องให้มันหน่อย มันไม่รับผมก็ให้กับเจ้าแสบเจ้าซ่าไป เงินเป็นปึกอ่ะเรียกเจ้าแฝดมารับ ไอ้ ๒ ลิงนี่ก็คิดว่าขนมเดินมาตาแป๋ว ที่ไหนได้เงินเป็นปึก สุดท้ายไอ้บอมบ์ก็รับไปจนได้ หมดปัญหาเรื่องบ้าน เรื่องเงินเรื่องทอง ผมก็ตั้งหน้าตั้งตาทำงาน ใครจ้างที่ไหนก็ไปครับ หลายงานมากๆ ค่าตัวก็พอไหว แต่ส่วนใหญ่ที่ได้มักจะมีค่าเสน่หาเพิ่มมาด้วย คือ หมวดเต้ยแกชอบพูดว่าผมน่ะปากหวาน ยอเก่ง เข้าหาผู้ใหญ่ได้ง่าย ถ้าเป็นผู้ใหญ่ที่เป็นผู้ชายผมก็คุยเรื่องพระเครื่อง ถ้าเป็นผู้หญิงผมคุยเรื่องเครื่องประดับ เรื่องสุขภาพ ยอนิด เย้าหน่อย ก็ได้ตังค์ล่ะครับ แต่ผมไม่ได้หลอกนะ เวลาเขาให้ผมจะปฏิเสธ ๓ ครั้ง เพื่อให้เขาแน่ใจว่าไม่ใช่การหลอกลวง ซึ่งผมก็ปฏิเสธแค่ครั้งเดียวก็โดนยัดเงินใส่มือล่ะครับ
แล้วเงินที่ไหนผมก็แบ่งเป็นส่วนใหญ่ๆ ส่วนแรกเรียกว่าทิ้งลงเหว คือ เอาไว้กินไว้ใช้ คนโบราณก็ช่างเปรียบนะครับที่ว่าทิ้งลงเหว เพราะเรื่องกินเรื่องใช้นี่มันถมไม่เคยเต็มจริงๆ อย่างต่อมาคือใช้หนี้เก่า คือ ให้พ่อให้แม่ พ่อแม่เป็นหนี้บุญคุณกับเรา เราก็ต้องให้ท่าน อย่างต่อมา เรียกว่า ยัดปากงูเห่า คือให้คู่รัก ผู้ชายที่มีเมียเป็นผู้หญิงก็ต้องให้ล่ะครับ ไม่ให้เดี๋ยวงูเห่ามันฉกมันกัด พิษสงมันเยอะ กับหมวดเต้ยผมก็ให้พี่แกไว้ พี่แกไม่อะไรกับเรื่องเงินเรื่องทองนะ เพราะเงินเดือนแกก็เรื่อยๆ มีกินมีใช้ ผมไม่ให้พี่แกก็ไม่อด แต่ผมก็ต้องให้ เอาไว้ไปซื้อนั่นซื้อนี่ แล้วสุดท้าย เอาไปทำบุญครับ พระท่านบอก อย่ากินบุญเก่าจนลืมสร้างบุญใหม่ เหมือนเรามีเงินในธนาคารนั่นแหละครับ ถ้าเราเบิกเอามาใช้เรื่อยๆมันก็หมดไป แต่เบิกมาใช้แล้วก็หามาใส่เพิ่มมันก็ยังพอไปได้ ประมาณว่าเติมน้ำมันให้ตะเกียงเพื่อมันจะได้ไหม้ต่อไปได้ อ่อ แล้วอีกอย่าง การใช้เงินคือฝังลงดิน ข้อนี้เกือบลืมไป ฝังลงดินคือเราเก็บทรัพย์นั้นไว้ เมื่อขาดแคลนเมื่อไหร่ก็นำมาใช้ นี่แหละครับหลักการง่ายๆของผม แต่มันไม่ง่ายเลยนะเมื่อเราลงไปในรายละเอียดจริงๆอ่ะ ไอ้บอมบ์มันชอบพูดเสมอแหละครับว่า เรื่องเงินเป็นเรื่องที่โรงเรียนไม่สอน ทั้งที่มันอยู่ในชีวิตประจำวัน มันก็จริงนะ เราตื่นมานี่นอกจากจะจับมือถือเป็นอันดับแรกแล้ว กระเป๋าสตางค์ก็เป็นอันดับต้นๆเลยนะที่เราหยิบจับมัน ช่วงมีก็ดีใจ แต่พอมันแฟบนี่สิ เครียดเลย จะทำยังไงดีล่ะ ไม่มีสูตรคณิตศาสตร์บางสูตร ไม่มีสูตรฟิสิกส์บางเรื่อง เออ เรายังพอใช้ชีวิตไปได้ แต่ไม่มีเงินนี่สิ เราจะใช้ชีวิตยังไง มันเป็นเรื่องน่าคิดนะครับ
ติ๊งหน่องๆๆ
เสียงกริ่งหน้าบ้านทำผมสะดุ้งขึ้นมา ใครมานะ ผมมองไปหน้าบ้าน เจอร่างคุ้นตา ประตูไม่ได้ล็อกผู้มาเยือนถือวิสาสะเดินเข้ามา
“วุ้ย อารมณ์เสีย”มาถึงมันก็แหกปากทันทีเลยครับ อีหนูนั่นเอง
“เบาๆ แฝดนอนอยู่”ผมพูดเสียงเบาๆ
“จริงเหรอพี่ หนูขอโทษ หวังว่าจะไม่ตื่นนะ”
“เออ มีไร บ่นอะไรของมึงเมื่อกี้อ่ะ”
“อารมณ์เสียอ่ะพี่มหา อีลูกค้ากลับกลอกตอแหล วันนั้นคุยกันอย่างหนึ่ง วันนี้คุยกันไม่รู้เรื่อง อยากถีบยอดหน้าเข้าให้”
“เขาเป็นลูกค้านะมึง”
“ก็ลูกค้านั่นแหละพี่ สั่งของก็ใช่ว่าจะสั่งเป็นล้านเหมือนคนอื่น สั่งของไม่กี่พันดอกทองเรื่องมากเหมือนสั่งของเป็นแสนๆ ลูกค้าคนอื่นสั่งเป็นล้านไม่เห็นจะเรื่องมากแบบนี้เลย”
“เออน่า ค้าขายก็แบบนี้แหละมึง เจอคนที่ดีเราก็รักษาเขาไว้ เจอใครที่ไม่ดีมึงก็ขึ้นบัญชีดำไว้ซะ จะได้ไม่ต้องมาอารมณ์เสียทีหลัง”
“ก็จะขึ้นไว้แหละพี่ ไม่ไหวอ่ะแบบนี้ เหนื่อย เหนื่อยที่ต้องตามใจ พี่บอมบ์ไปไหนอ่ะถึงได้ทิ้งลูกไว้แบบนี้”
“ไปธุระน่ะ”
“เฮ้อ เห็นเจ้าแฝดแล้วหายเครียดเลย แอบหอมแก้มเด็กจะตื่นไหมพี่”
“อย่าไปกวนเด็กเลยมึง เดี๋ยวจะงอแงเอา”
“เฮ้อ อดใจไม่ไหว”อีหนูก้มหอมแก้มเจ้าแฝดคนละที ทั้งคู่ยังหลับสนิท ถึงแม้จะไม่ใช่เชื้อสายว่านเครือของตัวเอง แต่อีหนูก็รักเจ้าแฝดมากเลยนะ ก็เด็กมันน่ารัก ขนาดผมยังรักเหมือนลูกเหมือนหลานตัวเองเลย
ผมกับอีหนูนั่งคุยกัน อีหนูมันกลับมาเรียนตอนนี้ก็เก็บหน่วยกิตของมันไปเรื่อยๆ เรียนไปด้วยทำงานไปด้วย พี่ชายน้องชายของมันก็พากันเรียนจบแล้ว บางทีมันก็มาบ่นนะว่าตัวเองไม่น่าเสียเวลากับเรื่องไร้สาระ ไม่งั้นเรียนจบไปนานแล้ว มันก็บ่นของมันไปครับ ผมก็แค่รับฟังแล้วบอกมันว่า เราแก้ไขอดีตไม่ได้หรอก มีแต่ทำปัจจุบันให้มันดีขึ้นเท่านั้น เมื่อวานก็คือเมื่อวาน มันผ่านไปแล้ว อย่าเอาชีวิตของตัวเองไปอยู่กับเมื่อวาน เพราะชีวิตของเรามันคือวันนี้ นาทีนี้ วินาทีนี้เราทำให้มันดีก็พอแล้ว แล้วอนาคตเราก็ไม่ต้องไปกังวล มองหาเป้าหมายของเราให้ชัดเจน ไม่ต้องกังวลเรื่องต่างๆ เหมือนเราจะขึ้นเขา เราต้องมองยอดเขา อย่าไปมองอย่างอื่น อะไรที่เกิดขึ้นระหว่างทางก็พยายามแก้มันไป แต่อย่าละทิ้งเป้าหมาย มันทำง่ายไหม มันง่ายครับ สิ่งแรกที่จะสำเร็จได้คือ สำเร็จด้วยใจ ถ้าใจเราคิดว่าสำเร็จมันก็สำเร็จ ถ้าใจเราคิดว่าไม่สำเร็จก็อยู่กับที่ แต่ที่พูดผมก็ใช่ว่าจะดีนะ เราก็ยังเป็นคนที่ต้องฝึกตัวเองบ่อยๆ
นั่งคุยกับอีหนูจนไม่มีเรื่องจะคุย อีหนูจึงขอนอนข้างๆแฝด ผมน่ะเหรอ ง่วงเหมือนกัน จึงหาที่ว่างๆนอน นอนได้พักใหญ่ไอ้บอมบ์ก็กลับมาครับ
“หลับทั้งเด็กทั้งผู้ใหญ่เลยนะ”ไอ้บอมบ์พูด ผมก็สะดุ้งตื่นขึ้นมา
“เออ มันง่วงนี่หว่า”
“อีหนูมาเมื่อไหร่วะ”
“สักพักแล้ว”
“อืม”มันพยักหน้าแล้วก็ทำอะไรของมันไป ส่วนผมไปล้างหน้าล้างตา
“แสบ ซ่า ตื่นได้แล้วลูก นี่มัน ๔ โมงแล้วนะ เดี๋ยวกลางคืนก็ไม่หลับไม่นอนกันอีกหรอก”ไอ้บอมบ์ปลุกลูกมันล่ะครับ ให้นอนตั้งแต่บ่าย ๒ นี่ ๔ โมงแล้ว เออ นอกเรื่องหน่อยนะ มีใครสงสัยบ้างไหมว่า ตกลงไอ้เจ้า ๔ โมงเนี่ย มันเป็นบ่าย ๔ หรือ ๔ โมงเย็นกันแน่ บางคนก็บอกว่ามันยังบ่าย บางคนก็บอกว่ามันเย็นแล้ว แต่เวลาผมพูดผมจะไม่พูดว่าบ่าย ๔ นะ หรือจะไม่พูดว่า ๔ โมงเย็น คือมันหาความลงตัวไม่ถูก ก็ได้แค่พูดว่า ๔ โมง หึหึ เข้าเรื่องของเราต่อ ไอ้บอมบ์ปลุกลูกให้ตื่น พักหนึ่งลูกมันก็ตื่นมานั่งตักพ่อตาแป๋วแล้วอ้อนงุ้งงิ้ง อีหนูก็ตื่นล่ะครับ
“เราไปออกกำลังกายกันไหม”
“ออกกะลังกาย พ่อบอมบ์ครับ น้องซ่าอยากไปออกกะลังกาย”เจ้าซ่ากระปรี้กระเปร่าขึ้นมาทันที
“ครับ งั้นเราไปล้างหน้าเปลี่ยนชุดกันก่อนเนอะ เออ ชุดอยู่อีกบ้านนี่หว่า ไปที่ไหนดีมหา”
“สวนสาธารณะก็ได้ ใกล้ๆแถวนี้”
“โอเค งั้นมึงไปก่อน เดี๋ยวกูตามไป ไปเตรียมตัววิ่งเลยอีหนู”
“โหย วิ่งอีกแล้วเหรอพี่บอมบ์ เหนื่อยนะ”
“รักษาสุขภาพหน่อยเว้ย อย่าปล่อยเนื้อปล่อยตัว”
“น้องแสบปล่อยปลาด้วยนะพ่อบอมบ์”เจ้าแสบพูดขึ้นมา “น้องแสบปล่อยปลาลงน้ำ แต่น้องแสบก็อยากปล่อยเนื้อปล่อยตัวเหมือนอาหนู จะได้บุญเยอะๆ”
“ฮ่าๆๆๆๆ”ขำกันทั้ง ๓ คนเลยครับ
“มันไม่เหมือนกันนะ ปล่อยปลาคือ เราปล่อยสิ่งมีชีวิตลงไปในน้ำไง แต่ปล่อยเนื้อปล่อยตัวนี่คือ ไม่สนใจตัวเอง เข้าใจไหม”
“อ๋อ ไม่เข้าใจครับ”
“ฮ่าๆๆ”ผมกับอีหนูขำอีกรอบ
“มันเป็นสำนวนอ่ะลูก คำเปรียบเปรย เช่น คนที่ไม่ออกกำลังกายก็จะเป็นคนปล่อยเนื้อปล่อยตัว ไม่ดูแลสุขภาพตัวเอง ไม่สนใจตัวเอง เขาจึงเรียกว่า ปล่อยเนื้อปล่อยตัว ส่วนการปล่อยปลา ปล่อยสิ่งมีชีวิต เป็นการทำบุญประเภทหนึ่ง ปล่อยเนื้อปล่อยตัวไม่ได้บุญ แต่ปล่อยปลาได้บุญนะ”
“อ๋อ น้องซ่าเข้าใจแล้ว ก็อาหนูไม่ชอบวิ่งไง อาหนูก็เลยปล่อยเนื้อปล่อยตัว”เจ้าซ่าอธิบายบ้าง
“อ๋อ อาหนูต้องวิ่งเยอะๆน้า น้องแสบยังวิ่งเลย แล้วน้องแสบก็ไปกระโดดตบด้วย”
“ครับผม อาไปวิ่งก็ได้ครับ”อีหนูหันมาพูดกับเด็กๆ
พอได้เวลาเย็นๆ พวกเราจึงไปออกกำลังกายกัน เจ้าแสบเจ้าซ่านี่วิ่งหัวเราะชอบอกชอบใจกันยกใหญ่ พอออกมาข้างนอกเด็กๆมักจะเป็นแบบนี้แหละครับ ไอ้บอมบ์ไม่ได้วิ่งจริงๆจังๆหรอก วิ่งจับลูกมากกว่า แต่มันก็ได้เหงื่อนะ
“เหนื่อยรึยังเรา”ผมชันเข่าข้างหนึ่งถามเจ้าซ่าซึ่งตอนนี้เหงื่อไหลไคลย้อยเต็มที่
“ไม่เหนื่อยครับ พ่อบอมบ์ครับ น้องซ่าอยากกินน้ำ”
“แสบ อย่าวิ่งไปไกลนะ หนู ไปตามมาหน่อยซิ”ไอ้บอมบ์ปราม แต่มีเหรอที่เจ้าแสบจะหยุด ต้องอีหนูวิ่งไปแบกมา
“จับปูใส่กระด้งจริงๆเลย พวกคุณๆเนี่ย”
“น้องแสบเป็นคนนะอาหนู ถ้าปูมันก็มี ๔ ขา ๔ ตีนเดินมา มันทำหัวผลุบๆโผล่ๆ”
“นั่นมันเต่าแล้วลูก”
“คิกๆ น้องแสบร้องผิดเหรอครับ”
“ใช่”
“แล้วทำไมปูมันไม่มี ๔ ขา ทำไมมีขาเยอะ”
“มันเป็นวิวัฒนาการไง เหมือนคนมี ๒ ขน นกมี ๒ ขา เต่ามี ๔ ขา กิ้งกือนี่มีเป็นร้อยขา”
“น้องแสบกลัวกิ้งกือ”
“หึหึ อย่าให้เจอนะมึง ลั่นบ้านเลยทีเดียว”ไอ้บอมบ์ขำกับลูกชายตัวเอง คือมันเคยมีครั้งหนึ่งครับ ก็เล่นกันอยู่ดีๆนี่แหละ แต่ที่นี้เจ้าแสบไปเจอกิ้งกือไง เจ้าซ่าก็เอาไม้ไปแหย่ พอแหย่มันจะขดตัวเป็นวงกลมใช่ป่าว กิ้งกือไม่รู้กระเด็นกระดอนอีท่าไหน ขดตัวไปอยู่บนหลังเท้าเจ้าแสบ พอเจ้าแสบเจอแบบนั้น ก็ร้องลั่นบ้าน บ้านแทบแตกเลยครับ ผมนี่ทั้งขำทั้งสงสาร แต่กิ้งกือนี่มันมีพิษนะ ถ้าเจอนี่ก็จะระวังเป็นพิเศษ คือมันไม่ได้น่ารักอย่างที่คิดหรอกครับ สัตว์บางชนิดน่ะ เห็นมันหงิมๆ ธรรมดาๆ แต่บางทีพิษก็เยอะอยู่นะ พ่อแม่ผมเวลาเจอก็จะจับโยนไปไกลๆ ท่านบอกว่าถ้ามันกัดมันต่อยขึ้นมาเนี่ย หาหมอรักษายาก แถวบ้านแต่ก่อนนี่จะพึ่งหมอสมุนไพรอ่ะ หมอเป่า คือจะเคี้ยวหมากแล้วเป่า บางโรคนี่หายเลยนะ อย่าเพื่อนผมเป็นงูสวัด เขาก็ลูกผู้ดีเนอะ แม่พาไปหาหมอโรงบาล ก็จ่ายยา ฉีดไรนั่นนี่ตามปกติ มันก็เป็นๆหายๆ ทรมานหลายเดือน ผมเห็นก็สงสาร แม่ผมก็ไปแนะนำว่าไปหาคนนี้สิ เขาเป็นหมอเป่ารักษาโรคได้ แม่เขาก็ไม่เชื่อหรอกครับ แต่ก็ทนเห็นลูกเป็นๆหายๆไม่ได้ ก็เลยพาไปรักษา ผมก็ไปดูมีอะไรไม่กี่ชนิดหรอกครับ ไปถึงหมอก็เคี้ยวหมากตุ้ยๆ เป่าพรวดไม่กี่ที มันไม่ได้หายในพริบตาเดียวหรอกครับ แบบนั้นมันอัศจรรย์เกิน แต่วันต่อมานี่แผลยุบ ไปเป่าซ้ำอีกไม่กี่ที หายขาดเลยครับ คือเรื่องบางเรื่องนี่เราดูถูกภูมิปัญญาชาวบ้านไม่ได้เลยนะครับ มันได้ผลนะ ถึงแม้ตามหลักวิทยาศาสตร์มันอาจจะไม่ได้รับรอง สำหรับผมนี่เชื่อทุกอย่าง วิทยาศาสตร์ก็เชื่อนะ สิ่งที่นอกวิทยาศาสตร์ก็เชื่อ แต่ความเชื่อเราต้องประกอบด้วยปัญญา มีปัญญากำกับ มีสติคอยคุม
อย่างเรื่องผีสางนางไม้ พูดไปลอยๆใครเขาจะเชื่อล่ะครับ เขาหาว่าขี้โม้อีก เรื่องแต่ง เรื่องหลอก อะไรประมาณนี้ซึ่งผมก็เข้าใจนะ บางคนไม่เชื่อผมก็จะไม่พูดอะไรมากหรอกครับ เพราะมันจะทะเลาะกันไม่หยุด คือเอาหลักการนั่นนี่มาคัดง้างสุดๆ ผมก็ยอมๆไป เคยเถียงกับเพื่อนพระด้วยกันสมัยบวช คนนี้แกจะปฏิเสธเด็ดขาดเลยครับ ท้าชวนไปป่าช้าอีกแน่ะ พอไปผมก็ไป เขาก็ไม่เจออะไร แต่ผมเจอไง ผมไม่พูด ทุกวันนี้แกก็ยังไม่เชื่อนะ ก็ได้แต่ปล่อยไป เดี๋ยวค่อยไปว่ากันวันที่ตายแล้วนู้นแหละ ของจริงมันอยู่ตรงนั้น
ส่วนไอ้คนที่เชื่อเรื่องผีแบบสนิทใจน่ะเหรอ คนข้างๆตัวผมไง หมวดเต้ยอ่ะ ชอบคุยเรื่องผี คุยเรื่องนี้ทีไรนะ ลากยาวไปทุกที แล้วชอบเข้าเว็บอ่านเรื่องผี ดูรายการผี อะไรเกี่ยวกับผี พี่แกดูหมด ชอบมากเรื่องนี้ จนหมวดบูมแกแซวว่า มึงไปเป็นผีสิ จะได้รู้ซึ้ง ฮ่าๆๆ
ทุ่มกว่าๆเรากลับบ้าน ไอ้บอมบ์ก็ไปบ้านพี่ชายมัน ส่วนผมก็กลับบ้านหมวดเต้ย มาถึงพี่แกก็นั่งกินข้าว กับข้าวหลายอย่างเลยครับ คงจะหิวจัด
“ไปตักข้าวมาดิ กูทนรอมึงไม่ไหว หิวอย่างเหี้ย”
“ถ้าหิวอย่างเหี้ย เหี้ยต้องแดกไก่ในน้ำ”
“มุกนี้เชยแล้ว ห้ามเล่น”
“ฮ่าๆๆ”
“ไปออกกำลังกายแบบนี้คนไม่รุมถ่ายรูปมึงเหรอ”
“นิดหน่อย แต่กูไม่ได้กังอะไรขนาดนั้น อีกอย่างเขามาออกกำลังหาย”
“แต่บางคนก็แต่งตัวเพื่อมาดูผู้ชายนะ”
“ก็ว่าไป เขารักสุขภาพเว้ย”
“สุขภาพใจล่ะสิ เห็นผู้ชายหล่อๆ จิ้นๆ ฟินๆ ผู้ชายก็ไปมองนม ใครนมใหญ่หน่อยก็เด้ง ในนมเล็กก็ลำบากหน่อย”
“แต่สาวๆไม่ค่อยมีนะ สงสัยจะยังไม่ถึงเวลามาวิ่งมั้ง หรือว่าวันนี้ตลาดวาย”ผมตักข้าวมานั่งตรงหน้าหมวดเต้ย วันนี้เรากินอะไร ตำป่า ไก่ย่าง หมึกย่าง แกงอ่อม แกงเห็ด ขนมจีน แต่แดกข้าวสวย ฮ่าๆๆ ผมไม่ค่อยกินข้าวเหนียวนะ ไม่ถนัด ที่บ้านก็กินข้าวเจ้าครับ “ไม่ค่อยเผ็ดเลย กินอะไรเด็กน้อยจังผู้หมวด”
“กินอาหารรสจัดไม่ดี พวกมึงอ่ะชอบแดกรสจัด ใส่ผงชูรสก็เยอะ หมอยร่วงโกร๋นไม่ต้องโกนเดี๋ยวจะหาว่าไม่เตือน”
“ก็ดีนะ ดูเป็นเด็กอนุบาลดี”
“ห่า”
“หึหึ เจ้านี้อร่อยนะ อยากกินเจ้าหนึ่งหน้ามหาลัย.... ๓๐ บาทแม่งอย่างกะ ๕๐ บางร้าน ๕๐ เหมือนสางหมอยทิ้งลงโถ เส้นน้อยเกิ้นนนนน”
“ของมันแพงมึงต้องเข้าใจดิวะ”
“แพงก็แพงเกินชาวบ้านชาวเมือง ขายปลดหนี้รึไงวะ หรือขายเอาเงินไปจ่ายแชร์”
“ไม่พอใจก็ซื้อมาตำแดกเอง จะได้ไม่ต้องบ่น”
“แหม่ ขอให้มันว่างเถอะ จะทำอะไรกินอร่อยๆ ไม่ไหวว่ะ ซื้อกินแต่ละมื้อ ทำไมค่าครองชีพมันถึงได้สูงแบบนี้วะ หาเท่าไหร่ก็ไม่เหลืออ่ะ อยากไปอยู่บ้านนอกว่ะ”
“ก็ไปสิ ใครห้ามมึง”
“แล้วแมวที่ไหนบอก อยู่เป็นเพื่อนกูดิ กูเหงา”
“กูเคยพูดด้วยเหรอ”
“ไม่ใช่มึงหรอก แต่เป็นคนชื่อเต้ย”
“ก็กูอยู่ดีอ่ะ แต่ไก่อร่อยดีนะ ทีแรกกะว่าจะเหลือตีนไก่ให้มึงแดก กูกินเพลินว่ะ ขับรถไปหยิบมากินไป เกลี้ยงตั้บ แต่ปีกกับน่องนี่ก็อร่อยนะ ทอดสมุนไพร น่าซื้อมากินบ่อยๆ”
“กินบ่อยเดี๋ยวก็เบื่อหรอก”
“ห่า ทีมึงกินกูบ่อยๆไม่เห็นจะเบื่อ”
“ไม่มีเบื่ออ่ะ เพราะมึงฟิต สตาร์ทติดง่าย คืนนี้ขอ ๒ นะ”
“โน คืนนี้มีรายการผี ห้ามกวนกูว่ะ”
“ผมก็รายการผี”
“ผีบ้าอะไรของมึง”
“ผีเลียหัว”
“ส้นตีนกูนี่”
“ฮ่าๆๆๆๆ”
อิ่มแล้วมาช่วยหมวดเต้ยล้างจานชามให้เรียบร้อย บ้านหลังนี้เป็นบ้านที่เราย้ายมาใหม่แทนหลังเก่าที่เพิ่งขายทิ้งไปเมื่อปีที่แล้ว เพราะหมวดเต้ยบอกว่าต้องการความเป็นส่วนตัว ด้วยผมเองก็เป็นดาราก็อยากจะส่วนตัวเหมือนกัน แล้วทำไงล่ะ ให้ฝรั่งหาให้ครับ ก็เลยได้บ้านคุณภาพแต่ราคาก็สูงตามไปด้วยครับ หมู่บ้านนี้คนไม่เยอะ และส่วนตัวมากเลยทีเดียว คือบ้านหลังก่อนหน้าไม่ใช่ว่าไม่ดีนะครับ แต่ว่ามันไม่โดนใจ หมอฝิ่นเขาก็ไม่อะไรหรอก แต่อีบ้านข้างๆ บ้านเยื้องๆ ชอบมาเสือกอ่ะ ฮ่าๆๆ คือทีแรกคิดว่าเขาเป็นมิตรที่ดีไง ที่อยู่ๆไปไม่ใช่ละ จึงขายทิ้งแล้วย้ายมันซะเลย
ผมไม่ได้อยากจะใช้ชีวิตที่เปิดเผยอะไรมากมายหรอกนะครับ ที่ไปเป็นดารา นายแบบไรนั่นก็เพื่อจะหาเงินทั้งนั้น จริงๆอยากอยู่สงบๆ อยู่กับธรรมชาติ ไม่ต้องวุ่นวายกับใครมาก แต่มันจำเป็น พอมาอยู่ที่นี้ มันก็โอเคดีนะ ผมกลับบ้านดึกประจำ และออกจากบ้านก็สายๆ บางวันกลับมาบ้านหมวดเต้ยหลับไปแล้ว ก็เล่นหลับเที่ยงคืนตี ๑ บางทีออกต่างจังหวัดต้องค้าง พี่แกก็บ่นเหงานะ มันก็คนละแบบกับหมวดบูม หมวดบูมนี่ห่างกับไอ่บอมบ์ ไอ้บอมบ์มันก็มาเดือนละครั้ง ๒ ครั้ง บางครั้งหมวดบูมก็ไปหา มันก็มีน้อยใจบ้างแหละครับสำหรับคนรักเนอะ บางทีเราก็คิดได้เหมือนผู้ใหญ่ว่าเราต้องมีภาระ มีการงาน แต่บางครั้งมันก็ต้องอ่อนแองอแงเป็นเด็กๆ ฉะนั้นเวลาที่เราอยู่ด้วยกันคือเราก็จะใส่ใจกันให้มากที่สุด หมวดเต้ยชอบถามผมว่ามีใครมาจีบไหม มีใครเล่นหูเล่นตาด้วยไหม มันมีครับ ไปไหนก็มีทุกที แต่ผมไม่เอาด้วย บางคนก็แค่พอเป็นข่าว ซึ่งผมคิดว่าบางทีมันก็เกินไปนะ คือแค่ไปนั่งแดกไอติมด้วยกันแน่นั้น ก็ลงข่าวซะแล้ว แล้วบางคนก็คือไม่ได้อยากรู้ความเป็นมาเป็นไปไง อย่างผมนี่ตัวการเลยล่ะ ใครจะยังไง กิ๊กใคร เด็กใคร ไม่ค่อยได้อ่าน แค่บางเรื่องที่เล็กๆน้อยๆก็พากันประโคม
จะว่าไปที่เขาต้องประโคมก็เพื่อให้ได้งานเนอะ สำหรับผมน่ะเหรอ ไม่ต้องครับ ไม่ต้องมีข่าวอะไร แต่งานแน่น ฝรั่งจ้างบ้าง ไอ้บอมบืจ้างบ้าง เพื่อนฝรั่ง เพื่อนไอ้บอมบ์ บริษัทนั่นนี่ ตรงไหนพอจะว่างก็ลุยดะ ละครก็มี แต่ไปเป็นตัวรองนะ แต่แม่งกระแสบอกว่าผมเด่นกว่าพระเอก ฮ่าๆๆ ผมมีสาลิกาลิ้นทองเว้ย มันก็ส่วนหนึ่งนะ แต่หน้าตาบวกกับบุคลิกแล้ว เขาว่าผมโอเค ก็ไม่รู้นะ เดี๋ยวจะหาว่าเฮ้ย ไอ้บ้านี่ยอตัวเองเป็นด้วยเหรอ ยอบ้างเถอะครับ กำลังใจที่ดีที่สุดนั่นคือเราให้กำลังใจตัวเราเอง
“อิ่มไหม”
“พุงออกเลยละ”หมวดเต้ยเลิกชายเสื้อขึ้นโชว์หน้าท้อง ยังแน่นเหมือนเดิม มีวีเชฟ มีซิกแพค อะไรที่คนหุ่นดีเขาพึงจะมี มีอยู่ในหมวดเต้ยหมดอ่ะ ยิ่งเหล้าเบียร์ไม่กิน บุหรี่ไม่สูบ ตัวยิ่งจะหอม
“ได้หยุดแบบนี้ก็ดีนะมึง พักผ่อนเยอะๆ อย่ารับงานเยอะเกินไป เดี๋ยวมันตายก่อนได้ใช้เงิน”
“นี่พยายามรับน้อยที่สุดแล้วนะ”
“เก็บได้สักก้อนก็รีบออกจากวงการมาหาอย่างอื่นทำเหอะ ให้รุ่นหลังๆเขามาเป็นบ้าง”
“เพิ่งจะเข้าวงการได้ไม่ถึง ๓ ปีนี่นะ เอาน่า เดี๋ยวผมก็เบื่อแหละครับ ผมไม่อยู่ในวงการนานหรอก มันไม่ใช่ทางผมอยู่แล้ว นี่ว่าจะเรียนโทแล้วต่อเอก จบไปเป็นอาจารย์ก็น่าจะดี”
“อื้ม มันก็ดีนะ เป็นอาจารย์มหาลัย”
“หรือจะเป็นครูมัธยมดี เด็กกำลังโต”
“คิดอะไร”
“ไม่ได้คิดอะไร”
“แน่นะ”
“แน่สิ”
“ไม่ยั่วนะ”
“ไม่ยั่วสิ”
“ไอ้บ้า”
“ทั้งคู่นั่นแหละผมว่า ฮ่าๆๆๆ” เล่นมุขแบบนี้ไม่รู้มีคนรุ่นหลังตามทันหรือเปล่านะ ถ้าคนรุ่นเก่าๆนี่รู้จักดีเลยนะ เพลงพ่อแง่แม่งอนน่ะ นู้นสมัยคุณยายยังสาวล่ะมั้ง
“ทำอะไรน่ะ”หมวดเต้ยหันมาถามเมื่อเห็นผมเงียบไปพักใหญ่ๆ คือตอนนี้ผมหยิบแท็ปเล็ตมาเล่น ไม่ได้ส่องหนุ่มส่องสาวที่ไหนหรอกครับ ส่องพระเครื่อง ผมชอบดูพระเครื่องนะ อ่านตำนานอะไรต่างๆ เรื่องเล่าแต่ก่อนแต่เก่าอะไรประมาณนั้น “อ๋อ คิดว่าดูอะไร เห็นตั้งใจซะขนาดนั้น”พอผมยกแท็ปเล็ตให้พี่แกดูพี่แกก็ไม่อะไร “จะเช่าองค์ไหนอีกล่ะ ฝากด้วยสิ”
“ยังหรอกครับ แค่ดูๆไว้ก่อน”
“มีแฟนแบบมึงนี่ก็ดีนะ ไม่สนใจหนุ่มๆสาวๆ สนใจแต่พระเครื่อง”
“หนุ่มสาวนี่มันเจอบ่อยแล้วป่ะ ไปงานไหนก็เจอ”
“อ๋อ นี่ดูเพราะจะตบตากูว่างั้นเถอะ”
“ไม่ตบตาตบยายอะไรทั้งนั้นอ่ะ ผมมีผู้หมวดคนเดียวเหอะ”
“เชื่อก็ได้”
“ใจง่ายจัง”
“ไอ้สัส ถ้ากูไม่ง่ายเราคงไม่ได้กันหรอกมั้งวันนั้นอ่ะ”
“ที่แท้ก็อ่อย”
“ฮ่าๆๆ แต่วันนั้นเมาจริงนะ”
“เออ ให้มันเข็ดหลาบซะบ้าง เมาแล้วมีแฟนตามมาน่ะ ดีนะที่เป็นผม”
“ยอตัวเองเกินไปมั้ง”
“ก็คนมันหลงตัวเองนี่หว่า”
“ก็ดีแล้วที่เป็นมึง”
“ฮันแน่ หลงรักผมน่ะสิ”
“เกินกว่ารักแล้วสำหรับมึงอ่ะ”
“แร็กเหรอ”
“อะไรแร็ก”
“ก็เกินกว่ารักไง”
“ก็ยังงงอยู่ดี”
“มุกแป้กอีกแล้วกู”
“งั้นรักบวกๆ”
“อะไรอีกล่ะ”
“ก็เกินกว่ารัก ก็เป็นรักบวกๆไง”
“แค่พูดว่ารักมากกูก็เข้าใจล่ะ”
แบบนี้แหละเขาน่ะ ก็ตามนั้นแหละครับ รักมาก
จบตอน
-
คู่นี้นี่น่ารักดี สงสารบอมกับบูมจังตอนอยู่ก็ไม่ได้สวีทเท่าไหร่ด้วย
-
ยิ่งอ่านยิ่งคิดถึงอะ
:o12: :o12: :o12:
ดีใจที่มาต่อ
-
รักกันๆแบบเรื่อยๆเพลินๆ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ขอบคุณค่ะ
-
ชอบๆๆๆๆ :mew1:
-
คิดถึงคู่ ตวงเต้ย
หมวดเต้ยยังแซ่บเหมือนเดิม
-
ตวงเต้ยก็มี 4 ขา สี่ตีนเดินมา มันทำหัวผลุบ ๆ โผล่ ๆ
:katai2-1:
-
น่ารักอ่ะ
-
คู่นี้น่ารักกกก :impress2: :กอด1: :man1: :man1:
-
:sad4: :hao5: :mew4: คิดถึงงงงงงง
-
ยิ่งอ่านยิ่งคิดถึง หมวดบูม อ่าา
-
คิดถึงหมวดบูมนะคะ
-
ขอบคุณ :)
-
:pig4: :man1:
-
:pig4: :pig4:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด คิดถึงสอง ต.มากกก มาทีนี่อย่างน่ารักเลย
ทำไมเขาสวีทกันแบบนี้ล่ะะะะ
พี่บอมบ์หมวดบูมอย่าน้อยหน้าดิ ขอตอนหวานๆๆบ้างงง คิดถึงตอนน่ารักๆ กวนๆ ของสอง บ. ตอนอยู่กองร้อยจัง
บางทีก็เคยคิดนะว่าอยากให้ตอนพี่บอมบ์ ฝึกไปนานๆ จะได้อ่านช่วงเวลานั้นนานๆ ฮาๆ
ตอนนี้ชอบการสอนเรื่องการเก็บเงินของมหาจังค่ะ ขอเอาไปใช้บ้างเนอะ
ตวงเต้ย มาบ่อยๆเนอะ คิดถึง อ่านแล้วชุ่มฉ่ำใจ
ปล. สองแสบนี่ตอนเด็กๆน่าฟัดจริงๆ
-
คิดถึงเจ้าแฝด น้องแสบน้องซ่าครับ
-
:pig4: :pig4:
-
หมวดเต้ย น่ารัก คิดถึง อาหนู ว่าแต่ แสบกะซ่า คิดออกยังว่าจะแย่งธงคืนมาอย่างไร
-
อ่านแล้วคิดถึงหมวดบูมเลยค่ะ
คือมันดีตอนอยู่ด้วยกัน พอห่างไม่มีเวลาสวีทเลย
5555 มหากวนประสาท เต้ยน่ารักมากเลยค่ะ
ตรงได้อีก ชัดเจนได้อีก
เรื่องนี้ดี อ่านแล้วได้ข้อคิด มีทั้งสาระและความฮา
มาต่อรุ่นลูกอีกนะคะ รออ่านจ้า
-
คิดถึงหมวดบูมจัง T^T
-
เรื่องรักษาโรคแบบภูมิปัญญาชาวบ้านนี่เราเชื่อนะ 5555 ตอนเด็กๆ นี่ต่อ แตน ผึ้ง แมงป่อง ตะขาบกัดนี่ไม่เคยต้องไปหาหมอ
ไม่เคยเจ็บ เคยบวมอ่ะ พ่อเราใช้แค่ใบไม้อ่อนๆ ใบเดียวอ่ะ รีดๆ เป่าๆ ก็หายแล้ว บางทีมันก็ไม่น่าเชื่อแต่ก็มีให้เห็นบ่อยๆ
-
:mew3:
-
ดีน่ะที่ย้อนกลับมาอ่านน รอบที่ 3 ทำให้ได้อ่านในส่วนของ แสบกับซ่าาา ขอบคุณมากน่ะค่ะที่เขียนนิยายดีๆออกมาให้ได้อ่านนน
-
รอ แสบซ่า
-
หมวดเต้ยกับตวงน่ารักมาก
อยู่ด้วยกันไปนานๆนะ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
ขอบคุณครับ
-
ยังไม่มาหรอ มารอหมวดริน
รอหมวดบูม พี่บอมบ์ มหา หมวดเต้ย
คิดถึง อ่านกี่รอบก็รัก
-
มารอคุณเมฆต่อไป ตอนนี้หายไปนานเลยนะคะ ถ้างานยุ่งก็ขอให้เคลียได้ไวๆ นะคะ รักษาสุขภาพด้วย
-
รอๆๆๆ :mew2: :mew4:
-
:m15: :monkeysad: รอๆรอบนี้หาบไปนานนนเลยยยย
-
คิดถึงหมวดบูม T^T
-
งานชะนีเยอะ ทางที่ดีผู้ชายทั้งเรื่องเลยค้าาา สนุกๆ ให้คติดี คงโฟกัสเรื่องครอบครัวมากกว่าแฟน
-
รอบนี้หายนานเลย คิดถึงแสบซ่ามากๆ เลยอ่า
คุณเมฆถ้าติดธุระหรืออะไรก็มาบอกได้นะคะ คนอ่านจะได้ไม่เป็นห่วง หายไปนานแบบนี้คนอ่านใจหายอ่า หายตามคนเขียนเลย
-
ตอนบอมคุยกับแม่กับพี่น่ารักดีดูมุ้งมิ้ง :mew1:
-
รอๆๆๆๆ :mew5:
-
หายไปเลยน่ะครับ ไปอยู่ไหนเนี้ย คิดถึงๆๆๆ
:mew2: :mew2: :mew2:
-
ยังรอตอนต่อไปอยู่นะ หายไปนานจังเลย
-
คิดถึงจังเลย อยากอ่านต่อ
-
เข้ามารอดูทุกวันเลยยยย คิดถึงจังค่ะ หายไปนานเลยยย คิดถึงแฝด บอม มหา บูม ทุกๆคนนน :L1: :L1:
-
ถ้าว่างแล้วอย่าลืมมาต่อน้อบแสบน้องซ่าให้จบนะคะ ขอตอนพิเศษสอง บ กับสอง ต ด้วย :mew1:
-
แรก ๆ ก็สนุกดี พอมาหลัง ๆ เราว่าเนื้อเรื่องมันเอื่อย ๆ ไปหน่อย แล้วว่าฉากสวีทหวานของพระนายมันน้อยไปนิดนึง แถมไปให้ความสำคัญกับเรื่องลูก ๆ ของพระเสียเยอะเกินไปจนมันกลายเป็นเรื่องอัตชีวะประวัติของพระเอกไปซะงั้น แต่กลับมาสนุกอีทีตอนเรื่องของลูก
:katai3: :katai3: :katai3:
-
เราเพิ่งมีโอกาศได้มาอ่านนิยายเรื่องนี้ขอบอกว่าชอบมากประทับใจสุดๆๆ
แบบเราชอบการเล่าเรื่อง และการบรรยายมาก อ่าานแล้วอินมากกกก
เหมือนมีส่วนร่วมในทุกฉากทุกตอน พออ่านไปจบสเปปีแรก ขอบอกว่าอ่านจบตอนตีสอง
น้ำตาไหลพราก ร้องไห้อยู่ หลายนาทีมาก ต้องโทรไปหาเพื่อน แกๆๆๆหมวดบูม
ฮือๆๆหมวนดบูม ย้ำจนเพื่อนงง เราแบบฮือๆๆๆ อินมากจริงๆๆๆ
เรารักตัวละครหมวดบูมมาก เลยอินมากไปด้วย แหละวันต่อมาเราไปวัด ตอนกรวดน้ำเรายังนึกถึงหมวดบูมเลย
ไปเล่าให้เพื่อนฟัง เพื่อน ถึงกะขำ บอกที่ซึมๆๆๆนี้ คือ เพราะ หมวดบูม 555 เราอายมากค๊า แต่ชอบตัวละครหมวดบูมมากจริงๆๆ
เราขอเป็นกำลังใจให้คนแต่ง แต่งฟิคดีๆๆ อย่างนี้ต่อไปนะคะ
-
ตอนที่ ๑๑/๒
“แถวตอนเรียง ๕ ทั้งหมด จัดแถว”
“เฮ้”ยังไม่ทันได้ตั้งสติกันมากมายนัก ผู้หมวดเรียกจัดแถวทันที นาทีนี้คือรีบวิ่งกันตาลีตาเหลือกจัดแถวกันให้ทัน เป็นทหารต้องไว ไหวพริบต้องรวดเร็ว นาทีนี้แทบเหยียบกันตายครับ
“เสร็จกันรึยัง ๕ ๔ ๓ ๒ ๑ ทั้งหมดหมอบ ปิ๊ดๆ หมอบลง”ต้องวิ่งขยายพื้นที่หาที่หมอบราบลงกับพื้น “ปิ๊ด แถวตอนเรียง ๔ จัดแถว”
“เฮ้”
คืนนั้นถือได้ว่าเป็นงานหินอีกงาน คือพวกเราถูกลงโทษเพื่อแลกกับธงประจำหน่วยฝึก สุดท้ายคือ
“มีความตั้งใจ แต่ยังไม่พยายามให้ดีพอ ค่อยว่ากันใหม่ไอ้น้อง”
สรุปแล้วคืนนั้นเราได้อาบน้ำกันอีกรอบและขึ้นนอนด้วยความเหนื่อยล้า
เรื่องนี้จึงสอนให้รู้ว่า งานทุกงานมีทั้งความสำเร็จและล้มเหลว โอกาสมันพอๆกัน เราจะทำใจยอมรับความสำเร็จและความล้มเหลวได้อย่างไร
“อรุณสวัสดิ์ครับครูฝึก อรุณสวัสดิ์ครับผู้ฝึก”พวกเรากล่าวทักทายในยามเช้าหลังจากเสียงนกหวีดดังขึ้น ปวดตัวอีกแล้วเรา
หลังจากทักทายกันแล้ว เราก็ลงไปรวมพลในยามเช้า เช็คยอด ช่วงนี้อากาศเย็นลงบ้างครับ เช้าๆแบบนี้จึงรู้สึกหนาว บางคนเริ่มจะเป็นหวัดแล้วละครับ
“มอนิ่ง”ผมเดินไปหอมแก้มแสบในช่วงว่างๆ
“อืม สวัสดีวันใหม่”แสบหอมแก้มผม ใหม่ๆคนอื่นไม่ชินหรอกครับกับภาพแบบนี้ แต่ทุกวันนี้คนอื่นเขาชินกันหมดละครับ แถมบางทียังมีคนมาขอผมหอมแก้มด้วยนะ ซึ่งผมก็ได้แค่ยิ้มแหยๆ ไม่ชินกับการที่ถูกคนอื่นหอมสักเท่าไหร่
“รักกันปานจะกลืนกินนะพวกมึง ๒ คน”ผู้หมวดพูดแซว
“อยากหอมแก้มผมก็บอกนะผู้หมวด ผมสบายๆ”แสบยักไหล่
“หึ กูไม่เอาด้วยหรอก”ผู้หมวดส่ายหน้าแล้วเดินออกไปแบบไม่แยแส
วันนี้เราคงฝึกกันเหมือนเดิม วนสถานีกันไปเรื่อยๆ อากาศจากเมื่อเช้าเย็นสบาย สายๆแดดแรงมากขึ้น โลกร้อนมากขึ้นทุกปี พ่อเคยเล่าให้ฟังว่าตอนพ่อเด็กจะหนาวมาก พ่อเบิ้ลก็เล่าให้ฟังว่ามันหนาวยังไง ซึ่งเราจินตนาการไม่ได้จึงเปิดแอร์ไปที่อุณหภูมิ ๑๐ องศา พ่อเบิ้ลว่าหนาวจนเข้ากระดูก นี่คือหน้าหนาวเมื่อ ๗๐ กว่าปีที่แล้ว ซึ่งปัจจุบันนี้ขอแค่อากาศ ๒๕ องศานี่คือหนาวละครับ มันแตกต่างกันมาก
บางครั้งอากาศเย็นก็ย้อนให้คิดถึงวัยเด็กนะครับ ผมโตมาในบรรยากาศแบบต่างจังหวัด หน้าบ้านเราเจอแต่ท้องไร่ท้องนา หน้าหนาวที่ต่างจังหวัดไม่เหมือนในเมืองกรุง แต่พ่อก็ยังบอกอีกนั่นแหละว่าหน้าหนาวของต่างจังหวัดทุกวันนี้มันไม่เหมือนหน้าหนาวของเมื่อก่อน ผมยังจำได้ตอนที่พวกเรายังเล็กๆ หน้าหนาวของพวกเรานั่นคือการเตรียมตัวไปเล่นฟางข้าว ซึ่งหลังจากเกี่ยวข้าว นวดข้าวจะมีกองฟางกองใหญ่ให้พวกเราเล่นกัน เวลาจะไปก็คือพากันแอบไป ย่าไม่ค่อยอยากจะให้เราเล่นเพราะมันคัน ซึ่งมันก็คันทุกครั้งแต่เราชอบครับ
“ไอ้พวกลูกลิง ใครอนุญาตให้มาเล่นฟางกันห๊ะ”เสียงดุๆของพ่อดังขึ้นขัดจังหวะการกลิ้งตีลังกาลงจากกองฟาง อารมณ์ของเด็กกำลังสนุกสนานกลับถูกขัดจังหวะซะก่อน
“ไม่มีครับ”ชาลีปากไว กลิ้งจากยอดด้านบนของกองฟางลงพื้นดินแล้ววิ่งไปกอดขาพ่อ “ชาลีก็บอกกับปืนกลว่าวันนี้ชาลีจะมาเล่นกองฟาง ให้ปืนกลอยู่บ้าน อยู่เล่นกับย่า แล้วพี่แสบก็พาวิ่งมา”เด็กชายฟันหลอ ๒ ซี่อธิบายให้พ่อฟัง น้ำเสียงชัดบ้างไม่ชัดบ้าง ปืนกลนี่คือหมาที่บ้านของพวกเรานะครับ แก่แล้ว
“ไอ้ปืนกลนั่นพ่อเอ็งเหรอ หืม ตกลงใครเป็นพ่อกันแน่ แหม มันน่าตีนัก ฟาดคนละทีดีไหม”พ่อก้มลงมองหน้าชาลีก่อนจะกวาดสายตามายังพวกผม
“ไม่ดีครับ น้องซ่าเจ็บตูด”ผมตอบพ่อแล้วกระโดดจากกองฟางลงมายืนใกล้ๆพ่อ “พ่อบอมบ์ๆ เมื่อกี้น้องซ่าเจองูด้วย”
“เฮ้ย”พ่ออุทานด้วยความตกใจ “มันไปทางไหนแล้ว มันเลื้อยเข้าไปในกองฟางรึเปล่า ไปๆ กลับบ้านเลย เกิดมันกัดขึ้นมา ใครจะตามมาดูทัน ชอบหาเรื่องจริงๆพวกเรานี่”
“พ่อบอมบ์ มันกัดตะวันตรงนี้ครับ”ตะวันวิ่งลงมาโชว์รอยบาดแผลซึ่งเกิดจากปลายฟางบาดจนเป็นรอยแดงๆ “ตะวันก็บอกมันว่า อย่ามากัดตะวันนะนาคี แล้วมันก็กระโดดใส่ กัดงั่ม แล้วพี่แสบก็ยิงพลังใส่มันเป็นขี้ไก่เลยครับ”
“เฮ้อ ก็เป็นตุเป็นตะให้พ่อตกใจเล่นนะ ป่ะ กลับบ้านเลย ไปอาบน้ำ เดี๋ยวก็คันไปทั้งตัวอีกหรอก กลางคืนต้องให้พ่อเกาให้อีกไม่ได้หลับได้นอน”
“คืนนี้น้องแสบจะนอนกับอาบูม”แสบเดินไปจับมือพ่อยิ้มตาหวานให้
“อาบูมมานี่พ่อไม่มีความหมายเลยนะ”
“พ่อก็ไปนอนกับย่าไง ให้ย่าเล่านิทานให้พ่อฟัง”
“ความคิดใช้ได้นี่เรา แล้วตกลงว่างูนี่มีจริงไหม”พ่อหันมามองหน้าทุกๆคน
“มีครับ แต่น้องซ่าไล่มันไปทางนู้น”ผมชี้ไปอีกฝั่งหนึ่ง งูที่เจอเป็นงูตัวเล็กๆไม่น่าจะมีพิษ
“อืม กลับบ้านกัน ที่บ้านมีอะไรให้เล่นตั้งเยอะไม่พากันเล่น แม่เอ็งก็ชื่อฟางนะตะวัน ทำไมไม่เป็นเล่นฟางนั่นล่ะ”
“ฮ่าๆๆ ตะวันโดนแม่ฟางตีหลังลายแน่ๆ”แสบขำออกมา
“ใช่ๆ พี่ฟางมือหนัก”ผมเสริมอีกคน พ่อไม่เคยตีพวกเรานะ คนที่ตีก็จะมีพี่ฟาง ย่า พ่อเบิ้ล แต่ไม่เคยเข็ดหรอกครับ ตีเรื่องหนึ่งก็จำได้เรื่องนั้น วันถัดไปหาเรื่องใหม่ให้โดนตีอีก อ้อ พวกเราไม่เคยโดนหนักๆนะ ฟาดพอให้เจ็บ จากนั้นพวกเราเดินตามหลังพ่อต้อยๆ พ่อตัวสูงใหญ่ ก้าวขาก็ไว จากเดินเป็นวิ่งตาม
“พ่อบอมบ์ ชาลีเหนื่อย พ่อบอมบ์ชอบเดินเร็วอ่ะ ชาลีตามไม่ทัน”ชาลีรีบวิ่งไปเกาะขาพ่อไว้
“ลงโทษเด็กดื้อ”
“ชาลีอยากเล่นฟางนี่ครับพ่อบอมบ์ พ่อบอมบ์ไม่อยู่ให้ชาลีบอกเองนี่”
“พ่อผิดที่ไม่อยู่อนุญาตใช่ม่ะ”
“ถูกต้องที่สุด”ชาลียิ้ม
“โอเค พ่อยอมแพ้ ทีหลังจะไปไหนมาไหนต้องบอกผู้ใหญ่ด้วยนะ ไม่ใช่หายเงียบไปแบบนี้ มีคนเขาเป็นห่วงพวกเราน่ะ เข้าใจที่พ่อพูดไหม”
“เข้าใจครับ”
“เข้าใจว่าไง ไหนบอกพ่อหน่อย”
“ก็ให้บอกผู่ใหญ่ก่อน แต่พ่อบอมบ์ครับ บ้านเราพี่เอ๋เป็นกำนันไม่ใช่เหรอครับ ถ้าจะบอกผู้ใหญ่แบบนี้น้องซ่าก็ต้องไปบอกบ้านอื่น ไกลแย่เลย”
“คนละผู้ใหญ่กันแล้ว หื้อ จริงๆเลย พ่อหมายถึง บอกพ่อ พ่อเบิ้ล บอกย่า เข้าใจไหม”
“เข้าใจคร้าบบบบบ”
“เออ อย่ากวนพ่อนะ เดี๋ยวไม่พาเข้าเมืองเลย จับพาเข้าป่าให้หมด”การเข้าไปในตัวเมืองเป็นสิ่งที่น่าตื่นเต้นอย่างมากสำหรับเด็กบ้านนอกแบบพวกเรา หรือแม้แต่การเข้ากรุงเทพ ไปทีไรก็ตื่นเต้นทุกที แต่อยู่ไม่กี่วันก็เบื่อแล้วครับ กลับมานั่งใต้ร่มมะม่วงหน้าบ้านดูท่าจะสนุกกว่า
คิดย้อนไปวัยเด็กทีไรก็รู้สึกว่าไม่อยากโต พ่อก็เคยพูดนะครับว่า วัยเด็กคือวัยที่เราสนุก พ่อไม่อยากจะโต แต่เวลามันพาเรามาถึงจุดนี้เอง แต่บางทีอารมณ์เราก็อยากเป็นผู้ใหญ่นะ ยิ่งวันไหนพวกเราเห็นพ่อทำงานเหนื่อยๆ พวกเราจะรู้สึกว่าถ้าเราโตกว่านี้ เราจะได้ช่วยงานพ่อเยอะๆ ชาลีเวลาเจอพ่อเหนื่อยๆจะรีบจ้อทันทีว่าอยากทำแบบนั้น แบบนี้ อยากช่วยพ่ออย่างนั้นอย่างนี้ แผนการเยอะมาก พ่อก็มักจะพูดว่า
“แค่พ่อเห็นหน้าพวกเรา พ่อก็หายเหนื่อยแล้ว ว่าแต่เย็นนี้ใครจะขึ้นเหยียบหลังให้พ่อนะ”
“น้องแสบเหยียบให้แล้วนะเมื่อวานอ่ะ พ่อบอมบ์ แต่คุณครูบอกว่าถ้าเหยียบหลังบ่อยๆมันจะเจ็บนะ พ่อบอมบ์ต้องนอนเยอะๆ แล้วก็ต้องนวดด้วย”
“งั้นคืนนี้ใครจะนวดให้พ่อ ๓ คนเลยดีไหม”
“น้องซ่านวดคนเดียวก็ได้ครับ”ผมเสนอตัว
“หึหึ”
“ไม่ๆ พ่อบอมบ์ของชาลี คืนนี้ชาลีจะนวดคนเดียว พี่ซ่าก็ไปนวดให้คุณย่า พี่แสบก็มานั่งเล่านิทานให้พ่อบอมบ์ฟัง ชาลีก็จะนวด”ชาลีแย่งงานพวกเรา พวกเราก็เถียงกันล้งเล้งแย่งกันจะนวดพ่อ
“เอาละๆ ทั้ง ๓ คนนั้นแหละ ใครจะนวดตัว นวดหลัง นวดขา จองกันได้คืนนี้ นวดดีได้คนละ ๑๐ บาท”
“เย้”
เล่าเรื่องวัยเด็ก ก็ย้อนไปหาอาบูมสักหน่อย ตอนนั้นผมไม่เข้าใจนะครับว่าพ่อกับอาบูมเป็นอะไรกัน ที่ผมเข้าใจก็คือว่า เรามีพ่อ มีแม่บิว มีอาบูมที่สนิทกับพ่อ เราเข้าใจว่าอาบูมคือคนสนิทของพ่อ และอาบูมก็ชอบจะตามใจพวกเราเสมอ จนบางครั้งพ่อก็ถามอาบูมว่า ตามใจพวกเรามากไปหรือเปล่า อาบูมก็มักจะพูดประมาณว่า
“เด็กเจอสายโหดมาเยอะแล้ว เจอสายฮาบ้างก็ดีนะ”อาบูมบอกกับพ่อแบบนี้ อาบูมนี่ฮานะ ชอบมีอะไรตลกๆมาให้พวกเราทำ เล่าเรื่องตลกเฮฮา ใจดีด้วย มาหาพวกเราทีไรก็มีของฝากเสมอครับ ทั้งของกิน ของใช้ พวกเราก็มักจะเป็นตัวขัดจังหวะของพ่อ อย่างเช่นเวลาพ่อนั่งคุยกับอาบูม เราก็จะโผล่หน้าไปนั่งแซะ
“ไปนอนได้แล้วมั้งทั้ง ๓ คนน่ะ”พ่อพูดเตือนเมื่อใกล้เวลาที่พวกเราควรจะนอนได้แล้ว
“ก็น้องแสบอยากคุยกับอาบูมทั้งคืน พ่อบอมบ์ไปนอนก่อนสิครับ”แสบเดินไปกอดแขนพ่อ
“ถามอาบูมหรือยังว่าอยากคุยกับเราหรือเปล่า”
“พ่ออ่ะ คืนนี้พ่อนอนคนเดียวเลย แสบซ่าชาลีจะนอนกับอาบูม”
“ตกลงว่าอาบูมของใคร”
“ของน้อง คิกๆ กู๊ดไนท์นะพ่อบอมบ์ ฟอด พ่อบอมบ์เป็นเด็กดีนะ โอ๋ๆ เดี๋ยวพรุ่งนี้ชาลีจะไปนอนด้วย แต่คืนนี้ชาลีขอนอนกับอาบูมก่อน”ชาลีเดินไปกอดคอพ่อยิ้มตาหยี
“คืนนี้อานอนกับพ่อบอมบ์ดีกว่า นอนกับชาลีแล้วชอบเยี่ยวใส่ เด็กอะไร ขึ้นป.๑ แล้วยังเยี่ยวใส่ที่นอน”อาบูมพูด
“อาบูมอ่ะ ก็วันนั้นชาลีทานน้ำแตงโมเยอะนี่ ชาลีก็ปวดเยี่ยว”ชาลีแก้ตัว
“ปวดเยี่ยวแล้วคิดว่าอาเป็นโถส้วมรึไง”
“ก็ชาลีนอนฝันนี่นา ชาลีไม่ได้ตั้งใจสักหน่อย เนี่ย ชาลีก็ซักเสื้อให้อาบูมแล้วด้วย ห้อมหอม”
“ใช้แม่บิวซักผ้าหรือเปล่าเรา”
“เปล่านะครับ ชาลีเดินเอาไปลงเครื่องปั่นเอง แล้วก็ถามแม่บิวว่ากดปุ่มยังไง แล้วก็เอาไปตากเองด้วย”
“ตากถึงเหรอ”
“ให้พ่อเบิ้ลอุ้ม”
“เฮ้อ ไม่เอาด้วยอ่ะ ไม่อยากยุ่งกับเด็กไม่รู้จักโต ฮ่าๆๆๆ”อาบูมขำ พวกเราก็น้อยใจกันไปตามระเบียบ แต่คืนนั้นเราก็นอนกับอาบูมเหมือนเดิมนะครับ สวดมนต์กับคุณย่าเสร็จแล้วเราก็มานอนเรียงกัน พ่อก็นอนอีกห้อง
บางครั้งเราเห็นพ่อกับอาบูมนั่งคุยกัน ๒ คน พวกเราก็มักจะเข้าไปขัดจังหวะพ่อเสมอ คือวัยเด็กก็ไม่รู้อะไรหรอกครับ รู้แค่ว่าเราจะเล่น อาบูมมาบ้านเราจะแตกเต็มที่ พ่อห้ามไม่ได้เพราะคนตามใจคืออาบูม บางทีเราชอบเล่นอะไรแรงๆ เล่นเยอะ พ่อจะเป็นคนปราม หรือพยายามหยุดพวกเรา แต่อาบูมคือคนที่จะถือหาง
“ตามใจพวกลิงมากไม่ดีนะบูม”
“เออน่าพี่บอมบ์ อย่าไปเคร่งเครียดอะไร ไม่เห็นเหรอว่าเด็กๆกำลังมีความสุข”
“เห็น แต่มันเยอะไป แสบซ่าชาลี ถ้ายังไม่หยุดเล่น พ่อจะลดค่าขนมลงนะ”
“ชาลีจะเก็บผักไปขายเอง ชาลีขายของเป็นแล้ว”ชาลีนี่ชอบงัดข้อกับพ่อบ่อยๆ
“เก่งจริง ดูดิ ตัวมอมแมมไปหมด ซักผ้าเองนะ ห้ามเอาลงเครื่องซักผ้าของพ่อด้วยละ ให้ซักมือคนละกะละมังไปเลย”
“พ่อบอมบ์อ่ะ ก็วันนี้น้องแสบเก็บกดนี่นา น้องแสบอ่ะคิดถึงอาบูมจะตาย ก็อยากเล่นกับอาบูม”
“เล่นไม่มีลิมิต”
“น่าพี่บอมบ์ บ่นมากแก่ไว ผมเผ้าหงอกหลายเส้นแล้ว อย่าเครียดๆ ป่ะ พวกเรา”
“เฮ้อ ขาแข้งหักขึ้นมาพาไปโรงบาลด้วยละกัน พี่ไปทำงานก่อนละ”
“เออ รีบๆไปเลยไป บ่นเป็นตาแก่อยู่ได้ ป่ะ ไปออกกำลังกายกันพวกเรา วิ่งรอบหมู่บ้านกันดีไหม”
“เย้ วิ่งเสร็จก็มาอาบน้ำเย็นๆเนอะอาบูม”ผมชูมือขึ้นด้วยความดีใจ เด็กก็คือเด็กอ่ะครับ ที่พ่อบ่นไม่ใช่ไม่ให้เล่น แต่คือพวกเราเล่นเยอะไปไง เสียงดัง คลุกดินคลุกฝุ่นมาก อาบูมพาเล่นแบบทหารอ่ะครับ อาบูมก็เลอะไปทั้งตัว
หรือบางครั้ง พ่อกับอาบูมนั่งอยู่ด้วยกันที่ห้อง ดูหนังด้วยกัน พวกเราก็ชอบไปเลื้อย ไปนั่งตัก ไปอ้อนพ่อ
“พ่อชอบกอดอาบูมเยอะ น้องซ่าน้อยใจ”เด็กชายในวัย ๖ ขวบทำปากเบะ ก็ไม่ใช่ใคร ผมเองนั่นอหละครับ ไปยืนกอดอกเบ้ปากทำท่าน้อยใจพ่อ
“วันนี้พ่อกอดหอมไปหลายทีไม่พอเหรอ”
“ก็วันนี้พ่อกอดอาบูมเยอะกว่า อาบูมโตแล้ว อาบูมแข็งแรง น้องซ่าอ่ะยังเด็ก”
“อ้าว แล้วเมื่อเช้าใครว่าตัวเองโตแล้ว ดูแลตัวเองได้ หืม ลูกแมวที่ไหนพูด”พ่อดึงผมมาโอบ ยีหัวเกรียนๆ
“ขี้น้อยใจจริงนะเรา พ่อบอมบ์กอดอาแค่ ๒ ครั้งเองนะ”อาบูมดึงแก้มผม “ตกลงว่าอามาแย่งความอบอุ่นของพวกเราใช่ไหม”อาบูมยิ้มหล่อให้ผม “เอ๊ะ หรือว่าหวงพ่อ โถ อาไม่แอบพาพ่อเราไปไหนหรอกน่า”
“มานั่งนี่เลยไอ้ลูกแหง่ แล้วแสบกับชาลีไปไหน”
“ชาลีไปกับแม่บิวครับ แสบไปกับคุณย่า คุณย่าไปซื้อหมาก น้องซ่าก็เหงา พ่อชอบแอบมาดูหนัง”
“มาๆ มานั่งดูหนังกับพ่อ”พ่อดึงขึ้นนั่งตรงกลาง ผมก็ไปซุกอยู่ใต้วงแขนพ่อ ดูไม่รู้เรื่องหรอกครับ มันง่วง ก็หลับไปแบบนั้น
ย้อนไปทีไรเราก็มีความสุขทุกที ผมเชื่อแล้วว่าวัยเด็กคือวัยที่เรามีความสุขมากที่สุด
“วันนี้เราจะไปไหนกัน”
“ว่ากันเราจะไปวิ่งวน”
“วิ่งแล้วไม่มีเหนื่อยไม่มีเพลีย”
“ออกแรงเสียหายเพลียหายปวด”
“อยู่ทบ.ไม่มีอาบอบนวด”
“วิ่งแล้วหายปวดหายเพลีย”
เพลงพาวิ่งรอบเย็นหลังจากผ่านการฝึกมาทั้งวัน แหม่ ความหมายนี่มันช่างลึกซึ้ง วิ่งไปก็ปวดไป ปวดแขนปวดขา ไม่มีท่าว่าจะหายเพลีย
ท.ทหารนี่มันต้องอดทนจริงๆ
-
โอ้โห หลังจากที่รอมานานก็ได้อ่านตอนใหม่ซักที คิดถึงแฝด คิดถึงบอมบูม คิดถึงตวงเต้ย คิดถึงอิหนู
-
:o12: :o12: :o12:
คิดถึงมากเลย
-
มาต่อแล้วๆ
-
มาเสียดึก อ่านแล้วเก็บไปฝันเลย
ขอบคุณที่พาเด็กๆมาให้คิดถึง
:mew1:
-
คิดถึงหมวดบูมจังเลย
-
คิดถึงหมวดบูมทุกครั้งที่อ่าน :mew6: :mew6: :mew6:
-
❤️สวัสดีปีใหม่ ๒๕๖๐❤️
หายไปนานเลย แต่มาแล้วชื่นใจ
เด็กๆ แสบ ซ่า ชาลี น่ารักมากกกกกก
มีอาบูมโผล่มาด้วย
เคยแอบคิดเหมือนกัน
ว่าบอม จะ-จู๋-จี๋-จ๋า-กับบูม ได้ตอนไหน
เพราะเด็กเต็มบ้านเลย
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
แฝดจะมีคู่มั้ย ใครจะคู่กับหมวดริน
-
หายไปนานมากๆ นึกว่าจะไม่ได้อ่านต่อซะแล้ว ดีใจนะคะที่ต่อ :m3:
-
คิดถึงงงงงงงงงง หมวดบูม
-
คิดถึงมากเลยค่ะ
มาต่อบ่อยๆนะคะ
-
คิดถึงหมวดบูม สงสัยต้องได้ไปย้อนอ่านอีกรอบแล้วค่ะ
มาต่อเร็วๆนะคะ อยากรู้ชีวิตแฝด
-
คิดถึงมากมาย โดยเฉพาะหมวดบูม คิดถึงมากที่สุด :mew2: :sad4:
-
คิดถึงหมวดบูมสุดแล้วงะ
-
มาแล้วววววววว
ยิ่งอ่านยิ่งคิดถึงหมวดบูม อาบูมของเด็กๆ
-
คิดถึงๆ
-
น้ำตาไหล.. :mew6:
สวัสดีปีใหม่ ดีใจที่มาต่อนะคะ :L2:
-
:mew6: คิดถึงหมวดบูม :mew6:
-
เย้ๆๆๆๆๆมาแล้ว คิดถึงสองแฝด
-
คิดถึง :mew1: :mew1: :mew1:
-
คิดถึงหมวดบูม :mew2:
-
คิดถึงหมวดบูม ดีใจที่ซ่ามาเล่าเรื่องราวตอนยังเป็นเด็กตอนที่ได้อยู่กับอาบูม t_t
-
:mew1: คิดฮอด เด้ค่ะ
-
สวัสดีปีใหม่กับตอนใหม่ๆ :3123:
-
อ้าวววว จบกันแบบนี้เลย
อ่านแล้วน้ำตาไหลพรากกกกกกกกกกกก
คิดถึงบูมมากกกกกกกกกกกกกกก
ดีใจที่เล่าถึงบูม เพราะตอนหลังหลังๆบูมก็บทน้อยเหลือเกิน
อ่านกี่ทีก็คิดถึง เป็นเรื่องที่ดีจริงๆ สองแสบนี่รักกันมาก พี่บอมคนหล่อเลี้ยงลูกได้ดีจริงๆ
คิดถึงพี่บอมม์ มหา แอนด์เดอะแก็งค์
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
น้อยใจ นะ ทำไมบูมเหมือนตัวประกอบ เลย
อยากอ่านตอนบูม เสียจังว่าเกิดอะไรขึ้น
ชอบหมวดบูมที่สุด ไม่น่าเลยT T T
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
ฮืออออออ ขอก้มกราบเบญจาคประดิษฐ์งามๆ สามที :sad4: :sad4: :sad4: หลังจากที่ห่างหายไปนานในที่สุด..... ในที่สุดก็มาต่อแล้วววววว บอกเลยว่าเมื่อกี้ถึงกับน้ำตาซึม แบบดีใจๆ มาก ที่ไรท์มาต่อ รักนิยายเรื่องนี้มาก รู้สึกเหมือนเฮ้ยตัวละครในเรื่องเหมือนเป็นญาติ เป็นคนรู้จักเรา เหมือนมันเป็นความผูกพันที่มีต่อนิยายเรื่องนี้ ...... คิดถึงหมวดบูม #ด้วยรักและอาลัย #หมวดบูมจะอยู่ในใจเราตลอดไป :m15: :m15: :m15:
-
ดีใจจังเลยครับ มาต่อให้แล้ว
อยากบอกว่า คิดถึงๆๆ
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
คิดถึงบูม :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
-
อ่านเรื่องนี้ฮามาก ชอบทุกตัวละคร บอมบ์ ขีปนาวุธ 555555555555 ผู้หมวดบูม ผู้น่ารัก5555555 มหาตวง ผู้ใสซื่อ กร๊ากกกกก ถึงจะอ่านได้ 29 ตอน เค้าก็รู้สึกผูกพันธ์มากเลยนะ เค้าเห็นเรื่องนี้อยู่ก็นานเหมือนกันนะ แต่ไม่เข้ามาอ่าน ไม่รู้ตัวเองเหมือนกัน จนเมื่อคืนเค้าได้อ่านก็ถูกใจฮามากๆ และอ่านจนถึงตอนนี้ เค้าเป็นคนนึงที่ชอบกดเข้าไปตอนท้าย และได้รู้ว่า...ผู้หมวดบูมไม่อยู่กับบอมบ์แล้ว แต่ถึงยังไง ผู้หมวดบูมก็ปฏิบัติหน้าที่ทำเพื่อชาติได้อย่างสมบูรณ์แล้ว ผู้หมวดบูมเหมือนยูชีจินไงน่ารัก~ อ่านตอนล่าสุด ดีใจที่มีผู้หมวดบูม รักและคิดถึงผู้หมวดบูมนะ
ถึงจะอ่านได้แค่ ๒๙ ตอน เราก็รู้สึกผูกพันกับตัวละครไปแล้ว หยุดไว้เพียงเท่านี้ หยุดไว้ตรงที่ที่ผู้หมวดบูมและบอมบ์อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข แสบซ่าตัวน้อยแม้ตอนนี้โตแล้ว บอมบ์ก็เป็นพ่อที่ดี แม้ผู้หมวดบูมจะไม่ได้อยู่เห็นถึงความสำเร็จและอะไรหลายๆของบอมบ์ ผู้หมวดบูมและบอมบ์คือสิ่งที่ทำให้เรามีความสุข ขอบคุณผู้เขียนที่ทำให้เค้าได้อ่านและรู้สึกได้มากขนาดนี้ รักและคิดถึงเสมอนะ
'เรายังคงอยู่ในใจของกันและกัน'
#ผู้หมวดบูมของบอมบ์
#บอมบ์ของผู้หมวดบูม
#ผู้หมวดบูมของยักษ์
ปล.เค้าร้องไห้หนักมากร้องจนตาบวมน้ำมูกไหลเป็นหวัดเลย รักนะครับ :กอด1:
-
คิดถึง
-
:-[ คิดถึงเรื่องนี้มาก เสียดายที่ไม่ค่อยลงเนื้อหาเพิ่ม :-[
-
คิดถึงหมวดบูมด้วย
-
คิดถึงแสบซ่าชาลี
-
คิดถึงหมวดบูม T^T
-
ตอนพิเศษ วันนี้ของปีนั้น
“ว้าวๆๆๆ มึงร้องเพลงเป็นด้วยเหรอมหา”
“อ้าว มีปากไม่ได้เอาไว้กินข้าวอย่างเดียวนะหมวดเต้ย ร้องเป็นสิวะ”
“คิดว่ามีปากไว้อมของกูซะอีก”หมวดเต้ยบ่นพึมพำ
“ไฟในอย่านำออก”มันดูไม่ดีสักเท่าไหร่ที่จะเอาเรื่องนั้นมาพูดกันแบบเปิดเผย
“จวยถอกอย่านำเข้า”หมวดเต้ยตอบ ผมแทบจะหงายหลัง
“อ้าว ที่รักพูดแบบนี้ได้ไง”
“...”ไม่พูดแต่ยักคิ้วให้ “พูดตามตรงนะ มึงร้องเพลงไม่เป็นเพลงเลยว่ะ เสียงมึงนี่โทนเดียวตลอดเลย ไม่มีสูงมีต่ำ”
“ก็เพิ่งจะหัดร้อง ใครจะไปร้องถูกคีย์เหมือนพวกประกวดเวทีนักร้องต่างๆล่ะ จะให้ผมร้องไง โอ้นวลน้อง แม่ทองพันชั่ง พี่นาคขอสั่ง วันละกั๊กวันละแบน งี้เหรอ”
“เสียงเหมือนพระเลยมึง กูขนลุก”
“คนนะครับที่รักไม่ใช่ผี”
“กูปวดขี้ต่างหาก”
“ไสตูดไปไกลๆเลย”
“เออ”เสียงประชดประชันกันมาก หมวดเต้ยเดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้าหลังจากที่ตัวเองเลิกงานเสร็จเรียบร้อย ภารกิจต้นปียังไม่มีอะไรมาก พี่แกเพิ่งจะไปสวนสนามเสร็จมา ส่วนผมวันนี้ว่าง ไม่ได้ทำอะไร งานไม่มีมาหลายวันแล้ว จึงอยู่แต่กับบ้าน ทำนั่นทำนี่ หัดร้องเพลงก็เป็นหนึ่งในกิจกรรมที่ผมกำลังทำอยู่ คืองานละครบางครั้งเขาก็อยากจะมีคนร้องเพลงประกอบละคร ผมก็ฝึกๆดูครับ ไม่คิดจะร้องจริงจังหรอก เอาแค่พอร้องเป็นเวลาไปโชว์เวทีต่างๆเราจะได้ร้องเพลงได้
พักใหญ่หมวดเต้ยแกขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ผมก็นั่งดีดกีตาร์ต่องแต่งๆไป จับคอร์ดยังไม่ค่อยแม่นเท่าไหร่นัก แต่ก็พอเป็นนะ ได้ ๒ เพลงแล้ว
“เป็นไหมๆ ถ้าไม่เป็นพี่จะสอนให้”หมวดเต้ยมานั่งลงข้างๆผมและแย่งกีตาร์ไป ดีดๆเกาๆของพี่แกไป เทคนิคแพรวพราวมากเลยครับ “มองทำไม”
“มองคนเก่งไง เมื่อก่อนนี่ชอบไปร้องเพลงจีบสาวไรงี้เหรอ ดูเชี่ยวจัง”
“อือ กูร้อง ไอ้บูมเล่นกีตาร์ ไอ้บูมได้ฟาดหญิง กูวิ่งหนีกะเทย”
“ฮ่าๆๆๆๆ”ผมหัวเราะแทบหงายหลัง อะไรจะขนาดนั้นวะ
“คิดแล้วยังเจ็บใจ มึงคิดดูดิ กูแหกปากแทบตาย คนที่ได้กลับเป็นไอ้บูม”
“คนเรามันต้องมีพลาดบ้าง แสดงว่าเอาเทคนิคนี้ไปหลอกฟันสาวๆบ่อยดิ”
“เหอะ จะมีเวลาที่ไหนวะ วันๆอยู่แต่กับงาน”
“เชื่อยากว่ะผู้หมวด ตกเย็นผมเคยเห็นนัดกันไปสังสรรค์เยอะจะตายไป ทหารน่ะเจ้าชู้”
“แต่กูอยู่ในกรณียกเว้น”
“เชื่อครับว่ารักเดียวใจเดียว”
“เชื่อง่ายแม้จะไม่มีหลักฐานอะไรมาพิสูจน์นะ”
“เราคบกันมากี่ปี”
“๕ ปี”
“นี่ไงเวลาเป็นสิงพิสูจน์ว่าผู้หมวดไม่ใช่คนเจ้าชู้”
“ง่อววววววววววววววววววว ปากหวาน”
“ใครอยากกินตับหวาน เจอหน้าพวกมึงนี่มีแต่เรื่องกินเลยนะ”ไม่ใช่เสียงของหมวดเต้ย หรือเสียงของผม แล้วเสียงของใครล่ะ “โอะโอ ร้องเพลงจีบกันเหรอวะ ไม่ต้องแล้วมั้งแค่นี้ไอ้มหามันก็หลงมึงหัวปักหัวปำแล้วเต้ย”
“มึงนี่นะ ฟังไม่ได้ศัพท์จับไปกระเดียดจริงๆเลย กูสอนมันเล่นกีตาร์ ว่าแต่มาคนเดียวเหรอ ไอ้บอมบ์ล่ะ”หมวดเต้ยหันไปตอบหมวดบูม วันนี้พี่แกตัดผมมาใหม่ คือมันก็ทรงเดิมแหละครับ ทหารตัดทรงอื่นไม่ได้หรอก รองทรงตลอดชาติ จะไปตัดเปิดข้างเปิดกลาง ไถตรงนั้นตรงนี้เหมือนวัยรุ่นเท่ๆไม่ได้หรอก มันไม่สุภาพ
“คุยโทรศัพท์อยู่ข้างนอก มหามึงอาบน้ำยังวะ”
“คนสะอาดเขาไม่อาบบ่อยหรอกครับผู้หมวด”ผมตอบ
“เอาที่สบายใจแล้วกัน”
“เมื่อกี้หมวดเต้ยบอกว่า หมวดบูมเล่นกีตาร์จนได้ฟันสาว แต่หมวดเต้ยต้องวิ่งหนีกะเทยนี่ยังไงกันแน่ครับ”
“เลอะเทอะ เชื่อไอ้เต้ยมากเกินไป”หมวดบูมเตะขาหมวดเต้ย “กูได้ฟันที่ไหนล่ะ นมยังไม่ทันจับแม่งอ้วกรดเสื้อเลอะหมด กูหมดอารมณ์เลยว่ะ”
“ฮ่าๆๆๆๆๆ”ผมกับหมวดเต้ยหัวเราะพร้อมกัน อะไรจะขนาดนั้นวะ
“จริงๆนะ ไอ้เต้ยโชว์พาวไง เสียงเหมือนเป็ดเสือกคนร้อง ส่วนกูก็เล่นอย่างเดียว เล่นไปส่งสายตาไป เจอสาวคนหนึ่งแม่งอย่างน่ารัก กะว่าจะฟันให้เต็มที่ งานนี้ไม่มีพลาด เมาๆนี่แหละกำลังดี พองานเลิกกูหิ้วไป ที่ไหนได้ไอ้ห่าอ้วกแตก เสื้อเส้อกูไม่เหลือเลย สภาพสวยๆนี่กู แหวะ ฮ่าๆๆ กูอ่อนไหวกับเรื่องอ้วกของคนอื่นว่ะ”
“พวกมึงคุยเรื่องอ้วกก่อนจะแดกข้าวนี่คือไรวะ พูดซะกูอยากผอม”ไอ้บอมบ์มาแล้วครับ มันยัดมือถือลงกระเป๋ากางเกงนั่งลงข้างๆหมวดบูม “พี่ต้องไปญี่ปุ่น ๑๕ วันนะบูม เพื่อนมันอยากเจอหน้า”กับแฟนนี่เสียงพระเอกเชียวเพื่อนกู
“ครึ่งเดือนเลยเหรอ แฝดไม่คิดถึงแย่เหรอ”
“กูว่ามึงอ่ะคิดถึงไอ้บอมบ์มากกว่าแฝดอีกนะบูม”หมวดเต้ยเหน็บเพื่อน “คิดถึงก็บอกตรงๆเหอะว่ะ ไม่ต้องอ้างแฝด”
“อยากแดกข้าวอร่อยๆไหมเต้ย หุบปากเลยมึง มันก็มีบ้างป่ะวะ ขนาดไอ้มหาไม่นอนบ้านคืนหนึ่งมึงยังบ่นเป็นหมากินขี้”
“หมีกินผึ้งไอ้สัส กูว่ามึงนี่แหละจะไม่ได้แดกข้าวเย็นนี้ ปากวอนตีนจริงๆ” ๒ คนนี่ฟาดฟันกันบ่อยครับ แต่รักกันจะตาย
“เออๆ เดี๋ยวเอาดิลโด้มาฝากคนละแท่ง”ไอ้บอมบ์ยิ้มตาหยี
“ไม่ต้องกูมีของส่วนตัวแล้วว่ะ”หมวดเต้ยยกตีนยันหัวเข่าไอ้บอมบ์
“พอเถอะ กูว่าได้เวลาอาหารเย็นแล้วว่ะ เดี๋ยวให้นมอุ่นเตรียมอาหารให้”
“บทละครมาอีกแล้วมึง นมอุ่น ดุ้นร้อน”หมวดเต้ยบ่นอีกละครับ
“ดุ้นมึงร้องเหรอมหา ไปลดอุณหภูมิบ้างนะ เดี๋ยวตู้เย็นไอ้เต้ยพัง”หมวดบูมขำก่อนจะรีบลุกหนีตีนหมวดเต้ย
“มาให้กูเตะเลยไอ้บูม ปากหมานะมึง”
“วู้วๆ อ้าก พี่บอมบ์ช่วยกูด้วย”วิ่งมาเกาะหลังไอ้บอมบ์ล่ะครับ
“ถ้าไม่บอกว่าอายุ ๓๐ กว่านี่ กูคิดว่าพวกมึงพัฒนาการทางสมองช้าแน่เลยว่ะ เล่นเป็นเด็กๆ”ไอ้บอมบ์ได้แต่ส่ายหัว
ก็แบบนี้แหละครับ ไม่ว่าจะผม ไอ้บอมบ์ หมวดเต้ย หรือหมวดบูม เราจะมีโมเม้นปัญญาอ่อน ที่บ่นแบบนี้คือเขาเรียกว่าทีใครก็ทีมัน บ่นๆสลับกันไปครับ บางครั้งที่ผมทำตัวปัญญาอ่อน หมวดเต้ยก็จะพูดแบบนี้ หรือไอ้บอมบ์ทำตัวง๊องแง๊ง หมวดบูมก็จะบ่นว่า บอมบ์มึงเป็นพี่กูนะ สมงสมองโตบ้างเถอะ หึหึ
“ฮัลโหล สวัสดีครับ เจ้าหน้าที่ฌาปนสถานวัดบ้านอีเลิศครับ ไม่ทราบว่าจะจองเมรุใช่ไหมครับ”อำคนโทรมาหาซะหน่อย
“อีพี่มหา หนูยังไม่ตาย ตาบ้า”
“ฮ่าๆๆๆ”ขำกันทั้งรถ
“เออ งอนเว้ย นี่ๆ ถึงไหนกันแล้ว หนูหิวแล้วนะ”
“กินฮอทด็อกรอก่อนสิ”
“หมดไป ๒ ดอกเอ๊ย ๒ ดุ้น วุ้ย บ้า ยังไม่ได้กิน หิวอ่ะพี่มหา อยู่ไหนแล้วเนี่ย อีกนานไหม”
“เออ อีก ๕ ไฟแดงก็ถึงแล้ว”
“พี่พูดเหมือนไฟแดงต่างจังหวัดเลยนะพี่มหา นี่มันไฟแดงกรุงเทพ ๕ ไฟแดงมันไม่ครึ่งชาติเลยเหรอพี่ โหย นี่นัดน้องมาแดกเองนะ”
“กูนัดมึง ๖ โมงเย็น นี่มันเพิ่งจะ ๕ โมง ทำไมมึงไม่กินอะไรรอก่อนล่ะ อย่าบอกนะว่าไม่ได้แดกข้าวมื้อกลางวัน”
“อือ วันนี้ไปเดินเรื่องมาที่มหาลัย ลืมกิน”
“เออ แล้วเป็นไงบ้าง จบป่ะวะ”
“จบจ้า”
“ตายห่าล่ะกู เลี้ยงไอ้เต้ยขนหน้าแข้งกูก็ไม่เหลือให้ถอน นี่มึงรับปริญญาหมอยเหมยกูคงจะได้ถอนไปประมูลหาซื้อของขวัญให้มึงแน่เลยว่ะ”
“โอ๊ย พี่อย่าเปรียบตัวเองเหมือนจัสติน บีเบอร์ได้ไหม มันคนละขั้ว”
“ฮ่าๆๆๆ เออๆ ยินดีด้วยนะ จบซะทีมึง แล้วแพลนแต่งงานล่ะ จบแล้วจะมีผัวเลยป่ะ”
“หนูมีตั้งแต่ยังไม่เข้าอนุบาลด้วยซ้ำ นี่ ตานี่ก็ เรื่องแต่งค่อยว่ากัน หนูว่าไม่ต้องแต่งหรอก เท่าที่เป็นอยู่ก็เหมือนกับคู่อื่นๆที่แต่งงานแล้ว”
“มึงไม่อยากมีโมเม้นต์งานแต่งเลยเหรอวะ”
“เป็นเรื่องของฝ่ายชายที่เขาจะคิดว่าจะทำยังไง หนูอ่ะยังไงก็ได้ หอบเสื้อผ้าหนีตามไม่ต้องบอกแค่สะกิดหนูก็ไปแล้ว”
“ฮ่าๆๆๆๆ”
“วันนี้ไม่ใช่วัดแรดโลกนะอีหนู ทำไมมึงแรดจัง”ไอ้บอมบ์พูดแทรก
“แรดตั้งแต่รู้จักคำว่ารักแท้แล้วล่ะพี่บอมบ์”
“คำคมอะไรของมึงวะ กูไม่เข้าใจ”
ทีนี้ทั้งรถก็แย่งกันคุย เราเปิดวิดีโอคอลนะครับ ไอ้บอมบ์คนขับ คนคุยส่วนใหญ่น่ะ ผม หมวดบูม หมวดเต้ย พูดกันเหมือนไม่ได้เจอกันเป็นชาติ ส่วนการจราจรก็ค่อยๆกะดึ้บๆไปทีละหน่อย กว่าจะถึงที่เรานัดหมายก็เป็นชาติตามที่อีหนูบ่นนั่นแหละครับ
เรามานัดเจอกันที่ร้านอาหารหรูๆในห้าง ก่อนจะไปกินก็เดินเล่นก่อนครับ มีพนักงานออกบูทขายคอนโด ไอ้บอมบ์ก็ไปยืนดู หุ้นส่วนสำคัญก็คือมันนี่แหละ มันเดินไปคนนั้นก็ยกมือไหว้ คนนี้ก็ยกมือไหว้มัน มันก็ไปคุยกับลูกน้องมันพักใหญ่ครับ
“ป่ะ อีหนูคงจะคลั่งตายแล้วละมั้ง”
ร้านอาหารที่พวกเรามากินก็ทั่วไปหละครับ คนทั่วไปเขากินยังไง พวกเราก็กินแบบนั้น แต่ผมนี่สิกว่าจะฝ่าด่านแฟนคลับ คือมีคนมาขอถ่ายรูป เยอะมาก ลืมหยิบหมวกมาครับ แว่นดำก็ไม่ได้เอามา เปิดเผยหน้าเต็มๆคนก็ตามกันให้วุ่นไปหมด
“ขอโทษนะน้อง ขอเวลาไปหาอะไรกินแปบนะ ตอนนี้หิวมาก ขอตัวเพื่อนพี่ก่อนนะ”ไอ้บอมบ์ลากแขนผมออกมา เออ ค่อยยังชั่วหน่อย ที่เรามากินนี่เป็นการฉลองเล็กๆให้กับอีหนูนะครับ อีหนูกับฝรั่ง บิวและฟางนั่งรออยู่ก่อนแล้ว และที่ขาดไม่ได้เมียไอ้เล็ก มาแบบท้องป่องอีกแล้ว นี่ท้อง ๒ นะครับ
“วุ้ย นั่งแดกข้าวกับดารา บุญหัวมึงมากเลยไอ้หนู”เมียไอ้เล็กพูดกับลูกในท้อง ทำหน้ายอ้มเล็กยิ้มน้อยลูบท้องป่องของตัวเองป้อยๆ จะฮาไปไหนวะ
“ท้องเหรอ กี่เดือนแล้ว”ไอ้บอมบ์ถาม
“๓ เดือนแล้วพี่บอมบ์”
“ทำไงถึงท้องอ่ะ”ฝรั่งถามบ้าง
“หนูก็ไม่รู้อ่ะพี่ นอนจับมือกันดีๆนี่แหละค่ะ อยู่ๆท้องเฉยเลย”
“อัศจรรย์มาก คือไม่ร้องไม่ครางอะไรเลยเหรอ”อีหนูถามบ้าง
“ไม่ค่ะ อุ้ย ร้องไป ๓ ที มันจับขาหนูยกขึ้น เสกของเข้า หนูร้อง ๓ ที อ้า อ้า อ้า ๓ เดือนมาป่องแบบนี้เลย”
“ฮ่าๆๆๆๆ”ขำเมียไอ้เล็ก เมียไอ้เล็กนี่สายฮา เข้าขากับอีหนูได้ดีครับ ทะลึ่งตึงตังกันไปเรื่อย
“พี่โดนเหมือนน้องทำไมพี่ไม่ท้องวะ”อีหนูบ่น
“พี่ทำมดลูกหล่นหายตอนเด็กๆแน่เลย ของหนูนี่โชคดีแม่ผูกไว้ โตมาเลยท้องได้”เมียไอ้เล็กตอบ ยิ่งพูดยิ่งขำ
“เออ พี่ก็ว่างั้น ก็ว่าอยู่มดลูกกูหายไปไหน ได้ดุ้นมาแทน ที่แท้ทำหล่นตอนเด็กๆ”
“ฮ่าๆๆๆ”ข้าวเขิ้วกูไม่ต้องแดกละ
“แล้วนี่พี่เรียนจบแล้วใช่ไหมคะ”
“ใช่แล้ว”
“มีผัวได้แล้วสิ”เมียไอ้เล็กยิ้มกริ่ม
“พี่มีตั้งแต่ยังไม่เข้าประถมแล้ว”เมื่อกี้ตั้งแต่อนุบาล อันนี้ก็ยังไม่เข้าประถม หนูหนอน้องหนู
“พี่เอเมื่อไหร่จะขอพี่หนูล่ะ เนี่ย หนูรอกินงานแต่งเลยนะ เอ๊ยพี่ เดี๋ยวๆ รอลูกหนูโตก่อน หนูจะใส่ซอง ๒๐๐ นะพี่ แต่หนูกินสักหมื่นห้า ขอห่อกลับบ้านด้วยนะ”
“แม่มันก็นะ ค้ากำไรเกินควรมาก กินเท่านั้นจะพอเหรอ เดี๋ยวให้พี่หนูสั่งของเข้าตู้เย็นให้ด้วยก็ได้ เผื่อที่ห่อกลับมันเน่าก่อน”ไอ้เล็กก็ร่วมวงประสมโรงกับเขาไปด้วย
“ถ้าจะแดกขนาดนี้ พี่จนปัญญาจริง”ส่ายหัวแล้วขำกันหน้าระรื่น
พวกเราเจอหน้ากันเมื่อไหร่นี่คือนัดกันมาหาอะไรกินทุกที จริงๆอย่างจะว่างไปเที่ยวมากเลยนะ แต่ช่วงว่างยาวๆไม่ค่อยจะมี จะมีก็ว่างกะปริบกะปรอย ถึงจะไม่ได้หยุดยาวแต่เราก็เจอกันบ่อยนะครับ ผมจะกลับบ้านตัวเองบ้าง ไปบ้านไอ้บอมบ์บ้าง บ้านไอ้บอมบ์จะมีที่หนึ่งที่มันปลูกกระท่อมสไตล์ญี่ปุ่นและเลี้ยงปลาคาล์ฟไว้ สวนบริเวณบ้านก็ร่มรื่นเหมาะสำหรับการนั่งสมาธิ บางครั้งจะเรียกกระท่องหลังน้อยนั้นว่า อาศรม เป็นเหมือนสถานที่บำบัดและผ่อนคลาย แฝดชอบไปเล่นที่นั่นบ่อย ผมเองก็อยากจะสร้างบ้างแต่คงเป็นสไตล์บาหลี แพลนไว้เยอะเลย แต่ตังค์ไม่มี
ข้าวยังไม่ถึงครึ่งจาน ลูกชายไอ้บอมบ์ก็โทรมา แฝดไม่ได้ตามมาด้วยนะครับ ๓ หน่ออยู่บ้านให้คุณย่าเลี้ยง มันก็ครับกับลูกมันทุกคำ หันกล้องไปมา แฝดนี่น่าหยิกมาก มันช่างออดช่างอ้อนช่างเจรจา ถามว่าดื้อไหม ก็ดื้อนะตามประสาเด็ก บางครั้งก็เหมือนจะเป็นผู้ใหญ่ บางครั้งก็ใสๆซื่อๆแบบเด็กๆ พอหันกล้องมาทางอีหนู อีหนูก็คุยใหญ่เลยครับ
“เด็กๆ อาทานข้าวก่อนนะ อาหิวมากเลย”
“ครับ อาหนูทานเยอะๆนะ”เจ้าซ่าพูด
“อาหนูไม่ต้องทานเยอะ อาหนูจะอ้วน อาหนูชอบบอกน้องแสบว่าอาหนูไม่อยากอ้วน อาหนูต้องทานผักด้วย ไหนอาหนูตักผักให้น้องแสบดูหน่อย”อีหนูมันก็คีบผักขึ้น “เนี่ย คุณย่าก็ทำน้ำพริกกะปิ ว้า ไม่มีใครมาทานน้ำพริกกะปิกับน้องแสบเลย”
“โหย พูดให้อาน้ำลายไหลนะ”
“คิกๆ น้องแสบทานหมดจานเลยนะ”
“ย่าบอกพ่อว่ากินแต่น้ำปลา”ไอ้บอมบ์หันมาพูดกับลูกบ้าง
“ก็น้องแสบเผ็ดนี่นา”ไอ้บูมพูดประสานเสียงกับเจ้าแสบ
“อาบูมชอบพูดตามน้องแสบ โป้ง พ่อบอมบ์ น้องแสบไปดูการ์ตูนนะครับ บายๆ จุ๊บๆ”จะมาก็มา จะไปก็ไป เห็นแฝดแล้วอารมณ์ดีครับ ไอ้บอมบ์ก็เล่าเรื่องชวนปวดหัวของลูกมันให้ฟัง มันเล่าไปยิ้มไป ปากบ่นว่าปวดหัวแต่ตามันนี่ดูมีความสุข ผมเองก็อยากมีแบบมันบ้างนะ แต่คิดไปก็เท่านั้น เรามีแค่นี้ ก็ได้เท่านี้ ก็อยู่กับความเป็นจริงกันต่อไป
“พี่บอมบ์ ไหนว่าฟิตหุ่น นี่กินข้าวจานที่ ๓ แล้วนะ”หมวดบูมเอาศอก ศอกไปที่แขนไอ้บอมบ์
“เออ เดี๋ยวมันก็สลาย โธ่ นานๆมากินกับเพื่อนกับฝูงที”
“กูเป็นเพื่อนนะ ส่วนอีนี่มันเป็นฝูง”ผมชี้มาที่ตัวเองก่อนจะชี้ไปที่อีหนู
“กูอยากเอาฝ่าตีนขึ้นตบหน้าจริง เรื่องร้ายๆนี่โบ้ยให้น้องตลอด”อีหนูบ่นประปอดกระแปด “แรดบ้านพี่อยู่เป็นฝูง ขอบอกว่าถ้าจะอยู่เป็นฝูง อดแดก”
“ต้องเชื่อเขาหน่อยนะ เขาผ่านการฝึกจ่าฝูงแรดมาก่อน เขารู้ว่าทำยังไงจะได้ผู้ชาย”ฝรั่งมันก็ล้อเมียมันไป
“พวกผู้ชายนี่ปากดีจริงๆ”อีหนูเบ้ปาก
“นอกจากปากดีแล้ว ลิ้นยังดี เอวก็พลิ้ว พาเล่นท่ายากได้ด้วยนะ”ไอ้เล็กเสริมอีกคน
“อย่าเล็ก อย่าเอาเรื่องที่มึงฝันมาพูด ปากเก่งนัก อยากอุ้มแตง พาเล่นที่ระเบียง ควาย แค่บนเตียงมึงพากูเงียบกริบ กูคิดว่ากูเอากับผีอยู่ ไอ้ห่า”เมียไอ้เล็กล่ะครับแบบนี้ ฉะผัวซะไม่กลัวผัวมันหน้าบางอายใคร
“มึงเป็นแตงให้กูอุ้มได้มั้ยล่ะ แม่งนมเท่าลูกมะพร้าว ตัวเท่าโอ่งมังกร กูไม่พามึงกลิ้งตกเตียงก็บุญแล้ว”เมียไอ้เล็กนี่เรียกว่าอวบ
“เออ กูอ้วน แน่จริงมึงไปเอาเมียใหม่เลยไป”
“ไล่กูจริง พอกูจะทิ้งก็ร้องฟูมฟาย นี่ถ้ากูไม่เสียดายทอง ๕๐ สตางค์ที่แต่งมึงนะ กูไม่ง้อมึงหรอก”
“ค่ะผัว ปากดีค่ะ”
“เฮ้ย แดกๆ เรื่องภายใจเอาไปเคลียร์กันในมุ้ง”ผมตบโต๊ะเบาๆ
“เคลียร์นอกมุ้งบ้างก็ดีค่ะ ยกขาพาดบ่าที มุ้งเมิ้งพันแข้งพันขา กว่าจะเอากันเสร็จแม่งพันกันกลมอยู่ในมุ้งจนจะขาดใจตาย ไม่ได้เสียวนะพี่ มุ้งพันค่ะ”
“ฮ่าๆๆๆๆๆ”
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
สนุกสนาน พูดถึงแล้วก็ยิ่งคิดถึงหนักเข้าไปอีก
-
สนุกสนาน มาต่อบ่อยๆๆ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai4: :katai4: :katai4:
-
ตลก 5555 ครึกครืนเฮฮา
คิดถึงบูมมากเลย
คิดถึงนะหมวดบูม
อ่านตอนพิเศษทีไรก็คิดถึงครั้งแรกที่เขาเจอกันได้อยู่เลย
จริงๆเรื่องมันเดินเรื่องจนผ่านมานานแล้วนะ
แต่เราไม่เคยลืมความรู้สึกนั้นเลยจริงๆ
ดีใจที่กลับมานะคะ
-
คิดถึงแก๊งค์นี้
:hao5: :hao5:
-
อาคคคคค(ตะโกนร้องโหยหวน) คิดถึงเดอะแก้ง รวมกันทีไร มีแต่เรื่องฮา ๆ
-
อยากบอกว่า :laugh: :laugh: :laugh:
-
คิดถึงจริงๆ
แฝดยังน่ารักเสมอ
-
อ่านแล้วคิดถึงหมวดบูม
-
คิดถึงมากๆ :mew1: :mew1: :mew1:
-
:pigha2: :pigha2: :pigha2:
-
อย่างฮา :m20:
-
จะเอาฮาไปไหน
-
คิดถึงบอมบ์ หมวดบูม มากมาย :mew1: :mew1: :mew1:
เด็กแฝดน่ารัก :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
มหา หมวดเต้ย หนู ก็มา
มาต่อไวๆนะ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
ขอบคุณครับ
-
:pig4:
-
คิดถึงหมวดบูมครับ
-
ขอบคุณ :)
-
คิดถึงหมวดบูม :mew6:
-
ฮาตลอดจริงๆแก๊งนี้
-
คิดถึงหมวดบูม กลับมาได้ไหม กลับมาได้รึเปล่า
-
:pig4:
-
แกงค์นี้อยู่ที่ไหนก็ฮา คิดถึงทั้งแกงค์เลย นี่กลับไปอ่านวนอีกรอบ
มาต่อแฝดเร็วๆนะคะ
-
:impress2: คิดถึงมากกกกกกกกก :hao5:
-
คิดถึงงงงงงเจ้าแสบเจ้าซ่า แต่ที่คิดถึงที่สุดคือหมวดบูม รักหมวดบูมมาก รักมากจริงๆ :mew4: :mew4: :mew4:
-
เรายังไม่ได้อ่านเลยอ่านแต่คอมเม้นก็จะร้องละมีความสูญเสียเกิดขึ้นซินะ
ขออ่านแบบทำใจแปปว่าเอาไงดีแต่อยากอ่านมาก
:mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
-
อ่านจบแล้วนอยด์ไปหลายวันเลย คิดถึงหมวดบูมอะ ไม่น่าให้หมวดบูมจากไปแบบนี้เลย :o12:
-
เป็นเรื่องที่ครบรสและสนุกมากกกกกกกกกก. อ่านมารวดเดียวสามวัน :z2: :z2: ว่างเป็นหยิบมาอ่าน อ่านแล้วนี่เหมือนตัวเองเข้าไปอยู่ในค่ายด้วย แต่ที่ช็อคมากสุดคือ ที่บอกว่า หมวดบูมตาย :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: คือแบบ แมร่งงงงง ร้องไห้เลยอ่ะ :m15: แล้วพอมาตอนพิเศษ เวลาที่พูดถึงบูม มันก็ทำให้รู้สึกร่วมไปด้วยว่า เรากำลังนึกถึงความหลัง มันมีความสุข แต่ก็หน่วงใจไปด้วย :เฮ้อ: :เฮ้อ: เพราะคนนั้นที่เราคิดถึงช่วงเวลาที่มีร่วมกันเค้าไม่ได้อยู่กับเราอีกแล้ว แต่สรุปว่า สุดยอดจริงๆค่ะ. ขอบคุณที่เขียนเรื่องสนุกๆแบบนี้มาให้อ่านนะคะ :pig4: :pig4: :pig4:
-
:กอด1: :กอด1:อ่านจบแล้วจริงๆมีอะไรที่อยากบรรยายเยอะมากหลังจากที่ได้อ่านนิยายเรื่องนี้อย่างแรกคืออ่านไปยิ้มไปขำไปกับเดอะแก๊งของพี่บอมบ์ พี่มหา น้องหนู และหมวกบูมกับหมวดเต๊ย
อ่านไปแล้วได้อะไรมากกว่าที่คิดเป็นนิยยที่อ่านไปแล้วกลัวมากไม่อยากให้จบแล้วพอจบแล้วมันเหงาอ่ะเหมือจากเพื่อนยังไงอย่างงั้น
คงเป็นความรู้สึกที่ผูกพันธ์มั้งอิอิเรารักทุกๆตัวละครเลยนะเรื่องนี้ตัวละครเยอะมากแต่เพราะการร้อยเรียงลำดับเรื่องเลยทำให้ตัวละครทุกตัวน่าจดจำมีเสน่ห์ไปทุกๆตัวยิ่งแฝดกับชาลีนี่เอาใจไปเลย
สุดท้ายแอบน้ำตาซืมทุกครั้งที่อ่านเรื่องราวในรุ่นที่แสบและซ่าโตแล้วเพราะมันทำให้เราคิดถึงเรื่องเมื่อครั้งยังมีหมวดบูมที่ยังมาเล่นสนุกๆๆกับหลานๆ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆรักนิยายเรื่องนี้มากค่ะ :pig4: :pig4:
-
เข้ามาอ่านทีไรได้ฮ่าตลอดเลยแก๊งนี้แสบซ่าก็ยังหยิกเหมือนเดิม แสบยังไม่มีคู่เลยย
-
อ่านจบแล้ว ก็คิดถึงหมวดบูมเนอะ ...
-
คิดถึงหมวดบูม :hao5: :hao5: :hao5:
-
ยังคงคิดถึงเด็กแสบซ่า คิดถึงช่วงเวลาเดิม ๆ คิดถึงหมวดบูม ชอบการเขียนถึงวันนี้ของวันนั้น คิดถึงแกงค์บอมบ์ มารวมตัวเมื่อไหร่ ฮาตลอด
-
น่ารักดีอะ เรื่องนี้
-
ยังคิดถึงแสบซ่าอยู่นะครับ
-
คิดถึงทุกคนเลยยยยยยย :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
โอ๊ยยยยยย ชอบมากเนื้อเรื่องอ่านตั้งแต่ภาคพ่อบอมจนมาถึงรุ่นลูก ชอบมากเลยคะ อ่านจบนานแล้วแหละแต่เพิ่งมีอารมณ์มาเมนต์5555+ ชอบคร้าาาาาา คิดถึงทุกตัวละคร โยเฉพาะหมวดบูมบอม พี่บูมไม่น่าตายเลยอะ โดยรวมแล้วคือดีอะคะ ทำต่อไปเรื่อยๆนะคะ o13
-
พูดถึงหมวดบูมทีไร น้ำตาจะไหล TT
-
ตอนที่๑๒/๑
การฝึกทหารใหม่ ยังคงดำเนินการไปทุกวัน เราได้เรียนรู้อะไรเล็กๆน้อยๆ จากที่เคยฟังพ่อเบิ้ลเล่าเรื่องทหาร ตอนนี้เราเห็นภาพ ถึงแม้ผมจะโตมาท่ามกลางญาติที่เป็นทหาร แต่ผมก็ไม่ค่อยรู้เยอะนะ วันๆอยู่แต่กับทุ่งนา เลี้ยงเป็ดเลี้ยงไก่ ทำไร่ทำสวน ลูกชาวนาของแท้เลยละพวกผมอ่ะ
“เบาๆดิซ่า มือหนักจัง”
“นวดให้ยังเรื่องมากอีก”
“ก็ผลัดกันป่ะ”
“ไร นี่ผลัดกันรุกผลัดกันรับเหรอ อยากร่วมวงด้วยจัง”โอโซนมานั่งยิ้มหน้าแป้นให้พวกเรา ๒ คน เรื่องใต้สะดือนี่ไวกันมากพวกนี้
“ทะลึ่ง”ผมดีดติ่งหูเบาๆ
การฝึกของเราก็เหมือนเดิมครับ หมุนเวียนสถานีฝึกไปทุกวัน นี่ก็เดือนกว่าแล้ว อะไรๆเข้าร่องเข้ารอยมากขึ้น เราเริ่มเป๊ะมากขึ้น เรื่องระเบียบวินัย อะไรหลายๆอย่างมีความพร้อมเพรียงกัน พ่อยังชมพวกผมเลยว่า โตขึ้นมากกว่าเมื่อก่อนเยอะ
ผมก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรนะครับที่ทำให้พวกเราติดอ้อน คือมันเป็นมาตั้งแต่เด็กๆแล้ว ไอ้อาการแบบนี้ บางคนก็ทักว่า นี่โตแล้วยังไม่หยุดอ้อนพ่ออีกเหรอ คือปกติพอเด็กเริ่มโตก็จะค่อยๆห่างพ่อห่างแม่ ยิ่งเข้าช่วงประถมปลายๆจนถึงมัธยมเนี่ย ความคิดจะเป็นของตัวเอง แต่ผมไม่เป็นแบบนั้น ถึงแม้เราจะโตขึ้น และมีความคิดอะไรต่างๆแหวกแนวก็ตามเถอะ เราก็ยังคงเป็นเรา เป็นเพราะพ่อใจดีด้วยมั้ง พ่อน่ะเป็นทุกอย่าง เป็นเพื่อน เป็นพ่อ เป็นพี่ เลี้ยงพวกเราแบบว่าถึงใจอ่ะ อย่างตอนมัธยมต้น ผมอยากได้บิ๊กไบค์ พ่อไม่พูดอะไรมากเลยครับ
“ถ้าอยากได้ต้องทำงานแลก พ่อไม่ช่วยนะ”พ่อพูดตรงไปตรงมา
“พ่ออ่ะ กว่าจะได้ก็นานนะ กี่เดือนว่าแสบจะเก็บเงินได้ นะพ่อนะ ยืมเงินก่อนก็ได้”
“มอไซด์อ่ะกี่แสน จะเอารุ่นไหน เรามีติดตัวเท่าไหร่ ไปคิดมาดีๆแล้วค่อยมาคุยกับพ่อ”
“แค่ ๘ แสนกว่าๆเองพ่อ ตอนนี้มีติดบัญชีอยู่ ๕ หมื่น กู้พ่ออีก ๗ แสนกว่าๆก็ได้แล้ว”
“คนเรานะถ้าจะให้ดีไม่ควรมีหนี้เกิน ๒๐ เปอร์เซ็นของรายได้ ถ้ามีเกินกว่านี้นั่นหมายความว่าเราไม่มีปัญญาจะส่ง แล้วที่อยากได้เนี่ย อยากได้เพราะอะไร เห็นเพื่อนมีแล้วอยากได้เหรอ”
“ใช่ครับ บ้านเราก็ใช่ว่าจะไม่มี”ผมยักไหล่แบบมั่นใจมากว่าบ้านตัวเองรวย
“เสกเงินได้เหรอ เงินแสนไม่ใช่สั่งปุ๊บมันมาปั๊บนะ”
“พ่ออ่ะ แค่นี้เอง นิดเดียว นะๆ ซื้อให้แสบนะ”
“มันง่ายไปไหมลูก”
“แค่นี้ก็ซื้อให้ลูกไม่ได้เหรอ ไม่สงสารลูกเหรอ บ้านเราจนกว่าบ้านอื่นรึไงพ่อ”ผมทำหน้าตาน่าสงสาร
“พ่อซื้อให้ได้ คันละ ๑๐ ล้านพ่อก็ซื้อให้ได้ แต่ลูกต้องเข้าใจด้วยนะ ตอนนี้ลูกอายุ ๑๔ ยังแค่ ม.๒ ความจำเป็นมันยังไม่มีเข้าใจป่ะ”
“คนอื่นทำไมเขามีได้ล่ะ”
“แล้วบ้านเราขาดตรงไหนล่ะ มอไซด์คันอื่นก็มี ต้องเอาเครื่องกี่ซีซี เป็นพันซีซี จะเป็นนักแข่งเหรอ มันจำเป็นขนาดนั้นไหม ถ้าซื้อไว้แค่อวดเพื่อนว่าบ้านกูรวยน่ะ พ่อไม่เห็นด้วย”
“พ่อ ก็แสบอยากได้ งั้นแสบไม่ไปโรงเรียน”
“หึหึ ข้ออ้างเด็กๆที่เขานิยมทำกันสินะ”พ่อยิ้มอ่อนแล้วนั่งจิบชาแบบสบายใจ “พ่อไม่เคยทำแบบนี้กับย่านะ ถึงพ่อจะเคยคนโดนอื่นว่าเป็นเด็กไม่รู้จักโต แต่พ่อก็ไม่เคยเอาเรื่องไม่ไปโรงเรียนมาขู่ย่า พ่ออยากได้อะไร พ่อจะหาเอง พ่อจะทำเอง แม้มันจะนานแค่ไหน ถ้าของสิ่งนั้นพ่ออยากจะได้มัน พ่อก็ต้องอดทน พ่อถามหน่อยเถอะว่าบิ๊กไบค์คันละ ๘ แสนกับอนาคตทางการศึกษาอะไรสำคัญกว่ากัน”
“ทั้งคู่”
“พ่อถามว่าอะไรมากกว่าอะไร ไม่ใช่ทั้ง ๒ อย่างมันเท่ากันไหม”
“พ่ออ่ะ ก็แสบอยากได้นี่นา”
“งั้นไปคิดมาดีๆ แล้วค่อยมาคุยกับพ่ออีกครั้ง แต่ถ้าถามความเห็นพ่อตอนนี้ พ่อว่าแสบยังไม่พร้อม เพราะอะไรรู้ไหม ๑ แสบตัวยังไม่โตพอ ๒ ยังคุมอารมณ์ไม่ได้ ๓ ของมันแพง ๔ เสี่ยงอุบัติเหตุ ๕ มันเป็นแค่ความอยากไม่ใช่ความจำเป็นอย่างแท้จริง แต่ถ้าแสบอยากได้ ต้องหาเหตุผลดีๆมาคุยกับพ่อ”ถึงแม้พ่อจะไม่ยอม แต่พ่อก็ไม่ปฏิเสธ สุดท้ายผมก็ไปนั่งคิด แล้วเรื่องก็ถึงย่า ย่าก็เรียกไปคุยเลยครับ ประเด็นสำคัญของย่าคือ ย่ากลัวอุบัติเหตุ แล้วย่าก็ไม่เห็นด้วย ผมก็ไปถามผู้ใหญ่คนอื่นๆ ก็ไม่มีใครเห็นด้วย ไปถามถึงหลวงตาที่วัด หลวงตาก็ได้แค่ขำๆแล้วชี้ไปที่ เอ่อ เขาเรียกว่าอะไรอ่ะ ที่เขาก่อปูนไว้บรรจุศพผีตายโหงอ่ะ
“เห็นตัวอย่างไหมลูก รถเขายังอยู่ที่ศาลาอยู่เลย”หลวงตาบอกแล้วก็ยิ้ม ผมก็หมดหนทางแล้วครับ เพราะบิ๊กไบค์ของเจ้าของคันนั้นมันยังจอดอยู่ให้เห็นทนโท่ ไม่ต้องสืบว่าตายเพราะอะไร ขับรถใหญ่แล้วไม่ระวัง “ไอ้เสือมันมีเหตุผลนะ อย่าไปขัดใจเขา ไว้โตกว่านี้ค่อยซื้อขับ ไปๆ ไปนั่งสมาธิข้างๆเขา ไปคุยกับเขาหน่อยว่าเขาสบายดีไหม”หลวงตายิ้ม
“แสบกลัวอ่ะหลวงตา”พูดแล้วก็สยอง ใครจะกล้าคุยกับผี
ผมนั่งเล่นพักหนึ่งจึงกลับบ้าน จริงๆคือนั่งสมาธิแล้วหลับ กลัวหลวงตาจะดุ ก็เลยไปกราบลากลับบ้านดีกว่า อยู่นานเดี๋ยวได้นอนค้าง พอถึงบ้านผมก็ย่องๆเข้าไปหาพ่อ พ่อกำลังทำกับข้าวอยู่เลยครับ
“พ่อ แสบไม่ซื้อแล้วก็ได้”
“หืม คิดได้แล้วใช่ไหม”พ่อวางมีดซึ่งกำลังหั่นปลา วันนี้น่าจะได้กินปลานึ่ง
“ครับ ก็นิดหนึ่ง”ผมพยักหน้า มันก็สำนึกผิดอยู่นะ ครึ่งๆกลางๆ
“ก็ยังดีกว่าคิดไม่ได้ เอาน่า เอาไว้เราโตกว่านี้ พ่อจะไม่ห้ามเลย เราทำอะไรต้องให้สมกับฐานะเข้าใจป่ะ คำว่าสมกับฐานะ ไม่ใช่ฐานะของครอบครัว ฐานะทางการเงิน หรือฐานะของพ่อ แต่เป็นฐานะของตัวเอง ใครๆก็อยากได้ พ่อเข้าใจ แต่บางอย่างถ้ามันเกินตัวไป มันไม่ดี”
“งั้นถ้าแสบโตแสบขอสักคัน”
“ได้สิ แต่พอโตแล้ว แสบจะรู้เองแหละว่า มันจำเป็นกับเราไหม”พ่อยิ้มแล้วทำกับข้าวต่อ
ช่วงนั้นผมก็มีงอแงบ้าง บางทีมีความรู้สึกอยากได้ แต่ไม่กล้าไปขอพ่ออีก ยิ่งกับย่าด้วยแล้ว ยากครับ ย่ากลัวอันตราย ลองถามแม่บิวที่ว่าพอจะตามใจผมได้หน่อย แม่บิวนี่ทำตาโตใส่เลย กว่าจะหายจากอาการอยากได้รถก็ร่วมเดือนครับ
วันหนึ่งพ่อนั่งทำงานรอบดึกอยู่คนเดียวในห้อง ซ่ากับชาลีหลับไปแล้ว ผมก็นอนหลับไปพักหนึ่งแล้วละแต่ปวดเยี่ยว จึงลุกมาเข้าห้องน้ำแล้วแวะเข้าห้องนอนพ่อ เห็นพ่อกำลังนั่งทำงาน ผมก็เดินไปนั่งตักพ่อ ตอนนั้นผมเรียนมัธยม ๒ ตัวไม่สูงเลยครับ ตัวสูงแค่หน้าอกพ่อ ประมาณ ๑๕๐ กว่าๆ
“ไม่ไปนอนต่อละ”พ่อโอบเอวผมและหอมแก้มทีหนึ่ง “เดี๋ยวพรุ่งนี้ตื่นสายไปโรงเรียนไม่ทันนะ”
“อื้อ แสบมานั่งเล่นกับพ่อนิดหนึ่งก่อน งานยังไม่เสร็จอีกเหรอ”
“อื้ม ใกล้แล้ว เหลือแค่ตรงนี้นิดหน่อย”
“พ่อต้องรีบนอนนะ อย่าโหมงานหนัก งานเยอะ ไม่มีเวลาพักผ่อนเดี๋ยวจะไม่สบาย”
“รู้แล้วครับคุณลูกชาย”
“งั้นคืนนี้แสบมานอนกับพ่อดีกว่า”
“หึหึ ไม่กลัวพ่อถีบตกเตียงเหรอ”
“มีแต่แสบอ่ะจะถีบพ่อตกเตียง”ผมพูดแล้วยิ้ม พ่อชอบเล่าว่าเวลานอนกับพวกผมทีไรนี่พ่อต้องหอบที่นอนไปหลบมุมนอนอีกที่ คือเตียงมีขนาดกว้างยาวเท่าไร ผมกับซ่านี่สามารถนอนแผ่ได้เท่านั้นเลยครับ
“จะนอนกับพ่อก็ไปนอนรอก่อน เดี๋ยวพ่อจะทำงานให้เสร็จ”
“ก็ได้”ผมลุกจากตักไปนอนบนเตียงพ่อ พักใหญ่พ่อก็ปิดไฟห้อง ปิดแอร์ เปิดพัดลม พ่อนอนลง ผมก็กลิ้งไปกอด
“ก็เป็นซะแบบนี้ แล้วยังจะอยากได้บิ๊กไบค์”พ่อขยับให้ผมกอดถนัดๆ
“ก็คนอื่นเขามีกันแทบทุกคนนี่ แสบอยากมีบ้าง”
“อืม ไม่ใช่ว่าพ่อไม่อยากให้ลูกไม่มีนะ แต่พ่อห่วง เข้าใจป่ะ”
“แสบโตแล้วนะพ่อ”
“ต่อให้โตแค่ไหนมันก็ยังห่วงอยู่ดี พ่อรู้จักแสบดีนะว่าแสบเป็นคนยังไง แสบอ่ะใจร้อนเหมือนพ่อตอนวัยรุ่น พ่อเคยบ้ามาก่อน พ่อรู้ว่าผลมันจะเป็นยังไง”
“แล้วตอนวัยรุ่นพ่อเป็นยังไง”
“หึหึ อย่าพูดถึงมันเลย เดี๋ยวคืนนี้จะไม่ได้นอนกัน เอาเป็นว่า พ่อเป็นคนใจร้อนพร้อมจะเตะต่อยได้ตลอดเวลาอ่ะ”
“พ่อ แสบอยากฟัง”
“วันว่างๆดีกว่านะ เล่าคืนนี้ไม่ได้นอนกันพอดี”
“พ่อสัญญาแล้วนะ”
“อื้ม นอนเถอะ”
ตื่นเช้ามานี่บ้านแตกครับ ชาลีกับซ่า โวยกันใหญ่เลยเรื่องที่ผมแอบมานอนกับพ่อ
“พ่อทำไมให้แสบมานอนด้วยอ่ะ ทำไมไม่เรียกซ่าด้วย”ซ่าทำหน้าบูด คือหน้ายังไม่ได้ล้าง ฟันยังไม่แปรง หัวฟูๆมาทำหน้างอนใส่ ส่วนผมยิ้มอารมณ์ดี
“หื้อ เรื่องเล็กก็ทำให้พ่อตกใจ ไปๆ ไปอาบน้ำแปรงฟันเตรียมไปโรงเรียน”
“พ่ออ่ะ ทำไมพ่อรักแสบมากกว่า”
“หึหึ ไอ้ลูกหมาเอ๊ย พ่อไม่ได้รักใครมากกว่าใครหรอกนะ ป่ะ อาบน้ำป่ะ จะได้รีบไปโรงเรียน”
“พ่อไม่หอมแก้มซ่าตอนเช้า”ซ่ายังหน้างอ ส่วนชาลียืนเงียบครับหาจังหวะเสริมไม่ได้
“โตเป็นหนุ่มกันแล้วน่า ฟอด ป่ะๆ เดี๋ยวพ่อไปทำอะไรให้กิน”
“พ่อต้องทำของชอบของซ่านะวันนี้”
“ครับคุณลูกชาย”พ่อตะเบ๊ะเป็นทหารเลยครับ “อะไรของเอ็งไอ้กุมารทอง เมื่อไหร่จะไปอาบน้ำ เดี๋ยวก็สายกันทั้งบ้านหรอก”
“พ่ออ่ะ ชาลีก็อยากโดนหอมแก้มเหมือนกัน”
“หึหึ บ้านนี้มันเป็นไรกันนี่ นี่ถ้าเป็นลูกสาวพ่อจะไม่แปลกใจเลยนะ มันลูกชายทั้ง ๓ คน อะไรจะง๊องแง๊งกันขนาดนี้วะ จุ๊บ มอนิ่งไอ้ลูกคนเล็ก”
“มอนิ่งพ่อบะละบอมๆ ฮ่าๆๆ”
อาบน้ำ กินข้าว ไหว้พระ ไหว้คุณย่าแล้วพ่อขับรถไปส่ง ซ่านั่งด้านหน้า ผมนั่งเบาะหลังกับชาลี พ่อขับรถไปส่งที่โรงเรียน วันนี้อ้อนพ่อได้ ปกติพี่ๆที่เป็นลูกน้องเป็นคนไปส่งพวกเรา ระหว่างทางผมก็นั่งคุยกับพ่อปกติครับ ให้พ่อเล่าเรื่องตอนพ่อวัยรุ่นให้ฟัง พ่อก็เล่าให้ฟังว่าเป็นยังไงบ้าง ขณะฟังเพลินๆก็มีเสียงตู้มด้านหน้า พ่อเบรกเอี๊ยด เหตุการณ์ผมเห็นต่อหน้าต่อตาเลยครับ บิ๊กไบค์ชนกับคันอื่น พ่อรีบกุลีกุจอลงจากรถ โทรหาคนนั้นคนนี้ แล้วพยายามปฐมพยาบาล พวกเรา ๓ ลิงนี่สินั่งอึ้งอยู่บนรถ ทำอะไรไม่เป็นเลย
“นี่แหละเหตุผลที่พ่อไม่อยากให้แสบมีบิ๊กไบค์”พ่อลูบหัวผมแล้วขับรถไปส่งที่โรงเรียน
ถามว่ากลัวไหม ก็กลัวนะ ใจหนึ่งก็อยากมี ใจหนึ่งก็ไม่อยากมี แต่โตมา ไม่มีครับ กลับกลายเป็นว่ายิ่งเจอเหตุการณ์แบบนี้บ่อยๆ ทำให้เราระมัดระวังตัวเองมากขึ้น ถึงแม้จะโต เริ่มมีสติ มีความคิดที่รอบคอบมากขึ้น ถึงแม้เราสามารถควบคุมรถได้ แต่ว่ามันไม่อยากขับ ก็อารมณ์วัยรุ่นอ่ะ ธรรมดา
กลับมาที่การฝึก เรายังคงตั้งหน้าตั้งตาฝึก เหนื่อยก็พัก หายเหนื่อยก็ฝึกต่อ เป็นแบบนี้จนสุดสัปดาห์ สัปดาห์ของการรอคอย สายๆเราก็นั่งรอนอนรอบนโรงนอน วันนี้ใครจะมาเยี่ยมเราบ้าง
เซอร์ไพรส์มาก เพราะคนที่มาคือ
“ย่า”หน้าบานเป็นจานดาวเทียม วินงวินัยไม่สนละครับตอนนี้ รีบเดินไปหาย่าทันที พ่อก็ไม่สน พ่อเบิ้ลก็ไม่แล มุ่งหน้าหาย่าอย่างเดียว “ไหนว่าย่ามาไม่ได้ไง”ผมถามหลังจากไหว้และกอดย่าอย่างเต็มทีแล้ว
“ย่ามาหาหมอ”
“อ้าว ย่าเป็นอะไร ทำไมย่าไม่พัก ย่าไม่ต้องมาเยี่ยมซ่าก็ได้นะ ย่าอ่ะต้องพักเยอะๆ”ซ่าชิงพูดก่อนผม พวกเราต่างเป็นห่วงเป็นใยย่า ใจหนึ่งก็อยากให้มานะครับ แต่อีกใจหนึ่งคือ ย่าแก่แล้ว อายุมาก การเดินทางไม่สะดวก ต้องนั่งนานๆ สงสารคนแก่ครับ คราวที่แล้วแค่ได้ไลฟ์คุยกับย่าผ่านแท็บเล็ตเราก็ดีใจแล้ว
“อือ ไหนๆย่าก็มาแล้ว ตัวดำขึ้นเยอะเลยนะ”ย่าลูบหัวแล้วยิ้มอย่างมีความสุข ได้ทีผมก็เล่าเรื่องราวของการฝึกให้ย่าฟังว่าเจออะไรบ้าง คือได้เวลาพวกเราโม้ว่างั้นเถอะ มีอะไรเราก็เล่าให้ย่าฟัง มันเป็นแบบนี้มาตั้งแต่เด็กๆแล้วละครับ พวกเรานี่เก็บความลับไม่ค่อยได้ มีอะไรก็พูดคุยให้ผู้ใหญ่ฟังเสมอ เป็นเพราะความไว้วางใจว่าผู้ใหญ่คือวัยเดียวกับเรา กับพ่อนี่ก็ถึงไหนถึงกัน อะไรที่พ่อสอนได พ่อสอนทุกเรื่อง ชี้โพรงให้กระรอก บางเรื่องกระรอกก็ไม่ได้เข้าโพรงไปหมดซะทุกอย่างหรอกครับ
“แล้วย่าเป็นอะไรเหรอครับ”
“หน้ามืดนิดหน่อย น้องภีมก็พามาหาหมอละ ไม่เป็นไรหรอกลูก คนแก่ก็แบบนี้ ไม้ใกล้ฝั่งแล้ว”ย่าเล่าให้ฟังและยังยิ้มแย้มอารมณ์ดี ย่านี่ยังแข็งแรง ไม่ค่อยแกมากเท่าไหร่ อายุก็เกือบจะร้อยแล้ว บางครั้งมานั่งคิดว่าถ้าเกิดย่าจากเราไปจะเป็นยังไงนะ ผมต้องเศร้ามากแน่ๆ
“ย่ายังไปไหนไม่ได้นะ ซ่ายังไม่ได้บวชเลย”
“หื้อ คนแก่ไม่รู้จะอยู่ถึงพรุ่งนี้หรือเปล่า เอาน่า รีบฝึกให้จบไวๆ นี่กี่เดือนแล้วนะ”
“เดือนกว่าแล้วครับ”ผมตอบ
“อือ นึกถึงสมัยมาเยี่ยมไอ้หนูตอนมันเป็นทหารนะ...”ว่าแล้วย่าก็เล่าเรื่องของพ่อให้ฟังว่าเป็นยังไง ย่ายังความจำดีอยู่ เล่าไปขำไป พวกผมนั่งหัวเราะกันน้ำตาไหลอาบแก้ม ยิ่งมีอามหา อาหนูเข้าเสริมด้วยแล้ว นั่งขำจนเพื่อนๆเขาสงสัยว่าขำอะไรกัน
“วันนี้พ่ออยู่ได้ทั้งวันไหมครับ”ผมถามพ่อเมื่อเห็นว่าเวลาใกล้จะไปกินข้าวมื้อกลางวันแล้ว
“อยู่ได้สิ รีบกลับเดี๋ยวลูกหมามันพากันหงอย”
“ฮ่าๆๆๆ”ขำแบบยอมรับความจริง
มื้อกลางวันผ่านไป ย่ากลับไปพักผ่อน คนแก่กลับกันหมดแล้ว เหลือแค่พ่อ อาหนู ๒ คนแค่นั้น ท่านอื่นๆก็มีธุระกัน อ่อ ชาลีอีกคนนะครับ ชาลีมาก็นั่งเงียบๆ
“อกหักเหรอ”ผมถามอาการน้องชายที่ไม่ค่อยพูดค่อยจา
“เปล่า วันนี้แค่ง่วงๆ”
“แล้วไม่กลับไปนอนล่ะ ไม่ต้องฝืนก็ได้ สัปดาห์หน้าเรายังเจอกันอีกได้”ผมลูบหัวไอ้น้องชาย
“อือ ยังอยากอยู่คุยกันก่อน คุยแต่กับพ่อจนน้ำลายบูดหมดแล้ว”เอนหัวมาซบไหล่ผม “เหม็นเหงื่อดีนะ”บ่นแต่ก็ยังพิง หน้าตาผมกับชาลี ยิ่งโตยิ่งต่างกัน ถ้าเป็นผมกับตะวัน ยังพอมองออกว่าเราเป็นญาติกัน แต่กับชาลีนี่สิ หน้าตาคนละแนวกันเลย ก็อย่างที่รู้ว่าคนละพ่อ คนละแม่ แต่มีอย่าหงนึ่งที่ชาลีกลับเหมือนพ่อนั่งคือลักยิ้ม พ่อมีลักยิ้มด้วยนะ นิดหน่อยอยู่บนแก้มซ้าย แม่บิวกับอาอั๋นนี่ไม่มี ผมก็แปลกว่าทำไมเราไม่ได้ลักยิ้มจากพ่อ แต่ชาลีกลับมีซะงั้น มันก็แปลกๆดีนะ
“สวัสดีครับ”หมวดรินคนหล่อมาแล้วครับ หลังจากที่พี่แกไปทักทายเพื่อนๆคนอื่น แล้วก็วนมาถึงบ้านของเราบ้าง
“สวัสดีครับผู้หมวด”พ่อรับไหว้ “นั่งๆคุยกันก่อน”พ่อตบที่เก้าอี้ ผู้หมวดนั่งลง พ่อก็ถามเรื่องของพวกผม ๒ คนครับ ผู้หมวดได้ทีนี่เอาใหญ่เลยครับ
“ไม่จริงสักหน่อยผู้หมวด”ผมแย้งเวลาที่ผู้หมวดใส่ไฟ
“พ่อเชื่อผู้หมวดมากกว่านะ”พ่อไม่ให้ท้ายพวกเราเลยครับ
“นี่ลูกนะพ่อ”ผมชี้หน้าตัวเอง
“เหรอ ลูกเหรอเนี่ย”พ่อจับคางผมแล้วมองหน้า “มันใช่เหรอ”พูดไปกลั้นยิ้มไป
“แกล้งลูกดีจริง จุ๊บ”หอมแก้มพ่อทีหนึ่ง “ผู้หมวดอย่าเผาผมมากนะ เดี๋ยวผมจะเผาผู้หมวดบ้าง ระวังขนจะไม่เหลือ”
“อูยยยยย น่ากลัว”ทำหน้าสยองแล้วขำ หึหึ เป็นเอามาก
“ขออนุญาตนะครับ ผมไม่รบกวนแล้ว เดี๋ยวขอไปดูน้องทหารคนอื่นต่อครับ”ผู้หมวดเอ่ยอย่างมารยาทดี พ่อก็พยักหน้ายิ้มให้ โอเค คุยกันแค่นี้
“พ่อนั่งยิ้มนานแล้วนะ”ซ่าเป็นคนสะกิดเรียกพ่อ หลังจากที่พ่อนั่งมองแล้วก็ยิ้มอย่างมีความสุข “ดูดกัญชามาป่ะเนี่ย”
“ดูมัน คนมีความสุขนี่หว่า”
“ความสุขอะไรของพ่ออ่ะ แบ่งลูกบ้างสักนิดก็ยังดี”ผมแบมือขอ
“เฮ้อ”พ่อเป่าลมออกมาแบบโล่งใจ แขนซ้ายโอบเอวผมแน่น แขนขวาก็โอบเอาซ่า “คนเรานะ พอผ่านเรื่องยากลำบากมาได้อ่ะ วันหนึ่งมันจะกลายเป็นเรื่องที่ทำให้เรามีความสุขใจ”
“พ่อกำลังจะบอกว่า พ่อแก่แล้วและคิดถึงความหลังงี้เหรอ”ผมถามแล้วซบหัวลงบนไหล่พ่อ
“อื้ม มองเห็นกองร้อย มองเห็นสนามหญ้า มองเห็นอะไรในที่นี้แล้วรู้สึกดี คนแก่ก็งี้ พ่อไม่ใช่หนุ่มๆแล้ว ผมหงอกแล้วด้วย”
“ไม่อยากให้พ่อแก่เลย”
“งั้นพ่อขอกินเด็ก จะได้เป็นอมตะ”
“ก็ลองดู จะร้องไห้ ๕ วัน ๕ คืนเลยละ”ซ่าพูดแล้วขำ คือซ่าจะเป็นคนที่ร้องไห้แล้วโอ๋ยากมาที่สุดในบ้าน ร้องไห้นาน แล้วเวลาโอ๋คือต้องจับนั่งตักใครคนใดคนหนึ่งแล้วพูดปลอบ ซึ่งไม่พ้นจากพ่อ เวลาซ่าร้องไห้ทีไรนี่พ่อยิ่งจะปวดหัวเลยครับ ร้องนานเอาโล่มาก ส่วนผมน่ะเหรอ ร้องเป็นเหมือนกัน แต่ไม่นาน แปบๆก็เลิก ฉะนั้นถ้าซ่าร้องไห้นั่นคือจะป่วนพ่อมากที่สุด ก็เป็นเรื่องแปลกๆของน้องชายผม
“พ่ออยากมีแฟนใหม่ไหม”ผมถาม
“อยากสิ”
“โธ่พ่อ ตอบแบบสุภาพบุรุษรักเดียวใจเดียวหน่อยสิ ตอบมาเลยว่าไม่อยาก”ผมขู่พ่อนิดหน่อย
“อ้าว ทีตัวเองยังเลิกกับน้องอะไรวะ แพมเพิร์สอะไรนั่นได้เลย แล้วไปคบกับฟ้าเหลือง”พ่อทำหน้าย่นใส่
“น้องแพมเฉยๆ แล้วน้องฟ้าเหลืองอ่ะมีที่ไหน มีแต่น้องฟ้าใส”
“ใครจะรู้ เผื่อเอ็งล่อเขาจนฟ้าเหลือง”
“พ่อทะลึ่ง”ตีแขนพ่อนิดหน่อย ก็แบบนี้ละพ่อผม ทะลึ่งบ้างอะไรบ้าง
“พ่อคิดถึงอาบูมไหม”ซ่าถาม
“คิดถึงซิ กลับมากองพันพ่อก็ยังคิดถึงตอนพ่อยังเป็นทหารเกณฑ์ ตอนโดนแดก ตอนร้องเพลงวิ่ง ตอนที่ใครคนหนึ่งตดตอนวิ่ง ฮ่าๆๆ”พูดแล้วก็ขำ ตดตอนวิ่งนี่เป็นอะไรที่บรรลัยจริงๆ คือมันเหม็นตั้งแต่หัวขบวนยันท้ายแถว “คิดถึงตอนไปฝึกป่า ตอนวิ่งหนีวัว หึหึ มีอย่างทีไหน ลูกผู้ชายอกสามศอก เจอวัวฝูงเดียว แตกกระเจิงอย่างกะรังผึ้ง”พ่อเคยเล่าเรื่องนี้ให้ฟังอยู่นะครับ ฮาขี้แตก
“ซ่าก็คิดถึงอาบูมนะ อยากอ้อนอาบูมอีก”เรื่องอ้อนไว้ใจพวกเรา ๓ คน
“แสบก็คิดถึงเหมือนกัน อยากให้อาบูมมาอยู่ข้างๆพวกเราอีก”
“อือ ถึงพ่อจะไม่เสียใจ แต่พ่อก็คิดถึงมากเลยนะ”
“อาบูมน่าจะกลับมาหาเรานะพ่อ”ผมเอ่ยแล้วคิดถึงใบหน้าของใครคนหนึ่งที่คอยเอาอกเอาใจ ถึงเราไม่รู้ว่าความสัมพันธ์ตอนนั้นเป็นอะไร มิติไหน แต่เราก็ผูกพันมาตลอด “อยากให้อาบูมกลับมาจัง จะเป็นไปได้ไหม”ทอดถอนหายใจกอดกัน ๓ คนพ่อลูก
“ก็กลับมาแล้วนี่ไง”
“ไอ้บูม/อาบูม!!!!!!”
-
:L2: มาแล้วครับ เซอร์ไพรส์ ในตอนท้าย คนเขียนวางปริศนาไว้ให้พวกเรา แล้วจาก
ไม่ทราบว่าจะไปนานเท่าไหร่ครับ มาต่อเร็วนะ. ยากรู้แล้วน้องเมฆ
:really2: :mew1: :mew1:
-
นานๆมาที ก็ทิ้งปริศนาไว้ให้เราเนอะ อยากอ่านตอนต่อไปใจจะขาด คิดถึงหมวดบูมอยากให้หมวดบูมกลับมาเหมือนกัน ไม่เป็นแค่เรื่องล้อเล่นได้มั้ย ให้หมวดบูมกลับมาอยู่กับบอมกับแฝดเถอะ
-
มาทำให้อยากอ่านต่อแล้วก็อย่าทิ้งช่วงนานนะคะ
-
เหยย ผีหลอก :hao7:
-
อะไรอะะ เห้ยๆๆ :ling3:
-
รักความขี้อ้อนของลูกชายบ้านนี้จังเลย
แล้วอาบูมจะกลับมาในรูปแบบไหนยังไงโอ้โหมีความอยากรู้สุดๆ
-
อาบูมมาจริงๆเหรอ มาต่อเร็วๆ นะอยากรู้
-
โอ๊ยยย คิดถึงคนเขียน
คิดถึงแก๊งค์นี้
คิดถึงแสบซ่า
แล้วหมวดบูม ยังไงเนี่ย!!!!
-
บ้าน่า!!!!!!!!!!!!! เอาจริงผีหลอกป่าววววว
อย่าทำให้ดีใจดิ
คิดถึงทุกคนเลย
-
คิดถึงเเก๊งนี้ที่สุดดดดดดดดด :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
กลับมาแล้วใช่ไหม กลับมาจริงๆใช่ไหมบูม
ได้โปรดขอให้บูมกลับที่เถอะจะร้องไห้แล้ว
-
ก่อนอื่นต้องกรี้ดดดดดดดยาวววววเลยค่ะดีใจมากที่มาลงต่อ
ดีใจมากที่ได้อ่านเชื่อไหมค่ะว่านิยายบางเรื่องที่เราอ่านเราชอบนะแต่ลืมรายละเอียดในเรื่องนั้นไปละ
แต่กับเรื้องนี้เราจำได้หมดเลย ไม่ว่าจะช่วงเวลาไหนของตัวละคร จะตอนบอมกับบูมที่ค่ายทหาร หรือตอนไหนเราก็จำได้
ตอนฝูงวัวก็จำได้ ไม่รู้ทำไมอ่านนิยายเรื่องนี้ในส่วนของแสบและซ่าตอนที่ไม่มีหมวดบูดแล้วมันเศร้าแปลกๆ
ใจมันหายนะค่ะมันหายแบบคิดถึง
ยิ่งมาเจอสองช่วงที่พูดถึงหมวดบูมกับที่บอมคิดถึงอดีตเราหายใจไม่ทั่งท้องเลย555
เพราะเราก็นึกตามที่บอมคิดไปด้วยคิดไปตอนที่เค้าใช้ชีวิตในค่าย ทั้งสนุกทั้งเหนื่อย
สองช่วงนี้ละค่ะที่อ่านแล้วทำให้คิดถึงอดีตมากที่สุด555เหมือนเราแก่ตามตัวละครไปด้วยเลย
“พ่อกำลังจะบอกว่า พ่อแก่แล้วและคิดถึงความหลังงี้เหรอ”ผมถามแล้วซบหัวลงบนไหล่พ่อ
“อื้ม มองเห็นกองร้อย มองเห็นสนามหญ้า มองเห็นอะไรในที่นี้แล้วรู้สึกดี คนแก่ก็งี้ พ่อไม่ใช่หนุ่มๆแล้ว ผมหงอกแล้วด้วย”
“พ่อคิดถึงอาบูมไหม”ซ่าถาม
“คิดถึงซิ กลับมากองพันพ่อก็ยังคิดถึงตอนพ่อยังเป็นทหารเกณฑ์ ตอนโดนแดก ตอนร้องเพลงวิ่ง ตอนที่ใครคนหนึ่งตดตอนวิ่ง ฮ่าๆๆ”พูดแล้วก็ขำ ตดตอนวิ่งนี่เป็นอะไรที่บรรลัยจริงๆ คือมันเหม็นตั้งแต่หัวขบวนยันท้ายแถว “คิดถึงตอนไปฝึกป่า ตอนวิ่งหนีวัว หึหึ มีอย่างทีไหน ลูกผู้ชายอกสามศอก เจอวัวฝูงเดียว แตกกระเจิงอย่างกะรังผึ้ง”พ่อเคยเล่าเรื่องนี้ให้ฟังอยู่นะครับ ฮาขี้แตก
“ซ่าก็คิดถึงอาบูมนะ อยากอ้อนอาบูมอีก”เรื่องอ้อนไว้ใจพวกเรา ๓ คน
“แสบก็คิดถึงเหมือนกัน อยากให้อาบูมมาอยู่ข้างๆพวกเราอีก”
“อือ ถึงพ่อจะไม่เสียใจ แต่พ่อก็คิดถึงมากเลยนะ”
“อาบูมน่าจะกลับมาหาเรานะพ่อ”ผมเอ่ยแล้วคิดถึงใบหน้าของใครคนหนึ่งที่คอยเอาอกเอาใจ ถึงเราไม่รู้ว่าความสัมพันธ์ตอนนั้นเป็นอะไร มิติไหน แต่เราก็ผูกพันมาตลอด “อยากให้อาบูมกลับมาจัง จะเป็นไปได้ไหม”ทอดถอนหายใจกอดกัน ๓ คนพ่อลูก
ยังรออ่านต่อไปเรื่อยๆนะค่ะขอบคุณค่ะที่แต่งและลงนิยายดีๆแบบนี้ให้อ่าน
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
#เชื่อว่าทุกคนที่อ่านเรื้องนี้ยังรักและคิดถึงหมวดบูม#ใจหาย#คิดถึง#ดีแล้วทูนหัวมีผัวเป็นทหาร :mew1: :mew1:
-
คิดถึงมากๆ หมวดบูมยังอยู่ :mew6: :mew6: :mew1: :mew1:
-
คิดถึงหมวดบูมมากๆ :mew4:
-
คิดถึงบูม
-
เฮ้ย!!!!!!! จริงดิ กลับมาจริงเหรอ :a5:
เอาตอนต่อไปมาลงต่อเลย โทษฐานหลอกให้เสียน้ำตาอยู่นาน :m16:
-
:ling1: :ling1:
-
:m3:
-
บูมกลับมาจริงๆหรือเปล่า :sad4:
-
คิดถึงคนเขียนมาต่อบ่อยๆนะคะ
-
เอาจริงดิ กลับมาจริงอ่ะ จริงจังป่ะเนี่ย :a5:
-
เป็นเรื่องที่ประทับใจมิรู้ลืมจริง ๆ เลย
มาต่อบ่อย ๆ นะครับ คิดถึงมากมาย ^^
-
หมวดบูม!!!!!!!ยังไม่ตายใช่ไหม แค่ปฎิบัติภารกิจลับ จะกลับมาแล้วใช่ไหม ใช่ไหมค่ะ เราเคยตักพ้อ เคยเสียใจ ทำไมบูมต้องตาย น้ำตาในวันนั้น
แต่...เราจะอภัยให้คุณ ขอแค่บูมกลับมา อย่าหลอกกันนะ อย่าหลอกให้เราดีใจเก้อ อย่าหลอกให้เราร้องไห้อีกครั้งนะ ได้โปรดดดดด
-
:sad4:อยากให้เรื่องที่บูมตาย เป็นแค่ถูกส่งไปปฏิบัติงานลับอะไรแบบนี้ก็พอ แสบดูท่าจะคู่กับหมวดริน และดูท่าจะเป็นทหารต่อแน่ๆ
-
งงงงและก็งงงง
:ling2: :ling2:
-
กรี๊ดดดดดดดด บูมกลับมาจริงๆใช่ไหม :hao5: คิดถึงงงงงงงงงง
-
o13 o13
-
เด๋วๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
อะไรังไงคะ หมวดบูมมาได้ไง ยังไม่ตายจริงๆใช่ไหอะ
อย่าให้ความหวังกันแบบลๆแล้งๆนะคะ
-
รอหมวดบูม แต่รอคนเขียนมากกว่า ลงบ่อยๆ แต่น้อยๆก็ได้นะครับ ผมมารีเฟสตลอดเลยทุกวันเลย
-
เรื่องนี้ เป็นอีกเรื่องที่อ่านซ้ำไปมาไม่เคยเบื่อ ยิ่งอ่านตอนที่เล่าถึงหมวดบูมก็ร้องไห้ น้ำตาซึมทุกครั้ง คิดถึงหมวดบูมมากๆเลยค่ะ
แต่ที่ไรต์ทิ้งท้ายไว้ มันแปลว่าอะไรคะ อยากอ่านต่อแล้ว มาต่อด่วนนนนน
แล้วที่หายไปคือหายไปไหน หมวดบูมหายไปไหนมา ก็บอกว่าตายในหน้าที่ไม่ใช่หรอ
คือ งงในงง ค่ะ
-
รอๆๆๆๆๆ รอตอนต่อไป ~ :mew1: :katai4: :katai5:
-
ก่อนอื่นต้องกรี้ดดดดดดดยาวววววเลยค่ะดีใจมากที่มาลงต่อ
ดีใจมากที่ได้อ่านเชื่อไหมค่ะว่านิยายบางเรื่องที่เราอ่านเราชอบนะแต่ลืมรายละเอียดในเรื่องนั้นไปละ
แต่กับเรื้องนี้เราจำได้หมดเลย ไม่ว่าจะช่วงเวลาไหนของตัวละคร จะตอนบอมกับบูมที่ค่ายทหาร หรือตอนไหนเราก็จำได้
ตอนฝูงวัวก็จำได้ ไม่รู้ทำไมอ่านนิยายเรื่องนี้ในส่วนของแสบและซ่าตอนที่ไม่มีหมวดบูดแล้วมันเศร้าแปลกๆ
ใจมันหายนะค่ะมันหายแบบคิดถึง
ยิ่งมาเจอสองช่วงที่พูดถึงหมวดบูมกับที่บอมคิดถึงอดีตเราหายใจไม่ทั่งท้องเลย555
เพราะเราก็นึกตามที่บอมคิดไปด้วยคิดไปตอนที่เค้าใช้ชีวิตในค่าย ทั้งสนุกทั้งเหนื่อย
สองช่วงนี้ละค่ะที่อ่านแล้วทำให้คิดถึงอดีตมากที่สุด555เหมือนเราแก่ตามตัวละครไปด้วยเลย
“พ่อกำลังจะบอกว่า พ่อแก่แล้วและคิดถึงความหลังงี้เหรอ”ผมถามแล้วซบหัวลงบนไหล่พ่อ
“อื้ม มองเห็นกองร้อย มองเห็นสนามหญ้า มองเห็นอะไรในที่นี้แล้วรู้สึกดี คนแก่ก็งี้ พ่อไม่ใช่หนุ่มๆแล้ว ผมหงอกแล้วด้วย”
“พ่อคิดถึงอาบูมไหม”ซ่าถาม
“คิดถึงซิ กลับมากองพันพ่อก็ยังคิดถึงตอนพ่อยังเป็นทหารเกณฑ์ ตอนโดนแดก ตอนร้องเพลงวิ่ง ตอนที่ใครคนหนึ่งตดตอนวิ่ง ฮ่าๆๆ”พูดแล้วก็ขำ ตดตอนวิ่งนี่เป็นอะไรที่บรรลัยจริงๆ คือมันเหม็นตั้งแต่หัวขบวนยันท้ายแถว “คิดถึงตอนไปฝึกป่า ตอนวิ่งหนีวัว หึหึ มีอย่างทีไหน ลูกผู้ชายอกสามศอก เจอวัวฝูงเดียว แตกกระเจิงอย่างกะรังผึ้ง”พ่อเคยเล่าเรื่องนี้ให้ฟังอยู่นะครับ ฮาขี้แตก
“ซ่าก็คิดถึงอาบูมนะ อยากอ้อนอาบูมอีก”เรื่องอ้อนไว้ใจพวกเรา ๓ คน
“แสบก็คิดถึงเหมือนกัน อยากให้อาบูมมาอยู่ข้างๆพวกเราอีก”
“อือ ถึงพ่อจะไม่เสียใจ แต่พ่อก็คิดถึงมากเลยนะ”
“อาบูมน่าจะกลับมาหาเรานะพ่อ”ผมเอ่ยแล้วคิดถึงใบหน้าของใครคนหนึ่งที่คอยเอาอกเอาใจ ถึงเราไม่รู้ว่าความสัมพันธ์ตอนนั้นเป็นอะไร มิติไหน แต่เราก็ผูกพันมาตลอด “อยากให้อาบูมกลับมาจัง จะเป็นไปได้ไหม”ทอดถอนหายใจกอดกัน ๓ คนพ่อลูก
ยังรออ่านต่อไปเรื่อยๆนะค่ะขอบคุณค่ะที่แต่งและลงนิยายดีๆแบบนี้ให้อ่าน
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
#เชื่อว่าทุกคนที่อ่านเรื้องนี้ยังรักและคิดถึงหมวดบูม#ใจหาย#คิดถึง#ดีแล้วทูนหัวมีผัวเป็นทหาร :mew1: :mew1:
เหมือนใจคิดเลย
ชอบเรื่องนี้มากกกกก ไรท์ให้ข้อคิด คำสอนสอดแทรกมาในเรื่องได้ดีมาก
อย่างการเป็นหนี้ การทำงาน การอยากได้บิ้กไบค์ของแสบ
บูม กลับมาให้ทุกคนหายคิดถึง หายใจหาย
กลับมาให้พ่อของแสบ ซ่า ชาลี กลับมามีความสุขซักที
แอบคิดนะ พ่อบอมกินเด็กแล้วเป็นอมตะ รีบๆกินเล้ย
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
อย่า!!! ดราม่าอีกครั้งนะ เราไม่ไหวจริงๆ ขอให้เป็นบู
มจริงๆ ไม่ใช่แค่วิญญานนะ
-
คิดถึงพ่อบอมบ์กับอาบูม
คิดถึงความรักของสองคนนี้ ไม่ฉาบฉวย ไม่วาบหวาม แต่เรียกร้อยยิ้มจนผู้อ่านได้เป็นอย่างดี คิดถึง
-
:sad4: ผมตามอ่านมาตั้งแต่เริ่มแรกที่บอมไปเป็นทหาร เรื่อยมาจนเกิดเรื่องต่างๆ มากมาย มันมีความรู้สึกเหมือนตัวละครในเรื่องมีชีวิตจริง เจ้าแสบเจ้าซ่าโตขึ้นมาเหมือนกับว่าเปนลูกของหมวดบูมมาก อยากให้บูมกลับมาจริงๆ เจ้าสองแสบเพิ่งเริ่มเดินเรื่องในภาคสอง ผมเชื่อว่าเรื่องยังอีกยาวนะครับ ยังติดตามเสมอครับผม.
-
อาบูมของสามหนุ่มกลับมาจริงๆใช่มั้ย :3123:
-
:haun4:
ตอนที่ ๒๘ คนมันเพ้อ
วันจันทร์ถัดมาก็เริ่มเข้าสู่ห้วงของการฝึกภาคสนาม ซึ่งการฝึกครั้งนี้จะเรียกกันว่าหมู่ ตอน หมวด หรือที่เรียกกันอีกแบบหนึ่งว่าเข้าป่า ก่อนจะไปเข้าป่ากันจริงๆก็จะต้องฝึกภายใจกองพันซะก่อน ตอนเช้าหลังจากเคารพธงชาติเสร็จเรียบร้อยแล้วฟังจ่ากองร้อยชี้แจงเกี่ยวกับการปฏิบัติงานของแต่ละวัน พอเลิกฟังคำชี้แจงจึงจัดแถวเป็นกลุ่มเป็นพวกตามที่ได้แบ่งเอาไว้
ผมกับไอ้มหาตวงไอ้อยู่ในตำแหน่งหมู่ปืนกล หน้าที่เป็นพลยิง ส่วนรุ่นพี่ ๒ คนที่มาอยู่ด้วยเป็นผู้ช่วยพลยิง ที่เขาเอาพวกผม ๒ คนมาอยู่หมู่ปืนกลก็เพราะว่าตัวผมใหญ่ แล้วปืนกลเนี่ยมันหนัก จะให้ไปแบกปืนเล็กแล้วเอาพวกตัวเล็กๆมาแบกปืนกลนี่ไม่ได้
“ฟังนะทหาร เดี๋ยวให้ทุกคนไปเบิกเป้สนามพร้อมอุปกรณ์ทุกอย่างให้เสร็จภายในครึ่งวัน ส่วนตอนบ่ายเราจะมาทำการฝึกกัน ช่วงเช้าเราจะมาดูอุปกรณ์เครื่องสนามว่าครบหรือเปล่า อาร์ตๆ”เสียงผู้หมวดพูดเรียกหมู่อาร์ตโจทก์เก่าผม
“ครับผู้หมวด”หมู่อาร์ตเดินออกมาด้วยท่าทางยังไม่คอยดีเท่าไหร่ แต่หายเกือบจะปกติแล้วละครับ
“อุปกรณ์พร้อมไหม เดี๋ยวผู้หมวดจะให้ทหารไปเบิกของ”
“พร้อมครับผู้หมวด มาเบิกได้เลยครับ”หมู่อาร์ตรับคำ
“อืม เดี๋ยวไปเบิกของแล้วกัน ผู้หมู่ก็ดูแลลูกน้องด้วยนะ”แล้วผู้หมวดเดินขึ้นไปบนห้องทำงาน ส่วนพวกผมก็กรูกันไปเบิกของ
“ปริ๊ดๆ เฮ้ย พวกมึงอะไรกันวะ มาทีละหมู่ไม่ได้เหรอ”หมู่อาร์ตตะคอกเสียงดัง “รุ่นพี่ไม่ดูแลรุ่นน้องวะ คอยดูนะเมื่อไหร่กูเข้าสิบเวรนะมึงจะหนาว ไป ไอ้พวกปืนเล็กมาก่อน”พวกผมเลยต้องรอให้พวกหมู่ปืนเล็กไปเบิกก่อน รอจนประมาณชั่วโมงกว่าๆครับถึงได้ไปเบิกของ
“ไม่ต้องเลือกมาก ของเหมือนกันทุกชิ้น”พูดตะคอกใส่หน้าผมตั้งแต่ผมก้าวข้ามธรณีประตูเข้าไป หยิบเป้สนามหรือล็อกแซก หม้อสนาม ผ้ากันฝน พลั่ว กระติกน้ำ สายเก่งเข็มขัดสนาม หมวดแคปร่า พอได้ของมาครบแล้วก็มาจัดการจัดระเบียบใหม่ตามที่รุ่นพี่บอก ปรับสายเก่งกระติกน้ำให้มันพอดีเอว ครึ่งวันเราง่วนอยู่กับการจัดของเรียบร้อยพอช่วงบ่ายก็ตามที่ผู้หมวดบอกครับเตรียมตัวฝึก
การฝึกในช่วงบ่ายของวันแรกไม่มีอะไรมากมายรอกครับส่วนใหญ่จะไปนั่งถอดประกอบปืนกล จนถึงบ่าย ๓ ก็เลิกฝึกสำหรับวันนี้แบกปืนกลับกองร้อยถอดเป็นชุดครึ่งท่อนวิ่งออกกำลังกายโดยมีผู้หมวดเป็นคนนำ
วิ่งเสร็จเปลี่ยนชุดเป็นชุดกีฬามาเตะบอลที่น้ากองร้อยต่อทีมวันนี้ก็มีผู้หมวดกับผู้กองมาเล่นด้วยผมเล่นฝั่งผู้กองเพราะผู้หมวดไม่ยอมให้ผมอยู่ฝั่งเดียวกันกับเขา เล่นๆไปผู้หมวดแม่งขี้แกล้ง ผลักผมตั้งหลายครั้งแล้วหัวเราะชอบใจ
เล่นจนเหงื่อออกชุ่มตัวแล้วเดินแถวไปกินข้าว กินไม่ค่อยได้หรอกครับเวลาเหนื่อยๆเนี่ยไม่ค่อยจะหิวอะไรเท่าไหร่ กินนิดเดียวก็เลิก อีกอย่างรุ่นพี่แม่งกินเร็วฉิบหายแปบเดียวมันกินหมดจานแล้ว กินเสร็จมาอาบน้ำ รอรวมอบรม เย็นนี้คงไม่ได้สวีทกับผู้หมวดเพราะว่ากลับบ้านไปแล้ว
ตื่นเช้ามาทำกิจวัตรทุกอย่างเหมือนๆวันก่อน กิจวัตรของทหารเขาจะเรียกกันว่า รปจ. ย่อมาจากระเบียบปฏิบัติประจำวัน ซึ่งจะขออธิบายคร่าวๆนะครับ ตี๕ ครึ่งนี้เราจะตื่นมารวมแถวแล้ววิ่งออกกำลังกาย ๗ โมงเช้ากินข้าว ๘ โมงเคารพธงชาติ ๙ โมงเปลี่ยนสิบเวรคนใหม่มาฟังคำชี้แจงจากสิบเวรว่าจะทำอะไร เที่ยงตรง กินข้าว บ่ายโมง รวมเช็คยอดทหารในช่วงบ่าย ๔ โมงวิ่งออกกำลังกายและก็มาออกกำลังกายตามอัธยาศัย ๖ โมงเย็นกินข้าว ๑ ทุ่มรวมฟังคำชี้แจงจากสิบเวรว่าวันนี้มีข้อบกพร่องอะไร และชี้แจงเรื่องเวรยามใครจะเข้าเวรออกเวร ๒ ทุ่มครึ่งสวดมนต์ ๓ ทุ่มก็นอนหลับพักผ่อน ส่วนใหญ่จะเป็นแบบนี้ไม่ค่อยมีอะไรเปลี่ยนแปลง คือทำอะไรเป็นเวลา
“เบิกปืนเฮ้ย”เสียงรุ่นพี่พูดหลังจากเคารพธงชาติเสร็จเรียบร้อยพวกผมก็เดินขึ้นไปหน้าคลังอาวุธเพื่อไปเบิกปืนเพื่อมาฝึก หยิบปืนกลคนละกระบอกกับไอ้มหาตวง หนักเอาการอยู่เหมือนกันนะครับคาดว่าปืนกระบอกนี้นำหนักไม่ต่ำกว่า ๑๒ กิโลกรัม สะพายปืนเดินลงไปด้านล่างเดินไปหาจ่าซึ่งเป็นผบ.หมู่ปืนกล วันนี้ฝึกการตรวจอาวุธครับ ฝึกไปผู้หมวดก็เดินมาดู ฟากสนามฝั่งใต้จะเป็นของกองร้อยผมซึ่งมีผู้หมวดบูมเป็นผู้หมวดของการฝึก ส่วนอีกฟากหนึ่งจะเป็นของผู้หมวดเต้ยซึ่งเป็นอีกหมวดหนึ่งครับ
“ทำท่าทางให้มันเข้มแข็งหน่อยสิมหา”ผู้หมวดบูมดุ
“ครับผู้หมวด”ไอ้มหามันรับคำแล้ววิ่งใหม่ คือการตรวจอาวุธนี่ต้องวิ่งนะครับจะมีท่าทางของมันอยู่อธิบายเป็นตัวอักษรยากครับเอาเป็นว่าเราข้ามไปแล้วกัน ฝึกได้พักใหญ่ก็หิ้วปืนมานั่งพักในร่มใกล้ๆกับหมวดบูมและหมวดเต้ยยืนคุยกันอยู่ ตรงนี้มันมีร่มไม่ใหญ่ๆอยู่ที่เดียวขอมาแอบนั่งใต้ร่มไม้หน่อยแล้วกัน
“เฮ้อ เหนื่อยว่ะ”ผมบ่นออกมาเบาๆ
“แค่นี้ก็บ่นซะแล้ว”ผู้หมวดเต้ยพูด
“แฮะๆ มันร้อนครับผู้หมวด”ผมยิ้มให้
“คิดถึงเมียจัง”ไอ้มหาตวงมันพูดลอยๆไม่ได้มองหน้าหมวดเต้ย ผมมองหน้ามันอย่างงงๆคือเมียมึงกับเมียกูก็ยืนหัวโด่อยู่ตรงหน้ามึงคิดถึงเมียคนไหนวะมหา มองหน้าหมวดเต้ยหน้าตึงขึ้นมาทันทีครับ ส่วนหมวดบูมนี่ทำหน้างงๆ
“มึงมีเมียด้วยเหรอวะมหา”จ่าซึ่งเป็นผบ.หมู่ปืนกลถามอย่างสงสัย
“มีครับจ่า”ไอ้มหาตอบหน้าชื่นตาบาน
“กูไม่อยากจะเชื่อว่ะ ได้ข่าวมาว่ามึงเพิ่งสึกมาแล้วเอาเวลาไหนไปหาเมีย”
“ก็ช่วงที่ฝึกเสร็จอ่ะครับ มึงไม่คิดถึงเมียมึงบ้างรึไงไอ้บอมบ์”
“กูคิด แต่กูไม่เพ้อเหมือนมึง”
“ทำไงได้วะ กว่าจะได้เจอกันแต่ละทีแม่ง เฮ้อกูขอหอมแก้มมึงทีไอ้สัส”ไอ้มาตวงมันยื่นหน้ามาคว้าต้นคอผมหอมแก้มฟอดใหญ่ ไอ้สัสเอ๊ย ทำกับกูได้ลงคอ
“กูว่าแม่งคิดถึงเมียจนบ้าไปแล้ววะฮ่าๆๆๆ”จ่าหัวเราะ ส่วนผมมองหน้า ๒ หมวดสุดหล่อในดวงใจแล้วยิ้มให้
“เหนื่อยๆแบบนี้น่าจะมีเมียมาคอยซับเหงื่อให้ ยื่นน้ำเย็นๆให้กิน”ไอ้มหาตวงยังคงเพ้อต่อไป
“เป็นทหารก็แบบนี้แหละมหา มึงจะฝันเฟื่องไปมากทำไมวะ เหนื่อยก็เช็ดเหงื่อเองสิ อยากกินน้ำเย็นก็ไปหากินเอาเอง ไม่มีเมียมาคอยดูแลบริการถึงที่หรอก มีแต่จะเอาสากมาตีหัวนี่ ขนาดเงี่ยนๆคิดถึงเมียแค่ไหนก็เอามันไม่ได้ยังต้องมาชักว่าวเองเลย”จ่าพูดขึ้นมา “เออ แล้ววันก่อนมึงไอ้ยักษ์เสียท่ากะเทยไปแล้วเหรอ”
“ยังครับจ่า ผมถีบมันก่อน”
“ฮ่าๆๆๆ มหาคิดไม่อะไรไม่ออกก็ไปเข้าเวรแล้วหากะเทยมาอมให้นะ”
“มันมีด้วยเหรอครับจ่าที่กะเทยจะมาอมให้น่ะ”ไอ้ตวงทำหน้าใคร่รู้
“มีสิ จ่าอยู่นี้มาเกือบ ๒๐ ปีแล้วพวกรุ่นพี่พวกเอ็งนะ ฮ่าๆๆๆ อย่าให้กูพูด แต่อย่างว่ามันจากบ้านจากเมียมาไกล เงี่ยนๆก็ให้พวกมันอมไปซะ”
“เออ น่าลองว่ะ บอมบ์มึงได้ขอเบอร์โทรกะเทยที่มันจะอมให้มึงไหมวะ กูสนใจ”ไอ้มหาทำตาหน้าน่าสนใจ ส่วนหมวดเต้ยตอนนี้หน้าเคร่งเครียดกว่าเก่า
“กูว่ากูรู้สึกคันตีนยังไงไม่รู้ว่ะบูม”หมวดเต้ยพูดขึ้นมาพลางลูบๆที่คอมแบท
“เป็นเชื้อราหรือเปล่าวะ”หมวดบูมทำหน้าซื่อ
“ไม่รู้ว่ะ กูว่าคงไม่ใช่”หมวดเต้ยมองหน้าไอ้มหาตวงแวบหนึ่ง
“เหรอวะ”ผู้หมวดบูมยังทำหน้างงต่อไป ส่วนผมนี่กลั้นขำแทบไม่อยู่ ไอ้มหานะไอ้มหามึงแสดงอาการคิดถึงเมียได้แจ่มมากเลยว่ะ
“เฮ้อ”ผมถอนหายใจบ้าง
“เป็นไรของมึงอีก”ไอ้มหาตวงหันมามองหน้า เก็บอาการได้เนียนมากเลยมึง
“กูก็คิดถึงเมียกูบ้างสิวะ เหนื่อยๆแบบนี้มีเมียมานั่งข้างๆ คอยนวดไหล่ ไล้แผ่นหลัง”ผมทำหน้าเหม่อลอย ฮ่าๆๆๆ ตอนนี้หมวดบูมกับหมวดเต้ยหน้าเหวอทั้งคู่
“เออน่ะสิ เมียเราเขาจะคิดถึงเราบ้างไหมนะ เขาจะรู้หรือเปล่าว่าผัวสุดที่รักของเขากำลังเหนื่อย หัวใจจะขาดรอนๆ”ไอ้มหาตวงพูดแล้วมองฟ้ามองฝนไปเรื่อยเปื่อยของมัน
“เขาคงไม่คิดถึงเราหรอกมั้งตวง ทำใจซะเถอะ เมียเราเขากำลังนอกใจ”พูดแล้วกลั้นขำ ตอนนี้ทั้งคู่ทำหน้าเลิกลัก ส่วนผมก็อมยิ้มหน้าแป้นหน้าบาน
“ไอ้พวกเหี้ย มีเมียแล้วพากันเพ้อ ไอ้หน้าส้นตีน”หมวดเต้ยเตะขาไอ้มหาจากนั้นทั้งคู่จึงเดินออกไป ผมกับมหาขำก๊ากออกมาเลยครับ
พักกลางวันกินข้าวเสร็จเรียบร้อยมานั่งแผ่ตากพัดลมอยู่ใต้ถุนโรงนอน คุยกันเย้วๆเสียงดัง ไอ้ซันหลังจากที่ผมเอาเบอร์สาวสวยให้มันเมื่อเช้าตอนนี้ก็กำลังตามจีบตามตื๊อ ส่วนผมกับไอ้มหาตวงนั่งพิงผนัง บ่ายโมงครึ่งตามเวลาที่นัดเอาไว้ไปฝึกกันที่สนามฟุตบอลของกองพัน ช่วงนี้ฝึกการเดินเข้าตีครับ
เหงื่อชุ่มหน้าดำหน้าแดงจนถึงบ่าย ๓ ครึ่งจึงเลิกการฝึกเอาไว้แค่นี้ คืนปืนเสร็จแล้วขึ้นถอดเสื้อพรางออกเป็นชุดครึ่งท่อนวิ่งออกกำลังกายกัน ๔ รอบสนาม ฟิตมาก แต่ก็เหนื่อยเหมือนกัน วิ่งไปมองหน้าหมวดบูมไปอยากจับจูบหลายๆทีให้มีแรงวิ่งกลัวทำไปแล้วคนอื่นจะมองผู้หมวดของเราไม่ดีเลยเก็บอาการ เฮ้อ เป็นแบบนี้ก็ลำบากนะครับเรามันแค่พลทหารตัวน้อยๆเขาผู้บังคับบัญชาตัวใหญ่ๆ
“บูม ถามจริง หมู่อาร์ตเคยจีบบูมป่ะ”เข้ามาในห้องผู้หมวดหลังจากกินข้าวอาบน้ำในช่วงเย็นเสร็จเรียบร้อยแล้ว คุยกันถึงเรื่องเรื่อยเปื่อยจนวกเข้ามาเรื่องที่ผมสงสัย เห็นมาหลายครั้งแล้ว ชอบมาเจ๊าะแจ๊ะเมียกูยามกูเผลอ
“ไม่นี่”ผู้หมวดส่ายหน้าอย่างไม่รู้ตัว
“ไม่ค่อยเชื่อว่ะ อาการแบบนี้มันหวงก้างกันเห็นๆ แล้วเวลาคนอื่นเข้าใกล้บูม มันจะมีอาการแปลกๆบ้างป่ะ เช่น มองตาขวาง กีดกัน หรือพยายามเข้ามามีส่วนร่วมเวลาบูมทำงาน”
“ก็เห็นมันมาช่วยงานตลอดนี่ เรียกใช้อะไรก็ใช้ง่าย แต่ก่อนไปเที่ยวกับมันบ่อย เคยเมาไปนอนห้องมันด้วยแต่ไม่เห็นมันทำอะไร”
“นั่นไง กูว่าแล้ว รู้ตัวป่ะว่ามันกำลังจีบอยู่อ่ะ”
“จีบเจิบอะไร ถึงจะจีบก็จีบไปดิ ไม่ได้เล่นด้วยซะหน่อย”
“เออ ถ้าเล่นด้วยเนี่ยมึเฮแน่”ผมพูดข่มขู่
“หึ เยอะไปป่ะวะ”
“อะไร คนเขารักเขาหวงยังมาว่าเขาเยอะ เออ แปลกคน นี่ถามหน่อยถ้าเกิดผมไม่สนใจอะไรเกี่ยวกับบูมสักอย่างเนี่ย บูมพอใจป่ะ”
“กูจะเอาปืนยิงมึงทิ้ง”
“เห็นป่ะ ผมหวงอ่ะถูกต้องแล้วครับ ไม่ได้เยอะ แฟนใครใครก็หวงใครก็รัก ลองมีคนมาจีบผมบ้างดิ”
“กูจะยิงทิ้งทั้งมึงและมัน”
“หึหึ ฟอด เมียกูขี้หึง ฮ่าๆๆๆ สงสารไอ้มหามัน คงได้แค่เพ้อ ทำไมไม่เอามันไปอยู่กองร้อยเดียวกับหมวดเต้ยซะทีแรก”
“จะไปรู้เหรอว่ามัน ๒ คนจะได้กันน่ะ เออ แล้วเมื่อตอนกลางวันมึงพูดออกมาได้ไง ไม่อายบ้างเหรอวะ แล้วถ้าเกิดคนอื่นรู้ล่ะเขาจะมองกูยังไง แค่กูอนุญาตให้มึงเข้ามาเย็นๆแบบนี้มันก็น่าสงสัยพอแล้ว นี่ยังพูดโจ่งแจ้งอีก ทีหลังกูขอนะ กูยังไม่พร้อมเปิดตัวเว้ย ขออะไรมันลงตัวกว่านี้ก่อน”
“แฮะๆ แต่พวกผมไม่ได้พูดชื่อใครนะ ก็แค่เปรยๆว่าอยากกอดเมียก็แค่นั้น สงสารไอ้ตวงมันหน่อยเถอะครับ ได้แค่มองหน้าแล้วยิ้มให้กันน่ะ มันทรมานนะครับที่รัก ลองเป็นที่รักกับผมเป็นแบบมันดูดิ”
“เออ แต่ทำไงได้ จะมาเดินควงแขนควงขากันก็ไม่ได้นี่หว่า ก็ต้องทนละวะ ถ้าไม่ทนแสดงว่าที่ผ่านมาแค่อารมณ์ชั่ววูบ บางทีมหามันอาจจะไม่รักไอ้เต้ยจริงก็ได้”
“อย่าเพิ่งตัดสินอะไรง่ายๆสิครับ เรื่องความรักความใคร่นี่ไม่มีอะไรแน่นอนลงตัวหรอก เจอกันวันเดียวได้กันแต่อยู่กินกันเป็นสิบยี่สิบปีจนตายห่ากันไปก็มีมากมายนะครับ”มองโลกในแง่ดีเข้าไว้
“ใช่สิ มึงผ่านการมีแฟนมาตั้งเยอะนี่”ออกนอกอวกาศแล้วผู้หมวดของผม
“ฟอด ทำไมชอบยัดเยียดอะไรที่ไม่เป็นจริงให้ด้วยครับที่รัก อย่ามองผมในแง่ลบดิ เห็นเลวๆแบบนี้ก็มีดีเหมือนกันนะ”
“ก็มึงหล่อไง ตามทฤษฎีคนหล่อต้องเจ้าชู้”
“ผู้หมวดก็หล่อแล้วผู้หมวดเจ้าชู้ป่ะ”
“ไม่ กูคบทีละคน คบน้อย คบนาน”
“อืม ผมก็เหมือนกันแหละครับที่รัก ถึงประสบการณ์ผมจะโชกโชนแต่ผมจะอ่อนโยนกับคนน่ารักๆนะครับ ฮ่าๆๆๆ”
“ตกลงว่าเจ้าชู้หรือไม่เจ้าชู้”
“ไม่อ่ะ รักใครคบใครก็อยู่กับคนๆนั้น ไม่นอกใจ ไม่วอกแวก ยิ่งมาเจอคนหล่อแบบผู้หมวดผมไม่เคยคิดจะมีคนอื่นหรอก”
“ถุย ไอ้สัส ปากหวาน”
“เขินอ่ะดิ”
“เออดิวะ มึงทำกูไม่เป็นตัวของตัวเอง บอมบ์ถ้าวันหนึ่งเราไม่ได้คบกันมึงจะยังทำดีกับกูป่ะ”
“เพ้อเจ้อแล้ว ไม่มีทางหรอก อะไรวะ เพิ่งจะคบกันได้ไม่กี่วันกี่เดือนมาพูดถึงเรื่องเลิกรา แม่ง ถามหน่อยเหอะ แอบมีคนอื่นใช่ไหม หรือจะยังไงให้รีบบอกกัน จะได้ไม่ถลำลึกไปมากกว่านี้ ถามหน่อย มั่นใจตัวเองป่ะ”ผมของขึ้นขึ้นมาทันที อะไรวะ กว่ากูจะจีบมึงได้ กว่าจะได้คบกัน กูปวดใจมาตั้งหลายหน นี่มาพูดเหี้ยแบบนี้
“นี่ อยากโกรธกูดิ กูแค่อยากรู้เฉยๆ แต่กูก็คิดว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้หรอก”
“กวนตีนจริงๆว่ะ ทีหลังห้ามพูดเรื่องเลิกรา ฮึ่ย”กำหมัดแล้วทุบกับหัวเข่าของตัวเอง
“พี่บอมบ์อย่าโกรธบูมดิ”ผู้หมวดพูดเสียงเบามือด้านซ้ายวางที่ไหล่ขวาของผม สายตาออกจะขี้ออดขี้อ้อน
“ดูทำหน้าเข้าดิ ผมไปแล้ว อยู่ไม่ได้ เห็นหน้าแล้วเงี่ยนตลอดเลยว่ะจุ๊บผมไม่โกรธแล้วครับคืนนี้ฝันดีนะครับ เดี๋ยวดึกๆจะส่งข้อความไป”
“เดี๋ยวดิบอมบ์”ผู้หมวดลุกขึ้นมาคว้าข้อมือผมไว้ ก่อนจะประกบจูบเบาๆที่ริมฝีปากแล้วก็แลกลิ้นกันนัวเนีย เฮ้อ คืนนี้กูคงต้องลงไปชักว่าวแน่เลย เมียแม่งโคตรยั่ว “อย่าแอบลงไปชักว่าวนะมึง”ผู้หมวดต่อยที่หน้าอกผมเบาๆ
“ไม่รู้จะห้ามใจได้หรือเปล่า บูมแม่งโคตรยั่ว จุ๊บ กลับบ้านดีๆนะ”
“อ่ะ ฟังเวร คืนนี้เวรโรงก็จะเป็นพวกฝึก ก็เข้าใจนะว่าเราเหนื่อยมาทั้งวันแต่ว่าคนเรามันน้อย แต่ก่อนเนี่ยแทบไม่เหลือใคร มีสิบเวรเดินแถวไปกินข้าวคนเดียว บางทีเหลือทหาร ๑ คน ช่วงนี้ก็เริ่มเบาขึ้นมาหน่อยมีพวกเอ็งขึ้นมาช่วย เวรเริ่มห่างแต่ละคนไม่ได้เข้าติดต่อกัน ก่อนพวกเอ็งมารุ่นพี่ที่อยู่ บก.ร้อย เข้าเวรคนเดียวทั้งคืน เพราะไม่เหลือใครจริงๆ ต่างมีเวรข้างนอกกันหมด อ่ะ มาฟังเลยดีกว่า เวรโรงผลัด ๑ นะ .... ผลัด ๒ ไอ้มหา ผลัด ๓ ไอ้ยักษ์ ผลัด ๔ สุระ ผลัด ๕ ไอ้ดำ....”ฟังสิบเวรอบรมชี้แจงในช่วงเย็นของวัน ช่วงนี้มีอะไรเราช่วยๆกันก่อนครับเพราะรุ่นผมนี่ขึ้นกองร้อยมาเพื่อจะทดแทนรุ่นพี่ที่ลงใต้
“เฮ้ยๆ วางมือถือแล้วหันมาคุยกับกูบ้างเหอะ”สะกิดไอ้ซันตั้งแต่ได้เบอร์ผู้หญิงไปพี่มันเพื่อนมัน มันไม่ยักจะสนใจ
“แปบนึง หืม ใช่ เค้ากำลังเดินไปตลาด ไปกับพี่บอมบ์....”ไม่สนใจจริงๆเลยแฮะ ส่วนมหาตวงตอนนี้คุยกับเมียมันอยู่
“จะไปกินข้าวครับ แล้วที่รักกินอะไรไปยัง อืม ที่พูดไปเพราะเหนื่อย อยากมีคนดูแลใกล้ๆ....”โลกส่วนตัวกันทั้งคู่
“พี่บอมบ์รอหนูด้วย”อีหนูผัวทิ้งมันตกกองร้อยเดียวกับผมครับ ขึ้นมาโดนรุ่นพี่แกล้งหลายอย่าง แต่ไม่ใช่ในทางเสียหายนะครับ แบบหยอกเล่น เดินไปหอมแก้มมันประมาณนี้
“โดนผัวทิ้งไม่พอยังโดนเพื่อนทิ้งอีกนะมึง”ผมพูดขำๆ สนิทกันแล้วก็ไม่ต้องเกรงใจกัน
“ก็จริงแหละพี่ เฮ้อ เบื่อ ไอ้ศักดิ์ก็แม่ง เกลียดจริง จ๊ะจ๋ากับเมียทั้งวันทั้งคืน รำคาญเวลามันคุยโทรศัพท์ อีดอกนั่นก็ไม่รู้จะโทรหาอะไรนักหนา ไม่คิดจะให้ผัวมันพักผ่อนเลยรึไง”
“อะไรกับเมียกูเนี่ยอีหนู”ไอ้ศักดิ์เดินมาพูดเสียงไม่พอใจใส่
“กูไม่อะไรกับเมียมึงหรอกศักดิ์ แต่มึงน่ะ ทำให้กูคิดถึงผัวกู เฮ้อ โชคชะตาวาสนาเล่นตลกกับตุ๊ดหน้าหล่อแบบฉัน”มันหล่อจริงนะอีหนูอ่ะแต่มันสาวแตกเท่านั้นเอง
“แล้วทำไมมึงไม่เป็นผู้ชายล่ะ”ผมถาม
“มันกู่ไม่กลับแล้วอ่ะ เป็นมาขนาดนี้แล้ว”
“ฮ่าๆๆๆๆๆ”
-
อย่าหลอกกันนะ :katai2-1:
-
:heaven :heaven นึกถึงน้ำตาในวันนั้นเราร้องทั้งคืนเลยจริงๆ มันแบบผูกพันมาก ไม่เคยชอบนิยายหักมุมเลยแต่อยากให้เรื่องนี้หักมุมจริงๆ ขอให้หมวดบูมไม่ตาย ขอให้มีปาฏิหารย์ ขอให้มีความสุขจริงๆเถอะนะ (นะคะพี่เมฆ :z13: :z13: )
-
:haun4:ตอนที่ ๒๘ คนมันเพ้อ
วันจันทร์ถัดมาก็เริ่มเข้าสู่ห้วงของการฝึกภาคสนาม ซึ่งการฝึกครั้งนี้จะเรียกกันว่าหมู่ ตอน หมวด หรือที่เรียกกันอีกแบบหนึ่งว่าเข้าป่า ก่อนจะไปเข้าป่ากันจริงๆก็จะต้องฝึกภายใจกองพันซะก่อน ตอนเช้าหลังจากเคารพธงชาติเสร็จเรียบร้อยแล้วฟังจ่ากองร้อยชี้แจงเกี่ยวกับการปฏิบัติงานของแต่ละวัน พอเลิกฟังคำชี้แจงจึงจัดแถวเป็นกลุ่มเป็นพวกตามที่ได้แบ่งเอาไว้
ผมกับไอ้มหาตวงไอ้อยู่ในตำแหน่งหมู่ปืนกล หน้าที่เป็นพลยิง ส่วนรุ่นพี่ ๒ คนที่มาอยู่ด้วยเป็นผู้ช่วยพลยิง ที่เขาเอาพวกผม ๒ คนมาอยู่หมู่ปืนกลก็เพราะว่าตัวผมใหญ่ แล้วปืนกลเนี่ยมันหนัก จะให้ไปแบกปืนเล็กแล้วเอาพวกตัวเล็กๆมาแบกปืนกลนี่ไม่ได้
“ฟังนะทหาร เดี๋ยวให้ทุกคนไปเบิกเป้สนามพร้อมอุปกรณ์ทุกอย่างให้เสร็จภายในครึ่งวัน ส่วนตอนบ่ายเราจะมาทำการฝึกกัน ช่วงเช้าเราจะมาดูอุปกรณ์เครื่องสนามว่าครบหรือเปล่า อาร์ตๆ”เสียงผู้หมวดพูดเรียกหมู่อาร์ตโจทก์เก่าผม
“ครับผู้หมวด”หมู่อาร์ตเดินออกมาด้วยท่าทางยังไม่คอยดีเท่าไหร่ แต่หายเกือบจะปกติแล้วละครับ
“อุปกรณ์พร้อมไหม เดี๋ยวผู้หมวดจะให้ทหารไปเบิกของ”
“พร้อมครับผู้หมวด มาเบิกได้เลยครับ”หมู่อาร์ตรับคำ
“อืม เดี๋ยวไปเบิกของแล้วกัน ผู้หมู่ก็ดูแลลูกน้องด้วยนะ”แล้วผู้หมวดเดินขึ้นไปบนห้องทำงาน ส่วนพวกผมก็กรูกันไปเบิกของ
“ปริ๊ดๆ เฮ้ย พวกมึงอะไรกันวะ มาทีละหมู่ไม่ได้เหรอ”หมู่อาร์ตตะคอกเสียงดัง “รุ่นพี่ไม่ดูแลรุ่นน้องวะ คอยดูนะเมื่อไหร่กูเข้าสิบเวรนะมึงจะหนาว ไป ไอ้พวกปืนเล็กมาก่อน”พวกผมเลยต้องรอให้พวกหมู่ปืนเล็กไปเบิกก่อน รอจนประมาณชั่วโมงกว่าๆครับถึงได้ไปเบิกของ
“ไม่ต้องเลือกมาก ของเหมือนกันทุกชิ้น”พูดตะคอกใส่หน้าผมตั้งแต่ผมก้าวข้ามธรณีประตูเข้าไป หยิบเป้สนามหรือล็อกแซก หม้อสนาม ผ้ากันฝน พลั่ว กระติกน้ำ สายเก่งเข็มขัดสนาม หมวดแคปร่า พอได้ของมาครบแล้วก็มาจัดการจัดระเบียบใหม่ตามที่รุ่นพี่บอก ปรับสายเก่งกระติกน้ำให้มันพอดีเอว ครึ่งวันเราง่วนอยู่กับการจัดของเรียบร้อยพอช่วงบ่ายก็ตามที่ผู้หมวดบอกครับเตรียมตัวฝึก
การฝึกในช่วงบ่ายของวันแรกไม่มีอะไรมากมายรอกครับส่วนใหญ่จะไปนั่งถอดประกอบปืนกล จนถึงบ่าย ๓ ก็เลิกฝึกสำหรับวันนี้แบกปืนกลับกองร้อยถอดเป็นชุดครึ่งท่อนวิ่งออกกำลังกายโดยมีผู้หมวดเป็นคนนำ
วิ่งเสร็จเปลี่ยนชุดเป็นชุดกีฬามาเตะบอลที่น้ากองร้อยต่อทีมวันนี้ก็มีผู้หมวดกับผู้กองมาเล่นด้วยผมเล่นฝั่งผู้กองเพราะผู้หมวดไม่ยอมให้ผมอยู่ฝั่งเดียวกันกับเขา เล่นๆไปผู้หมวดแม่งขี้แกล้ง ผลักผมตั้งหลายครั้งแล้วหัวเราะชอบใจ
เล่นจนเหงื่อออกชุ่มตัวแล้วเดินแถวไปกินข้าว กินไม่ค่อยได้หรอกครับเวลาเหนื่อยๆเนี่ยไม่ค่อยจะหิวอะไรเท่าไหร่ กินนิดเดียวก็เลิก อีกอย่างรุ่นพี่แม่งกินเร็วฉิบหายแปบเดียวมันกินหมดจานแล้ว กินเสร็จมาอาบน้ำ รอรวมอบรม เย็นนี้คงไม่ได้สวีทกับผู้หมวดเพราะว่ากลับบ้านไปแล้ว
ตื่นเช้ามาทำกิจวัตรทุกอย่างเหมือนๆวันก่อน กิจวัตรของทหารเขาจะเรียกกันว่า รปจ. ย่อมาจากระเบียบปฏิบัติประจำวัน ซึ่งจะขออธิบายคร่าวๆนะครับ ตี๕ ครึ่งนี้เราจะตื่นมารวมแถวแล้ววิ่งออกกำลังกาย ๗ โมงเช้ากินข้าว ๘ โมงเคารพธงชาติ ๙ โมงเปลี่ยนสิบเวรคนใหม่มาฟังคำชี้แจงจากสิบเวรว่าจะทำอะไร เที่ยงตรง กินข้าว บ่ายโมง รวมเช็คยอดทหารในช่วงบ่าย ๔ โมงวิ่งออกกำลังกายและก็มาออกกำลังกายตามอัธยาศัย ๖ โมงเย็นกินข้าว ๑ ทุ่มรวมฟังคำชี้แจงจากสิบเวรว่าวันนี้มีข้อบกพร่องอะไร และชี้แจงเรื่องเวรยามใครจะเข้าเวรออกเวร ๒ ทุ่มครึ่งสวดมนต์ ๓ ทุ่มก็นอนหลับพักผ่อน ส่วนใหญ่จะเป็นแบบนี้ไม่ค่อยมีอะไรเปลี่ยนแปลง คือทำอะไรเป็นเวลา
“เบิกปืนเฮ้ย”เสียงรุ่นพี่พูดหลังจากเคารพธงชาติเสร็จเรียบร้อยพวกผมก็เดินขึ้นไปหน้าคลังอาวุธเพื่อไปเบิกปืนเพื่อมาฝึก หยิบปืนกลคนละกระบอกกับไอ้มหาตวง หนักเอาการอยู่เหมือนกันนะครับคาดว่าปืนกระบอกนี้นำหนักไม่ต่ำกว่า ๑๒ กิโลกรัม สะพายปืนเดินลงไปด้านล่างเดินไปหาจ่าซึ่งเป็นผบ.หมู่ปืนกล วันนี้ฝึกการตรวจอาวุธครับ ฝึกไปผู้หมวดก็เดินมาดู ฟากสนามฝั่งใต้จะเป็นของกองร้อยผมซึ่งมีผู้หมวดบูมเป็นผู้หมวดของการฝึก ส่วนอีกฟากหนึ่งจะเป็นของผู้หมวดเต้ยซึ่งเป็นอีกหมวดหนึ่งครับ
“ทำท่าทางให้มันเข้มแข็งหน่อยสิมหา”ผู้หมวดบูมดุ
“ครับผู้หมวด”ไอ้มหามันรับคำแล้ววิ่งใหม่ คือการตรวจอาวุธนี่ต้องวิ่งนะครับจะมีท่าทางของมันอยู่อธิบายเป็นตัวอักษรยากครับเอาเป็นว่าเราข้ามไปแล้วกัน ฝึกได้พักใหญ่ก็หิ้วปืนมานั่งพักในร่มใกล้ๆกับหมวดบูมและหมวดเต้ยยืนคุยกันอยู่ ตรงนี้มันมีร่มไม่ใหญ่ๆอยู่ที่เดียวขอมาแอบนั่งใต้ร่มไม้หน่อยแล้วกัน
“เฮ้อ เหนื่อยว่ะ”ผมบ่นออกมาเบาๆ
“แค่นี้ก็บ่นซะแล้ว”ผู้หมวดเต้ยพูด
“แฮะๆ มันร้อนครับผู้หมวด”ผมยิ้มให้
“คิดถึงเมียจัง”ไอ้มหาตวงมันพูดลอยๆไม่ได้มองหน้าหมวดเต้ย ผมมองหน้ามันอย่างงงๆคือเมียมึงกับเมียกูก็ยืนหัวโด่อยู่ตรงหน้ามึงคิดถึงเมียคนไหนวะมหา มองหน้าหมวดเต้ยหน้าตึงขึ้นมาทันทีครับ ส่วนหมวดบูมนี่ทำหน้างงๆ
“มึงมีเมียด้วยเหรอวะมหา”จ่าซึ่งเป็นผบ.หมู่ปืนกลถามอย่างสงสัย
“มีครับจ่า”ไอ้มหาตอบหน้าชื่นตาบาน
“กูไม่อยากจะเชื่อว่ะ ได้ข่าวมาว่ามึงเพิ่งสึกมาแล้วเอาเวลาไหนไปหาเมีย”
“ก็ช่วงที่ฝึกเสร็จอ่ะครับ มึงไม่คิดถึงเมียมึงบ้างรึไงไอ้บอมบ์”
“กูคิด แต่กูไม่เพ้อเหมือนมึง”
“ทำไงได้วะ กว่าจะได้เจอกันแต่ละทีแม่ง เฮ้อกูขอหอมแก้มมึงทีไอ้สัส”ไอ้มาตวงมันยื่นหน้ามาคว้าต้นคอผมหอมแก้มฟอดใหญ่ ไอ้สัสเอ๊ย ทำกับกูได้ลงคอ
“กูว่าแม่งคิดถึงเมียจนบ้าไปแล้ววะฮ่าๆๆๆ”จ่าหัวเราะ ส่วนผมมองหน้า ๒ หมวดสุดหล่อในดวงใจแล้วยิ้มให้
“เหนื่อยๆแบบนี้น่าจะมีเมียมาคอยซับเหงื่อให้ ยื่นน้ำเย็นๆให้กิน”ไอ้มหาตวงยังคงเพ้อต่อไป
“เป็นทหารก็แบบนี้แหละมหา มึงจะฝันเฟื่องไปมากทำไมวะ เหนื่อยก็เช็ดเหงื่อเองสิ อยากกินน้ำเย็นก็ไปหากินเอาเอง ไม่มีเมียมาคอยดูแลบริการถึงที่หรอก มีแต่จะเอาสากมาตีหัวนี่ ขนาดเงี่ยนๆคิดถึงเมียแค่ไหนก็เอามันไม่ได้ยังต้องมาชักว่าวเองเลย”จ่าพูดขึ้นมา “เออ แล้ววันก่อนมึงไอ้ยักษ์เสียท่ากะเทยไปแล้วเหรอ”
“ยังครับจ่า ผมถีบมันก่อน”
“ฮ่าๆๆๆ มหาคิดไม่อะไรไม่ออกก็ไปเข้าเวรแล้วหากะเทยมาอมให้นะ”
“มันมีด้วยเหรอครับจ่าที่กะเทยจะมาอมให้น่ะ”ไอ้ตวงทำหน้าใคร่รู้
“มีสิ จ่าอยู่นี้มาเกือบ ๒๐ ปีแล้วพวกรุ่นพี่พวกเอ็งนะ ฮ่าๆๆๆ อย่าให้กูพูด แต่อย่างว่ามันจากบ้านจากเมียมาไกล เงี่ยนๆก็ให้พวกมันอมไปซะ”
“เออ น่าลองว่ะ บอมบ์มึงได้ขอเบอร์โทรกะเทยที่มันจะอมให้มึงไหมวะ กูสนใจ”ไอ้มหาทำตาหน้าน่าสนใจ ส่วนหมวดเต้ยตอนนี้หน้าเคร่งเครียดกว่าเก่า
“กูว่ากูรู้สึกคันตีนยังไงไม่รู้ว่ะบูม”หมวดเต้ยพูดขึ้นมาพลางลูบๆที่คอมแบท
“เป็นเชื้อราหรือเปล่าวะ”หมวดบูมทำหน้าซื่อ
“ไม่รู้ว่ะ กูว่าคงไม่ใช่”หมวดเต้ยมองหน้าไอ้มหาตวงแวบหนึ่ง
“เหรอวะ”ผู้หมวดบูมยังทำหน้างงต่อไป ส่วนผมนี่กลั้นขำแทบไม่อยู่ ไอ้มหานะไอ้มหามึงแสดงอาการคิดถึงเมียได้แจ่มมากเลยว่ะ
“เฮ้อ”ผมถอนหายใจบ้าง
“เป็นไรของมึงอีก”ไอ้มหาตวงหันมามองหน้า เก็บอาการได้เนียนมากเลยมึง
“กูก็คิดถึงเมียกูบ้างสิวะ เหนื่อยๆแบบนี้มีเมียมานั่งข้างๆ คอยนวดไหล่ ไล้แผ่นหลัง”ผมทำหน้าเหม่อลอย ฮ่าๆๆๆ ตอนนี้หมวดบูมกับหมวดเต้ยหน้าเหวอทั้งคู่
“เออน่ะสิ เมียเราเขาจะคิดถึงเราบ้างไหมนะ เขาจะรู้หรือเปล่าว่าผัวสุดที่รักของเขากำลังเหนื่อย หัวใจจะขาดรอนๆ”ไอ้มหาตวงพูดแล้วมองฟ้ามองฝนไปเรื่อยเปื่อยของมัน
“เขาคงไม่คิดถึงเราหรอกมั้งตวง ทำใจซะเถอะ เมียเราเขากำลังนอกใจ”พูดแล้วกลั้นขำ ตอนนี้ทั้งคู่ทำหน้าเลิกลัก ส่วนผมก็อมยิ้มหน้าแป้นหน้าบาน
“ไอ้พวกเหี้ย มีเมียแล้วพากันเพ้อ ไอ้หน้าส้นตีน”หมวดเต้ยเตะขาไอ้มหาจากนั้นทั้งคู่จึงเดินออกไป ผมกับมหาขำก๊ากออกมาเลยครับ
พักกลางวันกินข้าวเสร็จเรียบร้อยมานั่งแผ่ตากพัดลมอยู่ใต้ถุนโรงนอน คุยกันเย้วๆเสียงดัง ไอ้ซันหลังจากที่ผมเอาเบอร์สาวสวยให้มันเมื่อเช้าตอนนี้ก็กำลังตามจีบตามตื๊อ ส่วนผมกับไอ้มหาตวงนั่งพิงผนัง บ่ายโมงครึ่งตามเวลาที่นัดเอาไว้ไปฝึกกันที่สนามฟุตบอลของกองพัน ช่วงนี้ฝึกการเดินเข้าตีครับ
เหงื่อชุ่มหน้าดำหน้าแดงจนถึงบ่าย ๓ ครึ่งจึงเลิกการฝึกเอาไว้แค่นี้ คืนปืนเสร็จแล้วขึ้นถอดเสื้อพรางออกเป็นชุดครึ่งท่อนวิ่งออกกำลังกายกัน ๔ รอบสนาม ฟิตมาก แต่ก็เหนื่อยเหมือนกัน วิ่งไปมองหน้าหมวดบูมไปอยากจับจูบหลายๆทีให้มีแรงวิ่งกลัวทำไปแล้วคนอื่นจะมองผู้หมวดของเราไม่ดีเลยเก็บอาการ เฮ้อ เป็นแบบนี้ก็ลำบากนะครับเรามันแค่พลทหารตัวน้อยๆเขาผู้บังคับบัญชาตัวใหญ่ๆ
“บูม ถามจริง หมู่อาร์ตเคยจีบบูมป่ะ”เข้ามาในห้องผู้หมวดหลังจากกินข้าวอาบน้ำในช่วงเย็นเสร็จเรียบร้อยแล้ว คุยกันถึงเรื่องเรื่อยเปื่อยจนวกเข้ามาเรื่องที่ผมสงสัย เห็นมาหลายครั้งแล้ว ชอบมาเจ๊าะแจ๊ะเมียกูยามกูเผลอ
“ไม่นี่”ผู้หมวดส่ายหน้าอย่างไม่รู้ตัว
“ไม่ค่อยเชื่อว่ะ อาการแบบนี้มันหวงก้างกันเห็นๆ แล้วเวลาคนอื่นเข้าใกล้บูม มันจะมีอาการแปลกๆบ้างป่ะ เช่น มองตาขวาง กีดกัน หรือพยายามเข้ามามีส่วนร่วมเวลาบูมทำงาน”
“ก็เห็นมันมาช่วยงานตลอดนี่ เรียกใช้อะไรก็ใช้ง่าย แต่ก่อนไปเที่ยวกับมันบ่อย เคยเมาไปนอนห้องมันด้วยแต่ไม่เห็นมันทำอะไร”
“นั่นไง กูว่าแล้ว รู้ตัวป่ะว่ามันกำลังจีบอยู่อ่ะ”
“จีบเจิบอะไร ถึงจะจีบก็จีบไปดิ ไม่ได้เล่นด้วยซะหน่อย”
“เออ ถ้าเล่นด้วยเนี่ยมึเฮแน่”ผมพูดข่มขู่
“หึ เยอะไปป่ะวะ”
“อะไร คนเขารักเขาหวงยังมาว่าเขาเยอะ เออ แปลกคน นี่ถามหน่อยถ้าเกิดผมไม่สนใจอะไรเกี่ยวกับบูมสักอย่างเนี่ย บูมพอใจป่ะ”
“กูจะเอาปืนยิงมึงทิ้ง”
“เห็นป่ะ ผมหวงอ่ะถูกต้องแล้วครับ ไม่ได้เยอะ แฟนใครใครก็หวงใครก็รัก ลองมีคนมาจีบผมบ้างดิ”
“กูจะยิงทิ้งทั้งมึงและมัน”
“หึหึ ฟอด เมียกูขี้หึง ฮ่าๆๆๆ สงสารไอ้มหามัน คงได้แค่เพ้อ ทำไมไม่เอามันไปอยู่กองร้อยเดียวกับหมวดเต้ยซะทีแรก”
“จะไปรู้เหรอว่ามัน ๒ คนจะได้กันน่ะ เออ แล้วเมื่อตอนกลางวันมึงพูดออกมาได้ไง ไม่อายบ้างเหรอวะ แล้วถ้าเกิดคนอื่นรู้ล่ะเขาจะมองกูยังไง แค่กูอนุญาตให้มึงเข้ามาเย็นๆแบบนี้มันก็น่าสงสัยพอแล้ว นี่ยังพูดโจ่งแจ้งอีก ทีหลังกูขอนะ กูยังไม่พร้อมเปิดตัวเว้ย ขออะไรมันลงตัวกว่านี้ก่อน”
“แฮะๆ แต่พวกผมไม่ได้พูดชื่อใครนะ ก็แค่เปรยๆว่าอยากกอดเมียก็แค่นั้น สงสารไอ้ตวงมันหน่อยเถอะครับ ได้แค่มองหน้าแล้วยิ้มให้กันน่ะ มันทรมานนะครับที่รัก ลองเป็นที่รักกับผมเป็นแบบมันดูดิ”
“เออ แต่ทำไงได้ จะมาเดินควงแขนควงขากันก็ไม่ได้นี่หว่า ก็ต้องทนละวะ ถ้าไม่ทนแสดงว่าที่ผ่านมาแค่อารมณ์ชั่ววูบ บางทีมหามันอาจจะไม่รักไอ้เต้ยจริงก็ได้”
“อย่าเพิ่งตัดสินอะไรง่ายๆสิครับ เรื่องความรักความใคร่นี่ไม่มีอะไรแน่นอนลงตัวหรอก เจอกันวันเดียวได้กันแต่อยู่กินกันเป็นสิบยี่สิบปีจนตายห่ากันไปก็มีมากมายนะครับ”มองโลกในแง่ดีเข้าไว้
“ใช่สิ มึงผ่านการมีแฟนมาตั้งเยอะนี่”ออกนอกอวกาศแล้วผู้หมวดของผม
“ฟอด ทำไมชอบยัดเยียดอะไรที่ไม่เป็นจริงให้ด้วยครับที่รัก อย่ามองผมในแง่ลบดิ เห็นเลวๆแบบนี้ก็มีดีเหมือนกันนะ”
“ก็มึงหล่อไง ตามทฤษฎีคนหล่อต้องเจ้าชู้”
“ผู้หมวดก็หล่อแล้วผู้หมวดเจ้าชู้ป่ะ”
“ไม่ กูคบทีละคน คบน้อย คบนาน”
“อืม ผมก็เหมือนกันแหละครับที่รัก ถึงประสบการณ์ผมจะโชกโชนแต่ผมจะอ่อนโยนกับคนน่ารักๆนะครับ ฮ่าๆๆๆ”
“ตกลงว่าเจ้าชู้หรือไม่เจ้าชู้”
“ไม่อ่ะ รักใครคบใครก็อยู่กับคนๆนั้น ไม่นอกใจ ไม่วอกแวก ยิ่งมาเจอคนหล่อแบบผู้หมวดผมไม่เคยคิดจะมีคนอื่นหรอก”
“ถุย ไอ้สัส ปากหวาน”
“เขินอ่ะดิ”
“เออดิวะ มึงทำกูไม่เป็นตัวของตัวเอง บอมบ์ถ้าวันหนึ่งเราไม่ได้คบกันมึงจะยังทำดีกับกูป่ะ”
“เพ้อเจ้อแล้ว ไม่มีทางหรอก อะไรวะ เพิ่งจะคบกันได้ไม่กี่วันกี่เดือนมาพูดถึงเรื่องเลิกรา แม่ง ถามหน่อยเหอะ แอบมีคนอื่นใช่ไหม หรือจะยังไงให้รีบบอกกัน จะได้ไม่ถลำลึกไปมากกว่านี้ ถามหน่อย มั่นใจตัวเองป่ะ”ผมของขึ้นขึ้นมาทันที อะไรวะ กว่ากูจะจีบมึงได้ กว่าจะได้คบกัน กูปวดใจมาตั้งหลายหน นี่มาพูดเหี้ยแบบนี้
“นี่ อยากโกรธกูดิ กูแค่อยากรู้เฉยๆ แต่กูก็คิดว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้หรอก”
“กวนตีนจริงๆว่ะ ทีหลังห้ามพูดเรื่องเลิกรา ฮึ่ย”กำหมัดแล้วทุบกับหัวเข่าของตัวเอง
“พี่บอมบ์อย่าโกรธบูมดิ”ผู้หมวดพูดเสียงเบามือด้านซ้ายวางที่ไหล่ขวาของผม สายตาออกจะขี้ออดขี้อ้อน
“ดูทำหน้าเข้าดิ ผมไปแล้ว อยู่ไม่ได้ เห็นหน้าแล้วเงี่ยนตลอดเลยว่ะจุ๊บผมไม่โกรธแล้วครับคืนนี้ฝันดีนะครับ เดี๋ยวดึกๆจะส่งข้อความไป”
“เดี๋ยวดิบอมบ์”ผู้หมวดลุกขึ้นมาคว้าข้อมือผมไว้ ก่อนจะประกบจูบเบาๆที่ริมฝีปากแล้วก็แลกลิ้นกันนัวเนีย เฮ้อ คืนนี้กูคงต้องลงไปชักว่าวแน่เลย เมียแม่งโคตรยั่ว “อย่าแอบลงไปชักว่าวนะมึง”ผู้หมวดต่อยที่หน้าอกผมเบาๆ
“ไม่รู้จะห้ามใจได้หรือเปล่า บูมแม่งโคตรยั่ว จุ๊บ กลับบ้านดีๆนะ”
“อ่ะ ฟังเวร คืนนี้เวรโรงก็จะเป็นพวกฝึก ก็เข้าใจนะว่าเราเหนื่อยมาทั้งวันแต่ว่าคนเรามันน้อย แต่ก่อนเนี่ยแทบไม่เหลือใคร มีสิบเวรเดินแถวไปกินข้าวคนเดียว บางทีเหลือทหาร ๑ คน ช่วงนี้ก็เริ่มเบาขึ้นมาหน่อยมีพวกเอ็งขึ้นมาช่วย เวรเริ่มห่างแต่ละคนไม่ได้เข้าติดต่อกัน ก่อนพวกเอ็งมารุ่นพี่ที่อยู่ บก.ร้อย เข้าเวรคนเดียวทั้งคืน เพราะไม่เหลือใครจริงๆ ต่างมีเวรข้างนอกกันหมด อ่ะ มาฟังเลยดีกว่า เวรโรงผลัด ๑ นะ .... ผลัด ๒ ไอ้มหา ผลัด ๓ ไอ้ยักษ์ ผลัด ๔ สุระ ผลัด ๕ ไอ้ดำ....”ฟังสิบเวรอบรมชี้แจงในช่วงเย็นของวัน ช่วงนี้มีอะไรเราช่วยๆกันก่อนครับเพราะรุ่นผมนี่ขึ้นกองร้อยมาเพื่อจะทดแทนรุ่นพี่ที่ลงใต้
“เฮ้ยๆ วางมือถือแล้วหันมาคุยกับกูบ้างเหอะ”สะกิดไอ้ซันตั้งแต่ได้เบอร์ผู้หญิงไปพี่มันเพื่อนมัน มันไม่ยักจะสนใจ
“แปบนึง หืม ใช่ เค้ากำลังเดินไปตลาด ไปกับพี่บอมบ์....”ไม่สนใจจริงๆเลยแฮะ ส่วนมหาตวงตอนนี้คุยกับเมียมันอยู่
“จะไปกินข้าวครับ แล้วที่รักกินอะไรไปยัง อืม ที่พูดไปเพราะเหนื่อย อยากมีคนดูแลใกล้ๆ....”โลกส่วนตัวกันทั้งคู่
“พี่บอมบ์รอหนูด้วย”อีหนูผัวทิ้งมันตกกองร้อยเดียวกับผมครับ ขึ้นมาโดนรุ่นพี่แกล้งหลายอย่าง แต่ไม่ใช่ในทางเสียหายนะครับ แบบหยอกเล่น เดินไปหอมแก้มมันประมาณนี้
“โดนผัวทิ้งไม่พอยังโดนเพื่อนทิ้งอีกนะมึง”ผมพูดขำๆ สนิทกันแล้วก็ไม่ต้องเกรงใจกัน
“ก็จริงแหละพี่ เฮ้อ เบื่อ ไอ้ศักดิ์ก็แม่ง เกลียดจริง จ๊ะจ๋ากับเมียทั้งวันทั้งคืน รำคาญเวลามันคุยโทรศัพท์ อีดอกนั่นก็ไม่รู้จะโทรหาอะไรนักหนา ไม่คิดจะให้ผัวมันพักผ่อนเลยรึไง”
“อะไรกับเมียกูเนี่ยอีหนู”ไอ้ศักดิ์เดินมาพูดเสียงไม่พอใจใส่
“กูไม่อะไรกับเมียมึงหรอกศักดิ์ แต่มึงน่ะ ทำให้กูคิดถึงผัวกู เฮ้อ โชคชะตาวาสนาเล่นตลกกับตุ๊ดหน้าหล่อแบบฉัน”มันหล่อจริงนะอีหนูอ่ะแต่มันสาวแตกเท่านั้นเอง
“แล้วทำไมมึงไม่เป็นผู้ชายล่ะ”ผมถาม
“มันกู่ไม่กลับแล้วอ่ะ เป็นมาขนาดนี้แล้ว”
“ฮ่าๆๆๆๆๆ”
อ่านแล้วไม่ว่าตอนไหนๆก็คิดถึงนะค่ะคิดถึงบรรยากาศในค่ายทหารที่พวกเค้าอยู่ด้วยกัน
ถึงเราจะไม่มีความรู้สึกในค่ายทหารก็เถอะ
แต่นึกถึงบรรยากาศตอนเรียนได้เลย ตอนเข้าแถวอะไรแบบนี้ ตอนคุยเล่นตอนกินขนม เป็นช่วงเวลาในวัยเด็กที่คิดถึงจริงๆ
พอมาอ่านเรื่องนี้ให้ความรู้คิดถึงเพื่อน คิดถึงสถานที่ๆเราเคยอยู่ :mew4: :mew4: :mew4: ความคิดถึงก็วิ่งเข้าชนอย่างจัง
รออ่านตอนหน้านะค่ะหวังว่าจะเป็นแบบที่หวังหมวดบูมจะไม่ใช่ในแบบที่ตอนก่อนๆพูดถึงทุกอย่างแค่เข้าใจผิด เค้าแค่แซวเล่นๆ :hao5: :hao5: :hao5: รอค่ะ
-
ก็หวังใว้ตลอดอ่ะน่ะว่าเขาจะใด้ใช้ชีวิตบั่นปลายด้วยกัน :mew6: :mew6:
-
ก็หวังใว้ตลอดอ่ะน่ะว่าเขาจะใด้ใช้ชีวิตบั่นปลายด้วยกัน :mew6: :mew6:
หวังเหมือนกันค่ะ
-
วันที่อ่านว่า บูมตาย เราน้ำตาไหลเลยตอนนั้น แล้วอีกวันก็มาคิด
นี่มันนิยายนะ ไม่ใช่เรื้องจริง แต่มันแอบเศร้าๆ เสียใจ
เราอ่านเรื่องนี้แบบตั้งใจ อ่านไม่มีข้าม อ่านทุกตัวอักษร จนเรารักตัวละครทุกตัว
ถ้าบูมกลับมา จะกลับแบบไม่สมเหตุสมผล หรือ มีเหตุผล เราว่าคนอ่านก็รับได้
ทุกคนรอบูม รอให้กลับมาใช้ชีวิตด้วยกันกับบอม แบบไม่ต้องต่างคนต่างอยุ่คนละที่
อยากให้เค้าตื่นมาพบหน้ากันทุกๆ วัน หลังว่า บูมจะกลับมาจริงๆเนอะ
-
ก็หวังใว้ตลอดอ่ะน่ะว่าเขาจะใด้ใช้ชีวิตบั่นปลายด้วยกัน :mew6: :mew6:
หวังเหมือนกันค่ะ
ต่อไปก็เรื่อง ดีแล้วทนหัวมีผัวเป็นชาวนา :impress2: :impress2: สายมโนอ่ะ
-
ก็หวังใว้ตลอดอ่ะน่ะว่าเขาจะใด้ใช้ชีวิตบั่นปลายด้วยกัน :mew6: :mew6:
หวังเหมือนกันค่ะ
ต่อไปก็เรื่อง ดีแล้วทนหัวมีผัวเป็นชาวนา :impress2: :impress2: สายมโนอ่ะ
555ใช่ค่ะอยากอ่านมากอยากอ่านแบบที่เค้ามีความสุขและได้ใช้ชีวิตด้วยกันดูแลแสบ ซ่า โตเป็นผู้ใหญ่และพวกเค้าได้ใช้ชีวิตด้วยกันอ่าาาาพิมพ์ไปแล้วอีร้องค่ะเพราะนิยายเรื่องนี้มากกว่านิยายว่าไหมค่ะตัวละครทุกตัวมีความผูกพันธ์ด้วยอย่างมากเลยค่ะ
-
วันที่อ่านว่า บูมตาย เราน้ำตาไหลเลยตอนนั้น แล้วอีกวันก็มาคิด
นี่มันนิยายนะ ไม่ใช่เรื้องจริง แต่มันแอบเศร้าๆ เสียใจ
เราอ่านเรื่องนี้แบบตั้งใจ อ่านไม่มีข้าม อ่านทุกตัวอักษร จนเรารักตัวละครทุกตัว
ถ้าบูมกลับมา จะกลับแบบไม่สมเหตุสมผล หรือ มีเหตุผล เราว่าคนอ่านก็รับได้
ทุกคนรอบูม รอให้กลับมาใช้ชีวิตด้วยกันกับบอม แบบไม่ต้องต่างคนต่างอยุ่คนละที่
อยากให้เค้าตื่นมาพบหน้ากันทุกๆ วัน หลังว่า บูมจะกลับมาจริงๆเนอะ
ใช่ค่ะรับได้ทุกเหตุผลขอแค่กลับมาพรีสสสส :mew1: :mew1: :mew1:
-
o13 o13
-
กลัวใจพี่เมฆ จะให้คนอื่นออกมาแกล้งพี่บอมบ์กับน้องแสบ กลัวใจว่าจะไม่ใช่หมวดบูมจริงๆ
กลัวใจเพราะเราคิดถึงหมวดบูมจริงๆ พี่เมฆคงไม่รู้ว่าเราทำใจเป็นเดือนกว่าจะกล้าอ่านตอนล่าสุด เพราะผูกพันกับเรื่องนี้มาก ทุกครั้งที่ชื่อหมวดบูมโผ่ขึ้นมาน้ำตามันจะไหลตลอดเลย ใจมันสั่นไปหมด #คิดถึง #รัก #ผูกพัน กับเรื่องนี้ที่สุด เหมือนทุกคนทุกตัวละครเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตเราไปแล้ว เหมือนเราเติบโต ผ่านร้อนผ่านหนาว ผ่านเรื่องราวต่างๆ มาด้วยกัน ตั้งแต่ก่อนที่เด็กๆ จะโตเป็นผู้ใหญ่ จนถึงปัจจุบัน อยากให้มาอัพต่อไวๆ นะ รออยู่นะ รอพี่บอมบ์ รอหลานๆ กลับมาอีกครั้ง :mew4: :mew4: :mew4: :mew4:
-
ปูเสื่อรอหมวดบูมเลย..
-
กลับมาจริงๆใช่มั๊ยยยยยยยยยยยยยยย
-
วันนี้ของปีนั้น
“แม่บิวครับ”
“ครับ”
“ทำไมแม่บิวไม่พาอาบูมมาด้วย”
“อาบูมติดงาน อาบูมบอกชาลีแล้วไม่ใช้เหรอว่ามาไม่ได้”
“บอกเมื่อไหร่ ชาลีจำไม่ได้”
“วันก่อนไง”
“ชาลีจำไม่ได้”
“พ่อดูเรื่องนี้อีกแล้ว ไม่เบื่อบ้างเหรอพ่อ”ลูกชายคนเล็กของบ้านกระแทกก้นนั่งบนตัก ตักพ่อคือโซฟา ที่ซื้อมาเป็นหมื่นนี่ไม่มีประโยชน์เลย แหม่ มันน่านักไอ้เจ้าคนนี้
“ความสุขไง”แค่คิดในใจ ไม่ได้บ่นออกไปครับ ลูกนั่งตักผมก็โอบเอว หอมแก้ม อย่าว่าแต่ลูกเลยครับที่ติดการหอมแก้ม คือพ่ออย่างผมก็ไม่แพ้กัน หอมตั้งแต่เด็กจนโตป่านนี้แล้ว ยังติดการกอดการหอม แก้ไม่หายสักที
“ชาลีแทบจะจำได้เลยว่าใครพูดอะไรบ้าง”
“ฮ่าๆ”ผมขำนิดหน่อย พูดถูกใจพ่อจริง ผมก็ดูจนจำได้ทุกคำแล้วว่าเขาพูดอะไรบ้าง แต่มันไม่เคยเบื่อ “จะเลิกเป็นลูกแหง่ตอนอายุกี่ปีละ หืม”
“ไม่เลิกง่ายหรอก จะเป็นลูกแหง่ของพ่อแบบนี้ตลอดไป”พูดแล้วไถลก้นลงบนโซฟา ไม่นั่งให้ห่างไกลพ่อมันหรอก เบียดแทบจะสิงให้ได้
“ถามความสมัครใจของพ่อรึยัง”
“ไม่ถามครับ บังคับเอาเลย ฮ่าๆๆๆ”
“หึหึ นั่งดูเป็นเพื่อนพ่อหน่อยสิ แสบซ่าไปไหนก็ไม่รู้”
“น่าจะไปหาพี่เมทนะครับ”สิ้นคำตอบผมก็เงียบ ตั้งใจดูหนังต่อ เป็นหนังเก่าที่ผมชอบดูมาก เวลาที่ผมว่างๆ ไม่มีอะไรทำ ก็มักจะดูหนังเก่าๆ ดูแล้วมีความสุข คือมันทำให้ผมย้อนไปวัยที่เรามีความสุข นั่นก็คือวัยมัธยมนั่นเอง หนังที่ผมดูนี่เป็นหนังของเด็กมัธยม ไม่ใช่เด็กกำกับนะครับ เขาแสดงเป็นเด็กมัธยมน่ะ ดูแล้วรู้สึกดี คือ กูแก่อ่ะ มันชอบย้อนวัย
“แต่ก่อนพ่อบอมบ์เป็นแบบในหนังไหมครับ”ชาลีถามระหว่างที่หนังดำเนินไปเรื่อยๆ
“ก็ประมาณนี้ แต่พ่อจะซ่ากว่านี้หน่อยๆ”พูดถึงวัยมัธยมแล้ว ยิ่งเราโต อะไรแปลกใหม่มันดูน่าลองไปหมด ยิ่งช่วงที่ผมเรียนต่อมัธยม ๔ หลังจากที่ไม่ไปเรียนนายร้อยกับไอ้ภีม ผมก็มุ่งสายสามัญ เฮฮาปาตี้ เช่าห้องอยู่คนเดียว หาอะไรทำระหว่างเรียน อย่างที่เคยโม้ไปว่าผมทำงานหาเงินเอง ก็เรื่อยเปื่อยของผมไป เข้าสังคมเพื่อนฝูงพาไปแว๊นบ้าง เคยยกพวกตีกันบ้าง เฮี้ยวไม่เบาอ่ะ “เราก็ซ่าได้นะ แต่ต้องไม่ให้พ่อหนักใจ รู้ไหม”ใครจะว่าผมสอนลูกยังไงก็ตามเถอะ เด็กผู้ชายบางอย่างก็ไม่ต้องห้าม อนุญาตได้แต่ต้องมีขอบเขต ขืนห้ามไปหมดแล้วลูกไปแอบทำ นั่นมันจะอกแตกตาย เจอมาหลายบ้านละ
“ชาลีเป็นเด็กดี”
“อื้ม พ่ออนุญาตให้ดื้อให้ซนได้ แต่มีข้อห้ามไม่กี่ข้อที่พ่อห่วง ๑ เรื่องผู้หญิง เราอ่ะเป็นคนหน้าดี ใครๆก็อยากเข้าหา พ่อก็มีตังค์เยอะด้วย ๒ เรื่องผู้ชาย ก็เหมือนกับเรื่องผู้หญิงที่พ่อว่าไป ระวังรุ่นพี่เราให้ดี อย่าให้เขาหลอก ต้องทันคนด้วยนะ”มีลูกชายใครว่าไม่น่าห่วง ทุกวันนี้ไม่ว่าลูกสาวลูกชายมันน่าห่วงทั้งนั้น
“ชาลีจะอยู่กับพี่แสบพี่ซ่า”
“อื้ม แต่อย่าพากันลงเหวแล้วกัน ถ้าจะทำตัวไม่ดีให้มาบอกพ่อนะ”พูดกันเอาไว้ก่อนครับ แต่จากที่เลี้ยงลูกมา เขาโอเค ดื้อซนตามวัย ยอมรับได้
“ชาลีไม่ดื้อหรอกครับ ชาลีน่ารักจะตาย”พูดแล้วก็อมยิ้ม ยอตัวเองเป็นด้วย มันได้ใครมาวะ หึหึ ชาลีจะเป็นเด็กเลี้ยงง่ายหน่อยครับ ไม่ค่อยปวดหัวเหมือนแฝด แฝดนี่ตัวป่วน นิสัยผมอ่ะ ผมเคยทำกับพ่อแม่ยังไง แฝดก็จัดให้ผมเต็มที่ ดีหน่อยที่พอจะคุมได้ ส่วนชาลีง่ายๆ สบายๆ ไม่หนักใจ บิวจะสอนดี บางครั้งก็แอบไปได้ยินบิวสอนลูกว่าห้ามงอแงกับผมเยอะ คือบิวก็เกรงใจผมนะ ที่ผมไม่ได้เป็นพ่อแท้ๆ บางครั้งผมได้ยินผมก็จะคุยกับบิวตรงๆ ไม่อยากให้เด็กมันเก็บกด ไม่อยากให้คิดว่าทำไมเราจะเอาแต่ใจกับพ่อแม่ไม่ได้ ทำไมพี่ทำได้ ทำไมน้องทำไม่ได้ คืออารมณ์ความรู้สึกของเด็กอ่ะนะ เราไม่รู้หรอกว่าเราจะไปผูกปมอะไรตอนไหน ถ้าดูไม่ดีนี่คือเราจะเป็นคนไม่ได้เรื่องไปเลย ผมก็บอกกับบิวว่าให้เขาเต็มที่ อยากงอนผม อยากขอเงิน อะไรก็แล้วแต่ให้เขาแสดงออก ไม่ให้เขารู้สึกถึงความแตกต่าง เพราะถ้าเมื่อไหร่ที่คนในบ้านรู้สึกแตกต่าง คนนั้นได้มากคนนี้ได้น้อย มันจะอยู่กันไม่สุข
“พ่อ ขอตังค์หน่อยครับ”เจ้าซ่ามาแล้วครับ เปิดประตูพรวดเข้ามาขณะที่ผมนั่งดูหนังเพลินๆ
“หืม วันนี้ไม่พอใช้เหรอ เออ แล้วอย่าไปไหนไกลนะ”
“วันนี้ซ่าไม่ได้ไปไหนครับ พี่โอมบอกให้มาเบิกเงินจะไปซื้อน้ำมันกับซื้ออะไหล่มอไซด์”
“เท่าไหร่ล่ะ”
“๕พันครับ พ่อดูเรื่องนี้อีกแล้ว ไม่เบื่อบ้างเหรอ เออ ชาลีไปซื้ออะไหล่ด้วยกันไหม”
“จะดูหนังกับพ่ออ่ะ พี่ไปกับไปโอมเถอะ”ชาลีตอบแล้วขยับมานั่งพิงผม
“ขอค่าขนมด้วยนะครับ ๑๐๐ บาท”
“กินทั้งวันอ่ะขนม ไม่รู้จักโตสักที”
“งั้นขอกินเบียร์ ฮ่าๆๆๆ”
“อยากลองเหรอ”
“ไม่อ่ะ ซ่าพูดเล่น ซ่าไม่อยากกินหรอก มันน่ากลัว”ซ่าให้คำตอบผม ผมหยิบเงินให้ลูกชายก่อนจะสนใจหนังของตัวเองต่อ
“ชาลี โตแล้ว ให้พ่อแบกลงมาได้ไง เล่นเป็นเด็กไปได้”บิวเห็นชาลีเกาะหลังผมลงจากด้านบนห้อง รีบเอ็ดลูกทันทีเลยครับ
“แม่เราบ่นเป็นป้าไปแล้ว”ผมพูดแหย่บิวแบบขำๆ
“แม่จะเป็นป้าบิวเหรอ”เจ้าตัวเล็กปากโป้งขึ้นมา
“นี่ มาเรียกแม่เป็นป้าได้ไง ยังสวยอยู่นะคะ”
“ก็แม่ชอบบ่น เนอะพ่อบอมบ์”
“หึหึ มีอะไรกินบ้างบิว”
“น้ำพริกกะปิเมื่อเช้าเหมือนเดิมแหละพี่บอมบ์ ให้บิวเจียวไข่ให้ไหม ร้อนๆ”
“ไม่เป็นไร ลงได้แล้วไอ้ลูกหมา พ่อหนัก”
“ไม่เอา พ่อแบกชาลีไปถึงห้องครัวเลย”เกาะผมแน่น ประเด็นตอนนี้คือลูกมันโตแล้ว จะแบกเหมือนเมื่อก่อนก็ไม่ไหว
“ลงเลยๆ เกาะพ่อ ดูกระดูกระเดี้ยวพ่อด้วย”บิวเดินมาตีแขนลูก
“จะบอกว่าพี่แก่เหรอบิว”ผมขมวดคิ้วมองบิว
“เปล่านะ บิวไม่ได้พูดซะหน่อยว่าพี่บอมบ์แก่ ฮ่าๆๆๆ”บิวหัวเราะใหญ่เลยครับ โอเค ผมยังไม่แก่ แค่ใกล้หลักสี่ มันแค่นี้เอง
มื้อกลางวันผ่านไป เออ นี่มันบ่าย ๒ แล้วนี่หว่า เอาเป็นว่าเป็นมื้อกลางวันแล้วกันเพราะบางครั้งกินอาหารไม่ค่อยเป็นเวลา แล้วแต่จะคิดได้ โดนบ่นบ่อยมากครับเรื่องกินข้าวเนี่ย พักนี้กินไม่ตรงเวลา แม่ก็บ่น พี่ๆก็บ่น ลูกชายยังบ่นเลยครับ ทำไงได้ คนมันไม่ค่อยหิว
“ไปเอาหมวกมาใส่ป่ะ เดินตากแดดร้อนๆเดี๋ยวเป็นไข้”กินอิ่มแล้ว เตรียมตัวเดินทางไปสำรวจทุ่งนา ช่วงนี้หน้าฝน ปลูกข้าวได้เดือนกว่าแล้ว ข้าวเริ่มจะแตกกอนิดหน่อย เขียวสวยไปทั้งท้องนา เอ่ยปากเตือนลูกชายเรื่องหมวก ชาลีก็รีบวิ่งไปหาหมวกมาใส่ เห็นท่าทางลูกคุณหนูแบบนี้แต่ติดดินมากนะ หึหึ ลองค้างบนฟ้าเป็นคุณชายสิ พ่อจะเตะให้คาอยู่บนนั้น
การสำรวจนาก็ไม่มีอะไรมาก เราไปดูน้ำ ดูกล้าข้าว ดูพวกวัชพืช นาผมก็ขยายมาเรื่อยๆ ตอนนี้ก็หลายร้อยไร่ มีคนมาด่ามาขี้โลภ ที่มีอยู่ก็ใช้ไม่หมดแล้ว ยังจะมีเพิ่มอีก ผมก็ตอกกลับสิครับ ทีมึงมีเมียน้อยกูไม่เห็นจะด่าเลย แล้วตอนนั้นผมก็ด่าต่อหน้าเมียมันด้วย บ้านแตกเรียบร้อย ผมไม่ได้เสี้ยมใครนะ ถ้าไม่มายุ่งกับผมก่อน
“กุมารทอง ยิ้มซิ”เดินไปถ่ายรูปไป ก็ลงโซเชียลบ้าง แต่ไม่ได้ลงทุกวันนะครับ ลงเฉพาะวันที่ว่างๆ “ให้ยิ้มไม่ใช่ให้ยิงฟัน”
“พ่ออ่ะ ก็ยิ้มแล้วเนี่ย หมดหล่อเลย ขอชาลีดูหน่อย”ดึงมือถือจากมือผมไป “ก็ยิ้มแล้วนี่”เวลาชาลียิ้มจะมีลักยิ้มเล็กๆอยู่ด้วย ผมก็มีนิดหน่อย แสบซ่าชอบบ่นว่าพวกเขาไม่ใช่ลูกผม เพราะไม่มีลักยิ้ม ผมนี่ขำท้องแข็งอ่ะ มันคิดไปได้
“เบื่อไหมเรา ให้ไปเล่นกับเพื่อนก็ไม่ไป”ถามลูกชายระหว่างที่ผมกำลังเพลินกับทุ่งนา ก็วัยนี้อ่ะนะ มันต้องติดเพื่อนติดฝูง ไม่ใช่วัยต้องมาทำนั่นทำนี่ให้หนักหัว
“อยู่กับพ่อสนุกที่สุดแล้ว”
“ตรงไหนวะ วัยนี้มันควรจะอยู่กับเพื่อนกับฝูง ตอนพ่อยังเด็กๆนะ นู้นกลับบ้านทีก็เย็นแล้ว ย่าบ่นทุกที”
“ก็ชาลีไม่อยากให้พ่อบ่นไง”
“หึหึ พ่อไม่บ่นไร้สาระหรอกน่า อยู่กับเพื่อนบ้างอะไรบ้าง เราจะได้มีสังคม ไม่ใช่รู้จักกันแค่ในบ้าน โอเคไหม”
“ครับ”ลูกชายพยักหน้ารับ จริงๆก็อยากให้เขาอยู่กับวัยเขาบ้าง อยู่แต่กับงานเดี๋ยวผมก็ใช้นู้นใช้นี่ คือพอเด็กมันโตไป มันจะคิด ขนาดเรา เรายังคิดเลย บางคนทำงานแต่เด็ก ไม่รู้ว่าวัยเด็กคืออะไร ที่รู้ๆคือกูต้องช่วยคนในครอบครัวทำมาหากิน คือผมไม่ได้เดือดร้อนอะไร ก็อยากให้ลูกๆไปตามวัยที่สมควร ห้ามบ้างปล่อยบ้าง
ปลายเดือน ต้นกล้าสวยงามไปทั้งท้องนา ฝนก็ยังตกเรื่อยๆ บรรยากาศดูดี แล้ววันหนึ่ง คุณแฟนก็กลับบ้านมาหาผม ทำหน้าจืดๆ คนที่สนุกสนานเฮฮาก็ไม่พ้นเด็กๆ คือทั้งวันผมก็ไม่ได้คุยอะไรกันมากหรอกครับ จนลูกๆนอนหมดแล้ว ก็มานั่งที่ระเบียงตากยุงเล่น
“เดือนหน้าไอ้เต้ยก็กลับมาแล้ว ไอ้มหาคงจะดีใจ”
“อือ มันคิดถึง บ่นอยู่ประจำ กลับมาก็ดีจะได้ครบแก๊งค์”
“แค่ไม่กี่วันหรอกมั้ง”บูมยักไหล่
“มีเรื่องอะไรให้คิด ลองบอกมาซิ”ผมตบที่ไหล่เบาๆ
“ก็ คือ เอาตรงๆนะพี่บอมบ์ คืองี้ พอไอ้เต้ยกลับมา นี่ก็ต้องไป”
“หืม หมายความว่ายังไง”
“ก็ได้รับคำสั่งให้ไปแทนไง ไอ้เต้ยหมดวาระมันแล้ว หวยก็มาตกนี่”
“อ้าวเหรอ เปลี่ยนตัวไม่ได้เหรอ”
“ไม่อยากทำแบบนั้นหรอก ที่เขาให้เราไปเพราะเขาเห็นความสามารถของเรา บูมคิดแบบนี้นะ”
“อืม แต่ก็ไม่ได้ให้ไปว่ะ เสี่ยง”
“ทำไงได้อ่ะพี่บอมบ์ สงครามมันแน่อยู่แล้ว ไม่ตายก็รอด ไม่รอดก็พิการ มันมีแค่นี้”
“แล้วไปเดือนไหน”
“หลังจากไอ้เต้ยกลับสักสัปดาห์หนึ่งมั้ง กำหนดการเดินทางยังไม่ออก แต่ว่ารายชื่อออกมาแล้วละ”
“ใจแป้วเลยว่ะ”
“เหมือนกัน กลัวไปแล้วเขาใส่โลงกลับมา”
“เออ ก็ว่าไป”
“ถ้าไปที่นั่นไม่ต้องห่วงนะ ได้กลับมาแน่ แต่ไม่รู้ว่ากลับมาแบบไหน”บูมหันหน้ามองผม ลึกๆของผมน่ะเหรอ ใจแป้ว คือมันก็พอจะเข้าใจนะครับว่าการเป็นทหาร การออกรบ มัน๕๐-๕๐ ไม่เป็นก็ตาย ไม่ตายก็พิการ แล้วแต่ว่าจุดสิ้นสุดของสนามรบมันอยู่ตรงไหน
“เอาน่า มันรอดต้องมาสิวะ ไม่รอดจะได้เห็นดีกัน”
“ฮ่าๆๆๆ”
ช่วงนั้นก็หงอยๆกันไปบ้าง วันที่หมวดเต้ย ไม่ใช่สิ ผู้พันเต้ย พี่แกขึ้นเป็นพันโทแล้ว หมวดบูมก็เหมือนกัน กลับมาก็คงได้เป็นพันเอก เราก็สนุกสนานเฮฮากันตามประสาแก๊งชายโฉด ไอ้มหานี่ดีใจ คือภารกิจที่ไปเนี่ย เป็นสงครามที่ต่างประเทศ เราก็ไปสนับสนุนเขาครับ แล้วหมวดเต้ยแกก็ไปเป็นกองพันแรกเป็นเวลา ๒ เดือน ครบวงรอบก็กลับมา สถานการณ์ตอนนี้ก็ดูจะเงียบๆบ้างแล้ว แต่ก็ต้องสลับผลัดเปลี่ยนกำลังเอากองพันหมวดบูมไป
เมื่อถึงเวลาเดินทาง ผมใจหาย มันเสี่ยง ก็คิดมากกันไปตามระเบียบ ก่อนไปเราก็แวะมาหาหลวงพ่อ คือมากันทั้งกองพัน ใครจะไปรบบ้างก็มาให้หลวงพ่อรดน้ำมนต์ให้ หลวงพ่อก็ผู้ข้อไม้ข้อมือให้ ทหารบางคนก็มาให้หลวงพ่อลงกระหม่อมให้บ้าง หลวงพ่อไม่ขัด รดน้ำมนต์จนเปียกโชกไปหมด
“ปลอดภัยกันทุกคนนะลูกนะ ไปทำเพื่อชาติเพื่อบ้านเมืองให้เราภูมิใจ อะไรๆหลวงพ่อก็ทำให้หมดแล้ว คิดถึงบ้านเมือง คิดถึงพ่อแม่ คิดถึงพระแล้วเราจะปลอดภัยนะ”หลวงพ่อก็อวยพรทุกคน “เอ้า ไอ้ลูกหมามานี่เอ็ง”หลวงพ่อเรียกหมวดบูมขยับเข้าไปใกล้ๆ “เอ้า พ่อให้อันนี้ เอาแขนมาลูก”หลวงพ่อหยิบตะกรุดดอกเล็กๆแล้วโปะเข้าที่ต้นแขนก่อนจะกระซิบเบาๆที่ข้างหู ผมก็ไม่รู้ว่าหลวงพ่อว่าอะไร ไม่กล้าถาม “ไอ้เสือ เอ็งเตรียมปลามารึยังลูก”
“เตรียมมาแล้วครับพ่อ”
“อือ ตั้งใจอธิษฐานเอานะลูก แล้วไปปล่อยปลา”
เสร็จพิธีที่วัดแล้ว กองพันก็เตรียมตัวเดินทางกลับกันครับ แสบซ่าชาลีนี่อ้อนหมวดบูมกันเป็นแถวเลยครับ ไม่อยากให้ไปอย่างนั้นอย่างนี้แล้วแต่เขาก็อ้อนอ่ะ
“อาบูมต้องกลับมานะ ชาลีคิดถึงอาบูม อาบูมสู้ๆนะ”ชาลีกอดไว้แน่น
“อาบูม ซ่ารออาบูมนะ ขอให้อาบูมปลอดภัย พ่อจะได้ไม่เหงา”
“แสบรักอาบูมนะ”เจ้าแสบนี่ร้องไห้ครับ ก็ล่ำลากันพอเป็นพิธี
“ดูแลตัวเองดีๆนะพี่บอมบ์”หมวดบูมกอดผมเบาๆ
“อือ เป็นห่วงนะ แล้วต้องสัญญาว่าจะกลับมาอยู่ด้วยกัน”
“อืม ไปละ”
โบกมืออำลาแล้วก็เดินขึ้นเครื่องบินที่กองทัพจัดส่งเป็นพิเศษ แม่ผมจับมือผมไว้ เรายืนส่งจนประตูปิด ใจผมนี่ไปอยู่ที่ตาตุ่ม มันห่วง อธิบายไม่ถูก แล้วเครื่องบินก็บินไป พร้อมกับกำลังใจที่ตามส่ง
สัปดาห์แรก ก็ยังมีการส่งข่าวกันเป็นปกติ สถานการณ์ไม่น่าเป็นห่วง ผมก็คอยติดตามทุกวัน ไอ้เต้ยได้พัก มันก็มาให้กำลังใจผมบ่อยๆ ผมเองก็พอจะพยายามไม่คิดอะไรมากมาย ไม่คิดในแง่ลบ ไอ้เต้ยรอด ไอ้บูมก็ต้องกลับมา ภาวนาให้เป็นแบบนั้น
เดือนแรก เหตุการณ์ยังมีตึงเครียดบ้างเล็กน้อย แต่พอจะคุมอยู่ ผมเฝ้าติดตามสถานการณ์ สวดมนต์บ้าง ไปคุยกับพลวงพ่อบ้าง หลวงพ่อก็ไม่ได้บอกอะไร พาผมเดินเล่นรอบวัดให้สบายใจ ผมเองก็พลอยเบาใจไปด้วย ได้แต่ส่งกำลังใจให้ห่างๆ
บางครั้งที่ว่างๆหมวดบูมก็จะวีดีโอคอลมาหา คุยกันประมาณ ๒๐ นาทีก็เลิกครับ คุยทั่วไป ผมเห็นว่าโอเค ผมก็เบาใจไปเยอะ เขายังยิ้มได้ ผมเองยังทำงานต่อไป อีกนิดเดียวเขาคงกลับมา
เดือนที่ ๒ ผ่านไป สถานการณ์ไม่มีอะไรมาก แต่เรายังคงต้องตรึงกำลังเอาไว้ ผมเองภาวนาว่ามันจะจบลงในเร็ววัน วันไหนได้ข่าวมีระเบิด ใจนี่ไปอยู่กับตาตุ่มแล้ว มันลุ้น พอได้ยินว่าเป็นของชาติอื่นที่โดนเราก็โล่ง แต่อดสงสารเขาไม่ได้
“พี่บอมบ์ สบายดีไหม บูมยังสบายดีนะ เหนื่อยนิดหน่อย ร้อนบ้างเล็กน้อยถึงปานกลาง อยากกลับไปกินน้ำพริกฝีมือแม่ว่ะพี่ เหลือเวลาอีกกี่วันวะ ดูปฏิทินแปบ อืม ๑๒ วัน ๑๒ วันก็จะได้กลับแล้วนะ คิดถึงพี่บอมบ์ว่ะ เออ พรุ่งนี้จะมีภารกิจสำคัญ คงไม่มีอะไรมาก ยังไงต้องได้กลับ เรายังรักกันเหมือนเดิมนะไอ้หน้ามึน”ก็เป็นวิดีโอสั้นๆที่ผู้หมวดแกไม่ได้คอลมาแบบสดๆ อาจจะเป็นเพราะต้องเตรียมตัวพี่แกจึงถ่ายคลิปสั้นๆ ผมมาดูคลิปตอนเย็นแล้ว ดูจบไอ้เต้ยก็โทรมา
“ว่าไงเต้ย ยังไม่นอนเหรอมึง”
“อืม”
“อ้าว เวรเป็นอะไร โดนไอ้มหาบอกเลิกเหรอวะ”
“เปล่า บอมบ์ กูได้ข่าว...”ไม่ทันจบประโยค หัวใจผมนี่หล่นไปที่ตาตุ่มแล้ว “อืม ไอ้บูม”
“มันจะกลับมาหากูใช่ไหม”นาทีนี้ผมคิดอะไรไม่ออกแล้ว มันตื้อไปหมด
“อืม มันกลับมา แต่ไม่เหมือนเดิม”
นี่คือสิ่งที่เราคุยกันในวันนั้น
แล้วเราก็รับรู้ว่า ไอ้บูม ไม่เหมือนเดิม
มันกลับมาหาผม
แต่คุยกับผมไม่ได้
กอดกับผมไม่ได้
ผมบอกรักมัน แต่มันไม่ได้ยิน
การรอคอยคนไกล มันช่างทรมาน
ปาฏิหาริย์
-
ยังไงอ่าาา หมวดบูมทำไมอ่าาา
-
ยังไงอ่าาาา หมวดบูมจะกลับมาใช่ม้ายยย
-
:mew6: ยังไงยังไง
-
ถ้าตอนนี้อยู่ในเรื่องหลัก น้ำตาคงเป็นลิตร
รอปาฏิหาริย์ เชื่อมั่นในหลวงตา
กลับมาเถอะหมวดบูม
:กอด1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
เรื่องมันเศร้าเนาะ คิดถึงหมวดบูม อ่านไปน้ำตาจิไหล
มาต่อเรื่องหลักไวไวครับน้องเมฆ รอ รอ รอ
-
ตอนต่อไปมาด่วนๆเลย สงสารหมวดบูม :m15:
-
น้ำตาเปียกหมอน
-
แงงงงงงงงงงงงงงงงงง ยังหวังได้ไหมนิ
เราหวังได้ใช่ไหม
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
กลับมาจริงๆใช่ไหม หรือเป็นเพียงแค่ความฝัน
คิดถึงหมวดบูมนะ
-
คิดถึงหมวดบูมมากๆๆ :hao5:
-
อยากให้พี่บอมหมวดบูมอยู่ด้วยกันจนแก่เฒ่า
-
ยังไงงงงงงงงงงงงงงง :ling1:
-
“พี่บอมบ์ สบายดีไหม บูมยังสบายดีนะ เหนื่อยนิดหน่อย ร้อนบ้างเล็กน้อยถึงปานกลาง อยากกลับไปกินน้ำพริกฝีมือแม่ว่ะพี่ เหลือเวลาอีกกี่วันวะ ดูปฏิทินแปบ อืม ๑๒ วัน ๑๒ วันก็จะได้กลับแล้วนะ คิดถึงพี่บอมบ์ว่ะ เออ พรุ่งนี้จะมีภารกิจสำคัญ คงไม่มีอะไรมาก ยังไงต้องได้กลับ เรายังรักกันเหมือนเดิมนะไอ้หน้ามึน”
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: อ่านบทข้างบนแล้วน้ำตาไหลเองแปลกจังนิยายเรื่องนี้นานๆครั้งมาลงแต่เราอ่านทุกครั้งที่มาลงไม่ว่าจะนานแค่ไหนก็ไม่หลงลืมตอนก่อนๆเลย
แล้วอะไรคือกลับมาไม่เหมือนเดิม กอดไม่ได้ บอกรักไม่ได้ รีบๆมาต่อเถอะค่ะคนรอใจมันทรมานมากค่ะ
-
:serius2: :serius2: :sad4: :sad4: :o12: :o12: ทำน้ำตาแตกอีกแล้วขอให้พี่บอมม์มีความสุขจริงๆเถอะนะ ขอให้หมวดบูมกลับมา ขอร้องงงงง :hao5: :hao5: :hao5:
-
:mew6: :mew6: :mew6:รีบมาต่อนะคะ
-
ดราม่าค้างงงง
-
อ้าว. แบบนี้ มันค้างนะ ค้างแรง 55555
ค้างตรงคำว่าปาฏิหาริย์ แบบแอบลุ้นไง ให้มีจริง
หมวดบูมยังไม่ตาย #มโนอยู่
-
ตะกรุดหลวงตาต้องช่วยไว้แน่ๆ
-
หมวดบูมต้องกลับมาแน่ๆ ผมเชื่อเช่นนั้น ตะกรุดหลวงพ่อและพรของหลวงพ่อต้องช่วยหมวดบูมครับ :sad4:
-
หมวดบูมเป็นเจ้าชายนิทราใช่ไหม
ส่วนตอนที่แล้วคือหมวดบูมฟื้นขึ้นมาแล้วใช่ไหม
-
หน่วงมาก :o12:
ถ้าบูมยังไม่ตายทำไมบอมบ์ไม่อยู่ดูแล
หายไปไหนตั้ง7ปี กลับมาไม่เหมือนเดิมคือจากตายแน่นอนแล้วใช่มัย :mew4: :o12:วิ้งไปร้องให้แปป
-
จากที่อ่านน่าจะเป็นปาฏิหาริย์ของหลวงพ่อนะ
แต่ ... อ่านแล้วก็รู้สึกเศร้าไม่ได้ คือ ...
คิดว่าตัวเองคือคนในครอบครัวสี้อะ พอรู้ว่าหมวดบูมไม่อยู่แล้วมันก็ ...
ขอให้มีปาฏิหาริย์จริงๆทีเถอะนะคะ
-
สรุปว่ายังไงงงอ่ะ :mew2:
-
:hao5: :hao5: :hao5:
หวังว่าตอนนี้จะเป็นข่าวดีของหมวดบูม :katai2-1:
-
พออ่านตอนจบแล้วใจสลายไงไม่รู้ T_T
มาต่อเถอะครับ ตับจะแตก :hao5:
-
จะรอดูปาฎิหาริ์ย์ของหมวดบูม ว่าจะคล้ายกับชีวิตของคนที่ผมรู้จักไหม...
ภาวนาให้เป็นเหมือนกัน...
-
หมวดบูมๆๆๆๆๆ
-
ตอนที่ ๑๒/๒
ย้อนไปเมื่อผมยังอยู่วัยมัธยมต้น
ชาลี หนุ่มน้อยของบ้านขึ้นมัธยม ๑ ใหม่ๆ วัยกำลังน่ารัก แตกเนื้อหนุ่ม ส่วนลูกชายฝาแฝดอย่างเรา ขึ้นชั้นมัธยม ๓แล้ว ตัวยังเล็กเหมือนเดิม ผม แสบ ชาลีตัวเท่าๆกันเลยครับ ๑๕๘ เซน ประมาณนี้ พ่อตัวสูงใหญ่ ทำไมลูกถึงได้ตัวกะเปี๊ยก พวกเราไม่โตขึ้นเลยจนบางครั้งก็คิดนะว่า เราใช่ลูกพ่อไหม
“ทำไมจะไม่ใช่ล่ะ หืม”
“ก็แสบไม่เห็นจะโตเหมือนพ่อเลย คนอื่นเขาก็ว่าพวกเราแคระหรือเปล่า”
“คิดมากน่า เดี๋ยวก็โตเองแหละ”พ่อปลอบพวกเราบ่อยมาก แต่ก็แอบได้ยินได้เจอพ่อหาข้อมูลเกี่ยวกับพัฒนาการของวัยรุ่น
แล้วไงล่ะครับ ตอนนี้ ๑๙๖ เซน สูงเกินชาวบ้านเขา ตัวใหญ่เป็นควายป่า เวลาพวกเราเดินไปไหนด้วยกันนี่อย่างกับบอยแบนด์ แต่พอบอกว่าแบนมันน้อยไป บอยกลมดีกว่า มันได้เยอะดี หึหึ มามุกไหนวะเนี่ย
ช่วงนั้นเรามีความสุขกับชีวิตมาก ปลูกข้าว ทำไร่ ทำสวน และแล้วก็มีข่าวมาว่าอาบูมจะไปรบ ด้วยความที่เราสนิทกัน ผมก็เป็นห่วง เราไม่รู้ว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น ไปคุยกับพ่อให้พ่อเบิ้ลไปคุยเพื่อเปลี่ยนตัว คุยกับพี่ภีม แต่ก็ไม่สำเร็จ พวกเราไม่อยากให้อาบูมไปรบ อาบูมก็พูดกับพวกเราว่า
“เป็นทหาร ไม่รบไม่ได้ เราได้รับคำสั่งแล้ว เราต้องไป ที่เขาให้เราไปเพราะเขาเห็นความสามารถของเรา โอเคป่าว”
“โอเคก็ได้ แต่อาบูมต้องสัญญานะว่าจะต้องกลับมา”
“โอเค ได้เลย”เราเกี่ยวก้อยกัน สัญญาเป็นมั่นเป็นเหมาะ
พอถึงช่วงเวลาเดินทางของอาบูม ผมเองก็ไม่อยากให้อาบูมไปเลย แต่ทำไงได้ หน้าที่ของอา ก่อนไปหลวงตาก็มอบของดีหลายอย่าง ผมเองยังไปแซะๆขอเลยครับ แต่หลวงตาก็บอกมาว่า
“ทำสมาธิน่ะของดีสุดยอดแล้ว ถ้าเรามีสมาธิ อะไรๆก็ง่าย”
อาบูมไปรบ พวกเราก็มักจะนั่งฟังข่าว วันไหนที่มีระเบิดนี่หัวใจแทบหล่นลงมาที่ตาตุ่ม พอรู้ว่าไม่มีอะไรมากก็พอจะโล่งอกไปหน่อย พ่อเองก็มักจะมีสีหน้าไม่ค่อยดีเวลามีข่าวยิงกันหรือเปิดฉากการยิง หยุดยิงอะไรแบบนี้ ผมสงสัยว่าทำไมต้องรบกันด้วย เราอยู่กันดีๆไม่ได้เหรอ ทำไมต้องก่อการร้าย ทำไมต้องรบกัน ทำไมต้องยิงกัน มันหงุดหงิดไปหมด
“ลูกชาย ดึกแล้วนะพวกเรา พรุ่งนี้วันจันทร์นะ”พ่อเอ่ยเตือนเมื่อเห็นว่าได้เวลาที่พวกเราควรจะนอนกันได้แล้ว ห้องนอนเราก็ยังนอนด้วยกัน มีห้องอื่นอีกนะครับ
“พ่อต้องอุ้มชาลีไปนอนด้วยนะ พ่อสัญญาแล้ว”ชาลีคิดว่าตัวเองตัวเล็ก รีบอ้อนพ่อก่อนใคร
“สงสารพ่อบ้างเถอะ คิดว่าเป็นเด็ก ๓ ขวบรึไง”
“นะพ่อนะ”อ้อนพ่อ สุดท้ายพ่อก็ใจอ่อนแหละครับ พวกเรา ๒ คนเดินไปนอน ส่วนชาลีพ่ออุ้มไป
“พ่อบอมบ์ต้องรีบนอนนะ อย่าทำงานดึกมาก พรุ่งนี้ต้องไปส่งชาลีไปโรงเรียน”
“โอเค ฝันดีไอ้ลูกชาย”พ่อเดินมาหอมแก้มคนละทีแล้วออกจากห้องไป ส่วนพวกเราก็ปิดไฟ คุยกันนิดหน่อยแล้วก็นอน
ได้เวลาตื่นเราก็ตื่นตามปกติ ตื่นเช้ามาอัพเดตข่าวสารทุกเช้า พอไม่มีข่าวอะไร เราก็สบายใจ วันไหนมีข่าวซุ่มโจมตีหรือมีอะไรเล็กๆน้อย ก็มานั่งกังวลกันทั้งบ้าน
“เฮ้ยๆ เบาๆ พี่ไม่ไหวแล้ว”พี่ภีมบ่นพวกเรา ๒ คน เพราะพวกเราเล่นเกาะพี่แกอย่างกะลูกลิงเกาะแม่ “ตัวก็ไม่เท่าไหร่ แต่ทำไมหนักวะ”
“กินข้าวทีเป็นกะละมังจะไม่หนักได้ไงวะ”พ่อเอ่ยขึ้นมา
“แสบเป็นคนนะพ่อ ไม่ใช่หมา”
“เหรอ พ่อนึกว่าใช่”พ่อยิ้มแล้วทำอย่างอื่นต่อไป พวกเราก็มานั่งโม้กับพี่ภีม พี่ภูมิ พี่ภีมเป็นพี่ชายที่พวกเราสนิทที่สุด พ่อเล่าว่า นอกจากย่าที่เลี้ยงพวกเรามาแล้ว ก็ยังมีพี่ภูมิ พี่ภีม ๒ คนนี่แหละครับที่ช่วยเลี้ยง จึงไม่แปลกใจว่าทำไมรักพวกเราเหมือนลูก
ด้วยความที่พี่แกว่าง มักจะแอบมาหาพวกเราแบบเงียบๆ ไม่ได้หอบเมียหอบลูกมาด้วย เอาจริงๆคือมาราชการครับ พี่ภีมมีครอบครัวแล้ว ไปไหนนานๆไม่ได้ ห่วงลูก
“ให้พี่เขาได้พักก่อนไหมลูก”ย่าเอ่ยเตือนหลังจากที่พวกเรารุมพี่ภีมร่วมชั่วโมง
“ไม่เป็นไรย่า กำลังคิดถึงพวกลิงอยู่พอดี”พี่ภีมตอบ แล้วนั่งฟังพวกผมโม้ต่อ อย่าได้ถามหาความเกรงใจครับ ไม่เคยมีหรอก คิคิ
“ตอบทันไหมวะภีม”พ่อเดินมาถามขัดจังหวะพวกเรากำลังพ่นไฟกันอยู่
“ใช้ถ่านยี่ห้อไรนี่อา พูดไม่มีหมดแรงเลย”
“ไม่ใช้ถ่าน ไขลานเอา ฮ่าๆๆๆ”
“คนนะพ่อ ไม่ใช่ตุ๊กตา”ผมเถียงพ่อเสียงดัง
“คนอะไรพูดไม่รู้จักเหนื่อย ให้พี่ไปพักบ้างเถอะ นู้น ไปคุยกับมดกับไก่หน้าบ้านไป ว่างเพียบเลย”
“พ่ออ่ะ”ค้อนพ่อคนละทีก่อนจะออกไปหาเพื่อนๆในหมู่บ้าน
พี่ภีมนอนบ้าน ๑ คืน มีเหรอพวกเราจะพลาด นอนกอดพี่ภีม ให้พี่ภีมเล่าเรื่องต่างๆให้ฟัง ส่วนใหญ่เป็นเรื่องของพวกเรา ตั้งแต่คลอด ตอนพ่อเป็นทหาร เคยนั่งดูคลิปตัวเองตอนเด็กๆแล้วก็เขิน ส่วนรูปถ่าย จะมีรูปที่ผมชอบมากอยู่รูปหนึ่ง คือรูปที่ผมกับแสบนั่งบนบ่าพ่อคนละข้าง พ่อถอดเสื้อ มีแค่กางเกงยีนส์ ส่วนพวกเราก็ยิ้มแป้น พ่อขยายรูปนี้ติดผนังบ้าน ใครๆมาบ้านก็มักจะถามว่านี่ลูกชายเหรอ รูปนี้พ่อบอกว่าดังมาก เป็นการเปิดตัวของพ่อและอามหา ที่จริงรูปอื่นมีเยอะมากเลยครับ อยู่ในคอมบ้าง ในแผ่นบ้าง มีทั้งเป็นคลิป เป็นหนังสั้นที่พ่อหรือพี่ๆถ่ายไว้
“ไปนอนกับพ่อนะ ฝันดีครับพี่ภีม”ชาลีลูกแหง่ติดพ่อขอตัว ก่อนไปก็หอมแก้มพี่ภีม ๑ ที บ้านนี้ติดหอม กระเทียมไม่นิยมสักเท่าไหร่ เอ๊ย มันคนละอย่างกัน หอมแก้ม ไม่ใช่หอมแดง
พี่ภีมเกิดก่อนพ่อ ๑ วัน อายุเท่าพ่อ แต่เป็นอาหลานกัน หน้าตาใกล้เคียงกันนะครับ หุ่นพี่ภีมยังแน่นบึ้กเหมือนพ่อ บ้านนี้เขาดูแลหุ่นกันดีครับ เหล้ายาไม่แตะ ไม่ปล่อยหุ่น หล่อทุกโอกาส มาพอให้หายคิดถึงก็กลับไปทำงานต่อ พวกเราก็หาเรื่องฮาเฮกันต่อไป
วันไหนที่อาบูมวิดีโอคอลมา เราจะดีใจมาก มานั่งคุยกัน อาบูมเล่าเหตุการณ์ให้ฟัง มีบางครั้งที่เสี่ยงเกือบจะตายแต่รอดมาได้ พวกเราตื่นเต้นไปด้วย ใจหนึ่งอยากหยิบดาบในห้องพ่อไปช่วยอาบูมรบ อีกใจหนึ่งอยากให้ชาติมหาอำนาจจัดการอะไรให้มันจริงๆจังๆซะที คือจะยิงก็ยิง จะฆ่าก็ฆ่าอีกฝ่ายไปเลย ไม่ต้องยืดเยื้อ อาบูมจะได้กลับ หน้าบานได้ไม่กี่วันก็ต้องมาหน้าแห้งหน้าหุบ
“แม่ไม่ค่อยสบายใจเลย”ย่าบ่นหลังจากที่พวกเรานั่งกินข้าวมื้อเช้าก่อนไปโรงเรียน
“ไม่สบายเหรอแม่ ไปหาหมอไหม”พ่อถาม
“เปล่า ไม่สบายใจน่ะ ไม่รู้เป็นอะไร เป็นเหมือนตอนพ่อเอ็งจะตายน่ะ”ย่าเล่าให้ฟัง
“หืม แม่คิดมากไปหรือเปล่า เมื่อคืนนอนหลับดีไหม ลืมกินอาหารเสริมหรือเปล่า”พ่อเบิ้ลถาม
“อือ ไม่รู้ว่ากินหรือไม่กิน ไม่เห็นน้องแสบมาเตรียมอะไรให้ย่าเลย”
“อ้าว แสบลืมไปเลย เมื่อคืนทำการบ้านเพลินไปหน่อย”แสบทำหน้าสำนึกผิด
“อย่าลืมดูแลย่าด้วยละเรา”พ่อเตือน ผมพยักหน้ารับ เรื่องหยูกยาไม่มีอะไรมาก ส่วนใหญ่เป็นอาหารเสริม ย่าก็จะเรียกว่ายา อะไรเป็นเม็ดๆเรียกยาหมดละครับย่าผมน่ะ
เราไปเรียนกันปกติ สนุกสนานตามวัยมัธยม ตกเย็นกลับบ้านมาเตะบอล เดินดูท้องนาท้องไร่ เขียวขจีขึ้นทุกวัน มื้อเย็นกินข้าวอิ่มหนำสำราญ ได้เวลานอนก็นอนครับ
คืนนั้นรู้สึกว่าหลับได้ชั่วโมงกว่าๆก็ได้ยินเสียงคนในบ้านเดินเสียงดังปึ้งปั้ง ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมา ออกมานอกห้องไปหาพ่อ เห็นหน้าพ่อจืดชืดไปเลยครับ
“พ่อเป็นอะไร”ผมเดินไปกอดพ่อ รู้สึกว่าเรื่องร้ายๆกำลังจะเกิดขึ้น
“ไม่มีอะไร”พ่อตอบด้วยน้ำเสียงที่ยากลำบาก ผมมองหน้าพ่อ พาลคิดว่าย่าเป็นอะไรหรือเปล่า มีใครเป็นอะไรหรือเปล่า ครู่หนึ่งผู้ใหญ่ก็เข้ามาในห้องเราจนครบทุกคน ไม่มีใครเป็นอะไร แล้วทำไมพ่อถึงหน้าเศร้า
“ข่าวเขายืนยันมาแล้วเหรอบอมบ์”พ่อเบิ้ลถาม ผมงงมาก เกิดอะไรขึ้น สักพักอาเต้ยโทรมาอีกรอบ อาเต้ยร้องไห้ไปเล่าเรื่องไป
ข่าวที่เราได้รับคือ
อาบูมตายในหน้าที่
เราไม่ได้นอนกันทั้งคืน รอฟังข่าวและความจริง อาเต้ยเองก็ติดต่อมาเรื่อยๆ สุดท้ายทั้งคลิป ทั้งหลักฐานต่างๆก็ยืนยันว่า ชุดปฏิบัติการของอาบูมถูกโจมตี หนักแค่ไหนผมไม่กล้าดู รู้แต่ว่า ไม่รู้ว่าเศษชิ้นเนื้อนั้นเป็นของใคร เละจริงๆครับ ที่เหลือมาก็คือรูปภาพสำหรับจัดงานศพเท่านั้น
พ่อเศร้าอยู่เป็นเดือนครับ เหมือนจะทำใจไม่ค่อยได้ ถึงแม้ว่าจะไม่มีน้ำตา แต่สิ่งที่มากกว่าน้ำตาคือความเจ็บปวดที่อยู่ด้านใน พวกเราเองช่วงนี้จึงต้องอยู่กับพ่อให้มากๆ นอนกอดพ่อทุกคืนครับ ถึงแม้ว่าพ่อจะพูดกับพวกเราว่า พ่อโอเค แต่คนเป็นลูกอ่ะ ดูยังไงก็ไม่โอเค
ลมหนาว ข้าวสุกเหลือง บรรยากาศเย็นๆ ชวนหดหู่ยังไงไม่รู้
“บรื๋อ หนาวจังเลย กอดพ่อหน่อย”อาบน้ำตอนเช้าก่อนไปโรงเรียน ยังไม่ทันแต่งตัวให้เรียบร้อย ผมรีบมาหาที่ซบก่อนจะรีบไปแต่งหัว
“รีบไปแต่งตัวเลยไป โตเป็นหนุ่มแล้ว อ้อนเป็นเด็กนะเรา”พ่อกอดแต่ก็บ่นตามประสา “มีขนรึยังวะ ไหนดูดิ”
“ไม่เอาพ่อ อาย”พ่อจะแก้ผ้าขนหนูผม ผมรีบจับไว้ก่อน “ขนเพิ่งจะขึ้นเอง แบร่ ไปแต่งตัวดีกว่า”วิ่งจู้ดขึ้นห้องไปแต่งตัว อะไรเปลี่ยนแปลงยังไงในร่างกายพวกเรา พ่อสอนเสมอ คุยเหมือนเพื่อน อะไรที่เราอายๆไม่กล้าถาม พ่อก็จะเล่าให้ฟัง ทั้งเล่าทั้งสอน ใครมาได้ยินอาจจะพูดว่าชี้โพรงให้กระรอก แต่พ่อไม่แคร์
เวลาผ่านไป พ่อโอเคขึ้น ยิ้มแย้มแจ่มใสเหมือนเดิมแล้ว ยังมีบ่นถึงบ้าง แต่ไม่ได้อาลัยอะไรมากมาย พวกเราเองก็โตวันโตคืน จากที่พ่อเคยบ่นเมื่อตอนอยู่ม.ต้นว่าตัวเล็ก พอขึ้นม.๔ ส่วนสูงเริ่มสูงขึ้น จนมาไล่ทันพ่อตอนม.๖
นั่นคือเรื่องราวที่ผ่านมา
กลับมาที่ปัจจุบัน
พ่อมาเยี่ยมพวกเราทุกสัปดาห์ ถึงแม้จะพูดว่า สัปดาห์หน้าพ่ออาจจะไม่มาไรงี้ แต่พ่อก็มาอยู่ดี ตอนเช้าย่ามาเยี่ยมเราด้วย ใจหนึ่งก็ดีใจนะที่ย่ามา อยากให้ย่าเจอพวกเราในชุดเครื่องแบบ ถึงแม้ว่าลูกๆหลานๆของย่าครึ่งหนึ่งจะเป็นทหารก็เถอะ เราเองอยากเป็นหนึ่งในความภาคภูมิใจของย่าเหมือนกัน
พอย่ากลับ เราไปกินข้าวมื้อกลางวัน มานั่งคุยกับพ่อต่อ บ่นเรื่องฝนเรื่องฟ้ากันไปตามปกติ จนมาถึงเรื่องอาบูม ก็ไม่รู้ว่าคิดยังไง อยู่ๆก็คิดกันไปเอง
“ก็กลับมาแล้วนี่ไง”
“ไอ้บูม/อาบูม!!!!!!”
ครั้งแรกคืออึ้ง
“ผีหลอก”อาหนูร้องขึ้นมาทำให้คนเหล่านั้นมอง ผมอึ้ง พ่อนี่เหมือนวิญญาณจะหยุดจากร่าง ส่วนแสบน่ะเหรอ ไวกว่าเขา
“อาบูมตัวจริงใช่ไหม”ลุกขึ้นโผเข้ากอดอาบูมอย่างรวดเร็ว ไม่ได้กอดลม แต่กอดคน คนจริงๆ
“จริง”
“มึงไม่ได้หลอกกูใช่ไหมวะ”พ่อลุกมากอดบ้าง
ตัวเป็นๆ
ตัวอุ่นๆ
มีลมหายใจ กล้ามเนื้อเคลื่อนไหวได้
“อืม คิดถึงทุกคนนะ”
“ฮือๆๆๆ หนูคิดว่าพี่บูมจะไม่กลับมาอีกแล้ว ฮือๆๆๆ”อาหนูเป่าปี่ไปเรียบร้อย
“มึงต้องยิ้มสิหนู ตอนได้ข่าวกูตายมึงก็ร้องไห้ไปรอบหนึ่งแล้วเหรอ”อาบูมลูบหัวอาหนู
“ฟื้ดดดด หนูไม่ร้องก็ได้”อาหนูเช็ดน้ำตา
“คิดถึงมึงว่ะ พี่บอมบ์”อาบูมกอดพ่อแน่น
“ดีใจที่กลับมา”พ่อยิ้มก่อนจะให้ผมกับแสบกอดกันอีกคนละรอบแน่นๆ
สภาพอาบูมตอนนี้น่ะเหรอ ผมยาว ใบหน้าไม่เปลี่ยนแปลงเลยครับ ยังหน้าอ่อนอยู่ ผอมลงกว่าเมื่อก่อนนิดหน่อย หนวดยาวรุงรัง
“พี่รอดมาได้ไงพี่บูม”อาหนูถามขึ้น หลังจากที่พวกเรานั่งเงียบมองหน้ากันสักพัก พ่อผมดูท่าจะดีใจมาก แต่พูดไม่ออก
“บอกไม่ถูกว่ะ”อาบูมส่ายหน้า “ทีแรกกูคิดว่ากูตายแล้ว ได้ยินเสียงระเบิด มันขาวไปหมด แสงมันวาบ”
“หนูก็เห็นนะ หนูร้องไห้กับพี่เต้ยจะเป็นจะตาย”อาหนูเอ่ยแทรก
“นั่นแหละ กูไม่รู้ แต่กูมีคำตอบในใจอยู่เรื่องเดียว คือหลวงพ่อ”
“หลวงตาไปช่วยอาบูมเหรอ”แสบเอ่ยถามอย่างตื่นเต้น
“ไม่ไปก็เหมือนไป เชื่อหมดใจเลยละ ตอนนี้ท่านยังอยู่ใช่ไหม”
“ยังอยู่ เมื่อเช้าแสบยังวิดีโอคอลคุยกับหลวงตาอยู่เลย”แสบตอบ
“แล้วอาบูมทำไมเพิ่งกลับมา”ผมถามบ้าง
“นั่นสิพี่บูม พี่บูมเล่าเรื่องทั้งหมดมาเลยดีกว่าว่าเกิดอะไรขึ้น หนูอยากรู้”
“ให้พักก่อนไหมหนู”พ่อปราม
“หึหึ เดี๋ยวอีหนูมันกระอักเลือดตายซะก่อน คืองี้ เล่าย่อๆนะ วันนั้นไปลาดตระเวนกัน ๔ คน จะกลับฐานแล้ว แต่เห็นสิ่งปกติไง เลยขับตามไป เหมือนพาลูกน้องไปตายจริงๆ คือมันระเบิดลูกใหญ่มาก แล้วมันสว่างวาบไปหมด หูดับ คือมารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่เขาเอาตีนเหยียบที่หน้าอก”
“ใครเหรอพี่”
“กองโจร พวกก่อการร้ายน่ะ”
“เหรอ”อาหนูทำหน้าตื่นเต้นตลอด ส่วนพ่อตั้งใจฟังมาก มือนี่จับมืองอาบูมไว้ตลอด
“เออดิ พอกูลืมตามันก็เอาปืนมายิงกู”
“ตายแล้ว”
“กูก็คิดว่ากูเป็นผี แต่มันยิงไม่ออกว่ะ กูอยู่กับพวกมัน มันจ้องจะฆ่ากูทุกวัน พอฆ่าไม่ตายมันก็ถามว่ากูเป็นคนหรือซอมบี้”
“ฮ่าๆๆๆ”
“เออ กูก็ไม่คิดว่าตัวเองจะเหนียวไง”
“ไอ้บูม”เสียงอาเต้ยดังผ่ากลางวง มีแต่คนหันมามอง “ไอ้เหี้ย”ไม่พูดพร่ำทำเพลงวิ่งมากอดอาบูมไว้แน่น “มึงนี่แม่ง ฮือๆๆ ไอ้สัส”
“ควาย เจอหน้ากูมีแต่คำดีๆทั้งนั้น”
“กูดีใจ กูพูดอะไรไม่ถูก ฮือๆๆ”
“บอกว่าคิดถึงกูดีๆก็ได้ละมั้ง ฟื้ด คิดถึงมึงว่ะเพื่อน”อาบูมร้องไห้ตามอาเต้ยละครับ พวกเราเองอดน้ำตาซึมไม่ได้ ตอนนี้ผู้พันก็วิ่งเข้ามาดูเหตุการณ์อีกคน
“กูดีใจว่ะ กูดีใจที่มึงกลับมา”อาเต้ยมองหน้าอาบูม
“กูก็ดีใจที่ได้กลับมา”
“เฮ้อ ความฝันของกูเป็นจริงแล้วว่ะ กูดีใจจริงๆ”อาเต้ยยิ้มทั้งน้ำตา ผมกับแสบและอาหนูร้องไห้กันตามระเบียบ อาหนูนี่หนักเลยครับ
“คิดถึงผู้หมวดนะ”อาตวงเดินมากอดเงียบๆ”
“คิดถึงมึงเหมือนกันมหา”อาบูมกอดตอบ
“ยิ้มอะไรของมึงไอ้บอมบ์”อาเต้ยพูด
“กูดีใจสิวะ ไม่รู้โชคชะตาฟ้าลิขิตอะไรยังไงกับกองพันนี้นะ กูเจอพวกมึง ๒ คนก็ที่นี่ เจอไอ้มหาเจออีหนูก็ที่นี่ กูเจอแฝดก็ที่นี่ โคตรบังเอิญเลยชีวิตกู ไปรำลึกความหลังกันหน่อยเว้ย”พ่อลุกขึ้นยืนและจับมือผมกับแสบคนละข้าง
“พี่ขออนุญาตนะผู้พัน ผู้หมวด ขอเวลาแค่ ๒ ชั่วโมง”
๒ ชั่วโมงจะมีเรื่องราวมากมายแค่ไหน
คงต้องรอให้พ่อเป็นคนบอกเล่า
-
ยิ่งกว่าดีใจยิ่งกว่าอะไรทั้งหมดเลยค่ะตีบตันในคอไปหมดร้องไม่ออกจริงๆแต่ดีใจมากที่ออกมาเป็นแบบนี้ขอบคุณค่ะ
เราเข้ามาอ่านกลับไปกลับมาตลอดเวลาที่ว่างจากงานอ่านไปยิ้มไปถึงจะเศร้าแต่ก็ยิ้มมันเป็นนิยายที่มากกว่าการอ่านเพื่อความบันเทิง
แต่มันทำให้ใครหลายคนนึกถึงช่วงเวลาที่ตัวเองเคยผ่านๆมาได้เหมือนว่ามันจะพึ่งผ่านไป
ตอนที่หมวดบูมกลับมาพี่บอมบ์จะมีความสุขแค่ไหนนะขอบอกเลยคนอ่านนี่สุขคูณพันไปเรียบร้อยล่ะค่ะ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: ออกวางขายเมื่อไรเราต้องมีมาเก็บไว้สองเล่มแน่ๆเล่มนึงเก็บเล่มนึงอ่าน
รักนิยายเรื่องนี้จังยิ่งพอรู้ว่าหมวดบูมมาแล้วบอกเลยพรุ้งนี้มีแรงเข้าเวรแล้วค่ะ
-
กรี๊ด~~~~ ดีใจ!!!!
-
:a5:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
โคตรจะดีใจ แล้วบูมหนีมาจากกองโจรได้ไงอ่าาา
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด หมวดบูมกลับมาแร๊วววววว
หายไปนานคิดถึงจังเล้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
:pig4:
คนเขียนหลอกคนอ่านให้จิตตกไปตั้งนาน
บูมมาเล่าไวๆ นะว่าเรื่องราวมันเป็นยังไง
:L2:
ส่งดอกไม้มาให้หมวดบูมครับ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด ดีใจที่หมวดบูมกลับมานะ
-
ทำไมเรามีความสุขวะ...หมวดบูมยังไม่ตาย
-
ดีใจที่ได้ติดตาม ถ้าทิ้งไปนี่พลาดมากๆ ตามทุกวันเข้าดูทุกวัน
-
ดีใจที่หมวดบูมกลับมา :hao5:
-
โอ๊ยยยยยดีใจหมวดบูมกลับมาแล้ววว
-
เรานี่ร้องไห้เลย คิดถึง o13
-
ตอนที่อ่านว่าบูมเสีย เราช๊อค และร้องไห้หนักมากกกกกก หลังจากนั้น นิยายเรื่องนี้ตอนต่อมา ปิดๆ เปิดๆ แทบไม่อยากอ่าน
แต่เพราะคิดถึง จึงกลับมาอ่านบ้าง แบบผ่านๆ มันมน มันเศร้า สุดๆ ในความรู้สึก อ่านไป เศร้าไป คิดถึงบูม
แต่...ตอนนี้ยังนึกดีใจที่ไม่ได้ทิ้งเรื่องนี้ไปเลย ไม่งั้นคงพลาดมาก บูมกลับมาแล้ว โครตดีใจ น้ำตาซึมเลยตอนนี้
ขอบคุณนักเขียนนะคะ ที่นำตัวละครที่รักและคิดถึงมากๆ กลับมา :mew4:
-
:sad4: :o12: ดีมากกกกกก
ร้องไห้ไปกับพวกเขาเลย แงงงงงง
คิดถึงหมวดบูมสุดๆ
-
บูมกลับมาจริงๆใช่มั้ย T T ไม่หลอกกันนะคุณเมฆ เอาบูมกลับมาจริงๆใช่มั้ย อ่านภาคแรกจิตตกนานมากกกกก จนไม่กล้ากลับไปอ่านอีกรอบ ทั้งๆที่รักเรื่องนี้มากนะแต่ไม่กล้ากลับไปอ่านอีกจริงๆ แม้ว่าความสนุกของเรื่องที่ดึงดูดให้เรารักเรื่องนี้จะมีมากก็ตามที และทั้งๆที่คุณเมฆเคยบอกชีวิตจริงของคนเรามันไม่แน่นอนไม่สวยหรูไปหมดทุกอย่าง นิยายก็อยากให้สะท้อนถึงเรื่องจริง เราเห็นด้วยนะแต่ก็แบบ...ตอนนั้นมันรับไม่ไหวจริงๆเหมือนเขาเป็นคนรู้จักใกล้ชิดพอเขาไม่อยู่ก็เสียใจมาก แล้วพอตอนนี้ให้บูมกลับมาเราดีใจมากจริงๆ ขอแค่คุณเมฆไม่หักมุมอีกครั้งก็พอ กลัวเหลือเกินว่ามันจะเป็นแค่ความฝันหรือความคิดจิตนาการของใครสักคนในนั้น จะของบอมหรือของแฝดก็ตามที แต่ชีวิตจริงมันก็มีปาฏิหารได้เหมือนกันนะ เอาบูมกลับมาแล้วก็ขอให้กลับมาจริงๆให้ได้อยู่ด้วยกันไปจนถึงบั้นปลายชีวิตเถอะ ขอละนะคะคุณเมฆ
-
บูมกลับมาจริงๆใช่มั้ย T T ไม่หลอกกันนะคุณเมฆ เอาบูมกลับมาจริงๆใช่มั้ย อ่านภาคแรกจิตตกนานมากกกกก จนไม่กล้ากลับไปอ่านอีกรอบ ทั้งๆที่รักเรื่องนี้มากนะแต่ไม่กล้ากลับไปอ่านอีกจริงๆ แม้ว่าความสนุกของเรื่องที่ดึงดูดให้เรารักเรื่องนี้จะมีมากก็ตามที และทั้งๆที่คุณเมฆเคยบอกชีวิตจริงของคนเรามันไม่แน่นอนไม่สวยหรูไปหมดทุกอย่าง นิยายก็อยากให้สะท้อนถึงเรื่องจริง เราเห็นด้วยนะแต่ก็แบบ...ตอนนั้นมันรับไม่ไหวจริงๆเหมือนเขาเป็นคนรู้จักใกล้ชิดพอเขาไม่อยู่ก็เสียใจมาก แล้วพอตอนนี้ให้บูมกลับมาเราดีใจมากจริงๆ ขอแค่คุณเมฆไม่หักมุมอีกครั้งก็พอ กลัวเหลือเกินว่ามันจะเป็นแค่ความฝันหรือความคิดจิตนาการของใครสักคนในนั้น จะของบอมหรือของแฝดก็ตามที แต่ชีวิตจริงมันก็มีปาฏิหารได้เหมือนกันนะ เอาบูมกลับมาแล้วก็ขอให้กลับมาจริงๆให้ได้อยู่ด้วยกันไปจนถึงบั้นปลายชีวิตเถอะ ขอละนะคะคุณเมฆ
-
บูมกลับมาจริงๆใช่มั้ย T T ไม่หลอกกันนะคุณเมฆ เอาบูมกลับมาจริงๆใช่มั้ย อ่านภาคแรกจิตตกนานมากกกกก จนไม่กล้ากลับไปอ่านอีกรอบ ทั้งๆที่รักเรื่องนี้มากนะแต่ไม่กล้ากลับไปอ่านอีกจริงๆ แม้ว่าความสนุกของเรื่องที่ดึงดูดให้เรารักเรื่องนี้จะมีมากก็ตามที และทั้งๆที่คุณเมฆเคยบอกชีวิตจริงของคนเรามันไม่แน่นอนไม่สวยหรูไปหมดทุกอย่าง นิยายก็อยากให้สะท้อนถึงเรื่องจริง เราเห็นด้วยนะแต่ก็แบบ...ตอนนั้นมันรับไม่ไหวจริงๆเหมือนเขาเป็นคนรู้จักใกล้ชิดพอเขาไม่อยู่ก็เสียใจมาก แล้วพอตอนนี้ให้บูมกลับมาเราดีใจมากจริงๆ ขอแค่คุณเมฆไม่หักมุมอีกครั้งก็พอ กลัวเหลือเกินว่ามันจะเป็นแค่ความฝันหรือความคิดจิตนาการของใครสักคนในนั้น จะของบอมหรือของแฝดก็ตามที แต่ชีวิตจริงมันก็มีปาฏิหารได้เหมือนกันนะ เอาบูมกลับมาแล้วก็ขอให้กลับมาจริงๆให้ได้อยู่ด้วยกันไปจนถึงบั้นปลายชีวิตเถอะ ขอละนะคะคุณเมฆ
-
ขอบคุณที่คืนความสุขให้เรา ฮืออออออออ ดีใจหมวดบูมกลับมาแล้วววววว
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
สงสัยเมื่อวานเว็บเน่า อ่านไปได้ครึ่งเดียว วันนี้กลับมาอ่านต่อ
-
ดีใจที่หมวดบูมกลับมา รอตอนต่อไปจ้ะ :กอด1:
-
เราไม่มีอะไรจะพูดนอกจากร้องไห้
ถามว่าชอบจบแบบเดิมไหม ชอบนะ ก็ดูเป็นความจริงดี แต่ยิ่งมาอ่านตอนแสบซ่า กี่ครั้งก็ยิ่งคิดถึงๆๆๆๆ
คิดถึงแบบรู้ว่าเขาไม่กลับมา ไม่มีวันอีกมันก็โหวงๆ
แต่ตอนนี้คือกลับมาแล้ว
ืฮืออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ
ร้องไห้พอๆกับตอนที่รู้ว่าบูมไม่อยู่ ดีใจที่กลับมา ดีใจจริงๆ
ฮือออออออออออออออ
บูมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
ดีใจ พี่บอมบ์จะได้มีความสุข
-
:o12:ดีใจมากที่หมวดบูมกลับมานะครับ บูมต้องไปรายงานตัวกลับเข้ารับราชการอีกไหมนี่ เจ้าแสบเจ้าซ่าคงสนุกแล้วคราวนี้ อาบูมกลับมาดูแล้ว อยากให้หนึ่งในสองแฝดเป็นทหารอาชีพสักคนนะครับคุณเมฆ รอติดตามเสมอครับ.
-
ฮือออออ เราดีใจที่ บูม กลับมา จุดพลุฉลองงง
-
ดีใจมากที่เรื่องออกมาเป็นแบบนี้ จากนี้จะได้มีความสุขสักที :mew1: :mew1: :mew1:
-
โอยๆๆๆ..........คิดถึงหมวดบูมมาตลอด ดีใจๆๆๆๆ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
อินกับบูมมากกกก น้ำตาซึมทุกทีเวลาคิดถึง
ของดีของพระอาจารย์สุดยอด ทำให้บูมแคล้วคลาดจากอันตราย :hao5:
แต่ต้องใช้เวลาอยู่กับพวกศัตรูนานหลายปีเลย
อยากรู้บูม หลบจากพวกนี้มาได้อยางไร :ling1: :ling1: :ling1:
ดีใจกับบอมบ์ ได้เจอบูมอีกครั้ง มีความสุขกันเสียที :กอด1: :กอด1: :กอด1:
ชื่นชมครอบครัวบอมบ์ ย่า ลุง พี่น้อง อาหลาน ผูกพัน รักใคร่กันสุดๆ
แสบ ซ่า ชาลี น่ารักมากกกก เป็นดวงใจ เป็นชีวิตชีวาของบ้านจริงๆ
ติดพ่อกันทุกคน อุ้มกัน นอนกอดกัน
ขำชาลีที่คิดว่าตัวเล็กกว่าใคร อ้อนพ่อให้อุ้มไปนอน น่ารัก น่าฟัดสุดๆ
รอตอนใหม่ อยากอ่านต่อแล้ว :ling1: :ling1: :ling1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ดีใจจนพูดไม่ออก หมวดบูมกลับมาแล้วววว o18
-
:sad4: :sad4: รอๆๆ
-
หมวดบูมทำร้องไห้อีกแล้ววว :hao5: ดีใจจริงๆๆ เป้นเรื่องที่เล่าได้เรื่อยๆๆแต่ในเนื้อหามันสอดแทรกความคิดดี ความรักดีๆๆ ทำให้เราผูกพันธ์มีอารมณ์ร่วมกับตัวละคร ซึ้งกินใจมากก เป้นกำลังใจให้คนเขียนนะะ :pig4:
-
:hao5: :hao5: :hao5: ฮืออออออ เป็นข่าวที่ดีที่สุดเลย ขอบคุณพี่เมฆค่าาาา พี่บูมมมมมมม :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เข้ามารอหมวดบูม :mew2: :mew2:
-
มาต่อเลยได้ไหม
-
ดีใจแทบจะกรี๊ดเป็นภาษาสเปน เสียดายที่กรี๊ดไม่เป็น
วิ่งไปจุดพลุแทนละกันที่บูมกลับมา ฮู้เร่ ๆ ๆ ๆ
-
ต้องเป็นตะกรุดของหลวงพ่อแน่ๆ
ดีใจที่หมวดบูมกลับมา
-
ติดตามมานานมากกก...
-
ดีใจมากมายที่หมวดบูมกลับมา :L2: :L2: :L2:
-
หมวดบูมกลับมาแล้วววววววว :hao5: :hao5: :hao5:
-
ดีใจมที่หมวดบูมกลับมา นี่ไม่ได้ฝันใช่มั้ยยยยย
-
หมวดบูม...........พี่เมฆอย่าเเกล้งให้ดีใจเก้อน่าาาาาา :mc4: :mc4:
-
เย้ๆๆๆ หมวดบูมคัมแบ็ค :heaven :heaven :heaven
-
ฮือออออ น้ำตาไหลเลย ดีใจสุดๆ ที่หมวดบูมกลับมาแบบปลอดภัย พี่บอมบ์ไม่เหงาแล้วนะครับ ดูแลกันดีๆ
-
คิดถึงหมวดบูมมมมมม :mew6: :mew6:
-
ขอบคุณมากครับ มันตือจนบรรยายไม่ถูกเลย
-
ดีใจที่กลับมา รักและคิดถึงทุกคนเลยค่ะ
-
ดีใจที่กลับ ได้กลับมาอ่าน
ดีใจมาก เวอร์วังมา ปาฏิหาริย์มีจริง รอคอยมานาน หายไปหลายปี
บูมคือของจริง บูมที่คนที่ทุกคนรอคอย ถึงแม้ไม่รู้ว่าจะมีวันนั้น
รอดมาได้ยังไงนะ เค้าปล่อยตัวมายังไง
บูมได้ของดีจากหลวงพ่อ แถมยังได้ปล่อยปลาด้วย ความดีและเชื่อมั่น มีจริง
บอมบ์นอนหลับสบายแล้ว ไม่ต้องคอยคิดถึงแต่คนที่อยู่ในใจ
แสบซ่า ชาลี ได้เจออาบูมแล้วนะ
ชอบเรื่องนี้มากเลยค่ะ สอนอะไรหลายอย่าง เห็นทุกคนเติบโตไปตามโลก แต่ไม่หลงทาง
รอติดตามสองชั่วโมงของพ่อ ลูก และอาบูมนะคะ
-
ในเฟสไม่กล้าอ่านเลย..ทำใจตั้งหลายวันกว่าจะมาอ่าน แล้วก็เรียบร้อย ฮือออออ ดีใจสึดบูมกลับมาจิงๆ
-
มาต่อให้ไวเลยยยยย ใจจะขาดแหละ
-
ดีใจยิ่งกว่าได้โล่
บูมไม่ตาย กรี๊ดดดดดด
-
ไม่ได้หลอกให้ดีใจใช่มั้ยคะ เกือบกรี๊ดแล้ว ดีใจมากกกกกก
-
มีความสุขที่สุดดดดดดดด ที่หมวดบูมกลับมา. พูดไม่ออกเลย อ่านไปลุ่นไป
-
หมวดบูม หายไปตั้ง 7-8 ปี เลยนะ นานมาก หายไปไหนมา ทำอะไรอยู่ อยากรู้มากๆๆๆ รีบๆมาต่อนะ ชอบเรื่องนี้มาก :sad4:
-
:mew1: ดีใจง่ะ
อยากงานต่อแล้ว :call: :call: :call:
-
:mew4: :mew2: เข้ามารอหมวดบูม
-
ตอนที่ ๑๓
ความโชคดีคนเรามีกี่ครั้ง
ความโชคร้ายคนเรามีกี่หน
ชะตาชีวิตมีขึ้น
มีลง
เป็นรสชาติ
เป็นสีสัน
คือถ้าพูดแบบเพื่อน
กูแม่งดีใจ
ดีใจจนพูดไม่ออก
ถึงแม้จะคุ้นชินกับการได้เห็น แต่ความรู้สึกครั้งนี้มันช่วยเติมเต็มและเยียวยาอดีตที่เว้าแหว่งไปได้ นิดหนึ่ง
เอาน่า คนเราไม่ได้ครบถ้วนสมบูรณ์อะไรทุกอย่างหรอก มีเต็มบ้าง เกินบ้าง ขาดบ้าง หาอะไรที่พอดีเป๊ะตลอดไปไม่มีหรอกน่า ก็ได้แค่ปลอบใจตัวเองและทำความเข้าใจกับมัน
ปรัชญาน่านับถือจริงๆ
ดื่มคารวะหนึ่งจอก
ถุ้ย กูนอกเรื่อง
“เปลี่ยนไปเยอะเหมือนกันนะ”บูมมองซ้ายมองขวาอย่างสนใจ ก็แหงละ มันผ่านมาเป็น ๒๐ ปีแล้ว ถ้านับช่วงเวลาตั้งแต่ไปรบก็เกือบๆ ๙ ปี ทุกๆปีมันต้องมีอะไรเปลี่ยนแปลงไม่อย่างใดก็อย่างหนึ่ง “แต่บางทีมันก็มีมีภาพมาซ้อน”
“หนูไม่อยากจะเชื่อเลยว่ามันผ่านมาแล้ว ๒๐ กว่าปี”อีหนูทำหน้าตาซึ้งได้ตลอดกาล “คิดถึงช่วงนั้นจัง ช่วงที่เรามีทั้งสุขและทุกข์”
“บางช่วงกูก็คิดถึงนะ บางช่วงนี่กูอยากจะลืมๆมันไปซะ”ถึงจะคิดว่ามันผ่านไปแล้วผ่านไปเลย แต่เรื่องที่โดนจับยาบ้านี่ผมยังฝังใจอยู่นะ อาจจะลืมไปบ้าง แต่บางครั้งก็หวนคิดถึงช่วงนั้น ไม่ได้คิดโทษใคร แต่คือแม่งมันเกิดกับกูได้ มันเหลือเชื่อจริงๆ “กุมารทอง พ่อฝันเห็นเอ็งตรงนี้ วิ่งมาดุ๊กแล้วบอกว่าเราเป็นพ่อลูกกัน”เล่าไปก็ขำไปกับความเจ้าเล่ห์ หลอกให้เชื่อใจเพื่อที่จะได้มาอยู่ด้วยกัน
“ตอนชาลียังไม่เกิดเหรอพ่อ”
“อือหึ ตาแป๋วมาออดมาอ้อนว่าเป็นลูกชาย อ้อนจนพ่อยอม ทุกวันนี้ก็ยังเหมือนเดิม”ชาลีนี่ชอบอ้างว่าเป็นลูกคนเล็ก อย่างช่วงม.ต้นน่ะ ชอบให้ผมอุ้มไปนอน และมักจะพูดเสมอว่า ตัวเองเป็นลูกคนเล็กของบ้าน พ่อต้องตามใจ ผมก็แย้งๆไปว่า ลูกคนเล็กกับคนตัวเล็กมันต่างกันนะลูก สุดท้ายก็ยอมเสมอ เออ คนเล็กหมายถึงตัวเล็กก็ได้วะ แค่น้ำหนัก ๔๐ กว่าๆเอง
“จะกลับมารับราชการอีกไหม”ผมถามบูม ตอนนี้กลับมาแล้ว ไม่รู้เขาจะทำยังไง ใจหนึ่งผมคิดว่าควรจะพัก ควรจะเกษียณตัวเอง อีกมุมหนึ่งก็คงจะต้องรอเขาตัดสินใจ
“ขอคิดสักคืน”
“เออ มึงเล่าหน่อยซิว่ามึงรอดมายังไง”หมวดเต้ยถาม ตามจริงก็ยศสูงไปแล้ว คำว่าหมวดนี่ติดปาก
“เพราะหลวงพ่อว่ะ ถ้าเอาจริงๆแล้ว กูไม่เหลือแม้แต่ซาก”
“แล้วมันแวบพามึงหายตัวไปได้ยังไง”
“ไม่รู้ คือมีแสงวาบมาแล้ว คือรู้สึกตัวอีกทีตอนโดนตีนใครไม่รู้มาเหยียบหน้าอก ไอ้ห่า มองไปนี่ดงโจรทั้งนั้น”
“แล้วมึงหายไปได้ไงวะ”หมวดเต้ยทำหน้าสงสัย “ระเบิดลงอย่างจัง รถไม่เหลือซาก เหล็กทั้งคันนะนั่นยังเละขนาดนั้น กับมึงนี่มัน ทำไมวะ คนเปราะบางกว่าเหล็กเยอะ มึงรอดมาได้ไง
“ต้องไปถามหลวงตาแล้วละครับ หลวงตาน่าจะบอกเราได้”ชาลีเอ่ยขึ้น ผมเองก็พยายามคิดตาม คือระเบิดมันลูกใหญ่มาก โดนแบบเต็มๆ คิดดูว่าแม้แต่รถลาดตระเวนยังหาซากที่ดีๆไม่เจอ อานุภาพมันร้ายแรงจริงๆ
“จริงๆคืออยากจะไปที่วัดก่อนนะ แต่รู้ว่าพี่บอมบ์มานี่ก็เลยมาที่นี่ก่อน เออ แล้วคิดไงละพวกเราถึงได้มาเป็นทหารกัน”บูมหันไปถามแฝด เพราะคงไม่อยากให้คำตอบอะไรไปมากกว่านี้ เพราะคำตอบของเราก็คือต้องกลับบ้าน
“ก็อยากเป็นเหมือนพ่อ พ่อเป็นไอดอล”แสบตอบแล้วเดินมากอดเอวผม
“มีแฟนเป็นผู้ชายสิ จะได้เหมือนพ่อด้วย”อีหนูพูดยิ้มๆ
“ฮ่าๆๆ อาหนูก็พูดไป”
“ก็ไม่เห็นจะมีแฟน แอบไปอุบอิบใครไว้ที่ไหนหรือเปล่า อย่าไปทำใครท้องป่องมาแล้วกัน อาไม่ช่วยเลี้ยง”อีหนูยังคงบทบาทเหมือนแม่
“ไม่ท้องหรอกน่า เพราะคนที่ทำน่ะไม่มีมดลูก ฮ่าๆๆ”แสบพูดแล้วหัวเราะก้ากออกมา
“ใครวะ”ผมมองหน้าลูกชาย ขอเสือกนิดหนึ่ง
“ล้อเล่น ไม่มีครับพ่อ แสบเป็นเด็กดี”
“พ่อไม่ไว้ใจ”ผมพูดตรงๆ คือทั้ง ๒ คนน่ะ คนนี้นิสัยกูชัดๆ แสบจะรุนแรงกว่า ซ่านี่นิ่ง แต่ลึกๆนี่ก็รุนแรงไม่เบา
“นี่ลูกชายพ่อนะ”แสบเน้นย้ำ
“เพราะเป็นลูกพ่อไงพ่อถึงไม่ไว้ใจ เพราะพ่อก็นะ วีรกรรมพ่อเยอะว่ะไอ้ลูกชาย ฮ่าๆๆ”
“โธ่ ไอดอลกู หมดกัน”อีหนูเบะปาก
“สิ้นลายรึยังวะ”บูมหันมาถามผม
“ไม่มีลายตั้งนานแล้ว”ผมยิ้มให้ ก็ตั้งแต่มาเจอกัน ผมดีขึ้น ไม่มีนอกกายถึงแม้สายตาจะแอบมองร่องนมใครบางคนก็เถอะนะ หึหึ
เรายังคงเดินมองบรรยากาศ ผมชอบเล่าอะไรให้ทุกคนฟัง สนุกดีครับ ด้วยความที่เวลาเราจำกัด ลูกชายต้องได้รับการฝึกต่อ ส่วนผมเองก็คงต้องพาไอ้บูมไปตรวจร่างกาย คือเพิ่งมาถึงเมื่อวาน นอนที่บ้านหนึ่งคืนแล้ววันนี้มาหาผมที่กองพัน ส่วนเรื่องกลับมาได้ไงนี่ไม่ได้หายตัวมา
“คืองี้ ก่อนจะได้กลับนอนฝันเว้ย คือชีวิตกูเจอแต่เรื่องประหลาดๆ กูฝันไปว่าคนกระซิบข้างหูว่า กลับบ้านได้แล้วลูก แล้วมองหาต้นเสียงไม่เจอ แล้วพูดอีกทีว่า ไอ้หนู กลับบ้านได้แล้วลูก ตื่นๆ แค่นั้นแหละ ก็ตื่นขึ้นมาจากนั้นก็คิดหาทาง ตอนนั้นกูหนีจากดงผู้ดีเอ๊ยดงโจรออกมาได้แล้ว แล้วจังหวะมันพอดีไปเจอกับคนรู้จัก แล้วมันก็พากูกลับ แต่กว่าจะกลับได้ทำเรื่องเยอะมาก”
“แล้วทำไมกูไม่ได้ข่าวอะไรบ้างเลยวะ”
“ก็ทำแบบไม่เอิกเริก อีกอย่างกูอยากเซอร์ไพรส์พวกมึงทั้งหมด”ยิ้มแบบภูมิใจมาก แต่ก็เซอร์ไพรส์จริงๆนะ
“สัปดาห์หน้าพ่อต้องมานะ”แสบกอดผมไว้คนเดียว ส่วนซ่าน่ะเหรอยืนขมวดคิ้วหมั่นไส้พี่ชายอยู่ใกล้ๆ
“ถ้าว่างนะ”
“พ่อต้องว่างสิ งานอะไรจะสำคัญเท่าลูก”ซ่าเสริมพี่ชายอีกคน
“ครับพ่อคุณทูนหัว พ่อลูกชายหัวแก้วหัวแหวน ตั้งใจฝึกกันล่ะ โอเคไหม”
“ครับผม”
“ดีมาก งั้นพ่อกลับนะ”
“ครับ พ่อขับรถดีๆนะ จุ๊บ ๑ ที”นี่คือลูก ไม่โตสักที
มาถึงบ้านก็ไปคุยฟุ้ง คราวนี้รวมญาติกันเลยทีเดียว ถามไถ่กันอุตลุต พ่อแม่ผู้หมวดแกก็ดีใจที่ลูกชายกลับมา คืนนี้ผมไปนอนที่บ้านเป็นเพื่อนแม่ ส่วนหมวดบูมก็ให้นอนที่บ้านเขาละกัน
“คืนนี้จะนอนกับใคร กับพ่อหรือพี่ภูมิ”ผมถามชาลีลูกชายตัวเล็กเอ๊ยคนเล็ก ตอนนี้ ๑๘๗ แล้ว ไม่เล็กแล้วละ
“นอนกับย่าครับ”
“ก็ดี พ่อจะได้นอนคนเดียว”ผมยักคิ้ว ถามว่าติดลูกไหม ก็นิดหนึ่งครับ
“นอนกับพ่อก็ได้ กลัวพ่อเหงา แฮ่”
ก่อนหลับผมเล่าเรื่องราวต่างๆให้ชาลีฟัง ตามประสาพ่อลูก ชาลียิ่งโตยิ่งหน้าตาดี พูดเก่ง เฟรนลี่ มีเนี๊ยบบ้างกับบางเรื่อง มาดอาจจะดูคุณชายบางเวลา แต่ว่าเขาติดดินนะ ให้ทำอะไรทำหมดทุกอย่าง การงานช่วยทุกอย่าง แบ่งเบาผมได้เยอะ
ตอนเช้าผมพาไอ้บูมไปตรวจร่างกายและไปประสานกับเจ้าหน้าที่ มันหลายอย่าง ไหนจะต้องพิสูจน์นั่นนี่ ระยะนี้ก็คือกินเวลาไปทั้งสัปดาห์
“ได้ห่างกันบ้างยัง”เจอหน้าลูกชาย มันถามซะผมเสียหมา
“อิจฉาเหรอ”ไอ้บูมก็ปากไว
“หึหึ กอดพ่อหน่อย”มันยิ้มแบบมีเลศนัย “สัปดาห์นี้เหนื่อยมากเลย โดนแดกทุกวัน”แสบปรับทุกข์กับผม
“ความเจ็บปวดที่เกินทน จะหลอมคนให้ทนทาน”
“แต่หนังลูกจะด้านชาเป็นควายแล้วนะพ่อ”
“พ่อเอ็งตอนเป็นทหารนะ ไม่ใช่แค่หนังหนา แต่หน้านี่หน้ายิ่งกว่าคอนกรีตทางด่วน”ไอ้เต้ยเล่นผมซะแล้ว
“ใครจะไปเหมือนไอ้มหาของมึงละเต้ย หัวแก้วหัวแหวน หัวดอด้วยมั้ง”
“ฮ่าๆๆๆ”
“อาบูมหล่อขึ้นนะ กอดหน่อย”กอดผมเสร็จก็กอดอาบูมของเขาต่อไป ส่วนซ่าเดินมากอดผมทีหนึ่ง
“คิดถึงพ่อนะครับ อีก ๓ สัปดาห์จะฝึกเสร็จแล้ว วันสวนสนามพ่อต้องมาดูให้ได้นะ”
“พ่อไม่ได้เป็นนายพล จะมาได้ไง นี่ให้นายพลเขามาดูสิ”ผมชี้ไปที่ไอ้บูม เรื่องราวที่ผ่านมาใน ๑ สัปดาห์คือ ตรวจร่างกาย ผลออกมาปกติดีทุกอย่าง สติปัญญา การพูดจา แล้วพวกโรคต่างๆไม่มี ก็มีแต่ผมอ่ะเป็นโรคขาดเมีย อะจึ๋ย ว่าเรื่องของเขาดีกว่า สุขภาพโอเค ที่นี่ก็ไปเรื่องการยืนยันตัวบุคคล คือตอนโดนระเบิดน่ะ ออกใบมรณบัตรเรียบร้อยแล้ว โชคดีที่ใช้เวลาไม่นานในการทำเรื่อง แล้วสุดท้ายข่าวก็ไปที่กองทัพ คือคณะทำงานชุดนั้นน่ะ อึ้งกันไปเป็นแถบ ไม่ใช่แค่กลุ่มนั้น แต่หลายๆคนที่รู้จักก็อึ้งว่ากลับมาได้ยังไง บูมเขาก็ไม่พูดอะไรมาก แต่เพื่อนก็ถามกันหนาหูว่าห้อยหลวงพ่ออะไร แต่คนที่ไปกับชุดนั้นเขารู้ๆกันบ้างแล้วว่ามันรอดมาได้ยังไง
จริงๆวันนี้คือจะกลับบ้านเลยนะครับ แม่ผมกลับบ้านนอกไปหลายวันแล้ว ทนคิดถึงบ้านไม่ไหว อยู่กรุงได้ไม่กี่วันก็กลับบ้านนอก อย่างว่าคนแก่ ทิ้งบ้านไปไหนนานๆไม่ได้ ก็อยู่มาทั้งชีวิตของเขาอ่ะนะ
วันนี้มันวันอาทิตย์ เยี่ยมญาติ จะไม่มาก็กระไร เดี๋ยวลูกชายว้าเหว่ ลูกชายผมนี่ไม่ค่อยเหมือนใครด้วย ก็มาให้กำลังใจ เขาโตขึ้นทุกวัน เป็นทหารให้อะไรเยอะมากนะ ใครเก็บเกี่ยวอะไรได้นี่ก็ได้จากที่นี่นั่นแหละ ส่วนใครที่ผ่านมาแล้วผ่านไปก็แล้วแต่คน ไอ้บูมเขาตัดสินใจเข้ารับราชการต่อครับ อีกไม่กี่สิบปีก็จะเกษียณแล้ว มันบอกว่าจะเอาวิชาโจรมาสอนน้องๆ ดูมันสิครับ
“ย่าไม่มาเหรอพ่อ”
“กลับบ้านไปแล้ว ป่ะ หาที่นั่งดีกว่า พ่อซื้อของมากินเยอะเลย”หาที่ว่างๆ วันนี้เราก็มาหลายคนเหมือนที่เคยมาละครับ มาเยี่ยมลูกก็คือมาขุนลูก รู้สึกว่าลูกจะน้ำหนักลดไปเยอะเหมือนกัน เนื้ออาจจะแน่นขึ้นมาบ้าง จับต้นแขนดูจะแน่นๆกว่าเมื่อก่อน พอมองหน้านี่ ไปหมดละสภาพหล่อๆแบบพ่อมัน หน้าดำยิ่งกว่าอะไรดี ดำขึ้นจริงๆ
ทั้งวันอยู่กับลูก มีความสุขดีครับ ได้เห็นทัศนคติอะไรใหม่ๆ ได้เวลากลับก็ต้องกลับครับ ไอ้บูมยังไม่ได้เข้ารับราชการแบบจริงจังนะครับ ให้พักตัว ๑ เดือนก่อน ผมเองก็ห่วง ไม่อยากให้ทำงานต่อ แต่ใจเขารักด้านนี้ ก็เออออไป ทำอะไรในสิ่งที่รักแล้วเรามีความสุข ก็ทำต่อไป
-
กลับบ้าน นอนที่บ้าน ๑ คืน ที่แห่กันมาด้วยคือไอ้เต้ยกับไอ้มหา อีหนูกับผัวฝรั่งของมัน มันกลัวผมเหงา ก็แห่มาให้กำลังใจ แม่ผมชอบใจใหญ่เลยครับ มีคนชวนคุย อีหนูยิ่งมันแก่ปากมันไม่เคยเหนื่อยเคยเมื่อย มันโม้หูดับตับไหม้ ประสบการณ์วัย ๔๔ ปีของมัน ขุดมาหมด เล่าไปก็ขำไป กว่าจะได้นอนก็เกือบตี ๑
ตอนเช้าเราเตรียมตัวไปวัดกัน ไปกันทั้งบ้าน ผมต้องตื่นมาทำกับข้าวแต่เช้า กับข้าวกับปลาต่างๆเรียบร้อยแล้วเราจึงไปวัดกัน ญาติโยมมาตามปกติ พวกเราขนของขึ้นศาลา พักใหญ่ๆผมก็ไปกุฏิหลวงพ่อ
“มาๆ มาทำหน้าที่เลย”หลวงพ่อกวักมือเรียกผม ท่านเตรียมตัวเรียบร้อยแล้วละครับ ผมก็ช่วยท่านถือย่าม เดินนี่ไม่ต้องประคองหรอกครับ ขนาดว่า ๑๐๐ กว่าปีแล้วนะ อีกไม่กี่ปีก็จะครบ ๑๒๐แล้ว ยังแข็งแรงมาก ไม่รู้ว่าท่านมียาดีอะไรถึงได้อายุยืนขนาดนี้ “เด็กๆเขาเป็นยังไงกันบ้างลูก”หลวงพ่อถามผม น่าจะหมายถึงเจ้าแฝดนั่นแหละครับ
“หน้าดำเมี่ยมเลย แต่โตขึ้นกว่าเดิมหน่อยครับ พูดจาไม่เหมือนเด็กน้อยแล้วครับ”
“ไอ้เสือบูมละ เป็นไงบ้าง”หลวงพ่อยังไม่เจอกับไอ้บูมนะครับ ไม่ได้ตามผมมา แต่หลวงพ่อก็รู้ว่ามา
“พ่อรู้ด้วยเหรอว่าไอ้บูมกลับมา”
“เออ พ่อก็เดาๆไป”หลวงพ่อพูด ผมเดินตามหลังไปจนถึงศาลา ก็ทำพิธีตอนเช้า ถวายข้าวอะไรเรียบร้อย พระฉันข้าวเสร็จแล้ว เรานั่งคุยกันต่อ คนที่ได้ข่าวว่าไอ้บูมรอดตาย แห่มาถามใหญ่เลยครับ บางคนเขาจำหน้าได้ เรียกว่าโดนล้อมหน้าล้อมหลัง หลวงพ่อฉันเสร็จลงมานั่งเก้าอี้คุยกับพวกเรา
“หลวงพ่อ หนูอยากเป็นอมตะ”อีหนูยกมือไหว้พูดกับหลวงพ่อ
“จะไหวเหรอหนู แค่นี้ลุกก็โอยนั่งก็โอยแล้ว”
“มันอยากจะเป็นอีแก่หนังเหนียวครับหลวงพ่อ สงเคราะห์มันหน่อยครับ ฮ่าๆๆ”ฝรั่งพูดแซะ
“เข้าท่าๆ แต่ว่าอยู่นานๆมันก็น่าเบื่อนะลูก นี่พ่อยังเบื่อเลย ว่าจะไปแล้วละ ไม่รู้จะอยู่ได้อีกกี่วัน”
“หลวงพ่ออย่ารีบไปไหนนะครับ สงเคราะห์พวกผมก่อน”ไอ้มหารีบเข้าไปออดอ้อนทันที “มีของดีให้แต่ไอ้บูมคนเดียว ผมน้อยใจนะเนี่ย”บีบๆนวดๆเอาใจผู้ใหญ่ ถนัดนักเรื่องขอพระเครื่องนี่
“ฮ่าๆๆๆ ของดีอะไรเล่า คนเราไม่ถึงคราวมันก็ไม่ตายหรอก เมื่อถึงคราวตายหายใจเข้าไม่หายใจออกมันก็ตายแล้ว”
“อยากได้ของหนังเหนียวบ้างครับหลวงพ่อ”เอาแล้ว ไอ้มหาเริ่มเบิกโรง
“มีที่ไหนกันเล่า ไม่มีใครเหนียวหรอก หลวงพ่อมีดบาดยังเลือดออกเลย นี่เอ็งดูแผล”หลวงพ่อชี้ไปที่บริเวณหลังมือ “เห็นไหม”
“หลวงพ่อชอบกั๊ก ให้ลูกให้หลานบ้างเถอะนะครับ”
“พ่อให้ไปหมดแล้ว อยู่ที่เอ็งจะทำหรือเปล่า เอ็งมาทีไรพ่อก็ให้ของดีเอ็งทุกครั้งนี่นา เอ็งกลับบ้านได้ทำต่อหรือเปล่าล่ะ”
“ของดีอะไรอ่ะพ่อ ไม่เห็นจะได้อะไรเลย”
“อ้าว ไอ้ลูกหมา ที่พาสวดมนต์ทุกวันนั่นไง นั่นละดีที่สุดแล้วนะ เอ็งทำดีๆเถอะน่า อะไรๆมันก็ถาโถมเข้ามาเองนั่นแหละ พ่อจะบอกอะไรให้นะลูก ของดีก็คือกายเราดี วาจาเราดี ใจเราก็ดี อะไรๆที่พ่อให้ไปน่ะเพื่อจะให้พวกเอ็งได้ระลึกถึง พ่อให้ทุกคนเท่าๆกัน ไม่มีใครมากใครน้อยหรอกน่า...”หลวงพ่อจะพูดต่อ แต่ก็มีคณะนักข่าวกลุ่มหนึ่งเข้ามากราบประหลกๆแล้วขออนุญาตหลวงพ่อทันที เขาสาวประวัติที่เขารู้มาจากคำร่ำลือหลายๆแหล่ง ไอ้บูมก็ไม่ได้บอกนะว่าอยู่ที่นี่ หรือเรื่องราวของหลวงพ่อ แต่ข่าวลือมันไปไว ไปไกลมาก ไม่เฉพาะแค่นักข่าวที่ตามมา บางคนที่รู้จัก บางคนที่ไม่รู้จักมากันเต็มศาลา มาแล้วก็ต่างสอดส่องดู อยากรู้เรื่องราว หลวงพ่อได้แต่ยิ้ม บอกให้ศิษย์วัดวิ่งไปหาขนมกาแฟมาต้อนรับ “มายังไงกันละไอ้หนู”หลวงพ่อถาม
“อยากจะขออนุญาตหลวงพ่อสอบถามนะครับ คือว่า.....”เขาก็เล่าไปถึงเรื่องปาฏิหาริย์อะไรต่างๆที่ได้ยินมาให้หลวงตาฟัง บางเรื่องก็เกินจริงไปนิดหนึ่ง บางเรื่องก็มีส่วนที่ผมเคยประสบบ้าง พอพูดจบหลวงพ่อก็กล่าวกับคนที่มาถามว่า “หลวงตาเป็นแค่พระแก่ๆเท่านั้นแหละไอ้หนู ไม่ได้มีอะไรวิเศษหรอก พระบ้านนอกธรรมดา”
“แต่มันน่าสงสัยมากเลยนะครับหลวงตา เพราะอะไรที่คนๆหนึ่งโดนระเบิดขนาดนั้นแล้วยังรอดมาได้ ผมอยากทราบจากปากของหลวงตานะครับว่าเกิดขึ้นได้ยังไง”
“คนเราน่ะ พอถึงคราวตายมันก็ตายนั่นแหละ เมื่อไม่ถึงคราวตายยังไงมันก็ไม่ตาย”
“ถ้าอย่างนั้นปาฏิหาริย์ก็ไม่มีจริงสิครับหลวงตา”อีกคนหนึ่งถามขึ้น
“มีสิหนู ปาฏิหาริย์มีจริง แต่ไม่ใช่ความจริงสูงสุด”
“ถ้ามีจริงอย่างที่หลวงตาพูด งั้นหลวงตาทำให้ดูได้ไหมครับ”
“ฮ่าๆๆๆ”หลวงพ่อถึงกับขำออกมา ผมเองก็รอดูท่าที ผมอยากฟังเรื่องที่หลวงพ่อจะพูด เพราะอยู่กับผมนี่ผมเจออะไรมาเยอะเหมือนกัน แต่ผมก็เงียบๆ รู้แค่กับหลวงพ่อกับคนใกล้ชิด “หนูเอ๊ย หลวงตาทำให้ดูไม่ได้”
“ถ้าทำไม่ได้ งั้นมันก็ไม่ได้มีจริงเหมือนที่หลวงตาพูดน่ะสิครับ งั้นเรื่องที่เขาเล่าลือมาก็เป็นเรื่องที่พิสูจน์ไม่ได้”
“เอางี้ไอ้หนู หลวงตาจะพูดให้ฟังนะ แล้วเอ็งลองทำตามที่หลวงตาบอก บอมบ์ เอาถังตรงนั้นมาซิลูก”ผมขยับไปเอาถังใบเล็กๆมา “อ่ะไอ้หนู เอ็งหลับตานะ แล้วเอามือคลำเข้าไปด้านใน เออ คลำดูลูก เจออะไรไหม”ผมก็รีบมองไปทีถัง ไม่เจออะไร มันก็ถังปกติเหมือนเดิม
“ไม่มีอะไรนี่ครับ มีแค่ก้นถังเปล่าๆ”โอเค หลวงพ่อไม่ได้เล่นมายากลอะไร
“เอาละ ทีนี้ เอ็งวิ่งไปหน้าศาลานะ ขึ้นไปบนแท๊งค์น้ำ แล้วหลับตา เอามือล้วงเข้าไปด้านใน ทำแบบเมื่อกี้”นักข่าวก็วิ่งไป มีบางคนตามไป ผมก็อยากจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นไหม พักหนึ่ง เขาวิ่งหอบมาที่ศาลา
“เจออะไรไหม”
“ไม่เจออะไรครับ ไม่เห็นมีอะไรเลย หลวงตาจะแสดงอะไรให้ผมดูครับ”
“นั่นแหละปาฏิหาริย์ ฮ่าๆๆๆ”หลวงพ่อขำเสียงดัง นักข่าวทำหน้าเหวอๆ ต่างคนก็ต่างพูดอื้ออึง แล้วสักพักก็เงียบกัน เมื่อหลวงตามองคนนั้นทีคนนี้ที “เอ็งฟังนะไอ้หนู มีคนมาถามกันเยอะเรื่องแบบนี้ บางคนก็อยากได้ บางคนก็อยากรู้ บางคนอยากลอง บางคนก็คะนองว่าจริงหรือไม่จริง หลวงตาจะบอกอะไรนะไอ้หนู เมื่อกี้เอ็งล้วงเข้าไปในถังเอ็งจับพื้นถังได้ไหม”
“ได้ครับ”
“แล้วเอ็งหลับตาล้วงเข้าไปในแท๊งค์น้ำ เอ็งจับพื้นถังไม่ได้ใช่ไหม”
“ใช่ครับ”
“นั่นแหละหนู บางคนเข้าถึงสิ่งนี้ บางคนก็เข้าไม่ถึงสิ่งนี้ นี่ข้อแรกที่หลวงตาจะให้เอ็งรู้ อีกอย่างหนึ่งเรื่องแบบนี้ ไม่ได้เกิดกับทุกคน บางคนสัมผัสได้ บางคนสัมผัสไม่ได้ คนที่เขาสัมผัสได้ เหมือนมือเขาถึงพื้นถัง บางคนที่สัมผัสไม่ได้เหมือนมือเอ็งไม่ถึงพื้นแท๊งค์”
“แต่มันก็ไม่น่าเชื่อนะครับหลวงตา มันไม่เป็นวิทยาศาสตร์ หลวงตาช่วยอธิบายให้เป็นวิทยาศาสตร์หน่อยสิครับว่ามันเป็นยังไง”อีกคนหนึ่งถามขึ้นมา
“หึหึ หลวงตาอธิบายวิทยาสตร์ไม่ได้หรอกนะหนู หลวงตาไม่ได้เรียนมา จบประถม ก.กา ก็มาทำไร่ทำสวนแล้ว พูดไม่เป็นหรอกวิทยาศาสตร์น่ะ มันว่ายังไงหว่า”
“หลวงตายืนยันว่ามีจริงเหรอครับ”
“มันมี แต่มันไม่จริง เข้าใจไหมหนู”
“ถ้างั้น ถ้าหลวงตาว่ามีจริง ก็ต้องแสดงให้ดูได้สิครับ ถ้าแสดงให้ดูไม่ได้มันก็ไม่มีจริง ทุกอย่างต้องเห็นได้ สัมผัสได้”ไอ้นี่มันท่าจะหัวแข็งน่าดู
“ไอ้หนู เอ็งไปขอดูสมบัติเศรษฐีเอ็งว่าเขาจะขนสมบัติมาให้เอ็งดูไหมลูก”
“......”มองหน้ากันปริบๆ
“เศรษฐีเขามีทองกี่เส้น มีเงินกี่บัญชี เอ็งว่า เอ็งเดินไปพูดกับเขาแล้วพูดว่า ถ้ารวยจริงเอาสมบัติมากองไว้ตรงหน้าให้ดูสิ เอ็งว่าเขาจะขนมาให้เอ็งดูไหมลูก”
“.......”
“เอ้า พ่อถามไอ้เสือมันดีกว่า บ้านมันรวย เสือ มีคนมาขอดูเงินในบัญชีเอ็ง เอ็งเอามาให้เขาดูไหม เอ็งมีกี่บัญชี กี่ธนาคาร เอ็งจะเอามาโชว์ไหม”
“ไม่ครับ ผมจะเอาปืนไล่ยิงด้วยซ้ำ ใครก็ไม่รู้มาถามด้านๆ”ผมแอบด่าแบบอ้อมๆ
“เออ เหมือนกันแหละลูก หลวงตาเจอมาเยอะเรื่องแบบนี้ ของแบบนี้มันไม่ใช่จะเที่ยวเอาไปแสดงให้ใครดูเหมือนหนังเหมือนละครหรอกนะลูก เหมือนเอ็งไปท้าเศรษฐีให้เขาเอาเงินมาโชว์เอ็งนั่นแหละ ไม่มีเศรษฐีคนไหนเขาทำกันหรอกนะ อีกอย่างก็มีข้อห้ามอยู่ด้วย”
“ถ้างั้น ทำไมพระอื่นๆทำไม่ได้ ผมไปหามาหมดแล้ว ที่อ้างว่าเก่งๆ ถ้าเก่งจริงก็ต้องทำได้ทุกคน”
“เอ็งเรียนมหาวิทยาลัย มีคนสอบได้ที่ ๑ ไหมลูก มีคนสอบได้ที่ ๒ ไหม มีคนสอบผ่านไหม มีคนสอบตกไหม มีคนเรียนไม่รอดไหม คนลาออกมีไหม หึหึ ทำไมเขาไม่สอบได้ที่ ๑ ให้หมดทุกคนละหนู ทำไมเขาต้องได้เกรดไม่เหมือนกันล่ะ เรียนที่เดียวกัน ทำไมผลกลับไม่เหมือนกัน นี่แหละคำตอบ ไอ้หนูเอ๊ย เอ็งเที่ยวหาคำตอบ หาที่ไหนก็หาไม่เจอหรอกลูก นอกจากหาที่ใจของตัวเอง นั่งเงียบๆ อยู่สงบๆ แล้วลองคุยกับตัวเอง ทบทวนตัวเอง ถ้าเอ็งทำได้นะ ปาฏิหาริย์เกิดขึ้นกับเอ็งละหนู เอ็งเที่ยวหาคำตอบกับคนอื่น มันไม่มีวันเข้าใจหรอกนะ เหมือนเอ็งไปเดินถามคนที่เขากินข้าวน่ะ เอ็งได้แต่ถามว่าอร่อยไหมๆ ถ้าเอ็งชิมเอง เอ็งก็จะรู้ เอ็งไปถามเขา เขาบอกเค็ม เอ็งก็ไม่เชื่อ เขาบอกหวานเอ็งก็ไม่เชื่อ ต้องลองกินเอง มันจะได้รู้ว่าเค็มหรือหวาน อะไรที่เอ็งเข้าไม่ถึงน่ะลูก เหมือนแขนของเอ็งแตะพื้นแท๊งค์น้ำไม่ได้ พื้นแท๊งค์น้ำมันมีอยู่ แต่มือเอ็งไม่ถึง เอ็งจะโทษที่ไหนดี โทษที่พื้นแท๊งค์มันลึก หรือโทษที่แขนเอ็งมันสั้น ลองตรองดูดีๆนะ แล้วอะไรที่เอ็งเข้าถึงได้ เหมือนเอ็งคลำก้นถังแล้วเจอมันนั่นแหละ เอ้า มองหน้ากันปริบๆ หลวงตาไม่มีเหรียญหรอกนะโยม ไม่ได้สร้างไว้ หลวงตาแก่ๆไม่มีอะไรเลย ฮ่าๆๆ”หลวงพ่อหัวเราะ พวกเราก็เคลียร์กันแล้วละครับ ปกติหลวงพ่อก็ไม่ค่อยพูดยาวๆ ท่านคงเจอมาเยอะแหละครับ ยิ่งพวกชอบลองของ เจอดีทุกรายครับ อันนี้ท่านแค่สอนไปเบาๆ “มาๆรดน้ำมนต์ให้ จะได้เย็นกายเย็นใจ”หลวงพ่อพรมน้ำมนต์ให้ทุกคน บางคนก็ขอพระขอเหรียญ หลวงพ่อท่านไม่มี ผมอยู่กับหลวงพ่อมาตั้งแต่เล็กๆ ท่านไม่ค่อยเน้นแนวนี้สักเท่าไหร่ ถึงท่านจะสร้างก็ไม่ค่อยเยอะ ท่านก็บอกว่ารอเวลา
“หลวงปู่ครับ ทำไมหลวงปู่ไม่มีเหรียญครับ ผมอยากได้ไปบูชาครับ”
“หมดแล้วลูก ไม่ได้สร้างเยอะ ไอ้ตัวเล็กเขาทำให้แค่นั้น ตอนนี้ไม่เหลือแล้ว แจกหมดแล้ว”ไอ้ตัวเล็กที่หลวงพ่อเอ่ยถึงนี่คือเจ้าแฝดนะครับ ปกติท่านไม่ค่อยอะไรกับเรื่องแบบนี้ ผมก็ไม่รู้เจ้าแสบเจ้าซ่าไปอ้อนอีท่าไหน มีพระแจกให้กำลังใจชาวบ้านบ้าง ทหารบ้าง อย่างว่าเจ้าแฝดมันขี้อ้อนอยู่แล้ว ใครจะไม่ใจอ่อนล่ะครับ
“ถ้างั้นพวกผมจะขอสร้างถวายหลวงปู่ได้ไหมครับ”กลุ่มนี้ก็น่าจะกลุ่มสร้างพระแน่เลย มือไวใจถึง
“หลวงปู่ชอบสร้างโรงเรียน โรงพยาบาลมากกว่าหนู ต้นปีหลวงปู่จะไปทอดผ้าป่าสร้างซื้อเครื่องมือหมอน่ะ ไปสร้างด้วยกันไหมหนู ฮ่าๆๆ”ท่านพูดไปขำไป “ท่านอื่นๆสร้างไว้เยอะแล้ว ดีทั้งนั้น เหรียญต่อให้สร้างดีแค่ไหน ถ้าไม่หมั่นสวดมนต์ ทำความดี มันก็เท่านั้น เอาไปก็ได้แค่อวดว่ามีขององค์นั้น มีขององค์นี้ เอาไปแค่อวด เอาไปทำไมลูก”
“.....”
“ไปสวดมนต์นั่งสมาธิกันเยอะๆลูก อะไรๆจะดีขึ้นเอง เอ้า โชคดีๆ ร่ำรวยกันทุกคน”
หลวงพ่อลงจากศาลาไปด้านล่าง ผมก็ตามไป ไม่มีใครกล้ามารบกวนท่าน ผมกับเดอะแก๊งค์ตามไปที่ป่าหลังวัด หลวงพ่อพาชมป่า มีสัตว์ป่าเยอะดี พวกกระรอก งู พูดถึงงู งูก็เลื้อยมา
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด”อีหนูแหกปากลั่นวัดละครับ งูจงอางตัวเท่าท่อนขาผมเลื้อยตรงมาหากลุ่มพวกเรา
“ฮ่าๆๆ กลัวเหรอหนู”หลวงพ่อขำกับท่าทางอีหนู ใครเจอครั้งแรกก็ต้องตกใจละครับ ขนาดว่าผมว่าตัวเองใจแข็งอยู่พอตัวก็ยังรู้สึกหวั่นๆอยู่เหมือนกัน
“หลวงพ่อ”อีหนูพูดไม่ออกได้แต่อึ้งกอดแฟนมันไว้แน่น
“เพื่อนไอ้ตัวเล็ก เขาไม่ทำอะไรหรอก แค่มาทักทาย”หลวงพ่อพูดได้ชิลมากเลย “ไปๆ วันหลังค่อยมาคุยกันใหม่ วันนี้พ่อเขามา ลูกเขาไปเป็นทหาร ยังฝึกไม่เสร็จ”พอหลวงพ่อไล่ งูก็เลื้อยกลับเข้าไปในดงทันที
“หลวงพ่อเคยไปอยู่บ้านสลิธิรินแน่เลย ถึงได้พูดกับงูรู้เรื่อง”
“บ้านอะไรนะ”หลวงพ่อหันมาถาม
“บ้านสลิธิริน”
“หนู หลวงพ่อไม่ได้ดูแฮรี่เหมือนมึง มึงอย่าชวนออกทะเล เล่นไปเรื่อยไม่ดูพระดูเจ้า”มหาดุละครับ
“หนูขอโทษ”
“ฮ่าๆๆ ไม่ต้องไปอยู่บ้านนั้น แค่อยู่วัดก็คุยรู้เรื่องแล้วหนู จะเล่าอะไรให้ฟังนะ ตอนพ่อไปอยู่ป่านะ งูเอย เสือเอย ช้างเอย...”หลวงพ่อเล่าความหลังให้ฟัง เล่าทีไรก็น่าสนใจเสมอ ท่านชอบเดินป่า อยู่ในป่าในเขา ตอนนี้ก็ยังไปทุกปี แต่ไปไม่นาน ไม่เกินครึ่งเดือนก็กลับ “แล้วเป็นไงบ้างไอ้หนู อยู่ที่นั่น คงจะลำบากน่าดู”หลวงพ่อแตะไหล่ไอ้บูม
“ทั้งเหนื่อยทั้งลำบากครับ หลวงพ่อ ทำไมผมต้องอยู่ที่นั่นด้วยครับ”
“เรื่องของกรรมน่ะลูก มันหลีกไม่ได้หรอก เอ็งไม่ได้ทำชาตินี้ก็จริง แต่ชาติที่แล้วพวกเอ็งทั้งหลายแหล่น่ะ ทำอะไรไว้เยอะอยู่นะ พ่อถึงได้บอกไงว่าอย่าประมาท หมั่นทำดีเอาไว้ลูก”
“หลวงพ่อเล่าให้ฟังได้ไหมครับ”
“ไปถามแม่เอ็งนั่นไอ้เสือ ไม่ใช่หน้าที่ของพ่อว่ะ”หลวงพ่อยิ้มอารมณ์ดี
“แม่ก็รู้ด้วยเหรอ ทำไมแม่ไม่บอกเรื่องนี้กับผม”ผมอึ้งมาก
“ไอ้หนูเอ๊ย เรื่องบางเรื่องที่พ่อรู้ก็ดี หรือแม่เอ็งรู้น่ะ มันไม่ใช่เรื่องที่จะมาบอกกันได้หรอกนะ เหตุมันมี ผลมันมี กฎเกณฑ์ของเรื่องนั้นๆมันมีอยู่ พ่อก็ได้แค่รู้ พ่อฝืนเรื่องนี้ไม่ได้ ที่ไอ้บูมมันไม่ตายเพราะความดียังมีอยู่ ส่วนคนที่ตายน่ะ ไม่ใช่ความดีไม่มี แต่ความดีมีกำลังไม่มากพอ เอ็งเข้าใจไหมลูก พ่อไม่ได้เลือกที่รักมักที่ชังหรอกนะ ต่อรองเขาได้แค่นั้น ที่เหลือก็กำลังใจของเจ้าตัวเขาล้วนๆ”
“แล้ววันนั้นพ่อกระซิบอะไรเหรอ คาถาหนังเหนียวหรือเปล่า”ผมถามถึงเหตุการณ์ที่หลวงพ่อก้มกระซิบไอ้บูม อยากรู้ว่าคืออะไร ใช่คาถาหนังเหนียวหรือเปล่า
“เปล่า บูมบอกไอ้เสือมันซิว่าพ่อบอกอะไร”
“ก็บอกว่าสวดมนต์เยอะๆ”
“พ่อบอกกับทุกคนที่มาหาพ่อนะ พูดไปหลายรอบมากๆ อะไรที่พ่อพูดบ่อยๆน่ะพวกเอ็งควรใส่ใจนะลูกนะ แต่ก่อนเวลาครูบาอาจารย์สอนอะไร ท่านไม่ได้สอนซ้ำๆแบบนี้หรอก สอนนิดเดียวที่เหลือไปต่อยอดกันเอาเอง ไม่ได้มานั่งปากเปียกปากแฉะหรอกนะ ได้แค่หัวข้อที่เหลือก็ไปลุยต่อ ติดขัดมาถามกับครู แต่ทุกวันนี้ พูดแล้วพูดอีก ไม่ค่อยมีใครเขาจะสนใจสักเท่าไหร่ ไอ้หนู ถ้าอยากทำดี รีบทำดีตอนที่พ่อยังอยู่นะ พ่อตายแล้วพวกเอ็งมาร้องห่มร้องไห้สัญญาว่าจะทำดีน่ะ พ่อไม่ได้เห็นด้วยตา ไม่ได้ยินด้วยหู พ่อมายินดีกับพวกเอ็งไม่ได้หรอก ถ้าพวกเอ็งทำตอนนี้พ่อเห็น พ่อจะได้อิ่มอกอิ่มใจ แต่ตอนนี้พวกเอ็งก็ถือว่าใช้ได้ ทำต่อไปเรื่อยๆ อย่าทิ้ง เก็บเล็กเก็บน้อยของเราไป เอ้อ ก็รอแต่ไอ้ตัวเล็ก ๓ คน”หลวงพ่อมองไปยังท้องน้ำในสระใหญ่เบื้องหน้า
“ทำไมเหรอครับพ่อ”
“รอเด็กๆเขาโตกว่านี้ อะไรๆพ่อก็เริ่มจะอิ่มอกอิ่มใจของพ่อแล้วละ ไปๆ ไปกวาดศาลาให้หน่อย ดูท่าวันนี้จะมีคนมาหาพ่อเยอะ”หลวงพ่อเดินนำ พวกเราเดินตาม พอถึงศาลาคนจากไหนไม่รู้แห่กันมาเต็มวัดเลย เหมือนกับว่าจะมีงานมหรสพ พอเห็นหลวงพ่อต่างคนก็ต่างกรูเข้ามากราบ พวกผมนี่ต้องเป็นบอดี้การ์ด ไม่งั้นหลวงพ่อเละ พอขึ้นศาลาต่างคนก็ต่างอื้ออึง คุยกันเสียงดัง ส่วนใหญ่จะมาขอพระเครื่อง หลวงพ่อก็นั่งยิ้มบอกว่าไม่มี ยิ่งไอ้บูมอยู่ตรงนี้ต่างคนก็ต่างอยากรู้เหตุการณ์ว่ารอดตายได้ยังไงคือเรื่องโนโลกโซเชียล แปบเดียวมันไปได้ไกลมาก ไอ้บูมก็เล่าเท่าที่เล่าได้ คือมันก็พูดไม่ออกเหมือนกันนั่นแหละ และไม่กล้ายืนยันตรงๆเพราะเกรงใจหลวงพ่อ ก็เล่าอ้อมแอ้มๆไป เวลาผ่านไปพอสมควร ผมเห็นว่าเราควรจะได้พัก และหลวงพ่อไม่ควรถูกรบกวน จึงประกาศว่าขอเวลาส่วนตัว เหนื่อยจริงๆ
กลับมาถึงบ้าน ผมต้องรีบไปดูงาน คือไม่ได้ทำงานหลายวันแล้ว ใครที่อยากพักก็พักไป ส่วนผมขอดูงานก่อน เกี่ยวข้าวเสร็จเรียบร้อยแล้ว ที่เหลือก็จัดเก็บในโกดังแล้วเตรียมขาย
“ไม่มีเรียนเหรอ กลับมาได้ไง”ลูกชายคนเล็กของบ้านครับ โผล่หน้ามาทั้งๆที่สัปดาห์นี้น่าจะมีเรียนทุกวัน
“อาจารย์ไปประชุมวิชาการ ทิ้งงานไว้ให้ทำครับ”ตอบคำถามไป ตัวก็โถมเข้ามากอดผมไป “อยากไปสวิตซ์”
“หน้าห้องใกล้ๆประตูอ่ะ ไปดิ”ผมชี้ไปที่สวิตซ์ไฟ
“นั่นมันสวิตซ์ไฟ ไม่ใช่สวิตเซอร์แลนด์ พ่อนี่ก็”
“เอาไว้เราว่างๆดีกว่านะ ปิดเทอมก็ได้นี่”
“อืม พาหลวงตาไปด้วยนะพ่อ”
“จะไหวเหรอ พาไปนี่มีใครเป็นห่วงสุขภาพหลวงตาบ้างไหม ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าป่ะ แล้วไปเช็คของให้พ่อหน่อย”
“ครับผม”
“อาบูมเก็บอาการหน่อยครับ”ชาลีแซวเมื่อเห็นอาการของไอ้บูมประมาณว่า กูหิว
“ขอสักวันเหอะนะ หิวว่ะ อยู่ที่นั่นกินอะไรก็ไม่รู้”
“เขาทำอะไรให้กินเหรอครับอา”
“น่าสงสารพี่บูม อ่ะหนูตักผักให้ แต่หนูจะเสียสละกินหมูเอง”อีหนูรีบตักผักให้พูนช้อนมากๆ
“มึงรักกูมากเลยว่ะหนู”บูมส่ายหน้าแบบเอือมๆ “ก็กินพวกอาหารแขกอ่ะ อดๆอยากๆ”ตอบอีหนูเสร็จ หันมาตอบหลานชาย คำว่าอดๆอยากๆนี่ เห็นภาพเลยสงสารว่ะ
วันนี้ผมลงมือทำกับข้าวเองทุกอย่าง ก็หลายรายการ ถึงแม้จะอยู่เมืองไทยหลายวันแล้วก็ตามเถอะ แต่ว่าอาหารการกินก็ยังเรียบๆ วันนี้ผมจัดเต็ม น้ำพริกเอย ปลาทอดเอย ต้มยำ เต็มที่มากๆ
“ค่อยๆกินนะ กูกลัวว่าคราวนี้จะได้ตายจริง”ไอ้เต้ยเอ่ยเตือน
“เออว่ะ ถ้าเกิดมีคนลงข่าว รอดตายจากระเบิดแต่กลับมาสำลักข้าวตาย รู้ถึงไหนอายถึงนั่น”ไอ้บูมกล่าวเสริม พวกเรานี่กลั้นขำกันแทบแย่ มันช่างพูดจริง
“ช่างคิดนะพวกมึง อ่ะๆ ไข่เจียวร้อนๆ”ผมเจียวไข่เสร็จพอดี ครัวอยู่ใกล้ๆ ตอนนี้เบิกโรง กินทุกอย่างที่ขวางหน้า ชาลีก็ดูแลคนแก่ไปครับ แม่ๆป้าๆของเขา ผมเองก็ตักให้คนนั้นทีคนนี้ที แม่ผมกินไม่เยอะเท่าไหร่ นิดเดียวก็อิ่ม คนแก่ก็แบบนี้ อันนั้นนิดอันนี้หน่อยก็อิ่มละ ถึงแม้จะอิ่มก็นั่งตักนั่นตักนี้ให้ลูกๆหลานๆ
“กินน้อยๆเลยพี่ ไม่ต้องกินเยอะ เดี๋ยวลงพุง”อีหนูปรามผัวมันละครับ หุ่นฝรั่งตอนนี้ไม่ค่อยได้ออกกำลังกายสักเท่าไหร่เริ่มจะอวบๆขึ้น อีหนูหุ่นเหมือนเดิมคงเส้นคงวา ไอ้มหาก็ใกล้เคียง พวกเราดูแลหุ่นกันเป็นอย่างดีครับ ผมว่าจะปล่อยหุ่น แต่ลูกชายไม่ยอม ต้องพาผมออกกกำลังกายบ่อยๆ เด็กๆเขาบอกว่า อยากได้พ่อหุ่นดี ผมก็โอเค เป็นพ่อเขาแล้วนี่ ฮ่าๆๆ
“พี่บูม”เสียงหวานๆดังมาจากหน้าบาน ไม่ใช่ใครอื่นไกล บิวนั่นเอง วางของลงได้ก็รีบวิ่งเข้ามา “ฮือๆๆๆ พี่บูมกลับมาจริงๆด้วย”
“โอ๋ๆ คิดถึงพี่มากล่ะสิ”
“ใครชื่อโอ๋ นี่บิวนะ”บิวสูดน้ำมูกและยิ้มกว้าง ดีใจจนน้ำตาไลยังไงก็ยังจะมีอารมณ์ขันอีก “คิๆ คิดถึงมากๆเลย สวัสดีค่ะทุกคน สวัสดีป๋า”
“ใครป๋า”
“พี่บอมบ์ไง โอ๊ย ดีใจอ่ะ งานเงินอะไรไม่ได้สนใจเลย อยากจะกลับไทยอย่างเดียว ดีนะที่เขาตกลงทำสัญญาด้วย โอ๊ย ตื้นตันอ่ะพี่บอมบ์”บิวยิ้มกว้าง ข้าวยังกินไม่หมดเลย แต่ก็นะ คนเขาดีใจ
“แม่นั่งกินข้าวก่อน แล้วเราค่อยคุยกัน”ชาลีทำหน้าที่ลูก ตักข้าวให้แม่
“ดีๆ จะคุยทั้งคืนเลย หูย อร่อยแน่ๆเลย ฝีมือป๋าเหรอเนี่ย นี่พี่บูม ป๋าทำต้มยำอร่อยมาก ชาลีลูกกินหางกับหนวดไปนะ เนื้อๆนี่ให้อาเขา โอเคม่ะ”
“ครับคุณแม่คนสวย แบร่ กับข้าวตั้งหม้อใหญ่”ว่าแล้วก็ลงมือจัดการกันต่อ
มื้อนี้ เป็นอีกมื้อหนึ่งที่ผมกินอะไรก็อร่อยไปหมดทุกอย่าง มีความสุขจริงๆ
“เออ เพิ่งนึกได้ แม่ หลวงพ่อบอกว่าแม่รู้ที่ไอ้บูมไม่ตาย”
-
:pig4: :pig2:
ยินดีต้อนรับหมวดบูมครับ รีบ ๆ ทานข้าวกันนะ
อยากรู้รายละเอียดการรอดชีวิตของหมวดบูมครับ
:mew1:
-
ขอซีน บูม บอม คุยกัน 1 ตอนค่ะ
-
ถูกใจหลาย
-
ลุ้นตอนจ่อไปเลย แม่พี่บอมนี้รู้ทุกอย่างเลย แจ่มจริงๆ
ขอบคุณที่มาต่อนะจ้ะ คนเขียน
o13
-
ขอบคุณมากๆค่ะ อ่านทีไรก็ได้ข้อคิดเสมอ :mew1: :mew1:
-
:mew1: :mew1: :mew1: :pig4: :pig4: :pig4:
-
คิดถึงครอบครัวนี้มากกกกกกก
-
:man1:แม่สวดมนต์ให้บูมแน่ๆ
-
:z2:ดีใจบูมกลับมาแล้วววว... :mew4: :mew6: :z2:
-
ดีใจอย่างเเรงงงงง o13 o13
ขอบคุณพี่เมฆมากเลยค่ะ :hao5: :hao5: :hao5:
-
ขอฉากหวานๆ พี่บอมหมวดบูมด้วยนะคราบ
-
สุดยอด บูมกลับมาแล้ว :mew1: :mew1: :mew1:
มาทำให้บอมบ์ ครอบครัว กับเพื่อนฝูงได้ความสุขกลับคืนมา
คนอ่านก็ดีใจสุดๆเหมือนกัน
คนเขียน อย่าหายไปนานๆนะ ชอบมากกกกกก :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
คนอ่านจะได้มีความสุขไปเรื่อยๆ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
คิดถึงหมวดบูม เด็กๆก็ไม่เคยโตเลยจริงๆ
-
อ่านแล้วอบอุ่นจังเลยนะ อยากมีญาติๆ แบบนี้บ้าง
-
คิดถึงมากๆค่ะ อ่านไปยิ้มไปคิดถึงสมัยพี่บอมบ์ พี่มหา พี่หนูเป็นทหารอ่ะ มันก็นานมาแล้วอบอุานเป็นบ้าเลย หลวงพ่อท่านก็แข็งแรงมาก
อ่านเรื่องนี้ได้ข้อคิดสอนใจตลอด ขอบคุณมากนะคะ อยากให้เรื่องนี้ตีพิมพ์เป็นเล่มอ่ะ อยากได้เก็บไว้
มาต่ออีกนะคะ คิดถึงแสบซ่า :)
-
พี่บูมกลับมาแล้ว ดีใจมากกกกกก :กอด1:
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ครอบครัวนี้เค้าน่ารักกันทั้งบ้านจริงๆ
-
มีความสุขทุกครั้งเลยค่ะที่ได้อ่านครอบครัวนี้เค้าน่ารักกันมากๆ
พอหมวดบูดกลับมาเเล้วดูทุกอย่างจะลงตัวมากขึ้นความสุขที่ขาดไปแหว่งไปก็โดนเติมเต็ม
รออ่านตอนต่อไปนะค่ะและรอความลับจากแม่ของพราบอมบ์ว่าทำไมหมวดบูมไม่ตาย :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
มาต่อเร็วนะคับบ
-
ขอบคุณ คุณเมฆมากค่ะ ที่ให้หมวดบูมกลับมา
ทีนี้ละก็ มุกตามมาเพียบแน่ ๆ
ดีใจมากค่ะ ปลื่มปริ่มมากด้วยที่รุ่นพ่อกลับมาครบทีม
-
เข้ามารออออ :mew2: :mew2:
-
ดีใจ ที่ได้กลับมานะ คิดถึงหมวดอยู่ตั้งนาน
-
:pig4: :pig4: :pig4: :mew1:
-
ดีใจมากๆ วั่นนี้คิดถึงบอม-บูม เลยเข้ามาอ่าน
ไม่คิดว่าจะมาต่อแล้ว ดีใจที่สุดเลย
-
หุ๊ยย ค้าง
-
อ่านเรื่องนี้แล้วอิ่มใจตลอดเลย ..
/ทำสีหน้าปลื้มปริ่ม
-
ชอบที่หลวงพ่อพูดมาก อ่านแล้วคิดตามเลย
งานนี้ต้องรีบขุนหมวดบูมแล้วหล่ะ 555
-
หลงรักชาลี :mew1:
-
ยังเข้ามารออยู่นะ คิดถึงแซบซ่าแล้ว
-
ดีใจที่หมวดบูมไม่ตาย :katai2-1:
-
โอย...ตอนนี้ยาวเต็มอิ่ม แต่ตัดฉับตอนสำคัญเสียได้ :z3:
-
ฮือออออออออออออออออออออออออออออออออออ
ดีใจ ตื้นตันมากเลย หมวดบูมกลับมาแล้ววววว
หมวดบูมกลับมา เราก็กลับมาตามสิง ตามเผือกแก็งค์นี้ต่อ :heaven :heaven :heaven :heaven
ฟ้าหลังฝนมันช่างสว่างสดใสอะไรเช่นนี้~~~~~~~~~~
-
อยากบอกว่าตอนที่เราอ่านที่หมวดบูมตายอะ หลังจากนั้นเราเฟลมากเลยอ่านนิยายไม่ได้เลยตั้งสองวันแนะ เราอินมากเลยฮื้อๆๆ เห็นเรื่องนี้อัพก็ไม่ค่อยกล้าเข้ามาอ่านอะ เราพลาดไปเลย พอได้มาอ่านโอ้ยๆๆดีใจมากที่หมวดบูมกลับมา ขอบคุณคนเขียนมากๆๆที่ให้หมวดบูมกลับมาอีกครั้ง ดีใจมากๆๆ :impress2:
-
รอหมวดบูมกับพี่บอม
-
:katai1: หมวดบูม!!!!
ตอนได้ยินข่าวร้ายนี่แบบว่า..
ยังนึกถึงตอนที่บอมบ์เจอกับหมวดบูมครั่งแรก
ร้องไห้จนได้ข่าวว่าบูมรอด
โอ๊ยยย..น้ำตาที่เสียไปคือเราเสียใจจริงๆ //ซับน้ำตา
-
ขอบคุณที่ให้บูมกลับมานะคะ :pig4: :man1:
-
โอยยยยย ขอบคุณคุณเมฆมากๆค่ะ ที่่กลับมาเขียนให้บูมไม่ตาย ให้คนอ่านชื่นใจอีกครั้ง คุณเมฆอาจลำบากใจ(คิดเอง) แต่คุณเมฆก็ทำเพื่อคนอ่านตาดำๆ ขอบคุณๆๆๆๆๆๆๆ อีกครั้งค่ะ
ตอนหน้าเคลียเรื่องบูมแล้ว ขอฉากหวานๆ ให้คู่นี้ด้วยนะคะ
-
โฮ้ยยยย น้ำตายิ่งกว่าตอนคิดว่าตายก็ตอนหมวดบูมกลับมานี่แหละ ดีใจมากอ่ะ
-
รออยู่นะค่ะอยากอ่านมากแล้วค่ะคิดถึงหมวดบูมกับพี่บอมบ์ :mew2: :mew2:
-
ตอนที่ ๑๓ ครั้งที่ ๒
แม่หันมามองหน้าผม ไม่พูดอะไร
“ใครบอกว่าแม่รู้”แม่ถามผมหลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง
“หลวงพ่อบอก”
“อื้ม”แม่พยักหน้า “แม่ก็ไม่รู้ว่าแม่รู้จริงไม่จริง”
“อ้าว ทำไมอ่ะย่า ย่าเล่าเลยดีกว่า ชาลีอยากรู้”
“เก็บจานเก็บชามก่อนลูก มานั่งคุยกันคาวงข้าวไม่ได้”
“ย่าต้องเล่านะ พ่ออยากรู้ ชาลีก็อยากรู้ด้วย ย่าไปนั่งเลย เดี๋ยวเก็บเอง”มือไว เก็บจานชามซ้อนๆ ยกไปล้าง ผมก็ไม่ได้อยู่เฉยรอลูกทำอย่างเดียว ต้องลงมือช่วย ถึงแม้ว่าจะอีหนูมาช่วยอีกแรงก็ตามเถอะ
เรามาล้อมลงกัน แม่นั่งบนโซฟา พี่เบิ้ลนั่งข้างๆ ผมนั่งพื้นกับอีกหลายๆคน เราเปิดทีวีคลอ ไม่ได้ดูแต่ก็เปิดทิ้งไว้ เปลืองไฟมาก
“เริ่มเลยแม่”
“จะเล่ายังไงหนอ แม่ก็จำไม่ค่อยได้”
“แม่ต้องจำได้สิ”อีหนูพูดเสริม
“ที่เรามาทรมานคนแก่หรือเปล่า”ไอ้บูมเอ่ยขึ้นมา
“เอ้อ แม่ก็ไม่รู้ว่าแม่จะรู้จริงหรือไม่จริงนะ”แม่ลูบหัวชาลีเบาๆ “ไม่เห็นจะพาแฟนมาให้ย่าดูหน้าดูตาบ้างเลย”
“ยังไม่มีหรอกย่า”
“ย่ารู้นะ”แม่ผมยิ้ม เรื่องลูกเรื่องหลานน่ะ แม่ผมรู้เยอะกว่าคนเป็นพ่อเป็นแม่เสียอีก อยู่ไกลแค่ไหนก็ไม่มีทางว่าแม่ผมไม่รู้ รู้หลายอย่าง ใครติดขัดอะไรแม่จะพาไปทำบุญที่นั่นบ้างที่นี่บ้าง บางเรื่องเจ้าตัวไม่ได้เอ่ยมาหรอก แม่ก็เล่าให้ฟังว่ามันเป็นแบบนี้ แก้แบบนี้ พวกเราก็อึ้งกันไปตามระเบียบ “เหมือนเจ้าบอมบ์นั่นแหละ ถามทีไรก็ไม่มีๆ ดีนะไม่ทำเขาท้อง เออแหะ มันทำท้องแล้วนี่นา ได้ลูกแฝดมาให้ย่าเลี้ยง แล้วนี่อีกกี่วันน้องแสบน้องซ่าจะฝึกเสร็จล่ะ”
“๓ สัปดาห์อ่ะแม่”
“เหรอ ก็หลังปีใหม่น่ะสิ ฝึกอะไรเยอะจัง”
“ทำไมเหรอ คิดถึงหลานรึไง”
“คิดถึงสิ ไม่มีใครคุยด้วย ชาลีก็ไปเรียนอีกคน”
“อีก ๒ ปีชาลีก็จะเรียนจบแล้วย่า จะได้กลับมาอยู่บ้านแล้ว”
“อือ รีบจบ ย่าจะได้หมดห่วง ลูกๆหลานๆทำมาหากินเองได้ ย่าจะได้สบายใจ”
“ย่าต้องอยู่ถึงตอนชาลีเรียนปริญญาโท”
“ถามเงินในกระเป๋าแม่รึยังลูกชาย”บิวถามลูกคนโต คนโตของบิวแต่คนเล็กของผม หึหึ แปลกๆ เรื่องเงินก็แซวไปอย่างนั้น ตอนนี้พวกเราสบายแล้วครับ ไม่ขัดสน
“กระเป๋าแม่ไม่มี กระเป๋าพ่อก็ได้ พ่อเงินเยอะ อ่า ขอทุนจากคนนี้ดีกว่า สายเปย์ตัวแม่”หันไปแบมือขอเงินคนนั้นทีคนนี้ที ขอใคร คนนั้นก็ให้นะ
“อาก็ไม่ได้รวยนะลูก ว่าแต่จะเอาเท่าไหร่ล่ะ”อีหนูทำท่าควานหากระเป๋า “แหม เรานี่”
คนเล็กของบ้านก็แบบนี้ ผู้ใหญ่รักและเอ็นดู ไม่รู้ว่ามีใครดูเอ็นไปบ้างหรือยัง ชาลีขยับเข้ามานั่งใกล้ๆกับผม ดึงแขนผมไปกอด ส่วนแม่ก็เริ่มจะเล่าเรื่องราว หลังจากที่ท้าวความกันไปจนเกือบจะลืมไปแล้วว่าเรากำลังคุยเรื่องอะไรกันอยู่
“ก็เมื่อ ๗ ปีก่อน”
“หา อะไรนะแม่ ๗ ปีก่อนเลยเหรอ”ผมอุทานออกมาเสียงดัง
“เออสิ ก็ ๗ ปีที่แล้วไง”
“พี่บอมบ์ อย่าเพิ่งขัด หนูอยากรู้”อีหนูขัดผมเพื่อไม่ให้ขัดแม่ คือ แม่รู้เรื่องนี้มา ๗ ปี ไม่ใช่เดือนที่แล้วหรือปีที่แล้ว ผมหันมามองหน้าแม่ต่อ
“แม่นั่งสวดมนต์ สวดเสร็จแล้วแหละ แม่นั่งสมาธิต่อ นั่งได้แป๊บเดียว มันวืดไปไหนไม่รู้ เจอนั่นเจอนี่ แม่ก็คิดว่าสงสัยจะได้ตายแล้วละมั้ง แต่ไม่ตาย รู้สึกตัวตอนตี ๓ แม่นอนแหมะอยู่กับพื้น แม่คิดว่าแม่ฝันไป”
“ฝันเรื่องอะไรเหรอแม่”
“พอแม่นั่งสมาธิแล้วใช่ไหม มันวืดไป แม่ก็เห็นคนๆหนึ่ง ผอมๆ ใส่เสื้อขาดๆ แม่ก็มองแล้วมองอีก คิดว่าใคร ก็เห็นเป็นลูกบูม ถูกเขาล่ามขาแล้วจะเอาปืนมายิง แม่จะวิ่งเข้าไปช่วย แต่มีเสียงจากไหนไม่รู้มาห้ามแม่ไว้ก่อน เสียงบอกว่าให้ดูเฉยๆ นี่ แม่เห็นแบบนี้อยู่ ๕ คืน แม่ก็คิดว่าแม่ฝันไปแหละ คิดถึงลูกบูม ก็คงเก็บเอาไปฝัน ไอ้คืนสุดท้าย แม่สงสัย ทำไมฝันแต่เรื่องเดิมๆ ก็แอบไปถามหลวงพี่ หลวงพี่ก็ไม่พูดอะไร บอกว่า ให้ลองทำแบบนี้ดู”แม่บอกวิธีการที่หลวงพ่อสอน มันเป็นเรื่องของสมาธิ
“หลวงพ่อไม่บอกอะไรเลยเหรอแม่”
“จริงๆท่านรู้แหละ ท่านรู้ตั้งแต่ต้นแล้ว แต่ท่านบอกไม่ใช่หน้าที่ของท่านที่จะบอกใคร ไม่ใช่เวลาด้วย แม่ก็สงสัยว่าทำไมแม่ต้องรู้ ท่านก็บอกแม่ว่า สายใยแม่ลูกมันตัดทิ้งกันไม่ได้ ไอ้หนูเอ๊ย พอได้รู้เรื่องหนึ่งแล้วน่ะ เรื่องอื่นๆแม่ก็ได้รู้ได้เห็น แม่ก็คิดมาตลอดว่าแม่แก่แล้ว นอนไม่พอ เลยฝันอะไรเป็นตุเป็นตะไป”
“แล้วทำไมย่าไม่บอกล่ะครับ ว่าย่ารู้”ชาลีถาม
“ย่าไม่แน่ใจไง ไม่กล้าพูด เดี๋ยวใครจะหาว่าย่าเป็นบ้า พาไปอยู่ที่อื่น”
“แต่แม่ก็ไม่ได้เป็นบ้านี่นา”ผมเอ่ยขึ้น
“อือ”
“แล้วตอนที่แม่ไปถามหลวงพ่อ หลวงพ่อบอกว่าไงเหรอครับ”ไอ้มหาถามบ้าง
“ท่านก็บอกว่า ที่เห็นน่ะเป็นความจริง ถ้าเห็นแบบนี้อีกให้เรามองดูเฉยๆ ไปช่วยอะไรไม่ได้ มันเป็นเรื่องของกรรม แม่ก็เลยถามไปว่า บูมเขาทำอะไรไว้ หลวงพี่บอกว่า เดี๋ยวก็ได้รู้ แม่รอจนปีกว่าๆ แม่อยากรู้นะ แต่ทำยังไงแม่ก็ไม่รู้ จนแม่เหนื่อย เออ จะรู้ไม่รู้ก็ช่าง แค่ตอนนี้รู้ว่ายังมีชีวิตก็พอแล้ว ตรงนี้แหละ พอแม่ตัดใจ คืนนั้นก็ฝันไปอีก”
“ยังไงเหรอแม่”ผมรบเร้าด้วยความตื่นเต้น
“มันเรื่องเก่าๆน่ะลูก เดี๋ยวเอาไว้เล่าให้ฟังวันพรุ่งนี้ วันนี้แม่เหนื่อยแล้ว”
“เล่าวันนี้ไม่ได้เหรอแม่”ผมอยากรู้เต็มที่มากๆ
“เดี๋ยวย่าก็เล่าเองแหละพ่อ”ชาลีขัดผมไว้
“เอาไว้พรุ่งนี้มะรืนนี้”
“ย่าต้องรีบเข้านอนนะ อย่าลืมกินXXX(อาหารเสริมชนิดหนึ่ง)ด้วยล่ะ”
“ไปหยิบมาให้ย่าเลยไป”ผมใช้ลูกชาย ชาลีรีบไปจัดการมาให้ทั้งย่าทั้งพ่อๆแม่ๆ
“อันนี้ของพ่อ”
“ยังไม่ ๕๐ กูยังกินแค่นี้ ถ้าเกิดป่วยขึ้นมาจริงๆไม่หอบมาให้กินเป็นกระสอบเลยเหรอวะ”บ่นพึมพำ แต่มันก็ของดีทั้งนั้น
เกือบ ๔ ทุ่ม เราว่าจะแยกย้ายกันไปพักผ่อน เจ้าเสือ โทรมาให้ผมไปรับ เนื่องจากตนเองเพิ่งจะเดินทางมาถึงโรงเรียน เจ้าเสือนี่คือลูกชายคนโตของไอ้ภูมิ คนที่มันชอบบ่นไอ้ภูมิพ่อมันนั่นแหละครับ พ่อมันเลยส่งให้มาเรียนอยู่ที่นี่ ปีนี้ชั้นม.๕ แล้ว โตเป็นหนุ่มขึ้นเยอะ
“พ่อรีบมานะ เสือหิวข้าว”คำสุดท้ายก่อนจะวางสายไป
“เสือมาถึงแล้วเหรอบอมบ์”พี่เบิ้ลปู่ของเจ้าเสือ พี่ชายของผมเองเอ่ยถาม รายนี้น่ะเหรอ หลานคนแรก เห่อยิ่งกว่าอะไรดี
“ใกล้ถึงแล้วพี่ เดี๋ยวผมไปรับหลานก่อนแล้วกัน ไปด้วยกันไหมกุมารทอง”
“ไม่ครับ อากาศเย็น ไม่อยากไปไหน”
“เสือนี่คือลูกชายพี่ภูมิป่ะ”บูมหันมาถามผม
“อือ หัวแก้วหัวแหวนน่ะ เอาไม่อยู่ต้องให้พี่เบิ้ลรับมือ”ถามว่าเจ้าเสือดื้อไหม ดื้อมาก เกเร พ่อก็ไม่มีเวลา แม่ก็ทำแต่งาน เจอกันช่วงดึก ไม่ค่อยได้อบรมเลี้ยงดู ไอ้คนโตมันก็เครียด พอมันเครียดมันก็หาทางระบาย ไปไหนมาไหนกับเพื่อนฝูง แล้วที่สำคัญพ่อมันเองก็ชอบบังคับลูก ด้วยความที่ตนเองเป็นทหาร อยากให้ลูกเป็นทหาร มันก็บังคับตั้งแต่มัธยมต้น ลูกมันก็ยังไม่รู้ความ แล้วลูกมันนี่ก็แรง เอาไม่อยู่ เข็นให้มันเรียนจนจบม.ต้น จึงโยนมาให้ผมรับมือ ไอ้บอมบ์นี่ก็กลายเป็นผอ.โรงเรียนดัดสันดานไป
พอมาอยู่กับผม เด็กมันดีขึ้น เพราะอยู่ที่นี่มันอิสระ หรืออาจจะไม่สนิทกับเพื่อนแถวนี้ก็ได้มั้ง บวกกับว่า ปู่เองก็ตามใจหลานอยู่พอสมควร พี่เบิ้ลนี่ไม่ค่อยอะไรกับอนาคตของหลานมากนะครับ จะเป็นนั่นเป็นนี่ พี่แกโอเคทุกอย่าง ส่วนอีก ๒ คน เจ้าสิงห์ กับเจ้าช้างนี่ไม่ค่อยมีปัญหาเพราะหลังๆแม่เขาลดงานลง ดูแลลูกเพิ่มขึ้น เด็กก็เลยไม่ค่อยมีปัญหาอะไรมาก เจ้าสิงห์นี่อยากเป็นหมอ ส่วนเจ้าช้าง พ่อมันเป็นอะไร ก็ขอเดินสายตามพ่อ เจ้าเสือนี่ไม่รู้จะยังไง เด็กมันอยากทำอะไรก็ให้ทำไปเถอะ ขอแค่อย่าไปทำใครท้องกับเรื่องยาเสพติดแล้วกัน ที่เหลือมันคุยกันได้
“คิดถึงพ่อบอมบ์จัง”ปกติของบ้านนี้คือต่อให้โตแค่ไหนก็กอดกันแบบไม่อายใคร
“เป็นไงบ้าง”
“ได้ที่ ๒ มาครับ”
“โอ้โห เก่งนะเรา ฉลองหน่อยไหม”
“ก็ดีครับ พรุ่งนี้เราไปกินอะไรกันดี เสืออยากกินพวกปิ้งย่าง...”ก็เพลินไปสำหรับเขา เดินไปคิดไปว่าจะกินอะไรดี ถ้าจะให้จัดวันนี้ก็คงไม่ไหว เพราะเราจัดหนักกันมาแล้ว
“ว่าแต่กินข้าวเย็นรึยังล่ะ”
“ยังเลยครับ กินขนมปังไป ๒ ชิ้น”ขึ้นรถผมถามนู้นถามนี่ไปเรื่อยเปื่อย เสือเขาไปแข่งฟุตซอลมา
พอถึงบ้านคนที่ห่วงหลานเป็นพิเศษคือทวด จะพยายามลุกไปทำกับข้าวกับปลาให้กิน พี่เบิ้ลห้ามก็ไม่ฟัง
“แม่ไปนั่งเลยไป ตีไข่ไม่แตกแล้วยังจะพยายามอีก”ผมแย่งไข่จากมือแม่ ห้ามไม่ฟังจริงๆ
“ก็อยากทำให้หลานกิน แกนี่นะ”แม่ยอมวางมือแต่ไม่วายหยิบนั่นหยิบนี่มา ไปรื้อตู้เย็นบ่นงุ้งงิ้ง สุดท้ายผมก็ต้องทำแกงจืดให้กับไข่เจียว เบาๆสำหรับคืนนี้ เจ้าเสือพออาบน้ำเสร็จก็มานั่งกินชวนทวดคุยหลายเรื่อง คนแก่ขี้เหงา ได้ลูกๆหลานๆมานั่งคุยนั่งโม้ด้วยก็ชอบอกชอบใจ
“เฮีย เล่นเกมส์กันป่ะ”เจ้าเสือชวนชาลี
“แปบนึง”ชาลีเงยหน้ามาจากหน้าจอโทรศัพท์ตอบน้อง “พ่อ พรุ่งนี้ชาลีต้องกลับแล้วอ่ะ พ่อไปส่งหน่อยนะ”
“กี่โมง”
“ตี ๕ มีงานด่วนอ่ะ”
“ก็รีบเข้านอน”
“จะนอนพร้อมพ่อ”
“ไอ้ลูกหมา”
“นอนคนเดียวก็ได้ ขึ้นห้องดีกว่า ย่าฝันดีนะครับ จุ๊บๆ”หอมแก้มย่า แล้วมาที่ผมบ้าง ก่อนจะจูงมือน้องชายขึ้นไปด้านบน ถึงจะไม่มีลูกสาวให้อ่อนหวานชื่นใจ ได้ลูกชายขี้อ้อนก็พอจะทดแทนกันได้บ้าง
“ยังอ้อนเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยนะ”บูมแซวชาลี
“โตแต่ตัว พฤติกรรมไม่เห็นจะโตสักที”
“ก็ไม่อยากทำตัวโตนี่นา แฮ่”
ดึกแล้ว หลายๆคนที่เหนื่อยล้าก็เข้านอนกัน ผมยังนั่งคุยกับไอ้บูม อากาศเย็นๆนั่งเท้าความหลัง อายุมากขึ้นเรื่องเก่าๆก็ไม่รู้ว่าไหลมาจากไหนเล่าได้ไม่มีเบื่อ
“ไม่ได้อยู่ด้วยกันตั้งหลายปีเคยคิดจะมีเมียใหม่ไหม”บูมนั่งกอดเข่ารับไอเย็นที่ริมระเบียง ถามผมซึ่งนั่งเอนกับเก้าอี้
“ก็มีบ้าง”พูดตามความจริง มันก็อยากมีนะแต่รู้สึกว่ามันพอแล้ว ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร อาจจะเป็นเพราะว่าตอนชีวิตวัยรุ่นเรื่องสาวๆนี่ผมลิ้มชิมรสมาเยอะ อีกอย่างคือลูกโตแล้วด้วยละ ถ้ามีเมียก็ต้องมีลูกกับเมียใหม่ กลัวเมียใหม่เข้ากับลูกไม่ได้ และกลัวลูกเข้ากับเมียใหม่ไม่ได้ และที่กลัวที่สุดคือ กลัวว่ากูหมดรักไอ้บูมไปแล้ว ทั้งที่ยังรักอยู่ ก็เลยอยู่แบบสบายๆ มีตอดบ้างเล็กๆน้อยพอให้รู้ว่าเส้นเด้ากูไม่ได้ขาด แต่ก็ไม่กี่ครั้งหรอก มันไม่ได้รู้สึกกระเหี้ยนกระหือรือเหมือนตอนวัยรุ่น เออ ถ้าบางคนเนี่ย ตอนวัยรุ่นทำงานหนัก พอกลางคนเริ่มสบาย กลับมีแรงเด้า ส่วนผมน่ะเหรอ ตอนวัยรุ่นเด้าหนัก พอกลางคนก็ไม่ค่อยมีอารมณ์ละ มันวุ่นกับลูกๆด้วยละ เด็กๆมันเข้าวัยรุ่น กลัวมันไม่เอาถ่าน ห่วงลูก
“แล้วทำไมไม่มีใครไปล่ะ”
“มันหมดวัยแล้วว่ะบูม พี่ไม่ได้อยากสร้างครอบครัวไปเรื่อยๆจนเป็นหัวหน้าเผ่าหรอกนะ ลูก ๓ คนแล้ว เรื่องเมียไม่ต้องคิดให้รกสมอง”
“อืม ก็ดี”
“แล้วอยู่นั่นไปปิ๊งสาวๆในนั้นบ้างป่ะ”
“มันโหดร้ายเกินกว่าจะมีอารมณ์ทางเพศว่ะพี่บอมบ์ เอาจริงๆนะวันๆแม่งจ้องแต่จะหาเรื่องอยู่นั่นแหละ ถ้าไม่ได้ของดีจากหลวงพ่อคงไม่รอด”
“อือ หมดเคราะห์สักที แล้วนี่คิดว่าจะบวชไหม บวชเถอะสักเดือนหรือเข้าพรรษาไปเลย เผื่ออะไรๆมันจะโล่งขึ้น”
“ไปรับปากเขาไว้แล้วว่าจะกลับเข้ามาทำงานต่อ”
“พี่แนะนำว่าควรหยุดว่ะ พักผ่อนบ้างเถอะ ลำบากมาพอแล้ว แค่รับจ๊อบพิเศษก็พอ ที่ผ่านมาถือว่าเราทำคุ้มค่าแล้วนะ แลกชีวิตทั้งชีวิตไปแล้ว”
“เฮ้อ เลือดทหารยังไงมันก็ยังเป็นทหารว่ะพี่บอมบ์ เดี๋ยวขอคิดดูแล้วกัน”
“ลุงพักผ่อนได้แล้ว ดึกแล้วน้ำค้างลงแล้วเป็นไข้หรอก”ไม่ใช่เสียงของพวกเรา ๒ คนนะครับ เสียงของบุคคลที่ ๓ ไอ้หัวแก้วหัวแหวนของผมนั่นแหละ
“ไหนว่าจะรีบนอนรีบตื่น”บูมหันไปถาม
“ก็เป็นห่วงพ่อกับอาบูมนั่งคุยกันตากน้ำค้าง รีบนอนเลยทั้ง ๒ คน ถ้าไม่นอนชาลีจะอาละวาดนะ”
“เออ นอนก็นอน”
“นอนด้วยนะ”เดินมากอดเอวผม ซบหน้าลงที่ไหล “เมื่อกี้ฝันร้าย”
“หื้อ อ่ะๆ นอนก็นอน”
“พ่อลูกนอนกันไปนะ อาจะไปนอนอีกห้อง”บูมกล่าวกับผม
“ฝันดีครับอาบูม จุ๊บ”เดินไปจูบแก้มอาบูมของเขาทีหนึ่งแล้วโดดขึ้นเตียงนอน บางวันก็จะมานอนกับผม นอนกับย่า นอนคนเดียว แล้วแต่อารมณ์ของลูกชายเขา
ตั้งแต่ไอ้บูมกลับมาเราก็ไม่ได้นอนด้วยกันนะครับ ไม่ได้มีอะไรกันเหมือนเมื่อก่อน ก็ช่างเถอะ เรื่องนี้ผมไม่ค่อยซีเรียสอะไรมากมาย
ตื่นเช้าไปส่งลูกค้าเดินทางเข้าเมืองกรุงแล้ว ผมรีบกลับบ้านเตรียมตัวไปวัด ไอ้ซันแวะมาคุยแต่เช้าเลยครับ มาถึงนี่กอดไอ้บูมแน่น
“โคตรคิดถึงเลยว่ะ”มันกอดดีกว่ากอดเมียมันอีกแน่ะ “ดีแล้วๆจะได้มาอยู่พร้อมหน้ากัน”มันบ่นพึมพำไปเรื่อยของมัน
“กอดกูบ้างซัน”อีหนูไม่ยอมน้อยหน้า
“มึงอ้วน กูไม่กอดมึงละ”
“ปากมึงเดี๋ยวไม่ได้กินน้ำพริกหรอกไอ้ซัน กวนตีนจริง”อีหนูในโหมดดุ
“ดุเหมือนหมา”ฝรั่งเอ่ยขึ้นหน้าตาเฉย
“ดุเหมือนเสือ หมาบ้านพี่ดุเหรอ”
“ก็ใช่ไง”
“ชอบท่าหมาก็แบบนี้ เบื่อผัว”เบ้ปาก มองบน ส่วนพวกผมน่ะเหรอ ฮาวงแตก ไม่แก่กันเลยจริงๆ
“พร้อมหน้าพร้อมตากันซะที”ไอ้ซันกอดอกยิ้มด้วยความภาคภูมิใจ ตอนที่ได้ข่าวไอ้บูมโดนระเบิดมันก็จะเป็นจะตายไม่ต่างจากผมหรอกครับ “ถ่ายรูปกัน”
“พ่อบอมบ์ พี่ชาลีกลับแล้วเหรอคะ”น้องอัญ สาวมัธยมต้นลูกสาวคนสุดท้องของไอ้ซัน เดินเข้ามาถามผม ลูกสาวโตขึ้น ผมล่ะเป็นห่วง
“กลับแล้ว พ่อเพิ่งไปส่งตอนเช้ามืดนี่เอง”
“ไม่ได้คุยกันเลย”
“คุยกับพี่ก็ได้”เจ้าเสือเดินมาแทรกกลางวง
“เบื่อหน้าพี่เสือแล้ว”พูดไปยิ้มไป อย่างน้อยกูก็ไม่เหงาละวะ ถึงแม้ลูกชายจะโตก็ยังมีหลานๆให้คุยให้ดูแล
“พ่อไปส่งธันว์นะ เบื่อพ่อซันขับรถช้า ไปกับพ่อบอมบ์ไวกว่ากันเยอะ”เจ้าธันว์เดินมากอดเอวผม
“ถามพ่อรึยังว่าว่างไปส่งไหม”ไอ้ซันถามลูกชาย
“สำหรับลูกพ่อต้องว่างเสมอ เนอะพ่อบอมบ์ พ่อบอมบ์ใจดีอยู่แล้ว จุ๊บๆ ธันว์ไปทานข้าวก่อนนะ”มัดมือชกกันเลยทีเดียว แบบนี้ประจำครับ ก็ไม่รู้ว่ามีดีอะไร อะไรๆก็เรียกหาพ่อบอมบ์ พ่อบอมบ์แก้ปัญหาได้ทุกอย่าง
“ลองขับไหม”ผมถามไอ้บูม ตุ๊กตาหน้ารถของผม เด็กๆนั่งด้านหลัง ผมชวนไอ้บูมไปด้วย
“ไม่ดีกว่า ไม่ได้ขับรถนานๆมันไม่ถนัด”
“อืม”ผมพยักหน้า
“อาบูมครับ แต่งชุดนักเรียนไปเรียนกับเสือไหม”เจ้าเสือยิ้มกริ่ม ส่วนไอ้บูมก็ยิ้มกว้าง ชุดมัธยมปลายยังเป็นอะไรที่ประทับใจพวกเรา ไม่รู้คนอื่นเป็นกันหรือเปล่านะ แต่ผมมักจะเป็น บางครั้งก็ยังคิดๆว่าตัวเองอยู่ม.ปลาย คือมันเป็นวัยที่เรากำลังโต มันคาบเกี่ยวระหว่างความเป็นเด็กที่เราจะก้าวผ่านมันไปและความเป็นผู้ใหญ่ที่เดินเข้ามาเยือน มันเป็นวัยที่สร้างประสบการณ์ ความประทับใจหลายๆอย่างมาก มีโอกาสว่างๆผมมักจะเข้ามาเดินชมโรงเรียนอยู่เสมอ
“หน้าอาไม่ให้แล้วเสือ”บูมปฏิเสธหลานไป อย่างว่าวัยอย่างเราๆ แต่งชุดนักเรียนเข้าไป มันจะฮามากกว่าเหมาะสม
“ไม่เกี่ยวกับหน้าสักหน่อย แค่ใจอ่ะ”
“อย่าเลย ปล่อยให้อารู้จักคำว่าแก่บ้างเถอะ ฮ่าๆๆ”
“จะแก่ก็แก่ไปคนเดียวนะบูม พี่จะลอกคราบไม่ให้แก่”
“พ่อบอมบ์เป็นงูเหลือม แฮ่”
“ผิดหูผิดตากว่าเมื่อก่อนเยอะเลย เส้นนี้เขาตัดใหม่เหรอ”บูมดูแปลกตากับสถานที่ ก็แหงล่ะ ไม่อยู่เกือบ ๑๐ ปี อะไรๆมันก็เปลี่ยนไปมาก ผมเล่าคร่าวๆให้ฟังว่าอะไรเปลี่ยนไปบ้าง “เออว่ะพี่บอมบ์ มันเปลี่ยนไปเยอะจริงๆ”
“แต่ใจกูไม่เคยเปลี่ยนนะบูม”
“....”ไม่มีคำตอบ มีแค่ใบหน้ากับรอยยิ้มกว้างๆ
-
ดีต่อใจจริงๆ ไรท์มา :mew1: :mew1: :mew1:
ชอบบบบบ ครอบครัวบอมบ์ อบอุ่น
มีย่า กับ บอมบ์ เป็นศูนย์กลาง ยึดเหนี่ยวเด็กๆ
ย่าก็ไม่เหงา แสบ ซ่า ไม่อยู่ ก็มีชาลี เสือ แวะเวียนมา
มีทั้งรุ่นใหญ่ พี่เบิ้ล รองมา อีหนู พ่อแม่ชาลี ซัน
และคนสำคัญ บูม ที่อยู่ในใจบอมบ์ตลอดมา แบบ......
“เออว่ะพี่บอมบ์ มันเปลี่ยนไปเยอะจริงๆ”
“แต่ใจกูไม่เคยเปลี่ยนนะบูม” :hao5: :sad4: :heaven
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig2: :pig4: :pig4:
ครอบครัวอบอุ่น
:mew1:
-
นึกว่าจะไม่มีหวานให้ชุ่มชื่นหัวใจซะแล้ว
-
ดีต่อใจ :กอด1: :กอด1: :L1: :impress2:
-
แหมมมมม พ่อบอมบ์ คิดว่าหมวดบูมเขาจะเขินมั๊ยละ
-
แวะเวียนกลับมาอ่านตามส่องว่ามาหรือยัง ชอบอ่านแล้วยิ้มตาม
o13
-
บูมกลับมาต้องจูนกันใหม่
ขอบคุณคนเขียน รอตอนต่อไป
คิดถึงเด็กๆด้วย
-
ตายตาหลับละ
-
:mew1: :mew1:
-
ขอบคุณมากค่ะ :กอด1: :กอด1:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด หมวดบูมกลับมาแล้ววววว ฮืออออออออออออออ ของตอนพี่บอมบ์กะหมวดบูมอยู่กันสองคนเต็มๆหน่อยนะคะ ฮือออออออ
-
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
ไม่พอ..ไม่พอ
เจาเจาเจาาาาาา
-
:pig4: :pig4:
-
มาแล้ว คิดถึงทุกๆคนมากกกครับ
-
:L2: :L2:
-
ลูกหลานยั้วเยี้ยจะมีเวลาสวีทกับหมวดบูมไหมเนี่ย
รอย่าเก็บแรงมาเล่าต่อ
:hao5:
-
หายคิดถึงค่ะ
รักนิยายเรื่องนี้นะค่ะ
ชอบทุกตอนชอบทุกๆความสัมพันธ์ของตัวละครมันอิ่มใจทุกครั้งที่ได้อ่าน
มันให้ความสุข ให้รอยยิ้ม ให้คิดถึงเพื่อนๆในวันเก่าๆ
รออ่านตอนต่อไปนะค่ะ :mew1: :mew1:
-
:mew2: :mew2: :mew1: :mew1: เรื่องนี้เป็นเรื่องที่สนุกจริงๆค่ะ เข้ามาเช็คแทบจะวันเว้นวันว่าพี่เมฆอัพตอนใหม่รึยัง ติดตามอยู่นะคะ
-
ทำไมรู้สึกสังหรณ์ใจแปลกๆ ที่ชาลีบอกว่าฝันร้าย …
หรือเราคิดมากไปเอง
-
:z3:
-
ไม่อยากให้หมวดบูมกลับไปเป็นทหารอีกเลย กลัวจริงๆ สงสารพี่บอมบ์ด้วย
-
ดีต่อใจมากมาย รักบอมม์ รักบูม รักทุกๆคน อ่านแล้วมีความสุข :mew1:
-
พี่บอม แอะ มุกเสี้ยวมาก 555
-
บูมกลับมาแล้วดีใจจัง :mew1:
-
โคตรคิดถึง อบอุ่นทุกครั้งที่ได้อ่าน
สุขใจอ่ะ
คิดถึงสมัยตอนเป็นทหาร แฝดยังเป็นเด็ก ตอนนี้โตเป็นหนุ่มละ เห็นความเป็นมาของครอบครัวนี้ ปลื้มใจอ่ะ อ่านแล้วมีความสุข
ขอบคุณนะคะ ติดตามตลอดค่ะ :)
-
รักเรื่องนี้ค่ะ และผู้แต่ง ทำให้รักในอาชีพทหารมากขึ้น ความเสียสละ ความอดทน และรักในความดี ซึ่ง ไม่ได้ยากมากมาย ของดีมีอยู่กับตัวนั่นคือใจ สติ และ สมาธิ ข้อคิดในการเลี้ยงเด็กให้เติบโต ข้อคิดในการดูแลปู่ย่าตายาย รักเรื่องนี้จริงๆ ค่ะ
-
รักย่ากับหมวดบูม :กอด1:
-
หายไปนานเป็นสิบปีเลย เฮ้ออ ดีที่กลับมานะพี่บูม
-
ชุ่มชื่นหัวใจมาก หวานแบบกรุบกริบ
อ่านแล้วหัวใจพองโต
-
โอ๊ยได้อ่านตอนที่ว่าหมวดบูมกลับแล้วยังไม่ตาย ผมนี้ร้องไห้เลยอ่ะ
คือมันเหมือนไม่ใช้นิยายแต่มันเหมือนเรื่องเล่าของคนที่มีชีวิตอยู่จริงๆ
พอได้กลับมาอ่านอีกแล้วบูมไม่ตายโอ๊ยโตรตจะดีใจ
คือตอนที่ว่าบูมไปรบแล้วตายน่ะผมนี้เสียใจมากกร้องไห้ก็มี
แล้วก็พอเปิดมาเจอนิยายเรื่องนี้ทีไรก็เศร้านะ เศร้าแบบทำไมต้องเป็นแแบนี้ด้วยน่ะ ทำไมบูมต้องตาย
คุณเข้าใจมั้ยว่าผมนี้อยู่กับนิยายเรื่องนี้มาก็2-3ปี. เศร้าทุกครั้งที่นึกถึงเรื่องนี้
แล้วเจอบูมตายอีกโอ๊ยเนอะแย่สุด
คุณรู้มั้ยว่าแต่ก่อนที่ยังไม่อ่านนิยายเรื่องนี้ผมไม่เคยคิดว่าเป็นทหารมันดีเลยน่ะ
ผมคิดว่ามันแย่ที่ต้องไปเป็นทหาร แต่พอได้อ่านได้รู้ได้รับอะไรในนี้มันเปลี่ยนความคิดของผมไปเยอะเลย
ว่าการที่จะเป็นทหารไม่ได้แย่สักหน่อย
ตรงๆคือนิยายเรื่องนี้ทำให้ผมโตขึ้นเยอะ :katai2-1: :katai2-1: :mew6: :mew6:
จะรออ่านตอนต่อไปน่ะครับ
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ครอบครัวอบอุ่นนะ
ชอบตัวละครทุกตัวยังมีบทบาทไม่หายไปไหน
อีหนู พี่เจิด มหา และคนอื่นๆ ปลื้มมากๆ เลย
บอมเองก็ มาในแนวผู้ใหญ่ที่อ่านแล้วให้ความรู้สึก
เป็นอะไรที่อยากมีพ่อแบบนี้บ้างจัง
บูม กลับมาแล้วการพูดคุยกันกับบอมไม่งุ้งงิ้งแบบเด็กๆ
อยากบอกว่าชอบจัง
:L2: :L2: :L2:
-
บรรยากาศระหว่างบอมบ์กับบูมอบอุ่นจัง เรื่อยๆค่อยเป็นค่อยไป ดีอ่ะ
-
เรื่องนี้ประทับใจมิลืมเลือนเลยครับ
:o8: :o8: :o8:
-
ปลื้มที่บูมได้กลับมา
-
หมวดบูมกลับมาแล้ว :hao5: :hao5:
-
ไม่รู้จะพูดอะไรที่ดีไปกว่าคำว่า "ขอบคุณ"
ขอบคุณที่มาต่อตอนใหม่ ขอบคุณความประทับใจในทุก ๆ ตอนครับ
-
ชอบทุกครั้งที่กลับมาอ่านนนนนน :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :mew1: :mew1:
-
เคยอ่านเมื่อนานมาแล้ว แต่ตอนนั้นคืดว่าหมวดบูมกลับบ้านเก่า เพราะหลังๆ หมวดไม่โผล่มาแถมบอมบ์ยังบรรยายแปลกๆ นึกว่าหมวดตาย พอมาอ่านใหม่อีกที หมวดยังอยู่
:monkeysad: ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆ นะคะ อ่านเพลินมาก
-
หมวดบูมยังอยู่เหรอ?!!
ดีดิ นิยายดีมาก อ่านตอนพี่ชายโดนทหารใหม่ๆอินจัดต้องไปเยี่ยมถึงกรม
นิยายดีมากจริง ๆ ดีไปอีกที่ไม่มีใครตาย
เดี๋ยวกลับไปอ่านนะ เมื่อก่อนอ่านไปสองครั้งแล้วร้อง555
ขอบคุณที่มีคนแต่งเรื่องดีๆนิยายดีๆ
-
เข้ามาดูแทบทุกอาทิตย์ หลังว่าจะมาอัพต่อ รออัพต่ออยู่น่ะคะ
-
:katai5: :katai5: พี่เมฆกลับมาต่อหน่อยยยยย คิดถึงบอมบ์บูมมากกกกกก
-
รอการกลับมาอยู่นะครับ
-
เจอประโยคสุดท้ายเข้าไป “แต่ใจกูไม่เคยเปลี่ยนนะบูม” คนอ่านก็ตายกันหมดสิครับ
-
รอๆๆนะคับ
-
กลับมาอ่านอีกครั้ง
ด้วยความคิดถึง :)
ยังรอเสมอค่ะ
-
กลับมาอ่านอีกรอบ อ่านทีไรก็ยังร้องไห้กับตอนที่รู้ว่าหมวดบูมตาย แม้จริงๆแล้วไม่ได้ตายก็เถอะ
มาต่อเร็วๆนะคะ ยังรอคนแต่งอยู่เหมือนเดิม
-
คิดถึงครอบครัวนี้จังเลย คนเขียนแวะมาบ้างนะ
:กอด1:
-
คิดถึงน้องแฝดจังค่ะ แวะมาบ้างนะคะคุณผู้แต่ง
-
คิดถึงงง
-
เข้ามาทีไร ต้องมาดูว่าเพิ่มตอนหรือยัง รออยู่นะจ๊ะ
-
โอ๊ย คิดถึงจะแย่ เข้ามารอดูทุกวันเลยยยย
-
ปีหนึ่งเลย
-
แวะมาบอกว่าติดถึงบ้านนี้
-
อ่านกี่รอบๆต่อกี่รอบก็ยังชอบอยู่ดี :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :mew1: :mew1:
-
ยังรออยู่นะคะคุณเมฆ
-
เป็นนิยายที่อ่านแล้วเหมือนไม่ใช่นิยาย ยิ่งอ่านยิ่งรู้สึกถึงจิตวิญญาณ ในเรื่องราว
คุณเฆขใส่รายรายละเอียด ทุกๆอย่างลงไปรวมทั้งเกร็ดเล็กเกร็ดน้อย ที่ผู้อ่านอย่างเราไม่เคยรู้มาก่อน เกี่ยวกับทหาร และคติสอนใจในเรื่องต่าง ให้ผู้อ่านได้มีแง่คิดดีๆ แท็คชั่นเรื่องฮาๆ เรื่องผี โดยเฉพาะผีหัวขาดนี่ โครตสยอง
เราชอบการเล่าเรื่อง ความรักและสามัคคีกันภายในครอบครัว ที่ส่งผ่านกันมารุ่นสู่รุ่น อันนี้เรารับรู้ถึงความรู้สึกที่อบอุ่นมาก ทุกๆครั้งที่อ่านถึงตอนทุกๆคนรวมตัวกัน กลับบ้านไปวัดทำบุญหรือไปเที่ยวนี่แบบ พลังงานบวกมันไหลผ่านตัวหนังสือออกมาอย่างเด่นชัดมากๆ
การเล่าเรื่องที่เหมือนทำให้ผู้อ่าน รู้สึกว่าตกอยู่ในสถานการณ์ ที่ตัวละครเป็นอยู่ ในช่วงชีวิตของตัวละครนั้นๆ
ยิ่งได้อ่านรีแอ็คชั่นของแต่ละท่านในนี้แล้ว ยิ่งรู้เลยว่าทุกๆคน อินในเรื่องราวระหว่าง บอมบ์และบูม อย่างที่สุด เราชอบอ่านที่ทุกๆท่านเม้นมากๆ มันยิ่งทำให้เรา รู้สึกมีอารมณ์ร่วมและอินตามไปด้วย
ครั้งแรกที่เห็นชื่อเรื่อง ดีแล้วทูนหัวมีผัวเป็นทหาร เราพุ่งเข้ามาอ่านก่อนเลย เพราะส่วนตัวชอบทหารอยู่แล้ว พอดีเราชอบ(อม)ผู้ชายในเครื่องแบบ55555
และพอข้ามาอ่านครั้งแรกคิดว่าเรื่องนี้ไม่น่าจะยาว แต่ที่ไหนได้ล่อไปร้อยกว่าบท คุณพระ และที่น่าแปลกก็คือ ยิ่งเราได้อ่านเรายิ่งติด จนหยุดไม่ได้ บร้าาไปแล้วชั้น
ชอบความหน้ามึนของบอมบ์ ที่เข้าหาหมวดบูมในห้องน้ำ ฟิลลิ่งได้มากๆ สองคนนี้จีบกันเป็นอะไรที่ดีงามมากๆ
ขอกราบเพื่อนๆของบอมบ์
จ่าวินที่ไม่หวั่นต่อความไม่ถูกต้อง จ่าวินแสดงจุดยืนได้น่าเคารพมากๆ
เจ๊หนูที่คอยเป็นห่วงเป็นใยบอมบ์ สะใจมากๆ ที่เจ๊หนูตบต่อยเตะไอ้อาร์ต ถ้าเราอยู่ตรงนั้นจะช่วยเจ๊ยำตีนใส่มันด้วยอีกแรง
มหาที่คอยพูดเตือนสติหมวดบูม เราโครตซึ้งใจแทนบอมบ์มากๆ และคนอื่นๆอีกที่คอยช่วย
ตอนอ่านถึงหมวดบูมตายนี่ เรานี่แทบสตั้นไปเลย แบบใจหวิวสุดๆ ตอนแรกว่าจะเลิกอ่านเลยด้วย เพราะทำใจไม่ได้ จำได้ตอนนั้นโครตสับสน ไม่น่าเชื่อว่ามันจะมีอิทธิพลต่อเรามากขนาดนี้
ตอนหมวดบูมกลับมานี่ เราน้ำตาไหลเลยจร้า ไหลออกมาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยเลยด้วย ซึ่งนี่มันเป็นฟิลลิ่งที่สุดมหัศจรรย์มากๆ เพราะไม่เคยอ่านนิยายแล้วร้องให้ซักครั้งนึงเลยในชีวิตนี้ มันเหมือนความรู้สึกอัดอั้นได้ถูกปลดปล่อย ตอนที่รู้ว่าหมวดบูมยังไม่ตาย แล้วกลับมาหาทุกๆคนแล้ว มันเหมือนเป็นของขวัญของคนอ่าน ที่ได้ถูกเติมเต็มความรู้สึกในใจ
ขอบคุณเล้าเป็ด
ขอบคุณเพื่อนผู้อ่านด้วยกันในนี้
ขอบคุณ คุณเมฆ คุณยอดเยี่ยมจริงๆ ขอบคุณอย่างหาที่สุดไม่ได้
-
ยังคงคิดถึงทุกตัวละครนะค่ะ
กลับมาส่งข่าวบ้างนะค่ะผู้แต่งว่าพวกเค้าเป็นอย่างไรบ้าง....คิดถึงค่ะ
-
คิดถึงมาก ยังรออยู่เสมอนะคะ คืออ่านหลายรอบมาก อ่านวนๆซ้ำๆ ไม่เคยเบื่อเลย อ่านเกิน5 รอบ555
-
มันคือบันทึกความทรงจำของพวกเขาที่เราได้มีโอกาสไปสัมผัสได้ร่วมสุขร่วมทุกข์ ตลก หัวเราะ ตื่นเต้น ดีใจ หวาดกลัวกับสิ่งที่อาจจะเกิดขึ้น ทุกครั้งที่เรากังวล ใจนี่คือดิ่งไป จนสุดท้ายก็ผ่านมาได้ ที่สุดคือหมวดบูม คิดถึงที่ไรก็น้ำตาไหล ขอบคุณคุณเมฆ ที่เขียนต่อ ให้เรายังมีความหวัง ตอนที่รู้ว่าสุดท้ายเป็นยังไง คือมันตื้นตันจริงๆ ขอให้พวกเขาได้อยู่ด้วยกัน อนาคตเราไม่รู้ว่าจะเป็นยังไง แต่ถ้ายังรักเหมือนเดิมก็ขอเถอะ ชีวิตเหนื่อยมาไม่น้อย พักผ่อนอยู่กับคนที่รักอยู่กับคนรอบข้างบ้างนะหมวดบูม ได้โอกาส ได้ปฏิหาริย์แล้ว
ตอนแรกนึกว่าเรื่องนี้จะตลก อ่านสนุกๆ แต่เอาจริง มันสอนสัจธรรมชีวิตไม่น้อยเลย ยิ่งเราแก่ตัวไป มองย้อนไปก็มีแค่ความทรงจำกับสิ่งที่ทำไว้ คอยเตือนสติเรา ขอบคุณจริงๆ ที่คุณเมฆเขียนเรื่องนี้ ขอบคุณที่พาพวกเขาทุกคนมาให้เราได้รู้จัก มาบอกเราในสิ่งที่เราอาจจะหลงลืมมันไป เพิ่งอ่านจบก็คิดถึงทุกคน // ถ้าปาฏิหารย์มีจริง ขอรู้เรื่องพี่บอมบ์ กับหมวดบูมอีกสักนิดคือที่สุดแล้ว
-
กลับมาเม้นอีกครั้ง
ตอกย้ำว่าคิดถึงทุกๆตัวละครเลยคะ ทุกๆคนจะยังมี
ภาพที่ชัดเจนในใจเรานะคะ น่าจะมีเล่มออกมานะคะ
อยากเก็บไว้เป็นความทรงจำดีๆ น่ารักๆ อบอุ่น ไปกับ
การอ่านนิยายคะ❤️❤️
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
เค้าตกหลุมรักกันตั้งแต่เเรกเห็น น่าอิจฉา
เด็กๆก็น่ารัก คู่อื่นๆก็สนุก
-
กลับมาอ่านด้วยความคิดถึง :)
-
คิดถึงสุดมูฟออนเป็นวงกลม ขอบคุณที่พาบูมกลับมา :hao5:
รักนิยายเรื่องนี้มาก
ให้เเง่คิดในการใช้ชีวิตในหลายๆเรื่อง รักเรื่องนี้ รักบอมบูม รักตัวละครทุกตัว :mew1: :katai2-1: :กอด1:
-
ตอนที่ ๑๔/๒
การฝึกดำเนินไปอย่างเข้มข้นมากขึ้นทุกวัน พวกเรามีความเป็นทหารเกือบจะสมบูรณ์แบบแล้ว หมายถึงจิตใจนะครับ ส่วนร่างกายแค่เปลี่ยนชุดใครๆก็เป็นได้ ระหว่างการฝึก ก็เหมือนเดิมครับ โดนแกล้งบ้าง โดนซ่อมบ้าง หยอกกันบ้างตามประสาคนไม่กลัวใคร แต่ก็ไม่ได้กร่างกับใครไปทั่วนะครับ เก๋าแบบพอดี ให้พออยู่ได้
“เอี้ยยยยยยยยยยยยยยยยย”ร้องเสียงลากยาวบ่งบอกว่าเรากำลังฝึกปรือวิธีการโผ แม้เทคโนโลยีจะก้าวหน้าไปไกล ถึงกับว่าการรบไม่ต้องใช้กำลังทหารจำนวนมากก็สามารถทำลายเป้าหมายได้ วิธีการโผแบบดั้งเดิมก็ยังจำเป็นต้องใช้อยู่ดี
“เข้มแข็งหน่อย อย่าง๊องแง๊งเหมือนเด็กน้อย”เสียงจ่าบ่นพวกเรา
“เอี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”ตุบ “โอ๊ย”
“ไอ้บ้า ใครสอนมึงให้โผแบบนั้น”เพื่อนร่วมหมวดผมโผแล้วหมอบลงพื้นผิดท่า ปรากฏว่าสันปืนกระแทกปากเลยครับ ได้เลือดเลย “โง่ตายห่านะมึง”จ่าบ่นแต่ก็ไปดึงขึ้นเพื่อช่วยเหลือ
“ซี้ดด เจ็บครับครู”
“เออ ให้มันหูตาสว่างบ้าง จะได้เลิกโง่ กูโผให้ดูเป็นสิบรอบมึงก็ไม่เอาอย่างเนอะ นี่ถ้ามีกระสุนกูว่าปืนลั่นตายห่าก่อนได้ยิงข้าศึก”บ่นไป ดูแผลทหารไป “จะด่าว่าควายกูก็สงสารควายว่ะ”ส่ายหน้าแบบเอือมระอา แบบนี้แหละครับ โอกาสพลาดมันมี ทำไม่ถูกวิธีเจ็บตัวได้เลย
เราฝึกการโผอยู่ ๔-๕ รอบจึงได้พัก อากาศร้อน เหงื่อชุ่มตัวมาก หยิบหมวกแก๊ปมานั่งพัดแรงๆ อยากจะถอดเสื้อแล้วโดดลงแช่ในน้ำสัก ๕ นาที ร้อนจริงๆ
ตัดมาที่ช่วงกลางวัน กินข้าวกันที่โรงเลี้ยง พวกเรากินกันด้วยความเร่งรีบเหมือนเดิม ผมจัดการข้าวตรงหน้าภายในเวลา ๓ นาทีแล้วเพิ่มอีกจาน และอีกจาน นั่งกินเงียบๆฟาดเรียบไป ๓ จาน
“อิ่มกันรึยังทหารใหม่”หมู่จอห์น คนนี้ใจดีครับ ไม่ค่อยแดกพวกเราสักเท่าไหร่ ที่ชอบแดกคือนายสิบใหม่ๆ คนร้อนวิชาก็แบบนี้
“ยังครับ”แสบตอบขึ้นท่ามกลางความเงียบ
“มึงจะกินเอาโล่หรือไง”
“ขออีกจานนะครับครู”
“ให้เวลา ๒ นาที”
“ขอบคุณครับ”
“กูยอมมึงจริงๆ”หมู่จอห์นส่ายหน้าเมื่อเห็นว่าแสบจัดการกับอาหารตรงหน้าได้ตามเวลาที่กำหนด “อิ่มแล้วนะ ทหารใหม่ ลุก”
จัดแถวกันอย่างว่องไวที่หน้าโรงเลี้ยง แดดเปรี้ยงๆ อาหารที่กินไปเมื่อครู่เหมือนไม่ได้กิน ร่างกายดูดซึมพลังงานได้ไวมาก
“ให้เวลาพักครึ่งชั่วโมงนะ นอนพักกันไป เดี๋ยวบ่ายโมงหมู่จะเรียกรวม โอเคม่ะ”
“ครับครู”เราตอบเสียงเอื่อยเฉื่อย ได้กินและก็ได้นอน มันช่างมีความสุขจริงๆ มันก็แค่บางวันอ่ะนะ บางวันก็จะมีกิจกรรมให้เราทำ บางวันก็เป็นการแกล้งทหารใหม่ จะว่าไปแล้วเราฝึกมาเดือนกว่า อะไรๆเริ่มจะทันเกมส์ของผู้หมู่ผู้จ่าแล้วละครับ ยิ่งพวกผม ๒ คนนี่เรียกว่าไม่ได้มีความเกรงกลัวอะไรเลย เขาก็อาจจะมองว่าเราไม่ดีนะ แต่เราอ่ะ เราต้องสนิท เพราะถ้าเราสนิทกันเราจะทำงานไปด้วยดี ผมไม่เคยเชื่อว่าความกลัวจะทำให้เราสามัคคีกันนะครับ บางครั้งความกลัวนี่แหละทำให้เราเกี่ยงกัน
ช่วงบ่ายเราไปฝึกต่อ ฝึกไปขำไป ว่างๆก็มานั่งร้องเพลง ผมร้องไม่เก่งนะครับ คนที่ร้องเพลงเก่งก็อย่างพวกตินติน ตินตินเขาเคยออกรายการทีวีด้วย เมื่อปีที่แล้วไปประกวดร้องเพลง แต่ก็ไปไม่ถึงแชมป์ ตกรอบช่วงท้ายๆรายการละ
“ร้องเพลงยังเสียงดีขนาดนี้ ถ้าโดนปี้นี่เสียงจะหวานแค่ไหนวะ”หมู่แซ็ก ครูนายสิบหน้าหม้อล้อตินติน
“ต้องลองแล้วครับครู”ตินตินทำตาหวานใส่ ไม่มีการเกรงกลัวเลยสักนิด เอาละซี้เด็กมันเล่นด้วยน่ะ
“เดี๋ยวเจอๆ”อีกฝ่ายก็ไม่เบา พวกเราที่นั่งฟังก็ได้แค่ขำๆ ตอนนี้ไม่มีใครคิดอะไรมากแล้วครับพวกเรามันห่างเมีย
“อย่าดีแต่ปากนะครับครู คืนนี้ผมรออยู่”
“ร่าน”เสียงจากใครบางคนดังมาจากด้านหลัง
“มัวแต่ทำตัวผู้ดีไม่ได้แดกผู้ดีๆนะ กูจะบอกให้”กอดอกเชิดหน้า นางงามเวเนซูเอล่ายังยอมแพ้
“ขอโทษที...”
“อะไรกัน ๒ คนนี้ มาฝึกเลย นั่งพักดีๆไม่ชอบ”จ่าหัวหน้าสถานีพูดแทรกขึ้น พวกเราต้องกระเด้งตัวลุกขึ้นอย่างว่องไว จะเอื่อยเฉื่อยไม่ได้ครับ จ่าแกแดกทีไม่ต่ำว่า ๕๐
สรุปพวกเราก็ต้องฝึกกันต่อไป ส่วนใครจะโดนเขม่นก็ปล่อยเขาไป เพราะยังไงเราก็ต้องฝึกกันต่ออยู่แล้ว
ได้เวลาอาหารเย็น วันนี้สิบเวรใจดี ถึงแม้เราจะคุยกันในโรงเลี้ยงไม่ได้ แต่ว่าเราได้กินอิ่ม วันนี้กับข้าวอร่อย ฉู่ฉี่ปลาทูกับพะโล้ ผมกินไข่ไป ๓ ฟอง ปลาทู ๑ ตัว ข้าว ๓ จาน ใช่ครับ มันคือการกิน ไม่ใช่แมวดม
“กินไม่กลัวอ้วนเลยนะพวกมึง”ผู้หมวดเดินมาถามผมระหว่างที่ผมกำลังเคี้ยวข้าวตุ้ยๆอยู่ในปาก จะตอบก็ตอบไม่ได้
“เดี๋ยวออกไปก็หมดแรงแล้วครับผู้หมวด ว่าแต่ทำไมผู้หมวดอิ่มเร็วจัง กับข้าววันนี้อร่อยนะ”ผมชี้ไปที่กับข้าวอันแสนจะโอชะ กลายเนจรเข้ไปแล้วละครับ ตอนนี้อะไรก็อร่อยไปซะทุกอย่าง
“อร่อยก็กินเยอะๆ ผู้หมวดไม่ค่อยหิวเท่าไหร่”หมวดริมยิ้ม ยิ้มทีนี่โลกสดใส รอยยิ้มแบบบนี้เหมือนที่อาบูมชอบยิ้มให้พ่อเลย
“ต้องหาอะไรกินอีกนะครับ เป็นห่วง”แสบ แฝดผู้พี่ ยิ้มให้กับผู้หมวดแล้วตักข้าวกินต่อ ตุบตับๆ
“ต้องแดกพวกเอ็งทั้งกองร้อยถึงจะอิ่ม”ผู้หมวดพูดแบบลอยหน้าลอยตามากๆ แบบว่า กูเหนืออ่ะ
“ไม่ดีครับ”ผมส่ายหน้าประกอบการปฏิเสธ การแดกไม่ใช่เรื่องน่าปลื้มสักเทาไหร่ เพราะร่างกายตอนนี้มันช่างเหนื่อยล้าซะเหลือเกิน ถ้าให้พักสักวันนี่ผมจะขอนอนสัก ๒ วัน ๓ คืนเลยละ
กินอิ่มก็ไปอาบน้ำ กว่าจะได้อาบ เสียเวลาไปกับเรื่องจุกจิก ส่วนใหญ่ก็ชอบแกล้งพวกผมกันครับ รุ่นพี่แกโดนมาเยอะมั้ง พอได้โอกาสลง ก็มาลงกับรุ่นน้อง โดนกันเป็นทอดๆ
วันนี้มีลมหนาวมันพอให้เราระคายผิวบ้าง พอเย็นๆเหมือนทาแป้งเย็น อาบน้ำเสร็จทีแรกก็เหมือนจะสดชื่น แต่เพราะหมอบคลานหน้าห้องน้ำเหงื่อแตกอีกตามเคย ขึ้นมาทาแป้งให้หอมๆ พร้อมกับคำสั่งว่าทาแป้งข้างเดียว คือทาครึ่งซีก นี่มันคนหรือเปล่านะ มองหน้าแสบแล้วก็ชวนขำขัน
มานั่งอบรมที่ห้องอบรม ก่อนอบรมก็มีตุบตับหุบหนับ แดกกันไปพลางๆ คิดอะไรไม่ออกเราก็แดกกันก่อน ผมรู้สึกว่าตัวเองจะทนมือทนตีนเพิ่มมากขึ้นกว่าเดิม ถึงแม้แต่ก่อนจะไม่ใช่นักเลงโตอะไรก็ตามเถอะ รู้สึกว่าถึกและบึกบึนขึ้น กล้ามเนื้อแข็งแรงเพิ่มมากขึ้น ไม่อ้วนเหมือนเมื่อก่อน จะว่าอ้วนก็ไม่ใช่นะครับ อวบๆหมีๆ ประมาณนั้น
“อะไรมึง”
“เปล่าครับผู้หมวด”
“ก็เห็นมองหน้า”
“ผู้หมวดอย่าจับผิดผมสิครับ ไม่ให้มองหน้าจะให้ผมมองตรงไหน นมก็ไม่มี มองหน้าน่ะดีที่สุดแล้ว”แสบต่อปากต่อคำกับผู้หมวดระหว่างที่พี่แกเดินมาดูการอบรมของพลทหาร ถามว่าความเกรงใจมีไหม มีครับ แต่ความสนิทก็พาเรามาถึงจุดนี้ได้ จริงๆผู้หมวดใจดีนะครับ แต่ว่าด้วยความที่เป็นผู้บังคับบัญชามันต้องเนี๊ยบ ต้องเข้ม ต้องเป๊ะ ไม่งั้นแล้วมันไม่น่าเกรงขาม
“กูหล่อ กูเข้าใจ”พูดแล้วก็ยิ้มมุมปาก กอดอกเบาๆพิงเสา นิดหน่อย นี่ถ้ามีกล้องล่ะก็ มุมมันได้เลยล่ะ
“ผมจะพยายามเข้าใจผู้หมวดนะครับ”ผมแซะผู้หมวดเล่น เราไม่ได้คุยกันเสียงดังอะไรมากมายนะครับ พูดจบผู้หมวดก็เดินมาหน้าเวที จับไมค์แล้วสอบถามสารทุกข์สุขดิบของทหารทุกคนนาย ช่วงนี้พวกเรายังคงฝึกเรื่อยๆ เหนื่อยทุกวัน ไม่มีใครไม่เหนื่อย แต่คำตอบที่เราต้องตอบคือ ไม่เหนื่อย โอเค เรามันคนเหล็ก
ช่วง ๒ ทุ่มกว่าๆก็เป็นช่วงฟรีสไตล์ มีคลิปตลกให้เรานั่งดูคลายเครียด แสบนั่งพิงผมหัวเราะเสียงดัง ส่วนผมเอามือซุกไปที่หน้าท้องแฝดผู้พี่ของตนเอง เคยมีคนพูดว่าเรากินกันเอง ผมนี่ขำก้ากเลย คนเราก็ชอบคิดอะไรไปไกล ถึงแม้เราจะแก้ผ้าอาบน้ำด้วยกันบ่อยๆมันก็ไม่เคยมีความรู้สึกอะไรแบบนั้นเลย
พูดถึงเรื่องอาบน้ำก็จะเล่าย้อนวัยที่เรากำลังก้าวเข้าสู่วัยรุ่น ม.๒ เราเริ่มมีขนขึ้น ตรงนั้นบ้าง ตรงนี้บ้าง ผมอาบน้ำผมชอบสังเกตความเปลี่ยนแปลงของแสบ แล้วก็มองของตัวเอง จากขาเนียนๆขาวๆในวันม.๑ ตอนนี้มีขนหน้าแข้งขึ้นหน่อยๆ ก็ลามมาที่ตรงนั้น และก็ตรงนี้ครับ ส่วนพ่อไม่ต้องรอให้ลูกถามหรอกครับ จะถามลูกก่อนเสมอ และจะมีคำอธิบายบางครั้งพ่อก็จะมีคลิปมีรูปให้พวกเราดู พ่อผมใจถึงครับ
“วัยรุ่นอ่ะ มันเป็นวัยของการเปลี่ยนแปลง เราจะโตขึ้น ร่างกายเราจะสูงขึ้น จะมีขนมีหนวดตามที่ต่างๆ และที่สำคัญตอนนี้เราสามารถที่จะเป็นพ่อคนได้แล้ว”
“จริงเหรอพ่อ”แสบถามพ่อด้วยความตะลึง จะว่าเราใสก็ใสจริงนะครับ
“จริงสิ”พ่อมองตาพวกเราและพยักหน้า ปึกมือซ้ายตบไหล่แสบ มือขวาตบไหล่ผม แทบทรุดเลย
“แต่พวกเรายังเล็กๆอยู่นะพ่อ ยังไม่มีเงินเดือนเลย”ผมทำท่าคิดหนัก นี่เราสามารถมีลูกได้แล้วเหรอ ถ้ามีลูกเราก็ต้องเลี้ยงลูก ต้องมีเงิน ต้องมีค่านม ต้องมีค่าเสื้อผ้า ดูเยอะมากเลย
“บางคนไม่มีเงินเดือนเขาก็มีได้นะลูก คือเรื่องเงินเดือนมันเป็นอีกเรื่องหนึ่ง แต่ที่พ่อจะบอกเราก็คือ ร่างกายเราจะผลิตฮอร์โมนต่างๆ และสิ่งที่ทำให้เราสามารถเป็นพ่อคนได้”พ่อหยิบมือถือขึ้นมาจากนั้นเสิร์ทให้พวกเราดู พ่อสอนเรื่องความเปลี่ยนแปลงของร่างกาย เล่าเรื่องอะไรบ้างที่เรามีแตกต่างจากเมื่อก่อน และอะไรบ้างที่เราสามารถทำสิ่งใหม่ให้เกิดขึ้น เราได้รู้เรื่องที่พ่อบอกว่าพวกเราสมควรรู้อย่างมาก “ตอนนี้อย่าเพิ่งไปลองนะ เดี๋ยวพลาด เราพลาดทั้งๆที่เราไม่พร้อม อะไรๆทุกอย่างจะมืดสนิทเลยนะ เราเห็นเพื่อนร่วมชั้นของเราหลายคนไหมล่ะที่เขามีแฟนแล้วพลาดน่ะ”
“อืม แม็คนั่มไง ที่ทำรุ่นพี่ท้อง ไม่น่าเชื่อนะเนี่ยว่าเราสามารถทำให้คนอื่นท้องได้”แสบเกาคาง พ่อไม่เคยปิดบังเรื่องวัยรุ่นเลย และพวกราก็ไม่เคยจะแอบไปศึกษาเองหรืออะไรเองนะครับ พ่อดักทางลูกได้เก่งมาก
“ถ้าพ่อไม่สามารถทำให้ท้องได้ พ่อก็จะไม่มีแฝด”พ่อเก็บมือถือลง ในแวบนึงสายตาของพ่อก็ดูวูบเหมือนรู้สึกผิด ผมพอจะเข้าใจพ่อดีว่าตอนที่พ่อมีพวกเราช่วงนั้นพ่อยังไม่ทันได้ตั้งตัว มันเป็นเหตุการณ์ที่กระทันหันมากๆ
“ใช่ๆ พ่อต้องรักแสบมากกว่าซ่าแน่ๆเลย”แสบ พี่ชายขี้โม้ไถลตัวเองซบพ่อ “พ่อว่าใครเหมือนพ่อมากกว่าระหว่างแสบกับซ่า”เอาละซี่
“พ่ออย่าไปเข้าข้างแสบนะ ยังไงก็ต้องเป็นซ่าอยู่แล้ว เพราะซ่าอ่ะหน้าตาดี ใครๆก็ชมว่าซ่าอ่ะได้พ่อ จมูกโด่งได้พ่อ ยิ้มเหมือนพ่อ มีคนชมเยอะเลย”ผมผลักหัวแสบที่พูดเอาแต่ได้ฝ่ายเดียว ไอ้เราก็ลูกอีกคนนะเว้ย ไม่ยอมหรอก
“เขาชมข้ามากกว่านะซ่า ได้ยินอะไรมาผิดป่ะ”แสบผลักผมบ้าง โดยมีพ่อนั่งมองซ้ายมองขวากับท่าทีของลูกชายและทำหน้าเหวอๆใส่
“ชอบเข้าข้างตัวเองจริง พ่อต้องตัดสินว่าใครเหมือนพ่อมากกว่า ถ้าใครชนะคนนั้นต้องซักผ้าให้กัน ๑ สัปดาห์”แสบท้า มีเหรอผมจะยอม ผมเหมือนพ่อมากกว่าแสบอยู่แล้ว งานนี้พ่อต้องเป็นผู้พิพากษาละครับ
“ไม่มีใครเหมือนพ่อสักคนอ่ะ”พ่อพูดทะลุกลางปล้อง พวกเราก็เหวอสิครับ ได้ไง เราคือลูก จะไม่เหมือนพ่อได้ไง ว้อท
“พ่อ นี่ลูกนะ ทำไมลูกจะไม่เหมือนพ่อ”แสบประท้วง มองด้วยสายตาที่ไม่เข้าใจ คือเราเข้าใจ แต่สายตามันไปแบบนั้น
“หรือว่าเราจะเหมือนแม่มากกว่า แต่เราก็ไม่เคยเห็นรูปแม่เลยเนอะ บางทีเราอาจจะเหมือนปู่ก็ได้”ผมพึมพำกับตัวเองให้พ่อได้ยิน ไม่รู้ละ ไม่เหมือนพ่อก็ต้องเหมือนใครสักครละครับ ไม่ยอมๆ งานนี้ซ่าไม่ยอมเด็ดขาด
“ใช่ หรือว่าเราหน้าเหมือนคุณทวด อื้ม มีความเป็นไปได้สูงมาก”แสบทำท่าครุ่นคิด
“คิดไปเรื่อยนะเรา ลูกพ่อก็ต้องเหมือนพ่อสิ จะไปเหมือนปู่ได้ไง แล้วก็เปายิงฉุบกันเอาเองแล้วกันว่าใครแพ้ใครชนะ พ่อไปสวนหลังบ้านละ ไปคุยกับไก่ดีกว่า คุยกับคนนี่ไม่รู้เรื่อง”พ่อยิ้มก่อนจะเดินนีพวกเราไป มีเหรอพวกเราจะไม่ตามหลังพ่อ เกาะแขนกันคนละข้างกวนพ่อตามไปสวนหลังบ้าน และผลสรุปของการเถียงกันว่าใครเหมือนพ่อมากกว่าต้องยุติลงเมื่อพ่อบอกว่าชาลีหน้าเหมือนพ่อมากที่สุด สุดท้ายต้องซักผ้าเองเหมือนเดิม ของใครของมัน
จบเรื่องสั้นของพวกผมกับพ่อ ตัดมาที่ตอนนี้พวกเรานั่งดูคลิปตลกคลายเครียดกันอยู่ นั่งหัวเราะกันลั่นศาลากลางน้ำ พอคลิปจบ พากันสวดมนต์ก่อนจะเข้าห้องน้ำและขึ้นนอน อากาศไม่ร้อนไม่หนาว นอนได้ไม่ต้องห่มผ้า
ปรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด “ไอ้พวกลูกกระจ๊อก แน่จริงมาชิงธงสิโว้ย”เสียงนกหวีดตามด้วยเสียงสิบเวรคืนนี้ พวกเราเพิ่งหลับไปได้ชั่วโมงเดียว
กูฝันป่ะวะ
ปรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดด เสียงนกหวีดดังขึ้นในท่ามกลางความมืด ด้วยสัญชาตญาณของชายชาติทหารทำให้พวกเรากระเด้งตัวลุกขึ้นจากเตียงอย่างว่องไว ไฟโรงนอนถูกเปิดขึ้นสว่างจ้า สายตาเราปรับเข้ากับแสง สมองจูนกัยสิ่งที่เกิดขึ้น ไม่มีเวลาที่จะให้เราได้หายใจหายคอนาน งานนี้ไม่ได้ฝันไป มันคือความจริง
“ทหารใหม่ หยิบแค่รองเท้าผ้าใบแล้ววิ่งไปรวมด้านล่าง ให้เวลา ๓ วินาที”คำสั่ฟ้าผ่า ได้ยินชัดเจนบ้างไม่ชัดเจนบาง ตอนนี้สติเริ่มมา ผมควานหารองเท้าผ้าใบได้ก็รีบวิ่งลงไปด้านล่าง
“เฮ้ยๆมึง เร็วเว้ย”คนที่มีสติก่อนใครเอ่ยเตือนเพื่อนร่วมผลัดพลางหยิบรองเท้าผ้าใบวิ่งลงไปก่อนใครเขา ผมว่าผมไวแล้วยังจะมีคนไวกว่าผมอีก
“ครูเอาถุงเท้าไปด้วยไหมครับ”
“ไม่ต้อง เอาแค่ผ้าใบก็พอ เร็วเลยพวกมึงถ้ายังชักช้ากูจะแดกให้น่วมเลย”เสียงของผู้ช่วยครูพูดด้วยน้ำเสียงดุดัน ผมเองคว้าผ้าใบได้ก็รีบจูงมือซ่าวิ่งลงไปรอด้านล่าง
“หมอบ หมอบลง”เสียงของครูนายสิบดังขึ้น พวกที่ลงไปก่อนต้องหมอบลงกับพื้น “คลานต่ำมา เฮ้ย ไอ้พวกข้างบนมึงจะช้าไปถึงไหน เสียงโวยวายของครูผู้ช่วย พวกเราต้องรีบคลานเพื่อรวมตัวกันให้เร็ว สุดท้ายเสียงเตือนให้รวมแถว ตอนนี้สมองตื่นตัวกันอย่างเต็มที่แล้วครับ พวกเราวิ่งมารวมเต็มเป็นแถวตอนเรียง๔ ตามหมวดของตัวเอง จากนั้นทำการเช็คยอดและมีผู้หมวดนำธงประจำหน่วยฝึกมาเยาะเย้ยพวกเรา
นาทีแห่งความระทึกใจเริ่มขึ้นหลังจากที่นับยอดและจำหน่ายเสร็จเรียบร้อย การชิงธงนั่นคือการโดนแดกดีๆนี่เอง งานนี้ใครจะได้ไปต้องอาศัยเล่ห์เหลี่ยมและกลยุทธ์ขั้นสุดยอด
ครึ่งชั่วโมงผ่านไปกับหลากหลายท่วงท่า เราก็แอบคุยๆกันระหว่างที่โดนแดกว่าจะเอายังไง ผมหลุดวงโคจรจากแสบไปอยู่กับหมวดท้ายๆ แล้วเราก็โคจรมาหากันอีก สภาพก่อนไปและหลับมาโดนแดกด้วยกันนี่โทรมมาก จนถึงเวลาพอสมควร ผมคิดวิธีได้แล้วว่าจะบอกแสบไป เราก็โดนลุกหมอยนอนหงายต่อ จนจังหวะสุดท้ายที่เราจะได้ธงมา
“ไอ้แสบ มึงจูบกูทำไม”
ขอโทษที่ไม่ได้ต่อเรื่องตั้ง ๒ ปีเลยนะครับ
คิดเนื้อเรื่องไม่ค่อยออก เขียนได้เดือนละบรรทัด อิอิ
จะพยายามมาต่อบ่อยๆนะครับ
ขอบคุณที่ยังรักกัน
รักคุณผู้อ่านทุกคน
-
:pig4:
มาหลอกให้อยกาแล้วจากไปอีกสามปีหรือเปล่าเนี่ย
-
:mew1: :mew1: :mew1:
นอนไม่หลับ เลยกลับมาอ่าน ขอบคุณนะครับที่ยังไม่ทิ้งเรื่องนี้ คิดถึงเรื่องนี้มาก
-
แสบ หนูทำใครลูกกก
ขอบคุณที่กลับมาต่อนะคะ ตามอ่านเรื่อยๆเลย
คิดถึงแก๊งค์นี้
-
จากตอนที่ ๑๓ ครั้งที่ ๒ โดดไป ตอนที่ ๑๔/๒
แล้วตอนที่ ๑๔ นี่ ลงที่ไหนเมื่อไหร่ ทำไมไม่เคยเห็น
-
นึกว่าตาฝาด :pig4: :pig4:
-
ว้ายยยยยยยตายเเล้ว แสบหนูไปจูบใครเค้าคะ
ดีใจมากกกกกกก ที่มาต่อนะคะ
เหมือนของขวัญปีใหม่เลยคะ รักและคิดถึงตัวละครทุกตัวเสมอคะ และเข้ามาอ่านอยู่เสมอเช่นกันคะ เพราะเป็นนิยายที่เหมือนอ่านแล้วได้กลับไปในช่วงเวลาที่มีความสุขกับเพื่อนๆทุกครั้งคะ♥️♥️
-
:-[ :katai4: :mew1: ขอบคุณที่กลับมาต่อค่าพี่เมฆ ย้อนกลับมาอ่านด้วยความคิดถึงไม่นึกว่าจะโชคดีได้อ่านตอนใหม่ด้วย รอติดตามเสมอนะคะ
-
จากตอนที่ ๑๓ ครั้งที่ ๒ โดดไป ตอนที่ ๑๔/๒
แล้วตอนที่ ๑๔ นี่ ลงที่ไหนเมื่อไหร่ ทำไมไม่เคยเห็น
ไม่ได้โดดอะไรค่ะ /๑ หมายถึงบทของแสบที่เล่าเรื่อง /๒ จะเป็นซ่าค่ะ
-
คุณเมฆ งืออออ การรอคอยได้สิ้นสุดลงแล้ว
ดีใจที่กลับมานะคะ
-
:pig4: :pig4:
-
ขอบคุณที่กลับมาต่อครับ .. รออยู่เสมอนะ
-
อยากให้กลับมาลงไอ้หน้าหยกอีกครั้ง พลีส อ่านแล้วเขินตัวบิด คิดถึงเรื่องนี้มากค่าา
-
:pig4: :pig4:
-
กลับมาต่อด้วยนะคะ อ้อ อย่าลืมลงไอ้หน้าหยกให้หน่อยนะคะ พลีสสส
-
:oo1:
-
เมื่อไรจะมาอีก
-
เข้ามาอ่านรอบที่เท่าไรแล้วไม่รู้ ชอบมากๆ
-
ขอบคุณนะคะ ชอบเรื่องนี้มาก มากจริงๆ
อ่านไปอ่านมา ฮา ได้ข้อคิด ซึ้ง รักที่สุดคือหมวดบูม แกน่ารักรู้สึกรักมากๆ พอมาถึงตอน ที่บอกว่าแกเสีย จนเต้นเเรง ซึม อ่านไปก็มีคำว่าบูม ลอยไปมา
อ่านไปเรื่อยๆก็อั้นน้ำตาไว้ แต่มาไม่ไหวตอนที่แฝดโดนอบรม เเล้วอาบอกว่า เหมือนบูมดลใจให้มา อยากมาเยี่ยมบูม มันคือร้าวใจคนรักบูมมากๆ ปล่อยโฮ มันคือคำว่า คิดถึง คิดถึงจัง คิดถึง
-
ปลื้มเรื่องนี้มาก รักที่บูมกลับมา
สุดจะบรรยายความกะเรื่องนี้ จุ๊บ
-
เพิ่งได้มาอ่านครั้งแรก...คือบับมัน ดีย์มากกกก พูดเลยย เหมือนได้ไปชีวิตในกรมทหารจริงๆ
ว่าแต่ เรื่องนี้มีภาค 2 ต่อไหมคะ พอดีลองเสิชหา เค้าบอกว่า มีภาค 2 ด้วย
คิดถึงพี่บอมบ์กับหมวดบูม ❤️ :กอด1:
-
คิดถึงแสบซ่า
-
เข้ามาอ่านกี่รอบก็ยังสนุกเหมือนเดิมคิดถึงบอมม์กับบูม เสียดายไรท์ไม่มาต่ออีกจะได้หายคิดถึงแสบกับซ่าและบรรดาเพื่อนพ้อง :katai2-1:
-
เข้ามาเจอโดยบังเอิญ คิดถึงทุกคนเลย ซ่ากับแสบก็ยังคงความแสบและซ่าเหมือนเดิม ขอให้คิดออกแล้วมาต่ออีกนะคะ :pig4: :mew1:
-
:pig4: :pig4: :กอด1: :กอด1:
-
ยังรออ่านอยู่นะ :3123:
-
รอเธอที่ท่าน้ำทุกวัน
-
ดีใจที่หมวดบูมกลับมาาาาาาาาาาาาาา :heaven :heaven :heaven
-
รักเลย นิยายเรื่องนี้ กลับมาอ่านวนไปวนมาหลายรอบ สนุก ครบรส :L1: หวังว่านักเขียนจะมาต่อนะคะ :monkeysad:
-
กลับมาอ่านอีกรอบ .. รักเรื่องนี้มาก สนุกครบทุกรสชาติ
เหมือนไม่ใช่แค่นิยายแต่มีจิตวิญญาณของตัวละครโลดแล่นอยู่ทุกอณูตัวอักษรเลยทีเดียว
ยังรออยู่นะครับ ครึ้มอกครึ้มใจก็เข้ามาเขียนต่อน้า... o18
-
วนอ่านรอไปค่ะ เป็นเรื่องที่อ่านหลายรอบมากกก :mew4:
-
คิดถึงนิยายเรื่องนี้จังเลย
-
เข้ามาอ่านปี67 คิดถึงเรื่องนี้จังเลย :กอด1: :man1:
-
ทรู ระบบเติมเงิน โปรเน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว (ราคารวมภาษี 7% แล้ว)
เน็ตทรู 1 เม็ก 27บ./1วัน กด *900*3704*17907808#
เน็ตทรู 1 เม็ก 49บ./2วัน กด *900*3709*17907808#
เน็ตทรู 1 เม็ก 59บ./3วัน กด *900*3783*17907808#
เน็ตทรู 1 เม็ก+โทรทรู 65บ./3วัน กด *900*3765*17907808#
เน็ตทรู 1 เม็ก 129บ./7วัน กด *900*3714*17907808#
เน็ตทรู 1 เม็ก 129บ./7วัน กด *900*8880*17907808#
เน็ตทรู 1 เม็ก+โทรทรู 139บ./7วัน กด *900*3767*17907808#
เน็ตทรู 1 เม็ก+โทรทรู 268บ./15วัน กด *900*3769*17907808#
เน็ตทรู 1 เม็ก 375บ./30วัน กด *900*3720*17907808#
เน็ตทรู 1 เม็ก 375บ./30วัน กด *900*8886*17907808#
เน็ตทรู 1 เม็ก+โทรทรู 407บ./30วัน กด *900*3771*17907808#
เน็ตทรู 1 เม็ก 803บ./90วัน กด *900*1794*17907808#
เน็ตทรู 1 เม็ก 1,284บ./180วัน กด *900*9959*17907808#
เน็ตทรู 1 เม็ก 1,926บ./365วัน กด *900*9960*17907808#
เน็ตทรู 2 เม็ก 24บ./1วัน กด *900*1307*17907808#
เน็ตทรู 2 เม็ก 30บ./1วัน กด *900*3705*17907808#
เน็ตทรู 2 เม็ก 81บ./3วัน กด *900*3784*17907808#
เน็ตทรู 2 เม็ก 129บ./7วัน กด *900*1318*17907808#
เน็ตทรู 2 เม็ก 161บ./7วัน กด *900*8881*17907808#
เน็ตทรู 2 เม็ก 161บ./7วัน กด *900*3715*17907808#
เน็ตทรู 2 เม็ก+โทรทรู 139บ./7วัน กด *900*1323*17907808#
เน็ตทรู 2 เม็ก 482บ./30วัน กด *900*3721*17907808#
เน็ตทรู 2 เม็ก 482บ./30วัน กด *900*8887*17907808#
เน็ตทรู 2 เม็ก+โทรทรู 380บ./30วัน กด *900*8561*17907808#
เน็ตทรู 2 เม็ก 1,070บ./90วัน กด *900*8346*17907808#
เน็ตทรู 2 เม็ก 1,605บ./180วัน กด *900*9738*17907808#
เน็ตทรู 2 เม็ก 2,782บ./365วัน กด *900*9737*17907808#
เน็ตทรู 4 เม็ก 35บ./1วัน กด *900*3706*17907808#
เน็ตทรู 4 เม็ก 35บ./1วัน กด *900*3888*17907808#
เน็ตทรู 4 เม็ก 64บ./2วัน กด *900*3710*17907808#
เน็ตทรู 4 เม็ก 102บ./3วัน กด *900*3785*17907808#
เน็ตทรู 4 เม็ก+โทรทรู 107บ./3วัน กด *900*3766*17907808#
เน็ตทรู 4 เม็ก 236บ./7วัน กด *900*3716*17907808#
เน็ตทรู 4 เม็ก 193บ./7วัน กด *900*8882*17907808#
เน็ตทรู 4 เม็ก+โทรทรู 246บ./7วัน กด *900*3768*17907808#
เน็ตทรู 4 เม็ก 391บ./15วัน กด *900*3770*17907808#
เน็ตทรู 4 เม็ก 149บ./30วัน กด *900*9954*17907808#
เน็ตทรู 4 เม็ก 696บ./30วัน กด *900*3722*17907808#
เน็ตทรู 4 เม็ก 696บ./30วัน กด *900*8888*17907808#
เน็ตทรู 4 เม็ก+โทรทรู 470บ./30วัน กด *900*8562*17907808#
เน็ตทรู 4 เม็ก+โทรทุกค่าย 150บ./30วัน กด *900*9840*17907808#
เน็ตทรู 4 เม็ก+โทรทุกค่าย 165บ./30วัน กด *900*9836*17907808#
เน็ตทรู 4 เม็ก+โทรทรู 1,284บ./90วัน กด *900*1795*17907808#
เน็ตทรู 4 เม็ก+โทรทรู 2,247บ./180วัน กด *900*9961*17907808#
เน็ตทรู 4 เม็ก+โทรทรู 3,852บ./365วัน กด *900*9962*17907808#
เน็ตทรู 5 เม็ก 107บ./5วัน กด *900*1962*17907808#
เน็ตทรู 6 เม็ก 49บ./1วัน กด *900*3707*17907808#
เน็ตทรู 6 เม็ก 91บ./2วัน กด *900*3711*17907808#
เน็ตทรู 6 เม็ก 81บ./3วัน กด *900*1328*17907808#
เน็ตทรู 6 เม็ก 252บ./7วัน กด *900*1324*17907808#
เน็ตทรู 6 เม็ก 289บ./7วัน กด *900*3717*17907808#
เน็ตทรู 6 เม็ก 289บ./7วัน กด *900*8883*17907808#
เน็ตทรู 6 เม็ก 910บ./30วัน กด *900*3723*17907808#
เน็ตทรู 6 เม็ก 910บ./30วัน กด *900*8889*17907808#
เน็ตทรู 8 เม็ก 150บ./30วัน กด *900*1207*17907808#
เน็ตทรู 8 เม็ก+โทรทุกค่าย 175บ./30วัน กด *900*9750*17907808#
เน็ตทรู 10 เม็ก 59บ./1วัน กด *900*3708*17907808#
เน็ตทรู 10 เม็ก 107บ./2วัน กด *900*3712*17907808#
เน็ตทรู 10 เม็ก 300บ./7วัน กด *900*8884*17907808#
เน็ตทรู 10 เม็ก 354บ./7วัน กด *900*3718*17907808#
เน็ตทรู 10 เม็ก+โทรทุกค่าย 220บ./30วัน กด *900*9837*17907808#
เน็ตทรู 12 เม็ก 193บ./7วัน กด *900*8565*17907808#
เน็ตทรู 12 เม็ก 482บ./30วัน กด *900*8566*17907808#
เน็ตทรู 15 เม็ก+โทรทุกค่าย 200บ./30วัน กด *900*1243*17907808#
เน็ตทรู 20 เม็ก 161บ./3วัน กด *900*8118*17907808#
เน็ตทรู 20 เม็ก 354บ./7วัน กด *900*8119*17907808#
เน็ตทรู 20 เม็ก 200บ./30วัน กด *900*1005*17907808#
เน็ตทรู 30 เม็ก 240บ./30วัน กด *900*1338*17907808#
เน็ตทรู 30 เม็ก 300บ./30วัน กด *900*1103*17907808#
ยกเลิกเน็ต กด *190*1# โทรออก
เช็คเน็ตทรูมูฟคงเหลือ กด *900# โทรออก
เช็คเบอร์ตัวเองทรูมูฟ กด *933# โทรออก
ยกเลิกข้อความ SMS กินเงิน กด *137 โทรออก
ติดต่อ คอลเซ็นเตอร์ ทรูมูฟ กด 1242 โทรออก
#โปรเน็ตทรูมูฟเอชทั้งเติมเน็ตและโทรถูกๆคุ้มสุดๆ #prothaiphonetrue #pronetkaideeโปรเน็ตทรูมูฟเอชทั้งเติมเน็ตและโทรถูกๆคุ้มสุดๆ #prothaiphonetrue #pronetkaidee #โปรเน็ตรายวัน #โปรเน็ตทรูมูฟเอช #เน็ตทรูไม่ลดสปีด #สมัครเน็ตทรู #โปรเน็ตทรูไม่ลดสปีด #เน็ตไม่อั้นทรูมูฟ #เน็ตไม่อั้นสำหรับซิมเก่าทรูมูฟ #เน็ต10mbpsไม่อั้นไม่จำกัดจำนวน #เน็ต4mbpsไม่อั้นไม่จำกัดจำนวน #เน็ตไม่อั้นทรูมูฟ #เน็ตถูก
https://www.facebook.com/media/set/?vanity=sarawutcomputer&set=a.2343011569300198 (https://www.facebook.com/media/set/?vanity=sarawutcomputer&set=a.2343011569300198)
เน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว True ทรู ระบบเติมเงิน เมษายน 2567
https://www.youtube.com/watch?v=2pK1LldEjmc (https://www.youtube.com/watch?v=2pK1LldEjmc)
ทรู ระบบเติมเงิน เน็ตไม่อั้น เร็ว 12 Mbps เม็ก หมดเขต 30 เมษายน 2567
https://www.youtube.com/watch?v=0YeTqGL-B4s (https://www.youtube.com/watch?v=0YeTqGL-B4s)
เน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว true ทรู ระบบเติมเงิน เมษายน 2567
https://www.facebook.com/100063871243003/posts/903736818432018/?mibextid=rS40aB7S9Ucbxw6v (https://www.facebook.com/100063871243003/posts/903736818432018/?mibextid=rS40aB7S9Ucbxw6v)
-
เอไอเอส ระบบเติมเงิน #ได้ทุกเบอร์
เน็ตไม่อั้น #เน็ตไม่ลดความเร็ว (เน็ตอย่างเดียว)
เร็ว 4 Mbps(เม็ก) ราคา 43 บาท นาน 1 วัน
*777*7721*117010# แถมโทรฟรีทุกค่าย 10 นาที
เร็ว 4 Mbps(เม็ก) ราคา 75 บาท นาน 2 วัน
*777*7724*117010#
เร็ว 4 Mbps(เม็ก) ราคา 113 บาท นาน 3 วัน
*777*7719*117010#
เร็ว 6 Mbps(เม็ก) ราคา 59 บาท นาน 1 วัน
*777*7722*117010#
เร็ว 6 Mbps(เม็ก) ราคา 97 บาท นาน 2 วัน
*777*7725*117010#
เร็ว 6 Mbps(เม็ก) ราคา 140 บาท นาน 3 วัน
*777*7720*117010#
เร็ว 10 Mbps(เม็ก) ราคา 70 บาท นาน 1 วัน
*777*7723*117010#
ต่ออายุอัตโนมัติ
#ไม่ลดความเร็ว #ห้ามใช้โหลดบิท
ร้านสราวุธคอมพิวเตอร์ สตูล
สาขามะนัง 0826499917
ไลน์ sarawutcomputer
เฟซบุ๊ก sarawutcomputer
www.sarawutcomputer.lnwshop.com
เปิดทุกวัน 09.00 – 20.00 น.
ท่านเต็มใจมา ร้านฯ เต็มใจบริการ
#AIS5G #AISOne2Call5G #AISเติมเงิน #เน็ตไม่อั้น #โปรเน็ตส่งท้ายปี #เน็ตไม่ลดสปีด
http://sarawutcomputer.lnwshop.com/b/757 (http://sarawutcomputer.lnwshop.com/b/757)
.
https://web.facebook.com/photo/?fbid=902402371898796&set=a.496909265781444 (https://web.facebook.com/photo/?fbid=902402371898796&set=a.496909265781444)
-
ปีนี้ 2567 เรายังมาอ่านนวนิยายเรื่องนี้บ่อยๆ คืออ่านเป็นสิบรอบแล้วละ จนมาถึงตอนภาคเจ้าแฝด ภาคแรกเสียน้ำตาตอนหมวดบูมกลับมา รอภาคเรื่องเล่าต่อ ส่วนภาคเจ้าแฝด นี่คิดว่าแสบน่าจะเป็นทหารไปสักคนเหมือนกับพี่ภีม พี่ภูมิ ยังไงก็ส่งกำลังใจให้นักเขียนครับ หวังจะได้อ่านภาคต่อครับ ความประทับใจนวนิยายเรื่องนี้ เรารู้สึกว่าบอมจะเกณฑ์ทหารรุ่นใกล้กับเรา กลิ่นไอการฝึก เหงื่อ น้ำตา ยังไม่จางหาย ภาพกองร้อยฝึก ร้อยต่าง ๆ ในกองพันยังจำได้เสมอครับ