ตอนที่ ๑๒ ข้อพิพาท
“ฮ่าๆๆๆๆ”
“แล้วมีอีกเรื่อง มีครอบครัวหนึ่ง พ่อชอบไปจับหนูมาขาย หนูนาอ่ะ มันกินได้ ตอนกลางคืนก็เอาละ ออกไปส่องหนู จับมาได้หลายตัว ตอนเช้ากลับมาแกให้ลูกสาวเอาหนูนาไปขาย ลูกสาวคว้าจักยานคันเก่าได้ ก็ปั่นจักรยานเอาหนูไปขาย บ้านนั้นตัว บ้านนี้ตัว จนมาถึงบ้านหลังหนึ่ง มีผู้ชายวัยกลางคนนั่งสูบบุหรี่อารมณ์ดีอยู่หน้าบ้าน ลูกสาวจอดจักรยานลงแล้วตะโกนถามเสียงดัง ‘ลุงๆเอาหนูไหม’ ไอ้เหี้ย ตาลุงคนนั้นตกใจตาลีตาเหลือก อยู่ดีไม่ว่าดีมีคนเอาคุกมาเสนอถึงหน้าบ้าน แกเลยรีบตัดสินใจตะโกนกลับไปว่า ‘เอ้อ ลุงไม่เอาหนูหรอก ลุงเพิ่งเอาป้าไปเมื่อเช้านี่เอง’ฮ่าๆๆๆๆ”
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆ”ผู้หมวดระเบิดเสียงหัวเราะออกมาน้ำตาเล็ด
“ก๊อกๆ ขออนุญาตครับ”ประตูเปิดเข้ามาพร้อมกับร่างกำยำขาวผ่องของหมูอาร์ต ผู้หมวดนั่งเช็ดน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม
“อ้าว อาร์ต ได้ของครบป่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ”ผู้หมวดหันมาหัวเราะต่ออีกครั้งอย่างกลั้นไม่อยู่
“ครบครับผู้หมวด เอ่อ มีเรื่องขำอะไรกันเหรอครับ”หมู่อาร์ตถามหน้ายิ้มแย้ม
“อ๋อ เปล่าๆ บอมบ์มันเล่าเรื่องตลกให้ฟังน่ะ เออ งั้นเดี๋ยวเอาของพวกนี้ไปให้พวกอะไหล่ทำแล้วกัน ตามที่ผู้หมวดไปบอกไว้นะ แล้วบอร์ดเราจะหาได้จากไหน บอร์ดเก่าไม่รู้จ่าเนื่องแกเอาไปไว้ไหน”
“อยู่ที่ร้อย ๒ มั้งครับผู้หมวด”
“เออๆ ฮ่าๆๆๆๆ ไอ้เหี้ย ใครเล่าให้ฟังวะ ฮ่าๆๆๆ แม่ง หึหึหึ ฮ่าๆๆๆๆ”ยังไม่หยุดครับ ผมเองก็ขำตามไปด้วยเบาๆ “เฮ้อ เออ งั้นให้ทหารใหม่ไปเอาบอร์ดมาจากร้อย ๒ แล้วกันเดี๋ยวผู้หมวด วอ.บอกสิบเวรเขาให้” (วอ หมายถึงการสื่อสารทางวิทยุสื่อสาร)
“ครับ ผู้หมวดจะเอาอะไรเพิ่มเติมอีกไหมครับ”
“อือ เดี๋ยวดูก่อนว่ามันจะโอเคหรือเปล่า กว่าผู้การจะมาก็วันจันทร์หน้า”พูดจบหมู่อาร์ตก็ออกไปจากห้องเหลือผมกับผู้หมวด ๒ คน ผมนั่งสนใจกับหน้าจอคอมต่อ ผู้หมวดเอาหน้าเข้ามาใกล้ๆเพื่อจะดูผลงาน แต่ผมกลับไม่มีสมาธิ
“ผู้หมวดครับ อย่าเอาหน้าเข้ามาใกล้ได้ป่ะ”ผมพูดเสียงเบา
“รังเกียจกันแล้วเหรอ”
“เปล่า แต่ผมกลัวว่าผมจะอดไม่ไหว”
“ก็ไม่ต้องอดดิ”ไม่ทันขาดคำผมก็ประกบริมฝีปากไปทันที ไม่นานจนเกินไปและไม่ช้าจนเกินไปที่เราจูบกัน ผมกลัวว่าจูบนานๆเดี๋ยวเกิดมีคนทะลึ่งเข้าห้องมาพรวดพราดมันจะซวยเอาทั้งคู่
“ชอบผมมั้ย”ผมหันไปมองหน้าตรงๆ
“มาถึงขนาดนี้ยังจะถามเอาพระแสงอะไร”ขึ้นเสียงแบบไม่พอใจก่อนน้ำเสียงจะอ่อนลง “ไม่ชอบคงไม่ให้ทำหรอก”แล้วผมก็ยิ้มไม่หุบหมุนเก้าอี้มาทำงานของตัวเองต่อไป
“คำพูดที่กูพูดเมื่อวานไม่มีความหมายเลยใช่มั้ย”หมู่อาร์ตพาผมกับไอ้ทิว(ไอ้โฟโต้ช้อปอ่ะ)ไปส่งที่โรงนอนทหารใหม่ พอได้มุมมืดก็ลากพวกผมเข้าไปคุยสีหน้าเครียดอย่างเอาเรื่อง ไอ้ทิวมันถึงทำทำหน้าเลิกลัก ส่วนผมทำหน้านิ่งๆ
“..........”ผมมองหน้าไอ้ทิวสลับกับมองหน้าไอ้อาร์ต
“กวนส้นตีนนักน่ะมึงน่ะ”เหยียดหมัดขึ้นจะต่อยผม ผมเดินเข้าไปประชิดเลย
“กล้าก็เอาดิ”ผมพูดเสียงเหี้ยม อย่าคิดว่ากูจะกลัวมึงนะ ตัวก็เตี้ยกระดูกคนละเบอร์ อย่าคิดว่ากูเป็นทหารใหม่แล้วกูไม่กล้าเอาคืนนะ กูบ้าเป็นเหมือนกัน
“ไอ้บอมบ์ เดี๋ยวโดนแดกรวมหรอกมึง”ไอ้ทิวมันดึงผมไว้
“หมู่ ผมไม่รู้นะว่าหมู่โกรธอะไรผม แต่ถ้าหมู่แดกผมแบบไม่มีเหตุผล ผมก็จะเอาหมู่คืนแบบไม่มีเหตุผลเหมือนกัน”สิ้นคำหมัดหนักๆปะทะเข้ามาที่ใบหน้า “หึ”ผมแสยะยิ้มออกมา
“ปากดีนักนะมึง ให้รู้ที่ต่ำที่สูงบ้าง”
“ครั้งนี้ผมยอมหมู่นะ แต่ถ้าครั้งหน้าหมู่ทำกับผมอีก ชื่อหมู่ได้อยู่ข้างกำแพงวัดแน่ๆ”ผมขยุ้มที่คอเสื้อดึงขึ้นก่อนจะเหวี่ยงอัดกำแพงแล้วชี้หน้าก่อนจะเดินขึ้นโรงนอน ผมผิดผมยอมรับการลงโทษ แต่ถ้าผมไม่ผิดผมไม่ยอมเหมือนกัน
“มึงโคตรกล้าเลยว่ะ”ไอ้ทิวมันชื่นชม
“เราไม่ผิดเราจะกลัวมันไปทำไม”ขึ้นไปถึงโรงนอนผมก็กางมุ้งแล้วนอนหลับไป
“ไอ้ยักษ์ๆ มึงลงมานี่ดิ”เสียงของใครสักคนสะกิดปลุกผมหลังจากหลับไปได้ไม่นาน
“อะไร ครับครู”ผมขานก่อนจะเห็นหน้าว่าเป็นใคร พอลงจากเตียงได้ ครูก็พาผมไปที่มุมห้องมืดๆ ให้ผมนั่งญี่ปุ่นเอามือขัดฉาก
“ก่อนขึ้นนอนมึงทำอะไรกับใครไว้”ครูนายสิบใหม่ชี้หน้าถามผม กลิ่นเหล้าหึ่งเชียว มุมห้องที่ผมเข้ามาเป็นห้องละหมาดมีฉากกั้น ข้างในมีครูนายสิบ ๓ คน ในนั้นมีหมู่อาร์ต กับหมู่โต้และนายสิบใหม่คนหนึ่ง
“คุยกันแบบลูกผู้ชายดีกว่าไหมหมู่ ไม่ต้องทำตัวหมาๆแบบนี้หรอก”ผมอยู่ในท่าเดิมเงยหน้าขึ้นมอง ผัวะ เขาต่อยผมก่อน ผมหน้าสะบัดไปตามแรงหมัดก่อนจะกัดฟันอดทนเอาไว้ ถ้าเขาทำแล้วเขาสบายใจผมก็จะยอมให้เขาทำให้มันจบๆไป
“ปากดี จะตายห่ายังไม่รู้สึกตัวอีก”ผัวะ อีกหมัดที่เข้ามาปะทะ หมัดนี้มาจากหมู่อาร์ต เลือดผมไหลกบปากจนผมต้องกลืนลงไปในท้องอย่างไม่รังเกียจ
“พอใจหรือยัง”ผมถามเสียงแข็ง รู้สึกปวดจี๊ดที่ใบหน้า ได้แต่กัดฟันอดทนเอาไว้ ไม่คิดจะตอบโต้เขากลับคืนไปเพราะถ้าผมเอาคืน ไม่กราบตีนผม ผมไม่หยุดแน่ จากนั้นเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น เมื่อนายสิบใหม่ที่มีอาการเมาถีบเข้ามาที่หน้าของผม จนผมหงายหลังกระแทกไปกับผนังของกองร้อย เสียงดัง ปุ้ง ผมเลือดขึ้นหน้า ต่อยหน้าผมพอยอมรับได้ แต่ถีบหน้าผม ผมไม่ยอม ผมเด้งตัวขึ้นยืนแล้วซัดหมัดไปยังนายสิบใหม่คนนั้นทันที ผัวะ นายสิบใหม่ถึงกับเซ ก่อนผมจะซัดหนักๆไปอีกทีหนึ่งจนเขาร่วงลงกับพื้น ฝ่าเท้าเบอร์ ๑๑ กระทืบลงที่หน้าอกดักอักๆ
“หาเรื่องกูเองนะ”ผมกระทืบหลายทีแล้วเตะซ้ำที่ชายโครง จากนั้นหมู่โต้เข้ามาต่อยผมโดนที่ปลายคาง ผมกระทืบที่ลิ้นปี่นายสิบใหม่แรงๆจนได้ยินเสียงเหมือนมีอะไรหักมาจากด้านในร่างกายดังปุๆ “เข้ามา”ผมเดินข้ามนายสิบใหม่ หมู่โต้กระโดดถีบผมครั้งหนึ่ง ผมจับขาเอาไว้ได้แล้วเหวี่ยงอัดจนม่านที่กั้นห้องละหมาดฟังลง โครม โคร้งเคร้งๆ
“ไอ้สัส มึงกล้ามาใช่ไหม มึงเก๋ามากใช่ไหม”หมู่โต้บ้าเลือดขึ้นมาทันทีเข้ามาประชิดตัวแล้วต่อยผม ส่วนหมู่อาร์ตก็กระโดดถีบผมบ้างจังหวะที่ผมเผลอ ผมหันไปจัดการกับหมู่โต้ ต่อยหน้าไป ๓ ทีด้วยหมัดหนักๆจนเขาร่วงลงนอนพื้น ก่อนจะกระทืบและเตะซ้ำ จนผมรู้สึกเจ็บที่ขาตัวเอง
“หึ เข้ามาดิ”หมู่อาร์ตชูไม้หน้าสามขึ้นมา ผมเดินเข้าไปเขาเหวี่ยงไม้มาผมรับไม้ด้วยสองมือแล้วเตะไปที่หน้าท้องก่อนจะถีบจนล้ม โยนไม้ไปไกลมือแล้วดึงหมู่อาร์ตมาต่อยหน้า ผัวะ ผัวะ ผัวะ หมู่อาร์ตพยายามคว้าอุปกรณ์ใกล้มือเข้ามาทำร้ายผมต่อ ผมเดินเข้าไปต่อยอีกครั้ง เขาก็ต่อยผมอีกครั้ง ตอนนี้คนที่นอนเตียงใกล้ห้องละหมาดและบริเวณใกล้ๆที่ผมอยู่ต่างตื่นขึ้นมาเปิดไฟ
“ไอ้ยักษ์ หยุด ไอ้เหี้ยบอมบ์”ใครไม่รู้ตะโกน หมู่อาร์ตกระโดดถีบผมที่ยอดอก ผมเซถอยหลังจากนั้น ผมก็หน้ามืดเดินเข้าไปต่อยอีกไม่กี่หมัดจนหมู่อาร์ตร่วงลงแล้วผมเตะผัวะๆ เข้าที่ช่องท้อง กระทืบอีกหลายที ตอนนี้ผมตาขวางไม่มีใครกล้าเข้ามาห้ามเพราะโดนผมเหวี่ยงไปหลายคน
“อย่าเพิ่งเข้ามาถ้าไม่อยากเป็นเหมือนไอ้ ๓ คนนี้”มีหลายคนจะเข้ามารุมทำร้ายผมแต่ผมชี้หน้าขู่ไว้ก่อน ถ้ากล้ากับผมก็เข้ามา
“บอมบ์ ไอ้บอมบ์”
“เฮ้ยๆ หยุดๆๆๆ”
“ปรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”เสียงนกหวีดดังขึ้น จากนั้นก็มีใครไม่รู้เข้ามาต่อยหน้าผม
“อยากตายอีกคนรึไง”ผมถีบยอดอกกลับไปจนเขากระเด็นไปโดนเตียงนอนของทหารใหม่ แล้วตามไปซ้ำอีก ๑ หมัด ก่อนจะยกมือชี้หน้าทุกคนที่จะเข้ามาชาร์ตตัวผม
“เป็นเหี้ยอะไรของมึงไอ้บอมบ์ ห๊ะ”ผู้หมวดตะคอกถามผม ผมลดมือลง แต่ก็มีบางครั้งผมชี้หน้าคนที่จะเข้ามาจับตัวผมไว้ “เป็นเหี้ยอะไรของมึง กูถามน่ะได้ยินไหม”
“........”ผมไม่พูดอะไรแต่เดินฝ่าซากปรักหักพังเข้าไปหาผู้หมวด ผัวะ ผู้หมวดต่อยหน้าผมทีหนึ่ง ผมไม่โกรธ ได้แต่กัดฟันพยายามระงับสติอารมณ์ของตนเองเอาไว้ “เรื่องนี้เราต้องคุยกันยาว”ผู้หมวดเดินนำหน้าไป แล้วผมก็เดินตามไปทีหลัง จากนั้นก็สิบเวรก็ไล่ให้ทหารขึ้นไปนอนเหมือนเดิม ส่วนหมา ๓ ตัวถูกนำส่งโรงพยาบาล
หน้ามุขกลาง ผู้หมวดนั่งกอดอกหน้าเคร่งเครียด ส่วนผมนั่งญี่ปุ่นขัดฉาก มีครูนายสิบใหม่อยู่ไม่กี่คน สิบเวรและผู้ช่วยครูยืนล้อมรอบผมอยู่ ไม่มีคำถาม ไม่มีคำตอบ ไม่มีใครกล้าแตะต้องตัวผม จนผมรู้สึกเมื่อย ปวดที่ใบหน้าก็ปวด
“ทำไม”เสียงดังขึ้นขัดความเงียบในยามค่ำคืนสงัด ผมเงยหน้าสบตาผู้หมวด
“มันมาหาเรื่องผมก่อน ผมแค่ป้องกันตัว”
“ป้องกันตัวเหี้ยอะไร ก็เห็นๆกันอยู่ว่ามีเรื่องกัน แล้วมึงเป็นทหารใหม่ กล้าดียังไงถึงไปเตะไปต่อยนายสิบเขา”
“หึ งั้นไม่ต้องถามผมหรอก แดกผมให้พอใจเลยสิ”ผมพูดประชดประชัน พูดงี้ก็ไม่ต้องถามกัน ลงโทษผมให้สะใจเลยดีกว่า
“กวนตีนนะไอ้สัตว์”ครูนายสิบคนหนึ่งยกตีนขึ้นมาจะถีบผม แต่ผมลุกขึ้นชี้หน้าเอาไว้ก่อน
“รึมึงจะเอาอีกคน”ผมขู่อย่างไม่เกรงกลัว
“ไอ้บอมบ์ ใครให้มึงลุก”ผู้หมวดชี้หน้าผมอย่างไม่พอใจ ผมนั่งลงขัดสมาธิตามคำสั่งผู้หมวด “เดี๋ยวผมจัดการเอง ทุกคนอยู่เฉยๆ”เอ่ยห้ามคนอื่นๆที่พยายามจะมาซ้ำผม “เล่ามา” น้ำเสียงหนักๆพูดกระแทกออกมา
“เขาทำร้ายผมก่อน ผมไม่ได้เป็นคนเริ่ม”ผมพูดแบบกระชับๆ สรุปเอาใจความ
“มันมีที่มายังไง สัส เล่าให้ละเอียด ให้กูฟังรู้เรื่อง เหี้ย เดี๋ยวต่อยแม่งซะหรอก ไม่ถงไม่ถามแม่งแล้ว”ผู้หมวดกำหมัดกัดฟันจนกรามนูนขึ้นมาเป็นสัน
“ก็หลังจากที่ผมทำงานให้ผู้หมวดเสร็จ.....”ผมเล่าไปตามความเป็นจริง เล่าทุกอย่างทั้งการกระทำของเขาที่ทำกับผมและการกระทำของผมที่ทำกับเขาว่าผมโดนเขาทำอะไรแล้วผมเอาคืนยังไงบ้าง ผมไม่แก้ตัวว่าผมไม่ได้ทำอะไรเขา ผมพูดไปทุกอย่างเท่าที่ผมรับรู้และถ่ายทอดออกไปได้
“ฮึ่ย กูอยากต่อยมึงจริงๆเลย แล้วทำไมต้องใช้กำลังด้วยวะ ทำไมไม่ยอมๆเขาไป”
“ผู้หมวดครับ จะให้ผมยอมอะไร ผมทำผิดอะไรผมก็ยังไม่รู้เลยสักนิด ถ้าผมผิดแบบมันผิดจริงๆ ผิดซึ่งๆหน้าผมยอมรับ นี่ผมไม่รู้ว่าผมผิดอะไร”
“เหี้ยเอ๊ย แล้วทำไมต้องใช้กำลังด้วยล่ะ มึงวิ่งออกมาบอกกับผู้หมวดมันจะตายรึไง ผู้หมวดก็อยู่ตรงนี้ ไม่ได้ออกไปไหน หรือมาบอกสิบเวรเขาก็ได้ ทำไมต้องตัดสินใจเอง ทำเองด้วยล่ะ”
“ผมสารภาพแบบลูกผู้ชายว่าผมหน้ามืด ถ้าต่อยผมอย่างเดียวผมก็ไม่สู้หรอก ผมจะยอมให้มันจบสิ้นกันไป แต่นี่มันหยามผมเกินไป มันถีบหน้าผม ผมเป็นคนนะครับผู้หมวด ผมไม่ใช่หมา หึ แล้วแต่ผู้หมวดจะคิดเอาครับ ไม่จำเป็นต้องเชื่อผมสิ่งที่ผมพูดไปก็ได้ครับ ผู้หมวดไปถามหมู่ ๓ คนก่อนก็ได้ หรือจะเอากับผมคืนตอนนี้เลยก็ได้ ผมยอมรับผิด”
“ปากดีจริง หึ”ผมหมวดตบที่ปากผมเบาๆ “คนอื่นไปนอนได้แล้ว เดี๋ยวผู้หมวดจัดการเอง” ผู้หมวดลุกขึ้นแล้วเดินลงไปข้างล่าง ผมเดินลงไปตาม แกเดินไปที่สนามฟุตบอล จากนั้นคอนเสิร์ตแบบวีไอพีก็เริ่มขึ้นท่ามกลางเสียงฟ้าร้องและสายฝนที่เทกระหน่ำลงมา ผู้หมวดยืนอยู่ด้านหน้าส่วนผมก็ทำตามคำสั่ง ฟ้าแลบฟ้าร้องก็ไม่มีการหลบเข้าร่ม ยืนอยู่ตรงนั้น ลงโทษอยู่ตรงนั้น
ผมไม่รู้ว่าผ่านไปกี่ชั่วโมงแล้ว จากฝนที่เทกระหน่ำลงมาอย่างหนักหน่วงจนค่อยๆซาลง มีลมพัดลงมาปะทะกับผิวกายขนเนื้อสั่นเทา สายฝนยังคงตกลงมาพรำๆนานพอสมควรแล้วในที่สุดก็หยุดลง เสียงกบตัวเล็กๆร้องดังระงม ตอนนี้ไฟบนโรงนอนสว่างขึ้นอีกครั้งหนึ่ง เสียงกล่าวอรุณสวัสดิ์ดังมาถึงที่ที่ผมโดนลงโทษอยู่ เสียงนกหวีดดังขึ้นเป็นระยะเพื่อเตือนการกระทำต่างๆของเหล่าทหารใหม่ กิจวัตรทุกอย่างยังคงเหมือนทุกวันที่ผ่านมา หากแต่ขาดผมไปร่วมด้วยแค่นั้นเอง เหตุการณ์ทุกอย่างดูเหมือนจะปกติ มีเพียงแค่ผมที่ยังโดนแดกอยู่กลางสนามฟุตบอลโดยมีผู้หมวดยืนสั่งอยู่ด้านหน้า
“เฮ้อ ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าได้แล้ว”ผู้หมวดพูดอย่างอ่อนใจ เดินกอดอกนำหน้า ส่วนผมนี่เป๋แทบคลาน เดินตุ๊ปัดตุ๊เป๋ตามหลังผู้หมวดไปช้าๆ ขึ้นไปเอาขันอาบน้ำอย่างยากลำบาก กว่าจะขึ้นกว่าจะลงมาได้แทบจะขาดใจตาย
วันนี้ทั้งวันผมไม่ได้ไปฝึกเพราะต้องรอสอบสวนอีกครั้งหนึ่ง ผู้หมวดเรียกไอ้ทิวมาสอบถามและพวกที่นอนเตียงใกล้กับห้องละหมาดสถานที่เกิดเหตุการณ์เมื่อคืน ไอ้ทิวมันก็เล่าให้ผู้หมวดฟังตามความจริง ส่วนคืนอื่นๆก็เล่าไปตามที่ตนได้รับรู้ แล้วผู้หมวดเข้ามาสอบถามผมอีกครั้งหนึ่ง ถามกลับไปกลับมา แต่ผมเล่าเหมือนเดิมไม่มีผิดเพี้ยน ไม่ว่าผู้หมวดจะหลอกล่อผมด้วยคำถามอะไรก็แล้วแต่
“๓ คนนั้นเป็นไงบ้าง”
“หนักกันทุกคนเลยครับ ไอ้อาร์ตแขนหลุด ปอดฉีก กระดูกซี่โครงร้าว กรามหัก ส่วนไอ้โต้ซี่โครงหักไป ๒ ซี่ ปอดฉีก กระเพาะฉีก ไหล่หลุด หน้านี่แทบดูไม่ได้ แล้วไอ้โอ คนนี้หนักสุด กระดูกไหลปลาร้าหัก ซี่โครงก็ทั้งหักทั้งร้าว ปอด กระเพาะฉีก กรามหัก ฟันหัก หนักเลยครับผู้หมวด ตอนนี้ยังไม่มีใครฟื้นเลยครับ”
หัวข้อ: ดีแล้วทูนหัวมีผัวเป็นทหาร ปีสองของสองคน ๒๐๐๑๒๕๖๓ ตอนที่๑๔/๒ หน้า๑๓๒ (อ่าน 1050343 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก