ทุกๆ การกระทำของพวกเราอยู่ในสายตาของแม่มันตลอดเวลา..ถึงแม้จะไม่ได้มาเฝ้าด้วยตัวเอง แต่แม่มันก็ส่งลูกน้องคอยตามเราเสมอ ไม่ว่าจะไปเดินเล่น..กินข้าว..หรือแม้แต่เวลานอน มันไม่ได้โวยวายหรือแสดงทีท่าว่าไม่พอใจอะไรมาก..คงเพราะมันเองก็รู้และยอมรับเงื่อนไขเล็กๆ น้อยๆ นี่ เพื่อไม่ให้เป็นการทำร้ายจิตใจของแม่มันมากเกินไปนัก
ผมเองก็อยู่เฝ้ามันด้วยความรู้สึกอึดอัดนิดหน่อย..เพราะไม่ว่าจะทำอะไร ผมก็ต้องคอยนึกเสมอว่ามีคนคอยจับจ้องอยู่..อย่างน้อยที่สุดก็มีสายตาสองคู่คอยมองเราเสมอ แต่มันกลับไม่ค่อยจะให้ความร่วมมือกับผมสักเท่าไร เมื่อทุกครั้งที่มันอยากกอด..มันก็ดึงผมเข้าไปกอด และเมื่อไรที่มันอยากจูบ..ผมก็ต้องยอมให้มันจูบ
.
.
“ปล่อยมัน..อยากดูนักก็ปล่อยให้มันดูไป”
มันมักจะกระซิบบอกกับผมแบบนี้เสมอ..แต่มันก็ไม่เคยทำอะไรมากกว่าจูบเลยสักครั้ง ซึ่งผมเองก็ไม่ค่อยเข้าใจ ว่าทำไมถึงเป็นอย่างนั้น
“ออกจากโรงพยาบาล..เราต้องกลับไปอยู่ที่บ้าน”
“ผมรู้ครับ..” ผมบอกเพราะคิดไว้อยู่แล้วว่าแม่มันคงไม่ปล่อยให้พวกเราได้อยู่กันตามลำพังอีก “ก็แค่กลับไปอยู่ที่เดิม..เหมือนก่อนที่จะเรียนมหาลัย”
“อืม..”
ก็แค่นั้น..แค่กลับไปใช้ชีวิตแบบเดิมๆ เหมือนเมื่อก่อน ผมคิดว่าคงไม่มีปัญหาอะไร..แต่กับมันคงไม่ใช่อย่างนั้น เพราะการที่เรากลับไปอยู่ที่บ้าน..นั่นหมายความว่ามันจะทำอะไรรุ่มร่ามกับผมเหมือนทุกวันนี้ไม่ได้อีก
เพราะก่อนจะทำอะไร..มันคงต้องคิดถึงความรู้สึกของแม่มันเอาไว้ให้มากๆ
.
.
“นอนห้องเดิมของตัวเอง..” คำสั่งแรกของแม่มัน..เมื่อพวกเรากลับมาถึงที่นี่ “จะมีคนคอยเฝ้าอยู่หน้าห้อง..ฉันไม่ได้กีดกันพวกแก ก็แค่ไม่อนุญาตให้ทำอะไรน่าเกลียด”
“น่าเกลียดของแม่คืออะไร..ห้ามผมหอมเมียผม..ห้ามกอด..ห้ามจูบอย่างนั้นใช่ไหม”
“ตานัท !”
“โอเค..ผมเข้าใจแล้ว จะไม่ทำต่อหน้าแม่แล้วกัน” มันว่าแล้วดึงมือผมให้เดินตามขึ้นห้อง
“ฉันยอมแกขนาดนี้แล้ว..แกยังจะต้องการอะไรอีก”
“...”
“หรืออยากเห็นแม่ตายต่อหน้า..แกถึงจะพอใจ !”
“ผมรู้ว่าแม่ไม่เป็นอะไรหรอก..”
“...”
“เพราะอะไรรู้ไหมครับ..”
“...”
“เพราะแม่รักตัวเองมากไงล่ะ”
“ตานัท !”
มันดึงมือผมให้เดินตามทันทีที่แม่มันเริ่มส่งเสียงร้อง..ผมไม่เข้าใจว่ามันทำแบบนี้ไปทำไม ในเมื่อลึกๆ แล้วผมรู้ดีว่ามันรักแม่ของมันมากแค่ไหน ดูจากสิ่งที่มันเคยเอาไว้กับผมเมื่อก่อนก็พอจะรู้..
.
.
“คุณนัท..”
“พอเถอะ..” มันว่าแล้วดึงผมให้นั่งลงบนเตียงข้างๆ มัน “อย่าเพิ่งบ่นอะไรกูเลย..”
“...”
“กูเหนื่อยกับแม่คนเดียวก็พอแล้ว”
“ครับ..”
มันทิ้งตัวลงนอนหนุนตักผม..ก่อนจะดึงมือผมเข้าไปจูบโดยไม่อายสายตาลูกน้องแม่มันที่ยืนมองอยู่เลยสักนิด “อดทนหน่อยนะ..”
“...”
“กูเชื่อว่าสักวันมันจะดีขึ้น”
“ครับ”
“ถ้าพ่อกลับมา..แม่คงใจเย็นขึ้นกว่านี้”
.
.
เราไม่พูดอะไรกันอีก..ทำแค่ส่งผ่านความรู้สึกให้กันผ่านฝ่ามือที่กำลังกุมกันเอาไว้ ผมมองมันที่นอนหลับตานิ่งอยู่แบบนั้นจนเผลอหลับไปด้วยอีกคน ก่อนจะตื่นขึ้นมาอีกครั้งบนเตียงนอนในห้องของตัวเอง คงจะเป็นลูกน้องคนใดคนหนึ่งของแม่มันนั่นแหละที่พาผมมา ผมลุกขึ้นยืน..สะบัดหัวไล่ความง่วงสองสามครั้ง ก่อนจะเดินออกมาจากห้อง..
อยากไปดูมันสักหน่อย..ไม่รู้ว่าป่านนี้จะตื่นหรือยัง แล้วถ้าตื่นมาจะโวยวายหรือเปล่าที่ไม่เห็นผม คิดไปก็อมยิ้มไป..จนกระทั่งได้ยินเสียงของหล่นกระแทกพื้น จึงได้รีบวิ่งไปที่ห้องมัน
.
.
“ใครใช้ให้พวกมึงมาแตะต้องเมียกู !”
“คุณนัท..” ผมรีบวิ่งเข้าไปจับมือมันที่กำลังตั้งท่าจะขว้างอะไรอีก “ใจเย็นๆ ครับ”
“ใจเย็น..มึงบอกให้กูใจเย็นทั้งที่ไอ้เหี้ยที่ไหนก็ไม่รู้มาอุ้มมึงออกไปจากห้องเนี้ยนะ !”
“แต่ท่านสั่งไม่ให้พวกคุณนอนห้องเดียวกัน” ลูกน้องหนึ่งในสองคนพยายามจะอธิบาย
“แล้วมึงมีสิทธิอะไรมาแตะต้องมัน !”
“ใจเย็นๆ สิครับ..พวกเขาก็แค่พาผมกลับไปนอนที่ห้องเอง” ผมพยายามห้าม “ผมไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย”
“ต้องรอให้เป็นอะไรก่อนใช่ไหม มึงถึงจะให้กูโวยวายได้”
“พวกเขาไม่กล้าทำอะไรผมหรอก..คุณนัทก็รู้”
“กูรู้ !”
“อย่าทำให้ผมกลัวสิครับ..” ได้ผล..มันหยุดชะงักทันทีเมื่อได้ยินผมพูดอย่างนั้น “คุณนัท..”
“รู้แล้ว..”
“...”
“กูหยุดแล้ว..” มันว่าแล้วดึงตัวผมเข้าไปกอด “อย่ากลัว..”
“ขอบคุณนะครับ..”
ขอบคุณที่อย่างน้อยตอนนี้..มันไม่ทำตัวเป็นคนใจร้ายต่อหน้าผมแล้ว
Ma-NuD_LaW
ไม่ว่ากันๆ คนเขียนคนอ่านปรับตัวเข้าหากัน 
คนเขียนอัพน้อย..พยายาม (?) อัพถี่หน่อย ส่วนคนอ่านพอใจจะอ่านทีละน้อย..หรือรวบยอดมาอ่าน ยังไงก็ได้ 
.
.
นี่ลงทุนไปดักตีหัวพ่อนัท..กะจะลากมาเข้าฉาก 
ดั๊นนนนนน..รู้ตัวหนีไปก่อน ทำไงดี ?
หัวข้อ: Bitch or Friend ? -มี Ebook แล้วน้าาาาาาา (อ่าน 540137 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก