“ก็เอาสิครับ..” ผมหันไปมองเมื่อได้ยินมันพูดอย่างนั้น “เพราะผมเองก็เบื่อเต็มทนแล้ว”
“...”
“เบื่อที่จะต้องปิดบัง..”
“...”
“เบื่อที่จะต้องอยู่ในกรอบ..อยู่ในสถานะที่ไม่สามารถรักมันได้”
“ตานัท..”
“เมื่อไรจะปล่อยพวกเราไปสักที !”
“เป็นเพราะแก !” เมื่อไม่สามารถจะว่าอะไรลูกตัวเองได้..แม่มันเลยเลือกจะมาลงกับผมแทน “เพราะแกลูกฉันเลยกลายเป็นแบบนี้”
“เลิกโทษมันสักทีเถอะ !”
“คุณนัท..”
“มันไม่เคยทำอะไรผิด..” มันว่าแล้วพยายามสะบัดตัวออกจากการจับกุม “มีแค่ผม..แค่ผมคนเดียวที่ผิด”
“...”
“ผมทำทุกอย่าง..ทั้งขู่..ทั้งบีบบังคับมัน..” สีหน้าของมันดูเจ็บปวด “ทำแม้กระทั่งข่มขืนมัน”
“ตานัท !”
“ผมทำทั้งหมดนั่น..และเอาแต่คิดเข้าข้างตัวเองว่าจะสามารถรั้งมันเอาไว้ไม่ให้ไปจากผมได้”
“แกทำได้ยังไงตานัท..แกทำได้ยังไง !” ผมหลับตาลง..พยายามกลั้นน้ำตาตัวเองเอาไว้ “ทั้งที่แกก็รู้..รู้มาตลอดว่ามันเป็นใคร !”
“...”
“และทั้งๆ ที่แกก็รู้ว่ามันทำให้แม่ต้องเจ็บปวดมากแค่ไหน”
“ฮึก..” ผมร้องไห้ออกมาเมื่อรู้สึกไม่ไหวแล้วจริงๆ
“รักแม่บ้างไหม..” เธอถามก่อนจะทรุดตัวลงกับพื้น “แกยังรักแม่คนนี้อยู่ไหม”
“รักสิครับ..”
“...”
“ผมรักแม่เสมอ..”
“...”
“แต่ชีวิตนี้..ผมคงขาดมันไม่ได้”
เสียงร้องสะอึกสะอื้นดังขึ้นมาทันทีที่มันพูดจบ ผมมองแม่มันใช้แขนกอดรัดตัวเองเอาไว้ก่อนจะหันไปสบตากับมัน เหมือนสมองของผมจะขาดการรับรู้ไปชั่วคราว..และเหมือนทุกสิ่งทุกอย่างที่มันต้องการสื่อออกมาให้ผมได้รับรู้ผ่านทางแววตานั้น กำลังตรงเข้ามาให้ผมรับรู้ และเข้าใจมันได้ง่ายๆ ผ่านเสียงหัวใจที่กำลังเต้นอยู่ของผม
“ได้โปรดปล่อยพวกเราไปเถอะนะครับ”
.
.
คำขอร้องของมันไม่ได้ทำให้แม่มันใจอ่อนเลยสักนิด..เมื่อตอนนี้พวกเราถูกแม่มันจับกลับมาขังเอาไว้ที่คอนโดอีกครั้ง คราวนี้ผมเลยได้รู้..ว่าแม่มันสามารถเข้าออกที่คอนโดของมันง่ายๆ โดยไม่ต้องขอ และคงเป็นแม่มันที่เข้ามาค้นข้าวของจนกระจุยกระจายเมื่อคราวนั้น
“เฝ้าเอาไว้..”
“...”
“อย่าให้หนี..และอย่าให้ใครหน้าไหนมาช่วยได้”
“แม่ต้องเสียใจที่ทำอย่างนี้” มันว่าขึ้นมาก่อนที่แม่มันจะเดินออกไป
“คงไม่มีอะไรทำให้ฉันเสียใจไปได้มากกว่านี้แล้วล่ะ” ว่าแล้วก็สั่งกำชับลูกน้องอีกครั้ง “เฝ้าเอาไว้ให้ดี..ไว้พรุ่งนี้ค่อยย้ายไอ้เด็กนี้ออกไปที่อื่น”
“จะเอาทิวไปไหน” มันเริ่มโวยวาย..เมื่อแม่มันทำท่าจะเดินออกไปโดยไม่คิดตอบคำถาม “แม่จะเอามันไปไหน !”
“ฉันจะเอามันไปไว้ที่ไหน..หรือเอาไปทำอะไร”
“...”
“มันก็ไม่ใช่เรื่องที่แกจำเป็นจะต้องรู้”
“...”
“อยู่เฉยๆ แล้วพยายามคิดให้ออกสักที..ว่าจริงๆ แล้วแกควรจะทำอะไรกันแน่”
Ma-NuD_LaW
พูดคำว่า 'สั้น' อีกที..โดนแน่ !
เชื่อป่ะนิยายเรื่องนี้ตอนนี้ได้ 200 หน้า A4 แล้วนะ 
.
.
นี่อ่านเม้นแต่ละคนแล้ว..อยากเปิดคณะตลกให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลย แบบไม่เคยคิดว่าตัวเองเป็นคนตลกเลยนะ .. พอมีคนว่าช่วงทอล์คเราขำแบบนี้เลยงงๆ อ่ะ 
แต่ก็โอเคนะ .. ไว้จะคุยยาวๆ ไปทุกตอนเลยดีป่ะ ((เอาเวลาไปแต่งให้นิยายมันยาวขึ้นดีไหม ?)) 
.
.
ขอบคุณทุกความเห็นน้า..จิ้มตูดคนละที 
สุดท้าย..นิยายตลกเป็นอะไรที่เราคิดว่าเราคงไม่มีความสามารถ แค่นึกมุขแกล้งเพื่อนสั้นๆ ยังแป้กเลย 
หัวข้อ: Bitch or Friend ? -มี Ebook แล้วน้าาาาาาา (อ่าน 540133 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก