“นานแค่ไหนแล้ว”
ผมนั่งนิ่ง..บีบมือมันที่ตอนนี้กำลังกุมมือผมเอาไว้แน่น แค่คำถามแรกของพ่อมันก็ทำให้ผมรู้สึกแย่มากแล้ว
“ฉันถามว่านานแค่ไหนแล้ว”
“...”
“นัท !”
“ใจเย็นๆ สิคะ..” แม่มันรีบออกตัวปกป้องลูกก่อนเหมือนเคย “ตานัทคงกำลังตกใจ”
“มันโตเกินกว่าจะมาตกใจแล้ว..ดูสิ่งที่มันทำสิ”
“...”
“นอนกับคนที่ตัวเองก็รู้ว่าเป็นพี่น้อง..”
“...”
“คิดอะไรของแกอยู่..ถึงได้ทำแบบนี้”
มันเงียบไม่ตอบคำถาม..แต่ก็ไม่ได้มีท่าทีตกใจอะไร หนำซ้ำยังดูจะเฉยเสียจนน่าแปลกใจ “คุณนัท..”
“อย่ากลัว..” มันหันมาบอกผม “กูบอกแล้วว่าอย่ากลัว”
“แต่..”
“ทิว !” มันเรียกผมเสียงดัง..ก่อนจะกระชับมือที่กำลังจับกันเอาไว้ “ฟังแค่กู”
“ครับ..”
“หึๆ” ผมหันไปมองเมื่อจู่ๆ เขาก็หัวเราะขึ้นมา “ที่ผ่านมาฉันเชื่อในทุกสิ่งที่แกทำเสมอ..”
“...”
“เพราะฉันรู้ว่าแกคิดและทำแต่สิ่งที่แกคิดว่ามันดีที่สุด”
“...”
“แล้ววันนี้มันเกิดอะไรขึ้น”
“ผมรู้ว่าพ่อก็รู้ว่าผมจะทำอะไร..” มันตอบกลับไปง่ายๆ เหมือนกำลังคุยเรื่องทั่วไป “และผมก็รู้..”
“...”
“ว่าพ่อเองก็เคยรับรู้ความรู้สึกแบบนี้ไม่ต่างกัน”
“...”
“ปล่อยให้ผมได้ทำตามใจตัวเอง..ได้รักมันได้ไหมครับ”
แม่มันยกมือขึ้นปิดหน้าแล้วร้องไห้ออกมาทันทีที่มันพูดจบ ส่วนผมได้แต่หลบสายตาของคนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ตรงหน้า..หลบสายตาของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นพ่อของตัวเองอย่างนี้
“คิดดีแล้วใช่ไหม..”
“ครับ..”
“แน่ใจว่าจะไม่เจ็บปวดกับการตัดสินใจครั้งนี้ของตัวเอง”
“ครับ..”
“แกรู้ใช่ไหมว่าเรื่องนี้มันจะจบลงยังไง..อย่างน้อยๆ ก็กับสังคมเล็กๆ ในบ้านหลังนี้”
“ผมรู้ครับ”
“แล้วกับคนที่แกบอกว่ารักล่ะ..แกคิดว่าเขาจะทนรับมันได้อย่างแกไหม”
มันเงียบไปกับคำถามนี้..ก่อนจะหันมามองผมด้วยแววตาลังเล “ผม..ไม่รู้..”
“แค่นี้แกยังไม่แน่ใจ..แล้วคิดว่ามันจะไปรอดงั้นเหรอ”
ผมเริ่มรู้สึกเกลียดการสั่งสอนด้วยความใจเย็นแบบนี้ของเขาขึ้นมาทั้งที่ไม่เคยเป็นมาก่อน..ไม่รู้ว่าทำไมผมถึงได้คิดอย่างนั้น อาจจะเป็นเพราะผมเพิ่งได้ยินว่าเขายอมรับว่าตัวเองเป็นพ่อของผม หรือบางทีอาจจะเป็นเพราะผมกลัว..กลัวว่ามันจะยอมถอยไปจากผมเพราะคำสั่งสอนพวกนี้ของเขา
“ฉันเคยสอนแกหมดแล้วเรื่องความรัก..”
“...”
“หรือว่าแกลืมที่ฉันเคยบอก”
“ผมไม่ได้ลืม !” ผมนิ่วหน้า..รู้สึกเจ็บมือเมื่อมันเพิ่มแรงบีบมากขึ้น “ผมแค่ไม่เชื่อว่ามันจะเป็นอย่างนั้น”
“...”
“ถ้าหากผมบีบบังคับ..กดตัวมันให้ต่ำลงไปกว่าผม”
“...”
“ผมคิดว่าความเจ็บปวดพวกนั้นที่พ่อเคยพูด..มันจะไม่มีวันเกิดขึ้น” เสียงแม่มันร้องไห้ฟูมฟายหนักขึ้นมากว่าเดิม “แต่สุดท้ายผมก็ยังเจ็บ..”
“...”
“เจ็บเพราะผมเผลอไปรักมันเข้าจริงๆ”
“...”
“และเจ็บเพราะคำว่ารักนั่นมันกลายเป็นเพียงแค่ผมคนเดียวที่รู้สึก”
“แกมันโง่..” เขาว่าแล้วหันมามองผม “โง่ที่เดินซ้ำรอยเดิมของฉัน”
“...”
“โง่ที่ไปทุ่มเทความรักให้กับคนที่ไม่สมควรรัก”
“แค่มีสายเลือดเดียวกันแค่นั้นเหรอครับที่พ่อบอกว่าไม่สมควร !”
“ฉันหมายถึงการที่แกไปรักคนที่ไม่เคยเห็นค่าความรักของแกต่างหาก”
“นั่นมันไม่ใช่เรื่องที่พ่อจะต้องมาตัดสิน !”
“คุณนัท..” ผมเรียกมัน..กระชับฝ่ามือมันให้แน่นขึ้น
“ทำไม !” มันหันมาตะคอกผม “หรือมึงจะบอกว่าสิ่งที่พ่อพูดมันถูก !”
“...”
“หรือจะบอกว่า..”
“...”
“ต่อให้กูพยายามแค่ไหน..”
“...”
“มึงก็จะไม่มีวันหันมา..”
Ma-NuD_LaW
หมื่นพันนิยาม..คำว่ารักสวยงามเสมอ 
.
.
.
ฮัมเพลงแก้เก้อ..
หัวข้อ: Bitch or Friend ? -มี Ebook แล้วน้าาาาาาา (อ่าน 596352 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก