-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
-
Bitch or Friend ?
“อื้อ..”
“อย่าเสือกหลับไปก่อนนะมึง”
“ผมจะไม่ไหว..ไม่ไหวแล้ว”
บ่นไปทั้งที่ทำอะไรไม่ได้ด้วยซ้ำ..ในเมื่อคำพูดของผมไม่เคยมีความหมาย ความต้องการของผมก็ไม่เคยได้รับการตอบสนอง..ผมทำอะไรไม่ได้ ในเมื่อผมยังต้องพึ่งพาอาศัยมันอยู่..เด็กกำพร้าอย่างผมจะทำอะไรไปได้มากกว่านี้ การขัดขืนคำสั่งของมันไม่ก่อให้เกิดผลดีอะไร..เพราะถ้าขัดขืนผมก็จะไม่มีที่ซุกหัวนอน เพราะถ้าขัดขืนผมก็จะไม่มีเงินจ่ายค่าเรียน ค่ากินค่าอยู่เหมือนทุกวันนี้..
.
.
“ลุกสิ..กูอยากลองทำที่ระเบียง”
คำสั่งบ้าๆ ของมัน..คำสั่งที่ผมเองก็ไม่อยากจะทำตาม แต่ก็ขัดขืนอะไรไม่ได้อยู่ดี ก็อย่างที่บอก..ถ้าขัดขืน ผมก็จะไม่เหลืออะไรเลย..แล้วทุกสิ่งที่ผมพยายามอดทนทำมามันก็จะสูญเปล่า
.
.
“พรุ่งนี้ปลุกกูด้วย..”
“ครับ..”
ผมเออออรับปากไปตอนมันปิดประตู..ก่อนจะหันกลับมาเก็บซากถุงยาง ซากเสื้อผ้าที่เกลื่อนไปทั่วห้องนอนของผม แบบนี้ทุกที..พอมันเอาผมเสร็จก็เดินตัวปลิวกลับห้องตัวเองไป แล้วทิ้งทุกอย่างเอาไว้ให้ผมต้องเจ็บใจเล่น..สภาพเหมือนอีตัวเข้าไปทุกวัน สมเพชตัวเองที่เจ็บตัวยังไม่พอยังต้องมาเจ็บใจแบบนี้ทุกครั้งอีก ได้แต่บอกกับตัวเองให้อดทนเอาไว้..ในเมื่อผมเลือกที่จะเดินทางนี้เอง
“แค่เรียนจบ..อีกแค่ปีเดียวก็จะจบแล้ว”
ถึงตอนนั้นผมคงหางานทำดีๆ ได้..และถึงตอนนั้นผมคงมีเงินมากพอจะเลี้ยงตัวเอง ไม่ต้องพึ่งพาเศษเงินจากลูกเศรษฐีอย่างมันอีก..เกลียดโชคชะตาของตัวเองนัก..ทำไมต้องเกิดมาเป็นเด็กกำพร้าที่ถูกพ่อแม่เอาไปทิ้งที่สถานสงเคราะห์แบบนี้ แล้วทำไมโชคชะตาต้องพัดพาให้ผมต้องถูกรับเลี้ยงโดยครอบครัวของมัน..ต้องคอยเป็นทาสรับใช้มันตั้งแต่เริ่มเข้าเรียนมอต้น ถูกใช้..ถูกแกล้งสารพัด ก่อนจะถูกมันหยามศักดิ์ศรีด้วยการต้องนอนอ้าขาให้มันระบายความใคร่ตั้งแต่วันแรกที่เริ่มเข้ามหาวิทยาลัย มันไม่ยอมให้ผมไปเช่าหออยู่เอง..แต่ลากผมมาอยู่ที่คอนโดด้วยเหตุผลที่ว่าไม่อยากสิ้นเปลืองเงินทองของพ่อแม่มัน ทั้งที่ความจริงแล้ว..มันก็แค่ต้องการทำแบบนี้กับผม ทำในที่ๆ คิดว่าสามารถรอดพ้นสายตาพ่อแม่มันได้
.
.
“วันนี้ไม่ต้องกลับห้องนะ..กูจะพามิวไปที่ค้าง”
อีกเรื่องที่ผมต้องทำ..คือการคอยหลบแฟนมัน ไม่รู้สิ..ทั้งที่มิวเองก็รับรู้การมีตัวตนของผม รับรู้ดีว่าผมคือเด็กในบ้านที่ถูกส่งมาให้คอยรับใช้มันตอนที่ต้องอยู่คนเดียว แต่มันก็ยังเลือกที่จะสั่งให้ผมไปที่อื่นทุกครั้งที่จะพามิวมาที่คอนโด..
ผมเข้าใจว่ามันอาจต้องการความเป็นส่วนตัว..แต่ทุกครั้งที่ถูกมันไล่ออกมา ผมต้องทนนั่งให้ยุงกัดอยู่ใต้ตึกคณะเพราะไม่มีที่จะไป ผมไม่มีเพื่อน..ไม่เคยมีเลยสักคน เพื่อนคนเดียวที่พอจะมีก็คงเป็นมัน..คำว่าเพื่อนที่มันใช้บอกใช้อ้างกับพ่อแม่ทุกครั้งที่ถูกถามว่ามันรังแกอะไรผมหรือเปล่า และเป็นคำที่ใช้อ้าง..เพื่อกันทุกคนออกไปจากตัวผม เพราะการมีเพื่อนจะทำให้ผมแข็งข้อกับมัน..เพราะการมีเพื่อนจะทำให้มันรังแกผมแบบทุกวันนี้ไม่ได้อีก
.
.
“อยู่ไหน..รีบกลับมาที่ห้องเดี๋ยวนี้”
ถึงยังงุนงงกับคำสั่งที่ไม่แน่ไม่นอนของมัน..แต่ผมก็รีบกลับมาทันที ก่อนจะเจอข้าวของที่กระจัดกระจายอยู่เกลื่อนพื้นห้อง มันบอกว่ามิวอาละวาด..อาละวาดเพราะเห็นซองถุงยางที่หล่นเรี่ยอยู่ที่พื้นใต้โซฟา มันตบหน้าผม..ตบแล้วพ่นคำด่าที่แสดงความโง่ของผม
ไม่น่ายอมมัน..
ไม่น่ายอมไปนอนกับมันตั้งแต่แรก..
ไม่งั้นคงไม่ต้องมาทนฟังคำด่าที่เต็มไปด้วยคำรุนแรง..คำพูดที่แสดงออกถึงความคิดความรู้สึกที่มันมีต่อผม..
แค่อีตัว..แค่ที่ระบายอารมณ์งั้นเหรอ ?
ในสายตามันผมเป็นแค่นั้นใช่ไหม ?
นี่มันเคยเห็นผมเป็นคนเหมือนมันบ้างหรือเปล่า ???
“เอาหน้าโง่ๆ ของมึงออกไปให้พ้นสายตากู”
แล้วคืนนั้นผมก็ต้องพาตัวเองมานอนตากยุงอยู่ที่บันไดหนีไฟ..ต้องทนนั่งสัปหงกหลับทั้งที่ร้อนใจแทบขาด ก่อนจะต้องสะดุ้งตื่นเมื่ออากาศเกิดเย็นขึ้นมาเฉียบพลันตอนฟ้าใกล้สว่าง..
“หึๆ” ได้แต่หัวเราะสมเพชตัวเอง “อดทนหน่อยนะ..อดทนอีกแค่นิดเดียว”
ก็แค่อีกปีเดียว..เดี๋ยวผมก็เรียนจบแล้ว
“ถึงตอนนั้น..ก็จะได้เป็นอิสระสักที..”
Ma-NuD_LaW
:m32:
-
เฮ่ย ประเด็นแรงมากอ่ะ
ความเก็บกดอดทนของนายเอกก็น่าสนใจสุดๆ รออ่านนะคะ
ถามนิดนึงว่าจะเป็นเรื่องสั้นหรือยาวค่ะ
-
ขึ้นมาเรื่องก็แรงเลยนายเอกเก็บกดและอดทนมาก
-
น่าสนใจมากเรื่องนี้
-
เฮือก!! ดูท่าจะดราม่ารุนแรง?
ต้องเตรียมทิชชูไว้ซับน้ำลาย เอ๊ย! ซับน้ำตาซะแล้ว
แหะๆ
-
เหมือนจะได้กินมาม่าชามโตไงไม่รู้
แต่เนื้อเรื่องน่าติดตามมากจ้าาา
-
:katai4:
-
มันดราม่าแน่เลย
แต่ประเด็นมันน่าสนใจเกินห้ามใจ
รอติดตามจ้า
-
มีเพื่อนแบบนี้ อย่ามีดีกว่า ทนนะลูก
-
โอ้วว..เปิดเรื่องมาดราม่าเลย จะเป็นไงต่อหล่ะเนี่ยย รอติดตามนะจ๊ะ :mew1: :mew1:
-
:-[ ชอบแนวนี้จัง
รอตอนต่อไปนะๆๆ :hao6:
-
ติดตามจ้าาาาาาาาาาาาาาาาาาา
ไม่เบาๆ กลิ่นมาม่าลอยคลุ้งงงงงงงง มาเชียวววว ภาวนา ให้เลิกทาสสักที
-
นายเองน่าสงสารมากเรื่องนี้
ยังดีนะที่ไม่เผลอหลงรักพระเอก? ไม่งั้นจะดราม่าน้ำเน่ามาก
ใจอยากให้เรื่องนี้เป็นเรื่องสั้น อ้ะๆ อย่าเพิ่งเข้าใจผิดนะ เราชอบเรื่องนี้
แต่อยากจะไทม์สคริปไปอีกปีนึงเลย สงสารมิว เรื่องก็เลยอาจจะสั้น
-
ดราม่าจัดมา!!!!!
แต่สุดท้ายขอให้มันมาทนทุกข์ทรมานทีหลังด้วยนะ
-
เฮ้ยน่าสนใจอ่ะ
มาต่อเร็วๆเถิด :z3:
-
:sad4: น่าสนใจมากค่ะ
มาอัพด่วนๆเลยนะคะ รอๆๆ
อยากรู้เหมือนกันว่าเรื่องสั้นหรือยาวๆไป
-
“ผมเป็นคนพาผู้หญิงเข้าไปเอง..มิวอย่าโกรธนัทเลยนะครับ”
รุ่งเช้า..ผมก็รีบมาดักรอมิวที่หน้าคณะ..ดักรอเพื่อขอโทษและรับผิดแทนมัน ทำแบบนี้มาจนชินแล้วครับ..เพราะถ้าผมไม่ทำแบบนี้ มันก็จะไม่หยุดทรมานผม ไม่ถูกไล่ออกจากห้องแบบเมื่อคืน..ก็โดนมันเตะต่อยระบายอารมณ์ และถ้าตอนนั้นมันเมามากๆ มันก็จะเอาผมด้วย ซึ่งสิ่งนั้นเป็นสิ่งที่ผมไม่อยากโดนมากที่สุดเลย
“ผม..ผมแค่เห็นว่านัทไม่อยู่ เลยพาแฟนไปที่ห้อง..”
“พอเหอะทิว..เลิกมาคอยตามรับผิดแทนนัทแบบนี้สักทีเหอะ”
“ผมเปล่ารับผิดแทนนัทนะ..แต่ผมเป็นคนพาผู้หญิงเข้าห้องจริงๆ” ผมรีบเดินตามเมื่อมิวทำท่าจะหนี “ผมพูดจริงๆ นะ..นะมิว หายโกรธนัทเหอะ”
“ทิว !!”
“ขอร้องนะมิว..ถ้ามิวไม่ยอมหายโกรธผมแย่แน่ๆ” ตอนนี้ผมแทบจะคุกเข่าต่อหน้ามิวแล้ว..
“เฮ้อ..” มิวถอนหายใจออกมาแบบอ่อนใจ “บอกให้นัทมาคุยกับมิวเอง..ไม่ใช่ให้ทิวตามมาง้อมิวแทนแบบนี้ ไม่อย่างนั้นมิวจะถือว่านัทไม่ให้ความสำคัญ..และมิวจะถอนหมั้น”
“เอ่อ..”
มิวเดินไปแล้ว..ทิ้งผมให้ยืนเคว้งอยู่ที่เดิม เพราะไม่รู้จะทำยังไง นี่มิวจะให้ผมไปบอกมันแบบนั้นจริงๆ เหรอ..บอกให้มันมาง้อมิวเองเนี้ยนะ ที่ผ่านมามิวก็น่าจะรู้ว่ามันไม่เคยทำแบบนั้น..แล้วอะไรที่ทำให้มิวคิดว่าครั้งนี้มันจะยอมทำ ในเมื่อตลอดเวลาที่ผ่านมา..ผมเองทั้งนั้นที่เป็นคนมาง้อมิวทั้งๆ ที่มันไม่เคยสั่งเลยสักครั้ง ???
.
.
“เมื่อไรมึงจะกลับ..จะให้กูเก็บกวาดห้องเองหรือไง”
เสียงตะคอกจากปลายสายทำเอาผมถอนหายใจออกมาอีกรอบ..นี่มันจะคิดบ้างหรือเปล่าว่าตอนนี้ผมต้องทำอะไร และมีอะไรที่มันสำคัญมากกว่าการมานั่งห่วงเรื่องความสะอาดของห้อง ในเมื่อตอนนี้คู่หมั้นของมันยังไม่ยอมหายโกรธมันเลย..
“สิบนาทีนะ..ถ้าขืนยังชักช้ามึงเจ็บตัวแน่”
“ครับ..”
กดวางสายได้..ก็รีบเดินกลับห้องทันที คอนโดมันอยู่ใกล้ๆ มหาลัยครับ..ไว้เก็บกวาดเสร็จผมค่อยมาดักรอขอโทษมิวอีกทีก็ได้ เพราะคงอีกนานกว่ามิวจะเรียนเสร็จ แต่มันก็ผิดคาด..เมื่อพอมาถึง มันกลับตรงเข้ามาลากผมไปเหวี่ยงลงที่โซฟา..ก่อนจะตามมาทาบทับตัวผมเอาไว้
“จะทำอะไรครับ..ไหนบอกให้ผมมาเก็บกวาดห้อง” ผมถามแล้วยื้อมือมันที่กำลังจะถอดเสื้อผม
“กูบอกมึงแล้วใช่ไหมว่าสิบนาที..นี่มันครึ่งชั่วโมงไปแล้วมึงพึ่งจะมาถึงเนี้ยนะ !!”
“ผม..ผมเดินมา จะให้มาถึงทันในสิบนาทีได้ยังไง อีกอย่างมันก็เพิ่งผ่านไปแค่สิบห้านา ทะ..อื้อ..”
มันกดจูบผม..ก่อนจะกัดจนเลือดไหลซึมออกมา “กูบอกให้เถียงได้หรือไง !!”
หลังจากโดนจูบไปผมก็พอรู้แล้วครับว่ามันคงเพิ่งกินเหล้าไป..ถึงจะดูไม่เมามากแต่นิสัยมันก็เป็นแบบนี้ พอเหล้าเข้าปาก..ก็อยากเซ็กส์ สันดานแม่งไม่เคยเปลี่ยนเลยจริงๆ
“ถอดกางเกงแล้วคว่ำหน้าลง..”
ไม่มีคำโต้แย้ง..ได้แค่ทำตามคำสั่งไปอย่างนั้น ผมลุกขึ้นปลดเข็มขัดตัวเอง..เมื่อมันยอมลุกออกไปจากตัว เหนื่อยกับตัวเองจริงๆ ที่ต้องมาทำอะไรแบบนี้ แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี..
“ชักช้าแบบนี้..มึงคิดจะยั่วโมโหกูหรือไง”
“ขอโทษครับ..”ก้มหน้าก้มตาขอโทษไป..ก่อนจะลงไปนอนคว่ำงอตัวบนโซฟา “รีบๆ ทำเถอะครับ..เดี๋ยวผมจะได้ทำความสะอาดห้อง”
“อย่ามาประชดกู..” มันกดเสียงต่ำ
“ผมเปล่าครับ..”
“ไอ้ทิว !!” ล้มตัวลงมาทับผมได้ก็บิดหน้าผมให้หันไปมอง..แล้วออกแรงบีบกรามผมแน่น “สงสัยแม่งจะอยากเจ็บตัวจริงๆ”
“อยากจะทำอะไรก็ทำเถอะครับ..”
สงสัยคำพูดของผมจะไปกวนโมโหมันมาก..เพราะทันทีที่ได้ยิน มันก็จับหน้าผมกดลงไปกับหมอน..ก่อนจะสอดใส่เข้ามาแบบแรงๆ ใส่มาทั้งที่ยังไม่ได้ไม่เตรียมตัวอะไรเลย อันที่จริงมันก็คงจะเจ็บเหมือนกันที่ทำแบบนี้..แต่เพราะนิสัยเสียๆ ของมันที่เอาอารมณ์ตัวเองเป็นใหญ่ มันเลยไม่สนมั้งว่าตัวเองจะต้องเจ็บไปด้วย
“ทำไมเดี๋ยวนี้ชอบเถียงกูนัก”
“เหอะ !”
จะให้ตอบอะไรล่ะครับ..ตอบไปว่าเพราะผมกำลังจะเรียนจบ กำลังจะดูแลตัวเองได้โดยไม่ต้องคอยพึ่งพาครอบครัวมันแล้วแบบนั้นน่ะเหรอ ผมไม่เสียเวลามาพูดหรอก..อีกอย่างผมก็ไม่ได้อยากจะตอบไปครางไปด้วย เพราะผมไม่อยากให้มันได้ใจไปมากกว่านี้ที่สามารถเหยียบย่ำผมได้ !
“อื้อ..” ผมกำมือแน่น..ให้เล็บจิกเข้าไปในเนื้อเพื่อระบายความเจ็บ
“เงียบได้เงียบไป..” มันกระแทกตัวเข้ามาแรงๆ “กูจะดูว่าแม่งจะเงียบไปได้สักกี่น้ำ”
คำตอบก็คือไม่นานครับ..เจ็บสุดๆ เจ็บมากกว่าทุกทีที่ผ่านมาเลย ทั้งเมาทั้งโมโหแบบนี้เลยยิ่งระบายอารมณ์ใส่ผม มันทั้งกัดทั้งใช้มือบีบไปทั่วตัวผมแรงๆ ในขณะที่ช่วงล่างก็กระแทกเข้ามาไม่ยอมหยุด จนตอนนี้ผมร้องโอดโอยเสียมากกว่าครางแล้วด้วยซ้ำ
.
.
“หึ” มันหัวเราะสมเพชก่อนจะถอดถุงยางขว้างใส่ผม “ก็แค่นี้”
ผมหยิบซากถุงยางออกจากตัว..ก่อนจะลุกขึ้นคว้าเสื้อผ้าขึ้นมาสวม ไม่นึกโกรธอะไรหรอกครับที่มันทำแบบนี้..ขี้เกียจจะสมเพชตัวเอง สู้แกล้งลืมๆ แล้วมองข้ามมันไปเลยดีกว่า..มันทำให้ผมรู้สึกดีกว่าเยอะ !
“เก็บห้องแล้วไปอาบน้ำให้เรียบร้อย เดี๋ยวเย็นนี้มึงต้องกลับบ้านกับกู”
“กลับไปทำไมครับ..”
“ไม่ใช่เรื่องที่กูต้องมานั่งอธิบาย..บอกยังไงก็ทำอย่างนั้น” เสียงดังใส่ผมอีก “แล้วห้าโมงก็ปลุกกูด้วย..กูจะอาบน้ำ”
“ครับ..”
มันจะพ้นเรื่องอะไรล่ะครับ..ก็คงเรื่องที่มันทะเลาะกับมิวนั่นแหละ ในเมื่อผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายหมายมั่นปั้นมือที่จะจับคู่ทั้งสองคนแบบนั้น..พอมีเรื่องทะเลาะกันก็ต้องรีบจัดการให้คืนดีกันเหมือนทุกครั้งนั่นแหละ แล้วก็เหมือนเดิม..ที่มันต้องลากผมไปเป็นแพะรับบาปแทนมัน
ไม่รู้คราวนี้ผมจะโดนพ่อแม่มันตัดค่าขนมอีกเท่าไรเพื่อเป็นการลงโทษ..แต่ก็ช่างเถอะครับ เพราะเดี๋ยวมันก็โยนเศษเงินเหลือๆ ให้ผมใช้เหมือนเดิมอีกนั่นแหละ..
ผมชินแล้ว..
Ma-NuD_LaW
เรื่องไม่ยาวมาก (มั้ง) .. แต่คงไม่จบในตอนสองตอนหรอก
ส่วนความสามารถในการอัพคงพอๆ กับเรื่องเมียน้อย
นั่นคือมาไม่มาก..แต่มาบ่อยๆ :laugh:
ขอบคุณครับ :pig4:
-
ปาหินข้างถนนใส่หัวได้มะเนี่ย เลวได้อีก
-
ทำไมทำกับทิวแบบนี้ :sad11:
-
โอ้ยลุ้นมากอ่ะ อยากให้ตัวเอกมีอิสระไวไวจัง
สงสารสุดๆอ่ะ
ไอ้นั่นอ่ะไม่เห็นความดีให้เป็นพระเอกแม้แต่นิดหวังว่าคงไม่ใช่นะ
-
จะรอสะใจในวันที่นัทเจ็บบ้าง ฮึ้ยย :o12:
-
:mew1: ชอบบบบบบบบบบบบบบบมากกกกก
-
อึดอัดมากอ่านนายเอก รอวันเอาคืน (จะได้เอาคืนไหมเน้อ) :hao5:
-
เลวมาก!! แต่ชอบค่ะ :pig4: :pig4:
-
มาติดตาม ใช่พระเอกป่าวคะเนี่ย... :ruready
-
รอวันที่ทิวเป็นอิสระจากบ้านนี้
งืออสงสารทิวอ่ะรอวันเอาคืน :z6: :z6:
-
ไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาให้อินัทมันเลย เห็นแก่ตัวและเลวร้ายสุดๆ
-
รอวันที่นัทจะมานั่งร้องไห้วันที่เสียทิวไป o18
-
นัทเลว
-
อยากโดดถีบไอ้นัทซักที เบิ๊ดกะโหลกอีกซักครั้ง นิสัย!!!
-
:z6: ทิวนี่อดทนจนกลายเป็นความด้านชาแล้วใช่มะ ขอบทเรียนดีๆให้นัทหน่อยนะอยากตื...จริงๆ
-
อยากให้นัทมันได้เจ๊บบ้างงงง อร๊ากกกกกกกกก :z3:
-
ไอ่นัทเลวไปตายซะไป ทนหน่อยนะนัทเดี๋ยวเรียนจบก็สะบัดหน้าใส่มันเลยยนน :fire: :mew4:
-
ถ้าจะเอาแต่ใจขนาดนี้อ่ะนะ..
ฟีลประมาณอยากหนีแต่ก็ไม่มีที่ไปสินะ..
:z3:
-
นิยายของคนแต่ง แบบว่าสั้นๆ
แต่หลงเข้ามาทุกที มันทำให้อยากอ่านทุกที
-
“ถ้าอย่างนั้นก็ให้ทิวกลับมาอยู่บ้าน..หรือไม่ก็ให้ออกไปหาที่อยู่เอง”
ผมเผลอยิ้มออกมาเมื่อได้ยินแม่มันพูดแบบนั้น จะได้ไปอยู่เองแล้วเหรอ..นี่ผมจะได้อยู่คนเดียว ไม่ต้องทนอยู่ให้มันทำเรื่องระยำๆ แบบนั้นกับผมแล้วใช่ไหม ?
“แต่แม่ครับ..”
“พอเถอะนัท..แม่เบื่อจะฟังเราแก้ตัวแทนทิวแล้วนะ ในเมื่อทิวเอาแต่สร้างปัญหาแบบนี้ แม่ว่าให้ทิวออกไปหาหออยู่เอง..ให้ดูแลตัวเองซะบ้าง จะได้รู้สึกสักทีว่าพอไม่มีคนดูแลแล้วต้องลำบากแค่ไหน”
ผมอมยิ้ม..รู้สึกดีใจจนแทบจะกลั้นไว้ไม่อยู่เลยตอนนี้ ถึงคำพูดของแม่มันจะเต็มไปด้วยคำต่อว่า..แต่มันกลับไม่ทำให้ผมรู้สึกดีใจน้อยลงไปเลย เพราะการได้เป็นอิสระจากมัน..ทำให้ผมดีใจมากที่สุดแล้ว
“ตกลงตามนี้..ทิวออกไปหาหอพักอยู่เอง แล้วฉันจะหักเงินเดือนเธอออกหนึ่งในสามเพื่อเป็นการลงโทษ หวังว่าคราวนี้เธอจะปรับปรุงตัวจริงๆ สักทีนะทิว”
“ครับ..ขอบคุณครับ”
“ส่วนแกตานัท..รีบไปง้อหนูมิวซะ อย่าให้พ่อแม่เขามาถอนหงอกฉันเอาได้”
สิ้นสุดคำพูดของคนเป็นแม่..คนเป็นลูกก็หันมาส่งสายตาคาดโทษให้ผม ก่อนจะลุกขึ้นมาลากแขนผมไปขึ้นรถทันที ผมมองข้อมือตัวเองที่กำลังถูกบีบด้วยรอยยิ้ม..ในใจก็คิดว่าเอาสิ มันอยากจะทำอะไรผมก็เชิญ ยังไงซะมันก็ทำร้ายผมได้แค่วันนี้แหละ เพราะพรุ่งนี้ผมจะรีบออกไปหาหอพักแต่เช้าเลย เอาให้ไกลๆ จากคอนโด..ไกลจากตัวมันให้มากที่สุดเลย
“อย่าคิดว่าจะหนีกูพ้น !!”
มันว่าแล้วเหวี่ยงตัวผมเข้าไปในรถ..ก่อนจะปิดประตูใส่หน้าผมแรงๆ ผมมองมันเดินฟึดฟัดอารมณ์เสียมาขึ้นนั่งด้านคนขับ..ไม่วายเอามือมาผลักหัวผมจนเซชนกระจกรถ ก่อนจะสบถด่าผมในลำคอไม่ยอมหยุด เรื่องของมันสิ..อยากอารมณ์เสีย อยากโวยวายเท่าไรก็เชิญ จะมาระบายอารมณ์ใส่ผมด้วยก็ได้นะ จะเตะจะถีบ..หรือแม้แต่จะข่มขืนผมด้วยก็ได้ ขอแค่ให้มันจบลงในวันนี้ก็พอ
.
.
“อื้อ..” ผมร้องคราง..รู้สึกเจ็บจี๊ดที่ลำคอเพราะถูกกัด “เจ็บ..”
“เจ็บก็ดี..เจ็บแล้วก็จำไว้ด้วยว่าอย่ามาดื้อกับกู”
“ยังไงอึก..ผมก็ต้องย้ายออก อื้อ..” เกลียดการเจรจาตอนทำเรื่องอย่างว่ามากที่สุดเลย “คุณ..คุณก็ได้ยินนี่”
“แล้วยังไง..ก็บอกไปสิว่าย้ายแล้ว แม่กูไม่ตามมาจับผิดถึงนี่หรอก”
“...” ผมเงียบไม่ตอบ..และไม่คิดจะทำตามด้วย
“เข้าใจที่กูพูดไหม..”
“...”
“กูถามว่าเข้าใจไหม !!” มันกระแทกตัวเข้าใส่ผมแรงๆ ติดกันสองครั้ง “อย่ามาทำเงียบใส่กู”
“อื้อ..”
“ไอ้ทิว..กูถามได้ยินไหม !!”
ผมจิกนิ้วกับผ้าปูที่นอน..ในขณะที่ปากก็กัดปลายผ้าห่มไว้แน่น แรงกระแทกจากมันแต่ละครั้ง..รุนแรงจนร่างกายของผมแทบจะฉีกขาด ทรมาน..ทรมานจริงๆ
“คิดว่าแค่ย้ายออกไป..แล้วมึงจะหนีกูพ้นเหรอ”
“แล้วคุณจะเอายังไงกับผมล่ะครับ !!” หมดแล้วความอดทน..ความเจ็บมันทำให้ความอดทนผมสิ้นสุดไปแล้ว “ไม่ใช่เพราะผมอยู่ที่นี่หรือไง..คุณถึงได้มีปัญหากับคู่หมั้น”
“อ่อ..นี่มึงจะบอกว่ามึงจงใจทิ้งซองถุงยางเอาไว้ใช่ไหม” มันบีบกรามผมแน่น “มึงตั้งใจจะให้เรื่องมันเป็นแบบนี้สินะ !!”
เออ..สมองมันคงคิดได้แค่นี้แหละมั้ง แม่งคิดได้แต่เรื่องเลวๆ แบบนี้แหละ !!
ผมถอนหายใจออกมาแบบปลงๆ นี่ผมต้องทำใจ ต้องทนโดนมันรังแก..ทนโดนมันทำร้ายจากเรื่องเหี้ยๆ เรื่องเลวๆ ที่มันจินตนาการขึ้นมาเองไปจนถึงเมื่อไร อ่อใช่สิ..ทนถึงแค่วันนี้ ตอนนี้เท่านั้นแหละ เพราะตอนนี้ผมเป็นอิสระแล้ว..จะได้ออกไปที่นี่แล้ว เอาไว้มันทรมานผมจนเหนื่อย..ทำร้ายผมจนพอใจแล้วหลับไปเมื่อไร ผมจะลากสังขารเน่าๆ ของตัวเองออกไปทันทีเลยคอยดู..
“มึงตอบแทนบุญคุณคนที่เอามึงมาชุบเลี้ยงดูแลแบบนี้เหรอ..ทำกับลูกชายคนเดียวของเขาแบบนี้ใช่ไหม !!”
พลั่ก !!
จากที่คิดว่าวันนี้คงไม่มีอะไรเลวร้ายไปกว่าที่เจออยู่แล้ว..แต่ตอนนี้ผมกลับถูกมันต่อยเสียจนได้เลือดที่มุมปาก รู้สึกชาไปทั้งหน้าเลย..มาคิดๆ ดูที่ผ่านมาถูกต่อยก็ไม่เคยจะเจ็บจนชาแบบนี้ สงสัยเพราะที่ผ่านมามันคงออมมือให้ผมบ้างละมั้ง
เหอะๆ รู้สึกสมเพชตัวเองจริงๆ ที่เพิ่งรู้ว่าเคยได้รับความเมตตาจากคนอย่างมันด้วย !
“กูไม่ให้มึงไป..อย่าคิดว่าจะไปจากกูได้”
“พูดเหมือนคนกำลังจะถูกทิ้งเลยนะครับ..” ผมแค่นยิ้มออกมา..ไม่ได้จะเยาะเย้ยมันหรอกครับ แค่ยิ้มสมเพชตัวเองน่ะ “แค่ผมจะย้ายออกเอง..”
แล้วผมก็โดนมันตบไปอีกรอบ..โทษฐานปากดี ผมไม่ได้ร้อง..ไม่ได้เถียงอะไรมันอีก ขี้เกียจจะเจ็บตัวแล้วครับตอนนี้ อีกอย่างคงเพราะผมกำลังกลัว..กลัวว่าจะไม่เหลือแรงเอาไว้พาตัวเองออกไปจากที่นี่
“คิดว่ามีปัญญาหนีไปได้ก็ลองดู..”
.
.
ซ้ำแล้วซ้ำเล่า..คืนนั้นผมถูกมันข่มขืนครั้งแล้วครั้งเล่า จริงๆ จะพูดว่ามันข่มขืนก็ไม่ใช่ซะทีเดียว..ในเมื่อคืนนั้นผมเองก็เต็มใจให้มันทำอยู่ไม่น้อย เพราะอะไรถึงเต็มใจน่ะเหรอครับ..เพราะว่าผมกำลังอารมณ์ดีไง รู้สึกดีสุดๆ เลยที่ได้ออกไปอยู่เองสักที !!
“ลาล่ะครับ..”
ผมพึมพำบอกคนที่นอนหลับเป็นตายอยู่ข้างๆ เล่นเอาผมซะจนหมดแรง..และมันก็คงคิดว่าผมจะหมดแรงด้วยละมั้ง เลยชะล่าใจแบบนี้ ผมลุกขึ้น..คว้าเสื้อตัวเองที่หล่นอยู่บนพื้นขึ้นมาได้ก็กระโผลกกระเผลกพาตัวเองมาเก็บของที่ห้อง ข้าวของผมมีน้อยมากเมื่อเทียบกับขนาดห้อง แค่กระเป๋าเป้ใบเดียวก็สามารถเก็บของผมได้หมดแล้ว ส่วนพวกหนังสือเรียน..ผมค่อยแอบมาเก็บเอาวันหลังก็ได้ ขอไปหาที่อยู่ให้ได้ก่อนดีกว่า..ไม่งั้นก็คิดไม่ออกเหมือนกันว่าจะเอาหนังสือพวกนี้ไปเก็บไว้ที่ไหน เงินในบัญชียังพอมีให้จ่ายค่ามัดจำหอได้อยู่..เพราะงั้นถึงจะโดนหักค่าขนมไปบางส่วนก็ไม่ได้กระทบอะไร ผมยิ้มกับอิสระบางส่วนของตัวเอง..ถึงจะยังไม่ได้มาทั้งหมด แต่หลังจากนี้ไปผมคงแค่ต้องกลับไปบ้านใหญ่เดือนละครั้งเพื่อรับเงินค่าใช้จ่าย ทนอีกแค่ปีเดียวก็จะจบแล้ว..มันคงไม่แย่ขนาดนั้นหรอกมั้ง
อย่างน้อยก็ตราบเท่าที่ผมจะไม่ต้องเจอหน้ามันนั่นแหละ !!
Ma-NuD_LaW
คิดว่าจะหนีรอดป่ะ :m28:
.
.
.
รอดก็แปลกล่ะ .. เพิ่งจะสามตอนเอง :m14:
จงรักจงหลง .. จงรักจงหลงนิยายเรื่องนี้ :oni3:
-
เหอะ เพลียกะนัทอ่ะ
ถ้าเกิดชอบเค้าแล้วทำแบบนี้ทำไมหว่า
คิดว่าทิว หนีพ้นไม่เกิน 1 วัน นัทก็ตามหาเจอ
-
อึดแล้วจำเป็นทิวค่ะ ไม่ต้องทนแล้วลูกกระทืบแมร่งคืนเลย :3125:
-
รอดๆๆๆ สงสารอ่ะ แกแอบเป็นโรคจิตเบาๆแน่เลยทำกับคนอื่นแบบนั้นอ่ะ
-
เหมือนคนโรคจิตอ่ะ อะไรๆก็จะเอาทุกอย่าง ไม่ยอมเสียสักอย่าง แล้วก็ไม่คิดถึงใจคนอื่น บ้าไปแล้วววว
-
น่าสนใจมากอะ
พระเอกปะเนี้ย ซาดิสโหดสัสมาก
น่าติดตามสุดๆ
มาต่อเร้วๆนะ
-
อ้าวววววว ค้างเง้อออออ :ling1:
-
อื้อหืมมม ไม่ต้องสะกดจิตหรอกค่ะ เอาตอนใหม่มาลงเร็วๆดีกว่า :hao7:
มันค้างมากกกกกกกกกกกก
เลวมากอินัทมันเลวมากเลย อยากให้ทิวฟิวขาดแล้วกระทืบคืนสักที :z6:
-
:hao4: ทิวจะติดปีกบินแระแต่รู้สึกเหมือนจะไม่รอดไงไม่รู้
-
ค้างอ่ะ
อยากให้ทิวมความสุขบ้างแต่กว่าจะถึงตอนนั้น
คงอีกนาน
แช่งให้ไอ่นั้นถูกกระทืบสักวัน
-
แค่อยากรู้ว่าทนเพื่อออออออ? ปากไม่มีเหรอถึงไม่บอกความจริงกับทุกคน
หรือไม่ก็หัดสู้หรือตอบโต้มันก็ได้ เฮ้อ! เซ็งจิต
-
นัทเป็นอะไรมากมั้ย โรคจิตหรือเป็นบ้า :z6:
-
สะกดจิตกลับ ตอนใหม่จงมา ตอนใหม่จงมา :call:
-
:sad11: :sad11: :sad11: :sad11:ชอบมาก
-
เยอะนะ นัท!
-
ทั้งรักทั้งหลงแล้ว มาต่อให้เลยด่วนๆน้าค้า
:katai5: :katai5: o13
-
บางทีก็เกินไป :katai5:
ทิฐิมากสินะ หรือไม่รู้ใจตัวเอง
หนีไปมีเมทหล่อๆ(?)ซะนะลูก :hao7:
-
หนีไปไกลๆๆเลยทิว ชิส์! :m16: :m31: เมินนัท
-
นัทนิสัยมันคล้ายรัตตี้เรื่องนู้นเลยล่ะ
ทิวก็คล้ายๆหนูด้วง
ซึ่งหนีไม่มีทางพ้น
ไอ้พระเอกมันปากแข็งและไม่รู้ใจตัวเองเอามากๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ฉับๆสั้นๆค้างๆ :ling1: :ling1:
ชอบๆแล้วก็รอๆต่อไป :laugh:
-
อร้ากค้างอ่ะ :z3:
-
:ling1: อรอยู่นะ อย่าลืมคนอ่านน้าาาาาา
:ling2:
-
เป็นโชคดีของผมที่หอพักใกล้ๆ เกิดว่างขึ้นพอดี..เพราะนักศึกษาคนก่อนเกิดขอย้ายออกขึ้นมากลางคัน ผมเลยได้ห้องมาง่ายๆ โดยเสียค่ามัดจำแค่เดือนเดียว ผมวางกระเป๋าเสื้อผ้าลงไว้ที่ข้างเตียง..ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนบนเตียงทั้งที่ไร้ผ้าปู ห้องนี้ทั้งห้องเล็กกว่าห้องนอนของผมที่คอนโดของมันก็จริง..แต่มันกลับให้ความรู้สึกอบอุ่นสบายใจมากกว่าหลายเท่า
“นอนก่อนแล้วกัน..ค่อยคิดว่าจะเอายังไงต่อ”
หอพักนี้อยู่ห่างจากคอนโดมันแค่สองซอย..มันใกล้กันมาก ใกล้กันจนเกินไปจริงๆ แต่ผมกลับคิดว่ามันปลอดภัยที่สุดแล้ว ‘อะไรที่อยู่ใกล้ตัวเรามากๆ มักจะถูกมองข้ามได้ง่ายๆ’ ไม่รู้ว่าความคิดพวกนี้ผุดมาจากไหน..อาจจะเคยได้ยินมาจากที่ไหนสักที่ หรือเคยอ่านเจอที่ไหนสักแห่ง แต่มันกลับทำให้ผมเชื่อและมั่นใจว่ามันถูกต้องที่สุดแล้วในตอนนี้
หลับตาลง..สูดลมหายใจแห่งความสุขเข้าไปลึกๆ เพื่อเรียกเรี่ยวแรงให้ตัวเอง ก่อนจะลุกขึ้นมาค้นยาแก้ปวด..แก้อักเสบ และยาอะไรอย่างอื่นที่เภสัชกรที่ร้านขายยาแนะนำให้ขึ้นมากิน รีบกินยา..จะได้รีบๆ หายแล้วมีแรงต่อสู้กับชีวิตต่อไป
“มันคงไม่มีอะไรแย่ไปมากกว่านี้อีกแล้ว”
“อย่างน้อยความทุกข์มันก็คงจะสิ้นสุดแค่วันนี้แหละมั้ง”
บอกกับตัวเองแบบนั้น..ทั้งที่ในสมองกำลังคิดในสิ่งที่มันตรงกันข้าม น่าขำมนุษย์เราจริงๆ นะครับ..ทั้งที่รู้ว่าความจริงมันเป็นยังไง แต่กลับยังพูดจาหลอกตัวเอง..ปลอบใจตัวเองไปวันๆ แบบนี้
.
.
[กลับมาเดี๋ยวนี้นะไอ้ทิว]
[กูบอกให้มึงกลับมาเดี๋ยวนี้ !!]
[มึงอยากลองดีกับกูใช่ไหม..ได้ !!]
ผมกดอ่านโดยที่ไม่คิดจะตอบกลับ เล่นทั้งโทรทั้งส่งข้อความมาแบบนี้ คงเพราะหมดหนทางที่จะตามตัวผมแล้ว..เลยกระหน่ำส่งข้อความมาทั้งขู่และด่าผม ต้องยอมรับเลยว่ามันมีความพยายามมากจริงๆ พยายามอย่างมากที่จะลากผมกลับอยู่กับมันให้ได้
ผมอมยิ้มกับตัวเอง..ขณะขนหนังสือลงในลัง วันนี้มันมีเรียนเช้าครับ..ส่วนผมก็มีเรียนตอนบ่าย และผมมั่นใจว่ามันคงต้องแอบไปดักผมที่หน้าตึกเรียนแน่ๆ ผมเลยกล้ากลับมาขนของที่เหลือแบบนี้ ใช่ครับ..ผมรู้ตารางเรียนของมัน รู้เพราะต้องรู้..รู้เพื่อที่จะได้จัดเวลามาคอยรับใช้มันถูก ทั้งงานบ้าน..ทั้งอาหารการกิน ผมต้องคอยจัดการให้มันอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง..แม้กระทั่งเรื่องบนเตียง บางครั้งผมยังต้องสละเวลาอ่านหนังสือมาเป็นที่ระบายให้มันเลย..
“สันดานแม่งชอบพังข้าวของจริงๆ”
ผมหยิบเศษตุ๊กตาเซรามิครูปเด็กผู้ชายกำลังอมยิ้มขึ้นมาทีละชิ้นๆ ตุ๊กตาตัวนี้ผมเคยวางเอาไว้ข้างๆ โคมไฟอ่านหนังสือ..มันเป็นตุ๊กตาที่ผมซื้อมาเพื่อเอาไว้ให้กำลังใจตัวเองเวลาท้อ ผมอยากยิ้มให้ได้แบบนี้..อยากมีสีหน้าเปี่ยมสุขให้ได้แบบนี้
“แม่งเด็กจริงๆ”
ผมส่ายหัวไปมา..รู้สึกระอาใจในสิ่งที่มันทำ เพราะพอผมเดินเข้ามาเก็บของในห้องน้ำ..ก็เห็นแชมพู สบู่ แปรงสีฟันของตัวเองกองรวมกันอยู่ในถังขยะ มันคงหงุดหงิดที่หาตัวผมไม่เจอ..เลยมาระบายกับข้าวของในห้องผมแบบนี้
โคตรจะทำตัวไร้สาระและปัญญาอ่อนสิ้นดี !!
ผมตัดใจ..เลิกคิดจะเก็บอะไรต่อ เพราะนอกจากหนังสือที่มันไม่ได้แตะต้องอะไร..ก็ไม่เหลือสิ่งไหนให้ผมเก็บมาใช้ประโยชน์ได้อีก มันพังทุกอย่าง..ทำลายทุกอย่างที่เป็นของผมไปจนหมดเลยจริงๆ
.
.
“บ้าชิบ..”
ผมสบถออกมาเมื่อเดินออกมาเจอมันกำลังจอดรถคุยกับยามที่หน้าคอนโด..ก่อนจะก่นด่าตัวเองที่โง่ไม่รู้จักหาทางหนีทีไล่เอาไว้ก่อนที่จะเข้ามาที่นี่ ประมาท..ประมาทเกินไปที่คิดว่ามันจะเสียสละเวลาอันมีค่าของตัวเองไปตามหาผมที่คณะ ไม่สิ..ผมควรจะฉลาดกว่านั้น ที่จะรู้ว่ามันคงไม่ใส่ใจหรอกว่าตารางเรียนของผมมันมีอะไรวันไหน แบบที่ผมต้องคอยตามเช็คตารางเรียนของมันในแต่ละวัน..
งี่เง่า..งี่เง่าจริงๆ
ผมหนีกลับเข้ามาในลิฟต์..กดพาตัวเองขึ้นมายังชั้นสองแบบทุลักทุเล ลังหนังสือในมือทำให้ทุกอย่างดูยากไปหมด..และทันทีที่ขึ้นมาถึงชั้นสอง ผมก็รีบพาตัวเองออกจากลิฟต์แล้วเดินเข้าไปหลบทางบันไดหนีไฟ เมื่อกี้ยามคงบอกกับมันแล้ว..ว่าผมกลับมาที่นี่ และอีกไม่นานมันก็คงต้องรีบขึ้นไปหาผมที่ห้อง..
ห้องพักของมันอยู่ชั้นบนสุดของตัวอาคาร..ตอนนี้ตัวผมอยู่ตรงบันไดหนีไฟชั้นสอง ถ้ามันเลือกจะขึ้นไปตามผมที่ห้อง..ผมก็จะมีเวลาวิ่งหนีออกไปจากที่นี่ประมาณเกือบๆ ห้านาที
ผมคำนวณเวลาในหัว..ก่อนจะรีบก้าวขาพาตัวเองลงไปยังชั้นล่าง ภาวนาให้รอดเถอะ..ภาวนาให้ผมรอดจากคนเลวๆ อย่างมันสักที !!
Ma-NuD_LaW
ขอโทษจริงๆ ที่หายหัวไปหลายวัน.. :m5:
ตอนนี้ก็ดันมาสั้นกุดซะอีก .. :เฮ้อ:
เดี๋ยวพรุ่งนี้มาต่อให้อีก..จะพยายามมาให้ได้บ่อยที่สุดเลย อย่าโกรธกันเลยนะ :m17:
ขอบคุณครับ :m13:
-
มานิดเดียวเอง :ling1:
-
เชื่อเถอะว่านัทมันต้องดักรอหน้าบันไดหนีไฟ
-
จะรอดไหมน้าา ลุ้นๆๆๆ
สู้ๆๆนะ ทิว :fire:
-
จะหนีรอดมั๊ย ลุ้นๆๆๆๆ :call: :call:
-
ไม่ใช่ว่าจ๊ะเอ๋กันตรงบันไดหนีไฟน้าาา เอิ๊กๆ
:hao6:
-
เป็นการหนีที่ลุ้นระทึกทีเดียว ภาวนานะให้ทิวหนีทันอ่ะ
ปล.ตรรกกะในการใช้ชีวิตอินัทมันป่วยมากอ่ะ เห็นแก่ตัวสุดๆเลย
-
อาจจะเจอแบบตอนลิฟท์กำลังจะปิดแล้วหันมาเห็นทิว
ไล่ล่ากันไปปปปปป
-
เฮ้อลุ้นจัดเบย :katai1:
มาต่อตอนต่อไปเร็วๆนะ
เกลียดไอ้นั่นจริงๆตื้ออยู่ได้
-
รอๆคร้าแต่ขอยาวๆได้มั๊ย :pig4:
-
ขอใหัรอด ขอให้รอดนะทิว ไอ้นัทมันบ้าๆๆๆๆๆๆ
-
:hao7: ไม่รอดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
-
ผมหลับหูหลับตาวิ่งออกมาจากที่นั่น..โดยไม่คิดจะสนใจมือถือที่กำลังสั่นอยู่ในกระเป๋ากางเกง ต้องเป็นมันนั่นแหละ..มีแค่มันคนเดียวเท่านั้นที่จะโทรมา ยิ่งกระหน่ำโทรไม่หยุดขนาดนี้คงจะหงุดหงิดมากที่ไม่เจอผมอยู่ในห้อง ผมหันซ้ายหันขวา..พยายามมองหารถอะไรสักอย่าง แต่ก็ไม่เจอรถอะไรเลย ถนนมันโล่ง..โล่งเกินไปจนน่าโมโห
“คุณ..คุณครับ”
ผมวิ่งออกมาทันทีที่เมื่อถูกยามคนที่คุยกับมันเมื่อกี้เรียก..คงคิดจะจับผมกลับไปให้มันแน่ๆ พวกมันแม่งก็เหมือนกันหมด บูชาเงิน..ทำทุกอย่างเพื่อเงิน ขนาดเคยเห็นผมโดนมันต่อยจนล้มที่ลานจอดรถมันยังไม่เคยคิดจะเข้ามาช่วยเลย..
“คุณครับ..ระวัง”
โครม !!
ผมล้มลงกับพื้น..หนังสือหลายเล่มกระจัดกระจายร่วงลงบนพื้น ผมนิ่งไปเกือบๆ นาทีด้วยความตกใจ..ก่อนจะตั้งสติได้ว่าผมต้องรีบหนี
“เป็นอะไรหรือเปล่าครับ..คุณ..คุณ..”
ผมผลักมือยาม..ผลักมือคนที่ขับรถมาชนผมออกให้พ้นจากตัว ทำไมต้องมายุ่งกับผมด้วย..ทำไมไม่มีใครเข้าใจบ้างว่าตอนนี้ผมกำลังรีบขนาดไหน จะพยายามเข้ามาช่วยผมไปทำไมกัน
ไม่สิ..ไอ้ยามคนนี้ไม่ได้มาช่วยผมแน่ๆ !!
ผมหันไปสบตากับคนที่ขับรถชนผม..ก่อนจะยื่นมือขึ้นไปให้เขาช่วยพยุงขึ้น คุ้นๆ ว่าเคยเรียนห้องเดียวกันตอนปีหนึ่ง..ที่จำได้เพราะได้ยินพวกผู้หญิงซุบซิบกันว่าเขาอาจจะได้เป็นเดือนมหาลัยในปีนั้น ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด
“เป็นไงบ้าง..โทษทีนะผมขี่มอไซค์ไม่ค่อยแข็ง” สีหน้าเขาดูเหมือนกำลังรู้สึกผิดจริงๆ “ไปหาหมอไหม..เลือดคุณไหลด้วยนะ”
“ไม่ไป..” ผมตอบกลับแทบจะทันที “แค่ช่วยไปส่งผมที่ห้องที..”
“แต่..”
“ขอร้อง..”
เขาพยักหน้าแบบงงๆ ก่อนจะรีบเก็บหนังสือที่หล่นออกมาให้กลับเข้าไปในกล่องตามเดิม ส่วนผมที่รู้สึกเจ็บๆ ที่ข้อศอกและหัวเข่าด้านซ้าย..ก็กระโผลกกระเผลกพาตัวเองไปยืนรถที่รถเขา ก่อนจะรีบขึ้นคร่อมรถแล้วรับกล่องมาถือเอาไว้เองทันทีที่เขาเดินมาถึง
“แล้วห้องคุณอยู่ที่ไหน..”
“ขับออกไปก่อน..แล้วผมจะบอก” ผมไม่ไว้ใจที่จะบอกเขาต่อหน้าไอ้ยามคนนี้แน่นอน “เร็วๆ สิ”
รีบเร่ง..เมื่อเห็นใครบางคนที่ผมกำลังหนีแทบเป็นแทบตายเดินออกมาจากลิฟต์ คนขับเองก็รีบออกรถทันที..เมื่อผมใช้มือทุบลงไปบนไหล่เขาแรงๆ หลายครั้ง ผมบอกให้เขาเลี้ยวรถไปอีกทาง..ก่อนจะหลอกให้เขาวนรถไปมาอยู่หลายซอยก่อนจะมาถึงห้อง รู้สึกผิดนิดหน่อยที่ทำแบบนี้..แต่เขาก็เป็นคนขับรถมาชนผมเอง แค่นี้ก็ถือว่าเป็นการชดใช้ที่ทำให้ผมต้องเจ็บแล้วกัน..
.
.
“อยู่หอเดียวกันเลยนี่หว่า..” เหมือนเขาจะบ่นๆ กับตัวเองมากกว่า “แล้วจะให้ขับวนไปวนมาทำไมตั้งหลายรอบว่ะ”
“ขอบคุณที่มาส่ง..” ผมว่าแล้วทำท่าจะเดินเข้าหอพักทันที
“เฮ้ย..เดี๋ยวๆ” ผมหันกลับไปมองเขานิ่งๆ รู้สึกไม่สบอารมณ์นิดหน่อย “แล้วจะไม่ไปหาหมอจริงๆ อ่ะ”
“ไม่อ่ะ..ขอบใจ”
พอผมตั้งท่าจะเดินต่อ..เขาก็เข้ามาดึงต้นแขนผมไว้ “แต่ผมรู้สึกไม่ดี..อย่างน้อยก็ไปทำแผลที่ห้องผมก่อน”
.
.
แล้วผมก็เดินตามเขามาถึงที่ห้อง..เราไม่ได้แค่อยู่หอพักเดียวกันนะครับ แต่เราอยู่ตึกเดียวกัน..ชั้นเดียวกันเลยด้วยซ้ำ แถมห้องก็ยังจะอยู่ตรงข้ามกันอีก..
“เพิ่งย้ายมาเหรอ..ทำไมไม่เคยเห็นหน้า” ผมพยักหน้าเบาๆ ให้เขาเป็นคำตอบ “ย้ายมาเมื่อไร”
“เกือบๆ สองอาทิตย์แล้ว..”
ผมตอบก่อนจะก้มหน้ามองดูเขาทำแผลให้..ตอนนี้พวกเรากำลังนั่งทำแผลกันอยู่ในห้องผมครับ เพราะห้องเราติดกันแค่นี้..ผมเลยเลือกจะรอในห้อง แล้วให้เขาขนกล่องยาเข้ามาทำให้ผมแทน
“เจ็บหรือเปล่า..” ผมส่ายหน้าสองสามครั้ง “แสดงว่าผมมือเบาใช้ได้..”
“จะบอกว่าเรียนหมอเหรอ..”
แกล้งพูดไปแบบนั้นแหละครับ..แต่เขาดันพยักหน้านี่สิ “หน้าไม่ให้เหรอ ?”
“ก็เปล่า..” ผมหลบสายตาเขา..รู้สึกเขินๆ ยังไงชอบกล เพราะไม่เคยถูกใครดูแลแบบนี้มาก่อน “ผมทิวนะ..”
“อ่า..ผมวีครับ” เขาเอนตัวตามสายตาผมมา..ก่อนจะจ้องแบบไม่เกรงใจ “ทิวเรียนปีไหนแล้ว..”
“ปีเดียวกัน..ปีสี่”
“หืม..”เขาทำหน้าแปลกใจ “เคยเห็นผมเหรอ..”
“อืม..”
“น่าแปลกที่ผมไม่เคยเห็นทิว..” เขาพูดแล้วเกาแก้มตัวเอง..ก่อนจะต่อท้ายประโยคด้วยน้ำเสียงเบาหวิว “น่ารักแบบนี้มองไม่เห็นได้ยังไง..”
“...” ผมนิ่งไป..น่าแปลกใจเหมือนกันที่ผมไม่ได้รู้สึกอยากล่องลอยแบบที่พวกสาวๆ ในชั้นเรียนเคยพูดถึงเขา
“เอ่อ..เสร็จแล้ว” เขาแปะพลาสเตอร์ปิดท้าย..ก่อนจะก้มลงเป่าเบาๆ บนหัวเข่าทั้งสองข้าง “ข้างนี้แค่ถลอกๆ ผมไม่ปิดนะ..แผลจะได้แห้งไวๆ”
“อืม..”
อันที่จริงผมคิดว่าไม่จำเป็นต้องทำแผลอะไร..เพราะคนอย่างผมคงไม่มาตายง่ายๆ เพราะแผลแค่นี้ ที่ผ่านมาเจหนักกว่านี้ยังไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย..
“จัดของยังไม่เสร็จเหรอ..ให้ผมช่วยไหม” เขาถามก่อนจะมองไปรอบๆ
“ไม่รบกวนดีกว่า..วีกลับไปพักเหอะ”
ผมเลือกจะปฏิเสธ..แล้วเอ่ยปากไล่ไปแบบอ้อมๆ ตอนนี้รู้สึกอยากอยู่คนเดียวมากกว่า ผมไม่อยากให้ใครเข้ามายุ่มย่ามในพื้นที่ของตัวเองมากนัก..ไม่อยากให้ใครรู้จัก และไม่อยากสนิทสนมกับใครเลย เพราะแบบนั้นมันจะทำให้ถูกตามตัวง่ายขึ้น..
“ขอบคุณอีกครั้งนะ..”
ผมลุกขึ้นไปล็อคประตูทันทีที่เขาเดินออกไปแล้ว..ต้องทำให้ติดเป็นนิสัย จะได้ไม่ประมาท..ถึงแม้ว่าที่ผ่านมาผมจะไม่เคยมีสิทธิแม้แต่จะล็อคประตูห้องนอนของตัวเองเลยก็ตาม
Ma-NuD_LaW
ตามสัญญา.. :hao7:
มายาวๆ ไม่เป็นอ่ะ..มาสั้นๆ แต่มาบ่อยๆ เหอะนะ :laugh:
.
.
จะไม่พูดถึงวีมากนะ..ไม่อยากอวยอะไรด้วย เพราะรู้แล้วว่าคงมีแม่ยกวีกำเนิดขึ้นมาเยอะแยะแน่นอน :bye2:
-
เค้าจะเอาวีๆๆๆๆๆ เอาวีเป็นพระเอก :ling1: :ling1:
-
มาจึ๋งเดียวอีกแล้วง่า :mew5:
-
คนเขียนต้องให้ จบแบบมีความสุขนะ
ไม่งั้นโกรธจิงๆ
-
ไม่ใช่หนีเสือปะจระเข้หรอกนะ o18
หวังว่าพ่อวีคนดีจะดีเหมือนหน้าตา เพราะสงสารทิวอ่ะชีวิตรันทดมาเยอะแล้ว
-
อ๊าย หมอวี เชียร์คนนี้เป็นพระเอกได้ม่ะ
-
สั้นไปหน่อย :sad11: เเต่สัญญาเเล้วน้าว่าจะมาบ่อยๆ
อ่านตอนนี้เเล้ว อยากให้พระเอกเป็นวีเลย :hao3:
-
มาสั้นๆจริงๆด้วยแต่ลุ้นไปกับทิวทุกตอน
-
จะสั้นจะยาว ก็ขอให้มา รออ่านนะค๊าาาาาาา
ว่าแต่วีจะนิสัยดีเหมือนหน้าตาป่ะเนี่ย แค่นี้ยังตัดสินไม่ได้ แบบว่าระแวงอ่ะ เหอๆๆ
แต่แบบว่าเด๋วนัทมันก็ตามเจอ อยู่แค่นี้จะไม่เจอได้ไง จะเป็นไงต่อน๊าาา ^^
-
o13 o13 o13 o13 :pig4: :pig4:
-
ยังไงยังไง
หน้าตรงข้ามนี่ :katai2-1:
-
:pig4: :pig4:
-
รอ รอ รอ ♥
-
เชียร์วีเป็นพระเอกแทนได้มั้ยเนี่ย
ไม่ใช่ตอนหลังร้ายนะ
-
วีอาจจะเป็นตัวหลอกหล่อก็ได้ ขอดูนิสัยก่อนแล้วกันนะ
-
หลงเข้ามาอ่านเรื่องนี้เพราะลืมดูชื่อคนเขียน แต่มันก็สายไปแล้ว แค่อ่านตอนเดียวจบแค่มองเห็นชื่อคนเขียนเท่านั่นแหละ พลาดแล้วฉันพลาดไปแล้วหันหลังกลับก็ไม่ได้ด้วย ติดหนึบเลย
**เหตุผลสำคัญก็คือ ตัวเองเป็นพวกสุขนิยม ดราม่าหนักๆประเภทชีวิตรันทด พระเอกนายเอกโดนทำร้ายกระทำย่ำยีเนี่ยพยายามเลี่ยงมาตลอดแล้วอีกอย่างเรื่องแต่ละเรื่องของคุณคนนี้ก็เรียกน้ำตาได้ทุกเรื่องเลย มันเหนื่อยน่ะกับการร้องไห้ตามเนี่ย
-
ทำไมแต่ละตอนมันชั่งสั้นได้จิตขนาดนี้ ฮือๆ
ยังไงๆ หรือว่าพระเอกอีกคนจะโผล่มาแว้ว 555+
-
รอ รอ รอ ♥
-
อัศวินขี่ม้าขาว(?)มาช่วยแล้ว(?)
-
สู้ๆนะทิว อย่าไปยอมแพ้ไอ้คนนิสัยไม่ดีอย่างนัทเลย :angry2:
เชียร์วีคนดีดีกว่า :hao3:
-
มาทวงสัญญา ไหนว่าจะมาบ่อย :mew1: กึีวันมาแล้ว
อยากเจอพี่วีอีก
:katai2-1:
-
สงสารทิว :เฮ้อ:
นัททำนิสัยให้มันดีๆ :angry2:
รอตอนต่อไป :impress2: :hao7: o13
-
มาทวงสัญญา ไหนว่าจะมาบ่อย :mew1: กึีวันมาแล้ว
อยากเจอพี่วีอีก
:katai2-1:
-
ขอโทษที่เงียบๆ ไม่มาต่อนิยายหลายวัน .. ยอมรับผิดทั้งหมดครับ
แล้วคืนนี้จะมาต่อให้นะ .. รอทิวกับนัทนิดนึงน้า
ขอโทษจริงๆครับ
-
^
^
รอจ้ารอ ^^
-
[มึงมันโง่กว่าที่กูคิด..]
ผมนั่งมึนๆ เมื่อได้อ่านข้อความที่มันส่งมาให้..นี่มันรู้แล้วเหรอว่าผมอยู่ที่ไหน ???
“คงแค่ขู่ละมั้ง..”
ปลอบใจตัวเองไปแบบนั้น..เพราะตอนที่ผมหนีออกมามันยังไม่เห็นผมด้วยซ้ำ แถมผมยังหลอกให้วีขับรถวนไปวนมาอยู่ตั้งหลายรอบ..จนแน่ใจว่ามันไม่ได้ตามมาแน่ๆ แล้วผมถึงยอมบอกให้วีมาส่งที่นี่นี่นา
“อย่าตีตนไปก่อนไข้..ใจเย็นๆ นะทิว”
ว่าแล้วผมก็พาตัวเองขึ้นไปนอนที่เตียง..พยายามข่มตาให้หลับ ไม่คิดมากเรื่องข้อความบ้าๆ ที่มันส่งมาให้อีก ในเมื่อกังวลไปก็มีแต่จะทำให้นอนไม่หลับ..และเป็นการทำลายสุขภาพไปเสียเปล่าๆ ผมก็ควรจะเลิกคิดสักที เพราะถ้าเกิดป่วยขึ้นมาจนพาลช่วยเหลือตัวเองไม่ได้เรื่องมันจะยิ่งแย่ไปมากกว่านี้..
.
.
ก๊อกๆ
ผมสะลึมสะลือลุกขึ้นมาจากเตียง..เดินโงนเงนขึ้นไปเปิดประตูโดยไม่ทันคิด เลยถูกใครบางคนรวบเข้าไปกอดแบบไม่ทันตั้งตัว..ผมผวาขืนตัวออกจากอ้อมแขนของคนๆ นั้น ก่อนจะตั้งท่าเตรียมสู้ทั้งที่สติยังมาไม่เต็มร้อย..
“เฮ้ย..ใจเย็นๆ สิทิว” ผมรีบเงยหน้าขึ้น..ก่อนจะจ้องมองเขาแบบเต็มๆ ตาเมื่อได้ยินเสียงเรียก “ผมวีไง..ห้องตรงข้ามน่ะ”
“อ่า..โทษที”
“อะไรกัน..ผ่านไปแค่คืนเดียวก็จำผมไม่ได้” เขาบ่นยิ้มๆ ก่อนจะชูถุงโจ๊กในมือขึ้นมา “ผมจะชวนกินข้าวเช้า..”
ผมพยักหน้าแบบมึนๆ ไม่เข้าใจวิธีการทักทายของเขาเท่าไร..ชวนกินข้าวเช้าด้วยการกอดเนี้ยนะ ???
“แต่ผมไม่มีถ้วย..จริงๆ คือยังไม่มีอะไรด้วยซ้ำ..” ตอบกลับไปเมื่อเริ่มตั้งสติได้
“งั้นย้ายไปกินห้องผมแทน..” เขาพูดแล้วส่งยิ้มมาให้ “รีบๆ ไปแปรงฟันแล้วตามไปที่ห้องแล้วกัน..”
“อ่า..”
ผมรับคำแบบมึนๆ รู้สึกแปลกใจในความเป็นกันเองของเขานิดหน่อย..ปกติคนเราจะดีกับคนแปลกหน้าที่เพิ่งรู้จักแบบนี้ทุกคนหรือเปล่า ผมไม่เคยรู้..เพราะไม่เคยมีเพื่อนเลยสักคน แต่บางทีเขาอาจจะทำไปเพราะรู้สึกผิดที่ขับรถมาชนผมเมื่อวานก็ได้..คิดได้แบบนั้นผมเลยรู้สึกสบายใจขึ้นมานิดหน่อย
“มีเพื่อนสักคนก็ไม่แปลกหรอกมั้ง..”
บอกกับตัวเองแบบนั้น..ก่อนจะรีบเข้าไปล้างหน้าแปรงฟัน แล้วตามไปกินข้าวที่ห้องเขา บางทีผมก็อาจจะต้องหัดเข้าสังคมบ้าง..เพราะการอยู่ตัวคนเดียวมันมีแต่จะทำให้ผมขาดที่พึ่ง จนถูกใครต่อใครรังแกได้ง่ายๆ
.
.
“ขอบคุณนะวี..” ผมบอก..ก่อนจะยื่นหมวกกันน็อคคืนให้เขา “ตอนเที่ยงไม่ต้องมารับผมก็ได้..ถ้าวีมีเรียนบ่าย เดี๋ยวผมกลับเอง”
“เฮ้ยไม่เป็นไร..ผมมารับทิวไปส่งก่อนก็ได้”
“ผมกลับเอง..แผลแค่นี้ผมไหว”
เราเถียงกันมาตั้งแต่เช้าแล้วครับ..เพราะวีบอกว่าจะคอยไปรับไปส่งผมจนกว่าแผลจะหาย ผมเองก็ไม่ได้คิดจะขัดอะไร..ในเมื่อเราก็อยู่หอเดียวกันอยู่แล้ว แต่ไอ้การทีเขาจะมารับผมไปส่งที่หอ..แล้วต้องวนรถกลับมามหาวิทยาลัยเพื่อเข้าเรียนคาบบ่ายอีกนี่มันก็ออกจะเกินไปหน่อยสำหรับผม
“แต่..”
“ตกลงตามนี้..ถ้ายังไม่จบ ผมจะไม่ไปไหนมาไหนกับวีแล้วนะ”
“เฮ้อ..ก็ได้”
ผมอมยิ้ม..ก่อนจะโบกมือไล่ให้เขาไปเรียนสักที ขี้เกียจจะเถียงกันเรื่องไม่เป็นเรื่องอีกแล้ว “ขอบคุณอีกทีนะ..”
บอกแล้วก็หมุนตัวเดินเข้ามาในตึกทันที..รู้สึกแปลกๆ กับสายตาหลายคู่ที่กำลังมองมานิดหน่อย ที่ผ่านมาแทบไม่เคยมีใครเห็นผมด้วยซ้ำ..แต่พอวันนี้วีมาส่งเข้าหน่อย กลับถูกใครต่อใครมองมาไม่หยุด..บ้างก็ทำท่าป้องปาก ซุบซิบนินทาให้ได้ยินกันเลย
“นั่นมันเด็กที่นัทเลี้ยงไว้ไม่ใช่เหรอ..แล้วทำไมวันนี้มากับวีได้ล่ะ”
ผมถอนหายใจหน่ายๆ ใช่ว่าไม่เคยได้ยินคำพูดพวกนี้ครับ..เพราะใครต่อใครต่างก็มองว่าผมเป็นเด็กของมันทั้งนั้น ทั้งๆ ที่ต่างก็รู้ว่ามันหมั้นอยู่กับมิว แต่ก็ยังแอบพูดกันอยู่ดีว่าผมเป็นพวกชอบลักกินขโมยกิน..ยิ่งวันไหนผมมีรอยกัดรอยดูดติดคอมา ยิ่งมองยิ่งนินทากันเข้าไปใหญ่..
“สงสัยจะถูกเขี่ยทิ้งแล้ว..ได้ยินว่ามิวจับได้ว่านัทมีคนอื่น จนเกือบจะถอนหมั้น”
เรื่องคาวๆ แบบนี้มันแพร่ไปไว..จริงบ้างไม่จริงบ้าง ก็ไม่สนใจขอแค่ให้ได้พูด สัจธรรมข้อนี้ผมก็รู้ดี..แต่บางทีมันก็รู้สึกแย่นะ เพราะผมถูกมองแบบนี้ไง..ผมเลยไม่เคยมีเพื่อนเลยสักคน
“กินบนเรือน..ขี้บนหลังคา น่าเห็นใจพ่อแม่นัทนะ..ที่รับคนแบบนี้มาชุบเลี้ยง”
ผมรีบก้าวขาให้เร็วขึ้น..อยากเดินผ่านคนพวกนี้ไปให้พ้นเร็วๆ รีบเดินทั้งที่พอถึงห้องก็ยังต้องเจอกับคำพูดพวกนี้จากปากเพื่อนร่วมห้องอยู่ดี
คิดว่าผมดีใจนักเหรอ..ที่ถูกคนแบบนี้รับมาเลี้ยง พวกผู้ดีที่ทำทุกอย่างเพียงเพื่อหน้าตาทางสังคม..ผมจำได้ดีเลยว่าวันที่ถูกรับไปอยู่ที่บ้านหลังนั้นวันแรกมันเป็นยังไง แสงแฟลชจากกล้องนับร้อยๆ ตัวสาดมาที่ตัวผม..รอยยิ้มเสแสร้งและฝ่ามือที่ลูบบนหัวผมจากคนที่ได้ชื่อว่าเป็น ‘แม่บุญธรรม’ รวมทั้งสายตาที่แสนเย็นชาจากคนที่ใครต่อใครต่างบอกกับผมว่าเขาคือ ‘พ่อบุญธรรม’
วันนั้นผมไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองโชคดีเลยสักนิด..ตรงกันข้ามผมกลับรู้สึกแย่เอามากๆ เลยด้วยซ้ำ ยิ่งพอผมได้เจอกับมัน..ผมยิ่งรู้ซึ้งถึงคำว่า โชคร้าย
“ลูกขอทาน..ไอ้เด็กกำพร้าไม่มีหัวนอนปลายเท้า..”
คำพูดของเด็กด้วยกัน..คำพูดที่รุนแรงจนผมนึกสงสัยว่า ทำไมเด็กที่ควรจะได้รับการอบรมเลี้ยงดูมาอย่างดีอย่างมันถึงได้มองผมด้วยสายตาเหยียดหยามได้มากขนาดนั้น ?
จนถึงวันนี้ผมก็ยังไม่เข้าใจ..
.
.
“ขอจบการบรรยายเพียงเท่านี้..แล้วอย่าลืมงานที่สั่งกันนะคะ..”
ผมเก็บข้าวของใส่กระเป่า..ก่อนจะเดินออกจากห้องเรียนมา ในหัวก็นึกๆ ว่าเที่ยงนี้จะกินอะไรดี..ไม่เคยรู้สึกอิสระแบบนี้มาก่อน เพิ่งจะเคยได้คิดเรื่องของตัวจริงๆ จังๆ ก็วันนี้ ที่ผ่านมาต้องคอยนึกแต่ว่ามันจะกินอะไร..ทำไอ้นั่นไอ้นี่ให้มันกินแล้วจะโดนด่าไหม มันจะอยากกินหรือเปล่า..ไม่เคยได้คิดถึงความต้องการของตัวเองเลยสักครั้งจริงๆ
เดินผ่านร้านข้าวไปหลายร้าน..ใจนึกอยากจะแวะซื้อมันทุกร้านเลยด้วยซ้ำ ติดที่ว่าผมต้องประหยัด..เงินที่มียังต้องใช้ให้ถึงสิ้นเดือน ผมเลยเลือกซื้อแค่ข้าวมันไก่เจ้าที่ได้ยินใครๆ พูดว่าอร่อยกลับมากินที่ห้อง
ผมไขกุญแจห้อง..บิดประตูให้เปิดออกด้วยความใจเย็น ก่อนจะถูกใครบางคนผลักเข้ามาในห้องเต็มแรง..จนตัวผมปลิวไปกระแทกกับขอบเตียง “คะ..คุณ..”
ทั้งที่เสี้ยวหนึ่ง..ผมภาวนาให้คนที่ผลักผมคือวี ภาวนาให้ผมแค่โดนเขาแกล้งเหมือนเมื่อเช้า แต่ตอนนี้คนที่กำลังยืนจ้องหน้าผมแบบจะกินเลือดกินเนื้อกลับกลายเป็นมัน !!
“คิดว่าตัวเองฉลาดแล้วสินะ” มันพูดแล้วส่งยิ้มสมเพชมาให้ “คิดจะหนีคนอย่างกูมันไม่ง่ายนักหรอก”
“ทำไม..ทำไมจะต้องตามผมมาด้วย” ผมถามแบบไม่เข้าใจ “คุณลืมที่แม่คุณบอกแล้วหรือไง..”
“เออ !!”
“คุณนัท..”
“กล้ามากนะที่หนีกูมา..” มันล็อคประตู..ก่อนจะเดินเข้ามาเตะเข้าที่ชายโครงผมแรงๆ “กล้ามากที่ทำกับกูแบบนี้”
ผมยกมือขึ้นมากุมตรงส่วนที่เจ็บ..รู้สึกจุกจนพูดอะไรไม่ออกเลย..
“หลบกู..หนีกู เห็นกูโง่นักใช่ไหม!!” แล้วมันก็เตะซ้ำเข้าที่ท้องผมอีก
ผมพยายามถดตัวหนี..ทั้งที่แผ่นหลังติดกับเตียงจนขยับไปไหนไม่ได้แล้วด้วยซ้ำ “ผม..ผมแค่..”
มันดึงตัวผมขึ้นมาก่อนจะเหวี่ยงลงไปที่เตียง..แล้วตามขึ้นมาฉีกดึงเสื้อผม ผมไอสองสามครั้ง..ก่อนจะงอตัวเมื่อรู้สึกเจ็บจี๊ดๆ ที่ท้อง ในสมองผมตอนนี้มีแต่ความมึนงง..ไม่รู้ว่ามันตามผมมาที่นี่ได้ยังไง สงสัยอยู่แบบนั้น..จนกระทั่งถูกดึงกางเกงออกไป ผมกัดปากตัวเองแน่น..ในหัวตอนนี้แม่งคิดอะไรไม่ออกเลย !
“ไอ้เหี้ยนั่นมันเป็นใคร..คนที่พามึงหนีใช่ไหม”
“คะ..ครับ ?”
มันยกมือขึ้นมาตบปากผมทันที..ตบโดยไม่คิดจะสนด้วยซ้ำว่าประโยคที่ผมพูดออกมามันคือประโยคคำถาม หรือประโยคคำตอบ
“เลี้ยงไม่เชื่อง..สันดานเหมือนแม่มึงไม่มีผิด”
“หมายความว่ายะ..”
ไม่ทันได้ตั้งคำถาม..ไม่มีแม้แต่คำอธิบายในคำพูดที่ดูเหมือนว่ามันรู้ว่าแม่ผมคือใคร มันก้มลงมาจูบผม..กัดริมฝีปากผมแรงๆ จนได้เลือด ผมดิ้นขลุกขลัก..พยายามอย่างที่สุดที่จะหยุดมัน
“อื้อ..”
.
.
สุดท้ายมันก็จบลงแบบเดิม..ถูกข่มขืน ถูกทำร้าย เนื้อตัวระบมไปหมดเพราะถูกทุบตี..ชีวิตผมแม่งต้องเจอแต่เรื่องแบบนี้ไปตลอดเลยใช่ไหม ??
ผมนอนหันหลังให้ทันทีที่มันถอนตัวออกไป..ความรู้สึกเจ็บปวดทางร่างกายเทียบไม่ได้กับความรู้สึกในหัวใจ แค่นี้จริงๆ ใช่ไหม..อิสระของผมมันจบลงแค่นี้จริงๆ เหรอ ผมกำมือแน่น..บ่นด่าให้กับความโง่ของตัวเองเบาๆ ในใจ ก่อนจะถูกมันกระชากตัวให้กลับไปนอนหงายอีกครั้ง..
“กูจะทำยังไงกับมึงดี..” มันเลื่อนมือลงมาลูบเบาๆ บนรอยซ้ำบนท้องผม “อัดมึงให้ซี่โครงหัก..”
“...”
“หรือจะบีบคอจนมึงขาดอากาศตายไปดี..”
“แล้วแต่คุณเถอะครับ..” บางทีผมก็เคยคิดว่าถ้าตายๆ ไปซะมันคงจะดีกว่า..
“ปากดีนักนะ..” ว่าแล้วก็ย้ายมือขึ้นมาบีบกรามผมแน่น “กูว่าทำให้มึงเป็นง่อย..พิกลพิการจนหนีกูไปไหนไม่ได้เลยดีกว่า..”
“...”
“เพราะแบบนั้นมึงคงทรมานกว่าเยอะ..” มันว่าแล้วหัวเราะออกมา..ก่อนจะลุกขึ้นมาคร่อมบนตัวผมอีกครั้ง “มึงว่าจริงไหม..”
“คงงั้นมั้งครับ..”
ผมว่าแล้วหลับตาลง..ขี้เกียจจะมองเห็นหน้ามันอีก ใจจริงๆ อยากจะปิดหูได้ด้วยซ้ำ..จะได้ไม่ต้องทนฟังเสียงมันแบบนี้ด้วย
“อื้อ..”
ผมกัดปากตัวเอง..กลั้นเสียงครางที่น่าละอาย ทั้งๆ ที่ถูกมันทำขนาดนี้..ทั้งๆ ที่เจ็บมากขนาดนี้ แต่สันดานดิบในตัวมันกลับตอบสนองเรื่องอย่างว่าได้หน้าตาเฉย..
น่ารังเกียจจริงๆ
โคตรน่ารังเกียจเลยไม่ว่าจะมันหรือว่าตัวผมเอง..
Ma-NuD_LaW
ขอโทษที่หายหัวไปหลายวันนะครับ :m5:
จะพยายามไม่ทำตัวแบบนี้อีก :m8:
.
.
:pig4:
-
โอยยย โดนย่ำยีอีกแล้ว
เมื่อไหร่จะหลุดพ้นนะ
สันดานดิบของนี่มาแล้วเหมือนกัน
ฆ่านัทยัดส้วมดีไหม :3125:
-
ให้นัทค่ะ
:z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
:beat: :beat: :beat: :beat: :beat: :beat: :beat: :beat: :beat: :beat:
-
:sad4:
-
:o12: กลับมามาม่าอีกแล้วสงสารทิว
-
มีไรก็พูดกันดีๆซิลูก อย่าทำร้ายร่างกาย T_T
-
อะไรหงะ
ไหงรู้ได้ไงแล้วที่พูดแบบนั้นคืออะไร
พ่อคนเดียวกันใช่ใหม?
ยังไงๆ โอ้ยเครียด
-
ดึกขนาดนี้แล้วยังต้องกินมาม่าอีกหรา :hao5:
-
คุณวีหายไปไหนมาช่วยด่วนนน!!!
-
ใช่น่ารังเกียจจริงๆกลุ่มคนแบบเนี่ย
-
อยากให้นัท ทำกับทิวดีๆบ้าง :hao5: :z3: :serius2:
-
เงอะ อย่าบอกนะว่ามีสายสืบ
-
รึว่าแม่ทิวเป็นเมียน้อยพ่อนัท
-
โอ๊ยเกลียดไอ้นัทมัน
วีมาช่วยทิวหน่อยเร็ว
-
ทนมานานแล้ว ทิวลุกขึ้นมาสู้มั่งอย่ารอให้ถึงปีเลย
สู้ๆ :ped149:
-
สงสารทิวๆๆๆๆๆๆ นัทเลวมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ดีใจที่มาต่อน้า :L2:
-
แกมันพระเอกจริงๆเหรอเนี่ย ไอ้บ้านัททท :z6: :beat:
-
มรึงเป็นเหรี้ยอารายไอ้นัท
มึงชอบทิวป่ะเนี้ยราวีอย่างงี้
ชอบเขาทำไมทำร้ายเขาวะ
-
อ๊อยยย.... อึดอัด อึดอัด อึดอัด เศร้าแทนน้องทิว อีนัท แกจะมาโหดร้ายเกินไปแล้วว :m16: :m31: อนากเห็นน้องทิวฮึดสู้จังง :katai1:
-
อะไรกันเนี่ย น่าสงสารทิวอ่ะค่ะ
อย่าบอกนะว่านัทเป็นพระเอก...รับไม่ได้ค่า
แต่ถ้าเป็นพระเอกจริงๆก็รีบกลับตัวกลับใจเร็วๆนะคะ
ไม่งั้นจะหันไปเชียร์วีแทนแล้ว
เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ ^^
ปล...ขออนุญาติทวงนิยายเก่าของคนเขียนหน่อยค่ะ อ่านค้างอยู่หลายเรื่อง
มาต่อเรื่องเก่าด้วยนะคะ ติดตามอ่านอยู่ค่า......
-
นัทเป็นมนุษย์ที่ไม่สมควรได้รับความรักเลย
หรือถ้าทิวรักนัทได้นี่ ทิวต้องเป็นพวกมาโซขั้นสุดอ่ะ
หรือนัทไม่ใช่พระเอก ยังไงๆ
รออ่านนะคะ
-
เปลี่ยนพระเอกเนี่ยยังทันไหม :m8: :m8:
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :katai4: :katai4: :pig4: :pig4:
-
ชีวิตหนูจะรันทดไปไหม
อย่าไปยอมนะทิว
ไปแจ้งตำรวจเลย
เค้าไม่ส่งเรียนก็ไปทำงานสิทิว
กู้กยศเข้า
อย่าไปยอม ทิวสู้บ้างสิสู้!
2014 แล้วนะจะยอมให้ใครมาข่มเหงแบบนี้ได้ไง
เป็นเจ้านายไม่ได้เป็นเจ้าชีวิตเรานะ :katai1: :katai1:
:m31: :m31:
-
อ่านเหนื่อยมาก อ่านไปลุ้นไปยั่งกะอ่านหนังผี
ยิ่งตอนหนีนัทนี่เหมือนลุุ้นจนลืมหายใจ :sad4:
-
“ทิว..ทิวอยู่หรือเปล่า..”
เสียงเคาะประตู..กับเสียงเรียกครั้งที่เท่าไรก็ไม่รู้ ผมได้แต่กลั้นเสียงคราง..กลั้นเสียงสะอื้นเอาไว้ด้วยการกัดแขนตัวเอง มันไม่ยอมหยุด..และยิ่งออกแรงกระแทกมากขึ้นเมื่อได้ยินเสียงวี
“ไอ้นี่ใช่ไหม..ไอ้นี่ใช่ไหมที่พามึงหนี..”
ผมหลับตาลง..จิกมือลงกับผ้าปูที่นอนแน่น ในหัวก็คิดภาวนาให้วีเลิกเรียก..เลิกยุ่งกับผมแล้วกลับไปห้องตัวเองสักที
“อยากเห็นหน้ามันจริงๆ” มันว่าแล้วถอนตัวออกไปจากตัวผมทันที “อยู่เฉยๆ อย่าคิดจะแต่งตัวเชียวนะมึง..”
ผมลุกขึ้น..แล้วรีบดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมร่างกายตัวเองเอาไว้ ตอนที่มันกำลังง่วนกับการพันผ้าเช็ดตัวให้กับร่างกายท่อนล่างของตัวเอง มันกำลังเดินไปเปิดประตู..คงต้องการจะให้วีเห็นผมกับมันในสภาพที่ไม่เหมาะสม
มันคงอยากให้ผมอายสินะ หรือไม่ก็คงอยากให้วีนึกรังเกียจเมื่อได้เห็นผมในสภาพนี้..สภาพที่ไม่ต่างจากไอ้ตัวแบบที่มันแสดงให้ใครต่อใครเห็นมาตลอด..
“ทิว..เอ่อ..คุณ..”
“มาทำไม..” มันไม่ใส่ใจกับท่าทางงุนงงของวี..และเลือกที่จะยิงคำถามแบบไร้มารยาทกลับไปแทน “กูถามว่ามาทำไม..”
“เอ่อ..ผมมาหาทิว..แต่ไม่คิดว่าจะ..” วีเหลือบตามามองผม..ที่ตอนนี้ทำได้แค่นั่งนิ่งๆ ในสภาพเปลือยเปล่าตามคำสั่งของมัน “เป็นอะไรหรือเปล่าทิว..”
“คิดว่ามันจะเป็นอะไร..” มันถามแล้วส่งยิ้มเหยียดๆ ไปให้ “นอกจากเซ็งที่ถูกขัดจังหวะ..”
“ผมไม่ได้ถามคุณ..”
ผมพ่นลมหายใจออกมา..รู้สึกแย่จริงๆ ที่ต้องอยู่ในสภาพแบบนี้ ปกติแค่ถูกมันเหยียบย่ำ..ถูกมันรังแกผมก็รู้สึกสมเพชตัวเองมากพอแล้ว แต่ตอนนี้ผมกลับต้องมานั่งสมเพชตัวเองมากกว่าเก่า..เพราะถูกมันประจานให้ได้อายแบบนี้
“พูดสิทิว..บอกมาว่านายเป็นอะไรหรือเปล่า..”
ไม่แปลกใจเลยที่วีจะคิดจะถามผมออกมาแบบนี้..ในเมื่อสภาพผมตอนนี้ ถ้ามองจากภายนอก..มองโดยไม่คิดแค่เรื่องเซ็กส์ เรื่องใต้สะดือโง่ๆ สภาพผมตอนนี้ก็ไม่ต่างอะไรจากสัตว์ที่ถูกทุบถูกตีก่อนจะถูกส่งเข้าโรงฆ่าสัตว์..
“ทิว..”
“ผมไม่ได้เป็นอะไรครับ..” ผมตอบ..ก่อนจะเบือนหน้าหลบสายตาเขา “ขอบคุณที่เป็นห่วงนะ..แต่ขอเวลาส่วนตัวให้ผมหน่อย..สักพัก..”
“ทิว..”
“ได้ยินแล้วใช่ไหม..ได้ยินแล้วก็ไสหัวกลับห้องมึงไปได้ซะ”
มันพูด..ก่อนจะหัวเราะในลำคอเหมือนเยาะเย้ย ผมเลยล้มตัวลง..แล้วคว่ำหน้ารอให้มันมาทำเรื่องที่ค้างคาเอาไว้ให้มันจบๆ ไป ไม่รู้ว่าตัวเองคิดถูกหรือเปล่าที่ทำแบบนี้..แทนที่จะร้องขอความช่วยเหลือจากวี แต่ผมกลับเลือกที่จะผลักวีออกไป..แล้วก้มหน้ารับกรรมของตัวเองต่อไป
ไม่รู้สิ..ผมแค่คิดว่าไม่อยากให้วีต้องมาลำบาก ต้องมาวุ่นวาย..เพียงเพราะจะช่วยเหลือคนแปลกหน้าที่เพิ่งรู้จักอย่างผม เขาไม่ได้เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้..ไม่สมควรถูกลากให้เข้ามาลำบากไปกับผมด้วย
“ลุกขึ้นไปเก็บของซะ..” ผมหันไปมองมันแบบงงๆ “กลับไปอยู่กับกู..”
“แต่แม่คุณบอกให้ผมย้ายออก..” ผมยังคงอ้างคำสั่งของแม่มัน
“กูบอกยังไงก็ทำอย่างนั้น..เรื่องแม่กูจะจัดการเอง”
“แต่ผมไม่อยากขัดคำสั่ง..”
“มึงจะกลับไปดีๆ หรือจะให้กูเอามันจนลุกไม่ขึ้น แล้วลากกลับไปคอนโด..” มันยกมือขึ้นชี้หน้าผม “อย่าให้กูต้องหมดความอดทน..”
“เหอะ !”
ผมหัวเราะในลำคอ..รู้สึกขำกับคำพูดของมัน อย่าให้มันต้องหมดความอดทนงั้นเหรอ..จะเอาผมจนลุกไม่ขึ้นเลยใช่ไหม ?
แล้วไอ้สิ่งที่มันทำตลอดสองสามชั่วโมงที่ผ่านมานี่คืออะไร..นี่มันยังไม่ได้เอาผม ยังไม่ได้ทำร้ายผมเพียงเพราะหมดความอดทนใช่ไหม ??
“ลุกขึ้น..” เดินเข้ามาจับแขนผมได้..ก็กระชากเสียจนตัวผมหล่นลงไปจากเตียง “ใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อย..แล้วกลับเลยละกัน”
“...”
“ส่วนข้าวของมึงกูจะให้คนมาขนกลับวันหลัง..”
เท่านั่นแหละครับ..มันพูดเพียงแค่นั้น ก่อนจะเดินไปค้นเสื้อผ้าผมในตู้แบบลวกๆ แล้วโยนมาให้ผมใส่ ผมก้มหน้าก้มตาใส่เสื้อผ้าที่มันโยนมาให้..พอเสร็จก็เดินตามมันลงมาขึ้นรถกลับไปที่คอนโดแบบเงียบๆ เหมือนคนไม่มีทางเลือก..
.
.
“ทำหน้าเหมือนจะเป็นจะตาย..อาลัยอาวรณ์มันนักหรือไง..”
ไม่คิดจะพูด..หรือคิดจะเถียงอะไรมันหรอกครับ ในเมื่อมันไม่เคยสนใจอยู่แล้วว่าเรื่องจริงจะเป็นยังไง..พูดหรือเถียงอะไรไปก็มีแต่เสียเวลาเปล่าๆ สู้เก็บแรงเอาไว้รับความทรมานที่จะได้รับจากมันหลังจากนี้ดีกว่า..
อีกอย่างหนึ่งก็คือ..ผมอยากใช้เวลาคิดหาทางถาม เรื่องที่มันเผลอหลุดออกมาก่อนหน้านี้มากกว่า..
Ma-NuD_LaW
"มีไรก็พูดกันดีๆซิลูก อย่าทำร้ายร่างกาย T_T" .. ความเห็นนี้น่ารัก กระชากอารมณ์ผมออกจากนิยายได้เฉยเลย :laugh:
"ดึกขนาดนี้แล้วยังต้องกินมาม่าอีกหรา" .. อันนี้ก็น่ารัก :m1:
"พ่อคนเดียวกันใช่ใหม? + รึว่าแม่ทิวเป็นเมียน้อยพ่อนัท" .. คึคึคึคึ
"ขออนุญาติทวงนิยายเก่าของคนเขียนหน่อยค่ะ อ่านค้างอยู่หลายเรื่อง
มาต่อเรื่องเก่าด้วยนะคะ ติดตามอ่านอยู่ค่า......" .. อันนี้ขอเวลาหน่อยน้า ค้างอีกสี่เรื่องใช่ไหม จะพยายามนะครับ (ตราบเท่าที่ยังไม่เลิกติดนิยาย..ก็คงยังอัพไม่จบแน่ๆ :hao5: ขอไปเลิกเสพติดนิยายก่อนนะ)
สุดท้าย..ท้ายที่สุด
.
.
"ชีวิตหนูจะรันทดไปไหม
อย่าไปยอมนะทิว
ไปแจ้งตำรวจเลย
เค้าไม่ส่งเรียนก็ไปทำงานสิทิว
กู้กยศเข้า
อย่าไปยอม ทิวสู้บ้างสิสู้!
2014 แล้วนะจะยอมให้ใครมาข่มเหงแบบนี้ได้ไง" .. :m30: ความเห็นนี้ทำร้ายคนเขียนมาก :m20: มันคือวิธีแก้ปัญหาจริงๆ นั่นแหละ .. ในชีวิตจริงอ่ะนะ :m26: คิดได้ไงอ่า..เล่นเอาคนเขียนไปไม่เป็นเลยนะ o13
ขอบคุณทุกความเห็นนะครับ :pig4:
-
เขาอยากอ่านอีกๆๆๆๆๆๆ
สงสารทิวๆๆๆๆๆๆ วีช่วยทิวด้วยๆๆๆ
-
:sad4: :sad4: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :pig4: :pig4:
-
:mew2:
-
จิตแบบบ้าๆ
-
ทิวเอ้ย ถ้าหนูไม่สู้หนูก็จะเป็นอย่างนี้ไปตลอด
สุดท้ายหนูก็จบด้วยมะเร็งท่อทวารจากการกระทำที่รุนแรงซ้ำๆซากๆ
ทนทุกข์ทรมานเพื่อจะเรียนให้จบมันก็เสียเปล่า ไม่เกิดประโยชน์อันใด
สู้ๆ
-
ขอมอบสิ่งนี้ให้ขุ่นนัท จากใจ
:z6: :z6: :z6: :z6:
-
ในเมื่อมันไม่ปล่อย เราก็ต้องเกาะมันแน่นๆ
หลอกให้มันหลงหัวปักหัวปำแล้วเอาเงินมาใช้เยี่ยงไฮโซ :laugh3:
-
ยั่วให้มันหลงจนโงหัวไม่ขึ้นแล้วเขี่ยมันออกไปจากชีวิตเลยค่ะทิว :beat:
-
คนแบบอินัทต้องทำให้มันเจ็บ ทำให้มันรับรู้ถึงความเจ็บของทิวบ้าง
-
ถ้าไม่ปล่อยก็หลอกให้มันรักมันหลงจนบอกความจริง จากนั้นก็ปลอกลอกให้หมดตัวแล้วถีบหัวส่งเลยทิวหมั่นไส้นัทมัน
เราชอบคอมเม้นต์ที่ให้ไปทำงานแล้วกู้กยศ.จริงๆน่ะ
-
:mew2: สงสัยทิวเป็นพวกชอบความเจ็บปวดเล็กๆหรือเปล่า ยอมอยู่นั้นหรือรักนัทเลยยอม
-
สไตล์เดิมๆ ภาษาและการอัพคุ้นมาก สั้นมากกกกกกก
เรื่องเดียวกับเมียน้อยป่ะ? หรือเรื่องอะไรนะ ที่นายเอกเป็นเลขาแล้วเป็นชู้กับประธานอ่ะ แล้วก็หนีจากการเป็นชู้ไปเป็นแฟนกับคนในบริษษัทจนโดนไล่ออกทั้งคู่ จำชื่อไม่ได้ แต่จำได้ว่าตอนแรกเปิดเป็นเรื่องสั้น แล้วก็แจ้งที่หลังว่าเรื่องยืดเยื้อ เราจำภาษาและการทอล์คกัยคนอ่านได้ ตัวอักษรสีนี้เลย
เข้าเรื่อง
โอ๊ยยยยยยยยยยย ทิวแกนี่มันน่าสงสารจริงๆ เอาง่ายๆน่ะ ถ้าไม่ไหวหนีโลด ทิ้งให้หมดเลย อนาคตสร้างใหม่ได้ มีสมอง มีแรง ทำงานก็สร้างมันได้แล้ว ทนทำไมลูก แล้วที่ว่านิสัยเหมือนแม่นี่คือ? แสดงว่าแม่ทิวต้องรู้จักกับพ่อของนัท หรือไม่ก็เป็นเมียน้อย หรือไม่ก็เป็นผู้หญิงที่ท้องแล้วเอาทิวไปทิ้ง โว๊ะ นัทนี่ยังไง หึงหรือไง สงสารทิวจัง วีนี่ไม่เหมาะกับพระรอง เพราะนางมาแหวกแนวมากตรงที่ "ทิวเป็นอะไรบอกสิ" ถ้าเป็นคนอื่น "แกทำอะไรทิว" แล้วก็ตะลุมบอนกัน แต่เรื่องนี้วีมาแปลกดี ชอบ เชียร์วีทิวนะ
แต่เราข้องใจเรื่อวชื่อมาก ชื่อตัวละครเมะเคะนี่ เมื่อรวมกันคือ นัททิว พอดีเลย แรงบันดาลใจชื่อมาจาก นัททิวป่ะ? มันพอดีเป๊ะ หรือเราคิดไปเองอ่ะ ถ้าเราคิดไปเองขอโทษด้วยนะครับ พอดีมันสะกิดใจช้านนน ด้วยคำคำว่า ไม่ใช่ละ ฮ่าๆ
เรื่องนี้คงจิดราม่าสินะ เป็นกำลังใจให้วีนะ (อ้าวววว) แย่งทิวมา เอาทิวมา แล้วฆ่านัทซะ แต่พ่อแม่นัทนี่น้าาาาา
-
อ่านแล้วหมั่นไส้คุณนัท ตะหงิดๆว่ะ :katai1:
ตบกานม้ายยย!! อีคุณนัท !! :angry2:
ทิวก้อสู้คนบางเหอะ ขอร้องไห้คนอื่นช่วยบ้างน่ะ คนเราจะอยู่ได้โดยไม่มีเพื่อนจริงหรอ ??
ปล. อ่านนิยายแบบนี้แล้วอิน 555 แต่ชอบมาก ขอบคุณคนเขียนค่ะ ตุ๊ดไปล่ะ 321 แยก!!
-
:katai1:
-
เฮ้อไม่รู้ว่าวีจะเลิกคบทิวหรือเปล่าเศร้าเลย :hao5:
-
พระเอกเฮี้ยยยยยยยย แกเลวมากอ่ะ สงสารทิว ย้ายที่เรียนแล้วเทียบหน่วยกิตเลยดีมั๊ย
ไปไหนก็ได้ ไปให้ไกลจากเฮ้นี่อ่ะ ดูดิจะตามเจออีกป่าว มันมีความรักให้ทิวสักนิดมั๊ยเนี่ย?
วี อยู่เป็นกำลังให้ทิวก่อนนะ อย่าพึ่งหนีไปไหน :heaven
-
ทิวๆๆๆๆๆๆๆๆๆสู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ไอ้นัททททททททท ถ้ารักทิวนี่ ตูไม่เชื่อหรอก มันไม่ได้มีอะไรให้รู้ว่ารักเลย :z6: เห็นหน้าทิวไอ้นั่นแข็งอัตโนมัติตลอดเลยนะไอ้นัทเอ้ย :angry2: สู้ตรงๆไม่ได้ วางยาอัดตูดมันคืนเลยลูก :oo1: เออ สงสัยเหมือนกันว่าแม่ทิวเป็นเมียน้อยพ่อนัทเปล่า ถ้าใช่นี่ incest เลยนะ :heaven
-
ทนทำไม??
-
นัทซาดิตส์ดีนะ ดูท่าจะชอบความรุนแรงจริงๆ เกลียดทิวขนาดนั้นเลยหรอจ้ะ
สงสัยเด็กๆมีปมนะเนี่ย o3
-
ทิวววววว ทำไมไม่สู้ไอ้บร้านัทมันบ้าง :fire:
-
รันทดได้อีกไหมเนี่ยยยยยชีวิตทิว :hao5: :hao5:
นัททำไมเธอโหดด ตลอดเลย ทิวสู้คนบ้างก็ได้นะลูก เจ็บแทนเลย
ตกลงแม่ทิว เกี่ยวอะไรกับพ่อนัท อยากรู้ๆๆๆๆๆ
-
ด้วยลำแข้งขนาดนี้จะทนไปทำไม
น่าสงสารจังรออ่านตอนต่อไปค้าบ
-
มาต่อน่าาา
ผมรออยู่ :hao7:
-
“ไว้จะซื้อให้ใหม่..” มันบอกแค่นั้น..ก่อนจะเดินออกจากห้องนอน
ผมไปผมยืนนิ่ง..มองดูซากเตียงที่หลุดกระจัดกระจายออกเป็นชิ้นๆ รอบห้อง นึกไม่ออกเลยว่าคืนนี้ผมจะนอนที่ไหน..เมื่อมันเล่นพังข้าวของผมในห้องเสียเละเทะขนาดนี้ แม่งใช้อารมณ์มากเกินไปจริงๆ
“เฮ้อ..”
ผมถอนหายใจออกมาแบบเบื่อๆ หันไปมองประตูห้องตัวเองที่กำลังปิดสนิท..เมื่อเห็นว่าไม่มีวี่แววที่มันจะกลับเข้ามาวุ่นวายอะไรกับผมอีก ผมเลยเดินเข้าไปเขี่ยเศษซากข้าวของทั้งหมดไปกองรวมกันที่มุมห้อง ก่อนจะหยิบผ้าห่มขึ้นมาสะบัดสองสามที..แล้วปูลงไปกับพื้นห้อง
คืนนี้คงต้องนอนแบบนี้ไปก่อน..เอาไว้ค่อยคิดดูอีกทีว่าจะต้องทำยังไงต่อ ไม่รู้ว่ามันจะซ่อมได้ไหม..ทั้งโต๊ะทั้งเตียงพวกนี้ แต่เมื่อกี้มันบอกว่าจะซื้อให้ผมใหม่นี่นา ถ้างั้นก็คงไม่ต้องซ่อมละมั้ง..
“แล้ววันนี้จะเอาเสื้อผ้าที่ไหนมาเปลี่ยนว่ะ..”
พึมพำกับตัวเองแบบนั้น..ก่อนจะตัดสินใจลุกขึ้นไปอาบน้ำ ก่อนออกมาเพิ่งจะโดนมันทำเรื่องอย่างว่าไป..ยังไม่ได้อาบน้ำล้างตัวเลยสักนิดก็โดนบังคับให้กลับมา รู้สึกว่าตัวเองสกปรกชะมัด.. ผมจัดแจงถอดเสื้อกับกางเกงออกวางพาดไว้ที่ราว..ก่อนจะเปิดน้ำราดร่างกายตัวเอง น่าขยะแขยงสิ้นดี..ไอ้ร่างกายที่ถูกมันแตะต้องแบบนี้
“เลี้ยงไม่เชื่อง..สันดานเหมือนแม่มึงไม่มีผิด”
คำพูดของมันวนเวียนเข้ามาในหัวอีกครั้ง เหมือนแม่งั้นเหรอ..ผมเหมือนแม่ใช่ไหม แล้วแม่ผมคือใครกันล่ะ ?
.
.
“อื้อ..” ผมขดตัวมากขึ้น..เมื่อรู้สึกว่ามีใครกำลังรบกวน “อย่ายุ่งได้ไหม..”
“นี่มึงกล้าสั่งกู..” ผมลืมตาขึ้นมา..ก็เจอกับมัน “จะหนีไปไหน..”
มันตามมาดึงตัวผมให้กลับเข้าไปอยู่ใต้ร่างมันอีกครั้ง..ก่อนจะออกแรงอุ้มผมขึ้นจากพื้น “จะ..จะทำอะไรครับ”
“ก็พามึงไปนอนไง..”
“นอน..ไปนอนที่ไหนครับ”
“ห้องกูไง..” น้ำเสียงมันติดจะรำคาญผมนิดๆ “จะให้กูเอามึงบนพื้นแข็งๆ หรือไง..ปวดหลังตาย”
“คุณนัท..” ผมเริ่มดิ้น..เมื่อรู้จุดประสงค์ของมัน “เพิ่ง..เพิ่งทำไปเมื่อกลางวันเองนะครับ”
“แต่กูอยาก..”
ได้ยินมันพูดแบบนั้น..แล้วผมจะไปขัดใจอะไรมันได้ ทำแค่ยอมๆ มัน..ก้มหน้าก้มตายอมมันไปแบบนั้น ผมมองดูเสื้อผ้าตัวเองถูกถอดไปทีละชิ้นๆ ทั้งเสื้อทั้งกางเกงเป็นตัวเดิมที่ผมใส่กลับมา..มันสกปรกนิดหน่อยแต่ยังพอใส่ได้ จนกระทั่งตอนนี้..ตอนที่ถูกมันเหวี่ยงลงไปบนพื้น
“กูจะคิดทบต้นทบดอก..เอาให้สาสมที่มึงกล้าหนีกูไปเลย”
“หึ..”ผมแค่นเสียงหัวเราะออกมา..ไม่รู้ว่าผมทำไปเพราะอยากจะยั่วโมโหมัน หรือเพื่อจะเยาะเย้ยตัวเองกันแน่ “เอาให้ตายไปเลยดีไหมครับ..น่าจะสาสมที่สุดแล้ว”
เพี๊ยะ !!
หน้าผมชาไปเกือบครึ่ง.เมื่อถูกตบซ้ำไปบนรอยแผลเดิมกับเมื่อกลางวัน ปากคงแตกซ้ำอีก..ไม่รู้ว่าพรุ่งนี้หน้าจะบวมเพิ่มขึ้นด้วยหรือเปล่า คงต้องรอลุ้นดูอีกที..
“อย่าปากดีกับกูให้มากนัก..”ว่าแล้วบีบกรามผมแน่น “ความอดทนกูมีไม่มาก..”
น่าขำนะครับ..ที่มันกล้าพูดแบบนี้ ความอดทนงั้นเหรอ..ที่ผ่านมาผมยังไม่เคยเห็นในตัวมันด้วยซ้ำ แล้วมันยังกล้าพูดได้อีกเหรอ..ว่ามันเคยมี ??
.
.
“เสร็จแล้วก็รีบเก็บกวาด..แล้วกลับไปนอนห้องตัวเองด้วย”
มันบอกแค่นั้น..ก่อนจะคว้าผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำไป ผมเลยรีบลุกขึ้นมาเก็บเสื้อผ้า..เก็บซากถุงยางสองสามชิ้นที่มันโยนทิ้งเรี่ยราดเอาไว้ แล้วรีบเดินออกไปหยิบผ้ามาเช็ดคาบน้ำคาวๆ ที่ไหลย้อนออกมาเปื้อนพื้นห้อง ต้องเป็นผมทุกทีสิที่เหนื่อย..เหนื่อยแล้วยังต้องมาตามเก็บกวาดแบบนี้อีก โลกนี้แม่งไม่เคยยุติธรรมเลยจริงๆ
.
.
รุ่งเช้าผมก็ได้แต่นั่งๆ นอนๆ อยู่ในห้องนอนของมัน..เพราะไม่เหลือเสื้อผ้าที่จะใส่อีกแล้ว และสิ่งที่มันทำคือการโยนเสื้อเก่าๆ ตัวโคร่งๆ ของมันให้ผมตัวหนึ่ง..ก่อนจะสั่งว่าห้ามก้าวขาออกจากห้องมันจนกว่าพวกคนงานขนของจะออกไปหมด มันสั่งซื้อเตียงซื้อตู้ให้ผมใหม่..ก่อนจะให้คนไปขนของผมมาจากหออย่างที่พูดเอาไว้เมื่อวาน
ผมนั่งเงียบๆ อยู่บนพื้นหน้าเตียงของมันเกือบทั้งวัน..ในขณะที่มันต้องออกไปข้างนอก พามิวไปทานข้าว..เดินเล่นที่ห้างตามคำสั่งของแม่มัน ผมล้มตัวลงนอนกับพื้นแข็งๆ เมื่อรู้สึกง่วง..แต่พอหลับตาลงกลับได้ยินเสียงมันแว่วมาในหัวอีกครั้ง
“เลี้ยงไม่เชื่อง..สันดานเหมือนแม่มึงไม่มีผิด”
เท่าที่จำได้..ผมก็แค่เด็กที่อาศัยอยู่ในบ้านเด็กกำพร้า ไม่เคยมีความทรงจำเรื่องแม่ด้วยซ้ำ..จนกระทั่งวันที่ถูกครอบครัวมันรับมาเลี้ยง ตอนนั้นผมดีใจมาก..รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะมีพ่อแม่เหมือนคนอื่นเขาแล้ว แต่จู่ๆ มันกลับพูดคำนี้ออกมา..พูดเหมือนมันรู้อะไรอย่างนั้นแหละ ผมลุกขึ้น..ก่อนจะเดินไปรื้อลิ้นชักหัวเตียง และโต๊ะทำงานมัน อาจจะมีอะไรบ้าง..อะไรที่ผมเองก็ไม่รู้ว่ามันมีจริงหรือเปล่า
“ทำอะไรของมึง..” ผมสะดุ้ง..หันกลับไปมองมันแบบหวาดๆ “คิดจะขโมยของกูหรือไง..”
“ผมเปล่า..เปล่าครับ” หยุดมือที่กำลังรื้อค้น..แล้วเดินเข้าไปหามัน “ผมแค่ช่วยจัดของ..”
“ให้มันจริงเถอะ..” มันพูดแล้วล้มตัวลงนอนบนเตียง “แล้วเงียบๆ ด้วย..กูจะนอน”
“ครับ..” รับคำ..ก่อนจะลงไปนั่งข้างๆ เตียงเงียบๆ
“ถ้ามิวโทรมา..ก็บอกว่ากูไม่สบาย หลับไปแล้ว” มันพึมพำบอกผม..ก่อนจะหยิบมือถือออกจากกระเป๋ากางเกงมาโยนๆ ไว้บนโต๊ะข้างเตียง
ผมนั่งมองมัน..แบบไร้ความรู้สึก เพราะไอ้ท่าทางไร้พิษสงแบบนี้ของมันทำให้ผมแปลกใจ..คนแบบนี้น่ะเหรอที่ทำเรื่องเลวร้ายกับผม ท่าทางเซื่องๆ แบบนี้ใช่ไหมที่ทำกับผมได้แบบไม่ใช่คน
“ขึ้นมานอนข้างๆ กู”
“ครับ ?” ผมถาม..เมื่อไม่แน่ใจในสิ่งที่ได้ยิน
“กูบอกให้ขึ้นมานอน !!”
“...”
“เร็วๆ”
เมื่อเห็นผมนิ่ง..มันเลยฉุดแขนผมให้ลุกขึ้นแล้วดึงเข้าไปในอ้อมกอด..ผมนอนนิ่ง ไม่ค่อยเข้าใจในสิ่งที่มันทำเท่าไร นี่มันกำลังเหนื่อยเหรอ..หรือกำลังเบลอๆ อะไรอยู่หรือเปล่า ?
“มึงไปง้อมิวแทนกูมากี่ครั้งแล้ว..”
“ครับ ?”
“อย่าให้กูต้องถามซ้ำซาก !”
“เอ่อ..” ผมอึกอัก “ก็..ก็ทุกครั้งแหละมั้งครับ”
ผมก็ง้อมิวแทนมันทุกครั้งนั่นแหละ..เพราะทุกครั้งที่ถูกมิวโกรธ มันชอบมาระบาย..มาลงกับผมตลอดนี่
“หึๆ” มันหัวเราะในลำคอ..ก่อนจะเงียบไป
“คุณ..คุณนัท”
มันไม่ตอบอะไรอีก..ท่าทางจะหลับสนิทแล้วจริงๆ ผมเลยค่อยๆ ยกแขนมันออกจากตัว..ก่อนจะย้ายตัวลงมานอนที่พื้นอีกครั้ง ผมทำใจให้นอนร่วมเตียงกับมันไม่ได้จริงๆ ขนาดแค่ต้องนอนร่วมห้องกันแบบนี้ ผมยังไม่อยากทำเลย..
Ma-NuD_LaW
ขอร้อง..อย่าแสดงความเห็นอะไรที่มันดักทางคนเขียนนักจะได้ไหม ?
:laugh: :laugh: :laugh:
ขอบคุณครับ :pig4:
-
:L2: :pig4:
-
มนุษย์เลว
-
หนีไปให้ไกลเลยลูกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
:sad4: :sad4: :sad4:
-
:m16: :m16: :m16: :m16: :m31: :m31: :m31: :fire: :angry2:
o13 o13 o13 o13 :pig4: :pig4:
-
สุดท้ายก็หนีไม่พ้น แต่ก็เพราะมีเหตุผลเรื่องแม่ด้วยนะ เลยอยู่ต่อก่อน :เฮ้อ: ทำไมไอ้คุณนัทมันโหดร้ายกับน้องทิวจังวะ เอาเขาก็ให้เอา ยังจะลงไม้ลงมืออีก :beat: สงสารทิวนะ เหมือนคนไม่มีที่ไป ตัวคนเดียวจะทำอะไรก็ไม่สะดวกต้องรอเรียนจบก่อน ถึงจะทำงานพิเศษคิดว่าคงไม่พอค่าเรียนหรอก และก็ไม่อยากให้ทิวคิดสั้นไปขายตัวด้วย ตอนนี้เข้าทิวนะที่ต้องอดทนก่อน สู้ต่อไป และก็หัดสู้มันบ้างดิ สู้ด้วยกำลังไมไ่ด้ก็ใช้ปัญญาหน่อย ล่อหลอก ล่อลวง ให้มันติดบ่วงรักเรา เหมือนหลายๆเม้นท์บอกอ่ะ ให้มันหลงแล้วถีบหัวส่ง :z6: คิดว่าเรื่องแม่ คนบ้านนี้ต้องรู้จักแน่ๆว่่าแม่ทิวเป็นใคร ขอให้ทิวรู้ความจริงนะ :katai2-1: และก็ขอให้เอาคืนไอ้คุณนัทมันด้วยนะ คนเขียน :call: ส่วนคุณวี ยังไม่มั่นใจว่าดีจริง ขอไม่ออกตัวเชียร์ ดูไปก่อน :hao3:
-
ความรู้สึกรังเกียจ ขยะแขยงจนไม่อยากเห็นหน้า ไม่อยากให้ถูกตัวมันทรมานจริงๆนะ เกลียดมากแต่หนีไปไหนไม่ได้โคตรทุรนทุรายจนอยากอ้วกเลยล่ะ :oak:
-
ฮาคนเขียนอ่ะกลัวเม้นคน
อ่านดักทางซะงั้น
คนเขียนเขียนมาไงก็อ่านแหละเพราะสนุก
ถึงแม้จะเขียนให้ไอ้หะเรี่ยนัทเป็นพระเอกแบบมีปมก็อ่าน
-
ไม่ดักค่ะ
แต่ขออัดหน้าไอ้นัทที
:z6:
-
อยากรู้จังนัทรู้อะไรเกี่ยวกับแม่ทิว :oni3:
-
เมะมีปมอะไรป้ะ ? คือไม่ชอบเลยอ่ะเป็นไรมากไหมมมม
สงสารเคะอ่ะ นี่คิดเลยวีต้องเข้าใจนะดูจากสภาพเอา เคะไม่ได้อยากเป็นแบบนี้หรอก
รอค่ะรอ ><
-
ยิ่งอ่าน เรายิ่งอยากรู้ อยากเข้าใจความคิดของนัทอะ
คิดอะไรอยู่ๆๆๆๆๆๆ ใจร้ายจัง
:hao5:
-
ยิ่งอ่านก็ยิ่งเกลียดนัทมันมากขึ้น
-
เอาให้มันหลงเลยทิว สมัยนี้เคะต้องฉลาด เริ่ด เชิด อย่างปล่อยให้มันย่ำยีง่ายๆ
ควรถ่ายคลิปเซ็นเซอร์หน้าตัวเองไว้ แล้วแบล็คเมล์มัน ฮ่าฮ่าฮ่า
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยยเคนเขียนเนี่ยย สั้นมาก ทำเราอารมณ์ค้าวงงงงงงงงงงงงงง
แล้วนัทนี่อะไรฟะ? สงสัยจะหึงมากเลยสินะ แต่น่าสงสารทิวไม่แลแกเลย
งงกับนัท งงมากกกกกกกกกกกกก วีไปหนายยยยยยยยย ฮืออออออออออออออออออออ
-
ค้างงงงงงงงงงงงง
อยากอ่านอีกกกก :ling1:
-
หวังว่าเรื่องนี้จะเหมือนเรื่อง เมียน้อย นะครับ ที่สุดท้ายอิพระเอกก็ไม่เหลือใคร
แล้วให้นายเอกไปได้กับคนที่คนอ่านคิดว่าเป็นพระรองอ่ะ ซึ่งเรามองว่ามันสมเหตุสมผลดีและที่สำคัญ สะใจมากกกกก
แต่เรื่องนี้นี่ นัทมันเลวเกินคนจริงๆ เลวกว่า(คนที่เราคิดว่าเป็น)พระเอกเรื่องนั้นอยู่หลายร้อยเท่าเลยล่ะ
แต่เค้าเชื่อฝีมือการแต่งของคุณ ลิงภูเขขาอยู่แล้ว ว่าอย่างน้อยคงไม่ทำร้ายทิว ให้มาได้ลงเอยกับนัทหรอกนะครับ
หรือถ้าจะลงเอย ก็ให้มันได้รับกรรมอย่างสา(หัส)สมด้วยนะครับ :z6: :z6:
ปล.เค้ายังรอตอนพิเศษของเรื่อง ไอ้พี่เล็กแม่ง!! ที่สัญญากันเอาไว้อยู่น๊า อยากเห็นน้องอยู่กับพ่อแม่พี่เล็กจะแย่แล้วง่า
-
นัทคงมีเหตุผลในแบบของมันแหละ(พยายามเข้าใจ)
แต่ทำไมต้องทำร้ายกัน(ร่างกาย)ขนาดนั้นด้วย :angry2:
ทิวก็ไม่ได้สู้แกสักหน่อย :katai1:
-
เลวจริงชิงกะเบล
แต่ก็นะจะไปว่านัทมันฝ่ายเดียวก็ไม่ได้
ทิวเลือกเองเลือกที่จะทำให้เป้นแบบนี้เลือกที่จะยอมมัน เหอะๆ
เต็มที่เลยเราไม่สงสารทิวละ อิอิ
-
ผมตื่นขึ้นมาอีกทีตอนเย็นๆ มองไปรอบๆ ก็เห็นว่าอยู่ในห้องของตัวเองแล้ว ผมมองเตียง..มองตู้เสื้อผ้า มองแม้กระทั่งโต๊ะหนังสือตัวใหม่ ทุกอย่างเป็นสีขาว..สีขาวสะอาดๆ สีขาวแบบที่ผมเคยนึกอยากได้..
แล้วผมเข้ามานอนในห้องนี้ได้ยังไง.. จำได้ว่าก่อนจะหลับไป ผมอยู่ในห้องของมันนี่นา แล้วทำไมตอนนี้มาอยู่ที่นี่ได้..
.
.
[ไปกินข้าวบ้านมิว]
ข้อความง่ายๆ ที่มันเขียนแปะไว้หน้าประตูห้องผม..ผมหยิบมันขึ้นมา ก่อนจะอ่านวนไปวนมาซ้ำแล้วซ้ำเล่าด้วยความแปลกใจ นี่มันไม่สบายหรือเปล่า..ปกติไปไหนมาไหนมันไม่เห็นจะเคยบอกผมเลยสักครั้ง ปล่อยให้ผมต้องมานั่งเฝ้า..นั่งรอด้วยกลัวว่าถ้ามันกลับมาแล้วไม่เจอผม หรือเห็นผมหลับไปก่อนจะโมโหจนลงไม้ลงมือใส่..แล้ววันนี้มันเกิดอะไรขึ้นกัน ?
แล้วคืนนั้นทั้งคืนมันก็ไม่กลับมาที่ห้องอีก..ผมนั่งๆ นอนๆ รอมันที่โซฟาในห้องรับแขกอยู่จนเช้า ถึงได้ลุกเข้าไปอาบน้ำแต่งตัวในห้อง ก่อนจะออกมาทำข้าวต้มทิ้งไว้ให้มันในครัวแล้วรีบออกไปเรียน..
ผมไม่รู้หรอกครับว่ามันจะกลับมากินหรือเปล่า..รู้แต่ว่ามันเป็น ‘หน้าที่’ ที่ผมต้องทำ ทำไปเพื่อให้ตัวเองอยู่รอด..
.
.
“ทิว..”
ผมหยุดขาที่กำลังเดิน..ก่อนจะหันกลับไปมองคนเรียก “วี..”
“มาเช้าเหมือนกันนะ..ผมนึกว่าจะต้องรอนานกว่านี้ซะอีก” เขายิ้ม.. “พอมีเวลาคุยกันไหม..”
“อืม..” ผมพยักหน้า..ก่อนจะหันไปมองหาโต๊ะว่างๆ แล้วเดินนำเขาไป
“เอ่อ..แผลเป็นยังไงบ้าง” เขาถามเมื่อนั่งลงบนเก้าอี้ตรงข้ามผมแล้ว
“ก็..ใกล้จะหายแล้ว”
“อืม..ดีแล้วล่ะ”
“ไม่ต้องกังวลหรอก..วีก็ไม่ได้ตั้งใจจะขับรถมาชนผมนี่..” ผมบอกแล้วส่งยิ้มบางๆ ไปให้
“อืม..”
แล้วก็เกิดความเงียบขึ้นมาระหว่างเรา..ผมไม่พูด ส่วนเขาเอาแต่ถอนหายใจ ผมเหลือบมองหน้าเขาที่ดูเหมือนกำลังกังวลกับอะไรสักอย่าง..ก่อนจะเลือกเป็นฝ่ายทำลายความเงียบนี้ลง
“วีมีอะไรจะถามผมหรือเปล่า..”
ไม่แปลกหรอกครับ..ถ้าเขาจะสงสัยจนอยากถามอะไร ในเมื่อสภาพผมในวันนั้นมันดูไม่ค่อยปกติเท่าไร..แม้แต่วันนี้ หน้าตาผมยังซีดเซียวเหมือนคนเป็นโรคร้ายเลย
“วี..” ผมเรียกอีกครั้ง..เมื่อเห็นเขาเอาแต่ถอนหายใจอยู่อย่างเดิม
“เขาคนนั้น เอ่อ..ผมหมายถึงคนที่อยู่กับทิววันนั้น เป็นแฟนกันเหรอ..”
“หึๆ” ที่หัวเราะ..ไม่ใช่เพราะว่าผมขำอะไรหรอกครับ ผมแค่ไม่รู้จะตอบอะไรมากกว่า
“ถ้าใช่..งั้นทิว เอ่อ..ทิวไม่รู้เหรอว่าเขามีคู่หมั้นแล้ว..”
“ผมรู้ครับ..” ผมถอนหายใจออกมา..ก่อนจะพูดต่อ “ที่มานี่..เพราะอยากจะถามเรื่องนี้เหรอ..”
“ผม..” เขาเลิกหลบตาผม “ก็แค่เป็นห่วง”
“ผมไม่เป็นอะไรหรอก..วีไม่ได้ยินเสียงซุบซิบพวกนี้หรือไง” ผมบอกก่อนจะมองไปรอบๆ “ผมไม่ใช่คนดีอะไรแบบที่วีคิดหรอก”
“ทิว..”
“ก็แค่เด็กในบ้าน..ที่อยากยกสถานะตัวเอง” ผมพ่นคำพูดที่ใครต่อใครใช้วิจารณ์ผมออกมาให้เขาฟัง “เนรคุณคนที่ชุบเลี้ยงดูแล..ด้วยการนอนกับลูกชายของเขา”
“ทิว..”
“ทำร้ายผู้หญิงดีๆ เพียงเพราะอยากสุขสบาย”
“พอเถอะ..” เขายื่นมือมาจับมือผมเอาไว้ “ทำไมไม่ร้องขอให้ผมช่วย”
“หึๆ” ผมหัวเราะออกมาทั้งที่น้ำตาคลอ “ช่วยอะไร..ผมไม่ได้เป็นอะไรนี่”
“นี่ทิวคิดว่าผมดูไม่ออกหรือไง..ว่าทิวถูกเขาทำร้าย” เขาบีบมือผมแรงขึ้น “แผลบนตัวทิววันนั้น..หรือแม้แต่รอยช้ำที่อยู่บนแขนทิวตอนนี้ คิดว่าผมดูไม่ออกหรือไงว่ามันโดนอะไรมา”
“...”
“ผมเรียนหมอนะทิว..”
“...” ผมจนคำพูด..ไม่รู้จะหาข้ออ้างอะไรมาบอกเขาอีก
“แค่พูดออกมา..” เขาจ้องตาผม “บอกให้ผมช่วยทิวสิ”
“ผมไม่ได้เป็นอะไร..” บอกแล้วยื้อมือที่เขากำลุงกุมอยู่ออกมา “วีไม่ต้องเป็นห่วงผมหรอก..”
“ทิว..” เขาเรียกผมเสียงอ่อน
“ผมมีความสุขดี..”
“...”
“ขอตัวครับ..” ผมบอกแล้วลุกขึ้น “ยังไงก็ขอบคุณจริงๆ นะ”
หันหลังเดินออกมา..ไม่คิดจะหันกลับไปมองอีก ผมไม่อยากอ่อนแอ..ไม่อยากวิ่งกลับเข้ากอดเขา ร้องขอให้ช่วยเหลืออะไรแบบที่เขาพูด ไม่ควรมีใครต้องมาเดือดร้อนกับเรื่องของผม..เพราะอันธพาลอย่างมันคงไม่มีวันยอมให้ใครยื่นมือมาช่วยฉุดผมออกจากนรกนี้หรอก มันเกลียดผมจะตาย..เพราะงั้นใครก็ตามที่ยื่นมือเข้ามายุ่ง คงไม่ได้อยู่อย่างสุขสงบแน่ !
Ma-NuD_LaW
แว๊บไปอัพเรื่องพี่เล็ก..เพราะเห็นคุณ AMINOKOONG มาทวง :laugh:
แบบบางทีคนเขียนก็มึนๆ ลืมๆ ขอบคุณที่มาเตือนนะครับ :pig4:
.
.
ส่วนที่มีคนถามเรื่องชื่อตัวละคร..ขอโทษที่ตอบช้าน้า "นัททิว" นี่ตั้งใจหรือเปล่า?
อืม..ไม่แน่ใจเหมือนกัน แต่คนเขียนเป็นพวกไร้ความสามารถในการตั้งชื่อตัวละครน่ะ :hao7:
คิดๆ ดูแล้วก็คงตั้งใจมั้ง :laugh:
ขอบคุณทุกความเห็น..โดยเฉพาะเม้นดักทาง เครียดมากเวลาแต่ง.. o6
:pig4:
-
:ling1:
-
ลองให้วีช่วยก่อนนะๆๆๆๆๆๆ
-
ลึกๆในใจอยากให้ทิวคู่กับนัทนะ แบบผู้ร้ายกลับใจ แต่คุณวีก็ดีเกินต้านทาน
ยิ่งทิวออกห่างคุณวีต้องตามติดมากกว่าเดิมแน่ ไม่พ้นไอ่พระเอกของเราอาละวาดใส่ทิวอีกตามเคย เป็นแบบรักสู้ฟัดสุดๆ :hao5:
-
ค้างงงงง :ling1:
-
:pig4: :pig4: o13
-
หนีตามวีไปเลยทิวว.. :o12: :o12:
-
:hao6: จะเม้นท์ก็กลัวคนคนเขียนเครียด 555
งั้นมาให้กำลังใจและรอตอนต่อไปจร้า :ped149:
-
:z2: รอนะค่ะ
พี่ทิววววววววว :ling1:
-
ใกล้ครบปีหรือยัง
-
:serius2: ทำไมถึงไม่ให้วีลองช่วยดูก่อนล่ะ อาจเห็นทางออก
-
โอ้ย.....พระเอกหรือตัวโกงฟะ
อยากจะกระโดดเตะก้านคอแทนน้องทิวสักสามตลบ
-
ใครจะมาดูถูกก็ช่าง แต่เราต้องไม่ดูถูกตัวเองนะทิว :กอด1:
ความหวังดีของวี จะไม่รับไว้ก็ไม่เป็นไร แต่อย่าหันหลังให้วีเลย เราอยากเชียร์วีมากกว่านัทอีก :katai1:
สู้ต่อไป อย่าไปยอมแพ้นะ :3123:
-
สงสารทิวจัง งื้อออออออ จะหนีไปไหน (ก็ไม่ไป) :o12: จะให้ใครช่วย(ก็ไม่อยากให้เค๊าเดือดร้อนเพราะตัวเอง) :sad4:
มันต้องมีสักทางสิน่าที่จะรอดจากคนพันธุ์นี้ :z10: ฮื้อออออออ ขอบคุณที่ตอนนี้ไม่โผล่มานะนัท :beat: :z6:
-
กรี๊ดๆๆๆ ตอนก่อนหน้านี้คนเขียนเม้นท์ถึงเราด้วย ปลื้มปริ่ม ^o^
มันเป็นมาม่าก็จริงนะ แต่ทำไมเราซดได้เพลินๆ ซดได้เรื่อยๆก็ไม่รู้
ทำให้อยากอ่านเรื่อยๆ คนเขียนมีกลวิธีใดน๊อออออ ^^
และสุดท้าย นัทมันเป็นพระเอกจริงๆใช่ไหม 555++ ^^
-
สงสารทิวจังต้องมาโดนนินทากับอะไรที่ไม่เป็นเรื่องจริงเลยสักนิด
-
ค้างงๆๆๆๆๆ อยากอ่านต่อเเล้วอ๊ะ
:katai1: :katai1: :katai1:
-
เอาใให้มันหลงเลยลูกทิว เอาเงินมันมาเยอะๆ
ไหนๆก็นินทากันแล้ว ทำให้มันเป็นจริงไปเลย
แอบยุให้นายเอกแรง หึหึ
-
:pig4: :pig4:
-
ทำไมฉันเพิ่งมาเจอเรื่องนี้ สนุกมากก!!!
-
อึก...สั้นจนหน้าใจหาย
อ่านไม่ถึง 2นาที แหงะ
เงิบไป55+
ไงก็มาต่อเร้วๆนะ จะบ้าตาย
-
เชื่อเถอะนัทมันต้องมาเห็น
ตอนเย็นทิวมีสิทธิ์โดนทำโทษ เผลอๆวีอาจโดนดักซ้อม
-
คอมเม้นบนเดาพล๊อตแบบนี้เรากลัวเลยอ่ะ
เฮ้ออยากให้ทิวมีความสุข :hao5:
-
ขอบอกว่า สั้น สั้นมาก สั้นโค ตะ ระ เลยอ่าาาาาาาาาาาา
คนเขียนทำร้ายเรา ฮอลลลลลลลลลลลลลล
โอ๊ยทิว แกจะอะไรนักหนา กอดวีร้องไห้ไปเลย ไม่อย่างนั้นแกเรียนไม่จบพอดี ฮุ่ย
อิคุณนัทนี่อะไร ทำไมชอบทิวหรือ? ฝันไปเถอะ ทิวของวีเว้ย
วีมองเฉียบมากกกกกกกกก แต่ทิวนางเอกดีเนอะ "ไม่เป็นไร" -__________-
เราสนับสนุนวีทิว เรื่องเริ่มสั้นและค้างมากขึ้น คนเขียนทำร้ายดาววว ฮอลลลล สั้นมาก ถ้าสมมติวว่าทิวได้คู่กับวี นี่ฟินโลกลืมอ่ะ ฮ่าๆ
-
อยากให้ทิวหนีไปให้พ้นๆคนแบบนี้
แต่ถ้านัทไม่ใช่พระเอกเราคงหน่วงกว่านี้อะ
นี่รอนัทมันรับกรรมจริงๆ พูดเลย
-
ขออนุญาตอัพตอนต่อไปช้าลงสัก 2-3 วันนะครับ
ไฟล์นิยายหายไปอีกแล้ว (?) เหมือนจะเป็นเรื่องซ้ำซาก ที่ผมไม่เคยจำ..เลยไม่เคยแก้ปัญหาได้สักที ตอนเรื่อง "เมียน้อย" ก็หายแบบนี้ไปครั้งหนึ่งแล้ว :เฮ้อ:
เมื่อกี้นั่งแต่งตอนต่อไปอยู่..พอกดเซฟเท่านั้นแหละ มันขึ้นอะไรไม่รู้..แล้วก็หายไปหมดเลย ตอนใหม่ที่เพิ่งแต่งเสร็จหายหมด ขอเวลาทบทวนความจำและก๊อบตอนเก่าๆ ไปเก็บก่อนนะครับ
ขอโทษจริงๆ เกิดปัญหาซ้ำซากตลอด.. :m15:
ขอบคุณที่สละเวลาเข้ามาอ่านครับ .. ขอบคุณจริงๆ :pig4:
-
รีบมาน้าาา ไม่เอามาม่าแล้ววว :hao5:
-
:pig4: :pig4:
-
สู้ สู้ !!! นะค่ะ เอาใจช่วยย :pig4: :pig4: :pig4:
-
จะรอออออออออออออออออออออออออออ :katai5:
-
แก้ปัญหาโดยการแต่งลงเฟส ไม่ก็ใน google doc แล้วค่อยเอามาลงในเล้า อิอิ
-
สู้ๆนะค๊าาา คนอ่านรอได้จ้า ^^
-
รอได้ค่ะ รอได้ :ling1: :katai4: :กอด1:
-
สู้ๆนะคะคนเขียน รอเสมอน้าา :pig4:
-
ตอนใหม่มาขอยาวๆน่ะจ๊ะ
-
ตกเย็นผมเจอมันมานั่งรอหน้าตึกหลังเลิกเรียน และทันทีที่เห็นผมมันก็ตรงเข้ามากระชากแล้วพาไปที่รถ ผมหันซ้ายหันขวา..มองดูใครต่อใครที่กำลังมองมาทางพวกเราแล้วหันกลับไปซุบซิบกัน นี่คงไม่พ้นถูกนินทาอีกแล้ว..คราวนี้จะอะไรอีกล่ะ ‘เช้าคนเย็นคน’ หรือ ‘ไอ้ตัว’ ดี ??
“มาที่นี่ทำไมครับ..ไม่กลัวคุณมิวมาเห็นหรือยังไง”
คณะก็อยู่ติดกันแค่นี้..ถ้าเกิดมิวมาเห็นเข้าจะทำยังไง แค่ทุกวันนี้เธอได้ยินคำนินทาพวกนี้แล้วไม่คิดอะไรก็ดีแค่ไหนแล้ว..นี่มันยังจะกล้าโผล่มาให้เรื่องมันหนักขึ้นอีกเหรอ ?
“ทำไม..มึงกลัวใครมาเห็นว่าอยู่กับกูงั้นเหรอ” แต่แทนที่จะได้รับคำตอบ..กลับถูกมันหาเรื่องอีก
“เปล่าครับ..” ผมถอนหายใจออกมา..รู้สึกเบื่อหน่ายกับนิสัยเด็กๆ ของมันแบบนี้ แต่ก็ยังพยายามจะพูดกับมันดีๆ“คุณก็รู้ว่าใครๆ พูดถึงพวกเรายังไง อยากให้เรื่องของเราเข้าหูคุณมิว หรือพ่อแม่คุณหรือไงครับ”
“รู้ก็ดี..ยิ่งเข้าหูพ่อก็ยิ่งดี !” มันยิ้มก่อนจะพูดต่อ “กูอยากรู้นักว่าจะมีใครเจ็บเพราะเรื่องนี้บ้าง”
“หมายความว่าไงครับ..”
“หึๆ”
“อย่าทำให้พ่อแม่คุณต้องเสียใจเพียงเพราะแค่อยากเอาชนะเลยครับ” ผมพูดเตือนสติมัน “มันไม่มีประโยชน์อะไร อะ..โอ๊ย !!”
มันจอดรถเข้าข้างทาง..ก่อนจะหันมาผลักหัวผมจนกระแทกกระจกรถอีกครั้ง “กล้าดียังไงมาสั่งสอนกู !!”
“คุณนัท !!” ผมยกมือขึ้นมาจับข้อมือมันเอาไว้ทันก่อนที่มันจะจับหัวผมโขกกับประตูรถ “ทำไมไม่บีบคอผมซะเลยล่ะครับ..”
“ปากดีนักนะมึง”
มันยอมปล่อยมือออกไป..แล้วหันกลับไปขับรถต่อ เราไม่พูดอะไรกันอีก ผมนั่งเงียบๆ ในขณะที่มันเอาแต่เร่งความเร็วของรถให้เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ และทันทีที่มาถึงห้อง..มันก็ตรงเข้ามาลากผมไปเหวี่ยงทิ้งไว้ที่นอกระเบียง ก่อนจะกดล็อคประตูไม่ให้ผมเข้าไปข้างใน..
ผมถอนหายใจออกมา..ก่อนจะเดินไปนั่งลงที่มุมระเบียงแบบเงียบๆ ไม่คิดจะสนใจสายตาที่กำลังจ้องผมมาจากโซฟาด้านในห้อง ในเมื่อมันไม่อยากให้ผมเข้า..ผมก็จะไม่ร้องขอให้มันเปิดประตูให้ ผมเหนื่อย..เหนื่อยเกินกว่าจะทำตัวน่าสมเพชแบบนั้นแล้ว
.
.
“ไอ้ทิว !!” ผมแกล้งหลับตานิ่ง..ไม่สนใจเสียงเรียกของมัน “กูเรียกไม่ได้ยินหรือไง !!”
ผมยังคงนิ่ง..ไม่คิดจะลืมตาขึ้นมาทั้งที่ได้ยินเสียงแก้วกระทบเข้ากับผนังห้อง แต่มันก็อาละวาดอยู่ได้ไม่นาน..สุดท้ายก็เปิดประตูออกมาลากผมกลับเข้าไปในห้องก่อนจะเหวี่ยงลงที่โซฟา แล้วตามเอาตัวมันมาคร่อมทับผมเอาไว้
“กล้าดียังไง..ถึงได้มาทำแบบนี้กับกู !!”
“ผมทำอะไรเหรอครับ..” ผมถามมันแบบเหนื่อยๆ “คุณอยากให้ผมนอนที่ระเบียง..ผมก็ยอมนอนแล้ว คุณยังจะเอาอะไรกับผมอีก”
“ไอ้ทิว !!”
มันตบปากผมแรงๆ หลายครั้ง..ก่อนจะบดจูบลงมา ผมพยายามดิ้นหนี..แต่ก็เหมือนจะยิ่งกระตุ้นให้มันโกรธ มือที่บีบกรามผมยิ่งบีบแน่นกว่าเดิม..ในขณะที่มือที่ว่างก็ทุบลงมาบนท้องผม
ผมนอนนิ่ง..หมดแรงจะขัดขืนอะไรอีก ได้แต่ปล่อยให้มันทำทุกอย่างกับร่างกายผมจนพอใจ..มันไม่รุนแรงอะไรกับผมไปมากกว่านี้ ตรงกันข้ามกลับเริ่มอ่อนโยนกับผมลงเรื่อยๆ ผมพยายามตั้งสติ..ไม่หลงไปกับสัมผัสอ่อนโยนพวกนี้ของมัน
มันก็แค่เรื่องหลอกลวง..สัมผัสปลอมๆ แบบนี้มันไม่มีอยู่จริงหรอก !
ผมบอกตัวเองแบบนั้น..ตลอดทั้งคืน..
Ma-NuD_LaW
ขอบคุณนะครับ.. :pig4:
ตอนนี้ยอมแพ้แล้ว..ขอตังค์พ่อซื้ออุปกรณ์บันทึกข้อมูลตัวใหม่แล้ว :laugh:
ไม่รู้จะเจอปัญหาเดิมๆ หรือเปล่า :z3:
.
.
นิยายเรื่องนี้..เจ้าของเดียวกับเรื่อง "เมียน้อย" :o8:
เจ้าของนิยายสั้นๆ สำนวนง่อยๆ ขอฝากตัวอีกครั้งนะครับ :m13:
-
ทำไมมาน้อยขนาดนี้คะะะะะ
ร้องไห้แปป ทิวอีกแล้วววววว
:ling1:
-
สนุกค่ะสนุกแบบสั้นๆ..ถ้ามาบ่อยก็ไหวค่ะค้างไม่นาน แต่ถ้าเว้นสักวันสองวันเนี่ย ค้างมากค่ะ..รอนะคะ
-
ถ้าจะทำแต่อย่างนี้ชาติไหนก็ไม่มีวันได้ใจทิวหรอก :m31:
-
หึง หวง โหดๆๆๆๆ
-
เฮ้ยยยย ยังน่าสงสารเหมือนเดิมเลยอ่ะ ทิวผิดตรงไหนเนี่ยห๊ะ?นัท :z10:
ไอคนใจร้ายไม่สร่างซา :z6: :z6:
ขอบคุณที่กลับมาไวนะคะ :L2:
-
ขอถามคำเดียวว่านัทมันจะโดนเอาคืนอย่างสาสมมั๊ยครับ :z6: :beat: :katai1:
-
เรื่องสั้น ตอนสั้นๆ สนุกแบบสั้นๆ ฟินได้ในระยะเวลาสั้นๆ ง่อววววววววววววววววววววว
แต่แหม นัทรักทิวหรืออย่างไร แหม
-
อย่าหลงมันนะลูกทิว เราต้องทำให้มันหลงจนโงหัวไม่ขึ้นสิ :serius2:
รู้สึกว่านิยายทุกเรื่องของคุณลิงภูเขานี่จะโดนคนเอาไปเปรียบกับเรื่องเมียน้อยตลอดเลยนะ
คือคุณอ่าน เจอชื่อนี้ต้องทำใจก็ดราม่าสุดติ่ง
"นิยายเรื่องนี้..เจ้าของเดียวกับเรื่อง "เมียน้อย"" นี่คือสโลแกนประจำตัวชิมิ ฮ่าฮ่าฮ่า :laugh3:
-
เพลียจิตกับไอ้ตัวร้ายของเรื่อง เพราะเรื่องนี้ไม่มีพระเอก อิอิ
อยากให้ทิวเรียนจบเร็วๆ แล้วหนีไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่ชนบทไกลปืนเที่ยงที่อาจจะคับที่ แต่สบายใจที่จะอยู่
-
อะไรอะ?
-
คราวนี้พัฒนาอะ จากตอนที่แล้ว อ่านจบภายในสองนาที
คราวนี้เหรือแค่นาทีครึ่ง
คลาดว่าอ่านสองรอบก็ไม่น่าจะถึง สองนาที.....
555+แซวเล่นนะ(แต่เรื่องจริง)
สั้นจนร้องไห้ สมเพชทิว แต่ก็สมน้ำหน้าด้วย อยากยอมเองช่วยไม่ได้โง่แท้
ต้องใช้คำพูดนี้สินะ
ปล.จริงๆด้วยสินะ พ่อคนเดียวกันแหงม แม่เป็นเมียน้อย ไม่ก็เมียเก็บที่มาก่อน หรือจะหลังดี 555+
-
นัทมันแปลกๆไปนะ :z2:
-
มีความหลังอะไรอะ
ถีงทำให้ร้ายได้ขนาดนี้
-
ทิว ลุกขึ้นมากดไอ้นัทซะ! โฮะๆๆๆ //บ้าไปแล้นนนนน
-
:mew2:
-
เชียร์วีเป็นพระเอก ทิวอย่าไปใจอ่อนกับมัน
รอวันเธอมีความสุขนะ
-
ลุกขึ้นมาปฏิวัติได้และลูกแม่ :hao5:
-
:z6: อึดอัดกับการยอมของทิว อยากตื_นัทแสดงออกแต่เลวๆ
-
นัทนี่.. เป็นไรมากป่ะ :mew5: :mew5:
-
ทิว เธอยอมมากเกินไปเเล้ววนะ สู้นัทบ้าง
มาสั้นๆ เเต่ทิวก็น่าสงสารเหมือนเดิมมม อยากอ่านต่อนต่ออออ
:hao5: :hao5: :hao5:
-
มาแบบสั่นๆ เอ๊ย!! สั้นๆแล้วก็ไป :katai5:
-
:m16: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
ผมสะลึมสะลือตื่นขึ้นมาตอนเช้า..เห็นมันกำลังนอนหลับอยู่ตรงหน้า มือข้างหนึ่งของมันกุมข้อมือผมเอาไว้..เหมือนกลัวผมจะหนี ผมค่อยๆ บิดข้อมือของตัวเองออกมาช้าๆ พยายามให้เบาที่สุด..แต่มันก็ยังตื่น และจากที่มันแค่กุมมือผม..ก็เริ่มจะบีบแน่นขึ้นมา
“คุณนัท..” ผมเรียก..แล้วพยายามจะแกะมือมันออก
“จะไปไหน..”
“เช้าแล้ว..ผมจะออกไปทำมื้อเช้าให้”
“ไม่ต้อง” มันพูดเสียงเรียบ..ก่อนจะดึงผมให้เข้าไปใกล้ “กูยังไม่หิว..”
“แต่..”
“หุบปากสักที..กูรำคาญ”
ผมไม่พูดอะไรอีก..ทำแค่นอนจ้องหน้ามันตอบไปแบบนั้น ไม่ค่อยเข้าใจหรอกครับ..ปกติมันไม่เคยทำอะไรแบบนี้ เพราะทุกๆ ครั้งหลังจากที่เรามีอะไรกัน..มันจะเป็นฝ่ายออกไป หรือไม่ก็ไล่ผมไปให้พ้นๆ หน้ามัน แต่เมื่อคืน..หลังจากมันทำเสร็จ มันก็ลากผมให้เข้ามานอนในห้องมันด้วยกัน ถึงไม่ได้กอด..แต่มันก็กุมมือผมเอาไว้ตลอดเวลา
.
.
ผมเผลอหลับไปอีกรอบ..รู้สึกปวดหัวนิดๆ เหมือนกำลังจะเป็นไข้ คงเพราะร่างกายไม่ได้พักผ่อนติดต่อกันหลายวัน..ผมเลยรู้สึกไม่ค่อยดีแบบนี้ จากที่คิดว่าจะออกไปทำอาหารเช้าให้มัน..เลยกลายเป็นมื้อกลางวันเสียแทน มันไม่ได้พูดได้บ่นอะไร..แถมยังเข้ามาช่วยผมจัดจานที่โต๊ะ ตามด้วยการบังคับให้ผมกินข้าวพร้อมมัน..
ท่าทีของมันที่ผมไม่เคยเจอ..ท่าทีที่ทำให้ผมรู้สึกแปลกๆ ในหัวใจ มันเหมือนกับว่าลึกๆ แล้ว..มันเองก็ไม่ใช่คนที่เลวร้ายอะไรขนาดนั้น หรือบางทีมันอาจจะเป็นแค่ละคร..แต่ผมกลับรู้สึกเหมือนมันคือความจริง
“กูปวดหัว..”
มันบอกหลังจากกินมื้อเที่ยงเสร็จ..ผมเดินไปค้นยาที่ลิ้นชักโต๊ะหนังสือในห้อง ก่อนจะคว้าแก้วน้ำแล้วตามมันเข้าไปในห้อง เห็นมันนอนนิ่งๆ บนเตียงแล้วก็อดสงสารไม่ได้..คงเพราะป่วยแบบนี้แหละมั้ง มันถึงได้ทำท่าทางแปลกๆ แบบนั้นใส่ผม คิดได้แบบนั้นผมก็รู้สึกเข้าใจอะไรขึ้นมานิดหน่อย..
“ทานยานะครับ..” วางแก้วน้ำกับยาไว้ที่โต๊ะข้างเตียง..ก่อนจะช่วยพยุงมันขึ้นมานั่ง “ตัวรุมๆ นะครับ”
“...”
มันไม่พูดอะไร..แค่โยนยาเข้าปากไปเงียบๆ ผมเลยจัดการเช็ดหน้าเช็ดปากให้มัน ก่อนจะลุกขึ้นเพื่อเดินออกมา..แต่มันกลับยื่นมือมายื้อแขนผมเอาไว้ แล้วออกแรงดึงจนผมเซล้มลงไปทับตัวมัน
“คุณนัท..”
“กูง่วง..”
“ง่วงก็นอนสิครับ..” ผมพยายามดึงตัวออกจากอ้อมกอดมัน “คุณนัท..”
“นอนกับกู..”
มันออกแรงดันตัวผมให้นอนลงข้างๆ แล้วกอดรัดไว้แน่น..ผมดิ้นอยู่สองสามครั้ง จนรู้ว่าคงดิ้นไม่หลุดแน่ถึงยอมนอนนิ่งๆ ข้างมัน ได้ยินเสียงมันถอนหายใจออกมาแรงๆ ครั้งหนึ่ง..ก่อนจะกระชับแขนที่กำลังกอดผมให้แน่นขึ้น แล้วงึมงำอะไรที่ฟังไม่ได้ศัพท์
ไม่รู้ว่าผ่านมานานเท่าไรแล้วที่ผมถูกมันกอดเอาไว้แบบนี้ อากาศเย็นๆ จากเครื่องปรับอากาศในห้อง..ทำให้ผมต้องดึงผ้าห่มมาคลุมร่างเราทั้งสองคนเอาไว้ ผมนอนจ้องหน้ามัน..ในขณะที่หัวสมองกำลังว่างเปล่า ผมไม่ได้คิดอะไร..และไม่รู้ว่าตัวเองกำลังรู้สึกยังไงด้วยซ้ำกับท่าทีที่เปลี่ยนไปของมันหลังจากตามผมกลับมา หรือแม้แต่คำพูดแปลกๆ ในบางครั้งของมัน แต่ผมก็ยังสับสน..และเหนื่อยเกินกว่าจะพยายามเข้าใจอะไร
“ทิว..”
มันละเมอเรียกชื่อผมครั้งหนึ่ง..ก่อนจะอมยิ้ม ผมมองริมฝีปากที่กำลังคลี่ยิ้มน้อยๆ นั้น..แล้วหลับตาลงบ้าง สงสัยผมจะเหนื่อยเกินไป..หรือไม่งั้นก็คงกำลังง่วงมากๆ ถึงได้มองว่ารอยยิ้มนั่นมันอ่อนโยนไปได้..
บ้าบอสิ้นดี..ไอ้ความคิดของผมแบบนี้ของผม !!
.
.
ลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้ง..เมื่อรู้สึกว่ามีใครกำลังทำอะไรกับร่างกายของผม แรงกระแทกเข้าออกซ้ำๆ ที่ตรงส่วนล่าง..ทำให้ผมรู้สึกเวียนหัว มันทำแบบนี้อีกแล้ว..ลงมือทำลายความคิดดีๆ ที่ผมเพิ่งมีให้มันเพราะตัณหาโง่ๆ แบบนี้อีกแล้ว
“ทะ..ทำอะไรของคุณ อื้อ..”
“เอามึงไง..”
คำตอบที่มาพร้อมกับใบหน้าเรียบเฉย..กระตุ้นความรู้สึกบางอย่างในตัวผม รังเกียจ..ขยะแขยง ตอนนี้ผมรู้สึกอยากเห็นมันตายลงต่อหน้า
“พะ..พอเถอะครับ” ผมร้องบอก..ขณะพยายามสกัดกั้นอารมณ์ตัวเอง
“ทำไม..มึงอยากนักไม่ใช่เหรอ เห็นนอนร้องไห้..เรียกหาผู้ชายอยู่นี่”
“มะ..หมายความว่าไงครับ”
“วี..วี..ช่วยผมที” มันหยุดขยับตัว..ก่อนจะบีบแขนผมแรงๆ “ฝันว่าเอากับมันอยู่หรือไง !!”
“คุณนัท !!”
“ทำไม..รับความจริงไม่ได้เหรอ !!”
“...”
“มึงมันร่าน..ร่านเหมือนแม่มึงไม่มีผิด”
“พอเถอะครับ..” ผมออกแรงผลัก..ก่อนจะพยายามดิ้นให้หลุดจากตัวมัน “คุณรู้จักแม่ผมหรือไง..ถึงได้มาว่าแบบนี้ !”
“หึ !”
“ถ้าไม่ได้รู้จัก..ก็ช่วยกรุณาอย่าพูดถึงแม่ผมแบบนั้น”
แม่ที่ผมไม่เคยเจอ..แม่ที่ผมจินตนาการเสมอว่าท่านต้องแสนดี แล้วทำไมมันต้องมาพูดแบบนั้น..จะมาพูดทำลายความฝันของผมแบบนี้ทำไม !!
“มึงมันโง่..”
“...”
“โง่ที่คิดว่าตัวเองเกิดมาจากผู้หญิงดีๆ”
“ก็แล้วมันเป็นยังไงล่ะครับ..รู้อะไรคุณก็พูดออกมาให้หมดสิ !”
“มันไม่ใช่หน้าที่ของกูที่จะต้องมาอธิบายอะไรให้มึงรู้” มันพูดแล้วเริ่มขยับตัวอีกครั้ง “เรื่องเลวๆ ในครอบครัว..กูไม่อยากเอามาพูดให้มันเป็นเสนียดปาก”
“หมายความว่า อื้อ..”
มันยื่นมือมาอุดปากผม..ทั้งที่ส่วนล่างกำลังขยับไม่หยุด
“กูรำคาญเสียงมึงเต็มทนแล้ว..”
Ma-NuD_LaW
ชื่อคนเขียนมันแปะยี่ห้อความชอกช้ำเอาไว้สินะ :m29:
เรื่องนี้มันจบแฮปปี้จริงๆ นะ คือแบบไม่นิยมจบแบบปวดใจอ่ะ .. มันคือนิยายรักนะเรื่องนี้ :m14:
แอบตอบเม้น "รู้สึกว่านิยายทุกเรื่องของคุณลิงภูเขานี่จะโดนคนเอาไปเปรียบกับเรื่องเมียน้อยตลอดเลยนะ"
ผมก็ว่างั้นแหละ :m26:
.
.
แล้วก็บ่นกันจังว่าสั้นๆ โดยเฉพาะเม้นนี้
"คราวนี้พัฒนาอะ จากตอนที่แล้ว อ่านจบภายในสองนาที
คราวนี้เหรือแค่นาทีครึ่ง
คลาดว่าอ่านสองรอบก็ไม่น่าจะถึง สองนาที....."
ใครให้เอาความจริงมาพูดกันห๊ะ !! :m8:
ไปละ..เดี๋ยวช่วงสนทนามันจะยาวกว่านิยาย :m32:
-
:mew1: :pig4:
-
ช่วยดีให้เกินสิบวิได้ไหมห๊ะ ไอ้นัท
-
สรุปว่านัทเอาหนักจนป่วย โถ คนโดนต้องป่วยไม่ใช่เหรอลูก
คิดว่าเพราะทิวละเมอชื่อวี นัทเลยลักหลับใช่ม่ะ
-
บอกเลยนะ ว่าเชียร์พี่นัทเต็มที่ เลวร้ายได้ใจ :z2: ชอบบบบบบ คนเลวอ่ะ 5555
:กอด1: กอดพี่นัท
สงสารพี่นัทเพราะ คนที่รู้ทุกอย่างมันเจ็บที่สุด อยากพูด อยากบอก อยากตะโกนให้ได้ยิน แต่เหมือนกลับความหลัง ครั้งรุ่นแม่รุ่นพ่อจะน่ารังเกียจเกินที่นัทจะพูดออกไปได้ :o12: สงสารรรรนัทนะ
รักนัท
เชียร์นัท
โหวตนัท
o13
-
คุณนัททำไมร้ายจัง
-
เรื่องไฟล์หายนี่มันตลกร้ายดีๆนี่เอง รู้สึกว่ามาเขียนอีกรอบก็ไม่ได้อารมณ์เท่าฉบับเดิม เรื่องนี้หนุกมากค่ะ โดน อยากอ่านเรื่องเมียน้อยจัง อีกใจก็กลัวพระเอกโลเลหลายใจ
-
ความดีในตัวนัท มันคงเหลือน้อยมากจริงๆๆ
แอบดีใจ นัทอ่อนโยนจัง ถัดมา 10 วิ :o8:
กลับมาเป็นเหมือนเดิม ทำไมนัทโหดดกับทิวจัง =_= :m15:
ดีกับทิวของเค้า ซักตอนนึง คงไม่เหลือบากกว่าแรงหรอกนะนัท!!!!!!!!
-
ถ้านัทจะดีไปเรื่อยๆคงจะเชียร์ลงบ้าง
มันฝังใจที่แม่เป็นเมียน้อยพ่อหรือไง? :katai4:
-
เรื่องเมียน้อยนี่อ่านจนหยุดชะงักไป เพราะบางทีอัพก็ไม่รู้ว่าหน้าไหน เลยหาไม่เจอ เหมือนตอนข้ามๆยังไงไม่รู้ ถามเนื้อเรื่องก็ชอกช้ำซะน้ำใบบัวบกไม่สามารถเยียวยาได้
ส่วนเรื่องนี้ กลิ่นหืนๆก็ลอยมาแต่ไกล ขออย่าต้มมาม่าอีกพอ
-
อย่าคิดนะทิว
-
อารมขึ้นๆลงๆนะนัท ๆๆๆ ถนอมทิวบ้างๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
แงว
:hao5:
-
แกอยู่ในช่วงวัยทองหรือไงนัท อารมณ์แปรปรวนจริงๆ :m31:
-
ลักหลับเพราะหึงสินะ
อยากอ่านเฉลยแล้วว่าทำไมนัทเลวอย่างนี้ :hao5:
-
ไอ้คุณนัททททททท :z6: นิสัยไม่ดี ขอโดดเตะแม่ง เอะอะทำร้ายร่างกายๆ รักเค้าแล้วก็ทำกับเค้าดีๆไม่เป็นเหรอ :hao5:
-
:pig4: นัทโคตรป่วยเลยน่ารักษาอาการแปรปรวนของนัทหน่อยนะ
-
นัท .. แกจะดีกับทิวได้ถึง 5 นาทีมั้ยห้ะะะ :angry2: :angry2: :angry2:
-
เริ่มจะใจอ่อนแล้วใช่มั้ย
-
อิคุณพี่นัทแกเคยวูบปะ?
แบบอยู่ดีๆก็ล้มลงหน้าทิ่มดินไรงี้
เอาไหมบาทาฉันเนี่ย! เบื่อ! เซ็งมัน! ดีแต่เอา!!!
:beat: :beat:
-
โอยยยยยย ชั้นอยากรู้ความจริงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
:o12:
-
o13 :katai4:
-
เรื่องมันกำลังจะดีเลยมาทำให้เสียอีกแล้วน่ะนัท
ดราม่าตลอดโน้นกว่าจะจบจะเป็นแบบไหนนิ
-
ที่ทิวเห็นนัทยิ้มแบบอ่อนโยนนี่ฝันใช่มั้ยย :a5:
-
“กูควรจะทำยังไงกับมึงดี..”
น้ำเสียงที่ดูช่างแผ่วเบา..มาพร้อมกับสัมผัสอุ่นๆ ที่หลังคอ มันกอดรัดผมแน่นขึ้น..กอดแล้วจูบย้ำที่หลังคอผมซ้ำๆ ไม่หยุด ก่อนมือที่กอดผมจะค่อยๆ คลายออกเมื่อมันถอนหายใจออกมา ผมนอนหลับตานิ่ง..ตอนที่มันลุกขึ้นจากเตียงเพื่อไปอาบน้ำ ก่อนจะรีบลุกขึ้นแล้วพาตัวเองกลับไปที่ห้องทันทีที่ประตูห้องน้ำปิดสนิท..
ผมไม่เข้าใจ..ไม่เข้าใจในสิ่งที่มันทำเลยจริงๆ
.
.
ผมไม่เห็นหน้ามันอีกหลังจากเช้าวันนั้น..มันหายไปโดยไม่ทิ้งข้อความหรืออะไรไว้เหมือนเมื่อคราวก่อน ผมสงสัย..แต่ก็รู้สึกสบายใจดี ไม่ได้คิดอยากจะตามหา..หรือแม้แต่จะเป็นเป็นห่วงมันสักนิด
มันไม่อยู่..ก็ไม่มีใครมาทรมานผม มีแต่ข้อดีทั้งนั้น
.
.
“ทิว..”
ผมหันไปยิ้มให้วี..ก่อนจะเดินไปนั่งลงที่เก้าอี้ตรงข้ามเขา วีมาหาผมทุกเช้า..มาพร้อมกับมื้อเช้าง่ายๆ อย่างแซนวิชหรือโกโก้อุ่นๆ และจากแรกๆ ที่ผมมักจะหลบหน้า หรือเดินหนีเขา..ตอนนี้ก็กลายเป็นนั่งคุย กินมื้อเช้ากับเขาไปทุกวันแทน
ผมไม่รู้จะวิ่งหนีเขาไปทำไม..ไม่มีเหตุผลเพราะมันเองก็หายหัวไปหลายวันแล้ว
“วันนี้มีแซนวิชกับนมสดที่แวะซื้อเมื่อเช้า”
ผมอมยิ้ม..ก่อนจะลงมือกินแซนวิชฝีมือเขา “ขอบคุณนะวี”
“อืม..”
เหมือนเดิม..เหมือนทุกๆ วันที่เขาเอาแต่จ้องหน้าผมโดยไม่คิดจะหยิบอะไรกิน จากที่เคยรู้สึกเขินๆ ตอนนี้กลับกลายเป็นเริ่มชิน..บ่อยครั้งที่ผมเองก็เคี้ยวไปสบตาเขาตอบกลับไป
วีน่ารัก..เขาเป็นคนแบบที่ผมไม่เคยเจอ
“เที่ยงนี้ผมมากินข้าวด้วยได้ไหม..” เขาถามยิ้มๆ “อยากกินข้าวกับทิวจัง..”
“มื้อเช้ายังไม่เคยกินด้วยกันเลย” ผมยกแก้วพลาสติกที่มีนมสดขึ้นมาดื่ม “เอาแต่นั่งจ้องหน้ากันอยู่ได้”
“ก็ผมอิ่มแล้วนี่นา..”
“หืม ?”
“ทำไปชิมไป..กลัวมันไม่อร่อยน่ะ”
เราหัวเราะออกมาพร้อมๆ กัน..ก่อนที่วีจะทำให้ผมต้องอายด้วยการยื่นมือมาเช็ดคราบนมที่เปื้อนบนปากผม ผมเหลือบตาไปมองโต๊ะข้างๆ เห็นผู้หญิงสองสามคนกำลังมองมาที่พวกเราแล้วหันไปซุบซิบกัน
“อย่าใส่ใจเลย..” เขายื่นมือมาจับมือผม “แกล้งทำไม่เห็น..ไม่ได้ยินไปซะ”
“อืม..”
ไม่รู้ว่าคำพูดของวีมียาดีอะไร..ทำไมถึงทำให้ผมรู้สึกสบายใจขึ้นมา หลายวันมานี้ผมเริ่มคิดเรื่องที่ถูกใครต่อใครนินทาน้อยลง..ไม่คิดและแทบจะไม่เก็บใส่ใจด้วยซ้ำ
ผมตั้งหน้าตั้งตากินแซนวิชที่วีอุตส่าห์ตั้งใจทำต่อโดยไม่สนใจใครอีก..วีเองก็ดูภูมิใจที่ผมกินมันจนหมดทุกวัน ทั้งจริงๆ การกินแซนวิชติดต่อกันหลายๆ วันแบบนี้ก็ทำให้ผมเบื่อ..แต่พอเห็นท่าทางดีใจของเขาแล้วก็รู้สึกอยากกินมันเรื่อยๆ เสียอย่างนั้น
.
.
“งั้นเที่ยงผมมากินข้าวด้วยนะ..”
ผมพยักหน้าเป็นคำตอบให้วี..ก่อนจะหันหลังเดินขึ้นตึกเรียนมา เที่ยงนี้ผมคงไม่ต้องกินข้าวคนเดียวแล้วสินะ..เพิ่งรู้ว่าการมีเพื่อนมันดีแบบนี้ เพราะมันให้ความรู้สึกว่า..ผมไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวบนโลก
.
.
[เลิกเรียนแล้วก็รีบกลับมาที่ห้อง..กูหิว]
ผมก้มหน้าอ่านข้อความนั้นด้วยความแปลกใจ..นี่มันกลับมาแล้วเหรอ หายไปตั้งเกือบสองอาทิตย์..ไม่มาเรียนด้วยซ้ำ แล้วจู่ๆ ก็ส่งข้อความมาบอกให้ผมรีบกลับแบบนี้น่ะเหรอ ?
ผมถอนหายใจแบบเซ็งๆ ก่อนจะกดพิมพ์ข้อความส่งไปให้วีว่าขอโทษที่ไปกินมื้อเที่ยงกับเขาไม่ได้แล้ว..ก่อนจะรีบวิ่งกลับไปที่คอนโดตามคำสั่งมัน เกือบจะเที่ยงแล้ว..มันคงหิวเลยส่งข้อความมาแบบนี้ ผมยกแขนขึ้นปาดเหงื่อตัวเอง..บ่นด่ามันในใจที่ทำตัวให้ผมต้องมาลำบากแบบนี้ ทั้งที่จริงๆ แล้วมันจะหาอะไรกินก่อนที่จะกลับมาห้องก็ได้..แต่มันกลับหิ้วท้องกลับมาเพื่อหาเรื่องใช้งานผมแบบนี้ นิสัยแย่จริงๆ
แต่พอกลับมาถึงจริงๆ ผมกลับเจอมันนั่งรออยู่..พร้อมกับอาหารหลายอย่างบนโต๊ะ มันจัดจาน..รินน้ำลงในแก้วเสร็จแล้วด้วยซ้ำ ผมมองจานข้าวที่วางอยู่อีกด้านของโต๊ะอย่างงงๆ ก่อนจะรีบเดินไปวางกระเป๋าไว้ที่โซฟา แล้วเดินไปหามันที่กำลังส่งสายตาดุๆ มาให้
“นั่งลงสิ..กูหิวจนจะแดกช้างได้แล้ว” มันว่าแล้วเริ่มลงมือตักข้าวเข้าปาก “ชักช้าอืดอาดจริงนะ..เห็นกูไม่อยู่หลายวันแล้วมึงเลยเริ่มดื้องั้นเหรอ”
“กลับมาถึงนานแล้วเหรอครับ..”
“ถามทำไม..หรือวันนี้มึงไปแรดที่ไหนมา”
ผมถอนหายใจแบบเซ็งๆ เบื่อหน่ายกับนิสัยเสียๆ พวกนี้ของมันจริงๆ ไอ้การที่ผมถามไถ่..หรือพยายามจะพูดดีๆ ด้วย มันไม่ได้ทำให้มันรู้สึกอยากจะตอบแทนกลับมาด้วยการพูดจาแบบเดียวกันกับผมบ้างหรือไง ทำไมมันถึงไม่เคยคิดที่จะพูดกับผมดีๆ บ้างเลย..
“เงียบ..เงียบทำไม”
“เปล่าครับ..ผมไม่ได้ไปไหนมา” ผมตอบกลับไปเพื่อตัดปัญหา..ขี้เกียจจะเถียงกับมันจริงๆ ตอนนี้
“กูไปญี่ปุ่นกับพ่อมา..” มันบอกแล้วตักปีกไก่มาใส่จานผม “แม่บังคับให้ไป..”
“...”
“จ้องหน้ากูทำไม !”
ผมก้มหน้าหลุบสายตาลง..ก่อนจะใช้ส้อมเขี่ยปีกไก่ในจานไปมาเหมือนคนไม่มีอะไรทำ แปลกใจ..ผมแปลกใจที่มันบอกผมว่ามันหายไปไหนมา ทั้งที่ถ้าเป็นเมื่อก่อน..มันคงจะโมโห เผลอๆ อาจลงไม้ลงมือกับผมเลยด้วยซ้ำ
“รีบๆ กินข้าวซะ..แล้วไปจัดที่นอนให้กูด้วย” มันตักชิ้นปลากรายในแกงเขียวหวานมาให้อีก “มีแต่ฝุ่นจะให้กูนอนเข้าไปได้ยังไง..”
“ครับ..”
“เดี๋ยวกูจะไปนอนห้องมึงก่อน..เสร็จแล้วก็มาเรียกละกัน”
“ครับ..”
มันไม่พูดอะไรออกมาอีกหลังจากนั้น..ผมทยอยกินกับข้าวในจานที่มันตักมาให้จนแทบล้น ก่อนจะแอบเงยหน้าไปมองมันหลายครั้ง มันไม่ได้มีท่าทีผิดปกติอะไรไปมากกว่าที่เห็น..แต่เท่านี้ก็ถือว่าผิดปกติมากแล้วสำหรับผม เวลาเกือบสองอาทิตย์ที่มันหายไป..ทำให้มันเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้เลยเหรอ ?
หลังจากกินข้าวเสร็จ..ผมก็รีบเข้าไปทำความสะอาดห้องให้มัน อันที่จริงผมก็ทำความสะอาดห้องให้มันทุกวัน..ฝุ่นเฝิ่นอะไรก็ไม่มีอย่างที่มันว่าหรอก นี่มันก็คงแค่กำลังหาเรื่องใช้ผมเหมือนปกตินั่นแหละ..
.
.
“คุณนัท..ผมทำความสะ..”
ผมหยุดพูด..เมื่อเห็นมันกำลังหลับสบายอยู่บนเตียง ท่าทางเหนื่อยๆ ที่ผมเห็นตอนกลับมาที่ห้อง..เทียบไม่ได้กับภาพที่เห็นมันกำลังหลับสนิทอยู่บนเตียงของผมตอนนี้ มันคงเหนื่อยมากจริงๆ เหนื่อยที่ต้องเรียนรู้งานทั้งหมดของพ่อมันแบบนี้..แต่จะทำยังไงได้ ในเมื่อมันเป็นลูกชายเพียงคนเดียวของครอบครัว กิจการทุกอย่างก็ต้องเป็นหน้าที่มันที่จะต้องสืบทอดดูแลอยู่แล้ว..
“ปล่อยให้หลับสักพักแล้วกัน..”
คิดได้แบบนั้น..ผมก็เดินออกมาจัดการกับจานชามที่แช่ทิ้งเอาไว้ ให้มันได้พักไปก่อนก็แล้วกัน..ตอบแทนที่วันนี้มันอุตส่าห์ใจดีกับผมตั้งหลายอย่าง ถึงมันจะแค่ครึ่งๆ กลางๆ ก็เหอะ..
Ma-NuD_LaW
นัทกับวีกำลังแข่งกันทำคะแนนสินะ !
เอ้า..แม่ยกเชียร์กันตามสบาย :hao7:
:pig4:
-
:hao7: :hao7::pig4: :pig4:
-
ดีให้ตลอดนะนัทๆๆๆ
-
เชียร์วีอยู่แล้วจร้า :ped149: เรื่องอะไรจะไปเชียร์ไอ้นัทมัน :z6:
-
เหมือนนิสัยจะดีขึ้นล่ะน่ะ
เชียร์วีก่อน รอดูความประพฤติของนัทมันก่อน
-
พี่วีอ่อนโยนกว่าตั้งเยอะ
ทำไมคนดีมักไม่สมหวังนะ
-
หนูเป็นติ้งพี่นัทค่ะ 555
รักพี่นัทนะค่ะ 555
:ling1:
สู้ๆค่ะคนเขียน :katai4:
-
มีปั๋วรวย เอาให้มันหลงก่อนนะลูก :hao3:
-
ไม่รู้จะเชียร์ใคร :ling1:
-
ตายแล้วววว อินัทท แกอย่ามาทำดีให้ฉันไขว้เขวนะยะ
ปวดตับจริงงงง สงสารทิววววววว
:ling1:
-
อยู่กับคนไหนสบายใจกว่าเลือกคนนั้นเลยลูก :hao7:
-
แกจะดีแตกเมื่อไรเนี่ยชั้นจะได้ทำใจไว้ก่อน
-
แหมแหม นัทมาแนวไหมนะฮะ
คราวนี้ดีขึ้นเยอะ
เราจะคอยดูความประพฤติแกต่อไป :katai2-1:
-
ดูยังไงวีก้อพระรองชัดๆ ส่วนนัทนี่เข้าเค้าเปนพระเอกเลยอ่ะ 555 หนังไทย นางเอกจะรักคนเลว :ruready
-
น้องทิว เราต้องเลือกผัวรวยไว้ก่อนนะลูกกกกกกก // คริๆ เกี่ยวมั๊ย?
ส่วนอิชั้นก็นั่งรอความจริงต่อปายยยยยยยยยยยยยยยยยยย T_T
-
เหนื่อยมั้ยนัท สงสารนายนะ
ความรักคงไม่เคยได้เจอเลยสินะ
เลยทำได้แต่ทำร้ายคนอื่นแบบนี้ สงสารนายจริงๆว่ะ
-
ดีให้มันได้ตลอดน้าาาอย่าเพิ่งดีแตกซะก่อน
-
เชียร์นัทอ่ะ วีดีเกินไปเป็นพระเอกไม่ได้หรอก 5555555
-
คนดีไม่มีสิทธ์ิเป็นพระเอก?
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
:katai1:
นัท แม่ง ผีเข้าผีออก
-
นัท สัญญากับเราก่อนว่าถ้าเรา เชียร์นัท
นัทต้อง ดีกับทิวให้มากกว่านี้นะ -*-
ถ้าไม่งั้น เราจะเปลี่ยนเป็นแม่ยกวี เเน่ๆเลย
คอยดู!!!!! :angry2: :fire:
-
เลือกคนที่รวยกว่าเถอะลูก 55555
ต้องเช็คด้วยนะว่าวีมีพี่น้องมาหารสมบัติหรือเปล่ส
แต่นัทก็โอเคนะ รวยและลูกคนเดียว เงินทองไหลมาเทมา 5555
เลิกเรียนเถอะลูก หาปั๋วรวยๆ 5555
-
“ทำไมต้องทำท่าเหมือนจะตาย..แค่กูบอกว่าจะไปส่ง”
“ก็คุณมีเรียน..ผมไม่อยากกวน อีกอย่าง..ผมก็เดินไปเองทุกที”
คอนโดกับมหาวิทยาลัยอยู่ห่างกันแค่นี้..ผมเดินไปกลับเองอยู่ทุกวัน ไม่เห็นมันจะเคยคิดอยากไปรับไปส่ง..แล้วจู่ๆ วันนี้กลับมาบังคับจะไปส่งผมเสียอย่างนั้น
“มันมีอะไร..ทำไมต้องไม่อยากให้กูไปขนาดนั้น” มันบีบแขนผม “หรือมึงนัดใครเอาไว้”
“ผมเปล่าครับ..” บอกแล้วพยายามแกะมือมันออก “ผมแค่ไม่อยากให้คุณนัทลำบาก”
“ตอแหล !” มันด่าก่อนจะลากผมให้เดินเข้าลิฟต์ “อยากรู้นักว่ามึงปกปิดอะไร..”
ผมร้อนใจ..นึกห่วงทั้งตัวเองและวีขึ้นมาทันที เขามาหาผมทุกเช้า..ถ้าวันนี้ไปถึงแล้วเจอกันเข้า มันจะเกิดเรื่องอะไร..ผมไม่อยากคิดเลยจริงๆ ผมเหลือบตามองมัน..ก่อนจะค่อยๆ กดพิมพ์ข้อความส่งไปให้วี
[วันนี้ไม่ไปเรี..]
แต่ยังพิมพ์ไม่ทันเสร็จ..มันก็กระชากมือถือผมไปหย่อนใส่กระเป๋ากางเกงตัวเอง “อย่ามาเจ้าเล่ห์กับกู..”
“ขอมือถือผมคืนเถอะครับ..” ผมบอกมัน..พยายามพูดด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลที่สุด “ผมต้องโทรหาเพื่อน..”
“มึงเคยมีเพื่อนด้วยหรือไง..”
“...”
“หรือเห็นว่ากูไม่อยู่..เลยเที่ยวแรดๆ ไปทั่ว” มันจ้องหน้าผม “เพื่อนหรือผัวกันแน่ที่มึงหมายถึง..”
“คุณนัท !”
“อย่ามาเสียงดังใส่กู..ถ้าไม่ใช่เรื่องจริงก็อย่ามาทำร้อนตัวนะทิว”
ผมสะบัดหน้าหนี..ไม่คิดจะหันกลับไปสนใจมันอีก เอาเลย..อยากจะพูดอยากจะทำอะไรก็เชิญ ยังไงผมก็ชินแล้ว..แค่โดนด่าด้วยคำหยาบคายมากกว่าปกตินิดหน่อยไม่เห็นจะเป็นไรเลย
“อย่าคิดจะสวมเขาให้กู..”
“สวมเขา..เหอะ !” ผมแค่นหัวเราะ “พูดอย่างกับเราเป็นอะไรกันเลยนะครับ..”
“ไอ้ทิว !”
ผมไม่พูดไม่ตอบโต้อะไรมันอีก..ปล่อยให้มันลากผมไปขึ้นรถ ผลักหัว..หรือพ่นคำด่าใส่ตามใจ ผมเบื่อแล้ว..เบื่อหน่ายที่จะเถียง ในเมื่อผมไม่เคยพูดอะไรได้อยู่แล้ว..
.
.
มันลากผมเดินตรงเข้าคณะทันทีที่มาถึง..ผมปล่อยตัวเองตามแรงดึงไปแบบไม่คิดจะฝืน เพราะขัดขืนมันไปก็คงจะเท่านั้น..ถ้ามันอยากจะทำอะไร มันก็จะทำจนได้อยู่แล้ว..
“ไหน..ไอ้หน้าไหนที่มึงกลัวกูจะมาเจอ” ผมกัดฟันถาม..ก่อนจะสอดส่ายสายตาไปทั่ว “กูถามว่าใครทิว..”
“ไม่มีครับ..” ผมถอนหายใจออกมา “เพราะมันไม่เคยมี..”
นึกโล่งใจนิดหน่อย..ที่วันนี้วีไม่มาหาผมอย่างที่คิด คงเพราะมีเรียน..หรือวันนี้วีอาจจะตื่นสายจริงๆ ผมนึกขอบคุณโชคชะตานิดหน่อยที่ทำให้เรื่องมันเป็นแบบนี้ อย่างน้อยวันนี้ผมก็ไม่ต้องเจ็บตัว..และยังไม่ต้องลากใครมาเจ็บไปกับผมด้วย
“อย่าให้กูจับได้แล้วกัน..” พูดขู่..ก่อนจะปล่อยมือที่จับแขนผมไว้ “เลิกเรียนแล้วรอตรงนี้..”
“ครับ..”
ผมมองมันเดินกลับไปที่รถ..ก่อนจะหันกลับมาเพื่อเดินขึ้นห้องเรียน แต่แล้วสายตาดันมองไปเห็นใครบางคนที่คิดว่าคงไม่ได้มา..ยืนมองผมอยู่ไกลๆ ใต้ต้นไม้ ผมรีบส่งยิ้มให้..แต่เขากลับหันหลังเดินออกไปโดยไม่คิดจะทักทายกลับ
“หึ..”
ไม่แปลกหรอกครับ..ใครมันจะไปอยากคบกับคนแบบผม ชีวิตไร้ค่า..โดนตราหน้าว่าขายตัว ยิ่งกับเขา..คนที่ผมรู้ดีว่าเขาคิดยังไงกับผม คงจะยิ่งรังเกียจผมมากกว่าใครๆ ผมยิ้มให้กับตัวเอง..ก่อนจะเดินหันหลังออกไปจากตึก
ไม่อยากเรียนแล้ว..ถึงเข้าห้องไปก็ไม่มีสมาธิจะฟังสิ่งที่อาจารย์สอนหรอก
ผมเดินเลาะรั้วไปทางประตูหลังของมหาวิทยาลัย..ที่นั่นมีสระบัวเลี้ยงหลากสีอยู่ ผมเคยไปนั่งจ้องมันอยู่ค่อนวันครั้งหนึ่ง..ดอกบัวสีขาว สีเหลือง สีแดง พวกนั้นเคยทำให้ผมคิดอะไรได้หลายอย่าง..
วันนี้ผมก็หวังให้มันเป็นเช่นนั้นอีก..
.
.
“มานั่งทำอะไรตรงนี้..”
ผมละสายตาจากดอกบัวสีขาวตรงหน้า..ก่อนจะหันไปมองตามเสียง “วี..”
“โดดเรียนมานั่งดูดอกบัวเนี้ยนะ..”
“...” ผมไม่พูดอะไร..ทำแค่จ้องหน้าเขาเงียบๆ
“ผมก็โดดเหมือนกัน..” เขาหันมายิ้มให้ “แต่โดดมาดูทิวนะ..ไม่ใช่ดอกบัว”
“วี..”
“คิดว่าผมรังเกียจเหรอ..” เขาถามแล้วหันมองออกไปที่สระบัวตรงหน้า “รู้สึกดีจัง..เหมือนผมสำคัญกับความรู้สึกของทิวเลย”
“...”
“ผมแค่เห็นเขาจ้องอยู่น่ะ..เลยไม่กล้าเดินเข้าไป” เขาหันกลับมาส่งยิ้มให้อีกครั้ง “เลยแอบเดินตามมานี่แทน..”
“ทำไม..”
“อย่าถามเหมือนไม่รู้ว่าผมคิดอะไรอยู่เลยทิว..”
“แต่ผม..” ไม่รู้จะพูดอะไร..ผมรู้สึกจุกๆ ในอกจริงๆ
“ชอบดอกบัวเหรอ..” เขาถามเหมือนพยายามเปลี่ยนเรื่อง “เห็นนั่งจ้องตาไม่กระพริบเลย..”
“ตอนเด็กๆ ผมเคยอ่านนิยายอยู่เรื่องหนึ่งน่ะ” เมื่อเขาอยากเปลี่ยนเรื่องคุย..ผมก็จะเปลี่ยนให้ “นางเอกของเรื่องถูกเปรียบให้เป็นเหมือนดอกบัวขาว..”
“...”
“ที่ถึงจะผ่านเรื่องราวเลวร้ายมาสักแค่ไหน..ก็ยังสวยงาม” ผมสูดลมหายใจเข้าไปลึกๆ “สะอาดเหมือนดอกบัวที่ใช้บูชาพระ..”
“ทิว..”
“ผมยืมป้าแม่บ้านของคุณนัทมาอ่านน่ะ..” อมยิ้ม..เมื่อนั่งนึกถึงความหลัง “ตอนนั้นผมนึกขำ..เพราะคิดว่ามันไร้สาระ”
“...”
“คนที่ถูกมองว่าสกปรกไปแล้ว..จะยังถูกเปรียบเหมือนว่ายังสะอาดอยู่ได้ยังไง”
“ทิว..”
“เมื่อวานผมผิดนัดมื้อเที่ยงวีไป..งั้นวันนี้ผมขอเลี้ยงมื้อเที่ยงวีเป็นการขอโทษนะ” ผมส่งยิ้มจางๆ ไปให้เขา “แต่อย่ากินอะไรแพงนักล่ะ..ผมไม่ค่อยมีเงิน”
“งั้นไปกินส้มตำหลังมอก็ได้..”
“ร้านป้าเพชรน่ะนะ..”
“อือ..ร้านลาบขอนแก่นนั่นแหละ” เขาพูดยิ้มๆ “ถึงร้านลาบยโสจะดังกว่าก็เถอะ..”
ผมหัวเราะไปกับคำพูดของเขา..ก่อนจะยื่นมือไปให้เขาช่วยพยุงลุกขึ้น เรากุมมือกัน..ก่อนที่ผมจะปล่อยให้เขาจับมือผมเดินไปอย่างนั้นจนถึงที่ร้าน เขาอบอุ่น..เขาใจดี ผมมองเจ้าของฝ่ามืออุ่นๆ นั้นด้วยรอยยิ้ม ความอบอุ่นที่เขามอบให้..กำลังทำให้บางอย่างในใจผมเริ่มเปลี่ยนไป
อะไรบางอย่าง..ที่ผมไม่เคยแม้แต่จะคิดว่าจะได้สัมผัสในชีวิตนี้
Ma-NuD_LaW
รู้สึกว่าเม้นมันจะแปลกๆ ไป..จากปกติที่เอาแต่ด่านัท ยุให้ทิวหนี ตอนนี้กลายเป็นยุให้เอา..แล้วปอกลอก ?
.
.
ให้ลุ้นกันต่อไป..ว่าใครจะได้เป็นพระเอก :m14:
:pig4:
-
รีบล็อคอินเข้ามาเม้น
นี่ทิวดูจะเทใจให้วีไปเยอะแล้วนะเนี่ย
อินัท แกโดนทิ้งแน่ ชิ
o13
-
เอาสมบัติก่อนนะลูก แล้วเราค่อยมาตามหาพระเอกจริงๆกัน ฮ่าฮ่าฮ่า :hao7:
-
ฉันว่านัทคือตัวโกงของเรื่อง.....
-
นัททำตัวดีๆด่วนก่อนจะสายไปนะ
-
ตบฉาด วีหล่อมาก ยุให้ทิวสู้นัท กระทืบมันเลยลูก แม้มันจะไม่ร้ายเท่าตอนแรกๆ แต่
ต่อให้มันดีอย่างไรก็ไม่เท่าคนที่ดีกว่า ง่อวววววว
-
ให้คนดีได้เป็นพระเอกเถอะ
-
ทิวรักวีขึ้นมานัทจะหนาวค่ะ..
-
ชักกลัวว่าจะจบไม่สวยน่ะสิเนี่ย พ่อวีคนดีจะได้เป็นพระเอกหรือเปล่า :katai1:
-
ไม่เห็นจะต้องเลือกให้ยากเลย.....ก็เอาแม่งทั้งสองคนดิ
ไมต้องคิดเลย คนหนึ่งเหี้ยแต่รวยอีกคนหนึ่งดีและรักเรา(ยังไม่รู้ฐานะทางบ้าน)
ควบสองไปเลยจ้า 5555+ ไม่ก็รักคนที่เขารักเราจะดีกว่า(แต่มันก็คงจะรักกันทั้งสองคนละนะ)
เห่อ ณ จุดๆนี้ก็เลือกอยากนะ อยากขี้เหล่ๆ(พูดเหมือนเป้นตัวเอง ถุ๊ย !! ) 555+
-
ตอนนี้สับสนหนักว่าใครเปนพระเอก
ไอ้นัทก็ร้ายซะ
นายวีก็ดีเกินอย่างกะพระรอง :hao5:
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
นัทดีขึ้น แต่เวลาโมโหก็ลายออกเหมือนเดิม ผู้ชายอะไรโคตรปากจัด :z6:
สนับสนุนวีนะ ขอให้อะไรๆที่เกิดขึ้นในใจน้องทิวน่ะคือความรักจริงๆเถอะ ขอให้คนดีๆได้สมหวังบ้าง :hao5:
-
ดูชื่อเรื่องก็น่าจะเดาได้ลางๆแล้วว่าอาจจะเลือกยาก ถ้าต่อไปนัททำตัวดี
แต่สำหรับเรามันเลวร้ายมากในความรู้สึกเรา ที่นัททำกับทิวแบบนั้น
มันไม่น่าให้อภัย
-
ทิวน่าสงสาร
-
ผัวรวยๆๆๆนะลูก ท่องไว้ ^_~
ความจริงเค้าล่าาาาาา เมื่อไร???? T_T
-
:hao6: :hao6: :pig4:
-
มันจะดีจริงหรอ
-
ทรมานใจนายเอก ทรมานใจคนอ่านด้วยคับ
ยังไงก็ขอให้ทรมานใจพระเอกบ้างก็ดีนะคับ
จากคนที่ใจทรมาน
-
คือตกลง .. วีทิว .. งั้นหรออ :a5: :a5:
-
:pig4:
-
:hao4: ไม่รู้ทิวจะชอบคนเลวหรือเปล่าดูแล้ววีแห้วไงไม่รู้
-
เชียร์วีดีกว่า ทิวแม่งเลวอ่ะ ใจร้ายด้วยๆๆๆ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เชียร์วีดีกว่า ทิวแม่งเลวอ่ะ ใจร้ายด้วยๆๆๆ
:pig4: :pig4: :pig4:
นัทหรือเปล่าคะ ~
-
หวังว่านัทจะไม่มาเห็นแล้ไม่เกิดอะไรขึ้นกับวี..
:ling2:
-
นัท เหมือนจะทำดีด้วย แต่ก็ยังเจ้าอารมณ์อยู่
เอ๊ะ! ไม่ใช่ตอนหลัง ทิวเป็นของแถม แล้ว นัทมันคู่กับวีน่ะ
-
กรี้ดดดด เชียร์นัทสุดใจ
วีมาแนวพระรอง ก้เป็นพระรองเถอะ
-
สนุกครับ
-
“กูต้องไปญี่ปุ่น..”
มันเรียนปีสุดท้าย..ใกล้จะต้องเข้าไปรับช่วงต่อจากพ่อมันเต็มที เพราะอย่างนั้น..มันเลยถูกบังคับให้ต้องไปดูงานที่บริษัทบ่อยๆ และยิ่งตอนนี้กำลังเจรจาร่วมทุนกับบริษัทของญี่ปุ่น..มันยิ่งต้องเดินทางไปที่นั่นบ่อยครั้ง
“อย่าทำอะไรลับหลังกู..”
“...”
“เข้าใจไหม..”
“ครับ..”
ที่ผ่านมา..ไม่ว่าผมจะโดนมันทำร้าย หรือทรมานสักเท่าไร ผมก็มักจะยอม..ก้มหน้าก้มตายอมรับมันไป โดยไม่คิดจะต่อต้านหรือทำอะไรลับหลังมันเลยสักครั้ง แต่ครั้งนี้..ผมกลับคิดอยากจะทำอะไรก็ได้ที่มันไม่ชอบ ลับหลังมัน..
.
.
ผมแอบไปเจอวีทุกครั้งที่มีโอกาส..เวลาส่วนตัวแค่เล็กๆ น้อยๆ ที่ไม่มีมัน ผมเลือกจะใช้มันไปกับเขา..เลือกจะใช้มันไปกับคนที่ทำให้ผมรู้สึกสบายใจ เพราะสำหรับผมตอนนี้..วีเป็นความสบายใจเพียงสิ่งเดียวที่ผมมี
“ผมไม่เคยเข้าโรงหนังเลย..วีเชื่อไหม”
“อยากลองเข้าไหม..”
ผมเลือกจะใช้ยามบ่ายของทุกวันไปกับการดูหนัง..วีพาผมไปดูหนังทุกเรื่องที่กำลังเข้าฉายตอนนี้ พาผมไปลองนั่งที่นั่งทุกราคาที่มี ผมได้เรียนรู้อะไรใหม่ๆ ได้เรียนรู้..ทั้งเรื่องชีวิต และความรัก
ใช่..ผมเพิ่งมารู้ตัวว่าชอบวีแค่ไหน ก็ตอนที่เขายื่นมือมากุมมือผมเอาไว้ ตอนกำลังดูหนังรักเรื่องหนึ่ง..
.
.
“ขอบคุณนะวี..” ผมเอ่ยปากขอบคุณในเย็นวันหนึ่ง..เย็นวันสุดท้ายก่อนที่มันจะกลับมาจากญี่ปุ่น
“ดูแลตัวเองนะทิว..”
“...”
“รู้ใช่ไหม..ว่าทิวขอให้ผมช่วยได้”
“ผมรู้..”
วีเองก็ไม่ได้อยากจะทำอะไรแบบนี้..เขาไม่ได้อยากจะทำอะไรแบบหลบๆ ซ่อนๆ แต่เขาก็บอกว่าจะรอ..รอจนกว่าผมจะเอ่ยปากร้องขอให้เขาทำอะไรเอง
วีเป็นคนแปลก..และผมชอบที่เขาเป็นแบบนั้น
.
.
ผมทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟา..รอเวลาให้โทรศัพท์ในห้องมันดังขึ้นเหมือนทุกคืน มันโทรมาเช็คผมทุกวัน..โทรเข้าเบอร์ห้อง เพื่อให้แน่ใจว่าผมไม่ได้แอบไปค้างคืนที่ไหน..
“ชอบแมวไหม..”
“ครับ ?”
“กูถามว่าชอบแมวไหม..”
“ครับ..ก็ชอบ แต่คุณนัทถามทำไมเหรอครับ” ผมถามเมื่อบทสนทนาในวันนี้มันดูแปลกกว่าทุกวัน
“ไม่ใช่เรื่องที่มึงจะต้องสงสัย..แค่ตอบคำถามกูก็พอ”
“ขอโทษครับ..”
.
.
แล้วผมก็ได้คำตอบในสิ่งที่สงสัย..เมื่อมันกลับมาพร้อมกับ แมว Maneki neko สองตัว..ผมไม่ค่อยเข้าใจความหมายของมันสักเท่าไร เหมือนเคยได้ยินมาว่ามันคือเครื่องราง ที่นำโชคและความมั่งคั่งมาให้ธุรกิจ
แล้วมันซื้อมาให้ผมทำไมกัน ?
“พ่อบอกให้เอามาให้มึง..”
“อ่อ..ครับ” ผมพยักหน้าเป็นเชิงว่าเข้าใจ..ที่แท้ก็เป็นพ่อของมันนั่นเองที่ซื้อมา
ส่วนของฝากที่มันซื้อมาให้ผม คือชุดมีดสั้น honyaki สิ่งนี้ผมเองก็ไม่เข้าใจความหมายของมัน แต่บางทีมันอาจจะหมายความให้ผมใช้มีดพวกนี้ฆ่ามัน..หรือไม่ก็แทงตัวเองให้ตายไปซะก็ได้
“มึงคงไม่ได้ชอบมีดพวกนี้เท่ากับ Sextoy หรอก..” มันส่งยิ้มเยาะๆ มาให้ “เที่ยวแรดไปทั่ว..ไม่ยอมอยู่ห้อง”
“หมายความว่าไงครับ..”
“คิดว่ากูโง่มากสินะ..” มันตรงเข้ามาบีบแขนผม “โทรมาทีไรไม่เคยเจอ..”
“...” หมายความว่ามันไม่ได้โทรมาแค่ตอนหัวค่ำสินะ !
“กูไม่อยากตบตีมึงเท่าไรหรอกนะ..”
“...”
“แต่บางทีมึงก็ทำตัววอนมือวอนตีนกูซะจริงๆ” เท่านั้นแหละครับ..ทั้งฝ่ามือฝ่าเท้ามันก็ประเคนลงมาบนตัวผมไม่ยั้ง “ไหนจะรูปที่ใครต่อใครเที่ยวส่งมาให้กูดูไม่หยุด..”
ทันได้เห็นรูปอะไรบางอย่างแว๊บหนึ่ง..ก่อนที่มือถือราคาแพงของมันจะกระเด็นไปกระแทกกับฝาผนังห้อง ผมถอนหายใจออกมา..ก่อนจะหลับหูหลับตารับฝ่ามือฝ่าเท้าของมันต่อ
น่าขำนะครับ..ทั้งๆ ที่ผมไม่เคยเข้าไปยุ่งวุ่นวายกับเรื่องของใคร แล้วทำไมใครต่อใครถึงได้อยากมายุ่งกับชีวิตของผมนัก..ต้องให้ผมเจ็บจนปางตายเลยใช่ไหม ถึงจะสาสมใจของพวกมัน ผมอยากรู้จริงๆ
Ma-NuD_LaW
อ่า..เม้นไว้มาตอบตอนหน้านะครับ
ง่วงมาก..กินยาเข้าไปแล้วง่วงสุดๆ :hao4:
ฝันดีครับ :katai5:
-
:katai1: มีหูตาอยู่ทั่วเลยนะ
-
คนอื่นเค้าอิจฉาที่ทิวมีปั๋วรวยสินะ :hao3:
เรื่องงี้มันวาสนา ทนไว้พอเรามีตังค์เยอะๆค่อยหนีไปหาวี
-
โอ๊ยยยย ใครเป็นคนส่งรูปอ่ะ ไม่กล้าเดากลัวเดาผิด :katai1:
-
ถ้านัทยังทำแบบนี้ต่อไปนะ ระวังทิวจะหนีไปจริงๆ
นัทหวงเขาก็แสดงออกให้มันดีกว่านี้สิ
-
นัทจะมาคิดได้ก็สายไปแล้ว
อิบ้าาาาา ปล่อยทิวไป !!
:z6:
-
บอกตรงๆ จะเชียร์วีก็ไม่กล้าอ่ะ กลัวใจคนเขียน
คือวีดีมากอ่ะ ดีเกินไปป่าววะ ฮือๆๆ เค้าไม่กล้าไว้ใจอ่ะ
ส่วนอินัทไม่ต้องคิดไรมาก เห็นๆกันอยู่ คงไม่เชี่ยไปมากกว่านี้แล้วล่ะ 555
เพราะฉะนั้นเอาผัวรวยไว้ก่อนนะลูกทิว //เกี่ยวป่ะ?
ขอบคุณคับ รอตอนต่อไป ^^
-
นัทมันเป็นอะไรของมัน :mew5:
-
ชอบมากกกกกก บีบหัวใจดี จรึ๋ยย
-
ว่าไงดีล่ะ
-
รู้สึกขำ กับประโยคที่ว่า
"แต่บางทีมันอาจจะหมายความให้ผมใช้มีดพวกนี้ฆ่ามัน..หรือไม่ก็แทงตัวเองให้ตายไปซะก็ได้"
คิดได้นะซื้อมีดhonyaki มาฝาก ถ้าทิวทำจะสะใจมาก!!
บางทีนัทมันอาจอยากจะบอกว่า"แทงกูเลย!!" แต่มันคงไม่กล้าบอก
ทำซะเถอะทิว จะได้ไม่เป็นภาระของลูกหลาน
:laugh5: :laugh5:
-
หึงโหดกันจัง :เฮ้อ:
-
:katai4: :katai4: :pig4:
-
ทิวหนีไปอยู่กับวีเถอะ
เห็นแล้วสงสาร
-
:เฮ้อ: ถ้าจะหึงก็แสดงออกให้มันดีกว่านี้หน่อยไม่ได้รึไง
ทำร้ายทิวแบบนี้ไม่น่ารักเลย :ling1:
:pig4: :pig4:
-
นัทนี่หึงโหดจริง ทำร้ายทิวตลอดเลย
-
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
เฮ้ย ทิว จะทำอะไรก็รีบๆซะ เข้าใจ๋
-
หนีไปกับวีมั้ยลูก ป้ากลัวจะข้ำในตายเข้าสักวัน
-
ร้ายกับเค้าตลอด
ระวังเถอะนัท จะเสียใจนะ
-
หลังจากไม่ได้อ่านหลายตอน กลับมาอ่าน ฟินมากที่ ทิวชอบวี กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
มีเดทกันแล้ว ทิวขอให้วีช่วยเลย
ณ จุดๆนี้ ให้นัทซ้อมทิว ก็นอนตาหลับละบอกเลย ฟินที่ทิวชอบวี กรี๊ด
แหมนัท รักเขาชอบเขาก็บอก อย่ามาปากหนัก ไอ้เลว มีหูมีตาเยอะขนาดนี้ ล่ามเลยไหมเอ่ย?แหมๆ
แต่อะไรแล้วคู่หมั้นนัทล่ะ เอาไปไว้ไหน แต่พูดก็พูด เชียรย์วีสุดใจขาดดิ้น ต่อให้นัทบวช โกนหัว ก็ไม่แลนะบอกเลย
วีทิว น่ารัก กรี๊ดกร๊าดมากกกกก ฮอลลลลลลลลลลล ฟิน ตายสลบมาก หักลบเรื่องนัทได้ คุ้ม กรี๊ด
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:ชีวิตจะรันทดไปไหนเนี้ยยยยยยยยย :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
ทิวววววววววววว :ling2:
-
:ling1: คิดถึงพี่นัทจัง 555
พี่นัทสู้ๆน่าาาาา :hao7:
FC พี่นัท กร๊กากกกกกกกกกกกกกก :katai5:
-
เมื่อไหร่ทิวจะหลุดพ้นสักทีนะ :เฮ้อ: หรือต้องใช้ของฝากที่เป็นมีดแทงมันซะ แต่อย่าเลย แค่ตัดไอ้นัทน้อยก็พอมั้ง ให้มันตายทั้งเป็นดี o18 อุตส่าห์จะคล้อยตามความน่ารักที่นัทมันซื้อแมวมาให้ซะหน่อย แต่เจือกมีผู้หวังดีประสงค์ร้ายทำร้ายทิวอีกแล้ว อีบ้า :z6:
-
“เลิกยุ่งกับมันซะ..ไม่งั้นมึงเจ็บหนักกว่านี้แน่ !”
“...”
“รับปากกูสิ”
“...”
“ไอ้ทิว !!”
มันตบหน้าผม..ตะคอกด่าผม ก่อนจะพาไปคลินิกหลังจากกระทืบผมจนหนำใจแล้ว ผมถูกหมอซักไซ้ใหญ่โตเรื่องบาดแผลและรอยฟกช้ำพวกนี้..แต่ผมก็ทำได้แค่บ่ายเบี่ยงไปเรื่อย ผมไม่ได้อยากแจ้งความ..และคิดว่ามันคงไม่มีประโยชน์ที่จะทำแบบนั้นด้วยซ้ำ เพราะสุดท้ายมันก็คงดิ้นจนหลุดจากคดีอยู่ดี..
“มึงทำตัวเองนะทิว..มึงวอนหาเรื่องเอง”
ผมหลับตาลง..ไปคิดจะสนใจแรงกอดรัดบนตัว มันนอนกอดผม..กอดแล้วกดจูบซ้ำๆ ลงบนขมับอยู่อย่างนั้น ในขณะที่ปากก็พร่ำบ่นว่าเป็นความผิดของผม ผิดที่ผมโกหกมัน..ผิดที่ผมทำอะไรลับหลังมัน
ผมไม่รู้หรอกว่าตัวเองทำผิดอย่างที่มันบอกจริงไหม..แต่ผมรู้แค่ว่าผมจะไม่เลิกยุ่งกับวีแน่นอน เพราะผมจะไม่ทำอะไรตามความต้องการของมันอีกต่อไปแล้ว !!
.
.
ผมพาร่างกายโทรมๆ ของตัวเองมาหาวีทันทีที่มันออกไปเรียน..ไม่ได้คิดจะหนีเหมือนคราวก่อนหรอกครับ ก็แค่จะออกมาหาความสบายใจของตัวเองก็เท่านั้น
วีไม่ได้พูดได้ถามอะไรเลยตอนที่เห็นผม..ทำแค่เดินเข้ามาประคอง พาผมไปนอนที่เตียง..หาข้าวหายาให้ผมกิน ก่อนจะนั่งกุมมือผมเอาไว้ไม่ยอมปล่อย ผมนอนซมให้วีดูแลอยู่ที่ห้องเขาจนเกือบเย็น..ก่อนจะนั่งแท๊กซี่กลับมาที่คอนโด ไม่รู้ว่าตอนนั้นในหัวผมคิดอะไรอยู่บ้าง..ไม่รู้แม้กระทั่งตอนนี้ที่เจอมันยืนกอดอกรออยู่หน้าคอนโด
“ไปไหนมา..” น้ำเสียงเย็นๆ มาพร้อมกับสายตาที่ดูเหมือนพร้อมจะฆ่าผมทุกเวลา “กูถามว่าไปไหนมา..”
“ไปหาเพื่อนครับ..”
“เพื่อนงั้นเหรอ..” มันพูดแล้วยกมือถือเครื่องใหม่ขึ้นมาให้ผมดู “ไอ้นี่มันคือเพื่อนมึงใช่ไหม..”
“ครับ..”
ผมมองภาพวีกำลังประคองผมตอนขึ้นรถแท็กซี่..ก่อนจะตอบกลับไปง่ายๆ โดยไม่ได้คิดจะตกใจอะไร คงจะเป็นฝีมือของผู้หวังดีคนไหนสักคนที่บังเอิญมาเจอ หรืออาจจะอยู่หอพักเดียวกันกับวีนั่นแหละที่ส่งมา ผมไม่คิดจะสนใจ..และเหนื่อยเกินกว่าจะแก้ตัวอะไรกับมันแล้ว
“เพื่อนนอนหรือเพื่อนอะไร..ถึงได้ต้องหอบสังขารไปหามันทั้งที่ไม่สบายอยู่แบบนี้ !”
“แล้วแต่คุณจะคิดเถอะครับ..”
“ไอ้ทิว !!”
ผมยืนนิ่งๆ ให้มันด่าให้มันตะคอก ก่อนจะทั้งลากทั้งดึงผมขึ้นมาบนห้อง หมดแล้ว..หมดแรงจะขัดขืนมันแล้ว ผมจะปล่อยให้มันระบายอารมณ์ใส่ร่างกายของผมจนกว่าพอใจ..ทั้งทุบตี ทั้งข่มขืน หรืออะไรก็ตามแต่ที่มันอยากจะทำ..
“กูบอกแล้วใช่ไหมว่าให้เลิกยุ่งกับมัน !” มันเหวี่ยงผมลงบนพื้นห้อง “กูถามได้ยินไหม !”
ผมยังคงนิ่ง..ไม่คิดจะหันไปมองมันด้วยซ้ำ
“มึงจะเอาแบบนี้ใช่ไหม !”
“...”
“จะไม่ยอมเลิกยุ่งกับมันใช่ไหม !!”
“...”
“งั้นมึงเตรียมตัวรับศพมันได้เลย..กูจะไม่ปล่อยให้ไอ้พวกที่มันชอบยุ่งกับของๆ กูได้อยู่อย่างสุขสบายอีกแล้ว”
“ถ้าเขาตาย..ผมก็จะตายตามไปด้วย”
ก็เอาสิ..ถ้ามันทำอะไรวี ผมก็จะตายตามวีด้วย ให้มันรู้ซะบ้าง..ว่ามันไม่มีวันจะได้ทุกสิ่งทุกอย่างตามที่ต้องการหรอก
“นี่มึงปกป้องมัน”
“...” ผมเบือนหน้าหนี..ไม่คิดจะตอบคำถามของมัน
“รักมันหรือไง..มึงรักมันแล้วใช่ไหม” ผมถอนหายใจออกมา..รู้สึกเจ็บแปล๊บๆ ตรงข้อมือที่ถูกมันกดเอาไว้ อาจจะหัก..เจ็บขนาดนี้ข้อมือผมมันคงจะหักไปแล้ว “มึงมันร่าน..ร่านเหมือนแม่ชั่วๆ ของมึง”
“ก็คงงั้นมั้งครับ..” ผมกัดปากตัวเองระบายความเจ็บที่ข้อมือ “แม่เป็นยังไงลูกก็คงเป็นอย่างนั้น..”
เพี๊ยะ !!
มันตบปากผม..ตบซ้ำๆ อยู่แบบนั้นไม่ยอมหยุด และยิ่งผมจ้องหน้ามันเท่าไร..มันก็ยิ่งตบแรงมากขึ้นไปเท่านั้น
“อย่ามาทำปากดีกับกู..”
ผมพ่นเลือดออกมา..ก่อนจะส่งยิ้มเยาะๆ ไปให้มัน “ก็คุณอยากได้ยินผมพูดแบบนี้ไม่ใช่หรือไง..”
“ไอ้ทิว !!”
มันฉีกดึงเสื้อผ้าผม..ก่อนจะใช้ปากขบกัดไปทั่วทั้งตัว ผมนอนนิ่ง..ปล่อยให้มันระบายอารมณ์ใส่ร่างกายผมจนพอใจ ก่อนจะลุกขึ้นมาเก็บกวาดทุกอย่างด้วยมือเพียงข้างเดียวหลังจากทุกอย่างสงบลง..
.
.
“ผมจะไม่ทนแล้วนะครับ..ผมจะไม่ทนอีกแล้ว”
บอกกับตัวเองแบบนั้น..ก่อนจะกดส่งข้อความที่เพิ่งพิมพ์เสร็จไปให้วี ครั้งสุดท้ายแล้วที่ผมจะทนอยู่ให้มันทำอะไรแบบนี้..ครั้งสุดท้ายจริงๆ ที่ผมจะยอมให้มันทำกับผมได้เหมือนสัตว์แบบนี้ เพราะหลังจากนี้ไปมันจะบังคับอะไรผมไม่ได้อีกต่อไปแล้ว..
Ma-NuD_LaW
สมใจคนอ่านแล้วสิ :m32:
หลังจากนี้ไปจะเข้าเรื่องจริงๆ แล้วนะ :m7:
.
.
เตรียมยาดมและผ้าปิดจมูก..มากันกลิ่นน้ำเน่าได้เลย :m26:
-
อาร๊ายยยยยยยยยยยย :z3:
ทำไมอินัทไม่หยุดบ้า แกนี่โรคจิตพอๆกับวูฟกังเลย
น้ำตาจิไหล แล้วหนีไปจะรอดเรอะ ปวดตับมาก
:z6:
-
ไม่ต้องทนค่ะคุณน้อง..สะบัดบ๊อบใส่มัน ชิส์ ชิส์ :m16: :m16:
-
กรี๊ดดดด!!!! แกทำอะไรอิทิว!!!
ขอร้องว่าไม่ต้องทนมัน!!
หนีไปเลยนะ ไปอยู่กะวีก้ได้
เบื่อพระเอกสันดานไม่ดี ให้ตายสิพับผ่า!!
-
อ่อ คือนัทหึงสินะ แต่เสียใจทิวมาถูกทางแล้ว
แต่เดี๋ยวก่อน นัทรู้แบบนี้ ไม่ใช่ว่าวีเป็นคนส่งข่าวทั้งหมดนะ ณ จุดๆนี้ จากที่อ่านคอมเม้นอื่น เริ่มกลัวคนเขียนตามละ กลัวจะเป็น นัทกับวี มาหลอกทิวอ่ะ
เพราะแบบนัทหูตาเยอะไปป่าว? เริ่มสงสัย แต่ตอนนี้ฟินมาก ทิวเลือกวีแล้วเพราะทิวรักวีแล้วอ่ะ แอร๊ยยย
-
ถ้าจะทำถึงขนาดนี้อ่ะนะ..
:katai1:
-
จะหนีแล้วเหรอ
ปั๋วรวยนะลูก ใช้มารยาหน่อยสิ ถ้ามันรักหลงแต่ไปเราก็เป็นราชินี จะทำอะไรก็ได้ :laugh3:
-
:ling3:
-
ทิวสู้ๆนะลูก ขอให้วีเป็นคนดีจริงๆ //โฮๆๆ เค้าระแวงอ่ะ เพราะคนเขียนแหละ ชิๆ
ว่าแต่...ความจริงเค้าล่าาาาาา //ทวงแล้วทวงอีก อินี่ -_-;;
-
จะหนีแล้วเหรอ
ปั๋วรวยนะลูก ใช้มารยาหน่อยสิ ถ้ามันรักหลงแต่ไปเราก็เป็นราชินี จะทำอะไรก็ได้ :laugh3:
^
^
สังเกตหลายทีล่ะ หนับหนุนปั๋วรวยเหมือนกันเลย 555 ^^
-
ปูเสือรอ
-
:mc4: จุดประทัดปิดซอยฉลอง ก็เว่อร์ไป ยังหนีไม่ได้เลย แต่ยินดีด้วยที่เธอคิดได้ ถ้าจะไปเก็บhonyakiไปด้วยนะ เผื่อฉุกเฉิน 555
-
โอ้ย ไม่ต้องทนมันแล้ว อีหนูเอ้ย เจ็บเสียขนาดนี้
-
ช้ำตายแน่ๆลูกเอย
-
ห๊ะ ที่อ่านมาทั้งหมดนี่แค่อารัมภบทเหรอ ยังไม่ได้เข้าเรื่องเลย แค่นี้นัทก็ช้ำในจะตายอยู่แล้ว จะทำอะไรก็รีบทำนะหนูนัทเราต้องสู้สิคะ
-
โอ๊ย พ่อคุณ หนีๆไปซักที ต่อให้นัทรักทิวยังไง ซ้อมแบบนี้ก็รักไม่ลงว่ะ
-
โธ่ ทิว น่าจะคิดได้ตั้งนานแล้วว่าอย่าไปยอมนัทมัน เจ็บตัวตั้งเยอะแล้ว เผลอๆต่อจากนี้จะเป็นไงก็ไม่รู้ :mew6:
-
ดีมากอย่ายอมๆ
-
จะหนีเสือปะจรเข้หรือเปล่าทิวเอ้ย ถ้าชีวิตมันจะรันทดต้องทนตีนทนมือทนค*ยมันขนาดนี้ก็หนีไปเถอะ
หยุดเรียนสักปีหางานทำพอได้เงินค่อยมาเรียนแล้วกู้ทุนเอาด้วย อีครอบครัวนั้นก็ไม่ต้องพึ่งพามันแล้ว
ปล.นี่เราเม้นท์ปิดทางคนเขียนหรือเปล่าเนี่ย :m20:
-
หวังว่าคงจะหนีรอด และ ไม่หนีหมาไปเจอหมายิ่งกว่าหรอกนะทิว :เฮ้อ: รู้สึกยังไม่วางใจวีเท่าไหร่ คงเพราะวีโผล่มาในช่วงจังหวะทิวกำลังต้องการใครสักคนให้ช่วย และวีก็ช่วยเต็มที่ ช่วยแบบดีเกินไปสำหรับคนที่เพิ่งรู้จักกัน ก็ขอให้ดีจริงๆเถอะนะวี :katai2-1:
:beat: และ :z6: สำหรับไอ้อีพวกหวังดี ถามจริงเมิงติดกล้องที่ลำไส้ทิวหรือเปล่า รู้ไปหมดทุกที่ว่ากำลังทำอะไร เผือกไปซะหมด นัทมันถึงได้รู้โดยไม่ต้องตาม กลับมากระทืบ ตบ ข่มขืน ซ้ำอีก รักแบบซาดิสต์มากๆเลย คิดว่านัทรักทิวนะ แต่ไม่รู้มันฝังใจอะไรกับแม่ทิวหรือเปล่าถึงได้แค้นแล้วมาลงที่ทิวเอ๊าทิวเอา :ling1: รอวันนัทมันสำรอกบ้าง ต้องเอาคืนให้ทิวด้วยนะ :serius2:
-
หนีให้ได้นะทิว
เอาให้นัทสะอึก
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
เราลุ้นมากอ่ะตอนนี้
กลัวคนเขียนเล่นดราม่าเป็นทุกข์
ไปเจอทุกข์หนักกว่า
แบบนั้นเราทำใจไม่ไหวแน่
ชีวิตน้องทิวต้องดีขึ้นสิ
อย่ารังแกน้องทิวของเขาน้า
-
:sad4: :katai4:
-
โอ๊ย ไอ้บ้าทิว นี่.. :katai1:
-
หวังว่าวีไม่รู้เห็นเป็นใจกับผู้หวังดีหรอกน่ะ
แต่เราหวังทิวหนีรอดและพ้นจากนรกนัทเถอะ
-
จะบอกว่าเป็นแค่อารัมบทหรือ!!!
-
สั้นเนอะ
-
นี่ขนาดยังไม่เข้าเรื่องนะนี่ :monkeysad:
ไม่ลุ้นล่ะว่าใครจะเป็นพระเอก อ่านไปเรื่อยๆดีกว่า :mc2:
-
บางทีเมิงก็โหดเกิ๊น นะนัท
เพลาๆ หน่อยก็ได้ ทั้งๆที่ก็รักแต่โหดมากไปไหม
-
ทำไมอินัทเลวแบบนี้ล่ะ สงสารน้องทิว ทิวหนีเลยลูกไป ให้ไกล
-
:sad4: ขอร้องเลยนะ คนเขียนอย่าให้นายนัทเป็นตัวพระเลยรับไม่ได้
ต่อให้มันกลับใจก็ยังไม่ลืมอะชีวิต 22 ปีเจอแต่แบบนี้มันไม่ไหวนะ
ขอให้หลุดจากบ่วงกรรมสักที ขอให้ได้กับวีแทนน๊าๆ TT
-
รอ T T :ling1: :ling1:
มาต่อเร็วๆน้าค้า <3
-
:call:
-
โอ้ยตายแล้ว..น่าสงสารทิวจัง แต่ นัทรักทิวใช่มั้ย
แล้วทิวไม่ได้รักนัทเหรอ..เราคิดว่าเค้ารักกันแบบไม่รู้ตัวสะอีก
เศร้าจัง
-
ไอ้นัท เป็นบ้าอะไรฮะะะะะ!! :beat: :beat: :beat:
-
งง หน้า 12 มีอะไรอ่ะ หาไม่เจอกระทู้
-
“ไปหาหมอซะ” มันว่าแล้วโยนเงินมาให้ผมปึกหนึ่ง “กูต้องเข้าบริษัท”
“ครับ..”
ผมลุกขึ้นยืน..ตั้งใจจะเก็บถ้วยข้าวต้มบนโต๊ะไปเก็บ แต่มันกลับเป็นฝ่ายยื่นมือมาดึงถ้วยผมไป..แล้วลุกขึ้นเอาไปแช่พร้อมกับถ้วยของมันเสียเอง
“ขอบคุณครับ..”
“กูต้องไปแล้ว..มึงขึ้นแท็กซี่ไปเองแล้วกัน”
“ครับ..”
ผมรับคำ..ก่อนจะก้มหน้าลงมองดูแขนซ้ายที่กำลังบวมอย่างเห็นได้ชัด หวังว่ากระดูกคงไม่ได้หัก..ผมหวังอย่างนั้น ไม่อยากให้มีอะไรมาถ่วงหรือขวางสิ่งที่อยากจะทำ ผมกำลังจะหนี..หนีไปให้พ้นจากคนอย่างมัน แต่ทุกอย่างมันต้องเป็นไปอย่างรอบคอบ..ผมต้องวางแผน ต้องคิดให้ดีที่สุด มันจะได้ไม่พลาดเหมือนเดิมอีก..
.
.
“วี..” ผมพึมพำเรียกชื่อคนที่ผมหวังว่าเขาจะช่วยผมได้ “ผมอยากเป็นอิสระ..”
หยิบเงินที่ถูกวางทิ้งไว้อยู่บนโต๊ะขึ้นมา..เงินที่มันโยนให้ผมมากจนเกินความพอดี ผมหย่อนมันลงในกระเป๋า..ก่อนจะคิดว่าจะเอามันไปฝากหลังจากหาหมอเสร็จ อะไรที่เก็บได้ก็ต้องเก็บ..เก็บเอาไว้ใช้ยามจำเป็น เพราะโลกนี้มันโหดร้ายเกินกว่าที่ผมจะมานั่งหยิ่งในศักดิ์ศรี มันไม่ได้ทำให้ท้องผมอิ่ม..ตรงข้ามกลับทำให้ผมต้องเจอแต่เรื่องร้ายๆ ด้วยซ้ำ
อย่างเช่นเรื่องที่ผมไม่ยอมเอ่ยปากให้ทิวช่วยนั่นก็ด้วย..ทั้งที่หลอกตัวเองว่าผมทำไปเพราะไม่อยากให้ใครต้องมาเดือดร้อนด้วย แต่เอาเข้าจริงๆ ผมก็แค่ทะนงตัวมากเกินไป อวดเก่งที่คิดว่าตัวเองจะจัดการเรื่องทุกอย่างเองได้โดยไม่ต้องพึ่งใคร..
งี่เง่าและไร้สาระสิ้นดี..
.
.
แขนบวม..ก็แค่แขนบวม คงเพราะมันถูกทำร้ายซ้ำๆ ครั้งแล้วครั้งเล่า..มันเลยทนไม่ไหว ออกอาการให้ผมต้องรู้สึกตัวว่าควรต้องดูแลมันสักที..
“ทิว..” ผมส่งยิ้มไปให้วี..ไม่ได้รู้สึกแปลกใจอะไรที่เจอเขาที่นี่ ในเมื่อที่นี่มันคือโรงพยาบาล..และเขาก็คือนักศึกษาแพทย์คนหนึ่ง “ทำไมไม่ตอบข้อความผม..”
“ผมไม่มีเวลา..” เขาตอบข้อความมาเมื่อคืนว่าจะช่วย..ทันทีที่ผมบอกว่าอยากให้ช่วย รู้สึกดีจริงๆ ที่เขาใส่ใจผมแบบนั้น..
“แล้ววันนี้..”
“ไม่อยู่..ต้องเข้าไปช่วยงานพ่อ” ผมบอกก่อนจะหันซ้ายหันขวา..มองหาที่ๆ เหมาะจะคุยกันมากกว่านี้ “ผมไปที่หอวีไม่ได้แล้ว..”
“...”
“มีที่ๆ ปลอดคนมากกว่าที่นี่ไหม” ตอนนี้ผมรู้สึกไม่ค่อยสบายใจ..แค่เห็นใครยกมือถือขึ้นมามอง ผมก็รู้สึกหวาดๆ แล้ว “ผมอยากถามเรื่องที่ขอไว้เมื่อคืน..”
“อาจารย์นัดผมตอนบ่าย..ยังพอมีเวลา” เขาทำท่าคิด “ไปร้านหนังสือหลังมหาลัยไหม..ที่นั่นไม่ค่อยมีคน”
“...”
“อันที่จริงมันไม่มีคนเข้านานแล้วน่ะ..”
ผมพยักหน้า..วีเลยเดินนำไปที่รถ ก่อนจะยื่นหมวกกันน็อคแบบเต็มใบมาให้..พร้อมกับถอดเสื้อกราวน์ของตัวเองมาคลุมให้ผม “ปิดๆ ไว้..เผื่อเจอใคร”
“ขอบคุณนะ..” ผมรีบสวมหมวกกันน็อค..ก่อนจะพาตัวเองขึ้นไปซ้อนท้ายรถเขา
“กอดเอวผมก็ได้..ตัวเล็กๆ แบบทิวคนคงนึกว่าเป็นผู้หญิง..” เขาหันมาบอกยิ้มๆ
“ขำตาย..”
“ฮะๆ”
ผมทุบไหล่เขาไปที..รู้สึกไม่ค่อยชอบใจสิ่งที่เขาพูดเท่าไร วีเป็นคนตลก..แต่บางทีก็เล่นโดยไม่ดูสถานการณ์รอบข้างมากเกินไป “รีบๆ ไปเถอะ..”
“ครับๆ”
ผมก้มหน้าลง..ทั้งที่รู้ว่าคงไม่มีใครมองเห็นหน้าตัวเองด้วยซ้ำ ผมกลัว..ผมไม่แน่ใจ เพราะผมไม่รู้ว่าตอนนี้จะมีใครแอบมองอยู่..และจะมีใครคิดส่งข่าวเรื่องที่เห็นผมกับวีอยู่ด้วยกันไปให้มันบ้าง
ไม่รู้และไม่กล้าทำตัวสบายๆ เลยแม้แต่นิดเดียว..
.
.
วีพาผมมาที่ร้านหนังสือที่เขาว่า..ประตูและกรอบหน้าต่างไม้เก่าๆ นั่นทำให้ผมรู้สึกแปลกใจนิดหน่อย แปลกใจที่ร้านเก่าๆ แบบนี้มาตั้งอยู่หลังมหาวิทยาลัยที่ค่อนข้างทันสมัยของเราแบบนี้ และยิ่งรู้สึกแปลกใจมากขึ้น..เมื่อคิดว่าตัวผมเองกลับไม่เคยมองเห็นการมีอยู่ของมันเลย
“ร้านนี้สวยจัง..”
“ใช่ไหม..ผมมาบ่อยมากเลยตอนอยู่ปีหนึ่ง” เขาอมยิ้มมองมัน “แต่หลังๆ เรียนหนักเลยไม่ค่อยมีเวลา..”
“...”
“เข้าไปกันเถอะ..”
ผมเดินตามเขาเข้ามาในร้าน..เห็นลุงเจ้าของร้านเหลือบมองมาที่พวกเรานิดหน่อย ก่อนจะหันไปสนใจหนังสือหน้าปกซีดๆ ในมือต่อ วีหันมามอง..แล้วยิ้มให้ผมเหมือนจะบอกให้ชินกับท่าทางไม่เป็นมิตรนั่น เท่านั้นผมก็พอเข้าใจถึงสาเหตุที่ทำให้ร้านนี้แทบจะไม่มีลูกค้าแบบนี้ขึ้นมาเลย..
“บอกแล้วว่าที่นี่ปลอดภัย..” เขาดันหลังผมให้เดินขึ้นบันได “ไปคุยกันข้างบนดีกว่า..”
“อืม..”
ทันทีที่ขึ้นมาถึงชั้นสอง..เขาก็จูงมือผมไปที่ชั้นหนังสือริมสุด ก่อนจะนั่งลงในซอกชั้นหนังสือนั่น..ไม่ลืมที่จะตบมือลงเบาๆ ที่พื้นข้างตัวเขา “นั่งสิ..”
“อืม..” รับคำ..แล้วทรุดตัวลงนั่งข้างๆ เขา “ขอบคุณนะ..”
“ผมเต็มใจ..” วีว่าแล้วหยิบหนังสือเก่าๆ ตรงหน้าขึ้นมาเปิดเล่น “คิดว่าจะไม่มีวันนี้ซะอีก..”
“...”
“วันที่ทิวเอ่ยปากขอให้ผมช่วย..”
“หึ..” ผมหัวเราะในลำคอ “ได้ยินแล้วรู้สึกสมเพชตัวเองขึ้นมาเลย..”
เขายกยิ้ม..ก่อนจะยื่นมือขึ้นมาลูบแก้มผมเบาๆ “เจ็บมากไหม..”
“ชินแล้ว..” ตอบแล้วหลับตาลง..ปล่อยให้เขาลูบรอยช้ำข้างริมฝีปากนั่น “เจ็บจนลืมว่าความเจ็บเป็นยังไง..”
“...”
“มันเหมือนเป็นเรื่องปกติในชีวิต..”
“ทิว..”
“ช่างมันเถอะ..” ผมบอก..รู้สึกไม่อยากคุยเรื่องนี้ขึ้นมา “ผมอยากถามอะไรวีมากกว่า..”
“หืม..”
“ทำไมถึงใจดีกับผม..” ไม่รู้ว่าทำไมผมถึงถามคำถามนี้กับเขา..อาจจะเพราะผมแค่อยากมั่นใจ..มั่นใจกับท่าทีที่เขาแสดงออกมา
“หึๆ” เขาหัวเราะ “ไม่รู้สิ..ผมแค่รู้สึกว่าอยากทำ..”
“กับคนที่ไม่เคยรู้จักแบบผมเนี้ยนะ..”
“อืม..” เขาดึงมือผมไปกุมเอาไว้ที่ตัก “แค่รู้สึกว่าอยากทำ..รู้สึกว่าปล่อยผ่านไปไม่ได้..”
“ทำไม..”
“อย่าถามในสิ่งที่ตัวเองก็รู้คำตอบเลยทิว..”
ผมพยักหน้า..รู้สึกอิ่มๆ ในใจจนเผลอยิ้ม “ถ้างั้นไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น..วีก็จะไม่ทิ้งผมไปใช่ไหม..”
“แน่นอนอยู่แล้ว..” เขายิ้มแล้วลูบหัวผมอีกครั้ง..เหมือนต้องการปลอบ “อย่าถามอะไรแบบนี้อีกนะ..”
ผมหลับตาลงเพราะสัมผัสนั่น..ก่อนจะลืมตาขึ้นมาใหม่อีกครั้ง “งั้นผมก็คงต้องถามว่า..ถ้าแบบนั้นทำไมไม่ช่วยผมตั้งแต่แรก ทำไมต้องรอให้ผมร้องขอ..”
“เพราะผมเห็นความผูกพันบางอย่างระหว่างทิวกับเขาน่ะสิ..”
“...”
“ไม่รู้หรือไง..ว่านอกจากแววตากับท่าทีเกลียดชังที่หมอนั่นแสดงออกมา” เขาหันมาสบตาผม “มันมีความรู้สึกบางอย่าง..”
“...”
“เกลียดแต่ก็เหมือนไม่เกลียด..”
“...”
“บางทีผมยังคิดว่าสายตาของเขามีแต่ความหวาดกลัว..มากกว่าคนที่ถูกทำร้ายแบบทิวด้วยซ้ำ..”
“ผม..ไม่เข้าใจ..”
“ผมก็ไม่เข้าใจ..”
“...”
“เพราะงั้นอย่าไปสนใจมันเลย..เอาเวลามาคิดว่าจะออกมาจากที่นั่นยังไงดีกว่า”
ผมพยักหน้า..เห็นด้วยกับทุกอย่างที่เขาพูดแบบง่ายๆ เพราะผมเชื่อความรู้สึกของตัวเอง..เชื่อมั่นในแววตาของเขา ทุกๆ คำพูด..ทุกๆ การกระทำที่ผ่านมาของเขา มันทำให้ผมกล้าเชื่อแบบนี้..
สายตาของคนเราไม่เคยโกหก..รอยยิ้มนั่นก็เหมือนกัน ยิ่งถ้าสายตาและรอยยิ้มนั่นมันมาจากคนที่ผมรู้สึกว่าตัวเอง ‘รัก’ มันยิ่งน่าเชื่อถือมากขึ้น..
“ขอบคุณนะวี..”
“ขอบคุณจริงๆ”
Ma-NuD_LaW
คาดว่าหลังจากอ่านตอนนี้..จะมีคนสงสัยวีมากขึ้นเป็นเท่าตัว :laugh:
อย่าสงสัยเลย..วีเป็นคนดีนะ (ที่ผ่านมาก็เห็นแล้ว..)
อีกอย่าง..ทิวรักวีนะ นายเอกจะรักคนเลวได้ยังไงล่ะเนอะ :m14:
-
งง หน้า 12 มีอะไรอ่ะ หาไม่เจอกระทู้
หน้า 13 ครับ :hao5:
กดผิดไปปิดหน้าต่างเฉยเลยเมื่อกี้..ขออภัยในความล่าช้าครับ :o12:
-
นัทต้องมีปมอะไรแน่ๆ เลยทำแบบนั้นกับวี ถึงรักแต่แสดงออกมาแบบนั้น T^T
:sad4: :sad4: :sad4:
-
:m15:
-
จะเชื่อใจวีได้ไหมนะ
-
มันสั้นจังค่ะ :katai1:
-
ยังเอาเงินมันมาจากมันไม่พอเลยลูก เราต้องแบล็คเมล์เพิ่มนะ :hao3:
พอรวยจากปั๋วเดิม แล้วหาปั๋วใหม่ที่รักเราจริงๆ
-
คาดว่าหลังจากอ่านตอนนี้..จะมีคนสงสัยวีมากขึ้นเป็นเท่าตัว :laugh:
อย่าสงสัยเลย..วีเป็นคนดีนะ (ที่ผ่านมาก็เห็นแล้ว..)
อีกอย่าง..ทิวรักวีนะ นายเอกจะรักคนเลวได้ยังไงล่ะเนอะ :m14:
:katai1: เชื่อได้จริงไหมเนี่ยคุณคนเขียน TT
อย่าหลอกกันน๊า o18
-
จะเชื่อใจใครได้ไหมเนี่ย แม้แต่คนเขียนเองก็มีเรื่องให้หักมุมตลอด
-
เชื่อในสิ่งที่เห้นละกัน
-
อย่าบอกว่า วีรักนัทนะ เศร้าแทนทิวเลย
-
วีต้องมีอะไรสักอย่างแน่ๆ สงสัยเลยเป็ยคนดีเกิน 555
-
ถ้าวีดีจริงเราก็โล่งใจ
คนเขียนมาบอกแบบนี้เราสบายใจจริงๆ
ไม่ต้องระแวงปวดตับกับประเด็นนี้อีก :hao5:
-
เชื่อได้ใช่ไหม
กลัวจังเลย
กลัวนัททำอะไรทิวกับวี
ปวดใจ
-
น่ากลัวว่าถ้านัทรู้เรื่องจะมีคนตายหรือเปล่า แงแง กลัวว
-
เชื่อใจวีได้เปล่า?
อย่ามาทำร้ายทิวทีหลังนะ
-
:ling2:
-
คาดว่าหลังจากอ่านตอนนี้..จะมีคนสงสัยวีมากขึ้นเป็นเท่าตัว :laugh:
อย่าสงสัยเลย..วีเป็นคนดีนะ (ที่ผ่านมาก็เห็นแล้ว..)
อีกอย่าง..ทิวรักวีนะ นายเอกจะรักคนเลวได้ยังไงล่ะเนอะ :m14:
ไม่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ชั้นจะจะแวงและสงสัยให้หมดทุกคนเลย กร๊ากๆๆๆๆๆๆ //บ้าไปแล้นนนน :katai1:
-
จะหนีรอดหรือ
มันคืออะไรอะสายตาที่วีเห็น
รออ่านตอนต่อไปคร้าบ
-
คาดว่าหลังจากอ่านตอนนี้..จะมีคนสงสัยวีมากขึ้นเป็นเท่าตัว
อย่าสงสัยเลย..วีเป็นคนดีนะ (ที่ผ่านมาก็เห็นแล้ว..)
อีกอย่าง..ทิวรักวีนะ นายเอกจะรักคนเลวได้ยังไงล่ะเนอะ :m14:
วีก็ยังน่าสงสัยอยู่ดี
เอ๊ะ หรือว่า วีจะเป็นพี่น้องแม่เดียวกันเปล่า?????
-
อ่านเรื่องนี้แล้วอารมณ์พุ่ง :fire:
-
ณ จุดๆนี้ มองวีเป็นคนดีไม่ได้จริงๆ มีอะไรสงสัยหลายอย่าง
และตรงนี้ขอคิดมาก และคิดลบไว้ว่า วีเป็นเพื่อนนัท ไม่ก็อะไรสักอย่างกับนัท แล้วถ้าภาพที่ทิวกับวีเข้าร้านหนังสือไปถึงไอ้เวรนั่น ชัวร์เลย วีกับนัทรู้จักกัน จากที่เชียร์วี เริ่มสงสัยละ คนอะไรดีได้ขนาดนี้เลลยหรือ
แต่ตอนนี้ดีใจที่ทิวไม่หยิ่งเรื่องเงิน ดีมากลูก
-
หนีแม่ง
คราวนี้เอาแบบจริงๆจังๆนะ
หนีไห้ได้หาไม่เจอ แต่ก็ยังเรียนอยู่นี้หว่า -*-
เอาไงดี
-
“จูบได้ไหม..”
ไม่รู้ว่านั่นคือประโยคคำถามหรือเปล่า..รู้แต่ว่าทันทีที่เขาพูดจบ ใบหน้าของเราก็ค่อยๆ เคลื่อนเข้าหากันเรื่อยๆ ผมหลับตาลง..ตอนริมฝีปากของเราสัมผัสกัน จูบแรกที่ไม่ใช่ของมัน..จูบแรกจากคนที่ผมรู้สึกดีๆ ด้วย
“ทิว..”
ผมเบือนหน้าหนีตอนเขาถอนจูบออกไป..ก่อนจะเผลอยิ้มออกมา เมื่อเขาดึงมือผมไปกุมเอาไว้ ในใจของผมตอนนี้มันรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก ผมรักเขา..รู้สึกแบบนี้เพราะรักเขาใช่ไหม ?
“วี..” เสียงมือถือดังขึ้นมาขัดสิ่งที่ผมกำลังจะพูด..ผมก้มหน้าลงจ้องมองชื่อของใครบางคนที่อยู่บนหน้าจอ
คุณนัท
“รับเถอะ..”
ผมพยักหน้า..ก่อนจะกดรับสาย “ครับ..”
“อยู่ไหน..”
“เอ่อ..” ผมเหลือบไปมองวี..ก่อนจะตอบมัน “อยู่ที่คณะครับ..”
“งั้นรออยู่นั่น..เดี๋ยวกูไปรับ”
“รับ..มารับทำไมครับ” ผมถาม..ไม่ค่อยเข้าใจมันเท่าไร
“มึงลืมหรือไงว่าวันนี้วันอะไร..” น้ำเสียงมันดูไม่สบอารมณ์เท่าไร “วันเกิดพ่อ..กูถึงได้ต้องเข้าบริษัทไง”
“...” ผมเงียบ..ไม่ใช่ว่าลืมแต่เป็นเพราะผมไม่เคยจำได้ด้วยซ้ำ “เดี๋ยวผมกลับเองก็ได้ครับ..คุณนัทน่าจะรีบไปช่วยงานที่บ้านมากกว่า..”
“ไม่ต้องสะเออะมาสั่งสอนกู..บอกให้ทำอะไรก็ทำ”
“แต่..”
“รออยู่นั่นแหละ..เดี๋ยวกูไปรับ”
กดตัดสายไป..ไม่รอให้ผมได้พูดอะไรอีก ผมถอนหายใจออกมาแบบเหนื่อยๆ รู้สึกไม่อยากไปงานนั่นเท่าไร..ทุกๆ ปีผมจะต้องนั่งปั้นหน้า ทำท่าว่ามีความสุขเสียเต็มประดา..เชิดหน้าชูคอว่าได้รับการเลี้ยงดูอย่างดีเยี่ยงลูกชายคนหนึ่งของบ้านหลังนั้น ทั้งๆ ที่ความเป็นจริงผมแทบไม่เคยมีตัวตนในสายตาคนที่นั่นด้วยซ้ำ !
“มีอะไรหรือเปล่า..” วีถาม..กุมมือผมแน่นขึ้นไปอีก “ทำไมทำหน้าแบบนั้น..”
“ผมต้องไปแล้ว..กลับไปบ้านคุณนัท”
“ให้ผมไปส่งไหม..”
ผมส่ายหน้าเป็นคำตอบให้วี..ก่อนจะตกลงกันว่าจะต่างคนต่างกลับ เพราะผมต้องย้อนเข้าไปรอมันที่หน้าตึกคณะ..และคงไม่ดีถ้าหากมันเห็นวีไปอยู่ใกล้ๆ แถวนั้น ผมไม่อยากเสี่ยง..ไม่อยากพลาดให้วีหรือแม้แต่ตัวผมเองต้องมาเจ็บตัว
.
.
ผมเดินกลับมานั่งรอมันที่หน้าตึกคณะ..รออยู่ไม่นานก็เห็นรถมันขับมาจอดตรงหน้า ผมรีบลุกขึ้นเดินตรงไปเปิดประตูหน้ารถทันที..แต่ก็ต้องชะงัก เมื่อเห็นว่ามีใครนั่งอยู่ก่อนแล้ว
“มิว..”
“ทิว..นึกว่านัทรีบมารับใครซะอีก” เธอทักผมด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์เท่าไรนัก..คงเพราะถูกมันขัดใจเหมือนทุกที
“ขอโทษครับ..” ก้มหัวเล็กน้อย..ก่อนจะปิดประตูให้มิวแล้วรีบพาตัวเองไปนั่งที่เบาะหลังทันที “ไม่นึกว่าคุณมิวจะมาด้วย..เลยต้องเสียเวลามารับผมเลย”
“บอกกี่ครั้งแล้วว่าไม่ต้องเรียกมิวว่าคุณ..” เธอพูดทั้งที่ไม่หันมามองหน้า “ทิวก็ถือเป็นลูกชายคนหนึ่งของคุณลุงคุณป้า..”
“เอ่อ..”
“ช่างมันเถอะมิว..มันอยากจะเรียกยังไงก็ช่างมันสิ” มันจ้องหน้าผมผ่านกระจกมองหลัง “ดีซะอีก..มันจะได้รู้จักเจียมตัวบ้าง”
“แต่มิวไม่ชอบ..” มิวพูดเสียงเรียบๆ “ยังไงคุณลุงก็รับทิวมาเลี้ยงในฐานะลูกบุญธรรม”
ผมถอนหายใจ..ก่อนจะเบือนหน้าออกไปมองนอกกระจกรถ รู้สึกเซ็งๆ กับการโต้เถียงแบบนี้เต็มทน..การโต้เถียงที่ต้องเอาเรื่องที่เป็นปมด้วยของผมมาพูด การโต้เถียงที่ฟังยังไงก็ไม่เคยทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นมาเลยสักครั้ง..
.
.
ผมแยกตัวเข้ามาช่วยงานในครัวทันทีที่มาถึง..ไม่สนใจว่ามันจะไปอยู่ตรงส่วนไหน หรือกำลังทำอะไรในบ้าน เป็นแบบนี้ทุกปี..ที่ผมมักจะหลีกเลี่ยงการพบปะกับบรรดาญาติสนิทที่ต้องรีบมาอวยพรตั้งแต่งานเลี้ยงยังไม่เริ่มด้วยการเข้ามาขลุกในครัว ช่วยหั่นผัก..หั่นเนื้อจนกว่าจะถึงเวลาที่ต้องออกไปปั้นหน้าหลอกใครต่อใครเพื่อสรรเสริญความดีให้ครอบครัวมัน
“งานปีนี้จัดใหญ่มาก..เห็นว่าฉลองที่คุณผู้ชายเจรจากับบริษัทที่ญี่ปุ่นสำเร็จ”
ผมก้มหน้าก้มตาล้างแครอทในมือ..ก่อนจะหันมาหยิบมีดเพื่อปอกและหั่นมัน
“งานนี้คุณนัทคงได้รางวัลใหญ่..ที่ทำให้บริษัทประสบความสำเร็จแบบนี้”
ผมชะงักมือที่กำลังจะหยิบมีด..รู้สึกแปลกใจที่เห็นชุดมีดสั้นแบบเดียวกับที่เป็นของฝากที่มันให้ผมเมื่อตอนกลับมาจากญี่ปุ่น
“ป้าครับ..มีดพวกนี้มาจากไหนเหรอ ?”
“อ่อ..คุณผู้ชายซื้อมาฝากคุณผู้หญิงน่ะค่ะ” ตอบแล้วหัวเราะออกมาแบบชอบใจ “เห็นคุณเลขาบอกว่าคนขายแนะนำว่ามันเหมาะจะเป็นของฝากให้คุณแม่บ้าน..”
ผมยิ้มฝืดๆ เมื่อได้ยินเสียงคนในครัวหัวเราะคิกคักกัน..รู้สึกแปลกๆ กับเหตุผลที่คุณผู้ชายของทุกคนในที่นี้เลือกซื้อมีดพวกนี้มาเป็นของฝากให้ภริยาตัวเอง แล้วมันล่ะ..ตอนมันซื้อมาให้ผม มันซื้อมาด้วยเหตุผลแบบไหนกัน ?
“คุณทิวรีบขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวเถอะค่ะ..ใกล้จะถึงเวลาแล้ว”
“ครับ..”
ผมละมือจากงานทุกอย่าง..ก่อนจะรีบขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวที่ห้อง ห้องนอนที่อยู่ริมสุดฝั่งซ้ายมือ..ห่างไกลจากห้องนอนของทุกคนในครอบครัวนี้
“อย่านะนัท..”
เห็นภาพคู่หมั้นกอดหอมแก้มกันอยู่ที่หัวบันไดแล้วรู้สึกอายแทน..นี่มันไม่คิดจะอายหรือเกรงใจว่ามิวจะอายบ้างหรือไง ถึงได้มากอดจูบเธอให้คนใช้ได้เอาไปนินทากันแบบนี้..
“อย่าค่ะนัท..”
ผมเดินเลี่ยง..แกล้งทำเป็นมองไม่เห็นฉากพลอดรักพวกนี้ มันเหลือบตามามองผมนิดหน่อย..ก่อนจะตั้งหน้าตั้งตาซุกไซร้ซอกคอมิวต่อ เอียนครับ..เห็นแบบนี้มาจนชิน ก็ตั้งแต่มันเริ่มหมั้นกับมิวนั่นแหละมั้ง..ไม่ว่าจะที่บ้านหรือที่คอนโด มันก็จ้องจะเอาเปรียบมิวอยู่ตลอด แต่ก็น่าแปลกใจที่มิวยอมให้มันมากขนาดนี้..ทั้งที่ปกติมิวดูเป็นคนหยิ่งในศักดิ์ศรี ยึดถือหน้าตาของครอบครัวไม่น้อยเหมือนกัน
คงเพราะความรักละมั้ง..ที่ทำให้มิวยอมแบบนี้
.
.
“เก่งมากเลยนัท..คุณพ่อคงเบาใจที่ลูกชายเอาการเอางานแบบนี้”
ผมก้มหน้าก้มตา..ฟังคำเยินยอรอบที่ร้อยของวันนี้ไปแบบเนือยๆ ไม่ว่าจะแขกคนไหนๆ ก็เอาแต่พูดจาเยินยอ..ประจบประแจงแบบนี้กันทั้งนั้น
“แล้วลูกชายคนเล็กล่ะคะ..ไม่พามาช่วยงานที่บริษัทบ้างเหรอ”
และแทบจะทุกครั้ง..ที่บรรดาคุณนายทั้งหลายจะต้องยกเอาเด็กเก็บมาเลี้ยงอย่างผมไปเปรียบเทียบด้วย
“ตาทิวเรียนบัญชีมาน่ะค่ะ..ก็คิดว่าจะให้เข้ามาช่วยงานตอนเรียนจบเลย”
คำตอบเดิมๆ ที่ผมได้ยินมานับตั้งแต่เริ่มเข้ามหาวิทยาลัย..แต่ไม่เคยคิดจะทำตามเลยสักครั้ง เพราะทันทีที่เรียนจบ..ผมก็จะแยกตัวออกไปอยู่คนเดียวทันที
“ผมขอตัวก่อนนะครับ..”
ไม่สนใจสายตาตำหนิที่ส่งมาให้..ผมเดินแยกตัวออกมาจากวงสนทนาทันที หลังงานเลิกอาจจะต้องถูกเรียกไปต่อว่า..แต่วันนี้อารมณ์นี้ผมไม่อยากยืนทื่อฟังเรื่องที่ไม่อยากฟังแบบนี้อีกแล้ว
“ทิว..”
ผมหันไปมองตามเสียงเรียก..ก็เจอกับวีในชุดสูทแปลกตา เขายืนส่งยิ้มให้ผม..ก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ “มะ..มาได้ไง”
Ma-NuD_LaW
เม้นดักกันใหญ่..แต่งยากขึ้นทุกวันอ่ะนิยายเรื่องนี้ :laugh:
แล้วอะไรกัน..ทำไมจู่ๆ พี่น้องทิวโผล่มาเยอะแยะแบบนั้น :m20:
นัทลูกพ่อเดียวกัน..วีลูกแม่เดียวกัน โอ๊ย.. :jul3:
.
.
ไว้ใจคนเขียนเถอะ..กลัวอะไรผมกันนักหนา :laugh3:
:m32:
-
ป๊าดดดดดด มายังไง
กรี๊ดดด มันค้างงงงง
ปล. ชื่อผิดป่าวคะ หรืองงเอง อิอิ
“ทิว..นึกว่าวีรีบมารับใครซะอีก” เธอทัก
-
ป๊าดดดดดด มายังไง
กรี๊ดดด มันค้างงงงง
ปล. ชื่อผิดป่าวคะ หรืองงเอง อิอิ
“ทิว..นึกว่าวีรีบมารับใครซะอีก” เธอทัก
:o8:
-
อย่าทำให้หวาดเสียวสิ
ลุ้นๆๆๆๆๆ
-
ฉุดหนีกลางงานเลยยยยยยยยยยยย
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
อะไรกันนนนน ชุดมีดสั้นมันมีความลับใช่มั้ยนัท ตอบ!5555555555555555555555555555
ทำไมมันน่ารักในความรู้สึกจัง :man1:
-
แล้ววีมาได้ไง มีอะไรซ่อนเร้นอีกรึ ไม่ค่อยไว้ใจคนแต่งสักเท่าไรเลย :m29:
-
นับวัน คนเขียนช่างน่าสงสัยขึ้นเรื่อยๆ
ถ้าเขียนว่าให้ทิวรันทดขนาดไปเรื่อยๆ
เสนอลองให้น้องทิวโดนรถชนตายดูมั้ย ฉันคิดว่าจะเศร้าน้อยกว่ามีชีวิตอยู่
แล้วเรามาตามความดราม่าของนัทมัน
คิดว่าจะทำให้พวกเราอภิรมย์ได้เป็นอย่างดี ไม่เครียดด้วย
แต่ก่อนตายช่วยหลอกเอาตังค์มันมาให้หมดตัวที หมั่นไส้ :katai1:
-
o22
-
:serius2: :serius2: :serius2: อยากอ่านต่อออออออออ
-
เพิ่งได้อ่าน อิอิ
เป็นอีกเรื่องที่อ่านแล้วเครียดมากเกินไปจริงๆ ต้องอ่านไปพักทำใจไปด้วย
คือรู้สึกว่าผู้เขียนขมวดปมเรื่องเอาไว้จนแน่นมากเลยนะ แล้วจะแก้ปมไปยังไงบ้างหนอ คงต้องขอติดตามล่ะ ผมว่าปมมันแน่นขนาดนี้ยากมากเลยนะครับ กลัวจะจบไม่ลงตัวจัง แต่ก็เชียร์ให้จบแฮบปี้ได้ละกันครับ o13
-
ต่อไปนี้ แม้แต่คนเขียน อิชั้นก็จะไม่ไว้ใจๆๆๆๆๆๆๆ โฮะๆๆๆ
#ความจริงของเค้าอยู่หนายยยยย T_T
-
โอ้ววววเย~
ลุ้นจนตัวโก่งตัวหงิกตัวงอ
คนเขียนเก่งมากที่สามารถทำให้นักอ่านหลายท่านระแวงได้ขนาดนี้555
:laugh3: :laugh3:
ฉันรักวี~
-
วีมาได้ไงงงงงงงงงงงง
อู้ยยยยยยย รุ้สึกเหมือนวีกำลังเล่นชู้กับทิว 5555
-
หมั่นไส้นัท ทิวไปกับวีเถอะ ช้านเบื่อความอึมครึมนี่เต็มทน
-
ก็คนเขียนธรรมดาซะที่ไหนหล่ะคะ นิยายหน่วงตับ ถือเป็นคำธรรมดาไปเลย 5555
-
หรือว่าวีจะรวย :mc4:
เอ้าเว้ยไอ้นัทมีคู่แข่งสมน้ำสมเนื้อแว้ว
สาแก่ใจกูซะจริง
บางทีก็แอบหมันไส้ไอ้นัทเป็นพักๆ
-
ชักสงสัยวีมากขึ้นซะแล้วสิ
-
กลัวใจคนเขียนอ่า เกิดเขียนไปปมมันแน่นมากๆ หักมุมนายเอกถูกรถชนตายหนีปัญหา :laugh3:
-
“ก็มาหาทิวไง..” เขาตอบยิ้มๆ “ดูทำหน้าสิ..ตกใจมากเหรอ”
“...”
“แล้ว..” ผมหันกลับไปมองมัน..ก็เห็นมันยืนจ้องผมอยู่ก่อนแล้ว “ผมว่าวี..”
“ไม่ต้องกลัวหรอกทิว..” เขายื่นมือมาจีบมือผมเอาไว้ “ถ้าผมอยู่ในสถานะที่ต้องกลัวเขา..ผมคงไม่มาที่นี่ตั้งแต่แรก”
“มะ..หมายความว่าไง”
“มานี่สิ..”
วีดึงแขนผมให้เดินเข้าไปหาหญิงชายท่าทางภูมิฐานคู่หนึ่ง..เขาแนะนำให้ผมรู้จักว่าคือพ่อและแม่ของเขา ผมยืนอึ้งไปพักหนึ่ง..เมื่อเห็นว่าพ่อกับแม่ของเขาคือคู่ค้าคนสำคัญคนหนึ่งของครอบครัวมัน แล้วถ้าเป็นแบบนั้น..ทำไมวีถึงได้ทำเหมือนไม่เคยรู้จักมัน
.
.
“ผมไม่เคยยุ่งเกี่ยวกับเรื่องธุรกิจของครอบครัว..” เขาบอกแบบนั้น..ตอนเราเดินแยกออกมาคุยกันสองคนในสวน “อันที่จริงผมก็แค่ลูกติดของแม่น่ะ..”
“...”
“ผมแยกตัวออกมาอยู่หอเองตั้งแต่มอปลายแล้ว..”
“...”
“แต่ไม่ได้มีปัญหาในครอบครัวหรอกนะ..” เขาไหวไหล่ “น้องชายผมยังแยกตัวไปอยู่คนเดียวเลย..”
“วินน่ะเหรอ..”
“อืม..”
ผมรู้จักครับ..ลูกชายคนเล็กของตระกูลนี้ เขาเป็นนักร้องที่มีชื่อเสียงพอสมควร..แต่ที่เพิ่งมารู้คือลูกชายคนโตที่ใครต่อใครต่างพูดถึงว่าอยากเห็นหน้าเห็นตานักหนาก็คือ วี
“ผมบอกแล้วไงว่าจะช่วย..”
“ยัง..ไง..”
พาหนีเหรอ..หรือจะทำยังไง ถึงรู้ว่าครอบครัวเขาคือใครแล้วมันจะเป็นยังไง..ในเมื่อตอนนี้ผมก็ยังต้องพึ่งพาครอบครัวมันอยู่ดี
“ผมก็ไม่รู้..”
“...”
ก็แค่นั้น..เพราะเราต่างก็ยังเด็กกันทั้งคู่ ถึงอายุ..หรือรูปร่างหน้าตาภายนอกจะดูเป็นผู้ใหญ่ แต่ความจริงที่เราต่างต้องยอมรับก็คือ..เรายังดูแลตัวเองกันไม่ได้ เรายังต้องพึ่งพาครอบครัว..พึ่งพาอาศัยคนที่ได้ชื่อว่าเป็นพ่อแม่อยู่
“แต่ผมคิดว่าหลังจากนี้ไป..ผมคงออกหน้าปกป้องวีได้บ้าง”
“หึ..”
ผมหัวเราะ..คิดสภาพตัวเองหลังจากที่มันเห็นผมยืนคุยกับวีในคืนนี้ มันคงโมโห..ลากผมไปทุบตี หรือไม่ก็ข่มขืนเหมือนทุกที ไม่ว่ายังไง..ผมก็คงไม่รอดจากสภาพน่าสมเพชพวกนี้
“ทิว..”
ผมมองหน้าเขา..มองคนที่คิดอะไรง่ายๆ แบบเด็กๆ บางทีวีก็คิดอะไรง่ายเกินไป..ไม่สิ เขาก็แค่คิดไปตามแบบของเขา คิดแบบเด็กที่ไม่เคยต้องพบเจออะไรร้ายๆ แบบผม..
“ขอบคุณนะ..” ผมยิ้มให้เขา “ขอบคุณจริงๆ”
ไม่จำเป็นต้องพูดต้องอธิบายอะไรมากมาย..ในเมื่อสิ่งที่เขาทำมันก็เพราะอยากช่วย ถึงมันจะดูไม่เข้าท่าเลยก็ตาม..
“กลับเข้าไปในงานเถอะ..”
ผมพาเขากลับเข้ามาในงาน..ยืนพูดคุยกับเขาไปจนกระทั่งถึงเวลากลับ ผมยืนส่งยิ้มให้วี..ก่อนจะหันหลังกลับเข้าไปช่วยงานในครัว ยืดเวลาที่ต้องถูกต่อว่าถูกตำหนิออกไปอีกนิด..ไม่ว่าจะทั้งจากพ่อแม่มัน หรือแม้กระทั่งจากตัวมันเอง..
.
.
“ร่าน..”
ถูกด่าทันทีที่เดินพ้นประตูห้องน้ำออกมา..มันนั่งรอผมอยู่ที่ปลายเตียงในสภาพเสื้อผ้าหลุดลุ่ย รอยลิปสติกเปื้อนติดอยู่ตรงคอเสื้อหลายจุด คงจะเพิ่งออกมาจากห้อง..หลังจากกิจกรรมอะไรระหว่างมิวกับมันที่ผมไม่ได้อยากจะรู้นัก
“ทำไมไม่ออกไปต่อกับมันซะล่ะ..”
“...” ผมไม่ตอบอะไร..แต่เดินเลี่ยงไปพาดผ้าขนหนูที่ราวแทน
“กูถามได้ยินไหม !!” เสียงตะคอกบวกกับแรงกระชากที่ไหล่ทำผมถอนหายใจออกมา “กล้ามากนะที่มาพลอดรักกันในบ้านของกู..”
“วีเขามากับครอบครัว..”
“เห็นมันรวยแล้วสินะ..เลยกล้าพามันมาหยาม..”
“พูดอะไรของคุณครับ..” ผมถาม..ไม่เข้าใจมันเลยสักนิด
“มึงมันร่าน..คงได้รับสันดานเลวๆ ของแม่มึงมาเยอะสินะ”
“คุณนัท !!”
“ทำไม..มึงจะทำไม” บีบแขน..ก่อนจะลากผมกลับมาที่เตียง “กูถามว่ามึงจะทำอะไรกู !”
“อื้อ..” มันจูบผม..กัดปากผมแรงๆ หลายครั้ง ก่อนจะเริ่มฉีกทึ้งเสื้อผม “อย่าทำแบบนี้..คุณมิวก็อยู่ที่นี่นะ”
“แล้วยังไง..”
“ผมไม่อยากทำแบบนี้..รองรับความต้องการของคนที่เพิ่งจะนอนกับคนอื่นมา”
“หึ !” มันหัวเราะเยาะ “ไม่พอใจที่กูนอนกับมิวก่อนจะมาเอามึงหรือไง..”
ผมเบือนหน้าหนี..รู้สึกรำคาญที่ตัวเองพลั้งปากพูดอะไรออกมาแบบไม่คิดอย่างนี้ ผมไม่ได้แคร์หรอกครับ..ว่ามันจะไปนอนหรือไปทำอะไรกับใครมา รู้สึกแย่ก็แค่ที่มันเอาร่างกายที่เพิ่งผ่านเรื่องแบบนั้นมาทำร้ายผมทั้งที่ยังไม่ได้ทำความสะอาดแบบนี้ !
“คิดว่าตัวเองมีสิทธิเรียกร้องอะไรหรือไง..”
“เปล่าครับ..”
“หึ..” มันย้ายตัวลงไปนอนข้างๆ ผม “นอนซะ..”
“ครับ ?”
“กูบอกให้นอนไง..” มันพูดแล้วลุกขึ้นจากที่นอน “หรืออยากให้กูเปลี่ยนใจ..”
“ไม่ครับ..” บอกแล้วรีบย้ายตัวขึ้นไปหนุนหมอนดีๆ “แล้วคุณนัท..”
“กูก็จะไปนอนแล้วเหมือนกัน..”
พูดทิ้งท้ายไว้แค่นั้น..ก่อนจะเดินออกจากห้องผมไป ผมถอนหายใจออกมาแบบโล่งอก..ก่อนจะรีบลุกขึ้นไปล็อคประตูห้อง ไม่เข้าใจสิ่งที่มันทำหรอกครับ..ไม่เข้าใจและไม่คิดอยากจะเข้าใจด้วย แค่มันยอมหยุดแล้วเดินกลับห้องตัวเองไปง่ายๆ แบบนี้ก็ดีแค่ไหนแล้ว..ผมจะมานั่งคิดอะไรให้มันเหนื่อยมากกว่านี้ไปทำไม
Ma-NuD_LaW
ยากว่ะ..โดนคนอ่านดักทางกันตลอดแบบนี้ :laugh:
.
.
ไม่ค่อยไว้ใจคนแต่งสักเท่าไรเลย // นับวัน คนเขียนช่างน่าสงสัยขึ้นเรื่อยๆ // ต่อไปนี้ แม้แต่คนเขียน อิชั้นก็จะไม่ไว้ใจๆๆๆๆๆๆๆ // คนเขียนเก่งมากที่สามารถทำให้นักอ่านหลายท่านระแวงได้ขนาดนี้555 // ก็คนเขียนธรรมดาซะที่ไหนหล่ะคะ นิยายหน่วงตับ ถือเป็นคำธรรมดาไปเลย 5555 // กลัวใจคนเขียนอ่า เกิดเขียนไปปมมันแน่นมากๆ หักมุมนายเอกถูกรถชนตายหนีปัญหา
รู้สึกตอนที่ผ่านมาคนเขียนจะโดนแซะมากเป็นพิเศษ อืม..นี่ไม่นิยมจบแบบดราม่านะ (ถึงมันจะเป็นแบบนั้นมาแทบจะตลอดก็เหอะ) เชื่อใจเค้านะ..เราจะผ่านเรื่องนี้ไปด้วยกัน (?)
นอนๆๆๆๆๆๆ จะเที่ยงคืนละ :katai5:
-
มันสั้นไปค่ะ เอามาอิ๊กกกกกก :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
โอ๊ยยย กระซวกอินัทให้ตายยยย
:z6:
-
เดาอารมณ์นัทไม่ถูกจริงๆๆ :ling1: :ling1:
-
รู้สึกว่าคนเขียนจะสะใจแล้วขำก๊ากประมาณนี้ => :laugh5: อยู่หลังหน้าจอนะ
แต่พิมพ์ด้วยอารมณ์แอ๊บใส :m13: ประมาณนี้
ฉันไม่รู้แล้วว่าฉันควรจะเชียร์ทิวทางไหน
นอกจาก ให้หลอกเอาตังค์มา แล้วหนีไปหาปั๋วใหม่
ปอลิง: อยากให้วีเป็นพระเอกอยู่หรอก แต่เกรงว่าบทมันจะง่ายไป
มันจะไปทับกับเรื่องเมียน้อย ซึ่งคิดว่ามันไม่น่าจะซ้ำรอย
ปอลิ่ง: อินัทวันๆก็พูดว่าแม่ทิว ก็บอกเต็มๆมาสิว่าเป็นยังไง ฉันล่ะ ลุ้นแล้วลุ้นอีก ยิ่งกว่าคะแนนสอบย่อยออกอีก :katai1:
-
:katai2-1:
งั้นก็ไม่ต้องมีปัจฉิมลิขิตสิ ให้คนอ่านคิดเอง
คนเขียนไม่ต้องสรุปและไม่ต้องนำทาง
คนอ่านจะได้อารมณ์และจินตนาการเอง อ๊ะป่าว
:mew3:
-
รู้สึกว่าคนเขียนจะสะใจแล้วขำก๊ากประมาณนี้ => :laugh5: อยู่หลังหน้าจอนะ
แต่พิมพ์ด้วยอารมณ์แอ๊บใส
วีจะช่วยอะไรทิวได้นิ
นัทนี่ก็นิสัยแย่ไม่เปลี่ยน ทิวอย่าไปใจอ่อนกับมันน่ะ
จะได้ดัดนิสัย จะได้รู้ว่าเราไม่ยอมตกเป็นเบี้ยล่างอีกต่อไป
-
ทิวไปอยู่กับวีเลย ย้ายไปเลยยยย ให้วีพาไปอยู่บ้านใหญ่ด้วย 55555
ตามอ่านมาตั้งแต่ต้น ถามจริง หักมุมป่ะ แบบ ตอนหลัง นัทกับวีรักกันเองไรงี้ 5555
-
ในที่สุด....วีก็เปิดเผยตัวตนที่แท้จริงออกมาแล้วสินะ ตอนนี้คนที่ลึกลับที่สุดคงจะเป็นทิวสินะเล่นมาหยอดให้อยากรู้ภูมิหลังทีละนิดแบบนี้ แต่ไม่ว่าจะจบแบบไหน แฮปปี้หรืออันแฮปปี้(หรือไม่จบ?) เราก็จะเชื่อใจคนแต่งและก้าวผ่านมันไปด้วยกัน
(พิมพ์เองเขินเอง :laugh: )
-
นัทมันประสาท มันน่าจะรักทิวนะ พอทิวมีแววหึงแลนัทมันจะอารมณ์ดี?พวกบ้า
ยังรักวีเหมือนเดิม ทิวไม่ต้องกลัวผัวเก่าแล้วลูก ผัวใหม่ก็รวย
:laugh:
-
“มึงมันร่าน..คงได้รับสันดานเลวๆ ของแม่มึงมาเยอะสินะ”
“คุณนัท !!”
^
^
เอ่อ ทิวลูกแม่ หนูไม่ควรอุทานแค่ว่า “คุณนัท !!” นะ มันสั้นไป
หนูควรจะ “คุณนัท !! ไหนคุณเล่ามาซิ ความจริงมันเป็นไง คนอ่านเค้าอยากรู้ใจจะขาด ” อิอิ
แล้วก็นะ อร๊ายๆๆๆ น้องวีนี้รวยรึเนี่ย ตายแล้วคุณแม่ปลื้มปริ่ม
งั้นน้องทิวเลือกคนไหนก็ได้ลูก รวยๆเหมือนกัน ^^
-
:serius2:เหมือนจะพูดแต่ก็ไม่พูด
อย่าปล่อยให้มันค้างคาอย่างนี้เซ่ :angry2:
ลุ้นจนปวดตับแล้วเนี่ย :katai1:
-
สั้นจุง~ คนเขียนชอบทำร้ายกันเจงงงงงงงงง ใจร้ายย555555
รอนะคะ เอาอินัทไปเก็บด้วย หมั่นไส้มัน
-
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1: อ่านรวดเดียวจบ แต่นิยายยังไม่จบ ฉันต้องขากใจตายแน่ๆ
-
อยากจะรู้นักว่าแม่ทิวทำไรให้ไอ้นัทมันด่าตลอด :katai4:
-
“อย่าทำอะไรที่มันดูไร้มารยาทแบบเมื่อคืนอีก..”
“ขอโทษครับ..”
ผมก้มหน้าลงตอนที่พ่อของมันลุกออกไปจากโต๊ะอาหาร..ไม่บ่อยหรอกครับที่ผมจะต้องมานั่งร่วมโต๊ะแบบนี้ เพราะส่วนมากผมมักจะเลี่ยงไปกินในครัวพร้อมๆ กับพวกแม่บ้านก่อน แต่วันนี้..ผมต้องตื่นขึ้นมาแต่เช้าเพื่อรับฟังคำตำหนิจากคนที่ได้ชื่อว่าเป็นใหญ่ที่สุดในบ้าน
“เอามาชุบเลี้ยงให้ดี..กลับเอานิสัยเดิมๆ มาใช้”
“พอเถอะครับแม่..”
“จะเข้าข้างกันไปถึงไหนตานัท..”
แล้วแม่มันก็ลุกขึ้นแล้วเดินออกไปอีกคน..ผมเหลือบตามองมัน ก็เห็นมันจ้องหน้าผมอยู่ก่อนแล้ว ผมเลยหลุบตาลง..ก้มหน้าก้มตากินข้าวต้มในชามต่อไป ผมขอเลือกจะมองกุ้งตัวโตๆ ในชาม..ดีกว่าต้องมาจ้องตามันแบบนี้
“รีบกิน..จะได้รีบไปเรียน”
“ครับ..” กลืนๆ ข้าวลงคอไป..รีบทั้งๆ ที่มันเองก็ไม่ได้ทำท่าจะเร่งอะไรผม ตรงกันข้ามกลับเอาแต่นั่งจ้องผมกินข้าวด้วยซ้ำ “ผมต้องกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน..”
“เออ..กูรู้แล้ว”
ไม่คิดจะให้มันไปส่งหรอกครับ..แต่ดูท่าทางมันตอนนี้แล้ว ผมคงจะขัดใจอะไรมันไม่ได้ ต้องยอมให้มันขับรถพาผมไปเปลี่ยนชุดที่คอนโด..แล้ววนมาส่งที่หน้าคณะอีก ถึงจะรู้สึกว่ามันแปลกๆ ไปหน่อยก็ตาม..
.
.
“แล้วรออยู่นี่..เลิกเรียนกูจะมารับ”
“แล้วคุณมิวล่ะครับ..” เหมือนผมจะได้ยินว่ามันนัดกับมิวเอาไว้แล้วว่าจะไปดูหนัง
“บอกอะไรก็ให้ทำตาม..ไม่ต้องมาถามนู้นนี่”
“ขอโทษครับ..”
มันแล่นรถออกไปทันทีที่ผมปิดประตู..ผมมองตามรถมันไปแบบงงๆ ไม่ค่อยเข้าใจท่าทีแบบนี้ของมันเท่าไรนัก แต่ก็คงทำอะไรไม่ได้..นอกจากทำตามที่มันบอก
“ทิว..”
“วี..” ผมยิ้มให้วี..รู้สึกโล่งใจนิดหน่อยที่มันไม่เห็นว่าวีมายืนรอผมอยู่แบบนี้ ไม่อย่างนั้นคงไม่พ้นมีเรื่องกันอีก “มารอผมเหรอ..”
“อืม..” เขายื่นถุงแซนวิชมาให้ “เอามื้อเช้ามาส่งครับ..”
“เอ่อ..” ยื่นมือไปรับ..ทั้งที่รู้ดีว่าคงกินอะไรไม่ไหวแล้ว “ขอบคุณนะ..”
“กินสิ..”
“เอ่อ..” ผมลังเล
“หรือว่ากินมาแล้ว..”
ผมพยักหน้าเบาๆ รู้สึกไม่ค่อยดีเลยที่ทำให้วีหน้าจ๋อยลงไปแบบนี้ “ไว้ผมจะกินตอนเที่ยงนะ..”
“ไม่เป็นไรหรอก..”
เขาทำท่าจะดึงถุงกลับไป..แต่ผมรีบแกะมันออกจากมือเขาก่อน “แต่ผมอยากกิน..”
“...”
“จริงๆ นะ”
พอได้เห็นรอยยิ้มนั่น..ผมก็ต้องยิ้มออกมาด้วย ไม่ว่ายังไงผมก็ชอบวีที่มีรอยยิ้มแบบนี้มากกว่า..ไม่รู้ตัวเองว่าเริ่มมีความคิดแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไร รู้แค่ว่าเวลาเห็นเขายิ้มแล้ว ผมรู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูก..
.
.
“ผมเพิ่งไปคุยกับแม่มา..เรื่องย้ายหอ”
“ทำไม..”
“จะได้พาทิวหนีไปอยู่ด้วยกันไง” เขาบอกยิ้มๆ
“หนีไม่พ้นหรอก..” พูดแล้วก็เผลอถอนหายใจออกมา “เพราะยังไงผมก็ยังต้องมาเรียน..”
“ผมจะดูแลทิวเอง..”
“วี..” เรียกแล้วถอนหายใจแบบเหนื่อยๆ “อีกแค่ปีเดียวผมก็จะจบแล้ว..”
“...”
“ผมอาจจะแค่อดทนอีกปีเดียว..แต่ถ้ามันพลาด..”
“...”
“ผมอาจไปไหนไม่ได้อีกเลยตลอดชีวิต..”
“แล้วคิดว่าผมจะทนดูทิวโดนเขาทำร้ายแบบนี้ต่อไปได้เหรอ..”
“วี..”
“จะบอกว่าทนไม่ได้ก็ต้องทนหรือยังไง..” เขาแค่นยิ้ม “ผมไม่สนุกหรอกนะ..”
น่าแปลกนะครับ..เพียงเวลาแค่ไม่นานที่เราได้รู้จักกัน มันกลับทำให้เรารู้สึกผูกพันกันได้อย่างประหลาด เพราะวีเล่นแสดงท่าทีเป็นเป็นใยผมเสียขนาดนี้..ดูเป็นห่วง และรักผมเสียมากมาย
“ผมรักทิว..”
“...”
“ถึงจะแค่ไม่นาน..แต่ผมก็รัก..”
“ทำไมคำว่ารักของวี..มันถึงได้พูดออกมาง่ายนักล่ะ” ผมเลือกจะถามออกไปตรงๆ “ง่ายเสียจนผมกลัว..”
“มันก็แค่เรื่องง่ายๆ”
“...”
“รักก็บอกรัก..”
“...”
“แม่ผมบอกแบบนั้นเสมอ..”
คำสอนของแม่เหรอ..สิ่งที่ถูกปลูกฝังมาตั้งแต่เล็กใช่ไหม แล้วผมจะเชื่อมันได้หรือเปล่า..
“อย่ากลัวเลยทิว..”
“...”
“แค่แสดงความรู้สึก..แสดงความต้องการออกมา..”
“...”
“เหมือนกับที่ผมกำลังทำไง..”
Ma-NuD_LaW
เหมือนจะกลายเป็นวันเว้นวัน :m29:
สปีดตก..โรคภัยรุมเร้า ((หรือสันหลังยาวไม่รู้)) :m23:
จะพยายามมาให้ได้ทุกวัน ((อินี่รับปากเรี่ยราดอีกแล้ว :z6: ))
.
.
คุณเดียร์ก็พูดเกินไป..ผมไม่ได้แอบหัวเราะหรอกนะ ((แค่ยิ้มๆ จิ๊ดเดียว)) :m13:
แล้วก็ขอบคุณสำหรับคำแนะนำอื่นๆ นะครับ..คนเขียนจะไม่สปอย ไม่พูดชี้นำแล้ว ค่อยๆ อ่านกันไปเนอะ ((ตามสปีดที่อัพแต่ละวันนั่นละ กระซิกๆ))
ขอบคุณทุกความเห็นและบวกเป็ดจ้า.. :pig4:
-
วีมันดูยังไงๆอยู่นะ น่าสงสัย :m28:
(เม้นสั้นตามตอน) :m18:
-
เมื่อไหร่จะหลุดพ้นนะทิวเอ้ยยยย
:เฮ้อ:
-
โอววว วันนี้ไม่มีตบตีกัน คุณแม่ปลื้มอีกแล้วค่ะ ^^
จะปลอดจากการตบตีไปอีกกี่ตอนคะ T__T
-
เอิ่ม คุณพี่ท่านต้องการอะไรจากสังคมค่ะ เด๋วดีเด๋วร้ายเป็นโรคจิตป่ะ
ทิวอย่าไปยอมมันนะเทอ วีนายทำตัวน่าสงสัยว่ะมีอะไรแฝงป่ะ
-
ทำไมรู้สึกเหมือนตัวเองอ่านแล้ว งงๆ หรือว่าดึกเกิน? ฮ่าฮ่าฮ่า
ถ้าหนีไม่ได้ก็ปรนเปรอผัวแล้วเอาตังค์มา
ณ จุดๆนี้ ยังไม่เชื่อใจคนเขียนเพราะ วีมาแนวพระเอกเกินเหตุ น่าสงสัยมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :serius2:
-
เราตัดสินใจไม่ถูกเลยนะเนี๊ยๆๆ แต่รู้สึกว่าวีไม่น่าไว้ใจ
-
ก็คุณวีมันดีเกินไปรักง่ายเกนไปอ่ะเลยคดว่าอาจจะมาหลอกทิว
ตอนนี้เลยต้องดูดูท่าทีไปก่อน :hao5:
-
ตามลุ้นตามเฝ้าว่าจะดีแตกไหม
-
เซ้นส์เราบอกว่า วีไม่ใช่คนดีอ่ะ อารมณ์แบบหลอกให้ตายใจแล้วค่อยหักหลังกันทีหลัง แล้วมาหลอกทิวเพื่อที่จะแก้แค้นนัทหรอ นี่โคตรน้ำเน่าอ่ะ แล่วนัทมันเลวโดยสันดานอยู่แล้วอ่ะเลยไม่ค่อยใส่ใจจะเป็นจะตายก็ช่างแม่งเหอะ ชั้นรู้นะนัทว่าแกแอยมีมุมเรียกร้องคสามสนใจจากทิว แต่เสียใจด้วยแกติดลบระดับยกกำลังสิบย่ะ ทิวคงไม่แยแสแกหรอก ปัญหาที่ท่ี่วีที่เดียวนี่แหละคือไม่รู้ไม่แน่ใจไง แต่ที่แน่ๆคือตอนนี้วีไม่ใข่แล้วตั้งแต่ที่วีบอกรักทิวนี่แหละ กังวลเพื่อขึ้นอีกสิบเลเวล
คนเขียนไว้ใจไม่ได้อ่ะ อารมณ์บอกมาอย่างนั้น คือเเบบพร้อมที่จะทำให้รู้สึกดีกับตัวละครแล้วก็ถีบให้ตกจากยอดตึกสูงได้ทุกเมื่อ นี่สิคือความจริงท่ี่ต้องระวังจากคนเขียนอ่ะ :katai1:
-
จะเป็ยยังไงต่อไป สงสารทิวว :ling1:
-
อ่านแล้วมีลางสังหรณ์ไปในทางที่ไม่ดีกับวีค่ะ :m28: ไม่เข้าใจตัวเอง
หวังว่าวีจะไม่ใช่ซาตานในคราบเจ้าชายนะ
-
วีพูดถึงแม่แล้วให้ความรู้สึกแปลกๆอ่ะ หรือเขาจะเป็นพี่น้องกัน :hao4:
-
:hao4: :hao4: :hao4: :hao4: น่าสงสัย
-
เพิ่งรู้ว่าตัวเองอ่อนไหวไปกับพูดคนได้ง่ายๆ ก็ตอนที่เก็บเอาคำพูดของวีมาคิดในหัวไม่ยอมหยุด..ผมคิดตามในทุกสิ่งที่วีพูด คิดและรู้สึกอยากจะทำมัน..
“มัวเหม่ออะไร..”
“เปล่าครับ..” ผมเร่งมือที่กำลังหั่นผัก..ก่อนจะหันไปตั้งกระทะเพื่อทำมื้อเย็นให้มัน
“ให้มันจริง..”
ว่าแล้วนั่งจ้องผมอยู่อย่างนั้น..ไม่ยอมลุกไปไหน มันเอาแต่นั่งจ้องผมแบบนี้ตั้งแต่กลับมาถึง..ทั้งที่ปกติมันแทบจะไม่เดินเหยียบเข้ามาในเขตครัวเลยด้วยซ้ำ
“คุณนัทไปรอที่โต๊ะดีไหมครับ..ในนี้มันเหม็นควัน”
“นี่มึงไล่กู”
“เปล่าครับ..” ผมถอนหายใจออกมา “แค่ไม่อยากให้กลิ่นควันติดเสื้อคุณ”
“นั่นมันเป็นเรื่องของกู”
ผมไม่พูดอะไรอีก..ปล่อยให้มันนั่งจ้องผมไปแบบนั้น ขี้เกียจจะพูดอะไรแล้ว..ในเมื่อพูดไปแล้วมันไม่เคยคิดจะฟังเลยสักครั้ง
.
.
“เสาร์อาทิตย์นี้กูต้องพามิวไปทะเล..”
“ครับ ?”
“อย่าให้กูต้องพูดซ้ำซาก” มันว่าเสียงดัง “จะไปด้วยไหม”
“ว่าไงนะครับ..”
“กูถามว่าจะไปด้วยไหม !” มันคงหงุดหงิด..ที่ผมเอาแต่ทำหน้างง
“เอ่อ..” ผมทำลังเล..ทั้งที่มีคำตอบอยู่ในใจแล้ว “ผมมีรายงาน..”
“งั้นก็ไม่ต้องไป”
“...”
“แล้วอย่าให้กูรู้ว่าแอบไปแรดที่ไหน..ตอนกูไม่อยู่”
มันทิ้งช้อนลงในจาน..ก่อนจะคว้าแก้วน้ำขึ้นดื่มเร็วๆ แล้วเดินเข้าห้องตัวเองไป ผมเลยลุกขึ้น..เก็บถ้วยจานไปล้างบ้าง เพราะจริงๆ ผมอิ่มนานแล้ว..แต่ยังต้องรอเก็บจานถึงได้ฝืนนั่งอยู่ไม่ไปไหน
.
.
เคร้ง !!
เสียงมันขว้างข้าวของ..ดังออกมาจากห้อง ผมถอนหายใจออกมาแบบเซ็งๆ เมื่อรู้ว่าคืนนี้คงไม่ได้อ่านหนังสือแล้ว..ทำไมมันต้องเป็นบ้า ต้องอาละวาดในวันที่ผมใกล้จะสอบแบบนี้ด้วย !
ได้แต่บ่นกับตัวเองในใจแบบนั้น..สุดท้ายก็ต้องรีบเข้าไปเก็บกวาดห้องให้มันอยู่ดี ขืนมัวแต่ชักช้า..ปล่อยให้มันอาละวาดหนักไปกว่านี้ ผมคงต้องทนนอนร่วมห้องกับมันอีกคืนแน่ๆ เพราะมันคงไม่ยอมนอนในห้องรกๆ แบบนั้นหรอก
“กูเปลี่ยนใจแล้ว..มึงต้องไปกับกูด้วย !” มันโพล่งออกมา..เมื่อเห็นผมเดินถือไม้กวาดเข้าไปในห้อง “กูไม่ปล่อยมึงไว้คนเดียวหรอก..”
“แล้วคุณมิวล่ะครับ..เธออยากให้ผมไปไหม”
“นั่นมันไม่เกี่ยวกับมึง..แค่ทำตามคำสั่งกูก็พอ”
“ครับ..”
จะทำอะไรได้ล่ะครับ..ในเมื่อผมไม่เคยพูดอะไรได้อยู่แล้ว ก็แค่ก้มหน้าก้มตาทำตามความต้องการของมันก็แค่นั้น..ทำอะไรก็ได้ที่จะทำให้ตัวเองไม่ต้องลำบากไปมากกว่าที่เป็นอยู่ ทำแค่นั้นก็พอแล้วไม่ใช่เหรอ ?
“เสร็จแล้วก็รีบไปอาบน้ำซะ..”
“ครับ..”
“แล้วคืนนี้ก็มานอนห้องกู..”
“อะไรนะครับ ?” ผมหันกลับไปถามมัน..แต่ก็ต้องหน้าปิดปากลงเมื่อเห็นมันจ้องมองมาแบบไม่พอใจนัก “เข้าใจแล้วครับ..”
“เร็วๆ ด้วย”
“ครับ..”
แล้วคืนนั้นผมก็ต้องพาตัวเองมานอนที่ห้องมัน..และมันก็ไม่ใช่แค่มานอนเฉยๆ เหมือนอย่างที่ผมคิดเอาไว้ เพราะทันทีที่เดินเข้าห้องมา..ผมก็โดนมันลากขึ้นเตียง ก่อนจะถูกมันใช้ร่างกายเพื่อทำอะไรๆ เหมือนที่เคยๆ ทำ..
เซ็กส์..
เครื่องระบายความใคร่..
เป็นทุกอย่างที่มันอยากให้เป็นในคืนนั้น..
Ma-NuD_LaW
ว่าไปนั่น.. :hao7:
รู้สึกจะใช้อีโมตัวนี้เปลืองไปนะ >> :hao4:
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
.
.
:pig4:
-
นัทมันไม่ยอมรับตัวเองว่ารักทิวไปแล้ว
มัวแต่มาใช้กำลังอยู่ได้
:z6:
จะตีคนเขียนให้ตูดลายยย อ่านยังไม่ทันถึงสามนาที
จบบบบบบบบบบบบบบ
:ling1:
-
นัทมันไม่ยอมรับตัวเองว่ารักทิวไปแล้ว
มัวแต่มาใช้กำลังอยู่ได้
:z6:
จะตีคนเขียนให้ตูดลายยย อ่านยังไม่ทันถึงสามนาที
จบบบบบบบบบบบบบบ
:ling1:
ตัดกัน ฉับๆๆ จริงๆๆ เนื้อเรื่องตอนนี้ไม่ได้เข้าใจถึงเสี้ยวสมองไอ้นัทมันเลย
คำถาม คือ มันเป็นอะไรมากเปล่า คุณต้องการอะไรจากสังคมค่ะ
-
:z3: :z3: :z3:
-
อิพระเอกมันเคยดูแต่ละครตบจูบแล้วรักกันรึไง
บรรดาคนอ่านต้องรวมตันกัน :z6: ซักคนละทีสองทีเผื่อมันจะได้กลับมาเหมือนคนปกติเค้าบ้าง
-
ปล่อยเบลอออ ทำไมรู้สึกเหมือนโดนหลอกอะไรซักอย่างT_T
-
นัทจ๋า จะเอาทั้งสองคน แล้วมิวจะยอมเหรอ
-
อีนัทแกควรจะกลับตัวได้และนะ
เด๋วแฟนคลับอย่างฉันจะไม่ทน
ถึงฉันจะแอนตี้การกระทำแก
แต่ก็แอบเชียร์แกอยู่นะ :hao4:
-
ไอ่นัท :z6:
-
:angry2: อยากให้เค้าไปด้วยก็พูดดีๆสิเฟ้ย
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
อ่านแล้วอารมณ์ประมาณอยากตบพระเอก :beat:
-
นิสัยเหมือนเด็กขาดวามอบอุ่นฟิวชันกับหัวรุนแรง
:katai1:
-
สั้นจัง :ling1: :ling1: :ling1:
-
อยากให้ไปด้วยทำไมไม่พูดดีๆล่ะ :ruready
-
:m31: :m31: :m31: :m31:
นี่เราอ่านเร็วหรือว่าสั้นคะิ5555 แป๊บนึงหมดตอน เก๊าอยากอ่านต่ออีกอ่ะตัวเอง
อินัทนี่ปากอย่างใจอย่าง อยากให้เขาไปด้วยก้ไม่บอกตรงๆน่าาาา :z6: จริงๆ
-
เอิ่ม หน่วงเกิ๊น ขอข้ามไป สามตอนแล้วมาอ่านต่อได้มะ ชักหงุดหงิดนัท อะไรนักหนา ทิวก็ยอมจังง เหมือนคนหมดอาลัยตายอยากและ
-
ไม่น่าหลงมาอ่านเล้ย
ค้างคารอให้จบก่อนซะก็ดี
นัทมันผีเข้าผีออกยังไงไม่รู้ ไหนจะที่บ้านอีก
ส่วนวี จะไม่ติดใจเลยถ้าไม่ได้อ่านคอมเมนต์ของหลายๆท่าน
รอตอนต่อไป
-
นัทแค้นอะไรทิวหนักหนา ร๔้สึกได้ว่าถ้า ทิวทำตัวดี อ้อนเบาๆ นี่นัทอาจจะใจดีจนช็อคตายไปเลย แต่อย่างว่าแหละโดนทำร้ายมาตลอดชีวิต ใครมันจะทำ คงได้แต่งงในการกระทำ เป็นบ้าเลยของมัน 5555
-
นัทมารักแล้วแหละ มันกลัวเสียทิวไปถึงพยายามรั้งไว้ทุกทาง
มันไม่เคยพูดดีๆมาก่อน เลยทำดีๆไม่เป็น ได้แต่บังคับเขาอยู่อย่างนี้ น่าสงสารนะ
-
หน่วง
อารมณ์เหมือนอยากจะหาอะไรปาคนแต่ง....กำโทดๆมือลั่น 555+
-
ทำไมจะต้องทนยังเรียนจบด้วยน้า เดี๋ยวนี้ทำงานไม่จำเป็นต้องใช้ใบปริญญาก็มีถมไป ยิ่งนิสัยนัทเป็นอย่างนี้ ต่อให้ 1 ปีผ่านไป จนจบได้ทำงานจริงๆ ทิวก็ไม่สามารถหนีได้หรอก เพราะงานที่ต้องใช้ปริญญาก็ต้องเท่ากับมีประวัติคีย์ไว้ในบริษัท ใช้นักสืบช่วยสืบหาหน่อยก็ได้แล้ว เป็นเราจะปลอมตัวเอาให้แน่ใจว่าไม่มีใครจำได้แล้วขึ้นรถไฟฟรีหนีไปตายดาบหน้า :laugh: แน่นอนว่าต้องพกประวัติการศึกษาไปด้วย เอาไว้เผื่อโอนหน่วยกิตเรียน มหาลัยเปิดเอา ค่าเทอม1เทอมของมหาลัยเปิด เต็มที่ไม่เกิณ 5000 บาท o13
-
ตอนนี้สงสัยเพิ่มอีกหนึ่งคนแล้วล่ะ ก็สงสัยอิหนูทิวนี่แหละ 555
ดูไปดูมาก็แปลกๆนะ //แปลกยังไง นั่นดิ เอิ๊กๆๆๆๆๆๆ
อย่าลืมความจริงเค้าน๊าาาาาาาาา T__T
-
อ่านรวดเดียวเลย
ตอนนี้เลยเบลอๆ
แสดงว่านัทรู้จักแม่ของทิว
สงสัยว่าทิวพ่อเดียวกับนัทป่าว
วีนายดีเกินไป โลกสวยมากๆ
แสดงว่าที่บ้านสอนมาดีมากๆ
เหมือนนัทไม่ค่อยอะไรกะมิวเท่าไรนะ
-
ตามอ่านจนทัน รู้สึกสับสนและมึนงงว่าจะเชียร์ใครดี
อยากเชียร์วี แต่กลัววีจะดีแตกจริงๆ
-
มาแบบเสี้ยววินาทีจริงๆค้ะ แอร๊ยยย :z3:
แต่นัทผีเข้า ผีออกจนคนอ่านเริ่มชินตามไปด้วยแล้วนะ ฮึ่ยย :katai1:
-
เมื่อไรคุณจะมา :katai4:
-
โดนแย่งคอมเม้นตืไปหมดละ ตอนนี้แบบดูรู้เลย นัทรักทิว ชิ
แต่เรื่องวีบอกเลย ให้ตายสิ รู้ต้องรู้จักกับนัท แบบเป็นคู่อาฆาตกันไรงี้ กลิ่นโชยมาว่าวีไม่ใช่คนดีแบบไกลมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ฮ่าๆ
ทุกคนเห็นด้วยใช่ไหมล่ะ ทุกอย่างมันดูง่ายไปหมดเลย เป็นไปได้หรือที่วีไม่เคยเจอนัท เป็นไปได้แค่ไหนที่วีไม่รู้จักกัยนัท หึ่ย
-
“อื้อ..”
“ผม..ผมยังไม่ได้อ่านหนังสือสอบเลยนะครับ..”
“คุณนัท อื้อ..”
ไม่สนใจจะฟัง..ไม่คิดจะรับรู้ด้วยซ้ำว่าผมต้องมีเวลาส่วนตัวบ้าง มันเอาแต่ลากผมขึ้นเตียง..ไม่ก็ตามป้วนเปี้ยนอยู่รอบตัวผมไม่ยอมหยุด นี่มันจะยึดเวลา..ยึดชีวิตของผมไปแบบนี้เพื่ออะไร
.
.
“ทำไมถึงทำท่าเหมือนไม่อยากไป..” มันถามตอนแวะพามิวเข้าห้องน้ำที่ปั๊มน้ำมัน “ทั้งที่ตอนเด็กๆ กูเห็นมึงนั่งจ้องทะเลไม่ยอมหยุด..”
“...”
“ทิว !!”
“ผมเปล่าครับ..” ผมบอกมันแบบเบื่อๆ “ผมแค่กลัวจะอ่านหนังสือไม่ทัน..”
“กูก็เห็นมึงขนหนังสือมาแล้ว..”
“คุณนัทอยากดื่มอะไรไหมครับ..กาแฟไหม” ผมถาม..พยายามเปลี่ยนเรื่อง “ผมจะลงไปซื้อให้”
“ไม่ต้อง !!”
มันไม่พูดอะไรอีก..แค่นั่งจ้องหน้าผมผ่านกระจกมองหลังเงียบๆ จนกระทั่งมิวมา ผมขยับตัวเข้าไปชิดหน้าต่างมากขึ้น..เมื่อมันออกรถ มองริมถนนโล่งๆ ที่แทบไม่มีไม้ยืนต้นด้วยความรู้สึกขุ่นเคืองในใจ..
ผมเบื่อ..เบื่อที่จะต้องทนให้มันบังคับจิตใจผมแบบนี้..
.
.
“ทิวนอนห้องเล็กก็แล้วกันนะ..เดี๋ยวมิวนอนห้องเดียวกับนัท” มิวบอกเมื่อได้กุญแจบ้านพักมาแล้ว..
“ครับ..”
มันเหลือบตามามองผมเล็กน้อย..ก่อนจะหันไปช่วยมิวถือกระเป๋าไปที่บ้านพัก ผมถอนหายใจออกมาอีกครั้ง..ก่อนจะยกกระเป๋าแล้วเดินตามมันไปเงียบๆ บ้าง บรรยากาศที่นี่ดีมากครับ..จัดว่าดีมาก แต่น่าเสียดายที่ผมไม่ได้รู้สึกอยากจะเห็นเท่าไร เพราะผมเบื่อ..เบื่อคนที่บังให้ผมต้องมาด้วย
.
.
“งั้นแยกย้ายกันไปพักผ่อน..แล้วเย็นๆ ค่อยออกไปหาอะไรกินพร้อมกันนะ..”
“ครับ”
ผมรับคำ..ก่อนจะปลีกตัวเข้าห้องตัวเองไป อีกหลายชั่วโมงกว่าจะเย็น เรามาทะเลพัทยากัน..เพราะมิวออกปากอยากมาเที่ยวทะเลใกล้ๆ เพื่อคลายเครียดก่อนลุยอ่านหนังสือสอบเท่านั้น
“อีกหลายชั่วโมงกว่าจะเย็น..”
ผมพึมพำบอกตัวเอง..แล้วทิ้งตัวลงนอนหลับตานิ่งบนเตียง คิดว่าถ้าจะหลับก็หลับไปเลย..หรือถ้าไม่ก็ขอพักสายตาสักพัก ก่อนจะลุยอ่านหนังสือที่หยิบใส่กระเป๋ามาด้วยแล้วกัน
.
.
“ตื่น !”
“อืม..” ผมส่งเสียงในลำคอ..รู้สึกหงุดหงิดกับแรงเขย่าบนตัวเล็กน้อย “คุณนัท !”
“เออ !” มันผละออกจากตัวผม “จะกินไหมข้าว..ถ้าจะกินก็รีบลุก”
“ครับ..”
ผมลนลานลุกจากที่นอน..ก่อนจะรีบเดินเข้าไปล้างตาล้างตาที่ในห้องน้ำ แล้วรีบออกมาสบทบกับมัน มิวดูหน้าตึงเล็กน้อย..คงไม่พอใจที่ต้องมายืนรอผมแบบนี้
“ขอโทษนะครับ..” ผมก้มหัวลงเล็กน้อย
“รีบไปกันเถอะ..มิวหิวแล้ว”
มันหันมาส่งสายตามาให้เหมือนคาดโทษ..ก่อนจะลากแขนผมให้รีบเดินตามมิวไป ผมจ้องมองข้อมือตัวเองที่ถูกมันดึงไว้ด้วยความรู้สึกเหนื่อยหน่ายใจ มันจะมีสักครั้งไหม..จะมีสักครั้งหรือเปล่าที่ผมจะได้ทำอะไรโดยที่ไม่ต้องถูกบังคับแบบนี้ !
.
.
“ผมว่าคุณมิวดื่มเยอะไปแล้วนะครับ..” ผมเอ่ยปาก..เมื่อเห็นว่ามิวเริ่มจะทรงตัวไม่ไหวแล้ว “คุณนัท..”
“...” มันมองหน้าผมเงียบๆ ไม่พูดอะไร..ดูมันจะไม่สนใจอะไรเลย แม้กระทั่งมิวที่ตอนนี้แทบจะเลื้อยขึ้นไปนั่งบนตักมันแล้วด้วยซ้ำ
“มิวยังไม่เมา..” คนเมาก็ยังเอาแต่พูดว่าตัวเองไม่ได้เมา “ขอดื่มอีกนิดหนึ่งนะทิว..”
“กลับไปดื่มที่ห้องดีไหมครับ..” ผมบอก..เพราะคิดว่าอย่างน้อยถ้าเมาที่ห้องก็ยังอุ้มพาไปนอนได้ง่ายๆ “นะครับคุณนัท”
“หึ” มันหัวเราะในลำคอ..ก่อนจะหันไปซุบซิบอะไรกับมิวสองคน “รีบจ่ายเงินแล้วตามไปที่รถ”
ผมยื่นมือไปรับกระเป๋าตังค์ที่มันโยนมาให้..ในขณะที่มันหันไปพยุงมิวให้ยืนขึ้นแล้วพาไปที่รถก่อน ผมเลยรีบเรียกพนักงานให้มาเก็บเงิน..ก่อนจะรีบตามมันไปที่รถทันที
ตลอดทางมิวก็เอาแต่ส่งเสียงอ้อแอ้..อ้อนมันไป ทั้งกอดทั้งหอม..นัวเนียกันจนแทบจะได้เสีย ผมนั่งมองภาพพวกนั้นด้วยความสงสาร..สงสารพ่อแม่ของมิวน่ะครับ ที่ลูกสาวทำตัวแย่ๆ แบบนี้ แต่พอมาคิดดูจริงๆ มิวเองก็น่าสงสารเหมือนกัน..น่าสงสารที่มาหลงรักคนอย่างมันแบบนี้
.
.
“เก็บกวาดให้เรียบร้อยแล้วก็ไปนอนซะ”
“ครับ..”
ทันทีที่มันปิดประตูห้อง..ผมก็หันมาตั้งหน้าตั้งตาเก็บข้าวของที่มิวปัดหล่นกระจัดกระจายไปเมื่อมาถึง มิวเมามากแล้วครับ..แทบไม่มีสติด้วยซ้ำ มันเลยต้องลากเข้าไปนอนแบบนั้น..
“หึ..”
ผมส่งเสียงในลำคอ..ก่อนจะหยิบซองถุงยางที่ยังไม่ได้แกะขึ้นไปวางไว้ที่โต๊ะหน้าโซฟา ไม่รู้ว่ามันจะมีสำรองอยู่หรือเปล่า..เพราะที่หล่นเรี่ยราดอยู่นี่ก็สองชิ้นเข้าไปแล้ว แต่ก็ช่างเถอะ..ผมไม่คิดจะแคร์อยู่แล้วว่ามิวจะท้องหรือเปล่า เผลอๆ มิวอาจจะนึกขอบคุณผมด้วยซ้ำ..เพราะถ้าท้องมิวก็จะได้แต่งงานกับมันได้เร็วขึ้น..
น่าตกใจในความคิดแบบนี้ของตัวเอง..ความคิดที่ดูเลวร้ายเกินกว่าที่ผมจะเข้าใจ นี่ผมสามารถทนเห็นคนๆ หนึ่งหมดอนาคตไปต่อหน้าต่อตาได้เลยจริงๆ เหรอ..
“แต่มันก็ไม่เกี่ยวกับผมนี่นา..”
ดีซะอีก..ถ้ามันต้องแต่งงานกับมิวจริงๆ มันอาจจะเลิกยุ่งกับผมไปเลยก็ได้ เท่าที่คิดๆ ดู..มันก็มีแต่ข้อดีทั้งนั้น ไม่เห็นจะมีข้อเสียอะไรกับผมเลย..
.
.
ผมออกมาเดินเล่นที่ชายหาด..หลังจากเก็บกวาดห้องเสร็จ เดินไปเรื่อยๆ ก่อนจะหยุดนั่งมองดูทะเลที่ตอนนี้มืดจนแทบจะมองไม่เห็นอะไร
ทะเลสีคล้ำ..ที่มีแต่คลื่นลมรุนแรงในยามค่ำคืน ทำให้ผมหงุดหงิดในหัวใจแปลกๆ ผมไม่รู้ว่าตัวเองเริ่มเกลียดทะเลตั้งแต่ตอนไหน..ทั้งที่ตอนเด็กๆ ผมยังมีความสุขมากเมื่อครอบครัวมันใจดีพาเด็กเก็บมาเลี้ยงอย่างผมมาเที่ยวทะเลเป็นครั้งแรก
“มานั่งทำอะไรตรงนี้..” ผมหันไปมองมันที่เดินมาทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ ผม “ดึกขนาดนี้แล้วคงไม่มีใครมานั่งรอให้มึงมาอ่อยหรอก..”
“...”
“เป็นอะไร..ออกจากห้องมาทำไมดึกๆ ดื่นๆ แบบนี้”
“...”
“ไอ้ทิว !”
“แค่มานั่งรับลมน่ะครับ..”
“หึ..”
ผมนั่งเงียบๆ ต่อไป..ไม่คิดจะสนใจอะไรมันอีก เอาสิ..อยากนั่งก็นั่งไป ผมเองก็อยากรู้ว่ามันจะทนได้สักกี่น้ำ..และถ้าเกิดผมอยากจะนั่งอยู่นี่จนถึงเช้า มันจะทนนั่งกดดันผมได้ถึงตอนนั้นหรือเปล่า..
“ไม่อยากมาที่นี่หรือไง..”
“...”
“กูถามได้ยินไหม !”
“เปล่าครับ..” ผมยกเข่าขึ้นมากอดเอาไว้ “ก็แค่คิดถึงทะเลที่กระบี่..”
“หืม..”
“เป็นทะเลที่แรกที่ผมเคยเห็น..” ผมบอกแล้วนึกถึงครั้งแรกที่ได้เห็นทะเลใกล้ๆ แบบนี้
“งั้นเหรอ..”
“...”
“ลุก !” จู่ๆ มันก็ลุกขึ้นยืน..ก่อนจะพยายามดึงผมให้ลุกขึ้นตาม “กูบอกให้ลุกไง !”
“จะไปไหนครับ..”
“...” มันไม่ตอบอะไร..ทำแค่ลากผมให้เดินตามมันไป
“คุณนัท..”
“ก็มึงอยากไปกระบี่ไม่ใช่หรือไง”
“แต่..แต่คุณมิว..”
“ช่างมันสิ..”
ผมไม่ได้พูดได้ถามอะไรอีก..ทำได้แค่นั่งนิ่งๆ ตอนมันเริ่มออกรถ ผมหันไปมองมันที่กำลังขับรถแบบไม่ค่อยเข้าใจเท่าไร..ก่อนจะหันกลับมามองถนนตรงหน้าอีกครั้งด้วยรอยยิ้มที่เผลอผุดขึ้นมาแบบไม่รู้ตัว
ไม่รู้สิครับ..ว่าทำไมในหัวผมตอนนี้มันคิดอะไรบางอย่างแปลกๆ ออกมาได้แบบนี้ก็ไม่รู้
Ma-NuD_LaW
ต่อไปใครพูดว่าสั้น .. จะโดน :จุ๊บๆ:
ตอนนี้ยาวกว่าปกติแล้วนะ :haun5:
สุดท้าย..อย่าทำร้ายคนเขียน..และอย่าเม้นดักทาง o9
:pig4:
-
จะดีแน่ใช่ไหมนัท
-
ยาวตรงหนายยยยยย
:z3:
อินัท !!! แกอย่ามาทำเป็นคนดีนะ
ปล . ตกลงมิวนอนกับวีหรอตะเอง
“ทิวนอนห้องเล็กก็แล้วกันนะ..เดี๋ยวมิวนอนห้องเดียวกับวี” มิวบอกเมื่อได้กุญแจบ้านพักมาแล้ว..
-
ไปกระบี่ ตอนนี้อะนะ แล้วมิวละ
-
ยาวตรงหนายยยยยย
:z3:
อินัท !!! แกอย่ามาทำเป็นคนดีนะ
ปล . ตกลงมิวนอนกับวีหรอตะเอง
“ทิวนอนห้องเล็กก็แล้วกันนะ..เดี๋ยวมิวนอนห้องเดียวกับวี” มิวบอกเมื่อได้กุญแจบ้านพักมาแล้ว..
:o8:
-
สรุปนัทได้เสียกับมิวแล้วเหรอ
แบบว่าโลกสวย คิดว่านัทน่าจะมีไรกับทิวคนเดียวซะอีก
อยากอ่านพาร์ทของนัทบ้างว่าคิดไรกะทิวยังไง
-
เธอรีบๆท้องเลยนังมิว ชั้นอยากซดมาม่าเพราะตอนนี้หิวมากกกก :haun5:
ส่วนนัท อยากให้หนูคิดถึงอนาคตมากกว่านี้นะลูก
ถ้สหนูยังไม่มีทางเลือก หนูควรจะทำตัวน่ารักให้มันหลงเรื่อย หลอกเอาเงินมาเยอะๆ
แล้วไปใช้ชีวิตเยี่ยงไฮโซกับปั๋วใหม่ที่เมืองนอก :laugh5:
-
นัทอย่ามาทำตัวดีแปลกๆนะ เดี๋ยวเราหวั่นไหว :m17:
-
:z3:
-
ทำไมมันช่างเหมือนกับตูนวายที่เคยอ่านขนาดเน้ :z3:_เนื้อเรื่องคล้ายกันมากกกกแต่ตูนมันไม่มีพระรอง(รึเปล่า)แบบวีอ่านจบโคตรหน่วงหวังว่าเรื่องนี้จะไม่Sad_endนะคะ :hao5: :hao5: :hao5:
-
ทิวกำลังคิดอะไรอยู่ :m28:
-
ระบบสมองนัทมันรวนเปล่าว่ะ
แล้วทิวมันคิดไรอยู่ :mew2:
-
เจ้านัทจะเอายังไงกันแน่ หมือนคนสับสนในชีวิตชอบกล
-
กรี๊ด ไอ้คุณนัท
หวานกะเขาเปนด้วยเหรอแก
ฉันปลาบปลื้ม :hao5:
-
อยากเห็นนัทเจ็บมั้ง ทิวหนีไปไกลๆ ไปเริ่มต้นใช้ชีวิตใหม่ที่มีความสุขดีกว่า
ทำงาน หาเงิน เลี้ยงตัวเอง
ค่อยกลับมาเรียนก็ยังไม่สาย
อยู่อย่างนี้มันทรมานตัวเองเปล่าๆ
-
แอบสับสนกับไอนัทนิดนึงนะคะ คือตอนแรกมันกระทำชำเราร่างกายและจิตใจทิวตลอด
ไม่เคยเห็นหัวจะเหยียบย้ำซ้ำเติม ทรมาน กลั่นแกล้ง ให้จมดิน (สังเกตุได้ว่า คุณคนเขียนวางปมเรื่องแม่ทิวแทรก)
แล้วพอผ่านมาสักพัก มีวีเข้ามา ไอเชียร์นัททำตัวเฮ้น้อยลง (ยังคงเฮ้ตามสันดานอยู่) แต่ค่อยๆเหมือนจะรักทิว
คืออะไรทำให้มันเปลี่ยนคะเนี่ย? แล้วตอนนี้เหมือนทิวจะมีก้นบึ้งความรู้สึกลึกๆว่าแอบรู้สึกดีกะไอเชียร์นัทอีก
นัทกับทิวมันไม่ใช่ลูกพ่อเดียวกันแน่ๆใช่ป่ะคะ? รึว่า แม่ทิวจะเป็นผู้หญิงที่พ่อไอเชียร์นัทรัก แล้วมันมาด่าแม่ทิวทำมายยยยยยย?
ปล. สงสัยเฉยๆ ตามที่คุณคนเขียนทิ้งปมไว้ ไม่ได้ดักทางนะจ๊ะ 5555 ยังคงรอและลุ้นทุกตอนว่า อะไรๆมันจะชัดเจนขึ้นตอนไหน
-
เคลียตัวเองนะนัทเดี๋ยวฉันจะโบกป้ายไฟเชียร์แก
-
:ling2: เดี๋ยวก็มีปัญหาหรอกค่ะ
-
ทิว!! อย่าอ่อนไหวสิลูก ไอ้นัทมันผีเข้าผีออก เอาอะไรกับมันไม่ได้หรอกลูก คิดถึงวีวี่เข้าไว้
-
นี่คือดีของคุณมึงแล้วเหรออิคุณพี่นัท!!!?
แต่ก้เหอะทำให้ฉันอมยิ้มได้ ยอมแกไว้ตอนนึง =3=
-
เชียร์ให้ทิ้งทั้งคู่เลย อีก 12 ปีค่อยพบกันใหม่ จบ!
-
น่าสนใจๆ ตามอ่านน
-
:เฮ้อ:
-
ทิวไม่ชอบที่ถูกนัทบังคับ แล้วถ้า....
...ถ้านัทพูดดีๆ ขอดีๆ ไม่บังคับ ทิวจะโอเคใช่ป่ะ???
แอบสงสัยเฉยๆ เห็นคำว่า "ไม่ชอบบังคับ" มาหลายตอนล่ะ แหะๆ
รอความจริงต่อปายยยยยยย ^^
-
ปวดใจ :z3:
-
ปากหนัก+ซึน..
:ling2:
-
ตามอ่านทันแล้ววววว
.
.
.
.
.นัทยังไงกันแน่จะดีหรือร้ายยยยย แต่วีนี่ใจดีแบบแปลกๆน่าสงสัยมากๆๆๆๆๆ
-
ก็ยังสั้นนะ....โทดๆ55+มือลั่นอีกละ
แต่ห้ามทำร้ายคนเขียนนี้ก็ต้องแล้วแต่ผลงานนะ 5555+
-
นัทชักทำตัวแปลก :m28:
-
ไม่ชอบนัท แต่ก็ยังไม่ไว้ใจวี
:katai1:
-
“คุณนัท..” ผมเรียกแล้วยื่นมือถือของตัวเองไปให้มัน “ต้องรับไหมครับ..”
“ปิดเครื่องซะ”
ผมพยักหน้า..ก่อนจะกดปิดมือถือไม่ให้ใครสามารถติดต่อได้ เหมือนๆ กับที่มันทำเมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้ว..แต่ต่างกันตรงที่เครื่องของมัน มิวเป็นคนกระหน่ำโทรมา..ส่วนเบอร์ของผม แม่มันเป็นคนโทรมา..
“ผมว่าคุณมิวคงโทรไปบอก..”
“กูจะจัดการเรื่องแม่เอง..” มันพูดตัดบท..ก่อนจะดึงแขนผมให้ลุกขึ้น “ไปกินข้าว..แล้วค่อยมาดูใหม่”
“ครับ..”
ผมรีบลุกขึ้น..เพราะเริ่มเบื่อๆ ที่จะนั่งดูน้ำทะเลแล้วเหมือนกัน ก็เล่นนั่งจ้องมันตั้งแต่มาถึง..นั่งดูทั้งที่ง่วงแทบตาย แต่ก็ต้องทนเพราะขัดมันไม่ได้
.
.
มันพาผมมากินอาหารทะเลที่ร้านใกล้ๆ แล้วสั่งนู้นสั่งนี่มาให้ผมกินจนเต็มโต๊ะ..ผมนั่งอมยิ้มมองดูทะเลเงียบๆ ตอนรอให้อาหารมาเสิร์ฟ ก่อนจะต้องเลิกคิ้วขึ้นด้วยความแปลกใจ เมื่อถูกมันดึงมือกุมไปกุมเอาไว้
“เอาแต่นั่งจ้องเหมือนเด็กปัญญาอ่อนอยู่ได้..”
“...”
“ทำไมไม่ย้ายมาอยู่ริมทะเลซะให้รู้แล้วรู้รอดไป..”
“มาได้เหรอครับ..” ผมถาม..ไม่ได้ตั้งใจจะกวนโมโหมันสักนิด
“ทิว !”
“ขอโทษครับ..” มันสะบัดมือผมออก..ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปเข้าห้องน้ำที่หลังร้านทันที
“หึ..” น่าขำนะครับ..กับไอ้ท่าทางที่มันแสดงออกมา เห็นแล้วมันทำให้สมองผมปลอดโปร่งดีชะมัด !
.
.
ผมนั่งแกะกุ้งเรียงใส่จาน..รอให้คนขี้โมโหอออกมากิน ผมอมยิ้มอารมณ์ดี..แม้กระทั่งตอนโดนกระดองปูบาดมือ
“งี่เง่าอะไรของมึง..” ผมมองหัวเปียกๆ ของมัน..ก่อนจะยื่นมือไปตรงหน้า “อะไร..”
“ทำแผลให้หน่อยสิครับ..” บอกแล้วส่งยิ้มไปให้ “ผมไม่รู้จะเอาอะไรห้ามเลือด”
“ปัญญาอ่อนหรือไง !”
มันผลักมือผมออกให้พ้นตัว..ก่อนจะหันไปเรียกให้พนักงานร้านหาอุปกรณ์มาทำแผลให้ผม แล้วหันไปจัดการอาหารบนโต๊ะแบบไม่สนใจผมอีก ผมนั่งมองมัน..จ้องมองท่าทีของมันด้วยความสนใจ
คงจะดี..ถ้าสิ่งที่ผมคิดมันเป็นเรื่องจริง
.
.
“เสร็จแล้วครับ..”
“ขอบคุณครับ..” ก้มหัวแสดงความขอบคุณให้น้องเขาเล็กน้อย
“ครับ..”
“ช่วยเอาปูจานนี้ไปทุบเปลือกให้อ่อนลงอีกนิดได้ไหมครับ..” ผมพูด..แล้วปรายตาไปมองมันเล็กน้อย “พี่อยากจะแกะมันด้วยตัวเอง..แต่เปลือกมันแข็ง จนแกะแทบไม่ได้เลย”
“...” น้องเขาทำหน้างงๆ เล็กน้อย
“พอฝืนมากๆ เข้า..ก็เลยได้แผลมาอย่างที่เห็น” ผมยิ้ม..เมื่อมันเงยหน้าขึ้นมาสบตาผมตรงๆ “รบกวนหน่อยนะครับ..”
“สักครู่นะครับ..”
“อ่อยแม้กระทั่งเด็กเสิร์ฟ..” มันยิ้มเยาะ “เชื้อไม่ทิ้งแถวจริงๆ”
“...”
“จ้องหน้ากูทำไม !”
“ผมเปล่าครับ..”
ผมหลบตามัน..เมื่อเริ่มจะคุยกันไม่รู้เรื่อง แต่อันที่จริงผมอาจจะไม่เคยคุยกับมันรู้เรื่องเลยก็ได้..เพราะในสถานะเจ้านายกับลูกน้อง ไม่ใช่สิ..ในฐานะเจ้านายกับทาส ผมไม่เคยมีปากมีเสียงอะไรได้ด้วยซ้ำ
“รีบๆ กินไป..ก่อนที่กูจะเปลี่ยนร้าน”
มันลงมือกินกุ้งในจานที่ผมแกะไว้ให้..ส่วนผมก็ตั้งหน้าตั้งตาแกะกุ้ง แกะปูที่เพิ่งเอากลับมาเสิร์ฟไปใส่จานมัน เพราะถึงมันจะแสดงท่าทีใจดีกับผมมากกว่าเมื่อก่อน..แต่มันก็ไม่ใช่เหตุผลให้ผมต้องกล้ามาทำตัวตีเสมอกับมันอยู่ดี
.
.
“ไม่เบื่อเหรอครับ..” ผมหันไปถามมัน “ไปหาที่พักกันดีไหม”
ตอนนี้พระอาทิตย์ใกล้จะตกดินเต็มทีแล้ว..มันพาผมมานั่งจ้องทะเลต่อตั้งแต่ออกมาจากร้านอาหาร นั่งมองคลื่นซัดเข้าหาดเงียบๆ ไม่พูดอะไรกันจนกระทั่งตอนนี้
“คุณนัท..”
“อยากไปไหน..จะไปพักที่โรงแรมเดิมไหม”
“...”
“...”
มันเงียบ..ผมเงียบ..
.
.
“กลับกันเถอะครับ..” ผมบอก..เมื่อไม่เห็นว่าจะมีอะไรให้ทำ “ต้องรีบกลับไปอ่านหนังสือสอบแล้ว..”
“...”
“คุณนัท..”
“...”
ผมนั่งเงียบๆ ต่อไปอีก..เมื่อมันไม่ยอมตอบอะไร นั่งเงียบ..จนสุดท้ายก็เผลอล้มตัวลงไปหลับบนตักมัน ลืมตาไม่ขึ้น..แต่รับรู้ทุกสัมผัสของมัน ทั้งฝ่ามืออุ่นๆ ที่ลูบลงมาบนหัว..ทั้งริมฝีปากอุ่นๆ ที่ประทับลงมาตรงหน้าผาก รับรู้แม้กระทั่งเสียงกระซิบเพียงแผ่วเบา..ที่ใบหู
“ฝันดีนะ..”
Ma-NuD_LaW
ยังๆ .. ยังไม่เข็ด :m14:
-
ห้ะ o22 สไลด์นิ้วสองปื้ด จบตอน ม่ายยย ยังไม่ทันรู้เรื่องเลย นัทมันเป็นบ้าไงผีเข้าผีออก หลังๆเริ่มไม่เข้าใจทิวอีกคน ทำตัวงงๆกันจริง ความสัมพันธ์ซับซ้อนไปปป :katai1:
-
ไอ้บ้านี่ อย่ามาทำดีนะ
เค้าอมยิ้มตามอ่ะ ทิวนี่ฉลาดตลอด
เดี๋ยวสักพักนัทก็ตามทิวไม่ทันละ
:hao3:
-
รู้สึกกลัววี แต่แบบนัทบางทีก็ขึ้นๆ ลงๆ อ่ะนะ :ling1:
-
นัทเริ่มทำตัวดีขึ้นมาแล้วๆๆๆๆ :katai2-1: :katai2-1:
-
หื้มมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม o18
-
:katai1: ให้ความรู้สึกเหมือนจะฆ่าตัวตายหนีดราม่าครอบครัวเลย
-
สั้นได้ใจ....
ยังไง ก็เชียร์นัท เลวให้ตายก็เชียร์ อิอิ
-
:เฮ้อ:
-
ทิวคิดจะทำอะไรนะ5555 :katai4: :katai2-1: :hao3: :hao4: :serius2: :mew4:
-
ห๊ะ!? สั้นไปไหนเนี่ย
สรุปไอ้นัทมันต้องการสื่ออะไรว่ะ
งานนี้แม่มันสับโขกทิวแน่ๆๆ
-
ชีวิตคงดราม่าขึ้นอีกเยอะเลยทิวอ่ะ :hao5:
-
รักต้องห้ามสินะ สมน้ำหน้าไอ้นัท ทิวอย่าใจอ่อนนะลูก
-
ทำแบบนี้เขินไหมล่ะถามหน่อย??
อินัทมึงแอ๊บมาตั้งนาน
ชอบเขาก็บอก เดี๋ยวแม่ตบเลย!
-
ฉันจะรออยู่ตรงนี้ คงเป็นความรู้สึกของ นัท กะ ทิว กะบี่ จากพัทยา. ทะเล๊ทะเล อิอิชอบอ่ะ เหมือนความรู้สึกจะตรงกันมั๊ง
-
คิดว่าถ้าทิวอยากจะปั่นหัวนัทก็ทำได้นิลูก แล้วที่ยอมตลอดนี่รอเวลาใช่มั้ย :m19:
-
:hao5: :hao5: :hao5:
-
นัท ผียังไม่ออกแหะ
-
เมื่อไหร่จะยอมรับตัวเองนะ เด่วก้อสายไปหรอก
-
คือจะเป็นไรมะะ เราว่าอินัทมันซึนไปนะะ :z2:
-
พี่นัทไม่รู้ใจตัวเองหรือป่าว
ดูหึงๆทิวนะ
-
กรั่กๆๆๆ หนูทิวเริ่มปฏิบัติการลับ ลวง พราง แล้วรึป่าวเนี่ย??? เหอๆๆๆ
ว่าแต่แอบดีใจนะเนี่ย ที่มีคนเริ่มสงสัยหนูทิวเหมือนเค้าเนี่ย ฮี่ๆๆ ^^
-
เฮ้ออ~ นัทเอ้ยย จะทำแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน
อคติ ทิฏฐิ ที่มีปล่อยได้ก็ปล่อยเถอะ ทำตามใจตัวเองดีกว่านะ
หรืออยากเป็นคนเลวในสายตาทิวกัน
-
ตามทันแล้ว
-
ตามทันแล้ว
ว้าย...เจ้มาอ่านเรื่องนี้
วันนี้จะมาป่าวจ้า
รอๆ
-
นัท ซึนมากๆเข้า เดี๋ยวจะเสียใจนะ
ทิวไม่ใช่เทพนะยะ จะได้รู้ว่านายคิดไร
เดี๋ยวเถอะๆ จะซึนให้มันน้อยๆหน่อย
--------------
ขอบคุณที่มาอัพนะคะ
รอตอนต่อไปค่ะ
-
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
ตามมาจากกระทู้แนะนำนิยาย
สนุกค่ะ :pig4:
-
ผมลืมตาตื่นขึ้นมาบนหาดทรายที่เดิม..กระพริบตาถี่ๆ ก่อนจะหยุดจ้องมองใบหน้ามันตอนหลับนิ่งๆ หลายสิ่งที่มันทำให้ผมในช่วงหลายวันมานี้ทำให้ผมรู้สึกแปลกๆ ท่าทีที่ไม่ได้เลวร้าย..แต่ก็ไม่ได้ดูเหมือนจะดีพวกนั้น ทำให้ผมสับสน..
“คุณนัทครับ..” ผมเขย่าตัวมัน “คุณนัท..”
“อืม..”
“เช้าแล้วครับ..” ช่วยพยุงมันที่ทำท่างัวเงียลุกขึ้นมา..ก่อนจะปัดเศษทรายที่เกาะอยู่บนตัวมันออก “กลับกันเถอะครับ..”
“...”
“ผมอยากกลับไปอ่านหนังสือแล้ว..” ผมบอกเมื่อเห็นมันเริ่มทำท่าไม่พอใจ “อีกอย่างก็ไม่รู้ว่าคุณมิวจะเป็นยังไงบ้าง”
“ก็ช่างมันสิ..”
“แต่..”
“จะกลับก็ลุก !” มันตวาดขึ้นมา..ทำท่าเหมือนไม่พอใจนักหนา
“หึๆ” ผมมองตามมันที่ทำท่าหงุดหงิดด้วยรอยยิ้ม..เลิกคิดสงสัยไอ้ท่าทางแปลกๆ ของมันหลายวันนี้ เด็ก..มันเด็กมากกว่าที่ผมคิด เพราะท่าทีก้าวร้าวรุนแรงที่มันเคยแสดงออกแทบจะหายไปหมด
“จะไปหาคุณมิวไหมครับ..”
“มันไม่ใช่เรื่องของมึง..”
ผมยิ้ม..แต่ไม่ได้คิดว่าตัวเองจะเหนือกว่า ก็แค่รู้สึกว่าคำพูดกับการกระทำของมันต้องสวนทางกัน เพราะถึงมันจะบอกว่าไม่ใช่เรื่องของผม..แต่สุดท้ายคนที่ต้องตามไปง้อ ตามไปรับกรรมเรื่องของมันก็คือผมอยู่ดี
.
.
“ขึ้นห้องไปก่อน..”
“ครับ ?”
“กูจะไปหามิว..”
ผมไม่ได้พูดอะไรกับมันอีก..ทำแค่เดินลงมาจากรถเงียบๆ ก่อนจะรีบขึ้นห้องไป ผมคิดว่ามันคงตามไปง้อมิว..แต่อีกใจกลับแอบคิดว่ามันคงไม่ใช่ เพราะเท่าที่ผ่านมามันก็ไม่เคยทำเลยสักครั้ง แล้ววันนี้มันจะทำได้ยังไง ?
“ช่างมันสิ..”
มันจะทำหรือไม่ทำอะไรผมจะไปสนใจทำไม..รู้แค่ว่าครั้งนี้ผมจะไม่ไปทำหน้าที่ง้อแฟนแทนมันอีกแล้วก็พอ ผมเหนื่อย..เหนื่อยเกินกว่าจะมาทำอะไรเพื่อช่วยมันอีกแล้ว
.
.
ผมรีบอาบน้ำอาบท่าทันทีที่มาถึงห้อง..ก่อนจะเข้าครัวมาต้มบะหมี่กินแบบง่ายๆ วันนี้มันคงไม่กลับมานอนที่ห้อง..ผมรับรู้ได้จากประสบการณ์ที่ผ่านมา เพราะหากมันคิดจะกลับ..มันคงสั่งให้ผมต้องทำความสะอาดห้องรอแล้ว พอกินอิ่ม..ผมก็เข้ามาอ่านหนังสือในห้อง อ่านเพลินๆ จนเกือบจะเที่ยงคืน ก็ไม่เห็นมันกลับมาจริงๆ ผมเลยลุกขึ้นไปค้นมือถือในกระเป๋าขึ้นมากดโทรออก
.
.
“ผมคิดถึงวีจัง..” รีบบอกทันทีที่ปลายสายรับแล้ว..
“แล้วคิดว่าผมไม่คิดถึงทิวหรือไง..” ผมอมยิ้มไปกับคำพูดของเขา “ทำไมไปไหนไม่บอกผมบ้างเลย..”
“ผมโดนบังคับ..”
“...”
“วี..”
“ผมรู้แล้ว..”
เราเงียบใส่กันหลังจากประโยคนั้น..วีไม่พูดอะไรอีก ทำแค่ถอนหายใจออกมาให้ได้ยิน..
.
.
“วี..”
“...”
“นอนแล้วเหรอ..”
“...”
“วี..”
“ผมอยากเจอทิวจัง..” เขาเงียบไปพักหนึ่ง “ออกมาหาผมได้ไหม..”
“ผม..” ผมอึกอัก..
“ช่างเถอะ..อย่าใส่ใจเลย” น้ำเสียงเขาดูเหนื่อยๆ “รีบนอนเถอะ..เดี๋ยวพรุ่งนี้จะตื่นขึ้นมาอ่านหนังสือไม่ไหว”
“ผม..”
“ฝันดีนะครับทิว..”
“...” ผมเงียบ..รู้สึกจุกๆ ที่คอ
“ทิว..”
“เดี๋ยวผมไปหา..” ผมบอกแล้วรีบลุกขึ้นจากเตียง “รอผมก่อนนะ..”
“ครับ..”
ผมกดวางสาย..ก่อนจะคว้ากระเป๋าตังค์แล้ววิ่งออกไป ไม่รู้หรอกครับว่าถ้ามันรู้แล้วจะเกิดอะไรขึ้น เพราะตอนนี้ผมรู้แค่ว่าผมอยากเจอหน้าวี..
Ma-NuD_LaW
ทิวมันไม่ได้กลัวนัทนะ..มันแค่กลัวไม่มีเงิน :laugh:
ตอนนี้ทิวกู้ กยศ.ไม่ทันแล้ว..ปีสุดท้ายก็ไม่อยากจะเสียเวลาอีกแล้วด้วย ((แถจนสีข้างถลอก :laugh3: ))
.
.
อย่าเม้นดักทางคนเขียนเลย..สงสารกันเห๊อะ :เฮ้อ:
:z10:
-
ทิวโดนอีกแน่ สงสารวะ ไม่ต้องพึ่งใครทั้งนั้น สู้ด้วยตัวเอง สบายใจกว่า
-
บอกว่าให้หลอกเอาเงินปั๋วคนนี้มาให้หมดไง :laugh3:
-
ไปหาวีหรออออ
จะมีเรื่องไหมเนี่ย
เดาอินัทไม่ถูกก
:z3:
-
นัทอาจไม่รู้ก็ได้นะ หรือ รู้แล้วอาจเงียบๆไม่ทำไรก็ได้
ใครจะไปรู้ //คนเขียนไงรู้ //อ่อๆ
ขอบคุณคับ รอตอนต่อไป ^^
-
มาม่ากำลังจะมา
-
ขยันหางานจังนะทิว จะโดนไรอีกป่ะเนี่ย :เฮ้อ:
-
ทิวคงรู้วิธีอยู่อย่างไรให้ไม่โดนทำร้ายแล้วละ แต่รู้สึกดีขึ้นไหม อันนี้ไม่รู้ แต่การไปเจอวีนี่ นัทรู้เจ็บอีตามเคยนะ
-
เชียร์ให้ไปหาวี อิอิ
แบบว่าให้นัทรู้ใจตัวเอง
สรุปนัทนอนกับมิวแล้วใช่ไหม
แบบว่าคนอ่านคนนี้โลกสวย
ไม่อยากให้พระเอกหรือนัทมัวหมอง อิอิ
ปล สั้นๆมากๆ แต่ก็ดีกว่าไม่มา
-
เอาแล้วไงงงงง
-
น้อยจุง
-
สั้้นๆ ค้างๆ :a5: :a5:
-
พูดก็พูดเถอะ นี่พอเดาทางเรื่องนี้ได้ละนะเนี่ย
แล้วขอฟันธงว่า นัทรักทิว ชัวร์! !! การกระทำมันบอก แต่ทิวนี่ก็ใช่ย่อยอ่อยนะเราน่ะ
ยัยชะนีมิวนี่ กุลสตรีมีบ้างไหมลูก เดี๋ยวตบหัวพุ่ง
ส่วนวี นายยังคงเป็นปริศนา เมื่อคนเขียนบอกว่าอย่าเม้นดักทาง เราก็ไม่อยากเม้นเดาไปเรื่อยว่า วีนี่แหละอาจจะเป็นปมทั้งหมดของเรื่องที่ทำให้นัทมาทำดีกับทิว หรือไม่ก็คือพระเอกตัวจริงที่จะสมหวังกับทิว หรือไม่ก็หลอกทิว เพราะเหตุผลบางประการอย่างเช่น นัทเคยแย่งคนรักไป ไม่ก็นัทแย่งมิวไปเพราะเป็นแฟนเก่ากันมาก่อน(เบสิคมากกก) หรืออาจจะแค้นกันส่วนตัว เฮ้อ ลุ้นนะเนี่ย ไม่อยากเดามั่วๆเลย กลัวมันพลาด เหมือนเรื่องก่อน ฟันธงไปมา ว้อท แฮพเพ่น ฮ่าๆ
-
อยากให้ทิวเรียนจบไวๆ :mew6:
-
ค้าง :z3:
-
ทีนัทยังไปหามิวได้ิแล้วทำไมทิวจะไปหาวีมั้งไม่ได้
บางที ทิวอาจจะชอบแบบนี้นะ หาเรื่องเจ็บตัวตลอด :z10:
-
ง่าแล้วนัทจะจับได้ไหมเนี่ย
รออ่ายตอนต่อไปค้าบ
-
กลัวยัยมิวมันจะท้องดราม่าเพิ่มอ่ะดิ
-
งานนี้มาม่าอืดเต็มหม้อหุงข้าวเลย
ทิวเอ้ยหาเรื่องใส่ตัวอีกแล้ว เรียนจบก่อนค่อยกลับไปหาวี5555+
-
ตอนนี้สั้นจุง... :mew4:
-
“ตัวร้อน..”
พอได้ยินเขาบ่น ผมก็รู้สึกปวดหัวขึ้นมาทันทีเลย ผมซุกหน้าลงกับมือเขา..ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนหนุนตัก หลับตาลงเคลิ้มๆ ไปกับฝ่ามือที่กำลังลูบเบาๆ ที่หัว “ง่วงจัง..”
“หึๆ”
ผมดึงมือที่ลูบหัวมากุมเอาไว้ที่อก..ก่อนจะพลิกตัวแล้วเอาหน้าไปซุกท้องเขาเอาไว้ “ขอผมค้างที่นี่นะ..”
“อืม..” วีก้มลงมาจูบเบาๆ ที่แก้ม “ฝันดีนะครับ..”
ผมแอบเอาแต่ใจโดยการนอนหลับไปบนตักวีทั้งอย่างนั้นโดยไม่คิดเกรงใจ..ทั้งที่เขากำลังทำรายงานส่งอาจารย์อยู่ ผมไม่คิด..ในขณะที่วีเองก็ไม่ได้ว่าอะไร
“คิดถึง..”
“ผมก็คิดถึงทิว..”
.
.
ผมนอนซมเพราะพิษไข้ทั้งคืน..เดือดร้อนวีต้องมาคอยดูแลทั้งที่งานก็ยังไม่เสร็จ แบบนี้ทุกที..พอจะมีเวลาอยู่ด้วยกัน ผมก็ต้องมาป่วยทุกที และทุกครั้งที่ป่วย..ก็มาจากฝีมือของคนๆ เดียวตลอด
ถ้ามันไม่พาผมไปทะเล..ถ้ามันไม่ปล่อยให้ผมนอนตากน้ำค้างอยู่ทั้งคืนแบบนั้น ผมก็คงไม่ต้องมานอนซมแบบนี้
“เบื่อหรือเปล่า..” ผมถาม..ตอนวีกำลังเช็ดตัวให้ “มาหาทีไรก็ทำให้วีต้องลำบากมาดูแลตลอด..”
“หึๆ” เขาหัวเราะ..แล้วหยิกเบาๆ บนแก้มผม “ไม่เบื่อหรอก..”
“...”
“ได้อยู่ด้วยกันแบบนี้ จะเบื่อได้ยังไง..”
“ขอบคุณนะ..”
เขาอมยิ้ม..ก่อนจะพาตัวเองขึ้นมากอดผมบนเตียง เขากอดผมนิ่ง..ทำแค่กอดผมเฉยๆ เหมือนทุกที เราไม่เคยทำอะไรกันไปมากกว่า การกอด..หอมแก้มกัน..และจูบกันบ้างเป็นบางครั้ง เขาไม่เคยเรียกร้องให้ผมยอมให้เขา..ซึ่งมันเป็นสิ่งที่ทำให้ผมรู้สึกดีกับเขามากขึ้นมาเรื่อยๆ แบบนี้
“ย้ายมาอยู่กับผมเถอะ..ผมจะดูแลทิวเอง”
มันเป็นคำขอครั้งที่เท่าไรไม่รู้..ผมรู้แค่ว่าผมเลือกจะปฏิเสธมันทุกครั้ง
“ทิว..”
“ผม..ไม่กล้า..”
“ผมบอกแล้วไงว่าผมดูแลทิวได้”
“...” ผมเงียบ..แกล้งทำเป็นหลับไปทั้งอย่างนั้น เขาถอนหายใจออกมาแบบเหนื่อยๆ ก่อนจะกดจูบลงมาบนหน้าผากผม
นี่เขาจะรู้บ้างหรือเปล่า..ว่าทุกๆ ครั้งที่เขาอ้าแขนรอให้ผมเข้าไปกอด มันทำให้ผมแทบจะกระโจนเข้าไปทุกครั้ง แต่สุดท้ายผมก็ทำได้แค่คิด..เพราะไม่มีความกล้ามากพออยู่ดี ผมกลัวการเปลี่ยนแปลง..กลัวและขี้ขลาดเกินกว่าจะเริ่มต้นกับสิ่งใหม่ๆ เพราะผมมันอ่อนแอเกินไป..
.
.
ผมกลับมาที่คอนโดในเย็นวันถัดมา..จัดข้าวของเตรียมตัวสำหรับการสอบพรุ่งนี้ของทั้งผมและมันเงียบๆ มันไม่ติดต่อมา..เหมือนว่ามันจะไม่ได้กลับมาที่ห้องเลยด้วยซ้ำ
“ไปไหนของมัน..”
ผมพึมพำกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะก้มหน้าก้มตารีดเสื้อให้มันต่อไป..เตรียมไว้ก่อนก็ดี เพราะไม่แน่วันนี้มันอาจจะกลับมา..ขืนไม่ทำเอาไว้ให้ คงได้โดนด่าโดนว่าเหมือนทุกที..
.
.
แล้วมันก็ไม่กลับมาที่ห้องจริงๆ ผมโทรกลับไปที่บ้าน..ถามหาว่ามันหายไปไหน แต่ก็ไม่ได้รับคำตอบที่ชัดเจน ป้าแม่บ้านบอกกับผมว่ามันทะเลาะกับพ่อแม่มันใหญ่โต..ก่อนที่จะหายตัวออกไป วันถัดมาพ่อแม่มิวก็มาที่บ้าน..เข้าไปคุยกับพ่อแม่มันด้วยสีหน้าเคร่งเครียด แล้วผมก็ได้รู้ว่ามิวเข้าโรงพยาบาล..แต่ก็ไม่รู้ว่าเจ็บป่วยด้วยโรคอะไร
ผมไปเยี่ยมมิวเงียบๆ แอบมองผ่านกระจกใสที่ประตูหน้าห้อง มิวไม่ได้เป็นอะไรมาก..แค่มีผ้าพันแผลพันอยู่ที่ข้อมือทั้งสองข้าง ใบหน้าดูซีดเซียวนิดหน่อย..แต่กลับเอาแต่ร้องไห้ไม่ยอมหยุด
กรีดแขน ?
ฆ่าตัวตายงั้นเหรอ ?
นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น ?
ได้แต่สงสัยอยู่แบบนั้น..เพราะผมติดต่อมันไม่ได้ ลองโทรหาแล้ว..มันก็ปิดเครื่อง ผมมองรูปภาพมันบนโต๊ะหน้าทีวีนิ่งๆ พยายามคิดว่าตอนนี้มันจะไปอยู่ที่ไหน แต่ก็นึกอะไรไม่ออกอยู่ดี
ถึงเราจะรู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก..แต่ทุกๆ วันนับตั้งแต่ที่ผมได้รู้จักมันมาก็มีแต่เรื่องที่ไม่น่าจดจำ คำว่าเพื่อนที่ใครต่อใครมองเห็นระหว่างพวกเราไม่ได้ทำให้ผมนึกอะไรออกเลย ผมเกลียดมัน..เกลียดมากกว่าที่ตัวเองคิด ในหัวผมมีแต่ความเกลียดจนไม่มีที่เหลือให้จดจำเรื่องอื่นๆ ของมันเลย..
“ช่างหัวมันสิ !”
ผมบอกกับตัวเองแบบนั้น..ก่อนจะตั้งหน้าตั้งตาอ่านหนังสือในมือของตัวเองต่อไป..
Ma-NuD_LaW
แน่ใจเหรอ ?
:pig4:
-
มันสั้นและกรีดร้อง
อย่าบอกนะว่ากรีดแขนเพราะถูกนัทบอกเลิกกก
ทำไงดี ทำไงดี
จะเอาวีกะนัททั้งคู่เลยยยได้ไหม 3 p แม่มม
:ling1: :ling1:
-
ห๊ะ อะไร ยังไงนะ?
-
โอ๊ะโอ เพลียจิต :katai1: :katai1:
-
ไปบอกเลิกแร้วสินะ
-
ตามทันแล้วววววว
-
ไม่กล้าเดาเลยว่าเกิดอะไรขึ้น
กลัวดราม่าของคนเขียนมากอ่ะ
-
นั่นสิ ช่างมันได้จริงๆหรอ? เอ๊ยยยยยยยยยไอนัทจะพอมีลุ้นมั๊ยเนี้ย? วีดูมาวินอ่ะ
ลึกๆทิวไม่มีมันในใจเลยหรอวะ? :katai1: :katai1: :katai1:
-
ใครจะเป็นยังไงไม่สนอะ แคอยากให้คนที่ทำกับทิวทุกคนได้รับความเจ็บปวดอย่างสาสม
-
ตอนนี้ ความคิดที่เดาๆ เปลี่ยนหมดเลยจ้า
แต่ระยะข้อความ ก็ยังคงสั้นเหมือนเดิม
น้องมิวฆ๋าตัวตาย แหมมมมมมมมม อย่าโง่ๆ
ทิวมันหายไปแล้วช่างมัน ขอเถอะอย่าให้มีความผูกพันธ์ใดๆทำให้ทิวรักนัทเลย ถึงจะแคลงใจวี แต่เชียร์วีนะเฮ้ย
-
ถามจริง
ที่ว่าขี้ขลาด ไม่กล้า เพราะทิวกลัวการเปลี่ยนแปลงหรือกลัวใจตนเองกันแน่?
-
อ่านตอนสั้นๆตอนนี้แล้ว
ก็พอจะเดาออกว่าเรื่องมันเป็นยังไง
เป็นกำลังใจใหคนเขียนจ้า
-
ถ้านีทเรื่องกับมิว เพื่อมาจริงจังกับทิว ก็คงไม่ทันแล้วนะ ดูทิวมีใจให้วีเยอะเลย วีเป็นคนดีใช่ไหมคะ ไม่หลอกกันนะ
-
มีโอกาสหนีแล้วรีบหนีเร็วลูก อย่าลืมหอบเงิน บัตรเครดิต บัตรเอทีเอ็มไปด้วย
-
อยากได้3pแต่อินัททำหนูทิวเจ็บมาเยอะไป ตัดๆๆ เหลือคุณวี แต่ก็ยังสงสัย โอ๊ยยยย :katai1:
ืทิวเอ้ย หนู่อยู่คนเดียวดีกว่าลูก :z2:
-
ถามตัวเองก่อนว่าตัดใจได้แล้วหรือ
:mew6:
-
“กูเหนื่อยกับมึงจริงๆ นะทิว..กูเหนื่อยกับมึงจริงๆ”
ผมลืมตาตื่นขึ้นมาก็เจอกับมัน “คุณนัท..”
“ทำไมต้องทำแบบนี้ลับหลังกู..” มันโยนมือถือใส่ผม “ทำไมต้องแอบไปหามันทุกทีที่กูไม่อยู่”
“เมามาเหรอครับ..”
“ทำไมทำกับกูได้..ทั้งที่กูพยายามทำเพื่อมึงขนาดนี้..”
“คุณ..คุณนัท..”
ผมรีบลุกไปประคองมันที่จู่ๆ ก็ล้มฟุบลงไป..ก่อนจะพยายามลากมันให้ขึ้นมานอนบนเตียงของผม แล้วหาน้ำ..หาผ้ามาเช็ดตัวให้มัน มันบ่นพึมพำอะไรอีกหลายคำ..มือไม้ก็ปัดป่ายไปทั่ว
“เช็ดเนื้อเช็ดตัวหน่อยนะครับ..จะได้นอนสบายๆ”
“ร่าน..ไอ้คนเลี้ยงไม่เชื่อง..” ผมไม่สนใจเสียงก่นด่า..ทำแค่เช็ดหน้าเช็ดตามันไปเฉยๆ “กูเกลียดไอ้หน้าซื่อๆ ของมึงที่คอยแต่หักหลังกู”
ท่าทางวันนี้มันคงจะเมามากจริงๆ ถึงได้เพ้อ..ได้ระบายอะไรออกมามากมายขนาดนี้ !
“ทำไมกูต้อง..”
“ครับ ?”
มันหลับไปทั้งที่ยังพูดไม่จบ..ผมมองมันที่สิ้นฤทธิ์ลงไปด้วยความรู้สึกแปลกๆ ไม่เข้าใจสิ่งที่มันพูด..และแสดงออกมาเมื่อกี้เท่าไร แต่ก็ไม่ได้คิดอยากจะรู้อะไรไปมากกว่านี้ ผมเช็ดหน้าเช็ดตัว เปลี่ยนเสื้อผ้าให้มันจนเสร็จ..ก่อนจะขนหมอนกับผ้าห่มออกไปนอนที่โซฟานอกห้อง ไม่ลืมที่จะแง้มประตูเอาไว้นิดหน่อย..เผื่อมันตื่นขึ้นมาโวยวายอะไรกลางดึก
.
.
“ทำไมออกมานอนตรงนี้..”
ผมลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้งตอนเกือบๆ จะเช้า..ลุกขึ้นขยี้ตาก่อนจะงัวเงียลุกขึ้นมาถามมันว่าปวดหัวไหม ต้องการอะไรหรือเปล่า แต่มันก็ไม่ตอบอะไร..ทำแค่ผลักตัวผมจนล้มลงไปกองอยู่บนพื้นหน้าโซฟา
“กูถามว่าทำไมออกมานอนตรงนี้ !” มันตะคอก..ก่อนจะตามเอาเท้ามาเหยียบขาผมเอาไว้ “รังเกียจที่จะนอนร่วมห้องกับกูนักหรือไง !”
“ผมว่าคุณนัทเมามากแล้วนะครับ..”
“กูไม่ได้เมา !”
“...”
“กูมีสติพอจะรับรู้ว่ามึงทำท่ารังเกียจที่จะนอนร่วมเตียงกับกูนักหนา..ทั้งที่มึงก็โดนกูเอามานับครั้งไม่ถ้วนแล้ว”
“คุณนัท !”
“ทำไม !” มันเพิ่มแรงเหยียบลงบนขาผมมากขึ้นอีก “รับความจริงไม่ได้หรือไง !”
“...”
“เที่ยวแรดไปนอนกับชู้ได้..แต่ไม่ยอมนอนกับผัว”
“...”
“เลือดชั่วของแม่มึงมันแรงนักสินะ”
“พอสักทีเถอะครับ !” ผมตะคอกมันสุดเสียง “เลิกพูดจาว่าร้ายแม่ผมแบบนั้นได้แล้ว !”
“ทำไมกูจะพูดไม่ได้..ในเมื่อแม่มึงมันเลวจริงๆ”
พลั๊ก !!
ผมลุกขึ้นไปผลักมันเต็มแรง..ก่อนจะตามไปต่อยปากมันอีกหลายครั้ง
“เลิกด่าแม่ผมสักที..รู้อะไรก็พูดออกมาเลยดีกว่า ฮึก..” มันหยุดมือผมที่จะกำลังจะง้างขึ้นไปต่อยมันอีกรอบ “หรือถ้าไม่รู้อะไร..ก็ช่วยอย่าลากแม่ที่ผมไม่เคยแม้แต่จะเห็นหน้ามาย่ำยีแบบนี้”
“หึ !”
“อย่าทำให้กูต้องเกลียดมึงมากไปกว่านี้อีกเลย..”
เลิกสุภาพ..เลิกหวาดกลัว เมื่อตอนนี้ผมทนไม่ไหวแล้ว ผมเกลียดที่มันเอาแต่ต่อว่าแม่ผม..เหนื่อยหน่ายที่จะต้องเป็นไอ้โง่ที่ไม่เคยรับรู้อะไรในสิ่งที่มันบอก และผมรังเกียจ..ที่มันเอาแต่พูดว่าผมเป็นเมียมัน เป็นของๆ มัน ทั้งที่ผมเองไม่เคยเต็มใจด้วยซ้ำ !
“หึๆ” มันลุกขึ้นมาคร่อมตัวผม..ก่อนจะใช้มือบีบกรามเอาไว้แน่น “เผยสันดานเลวๆ ที่ซ่อนไว้ออกมาหมดแล้วหรือยัง..”
“...”
“คิดผิดจริงๆ ที่กูเผลอไปทำอะไรเพื่อมึง..”
“...”
“ทั้งๆ ที่แม่งก็รู้ดีว่ามึงมันก็เลวไม่ต่างจากแม่มึงสักนิด..”
“อึก..” ผมสะอึก..เมื่อมันกระแทกหมัดลงมาบนท้องแรงๆ สองครั้งติด
“ก็ได้..มึงอยากรู้นักใช่ไหมว่าแม่มึงมันเลวแค่ไหน”
“...”
“อยากรู้มึงลองไปถามผู้ชายที่มึงนับถือนักหนา..”
“...”
“คนที่ใครๆ ก็รู้ว่าคือผู้มีพระคุณที่รับเลี้ยงมึงมา..”
“...”
“ไปถามเขาดูสิ..ว่านอกจากเลือดชั่วๆ ที่มีอยู่ในตัวมึงแล้ว” มันกัดฟันพูด..ทั้งที่กำลังสะอื้น “เลือดอีกครึ่งหนึ่งมันเป็นของใคร !”
Ma-NuD_LaW
ตามมาจากกระทู้แนะนำนิยาย
สนุกค่ะ :pig4:
ก็หาตั้งนานว่าแนะนำอะไรที่ไหน :laugh:
ขอบคุณเจ้สอง..กับคุณ Akikojae นะครับ :pig4: :pig4: :pig4:
ดีใจอ่ะ.. :-[
.
.
ขอบคุณทุกความเห็นและบวกเป็ดครับ :กอด1:
-
พูดเลยว่าชอบมากค่ะ แหม่ กำลังจะหยิบผ้าขนหนูไปอาบน้ำพอดี
ตอนนี้ทิวสู้แล้วสินะ เฮ้อออ รักกัน แต่มันดันทำร้ายกันไปมา
คนนึงทำร้าย คนนึงเฉยชาใส่ เมื่อไหร่จะลงเอยกัน
ขอบคุณที่มาต่อซะอีกวันเลยค่ะ 555
:pig4:
-
โอ้ย ตายจริง มารู้สึกว่าตัวเองกลายเป็นแม่ยกอิหมานัทก็ตอนที่โดนทิวด่านี่แหละ สงสารรร รักเค้าแล้วล่ะสิ เป็นพี่น้องกันหรอ ทำไงดีอ่ะทีนี้ :katai1:
-
ยังไง...
-
โอ้ะ เลือดเดียวกันรึนั้น
-
พี่น้อง ??
-
เชียรนัทอ่ะ สงสารทิวใม่รักเลย ทิวรักเงิน
-
ไม่ๆๆๆๆๆ ชั้นจะยังไม่ตัดสินใจอะไรทั้งนั้น
แล้วก็ความจริง กำลังจะมาในไม่ช้าชิม๊ายยยยยยยย T__T
-
ทิวสู้โว้ย!!!
ลอย่ไปยอมอีนัทมัน
รักแล้วไง พูดมาได้ทำเพื่อทิว ทำเพื่อตัวเองทั้งนั้น หยุดซ้อมไม่กี่วันนี่นับว่าดีแล้วเรอะแก
ถ้าสันดานไม่เปลี่ยนก็ไปกับวีดีกว่า
อีนัทไร้สาระ :z6: ช่างหัวมัน
-
เจ็บทั้ง ทิว และ นัท. จงเจ็บต่อไป ก็เนื้อเรื่องซาดิส นิดๆ นิเนอะ
-
ถ้าใช่พี่น้องกันอีกนี่ก็ดราม่าได้อีกเรื่อง ฮืออออ :hao5:
-
ห้ะ o22 สไลด์นิ้วสองปื้ด จบตอน ม่ายยย ยังไม่ทันรู้เรื่องเลย นัทมันเป็นบ้าไงผีเข้าผีออก หลังๆเริ่มไม่เข้าใจทิวอีกคน ทำตัวงงๆกันจริง ความสัมพันธ์ซับซ้อนไปปป :katai1:
ชอบมากเลย คห. นี้ ห้ะ o22 สไลด์นิ้วสองปื้ด จบตอน ม่ายยย ยังไม่ทันรู้เรื่องเลย
ความในใจของเราเลย 5555+
ทิว นัท เมิงจะเอายังไงกันแน่ กูละเพลียแทนพี่วี จริงๆ
-
ตบเข่าฉาด เชียร์วี
ไอ้นัทรักเขาแต่ซ้อมเขาขนาดนั้นก็อย่าหวังอะไรเลย
เรื่องนี้ฉันจะไม่ทน :m31:
-
ห๊ะ เอาแล่ววววว เอาแล้ววววววว เฮ่ยยยยย มันจะมีนิยายเรื่องไหนอีกมั๊ยเนี่ยที่แดรกมาม่า
กระตุกหัวใจได้แทบจะเรียกได้ว่าเกือบทุกตอน :katai1: :katai1: :ling2: :ling1:
นอกจากเรื่องนี้อ่ะ? o22 :hao7:
-
โอ๊ะ!!!!.. อย่าบอกนะว่า :a5: :a5:
-
เฮ้ย อย่าบอกน่ะว่าทิวลูกแท้ๆของบ้าน แต่นัทมันแค่เด็กถูกเก็บมาเลี้ยง
อาจจะเพราะแม่นอกใจเปล่า พ่อเลยไม่แน่ใจว่าใช่ลูกตัวเองเปล่า?
-
อั้ยยะ o22 พี่น้อง???
-
มาม่าชามโต :ling2:
-
incest :a5:
มโนไปเรื่อย :z6:
-
รอตอนต่อไป :katai2-1:
-
นัทอ่ะรักทิวทั้งๆที่รู้ว่าเป็นพี่กะน้องกันหรอ :confuse: :confuse:
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
มันค้างๆคาๆ อยากรู้ๆ(เรื่องชาวบ้าน) :ling2: :ling2:
-
ปกติสั้นเราก็โอนะ..แต่คราวนี้เราอยากรู้มาก
รบกวนช่วยมาต่ออีกสัก 2 - 3 บรรทัด สิคะ :katai1:
-
ตอนนี้อยากรู้มากนัทเป็นพระเอกป่าว
-
ไม่รู้เรื่องเท่าไหร่ แต่ไม่เข้าข้างนัทอยู่ดี
แหม บอกทำเพื่อเขา แต่บวกลบกับที่ทำร้าย กระทืบ ข่มขืน มาแล้ว
ทำให้คะแนนติดลบมากมาย 5555
ถึงแม้ว่าแม่ทิวจะเป็นเมียน้อยหรือชู้ คนผิดก็ไม่ได้มีคนเดียว
และทิวก็ไม่ใช่ที่ระบายอารมณ์ของน้องหนูนัท
-
สั้นจังเลย บอกตรงเบื่ออินัทมาก คุณมรึงจะกดขี่ขมเหงทิวไปถึงไหน
แม่ชั่ว(จริงหรือเปล่าก็ไม่รู้) ลูกต้องชั่วด้วยหรือไง ถ้าเกลียดมากไปรับมาเลี้ยงทำไม
สรุปบ้านนี้ระบบความคิดมีปัญหาทั้งบ้าน
-
สั้นจุงค่ะ จบแบบไม่รู้ตัวว
นัทปากแข็ง บวก ปากหมา
บ้าบออ
การกระทำของคนบางคน มันไม่ทำให้คนที่เจ็บซ่ำแล้วซ่ำเล่า รู้หรอกนะ ว่าตัวเองพิเศษขึ้น
เพราะกลัวว่า หากมันไม่ใช่แบบที่คิด แล้วมันจะเจ็บกว่าเดิม
อะไรพูดได้ ก็พูดๆไป อมอะไรอยู่หะ
-
ผมนอนฟุบอยู่บนพื้นหน้าโซฟาจนฟ้าสว่าง..มันทั้งทุบทั้งตีผมจนรู้สึกระบมไปทั้งตัว ก่อนจะลงมือทำเรื่องเดิมๆ นั่นคือการข่มขืน มันระบายอารมณ์ใส่..ใช้เซ็กส์ที่รุนแรงลงโทษผม ผมร้องไห้..แต่ไม่เอ่ยปากร้องขอให้มันหยุด ผมจะให้มันทำทุกอย่าง..ทำเสียให้พอใจ ก่อนที่มันจะไม่มีวันได้ทำร้ายผมอีก..
.
.
“ป้าอุ้มครับ..” ผมโทรหาป้าแม่บ้านที่เคยดูแลผมมา “ทิวมีเรื่องรบกวนอยากถามป้าอุ้มครับ..”
“ถาม..ถามเรื่องอะไรคะ..แล้วจะกลับมาที่บ้านหรือเปล่า..”
“ไม่ครับ..ผมแค่อยากถามเรื่องบางเรื่อง..”
ผมเลือกที่จะถามคำถามสำคัญนั่นผ่านทางโทรศัพท์..ป้าอุ้มเป็นคนเก่าคนแก่ของบ้าน เป็นคนที่สมควรรู้เรื่องทุกอย่างในบ้านมากกว่าใครๆ
“แม่ผมคือใครครับ..”
ป้าอุ้มอึกอักที่จะตอบ..จนผมต้องขอร้อง อ้อนวอนเสียนานกว่าแกจะยอมพูด ป้าอุ้มบอกว่าแม่ผมคือเด็กรับใช้ในบ้าน..เด็กรับใช้หัวไวที่เคยได้รับความเอ็นดูมากกว่าใครๆ จนกระทั่งวันที่ลูกชายเพียงคนเดียวของบ้านในตอนนั้นกลับมาจากเมืองนอก..
ความสนิทสนมระหว่างลูกชายเจ้าของบ้านกับเด็กรับใช้ไม่เป็นที่พอใจของใครๆ นัก..แม่ถูกรังแก ถูกดุด่าต่อว่า จนกระทั่งวันที่แม่หนีออกจากบ้านไป ไม่มีใครรู้ว่าแม่หายไปไหน..จนกระทั่งวันที่แม่อุ้มท้องกลับมา กล่าวอ้างว่าตัวเองท้องกับลูกชายเพียงคนเดียวของพวกเขา ทั้งที่สะใภ้ที่ได้รับการยอมรับเองก็กำลังท้องอยู่เหมือนกัน ป้าอุ้มบอกว่าตอนนั้น..ผู้ชายคนนั้นมีสีหน้าเรียบนิ่ง ไม่ตอบรับหรือปฏิเสธอะไรเลย จนคนที่ได้ชื่อว่าเป็นเมียที่ถูกต้องตามกฎหมายเป็นลมล้มพับไปต่อหน้า..
แม่ถูกไล่ออกไปอีกครั้ง..ไม่มีใครได้เห็นหน้าของแม่อีกเลยนับจากวันนั้น เรื่องน่าอายนี้เลยถูกลืมๆ ไป..ไม่มีใครพูดถึงมันอีก จนวันที่พวกเขารับผมกลับมาเลี้ยงอีกครั้ง ใบหน้าที่เหมือนกันกับของแม่..ใบหน้าที่ทุกคนไม่มีวันลืม คุณผู้หญิงของบ้านไม่เคยพูดเหตุผลอะไรให้กับคนเก่าคนแก่อย่างป้าอุ้มเข้าใจเลยสักครั้งว่าทำไมต้องเป็นผม..ต้องเป็นเด็กที่เคยมีผู้หญิงเอามาอ้างว่าคือลูกอีกคนของคุณผู้ชายของบ้าน
“คุณทิว..”
“ขอบคุณนะครับป้า..”
ผมบอกแค่นั้น..ก่อนจะกดวางสายไป นั่งทำใจอยู่ไม่นานก็ลากกระเป๋า..เก็บข้าวของยัดลงไป ไม่รู้ว่าผมควรจะรู้สึกยังไงกับเรื่องราวที่ได้ยิน ยิ้มยินดีที่ตัวเองอาจจะเป็นลูกชายอีกคนของผู้ชายคนนั้น..หรือร้องไห้น้อยใจในโชคชะตาของตัวเองดี ผมซ่อนกระเป๋าเอาไว้ในตู้..รอคอยเวลาที่มันจะออกไปเรียน ก่อนจะแอบหนีไป..
ไม่มีใครรู้ว่าผมไปไหน..แม้กระทั่งตัวผมเอง ก็แค่นั่งรถไปเรื่อยๆ ไปที่ไหนก็ได้ที่ไม่ต้องเจอกับมันหรือใครๆ อีก..
น่ารังเกียจตัวเอง..ที่ต้องมีอะไรกับคนที่อาจจะมีสายเลือดเดียวกัน ถึงจะไม่เต็มใจ..แต่มันก็ผิดบาปอยู่ดี
.
.
“ฮึก..”
กอดตัวเองร้องไห้อยู่ในห้องเช่ารายวันที่ไหนสักแห่ง ตอนนี้ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองอยู่ที่ไหน..รู้แค่ว่าที่นี่มันมีกลิ่นของทะเล กลิ่นคาวของปลา และกลิ่นเหม็นอับของห้อง..
“ทำไม..ทำไม..”
สู้ไม่รู้ยังดีเสียกว่า..เพราะแบบนี้ใช่ไหมมันถึงได้รังเกียจผมนักหนา แล้วถ้ามันรู้..ทำไมมันถึงยังได้ทำแบบนั้นกับผม ทำแบบนั้นกับคนที่มีสายเลือดเดียวกันแบบนี้..
.
.
ผมเดินออกจากห้อง..เดินตรงลงไปในทะเลเรื่อยๆ จนมองไม่เห็นผิวน้ำอีก คงจะดีถ้าเรื่องทุกอย่างเป็นเพียงฝันไป..คงจะดีถ้าผมเป็นแค่เด็กกำพร้าที่พวกเขารับมาเลี้ยง
“ฮึก..”
สะอื้นไห้ทันทีที่โผล่พ้นน้ำออกมาแล้ว ผมทำไม่ได้..ไม่ว่าอะไรก็ทำไม่ได้ แม้แต่จะตายยังไม่กล้าด้วยซ้ำ..
“ฮึก..”
ผมพาตัวเปียกๆ ของตัวเองเดินกลับเข้ามาในห้อง..หยิบมือถือขึ้นมากดโทรหาวี ไม่คิดจะสนใจข้อความเตือนว่ามีคนโทรเข้าเกือบร้อยๆ สายนั่น..เบอร์เดิมๆ ที่คงโทรเข้ามาซ้ำๆ เบอร์ของมัน..เบอร์ที่ตอนนี้ผมเปลี่ยนให้มันขึ้นชื่อว่า ‘คนน่ารังเกียจ’
ผมเกลียดมัน..ยิ่งได้รู้ความจริงก็ยิ่งเกลียดมัน !
.
.
“ทิว..”
“มาหาผมหน่อย..” ผมร้องไห้ออกมาทันทีที่ได้ยินเสียงเขา “มาหาผมที..”
“ใจเย็นๆ นะทิว..บอกผมมาก่อนว่าตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน..”
“ทะเล..” ผมหันซ้ายหันขวา..มองออกไปนอกห้องด้วยความสับสน “ผม..ผมไม่รู้ว่ามันคือที่ไหนฮึก..”
“ใจเย็นๆ นะทิว..เอาอย่างนี้..แถวๆ นั้นพอมีใครอยู่บ้างหรือเปล่า..”
ผมเดินออกไปหาเจ้าของห้องเช่า..ยื่นโทรศัพท์ออกไปให้เขาคุยกับวี ก่อนจะกลับมานั่งมึนๆ อยู่ในห้องรอจนกระทั่งวีมาถึง เขาจ่ายเงินค่าเช่า..บวกค่าเสียหายเสียเวลานิดหน่อย ก่อนจะพาผมไปนอนที่โรงแรมในตัวเมือง..
วีอาบน้ำให้ผม..หาข้าวหาปลาให้ผมกิน..ก่อนจะกล่อมให้ผมหลับ ผมนอนไม่หลับในตอนแรก..ก่อนจะไม่รู้ตัวอีกเลยจนถึงเช้า ผมเล่าเรื่องทุกอย่างให้วีฟังในเช้าวันนั้น..เล่าทุกๆ อย่าง ไม่ว่าจะเรื่องแม่ หรือแม้แต่เรื่องที่ผมกับมันมีอะไรกัน..
“ขยะแขยงตัวเองจริงๆ”
“...”
“ผมมันสกปรก..น่ารังเกียจ..”
“เลิกพูดเถอะ..” วีดึงตัวผมเข้าไปกอด “ทิวไม่ได้ทำอะไรผิด..”
“...”
“คนไม่รู้ย่อมไม่ผิด..” เขาลูบเบาๆ บนหัวผม “ยิ่งทำไปเพราะถูกบังคับ..ยิ่งไม่ผิด”
“ผม..ผม..”
ผมร้องไห้..สะอึกสะอื้นอยู่ในอ้อมกอดของวี ก่อนจะตั้งสติได้..แล้วบอกกับเขาว่าผมจะไม่กลับไปที่นั่นอีก ร้องขอให้เขาพาผมหนีไปให้ไกลๆ ไปในที่ๆ ผมไม่มีวันจะได้เจอมันอีก วีพยักหน้า..ก่อนจะรับปากว่าจะพาไป ผมโผเข้ากอดเขาทั้งคราบน้ำตา..กอดแล้วพร่ำพูดแต่คำว่าขอบคุณๆ อยู่อย่างนั้น
ผมจะไป..จะไปจริงๆ เพราะตอนนี้มันไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องลังเลอีกแล้ว..
Ma-NuD_LaW
ต้องเพิ่มคำว่า Incent ลงไปที่หัวข้อนิยายป่ะ :m28:
:laugh: :laugh: :laugh:
.
.
นี่ยังคิดอยู่ว่า..จะตอบคำถามคุณ แมวดำ ยังไง ที่ถามมาว่านัทเป็นพระเอกเปล่า.. :eiei1:
แล้วก็คุณ naruxiah "มันจะมีนิยายเรื่องไหนอีกมั๊ยเนี่ยที่แดรกมาม่า กระตุกหัวใจได้แทบจะเรียกได้ว่าเกือบทุกตอน นอกจากเรื่องนี้อ่ะ?" .. เอ่อ..มันขนาดนั้นเลยเหรอ :o11:
.
.
:z13: คนอ่าน :pig4:
ปล.ขอบคุณ..คุณ ฉันเอง ที่แนะนำนิยายด้วยนะครับ (ตกหล่นไป..เพิ่งมีคนแอบบอกมา ปกติเป็นคนมึนๆ งงๆ ไม่ค่อยรู้เรื่องอะไร :laugh: )
-
ยังไงดรล่ะ :really2:
-
แอบคิดเล่นๆ
จริงๆแล้ววีเป็นพี่น้องกับทิวหรือเปล่า...
-
เชื่อได้ไหมเนี่ยยยย นายวี ???
แงงงงงงง สู้นะทิวววววว
:ling1:
-
ร้อยสาย..ไม่รักคงไม่ทำงั้น แต่แสดงออกผิดวิธีเอาไปศูนย์ลูก วีพาหนีโลดดดดดดด :hao7:
-
3p3p3p3p3p3p3p3p3p3p3p3p555555 :katai5: :katai4: :katai2-1: :hao5: :hao6:
-
:o12: :o12:
วีต้องเป็นพระเอกแน่ๆ แต่สังหรณ์ใจว่าจะเป็นพระเอกของเรื่องอื่น :mew4:
เค้าป่าวเชียร์นัทนะ แต่วีมันให้ฟีลพี่ชายมากกว่าอ่า...
-
พอรู้ว่าเรื่องนี้ incest หน้าฉันก็เป็นแบบนี้ทันที ==> :m10:
เอ๊ะ :m29:
เมื่อกี้ไม่ใช่เค้านะตัว :m13:
แต่ความจริงอาจจะไม่ incest ก็ได้เพราะ หน้าตาทิวเหมือน ผู้หญิงคนนั้น ก็ไม่ได้แปลว่าจะเป็นแม่ลูก
ทิวใช่ลูกของคุณผู้ชายรึเปล่า อันนี้ก็ยังไม่ได้ตรวจ
หนูทิวอย่าคิดสั้นลูก อนาคตที่ร่ำรวยและปั๋วดีๆรออยู่ ทำให้อิปั๋วเลวหลงแล้วหลอกมันเลยลูก
ขอถามคนอ่านคนอื่นนิสสสสสนึง ตั้งแต่อ่านเรื่องนี้มามีตอนไหนที่หวานฟรุ้งฟริ้งมั้งมั้ย อยากกลับไปเติมกำลังใจ
รางวัลเซ็งเป็ดอวอร์ด ฉันขอโหวตคุณลิงภูเขาล่วงหน้าในสาขา ดราม่าดีเด่นประเภท: ตายไปง่ายกว่า :laugh5:
-
ชอบนัทนะ ถ้า ไม่เลว :z3:
-
อินเซคหรอ?
โอกาสที่สามหนุ่มจะเป็นพี่น้องกันสูง
สามพีไปเลยเหอะ เลือกเชียร์ยากมาก
-
นัทไม่มีวันได้เจอทิวแล้ว สะใจ
-
หนีได้แล้วในที่สุด ดีใจจังเลยยยยยยย
คนเขียนอย่าหักหลังให้ดีใจเล่นน้า
-
เห้อ อนาถจิตTT
-
จะใช่พี่น้องกันจริงหรือเปล่าเห็นบอกว่าแม่หนีไปแล้วอุ้มท้องกลับมาบอกว่าท้อง จะเฉลยก็ไม่สุดเนาะ ยังอุตส่าห์มีปมให้คิดอีก :z3:
-
ความจริงเค้ามาแล้ววววววววว แต่.....
มายังไม่หมดดดดดด ดีๆ ลุ้นดี // อิชั้นนึกหน้าคนเขียนออกเลยอ่ะ อะคึๆ
-
ชอบมากที่สุด o13
-
ตามอ่านทันภายในเวลาไม่ถึงครึ่งชม.
:a5:
-
:a5: :a5: :a5:
-
คนเราต้องมอง2ด้าน
เข้าใจความรู้สึกของนัทที่มีทั้งความเกลียดและรักในตัวทิว
ส่วนทิวบอกเลยว่าไม่ค่อยชอบนิสัยเท่าไรแบบคิดถึงตัวเองมากไป
-
:ling3:
-
ฉันก็เกลียดเธอไม่ลง....... ร้องเพลงเลยทีเดียว
เห่อ รู้ความจริงแล้วเป้นไงละน้ำแตกเลย(น้ำตานะ โทดๆ)
วี อย่าทิ้ง ทิวนะ
-
เอามา จะมาม่าอีกกี่ลัง จะคาดไม่ถึงอีกกี่หน เอามาให้หมด ตอนนี้กรี๊ดมาก กับที่ว่า ทิวอาจเป็นพี่น้องกับนัท และเรื่องวียังไม่เคลียร์ นี่จิตตกกับเรื่องนี้ไปละ โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยย
คนเขียน เราจิตแข็งนะ #ต้องการสื่ออะไร เพลียร่าง มึนตัวเองแป๊ป ฮออออออออออออออออออ
-
อ่านรวดเดียวเลย สงสารทิว ชีวิตรันทดเกิน นัทก็มีปัญหาทางจิตนะ!! แต่อ่านๆ มาวีนี่น่าสงสัยจริงๆ นะ มันดีเกินไป ดีจนน่าสงสัย
-
อ่านทันแล้ววว สนุกมากกกค่ะ มีลุ้นทุกตอน เอ๊ะจะยังไงต่อไป
แล้วก็คอมเม้นแต่ละคนสนุกมากกก 555
ตามมาจากกระทู้แนะนำเหมือนกันค่ะ :pig4:
-
เอิ่มมมมมมมม กว่าหนูจะคิดได้ว่าควรหนี 5555555
-
รีบมาเดี๋ยวนี้นะ
:katai4:
-
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
เอิ่มมมม ต่อให้รักยังไง ก็ไม่ควรจะ ทุบตี และข่มขื่นป่ะคะเนี่ยยยย ถ้ารักจริงๆอ่ะ
-
ชูป้ายไฟวี ไม่นิยม incest อย่างแรงค่า
-
ไม่ได้อ่านดราม่า มาหลายวันรู้สึกแปลกๆ o18
-
นัทไม่น่าเป็นพระเอกนะ คือไม่รุ้ดิ จะร้ายแค่ไหน ไม่ควรทำร้ายคนอื่นป่ะ เอะอะตบเอะอะตี พอลองนึกว่าเป็นเราอยู่ในสถานการณ์นั้นคงแบบไม่เอาอีกแล้วผู้ชายแบบนี้ รักไม่ลง เพราะไม่รู้จะโดนทำร้ายร่างกายอีกเมื่อไหร่ น่ากลัวง่ะT^T ชอบวีไปดีแล้วจ๊ะ นึกภาพไม่ออกจริงๆถ้ามาชอบนัทเนี่ย
-
“รู้หรือเปล่าว่าตั้งแต่เกิดมา ผมยังไม่เคยได้ทำอะไรในสิ่งที่ตัวเองอยากทำเลย..”
“...”
“ทุกๆ วันผมต้องคอยแต่จะทำตามคำสั่งของคนโน้นคนนี้..”
“...”
“ทิวทำอย่างนั้นสิ..ทำอย่างนี้สิ..”
“...”
“ไม่ว่าจะที่บ้านเด็กกำพร้า..หรือแม้แต่บ้านที่รับผมมาเลี้ยง..ที่ไหนก็ไม่ต่างกันเลย..”
วีนั่งฟังเงียบๆ ไม่แสดงความคิดเห็นหรือพูดอะไรแทรกเลย ผมระบายมันออกมาหมด..หมดทุกอย่างที่มันอัดอั้นอยู่ในใจผม เหล้าแก้วแล้วแก้วเล่าที่ผมทยอยกระดกมันเข้าปาก..ช่วยเพิ่มความกล้าให้ ผมลุกขึ้นยืนก่อนจะวิ่งลงไปในทะเล..ตะโกนด่าว่ามันแข่งกับเสียงคลื่นไม่ยอมหยุด
ผมเกลียดมัน..
เกลียด..เกลียด..เกลียด..
.
.
“สบายใจหรือยัง..” เขาถาม..เมื่อลากผมกลับขึ้นมาบนหาดสำเร็จแล้ว “เจ็บคอหรือเปล่า..”
“ไม่เลย..”
บอกไปแบบนั้นแม้จะเริ่มแสบๆ คอขึ้นมาแล้ว คงเพราะว่าตอนนี้ผมรู้สึกโล่งอก..รู้สึกสบายใจที่ได้พูดระบายอะไรออกมาจนหมดแล้ว และคิดว่าหลังจากนี้ไปผมคงจะหลุดพ้น..ได้พบเจอสิ่งดีๆ ในชีวิตบ้าง
“กลับขึ้นห้องกันเถอะ..ทิวเมามากแล้วนะ..”
“อืม..” ผมเอียงหัวเข้าไปซบไหล่เขา “เชื่อหรือเปล่าว่าผมไม่เคยกินเหล้าเลยนะ..”
“หืม..”
“เรื่องจริง..” ค่อยๆ หลับตาลงช้า..ก่อนจะสูดกลิ่นไอทะเลเข้าไปเต็มปอด “ไม่เคยมีใครบอกว่าผมจะกินได้..แถมยังต้องคอยมานั่งดูแลมันเวลาเมา”
“...”
“ตอนนี้ผมรู้สึกว่าตัวเองโคตรเสียโอกาสเลย..”
“พูดไม่เพราะ..”
“หึๆ”
.
.
วีพยุงผมกลับขั้นไปที่ห้อง..ก่อนจะช่วยอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ ผมจ้องมองการกระทำทุกอย่างของเขานิ่งๆ เพราะตลอดเวลาที่อยู่ในห้องน้ำ..หรือแม้แต่บนเตียงตอนนี้ วีก็ไม่ได้ทำอะไรกับผมมากเกินไปกว่าการช่วยเหลือ ก็แค่ช่วยถอดเสื้อผ้า..ช่วยอาบน้ำ..ช่วยแต่งตัว มันดูเป็นสุภาพบุรุษเกินไปจนน่าแปลกใจ..
“ขอบคุณนะ..” ผมพึมพำบอก..ตอนถูกเขาดึงเข้าไปกอด “ขอบคุณจริงๆ”
.
.
ตื่นเช้ามา..ก็เจอเขาเตรียมอาหารเช้าไว้ให้แล้ว ถึงจะไม่ได้ทำเอง..แต่ก็อดปลื้มไม่ได้ที่เขาใส่ใจจะสั่งมันมาให้ แถมยังกะเวลาสั่งได้อย่างเหมาะเจาะ เพราะตอนผมตักมันเข้าปาก..ก็ยังรู้สึกว่าอาหารมันยังอุ่นๆ อยู่
“กินเสร็จแล้วก็รีบไปเตรียมตัวนะ..ผมจะพาทิวไปหาตา..”
“ตา ?”
“ใช่..” เขาตอบยิ้มๆ “จะพาไปที่หลบภัยไง..”
เราออกเดินทางกันทันทีที่กินมื้อเช้าเสร็จ..วีพาผมขับรถข้ามจังหวัดไป ขับขึ้นเหนือไปเรื่อยๆ ไปไกลจนถึงจังหวัดเชียงราย..
“สวนลิ้นจี่ ?”
“อืม..”
“บ้านคุณตาของวีเหรอ..”
“ครับ..ใช่..”
วีพาผมขับผ่านสวนลิ้นจี่มาเรื่อยๆ ผมรู้สึกเหมือนทางมันยาวจนแทบจะไม่มีที่สิ้นสุด..บ้านคุณตาของเขาอยู่ลึกเข้าไปในสวน ลึกจนผมอดคิดไม่ได้ว่าถ้าจะเดินเข้ามาเองโดยไม่มีรถ..ผมจะมีสภาพยังไงตอนไปถึง เผลอๆ อาจจะไปไม่ถึงด้วยซ้ำ
.
.
“ที่นี่ปลอดภัยแน่เหรอ..”
“ปลอดภัยสิ..” เขาลูบหัวผม “ไม่มีใครหาทิวเจอหรอก..เพราะตาไม่มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับแม่ผมเลย..”
“หมายความว่ายังไง..”
“ตายกแม่ให้คนอื่นตั้งแต่ยังไม่เกิดแล้ว..ไม่เคยมีชื่อในใบเกิดของแม่ด้วยซ้ำ”
“แล้วทำไมวี..”
“ยายบอก..ยายที่โกหกว่าผู้ชายคนอื่นเป็นตาของผมมาตั้งแต่จำความได้”
“...”
“เขาสารภาพออกมาให้ผมรู้ก่อนจะตาย..”
“วี..” ผมเข้าไปกอดเขาเอาไว้
“จริงๆ แม่ก็เคยทำ..” เขาถอนหายใจออกมาแรงๆ “ผมเคยคิดว่าพ่อที่เลี้ยงผมมาคนนี้เป็นพ่อแท้ๆ ด้วยนะ”
“วี..”
ผมร้องออกมาด้วยความตกใจ..แต่เขากลับหัวเราะออกมาซะอย่างนั้น “ผมล้อเล่น..”
“...”
“เชื่อจริงๆ เหรอ” เขาทำหน้าแปลกใจ “ผมขอโทษนะ..”
“...”
“แต่เรื่องตากับยายน่ะเรื่องจริง..” เขากุมมือผมเอาไว้ “อยู่ที่นี่ไม่มีใครมาทำอะไรทิวได้หรอก..”
“อืม..” ไม่รู้จะโกรธเขาไปทำไม..ในเมื่อเขาก็แค่ล้อเล่น ถึงมันจะแรงไปหน่อยก็เถอะ
“รีบเข้าไปหาตากัน..”
เขาพูดเปลี่ยนเรื่อง..ก่อนจะดึงมือผมให้เดินตามเขาเข้าไปในบ้าน..บ้านไม้ยกชั้นลอยมีใต้ถุนบ้านตามแบบฉบับชาวเหนือ วีพาผมเดินขึ้นบันไดตรงไปที่ครัวที่ต่อยื่นออกไปเป็นชานโล่งๆ นอกตัวบ้าน
“ตาไม่อยู่..”
“...”
“สงสัยจะเข้าไปในสวน..” เขาหันมาบอกผม “งั้นผมพาทิวไปดูห้องที่จะพักก่อนดีกว่า..”
“อืม..”
ผมเดินตามแรงดึงของวีกลับเข้าไปในตัวบ้าน..ก้าวขาขึ้นไปเหยียบพื้นบ้านที่ถูกยกขึ้นมาให้สูงขึ้นอีกระดับ เพื่อแยกเป็นเขตส่วนตัวสำหรับเจ้าของบ้าน ผ่านประตูบานพับไม้แบบเก่า..เพื่อเข้าไปยังห้องนอนสองห้องที่อยู่ติดกัน
“นี่ห้องผม..” เขาชี้ไปห้องทางด้านขวา “ทิวนอนห้องนี้แล้วกัน..เพราะอีกห้องเป็นของตา”
“...”
“ผมไม่เคยอยู่ที่นี่หรอก..แต่เท่าที่เคยมา มันน่าอยู่มากจริงๆ นะ” เขาหันมาบอกยิ้มๆ “ถึงมันจะดูหลอนๆ ไปหน่อยก็เหอะ..”
“หึๆ” ผมหัวเราะไปกับคำพูดของเขา..ก่อนจะเดินเข้าไปสำรวจห้อง มันไม่ได้เล็ก..แต่ก็ไม่ได้ใหญ่มาก ไม่มีแอร์..ไม่มีเตียง แต่แค่ที่นอนยัดนุ่นที่ดูแข็งๆ นั่นก็ทำให้ผมรู้สึกดีแล้ว “วีนอนตรงนี้เหรอ..”
“ใช่..” เขาเดินเข้าไปนั่งลงบนที่นอน “ตาบอกว่าคนที่นี่จะทำที่นอนไว้นอนเอง..”
“...”
“เย็บผ้าให้เป็นทรง..แล้วยัดนุ่นลงไป..”
“เคยเห็นตอนทำไหม..” ผมเดินเข้าไปนั่งข้างๆ เขาบ้าง “ผมอยากเห็นจัง..”
“ไม่เคย..แต่ไว้จะถามตาให้นะ”
“อืม..”
.
.
เรานั่งเล่นกันบนที่นอนแบบนั้น..จนกระทั่งได้ยินเสียงรถเข้ามา วีบอกว่าคุณตาของเขาคงกลับมาแล้ว..ผมเลยรีบลุกเดินตามเขาลงมาข้างล่าง ยกมือไหว้คุณตาที่ดูแข็งแรงผิดกับคนวัยเจ็ดสิบปลายๆ ทั่วไป
“ไหว้พระเถอะ..” คุณตาบอกพร้อมกับส่งรอยยิ้มที่ดูคล้ายๆ กับของเขามาให้ “มาถึงกันนานแล้วเหรอ..”
“ครับ..สักพักแล้ว” วีตอบ..ก่อนจะหันมามองผม “คนนี้ไงครับ..ที่ผมจะฝากให้ตาดูแล”
“อืม..” ผมมองคุณตาที่กำลังมองผมด้วยรอยยิ้มที่ดูอบอุ่นเหมือนกันกับของวี “โยนเรื่องทุกข์ใจทั้งหมดทิ้งไปเสีย..”
“...”
“แล้วคิดว่าที่นี่คือบ้านของเราเถอะนะ..”
Ma-NuD_LaW
คิดถึงบ้านหลังเก่าของปู่กับย่าที่เคยเห็นตอนเด็กๆ จัง.. :hao4:
.
.
ขอโทษที่หายไปหลายวัน..พอดีคนเขียนป่วย :m17:
พอดีขึ้นก็รีบมาต่อเลย :m13:
.
.
เห็นด้วยกับคุณ Why-Not-Me .. คอมเม้นแต่ละคนสนุกมากจริงๆ :m29:
แล้วก็ความเห็นของคุณ deshiwa .. "คนเราต้องมอง2ด้าน เข้าใจความรู้สึกของนัทที่มีทั้งความเกลียดและรักในตัวทิว ส่วนทิวบอกเลยว่าไม่ค่อยชอบนิสัยเท่าไรแบบคิดถึงตัวเองมากไป" .. ชอบเม้นนี้แบบบอกไม่ถูกเลย :m3:
ส่วนเม้นอื่นไม่ตอบแล้ว..เดี๋ยวเดาเรื่องได้ ((ยิ่งคิดอะไรไม่ออกอยู่ด้วย..โดนดักทางเยอะ :laugh: ))
สุดท้าย..ขอบคุณทุกความเห็นครับ :pig4: :กอด1:
:z13:
-
ขอเพิ่ม SM เข้าไปในเรื่อง หนีมาอยู่บ้านสวนของตาวีให้เจอวีจับขัง SM แบบสุภาพบุรุษ :jul1:
แล้วนัทก็มาช่วย คนอ่านอาจจะหันมาเชียร์นัทมากขึ้น แล้วก็กลับมาดราม่าต่อ ฮ่าฮ่าฮ่า
ฉันเชื่อว่า ปั๋วดีๆจะมาตอนที่ทิวเรียนจบแล้วววววว
-
ขอให้หายป่วยไวๆ ค่ะ จะได้มาต่ออีก เอ๊ะยังไง ฮ่า ฮ่า ฮ่า o18
-
สงสัยจะคุณตาคนเดียวกับวี เฮ้อ :hao4: วี กับทิวก็เป็นพี่น้องกันจริงๆใช่มั๊ยอ่ะ?
ตอนแรกคิดว่าวีนี่อารมณ์พระรอง ตอนนี้วีเหมือนพี่ชายที่มาคอยดูแลประคับประคองน้องชายแบบทิวเลย
ถือซะว่าพักหายใจแล้วกันนะทิวเจอเรื่องหนักๆมาเยอะ ดีนะไม่เป็นมาโซอ่ะ :z10: :z3:
-
ทิวยังสงสัยในการกระทำของวี แล้วคนอ่านอย่างเรา ทำไมไม่สงสัย เพราะอะไรก็เกิดขึ้นได้ ถ้ามีปาปริก้า ม่ายช่ายแล้ว
-
เอ่อ...อ่านถึงตอนนี้แล้ว
ชักจะไม่ค่อยไว้ใจวีแล้วซิ
ดีเกินไปจนดูแปลกๆ(ดีเกินไปก็โดนจับผิดอีก อิอิ)
เดาไม่ออกถ้านัทรู้ว่าทิวหนีไป
จะเกิดอะไรขึ้น รีบๆมาตามหาทิวละ (เชียร์นัท)
-
เห้อ มันจะไม่มีอะไรเกี่ยวพันกันจนยุ่งช่ายมั้ยเนี่ย
-
นั่นสิวีต้องเกี่ยวข้องอะไรกับทิวแน่
นัทสงสัยจะจัดหนักเกิน หลับเป็นตายขนาดไม่รู้ว่าทิวหนีออกมา
นี่ขนาดทิวมันทั้งโดนซ้อมและข่มขืนยังหนีแกมาวีได้เลย
ปล.หายไวๆน่ะ รอกินมาม่าต้มยำอยู่ 55555+ ∩__∩
-
เหมือนสองคนนี้จะมีซัมติงประสานกัน
เฉลยเมื่อไหร่คงรู้ นัทไม่ออกเลยเว้ย
หายป่วยไวๆนะคะ
:mew1:
-
ก็คนเขียนเกริ่นนำตอนด่อไปคนอ่านก็ดักทางเดาไว้เผื่อฟลุ๊คไง
ทางที่ดีก็อุปไว้ไม่ต้องบอกว่าตอนต่อไปจะเป็นอะไร โอป่าว
ขอบคุณที่นำเสนอเรื่องที่ดีชวนติดตาม เป็นกำลังใจให้คนเขียจ้า
:mew4:
-
มาอ่านรวดเดียวจบ ในเวลาไม่กี่นาที.
-
นัทตอนแกออกมา แต่ละทีอยากจะ :z6:
แต่พอตอนไหนแกไม่ออกมา ล่ะก็คิดถึง :กอด1:
นัทกับทิวเป็น ปี๋น้องกันเหรอ :a5: ไม่น่าจะใช่
-
คนเขียนหายป่วยไวๆนะค๊าาา ⌒.⌒
แล้วก็รอความจริงกันต่อปายยยยย
กว่าจะจบ อิชั้นจะเชื่อใครได้บ้างเนี่ย 555 ^▽^
-
อ่านไปก็จินตนาการไปร้อยแปด มโนไปเรื่อย ทำตัวเป็นนักสืบย้อนกลับไปอ่านตอนเก่าๆเผื่อเจอปม สุดท้ายก็ไม่เจออะไร :sad2:
รักษาสุขภาพนะคะ :L2:
ปล.มาม่าทานมากๆคนอ่านก็รู้สึกเหมือนจะป่วย(ใจ)ตามไปด้วย :hao5:
-
โหตอนนี้เดาไม่ถูกเลยว่าใครเป็นญาติใคร :hao5:
แต่วีเนี่ยออกแนวพระรองนะ
-
สับสนนนนน :serius2:
-
อือหือ แล้วเรื่องเรียนละ ?
จะทิ้งไปเลยเล๊อะหรือยังไง
ปวดหัวเบยๆ
-
ทั้ง อึมครึม ทั้งหน่วงงง :katai5: :katai4: o13 o13
-
:mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
-
ดีละๆ
ตอนนี้ไม่ว่าทิวจะเจออะไรอีกก็คงไม่แย่ไปกว่าตอนที่อยู่กับนัทแล้วล่ะ
ส่วนอีนัท ไปบำบัดก่อนให้อาการดีขึ้นนะแล้วค่อยกลับมารับตำแหน่งพระเอกใหม่ ปมเยอะขนาดนี้เป็นอันตรายต่อนายเอกอะ ไม่ไหวๆ คนอ่านรอได้
o13 o13
-
สามพีอีกเสียง โบกธง
-
มา ดึ๊บ ดึ๊บ รอ :katai5: :katai5: :katai5:
-
อยากให้ 3 p เหมือนกัน แต่ใครสร้างกรรมต่อผู่อื่นไว้ก็ขอให้ได้รับกรรมในชาตินี้ทันตาเห็นก่อน
-
ไม่รู้ทำไม...
รักนัททท
เชียร์นัททททท :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
รู้สึกเกลียดความคิดตัวเอง 55555555555 :z3: :z3: :z3:
-
ผมช่วยคุณตาของวีกวาดบ้านถูบ้าน..ทำอาหาร ทำงานบ้านทุกอย่างในบ้าน..เพื่อตอบแทนที่คุณตาช่วยให้ที่ปลอดภัย ใจจริงผมอยากจะเข้าไปช่วยงานในสวนด้วยซ้ำ..แต่ติดที่ทั้งวีและคุณตาของเขาไม่ยอมเลยสักครั้ง สุดท้ายก็เลยได้แค่ทำอะไรเล็กๆ น้อยๆ อยู่ในบ้านแบบนี้
.
.
“ทิว..อยากเล่นน้ำไหม” วีถามขึ้นมาตอนที่เรากำลังนอนเล่นกันอยู่บนแคร่ใต้ถุนบ้าน
“เล่นน้ำ..ที่นี่มีที่เล่นน้ำด้วยเหรอ”
“ก็มีลำธารเล็กๆ ไหลผ่านอยู่ที่ท้ายสวน..ทิวอยากลองไปเล่นไหม?” แล้ววีก็ยิ้มออกมาแบบอวดๆ “น้ำใสมากเลยนะ”
ผมพยักหน้าทันทีเมื่อได้ยินแบบนั้น..เพราะอยากลองเล่นน้ำแบบนี้มานานแล้ว น้ำใสๆ จากลำธารธรรมชาติ..ไม่ใช่จะหาเล่นง่ายๆ สักหน่อย
“งั้นไปกัน..”
วีลุกขึ้น..ก่อนจะดึงมือผมให้ลุกขึ้นตาม แล้วจูงมือผมให้เดินตามไปซ้อนจักรยานเขา เพื่อปั่นพาผมไปที่ท้ายสวน ผมคล้องมือเข้าไปที่เอวเขา..ก่อนจะมองต้นลิ้นจี่ตลอดข้างทางไปเรื่อยๆ จนกระทั่งไปถึง
.
.
“น้ำใสจัง..”
ผมพูดเมื่อถอดรองเท้าแล้วเดินลงไปในน้ำเรียบร้อยแล้ว..น้ำใสๆ ที่ตอนนี้สูงท่วมเพียงแค่เข่าทำให้ผมรู้สบายใจมากจริงๆ ผมเดินลุยน้ำไปเรื่อยๆ ก้มลงเก็บก้อนหินในน้ำขึ้นมาถือเล่นบ้าง..ก่อนจะโยนมันกลับลงไปที่เดิม ทำอยู่แบบนั้นวนไปวนมาแบบไม่รู้จักเบื่อ..
“ผมคิดแล้วว่าทิวต้องชอบ..” เขาพูดหลังจากนั่งมองผมเล่นน้ำอยู่บนฝั่งมาสักพัก “ถ้าอยากมาอีก..ก็ปั่นจักรยานมาเองนะ”
“อืม..”
ผมรับคำแบบหงอยๆ เมื่อคิดว่าพรุ่งนี้วีต้องกลับไปเรียนแล้ว..ส่วนผมก็ต้องทิ้งการเรียนมาแบบนี้ เพราะคงกลับไปอีกไม่ได้ ขืนห่วงเรียนแล้วกลับไปอีก..ก็คงไม่พ้นต้องถูกมันลากกลับไปอีก
“อยากกลับไปด้วยกันหรือเปล่า..”
ผมส่ายหน้า..ก่อนจะเดินกลับขึ้นมานั่งลงข้างๆ เขา “ผมแค่กลัวว่าวีอาจจะเดือดร้อน..”
“ถ้าผมกลัวเขา ผมคงไม่เอาตัวเข้ามายุ่งแบบนี้” เขายื่นมือมาจับมือผมเอาไว้ “ไม่ต้องห่วงนะ..ผมดูแลตัวเองได้”
“อืม..”
ผมเอนหัวไปซบไหล่วีเอาไว้..ก่อนจะหลับตาลง นั่งฟังเสียงน้ำไปเงียบๆ วีเองก็ไม่ได้พูด..ไม่ได้ถามอะไรอีก เขานั่งเงียบๆ ลูบมือผมเบาๆ ไปมาแบบนั้น จนกระทั่งผมลืมตาขึ้นมา..แล้วหันกลับไปจูบเขา
เราจูบกันแบบนั้น..จูบที่มีเพียงริมฝีปากเท่านั้นที่แตะกัน เขาไม่ได้รุกล้ำเข้ามา..ในขณะที่ผมเองก็ไม่คิดจะทำแบบนั้น อาจจะเพราะผมเพียงแค่อยากลองจ้องตาเขาใกล้ๆ ส่วนเขาเองก็ตามใจผมด้วยการปล่อยให้จ้องอยู่อย่างนั้น..
เกมส์จ้องตา..ที่ไม่ได้มีใครอยากได้ชัยชนะ
.
.
“ผมรักทิว..” เขาบอกเมื่อผมปล่อยให้ริมฝีปากเขาเป็นอิสระแล้ว
“ผมก็รักวี..”
นี่คือความจริงที่ผมรู้สึกอยู่เต็มอก ผมรักเขา..รักผู้ชายคนนี้ รักด้วยเหตุผลที่มีมากมาย..แต่ไม่สามารถพูดออกมาเป็นคำพูดได้สักเหตุผลเดียว ก็แค่รัก..คิดแค่นั้นก็พอแล้วไม่ใช่เหรอ ?
“ดีใจจังที่ได้ยินทิวพูดแบบนี้..”
“...”
“รู้สึกดีที่ไม่ได้มีแค่ผมที่รู้สึกไปเองฝ่ายเดียว..”
เราจูบกันอีกครั้ง..จูบเพื่อแสดงความรักให้แก่กันและกัน ก่อนที่ผมจะปล่อยตัวให้นอนราบลงไปตามแรงผลักของเขา..เสื้อยืดของผมถูกเขาเลิกขึ้นมาทีละนิดๆ ช้าๆ ผมไม่ขัดขืน..แถมยังช่วยให้เขาถอดมันง่ายขึ้นด้วยซ้ำ
“ผมรักวี..”
คำว่ารัก..ถูกปล่อยออกไปพร้อมๆ กับกางเกงของผมที่ถูกถอดออก เรากอดรัดกัน..สัมผัสกันและกันอย่างไม่อาย ทั้งที่อาจจะมีชาวบ้านหรือคนงานสักคนในสวนมาเห็น
ผมเลือกจะเอาแต่ใจ..ในขณะที่วีคงไม่ทันได้ยั้งคิด จนกระทั่งได้ยินเสียงอะไรบางอย่างหล่นกระทบกับผืนน้ำ..
“วะ..วี..” เราผละออกจากกัน..ก่อนที่ผมจะรีบคว้าเสื้อกลับมาสวม “เสียงอะไร..”
“ลูกไม้หล่นกระทบน้ำ..” วีบอกแล้วหัวเราะออกมา “ทำเอาตกอกตกใจหมด..”
“แย่จริง..” ผมบ่น “ทำเสียบรรยากาศหมด..”
“งั้นจะต่อไหม..” เขาหันมาทำหน้าทะเล้นใส่ “หรือจะกลับไปต่อที่บ้าน..”
“ไม่เอาแล้ว..”
.
.
ใส่กางเกงเสร็จผมก็เดินลุยน้ำลงไปอีก เดินวนไปวนมาแบบเดิม..ก่อนจะทิ้งตัวลงไปนั่งแช่น้ำทั้งตัว ขอดับความร้อน และความอายในตัวหน่อยเถอะ ไม่รู้เมื่อกี้ผมเป็นบ้าอะไร..ถึงได้ทำเรื่องน่าอายแบบนั้นลงไปได้
“บ้าจริง..”
ได้แต่บ่นกับตัวเองแบบนั้น..เพราะไม่กล้าหันไปสบตาใครบางคนที่นั่งอมยิ้มมองผมอยู่บนฝั่ง ทำไมเขาต้องใช้สายตาแบบนั้นมามองผม..ทำไมต้องทำให้ผมอายแบบนี้
Ma-NuD_LaW
3P ! 3P ! 3P! อะไรกันเนี้ย ?? :m30:
-
เกือบไปแล้วไหมล่ะ :เฮ้อ:
ยังไม่ค่อยแน่ใจเรื่องวีเท่าไรเหมือนมีกลิ่นแปลกๆ บ่องตง
#แกเป็นหมาเหรอไง ห๊ะ :z6:
-
นัทไม่ออกมาบรรยากาศสดใสมาก
เขินทิวกับวี
แอร๊ยยยยย
เกือบเสร็จแล้วไหมล่ะ
:oo1:
-
อ๊ากกก เกือบไปเเล้วอีกนิดเดียว :z1:
555+ ทำไมเรารู้สึกแอบเขิน วีกับทิว
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:try2: เกือบไปแล้วอ่า ยังไม่อยากให้มีอะไรกับวี คนอ่านยังไม่วางใจวีเท่าไหร่
-
3p ก็ดีนะ แต่เราว่าวีกับนัทต้องมีเรื่องกันมาก่อนแน่ๆเลอ
-
อย่าเพิ่งยอมนะลูก คนเขียนยังหมกเม็ดอะไรไว้อีก ยังเชื่อไม่ได้นะลูก :hao3:
-
:try2: เกือบไปแล้วอ่า ยังไม่อยากให้มีอะไรกับวี คนอ่านยังไม่วางใจวีเท่าไหร่
เห็นด้วยอย่างยิ่ง
แล้วนัทเมื่อไรจะมาตามหาละ
-
อืมๆ เราว่าไม่ใช่ลูกไม้หล่นมั้ง
เราไม่เชื่อใจใครทั้งนั้นแหล่ะ
โดยเฉพาะคนแต่ง ชอบหักมุมตลอด
-
เง้ออออ คิดถึงนัทมากมาย อิอิ :ling1: :ling1:
ทำไม ไม่ชอบ คู่ วี ทิว ก็ไม่รู้ ไม่รู้สึกถึงความรัก
สงสัยต้องกลับไปอ่านซ้ำๆอีก ชะแว้บๆๆ
คนเขียน สู้ๆค่ะ
-
จะ 3p เหรอรักวีนะแต่ยังแอบๆ
เชียร์นัทอะ
-
ขี้เกียจเดาและเหมือนยิ่งเดายิ่งคิดในทางไม่ดี
แอบสงสารไอ้คุณนัทเล็กน้อย :hao5:
-
พี่นัทแกช้ะ?
-
:ling1: ใคร...ใครบังอาจขัดจังหวะ ห๊าาา คุณตาหราาา :ling1:
-
เห็นบ่นๆ 3P กัน
ก็เห่อ...ไม่อยากจะอะไรมากนะ
3P 3P 3P 3P ....555
เอากับเขาด้วยชอบเลยแบบนี้ไม่ต้องยุ่งยาก
-
โอยนย เอานัทเก็บไปสิบตอนเลนค่าา
-
ตอนนี้หวานนะคะ อิลูกไม้จะมาหล่นน้ำไรตอนนี้ เกือบมีได้เสีย ชิ!!
แต่ว่าชอบบรรยากาศเดินเล่นในลำธารมากเลยอ่ะ
ฝันมาตั้งแต่เด็ก แต่ไม่เคยมีโอกาสไปเลยอ่ะ T_T
ขอบคุณค๊าบบบบ รอตอนต่อไป ^^
-
ที่จริงก็เชียร์วีนะ
แต่กลัวนัทเจ็บอะ
3p ดีกว่าลงตัว :katai2-1: :katai2-1:
-
อะไรยังน้ อออ
-
ในที่สุดก็ตามทัน สงสารทิวนะ แต่เชียร์นัท 555555 :mc4:
-
มาต่อไวๆนะครับ
-
อะไรรรยังไงง :ling3:
-
:katai1:
-
จะเชื่อใจวีได้มั้ยเนี่ย
-
วีกลับไปเรียนในอีกสองวันถัดมา..ทิ้งให้ผมต้องอยู่บ้านไม้หลังใหญ่เพียงคนเดียว เพราะคุณตาของเขาก็ต้องออกไปทำงานในสวนทั้งวัน ตกกลางคืนก็รีบเข้านอนแต่หัวค่ำอีก..ผมเลยได้แต่ทำงานบ้าน นั่งอ่านหนังสือเก่าๆ ในตู้ของคุณตาแก้เหงาไปเรื่อย
.
.
“วันนี้ทำอะไรบ้าง..”
“อ่านหนังสือเล่มสุดท้ายในตู้..”
ผมตอบกลับไป..เมื่อได้ยินคำถามที่เขาใช้เปิดบทสนทนาระหว่างเรา วีมักจะโทรมาหาผมในช่วงหัวค่ำของทุกๆ วัน..โทรเข้าเบอร์มือถือของคุณตาที่ท่านมักจะไม่ค่อยได้ถือติดตัวเท่าไร นอกเสียจากเวลาที่ต้องเข้าไปส่งของ หรือซื้อของในตัวเมือง
“อยากได้อะไรหรือเปล่า..ให้ผมบอกตาหาหนังสือเพิ่มให้เอาไหม”
“ไม่ต้องหรอก..” ผมรีบปฏิเสธด้วยความเกรงใจ “ต่อไปผมคิดว่าจะลองไปเดินเล่นที่ลำธารแทนแล้ว..”
“อืม..”
เกิดความเงียบขึ้นมาระหว่างเรา..ผมแหงนหน้ามองดาวบนฟ้าจากชานบ้าน ก่อนจะเผลอยิ้มออกมา เมื่อเห็นดวงดาวเหล่านั้นเป็นใบหน้าของเขา “คิดถึงวีจัง”
“ผมก็คิดถึงทิว” เขาตอบกลับมาแทบจะทันที “อยากไปหาจัง..”
“ทำไมว่าที่คุณหมอถึงได้พูดจาเหมือนคนขี้เกียจแบบนี้..” ผมแกล้งเย้า “ตั้งใจเรียนเถอะ..ไว้ว่างจริงๆ ค่อยมาหา”
“อืม..”
ผมกดวางสายไปหลังจากไล่วีไปนอนแล้ว นั่งมองฟ้าอยู่ได้ไม่นานก็เดินลงจากบ้านมาเดินเล่นในสวน เดินไปเรื่อยๆ แบบไม่นึกกลัวอะไร คงเพราะที่นี่มันดูเงียบสงบและปลอดภัยมาก..ผมถึงได้สบายใจที่จะทำอะไรแบบนี้
“หนาวจัง..”
ผมเดินกลับเข้ามาในบ้าน..ล้มตัวลงนอนกับฟูกแข็งๆ ในห้องของวี ก่อนจะนอนจ้องหมอนที่เขาใช้หนุนนอนตอนอยู่ที่นี่เงียบๆ คิดถึง..คิดถึงเขามากจริงๆ นั่นแหละ
“บ้าจริงๆ” ผมบ่นว่าตัวเอง..ก่อนจะเผลอหลับไป
.
.
“อยากเข้าไปเที่ยวในเมืองบ้างไหม..”
คุณตาถามผมในช่วงสายๆ ของวันหนึ่ง..หลังจากผมมาขออาศัยอยู่ที่นี่ได้เกือบๆ เดือนครึ่งแล้ว ผมส่ายหน้ายิ้มๆ เป็นคำตอบให้ท่าน..ก่อนจะก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือในมือต่อ พอเห็นแบบนั้นท่านเลยไม่เซ้าซี้ถามอะไรอีก..แล้วเดินไปสตาร์ทรถกระบะออกไปส่งของเหมือนปกติ
ผมถอนหายใจออกมาแบบเหนื่อยๆ เพราะรู้สึกหดหู่ในใจแปลกๆ วีไม่ได้มาหาผมอีกเลยนับตั้งแต่วันที่ไป..จะมีก็แค่โทรมาหา แต่ก็ได้คุยกันแค่แปบเดียว วีต้องอ่านหนังสือ..เขาต้องตั้งใจเรียน ผมรู้และเข้าใจดีทุกอย่าง..แต่มันก็อดรู้สึกน้อยใจไม่ได้จริงๆ
“ลืมกันแล้วหรือเปล่า..”
“หรือมีใครเข้ามาทำให้ผมดูสำคัญน้อยลง..”
ได้แต่พูด..ได้แต่ถามคำถามที่มันบั่นทอนกำลังใจตัวเองไปแบบนั้น เพราะไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงเพื่อให้ไดคำตอบกับตัวเอง ผมออกไปไหนไม่ได้..จะโทรไปหาเขาบ่อยๆ ก็รู้สึกเกรงใจ มือถือของตัวเองก็ไม่กล้าจะเปิดใช้..ผมรู้สึกเหมือนตัวเองทำอะไรไม่ได้เลย
.
.
เสียงรถ..และเสียงหมาเห่าปลุกผมจากความคิด ผมลุกขึ้น..เดินออกไปชะโงกหน้าดูที่หน้าต่างว่าใครมา..ก่อนจะต้องยิ้มจนแก้มปริ เมื่อเห็นว่าคนที่กำลังเดินมาจากรถนั่นคือ วี
“ทำไม่ไม่บอกเลยว่าจะมา..” ผมถามทั้งที่ยังสวมรองเท้าไม่เสร็จด้วยซ้ำ “แล้วนี่ไม่มีเรียนแล้วเหรอ..”
“หยุดอ่านหนังสือสอบน่ะครับ..หยุดตั้งสามวันเลยนะ” เขาบอกยิ้มๆ “ผมเลยรีบขนหนังสือมาอ่านที่นี่”
“...”
“เพราะทนคิดถึงทิวไม่ไหว”
ผมวิ่งเข้าไปกอดเขา..กอดแน่นที่สุดเท่าที่จะทำได้ วีหัวเราะออกมา..ก่อนจะกอดผมตอบกลับมาบ้าง เรากอดกันอยู่นานมาก..นานจนคนงานในสวนต้องแอบเดินมาจ้องด้วยความสงสัยเลย
“ขะ..เข้าบ้านกันเถอะ..” ผมบอกแล้วก้มหน้างุด “คนมองกันใหญ่แล้ว”
เขาหันกลับไปมองเมื่อได้ยินผมพูด..ก่อนจะหัวเราะออกมาแบบชอบใจ ไม่ลืมที่จะยกมือขึ้นมาโอบเอวผมเอาไว้ตอนเดินขึ้นมาบนบ้าน “ต้องรีบแล้ว..ผมไม่อยากให้ใครเห็นความน่ารักของทิว..”
“...”
“เดี๋ยวจะหลงเสน่ห์ไปด้วยอีกคน”
“เพี้ยนไปแล้วหรือไง..”
“ฮะๆๆๆ”
.
.
เราอยู่ด้วยกันตลอดเวลาที่วีกลับมา ผมเกาะติดเขาแจ..ส่วนเขาก็ตามใจผมด้วยการไม่ทำท่ารำคาญเลยสักนิด เราคุยกัน..ส่งยิ้มให้กัน ผมพยายามทำตัวดีๆ ไม่ก่อกวนเขาเวลาอ่านหนังสือ..แถมยังเสียสละตักให้เขาได้นอนหนุนอ่านหนังสือแทบทุกวัน
“พรุ่งนี้ต้องกลับแล้ว..” เขาบอกขณะนอนหนุนตักผมอยู่ “แต่สอบเสร็จแล้วจะรีบกลับมาหา..”
“อืม..”
“ไม่ต้องคิดถึงผมมากนะ..” เขาทำหน้าทะเล้น “ให้ผมคิดถึงทิวคนเดียวก็พอ..”
เราหัวเราะออกมาพร้อมๆ กัน..ก่อนที่ผมจะไล่วีให้ไปอาบน้ำ เตรียมตัวพักผ่อน เพราะต้องออกเดินทางแต่เช้า วีทำท่าอิดออดนิดหน่อย..แต่ก็ยอมลุกไปอาบน้ำโดยดี ผมจัดแจงปัดที่นอน..แล้วลุกกางมุ้งให้เขา คืนนี้ผมจะนอนกอดเขาทั้งคืนเลย..จะได้ชดเชยที่จะไม่ได้เจอกันอีกตั้งอาทิตย์หนึ่ง
.
.
“ขับรถดีๆ นะ..” ผมกำชับอีกรอบ “ถึงแล้วโทรมาบอกด้วย..”
“ครับๆ” เขารับคำผม..ก่อนจะหันไปลาคุณตา “ผมไปนะครับ”
“อืม..เดินทางปลอดภัยนะ..”
ผมมองรถเขาที่กำลังขับออกไปไกลเรื่อยๆ มองอยู่แบบนั้นจนลับตาไป..คุณตาส่งยิ้มให้แล้วตบบ่าผมเบาๆ สองสามครั้ง ก่อนจะขับรถออกไปทำงานบ้าง ผมเลยเดินกลับขึ้นมาบนบ้าน..เก็บกวาดทำความสะอาดมันตามหน้าที่เหมือนอย่างเคย แต่ก็ต้องแปลกใจเมื่อได้ยินเสียงรถขับเข้ามาจอดที่หน้าบ้านอีกครั้ง
ผมละถ้วยจานที่กำลังล้างในมือ..ตักน้ำในโอ่งมาล้างแบบลวกๆ ก่อนจะรีบวิ่งลงมาดู แล้วก็ต้องทรุดหมดแรงอยู่ตรงบันไดบ้านแบบนั้น..เมื่อเห็นหน้าคนที่ขับรถเข้ามา
“คะ..คุณนัท..”
“คิดว่าจะหนีกูพ้นหรือไง..” มันส่งยิ้มเยาะๆ ก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ “กูคิดไว้แล้วว่าไอ้วีมันต้องรู้..”
“...”
“ทำไม่มาหามึงได้เป็นเดือนๆ”
“...”
“สุดท้ายก็โง่พลาดจนได้..” ผมหลับตาลงตอนถูกมันตบแรงๆ บนหน้า “กล้ามากนะ..ที่หนีกูมาแบบนี้”
“...”
“กล้าดียังไงมาทำแบบนี้..ทั้งที่กู..”
“เราเป็นพี่น้องกันนะครับ !” ผมตวาดลั่น “เรามีพ่อคนเดียวกัน..”
“...”
“แล้วคุณก็ยังจะมาทำแบบนั้นกับผมอึก..”
“หึ..”
“ไม่ละอายใจบ้างหรือไง !”
เพี๊ยะ !!
มันตบผมจนหน้าหันไปกระแทกกับราวบันได..ก่อนจะตามมากระชากผมให้ลุกขึ้น
“กูไม่เคยเห็นว่ามึงเป็นอะไรกับกู !” มันว่าแล้วบีบกรามผมแน่น “นอกจากลูกของผู้หญิงแพศยา..น่ารังเกียจ”
“คุณนัท !”
“ไปขึ้นรถ..แล้วอย่าทำให้กูต้องโมโหอีก”
“ไม่ !” ผมตอบกลับทันควัน “ผมไม่ไป !”
“มึงกล้าขัดคำสั่งกูเหรอ..” ผมนิ่วหน้า..เมื่อมันเพิ่มแรงบีบที่แขน “คิดว่ามันมีปัญญาคุ้มกะลาหัวมึงหรือไง”
“ผมจะไม่กลับไปให้คุณทำเรื่องเลวๆ แบบนั้นกับผมอีกแล้ว..”
“หึ..”
“...”
“เรื่องเลวๆ งั้นเหรอ..”
“...”
“นี่มึงกล้าด่าผัวตัวเองว่าเลวหรือไง !”
เพี๊ยะ !!
ผมง้างมือขึ้นตบมันสุดแรง
“อย่ามาพูดจาน่ารังเกียจแบบนั้นกับผม..”
“...”
“เรามีสายเลือดเดียวกันนะ !”
“แล้วไง..” มันคงหมดความอดทนแล้ว..ถึงได้ทั้งลากทั้งดึงผมให้ไปขึ้นรถแบบนี้ “กูไม่สนหรอกว่ามึงจะเป็นใคร..”
“คุณนัท !”
“ในเมื่อมึงเป็นของกูแล้ว !”
ผมทั้งดิ้นทั้งขัดขืนมันสุดแรง..แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ สุดท้ายก็ถูกมันลากขึ้นมาบนรถมา ผมพยายามจะเปิดประตูหนีออกไปอีก..แต่ก็ถูกมันชกเข้าที่ท้องจนจุกขยับตัวไม่ได้ สุดท้ายก็ทำได้แค่หมดแรงนอนหายใจนิ่งๆ อยู่ที่เบาะหลังรถนั่น ปล่อยให้มันเอาตัวผมกลับมาที่คอนโดจนได้
ผมถูกมันมัด..ถูกขังเอาไว้ในห้องแบบสัตว์ ไม่มีสิทธิได้ออกไปไหน..นอกจากจะต้องออกมากินข้าวพร้อมมันในบางวัน ซึ่งแน่นอนว่ามันไม่เคยเปิดช่อง..หรือเปิดโอกาสให้ผมได้หนีออกไปอีก
Ma-NuD_LaW
เคยเล่นน้ำแบบนั้น..ตอนไปเยี่ยมน้าที่แม่ฮ่องสอน แต่เดี๋ยวนี้คงไม่มีแล้วล่ะ..((นานมากแล้ว))
:hao7:
.
.
ยังไม่ได้อ่านทวนนะ..อาจจะเบลอๆ ไว้พรุ่งนี้มาแก้ให้น้า ง่วงแล้ว :m23:
ขอบคุณทุกความเห็นครับ :pig4:
ปล.ตอนนี้ยาวกว่าปกติแล้วนะ :m17:
-
อินัท แกตายซะเถอะ :z6:
-
เอิ่มสสสส น่ากลัวจังเลยลูก
-
อินัททท อิบร๊าาาาาาาาา :o12:
-
ว่าละว่าต้องเจอ ก็นะ จริงๆนัทมันก็คิดถึงอ่ะแหละแต่แสดงออกไม่เป็นเลยลงไม้ลงมือไปซะ ...หรอม :m29:
-
นัทมันโรคจิตหรือเปล่า ทำแบบคนปกติไม่เป็น เป็นพระเอกหรือตัวร้ายเนี้ยฮะ
-
โอ้โห กำลังฟินอยู่ดีๆ
อินัทมันจะโผล่มาทำบ้าอะไรเนี่ย
ถึงขั้นขังเลยนะ ฮึ่ยยย :z6:
-
เจอจนได้
-
จับขังแล้วเหรอ
อยากให้ทิวลุกขึ้นมาสู้บ้าง จับนัทขึงแทนเลย ฮ่าฮ่าฮ่า :laugh:
-
นับวันนัท ยิ่งน่ากลัว เข้าขั้นโรคจิตนะเนี่ยยย
บอกทีนี่พระเอกใช่ปะ ทำไมโหดจังว่ะ :hao5:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ก็ไม่ได้เชียร์วีนะ ตอนนัทยังไม่มาตาม
ตามพอนัทมาเอาทิวกลับปุ๊บ ความรู้สึกคือ... มึ-งกลับมาทำไม!!!!! :ling1: ขออภัยที่หยาบคาบ
-
o22
-
นัทถนอมทิวบ้างๆๆ
-
กรี๊ดดดดด
นัทมาแล้วววว
FC นัทททท
//โดน FC วี :z6: :beat:
-
โอ้ย...ทำไมเป็นอย่างนี้
-
โดนจับกลับมาจนได้
เง้อเศร้าใจ
-
เลวไปนะ
-
เหอะ!!!
-
อุตส่าห์ดีใจว่านัทมันจะไม่โผล่มาซะแล้ว
วีจะรู้ยังน่ะว่าทำพลาดไปน่ะ
-
ความรักไม่มีการแบ่งแยกใช่มั้ยนัท เป็นพี่น้องก็รักกันได้ ต่อให้มีอุปสรรคแค่ไหนก็จะฝ่าฟันไปให้ได้ :m17:
:z6: ไม่ใช่ละ อย่ามโน
-
เฮ้ยมีจับขังด้วย
มาแนวไฟรักอสูรเบย
ชอบๆ เอ๊ะทำไมเรามีความคิดแบบนี้ :katai2-1:
-
ก็น่าจะเฉลียวใจบ้าง ทำอะไรไม่รอบคอบเอง แล้วก็จะวนเวียนเป็นแบบนี้ตลอดไป 55555
-
เอ๊ะๆๆๆ หรือว่ามิใช่พี่น้องกันนร่้าถึงกล้าทำแบบนี้ สงสารทิวจังง
กระโดดทีบบบบบ ไอ้นัท ขาคู่เบยยนี้แน๊ะะ :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
-
เวรกรรม วีเมิงมาด่วนๆ
-
เกียจนัทจิง ๆ แบบว่าอยากให้ทิวหนีไปให้ไกล ๆ แบบว่าไม่ต้องให้วีช่วยแล้วไปอยู่เหนือสุดกลางเขา หรือบนเกาะชาวประมงอะไรเงี่ย เอาให้ไอ้นัทหาตัวไม่เจอเลย
น่าสงสารน้องทิวจางงงงงงงงงงงงงงง :hao5: :hao5: :hao5:
และอยากฆ่าไอ้นัทที่สุด!! :katai1: :z3: :m31:
-
นัท :angry2: เพลาๆ ความโหดลงบ้างเหอะ
-
เฮ้ออออ สงสารทิวจัง เกลียดไอบ้านัทที่สุด :เฮ้อ:
-
แหม่ ครึ่งแรกกะครึ่งหลังนี่ ปรับอารมณ์แทบไม่ทัน
ความจริงยังไม่หมด อยากรู้ๆๆๆๆๆ แง๊ๆๆๆๆ
ขอบคุณค่ะ รอตอนต่อไป ^^
-
เริ่มเขัายุคมืด :a5:
-
มาให้กำลังใจก่อนจ้า
เีดี๋ยวมาอ่าน
-
เมื่อเรายังไม่รู้เกี่ยวกับวีทั้งหมด เสนอให้เปลี่ยนพระเอกเป็น วี
ฮึ้ยยยยย :katai1:
-
คำเดียวสำหรับตอนล่าสุด
"เรายังไหวนะคนเขียน"
(https://encrypted-tbn3.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcTeWuuu-PhmZC8vmHmrnu8lPs_R8kTdJuCc4v0aFALAhj_naXji)
-
อ่านตอนนี้แล้วเห็นต่างจากคนอื่น อิอิ
แบบว่านัทมาแล้ว มาเอาทิวกับไปด่วน
เชียร์นัทๆ
-
นัททำประชดพ่อด้วยแน่เลย แล้วนานเข้าก็รักทิวขึ้นมา ชิมิ
-
นัทรักทิวมากเกินรึเปล่า เชียงรายนะ ไม่ใช่นนทบุรี ตามเจอจนได้ เดี๋ยวเจอจระเข้ฟาดหาง ซะเลย
-
โอ้ยอีนัท ปวดประสาท โรคจิต!!!
-
นางเอกอย่ายอมมัน สู้ไปเลย มีแรงเท่าไหร่ ปล่อยให้หมด ไม่ต้องพึ่งใคร พึ่งตัวเองดีที่สุด ไม่ไว้ใจใครทั้งนั้น
-
แม่คนเขียนป่วย..นอนโรงพยาบาลอยู่
ขอเวลาหน่อยนะ :m13:
แล้วจะรีบมาต่อจ้าาาาา :m19:
-
ขอให้คุณแม่อาการดีขึ้นไวๆนะคะ
กลับมาได้โปรด งดมาม่า ค่ะ
:mew2:
-
หายไวๆนะคะ สู้ๆ
-
รอได้เจ้าค่า
-
“กินเข้าไปให้หมด..”
“...”
“กูบอกให้กินไง !!”
มันกดหัวผมจนเกือบจะทิ่มลงไปในจานข้าว..เมื่อผมไม่ยอมตักข้าวเข้าปากเลย วันนี้มันลากผมออกมาจากเตียงตั้งแต่เช้า..ให้ออกมากินข้าวที่มันบอกว่าลงมือทำเอง ผมไม่กล้าแตะเพราะไม่รู้ว่ามันจะใส่อะไรลงไปบ้าง..ถึงแม้จะรู้ดีก็ตามว่าการตายมันก็ไม่ได้ทำให้ผมทรมานไปมากกว่าตอนนี้ แต่ผมก็ยังไม่อยากตาย..ไม่อยากเป็นอะไรทั้งนั้น ผมยังคิดถึงวี..ยังคิดถึงคนที่ผมรักอยู่
“ไอ้ทิว !!”
สุดท้ายเมื่อทำอะไรไม่ได้..มันก็ปัดจานข้าวทั้งหมดลงพื้น ก่อนจะลากผมเข้าไปในห้องมัน..ฉีกดึงเสื้อผ้าแล้วเหวี่ยงผมไปที่เตียง ผมดิ้นหนีทันที..เมื่อรู้ว่ามันจะทำอะไร ผมไม่อยากนอนกับมัน..ไม่อยากทำเรื่องแบบนี้กับมันอีกแล้ว
“อย่า..ปล่อยผม..อย่าทำแบบนี้..”
“กูทำ..เพราะมึงท้าทายกู” มันพูดแล้วกดแขนผมติดเตียง “กูทำ..เพราะมึงทำเหมือนกูไม่มีตัวตน”
“...”
“อย่าทำให้กูรู้สึกเหมือนคนน่าสมเพช..”
“...”
“เพราะคนอย่างมึงไม่มีสิทธิ”
ผมดิ้น..เบี่ยงหน้าหนีสัมผัสของมัน จูบที่น่ารังเกียจ..จูบจากคนที่มีสายเลือดเดียวกัน ผมจะไม่ยอมให้เรื่องเลวๆ แบบนี้มันเกิดขึ้นมาอีก “เรามีพ่อคนเดียวกันนะ..เข้าใจไหมว่าเรามีพ่อคนเดียวกัน !”
“แล้วยังไง !!” มันตะคอกผมเสียงดัง “ถ้ากูคิดเรื่องนี้..กูคงไม่ทำแบบนี้กับมึงตั้งแต่แรก”
“...”
“มึงไม่ใช่พี่น้องกู..มึงมันก็แค่ลูกของผู้หญิงเพศยาคนหนึ่ง..”
“...”
“อย่าสะเออะยกตัวมาเทียบกับคนอย่างกู”
พูดจบก็ก้มลงมาซุกไซร้ซอกคอผม..ขบกัดไปทั่วจนเจ็บไปหมด ผมร้องขอ..บอกให้มันหยุด แต่มันก็ไม่คิดจะสนใจ สุดท้ายผมก็ทำได้แค่หลับตาลง..ปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมาแบบนั้น เพราะไม่รู้จะทำยังไงแล้ว..
.
.
ผมตื่นขึ้นมาอีกครั้งตอนเกือบๆ ตีสาม..ค่อยๆ ลุกขึ้นมาจากเตียงเข้าไปทำความสะอาดตัวเองในห้องน้ำ ก่อนจะเหม่อมองร่างกายที่เต็มไปด้วยร่องรอยของตัวเองผ่านกระจกเงานั่น ในหัวคิดถึงแต่ภาพนรก..ภาพของโทษทัณฑ์ที่ผมจะต้องได้รับหลังความตาย ผมนอนกับพี่น้องของตัวเอง..นอนกับผู้ชายที่มีสายเลือดเดียวกันกับผม ก่อนหน้าที่จะรู้ความจริง..ผมก็ขยะแขยงตัวเองมากพอแล้ว พอหลังจากรู้ความจริงแบบนี้..ผมยิ่งขยะแขยงตัวเองมากกว่าเดิม
ผมหยิบมีดโกนหนวดของมันที่วางอยู่บนอ่างขึ้นมา..จ้องมองคมมีดนั้นด้วยความรู้สึกว่างเปล่า บางทีถ้าผมตายๆ ไปซะ..เรื่องพวกนี้มันคงจะจบ ความเสียใจ..ความเจ็บปวดของมันคงจะหมดไปพร้อมๆ กับความตายของผม
“ผมเกลียดตัวเอง..แต่ผมก็ยังไม่อยากตาย..”
ผมวางมีดนั่นลงไปที่เดิม ก่อนจะทรุดตัวลงกับพื้น..กอดเข่าตัวเองไร้ไห้สะอึกสะอื้นไปแบบนั้น ผมมันอ่อนแอ..อ่อนแอและขี้ขลาดเกินกว่าจะทำอะไรแบบนั้น ผมยังอยากจะมีชีวิตอยู่..ยังอยากเจอหน้าวี และอยากถามคนๆ นั้นดูสักครั้งว่า..เคยเห็นผมเป็นลูกบ้างไหม ทำไมถึงไม่เคยคิดจะบอกอะไรเลย..
และถ้าเขาตอบกลับมาว่าไม่เคยเห็นผมเป็นลูก..ผมก็อยากจะถามเขาว่า แล้วรับผมกลับมาเลี้ยงทำไม..ทำให้ผมต้องมาเจอเรื่องเลวร้ายแบบนี้ได้ยังไง ทำไมไม่ปล่อยให้ผมเป็นแค่เด็กกำพร้าแบบนั้นต่อไป..
.
.
ผมเดินกลับเข้ามาในห้องของตัวเองหลังจากร้องไห้จนพอใจแล้ว..นั่งกอดเข่าตัวเองนิ่งๆ อยู่บนเตียงแบบนั้นจนมันตามเข้ามามัดผมเอาไว้เหมือนเดิมในตอนเช้า ผมไม่ได้ขัดขืนอะไรมันเหมือนทุกๆ ครั้งที่ผ่านมา..ปล่อยให้มันมัดผมได้ง่ายๆ ก่อนจะยอมกินข้าวที่มันตักมาป้อนแบบสงบเสงี่ยม มันทำหน้าแปลกใจนิดหน่อย..แต่ก็ไม่ได้พูดได้ถามอะไร
“เย็นนี้กูจะกลับบ้าน..” มันบอกเมื่อตักข้าวคำสุดท้ายใส่ปากผมแล้ว “อาจจะกลับมาดึกหน่อย..ถ้ามึงหิวก็ทนหน่อยแล้วกัน..”
“...”
“แล้วกูจะรีบกลับ..”
ผมล้มตัวลงนอนหลับตานิ่ง..ไม่คิดจะพูดจะตอบอะไรมัน ในเมื่อนับตั้งแต่ถูกขังมา..ผมก็อดข้าวจนเป็นปกติอยู่แล้ว มันไม่เคยกลับมาหาอะไรให้ผมกินตอนเที่ยง..และบ่อยครั้งที่มันเผลอลืมว่ายังมีผมอยู่ จนกลับห้องดึกดื่น ปล่อยให้ผมต้องอดมื้อเย็นไปด้วยอีกมื้อ
“หรือถ้ามึงมีปัญญาหนีได้ก่อน..ก็คงไม่ต้องรอ..”
“ผมไม่หนีหรอกครับ..” ผมบอกมันแบบเหนื่อยๆ “หนียังไงก็คงไม่พ้น..”
“รู้ก็ดี..”
ผมไม่รู้ว่ามันมีสีหน้ายังไงตอนพูดคำนี้..ผมรู้แค่ว่าผมไม่อยากเห็นหน้ามันอีกแล้ว หรือต่อไปผมจะแกล้งหลับตา..ทำตัวเหมือนคนตาบอดตอนอยู่กับมันดี เผื่อว่าผมจะได้รู้สึกดีขึ้นมาบ้าง..
“อีกเรื่องหนึ่ง..”
“...”
“เมื่อวานกูเพิ่งส่งคนไปกระทืบชู้มึงมา..”
“หมายความว่าไง..” ผมลืมตามองมันแทบจะทันที “คุณทำอะไรวี..”
“หึ !”
“คุณนัท..”
“ห่วงมันจริงๆ” มันยิ้มเยาะๆ “ถ้าเป็นกูที่โดนกระทืบ..มึงคงจะนั่งหัวเราะสะใจสินะ”
ผมนิ่ง..เมื่อคิดว่าสิ่งที่มันพูดคือเรื่องจริง เพราะถ้าเป็นมัน..ผมคงจะไม่นึกสงสาร แถมยังแอบหัวเราะสะใจแบบที่มันว่าจริงๆ
“ไม่ต้องห่วง..มันยังไม่ตายหรอก..”
“...”
“แต่คงไม่มีปัญญามาวุ่นวาย..ถามหาเรื่องของมึงจากใครต่อใครได้อีกนาน..”
มันพูดทิ้งท้ายไว้แค่นั้น..ก่อนจะเดินออกจากห้องไป ผมหลับตาลงอีกครั้ง..พยายามไม่นึกภาพวีในสภาพสะบักสะบอม ร่างกายเต็มไปด้วยร่องรอยจากการถูกทำร้าย แต่ผมก็ทำไม่ได้..
ผมเป็นห่วงเขา..เป็นห่วงจนอยากจะออกไปดูให้เห็นกับตาว่าเขายังไม่เป็นอะไร
Ma-NuD_LaW
วันนี้วันเกิดแม่..อัพฉลองวันเกิดแม่ :m1:
ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะครับ..ตอนนี้แม่ออกจากโรงพยาบาลแล้ว กลับมาพักที่บ้าน..ดูแลตัวเองตามที่หมอบอก ก่อนจะไปตรวจอีกครั้งในอีกสองอาทิตย์
ต่อไปอาจจะมาๆ หายๆ บ้าง..แต่ยังไงก็จะพยายามมาอัพครับ อย่าเพิ่งหนีหายกันไปไหนล่ะ :m23:
ขอบคุณทุกความเห็นจ้า :pig4:
-
โอ๊ยย ดีใจมากๆอ่ะ
นี่ก็เพิ่งกลับมาจากเลี้ยงวันเกิดเพื่อนแฝดเหมือนกัน
ขอให้คุณแม่สุขภาพแข็งแรงนะคะ
ไอ้นัทส่งคนไปกระทืบวีหรออออ !
แกมันไอ้ใจหยาบ คะแนนดิ่งพสุธามาก
ทิวฆ่ามันเลย ฆ่ามันนนนน ~ :z6:
-
ขอให้คุณแม่ดีขึ้นเรื่อยๆ ครับ
ดูแลคุณแม่เป็นหลัก มีเวลาก็ค่อยมาต่อครับ คนอ่านรอได้เสมอ
-
เนื้อเรื่องเดินหน้ามั่งมั้ยเนี่ย หนีไปก้ตามกลับมา พอแค่รู้สึกว่าความรู้สึกของตัวละครจะพัฒนาไปหน่อยนึง นัทนี่คงไ่ใช่พระเอกหรอกนะเลวขนาดนี้
-
ไม่รู้แหละ ไม่เอา3P... เจอแบบนี้แล้วแอนตี้นัทมาก
คือร้ายเกินไปรับไม่ไหวจริงๆ ขนาดอ่านยังทรมาณตามไปเลย
ส่วนวี..ยังไม่กล้าเชียร์มาก กลัวเหมือนอีกเรื่องที่เคยอ่านมา
:ling2:
-
ดูแลคุณแม่ดีๆนะจ๊ะ ไม่ต้องเครียดเรื่องอัพนิยาย คนอ่านรอได้
อยากส่งคนไปกระทืบไอ้นัทบ้าง :z6: :beat:
-
HBD ให้คุณแม่ครับ สุขภาพแข็งแรงๆ
เง้อสงสารวี
-
ไอ้นัทไอ้เลวววววว :m31:
น้องทิวทำตัวดีๆสิ ปอกลอกมันให้หมด ฉันล่ะหมั่นไส้มันเต็มทน
ความจริงฆ่าตัวตายไปเลยอาจจะสบายกว่านะ //โดนตบ
-
นัท ถ้านายไม่ทุบตี จะโบกป้ายเชียร์เลยนะ
ทำกับข้าวให้น้องกินก็พูดดีๆสิฟ่ะ
อย่าตีน้องสิเลี้ยงด้วยลำแข็งจริงๆ
-
ฉันเชียร์แกอยู่นะ บักนัท
แต่ทำไมแกรุนแรงกับทิวตลอดเลย :z6:
-
เห้อ!! พูดไม่ออก อยากอ่านอีกก
-
ถึงนัทมันจะโหด
แต่มันก็รักน่ะ
ฮ่าๆ (เพ้อๆ)
:hao3: :hao3: :hao3:
-
สรุปทิวฆ่าวี ฆ่าตัวตายหนีไอ้หมาบ้านัด ไปอยู่กันสองคน o21
-
ขอให้คุณแม่หายป่วยมีสุขภาพแข็งแรงนะคะ :L2:
นัททำเพื่ออะไรเหรอ รักหรือแค้นกันแน่ :m17:
-
นัท แกทำตัวให้ชัดเจนหน่อยสิ อย่าทำกับทิวแบบเน้ :m16:
-
:ling1:
-
HBD'คุณแม่ย้อนหลังด้วยนะค่ะ
ว่าเเต่ทำไม!!!! นัทโหดจัง
:a5: :a5: :a5:
-
ขอให้คุณแม่หายป่วยไวนะคะ ^^
แล้วก็ไม่หนีหายแน่นอนค่ะ รอตอนต่อไปเสมอๆ ;-)
-
ขอให้คุณแม่มีสุขภาพแข็งแรงนะค่ะ
รอๆอ่านตอนต่อไป
-
รู้สึกปวดหัวใจบ้างมั๊ย กับการทรมานคนที่เรารัก ฮึ ไอ่หำนัท
-
ยินดีที่คุณแม่ออกจาก รพ. นะคะ ขอให้สุขภาพแข็งแรงค่ะ ^^
สงสารทิวอ่ะ ตอนนี้ไม่เข้าใจว่านัทต้องการอะไร ตอนแรกคิดว่านัทรักทิวนะ แต่มันไม่ใช่อ่ะ
คนรักกันไม่น่าทำแบบนี้ ถึงมันจะมีความรักหลากแบบก็เถอะ เป็นตัวละครที่ซับซ้อนมากค่ะ เอาใจไม่ออก ฮ่าๆๆๆ
รอตอนต่อไปนะคะ
-
คุณ ลิงภูเขา เป็นลูกที่ดีมากเลยค่ะ คอยดูแลคุณแม่เวลาไม่สบาย o13
ขอให้คุณแม่มีสุขภาพแข็งแรง หายป่วยเร็ว ๆ และมีคุณลูกที่น่ารักแบบนี้ตลอดไปนะคะ ^^
******
นายนัท!!!!! .. เธอจะโหดร้ายไปถึงไหนหะ ... กักขัง ทำร้ายร่างกายยังไม่พอ
ยังจะไม่หาข้าวหาปลาให้กินอีก กลางวันก็ไม่ได้กิน เย็นก็ทำเป็นลืมมมม
สงสารทิวจังเลย.... T.T
อืม.... ฉันรู้ละ ว่าจะทำยังไงกับนายดี .... หึหึหึ o18
-
นัทพระเอกของฉันก็ทำเกินไป
ส่วนทิว แน่ใจเหรอว่ารักวี
ถามใจตัวเองดีแล้วหรือ
-
คุณวีโดนซะแล้ว เฮ้อออ สงสารทิวกับวีจัง ถามจิง นัทเป็นพระเอกใช่มั้ย !?? เลวจริงเลวจัง ตัวอิจฉามากกว่ามั้ง :katai1:
-
นัท เหรี้ยมาก รักแม่งทำกันยังงั้นหรอ เศษเสี้ยวความห่วงใยยังไม่เคยมีให้รู้สึกเลย ขอให้ทิวอดทนนะ เก็บแค้นนี้ไว้ รอวันชำระ ต้องมันให้สาสมกับสิ่งที่มันทำ (อินมาก) :ling1:
-
ถึงจะเชียร์วีอย่างออกหน้าออกตา แต่ฉันก็อุตส่าห์แอบเชียร์แกในใจน่ะนัท
ทำไมแกถึงได้รุนแรงกับทิวแบบนี้
เอะอะก็เตะต่อยแล้วข่มขืนซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทิวมันคงจะรักแกหรอก
หัดอ่อนโยนซะบ้าง ไม่ใช่ใช้แต่กำลัง
โอ๊ย ฉันเกลียดแกจริงๆๆๆๆ
-
ถามจริงพ่อแม่ไม่เคยรู้เรื่องเลยจริงๆเหรอเนี่ยนิสัยของลูกชายมันเข้าขั้นโรคจิตแล้วนะ :เฮ้อ:
-
อิคุณนัท!!! กุตบมึ.งได้ปะ!!!?
นี่คือพระเอกจริงๆแล้วสินะ!????
เกลียดมันที่สุด! อยากร้องเพลงนี้ให้พี่นัทมันฟัง
จับพี่นัทแก้ผ้าแล้วปล่อยให้หมากัดให้ตาย!
คนใจร้ายอย่างพี่ต้องโดนเข้าซักวัน!
เกลียดกว่าพี่วุฒิที่ชอบทำร้ายน้องจุมซะอีก!
เกลียดกว่าพี่ตั้มที่มันทำน้องเนม!
เกลียดพี่นัทแม่ง! เลวฝึดฝัด!
-
ไม่ต้องมีคำบรรยายใดๆ สักคำให้ลึกซึ้ง
มอบประโญคด้านบนแด่ตอนนี้
เรายังยืนยันคำเดิมว่า
"เรายังไหว" กับตอนต่อๆไป ที่ทิวต้องโดน
(http://f.ptcdn.info/565/016/000/1394477898-z1PNG-o.png)
-
นัทรู้สึกยังไงกับทิวแน่หว่า สงสารทิว :mew2:
-
ตบตีเวียนวน
เฮ้ย คนเขียนสรุปมาด่วนเบยใครพระเอก
ลุ้นจนไม่อยากลุ้นแบ๊ว
อ่านฉากรันทดมากแล้วปวดตับ :katai1:
-
“ผมเจ็บ..”
“เจ็บงั้นเหรอ..มึงเจ็บใช่ไหม..” มันขยับตัวเข้าออกแรงขึ้นกว่าเดิม “ถ้าเจ็บก็อยากเสือกละเมอชื่อมันออกมาอีก..”
“ฮึก..”
มันจูบผม..กัดริมฝีปากผมแรงๆ เพื่อระบายความโกรธที่มาได้ยินผมละเมอเรียกหาวีเมื่อตอนหัวค่ำ ผมเผลอหลับไป..หลับสนิทจนไม่รู้ว่ามันกลับมาที่ห้องตอนไหน และไม่รู้ด้วยว่าตัวเองเผลอละเมอเรียกชื่อคนที่ไม่สมควรเรียกให้มันได้ยินออกไป
“จำไว้ว่าอย่านอกใจกู..อย่าทำแม้กระทั่งในฝัน..”
ไร้ข้อโต้แย้ง..ผมได้แต่ก้มหน้าก้มตารับบทลงโทษนี้ต่อไปทั้งที่ไม่รู้สึกว่าตัวเองผิดด้วยซ้ำ ก็แค่ฝัน..ก็แค่คิดถึงคนที่ตัวเองรัก ผมไม่คิดเลยว่ามันจะผิดมากมายขนาดนี้
“อย่าให้กูได้ยินมึงเรียกชื่อมันอีก จำไว้ !”
มันผละตัวออกไป..ทิ้งผมไว้กับกองผ้าห่มบนพื้นห้อง ผมยันตัวลุกขึ้นมา..มองไปรอบๆ ห้องที่ตอนนี้เละแทบไม่เหลือเค้าเดิม ทั้งข้าวของที่ถูกมันปัดกระจัดกระจาย ทั้งคราบคาวที่เลอะไปทั่วเตียงและพื้นห้องที่ผมนั่งอยู่ น่าสมเพช..น่าสมเพชตัวเองจริงๆ
.
.
“ไปเก็บของ..วันนี้มึงต้องกลับไปนอนบ้านกับกู” มันบอกหลังจากกินมื้อเช้าเสร็จแล้ว “กูไม่ไว้ใจให้มึงอยู่นี่คนเดียวหรอก..”
“แล้วพาผมกลับไป..ไม่กลัวผมจะขอให้ใครช่วยหรือไงครับ” ผมถามเพราะสงสัย..ไม่ได้คิดท้าทายมันสักนิด
“มึงไม่กล้าหรอก..”
“...”
“คิดจะไปบอกใครต่อใครว่ายังไง..บอกว่าโดนกูข่มขืนงั้นเหรอ” มันยิ้มเยาะ “ไม่ละอายใจแล้วหรือไงที่เป็นเมียของคนที่ได้ชื่อว่ามีพ่อคนเดียวกัน”
“คุณนัท !”
“หึๆ”
ผมจนคำพูด..ได้แต่ก้มหน้าทำตามคำสั่งของมันไป อยากให้กลับก็กลับ..อยากให้ตายก็ตาย ผมจะทำอะไรไปได้มากกว่านี้หรือไง..
.
.
“ทำไมแกไม่ไปเรียน..อยากให้ฉันขายขี้หน้าที่แกเรียนไม่จบหรือไง !”
“ผมขอโทษครับ..”
“อย่าให้ฉันรู้ว่าแกทำตัวเหลวไหลแบบนี้อีก..เพราะถ้ามีอีกครั้ง แกโดนดีแน่ !”
ผมก้มหน้าลง..เริ่มเข้าใจแล้วว่าทำไมมันต้องพาผมกลับมาที่นี่ เพราะแม่มันรู้แล้ว..รู้ว่าผมขาดเรียน แต่ก็ไม่ได้รู้ว่าผมทำไปเพราะต้องการหนี สุดท้ายพอดุด่าผมจนพอใจแล้ว..ก็สั่งเด็ดขาดให้ผมต้องเรียนให้จบในเทอมต่อไป เสียเวลา..เสียเงินเสียทองกับผมมามากพอแล้วสินะ ถึงได้รีบอยากให้ผมดูแลตัวเองได้แบบนี้ !
“แล้วผมจะดูแลทิวเอง..คุณแม่ไม่ต้องห่วงนะครับ”
“แกก็ออกรับแทนกันทั้งปี..เพราะแบบนี้ไงมันถึงได้ทำเรื่องให้ฉันต้องขายหน้าไม่หยุดหย่อน”
แล้วมันก็จบเหมือนเดิม..จบลงตรงที่มันดูดีในสายตาใครต่อใคร และมีแค่ผมเพียงคนเดียวที่เป็นตัวปัญหา..คอยสร้างปัญหาให้ทุกคนไม่หยุดหย่อน แต่มันก็เป็นแบบนี้มานานจนผมรู้สึกชินแล้ว..
“คืนนี้ก็ค้างที่นี่นะนัท..เพราะเย็นนี้แม่นัดพ่อแม่หนูมิวมาทานข้าวที่บ้าน” บอกแล้วปรายตามามองผม “ส่วนทิว..วันนี้ไม่ต้องมาร่วมโต๊ะด้วย”
“แต่แม่ครับ..” มันทำท่าจะแย้ง
“พอแล้วนัท..เรื่องที่แกเมาแล้วไปขอถอนหมั้นหนูมิวเขา ฉันยังไม่ได้ชำระความเลยนะ ช่วยอย่าก่อเรื่องให้ฉันต้องปวดหัวมากไปกว่านี้เลย..”
สิ้นสุดคำพูดของแม่มัน ผมก็ถูกลากแขนให้เดินตามมันขึ้นมาบนห้อง ผมถูกมันเหวี่ยงลงไปที่พื้น..ก่อนที่มันจะเดินไปทิ้งตัวนอนลงบนเตียง ผมเลยนั่งมองมันนอนคว่ำอยู่บนเตียงนิ่งๆ แบบนั้น..เพราะไม่รู้จะทำอะไร มันไม่พูด..ผมก็ไม่มีสิทธิแม้แต่จะขยับตัว ถ้าไม่อยากเจ็บตัวเหมือนทุกที..
.
.
“มึงอยากให้กูหมั้นกับมิวไหม..” จู่ๆ มันก็ถามขึ้นมาหลังจากเงียบไปนาน “แล้วมึงจะทำยังไงถ้ากูต้องแต่งงานกับมิวจริงๆ”
“...”
ผมเงียบ..ไม่มีคำตอบอะไรให้มัน เพราะผมไม่รู้ว่าตอนนี้มันต้องการคำตอบแบบไหนจากผม..ไม่รู้และไม่กล้าเสี่ยงจะแสดงความรู้สึกจริงๆ ของตัวเองออกมาให้มันได้รับรู้
“กูถามทำไมไม่ตอบ !” มันลุกขึ้นมา..ก่อนจะตะคอกใส่ผม “อยากเจ็บตัวนักใช่ไหม !”
“ผมไม่รู้ครับ..” ผมตอบมันไป “ไม่รู้ว่าคุณนัทอยากได้ยินคำตอบแบบไหน..”
“...”
“ผมกลัวตอบไม่ถูกใจอีก..”
“หึ !” มันแค่นยิ้ม “ก็แค่ตอบตามความรู้สึก..มึงคิดแบบไหนก็ตอบแบบนั้น”
ผมนิ่ง..ชั่งใจอยู่สักพักถึงเอ่ยปากตอบมัน “ก็คงดีใจมั้งครับ..ที่คุณกับคุณมิวได้แต่งงานกันสักที”
“ดีใจที่ไม่มีกูคอยตามรังควานชีวิตมึงสิไม่ว่า..” มันยิ้มเยาะ “อย่าคิดว่ากูแต่งงานไปแล้วจะมายุ่งกับมึงไม่ได้..”
“...”
“ถ้ากูพอใจจะทำซะอย่าง..มึงก็ไม่มีวันหนีกูพ้นหรอก”
“เพื่ออะไรครับ..” ผมถามมันแบบไม่เข้าใจ “จะทำร้ายกันไปแบบนี้เพื่ออะไร..”
“...”
“ถึงไม่เห็นแก่ที่มีสายเลือดเดียวกัน..ก็แค่สมเพชผมในฐานะเพื่อนร่วมโลกคนหนึ่งก็ได้” ผมทิ้งความกลัวออกไป..เมื่อเห็นว่ามันไม่ได้มีท่าทีเกรี้ยวกราดอะไรเหมือนทุกที “ที่ผ่านมาผมยังชดใช้ความผิดที่คุณบอกว่าแม่ผมทำไม่พออีกหรือไง..”
“เหอะ !”
“คุณนัท..”
“กูไม่มีวันปล่อยมึงไปแน่..”
“...”
“ไม่ว่าจะนานแค่ไหน..กูก็ไม่มีวันปล่อยมึงไป”
“...”
“เพราะมึงเป็นของกู..และมันต้องเป็นแบบนั้นตลอดไป”
Ma-NuD_LaW
ขอบคุณครับ..ที่ช่วยโหวตเรื่องนี้ในสาขานิยายสุดโศก :m29:
ขอบคุณสำหรับกำลังใจที่ให้คนเขียนกับแม่นะครับ :m1:
.
.
และคำตอบนี้..เพื่อช่วยรักษาอาการปวดตับของ คุณแมวดำ ผมขอตอบว่า "พระเอกไม่ใช่คนที่มีสายเลือดเดียวกับทิวแน่นอนครับ" และเรื่องนี้จบแบบแฮปปี้แน่ๆ ไม่ต้องกลัวตอนจบนะ :m13:
และสุดท้าย..ถ้า 'คนอ่านยังไหว' 'คนเขียนก็ยังไหว'เหมือนกันจ้า :m14:
บวกเป็ด :z13:
-
มันจะไม่ไหวอิตรงวนลูปมาเหมือนเดิมอ่ะ
เมื่อไหร่จะเข้าใจกัน เมื่อไหร่จะเกิดความเปลี่ยนแปลงเป็นชิ้นเป็นอัน
ฮืออออ ไอ้บ้านัท ไอ้นี่นี่ ถ้ารักทิวก็อย่ารุนแรงสิวะ
ตบกะบาลแยกเลย :z6:
-
เย้ ดีใจที่ไม่ใช่สายเลือดเดียวกัน แต่ทำไม่นัทขี้ขลาดแบบนี้ ไม่ปกป้องทิวเลย
-
เนื้อเรื่องย่ำอยู่ที่เดิมตลอดเลย
-
มันจะไม่ไหวอิตรงวนลูปมาเหมือนเดิมอ่ะ
เมื่อไหร่จะเข้าใจกัน เมื่อไหร่จะเกิดความเปลี่ยนแปลงเป็นชิ้นเป็นอัน
ฮืออออ ไอ้บ้านัท ไอ้นี่นี่ ถ้ารักทิวก็อย่ารุนแรงสิวะ
ตบกะบาลแยกเลย :z6:
v
v
v
คิดเหมือนกันเลย เนื้อเรื่องมันวนเวียนเวียนย่ำอยู่กับที่ไม่ไปไหนซักทีอ่ะ
ตอนนี้เหมือนเนื้อเรื่องมันถอยหลังกลับไปที่เก่ายังไงไม่รู้
ทิวก็เหมือนจะสู้ก็ไม่สู้ อะไรก็ไม่รู้ จนบางทีเริ่มรำคาญและสมเพชทิวล่ะ
เพราะตอนนี้ไม่ใช่นัทที่เป็นคนทำร้ายทิวนะ แต่เป็นทิวต่างหากที่เลือกจะทำร้ายตนเอง
โดยการอยู่ให้มันทรมานแบบนี้ และที่เราไม่เข้าใจคือทนไปทำไม ทนไปเพื่ออะไร
ถ้าจะบอกว่าเพราะเงินหรือเพราะอยากเรียนให้จบถ้าเป็นเมื่อก่อนน่ะใช่
แต่ตอนนี้ในเมื่อตัดสินใจจะหนีและก็หนีไปแล้วด้วยเหตุผลพวกนั้นก็ยกมาใช้ไม่ได้แล้วนะครับ
-
อิอิ ดีขึ้นนิดนึงที่รู้ว่าไม่มีสายเลือดเดียวกัน เอ๊ะรึจะเป็นวี
-
:z3: :a6:
ทิวหนีไปบวชทีเถอะ :amen:
-
มันจะหักมุมอีกรึไงกันนะTT
-
ไม่เป็นวีได้มั้ย มันไม่ถึงใจอ่ะ //อุ๊ปส์!!! แมวพิมพ์ :mew1:
-
"พระเอกไม่ใช่คนที่มีสายเลือดเดียวกับทิวแน่นอนครับ"
นี่เธอจะเล่นตลกอะไรกับช้านนนนนนน
แค่นี่ก็ดราม่าแล้ว ยังจะซับซ้อนซ่อนเงื่อนอีกเหรอ :z3:
-
ตกลงจะเอายังไงเนี๊ยะ นัท
สนุกมากครับ
-
ฟันธงเลย พระเอกคือวีแน่นอน
ส่วนอีนัทจะไปตายที่ไหนก็ไป
o13
-
แงๆๆๆๆๆๆๆ
ขอคัดค้าน การเอาวีเป็นพระเอกกกกก :z3:
#เราติ่งนัท 5555 :z2:
ล้อเล่นนะคะ เดี๋ยวติ่งวีรุมตื๊บ :hao7: :katai5:
สุดท้ายนี้แล้วแต่คุณคนเขียนเลยค่ะ แนวเรื่อง หรือ พระเอกจะเป็นใคร รับได้หมดค่ะ สู้ๆนะคะ :กอด1: :กอด1:
-
ยื่นคำขาดไปทีนึง
หรือจะให้ผมตาย
แค่นี้เลยจบดูสิมันจะยังไง
ไม่ก็ตายๆไปเถอะ ชีวิตแบบนี้ซ้ำไปซ้ำมาทนได้ไง
-
มันจะอะไรหนักหนาเนี่ย
จะแต่งงานก็จะไม่ปล่อยไปไหนอีก
จะเอาไงคร้าบรออ่านตอนต่อไป
-
ยังไหวอยู่น้า ถ้าบอกว่าจบแฮปปี้อ่า เค้าจะอดทนเป็นเพื่อนทิวนะ :o12:
-
เราว่านัทไม่ใช่พ่อเดียวกับทิวหรอกมั้้ง !?
เป็นกำลังใจให้ทิวต่อไป สู้ๆๆๆๆ o13
-
คนอ่านยังไหวอยู่ค่า ถ้าคนเขียนยืนยันว่าเรื่องนี้จบแฮปปี้แน่ๆ
แต่เนื้อหามันวนเวียนอยู่ที่เดิมไม่ไปไหนสักทีอ่ะค่ะ
จนบางทีก็แอบอ่านข้ามๆไปมั้ง เพราะเดาได้ว่ายังไงทิวก็ไม่กล้าสู้อีกแล้ว
แต่ก็จะติดตามอ่านจนจบแน่นอนค่ะ เพราะอยากรู้ว่านัทมันจะใช่พระเอกจิงเหรอ
เชียร์สุดฤทธิ์ให้เรื่องนี้ได้รางวัลนิยายสุดโศกค่ะ หดหู่เหลือเกิน
เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ ^^
-
เราเพิ่งได้อ่านเรื่องนี้ทีเดียวจากกระทู้แนะนำ
พูดไงดี พอได้อ่านรวดเดียวมันรู้ได้เลยว่าเรื่องวกวนจนไม่ไปไหน
คือตอนที่หนีออกไปมันต้องแตกหักได้แล้ว แต่นี่อะไรยังให้เขาจับมาอีก
แล้วก็ถ้านัทเป็นพระเอกก็น่าจะคิดได้กว่านี้ แบบนี้น่าไปหาหมอนะ โรคจิตชัดๆ
สรุปได้ว่าคุณลิงภูเขาเขียนนิยายภาษาสบาย สนุก สนุกมากด้วย เราชอบบย
แต่อยากให้เขียนรวดเดียวจบเรื่องทุกสิ่งอย่าง เริ่มต้นใหม่ได้แล้ว
สู้ๆนะคะ เป็นกำลังใจให้ :L2:
-
นัททำตัวน่าสมเพชมากอ่ะ
หลงทิวจนโงหัวไม่ขึ้นแย้ว
แต่แสดงความรักแบบผู้ใหญ่ไม่เป็นซะงั้น
เป็นผู้ใหญ่ได้แล้ว
ฉันแอบเชียร์แกอยู่น้า :ling1:
-
อยากให้เกิดเหตุการร์อะไรซักอย่างที่ทำให้ความสัมพันธ์สุดSเปลี่ยนไปบ้างนะ เนื้อเรื่องจะได้ดูไปใหนมั่ง เพราะอ่านๆไปไม่ต่างกับตัวพระเอกและนายเอกยังย่ำอยู่ที่เดิมเลย
-
เป็นกำลังใจให้ทิวนะ สู้นัทบ้างเหอะๆๆ
เอางี้นะทิว วางยา ฆ่ามันเลย
:pig4: :pig4: :pig4:
-
พระเอกเป็นใครไม่สำคัญ แค่รู้ว่าตอนนี้นัทรักทิวแล้วใช่มั้ย หวงขนาดนี้ :m3:
-
คนอ่านยังไหวค่ะ แม้จะเริ่มงงแล้วว่าพระเอกเป็นใครกันแน่ แต่เราเชียร์ไอ้โหด :m26:
-
อยากแจกทีนนี่บอกเลย
พี่นัทมึงเคยวูบไหม?
ถ้าไม่เคยอยากลองสักทีเปล่า?
-
อยากให้เขาอยู่ ก็ดูแลดีๆสิฟ่ะ
-
เกลียดพระเอกมาก อยากฆ่าให้ตาย :z3:
-
สักวันชั้นจะต้องรู้ความจริงให้ได้ ฮึ่ม!!!
-
จะไม่ทน... :ling3:
-
ทิวไม่ใช่ลูกของพ่อ ไม่ก็ไอ้หมานัทแหละไม่ใช่ลูก ทั้งสองคนไม่ใช่พี่น้องกัน ล่ะสิ ต้องใช่แน่ๆ :a5:
-
คนเขียนถามจริง มันดราม่าได้ทุกตอนจริง
ขออะไรหวานๆ มาแก้ขมหน่อยเถอะ ขอร้อง=￣ω￣=
-
แล้วตลอดทั้งเทอมนั้นรวมทั้งช่วงปิดเทอมสั้นๆ นั่น..ผมก็ไม่ได้พบเจอใครเลย นอกจากมันและคนที่บ้านมัน มันมักจะเอาผมไปทิ้งไว้ที่บ้านทุกครั้งที่ต้องไปทำงานกับพ่อ..ก่อนจะเอาผมกลับไปขังไว้ที่คอนโดทันทีที่มันกลับมา ผมไม่ได้คิดจะหนีอีก..ในขณะที่ข่าวคราวของวีก็เงียบหาย ทั้งที่ผมก็ไม่ได้คิดอยากจะให้วีต้องมาเจ็บตัวเพื่อช่วยผม..แต่บางทีก็อดรู้สึกน้อยใจไม่ได้ที่เขาหายไปแบบนี้
.
.
ผมกลับมาเรียนอีกครั้งในเทอมถัดมา..ส่วนมันเองก็เรียนจบแล้ว ต้องเข้าไปช่วยงานพ่อมันที่บริษัทอย่างเต็มตัว ถึงไม่ค่อยมีเวลามาวุ่นวายกับผม..แต่มันก็ยังตามไปรับไปส่งผมทุกครั้ง ตำแหน่งว่าที่เจ้าของบริษัทคนถัดไปทำให้มันได้อภิสิทธิ์เหนือใครๆ ในการที่จะเข้าสาย..หรือหายจากโต๊ะทำงานในบางเวลาเพื่อมารับผม ส่วนเด็กในบ้านอย่างผมก็ยังขาดอิสระ..และไม่มีสิทธิทำอะไรมากกว่าที่มันอนุญาตให้ทำ
.
.
“วันนี้กูไม่ว่าง..จะให้คนรถไปรับ”
“ผมกลับเองได้..”
“กูแค่บอก..ไม่ได้ถามความเห็นมึง”
ผมไม่พูดไม่แสดงความเห็นอะไรอีก ทำแค่เดินลงมาจากรถเงียบๆ ก็อย่างที่มันบอก..ผมไม่มีสิทธิจะพูดหรือทำอะไรในสิ่งที่ตัวเองต้องการทั้งนั้น ถ้ามันไม่ใช่สิ่งที่มันต้องการให้ทำ
.
.
ตกเย็น..ผมขออนุญาตอาจารย์ออกมาจากห้องเรียนก่อนเวลาเลิก อยากลองแอบไปดูวีสักครั้ง..อยากรู้ว่าที่ผ่านมาเขาหายไปไหน หรือตอนนี้จะมีใครอยู่ข้างๆ เขาแทนที่ผมแล้วหรือเปล่า และวันนี้เป็นโอกาสที่ดี..เพราะวันนี้มันไม่ว่างจะมารอรับผมเหมือนทุกที และกว่าที่คนรถจะมารับ..ผมยังพอมีเวลาเหลือที่จะไป
ผมพาตัวเองไปยังตึกคณะแพทย์..สอดส่ายสายตาไปทั่วก่อนจะเจอกับวี ที่ตอนนี้กำลังยืนคุยอยู่กับผู้หญิงคนหนึ่ง ผมค่อยๆ ก้าวเท้าเดินเข้าไปหาเขา..ในขณะที่สายตาก็มองสำรวจไปทั่วใบหน้าและร่างกายนั่น วีมีรอยฟกช้ำหลายจุดบนใบหน้า..แขนข้างซ้ายใส่เฝือกที่ดูเปื้อนๆ เหมือนใส่มานานแล้ว ผมเร่งฝีเท้ามากขึ้น..เมื่อเห็นว่าเขากำลังจะเดินขึ้นบันไดไป แต่แล้วก็ต้องชะงัก..เมื่อได้ยินเสียงซุบซิบจากผู้หญิงที่นั่งอยู่ตรงโต๊ะที่ผมเดินผ่าน
“คนนั้นไง..ดาวคณะนิเทศ ที่เป็นคู่หมั้นของวีน่ะ”
ผมรู้สึกเหมือนจะก้าวขาไม่ออก..เมื่อได้ยินคำว่า ‘คู่หมั้น’ นั่น เวลาแค่ไม่กี่เดือนที่เราไม่ได้เจอกัน..มันทำให้เขาลืมผมไปแล้วเหรอ ทำไมจู่ๆ เขาถึงได้ไปหมั้นกับคนอื่น..ทั้งที่เขาเคยบอกว่ารักผม และเพราะแบบนี้ใช่ไหม..เขาถึงได้หายไป
“หึๆ”
โง่..โง่ชะมัด ผมมันโง่เองที่ไปหลงเชื่อว่ามันคือเรื่องจริง..โง่ที่คิดว่าเขารัก ทั้งที่ควรจะรู้ว่า..ไม่ว่าจะใครหน้าไหนก็เป็นแบบนี้กันทั้งนั้น
โกหก..หลอกลวง..ไม่เคยจริงใจ..
“เลิกโง่สักทีเหอะ !”
.
.
“เป็นอะไร..”
“เปล่าครับ..”
“หึ..” มันแค่นเสียงในลำคอ “เปล่าแล้วทำไมให้ความร่วมมือกับกู..”
ผมไม่ตอบอะไร..แล้วเลือกที่จะดึงมันมาจูบแทน ไม่รู้สิ..ผมแค่รู้สึกอยากจะทำอะไรก็ได้ ที่มันจะช่วยให้ผมลืมความเจ็บไปได้บ้าง ผมไม่อยากคิดเรื่องวี..ไม่อยากเจ็บปวดกับเรื่องของเขาไปนานกว่านี้ เวลาแค่ไม่กี่ชั่วโมงหลังจากที่ผมได้ยินและได้เห็นภาพพวกนั้นผมก็เจ็บมามากพอแล้ว..ผมไม่อยากจะเสียเวลาให้กับความโง่ของตัวเองไปนานกว่านี้อีก
.
.
ผมลุกขึ้น..เดินกระโผลกกระเผลกเข้ามาล้างตัวในห้องน้ำหลังจากที่มันหลับไปแล้ว รู้สึกขอบคุณมันนิดหน่อยที่ทำให้ผมเจ็บตัวได้ขนาดนี้..
ตอนนี้ผมเจ็บ..เจ็บจนลืมความรู้สึกตอนที่เห็นวีเดินไปกับผู้หญิงคนนั้นเสียสนิท
.
.
“ทิว..” ผมหยิบผ้าขนหนูขึ้นมาพัน..ก่อนจะเดินออกมาจากห้องน้ำ “ไอ้ทิว !”
“ครับ..”
“กูก็นึกว่ามึงหนีไปไหน..”
ผมเงียบ..ไม่ได้ตอบอะไร ทำแค่เดินไปหยิบเสื้อในตู้มาใส่..กับกางเกงตัวเดิมที่ถูกมันถอดออกไปก่อนหน้านี้ ใส่เสร็จก็เดินไปนอนลงข้างๆ มันเหมือนก่อนที่จะลุกไป ผมถูกมันดึงเข้าไปกอดเอาไว้..กอดแน่นเสียจนผมแทบจะหายใจไม่ออก
“อย่าไปไหนจนกว่ากูจะตื่น”
“ครับ..”
มันคงจะคิดว่าผมจะหนีไปหลังจากเพิ่งมีอะไรกับมันเมื่อคราวที่แล้ว..ถึงได้ทำท่าตกใจตอนที่ไม่เห็นผม แม้กระทั่งกอดที่รัดแน่นจนเหมือนถูกมัดด้วยเชือกนี่ก็คงเพราะคิดว่าผมจะหนีไปอีกเหมือนกัน..
ผมนอนนิ่งๆ ให้มันกอด..ขณะพยายามข่มตาหลับเหมือนมันบ้าง ทั้งที่ไม่อยากคิดเรื่องของวีให้ปวดหัว..แต่ผมก็ทำไม่ได้ ผมได้ยินแต่เสียงซุบซิบนินทาเรื่องของเขาอยู่ในหัวตลอดเวลา..
คู่หมั้น..
คนที่คู่ควร..
ทำไมตัวผมถึงไม่มีอะไรที่สามารถสู้เธอได้เลย..
Ma-NuD_LaW
เนื้อเรื่องมันย่ำอยู่กับที่ไม่ไปไหน..
อืม..จะพยายามแก้ไขนะครับ :m17: (เริ่มจากตอนนี้..)
.
.
หลังจากนี้กลัวจะอัพช้าลงไปกว่าเดิมอีก..ขอช่วงเดือนตุลานี้นะครับ :m23:
พ้นเดือนนี้ไป..อะไรๆ ก็คงจะดีขึ้น (ล่ะมั้ง)
ขอบคุณทุกความเห็นครับ..จะเอาคำแนะนำไปลองปรับปรุงดูนะ :pig4:
-
เย้ๆๆได้จิ้มด้วย (รึเปล่า) :ling1: :ling1: :ling1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
เฮ้ออออ ทำไมกลับกลายเป็นแบบนี้อีกแล้ว
นี่นัทมันโรคจิตอ่อนๆจริงๆ รักก็ไม่พูดไม่บอก
ส่วนวีนี่ต้องรอดูอีกที ไม่แน่อาจมีเงื่อนงำ
เราชอบเรื่องนี้มากนะคะ อัพทีต้องอ่านทุกตัวอักษร
ที่อ่านไวตอบไวนี่เพราะเนื้อเรื่องมาสั้นๆ แต่เข้าใจนะ
ส่วนเรื่องวกวนเวียน ถ้าอ่านทีละตอนยังไม่เท่าไหร่ค่ะ
แต่ถ้าอ่านรวดเดียวคงต้องบอกว่ามันวกกลับจุดเริ่มต้นตลอด
เอาใหม่เนอะ ให้ทิวตัดสินใจใหม่ รวมถึงนัทด้วย
มาอัพไวๆนะคะ ว่างก็มา ไม่ว่างก็บอก รอได้ค่า
:กอด1:
-
วีมีคู่หมั้นแล้ว!!!
ทำไมทำอย่างนี้
-
เห้อ เจ้บกว่านี้ได้อีกมะ ใส่มะให้เต้มที่ ใส่มะ
-
ทิวอยู่เพื่อตัวเอง ทำเพื่อตัวเอง ช่วยตัวเอง อย่าไปพึ่งใครทั้งนั้น ดีที่สุด
-
เง้อจริงดิวีไม่น่านะ
หรือโดนบังคับแต่ง
-
เราว่านัทรักทิวนะ....แต่รักและแสดงออกไม่ถูกวิธี
-
ถ้าทิวลองเปิดใจกับนัทดูบ้างล่ะ จะเป็นยังไง :ling3:
แต่ก็ไม่รู้ไง ว่าอิคุณนีทมันเป็นอะไรของมัน เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย :m31:
-
ยังจะมีดราม่ากว่านี้อีกเหรอ ที่ผ่านมายังโศกไม่พอใช่ไหม :a5:
แต่ยังดีที่ยังแอบหวานอยู่บ้าง ให้นัทช่วยปลอบใจนะ :m18:
-
อยากให้นัททำอะไรสักอย่าง..ให้ทิวรู้ว่ารัก..รักจริงๆ
หรือเราจะคิดไปเองว่ามันรัก..เริ่มงง..
-
สงสารทิว
-
ตัดสินใจแล้วว่าจะเชียร์นัทแบบสุดลิ้ม
อาจจะเพราะความโง่ของไอ้คุณนัท
เลยทำให้เราสงสารมาก :hao5:
อันที่จริงแค่บอก่ทิวไปว่ารักอะไรๆคงจะดีขึ้นบ้าง
แกเป็นหนุ่มซึนสินะเจ้านัท :hao4:
-
นัทนายรู้มาตลอดว่าไม่ใช่พี่น้อง
แต่ทิวไม่รู้เลย นายพูดคลุมเครือให้ทิวรู้สึกแย่
แล้วนายจะได้รับความรู้สึกดีดีจากทิวได้ไง
นายใจร้ายมากอะ :m16:
-
ถึงช้าก็รอนะคะ อย่าหายลับไปก็พอ
-
เรื่องนี้.ตอนจบจะมีใครตายไหม :mew4:
-
โนคอมเม้นท์สำหรับนัทค่ะ ตราบใดที่ยังเป็นแบบนี้เราจะไม่พูดถึง
มาเรื่องของวีดีกว่า เราว่าไม่น่าจะใช่อย่างที่ทิวคิดนะ
ต้องมีเรื่องเข้าใจผิด หรืออาจจะถูกคลุมถุงชนก็ได้
ยังไงเราก็เชื่อว่าวีรักทิวจริงๆ ไม่ได้หวังอะไรแน่นอน
ส่วนนัทรู้ใจตัวเองเมื่อไหร่ ค่อยกลับมาคุยกันนะ
-
ชั้นบอกใหหนูหลอกเอาเงินปั๋วมาอัพเกรดตัวเองไง
รีบทำซะ!!!! :ling1: อยากเห็น หนูทิวเวอร์ชันแซ่บบบบบ
-
เราว่านัทมันไม่ได้รักทิวอะ
เราว่านัทมันยึดติดกับทิวเพราะเห็นเป็นสิ่งเดียวที่มันควบคุมและมีอำนาจเหนือกว่าได้ในชีวิต
แต่มันไม่ได้สนใจตัวตน ความต้องการ ความรู้สึกนึกคิดของทิวจริงๆ
มันมีความสุขที่ได้อยู่กับทิวเวอร์ชั่นหุ่นไร้วิญญาณที่ทำตามคำสั่งมันทุกอย่างเท่านั้น
ทำดีด้วยแต่ในสิ่งที่มันมโนเอาเองว่าทิวต้องอินต้องซึ้ง พอเค้าไม่อินก็งอแงตีอกชกหัว
ตามธรรมชาติแล้วไม่มีใครรักคนแบบนี้ลง ยกเว้นจะเป็นอาการทางจิต
แต่วีมีลุ้นว่ารักทิวจริงนะ
ถ้านัทจะเปนพระเอก ต้องเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่มวากกกกกกกก ถึงจะสมจริว
สู้ๆ
-
ยุงเกาะอ่ะ อะไรมันจะน้ำเน่าได้อีก
ชั้นล่ะสงสารแกจริงๆทิวเอ้ย
เหมือนเป็นกระโถนรองท้องพระโรง
ใครๆก็รังแก สู้ๆกับชีวิตแล้วกัน
-
เด๊กเบื่อ เด๊กเบื่อ (เรียนแบบ น้องเด๊กๆ)
เมื่อไหร่จะเข้าใจกันสะทีแล้วเมื่อไหร่ จะได้หมดทุกข์
เห่อ แล้ววีเมิงยังไงเนี้ย
เห่อ เซงจิตใจ
ส่วนเรื่องวนๆเวียนๆก็แอบเห็นด้วยนะว่ามันไม่ไปไหน
จะวนกลับมาที่เดิมคือการหนีไม่ได้ถูกทำร้ายจนเห็นเป็นเรื่องปกติ
แต่มันก็นะมันคือคีย์เวิร์ดของตัวละครที่จะต้องพบเจอกับเหตุการณ์ที่ค่อยๆเกิดค่อยๆรู้
สาเหตุ
ไงก็สู้ๆจ้า เป้นกำลังใจให้....ให้มาต่อเร็วๆและแต่ละตอนยาวๆนะ5555+
-
วีน่าจะมีเหตุผลนะ
-
ขอให้ทุกสิ่งเรียบร้อยโดยไว สงสารทิวจะตายแล้ว
-
เนื้อเรื่องเหรอ ก็ดำเนินไปเรื่อยๆ เหมือนชีวิตจริงนะ ยังอยากอ่านเรื่อยๆ แบบนี้อีก. อีก. อีก. นัทเป็นผู้บริหารแล้ว ความคิดอาจจะเป็นผู้ใหญ่ขึ้นในด้านความรัก เกี่ยวกันมั๊ย อิอิ
-
(https://pbs.twimg.com/media/BzGvt1ICMAEecy_.jpg)
ถือซะว่าประโยคด้านบน แทนความในใจจากคนอ่านตัวเล็กๆคนนี้
เครดิต @kooperk_ จากแท็ก #ประโยคแซ่บแคปให้ด้วย
-
เออกลัวเหมือนกัน จะมีคนตายไหมตอนจบ
ปลเชียร์นัทเช่นเคยแสดงออกหน่อยจิว่ารักไม่ใช่รัดอิสระทิวซะแน่นขนาดนี้
-
อยากให้ทิวไปให้พ้นสังคมเดิมๆ แบบนี้ ไปเริ่มต้นชีวิตใหม่แบบเรียบง่าย ด้วยตัวเอง
-
:monkeysad:
ตกลงไม่มี ผุชาย คนใหม่มาเพิ่มแล้วใช่ป่าว โถ น้องทิว ตัวเลือกช่างน้อยนัก นัทจอมซาดิส กะวีเทพบุตรแสนดี(แปลกๆ)
-
รออยู่ค่ะ :call:
-
พี่นักเขียนขาอยากรู้ว่าเรื่องมันเกิดได้ยังไงทำไมนัทถึงทำอย่างนี้กับทิวอยากอ่านในมุมของนัทบ้าง :mew1: :กอด1:
-
“นัทอยากเห็นมิวตายใช่ไหม..”
“อย่างี่เง่านะมิว”
“มิวไม่ได้งี่เง่า ! นัทต่างหากที่เปลี่ยนไป !”
ผมแกล้งหลับตานิ่งๆ อยู่ที่เบาะหลังแบบนั้นเหมือนไม่ได้ยินเสียงทะเลาะ เสียบหูฟัง เปิดเพลงให้เล่นไป..แกล้งไม่รู้ แกล้งไม่ได้ยิน แกล้งทำตัวโง่ๆ เหมือนทุกครั้ง วันนี้มันต้องแวะมารับมิวไปกินข้าวเย็นก่อน..ผมเลยต้องมากับมันแบบช่วยไม่ได้ เพราะมันไม่ยอมให้ผมกลับเอง..ไม่ยอมและบังคับให้ผมต้องนั่งรถมารับมิวจากที่ทำงานของเธอ แถมยังต้องไปเป็นก้างตอนที่มันกินข้าว..ดูหนังกับมิวด้วย
“พูดกันไม่รู้เรื่องแบบนี้..ก็อย่าพูดกันเลยดีกว่า !”
“นัท !!”
“ลงไป !”
“นัท !!” มิวเสียงดังขึ้นอีก “นี่นัทกล้าไล่มิวเหรอ !”
“บอกให้ลงไปไง !”
“เอ่อ..” ผมรีบถอดหูฟัง..ก่อนจะเอ่ยปากห้าม “คุณนัทใจเย็นๆ หน่อยสิครับ”
“หุบปากไป !” มันหันมาตวาดผม “ส่วนมิว..ลงจากรถไปได้แล้ว !”
“นัทกล้ามากนะที่ทำกับมิวแบบนี้..”
“จะไปฟ้องแม่หรือฟ้องใครๆ ก็ได้นะ..หรือถ้าจะประชดด้วยวิธีเดิมๆ ก็ขอให้ตายสมใจแล้วกัน”
“นัท !!”
“ลงไป !!” มันออกปากไล่อีกครั้ง..ก่อนจะหันมาสั่งผมเสียงดัง “ส่วนมึงย้ายมานั่งข้างหน้า !”
มิวตวัดหางตามามองผมแบบไม่พอใจ..ก่อนจะเปิดประตูออกไปแรงๆ ผมถอนหายใจออกมา..แล้วย้ายพาตัวเองไปนั่งเบาะหน้าโดยไม่เปิดประตูรถ แค่ก้าวขาข้ามเบาะไปนั่ง..ไม่คิดจะสนใจเสียงบ่นของมัน
ผมเลิกกลัวที่จะถูกมันด่ามันว่ามาสักพักแล้ว..คงเพราะช่วงหลังๆ มานี้มันแทบจะไม่ปริปากว่าอะไรผมเลย ไม่ว่าผมจะงี่เง่าไม่กินข้าว..หรือไม่ทำความสะอาดห้องเหมือนเมื่อก่อน มันก็ไม่เคยพูดอะไร นอกเสียจากว่าวันไหนผมจะไม่ตอบสนองมันกับเรื่องบนเตียง
ใช่..ผมนอนกับมันง่ายๆ ทุกคืน เลิกขัดขืนและตามใจทุกครั้งที่มันแสดงความต้องการ ผมไม่แคร์เรื่องศีลธรรม..ไม่สนใจด้วยซ้ำว่าบาปมันจะมากมายแค่ไหน ถ้าความผิดพวกนี้..มันจะสามารถทำให้ผมลืมความเจ็บปวดไปได้
“จะทิ้งคุณมิวแบบนี้จริงๆ เหรอครับ” ผมถามแล้วมองไปรอบๆ ถึงตอนนี้จะยังไม่มืดเท่าไร แต่มันก็ดูน่ากลัวเกินไปสำหรับผู้หญิงตัวเล็กๆ อยู่ดี “ผมว่า..”
“ไม่ใช่เรื่องของมึงทิว”
ผมหุบปากเงียบ..ไม่พูดไม่แสดงความเห็นอะไรอีก ทำแค่ส่งสายตาแสดงความเห็นใจไปให้มิวที่ตอนนี้ยืนกระฟัดกระเฟียดอยู่นอกรถ บางทีผมก็เคยคิด..ว่าสิ่งที่มิวทำมันดูไร้สาระ การที่เธอเลือกจะรั้งมันเอาไว้..เลือกจะเรียกร้องความสนใจจากมันด้วยการทำร้ายตัวเอง การกระทำโง่ๆ ที่อาจจะเห็นผลในช่วงแรก..แต่ไม่สามารถใช้ไปได้ตลอด
ผมไม่เห็นประโยชน์อะไรจากสิ่งที่มิวทำ..เพราะทุกสิ่งที่เธอทำมันรั้งเอาไว้ได้แค่ตัว แต่ไม่เคยรั้งหัวใจมันเอาไว้ได้ !
“เพราะเธอรักมากเหรอครับ..เธอถึงได้ดูไร้ค่าแบบนั้น”
ผมถามคำถามที่อยากได้คำตอบจากใครบางคน ผมอยากรู้..รู้ว่าเพราะผมรักเขามากใช่ไหม เขาถึงได้ทำแบบนั้นกับผม ทอดทิ้งความรักที่ผมมีให้..เหยียบย่ำมันเหมือนกับว่าความรู้สึกของผมมันช่างไร้ค่าสิ้นดี
“เพราะอีกคนไม่ได้รักต่างหาก..มันถึงได้ดูไร้ค่า”
เสียงมันพึมพำบอกก่อนจะออกรถมา ผมได้ยิน..แต่ไม่ได้คิดจะเก็บคำพูดของมันมาใส่ใจอีก ที่ทำก็แค่หยิบหูฟังที่เพิ่งถอดทิ้งไปกลับมาเสียบฟังใหม่..ฟังไปแบบนั้นเรื่อยๆ จนเผลอหลับไปทั้งที่ยังไม่ถึงคอนโด
.
.
“อื้อ..” ผมงัวเงียลืมตาขึ้นมา..ตอนที่มันจะอุ้มผมลงจากรถ “คุณนัท..”
“หึ..” มันหัวเราะในลำคอ..ก่อนจะก้มลงมากัดปากผมแรงๆ “ถึงแล้ว..”
“ครับ..” ผมโงนเงนลงจากรถ..เดินแบบครึ่งหลับครึ่งตื่นตรงไปที่ลิฟต์โดยไม่รอมัน เสียงมันหัวเราะแว่วๆ ตามมาด้วยเสียงปิดประตูรถ ผมหันกลับไปมอง..ก่อนจะชะลอฝีเท้าลงเพื่อรอมัน “ผมปวดหัว..”
“นอนมาก..” ผมเอนตัวไปเกาะแขนมัน..ตอนถูกว่า “อย่าเลื้อย..”
“ผมง่วง..”
“หึๆ” มันหัวเราะ..ก่อนจะดึงตัวผมให้เดินเข้าลิฟต์เมื่อประตูเปิด “ถ้ายังไม่หยุด..กูเอามึงตรงนี้”
ผมเลิกทำตัวอ่อนปวกเปียก..ยืดตัวขึ้นยืนด้วยตัวเองทันทีที่ได้ยินคำขู่ ถึงจะรู้ว่ามันคงไม่ทำ..แต่ผมก็ไม่อยากลองเสี่ยง ยิ่งในเวลาแบบนี้..เวลาที่มันเพิ่งจะหงุดหงิดมา ยิ่งไม่ควรลอง..
.
.
พอถึงห้อง..ก็แยกย้ายกันเข้าห้องใครห้องมัน ผมอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ..ก็เดินตรงมานั่งอ่านหนังสือเพื่อทบทวนสิ่งที่เรียนไป ผมทำแบบนี้ทุกคืนถ้าพอมีเวลา ก่อนจะเดินไปเคาะห้องมันเมื่ออ่านเสร็จ มันเองก็รู้..ถึงได้ให้เวลาผมได้อ่านหนังสือโดยไม่เข้ามากวนเลยสักครั้ง แต่ถ้าวันไหนผมอ่านเพลินจนมันรอไม่ไหว..มันก็จะเดินมานอนกับผมที่ห้องเอง
นอนในที่นี้..ก็คือการมีเซ็กส์นั่นแหละ !
.
.
“ช้า..” มันว่าทันทีที่ผมเปิดประตูห้องมันเข้ามา
“ขอโทษครับ..”
ผมปลดกระดุมเสื้อตัวเองออก..ก่อนจะเดินเข้าไปหามันที่เตียงอย่างรู้งาน ก็เป็นแบบนี้ทุกคืน..นับตั้งแต่ผมรู้ตัวว่าตัวเองเกิดมาเพื่อต้องทำเรื่องแบบนี้ คนไม่มีค่า..ก็แค่ขยะที่ไม่มีใครต้องการ อย่างดีก็เป็นแค่ที่ระบายความใคร่ของใครต่อใคร..เหมือนที่มันเคยบอกเอาไว้ ว่าผมน่ะ..มันได้เลือดแม่มาเต็มๆ
โคตรสกปรกเลย !
Ma-NuD_LaW
ขออืดตรงช่วงนี้..เพื่อเก็บรายละเอียดหน่อย
.
.
((อันนี้คิดเผื่อไว้ก่อน)) อารมณ์และการแสดงออกของตัวละครโดดเร็วไปไหมสำหรับตอนนี้
อืม..คิดว่าไม่นะ เพราะเวลามันเดินข้ามมาสักระยะแล้ว (ในความรู้สึกของคนเขียน :z6: )
.
.
สุดท้าย..ขอโทษที่หายหัว อย่างที่บอกช่วงนี้วุ่นจริงๆ แต่มีข่าวดีเรื่องสุขภาพของแม่มาทำให้รู้สึกสบายใจขึ้นมาหน่อย :heaven
:z13: ขอบคุณทุกความเห็นครับ :pig4:
-
หน่วงมากก
จิตใจฉันยิ่งไม่แข็งแรงอยู่ ฮ่วย :o12:
-
มีความลับที่อยู่ในใจ มีความลับที่อยู่ข้างใน แต่ไม่รู้จะบอกเธอได้อย่างไร //ฮัมเพลง ^^
-
“เพราะอีกคนไม่ได้รักต่างหาก..มันถึงได้ดูไร้ค่า”
พูดเองเจ็บเองแหงๆ...
-
ชีวิตยังไม่สิ้น ก็ต้องดิ้นกันไป สู้ๆและอดทนต่อไปนะทิว o13
-
นัทก็พยายามสลัดมิวเพื่อทิวอ่ะนะ
เอ็งควรจะทำตัวให้ดีกว่านี้นะนัท
เด๋วตำแหน่งพระเอกจะหลุดมือไปนะ
-
หายไปนานเลยนะ คนเขียน
แต่คนอ่านยังรออยู่จ๊ะ ดีใจที่มาต่อนะ
-
ยังคงเครียด
รอวันเรื่องเคลียร์
-
ขอบคุณค่า ยังคงเศร้าเหมือนเดิม
-
กลับมาแล้วๆๆ
หน่วงสุดๆ
-
โอมมมมม
รักกูหลงกู เสพสมร่างกายกู
ท่องไว้ๆทิว
อยากรู้ถึงความเป้นไปของวี
หายหัวไปไหนฟร๊ะ
ไหนบอกรักนักรักหนา
-
ทิวลองหันมามองนัทหน่อยจิ
ส่วนนัทเลิกทุบตีเมื่อไหร่จะโบกป้ายเชียร์เต็มตัวนะ
-
เหมือนนี่คือจะหวานที่สุดแล้วของนัทใช่ป่ะ
เป็นหนุ่มแนวทุนดราเหรอนัท
-
ชอบนัทจัง เรามาโซ5555
แต่ถ้าโดนทุกวันก็ช้ำในตาย
-
เฮ้อออ
-
:katai1:
-
วี แม่ง!!!!!!! หายหัวไปเลยว่ะ นี่มันจะขาดการติดต่อกับทิวจริงดิ
อย่าลืมมาต่อน๊า รออ่านอยู่น่ะ
-
รอตีอปายยย
-
“เพราะอีกคนไม่ได้รักต่างหาก..มันถึงได้ดูไร้ค่า”
ความจริงนัทมันก็รู้ตัวนะ ทำเพื่ออะไร
-
ก็ดีนะ ที่เด็ดขาดกะมิวไป ชัดเจนสักที
แต่ทิวเหมือนหุ่นยนต์เลยอะ .. เข้าห้องมา ปลดกระดุม แล้วก็ จุดจุดจุด เฮ้อ!!!!! :monkeysad:
นัท.. นายทำให้ทิวรู้สึกบ้างสิว่า.. นายทำเพราะรัก ^^
เอาใจช่วยนะ นายตัวร้ายของเรา แต่จะเป็นพระเอกของทิวรึเปล่า... ก็ไม่รู้สินะ! :hao3:
-
เลิกดูถูกตัวเองได้แล้ว ขาดวีไปไม่ตายนิ
สู้ไม่ได้ก้อทำให้นัทรักให้หลงไปเลย 555
ถ้ามันยังตบซ้อมอีก เรียนบก้อหนีไปนอก
เอาให้ช้ำใจตามสไตล์พลอตพิมพ์นิยม อิอิ
-
เย่ อ่านทันแล้ว :katai5:
-
กดติดตามค่ะ :)
-
นัทเลวจัง
-
ไม่ได้เข้ามาอ่านิยายซะนาน เจอคุณนัทเข้าไปอยากโบกซ้ายโบกขวามาตลอดสามสิบกว่าตอนเลยทีเดียว หนูทิวก็น่าสงสารมากจริงๆนั่นล่ะ ฉันทำอะไรผิด ฉันเลือกเกิดได้หรือก็ไม่ สิ่งที่แม่ฉันทำมันคือความผิดของฉันหรือก็ไม่ ทำไมฉันต้องรับกรรมนั้น มันคงต้องมีการเข้าใจผิดอะไรทำนองนั้นสินะคะ แต่ถึงอย่างนั้นเราก็มองว่าคุณนัทน่าสงสารนะที่รักแล้วไม่รู้จะแสดงออกยังไง เลยทำได้แต่รั้งเค้าไว้แบบผิดๆ โดยที่เขาก็คงไม่เคยรู้ตัวเลย แม้แต่แอะเดียว ยิ่งต้องมองเห็นเขามีใจให้ใครแบบนั้นยิ่งแล้วใหญ่ตามประสาคนซึนเลย จริงๆอ่านแล้วก็โกรธตัวเองนะ ความดีนิดๆของคุณนัทนี่กลบความร้ายกาจทั้งมวลทั้งมวลไปได้ยังไง ได้แต่หวังว่าคุณนัทจะแสดงออกในแบบที่อ่อนโยนเป็นจนทิวมองเห็นความรู้สึกที่แท้จริง จากนั้นทิวจะตัดสิใจยังไงจะไม่คร่ำครวญเลย :o12:
เป็นกำลังใจให้คุณนักเขียน และภาวนาให้คุณแม่มีสุขภาพที่ดีขึ้นไปเรื่อยๆนะคะ
-
คนเขียนสู้ๆนะคะ แต่อย่าลืมคนอ่านนะ :o12: เราใกล้จะบ้าตายกับพฤติกรรมของนัทแล้ว พูดก็ไม่พูด ยังจะทำร้ายเขาอีก ทิวฆ่าตัวตายไปเหอะลูก อันนี้ไม่แนะนำนะ แต่เป็นบ้าไปเลยจะดีสุด อยู่ในโลกส่วนตัวที่มีแค่ตัวเอง อันนี้มีความสุขแน่ ไม่ต้องรับรู้โลกภายนอกอีกเลย ในเมื่อมันโหดร้ายนัก!
นี่แอบเคืองคนเขียนเต็มที่เลยนะเนี่ย :m16: เพราะนัทเป็นตัวละครที่ปากโคตรรรรรรรหนัก! จะไร้เหตุผลไปอีกนานมั้ย!
-
คิดถึงทิววววว :mew2:
-
มารอค่ะ :hao5:
-
รออยู่น้าาา :mew2:
-
“ได้ยินว่าทิวกลับมาเรียนแล้ว..”
ตอนนี้ผมยืนนิ่งๆ อยู่ข้างเขาหลังตึกเรียนของผมเอง..ผมโดนเขาดึงแขนให้เดินตามตอนมาถึงมหาวิทยาลัยเมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้ว ทันทีที่เห็นหน้า..เขาก็ลากผมให้มายืนให้เขาจ้องอยู่ตรงนี้ไม่ไปไหน เขายืนจ้องหน้าผม..มองนิ่งๆ อยู่แบบนั้นโดยไม่พูดอะไร ในขณะที่ผมเองก็เลือกจะจ้องรอยหมึกสีชมพูจางๆ บนเฝือกของเขา..รอยหมึกที่เขียนคำว่า ‘รัก’ เอาไว้
“ทิว..”
“มีอะไร..” ผมถามแล้วเงยหน้ามองเขา “ผมต้องรีบขึ้นไปเรียน”
“...”
“ว่าไง..”
“คิดถึง..”
ผมจ้องหน้าเขาแบบโกรธๆ ก่อนจะกระหน่ำทุบลงไปบนอกเขาไม่หยุด..ทุบลงไปแบบนั้นโดยไม่พูดอะไร ก็แค่จ้องหน้า..แล้วทุบๆ เขาไปแบบนั้น
ผมโกรธ..
โกรธที่เขาทำเหมือนผมเป็นของเล่น..
.
.
“ทิว..ใจเย็น..” เขาพยายามหยุดมือผม “ทิว..”
“จะมาพูดแบบนี้ทำไม !”
“...”
“จะมาบอกว่าคิดถึงทำไม..ทั้งที่ไม่เคยโผล่หัวมาให้เห็นเลยสักครั้ง !”
“ผมไปแล้ว..” ผมชะงักมือ..เมื่อได้ยินแบบนั้น “แต่ไม่เคยเข้าไปถึงตัวทิว..”
“...”
“ไม่เห็นเฝือกนี่หรือไง”
“...”
“เขาส่งคนมาซ้อมผม..”
“ซ้อม ?”
“ใช่..แต่ผมก็ไม่ได้หยุดตามหาทิวนะ” เขาบอกแล้วจับมือผมแน่น “แต่ผมทำอะไรไม่ได้..”
“โกหก..” ผมพยายามบอกตัวเองแบบนั้น..ไม่อยากใจอ่อนให้เขาอีกแล้ว “ถ้าจริงผมก็ต้องรู้”
“คิดว่าเขาจะยอมให้ทิวรู้หรือไง”
ผมเริ่มลังเลเมื่อคิดตามในสิ่งที่เขาพูด จริงที่ว่ามันอาจจะไม่บอกผม เพราะถ้าผมรู้..เรื่องมันอาจไม่ได้เป็นแบบตอนนี้ “แล้วทำไม..”
“...”
“ทำไมมีคู่หมั้น..”
“รู้เรื่องนั้นแล้วสินะ..” เขาพูดแล้วถอนหายใจออกมา “ผมอธิบายได้..”
“อธิบาย..” ผมหลบตาเขา..พยายามดึงแขนให้หลุดออกจากการเกาะกุม “จะหลอกอะไร..”
“ผมเปล่า..” เขารีบปฏิเสธ “ผมไม่ได้รักมีน..”
“มีน..” ชื่อของผู้หญิงคนนั้นงั้นเหรอ ?
“ใช่..”
“...”
“มีน..” เขาพูดแล้วพยายามก้มหน้าลงมาสบตาผม “น้องสาวแท้ๆ ของมิว..”
“ทำ..ทำไม..”
“ไม่ได้มีแค่เขาที่เจอผลกระทบจากเรื่องธุรกิจ..ผมเองก็โดนเหมือนกัน” เขาบีบมือผมเหมือนต้องการบอกให้เชื่อในสิ่งที่เขาพูด “ไม่มีอะไรแสดงความจริงใจได้เท่ากับการเป็นครอบครัวเดียวกัน..”
“...”
“ผมเองก็ต้องหมั้น..หมั้นเพื่อช่วยเหลือครอบครัวผม”
“ถูกบังคับงั้นเหรอ..” ผมถามเมื่อเริ่มรู้สึกอยากฟังที่เขาพูดมากขึ้น “วีไม่ได้รักเขาใช่ไหม..”
“ไม่..ผมไม่ได้รัก..”
“...”
“ผมรักทิว..”
“ฮึก..” ผมอาจจะเป็นคนที่โง่ที่สุด..ที่เลือกจะเชื่อในสิ่งที่เขาพูดง่ายๆ แต่ผมก็อยากจะลองเชื่อ..เชื่อมั่นในคำพูดของคนที่ตัวเองรัก !
“รักทิวคนเดียว..”
เรายืนกอดกันอยู่แบบนั้นโดยไม่คิดจะขยับไปไหน ผมร้องไห้..ร้องเพื่อให้เขาปลอบประโลมผมด้วยอ้อมกอดของเขา อ้อมกอดอุ่นๆ ที่ผมเฝ้าคิดถึงตลอดหลายเดือนมานี้..
“จะเลิกหรือเปล่า..” ผมถามทั้งที่ยังสะอื้น “จะถอนหมั้นใช่ไหม..”
“...”
“วี..”
“ผมไม่รู้..”
Ma-NuD_LaW
หิวข้าวตอนเกือบๆ ห้าทุ่มแบบนี้ไม่ดีเลย :เฮ้อ:
.
.
เจอกันพรุ่งนี้นะ..
.
.
.
.
เรากลับมาแล้ว :m14:
-
:z3: ไอ้วี :m31:
สงสารทิวอ่ะ วีทำไมทำเราผิดหวังอย่างนี้ :ling1:
-
วี รักทิวจริงหรือเปล่า นัทยังไม่ยอมหมั้นเลยนะ
ทั้งที่ไม่เคยบอกรักทิวเลย แต่วีบอกว่ารักทิวตลอด
เรื่องแค่นี้ยังลังเล ก็เลิกให้ความหวังทิวได้แล้ว
ทิวเจ็บมามากเกินไปแล้ว
-
พูดอะไรไม่ออก.. อ่านเม้นบนแล้วเผลอเทคะแนนให้นัทซะแล้วสิ..
-
สั้นจนน่าใจหาย
ร้องไห้โชว์ได้ไหม
ฮืออออออออออ
ครั้งหน้าขอจุใจหน่อยน้า
แค่นี้ไม่พอยาไส้
:L2:
วีจะเอาไง !!!
ถอนหมั้นไหม ไม่ถอนจะยกทิวให้นัทละ
วู้วว ผู้ชายนี่มันน่าาาา !!
:z6:
-
วีนี่หาความจริงใจไม่ได้ โลเลลังเล ตัดสินใจไม่มีความเด็ดขาดเอาซะเลย
แล้วแบบนี้จะฝากชีวิตเอาไว้ได้หรอ?
-
นี่วีตกอยู่ในสถานการณ์เดียวกับนัท แต่ก็ยังเลือกไม่ได้
ยังงี้แกก็คงโดนนัทมันกีดกันไปเรื่อยๆแหละ
-
จะถอนได้ไหมล่ะครับ
สู้ๆๆๆ
-
:sad4:
-
เอากำลังใจมาส่งก่อนนอนจ้า
คืนนี้อ่านไม่ไหวแล้ว
-
กลับมาแล้วววววววววววว
ว่าแต่...วีไม่ได้จะมาหลอกอะไรใช่มั้ยยยยย
-
เห้อ น่าสงสารจิงๆ
-
เง้อเครียด
รออ่านต่อคร้าบ
-
สงสารวีอ่ะ แต่ถ้าวีเลือกธุรกิจคงต้องปล่อยไปนะ
ไม่มีพันธะแล้วค่อยมาสู้กันใหม่
แน่จริงอย่ากันท่าสินัท
ปล ค้างอ่ะเอาอีก
-
อ่านแล้วเหมือนแก่ขึ้นสิบปี หดหู่ รันทดสุดๆ อ่านถึงตอนนี้พอก่อนเนาะ รอโพสจนจบแล้วค่อยมาอ่านตอนจบดีกว่า ไม่ไหวจริงๆ เคลียด
-
วีแกทำไมไม่ตัดสินใจเลย รู้ไหมว่าทิวเขารักแกอ่ะ อิบ้า :ling1:
-
เห็นอัพเดทนานละ แต่ขอสอบก่อน พอสอบเสร็จปุ๊ปก็เจออะไรกระชากวิญญาณต่ออีกทอดจ้า
คือวีนี่ หมดสิทธิ์การเป็นพระเอกไป โถ่เอ๊ย อิครอบครัวชะนีมิวนี่รวยค้ำฟ้าหรือไง ถึงได้มีแต่ผู้ชายต้องไปหมั้นด้วยอ่ะ หึ แล้วอะไรกันอีก นัทกับทิว โอ๊ยเพลีย
แล้วดูเหมือน ความสั้นของตอนจะเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆๆๆๆๆ ต่อไปคงเป็น
ด่กหฟา่กวาฟ่วด่อวฟา
"ดส่ดก่กา่"
ืาก้เก้สฟืงอกวือวฟาืฟวา
"ดกสห"
แล้วก็ ติดตามตอนต่อไปสินะ ฮึก คุณทำร้ายดาว คนเขียน
แต่แบบ สนับสนุนให้ ทิวไม่มีผัว อยู่คนเดียวไปเลย ถ้าวีรักทิวจริงต้องพูดได้ดีกว่าคำว่า "ไม่รู้" บอกเลย ชิ
-
ทางออก!!!!
-
นัทคู่ควรต่อการให้เราเป็นแม่ยกขิงๆ
ส่วนไอ้วีคำว่ารักคงยังไม่พอสินะ
-
จะมาพูดว่ารักทำไม
ยังไงวีก็ต้องไปอยู่กับคนอื่นอยู่ดี
ฟังผ่าน ๆ ไปเถอะ
อย่าไปใส่ใจมากเลย ... รักตัวเองดีกว่าทิว
แล้วที่คุยกันอยู่ มีใครแอบส่องไปรายงานเปล่าเนี่ย!!!!! ......... แอบระแวง :ling3:
-
“เย็นนี้กูมีนัดกินข้าวที่บ้านมิว..”
“ครับ..”
“มึงอยากรู้ไหม ว่ากูต้องไปเจอใครบ้าง..” มันว่าแล้วส่งยิ้มเยาะๆ มาให้ “กูต้องไปเจอว่าที่ลูกเขยคนเล็กของบ้านนั้น..”
“...”
“ซึ่งเป็นคนที่มึงรู้จักดี..”
ผมไม่ตอบโต้อะไรมัน..ทำแค่เบือนหน้าออกไปมองนอกกระจกรถ รู้สึกเหมือนเส้นทางจากบ้านมันมาจนถึงมหาวิทยาลัยนี่มันช่างไกลเสียจริงๆ เพราะมันไกลเสียจนผมแทบจะทนนั่งฟังมันพูดจาเยาะเย้ยแทบไม่ไหว..
.
.
แล้วตอนนี้ระหว่างผมกับวีเป็นยังไงงั้นเหรอ ?
มันก็แค่ไม่มีอะไรเพิ่มมากขึ้นไปกว่าเดิม..และเหมือนมันจะลดน้อยลงไปเรื่อยๆ ด้วยซ้ำ ในเมื่อเขาไม่สามารถให้คำตอบที่ชัดเจนกับผมได้..ความสัมพันธ์ระหว่างเรามันจึงแย่ลง ผมเลือกจะใช้ชีวิตแบบเดิมๆ ไม่ไปพบไปเจอเขาเหมือนเมื่อก่อนอีก..แม้กระทั่งเวลาที่เขามาดักรอผมที่หน้าตึกเรียน หรือแม้เราจะบังเอิญเจอกันที่ไหนสักแห่งในมหาวิทยาลัย ผมก็จะทำเหมือนมองไม่เห็นเขา
ผมไม่อยากเจ็บอีก เพราะแค่ความทุกข์ในชีวิตที่ผมต้องเจอตอนนี้..มันก็มากเกินพอแล้ว
.
.
“กูจะถอนหมั้น..”
ไม่รู้สิครับ..ผมว่าผมฟังคำนี้มาตั้งแต่ความสัมพันธ์ระหว่างผมกับมันเริ่มดีขึ้นแล้ว แต่จนถึงตอนนี้ผมก็ยังไม่เห็นว่ามันจะทำอะไรได้ หลายครั้งที่มิวลุกขึ้นเอามีดมากรีดแขนตัวเองเพื่อยื้อสถานะคู่หมั้น..หลายครั้งที่มันถูกแม่เรียกไปต่อว่าเพราะสิ่งที่มิวเอาไปฟ้อง สุดท้ายผมก็เห็นว่ามันก็ทำได้แค่พูดอยู่เหมือนเดิม..
“ทำสักทีสิครับ..” ผมพูดออกไปแบบไม่ได้คิดอะไร “เมื่อไรจะทำได้สักที..”
คงเพราะคำๆ นี้..คือคำที่ผมอยากได้ยินจากปากของใครบางคน ผมเลยพูดมันออกมาแบบไร้สติได้ขนาดนี้..แต่ส่วนลึกๆ บางอย่างในใจของผมเองก็เหมือนอยากจะลองทดสอบมันอยู่เหมือนกัน
เพราะผมอยากรู้ว่ามันจะทำเพื่อผมได้ไหม..แล้วถ้ามันทำได้ วีจะรู้สึกว่าตัวเองก็ควรทำแบบนั้นเพื่อผมบ้างหรือเปล่า..
“กูจะพยายาม..”
ก็แค่นั้น..แค่คำว่าพยายามของมันที่ผมไม่ได้รู้สึกอยากเชื่อสักนิด มันไม่เคยขัดคำสั่งของแม่ได้..ไม่ว่าจะเพราะความรัก หรือเพราะความสงสารที่มันมีต่อแม่ของมันผมก็ไม่อาจรู้ แต่มันก็เป็นแบบนั้นมาตลอด..
แม่ที่เจ็บปวดเพราะความรักที่มีให้พ่อมัน..
และแม่ที่เจ็บปวดเพราะความไม่รักของพ่อมัน..
แม่ที่มันเลือกที่จะถนอมเอาไว้ให้ดีที่สุด..
.
.
มันมาส่งผมที่หน้าตึกคณะก่อนจะรีบไปทำงาน เย็นนี้มันคงมารับผมไม่ได้..เพราะมันต้องไปกินข้าวที่บ้านมิว เหมือนๆ กับวีที่ต้องไปกินข้าวกับมีน..
“ทิว..” ผมรีบเดินหนีทันทีที่ได้ยินเสียงเขา “เดี๋ยวสิทิว..”
เหนื่อยที่จะต้องมองหน้าเขา..แต่แขนที่ถูกรั้งเอาไว้ทำให้ผมไม่สามารถหนีไปไหนได้ “อะไร..”
“ทำไมต้องหลบหน้าผม..”
“...”
“ทำไมล่ะทิว..”
“เหอะ !”
ผมสะบัดแขนออกจากมือเขาแรงๆ ก่อนจะเดินนำเขาไปที่หลังตึกเดิมที่เราเคยคุยกัน ผมไม่รู้หรอกว่าเขายังจะต้องการพูด..ต้องการอธิบายอะไรอีก แต่ผมก็ไม่อยากให้ใครมาเห็นตอนเราเถียงกัน..แล้วเอาไปฟ้องมันอีก
“มีอะไร..”
“ทิวหลบหน้าผมทำไม..”
ผมถอนหายใจออกมา..รู้สึกเบื่อๆ กับคำถามของเขา คำถามที่เขาเองควรจะรู้คำตอบมันดีที่สุด !
“ทิว..”
“จะให้ผมทำยังไง..จะให้คุยกับวีในฐานะไหนเหรอ..” ผมถามกลับไป “ผมไม่ได้เลวพอจะไปแย่งของๆ ใครหรอกนะ..”
“แล้วเขาล่ะ..ที่ทิวยังยุ่งกับเขา นั่นไม่ได้แย่งใครเลยใช่ไหม”
เพี๊ยะ !!
ผมตบหน้าเขา..ก่อนจะจ้องเขาด้วยความโกรธอย่างที่สุด !
นี่เขาคิดว่าผมเป็นคนยังไง..คิดว่าทุกอย่างที่ผมต้องเจอมันคือสิ่งที่ผมเลือกเองได้ใช่ไหม การที่ผมต้องนอนกับคนที่มีสายเลือดเดียวกันมันคือสิ่งที่ผมอยากทำใช่หรือเปล่า..
ทั้งๆ ที่เขาเองก็รู้..รู้ดีทุกๆ อย่าง ว่าผมต้องทำแบบนั้นไปเพราะอะไร แล้วทำไมยังกล้าพูดจาทำร้ายจิตใจผมแบบนี้ !
“ผมไม่คิด..ไม่คิดว่าวีจะพูดแบบนี้..”
“...”
“ขอบคุณที่ทำให้คนโง่ๆ อย่างผมได้เข้าใจ..”
“...”
“ว่าผมมันไม่เคยมีค่าในสายตาใครเลย..”
“ทิว..”
ผมเดินออกมาจากตรงนั้นทันที..เดินตรงออกมาจากมหาวิทยาลัยแล้วกลับไปนอนที่คอนโด โดดเรียนโดยไม่สนใจว่ามีงานที่จะต้องส่งอาจารย์ในวันนี้..เพราะตอนนี้แค่จะยืน ผมยังแทบไม่ไหวเลย..
Ma-NuD_LaW
คะแนนวีตกฮวบเลยแฮะ.. :m29:
.
.
คำต้องห้ามของวันนี้คือ "สั้น"
ใครพูดคำนี้ โดน.. :จุ๊บๆ:
:laugh: :laugh: :laugh:
-
ยาวมากเลย o18
-
:mew1:
มาแว้วววววว
ถ้ามาต่อแบบนี้ทุกวันก็ดีมากเลยยยย
:hao6:
-
ยาวขึ้นตั้งเกือบ...2ประโยค :laugh:
-
ไม่ ไม่ ไม่ มันไม่ยาว.... o18
เรื่องนี้ช่างอึมครึมดีแท้ๆ ฝนตกฟ้ารั่ว บรรยากาศขมุกขมัวได้สม่ำเสมอตลอดจริงๆ
-
เริ่มหงุดหงิดทิวยังไงก็ไม่รู้
ปักธงเชียร์วี
-
เหอๆ มันไม่ยาวมากค่ะ กรี๊ดด :z3:
-
สงสารทิว.. วีพูดจี้ใจทำไปละนะ โอย จะมีมือที่สามโผล่ออกมาอุ้มทิวออกจากเหตุการณ์คาราคาซังแบบนี้มั้ยนะ..
:katai1:
คนนึงพยายามแต่ไม่ได้ อีกคนก็ไม่ขัด โธ่...
-
Short //โดนตบ :beat:
-
สอเสือไม้หันอากาศไม้โทนอหนูค่ะ :laugh:
-
เง้อวีไมพูดแบบนี้ทำร้ายจิตใจอะ
รออ่านตอนต่อไปคร้าบ
-
:m15:
วีรักทิวจิงๆเปล่าอ่า...ถ้ารักกันจริงๆมันจะน่าสงสารมากมาย อย่ากระนั้นเลยคร่ะ เปลี่ยนเป็น 3P ก้อโอนะเคอะ อะฮึก อะฮึก :hao5:
-
วีคะ หมดเวลาของคุณแล้วค่ะ
เอามันไปเก็บด่วนๆ
-
ไม่สั้นน่ะ แต่ยาวมานิดนึง
อยากบอกว่า ทิวมึงควรตาสว่างมาตั้งนานแหล่ะ
ผช.สองตัวนั่นไม่เคยทำอะไรอย่างปากตรงกะใจได้สักคน
เฮ้อ!~~ ￣ˍ￣
-
ยาวมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
:z3:
-
มาต่อไวๆๆน่า
-
ช่วงนี้ไม่ค่อยอยากเชียร์ใครเลย
แต่อยากรู้ความจริงมากกกกกกกกกกกก T__T
-
ขอบคุณ :)
-
:sad4: :o12:
-
พอกันที หนีไปเลยทิว :z3:
-
วีใจร้ายมาก
สงสารทิว,,,
-
อ่านทันล่ะ ฟู่ววว
ชีวิตทิว แม่งโคตรบัดซบ บอกเลอ เหอ ๆ
-
ความตายน่าจะเป็นทางออกที่ดีที่สุดสำหรับทิวตอนนี้แล้วละ -*-
ถ้าชีวิตมันจะน้ำเน่าขนาดนี้
ตายเถ๊อะ จะได้ไม่เป้นภาระของคนอ่าน-*-
ไม่ก็จบลงด้วย 3P สามัคคีปรองดอง จอบอ
-
สั้นจังเลยอะ :ling1: :ling1:
แต่วีทำไมแกเป็นอย่างนี้ อุดมการแกหายไปไหนวะ :katai4:
อยากรู้เรืองปมของรุ่นพ่อแม่แล้วอะ :serius2:
-
มันไม่ยาววววววววววว :z3:
-
สงสาร หนีไปเถอะ
-
สงสารทิว เอางี้และกันใครถอนหมั้นได้ก่อนมาเอาทิวไปเลย :z1:
โคตรติดเรื่องนี้อ่ะบอกเลย
-
วันนี้ไม่ยาวเนอะ
-
ไม่มีน้ำตา..ไม่มีเลยแม้แต่หยดเดียว ผมไม่ได้ร้องไห้..ไม่คิดจะร้องด้วยซ้ำ ทั้งที่ในหัวก็เอาแต่คิดวนไปวนมาเรื่องของเขา..แต่ผมก็ไม่ได้เศร้าอะไรมากมาย ก็แค่รู้สึกผิดหวัง..ผิดหวังจากอะไรหลายๆ อย่าง กับทุกสิ่งที่ผมเคยคิด..ทุกสิ่งที่เคยหวังเอาไว้ เหมือนกับว่ามันกำลังค่อยๆ หายไป..
.
.
ผมนอนหลับตานิ่งๆ บนเตียง..ปิดมือถือ แล้วฟังเพลงที่เปิดคลอไปเบาๆ เพื่อตัดตัวเองออกจากโลกภายนอก..ดึงตัวเองออกมาจากเรื่องราว และคำพูดทำร้ายจิตใจที่วนเวียนอยู่ในหัวไม่ยอมหยุด ทำอยู่แบบนั้นจนกระทั่งได้ยินเสียงปึงปังจากประตูด้านนอก
มันกลับมาแล้ว..กลับมาพร้อมกับอารมณ์หงุดหงิดอย่างที่เห็น ผมเดินตรงเข้าไปที่ครัวทันที..เมื่อคิดว่ามันคงจะหิว นี่ก็เกือบจะทุ่มหนึ่งแล้ว มันคงยังไม่ได้กินอะไรมาแน่ๆ ถึงได้ทำท่าหงุดหงิดขนาดนั้น..
.
.
“ทำไมไม่รอให้กูไปรับ !” ตัวผมหันกลับไปหามันตามแรงกระชาก “รู้ไหมว่ากูต้องวุ่นวายตามหามึงขนาดไหน !”
ผมมองมันแบบไม่เข้าใจ..กับอีแค่ผมโดดเรียนกลับมานอนที่ห้อง ทำไมมันจะต้องทำเหมือนเป็นเรื่องใหญ่นักหนา ถ้าผมหนีไปเหมือนทุกทีสิถึงจะน่าโมโห..
หนี..งั้นเหรอ ?
ผมเผลอยิ้มออกมาเมื่อนึกอะไรออก..นี่มันคงคิดว่าผมจะหนีมันไปเหมือนคราวก่อนๆ สินะ ถึงได้ทำท่าทางหงุดหงิด กระวนกระวายแบบนี้..
“ยิ้มอะไรของมึง..อยากลองดีนักใช่ไหม !”
ผมรีบขยับตัวเข้าไปกอดทันทีที่เห็นมันเงื้อมือขึ้นมาเหมือนจะฟาด..ผมไม่รู้ว่าตัวเองทำแบบนี้ไปทำไม ผมรู้แค่ว่าผมต้องทำอะไรก็ได้ เพื่อไม่ให้ตัวเองต้องเจ็บตัวเหมือนทุกที
“ขอโทษครับ..”
“...”
“พอดีผมปวดหัวนิดหน่อย..เลยโดดเรียนกลับมานอนพักที่ห้อง” ผมพูดแล้วกอดมันแน่นขึ้นกว่าเดิมอีกนิด “อย่าโกรธเลยนะครับ..”
“หึ”
“...”
“มึงนี่มันเริ่มเจ้าเล่ห์ขึ้นทุกวัน..” มันบอกแล้วยกมือขึ้นมาลูบหัวผม “อย่าให้เกิดเรื่องแบบนี้อีก..ต่อไปจะไปไหนหรือทำอะไรให้โทรบอกกู”
“ครับ” ผมรับคำ..แล้วผละออกมาจากอ้อมกอดมัน “ทานอะไรมาหรือยังครับ..เดี๋ยวผมไปทำให้นะ”
เมื่อมันพยักหน้าตอบกลับมา..ผมเลยหันหลังกลับไปค้นของในตู้เย็น ในหัวก็คิดๆ ไปด้วยว่าจะทำอะไร..แต่แล้วมันก็ขัดความคิดของผมด้วยการพูดขึ้นมาว่า “ทำอะไรง่ายๆ ก็พอ..กูเหนื่อยอยากพักแล้ว”
“ครับ..”
เมื่อได้รับคำสั่งแบบนั้น..ผมเลยเลือกหยิบไข่กับผักออกมาเพื่อทำผัดผักกับไข่เจียวง่ายๆ ตามที่มันบอก ก่อนจะยกออกมาเสิร์ฟมันที่นั่งรออยู่แล้วที่โต๊ะ
เรานั่งกินข้าวกันไปเงียบๆ จนกระทั่งมันวางช้อนลงเมื่อข้าวหมด “เอาข้าวเพิ่มไหมครับ..เดี๋ยวผมไปตักให้”
“ไม่ต้อง..”
“...”
“กูมีเรื่องจะคุยกับมึง..”
“ครับ ?”
“เดือนหน้ามึงต้องฝึกงานแล้วใช่ไหม”
“ครับ..”
“กูบอกให้คนเตรียมที่ให้มึงที่บริษัทแล้ว..”
“แต่..”
ผมกำลังทำท่าจะท้วง..แต่มันก็ลุกขึ้นยืนแล้วเดินเข้าห้องไปก่อน ผมเลยกินอะไรต่อไม่ได้..รู้สึกแย่จริงๆ ที่ถูกมันบงการชีวิตแบบนี้อีกแล้ว ทั้งที่ผมอยากลองไปฝึกงานที่ต่างจังหวัด..ฝึกในบริษัทที่ผมแอบติดต่อเอาไว้แล้ว แต่มันกลับมาทำแบบนี้..
.
.
“ถ้าลองทำแบบเมื่อกี้..มันจะได้ผลไหมนะ..”
ผมพึมพำขึ้นมา..ก่อนจะนึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ ตอนที่มันกลับมาถึงนั่น..แค่ผมกอดมัน พูดจาดีๆ กับมัน มันก็เลิกทำท่าโมโหทันที แล้วแบบนี้..ถ้าผมลองทำแบบเมื่อกี้ไป มันจะยอมใจอ่อน..ไม่บังคับให้ผมไปฝึกงานที่บริษัทของมันไหม ?
ผมเก็บถ้วยจานไปล้าง..แล้วรีบเขาไปอาบน้ำเพื่อเตรียมตัวจะไปหามันที่ห้องเหมือนๆ กับทุกคืน แต่คืนนี้มันจะต่างกันตรงที่ผมจะไม่ทำแค่นั้น เพราะคืนนี้ผมจะต่อรองกับมัน..จะใช้สิ่งที่เคยต้องทำอย่างไร้ค่าทุกคืนให้เป็นประโยชน์
.
.
“มาแล้วเหรอ..”
“ครับ..” ผมเดินตรงเข้าไปนั่งลงบนเตียงข้างๆ มัน..ก่อนจะยกแขนขึ้นมากอดเอวมันไว้ “ทำงานเหนื่อยไหมครับ..”
“มีอะไร..” มันหันมาถามแบบไม่ไว้ใจนัก “พูดออกมาตรงๆ”
“คือ..” ผมพยายามยิ้ม..ทั้งที่รู้สึกไม่ค่อยดีกับสีหน้ามันตอนนี้ “ผมขอไม่ไปฝึกงานที่บริษัทได้ไหมครับ..”
“ทำไม” มันถามกลับมานิ่งๆ
“ผม..ผมมีที่ๆ อยากไปทำแล้ว และก็ติดต่อเขาไปแล้วด้วย”
“ก็ยกเลิกไปสิ..”
“แต่..”
“ไม่มีแต่..กูบอกให้ทำอะไรก็ทำไป”
ว่าแล้วมันก็ลุกขึ้นไปปิดไฟ..แล้วตรงเข้ามาซุกไซร้ผมทันที ผมพยายามดิ้น..รู้สึกไม่อยากให้มันถูกตัวสักเท่าไรแล้ว “คุณนัท..อย่าครับ..”
“...”
“คุณนัท !”
“ทำให้กูเปลี่ยนใจสิ..” มันบอกเสียงเรียบ “ถ้าอยากไป..ก็ลองทำให้กูเปลี่ยนใจดู”
“มะ..หมายความว่าไงครับ..”
“อย่าให้กูต้องพูดซ้ำซาก !”
ผมหลับหูหลับตาทำทุกอย่างไปตามที่มันต้องการ ไม่ว่าคืนนี้มันจะสั่งให้ผมทำอะไรผมก็ทำตามทุกอย่าง..ไม่ขัดขืนแถมยังคอยเอาอกเอาใจมันอยู่แบบนั้นจนเกือบถึงเช้า แต่แล้วก่อนที่ผมจะหมดแรงจนเผลอหลับ มันกลับพูดคำๆ นั้น..พูดคำที่ทำให้ผมแทบอยากจะย้อนเวลากลับไปในช่วงเวลาก่อนที่จะลงมือทำเรื่องน่าอายพวกนั้น..
“มึงคงลืมไปแล้วว่า..”
“...”
“กูไม่ชอบให้ใครขัดคำสั่ง..”
แบบนี้มันก็หมายความว่า..ผมยังต้องไปฝึกงานที่บริษัทของมันอยู่ดีใช่ไหม ?
Ma-NuD_LaW
สงสัยวันนี้คนแต่งจะกินน้ำตาลเยอะไป..ดูมันหวานๆ ชอบกล :m28:
.
.
มีเรื่องให้คนอ่านช่วยอ่ะ..คือพอดีเรื่องนี้อ่ะ มีน้องช่วยตั้งชื่อให้ แล้วทีนี้มันตั้งให้แค่ชื่อภาษาปะกิด..แรกๆ ก็เฉยๆ นะ แต่อารมณ์ช่วงสองสามวันมานี้มันเกิดอยากได้ชื่อภาษาไทย..
ช่วยตั้งชื่อภาษาไทยทีดิ :m13:
.
.
:z13: คนอ่าน..ขอบคุณทุกความเห็นครับ :m1:
-
ทิวรักนัทซักทีสิ เขิลบ้างไรบ้าง หัวใจเต้นแรงบ้างสิ
นัทก็เลิกเอาแต่ใจได้แล้ว ใจดีหน่อยสิ
อ้ากกกกกกกก
ชื่อเรื่องนี่คิดไม่ออกจริงๆค่ะ....... :hao4:
-
หวงเขาหล่ะสิ
-
นี่หวานแล้วจริงดิ :laugh:
ชื่อภาษาไทย คุณมาทำร้ายผมทำไม :beat:
-
หนี ไม่ พ้น //โดนตบอีกครั้ง
-
ลงทุนไปไม่เห็นผล แถมขาดทุนย่อยยับเลยทิว :hao5:
-
หวานแล้วเหรอจ๊ะ :hao3:
-
เอิ่ม...นี่หวานแล้วเหรอคะ :m29: แบบมันยังมีอารมณ์ประมาณหน่วงๆ อยู่เลยนะ
-
:sad4: ลองกี่ครั้ง ก็สู้มันไม่ได้สักที
-
นี่คนแต่งบริโภคน้ำตาล แล้วล้างปากด้วยบอระเพ็ดต่อหรือเปล่าค่ะ o22
หรือเราไม่เข้าใจแก่นแท้ของความหวาน :serius2:
-
ขอหวานกว่านี้ได้ม้ายยยยย~
นัทนี่ก็น้า พูดดีๆกับทิวบ้างไม่ได้หรือไง
เค้าอ้อนขนาดนี้แล้วนะ
-
หวานกว่านี้ ~~~ :เฮ้อ:
-
สรุปหนีไม่ได้จากนัทใช่มั้ยทิว
หนีไปอีกรอบสิครับ,,,
-
น่าสงสารนางจิงๆ
-
ตอนนี้สงสารตัวเองมากๆ
#คิดชื่อเรื่องภาษาไทยไม่ออก T_T
-
ชื่อเรื่องลองคิดแบบง่ายๆนะ
ใจร้าย
ปากแข็ง
ข่มเหง
รังแก
อมพะนำ
ยืดเยื้อ
จำเลย
สามเศร้า
ปวดใจ
ขมขื่น
ยินยอม
ฯลฯ
:ling2:
-
ชื่อภาษาไทย แค้นเสน่หา ชื่อนี้ยกให้นัทคนเดียว แค้นที่แม่. แต่เสน่หากับทิว อิอิ
-
อ่านเรื่องนี้แล้วหนักหัวใจ
สงสารทิวจัง อยากให้ทิวรีบเรียนจบแล้วหนีไปทำงานต่างประเทศจัง
เอาให้นัทหาไม่เจอเลย
คนอะไรใจร้ายสุด ๆ แต่เหมือนรู้สึกว่านัทรักทิวไงไม่รู้ หึงเวลามีคนเข้าหาทิวไม่ชอบใจเวลาทิวหายไปไหน
แต่ไม่เข้าใจทำไมต้องทำร้ายเพียงเพราะเรื่องในอดีตด้วยนะ เข้าใจนะว่ารักแม่มาก แต่ไม่รักษาความรู้สึกทิวมั้งเลยอ่ะ :hao5:
-
พลาดเลยยอมซะขนาดนั้นแต่ไร้ผล
รออ่านตอนต่อไปค้าบ
-
เห่อ......
-
ชื่อเรื่อง "เรื่องนี้ไม่มีพระเอก"
เพราะมีแต่ผู้ร้าย กะ พระรอง เซ็ง....555
ปกติอ่านเรื่องนี้แล้วสงสารทิวมาก แต่หลังๆรู้สึกว่าทิวทำตัวเองทั้งนั้น
เมื่อไรจะหลุดพ้นหรือทำอะไรเพื่อชีวิตตัวเองบ้างนะ สู้ๆๆๆ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ ^^
-
ตื่นมาก็ได้อ่านเลย หวานอ่ะ
ทุกคำดุของนัทนี่แฝงความเป็นห่วงทุกคำเลยนะ เอาอีกๆ
-
ขอบคุณ :)
-
รักร้าย ไอสารเลว(นัท) ชื่อเรื่องแบบนี้พอได้มั๊ยคะ?
แต่นัทมันก็รักของมันจริงๆนะ ถึงมันจะเฮ้ม๊ากกกกก ก็ตาม
ให้ไอเฮ้สารเลวนัทเป็นพระเอกไม่ได้หรอ? วี แกก็มีด้านมืดที่ฉันรับไม่ได้เหมือนกันนะ
โอ๊ย อยากรู้อยากเห็นเรื่องของนัทกะทิวจริงจริ๊ง :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
ทำใจรักนัทหน่อยไม่ได้หรอทิว? คือพอฝึกงานเสร็จ ทิวจะหลุดพ้นจากไอนัทมั๊ยอ่ะ?
มันจะเอาอะไรมายื้อต่อ? ให้ทำงานด้วยกันงี้หรอ?
นี่มันไอคอนประจำเรื่องนี้ชัดๆ >>> :katai1: :katai1: :katai1:<<<<
-
หวานอมขม :ling1:
-
ไหนล่ะความหวานนน :ling1:
นัทแกก็พูดดีๆบ้าง โธ่เอ๊ย
น้องกลัวหมดเห็นไหม
-
เกิดเป็นทิวนี่น่าสงสารเนอะ โดนย่ำยีมากี่ครั้งกี่หน แถมเจอคนที่ตัวเองรักทำแบบนี้ เฮ้ออออออ
เอาเถอะ ดราม่า หนักหน่วง มาขนาดนี้ เจออีกสักสามสิบตอน ก็ยังไหว
ชื่อภาษาไทยหรือ Bitch or Friend? บอกทีว่าต้องการอะไร หรือ Bitch or Friend สถานะไหน "คนรัก" หรือ "นางบำเรอ"
อันที่จริง เราชอบ รักสีเลือดมากกว่านะที่คิดออก แต่นี่เสนอให้คนเขียนดูเนอะ
รักสีเลือด นี่หมายถึง ความรักหรือแรงพิศวาทของคนในสายเลือด อันนี้หมายถึงนัทนะ เพราะอย่างที่อ่านๆมา นัทกับทิวดูเป็นสายเลือดเดียวกัน และนัทเองถ้าไม่รักก็พิศวาทในเชิงเรื่องสวาทเอาซะมากกว่า อันนี้ "รักในสายเลือด"
ส่วนอีกอัน ให้วีนะ หมายถึงรักที่ทิวมอบให้วีอย่างใจบริสุทธิ์ กล่าวคือ ทิวรักวีที่วีเป็นวี เอาใจใส่ และทำอะไรหลายๆอย่าง ทิวได้ลองทำในสิ่งที่ไม่เคยทำ อย่างเช่นหนีนัท แต่ก็ต้องเจ็บตัวเสียเลือดไปบ้าง รักสีเลือดในความหมายนี้ก็คือ "ความบริสุทธิ์ของหัวใจ" ทำไมใช่ว่าหัวใจ เพราะหัวใจต้องมีเลือดมาหล่อเลี้ยงถูกไหม? เลือดก็ต้องเป็นเลือดที่ดี ที่ใช้คำว่าบริสุทธิ์ เพราะทิวรักวีจริงๆ รักไม่ใช่จากสถานการณ์บังคับแม้มันจะมีส่วน แต่ทิวก็รักวีจริง เป็นรักที่เรียกว่ารักบริสุทธิ์ได้เลย คิดถึงวีตลอด ขนาดนัทจับได้ครั้งล่าสุดมาขัง ก็ยังคิดถึงวี ก็เหมือนรักบริสุทธิ์อ่ะนะ
ปล. ไม่รู้ว่าคำว่า "รักสีเลือด" เราอธิบายโอเคไหมอ่ะ คือพิมพ์เองก็งงเอง แต่ก็ให้คนเขียนพิจารณา อิอิ
เสนออีกชื่อ Bitch or Friend หึ ก็แค่นางบำเรอ(สินะ)
-
ทำให้เปลี่ยนใจให้ได้ เฮอะ
แบบนี้มันต้องอ้อนแกมยั่วแล้วทิว ทำบ่อยๆ รับรองโงหัวไม่ขึ้น
-
ไม่รู้ว่าจะเข้าตาหรือเปล่านะ
Bitch or Friend ...รักบำเรอ
-
นี่...หวานแล้ววว รึ??!!
-
“ผมซื้อน้ำเต้าหู้มาฝาก..”
ผมยื่นมือไปรับถุงน้ำเต้าหู้ของเขามา..ก่อนจะเดินเอาไปทิ้งเมื่อพ้นสายตาเขาไปแล้ว เป็นแบบนี้ทุกวัน..เขาขยันมาหาผมแบบนี้ทุกเช้า มาพร้อมกับมื้อเช้าเหมือนเมื่อก่อนที่เขาเคยทำ..และมาพร้อมกับคำพูดเดิมๆ ที่เขาพร่ำบอกกับผม..คำพูดที่ผมเคยคิดว่ามันมาจากความจริงใจ แต่ในวันนี้..เขากลับไม่เคยคิดจะทำอะไรเพื่อให้ความรู้สึกดีๆ ระหว่างเรากลับคืนมา ไม่คิด..และเอาแต่ฝันไปวันๆ ว่าเขาจะได้ทุกอย่างโดยไม่ต้องสูญเสียอะไรเลย..
ผมไม่รู้ว่าตัวเองรู้สึกยังไงกับการที่ต้องอดทนเจอหน้าเขาอยู่แบบนั้นทุกวัน..ต้องทนฟังคำพูดพร่ำเพ้อของเขาเพียงเพราะไม่อยากกลายเป็นจุดสนใจ เขาไม่เคยยอมจากไปดีๆ หากผมไม่ยอมฟังหรือรับข้าวของที่เขาเอามาให้ เหมือนเขาเองก็รู้..ว่าผมไม่อยากให้ใครหันมาสนใจตอนที่เราคุยกัน เพราะผมไม่รู้ว่าจะมีใครบ้างที่จะคาบข่าวไปฟ้องมันได้..
ผมทนมองหน้าเขาแบบนั้นจนกระทั่งวันที่ต้องไปฝึกงานที่บริษัทกับมัน..
.
.
“รบกวนคุณนกส่งเด็กฝึกงานไปซื้อกาแฟ..แล้วเอามาเสิร์ฟผมที่ห้องด้วย”
คำสั่งบ้าๆ บอๆ นับร้อยรอบต่อวันของมัน..ทำให้ผมแทบไม่ได้ทำงานอะไรเลย มันวนเวียนสั่งให้ผมทำนู้นทำนี่...ซึ่งแต่ละคำสั่งก็ไม่พ้นต้องไปเจอหน้ามันที่ห้องทุกครั้ง ผมไม่รู้ว่าพนักงานในบริษัทจะมองการกระทำของมันว่ายังไง..แต่เดาเอาว่าทุกคนก็คงคิดว่ามันคือเรื่องปกติระหว่างผมกับมัน ก็แค่เด็กกำพร้าคนหนึ่งที่บังเอิญโชคดีได้รับอุปการะ..เพราะงั้นการที่จะถูกลูกชายของผู้มีพระคุณจิกหัวใช้อย่างกับทาส หรือต้องวุ่นวายทำตามคำสั่งปัญญาอ่อนพวกนี้ก็คงจะไม่แปลก ทุกคนเลยเลือกจะมองข้าม..แล้วปล่อยให้ผมโดนมันแกล้งแบบนี้ต่อไป
.
.
“เย็นนี้เตรียมตัวไปงานเลี้ยงกับกู..”
“ครับ ?”
“งานเลี้ยงของบริษัทคู่ค้าคนสำคัญ..” มันบอกแล้วส่งยิ้มแปลกๆ มาให้ “เขาจะเปิดตัวว่าที่ลูกเขยน่ะ..”
“...”
ผมไม่ตอบอะไร..เพราะรู้ดีว่ายังไงก็คงขัดคำสั่งอะไรมันไม่ได้ ผมขึ้นมานั่งเงียบๆ บนรถมันหลังจากเลิกงาน..เราไม่ได้กลับไปอาบน้ำอาบท่าหรือแต่งตัวอะไรใหม่ เพราะมันบอกผมว่าคงแวะไปไม่นาน..ก็แค่ไปแสดงความยินดีแล้วก็กลับ ผมเลยไม่ได้ถามอะไรมันอีก
มันขับรถพาผมออกมาแถบๆ ชานเมือง..พามาที่คฤหาสน์หลังโตหลังหนึ่ง มันเดินนำผมเข้ามาในงานเลี้ยงที่ถูกจัดเอาไว้ในสวน..ผมมองดูเด็กเสิร์ฟจำเป็นซึ่งคงเป็นคนรับใช้ในบ้านหลังนี้ที่กำลังวุ่นวายยกถาดน้ำถาดอาหารไปให้บรรดาแขกด้วยความขำ มันเหมือนครั้งแรกที่ผมต้องช่วยพวกป้าๆ แม่บ้านของมันเสิร์ฟอาหารในงาน..ตอนนั้นผมถูกพ่อแม่มันเรียกไปต่อว่าเพราะเผลอซุ่มซ่ามไปทำน้ำหกใส่เสื้อแขกคนสำคัญคนหนึ่งเข้า ทั้งที่ความจริงแล้วตอนนั้นผมถูกมันแกล้งขัดขาให้ล้ม..เลยทำให้เกิดเรื่องขึ้น แต่ผมก็ไม่ได้บอกความจริงไปอยู่ดี..
.
.
“ยิ้มอะไรของมึง..” มันหันมาว่า..แล้วดันตัวผมให้นั่งลงที่เก้าอี้ตัวหนึ่ง
“เปล่าครับ..”
มันไม่ได้พูดว่าอะไรอีก..แต่หันไปสนใจพิธีกรที่กำลังพูดเจื้อยแจ้วอยู่บนเวทีแทน ผมหันตามสายตามันก็ไปเจอเข้ากับมิวที่ตอนนี้กำลังยืนแจกยิ้มเสแสร้งให้กับบรรดาแขกเรื่อในงาน..
.
.
ผมรู้ได้ยังไงงั้นเหรอ..ว่ารอยยิ้มของมิวมันดูไม่จริงใจ ?
ก็เพราะผมเห็นรอยยิ้มแบบนี้มาตั้งแต่เริ่มเข้ามาในบ้านของมันน่ะสิ..
.
.
ผมหันไปมองหน้ามันเมื่อรู้ว่าที่นี่คือบ้านของใคร..และเริ่มเข้าใจว่าทำไมมันถึงได้พาผมมาร่วมงานนี้ด้วย อยากเยาะเย้ยสินะ..อยากทำให้ผมเจ็บปวดใช่ไหมถึงได้พามางานที่มันบอกว่าจัดขึ้นเพื่อเปิดตัวว่าที่ลูกเขยแบบนี้
มึงมันแม่งไม่เคยเปลี่ยนเลยจริงๆ !
แต่แล้วผมกำลังคาดหวังอะไรจากมันงั้นเหรอ ?
ผมหันกลับมามองเวทีตรงหน้าอีกครั้ง..เมื่อไม่รู้ว่าตัวเองควรจะรู้สึกยังไง ที่จู่ๆ ดันมีความคิดแปลกๆ แบบนี้ออกมา ก็ทั้งที่มันไม่เคยเปลี่ยน..อย่างมากก็แค่ดูใจดีขึ้นบ้างในบางครั้ง แต่รวมๆ แล้วมันก็ยังเป็นมันคนเดิมอยู่ดี..แล้วนี่ผมกำลังคิดเรื่องบ้าอะไรอยู่กัน ??
.
.
“ขอบคุณที่มาร่วมงานเปิดตัวหุ้นส่วนใหม่ของเรานะครับ..”
ผมปรบมือให้กับพ่อของมิวเมื่อท่านพูดจบ..ทำตามมารยาทที่สังคมกำหนดว่าสมควรทำ เปิดตัวหุ้นส่วนงั้นเหรอ..ร่วมหุ้นกันด้วยการแต่งงานระหว่างทายาทสินะ มีนกับวี..ช่างเหมาะสมกันเสียจริงๆ
ผมมองตามร่างวีที่ตอนนี้กำลังปั้นหน้ายิ้มไม่ต่างจากคนในครอบครัว..พ่อกับแม่วีดูไม่ค่อยอยากจะยิ้มสักเท่าไร ในขณะที่มีนและครอบครัวต่างยิ้มอย่างเต็มใบหน้า อ่อ..ยกเว้นมิวคนหนึ่งสินะ เพราะรายนั้น..ดูเหมือนกำลังปั้นหน้าไม่ถูก
“ทำหน้าให้มันดีๆ เพราะเดี๋ยวพวกเขาคงต้องมานั่งร่วมโต๊ะกับเรา” มันหันมาบอกผมเรียบๆ “อย่าทำให้กูต้องหงุดหงิดกับท่าทางของมึงเชียว..”
“ครับ..” ผมรับคำ..รู้ดีว่ามันต้องการจะบอกอะไร
“ทนหน่อยแล้วกัน..เพราะกูคงอยู่ร่วมงานไม่นาน”
“...”
“เหนื่อยที่จะปั้นหน้า..”
ผมเองก็เห็นด้วยกับคำพูดของมัน..เลยพยักหน้าสองสามครั้งเป็นอันว่ารับรู้ ไม่สนุกนักหรอกครับ..กับการที่ต้องมานั่งปั้นหน้าเพื่อรักษามารยาทในสังคม มันเองก็เกลียดเรื่องพวกนี้แบบเข้าไส้..เพราะตั้งแต่อยู่ด้วยกันมา มันมักจะระบายความเบื่อด้วยการแกล้งผมให้ต้องขายหน้า จนอาจต้องโดนดุทุกครั้งที่มีงานแบบนี้ที่บ้านมัน..
“และไม่อยากเห็นน้ำตาของมึง..”
มันพูดทิ้งท้ายไว้แค่นั้น..ก่อนจะรีบลุกขึ้นทักทายมิวและครอบครัวที่เดินมาถึงโต๊ะพอดี ผมรีบลุกขึ้นยืน..ยกมือไหว้ทุกคนอย่างคนเคยเห็นหน้า พ่อแม่มิวยกมือขึ้นมารับไหว้ผมด้วยรอยยิ้มตามมารยาท..ในขณะที่พ่อแม่วีทำหน้าสงสัยนิดหน่อยที่เห็นผม
“นี่ทิว..ลูกบุญธรรมของพ่อแม่ตานัทน่ะค่ะ” แม่ของมิวหันไปแนะนำผมให้ครอบครัววีรู้จัก “ไม่ค่อยโดดเด่น..แต่ออกงานบ่อยพอสมควรนะคะ..”
“สวัสดีครับ..”
ผมยกมือไหว้พ่อแม่วีแบบไม่คิดจะใส่ใจกับคำแนะนำที่ดูไม่น่าฟังนั่น..ก่อนจะเผลอสบตากับเขานิดหนึ่ง วีไม่ได้ทำท่าตกใจที่เห็นผมเท่าไรนัก..ก็แค่หน้าเจื่อนลงไปนิดหน่อย ผมไม่ใส่ใจที่จะรับรู้ว่ามันมีความหมายอะไรสายตาที่เขาส่งมาให้..ไม่สนและหันหน้าหนีแทบจะทันทีด้วยซ้ำ
“น่าเสียดายที่คุณพ่อคุณแม่เราไม่ว่างมาร่วมงานนะ..” พ่อของมิวพูดแล้วหันไปมามองหน้ามัน “ไม่งั้นคงได้มาทำความรู้จักคนในครอบครัวเดียวกัน..”
ผมฟังแล้วแทบอยากจะลุกออกมาจากตรงนั้นทันที ครอบครัวเดียวกันงั้นเหรอ..ครอบครัวของว่าที่ลูกเขยทั้งสองคนสินะ อะไรจะน่ายินดีขนาดนั้น..
“ขอตัวไปเข้าห้องน้ำนะครับ..”
ผมบอกแล้วลุกขึ้นเดินออกมาอย่างเสียมารยาท ถ้าพ่อแม่ของมันมาร่วมงานด้วย..ผมคงถูกดุแน่นอนในวันรุ่งขึ้น แต่วันนี้พ่อแม่มันไม่มา..แล้วผมยังจะต้องกลัวอะไรอีกไหม ?
“ก็ดีกว่าทนฟังต่อไปแหละน่า..”
ผมบอกตัวเองแบบนั้น..ก่อนจะรีบเดินจ้ำออกมานอกบริเวณงาน เหนื่อยแล้ว..เหนื่อยจะฟังเรื่องราวทำร้ายจิตใจตัวเองอีกแล้ว ทำไมมันต้องมาผมมาเจอเรื่องอะไรแบบนี้ด้วย !
Ma-NuD_LaW
มีหลายชื่อ..หลายเหตุผลที่คนอ่านอธิบายแล้วชอบมากอ่ะ ไว้จะมาแจกแจงคราวหน้านะ (วันนี้ง่วงแล้ว)
.
.
นี่คนแต่งบริโภคน้ำตาล แล้วล้างปากด้วยบอระเพ็ดต่อหรือเปล่าค่ะ o22
หรือเราไม่เข้าใจแก่นแท้ของความหวาน :serius2:
เอิ่ม.. :m29:
.
.
ขอบคุณทุกความเห็นนะครับ :pig4:
-
ตอนนี้ก็หน่วงนิดๆ
แต่รู้มานานแล้วว่านัทรักทิวแต่ดันทิฐิสูง
ปากแข็งจนน่าสงสารทิว
เฮ้อออ วีของเจ้ สุดท้ายเรื่องต้องลงเอยแบบนี้หรอ
รอตอนต่อไปนะคะ +1
-
:z3:
ใจแข็งดีมากหนูจ๋า
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
เมื่อไหร่ทิวจะรักนัทททททททททท
-
เห้อ. จะเจ้บปวดไปถึงไหนนะ
-
สมแล้วแหละที่ทิวจะรักนัทไม่ลง ทำตัวห่วยแตกดีแต่ทำให้เสียใจไปวันๆ :angry2:
ทิวคับ ใช้มารยาหลอกปั่นหัวมันแล้วปอกลอกให้หมดตัวเลยนะที่รัก
-
รู้สึกเหมือนทิวจะไม่เอาอะไรแล้วอ่ะ ปล่อยให้มันเป็นไปของมันเองเหรอทิว :z3:
-
เชียร์ให้ทิวรักนัท
เราไม่ปลื้มวีอ่ะ
-
ขอบคุณค่ะ ^^
-
อารมร์นี่อยาก let it go มาก
-
มันไม่มีภาคเอาคืนมั่งหรอคะ? ภาค ทิวเอาคืนกับวีให้สาสม พอสะใจแล้ว...
ก็เป็นตาทิวเอาคืนไอนัทให้สาสมยิ่งกว่า เอาให้เจ็บปางตาย ทรมานสุดฤทธิ์ แต่นัทก็ไปจากทิวไม่ได้
เพราะไอนัทมันรักทิวมาก จากที่อ่านมา มโนว่า ที่ไอนัทมันทำทุกอย่างมาจนถึงตอนนี้เพราะมันรัก
มันคงไม่ใช่เพราะการแก้แค้นอย่างเดียวแล้ว แต่ถ้าทิวไม่ได้เอาคืนใครเลยก็อยากให้ทิวจากไปเงียบๆ
ไปใช้ชีวิตของตัวเองอย่างสงบและสวยงาม ทิวเจอมาเยอะแล้ว สงสารทิว แต่อยากมีความรู้สึกแบบ...
สงสารคนที่มันดีแต่ทำคนอื่นมั่งอ่ะ จัดสักหลายๆดอกได้ป่ะคะ? :z3: :z10: :z2: :เฮ้อ:
-
เป็นนายเอกที่น่า...เหลือเกิน!!
ขอบคุณ :)
-
:o12: หนีไปร้องไห้แป็บ
-
เครียดมากมาย
เมื่อไหร่จะมีความสุขอะ
สงสาร
-
นัทก็ชอบทำให้ทิวอายหรือเจ็บตลอด
รักแบบนี้มันน่าปล่อยให้ช้ำใจตาย
-
นัทนี่เป็นพวกชะงักติดหลังแหง ทำไม่ดีกับเขาเยอะ พอมีความรู้สึกดีๆอยากทำอะไรดีๆด้วยก็ไม่กล้า
-
สั้นนนนนนนจางงงงงงงงงงงง :ling1: :ling1: :ling1:
-
กราบล่ะ กราบงามๆ เบญจางคประดิษฐ์ฉบับมารยาทงามของประเทศไทย
ขอให้ทิวมีความสุขบ้างนะ นี่อะไรเอ่ยมีความสุขตอนสองตอน ช้ำอีกเป็นสิบจ้า ต่อจากช้ำกาย ก็เป็นช้ำใจ ดีจริงๆ
ดูก็รู้ว่าเรื่องคู่หมั้นของวี นัทมันต้องมีส่วนรู้เห็น จากที่อ่านดู บ้านวีเองก็ไม่อยากให้วีแต่งนี่นา
แต่นัทนี่ ถามจริงๆ "เป็นอะไรกับสมองมากป่ะ?"
-
เอากำลังใจมาส่งจ้า
-
ใจแข็งเข้าไว้นะครับ
เป็นกำลังใจให้,,,,
-
ถ้านัทปฏิเสธการหมั้นกลางงาน นัทจะมีราศีพระเอกจับทันทีเลยล่ะ :laugh:
-
“กลับ”
ยังไม่ทันจะเดินพ้นออกมาถึงนอกบริเวณงาน..ผมก็โดนมันตามมาดึงแขนไว้แล้วพาไปที่รถ มันไม่ได้พูดอะไรมากกว่านี้..ไม่ตอบแม้กระทั่งตอนที่ผมถามว่ามันได้บอกลาพ่อแม่มิวหรือยัง ผมนั่งรถไปกับมันเงียบๆ ในหัวก็คิดแต่เรื่องราวที่ผ่านมาระหว่างผมกับวี..
คิดถึงเรื่องราวที่เคยเกิดขึ้นที่จังหวัดเชียงราย..
คิดถึงความสุขที่เคยเกิดขึ้นที่บ้านคุณตาของเขา..
.
.
“ผิดหวังที่ไม่ได้เห็นน้ำตาของผมเหรอครับ” ผมถามเพราะแปลกใจที่คืนนี้มันยอมนอนง่ายๆ โดยไม่คิดจะทำอะไรผมเลย
“นอนซะ” มันไม่ตอบโต้อะไรผมกลับมา..ทำแค่กดหน้าผมลงไปให้ซุกกับอกมัน แล้วลูบหลังผมแบบนั้นไปเรื่อยๆ ผมเลยไม่ได้คิดหรือพูดอะไรออกมาอีก ทำแค่นอนนิ่งๆ ในอ้อมกอดมันไปแบบนั้นจนเกือบจะเคลิ้มหลับ..
“กับคนที่เพิ่งรู้จักแบบนั้น..ทำไมถึง..”
ทั้งที่ก็รู้สึกติดใจกับประโยคที่พูดออกมาแบบไม่สมบูรณ์ของมัน..แต่ผมก็ง่วงเกินกว่าจะลืมตาขึ้นมาถาม ผมเลยปล่อยให้ตัวเองหลับไปทั้งอย่างนั้น ไม่รู้พรุ่งนี้พอตื่นมาแล้วผมจะยังจำได้ไหมว่าควรถามเรื่องนี้..แต่ก็ช่างมันเถอะ ในเมื่อมันไม่พูดออกมา..ก็แสดงว่ามันไม่ได้อยากให้ผมรับรู้ และถ้าเป็นอย่างนั้น..ต่อให้ผมถามให้ตายมันก็ไม่ปริปากพูดออกมาหรอก
“มึงมันโง่..”
“...”
“โง่ที่ไม่เคยรับรู้อะไรเลย..”
.
.
รุ่งเช้าผมตื่นขึ้นมาพร้อมกับอาการปวดหัวหนึบๆ ทั้งที่เมื่อคืนผมก็นอนหลับสนิท..ทั้งที่ก็ไม่ได้คิดเรื่องอะไรให้ต้องมาปวดหัวแบบนี้แล้วแท้ๆ แต่มันก็ยังเป็นแบบนี้..
ผมลุกขึ้นยกแขนมันออกจากตัว..ก่อนจะรีบลุกขึ้นไปทำข้าวเช้าให้มันกิน ข้าวต้มง่ายๆ เหมือนทุกที..เมนูเดิมๆ ที่ผมทำมาเกือบทั้งอาทิตย์แล้ว แต่มันก็ไม่คิดจะบ่น..แถมยังกินจนหมดแทบทุกวันด้วยซ้ำ
“รีบไปอาบน้ำ..มันสายแล้ว”
“ครับ”
ผมวางถ้วยข้าวต้มไว้ตรงหน้ามัน..ก่อนจะรีบวิ่งกลับเข้าห้องเพื่อไปอาบน้ำ ข้อดีของมันคือจริงจังกับเรื่องงาน..เมื่อมันบอกว่าจะทำ มันก็ทำอย่างเต็มความสามารถ เหมือนๆ กับตอนที่มันบอกว่าจะช่วยพ่อทำงานตั้งแต่ยังเรียนไม่จบ..มันก็สามารถทำได้อย่างดี จนเป็นที่ชื่นชม..
.
.
“คุณมิว..” แต่ทันทีที่เปิดประตูห้องมา..ก็เจอเข้ากับมิวที่มายืนรออยู่ตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ “มาเมื่อไรครับ..แล้วทำไมไม่เรียก..”
“มิวมาหานัท..ขอเวลาส่วนตัวสักพักได้ไหม”
“ครับ..” ผมตอบรับ..แล้วหันไปมองมันที่ยืนนิ่งๆ ไม่พูดอะไร “งั้นผมไปที่ทำงานก่อนเลยนะครับ”
“อืม..”
เมื่อได้ยินมันบอกแบบนั้น..ผมเลยเดินเลี่ยงออกมาจากห้องโดยไม่คิดจะสนใจอะไรอีก สีหน้ามิวดูไม่ค่อยดี..ตาแดงก่ำเหมือนคนเพิ่งร้องไห้มาหมาดๆ คงไม่พ้นเรื่องเดิมๆ เรื่องที่ว่ามันไม่ค่อยให้ความสำคัญกับเธอเหมือนเมื่อก่อน มิวเป็นแบบนี้มาตลอดนับตั้งแต่ครั้งแรกที่เธอกรีดข้อมือตัวเองเพื่อยื้อมันเอาไว้..
.
.
“งี่เง่า..”
ไม่ว่ายังไงในสายตาผมแล้ว..การกระทำของมิวมันก็ดูช่างงี่เง่าอยู่ดีนั่นแหละ การพยายามยื้อคนที่ไม่รักตัวเองเป็นเรื่องที่โง่เง่ามากเกินไป..เธอไม่ควรลดคุณค่าของตัวเองด้วยการทำแบบนี้เลยสักนิด แต่ก็นั่นแหละ..ในเมื่อนี่มันคือเรื่องในหัวใจของเธอ แล้วผมจะไปรู้และตัดสินได้ยังไงว่ามันจะถูกหรือผิด..
“กรี๊ดดด !!”
เสียงกรีดร้องที่ดังออกมาจากห้อง..ทำให้ผมต้องชะงักฝีเท้าตัวเองแล้วรีบวิ่งกลับไปที่ห้อง เสียงร้องของมิว..เสียงร้องที่เหมือนกับกำลังเจ็บปวดกับอะไรสักอย่าง..
นี่มันทำร้ายมิวงั้นเหรอ ?
.
.
“มิวไม่เข้าใจ..มิวทำอะไรผิด ทำไมนัทต้องเย็นชากับมิวแบบนี้ !”
ผมยืนตะลึงมองมิวที่ตอนนี้ไม่เหลือเสื้อผ้าติดตัวเลยสักชิ้น..ก่อนจะหันไปมองมันที่ยืนทำหน้านิ่งไม่รู้สึกรู้สาอะไรกับสิ่งที่มิวทำอยู่ตรงหน้า
นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น ???
“เคยรักมิวบ้างไหม..” เธอถามแล้วกระหน่ำทุบลงไปบนตัวมัน “เคยเห็นค่ากันบ้างไหม..”
“...”
“ที่ผ่านมามิวเคยทำอะไรที่มันผิดกับความรักของเราหรือยังไง..”
“น่ารำคาญ..” มันว่าแล้วปัดมือมิวออกไปให้พ้นตัว “แต่งตัวแล้วรีบออกไปซะ !”
“นัท !!”
“คุณมิว..” ผมหรี่ตาลงตอนก้มลงไปหยิบเสื้อผ้าขึ้นมาคลุมตัวให้มิว “อย่าเพิ่งคุยตอนนี้เลยนะครับ..รอให้ใจเย็นกันกว่านี้ก่อนดีกว่า..”
“อย่ามายุ่ง !” เธอหันกลับมาตวาดผม “ไม่ใช่เรื่องของทิว !”
“แต่..”
“กลับมาทำไม..” มันพูดแทรกมา..ทังที่ผมยังพูดไม่ทันจบ “ทำไมไม่รีบไปทำงาน..”
“ก็คุณมิวเธอร้อง..”
“ไม่ใช่เรื่องของมึง..”
“แต่..”
“นายเคยเห็นเขาพาผู้หญิงที่ไหนมากกหรือเปล่า..” มิวพูดขึ้นมาทั้งที่ยังไม่คิดจะสวมเสื้อผ้ากลับเข้าไป “รู้ไหมว่านังนั่นมันเป็นใคร..”
“...”
“หรือว่าเป็นนายเองที่ยุให้เขานอกใจฉัน..”
“ผม..” ตอนนี้ผมรู้สึกงงๆ กับอารมณ์ของมิว “ผมไม่เข้าใจ..”
“ใช่สิ..ต้องเป็นนายแน่ๆ ที่เป็นคนหาผู้หญิงมาให้นัท..” ดวงตาของเธอเริ่มเหม่อลอย “ไม่งั้นเขาคงไม่คิดจะทิ้งฉันแบบนี้..”
“เลิกบ้าได้แล้ว..”
“คุณนัทครับ..”
“ก็รู้ดีนี่ว่าไม่เคยรัก..” มันพูดออกมาโดยไม่คิดจะสนใจว่ามิวจะร้องไห้หนักขึ้นแค่ไหน “ก่อนหมั้นก็เป็นคนพูดเองว่าเพื่อธุรกิจของครอบครัว..”
“...”
“แล้วตอนนี้จะเป็นบ้ามาเรียกร้องอะไร..”
“...”
“หรืออยากให้ถอนหุ้นออกมา..บริษัทของพ่อเธอจะได้พังลงไปเลย..”
“คุณนัทครับ..” ผมปรามมัน “คุณมิวเธอร้องไห้ใหญ่แล้ว..”
“ไม่รู้เรื่องก็หุบปากไป !” มันตะคอกผม..ก่อนจะหันกลับไปพูดจาทำร้ายมิวต่อ “ผมไม่ใช่ไอ้วี..ที่มิวจะมาพูดจาข่มขู่ หรือเรียกร้องอะไรได้..”
“...”
“ไม่รู้หรือไงว่าสถานะมันไม่เหมือนกัน..”
“...”
“การหมั้นของน้องสาวมิวกับไอ้วี..มันได้มาโดยมีนถือไพ่เหนือกว่า..”
“...”
“ส่วนระหว่างเรา..ครอบครัวมิวยังต้องพึ่งพาผมอีกมาก..” มันพูดแล้วส่งยิ้มเยาะๆ ไปให้เธอ “การที่แม่ผมคิดว่ามิวคู่ควร..ไม่ใช่ว่าจะบังคับผมได้”
“...”
“อย่าให้ผมหมดความอดทน..เพราะแค่การที่ผมต้องทะเลาะกับแม่ ไม่ได้ทำให้ผมไม่กล้าถอนหมั้นกับมิว”
“นะ..นัท..”
“อย่าลืมว่าผมคือทายาทเพียงคนเดียวที่จะสืบทอดกิจการของครอบครัว..”
Ma-NuD_LaW
จะอวยพรวันลอยกระทงสักหน่อย..ดันเลยวันไปซะแล้ว :katai1:
งั้น..ฝันดีแทนละกัน :katai5:
-
นัทท โหดดดด :katai1:
-
อูย เริ่มถึงจุดแตกหักแล้วสินะ
-
ขอบคุณที่มาลงค่ะ
เฮ้ออ ดีมากนัท แต่จะดีกว่านี้
ถ้าแกเปิดใจกับทิวเสียที !
สุขสันต์วันลอยกระทงค่ะ
:mew1:
-
ทำไมรู้สึกชอบตอนนี้ก็ไม่รู้ :katai2-1:
-
เรารู้สึกถึงการพัฒนาของพี่แก
-
นัท แกทำเพื่อทิวได้ใช่ไหม
-
ฉันเริ่มชอบนัทมากขึ้นแล้วละ
ตอนนี้นัทได้ใจฉันมากกกก
ชอบผู้แบบนี้แหละ ดูเด็ดขาดดี
-
นัทมันจะทำตัวเป็นคนดีแล้วใช่ไหม
-
รักทิวมากสินะ
-
จะยังไงละเนี่ยบอกไม่ถูกเลย
เครียดสงสารทุกคนเลย
-
วีต้องหมั้นเพราะความจำเป็นใช่ไหม ความจำเป็นที่ปฏิเสธยากด้วย?
-
เคลียร์มิวให้จบแล้วเริ่มต้นชดใช้ให้ทิวได้แล้วนะนัทถ้ายังอยากเป็นพระเอกน่ะ :hao3:
-
เป็นแบบนี้ก็ดีแล้ว!!
ขอบคุณ :)
-
ไม่แน่ใจว่าเรื่องนี้คนเขียนมีอะไรซ่อนอยู่ อาจจะหักมุมโน้น มุมนี้ ไม่กล้าเชียร์ใครเลย :hao5:
แต่นอกจากทิวแล้ว วี ก้อน่าสงสารนะนั่น แบบว่ารักทิว ทิวก้อโดนนัททำร้ายนุ่นนี่ จะช่วยก้อไม่ได้
ส่วนตัวเองก้อต้องไปหมั้นกะคนที่ไม่ได้รัก โดนทิวโกรธอีก...โถถถถถ :monkeysad:
-
ดีมากคุณนัท[อุตะพูดซะสุภาพเชียะ]
ให้มันรู้ซะมั้งว่าไผเป็นไผ55555
ต้องแสดงอำนาจเกี๊ยะยัวมิวออกปาย
ให้สมกับที่แม่ยกรักแม่ยกเชียร์ :hao7:
-
มาให้กำลังใจก่อน
เดี๋ยวมาอ่าน
-
:pig4:
-
เอาดีๆนัท เอาไงก็เอา อย่าให้ทิวเสียใจ :z3:
-
ตอนนี้ดูนัทเด็ดขาดมากอ่ะ
พูดแบบตรงสุดๆ นี่ถ้าเราเป็นมิว คงทนไม่ได้ เฮ้ออ
รอตอนต่อไปนะคะ
-
มิวนี่... งี่เง่าและทำตัวไร้ค่าเนอะ..
:katai1:
-
สุดยอดเลย
พูดตรงดี
มันต้องอย่างนี้สิ
-
อ่านประโยคนี้แล้วโคตรขึ้น
กับคนที่เพิ่งรู้จักแบบนั้น ทำไมถึง มันกล้าถามเน๊อะ <<ก็เพราะเขามีแต่ความทรงจำดีๆไง
แต่แกหน่ะทำแต่เรื่องร้ายๆเขาจะสนแกไหมหล่ะฟ่ะ
-
ก็ดูเป็นผู้เป็นคนขึ้นเยอะนะนัท (ตรงไหน?) :hao3:
ว่าแต่จะแก้ผ่าทำไมน่ะมิว :katai1:
-
ทิวต้องอดทน กะทุกคนรอบตัว. จริงๆ คงมีแค่นัทซินะ ที่จะปกป้องทิวได้. เพราะนัท เป็นทายาทเพียงคนเดียว แล้วคงไม่ใช่สายเลือดเดียวกัน อย่างที่เข้าใจ
-
เข้าใจละ บ้านมิวต้องการให้บ้านนัทช่วยเรื่องธึรกิจตัวเอง ผิดจากวีที่ต้องทำเพราะบ้านมีนเหนือกว่า
นัทแกเลวมา 37 ตอน มองแกหล่อเหมาะเป็นพระเอกก็ตอนนี้แหละ ไม่เหมือนวี เชียร์ใจแทบขาด แล้วดูทำกับทิวสิ ฮือ
:katai1: :katai1:
-
เป็นคนดีได้เสียที หลังจากเลวมานาน
รักก็ไม่บอกไม่พูดออกไป ใครจะรู้
การกระทำมีแต่เลวๆ เขาก็ไม่รักหรอกไอ้นัท
-
ผมจำไม่ได้ว่าเหตุการณ์ที่มิวมาโวยวายที่คอนโดมันจบลงได้ยังไง เพราะทันทีที่ผมรับรู้ความจริงเกี่ยวกับการหมั้นของวีผมก็เดินหนีเข้าห้องนอนของตัวเอง..เข้ามาแล้วล็อคประตูอยู่คนเดียวเงียบๆ แบบนั้นจนกระทั่งตอนนี้
“หมั้นเพราะจำเป็นงั้นเหรอ..”
อันที่จริงวีก็บอกผมแบบนี้มาตลอด..ยิ่งได้รับคำยืนยันจากคำพูดของมันเมื่อกี้ผมเลยยิ่งเข้าใจ แต่ก็เท่านั้น..ในเมื่อผมไม่เคยคิดว่าจะต้องทนอยู่ในสภาพคนรักลับๆ ของวี ฉะนั้นถ้าผมยอมแพ้ให้กับเหตุผลของเขา..ผมก็ต้องทนอยู่แบบตายทั้งเป็นแน่ๆ
.
.
“ทิว..”
“...” ผมนั่งพิงประตูเงียบๆ ไม่คิดจะตอบรับมัน
“ไอ้ทิว !”
“...”
“จะเปิดดีๆ หรือให้กูพังเข้าไป..”
เท่านั้นแหละครับ..มันก็แค่นี้ พอไม่ได้อย่างใจก็ใช้กำลัง !
ผมลุกขึ้นอย่างอ้อยอิ่ง..ค่อยๆ บิดลูกบิดเปิดประตูให้มันเข้ามา มันเดินผ่านตัวผมไปแบบไม่มองหน้า..ก่อนจะไปทิ้งตัวลงนั่งที่ปลายเตียงของผม ไม่มีบทสนทนาใดๆ เกิดขึ้นระหว่างเรา มันเงียบ..ผมเงียบ เหมือนมันกำลังจมอยู่กับความคิดของตัวเอง..ในขณะที่ผมเหมือนไม่รู้จะทำตัวยังไง ผมเลยยืนก้มหน้าหน้านิ่งๆ อยู่ตรงหน้ามันแบบนั้น..
.
.
“วันนี้ไม่ต้องไปทำงานแล้วกัน..” แล้วก็เป็นมันที่เลือกจะทำลายความเงียบลง “กูโทรไปที่บริษัทแล้ว..”
“ครับ..”
มันลุกเดินออกจากห้องผมไปทันทีที่ได้ยินคำตอบ..ผมเลยหมุนตัวกลับไปปิดประตูลงเหมือนเดิม ไม่รู้ว่าบรรยากาศและความอึดอัดแปลกๆ นี้มันเกิดขึ้นมาได้ยังไง..ไม่รู้สักนิดว่าทำไมมันต้องแสดงท่าทีแปลกๆ แบบนี้ออกมา
ผมเดินมาทิ้งตัวลงนอนที่เตียงตัวเอง..เตียงที่ไม่ค่อยได้ใช้งานมันสักเท่าไร เพราะช่วงหลายเดือนที่ผ่านมานี้..ผมแทบจะนอนที่ห้องมันเกือบทุกคืน นอนแล้วก็ทำให้คิดถึงเรื่องเก่าๆ เรื่องที่ผมพยายามลืมเท่าไรก็ลืมไม่ได้..
“น่าเบื่อ..”
ไม่รู้ว่าตัวผมเอง..หรือว่าใครต่อใครรอบตัวผมกันแน่ที่น่าเบื่อ ชีวิตที่เหมือนจะความสุขไม่ได้แบบนี้มันจะอยู่กับผมไปอีกนานเท่าไร ผมเบื่อ..เบื่อที่ต้องอยู่แบบนี้ แต่ผมก็ทำอะไรไม่ได้..
.
.
เวลาฝึกงานสิ้นสุดลง..ผมจะเรียนจบในอีกไม่กี่วันข้างหน้า ผลการประเมินที่ฝึกงานออกมาค่อนข้างดี..ไม่รู้เพราะผมเป็นลูกบุญธรรมของเจ้าของบริษัทหรือเปล่าคะแนนถึงออกมาดีแบบนี้ แต่ผมคิดว่าคงเป็นเพราะพี่คนที่ประเมินรู้สึกเห็นใจที่ผมถูกมันจิกหัวใช้เยี่ยงทาสต่างหากเลยให้คะแนนแบบนี้มา..
.
.
“วันนี้จะไปไหน..” มันถามขึ้นมาตอนที่เรากำลังกินมื้อเช้ากันอยู่
“ไปทำเรื่องขอจบที่มหาลัยครับ..”
“อืม..”
“คุณนัทไม่ต้องไปส่งก็ได้นะครับ เดี๋ยวผม..”
“ทำไม !” มันขึ้นเสียงใส่ทั้งที่ผมยังพูดไม่จบ “กลัวแอบหนีไปเจอใครไม่ได้หรือไง !”
“คุณนัท..”
ผมเรียกมันอย่างอ่อนใจ..ทำไมมันไม่เคยไว้ใจผมบ้าง ทั้งที่ตลอดหลายเดือนที่ผ่านมา..ผมพยายามทำตัวดีๆ ไม่ขัดคำสั่งมันเลยสักครั้ง ไม่ว่ามันอยากให้ผมทำอะไรเป็นยังไง..ผมก็ทำตามมาตลอด แล้วทำไมถึงยังเป็นแบบนี้ ?
“กูจะไปส่ง..”
“...”
“แล้วจะรอรับมึงกลับด้วย”
“แต่คุณนัทต้องไปทำงานนะครับ..”
“กูจะไปเมื่อไรมันก็ได้..หรือมึงมีอะไร”
ผมไม่พูดอะไรออกมาอีก..ตามใจมันแล้วกัน ในเมื่อผมไม่เคยพูดอะไรได้อยู่แล้ว..
.
.
มันขับรถมาจอดรออยู่ใต้ร่มไม้หน้าตึกคณะผม..จอดแบบติดเครื่องเอาไว้แบบนั้นให้ใครๆ ที่ต้องทนนั่งดมควันพิษจากรถมันหมั่นไส้เล่นๆ ผมไม่คิดสนใจว่ามันจะทำอะไร..ก้มหน้าก้มตาเตรียมเอกสารของตัวเองไป ก่อนจะรีบเข้าไปทำธุระของตัวเองให้เสร็จ ปัญหาเรื่องที่ผมขาดเรียนจนทำให้จบช้าลงไปเทอมหนึ่งให้ติดขัดเล็กน้อย..เลยทำให้เสร็จช้ากว่าปกติไปนิดหน่อย ไอ้คนเอาแต่ใจเลยรีบตามขึ้นมาดูผมที่หน้าห้อง..เพราะคิดว่าผมจะหนีไปไหน ผมมองมันที่ยืนทำท่าโล่งอกแบบนั้นด้วยรอยยิ้ม..
น่าขำนะครับที่มันเป็นคนแบบนี้..แต่ผมก็ไม่ได้รู้สึกว่ามันน่ารำคาญมากเท่าไร
อย่างน้อยตอนนี้ผมก็รู้สึกดีกับมันมากขึ้นกว่าเมื่อก่อนเยอะ..
.
.
“คุณนัทออกไปรอผมที่ร้านกาแฟก็ได้นะครับ..เดี๋ยวเสร็จแล้วผมไปหาที่นั่น” ผมออกมาบอกมันตอนกำลังรอเอกสาร “นะครับ..จะได้อยู่รอแบบสบายๆ”
แล้วมันก็ยอมไปดีๆ เมื่อผมงัดไม้ตายออกมาใช้ “เสร็จแล้วรีบมา..”
“ครับ”
.
.
ผมจัดการเรื่องเสร็จหลังจากนั้นราวๆ ยี่สิบนาที..เพราะเอกสารบางอย่างมีปัญหา การที่ผมทิ้งการเรียนเพื่อขอให้วีพาหนีไปเมื่อเทอมก่อนทำให้เกิดปัญหาตามมาแบบนี้..แต่ก็ยังดีที่สามารถแก้ไขได้ ผมเลยเบาใจ..
“ทิว..”
ไม่ทันให้ผมได้มองหน้าคนเรียก..ผมก็ถูกลากไปที่มุมอับหลังตึกทันที กว่าจะได้เห็นว่าคนที่ลากแขนผมมาคือใครผมก็เกือบจะร้องให้คนช่วยแล้ว วีดึงตัวผมเข้าไปในอ้อมกอดทันทีที่แน่ใจว่าปลอดภัยแล้ว..ก่อนจะก้มลงมาจูบผมแบบไม่ให้ตั้งตัว ผมยืนอึ้งอยู่สักพักถึงได้ดันตัวเขาออกห่าง..แล้วยกมือขึ้นมาเช็ดปากตัวเองแรงๆ
“ทำไม..” เขายื้อมือผมที่กำลังเช็ดปากตัวเองลงไป “รังเกียจผมมากขนาดนั้นเลยเหรอ..”
“...”
“หรือต้องเป็นมันถึงจะทำได้ !”
เขาถามแล้วเขย่าตัวผมไม่หยุด..ผมดิ้นๆ อยู่สักพักก็สามารถหลุดออกมาจากตัวเขาได้ ก่อนจะถูกดึงกลับเข้าไปกอดอีกครั้ง..คราวนี้วีไม่เปิดโอกาสให้ผมได้หนีอีก เขารัดแขนแน่นเสียจนผมแทบจะหายใจไม่ออกเลย..
“เป็นบ้าอะไรวี !”
“บ้าคิดถึงทิวไง !”
ยอมรับครับ..ว่าคำว่าคิดถึงของเขามันทำให้ใจผมกระตุกไป ผมเลยยืนนิ่งให้เขาได้กอดผมอยู่แบบนั้น..นานจนเขาพอใจเลยทีเดียว วีดูผอมลงไป..สีหน้าที่เห็นเมื่อกี้ก็ดูไม่ค่อยสดใสเหมือนเมื่อก่อน เขาคงทุกข์ใจกับอะไรหลายๆ อย่าง..เลยทำให้ลืมดูแลตัวเองแบบนี้ ตรงกันข้ามกับผม..ที่ตอนนี้ชีวิตแทบจะเรียกได้ว่าราบเรียบ เมื่อมันเริ่มทำตัวเป็นผู้เป็นคนมากขึ้น..ไม่ค่อยใช้อารมณ์มากมายแบบเมื่อก่อน โดยรวมถือว่าดีแล้ว..แม้จะติดเรื่องที่เรายังมีอะไรกันแบบผิดศีลธรรมนั่นอยู่
.
.
“ผมคิดถึงทิว..”
“...”
“อยากพูดอยากอธิบายให้ทิวเข้าใจผม..”
“ผมรู้แล้ววี..ผมเข้าใจแล้ว..” ผมบอกแล้วยกมือขึ้นตบหลังเขาเบาๆ เพื่อปลอบ “ผมไม่ได้โกรธวีแล้ว..”
“จริงนะ..” เขาผละออกจากตัวผม..สีหน้าดูมีความหวังขึ้นมานิดหน่อย “ทิวเข้าใจผมจริงๆ ใช่ไหม..”
“ครับ..” ผมบอกแล้วยิ้มให้เขา “แต่ผมก็ไม่อยากเอาตัวเองเข้าไปเจ็บปวด..”
“...”
“วีถอนหมั้นกับเขาไม่ได้..แล้วจะให้ผมไปอยู่ในฐานะอะไร..”
“ทำไม..แค่รักกันก็ไม่ได้งั้นเหรอ..”
“...”
“ทั้งที่ผมเองไม่ว่ายังไงก็ยืนยันจะอยู่กับทิว..มีทิวในชีวิตแท้ๆ”
“โดยให้ผมเป็นแค่คนรักลับๆ แบบนั้นเหรอ..”
“...”
“ทำไมวีเห็นแก่ตัวแบบนั้น..”
ผมไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่..ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาจะเปลี่ยนไปมากขนาดนี้ วีคนเดิมที่ผมรู้จักต้องไม่ใช่คนแบบนี้..คนที่พร้อมจะทำร้ายทุกคนที่ไม่รู้เรื่องรู้ราว เพียงเพื่อให้ได้อยู่กับผม..
“ก็แล้วทำไมกับเขาทิวยอมรับได้..แต่กับผมทิวกลับ..”
“...”
“บางทีผมก็สงสัยนะ..ว่าตอนนี้ทิวทนอยู่กับเขา”
“...”
“หรือจริงๆ แล้วทิวไม่อยากทิ้งเขาไปไหนกันแน่..”
Ma-NuD_LaW
เดินเรื่องแบบรวบรัด.. :hao7:
แล้วก็ตามความเห็นของคุณ IsDeer เมื่อนานมาแล้วที่เชื่อว่าเนื้อคู่ที่ดีของทิวจะมาเมื่อทิวเรียนจบ ((เจ้าของความเห็นจำได้เปล่าเอ่ย?))
.
.
สำหรับรายการต่อไป..จะคุยเรื่องชื่อภาษาไทยที่ติดเอาไว้คราวก่อนนะครับ รวมๆ จากทั้งสองเว็บที่ผมเอาเรื่องนี้ไปลงไว้เลยแล้วกันนะ :o8:
Raiwyn
คุณมาทำร้ายผมทำไม
--อันนี้ถามแบบตรงๆ ดี .. น่ารักๆ 55555555+
IsDeer
หนี ไม่ พ้น
--แหม..ประชดกันหรือเปล่าครับเนี้ย ? 5555
hormonesyj
ใจร้าย
ปากแข็ง
ข่มเหง
รังแก
อมพะนำ
ยืดเยื้อ
จำเลย
สามเศร้า
ปวดใจ
ขมขื่น
ยินยอม
ฯลฯ
--เป็นชื่อที่ล้วนแต่แสดงความเป็นนิยายเรื่องนี้จริงๆ #กราบ
t2007
แค้นเสน่หา
--เหตุผลน่ารักดีนะเออ..ชอบๆ ^^
ohho99
"เรื่องนี้ไม่มีพระเอก" มีแต่ตัวร้ายกับพระรอง ..
--คิดได้ยังไง ?? (หมายถึงไอ้เหตุผลเนี้ย!!) 55555555+
naruxiah
รักร้าย ไอสารเลว(นัท)
--ชัดเจนดี .. ไอ้สารเลวนัทเอ๊ย !!
MCMAXXIM
ชื่อภาษาไทยหรือ Bitch or Friend? บอกทีว่าต้องการอะไร หรือ Bitch or Friend สถานะไหน "คนรัก" หรือ "นางบำเรอ"
อันที่จริง เราชอบ รักสีเลือดมากกว่านะที่คิดออก แต่นี่เสนอให้คนเขียนดูเนอะ
รักสีเลือด นี่หมายถึง ความรักหรือแรงพิศวาทของคนในสายเลือด อันนี้หมายถึงนัทนะ เพราะอย่างที่อ่านๆมา นัทกับทิวดูเป็นสายเลือดเดียวกัน และนัทเองถ้าไม่รักก็พิศวาทในเชิงเรื่องสวาทเอาซะมากกว่า อันนี้ "รักในสายเลือด"
ส่วนอีกอัน ให้วีนะ หมายถึงรักที่ทิวมอบให้วีอย่างใจบริสุทธิ์ กล่าวคือ ทิวรักวีที่วีเป็นวี เอาใจใส่ และทำอะไรหลายๆอย่าง ทิวได้ลองทำในสิ่งที่ไม่เคยทำ อย่างเช่นหนีนัท แต่ก็ต้องเจ็บตัวเสียเลือดไปบ้าง รักสีเลือดในความหมายนี้ก็คือ "ความบริสุทธิ์ของหัวใจ" ทำไมใช่ว่าหัวใจ เพราะหัวใจต้องมีเลือดมาหล่อเลี้ยงถูกไหม? เลือดก็ต้องเป็นเลือดที่ดี ที่ใช้คำว่าบริสุทธิ์ เพราะทิวรักวีจริงๆ รักไม่ใช่จากสถานการณ์บังคับแม้มันจะมีส่วน แต่ทิวก็รักวีจริง เป็นรักที่เรียกว่ารักบริสุทธิ์ได้เลย คิดถึงวีตลอด ขนาดนัทจับได้ครั้งล่าสุดมาขัง ก็ยังคิดถึงวี ก็เหมือนรักบริสุทธิ์อ่ะนะ
ปล. ไม่รู้ว่าคำว่า "รักสีเลือด" เราอธิบายโอเคไหมอ่ะ คือพิมพ์เองก็งงเอง แต่ก็ให้คนเขียนพิจารณา อิอิ
เสนออีกชื่อ Bitch or Friend หึ ก็แค่นางบำเรอ(สินะ)
--อันนี้ก๊อบมายาวเพราะเหตุผลของชื่อ รักสีเลือด.. ดีมากเลยอ่ะ .. ชอบๆ นะครับ แต่ส่วนตัวชอบชื่อ “คนรักหรือนางบำเรอ” กับ “ก็แค่นางบำเรอ (สินะ)” มากกว่า ไม่รู้สิ..ชอบคำว่า ‘บำเรอ’ ละมั้ง 555555+
ตัวเลข
Bitch or Friend ...รักบำเรอ
--อย่างที่บอกกับเหตุผลข้างบน .. ชอบคำว่า ‘บำเรอ’ จริงๆ 5555555555+ พอรวมกับคำว่ารักไป กลายเป็น “รักบำเรอ” เออ..ชอบเข้าไปใหญ่ ชอบอ่ะ..ชอบจริงๆ นะ ><
.
.
.
Numkingyen
"อย่าสงสัย ว่าทำร้ายหรือทำรัก?"
--เปลี่ยนจากทำรัก..เป็นทำให้รัก แบบนี้แล้วดูโอเคเลยนะ “อย่าสงสัย ว่าทำร้ายหรือทำให้รัก” ชอบๆ น่ารักดีครับ ^^
Nahomi Uki
กรงรัก
--ฉันชอบชื่อนี้ !!!!!! “กรงรัก” ของพี่นัท กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆ 55555555555+
The White Rabbit with Red Hood
"จะร้ายให้รัก"
--บ่งบอกความเป็นพี่นัทมาก #กราบ
FCนัททททท
"คุณชายจะร้ายหรือจะรัก?"
--ชื่อนี้ฟรุ้งฟริ้งมาก .. ขัดกับบรรยากาศในเรื่องสุดๆ 555555555+ อิพี่นัทไม่ใช่คนดีขนาดนั้นนะ !!!! #ตบพี่นัทรัวๆ
Sepaihun
แจ๋วหรือเมีย
--แหม..รู้เลยว่าหนูทิวโดนจิกใช้ขนาดไหน 55555 แต่ๆ พี่วีสุดที่รักไม่เคยจิกหัวใช้น้องทิวนะ #ใจร้ายยยยยยยยย อ่อๆ หมายถึงพี่นัทสินะ 55555555555555+
สรุปชอบสามชื่อนี้นะครับ >> “ก็แค่นางบำเรอ” // “รักบำเรอ” // “กรงรัก” << ขอเอาไปนอนคิดอีกทีว่าจะเอาชื่อไหนดี >< ขอบคุณที่ช่วยตั้งชื่อน้า..
-
มาใหกำลังใจก่อนจ้า
เดี๋ยวมาอ่าน
-
กรงรัก
อีกเสียงค่ะ
ตอนนี้เชียร์ไอ้นัทขาดใจ
บอกรักไวๆ ก่อนจะไม่เหลือใคร
-
กลับตัวกลับใจ แต่ยังไม่ชัดเจน
-
ชูมือกรงรักอีกเสียงงค่ะ :L1:
-
ชื่อเรื่องกรงรัก ซ้ำกับเรื่องกรงรัก ของคุณMilkTea นะคะ อยากให้มีชื่อเรื่องที่เป็นเอกลักษณ์ไม่ซ้ำชื่อเรื่องอื่นอ่ะค่ะ
สุดท้ายก็แล้วแต่ผู้แต่งนะคะ ที่สำคัญคือเนื้อเรื่องมากกว่า ^^
-------------------------------
ชอบตอนนี้อ่ะ เหมือนวีกำลังเชียร์ให้นัทรู้สึกตัวซักที(มโน)
ขอบคุณนะคะ
-
วี พลาดและทำแบบนี้อ่ะ
ส่วนทิว ที่นัทไม่ไว้ใจไม่แปลกหรอก เพราะทิวเคยหนีมาก่อนไง
ส่วนนัท โบกธงเชียร์เต็มตัวเลย
-
รักบำเรอ ก็ดีนะ o13
-
วีสมองเสื่อมหรือไง?
จำไม่ได้หรอว่าทิวพยายามหนีกี่ครั้งแล้วผลเป็นไง :angry2:
-
แล้วๆ แล๊ววว
-
วีคือเริ่มเลวละ แขวะทิวตลอด :katai4:
-
สงสัยจะทิ้งไม่ได้
เครียดจริงๆ รออ่านตอนต่อไปคร้าบ
-
เอาไงต่อไปดีหล่ะ
-
เชียร์คุณนัทใจขาดอ่ะ :hao5:
พ่อเทพบุตรของแม่ยก
เกลียดไอ้วีมากกว่าอีก
นิสัยแย่พอพอกับไอ้ตัวร้ายเรื่องก่อนของคนเขียนเลยอ่ะ
นัทดูเป็นคนมีศีลธรรมไปเลย
-
เคยไหมที่รู้ว่าไม่ดีแต่ก็ทิ้งไม่ได้...
-
ทิวคงทิ้งนัทไม่ได้แหละ
แล้วมาต่ออีกนะครับ
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
รักบำเรอมั๊ยตัวเอง? ช่วยเชียร์ชื่อนี้ :really2: :really2:
อย่างน้อยทิวก็คิดได้ว่าจะให้ไปอยู่ในฐานะอะไร o13
ขอบคุณนะทิวที่ทำให้คนอ่านอย่างเราโล่ง ขอบคุณที่เธอไม่ฆ่าตัวตาย :pig4:
ชีวิตมันต้องสดใสซักวันสิน่า :z3: :ling3: :serius2:
-
คุณต้องการอะไรจากสังคม อิอิ ^_~
-
ขอบคุณค่า
-
ขอบคุณ :)
-
คงไม่ต้องเดากันแล้วมั๊ง ว่าใครจะเป็นพระเอก เพราะมันไม่มี! !!!!
วีนี่อะไร "ที่กับมันทำไมทำได้" คือบอกตรงๆป่ะ ทิวนี่ไม่ได้รักนัทนะแก มันจะไปเป็นคนรักลับๆได้อย่างไร? ต่างกับแกที่ทิวรักแกแบบถึงขนาดยอมทิ้งอนาคตอ่ะ ต่างกันไหมเอ่ย? อย่าเห็นแก่ตัวขอร้อง น้องไม่ปลื้มนะพี่!
ที่ทิวไม่ยอมไปจากนัท ง่ายมาก "จะจบแล้วเห็นไหม เรียนจบแล้ว ทำเรื่องจบอยู่ เลี้ยงดูตัวเองได้ก็ไปไง" หนูทิวเคยบอกเอาไว้ แต่อยู่ที่ว่านัทคนซึนจะยอมหรือเปล่าเท่านั้นเอง อย่าลืมนะ นัทมันรักทิวเอามากๆ ไม่อย่างนั้นประโยคที่ว่า "ทีกับมันทั้งๆที่เพิ่งรู้จักกัน ทำไม" อ่านประโยคนี้ดูก็รู้นัทแอบรักทิว ชิ
โดยส่วนตัวนี่มองว่า เหมือนเรื่องนี้จะไม่มีพระเอก ตอนแรกนี่เชียร์วีสุดยอดเขาเอเวอเรสต์เลยนะ แต่พออ่านหลังๆ บายเถอะ นัทมันยังดีกว่า พูดกันตรงๆ นัทมันเด็ดขาดมากเลยนะ เอาก็เอาแค่ทิว บอกยัยมิวนั่นตรงๆ แต่ดูวีสิ ขอให้ทิวเข้าใจ
คนรักกันน่ะ ถ้ารักสองฝ่าย "ไม่มีใครมันอยากให้ผัวตัวเอง แต่งงานกับคนอื่นแล้วให้ตัวเองอยู่ในสถานะเมียน้อยหรอกนะ! !!!"
วีแกทำให้ทิวมีโลกใบใหม่ ได้รู้จักคำว่าชีวิต ได้ลองทำในสิ่งที่ทิวมันไม่เคยทำ และไม่กล้าทำ มันยอมเจ็บตัวเพราะแกตั้งกี่ครั้ง คิดบ้างไหมนั่นน่ะ? แล้วที่นัทมันยังตามกลับมาได้ ก็มันรักของมันไง "นัทไม่ได้ให้สถานะทิวตั้งแต่ต้น" เพราะฉะนั้นเรียกทิวว่า "คนรักลับๆ" หรือ "เมียลับ" ไม่ได้! !!
อ่านแล้วเครียด คิดแล้วปวดกบาล ยิ่งกว่าสอบแกท แพท -___-
เห่ยแก ชื่อที่เสนอ คนเขียนเขาชอบ กรีดร้องสักประเดี๋ยวนะ ก พอละ แต่ดูท่าว่า คนเขียนชอบอะไรที่ออกทารุณนะ เช่น กรงรัก สองคำสั้นๆ รู้เลย รักไม่รักไม่รู้เดาได้เลยว่า "โดนจับขังให้หนีไม่รอด" นางบำเรอ คำนี้สั้นๆ ตรงตัวได้ใจความ ต่อกับประโยคที่ยืดยาวดั่งเรียงความชั้นสูง ก็ได้ใจความ ฮ่าๆ
ขอถามได้ไหม? จะจบหรือยัง? สปอยก็ได้ ว่า "ทิวจะพ้นไอ้สองตัวนี้ไหม?" ขอเสนอ "พระเอกคนไหม" จะเป็นอัศวินขี้ม้าขาว แล้วตรงคลองแสนแสบก็ได้ แต่ไม่เอาวีแล้วแน่ๆ ส่วนนัทรออะไรมาพลิกโผอีกแป๊ปนึง แต่ขอให้มีพระเอกคนใหม่ ถ้ามีจะกราบงามๆ จบปิ๊ง
-
สรุปว่าพอทิวเรียนจบ อิตานัทก็จะปรับปรุงตัวดีขึ้นในขณะที่วีแย่ลงๆ
แล้วนัทก็จะเป็นพระเอกชัวร์ชิมิ
ชอบ รักบำเรอ แต่ให้ตรงกับเนื้อเรื่องน่าจะ กรงรัก
-
เห่อ
เจ็บช้ำจริงๆ ไห้ตายเถอะ
แกล้งตายแปป
-
“ช้า..” มันบ่นออกมาเมื่อผมเดินไปนั่งลงที่เก้าอี้ตรงข้ามมันแล้ว
“ขอโทษครับ..พอดีมีปัญหานิดหน่อย”
“จบแล้วใช่ไหม..”
“ครับ”
มันไม่พูดอะไรอีก..ทำแค่ดันจานเค้กรสช็อกโกแลตตรงหน้าเข้ามาให้ผมใกล้ๆ ผมมองเค้กในจานที่ไม่ได้มีร่องรอยการกินเลยสักนิด มันคงสั่งเอาไว้ให้ผม..ยิ่งมั่นใจมากขึ้นเมื่อพนักงานเอาโกโก้ร้อนมาเสิร์ฟหลังจากผมเริ่มตักเค้กเข้าปากไปได้คำเดียว
“ขอบคุณนะครับ..”
“กระดูกจะทิ่มกูอยู่แล้ว..”
ผมก้มหน้ากินต่อไปเงียบๆ รู้สึกเซ็งกับเหตุผลของมันนิดหน่อย..เป็นเพราะผมผอมเกินไปจนกอดไม่สบายตัวถึงได้ทำดีด้วยแบบนี้งั้นเหรอ น่ารังเกียจชะมัด !
.
.
“เป็นอะไร..”
ผมหันไปมองคนถามที่ตอนนี้กำลังวุ่นวายกับกองเอกสารบนโต๊ะทำงาน มันพาผมนั่งเฝ้ามันทำงานที่ออฟฟิตหลังจากกินกาแฟเสร็จแล้ว..บังคับพามาทั้งที่ผมยืนยันว่าอยากกลับไปทำความสะอาดห้อง
“กูถามว่าเป็นอะไร..”
“เปล่าครับ..”
“เบื่อที่จะนั่งรอกูขนาดนั้นเลยหรือไง..” มันถาม..แต่ไม่ได้ดูหงุดหงิดเท่าไร “เอาไอ้นี่ไปเล่นรอไป..”
ผมยื่นมือไปรับมือถือที่มันโยนมาให้แทบไม่ทัน “ผมเล่นของตัวเองก็ได้..”
“ของมึงกูโยนทิ้งไปตั้งนานแล้วไม่รู้ตัวหรือไง..”
ผมรีบหันกลับมาค้นหามือถือในกระเป๋าตัวเองทันทีที่ได้ยินแบบนั้น..แล้วก็พบว่ามันไม่อยู่ในนี้แล้วจริงๆ ตั้งแต่เมื่อไรกัน..ก่อนจะออกมาจากห้องหรือเปล่า หรือที่หน้าร้านกาแฟตอนที่มันแย่งกระเป๋าผมไปถือ ??
“ทำไมครับ..”
“เรียนจบแล้ว..เริ่มต้นชีวิตใหม่..เลิกคบไปเสียเพื่อนเก่าๆ” มันพูดง่ายๆ “ต่อไปนี้มึงมีแค่กูเหมือนเดิมก็พอ..”
“ทำอย่างกับว่าผมเคยมีเพื่อน !”
“อย่ามาเสียงดังกับกู !”
ผมหุบปากฉับ..เมื่อได้ยินมันตะคอกแบบนั้น เถียงไปก็เปล่าประโยชน์..เผลอๆ อาจจะเจ็บตัวอีก ถือว่ามันหายไปเองก็แล้วกัน..แถมในนั้นก็แทบไม่มีเบอร์ใครด้วยซ้ำ จะมีก็แค่เบอร์มัน..เบอร์เลขาของแม่มัน..และพวกแม่บ้านที่บ้านใหญ่อีกสองสามคนเท่านั้น ดีเสียอีก..มันจะได้ซื้อเครื่องใหม่ให้ผม ผลาญเงินมันไปเล่นๆ แบบนั้นแหละดี !
“แล้วกูจะให้คนหาเครื่องใหม่มาให้..”
“ครับ..”
“หึ”
ก็แค่นั้นแหละครับ..แค่ขอให้ได้อย่างใจมัน แค่นั้นมันก็อารมณ์ดีเหมือนเดิมแล้ว !
.
.
ผมเลิกสนใจมันแล้วก้มหน้าลงใส่รหัสผ่านเพื่อเข้าไปเล่น..
8008
รหัสผ่านที่ผมจำได้ขึ้นใจ..ไม่รู้ว่ามันมาจากอะไร ผมรู้แค่ว่าครั้งแรกที่ผมคิดจะใช้มือถือของมัน..ผมก็สามารถกรอกมันลงไปได้อย่างถูกต้องแล้ว คล้ายๆ จะเคยอยู่ในความทรงจำว่ามันมีความหมายยังไง แต่ผมก็นึกไม่ออกสักที..
.
.
ผมนั่งเล่นเกมส์ไปเรื่อยๆ สายตาก็คอยเหลือบมองมันเป็นระยะๆ ท่าทางตอนนี้ของมันดูจริงจังมาก..ไม่เหมือนมันในเวลาปกติทั่วไป คิ้วที่ขมวดเข้าหากันตลอดเวลา..สีหน้าที่ดูเคร่งเครียด ทำให้ผมนึกสงสารมันขึ้นมา..
แต่ไหนแต่ไรมันก็ถูกแม่มันคอยตั้งความหวังเอาไว้..ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ต้องดูดี และสมบูรณ์แบบ ผมจำไม่ได้ว่าเคยเห็นมันร้องไห้สักครั้งหรือเปล่า..ทั้งที่เราอยู่ด้วยกันมาตลอด แต่ผมกลับเหมือนไม่เคยเห็นมันในมุมแบบนี้ พอลองมาคิดๆ ดูแล้ว..ทั้งชีวิตที่อยู่กับมันมา ผมคิดแต่เรื่องจะอยู่ห่างๆ มัน..หรือหนีมันไปให้ไกลๆ ตลอด
นี่ผมเกลียดมันมากขนาดนั้นเลยหรือไง ?
.
.
“บางทีผมก็สงสัยนะว่าตอนนี้ทิวทนอยู่กับเขา ..หรือจริงๆ แล้วทิวไม่อยากทิ้งเขาไปไหนกันแน่..”
ผมถอนหายใจออกมาเมื่อคิดถึงเรื่องที่วีพูด..ตอนนี้ผมกำลังทนอยู่กับมันเพื่อรอคอยเวลาที่จะหนีไป หรือจริงๆ แล้วผมไม่อยากไปจากมันเหมือนที่เขาสงสัยกันแน่..
.
.
“ทำไมทุกครั้งที่ผมหนีไป..คุณต้องตามกลับมา..” ไวกว่าความคิด..ผมเผลอตัวถามคำถามนี้ออกไป
“หมายความว่ายังไง..” มันเงยหน้ามาถาม..แววตาดูน่ากลัว “ถามกูแบบนี้หมายความว่ายังไง !”
“ผมแค่..”
“หรือวันนี้มึงไปเจอใครมา..”
“...”
“นี่มึงคิดจะหนีกูไปอีกแล้วใช่ไหม !”
ปั๊ก !!
ผมลุกขึ้นหลบปากกาที่ถูกขว้างมาใส่แทบไม่ทัน..มันเลยส่งเสียงฮึดฮัดแบบไม่พอใจ ก่อนจะสาวเท้าเข้ามาใกล้ผม
“คุณนัท..”
“อยู่แบบสงบๆ ดีๆ มึงไม่ชอบใช่ไหม !”
“...”
“อยากเจ็บตัวนักหรือไง !”
“ผมเปล่านะครับ โอ๊ย..” ผมร้องออกมาเมื่อถูกมันกระชากแขน “ผมเจ็บ..”
“หรืออยากถูกจับมัดแขนมัดขา..ขังไว้ในห้องเหมือนเดิม !”
“ไม่นะครับ..ไม่ๆ” ผมส่ายหัวดิก “ผมขอโทษครับ..”
“...”
“คุณนัท..” ผมเรียกมันเสียงสั่น “อย่าทำให้ผมเจ็บนะครับ..”
“...”
“อย่าทำผมเจ็บเหมือนเมื่อก่อน..”
“...”
“ผมกลัว..”
Ma-NuD_LaW
ตอนหน้าจะหวานแหละ .. :m1:
คุณ MCMAXXIM .. อย่าเม้นยาวกว่าเนื้อหาในนิยายดิ :laugh: ชอบที่คุณวิจารณ์เรื่องวีนะ.. หุๆๆๆๆ
.
.
ขอบคุณทุกความเห็นจ้า..ยังตัดสินใจไม่ได้อยู่ดีว่าจะเอาชื่อไหน รอคนอ่านช่วยตัดสินใจ :-[
.
.
ปล.ตอนหน้าหวานจริงๆ นะ :hao7:
-
โอ้โห หึงรุนแรงอีกแล้วววววว
ทำดีๆกับน้องได้ไหมอินัท !
แกนี่มันอารมณ์ร้อนเกินไปจริงๆ
อย่ารุนแรง ได้ยินที่ทิวพูดไหม
รอตอนต่อไปค่ะ
:กอด1:
-
เริ่มปรับตัวเข้าหากันอย่างช้าๆสินะ
ตกลง8008คืออะไรนะ... วันเกิด? สัญญาใจ?
หรือคนแต่งดึงเราให้งงแต่ที่จริงไม่มีพระเอกจริงๆ :hao7:
-
มันจะดีขึ้นช่ายมะ
-
มารอดูตอนหวานๆ ของหมานัท
จะหวานได้ถึงครึ่งตอนป่าวนะ ... :เฮ้อ:
-
มันต้องมีอดีตแน่ๆ
-
อีนัท เดินหน้าหนึ่งก้าวถอยหลังสองก้าวแล้วแกจะถึงจุดหมายมั้ย !! สติน่ะสติ !!!! :angry2:
:beat:ตบเรียกสติ
-
ตอนหน้าจะหวาน :a5:
จะเชื่อได้มั้ยเนี่ย
-
ไปเข้าวัด วิปัสสนาไป๊!!
จะได้ฝึกควบคุมจิตใจ คุมอารมณ์
-
เอิ่มตอนแรกก็นึกว่าเป็นนิยายเหมือนอ่านๆไป คอมเม้นต์นี่หว่า ยาวจัง
นัท ทิวมันแค่ถาม ยังไม่ได้หนี
-
จะดีขึ้นจิงๆๆหรอ
-
ขอเสนอชื่อเรื่องได้ป่ะ ชอบกรงรักเหมือนกัน
"กรงรัก แรงพิศวาส" หรือ "นกน้อยในกรงรัก" ก็ดีน่ะ 555+
-
นัทมันเป็นคนตลกดีนะ ^^
-
ถึงคนเขียนไม่บอกล่วงหน้าเรื่องจะเป็นอย่างไรโพสต์มาก็จะอ่านอยู่ดี
-
นี่มันไฟรักอสูรชัดๆ :hao7:
555555
คุณนัทเลวได้อีก555555
-
เราเชื่อคุณคนเขียนได้ใช่ไหมอ่าว่าตอนหน้าจะหวานกันอ่ะ :impress2:
-
เชื่อได้ใช่ไหมว่าตอนหน้าจะหวาน รออยู่น้าาา
-
นัทนี่แม่งอารมณ์ร้ายยย
-
กรงรัก ชื่อเหมาะกับเนื้อเรื่องนะ แต่มีนิยายชื่อนี้แล้ว เป็น กรงรักบำเรอ ละกัน เอามารวมกันเลย :laugh:
-
ขอบคุณ :)
-
คงมีอดีตที่ทิวลืมไปแล้วแน่ๆ
อดีตของทั้งคู่,,,,
-
มันยังคงกำแขนผมเอาไว้แน่นโดยไม่พูดอะไรออกมาสักคำ..ผมเห็นมันถอนหายใจออกมาแรงๆ หลายครั้ง ก่อนจะดึงตัวผมให้เข้าไปอยู่ในอ้อมแขนมัน มันกำลังกอดผมเอาไว้..กอดเอาไว้แน่นเสียจนแทบจะหายใจไม่ออก
“คุณนัท..”
“...”
“คุณนัทครับ..”
“อย่ากลัว..”
ผมยกมือขึ้นมากอดตอบมันเมื่อได้ยินแบบนั้น..แต่ก็ยังไม่กล้าคาดเดาอารมณ์มันอยู่ดี เพราะตอนนี้ผมไม่รู้ว่ามันกำลังคิดอะไรอยู่..จะรู้สึกตัวบ้างไหมว่าตัวมันเองกำลังทำอะไร ผมกลัว..กลัวตอนที่มันสติหลุดแบบนี้ที่สุด ผมกลัวมันคนเดิมที่เอาแต่ใช้กำลังเพื่อให้ได้ในสิ่งที่ตัวเองต้องการ..
.
.
มันพาผมกลับมาที่คอนโดหลังจากนั้น ทันทีที่ถึงห้องมันก็จูบผม..จูบแบบนุ่มนวลที่สุดเท่าที่คนอย่างมันจะทำได้ ผมหลับตาลงรอรับสัมผัสที่มันมอบให้อย่างเต็มใจ..เหมือนเป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกอย่างนี้ ความรู้สึกที่เหมือนจะล่องลอยได้..ไม่ได้อึดอัดอย่างที่เคยเป็นมา มันกอดผม..แสดงความรู้สึกอะไรบางอย่างออกมาให้ผมรับรู้ แต่ผมไม่รู้ว่าสิ่งนั้นมันคืออะไร..รู้แค่ว่าผมสุขใจที่ได้รับมันมา
“ทิว..”
“อื้อ..”
“ทิว..”
มันคอยเรียกชื่อผมซ้ำๆ อยู่แบบนั้น..เรียกแล้วจูบย้ำๆ ลงบนริมฝีปากผม “คะ..คุณนัท..”
“อย่ากลัว..”
แล้วสติผมก็หลุดหายไป..เหลือเพียงความรู้สึกจากสัมผัสทางกายที่ยังทำให้รู้ว่าผมไม่ได้หลับ เพราะอ้อมกอดของมัน..ความร้อนจากตัวมัน..ทุกๆ อย่างมันยังคงชัดเจนอยู่
.
.
“อย่าขยับ..”
“แต่มันดึกแล้วนะครับ..คุณนัทไม่หิวหรือไง..”
ผมบอกแล้วยังคงพยายามดิ้นให้หลุดจากอ้อมกอดมัน..เพราะมันเอาแต่กอดรัดผมเอาไว้ไม่ยอมปล่อยให้ไปไหนตั้งแต่เสร็จกิจกรรมพวกนั้น ผมพยายามยกแขนมันออกจากตัว..แต่มันกลับรัดแน่นขึ้นกว่าเดิม มิหนำซ้ำยังพยายามใช้จมูกมาคลอเคลียแถวๆ ซอกคอให้ผมต้องอ่อนแรงลงอีก..
“คุณนัทครับ..”
“อยู่เฉยๆ หรืออยากให้กูทำอีกรอบ..”
“ไม่เอาแล้วครับ..” ผมรีบบอก..ก่อนจะยอมนอนนิ่งๆ ไม่กระดิกตัวไปไหนอีก “ผมไม่ไหวแล้ว..”
“ไม่ไหวแล้วทำไมยังจะลุกไปทำกับข้าว..”
“ผม..” ผมเถียงไม่ออกเลย..
“นอนซะ..”
ผมหลับตาลงทันทีที่มันใช้ริมฝีปากกดลงมาบนขมับ..ท่าทีที่อ่อนโยนพวกนี้ของมันทำให้ผมรู้สึกแปลกๆ มันเหมือนกับผมไม่รู้ว่าจะต้องทำตัวยังไงเวลาที่มันเป็นแบบนี้..
“ฝันดีนะ..”
แล้วคืนนั้นผมก็ฝันดีอย่างที่มันอวยพรให้จริงๆ
.
.
ผมฝันว่าตัวผมในวัยเด็กกำลังนั่งเล่นอยู่บนหาดทราย..หาดทรายสีขาวที่ไหนสักแห่ง ตอนนั้นผมกำลังนั่งเขี่ยเศษเปลือกหอยชิ้นเล็กๆ สีขาวๆ ไปมา..ก่อนจะถูกใครบางคนปิดตาเข้า มือเล็กๆ ที่พอเดาออกว่าเป็นเด็กเหมือนกัน เด็กคนนั้นส่งเสียงหัวเราะชอบใจที่ผมร้องออกมาด้วยความตกใจ..ก่อนจะเอียงหน้ามาเป่าลมใส่หูผม
“เสียงลมทะเลที่ทิวชอบ..”
“...”
“มันดังแบบนี้ใช่ไหม..” ผมพยักหน้ารัวๆ ให้เด็กคนนั้น..ก่อนจะได้รับรอยยิ้มตอบกลับมา “ถ้างั้นจะทำเสียงลมทะเลให้ตอนกลับไปที่นู้นแล้ว..”
.
.
แล้วเสียงหัวเราะสดใสนั่นก็หายไป..ก่อนจะกลายเป็นเสียงตะคอกโวยวายของมันเข้ามาแทนที่ ภาพท้องฟ้าสดใสที่บรรจบกับทะเลตรงหน้าหายไป..แล้วถูกแทนที่ด้วยเสียงคลื่นรุนแรงและความมืดของท้องทะเลตรงหน้า
ผมยกแขนขึ้นมากอดตัวเองโดยอัตโนมัติ..รู้สึกอยากหายไปจากทะเลที่น่ากลัวตอนนี้
“ลูกของนังผู้หญิงแพศยา !”
“แม่มึงมันคือนังผู้หญิงน่ารังเกียจ !”
.
.
“เฮือก..”
ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมา..ก็เห็นใบหน้าของมันที่นอนหลับแบบไม่รู้สึกตัวอยู่ตรงหน้า ผมลุกขึ้นนั่งขยี้หัวตัวเองจนยุ่ง..ก่อนจะลุกขึ้นมาล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำ ในหัวก็คิดเรื่องความฝันของตัวเองเมื่อกี้..
เหมือนมันจะไม่ใช่แค่ความฝัน..คล้ายๆ จะเป็นสิ่งที่เคยเกิดขึ้นจริงๆ ผมสลัดหัวไล่ความคิดฟุ้งซ่านออกไป..ก่อนจะเดินตรงกลับไปนอนที่เตียงอีกครั้ง ซุกตัวเข้าไปในผ้าห่มผืนเดิมที่ห่มร่วมกับมัน..แล้วหลับตาลงอีกครั้ง
Ma-NuD_LaW
สุขสันต์วันป๊อกกี้เดย์ :m18:
ตอนนี้หวานพอหรือยังครับ ?
:m14:
-
หวานห้าบรรทัดจบคือ ..?
แงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ไม่พอออออออออออ
เอาอีกกกกกกกกก +1
:katai4:
-
เอาอีกกกกก. หวานได้อีกกก. ชอบๆ โหกมาทั้งเรื่องละ. บ้างเยอะๆชดเชย :katai1:
-
So sweet
-
เอาอีกๆๆๆๆๆๆๆๆๆ หวานได้อีกกก
แต่อยากให้ทิวทำให้นัทเจ็บบ้างจัง 5555
-
อะไรยังไง :a5:
-
:mew2:
-
หวาน? เอาว่ะ!! พอไหว..ป๊อกกี้ ไม่ใช่น้ำตาลกรวด... :mew5:
-
ชั้นเป็นแค่ชะนีตัวเล็กๆ ที่เรียกร้องหาความจริง! ความจริงจากคนเขียน
แต่ชั้นก็ไม่เคยได้รับมันเลย ทำไม ทำม๊ายยยยยยย โฮๆๆๆๆ
วิ่งออกจากฉากไป อิอิ ^_~
-
ความจิงเริ่มปรากฎ
-
ความจีิงใกล้ดปิดเผยๆๆ
-
เออ อยากรู้ความจริงไวๆ
ว่าแต่มันมาได้ขีดเดียวเอง
หวานแหล่ะ แต่เหมือนยังไม่สุด
-
จะเฉลยแล้วสินะว่าทำไมคุณนัท
ถึงดูทำตัวแปลกๆ
เดี๋ยวผีเข้าผีออก
-
:mew2: หวานไดเแป็ปๆๆ จะดราม่าอีกไหมอ่ะ
-
นี่คือหวานแล้ว? หวานม๊ากมากค่ะ (ประชดหน่ะ) 555 สั้นอีกและ
แอบอยากอ่านความคิดนัทมั่งจัง มาแบบอ่านแล้วเข้าใจความคิดมันเลยได้มั๊ย?
จริงๆอ่านแล้วก็รู้ว่ามันรักทิวนะแต่ อยากอ่านมุมมันบ้าง
-
ทันแล้ววว อยากรู้อึดอัดจุงงง
-
หวานจนมดไต่เลยค่าาาา (ประชด)
-
อ่านรวดเดียวเลย
ปมที่ยังไม่เคลียร์น่าติดตามสุดๆ
ขณะเดียวกันทิวจะทำอะไรต่อไปก็น่าคิด
ความดราม่า9.5 รอตอนต่อไปค่ะ
:hao6:
-
นัทกำลังหลงรักทิวใช่ไหม
-
พอจะเดาอะไรหลายๆอย่างออกบ้างแล้ว อย่างเช่นที่คนเขียนเคยบอกว่า "ไม่ใช่คนที่สายเลือดเดียวกันแน่ๆ"
ทะเล และ 8008 น่าจะเป็นตัวเชื่อมระหว่างนัทกับทิว
ก่อนอื่นขอพูดในฝั่งทิว ซึ่งเป็นการคาดเดาหลังจากอ่านจบตอนที่ 41 นะครับ
นัทอาจจะรักทิวมาแต่เด็กเลยก็เป็นได้ ไม่ว่าจะแอบรักหรืออะไรก็แล้วแต่ แต่ความรู้สึกดีที่มีต่อทิวนัทมีให้ทิวตั้งแต่เด็ก ดังเช่นที่คนเขียนเผยปมในอดีตเพียงนิดออกมา แล้วเมื่อนัทรักทิวใช่ไหม ก็อาจจะไปได้ยินหรือแม่เป็นคนพูดให้ฟัง เรื่องของทิว ทำให้เป็นสาเหตุนัทเริ่มทำไม่ดีใส่ทิว อาจจะเป็นเพราะผิดหวังในตัวพ่อหรืออะไรก็แล้วแต่ ความรู้สึกที่รักมันมีอยู่แน่นอน แต่เพราะภาวะทางจิตใจในตอนเด็กไม่อาจรับได้ไหวจึงแสดงออกมาในรูปแบบนั้น ทำให้ทิวคิดว่านัทเกลียดตน และเพราะสิ่งที่ได้รับจากนัทในรูปแบบที่เรียกว่า "ความทรงจำดีๆ" มันถูกกลบทับด้วย "ความทรงจำอันเลวร้าย" ที่พบเจอมาระยะเวลานานทำให้มันไปกลบทับความทรงจำดีๆที่เคยได้รับจากทิว
ความรักในวัยเด็กน่ะเป็นอะไรที่สวยงามและบริสุทธิ์ แต่ถ้าเหตุการณ์ที่เลวร้ายกระทบจิตใจของเด็กก็ทำให้เขาแสดงในสิ่งที่ตรงกันข้ามออกไป อย่างเช่นที่นัททำ อ่านจากตอนนี้และปมในอดีตเพียงนิดก็รู้แล้วว่านัทรักทิวมากแค่ไหน แต่คงเพราะไปรู้ว่าทิวอาจเป็นน้องแท้ๆตัวเอง ที่เกิดกับพ่อตัวเองและผู้หญิงอื่นก็เลยโกรธและแสดงออกมารูปแบบนั้น
สังเกตุง่ายๆนัทจะอ่อนไหวกับทุกเรื่องของทิว และทิวมีโอกาศจะไม่ใช่ลูกของพ่อนัทค่อนข้างสูง อ่านตอนนี้แล้วสงสารนัทนะ เพราะเด็กคนหนึ่งรักคนที่คิดว่าถูกเก็บมาเลี้ยง แต่พอมารู้ว่าเป็นลุกของพ่อตัวเองกับผู้หญิงอื่นก็เลยทำำกับทิวเยี่ยงทาสมาตลอด
กันไม่ให้ทิวมีเพื่อน เพราะถ้ามีเพื่อนทิวจะแข็งข้อและห่างจากตัวเอง นั่นคือสิ่งที่นัทกลัว นี่จากไม่ชอบนัทกลายมาสงสารและเห็นใจแล้วนี่ มันแบบอธิบายยากอ่ะ คืดนัทยอมโดนพ่อแม่บังคับทุกอย่าง แต่ขอแค่มีทิวอยู่ข้างๆ ไม่ว่ากี่ตอนนัทโดยพ่อแม่สั่งอะไรรับคำเสมอและทุกครั้งต้องมีทิวอยู่ข้างๆ ไม่ว่าจะบังคับขืนใจหรือทิวปลงจนอยู่นิ่งๆเอง
เอาล่ะคาดฝันให้มีพระเอกใหม่ก็จริง แต่ดูเหมือนว่าจะได้ตัวพระเอกซะแล้วล่ะ ถ้าเป็นนัทจริงนี่ คนเขียนคงเก่งในการหลอกล่อน่าดูเลยล่ะ เพราะทุกคนเชื่อกันหมดเลยว่านัทไม่ใช่พระเอก(หรือเปล่า?) แต่ที่แน่ๆ ไม่เอาวีอ่ะ ไม่ชอบอย่างแรง ผู้ชายอะไรเห็นแก่ตัวชะมัด นัทมันเห็นแก่ตัวแต่มันมีจุดแข็งของตัวเองในเรื่องหัวใจ แม้มันจะไม่แสดงออกมาให้ทิวรู้ก็ตาม แต่วีไม่มีจุดแข็งในเรื่องของหัวใจเลยทั้งๆที่ทิวรักวีขนาดนี้
อ่านแล้วเครียดจัง แต่ตอนนี้มันก็หวานอยู่ และปมก็โผล่มาอีกแล้ว ถ้านัทและทิวไม่ใช่พี่น้องกันจริงๆ แม่ยกนัททิว เฮกันเป็นแถบแน่ๆ
แต่ส่วนตัวไม่หวังเรื่องพระเอกแล้วล่ะ
ปล.ไม่ได้อยากพิมพ์ยาวเลยนะคนเขียน แต่อารมณืมันพาไปอ่า บางครั้งมันก็อยากเดาเรื่องนิดนึงเนอะ อิอิ >[]<
-
เอิ่ม ลิ้นดิฉันยังไม่ทันจะรู้รสว่ามันหวาน ก็อันตรธานหายไปกับห้าบรรทัดแรก
อยากรู้ความจริงมากๆ
-
หืมม มันเหมือนจะมีปมนะแง :hao5: :hao5:
นัทเมื่อก่อนต้องเคยอ่อนโยน(????)ใช่มั้ย
แล้วทำไมกลายมาเป็นแบบนี้หนอ??
สาเหตุที่ทิวจำไม่ได้คืออะไร? ความจำเสื่อมเรอะ...เอ๊ะ หรือไม่ใช่ 555555
-
ขอบคุณ :)
-
ยังหวานไม่พอค่าาา
ขออีกกกกก
ตอนนี้นัทดูน่ารักนิดๆอ่ะ เหมือนหนุ่วซึนเลย
คงจะช็อคตอนที่ทิวบอกว่า กลัว สินะ เลยมาทำอ้อนใส่ ชิ!
ขอบคุณที่มาอัพนะคะ
รอตอนต่อไปค่ะ
-
เอาแล้ว
ความจริงมีเพียงหนึ่งเดียว
จะเป็นยังไง ถ้าลูกแท้ๆกลับไม่ใช่อย่างที่คิด เห่อ
เพลียเลย
-
:mew1:
-
อ่านช่วงแรกๆ ต้องรีบเลื่อนไปดูว่าเข้าผิดเรื่องป่าว//โดนตบ
ว่าแต่นัทมันกินยาผิดขวดป่าวนี่//โดนตบ อะเกน
-
ขนาดนี้ก็หวานมากๆแล้ว
สำหรับนัท
อ่านทันแล้วจ้า
-
“ทำไมไม่ให้ผมไปทำในแผนกที่ตัวเองจบมาล่ะครับ..”
“กูบอกให้ทำอะไรก็ทำทิว”
“แต่ผมจบบัญชีมานะครับ”
“แล้วไง..”
สุดท้ายผมก็ต้องไปทำงานเป็นเลขามันตามคำสั่ง ไม่มีสิทธิไปไหน..ต้องคอยอยู่ใกล้ๆ มันตลอดเวลา ผมพยายามทำใจให้ชินกับนิสัยข้อนี้ของมัน..ทั้งที่ก็ทำยากเหลือเกิน
.
.
มันเลิกให้ผมทำงานบ้าน..แล้วจ้างแม่บ้านเข้ามาทำหลังจากพวกเราออกจากห้องไปทำงานแล้ว และเมื่อไม่ต้องทำอาหาร..ไม่ต้องทำความสะอาด มันก็เลือกใช้เวลาที่ผมเคยใช้ทำงานพวกนั้นมาทำอย่างอื่นแทน..
ผมอาจกำลังกลายเป็นที่ระบายความใคร่..หรือเป็นอะไรที่ผมเองก็ไม่สามารถอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้ เพราะมันไม่เคยทำอะไรรุนแรงกับผมอีก..เกือบทุกๆ ครั้งก็เรียกได้ว่าผมเองก็มีอารมณ์ร่วมด้วยตลอด มันเป็นสิ่งที่ผมเองก็อธิบายไม่ถูกจริงๆ
.
.
“วันหยุดอยากไปไหนไหม..”
ผมนั่งพิงหัวเตียงมึนๆ กับคำถามของมัน..คงเพราะจูบที่มันปรนเปรอให้เมื่อกี้ผมเลยงงๆ อย่างที่เห็น ผมยกมือขึ้นลูบหน้าตัวเองสองสามครั้ง..ก่อนจะก้มลงไปมองมันที่ตอนนี้กำลังนอนหนุนตักผมอยู่ “คุณนัทอยากไปไหนเหรอครับ..”
“กูถามมึง”
“ผม..” ถ้าผมบอกไปว่าไม่รู้..มันจะหงุดหงิดหรือเปล่า ?
“ทิว..”
“ไม่อยากไปไหนครับ..” ผมตอบแล้วลูบเส้นผมมันเบาๆ “อยากอยู่ห้องกับคุณนัทมากกว่า..”
“หึ”
มันโน้มคอผมลงไปเพื่อมอบจูบให้อีกครั้ง..ก่อนจะทำอะไรๆ ที่แสดงออกถึงความต้องการแบบปกติของมัน ผมไม่ได้ห้าม..หรือขัดขืนอะไร ทำแค่ให้ความร่วมมือกับมันไปเหมือนทุกครั้ง..
.
.
“เกลียดความเจ้าเล่ห์ของมึงจริงๆ”
ผมหลับตาลงเมื่อมันลุกออกจากเตียงแล้วตรงเข้าห้องน้ำไป..รู้สึกเพลียๆ กับกิจกรรมที่เพิ่งผ่านพ้นไปนิดหน่อย หลายอาทิตย์มานี้ความสัมพันธ์ของเราเริ่มอยู่ในระดับที่เรียกว่าคงที่ เพราะผมเลือกจะยอมๆ มัน..ในขณะนี้ที่มันก็รู้จักคำว่าโอนอ่อนลงบ้างเหมือนกัน
แต่ผมก็ยังไม่ได้ล้มเลิกความคิดที่จะไปจากมัน..
.
.
ผมส่งหลักฐานไปสมัครงานเอาไว้หลายที่..ทั้งในและนอกประเทศ แต่กับเกรดที่ไม่ค่อยดีเท่าไร..และประสบการณ์การทำงานที่มีเพียงน้อยนิดทำให้ผมเองก็ไม่กล้าที่จะหวังอะไรมาก ทั้งที่ในใจผมภาวนาให้ตัวเองได้งานที่ไหนสักที่ไกลๆ ยิ่งไกลถึงขนาดคนละซีกโลกยิ่งดี..
เพราะตอนนี้ผมไม่ได้ผูกมัดตัวเองกับคำว่ารักอีกแล้ว เลยไม่ต้องห่วงอะไร..
ผมเลิกติดต่อกับวี และไม่เคยเปิดโอกาสให้เขาเข้าใกล้อีก..
ยิ่งมันถอนหมั้นกับมิวแล้ว โอกาสที่เราจะได้เจอกันยิ่งน้อยลงไปใหญ่..
.
.
“คุณนัทไม่คิดจะกลับไปที่บ้านบ้างเหรอครับ..” ผมเอ่ยปากถามมัน..ก่อนจะลุกขึ้นไปหยิบผ้าขนหนูมาพันตัวเองเอาไว้ “กี่อาทิตย์แล้ว..”
“กูขี้เกียจกลับไปทะเลาะกับแม่..”
มันตอบแค่นั้นก่อนจะเงียบไป..ผมเลยไม่เซ้าซี้ถามอะไรอีก “คุณนัทไปนอนที่ห้องผมก่อนนะครับ..เดี๋ยวผมอาบน้ำ เปลี่ยนผ้าปูที่นอนเสร็จแล้วจะตามไป”
“ย้ายไปห้องนู้นก็เลอะอีกอยู่ดี..”
“ไม่เอาแล้วครับ” ผมรีบพูดปฏิเสธมัน “วันนี้หลายรอบแล้ว..ผมเหนื่อย”
“หึๆ”
มันหัวเราะเบาๆ ในลำคอ..ก่อนจะเดินออกจากห้องไป ผมมองตามหลังมันไปด้วยความรู้สึกหงุดหงิดนิดๆ ปากก็พร่ำบ่นมันไปเบาๆ “แรงเยอะจริงนะมึง..”
“รีบทำแล้วรีบตามมา” เสียงมันตะโกนข้ามห้องมา “อย่าให้กูต้องไปตาม”
“ครับ..”
ผมรับคำมันแล้วรีบดึงผ้าปูที่นอนออกมาเพื่อเปลี่ยนเป็นผืนใหม่..ในหัวก็คิดว่าทำไมต้องเป็นผมที่ต้องเหนื่อยคนเดียวทุกที ทั้งรองรับอารมณ์มัน..ทั้งต้องมาตามเก็บกวาดหลังจากเสร็จทุกครั้งแบบนี้
แม่งไม่ยุติธรรมเลยจริงๆ !
Ma-NuD_LaW
หวานต่ออีกนิด.. :m1:
ข้ามเรื่องถอนหมั้นไปจิ๊ดนึง..ไม่อยากเอามิวมาทำให้คนอ่านรำคาญใจ แค่นัทพูดกับมิวแบบตอนนั้นก็ชัดเจนพอแล้ว :laugh:
ขอบคุณทุกความเห็นนะครับ..ค่อยมาไล่ๆ ตอบคราวหน้าเนอะ (ง่วง) :pig4:
-
หวานนิดเดียว เก็บผ้าซะละ
งื้อออออออออออออออออ
:katai1:
-
:haun4:
-
ขอหวานอีกๆๆๆๆ
-
เห้อ ยังจะหนีอีกหลอออ
-
ฉากหนุนตักนี่หวานสุดๆเท่าที่เคยมีมาแล้วมั้ง???
เอาน่า ฟินแบบพอเพียง *^^*
-
นัทพัฒนาไปในทางที่ดีนะทิว
ลองมองดีๆคิดดีๆซิ
ที่นัททำอยู่เพื่อทิวนะ
ลองเปิดใจหน่อยไหมเอ่ย
ปล วีถอนหมั่นกับมีนหรือเปล่าไม่ใช่มิว
-
โอ้ยยย อ่านเรื่องนี้แล้วลดความอ้วนได้ดีจริงๆ หวานน้อยยยยยยยยยยยยยยยยยยยมากกกกกกก :katai1: :katai1:
-
ชมมันหน่อยเหอะ อุตส่าห์ดีขึ้นแล้วน้า
-
กะลังมุ้งมิ้งได้ที่เลยคนเขียนใจร้ายตัดมาให้นายเอกเราเป็นแจ๋วซะงั้น
-
นี้ หวานขึ้นมาแล้วนะเนี้ยยยย เหอเหอ
-
ช่วงนี้คนเขียนอัพบ่อยนะนี่ มาแปลกมาก แถมเริ่มมีความยาวเพิ่มขึ้นบ้างแล้ว อัพทุกวันเลยน่ารักมากๆ เดี๋ยวให้เหนียวไก่ เอ๊ย ไม่ใช่ละ ฮ่าๆ
นัทนี่จะเอาอย่างไรดีเอ่ย? รักก็บอกไป แล้วทำให้ชัดเจน นี่คันอยากรู้เรื่องทิวมาก สรุปจะได้รักกับใคร หรือไม่มี(อันนี้ชอบเลย) อยากรู้เรื่องสายเลือดนี่แหละ โอ๊ยยยยยยยยยยย
-
ถ่างตาอ่านจนได้
ตอนหลังๆ นี้บอกตรงว่ากลัวความคิดของทิวที่สุด
ทั้งๆ ที่เรื่องบรรยาจากมุมของทิว แต่กลับเป็นรู้สึกว่าทิวนี้แหละที่เป็นตัวปริศนา :เฮ้อ:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ทำไม ทิวบ่นเหมือนเมียบ่นผัวเลยอ่ะ?
แล่วๆๆๆๆ งี้จะไปไหนได้เร๊อะ ไปแล้วไม่คิดถึงนัทแย่หรอ?
ชักสงสารไอนัทล่วงหน้าแล้วเนี่ย
-
แค่พูดอะไรไม่ถูกใจก็โมโหง่ายมาก ๆ นะนายนัท เฮ้อ!!!
แต่พักนี้ดีขึ้นนะ ชื่นชม ๆ :)
"ผมกลัว..."
"อย่ากลัว..." ( อบอุ่นจัง ^^ )
ถ้านัททำตัวดีขึ้นทุกวัน ๆ แล้ววันหนึ่งทิวหนีไป
ไม่อยากจะคิด ...
-
หลายๆคนคงคิด "นี่หวานแล้วหรอ?!!"
แต่ถ้าอยุ่ในสถานะแบบนั้น เราว่า หวานสุดๆแล้ว
จากคนที่เคยทำร้าย ดูถูกสารพัด จะให้หวานแหววแบบคุ่รักก็คงไม่ไหว
มันก็ต้องค่อยๆ เป็นค่อยๆไปสิ เนอะ
ยิ่งกับนายเอก ที่ตอนนี้เจ็บจนชินชา มันยากนะ ที่จะทำใจให้รักให้หวานได้น่ะ
สู้ๆค่ะคนแต่ง เป็นกำลังใจให้ อิอิ
:katai5: :katai5: :katai5:
-
ขอให้ทิวได้งานนะ เพี้ยงๆ นัทจะได้หัวหมุน อิอิ
-
ถ้าหนีไปได้อีก คิดว่านัทจะไม่มีปัญญาตามกลับมาเหรอทิว แล้วไอ้ความสัมพันธ์คงที่ที่มันเริ่มจะดีขึ้นแล้วเนี่ย มันคงจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมยากแล้วล่ะ :katai1:
ไม่ใช่อะไร กลัวแทนอ่ะ เดี๋ยวนัทโมโหขีดสุด ก็ไม่รู้ทิวจะโดนไรบ้าง :ling3:
-
ขอบคุณความหวาน(ของหายาก) :)
-
ไม่นะยังจะหนีอีกเหรอลูก
ทุกอย่างมันกำลังดีขึ้นแล้ว
ลองมองดูคุณนัทให้ดีสิ
แล้วจะรู้ว่าคุณนัทนี่แหละที่จะไม่ทิ้งหนูแน่นอนนะทิว
-
ความหวานจะมาก่อนที่พายุจะเข้าหรือเปล่านะ
สู้ๆๆๆนะทิว,,,,,
-
อ่านๆดู เหมือนทิวจะเฉยชาและยอมรับกับสภาพเมียได้แล้วนะ
อย่าหนีเลยหนู พอนัทเป็นประธานบริษัท หนูก็ได้เป็นเมียประธาน เจ๋งกว่าเยอะ o13 :laugh:
-
อืม เข้าใจความรู้สึกทิวนะ
ที่อยากไปจากนัทอ่ะ ทิวคงอยากจะมีอิสระบ้าง ถึงตอนนี้นัทจะไม่ได้เลวร้ายเท่าเมื่อก็เถอะ
ถ้านัทลองเปลี่ยนมาเอาใจทิว ...ทิวจะชอบนัทมากขึ้นมั้ยน้าา
ขอบคุณที่มาอัพนะคะ รอตอนต่อไปค่ะ
-
นัททำตัวดีขึ้นนะ .. แต่ทิวก็ยังอยากจะไปอยู่ดี
:sad4: :sad4:
-
ถือว่านัทดีขึ้นนะ
แต่คนรักกันมันไม่ใช่แค่ยึดอีกคนไว้กับตัวเราไง มันต้องยอมรับและเข้าใจตัวตนของคนที่รักด้วย
นัทไม่ได้สนใจตัวตน ความคิด ความต้องการของทิว ณ ปัจจุบัน แต่แค่แสดงออกว่าจะไม่ทิ้งทิวและจะไม่ให้ทิวไปไหน
ซึ่งยังไม่ดีพอสำหรับการใช้ชีวิตคู่ที่ดีในความเป็นจริง ไม่แปลกที่ทิวยังคิดอยากจะหนีไป เห ้นด้วยกับคนเขียนค่ะ ตรงนี้ถือว่าสมจริง
ถ้านัดก้าวขึ้นมาได้อีกสเต็ป คือ ทำความรู้จักสิ่งที่ทิวเป็น ใส่ใจความฝัน ความต้องการของทิว รับรองว่าทิวไม่คิดหนีอีกแน่
-
จะไปไหนได้ ทิว
ยังจะพยายามอีกหรือ -*-
-
สงสัยจะทิ้งไม่ได้
เครียดจริงๆ รออ่านตอนต่อไปคร้าบ
-
หวานแค่นี้ก็จิกหมอนแล้วพี่นัท รีบๆหวานเต็มรูปแบบสักที :-[
ขอบคุณมากค่ะ
-
นี่นัทมันมุ้งมิ้งดีน่ะ รู้จักโอนอ่อนให้ทิว
ชีวิตเริ่มคงที่แล้ว ทิวยังคิดหนีอีกหรอ
-
อยากถามทิวว่าไม่เข็ดบ้างเหรอ555555555555555
ถ้าหนีไปอีกรอบจริงๆอยากให้รอบนี้เป็นรอบสุดท้ายแล้วปรับความเข้าใจกันได้ซักที
แต่ฉากนอนตักนี่ฟินสุดๆ ในเรื่องอื่นนแนตักนี่เฉยมากแต่พอในเรื่องนี้มัน ฟยเานยกเาฟกนยดโอ่ย55
-
“ไอ้นี่มันหมายความว่ายังไง !”
“กูถามว่ามันหมายความว่ายังไง !”
ผมยืนนิ่ง..พยายามคิดหาคำตอบดีๆ ให้มัน
“จดหมายตอบรับเข้าทำงาน..มึงแอบไปสมัครทำไม !”
“ผม..”
“คิดจะหนีใช่ไหม !”
ผมไม่รู้ว่าทำไมคนที่ไม่เคยแม้แต่จะสนใจกล่องใส่จดหมายอย่างมันถึงได้มาเจอจดหมายฉบับนี้ได้..ไม่รู้และนึกโทษความซวยของตัวเองที่ทำให้มันต้องจับได้แบบนี้ทุกครั้ง !
“กูคิดว่ามึงจะไม่หักหลังกูแล้ว..”
“...”
“กูคิด..”
ผมก้มหน้าลงเม้มปากตัวเองแน่น หักหลังงั้นเหรอ..นี่ผมกำลังหักหลังมันอยู่งั้นเหรอ ?
“คิดว่ามึงจะเข้าใจ..”
ไม่ทันให้ได้ตั้งตัว ผมถูกมันจับลากเข้าไปในห้อง..ถูกมันถอดเสื้อผ้าแล้วจับมัดแขนมัดขาติดกับเตียงเอาไว้ ไม่มีการทำร้ายร่างกายเหมือนทุกที..มีแค่เสียงก่นด่าของมันที่ดังอยู่ ผมรู้สึกแปลกใจที่มันเป็นแบบนี้..แต่ก็ไม่ได้คิดว่าตัวเองโชคดีเท่าไร เพราะยังไงผมก็ยังถูกมันยึดอิสรภาพอยู่ดี..
“อย่าทำกับผมแบบนี้..”
“กูจะไม่ทำ !” มันตะคอกขณะจ้องตาผมนิ่ง “ถ้ามึงไม่คิดจะหนี !”
“...”
“ต้องให้ทำแค่ไหน..ต้องขนาดไหนมึงถึงจะเลิกคิดไปจากกู !”
ผมนิ่งอึ้ง..ในขณะที่มันเริ่มบ้ามากขึ้นเรื่อยๆ “อย่าครับ..อย่าทำแบบนั้น..”
“กูจะทำให้มึงหนีกูไปไม่ได้อีก”
แล้วมันก็ลงมือข่มขืนผม..ทิ้งร่องรอยน่าอับอายเอาไว้ทั่วตัวผม ก่อนจะลุกขึ้นไปหยิบกรรไกรมาตัดเสื้อผ้าผมในตู้ทุกชิ้น เมื่อไม่มีเสื้อผ้าผมก็หนีไม่ได้..เมื่อไม่หลงเหลืออะไรให้ปกปิดร่องรอยสกปรกบนตัวผมก็จะไม่กล้าหนี มันบอกแบบนั้น..บอกแล้วหันกลับมาทำให้ร่องรอยพวกนั้นมีเพิ่มมากขึ้นไปอีกเรื่อยๆ
.
.
“กินข้าว..”
“...”
“กูบอกให้กินไงทิว !”
สองวันแล้วมั้ง..สองหรือสามวันที่ผมต้องอยู่ในห้องนี้ และเป็นสองสามวันที่มันไม่คิดจะทำอะไร มันไม่ไปทำงาน..ไม่ไปไหนทั้งนั้น เอาแต่คอยเฝ้าผม..คอยดูแล คอยพาผมเข้าห้องน้ำเมื่อผมร้องขอ แต่ไม่เคยเห็นใจเมื่อผมขอร้องให้แก้มัดให้..
“คุณนัท..”
“เลิกพูดมาก” มันบอกแล้วยัดข้าวเข้าปากผม “แล้วกินๆ เข้าไปซะ”
จำใจต้องกลืนข้าวลงคอไป..ผมเคี้ยวข้าวในปากก่อนจะกลืนลงคออย่างยากลำบาก เหมือนผมกำลังจะป่วย..อาจจะเป็นไข้เพราะต้องนอนตากแอร์ทั้งที่ไม่ได้ใส่เสื้อผ้าสักชิ้น ผ้าห่มที่มีก็บางจนแทบจะกันความหนาวไม่ได้..
.
.
“กินยา..”
ผมอ้าปากรับเม็ดยาแก้ไข้เข้ามา..ก่อนจะกลืนลงแทบไม่ทันเมื่อมันกรอกน้ำตามเข้ามาแบบไม่บอกกล่าว
“แค่กๆ”
ผมสำลักหน้าดำหน้าแดง..แต่มันก็ไม่ได้คิดสนใจ ทำแค่เดินออกจากห้องไปเฉยๆ ผมนอนหนาวอยู่อย่างนั้นไปเรื่อยๆ จนยาเริ่มออกฤทธิ์..
.
.
ผมเผลอหลับไป..หลับแล้วฝันว่าถูกมันมองด้วยความสงสาร ถูกมันกอด..ถูกมันปลอบว่าผมจะหาย น่าแปลกที่ผมไม่ได้รู้สึกหนาวอีก..คงเพราะยาที่กินไปทำให้ไข้ผมลดลง หรืออาจจะเพราะอ้อมกอดปลอมๆ ในฝันนั้น
ผมไม่รู้..ไม่รู้แล้วว่าอะไรคือเรื่องจริงกันแน่
Ma-NuD_LaW
ไม่คิดจะให้ทิวหนีได้อีกหรอก..แค่อยากให้เห็นอะไรๆ ในตัวนัทเฉยๆ :m14:
.
.
นัทถอนหมั้นกับมิว..เลยทำให้ทิวกับวีไม่มีโอกาสเจอกันอีก ((ไม่เหลืออะไรให้เชื่อมโยงกันได้แล้ว))
.
.
อัพบ่อยขึ้น..เพราะคนเขียนเริ่มว่าง แต่ไม่ทุกวันเพราะบางวันเผลอหลับไปก่อน ((พอหลับแล้วดันลืมตื่น..ทั้งที่ตั้งใจจะตื่นมาแต่ง)) >>>รับสมัครคนปลุกนะครับ :m7:
ส่วนแต่ละตอนมันยาวขึ้นไหม.. มันยาวขึ้นจริงๆ นะ ((ในบางตอน)) นึกว่าจะไม่มีคนสังเกตแล้ว..หรือสังเกตแต่ไม่อยากพูดถึงเพราะมันยังถือว่าสั้นอยู่กันแน่ ? :laugh:
.
.
อืม..ลืมตอบคำถามไหนไปอีกเปล่า :m17:
ขอบคุณทุกความเห็นนะครับ :pig4:
-
ปากนัทมีส่วนผสมของอิฐปูนทรายป่ะคะ แข็งมากก :z3:
/นัทบอกอย่างอื่นผมเเข็งกว่านะ -_-;;/
-
ต้มกินเลยมั้ยจะได้อยู่ด้วยกันตลอดไป o12
ถ้ามองความความเลวมากที่นัดเคยทำไว้อ่ะนะ มันก็น่าสงสารอยู่อ่ะ รักากจนจะเป็นบ้าใช่ป่ะ
-
เริ่มปวดหัว
สงสารจนเหนื่อยใจ
ไอ้นัททำอะไรที่ดีกว่านี้ได้ไหม
ทิวก็หยุดหนีได้แล้ว
:z3:
-
ความพอดีอยู่ที่หนายยยยยยยยย
แต่ละคน ฮึ่ยๆๆ
ขอบคุณค่ะ รอตอนต่อไป ^^
-
จากใจเลยนะ เริ่มรำคาญนัทมากๆ 5555555555555
โอ๊ยย สงสารทิวเนี่ย...ขอให้หนีๆไปได้ซักทีเถ้ออ
คือไม่ไหวแล้ว สงสาร...อึดอัดแทนทิว
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
-
ถึงกับเฝ้า ไม่ไปทำงานทำการ เป็นเอามากกกกนะนายนัท หึหึหึ
แล้วมันจะได้ใจทิวยังไงว้า... เอะอะจับมัด ทำร้ายร่างกาย
ทำร้ายจิตใจ ใครละ จะไม่คิดหนี
ทำร้ายเค้าแล้วตัวเองแอบไปเจ็บเองรึเปล่านัท เหอะ ๆ ๆ
แต่ก็ดีเหมือนกัน จะได้ไม่คิดว่า ... ทิวเป็นของตาย
ทำไงก็ได้ ต้องยอมตลอดเวลา
คิดใหม่ทำใหม่เหอะนัท ... ที่เตือนเพราะหวังดีนะเนี่ย!!!! ^^
ขอบคุณนักเขียน รออ่านตอนต่อไปนะคะ :L2:
-
ทิวจะประสาทหลอนเเล้วน่ะ :m16: :m16:
-
อยากหนีก็ปรนเปรอมัน หลอกเอาเงิน แล้วหนีไปเมืองนอก :laugh:
-
ชอบพระเอกจิตๆแบบนี้ นายเอกก็ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย ถ้าใครคนนึงยอมบอกรักคงจะง่ายกว่านี้
เรื่องมาสั้นทุกตอน แต่มาอัพบ่อยไม่โกด
-
โอ๊ย รู้สึกปวดตับกับคู่นี้จริงๆๆ
-
นัทมันโง่นี่เอง ถามมาได้ต้องทำยังไงถึงไม่คิดหนี :เฮ้อ:
ถ้าแกจีบเค้าดีๆแบบคนปกติใครจะคิดหนีแกทุกนาทีฟระ
-
จะทรมานกันอีกนานมั้ย นัทหัดทำตัวเหมือนคนปกติสิ ทิวจะได้อยู่ด้วยได้ :katai4:
-
มาๆ เดี๋ยวปลุกคนเขียนให้ :katai4:
ทิวนี่นิ่งจนอ่านความคิดไม่ออก แต่ก็ลังเลเรื่องนัทอยู่
เหมือนจะปลงๆ ได้แล้วป่ะ 55555555555555
ส่วนนัทก็หึงโหด แบบเอาจริงๆ นะ อยากให้ทิวหนีไปได้อ่ะ
ไปไกลๆ ไม่ต้องกลับมาหานัทเลย ชอบอ่ะ เวลาที่ดราม่า หรือไม่ก็ตอนเอาคืนไรงี้
คือถ้าจะจบแบบ 2 คนนี้ไม่คู่กัน เราว่าก็โอนะคะ เหมือนความสัมพันธ์มันต่อไม่ติดแล้วอ่ะค่ะ
-
นัทรักทิวมากเลยสินะ คิดไว้แล้วเชียว
ถอนหมั้นแล้วแสดงว่าพระเอกคือนัทจริงๆ
แต่สงสารทิวอยู่นะ เหมือนนักโทษเลย นัทมันรักจนเรียกได้ว่าคลั่งเลยทีเดียวเชียว จะไปแฮปปี้เอนดิ้งตอนไหนหว่า?
ทำไมตอนนี้สั้น? ? ?????
-
อืม จะนิยามความสัมพันธ์ของสองคนนี้ยังไงดีนะ
เหมือนจะรัก...แต่ก็ดูไปไม่ถึงคำนั้น
อยากรู้เหมือนกันถ้าปล่อยทิวไป ความรู้สึกของคนสองคนจะเปลี่ยนไปในทางไหนกันนะ
-
ปวดหัวกะคู่นี้จิงเลยยยยย :ling2:
-
ถามว่ายาวขึ้นไหม
ก็ยาวขึ้นอะนะ ในความเป็นจริง
แต่เชื่อใหม ก็ไม่เคยจะอ่านเรื่องนี้เกิน 5 นาที สักที....5555+
ขนาดแบบซึมซับความรู้สึกตัวละครฝุดๆละนะ แบบไตร่ตรองทุกคำก็ยังไม่เกิน 5 นาทีความสุขที่ได้อ่านก็หมดไปสะละ
บางครั้งถึงขนาดอ่านสองรอบอะ ก็ยังไม่ถึง 5 นาที 555+
แต่มันชดเชยได้ตรงที่คนเขียนมาอัพบ่อย อัพเกือบทุกวัน เนี้ยละ เลยพอหอมปากหอมคอ 55+
ไปละๆเด๋วโดนเตะ
-
คุณนัทใจเย็นๆ :hao5:
เดี๋ยวทิวจะตายซะก่อน
รักกันปานจะฆ่ากันขนาดนี้
เฮ้ยกรูบอกแล้วไงไอ้นัทว่าให้ทำตัวดีดีได้แล้วห่านนี่เอะอะจับมัดจับขัง :katai4:
พฤติกรรมอะพัฒณาบ้าง
เช่นคุกเข่าร้องไห้กอดขาทิวบอกรักบอกว่าอย่าจากฉันไปอ่ะ
ทำได้ไหม ต้องให้สอน
ทำแบบนี้บ่อยๆไม่เมคเซ็นส์เลยให้ตายเหอะ
-
หน่วงจริงๆ
-
ทำไมเราชอบ5555
นัทสู้ๆ นัทสู้ตาย
-
:mew1:
-
นัททำไปเพราะรัก
ถึงวิธีการจะผิดไปมาก
แต่ทุกอย่างก็ทำเพื่อทิวนะ
ทิวมองเห็นสิ่งที่นัททำให้หรือเปล่า
-
ไอนัทโรคจิต แต่ อยากให้ผู้ชายโรคจิตแบบนี้เป็นพระเอกอ่ะ
คือมันก็รักของมัน มันไม่มีจุดจูนกันได้เลยหรอ?ระหว่างนัทกับทิวอ่ะ
ช่วยรักกันแบบคู่รักธรรมดามั่งได้ป่ะ? อ่อลืมไปมันจะผิดคอนเซปนิยายเรื่องนี้
คือนัทก็รักทิว แล้วเมื่อไหร่ทิวจะรักนัทอ่ะ?จะมีมั๊ย?
-
เฮ้อออ อ่านตอนนี้แล้วสงสารนัทขึ้นมานิดๆ
ทำทุกอย่างเพื่อให้ทิวอยู่กับตัวเอง
แต่ทิวก็คอยแต่จะวิ่งหนี ปิดทุกอย่าง
จนไม่รับความรู้สึกที่นัทค่อยๆส่งมาให้
มันก็สมควรอยู่นะที่นัทจะทำแบบนี้
-
นัทรักทิวก็บอกทิวไปตรงๆเลยสิครับ
จะได้ไม่คิดหนีอีก
-
เฮ้อออ นัทเอ้ยยย
-
“เราจะอยู่แบบนี้ไปตลอดไม่ได้นะครับ..”
ผมเอ่ยปากพูดตอนที่มันกำลังเช็ดตัวให้..เกือบจะสองอาทิตย์แล้วที่เราติดอยู่ในห้องไม่ได้ไปไหน มันไม่ยอมปล่อยผม..ไม่ยอมปล่อยแล้วยังเลือกจะขังตัวเองเอาไว้ในห้องไม่ต่างจากที่ทำกับผมแบบนี้
“คุณนัทต้องออกไปข้างนอกบ้าง..”
“...”
“อย่างน้อยก็ต้องไปทำงาน..”
“แล้วปล่อยให้มึงหนีไปงั้นเหรอ !”
“คุณนัท..”
“หุบปาก !” มันตะคอกผม..ก่อนจะปาผ้าขนหนูเปียกๆ ลงไปที่พื้น “กูไม่อยากได้ยินเสียงมึง !”
“แต่ผมต้องพูด !”
ความเครียดที่สะสมมาตลอดหลายวันทำให้ผมอารมณ์ผมเกิดระเบิดออกมาได้ง่ายๆ ทั้งที่ผมเองก็ไม่เคยมีอิสระ..ทั้งที่ก็ไม่เคยได้ทำอะไรตามใจตัวเอง แต่ตอนนี้ผมกลับรู้สึกเหมือนจะทนต่อไปอีกไม่ไหวแล้ว เพราะถึงแม้มันจะไม่ได้ลงไม้ลงมืออะไรรุนแรงกับผมเท่าเมื่อก่อน แต่เพราะความอ่อนโยนในการกระทำบางครั้งที่มันเผลอหลุดออกมานั่นแหละที่ทำให้ผมยิ่งกลัว..
“ผมทนอยู่แบบนี้ไม่ได้..คุณเองก็เหมือนกัน”
“...”
“เลิกทำแบบนี้สักทีเถอะครับ”
“...”
“ผมกลัว..”
ผมเลือกจะใช้คำพูดที่เคยหยุดมันได้อีกครั้ง..คำว่า ‘กลัว’ ที่เคยทำให้มันต้องหยุดชะงัก
“เลิกคิดที่จะไปจากกูสิ..” มันบอกแล้วแค่นยิ้ม “แล้วมึงจะไม่ต้องกลัวอะไรอีก..”
“คุณนัท..”
“พูดออกมาสิว่าจะไม่หนี..สาบานออกมาว่าจะไม่ไปจากกู !”
“คุณนัท..” ผมยื้อแขนตัวเองที่ตอนนี้ถูกมันบีบเอาไว้แน่น “ผมเจ็บ..”
“กูบอกให้พูด !”
“ไม่ !”
“ไอ้ทิว !”
“เจ็บ..”
สีหน้าที่ดูคล้ายกับคนเสียสติทำให้ผมผมถดตัวหนีมันโดยอัตโนมัติ แต่มันก็ยังตามมาคร่อมทับตัวผมได้ ทั้งๆ ที่ตอนนี้ผมไม่ได้ถูกมัด..เรียกได้ว่าร่างกายสามารถเคลื่อนไหวได้อย่างเต็มที่ แต่กลับสู้แรงอะไรมันไม่ได้เลย..
“คุณนัท..”
“แค่โกหกมึงก็ทำไม่ได้งั้นเหรอ..โกหกเพื่อเอาตัวรอดมึงก็ทำไม่ได้ใช่ไหม !” ผมหลับตาแน่นเมื่อเห็นมันเงื้อมือขึ้นมาเหมือนจะฟาด “ทำไมวะทิว..ทำไม !”
“...”
“ทำไมอยู่กับกูไม่ได้..”
ผมลืมตาขึ้นมาเมื่อรู้สึกว่ามีหยดน้ำหล่นลงมากระทบเปลือกตา “คุณนัท..”
“แค่อยู่กับกู..”
ผมไม่รู้ว่าตัวเองควรรู้สึกยังไงกับภาพตรงหน้า..กับภาพใบหน้าที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาของมันตอนนี้ทำให้ผมเหมือนจะพูดอะไรไม่ออก คนอย่างมัน..คนที่เคยเอาแต่ทำให้ผมต้องเจ็บปวด กำลังร้องไห้อยู่ตรงหน้าผม..
“คุณนัท..”
“ต้องให้กูทำยังไง..ต้องดีแค่ไหนมึงถึงจะไม่ไป..”
“...”
“ทำไมถึงต้องเอาแต่คิดที่จะไปจากกู !”
“...”
“หรือต้องให้กูจับหักแขนหักขา..มึงถึงจะยอมหยุด” คำขู่ที่มาพร้อมกับแรงกอดรัดที่ลำตัว “อย่าทิ้งกู..”
“...”
“อย่าทิ้งกูไปได้ไหมทิว..”
ผมนิ่งอึ้งไปกับสิ่งที่ได้ยิน..น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดของมันทำให้ผมรู้แปลกๆ กับคนที่คิดถึงแต่ความต้องการของตัวเองอย่างมัน..กับคนที่ผมไม่เคยแม้แต่จะคิดว่าจะได้ยินน้ำเสียงที่ดูน่าสงสารแบบนี้ แล้วตอนนี้มันเกิดอะไร ??
“กูขอร้องได้ไหมทิว..”
“...”
“กูขอร้อง..”
มันลุกขึ้นออกจากตัว..ก่อนจะดึงผมให้ลุกขึ้นตามไป “ทำ..ทำอะไรครับ..”
“ทำให้มึงเห็นใจ..” ผมมองมันที่ตอนนี้กำลังคุกเข่าลงไปตรงพื้นข้างๆ เตียง..มองมือตัวเองที่ถูกมันจับไปประสานกับมือมันเอาไว้ ก่อนจะประทับริมฝีปากลงมาอย่างแผ่วเบา “เห็นใจกูได้ไหมทิว..”
“...”
“อย่าทิ้งกูไปได้ไหม..”
Ma-NuD_LaW
ทำไมตอนนี้ไอ้นัทมันดูน่าสมเพชจัง :o10:
.
.
+เป็ด :pig4:
-
เริ่มรู้สึกสงสารนัทอ่ะ ทำไมนัทต้องการทิวขนาดนั้น ทั้งๆทีเป็นคนทำร้ายทิวเอง
-
อ่านตอนนี้แล้ว
สงสารนัทมากๆอะ
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยย
เจ็บแทนนนนนนนนนนนนนน
ฮือออออออออออออออออออ
อย่าไปเลยทิววววววววววววว
นัทยอมแล้วววววววววววววว
บวกเป็ดนะ รีบมาาาาาาาาา
:mew6:
-
โอ่ยยยยยยย :katai1:
-
:mew2: งือออออ ทั้งสงสารทั้งไม่เข้าใจ!?!
:serius2:บอกฉันทีว่ามันอะไรยังไง
-
มาถูกทางแล้วนัท
ทีนี้ฟังทิวแล้วตั้งสติ ดีมากๆ
ทิวก็อย่าเอาแต่คิด พูดออกมา ต้องการอะไร สู้ๆ :katai2-1:
-
เอิ่ม...ก็ยังไม่เข้าใจนัทอยู่ดี...
-
เกือบจะสงสารละถ้ายาวกว่านี้อีกนิดนึง :katai5:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
เหมือนคนเขียนกำลังจะทำให้เราเห็นใจนัท รึเปล่า
-
ถามจริง ไคลแมกซ์ยัง?
แหมนัท แกบอกต้องดีแค่ไหน ถามจริงแกดีได้ถึง วันหรือเปล่าเอ่ย? ดีแบบไม่มีตะคอกน่ะ แหม แหม พูดแล้วอยากตบสักฉาด
แต่เดี๋ยวนะแกนัทร้องไห้ขอร้องอ้อนวอนแบบนี้ หึหึ ใกล้มีข่าวดีแล้วล่ะ
"พอเถอะคุณนัท ผมอยากได้อิสระ" ขอประโยคนี้ซัดมันให้หน้าหงายไปเลยแก
และ สั้นอีกแล้วววววววววววววววว โอ๊ยยยยยยยยยยยยยย :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai4: :katai4: :ling1: :ling1: :ling1: :hao5: :hao5: :hao5:
-
สงสารนัทอ่ะๆๆๆๆ
-
นัท ยอมขนาดนี้เลยเหรอออ :katai1:
-
ถ้ามีเหตุผลดีๆซักข้อ ทิวคงใจอ่อนแหละ ขนาดคนอ่านยังใจอ่อนเลย :hao5:
แต่เหตุผลที่ว่าคืออะไรก็บอกทิวไปเถอะ เราก็อยากรู้ ว่าทำไมต้องทำร้ายทิวขนาดนั้น :katai1:
-
ท่าสวยค่ะนัท
ผ่านค่ะ!!!
-
นัทเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้เลยหรอ??
น่าสงสารนัทอ่ะ
-
:hao7:
-
ยอมค่ะ ยอมมมม
ถ้าเราเป็นทิวเรายอมเลยย
อ๊ายย น่าสงสาร :sad4:
-
นัทคุ้มดีคุ้มร้ายอ่ะ เดี๋ยวก็กลับมาร้ายอีก
ทิวอย่าใจอ่อนนะ อย่าเป็นอันขาดเลย
-
ต้อไม่สุขง่ายๆแน่ เพราะต้องมีด่านพ่อแม่นัทสินะ อิสอิส
-
เออว่ะ มันต้องคุกเข่าขอร้องแบบนี้สิว่ะ
ค่อยดูให้ใจอ่อนหน่อย แบบนี้ล่ะคบกันยืดหน่อยไอ้น้อง 5555+
-
ไอนัท ไอพระเอก ไอคนน่าสงสาร (แต่ฉันก็สงสารแกจริงๆนั่นแหละ)
เห็นใจมันได้มั๊ยอ่ะทิว อย่าหนีไปจากมันเลย ไปไหนไม่รอดหรอก อยู่กับมันนั่นแหละ
ไม่คิดว่าจะให้ไอคอนนี้กะไอ้นัท >>>>>> :o12: :o12: :o12: <<<<<<
-
ก๊าวใจสุดสุด :hao7:
คุณนัทคุกเข่าร้องไห้ด้วย555555
โอ้ยแม่ยกดีใจจนน้ำลายยืดเบย
ฟินว่ะ
ในที่สุดคุณนัทก็ทำถูกใจแม่ยกอีกเรื่อง
เรื่องถอนหมั้นมิวก็อีกเรื่อง
ฉันให้อภัยแกที่แกทำร้ายลูกทิวก็ได้นะ
เชียร์ให้ทิวเขาอยู่กะคุณเพราะสงสารก็ได้นะ
ถึงการกระทำคุณจะทำให้ทิวรักยากหน่อยก็เถอะ :hao5:
แต่ฉันเอาใจช่วบนายอยู่น้า :mew1:
-
เราว่าอาการแบบนี้แย่กว่า อาละวาดทำร้ายอีก
อาการมันพาราด๊อก ไม่รู้ว่าคิดยังไงกันแน่
ความลับมันยิ่งใหญ่มากจนบอกไม่ได้ แต่ทำร้ายคนที่ตัวเองบอกว่ารักได้
ว่าแต่งานการไม่ไปทำ บริษัทไม่บรรลัยรึ
-
คือสงสารและไม่เข้าใจอ่า
-
พี่หมดสภาพแล้วถึงขั้นอ้อนวอนเลย
รออ่านต่อคร้าบ
-
เหตุผลดีแค่ไหน ก็ไม่น่าอยู่ด้วย
อยู่แล้วก็กลายเป้นนางเอ๊ก นางเอก สำเร็จรูปแน่ๆ
-
เจอโหมดนี้ชักจะเอนเอียงเล็กน้อย อยากรู้ที่มาที่ไปด้วย
-
นัทใกล้จะเป็นบ้าเต็มทน รักแบบอยากครอบครอง :ling3:
-
น๊าทททททททททททททททททททททททททททททททท :ling1: :ling1: :ling1:
ตอนนี้แลดูน่าสงสารมาก นัท ถ้านายแสดงความรู้สึกออกมาตรงๆว่ารักทิว ขาดทิวไม่ได้ แค่นั้น ทิวอาจจะใจอ่อนก็ได้นะ
เพราะทิวเองก็ขาดความรัก นัทเองก็ทนขากทิวไม่ได้
นะ นี่มัน.. นี่มันเนื้อคู่ชัดๆเลย!!! เป็นพรหมลิขิตสินะ :hao5: :hao5:
ขอบคุณที่มาอัพค่ะ
อยากให้ยาวกว่านี้ แต่ไม่เป็นไร แค่มาอัพบ่อยๆ อย่าหายไปก็พอแล้วค่ะ
รอตอนต่อไปนะคะ
-
เป็นเรื่องที่เราชอบมากกกกกก!!!!!อะ :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
ชอบทุกองประกอบของเรื่อง.....แต่แบบมันสั้นไปปปปปปอ่ะสั้นๆๆๆๆ
เรารู้สึกเหมือนอ่านบทนำของแต่ละตอนมันทำให้อยากรู้อยากอ่านแต่ไม่มีให้อ่านต่อ :hao7: :hao7: :hao7: :mew6: :mew6:
เราจะไม่อ่านเรื่องนี้ก่อนนอนเดี่ยวนอนไม่หลับ :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
เพิ่งตามอ่านทัน แบบว่าสนุกมกอ่ะ o13
ระหว่าง นัท ทิว วี เราว่าเราสงสาร นัทที่สุดนะ
นัทอาจจะเป็นพวกแสดงความรู้สึกไม่เป็น แถมยังต้องทนแบกรับความคาดหวังจากพ่อแม่อีก
ส่วนทิว อ่านไปอ่านมาละงงกับความคิดมันแทบจะทุกตอน ตอนนึงจะหนี หนีจริงๆ อีกตอนทนก็ทนวะ คืออ่านละบั่บ... เอาสักทางนะลูกนะ
ส่วนวีนี่เราไม่รู้ว่าคนเขียนวางคาแรคเตอร์ไว้ยังไง แต่ที่เราคิด คงวางแรกๆมาดี แต่หลังๆมาร้ายมั่ง บางทีอาจจะมาร้ายกว่านัทอีก
เออวะ ดูๆแล้วนิสัยนัทกะวีก็คล้ายกันนะ นัทร้ายก็แสดงออกว่าร้าย แต่วีนี่อาจจะมาดีแฝงร้าย
ฮู้วววววว เลิกเพ้อเจ้อดีกว่าเรา 5555
ตามต่อปายยยยยย
-
ฮะ..เฮ้ยยยยยยยยยยยยย
แค่นี้แหละ 555 ^_~
-
พูดออกมาก็ดีนะ ทิวจะได้รับรู้ถึงสิ่งที่นัทคิดและเป็นอยู่บ้าง
สงสารนัทจังเลย~~ T-T
อ่านตอนนี้แล้วนึกถึงเพลงนี้เลย....
แต่อยู่ตรงนี้ นานกว่านี้จะได้ไหม
ต่อเวลานาทีสุดท้ายของสองเรา
โปรดอยู่ตรงนี้ เคียงข้างฉันอีกสักวัน
เก็บคําลาที่เธอจะใช้เอาไว้ก่อน
เพราะตอนนี้ไม่พร้อมจะปล่อยเธอไป ไม่พร้อมจะปล่อยเธอไป :m15: :m15:
-
ขอบคุณ :)
-
เพลงนี้ลอยมาในหัวเลย อย่าทิ้งกันไปได้ไหม เธอรู้ฉันอยู่ไม่ไหว โลกคงตายสลายนาทีที่ไม่เหลือเธอ~
-
[นัท]
“อย่าทิ้งกูไปได้ไหม..”
ละทิ้งศักดิ์ศรี..ละทิ้งทุกอย่างที่เคยมี เลิกยึดติดกับความแค้น..เลิกยึดติดกับอะไรทั้งนั้น เพราะผมรู้ตัวดีว่าผมเสียมันไปไม่ได้..
.
.
“คุณนัท..”
“กูยอมทุกอย่างแล้ว..”
ผมมันก็แค่มนุษย์คนหนึ่ง..มนุษย์ที่รู้จักกลัวคำว่า ‘สูญเสีย’
.
.
“ได้ไหมทิว..อย่าทิ้งกู..”
เพราะผมเองก็เจ็บปวดเป็น..และร้องไห้เป็น
“ผม..” สองมือที่กำลังกุมมือมันเอาไว้ตอนนี้เผลอกำแน่นขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว “รู้แล้วครับ..ผมรู้แล้ว..”
ไร้คำยืนยันที่แน่ชัดจากปากมัน..ไม่มีแม้แต่รอยยิ้มให้ความหวัง ผมไม่รู้ว่ามันจะเอายังไงกันแน่ จะเลิกคิดเรื่องหนีแล้วอยู่กับผมต่อไป..หรือแค่พูดจาส่งๆ แล้วรอคอยโอกาสที่จะไปจากผมอีกครั้งกันแน่
“ลุกขึ้นมาเถอะครับ..”
มันขอคำสัญญาอะไรจากผมหลายอย่างหลังจากนั้น..แต่ทุกคำขอก็ยังอยู่ในขอบเขตที่ไม่เกินจากความคาดหมายของผมสักเท่าไรนัก เพราะทุกๆ คำขอของมันยังแฝงไปด้วยความเจียมเนื้อเจียมตัวตามแบบฉบับเด็กเก็บมาเลี้ยงของมันอยู่เหมือนเดิม..
.
.
“ผมขอเลือกที่ทำงานเอง..”
นี่คือสัญญาอีกข้อที่มันขอไว้..ผมจำต้องยอมๆ มันไปทั้งที่ไม่อยากเลยสักนิด แต่ถ้าต้องเลือกระหว่างให้มันได้อยู่ห่างจากตัวผมบ้างในบางเวลา..กับการบังคับให้มันอยู่ใกล้ตัวแต่ในหัวคิดแต่เรื่องหนีแบบเดิม ผมขอเลือกจะยอมมันดีกว่า..
ทิวมันเป็นคนดื้อ..ในท่าทีที่ดูเหมือนยอมๆ ของมันมีแต่ความแข็งกร้าว ทุกๆ ครั้งที่ผมต้องการอะไรจากมัน..ถึงได้ต้องคอยแต่บังคับเอามาอย่างนี้
.
.
“กินข้าวซะ..”
“อย่าลืมสัญญาที่ให้ไว้นะครับ..”
ไม่รู้ว่ามันจะย้ำอะไรนักหนา..แต่ผมก็ยังจะพยักหน้าตอบมันไป “รู้แล้ว..กินข้าวซะ”
ไข้ของมันยังไม่หาย..เป็นๆ หายๆ อย่างนี้อยู่ตลอด จนบางทีผมก็อดจะนึกหงุดหงิดไม่ได้ว่า..มันอยากป่วยเพื่อไปให้ไอ้ว่าที่หมอบางคนช่วยรักษาให้หรือเปล่า ?
“กินยาแล้วก็นอน”
“ครับ..”
[จบนัท..]
.
.
.
“ต้องเสียเงินแบบเปล่าประโยชน์เลยเห็นไหมครับ..”
“มึงก็เลิกคิดหนีกูสิ..จะได้ไม่ต้องเกิดเรื่อง”
มันว่าแล้วยกเสื้อในมือขึ้นทาบกับตัวผม..ก่อนจะยื่นไปให้พนักงานที่คอยเดินตามพวกเรามา วันนี้มันพาผมมาซื้อเสื้อผ้าใหม่เพื่อทดแทนเสื้อผ้าเก่าๆ ของผมที่ถูกมันตัดจนขาดหมด ตอนนี้ผมเลยกำลังเดินตามหลังมันในชุดเสื้อยืดตัวโคร่ง กับกางเกงที่เอวหลวมจนผมต้องหาเข็มขัดมารัดเอาไว้ของมัน..
“แค่นี้ก็พอแล้วครับ..”
“จะพอ..เมื่อกูบอกว่าให้พอ..”
สิ้นคำพูดของมันผมก็ได้แต่เดินตามไปเงียบๆ เหมือนเดิม ก็ในเมื่อมันไม่ได้ถามความเห็นผมว่าอยากได้หรือไม่อยากได้อะไร..ผมเลยเลือกจะไม่พูดว่าอยากหรือไม่อยากใส่เสื้อผ้าตัวไหนที่มันเลือกให้เหมือนกัน
.
.
“ชอบที่กูเลือกให้ไหม..”
“ครับ ?”
“กูถามว่าชอบเสื้อผ้าที่กูเลือกไหม..หรือมึงอยากได้ตัวไหนเพิ่ม”
ผมอมยิ้มให้กับคำถามของมัน..ก่อนจะเอ่ยปากตอบมันไปทั้งรอยยิ้มที่หุบไม่ลงแบบนั้น “ไม่ครับ..ผมชอบที่คุณนัทเลือกทั้งหมดนั่นแหละ”
อย่างน้อยมันก็ยังพยายาม..ผมคิดแบบนั้น การที่มันยังอุตส่าห์คิดได้ว่าควรหันมาถามผม..ทั้งที่มันเลือกตัดสินใจไปก่อนหมดแล้วแบบนี้ ก็นับว่าดีมากแล้ว..เพราะอย่างน้อยก็ถือว่ามันยังรักษาสัญญาที่ให้เอาไว้
สัญญาที่ว่ามันจะพยายามปรับปรุงตัว..
“ขอบคุณนะครับ..”
“อืม..”
ถือว่าเป็นจุดเริ่มต้นที่ดี..อย่างน้อยต่อไปนี้ การใช้ชีวิตร่วมกันระหว่างผมกับมันคงจะดีขึ้น..
.
.
มันพาผมเดินเลือกซื้อพวกของสดไว้ทำกับข้าวหลังจากนั้น..คราวนี้มันเป็นฝ่ายให้ผมเลือกทุกอย่างโดยที่มันทำแค่เข็นรถเข็นตามผมเงียบๆ ผมรู้สึกดีนะที่เห็นมันเป็นแบบนี้..รู้สึกดีทั้งที่ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันจะทนทำไปได้นานแค่ไหน
“อยากกินอะไรเป็นพิเศษไหมครับ..” มันส่ายหัวเบาๆ เป็นคำตอบให้ผม “งั้นไปคิดเงินกันเถอะครับ”
“อืม..”
มันยื่นกระเป๋าเงินมาให้ก่อนจะเข็นรถตามหลังผมเหมือนเดิม มันรับหน้าที่ยกของขึ้นไปวางบนรางเลื่อนแล้วปล่อยให้ผมรับหน้าที่จ่ายเงินไป..ผมเลยมองท่าทีเก้ๆ กังๆ ของมันไปเรื่อยๆ ด้วยรอยยิ้ม
.
.
“มัวแต่ยิ้มอะไร..จ่ายเงินสิ”
“ครับๆ”
ผมรีบควักเงินในกระเป๋าขึ้นมายื่นให้พนักงาน..เลยได้รับรอยยิ้มที่ดูเหมือนล้อๆ กลับมา คงจะขำที่เห็นผมโดนมันว่า..หรือไม่ก็ขำท่าทางที่ดูเงอะงะของผมแน่ๆ น่าอายชะมัด..
“เสร็จแล้วก็รีบไป”
“แต่เงินทอน..”
“กูบอกให้ไปไง”
ผมเดินตามแรงฉุดของมันด้วยความงุนงง..ไม่ค่อยเข้าใจอารมณ์ของมันสักเท่าไร เมื่อกี้ยังดีๆ อยู่เลย..แล้วทำไมตอนนี้ถึงดูหงุดหงิดแบบนี้ ?
.
.
“เป็นอะไรหรือเปล่าครับ..”
“...”
“คุณนัท”
“เลิกทำหน้าโง่แล้วเดินไปขึ้นรถ”
“ครับ ?”
“กูบอกให้รีบไปขึ้นรถ !”
“อย่าโมโห..แล้วพูดกับผมดีๆ สิครับ” ผมบอกแล้วจ้องตามันนิ่งๆ พยายามอย่างที่สุดที่จะให้มันคิดถึงสัญญาที่ให้กับผมเอาไว้ “คุณนัท..”
“เออๆ รีบไปขึ้นรถเถอะ..” เสียงมันอ่อนลงกว่าเดิม “ขนของเสร็จแล้วจะตามไป..”
“ขอบคุณนะครับ..”
“กูต่างหากที่ต้องขอบคุณมึง..”
Ma-NuD_LaW
คิดอยู่นานว่าจะเขียนจากมุมไอ้นัทดีไหม..
สรุป..เออเขียนก็ได้วะ :laugh:
.
.
ไปนอนดีกว่า :katai5:
.
.
:z13: คนอ่าน :pig4:
-
มายาวขึ้นนิดนึง บวกเป็ดไอ้พี่นัทรัวๆๆ
อย่ามัวแต่ฟอร์มดิว้าาา
หึงก็บอกหึงง ไม่ใช่ตวาด พิโธ่
ฝันดีค่าาาา
:mew1:
-
พี่ท่านเดาใจยากจริงๆๆ
-
นัทน่ารักจัง
-
รักก็บอกว่ารักดิ ไม่ใช่บอก กูยอมทุกอย่างแล้ว อย่าทิ้งกู
หุ้ยยยย กิ้วๆ :m14:
-
เป็นแบบนี้ไม่เรื่อยๆได้มั้ย :mew2:
-
:katai1: หวานอะ อิอิ
-
เก่งมากนัท ดีๆๆๆๆ :katai2-1: ทำตัวน่ารักสมบทพระเอกแล้ว
-
นัท แกต้องพัฒนาอีกเยอะนะ
-
ที่รีบขึ้นรถนี่ไม่ใช่เจอไอ้คุณวีหรือมิวใช่ป่ะ
กลัวคนเขียนจะดราม่าจัดหนักเรื่องพ่อแม่
โฮ้ยแค่คิดก็สะเทือนตับแล้วอ่า
จิงจิง555555
คุณนัทน่ารักมุ้งมิ้งมาก
-
อัยยะนัทจะทำได้นานไหม
เอาใจช่วยคร้าบ
-
เหมือนจะเริ่มลงตัวแล้วนะ เหลือแต่เคลียร์เรื่องอดีตของพ่อแม่
-
ชั้นนี่ลุกขึ้นยืนปรบมือให้แกเลยนัท :katai2-1:
-
วรรคๆหนึ่งนี่นะ ต้องย้อนกลับกลับขึ้นไปอ่านทวนอีก 4-5 รอบ กลัวมันจบ 55555
แหม แต่ตอนนี้กลิ่นน้ำตาลมาละจ้าาา
-
อืม
ก็ขอให้มันดีแบบนี้ตลอดไป
ไม่ต้องดีแค่พยายามก็เพียงพอแล้วสำหรับนัทอะนะ
-
ดีไปอีกแบบนะ
-
:ruready
โอเคร สองคนนี้เริ่มมุ๊งมิ้ง กันแล้ว... เออ ชั้นเลิกคิดเยอะแระ ชริ...
-
:hao7: :hao7:
น่ารัก
-
:mew1:
-
เอาอีกกกกกกกกก
-
ชอบตอนนี้จัง ขอหวานๆนานๆ
-
นี้สิ นี้สิ หวานนนนแล้วววว รอมานาน
-
ตั้งแต่อ่านเรื่องนี้มา
ตอนนี้หวานที่สุดแล้ว
และจะหวานมากกว่านี้อีกในตอนหน้า ใช่ไหมคนแต่ง
ปล ขอพาร์ทนัทอรกจ้าาาาา
-
ซึนวะอิโธ่ คิดไรก็พูดดิ ใครเค้าจะไปรู้
-
เป็นครั้งแรกเลยที่อ่านแล้วเขิน :o8:
-
พาร์ทของนัทก็น่าสนใจไม่น้อย
แล้วจะเป็นยังไงต่อไปเนี๊ยะ????
-
:mew1:
-
ตาฝาด หูฝาด โอยยย ไม่น่าเชื่อออ :hao7:
รอน้าาา รีบมาาาา
-
ค่อยดูเป็นคนขึ้นมาหน่อยนึง
ขอบคุณ :)
-
แหม พี่ท่านปากแข็งว่ะ
เหมือนทิวจะรู้สึกดีๆกับนัทขึ้นมาบ้างแล้ว
-
เป็นสัญญาณที่ดี และดีมากๆ อย่างน้อยนัทก็ยอมทิวลงมา แต่มันดีไม่ถึงวันหงุดหงิดใส่ทิวอีกลละ โอ๊ยยย อิพระเอกอารมณ์แปรปรวน เดี๋ยวจับทุ่มลงบ่อฉลาม! !!!!
ขอพาร์ทนัทยาวๆหน่อยสิคนเขียน อิอิ ตั้งแต่เหตุผลที่ทำร้ายและหวงทิวหมดเลย เอาตั้งแต่เริ่มต้นของความร้ายกาจเลยนะ หุหุ
แต่ทิวอยากรู้ป่ะทำไมนัทมันโมโห มันหึงแกไงล่ะ อย่าโง่ดิ ฮ๋าๆ
-
ทิวน่าจะรู้ได้แล้วนะว่านัทมันเป็นหนุ่มซึน
คุมมันให้ได้นะลูก
-
มารอนัท :katai5: :katai5:
-
“ปีกกล้าขาแข็งแล้วสินะ..ถึงได้ลาออกไปทำงานที่อื่น” ผมก้มหน้าลงไม่คิดจะเถียงอะไร “คิดว่าฉันเสียเงินส่งเธอเรียนไปเพื่ออะไร ถ้าไม่ใช่เพื่อจะให้มาช่วยงานที่บริษัท”
“แม่..”
“คิดจะแก้ตัวอะไรแทนกันอีก”
ผมลาออกแล้วมาทำงานที่บริษัทเล็กๆ แถวคอนโดแล้ว..ออกมาโดยที่มันเองก็ไม่ได้ว่าหรือคัดค้านอะไร มีข้อแม้แค่ว่าผมจะต้องกลับให้ตรงเวลาก็เท่านั้น ตอนนี้มันเข้าใจอะไรง่ายขึ้น..ยอมฟังผมพูดมากขึ้น จนทำให้ผมไม่รู้สึกอึดอัดอะไรกับการที่ต้องอยู่ร่วมกับมันอีกแล้ว..
จะมีก็แต่แม่ของมันที่ดูไม่ค่อยพอใจนักที่ผมออกมาหางานทำเองแบบนี้..
“ผมแค่ยอมให้มันทำในสิ่งที่อยากทำ..”
“โดยไปทำงานให้คนอื่น..แทนที่จะคอยอยู่ช่วยผู้มีพระคุณงั้นเหรอ”
“เลิกพูดแบบนั้นสักทีเถอะครับแม่..”
“ใช่สิ..ฉันมันไม่มีสิทธิพูด ไม่มีสิทธิสั่งให้ใครทำอะไรได้อยู่แล้ว” ยิ่งพูด..เสียงก็ยิ่งดังขึ้นเรื่อยๆ “ไม่ว่าจะลูกตัวเอง..หรือลูกคนอื่น..”
“...”
“เหมือนตอนที่แกอยากถอนหมั้น..แกก็ถอนได้โดยไม่ต้องเห็นหัวใครแบบนั้นใช่ไหม..”
“เลิกเถียงกันเรื่องไม่เป็นเรื่องสักที !” เสียงปรามของคนที่เป็นใหญ่ที่สุดในบ้านทำให้การถกเถียงสิ้นสุดลง “ทั้งที่ต่างคนต่างก็พูดต่างก็คิดแทนคนอื่นกันทั้งนั้น”
ผมรู้สึกสะอึกไปกับคำว่า ‘คนอื่น’ ของเขา..นี่ผมเป็นแค่คนอื่นในบ้านหลังนี้ใช่ไหม ?
“ส่วนเธอ..มีเหตุผลอะไรที่ต้องออกไปทำงานข้างนอก”
“...” ผมเงียบเพราะไม่รู้จะตอบอะไร
“ว่ายังไง..ไม่ได้ยินที่ฉันถามหรือไง”
“พ่อครับ..”
“ฉันไม่ได้พูดกับแก..” หันไปว่ามัน..ก่อนจะหันกลับมาถามผมอีกครั้ง “ไหนลองบอกเหตุผลมาสิ..”
“...”
“ไม่มี..ที่เงียบเพราะไม่มีเหตุผลใช่ไหม..”
“...”
“ถ้างั้นก็ลาออกแล้วกลับมาทำงานที่บริษัทซะ”
“แต่ผม..” ผมรีบแย้ง “ผมอยากทำงานตามสายที่เรียนมา..”
“ไม่อยากทำตำแหน่งเดิม..ก็ย้ายไปแผนกบัญชี” เขาพูดเสียงเรียบ “แค่นี้ก็ได้ทำงานในสายที่ตัวเองเรียนมาแล้วใช่ไหม”
“ครับ..”
“งั้นจบแค่นี้..พรุ่งนี้ก็ไปลาออกซะ” คำสั่งก็คือคำสั่ง..ผมไม่มีสิทธิ์อุทธรณ์อะไรได้อยู่แล้ว “ส่วนแกก็ไปจัดการเรื่องตำแหน่งให้เรียบร้อย”
“ครับพ่อ..”
ผมไม่แปลกใจกับท่าทีกระตือรือร้นของมันสักเท่าไร..เพราะรู้ดีอยู่แล้วว่ามันเองก็อยากให้ผมกลับไปเหมือนกัน แต่ก็ไม่ได้คิดจะโกรธหรือโมโหอะไร..เพราะเหตุการณ์เมื่อกี้ก็ยืนยันชัดเจนแล้ว ว่ามันเองก็พยายามอย่างที่สุดที่จะรักษาสัญญาที่ให้เอาไว้กับผม..
.
.
ผมต้องกลับมาทำงานที่บริษัทเหมือนเดิมตามคำสั่ง..หงุดหงิดใจนิดหน่อยที่เรื่องมันกลับวนมาเป็นแบบนี้ แต่ก็พยายามปลอบใจตัวเองเอาไว้ว่าอย่างน้อยก็ทำเพื่อตอบแทนบุญคุณของคนที่ได้ชื่อว่าเป็น ‘พ่อ’ ถึงแม้เขาจะไม่เคยเห็นการมีตัวตนอยู่ของผมเลยก็ตาม..
.
.
“ผมอยากได้เอกสารการโอนเงินช่วงสองเดือนที่ผ่านมา..รบกวนคุณทิวเอามาส่งผมที่ห้องด้วยครับ”
มันก็ยังเป็นมัน..มันที่คอยโทรก่อกวนผมวันละหลายๆ รอบ ทั้งที่ผมเองก็ไม่ได้เป็นเลขามันแล้ว..ทั้งที่ผมก็ทำงานในแผนกบัญชีนี้อย่างเต็มตัวแล้ว แต่ก็ยังต้องคอยเดินไปที่ห้องทำงานของมันทุกครั้งที่ถูกตามตัว..
วันๆ หนึ่งก็ไม่ต่ำกว่าสี่รอบ..สี่รอบที่ผมต้องเดินวนไปมาอยู่อย่างนั้น และทุกๆ ครั้งที่ผมเข้าไปก็มักจะไม่ได้มีเรื่องงานอะไรมาเกี่ยวข้องเลย ก็แค่คนโรคจิตที่เรียกผมไปเพื่อลวนลาม..ปล้นจูบทุกครั้งที่มีโอกาส ผมไม่เห็นว่ามันจะคุยเรื่องงานอะไรจริงๆ เลยสักที..
.
.
“อื้อ..พอแล้วนะครับ..” ผมยันหน้าอกมันเอาไว้..ก่อนจะรีบสูดอากาศเข้าปอดตัวเอง “ผมเจ็บปากไปหมดแล้ว..”
“หึๆ”
“เลิกทำแบบนี้ได้ไหมครับ..ผมมีงานต้องทำนะอื้อ..”
แล้วมันก็จบแบบเดิม คือผมไม่มีสิทธิจะพูดอะไร ในเมื่อมันอยากจูบผมก็ต้องยอมให้มันจูบ ดีแค่ไหนแล้วที่มันไม่ได้อยากทำอะไรมากกว่านั้น..ไม่งั้นผมคงแย่กว่านี้อีกเยอะ
.
.
“เมื่อกี้กูเห็นมึงส่งยิ้มให้เลขาหน้าห้องกู..”
“ครับ ?”
“คิดว่ากูโง่หรือไง”
“ยิ้มตามมารยาทครับ..” ผมตอบกลับเสียงเรียบ..เริ่มเข้าใจอารมณ์มันนิดหน่อย “หรือมีข้อห้ามไม่ให้ผมยิ้ม..”
“อย่ายั่วโมโหกูนะทิว”
“ผมเปล่า..”
หลายๆ ครั้งที่เรามักจะทะเลาะกันเรื่องพวกนี้..เพราะมันดูไม่ชอบใจนักที่ผมจะทำตัวเป็นมิตรกับคนอื่น ส่วนผมเองก็ไม่ชอบที่มันพยายามกีดกันผมเอาไว้ไม่ให้มีเพื่อนแบบนี้ !
“ผมต้องมีเพื่อน..”
“แต่มึงมีแค่กูคนเดียวก็พอแล้ว !”
“คุณนัท !” เดี๋ยวนี้ผมเริ่มกล้าแสดงความคิดเห็น..เริ่มกล้าต่อล้อต่อเถียงกับมัน เพราะได้ใจที่มันไม่กล้าลงไม้ลงมืออะไรกับผมแล้ว “ผมไม่ใช่นักโทษของคุณนะ !”
“ไอ้ทิว !”
“อย่าบีบบังคับผม”
“งั้นมึงก็เอารอยที่คอไปอวดตอนเที่ยวส่งยิ้มให้ใครต่อใครแล้วกัน..กูเองก็อยากรู้ว่ามึงจะหน้าด้านได้สักแค่ไหน”
แต่มันก็ยังคงเป็นมัน..มันคนที่หาวิธีจัดการกับผมได้เสมอ ไม่ต้องใช้ความรุนแรงเหมือนเมื่อก่อน..ไม่จำเป็นต้องดุด่า หรือตะคอกอะไร ก็แค่หาวิธีอื่นๆ มาคอยกำราบผมเอาไว้..
“กลับไปที่โต๊ะได้แล้ว..รีบไปทำงานอยู่ไม่ใช่เหรอ..” ผมกัดฟันมองมันด้วยความเจ็บใจ..นึกโมโหตัวเองที่เผลอปล่อยให้มันมาทำรอยน่าอายเอาไว้บนตัวได้ “รีบไปสิ..”
Ma-NuD_LaW
มีคนเดาทางเราถูกด้วย :m29:
ยาก..ยาก..เขียนยากจริงๆ :m29:
.
.
คอมเม้นบางคอมเม้น..พูดถึงตัวตนของตัวละครในเรื่องนี้ได้อย่างที่คนเขียนเองยังต้องอึ้งอ่ะ :m30:
ชอบๆ :m4:
ขอบคุณนะครับ :pig4:
-
พูดๆความจิงกันมะ แมนๆเตะบอลครัชอะ 55555
-
เฮ้ออออออ บวกเป็ด
:katai3:
-
นี้ต้องบอกว่านัทมันมีพัฒนาการในทางที่ดีขึ้นรึเปล่า ชอบอ่ะ กิ้วๆๆ :o8:
-
เพลียกับบ้านนัทจริงๆ ข้อสรุปที่ว่า "ฯัทและทิว" ไม่ใช่พ่อลูกกัน และที่แม่บ้านคนนั้นบอกทิวก็เพราะว่า "แม่ของทิวคิดว่าทิวเป้ฯลูกของพ่อนัท เลยเอามาให้ แต่เพราะพ่อนัทรู้ว่าไม่ใช่จริงๆสินะ"
อยากจะกระทืบนัทจริงๆ ทิวก็แบบโอ๊ยย ชีวิตแกก็อยู่แค่นี้แหละ น่าสงสารจริงๆ
-
ขี้หึงอ่ะ กิ๊วๆ
-
:z1:
-
ทิวค่อยดูเป็นผู้เป็นคนขึ้นมาหน่อย :เฮ้อ:
-
เราไว้ใจคนเขียนได้ยัง??? :P
-
เกลียดผัวเมียคู่นี้จริงๆเลย
มิน่า เลี้ยงลูกออกมาเกือบไม่เป็นผู้เป็นคน ต้องให้ทิวมาแก้ :beat:
-
โอ้ยย นัทเอ๊ย พ่อคนปากแข็ง พ่อคนรักเมีย(แบบแอบๆ)
-
อยากรู้ความจริงแล้วสิว่าเรื่องมันเป็นมายังไง
รีบๆมาเฉลยเถอะครับ,,,,
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
นัทหวงทิวมากๆๆ
เริ่มชอบนัทแล้วอ่ะ
-
โอ้ยแค่ส่งยิ้มเองหึงอะไรขนาดนั้น
สุดท้ายก็ต้องกลับมาทำที่เดิมอยู่ดีอะ
รออ่านตอนต่อไปค้าบ
-
โอ้ยคุณนัท555
วันๆคิดแต่จะหึงเมีย
ทำอย่างอื่นบ้างเด้
ไปวื่งไปเตะบอลบ้างไป๊จะได้หายอยาก
-
หายาระงับประสาทไปกินเลยทั้งบ้าน
นัทบางทีนายก็เยอะไปน่ะ
-
เซ็งจิต
เอายังไงก็พูดกันสิ :katai4:
-
บ้านนี้ นี้มันยังไงกันนิ
-
:pig4:
-
มาให้กำลังใจจ้า
-
ขอบคุณ :)
-
เดินเชิดๆเลยทิว ให้รู้ว่า 'ชั้นเป็นเมียประธานคนต่อไป' :hao3:
-
ผมเริ่มเคยชินกับการใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันกับมันแบบนี้ เราไปทำงานพร้อมกัน..กลับห้องพร้อมกัน..กินข้าวด้วยกัน ค่อยๆ ซึมซับทุกอย่างไปทีละเล็กทีละน้อย..จนเหมือนจะขาดกันไปไม่ได้แล้ว
“กูบอกแล้วว่าให้ย้ายแผนก..มึงก็เอาแต่เรื่องมาก”
“ผมไม่อยากทำนี่ครับ”
“แล้วจะคอยเป็นลูกน้องคนอื่น..ทั้งที่ตัวเองมีสิทธิมากกว่านั้นเนี้ยนะ”
ผมส่ายหัวเซ็งๆ รู้สึกเหนื่อยหน่ายจริงๆ “สิทธิอะไรล่ะครับ”
“สิทธิของความเป็นเมียกูไง”
“ผมว่าเราคุยกันรู้เรื่องแล้วนะครับ..”
เกือบสองปีที่ผ่านมาผมจำได้ว่าเคยพูดกับมันมานับครั้งไม่ถ้วนแล้ว ว่าเราเป็นอะไรกัน..และมันมีสิทธิในตัวผมมากน้อยแค่ไหน ต่อหน้าคนอื่นเราต้องทำตัวเป็นพี่น้องนอกไส้ที่ดี..แม้ในความเป็นจริงความสัมพันธ์ระหว่างเรามันจะเกินเลยไปมากกว่านั้นแค่ไหนก็ตาม !
“ผมนอนกับคุณ..เพราะคุณไม่เปิดโอกาสให้ผมเลือก”
“...”
“แต่ผมก็ยอม..เพราะมันเป็นแค่สิ่งเดียวที่คุณยังคงเอาแต่ใจอยู่”
แค่มันเลิกทำตัวร้ายๆ ใส่ผมแบบเมื่อก่อน รับฟังผมมากขึ้น..เห็นผมเป็นคนเหมือนมันมากขึ้น แค่นั้นผมก็คิดว่ามันพอลบล้างกับการที่ผมต้องมีอะไรกับคนที่มีสายเลือดเดียวกันอย่างมันได้แล้ว..
ผมคิดอะไรง่ายดีใช่ไหมล่ะ ?
แต่คิดแค่นี้มันก็ดีแล้วไม่ใช่หรือไง ?
“เลิกพูดเรื่องนี้สักที !”
“อย่าโมโหครับ..” ผมปรามมัน “อย่าทำให้ผมกลัว..”
“กูรู้แล้ว..”
มันดึงผมเข้าไปจูบหนักๆ ทีหนึ่งก่อนจะเดินเข้าห้องนอนไป ตอนนี้ผมย้ายมานอนห้องเดียวกับมันแล้ว..ใช้ตู้เสื้อผ้าใช้ห้องน้ำร่วมกันแล้ว เพราะเหนื่อยที่จะต้องหอบข้าวหอบของย้ายไปย้ายมา..เลยคิดว่าเปลี่ยนห้องนอนเก่าของผมให้เป็นห้องทำงานไปเสียเลยก็ดี อย่างน้อยมันก็น่าจะเกิดประโยชน์ขึ้นมาบ้าง..
“รีบเก็บของแล้วเข้ามาอาบน้ำด้วยกัน..”
“ครับๆ”
ผมยัดผักที่เพิ่งแวะซื้อมาก่อนกลับเข้าตู้เย็นไปแบบลวกๆ เพราะขี้เกียจจะฟังมันโวยวายว่าผมทำอะไรชักช้า ก่อนจะนึกโทษตัวเองที่เผลอไปเอาใจมันจนติดนิสัยอาบน้ำคนเดียวไม่เป็นแบบนี้
หาเรื่องเพิ่มภาระให้ตัวเองชัดๆ
.
.
“ทิว..ทิว..”
“อื้อ..”
“กูรักมึงนะ..”
สองเดือนได้แล้วมั้ง..สองเดือนที่ผมได้ยินมันพูดคำๆ นี้ออกมา คำว่ารักที่ทำให้ผมตกใจเมื่อได้ยินในช่วงแรก มันเริ่มขึ้นตอนไหนงั้นเหรอ..คำพูดว่ารักของมันเริ่มต้นตั้งแต่ตอนไหนกัน ?
ผมจำเหตุการณ์วันนั้นแทบไม่ได้เลย..
“รักกูบ้างไหม..” แล้วก็คำถามเดิมๆ ที่มันเฝ้าคอยถาม..หลังจากเอ่ยคำว่ารักออกมาแล้ว “เคยคิดจะรักบ้างไหม..”
“พี่น้องกันเขาไม่รักกันแบบนั้นหรอกนะครับ..” ที่ผ่านมาผมทำแค่ยิ้มบางๆ ตอบกลับไป ไม่เคยคิดจะตอบมันเลยสักครั้ง แต่วันนี้ผมกลับเลือกจะพูดอย่างนี้ออกไป
“กูกับมึงไม่ใช่พี่น้อง..”
“...”
“เพราะเราอายุเท่ากัน”
“ฝาแฝดเกิดวันเดียวกัน..ยังเรียกว่าพี่น้องเลยครับ”
“กูเกลียดมึงจริงๆ”
แล้วมันก็ระบายความเกลียดที่ว่าออกมาเป็นการกระทำ..ผมเลยต้องนอนร้องครางใต้ร่างมันแบบนั้นอยู่จนเกือบสว่าง สีหน้าของมันมันดูหงุดหงิดตลอดเวลา..หงุดหงิดจนเห็นได้ชัด แต่ผมก็ไม่คิดว่าตัวเองพูดอะไรผิดเลย..
ก็ในเมื่อมันคือเรื่องจริง การที่เรามีอะไรกันอยู่ทุกวันนี้มันผิดบาปจนผมไม่รู้ว่า ถ้าตายไปจะต้องตกไปอยู่ในนรกขุมไหนแล้วด้วยซ้ำ..
แล้วจะให้ผมคิดเรื่องความรักกับคนอย่างมันได้อยู่อีกหรือไงกัน ?
Ma-NuD_LaW
เหมือนจะใกล้จบเต็มที.. :hao7:
ขอบคุณทุกความเห็นครับ :z13:
-
อยากให้นัทลองหายไป อยากรู้ว่าทิวจะดิ้นไหม55555555
-
นัทบอกรักทิวแล้วหรอครับ
แล้วทิวจะรู้สึกรักนัทบ้างหรือเปล่านะ???
-
อย่าเพิ่งจบ กรี๊ดดดดด
ยังไม่เห็นไอ้นัทเป็นบ้าเลยยย
:ling1:
-
ความจริงมันเป็นไงหว่า. ใกล้จบแล้ว ใกล้จะได้รู้แล้วสิ :katai1:
-
ทิวรักนัทมั่งหรือป่าว หรือที่อยู่ด้วยเพราะชินแล้ว :hao4:
-
อยากจะเปิดใจรัก แต่คำว่าพี่น้องมันค้ำคอล่ะสิ
-
โอ้ย นัทมันก็น่ารักในแบบของมันนะ ทิวใจแข็งเป็นหินเลย :m1:
-
สู้ๆนะนัท
เชียร์แล้วนะเนี่ย :katai2-1:
-
นัทนายทำให้เราใจเต้นแรงแทนทิวเลยว่ะ
รอลุ้นว่ามันจะมีอุปสรรคอะไรมาขวางอีกไหม
-
ขนาดนี้เรียกว่ารักเหอะ
-
สู้ต่อปายยยย
-
สั้นมากกกกกกกกกกกก :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
เห้ออ่านแล้วขัดใจ
ถ้าจะรักก็รักกันไปเถอะอย่าสนใจเลย
รออ่านตอนต่อไปค้าบ
-
โหทิว
โดนจนพรุน ถ้าเป็นผู้หญิง มีลูกสร้างทีมฟุตบอลได้แล้ว
ไม่ต้องไปคิดถึงเรื่องนั้นแล้วมั้ง เห่อ
-
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกว่ามันหวานๆ...ห๊ะ?
งงตัวเอง ..
-
เฮ้ยทิวเลิกคิดลูก
ใช้หัวใจนำ
คิดดูว่าตอนนี้อยู่กับนัทสบายใจปลอดภัยไหมก็พอ
ถ้าคิดว่ามันใช่
ศีลธรรมก็ช่างหัวมันเต๊อะ ยังไงก็ผู้ชายด้วยกันไม่ท้อง
นับว่าเป็นเรื่องดี
อย่างน้อยคุณนัทก็ไม่ใช่พ่อ แต่เป็นแค่พี่น้องเท่านั้น
บอกตรงๆถ้าเป็นแนวพ่อลูกเราจะแอนตี้มาก :katai1:
-
ขอบคุณ :)
-
:pig4:
-
นัทรักทิวแล้วน้าา
ทิวใจอ่อนเสียที
:mew3:
-
ทิวรักก็บอกนัทไปเหอะ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
อะไรอ่ะจะจบแล้วหรอ? ทิว เธอไม่รักนัทจริงๆหรอ? ม่ายยยยย :serius2: :serius2: :ling2: :ling1:
-
เวลานัททำตัวดี ..... พูดว่ารัก (เกือบหวาน ^^)
ทิวก็ตอบกลับซะ .. หวานพอกัน เหอะ ๆ ๆ
แม้ว่าทิวจะพูดความจริงหรือเหมือนจะจริงก็ตาม
ค่อยพูดตอนอื่นได้มั้ย!!!!!!! ( เข้าข้างนัทชัดเจน 555 )
อยากให้นัทหายไปเหมือนกัน (ซักพักนะ ไม่ใช่หายไปเลย ^^) เหมือนโพสข้างบนนู้น!!!!
ก็ทิวอยากไม่รักนิ เชอะ!!!!!!
ขอบคุณนักเขียนมาก ๆ นะคะ :L2:
** นิยายก็สนุก คอมเม้นก็สนุก :m20:
-
ชั้นรออออเธออยู่ตรงนี้..... รอ และ รอ นิยายสนุกมากค้าบบบบบ พระเอกซาดิสดี ถ้าพระเอกน่ารักกว่านี้นิดนุงนะ ป่านี้นายเอกรักหัวปักหัวปำแล้ววว พิสูจน์สินัททททททท :ling1: :ling1: :ling1: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
เอาให้นัทมันหลงกว่านี้อีกกกกกกก
ทำไมยังคิดว่าเป็นพี่น้อง ยังไงก็ไม่ท้องไม่เห็นเป็นอะไร //โดนตบ ฮ่าฮ่าฮ่า :laugh:
-
อ้าว เข้าในว่าทิวอายุน้อยกว่ามาตลอด สรุปเท่ากัน?
-
[นัท]
“งั้นมึงก็เอารอยที่คอไปอวดตอนเที่ยวส่งยิ้มให้ใครต่อใครแล้วกัน..กูเองก็อยากรู้ว่ามึงจะหน้าด้านได้สักแค่ไหน”
มันยังมีอีกมีหลายวิธี..หลายวิธีที่จะจัดการกับคนดื้อเงียบอย่างมัน และเป็นวิธีที่ทำได้โดยไม่ต้องใช้ความรุนแรง ยกตัวอย่างง่ายๆ เช่น การแสดงความเป็นเจ้าของในตัวมันแบบนี้..
“กลับไปที่โต๊ะได้แล้ว..รีบไปทำงานอยู่ไม่ใช่เหรอ” พูดจบก็ส่งยิ้มอย่างผู้ชนะไปให้มัน อย่างมันจะทำอะไรได้..ในเมื่อการโวยวายไม่ใช่นิสัยของมัน “รีบไปสิ..”
.
.
“หึ..” ผมหลุดหัวเราะเมื่อเผลอไปคิดถึงหน้าของมันตอนนั้นขึ้นมา “เกลียดหน้าโง่ๆ ของมึงจริงๆ”
สองปีที่ผ่านมาหลังจากวันนั้นทำให้เรื่องราวระหว่างผมกับมันเปลี่ยนไปเยอะ..ชีวิตแทบจะราบเรียบจนเหมือนไม่มีอะไรแล้ว ผมไม่ต้องหงุดหงิดที่มันเอาแต่ทำตัวเหมือนหุ่นยนต์อีก..และไม่ต้องอารมณ์เสียกับท่าทีของมันที่แสดงออกมาเหมือนกับว่าไม่อยากจะเห็นหน้าผม
ชีวิตตอนนี้มันดี..ดีมากจริงๆ
.
.
“วันนี้อยากทานอะไรครับ..”
“แล้วแต่มึง..”
ผมเข็นรถตามมันที่กำลังเดินเลือกซื้อของอย่างอารมณ์ดี สองเดือนแล้วมั้งที่มันเป็นอย่างนี้..สองเดือนที่ผมทำหน้าที่เป็นคนขนของให้มันเมื่อต้องหาซื้อของเข้าบ้าน เหมือนพวกจับกังที่เอาแต่ใช้แรง..เพราะไม่เคยแสดงความคิดเห็นอะไรเกี่ยวกับข้าวของที่ตัวเองเป็นคนเสียเงินซื้อมาเลย
“ทำไมไม่ช่วยคิดเลยครับ..เดี๋ยวต้องไปดูครีมอาบน้ำครีมโกนหนวดของคุณนัทอีกนะครับ” รู้สึกสะใจกับไอ้หน้าเหวอๆ ของผู้ชายที่เดินตามมันมาตั้งแต่ช่องขายผักนี่ซะจริงๆ “ยิ้มอะไรครับ..”
“หึ” ผมไม่ตอบอะไรมัน..ทำแค่ยกมือซ้ายขึ้นแตะหลังมันให้เดินต่อ “จะซื้ออะไรก็รีบซื้อ”
“หงุดหงิดอะไรขึ้นมาอีก..”
ถึงมันจะบ่นเบาแค่ไหน..ผมก็ยังได้ยิน “ทิว”
“งั้นซื้อแอปเปิ้ลแล้วไปแผนกอื่นได้เลยครับ..”
“ก็แค่นั้น..”
พักนี้มันชักจะเอาแต่ใจมากขึ้นทุกวัน เป็นเพราะผมใจดีกับมันมากเกินไปหรือเปล่า..หรือเป็นเพราะคำว่ารักที่ผมเคยพูดไปเลยทำให้มันได้ใจแบบนี้ ?
ว่าแล้วก็หงุดหงิดที่ตอนนั้นปากมันดันไปไวกว่าสมอง..พอเผลอหลุดออกไปครั้งหนึ่ง มันเลยไม่สามารถหยุดเอาไว้ได้อีก
.
.
“กูรักมึง..”
ไม่อยากคิดว่ามันเกิดขึ้นเพราะอะไร..และอะไรกันที่สามารถทำให้ผมพูดคำๆ นี้ออกมาได้ อาจจะเป็นเพราะบรรยากาศมันพาไป หรือเป็นเพราะรอยยิ้มโง่ๆ ของมันที่ผมเคยเห็นแทบนับครั้งได้ รอยยิ้มของมัน..รอยยิ้มที่ผมเคยคิดว่าเป็นเจ้าของนับตั้งแต่จำความได้
.
.
เด็กผู้ชายตัวเล็กๆ ที่ผอมเหมือนขาดสารอาหาร..เด็กที่พ่อเคยพาไปพบและบอกกับผมว่าอยากให้เป็นพี่ชายคนโต ตอนนั้นผมส่งยิ้มให้มัน..จ้องมองมันแล้วบอกกับพ่อไปว่าตัวเล็กแค่นี้ต้องเป็นน้องชายของผมต่างหาก แต่ใครจะรู้ว่าความทรงจำดีๆ ที่มีร่วมกันสามวันที่ทะเลนั่น..จะทำให้ผมต้องเจ็บปวดอย่างถึงที่สุดเมื่อรู้ว่า มันคือลูกอีกคนของพ่อที่เกิดมาจากคนรับใช้ในบ้าน แล้วใครจะรู้ว่าเพราะมันกับแม่ของมัน..จะทำให้ผมต้องมาเห็นแม่ร้องไห้ !
แต่ต่อให้เกลียดมากแค่ไหน..ก็ไม่สามารถทำให้ผมไม่รักมันได้อยู่ดี
ผมรักมันไปแล้ว..อาจจะรักตั้งแต่สบตากับมันครั้งแรกแล้วด้วยซ้ำ ก็อย่างว่า..ความประทับใจแรกมักจะทำให้คนเรามองข้ามเรื่องร้ายๆ ที่ผ่านเข้ามาหลังจากนั้นได้เสมอ
“ยิ้มให้ก่อน..แล้วสัญญาว่าจะให้ทุกอย่างที่อยากได้”
[จบนัท]
Ma-NuD_LaW
:m32:
-
:katai1:
-
นัท. รักทิวตัืงแต่เด็กๆแล้วนิ :katai5:
-
:z2: คืออยากถามคนเขียนอะคะ ว่าที่เขียนมาแต่ละ บทนี่มันถึง 10 บรรทัด ของเวิร์ดมัยคะ? ทำไมแต่ละตอนสั๊นสั้น สั้นมากจนถึงสั้นที่สุดอะคะ คือสงสัยอะ หรือว่าคนเขียนตั้งใจแบบนั้น คะ ??? หรือยังไง??
ปล.ขอบคุณคะ :mew6:
-
แล้วเมื่อไหร่ทิวจะรู้ใจตัวเองซักที เริ่มเอนไปเชียร์นัทล่ะ อิอิ
-
เป็นแบบนี้ีนี่เอง
นัทเป็นคนที่รักมั่นคงมากๆ
เป็นกำลังใจให้นัท
ทำให้ทิวขาดนัทไม่ได้เลยนะ อิอิ
-
แค่พาร์ทเดียวก็อธิบายทุกอย่างแล้ว
-
:กอด1:
ขอบคุณเฉลยความในใจของนัท
-
ยิ้มสิๆ
-
เห้อ รักกับแค้น ข้ให้มันเหลือแต่รักอ่าเนาะ
-
มาสั้นแบบคงเส้นคงวาเหมือนเดิม 555555555555 เนื้อเรื่องละมุนจังตอนนี้
-
เพิ่งอ่านครั้งแรกค่ะ
แบบรวดเดียวจบเลย
สนุกมากๆจริงๆ
สงสารทิวมาก แบบอินโดยไม่รู้ตัวคือ อ่านไปร้องไห้ไป :sad11:
ตอนแรกก็เกลียดพระเอกมากอ่ะ ทำไมใจร้ายขนาดนี้
พออ่านไปเรื่อยๆก็เริ่มเข้าใจตัวตน นิสัยของนัท
แล้วมาต่ออีกนะคะ
-
มาแล้วอดีตที่ทำให้รักอิอิ
รออ่านตอนต่อไปคร้าบ
-
ใกล้จะจบแล้วเหรอ รู้สึกยังหวานไม่เต็มอิ่มเลย :o8:
รอตอนต่อไปค่ะ :กอด1:
-
อ่านมาหลายเรื่อง
นัทนี่เป็นผู้ชายที่ซึนติดอันดับต้นๆเลยอ่ะ
แบบว่ารักนะแต่ไม่แสดงออก :hao5:
จะจบแล้วอย่าดราม่าอีกเลยไม่เอาแล้ว
ตอนนี้รู้สึกปลื้มปริ่มนัทกะทิวสุดๆ
-
^_______^
-
อ่านรวดเดียวถึงตอนนี้สนุกๆมาก
แม้จะดราม่าหนักไปหน่อยแ
-
อยากรู้เรื่องราวสามวันในทะเลนั่นจัง
ทิวทำยังไงให้นัทหลงรักน้าาา รอยยิ้มพิมพ์ใจหรอ :hao3: :hao3:
ขอบคุณที่มาอัพนะคะ
รอตอนต่อไปค่ะ
-
สั้นมาก :ling2:
-
นัทแกเผยความในใจซะที
ชอบมาตั้งแต่เด็ก แต่มาทำร้ายเขาแบบนี้เนี่ยนะ
-
นี่คืออ้อนแล้วใช่มั๊ยนัท? เอิ่มมมแกนี่ช่างมีสไตล์เป็นของตัวเองดีจริงๆ
:z10: :เฮ้อ: o18
-
คิดไว้แล้วเชียวว่าเหตุผลที่นัทมันร้ายเพราะแบบนี้ หึ สั้นอีกล้าววววววววววววว :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
:z3: สั้นง่า
รู้สึกเหมือนเรื่องใกล้จบแล้วเนอะ
ก่อนจบอยากให้ทิวบอกรักนัทบ้างอ่ะ
-
เง้อออออ
เฮ้อออออ
ฮึ่ยๆๆๆๆๆๆ
-
จริง ๆ แล้ว อยากให้เป็นเรื่องที่นัทเข้าใจผิดมาโดยตลอดมากกว่านะ
ถ้าอย่างนั้น ทิวลำบากใจ ก็ไม่ผิดหรอก รักเท่าที่รักได้นะทิวนะ
ส่วนนัท นายก็ต้องรักทิวให้มากกว่าเดิม ห้ามบังคับ ห้ามขัดใจ
ตามใจเอาอกเอาใจ และหวานให้มากกว่าเดิมด้วย
เอ๊ะ!!! ยังไงคนอ่านนิ 555
:pig4:
-
แปลกประหลาดที่พาร์ทนี้ไม่ดราม่า
นี่เราเข้ามาอ่านผิดเรื่องหรือเปล่า//โดนตบ
-
ขอบคุณ :)
-
นี้มึงรักแล้วใช่ไหม อิฉิ๊บหายรักอีท่าไหนวะเนี้ย
โอยอยากจิบ้าตาย
-
“เราอยู่ด้วยกันเพื่อทำเรื่องแค่นี้หรือเปล่าครับ”
ผมเอ่ยปากถามหลังจากเสร็จกิจกรรมยามค่ำคืนแล้ว รู้สึกสงสัยจริงๆ ว่านอกจากเรื่องอย่างว่าแล้ว..มันเคยคิดอยากจะทำอะไรอย่างอื่นร่วมกับผมบ้างไหม ?
“เป็นอะไร..”
“...”
“กูถามว่ามึงเป็นอะไรทิว”
ผมส่ายหน้าเงียบๆ ก่อนจะลุกขึ้นคว้าผ้าขนหนูแล้วเดินโทงๆ เข้าห้องทั้งอย่างนั้น ขี้เกียจจะพูดเรื่องนี้กับมัน..เพราะสรุปสุดท้ายผมก็คงไม่ได้รับคำตอบ หรือมีอะไรเปลี่ยนแปลงไปจากนี้อยู่ดี บางทีผมควรทำใจยอมรับว่าสิ่งที่มันทำอยู่ทุกวันนี้มันก็พยายามเพื่อผมมามากพอแล้ว อย่าไปคาดหวังอะไรจากมากมายกว่านี้เลย..
.
.
หลังจากได้อาบน้ำเย็นๆ มันก็ช่วยให้ผมรู้สึกดีขึ้นมาบ้าง..ผมเช็ดเนื้อเช็ดตัวเสร็จก็พันผ้าขนหนูเข้ากับเอวแล้วเดินออกมาหาเสื้อผ้าใส่ แต่พอเดินออกมาก็เจอมันนั่งจ้องด้วยใบหน้านิ่งๆ แล้ว
“รออาบน้ำเหรอครับ..”
“...”
“คุณนัท..”
“มึงอยากได้อะไร..หรืออยากให้กูทำอะไรก็พูดออกมาตรงๆ” ผมยืนงงๆ ยังไม่เข้าใจคำพูดของมันเท่าไร “จะให้กูคิดเอง..กูก็คิดไม่ออก”
“...”
“เดี๋ยวก็ไม่ถูกใจมึงอีก..”
“คุณนัท..” ผมเรียกมันเสียงอ่อน..เริ่มเข้าใจในสิ่งที่มันพูดขึ้นมาแล้ว “ขอโทษนะครับ”
บางทีผมก็คิดน้อยไป และบ่อยครั้งก็ลืมไปว่ามันคิดมากกับคำพูดของผมขนาดไหน ทำไมไม่จำว่ามันกลัวมากแค่ไหนกับเรื่องที่มันคิดว่าอาจจะทำให้ผมไม่พอใจจนคิดเรื่องหนีขึ้นมาอีก
“บางทีก็ไม่จำเป็นต้องมาใส่ใจกับทุกคำพูดของผมก็ได้นะครับ”
“...”
“เมื่อกี้ผมเหนื่อย..ทั้งเหนื่อยทั้งเมื่อยเลยพูดออกไปแบบนั้น”
“...”
“แต่ตอนนี้ลืมไปหมดแล้ว..” ผมบอกแล้วยิ้มให้มัน “เลิกคิดมากแล้วไปอาบน้ำเถอะครับ..”
มันถอนหายใจออกมาแบบโล่งๆ ก่อนจะลุกขึ้นทำท่าจะเข้าไปอาบน้ำอย่างที่ผมบอก “อยากไปทะเลไหม..”
“ครับ ?”
“ทะเลที่มึงชอบ..ไว้วันหยุดนี้กูจะพาไป..”
“ครับ..” ผมตอบแล้วส่งยิ้มให้มันอีกรอบ “ไม่ได้ไปนานแล้วเหมือนกัน..”
“...”
“ขอบคุณนะครับ”
“บางทีมึงก็เอาแต่ใจมากเกินไปนะทิว..”
ผมหัวเราะกับคำพูดต่อว่าของมัน..ก่อนจะนึกทบทวนว่าตัวเองเอาแต่ใจมากจนเกินไปอย่างที่มันว่าหรือเปล่า แล้วก็ได้รับคำตอบว่าคงจริง..เพราะช่วงที่ผ่านมาผมแทบจะงอแงไปกับทุกเรื่อง ทั้งที่มันพยายามทำให้แทบตาย
ผมเคยยัดข้าวเข้าปากคำโตๆ จนสำลัก เพื่อประท้วงที่มันลากผมออกมาจากร้านอาหารทั้งที่ยังไม่ได้แตะอะไรสักคำ เพราะผมหงุดหงิดที่มันทำอย่างนั้นเพียงเพราะว่าพนักงานเสิร์ฟส่งยิ้มให้ผม..
และผมก็เคยทิ้งกาแฟที่มันซื้อให้ลงในถังขยะหน้าลิฟต์ เพียงเพราะโดนมันพูดจาค่อนแคะเรื่องที่ผมมักจะอยากกินกาแฟที่ร้านเดิมๆ เพราะเจ้าของร้านหน้าตาดี..
นี่ผมคงเอาแต่ใจมากเกินไปจริงๆ นั่นแหละ..
Ma-NuD_LaW
:z2: คืออยากถามคนเขียนอะคะ ว่าที่เขียนมาแต่ละ บทนี่มันถึง 10 บรรทัด ของเวิร์ดมัยคะ? ทำไมแต่ละตอนสั๊นสั้น สั้นมากจนถึงสั้นที่สุดอะคะ คือสงสัยอะ หรือว่าคนเขียนตั้งใจแบบนั้น คะ ??? หรือยังไง??
ปล.ขอบคุณคะ :mew6:
แต่ละตอนมันสั้นๆ เพราะแต่งสดอ่ะครับ :m5:
วันหนึ่งมีเวลาไม่ถึงสองชั่วโมงในการแต่ง..สมองก็ไม่ค่อยดี เลยได้เท่านี้ :laugh:
แล้วเป็นคนใจร้อน..ไม่ชอบแต่งสะสมแล้วค่อยมาอัพ แต่ก็พยายามแต่งให้มันรวบรัดแล้วจบฉากในแต่ละตอนเลย ((นี่พยายามแล้วนะ)) :hao7:
จะพยายามชดเชยโดยการมาอัพบ่อยๆ แทนนะครับ .. อภัยให้กันหน่อยน้า.. :m5:
.
.
.
ขอบคุณ คุณฉันเอง .. ที่แนะนำนิยายเราอีกรอบเนอะ :m1:
แบบสงสัยพอดีเห็นเม้นแบบ "มาอ่านรวดเดียวเลย" ไรแบบนี้ .. เลยลองไปดูในกระทู้แนะนำนิยาย เพราะเห็นเป็นนักอ่านหน้าใหม่ๆ ด้วย คือเหตุการณ์มันคุ้นๆ เหมือนคราวที่แล้วตอนมีคนใจดีไปแนะนำนิยายให้เราอ่ะ ขอบคุณนะครับ :m3:
:katai5:
-
.... ฉิบ
อ่านไม่ถึงนาที
:m15: :ling1: :mew5: :katai1:
-
ทิวคิดยังไงอ่ะ??
-
โง่ยย ทิวเอาแต่ใจน่ารักดี :m1:
หมานัทเชื่องแล้ววว
-
:o8: :-[ แอบเขิน คนเขียนตอบคำถามเราด้วย กิกิ :impress2: :impress2:
-
ตอนนี้สั้นเฟ่ออออออออออออออ พรุ่งนี้มาต่อด้วยเลยยยยยย
-
งะ นี่คือพักโฆษณา รอช่วงต่อไปช่ายมะ ยังไม่ได้อารายเบย
-
ชีวิตราบรื่นมากๆๆๆเลย
เหมือนทิวเอาแต่ใจจริงๆนั่นแหล่ะ
-
คุณนัทเอาใจเมียเยอะๆ
เมียจะได้รักได้หลง5555
ตอนนี้จะว่าสั้นก็สั้นแหละ
แต่ชินกะสไตล์คนเขียนและ
-
ทิวน่ารักกกก :-[
-
ก็ไม่รู้ซินะ อิอิ :katai3:
-
ความสัมพันธ์ดูโอเคขึ้นเยอะเลย
ดีจัง
-
เหมือนสลับกันแต่ก่อนจะเป็นนัทที่เอาแต่ใจ
-
ทิวโหดอ่า
-
ขอบคุณ :)
-
อืม...สั้นอ่ะ :katai2-1:
-
บอกตรงๆว่าเป็นนิยาย
ที่ตามอยู่เรื่องนี้สั้นที่สุด อิอิ
สั้นแต่มาบ่อยๆก็ดี
รู้สึกว่านัทจะใจอ่อน อ่อนโยนขึ้นเยอะ
-
คนไม่ค่อยพูด ไม่ค่อยหวาน ติดจะโหด ๆ
ได้แค่นี้ก็ดีขึ้นมากแล้วนะทิว ^^
แต่นัทก็หวงใช้ได้เลยเนอะ 555
รออ่านต่อไปค่ะ
นึกสภาพ นัทนั่งอึนบนเตียงตอนทิวไปอาบน้ำ คงคิดว่า อารายวะ ทำไรผิดอีกแล้วตรู ????? :hao4: (คนอ่านขำอะ 555)
เป็นกำลังใจให้ นัท(พยายามอีกนิดนะ) ทิว(ใจเย็นน่า!!! เกือบโอละ^^) และคนเขียนสู้สู้นะคะ :L2: :L2:
-
คิดซะว่าโดนเอาคืนแล้วกันเนอะนัท ทำกับเค้าไว้เยอะนี่
แล้วมาต่ออีกนะ จะมาแบบสั้นๆ หรือแบบยาวๆ ก็มาต่อเถอะค่ะ
รอนะคะ
-
อารมณ์นี้มาอีกแล้ว
อ่านไม่ถึง 5 นาที 555+
เริ่มแล้วๆ 5555
คราวนี้หนักหน่อยคิดเป็น หน่วย วิเลยทีเดียว
นัทแม่งอ่อนแล้วเว้ย เส็ดแน่ๆ
-
แหม่ ยังไม่รู้อีกว่าถูกหึง คิดน้อยได้อีกนะทิว....สั้นจริงตอนนี้ :katai5:
-
อ่านรวดเดียว ตามทันแล้ววว :hao7:
-
นัทมันคงคิดกิจกรรมอื่นไม่ค่อยออกม้าง
:laugh:
อยากทำไรก็ชวนมันเองเล้ยย
-
โอยยย ได้ทีเอาใหญ่เลยนะทิว
แต่ก็นะเจ็บมาเยอะเอาคืนซะบ้าง แต่ตอนนี้
อ่านแล้วสงสารนัทเลย โถ........... :hao5:
-
นี่ทิวเริ่มทำตัวสมเป็นเมียนัทมากขึ้นนะ
งอแงมันเข้าไปลูก :hao3:
-
มาต่อเร็วๆน้าาา
รออยู่วววววว
-
:katai5: :katai5: :katai5:
-
“ทั้งที่ชอบทะเลขนาดนี้..แต่ก็ไม่เคยเห็นมึงลงไปเล่นน้ำเลย”
“ผมแค่ชอบมองน่ะครับ..”
“...”
“แค่ได้ฟังเสียงคลื่นก็รู้สึกดีแล้ว..”
“ไม่เคยเปลี่ยนเลยนะ..”
“ครับ ?”
“ก็ชอบฟังเสียงลมแบบนี้”
“หมายความว่ายังไงครับ”
มันเงียบไปไม่พูดอะไรออกมาอีก..ผมเลยขยับตัวเข้าไปใกล้ ค่อยๆ เอนหัวซบที่ไหล่มันแล้วหลับตาลง ตอนนี้ผมรู้สึกเหมือนตัวเองได้พักผ่อนแล้วจริงๆ
“เข้าไปนอนในบ้านเถอะ..”
“ขอนั่งต่ออีกหน่อยเถอะครับ”
“อืม..”
.
.
ผมนั่งฟังเสียงทะเลเงียบๆ ไปแบบนั้น..จนกระทั่งถูกมันอุ้มขึ้นมา “หลับจริงหรือแกล้ง..”
“...”
“ปัญญาอ่อนจริงๆ” ผมหลุดยิ้ม..เมื่อมันว่าออกมาแบบนั้น “เดี๋ยวกูจะปล่อยให้ตก..”
“จะปล่อยผมร่วงลงไปจริงเหรอครับ..”
“หึ”
“คุณนัท..”
“กูว่าคืนนี้มึงคงไม่ได้นอน”
“ผมก็ว่างั้นแหละครับ”
แล้วคืนนั้น..ผมก็ไม่ได้นอนจนถึงสว่างเลยจริงๆ
.
.
ผมตื่นขึ้นมาตั้งแต่พระอาทิตย์ยังไม่ขึ้น..ลุกออกจากเตียงมานั่งฟังเสียงลมอยู่ที่เก้าอี้ยาวตรงระเบียงห้อง หลับตาฟังมันอยู่อย่างนั้น..จนกระทั่งรู้สึกถึงลมร้อนๆ ที่เป่าเข้ามาในหู “คุณนัท..”
“ทำไมไม่ปลุก..” มันว่าแล้วนั่งลงข้างๆ “..กูก็นึกว่ามึงหายไปไหน”
“ก็เห็นคุณนัทกำลังหลับสบายเลยไม่กล้าปลุก..แล้วนี่รีบลุกขึ้นมาทำไมครับ”
“กูสะดุ้งตื่นก็เพราะมึงหายไปนี่แหละ”
ผมอมยิ้มไปกับคำตอบของมัน..ก่อนจะโดนขโมยจูบแรกของวันตั้งแต่พระอาทิตย์ยังไม่ทันได้ขึ้น “อื้อ..”
“ลงโทษ”
“ไม่ได้ทำผิดผมก็โดนอยู่ดี”
“หึๆ”
“อยู่ต่ออีกสักอาทิตย์หนึ่งได้ไหมครับ” ผมถามเมื่อคิดได้ว่าพรุ่งนี้จะต้องกลับแล้ว “ยังไม่อยากกลับเลย”
“ได้คืบจะเอาศอก”
“ผมชอบที่นี่..นี่นา” ผมว่าเสียงอ่อย “อยากอยู่ไปตลอดเลยด้วยซ้ำ”
“ถ้ามึงอยู่นี่..แล้วกูจะอยู่กับใคร”
ผมหันไปสบตามัน..จ้องลึกเข้าไปในดวงตามันแบบนั้น ก่อนจะหันกลับมามองทะเลอีกครั้ง ไม่รู้สิ..ผมไม่รู้จริงๆ ว่าควรจะตอบอะไรมัน กับคำถามที่แสดงออกชัดเจนว่ามันขาดผมไม่ได้เลยแบบนี้..
“ไม่มีมึง..กูคงอยู่ไม่ได้หรอก”
“คิดไปเองหรือเปล่าครับ” คำถามนี้..ผมก็แค่ถามไปอย่างนั้นเอง “คุณอาจแค่..”
“ที่ผ่านมามันยังพิสูจน์ไม่มากพออีกหรือไง !”
“คุณนัท..”
“กูไม่อยากทะเลาะกับมึง”
เมื่อมันบอกอย่างนั้น..ผมเลยเงียบไม่พูดอะไรต่ออีก ขี้เกียจจะทะเลาะกับมันเหมือนกัน..ยิ่งกับเรื่องไร้สาระแบบนี้ ยิ่งไม่อยากมีเรื่องเข้าไปใหญ่
“ไปเดินเล่นกันไหมครับ..”
“อืม”
ได้ยินคำตอบแบบนั้น..ผมเลยลุกขึ้นแล้วดึงแขนมันให้เดินตาม เราเดินไปตามชายหาดเรื่อยๆ ย่ำเท้าลงไปในน้ำเย็นเยียบแบบนั้นจนกระทั่งเห็นแสงอาทิตย์แรก
.
.
“ถ้าเปลี่ยนเป็นว่าเรามาอยู่ด้วยกันที่นี่..ตื่นมาดูดวงอาทิตย์ขึ้นด้วยกันแบบนี้..”
“...”
“คุณนัทอยากมาอยู่กับผมไหมครับ..”
ไม่มีคำตอบอะไรจากปากมัน..มีเพียงแค่ริมฝีปากอุ่นๆ ของมันที่ทาบทับลงมาบนริมฝีปากผม เราจูบกันอย่างนั้นนาน..จนกระทั่งได้ยินเสียงคนดังมาไกลๆ มันถึงผละออกไป
“มึงก็รู้ว่ามันยาก..”
“...”
“แม่กูคงไม่ยอม”
“อย่าให้ท่านรู้สิครับ”
“...”
“เราหนีมากันแค่สองคน”
“พูดเหมือนมันง่าย..” มันว่ายิ้มๆ “ถนัดเรื่องหนีมากสินะ”
“คุณนัท !”
“รีบกลับห้องไปอาบน้ำ..แล้วไปหาอะไรกินกันดีกว่า”
Ma-NuD_LaW
หายหัวไปนานเลยเนอะ.. :m29:
ขอโทษนะครับ :m5:
.
.
หวานๆ อีกสักตอน.. แล้วเตรียมเข้าปมอีกเรื่องที่เหลือนะ :m14:
ยังไง FC นายวี ก็เตรียมต้อนรับด้วยน้า :m1:
.
.
:pig4:
-
จะมีความจริงที่ถูกเปิดเผยอีกแล้วใช่ไหมๆๆๆ
รอค่ะรอ ^^
-
นึกว่าตาฝาดดด
ไม่พอออ ฮืออ
ขออีกได้ไหมคะ
ฟินแปปเดียวเองงง
:mew2:
-
หนีตามกันเลยดีกว่า
-
:mew3:
-
มันจะดำเนินไปเรื่อยๆ
-
หาคู่ให้วีด้วยน้าาา กลัววีไม่มีคู่จัง เปิดเรื่องต่อไปให้วีเปนพระเอกดีมั้ยคนเขียนนนนนนน
-
เห็นมี 50 ตอน ถ้าเกิดรวมเป็นเล่มคงมีประมาณ 10-15 ตอนยาวๆอ่ะ แต่ละตอนในนี้สั้นเกิ๊น น้องจิขาดใจตาย
แต่แบบนัทนี่ก็น่าสงสารเนอะว่าไหม เข้าปมเรื่องแสดงว่านี่ออกทะเลสินะ
คนเขียนจะหายไปสักเดือนสองเดือนก็ได้นะ แต่กลับมาทีก็ขอแบบยาวๆสัก 15 A4 14pt กำลังเหมาะเลย ฮ๋าๆ ล้อเล่นนะครับนะ เรารู้คนเขียนชอบปล่อยของที่ละเล็กละน้อย ให้คนอ่านอย่างเราๆดิ้นเล่นๆ ฮิฮฺ
-
ก็รอลุ้นต่อไปว่าใครเป็นพี่น้องกันแน่ๆๆ
-
สนุกเหมือนเคย
-
เพิ่งจะหวานกันได้ไม่นานก็จะพาไปซดมาม่าอีกแระ :hao5: :hao5:
-
ไอ้วียังจะโผล่มาอีกเหรอนิสัยไม่ดีเอามันไปเก็บ
คนเขียนจะพาดราม่าอีกแล้ว
มันทรมาณใจนะ
อยากจบแบบแฮปปี้ทรูเอ็น
หวานและหวาน
ให้ทิวรักนัทตอบบ้าง
เราเป็นแม่ยกคุณนัท
โอ้ยคิดถึงดราม่าเราก็เครียดและ
คนเขียนอย่าทำร้ายกระเพาเรามากนะ
-
หวาน..หวานมาก...หวานที่สุด....โอ้ยตาย :-[
-
มาสั่นแต่ก็ฟิน ส่วนวีขอดูพฤติกรรมก่อน
-
ตามติดเรื่องราวกันต่อไป
-
ใช่ตอนนี้หวานมากๆๆๆๆๆๆๆ
นัทเหมือนคิดไกลแบบว่าวางแผนไว้แล้วอะไรประมาณนี้
แต่ทิวรู้สึกจะย่ำอยู่กับที่อะ
รอๆๆนายวี
-
ตอนแรกเชคซาวด์แล้วว่าจะไม่อ่าน แต่ก็นะ :เฮ้อ:
-
อ่านมาตั้งแต่ต้น...... :ruready
สงสารทิวแค่ไหนนน :monkeysad:
แต่ก็เลิกเชียร์นัทไม่ได้อยู่ดีค่ะ :sad4:
ถ้าตอนที่เหลือท้ายๆนี้ จะหักมุม :เฮ้อ:
ไม่ว่าโค้งสุดท้าย ความรักของนัทที่มีต่อทิวจะเกิดอะไรขึ้น
ก็จะยืนอยู่ข้างนัทค่ะ นัทรักข้างเดียว รักเดียวใจเดียว ทำทุกอย่างเพื่อคนๆเดียว....... :m15:
รอตอนต่อไปนะคะ นักเขียน :katai1:
-
หนีตามๆๆๆๆๆๆๆ
แม่ห่วยๆแบบนั้น หนีดีกว่า :katai2-1:
-
อ้าวๆๆ นายวีจะมาทำไมอีก รอต่อไป
-
หวานกันเชียวนะครับ
-
“สงสัยต้องเปลี่ยนแม่บ้าน”
มันว่าทันทีที่เข้ามาเห็นสภาพข้าวของในห้อง..หลังจากกลับมาจากทะเลแล้ว ผมมองข้าวของที่ดูรกๆ ไปนิดหน่อย..ก่อนจะพยายามพูดเพื่อให้มันใจเย็นลง “คงไม่ได้มาทำงานมั้งครับ”
“แต่มันดูเหมือนโดนรื้อ”
“ไว้ค่อยถามพรุ่งนี้ดีกว่าครับ”
ครืดดดด
มันหยิบมือถือที่กำลังสั่นขึ้นมากดรับ..ก่อนจะเดินเลี่ยงออกไปคุยด้านนอกระเบียง ผมเลยหันมาจัดข้าวของที่วางระเกะระกะในห้องรอ ห้องรับแขกดูไม่รกเท่าไร..แต่ในห้องนอนนี่สิ ทั้งตู้เสื้อผ้า..ทั้งเตียงนอน..ดูเหมือนกับถูกใครรื้ออย่างที่มันว่าจริงๆ
ผมเก็บกวาดห้อง..จัดข้าวของได้ไม่ทันเรียบร้อยเท่าไร มันก็เดินตามเข้ามาบอกว่าแม่มันอยากให้เข้าไปพบที่บ้าน..ผมพยักหน้าเป็นอันว่าเข้าใจ ก่อนที่เราจะแยกย้ายกันไปอาบน้ำแต่งตัวเพื่อเข้าไปหาท่านตามคำสั่ง ทั้งที่รู้สึกเหนื่อยๆ นิดหน่อยจากการเดินทาง
“ไม่รู้ว่าท่านเรียกเราเข้าไปทำไมนะครับ..” ผมหันไปคุยกับมัน..เมื่อรถขับพ้นออกมาจากเขตคอนโดแล้ว “แต่ไม่ว่ายังไงคุณนัทก็ห้ามใช้อารมณ์..อย่าไปต่อล้อต่อเถียงอะไรกับท่านนะครับ”
“กูรู้แล้วน่า..”
ผมยิ้มให้เมื่อได้ยินมันพูดอย่างนั้น เพราะช่วงหลังๆ มานี่..เวลามันไปเจอหน้าแม่ทีไร มักจะจบลงด้วยการโต้เถียงเสมอเลย..
“แล้วก็อย่าทำหน้าบึ้งแบบนี้ใส่ท่านด้วยนะครับ..”
“เออ !”
.
.
บรรยากาศภายในบ้านดูเงียบไปแปลกๆ คนรับใช้ที่เคยเดินกันให้ขวักทั่วบ้านก็ไม่มี..ผมหันไปมองมันที่ตอนนี้ก็ทำหน้าแปลกใจไม่แตกต่างจากผม ก่อนจะส่งยิ้มบางๆ ไปให้
“ท่านรออยู่ในห้องทำงานค่ะ”
“แล้วคุณพ่อล่ะ..”
“ไปสิงคโปร์เกือบสองอาทิตย์แล้วค่ะ”
“ขอบคุณนะครับ”
ผมมองป้าแม่บ้านที่พ่วงตำแหน่งพี่เลี้ยงของมันเดินตีหน้านิ่งกลับลงไปชั้นล่างด้วยความแปลกใจ วันนี้มันมีอะไรกัน..ทำไมผมรู้สึกเหมือนการที่แม่มันเรียกให้มาหาในวันนี้จะไม่ใช่เรื่องปกติเหมือนทุกที
“ไม่มีอะไรหรอก..” มันหันมาพูดปลอบใจ “หรือจะให้กูเข้าไปคนเดียว”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ..”
“อืม..”
มันว่าแล้วบิดลูกบิดเปิดประตูเข้าไป ผมเดินตามเข้าไปยืนนิ่งอยู่ข้างๆ มัน..มองแม่มันที่ตอนนี้กำลังนั่งหลับตาอยู่บนเก้าอี้ทำงานตัวเดิมเหมือนทุกที แต่กลับรู้สึกว่ามันไม่ปกติเหมือนทุกครั้ง ทั้งที่บรรยากาศภายในห้องดูเงียบเชียบเหมือนเช่นเคย แต่กลับให้ความรู้สึกเย็นยะเยือกแปลกๆ
“โทรตามผมมามีอะไร”
“คุณนัท..” ผมร้องปราม..เมื่อได้ยินคำพูดที่ดูไม่น่ารักของมัน “พูดดีๆ สิครับ”
“เดี๋ยวนี้เธอเก่งถึงขนาดสามารถสั่งสอนลูกชายของฉันได้แบบนี้แล้วเหรอ”
“ครับ ?”
“หึๆ”
“มีอะไรก็พูดมาเลยดีกว่าครับแม่” มันว่า..ท่าทางดูไม่สบอารมณ์เท่าไร “อย่ามัวแต่มาหาเรื่องทิวเลย”
“นี่คำพูดของฉันมันดูเหมือนหาเรื่องอย่างนั้นสิ”
“แม่ครับ”
ผมเม้มปากแน่น..รู้สึกกระอักกระอ่วนที่ต้องอยู่ร่วมในวงสนทนานี้นิดหน่อย
“ฉันแค่อยากมองหน้าเด็กคนนี้ให้ชัดๆ”
“...”
“มองแล้วหาเหตุผลว่าทำไมไม่ได้มีแค่หน้าตาเด็กนี่ที่เหมือนผู้หญิงคนนั้น”
“หมายความว่ายังไงครับ”
“ก็หมายความว่าทำไมมันถึงได้เชื้อเลวๆ ของผู้หญิงคนนั้นมาด้วยยังไง !”
“แม่ !!”
ผมหน้าชาไปกับคำพูดดูถูกรุนแรงที่แทบไม่เคยได้ยินจากปากของผู้หญิงคนนี้..ทั้งที่ปกติเธอจะวางมาด และดูสุภาพจนหาที่ติแทบไม่ได้แท้ๆ
“ทั้งที่ฉันอุตส่าห์เก็บมาชุบเลี้ยง..”
“...”
“ดูแลอย่างดี..ไม่ต่างจากลูกชายแท้ๆ ของตัวเอง แล้วแกกล้าดียังไงมานอนกับลูกของฉัน !”
“คุณ..คุณรู้”
“คิดว่าฉันโง่หรือไง..คิดว่าฉันไม่เคยสงสัยเลยใช่ไหมว่าทำไมจู่ๆ ลูกชายที่เคยเชื่อฟัง ไม่เคยขัดคำสั่งของฉันถึงได้เปลี่ยนไปแบบนี้..”
ผมนิ่งไป..ในขณะที่มันดึงมือผมเข้าไปกุม แล้วออกแรงลากเหมือนจะให้ออกไปให้พ้นจากที่นี่ “ทิว !”
“พวกแกเป็นพี่น้องกันนะ !”
“ทิว..ไปกับกู !”
“ทำไมถึงได้วิปริตกันแบบนี้ !”
แม่มันรู้แล้ว..แล้วพ่อมันล่ะ พ่อมันจะรู้หรือยังว่าผมกับมันมีอะไรกัน ?
“ไอ้ทิว !” มันยังคงพยายามดึงผมให้เดินตาม “ไปกับกู !”
“ต้องการจะแก้แค้นฉันเหรอ..แก้แค้นที่ฉันแย่งพ่อมาจากแม่เลวๆ ของแกใช่ไหม !”
“พอสักทีเถอะแม่ !”
นี่เหรอ..นี่ใช่ไหมคือความรู้สึกที่แท้จริง คือเหตุผลที่ทำให้พวกเขารับผมเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้ !
“ทิว !” เมื่อผมไม่เดินตาม..มันเลยเลือกจะอุ้มผมออกไปแทน
“หยุดเดี๋ยวนี้นะตานัท !”
“...”
“พวกแกมีสายเลือดเดียวกันนะ !”
“ผมรู้แล้ว !” มันตะคอก..ตะคอกแม่ตัวเองทั้งที่ยังกอดผมอยู่ “ทั้งๆ ที่รู้..แต่ผมก็ห้ามตัวเองไม่ได้”
“ตานัท..”
“ผมรักมัน !” ผมยืนนิ่ง..รู้สึกช็อคกับเหตุการณ์ตรงหน้า ส่วนแม่มันตอนนี้เอาแต่ร้องไห้จนล้มลงไปกองกับพื้นแล้ว “รักทั้งที่รู้ว่าแม่มันเลวแค่ไหน”
“พวกแกเป็นผู้ชายเหมือนกันนะ..หนำซ้ำยังเป็นพี่น้องกันอีก”
“...”
“ทำเรื่องแบบนี้ลงไปกันได้ยังไง !”
“...”
“ไม่กลัวตกนรกกันหรือยังไง !”
สิ้นเสียงตวาด..ร่างของผมก็ถูกมันดึงเข้ากอด “กลัวสิครับ..”
“...”
“แต่ผมกลัวไม่มีมัน..มากกว่าต้องตกนรกอีก..”
Ma-NuD_LaW
เจ็บปวดกับเม้นเรื่องความสั้นของนิยายจริงๆ :m17:
ตอนนี้เลยยาวกว่าตอนที่แล้ว (จิ๊ดนึง) :m14:
.
.
ไปแล้ว..เหม็นกลิ่นน้ำเน่าจากนิยายตัวเอง :laugh:
.
.
.
.
.
แอบขายของนิดหนึ่งได้ไหม ?
:-[
>>เปิดจองนิยายเรื่อง 'เมียน้อย'<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=39969.msg2897274#msg2897274)
-
แอร๊กกก ค้างงงงง
ตอนหน้าให้ไวเลยค่ะ
นี่แม่นัทเป็นเอามากนะ !
เฮ้อ สงสารทิว หนีไปเลยลูก
:3125:
-
งงกับประโยคนี้ของอีคุณแม่
“ต้องการจะแก้แค้นฉันเหรอ..แก้แค้นที่ฉันแย่งพ่อมาจากแม่เลวๆ ของแกใช่ไหม !”
สรุปแกไม่เลวกว่าเหรอที่ไปแย่งผัวเขามา เหมือนด่าและประจานตัวเองเลย
คืออ่านตอนนี้แล้วชักเริ่มงงว่าสรุปแม่ของนัทเป็นเมียหลวงหรือเมียน้อยกันแน่
-
ขอเม้นสั้นๆว่ามัน สั้นจัง o22
-
ประโยคสุดท้ายมันแบบว่า
อร้ายยยย
มอบโล่เลยตานัท
-
ตอนนี้ไม่ใช่สั้นกว่าทุกทีคะ? ยังไม่ทันหายใจหมดเฮือกเลย 5555 :jul3:
#แซวขำๆน้าาาา :mew1:
-
เหมือนจะมีปมเพิ่มนะๆๆ
นัท-ทิวสู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ถึงจะสั้นแต่มันโอเคอยู่อย่างนึงที่ตอนนี้ไม่ตัดจบครึ่งๆกลางๆ
แต่แม่นัทนี่ยังไงวะ ลูกแกไปข่มขืนเค้าก่อนม่ะ แล้วไปด่าเค้าอีกโว๊ะ :เฮ้อ:
ความสั้นกลายเป็นเอกลักษณ์ของเรื่องนี้ไปเสียแล้ววว :hao3:
รอตอนต่อไปละกัน :katai4:
-
ตกลงจะเป็นพี่น้องกันจริงๆรึ?
-
:o12: :o12: :o12:
-
อืมๆๆๆๆๆ
(http://images.thaiza.com/195/195_201401271608111..jpg)
-
ผู้ใหญ่บ้านนี้สิวิปริต เอาความแค้นไปลงกับเด็กไม่รู้อิโหน่อิเหน่ ทั้งๆที่ตัวเองทำผิดแย่งผัวเค้า/นอกใจเมียกันเองแท้ๆ น่ารังเกียจ พ่อก็ทำเลวๆกับลูกตัวเองอะนะ
ปล่อยให้มันหัวใจวายไปเลยนัท :z6: เลือกเมียเถอะ อย่าเลือกแม่เลย
-
เศร้าอีกแว้ววว
-
:mew1:
-
พระเอกมากๆ
คุณแม่รู้แล้ว
จะทำไงกันต่อไปละ
-
นัทอย่างเท่ห์ o13
-
คุณนัททำเราก๊าวใจอีกแระ
ขาดทิวไม่ได้เลยหรา
พูดความจริงต่อหน้าแม่ด้วยคริคริ
โอ้ยมีความสุขว่ะ
และเราอยากให้ทิวคิดแบบเราด้วย
ถึงไม่รู้ว่าทิวจะดราม่าเครียดกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นหรือเปล่า
แต่อยากให้คำบอกรักหวานๆที่ประกาศออกมา
ทำให้ทิวรู้ใจ และมั่นใจกับความรู้สึกของตัวเองซะที
ไม่หวั่นไหวต่ออุปสรรค
รักนัทหมดหัวใจซะทีสิทิว
คนอ่านรออยู่น้า
วันนั้นมาถึงฉันคงละลายเยิ้มอยู่หน้าจอคอม
ให้ตายเถอะวันนั้นจะมาถึงไหมคนเขียน :serius2:
-
ได้กลิ่นมาม่าโชยมาอีกแล้ว :เฮ้อ:
เพิ่งจะหวานได้ไม่กี่ตอนเอง :hao5:
-
หวานจังเลยย ดีใจที่นัทรักทิวทำเพื้อทิวขนาดนี้ :L2:
-
พออ่านมาถึงตรงนี้นี่ หูยยยย หวานแสบใส้เลยนะเนี่ย
555 :impress2:
-
เฮ้ยยยยยย แค่ตอนนี้ตอนเดียวคุณนัทเอาใจไปเลยคร่าาาา ประโยคสุดท้ายนี่มันอะไรรรรรรร งื้อออออ :katai4: #เดี๋ยวนะหล่อนเขากำลังดราม่า
-
นัท รักมั่นคงมากเลย ถึงแม้จะโหด ๆ ดุดุ ไปนิด....นึง ก็ตาม ฮะฮะฮา
ยังไม่มั่นใจนะว่าเป็นพี่น้อง รอคุณพ่อมาคลี่คลายปัญหาดีกว่า
ไม่อยากด่วนสรุป ... เพราะใจจริงก็ไม่อยากให้เป็นน่ะ
:ruready
อืม..... ให้เป็นน้องวีไปเลยป่ะ :call: :m20: :m20:
-
ขอบคุณ :)
-
:m3: อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยย พออ่านตอนนี้ นัทได้ก้าวเป็นพระเอกเต็มตัวเลยล่ะ
ชูป้ายไฟเชียร์รัวๆ
ปอลิง: แอบรู้สึกว่า วีหายไปนานแปลกๆ คนเขียนอาจจะเซอร์ไพรส์ดราม่าอะไรรึเปล่า
เหมือนที่ผ่านมาไม่ค่อยดราม่า // โดนตบ
-
นี่คือดราม่าแล้วใช่ไหม? ยาวแล้ว(จิ๊ดนึง) โอเค เราจะน้ำตาไหล โอ๊ยย ขุ่นแม่ เข้าใจปร๊า น้องทิวนี่มันหนีจนผัวหายไปมีเมียใหม่แล้ว ลูกชายขุ่นแม่มันยังไม่เลิกราวี จับขังพรืดปล้ำเอาๆ น้องทิงไม่ได้ทำอะไรเลยนะ โอ๊ยยยยย
แต่เชื่อสิว่า ทิวไม่ใช่ลูกของพ่อนัทแน่นอน เริ่มสะกิดใจหลายๆอย่างละ แต่เดี๋ยวคนเขียนหักมุมแบบเรื่องที่แล้วอีกอ่า รออ่าน้าา
-
นัทเมิงหนักแน่นมาก
เอาไป 10กระโหลก
ยอมเลยเจอคำนี้ ผมขาดมันไม่ได้
แล้วตกลงยังไงแม่ทิวนี้ยังไงกันแน่
สับสนและต้องการรู้แล้ว
เด๋วปั๊ดบีบคอคนแต่งสะเลยนี้
-
เพราะชอบน้ำเน่าจึงเชียร์ไอ้นัท ดีใจมันขึ้นแท่นพระเอก รอเฮอยู่นาน ถูกใจที่สุด
มาอ่านรวดเดียวแบบคนอื่นๆจากกระทู้แนะนำ สนุก ชอบมาก เรื่องนู้นดันเชียร์พุฒ เสร็จกันชีวิต
อ่านไปก็ท่องในใจว่า ตอนสั้นๆคือดีแล้ว เป็นเทรนด์ใหม่ จงอินซะ ดีกว่าทิ้งหายไปเฉยๆ อันนั้นเจ็บปวดของจริง
ปล. เนื้อเรื่องดราม่า แต่มาฮาตรงช่วงทอล์คทุกที 5555 ชอบๆๆๆ
-
“แต่ผมกลัวไม่มีมัน..มากกว่าต้องตกนรกอีก..”
หืมมมมม นัทคำพูดเอ็งพระเอกมากกกกกกก อิฉันแทบสำลักไอติม
-
อ่านตั้งแต่ต้นเรื่อง อินจัดปรับอารมณ์แทบไม่ทัน :katai1: :m31:
มาตอนนี้ละหวานเชียว :impress2: :impress2:
-
ประโยคสุดท้ายแม่งเด็ด!!!! :katai2-1: :katai2-1:
รู้สึกช่วงนี้มันสั้นๆ นะ :katai1:
-
มันต้องไม่ใช่แบบนี้สิ
มันต้องดีกว่านี้สิ,,,,
-
ห้องทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบอีกครั้งหลังจากมันพูดประโยคนั้น แม่มันยังคงนั่งนิ่งอยู่ตรงพื้นที่เดิม..ส่วนผมก็ติดอยู่ในอ้อมกอดของมันไม่ได้หลุดไปไหน ผมไม่รู้ว่าแม่มันจะรู้สึกยังไงกับคำพูดนั่น แต่สำหรับผมตอนนี้มันรู้สึกอุ่นๆ ในหัวใจอย่างบอกไม่ถูก
“แต่ไหนแต่ไร..ผมพยายามทำทุกอย่างตามความต้องการของแม่” แล้วก็เป็นมัน..ที่เลือกจะทำลายความเงียบนี้ลง “ไม่ว่าเรื่องไหนผมก็พยายามทำ..”
“...”
“ทำเพียงเพื่อให้แม่สบายใจ..”
“...”
“ยอมทำ..แม้กระทั่งหลอกตัวเองว่าไม่ได้รักมัน”
“คุณนัท..”
“พอสักทีเถอะ !” ผมชะงักปากเมื่อได้ยินเสียงตวาด “แม่ทำอะไรผิดนักหนาเหรอ..”
“...”
“นัทถึงได้เป็นแบบนี้..”
“...”
“แม่ผิดนักใช่ไหม..ที่เลือกจะปกป้องลูกของตัวเอง” พูดแล้วก็ใช้สายตาจ้องตรงมาที่ผม “มากกว่าเด็กที่อยู่ในท้องของผู้หญิงคนนั้น”
“ถ้าแม่ไม่มีอะไรแล้ว..ผมขอตัว” มันว่าแล้วลากผมให้เดินตามมันออกมา
“ยังไงแม่ก็ไม่มีวันยอมให้แกทำเรื่องแบบนี้ !” ผมหันกลับไปมอง..ก็เจอกับสายตาเย็นชาจากแม่มัน “แกก็เหมือนกัน..”
“...”
“ฉันจะทำให้แกต้องเจ็บปวดที่ทำเรื่องอย่างนี้ !”
.
.
เหมือนสมองของผมมันไม่รับรู้อะไรอีกแล้ว..ไม่รู้แม้กระทั่งว่าตัวเองกลับมาถึงที่คอนโดได้ยังไง ในหัวผมมันคอยคิดวนเวียนอยู่แต่กับคำพูดของแม่มัน..คำพูดที่แสดงความอาฆาตมาดร้ายนั่น
“อย่าไปสนใจ..”
“...”
“กูจะไม่ยอมให้แม่มาทำอะไรมึงแน่ๆ”
“...”
“เชื่อใจกู”
“แล้วถ้าเขาทำได้..”
“อย่างมากก็แค่หนี” มันว่าแล้วดึงตัวผมเข้าไปกอด “ไปให้ไกลๆ”
“...”
“กูไม่มีวันทิ้งมึงหรอก”
บางทีผมก็อยากบอก..บอกกับมันว่าสิ่งที่ผมกลัวไม่ใช่เรื่องนี้ เพราะไม่ว่ามันจะทิ้งหรือไม่ทิ้งผม..มันก็ไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้นมาหรอก แต่สิ่งที่ผมกลัวมันคือความคิดและความรู้สึกของคนๆ นั้นต่างหาก..
เขาจะคิดยังไงที่ลูกชายของตัวเองทั้งสองคนมีความสัมพันธ์กันแบบนี้ แล้วเขาจะรู้สึกยังไง..เมื่อได้รับรู้ว่าเป็นเพราะตัวเขาเอง เพราะการกระทำในอดีตของเขา ที่ทำให้พวกเราต้องเป็นอย่างนี้..
.
.
“ผมเคยบอกแล้วว่าเรื่องมันจะจบลงอย่างนี้..” ผมพูดเหมือนพึมพำกับตัวเอง “..แต่คุณนัทก็ไม่ยอมหยุด”
“กูรู้ !”
“...”
“มึงคิดว่ากูไม่รู้หรือไง !”
“...”
“แต่กูห้ามตัวเองไม่ได้”
“...”
“จะต้องให้กูบอกอีกกี่ครั้ง..ว่าเป็นเพราะกูรักมึง !”
“คุณนัท..”
“เพราะกูรักมึงมาก..มันถึงต้องเป็นอย่างนี้”
แล้วมันก็จบลงแบบนี้..คือจบลงแบบไม่มีวันจบ และผมก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไงให้มันเข้าใจและยอมหยุดเรื่องพวกนี้สักที หรือมีใครคิดว่าผมมีความสุขกับการทำเรื่องผิดบาปนี้หรือยังไง..แล้วคุณอยากให้ผมเจ็บปวดกับเรื่องนี้ไปอีกนานสักแค่ไหนกัน ?
Ma-NuD_LaW
โดนคนอ่านล็อคตัวพระเอกซะแล้ว :o11:
.
.
แล้วจำได้ว่าบอกไปแล้วนะ..ว่านิยายเรื่องนี้ ห้ามคนอ่านพูดคำว่า "สั้น" o17
ถ้ายังเจอใครพูดอีก .. โดน !
โดนแบบนี้แน่ๆ >>> :จุ๊บๆ:
.
.
:hao7:
ปล.คนเขียนไม่ใช่ตลก..ทำไมต้องบอกว่าอ่านช่วงทอล์คเราแล้วขำด้วย ?
:katai5:
-
ยาวที่สุดในโลกกกกกก
3 วินาที 5555 :katai1:
นัทแกต้องสู้เพื่อทิวนะ o13
-
นัทสู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
นี่อ่านช่วงทอล์คแล้วลั่นเลยจริงๆค่ะ
กำลังจะบอกว่าตอนล่าสุดนี่มันสั้น...สั้นมากกกกกกก ฮรื่อออออ
สงสารนัทอ่ะ แบบนางรักทิวมาทั้งชีวิตล้ะอ่ะ ฮรื่อออ
นี่เราเป็น #ทีมนัท ตั้งแต่สมัยมันยังร้ายๆเข้าเส้นเลือดโน่นนน
ตอนนี้ก็ยังคงเป็น #ทีมนัท อยู่ร่ำไป....
สู้ๆนะคะคนเขียน ชุ้บ
-
ขอโทษที่เราเลื่อนเมาส์แรงไป หมด :a5:
ไอ้หมานัทบทจะพูดก็ออกมาเป็นก๊อกแตกเลยนะ ไม่ซึนล้าวว นี่มันน่ารัก
-
พยายามอ่านช้าๆแย้วนะ
-
เฮ้ยยยนี่ขนาดว่ารักมาตั้งนานแล้วยังร้ายขนาดนั่นนี่ถ้าไม่รักแล้วไม่อยากจะคิดเลยว่าทิวจะมีสภาพยังไง
-
นัทกับทิวต้องสู้นะ :katai1:
-
(http://phatfriend.files.wordpress.com/2012/08/penguin-swim-shorts.jpg)
-
ไม่ๆๆ เราจะไม่พิมพ์คำนั้น
แค่จะบอกว่า ตั้งแต่บรรทัดแรกจนจบบทน่่ะ หายใจเข้าออกไปสี่เฮือกเอง
:a5:
-
:mew1:
-
ไม่ยาว เบย เจ้เปลี่ยนคำพูดแล้วนะฮะคนเขียน
-
เฮ้ย
กลัวใจคุณแม่จริงๆ
อาจจะจ้างคนมาข่มขืนเหมือนละครไทยป่าว55555
แบบนั้นจริงเราคงรับพฤติกรรมขุ่นแม่ไม่ไหว
คุณนัทไฟท์ขาดใจเลยสินะเรื่องทิว
ในเมื่อคุณนัทสู้คนอ่านก็สู้โว้ย
คนเขียนจัดหนักดราม่ามาเลย
ถ้าจบไม่สวยไม่แฮปปี้ล่ะก็
คนเขียนศพไม่สวยแน่
คนอ่านไม่ได้โม้ :katai4:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
เมื่อไหร่จะแฮปปี้เอนดิ้ง
-
ยาวเหยียด :katai1:
-
สงสารทิวที่สุด มึนแทน :ling2:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ไม่เสียแรงที่เชียร์นัทตั้งแต่แรก :katai2-1:
-
อยากจะกลั้นใจตายซะจริงๆ คุณแม่นี่ไม่เข้าใจอะไรเลย นี่ถามจริงสามีไม่รักหรือ?
นี่เราเฝ้ารอเรื่องนี้อัพทุกวันเลยนะคนเขียน อัพทุกวัน แต่สั้นๆก็ได้ แบบอยากอ่านมันทุกวัน กดดูทุกวันว่าจะมีอัพเดทไหมตลอดเลยนะ
รู้สึกกลิ่นมาม่าจะโชยมาจังเลยอ่ะ ถ้าเกิดนัทไม่ใช่พระเอก แสดงว่าพระเอกจะเกิดเร็วๆนี้ใช่ไหม?
-
ดราม่ากำลังจะมา!!
ขอให้เรารู้ไปเองด้วยเถอะ T_T
-
แล้วทิวจะเป็นยังไงล่ะเนี๊ยะ. โดนอาฆาตขนาดนั้น
-
ขอบคุณ :)
-
วันต่อมามันก็ทำเหมือนกับว่าเรื่องวุ่นวายของเมื่อวานไม่เคยเกิดขึ้น มันยังทำตัวเป็นปกติ..ลุกขึ้นจากเตียงแต่เช้าในวันหยุด ลากผมไปอาบน้ำพร้อมกัน..ก่อนจะพาออกไปหาอะไรกินที่ห้างประจำที่ช่วงนี้เราไปแทบจะทุกอาทิตย์
“อยากกินอะไร”
“...”
“กูถามว่าจะกินอะไร”
“อะไรก็ได้ครับ”
แล้วก็จบลงด้วยการที่มันลากผมเข้าร้านอาหารจีนที่ผมไม่เคยยอมเข้า..พอได้ที่นั่งก็จัดการสั่ง แล้วบังคับให้ผมกินเข้าไปทันทีที่มาเสิร์ฟ ผมกลืนทุกอย่างลงคอไปตามคำสั่ง..คิดเสียว่ากินไปให้มันจบๆ จะได้ไม่ต้องมาทนอายตอนถูกมันด่าตะคอกกลางร้าน
“รีบกิน..จะได้รีบไปเอาของ”
“ของ..” ผมเงยหน้าขึ้นมามองมัน “ของอะไรครับ”
“เดี๋ยวไปถึงก็รู้เอง”
.
.
แล้วผมก็ได้รู้..เมื่อมันพาผมเข้ามาในร้านเครื่องประดับที่ขึ้นชื่อร้านหนึ่ง มันตรงเข้าไปสั่งให้พนักงานจัดแหวนทองคำขาวแบบเรียบๆ มาให้ลองเลือก..ก่อนจะดึงมือผมขึ้นจับๆ เทียบๆ กับแหวนที่วางเรียงรายพวกนั้น
“เอาแบบนี้..แต่ปรับวงเล็กให้พอดีกับนิ้วมันหน่อย” มันว่าแล้วหันมามองหน้าผม “ตอนนี้มันหลวมเกินไป”
“ครับ..แล้วจะจัดส่งไปให้ตามที่อยู่นะครับ”
“อืม..”
เสร็จธุระจากที่ร้านแหวน..มันก็พาผมไปขึ้นรถแล้วขับออกมาจากห้างทันที ผมมองข้างทางที่ตอนนี้เริ่มเปลี่ยนไปจากที่คุ้นเคยเรื่อยๆ มองไปแบบนั้นโดยไม่คิดจะถามมันสักคำว่าจะพาผมไปที่ไหน
.
.
“ชอบแหวนที่กูเลือกไหม”
“...”
“ทิว” ผมพยักหน้าส่งๆ ให้มันเป็นคำตอบ..มันเลยดูไม่ค่อยจะพอใจสักเท่าไร “ก็ดี”
“...”
“เพราะถึงไม่ชอบ..มึงก็ต้องใส่”
“...”
“เพราะฉะนั้นก็ทำใจให้ชอบๆ มันไปซะ”
“ทำไมถึงมั่นใจนักว่าผมจะใส่มันครับ” ผมถาม..ไม่ได้คิดจะสบตามัน “ผมอาจจะถอดทุกครั้งที่คุณนัทเผลอก็ได้”
“มึงไม่กล้าถอดหรอก”
ผมหันกลับไปมองมันทันทีที่ได้ยินแบบนั้น “ทำไมถึงจะต้องไม่กล้าล่ะครับ ?”
“หึ”
“ยิ่งถ้าเป็นตอนที่อยู่ลับหลังคุณ” ผมยกยิ้มมุมปาก “หรือคุณนัทจะเกาะติดตัวผมตลอดเวลา..จนผมถอดมันไม่ได้ครับ”
“กวนตีน..”
“ผมก็แค่สงสัย”
“กูมีวิธีของกู”
“...”
“แล้วมันก็จะทำให้มึงไม่กล้าที่จะถอดมันแน่ๆ”
ผมไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก..ทำแค่นั่งรถต่อไปเงียบๆ อย่างนั้น ก็ไอ้ท่าทางและสีหน้าที่ดูมั่นใจนักหนาของมันแบบนั้น..ทำให้ผมเริ่มอยากรู้แล้วว่ามันคิดจะทำอะไร และอะไรกันที่มันจะทำให้ผมไม่กล้าถอดแหวนออกอีกเลยอย่างที่มันว่า..
.
.
“ต่อไปก็ถึงตามึงนั่งรอกู..”
ผมถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่..ยังรู้สึกเจ็บๆ แสบๆ ที่โคนนิ้วไม่หาย รอยปื้นแดงๆ จากเข็มสักทำให้ผมรู้สึกทึ่งในความคิดของมันจริงๆ นี่มันคิดได้ยังไงถึงได้ลากผมมาสักชื่อตัวมันเองติดลงไปที่โคนนิ้วนางข้างซ้ายแบบนี้..แล้วขนาดลงทุนพาผมมาสักไกลถึงพัทยานี่ก็ทำผมอึ้งในความพยายามของมันอีกเหมือนกัน
.
.
ผมนั่งอมยิ้มมองมันที่ตอนนี้กำลังนั่งขบกรามแน่นระงับความเจ็บ..เพราะมันเองก็สั่งให้พี่เขาสักชื่อของผมลงไปที่โคนนิ้วนางข้างซ้ายเหมือนกัน รอยหมึกสีดำที่ถูกส่งผ่านเข็มเข้าไปในเนื้อของมันกำลังค่อยๆ ปรากฏเป็นตัวอักษรภาษาอังกฤษทีละตัวๆ
.
.
“ยิ้มอะไรของมึง”
“เปล่าครับ..”
“ก็กูเห็นอยู่ว่ามึงยิ้ม”
เมื่อมันทำท่าเหมือนจะหงุดหงิด..ผมเลยพยายามกลั้นยิ้มแล้วถามเพื่อเบี่ยงเบนประเด็น “แล้วคิดได้ยังไงครับ..ว่าถ้าสักชื่อแล้วผมจะไม่กล้าถอดแหวนออก”
“แล้วมึงจะถอดไหม”
ผมไม่ตอบ..แต่เลือกจะถามมันกลับไปแทน “แล้วคุณนัทล่ะครับ..กล้าถอดไหม”
“หึ” มันเองก็เลือกที่จะไม่ตอบคำถามของผมเช่นกัน “กลับกันเถอะ..”
ผมลุกขึ้นเดินตามมันออกมาขึ้นรถเงียบๆ รู้สึกหงุดหงิดใจนิดหน่อย ผมไม่ชอบที่มันเงียบอย่างนี้..ทั้งที่ตัวผมเองก็ไม่ได้ตอบคำถามของมันเหมือนกันแท้ๆ แต่ที่ผ่านมาความชัดเจนของมันเคยทำให้ผมย่ามใจ..ก็ทั้งที่มันเคยพูดความคิด ความรู้สึกของตัวเองให้ผมรับรู้มาตลอด แล้วทำไมวันนี้มันกลับไม่ยอมบอก..
“เป็นอะไร”
“เปล่าครับ” ผมตอบมันด้วยน้ำเสียงติดจะเหวี่ยงๆ นิดหน่อย
“ทิว”
“ผมบอกว่าเปล่าไงครับ”
“หึ” มันหัวเราะในลำคอ “กล้าสิ”
“ครับ ?”
“กูกล้าถอดแหวนออกแน่ๆ” ไม่รู้ทำไมผมถึงรู้สึกอยากยิ้มขึ้นมาเสียเฉยๆ “เพราะมันไม่ได้มีอะไรให้กูต้องอาย..”
“...”
“แล้วมึงล่ะ..อายที่จะถอดมันออกไหม”
Ma-NuD_LaW
นี่ยาวขึ้นกว่าตอนที่แล้ว..แล้วนะ :a14:
-
อันนี้ยาวจริง 5555
-
ยาวจริงอะไรจริง
คนเขียนกำลังทำให้ นัท เป็นพระเอกจริงๆใช่มั้ย
-
กรี๊ดดด ตอนนี้หวานอ่ะ ...เรียกพ่อมาเคลียร์ด่วน อยากรู้ใจจะขาดแล้ว
-
เอาใจไปเลยนัท
ชอบความหมายที่สักมากเลย
-
อายหรือเปล่าล่ะทิว
ลงทุนเนาะ นัทเนี๊ยะ
-
ปาหัวใจใส่นัทรัวๆๆๆ :katai4: :mew1:
-
ตอนแรกนึกว่าจะกัดนิ้วแรงๆให้เป็นรอยซะอีก น่าเล่นแอดว้านเลย :laugh:
-
ทะเลมันจะหวานแล้วมั้งนัท
-
อายแทนเลยมั้ยล่ะะะะะ
แอร๋ยยย เขินอ่ะนัทททท
แกนี่มันนนน :-[
-
มันจะดีช่ายมั้ย
-
กรี้ด ดีใจจังที่ช่วงหลังไม่ดาร์กแล้ว
-
ขอให้ตอนจบไม่ต้องร้องไห้ ^^
-
ไอ้นี่มันเป็นการหวานถี่ถี่ก่อนหน้า
ที่ดราม่าจะถ่าโถมใส่ป่าว
คนเขียนทำสำเร็จเลยนะ
หลอกให้เราปลอดโปร่งได้อยู่พักนึง
ก่อนจะคิดได้ว่าเด๋วมันต้องมีปวดตับแน่เบย
แง่งๆ
จบไม่สวยนัทไม่ได้คู่กะทิว
คนเขียนชีวิตไม่เป็นสุขแน่555555
แม่ยกนัทไม่ได้โม้ :katai2-1:
-
ขอบคุณ :)
-
น่ารักขึ้นเยอะ
-
หลงรักนัทอ่ะ คิดอะไรได้แหวกแนวมาก 555
-
เป็นตอนที่อ่านจบแล้วเราอมยิ้ม เรารู้สึกหวานสุดของเรื่องแล้ว
เราดีใจที่อ่านแล้วไม่เฉียดใกล้อีโมนี้ :katai1: :katai1: ที่เป็นอีโมประจำเรื่อง
แต่ใช้อีโมนี้ :-[ :man1: :o8: ที่ไม่คิดฝันว่าเรื่องนี้จะมีอะไรแบบนี้ 5555555
-
:mew1:
-
อิคุณนัทหวานกะเค้าก็ได้ด้วย ตอนนี้ดูน่ารักขึ้น10เปอร์เซนต์
-
นี่ยาวแล้วจริงเหรอ :hao7:
เหมือนจะหวานอ่ะนะ พระเอกก็เลิกซึนแล้วแต่ท่าจะยังไม่เลิกเอาแต่ใจ
-
เอาดิอ่ะ ดราม่าได้ตอน ก็มาสวีทกันละ นี่น้องก็ลุ้นนะว่ามันจะไปลงเอยกันตอนไหน ลุ้นซะยิ่งกว่าอ่านหนังสือสอบอีก เพราะเดาทางไม่ถูกแล้ว ฮอออออออออออออออออ
-
ถ้ารวมเล่มแล้วมันจะเป็นหนังสือที่มีความบางขนาดขายหัวเราะรึเปล่า :laugh:
เก๊าเเซวเล่นนะ :sad4: ถึงปริมาณจะน้อยแต่เปี่ยมไปด้วยคุณภาพจ้ะ :กอด1:
-
[นัท]
“ตื่นแล้วเหรอครับ..”
“อืม..”
“ไปนั่งรอก่อนนะครับ..ผมทอดไข่อีกใบก็เสร็จแล้ว”
“อืม..”
ผมเหลือบมองมันหยิบจับนู่นนี่ด้วยมือข้างที่สวมแหวนของเราเอาไว้..มองแล้วก็ถอนหายใจออกมาแบบยิ้มๆ เหมือนทุกครั้ง กับการที่ได้เห็นมันใส่แหวนที่ผมให้อยู่ตลอดเวลา..ไม่เคยถอดแม้แต่เวลาอาบน้ำ มันทำให้ผมมีความสุขมากก็จริง..แต่มันก็เป็นความสุขที่มาพร้อมกับความเจ็บปวดแบบสุดๆ ไปเลย เพราะผมรู้ดี..รู้ซึ้งถึงเหตุผลที่ทำให้มันไม่เคยถอดแหวนวงนี้ออกมาเลยสักครั้ง
.
.
ผมละสายตาจากแผ่นหลังของมัน..แล้วก้มลงมองดูแหวนทองคำขาวเรียบๆ แบบเดียวกันในมือของตัวเอง ก่อนจะเลื่อนมันออกจากนิ้ว..แล้วจ้องลงไปบนตัวอักษรภาษาอังกฤษที่ร้อยเรียงกันเป็นชื่อของมัน
Thewphai
ผมยังจำได้ว่ามันเจ็บแค่ไหนตอนที่ตัวอักษรจากหมึกสีดำทั้งแปดตัวค่อยๆ ถูกสร้างขึ้นมา..และยังจำได้ดีว่ามันทำหน้าเหมือนเยาะเย้ยผมมากแค่ไหนตอนที่รู้ว่าผมต้องเจ็บจากเรื่องนี้มากกว่ามัน เพราะชื่อของผมมันมีตัวอักษรภาษาอังกฤษแค่ห้าตัวสั้นๆ เท่านั้นเอง..
Natee
น่าเสียดาย..ที่ตอนนั้นผมไม่ได้บอกให้ช่างสักรูปหัวใจเพิ่มเข้าไปด้วย..
.
.
“เสร็จแล้วครับ..”
ผมเงยหน้าขึ้นมองมันก่อนจะใส่แหวนกลับไปที่เดิม ตอนนี้มันกำลังง่วนกับการตักข้าว..จัดจานบนโต๊ะ ผมเลยอมยิ้มมองมื้อเช้าที่นานๆ จะเป็นฝีมือของมันสักที เพราะนับตั้งแต่ย้ายตำแหน่งงานมันก็แทบไม่มีเวลาได้เข้าครัวอีกเลย..
“ออกไปหาไรกินเหมือนทุกทีก็ได้..ไม่เห็นต้องทำเองแบบนี้เลย”
“ไม่อยากทานฝีมือผมเหรอครับ..”
“...” บางครั้งผมก็เกลียดคำพูดแบบนี้ของมัน เพราะมันทำให้ผมรู้สึกมีความหวังบ้าๆ บอๆ แบบไม่มีที่สุดเลย..
“ผมล้อเล่น..จะออกไปข้างนอกก็ได้นะครับ”
“ก็ทำไปแล้วนี่..” ผมว่าแล้วตักข้าวเข้าปาก “ทิ้งไปก็เสียของ”
เห็นท่าทางตั้งใจของมันตอนทำแล้วก็ทิ้งไม่ลงเหมือนกัน.และ.ถึงมันจะเป็นเมนูซ้ำซากน่าเบื่อแค่ไหน ผมก็ต้องพยายามฝืนใจกินเข้าไปจนหมดอยู่ดี..
.
.
“วันนี้คุณจะออกไปไหนไหมครับ”
“ทำไม”
“ก็ไม่มีอะไรหรอกครับ..ผมก็แค่ลองถามดู เพราะถ้าคุณนัทไม่ไปไหน..ผมก็ว่าจะกินยานอนสักหน่อย”
“เป็นอะไร” ผมถาม..เสียงแข็งขึ้นมาทันที “ไม่สบายทำไมไม่บอก”
“ก็..ไม่เชิงไม่สบายหรอกครับ”
“...”
“แต่เมื่อคืน..คุณนัท..ก็คุณนัทไม่ยอมนอนสักที..”
“หึ” ผมหลุดหัวเราะ..เมื่อเริ่มเข้าใจว่ามันต้องการจะบอกอะไร “มึงเป็นคนบอกเอง..ว่าขอเฉพาะคืนก่อนวันหยุด”
“แต่ผมไม่คิดว่าคุณนัทจะไม่ยอมนอนเลยแบบนี้..” มันว่าเสียงเบาลง “..นี่ครับ”
“หึๆ”
“...”
“วันนี้วันเสาร์..”
“...”
“กูให้มึงนอนพักวันหนึ่งก็ได้..”
“...”
“เพราะคืนนี้มึงก็คงจะไม่ได้นอนอีก”
“คุณนัท !”
ผมเผลอยิ้มออกมาขณะที่ยกมือขวาขึ้นมาแตะลงบนแหวนที่นิ้วมือซ้ายอย่างไม่รู้ตัว “เลิกโวยวายแล้วลุกขึ้นเก็บจานสักที”
“ฮึ..” มันทำหน้าหงุดหงิด..แต่ก็ยอมลุกขึ้นเก็บโต๊ะแต่โดยดี “ทำไมต้องขนาดนี้ครับ”
“บ่นอะไรของมึง”
“ผมก็แค่สงสัย..ว่าทำไมคุณต้องทำอย่างกับว่าชาตินี้จะไม่ได้แตะต้องตัวผมอีก”
“...”
“เพลาๆ ลงบ้างได้ไหมครับ..ไอ้เรื่องพวกนี้น่ะ”
แม้จะรู้ว่ามันก็แค่บ่นไปตามประสา แต่ไม่รู้ทำไมจู่ๆ ผมถึงได้รู้สึกใจหายกับสิ่งที่มันพูดออกมาก็ไม่รู้..
[จบนัท]
Ma-NuD_LaW
สักชื่อที่โคนนิ้วนางข้างซ้าย..เป็นสิ่งที่คนเขียนแอบขโมยมาจากชีวิตจริงของรุ่นพี่ที่รักมากคนหนึ่ง..
มันดูน่ารักดีอ่ะ..รู้สึกอิ่มๆ ในใจมากเลยตอนได้ลูบไปบนนิ้วที่มีรอยสักของพี่เขา :impress2:
.
.
ถ้ามีใครทำให้เราแบบนี้บ้างก็ดี :laugh:
.
.
ปล.อีโมประจำเรื่องนี้คือตัวนี้ต่างหาก >> :m1:
-
โรแมนติกสุดๆเรื่องแหวน
นัทเอ้ย ถ้าแกทำดีแบบนี้ตั้งแต่แรกล่ะก็
:ling2:
-
:กอด1: :กอด1: :-[ :-[ :impress2: :impress2: :o8: :o8:
-
ตุ๊มๆต่อมๆอีกแล้ว
มนุษย์แม่รอป่วนอยู่ใช่ม้ายยยยย :ling3:
-
ความจริงพี่นัทแกเป็นคนโรแมนติคใช่มั้ย :really2:
-
หมานัทชื่อน่ารักดีนะ :laugh:
ชอบบรรยากาศฉากอะไรแบบนี้เหมือนคู่รักข้าวใหม่ปลามัน อิอิ :-[
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
:ling3:
-
อย่าเพิงมาม่านะ :katai4:
คนอ่านไม่พร้อมอย่างแรงนิ
-
เป้นเอามากนะเมิงนัท
ทำตูเคลิ้มอีกละ 555+
เด่วๆนะ แล้ววีหายไปไหนละ 555+
-
จะไม่มีอารายร้ายแรงช่ายมิ
-
ขอบคุณ :)
-
ระแวงคนเขียนสุดๆ
ฉากหวานถี่ถี่แบบนี้
เวลาดราม่าคงปวดใจพิลึก
-
ถ้าทำตัวดีๆ ก็เป็นคู่รักหวานแหววตั้งนานแหล่ะ
-
ที่ทิวบอกให้เพลา ทิวอาจจะหมายถึง "ยังไงผมก็ไม่ไปไหน คงจะอยู่กับคุณนัทแบบนี้ไปนานๆอยู่แล้วครับ"
คนอ่าน มโนอ่ะครับ แหะๆ แอบหวาน นี่มันวงจรชีวิตผัวเมียชัดๆ ช๊อบชอบ o13
อ่ะๆ ให้อีโมตอนนี้ >>> :mew1: :impress2: :กอด1:<<<
อย่ากังวลไปเลยนะนัท การจากลาอาจจะไม่มีวันมาถึงก็ได้
-
เหมือนเริ่มมีลางว่าใกล้จะมีมาม่าชามโตมาเสริฟแล้ว :ling3:
-
ทำดีไว้ เดี๋ยวก็มีสิ่งดีๆเข้ามานะนัท ^^
-
หลังๆเจอความหวานของนัทจนแทบจะลืมความเลวที่ทำไว้เมื่อตอนต้นเรื่องเลยอ่ะ
เรื่องร้ายๆผ่านไปแล้วยังไงก็เดินหน้าต่อไปนะ
เพราะยังมีปมที่คนเขียนขมวดไว้อีกเยอะ ทั้งเรื่องแม่ พี่น้อง แล้วก็วีอีก
แถมตอนท้ายเหมือนจะได้กลิ่นมาม่าโชยมาแต่ไกล สู้ๆๆๆๆ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ ^^
-
หวานบ่อยๆนะ เขาชอบๆๆๆๆๆ
-
นัทนี่ก็รักทิวจริงไรจริง อยากให้นัทมีความสุขกับทิวนานๆ :m15:
ไม่ใช่ว่าแม่นัทมายื่นข้อเสนอแล้วทิวเลือกจะทิ้งนัทไปนะ :เฮ้อ:
มโนไปก่อน รู้สึกเหมือนทั้งคู่กำลังจะถูกจับแยกเลย :katai1:
-
เทียบกับตอนแรกๆนี่ยังกะคนละคนเลยนะนัท
ตอนนี้แววพระเอกมาเต็ม :hao7:
-
:mew1:
-
เจอประโยคสุดท้ายถึงกับ.... :katai1:
-
ทิ้งท้ายแบบนี้เหมือนตอนหน้าจะ ดราม่าเลย
-
มายอดน้ำตาลไงแค่พอกระหาย แล้วก็จากไป ^^
-
หายไปนาน กลับมาตามทันแล้วค่ะ เชียร์ให้ happy end ไวๆ คุณแม่จะทำอะไรนางดูน่ากลัว..
-
นัทจอมหื่นนน
-
ไม่รู้จะพิมพ์อะไรเลยจจริงๆ แรกๆนี่ทุกตอนมีเรื่องให้พิมพ์ซะจนไม่รู้จะพิมพ์อะไร ตอนนี้ไม่รู้จะพิมพ์อะไรเพราะไม่มีอะไรให้พิมพ์
วีเป็นอย่างไรบ้างหนอ แล้วคุณหญิงแม่จะทำอะไรบ้างล่ะนี่
-
หวานนนนนน
แต่เหมือนจะมีปม :ling2:
-
“กูต้องไปญี่ปุ่นกับพ่อ..”
นั่นเป็นสิ่งที่มันบอกเอาไว้กับผม ก่อนที่จะให้คนยกกระเป๋าเดินทางออกจากห้องไป ผมไม่ได้คิดอะไรเลยตอนนั้น..ก็คิดแค่ว่ามันคงต้องไปดูงานกับพ่อเหมือนทุกๆ ครั้งที่มันเคยไป ผมคิดง่ายๆ แบบนั้นโดยที่ไม่รู้เลยว่า แท้จริงแล้วมันคือแผนที่แม่มันเป็นคนวางเอาไว้..
.
.
“เข้ามาพบฉันที่บ้าน..”
คำสั่งสั้นๆ ที่ผมได้รับตั้งแต่เช้า ทำให้ตอนนี้ผมต้องมายืนอยู่ที่นี่ มายืนอยู่ตรงหน้าแม่มันตรงนี้..ตรงที่เดิมที่เคยมากับมันเมื่อคราวก่อน
.
.
“ออกไปจากชีวิตของลูกชายฉันซะ” นี่ใช่ไหม..เรื่องสำคัญที่ทำให้แม่มันลงทุนเรียกผมมาถึงที่นี่ “รีบไปซะตั้งแต่ตอนนี้..”
“...”
“แล้วอย่ากลับมาที่นี่อีก”
“คิดว่าผมไม่เคยทำเหรอครับ..”
ใช่ว่าผมไม่เคยคิดจะหนี..ใช่ว่าผมไม่เคยคิดจะไปให้พ้นๆ จากมัน แต่ผมไม่เคยทำสำเร็จต่างหาก..
“หมายความว่ายังไง”
“ผมเคยไปแล้ว..”
“...”
“แต่ไปไม่เคยรอด..”
“...”
“ผมไม่อยากเจ็บตัวอีก..” เกิดความเงียบขึ้นมาชั่วอึดใจ คงเป็นเพราะว่าตัวเธอเองก็คงรู้จักลูกชายมากพอสมควรถึงได้ทำเหมือนพูดอะไรไม่ออกแบบนี้ “จะให้ผมทำยังไงครับ..”
“ถ้าสิ่งที่เธอพูดเป็นเรื่องจริง..”
“...”
“ก็แค่ทำเหมือนเดิม..”
“...”
“แต่คราวนี้ฉันจะช่วย”
ผมนิ่งคิด..ชั่งใจตัวเองว่าควรจะทำยังไง ถ้าผมหนีไปเหมือนทุกทีโดยที่คราวนี้มีแม่มันคอยช่วยเหลือ..ผมจะสามารถไปจากมันได้จริงๆ หรือเปล่า แล้วถ้าผมหนีไปไม่ได้ล่ะ..ถ้าเกิดผมถูกมันตามตัวกลับมาได้อีก คราวนี้ผมจะต้องเจอกับอะไร ?
“ผม..ผม..”
“จะมัวลังเลอะไรอีก”
“...”
“หรือจริงๆ แล้วเธอไม่ได้อยากไปกันแน่”
“ผมกลัว..”
ผมกลัวว่าถ้าเกิดมันไม่สำเร็จอีก..ถ้ามันผิดพลาดอย่างคราวที่ผ่านมา เรื่องระหว่างผมกับมันจะเป็นยังไง..ผมจะต้องถูกมันทำร้าย หรือถูกมันทรมานมากกว่าที่เคยทำมาหรือเปล่า..
ผมไม่อยากเสี่ยง..ไม่อยากเสี่ยงทำลายความสัมพันธ์ระหว่างเราไป ทั้งที่มันเพิ่งจะเริ่มดีขึ้นอย่างนี้..
“ยังจะกลัวอะไรอีก..ฉันบอกแล้วไงว่าฉันจะช่วย”
“แต่ผม..”
“ไปซะ..ไปให้พ้นๆ จากครอบครัวเรา”
“...”
“แล้วฉันสัญญาจะคืนทุกอย่างให้..”
“ครับ ?”
“ฉันจะคืน..” ว่าแล้วจ้องตาผมนิ่ง “คืนความรักของพ่อแม่ให้กับเธอ..”
“หมายความว่ายังไงครับ”
เธอไม่ได้ตอบอะไร..ทำแค่ลุกยืนขึ้น แล้วเดินนำผมไปที่โต๊ะทำงานของพ่อมัน ผมเดินตามไปเงียบๆ ในหัวก็คิดในสิ่งที่แม่มันพูด จะคืนให้ผมงั้นเหรอ..เธอบอกจะคืนความรักของพ่อแม่ให้กับผม แล้วจะคืนกลับมายังไง ?
“ในนี้มีสิ่งที่ทำร้ายจิตใจฉัน..” เธอว่าแล้วเลื่อนลิ้นชักให้เปิดออกมา “มันคอยทำลายความสุขของฉันมาตลอดหลายปี..”
“...”
“ผู้หญิงที่เหมือนจะเป็นทุกสิ่งทุกอย่างของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีฉัน..”
“...”
“ผู้หญิงคนนี้..เป็นแม่ของเธอ..”
ผมก้มมองรูปภาพในมือ..มองดูหญิงสาวที่ยืนส่งยิ้มอยู่กลางสวนที่ไม่ได้เปลี่ยนไปมากนักของบ้านหลังนี้ ข้างๆ กันมีชายหนุ่มวัยไล่เลี่ยกันที่มองปราดเดียวก็รู้ว่าคือประมุขคนปัจจุบันของบ้านหลังนี้
“แม่ผม..เหรอครับ..”
“ตอนนั้นฉันไม่รู้ว่าเขารักอยู่กับแม่ของเธอ..”
“...”
“ไม่รู้..จนกระทั่งวันที่แม่เธอเดินเข้ามาพร้อมกับลูกในท้อง..” เธอเล่า..ด้วยน้ำเสียงสะอื้นไม่ยอมหยุด “แต่ตอนนั้นฉันก็กำลังท้องตานัทอยู่ด้วยเหมือนกัน..”
“...”
“แล้วเธอจะให้ฉันทำยังไง..”
“...”
“ให้เสียสละ..แล้วปล่อยให้ลูกตัวเองต้องกลายเป็นเด็กไม่มีพ่ออย่างนั้นเหรอ..”
“...”
“ฉันไม่ใช่คนดีขนาดนั้นหรอก..”
“แล้ว..แล้วแม่ของผม..”
“ฉันก็แค่จะไปรับเธอมา..แต่ผู้หญิงคนนี้กลับไม่ยอม..” แววตาของเธอดูวูบไหว “ฉันเลยต้องบีบให้แม่เธอออกไปให้พ้นจากครอบครัวเรา..”
“คุณ..คุณทำอะไรแม่..”
“ฉันไม่ได้ทำ !” เสียงตะคอกทำเอาผมสะดุ้ง “แม่เธอเป็นคนเดินเข้าไปให้รถมันชนเอง”
“...”
“ฉันไม่ได้ผิด”
“...”
“ถ้าจะผิด..ก็ผิดแค่เรื่องที่ทำให้เธอต้องกำพร้า..”
“...”
“แต่ฉันก็พยายามชดใช้ให้แล้ว..ด้วยการพาเธอมาอยู่ที่นี่..”
ไม่มีคำพูดใดๆ หลุดออกมาจากปากของเธออีก เราต่างคนต่างเงียบ..ต่างคนต่างจมอยู่ในความคิดของตัวเอง ผมกำรูปในมือแน่น..จ้องมองใบหน้าของคนที่ตัวเองไม่เคยรู้ว่าคือแม่ ก่อนจะเลื่อนสายตามามองผู้ชายอีกคนที่ยืนข้างๆ กัน
.
.
“เขารักแม่ผม..”
“...”
“แล้วเขารักผมไหมครับ..”
“รักสิ..”
“...”
“ไม่มีพ่อคนไหนไม่รักลูกของตัวเองหรอก..”
เท่านี้..ก็แค่เท่านี้ที่ผมอยากได้ยิน ถึงแม้มันจะไม่ได้ออกมาจากปากเขา..ถึงแม้มันอาจจะเป็นแค่คำโกหกของผู้หญิงคนนี้ แต่ผมก็ยังอยากจะฟัง..
“ถ้าผมไปคราวนี้..” ผมสูดลมหายใจเข้าไปลึกๆ อีกครั้ง..ก่อนจะพูดต่อ “จะไม่มีใครตามผมกลับมาได้อีกใช่ไหมครับ..”
“ไม่มี..”
“...”
“ฉันสัญญาว่าจะไม่ให้ใครตามเธอกลับมาได้อีก..”
“ผมขอลาเขา..” ผมลูบนิ้วลงไปเบาๆ บนภาพถ่ายในมือ “ขอลาพ่อก่อนได้ไหมครับ..”
“อย่าเสียเวลาเลย..”
“...”
“ถ้าเธอยังอยากจะไปให้พ้นจากที่นี่..”
ผมหลับตาลงทันทีที่ได้ยินอย่างนั้น ใครๆ อาจจะคิดว่าผมโง่ คิดว่าผมใจร้าย ที่เลือกจะไปจากมัน..เลือกจะทิ้งความรักที่มันมีให้แบบนี้ และทุกคนคงคิดว่ามันง่าย..ง่ายที่จะรักคนที่ทุ่มเททั้งหมดหัวใจให้เราแบบนี้ แต่สำหรับผมมันไม่ง่ายเลย..
ตรงกันข้ามมันกลับยาก..ยากมาก เพราะผมยังลืมความเจ็บปวดพวกนั้นไม่ได้..ยิ่งกับความสัมพันธ์ทางสายเลือดระหว่างผมกับมัน ที่ยืนยันได้อย่างแน่ชัดจากปากแม่มันแล้วแบบนี้ ยิ่งทำให้มันเป็นไปได้ยากมากขึ้นกว่าเดิม..
“ทิว..”
“ผม..เข้าใจแล้วครับ”
Ma-NuD_LaW
ใจแข็งจริงๆ ไม่คิดจะลังเลอีกหน่อยเหรอลูก :haun5:
-
ว้าวว กำลังคิดถึงนัททิวอยู่เลยค่ะ กำลังคิดว่าทำไมยังไม่อัพ ทางเพจก็ยังไม่แจ้งอัพ
ลองเข้ามาดู อัพพอดี ขอจิ้มก่อนนอ่านนะคะะ
:z13:
-
:mew2: :mew2:
ฮือๆ ค้างง่ะ
-
ลุ้น :katai1: ใครเป็นพระเอกกันแน่เนี้ย
-
ทิวไม่ได้รุ้สึกดีกับนัทซักนิดเลยเหรอ ปาดน้ำตารัวๆ :o12:
-
:m31: ทำม้ายทำไม!!!!!
-
ทิวเอ่ย จะหนีไปไหนได้อีกล่ะ ต่อให้มีคนช่วยก็เถอะ นัทมันไม่ปล่อยทิวให้หายไปเฉยๆหรอก เพราะว่าความรักของนัทมันข้ามหลักการธรรมดาของโลกไปแล้ว ลองอยู่ห่างอะไรๆก็อาจจะดีขึ้นก็ได้นะ
-
ห่างๆไปเลย เอาให้ตายกันทั้งคู่
-
กลัวจะหนีไม่รอดน่ะสิ
-
เอาอีกกกกก
-
เข้าใจทิวนะ เข้าใจว่าทำไมถึงรักไม่ลงและตัดสินใจหนี
แต่กลัวแทนว่ะ :katai1: กลัวไอ้นัทมันตามจับได้ กลัวมันบ้ากว่าเดิม หลอน บรึ๋ยยย
แต่อินังแม่นี่ก็ยังน่าตบ แก้ตัวอะไรไปไม่ได้ดีขึ้นมาเร้ยยยย :beat: คนแก่จิตใจต่ำช้า
-
ถ้าหนีไปแล้ว ไม่รอดนี่จะโดนอะไรรุนแรงหรือเปล่าน้า...
-
อย่าไปเลยนะ กว่าจะหวานได้ขนาดนี้ต้องเจ็บมาตั้งเท่าไหร่ อย่าไปเลย ฮือออ :ling1:
-
เห็นใจแม่นัทนะตอนนี้ ผู้ชาย ถึงมันไม่รักมันก็ทำให้ท้องได้ :ruready
แต่เศร้าแทนนัทมากกว่า :katai4:
ที่ผ่ายมาทิวไม่รักนัทเลยเหรอทำไมถึงได้ใจแข็งอย่างนี้นะ :m31:
-
สงสารทิว อย่าไปเลยนะ :เฮ้อ:
-
:mew4:
-
สงสารนัท :ling3:
-
ทิวเอาจิงอ่ะ :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
ต้องมีเรื่องให้ได้แยกกันทุกทีสิน่า
สงสารทั้งทิวและนัทเลย
รอว่าเมื่อไหร่สองคนนี้จะได้ครองรักกันสักที
:กอด1:
-
ถ้านัทกลับมาจะเกิดไรขึ้นเนี่ย
บอกตรงๆ ไม่อยากให้นัทกลับมาร้ายอีกเลยอ่ะ T__T
-
ทำไมถึงทำอย่างงี้(กับคนอ่าน)555+ :ling1:
-
สงสารทั้งคู่เลย
-
นังมนุษย์แม่น่าตบค่ะ
-
หนีอ่ะหนีได้
แต่อย่าไปยุ่งกับไอ้วีอีกเชียว
เกลียดไอ้หมอนั่นเข้าไส้
คุณนัทเมียจะหนีแล้าน้ารีบกลีบบ้าน
แล้วจัดการตบเกรียนมะนุดแม่
ลงโทษมะนุดเมียด้วยความรัก
จับจูบซะให้หนำใจ
จะได้ไม่คิดหนีอีก
อารมเราคุกรุ่นมากตอนนี้
อยากตะกายตึก
หงุดหงิดกะมะนุดแม่
-
ทิวหนูจะหนีนัทได้พ้นไหมเนี่ย แต่เค้าไม่อยากให้หนูจากนัทไปเลยอ่ะ สงสารนัทอ่ะนัทรักทิวมากนะ
-
แล้วคราวนี่จะหนีพ้นจริงๆหรอ
-
แม่นัทนี่ยังไง :katai1:
-
ง่าสสสสสส สงสารทั้งคู่เลยยยยยยยยย :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
จะหนีพ้นเหรอ
-
ขอบคุณ :)
-
จะหนีอีกแล้วเหรอ เฮ้อออออ
มาต่อเร็วๆน๊าๆ
-
ทิวจะทิ้งไปจริงๆหรอ
ไม่สงสารหรอ???
-
ยังงงว่าจะคืนความรักของพ่อกับแม่ยังไง
ในเมื่อแม่ของทิวตายไปแล้ว????
-
พอกลับมาถึงห้อง..ผมก็เก็บเสื้อผ้าข้าวของลงกระเป๋า ตั้งใจจะไปจากที่นี่อย่างที่แม่มันบอกจริงๆ ผมเลือกเก็บข้าวของที่เป็นส่วนของตัวเองทุกชิ้นในห้อง โดยเลือกเก็บของจำเป็นลงกระเป๋าที่จะเอาไป..ส่วนอะไรที่ไม่จำเป็นผมก็โยนลงกล่องเพื่อเอาไปทิ้ง เพราะผมคิดแล้วว่าไม่ควรจะเก็บเอาไว้ให้มันต้องเห็น แล้วเกิดโมโหขึ้นมาอีก..
.
.
“ทำเพื่อตัวเธอเอง..และพ่อแม่ที่รักเธอ”
“...”
“อย่าทำเรื่องที่ผิดบาปแบบนี้ต่อไปอีกเลย..”
นั่นคือสิ่งที่แม่มันบอกก่อนที่ผมจะเดินออกจากบ้านหลังนั้นมา ผมรับปากไปแล้ว..รับปากกับเธอว่าจะไปแล้ว เพราะผมคิดแบบเดียวกันว่าผมไม่ควรจะทำให้พ่อต้องเสียใจ ผมเต็มใจ..เต็มใจที่จะทำให้ ถึงแม้ว่าเขาจะไม่มีวันรับรู้เลยก็ตาม..
.
.
“อะไร..” แต่ในนาทีสุดท้าย..นาทีที่ผมคิดจะหยิบของชิ้นสุดท้ายทิ้งลงกล่อง ผมก็เจอกับสิ่งๆ หนึ่งเข้า “รูปเรา..งั้นเหรอ ?”
ผมจ้องมองใบหน้าของเด็กผู้ชายสองคนในรูป..รูปที่เด็กคนหนึ่งคือผมแน่นอนผมมั่นใจ แล้วเด็กผู้ชายอีกคนหนึ่งนั่นคงเป็นมัน ผมคิดอย่างนั้น..
“ลมทะเล..” ข้อความสั้นๆ ที่เขียนด้วยตัวหนังสือตัวโตๆ อ้วนๆ ลายมือแบบนี้ดูนิดเดียวก็รู้ว่าคงเป็นเด็กๆ เขียน “เคยเจอกันด้วยเหรอ..”
ผมเก็บความสงสัยพวกนี้เอาไว้ในใจ..เมื่อนึกขึ้นได้ว่าควรต้องไปจากที่นี่แล้ว “ผมขอแล้วกันนะครับ..”
ผมรีบยัดรูปใบนี้ใส่กระเป๋ารวมกับรูปของพ่อกับแม่ที่ได้มา..ก่อนจะโทรลงไปขอลุงยามใต้คอนโดให้ขึ้นมาช่วยยกกล่องข้าวของที่ไม่จำเป็นของผมไปทิ้ง ส่วนตัวเองก็ยกกระเป๋าเดินตามลงมาติดๆ ลุงเขาเองก็หันมาถามผมตอนอยู่ในลิฟต์ว่ากำลังจะไปไหน..ผมก็ตอบไปสั้นๆ ว่าจะกลับไปอยู่ที่บ้านสักสองสามอาทิตย์แค่นั้น ก่อนจะเรียกแท็กซี่ให้ไปส่งที่สนามบิน
ใช่ครับ..ผมกำลังจะไปให้ไกลจากที่นี่ ไปในที่ๆ คิดว่ามันคงจะคาดไม่ถึง..
“ดูแลตัวเองนะครับ..” ผมหันกลับไปมองคอนโดของมัน “อย่างน้อยก็เพื่อตัวเอง..”
ผมคิด และก็ได้แต่หวังว่ามันจะไม่เป็นอะไร..
“ขอโทษนะ..”
แต่ผมก็อยากไปจากชีวิตคุณมากจริงๆ
.
.
.
[นัท]
หาย..มันหายไปอีกแล้ว อีกครั้งแล้วที่มันแอบหนีไปตอนที่ผมไม่อยู่แบบนี้..ต่างกันแค่ครั้งนี้มันมันเก็บทุกอย่างที่มีความทรงจำเรื่องของมันไปด้วย..
เก็บทุกอย่างไป..เก็บไปแม้กระทั่งรูปถ่ายเก่าๆ ที่เป็นความทรงจำครั้งแรกระหว่างเรา
.
.
“มึงมัน..” พูดไม่ออก..ผมไม่รู้จะพูดจะต่อว่าอะไรมันได้ เมื่อการกระทำครั้งนี้ของมันทำให้ผมรู้สึกเหมือนกำลังถูกทิ้งจริงๆ “ทำไม..”
ผมทรุดลงกับพื้น..คิดไม่ออกจริงๆ ว่าคราวนี้เผลอไปทำอะไรให้มันต้องหนีผมไปอีก นี่ผมทำอะไรรุนแรงกับมันไปโดยไม่รู้ตัวหรือเปล่า..หรือผมโง่เกินไป ที่หลงไปไว้ใจว่ามันจะไม่ทำแบบนี้อีก ?
ผมคิดอะไรไม่ออกเลยจริงๆ
.
.
“อย่าให้กูเจอมึง !”
ได้แต่ขู่อาฆาตมันไปแบบนั้น..ทั้งที่คิดไม่ออกเลยจริงๆ ว่าคราวนี้มันจะหนีไปอยู่ที่ไหน จะไปตามหามันด้วยการสะกดรอยไอ้วีเหมือนเมื่อก่อนก็ไม่ได้..จะหวังพึ่งข่าวคราวจากผู้หวังดีที่ไม่รู้จุดประสงค์เหมือนตอนสมัยเรียนก็ไม่ได้อีกเหมือนกัน เพราะสังคมสมัยนั้นกับสังคมตอนนี้ของผมมันต่างกัน..
.
.
“ไอ้ทิว..ไอ้ทิว..” ผมกัดฟันกรอด “ไอ้ทิว !”
ผมขว้างข้าวของทุกอย่าง..ทั้งทุบทั้งกระทืบมันให้พังๆ ไป ทำอะไรไม่ได้..ผมทำอะไรไม่ได้เลยจริงๆ ตลอดหลายวันที่ผ่านมา ไม่อยากเชื่อเลยว่าผมหาไม่ได้แม้กระทั่งข่าวคราวเล็กๆ น้อยๆ ของมัน
“อย่าให้กูเจอมึงนะทิว..อย่าให้กูเจอมึง”
และอย่าให้ผมรู้ด้วยว่าใครแอบช่วยเหลือมัน.. เพราะผมสาบานเลยว่าผมจะตอบแทนคนๆ นั้นอย่างสาสมแน่นอน !
[จบนัท]
Ma-NuD_LaW
ถ้ารวมเล่มแล้วมันจะเป็นหนังสือที่มีความบางขนาดขายหัวเราะรึเปล่า :laugh:
เก๊าเเซวเล่นนะ :sad4: ถึงปริมาณจะน้อยแต่เปี่ยมไปด้วยคุณภาพจ้ะ :กอด1:
เห็นอย่างนี้ก็ร้อยกว่าหน้านะ :m29:
อีกอย่างพยายามแหวกแนว..ให้นิยายเราเป็นนิยายที่ตอนพิเศษยาวเกือบเท่าตอนหลัก :laugh:
.
.
อ่านๆ ไปก่อน..เดี๋ยวพรุ่งนี้มาใหม่ ตอนนี้มึนยา..ต้องไปนอนละ :z3:
สัญญา..พรุ่งนี้มาจริงๆ :laugh:
-
นัทเข้าใจผิดไปอีก
:ling2:
-
นึกว่านาทีสุดท้านที่เห็นรู้ ทิวจะเปลี่ยนใจ :เฮ้อ:
-
:a5: สั้นเฟ่ออออ 55555
สงสารทั้งคู่เลย อิแม่ ทำไมเฮ็ดจังซี้ :hao5:
-
อ้าวววววว เอาอีกแล้ว ทิวอ่า :serius2:
-
สงสารนัทททททท
-
ปวดกบาลกับทิวจริงๆ :ling3:
-
ตามอ่านมาตั้งแต่เริ่มเรื่องแต่เพิ่งได้มีโอกาสมาคอมเม้น :ling3:
สงสารนัททททท ตามทิวกลับมาให้ได้ละอย่ารุนแรงนะะ
-
คุณแม่ควรทำใจยอมรับได้แหล่ะ
คนรักยังแย่งเค้ามา ควรปล่อยวางน่ะ
-
ก็รู้นะว่าเป็นพี่น้อง รู้นะว่ามันผิดศีลธรรมแต่ทิวไม่รักนัทบ้างเลยหรอ ไม่เคยรู้สึกดีๆบ้างเลยหรอ ช่วงหลังๆนัทก็ทำตัวดีขึ้นมากแล้วนะ
-
เอาล่ะนัท คราวนี้แกจะซ้อมแม่บังเกิดเกล้าแกได้หรือเปล่าเอ่ย
ตอนนี้สั้นมาก สั้นขนาดเลื่อนสามครั้งจบเลย -____- สงสารนัทเบาๆ
นี่คือจุดเริ่มต้นของการไปเจอพระเอกใช่ไหมคนเขียน?
-
บอกก่อนทิวไม่ผิดนะนัด
-
นัทเลิกตามเหอะ เขาอยากไปนักก็ปล่อยเค้า
เกิดมาคนเดียว ตายคนเดียว
-
อยากเห็นนัทจัดการแม่ตัวเองอย่างสาสมจัง o18
เกลียดอีป้ามาก
ไปดีมาดีเดินทางดีๆนะทิวนะ
-
:mew1:
-
เห็นใจทิวอะ
แต่ก็สงสารนัท
รออ่านตอนต่อไปค้าบ
-
รอๆครับ สนุกมาก ทิวเอ๋ยไม่ลังเลหน่อยเหรอลูก
-
มันยังมีความจริงที่ยังไม่เปิดเผยอีกใช่ไหม!!!
-
เฮ้ย
แล้วคุณนัทจะตามทิวเจอได้ยังไงห่า
โอ้ยเครียดเว้ยยยยยยยย
นัทอย่าโกรธทิวเลยน้า
แม่แกน่ะแหละตัวดี
อย่างนี้ต้องตัดแม่ตัดลูกเบยเพื่อรักแท้
55555เชียร์ให้พระเอกเนรคุณซะงั้น
บอกได้เลยว่าตอนนี้คนอ่านเลว
มีความคิดเลวๆ
อยากจบแบบแฮปปี้เอ็นดิ้งง่า
นัทต้องคู่กะทิวสิ
ทิวยังไม่รักนัทอีกหรา :hao5:
-
โมโหร้ายอีกแล้วนัทอ่ะ :katai1: :katai1:
-
สงสารนัทง่ะ นัททำตัวดีขึ้นตั้งเยอะแล้ว
ทิวไม่มีความรู้สึกดีๆ ให้นัทบ้างเลยเหรอ :hao5:
-
“ถึงเวลาต้องถอดมันออกแล้วสินะ..” ผมพูดกับตัวเองอย่างนั้น..ก่อนจะดึงแหวนที่มันให้ออกจากนิ้ว แล้วร้อยมันเข้าไปกับสร้อยเงินที่แวะซื้อมาตอนออกจากสนามบิน “ลาก่อนนะครับ”
ผมฉีกซองพลาสเตอร์ที่มักพกเอาไว้ในกระเป๋า..นึกถึงเมื่อก่อนที่ผมมักจะโดนมันทำร้ายให้เจ็บตัวบ่อยๆ จนต้องพกของแบบนี้ด้วยความรู้สึกเหนื่อยๆ ก่อนจะยิ้มออกมาแล้วแปะมันทับลงไปบนรอยสักที่โคนนิ้ว
ปิดมันไว้อย่างนี้แหละ..ปิดแล้วแกล้งลืมๆ มันไปเสีย จะได้เริ่มต้นใหม่สักที..
.
.
ตอนนี้ผมอยู่ที่ลาว..ใช้ชีวิตอย่างนักท่องเที่ยวทั่วไปนับตั้งแต่มาถึงวันแรก จนกระทั่งวันนี้ก็ยังคงเป็นแบบนั้น ผมยังไม่คิดจะหางานหรือทำอะไร เพราะยังไม่รู้ว่าตัวเองอยากจะทำอะไรแน่ๆ ตอนนี้..
อีกอย่างคือตอนนี้ผมยังไม่ได้เดือดร้อนเรื่องเงิน..เพราะเงินทุกบาททุกสตางค์ที่ผมใช้อยู่ตอนนี้แม่มันเป็นคนโอนมาให้ เธอโอนเงินเข้ามาใส่บัญชีที่เป็นชื่อของเลขาตัวเอง..โอนมาในจำนวนที่มากเกินความจำเป็นที่ผมจะต้องใช้ และผมสามารถนำเอามันออกมาใช้ได้ง่ายๆ ด้วยบัตรที่เธอยื่นให้ก่อนออกมาจากบ้านหลังนั้น
.
.
“ลมทะเล..”
ผมยังดูรูปใบเดิมๆ อยู่ทุกวัน..รูปที่ผมไม่เข้าใจความหมายของข้อความข้างหลังภาพนั่น มันหมายถึงอะไร..และใครเป็นคนเขียนกันนะ ?
“คงมีแค่เจ้าของมันที่รู้..”
คิดได้อย่างนั้นผมก็จัดการเก็บมันลงกระเป๋าไปเหมือนเดิม..ผมไม่เคยหยิบเสื้อผ้าออกจากกระเป๋าเพื่อจัดใส่ตู้ ไม่เคยพักที่โรงแรมหรือที่ไหนๆ ได้นานๆ ผมเที่ยวทำตัวเร่ร่อนไปเรื่อย..อาจจะเพราะกลัวว่ามันจะมาตามเจอผมเข้าสักวัน
.
.
“เงินพอใช้ไหมคะ..ขาดเหลืออะไรหรือเปล่า”
“ไม่ครับ..ขอบคุณมากนะครับ”
“ค่ะ..ถ้ามีอะไรโทรหาดิฉันได้ตลอดเวลานะคะ”
ผมวางหูโทรศัพท์ลงก่อนจะทิ้งตัวลงนอนบนเตียง นับตั้งแต่จากมาผมก็ไม่เคยคิดจะซื้อมือถือ..ไม่คิดจะมีอะไรให้ใครใช้ติดต่อผมได้ ทุกๆ ครั้งผมจะเป็นฝ่ายติดต่อไปหาเลขาของแม่มันเองเสมอ..โดยที่ฝ่ายนั้นไม่มีวิธีที่จะติดต่อผมกลับมาได้
ทุกๆ อย่างเป็นไปตามความต้องการของแม่มัน..ความต้องการที่ว่านั่นจะทำให้มันไม่มีวันได้รู้ว่าผมจะอยู่ที่ไหน หรือทำอะไรอยู่ และไม่ว่าต่อมามันจะจับได้ แล้วคิดจะไปเค้นความจริงจากแม่มันมากแค่ไหนก็ไม่มีวันจะได้รู้ เพราะเธอเองก็ไม่ได้รู้อะไรเหมือนกัน
ฉลาด..สมกับเป็นแม่ของมันมากเลยใช่ไหมล่ะ ?
.
.
“ตกลงผมเช่าหลังนี้แหละครับ..”
ผมบอกกับป้าเจ้าของบ้าน เมื่อได้เห็นสภาพโดยรอบของตัวบ้านแล้ว เหตุผลหลักที่ผมเลือกจะมาอยู่ที่ประเทศเพื่อนบ้านใกล้ๆ อย่างนี้..เพราะมันทำให้ผมไม่รู้สึกเหงาเท่าที่ควรเป็น วิถีชีวิต..และภาษาที่ใช้มันใกล้เคียงเสียจนทำให้ผมลืมคิดว่ามันไม่ใช่ที่ๆ ตัวเองคุ้นเคย..อีกเหตุผลใหญ่ นั่นคือผมเชื่อ..เชื่อว่ามันจะไม่คิดแน่นอนว่าผมมาอยู่ที่นี่ เพราะมันอยู่ใกล้ตัวมันมากเกินไป..
“ขอบคุณนะครับ”
ผมยกมือขึ้นไหว้ตอนที่ป้าแกยื่นกุญแจบ้านมาให้..ก่อนจะเอ่ยปากขอบคุณซ้ำ เมื่อป้าแกย้ำว่าขาดเหลืออะไรให้ไปบอกแกที่บ้าน รู้สึกอุ่นๆ ในใจไม่น้อยที่ได้เจอคนใจดีอย่างนี้..
.
.
“ผมชอบที่นี่ครับแม่..” ผมพูดเบาๆ กับรูปถ่ายของแม่..รูปของผู้หญิงที่ผมไม่เคยจำได้ ไม่ว่าจะพยายามคิดมากแค่ไหน “เพราะมันเหมือนบ้านที่ผมอยากได้..”
บอกแล้วมองไปรอบๆ สวนที่มีต้นไม้ใหญ่ร่มรื่น..มีชิงช้าแบบที่ผมเคยชอบนั่งเล่นที่บ้านมันเมื่อตอนเด็กๆ บ้านไม้ชั้นเดียวสีเขียวอ่อนแบบที่ผมชอบ บ้านนี้มีทุกอย่างที่ผมอย่างที่เคยฝันไว้เลยจริงๆ
.
.
“เป็นกำลังใจให้ผมด้วยนะ..”
เป็นกำลังใจให้กับชีวิตใหม่ๆ ที่เพิ่งเริ่มต้น..และเป็นกำลังใจให้กับลูกชายที่แม่เองก็คงจะจำหน้าไม่ได้คนนี้ด้วยนะครับ
Ma-NuD_LaW
จบบริบูรณ์ :heaven
-
ห้ะ o22 :a5:
เดี๋ยวนะ
ทำไมจบ ทำไมมมมมมม แงงงงงงงงงงงงงงงงงง
จบจริงหรอคะ o21
-
เขียนลงท้ายผิดรึเปล่านั่น :a5:
มาสั้น จบสั้น ช่างเป็นคนที่เสมอต้นเสมอปลายแม้แต่ตอนจบ ชมนะคะ 555
-
What The Fuuuuuuuuuuuuuuuuuuccccccccckkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkk
-
เฮ้ย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
จบแบบนี้??!?!?!?!?!!?!?!?!?!?!?!
โกรธ :m31: :m31: :m31: :m31: :m31:
-
อะไรคือจบบริบูรณ์!?!
พูดจริงป่ะ?
Omg!!! เซอร์ไพรส์มากมาย :katai1:
-
เง้ยยยย. จบแบบนี้ได้ไงอะ. ไม่ยอมๆๆๆๆๆๆๆ :sad4: :sad4:
-
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
:a5: :a5: :a5: :a5:
-
ที่บอกจบหมายถึงจบตอนชิมิ :serius2:
-
เห้ย จบแบบนี้หนาวน่ะ
หนีหายไปแบบดื้อๆ เนี่ยน่ะ
-_-#::>_<::::>_<::
-
เราชอบจบแบบนี้นะคะ 5555555555555
ตั้งแต่อ่านมาเราไม่รู้สึกถึงความรักของทิวเลย
มีแค่นัทคนเดียวที่รักทิวอยู่อย่างนั้น
จนถึงตอนที่อยู่ด้วยกันเป็นปีๆ
เราก็ไม่เห็นความรักของทิว...
ต่อให้หวานเราก็รู้สึกว่ามันฝืน (หรือเราคิดไปเอง55555555555555)
แต่รู้สึกว่ามันฝืนจริงๆนะ...เหมือนทำๆไปอย่างนั้น
ในที่สุดทิวก็จะได้มีชีวิตใหม่...
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
ถ้าเป็นตอนที่นัทยังทำตัวเลวใส่ทิวก็คงอยากให้จบแบบนี้
แต่ตอนนี้นัททำตัวดี น่ารักขึ้นเยอะนะทำไมจบแบบนี้ T_T ไม่ปลื้ม
:z3:
-
ตัดจบเลยเหรอ? จบตอน? จบภาค 1?
ทิวร่อนเร่ไปเรึ่อย
จบแบบลอยๆ :a5:
-
จบจริงหรือคะ?
เรายังงงๆอยู่เลย
ไม่เป็นไรค่ะ จะพยายามเข้าใจ ^^
-
:fire:
-
ห๊ะะะ!!!! อะไร ยังไงคะ คนเขียน
นี่คือจบแล้วแล้วหรอ ให้โอกาสแก้ไขได้นะคะ
คิดว่าคนเขียนต้องพิมท์ผิดแน่เลยอะ (ปลอบใจตัวเอง)
เรายังไม่อยากให้จบเลยอะ ยอมรับว่างงมาก
อ่านถึงบรรทัดแล้วแล้วแทบช็อค จบแบบนี้ไม่ได้นะ!!!
-
จบแบบนี้ก็โอเคเลยนะ เราว่าคนเขียนเขียนดีจังอะ ถึงจะชอบเขียนตอนสั้นๆให้มันค้าง แต่อ่านแล้วอินมาก ภาษาลื่นไหลไม่หงุดหงิด
จบแบบนี้มันสมเหตุสมผลแล้วล่ะ เหมือนปล่อยให้ตัวละครดำเนินไปตามที่ควรจะเป็น เพราะตัวนัทยังต้องเติบโตอีกยาวไกลกว่าจะกลายเป็นคนที่ทิวรักได้ ทิวเองก็ตัองใช้เวลารักษาบาดแผลอีกนานเหมือนกัน
ดีที่ไม่ฝืนให้เรื่องไปตามธงว่าพระเอกนายเอกต้องลงเอยด้วยกันตามสูตร แต่ถ้าจะมีภาคสองที่สองคนนี้เป็นผู้ใหญ่แล้วกลับมาเจอกันเริ่มต้นใหม่ก็รออ่านอยู่น้า
:กอด1: :กอด1:
-
เฮ้ย!! ถามจริงจบแบบนี้เนี่ยนะ เค้าไม่ยอมมมม มาแต่งต่อเลยไม่เอาไม่เอาแบบนี้อ่ะ ฮือๆๆๆ :sad4: :sad4: :sad4:
-
อิ่มใจนะ แต่ขัดรมมาก -^-
-
ทะทำไม..
ทำไมถึงได้ ถึงได้
ถึงได้ ..จบบริบูรณ์คือระ? :a5: o22
..ไม่เอานะคนเขียนไม่เล่นแบบนี้น้าา :sad4: :sad4:
ไม่เอาจบแบบนี้นะ ได้โปรด กลับมาเขียนต่อเถอะ :sad4: :sad4: :sad4:
-
จบได้ไง
-
เอ๋!! จบแล้ว???
ขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณ :)
-
จบแบบนี้แม่งโกรธคนเขียนว่ะ
เฮ้ยเอาจิงเด้
เขียนต่อเด๋วนี้นะ
[meลงไปดิ้นพล่านๆอย่างไม่พอใจ]
จบแบบนี้มันน่าสงสารเกินไปแล้ว
นี่มันbad end สำหรับเราเลยง่ะ
จบแบบนี้คงนอนกัดฟันไปหลายอาทิต
ทำกับคนอ่านได้ลงคอ
โอ้ยยยยยยยยยยย :katai1:
ต้องไปนั่งจิ้นถึงความสุขของนัทกะทิวเอง
ในโลกจินตนาการหรานี่
วู้วววววววววว
อารมณ์หน่วง
แบบเดียวกับนิยายที่นางเอกตายตอนจบเลย
นึกว่าอ่านทรายสีเพลิงอยู่
:m25:
จะบอกว่าเราคงต้องกลับไปทำใจกับตอนจบอีกหลายวัน
-
o22 มันไม่จริงใช่ไหม ที่จบแบบเนี้ย
-
:a5: :sad4: :z3: :katai4: :katai4: :ling1:
-
เดี๋ยวนะ คือคนแต่งอยากให้จบบริบูรณ์แล้วตอนพิเศษค่อยมาต่อใช่ไหมคะ
ฮืออออ จะร้องไห้อ่ะ อยู่ดีๆก็จบ เราตั้งตัวไม่ทัน
ยังไงก็ขอตอนพิเศษเยอะๆนะคะ รอๆๆ
:mew2:
-
"จบบริบรูณ์" คืออะไรอ่ะ อยู่ดีๆเราก็แปลความหมายประโยคนี้ไม่ออก มันคือไรหรอคะ? :katai1:
ู
ไม่เกท ไม่เข้าใจ ไม่เคลียร์ ม๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยน้าาาาาาาาาายูว์ :katai1: :katai1: :katai1:
อย่าใจร้ายกะคนอ่านแบบนี้เลยน้า :ling3: :m15: :m15:
รึเราต้องรออ่านตอนพิเศษ ที่มากกว่าตอนหลักอีกครึ่งที่เหลือดี? (มีป่าวว้า) :hao7: :hao7:
:z10: :z13: :z3: และอีโมประจำเรื่องอีกรอบ :katai1: :katai1: :katai1:
-
คือไรค่ะค่ะจบบริบูรณ์อ่านเพลินๆพอมาบรรทัดสุดท้ายมาตัดจบซะงั้นกลับมาก่อนคร้า
-
เฮ้ยยยยทิวอย่าไปเลยยย :z3: :z3: :z3:
-
ก็กำลังจะบอกว่าสั้นดี พอเจอทอล์ค "จบบริบูรณ์" คำที่ออกจากปากคือ "จบแล้วหรือ? อะไรนี่" :katai1: :katai1:
แต่ก็ถือว่าจบได้หายข้องใจดี คงจะมีตอนพิเศษใช่ไหมครับนี่?
เรื่องนี้ถือว่าเราพอใจในหลายๆอย่างนะ เว้นเสียแต่ว่าตอนมันช่างสั้นก็เท่านั้นเอง ฮ่าๆ
-
รอตอนพิเศษ ที่เรื่องราวจะยาวกว่าตอนหลักครับ
ติดตามผลงานมาอยู่เสมอครับ
-
จบแบบนี้ก็ดีแล้ว แต่ทำใจไม่ได้อะ :z3:
-
เดี๋ยวๆ จบบริบูรณ์ จริงอ่ะ หมายถึงจบตอนนี้ใช่มั้ย?
ถึงเราจะชอบก็เถอะจบแบบนี้อ่ะ แต่แบบมาต่ออีกนิดได้มั้ยว่า นัทจะตามหาทิวเจอมั้ย?
มาต่อเถอะนะ มาต่ออีกนะ มาต่ออีกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :ling1:
-
เข้ามาขอโทษอ่ะครับ :m5:
ไอ้ที่เราเขียนว่าจบบริบูรณ์นั่น .. อันที่จริงเราแค่พิมพ์แกล้งคนอ่านนะ แต่ไม่นึกว่ามันจะกลายเป็นเรื่องจริงๆ :m29:
ขอโทษที่เล่นไม่รู้เรื่อง..ขอโทษที่แกล้งแล้วหายหัวไปจนไม่รู้ว่าความสนุกของตัวเองทำให้คนอื่นรู้สึกแย่ขนาดไหน :z3:
พอดีว่าวันนี้เราไปวัดตัวตัดชุดครุย ซื้อของบลาๆ ..เลยไม่ได้เข้ามาเช็คอะไรเลย ((เพิ่งถึงบ้านนี่แหละ))
ยอมรับผิดจริงๆ ที่คิดน้อยเกินไป จนเล่นไม่รู้เรื่องอย่างนี้..ขอโทษจริงๆ ครับ :m8:
วันหลังจะไม่ทำอีกแล้ว :hao5:
-
อร๊ายยย ให้อภัยค่ะ
รีบมาต่อเลยนะคะ
รออยู่
:mew1:
-
อืม ค่ะ o18 o18 o18
-
อ๊าย คนแต่งเกือบไปแหล่ะ
เด๋วปั๊ดจับตีก้นเลย ทำเอาตกใจหมด
รออ่านน่ะ จูบุจูบุ
-
เย้ ไม่เป็นไรๆ ไม่เป็นไรน้า โอ๋ๆ ถ้าคืนนี้ว่าง มาต่อเลยน้า 55555 โอ๋ๆๆๆๆๆ :z13: :katai4: :katai5: :z13:
-
อร๊ายยยยยยยยย ให้อภัยค่าาาาาาา
รอตอนต่อไป
เราจะไม่งงแล้วใช่ไหม T__T
-
พายุอารมณ์ของนักอ่านช่างน่ากลัวนัก กดดันซะ นักเขียนออกมาขอโทษแทบไม่ทัน ครั้งนี้อภัยให้แต่ครั้งหน้าไม่เอาแล้วนะ หัวใจจะวายชีวา :z3:
-
ทำเราตกใจหมด
มาเร็วนะตัว ตอนต่อไปอ่ะ
-
โอ๊ยยยยย โล่งอกไปที
นี่ถ้าคนเขียนไม่ออกมาอธิบายนะ เราโกรธจริงๆด้วย
แต่ตอนนี้ให้อภัยละ รอตอนต่อไปนะคะ :mew1: :mew1: :mew1:
-
ดีที่ยังไม่จบ รอนะค่ะ
-
:katai1: :katai1: o18 o18 :laugh: :laugh:
-
ให้มันได้ยังงี้ซิ เกือบไปแล้วนะไรท์ ครั้งนี้เราให้อภัยค่ะแต่อย่าให้มีอีกน้ามันใจแป้วอ่ะไม่ชอบจบแบบนี้เลย
-
เฮ้อ ค่อยยังชั่ว มาต่อเลยนะ o18 :katai4:
-
สงสารนัท คนมันรักให้ทำไง อยากให้ได้เจอกัน แต่ก็อยากให้นัททำตัวดีๆ ด้วย
ถ้าตรอมใจผ่ายผอมขึ้นมา คุณแม่ต้องรับผิดชอบนะ
-
ดีนะที่มีชี้แจงไม่งั้นคงร่วมโวยวายด้วยแล้ว o18
-
เดี๋ยวจะงอนแกล้งคนเขียนมั่ง :hao3:
มาต่อไวๆนะคะ ป่านนี้นัทวางแผนตลบหลังหญิงแม่ยังไงน้า
-
ความสงบในช่วงเวลาสั้นๆ ที่ผ่านมามันกำลังค่อยๆ หายไป..เมื่อวันหนึ่งผมต้องตื่นขึ้นมาแล้วเจอมันนั่งหน้าจ้องผมอยู่ที่ปลายเตียง
“คะ..คุณนัท”
“กูบอกแล้วไง..ว่ามึงไม่มีวันหนีกูพ้น”
“ทะ..ทำไม..คุณหาผมเจอได้ยังไง”
“การตามหามึงมันไม่ใช่เรื่องยาก..”
“...”
“มึงต่างหากที่คิดง่ายๆ ว่ากูจะไม่มีวันหามึงเจอ”
“ผม..ผม..”
“กูจะหักแขนหักขามึง..” มันว่าแล้วลุกขึ้นเดินเข้ามาหาผม “..จะทำทุกอย่างให้มึงไม่สามารถกูไปจากกูได้อีก”
“ยะ..อย่าครับคุณนัท !”
.
.
ผมสะดุ้งสุดตัว..ก่อนจะรู้ตัวว่านี่มันก็แค่ความฝัน “บ้าจริง..”
สองอาทิตย์มาแล้ว..สองอาทิตย์ที่ผมอยู่ที่บ้านเช่าหลังนี้ และเป็นสองอาทิตย์ที่ผมฝันร้ายแบบนี้แทบทุกคืน..
“มันก็แค่ความฝัน..” ผมปลอบตัวเองอย่างนั้น “อย่าวิตกกังวลไปเลยน่า..”
ผมบอกตัวเองอย่างนี้ทุกครั้งหลังจากตื่น..บอกและหวังในใจลึกๆ ว่าขอให้มันเป็นอย่างที่พูด เพราะผมไม่อยากนึกเลยว่าถ้ามันตามหาผมเจอจริงๆ แล้วมันจะเกิดอะไรขึ้นกับผมบ้าง..
.
.
ผมเดินเข้าเดินออก..วนเวียนทำงานบ้าน ทำสวนไปอย่างคนไม่มีอะไรทำ เคยนึกๆ อยากหางานทำอยู่บ้าง..แต่ติดที่แม่มันมีคำสั่งไม่ให้ผมทำอะไรให้ใครสามารถตามตัวผมได้ อย่างน้อยก็จนกว่าจะแน่ใจว่ามันเลิกคิดเรื่องที่จะตามหาผมแล้ว..
พูดกันง่ายๆ คือจนกว่ามันจะสามารถลืมเรื่องของผมไปได้แล้ว..
.
.
ตกบ่ายผมก็ออกมาขึ้นรถเข้าไปในเมือง เพื่อกดเงินซื้อของใช้ที่จำเป็นเหมือนทุกครั้ง..ซื้อมากพอให้ตัวเองอยู่ได้โดยไม่ต้องออกไปไหนสักอาทิตย์ เพราะผมไม่อยากเสียเวลาเข้าเมืองมาบ่อยๆ
“ทำไมคราวนี้ถึงโอนมาเยอะกว่าปกติ ?”
ผมตั้งข้อสังเกต..เมื่อเห็นว่ายอดคงเหลือในบัญชีมันเพิ่มขึ้นมากกว่าปกติเกือบสองเท่า หรือแม่มันจะใจดี..ให้รางวัลที่ผมหนีมันมาได้ครบสองเดือน ?
.
.
“สวัสดีค่ะ”
“เอ่อ..ผมทิวครับ”
“อ่อค่ะคุณทิว..ไม่โทรมาเกือบสิบวันเลย มีเรื่องด่วนอะไรหรือเปล่าคะ”
“ไม่มีหรอกครับ..” ผมรีบปฏิเสธ “แค่จะโทรมาถามเรื่องเงินที่โอนมา..”
“ทำไมเหรอคะ..หรือเงินไม่พอใช้”
“เปล่าๆ ครับ..ผมแค่สงสัยว่าทำไมคราวนี้โอนมาให้เยอะจัง” ผมหันไปก้มหัวขอโทษคนที่มาต่อคิวข้างหลัง..ก่อนจะรีบพูดธุระของตัวเองต่อ “ทั้งที่ยังไม่ถึงเวลาโอนเงินเลยด้วยซ้ำ”
“โอนไปเท่าเดิมนะคะ..เพิ่งโอนไปเมื่อวานนี้ เพราะอีกสองวันดิฉันต้องไปดูงาน..”
“แล้ว..”
“คุณทิวคะ..ตอนนี้คุณนัทไม่อยู่..”
ไม่ทันได้ฟังจนจบ..ผมก็โดนใครบางคนกระชากแขนออกมาจากตู้โทรศัพท์ ผมจ้องหน้าคนทำด้วยความตกใจ..แต่ยังไม่ทันได้ร้องเรียกให้ใครช่วยก็ถูกมันขู่ให้เงียบเสียง “อย่าร้อง..ไม่งั้นกูจะทำให้มึงต้องเสียใจอย่างถึงที่สุดแน่ !”
“คุณนัท..”
“กูต้องการคุยกับมึงในที่ๆ มันสงบกว่านี้..” มันบอกแล้วบีบแขนผมแน่นขึ้น “ตอนนี้มึงพักอยู่ที่ไหน”
“ผม..”
“รีบพากูไปเดี๋ยวนี้ !”
Ma-NuD_LaW
อะไรนะ ! นี่มันจะเข้าอีหรอบเดิมอีกแล้วเหรอ !?
:m17:
ไม่ใช่ม้างงงงงงงงงง.. ตานัทของเรามันต้องมีการเปลี่ยนแปลงมั้งสิ !
:m14:
พายุอารมณ์ของนักอ่านช่างน่ากลัวนัก กดดันซะ นักเขียนออกมาขอโทษแทบไม่ทัน ครั้งนี้อภัยให้แต่ครั้งหน้าไม่เอาแล้วนะ หัวใจจะวายชีวา :z3:
ผมนี่รีบเข้ามาชี้แจงเลยครับ .. ตกใจคอมเม้นสุดๆ แบบเพิ่งนึกออกว่าเมื่อคืนเราทำอะไรลงไป :m17:
ไงก็ยกโทษให้เราเถอะนะ :m8:
-
ตามเจอแล้วววว
กรี๊ดดดด
เค้าดีใจนะเนี่ย
คุยกันซะนะ
จะได้เข้าใจกันเสียที
:mew1:
-
เจอกันล้าวว :hao7:
-
คุยกันดีๆนะ ไปคุยกันในวัดก็ได้ :katai5:
-
โอ้ยยย ลุ้นมากตอนนี้
นัทมันรับจ็อบทวงหนี้ป่ะ อยู่ไหนก็หาเจอ :jul3:
-
ว่าแระ อิอิ o18
แต่ :beat: สักที แล้วก็ :กอด1: :laugh:
-
ในที่สุด ก็หนีไม่พ้น
คู่กันแล้ว คงไม่แคล้วกันหรอก จริงไหมคุณนัท
-
ไม่โกรธที่แกล้งเขียนจบ แต่กลับมาอ่านตอนต่อแล้ว อยากตะโกนบอกว่า'มันสั้นไปปปปปป :m31:'
-
เจอจนได้
เอาไงละทีนี้
ชะตาลิขิตให้ต้องพบเจอกันแน่ๆ
รออ่านตอนต่อไปค้าบ
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
นัทเปิดบริษัทเร่งรัดทวงหนี้น่าจะเหมาะ ตามจิกได้ทุกสถานการณ์
-
คุยกันดีๆนะ ไปคุยกันในวัดก็ได้ :katai5:
เดี๋ยวก็โดนอึ๊บในวัดสิฮับ :mew2:
เอา+เป็ดไปเลยทุกตอนนะ คุูณลิงภูเขา
นัท 2 เดึอนมานี้อยู่คนเดียวมา ลองนุกดูดีๆว่าจะจัดการให้ทิวกลับมายังไงโดยไม่หนีไปอีก
น้ำร้อนปลาเป็น น้ำเย็นปลาตาย นะลูก
-
เอาแล้วไง
คราวนี้นัทจะทำอะไรทิวอีกล่ะเนี่ย
อย่าทำร้ายทิวเลยนะ แค่นี้ก็กลัวจะแย่อยู่แล้วววววว :hao5: :hao5: :hao5:
-
:mew1:
-
นัทพัฒนาบ้างเหอะ อย่ารันแรงนักเลย รักก็ทำแบบรักนะนัทนะ
-
o22 นะ..นัทครับ ใจเย็นๆนะครับ!!!!
-
ตอนแรกใจหายแว๊บเลยค่ะที่คนเขียนบอกว่า จบบริบูรณ์
ที่อ่านผ่านมาทั้งหมดมันคืออัลไรรรรรรรรร
ดีที่คนเขียนมาชี้แจง เกือบไปแล้วค่ะ หัวใจคนอ่านเกือบวายค่ะ
แต่จะว่าไปจบแบบตอนก่อนก็ดีเหมือนกันนะคะ ทิวได้เริ่มต้นชีวิตใหม่สักที
แต่สุดท้ายก็หนีนัทไม่พ้นอีกแล้ว ค่อยๆเคลียร์กันน๊า
กว่าจะมีวันนี้ได้ ไม่อยากให้ต้องเสียใจอีก
แล้วก็อยากรู้เรื่อง ลมทะเล แล้วอ่ะ ....
เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ ^^
-
หายไปไม่นานก็ตามเจอละนัทฉลาดมากเลยอ่ะตามหาทิวเจอจนได้ทั้งๆที่คิดว่าไม่ทิ้งร่องรอยให้ตามได้แล้วนะทีนี้จะโดนอะไรอีกไหมทิว :hao5: :hao5:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
หัวเราะทั้งน้ำตาเบย
จีใจจิงจิงที่ได้อ่านต่อ
คุณนัทตามทิวเจอแล้ว
อิอิ
ดีใจราวกะได้ขึ้นสวรรค์
ตอนแรกเข้ามาในบอร์ดหานิยายอ่านกะลังเซ็ง
พอเห็นนิยายเรื่องนี้มีการเคลื่อนไหวปุ๊บแจ้นเข้ามาอ่านแทบไม่ทัน5566ฮิฮิ
อย่าลืมตอนจบแบบแฮปปี้เอ็นน้า
ไม่งั้นถึงตายไปก็จะกลายเป็นผีไปวนเวียนอยู่ข้างๆคนแต่งด้วยความแค้น5555
อยากให้คุณนัทกะทิวมีความสุข
-
เอาล่ะว่ะงานนี้ ทิวจะรอดมั้ยเนี่ย แต่ในความคิดเรานัทคงไม่ทำอะไรทิวหรอกเพราะว่านัทรักทิวมาก มากกว่าที่ทิวคิดแน่ๆ
-
หืม
ไม่ได้อ่านตั้งหลายวัน(แอบดองจะได้อ่านทีเดียวจุใจ)
มีอะไรให้ตื่นเต้นเยอะเลยเหะ
แหม่ นัทตามาาเจอแล้ว
ทีนี้คงจะกะหนีมาด้วยกันเลยสินะทีนี้
ก็ดี อยู่ด้วยกันไปเลยดิ๊
ปล.แล้ว วี ของฉันละไหายไปไหน 555+
-
อยากรู้จัง นัทหาทิวเจอได้ไงในเมื่อแม่นัทเป็นแบ็คให้อยู่ :m28:
แต่เจอกันก็ดีแล้วล่ะ กลับไปอยู่กับนัทเถอะ
-
มาแล้วพระเอกของเรา
-
ใจหายหมดนึกว่าจบแล้ว รักคนเขียนนะ จุ๊บๆ อย่าเพิ่งรีบจบ
-
ได้ยินข่าวมาว่าเรื่องนี้มาลงแบบ กระปิดกระปอย (ฮา)
อ่านรวดเดียวจบเลย 55+
สนุกมากๆเลยคะ อ่านไปแล้วมันหน่วงๆลุ้นๆว่าเรื่องมันจะจบยังไง
แต่ดูทิวยังไม่รักนัทเลยอะคะ T^T
ตอนแรกๆเชียวี แต่หลังๆมาไม่ชอบแล้ว ตอนนี้เป็นติ่งนัทอยู่ด้วย มันทำตัวดีขึ้นแล้วอะ!!
ที่สปอยว่า ตัวเอกของเรื่องทั้งสองไม่มีความเกี่ยวข้องทางสายเลือดนี่ยังไงค้าาาา
หรือ นัทไม่ใช่ลูกพ่อ ??? :katai1:
-
ดีใจที่ยังไม่จบ รออยู่นะคะวันที่นัทกับทิวลงเอยกันเสียที :L1:
-
ค้างแบบสุดๆ
คนเขียนชอบตัดจบแบบนี้อยู่เรื่อย
ใจร้ายอ่ะ ชิ
มาต่อเร็วๆนะคะ
-
รักเค้าก็อย่ารุนแรงกับเค้าดิ :z3:
-
:ling3: :ling3:
โหดอ่ะ....
-
คู่กันแร้วก้อไม่แคล้วกานนนน
-
สะกดรอยตามเส้นทางการเงิน o13
คุณนัท หาทิวเจอแล้ว อย่าโหดอีกเลยนะ ขอร้องหล่ะ
อากาศหนาวเย็นสบาย ๆ ที่บ้านสวนแสนสงบ "สบายดี ลาว :) "
ขอโรแมนติกกะทิวบ้างเถอะนะ
อย่าหักแขนหักขาตามที่ทิวฝันละกัน 555 นายทิวหลอน .....
** ทิวรีบแกะพลาสเตอร์ออกเลยอย่างด่วน!!!!! แล้วเอาแหวนมาใส่ซะ :ling3:
** ตกใจกับ จบบริบูรณ์เช่นกัน แต่ให้อภัยที่ทำให้ทิวหนีไม่รอด :mew3:
:L2: :L2: :pig4:
-
ตอนหน้าคงจะเข้าใจกันแล้วนะ :L2:
-
อย่าไปยอมมันค่ะคุณนัท เอามัน เอ้ย สั่งสอนมันเลยค่ะคุณ :beat:
-
เจ้าป่าเจ้าเขาเจ้าขา โปรดดลบันดาลให้ไอ้คุณนัทมันใจเย็นๆ
อย่าทำอะไรรุนแรงเลยนะเจ้าคะ เป็นห่วงมันนะเนี่ย สาธุๆ
-
คำว่า"จบบริบูรณ์"หล่นมาผิดจังหวะนี่มีช๊อคนะคระ :m20:
ไม่โกดจ้า เพราะมันเป็นเรื่องอำ อะดรีนาลีนพุ่งพล่านดีออก แต่ถ้าจบไปทั้งอย่างนี้จริงโดนโป้งแน่ :m15:
นิยายไม่ใช่เรียลสตอรี่ไม่ต้องจบอิงพื้นฐานฟามจริงก้อได้ :fire: <--ดิอั๊นคิดว่าอย่างนั้นนะ :ruready
..แปลว่าเราจะได้อ่านต่อใช่ใหม :mc4: :mc4: :mc4: :pig4:
-
นึกว่าจะเจอแบบโหยหา
อารมณ์ประมาณว่า
กว่าเราจะหากันจนเจออออออออ
-
บ้านทั้งบ้านดูรกรุงรังไปทันทีที่พวกเรากลับมาถึง มันทั้งฉีกทั้งดึงเสื้อผ้า..ปัดข้าวปัดของหล่นกระจายตลอดทางที่เราผ่าน ผมไร้ความสามารถที่จะร้องห้าม..ไม่มีแรงแม้แต่จะทำให้ริมฝีปากของตัวเองกลับมาได้รับอิสระ ได้แต่ปล่อยให้มันทำทุกอย่างไปแบบนั้นจนกระทั่งพอใจ..
แล้วมันก็เหมือนเดิมทุกครั้ง..ที่ทุกอย่างมันมักจะจบลงด้วยเซ็กส์เหมือนทุกๆ ครั้งเวลามันโมโห ต่างกันแค่ครั้งนี้มันให้ความรู้สึกที่เต็มไปด้วยความคิดถึง ผมไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงรู้สึกว่ามันเป็นอย่างนั้น..ไม่รู้จริงๆ ว่าทำไมผมถึงรับรู้ได้ถึงความคิดถึงรุนแรงนั่นที่ผ่านออกมาจากการกระทำทั้งหมดของมัน..
.
.
ผมสะลืมสะลือตื่นขึ้นมาเมื่อรู้สึกเหมือนมีอะไรขยับยุกยิกอยู่ที่คอ “คุณนัท..”
“เมื่อกี้กูโมโห..เลยไม่เห็นว่ามันยังอยู่”
ผมมองมือมันที่ตอนนี้กำลังจับแหวนที่ผมคล้องเอาไว้ที่คอเล่น “คุณทำผมกลัว..”
“ก็มึงทิ้งกูมา..”
“ผมไม่ได้ทิ้ง..” ผมขยับตัวเข้าไปในอ้อมกอดของมัน “ผมแค่ทำสิ่งที่ถูกต้อง”
“อะไรคือสิ่งที่มึงบอกว่าถูกต้อง !”
“...”
“การทิ้งกู..การลบทุกอย่างที่เกี่ยวกับมึงในชีวิตกูออกไปจนหมด”
“...”
“อย่างนั้นใช่ไหมที่มึงเรียกว่าถูก !”
“...”
“แล้วมึงรู้ไหมว่าความถูกต้องของมึงทำให้กูโกรธมากแค่ไหน..”
“ผม..”
มันไม่เปิดโอกาสให้ผมได้แก้ตัวอะไร..ผมเลยได้แต่ครางรับไปกับจูบที่รุนแรงของมันไปแค่นั้น จนทุกอย่างดำเนินต่อไปจนเสร็จเรียบร้อยในทางที่มันควรจะเป็น..
.
.
“ไม่คิดว่ามึงจะมาอยู่ในที่แบบนี้..” มันพูดขึ้นมาหลังจากเดินสำรวจไปทั่วบ้านจนพอใจแล้ว
“คิดว่าผมจะไปทะเลเหรอครับ”
“อืม..”
ผมหยิบหมอนอิงไปวางบนเก้าอี้ให้เรียบร้อยเป็นอย่างสุดท้าย..ก่อนจะเดินเข้าครัวไปทำมื้อเย็นง่ายๆ ให้มัน เพราะยังรู้สึกเพลียๆ จากบทลงโทษของมันอยู่นิดหน่อย..
“คุณนัท..” ผมร้องปราม..เมื่อมันเดินเข้ามาโอบผมจากด้านหลัง “ขอผมทำกับข้าวก่อนครับ”
“...”
“คุณนัท..” ผมขึ้นเสียง..ใช้ศอกดันตัวมันให้ถอยห่าง “ผมไม่มีสมาธิ”
“ก็แค่จูบเอง..”
“ยังไม่พออีกเหรอครับ..”
ผมถาม..รู้สึกหงุดหงิดนิดหน่อย เพราะตลอดสองสามชั่วโมงก่อนหน้านี้มันก็เอาแต่ใจจนผมไม่ได้พักแล้ว..ตอนนี้จะยังจะอยากมาทำอะไรแบบนี้ใส่ผมอีก
“เอาแหวนกลับมาใส่..” มันละริมฝีปากออกจากลำคอของผมแล้วพูดขึ้นมา “แล้วเลิกติดพลาสเตอร์น่ารำคาญนั่นซะ”
“...”
“อายมากนักหรือไงที่เป็นเมียกู”
“คุณนัท !”
“อย่าเสียงดัง !”
ผมเงียบเสียงลงทันทีที่ถูกตะคอกกลับ..มันเลยผละออกจากตัวผม แล้วเดินไปนั่งรอที่โต๊ะกินข้าวแทน “รีบๆ ทำเถอะ กูหิว..”
.
.
เกิดความเงียบขึ้นมาระหว่างเราบนโต๊ะอาหาร..แต่ผมรู้ว่ามันก็แค่ตอนนี้เท่านั้น เพราะหลังจากกินข้าว..อาบน้ำ..ทำธุระส่วนตัวกันเสร็จ เราคงต้องมีเรื่องให้คุยกันอีกยาวแน่ ดีแค่ไหนแล้วที่มันยังรู้จักระงับอารมณ์เอาไว้บ้าง..ถึงผมจะไม่ชินกับบรรยากาศอึมครึมแบบนี้ก็ตาม
“คุณไม่น่าตามผมมาที่นี่เลย..”
“มึงไม่อยากกินข้าวแล้วใช่ไหมทิว” มันขู่เสียงเรียบ..ดูก็รู้ว่าไม่พอใจมาก “กูอุตส่าห์พยายามใจเย็นแล้วนะ”
“ขอโทษครับ”
“มีอะไรไว้คุยกันหลังจากกินข้าว..”
“...”
“เผื่อกูจะหงุดหงิดน้อยลงบ้าง”
“ครับ..”
Ma-NuD_LaW
คิดถึงวีก็ไม่บอก..รอแปบ :laugh:
.
.
ว่าแต่ตอนนี้มันหวานอีกแล้วอ่า.. เขิน :-[
งดใช้ >> :katai1: ซักพัก แล้วหันมาใช้ >> :-[ :impress2: :man1: :m1: :m3: กันเถอะ !
.
.
.
:pig4:
-
ขอเป็นคนแรก
-
:impress2: o18 :-[ o13
-
o18 o18 o18 :o8: :o8: :o8:
-
:o8: :-[ :m31: :man1: ใช้ตามคำขอเลย อิ
-
ให้ตัวหนึ่งก็แล้วกัน :-[ ประหยัดทรัพยากร server ของเล้า
มาตามธรรมเนียมคุณลิงภูเขา สั้นๆ แต่ไงขอบ่อยๆน้า ค้างอีกแล้ว
-
:hao4:
-
โอยยยยย ขออีกเถอะค่ะ
:mew1: :กอด1:
-
คุยกันดีๆ. ให้รู้เรื่องนะครับ
อย่าใช้อารมณ์,,,
-
สั้นๆ แต่ได้ใจความ แต่ ค้างคาใจ
คือ นัท มันมาก็ดีใจน่ะ แต่ให้ดีอย่าเอาวีมาวุ่นวายเพิ่มอีกเลย
แค่นี้ทิวมันก็ปวดสมองมากแหล่ะ
-
รุนแรงไปนะคะ พูดกันดีๆก็ได้นะจ้ะ
-
ขอใช้อันนี้แทนนี้ไหมคะ o18 o18 o18
้ค้างอาค้างๆอา เคลียร์กันให้ได้เถอะ!!!! สาธุๆ
ปล.อยากรู้จังว่าตามมาเจอได้ไง
:katai1: :katai1:
-
เอาอีกกกก
-
สั้นจัง เอาอีกๆ :o8: :-[ :impress2:
-
กลับมาใช้ชีวิตแบบสามีภรรยาเหมียนเดิม555555
ตอนหน้าคุณนัทกับทิวจะเคลียกันป่ะ
หรือหวานต่อ :impress2:
อยากให้มาลงถี่ๆ
รอตอนต่อไปไม่ไหวแล้ว :serius2:
-
สั้นๆแต่ขอถี่ๆน๊าาา
-
ดีที่ไม่มีไรรุนแรง โล่งอก เพราะนัทรักมากกกก คิดถึงมากกกก
เก่งเนอะพระเอกหาเจอ คงพอเดาออกว่าเป็นเพราะแม่แน่ๆ
มาถึงก็หื่นใส่ๆ
ขอบคุณค่ะ
-
คุยกันดีๆนะนัททิว
-
คือแบบว่า :impress2:แล้วก็ :oo1:ได้ป่ะ555555
-
นี่หวานแล้ว ชิมิ 555 :-[
-
อิอิตามเจอจัดลงโทษหนักหนา
แล้วก็จะเรียกว่าหวานได้เหรอ
ยังดูรุนแรงกันอยู่เลย
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
และเราก้อหากันจนเจออออออออ มันนานแค่ไหนที่คอยเธอมาาาาาาาา
-
ตอนนี้ที่รอคอย ตอนที่ นัทตามมาทัน ทิวอย่านี้เลย ยอมๆไปเถอะ รักคนเขียนนะคะ อย่าไปพาดพิงถึงวีมันเลยเนอะ
-
จะพยายามคิดว่ามันหวานนะ :mew3:
-
สั้นจัง รอตอนต่อไป
-
ตอนแรกก็งงที่เปิดอัพเดทเเล้วมีอัพตอนใหม่ เพราะติดสอบเลยไม่ได้เข้าเล้าเลย คิดว่าจบจริงๆนะนั่นน่ะ ฮ๋าๆ
นัทเจอได้ไงเอ่ย? แอบจับพิรุษคุณแม่และเลขาใช่ป่ะ?
-
ขอบคุณ :)
-
นี่หวานที่สุดแล้วใช่รึเปล่า คุณนัท
คนอะไร โมโหได้ทุกเรื่องสิน่า
คิดว่าเจอทิวแล้วจะเอาอกเอาใจ เปล่าเลย
ก็ยังคงโหดแบบคุณนัทเหมือนเดิม
คุณนัทของทิว จะทำอย่างไรต่อไปน๊า!!!! ^^
-
เค้ากำลังจะหวานกัน อย่าเพิ่งเอาวีมานะ :katai1:
-
เจอกันแล้วๆๆๆๆ :katai4: :katai4: :katai4:
รอตอนต่อไปค่าาา
-
จะคุยอะไรกันนะ
-
รออออ :katai5: ตอนต่อไปขอยาวกว่าตอนนี้นิดนึงได้ม้ายย :ling1:
-
นัทรู้ได้ไงอ่ะ ว่าเดียวอยู่ไหน เก่งเฟ่อร์.. :katai2-1: :katai2-1:
-
มารอดราม่ารับปีใหม่กันดีกว่าาาาาาา
-
ค้างมากคุณคนเขียนเอ้ย :ling1:
ขอบคุณที่แต่งเรื่องสนุกให้อ่านกันนะครับ เป็นกำลังใจให้
-
“คุณนัท..”
“...”
“คุณนัทครับ..”
ก็ทั้งๆ ที่มันบอกว่าจะคุยหลังจากกินข้าวเสร็จ..แต่ถึงตอนนี้มันก็ยังไม่พูดออกไรออกมา เอาแต่นั่งจ้องหน้าแล้วใช้ทั้งแขนและขากอดผมเอาไว้ไม่ยอมให้กระดิกตัวไปไหน
“คุณนัท..”
“กูเหนื่อย..”
“ครับ ?” ผมหันไปมองมันที่ตอนนี้ฟุบหน้าลงไปกับไหล่ผม “คุณนัท..”
“บางทีกูก็เหนื่อยที่ต้องคอยตามมึง..”
“...”
“แต่จะหยุดก็ทำไม่ได้”
“...”
“เมื่อไรทิว..เมื่อไรมึงถึงจะยอมหยุดสักที..”
ผมนั่งนิ่งไป..รู้สึกอึ้งๆ กับคำพูดของมันอยู่ไม่น้อย นี่มันกำลังต้องการจะบอกอะไรกับผมกัน ?
“กูรักมึง..ต้องให้กูพูดคำนี้ไปอีกนานแค่ไหน”
“...”
“ทำไมไม่เคยเข้าใจกันบ้าง” มันถอนหายใจออกมา..ก่อนจะกอดรัดผมแน่นขึ้นกว่าเดิม “กูไม่รู้จะทำยังไงแล้วนะทิว”
“อย่าทำสิครับ..”
“ไอ้ทิว !” มันทำเสียงไม่พอใจ
“ผมอยากให้คุณหยุด..เลิกทำกับผมเหมือนที่ทำอยู่แบบนี้”
“...”
“เราเป็นพี่น้องกันนะครับ”
“กูบอกแล้วไงว่าไม่นับ !” มันตะคอก “กูไม่เคยเห็นมึงเป็นพี่น้อง !”
“...”
“เพราะฉะนั้นเลิกพูดเรื่องนี้กับกูสักที !”
ผมถอนหายใจออกมายาวๆ ก่อนจะเบือนหน้าหนีมันไปอีกทาง “งั้นผมก็ไม่มีอะไรจะพูดแล้ว”
“อย่ามาประชดกู”
“ผมเปล่า !”
แล้วความเงียบก็กลับมาอีกครั้ง..ผมนั่งนิ่งไม่อยากพูดไม่อยากทำอะไร ส่วนมันก็นั่งเงียบ..หายใจเข้าออกแรงๆ เหมือนพยายามสะกดอารมณ์
.
.
“กูจะอยู่กับมึงที่นี่” ผมหันไปมองหน้ามันทันทีที่มันพูดอย่างนั้น “กูคิดไว้แล้วว่าสักวันมันต้องเกิดเรื่องอย่างนี้”
“...”
“วันที่กูต้องทำให้ทั้งตัวเองและมึงเป็นอิสระสักที”
“หมายความว่าไงครับ”
“กูมีเงินเก็บ..มีกิจการเล็กๆ ที่พอจะมีรายได้มาเลี้ยงมึง”
“ไม่ได้นะครับ..เราทำอย่างนี้กันไม่ได้”
“ทำไมถึงจะทำไม่ได้ !”
“ก็เพระเราเป็นพี่น้องกันไงครับ !” ผมเสียงดังใส่มันบ้าง “เรามีสายเลือดเดียวกัน..มีพ่อคนเดียวกัน !”
“...”
“จะอยู่กันแบบนั้น..ใช้ชีวิตน่าขยะแขยงแบบนั้นร่วมกันได้ยังไง !”
เพี๊ยะ !!
ผมชะงักค้าง..รู้สึกมึนๆ ไปกับแรงกระแทกที่ปากนั่น ก่อนจะหันไปมองมันแบบไม่เข้าใจ
“มึงใช้คำว่าขยะแขยงงั้นเหรอ..”
“...”
“มึงกำลังบอกว่าความรักของกูมันน่าขยะแขยงอย่างนั้นใช่ไหม”
“ผม..” ลมหายใจของผมสะดุด..เมื่อได้เห็นน้ำตาของมัน “ผม..ขอโทษ..”
“กล้าดียังไงมาดูถูกความรู้สึกของกู..”
“...”
“ทั้งที่ตัวมึงเองไม่เคยกล้าแม้แต่จะยอมรับความรู้สึกของตัวเอง”
“คุณนัทอื้อ..”
เสียงของผมถูกกลืนหายไปเมื่อถูกมันจูบ..ลมหายใจของผมค่อยๆ แผ่วลงช้าๆ เมื่อถูกลิ้นมันรุกไล่ แต่ผมก็ยังพยายามดิ้นรน..พยายามอย่างที่สุดที่จะหยุดการกระทำผิดๆ แบบนี้ของมัน แต่มันก็ไม่เป็นผล..
.
.
“มึงคิดว่าตัวเองอยากทำแบบที่พูดจริงหรือเปล่า..” มันว่าหลังจากถอนจูบออกไปแล้ว
“ครับ ?”
“ที่ปากมึงเอาแต่บอกให้กูหยุด..แต่การกระทำของมึงมันกลับไม่ใช่”
“หมายความว่าไงครับ”
“มึงคิดจะหนีกูไปจริงๆ หรือเปล่าทิว” ผมหันไปมองมัน..รู้สึกไม่ค่อยเข้าใจคำถามของมันสักเท่าไร “ถ้าไม่นับครั้งก่อนๆ ที่ผ่านมา”
“...”
“เอาแค่ครั้งนี้..ที่มึงหนีมานี่ มึงคิดจะไปจากกูจริงๆ เหรอ”
“ผม..ไม่เข้าใจ..”
“ก็ถ้ามึงคิดจะหนีจริงๆ มึงคงไม่ยอมรับความช่วยเหลืออะไรจากแม่กู”
“...”
“เพราะมึงเองก็รู้..ว่ามันจะทำให้กูตามมึงเจอ..”
Ma-NuD_LaW
วันหยุดยาวๆ ทำให้คนเราขี้เกียจได้อย่างไม่น่าเชื่อ :laugh:
มาละๆ เลิกสันหลังยาวสักที .. กราบขอโทษคนอ่านด้วยที่ไร้ความรับผิดชอบขนาดนี้ :o12:
-
นัทฉลาดมาก
-
:เฮ้อ: สงสารนัทง่ะ ใจจะขาดรอนๆ เมื่อไหร่ทิวจะยอมรับสักที
ไม่ใช่ว่ารอให้วีโผล่มานะ :m16: ถึงจะยอมใจอ่อนเนี่ย
-
นั่นสิทิว นายซ่อนของซ่อนความรู้สึกไว้เหรอ :ling3:
-
จะร้องไห้ตาม คิดถึงเรื่องนี้เป็นที่สุด
นึกว่าตาฝาดที่เห็น
:L2:
-
อุ้ต้ะ
-
เงิบจ้า
-
ไม่รู้จักบรรยายอะไร รู้แค่ว่าสงสารนัท และสุดท้ายขอบคุณที่มาอัพให้อ่านค่ะ :mew1:
-
เมื่อไรจะสมหวังกันทั้งคู่สักทีนะ :เฮ้อ:
-
มาๆ หัดกิน้ขาวเหนียวกัน ไม่ต้องกลับแล้ว เมืองไทยน่ะ
(http://food.mthai.com/wp-content/uploads/2014/06/%E0%B8%82%E0%B9%89%E0%B8%B2%E0%B8%A7%E0%B9%80%E0%B8%AB%E0%B8%99%E0%B8%B5%E0%B8%A2%E0%B8%A7%E0%B8%9A%E0%B8%B3%E0%B8%A3%E0%B8%B8%E0%B8%87%E0%B8%A1%E0%B9%89%E0%B8%B2%E0%B8%A1.jpg)
-
ปากไม่ตรงกับใจสิน่ะ ทิว
นัทเราก็ใช่ย่อยน่ะ แม้ๆ เจ้าคารมจริงๆๆ
-
อยู่ตรงนี้ก็ดีแล้ว ออกไปจากขุ่นแม่ไปเลย ข้ามเส้นศีลธรรมกันมานานแล้ว พี่น้องก็ไม่ได้มองกันว่าเป็นมาตั้งแต่ต้นแล้วนิ
-
แรวงส์ <<<< แรง มากอะนัท
-
แข็งกว่าหินคือใจนาง
-
สงสารนัทมาก จากที่เคยสงสารทิว
เป็นกำลังใจให้ทุกคน
-
ออกจะอึ้งเล็กน้อยที่นัทมันคิดถึงขั้นที่จะเป็นอิสระจากที่บ้าน
แต่มันก็ดีเหมือนกันนะ อยู่ด้วยกันซะที่นั่นแหล่ะ จะได้สมหวังกันซักที
ลุ้นจนเหนื่อย
-
คนเขียน "สั้น" :P
-
บร๊ะ[ตบเข่าดังฉาด]
คุณนัทจี้จุดได้ถูกใจเฮียว่ะ
อุวะฮ่าฮ่า
จะดูว่าทิวจะแถยังไง
เฮ้ยบอกรักกันขนาดนี้ถ้ายังเล่นตัว
จะให้คุณนัทไปหาเมียใหม่แล้วนะจ๊ะทิว
โฮะโฮะโฮะ
คุณนัททำอะไรเล็งผลเลิศตลอด55555 :hao3:
-
เหมือนจะหวานนะวรั๊ย
-
ตอนนัทร้องให้นี่ทำเราใจกระตุกเลย ผู้ชายคนหนึ่งที่ร้องให้เพราะรักผู้ชายอีกคนนึง นี่มัน :o12:
ทิวทำให้ผู้ชายทั้งคนต้องร้องไห้ :o12:
-
โหยๆ ชอบมาแบบสั้นๆอ่ะ เซง
อดใจรอตล๊อด ตล๊อด ๕๕๕๕๕
-
มาต่ออีกเร็วๆๆๆนะ ฮือออ :hao5:
-
รู้สึกสงสารนัท
แต่ทิวคงสับสนอ่ะ เพราะคิดว่าเป็นพี่น้อง
ความจริงของเรื่องทั้งหมด คงต้องถามกะแม่นัทสินะ แต่นางจะยอมบอกดีๆไม่นะ..
-
:z3: ค้าง
แล้วเมื่อไรจะสมหวังน้อ :hao5:
-
ก็จริงของนัท เหมือนทิวไม่ได้คิดหนี แค่ทำตามคำสั่งของแม่ แหม่..หนูทิวของเรานี่ซึนจริงๆ ปากอย่างใจอย่าง อิอิ
-
ถ้าทิวพูดว่ารักนัทสักครั้ง นัทคงมีความสุขมากที่สุดในโลก
บางทีคนวิ่งตามก็เหนื่อย ท้อ สิ้นหวังนะ #โหมดเห็นใจพระเอก
ขอบคุณค่ะ
-
หมั่นไส้นัทมากกกกกกกกกกกก ยิ่งตอนที่บอกว่ามึงไม่เคยรู้อะไรเลยนี่อยากจะแบบ กระทืบทีเหอะ
การกระทำของตัวเองมันทำให้รู้ไหมล่ะห๊ะ ห๊ะ ห๊ะะะ เอะอะกดเอะอะซ้อม ด่าเสียๆหายๆทุกวัน ใครคิดว่าทำเพราะรักแม่งก็มโนแล้ว!
เข้าใจฟีลทิวเลยอ่ะที่สุดท้ายก็ยังเลือกที่จะหนี เราว่าเรื่องนี้มันสมจริงดีนะ (หมายถึงในแง่ความรู้สึกของตัวละครอ่ะค่ะ)
แบบคนเรา first impression มันสำคัญมากนะ จะมาจำเลยรักแล้วสุดท้ายยอมง่ายๆมันตลกอ่ะ คือถึงจะทำดีชดเชยแค่ไหนมันก็แทนความรู้สึกที่เสียไปไม่ได้อยู่ดีนะ อีกอย่างถึงจะถูกรักมากขนาดไหนก็ใช่จะรักตอบได้เสมอไปซะหน่อย
อย่างเราก็เคยมีเพื่อนมาชอบ คือมันทำให้ทุกอย่างจริงๆ ยอมหมด ไม่เคยทำตัวเลวๆแบบนัทเลยซักนิด สุดท้ายไม่รักก็คือไม่รักอ่ะ
แต่อย่างทิวน่าจะเป็นคนละเคสกับของเราคือรักแต่ไม่ยอมรับมากกว่า -.....-
ตอนแรกอ่านในไอโฟนค่ะ เห็นชื่อเร่องมานานแต่วันนี้มีคนแนะนำในกระทู้นิยายแนะนำหลายคนเลยเข้ามาส่องซะหน่อย
ส่องไปส่องมายาวววววค่ะ รวดเลย คือตอนแรกก็คิดนะว่ามันสั้นจัง แต่พอปวดตาซักพักไปหยิบไอแพดมาอ่านแทนเท่านั้นแหละ!!
แม่จ้าววววววววววว เลื่อนสองทีจบตอนจริงๆค่ะ T ____________ T .....
แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรนะคะ แค่บ่นเฉยๆ(?) แฮ่ะๆ นิยายสนุกดีค่ะ ขนาดตอนนึงสั้นยังมาต่อได้แบบต่อเนื่องเลยจริงๆ
นับถือไรเตอร์อ่ะ เป็นกำลังใจให้นะคะ แล้วจะรอมาต่อตอนต่อไปน้า ~~ :กอด1:
ปล.คนที่มารื้อของแล้วเอาไปฟ้องแม่นัทต้องเป็นวีไม่ก็มิวแน่ๆอ่ะ พวกดีแต่เปลือกกกกกกก :m16:
-
คนเขียน "สั้น" :P
ตอนนี้คงยิ่งกว่า.. :m29:
ผมไม่มีคำตอบให้สำหรับคำถามนี้ของมัน..เพราะผมเองก็ไม่รู้และคิดว่าไม่ควรหาคำตอบของมันด้วยซ้ำไป สุดท้ายผมเลยได้แค่นั่งเงียบๆ แล้วหวังให้มันไม่คิดอยากค้นหาคำตอบจากผมต่อไปแค่นั้น..
.
.
สุดท้ายเรื่องมันก็จบลงการที่ผมต้องยอมรับในทุกสิ่งทุกอย่างที่มันต้องการเหมือนๆ เคย..มันพาตัวเองเข้ามาอยู่ในบ้านเช่าหลังนี้ด้วยกันกับผม ใช้ชีวิตอย่างที่เคยทำมาด้วยกันเหมือนเดิม..แต่ต่างตรงที่ครั้งนี้มันกลายเป็นเหมือนคนที่ไร้เรี่ยวแรงแม้แต่จะทำอะไร เราคุยกันน้อยลง..สัมผัสกันและกันน้อยลงกว่าเดิม ทั้งๆ ที่ผ่านมามันเคยเป็นเหมือนคนบ้าที่วันๆ จ้องแต่จะวุ่นวายกับร่างกายของผม..
ผมไม่เข้าใจที่มันเป็นอย่างนี้..
ไม่สิ..ต้องบอกว่าผมแกล้งไม่เข้าใจต่างหากว่ามันเป็นอย่างนี้เพราะอะไร..
.
.
“คุณนัทอยากทานอะไรครับ”
“...”
“คุณนัท..”
“อะไรก็ได้”
บทสนทนาเดิมๆ ที่เคยใช้..นับวันยิ่งจะสั้นลงไปทุกวัน ผมไม่รู้จะทำยังไงให้มันกลับมาเป็นเหมือนเดิม..แต่ถึงไม่รู้ก็ยังปฏิเสธที่จะพยายามทำให้มันกลับมาเป็นเหมือนเดิม เพราะผมคิดว่าสิ่งที่เป็นอยู่ขณะนี้มันดีแล้ว..ทุกอย่างมันกำลังจะเป็นไปในทางที่มันควรจะเป็นแล้ว
และสักวันมันคงจะยอมแพ้แล้วทำในสิ่งที่ควรทำจริงๆ สักที..
.
.
“ผมจะออกไปซื้อของ..ไปด้วยกันไหมครับ” ผมถามมันในบ่ายวันหนึ่ง..ถามเพราะต้องการเห็นว่ามันจะมีปฏิกิริยาตอบสนองผมกลับมาว่ายังไง หลังจากทำห่างเหินกันมาเป็นอาทิตย์ๆ อย่างนี้ “คุณนัท..”
“...”
“ไม่กลัวว่าผมจะหนีไปเหรอครับ”
เชื่อเถอะว่าผมพูดประชดมันไปอย่างนั้นเอง..ประชดมันไปทั้งที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าต้องการอะไรจากการกระทำครั้งนี้ของตัวเอง แต่มันกลับตอบกลับผมมาด้วยคำพูดที่ทำให้ผมต้องล้มเลิกความคิดที่จะออกห่างจากตัวมันไป
“แบบนั้นกูคงต้องใช้วิธีสุดท้าย..” มันแค่นยิ้มก่อนจะมองเหม่อออกไปนอกหน้าต่าง “นั่นคือยอมตายอยู่ที่นี่..”
“คุณนัท..”
“เผื่อมันจะทำให้มึงนึกสมเพชจนต้องยอมกลับมา” มันเหลือบตากลับมามองผม “มึงว่ามันจะได้ผลไหม”
“พอเถอะครับ..” ผมเดินเข้าไปกอดมัน..กดหน้ามันลงกับอกตัวเอง ก่อนจะเผลอปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมา “พอได้แล้ว..”
“...”
“ทำไมถึงเป็นได้ขนาดนี้ครับ..”
“...”
“ทำไมต้องเป็นแบบนี้..” ผมกอดมันร้องไห้อยู่อย่างนั้น..ในขณะที่มันไม่แม้แต่จะขยับตัวสักนิด “ผมไม่เข้าใจเลย..”
“อย่างมึงจะไปเข้าใจอะไร..”
“...”
“แม้กระทั่งตัวมึงเอง..มึงยังไม่เข้าใจเลย..”
Ma-NuD_LaW
มันสั้นจริงๆ สไลปื้ดเดียวจบแหละมั้งตอนนี้ :z3:
แต่ตอนนี้คันมือมาก..เป็นไรไม่รู้ พิมพ์ไปเกาไป :mew5: ไม่มีแผล..ไม่มีไรเลย นอกจากรอยแดงจากการเกา :ruready
งงมากตอนนี้ .. แต่มีคนบอกว่าคันมือแล้วจะได้เงิน :hao6:
.
.
ปล.คอมเม้นบน .. ยาวกว่านิยายตอนนี้อีก :hao5:
ปลล. ขอบคุณที่ไปแนะนำนิยายเค้าน้าาาาา :กอด1:
-
สงสารนัททททท
ปล. หรือนี่คือเรื่องสั้นวันล่ะตอน
:mew5:
-
สงสารนัทจังเลย
-
ไม่รู้จะพิมพ์อะไร สงสาร :sad4:
-
สั้นๆ สงสารนัท
-
อ่านมาตั้งนานไม่เศร้าเท่าไร
อ่านตอนล่าสุดจบน้ำตาหยดเลย
นัทก็กำลังทำเหมือนที่มิวทำสินะ ยื้อไว้ด้วยทุกวิถีทาง ไขว่คว้าจนกว่าจะหมดแรง
-
..
-
น้ำตาหนึ่งหยด มอบให้ตอนนี้ ฮือออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ
เอาอีก :hao7:
-
คือ ไม่ใช่ว่าอยู่ๆ คนเขียนจะมายัดให้นัทมันเป็นโรคอะไรนะ หรือประสบอุบัติเหตุงี้
เหมือนได้กลิ่นดราม่าเบาๆ
-
ไม่ต้อง่ดราม่าประเภทใส่โรคร้ายหรือยัดความตายให้นัทมันหรอก
ที่นัทเป็นอยู่ก็คือคนที่หมดหวัง กำลังตายทั้งเป็นไง เหมือนต้นไม้ที่ค่อยๆตายไม่ยอมดูดรับอาหาร ตัวเองทำสารพัดเพื่อเก็บทิวไว้กับตัว ทั้งๆที่รู้ว่าเป็นพี่น้องร่วมพ่อแต่ก็ทำ จนคิดว่าทุกอย่างลงตัวทิวก็หนีไปอีก จากนี้ไปยังจะเอาความหวังอันไหนมายึดเหนี่ยวล่ะ? มีอะไรมาประกันว่าทิวจะไม่หนีอีก? ทุกคนในครอบครัวก็ขัดขวาง บอกตรงๆว่าต่อให้นัทเป็นปานกระบือก็ยังต้องถอดใจเลย
ที่จริงว่าถ้าหากว่าไปจากที่นี่ด้วยกันไปเริ่มต้นใหม่ที่อื่น โดยที่ทั้งคู่สามารถก้าวข้ามอุปสรรคทางความรู้สึกของกันและกันได้ก็เวิร์คนะ ไปที่ไม่มีใครรู้จัก นัทกับทิวก็เป็นแค่ผู้ชายสองคนที่รักกับเฉยๆ
แต่ตอนนี้คันมือมาก..เป็นไรไม่รู้ พิมพ์ไปเกาไป
เราว่าคุณอาจจะเป็นโรคที่นักเขียนหลายคนเป็นกันค่ะ คันมืออยากเขียนยาวๆ :z1:
มาสั้นๆได้แต่สมควรมาบ่อยๆนะคะ
-
อย่าว่าแต่ทิวไม่เข้าใจเลย เราก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน
-
ชอบมากก
เอาอีกขอดราม่าหนักๆๆๆ
อ่านแล่วหน่วงหัวใจ
ชอบบบค่าา
-
ตอนนี้ชั้นเสียน้ำตาให้ไอ้นัทหรือนี่
ถ้าเอ็งจะเป็นขนาดนี้ก็อย่าโหดตั้งแต่ทีแรกดิว๊าาาาาาา กระซิกๆ T_T
ป.ล. ตกลง "สั้น" จริงๆซินะ :hao3:
-
คนเขียนคะ ให้ไอ้นัทมันติดเชื้ออีโบลา ตายไปเลยค่ะ :hao3: :hao3:
ทิว หาผัวใหม่เลยลูก :hao4: :hao4:
-
ก็ถ้ารักกันมากทั้งสองคนขนาดนี้? ก็ยอมรับใจตัวเองไปสักที แล้วอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขเถอะ ฮืออออ
-
ถ้ามันสั้น ขอสนับสนุนว่า
เรื่องสั้น วันละตอน มันก็ดีน่ะ
-
ถ้าเขียนให้นัทตายอยากทิว
คงเป็นตราบาปในใจทิวทั้งชีวิตแหงๆ
55555555
คุณนัทตายไปก็ดี
อารมณ์ซาดิสขึ้นเลยผมนี่
อยากเห็นทิวช็อก
ร้องไห้เลยยิ่งดี
แบบวันดีคืนดีพระเอกโดนรถชนตาย
5555555555
พลังsแตกซ่าน
ตอนทิวร้องไห้คงจะน่ารักและงดงามมากๆ55555
บอกเลยนิสัยอย่างทิวน่ะไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตา
เหมือนเข้มแข็งแต่จริงๆแล้วอ่ะที่เขียนมาเนี่ยทิวเป็นคนอ่อนแอมากเลยนะ
คือเกลียดที่นัททำร้ายร่างกายจิตใจใช่ป่ะกักขังหน่วงเหนี่ยวใช่ป่ะ
คนปกติถ้าเกลียดขนาดเนี้ย
รอยแผลที่ร่างกายไปหาตำรวจแล้วแจ้งจับสิ55555
เห็นชัดๆเลยว่าทิวยังไม่ทำเลย
แต่ปล่อยให้เขาตื้อๆๆทำร้ายๆๆๆๆ
แล้วปฎิเสธพระเอกว่าเกลียด
จริงๆแล้วรักเขาเต็มๆเลยหรือเปล่าแต่ไม่ยอมรับความจริง
บางทีคนเราถ้าโดนทำขนาดนี้
คุณนัทอ่ะอาจโดนแทงไส้ไหลไปและ
ขนาดเรายังคิดเลยว่าถ้าโดนคงจะแจ้งตำรวจเอาเรื่องจนถึงที่สุด
ฟ้องพ่อแม่บลาๆๆๆ
หรืออาจฉวยโอกาสวางยาพิษแน่ๆ
อีกอย่างนี้คือแผนของเธอใช่ใหมทิว
ยั่วยวนให้คุณนัทหลง
เพื่อทำร้ายจิตใจเป็นการล้างแค้นสินะ
จิตใจเธอทำด้วยอะไร
ล้อเล้นนะเรารู้ว่าทิวเป็นคนดีแหละ
คนดีมั่กไม่กล้าทำร้ายคิดร้ายคนอื่น
แต่บางทีก็อดรู้สึกไม่ได้ว่าเธอกำลังล้างแค้นคุณนัทอยู่
แล้วก็ทำได้อย่างสาสม
แบบต่อให้รักมากแค่ไหนเขาก็ไม่รักตอบ
มันทรมาณนะจ๊ะ
ถ้าเธอไม่รักคุณนัทฆ่าทิ้งเลยสิ
คุณนัทจะได้หยุดรักเธอ
-
สงสารรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรอ่ะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะ
จะพี่น้องหรืออะไรก้อช่างมันเถอะ........ก้อรักอะ....คิดมากทำไม
จะผิดหรือถูกก้อช่างเถอะ......................
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
เหมือนยิ่งอ่านนัทยิ่งน่าสงสารยังไงไม่รู้
เหมือนรักดค้าข้างเดียวพยายามยื้อเพื่อ
ที่จะประคองความรักอยู่คนเดียวจนเหนื่อย
และเหมือนกำลังจะหมดแรง
-
ตามทันแล้วๆ เย้ :-[ ตามมาจากกระทู้แนะนำ
ชอบๆ สนุกๆๆ
แต่หมั่นใส้อิตาคนเขียน
บางทีสะบัดนิ้วพรืดสองพรืดจบซะงั้น
แต่ก็นะ มาต่อบ่อย อภัยได้ :เฮ้อ:
-
:katai4: :katai4: :katai5: :ling1: :m16: :a5:
ซึ้งเลยกะตอนล่าสุด
สั้นจริงๆ T_T
-
เอาดิอ่ะ คำพูดนัทนี่ชัวร์เลย ทิวรักนัทแล้ว แต่เพราะคำว่าศีลธรรม
แต่นัทแกพูดเรื่องตายนี่ ฉันผวาจังว่า ตอนต่อๆไปแกอาจจะตายด้วยอะไรสักอย่างเพื่อเปิดตัวพระเอกตัวจริง (เดี๋ยวนี้มันก็ชัดเจนแล้วนะว่านัทเป็นพระเอกน่ะ)
-
สงสารนัทมากจริงๆ อยากให้ทิวรู้ใจตัวเอง ยอมรับสักที :hao5:
-
รอพวกเค้าแฮปปี้เอนดิ้งอยู่น่ะ :mew2:
-
รออยู่นะค๊าาาาาา อยากอ่านต่อแล้ววววว :mew2: :katai4:
-
เลื่อนทีเดียวจบ :mew5:
-
สตั๊นแปป หลังจากอ่านจบด้วยความรวดเร็ว เพราะช่างสั้นเหลือหลาย นัท ทำไมถึงได้รักทิวขนาดนี้ คือตอนแรกเลวหง่ะ แต่เอาเป็นว่าหลายสิ่งข้าเจ้าเข้าใจ รักและแค้น เลยออกมาเป็นสมการได้คำว่าเลว แต่ขณะเดียวกันก็พระเอ๊กพระเอก ทำทุกอย่างได้เพื่อทิว ในขณะที่ทิว ไม่เคยรับรู้ความจริง คือ ถ้าไม่รัก ก็คงไม่ทน คิดว่าทิวอาจรักนัท แต่พยามปฏิเสธตัวเองละมั้ง คิดไม่ตก ขี้เกียจคิด นิยายสดอะไรมันก็เกิดขึ้นได้ หวังว่าตอนหน้าจะไม่ใช่การสไลด์ปื้ดเดียวสามวิ จบ หึหึ ^^
-
อ่านมาจนถึงตอนปจบ.ละค่ะ จะว่าสั้นก็สั้นมั้ง แต่เค้าโอเคอะ 555 งั้นไม่ขอพูดเรื่องความยาวละกัน :katai5: (แต่เดี๋ยวๆแกเพิ่งพูดไป - -")
อ่านเม้นคนอื่นเค้าบอกว่า น้ำตาไม่ค่อยไหล แต่ทำไมพอเราอ่านแต่ล่ะตอน >> :o12: กระดาษทิชชู่ชุ่มไปหมด เอิ่มม สงสัยเราจะบ่อน้ำตาแตกง่ายมั้ง เอิ๊กๆๆ
ชอบอะเรื่องนี้ คือแบบตอนแรกนี่เกลียดอิตานัทมากกกกกกก มว๊ากกกกกกกกกกกกกกกก :katai1:
เลวสุดๆ เลวไปไหนคะขุ่นพี่ แต่ก็พอรู้ๆแกวแหละว่า ยิ่งรักยิ่งเกลียดอะ แบบเหมือนรักตั้งแต่แรก แต่ไม่รู้จะแสดงออกยังไง เพราะมีความเกลียดในตัวด้วย ผลสุดท้ายการระบายความรักของนัทเลยผ่านทางความเกลียด และรุนแรงได้อีก 18+++ 555
แต่สุดท้ายแล้ว นัทก็กลายเป็นคนน่าสงสารสุดนะ คือนี่ถ้าไม่มีคู่หมั้นวีมาเกี่ยวข้องน่ะ เท่ากับวีโสดอะ แกกินแกลบผสมเหล้าย้อมใจแน่แกเอ้ยยย ไปแสดงความรักแบบอารมณ์ทำลายล้างงั้น ใครเค้าจะชอบฟร่ะ! แต่นี่นิยายไง๊ เออ เลยมีโอกาส 55
นั่นล่ะ แฮปปี้เอ็นดิ้งไวๆนะ รออยู่ว่า ทิวจะกลับมารักนัทได้ไหม
Ps. อ่านแต่ละตอน พวกดราม่าสงสารนัท สงสารทิว แล้วหัวใจมันหนึบๆ :ling3: หรือช้านจะเป็นโรคหัวใจ ไม่ใช่ละ เลิกเพ้อๆ 555 เตรียมอ่านต่อนะครัช
-
คุณนัท จริงจังกับความรักมากกกก :m15:
หายมานานแบบนี้ ที่บ้านไม่วุ่นวายกันแย่รึ! คุณนัท :ruready
ทำใจลำบากซะแล้วทิว :เฮ้อ:
ตอนที่นัทบอกว่า เมื่อไหร่ทิวจะหยุดซะที เหนื่อยที่จะตามแล้ว แต่ไม่ทำก็ไม่ได้ ........... น่าเห็นใจ
คุณนัทรักทิวมากมายจริง ๆ T.T
ขอบคุณนักเขียนนะคะ ถึงจะไม่ยาวมาก แต่ก็มีคุณภาพค่ะ ^__^ :L2:
-
“เจ็บ..” ผมนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวด “อ๊ะ..คุณนัท..”
ผมยอมแพ้มัน..ยอมแพ้ให้กับน้ำตาและการกระทำของมัน จนสุดท้ายก็ยอมให้ทุกอย่างกลับมาเป็นเหมือนเดิม
“ทิว..”
“อื้อ..”
“ไอ้ทิว..”
ผมนอนกับมันอีกแล้ว..นอนกับมันทั้งที่เคยบอกกับตัวเองว่าจะไม่ยอมให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีก
“กูรัก..”
“ผมรู้..รู้แล้วครับ อื้อ..”
“รู้แล้วก็ช่วยยอมรับสักที..”
อยากจะพูด..อยากจะถามอะไรมันอีกมากมาย แต่ตอนนี้ผมทำได้แค่ปลดปล่อยตัวเองไปตามอารมณ์..อารมณ์ที่มันเป็นคนสร้างขึ้นมา
“ยอม..รับ..อะไรเหรอ..ครับ”
“ยอมรับว่ามึงพลาด..พลาดตั้งแต่ยอมให้กูเข้ามาที่นี่แล้ว..” มันชี้เข้ามาที่หน้าอกด้านซ้ายของผม “ทำไมไม่ยอมรู้ตัวสักที..”
ผมหลบตามันที่กำลังมองจ้องมา..ก่อนจะเผลอกัดริมฝีปากตัวเองอย่างใช้ความคิด “หรือต้องรอให้กูตายไปอย่างที่ขู่จริงๆ มึงถึงจะยอม..”
“ผม..”
“กูไม่เข้าใจเลย..ไม่เข้าใจสักนิดว่ามึงกำลังกลัวอะไร”
“...”
“ทำไมถึงยอมรับความรักไปจากกูไม่ได้”
ผมหลับตาลง..รู้สึกไม่อยากคิดไม่อยากทำอะไรอีกแล้ว มันเองก็คงเหมือนกัน..เพราะทันทีที่ผมปิดตาลงมันก็ถอนตัวออกไปจากร่างกายผมด้วย เรานอนหันหลังให้กัน..ต่างคนต่างจมอยู่ในความคิด อยู่ในโลกของตัวเอง
ผมไม่รู้ว่ามันกำลังคิดอะไร..
แต่สำหรับผมตอนนี้..ในหัวมันมึนๆ วุ่นวายไปกับความคิดร้อยล้านอย่างเต็มหัวไปหมด
.
.
“ย้ายไปอยู่ริมทะเลดีไหม..” คำถามนี้เกิดขึ้นหลังจากเหตุการณ์นั้นสองวัน “ไปอยู่ในที่ๆ มึงชอบไง”
“...”
“เผื่อมันจะทำให้มึงคิดอะไรออกง่ายขึ้น”
ใช่ครับ..หลังจากที่เรานอนหันหลังให้กันเต็มๆ หนึ่งคืน มันก็หันกลับมาบอกกับผมว่า..จะให้เวลาผมได้คิดได้ตัดสินใจดู ว่ายังยืนยันที่จะทำร้ายมัน..ทำลายความรู้สึกมันอยู่อีกไหม ผมรู้สึกเลยว่ามันดูโตเป็นผู้ใหญ่ขึ้น..ใจเย็นและมีเหตุผลมากขึ้น ในขณะที่ผมกลับทำตัวเป็นเด็กไปได้อย่างไม่น่าเชื่อ..
“แต่ผมชอบที่นี่นะครับ..”
“งั้นก็ตามใจ..”
“...”
“กูแค่คิดว่ามันอาจทำให้กูมีความหวังมากขึ้นเท่านั้นเอง..”
“บางทีผมก็รู้สึกว่าคุณกลายเป็นใครก็ไม่รู้..” ผมหันไปมองหน้ามัน “กลายเป็นคนที่ผมไม่เคยรู้จักเลย..”
“แล้วมึงคิดว่าที่กูเป็นอยู่ตอนนี้มันดีไหม..”
“ไม่รู้สิครับ..” ผมพูดเรื่อยๆ “..คงแค่ยังไม่ชิน”
“...”
“แต่การได้เป็นตัวเองมันน่าจะดีที่สุดนะครับ” เป็นตัวเองเหมือนที่ผมเคยอยากเป็นมาตลอด..เป็นตัวเองโดยที่ไม่ต้องมีมันคอยมาบังคับ “แบบนั้นน่ะ..ผมอยากเป็นมาตลอดเลย”
“งั้นก็เป็นซะสิ..”
“...”
“ทำตามที่ตัวเองต้องการเสียให้พอ..”
“...”
“กูสัญญาจะไม่วุ่นวายอะไรกับมึงอีกแล้ว..”
“ทำไม..ล่ะครับ”
“ไม่รู้สิ..” มันว่าแล้วหันมองออกไปนอกประตู “ความเจ็บปวดมันคงสอนกูมั้ง”
Ma-NuD_LaW
ไอ้บ้านัท..ทำไมน่ารักอย่างนี้ บ้าจริง !
.
.
เรื่องสั้นวันละตอนมาแล้ว :laugh:
จากคอมเม้น เอาเป็นว่า..สไลกันวันละปื้ดละกัน ความสามารถมีเท่านี้ :hao5:
.
.
ฝันดีนะครับ :pig4:
-
^
^
|
|
|
จิ้มตูดดดด จึกๆๆๆๆ
ไปอ่านก่อนค่าา555
-
กลัวใจของนัทจัง อ่านแล้วรู้สึกว่าจะจากกันไปอีกแล้ว
-
นัทพระเอกมากๆ
-
ทิวเอ่ยหนู บางทีสิ่งที่หนูคิดมันอาจไม่จริงก็ได้ป่ะ สงสารนัทอ่ะ ยอมรับนะว่าเกลียดนัทตั้งแต่เปิดเรื่อง แต่ตอนนี้สงสารมากๆ
-
ทิวคือกำลังสับสน คงต้องให้เวลาบ้าง แต่ที่จริงทิวก็มีบุคลิกเย็นชาด้วยเนอะ
เอาใจช่วยทั้งสอนเลย โดนเฉพาะพระเอก ดูอ่อนแอมาก
ขอบคุณค่ะ
-
อ๊ากกกกกกกกกกก :hao7: ตอนนี้รักหลงนัทเทให้เธอหมดทั้งจายยยย
ทำไมถึงอดทนขนาดนี้ฮื้อนัทท อยากให้นัทเป็นคนเดิม กลับมาเป็นตัวเองสักที :hao5:
-
สู้ต่อปายยย
-
เริ่มสงสารนัทแระ :m15: :m15:
-
สตั๊นไปแป๊บหนึ่ง นัทป้าเพิ่งคิดว่าเอ็งกำลังจะตายไปเมื่อตอนก่อนนะ ไหงมาตอนนี้เอ็งมีแรงอีกเล่า? ได้(เสีย)น้ำแล้วใช่ไหมก็เลยมีความหวัง? เอาเถอะมาตอนนี้เอ็งแม๊นแมนเลย ป้าว่ายังไงเอ็งก็คงเป็นพระเอกแหละ
ทิว เอาสักอย่างเถอะ ไหนๆนัทมันก็จะปล่อยเอ็งไปแล้ว ถ้าไม่เอานัทมันจริงๆก็บอกมันไปเถอะ นัทมันก็ไม่ใช่ของตายนะ ตอนนี้มันมาตามเพราะว่ามันยังรักอยู่แต่ถ้ามันตัดใจแล้ว..... ทิวยังไม่รู้ใจจริงของตัวเองอยู่ ไม่อยากย้ายเหมือนอยากให้คนของหญิงแม่มาตามนัทกลับไป ถ้าไม่เอานัทมันจริงๆก็เลิกด้วยตัวเองเถอะ
แซวคนเขียน - เลื่อนมาหาตอนใหม่ก็มีอันข้ามไปเฉยๆ เพราะว่ามีคนอ่านคนอิ่นเขาโพสต์ยาวๆไปก่อนหน้านั้น 5555
-
ก๊อดช่า :a5:
คุณนัทจะตัดใจแล้ว
คนอ่านเศร้าเบย
จะทิ้งทิวแล้วหรา
อ่านแล้วหมดแรงเลยทีเดียว
ถึงเวลาที่ทิวต้องเลือกแล้วสินะ
ว่าจะเป็นอิสระโบยบินไปในท้องฟ้า
หรือจะเลือกอยู่บนพื้นดินกับคุณนัทต่อไป
จบแบบไหนก็ดี
แต่ฉันเชียร์ให้คู่นี้สมหวังรักกันจนกว่าจะตายไปข้าง
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
แต่ละตอน........สั้นอ่าาาา
มายาวๆเลยยยยยยยยยยย
-
:angry2: :ling1: คนเขียนอยู่ไหนนนนนนน มาให้ตีตูดซะดีๆ ฮ่วยหน้อ
ทำคนอ่านค้างคาอีกแล้ว
รีบมาต่อเลย :call:
หนุกๆ รออยู่นะคับ :z3:
-
ตอนนี้หันมาเป็นแม่ยกนัทละ นัทสู้ๆ นัทสู้ตาย นัทไว้ลาย สู้ตายสู้ๆ :katai2-1:
-
รู้สึกรักคนแต่งขึ้นมาทันที
นัทอย่าเพิ่งท้อดิ ทิวงี่เง่าว่ะ
เหมือนสองคนนี้นิสัยจะสลับสับเปลี่ยนกันน่ะ
-
นัทดีขึ้นเยอะแล้วนะ :mew2: :ling3:
-
:katai1: ลุ้น
-
ทิวยอมรับชะตากรรมเถอะ :oo1: เดี๋ยวก็มีความสุขไปเอง เชื่อเรา :impress2:
+1 o13
-
เห้ยยยย คือนัทจะตัดใจแบบนี้ไม่ได้น้า รู้ว่ามันเหนื่อย แต่สู้ต่อไปสิคร้าบบ T^T
-
นัทจะตัดใจแล้ว ยอมแพ้แล้วเหรอ
แล้วอย่างนี้จะเอาชนะจิตใจของทิวได้ยังไง
-
นัท นายหล่อมากตอนนี้
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ตามมาจากกระทู้แนะนำ อ่านทันแล้วววว
เครียดตั้งแต่ตอนแรกยันตอนปัจจุบัน (ไมเกรนแทบขึ้น55)
อยากได้ตอนจบแบบแฮปปี้ รักกันๆๆๆ
-
สู้ๆทั้งนัททั้งทิว
:mew1:
-
อ่านทันแล้ววว รวดเดียวเลย ละตอนนี้ก็อินมากด้วย
เดี๋ยวเกลียดเดี๋ยวสงสารนัท :m15:
คนแต่งเก่งมากมีครบทุกอารมณ์เลย o13
-
ทำไมถึงรู้สึกว่านัทกำลังจะจากไป ทิวจะเอายังไงจะปล่อยนัทหรือจะอยู่กับนัทก็เลือกเอาอย่าลังเล เราสงสารนัทมากนะ
-
ทิวอย่าทิ้งนัทนะ :mew2:
-
คุณนัทเป็นแบบนี้ ไม่ค่อยชินเลย 555 น่ารักไปอีกแบบ
นัทไฟเขียวแบบนี้ ทิวเป็นตัวเองให้เต็มที่ไปเลยนะ ^^
อยากรู้เหมือนกันว่า ทิวตัวจริงเป็นแบบไหน
คุณนัทจะรับได้ไหม?
-
มาต่อไวไวนะคะ :mew2: :mew2:
-
ถ้าจะสั้นขนาดนี้
-
เศร้ามาก เห้อ!!!
เมื่อไหร่เรื่องจะเปลี่ยนไปในทางที่ดีนะ
-
ชอบอ่านตอนคนเขียนทอล์คมากก ฮาตลอด. :laugh: :laugh: :laugh: รอตอน(สั้น) ต่อไปค่าา
-
นัทเปนพระเอกแลัวน้าาาา :กอด1:
-
:m15:
//เม้นแรกของเรื่องเพราะเพิ่งมาอ่าน แบบยาวๆ
ชอบปมบีบคั้น / ความแรงของเรื่อง แต่เศร้านิดนึง เพราะตัวเองไม่ค่อยชอบ แนว incest เท่าไร แต่พออ่านไปเรื่อยๆ ก็อยากรู้ตอนต่อ :hao5: :hao5: สงสารตัวเอง
บางทีก็เข้าใจนะว่า นัทมีปมมีเหตุผลที่จะเกลียดทิว แต่หลายอย่างที่นัททำมาก่อนหน้านี้ โดยเฉพาะที่ข่มเหง ทั้งทำร้ายร่างกายทิวมาตลอด ตั้งแต่ต้นเรือ่ง รู้สึกเศร้าและเกลียด นัทมาตลอด
คือตอนหลังมาทำดี สารภาพรัก มันก็เข้าใจอ่ะ แต่ มามามองในมุมทิวแล้ว คือ คิดว่า กลัว ด้วย และก็ สงสาร แต่ เพราะหลายๆ อย่าง ทั้งเรื่องร้ายๆที่เคยเจอ ทั้ง ที่เป็นพี่น้องกันมันก็ทำใจให้ยอมรับง่ารักลำบาก
ทั้งนัทและคนอ่านส่วนใหญ๋ บอกว่าทิวรักนัทแล้วนะ ยอมรับตัวเองซะที แต่เรายังไม่รู้สึกเลยว่า ทิวรักนัทตอนไหน รักได้จริงๆ ไหม
นัทอาจจะรักทิวเพราะความประทับใจของเด็ก แต่ทิวล่ะ ? เจอแต่ความเลวร้ายมาตลอด มาทำดีให้ทีหลัง ก็ ไม่แน่หรอกว่า จะรักกันได้จริงๆ
พิมเอง งงเอง แต่จากตรงนี้คือ ยังไม่รู้สึกว่า ทิวรักนัทนะ ถ้ารักอาจจะรัก เพราะ สายเลือดเดียวกันก็ได้
แต่แบบ ไม่รู้สิ จนถึงตอนนี้ทั้งๆที่ยืนยันมาแล้วอย่างนั้น แต่เค้าก็ ยังหวังว่า จะไม่ใช่พี่น้องแท้ๆ เพื่อว่าเรื่องราวจะดำเนินและจบลงไปด้วยดี
คือจบการตัดสินใจของคนทั้งสองที่ความรู้สึกแค่รัก /ไม่รัก โดยไม่ต้องคิดหนักในมุมของศีลธรรม
:เฮ้อ:
สู้ๆ ค่อ รออ่านนะคะ
-
อ่านรวดเดียวเลย ชอบมากกกก
รอตอนต่อไปน้าา
-
เลื่อนทีเดียวจบ :mew5:
ขำกร๊ากเลยกะเม้นนี้ 5555
-
วันนี้มามั้ยน้า :katai5:
-
ตกลงเป็น "พี่น้อง" กันจริงๆอ่ะ????
-
คำสัญญาที่ว่ามันจะไม่วุ่นวายอะไรกับชีวิตผมของมันก็คือ การเลิกบีบบังคับ..เลิกเอาแต่ออกคำสั่งให้ผมทำนู้นนี่ตามใจมัน และการเลิกใช้กำลังเพื่อให้ได้ร่างกายผม เพราะทุกครั้งหลังจากนั้นมันมักจะเอ่ยปากขอผมก่อน..หากว่ามันอยากได้หรือต้องการอะไรจากผม
โดยเฉพาะเรื่องเซ็กส์..มันมักจะสามารถหาวิธีที่ทำให้ผมใจอ่อนยอมตามมันได้ทุกครั้งอย่างไม่น่าเชื่อ อย่างครั้งนี้เองก็เช่นกัน..
.
.
“ผมเหนื่อย..” ผมว่าแล้วผลักอกมันไว้ “พอ..พอก่อนได้ไหมครับ”
“เข้าใจแล้ว..” มันดึงตัวเองออกจากร่างกายผม..ก่อนจะก้มลงมาจูบเบาๆ บนหน้าผาก “นอนเถอะ..”
“ขอบคุณนะครับ..”
“เปลี่ยนจากขอบคุณ..เป็นเริ่มรักกูบ้างก็คงดี”
ผมยิ้มไปกับเสียงบ่นพึมพำนั่นก่อนจะค่อยๆ หลับตาลงในอ้อมกอดของมัน..อ้อมกอดที่มันมีให้กับผมอย่างนี้ทุกๆ คืน
.
.
“ผมอยากกลับไปกินอาหารไทยแล้ว..”
ผมบอกมันก่อนจะลุกขึ้นเก็บข้าวของ..ไม่ลืมจะหยิบบัตรกดเงินที่เลขาของแม่มันเป็นคนให้ไว้ขึ้นมาหักแล้วทิ้งลงบนพื้นต่อหน้ามันตรงนั้น มันทำท่าตกใจนิดหน่อย..ก่อนจะยิ้มออกมาเมื่อเห็นว่าผมหยิบเสื้อผ้ามันยัดลงกระเป๋าไปด้วย
“แล้วมึงอยากไปไหน”
“ไม่รู้สิครับ..” ผมยิ้มให้มัน “..คุณอยากไปที่ไหนล่ะ”
“หึๆ”
เราช่วยเก็บข้าวของก่อนจะเอาเงินไปให้ป้าเจ้าของบ้านเพื่อชดเชยที่เราออกจากบ้านก่อนกำหนด..ผมหันกลับไปมองบ้านหลังนั้นเป็นครั้งสุดท้าย จดจำภาพทุกอย่างเอาไว้ให้ขึ้นใจ ผมชอบบ้านหลังนี้นะ..เหมือนมันมีทุกอย่างที่ผมอยากได้ น่าเสียดายอย่างเดียวที่มันไม่ใช่บ้านเกิดเมืองนอนของผม
.
.
มันพาผมกลับมาในเขตประเทศไทย..ก่อนจะหารถแล้วขับพาผมเดินทางไปเรื่อยๆ จนถึงกระบี่ ทะเลกระบี่ที่ผมชอบ..ทะเลที่มันเองคิดว่าจะสามารถช่วยให้ผมใจอ่อนได้
.
.
“จะพักโรงแรมไหนครับ” ผมถามก่อนจะมองตึกสูงที่ตั้งเรียงรายข้างหน้า
“บ้าน..”
“ครับ ?”
“มึงเคยบอกว่าอยากมาอยู่ที่นี่”
ผมทำตาโต..ก่อนจะถามมันด้วยความตกใจ “คุณนัท..ซื้อบ้านเหรอครับ..”
“อืม..”
“เมื่อไร..แล้วทำไม..”
“อย่าถามมาก..น่ารำคาญ”
ผมหุบปากฉับ..ไม่พูดไม่ถามอะไรอีก ทำแค่นั่งนิ่งๆ อมยิ้มไปกับสิ่งที่ได้ยินเมื่อกี้ มันซื้อบ้านแล้วเหรอ..เป็นบ้านติดทะเลแบบที่ผมอยากได้หรือเปล่า ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง..การอยู่ร่วมกันระหว่างผมกับมันคงไม่เลวร้ายเท่าไร
“ต้องแลกกับอะไรหรือเปล่าครับ..” เมื่อนึกได้..ก็ทำให้ผมต้องหยุดยิ้ม “ผมต้องตอบแทนด้วยอะไรหรือเปล่า..”
“ที่ผ่านมายังพิสูจน์ไม่มากพอหรือไง..”
“...”
“กูขอเท่าที่มึงให้ได้..แล้วมึงยังจะระแวงอะไรอีก..”
“ผม..”
“กูไม่ขออะไรมากหรอก..”
“...”
“แค่มึงไม่ไล่กูไปไหน..มันก็ดีแล้ว”
“ทำอย่างกับว่าผมไล่จริงๆ แล้วคุณจะไป” ผมบ่นประชดมัน
“นั่นสินะ..” มันว่าแล้วเหลือบตามามองผม “นั่นคงเป็นสิ่งเดียวที่กูให้ไม่ได้”
“...”
“กูไม่มีมึงไม่ได้หรอกทิว..”
.
.
ผมมองบ้านไม้สีฟ้าซีดริมทะเลด้วยความสนใจ..ถึงมันจะไม่ใช่บ้านใหม่สีสวยๆ อย่างที่ผมคิดว่าจะเป็น แต่มันก็ทำให้ผมรู้สึกชอบมากอยู่ดี “ตอนนี้กูมีเงินไม่มากพอจะซื้อบ้านใหม่ๆ ให้มึงหรอกนะ”
“...”
“แต่หลังนี้มันมาจากเงินที่กูหามาเองแน่ๆ”
“นานแล้วเหรอครับ..” ผมลังเลที่จะถาม..เมื่อนึกขึ้นได้ว่าก่อนหน้านี้มันเพิ่งบอกว่ารำคาญ “ที่ซื้อบ้านหลังนี้..”
“กูบอกแล้วไง..ว่ากูคิดเรื่องนี้มานานแล้ว”
“...”
“คงนับตั้งแต่วันที่มึงเอาแต่นั่งจ้องทะเลจนลืมหิวนั่นแหละ..”
“ขอบคุณนะครับ..”
.
.
แล้วคำขอบคุณของผมก็จบลงที่เตียงเหมือนทุกที..ต่างกันแค่ครั้งนี้ผมเป็นฝ่ายเริ่มก่อน มันจูบผม..กอดผมด้วยแรงทั้งหมดที่มันมี จนผมรู้สึกว่าครั้งนี้มันดูรุนแรงและเจ็บปวดมากที่สุดในรอบหลายสัปดาห์ที่ผ่านมาเลย..
“ไม่ต้องขอบคุณ..”
“...”
“ไม่ต้องแลกมันด้วยอะไร..”
“...”
“แค่ช่วยเห็นใจกูบ้างก็พอ..”
ผมพยักหน้าหลับหูหลับตารับจูบของมันไป ก่อนจะส่งเสียงครางแสดงออกถึงความพอใจจากสัมผัสของมัน
.
.
ไม่รู้สิครับ..ไม่รู้ว่าผมยอมรับสถานะ..หรือยอมรับกลายๆ ว่าจะใช้ชีวิตร่วมกับมันแบบนี้ไปเมื่อไรตอนไหน รู้แค่ว่าตอนนี้การมีมันอยู่ในชีวิตก็ไม่ได้รู้สึกแย่อะไร
.
.
บางครั้งผมก็คิดว่าตัวเองดูโรคจิต..ผมทำตัวคล้ายคนบ้าที่แสร้งทำทุกอย่างไปอย่างคนไม่รับรู้อะไร ทั้งๆ ที่ส่วนลึกในจิตใจต่างหากที่เรียกร้องอยากจะทำจนทุกอย่างกลายเป็นอย่างนี้..
การอยู่กับมัน..ก็เหมือนกับการที่เรายื่นมือไปสัมผัสน้ำทั้งที่รู้อยู่ว่าอากาศภายนอกมันกำลังเย็นจัดนั่นแหละครับ แรกๆ มันก็เย็นยะเยือกไปถึงกระดูก..แต่พอผ่านไปไม่นานมันก็กลับกลายเป็นอุ่นขึ้นจนน่าประหลาด และเมื่อพอเราคิดดึงมือกลับเข้ามามันก็หนาวเย็นเสียจนเราต้องยื่นมือกลับเข้าไปในสายน้ำนั้นอีกครั้ง..
ตอนนี้ผมรู้สึกสงสัยเหมือนกัน..ว่าเป็นตัวเองผมเองหรือเปล่าที่เริ่มจะขาดมันไม่ได้ ?
Ma-NuD_LaW
นึกอยู่นะ..ว่าเขียนอะไรตอนไหน ที่ทำให้คนอ่านคิดว่านัทมันจะยอมวางมือจากทิวไป
อ่อ..ตอนที่มันเหม่อมองออกไปนอกประตูสินะ :laugh:
.
.
อากาศเย็น..ดูแลสุขภาพด้วยนะครับ :กอด1:
-
เอาละนะ ต่างฝ่ายต่างขาดกันไม่ได้จากนี้ไปก็สู้ด้วยกัน สู้เพื่อกันและกัน เอาใจช่วยทั้งคู่ + คนเขียนด้วย
-
แล้วเรื่องมันจะเป็นยังไงต่อ. น่าติดตามครับ
-
กิ๊วๆ คงไม่มีเบิดลูกใหญ่แล้วละมั้ง
-
ทิวเริ่มยอมรับตัวตนของนัทได้แล้วสินะ
เริ่มตต้นกันใหม่นะ สร้างสิ่งที่ดีด้วยกัน
-
เห็นใจนัทนะ....
และ ทิวก็คงใจอ่อนแล้วด้วย
รอบทสรุปต่อไป . .
-
เตรียมมาม่าชามยักษ์ได้แล้วมั้ง ใช่ป่ะ o18
-
ตอนนี้ยาวเปนพิเศษอ้ะ ><
-
จะขอรักเธอทุกชาติไป นัทกล่าว 5555 นัทรักทิวมากจริงๆ
มากแบบมาก ทิวก็รักแต่แค่ไม่ยอมรับ
มีบ้านอยู่ด้วนกันด้วย ขอให้ทั้งสองมีความสุข
ขอบคุณค่ะ
-
:hao5:
-
ลองเข้ามาดู แล้วก็ได้อ่านจริงๆ คริคริ :katai2-1: :katai2-1:
เอาใจช่วยนัทอีกคน :z2: :z2:
-
บ๊ะ ยาวแหะ :laugh:
ตอนนี้ฟีลกู๊ดมาก กำลังดี
-
หวังว่ามะนุดแม่คงไม่ตามาแหกอกนา
ไอ้วีก็ไม่ควรโผล่มานะ
ยังมิวยิ่งต้องเอาไปเก็บเลย
เป็นปลื้มกะพัฒณาการของทิวฝุดๆ :hao7:
-
โอ๊ยฟิน กว่าจะมาถึงจุดนี้ได้
รักนัททีเถอะ นะทิวนะ
-
ยอมรับนัทเหอะทิว
-
มาหวานๆแบบนี้กลัวจะมีดราม่าแบบจัดเต็มจริงๆเลย
-
ขาดเธอไม่ได้ หัวใจขอสารภาพ
:-[
-
ทิวชอบทำให้มันหน่วงอ่ะทั้งๆที่นัทมันชัดเจนขนาดนั้น
-
เริ่มใจอ่อนแล้วสิน่ะทิว
ก็ต้องลุ้นรอดูต่อไป
-
เออ สมยอมได้กัน เอ๊ย ได้อยู่ด้วยกันสักที เอ้า พระนางจะอยู่ด้วยกันแล้ว ขอใบยืนยันการตรวจดีเอ็นเอทีสิ ว่าไม่ได้เป็นพี่น้องกัน ไม่อย่างนั้นดราม่าบังเกิดแน่ ๆ
-
มีความสุขจัง :o8:
โล่งอกเหมือนลูกชายกำลังได้เป็นฝั่งเป็นฝาเลย o13
-
เอาล่ะ ทิวเริ่มมีใจให้นัทแล้ว หวังว่าคงจะไม่เปล่ียนใจซะก่อนนะทิว ต่อไปก็เหลือแต่ต้องผ่านอุปสรรคของนายแม่เท่านั้นซินะ
-
หน่วงได้ทุกตอนจริงๆ :ling3:
-
สงสารนัทเหมือนกัน แต่จะว่าไปมันยังเทียบไม่ได้กับสิ่งที่เคยทำเลวกับทิวตอนต้นเรื่อง
ไหนจะซ้อม ทำร้าย ข่มขืน เรียกว่าไม่มีอะไรดีต่อกันเลย
ทั้งรักทั้งเกลียดแต่ทำแบบนี้มันก็ไม่ไหวเหมือนกัน
คงต้องทรมานชดใช้กรรมอีกนานกว่าทิวจะหันมา
ส่วนทิว เป็นคนที่เข้าใจยากมาก เหมือนทำอะไรไม่สุดๆ
จะตอบรักก็ไม่กล้า ปากบอกว่าไม่ยอมรับนัท แต่ก็ทั้งซบทั้งกอดตอบ
เฮ้อ..หน่วงอย่างแรง ยังมองไม่เห็นตอนจบที่จะแฮปปี้อย่างคนเขียนบอกเลยค่ะ
สุดท้ายคงต้องให้พ่อมาเฉลยว่าไม่ใช่พี่น้องกันสิเนอะ ถึงจะรักได้อย่างบริสุทธิ์ใจ
รออ่านตอนใหม่ค่ะ เข้ามากด F5 เพื่อเรื่องนี้ทุกวันเลยค่ะ ชอบๆๆ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ ^^
-
:z3: นัทแปลก นัทจะตายไหม หรือเราคิดมากไปเอง
-
ทิวเริ่มใจอ่อนกับนัทแล้ววววว
แต่นัทดูแปลกๆไปนะ หรือคิดไปเอง
ดูยอมทิวทุกอย่างเลย จะมีอะไรหรือเปล่า
-
ขุ่นพ่อนัทไม่คิดจะออกมาแสดงความคิดเห็นบ้างเหรอคะ. :katai1: :katai1: ใช่ลูกหรือไม่ใช่ก็บอกมาค่าา.อมพะนำนะคะ.ชิ!!! :serius2:
-
ทำตามหัวใจตัวเองเถอะ น้องทิว
-
o22 เปิดผ่านบางเม้นนี่จะยาวกว่านิยายซะอีก :m14:
แต่อย่างน้อยตอนนี้ก็ไม่สั้นมาก (มั้ง)
แต่ อุต๊ะ ชีเริ่มจะรู้ใจตัวเองกะเขาบ้างแล้วเรอะ
-
ตอนนี้ยาวกว่าปกตินะคะ 5555555555555555555555555
เอาจริงๆตั้งแต่อ่านมาก็ยังไม่ได้สงสารนัทเลย(....)
เพราะตอนแรกๆนัทก็ทำกับทิวไว้เยอะเหมือนกันนั่นแหละ!
ไหนจะจับล่าม ไหนจะอะไร...
แต่ดูเหมือนทิวจะไม่ติดใจอะไรแล้วสินะคะ...
:katai5: :katai5:
-
ดีใจจังเลยนัทบอกรักทิวซ้ำๆอีกแล้ว
ทิวจ๋าอย่าแกล้งนานนักสิ :impress2:
-
คนเขียน คนั้งนี้ยาวขึ้นมาหน่อย ปรบมือ
ยังหน่วงตามแบบฉบับ รอค่า
-
หึหึ ใกล้แร้วสินะ
-
...แต่
.........แต่ ทิวก็พร้อมจะหนี เมื่อมี โน่น นี่ นั่น โน้น นี้ เข้ามากระทบ
สาธุ ขอให้ตูแค่คิดไปเองคนเดียวเถอะ อย่าให้คนเขียนคิดเหมือนกันเลย T_T
-
:กอด1:
-
กรี๊ดดดดดด อ่านทันแล้วค่าา
ไม่ได้เข้าเล้ามานาน.. มาเจอเรื่องนี้แล้วหยุดอ่านไม่ได้จริงๆ ฮือออ
สนุกจริงๆค่ะ ขอบคุณคุณคนเขียนนะคะ อิอิ
ขอเข้ามานั่งเกาะขอบเก้าอี้ลุ้นกับคู่นี้ต่อค่ะ o13
-
:mew2: เมื่อไหร่จะมา เมื่อไหร่จะมา :mew2:
-
หน่วงค่ะ ตัดสินใจยังไงดี
-
ขอบคุณ :)
-
:mew2: รออยู่นะคะ คิดถึงนัท คิดถึงทิว คิดถึงคนเขียน :mew2:
-
การที่ได้รับแบบไม่ต้องบังคับข่มเหง
มันสุขใจมากไหมคะ คุณนัท.....
ดีใจด้วยนะที่มีวันนี้ ^^
อากาศหนาวมากๆๆๆ แต่บ้านหลังน้อยริมทะเลช่างอบอุ่นจัง :)
ดูแลสุขภาพกันด้วยน๊า!!! คุณนัท นายทิว และคนเขียน
:กอด1:
-
อ่านมาตั้งแต่เเรกก็พอจะเดาได้ว่านัทรักทิว แต่นัทใช้อะไรคิดว่าที่ตัวเองทั้งทำร้าย กระทืบ ข่มขืน แล้วทิวจะรู้ว่านัททำเพราะรัก แล้วยังบ้าคิดว่านัทต้องรักตัวเองด้วย คนปกติที่ไหนคงจะไม่รักคนที่ทำร้าย ข่มขืนตัวเองหรอกครับ(นอกจากพวกมาโช)
พอทิวมาเจอวีนี่ผมแอบดีใจที่ทิวได้เจอคนดีๆสักที แต่ เฮ่อ สุดท้ายดันดีแตกซะได้ ไม่น่าเลย เสียดายคนดีๆแบบวีจริงๆ
-
แล้วจะยังไงกันละเนี่ย
คุณแม่จะตามมาอีกไหม
รออ่านตอนต่อไปค้าบ
-
หายเบย :katai5:
-
มันพาผมมาดูกิจการเล็กๆ ที่มันเคยบอกหลังจากเก็บข้าวของและพักจนหายเหนื่อยแล้ว..กิจการที่ว่าของมันก็คือการนำเข้าและส่งออกสินค้าจากไทยไปญี่ปุ่น และจากญี่ปุ่นกลับมาไทย ผมคิดว่ามันคงอาศัยจังหวะที่ต้องไปดูงานกับพ่อมันที่นั่นเพื่อสร้างฐานให้งานของตัวเอง และมันก็ทำให้ผมรู้สึกแปลกใจอยู่ไม่น้อย
“แล้วตั้งหน้าร้านที่นี่เลยเหรอครับ”
“อืม..” มันตอบรับ..แล้วหันมามองหน้าผม “ก็มึงชอบที่นี่ไม่ใช่เหรอ”
ผมยิ้มๆ ไปกับคำตอบของมัน ก่อนจะเดินเลี่ยงไปดูสินค้าในร้านจนทั่ว..มันเองก็เดินตามผมมาเงียบๆ แต่ริมฝีปากก็ยกยิ้มขึ้นไม่ต่างจากผมสักเท่าไร
“ขอบคุณนะครับ”
“กูบอกแล้วไงว่าไม่ต้องขอบคุณ”
เมื่อมันพูดอย่างนั้น..ผมเลยไม่คิดจะสงสัยอยากถามอะไรอีก ได้แค่เดินหยิบของในร้านดูไป..ก่อนจะเดินหลบเข้ามาในห้องที่ติดป้ายชื่อมันเอาไว้ เมื่อเห็นสายตาอยากรู้อยากเห็นของพนักงานในร้านมัน
.
.
“อายอะไร”
“ผมเปล่า..”
จะให้ผมบอกว่าอะไรล่ะครับ..ให้บอกว่าผมอายที่พนักงานในร้านมันเอาแต่มองพวกเราแล้วยิ้ม หรือจะให้บอกว่ารู้สึกเขินๆ ที่ถูกคนพวกนั้นจ้องที่นิ้วมือผมกับมันที่สวมแหวนแบบเดียวกัน..เหมือนตั้งใจสื่อความหมายให้ใครต่อใครได้รู้ว่าระหว่างเรามันมีอะไรที่มากมายกว่าที่พวกเขาเห็น
.
.
“ชอบหรือเปล่า” มันถามเมื่อดันตัวผมมานั่งที่เก้าอี้เรียบร้อยแล้ว
“ก็..ครับ” ผมตอบก่อนจะแตะแฟ้มที่วางอยู่บนโต๊ะมัน “ดูได้ไหมครับ”
“อืม”
ผมเปิดแฟ้มนั้นแฟ้มนี้ไปเรื่อยๆ ก่อนจะสะดุดกับบัญชีรายรับรายจ่าย “แล้วใครเป็นคนทำบัญชีครับ..”
“ก็..จ้างคนมาทำต่างหาก” มันว่าแล้วมองออกไปด้านนอก “คงออกไปหาอะไรกินอยู่มั้ง”
“ผมทำให้เอาไหมครับ”
“...”
“คุณนัท..”
“อยู่เฉยๆ ไปเถอะ” มันว่าแล้วยกมือขึ้นมาปิดแฟ้มลง “กลับบ้านกัน”
“ทำไมล่ะครับ”
“...”
“คุณนัท”
มันเงียบ..ผมเงียบ เราไม่ได้พูดอะไรกันอีกจนกระทั่งผมกลับมาถึงบ้าน ทันทีที่ลงจากรถผมก็เดินลงมานั่งเล่นอยู่ริมหาด..มองฟ้ามองทะเลไปเรื่อย ในหัวก็คิดๆ ว่าจะไปหางานทำแถวนี้..ในเมื่อมันไม่ยอมให้ผมช่วยงานมัน ผมก็คงต้องหางานอื่นทำ ถึงจะรู้สึกแปลกใจนิดหน่อย..ที่คราวนี้มันไม่ตอบตกลง ทั้งที่เมื่อก่อนมันเอาแต่คอยบังคับให้ผมต้องทำงานที่เดียวกับมันก็ตาม
.
.
“เป็นอะไร”
ผมหันไปมองมัน..ก่อนจะตอบกลับไป “เปล่าครับ..”
“...”
“แค่คิดว่าจะหางานทำใกล้ๆ แถวนี้..”
“ทำไมจะต้องทำ”
“แล้วจะให้ผมนั่งกินนอนกิน..เอาเปรียบคุณนัทอยู่อย่างนี้เหรอครับ”
“กูเคยพูดว่ามึงเอาเปรียบหรือไง”
“...”
“อยู่บ้านเฉยๆ น่ะดีแล้ว”
“แต่ผมไม่ชอบ”
“กูบอกว่ายังไงก็ทำอย่างนั้นเถอะ”
“ไหนบอกว่าจะไม่ยุ่งไม่บังคับผมแล้วไงครับ” ผมถาม..ทวงคำสัญญาที่มันเคยให้เอาไว้ก่อนหน้านี้ “แล้วนี่มันคืออะไร..ทำไมถึงไม่ให้ผมทำงาน จะไปช่วยงานที่ร้านก็ไม่ยอม”
“ทิว”
“ผมไม่ชอบแบบนี้..ไหนบอกว่าจะเลิกทำแบบเดิมแล้วไงครับ”
“กู..”
“พอเถอะครับ”
ผมยกมือขึ้นห้ามไม่ให้มันพูด..ก่อนจะหันหน้าออกไปมองทะเลไม่สนใจมันอีก ปล่อยเอาไว้แบบนี้แหละครับ..ปล่อยไว้เผื่อมันจะคิดได้บ้างว่าเคยพูดเคยให้คำสัญญาอะไรเอาไว้ จะได้รู้สึกอยากทำตามคำพูดของตัวเองบ้างสักที
.
.
“ขอโทษ..”
“...”
“ทิว..”
“รู้แล้วครับ..” ผมพูดทั้งที่ยังไม่มองหน้า “เป็นตัวของตัวเองไปเถอะครับ..ผมไม่เป็นไร”
“ไอ้ทิว !”
“อย่าเข้ามานะครับ..” ผมร้องห้าม..ก่อนจะขยับตัวหนี “อย่าทำให้ผมต้องกลัว”
มันชะงักไป..ก่อนจะทิ้งกำปั้นลงกับพื้นทรายแรงๆ “ก็แล้วทำไมต้องทำให้กูโมโห..”
“...”
“จะต้องมางี่เง่าอะไรนักหนากับอีแค่เรื่องไม่เป็นเรื่อง”
“พูดไปคุณก็ไม่เข้าใจหรอกครับ”
“ไอ้ทิว !”
“...”
“เออๆ กูผิดเอง..แล้วมึงจะให้กูทำยังไง” มันว่าแล้วดึงตัวผมให้เข้าไปหามัน “จะเอายังไงก็พูดมา”
“...”
“ทิว !”
“ให้ผมช่วยงาน..หรือไม่ก็ปล่อยผมไปหางานทำ”
“มึงนี่มัน..” มันจ้องหน้าผม “ไปช่วยกูทำบัญชีที่ร้าน พอใจหรือยัง !”
“ครับ”
“ให้เป็นครั้งสุดท้ายที่มึงจะทำตัวงี่เง่าแบบนี้นะทิว”
“...”
“กูเบื่อที่จะต้องมาคอยตามใจมึงแล้ว”
Ma-NuD_LaW
อากาศเปลี่ยน..เลยเป็นหวัดซะอย่างนั้น แล้วดันเป็นหนักกว่าทุกทีเลยทำให้ไม่ค่อยไหว
แต่ยังไงก็มาแล้วเนอะ ((รอดไหมหว่า..)) :hao7:
.
.
ขอบคุณทุกความเห็นนะครับ.. ขอบคุณที่ช่วยแนะนำนิยายกันด้วย ปลื้มจริงๆ :-[
เจอกันพรุ่งนี้ครับ :pig4:
-
:z13:
-
ถือไพ่เหนือกว่าเห็นๆ 5555 จัดว่าเด็ดค่ะทิว
ยอมเขาเถอะคุณนัท ไม่มีไรเสียหายนี่ หวงตลอด
ขอบคุณค่ะ
-
พอทิวเป็นแบบนี้ก็สงสารนัท
แงๆๆ หวังว่าหลังจากนี้คงไม่มีดราม่านะ
คุณลิงภูเขาพักผ่อนเยอะๆนะคะ
ขอบคุณที่ป่วยแต่ยังอุตส่าห์มาอัพค่ะ
:L2:
-
หวานกันจัง (?) :katai5:
-
อ่านแรกๆ กำลังจะบอกว่านัทดูแสนดีนะ
พอตอนท้ายเท่านั้นแหละ! นายนี่เสมอต้นเสมอปลายจริงๆ!(ฮา)
-
โอ๊ะ! หวานกันไม่กี่ตอนน ทะเลาะกันอีกแว้วววว :serius2:
-
มีแค่เนี๊ยะ :ling1:
-
โธ่ นัทตามใจทิวแค่นี้ทำบ่นนะ เค้าแค่อยากช่วยก็ให้ช่วยก็ดีแล้วนะนัท
-
ทำไมนัดไม่ยอมให้ทิวไปทำงานที่ร้านมันต้องมีอะไรแน่ๆ คนเขียนปูมาแบบนี้ นัทต้องมีความลับอะไรอยู่ หรือจะเป็นเมียน้อย ไม่เดาแหละรอดูต่อไป
-
รักษาสุขภาพด้วยน๊า
:mew1:
-
ดีใจเถอะมีเมียทำงานทำการ :mew4:
-
ครั้งสุดท้ายจริงเหยอออ :z2:
-
สุดท้าย นัทก็ยังเป็นนัท :m20:
-
ทำยังไง ถึงจะจบแบบมีความสุข???
-
โด่ว กลัวเมียนี่หว่า อิอิ น่ารักนะเนี่ย
-
เบื่อแล้วหรอนัท
-
ให้ทำงานทำการบ้าง
ทิวจะได้บายใจ
ให้เกาะกินคงไม่ใช่วิสัยทิว
-
ตามใจเมียหน่อย
-
นัทก็ยอมๆไปเหอะเรื่องแค่นี้เอง
อุตส่าห์ได้อยู่ด้วยกันแล้ว
-
:katai2-1: :katai2-1: ทิว นัท กลับมาแล้วววว :katai5: :katai5:
-
ไม่ใช่ว่าทิวแอบซ่อนความลับอะไรบางอย่างไว้ในร้านหรอกนะ แบบว่าแอบกิ๊กกับคนทำบัญชีที่หลบออกไปหาไรกินนั่น
-
เรื่องนี้สุดท้ายแฮปปี้ใช่มั้ยย :hao5:
-
ประโยคสุดท้ายของนัทนี่ทำเอาวิป พูดไม่คิดอีกแล้วนะนัท น่าตีจริงๆ
-
อาการกลัวเมียกำเริบหรือเปล่านัท5555+
-
ผมเรียกบัญชีมาตรวจสอบย้อนหลังก่อนที่จะเริ่มทำงานเลยได้เจอกับความผิดปกติเข้า..มันมีท่าทีหงุดหงิดมากตอนที่ได้รู้เรื่องนี้ ก่อนจะออกปากไล่พนักงานที่ทำออกไปโดยไม่ให้อะไรเลย ผมคิดว่ามันไม่น่าพลาดกับเรื่องแบบนี้ง่ายๆ จนมาสำนึกได้ว่าอาจจะเป็นเพราะตัวผมเอง..เป็นเพราะผมหนีมันไปหรือเปล่า มันเลยเสียเวลาส่วนใหญ่ไปกับการตามหาผม..วุ่นวายกับเรื่องของผมเสียจนไม่มีเวลามาตรวจสอบเลยแบบนี้
“ผมขอโทษนะครับ..”
“กูพลาดเอง..ไม่เกี่ยวกับมึงหรอก”
ดีที่ยังเสียหายอะไรไม่มาก..อาจจะเป็นเพราะคนทำขี้ขลาดเกินไป หรือไม่ก็คงอาจจะยังหาลู่ทางที่จะเอาตัวรอดไม่ได้เลยทำได้แค่นั้น มันเลยเลือกจะเก็บเรื่องนี้เอาไว้เป็นประสบการณ์มากกว่าทำให้เรื่องราวมันใหญ่โตไปมากมายกว่านี้
.
.
“ทำไมไม่ไปเองล่ะครับ”
“ก็มึงไม่ยอมไป”
“ถ้าผมไปแล้วใครจะอยู่ดูร้านครับ..อยากให้เกิดเรื่องเหมือนคราวก่อนหรือยังไง”
วันนี้เรามีเรื่องให้ต้องเถียงกันตั้งแต่เช้า..เพราะมันไม่ยอมไปดูสินค้าที่จะเอาเข้ามาที่ญี่ปุ่นเอง ด้วยเหตุผลที่ว่าผมไม่ยอมไปกับมันด้วย แต่ผมเองก็ห่วงว่าที่ร้านจะเกิดเรื่องเหมือนคราวก่อนอีก..หากไม่มีใครอยู่ดูเลยแบบนี้
“แค่สี่ห้าวัน..มันจะไปทันมีเรื่องได้ยังไง”
“ก็ถ้ามันจะเกิดจริงๆ แค่วันเดียวมันก็เกิดครับ”
“ทิว !”
“ผมไม่หนีไปไหนหรอกครับ..” ผมพูดเสียงอ่อน “ไว้ใจผมสักทีเถอะ..ผมไม่ทิ้งคุณไปไหนแล้ว”
“...”
“เชื่อผมนะครับ” ผมพูดแล้วจับมือมันเอาไว้ “ผมจะรออยู่ที่บ้านเราไม่ไปไหนแน่ๆ”
“กูอยากเชื่อนะทิว..”
“...”
“แต่มึงเองก็รู้..ว่าทำไมกูถึงต้องกลัว”
“ผมขอโทษ..” ว่าแล้วก็ซบหน้าลงไปกับอกมัน “แต่ผมจะไม่ทำอีกแล้ว”
“...”
“การที่ผมตามคุณกลับมา..การที่ยอมมาอยู่กับคุณที่นี่ ก็เพราะผมคิดแล้วว่าจะไม่ไปไหนอีก”
“...”
“เชื่อใจผมนะครับ”
“อืม..”
สุดท้ายมันก็ยอม..มันเดินทางไปญี่ปุ่นในวันรุ่งขึ้น ก่อนไปยังไม่วายสั่งให้ผมพกมือถือเครื่องมันที่มันเพิ่งซื้อมาให้ติดตัวเอาไว้ตลอดเวลา และไม่ลืมที่จะขอคำสัญญาจากผมอีกครั้งว่าจะไม่หายไปไหน ผมเลยยกมือข้างที่สวมแหวนของมันเอาไว้ขึ้นมา..แล้วทาบลงไปบนอกข้างซ้ายของมัน จ้องตามันก่อนจะยืนยันกับมันว่า..ผมจะอยู่ตรงนี้ไม่ไปไหน จะอยู่รอ..และสัญญาว่าจะรับโทรศัพท์จากมันทุกครั้งแน่นอน
“กูรักมึงนะทิว..”
“...”
“กูรักมึงมาก”
“ผมรู้แล้วครับ..”
.
.
สองวันที่มันไม่อยู่..ผมต้องขับรถจากบ้านมาทำงานที่ร้านด้วยตัวเอง มื้อเช้า..เที่ยง..จนมื้อเย็น ก็ฝากเอาไว้กับตลาดแถวๆ ร้านไปอย่างนั้น เพราะขี้เกียจจะต้องทิ้งอาหารที่ลงมือทำเอาไว้แต่ดันกินไม่หมดไปทุกมื้อ
“มีใครจะทานอะไรไหมครับ..เดี๋ยวผมจะเดินไปกินข้าวในตลาด”
“ไม่ค่ะคุณทิว..ขอบคุณนะคะ”
ผมส่งยิ้มตอบรับคำขอบคุณของพนักงานในร้านไป..ก่อนจะเดินออกมาจากร้าน เที่ยงๆ อย่างนี้ก๋วยเตี๋ยวเจ้าอร่อยคงคิวยาวเสียจนรอไม่ไหวแน่ๆ ผมเลยเลือกจะเดินเลาะไปท้ายตลาด..กินข้าวแกงร้านเล็กๆ ที่เปิดแทรกอยู่ท่ามกลางร้านอาหารทะเลใหญ่ๆ แทน
.
.
“ป้าครับ..ขอเหมือนเดิมสองจานครับ”
คงเพราะเครียดๆ จากตัวเลขตอนทำบัญชีเมื่อกี้..ผมเลยรู้สึกหิวมากกว่าปกติเป็นสองเท่า นั่งรอไม่นานข้าวสองจานที่สั่งก็มาวางอยู่ตรงหน้า ผมกินไป..มองวิวทะเลด้านหลังไปเรื่อยๆ น่าอิจฉาป้าเจ้าของร้านที่ได้ทำงานไป มองทะเลสวยๆ ไปตลอดทั้งวันจริงๆ อิจฉาจนผมนึกอยากบอกให้มันหาซื้อทีตั้งร้านติดกับทะเลแบบนี้บ้าง อย่างน้อยได้ตั้งอยู่ฝั่งตรงข้าม..แอบมองทะเลผ่านร้านของป้าเขาก็ยังดี
“มาทีไรก็นั่งจ้องทะเลแบบนี้ตลอด” ผมหันไปยิ้มให้กับคำแซวของป้า “ชาเย็น..ป้าแถมให้”
“ขอบคุณนะครับ”
“ลูกค้าประจำ..ป้าเลยอยากให้อะไรบ้าง” ป้าแกพูดยิ้มๆ “อุตส่าห์แวะร้านนี้..ทั้งที่ร้านอาหารใหญ่ๆ ตั้งอยู่ตั้งหลายร้าน”
“กับข้าวร้านนี้อร่อยนี่ครับ”
“ปากหวาน..”
ป้าแกพูดแล้วหัวเราะออกมาเสียงดัง..ก่อนจะรีบเดินกลับไปตักข้าวเสิร์ฟลูกค้าอีกคนที่เพิ่งเดินเข้าร้านมา ผมเลยหันกลับมาจ้องทะเลเหมือนเดิม..มองไปกินไปอย่างนั้นจนกระทั่งอิ่ม
.
.
ผมเดินออกจากร้านมา..มองหาร้านขนมอะไรแถวนั้น เผื่อแวะซื้อกลับไปฝากพนักงานที่ร้าน แต่ก็ดันสะดุดตากับใครบางคนเข้าเสียก่อน
“วี..”
ผมพึมพำกับตัวเอง..ก่อนจะคิดว่าควรหนี แต่กลับไม่ทันเพราะเขาดันหันมาเจอผมเข้าพอดี..วีทำท่าเหมือนจะเรียกผม แต่ก็ไม่ได้เรียก..เพราะแรงฉุดจากผู้หญิงข้างตัวที่พอเห็นว่าเขาทำหน้าเหมือนสนใจอะไรบางอย่างก็ทำท่าจะหันมามองบ้าง โชคดีที่วีดึงเธอให้เข้าไปซบทีอกเสียก่อนจะได้หันมา
“อย่า..”
ผมพูดออกไปแบบไร้เสียง..เมื่อเห็นแววตาของเขาที่สื่อออกมาเหมือนกับว่าอยากพูดจาด้วย เขาทำแบบนี้ได้ยังไง..ทำท่าอาลัยอาวรณ์ผมทั้งที่กอดคู่หมั้นตัวเองเอาไว้แนบอกอย่างนั้น
“อย่า..มา..ยุ่ง..” ผมเน้นริมฝีปาก..พยายามให้เขารับรู้สิ่งที่ผมต้องการสื่ออย่างชัดเจน “กับ..ผม..”
พูดจบผมก็รีบเดินหนีกลับมาที่ร้านทันที..รู้สึกหงุดหงิดและหวาดกลัวความวุ่นวายที่คาดได้ว่าจะเกิดขึ้นมาหากมันได้รู้ว่าผมเจอวีอย่างนี้ ก่อนจะนึกเกลียดโลกกลมๆ ที่ทำให้คนเราวนมาเจอกันได้แบบบังเอิญง่ายๆ จนน่าปวดหัวแบบนี้
.
.
ครืดดดดดด
ผมกดรับสายที่จู่ๆ ก็โทรเข้ามาเหมือนรู้ว่ากำลังเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับผม “ครับ..”
“ทำอะไรอยู่”
“เอ่อ..ออกมาทานข้าวครับ”
“...”
“คุณนัท..”
“ทำไมต้องทำเสียงอึกๆ อักๆ”
“...”
“หรือมึงทำอะไรผิดอยู่”
“เปล่านะครับ”
“กูไม่เชื่อ..มีอะไรก็รีบพูดมา อย่าให้กูต้องกลับไปเค้นเอง”
“ไม่มีอะไรจริงๆ ครับ..” ผมกรอกตาไปมา..นึกคำพูดที่จะเบี่ยงเบนความสนใจมัน “ก็แค่ดีใจที่คุณโทรมา..”
“กูก็โทรอยู่แล้วทุกวัน..”
“พอดี..ผมมาทานข้าวแกงที่ร้านป้า..แล้ว..นึกถึงคุณ..”
“...”
“จนเผลอสั่งมาสองจาน..”
“หึ”
ผมลอบยิ้มเมื่อเห็นว่ามันเริ่มอารมณ์ดีแล้ว “รีบๆ กลับมานะครับ”
“อืม..”
“...”
“กูรักมึงนะทิว..”
“ครับ..ผมรู้..”
“แล้วคุยกัน..”
.
.
สายถูกตัดไป..พร้อมๆ กับที่แขนผมถูกใครบางคนดึงเอาไว้ “วี..”
“ใช่..ผมเอง..”
Ma-NuD_LaW
คิดถึงวีกันแล้วใช่ไหม.. :haun5:
ไม่ตั้งใจจะให้ค้าง..แต่โดนแม่บ่นว่าให้ไปกินยานอนได้แล้ว o6
.
.
ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะ :try2:
.
.
:pig4:
-
เอาอิวีไปเก็บซะะ
ตัวมารรรรรรรรร
:z6:
-
วีจะโผล่มาอีกทำไม :เฮ้อ:
-
ถ้าจะบอกว่า.....
ไม่เคยคิดถึง
:m21:
-
เอ่อ พูดไม่ออกเลยอ่ะ นัทก็หวงทิวเกินไปนะ แต่ก็น่ารักดี
#หายไวๆนะครับ
-
วี :z6: :z6:
-
ไอ้วีๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ แกจะกลับมาทำไมห๊าาาาาาาาาาา :z6: :z6:
นัทกับทิว กำลังจะเริ่มเข้าใจกันอยู่แล้วเชียวว :hao7: :hao7:
นี่เดาว่า วีต้องมาฉุดทิวไป นัทกลับมาไม่เจอ เลยคิดว่าทิวหนีอีกแน่ๆ :hao5: :hao5:
เฮ้อออออออออออ หวังว่าจะจบแบบแฮบปี้นะ :katai5: :katai5:
ป.ล. หายไวไวนะคะ รักษาสุขภาพด้วย ขอบคุณที่มาต่อ :L2: :L2:
-
โผล่มาทำมายยยยยยย :m31: :m31:
-
ฮื้อออออ จะดีๆ ก็มีใครมาขัดฟามสุขอีกละะะ
เซงงงง :katai1: :katai1:
-
อืม พูดให้เคลียร์ไปเลยก็ดี จะได้ตัดวีออกจากวงโคจรนี่ซะที
-
ไอนี่นิ ตอนที่อยากให้มาเธอก็หายตัว แล้วตอนนี้เธอจะโผล่หัวมาทำไม?
-
แว้ก วีโผล่ แถมมาในตอนที่นัทไม่อยู่
ไม่นะ ทิวห้ามผิดสัญญากับนัทไม่งั้นคนอ่านจะงอน
ขอบคุณค่ะ
-
โลกกลม ^^
ขอให้คนเขียนหายป่วยไวๆนะคะ
-
ระเบิดจะลงอีกไหมนี่
ผมนี่ใจไม่ดีเลยครับ :katai1: วีจะมาโผล่อะรายตายนี้นึกว่าหายเข้ากลีบเมฆไปละนะนี่ :katai4:
-
นัทไม่อยู่แบบนี้น่ากลัวแท้ :katai1:
-
สารรูปตอนอ่าน ' วี ใครอ่ะ :ruready'
-
แค่นี้บักนัทก็อยู่ไม่เป็นสุขแล้ว กลัวจนไม่กล้าไปทำงานทำการเลย :laugh: ถ้าได้มารู้ว่าตาวีโผล่กลับเข้ามาในวงจรทิวอีก ไม่อยากจะคิด :o8:
#หายไวไวนะคะ คนป่วย :L2: :L2:
-
ปวดตับ
-
กลับมาทำไม ชั้นลืมเธอไปหมดแล้วววว :beat:
-
หายไวๆครับ
ยังไงก็ต้องยอมละ
นัทมีอะไรปิดบังเหรอถึงไม่อยากให้มาทำ
รออ่านตอนต่อไปค้าบ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ไอ้คุณวี
เอามือออกไปจากนุ้งทิวน้าแง่งๆ
คุณนัทอยู่หนายยยยยยย
โจรล่าสวาทจะจับเมียไปแล้วเน้อ
-
เอาวีไปเก็บก่อน เดี๋ยวนัททำเซอร์ไพร้ส์กลับมาก่อนแล้วจะยุ่ง
-
ส่วนตัวเป็นคนไม่ชอบแบบ จังหวะพอดิบพอดีอย่างงี้เลย
เดี๋ยวนัทสงหรณ์ใจไม่ดีกลับมา ป๊ะกับตอนที่วีอยู่กับทิวสองต่อสอง ได้เข้าใจผิดดราม่าไปไกลอีก
สุดท้ายถ้าจะกลับมาอีหรอบจำเลยรักเหมือนเดิมนี่คงแบบ ......... :mew5:
//อย่าเป็นงั้นเลยนะคะนะ T ________ T ..
แค่ตอนที่แล้วนัทก็อารมณ์แปรปรวนพออยู่ละ มีอย่างที่ไหนมาบอกว่าเบื่อที่จะตามใจ
เอือมมมมมม ไม่ไหวอ่ะ ดีแตกแล้วหรอ = =
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ <3
-
เอา"วี"กลับมาทำไมมมมมมม อุตส่าห์ลืมไปแล้วนะ จะกลับเพื่อ!?
-
ปวดตับพอทุกอย่างกะลังเข้าที่เข้าทางทีไร
ต้องมีมารมาผจญตลอดเลยคู่นี้
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
วีจะมาทำมั้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
วีจะมายุ่งวุ่นวายอะไรอีก นัทยิ่งหึงโหดอยู่
อย่าสร้างความลำบากใจให้ทิวเลยนะ
-
วี กลับมาทำไม กลับมาเพื่อ ? ทำไมไรท์ทำอย่างนี้ :ling1: :ling1:
-
คนเขียนอย่าต้มมาม่าเลยค่ะ
ในท้องยังอืดอยู่เลย :ling2:
-
:mew2: :mew2: วันนี้จะมาไหมนะ :mew2: :mew2:
-
“ทำไมต้องทำอย่างนี้ !”
“...”
“จะเข้ามายุ่งวุ่นวายกับชีวิตผมอีกทำไม !” ผมโวยวาย..พยายามสลัดมือเขาให้หลุดออกจากตัว “อย่า..มา..ยุ่ง..กับ..ผม..!”
“ทิว”
“ปล่อย !”
“ไม่อายคนอื่นบ้างหรือไง”
ผมหยุดนิ่ง..เมื่อเริ่มสังเกตว่ารอบๆ ตัวมีแต่คนสนใจมองมา “ก็ปล่อยผมก่อนสิ”
“ปล่อยแล้วจะได้คุยกันเหรอ”
ผมถอนหายใจออกมาแรงๆ เมื่อนึกได้ว่าสิ่งที่เขาพูดมันก็จริง “ตามมา..”
.
.
ผมเดินนำเขามาที่ชายหาดอีกด้านหนึ่ง..มุมนี้ไม่ค่อยมีคนพลุกพล่าน นานๆ ครั้งจึงจะมีคนเดินผ่านมา เพราะจุดนี้มันค่อนข้างน่ากลัว..สาเหตุก็มาจากภัยธรรมชาติที่เกิดขึ้นเมื่อหลายปีก่อนนั่นแหละ
“มีอะไรก็รีบๆ พูดมาเถอะวี”
“ทำไมต้องทำท่าเหมือนไม่อยากคุยกับผมมากขนาดนั้น”
“ก็เพราะเราไม่มีอะไรที่จะต้องคุยกันแล้วน่ะสิ” ผมว่า..เริ่มเบื่อๆ ที่จะต้องพูดจายืดยาวอะไรกับเรื่องแบบนี้แล้ว “อีกอย่างผมมีงานที่ต้องรีบกลับไปทำ”
“งาน..งานอะไร..”
“...”
“แล้วทำไมจู่ๆ ถึงหายไป..แถมยังหายไปพร้อมกับหมอนั่น..”
“รีบเข้าเรื่องสักทีเถอะวี” ผมตัดบท “ผมต้องรีบไปทำงานจริงๆ”
“หมอนั่นอยู่ที่นี่กับทิวด้วยใช่ไหม”
“...”
“ทิว !”
“ใช่..เราอยู่ด้วยกัน” ผมว่า..รู้สึกไม่พอใจเมื่อเขาเสียงดังใส่
“เหอะ !”
“...”
“อยู่ด้วยกัน..ทั้งที่ตอนนั้นพยายามหนีมันแทบตาย”
“ตกลงไม่มีอะไรจะคุยแล้วใช่ไหม”
“ไม่รักกันแล้วหรือยังไง”
ใจผมอ่อนยวบ..รู้สึกหน่วงๆ ในใจเมื่อได้ยินคำถามนี้ ผมยังรักเขาอยู่ไหมงั้นเหรอ..นี่ผมยังรักเขาอยู่หรือเปล่า..เอาเข้าจริงๆ ผมเองก็ยังไม่รู้คำตอบเหมือนกัน ผมรู้แค่ว่า..ผมไม่ได้คิดถึงเขามานานแล้ว..
“ทิว..”
“ผม..ไม่รู้”
“ครั้งสุดท้ายที่เจอกัน..เหมือนมันจะไม่ค่อยดีสักเท่าไร” เขาดึงมือผมเข้าไปกุมเอาไว้ “ตอนนั้นผมเหมือนหาทางออกไม่เจอ”
“...”
“ผมรู้แค่ว่าผมเสียทิวไปไม่ได้..”
“...”
“ผมรักทิวมาก แต่..”
“ขัดคำสั่งพ่อกับแม่ไม่ได้..” ผมพูดต่อให้เขาเอง “ผมรู้..รู้ดีว่าเหตุผลของวีคืออะไร”
“...”
“แล้ววีล่ะรู้อะไรบ้างไหม..”
“...”
“เคยรู้หรือเปล่า..ว่าผมคิดยังไงกับเรื่องนี้”
“ทิว..”
“ผมคิดว่าตัวเองเจอเรื่องน่าเจ็บปวดในชีวิตมามากพอแล้ว..” ผมจ้องตาเขา “ผมไม่ได้อยากหาเรื่องอะไรมาทำให้ตัวเองต้องเจ็บไปมากกว่าที่เป็นอยู่”
“แล้วการอยู่กับมันทำให้ทิวรู้สึกดีขึ้นหรือไง..”
“แต่มันก็คงไม่แย่มากไปกว่าที่เป็นอยู่..”
“...”
“อย่างน้อยมันก็เป็นอย่างนั้นมาตั้งแต่ผมจำความได้แล้ว”
“งี่เง่า”
“...”
“คุณมันงี่เง่า”
คำต่อว่าคำเดียวกัน..แต่ให้ความรู้สึกต่างกันอย่างชัดเจน เพราะตอนที่ผมถูกมันว่าอย่างนี้เมื่อคราวก่อน..ผมยังรู้สึกอบอุ่นในหัวใจ แต่ตอนนี้..ตอนที่ถูกวีต่อว่าด้วยคำๆ นี้ ผมกลับรู้สึกอึดอัดจนอยากจะเดินหนี
“งี่เง่า..ที่ใช้ความเคยชินตัดสินชีวิตของตัวเองอย่างนี้”
“แล้วผมมีทางเลือกอย่างอื่นด้วยเหรอ”
“คุณไม่เลือกเองต่างหาก !”
“พอเถอะวี..” ผมเริ่มเสียงอ่อน “เรื่องมันจบไปแล้ว”
“จบงั้นเหรอ..”
“...”
“มันจะจบได้ยังไง..ในเมื่อผมยังคอยตามหา..คอยตามข่าวคราวเรื่องของทิวอยู่เลย”
“...”
“ผมลืมทิวไม่ได้..จะทำใจให้ลืมยังไม่ได้เลย”
“แล้วทำไมถึงไม่รีบหาผมให้เจอก่อนมันล่ะ..” ก็ทั้งที่พูดอย่างนี้..ยืนยันกับผมได้อย่างนี้ แล้วทำไมคนที่หาผมเจอทุกครั้งถึงได้กลับกลายเป็นมัน “ธุระที่จะพูดมีแค่นี้ใช่ไหม”
“...”
“งั้นผมขอตัว..” ผมว่าแล้วดึงแขนตัวเองออกมา “โชคดีนะวี..”
จบได้สักที..มันจบลงได้แล้วใช่ไหม เรื่องระหว่างผมกับวี
“ไม่รักกันแล้วจริงๆ เหรอ..” ผมชะงักขาที่กำลังจะก้าวเดินจากมา “ลืมเรื่องที่บ้านคุณตาไปได้แล้วจริงๆ ใช่ไหม”
“...”
“คุณใจร้ายได้ขนาดนั้นจริงๆ เหรอทิว”
Ma-NuD_LaW
อิวี..แกนี่มันขี้ตื้อจริงๆ :beat:
.
.
เหตุการณ์คราวนี้ไม่ได้พิสูจน์นัทหรอก..มันจะพิสูจน์ทิวต่างหาก :ruready
เรื่องราวมันคงไม่วนกลับไปเหมือนเดิมแล้ว..นัทเหนื่อยพอแล้ว คราวนี้ถ้าเกิดเหตุการณ์เดิมซ้ำๆ มันคงฆ่าทิวแล้วตายตามไปเลยง่ายกว่า ความอดทนของคนเรามันก็มีขีดจำกัด ((บ่นไรของมัน))
.
.
หวัดสมัยนี้หายยากนะ ..หรือเป็นเพราะเราอยากไปส่องหมอหล่อๆ เลยไม่ยอมหายเอง :m28:
-
ทิว ทำอะไรก็คิดให้ดีดีนะ ว่าคนที่ทำเพื่อเราทุกอางคทอใคร และไม่จากเราไปไหนคือใคร อยาทพมกเรื่องมันวนมาที่เดิม และจบลงแบบเดิมๆอีกเลยนะ
-
ไม่ค้างจริงๆค่ะ :katai1: :katai1: :katai1:
ฝากให้คนเขียน ด้วยรักจากใจ :beat: :z6: o18
ปล. เมื่อไหร่จะแต่งเรื่องยาวคะตะเอง ? :laugh: :laugh: :laugh: o18
-
จะร้องไห้ ทิวเลือกนัทเถอะนะ
-
รำคาญค่ะบอกตรงๆ วี ทิว ถ้าหากว่างวดนี้ทิวใจอ่อนกับวีอีกนะ ขอให้นัทตัดใจตัดหางทิวไปเถอะ เพราะว่านางรู้สึกว่าจะสับสนประเภทกู่ไม่กลับไม่มีค่าพอกับความรักที่นัทมีให้หรอก อย่างวีเนี่ยหรือจะรักใครได้อย่างจริงจัง? แค่ความต้องการตัวเองยังไม่มีปัญญาแสดงออกมาให้พ่อแม่เห็นได้เลย พ่อแม่สนตะพายให้ทำอะไรก็ทำ แล้วค่อยมาบอกว่าโดนบังคับ การเป็นชายรักชายในสังคมมันต้องอาศัย Resolution ที่แรงและแกร่งกว่านี้เยอะ คิดจะเอาหัวใจไปฝากไว้กับวีเหรอ? บ้าหรือเปล่า?
นัทแกร่งกว่าเยอะ อย่างน้อยที่สุดกับนัททิวก็ไม่ต้องมากังวลว่านัทจะหมดรัก หรือนัทจะทิ้งตัวเอง ผ่านอะไรต่อมิอะไรมาด้วยกันมากโขแล้วน่าจะรู้ใจตัวเองได้แล้ว ไม่อยากอยู่กับนัทจะไปลงนรกสวรรค์ที่ไหนก็ไปเถอะ
นังวีนี่กลัวอย่างเดียวแหละว่าจะไปบอกที่บ้านนัท ขุ่นหญิงแม่จะได้เข้ามาป่วนอีกรอบเท่านั้นเอง
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ชอบเรื่องนี้มาก ชอบความพยายามของนัทที่รักคนๆๆนึงมากถึงเขาจะไม่รัก และแอบเบื่อที่มันวนไปวนมาแค่ทิวหนีๆๆๆๆๆและก้อหนี
ไม่มีความชัดเจนจิงๆๆ มันหมือนไม่มีไรดีเลย พอจะดีกลับจะมาเจอไรแบบนี้อีก จะสมหวังไหมนะคู่นี้ ถ้าทิวยังเปนแบบนี้ เหมือนทิวยังมองไม่เห็นคุรค่าความรักที่นัทมีให้สักนิด แต่นัทก็เถอถ้าเขาไม่รักก้อปล่อยๆๆไป ถ้าคิดว่าวีขะรักได้มากก่าก้อปล่อยๆๆไป อยากให้สมหวังเพราะสงสารนัทมาก คนบ้าอะไรเอาความรักนำทางไม่สนใจฟ้าฝนเลยจิงๆๆ ทั้งฃังทั้งรักเลยนะนัทนะ ชัดเจน ดี จบ +1
-
อิวีอย่ามามารยา :katai4:
-
ให้สิบบาท จะไปไหนก็ไป ไป๊ :beat:
-
อิวีจะกลับมาอีกทำไมเนี่ย กลับมาเพื่อทำให้ทิวสับสนเนี่ยนะ ชีวิตของทิวกำลังจะดีอยู่แล้วนะจะทำให้มันแย่ลงทำไมเนี่ย
-
วุ่นวายอะ
-
อิวี!! แกนี่มันบุคคลน่ารำคาญแห่งปีจริงๆ.ตื้อไรนักหนา.คู่หมั้นก็มีแล้ว.แถมความมั่นคงฉันยังมองไม่เห็นว่าจะมีในตัวแกเลย.โอ่ยย~ เพลียมั่กมั่กค่ะ.อนุโมทนา. :call: :call: :call:
ให้ทิวสลัดวีให้หลุดเร็วๆนะคะ.ก่อนที่ระเบิดเวลาจากนัทจะทำงาน
-
หมอที่โรง'บาล หล่อจริงนั่นแหล่ะ เอ๊ะ! คนล่ะเรื่องกับนิยายล่ะ
เบื่อวีจริงๆ แล้วถ้าตามเรื่องทิวตลอดทำไม่มาหาให้เจอไวๆล่ะ มาเมื่อมันสายไปแล้วมันจะได้อะไร
มันทำให้คนที่รอมีความหวังจนหมดหวังที่จะรอล่ะน่ะ แถมยังเสียความรู้สึกอีกน่ะจะบอกให้
-
ทำไมไม่เด็ดขาดอ่ะ อ่านแล้วสงสารนัทจริงๆ ต้องทำความเข้าใจมากกว่านี้ป่ะชีวิต โลเลตลอดทุกวินาที คบไปใครจะมีความสุข
:hao4:
-
ก็ไม่รู้ซินะ #ตอบวี
-
โอ้ยบักวีมาเรียกร้องอะไรวะ
มามากินส้นตีนแม่ยกคุณนัทดีกว่า
ตอนนี้อย่างกระโดดเข้าไปเคาะกระโหลกเรียกสติทิวมั่กๆ
ทำไมนายเอกเราโง่จังว้า
มีคนมารักตัวเองแบบสุดหัวใจแท้ๆลังเลไรอีก
หรือยังแค้นที่คุณนัททำร้ายไม่เลิก
โอ้ยเล่นตัวจิงพ่อคุณทูนหัว :ling1:
-
ก็อยู่กันไปสามคนผัวเมียไปเลยสิ ถ้ามันลำบากนัก แต่นัทคงไม่ยอม อิอิ
-
Bitch นัท or friend วี? :katai2-1:
คำตอบของหัวใจจะอยู่ที่ใคร ในเมื่อปลายทางหัวใจทิวอยู่ที่นัท :hao3: :กอด1:
-
วีน่ามคานว่ะ :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
-
ทิวอย่าไปไหนน้าาาาา :mew2:
-
อินังวี อย่ามาทำเป็นหมาหวงก้างได้ป่ะ มันไม่ใช่ก้างแกตั้งแต่แรกแล้ว สำนึกด้วยหย่ะ :angry2:
-
พึ่งมาอ่านตามทันเมื่อวานแล้วก็ตามทันเมื่อวานจริงๆด้วย555555
เป็นนิยายเรื่องแรกที่ผมใช้เวลาอ่านแต่ละตอนไม่ถึง5นาที = = :a5:
-
คำพูดน้องทิวนี่กินใจมาก ๆ เบย "ทำไมไม่หาให้เจอก่อนมัน" กรี๊ดดดดดดดดด
-
นังวี แกมันขี้ตื้อจริงๆ เร้าหรืออยู่นั่นแหละ ไม่รักแล้วหรอๆ ไปไกลๆเลยยยยไป๊
-
ทิวจะทำอะไรต้องคิดถึงนัทให้มากๆนะ นัทยอมทิวขนาดนี้แล้วอ่ะ :เฮ้อ:
-
:ling1: :ling1: :ling1:
โอ๊ยยยยยยย ฟินส์
-
รำคาญวีว่ะ ตามราวีทิวอยู่ได้ ทำเป็นรัก ทำเป็นคิดถึง
แล้วหาว่านัทไม่ดี ถามจริงกล้าทำแบบที่นัททำหรือเปล่า
โด่ ทำให้ได้แบบนัทก่อนเถอะ แล้วค่อยมาทวงความรักคืน
แหม่ ใจจริงนี่อยากตบหน้าวีสักที ฮื้มมมมมมมม!!!
-
ทิวต้องเข้มแข็งนะ ไอ้วีมันไม่จริงใจเท่านัทหรอก
เสียรมณ์ :z3:
-
โห ตามตื้อขนาดนี้เลยหรอ??
นัดรู้จะทำยังไงล่ะเนี๊ยะ!!
-
ปัญญาอ่อนอิวี :angry2:
แกอ้างว่าโดนบังคับตลอด เคยคิดจะค้านขึ้นมาทำอะไรให้คนที่ตัวเองรักมั้งมั้ย
นี่แกใช้ความรักทำร้ายทิวชัดๆ
ถ้าทิวตามอิวีไป จะแช่งให้นัทไปรักกับคนอื่นแทนแบบลืมแกหมดจดเลย
-
เริ่มรู้สึกว่าทิวน่ารำคาญตามวีละ เอือม ............ //ไร้คำพูดใดๆสำหรับตอนนี้จริงๆเจ้าค่ะ
รออ่านตอนหน้าแล้วกัน
ปล. ขอบพระคุณที่ไม่วนลูปเนื้อเรื่องละคร้าบบ
-
บอกตามตรงนาทีนี้ไม่เชียร์วีเลย ไม่ทำอะไรให้ชัดเองสักอย่าง ไม่กล้าขัดใจพ่อแม่ ไม่กล้าถอนหมั้นหญิง ไม่ต่อสู้เพื่อความรัก เฮ่อ คิดถึงวีตอนต้นๆเรื่องจัง
-
ปวดจิต
-
โอ๊ยยยย มาราธอนค่ะ วันเดียวอ่านจนหมด แต่ก็ไม่เยอะอย่างที่คิด เพราะเห็นมัน 60 หน้า ต้องเยอะแน่ๆเลย :katai1: แต่มันก็หมดใน1วัน
เห็นชื่อเรื่องมันดูแรงๆเลยหลงเข้ามาอ่าน อ่านไปก็รู้ว่านี่มันนิยาย ตับพัง มาม่า20ลัง เหมือนโลกจะพัง :heaven(เว่อร์ไป :hao7:) แต่พออ่านมาซัก20หน้า รู้เลยค่ะ นักเขียนโคตรเจ๋งอะ แต่งดราม่า แต่เป็นคนตลก เราอ่านไปก็ปวดตับไป พอมันเจอช่วง ทอร์ก นี่ แบบ นั่งหัวเราะหน้าคอมอะ เหมือนไม่เคยอ่าน อะไรปวดตับมาก่อน นี่ยิ่งอ่านเมนท์ของบางคน นี่ ตลกอะ บางเมนท์นี่สับสนค่ะ ว่ามันคือนิยายหรือ ยาวมาก :z2: :z2: สนุกดีค่ะ ชอบคนเขียน ฮาดี :laugh: :laugh: :laugh: :m20: :m20: :pigha2:
-
อ่านทันสักที.......... ตาแฉะเลย คนเขียนเขียนได้ดีมากเลยค่ะ หายป่วยไวๆนะคะ o13
-
:m16: เซงวี ให้นัทกับทิวรักกันดีๆเหอะ
-
:mew6: :mew6: :o12: :o12: :ling1: :ling1:
-
พอคลื่นลูกเก่ากลับ คลื่นลูกใหม่ก็มาอีก
ถ้าไหลตามคลื่นไปคราวนี้นะ เราเลิกกัน!! #ผิด
-
:hao3: :hao3: อยากรู้ว่าทิวจะตัดสินใจยังไง :hao3: :hao3:
:call: :call: มาต่อเถอะ มาต่อเถอะ :call: :call:
-
“อย่ามายุ่งกับผมอีก..”
“อย่ายุ่ง..และช่วยทำเหมือนไม่เคยเจอผมที่นี่”
.
.
หลังจากวันนั้นผมก็ไม่ได้เจอวีอีก..ไม่ได้เจออีกเลยจนกระทั่งวันที่มันกลับมา ผมกลับไปใช้ชีวิตเหมือนเดิม..ตื่นเช้า กินข้าว ออกไปทำงาน และกลับบ้านพร้อมๆ กับมัน ชีวิตของเราราบเรียบเสียจนผมไม่ได้กลับไปนึก และลืมไปเลยว่าเคยเจอวีโดยบังเอิญครั้งนั้น..
คงเพราะผมไม่ได้เก็บคำพูดของวีมาคิดอีก..ไม่ว่าจะเรื่องไหนก็ตาม
.
.
“สินค้าพวกนี้จะส่งเข้ากรุงเทพทั้งหมดเหรอครับ”
“อืม..”
“ทำไมไม่แบ่งขายที่ร้านบ้าง..”
“ทางนี้ไม่มีใครซื้อของพวกนี้หรอก..ถึงมีก็น้อยเสียจนไม่คุ้ม..มึงต้องดูตลาดด้วยว่าลูกค้าเป็นยังไง”
“อ่อ..” ผมพยักหน้าเข้าใจ “แล้วฝากขายอย่างนี้คุ้มไหมครับ”
“ก็แค่ลอง..ถ้าคุ้มกูก็จะเปิดอีกสาขาที่นู้น”
“อ่า..ครับ”
ตั้งแต่มาช่วยงานมันที่ร้าน..ผมก็ได้เรียนรู้อะไรหลายอย่าง ผมได้รู้ว่ามันเป็นพวกคิดเยอะ..มันวางแผนก่อนจะลงมือทำทุกอย่างเสมอ และนิสัยอย่างนี้..ก็ลามมาถึงการใช้ชีวิตตามปกติทุกวันของพวกเราด้วย
“มึงไม่จำเป็นต้องมาคิดมากเรื่องนี้..มีหน้าที่จัดการเรื่องเงินก็ทำไป”
“...”
“ถ้ากูเช็คบัญชีแล้วพลาด..มึงรู้ใช่ไหมว่าจะโดนอะไร”
“ไม่พลาดก็โดนอยู่แล้วไม่ใช่หรือไงครับ” ผมบ่น
“งั้นคืนนี้ก็เตรียมตัวเอาไว้..”
“...”
“อยากกวนตีนกูดีนัก”
มันว่ายิ้มๆ ก่อนจะเดินออกจากห้องไปคุยกับพนักงานที่หน้าร้าน..ผมเลยก้มหน้าลงทำบัญชีตามหน้าที่ของตัวเองบ้าง กลัวพลาดครับ..ขี้เกียจจะโดนลงโทษเพราะปกติก็มากพออยู่แล้ว
.
.
มันไม่ได้เข้ามาในห้องอีกหลังจากนั้น..ผมเลยได้นั่งทำบัญชีคนเดียวเงียบๆ ไปจนถึงเย็น ก่อนจะออกไปช่วยมันปิดร้านเมื่อถึงเวลา ลูกน้องคนอื่นๆ เองก็ทยอยกันกลับบ้านจนหมดแล้ว..เหลือแต่ผมกับมันที่ยังเดินเอื่อยๆ ในตลาดแถวนั้น ที่ตอนนี้กลายเป็นตลาดโต้รุ่งไปแล้ว
“กินอะไรดีครับ..”
“...”
“หรือจะกลับไปทานฝีมือผมที่บ้าน” ผมพูดแหย่ “แต่คงต้องรอนาน..”
“กินนี่แหละ..วันนี้มึงเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว”
ผมยิ้มออกมาเมื่อได้ยินอย่างนั้น “ขอบคุณนะครับ”
“เลิกไร้สาระแล้วรีบๆ เลือกเถอะว่าจะกินอะไร” มันว่าแล้วเดินนำหน้าทิ้งผม
“ราดหน้าดีไหมครับ..” ผมพูดแล้วเร่งฝีเท้า “เส้นหมี่ห่อไข่อร่อยดี..”
“กินแต่เมนูเดิมๆ ไม่รู้จักเบื่อ”
“ผมชอบเวลาฉีกห่อที่หุ้มข้างนอกครับ..”
“...”
“ได้เห็นสิ่งที่ซ่อนอยู่ข้างในแล้วมันรู้สึกดี..”
“ไร้สาระ”
ผมหัวเราะไล่หลัง..เมื่อมันจ้ำเดินเร็วขึ้นกว่าเดิม “รอด้วยสิครับ..”
.
.
สุดท้ายผมก็เดินตามมันไม่ทัน..เลยเดินแยกไปซื้อราดหน้าอย่างที่ตัวเองอยากกิน ก่อนจะยกเดินตามไปนั่งกับมันที่ร้านอาหารตามสั่ง มันสั่งกระเพราหมูกรอบมากินทีเดียวสองจาน..ก่อนจะใช้สายตามองผมแบบแปลกๆ ผมเลยนั่งมองมันไปแบบงงๆ ขณะตักเส้นหมี่กรอบๆ เข้าปาก
“มีความหมายอะไรพิเศษหรือเปล่าครับ..” ผมถามแล้วใช้สายตามองไปที่จานข้าวของมัน “ทำไมมองผมแบบนั้น..”
“หึๆ” ผมก็ยังไม่เข้าใจมันอยู่ดี..แต่ก็ไม่ได้เซ้าซี้ถามอะไรอีก “กลับบ้านแล้วจะบอก”
“...” ผมเลิกคิ้วมองมัน
“แต่ต้องมีข้อแลกเปลี่ยน”
.
.
อะไรยังไงก็ไม่เข้าใจหรอกครับ..แต่ผมก็ไม่ได้เอ่ยปากถามอะไรต่ออยู่ดี ที่ทำก็แค่นั่งกินไปเงียบๆ ก่อนจะลุกไปซื้อของในร้านสะดวกซื้อเมื่อกินอิ่มแล้ว มันไม่ได้เดินตามเข้ามาในร้าน..แค่ยืนรออยู่ข้างนอกเหมือนทุกที ผมเลยรีบซื้อขนมซื้อน้ำแล้วทำท่าจะออกมา..แต่สายตาดันเหลือบไปเห็นหนังสือพิมพ์ที่วางขายอยู่ในร้านเข้าซะก่อน
ข่าวซุบซิบว่าลูกสาวคนสวย..ทายาทคนโตของตระกูลดังหายไปเงียบๆ แอบมีคนพูดว่าอาจจะท้องจนต้องแอบไปรีดเด็กทิ้งเพราะอดีตคู่หมั้นหนุ่มขอถอนหมั้นไป ร้อนจนถึงพ่อแม่ที่ต้องเร่งขายลูกสาวคนเล็กเพื่อกลบกระแสข่าวของลูกคนโต
ไม่บอกก็รู้ว่าทั้งหมดนั่นมันหมายถึงใคร แต่ที่ผมไม่เข้าใจคือเรื่องระหว่างมันกับมิวน่าจะจบไปตั้งนานแล้ว..ไม่สมควรจะมีข่าวอะไรแบบนี้เกิดขึ้นมาได้อีก หรือทางนั้นไม่ยอมจบ ?
อีกอย่างมิวจะท้องได้ยังไง..ในเมื่อผมเองก็เคยเห็นกับตาว่ามันป้องกันตัวเองดีแค่ไหน
.
.
“ช้า..” มันบ่นเมื่อผมเดินออกจากร้านมา
“ขอโทษครับ”
“กูบอกแล้วให้เอารถมา”
“ขับวนไปวนมา..ทั้งเสียเวลาทั้งสิ้นเปลืองนะครับ”
“...”
“อีกอย่างเดินมาก็ได้ออกกำลังกายด้วย”
“เลิกพล่ามแล้วก้าวขาเดินเถอะ” มันว่าแล้วดันหลังผมให้ออกเดิน “นับวันยิ่งพูดมาก..”
“ไม่ชอบเหรอครับ”
“หึ”
มันดูอารมณ์ดีขึ้น..อารมณ์ดีจนถึงขนาดเดินจับข้อมือผมเอาไว้จนกระทั่งถึงรถ ผมเลยเผลอยิ้มมาตลอดทางเช่นกัน..
.
.
“คุณจะอาบก่อน..หรือให้ผมอาบก่อนครับ”
“วิ่งผ่านน้ำอย่างมึงเข้าไปอาบก่อนเถอะ”
“ไวแต่ก็สะอาดนะครับ..” ผมหรี่ตามองมัน “หรือไม่จริง”
“เดี๋ยวมึงจะเจ็บ” มันว่าแล้วผลักหัวผมให้เดินเข้าห้องน้ำ “รีบๆ ไปได้แล้ว”
แต่ผมขืนตัวเอาไว้..ก่อนจะจ้องหน้ามัน “มีอะไรอีก”
“คุณหายมาอย่างนี้..คนที่บ้าน..” ผมเลี่ยงจะใช้คำพูดที่ทำให้ตัวเองต้องเจ็บ “พ่อแม่คุณ..ไม่ตามหา..”
“ไม่รู้สิ..”
“...”
“กูไม่มีเวลามาสนใจเรื่องนั้นหรอก”
“แค่เรื่องงานกับเรื่องมึงกูก็เหนื่อยพอแล้ว..”
“...”
“ทำให้มึงรักไม่ใช่เรื่องง่ายเลยนะทิว..”
“...”
“จนบางครั้งกูคิดว่าฝันเอาเองยังจะง่ายเสียกว่า..”
Ma-NuD_LaW
โอ๊ยยยย มาราธอนค่ะ วันเดียวอ่านจนหมด แต่ก็ไม่เยอะอย่างที่คิด เพราะเห็นมัน 60 หน้า ต้องเยอะแน่ๆเลย :katai1: แต่มันก็หมดใน1วัน
เห็นชื่อเรื่องมันดูแรงๆเลยหลงเข้ามาอ่าน อ่านไปก็รู้ว่านี่มันนิยาย ตับพัง มาม่า20ลัง เหมือนโลกจะพัง :heaven(เว่อร์ไป :hao7:) แต่พออ่านมาซัก20หน้า รู้เลยค่ะ นักเขียนโคตรเจ๋งอะ แต่งดราม่า แต่เป็นคนตลก เราอ่านไปก็ปวดตับไป พอมันเจอช่วง ทอร์ก นี่ แบบ นั่งหัวเราะหน้าคอมอะ เหมือนไม่เคยอ่าน อะไรปวดตับมาก่อน นี่ยิ่งอ่านเมนท์ของบางคน นี่ ตลกอะ บางเมนท์นี่สับสนค่ะ ว่ามันคือนิยายหรือ ยาวมาก :z2: :z2: สนุกดีค่ะ ชอบคนเขียน ฮาดี :laugh: :laugh: :laugh: :m20: :m20: :pigha2:
แต่งดราม่า แต่เป็นคนตลก :m28:
นี่แนวน่ารักใสๆ ..แถมคนเขียนก็เป็นพวกจริงจังตลอดเวลา คุณเข้าใจผิดหมดแล้วล่ะ :m14:
-
5555 ค่ะๆเชื่อค่ะ ทิวกวนตีน 5555 น่านักดีนะ ดูเป็นธรรมชาติกับนัทมากขึ้น
-
:katai2-1: :katai2-1: หวานนนนนนนนนนน แต่สั้นเหมือนเดิม :katai5: :katai5:
-
อร้ายยย ดูทิวเขินๆ ตลอดๆๆๆๆ
-
เอิ่ม....แนวรักใสๆ :a5:
แน่ใจนะคะ นึกว่าดราม่า สายโหดซะอีก :laugh:
-
เอาซี้ๆๆๆ ทิวกล้าเล่นขึ้นเยอะแล้วนะ
เอาให้นัทเบื่อตายไปข้าง อิอิ
น่ารักกกกกกก
:o8:
-
ไม่รู้ว่าใครน่าสงสารกว่ากัน ระหว่างนัท หรือทิว หรืออิคนอ่าน T__T
-
อิคนอ่านน่าสงสารสุดค่ะรีบน 555 :hao5:
-
นี้นิยายแนวน่ารักใสๆแล้วหรือ ทำไมตั้งแต่อ่านมายังหาไม่เจอเลยอ่ะ :laugh:
-
ใสๆนี่คือ มาม่าน้ำใสหรือป่าวอะ? :ruready
:katai2-1: :katai2-1: :o8:
-
สรุปคนอ่านน่าสงสารที่สุด เพราะนักเขียนมาซะกุดเลยอ่ะ
ฮือ... :o12: :o12: :o12:
-
มันยังไม่จบง่ายๆ หรอก เรื่องของบ้านทิว เฮ้อ หสังว่าสิงคนจะผ่านไปด้วยกัน
นัทน่ารักดีตอนทีาบอกว่าทำให้ทิวรักไม่ใช่เรื่องง่าย เกร็งสินะ เชิญเกร็งต่อไปค่ะพระเอกิ5555
แต่ทิวน่ารักขึ้นมากๆ ดูมีความสุขกันแบบเรียบๆ ง่ายๆ
ขอบคุณค่ะ
-
เห้อ
เหนื่อยแทน
-
ปัญหามาอีกแร้วววว
-
มิวท้องกันใคร? ท้องกับวีร์หรือเปล่า?
กลัวว่าความสงบคราวนี้จะเป็นความสงบก่อนพายุมา
เห็นอีกด้านหนึ่งของนัทสินะ คิดก่อนทำ เป็นคุณสมบัติที่ดี
อ่านถึงตอนนี้เราชอบมากๆที่ตัวเอกยอมทิ้งทุกอย่างเพื่อออกมาใช้ชีวิตกับคนที่ตัวเองรัก
มันดูมีค่ามากกว่าที่ครอบครัวยอมรับเสียอีก ฉันกับนาย VS คนทั้งโลก โคตรโรแมนติกเลยอ๊ะ
-
แม้นัท ทำเป็นพูด ขาดทิวไปใจนายจะขาดลอนๆเอาน่ะ
สาวบ้านนั้นกับวี นิจะเอาไงไม่คิดจะจบใช่ไหม
-
รู้สึกว่ามิวจะเป็นพลังงานที่ยังอยู่รอบตัวทั้งสองคนหรือเปล่านิ :ling3: ส่วนทิวถ้ายังสับสนจนนัทไม่ทนแล้วจะรู้สึกเน้ออ :hao5: :hao5:
-
ยัยมิวยังวนเวียนอยู่รอบตัวอีกเรอะ
คราวที่แล้วก็ไอ้วี
เฮ้อเวรกรรมจิง
ไม่รุว่าไอ้วีจะพาคนมาทลายรังรักของคุณนัทเมื่อไหร่ :hao5:
-
“รีบไปอาบน้ำได้แล้ว”
มันหันกลับมากอดเมื่อผมคว้าข้อมือมันเอาไว้ ไม่รู้ว่าทำไมผมถึงทำอย่างนี้..ผมรู้แค่ว่าผมไม่อยากเห็นมันเดินหันหลังจากไปไหนตอนนี้ “คุณนัท..”
“กูรู้..”
“...”
“และกูก็ไม่ได้จะเร่งอะไรมึง”
“...”
“ไม่ต้องทำเหมือนสงสารกูมากขนาดนั้นก็ได้”
“ผมเปล่า..”
“มึงเป็นคนใจแข็งทิว..” มันกอดผมแน่นขึ้น “แต่ก็ยังดีที่เป็นคนขี้สงสาร”
“...”
“ไม่งั้นกูคงหมดหวังไปนานแล้ว..”
“คุณนัท..”
“ขอบคุณที่ทำให้กูมีกำลังใจขึ้นมาบ้าง” มันคลายกอด..ก่อนจะก้มลงมาจูบเบาๆ ที่หน้าผากผม “กูรักมึง”
“ครับ..” ผมตอบรับทั้งที่หลับตา
“รีบอาบน้ำเถอะ”
.
.
“อ้วนขึ้นหรือเปล่า..” มันถามแล้วลูบเอวผมเบาๆ “ทิว..”
ผมหลับตาลงไม่ตอบอะไรเพราะรู้สึกเหนื่อยเกินกว่าที่จะพูด แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้มันโมโหอะไร..ดูได้จากที่มันยังใจดีลุกขึ้นหยิบผ้าห่มมาคลุมตัวผมเอาไว้ให้ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป
.
.
“อื้อ..”
“เช็ดตัวก่อน”
ผมลืมตามองมันแบบรำคาญ..ก่อนจะบ่นออกไป “ผมง่วง..”
“งั้นก็อยู่นิ่งๆ ซะ..กูเช็ดไม่ถนัด”
“ผมไปอาบน้ำเองครับ..” ผมว่าก่อนจะลุกขึ้นนั่งแล้วแย่งผ้าขนหนูในมือมันมา “คุณนัทไปพักเถอะ..”
“ทิว”
“ถ้าเชื่อผมแต่แรกก็ไม่เลอะแบบนี้หรอก” ผมบ่นออกมา “เพราะงั้นผมเลยต้องลุกไปเอาออกเอง”
ผมลุกขึ้นยืนหลังจากพูดจบ..หงุดหงิดที่ต้องลุกมาอาบน้ำทั้งที่เพิ่งอาบไปเมื่อตอนหัวค่ำ แถมยังต้องลุกมาเพราะความเอาแต่ใจของมันแบบนี้ด้วย..
“กูบอกแล้วว่าไม่มี”
“แล้วทำไมไม่ซื้อล่ะครับ”
“ก็เพราะกูคิดว่ากับมึง..มันไม่จำเป็นต้องใช้”
ผมจนด้วยคำพูด..และขี้เกียจจะบ่นให้มันยืดยาวไปมากกว่านี้ ในเมื่อมันคิดว่าแบบนี้ดี..มันก็ทำแบบนั้นไปโดยไม่คิดเปลี่ยนแปลงอยู่แล้ว ป่วยการจะพูดกับคนดื้อๆ อย่างมัน
.
.
“พรุ่งนี้กูจะไปซื้อ..”
มันว่าไล่หลังมา..ผมเลยตะโกนกลับมันไปดังๆ ว่า “ไม่ต้องรีบหรอกครับ”
“...”
“เพราะอีกสองอาทิตย์นู้นแหละ..ผมถึงจะยอมให้ใช้”
บางทีคนเอาแต่ได้แบบมันก็ควรได้รับบทเรียนบ้าง..ลองแยกห้องกันนอนสักสองอาทิตย์ก็คงดี เผื่อมันจะได้นึกว่าควรเห็นใจผมบ้าง !
Ma-NuD_LaW
หวานกว่าเมื่อวาน.. :m1:
-
เชื่อมเบย มดขึ้มตรึมอะ ฮิๆ :hao7:
-
กว่าจะครบสองอาทิตย์คงโดนทบต้นทบดอกอ่วมแน่ๆอ่ะทิว ไม่ได้นอนแน่ๆ เราเป็นห่วงนะเนี่ย :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
ปล.นี่หวานแล้วเรอะ? เอิ่ม เหมือนมันยังอึมครึมอยู่เลยอ่ะ
-
จะถึงเร้อ
-
อุต๊ะะะ ทิวกล้าหือกล้าอือคุณนัทนะแหม่
เลื่อนสองทีหมดเลยค่าาา ร้องไห้แปป
:mew2:
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
สไลด์สองปื้ด.... หมด- -;
อ่านมาจะเจ็ดสิบตอนละ ไม่ชิน55555
-
สั้นกว่าเมื่อวาน.. :z13:
แต่ไม่เป็นไร(?) ชินแล้ว.... 55555555555555555555555555555555
ทิวนี่ใจแข็งดีจริงๆ เราชอบนะ TwT
-
เค้าก็รู้สึกว่ามันหวานๆนะ ^^
-
หรือว่าทิวจะท้อง...
-
อ้วนขึ้น ขี้หงุดหงิด ท้องหรือเปล่าทิว
อืม น้อย แต่หวานนิดมั้ง?!!
-
สั้น :ling1:
-
o22 o22
หึหึ
-
นัทจะทนไหวป่ะล่ะ ให้ทาย ใจแข็งๆ นะคะทิว
-
มันเป็นเอกลักษณ์ไปแล้วมั้งเนี่ย ความสั้น แต่ตอนนี้สั้นกว่าปกติไหมอ่ะ หรือคิดไปเอง :mew5:
ยังไม่หวานเลย ฮือ .. อีกนิดเถอะ แม่ยกเฉาแล้ว ; ___ ; ..
-
ดีใจดีใจ วันนี้เราได้อ่านหนังสือเกินแปดบรรทัดแล้ว ตั้งสี่สิบเอ็ดบรรทัดแน่ะ ขอบคุณค่ะ o3 สรุปทิวตัวเลอะอะไรทำไมต้องลุกไปเอาออก :mew2:
-
อ่านมาราธอนจริงๆ 68ตอนภายในเวลา 3ชั่วโมง
ตั้งแต่อ่านมานี้ นัทเป็นโรคทางจิตเวชหรือเปล่าคะ ว่างๆทิวพานัทไปพบจิตแพทย์ ขอคำแนะนำ ขอยามาให้นัททานระงับสติเถอะ อ่านตอนแรกๆ แม่เจ้า ไบโพล่าก์มั้ยให้ทาย แล้วทิวนี้ โรคซึมเศร้าป่ะ
อย่างสุดท้าย ส่งวัตถุอันตรายไปหานักเขียนได้มั้ยคะ o18
-
สั้นจุงงงง :hao5:
-
งะ คือไรงะ คือมาบอกว่างอนแค่นั้น
-
:z3: โดนสปอยจนทนไม่ไหว
พอเข้ามาอ่านแล้ว :a5: สั้น ปวดตับสมคำร่ำลือจริงๆค่ะ พออ่านตอนแรกสุด ก็รู้สึกเหมือนโดนดูดเลยค่ะ หยุดอ่านไม่ได้เลย ตานู่นนี่นั่นแฉะเฉอะไปหมด ชอบสำนวนมากๆเลยค่ะ สงสารทิวมากอะ คาแรคเตอร์ค่อนข้างงงๆหน่อยนะคะ ไม่เข้าใจเลย โดยเฉพาะ ทิว เป็นคนเข้าใจยากชะมัด และคุณพ่อที่ไม่มีบท ไม่สิบทน้อยมาก ยังไงก็เป็นพ่อนะ งานยุ่งขนาดไหนก็เจียดเวลามาสนลูกๆหน่อยสิ หงุดหงิดๆ
และที่แบบว่าขัดใจสุดๆเลยอะค่ะ คือฉากนั้นอ่ะฉากนั้น
สั้นสุดๆเลยอะ ตอนแรกๆก็เข้าใจว่าเหมือนทิวอยากให้มันผ่านๆจบๆไปอะ เพราะเจ้าตัวไม่ได้เต็มใจและเกลียดนัทมาก แต่พอหลังๆที่ยอมร่วมมือไม่ขัดขืนนี่ ก็อยากอ่านฉากสวีตวีดวิ้วเต็มๆจัดหนักๆบ้างอะคุณคนเขียน ไม่เร้าใจเลย ขอฉากอย่างว่า ยาวๆ ติดต่อกันสัก4-5ตอนก็ดีนะคะ :hao7: :hao7: :hao7:
แล้วก็นะ :really2: ฉากที่วีกับทิวอยู่ตรงลำธารนี่ ไปกันถึงขั้นไหนงั้นหรือคะ สอดใส่รึยัง อ่านแล้วสับสนงุนงงมาก ตกลงเสร็จมั้ย คุณคนเขียนคะไขข้อข้องใจให้ที สงสัยมากๆอะ :katai1:
และก็ ทิวนี่เกิดก่อนนัทใช่ม้า ทิวเป็นพี่ นัทเป็นน้อง ท้องติดกัน :katai2-1:
และอีกคำถามนะคะ
ตอนล่าสุดนี้นัทกับทิวอายุเท่าไหร่อะค่ะ? นี่ก็นับผิดๆถูกๆไม่แน่ใจ..
ปล. FC นัท×ทิว เคอะ :mew1:
ปลล. อรุณสวัสดิ์&ราตรีสวัสดิ์ค่ะ ดีจังวันนี้มีเรียนบ่าย :z1:
ปลลล.เค้าอยากได้รวมเล่มเรื่องนี้อะ จะเอาๆๆๆๆ :ling1:
-
:haun4: :haun4: :m25: :m25: :z1: :z1: :pighaun: :pighaun:
-
เหมือนจะหวาน :mew2:
-
ไหงสั้นงี้อ่าา :hao7:
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
หวานกว่าเมื่อวานจิงๆด้วย อิอิ
-
เออ ก็หวานอยู่นะ o13 ค่อยๆรักอ่ะดีแล้วทิว เวลารักจะได้รักจนหมดใจไง :-[
-
เฮ้ยบารมีเมียเริ่มบังเกิด
ข่มผัวแล้ว
55555
คุณนัทโดนเมียข่ม
-
:katai4: :katai4: มาส่อง :katai4: :katai4:
:z2: :z2: วันนี้มาไหมนะ :katai5: :katai5:
-
:katai4: :katai4: มาส่อง :katai4: :katai4:
:z2: :z2: วันนี้มาไหมนะ :katai5: :katai5:
มาแล้วครับ :hao7:
“มึงจะทิ้งกู..”
“แค่แยกห้องนอนไม่ได้แปลว่าทิ้งนะครับ”
“แต่มันทำให้กูรู้สึกอย่างนั้น”
เพราะแพ้ความเจ้าเล่ห์ของมัน..ผมเลยไม่ได้แยกห้องนอนกันอย่างที่คิด ยังดีที่มันไม่คิดจะล่วงเกินอะไรผมมากมายไปกว่าการกอด..เหมือนกับว่ามันเองก็กลัวว่าผมจะโกรธเหมือนกัน
.
.
“”กูว่ามันมีอะไรแปลกๆ” มันว่าแล้วใช้นิ้วจิ้มๆ ลงไปในบัญชีที่ผมกำลังทำ
“อะไรเหรอครับ..”
“ยอดมันดูแปลกๆ”
“ผมคิดว่าตัวเองไม่ได้ทำพลาดหรอกนะครับ” ผมว่าแล้วยกมือขึ้นกอดอก “อย่ามาหาเรื่อง..กลบความผิดของตัวเองเลย”
“...”
“แล้วขอเวลาส่วนตัวด้วยครับ..ผมไม่มีสมาธิ”
“มึงคิดจะทิ้งกูใช่ไหมทิว”
“ผมเปล่าครับ”
“มึงหาเรื่องจะทิ้งกูชัดๆ”
“ผมบอกว่าเปล่าไงครับ”
“มึงเมินกู”
“คนเมินกัน..เขาไม่นอนให้กันกอดหรอกนะครับ” ผมยืดตัวขึ้น..จ้องหน้ามันเขม็ง “ยังไงก็ต้องงดสองอาทิตย์ครับ”
“มึงมันพาล”
“ผมเปล่าครับ”
“มึงกำลังทำ”
“ผมขี้เกียจเถียงกับคุณแบบเด็กๆ อย่างนี้แล้วนะครับ”
“มึงว่าใครเด็ก !”
“ผมว่าทั้งคุณและตัวเองครับ” มันทำท่าเหมือนจะพูดอะไร..แต่ก็ไม่ได้พูด ผมมองมันเดินไปทิ้งตัวที่โซฟาด้วยรอยยิ้มเล็กๆ มันนอนลงไปตามแนวยาวของโซฟาก่อนจะหลับตาลงไป “ไม่ออกไปดูหน้าร้านเหรอครับ”
“...”
“คุณนัท..”
ผมหัวเราะออกมาเบาๆ เมื่อมันพลิกตัวหันหลังให้ ทั้งที่ท่าทางของมันไม่ได้ดูน่ารักเหมือนเวลาเด็กๆ ทำ..และไม่ได้ดูดีเลยสักนิดเมื่อเทียบกับที่เคยเห็นพระเอกในละครหลังข่าวทำ ท่าทีที่มันแสดงออกมาเพราะขัดใจ..แต่จะทำอะไรก็ทำไม่ได้แบบนี้ของมันทำให้ผมยิ้มได้ เพราะมันเป็นสิ่งที่ผมเคยคิดว่าคงไม่มีวันได้เห็นจากตัวมัน
การใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันที่นี่ ทำให้มันเปลี่ยนไปจากเดิมมากพอสมควร..
.
.
“จะกินอะไร”
“วันนี้กลับไปกินข้าวที่บ้านดีกว่านะครับ”
“จะทำเองให้มันยุ่งยากทำไม” แสดงความเป็นห่วงทั้งที่ยังวางมาด “ซื้อกลับไปเลย”
“แต่ผมอยากทำนี่ครับ”
มันหันมามองหน้าผม..ก่อนจะตอบกลับมา “ตามใจ”
.
.
ผมลงไปเปิดประตูรั้วเมื่อมันขับรถมาถึงบ้าน..แต่ก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นว่ากุญแจที่ล็อคเอาไว้มันหล่นอยู่ที่พื้น หล่นทั้งที่ไม่มีรอยทุบหรือรอยตัดอะไรทั้งนั้น และเมื่อมองไปที่ตัวบ้านก็เห็นประตูเปิดอ้าอยู่ ไม่มีรองเท้าใครวางอยู่ตรงนั้นสักคู่..แล้วมันเปิดออกมาแบบนั้นได้ยังไง ?
.
.
“คุณนัท..”
ไม่ทันที่ผมได้หันไปเรียกมัน ผมก็ถูกชายชุดดำสองคนเข้ามาล็อคตัว ผมได้ยินเสียงมันตะโกนเรียกชื่อผมก่อนจะเปิดประตูลงมาจากรถ แต่ก็มีชายชุดดำอีกสองคนวิ่งมาล็อคตัวมันเอาไว้ไม่ต่างจากผม
“พวกมึงเป็นใคร !”
“เป็นคนของแม่เอง” แล้วทุกอย่างก็เฉลยเมื่อแม่มันเดินออกมาจากบ้าน..ผมหันไปมองแม่มันด้วยความตกตะลึงไม่ต่างจากมัน “คิดว่าจะหนีแม่พ้นไปตลอดหรือไง”
ทั้งที่คิดไว้แล้วว่าสักวันก็ต้องมีคนตามมาเจอ..แต่ผมก็ยังแอบรู้สึกว่ามันเร็วเกินไป ไม่ควรมีใครตามหาพวกเราเจอได้เร็วขนาดนี้..โดยเฉพาะแม่มันที่ผมคิดว่าตอนนี้ควรจะยังส่งคนวนเวียนตามหาผมอยู่ที่ลาว เพราะสิ่งสุดท้ายที่ผมทิ้งเอาไว้ให้เป็นเบาะแสก็หยุดอยู่ที่นั่น
“นับว่าแกเก่งมากที่ทำให้ฉันเสียเวลาส่งคนตามหาแกอยู่ที่โน้นตั้งนาน” ว่าแล้วเดินเข้ามาใกล้ผม “แต่แกคงลืมไปว่าฉันไม่ใช่คนโง่อย่างที่แกคิด”
“...”
“หลอกเอาเงินจากฉัน..ทำให้ฉันตายใจ..”
“...”
“แล้วก็หลอกล่อลูกชายฉันมาที่นี่”
“แม่ !”
“ร่านเหมือนแม่ไม่มีผิด”
“พอสักที !” ผมตะคอก “ผมไม่เคยทำอย่างที่คุณพูด !”
“ไม่ได้ทำแล้วแกเอาลูกชายฉันมากกอยู่ที่นี่ได้ยังไง !”
“...”
“นอนกับพี่น้องตัวเองได้แบบไม่ละอายอย่างนี้ได้ยังไง !”
“พอสักทีเถอะแม่ !”
“พองั้นเหรอ..” เธอหันกลับไปถามลูกชายตัวเองทั้งน้ำตา “แกบอกให้ฉันพองั้นเหรอ..”
“...”
“ฉันกำลังทำสิ่งที่ถูกต้อง..”
“...”
“พยายามทำในสิ่งที่ควรทำ”
“...”
“แล้วพวกแกล่ะทำอะไรบ้าง” ว่าแล้วก็ยกมือขึ้นมาทุบอกตัวเอง “อยากให้พ่อของพวกแกรู้เรื่องนี้มากนักใช่ไหม !”
Ma-NuD_LaW
:z3: โดนสปอยจนทนไม่ไหว
พอเข้ามาอ่านแล้ว :a5: สั้น ปวดตับสมคำร่ำลือจริงๆค่ะ พออ่านตอนแรกสุด ก็รู้สึกเหมือนโดนดูดเลยค่ะ หยุดอ่านไม่ได้เลย ตานู่นนี่นั่นแฉะเฉอะไปหมด ชอบสำนวนมากๆเลยค่ะ สงสารทิวมากอะ คาแรคเตอร์ค่อนข้างงงๆหน่อยนะคะ ไม่เข้าใจเลย โดยเฉพาะ ทิว เป็นคนเข้าใจยากชะมัด และคุณพ่อที่ไม่มีบท ไม่สิบทน้อยมาก ยังไงก็เป็นพ่อนะ งานยุ่งขนาดไหนก็เจียดเวลามาสนลูกๆหน่อยสิ หงุดหงิดๆ
และที่แบบว่าขัดใจสุดๆเลยอะค่ะ คือฉากนั้นอ่ะฉากนั้น
สั้นสุดๆเลยอะ ตอนแรกๆก็เข้าใจว่าเหมือนทิวอยากให้มันผ่านๆจบๆไปอะ เพราะเจ้าตัวไม่ได้เต็มใจและเกลียดนัทมาก แต่พอหลังๆที่ยอมร่วมมือไม่ขัดขืนนี่ ก็อยากอ่านฉากสวีตวีดวิ้วเต็มๆจัดหนักๆบ้างอะคุณคนเขียน ไม่เร้าใจเลย ขอฉากอย่างว่า ยาวๆ ติดต่อกันสัก4-5ตอนก็ดีนะคะ :hao7: :hao7: :hao7:
แล้วก็นะ :really2: ฉากที่วีกับทิวอยู่ตรงลำธารนี่ ไปกันถึงขั้นไหนงั้นหรือคะ สอดใส่รึยัง อ่านแล้วสับสนงุนงงมาก ตกลงเสร็จมั้ย คุณคนเขียนคะไขข้อข้องใจให้ที สงสัยมากๆอะ :katai1:
และก็ ทิวนี่เกิดก่อนนัทใช่ม้า ทิวเป็นพี่ นัทเป็นน้อง ท้องติดกัน :katai2-1:
และอีกคำถามนะคะ
ตอนล่าสุดนี้นัทกับทิวอายุเท่าไหร่อะค่ะ? นี่ก็นับผิดๆถูกๆไม่แน่ใจ..
ปล. FC นัท×ทิว เคอะ :mew1:
ปลล. อรุณสวัสดิ์&ราตรีสวัสดิ์ค่ะ ดีจังวันนี้มีเรียนบ่าย :z1:
ปลลล.เค้าอยากได้รวมเล่มเรื่องนี้อะ จะเอาๆๆๆๆ :ling1:
ฉากที่ขอมา..คงยาก เพราะคนเขียน..เขียนไม่เป็น :m14:
ฉากวีทิวที่ลำธาร..ยังไม่ถึงขั้นนั้นครับ เพราะลูกไม้หล่นลงน้ำ จนทั้งคู่ได้สติแล้วเกิดอาการเขินกันไปซะก่อน :m26:
ทิวกับนัทอายุเท่ากันไหม..คนเขียนก็ยังไม่รู้เหมือนกัน :m18: แต่เดาจากที่ทิวเล่ามานี่..ทิวเรียนจบตรีช้าไปปีนึง (ตอนนั้นก็ 23 ) แล้วจบมาจนทำงานนี่กี่ปีแล้วนะ ? อันนี้ก็ลืมเหมือนกัน :laugh: ขอเวลาไปทวนแปบ :-[
ส่วนเรื่องรวมเล่ม..รอให้แต่งจบก่อนดีไหม ?
:laugh: :laugh: :laugh:
ยังไงลองไปอ่านเรื่อง "เมียน้อย" แล้วจับจองเป็นเจ้าของไปก่อนดีหรือเปล่า ?
ทดลองอ่าน จิ้ม >> http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=39969.0
สนใจเป็นเจ้าของ จิ้ม >> http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=39969.msg2897274#msg2897274
#งานขายต้องมาจริงๆ :-[
"เลื่อนสองทีหมดเลยค่าาา ร้องไห้แปป"
"สไลด์สองปื้ด.... หมด- -; อ่านมาจะเจ็ดสิบตอนละ ไม่ชิน55555"
"สั้นกว่าเมื่อวาน.. :z13: แต่ไม่เป็นไร(?) ชินแล้ว.... 55555555555555555555555555555555"
"สั้น :ling1:"
"มันเป็นเอกลักษณ์ไปแล้วมั้งเนี่ย ความสั้น แต่ตอนนี้สั้นกว่าปกติไหมอ่ะ หรือคิดไปเอง :mew5:"
"ดีใจดีใจ วันนี้เราได้อ่านหนังสือเกินแปดบรรทัดแล้ว ตั้งสี่สิบเอ็ดบรรทัดแน่ะ ขอบคุณค่ะ o3"
"สั้นจุงงงง :hao5:"
"งะ คือไรงะ คือมาบอกว่างอนแค่นั้น"
"ไหงสั้นงี้อ่าา :hao7:"
ผู้ที่เม้นข้อความดังกล่าว..จะโดนปรับคนละ 1 บาท !
"หรือว่าทิวจะท้อง..."
"อ้วนขึ้น ขี้หงุดหงิด ท้องหรือเปล่าทิว"
นี่คืออะร๊ายยยยย !!
สุดท้ายสำหรับเม้นนี้..
อย่าทำเค้าเลย..เค้ากลัวแล้ววววววววววววว
"ส่งวัตถุอันตรายไปหานักเขียนได้มั้ยคะ o18"
:z13: :pig4:
-
ขุ่นแม่....เอาละไง 55555555555555555555
-
ขุ่นพ่อออกมาบ้างจิ มาแต่แม่จนเค้าคิดว่านัทกำพร้าพ่อแล้วเน้อ :o12:
แล้ว แล้ว แล้ว ขุ่นแม่ต้องการไรจากสังคมเคอะ? o22 ขาดความอบอุ่นนะเราอ่ะ อ่อ! ซ๊ะมีไม่รักนิเอง ชิมิ :hao3:
-
ฮ่าาา ตลกคุณลิงภูเขาอ่ะ
ตอนนี้คุณแม่นัทใจร้ายมาก
ทิวไม่ได้ทำแบบนั้นโว้ย
ลูกชายแกนั่นแหละ
ขัดใจ
:katai1:
-
นัทไปไหน ไม่ได้ยินเสียงนัทสักแอะ
ขุ่นแม่เจ้าขา โทษคนอิ่นได้ทั้งนั้นแหละเนอะ
ลูกเชื้อตัวเองไม่เคยไม่ดีสักครั้ง
บอกขุ่นพ่อไปเลยค่ะจะได้จบเรื่องเร็วๆ
โดนตัดออกจากมรดก ไม่เอาอะไรเลย
เอาแต่ทิว โคตรโรแมนติกเลยค่ะ
ทิวเอ๊ย เอ็งจะหาผู้ชายที่มันพยายามเปลี่ยนทุกอย่างในชีวิตเพื่อเอ็งได้ขนาดนี้ได้ที่ไหนอีกเล่า?
นัทพลิกผันตัวเองทั้งชีวิต ไม่สนฟ้าไม่แคร์ดิน
ยังไม่พออีกเหรอ?
จากนี้ไปก็เป็นทีของทิวบ้างที่จะต้องสู้เพิ่อนัทละมั๊ง
เราพยายามเมนท์ยาวๆให้คุณนะคะ คนเขียน :laugh:
-
โอยยย ปวดหัวจวย เอ๊ย หัวใจ T_T
-
ลูกก็เหมือนแม่แหละ ทั้งดื้อทั้งรั้น กระแทกกระทั้น กระชั้นชิด
-
โอย มาแล้ว :ling2:
เดี๋ยวนะ :ruready
...รู้สึกช่วงทอร์คยาวกว่าเนื้อหานิยายไปละ หึยยยยยยยยออ :katai1:
-
มันครึ่งเรื่องยังอ่ะ วกกลับมาแบบเดิมอีกแล้ว ตาม ๆ เจอ ๆ หนี ๆ แล้วก็วีอีก
-
นัทงอน :m20:
-
เอานางไปเก็บบบบบบบบบบบ นังขุ่นแม่ ออกไปนะ!!!!
-
แล้วจะเป็นยังไงต่อละเนี๊ยะ
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: ในที่สุด แม่ก็หาเจอจนได้ :mew5: :mew5:
:ling1: :ling1: เอาไงต่อดีเนี้ย พ่อก็ไม่ยอมออกมาพูดความจริง ว่าพี่น้องกันจริงป่าว :hao7: :hao7:
:katai1: :katai1: หรือว่าาาาาาา นัทนั่นแหละ ไม่ใช่ลูกพ่อตัวเอง :angry2: :angry2:
:hao3: :hao3: ไม่เดาแล้ว ไปหาขนมกินดีกว่าาาาาา :katai5: :katai5:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
เค้าหนีกันมาขนาดนี้แล้ว เค้าไม่สนใจแม่ที่บังคับลูกแล้วล่ะมั้ง
คงถึงคราวที่นัทมันตอกหน้าแม่มันหนักๆแล้วล่ะ
เรื่องพี่น้องนี่แม่ชอบเอามาอ้างจัง เอาไปตรวจ DNA เลยไป จะได้หมดเรื่อง
ที่รู้ที่อยู่เร็วนี่เป็นเพราะวีรึเปล่า
-
คุณพระคุณเจ้า
วันนี้มันยาวผิดปกติ เอ๊ะ หรือมันเกิดการรีเล็กซ์การแอ็กชั่นที่คุณแม่มาปรากฎตัวเปล่าหว่า
แบบตื่นเต้น ลุ้นตัวโก่ง
ปล. คุณแม่โผล่มา ทุกอย่างลงเหวอีกแล้ว T^T ทิวนัท สู้ๆน่ะ
ปล.2 เห็นนัททักทิวอ้วนขึ้น ขี้หงุดหงิด ก็นึกว่า ท้อง (ลม) 5555+
-
แม่มาเจอจนได้ โอ๊ย เพลียนะเนี่ย เค้าอุตส่าดีๆกันแล้ว :katai1: :mew5:
-
รู้ได้ไงอะ
-
งะ 1 บาทนี่ต้องโอนมั้ย รีบมาต่ออีกน้า
-
:sad2:
ทำไมๆๆเรื่องต้องเป็นแบบนี้ด้วย
รอตอนต่อไป คุณพ่อจะได้ออกโรงมั้ย o18
ว่าแล้วก็แวบไปอ่านเรื่องเมียน้อย :hao6:
คุณคนเขียนน่ารักที่สุด :กอด1: :pig4:
-
:z3: ย๊าคคคคค จับคนเขียนมาสำเร็จโทษ มันค้าง
ถึงมาสั้นๆก็ไม่เป็นไรครับ
เราอินดี้ เราเป็นเอกลักษณ์ :mew5:
-
รำคาญขุ่นแม่โครต
แช่งให้รถคว่ำตายเบย555555
แบบว่าจะจับแยกแล้วบังคับ
ให้นัทไปแต่งกับมิวอีกใช่ป่ะ
โอ้ยไม่อยากจะคิด :ling1:
-
ว่าชอบอ่านเรื่องนี้แล้วนะ แต่ชอบอ่านคนเขียนทอล์กมากกว่า ฮามาก
คุณลิงภูเขาไม่สนใจเขียนนิยายตลกมั้งเหรอคะ
จะตามไปอ่านคนแรกเลยค่ะ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ ^^
-
รวดเดียวจบ ทันแล้วนะ
เพราะสั้นมากเลยแต่ละตอน.. 5555555555555555555555
-
ชั้นอิจฉาทิวววว นัทมาหาแม่มาลูก :mew1:
-
มันคือเรื่องจริงที่ ตรงช่วงtalk จะตลกเสมอ :jul3: แม้มันจะเป็นนิยายปวดตับ บางทีก็คิดว่า มันยาวพอกับเนื้อเรื่องอีก :hao4:เลยเหมือนอ่านเรื่องสองเรื่องในเรื่องเดียว :hao4: :hao7: ที่ทั้งตลกและเจ็บตับ o13 :katai5: :katai2-1:
-
เห้อๆ
-
พูดคุยยาวกว่าเนื้อหา.....แต่เราก็ดันชอบ
เนื้อเรื่องฉับไว ทิ้งปมให้ตื่นตะหนก
คนอ่านอาการคล้ายๆ จะเป็นตับพังแบบเฉียบพลัน เฮ้อ!
-
อีคุณแม่นี่เป็นอะไรกับประสาทตัวเองมากไหม? ไม่รู้หรือว่าทิวมันหนีจนหนีไปไหนไม่ได้แล้ว แต่ลูกตัวเองนั่นแหละตามมาเอง แหมว่าทิวร่าน ดูสารรูปลูกชายตัวเองด้วยนะ คนเขาไม่เอาก็ตามตื๊อมานมนาน รักลูกให้มันถูก ๆ หน่อย นัทเองก็เหมือนกัน พูดเป็นแค่คำว่า แม่ หรือไง สู้หน่อยสิ แม่แล้วไง ตอกกลับด้วยคำพูดก็ได้ โมโห
ฉันรอเรื่องนี้มานานมาก ๆ กว่าจะมาต่อ ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง แต่พอเลื่อนได้สองสามที จบ ทึ้งหัวตัวเองแป๊ป :katai1: :katai1:
-
:katai5:
-
มา ด้อม ด้อม มอง มอง จะมาไหมนะ :t3: :t3:
-
รอออออออ
ฉันรอเธออยู่ .......... :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
รอนิยายสั้นประจำปีด้วยคน
-
:katai5: :katai5: :z13: :ling1:
-
“ก็เอาสิครับ..” ผมหันไปมองเมื่อได้ยินมันพูดอย่างนั้น “เพราะผมเองก็เบื่อเต็มทนแล้ว”
“...”
“เบื่อที่จะต้องปิดบัง..”
“...”
“เบื่อที่จะต้องอยู่ในกรอบ..อยู่ในสถานะที่ไม่สามารถรักมันได้”
“ตานัท..”
“เมื่อไรจะปล่อยพวกเราไปสักที !”
“เป็นเพราะแก !” เมื่อไม่สามารถจะว่าอะไรลูกตัวเองได้..แม่มันเลยเลือกจะมาลงกับผมแทน “เพราะแกลูกฉันเลยกลายเป็นแบบนี้”
“เลิกโทษมันสักทีเถอะ !”
“คุณนัท..”
“มันไม่เคยทำอะไรผิด..” มันว่าแล้วพยายามสะบัดตัวออกจากการจับกุม “มีแค่ผม..แค่ผมคนเดียวที่ผิด”
“...”
“ผมทำทุกอย่าง..ทั้งขู่..ทั้งบีบบังคับมัน..” สีหน้าของมันดูเจ็บปวด “ทำแม้กระทั่งข่มขืนมัน”
“ตานัท !”
“ผมทำทั้งหมดนั่น..และเอาแต่คิดเข้าข้างตัวเองว่าจะสามารถรั้งมันเอาไว้ไม่ให้ไปจากผมได้”
“แกทำได้ยังไงตานัท..แกทำได้ยังไง !” ผมหลับตาลง..พยายามกลั้นน้ำตาตัวเองเอาไว้ “ทั้งที่แกก็รู้..รู้มาตลอดว่ามันเป็นใคร !”
“...”
“และทั้งๆ ที่แกก็รู้ว่ามันทำให้แม่ต้องเจ็บปวดมากแค่ไหน”
“ฮึก..” ผมร้องไห้ออกมาเมื่อรู้สึกไม่ไหวแล้วจริงๆ
“รักแม่บ้างไหม..” เธอถามก่อนจะทรุดตัวลงกับพื้น “แกยังรักแม่คนนี้อยู่ไหม”
“รักสิครับ..”
“...”
“ผมรักแม่เสมอ..”
“...”
“แต่ชีวิตนี้..ผมคงขาดมันไม่ได้”
เสียงร้องสะอึกสะอื้นดังขึ้นมาทันทีที่มันพูดจบ ผมมองแม่มันใช้แขนกอดรัดตัวเองเอาไว้ก่อนจะหันไปสบตากับมัน เหมือนสมองของผมจะขาดการรับรู้ไปชั่วคราว..และเหมือนทุกสิ่งทุกอย่างที่มันต้องการสื่อออกมาให้ผมได้รับรู้ผ่านทางแววตานั้น กำลังตรงเข้ามาให้ผมรับรู้ และเข้าใจมันได้ง่ายๆ ผ่านเสียงหัวใจที่กำลังเต้นอยู่ของผม
“ได้โปรดปล่อยพวกเราไปเถอะนะครับ”
.
.
คำขอร้องของมันไม่ได้ทำให้แม่มันใจอ่อนเลยสักนิด..เมื่อตอนนี้พวกเราถูกแม่มันจับกลับมาขังเอาไว้ที่คอนโดอีกครั้ง คราวนี้ผมเลยได้รู้..ว่าแม่มันสามารถเข้าออกที่คอนโดของมันง่ายๆ โดยไม่ต้องขอ และคงเป็นแม่มันที่เข้ามาค้นข้าวของจนกระจุยกระจายเมื่อคราวนั้น
“เฝ้าเอาไว้..”
“...”
“อย่าให้หนี..และอย่าให้ใครหน้าไหนมาช่วยได้”
“แม่ต้องเสียใจที่ทำอย่างนี้” มันว่าขึ้นมาก่อนที่แม่มันจะเดินออกไป
“คงไม่มีอะไรทำให้ฉันเสียใจไปได้มากกว่านี้แล้วล่ะ” ว่าแล้วก็สั่งกำชับลูกน้องอีกครั้ง “เฝ้าเอาไว้ให้ดี..ไว้พรุ่งนี้ค่อยย้ายไอ้เด็กนี้ออกไปที่อื่น”
“จะเอาทิวไปไหน” มันเริ่มโวยวาย..เมื่อแม่มันทำท่าจะเดินออกไปโดยไม่คิดตอบคำถาม “แม่จะเอามันไปไหน !”
“ฉันจะเอามันไปไว้ที่ไหน..หรือเอาไปทำอะไร”
“...”
“มันก็ไม่ใช่เรื่องที่แกจำเป็นจะต้องรู้”
“...”
“อยู่เฉยๆ แล้วพยายามคิดให้ออกสักที..ว่าจริงๆ แล้วแกควรจะทำอะไรกันแน่”
Ma-NuD_LaW
พูดคำว่า 'สั้น' อีกที..โดนแน่ !
เชื่อป่ะนิยายเรื่องนี้ตอนนี้ได้ 200 หน้า A4 แล้วนะ :laugh:
.
.
นี่อ่านเม้นแต่ละคนแล้ว..อยากเปิดคณะตลกให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลย แบบไม่เคยคิดว่าตัวเองเป็นคนตลกเลยนะ .. พอมีคนว่าช่วงทอล์คเราขำแบบนี้เลยงงๆ อ่ะ :m28:
แต่ก็โอเคนะ .. ไว้จะคุยยาวๆ ไปทุกตอนเลยดีป่ะ ((เอาเวลาไปแต่งให้นิยายมันยาวขึ้นดีไหม ?)) :m32:
.
.
ขอบคุณทุกความเห็นน้า..จิ้มตูดคนละที :z13:
สุดท้าย..นิยายตลกเป็นอะไรที่เราคิดว่าเราคงไม่มีความสามารถ แค่นึกมุขแกล้งเพื่อนสั้นๆ ยังแป้กเลย :ruready
-
ฮือๆ
คุณพ่อไม่เด่นเลย มาช่วยลูกๆ ก็ยังดีน่ะค่ะ
ทิวจะโดนแยกออกไปหรือเนี่ย
-
กุด...ค่ะ
โว้ววว! ยัยมนุษย์แม่ท่าทางสามีไม่รักจริงแหละ
มีปัญหาทางจิตป่ะ ถามจริ๊งงง. :angry2:
น้องเพลียค่ะ. :z3:
หวังว่าคงไม่พาใครมาปู้ยี้ปู้ยำทิวหรอกนะ. :fire:
-
เบื่อยัยมนุษย์แม่นี่จัง :m16:
สั้นโน๊ะ :ruready
-
ป้าดโธ่ กำลังอิน จบตอนเสียแล้ว.....
พรุ่งนี้มาอีกเลย :m31:
-
โอ้ยยยยยย~ ทำไมยาวแค่ไม่กี่บรรทัดเองอ่ะ ขัดใจๆๆ ชอบมาให้ค้างตัลหลอดดดด :katai1: ขุ่นแม่จะทำอะไรอีก เซ็งแม่ที่เป็นแบบนี้ ต้องให้ลูกตัวเองตรอมใจตายชิมอยย ถึงจะยอม ถ้าแบบนั้นก็จัดปาย เอาให้เต็มที่ค่ะ บั้ยยยยย :katai3:
-
ทิวกะนัทจะทำไงละทีนี้. แล้วทิวจะโดนจับไปไว้ไหน.
-
จะถูกจับพลัดพรากกันอีกแล้วหรอ
TT
-
กรี๊ดดดด ใจร้ายยยย
แม่นัทปล่อยนัทกับทิวไปเถอะ ขอร้อง
อยากจะร้องไห้ หน่วงและเสียใจตลอดเวลา
:hao7:
-
อย่าพรากคู่รักซึมลึกคู่นี้ไปเลยยยยย :sad5:
-
บางคนก็เป็นคนตลกแบบไม่รู้ตัวนะ แบบคนแต่งนี่เลย อิอิ :hao7: :hao7:
เหมือนจะเข้าใกล้คำว่าโรคจิตแล้วอะ :hao3: :hao3:
-
เป็นคนที่ติดตามเรื่องนี้มาตลอด และก็ชอบเรื่องนี้ แต่ก็เข้ามาแบบ sosad เหลือเกิน แต่ละตอน หนี ตาม เจอ วนอยู่แบบนี้ตลอด แล้วก็ไม่อยากบั่นทอนเลยจริง ๆ ว่ามันสั้น แบบว่า ไม่เคยเกินสิบบรรทัดเอง แล้วที่บอกว่า 200 หน้าเอ 4 ก็เชื่อนะ เพราะว่าช่องไฟ บรรทัดมันห่างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง กันเหลือเกิน สุดท้ายก็จะติดตามต่อไปว่ามันจะจบยัง พ่อออออออออออออออออออ จะออกมารึยัง
-
200 A4 ทำเป็น A ก็เกือบสี่ร้อยป่ะ กับ 70 ตอน กราบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ (ความสั้นของแต่ละตอนช่างกระชากวิญญาณยิ่งนัก)
แม่คุณนัทนี่เป็นพวกดันทุรังสูงเนอะ สูงมาก ควรนั่งจิบน้ำชาและรอวันเข้าโลงดีกว่านะ
-
มาขนาดนี้แล้ว
อินังขุ่นแม่ก็คงไม่แค่จะเอาคนมาปู้ยี่ปู้ยำทิวหรอก
น่าจะจัดการให้ทิวหายไปเลยมากกว่า
นัทไม่แคร์อะไรแล้วนี่
ขุ่นแม่ยังไม่เข้าใจว่านัทมันหมายความตามที่พูดจริงๆ
รั้งไว้ ขวางไว้ ทำร้ายทิว
ไม่ได้คิดเลยว่านัททำได้ทุกอย่างถ้าหากว่าเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับทิว
นัทมันรักทิว ต่อให้เอาทิวไปขายซ่อง นัทมันก็จะตามไปเอาตัวทิวมาคืนอยู่ดี
ดีไม่ดี ขุ่นแม่นั่นแหละจะยิ่งกว่าเสียใจถ้าโดนนัทมันดัดหลังให้หรือว่าโดนแค่ครึ่งเดียวของที่ทิวมันเคยโดนมา
รอท่านขุ่นพ่อออกโรงมาปิดฟินาเล่มั๊ง สงสัยค่าตัวขุ่นพ่อแพง
-
ระยะเวลาที่ใช้ในการอ่านสั้นพอๆกับการเลื่อนเมาส์หาตอนที่ลงเลย :katai1: :katai1:
-
กราบคะ
-
คุณแม่ปล่อยวางดีมั้ยคะ
-
อย่าแยกนัทิวออกจากกันนะ เค้าต้องอยู่ด้วยกันซิ คุณแม่ใจร้ายอ่ะไม่เห็นแก่ความรักของลูกเลยถึงแม้มันจะผิดศีลธรรมก็เถอะ
-
ใครก็ได้เอาป้าคนนี้ไปขังที :z2:
-
Short :hao5:
-
คุณพ่อเป็นคนที่จะมาเฉลยความลับ ชิมิ T_T
-
เกลียดอีป้านี่โครตเลย
ว้ากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
มารความสุขลูกชายไม่พอ
ยังเป็นมารความสุขคนอ่านด้วย
-
อินังนี่ ขาดความอบอุ่นชิมิเคอะ
รึชอบแดกมาม่าเลยทำเรื่องให้มันดราม่า
กรุณาทำบทแบบ ตอนหนานังขุ่นแม่ สะดุดเปลือกกล้วยล้ม แล้วนัทกะทิวหนีำปต่อหน้าต่อตาได้มั้ยคะ มันจะเริ่ดมาก 5555
-
จ้างคนเขียน 5 บาท ให้ตัดบทของแม่นัทออก เคป่ะ???
ขอบคุณ :)
-
:katai4: :katai4: เมื่อไหร่จะมีความสุขขขข
-
ไม่สั้นก็ได้ แต่ยาวกว่านี้ได้ป่ะ5555
คุณแม่พอแค่นี้ดีกว่าไหม อย่าทำแบบนี้กับนัทเลย :z3:
-
ยัยคุณแม่ก็ไม่หยุดซักทีอ่ะทั้งๆที่รู้
ว่าทุกสิ่งอย่างมันเกิดขึ้นจากใคร
-
“ผมจะตายให้ดู !”
“คุณนัท..”
“ถ้าแม่ทำอย่างนั้น..ก็รอดูผมตายได้เลย !”
ไร้คำตอบใดๆ แม่มันเดินออกจากห้องไปพร้อมคนติดตามอีกคน..ตอนนี้ในห้องเลยเหลือแค่ผมกับมัน และคนที่แม่มันทิ้งเอาไว้ให้เฝ้าพวกเราอีกสองคน ผมนั่งเงียบหันไปมองมันที่นั่งนิ่งไม่ต่างกัน..สีหน้ามันดูเรียบเฉย ไม่มีท่าทีจะโวยวายหรือทำอะไรอีกแล้ว ผมคิดว่ามันคงกำลังคิด..กำลังหาทางออกของเรื่องนี้อยู่
.
.
“อย่ากลัว..” มันบอกเมื่อผมเอนหัวไปซบที่ไหล่มัน “กูจะไม่ปล่อยให้แม่เอามึงไปไหนแน่”
“ผมรู้ครับ..”
“กูรักมึง”
“...”
“อย่าทิ้งกูไปไหนนะทิว”
“ผมไม่ไปไหนหรอกครับ..” ผมบอกแล้วหลับตาลง “ผมสัญญา..”
.
.
ผมเผลอหลับไปหลังจากนั้น..หลับแล้วฝันถึงท้องฟ้าและทะเลที่หน้าบ้านของเรา ฝันเห็นหาดทรายสีขาวที่ผมเคยเหยียบย่ำอยู่ทุกเช้า..ก่อนจะตื่นขึ้นมาเมื่อถูกใครบางคนกระชาก
“อย่าส่งเสียง” ผมเหลือบตาไปมองมันที่ตอนนี้กำลังนั่งหลับอยู่ข้างๆ “อย่าทำให้ฉันต้องโมโห”
“จะ..จะพาผมไปไหน”
“พาไปในที่ๆ แกไม่มีวันจะกลับมาวุ่นวายกับลูกฉันได้อีก”
“ผม..”
“เงียบ” ผมหันไปมองมันอีกครั้ง..ภาวนาในใจขอให้มันตื่นขึ้นมาได้ทันเห็นผม แต่มันคงไม่มีหวัง..เมื่อมันไม่มีทีท่าว่าจะตื่นขึ้นมาเลย “เขาไม่ตื่นขึ้นมาหรอก..”
“คุณทำอะไรเขา”
“ก็แค่ทำให้เขาได้หลับพักผ่อนสักสองสามชั่วโมงแค่นั้น..”
“...”
“อย่าห่วงเลย..ฉันไม่ทำร้ายลูกตัวเองหรอก”
.
.
หมดหวังแล้ว..หมดหวังแล้วจริงๆ เมื่อตอนนี้ผมถูกพาตัวออกมาจากคอนโด พาไปที่ไหนก็ไม่รู้..เพราะผมถูกปิดตาเอาไว้ก่อนถูกพาออกมาจากห้อง ตลอดทางไม่มีใครพูดอะไรเลย..ไม่มีเสียงพูด มีแค่เสียงเครื่องยนต์รถดังไปตลอดทางจนถึงที่หมาย
“ไม่ต้องห่วงนะครับ..คุณจะไม่ถูกทำร้าย” ผมพยักหน้าว่าเข้าใจเมื่อได้ยินอย่างนั้น “ท่านสั่งแค่ให้พาคุณมาที่นี่..”
“...”
“ให้อยู่ที่นี่ไปจนกว่าจะหาที่อื่นให้คุณอยู่ได้”
“แล้วคุณนัท..”
“จนกว่าคุณนัทจะยอม..ท่านจะขังเอาไว้แบบนั้น”
“แล้วผมจะเป็นยังไง..หากคุณนัทยอมทำตามแล้ว”
“เป็นอิสระ..”
.
.
คนที่พาผมมาบอกเอาไว้แค่นั้น..ก่อนจะเปิดผ้าปิดแล้วปล่อยผมไว้ในบ้านชั้นเดียวหลังไม่เล็กไม่ใหญ่นี่ ผมเดินไปเกาะลูกกรงที่ทำด้วยเหล็กหนาไม่ต่างจากห้องขังที่เคยเห็นผ่านตาในทีวี..มันถูกติดไว้บนหน้าต่างและประตูทุกบาน รอยเชื่อมที่เหมือนจะเพิ่งถูกทำขึ้นมา..แม่มันคงจะสั่งให้ทำเมื่อคืน และมันคงเสร็จก่อนที่ผมจะมาถึงที่นี่ได้ไม่นาน
“คุณจะยอมไหมครับ..” ผมพึมพำกับตัวเอง..ขณะมองดูต้นไม้ใหญ่ที่รายล้อมอยู่รอบตัวบ้าน “จะปล่อยผมไปหรือเปล่า..”
.
.
.
[นัท]
ผมอาละวาดทำลายข้าวของทุกอย่าง..เมื่อตื่นขึ้นมาแล้วพบว่ามันหายไป แม่ไม่ให้คำตอบผม..ไม่ยอมบอกสักนิดว่าเอามันไปซ่อนไว้ที่ไหน ลูกน้องของแม่ก็เหมือนกัน..เอาแต่นิ่งเงียบ ทำตัวเป็นกระสอบทรายให้ผมซ้อมโดยไม่ตอบโต้ แต่ก็ไม่ยอมให้ผมหนีออกจากห้องไปตามหามันได้เช่นกัน
.
.
“ปล่อยกู !”
“เอาเมียกูคืนมา !”
“กูบอกให้เอามันคืนมา !”
.
.
และเมื่อหมดแรงผมก็ต้องพัก..หยุดพักนิ่งๆ แต่ไม่หยุดที่จะคิดหาทางออกไปจากที่นี่ แน่นอนว่าผมไม่เชื่อที่แม่บอกกับผมว่ามันเลือกจะรับเงินแล้วทิ้งผมไป ผมเชื่อว่ามันจะไม่มีวันทำอย่างนั้นอีก..เพราะเมื่อคืนมันให้สัญญากับผมแล้ว
.
.
“ทำไมเป็นอย่างนี้..ทำไมลูกฉันเป็นอย่างนี้”
เสียงโวยวายของแม่ดังพอจะปลุกให้ผมตื่น..แต่ผมก็ยังไม่มีแรงแม้แต่จะลืมตาอยู่ดี
“เขาไม่ยอมทานข้าว..”
“แล้วทำไมแกไม่บังคับ !”
“แกปล่อยให้ลูกฉันอยู่ในสภาพแบบนี้ได้ยังไง !”
สิบวันแล้วมั้ง..สิบวันที่ผมหาทางหนีออกไปจากที่นี่ไม่ได้ และเป็นสิบวันที่ผมไม่รู้เลยว่ามันจะเป็นตายร้ายดียังไง
“ยกเขาขึ้นมา..ฉันจะพาลูกฉันไปโรงพยาบาล”
.
.
แล้วผมก็ได้มานอนอยู่ที่นี่..นอนอยู่ในโรงพยาบาลที่เคยเข้ามารักษาตัวตั้งแต่เด็กๆ ผมรับรู้รสยาผ่านทางสายน้ำเกลือ..รับรู้ขั้นตอนการรักษาทุกอย่าง แต่ผมก็ยังไม่มีอารมณ์จะลุกขึ้นมากินอะไรเอง..
บางทีผมอาจจะกำลังลองใช้วิธีประท้วงแบบเด็กๆ ลองใช้วิธีที่ผมเคยใช้เรียกร้องความสนใจจากแม่แล้วได้ผลมาตลอด
.
.
“ยอมแล้ว..แม่ยอมแล้วนัท..”
“...”
“แม่จะเอามันมาคืนให้..”
“...”
“ลุกขึ้นมากินข้าวหน่อยนะลูก..”
แล้วสุดท้าย..มันก็ได้ผลจริงๆ
[จบนัท]
Ma-NuD_LaW
สองร้อยหน้าแบบไม่เว้นบรรทัดอย่างที่ลงในเว็บนะ :m32:
.
.
ใกล้จบแล้วละ..อย่างที่แจ้งหน้าเพจ เรื่องนี้จะจบก่อนสิ้นเดือนกุมภาครับ :m7:
.
.
ไม่รู้ใครเคยกินจิ้งหรีดป่ะ..วันนี้คนเขียนลองกินดู อร่อย..จนตอนนี้เวียนหัวเลย
นั่งดมยาไป..แต่งนิยายไป..โอ้วววววววววววว
ไปนอนเถอะ :a6:
-
ขอให้สมหวังกันสักทีนะ :katai1:
-
นึกว่ายัยคุณแม่จะไม่ยอมซะแล้ว
-
หวังว่าจะไม่มีมาม่าใดๆ อีก :hao5:
ไปนอนก็ได้ ราตรีสวัสดิ์
-
เห็นความสุขของตัวเองจน ทำร้ายลูกและคนรอบข้างของตัวเอง เป็นไงบ้างป้า คิดได้เเล้วนะ ขอให้คิดได้จริงๆเถอะ :z6:
-
นัทอย่าตายนะะะะ ! แม่นัทสมควรตายมาก ไม่ชอบเลย
สงสารทิว ตอนหน้าขอให้ได้เจอกันไวๆเถอะค่ะ จะสั้นจะยาวขอแฮปปี้ :เฮ้อ:
-
ไม่รู้สิคิดว่าแม่นัทมันจะไม่รักษาคำพูดหรอก
อาจจะบอกว่าทิวหนีไปเองก็ได้
สงสัยต้องให้นัทลองได้ใกล้ตายจริงๆไปเลยสักครั้งถึงจะได้เข้าใจ
เจ้าขุ่นพ่อยังไม่ออกโรงอีกหรือคะ?
-
ทิวจะเป็นไปไงมั่งอะ
-
อินังขุ่นแม่ยอมง่ายไปเปล่านิ.คงไม่คิดหักหลังหลอกให้กินข้าวชิมิ! :hao3: o18
-
55555 ตายทั้งเป็น
มีใครมีความสุขมั้ยทำแบบนี้หาคุณแม่
-
ยอมง่ายจังนะแม่ แต่ก็นะ ลูกทั้งคน ใครจะไม่รักละ เฮ้อออออออออออออออออออออออออออ
หลังจาก บังคับ หนี ตาม เจอ ต่อไปก็จบแล้วสินะ :ling2: :ling2: :ling2:
-
ดีนะที่คิดได้แล้ว นึกว่าต้องรอให้นัทตายไปซะก่อน
-
งื้ออออ ไม่เอาา ง่ายเกินอ่ะะ :laugh:
-
อีนังแม่มันยอมจิงๆอะ =.=
-
จะยอมคืนทิวให้นัทจริงอ่ะ ทำไมดูยอมง่ายจัง
-
จิงปะนะ
-
นัทเป็นพระเอกเลว ที่เรายอมใจ คือยอมอะ ชัดเจน และทำได้ทุกอย่างไม่ว่าจะเลวแค่ไหน ขอแค่ได้ทิวมาครอบครอง อืม นับถือ แต่อย่าตายนะ สงสารทิว
-
เจอท่าไม้ตายของนัทเข้าไป ขุ่นแม่บอกอะไรก็ยอมเธอ o18
-
ต๊ายยยยยย หวังว่านังป้านี่จะไม่หมกเม็ดอะไรอีกนะ
ทำตัวเป็นปัญหาเหลือเกิน
-
ตอนหน้าหวังว่าคงจะไม่ใช่ ทิว ตรอมใจ ตายไปก่อนนะครับ :call:
-
ยอมใจนัทมันจริงๆว่ะ ใจมันเด็ดมันแน่มาก
-
เจอไม้ตายนัทเข้าให้ แม่จะพาทิวมาจริงๆน่ะหรอ
-
กว่าจะได้มีความสุขนะ
-
นัททิวสู้ๆนะ เราเป็นกำลังใจ ถ้าหมดเรื่องร้าย ขอแบบหวานๆยาวเลยนะคะ o13
-
คุณแม่ยอมแล้ว ในขณะที่ทิวก็รักแล้วเหมือนกัน แอร๊ยยยยยยยยยยยย :-[ :impress2:
-
อีป้าถ้าหลอกละก็แกไม่ตายดีแน่
ฉันจะพากองทัพแม่ยกคุณนัทไปสอยแก55555
-
พยายามนึกภาพความเป็นแม่ และก็เข้าใจนะ
แต่วิธีการที่แม่นัทใช้นี่มันผิดจริงๆ เฮ้อออ
ขอให้นัทเจอทิวเร็วๆด้วยเถิด T_T
-
เข้าใจคุณแม่แต่วิธีการมันไม่ถูกต้องอ่ะค่ะ
เมื่อไรคุณพ่อจะออกโรงซะทีน๊า คงออกมาเฉลยเรื่องความเป็นพี่น้องกันตอนจบแน่ๆเลย
ว่าแต่นัท นายแน่มาก ถึงจะทำเลวมาทั้งเรื่อง แต่ก็แสดงออกชัดเจนว่ารักทิวมาก
รออ่านตอนต่อไปค่ะ อย่าเพิ่งรีบจบเลย อยากอ่านเป็นเรื่องยาว 200 ตอน+
เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ ^^
-
ในที่สุดคุณแม่ก็ยอม :laugh :laugh: :laugh:
-
จริงอ่ะ? คุณนาย :hao3: :hao3:
ไมง่ายจังง่ะ? :hao4: :hao4:
-
ฮู้ย คุณแม่คะ ยอมง่ายๆเลยเหรอ? หึ 5555555555555555
ปล.เราชอบกินจิ้งหรีดทอดนะอร่อยดีค่ะ55555555
-
ผ่านด่ายคุณแม่มาได้แล้วจะต้องเจอด่านคุณพ่อด้วยหรือเปล่านะ สู้สู้นะทิวนัส
-
“คุณนัท..” ผมรีบลุกขึ้น..เมื่อเห็นมันลืมตาตื่นขึ้นมา “เป็นยังไงบ้างครับ”
“หิวน้ำ..”
ผมรีบหันไปเทน้ำจากเหยือกลงไปในแก้ว..ก่อนจะยื่นหลอดดูดเข้าไปใกล้ๆ ปากมัน “ทำไมทำแบบนี้ครับ”
“ถ้าไม่ทำ..แล้วกูจะได้มึงคืนมาไหม”
“แต่ก็ไม่ควรทำร้ายตัวเองขนาดนี้..” ผมพยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา “ถ้าเกิดเป็นอะไรขึ้นมาจริงๆ แล้วจะทำยังไงครับ”
“กูไม่ยอมตายหรอก..”
“...”
“ถ้าจะตาย..กูก็จะเอามึงไปด้วย”
ผมหัวเราะออกมาทั้งน้ำตา..นึกขำไปกับคำพูดของมันจริงๆ นี่มันไม่คิดจะปล่อยให้ผมไปไหนเลยสินะ เพราะขนาดจะตายยังจะเอาผมไปอยู่ด้วยเลย..
.
.
“พวกเขาบอกว่าคุณไม่ยอมกินข้าวกินยา..” ผมพูดแล้วหันไปมองคนของแม่มันที่ถูกส่งมาเฝ้าพวกเราเอาไว้ “ลุกขึ้นมากินอะไรหน่อยนะครับ”
“อยากกินข้าวต้มฝีมือมึง”
“แต่ตอนนี้..”
“กูอยากกินฝีมือมึง”
ผมอมยิ้ม..ก่อนจะยื่นมือไปจับมือมันเอาไว้ “วันนี้กินข้าวโรงพยาบาลก่อนนะครับ..ขืนรอกินฝีมือผมคงไม่ได้กินง่ายๆ”
“...”
“นะครับ”
“อืม”
ผมเลื่อนโต๊ะวางชามข้าวต้มที่ข้างเตียงมาให้มันเมื่อได้ยินคำตอบ..แต่มันก็ยังไม่ยอมตักกินเองอยู่ดี ผมเลยต้องนั่งลงป้อนข้าวมัน ก่อนจะป้อนน้ำป้อนยาตามไปอีก
.
.
“แม่ไม่ได้ทำอะไรมึงใช่ไหม” มันถามเมื่อผมเช็ดปากให้เรียบร้อยแล้ว
“เปล่าครับ..ท่านก็แค่พาผมไปขังเอาไว้เฉยๆ”
“...”
“ขังเอาไว้จนกว่าคุณจะยอม..”
“แล้วมึงก็จะเป็นอิสระ”
“ครับ”
“มึงอยากให้เป็นอย่างนั้นไหม” มันถามแล้วเบือนหน้าไปทางอื่น “บางทีถ้าแม่ใจแข็งกว่านี้..กูคงตาย..”
“พอเถอะครับ” ผมห้ามไม่ให้มันพูด..แต่มันกลับพูดต่อไปไม่หยุด
“และถ้ากูตาย..มึงก็จะได้เป็นอิสระ..”
“พอเถอะครับ..”
“อิสระอย่างที่มึงอยากได้มาตลอด”
“ผมไม่ได้อยากให้คุณตาย !” มันหันกลับมามองเมื่อถูกผมตวาด “เลิกพูดแบบนี้สักทีเถอะครับ !”
“หึ” มันส่งเสียงในลำคอ..ก่อนจะยื่นมือที่แทบจะไร้เรี่ยวแรงของตัวเองขึ้นมากอดเอวผม “อย่าใจดีกับกูมากนักเลย..”
“...”
“แค่นี้กูก็รักมึงจนแทบจะทนไม่ไหวแล้ว”
ผมเอนหัวซบไหล่มัน..แล้วหลับตาลงช้าๆ “ผมรู้..”
“...”
“เพราะงั้นผมเลยพูดออกมาอย่างนี้”
“...”
“ขอบคุณนะครับ”
Ma-NuD_LaW
นี่ควักแบง (กาโม่) ให้พ่อนัทไปสองแสนแล้วนะ..ยังไม่ยอมเข้าฉากให้เลย o6
ไงขอเวลาไปหาวิธีลากตัวพ่อมันก่อนนะ :o11:
.
.
จิ้งหรีดอร่อยจริงๆ แต่ยังไงก็สู้รถด่วนไม่ได้ (บ้านเรียกหนอนไม้ไผ่..แต่เห็นคนแถวบ้านเรียกรถด่วนเลยเรียกตาม) เคยกินแต่อันนั้น :laugh:
.
.
.
.
ปล.สั้นเพื่อรักษามาตรฐานนิยาย..จริงๆ นะ :impress:
.
.
แถนักนะแก โดดถีบแม่มรุย ------>> :z6:
-
ขอหวานๆกว่านี้
-
คนเขียน ถ้าค่าจ้างให้พ่อของนัทไม่พอ เดี๋ยวเราช่วย.....ช่วยส่งคนไปขู่ คือยังมีตัวตนอยู่หรอ แล้วอยากรู้จริงๆเลย ว่ารักทิวอยู่รึป่าว เพราะตั้งแต่ต้นเห็นไม่แสดงอาการอะไรออกมาเลย เหมือนจะรังเกลียดด้วยซ้ำ ฮึ
-
สบายตาจุงเบย. :laugh: คุณแม่ไม่ได้มาเข้าฉากด้วย
-
:-[ ใกล้สมหวังละ
-
งืมมๆๆ อยากพิมพ์คำคำนั้นจัง แต่กลัว :beat: อะ
ใกล้ความจริงแล้วสินะ ที่ทั้งสองคนจะได้อยู่ด้วยกันอย่างสงบสุขเสียที
หลายตอนมานี้นัททำให้เรารักมากขึ้นเยอะเลย พยายามต่อไปนะนัท
-
เด๋วควักแบงค์กาโม่ ปาหัวแตกเลยนิ
มาปรากฏตัวให้ลูกๆ รู้บ้างก็ดี หายไปอย่างกะหายสาบสูญ
นัทสู้ๆๆน่ะวุ้ย อย่ายอมแพ้~^O^~
-
ตอนแรกที่ตัดสินใจเข้ามาอ่านเรื่องนี้ก็เพราะว่าจะมีฉากเรทเยอะ :hao6:
และพออ่านไปก้เหมือนจะมีเยอะ :ruready
แต่กลับไม่ค่อยมีอย่างที่คิดเอาไว้... แทบจะไม่มี :mew5: :katai4:
....แต่มาวันนี้ กลับมองหาแต่ฉากหวานๆ มากกว่าฉากเรทๆนั่นซะอีก :hao7:
-
คงคอนเซ็ป สั้นตลอดเวย์ 555 ชอบเรื่องนี้ รักนัท
-
ช่วยลงขันด้วย 2 บาท ไม่งั้นก็จุดธูปตาม
เดี๋ยวท่านพ่อออกโรงมาบอกว่าเป็นหมัน........... :ruready
ขุ่นแม่คงยอมแล้วมั๊งหรือว่าล่อหลอกให้นัทตายใจหายดีก่อน
เป็นเรานะจะให้อยุ่ด้วยกันแล้วให้นัทจัดการหาคนมาอุ้มบุญเอาหลาน
ขอหวานกว่านี้หน่อยดิ คนเขียน
-
หวานอยู่นะ หวานระทมขมขื่น
-
ไม่เอามาม่าเพิ่มเป็นพอ
ดูเขารักกันดีมาก
:sad4:
-
หวานซะ
-
สั้น!
short!
ไม่ยาว!!!!
:P
-
ขุ่นพ่อออกมาเคลีย์ด่วนเลยค้าบบบบบบ
เรื่องนี้คงไกล้จะจบแล้วสิ
ขอตอนพิเศษด้วยน้า
อย่างฉากเซ็กส์เลิฟเลิฟ ของคุณนัทกะทิว5555555
อยากได้อยากอ่าน อ่านมาตั้งหลายตอน
ตัดฉากncออกหมดเบย
อยากเสียเลือดออกจากตัวบ้างไรบ้าง :ling1:
-
ตอนนี้ทำไมมันสั้นเป็นพิเศษคะ สไลด์ 2 ปี๊ดจบแล้ว
นานๆจะหวานกันซะที สาบานว่านี่หวานแล้ว 555
เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ ^^
-
อ่านตอนนี้แล้วน้ำตาคลอ ไม่น่าเชื่อ อ่านมาตั้งนาน อาจจะเฝ้ารอฉากงี้อยู่ก็ได้
ฉากที่มันค่อยๆรักกันแบบจริงจัง แอร๊ยยยยยย :o8: :-[ ตื้นตันอ่ะ o13
-
แม่นัทยอมง่ายไป มีแผนแน่ๆ :a5:
-
เกือบจะหวานแระมันห้วนไปเลยยังไม่ถึง
ตอนที่หวานมากๆๆ :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1:
-
มาน้อยจังเรยยยยยยยยยยยยยยยยย :hao5: :hao5: :hao5:
.
.
.
.รออยู่น่ะ :z2: :z2: :z2: :z2:
-
*หย่อนเงินหนึ่งบาทลงหน้านิยาย* จ่ายค่าปรับล่าช้าไปสามตอน ขอโทษค่ะ 55555555555555555
คืออยากบอกว่าจริงๆเรื่องนี้อัพถี่นะ แต่ด้วยความที่มันไม่ยาว(ไม่มีคำว่าสั้นแล้วเห็นไหม)
เลยทำให้สับสนบ่อยๆว่าอ่านถึงตอนไหนแล้ว เลยกะจะรอซักพักแล้วเก็บรวดเดียว แฮ่ .. ; ;
แม่นัทยอมง่ายดีค่ะ 5555 หรือเพราะนัทมันทำตัวประท้วงบอยคอตแล้วจริงๆ
แล้วเรื่องพ่อจะเอายังไงเนี่ย ? อืมมมมมมมม .. รออ่านต่อไปค่ะ ทิวน่ารักดีนะตอนนี้
ยิ่งตอนที่นัทบอกว่ายิ่งทำแบบนี้ยิ่งรักแล้วทิวตอบว่าเพราะแบบนั้นแหละถึงทำนี่คือเขินมากอะไรมาก //////////////////
เป็นกำลังใจให้นะ ชุ้บๆ ♡
-
ในที่สุด ........ ในที่สุดก็ อ่านทันแล้วววววววว :-[ :-[ :laugh: :laugh:
ก่อนอื่นต้อง :pig4: ขอบคุณค่ะ ที่แต่งนิยายสนุกๆมาให้อ่าน ชอบบบบบ o13
แต่ทิววววว เมื่อไหร่จะยอมรับรักนัทสักที ถ้าตกลงยอมรับ แล้วพูดได้เต็มปากว่ารักกัน ต่อให้เจอปัญหาขนาดไหน นัทก็คงมีกำลังใจสู้ไม่ถอยแน่ๆอะ นี่ขนาดทิวยังไม่ยอมรับนะ เชียร์นัทสุดๆ บางทีก็อยากให้นัทเป็นหนัก ให้ทิวมานึกได้ทีหลัง ว่าตลอดเวลาที่ผ่านมา มีแต่คนคนนี้เท่านั้น ที่คอยอยู้ข้างๆมาตลอด อยากให้ทิว ทำอะไรเผื่อนัทบ้าง :monkeysad: :monkeysad:
วีหายไปง่ายๆอีกล่ะ ถ้าโผล่มาอีก คงไม่ใช่ว่าจะเอาปัญหาที่ใหญ่กว่าเดิมมาให้ทิวนะ แม่นัทอีก จะว่ายอมง่ายก็คงไม่เชิง ทำทุกอย่างก็เพื่อลูก แต่ต้องมาเห็นลูกตัวเองอยู่ในสภาพนี้ คงทำใจไม่ได้แน่ๆ แต่คงไม่จบหรอกใช่ป่ะ มันต้องมีภาคต่อแน่ๆ ปัญหาที่ใหญ่ที่สุด ก็คุณพ่อเนี่ยแหละ อาจจะมีความจริงบางอย่างที่มีแต่คุณพ่อเท่านั้นที่รู้ อะไรอย่างนี้หรือป่าวน๊าาา
ยังไงก็เถอะ ไม่ว่าจะเจอปัญหาอะไร แค่ทิวยอมรับว่ารักนัท แค่นี้ทุกอย่างก็พอลุ้นแล้ว เชียร์นัทน๊าาาาา
รอตอนต่อไปนะคะ
-
หวานปนขม เฮ้อ เหนื่อยแทนทิว เรื่องเยอะวุ่นวายไปหมด :เฮ้อ: :hao4:
-
นิยายอยู่ไซ๋ อย่ามาหลอกเราเน่
-
ไหนอ่ะ.73 หามิเจอเลย. o22
-
o22
-
ทุกๆ การกระทำของพวกเราอยู่ในสายตาของแม่มันตลอดเวลา..ถึงแม้จะไม่ได้มาเฝ้าด้วยตัวเอง แต่แม่มันก็ส่งลูกน้องคอยตามเราเสมอ ไม่ว่าจะไปเดินเล่น..กินข้าว..หรือแม้แต่เวลานอน มันไม่ได้โวยวายหรือแสดงทีท่าว่าไม่พอใจอะไรมาก..คงเพราะมันเองก็รู้และยอมรับเงื่อนไขเล็กๆ น้อยๆ นี่ เพื่อไม่ให้เป็นการทำร้ายจิตใจของแม่มันมากเกินไปนัก
ผมเองก็อยู่เฝ้ามันด้วยความรู้สึกอึดอัดนิดหน่อย..เพราะไม่ว่าจะทำอะไร ผมก็ต้องคอยนึกเสมอว่ามีคนคอยจับจ้องอยู่..อย่างน้อยที่สุดก็มีสายตาสองคู่คอยมองเราเสมอ แต่มันกลับไม่ค่อยจะให้ความร่วมมือกับผมสักเท่าไร เมื่อทุกครั้งที่มันอยากกอด..มันก็ดึงผมเข้าไปกอด และเมื่อไรที่มันอยากจูบ..ผมก็ต้องยอมให้มันจูบ
.
.
“ปล่อยมัน..อยากดูนักก็ปล่อยให้มันดูไป”
มันมักจะกระซิบบอกกับผมแบบนี้เสมอ..แต่มันก็ไม่เคยทำอะไรมากกว่าจูบเลยสักครั้ง ซึ่งผมเองก็ไม่ค่อยเข้าใจ ว่าทำไมถึงเป็นอย่างนั้น
“ออกจากโรงพยาบาล..เราต้องกลับไปอยู่ที่บ้าน”
“ผมรู้ครับ..” ผมบอกเพราะคิดไว้อยู่แล้วว่าแม่มันคงไม่ปล่อยให้พวกเราได้อยู่กันตามลำพังอีก “ก็แค่กลับไปอยู่ที่เดิม..เหมือนก่อนที่จะเรียนมหาลัย”
“อืม..”
ก็แค่นั้น..แค่กลับไปใช้ชีวิตแบบเดิมๆ เหมือนเมื่อก่อน ผมคิดว่าคงไม่มีปัญหาอะไร..แต่กับมันคงไม่ใช่อย่างนั้น เพราะการที่เรากลับไปอยู่ที่บ้าน..นั่นหมายความว่ามันจะทำอะไรรุ่มร่ามกับผมเหมือนทุกวันนี้ไม่ได้อีก
เพราะก่อนจะทำอะไร..มันคงต้องคิดถึงความรู้สึกของแม่มันเอาไว้ให้มากๆ
.
.
“นอนห้องเดิมของตัวเอง..” คำสั่งแรกของแม่มัน..เมื่อพวกเรากลับมาถึงที่นี่ “จะมีคนคอยเฝ้าอยู่หน้าห้อง..ฉันไม่ได้กีดกันพวกแก ก็แค่ไม่อนุญาตให้ทำอะไรน่าเกลียด”
“น่าเกลียดของแม่คืออะไร..ห้ามผมหอมเมียผม..ห้ามกอด..ห้ามจูบอย่างนั้นใช่ไหม”
“ตานัท !”
“โอเค..ผมเข้าใจแล้ว จะไม่ทำต่อหน้าแม่แล้วกัน” มันว่าแล้วดึงมือผมให้เดินตามขึ้นห้อง
“ฉันยอมแกขนาดนี้แล้ว..แกยังจะต้องการอะไรอีก”
“...”
“หรืออยากเห็นแม่ตายต่อหน้า..แกถึงจะพอใจ !”
“ผมรู้ว่าแม่ไม่เป็นอะไรหรอก..”
“...”
“เพราะอะไรรู้ไหมครับ..”
“...”
“เพราะแม่รักตัวเองมากไงล่ะ”
“ตานัท !”
มันดึงมือผมให้เดินตามทันทีที่แม่มันเริ่มส่งเสียงร้อง..ผมไม่เข้าใจว่ามันทำแบบนี้ไปทำไม ในเมื่อลึกๆ แล้วผมรู้ดีว่ามันรักแม่ของมันมากแค่ไหน ดูจากสิ่งที่มันเคยเอาไว้กับผมเมื่อก่อนก็พอจะรู้..
.
.
“คุณนัท..”
“พอเถอะ..” มันว่าแล้วดึงผมให้นั่งลงบนเตียงข้างๆ มัน “อย่าเพิ่งบ่นอะไรกูเลย..”
“...”
“กูเหนื่อยกับแม่คนเดียวก็พอแล้ว”
“ครับ..”
มันทิ้งตัวลงนอนหนุนตักผม..ก่อนจะดึงมือผมเข้าไปจูบโดยไม่อายสายตาลูกน้องแม่มันที่ยืนมองอยู่เลยสักนิด “อดทนหน่อยนะ..”
“...”
“กูเชื่อว่าสักวันมันจะดีขึ้น”
“ครับ”
“ถ้าพ่อกลับมา..แม่คงใจเย็นขึ้นกว่านี้”
.
.
เราไม่พูดอะไรกันอีก..ทำแค่ส่งผ่านความรู้สึกให้กันผ่านฝ่ามือที่กำลังกุมกันเอาไว้ ผมมองมันที่นอนหลับตานิ่งอยู่แบบนั้นจนเผลอหลับไปด้วยอีกคน ก่อนจะตื่นขึ้นมาอีกครั้งบนเตียงนอนในห้องของตัวเอง คงจะเป็นลูกน้องคนใดคนหนึ่งของแม่มันนั่นแหละที่พาผมมา ผมลุกขึ้นยืน..สะบัดหัวไล่ความง่วงสองสามครั้ง ก่อนจะเดินออกมาจากห้อง..
อยากไปดูมันสักหน่อย..ไม่รู้ว่าป่านนี้จะตื่นหรือยัง แล้วถ้าตื่นมาจะโวยวายหรือเปล่าที่ไม่เห็นผม คิดไปก็อมยิ้มไป..จนกระทั่งได้ยินเสียงของหล่นกระแทกพื้น จึงได้รีบวิ่งไปที่ห้องมัน
.
.
“ใครใช้ให้พวกมึงมาแตะต้องเมียกู !”
“คุณนัท..” ผมรีบวิ่งเข้าไปจับมือมันที่กำลังตั้งท่าจะขว้างอะไรอีก “ใจเย็นๆ ครับ”
“ใจเย็น..มึงบอกให้กูใจเย็นทั้งที่ไอ้เหี้ยที่ไหนก็ไม่รู้มาอุ้มมึงออกไปจากห้องเนี้ยนะ !”
“แต่ท่านสั่งไม่ให้พวกคุณนอนห้องเดียวกัน” ลูกน้องหนึ่งในสองคนพยายามจะอธิบาย
“แล้วมึงมีสิทธิอะไรมาแตะต้องมัน !”
“ใจเย็นๆ สิครับ..พวกเขาก็แค่พาผมกลับไปนอนที่ห้องเอง” ผมพยายามห้าม “ผมไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย”
“ต้องรอให้เป็นอะไรก่อนใช่ไหม มึงถึงจะให้กูโวยวายได้”
“พวกเขาไม่กล้าทำอะไรผมหรอก..คุณนัทก็รู้”
“กูรู้ !”
“อย่าทำให้ผมกลัวสิครับ..” ได้ผล..มันหยุดชะงักทันทีเมื่อได้ยินผมพูดอย่างนั้น “คุณนัท..”
“รู้แล้ว..”
“...”
“กูหยุดแล้ว..” มันว่าแล้วดึงตัวผมเข้าไปกอด “อย่ากลัว..”
“ขอบคุณนะครับ..”
ขอบคุณที่อย่างน้อยตอนนี้..มันไม่ทำตัวเป็นคนใจร้ายต่อหน้าผมแล้ว
Ma-NuD_LaW
ไม่ว่ากันๆ คนเขียนคนอ่านปรับตัวเข้าหากัน o3
คนเขียนอัพน้อย..พยายาม (?) อัพถี่หน่อย ส่วนคนอ่านพอใจจะอ่านทีละน้อย..หรือรวบยอดมาอ่าน ยังไงก็ได้ :haun5:
.
.
นี่ลงทุนไปดักตีหัวพ่อนัท..กะจะลากมาเข้าฉาก :interest: ดั๊นนนนนน..รู้ตัวหนีไปก่อน ทำไงดี ?
:laugh3: :laugh3: :laugh3:
:z13: :pig4:
-
เหย~ คือแบบ.สามตอนรวมกันเลยอ่ะ. :laugh:
คือเราฟิน. :heaven :heaven
นัทมันน่ารักน้า.หวงทิวตลอดเว~ :-[
ขอบคุณค่ะที่ทำคุณแม่เงิบ. o13
-
:mew5: พ่อนัทคงต้องรออีกนาน พอดีตัวอักษรหมดโควตา
-
คุณ wikawee , mousejeed .....มัวแต่จัดหน้า..แฮะๆๆๆๆๆๆ o21
-
เมื่อไหร่จะลงตัววววววววว
:ling2:
-
ความจริงพ่อนัทแอบเห็นแก่ตัวนะ ตัวเองเป็นคนมีเล็กมีน้อยจนมีทิว แม่นะมมำอะไรเยอะแยะขนาดนี้ยังไม่รู้อีกเหรอว่ามีอะไรเกอดขึ้นระหวางนัทกับทิว พ่อยังไม่โผล่หัวออกมาดูปัญหาเลยสักนิด ว่ากันตามตรงนะ แม่ก็นับได้ว่าเป็นผู้เสียหายคนนึง แล้วถามจริงไอคนพ่อที่ทำให้ทุกคนที่รักเค้าเสียใจนี่จะไม่โผล่หัวมาเลยใช่มัย แย่
-
ต้องการพ่อนัทมาก พ่อหายไปไหนคะ 555555555555555
ตอนนี้ยาวกว่าตอนที่แล้ว...รึเปล่านะ? 555555555
เอาจริงๆก็แอบอึดอัดกับคุณแม่ โอ้ยย คือมันดูโรคจิตเกินไปแล้ว :katai1:
-
หล่อขึ้นเยอะนะคะคุณนัท 5555
-
สะใจเบาๆกับคำพูดของนัท :laugh3: ว่าแต่พ่อนัทนี่สาปส๔ญไปแล้วรึไง ถึงได้หายเงียบไปจากวงจรชีวิตลูกชาย o12
อ่านช่วงทอก์คเมื่อไร อารมณ์เปลี่ยนทันที อะไรจะฮาขนาดนี้ ยังคิดอยู่ว่าคนเขียน เขียนเองจริงๆหรอ อารมณ์คนเขียนกับนิยายช่างขัดเเย้งกันดีเหลือเกิน ฮ่าๆๆๆๆๆ :hao7:
-
รักมากจิงๆเลยนะ :hao5: :hao5: :hao5:
-
หรือว่าพ่อนัทอยู่ต่างประเทศคั่วหญิงใหม่?
ลงขันแล้วยังไม่มา จุดธูปเรียก ทำพิธีเรียกขวัญ (เอ๊ะ เกี่ยวไหมเนี่ย)
ชอบประโยคนี้นะ “เพราะแม่รักตัวเองมากไงล่ะ”
เห็นนิสัยเลย
-
โอม จงมาๆ :call:
-
พอใจอ่านเท่าที่คนเขียนจะกรุณาปรานีเลยค่าาาา //แค่แอบงงเป็นบางทีเฉยๆว่าอ่านถึงไหนแล้ว 55555555
หลังจากนี้ไม่งงแล้วค่ะๆ จะเม้นดักไว้ทุกตอนเลย :hao6:
แม่นัทนี่สุดยอดจริงๆ ยอมอ่ะ ไม่รวยจริงไม่พยายามจริงทำไม่ได้นะ 5555555555555
ชอบที่สุดเลยตอนทิวหยุดนัทได้เนี่ย รู้สึกสะใจจจจจจจจ!
เมื่อไหร่พ่อจะออกโรงซะที :mew2:
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ ชุ้บๆ มาอัพบ่อยๆน้าาา ♡
-
ทำร้ายจิตใจกันมาก แม่รักตัวเองมากกว่า จะเห็นใจลูกๆๆ
-
บางทีก็คิดว่านิยายเรื่องนี้เป็นการรวบรวมคนที่มีปัญหาทางจิตมาอยู๋ด้วยกัน :hao4: :hao4: :ruready
-
พ่อรู้แล้วจะว่ายังไง เฮ้อออออ
-
หวานมากค่ะ ว้านหวานนนนนนน ถ้านี่เป็นทิวนี่ยอมทุกอย่างนี่กราบเช้ากราบเย็น /จะเอานัทจะเอาๆๆ:hao7: :hao7:
-
โอ้ยถึงจะหวาน
แต่ก็อยู่เหมือนเป็นนักโทษทีดียวเชียว
คุณพ่อจัดมาเบย
พร้อมรับดราม่าคุณพ่อและ :katai2-1:
-
หวานอ่ะ หว๊าน หวาน 5555 พ่อนัทนี่ยุ่งดีเนาะ แต่ตอนหน้าเข้ามมาได้แล้วนะคะ ตัวละครสำคัญเลยเนี่ย :hao4:
-
ความหวังอยู่ที่คุณพ่อสินะ ผู้กุมความลับทั้งหมดเอาไว้ หึหึ
จำได้ว่าคนเขียนบอกว่า พระเอกไม่ใช่คนสายเลือดเดียวกัน ตอนนี้นัทคือพระเอก เพราะฉะนั้นสองคนนี้ไม่ได้เ็นพี่น้องกัน
เอ้า คุณพ่ออย่าเล่นตัว รีบม่เข้าฉากได้แล้ว
-
โอนตังด่วนเลยถ้าพ่อนัทมาแล้วทำให้นัททิวรักกันได้
-
อ่านวันเดียวหมด ปวดหลังจริงๆ ป้าแก่แว้วววว
-
อย่าลงสั้นนักนะ
เจ้กลัว
ขอยาวๆ เจ้ชอบแบบ ยาว ใหญ่ อิอิ
-
:L2:
-
พ่อนัทอยู่ไหน เดี๋ยวไปตามมาให้ :laugh:
-
เบื่อยัยป้านี่จัง นี่ยังจะพยายามแยกให้ได้เลยใช่มั้ย
ป้าควรเข้าวัดไปสวดมนต์สงบจิตดีกว่าจะมาฟุ้งซ่านกลัวตัวเองเสียชื่อเสียงนะ
-
จะจบแล้วอ่ออออ เอาจริงดิ นิยายเรื่องอื่นเขียนสามปียังไม่จบ แต่อันนี้สั้นไม่เกินหน้ากระดาษเอสี่TT. ผมไม่เข้ามาดูไม่กี่อาทิตยฺฝ์จะจบละ. โอ้วววมายก็อตตีตตต
-
ทิวไม่รัก ทักแชทมาหาเค้านะนัท :-[ :impress2:
-
คุณพ่อช่วยเข้าฉากทีเถอะ สมทบทุนอีก 20 บาท ฮ่าๆ
กว่านัททิวมันจะมาถึงจุดนี้ได้ สารภาพว่าลุ้นจนเหนื่อยแทน :ling2:
-
อ้ากกกกก เพิ่งเข้ามาอ่านตามทันแระ เร็วเนอะ อ่านวันกว่าๆเอง :ruready
มาต่อเร็วๆเลยน่าาา เค้าค้างงงง :hao7:
-
การใช้ชีวิตของผมในบ้านหลังนี้ต่างจากปกติไปเล็กน้อย..เพราะผมไม่ได้ลงไปช่วยงานในครัวเหมือนเมื่อก่อนแล้ว มันไม่ค่อยยอมให้ผมออกห่างจากตัวไปไหน..ขนาดเวลานอนมันยังกดโทรศัพท์คาเอาไว้ และสั่งห้ามไม่ให้ผมวางสายจนกว่าจะกลับมาอยู่ข้างๆ ตัวมันอีกครั้ง
ผมรู้ว่ามันยังไม่วางใจกับท่าทีของแม่มัน..พอๆ กับที่มันกลัวว่าผมจะท้อจนยอมทิ้งมันไปก่อนนั่นแหละ
.
.
“พ่อแกจะกลับมาวันนี้..” แม่มันพูดขึ้นทันทีที่เรามาถึงโต๊ะอาหาร “ยังไงก็ช่วยเก็บกริยาที่มันดูน่าเกลียดเกินพี่น้องของพวกแกบ้าง..”
“...”
“ถ้าไม่อยากให้เขาสงสัย”
“ผมว่าให้พ่อรู้ไปเลยก็ดี..” มันเถียงทั้งที่ตายังจ้องอยู่ที่ชามข้าวต้ม “จะได้ไม่ต้องมาคอยหลบๆ ซ่อนๆ”
“ตานัท !”
“ครับ !”
ผมรีบวางช้อนของตัวเองลง..ก่อนจะยื่นมือไปจับมือมันเอาไว้ แล้วออกแรงบีบเบาๆ “ใจเย็นๆ สิครับ”
“มึงก็ดูแม่”
“ผมหิว..รีบๆ กินข้าวเถอะนะครับ”
มันทำท่าไม่พอใจแต่ก็ยอมหยุด..ก้มหน้ากินข้าวต่อไปไม่โวยวายอะไรต่ออีก ผมเลยส่งยิ้มให้มันเพื่อเป็นการขอบคุณ ก่อนจะหันมากินส่วนของตัวเองบ้าง
“น่าขำนะ..” แม่มันว่าแล้ววางช้อนลงเสียงดัง “น่าขำที่ลูกชายของฉันฟังคนอื่นมากกว่าแม่ของตัวเอง”
“มันไม่ใช่คนอื่น” มันตอบกลับเสียงเรียบ “มันเป็นเมียผม”
“ตานัท !”
ผมหลับตาลง..รู้สึกเหนื่อยกับการทะเลาะเบาะแว้งยามเช้าแบบนี้เต็มที เพราะนี่ไม่ใช่วันแรกที่เกิดเหตุการณ์อย่างนี้ ทุกๆ วันที่ผ่านมา..แทบจะทุกๆ ครั้งที่เจอหน้ากันต้องมีคำพูดส่อเสียดรุนแรงมาจากแม่ของมัน ในขณะที่มันเองก็ไม่เคยหยุดที่จะพูดจาต่อล้อต่อเถียงกลับไป
“อย่างนั้นก็เชิญพวกแกทำตามใจ..หาเรื่องใส่ตัวกันเสียให้พอ !”
“...”
“คิดว่าพ่อพวกแกจะใจดี..ทำใจยอมรับเรื่องแบบนี้ได้ง่ายๆ เหมือนฉันหรือยังไง !” ว่าแล้วก็ลุกขึ้นกระแทกส้นเท้าเดินขึ้นไปชั้นบน
.
.
ผมหันมามองหน้ามัน..ก็เห็นมันส่งยิ้มบางๆ ให้กำลังใจรออยู่ก่อนแล้ว “คุณนัท..”
“อย่ากลัว..”
“...”
“กูอยู่ตรงนี้ทั้งคน” มันยกมือขึ้นลูบหัวผม “จะไม่ปล่อยให้ใครทำอะไรมึงแน่ๆ”
“คุณนัท..”
“เชื่อใจกู”
“ครับ..”
.
.
ตกเย็น..พวกเราก็ถูกสั่งให้อาบน้ำแต่งตัว เพื่อเตรียมตัวไปงานเลี้ยงที่บริษัททันทีที่พ่อมันกลับมาถึง..มันถูกเปิดตัวในฐานะผู้สืบทอดในอนาคต การเปิดตัวอย่างเป็นทางการนี้ทำให้ผมต้องเอ่ยปากถามมันเรื่องกิจการเล็กๆ ของมันที่กระบี่ ด้วยความกลัวว่าจะถูกทอดทิ้ง..ถูกทิ้งขว้างไปเพราะสิ่งที่มันกำลังได้รับอยู่ตรงหน้า
มันจับมือผม..บอกกับผมว่ามันให้คนที่ไว้ใจได้ไปดูแลแล้ว “กูไม่ทิ้งมันหรอก..”
“...”
“เพราะมันคือสิ่งที่กูตั้งใจทำเอาไว้ให้เรา”
“...”
“สักวันเราจะกลับไป..”
“ครับ..”
คำสัญญาเรื่องที่สองของวัน..คำสัญญาที่ยืนยันหนักแน่นออกมาจากปากของมัน ผมจะเชื่อ..เชื่อมั่นในคำสัญญาพวกนี้ของมัน เพราะตอนนี้ผมไม่เหลือทางเลือกอื่นอีกแล้ว ในเมื่อมันเป็นคนขีดทางเดินมาให้ผมตั้งแต่ต้น..และไม่ว่าจะพยายามมากแค่ไหนผมก็หนีไปไม่พ้นจากทางเดินนี้ ผมก็เลือกที่จะเชื่อและทำตามมันต่อไป
ตอนนี้ชีวิตผมเหลือแค่มัน..เหลือแค่คำสัญญาพวกนี้ของมัน ไม่ว่าจะเกิดอะไรต่อจากนี้..ผมก็จะทำใจยอมรับมันให้ได้
Ma-NuD_LaW
ยาวๆ อ่ะเข้าใจ..แต่ใหญ่นี่อะไรอ่าาาาาาาาาา ?
:laugh:
.
.
อย่าว่าแต่คนเขียนทอล์คแล้วฮาเลยนะ .. เม้นคนอ่านนี่ดูฮากว่าอ่ะ :m20:
เฮ้ย..เม้นอะไรเกรงใจอารมณ์ในนิยายบ้างนะ ! จะขำกันไปไหน..นี่นิยายรักหวานแหววนะ (?) :hao7:
.
.
สุดท้ายนี้..เราฝากข้อความสั้นๆ ให้นักอ่านท่านนึง >> น้องหมอน่ารัก..อยากเป็นคนไข้ของน้องหมอจุง <<
:z13: ขอบคุณทุกความเห็นครับ
-
คุณพ่อได้เงินเท่าไรคะเนี่ย :hao3:
-
ยาวตรงหนายยยยยย
แง๊ๆๆๆ พ่อนัทจะกลับมาแล้วววว
:hao7:
-
ท่านพ่อมางวดหน้าสินะ ลงขันกันเร็ว
-
ขุ่นแม่พูดมาด้ายยยยว่าตัวเองยอมรับง่ายๆ
้เป็นลมแป้บ :z13:
-
พ่อกลับมาแล้ว จะรู้รึป่าวเนี๊ยะ
แล้วเรื่องจะเป็นยังไงต่อละทีนี้...
-
:hao5:
-
โอมเพี้ยง
ขุ่นพ่อจงยอมรับ
ยุบหนอพองหนอ
เชื่อคนอ่านหนอ
อย่าได้ขัดขวางหนทางฟินคนอ่านเด็ดขาด
-
คุณพ่อจะออกมาตอนหน้าแล้วสินะ
แอบเล่นตัว หรือเข้าข่ายเงินไม่มา งานไม่เดินกันแน่คะ
คนอ่านตาดำๆรอคุณพ่อเปิดตัวกันทั้งนั้นเลยนะคะ
-
:z3: คุณพ่อไม่ยอมมาซะที
คนที่อมความลับไว้นี่มันคายยากจริงเลยนะ :seng2ped:
-
สั้นจัง
:เฮ้อ:
-
เมื่อไหร่จะลงตัวนะ
-
เกริ่นนำคุณพ่อมานาน เมื่อไหร่จะออกซักทีคะ นี่รอไหว้พ่อสามีอยู่ :laugh:
-
จ่ะ คุณแม่
กล้าอวยตัวเองได้ไงว่าใจดี เข้าใจลูก :m16:
นี่นางมโนรึเปล่า :beat:
-
พ่อนัทจะมาแล้ว??? คนเขียนจ่ายเงินหมดไปเท่าไหร่ :ruready พ่อนัทถึงได้ออกมา
-
:katai1: :katai1:
-
คุณพ่อไม่ใช่บอสในเกมส์ใช่ใหม :m23:
-
เกริ่นนำถึงคุณพ่อมาหลายตอนแล้ว คาดว่าคงโผล่มาตอนฟีนาเล่แน่ๆ
ไม่รู้ว่าเหตุการณ์จะคลี่คลายหรือดราม่ามากกว่าเดิมนะ รออ่านๆ
ยังยืนยันว่าชอบคนเขียนทอล์กค่ะ นิยายไม่ยาวแต่ทอล์กยาวๆแทนเนอะ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ ^^
-
'ปื้ด ปื้ด ปื้ด อ้าวเฮ้ย...เลย' :z3:
-
ต้องค่อยๆสไลด์ เดี๋ยวเลย 5555
-
นี่ขนาดท่านพ่อกลับมาแล้วน่ะ
ยังไม่ได้มีบทพูดเลย คุณพ่อเป็นประกอบสิน่ะ ขนาดคุณแม่ตัวร้าย ยังได้ออกเยอะกว่าอีก
นัททิว สู้ๆๆ
-
โอ้ยย ขุ่นพ่อคะ 5555555555555555555
ค่าตัวแพงเสียเหลือเกิน นี่คิดจะออกมาตอนที่เท่าไหร่กัน 555555555555555
นี่ถามจริงๆคุณแม่เป็นสาววายใช่มั้ย
เห็นชอบมาจ้องมาดูนัทกับทิวหงุงหงิงกันเหลือเกิน 5555555555555555555555555555555555555
-
สู้ต่อปายยย
-
คนเขียนเรื่องนี้เป็นคนตลก ^_~
-
:katai4: วันนี้คุณลิงจะมาไหมนะ :katai4:
:t3: ถ้าไม่มานอนไม่หลับแน่ :t3:
:hao5: ลุ้นลุ้น :hao5:
-
พ่อขา มาซะทีค่ะพ่อออออ 555+
จะได้รู้กันไป จะ แฮปปี้ กว่านี้ หรือ จะดราม่ากว่าเดิมมมมม
-
กลัวคนบางคนจะไม่ได้นอน :m14:
แล้วมันก็ถูกแม่มันลากเดินตามพ่อไปจนทั่วงานเพื่อทักทายแขก..ผมเลยเหมือนถูกทิ้งอยู่ที่โต๊ะเพียงคนเดียว พอนั่งไปนานๆ เข้าก็เริ่มรู้สึกเบื่อ..ผมเลยลุกขึ้นเดินออกไปด้านนอกงาน มองนู้นมองนี่ไปเรื่อย..สุดท้ายก็ทิ้งตัวลงนั่งอยู่ริมน้ำพุหน้างานนั่น
.
.
“ทิว” ผมหันไปมองเมื่อได้ยินคนเรียก..ก่อนจะรีบลุกขึ้นเดินหนีทันที “ทิวอย่าหนี”
“อย่ามายุ่งกับผม !” ผมสะบัดแขนตัวเองออกจากเขา “ปล่อย !”
“ทำไม”
“ยังจะมาถามอีกเหรอว่าทำไม !” ผมโวยวาย..ก่อนจะเริ่มดึงแขนตัวเองออกอีก “ปล่อยผมวี”
“ไม่ !”
ยื้อกันไปยื้อกันมาอยู่สักพัก..ผมก็ถูกเขาลากเข้าไปตรงลานจอดรถ “ทิวอย่าดิ้น”
“ปล่อย !”
“...”
“ปล่อยสิวะ !” ผมเริ่มแสดงคำพูดและท่าทางหยาบคายใส่ เมื่อรู้สึกเหนื่อยหน่ายกับคนพูดไม่รู้เรื่องอย่างเขาเต็มทน “ปล่อย !”
“ทิว”
“วี !”
“คุยกันดีๆ แล้วผมจะปล่อย” เขาว่าแล้วจ้องหน้าผม “ทิว”
“รู้แล้ว..” ผมยอมหยุด..ก่อนจะเอนตัวพิงรถแถวนั้น “มีอะไรก็รีบพูดมา”
“ทำไมจะต้องทำท่าทางอย่างนี้”
“...”
“ทำไมจะต้องทำเหมือนไม่อยากคุย..ไม่อยากมองหน้าผมขนาดนี้”
“ก็คุณทำอะไรเอาไว้ล่ะ”
“ผมทำอะไร” เขาทำหน้าเหมือนกำลังสงสัยจริงๆ “ผมทำอะไรให้ไม่พอใจงั้นเหรอ”
ผมจ้องตาเขา..นึกโกรธที่เขาทำท่าทางเหมือนกับไม่รู้จริงๆ ว่าตัวเองทำอะไรเอาไว้ ทั้งที่ถ้าไม่ใช่เพราะเขาพูด..แม่มันก็คงยังตามหาผมกับมันไม่เจอ ต้องเป็นเขา..เป็นเขานั่นแหละที่พูด
“ทิว..”
“พูดธุระของคุณมาเถอะ”
“ทิว..”
“หรือจะไม่พูด”
“เฮ้อ..” เขาถอนหายใจออกมา..ก่อนจะค่อยๆ คลายมือที่กำลังกำแขนผมเอาไว้ “ยอมแล้ว..”
“...”
“ผมแค่จะถามว่าทำไมถึงกลับมาที่นี่”
“เหอะ..” รู้สึกเหมือนตัวเองเริ่มจะติดนิสัยแย่ๆ ของมันมา..ที่พอไม่พอใจอะไรแล้ว ก็ทำท่ากระฟัดกระเฟียด แสดงกริยารุนแรงแบบคนเอาแต่ใจออกมาอย่างนี้ “ที่ลากผมมา..เพื่อจะถามแค่นี้เหรอ”
“ทิว..”
“ผมขอตัว”
“ทิว” เขาเรียกก่อนจะเดินตามมารั้งแขนผมเอาไว้อีก “แค่ความเป็นเพื่อนก็ไม่เหลือให้กันแล้วใช่ไหม”
“ปล่อย !”
ผมขืนตัว..พยายามสะบัดแขนตัวเองออก แต่เขาก็ตามมาจนสามารถจับรวบแขนผมเอาไว้ได้ทั้งสองข้าง “อย่าดิ้น !”
“คิดจะทำบ้าอะไร !”
“คุณต่างหากที่บ้า !”
“...”
“บ้าที่ลืมว่าเราเคยรู้สึกดีต่อกันมากแค่ไหน !”
“งี่เง่า !” ผมตะคอก “เลิกพูดแบบนี้สักที !”
“...”
“เราคุยเรื่องนี้กันจบไปตั้งแต่วันนั้นแล้ว !”
“...”
“ทำไมถึงพูดไม่รู้เรื่อง !” แล้วผมก็เหมือนเพิ่งได้สติ..เมื่อเริ่มรู้สึกตัวว่ากำลังตวาดใส่เขาซ้ำๆ แบบไร้เหตุผล “วี..ผม..”
.
.
“มาทำอะไรกันตรงนี้” ยังไม่ทันจะได้พูดได้อธิบายอะไรกันต่อ..มันก็ตามมาเจอเข้า “ไอ้ทิว”
“คุณนัท..”
“มานี่..” มันจ้องตาผม “มาหากู”
“ครับ..” ผมรับคำแล้วทำท่าจะเดิน..แต่วีกลับดึงแขนผมเอาไว้ “ปล่อย..”
“ปล่อยมันมา..”
“ไม่ !”
“ไอ้วี”
“ปล่อยผม..” ผมใช้มือข้างที่ว่างทุบแขนมันให้ปล่อย “บอกให้ปล่อยไง..”
เกลียด..เกลียดท่าทางงี่เง่าแบบนี้ของวีเต็มทน “ปล่อย !”
“วันนี้เรื่องทุกอย่างมันคงต้องจบ”
“พูดบ้าอะไร !” ผมตวาดเขา “ทำไมต้องคอยหาเรื่องให้ผมแบบนี้ด้วย !”
ทั้งที่คุยกันแล้ว..ทั้งที่เขาเองก็เหมือนจะยอมรับได้แล้วตั้งแต่วันนั้นที่ริมหาดนั่น แล้วทำไมวันนี้กลับกลายมาเป็นแบบนี้
“ปล่อยเมียกู”
“เมีย”
“...”
“มึงเรียกคนที่มีพ่อคนเดียวกับมึงว่าเมียงั้นเหรอ”
“ไอ้วี”
.
.
ยังไม่ทันจะได้พูดได้ทำอะไรกันต่อ..พวกเราก็ถูกจับแยกออกจากกันด้วยฝีมือคนติดตามของพ่อมัน วีถูกจับแยกไปอีกมุมหนึ่ง..ในขณะที่ผมกับมันถูกจับมายืนรวมกันไว้อีกด้าน
“พ่อ..”
“มีอะไรเอาไว้ไปคุยกันที่บ้าน..” พ่อมันพูดเสียงเรียบ “ส่วนแกสองคนพาคุณวีไปส่งที่บ้าน”
“ครับนาย”
ผมมองวีที่ตอนนี้โดนคุมตัวไปที่รถตู้ของบริษัท..ก่อนจะถูกดึงให้เดินตามพ่อมันไปขึ้นรถตู้ที่พ่อมันใช้เป็นประจำ แม่มันเหลือบตามามองพวกเราเล็กน้อยก่อนที่รถจะออก..สีหน้าของเธอดูเป็นกังวลจนเห็นได้ชัด ผมที่ตอนนี้ไม่กล้าพูดหรือทำอะไรอยู่แล้วเลยเริ่มรู้สึกกลัวขึ้นมากว่าเดิม
“อย่ากลัว..” มันหันมากระซิบ “กูอยู่ตรงนี้ทั้งคน..”
“ครับ..”
“...”
“ผมรู้..”
Ma-NuD_LaW
เอาอีหนูน่ารักน่าฟัด..ไปล่อพ่อนัทมา :m26:
เพราะงั้นใครที่สัญญาจะช่วยสมทบทุนจ่ายค่าตัวพ่อนัท..รบกวนโอนเข้าบัญชีด้วย ด่วน !
.
.
ใกล้แล้ว..ใกล้เต็มที แล้วหลังจากนี้คนเขียนจะมีอะไรทำไหมเนี้ย :m2:
-
มีสิ จบแล้วก็เขียนเรื่องใหม่ไง 555+
และแล้ว ก็มานะคะพ่อ..............................
เฮ้ย นี่มันพ่อวี!!!!
:katai1: :katai1:
-
คุณพ่อจะบอกความจริงแล้วสินะ! :hao5:
-
วีนี่ก็ลูกอีช่างตื๊อจริงๆ
-
นี่ก็ราวีสมชื่อนะคะโอ๊ยยยยยยยย
ยาวขึ้นป่ะ ? ปรบมือออออ
:katai2-1:
-
พ่อจะว่ายังไงล่ะเนี่ย ลุ้นไปอีก :ling1:
-
เอาเลขที่บัญชีมาเร้ยยยย เด๋วโอนให้สิบล้านนน
แต่ขออย่าดราม่าาา เรื่องนี้ต้มมาม่าให้กินซะอิ่มมม :hao5: :hao5:
ปล.เงินยังมีอยู่ไม่ถึง 10 บาทท ห้าๆๆๆๆ :hao3: :hao3: :o12:
-
พ่อนัทใช่ไหม? เราเข้าใจตอนแรกว่าเป็นพ่อวี
แต่ถ้าหากว่าเป็นพ่อวีก้ไม่น่าจะบอกให้ไปพูดที่บ้านนะ
เอาเบอร์บัญชีมาเลยเดี๋ยวโอนให้ 2 บาท
-
โห ดึงเกมจัง มานิดเดียวอ่ะ ยังไม่รู้เรื่องเลย จบแล้ว
รีบๆมาต่อนะ :ling1: จบแล้วก็เขียนเรื่องใหม่เซ่
:mew4:
-
เขียนเรื่องใหม่สิคะ55555
-
เด๋วจ่ายให้เลยสองแสน เป็นแบงกาโม่ ประโยคเนี้ยะ คุ้นๆใหม อยากอ่านตอนต่อไป กำลังเข้มข้นเลย อยากอ่านอยากอ่าน ทรมานจัง
-
ป้าดดดด!! เปงไงต่อละเนี่ย
-
บอกเลย จบแล้วเปิดดราม่าเรื่องใหม่ 555+
-
อย่าเพิ่งจบบบบบ เขียนต่อไป เขียนต่อไป เขียนต่อไปปปปป
เอาภาค 2 ภาค 3 ทำไปเรื่อยๆให้เท่าแฮร์รี่เลย จริงจังนะ! เขียนมาก็อ่านอ่ะ 5555555555 ปลิงมาก
จะอยู่รออ่านรอเม้นจนถึงภาค 7 เลยนี่เอาจริงงงงงง
ตอนนี้เหมือนจะยาวขึ้นนะ เย่ :mc4:
รอตอนต่อไปอยู่เคิ้บบบบ พ่อมาแล้ว!! #พ่อวี #คนเขียนทำร้ายคนอ่านทำไม
เมื่อไหร่พ่อนัทจะออก จะจบสงสัยน่าจะเข้าใจดีมั้ง แบบคลี่คลายๆ สงสารนัททิว ลำบากมามากแล้ว T ____ T
คนเขียนสู้ๆนะ! รออยู่ววววว ♡
-
จะจบลงแบบไหนน้อเรื่องนี้ ตกลงพี่น้องกันจิงๆเหรอเนี่ย ไม่อยากจะคิด
-
ตื่นเต้นเลยย :hao3:
-
คุณพ่อมาแว๊วววววว จะเป็นไงน๊ออ ^^
-
ใกล้แล้ว..ใกล้เต็มที แล้วหลังจากนี้คนเขียนจะมีอะไรทำไหมเนี้ย
ก็ตามไปเก็บเรื่องเก่าที่ยังไม่จบมาต่อไงคะ
เค้ายังรออ่านเรื่อง ผมรักพ่อ อยู่น๊า ชอบๆๆ
ส่วนเรื่องนี้ ขุนพ่อออกโรงแล้ว ตอนหน้ามาม่าอืดท้องแน่นอน
เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ ^^
-
:z3: เมื่อไหร่ความจริงจะปรากฏ :z3:
:z6: ไอ้วีนี่จริงๆเลย :z6:
:L2: ขอบคุณที่มาต่อน๊า :L2:
-
จบแล้วเขียนเรื่องใหม่ต่อสิ55555
พ่อคุณนัทมาละ
หึหึหึ จานพร้อม ส้อมพร้อม ช้อนพร้อม
รอเขมือบฉากจบหวานเลี่ยนอยู้น้า
ไม่หวานไม่ยอมจิงๆด้วย :hao5:
-
อยากให้เขียนต่อภาคสามสี่ห้า 5555
ตอนนี้วีน่าตบมาก ให้นัทยำให้เละเลย เกลียด :fire:
-
พ่อมาาา :mew1:
-
วีนี่ไม่ได้จ้างนะ ดันออกมาเยอะกว่าคุณพ่อที่จ้างมาเข้าบทเสียอีก
-
โอ่ยย วีนี่ เมื่อก่อนก็ชอบนะ แต่เดี๋ยวนี้ ถ้าทำแบบนัทไม่ได้จะไปไหนก็ไป
แต่คุณพ่อนี่เดาใจไม่ออกเลยจริง ๆ
จะจบแล้วจริงดิ ฮือ ถ้าจบแล้วต้องมีนิยายสั้นหลายสิบตอนมาให้อ่านอีกนะ
-
จะได้รู้ความจริงแล้วสินะ ว่าใช่พ่อเดียวกันมั้ยยยย :hao7: :hao7:
-
อ๊ากกกกก จะเป็นไงต่ออ :ling1:
ลุ้นสุดติ่งแล้ววว รอตอนต่อไปอยู่น๊าา
-
ไม่ชอบวีเลออออออ ทำไมๆๆทำแบบนี้
จะเป็นยังไงต่อ เป็นพี่น้องกันจิงมั้ยยย?
รอตอนต่ออยู่น๊าาาา แบบว่าลุ้นมากอ่ะ
-
:z3: ว๊ากกกกก ยังไม่มาอี๊กกกก :z3:
-
อ่านรวดเดียวเลยครัช หน่วงดี
-
“นานแค่ไหนแล้ว”
ผมนั่งนิ่ง..บีบมือมันที่ตอนนี้กำลังกุมมือผมเอาไว้แน่น แค่คำถามแรกของพ่อมันก็ทำให้ผมรู้สึกแย่มากแล้ว
“ฉันถามว่านานแค่ไหนแล้ว”
“...”
“นัท !”
“ใจเย็นๆ สิคะ..” แม่มันรีบออกตัวปกป้องลูกก่อนเหมือนเคย “ตานัทคงกำลังตกใจ”
“มันโตเกินกว่าจะมาตกใจแล้ว..ดูสิ่งที่มันทำสิ”
“...”
“นอนกับคนที่ตัวเองก็รู้ว่าเป็นพี่น้อง..”
“...”
“คิดอะไรของแกอยู่..ถึงได้ทำแบบนี้”
มันเงียบไม่ตอบคำถาม..แต่ก็ไม่ได้มีท่าทีตกใจอะไร หนำซ้ำยังดูจะเฉยเสียจนน่าแปลกใจ “คุณนัท..”
“อย่ากลัว..” มันหันมาบอกผม “กูบอกแล้วว่าอย่ากลัว”
“แต่..”
“ทิว !” มันเรียกผมเสียงดัง..ก่อนจะกระชับมือที่กำลังจับกันเอาไว้ “ฟังแค่กู”
“ครับ..”
“หึๆ” ผมหันไปมองเมื่อจู่ๆ เขาก็หัวเราะขึ้นมา “ที่ผ่านมาฉันเชื่อในทุกสิ่งที่แกทำเสมอ..”
“...”
“เพราะฉันรู้ว่าแกคิดและทำแต่สิ่งที่แกคิดว่ามันดีที่สุด”
“...”
“แล้ววันนี้มันเกิดอะไรขึ้น”
“ผมรู้ว่าพ่อก็รู้ว่าผมจะทำอะไร..” มันตอบกลับไปง่ายๆ เหมือนกำลังคุยเรื่องทั่วไป “และผมก็รู้..”
“...”
“ว่าพ่อเองก็เคยรับรู้ความรู้สึกแบบนี้ไม่ต่างกัน”
“...”
“ปล่อยให้ผมได้ทำตามใจตัวเอง..ได้รักมันได้ไหมครับ”
แม่มันยกมือขึ้นปิดหน้าแล้วร้องไห้ออกมาทันทีที่มันพูดจบ ส่วนผมได้แต่หลบสายตาของคนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ตรงหน้า..หลบสายตาของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นพ่อของตัวเองอย่างนี้
“คิดดีแล้วใช่ไหม..”
“ครับ..”
“แน่ใจว่าจะไม่เจ็บปวดกับการตัดสินใจครั้งนี้ของตัวเอง”
“ครับ..”
“แกรู้ใช่ไหมว่าเรื่องนี้มันจะจบลงยังไง..อย่างน้อยๆ ก็กับสังคมเล็กๆ ในบ้านหลังนี้”
“ผมรู้ครับ”
“แล้วกับคนที่แกบอกว่ารักล่ะ..แกคิดว่าเขาจะทนรับมันได้อย่างแกไหม”
มันเงียบไปกับคำถามนี้..ก่อนจะหันมามองผมด้วยแววตาลังเล “ผม..ไม่รู้..”
“แค่นี้แกยังไม่แน่ใจ..แล้วคิดว่ามันจะไปรอดงั้นเหรอ”
ผมเริ่มรู้สึกเกลียดการสั่งสอนด้วยความใจเย็นแบบนี้ของเขาขึ้นมาทั้งที่ไม่เคยเป็นมาก่อน..ไม่รู้ว่าทำไมผมถึงได้คิดอย่างนั้น อาจจะเป็นเพราะผมเพิ่งได้ยินว่าเขายอมรับว่าตัวเองเป็นพ่อของผม หรือบางทีอาจจะเป็นเพราะผมกลัว..กลัวว่ามันจะยอมถอยไปจากผมเพราะคำสั่งสอนพวกนี้ของเขา
“ฉันเคยสอนแกหมดแล้วเรื่องความรัก..”
“...”
“หรือว่าแกลืมที่ฉันเคยบอก”
“ผมไม่ได้ลืม !” ผมนิ่วหน้า..รู้สึกเจ็บมือเมื่อมันเพิ่มแรงบีบมากขึ้น “ผมแค่ไม่เชื่อว่ามันจะเป็นอย่างนั้น”
“...”
“ถ้าหากผมบีบบังคับ..กดตัวมันให้ต่ำลงไปกว่าผม”
“...”
“ผมคิดว่าความเจ็บปวดพวกนั้นที่พ่อเคยพูด..มันจะไม่มีวันเกิดขึ้น” เสียงแม่มันร้องไห้ฟูมฟายหนักขึ้นมากว่าเดิม “แต่สุดท้ายผมก็ยังเจ็บ..”
“...”
“เจ็บเพราะผมเผลอไปรักมันเข้าจริงๆ”
“...”
“และเจ็บเพราะคำว่ารักนั่นมันกลายเป็นเพียงแค่ผมคนเดียวที่รู้สึก”
“แกมันโง่..” เขาว่าแล้วหันมามองผม “โง่ที่เดินซ้ำรอยเดิมของฉัน”
“...”
“โง่ที่ไปทุ่มเทความรักให้กับคนที่ไม่สมควรรัก”
“แค่มีสายเลือดเดียวกันแค่นั้นเหรอครับที่พ่อบอกว่าไม่สมควร !”
“ฉันหมายถึงการที่แกไปรักคนที่ไม่เคยเห็นค่าความรักของแกต่างหาก”
“นั่นมันไม่ใช่เรื่องที่พ่อจะต้องมาตัดสิน !”
“คุณนัท..” ผมเรียกมัน..กระชับฝ่ามือมันให้แน่นขึ้น
“ทำไม !” มันหันมาตะคอกผม “หรือมึงจะบอกว่าสิ่งที่พ่อพูดมันถูก !”
“...”
“หรือจะบอกว่า..”
“...”
“ต่อให้กูพยายามแค่ไหน..”
“...”
“มึงก็จะไม่มีวันหันมา..”
Ma-NuD_LaW
หมื่นพันนิยาม..คำว่ารักสวยงามเสมอ :วู้วว1:
.
.
.
ฮัมเพลงแก้เก้อ..
-
มันยังหน่วง โอยยยย
:katai1:
-
กรี๊ดอย่าพูดทำร้ายจิตใจคุณนัทนะทิว
คนอ่านทนไม่ด้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
ฮึ่ย ฮึ่ย ฮึ่ย
ลุ้นจนจะบ้าแล้วนะตัวเอง
-
นัทอย่าเพิ่งมโนนนนนนนน๊ :ling1:
-
ทิวบอกไปเลยว่ารัก :katai4:
-
ลุ้นๆๆว่าจะเป็นอย่างไรต่อไป
-
:ling1: ตอนต่อไป แบบด่วนๆ
มันค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
-
เหมือนคุณพ่อจะรู้ทุกสิ่งทุกอย่างอยู่แล้วเลย ด่านนี้ทิวกับนัสจะผ่านมันไปไงนะ
-
ดูเหมือนพ่อนัทจะรู้เห็นเป็นใจกับเหตุการณ์ทั้งหมด มาเฉลยเถอะค่ะ ลุ้นมากเลย :katai1:
-
พ่อน่าจะอยู่ข้างนัทแล้วช่วยกระตุ้นให้ทิวยอม 'กล้า' ที่จะรักนัทบ้างมากกว่านะ (เดาล้วน)
มาอัพไวๆจิ อยากอ่านต่อแล้วอ่ะ สงสารนัท T ________ T
-
:เฮ้อ:
-
ตอบรับว่ารักนัทเลยทิว
-
แอบงง และสงสัย
-
ทิวอย่าใจร้ายกับนัทเลย :katai1:
-
โหยๆๆๆๆ จี๊ดเลยง่ะ จี๊ดเลย
-
โอยๆๆๆ กุเครียดดดดดด!!!
หวั่นใจเหลือเกิน T_T
-
พ่อขาาาาาาา
ในที่สุดพ่อก็ มา
ถือว่า มาม่าได้ แต่ รู้สึก โอเคที่พ่อเหมอืน ไมไ่ด้ โกรธอะไรมากนักนะ 555
พ่อเหมือนว่า กลัวลูกเสียใจมากกว่าอ่ะ เลยเตือน ก็ถือว่า แบบนี้พอรับได้
-
ทิวจะตอบนัทว่าไงล่ะเนี่ยย??
ค้างมากกกก อยากอ่านต่อแล้วว :ling1:
-
นิยายเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า "ค้าง" มันค้างได้ทุกตอนจิงๆให้ตาย :ling1: :ling1:
-
ทิวอย่าทิ้งนัทนะ เดินมาด้วยกันขั้นนี้แล้ว :mew2:
-
เคยรักกันบ้างไหมม นัทเองไม่แน่ใจจ ~~~ :z2:
-
พ่อแม่ที่ไม่สนใจใยดีลูกตัวเอง วันๆคิดถึงแต่หน้าตาของตัวเองแต่กับเงินเนี่ย
ไม่คิดจะทำความเข้าใจลูกมั่งเลยเหรอ บังคับอยู่ได้
วันหลังไปซื้อตุ๊กตาบาร์บี้มาแทนลูกป่ะ
-
มาราธอน นี่มันอ่านมาราธอนชัดๆ พึ่งมาอ่านใหม่คร้า~ :laugh:
อ่านตั้งแต่ต้นจนจบประมาณ3-4ชั่วโมงได้เลยรู้สึกว่า นี่เราอ่านเร็วไปหรือว่านิยายเขามาอัพติดๆกัน
ตอนแรกให้ความรู้สึกว่าทิวนายโคตรอ่อนแอเลยว่ะ พอกลางๆทิวฉันเข้าใจความรู้สึกแกนะ แต่ถ้าความรู้สึงแกเร็วกว่านี้จะดีมาก
ตอนท้าย เมื่อไรแกจะซื่อตรงกับความรู้สึกแกว่ะ~~~~!!!! นี้มันยุคอะไรแล้ว อิยุคจำเลยรักนั่งหงอนี้คนนั้นคนโน่นมองงี้มันหมดไปนานเเล้ว
นิมันยุคเปิดเผยนะจ๊ะ อะไรYๆเนี้ยเขามีลูกคู่คอยสนับสนุนจ๊ะ ถ้าตั้งเป็นกองทัพได้นี้ทำไปแล้ว
มามัวแต่กลัวๆไม่ตรงต่อตัวเองซักทีคนที่จะมีแค่เจ็บก็ตัวเองแหละ :ling1:
พี่นักเขียนพยายามแต่งเข้านะคะ ถึงแม้ว่าจะมีปัญหาแค่ไหนก็อย่าท้อที่จะแต่งต่อนะคะ :hao7:
ถึงแม้ว่าจิตใจของทิวจะแข็งเท่าความเค็มของทะเลไว้ฉันใดความพยายามของนัทยังคงไว้ซึ่งความเค็มของเกลือไว้ฉันนั้น
ขอบคุณค่ะ~! :bye2:
-
:call:
-
ทิวบอกรักนัทสิ๊.นัทไม่มั่นใจในทิวนั่นล่ะ. :hao5:
-
ไหนบอกไม่ดราม่า ?
นัทตอนนี้ดูต่างจากต้นเรื่องเลยแฮะ แต่ทำแบบนี้แสดงว่าสองคนเป็นพี่น้องกันจริงดิ
เอาละ คนเขียนเคยบอกว่า "พระเอกไม่ใช่พี่น้องกัน" จะมีภาคต่อให้หักมุมเล่นใช่ไหม ? น้องกลัว
-
:z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13:
รอไม่ไหวแล้วววววววววว รีบมาเถอะพ่อคูนนนนนนนนนน
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
ทิววววว นัทยอมทำทุกอย่างแล้วนะ
รับรักสักทีเถอะ สงสารนัททททท :serius2:
-
:katai5: รออยู่นะ รีบมาไวไวนะ :katai5:
-
ขอโทษครับ.. :m5:
คนเขียนไปนอนเล่นที่โรงพยาบาลมา :m17:
แต่ตอนนี้กลับมาบ้านแล้ว..
ขอเวลาแต่งหน่อยเนอะ :m13:
-
:hao4: อ้าวววววว คุณลิงเป็นอะไรไป หายไวไวนะ o13
-
โอ่ยยยยย อ่านทันแล้ว
ดิฉันรู้สึกว่ารับ'ทานเส้นจนท้องอืดไปหมดแล้วค่าาา
น้องทิวคนดี รักเขาแล้วก็บอกเขาไปซะทีเถิดนะลูก
คุณนัทเธอรักของเธอขนาดนี้ สู้ตายขนาดนี้
น้องทิวก็ผนึกกำลังช่วยเธอสู้หน่อยเถอะนะ นะจ๊ะนะจ๊ะ :impress2:
ปล.หายไวๆ นะจ๊ะคนเขียน :กอด1:
-
ลีลาได้อีกนะทิวใจตัวเองไม่รู้ซักที ต้องรอให้นัทตายก่อนหรอ ถึงจะรู้
-
:m22:
-
“ผม..”
“พอ !” มันจ้องหน้าผม “กูไม่ได้ต้องการคำตอบอะไรจากมึง !”
“นี่แค่เริ่มต้นก็แย่ขนาดนี้แล้ว..” พ่อมันพูดแทรกเข้ามา “แกคิดว่ามันจะไปกันรอดจริงๆ งั้นเหรอ”
“รอดสิ..” มันบีบแขนผมแน่นขึ้นเรื่อยๆ “ผมทำได้แน่ๆ”
“คุณนัท..”
“หุบปาก !”
“...”
“อย่าพยายามหาโอกาสทิ้งกูไปด้วยวิธีนี้”
“...”
“เพราะกูจะไม่มีวันปล่อยมึงไป !”
ทั้งผมและมัน..หรือแม้แต่พ่อของมันต่างเลือกที่จะแช่ปัญหาพวกนี้เอาไว้เหมือนเคย เพราะทันทีที่สิ้นสุดเสียงตวาดของมัน..พวกเราต่างก็เงียบไม่พูดถึงเรื่องนี้อีก ผมอธิบายความรู้สึกของตัวเองออกมาเป็นคำพูดไม่ได้..ส่วนมันเลือกที่จะยึดมั่นกับความคิดของตัวเองต่อไป ในขณะที่พ่อของมันเองก็เลือกที่จะทิ้งปัญหาให้มันค้างคาเอาไว้เหมือนเดิม
มันคงจะเป็นอย่างนี้ไปเรื่อยๆ อย่างน้อยๆ ก็จนกว่าจะมีใครสักคนทนไม่ไหวจนเปิดปากโวยวายออกมาก่อนนั่นแหละ และคนๆ นั้นก็ไม่พ้นที่จะเป็นแม่ของมันเหมือนเคย..
.
.
“ฉันต้องทนเจ็บแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน ! ขนาดแม่มันตายไปแล้ว..ฉันยังต้องมาทนเจ็บปวดเพราะลูกของมันอีก” ยิ่งพูดยิ่งร้องไห้..เสียงสะอึกสะอื้นของแม่มันดังขึ้นๆ จนผมแทบจะทนฟังไม่ไหว “ฉันไม่น่าหลงเชื่อคำสัญญาหลอกลวงพวกนั้นของคุณเลยจริงๆ”
“...”
“ไม่น่าหลงเชื่อ..ว่ามันจะมีวันที่ฉันจะไม่ต้องเจ็บปวดเพราะแม่ลูกคู่นี้อีก !”
“พอเถอะ” เขาพูดหลังจากเงียบไปนาน “จะทำให้เรื่องมันลุกลามใหญ่โตไปถึงไหน”
“แล้วคุณจะให้ฉันทำยังไง..จะให้ฉันทนดูลูกตัวเองทำเรื่องผิดๆ นี้ไปต่อไปโดยไม่ทำอะไรอย่างนั้นเหรอ !”
“แล้วคุณปล่อยให้เด็กคนนี้กลับมาในชีวิตลูกอีกทำไม !” แม่มันเงียบไปหลังจากได้ยินเสียงตะคอก “ทำไมไม่ทำให้มันหายไปจากชีวิตลูกคุณเสีย !”
“ฮึก..”
ผมมองแม่มันที่ตอนนี้ยกมือขึ้นปิดหน้าตัวเองร้องไห้ใหญ่โต..ก่อนจะหันกลับมามองมันที่นั่งก้มหน้านิ่งไม่ขยับตัวหรือคิดจะแสดงความรู้สึกอะไรในเหตุการณ์นี้ออกมาเลย
“ฉันทำไม่ได้ ฮึก..”
“...”
“ฉันทนเห็นลูกเจ็บแบบนั้นไม่ได้..”
“เหตุผลเดียวกันที่ทำให้ผมต้องยอม..นั่นก็คือลูก”
“ลูกงั้นเหรอ..”
“...”
“ลูกที่คุณหมายถึงคือตานัท..หรือลูกของผู้หญิงที่คุณรักกันล่ะ”
“เลิกพูดจาประชดประชันผมได้แล้ว !”
“...”
“ตั้งสติรับฟังความจริงที่ผมจะบอก..แล้วเลิกอาละวาดเหมือนคนบ้าแบบนี้สักที !”
.
.
สุดท้ายเมื่อเขาทนฟังคำพูดเสียดสีไม่ไหว..เขาเลยพูดโพล่งความจริงทั้งหมดออกมา ความจริงทั้งหมดที่ว่านั่นก็คือผมไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของเขา เพราะผมมันก็แค่เด็กคนหนึ่ง..เด็กที่เป็นลูกของผู้หญิงที่เขารัก และเพราะรักมากเขาถึงได้ยอมรับเลี้ยงผมเอาไว้..ดูแลผมอย่างดีเทียบเท่ากับลูกชายคนเดียวของเขา
.
.
พ่อของผมเป็นแค่ผู้ชายขี้ยา..ที่รับจ้างเดินยาแลกกับเศษเสี้ยวขยะที่เขาเสพติดมัน ผู้ชายเลวๆ คนนั้นเข้าไปขโมยของในบ้านที่พ่อมันซื้อเอาไว้ให้แม่ผมอยู่..บ้านหลังเล็กๆ ที่ใช้เลี้ยงดูเมียเก็บที่ไม่เคยได้รับการยอมรับ เขาเข้าไปเพื่อขโมยทรัพย์สิน..และข่มขืนเจ้าของบ้านที่พยายามจะตะโกนเรียกให้คนช่วยเพียงเพื่อปิดปาก คนๆ นั้นทำทุกเรื่องเลวๆ แบบนั้นไปโดยไม่รู้เลยว่ามันจะทำให้ชีวิตหนึ่งเกิดขึ้นมาในท้องของเธอ..
พ่อแท้ๆ ของผมถูกจับและติดคุกหลังจากนั้นไม่นาน..และโทษที่ทำให้ต้องติดอยู่ในนั้นจนวันตายก็ไม่ใช่เรื่องที่ทำร้ายแม่จนเจ็บแบบนั้น แต่เป็นเพราะยาเสพติดพวกนั้นที่เขาทำทุกอย่างเพื่อให้ได้ใช้มันต่างหาก..
.
.
“เธอไม่ยอมทำร้ายเด็กคนนี้..เพราะเขาไม่มีส่วนเกี่ยวข้อง..”
“...”
“เธอบอกว่าเขาบริสุทธิ์เกินกว่าจะถูกทำลายเพียงเพราะการกระทำเลวๆ ของคนๆ หนึ่ง”
“...”
“และบริสุทธิ์เกินกว่าที่จะโยนความผิดทั้งหมดไปให้เขา..”
“แต่ตอนนั้นผู้หญิงคนนั้นเคยบอกว่าท้องกับคุณ”
“นั่นมันก่อนหน้าที่ผมจะต้องเสียเขาไป”
“...”
“ก่อนหน้าที่ผมจะต้องเสียลูกชายคนแรกของตัวเองไป..”
Ma-NuD_LaW
อาหารเป็นพิษ..กับติดซ้อมรับปริญญาครับ :m19:
จันทร์นี้รับจริง..อาทิตย์จันทร์คงหาย แต่จะพยายามมาให้ได้วันศุกร์เสาร์นี้นะ :m23:
ขอบคุณทุกความเห็นครับ :m13:
-
เพิ่งเป็นคล้ายๆคุณลิงภูเขาเหมือนกันค่ะ ทรมานมาก
แอร๊กกก สรุปแล้วคือทิวไม่ใช่พี่น้องกับนัท
แบบนี้ก็ง่ายขึ้นเยอะน่ะสิคะ
รอมานาน กว่าพ่อจะเอ่ยปาก
เย้ๆ ยินดีด้วยนะคะ จบสักที
:L2:
-
สรุปแล้วไม่ใช่พี่น้องกันแท้ๆ เย้ๆๆๆๆๆ :katai1: :katai1: :katai1:
-
นังแม่ยังน่ารำคาญเหมือนเดิม
-
พ่อมาถึงก็เฉลยเรื่องราว โล่งใจเบย
-
อ้าวววววววววววว งั้นมิวก็ไม่ใช่พี่น้องกับนัทแล้ว
คุณพ่อทำไมไม่มาให้เร็วกว่าเน้
-
น้ำตาไหล เพราะอะไรก็ไม่รู้...
-
:m15: :m15: :L2:
-
ไม่รู้จะเม้นต์อะไรดี แต่ที่แน่ๆพอพ่อนัทโผล่ออกมาแค่ไม่กี่ตอนก็รู้สึกไม่ชอบพ่อของนัทแล้วอ่ะ ไม่รู้ทำไม??
-
กรีดร้องงงงงงงงงงงงง
เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
กราบกรานนนนนนน ดีใจมากที่เรื่องนี้ไม่ใช่ incest 5555+
พ่อรักลูก ก็ยอมให้ลูกๆ คบกันเถอะนะ
ส่วนแม่ ถึงจะเกลียด แม่ทิว แต่ ในเมื่อไม่ใช่เรื่องผิดศีลธรรม ก็ยอมๆ ให้นัททิวคบกันไปเถิดนะ พลีสสสสสสสสสส
*3*
-
:a5: ความจริงเริ่มเปิดเผย
-
ที่จริงนะถ้าหากว่าพ่อของนัทบอกความจริงเสียตั้งแต่ตอนแรก
ทิวอาจจะไม่ต้องทรมาณขนาดนี้
คือแม่นัทที่เกลียดทิวก็เพราะว่าคิดว่าทิวเป็นลูกของเมียเก็บสามี
ถ้ารู้ว่าไม่ใช่ก็อาจจะไม่ดีด้วยแต่ก็ไม่มาตั้งเป้าเกลียดชังขนาดนี้
แม่นัทนี่ก็ไม่แปลกที่จะเป็นเหมือนคนโรคจิต
ตัวเองทนอยู่กับสามีที่ไม่ดูดำดูดีตัวเองกับลูก รักคนอื่นมาตั้ง 20กว่าปี
ไม่คลั่งก็แปลกแล้ว แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าสิ่งที่นางทำนั้นถูกต้อง
พ่อนัทโหดกว่าแม่นัทเยอะ แม่นัทยังมีความรักในลูกอยู่ เราไม่ชอบตัวพ่อเลย ไม่น่าลงขัน 2 บาทเลย
ว่าไปแล้วก็บุญของนัทนะที่พ่อไม่ได้มีลูกแท้ๆกับแม่ทิว
ไม่งั้นเหตุการณ์จะแย่ยิ่งกว่านี้อีก พ่อมีเหรอจะมาดูดำดุดีนัทมัน
เมื่อไม่ได้เป็นพี่น้องกันแล้วก็น่าจะลงเอยได้
-
อือออออออ แล้วจะเป็นไงต่อ อยากรู้เลย
-
:z2: :z2:
-
เอ่อดีทืิวจะได้เลิกเล่นตัวซะที
นี่ถ้าเราเป็นพระเอกจะคิจิขุใส่ไม่ยั้งเบย55555
-
นั่นไง เดาถูกด้วย กร๊ดดดดดดดดดดด ฟินเบา ๆ เอ้าทิว จะเล่นตัวอีกไหม
-
เกลียดพ่อนัทค่ะ :angry2: :ling2: โดย คห. ส่วนตัว
สรุปไม่ใช่พี่น้องกัน แอบเสียดายล่ะ นึกว่าทิวจะได้เป็นอะไรที่พิเศษๆแตกต่างจากคนอื่นคือมีพี่ชายเป็นแฟน :really2:
ขอให้ร่างกายแข็งแรงขึ้นทันวันสำคัญนะคะ :L1:
-
ต้องรอดูว่าทิวจะยอมอยู่หรือจะไป มีแต่เรื่อง :เฮ้อ:
-
ความจริง คงทำให้ทิวช็อค
เศร้าใจ เจ็บปวด ไม่น้อยเลย
คุณนัท รักทิวให้มาก ๆ มากกว่าเดิมเลยนะครับ
-
ลูกคนแรก หวังว่าไม่ใช่วีหรอกน่ะ 5555+
-
“กูยอมแค่ให้มึงเห็นหน้า..แต่อย่าคิดจะดึงมันกลับเข้ามาในชีวิต”
มันว่าแล้วยื่นซองเอกสารสีน้ำตาลมาให้ผม ผมก้มหน้าลงค่อยๆ บรรจงแกะเอกสารในนั้นออกมาดู ก่อนจะหยุดนิ่งจ้องมองใบหน้าของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นพ่อของตัวเองในรูปถ่ายที่ได้มา ผู้ชายผอมแห้งหน้าตาหมองคล้ำตามแบบฉบับคนติดยา..ผู้ชายที่ไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกภูมิใจเลยสักนิดที่ได้เห็น คนๆ นี้งั้นเหรอที่เป็นพ่อของผม
“คนแบบนั้นมีแต่จะทำให้มึงแย่”
“ผมรู้ครับ”
“...”
“ผมก็แค่อยากเห็นหน้าคนที่ทำให้แม่ผมต้องเจ็บแค่นั้นเอง”
.
.
พวกเราย้ายกลับมาอยู่ที่คอนโดเพราะไม่อยากเห็นแม่มันต้องร้องไห้..หรือต้องอาละวาดจนเป็นลมทุกวัน เหมือนแม่มันยังยอมรับเรื่องระหว่างพวกเรายังไม่ได้..แต่ถึงจะยังยอมรับไม่ได้ก็ทำใจร้ายขัดขวางลูกตัวเองไม่ลงอยู่ดี สุดท้ายผมกับมันเลยต้องย้ายออกมาจากบ้านอย่างนี้
“ผมไม่อยากอยู่ที่นี่เลย..”
“แล้วมึงจะไปอยู่ไหน”
“ผมอยากกลับบ้าน”
มันดึงตัวผมเข้าไปกอดทันทีเมื่อได้ยินอย่างนั้น..คงเพราะมันเองก็คงรู้ว่าบ้านที่ผมพูดถึงมันคือที่ไหน ผมหลับตาลงช้าๆ ในอ้อมกอดของมัน รู้สึกอยากกลับไปอยู่ที่กระบี่มากจริงๆ ผมอยากนอนและตื่นขึ้นมาพร้อมกับเสียงคลื่นเหมือนทุกที..มากกว่าที่จะต้องตื่นมาในห้องสี่เหลี่ยมอุดอู้น่าอึดอัดอย่างนี้
“สักวันกูจะพามึงไป..”
“...”
“กูสัญญา..”
นี่เป็นอีกครั้งที่ผมจะเชื่อมั่นในคำสัญญาของมัน..
.
.
ผมได้แต่นั่งๆ นอนๆ อยู่ในห้องที่คอนโดไม่ได้ออกไปไหน..ที่เป็นอย่างนี้ไม่ใช่เพราะว่ามันไม่ยอมปล่อยหรือกักขังผมเอาไว้เหมือนเมื่อก่อน แต่เป็นเพราะผมเองไม่รู้สึกอยากจะไปไหน ทุกๆ วันผมเอาแต่เฝ้าวนเวียนคิดเรื่องของตัวเอง และเรื่องที่จะกลับไปอยู่ที่โน้น..คิดไปคิดมาก็เหนื่อยที่จะต้องทนอยู่ที่นี่ แต่ผมก็ยังเชื่อว่าสักวันมันจะทำสัญญา..เพราะผมไม่อยากกลับไปอยู่ที่บ้านหลังนั้นเพียงคนเดียว
.
.
“เหนื่อยไหมครับ”
“กูจะเหนื่อยเพราะเห็นมึงเอาแต่ทำหน้าแบบนี้แหละ” มันว่าแล้วลูบเบาๆ ที่แก้มผม “เบื่อเหรอ”
“ไม่หรอกครับ..”
“...”
“ทานข้าวเถอะ..ผมเตรียมรอไว้แล้ว”
“อืม..”
ผมรู้ว่ามันคงไม่เชื่อ..แต่มันก็ไม่คิดจะเซ้าซี้ถามอะไร เรานั่งกินข้าวกันไปเงียบๆ มีบ้างที่ผมจะตักนู้นนี่ใส่จานมัน..โดยที่มันเองก็ตักกลับคืนมาให้ผมเช่นกัน นึกๆ ดูแล้วพวกเราก็ไม่ได้ใช้ชีวิตต่างไปจากตอนที่อยู่ที่นู้นเท่าไร..แต่ในความรู้สึกผมมันกลับต่างกันอย่างสิ้นเชิง
“จริงๆ แล้วผมเบื่อ..”
“...”
“เบื่อและคิดถึงบ้าน..”
“กูรู้..”
ต่างคนต่างเงียบ..ต่างคนต่างจมอยู่ในความคิดของตัวเอง ผมไม่รู้ว่าคำพูดของผมจะทำให้มันต้องรู้สึกยังไง..ผมรู้แค่ว่าตอนนี้ผมอยากลองทำตัวเอาแต่ใจ แล้วเรียกร้องเอาให้ได้ในสิ่งที่ตัวเองต้องการ
.
.
“อาทิตย์หน้า..”
“ครับ ?”
“อาทิตย์หน้ากูจะพามึงไป”
“ทำได้ด้วยเหรอครับ..” ผมถาม..ส่งยิ้มให้มันไม่หุบ “เราไปได้จริงๆ เหรอครับ”
“อืม..”
“...”
“ถ้ามันจะทำให้มึงยิ้มได้แบบนี้”
“ขอบคุณนะครับ..” ผมฉีกยิ้มมากขึ้นกว่าเดิม “ขอบคุณ”
“อืม..”
“...”
“ถ้ากูพามึงกลับไปแล้ว..” มันว่าขณะวางช้อนลง “ถ้ากูตามใจมึงทุกอย่าง..”
“...”
“ถึงตอนนั้นมึงจะหมดข้ออ้างมาปฏิเสธความรู้สึกของกูได้อีกไหม..”
“...”
“กูอยากรู้จริงๆ”
Ma-NuD_LaW
น้ำตาไหล เพราะอะไรก็ไม่รู้...
บอกแล้วอย่าอ่านนิยายตอนหั่นหัวหอมอยู่ :m14:
.
.
ขอบคุณทุกความเห็นจ้า :pig4:
-
เปิดใจรับนัทเถอะนะทิว
มาถึงขั้นนี้แล้วอ่ะ
ดีใจคุณลิงภูเขาลงไว
ช่วงนี้ว่างสินะคะ
:กอด1:
-
ใกล้จบแล้วสิ
ก่อนจบกระทืบวีร์ก่อนนะ
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
ถามจริง? ทิวรักนัทบ้างยังเนี่ย. :hao3: เป็นคนที่เดาความคิดได้ยากจริงๆ
-
รู้สึกว่าทิวก้รักนัทนะ
แต่ไม่มีโอกาสได้พูด.
ตอนนี้ดูอึดอัดมากค่ะ
สั้นได้อีกกก
-
นัทถามทุกตอนเลยนะ ตอบได้แล้ว :m31:
-
ทำตามใจตัวเองบ้างก็ไม่เป็นไรหรอกทิว
คุณนัทเค้าตามใจ ทิวก็อย่าลืมขอบคุณ
แบบหวาน ๆ ริมทะเลให้คุณนัทชุ่มชื่นใจบ้างนะคะทิว ^^
-
บรรยากาศอึมครึมเหลือเกิน
เหมือนจะหวานแต่ไม่หวาน 555555555555
-
ชักรำคาญทิวแล้วนะ ตัวเองรู้สึกยังไงก็บอกนัทไปซิ ทำแบบนี้สงสารนัทนะ แต่ถ้าทิวรักนัทล่ะก็นะบอกรักนัทริมทะเลเลยแต่ขอแบบหวานๆนะคะ
-
ตอนแรกๆอยากตบนัทม๊วกๆ ตอนนี้รู้สึกนัทจ๋า~ อย่าเศร้าน้า~ ดราม่าก็ไม่เอา เขาจะเอาทิว เอ้ย เอานัทคู่กับทิวน้า~ :hao5:
-
ไม่ได้เป็นพี่น้องกันแล้ว ทิวก็ไม่น่ามีอะไรที่ติดขัดนะ
หรือความโหดร้ายของนัทมันยังหลอนอยู่??? เฮ้อออ
น้ำตาไหล เพราะอะไรก็ไม่รู้...
บอกแล้วอย่าอ่านนิยายตอนหั่นหัวหอมอยู่ :m14:
ต่อไปเค้าจะไม่อ่านนิยายตอนหั่นหัวหอมอีกแล้ววววววววว //หราาา //คนเขียนเป็นคนตลก -_-;;
-
ได้แต่สงสัยทิวเคยรักนัทบ้างไหมเนี้ย :เฮ้อ:
-
น่ารักอ่า
-
พูดไม่ออกบอกไม่ถูกเลยจริง ๆ
-
คุณนัทน่าสงสารเกิรไปแล้ว
ทิวทำเกินไปแล้ว
แม่ยกจะไม่ทน
ถ้าเธอยังไม่รับรักคุณนัทอีกฉันจะแช่งให้เธอตกเป็นสามีของผู้หญิงดึดีสักคน
คุณนัทจะได้ตัดใจ
หาเมียเถอะทิว
-
ทิว รับรักนัทมันเถอะนะ สงสาร
-
นัททำเพื่อทิวหลายอย่างแล้วนะ
ทิวอย่าทิ้งนัทไปอีกเลย :เฮ้อ:
-
ดื่มยาคูล ยังไม่หมดเลย จบแล้ว :z3:
ทิว ถามจริงๆ นี่แกเคยรักนัทมันจริงๆ บ้างมั้ย? พูด!!! :katai4:
ถามทำไมไม่ตอบ :hao7:
-
:katai2-1:
-
:ling1: :ling1:
ได้เวลากลับบ้านแล้วนะ
-
ความจริงอาจเคยอ่านเรื่องที่พระเอกเป็นฝ่ายไขว่คว้าขอรักจากนายเอกมาบ้าง แต่เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกจริงๆ ที่พระเอกพยายามตะเกียกตะกายจะยื้อเอาหัวใจนายเอกมาให้ได้ตั้งแต่ต้นเรื่อง โดยที่นายเอกก็ไม่ยอมใจอ่อนเสียที แอบสงสารนะคะเนี่ย ไหนจะต้องรับมือกับแม่ตัวเอง ไหนจะต้องดูแลกิจการของบริษัทครอบครัว ไหนจะบริษัทของตัวเองที่เปิดไว้ด้วย แล้วยังจะต้องมาปวดหัวปวดใจกับการยื้อรักที่มันดูยากเย็นเสียจริงอย่างทิว แม้ว่านัทเองก็แสดงความรักอย่างผิดๆ ก็ตาม แต่ดิฉันก็ยังอยากจะเชียร์ให้ได้มีความสมหวังกันหน่อยก็ดี ทนลำบากมามากทั้งสองฝ่าย ถ้าจบแฮปปี้จะดีมากเลยค่ะคุณลิงขา
รออ่านตอนต่อไปค่า
-
ขอให้รอดดด
-
เหมือนเค้าจะเคลียร์กันได้แล้ว
จะมีมารความสุขอีกมั้ย
คงไม่รียูสวีร์มาอีกนะ ใช้หลายรอบแล้วตัวนี้
-
“ผมขออยู่ดูแลร้านที่นี่..” ผมเอ่ยปากขอตอนที่เรากลับมาถึงที่นี่แล้ว “ไม่กลับไปแล้วได้ไหมครับ”
“อืม”
“จริงนะครับ”
มันพยักหน้า..ก่อนจะบอกกับผมว่ามันเองก็จะย้ายกลับมา ส่วนงานที่นู้นมันจะยกเอามาทำที่นี่..โดยจะเข้าไปดูสักเดือนละครั้งสองครั้งตามที่ได้ตกลงกับพ่อมัน และเขาก็เห็นดีด้วยแล้ว..
“ทำแบบนั้นจะไม่เหนื่อยเหรอครับ”
“อยากให้กูอยู่ห่างจากมึงนักเหรอ..”
“...”
“กูไม่ให้มึงได้ในสิ่งที่หวังหรอก..”
“...”
“รักกูไม่ได้..ก็ทนอยู่กันไปแบบนี้แหละ”
ผมถอนหายใจออกมา..อยู่ดีๆ ก็รู้สึกเหนื่อยขึ้นมาจนแทบไม่อยากจะทำอะไร ทำไมมันถึงต้องพยายามบีบบังคับเอาคำตอบจากผมนัก..ทำไมถึงไม่พยายามที่จะอดทนรอผมบ้างเลย ทั้งที่เรื่องนี้มันเป็นเรื่องยากมากที่จะตัดสินใจ..
“หิวหรือยังครับ..”
“มึงจะเฉไฉ..หรือแกล้งทำเป็นไม่รับรู้อะไรไปจนถึงเมื่อไร !” ผมเงียบลง..นึกหาคำพูดดีๆ อะไรไม่ออกเลย “เมื่อไรมึงจะเลิกหาข้ออ้างมาปฏิเสธความรักของกูสักที”
“...”
“ต้องให้กูทำขนาดไหน..ก้มกราบมึงเลยไหม”
“...”
“มึงถึงจะยอมให้อภัยในสิ่งที่ผ่านมา”
ผมเดินเข้าไปใกล้ก่อนจะยกแขนขึ้นมากอดมันเอาไว้ ไร้คำตอบ..ผมไม่รู้ว่าจะต้องตอบกลับความรู้สึกของมันไปยังไง ต้องพูดต้องแสดงออกมากหรือน้อยยังไงแค่ไหน ยิ่งไปกว่านั้นคือผมยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองควรรู้สึกยังไงกับมันกันแน่..
ผมจะเกลียดมันเหมือนที่ผ่านมาได้หรือเปล่า หรือผมต้องรักมัน อย่างที่มันต้องการอยากให้เป็น..
.
.
“ขอเวลาให้ผมหน่อยได้ไหมครับ..” อย่างน้อยนี่ก็เป็นครั้งแรกที่ผมเริ่มพูดถึงระยะเวลา..ถึงแม้มันจะยังไม่แน่นอนเลยก็ตาม “ขอเวลาให้ผมได้ตัดสินใจ..”
“...”
“นะครับ..”
มันถอนหายใจออกมาแรงๆ ก่อนจะตอบกลับมา “อืม..”
“...”
“แต่มึงก็คงรู้..ว่าถ้าคำตอบของมึงมันไม่ใช่ในสิ่งที่กูต้องการ..”
“...”
“กูก็จะไม่มีวันปล่อยมึงไป..”
“...”
“ เพราะชีวิตกูไม่มีมึงไม่ได้..” มันก้มหน้า..ซบลงที่บ่าของผม “กูขาดมึงไม่ได้..”
“...”
“ต่อให้ไม่มีสิทธิแม้แต่จะแตะต้องมึง..กูก็จะบีบบังคับพยายามทำทุกอย่างให้มึงต้องอยู่ใกล้ๆ อยู่ในสายตากูแบบนั้นไปตลอด”
“...”
“เพราะฉะนั้น..มึงควรทำใจให้รักกูดีกว่า..”
“คุณนัท..”
“มึงเข้าใจที่กูพูดไหมทิว..”
“...”
“บอกมา..ว่ามึงเข้าใจที่กูพูดไหม”
ผมหลับตาลง..ซึมซับสัมผัสและความรู้สึกที่มันพยายามส่งต่อมาให้ผ่านทางอ้อมกอด ก่อนจะตอบกลับมันไปแผ่วเบา “ครับ..”
“...”
“ผมเข้าใจแล้ว..”
Ma-NuD_LaW
ความจริงอาจเคยอ่านเรื่องที่พระเอกเป็นฝ่ายไขว่คว้าขอรักจากนายเอกมาบ้าง แต่เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกจริงๆ ที่พระเอกพยายามตะเกียกตะกายจะยื้อเอาหัวใจนายเอกมาให้ได้ตั้งแต่ต้นเรื่อง โดยที่นายเอกก็ไม่ยอมใจอ่อนเสียที
ชอบประโยคนี้ :laugh:
.
.
.
มีแต่คนขอฉากหวานๆ ริมทะเล..รอตอนจบตอนหน้าละกันเนอะ :o8:
สุดท้ายก็จบไม่ทันสิ้นเดือนอยู่ดี.. แล้วก็ขออนุญาตหายสองวันเน้อ ((หลังรับปริญญาเจอกัน)) :-[
ขอบคุณทุกความเห็นจ้า :กอด1:
-
มันคือการบีบบังคับให้รักชัดเลย
ไม่มีทางปฏิเสธได้เลยสิน่ะ
-
เข้าใจไหมทิว จงรักนัทซะ
:mew4:
-
ทิวทำใจและจงรักนัทซะ!
-
ทิวจะรักนัทจริงๆอ่ะ ฮึๆๆๆๆๆๆ
มันไม่มีตอนไหนชัดเจนเลยที่จะทำให้มั่นใจ
สัมผัสได้แผ่วๆจากบางความนึกคิดของทิวเท่านั้นที่ดูเหมือนว่าจะรัก
รึตูเป็นคนเข้าใจอะไรยากฟระ???
-
ความรักของนัทพูดไปก็ไม่ต่างอะไรกับทะเลยามมีพายุ มันเป็นความรักรุนแรง ยามคลั่งก็พัดโหม ยามสงบก็สงัดจนน่ากลัว นี่อาจเป็นปัจจัยหนึ่งที่ทำให้ทิวยังลังเลที่จะก้าวขาเข้าไปอยู่ในวงแห่งรักของนัท อย่างที่ทิวบอกว่าขอเวลา เพราะเรื่องของทิวกับนัทมันมีมานาน และมันมิใช่เพียงเรื่องหัวใจแต่มันยังเกี่ยวกับการอื่นอีกมาก หนึ่งในนั้นคงไม่พ้นเรื่องที่นัทเคย (และยังคง) ใช้ร่างกายของทิวเป็นเหมือนตุ๊กตาระบายอารมณ์ นี่ก็น่าจะเป็นหนามยอกอกไม่ให้ทิวตัดสินใจทำอะไรลงไปอย่างแน่ชัดได้
ยังคงรอคอยบทสรุปว่า ตกลงแล้วเมื่อไรที่ทิวจะรับรักของนัทสักที
-
จะจบแล้วหรอเนี๊ยะ???
รอติดตามครับผม,,,,
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
:m15: สงสารนัท :m15:
:hao5: ยังไงก็ขอบจบแบบ Happy นะค่ะคุณลิง :hao5:
:o12: อิฉันทนไม่ไหวจริงๆ :o12:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
.....โถ่ นัท
-
จะจบแล้ววว แอบรู้สึกว่าทิวกะนัทยังไม่ลงตัวเลยง้ะ
จะรออ่านนะคะ
-
ทิวจะรักนัทมั้ย #ต้องรักสิ555555555555555555
แรกๆก็ไม่เคยสงสารนัทซักนิด จนปัจจุบันก็ยังไม่ได้สงสารขนาดนั้น
แต่ก็แอบเห็นใจ อยู่ไปแบบนี้บรรยากาศมันทึมๆดูอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก
นัทไม่อึดอัดบ้างเหรอกับบรรยากาศแบบนี้...
-
ถ้าจบไปก้อใจหายนะเนี่ย. นิยายตอนสั้นๆหายาก หยอกๆ
-
:pig4:
-
เหมือนหลายอย่างดีขึ้นนะ แต่บรรยากาศก็ยังเทาๆ ทะมึนๆ อยู่เลย
แต่หัวเราะนะ ตอนอ่านทอล์คคนเขียน 5555+
-
นี่จะเป็นเรื่องแรกที่อยากบอกพระเอกว่า "พอเถอะนะ" คำนี้ปกติพูดกับนายเอกทุกเรื่องนะ
นัทนี่ก็พยาย๊ามพยายาม ทิวก็คิดนู่นนี่นั่นอยู่นั่นแหละ เดี๋ยวหมั่นหน้ามาก ๆ แม่ตบคว่ำ
-
อย่าบังคับให้ทิวพูดเลย เหนื่อยใจเปล่า ๆ
คำพูดไม่สำคัญเท่ากับการกระทำหรอกน่า... คุณนัท ^^
นายทิวไปไหนไม่ได้แล้ว จะรักหรือไม่ เค้าก็ขาดคุณไม่ได้เหมือนกัน
เชื่อเราสิ อย่าคิดมาก มั่นคงต่อไป สู้สู้นะ
ไม่ อยาก จะ พูด .. คุณก็ทำกับเค้าไว้ มิใช่น้อยน๊า!!!! อย่าลืมสิ
แต่เราก็เอาใจช่วยคุณนัทตลอดน้า.... ให้เวลาทิวหน่อย ^__^
** ถ้าเรื่องนี้จบเราคงคิดถึงนัททิวมากเหมือนกันนะเนี่ย!! :ruready
*** ขอแสดงความยินดีกับนักเขียนด้วยนะคะ :L2:
-
ทิวจะรักนัทได้ไหม ยังข้องใจอยู่
จะจบแล้วก็ขอให้จบด้วยดีนะคะ :เฮ้อ:
-
หา ตอนหน้าจบแล้วอ๋ออออออ
-
โถ...คุณนัทคะ ทางเลือกทิวนี่คือเยอะมากกก
เลือกมาว่าจะรักกู หรือรักกู เท่านั้นสินะ คึคึคึ
เอ้าน้องทิว ตอบค่ะ.....สามมมมมม สี่!!
-
เฮ้อออ หวังว่าสุดท้ายแล้วจะไม่มีใครต้องเจ็บนะ ขอแบบหวานๆ :z3: :o8:
รอนะฮะ :')
-
เห้อ ความรักของสองคนนี้นี่มัน :mew5:
-
:call: :call:
-
ผมลืมตาตื่นขึ้นมาหลังเผลอหลับไปหลังกิจกรรมอันแสนเหน็ดเหนื่อย..ลุกขึ้นมาได้ก็บิดตัวไปมาเพื่อไล่ความเมื่อย ก่อนจะมองซ้ายมองขวาหาตัวคนที่ทำให้ผมต้องปวดเนื้อปวดตัวแบบนี้
“ไปไหนของมัน..” บ่นกับตัวเองก่อนจะลุกขึ้นจากเตียง “คุณนัท..คุณนัทครับ”
เมื่อไม่ได้ยินเสียงตอบ..ผมเลยเดินไปหยิบเสื้อเชิ้ตของมันที่หล่นเรี่ยราดอยู่บนพื้นขึ้นมาใส่ ด้วยมองหาเสื้อผ้าของตัวเองที่เคยใส่ก่อนหน้านี้ไม่เจอ “คุณนัท..”
ผมเดินออกจากห้อง..เดินลงบันไดไปหามันที่ห้องครัว ห้องรับแขก แต่ก็ไม่เจอ “หายไปไหน..”
.
.
ผมเดินออกมาตามหามันข้างนอกเมื่อคิดแล้วว่ามันไม่ได้อยู่ในบ้านจริงๆ เดินไปมองหามันไปเรื่อยๆ เดินตามรอยเท้าที่คิดว่าต้องเป็นของมัน ก่อนจะนึกสนุกโดยการกระโดดก้าวขาให้ยาวพอกับระยะย่างก้าวของมันแต่ละก้าว กระทั่งมาเจอมันนั่งนิ่งเอนตัวพิงโขดหินแถวท้ายหาด มันกำลังหลับ..หลับสนิทจนไม่รู้ตัวว่าผมเดินตามมาเจอมันแล้ว
“คุณนัท..” ผมเรียก ใช้นิ้วสะกิดเบาๆ ตรงไหล่มัน “คุณนัทครับ..”
“อืม..”
ลืมตาได้ก็คว้าแขนผมจนล้มลงไปนั่งทับลงบนตักมัน “คุณนัท !”
“ตื่นตั้งแต่เมื่อไร” มันไม่สนใจเสียงโวยวาย..เอาแต่ใช้จมูกซุกไซ้ไปมาตามไหล่และลำคอผม “แล้วตามออกมาทำไม..”
“อื้อ..อย่าครับ..”
“ดูสภาพมึงสิ..ออกมาได้ยังไงทั้งที่ใส่เสื้อแค่ตัวเดียวแบบนี้”
ผมก้มลงมองดูสภาพตัวเอง..นี่ผมใส่แค่เสื้อเชิ้ตเดินตามมันออกมาทั้งที่ยังไม่ได้ใส่แม้กระทั่งกางเกงในด้วยซ้ำ “ผมลืม..”
“น่าโมโหนัก..” มันฉกจูบ..ก่อนจะกัดริมฝีปากผมแรงๆ “อยากเจ็บตัวหรือไง”
“ขอโทษครับ..”
มันไม่พูดไม่ว่าอะไรอีก..ทำแค่กอดรัดผมเอาไว้ ก่อนจะวางคางลงกับบ่าผม “ช่างเถอะ..”
“ครับ..”
.
.
ต่างคนต่างเงียบ..นั่งมองคลื่นมองทะเลที่มืดสนิทตรงหน้าไป จนกระทั่งผมหันกลับไปมองมัน “แล้วทำไมออกมานั่งตรงนี้ล่ะครับ..”
“...”
“คุณนัท..”
“แค่ออกมานั่งเล่น..” มันตอบกลับมาง่ายๆ “นั่งรับลมสักหน่อย..”
“...”
“หนาวไหม..” มันว่าแล้วกอดผมแน่นขึ้น
“ตอนนี้อุ่นแล้วครับ..”
“หึๆ”
“คราวนี้ไปไหนครับ..” ผมถามเมื่อนึกได้ว่าทำไมช่วงหัวค่ำมันถึงได้อยากกอดผมนัก “แล้วไปนานหรือเปล่า..”
“ไปจีน..”
“...”
“สักสองอาทิตย์”
ผมเอนตัวพิงมัน..ก่อนจะบ่นออกมา “นานนะครับ..”
“อืม..”
“...”
“คิดถึงมึงแย่”
“งั้นก็ไม่ต้องไปสิครับ..” ผมว่าอย่างเอาแต่ใจ “ให้พ่อคุณไปคนเดียว..”
“ไม่ได้หรอก..” มันถอนหายใจออกมา “มันเป็นหน้าที่..”
“...”
“หน้าที่ๆ ต้องรับผิดชอบ..” ว่าแล้วกดจูบลงมาเบาๆ บนหัวผม “นอกจากว่ามึงจะยอมแลก..”
“อะไรครับ ?”
“หัวใจมึงไง..ถ้ามึงยอมยกให้ กูก็จะไม่ไป”
พูดจบมันก็หัวเราะออกมา..ผมนิ่งไปกับท่าทีเล่นๆ ของมัน ก่อนจะนึกหงุดหงิดที่หลังๆ มานี้มันไม่ค่อยใส่ใจจะบอกรัก..หรือถามหาคำตอบจากปากผมเหมือนเมื่อก่อน ทั้งที่เคยบอกว่าจะรอ..ทั้งที่เคยบอกว่าอยากจะได้คำตอบจากปากของผมแท้ๆ
“เบื่อหรือเปล่าครับ..” ผมถามมันออกไป “รู้สึกเบื่อที่ต้องรอผมหรือเปล่า..”
“...”
“คุณนัท..”
“ไม่เบื่อหรอก..”
“...”
“แต่บางทีก็เหนื่อย..”
ผมนิ่งไปเมื่อได้ยินอย่างนั้น..ก่อนจะมานั่งนึกว่าก็คงจริงอย่างที่มันพูด ตั้งแต่วันที่มันพูดว่ารัก..วันที่มันบอกว่าจะไม่มีวันยอมปล่อยผมไป มันผ่านมานานแค่ไหนแล้วนะ ?
สามเดือนหรือเปล่า ?
หรือสี่เดือนแล้วกันนะ ?
.
.
“กลับกันเถอะ..” มันพูดหลังจากเห็นผมเงียบไปนาน “พรุ่งนี้กูต้องออกเดินทางแต่เช้า..”
“ครับ”
ผมลุกขึ้นตามแรงฉุด..ก่อนจะเดินตามมันกลับมาบ้านเงียบๆ ในหัวก็เอาแต่คิดว่าจะทำยังไงกับเรื่องนี้ดี ไม่รู้สิ..ผมคิดว่าผมไม่ได้รู้สึกโกรธหรือเกลียดอะไรมันมากเท่าเมื่อก่อนแล้ว คงเพราะการที่มันเอาใจใส่คอยดูแลผมมาตลอด..ทำให้ผมเริ่มรู้สึกดีกับมันบ้าง แต่ผมก็ยังคิดว่ามันไม่ใช่ความรักอยู่ดี..
ผมขาดมันไม่ได้แน่ๆ นั่นคือสิ่งที่รู้อย่างชัดเจน แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่าผมจะรักมันสักหน่อย..
“เหม่ออะไรของมึง..รีบๆ เดินสิ”
“ครับ”
คืนนี้ผมคงยังหาคำตอบให้กับตัวเองไม่ได้เหมือนเดิม..
.
.
“วันนี้จะเข้าไปดูร้านหรือเปล่า..”
“คิดว่าคงจะเข้าไปตอนบ่ายๆ ครับ”
“ถ้าไม่ไหวก็ไม่ต้องฝืน..นอนพักไปเหอะ”
ผมยิ้มออกมาเมื่อได้ยินอย่างนั้น..วันนี้ก็เข้าวันที่สามแล้วที่มันเดินทางไปจีน และเป็นวันที่สามที่ผมตื่นมาพร้อมกับอาการปวดหัว ที่จริงก็รู้สึกร้อนๆ ที่กระบอกตาตั้งแต่วันที่มันจะเดินทางไปแล้ว..คงเพราะออกไปตากน้ำค้างคืนนั้น เลยทำให้ไม่สบายอย่างนี้
“ทิว..”
“ครับ”
“พูดจริงๆ นะ..ไม่ไหวก็อย่าฝืน”
“ครับ..ผมรู้แล้วครับ” ผมบอกยิ้มๆ “จะนอนพักแล้วกัน”
“อืม..”
“คุณนัทไปพักเถอะครับ..”
“อืม..” มันเงียบไปพักหนึ่ง “ดูแลตัวเองด้วย”
“ครับ..”
จนตอนนี้มันวางสายไปแล้ว..แต่ผมก็ยังแอบยิ้มอยู่
Ma-NuD_LaW
มันคือตอนจบจริงๆ นะ..แต่คือมันยังไม่จบไง :laugh:
โหย..แบบว่าง่วงแล้วอ่ะ ไว้มาต่อพรุ่งนี้นะ :o8:
ฝันดีแจ๊ะ :mew6: :กอด1:
-
:hao7: ขี้อ่อยเหมือนกันแหละทิวอ่ะ
-
อ่อยอ้ะ ><
-
ทิว ยัง ไม่ รับ รัก นัท อีก หรอ ครับ
-
ทิวชักช้าระวังนัทถอดใจน้า~
-
สงสัยจบงานนี้นัทคงต้องกินแห้วแล้วมั้ง :katai3: :katai3:
ทิวยังไม่ยอมรับรักนัทเลย 55555555555555555
-
ก็ต้องให้เวลาอ่ะเนอะ อะไรๆมันจะได้ชัดเจน //นี่ยังไม่ชัดอีกรึ!!!
เอ๊ะ รึยังไง // คนอ่านเริ่มสติหลุด เอิ๊กๆๆๆๆ
-
สงสารนัทอ่ะ คงเหนื่อยจริงๆ
สู้ๆทั้งสองคน สู้ๆคุณลิงภูเขา
:กอด1:
-
ทิวแต่ตัวไปอ่อยนัทมันหน่อย
จะได้หายเหนื่อย
-
ค้างงงงงงงงงงงงงงงง มากกกกกกกกกกกก :katai1: :katai1: :katai1:
-
โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย
แล้วจะจบยังไงเนี่ยยยยยยยย
ทิวยังเฉยๆๆกับนัทอยู่เลยนะ
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
อย่าลืมน้องเพียวของหนูนะคะ. คึดถึงคุณนัทททททททททททท
-
นัทเครื่องบินตกตาย ทิวรอบอกรักที่ไม่มีโอกาสได้บอกนัท
ที่ไหนล่ะ................วิ่งหนีออกเล้าไป
เปล่าหรอกหมั่นไส้ทิวมัน จนนาทีสุดท้าย
นิยายที่ยังจบไม่ได้ก็เพราะว่าคนเขียนรอทิวมันรักนัทอยู่หรือเปล่า?
-
รอตั้งนาน เมื่อคืนไปเจอในเด็กดีด้วยล่ะ หึหึ 80 ตอน โอ้วม่ายกอด ยาวเป็นหางว่าวเลย ฮ่า ๆ
สงสารนัทกับทิวจริง ๆ สมหวังสักทีเถอะเนอะ
-
นัทลองเป็นฝ่ายนิ่งดูบ้าง ดิฉันว่าไม่ช้าก็เร็ว ทิวจะต้องเป็นฝ่ายลุกขึ้นมาทำอะไรสักอย่างบ้างแหละ ตอนนี้ก็เริ่มจะคิดถึงคำบอกรักของนัทแล้วนี่ ลองดูนะจ๊ะหนูนัท ป้าคอยเชียร์
-
มีแอบยิ้ม แบบนี้อีกไม่นานก้คงรักละแหละ
-
แหมะ ไม่ได้รักเลยนะคะ แค่เค๊าไม่อยู่เธอก็ร้อนๆที่กระบอกตาแค่นั้นเอง
พอได้คุยกับเค๊าเธอก็แค่แอบยิ้ม แถมบ้านฉันเค๊าเรียกว่ารักไปแล้วค่ะคุณทิว
สงสารไอคุณนัทมันเหอะ มันก็พิสูจน์ตัวมันเองสุดๆแล้วนะ
-
อีกมุมนึงสินะ
-
ไปได้เรื่อยๆ
-
:ruready มานั่งรอคุณลิง :ruready
:เฮ้อ: ทิวเริ่มรักนัทแล้วชีป่ะ? :m20:
:angry2: ใช่คำว่า "เริ่ม" นี่มันใกล้จะจบแล้วนะ :angry2:
-
ถึงกำหนดกลับของมันแล้ว..ผมเลยรีบลุกขึ้นมาแต่เช้าเพื่อจะจัดบ้าน แล้วเตรียมอาหารโปรดของมันเอาไว้รอ แต่มันกลับเงียบหายไปไม่ถึงบ้านจนกระทั่งมืดค่ำขนาดนี้ ผมมองนาฬิกาที่บอกว่าเป็นเวลาเกือบทุ่มหนึ่งแล้ว..ทั้งที่มันควรจะถึงบ้านตั้งแต่หลายชั่วโมงก่อน แล้วทำไมตอนนี้ผมถึงยังไม่เห็นหน้ามันอีก..
.
.
ตื้ดดดดด
ตื้ดดดดดดด
ไม่รับสาย..ไม่โทรกลับ..ทั้งที่ผมโทรไปตั้งเกือบร้อยสาย
.
.
“ทำไมยังไม่กลับ !”
ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไรที่ผมกลายเป็นคนเจ้าอารมณ์แบบนี้..ผมรู้แค่ว่าตอนนี้ผมหงุดหงิดมากที่มันหายไปโดยไม่บอกกล่าว ทั้งที่มันเคยบอกผมทุกอย่าง..ไม่ว่าจะไปไหนหรือทำอะไรมันก็ต้องบอกผมก่อนทุกครั้ง แล้ววันนี้ทำไม..?
.
.
นั่งรอมันอย่างนั้นจนดึกดื่น..ก่อนจะเผลอหลับไปตรงโซฟานั่น และสะดุ้งตื่นขึ้นมาในตอนเช้า..ตื่นขึ้นมาเพราะแสงอาทิตย์ที่สาดส่องเข้ามาทางหน้าต่าง ผมลุกขึ้นบิดขี้เกียจไล่ความเมื่อย..ก่อนจะรีบลุกขึ้นมามองหารถมันที่ประตู
เหมือนเดิม..คือมันยังไม่กลับมา..
.
.
“หายหัวไปไหนของมึง !” ผมเหวี่ยงโทรศัพท์ในมือลงกับโซฟา..เมื่อพยายามโทรไปเท่าไรมันก็ไม่เคยจะรับสายเลยสักครั้ง
“อย่า..ทำ..ให้..กู..กลัว..”
ครืดดดดดด
เสียงโทรศัพท์สั่นเตือนว่ามีคนโทรเข้าหลังจากนั้นไม่นาน..ผมหยิบมันขึ้นมาก่อนจะรีบกดรับทันทีที่เห็นว่าใครโทรมา
“มาหากูที..”
“ครับ ?”
“โรงพยาบาล xx ชั้นสอง ห้อง 102”
“ทำไมอยู่โรงพยาบาลล่ะครับ..”
“รถชน..” น้ำเสียงมันดูเหนื่อยๆ “รีบๆ มาล่ะ”
“ครับ..ผมจะรีบไปเดี๋ยวนี้”
คว้ากระเป๋าตังค์ได้ผมก็รีบวิ่งออกมาหารถไปทันที..นึกโมโหตัวเองที่ไม่ยอมให้มันซื้อรถตั้งแต่ตอนที่มันบอกว่าจะซื้อให้ พอถึงเวลารีบๆ แบบนี้เลยต้องเสียเวลามาหารถอย่างนี้อีก
.
.
“ชักช้า” มันต่อว่าทันทีที่เห็นว่าผมเป็นคนเปิดประตูเข้ามา
“ขอโทษครับ..” ผมเอ่ยปากขอโทษ..รู้สึกเกร็งๆ นิดหน่อยเมื่อเห็นว่าแม่มันนั่งเฝ้าอยู่ที่โซฟาด้วย “ผมรีบไปหน่อย..”
“แม่ไปดูพ่อก่อนแล้วกัน” แม่มันพูด..ไม่คิดจะปรายตามามองผมสักนิด “มีอะไรก็เรียก..แม่อยู่ห้องข้างๆ”
ผมยืนนิ่งตัวแข็งตอนที่แม่มันเดินผ่านไปที่ประตู “แล้วมัวยืนบื้ออะไร..มาให้กูกอดหน่อย”
“ครับ ?”
“กูบอกว่ามาให้กูกอดหน่อย”
“ครับๆ”
ผมลนลานรีบวิ่งเข้าไปหามัน..ก่อนจะกางแขนเอนตัวไปกอดมันทั้งที่ยืนอยู่ มันหัวเราะเบาๆ ในลำคอ..ยกมือข้างที่มีสายน้ำเกลือขึ้นมาโอบตัวผมไว้ “คิดถึง..”
“...”
“ขอโทษที่กลับไปหาไม่ได้..อย่างที่เห็นว่ากูไม่ไหว..” ว่าแล้วก้มหน้ามาสูดลมหายใจแรงๆ ตรงไหล่ผม “ขามันหัก..”
“แล้วไปโดนอะไรมาครับ..ทำไมเพิ่งจะโทรบอกผม”
“ก็กูเพิ่งฟื้น..”
“...”
“เกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยตอนออกจากสนามบิน..พ่อก็นอนเจ็บอยู่ห้องข้างๆ”
ผมกอดรัดมันแน่นขึ้น..ระบายความหงุดหงิดใส่มันด้วยการกัดเข้าที่หัวไหล่มันแรงๆ “คุณทำผมกลัว..”
“...”
“นึกว่าจะถูกทิ้งไปแล้ว..”
“คิดมาก”
“จะไม่ให้คิดมากได้ยังไงครับ !”
“...”
“ทั้งที่ทุกทีไม่ว่าจะอยู่ไหนคุณก็บอกผมทุกครั้ง”
“...”
“แล้วทำไมครั้งนี้ถึงปล่อยให้ผมต้องอยู่กับความกลัวแบบนั้น !”
“ใจเย็นๆ” มันว่ากลั้วเสียงหัวเราะ “ทำไมกลายเป็นคนใจร้อนไปได้แบบนี้”
“เพราะใครล่ะ !”
“หึๆ”
เรากอดกันเงียบไม่พูดอะไรกันอีก..ผมหลับตาลง นึกถึงแต่เรื่องวุ่นวายที่อยู่ในหัวก่อนหน้านี้ตอนกำลังเดินทางมาหามัน ผมคิด..คิดว่าผมจะอยู่ได้ไหมถ้าไม่มีมัน คิดแล้วก็พาลหงุดหงิดที่มันทำเหมือนลืมไปแล้วว่ามีผมนั่งรอมันอยู่ที่บ้าน..จนเพิ่งจะติดต่อมาเอาป่านนี้
“อย่าทำอย่างนี้อีกนะครับ..”
“...”
“อย่าทำให้ผมต้องกลัวอย่างนี้อีก..”
Ma-NuD_LaW
มัวแต่ดูเดอะดาว..เลยมาแบบไม่จบอีกละ ((มีข้ออ้างได้ทุกวัน :mew5: ))
:pig4:
-
:z13:
-
น่ารักจังเลย
ถ้านัทเห็นสถานการณ์เมียห่วงโหดคงจะดีใจจนวิ่งไปหาแหละ
-
ทิวยังจะซึนอีกนะ.รู้ตัวสักที~.* จับมาเขย่า*
-
ชอบตรงที่ทิวร้อนรนกระวนกระวายอิอิอิอิอิอิอิอิอิอิอิอิ :hao7: :hao6:
-
ดราม่าคงไม่ได้จบแค่นี้ เพราะคนเขียนชอบดราม่าแบบเรื้อรัง :m20:
-
รักเรื่องนี้ ไม่อยากให้จบ
ทิวรักนัทแล้วว
:mew2:
-
อ่านเรื่องนี้แล้วเหมือนคนติดน้ำตาล ขาดไม่ได้ อยากกินทุกวัน แต่ติดตรงที่ว่า...ได้รับอนุญาตให้กินแค่วันละนิดละหน่อย
จากที่เห็นตอนนี้สรุปได้ว่า ความพยายามของนัทไม่สูญเปล่า ในที่สุดทิวก็เริ่มจะรู้สึกอะไรบ้างแล้ว ถึงขนาดเขวี้ยงโทรศัพท์นี่ถ้าไม่คิดอะไรกับเขาก็ไม่รู้จะพูดไงแล้วนะจ๊ะหนูทิว เริ่มยอมรับใจตัวเองเร็วๆ นะ นัทรออยู่จ้า โฮะๆ
-
มาสั้นแต่บ่อยดีกว่า มาเยอะแต่หายไปนานนะ
คึคึคึ
-
หึหึ
-
ทิวเอ๊ย......บอกรักนัทมันไปเถอะ
กราบละ นัทไม่กลับบ้านทิวก็จะเป็นบ้าตายอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ?
-
เอาแต่ใจดูน่ารัก :-[
-
เอาละไง ทีอย่างนี้ก็กระวนกระวาย 555555555555
รักไม่รักหืม
-
เสพติดเค้าขนาดนี้ ไม่รักเลยมั้งเนอะน้องทิว
แต่ใจเย็นๆ นะ อย่าเพิ่งโมโหพี่เค้าเจ็บอยู่
ในระหว่างที่พยาบาลกันไปก็ค่อยๆ คิดล่ะ
ว่าทำไมถึงกลายเป็นทุรนทุรายขาดนัทไม่ได้ไปซะแล้ว อิอิ
-
อย่างกับละครฟรีทีวี ยืดได้อีก
-
สนุกมากครับ...
-
น่าร้ากกก ชอบทิวอ่ะ ดูปากแข็งซึนๆดีจังง
-
งื้อออ ดีแล้ว อย่าให้ต้องมีใครเป็นอะไรไปเลยนะ มันเศร้า T_T
-
ทิว ขนาดนี้แล้วเนอะ
แต่ค้างตลอด
-
T T อ่านจนถึงตอนนี้แล้วมาเม้นท์ทีเดียว ต้องกราบขอโทษด้วยค่ะ (ปกติอ่านแล้วไม่ค่อยเม้นท์ให้ใคร=ชั่วนิดนุง)
ปกติไม่อ่านแนวนี้ค่ะ เป็นมนุษย์โลกสวยที่รับเรื่องแบบนี้ไม่ค่อยได้เลยพยายามหลีกเลี่ยง
เรื่องนี้ ยอมรัยว่า พลาด แงงงงง แต่.....เป็นความผิดพลาดที่ได้อะไรเยอะมาก
เป็นนิยายที่ทำให้ร้องไห้ได้โดยไม่ต้องได้รับการบิ้วอารมณ์
แบบอ่านๆอยู่ น้ำไหลออกจากตาเฉยเลย รับรู้ได้ถึงความอัดอั้นของตัวละคร
คนอ่านเอง (เก๊า เอง) ก็หน่วงไปด้วย ข้างในมันบีบ แบบ เอื้อก!!!! (เตือนตัวเองแปปว่านี่นิยายนะ)
ขอบคุณคนเขียนที่สร้างเรื่องราวแบบนี้มาให้เราๆ ได้อ่านแล้วก็จดจำเรื่องราวดีๆแบบนี้ ขอบคุณมากจริงๆค่ะ
ปอลิง..... แต่ละตอนเก๊าว่ามันก็ไม่ได้สั้นนะ ที่แค่ ไม่รู้อ่ะ ก็โอเคนะ คัมซาฮัมนีดาาาาา
-
ผมอยู่เฝ้ามันที่โรงพยาบาลอีกเกือบๆ สองอาทิตย์..ก่อนจะพามันกลับมาพักฟื้นที่บ้านเมื่ออาการเริ่มดีแล้ว แม่มันยอมแต่ไม่ไว้ใจให้ผมอยู่ดูแลมันคนเดียว เลยเลือกจ้างพยาบาลตามมาเฝ้ามันที่บ้านด้วยอีกคน ผมไม่ได้แย้งอะไร..เพราะสังเกตอยู่แล้วว่าตลอดเวลาที่อยู่ที่อยู่โรงพยาบาล แม่มันไม่เคยแม้แต่จะหันมามองหน้าผมเลย เพราะอย่างนั้นเลยไม่ไว้ใจที่จะให้ผมดูแลมันคนเดียวละมั้ง
.
.
“คุณพยาบาลนอนพักห้องรับแขกที่ชั้นล่างนี่ก็ได้นะครับ” ผมบอกเพราะรู้สึกว่าไม่อยากให้ใครรุกล้ำความเป็นส่วนตัวของเราเท่าไร “จะได้ไม่ต้องเสียเวลาเดินขึ้นเดินลง..เพราะห้องข้างบนไม่มีห้องน้ำส่วนตัว”
“ให้ดิฉันพักห้องข้างบนก็ได้ค่ะ..เวลามีอะไรจะได้เรียกกันง่ายๆ”
“เอ่อ..” ผมอึกอัก
“ให้เขานอนห้องข้างบนนั่นแหละ..มึงจะได้ไม่ต้องเหนื่อยมาก”
ผมพูดอะไรไม่ออกเมื่อได้ยินมันตัดสินใจอย่างนั้น ไม่พูดอะไรทั้งที่อยากบอกว่าผมดูแลมันได้..และผมก็ไม่คิดกลัวความเหนื่อยเลยสักนิด
“งั้นเราช่วยกันพยุงคุณนัทขึ้นไปพักเลยนะคะ”
“ครับ..”
รับคำแบบหน่ายๆ ก่อนจะเข้าไปช่วยพยุงมันอีกข้าง..ผมเหลือบตามองมันที่ทำท่าเหนื่อยๆ เหมือนอยากพักเต็มที มันคงรำคาญที่ต้องมายืนรอฟังผมพล่ามเรื่องห้องพักของคุณพยาบาลที่แม่มันตั้งใจส่งมาจริงๆ เลยตัดบทออกมาแบบนั้น
.
.
“เตียงไม่กว้างเท่าไร..คุณทิวย้ายไปนอนตรงโซฟาชั่วคราวก่อนดีไหมคะ ดิฉันกลัวคุณพลาดไปโดนขาคุณนัท”
ผมหันหน้าไปมองเธอด้วยความไม่พอใจ..นึกอยากต่อว่าเรื่องความเจ้ากี้เจ้าการของเธอไม่น้อย แต่มันก็ชิงพูดขึ้นมาเสียก่อน “มันไม่ใช่คนนอนดิ้น..อีกอย่างผมคงนอนไม่หลับถ้ามันอยู่ห่างตัว”
“เอ่อ..ค่ะ..ตามใจคนไข้แล้วกันนะคะ”
ผมเผลอยิ้มออกมาแบบเยาะเย้ย..ก่อนจะนึกได้ว่าไม่ควรทำกริยาแบบนั้น เลยพูดเปลี่ยนเรื่องไป..และพาเธอไปดูห้องรับแขกที่อยู่ติดกันแทน ก่อนจะรีบแยกออกมาดูแลมัน..แล้วให้เวลาเธอได้พักผ่อนให้หายเหนื่อยจากการเดินทาง
.
.
“ยิ้มได้แล้วหรือไง..” มันพูดขึ้นตอนผมกำลังเช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าให้
“ผมเปล่าครับ”
“หึๆ” ผมหลบตามัน..แกล้งทำไม่ได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆ ในลำคอนั่น แล้วตั้งหน้าตั้งตาใส่เสื้อผ้าให้มันแทน “ดีใจที่ได้เห็นมึงเป็นอย่างนี้..”
“...”
“เพราะมันทำให้กูรู้สึกมีความหวังขึ้นมาบ้าง”
“ยกแขนสิครับ..แต่งตัวเสร็จแล้วจะได้ทานข้าวทานยา”
“หึๆ”
.
.
ผมกลับขึ้นมาบนห้องอีกครั้งพร้อมกับถ้วยข้าวต้มในมือ..เย็นๆ อย่างนี้ให้มันกินอะไรอ่อนๆ น่าจะดีกว่า ผมเลยเลือกจะต้มข้าวต้มกุ้งให้มัน แต่พอขึ้นมาถึงก็เจอคุณพยาบาลกำลังช่วยพยุงมันขึ้นมานั่งเอนหลังพิงหัวเตียงรออยู่..ก่อนจะพยายามแย่งข้าวต้มในมือผมไปป้อนมันเอง
“ให้มันป้อนแหละดีแล้ว..เธออยากจะไปทำอะไรก็ไปทำ” มันว่าเสียงเรียบ “แล้วถ้าไม่ได้เรียก..ก็ไม่ต้องเข้ามาในห้องนี้”
“แต่..” เธอทำท่าจะแย้ง
“บอกยังไงก็ทำอย่างนั้น..น่ารำคาญ !”
“คุณนัท..” ผมเรียกปราม..เมื่อเห็นเธอทำหน้าเจื่อนๆ
“ไม่ต้องพูดแล้ว..รีบๆ มาป้อนข้าวกูสักที หิว”
“ครับๆ”
ก็ไม่ได้อยากจะให้มันแสดงออกขนาดนี้..แต่ก็อดจะรู้สึกดีไม่ได้ที่เห็นมันทำให้ ผมยิ้มบางๆ ไปให้เธอก่อนจะรีบเดินมานั่งข้างๆ เพื่อป้อนข้าวมัน..ในหัวก็นึกๆ ไปว่าถ้ามันรำคาญเธอขนาดนี้แล้วจะรับปากแม่ให้มาดูแลทำไมตั้งแต่ทีแรก
“ก็ดีกว่าแม่กูมาดูเอง”
“ครับ ?”
“แบบนั้นมึงจะยิ่งอึดอัดมากกว่า..”
ผมยิ้มออกมาเมื่อได้รับรู้ว่ามันใส่ใจผมมากแค่ไหน “ขอบคุณนะครับ”
“เปลี่ยนจากคำขอบคุณเป็นอย่างอื่นบ้างเหอะ”
ถึงมันจะพูดเหมือนไม่ได้ใส่ใจ..แต่ผมก็คิดว่ามันคงอยากได้อะไรอย่างอื่นจริงๆ อย่างที่บอก “รีบหายก่อนสิครับ..”
“...”
“แล้วผมจะบอก”
“กูไม่ใช่เด็ก !”
ผมหัวเราะออกมาเมื่อเห็นท่าทางของมัน “ผมพูดจริงๆ นะ”
“พอเถอะ”
เมื่อโดนตัดบทอย่างนั้น..ผมเลยต้องเงียบไม่พูดอะไรต่อ แต่ถึงจะไม่ได้พูดอะไรกัน..ผมก็ยังรับรู้ความรู้สึกของมันได้ผ่านแววตาทั้งหมดนั่นอยู่ดี
“นอนพักเยอะๆ นะครับ” บอกเมื่อมันยื่นแก้วน้ำส่งคืนมาให้หลังกินยาเสร็จ “จะได้หายไวๆ”
.
.
หลังจากนั้นสองวัน..มันโทรกลับไปหาแม่เพื่อขอยกเลิกไม่ให้มีพยาบาลมาเฝ้ามันอีก ตอนแรกแม่มันก็ไม่ยอม..แต่มันยืนยันหนักแน่นว่าไม่เอาแล้วแม่มันเลยถียงอะไรไม่ได้ ต้องยอมตามใจมันเหมือนเคย ผมมองบ้านทั้งบ้านอย่างโล่งใจ..ไม่ต้องมีคนอื่นมาวุ่นวายเดินไปมาในบ้านอีกแล้ว เหลือแค่ผมกับมันเหมือนเดิมจริงๆ แล้ว รู้สึกสบายใจขึ้นมากจริงๆ
.
.
“ไปเดินเล่นกันไหมครับ”
“อืม..”
ผมเข้าไปพยุงแขนมันข้างที่ไม่ได้ค้ำไม้ค้ำ..ก่อนจะค่อยๆ พากันเกินออกมารับลมไปตามชายหาด อาการมันดีขึ้นมา..เอาเฝือกออกแล้วด้วยตั้งแต่วันก่อน แต่หมอก็ยังไม่อยากให้ลงน้ำหนักที่ขามากเกินไปเลยยังให้ใช้ไม้ค้ำช่วยพยุงอยู่ แรกๆ มันก็ไม่ยอม..แต่ผมทั้งขอร้องทั้งอ้อนมันเลยยอม
“ชอบที่นี่ไหม”
“ครับ ?”
“กูถามว่ามึงชอบที่นี่ไหม”
“ชอบ..ชอบสิครับ”
“เพราะทะเลนี่หรือเปล่า..ที่ช่วยรั้งมึงเอาไว้ไม่ให้ไปไหนได้” มันพูดแล้วถอนหายใจออกมา “บางทีกูก็คิดอย่างนั้นนะ”
“ทำไมจู่ๆ ถึงพูดเรื่องนี้ล่ะครับ” ผมว่าแล้วช่วยพยุงมันนั่ง “ทำไมถึงคิดว่าทะเลแค่นี้จะรั้งผมเอาไว้ได้”
ผมยิ้มให้มัน..แต่มันกลับไม่คิดจะยิ้มตอบ “เพราะมันเป็นสิ่งแรกที่มึงเคยพูดเพื่อแสดงความต้องการออกมา”
“ครับ ?”
“ตอนที่มึงบอกกูว่าคิดถึงทะเลที่นี่ไง”
ผมนั่งนึกอยู่นาน..กว่าจะนึกออกว่าเคยพูดกับมันแบบนั้นตอนไหน ตอนที่มันลากผมไปเที่ยวทะเลด้วยกันเมื่อมิวบ่นว่าอยากไปสินะ..ตอนนั้นผมแค่พูดไปโดยไม่คิดอะไรด้วยซ้ำ ทำไมมันยังนึกใส่ใจจะทำให้จนต้องทิ้งมิวเอาไว้แบบนั้นคนเดียวด้วยนะ
“จริงๆ ตอนนั้นกูอาจจะรักมึงมากไปแล้วก็ได้”
“...”
“รัก..ทั้งที่อยากจะเกลียดแทบตาย”
ผมหัวเราะออกมา..ก่อนจะเอ่ยปากแซวมัน “พูดเรื่องพวกนี้ไม่เขินบ้างเหรอครับ”
“เขินสิ..ทั้งเขินทั้งอาย..”
“...”
“แต่กูกลัวมึงจะไม่รับรู้มากกว่า..”
“ผมรู้ครับ..”
“...”
“ผมรับรู้ทุกอย่างแล้ว..”
“...”
“และสัญญาเอาไว้แล้วว่าจะบอกเมื่อคุณหาย..”
“หมายความว่าไง..”
“ความพยายามของคุณไม่สูญเปล่าหรอกครับ..” ผมว่าแล้วยกมือขึ้นกอดเข่าเอาไว้ “อย่างน้อยๆ ตอนนี้มันก็ทำให้ผมขาดคุณไปไม่ได้แล้ว”
“...”
“รักหรือเปล่า..ผมเองก็ยังไม่รู้..”
“ไอ้ทิว..”
“ผมรู้แค่ว่า..นอกจากคุณ ผมก็ไม่ได้รู้สึกอย่างนี้กับใคร”
“แล้วไอ้วีล่ะ..”
ผมฟุบหน้าลงกับเข่าตัวเอง “เขาเคยดีกับผมมากครับ..”
“...”
“ดีมากๆ และเป็นเพียงคนเดียวที่เคยยื่นมือเข้ามาให้ผมจับ..”
“...”
“ระหว่างผมกับเขา..มันอาจจะเป็นความรักจริงๆ ก็ได้”
“...”
“แต่มันก็เท่านั้น..เมื่อตอนนี้ในหัวผมมันมีแค่เรื่องของคุณ..”
“...”
“อย่าพูดถึงเขาอีกได้ไหม..” ผมหันไปสบตามัน “ให้มีแค่เรื่องของเรา..”
“...”
“ตลอดไป..”
“อืม..”
“ขอบคุณนะครับ” ผมบอกแล้วส่งยิ้มไปให้มัน “เรามาเริ่มต้นกันใหม่นะ”
.
.
ผมไม่ได้โง่ที่ยอมให้อภัยคนที่เคยทำร้ายตัวเองมาตลอดง่ายๆ แบบนี้..ผมแค่ฉลาดพอที่จะละทิ้งความโกรธและความเจ็บปวดเพื่อเดินเข้าหาความสุขต่างหาก และผมมั่นใจอย่างที่สุดเลยว่า..มันจะไม่วันทำร้ายผมอีก เพราะผมรู้ว่ามันได้รับบทเรียนจากเรื่องพวกนั้นมามากพอแล้ว..
Ma-NuD_LaW
จบ.. :heaven
ดราม่าคงไม่ได้จบแค่นี้ เพราะคนเขียนชอบดราม่าแบบเรื้อรัง :m20:
:a14:
รักเรื่องนี้ ไม่อยากให้จบ
ทิวรักนัทแล้วว
:mew2:
เดี๋ยวจัดตอนพิเศษเยอะๆ เลย :กอด1:
อ่านเรื่องนี้แล้วเหมือนคนติดน้ำตาล ขาดไม่ได้ อยากกินทุกวัน แต่ติดตรงที่ว่า...ได้รับอนุญาตให้กินแค่วันละนิดละหน่อย
:m32:
T T อ่านจนถึงตอนนี้แล้วมาเม้นท์ทีเดียว ต้องกราบขอโทษด้วยค่ะ (ปกติอ่านแล้วไม่ค่อยเม้นท์ให้ใคร=ชั่วนิดนุง)
ปกติไม่อ่านแนวนี้ค่ะ เป็นมนุษย์โลกสวยที่รับเรื่องแบบนี้ไม่ค่อยได้เลยพยายามหลีกเลี่ยง
เรื่องนี้ ยอมรัยว่า พลาด แงงงงง แต่.....เป็นความผิดพลาดที่ได้อะไรเยอะมาก
เป็นนิยายที่ทำให้ร้องไห้ได้โดยไม่ต้องได้รับการบิ้วอารมณ์
แบบอ่านๆอยู่ น้ำไหลออกจากตาเฉยเลย รับรู้ได้ถึงความอัดอั้นของตัวละคร
คนอ่านเอง (เก๊า เอง) ก็หน่วงไปด้วย ข้างในมันบีบ แบบ เอื้อก!!!! (เตือนตัวเองแปปว่านี่นิยายนะ)
ขอบคุณคนเขียนที่สร้างเรื่องราวแบบนี้มาให้เราๆ ได้อ่านแล้วก็จดจำเรื่องราวดีๆแบบนี้ ขอบคุณมากจริงๆค่ะ
ปอลิง..... แต่ละตอนเก๊าว่ามันก็ไม่ได้สั้นนะ ที่แค่ ไม่รู้อ่ะ ก็โอเคนะ คัมซาฮัมนีดาาาาา
ตอนรับนักอ่านหน้าใหม่..ในวันที่ลงตอนจบครับ :laugh:
.
.
.
สุดท้ายนี้..อยากบอกว่าขอบคุณที่ติดตามมาตลอด ไม่รู้ว่าตอนจบมันห้วนไป..ไม่ถูกใจใครไหม เอาไว้แก้ตัวในตอนพิเศษละกัน
แล้วๆๆๆๆๆๆ เราจะกลับไปอัพเรื่อง ผม 'รัก' พ่อ ก่อนนะครับ :o8: คิวต่อไปก็น้องเพียวนะ คุณ magic-moon
ผมรักพ่อเป็นเรื่องสั้น..อัพจบไวกว่าเพียว ขอลัดคิวก่อนเนอะ ^^
คิดถึงกันจิ้มไปเม้าในแฟนเพจได้น้า >> https://www.facebook.com/ma.nud.law.yaoi
ขอบคุณทุกกำลังใจที่ให้กันมา :pig4:
ปล.ขอบคุณ คุณ ฉันเอง..ที่ทั้งเชียร์ทั้งดันนิยายเราบ๊อยบ่อย :hao7:
-
จบแล้วหรอคะ ฮือ
ไม่หวานแต่ก็อมยิ้มได้
ขอตอนพิเศษเยอะๆค่ะ :mew1:
-
เล่นจบกันแบบนี้เลยหรอคะ
ฮืออ ยังไม่เห็นฉากรักโดนใจ
เพราะฉะนั้นเราขอตอนพิเศษเยอะๆเลย
ขอบคุณนะคะสำหรับนิยายเรื่องนี้
แม้จะสั้นบ้าง อะไรบ้าง
แต่สนุกที่สุดเลยค่ะ
:L2:
-
พูดอย่างซึ้งเลย
หลงตายเลยงี้
-
รักกันมากๆ รักกันนนานๆนะครับ
-
นี่ก็ยังนึกว่าจะมีดราม่านางพยาบาลเข้าหานัทตามคำสั่งคุณแม่เสียอีก
ขอตอนพิเศษเยอะๆนะคะ
ขอบคุณมากค่ะ
-
:heaven ตอนพิเศษขอแบบน้ำตาลร่วงกราวเลยนะคะ
-
สัญญาแล้วนะ ว่าจะเอาตอนพิเศษมาให้เยอะๆๆอ่ะะะะ :impress2: :impress2:
ถ้าไม่มานะะะ โดนแน่!!!!!! :fire: :fire:
:z2: :z2:
-
เพราะรักจึงดันจ้าาา
ผลงานของคุณลิงภูเขาดีมากจริงๆ ไม่เคยมีเรื่องไหนที่ทำเราติดงอมแงมมากขนาดนี้มาก่อน
ขอบคุณที่สร้างนัททิวมาให้อ่านนะคะ ไม่ผิดหวังเลยซักนิดที่ได้เข้ามาอ่านนิยายเรื่องนี้
ขอบคุณมากค่ะ
ปล ขอตอนพิเศษเยอะๆนะคะ >< เรายังทำใจไม่ได้
ถ้าหากนัททิวจิหนีไปมีความสุขโดยไม่อัพเดตเรื่องราวชีวิตประจำวันให้เรารับรู้ :hao5:
ปล2 เห็นว่าคนเขียนป่วยบ่อยๆ ยังไงก็ขอให้สุขภาพแข็งแรงๆ ไม่เจ็บไม่ป่วยนะคะ :mew1: :L2: :กอด1:
ปล3 เป็นไปได้ช่วยบรรยายฉาก....นั้นให้ซักตอนได้ไหมคะ :hao6:
ปล4 สรุปคือทิวนี่จะไม่บอกรักนัทเลยใช่ไหมคะ
ถึงแม้ทิวจะพูดแบบอ้อมๆให้เข้าใจเองไปแล้ว
แต่ถ้าเราเป็นนัท ยังไงก็คงอยากฟังคำว่า "รัก" จากปากทิวซักครั้งก็ยังดี :hao4:
กระซิกๆๆๆ :mew4:
-
คราวนี้จบจริงๆแล้วสินะ Y_Y
ก็ดีใจด้วยนะกับนัท ซักวันนึงทิวอาจจะรักนัทจริงๆ(?)
ทุกวันนี้ก็คิดแล้วล่ะว่าทิวคงรักนัทบ้าง
แต่มันอาจยังไม่ชัดเจนพอ...รอตอนพิเศษนะคะ
:katai1: :katai1:
-
แม้ไม่บอกว่ารัก...แต่ที่พูดมามันมากกว่ารักอีกนะนั่น
สมใจหรือยังล่ะจ๊ะ คุณนัท ^_^
แต่ว่านะ...รอทิวมานานขนาดนี้ อยากจะเห็นรีแอคชั่นของนัทบ้างจัง
ขอตอนพิเศษขยายความรู้สึกคุณนัทด้วยน๊าาา
-
ปรบมือให้ทิว ในที่สุดก็ออกมายอมรับความรู้สึกตัวเองเสียที มันดีกว่าเก็บเอาไว้ไม่ยอมบอกเป็นไหนๆ เลยใช่ไหมทิว เมื่อรักก็บอกไปเถอะในเมื่ออีกฝ่ายรอมานานแทบตายอยู่แล้ว
ส่วนตัวไม่คิดว่าจบห้วนนะคะ หรือถ้าคุณลิงคิดว่าจบห้วน ก็ต้องทดแทนด้วยการเอาตอนพิเศษมาให้อ่านเยอะๆ เลยค่ะ เพราะดิฉันสังเกตว่าในเนื้อเรื่องหลักไม่ค่อยมีตอนหวานๆ ระหว่างนัททิวเลย หรือถ้าจะมีก็มักเป็นความหวานแบบขาดๆ กะปริบกะปรอย (เพราะเนื้อเรื่องมันดราม่าด้วยแหละ) อยากอ่านแบบที่เขาหวานกันจริงๆ หวานแบบมันหยดเลยยิ่งดี โฮะๆๆ
-
จบแว้วจิงงะ
-
ลงชื่อฉลองเรื่องจบด้วยคนครับ
-
จบแว้วววววว. ขอบคุณคนแต่งครับบ
-
จัดตอนพิเศษมาให้สักสองสามซีนกระแทกความหวานของคู่นัททิวหน่อยค่ะ
นัทใกล้จะสมหวังแหล่ะที่ทิวเผยแย้มความในใจออกมา
หลังจากกินแห้วผสมบอระเพ็ดมาแล้วหลายตอน 55555+
-
โอ๊ยจบแล้ว จบแบบนี้ก็เขินไปอีกแบบ คือ "ขอให้มีแค่เรา" โอียยยยยยยยยยยย แล้วมีคำว่าตลอดไปอีกนะ ตายแป๊ป
-
จริงๆแอบอ่านมานานแล้วค่ะ :o8:
แต่อ่านๆหยุดๆช่วงดรามาหนักๆ ก็ไม่กล้าอ่านเน้นอ่านคอมเม้นเอาก่อน
พอเริ่มกับมาดีแล้วค่อยไปเก็บอ่าน ในที่สุดก็มีความสุขกันซะทีนะ :กอด1:
-
เป็นฉากจบที่แฮปปี้กันทั้งสองฝ่าย ถึงทิวไม่ได้บอกรักตอบแต่การกระทำสำคัญกว่าเนอะ
ขอตอนพิเศษหวานๆ ชดเชยอาการขาดน้ำตาลตลอดครึ่งค่อนเรื่องของเรื่องนี้เลยนะคะ
อยากรู้เรื่องเลขรหัสโทรศัพท์ที่ทิวกดมือถือของนัทด้วยค่ะ ว่ามันคือเลขอะไร ทำไมทิวถึงรู้อ่ะ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ รออ่านผมรักพ่อค่ะ ติดตามและชอบเรื่องนั้นด้วยค่ะ
+1 เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ ^^
-
อย่างน้อยก้ขาดไม่ได้ล่ะนะ. ขอตอนพิเศษหวานๆเยอะๆๆเลยค่ะ
-
:pig4: จบดีค่ะไม่ปิดโอกาสกันให้ค่อยๆดูกันไป
-
จบแล้ว คงคิดถึงคู่นี้แย่เลยค่ะ
รอตอนพิเศษ :3123:
-
พยาบาลพยายามแรดป่าวววว :laugh:จบแล้วววว
รอติดตามต่อไปนะครับ
-
ขอบคุณทิวแทนนัทมันด้วยนะ ไม่เคยมั่นใจเลยว่าทิวจะยอมรับนัท จนตอนจบนี่แหละ 555
ยังไงก็รอตอนพิเษนะค๊าาาาาาาา ⌒.⌒
-
ได้อ่านตอนจบ
เห็นด้วยกับทิวนะ
ถึงแม้ว่าจะดูง่ายๆที่ไม่โกรธคนที่เคยทำร้าย
แต่ถ้าโกรธไปแล้วตัวเองก้เจ็บจะโกรธไปทำไม
ทิ้งเรื่องอดีตไว้ข้างหลัง
แล้วเดินไปหาความสุขข้างหน้าดีกว่า
ขอบคุณที่แบ่งปันขอรับ
-
ตามอ่านมาตั้งแต่ต้นจนจบ อยากบอกไรท์เตอร์ว่า นิยายเรื่องนี้ ดี๊ดี ที่สุดอะ ขอบคุณที่แต่งให้อ่าน ขอบคุณครับ
-
ขอบคุณคนแต่ง มากๆที่แต่งนิยายเรื่องนี้ขึ้นมา เป็นเรื่องที่เราอ่านแล้วประทับใจมาก เพิ่งมาเริ่มอ่านตอนที่จบแล้วพอดี ได้อ่านละวางไม่ลงเลย :pig4: :pig4:
ปล.รักพระเอกเรื่องนี้มาก
-
เชื่อมั้ย เราอยากมอบโล่นักเขียนปรับอารมณ์ดีเด่นให้มากก
ครือ เนื้อหานิยายแต่ละตอนกับทอล์คช่วงท้ายของนักเขียน
มันคนละฟีลกันแบบกลับข้างสุดๆ ดราม่าหน่วงๆอยุ่ดีๆมาเจอ
ทอล์คเลยฮาเลย แทบไม่อยากเชื่อว่าแต่งสดหน่ะ แต่ทำได้ดีนะ
เนื้อเรื่องไม่ได้วกไปมาหรอกเราว่า มันมีเหตุผลนะที่ต้องให้ทิว
หนีไปหลายครั้งและโดนนัทตามกลับมาได้ทุกครั้ง แต่เพราะส่วน
ใหญ่จะมีแต่พาร์ทของทิวทำให้รับรู้แต่อารมณ์ซ้ำๆเดิมไม่เห็นพัฒนา
การ แต่จริงๆแล้วการหนีไปแต่ละครั้งของทิวส่งผลกับความคิด
และการเปลี่ยนแปลงพฤติกรรมของนัท
ทำให้เราเริ่มเห็นความรักของนัท จากแรกๆเราไม่เคยคิดเลยนะว่านัท
มันรักทิว ถ้าได้อ่านพาร์ทของนัทมากกว่านี้ อาจจะเข้าใจชัดเจนขึ้น
กับวีเราไม่ค่อยรุ้สึกว่ามันเป็นความรัก มันเหมือนความไว้วางใจ
ความหวังที่ทิวไม่เคยได้สัมผัสมากกว่า เราว่ามันแปลกตั้งแต่วีมันไม่
เข้าช่วยทิวทันทีที่รุ้ความจริงแต่กลับรอให้ทิวร้องขอ เหมือนเป็นอีโก้
แปลกๆตอนมันอ้างว่าเพราะเห็นสายสัมพันธ์บางอย่างของนัทกับทิว
เราก็คิดแบบมันนะ ว่าสองคนนี้มีสายสัมพันธ์จริงแต่ไม่เข้าใจตรรกะ
ของมันว่าถ้ามันรักทิวมันยอมทนเห็นทิวเจ็บแบบนั้นได้ไง หรือมัน
จิตอ่อนๆแบบนัท? มีความแค้นเบื้องหลังกับทิวแบบนัท? คิดไปสะระตะ
จนสุดท้ายก็อธิบายได้หลังจากที่มันอยากให้ทิวเป็นคนรักลับๆนั้นล่ะ
ทำให้รุ้ว่ามันรักทิวน้อยกว่าที่รักตัวเองไง หึหึ ส่วนนัทนี่มันรักทิวจนคลั่งไคล้อ่ะ
หัวปักหัวปำมาก ทิวอยุ่กับนัทนั้นหล่ะ ถึงจะได้มีความสุขจริงๆ แต่จะว่าไปมันก็
เหมือนเป็นกรรมของรุ่นพ่อรุ่นแม่นะ. โดนกีดกันไม่ให้รักกัน โดนคลุมถุงชน
สุดท้ายลูกก็มาได้มารักกันเอง
ขอบคุณคนเขียนเด้อสำหรับนิยายดีๆหวานแหววใสๆมากๆอย่างที่คนเขียนบอก
คนอ่านที่น้ำตาซึมนี่เพราะอ่านไปหั่นหัวหอมไปนั่นล่ะ ไม่ใช่เพราะนิยายคนเขียนเล้ยย
ตามอ่านตั้งแต่เรื่องเมียน้อยละ ชอบมาก จะตามอ่านไปเรื่อยๆนะ ขอหวานๆแหววๆแบบนี้
เยอะๆนะ 555
-
อ่านจบแล้วววว อ่านไปอึดอัดไป มันช่างหน่วงเหลือเกิน หน่วงมาแต่ก็ฮาตอนทอกส์ อืมนะ จะตามเรื่องต่ปายยย :hao3: :hao3:
-
จุดพลุ :mc4: ชอบตอนสุดท้ายที่พี่ทิวบอกว่า
'ผมไม่ได้โง่ที่ยอมให้อภัยคนที่เคยทำร้ายตัวเองมาตลอดง่ายๆ แบบนี้..
ผมแค่ฉลาดพอที่จะละทิ้งความโกรธและความเจ็บปวดเพื่อเดินเข้าหาความสุขต่างหาก'
คนฉลาดไม่จมอยู่กับอดีต
ขอให้พี่นัทกะพี่ทิว รักกันไปนานๆ
อย่าให้อุปสรรคใดๆมาทำให้ความรักที่มีให้กันพังลงนะ
ปอลิง. ขอบคุณคนเขียนที่สร้างเรื้องราวดีๆแบบนี้มาแบ่งปันกันนะกั๊ป <3 <3 <3 :mew1: o13
-
จบแล้วน่าเสียดายจัง :monkeysad: แต่ว่าเราชอบนะ
ตอนจบนี้อ่านแล้วรู้สึกถึงความรักความอบอุ่นที่ทั้งคู่มีให้กัน :L1:
อ่านแล้วมีความสุขค่ะ o13
-
อุ๊
น้ำตาจิไหล
รักทิว
รักคุณนัท
ปลื้มปริ่มกะคนเขียนที่สุด
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
ว้าว เพิ่งเข้ามาอ่าน ไม่คิดว่าจะฟลุกได้อ่านรวดเดียวจบอย่างนี้ :mc4: ตอนแรกยังคิดมากอยู่ว่า ถ้าคนเขียนชอบดองนานจะทำยังไงดีวะ เพราะเห็นช่วงต้นเรี่องมีคนตามทวงนิยายเต็มเลย แต่พอตัดสินใจว่าเป็นไงเป็นกัน จะค้างก็ช่าง เลยอ่าน จนมาถึงตอนจบเลยคิดว่าช่างพอดีอะไรอย่างนี้นะ :z2: -----อันนี้ความรู้สึกส่วนตัว เอาความรู้สึกกับนิยายมั่ง- - :katai5:
ขอสารภาพเลยว่าพระเอกโหดมาก จะรุนแรงไปไหนจ๊ะพ่อหนุ่มเลีอดร้อน จนสับสนว่าใครกันแน่เป็นพระเอกระหว่างนัทเลีอดร้อนกับ บ่าววีน้ำนิ่งไหลลึก :a5: แต่พอบ่าววีพลาดท่าเสียทีให้กับชะนีนางนึง เท่านั้นล่ะบรรลุเลยทันทีว่า น้องทิวคงฝากชีวิตไว้ในมีอไม่ได้อีกแล้ว แต่ต้องขอบคุณวีที่ช่วยเตีอนให้ทิวคิดได้ว่า ที่จริงแล้วไม่ใช่ว่าหนีจากนัทไม่ได้ แต่ไม่อยากหนีมากกว่า :pig4: อุปสรรคช่างหลากหลายให้เลีอกสรรกันน่าดู แต่ท้ายที่สุดแล้วก็จบแบบแฮปปี้ ๆ ซึ่งสร้างความปล้ี้มปริ่มให้กับคนอ่านอย่างมาก กลัวจะจบแบบดราม่า หวั่นใจคนเขียนจริง ๆ กลัวจะหักมุกหักมุม :เฮ้อ: ขึ้นมา แย่เลย เพราะที่อ่านมาบางตอนก็น้ำตาซึม ๆ มีมากไม่ได้เดี๋ยวหาว่าหั่นหัวหอมตอนอ่านนิยาย :oo1: โดยสรุปแล้วสนุกค่ะ และที่อยากจะโค้งงาม ๆ สักสามที o1 o1 o1 คีอเรี่องการใช้ภาษา แทบหาคำผิดไม่ได้เลย อาจจะเป็นภาษาที่ง่าย เล่นคำไม่ยากมาก แต่ขอชี่นชมมากจริง ๆ ในเรี่องการใช้ภาษา o13 o13 o13
รอตอนพิเศษต่อ ๆ ไปนะคะ
:katai3:
-
ตัดจบแบบไม่มีดราม่า o22
ช็อคมากกกกกกกกกกกกกกก
มันแปล๊กแปลก นี่ไม่ได้เปิดมาผิดเรื่องใช่มั้ย //โดนตบ
-
เพิ่งได้มาอ่านเรื่องนี้ค่ะ ตามๆ มาจากผู้อ่านคนอื่นๆ
ตอนต้นๆ เรื่อง รู้สึกว่าทิวเป็นคนที่น่าสงสาร เพราะไม่รู้ว่านัททำแบบนี้เพราะอะไร
ตอนต้นๆ เรื่อง ก็แอบชอบวี ด้วยรู้สึกว่าวีเป็นคนดีคนหนึ่ง
แต่เรื่องที่มันค่อยๆ เดิน ทำให้ค่อยๆ ซึบซับความรู้สึกของนัทมากขึ้น
กลายเป็นว่า รู้สึกสงสารนัทมากกว่าทิวซะอีก
ส่วนวีกลายเป็นอะไรไปไม่รู้ ไม่ใช่คนไม่ดี แต่อาจจะอย่างที่ทิวบอก 'งี่เง่า' อะไรประมานั้น
เราคิดว่าที่ทิวพูดว่า กับวีคือความรัก แต่ก็แค่นั้น บางทีก็ไม่ถูกไปทั้งหมด
มองๆ ดูในช่วงเริ่มแรก กับวีอาจจะเป็นความรักจริง เพราะสิ่งดีๆ ที่วีหยิบยื่นมาให้ทิว มันบริสุทธิ์
แต่ตอนหลัง เราว่าไม่ใช่ ความรู้สึกของทิวเราว่ามันเปลี่ยนไป ค่อยๆ ถูกความรักของนัทแทรกเข้าไป โดยที่ทิวอาจไม่รู้ตัว
ไม่แปลกที่ความรักของวีจะชัดเจนกว่า เพราะความที่วีเข้ามาอย่างสุภาพ และนุ่มนวล ต่างจากนัทมีมากจากความร้ายกาจ
แต่ถึงยังไง ความรักก็คือความรัก เข้ามารูปแบบไหน ก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่ามันมีอิทธิพล
สิ่งหนึ่งเลยคือทำให้ทิวและนัทอยู่ไม่ได้ ถ้าไม่มีกันและกัน มันอาจเหมือนความเคยชินที่เป็นแบบนี้มาตั้งแต่เด็ก
แต่เราเชื่อว่านอกจากความเคยชินแล้ว มันยังรวมถึงความผูกพันตลอดหลายปีที่ผ่านมา
ที่มองความทุกข์และสุขในทุกๆ วันของคนข้างๆ กันตลอดเวลาอย่างนั้น
ยิ่งอ่านยิ่งชอบ ยิ่งรู้สึกหวานในประโยคและเหตุการณ์ธรรมดาๆๆ
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆ ค่ะ
*ขอนั่งรอตอนพิเศษด้วยคนนะคะ*
-
สนุกจัง
รอภาค2
-
อ่านจบรวดเดียวครับ จวนๆจะเลิกอ่านไปหลายครั้ง
เนื้อเรื่องย่ำอยู่ที่เดิม แต่แปลกหยุดอ่านไม่ได้ครับ
อ่านจบแบบอิ่ม
ตัวลครสมจริงทุกตัว อ่านแล้วอิน
จะให้ดีขอตอนพิเศษก็จะอิ่มแบบสุขสุดๆครับ
ขอบคุณและรอผลงานต่อไปครับ :pig4:
-
ซุ่มอ่านรวดเดียว โอ้โหหหห ดราม่าติกขนาด
สารภาพว่าช่วงที่หน่วงกันเลื่อนข้ามๆไป พอเค้าเริ่มดีกันค่อยกลับไปอ่านใหม่ค่ะ :laugh:
ขอบคุณที่เขียนนิยายดีๆมาให้อ่านนะคะ
:กอด1:
-
จบจริงดิ่ เนื้อเรื่องเหมือนจะมีต่อเลยอ่ะ
แต่จบแบบนี้ก็โอเคนะ
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
จริงๆไม่ค่อยชอบอ่านนิยายแนวนี้เลยค่ะ รู้สึกว่าถ้าอ่านก็จะเจ็บ ร้องไห้ และเก็บมาคิดมาก(มโนว่าเป็นตัวเอง 555)
แต่นิยายเรื่องนี้แค่เริ่มอ่านก็รู้ว่าต้องกินมาม่าจนพุงแคกแน่ๆ
แต่ก็อ่านจนจบนะ รู้สึกอ่านแล้วมันหยุดอ่านไม่ได้ ถึงในแต่ละตอนจะกระชับได้ใจความก็ตาม (สั้นมากกกก)
ในที่สุดก็คลี่คลายไม่ใช่พี่น้องจริงๆ เย้ๆ รักทิวนะรีบใจอ่อนบอกรักนัทสักทีเถอะลูก ที่เค้าทำไปทุกอย่างก็เพราะความรู้สึกที่มีต่อหนูนะ ทั้งเกลียด สงสารและรักนัทนะ ที่เค้าทำก็ทำเพราะรักแต่มันก็เกินพอดีไงแต่ตอนนี้ก็คงดีแล้วกับความรักที่ได้กลับมาถึงจะยังไม่ได้ยินคำนั้นก็เถอะ
-
กว่าพ่อจะโผล่มาได้ แม่ทำอะไรไว้เยอะแยะเลย แต่ก็นะ มาช้าดีกว่าไม่มา
-
:pig4: :pig4: :pig4: จบแล้วจริงๆหรอครับ ค้างๆยังไม่รู้ 5 55
-
อ้าว จบ งง อะไร ยังไง จะพิมพ์อะไรดี5555555555555
สารภาพว่ามาอ่านรวดเดียว16ตอนค่ะ เพราะขี้เกียจรอ :z1:
จบแบบนี้ ขอตอนพิเศษให้เค้าด้วยเลยนะ เชอะะะะ :hao5:
-
อ่านจบแล้ว เว้นช่วงไปช่วงนึงรอให้จบแล้วอ่านทีเดียว
ก็เป็นตอนจบที่เราโอเคนะคะ ขอบคุณมากค่ะ
-
เฮ้อ.... โล่งใจ ทิวใจอ่อน ได้ซะที *-*
มีหึงเบาๆ ด้วยนะ 555+
ขอบคุณค่ะ
-
:mew1:
-
:ruready รอตอนพิเศษอย่างใจจดใจจ่อ :ruready
-
มารอตอนพิเศษ
-
เพิ่งได้อ่านเรื่องนี้ เพราะน้องสาวแนะนำ อ่านรวดเดียวจบตั้งแต่เมื่อคืน
นอนตีสาม ตื่น สิบโมงเช้า มาอ่านต่อ ชนิดที่เรียกว่าเอาข้าวมากินบนที่นอนเลย
อ่านจบปุ้บ คอมเม้นท์ ทั้งน้ำตา โชคดีไรเยี่ยงนี้เรา ที่ได้อ่านตอนที่มันจบแล้ว
เพราะไม่งั้นอิฉันคงเป็นโรคประสาทตายจากการเครียด ลงแดง เพราะค้างจากนิยาย
ขอบคุณ หัวหอม (นิยาย) ที่ทำให้ตาสว่าง เพราะว่ามันมีน้ำตาออกมาล้างฝุ่นเยอะเลย
:pig4: :กอด1:
ปล.ตอนพิเศษขอน้ำตาลสักคันรถนะคะ มาชดเชยตอนที่ผ่านมา :mew4:
-
เรื่องนี้นายเอกใจแข็งมากพอสมควร ดีแล้วแหละใจอ่อนมากไปก็ไม่ดี
เดี๋ยวเรื่องมันจะจบเร็วเกินไป ขอบคุณสำหรับเรืื่องราวสนุก ๆ นะฮ๊าฟฟฟ ^^"
-
อารมณ์แบบมืดมนมากๆๆๆๆๆ อึดอัด ทำไรไม่ได้ เครียดๆๆ :ling3: :ling3: ดราม่าสุด
-
อยากบอกว่าซึ้งมากค่ะ ถึงแม้จะบอกไม่ได้ว่ารักแต่ก็อยู่ข้างๆกัน
-
:mew2: อยากอ่านตอนพิเศษง่ะ :mew2:
-
ก่อนอื่น ขอบคุณคุณคนเขียนมากค่า :katai2-1:
สนุกมากกกกกกก อ่านแบบไม่หลับไม่นอนเลยค่ะ
ถึงแต่ละตอนมันจะไม่ยาวก็เถอะ แต่ตลกดี แบบ...เฮ้ยยย ค้าง!!! (แล้วจิกหมอน)
ชอบทิวที่ไม่หันมาเล่นงานนัท ให้นัทต้องตามง้อ ถึงหลังๆนัทตามใจแล้ว แต่ก็ยังคงนิสัยของนัทและทิวไว้ได้ ตั้งแต่ต้นจนจบ
-
รอวันหวาน ๆ หลังจากที่นายทิวเปิดใจ รับรักคุณนัทจนหมดใจ :-[
ตอนที่พยาบาลมาดูแลนัท ทิวก็แสดงออกเยอะนะนั่น 555
ขอบคุณนักเขียนมาก ๆ ค่ะ :L2:
-
มารอตอนพิเศษหวานๆค่า :mew1:
-
โอ๊ะ เข้ามาอีกทีจบซะล่ะหรอเนี่ยย :hao3:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
มาเม้นเป็นตอนเเรก(อีกคน)เเล้วฮับ เเต่เค้าไม่ใช่นักอ่านเงาน้าาาาา พอดีสมัครสมาชิคมีปัญหานิดนูง ตอนเเรกกะช่างมานเเระ เเต่มาสมัครใหม่อีกรอบเเล้ว สำเร็จสักที เยยย้!!! เลยมาเจิมเม้นเป็นตอนเเรกที่อ่านมา555555 สนุกมากฮับ เค้าพูดไม่เก่ง เเต่เรี่องนี้เป็นเรื่องที่ทำเอาลุ้นตัวโก่งเลยเเหละ เเต่ที่ไม่ชอบที่สุดเลยเนี้ย....วี!!!นายมาให้ความหวังนักอ่านตัวน้อยๆ(?)คนนี้ทามมายยยย ถึงจะทำตัวน่าสงสัยเเต่จริงๆเราเเอบเชียรนะ ตอนนี้นี้เเบบ ฮึ้ย!! :m31: เเต่ตอนจะจบก็ยังมีบท(นิดนึง)จริงๆเกือบลืมเเล้วนะเนี้ย5555 บอกพูดไม่เก่งเเต่พิมพ์มาซะยาวเลย5555 มันอัดอั้น อยากเม้นเเต่ไม่ได้เม้นเลย55555
ปลลิง:รักไรท์คร้าบบบบบ :กอด1:
-
ตอนพิเศษจะมายางงงงคะ ว้อนฉากหวานกุ๊กกิ๊กมากกกกกกกกก :hao7:
คิดถึงนัททิวอ่ะ มาเถอะนะตอนพิเศษ นะนะนะ :mew2:
-
อุปสรรคมันเยอะมากเลย แต่ก็ผ่านมาได้ด้วยดี ดีใจด้วยนะ
-
ชอบเรื่องนี้มากค่ะ รู้สึกพลาดที่พึ่งมาตามอ่าน ><
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆนะคะ
-
จบแล้ววว. อ่านจบเสียที
มันหน่วงมันเศร้าอ่านไปพักไป
ขอบคุณคนเขียนนะคะที่แต่งนิยายมาให้ได้อ่าน
มีตอนพิเศษไหมคะ. รอนะ :pig4:
-
ว่าแต่นอกจากการที่ทิวหนีไปหลายครั้งจนทำให้นัทเริ่มเปลี่ยน
ก็ยังมีไอ้คุณวีกับไอ้พวกมือดีที่คอยส่งรูปทิวแอบหนีไปพบไอ้คุณวี
ให้นัทดูอีก นัทมันเลยเริ่มตระหนักว่าทิวจะรักคนอื่นด้วยจะหนีมันด้วย
มันเลยต้องรีบทำอะไรสักอย่างหลังจากหน้ามืดทำร้ายมาตลอด ต้องขอบคุณ
พวกมันนะเนี่ยะ หึหึ
ว่าแต่ว่า 8008 คืออัลไล หาเท่าไหร่ก็ไม่เจอคำตอบ หรือคนแต่งลืม??
ง่ะ 5555
ลูแปง อ่านเรื่องนี้ทีไรหั่นหัวหอมไปทุกที ฟื้ดดด
-
อ่านจบแล้วสนุกหน่วง ลุ้นนน
ชอบมาก
ติดตามผลงานนะคะ
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆค่ะ
-
ชอบเรื่องนี้มากกก มาอ่านรวดเดียวจบเลย ฮาา สนุกมากเป็นกำลังใจให้คนเขียนต่อไปคับ อิอิ
-
ที่จริงเรื่องจบไปนานแล้วนะ 555+ แต่ก็ลากมาถึงตรงนี้จนได้ โอเค อารมณ์คาวัวกะนารีเลย 555+
ที่จริงมันหน่วง แต่ก็หน่วงแบบขำ ๆ ไม่ชวนอึดอัด แอบสงสารทิวอยู่บ้าง แต่ก็นะ .. มันหน่วงจนไม่รู้จะพูดยังไงแล้ว
ดีใจที่จบจนได้ และก็อยากได้ตอนพิเศษนิดนึง แบบ บอกรักก็ได้ หรือหักมุมหนีอีกรอบก็ได้ หน่วงดี แอบสะใจเบา ๆ 555+
-
อ่านรวดเดียวจบเลยจ้าาาาา
รออ่านตอนพิเศษ มาไวๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
:mew1: :mew1:
-
อ่านรวดเดียวจบเลยฮะ......และคิดว่าคิดถูกแล้วที่ทำแบบนี้
เป็นนิยายที่มาตอนสั้นๆ แต่โคตรทรมานจิต
ถ้ารออ่านทรละตอนรับรอง ชักก่อนจบเรื่องแน่ๆ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ นะคะ :call:
-
นค้เข้ามาอ่านรวดเดียวจบ55555 รู้สึกว่าเรื่องนี้จะสนองนี้ดเราได้ดีมาก เพราะเป็นคนชอบอ่านอะไรที่มันบีบคั้นแนวๆนี้อ่ะ เรื่องทำร้ายเคะนี้เราปลื้มจริงๆ-.,- บอกได้คำเดียวว่าชอบมากค่ะ ขอบคุณคนเขียนที่ทำให้เรื่องยี้จบสวยไม่ทำร้ายคนอ่านจน้กินไป555555 อยากให้กำลังใจคนเขียนค่ะขอให้เขียนเรื่องสนุกๆแบบนี้มาให้เราเสพอีกเยอะๆๆเลยยสู้ๆเน้อ ❤
-
รวดเดียวจบ
ชอบน่ะ
-
จบแล้วหรออยากให้จัด นัทกระทึบวีซักตอน 5555 :katai1:
-
0880
[นัท]
“ทำความรู้จักกันไว้ อีกหน่อยเราจะต้องอยู่ด้วยกัน”
นั่นคือสิ่งที่พ่อบอก ก่อนจะเดินทิ้งผมกับเด็กคนนี้เพื่อไปคุยกับคนแปลกหน้าสองสามคนที่เป็นคนพาเด็กคนนี้มา ผมก้มหน้ามองพยายามจะทำความรู้จักเหมือนที่พ่อบอกเอาไว้ แต่เด็กนี่กลับเอาแต่ก้มหน้าหลบสายตาผมไปมา
“ชื่ออะไร”
“...”
“ถามว่าชื่ออะไร”
“ทิว”
“เรานัทนะ”
เขาพยักหน้าเบา ๆ แล้วก้มหน้าหลบสายตาผมอีกครั้ง ผมเลยถอนหายใจออกมาก่อนจะนึกว่าควรทำยังไง จะชวนคุยหรือทำความรู้จักอย่างไรดี ในเมื่ออีกฝ่ายยังไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้าผมแบบนี้
“อายุเท่าไร” เขาส่ายหน้าไปมา “ทำไมไม่รู้”
“ไม่รู้ แม่ครูบอกไม่เหมือนที่แม่บอก”
“หมายความว่ายังไง”
“แม่เคยบอกว่าห้า แต่แม่ครูกลับบอกว่าแปด”
ผมพยักหน้าเป็นเชิงว่าเข้าใจ ถึงจะยังเด็กเหมือนกัน แต่ความฉลาดก็คงมีไม่เท่ากันสินะ “แม่บอกว่าห้าตั้งแต่เมื่อไร”
“...”
“ทิว”
“ไม่รู้ บอกไม่ถูกว่าเมื่อไร”
ผมเดาว่าแม่ของเด็กคนนี้คงเคยบอกว่าเขาห้าขวบตอนที่เขาอายุห้าขวบจริง ๆ แต่หลังจากวันนั้นคงไม่ได้บอกอีก หรือเขาเองไม่เคยถามซ้ำ ผมจำได้ว่าตัวเองเคยสับสนอยู่เหมือนกัน ตอนที่แม่บอกอายุผมไม่เท่าเดิมในวันเกิดปีถัดมาจากปีก่อน ๆ แต่นั่นมันก็ตั้งแต่ก่อนที่ผมจะแยกออกว่าระหว่างเป็ดกับไก่มันต่างกันยังไงแล้ว
“นายโง่เหรอ”
“...”
“ช่างเถอะ” ผมตัดบท เมื่อคิดได้ว่าพูดออกไปก็คงไม่มีประโยชน์ “แล้วตอนนี้แม่นายอยู่ไหน”
“...” คำตอบที่ผมได้รับมามีเพียงความเงียบ
“ทิว”
“...”
“ไปดูทะเลตรงนู้นไหม”
“...”
“ทิว” เขาพยักหน้าขึ้นลงเมื่อถูกผมเรียกซ้ำ “งั้นไป”
ผมเดินจูงมือเขาไปเรื่อย ๆ ตลอดทางเห็นเขาเอาแต่หันไปมองฟองคลื่นที่ซัดเข้าฝั่ง มองอย่างนั้นด้วยความสนอกสนใจ ผมเลยพาเขาเดินเข้าไปใกล้ ๆ เอาเท้าจุ่มน้ำไป ทำความรู้จักกับเจ้าฟองสีขาวพวกนั้นไป
“ชอบเหรอ”
เขาพยักหน้าสองสามที “แปลก”
“ไม่เคยเห็นทะเลงั้นเหรอ” เขาพยักหน้าอีกครั้ง “พ่อนายไม่เคยพามาเลยหรือไง”
“ไม่เคยเห็นพ่อ”
ผมหันไปจ้องเขาเมื่อได้ยินอย่างนั้น “ไม่มีพ่อเหรอ”
เขาพยักหน้า ก่อนจะยื่นมือข้างที่ไม่ถูกจับไปแตะฟองคลื่น “แม่เคยบอกว่าไม่มี”
“...”
“แต่ที่บ้านแม่ครู เด็ก ๆ หลายคนก็ไม่มีพ่อ” เขาว่าแล้วเอามือกำทรายขึ้นมา “ไม่มีแม่ด้วย”
ผมเลิกถามและไม่คิดจะสงสัยอะไรอีก เมื่อได้เห็นสีหน้าของเขาตอนตอบคำถามพวกนั้น ใบหน้านิ่ง ๆ ดูไร้ความรู้สึกเกินกว่าเด็กทั่วไปจะเป็น กับแววตาแปลก ๆ ที่เหมือนกันกับแม่ของผมตอนที่แอบไปร้องไห้คนเดียวในห้อง ทำให้ผมรู้สึกปวด ๆ ที่หน้าอกเหมือนทุกครั้งที่ได้เห็นแม่
นมเคยบอกว่านั่นมันคือความรู้สึกที่เรียกว่า สงสาร
“ไว้จะพามาอีก” เขาเงยหน้ามามองผมด้วยสีหน้าแปลกใจ “ก็ถ้าชอบ”
“...”
“ก็จะพามาอีก” เขายิ้มออกมาเหมือนแสดงว่าเข้าใจ “อยากเล่นน้ำไหม”
เขาส่ายหน้าก่อนจะพูดออกมาว่า “ชอบเฉย ๆ แต่ไม่อยากเล่น”
“หือ ?”
“อยากนั่งฟังเสียงมันมากกว่า”
แล้วผมก็ต้องพาเขาไปนั่งเล่น ฟังเสียงคลื่นเสียงลมใต้ร่มไม้แถวนั้นจนมืดค่ำ
.
.
“ศูนย์แปด..แปดศูนย์”
ผมจ้องมองเจ้าเด็กตัวเล็กที่กำลังนั่งท่องเลขเดิม ๆ ซ้ำไปซ้ำมาอยู่บนพื้นทรายตรงหน้า เด็กคนนี้ที่พ่อเพิ่งบอกกับผมเมื่อตอนหัวค่ำว่าอยากให้มาเป็นพี่ชายของผม ทั้งที่ดูก็รู้ว่าไม่ได้แก่กว่า แถมตัวยังเล็กกว่าผมมากเลยด้วยซ้ำ แต่พ่อกลับย้ำนักย้ำหนาว่าอยากให้ผมมองเด็กนี่ให้เหมือนกับเป็นพี่ชายของตัวเอง
“ศูนย์แปด..”
“ท่องอะไร”
เจ้าตัวเหลือบตามามองผมเมื่อถูกขัดจังหวะ ก่อนจะบอกออกมาเบา ๆ ว่า “ท่องวันเกิด”
“วันเกิด ?”
“อืม” บอกแล้วก็ตั้งหน้าตั้งตาท่องอยู่อย่างนั้นโดยไม่คิดสนใจผมอีก
“วันที่ศูนย์ เดือนแปด ปีแปดศูนย์ ?” ผมถามขัดจังหวะอีก “ใครกันเกิดวันที่ศูนย์”
“...”
“หรือจะเกิดวันที่แปด” ผมยังคงถามไปเรื่อย ๆ “แล้วเดือนอะไร แปดสิบเหรอ ?”
“วันที่แปดเดือนแปด” หันกลับมาบอก สีหน้าดูไม่พอใจนิด ๆ
“แล้วทำไมต้องท่องว่าศูนย์แปดแปดศูนย์”
“...”
“เราถามว่าทำไมต้องท่องแบบนั้น”
เขาไม่ตอบอะไรแค่ใช้นิ้วชี้เขี่ยไปบนผืนทราย “ถ้าทำแบบนี้ มันก็ต้องอยู่ห่างกัน”
ผมมองเขาใช้มือปัดเศษทรายลบรอยเลขที่เขาเขียนออก แล้วเริ่มเขียนใหม่อีกครั้ง “แต่ถ้าแบบนี้ มันจะได้อยู่ด้วยกัน”
“แล้วทำไมต้องอยากให้เลขแปดอยู่ใกล้กัน”
“เรากลัวมันเหงา”
ผมแทบจะหลุดหัวเราะออกมาเมื่อได้ยินอย่างนั้น แต่พอได้เห็นแววตาเศร้า ๆ นั้นอีกครั้งก็ต้องเปลี่ยนความคิด แล้วยกมือขึ้นมาแตะไหล่เขาไว้ “ท่องแบบนั้นก็ได้”
“...”
“แต่ไม่กลัวจะจำผิด หรือเผลอลืมไปบ้างเหรอ”
เขาส่ายหน้า “ถ้าท่องไว้ ก็ไม่ลืมหรอก”
“ให้เราช่วยจำไหม”
เขาส่ายหน้าอีกครั้ง “เราอยากจำเอง”
“...”
“วันเกิดที่แม่บอก เราอยากจำได้ด้วยตัวเอง”
“ทำไม” ผมถามแล้วยิ้ม “ไม่ไว้ใจเราเหรอ”
“เรากลัวนายจำผิดเหมือนแม่ครู”
“...”
“แม่ครูชอบบอกว่าเราเกิดวันอื่นที่ไม่ใช่วันนี้”
ผมเองก็เพิ่งมาเข้าใจเมื่อตอนที่โตแล้ว ว่าที่สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้ามักไม่รู้ว่าเด็ก ๆ ในบ้านแท้จริงแล้วเกิดวันที่เท่าไร เดือนไหน ปีไหนกันแน่ ทุกครั้งพวกเขาจึงเลือกที่จะใส่วันเกิดให้เด็กพวกนั้นเป็นวันที่รับพวกเขาเข้ามาดูแลในที่นั้น และหลายครั้งที่เขาหลอกว่าเด็ก ๆ หลายคนในนั้นว่าพวกเขาเกิดวันเดียวกัน นั่นก็เพียงเพื่อให้เขามีกำลังกายและกำลังเงินมากพอที่จะจัดงานวันเกิดให้เด็ก ๆ พวกนั้นได้
“เราขอช่วยจำแล้วกัน”
ตอนนั้นผมบอกกับทิวไว้อย่างนั้น ก่อนจะเผลอให้คำสัญญาอื่น ๆ ในคืนต่อมา อย่างเช่นคำสัญญาในคืนวันก่อนที่ผมจะกลับจากที่นั่น สัญญาที่ว่าผมจะทำให้เขาได้ยินเสียงคลื่นทุกครั้งที่เขาอยากได้ยิน หรือคิดถึงทะเลที่นี่
แต่หลังจากกลับมาจากที่นั่น มันกลับลืมเรื่องทุกอย่างไปจนหมด
.
.
ความขี้หลงขี้ลืมของมัน บวกกับน้ำตาของแม่ที่นับวันยิ่งมีมากขึ้น ๆ นับตั้งแต่วันที่รับทิวเข้ามาอยู่ในบ้านเริ่มทำให้ความคิดและการกระทำของผมที่มีต่อมันเปลี่ยนไป ผมเริ่มอยากเห็นมันร้องไห้ อยากแกล้งให้มันต้องเจ็บปวดและอับอายกับสถานะเด็กเก็บมาเลี้ยง ผมเกลียดมันอย่างไร้เหตุผล เกลียดชังมันทั้งที่มันเองก็ไม่ได้มารับรู้ด้วยซ้ำว่าทำไมผมต้องทำอย่างนั้น
ทั้งที่มันเองก็ไม่ได้มาได้ยินในสิ่งที่แม่ผมโต้เถียงกับพ่อเรื่องของแม่มัน ทั้งที่มันเองก็ไม่เคยรู้เลยว่าทำไมตัวเองต้องถูกรับเลี้ยงโดยครอบครัวผม แต่ผมก็ตั้งแง่รังเกียจและคอยตามรังแกมันอยู่แบบนั้นจนกระทั่งโต
จำไม่ได้ว่านานแค่ไหนที่ผมทำร้ายมันอย่างนั้น รู้แค่ว่าพอเริ่มรู้สึกตัว ผมก็ถูกมันเกลียดเข้าไปจนลึกถึงกระดูกแล้ว
“ทำไมต้องมีแต่กูที่จำได้” ผมว่าแล้วใช้นิ้วมือไล้ไปตามกรอบหน้าของคนขี้เซา “มึงมันใจร้าย”
“...”
“ใจร้ายจริง ๆ”
ถ้าตอนนั้นมันไม่โง่จนลืมเรื่องราวที่พวกเรามีด้วยกันที่ชายทะเลนั้น ถ้ามันคิดสักนิดที่จะหยิบยกความรู้สึกดี ๆ ที่ผมเคยมีให้มันตอนนั้นขึ้นมาอ้างเพื่อให้ผมหยุดการกระทำเลวร้ายพวกนั้น บางทีวันนี้ผมอาจจะได้ยินคำว่ารักออกมาจากปากมันแล้วก็ได้
“กูจะไม่โทษมึง” ผมบอกกับตัวเองแบบนั้น ก่อนจะก้มลงไปขโมยหอมแก้มคนหลับ “แค่วันนี้มึงอยู่กับกูก็ดีแค่ไหนแล้ว”
ผมอึ้งไปเมื่อจู่ ๆ คนที่คิดว่าหลับอยู่ลืมตาขึ้นมามอง ก่อนจะยิงคำถามแปลก ๆ “ลักหลับเหรอครับ”
“หึ ๆ”
“แต่ผมตื่นแล้วจะทำยังไง”
“แกล้งทำเป็นละเมอ”
“ไม่เนียนเลย”
“หึ ๆ”
“แค่กอดผมต่อไปแล้วบอกว่าฝันดีก็พอครับ”
“...”
“แบบนั้นมันดูน่าเชื่อกว่า”
“อืม” ผมว่าแล้วดึงตัวมันเข้ามากอด “ฝันดีนะ”
“ฝันดีครับ”
[จบนัท]
Ma-NuD_LaW
มาแล้ว..ขอโทษที่หายไปนานมากกกกกกกก
แต่มาละ นั่งแต่งสองชั่วโมงเต็มๆ เลยวันนี้ :laugh: ถือซะว่าเอาความหวานมาเสิร์ฟก่อนนอน :-[
แจ้งข่าวนะ นิยายเรื่องนี้ได้ตีพิมพ์นะครับ น่าจะเปิดจองต้นสิงหาอ่ะ (คร่าวๆ ที่สำนักพิมพ์บอกมา เอาไว้มาแจ้งอีกทีนะจ๊ะ)
อืม..อะไรอีก..
.
.
อ่อ..
.
.
คิดถึงคนอ่านจังเลย .. :กอด1:
-
:sad4:ปลื่มปริ่ม :katai2-1:
-
:mew3: :katai2-1:
คิดถึงคนเขียนเหมือนกัน อิอิ
-
คิดถึงมากๆค่ะ
รหัส 0880 มาจากวันเกิดทิวจริงด้วย
น่ารักจังเลยยยย
ชอบมากๆๆๆๆ
ฮืออ อยากอ่านอีกค่ะ
ถ้าจะกรุณา ><
:กอด1:
-
คิดถึงนัททิวจังเลย 5555555555555
ทำไมตอนนี้มันหวานแปลกๆ :o8:
-
:pig4:
-
ยังคงเศร้าและหน่วงเหมือนเดิม
-
อ๊าย นัทมันซึน ทิวก็มึนน่ะเนี่ย
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
ชอบค่ะ ชอบความคิด ชอบทุกอย่างเลย ขอบคุณมากๆค่ะ
-
ตอนเด็กๆ 2 คนนี้น่ารักจริงๆ ใสๆ บริสุทธิ์ แต่พอโตมาก็โดนสีป้าย โดนโคลนเปื้อน จนเป็นเรื่องเป็นราวไป แต่ยังดีที่ความสัมพันธ์นั้นยังคงเหนียวแน่ แม้จะผ่านมรสุมมากี่ครั้ง
ชอบคู่นี้ ชอบนัทล่ะ
o13
-
ตอนเด็กออกจะน่ารัก ดูแล เอาใจใส่ น่าเอ็นดูเหลือเกิน :mew1:
-
คิดถึงเรื่องสั้น อุ้ย คิดถึงเรื่องนี้มากๆค่า
ชอบนัทตอนเด็กจัง ดูเป็นคนสนใจคนอื่น
โตมาดันไม่แสดงออกซะนี่ แต่น่ารักกกกกก
-
ตอนนี้ที่ทำได้คือรักทิวให้มากๆก็พอแล้วนะนัท
แล้วมาอีกนะคะ ตอนพิเศษ :z13:
-
:-[ ... ตอนเจอกันครั้งแรกออกจะน่าร๊ากกกก
-
อ่านตอนแรกสงสารทิวมาก ถูกทำแบบนี้แล้ว
ยังไม่ยอมหนี ทั้งๆที่ณัทรักแต่ก็ทำร้ายคนที่ตัวเองรัก
มาแบบโหดเลย กว่าจะรู้ตัวว่าไม่ควรทำร้ายทิว
ก็นานเกินไป ณัทน่าจะได้รับบทเรียนมากกว่านี้
อืมแต่ก็นะเหมือนเด็กที่หวงของรักแต่แสดงออก
ไม่ถูก กว่าจะ happy แต่ทิวก็ไม่ยอมบอกว่ารัก
เพราะยังไม่แน่ใจก็ถูกทำร้ายมาตั้งนาน ถึงณัทจะรอ
คำว่ารัก รอไปก่อน สุดท้ายยังไงทิวก็ไม่ได้ทิ้งไปไหน
-
เรารักนัทกับทิวมากๆเลย เราผูกพันกับนิยายเรื่องนี้มากเลยย ฮือ :sad11:
-
ดูแล้ว คงจะอยู่กันได้อย่างมีความสุขเนอะ ^^
-
ทำไมในตอนที่เข้ารหัสจำได้ว่า เป็น 8008
ในตอนนี้เป็น 0880 หรือเราจำผิด ต้องไปดูใหม่ล่ะ 555555
-
จริง ๆ แล้ว นัทเองก็รักทิวมาตั้งนานแล้วเนอะ ไม่เป็นไร ตอนนี้ทิวเองก็กำลังเริ่มรักนัทแล้วเหมือนกัน
หวานนนนนนนนนนนนนนน มาก ๆ ค่ะ ชอบ :mew1: ยิ้มแก้มแทบปริ เลยไปอ่านเรื่องอื่น ๆ ของคุณลิงภูเขาเลยค่ะ
-
:hao5: :hao5: :hao5:
-
o13
-
กรี้ด.....กรี๊ดดด......ในที่สุด ในที่สุด นิยายเรื่องนี้ก้อจบอย่างเเฮปปี้ สงสารนายเอกหนักมาก
:pig4: :L1: :pig4: :katai2-1: :katai2-1: o13 o13 o13
-
:-[
-
คิดถึงคนแต่งจังเลยเช่นกัน
ตอนพิเศษเรื่องนี้ยังคงคอนเส็ป
หวานนิดขมหน่อย หวานๆขมๆ
สงสารเด็กชายทิว และได้เห็น
ความรักในแบบของนัท ความใส่ใจ
ในตัวทิวที่มีมากกจริงๆ มีมาตั้งแต่
เด็ก ถึงจะยังไม่ได้ฟังคำว่ารัก แต่สิ่งที่
ทิวแสดงออกอยู่ในตอนนี้ก็ไม่ไกล
จากคำนั้นแล้วล่ะ เชื่อว่าอีกไม่นาน
ในสักวันคำว่ารักจะได้ออกจากปากทิว
เหมือนการกระทำแน่นอน
-
เอาล่ะเหวย ได้ตีพิมพ์ มาแจ้งด้วยนะคนเขียนจะบึ่งไปซื้อ พูดจริง ๆ
เห้ย นิยายที่แต่ละตอนสั้นขนาดนี้ ได้ตีพิมพ์ ต้องฉลองนะ ความดราม่าอันแสนนักหน่วงกว่าสี่สิบห้าสิบตอน จะได้เป็นเล่ม จะเอาไปบอกต่อเมื่อได้หยิบเล่มแล้ว อิอิ
-
ผ่านไปแล้ว...มีทั้งเรื่องที่น่าจดจำและไม่น่าจดจำ
...ทั้งหมดกลายเป็นอดีตไปแล้ว
แค่ปัจจุบันยังมีกันและกันแบบนี้ก็พอ
-
หน่วงจริงไรจริงเรื่องนี้ ร้องไห้ทั้งเรื่อง(ปวดหัวววววว :ling3:)
บางทีก็สไลด์ผ่านตอนที่มาอัพ...... ไม่รู้ทำไม
+1ทุกตอน
จริงๆยังไม่ได้รักกันกะไม่นับว่าแฮปปี้แต่จบแบบนี้ดีแล้ว
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ
:L2: :3123: :L1:
-
สุข. เศร้า เคล้าน้ำตา. แรกๆๆนัทเหมือนจะเลยแต่ก็คงเพราะอะไรหลานๆๆอย่างละนะ
ทิวน่าสงสาร. แต่ก็ดีที่เจอนัทได้เจอกะคนที่รักและทำเพื่อตัวเองได้ขนาดนี้ถือว่าดีมากแล้ว
แรกๆๆชอบวีนะ. แต่หลังๆๆมานี้เกลียดเลยก็ว่าได้. วีนี้เป็นคนที่เหนแก่ตัวที่สุดอะ
เรื่องนี้สนุกมากกกกกกค่ะและขอบคุณคนเขียนด้วยนะคะ.. :pig4:
-
จะมีมาอีกมั้ยน้อวว
-
มาแล้วตอนพิเศษแสนสั้น? :hao3:
แต่ก็ยังแฝงด้วยความน่ารักเนอะ
รอทิวบอกรักนัทค่ะ :o8: เมื่อไหร่นะ..
-
คนอ่านก็คิดถึงคนเขียนนะคะ
อยากได้ตอนพิเศษอีกๆๆๆๆ
ว่าแต่พิมพ์ที่ สนพ. ไหนหรอ
-
ขอบคุณครับ
-
มาค่ะ อ่านรวดเดียวจบไปแล้ว ถึงกับต้องคอมเม้น
สำหรับเรื่องที่ว่าแต่ละตอนสั้น เราว่ามันเป็นข้อดีนะคะ
คือเราเป็นคนที่เจอเรื่องยาวๆจะอ่านแบบผ่านๆ เน้นบทสนทนา
พอเจอสั้นๆแบบนี้เลยกลายเป็นว่าเราอ่านทุกตัวอักษรเลยค่ะ :hao7:
สำหรับเรื่องเนื้อหา คือ เราอินมากประหนึ่งตัวเองเป็นตัวละคร คือช่วงแรกๆนี่น้ำตานองตลอด
พอถึงช่วงทิวจะหนี รู้สึกชาไปหมดเลย ยังกับว่าตัวเองเป็นนัท
ช่วงแรกๆที่นัททำร้ายทิวนั่นเรา รู้สึกว่านัทโหดร้ายมาก เอาจริงๆนางไม่ควรมีที่ยืนในสังคมเลย อีโรคจิต
แต่พอมาเจอทิวช่วงหลังๆรู้เลยว่า นัทคือแม่งรักมาก ส่วนทิวนี่เหมือนไม่มีหัวใจเลย
ถ้าไม่มีตอนรถชน เราก็ยังไม่อินว่าทิวรักนัทนะ ทิวดูเอออยู่ตรงนี้ก็ไกด้ ก็ดูสบายดี แบบนั้น
แต่สาบานว่าตอนแรกอยากจะเดินไปตบปากนัท เอาให้แม่งสลบสักรอบ
เกลียดมาก ถูกเลี้ยงดูมายังไง ถึงเป็นคนแบบนี้ฟร่ะ (แต่ตอนหลังนางน่ารัก ให้อภัยนิดๆ)
ถ้านี่เป็นทิว ต่อให้รักนัทขนาดไหน ก็หนีค่ะ เรียนไม่จบก็จะหนีค่ะ
คนบ้าอะไรยอมให้คนอื่นซ้อมได้เป็นปีๆ อย่างน้อยก็ต้องมาโซหล่ะฟ่ะ
"คิดว่ามึงจะหนีกูพ้นรึไง" ให้เป็นประโยคหลอกหลอนประจำเรื่องค่ะ อ่านแล้วขนลุกทุกที
ให้อารมณ์เหมือนดูหนังฆาตกรโรคจิตแบบ Scream แบบกูจะตามมึงไปทุกทีนะ
“ต้องให้กูทำยังไง..ต้องดีแค่ไหนมึงถึงจะไม่ไป" นี่ก็สงสัยว่าตรงไหนที่นัททำดี ซ้อมทิวมาสามสี่ปีนี่ทำดีใช่ไหมลูกกกก?
พออ่านรวดเดียวจบมาเม้นเลยดูไม่ค่อยอิน แต่พยายามกลั่นกรองทุกความรู้สึกที่เก็บได้แล้วนะคะ 5555
ขอบคุณมากที่ทำให้เราเม้นนิยายได้ยาวขนาดนี้
น่าจะยาวที่สุดเท่าที่เคยทำมา 5555555555
:katai4:
-
น่ารักจัง ขอบคุณค่ะ :-[ :-[ :-[
-
คิดถึงด้วยคน
-
ตอนแรกว่าจะเลิกอ่านละ
รู้สึกมันจะดรามา
สุดท้ายแวะมาอ่านตอนจบ
ไม่ดรามาก้เลยอ่านต่อจนจบ
สนุกมากๆคร้า :-[
:mew1:
-
มาอ่านรวดเดียว คนเขียนเก่งนะเรื่องตัวละครน้อย
แต่ไม่น่าเบื่อ แค่ช่วงแรกปวดตับ&อยากกระทืบคน
ปกติเรื่องไหนมาม่าจะมาหาอ่านตอนจบแล้ว
แต่เรื่องนี้เสียดายมาเม้นไม่ทัน talkท้ายตอนฮาดี
จะตามไปอุดหนุนเล่มนะ แต่งสเปไว้เยอะๆเลย
-
อ่านอีกรอบ
ก็ยังสนุกเหมือนเดิม
อยากอ่านความรู้ของทิวบ้างว่า......
มีความจำตอนเด็กกับนัทยังไงบ้าง
-
เป็นนิยายที่ทำให้เศร้ามาก แต่ก็สนุกมากค่ะ
-
ดีใจที่อย่างน้อย
เขาทั้งคู๋ก็ยังได้อยู่ด้วยกัน
และสักวันความเจ็บปวดคงจางหายไป
-
หือออ ดันนน คนเขียนจงมา..
ลุ้นมาทั้งเรื่อง นัทก็ซาดิสต์เสียนี่กระไร(ชอบค่ะชอบ หึๆๆ) เค้ารักเค้าหวงของเค้านี่เนอะ
แม้ปากทิวบอกว่าเกลียดนัทแต่สังเกตทิวยอมนัทคนเดียวจริงๆนะ
แต่เอ....หลังๆมานี้น้องทิวเริ่มแกร่ง นัทแกตายแน่วะฮ่าๆ
สุดท้ายก็ลงเอยแล้ว เย้
ขอตอนพิเศษอีกน้าา ใส่น้ำตาล10ช้อนไปเลยนะคะคนเขียนคนเก่ง คึคึ รอค่าา
-
ตอนพิเศษ?? ไหนๆๆ ทำไมไม่เห็น (T_T)
-
ไหนน ไม่เห็นมีตอนพิเศษเลย แง เรารออยู่นะคะ
เราเคยเข้ามาอ่านแต่อ่านไม่เคยทันซักทีเลยเลิกไป
วันนี้กลับมาอ่านอีกครั้งตั้งแต่ต้นยันจบเลย
ตอนแรกเกลียดนัทมากๆ
ตอนหลังสงสารมาก อึดอัดมาก ปวดใจแทนนัท
แบบทุ่มเทมาก รักมาก แต่ทิวยังไม่รัก
พออ่านตอนทิวหงุดหงิดปาโทรสับ เรานี่ยืนขึ้นเลย
กีใจที่อย่างน้อย ทิวก็แสดงความรู้สึกออกมาแล้ว
รออ่านตอนพิเศษค่ อย่าทำให้ดีใจเล่นน้า T T
-
เป็นงง
ที่บอกว่าตอนพิเศษลง แล้วมีไหนอ่ะ
:really2:
-
อ้าว....ใหนละหวง
ใคเอาตอนพิเศษไปใหน :ling1:
-
หวง
อารมณ์หึงหวงเป็นอารมณ์ที่ผมไม่เคยคิดว่าจะเกิดขึ้นกับตัวเอง และผมรู้สึกไม่ชอบใจเลยที่เป็นแบบนี้ แต่ผมก็เกลียดที่มีคนมาให้ความสนใจกับมันมากเกินความพอดี จนควบคุมความรู้สึกนึกคิดตัวเองไม่ได้แบบนี้
“ชื่ออะไรนะ”
“ดาวค่ะ”
“งั้นให้ช่วยจัดของไปก่อน ทำความรู้จักกับสินค้าได้ดีแล้วค่อยออกมาช่วยขายหน้าร้าน”
“ครับ”
ผมรับคำมันก่อนจะเดินนำดาวออกไปดูสถานที่ทำงานของตัวเอง เริ่มจากเช็คของหลังร้านแล้วค่อยขยับมาจัดเรียงของขึ้นชั้น และถ้าเธอสามารถทำความรู้จักสินค้าได้ดีพอก็จะได้เลื่อนขั้นมาขายของหน้าร้านแทน มันตั้งกฎพวกนี้ไว้ ยิ่งกับใครที่สามารถใช้คอมพิวเตอร์ได้อย่างคล่องแคล่วก็จะได้รับงานที่สบายมากขึ้นไปอีก นั่นคือการขายของผ่านหน้าเว็บไซค์
ร้านของเราขายสาขาไปแล้วสามสาขาในจังหวัดนี้ นั้นก็เพราะความขยันและตั้งใจของมัน ยิ่งกับสาขาที่กำลังจะเปิดในอีกหลายจังหวัดใหญ่ ๆ มันยิ่งต้องพยายามมากกว่าที่ทำอยู่ บางทีผมก็อยากให้มันได้พักบ้าง เลยบอกให้มันหยุดคิดเรื่องที่จะขยายสาขา แต่มันกลับตอบกลับมาด้วยคำพูดที่ทำให้ผมต้องเถียงไม่ออก
“เผื่อสักวันไม่มีกู มึงจะได้อยู่เองได้”
ผมไม่ชอบคำ ๆ นี้ แต่ก็รู้ตัวว่าพูดอะไรไม่ได้อยู่ดี สุดท้ายก็ได้แต่ตอบกลับไปด้วยคำพูดเลี่ยน ๆ ที่ตัวเองยังต้องนึกเขินไม่หาย
“ไหนคุณบอกว่าอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีผมไงครับ”
“...”
“เพราะฉะนั้น ก็อย่าทิ้งผมไปไหนเลยนะครับ”
“งั้นถ้ากูตาย มึงก็ตายตามกูไปสิ”
“...”
“เหมือนกับที่กูจะทำ ทันทีที่มึงไม่อยู่แล้ว”
มันก็เป็นเสียอย่างนี้ ชอบพูดอะไรให้ผมต้องนึกได้ใจอยู่ตลอดว่ามันรักนักหนา จนเผลอเอาแต่ใจตัวเองอยู่บ่อยครั้ง
“คุณทิวคะ สินค้าตัวนี้ต้องจัดคู่กับตัวนี้ใช่ไหมคะ”
“อ๋อ เอ่อครับ” ผมครางรับ ก่อนจะยื่นมือไปช่วยดาวจัด “ไม่ต้องพิถีพิถันมากหรอก แค่ระวังอย่าให้มีฝุ่นเกาะก็พอ”
“อ๋อค่ะ”
กวาดสายตามองไปรอบ ๆ อีกครั้งก่อนจะเดินกลับเข้ามาทำบัญชีในห้องต่อ ไม่รู้ตอนนี้มันโผล่ไปอยู่ตรงส่วนไหนของร้านแล้ว คงจะหลบไปคุยโทรศัพท์เรื่องงานที่บริษัทเหมือนเคยนั่นแหละ นี่ก็เป็นอีกเรื่องที่ผมห่วง ทั้งกิจการของตัวเอง ทั้งจะต้องสืบต่อกิจการของพ่ออีก ไม่รู้มันจะแบกรับภาระทุกอย่างเอาไว้คนเดียวอย่างนี้ไปจนถึงเมื่อไร
“ทำหน้านิ่วอีกแล้ว” ไม่ทันได้คิดอะไรต่อ มันก็เดินเข้ามาถึงตัวผมแล้ว “เป็นอะไร”
“เปล่าครับ”
“เปล่าอะไร” มันว่าแล้วใช้นิ้วคลึง ๆ ที่หัวคิ้วผม “คิ้วมึงไหลมากองรวมกันหมดแล้ว”
“...”
“พักเที่ยงแล้วไปหาอะไรกินกันดีกว่า”
“แต่..” ผมหันไปมองกองเอกสารที่ยังไม่ได้เริ่มลงมือทำเลยในวันนี้
“กินเสร็จแล้วค่อยกลับมาทำต่อ”
“แต่มันยังไม่เที่ยงเลยนะครับ”
“อีกแค่สิบนาที”
“ครับ ๆ” เมื่อเห็นว่าคงจะขัดอะไรไม่ได้ ผมเลยเลือกจะตามใจมัน “ไปร้านใกล้ ๆ แถวนี้ก็พอนะครับ”
“รู้แล้ว”
คงไม่ได้มีแค่ผมที่ต้องทำตามใจมัน เพราะตอนนี้มันเองก็กำลังตามใจผมอยู่เหมือนกัน
.
.
.
“คุณนัทคะ ช่วยดาวดูรายการสินค้าตรงนี้หน่อยได้ไหมคะ” พนักงานใหม่ที่เราเพิ่งรับวิ่งเข้ามาหามันทันทีที่มาถึงร้าน “ดาวงง ๆ กับรายการสินค้าสองตัวนี้”
“ผมไปทำงานก่อนนะครับ” ผมขอแยกตัวเข้ามาทำงานในห้องก่อน เมื่อรู้สึกว่าไม่ชอบภาพที่เห็นอยู่ตรงหน้าสักเท่าไร
“อืม”
มันรับคำแค่สั้น ๆ ก่อนจะหันกลับไปสนใจเอกสารในมือที่ดาวยื่นมาให้ ผมเลยเดินแยกตัวกลับเข้ามาทำงานของตัวเองในห้อง ขณะพยายามอย่างยิ่งที่จะสลัดความคิดแย่ ๆ ในหัวออกไป
“อย่าทำตัวงี่เง่านักเลยทิว”
ความคิดและอารมณ์พวกนี้มันไม่ควรเกิดขึ้นกับผมเลยสักนิด
“ตรงนี้เหรอคะ แล้วถ้าเป็นตัวนี้”
“เธอสามารถจะวางเรียงกันได้แบบนี้ทั้งสามชิ้น เพราะถ้าลูกค้าสนใจจะซื้อสินค้าตัวนี้ ก็ต้องหยิบตัวนี้ไปด้วยอีกชิ้นอยู่แล้ว”
“อ่อ..”
“และชิ้นนี้ราคาไม่สูงมาก ไม่ยากเลยที่ลูกค้าจะตัดสินใจหยิบเพิ่มไปได้อีกชิ้น”
“คุณนัทเก่งจังเลยนะคะ ดาวอยากเก่งให้ได้แบบคุณนัทบ้างจัง”
“มันก็แค่เป็นสิ่งที่ฉันเรียนมา” ผมแอบมองมันที่ตอนนี้หันกลับไปสนใจสิ่งอื่นแล้ว “ว่างแล้วก็ไปช่วยคนอื่นที่หน้าร้านเถอะ”
“ให้ดาวช่วยคุณนัทที่นี่ก็ได้นะคะ”
“บอกให้ทำอะไรก็รีบไปทำ ไม่ต้องพยายามทำในสิ่งที่มันนอกเหนือคำสั่ง”
“เอ่อ..”
“คุณนัททำอะไรอยู่ครับ” ผมเอ่ยปากถามแบบตั้งใจที่จะขัดจังหวะ “ไม่ร้อนเหรอครับ”
“หึ” มันหัวเราะในลำคอขณะก้มลงมองแขนตัวเองที่ถูกผมเกาะ “เช็คของ”
“ให้ผมช่วยนะครับ”
“บัญชีมึงเสร็จแล้วหรือไง”
ผมนิ่งไปเมื่อถูกถามอย่างนั้น ก็จะให้ตอบว่ายังไง จะให้ผมตอบว่ายังทำไม่เสร็จ เพราะรู้สึกไม่สบายใจที่ไม่เห็นมันอยู่ใกล้ ๆ และยิ่งรู้สึกไม่สบายใจหนักมากขึ้นไปอีก เมื่อคิดได้ว่ามันอาจจะมาขลุกอยู่หลังร้านกับเด็กใหม่ที่พยายามทำตัวสนิทสนมกับมันจนเกินเหตุก็ได้แบบนี้
“รู้แล้ว เดี๋ยวกูตามไป”
“ครับ ?”
“เช็คของพวกนี้อีกไม่กี่ชิ้นก็จะเสร็จแล้ว มึงกลับเข้าไปทำงานของตัวเองต่อเถอะ อย่าคิดมาก”
“ผม..”
“หึ ๆ”
สุดท้ายผมก็ต้องแบกความอายจากการกระทำของตัวเองกลับมาที่ห้องอย่างที่มันบอก นึกแล้วก็ได้แต่มุดหน้าตัวเองลงที่โต๊ะเพราะหวังว่าจะลบล้างความอายลงได้บ้าง
นี่ผมเผลอปล่อยให้ตัวเองทำอะไรลงไปกัน
“เลิกมุดหน้ากับโต๊ะได้แล้ว”
“คุณนัท”
“จะอายอะไรนักหนา”
“ผมเปล่า..”
“อย่าปฏิเสธเลย” มันว่าแล้วเดินเข้ามาใกล้ ๆ “จะพูดให้กูดีใจหน่อยไม่ได้เหรอ”
“...”
“กูดีใจนะที่เห็นมึงทำแบบนั้น”
“คุณนัท..”
“อย่างที่กูเคยบอก” มันยกมือขึ้นมาลูบหัวผม “ค่อย ๆ รักกู”
“...”
“แค่วันละนิดก็ยังดี”
“คุณนัท” ผมยกแขนขึ้นกอดมัน “ผม..”
“กูไม่ได้เร่งมึง”
“...”
“ก็แค่อยากเห็นการเปลี่ยนแปลงบ้างก็แค่นั้น”
“...”
“เหมือนอย่างวันนี้”
“ผมรู้สึกไม่สบายใจจริง ๆ แหละครับ” ผมสารภาพ เพื่อให้มันได้รับรู้ถึงความรู้สึกของผมกลับไปบ้าง “ยิ่งเห็นเด็กคนนั้นทำท่าสนใจคุณ ผมยิ่ง..”
“กูรู้”
“...”
“เพราะงั้นกูถึงพยายามแสดงออกให้มันชัดเจน”
“...”
“มึงก็รู้ว่ากูรักมึง”
“ขอบคุณนะครับ”
“อย่าคิดมาก”
ผมได้แต่ตอบกลับมันไปเบา ๆ ในใจ ว่าจะพยายาม
.
.
.
“ปีใหม่ทั้งทีพวกเราไปทำกิจกรรมร่วมกันบ้างก็ดีนะคะ” ผมพยักหน้าหงึกหงัก เห็นด้วยไปกับสิ่งที่พนักงานในร้านพูด “ตั้งแต่ทำงานด้วยกันมา ยังไม่เคยไปไหนหรือกินอะไรกันครบทีมเลยสักครั้ง”
“แล้วอยากไปไหนกันล่ะ” ผมเอ่ยปากถามเอง เมื่อเห็นว่ามันไม่มีทีท่าจะสนใจอะไร “ลูกทะเลกันอยู่แล้ว ลองเปลี่ยนบรรยากาศไปเที่ยวเมืองภูเขา ไปชมหมอกกันบ้างดีไหม”
“อูย..ไม่ต้องขนาดนั้นหรอกค่ะคุณทิว แค่พาไปปิ้งย่างอะไรริมหาดก็พอใจแล้วค่ะ”
“ใช่ค่ะ เพราะปีใหม่ทั้งทีเราก็ยังอยากอยู่กับครอบครัว”
“อ่า..งั้นเหรอ” ผมยกมือขึ้นเกาหัวแก้เก้อเมื่อบรรดาสาว ๆ พูดอย่างนั้น “แล้วจะไปที่ไหนกันดีล่ะ”
“บ้านคุณนัทได้ไหมคะ” พวกเราหันไปมองหน้าดาวกันเป็นจุดเดียวทุกคน นี่ดาวรู้ด้วยเหรอว่าบ้านของผมกับมันอยู่ที่ไหน ทั้ง ๆ ที่พนักงานในร้านบางคนที่ทำงานมาตั้งหลายปียังไม่รู้เลยด้วยซ้ำ “เอ่อคือ..พอดีวันนั้นดาวขับรถผ่านแถวนั้น ก็เลยเห็นคุณนัทกับคุณทิวน่ะค่ะ”
“ไปกินที่ร้านดีกว่า” มันพูดขึ้นมาก่อนที่ผมจะได้ถามอะไรดาว “หาร้านติดทะเลบรรยากาศดี ๆ สักร้าน”
“...”
“จะต้องไม่ต้องเหนื่อยเตรียมของเอง เหนื่อยเก็บกวาดอีก” มันบอกเมื่อเห็นว่าทุกคนเงียบเสียงไป “ตกลงตามนี้”
แล้วผมก็ต้องเป็นคนเลือกหาร้าน โทรจองโต๊ะ ก่อนจะตัดสินใจพาทุกคนไปเลี้ยงในเย็นวันนั้นเลย เมื่อมันพูดว่าอยากจะหยุดยาวในช่วงวันปีใหม่เพื่อจะได้อยู่กับผมสองคนแบบเป็นส่วนตัว
“ว้าว คุณทิวจองโต๊ะติดริมทะเลด้วยเหรอคะเนี้ย”
ผมส่งยิ้มเป็นคำตอบไปให้ ก่อนจะหลุดขำออกมาเมื่อเห็นบรรดาสาว ๆ แย่งกันนั่งติดริมทะเล “จะแย่งกันทำไม นั่งตรงไหนก็ยังได้รับลม ยังเห็นทะเลเหมือนกันหมดอยู่ดี”
“มันเป็นความภาคภูมิใจที่สามารถเอาชนะคนอื่นได้น่ะค่ะคุณทิว” ผมหันไปมองเมื่อดาวพูดออกมาอย่างนั้น “ผู้หญิงก็เป็นแบบนี้”
“ตลกดีนะครับ” ผมตอบกลับไปยิ้ม ๆ แต่ก็ต้องหุบยิ้มลงเมื่อดาวทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ข้าง ๆ มัน
“มานั่งตรงนี้” ผมหันไปมองมันที่ขยับตัวให้ผมทั้งที่เก้าอี้ของมันแทบจะไม่เหลือที่แล้ว “หรือจะแยกไปนั่งกันเองอีกโต๊ะ”
“นั่งตรงนี้ก็ได้ครับ”
แล้วผมก็ต้องพาตัวเองไปนั่งลงเบียดกับมันบนเก้าอี้ตัวเดียว ถึงมันจะไม่ถึงขั้นต้องนั่งตักกัน แต่ขาข้างหนึ่งของผมก็วางพาดบนขามันไปแล้ว
“ให้ดาวสั่งเด็กเอาเก้าอี้มาเพิ่มดีไหมคะ”
ผมต้องหุบปากที่กำลังจะตอบรับความมีน้ำใจของดาวไป เมื่อถูกมันแย่งตอบกลับไปก่อนว่า “ไม่เป็นไร”
“สั่งอาหารกันเลยดีกว่าครับ” ผมบอกทุกคนก่อนจะหันมาถามคนข้างตัว “เหมือนเดิมนะครับ”
“อืม”
หลังจากสั่งอาหารเสร็จ ทุกคนก็ชวนกันพูดคุยระหว่างรอก่อนจะเปลี่ยนเสียงหัวเราะครื้นเครงเมื่ออาหารทยอยมาเสิร์ฟแล้ว ผมหยิบกุ้งหยิบปูมาใส่จานเพื่อแกะให้ตัวเองและมันเหมือนทุกที ทำด้วยความเคยชินโดยลืมไปว่าวันนี้มีคนอื่น ๆ มาด้วย
“คุณทิวดูแลคุณนัทดีจังเลยนะคะ”
ผมชะงักมือที่กำลังแกะเปลือกกุ้งแล้วหันไปส่งยิ้มเขิน ๆ ให้กับดาว “ทำมาตั้งแต่เด็กแล้วครับ”
“ดูเป็นพี่น้องที่รักกันดีจังเลยนะคะ”
ผมไม่รู้ว่าดาวพูดออกมาด้วยเจตนาที่อยากจะประชดหรือเปล่า แต่ที่ผมมั่นใจเลยก็คือ การกระทำระหว่างเราที่แสดงออกต่อหน้าคนอื่นนั้น เราไม่เคยแสดงออกมาในแง่ความเป็นพี่น้องอย่างที่สถานะทางสังคมของเรามันบอกอย่างนั้นเลยสักนิด ยิ่งกับคำพูดและการกระทำหลาย ๆ อย่างที่มันทำกับผม มันยิ่งไม่ใช่
“ปลาหมึก” มันวางเนื้อปลาหมึกลงมาในจานผม “ชอบไม่ใช่เหรอ”
“ขอบคุณครับ”
“หวานกันจังเลยนะคะ”
จีเอ่ยปากแซวเหมือนตั้งใจจะประชดดาว ที่ผมรู้ก็เพราะว่าเราค่อนข้างจะสนิทกัน จีเป็นคนตรง ๆ ออกจะห้าวเกินผู้หญิงมากไปด้วยซ้ำ จีเป็นคนขยันไม่เคยปฏิเสธงาน ไม่ว่าจะหนักหรือจะเบาแค่ไหนจีก็ตั้งใจทำโดยไม่บ่นสักคำ ยิ่งกับเรื่องของน้ำใจ จียิ่งมีมากเสียจนผมนับถือ
“คุณทิวชอบปลาหมึก แล้วคุณนัทล่ะคะ” ดาวยังพยายามจะคุยกับมัน “ต้มยำทะเลนี่ก็น่าอร่อย ให้ดาวช่วยตัก..”
“ตักให้ตัวเองกินไปเถอะ” มันโพล่งออกมาทั้งที่ดาวยังพูดไม่จบ “สนใจแต่เรื่องของตัวเองก็พอ”
“ปูครับ” ผมพูดขัดจังหวะ เมื่อเห็นว่ามันเริ่มอารมณ์ไม่ดีแล้ว “คุณนัท”
“กลับเถอะ”
“ครับ ?”
“จีช่วยจัดการเรื่องค่าใช้จ่ายให้ที” มันไม่สนใจผม แต่หันไปยื่นเงินให้จี “ขาดเหลืออะไรก็สั่งกันเลยนะ ไม่ต้องเกรงใจ”
“ไม่มากไปเหรอคะ” จีถามขณะยื่นมือมารับเงิน
“ที่เหลือก็เก็บไว้ซื้อขนมกินกันที่ร้านคราวหลังก็ได้”
ผมยิ้มไปกับความใจดีของมัน ก่อนจะถูกดึงแขนให้ลุกขึ้นเดินตามมันออกมาขึ้นรถ “คุณนัทครับ”
“กูไม่อยากอยู่ให้หงุดหงิดจนเผลอไล่ใครออก”
“...”
“เข้าใจหน่อยนะ”
“ครับ” ผมยิ้มไปกับใบหน้าบึ้ง ๆ ของมัน “ไว้ผมกลับไปต้มข้าวต้มทะเลให้ทานดีกว่านะครับ”
“...”
“เมื่อเช้าผมรื้อตู้เย็นดู เจอกุ้งกับปลาหมึกเหลืออยู่”
“อืม”
“ขอบคุณนะครับ”
ขอบคุณที่ห่วงใยความรู้สึกของผม ขอบคุณที่แสดงออกให้ผมเห็นอย่างชัดเจนเสมอว่าคุณรัก
Ma-NuD_LaW
งงๆ ที่วันนั้นมันอัพไม่ขึ้น .. น่าจะมีปัญหาที่เครื่องคอมผมอ่ะ :m29:
ลงตอนพิเศษอีกตอน พร้อมแจ้งเรื่องรวมเล่มนะครับ
ไอดีซื้อขายของสำนักพิมพ์
(https://fbcdn-sphotos-d-a.akamaihd.net/hphotos-ak-xfp1/v/t1.0-9/11960060_10201158616925739_29990156699976939_n.jpg?oh=3170672175bd49ac226172b924c11366&oe=5677423A&__gda__=1450384819_606c025f11590647fb85d246c470c1b2)
(https://scontent-sin1-1.xx.fbcdn.net/hphotos-xfp1/v/t1.0-9/11037815_884269031649763_8600726280879187522_n.jpg?oh=4e802d6b084ea93e6a287d29f9adc972&oe=567F4BF4)
[PRE-ORDER] Bitch or Friend?
โดย Ma-NuD_LaW (ลิงภูเขา)
ระหว่างวันที่ 27 สิงหาคม - 15 พฤศจิกายน 2558
หนังสือจะสามารถทยอยจัดส่งได้ช่วงประมาณเดือนธันวาคมนะคะ
หนังสือมีจำนวน 1 เล่ม ราคา 360 บาท
ของแถมในเล่มจะมีที่คั่นค่ะ
***กรุณาโอนเงินภายในวันที่ 10 พฤศจิกายน 2558***
ตอนพิเศษในเล่ม
- 0880 (ลงในเว็บ)
- หวง (ลงในเว็บ)
- บ้านของแม่
- ช็อกโกแลต
- รัก
- ลายเซ็นต์
- ขี้อิจฉา
- วันธรรมดา
ดูรายละเอียดตามนี้เลยค่า >>> http://haiihouse.lnwshop.com/product/8/bitch-or-friend
:hao7:
-
อ้าววววววววววว นี่คนเขียนเป็นผู้หญิงหรอนี่ เพิ่งรู้
เป็นตอนที่นร่ารัก เล่มนี้คงซื้อแน่ ๆ แต่ขอเก็บเงินอีกนิด พรีนานมากอ่ะ
-
อุ้ยยย ยาวจนทำเล่มได้แล้วน้าา 5555555
เดี๋ยวเก็บตังจะไปสู่ขอนิยายสั้นมาเก็บนะค้า :impress2:
-
ตอนพิเศษมาแล้ววว >_<
นังดาวเดี๋ยวเจอๆ -_-^^
ชอบคู่นี้ เริ่มหวานกันทีละนิดละหน่อยให้พอกระชุ่มกระชวย ><
-
:pig4: :pig4:
หน่วงจริงๆ :hao5:
-
ทั้งหึงและหวง
-
นัทก็กลัวทิวหึงสิน่ะ
-
อย่าเหมารวมว่าผู้หญิงเป็นแบบนั้นะยัยดาว
ไล่ออกเลย
ข้อหาไม่มีมารยาท ล้ำเส้นเกินนะ
:beat:
-
ยัยดาว อย่าเยอะนะยะ ไล่ออกเลยคุณนัท อย่าเก็บนางไว้
นางมีความชอบแค่จึ๋งนึงแหละ ที่ทำให้ทิวหวงคุณนัทท 555
อยากได้หนังสือ ทำเป็นอีบุ๊คทีได้ไหม
-
ใจเย็นนะดาวว คิดได้ก่อนทีจะสายไปปป ก้ตกงานนะจ้ะะ :katai3:
-
เลว แต่ชอบ
โรคจิตไปไหมเรา
-
ไม่อยากให้จบเลย อ่านมา 2 วันติด นัททิว :ling3:
-
เก็บเงินซื้อนัททิว :katai5:
-
คือ ไม่ได้ตั้งใจจะกดอ่านเรื่องนี้เลยแต่มือมันดันไปโดน (อ่านในโทรศัพท์) ก็เลยลองอ่านดู สรุป สนุกมากกอ่านตั้งแต่สามทุ่มถึงตีสองและก็มาอ่านอีกวัน เป็นนิยายเรื่องยาวแนวดรามาเรื่องแรกที่ไม่กดข้ามหน้าเลย เสียดายแต่ตอนจบไม่เครียเท่าไหร่นายเอกไม่บอกรักพระเอกบ้างเลย ยังไงรอดูตอนพิเศษนะ :pig4:
-
คุณนัทนี่จัดเจนดีจัง เป็นเราจะไล่ออกโลก
-
อ่านรวดเดียวจบ ขอบคุณนะไรท์ ชอบมาก รักคุณนัทที่ไม่มีวันทิ้งให้ทิวต้องโดดเดี่ยว
-
นัทจ๋า...นัทช่างมั่นคงและตรงไปตรงมา อิจฉาทิวเบาๆ และแอบดีใจด้วยที่แม้จะมีคนมาทอดสะพานให้ แต่นัทก็เลือกจะกระทืบสะพานนั้นทิ้งเอง ไม่ปล่อยไว้ให้เป็นเสี้ยนคอยตำสีข้างและพลอยทำให้ทิวไม่สบายใจ แหมๆๆ แถมยังแอบหวานกันด้วยนะคะ
-
เพิ่งเจอเรื่องนี้ สนุกมากๆค่ะ
-
นัทเป็นตัวละครที่ที่ตอนแรกๆเกลียดมาก แต่พออ่านจบแล้วเปลี่ยนเป็นรักได้เลยค่ะ
-
หวง หวงจริงๆ ใครหวงใครนะแบบนี้
-
ดาวแม่ง.....หน้าด้านคิดจะแย่งคุณนัทหรอ โดนคุณนัทตอกไปกี่รอบก็ไม่สนเลยเน๊อะ หมั่นหน้ามาก
ดีที่คุณนัทดูออกและรู้ทันชะนีนะ ยิ่งทิวหึง คุณนัทนี่ยิ่งชอบเลย คริคริ
-
เพิ่งได้อ่านเรื่องนี้ สนุกมากๆเลย :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
มาตามเก็บตอนจบครับ อ่านถึงตอนจบแล้วรู้สึกว่านัทค่อยสมกับพระเอกหน่อย ทิวรักนัทเต็มหัวใจไวๆนะ ว่าแต่จะมีตอนพิเศษที่แม่ของนัทยอมรับในตัวทิวไหมครับ
-
:hao5: :hao5: :hao5: :katai2-1: o13
-
ได้มาแล้วววววววว :hao7:
ชอบกันไหมเอ่ย ? :hao3:
รอบขายสั่งซื้อได้แล้วนะจ๊ะ :-[
(https://scontent-hkg3-1.xx.fbcdn.net/hphotos-xaf1/v/t1.0-9/12347738_10201434038651110_6144729054124262153_n.jpg?oh=7f9b00b1877230f5366eacb8110817b4&oe=571F672D)
-
:L1:
กลับมาอ่านเป็นรอบที่2
ชอบเรื่องนี้จัง
-
:L2:ม
-
จบแบบนี้ รับได้ค่ะ ทิวเปิดใจ นัทปรับตัว เพราะฉะนั้นก็รักกันให้ดีๆเน้อออ
-
รวดเดียวจบเลยอิอิ หน่วงทุกเรื่องเลยนะคะคนเขียน
ชอบวิธีการแต่งมากเลยสนุกกกก คึคึ :hao7:
-
อ่านแล้วหยุดไม่อยู่จริงๆ
นัทก็ทำกับทิวไว้เยอะนี่เนอะ รุนแรงซะะะะ
แต่ว่าถือว่าเป็นคนที่ซื่อสัตย์กับความรู้สึกตัวเองดีนะ
หลังๆทำตัวดีขึ้นเยอะต้องเจอทิวแข็งข้อชิมิ 5555
-
พึงมาเจอเรื่องนี้
หุหุ
ชอบทั้งเนื่้อเรื่อง ทั้งการเรียบเรียง
บางตอนคือแบบ เหมือนอ่านข้ามหรือเปล่า 555
ขอกลับไปอ่านดีๆก่อนนะคะ
-
มาอ่านต่อให้จบหลังจากึ้างไว้เมื่อนานมาแล้ว
สนุกๆ นัทขัดเจ้นชัดเจน
ทิวค่อยเป็นค่อยไปน่ะ
-
o13 o13 o13
-
เพิ่งมาจอนิยายเรื่องนี้ ชอบมากค่ะ อ่านรวดเดียวจบเลย ถึงแต่ละตอนจะไม่ยาว(เลี่ยงคำว่า สั้น :laugh:) แต่อารมณ์มาเต็มมาก :katai2-1:
-
มารายงานตัวอ่านจบรอบสองค่ะ
อ่านกี่รอบๆก็ยังสนุกเหมือนเดิม
แต่ละตอนก็แสนสั้นได้ใจจริงๆ :katai2-1:
-
:hao6: :hao7:รวดเดียวจบ
ฟู่
ปกติไม่อ่านอะไรที่มันดราม่าเลยนะ
เรื่องนี้หน่วงๆพิกล
อ่านไปก็ขำไปกับเม้นต์
ตอนแรกๆสงสารทิว หลังๆสงสารนัทจัง :เฮ้อ: :katai2-1:
ขอตอนพิเศษอีกค่าาาา
-
o13 สนุกค่ะ ขอบคุณนะค่ะ :mew1:
-
ตามมาอ่านอีกรอบ
-
อ่านรวดเดียว แทบไม่ได้นอน 5555 ติดงอมแงมมากค่ะ :hao7:
-
จะบอกว่าชอบคุณนัทนะ
เป็นคนที่ซื่อตรงกับความรู้สึกตัวเองพอสมควร
แค่วิธีแสดงออกจะโหดไปจนสงสารทิว :hao7: :hao7:
-
กว่าจะสงบสุขได้ ยินดีด้วย นัทกับทิว :katai3:
-
ตอน2ตอนแรกก็ทำเอาสาปแช่งนายนัทไม่หวาดไม่ไหวแล้วอ่ะ :katai1: :katai1:
-
เอิ่มไอ้นัทเอ้ย เรียกตัวเองว่าผัวไปว่าวีเป็นชู้ แต่ถามทีเถอะคนที่เป็นผัวเขาทำร้ายเมียแบบที่แกทำกับทิวขนาดนั้นหรอวะ :katai1: :beat:
-
.... ฉิบ
อ่านไม่ถึงนาที
:m15: :ling1: :mew5: :katai1:
เม้นนี้ทำเอาเราฮา แบบหัวเราะออกเสียงเลยอ่ะ :m20: :pigha2:
-
อย่างกับละครฟรีทีวี ยืดได้อีก
555ปานคู่กรรมเวอร์ชั่นบี้กับหนูนาช๊ะ กว่าพ่อโกโบริจะตายสั่งเสียยืดข้ามไปต่ออีกวัน :laugh: :pigha2:
-
นัทนี่พอยอมรับหัวใจตัวเองแล้วน่ารักชะมัดเลย :impress2:
-
:mc4: :mc4: สนุกมาก หน่วงได้ใจ :sad4: ชอบจริงๆ :-[ :o8: และที่สำคัญ เค้าหลงรักนัท :o8: ผู้ชายแบบนัทที่รักทิวจริงๆ อธิบายไม่ถูกอ่า แต่เค้ารู้สึกรักนัทกับทิว ทิวเป็นคนที่ใจแข็งมากนะ นัททำทุกอย่างเพื่อที่จะได้อยู่กับทิว และทุกการกระทำของนัทมันก็สามารถทำให้ใจอ่อนบ้างแหละ แต่ทิวนี่กว่าจะใจอ่อน - - นับถือเลย
อ่านแรกๆนี่หมั่นไส้นัทมาก มึงทำร้ายทิวทำไม!! :z6: :fire: :angry2: :z3: แต่หลังๆนี่เริ่มชอบนัท55555 :laugh:
หื่นสุดยอดเลย :oo1: :impress2: เขินนนนน!!! ไม่ชอบเวลาที่อึดอัดใส่กัน :serius2: :z3: ไม่ชอบที่ทิวหนี :o12: แต่นัทก็ตามเจอได้ทุกครั้ง o18 เวลาทะเลาะกันนี่ชอบนะ ฟินดี เอิ๊กๆ o22 :a5: และแล้วเรื่องราวก็จบลงด้วยดี มีความสุข แฮปปี้ที่ซู๊ดดดดดดดดดดด ฟินหนักมาก :katai4: ขอบคุณนักเขียนที่แต่งเรื่องสนุกๆให้ได้อ่านแบบนี้ จุ๊บๆนักเขียน 55555 สุดท้ายท้ายสุด รักนัททิว Bitch or friend? :กอด1:
-
สนุกมาก
-
ขอบคุณครับ สำหรับนิยายดี ๆ อีกหนึ่งเรื่อง ตื่นเต้นดีครับว่าจะแก้ปัญหาแต่ละอย่างยังไง
ติดนิดนึงตรงแม่นัท ที่ไม่ชอบทิวเพราะ ลูกชายไปรักทิว แค่นั้นสินะในตอนนี้
-
ตามมาจากเรื่องรั้งรัก ชอบสำนวนการเขียนและชอบความดราม่า แต่พออ่านไปสักพักเหมือนถูกหลอกว่ามันดราม่า ทั้งๆที่เรื่องเศร้ามาก ปวดหัวใจ แต่พอมาเจอทอร์คท้ายเรื่อง ดันขำจนลืมความเศร้าในช่วงต้นเรื่องไปซะงั้น5555
เราว่าคุณลิงภูเขามีความขัดแย้งในตัวเองสูงอยู่นะ ทั้งๆที่เป็นคนตลกแท้ๆ ดันแต่งแต่เรื่องดราม่าเศร้าๆมาได้ มองดูชื่อตอนเจ็ดสิบเกือบแปดสิบคือเยอะมากกก แต่พออ่านจริงๆ ก็ไม่ได้เยอะเท่าไหร่ สไลด์หน้าจอไม่กี่ทีก็จบตอนละ555
-
เรื่องนี้ต้อง. โหดดด. มันส์. ฮา. 55556. มาม่าชามกลางควบ. SM. ดราม่าแท้ต้อง. คุณลิงภูเขา. ชื่นชอบผลงาน. ทั้งหนัก. ทั้งหน่วง. ขอบคุณคร่าาาาาาาาตามต่อไป
-
อ่านอีกรอบ ชอบจัง
-
อ่านรอบที่เท่าไหรแล้วไม่รู้5555555 ยังรักเหมือนเดิม #นัททิว นี่ถ้าทิวท้องได้นะ มีลูกเป็นโหลแล้วทั้ง555555555 นัทหื่นดีแท้ ทิวก็น่ารักใจแข็งเป็นบ้า รันะค่ะ Bitch or Friend? :กอด1:
-
อ่านจบแล้วจ้า เป็นนิยายที่หน่วงๆแต่ก็สนุกจนต้องอ่านรวดเดียวให้จบ
-
อ่านแล้ว อ่านซ้ำ นำกลับมาอ่านใหม่ วันเดียวจบเลย 555 :hao7:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
จบแล้วๆๆๆๆๆๆ
ไม่น่าเชื่อเลยว่าเราจะเชียร์คนที่ร้ายกาจแล้วก็เลวสุดๆอย่างนัทมาตลอด
และไม่น่าเชื่อว่า จากที่แค่เชียร์ พออ่านมาเรื่อยๆ จะทำให้เราหลงรักนัทมากขนาดนี้~~~~~
คนอะไร มีจุดยืนในเรื่องหัวใจ มั่นคง รักเดียวใจเดียว เด็ดขาด และรักทิวขนาดนี้
คะแนนเต็มร้อย ให้นัทไปเลยพันนึง 55555
ตั้งแต่เริ่มแรก มันดราม่า มันหน่วงนะ
อ่านแล้วให้ความรู้สึกเหมือนเรื่องสวรรค์เบี่ยงเลย 555
แต่ไม่ร้องไห้อ่ะ
แถมอ่านไปยิ้มไปอีกต่างหาก
เพราะรู้ตั้งแต่แรกแล้วว่านัทรักทิว
ก็แค่เด็กหวงของอ่ะ 5555
เราเลยไม่ซีเรียสอะไรตามที่คนเขียนชักนำ กร้ากกก
เรื่องของวีอ่ะหรอ แรกๆก็ชอบๆอยู่อ่ะนะ
คิดว่าเป็นคนดี
ถึงจะคิดว่าเป็นคนดีและรักทิวจริงๆ
เราก็ยังปักธงเชียร์นัทต่อไป
มาช่วงที่น้องทิวรู้ว่าวีมีคู่หมั้นแล้ววียังตามตื๊อทิวอ่ะ คือแบบ โคตรรำคาญวีเลย ให้ตายสิเล่า
โคตรงี่เง่าเลย แย่ๆ
อ่านอ่านตอนพิเศษในหนังสือจังเลยยยยย
ป่านนี้จะยังมีขายอยู่ไหมเนี่ย เฮ้อ
อยากให้น้องทิวจำเรื่องสมัยเด็กๆได้จังเลยยยยยยย
-
สนุกค่ะ ตอนแรกเกลียดนัท สุดท้ายหลงรักนัดเลยอ่ะ
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:กว่าจะลงตัว
-
สนุกดีค่ะ อ่านไปถอนหายใจไป :เฮ้อ: ปวดตับแต่ก็วางไม่ลง
อ่านจนจบไม่เคยคิดว่านัทเป็นพระเอกเลย มีตอนสุดท้าย หึงนี่แหละที่ใกล้เคียงบทพระเอกสุดละ :z3:
-
บางทีคนเราก็ทนโดนย่ำยี ไปจนน่าขัดใจ คนเลวๆอย่างนัทก็ยังนึกว่าตัวเองถูกอยู่ตลอดเวลา เฮ้อ
-
เห็นชื่อเรื่องแล้วกดเข้ามาอ่าน ไม่ผิดหวังเล๊ยเจ้าค่าาาาาาาา ช่วงแรกนี่แบบ กระชากอารมณ์สุดอ่ะ นอนอ่านแล้วหมอนเปียกกันเลยทีเดียว :hao5:
ตอนแรกก็แอบเชัยร์วีนะ แต่ว่ารู้อ่ะว่าพระเอกต้องเป็นนัทแน่นอน 55555555
อ่านไปขำไปทั้งๆที่ดราม่า เพราะมาอ่านเมนท์กับทอค์กคนเขียนนี่แหละ :laugh:
ยังไงก็ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะฮ้า~ :mew1:
-
0880 ดีมากอ่านกี่รอบก็หัวใจพองโต หนูทิวคือน่ารักมาก เป็นตัวแทนของแซดเนสได้เลย แล้วตานัทก็นะรักเขามาตั้งแต่เด็กๆเลยนี่นา
-
สนุกมากกกกๆ เลย นัททิว นัททิว อ้าาาฟินน
พระเอกทั้งหล่อทั้งเริ่ด สำคัญที่สุดคือ รักนายเอกม้ากมากกก
เด่วเราจะไปตามเก็บอ่านเรื่องอื่นน่ะ
รู้สึกโชคดี ที่มาอ่านตอนโพสต์จบแล้ว
เพราะมัน จะไม่ขาดตอน คริคริ
ปอลิง นิยายดราม่า แต่ฮาคนแต่ง ทอล์คขำกระจาย อิอิ สู้ๆน่ะตัวเธอ(?)
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ นะคะ สนุกมากเลย
-
นี้อิชั้นไปอยู่ไหนมาเพิ่งเห็นนิยายเรื่องนี้ กรี๊ดๆๆ รู้สึกพลาดมาก5555
ถือว่าเรื่องจบลงได้สวยงามเลยนะ เพราะถ้าจบแบบสวีทๆก็แปลกไป
จบแบบนี้ถือว่าให้คนอ่านไปมโนต่อได้ว่าสองคนนี้ก็คงค่อยๆหวานกันไปเอง
ขอบสำหรับนิยายนะคะ อยากให้มีตอนพิเศษอีกถึงจะจบมาเป็นปีแล้วก็ตาม555
-
ขอบคุณนะคะ
-
กว่าจะอ่านจบ ต่อมน้ำตาอักเสบพอดี :sad4:
-
เป็นนิยายที่มีตอนโคตรยาวตั้งแต่อ่านมา 55555555
นิยายเรื่องนี้ทำเราเสียน้ำตา5555555
จบด้วยความหวานสีเทาๆ ชอบจัง :pig4:
-
อ่านจบถายในสองชั่วโมง สนุกมากกกพลาดได้ไง
-
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
0880 ทำให้ร้องไห้เป็นเผาเต่าทุกรอบเลยๆจริง
-
อ่านตอนแรกๆเศร้ามากเลยค่ะ สงสารสุด
หลังๆเริ่มเอาใจช่วยค่ะ
-
ไม่ชอบอ่านนิยายเครียด ๆ แต่เรื่องนี้ว่าจะเลิกอ่านแต่ก็อดไม่ได้จนกระทั่งจบ
ตอนแรก ๆ เกลียดพระเอกนิสัยแย่มากแต่ต่อมาแล้วก็เข้าใจได้มันสมเหตุสมผล
ส่วนของนายเอกเองก็สมเหตุผลในการกระทำที่ไม่ยอมบอกรักง่าย ๆ เพราะโดนมามากเหลือเกิน
ชอบภาษาและสำนวนที่ใช้ เนื้อเรื่องเหมือนจะอืดแต่ก็ไม่อืดเพราะมันแสดงให้เห็นพัฒนาการ
ของเนื้อเรื่องแล้วทำให้เชื่อและอิน และที่ชอบคือทอล์คท้ายตอนนี่มันขัดกับเนื้อเรื่องที่หน่วงจริง ๆ
อยากจะอ่านก่อนเนื้อเรื่องอีก คนแต่งฮาดี
:กอด1: :pig4:
-
สนุกมากถึงมากกราบนักเขียนแบบบไม่แบมือ ดึงดราม่าเก่งฉิบแอบหลงรักความซึนของพระเอกเรื่องนี้คือนางรักของนางตอนแรกเกลียดมากอยากเอาปืนยิงไปๆๆมาๆๆเชียร์สุด นางเอกก็นิ่งสุดยอมสุดอารมณ์จำเลยรัก. สุดยอด :ling1: :hao7: :mew2:
-
lum yai
-
อยากให้นัท กระวนกระวายใจตายไปเลยที่หาทิวไม่เจอสักที
-
หน่วง สงสาร ดีใจ ภูมิใจ ไม่รู้จะอธิบายอะไรเลย ฮืออออออออ :hao5: :katai2-1: :hao5: :katai2-1: :hao5: :katai2-1:
-
อ่านจบในเวลาไม่นาน ชอบมากเลยค่ะ
แรกๆก็อ่านไปหน่วงไป แต่พออ่านตอนพิเศษล่าสุดแล้วรักเลย ให้คะแนนคุณนัท!
:o8:
-
กลับมาอ่านรอบที่เท่าไหร่มะรู้
อ้างอิงจากหน้า 30 กว่าๆ
ถ้าอยากให้เรื่องนี้ มีชื่อภาษาไทยนะ
อยากให้ชื่อเรื่อง “ รั้งหัวใจให้รัก” อ่ะคะ :mew1:
-
ตามมาจากกระทู้แนะนำ
สนุกดีค่ะ ลุ้นๆไปกับนัทให้ได้รักจากทิวสักที
-
แต่ละตอนเหมือนจะสั้น
แต่ก็ยาวเหมือนกันแฮะ
ขอบคุณนะคะ :mew1:
-
รู้สึกแย่เกินกว่าจะอ่านให้จบ :เฮ้อ:
-
8008 คืออ่านแล้วร้องไห้จนตายเลย
-
ถึงจะดราม่า แต่ก็ชอบนะ o13
-
ตีดจบแบบ งงๆ นิดหน่อย แต่ผมชอบนะ
-
อ่านหนึ่งหน้าข้าม4หน้าก็ยังอ่านรู้เรื่องเลย เขียนยาวๆได้มั้ย หรือเก็บไว้ลงทีเดียวเลยจะได้อ่านเพลินๆหน่อย
-
:pig4:
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
ไปอยู่ไหนมาถึงไม่เคยเห็นเรื่องนี้ ชอบมากๆ
อ่านตอน 2565
-
Ebook เรื่อง Bitch or Friend ? วางขายแล้วนะค้าบ
http://www.mebmarket.com/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NzoiNTI4NjUxNiI7czo3OiJib29rX2lkIjtpOjIwNTY1NDt9