การใช้ชีวิตของผมในบ้านหลังนี้ต่างจากปกติไปเล็กน้อย..เพราะผมไม่ได้ลงไปช่วยงานในครัวเหมือนเมื่อก่อนแล้ว มันไม่ค่อยยอมให้ผมออกห่างจากตัวไปไหน..ขนาดเวลานอนมันยังกดโทรศัพท์คาเอาไว้ และสั่งห้ามไม่ให้ผมวางสายจนกว่าจะกลับมาอยู่ข้างๆ ตัวมันอีกครั้ง
ผมรู้ว่ามันยังไม่วางใจกับท่าทีของแม่มัน..พอๆ กับที่มันกลัวว่าผมจะท้อจนยอมทิ้งมันไปก่อนนั่นแหละ
.
.
“พ่อแกจะกลับมาวันนี้..” แม่มันพูดขึ้นทันทีที่เรามาถึงโต๊ะอาหาร “ยังไงก็ช่วยเก็บกริยาที่มันดูน่าเกลียดเกินพี่น้องของพวกแกบ้าง..”
“...”
“ถ้าไม่อยากให้เขาสงสัย”
“ผมว่าให้พ่อรู้ไปเลยก็ดี..” มันเถียงทั้งที่ตายังจ้องอยู่ที่ชามข้าวต้ม “จะได้ไม่ต้องมาคอยหลบๆ ซ่อนๆ”
“ตานัท !”
“ครับ !”
ผมรีบวางช้อนของตัวเองลง..ก่อนจะยื่นมือไปจับมือมันเอาไว้ แล้วออกแรงบีบเบาๆ “ใจเย็นๆ สิครับ”
“มึงก็ดูแม่”
“ผมหิว..รีบๆ กินข้าวเถอะนะครับ”
มันทำท่าไม่พอใจแต่ก็ยอมหยุด..ก้มหน้ากินข้าวต่อไปไม่โวยวายอะไรต่ออีก ผมเลยส่งยิ้มให้มันเพื่อเป็นการขอบคุณ ก่อนจะหันมากินส่วนของตัวเองบ้าง
“น่าขำนะ..” แม่มันว่าแล้ววางช้อนลงเสียงดัง “น่าขำที่ลูกชายของฉันฟังคนอื่นมากกว่าแม่ของตัวเอง”
“มันไม่ใช่คนอื่น” มันตอบกลับเสียงเรียบ “มันเป็นเมียผม”
“ตานัท !”
ผมหลับตาลง..รู้สึกเหนื่อยกับการทะเลาะเบาะแว้งยามเช้าแบบนี้เต็มที เพราะนี่ไม่ใช่วันแรกที่เกิดเหตุการณ์อย่างนี้ ทุกๆ วันที่ผ่านมา..แทบจะทุกๆ ครั้งที่เจอหน้ากันต้องมีคำพูดส่อเสียดรุนแรงมาจากแม่ของมัน ในขณะที่มันเองก็ไม่เคยหยุดที่จะพูดจาต่อล้อต่อเถียงกลับไป
“อย่างนั้นก็เชิญพวกแกทำตามใจ..หาเรื่องใส่ตัวกันเสียให้พอ !”
“...”
“คิดว่าพ่อพวกแกจะใจดี..ทำใจยอมรับเรื่องแบบนี้ได้ง่ายๆ เหมือนฉันหรือยังไง !” ว่าแล้วก็ลุกขึ้นกระแทกส้นเท้าเดินขึ้นไปชั้นบน
.
.
ผมหันมามองหน้ามัน..ก็เห็นมันส่งยิ้มบางๆ ให้กำลังใจรออยู่ก่อนแล้ว “คุณนัท..”
“อย่ากลัว..”
“...”
“กูอยู่ตรงนี้ทั้งคน” มันยกมือขึ้นลูบหัวผม “จะไม่ปล่อยให้ใครทำอะไรมึงแน่ๆ”
“คุณนัท..”
“เชื่อใจกู”
“ครับ..”
.
.
ตกเย็น..พวกเราก็ถูกสั่งให้อาบน้ำแต่งตัว เพื่อเตรียมตัวไปงานเลี้ยงที่บริษัททันทีที่พ่อมันกลับมาถึง..มันถูกเปิดตัวในฐานะผู้สืบทอดในอนาคต การเปิดตัวอย่างเป็นทางการนี้ทำให้ผมต้องเอ่ยปากถามมันเรื่องกิจการเล็กๆ ของมันที่กระบี่ ด้วยความกลัวว่าจะถูกทอดทิ้ง..ถูกทิ้งขว้างไปเพราะสิ่งที่มันกำลังได้รับอยู่ตรงหน้า
มันจับมือผม..บอกกับผมว่ามันให้คนที่ไว้ใจได้ไปดูแลแล้ว “กูไม่ทิ้งมันหรอก..”
“...”
“เพราะมันคือสิ่งที่กูตั้งใจทำเอาไว้ให้เรา”
“...”
“สักวันเราจะกลับไป..”
“ครับ..”
คำสัญญาเรื่องที่สองของวัน..คำสัญญาที่ยืนยันหนักแน่นออกมาจากปากของมัน ผมจะเชื่อ..เชื่อมั่นในคำสัญญาพวกนี้ของมัน เพราะตอนนี้ผมไม่เหลือทางเลือกอื่นอีกแล้ว ในเมื่อมันเป็นคนขีดทางเดินมาให้ผมตั้งแต่ต้น..และไม่ว่าจะพยายามมากแค่ไหนผมก็หนีไปไม่พ้นจากทางเดินนี้ ผมก็เลือกที่จะเชื่อและทำตามมันต่อไป
ตอนนี้ชีวิตผมเหลือแค่มัน..เหลือแค่คำสัญญาพวกนี้ของมัน ไม่ว่าจะเกิดอะไรต่อจากนี้..ผมก็จะทำใจยอมรับมันให้ได้
Ma-NuD_LaW
ยาวๆ อ่ะเข้าใจ..แต่ใหญ่นี่อะไรอ่าาาาาาาาาา ?
.
.
อย่าว่าแต่คนเขียนทอล์คแล้วฮาเลยนะ .. เม้นคนอ่านนี่ดูฮากว่าอ่ะ 
เฮ้ย..เม้นอะไรเกรงใจอารมณ์ในนิยายบ้างนะ ! จะขำกันไปไหน..นี่นิยายรักหวานแหววนะ (?) 
.
.
สุดท้ายนี้..เราฝากข้อความสั้นๆ ให้นักอ่านท่านนึง >> น้องหมอน่ารัก..อยากเป็นคนไข้ของน้องหมอจุง <<
ขอบคุณทุกความเห็นครับ 
หัวข้อ: Bitch or Friend ? -มี Ebook แล้วน้าาาาาาา (อ่าน 540135 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก