กลัวคนบางคนจะไม่ได้นอน 
แล้วมันก็ถูกแม่มันลากเดินตามพ่อไปจนทั่วงานเพื่อทักทายแขก..ผมเลยเหมือนถูกทิ้งอยู่ที่โต๊ะเพียงคนเดียว พอนั่งไปนานๆ เข้าก็เริ่มรู้สึกเบื่อ..ผมเลยลุกขึ้นเดินออกไปด้านนอกงาน มองนู้นมองนี่ไปเรื่อย..สุดท้ายก็ทิ้งตัวลงนั่งอยู่ริมน้ำพุหน้างานนั่น
.
.
“ทิว” ผมหันไปมองเมื่อได้ยินคนเรียก..ก่อนจะรีบลุกขึ้นเดินหนีทันที “ทิวอย่าหนี”
“อย่ามายุ่งกับผม !” ผมสะบัดแขนตัวเองออกจากเขา “ปล่อย !”
“ทำไม”
“ยังจะมาถามอีกเหรอว่าทำไม !” ผมโวยวาย..ก่อนจะเริ่มดึงแขนตัวเองออกอีก “ปล่อยผมวี”
“ไม่ !”
ยื้อกันไปยื้อกันมาอยู่สักพัก..ผมก็ถูกเขาลากเข้าไปตรงลานจอดรถ “ทิวอย่าดิ้น”
“ปล่อย !”
“...”
“ปล่อยสิวะ !” ผมเริ่มแสดงคำพูดและท่าทางหยาบคายใส่ เมื่อรู้สึกเหนื่อยหน่ายกับคนพูดไม่รู้เรื่องอย่างเขาเต็มทน “ปล่อย !”
“ทิว”
“วี !”
“คุยกันดีๆ แล้วผมจะปล่อย” เขาว่าแล้วจ้องหน้าผม “ทิว”
“รู้แล้ว..” ผมยอมหยุด..ก่อนจะเอนตัวพิงรถแถวนั้น “มีอะไรก็รีบพูดมา”
“ทำไมจะต้องทำท่าทางอย่างนี้”
“...”
“ทำไมจะต้องทำเหมือนไม่อยากคุย..ไม่อยากมองหน้าผมขนาดนี้”
“ก็คุณทำอะไรเอาไว้ล่ะ”
“ผมทำอะไร” เขาทำหน้าเหมือนกำลังสงสัยจริงๆ “ผมทำอะไรให้ไม่พอใจงั้นเหรอ”
ผมจ้องตาเขา..นึกโกรธที่เขาทำท่าทางเหมือนกับไม่รู้จริงๆ ว่าตัวเองทำอะไรเอาไว้ ทั้งที่ถ้าไม่ใช่เพราะเขาพูด..แม่มันก็คงยังตามหาผมกับมันไม่เจอ ต้องเป็นเขา..เป็นเขานั่นแหละที่พูด
“ทิว..”
“พูดธุระของคุณมาเถอะ”
“ทิว..”
“หรือจะไม่พูด”
“เฮ้อ..” เขาถอนหายใจออกมา..ก่อนจะค่อยๆ คลายมือที่กำลังกำแขนผมเอาไว้ “ยอมแล้ว..”
“...”
“ผมแค่จะถามว่าทำไมถึงกลับมาที่นี่”
“เหอะ..” รู้สึกเหมือนตัวเองเริ่มจะติดนิสัยแย่ๆ ของมันมา..ที่พอไม่พอใจอะไรแล้ว ก็ทำท่ากระฟัดกระเฟียด แสดงกริยารุนแรงแบบคนเอาแต่ใจออกมาอย่างนี้ “ที่ลากผมมา..เพื่อจะถามแค่นี้เหรอ”
“ทิว..”
“ผมขอตัว”
“ทิว” เขาเรียกก่อนจะเดินตามมารั้งแขนผมเอาไว้อีก “แค่ความเป็นเพื่อนก็ไม่เหลือให้กันแล้วใช่ไหม”
“ปล่อย !”
ผมขืนตัว..พยายามสะบัดแขนตัวเองออก แต่เขาก็ตามมาจนสามารถจับรวบแขนผมเอาไว้ได้ทั้งสองข้าง “อย่าดิ้น !”
“คิดจะทำบ้าอะไร !”
“คุณต่างหากที่บ้า !”
“...”
“บ้าที่ลืมว่าเราเคยรู้สึกดีต่อกันมากแค่ไหน !”
“งี่เง่า !” ผมตะคอก “เลิกพูดแบบนี้สักที !”
“...”
“เราคุยเรื่องนี้กันจบไปตั้งแต่วันนั้นแล้ว !”
“...”
“ทำไมถึงพูดไม่รู้เรื่อง !” แล้วผมก็เหมือนเพิ่งได้สติ..เมื่อเริ่มรู้สึกตัวว่ากำลังตวาดใส่เขาซ้ำๆ แบบไร้เหตุผล “วี..ผม..”
.
.
“มาทำอะไรกันตรงนี้” ยังไม่ทันจะได้พูดได้อธิบายอะไรกันต่อ..มันก็ตามมาเจอเข้า “ไอ้ทิว”
“คุณนัท..”
“มานี่..” มันจ้องตาผม “มาหากู”
“ครับ..” ผมรับคำแล้วทำท่าจะเดิน..แต่วีกลับดึงแขนผมเอาไว้ “ปล่อย..”
“ปล่อยมันมา..”
“ไม่ !”
“ไอ้วี”
“ปล่อยผม..” ผมใช้มือข้างที่ว่างทุบแขนมันให้ปล่อย “บอกให้ปล่อยไง..”
เกลียด..เกลียดท่าทางงี่เง่าแบบนี้ของวีเต็มทน “ปล่อย !”
“วันนี้เรื่องทุกอย่างมันคงต้องจบ”
“พูดบ้าอะไร !” ผมตวาดเขา “ทำไมต้องคอยหาเรื่องให้ผมแบบนี้ด้วย !”
ทั้งที่คุยกันแล้ว..ทั้งที่เขาเองก็เหมือนจะยอมรับได้แล้วตั้งแต่วันนั้นที่ริมหาดนั่น แล้วทำไมวันนี้กลับกลายมาเป็นแบบนี้
“ปล่อยเมียกู”
“เมีย”
“...”
“มึงเรียกคนที่มีพ่อคนเดียวกับมึงว่าเมียงั้นเหรอ”
“ไอ้วี”
.
.
ยังไม่ทันจะได้พูดได้ทำอะไรกันต่อ..พวกเราก็ถูกจับแยกออกจากกันด้วยฝีมือคนติดตามของพ่อมัน วีถูกจับแยกไปอีกมุมหนึ่ง..ในขณะที่ผมกับมันถูกจับมายืนรวมกันไว้อีกด้าน
“พ่อ..”
“มีอะไรเอาไว้ไปคุยกันที่บ้าน..” พ่อมันพูดเสียงเรียบ “ส่วนแกสองคนพาคุณวีไปส่งที่บ้าน”
“ครับนาย”
ผมมองวีที่ตอนนี้โดนคุมตัวไปที่รถตู้ของบริษัท..ก่อนจะถูกดึงให้เดินตามพ่อมันไปขึ้นรถตู้ที่พ่อมันใช้เป็นประจำ แม่มันเหลือบตามามองพวกเราเล็กน้อยก่อนที่รถจะออก..สีหน้าของเธอดูเป็นกังวลจนเห็นได้ชัด ผมที่ตอนนี้ไม่กล้าพูดหรือทำอะไรอยู่แล้วเลยเริ่มรู้สึกกลัวขึ้นมากว่าเดิม
“อย่ากลัว..” มันหันมากระซิบ “กูอยู่ตรงนี้ทั้งคน..”
“ครับ..”
“...”
“ผมรู้..”
Ma-NuD_LaW
เอาอีหนูน่ารักน่าฟัด..ไปล่อพ่อนัทมา 
เพราะงั้นใครที่สัญญาจะช่วยสมทบทุนจ่ายค่าตัวพ่อนัท..รบกวนโอนเข้าบัญชีด้วย ด่วน !
.
.
ใกล้แล้ว..ใกล้เต็มที แล้วหลังจากนี้คนเขียนจะมีอะไรทำไหมเนี้ย 
หัวข้อ: Bitch or Friend ? -มี Ebook แล้วน้าาาาาาา (อ่าน 540140 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก