“ผมจะตายให้ดู !”
“คุณนัท..”
“ถ้าแม่ทำอย่างนั้น..ก็รอดูผมตายได้เลย !”
ไร้คำตอบใดๆ แม่มันเดินออกจากห้องไปพร้อมคนติดตามอีกคน..ตอนนี้ในห้องเลยเหลือแค่ผมกับมัน และคนที่แม่มันทิ้งเอาไว้ให้เฝ้าพวกเราอีกสองคน ผมนั่งเงียบหันไปมองมันที่นั่งนิ่งไม่ต่างกัน..สีหน้ามันดูเรียบเฉย ไม่มีท่าทีจะโวยวายหรือทำอะไรอีกแล้ว ผมคิดว่ามันคงกำลังคิด..กำลังหาทางออกของเรื่องนี้อยู่
.
.
“อย่ากลัว..” มันบอกเมื่อผมเอนหัวไปซบที่ไหล่มัน “กูจะไม่ปล่อยให้แม่เอามึงไปไหนแน่”
“ผมรู้ครับ..”
“กูรักมึง”
“...”
“อย่าทิ้งกูไปไหนนะทิว”
“ผมไม่ไปไหนหรอกครับ..” ผมบอกแล้วหลับตาลง “ผมสัญญา..”
.
.
ผมเผลอหลับไปหลังจากนั้น..หลับแล้วฝันถึงท้องฟ้าและทะเลที่หน้าบ้านของเรา ฝันเห็นหาดทรายสีขาวที่ผมเคยเหยียบย่ำอยู่ทุกเช้า..ก่อนจะตื่นขึ้นมาเมื่อถูกใครบางคนกระชาก
“อย่าส่งเสียง” ผมเหลือบตาไปมองมันที่ตอนนี้กำลังนั่งหลับอยู่ข้างๆ “อย่าทำให้ฉันต้องโมโห”
“จะ..จะพาผมไปไหน”
“พาไปในที่ๆ แกไม่มีวันจะกลับมาวุ่นวายกับลูกฉันได้อีก”
“ผม..”
“เงียบ” ผมหันไปมองมันอีกครั้ง..ภาวนาในใจขอให้มันตื่นขึ้นมาได้ทันเห็นผม แต่มันคงไม่มีหวัง..เมื่อมันไม่มีทีท่าว่าจะตื่นขึ้นมาเลย “เขาไม่ตื่นขึ้นมาหรอก..”
“คุณทำอะไรเขา”
“ก็แค่ทำให้เขาได้หลับพักผ่อนสักสองสามชั่วโมงแค่นั้น..”
“...”
“อย่าห่วงเลย..ฉันไม่ทำร้ายลูกตัวเองหรอก”
.
.
หมดหวังแล้ว..หมดหวังแล้วจริงๆ เมื่อตอนนี้ผมถูกพาตัวออกมาจากคอนโด พาไปที่ไหนก็ไม่รู้..เพราะผมถูกปิดตาเอาไว้ก่อนถูกพาออกมาจากห้อง ตลอดทางไม่มีใครพูดอะไรเลย..ไม่มีเสียงพูด มีแค่เสียงเครื่องยนต์รถดังไปตลอดทางจนถึงที่หมาย
“ไม่ต้องห่วงนะครับ..คุณจะไม่ถูกทำร้าย” ผมพยักหน้าว่าเข้าใจเมื่อได้ยินอย่างนั้น “ท่านสั่งแค่ให้พาคุณมาที่นี่..”
“...”
“ให้อยู่ที่นี่ไปจนกว่าจะหาที่อื่นให้คุณอยู่ได้”
“แล้วคุณนัท..”
“จนกว่าคุณนัทจะยอม..ท่านจะขังเอาไว้แบบนั้น”
“แล้วผมจะเป็นยังไง..หากคุณนัทยอมทำตามแล้ว”
“เป็นอิสระ..”
.
.
คนที่พาผมมาบอกเอาไว้แค่นั้น..ก่อนจะเปิดผ้าปิดแล้วปล่อยผมไว้ในบ้านชั้นเดียวหลังไม่เล็กไม่ใหญ่นี่ ผมเดินไปเกาะลูกกรงที่ทำด้วยเหล็กหนาไม่ต่างจากห้องขังที่เคยเห็นผ่านตาในทีวี..มันถูกติดไว้บนหน้าต่างและประตูทุกบาน รอยเชื่อมที่เหมือนจะเพิ่งถูกทำขึ้นมา..แม่มันคงจะสั่งให้ทำเมื่อคืน และมันคงเสร็จก่อนที่ผมจะมาถึงที่นี่ได้ไม่นาน
“คุณจะยอมไหมครับ..” ผมพึมพำกับตัวเอง..ขณะมองดูต้นไม้ใหญ่ที่รายล้อมอยู่รอบตัวบ้าน “จะปล่อยผมไปหรือเปล่า..”
.
.
.
[นัท]
ผมอาละวาดทำลายข้าวของทุกอย่าง..เมื่อตื่นขึ้นมาแล้วพบว่ามันหายไป แม่ไม่ให้คำตอบผม..ไม่ยอมบอกสักนิดว่าเอามันไปซ่อนไว้ที่ไหน ลูกน้องของแม่ก็เหมือนกัน..เอาแต่นิ่งเงียบ ทำตัวเป็นกระสอบทรายให้ผมซ้อมโดยไม่ตอบโต้ แต่ก็ไม่ยอมให้ผมหนีออกจากห้องไปตามหามันได้เช่นกัน
.
.
“ปล่อยกู !”
“เอาเมียกูคืนมา !”
“กูบอกให้เอามันคืนมา !”
.
.
และเมื่อหมดแรงผมก็ต้องพัก..หยุดพักนิ่งๆ แต่ไม่หยุดที่จะคิดหาทางออกไปจากที่นี่ แน่นอนว่าผมไม่เชื่อที่แม่บอกกับผมว่ามันเลือกจะรับเงินแล้วทิ้งผมไป ผมเชื่อว่ามันจะไม่มีวันทำอย่างนั้นอีก..เพราะเมื่อคืนมันให้สัญญากับผมแล้ว
.
.
“ทำไมเป็นอย่างนี้..ทำไมลูกฉันเป็นอย่างนี้”
เสียงโวยวายของแม่ดังพอจะปลุกให้ผมตื่น..แต่ผมก็ยังไม่มีแรงแม้แต่จะลืมตาอยู่ดี
“เขาไม่ยอมทานข้าว..”
“แล้วทำไมแกไม่บังคับ !”
“แกปล่อยให้ลูกฉันอยู่ในสภาพแบบนี้ได้ยังไง !”
สิบวันแล้วมั้ง..สิบวันที่ผมหาทางหนีออกไปจากที่นี่ไม่ได้ และเป็นสิบวันที่ผมไม่รู้เลยว่ามันจะเป็นตายร้ายดียังไง
“ยกเขาขึ้นมา..ฉันจะพาลูกฉันไปโรงพยาบาล”
.
.
แล้วผมก็ได้มานอนอยู่ที่นี่..นอนอยู่ในโรงพยาบาลที่เคยเข้ามารักษาตัวตั้งแต่เด็กๆ ผมรับรู้รสยาผ่านทางสายน้ำเกลือ..รับรู้ขั้นตอนการรักษาทุกอย่าง แต่ผมก็ยังไม่มีอารมณ์จะลุกขึ้นมากินอะไรเอง..
บางทีผมอาจจะกำลังลองใช้วิธีประท้วงแบบเด็กๆ ลองใช้วิธีที่ผมเคยใช้เรียกร้องความสนใจจากแม่แล้วได้ผลมาตลอด
.
.
“ยอมแล้ว..แม่ยอมแล้วนัท..”
“...”
“แม่จะเอามันมาคืนให้..”
“...”
“ลุกขึ้นมากินข้าวหน่อยนะลูก..”
แล้วสุดท้าย..มันก็ได้ผลจริงๆ
[จบนัท]
Ma-NuD_LaW
สองร้อยหน้าแบบไม่เว้นบรรทัดอย่างที่ลงในเว็บนะ 
.
.
ใกล้จบแล้วละ..อย่างที่แจ้งหน้าเพจ เรื่องนี้จะจบก่อนสิ้นเดือนกุมภาครับ 
.
.
ไม่รู้ใครเคยกินจิ้งหรีดป่ะ..วันนี้คนเขียนลองกินดู อร่อย..จนตอนนี้เวียนหัวเลย
นั่งดมยาไป..แต่งนิยายไป..โอ้วววววววววววว
ไปนอนเถอะ 
หัวข้อ: Bitch or Friend ? -มี Ebook แล้วน้าาาาาาา (อ่าน 540123 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก