มาส่อง
วันนี้มาไหมนะ 
มาแล้วครับ 
“มึงจะทิ้งกู..”
“แค่แยกห้องนอนไม่ได้แปลว่าทิ้งนะครับ”
“แต่มันทำให้กูรู้สึกอย่างนั้น”
เพราะแพ้ความเจ้าเล่ห์ของมัน..ผมเลยไม่ได้แยกห้องนอนกันอย่างที่คิด ยังดีที่มันไม่คิดจะล่วงเกินอะไรผมมากมายไปกว่าการกอด..เหมือนกับว่ามันเองก็กลัวว่าผมจะโกรธเหมือนกัน
.
.
“”กูว่ามันมีอะไรแปลกๆ” มันว่าแล้วใช้นิ้วจิ้มๆ ลงไปในบัญชีที่ผมกำลังทำ
“อะไรเหรอครับ..”
“ยอดมันดูแปลกๆ”
“ผมคิดว่าตัวเองไม่ได้ทำพลาดหรอกนะครับ” ผมว่าแล้วยกมือขึ้นกอดอก “อย่ามาหาเรื่อง..กลบความผิดของตัวเองเลย”
“...”
“แล้วขอเวลาส่วนตัวด้วยครับ..ผมไม่มีสมาธิ”
“มึงคิดจะทิ้งกูใช่ไหมทิว”
“ผมเปล่าครับ”
“มึงหาเรื่องจะทิ้งกูชัดๆ”
“ผมบอกว่าเปล่าไงครับ”
“มึงเมินกู”
“คนเมินกัน..เขาไม่นอนให้กันกอดหรอกนะครับ” ผมยืดตัวขึ้น..จ้องหน้ามันเขม็ง “ยังไงก็ต้องงดสองอาทิตย์ครับ”
“มึงมันพาล”
“ผมเปล่าครับ”
“มึงกำลังทำ”
“ผมขี้เกียจเถียงกับคุณแบบเด็กๆ อย่างนี้แล้วนะครับ”
“มึงว่าใครเด็ก !”
“ผมว่าทั้งคุณและตัวเองครับ” มันทำท่าเหมือนจะพูดอะไร..แต่ก็ไม่ได้พูด ผมมองมันเดินไปทิ้งตัวที่โซฟาด้วยรอยยิ้มเล็กๆ มันนอนลงไปตามแนวยาวของโซฟาก่อนจะหลับตาลงไป “ไม่ออกไปดูหน้าร้านเหรอครับ”
“...”
“คุณนัท..”
ผมหัวเราะออกมาเบาๆ เมื่อมันพลิกตัวหันหลังให้ ทั้งที่ท่าทางของมันไม่ได้ดูน่ารักเหมือนเวลาเด็กๆ ทำ..และไม่ได้ดูดีเลยสักนิดเมื่อเทียบกับที่เคยเห็นพระเอกในละครหลังข่าวทำ ท่าทีที่มันแสดงออกมาเพราะขัดใจ..แต่จะทำอะไรก็ทำไม่ได้แบบนี้ของมันทำให้ผมยิ้มได้ เพราะมันเป็นสิ่งที่ผมเคยคิดว่าคงไม่มีวันได้เห็นจากตัวมัน
การใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันที่นี่ ทำให้มันเปลี่ยนไปจากเดิมมากพอสมควร..
.
.
“จะกินอะไร”
“วันนี้กลับไปกินข้าวที่บ้านดีกว่านะครับ”
“จะทำเองให้มันยุ่งยากทำไม” แสดงความเป็นห่วงทั้งที่ยังวางมาด “ซื้อกลับไปเลย”
“แต่ผมอยากทำนี่ครับ”
มันหันมามองหน้าผม..ก่อนจะตอบกลับมา “ตามใจ”
.
.
ผมลงไปเปิดประตูรั้วเมื่อมันขับรถมาถึงบ้าน..แต่ก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นว่ากุญแจที่ล็อคเอาไว้มันหล่นอยู่ที่พื้น หล่นทั้งที่ไม่มีรอยทุบหรือรอยตัดอะไรทั้งนั้น และเมื่อมองไปที่ตัวบ้านก็เห็นประตูเปิดอ้าอยู่ ไม่มีรองเท้าใครวางอยู่ตรงนั้นสักคู่..แล้วมันเปิดออกมาแบบนั้นได้ยังไง ?
.
.
“คุณนัท..”
ไม่ทันที่ผมได้หันไปเรียกมัน ผมก็ถูกชายชุดดำสองคนเข้ามาล็อคตัว ผมได้ยินเสียงมันตะโกนเรียกชื่อผมก่อนจะเปิดประตูลงมาจากรถ แต่ก็มีชายชุดดำอีกสองคนวิ่งมาล็อคตัวมันเอาไว้ไม่ต่างจากผม
“พวกมึงเป็นใคร !”
“เป็นคนของแม่เอง” แล้วทุกอย่างก็เฉลยเมื่อแม่มันเดินออกมาจากบ้าน..ผมหันไปมองแม่มันด้วยความตกตะลึงไม่ต่างจากมัน “คิดว่าจะหนีแม่พ้นไปตลอดหรือไง”
ทั้งที่คิดไว้แล้วว่าสักวันก็ต้องมีคนตามมาเจอ..แต่ผมก็ยังแอบรู้สึกว่ามันเร็วเกินไป ไม่ควรมีใครตามหาพวกเราเจอได้เร็วขนาดนี้..โดยเฉพาะแม่มันที่ผมคิดว่าตอนนี้ควรจะยังส่งคนวนเวียนตามหาผมอยู่ที่ลาว เพราะสิ่งสุดท้ายที่ผมทิ้งเอาไว้ให้เป็นเบาะแสก็หยุดอยู่ที่นั่น
“นับว่าแกเก่งมากที่ทำให้ฉันเสียเวลาส่งคนตามหาแกอยู่ที่โน้นตั้งนาน” ว่าแล้วเดินเข้ามาใกล้ผม “แต่แกคงลืมไปว่าฉันไม่ใช่คนโง่อย่างที่แกคิด”
“...”
“หลอกเอาเงินจากฉัน..ทำให้ฉันตายใจ..”
“...”
“แล้วก็หลอกล่อลูกชายฉันมาที่นี่”
“แม่ !”
“ร่านเหมือนแม่ไม่มีผิด”
“พอสักที !” ผมตะคอก “ผมไม่เคยทำอย่างที่คุณพูด !”
“ไม่ได้ทำแล้วแกเอาลูกชายฉันมากกอยู่ที่นี่ได้ยังไง !”
“...”
“นอนกับพี่น้องตัวเองได้แบบไม่ละอายอย่างนี้ได้ยังไง !”
“พอสักทีเถอะแม่ !”
“พองั้นเหรอ..” เธอหันกลับไปถามลูกชายตัวเองทั้งน้ำตา “แกบอกให้ฉันพองั้นเหรอ..”
“...”
“ฉันกำลังทำสิ่งที่ถูกต้อง..”
“...”
“พยายามทำในสิ่งที่ควรทำ”
“...”
“แล้วพวกแกล่ะทำอะไรบ้าง” ว่าแล้วก็ยกมือขึ้นมาทุบอกตัวเอง “อยากให้พ่อของพวกแกรู้เรื่องนี้มากนักใช่ไหม !”
Ma-NuD_LaW
โดนสปอยจนทนไม่ไหว
พอเข้ามาอ่านแล้ว 
สั้น ปวดตับสมคำร่ำลือจริงๆค่ะ พออ่านตอนแรกสุด ก็รู้สึกเหมือนโดนดูดเลยค่ะ หยุดอ่านไม่ได้เลย ตานู่นนี่นั่นแฉะเฉอะไปหมด ชอบสำนวนมากๆเลยค่ะ สงสารทิวมากอะ คาแรคเตอร์ค่อนข้างงงๆหน่อยนะคะ ไม่เข้าใจเลย โดยเฉพาะ ทิว เป็นคนเข้าใจยากชะมัด และคุณพ่อที่ไม่มีบท ไม่สิบทน้อยมาก ยังไงก็เป็นพ่อนะ งานยุ่งขนาดไหนก็เจียดเวลามาสนลูกๆหน่อยสิ หงุดหงิดๆ
และที่แบบว่าขัดใจสุดๆเลยอะค่ะ คือฉากนั้นอ่ะฉากนั้น
สั้นสุดๆเลยอะ ตอนแรกๆก็เข้าใจว่าเหมือนทิวอยากให้มันผ่านๆจบๆไปอะ เพราะเจ้าตัวไม่ได้เต็มใจและเกลียดนัทมาก แต่พอหลังๆที่ยอมร่วมมือไม่ขัดขืนนี่ ก็อยากอ่านฉากสวีตวีดวิ้วเต็มๆจัดหนักๆบ้างอะคุณคนเขียน ไม่เร้าใจเลย ขอฉากอย่างว่า ยาวๆ ติดต่อกันสัก4-5ตอนก็ดีนะคะ
แล้วก็นะ 
ฉากที่วีกับทิวอยู่ตรงลำธารนี่ ไปกันถึงขั้นไหนงั้นหรือคะ สอดใส่รึยัง อ่านแล้วสับสนงุนงงมาก ตกลงเสร็จมั้ย คุณคนเขียนคะไขข้อข้องใจให้ที สงสัยมากๆอะ 
และก็ ทิวนี่เกิดก่อนนัทใช่ม้า ทิวเป็นพี่ นัทเป็นน้อง ท้องติดกัน 
และอีกคำถามนะคะ
ตอนล่าสุดนี้นัทกับทิวอายุเท่าไหร่อะค่ะ? นี่ก็นับผิดๆถูกๆไม่แน่ใจ..
ปล. FC นัท×ทิว เคอะ 
ปลล. อรุณสวัสดิ์&ราตรีสวัสดิ์ค่ะ ดีจังวันนี้มีเรียนบ่าย 
ปลลล.เค้าอยากได้รวมเล่มเรื่องนี้อะ จะเอาๆๆๆๆ 
ฉากที่ขอมา..คงยาก เพราะคนเขียน..เขียนไม่เป็น 
ฉากวีทิวที่ลำธาร..ยังไม่ถึงขั้นนั้นครับ เพราะลูกไม้หล่นลงน้ำ จนทั้งคู่ได้สติแล้วเกิดอาการเขินกันไปซะก่อน 
ทิวกับนัทอายุเท่ากันไหม..คนเขียนก็ยังไม่รู้เหมือนกัน 
แต่เดาจากที่ทิวเล่ามานี่..ทิวเรียนจบตรีช้าไปปีนึง (ตอนนั้นก็ 23 ) แล้วจบมาจนทำงานนี่กี่ปีแล้วนะ ? อันนี้ก็ลืมเหมือนกัน 
ขอเวลาไปทวนแปบ 
ส่วนเรื่องรวมเล่ม..รอให้แต่งจบก่อนดีไหม ?
ยังไงลองไปอ่านเรื่อง "เมียน้อย" แล้วจับจองเป็นเจ้าของไปก่อนดีหรือเปล่า ?
ทดลองอ่าน จิ้ม >> http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=39969.0
สนใจเป็นเจ้าของ จิ้ม >> http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=39969.msg2897274#msg2897274
#งานขายต้องมาจริงๆ "เลื่อนสองทีหมดเลยค่าาา ร้องไห้แปป"
"สไลด์สองปื้ด.... หมด- -; อ่านมาจะเจ็ดสิบตอนละ ไม่ชิน55555"
"สั้นกว่าเมื่อวาน..
แต่ไม่เป็นไร(?) ชินแล้ว.... 55555555555555555555555555555555"
"สั้น
"
"มันเป็นเอกลักษณ์ไปแล้วมั้งเนี่ย ความสั้น แต่ตอนนี้สั้นกว่าปกติไหมอ่ะ หรือคิดไปเอง
"
"ดีใจดีใจ วันนี้เราได้อ่านหนังสือเกินแปดบรรทัดแล้ว ตั้งสี่สิบเอ็ดบรรทัดแน่ะ ขอบคุณค่ะ
"
"สั้นจุงงงง
"
"งะ คือไรงะ คือมาบอกว่างอนแค่นั้น"
"ไหงสั้นงี้อ่าา
"
ผู้ที่เม้นข้อความดังกล่าว..จะโดนปรับคนละ 1 บาท !"หรือว่าทิวจะท้อง..."
"อ้วนขึ้น ขี้หงุดหงิด ท้องหรือเปล่าทิว"
นี่คืออะร๊ายยยยย !!
สุดท้ายสำหรับเม้นนี้..
อย่าทำเค้าเลย..เค้ากลัวแล้ววววววววววววว"ส่งวัตถุอันตรายไปหานักเขียนได้มั้ยคะ
"
หัวข้อ: Bitch or Friend ? -มี Ebook แล้วน้าาาาาาา (อ่าน 540129 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก