หัวข้อ: man and child ซีรี่ส์*Love Just Ain't Enough(แนวM-Preg) END

[mukmaoY]

เบนน่ารักดี

[nunda]

ยัยภาวริน แมร่งมีตาหามีแววไม่ เขมเป็นคนดีขนาดนี้ ไม่รู้จักดูแลรักษาไว้ หล่อนพลาดแล้วล่ะ โฮะๆๆๆ
หมอเบนคะ จีบเลยค่ะ อย่าปล่อยให้ผู้ชายดีๆหลุดมือไป  เชียร์ค่าาา  ^^

[mild-dy]

คู่เขมกับหมอเบนนี่น่ารักเนอะ มันดูเคมีตรงกันดี
รอนางร้ายไร้สมองหน้าแหก

[ฤดูใบไม้หลากสี]

คิดว่าอังคารจะโดน ถือว่าดีและคุ้มที่กลับมาอ่านต่อ อ่านสามตอนที่แล้วก็ปิดเลย ไม่กล้าอ่านต่อกลัวเป็นอังคาร ฮ่าๆ

เรื่องนี้สนุกดี ชอบ แต่ชอบหมอเบนกับเขมวรรณเนี่ยแหละ ฟินดี จิ้นได้เบาๆ ฮ่าๆ แหมหมอเบนใจง่ายไปนะ เดินตามผู้ชายได้ง่ายดาย

[ceylon]

เชียร์เขมเบน เย่ะ 

[КίmY]

เฮ้ออ นายนี่ก็โคตรคนดีเลยว่ะเขม 
เปลี่ยนใจไปรักคนอื่นเถ๊อะะะ 
รอนะฮะ  :')

[ekuto]

มาต่อไหวๆนะครับ

ชอบมากกกก

[quiicheh.]

เบนชอบก็อย่สปล่อย
สมน้ำหน้ารินใกล้จะเป็นหมาหัวเน่าละ
แต่ถ้าเขมชอบเบนละจะเศร้าอีกปะ
เพราะเข้าใจว่าเบนคืออัง คนที่มีลูกมีสามีแล้ว
โธธรีบๆรู้ความจริงแล้วสปาร์คกันด่วนๆ

[takara]

หมอเบนจับเขมให้อยู่น๊าอย่าปล่อยไป

[netthip]

เหมือนคนแต่งรู้อณาคตเลยอะ นิยายเรื่องนี้อีกยี่สิบปีจะเป็นจริง!!!

http://shows.voicetv.co.th/voice-news/116191.html

[uknowvry]

คู่นี้น่าร้ากกกก

[JUPJIB]

ตอนที่ 17

นิดนึง : เรื่องนี้ลงจะจบแล้ว ช่วงนี้จะพยายามมาลงบ่อยๆนะคะ อาจจะทุกวัน หรือวันเว้นวัน >< พอดีกำลังย้ายบ้านเลยไม่ค่อยสะดวกลง แต่ช่วงนี้มานอนโรงแรมรอบ้านเสร็จ โรงแรมมีเนตเลยน่าจะได้ลงให้ได้ทันจบค่ะ





ตอนที่ 17



“นี่ครับ”

เขมวรรณส่งห่อกับข้าวทั้งหมดให้พนักงานรักษาความปลอดภัยของรีสอร์ท ซึ่งอีกฝ่ายก็รับไว้

“ขอบคุณครับ”

“มีอะไรหรือเปล่าครับลุง”

เบนจามินเห็นพนักงานรักษาความปลอดภัยมองเขมวรรณด้วยสีหน้าแปลกๆจึงเอ่ยถาม

“คือ เปล่าๆครับ”

อีกฝ่ายตอบพร้อมหลบสายตา แม้จะแปลกใจแต่ทั้งสองคนก็ไม่ได้ซักถามมาก เมื่อทั้งสองเดินลับตาไปพนักงานรักษาความปลอดภัยก็แอบถอนหายใจออกมา

“ท่าทางเขาเป็นคนดีนะคุณ แน่ใจหรือว่าพวกเขาทำอย่างที่คุณว่าจริงๆ”

ในมุมมืด ผู้ชายคนหนึ่งเดินออกมาจากตรงนั้น ในมือมีกล้องถ่ายรูปถืออยู่

“แน่สิลุง อาหารนี่ก็แค่ของเหลือ คงคิดเอามาติดสินบนลุงน่ะสิ”

อีกฝ่ายว่าพลางควักเงินออกมายัดใส่มือเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเอาไว้

“เอ้า นี่ลุง เชื่อผม สองคนนั้นไม่ใช่คนดีหรอก”

ว่าจบก็เดินตามเขมวรรณและเบนจามินไป ลุงเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยมองเงินในมือสลับกับถุงอาหาร เรื่องที่ว่าอาหารเป็นของเหลือหรือไม่มันไม่ได้สำคัญสักนิด แต่เขาแอบมองทั้งเบนจามินและเขมวรรณมาตั้งแต่เข้าพัก ยังไม่เห็นว่าทั้งคู่จะสนิทสนมถึงขั้น...ถึงขั้นที่ผู้ชายที่ให้เงินเขาบอก

“หรือว่าคนเรารู้หน้าไม่รู้ใจ”

เขาเก็บเงินเข้ากระเป๋าแล้ววางอาหารไว้บนโต๊ะ บอกตัวเองว่าอย่าคิดมาก เขาไม่ได้ทำอะไรผิดและก็ทำอะไรไม่ได้ เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยตัวเล็กๆอย่างเขาทำอะไรไม่ได้ นอกจากเฝ้ามอง

 



“คุณยกเข้ามาทำไม”

เบนจามินถามเขมวรรณที่ยกเก้าอี้นั่งเล่นที่สามารถปรับให้นอนได้เข้ามาตั้งขวางตรงปลายเตียงด้วยความสงสัย ห้องที่ปกติก็แคบอยู่แล้วยิ่งแคบมากเข้าไปใหญ่เมื่อมีเก้าอี้เพิ่มเข้ามา

“ผมจะนอนบนเก้าอี้เอง”

“นอน? บนเก้าอี้เนี่ยนะ?”

ถามพลางมองขนาดเก้าอี้สลับกับขนาดตัวคนที่บอกว่าจะนอน

“มันไม่มีทางเลือกนี่ครับ”

เบนจามินหันไปมองที่เตียง

“เตียงไม่กว้าง แต่นอนสองคนน่าจะพอนะคุณ”

“ไม่เหมาะหรอกครับ”

“หะ? อ้อ”

เบนจามินพยักหน้า พอเข้าใจว่าเขมวรรณคิดอย่างไร เขมวรรณคิดว่าเบนจามินคืออังคาร และอังคารก็แต่งงานกับตาณแล้ว หากคนที่อยู่ตรงนี้เป็นอังคารตัวจริง มันก็ไม่เหมาะอย่างที่เขมวรรณว่านั่นแหละ เพียงแต่คนที่อยู่ตรงนี้คือเบนจามินไม่ใช่อังคารเสียหน่อย

“ผมไม่ถือหรอก”

“คุณไม่ถือ แต่สามีคุณถือแน่ๆ”

คนฟังลอบอมยิ้ม

“ไม่ถือหรอก คุณคิดมากไปนะ”

เขมวรรณชะงักไปนิด ก่อนจะส่ายหน้า

“ถึงคุณตาณจะไม่ว่าอะไร ผมว่าก็ไม่ควรอยู่ดี”

เมื่อเขมวรรณยืนยันจะนอนบนเก้าอี้แคบๆเบนจามินก็ไม่เซ้าซี้ ไม่ใช่ไม่เห็นใจเขมวรรณนะ แต่ความอยากแกล้งมีมากกว่า

 

 

ตาณทำทีว่าส่งคนออกตามหาใครบางคนอยู่เงียบๆด้วยไม่แน่ใจในเจตนาของคนที่พาเบนจามินไปว่าต้องการอะไรกันแน่ ตอนนี้เบนจามินไปในฐานะของอังคาร หากตาณไม่สั่งคนให้ออกหาบ้าง อีกฝ่ายอาจจะจับได้ว่าคนที่อยู่ด้วยไม่ใช่อังคาร ถึงตอนนั้น  เบนจามินอาจจะมีอันตราย เขายังสั่งกำชับคนของตนเองให้เฝ้าระวังความปลอดภัยรอบๆบ้านมากกว่าปกติ ด้วยกลัวว่าจะเกิดเหตุ     ไม่คาดฝัน

ผ่านมาสามวัน เบนจามินโทรมาทุกวัน ท่าทางรื่นเริงและสบายดี ทางนี้ก็ไม่มีวี่แววว่าจะมีใครจ้องจะทำร้ายอย่างที่กลัว แต่ถึงอย่างนั้นทุกคนก็รู้สึกว่ายังวางใจไม่ได้

อังคารที่ในตอนแรกเป็นห่วงเพื่อนมาก แต่พอได้คุยกันกับเบนจามินที่โทรเข้ามาแล้วก็ชักรู้สึกเป็นห่วงคนที่อยู่กับเบนจามินมากกว่า ยิ่งฟังที่เบนจามินเล่าว่าอีกฝ่ายดูแลเบนจามินอย่างดีเพราะคิดว่าเป็นอังคารด้วยแล้ว

“ผมรู้สึกว่ามันไม่ชอบมาพากลยังไงไม่รู้”

อังคารเปรยๆหลังวางสายจากเพื่อนสนิท

“ยังไง?”

ตาณถามทั้งที่เขาเองก็คิดว่ามันชอบกลอยู่เหมือนกัน

“อยู่ๆวันนึงก็มีคนมาพาตัวผมไป บอกเป็นการคุ้มครองรักษาความปลอดภัยให้ แต่ไม่ยอมบอกว่าใครเป็นคนปองร้าย มันไม่แปลกหรือไงครับ”

 “อืม”

เรื่องนี้เดาได้ไม่ยากว่าคนที่พาเบนจามินไปตอนนี้อาจจะอยากปกป้องอังคาร แต่ในทางกลับกัน ก็อยากปกป้องคนที่คิดร้ายต่ออังคารด้วย

“ถ้าเรารู้ว่าผู้ชายที่พาคุณเบนไปเป็นใคร ก็อาจจะพอเดาได้ว่าคนที่ไม่หวังดีกับคุณเป็นใคร”

แต่เขมวรรณเองก็ระวังในเรื่องนี้ค่อนข้างมาก ทำให้จนถึงตอนนี้เบนจามินยังไม่รู้ชื่อของเขมวรรณเลยด้วยซ้ำ

“คุณลองให้คุณเบนแอบถ่ายรูปส่งมาให้ผม ผมจะให้คนลองสืบดู”

การสืบหาจากรูปถ่ายเป็นเรื่องไม่ง่ายนัก อาจจะต้องใช้เวลามากหน่อยแต่ก็คงไม่เกินความสามารถของตาณที่จะทำได้ หากแต่ยังไม่ทันจะสืบได้ความ ภาวรินก็เริ่มแผนการร้ายของเธอเสียก่อน ตัวตนของเขมวรรณจึงไม่ใช่ความลับที่ตาณจะต้องสืบหาอีกต่อไป...

 

 

“คนรักตัวจริง ตาณโดนสวมเขา? แน่ใจหรือว่าในท้องเป็นลูก?”

อังคารอ่านหัวข้อข่าวจากหนังสือพิมพ์แล้วกำมันไว้แน่น นอกจากข่าวที่เขียนด่าว่าอังคารอย่างสาดเสียเทเสีย ยังมีรูปภาพแสดงความสนิทสนมของผู้ชายสองคน และบทสัมภาษณ์พนักงาน  รีสอร์ทแห่งหนึ่งเกี่ยวกับความสนิทที่คงเกินกว่าเพื่อนของคนในรูปทั้งสอง

“ใจเย็นๆอัง คุณท้องอยู่นะ”

อังคารฟาดหนังสือพิมพ์ลงกับโต๊ะก่อนจะคว้าโทรศัพท์มาโทร อังคารคิดว่าตนเองคงยอมนิ่งเฉยต่อไปไม่ได้อีกแล้ว ที่ผ่านมาเพราะเป็นคนผิด แม้จะผิดด้วยความไม่รู้ แต่อังคารก็ทำผิดที่ข้องเกี่ยวกับคนที่มีคู่หมั้นอยู่แล้ว การรู้หรือไม่รู้ย่อมไม่ใช่ข้อแก้ตัว

เขาจึงเลือกที่จะเงียบ ไม่แก้ข่าว ไม่ดิ้นรน เรียกว่าอยู่อย่างเจียมเนื้อเจียมตัวก็ไม่ผิด ไม่ว่าใครจะว่าหรือกล่าวโทษเขาก็ไม่คิดเถียง เพราะเขาผิดจริงๆ แต่มาตอนนี้ เห็นทีจะยอมอีกไม่ได้ ข่าวที่เขียนสร้างความเสียหายให้กับชื่อเสียงของอังคาร ซึ่งแน่นอนว่ามันต้องส่งผลกระทบต่อภาพลักษณ์ของตาณไปด้วย ที่สำคัญอังคาร   ไม่พอใจตั้งแต่เบนจามินต้องมาติดร่างแหโดนพาไปไหนก็ไม่รู้มาตั้งแต่แรกแล้ว หากแต่พอติดต่อกันได้ เห็นว่าเพื่อนไม่ได้เดือดร้อน แถมท่าทางพออกพอใจอังคารก็ไม่เซ้าซี้เอาความ แต่ ณ เวลานี้ ต่อให้เบนจามินบอกว่าไม่เป็นไร อังคารก็คงต้องลงมือจัดการอะไรสักที

ตาณเองก็ไม่ได้นิ่งนอนใจ พอมีข่าวออกมาแบบนี้ วงจำกัดของคนคิดร้ายก็แคบเข้ามาจนเขาเดาได้ไม่ยากว่าเป็นฝีมือใคร   การตอบโต้จึงทำได้ไม่ยากเหมือนกัน

“เห็นข่าวหรือยัง”

อังคารวางสายโทรศัพท์สายแรกแล้วต่อสายหาเพื่อนที่คงจะยังไม่รู้ข่าว

“ข่าวอะไร”

เบนจามินงัวเงียลุกจากที่นอนเพราะยังเช้าอยู่มาก มองไปทางเก้าอี้ซึ่งอีกคนหนึ่งใช้นอนหลายวันมานี้ก็ว่างเปล่า สงสัยว่าอีกฝ่ายจะตื่นแล้วเลยชะเง้อหา แต่ก็ไม่เจอ

“ข่าวเราเอง เบนลองหาอ่านดูเถอะ”

เสียงเครียดๆของเพื่อนทำให้เบนจามินเริ่มเอะใจ เมื่อเขาวางสายจากเพื่อนแล้วก็เปิดหาข่าวอ่านทันที ส่วนทางอังคารหลังจากวางสายเบนจามินก็หันมาคุยกับตาณอย่างเคร่งเครียด

“ผมอยากจัดการเรื่องนี้เอง แต่จะต้องให้คุณช่วย คงต้องขอความร่วมมือด้วย”

“ได้สิ”

ตาณไม่ขัด แต่ก็อดที่จะเตือนไม่ได้

“ผมไม่ว่าและจะปล่อยให้คุณทำตามใจได้เต็มที่ แต่อย่าลืมว่าคุณท้องอยู่ ดูแลตัวเองกับลูกมากๆ อย่าเครียดเกินไป รับปากได้ไหมอัง”

“ครับ”

อังคารเองก็ไม่ได้คิดจะทำอะไรที่เสี่ยงต่อความปลอดภัยของตัวเองและลูกอยู่แล้ว


TBC

[fay 13]

 

[♠DekDoy♠]

อังคารลุยโลด

[mild-dy]

อังคารเดือดแล้วนะ รู้ยัง?

[ReiSei]

ยิ่งอ่านยิ่งรู้สึกว่าเขมน่ารัก เบนอย่าปล่อยให้หลุดมือนะ 
เรื่องข่าว งานนี้รอดูคนเงิบ หุหุ

[Phut]

งานนี้มีหน้าแหก
หมอเบนจีบเลยอย่าปล่อยเขมนะ

[greensnake]

ตอนนี้รู้สึกว่าหนูอังเด็ดเดี่ยวยิ่งกว่าตาณเสียอีก
ต้องใหัคุณแม่โมโห ทำไมถึงไม่ต่างคนต่างอยู่กันนะ
เขมจะรู้สึกยังไงถ้าเห็นข่าวแล้วรู้ว่ามันเป็นแผน
นี่ดีว่าไม่ได้คิดจะเอาชีวิต แค่เล่นข่าวให้เสียหาย
ไม่อย่างนั้นคนดีอย่างเขมคงรู้สึกผิดไปตลอดชีวิตแน่
แต่ในเมื่อผิดตัวแล้วก็ทำให้เป็นเรื่องถูกซะเลยสิ
ไม่ได้ยัดเยียดนะแต่หมอเบนคงต้องการคนดูแล
ตอนหน้ามาติดตามว่าหนูอังจะจัดการยังไง
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ

[nunda]

จัดการเลย Eนังภาวริน นิสัยเสียมาก
อยากตบอ่ะ บอกเลย!!

อีกเรื่อง ไหนๆข่าวก็ออกมาขนาดนี้แล้ว
ทำให้เป็นเรื่องจริงซะเลยซิ เขมเบน อิอิ ^^

[B52]

อังคารลุยเอง

[mukmaoY]

อยากเห็นเวอร์ชั่นคุณแม่ใจแกร่งเหมือนกันแฮะ

[uknowvry]

เอ๊า ลุยยยยยยบ

[junpa]

อังคาร จัดการมันเล้ยยยยยยยย
 

[ลิงน้อยสุดเอ๋อ]

อังคารสู้ๆตอบโต้ยัยนังงูพิษนั่นให้หงายเงิบไปเลย

[quiicheh.]

อังคารลุยยยยย
มาให้ข่าวมั่วๆงี้ได้ไง

[JUPJIB]

 ตอนที่ 18

“ข่าวบ้าอะไรวะ”

เบนจามินอ่านข่าวจากโทรศัพท์ อ่านไปได้เพียงแค่สิบบรรทัดก็ต้องปิดลงเพราะกลัวใจตัวเองว่าจะปาโทรศัพท์ทิ้งให้ต้องเสียเงินซื้อใหม่โดยใช่เหตุ

“ตื่นแล้วเหรอคุณ”

เขมวรรณเดินเข้าห้องมาพร้อมกับข้าวต้มกุ้งสองถ้วยและ    นมสดอีกหนึ่งแก้วเหมือนทุกวัน แต่วันนี้ไม่เหมือนทุกวันตรงที่คนบนที่นอนไม่ได้ยิ้มรับการบริการอย่างยินดีเช่นที่แล้วมา

“ใครเป็นคนบอกให้คุณพาผมมาหลบที่นี่”

คำถามที่เบนจามินไม่เคยเอ่ยปากถามทำเอาเขมวรรณชะงัก เขาเดินไปวางถ้วยข้าวต้มพร้อมนั่งลงบนเตียงข้างๆเบนจามิน

“ผมบอกไม่ได้”

เบนจามินส่งเสียงในลำคอ ในทีแรกเขาโกรธเขมวรรณมากทีเดียว ด้วยคิดไปว่าตนเองดูคนผิดไป คิดว่าเขมวรรณหลอกตนเอง แต่เมื่อได้เห็นหน้าตาและท่าทางของเขมวรรณ เขาก็ลดความโกรธลงเหลือแค่ความหมั่นไส้เท่านั้น เพราะจากรูปการเดาได้เลยว่าเขมวรรณโดนหลอกมาอีกทอด หรือพูดอีกทีก็คือโดนหลอกใช้นั่นแหละ

“คุณหาข่าวอ่านดูแล้วกัน เผื่อจะเปลี่ยนใจอยากบอกผม”

“ข่าวอะไร”

“ข่าวของอังคาร คุณลองหาอ่านดู!”

เบนจามินกระแทกเสียงใส่ เดินหนีเข้าห้องน้ำไปอย่างหงุดหงิด ทิ้งให้เขมวรรณมองตามด้วยความไม่เข้าใจ แต่อีกฝ่ายบอกให้ลองอ่านข่าว บางทีต้นตอของเรื่องคงมาจากข่าวที่ว่า เขมวรรณจึงลองเปิดหาข่าว ก่อนจะแทบหยุดหายใจเมื่อเห็นข่าวและรูปประกอบ

ข่าวว่าอังคารไม่มาปรากฏตัวที่งานเปิดตัวบริษัทใหม่ของตาณเพราะหนีตาณไปเที่ยวกับคนรักตัวจริง คงไม่น่าตกใจสำหรับเขมวรรณเท่าไหร่ หากไม่ใช่ว่าเขมวรรณคิดว่าตอนนี้คนที่อยู่กับเขาคืออังคาร และที่สำคัญ รูปภาพที่ใช้ประกอบข่าว เป็นรูปของตนเองและคนที่เพิ่งเดินหนีเข้าห้องน้ำไป

“เป็นไปไม่ได้”

เขาพึมพำ คนๆเดียวที่จะให้ความกระจ่างกับเขาได้ คนที่บอกให้เขาพาอังคารมาที่นี่ คนที่ได้ชื่อว่าเป็นคนรักของเขา

“ริน....”

เขมวรรณต่อโทรศัพท์ถึงหญิงสาวก่อนจะเอ่ยชื่อเธอด้วยน้ำเสียงคล้ายคนหมดแรง

“ทำไมถึงมีรูปผมกับคุณอังคารเป็นข่าวอย่างนั้น”

เขาภาวนาให้ภาวรินไม่รู้เรื่อง ภาวนาให้ข่าวนี้ไม่ได้เกิดจากน้ำมือคนรัก แม้ความหวังจะริบหรี่ เพราะทุกอย่างประจวบเหมาะเกินไป

“เห็นข่าวแล้วเหรอคะ”

เหมือนโลกถล่ม คำพูดและน้ำเสียงจากหญิงสาว มันทำให้คำภาวนาของเขมวรรณไม่เป็นผล

“ทำไมคุณทำแบบนี้ เด็กที่กำลังจะเกิดมาเขาไม่ได้มีความผิดอะไร”

สำหรับเขมวรรณ ข่าวอังคารที่สาดเสียเทเสียและการลงรูปอีกฝ่ายกับผู้ชายอื่นแล้วบอกว่าเป็นคนรักตัวจริง หรือบอกว่าเป็นพ่อตัวจริงของเด็กในท้องอังคาร มันคงไม่ใช่เรื่องใหญ่หากจะไม่ส่งผลกระทบอะไรต่อเด็กที่ยังไม่ทันได้ลืมตาดูโลกก็ต้องมามีมลทิน...   มันเป็นการสร้างตราบาปให้คนไม่มีความผิด แถมยังเป็นมลทินที่ไม่ใช่ความจริงเสียอีก

“แล้วรินล่ะคะ รินผิดอะไร”

แน่นอนว่าถ้านับเฉพาะเรื่องหมั้น ภาวรินก็ไม่ผิดอะไรจริงๆเพราะแม้เธอจะมีเขมวรรณ แต่ภาวรินก็ไม่เคยคิดจะถอนหมั้นหรือยกเลิกงานแต่งงาน แต่ตาณกับอังคารก็แค่เลือกเดินอีกทางที่ภาวรินเห็นว่าไม่ถูกไม่ควร จะบอกว่าพวกเขาผิดก็ว่าไม่ได้เต็มปากเช่นกัน ในเมื่อพวกเขาก็แค่เลือกความรัก ส่วนภาวรินเลือกผลประโยชน์  มันไม่มีใครผิดหรือถูก มันก็แค่ความเชื่อของแต่ละคนแตกต่างกันไป

แต่เรื่องข่าวที่ออกมา ภาวรินทำผิดอย่างไม่มีข้อแก้ตัวใดๆ ที่จะเอามาใช้เป็นเหตุผลของการกระทำ การแก้แค้นใช้เป็นเหตุผลไม่ได้ เพราะมันเป็นเรื่องของอารมณ์ล้วนๆ

“คุณไม่ผิด แล้วผมล่ะริน ผมผิดหรือคุณถึงทำแบบนี้กับผม”

“คุณผิดสิ คุณเองก็จะทิ้งรินไป จะทำเพื่อรินเป็นครั้งสุดท้ายไม่ได้หรือไงคะ ช่วยให้รินหายเจ็บใจสักครั้ง คุณยังรักรินไม่ใช่หรือ ทำเพื่อรินเพียงเท่านี้เอง”

“คุณก็เลยหลอกใช้ผม”

เขมวรรณไม่คิดมาก่อนว่ามันจะเจ็บมากขนาดนี้ ตอนที่พยายามตัดใจ ตอนที่บอกว่าจะออกจากคอนโด ตอนนั้นเขายังไม่เจ็บมากเท่าตอนนี้ ตอนที่รู้ว่าคนที่ตนเองรักและหวังดีด้วยมาตลอดหลอกใช้ตนเองให้เป็นเพียงแค่เครื่องมือแก้แค้น เป็นแค่เครื่องมือทำลายคนอื่น...

“ถ้าคุณจะโทรมาแค่นี้ รินไม่มีอะไรจะพูดหรอกค่ะ ข่าวก็ลงไปแล้ว ตอนนี้กลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้แล้วล่ะค่ะ ยังไงก็ขอบคุณเขมนะที่ทำให้มันออกมาสมบูรณ์แบบ”

ไม่มีความรู้สึกผิดหรือวี่แววว่าเธอจะขอโทษ เขมวรรณพูดไม่ออก เขากดวางสายก่อนจะนั่งเหม่อมองกำแพง ไม่คิดเลยว่าคนที่เขารักจะเป็นคนร้ายกาจถึงเพียงนี้ เขาพยายามคิดหาทางกู้ชื่อเสียงให้อังคารเพื่อชดใช้ แต่คิดอย่างไรก็คิดไม่ออก ข่าวออกไปแล้วตอนนี้ต่อให้พูดความจริงออกไปเท่าไหร่ก็เป็นได้เพียงคำแก้ตัวเท่านั้น

“ผมขอโทษ”

คำที่ออกจากปากเป็นคำแรกของเขมวรรณเมื่อเห็นอีกคนออกมาจากห้องน้ำคือคำขอโทษ ถึงจะไม่ได้ตั้งใจ แต่ก็ต้องยอมรับว่าชื่อเสียงของอังคารต้องมามัวหมองลงก็เพราะเขา

“คุณจะบอกได้หรือยังว่าใครเป็นคนให้คุณพาผมมาที่นี่”

ที่เขมวรรณคุยโทรศัพท์เมื่อครู่นี้เบนจามินก็ได้ยิน แต่ก็ยังออกมาถามอีกครั้งเพื่อให้มั่นใจว่าสิ่งที่คิดเกี่ยวกับเขมวรรณนั้นถูกต้องจริงๆ

“ริน...ผมหมายถึงภาวรินเป็นคนบอกให้ผมพาคุณมาที่นี่”

เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว แม้ไม่อยากบอกเขมวรรณก็ต้องบอก อย่างน้อยๆบอกไปอังคารจะได้รู้ว่าต้องรับมือใคร

“หมายถึงคุณภาวรินที่เป็นอดีตคู่หมั้นคุณตาณ?”

เขมวรรณพยักหน้า สายตามองออกไปนอกหน้าต่าง เตรียมรับคำถามที่กำลังจะตามมา ซึ่งเบนจามินก็ถามอย่างที่เขาคิดจริงๆ

“คุณเป็นอะไรกับเธอ”

เขมวรรณไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไร จะให้บอกว่าเป็นคนรัก อดีตคนรัก เพื่อน หรืออะไรถึงจะเหมาะสม

“พูดความจริงมาเถอะครับ”

“...ผมกับรินเป็นคนรักกัน”

“ห๊ะ?”

เบนจามินมองเขมวรรณราวกับไม่เชื่อสายตา

“บอกอีกทีสิ คุณว่าคุณเป็นอะไรกับเธอนะ”

“คนรัก จะเรียกอย่างนั้นก็ได้มั้งครับ”

อย่างน้อยๆในความคิดของเขมวรรณ ทั้งคู่ก็เป็นคนรักกัน แม้ไม่แน่ใจเลยว่าภาวรินคิดอย่างนั้นบ้างหรือเปล่า ทางเบนจามินแทบกุมขมับ เขมวรรณเป็นคนรักของภาวริน ท่าทางจะไม่ใช่เพิ่งเป็น คาดว่าตอนที่ยังหมั้นกับตาณ ภาวรินก็คงมีเขมวรรณอยู่ตลอด... ตาณก็มีคนอื่น ภาวรินก็มีคนอื่น นี่ถ้าแต่งงานกันไปทั้งสองคนจะหาความสุขจากชีวิตคู่ได้ไหมเนี่ย

“คุณรู้รึเปล่าว่าคุณภาวรินมีคู่หมั้น”

“อืม”

“รู้แต่ก็ยังคบ?”

น้ำเสียงเบนจามินแสดงความผิดหวังอย่างเห็นได้ชัดจนคนฟังอดรู้สึกหงุดหงิดไม่ได้ เขมวรรณรู้ว่าตัวเองผิด เขาเลือกเองจึงไม่คิดโทษใครในความผิดของตน เขาเลือกที่จะทำเพราะรัก แต่ก็ใช่ว่าจะชอบให้ใครมาตอกย้ำ โดยเฉพาะในขณะที่อยู่ในอารมณ์แบบนี้

“คุณเองต่างจากผมตรงไหน”

“คุณอย่าพาล”

เบนจามินรู้ว่าเขมวรรณอารมณ์ไม่ดีในหลายๆเรื่อง แล้วกำลังเอาทุกเรื่องมาลงที่เขา

“แล้วอีกอย่างอย่าเหมารวมว่าคนอื่นเขาจะเหมือนตัวเองไปเสียหมด”

เบนจามินชักโมโหขึ้นมาเหมือนกันทั้งจากการพูดจาของเขมวรรณ ที่พูดคล้ายกับจะต่อว่าอังคาร และเพราะผิดหวังในตัวเขมวรรณ ซึ่งเรื่องหลังเบนจามินรู้ว่าไม่ใช่ความผิดของเขมวรรณ เบนจามินคิดไปเองว่าเขมวรรณเป็นคนดี ทั้งๆที่ยังไม่ได้รู้จักกันเท่าไหร่ เขมวรรณก็ไม่เคยบอกว่าตนเองเป็นคนดี เบนจามินคิดเองเออเองทั้งสิ้น

แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ เขมวรรณยังพาลมา เบนจามินก็จะพาลไปเช่นกัน

“คุณหมายความว่ายังไง”

เขมวรรณยังไม่เข้าใจที่อีกฝ่ายพูด เขาไม่คิดว่าอังคารจะต่างกับตัวเอง คงคบกับตาณเพราะรัก เพราะรักจึงยอมทั้งที่รู้ว่าคนรักมีคู่หมั้นอยู่แล้ว

“ผมจะบอกให้ ความต่างมันอยู่ตรงรู้กับไม่รู้นี่แหละ”

“ผมไม่เข้าใจ”

เบนจามินถอนหายใจ พยายามคิดว่าจะอธิบายอย่างไรเขมวรรณจึงจะไม่จับได้ว่าตนเองไม่ใช่อังคาร อันที่จริงเขาจะเฉลยออกไปเลยก็ย่อมได้ว่าตัวเองไม่ใช่อังคาร แต่เรื่องมันยังไม่จบ ตอนนี้พวกเขาได้เปรียบตรงความเข้าใจผิด หากบอกเขมวรรณไป ไม่มีอะไรมารับรองได้เลยว่าอีกฝ่ายจะไม่เอาไปบอกภาวริน

“เอาสั้นๆง่ายๆนะ คุณตาณไม่เคยพูดว่ามีคู่หมั้น”

“แต่ใครๆก็รู้...”

คนฟังยักไหล่

“ไม่ทุกคนหรอกคุณ โดยเฉพาะที่โรงเรียนเอกวิทย์ ไปลองถามดูเถอะ เชื่อผมว่ารู้นับคนได้”

ตาณกับภาวรินเป็นคนดังของสังคมก็จริง แต่ก็ไม่ใช่จุดศูนย์กลางของสังคม โลกไม่ได้หมุนรอบตัวพวกเขา มีคนรู้และสนใจก็ต้องมีคนไม่รู้และไม่สนใจเช่นเดียวกัน แล้วอังคาร เบนจามิน และอีกหลายๆคนในโรงเรียนเอกวิทย์ก็เป็นอย่างหลังเสียด้วย

“คุณหมายความว่าถ้าคุณรู้ก่อน คุณจะเลิกกับคุณตาณอย่างนั้นหรือ”

เบนจามินพยักหน้าแทนอังคารด้วยความมั่นใจ

“ไม่ใช่แค่ว่ารู้ก่อนหน้านี้แล้วจะเลิก ผมจะบอกให้ว่าถึงมีลูก ก็ยังจะขอเลิกอยู่ดี”

“แต่คุณก็ไม่เลิกนี่”

“ไม่ใช่ไม่เลิก แต่คุณตาณไม่ยอมเลิกต่างหาก เขาไม่ยอมเลิกตั้งแต่ยังไม่รู้เรื่องลูกด้วยซ้ำ”

เหตุผลที่ตาณไม่ยอมเลิกไม่ใช่เรื่องลูก เขมวรรณไม่ต้องถามก็รู้ว่าเหตุผลของตาณคือรัก อีกฝ่ายรักอังคารมากเสียจนยอมยกเลิกงานแต่ง และถอนหมั้นคู่หมั้นที่หมั้นกันมาหลายปี ยอมเลิกทั้งที่รู้ดีว่าจะต้องเสียหลายสิ่งหลายอย่างไป

ตาณเลือกในทางที่ภาวรินไม่เลือก

เขมวรรณอดอิจฉาอังคารไม่ได้ที่เป็นคนที่ถูกรักมากมายขนาดนั้น ถ้าภาวรินเลือกทางเดียวกับที่ตาณเลือกเขาคงมีความสุขมาก...แต่มันก็เป็นไปไม่ได้ ไม่ว่าจะมีตาณหรือไม่มี ภาวรินก็ไม่เลือกเขมวรรณ

“...เรื่องข่าว ผมขอโทษจริงๆ”

สุดท้ายเขาก็เป็นอะไรไม่ได้นอกจากเครื่องมือที่ภาวรินเอาไว้ทำร้ายคนอื่น เขมวรรณอยากรู้นักว่าเขาเคยมีความหมายต่อภาวรินบ้างหรือเปล่า...หรือเป็นเพียงแค่คนแก้เหงาที่ภาวรินผูกมัดเอาไว้ด้วยคำว่ารัก

นอกจากจะต้องเสียความรู้สึกที่โดนคนที่ตนเองรักหลอกใช้ เขมวรรณยังต้องละอายใจที่สร้างความแตกแยกให้ครอบครัวคนอื่นอีก หากแม่ของเขารู้...ท่านคงเสียใจมาก

“คุณอยากไถ่โทษไหม”

เบนจามินยืนกอดอก เอ่ยถามอย่างเอาจริงเอาจัง

“ไถ่โทษ?”

“ใช่ ไถ่โทษ”

“คุณจะให้ผมทำอะไร”

“ผมยังบอกไม่ได้ แต่เอาเป็นว่า ผมบอกให้คุณทำอะไร   คุณก็ทำตามที่ผมบอกแล้วกัน”

เขมวรรณเงียบไปชั่วขณะ เขาไม่มั่นใจในท่าทางของคนตรงหน้า ลางสังหรณ์มันบอกว่าหากเขาตอบตกลงจะต้องมีเรื่องยุ่งยากตามมาไม่จบสิ้นแน่ๆ แต่เขามีทางเลือกอีกหรือ

ไม่ว่าจะตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ แต่เขาก็เป็นต้นเหตุให้เกิดความเสียหายต่ออังคารและครอบครัวไปแล้ว

“ได้ ผมยินดีจะทำตามที่คุณบอกทุกอย่าง หากมันจะชดเชยความผิดของผมได้

 TBc



 

[mukmaoY]

เบนจะพาเขมวรรณไปเชือด   

[ลิงน้อยสุดเอ๋อ]

เขมเป็นคนที่ซื่อจริงๆๆๆๆ
เอาใจช่วยน่ะ

[Phut]

หมอ!หมอจะทำไรอ่ะ ฮึ้ย!!มาต่อไวๆเด้อ

[ceylon]

คู่นี้มันยังไงๆอยู่นา