หัวข้อ: man and child ซีรี่ส์*Love Just Ain't Enough(แนวM-Preg) END

[mild-dy]

อ่านตอนนี้ละฮาคู่นี้มากเลยยยย
คนนึงเข้าใจผิด อีกคนถูกใจหน้าตา
555

[DoubleBass]

เขม น่ารักน่าเอ็นดูจัง~~~

[sukaz]

เลิกรักอิ๊บร้านั้น มารักกับหมอดีกว่า สนับสนุนให้ชายได้ชายอย่างเป็นทางการ

[meili run]

ใโนไปไกลนะคะ  จับผิดตัวแล้วคุณ!!!!!!!!!!!!!!!

[Yara]

การเป็นคนดี ที่ดีขนาดนี้ เขมไม่เหมาะกับภาวรินจริงๆ นั่นหล่ะ

[nunda]

อ้าว.. เป็นงั้นไป 5555++
จะมีคู่ใหม่เกิดขึ้นในวงการรึเปล่าเนี่ย อิอิ ^^

[quiicheh.]

ยัยรินแผนสูงอีกละ
ไหนๆก็จับมาผิดเขมก็มาปลูกรักกะเบนนะ555
โอ้ยยยยขอให้อังปลอดภัย
กำลังท้องกำลังไส้ ;_;

[mukmaoY]

เบนเอ๋อ น่ารักดี
ใจง่ายนะเรา55

[IIMisssoMII]

สงสัยมี คุ่ใหม่อีกล่ะ

[ลิงน้อยสุดเอ๋อ]

เชียร์หมอเบนกับเขม
คนดีต้องได้คู่กะคนดี

[wikawee]

เบนจัดการ เอาให้อยู่    ถ้าหน้าตาของเขมจะถูกใจ ก็จับเค้าเลย ฮ่าๆๆๆๆๆ  

[sirin_chadada]

เบนกับอังรูปร่างคล้ายกันเหรอ เขมถึงเข้าใจผิด
เป็นคู่ที่ดูจะน่ารัก
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ้า

[Xhunters]

ภาวรินเป็นผู้หญิงเห็นแก่ตัวอ่ะ 

[saruwatari_guy]

ตอน 14 นี่กลัวดราม่า แต่พออ่านตอนนี้จบแล้ว .....ขอขำ ได้ไหมคะ 55555 โอ้ย แต่ดีแล้ว ดีแล้ว

[seraty]

  :seng2ped:เงิบแดกค่ะคุณผู้เขียน..เจอบทละครสั้นเข้าไป...อารมณ์แบบไม่จบตอน...ไม่ต่อเนื่องเนื้อหาโดนตัดฉับเนื้อเรื่องขาดตอนไม่สมบูรณ์...โดยรวมเเล้วพร้อตเรื่องน่าติดตาม.แต่อยากให้ปรับปรุงเรื่องเนื้อหาอยากให้จบในตอนหากว่าคุณเห้นว่าเเค่ไม่กี่บรรทัดเรียกว่าจบตอนเดล้วตัดฉับเำื่แเรียกเรตติ้งเหมือนในละคร.เราขอบอกว่า "มันไม่น่าติดตามเลย"เพราะเนื้อหามันขาดหายอย่างละครพักโฆษณาห้านาทีก้อต่อเนื่องแต่บทของคุณตัดฉับเเล้วพักเรื่องไป7-10วันหรือมากกว่านั้น(เข้าใจนะว่าไม่มีสต้อกเรื่องต้องใจเย็นๆในหารรอคอยอ่าน)แต่หายไปนานขนาดนั้นดรื่องราวในตอนก้อน่าจะยาวกว่านี้หน่อยเรื่องจะได้ไม่ขาดตอนคนอ่านจะได้ไม่รุ้สึกว่าคนเขียนลอยแพคนอ่านให้ค้าง......เม้นเยอะขนาดนี้เพราะเรารุ้สึกอินกับเรื่องนะ...สู้ๆๆนะ

[gayraygirl]

เอาละซิ อยากจะฮาสมน้ำหน้ายัยรินเหลือเกิน ขอให้กรรมตามแกทันด้วยเถอะ
ส่วนอังตัวจริงขอให้อย่าเกิดเรื่องเลย ให้ตาณดูแลให้ดีทั้งอังทั้งลูกนั่นแหละ
ส่วนคุณหมอเบนถูกใจเขมแล้วก็เดินหน้าโลด

[sang som]

เขมมีคู่ซะทีเบื่อยัยภาวริน

[่jum]

  แปะไว้ก่อนค่า

[Celestia]

เอาภาวรินไปเก็บแล้วส่งคุณเขมมาคู่หมอเบนดีกว่าค่ะ หุหุ

[JUPJIB]

ตอนที่ 16




        เขมวรรณมองห้องอย่างไม่ค่อยชอบใจเท่าไหร่ มันไม่มีอะไรเลย มีแต่เตียงนอน แม้แต่โซฟาซักตัวก็ไม่มี ห้องแบบนี้ไม่ควรให้คนสองคนที่ไม่ได้มีความสัมพันธ์ใดๆกันอยู่ด้วยกัน ใจนึกสงสัยเล็กๆ แต่ด้วยความเชื่อใจคนรักที่มีมากกว่าจึงปัดความสงสัยใดๆทิ้งไป เขาไม่อยากคิดไม่ดี ถึงอย่างไรภาวรินก็เป็นคนที่เขารัก แล้วภาวรินก็บอกล่วงหน้าแล้วว่าห้องไม่ได้กว้าง เธอให้เหตุผลว่าการมาพักที่ ไม่ค่อยแพงนี้จะทำให้พวกเขาไม่เป็นที่สะดุดตา

“ผมขอไปอาบน้ำหน่อย คุณก็โทรศัพท์ตามสบายนะ”

แต่เบนจามินไม่ได้โทรศัพท์อย่างที่คิดตั้งแต่ทีแรก เขาเลือกจะส่งข้อความไปหาตาณเพื่อแจ้งเรื่องทั้งหมดแทน ตาณโทรกลับมาอย่างรวดเร็ว ถามว่าเขาอยู่ที่ไหนจะให้คนมารับเพราะตาณไม่ไว้ใจคนที่เขามาด้วย แต่เบนจามินปฏิเสธ เขาคิดว่าอีกฝ่ายต้องรู้อะไรอีก การอยู่ตรงนี้อาจจะได้เรื่องมากกว่าไปงมสืบ ตาณอยากค้าน แต่ก็ต้องยอมรับการตัดสินใจของเบนจามิน เขาได้แต่บอกให้ระวังตัวเพราะคนที่พามาอาจจะไม่หวังดีอย่างที่เห็น เบนจามินไม่คิดว่าตนเองจะมองคนผิดแต่ก็รับปากว่าจะระวัง เขาไม่ใช่คนทระนงจนจะกลายเป็นโง่ สี่เท้ายังรู้พลาด นักปราชญ์ยังรู้พลั้ง ระวังไว้ก่อนก็ไม่ผิดนี่นา

เขมวรรณออกมาจากห้องน้ำหลังจากเบนจามินวางโทรศัพท์ไปแล้วครู่หนึ่ง เขาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อย กำลังจะบอกให้อีกคนไปอาบบ้าง แต่กลับโดนถามขึ้นมาเสียก่อน

“ผมออกไปเล่นน้ำได้ไหม”

เบนจามินมองเขมวรรณอย่างมีความหวัง แต่เขมวรรณไม่กล้าเสี่ยง

“คุณลงน้ำได้หรือ กำลังท้อง”

แล้วเขาก็เป็นห่วงเด็กในท้องด้วย

เบนจามินจิ๊ปาก ถ้าเป็นคนท้องจริงๆก็อาจจะไม่ควรลง แต่เขาไม่ได้ท้องเสียหน่อย

“แต่ผมอยากเล่น”

“มันอันตราย”

เขมวรรณดุ แต่ท่าทางเบนจามินจะดื้อไม่ฟังแน่ๆ และเขาก็ไม่อยากเสี่ยงให้อีกฝ่ายหนีออกไปเล่นคนเดียว

“คุณแน่ใจหรือว่าคุณเล่นน้ำได้”

เบนจามินพยักหน้า แน่เสียยิ่งกว่าแน่ ก็เขาเป็นชายหนุ่มที่สุขภาพร่างกายแข็งแรงดี และไม่ได้ท้องอย่างที่อีกฝ่ายเข้าใจ ดังนั้น เล่นน้ำทะเลได้แน่นอนร้อยเปอร์เซ็นต์

“งั้นก็ได้”

เขมวรรณยอมให้ ดูแดดกำลังร่มพอดี คนก็เยอะพอสมควร การจะกลมกลืนไปด้วยกันกับนักท่องเที่ยวคนอื่นๆคงไม่ใช่เรื่องยาก ได้เล่นน้ำแล้วเขาก็หวังว่าอีกฝ่ายจะผ่อนคลาย เขมวรรณไม่อยากให้คนที่เขาพาตัวมาเครียด...ถึงดูท่าอีกฝ่ายจะไม่ค่อยเครียดอย่างที่เขาคิดก็เถอะ

“อย่าเล่นนานนักนะครับ”

เขากำชับ ก่อนจะปล่อยให้เบนจามินเล่นน้ำตามสบาย ส่วนตัวเขมวรรณดูอยู่ใกล้ๆ คอยระวังรอบๆตัวเผื่อมีอะไรไม่ชอบมาพากลจะได้ไหวตัวทัน

เบนจามินเล่นน้ำได้แค่ชั่วโมงเดียวพระอาทิตย์ก็ใกล้ตกและอากาศก็เริ่มเย็น เขมวรรณจึงเรียกให้ขึ้น ซึ่งเบนจามินก็ยอมขึ้นจากทะเลแต่โดยดีเพราะรู้สึกหนาวอยู่เหมือนกัน

“อาหารทะเลใช่ไหมครับ”

เดินไปยังไม่ทันถึงบ้านพักเบนจามินก็หันไปถามอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยจนคนฟังตามไม่ทัน

“ครับ?”

“ผมหมายความว่า เย็นนี้เป็นอาหารทะเลใช่ไหม”

อย่างที่รู้ๆเบนจามินเป็นคนมีความสุขกับการกินมาก     พอขึ้นจากทะเลจึงไม่แปลกที่จะถามหาของกินเลย

“ไปกินที่ร้านคงไม่สะดวก”

เขมวรรณก็อยากตามใจคนที่เขาคิดว่ากำลังตั้งครรภ์อยู่หรอก แต่เพื่อความปลอดภัยไม่ควรอย่างยิ่งที่จะไปนั่งกินที่ร้าน

เบนจามินนิ่วหน้า พอดีเดินมาถึงหน้าบ้านพักเจ้าตัวจึงไม่ได้พูดอะไร เบนจามินเคาะทรายที่เท้าแล้วล้างทรายออกก่อนจะเดินเข้าบ้าน เขมวรรณเองก็ทำเหมือนเบนจามินเช่นเดียวกัน

“นะครับ”

มาทะเลทั้งทีเบนจามินจะพลาดอาหารทะเลได้อย่างไร

“คือเรื่องนั้น...”

“นะคุณนะ ผมอยากกินจริงๆ”

เขมวรรณถอนหายใจ พอเจอลูกอ้อนก็ขัดไม่ลง ยิ่งคิดว่า  อีกฝ่ายกำลังท้องกำลังไส้ สุดท้ายเขาก็ตัดใจบอกจะพาไปกินที่ร้านดัง เขาคิดว่าไม่น่าจะเป็นปัญหาเพราะแม้จะต้องคอยระวัง แต่จากที่สังเกตดูทั้งวันที่ผ่านมา เขายังไม่เห็นใครตามมาเลยสักคน

“งั้นผมไปอาบน้ำก่อนนะ”

พอได้ตามต้องการเบนจามินก็หน้าบานกุลีกุจอไปอาบน้ำ แต่งตัว เขมวรรณมองตามแล้วได้แต่ส่ายหน้า ท่าทางเหมือนเด็กๆ เขาคิดไม่ออกเลยว่าคนนิสัยอย่างนี้จะไปเป็นพ่อเป็นแม่คนได้อย่างไร

“แต่ก็ไม่ใช่เรื่องของเราล่ะนะ”

เลิกคิดแล้วหันไปสนใจสภาพภายในบ้านพัก ห้องขนาดเล็กนี้แทบไม่มีที่พอให้เขมวรรณได้ปูที่นอนบนพื้นด้วยซ้ำ หากเป็นผู้ชายคนอื่นเขมวรรณคงไม่ตะขิดตะขวงใจที่จะนอนเตียงเดียวกัน แต่นี่ อีกฝ่ายเป็นผู้ชายที่เป็นภรรยาคนอื่น จะให้ทำอย่างนั้นก็คงไม่ดี

“เฮ้อ...”

เขาถอนหายใจออกมาอีกที สงสัยคงต้องไปยกเก้าอี้นอนที่หน้าบ้านเข้ามานอนเสียแล้ว ถึงจะดูไม่สบายตัวไปหน่อย แต่ก็คงดีกว่านอนเตียงเดียวกัน หรือต้องนอนขดตัวบนพื้น

 

00028555_105012.gif

 

ตาณอ่านข้อความจากเบนจามินซ้ำอีกครั้งขณะนั่งรถ    กลับบ้าน เขาไม่รู้จะบอกกับอังคารอย่างไรดีเรื่องเบนจามิน ไม่ใช่ว่าพูดตรงๆไม่ได้ แต่เขาไม่อยากให้อังคารคิดมาก ถ้ารู้ว่าเรื่องของตัวเองทำให้เพื่อนต้องมาเดือดร้อนไปด้วยอังคารคงไม่มีทางนิ่งเฉยอยู่ได้ แต่จะไม่บอกหรือบอกไม่หมดก็อาจจะเป็นเรื่องใหญ่โต...สุดท้ายตาณก็ตัดสินใจว่าควรบอกไปตามตรง

ปกติแล้วอังคารไม่ใช่คนยอมคนเสียทีเดียว เป็นคนที่สามารถจัดการอะไรได้ด้วยตัวเอง ไม่ว่าจะปัญหาเล็กหรือใหญ่อังคารก็กล้าเผชิญหน้าและฝ่าฟันมันไปได้ด้วยตัวเองเสมอ เจ้าตัวไม่เคยมีเรื่องอะไรต้องให้ตาณช่วยเลย หากจะมีเรื่องไหนที่ทำให้เสียความมั่นใจและหลุดจากความเป็นตัวของตัวเองมากที่สุดก็เห็น    จะเป็นเรื่องของตาณนี่เอง สำคัญที่สุดคืออังคารรับไม่ได้ที่ตัวเองเป็นเหมือนมือที่สาม

หากอังคารมีจิตสำนึกหรือความรู้สึกผิดชอบชั่วดีน้อยกว่านี้สักนิดเจ้าตัวคงปล่อยผ่านและใช้ชีวิตอย่างมีความสุขได้ไปแล้ว

“ทำไมทำหน้าแบบนั้นครับ”

เห็นตาณทำหน้าเหนื่อยๆยามเข้ามานั่งในบ้านอังคารจึงถามไถ่ด้วยความเป็นห่วง กิจการใหม่ของตาณไปได้ดีก็จริงแต่อะไรมันยังไม่อยู่ตัวและยังไม่มั่นคงพอจะวางใจได้

“คุณเบนส่งข้อความมาว่ามีคนคิดไม่ดีกับคุณ”

“เบน?”

อังคารทวนคำอย่างงงๆ เบนจามินเป็นหมอ เจ้าตัวจะมารู้เรื่องใครไม่หวังดีกับตนได้อย่างไร แค่ประโยคเริ่มต้นก็ดูไม่ปกติแล้ว

“มีคนพาคุณเบนไปหลบ อีกฝ่ายคิดว่าคุณเบนเป็นคุณ”

อังคารตกใจและแปลกใจไปพร้อมๆกัน เบนจามินกับตนเองไม่ได้มีส่วนไหนคล้ายกันเลย ไม่ว่าจะบุคลิก รูปร่าง หน้าตา นิสัย หรือแม้แต่เสียง แต่กลับมีคนเข้าใจผิดได้...

“เบนปลอดภัยดีใช่ไหมครับ”

ตาณพยักหน้า

“ปลอดภัยดี ผมได้คุยด้วยแล้ว ดูเหมือนคนที่พาคุณเบนไปจะไม่ได้หวังร้าย คุณเบนยังสามารถติดต่อผมได้แล้วก็ท่าทางไม่ทุกข์ร้อนแสดงว่าไม่มีอันตรายอะไร”

อังคารนึกขึ้นได้ว่าเบนจามินโทรมาบอกเขาเหมือนกันว่าจะไปธุระสักหลายๆวัน น้ำเสียงไม่ได้ร้อนรนหรือน่าสงสัย คงจะปลอดภัยจริงอย่างที่ตาณว่า ถือว่ายังสามารถวางใจได้บ้าง แต่วางใจเรื่องเพื่อนได้ไม่นานคิ้วของอังคารก็ขมวดเข้าหากันก่อนจะเอ่ยถาม

“ใคร?”

อังคารถามเสียงเรียบๆ ทั้งที่รู้ดี ตนเองไม่มีศัตรูที่ไหน คนที่คิดปองร้ายอังคารที่เบนจามินว่า สาเหตุคงไม่พ้นมาจากเรื่องตาณ

ตาณแอบยิ้ม

ตั้งแต่มีเรื่องเขาไม่ได้เจออังคารโหมดนี้เลยจนมาตอนนี้ อังคารที่จริงจัง ไม่ยอมคนแต่ก็ไม่ก้าวร้าว บุคลิกนี้ของอังคารนี่เองที่ทำให้เขาประทับใจ ช่วงหลังมาอาจจะเพราะมีแต่เรื่องทำให้อังคารรู้สึกผิด ความมั่นใจที่เคยมีจึงเหมือนจะหายไป

“ยิ้มอะไรของคุณ”

“เปล่า...ผมไม่แน่ใจว่าใครที่จ้องจะทำร้ายคุณ”

“คงไม่ใช่ที่บ้านคุณใช่ไหม”

ตาณส่ายหน้าแทบจะทันที

“ไม่ใช่แน่นอน”

“งั้นคู่หมั้นคุณ”

คราวนี้ตาณนิ่ง เพราะมีความเป็นไปได้ว่าคนที่ปองร้ายอังคารอาจจะเป็นคนของภาวริน ถึงไม่ใช่ตัวภาวรินเอง ก็อาจจะเป็นคนทางบ้านภาวรินก็ได้

“ช่วงนี้คุณอยู่ที่บ้านไว้ อย่าออกไปไหน”

อังคารไม่เถียงหรือคัดค้าน ตัวเขาไม่ใช่ของเขาแค่คนเดียว จะทำอะไรย่อมต้องคิดถึงลูกให้มากเข้าไว้

“คุณช่วยจับตาดูคู่หมั้นคุณด้วย”

ตาณขยับเข้าไปหาแล้วจับมืออังคารไว้

“ต้องบอกว่าอดีตคู่หมั้นสิ ผมแต่งงานแล้วนะจะมีคู่หมั้นอีกได้ยังไง”

อังคารทำเสียงในลำคอแต่ก็ไม่ได้ดึงมือออกจากการกอบกุมของอีกฝ่าย แสดงว่าเจ้าตัวไม่ได้ไม่พอใจการกระทำหรือคำพูดของตาณอย่างจริงจังนัก

แม้ทั้งสองคนจะไม่ได้พูดกันอีกในเรื่องที่มีคนมาปองร้าย แต่ทั้งอังคารและตาณต่างก็ไม่ได้นิ่งนอนใจ

 

00028555_105012.gif

 

เขมวรรณมองคนที่สั่งอาหารมากมายหลายหลากมาแล้วก็ต้องแอบถอนหายใจ เบนจามินไม่ได้ตัวเล็กบอบบางแต่ก็ไม่ได้ตัวใหญ่มากหากเทียบกับเขา อาหารที่สั่งไปเขมวรรณบอกเลยว่าเขาคนเดียวไม่มีทางกินหมด แล้วอย่างเบนจามินจะกินหมดได้อย่างไร ใจอยากจะห้ามปรามอีกฝ่ายอยู่หรอก แต่เมื่อคิดว่าอาจจะเพราะท้องคนตรงหน้าถึงได้สั่งอาหารมามากขนาดนั้นเลยได้แต่ปล่อย  เลยตามเลย

“คุณสั่งอะไรอีกไหม”

เขมวรรณส่ายหน้าปฏิเสธ เบนจามินก็พอจะเข้าใจได้อยู่ว่าเขมวรรณคิดอะไร ด้วยอีกฝ่ายไม่ใช่คนแรกที่ทำท่าอ่อนใจเมื่อเห็นเขาสั่งอาหาร

เบนจามินไม่ได้มาทะเลนานแล้ว อาหารทะเลสดๆก็ไม่ได้ลองมานานโข พอมีโอกาสเลยสั่งมาทุกอย่างที่อยาก เขาไม่หวังหรือคิดว่าเอาไว้ค่อยสั่งกินมื้อต่อไป ด้วยเขมวรรณอาจจะพาเขากลับ  ปุ๊บปั๊บก็ได้ มื้อนี้มีโอกาสก็ต้องฉวยโอกาสไว้ก่อน

“คุณสั่งมาเยอะมาก เสียดายเงิน”

เบนจามินยักไหล่

“เสียดายคุณก็ช่วยผมกินสิ”

“ผมไม่มีนโยบายกินให้หมดเพราะความเสียดาย”

“อ้อ”

เบนจามินรับคำพูดนั้นยิ้มๆ

อาหารค่อยๆทยอยมา เบนจามินกินนั่นนิดนี่หน่อยอย่างมีความสุข อันไหนถูกปากก็กินมากหน่อย อันไหนไม่ถูกปากก็ชิมคำสองคำแล้วไม่เหลียวแลอีก

เขมวรรณเองก็นั่งกินไปเงียบๆ จานไหนที่เบนจามินไม่ค่อยแตะเขาก็จะยกมาไว้ฝั่งตัวเองแล้วเลื่อนเอาจานที่อีกฝ่ายตักบ่อยๆไปให้แทน

เบนจามินสังเกตเห็นการกระทำของเขมวรรณแล้วก็อมยิ้ม เขมวรรณเป็นผู้ชายแบบที่เบนจามินชอบจริงๆ ทั้งหน้าตา แล้วก็นิสัยเท่าที่เขาเห็น บอกเลยว่าเบนจามินถูกใจอีกฝ่ายเอามากๆ

“อันนี้อร่อย”

พอเห็นว่าเขมวรรณเอาแต่กินอันที่เขาไม่ค่อยชอบเท่าไหร่เบนจามินเลยตักอันที่คิดว่าอร่อยใส่จานให้

“ขอบคุณครับ”

เขมวรรณตักเข้าปากแล้วนั่งกินต่อไปเงียบๆ ไม่ได้แสดงท่าทีว่าอาหารอร่อยไหมหรืออย่างไร

“อร่อยไหมคุณ”

เบนจามินเลยเป็นฝ่ายถาม

“ก็ดีครับ”

แสดงว่าไม่ค่อยชอบหรือเปล่า เบนจามินคิดแล้วก็ตักอาหารให้เขมวรรณอีกหลายอย่าง ไม่ใช่แค่เพราะอยากให้อีกฝ่าย กินเยอะๆ แต่เป็นเพราะอิ่มแล้วจึงหาตัวช่วยจัดการของที่ยังเต็มโต๊ะ

เขมวรรณมองอาหารที่ถูกเติมลงมาในจานไม่ขาดสายแล้วรีบห้าม ตอนแรกเขาเกรงใจจึงกินทุกอย่างที่อีกฝ่ายตักให้ แต่ตอนนี้เริ่มจะอิ่มแล้วจึงต้องห้ามไว้ก่อนที่จะกลายเป็นตักแล้วเหลือทิ้งในจานของเขา

“คุณกินไม่หมดก็อย่ามายัดเยียดให้ผมสิ”

“ผมอิ่มแล้ว”

“อืม ผมก็อิ่มแล้วเหมือนกัน”

แม้จะว่าอย่างนั้นแต่เขมวรรณก็กินอาหารที่เบนจามินตักให้จนหมดจานจึงค่อยวางช้อนส้อม

“พวกนี้เอาไงครับ”

เขมวรรณชี้ไปที่อาหารตรงหน้า หลายจานพร่องไปแค่นิดเดียวเหมือนยังไม่มีคนแตะเลยด้วยซ้ำ

“ก็ไม่เอาไง”

ตอบอย่างไม่รับผิดชอบจริงๆ คนฟังส่ายหน้า เขาเรียกพนักงานมาแล้วชี้ไปยังจานที่เหลืออยู่เกินกว่าครึ่ง

“เอาพวกนี้ใส่ห่อกลับบ้านให้หน่อย แล้วก็คิดเงินเลยนะ”

“ครับ”

พนักงานหยิบจานเหล่านั้นไปในครัว ก่อนจะกลับออกมาพร้อมเอาบิลค่าอาหารมาให้

“เดี๋ยวผมจ่ายเอง”

เบนจามินเห็นเขมวรรณหยิบบัตรเครดิตออกมาก็รีบ     เอ่ยปาก แต่เขมวรรณกลับไม่สนใจ วางบัตรแล้วโบกมือให้พนักงานเอาไปได้ ก่อนจะหันมาบอกเบนจามินอย่างจริงจัง

“คุณไม่ควรใช้บัตรอะไรตอนนี้”

เบนจามินชักน้ำท่วมปาก ที่เขมวรรณไม่ให้เบนจามินจ่ายคิดว่าคงเพราะหากตอนนี้เบนจามินเป็นอังคาร การใช้บัตรเครดิตจะทำให้ตามมาเจอได้ แต่เบนจามินไม่ใช่อังคารเสียหน่อย แต่ก็  นั่นแหละ จะให้เขาบอกอีกฝ่ายได้อย่างไรกัน จะใช้เงินสด...เขาก็ไม่มีเงินสดมากพอจ่ายค่าอาหารทั้งหมดเสียด้วย

“ผมจะจ่ายคืนให้”

เบนจามินรู้ว่าพฤติกรรมการกินของตัวเองอยู่ในระดับแย่ เขาจึงไม่ชอบและไม่คิดจะให้ใครมาจ่ายค่าอาหารให้ไม่ว่าจะในสถานการณ์ไหนๆ แต่ถ้าเป็นช่วยหารก็ว่ากันอีกที

เขมวรรณพยักหน้าแสดงการรับรู้แต่เบนจามินรู้ว่าอีกฝ่ายพยักหน้าไปอย่างนั้นเอง

“จริงๆนะ ผมจะจ่ายคืนให้ ตอนนี้เอาเท่าที่มีไปก่อน”

เบนจามินเปิดกระเป๋าแล้วหยิบเงินสดออกมาให้ เขมวรรณกลับไม่รับ

“คุณเอาติดตัวไว้”

ไม่ใช่แค่นั้น เหมือนเขมวรรณจะเพิ่งนึกได้

“เอาอันนี้ไปเพิ่มไว้ด้วย”

เจ้าตัวหยิบเงินอีกส่วนหนึ่งรวมเข้ามาแล้วส่งให้เบนจามินด้วยสีหน้าจริงจัง

“คุณจะบ้าเหรอ มาเพิ่มเงินให้ผมทำไม”

“เผื่อฉุกเฉิน คุณควรมีเงินสดไว้ใช้ให้พอหากเกิดอะไรขึ้น”

ฟังแล้วเบนจามินชักรู้สึกผิด เขมวรรณคิดว่าเบนจามินเป็นอังคาร เจ้าตัวคงตั้งใจช่วยเหลืออังคารมากจริงๆ

“รับไว้เถอะครับ”

“ก็ได้”

เบนจามินเก็บเงินทั้งหมดลงกระเป๋า เขาไม่คิดจะใช้เงินของเขมวรรณ แต่ก็ไม่อยากปฏิเสธน้ำใจ

พอจบเรื่องเมื่อไหร่ค่อยคืนก็แล้วกัน...

 

 

00028555_105012.gif

 

 TBC

[wikawee]

ฟินกับโมเม้นท์เบนเขมอ่ะ   ถ้าสองคนนี้รักกันมาจริงๆคงฟินน่าดู  เชียร์เต็มที่ค่า!!!!!

ชะนีรินปล่อยนางไปให้กลับคืนสู่ป่า อล้วอย่ามาหลอกอะไรเขมอีกเลย

[fuku]

สงสารเขม
เป็นผช.ที่ดีขนาดนี้แท้ๆ รินจะเรื่องมากทำไมเนี่ย สมน้ำหน้านางนะ

กว่าจะคิดได้ว่าเสียคนที่รักจริงแถมยังแสนดีขนาดนี้ไป ก็โน่นอ่ะคุก

[B52]

ยิ่งอ่านยิ่งสงสารยายริน ทำไมโ-่แล้วทำคนดีๆแบบนี้หลุดหาย

[junpa]

เขมเอ้ย น่าสงสารจริ๊ง
คนดีอย่างเขม นางรินไม่คู่ควรเลย มาคู่กับเบนดีกว่าเน้อ

[Biwty...]

 

[sirin_chadada]

จะสปาร์คกันมั้ยนะ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ๊ะ

[myd3ar]

ภาวรินรู้ตัวมั้ย

ว่าสนับสนุนให้เค้าคู่กัน 5555

[Phut]

โดนใจอย่างนี้ต้องจีบเลยหมอ!!

เอาให้ภาวรินกระอักเลือดตายไปโลด

[greensnake]

เขมวรรณช่างเป็นคนดีอะไรอย่างนี้นะ ดีแล้วที่ไม่ข้องเกี่ยวกับผู้หญิงคนนั้นอีก
เท่านี้ก็แย่พอแล้ว ใช้ความรักและความเป็นคนดีให้ทำเรื่องแย่ๆเนี่ย
ถ้าทุกอย่างกระจ่างผู้หญิงคนนั้นคงไม่เหลือใครแล้วล่ะ สมควรอยู่คนเดียว
เราจิ้นไปแล้วนะคู่นี้ หมอเบนควรต้องมีคนดูแลและเข้มงวดบ้างก็ดีนะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ

[nongrak]

เขมวรรณช่างเป็นผู้ชายที่ดีจริงๆ ให้เบนกับเขมคู่กันนะ น่ารักดี