หัวข้อ: man and child ซีรี่ส์*Love Just Ain't Enough(แนวM-Preg) END

[mukmaoY]

ชอบเหตุผลของตาณมากๆ รักตายเลย

[B52]

พ่อพระเอก 

[quiicheh.]

ตาณไหงดีงี้ ดีมากๆ
ไม่โง่แถมยังฉลาด
สุดท้ายรินคงไม่เหลืออะไร
เขมหนีออกมาเล้ยยยยยย ทิ้งนางซะะ

[takara]

อิอิ ตาณทำดีมาก เย้เย้

[ลิงน้อยสุดเอ๋อ]

ตาณนายสุดยอดมาก เป็นหัวหน้าครอบครัวต้องหนักแน่นดีมาก
อย่างนี้สิไม่ผิดหวังจริงๆ

[fay 13]

 

[sang som]

เท่าที่อ่านมาทุกเรื่อง พระเอกเรื่องนี้ดีที่สุดแล้ว

เข้มแข็ง หล่อ รวย ฉลาด อบอุ่น มีความคิดมีเหตุผล เพอร์เฟ็คอ่ะ ชอบ

[oreena]

 

[meili run]

ฟิน เหมือนฉากสารภาพรักในที่สาธารณะ อิอิ 

[mana_ai]

ภาวริน เดินเกมผิดแล้วยังเดินผิดอีกรอบ เฮ้อออ จะสงสารหรือสมน้ำหน้าดีล่ะเนี่ย

[arissara]

สนุกมากๆๆๆๆ โอ้ยยย อังน่ารักแบบผู้ใหญ่ๆอ่ะ มีเหตุผลเสมอ เชียร์

[แป้งข้าวหมาก]

นี่แหละหัวหน้าครอบครัว คุณตาณของอัง 

[Chichi Yuki]

สมน้ำหน้ายัยริน
จะยุให้คู่รักทะเลาะกันก็ยุไม่ได้ จะเอาดีใส่ตัวก็ดันไม่ได้อีก น่าสมเพชเนอะ โฮ๊ะๆ
อ่านในบล็อกของพี่จิ๊บแล้วก็มาอ่านที่นี่อีกรอบ
เค้ารอเขมกับเบนอยู่นะ สู้ๆ

[yaoisamasang]

 

[JUPJIB]

ตอนที่13
ภาวรินขว้างนิตยสารในมือทิ้งด้วยความโมโห เธอไม่คิดเลยว่าตาณจะหลงอังคารถึงขนาดนี้ ภาวรินให้สัมภาษณ์โดยใช้ตัวเองเป็นหลักยึด เธอคิดมาตลอดว่าตาณคิดอะไรคล้ายๆเธอ ดังนั้นเมื่อรู้ว่าอังคารท้องเธอจึงคิดว่าตาณแต่งงานก็เพราะเด็กแน่นอน และเมื่อเด็กเกิด ตาณคงจะรีบหย่า เพราะอังคารไม่สามารถสร้างผลประโยชน์อะไรให้ตาณได้ ภาวรินคิดโดยใช้ความรู้สึกของตัวเอง ว่าถ้าหากเป็นเธอ เธอคงจะทำอย่างนั้น
แต่ตาณก็หักหน้าเธออีกครั้ง!
“ริน เป็นอะไร”
เธอตวัดสายตามองคนถาม เธอเคยคิดว่ามีผู้ชายคนนี้อยู่เคียงข้าง แต่เขมวรรณเองก็โกหกเธอ ไม่มีใครอยู่ข้างเธออย่างแท้จริงสักคน คล้ายว่าเธออยู่คนเดียวบนโลกนี้
“ไม่มีอะไร วันนี้เขมไม่กลับบ้านหรือ”
เขมวรรณหลบสายตาภาวริน ทำเป็นเดินไปเก็บนิตยสารที่ถูกปาทิ้งขึ้นมา
“ไปสิ”
ภาวรินแค่นเสียในคอ เธอยังไม่ถามเขมวรรณเพราะเธอยังไม่พร้อมจะแตกหัก ตอนนี้ภาวรินแทบจะไม่เหลือใคร แม้จะรู้ว่าเขมวรรณเป็นคนหลอกลวง มันก็ยังดีกว่าที่เธอจะต้องอยู่คนเดียว เธอมัวแต่นึกสมเพชตัวเองจึงไม่ได้มองเขมวรรณที่สีหน้าหม่นลงเมื่อเห็นข่าวที่ทำให้เธอไม่พอใจ...ข่าวของคู่หมั้นที่ภาวรินยังต้องการกลับคืนมา คนที่มีค่าและคู่ควรในความคิดเธอ
“ผมไปก่อนนะ”
เขมวรรณวางนิตยสารลงแล้วเดินไปหยิบกุญแจรถ ไม่มีจูบล่ำลา ไม่มีการหอมแก้มอย่างหยอกล้อ ไม่มีแม้แต่รอยยิ้มให้กัน ต่างฝ่ายต่างจมอยู่กับตัวเอง
ความสัมพันธ์ที่เห็นแก่ตัว ไม่ชัดเจน ไม่มีอนาคต และต้องหลบๆซ่อนๆ มันขมขื่นแต่ทั้งสองก็ยังอยากจะยื้อไว้ หากมันคงต้องจบลงในไม่ช้านี้ พวกเขาต่างก็รู้ดี...
.........................................
เขมวรรณไม่ได้ไปหาใครที่ไหน เขาไม่ได้มีใครอื่น เขารักภาวรินจริงๆ ภาวรินเป็นเพียงคนรักคนเดียวของเขา ใช่ว่าเขาไม่มีทางเลือก แต่เขาเลือกภาวรินแล้วต่างหาก
“เฮ้อ”
เขาทิ้งตัวลงนอนบนโซฟา คอนโดแห่งนี้เขมวรรณซื้อได้ในราคาถูกเพราะเขาเป็นวิศวกรก่อสร้างตึกนี้ ห้องยังไม่ค่อยมีอะไรเพราะเจ้าของไม่มีอารมณ์จะแต่งมัน ของในห้องเป็นของที่คอนโดแถมมาให้แทบทั้งนั้น เขมวรรณไม่ได้คิดจะซื้อคอนโดในทีแรก เขาอยู่คอนโดของภาวรินจนเหมือนเป็นบ้านหลังที่สอง แต่เมื่อห้องนี้หลุดจองเจ้าของก็ถามเผื่อเขาหรือคนที่เขารู้จักจะสนใจ ส่วนลดเกินกว่าครึ่งทำให้เขมวรรณตัดสินใจซื้อไว้ คิดแค่ว่าบางทีอาจจะได้ปล่อยเช่าเป็นรายได้เพิ่ม แต่แล้วมันกลับมาเป็นที่พักพิงยามเขาไร้ซึ่งหนทางจะไป
เขมวรรณไม่กล้ากลับบ้านเพราะกลัวมารดาสังเกตเห็นความผิดปกติ เขาปกปิดเรื่องภาวรินมาตลอด และก็ไม่อยากให้มารดารู้ ด้วยมันคงทำให้ท่านผิดหวังมากที่ลูกชายคนเดียวเลือกทางนี้ เลือกที่จะเป็นคนรักหลบซ่อน เลือกที่คบกับคนที่เขาหมั้นอยู่แล้ว
“ทำไมเราถึงเป็นคนอย่างนี้ไปได้นะ”
เขาด่าตัวเอง มารดาของเขาคงเสียใจมากหากรู้เรื่อง ด้วยเธอพร่ำสอนเขาไม่ให้ประพฤติผิดอยู่เสมอ
“ศีลข้อสามนี่รับง่ายที่สุดรู้ไหมเขม”
ขนิษฐาสอนลูกชายซ้ำๆและเขมวรรณก็ท่องมันในใจเสมอ หากแต่เมื่อมีความรัก มันก็บังตาเสียจนเขาลืมนึกถึงความดีงามหรือความถูกต้องใดๆไป ยิ่งนานก็ยิ่งหลวมตัวมากขึ้นๆ
“ผมต้องตัดใจจริงๆใช่ไหมครับแม่”
...................................
“หัวเราะอยู่ได้น่าเบน”
อังคารตำหนิเพื่อนที่ดูโทรทัศน์ไปหัวเราะไป ทั้งที่เขาไม่เห็นว่าที่ดูอยู่มันจะน่าขำตรงไหน
“อังไม่ตลกหรือ”
อังคารค้อนเพื่อน พลางหยิบรีโมทมากดปิดโทรทัศน์
“มีอะไรตลก”
“ตลกที่ยายนั่นหน้าแตกละเอียดยิบ”
“เขาน่าสงสารออก”
อังคารไม่ใช่คนใจดีหรือเป็นคนดี เขาแค่รู้สึกผิดต่อภาวรินที่ตาณถอนหมั้นแล้วมาแต่งงานกับเขาก็เท่านั้น มันทำให้อังคารรู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้น่าสงสาร
“โอ๊ยอัง ลองนึกดูนะถ้าคนที่เจอสถานการณ์นี้เป็นเราไม่ใช่อัง เราว่าป่านนี้อังลุยไปแล้ว”
อังคารยิ้มน้อยๆเมื่อนึกภาพตาม เบนจามินพูดถูกทีเดียว หากคนที่เจอสถานการณ์นี้เป็นเบนจามิน โดนผู้หญิงคนหนึ่งให้สัมภาษณ์ไปในทางที่แย่แบบนี้ อังคารคงไม่นิ่งเฉยแน่ คนแรกที่เขาจะเข้าไปเอาเรื่องคงเป็นตาณ จากนั้นภาวรินก็คงหนีไม่พ้นต้องเจอ
“เราไปแย่งเขามา”
“ก็เลยเจียมตัว เราพูดจนปากจะฉีกก็ยังจะคิดว่าตัวเองเป็นคนแย่งนะอัง”
“เราก็แย่งมาจริงๆ”
เบนจามินถอนหายใจ เอาเถอะ หากมองในมุมทั่วไปก็คงแย่งมาจริงๆแหละมั้ง
“แล้วคุณตาณบอกไหมว่าจะพาอังไปออกสื่อเมื่อไหร่”
อังคารส่ายหน้า
“ไม่ได้บอกหรอก เราไม่อยากด้วย”
เบนจามินไม่ห่วงอังคารเรื่องรับมือกับนักข่าวเพราะเจ้าตัวสามารถรับมือกับลูกค้าได้ร้อยแปด หากกับนักข่าวแค่นั้นไม่สามารถก็ไม่รู้จะว่าอย่างไร
“สักวันอังก็ต้องออกไป ไม่สามารถหลบซ่อนได้หรอก”
“เรารู้...แต่ถ้าเลือกได้เราก็ไม่อยากเจอ”
อังคารไม่กลัวพวกนักข่าว เขาแค่อยากใช้ชีวิตแบบเงียบๆก็เท่านั้น แต่เมื่อคนที่แต่งงานด้วยคือตาณ เขาคงไม่สามารถจะอยู่เงียบๆอย่างที่หวังได้
“ว่าแต่เบนเถอะ มาอยู่ที่นี่ไม่เบื่อหรือ”
เบนจามินยักไหล่
“เอาอะไรมาเบื่อ งานมันก็คล้ายๆเดิม อาจจะได้เวลาว่างเพิ่มขึ้นหน่อย แต่ไม่ทันได้เบื่อหรอก เชื่อเถอะ”
“แต่เราเบื่อมาก”
เบนจามินหัวเราะ
“อาทิตย์หน้ากรีนก็จะเอางานมาส่งให้แล้วไม่ใช่หรือ ไม่ต้องกลัวเบื่อขนาดนั้นหรอก”
เบนจามินพูดถึงการที่อังคารโทรไปตกลงกับทางโรงเรียนว่าขอรับงานเฉพาะที่ติดต่อผ่านกันทางโทรศัพท์ โดยเมื่อลูกค้าตัดสินใจไปที่โรงเรียนก็จะโอนให้คนอื่นดูแลต่อ
“แต่บอกไว้ก่อนเลยนะ อย่าโหมทำงานเด็ดขาด ไม่อย่างนั้นเสียลูกไปอย่าหาว่าเราไม่เตือน”
เบนจามินไม่ได้ขู่อังคารรู้ เขาถอนหายใจอย่างเสียดายนิดๆ ในทีแรกอังคารกะจะลุยงานเต็มที่ แต่เมื่อโดนดักคอถึงขั้นนี้แล้ว แถมยังเป็นเรื่องความปลอดภัยของลูกในท้อง เขาคงมีแต่ต้องทำตาม
“แล้วเรื่องผู้ช่วยนี่เอายังไง”
“เราว่าไม่ต้องดีกว่า ถึงยังไงเวลาที่ต้องคลอดก็ต้องไปที่โรงเรียนอยู่แล้ว เราคนเดียวแค่คอยตรวจสุขภาพแค่นี้ก็เหลือเฟือ”
“แล้วถ้าเกิดเรื่องอื่นละ”
เหตุผลที่ตาณอยากจะยกโรงพยาบาลมาไว้ในบ้านตัวเองนอกจากเรื่องของอังคารแล้วยังเพราะเขาต้องการให้มีไว้เผื่อฉุกเฉินด้วย
“อืม ถ้าเกิดเรื่องจริงๆคงยุ่งหน่อย แต่จ้างคนเพิ่มเราว่าออกจะเปลืองนะ”
อังคารหัวเราะกับนิสัยงกเงินของเพื่อน เบนจามินงกทุกอย่าง ยกเว้นการใช้เงินไปกับของกิน
“ตามหลักก็ควรจะมีหมออีกคนน่ะนะ แล้วก็ควรจะมีพยาบาลสักสองหรือสามคน...แต่ถ้าจะเอาทั้งหมดนั้นจริงๆเราว่าก็เปิดคลินิกเลยดีกว่า”
“เรื่องพยาบาล เห็นว่าคุณตาณจะให้ต้นอ้อไปเรียนเบื้องต้นมาช่วยนะ”
“อืมๆดีๆ เราว่าจะให้ดี ให้ทุกคนได้เรียนเบื้องต้นก็ดีนะ จะได้สามารถเข้ามาช่วยได้ทุกคนเผื่อฉุกเฉิน”
เบนจามินว่าเพราะหากไม่มีใครสำรองไว้ แล้วคนที่เจ็บกลายเป็นต้นอ้อเองขึ้นมา คงแย่กันไปหมด
“ตกลงจ้างเพิ่มอีกคนเดียวก็พอสินะ”
“อืม จ้างแบบถาวรเลย ไม่ใช่ทำสัญญาแบบเราดีกว่า ถูกกว่าด้วย ที่จริงถ้ามีงบจ้างเท่าที่จ้างเรา ไปจ้างคนเก่งๆมาเลยก็ดีนะ แบบคนที่ถึงจะไม่มีผู้ช่วยก็ดูแลสถานการณ์ได้”
”อืม เดี๋ยวเราจะคุยกับคุณตาณอีกที”
แล้วสองเพื่อนซี้ก็คุยกับเรื่อยเปื่อยฆ่าเวลา รอเวลาที่ตาณจะกลับมา
...................
สองอาทิตย์ผ่านไปอย่างเงียบสงบ ข่าวเรื่องตาณซาไปตามกาลเวลาและแทนที่ด้วยข่าวอื่นที่น่าสนใจมากกว่า อย่างการออกเดทครั้งใหม่ของภาวริน กับนักธุรกิจข้ามชาติที่แก่กว่าเธอถึงสิบกว่าปี
ตาณถอนหายใจแผ่วๆ การที่ภาวรินมองหาคนอื่นได้แล้วอาจจะเป็นสัญญาณที่ดีว่าบ้านของภาวรินคงเลิกจองล้างจองผลาญตาณและครอบครัวแล้ว เขาไม่รู้หรอกว่าเขาประเมินความแค้นของผู้หญิงคนนี้ต่ำไป
ภาวรินวางกระเป๋าถือลงบนโต๊ะ คอนโดเงียบเหงาเพราะเขมวรรณกลับไปก่อนที่เธอจะเข้ามา เขาเข้ามาทำอาหารเอาไว้ให้ ภาวรินที่กินข้าวมาจากข้างนอกพร้อมคู่ควงคนใหม่มองแล้วทิ้งไว้อย่างนั้นโดยไม่สนใจมัน เธอโมโหเขมวรรณแต่ไม่รู้จะทำอย่างไร ภาวรินรินน้ำใส่แก้วแล้วถือมันมาในห้องนอน เธอทิ้งตัวลงบนเตียง มืออีกข้างเปิดนิตยสารที่ถือติดเข้ามาด้วยเปิดอ่านเรื่องข่าวธุรกิจอย่างเคย
กรอบเล็กๆเกี่ยวกับการเปิดตัวผลิตภัณฑ์เพื่อสุขภาพจากธรรมชาติแท้ๆคงไม่ทำให้เธอสะดุดใจนัก หากมันไม่ใช่การเปิดตัวแบรนใหม่โดยมีเจ้าของคือตาณ เธอไล่อ่านจนสะดุดกับงานเลี้ยงซึ่งจะจัดอาทิตย์หน้า ในนั้นเขียนไว้ว่างานนี้ตาณอาจจะเปิดตัวคนรักด้วย
“บ้าที่สุด”
ภาวรินปาหนังสือไปกระทบกับฝาผนังอย่างแรง ความขุ่นมัวในใจเพิ่มมากขึ้นทุกที
“มันจะต้องไม่เกิดขึ้น”
เหมือนกับที่ภาวรินไม่ได้จัดงานแต่งงาน ตาณก็ไม่ควรจะได้เปิดตัวคนรักกับสื่อเช่นเดียวกัน
ภาวรินมองขึ้นไปบนเพดาน ในสมองก็ครุ่นคิดวุ่นวาย เธอจะไม่ยอมให้หนทางของตาณและอังคารโรยด้วยกลีบกุหลาบ เขมวรรณก็ด้วย เธอจะไม่ปล่อยให้เขาจากไปได้ง่ายๆแน่นอน ทุกคนที่หักหลังเธอ จะต้องได้รับการตอบแทนอย่างสาสม
.............................

TBC

[BeeRY]

ผู้หญิงคนนี้เป็นดาวร้ายอย่างไม่ต้องบรรจงเสริมแต่งอะไรเลย
มีความสุขนักก็ทำไปเถอะ ซักวันคงจะอกแตกตายเพราะความมุ่งร้ายของตัวเอง

[quiicheh.]

ภาวรินเป็นบ้าไร
ฮึยย มันน่ารำคาญจริงๆผญคนนี้

[sirin_chadada]

อยากให้ภาวรินคิดได้อ่ะ แบบว่าถ้าไม่จมอยู่กับความเคียดแค้นเกินไป ทุกอย่างก็น่าจะจบลงด้วยดี
ออกจะลงตัวขนาดนี้ คิดได้ซะทีเถอะ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ๊ะ

[B52]

เมื่อไรจะคิดได้

[mild-dy]

ภาวรินเหมือนนางร้ายในละครไทยขึ้นทุกที สมเพชและทุเรศ
คนแต่งอย่าให้ภาวรินมาวุ่นวายเยอะนักเลยยยยยยย แค่เรื่องตาณกับอังยังไม่หวานเลย เฮ้อๆ

[nunda]

โอ๊ยย ชะนีตัวนี้นี่ เยอะไปแล้วนะ
เข้าวัดทำบุญไป จิตใจจะได้สงบๆ

[IIMisssoMII]

ทำไม ผญ ต้องขี้อิจฉา นะ

[boylove_yj]

สั้นจังงง

อังสู้ๆน้าาาา

[MaRiTt_TCL]

นางโรคจิตหรอ สงสารเขมจัง

[ennewiis]

แรงแค้นของผู้หญิงช่างน่ากลัว ทั้งที่ตัวเองควรจะเปลี่ยนความคิดแท้ๆกลับจะดึงคนอื่นมาตกต่ำด้วย
ความจริงรินไม่ได้ร้ายเพราะตัวเองเลยนะคะแต่เพราะการเลี้ยงดูจริงๆ น่าสงสารแต่ก็น่าหมั่นไส้ 
สงสารเขมมากค่ะ เขมน่าจะเจอคนที่ดีกว่านี้ เอาใจช่วยต่อไป

คู่ตาณกับอังนี่ต้องบอหว่าเพอร์เฟคในส่วนที่ขาดหาย อาจจะเพราะได้ความจริงจังกับความมีเหตุผลมาเติมเต็ม
ดีใจที่ตาณไม่ใช่พระเอกหนังไทยที่หาได้ตามท้องตลาดค่ะ อังก็ไม่หูเบา ถึงความคิดจะไม่ตรงกันแต่ปรับความเข้าใจใช้เวลาหน่อยก็ไม่น่าจะนานเกินไปเนอะ

รอตอนต่อไปค่ะ สนุกโดนใจมากๆ เป็นกำลังใจให้นะคะ

[mukmaoY]

เขมวรรณเกิดมาอาภัพ หรือแกไม่ยอมไปเองวะ  อยากสงสารนะแต่ก็ไม่ 

[Celestia]

ไม่ชอบภาวริน เอานางไปเก็บทีเถอะค่ะ 

[ลิงน้อยสุดเอ๋อ]

หล่อนที่เยอะเนอะ เด๋วยุให้เขมหาผช.มาดามใจซะหรอก

[takara]

อย่าให้มีอะไรกับอังและก้อลูกเลย

[sang som]

ทำร้ายคนอื่นไม่พอยังขุดหลุมฝังตัวเองด้วย สมองคิดได้แค่นี้หรอยัยภาวริน