ตอนที่ 15
เขมวรรณมองตามคนที่เดินเข้าห้างอย่างค่อนข้างแปลกใจ
รอบๆตัวอีกฝ่ายไม่มีคนติดตามเลย ทั้งที่เป็นถึงคนของตาณแท้ๆ
“หรือว่าจะไม่ใช่”
เขาก้มมองรูปภาพในมือแล้วก็ส่ายหน้า ถึงรูปจะไม่ชัดนักแต่ก็ไม่ถึงกับจะทำให้จำผิดคน ที่สำคัญเขาเห็นอีกฝ่ายออกมาจากบ้านของตาณด้วย
“ลองตามดูอีกนิดดีกว่า”
เขมวรรณตามเบนจามินเข้าไปในร้านอาหาร มองอีกฝ่ายสั่งอาหารเสียเต็มโต๊ะหากกลับกินนั่นนิดนี่หน่อยเพียงไม่กี่คำก็อิ่ม
“น่าจะใช่”
ที่ใช้เงินฟุ่มเฟือยก็น่าจะเพราะมีตาณคอยซับพอร์ต ที่กินอาหารอย่างละนิดละหน่อยก็คงเพราะแพ้ท้องถึงได้มีพฤติกรรม การกินแปลกๆ เขมวรรณหาเหตุผลให้การกระทำของคนตรงหน้าโดยไม่รู้เลยว่า เบนจามินก็แค่ชอบกินเท่านั้นเอง
เมื่อเบนจามินไปจ่ายเงิน เขมวรรณก็ลุกตามอย่างไม่ลังเล เบนจามินเดินดูของไปเรื่อย เขมวรรณก็เดินตามเรื่อยๆ เขาคอยหาโอกาสจะเข้าไปพูดคุยและมองรอบๆด้วยความระแวงว่าคนของที่บ้านภาวรินอาจจะอยู่แถวๆนี้ แต่ก็ไม่มีใครน่าสงสัย
เบนจามินเดินเล่นจนพอใจ เจ้าตัวคิดจะกลับบ้านแล้วจึงเดินไปทางหน้าห้างเพื่อจะเรียกรถกลับ ตอนนี้เองที่เขมวรรณเรียกชื่อออกมา
“คุณอังคาร”
เบนจามินหันตามเสียงเรียกเพราะชื่อคุ้นหู ก่อนจะผงะถอยหนีผู้ชายที่ตนไม่รู้จักซึ่งเดินเข้ามาประชิด ทางเขมวรรณ เมื่อเรียกด้วยชื่อแล้วอีกฝ่ายหันมาเขาก็เลยค่อนข้างแน่ใจว่าไม่ผิดคน
“คุณอย่าเสียงดังนะ มีคนไม่ดีตามคุณอยู่ มากับผมก่อน”
แม้จะยังจับต้นชนปลายไม่ถูก แต่เบนจามินก็เดินตามแรงดึงไปง่ายๆ ด้วยเหตุผลเดียว พอได้เห็นหน้าผู้ชายที่กำลังดึงแขนเขาให้เดินตามอยู่ มันดันโดนใจเบนจามินเข้าอย่างจังเลยน่ะสิ
“มีคนคิดจะทำร้ายคุณ”
เขมวรรณย้ำเมื่อเห็นเบนจามินทำหน้าเหมือนยังไม่ค่อยเข้าใจอะไร เขาพาเบนจามินขึ้นรถก่อนจะเล่าความเป็นมา
“ผมได้รับการไหว้วานมาอีกทีให้ช่วยดูแลคุณ ไม่นานหรอก แต่คุณต้องไปกับผมก่อน”
เบนจามินพยักหน้าทั้งที่ยังไม่เข้าใจเรื่องนัก
“ผมโทรศัพท์ได้ไหม”
ถามหยั่งเชิงเพราะหากเขมวรรณเป็นคนร้ายคงไม่ยอมให้เขาใช้โทรศัพท์ เบนจามินได้แต่ด่าตัวเองในใจที่ใจง่ายตามมาเพียงเพราะอีกฝ่ายหน้าตาถูกใจตน
“ได้สิ”
เขมวรรณออกรถสายตาก็มองซ้ายขวาอย่างระแวง คนได้รับอนุญาตให้ใช้โทรศัพท์แปลกใจนิดหน่อยแต่ก็รีบหยิบโทรศัพท์ออกมา ด้วยกลัวว่าอีกฝ่ายจะเปลี่ยนใจ
“ไปที่ไหน ไปนานไหมครับ”
เบนจามินถามระหว่างรอสาย
“ผมบอกไม่ได้ว่าไปที่ไหน เพราะกลัวคุณเป็นอันตราย ส่วนเรื่องไปนานเท่าไหร่นี่ ก็คงจนกว่าจะแน่ใจว่าคุณจะปลอดภัย”
เบนจามินพยักหน้า พอดีกับที่อังคารรับโทรศัพท์พอดีจึงบอกไปว่ามีธุระนิดหน่อย อาจจะยังไม่ได้กลับบ้านหลายวัน อังคารก็ไม่ได้ว่าอะไรแค่บอกให้เพื่อนดูแลตัวเองเพราะคิดว่าเบนจามินคง อยากไปเที่ยวเล่นบ้างหลังจากที่ต้องติดอยู่ที่บ้านกับตนมาหลายวัน
“คุณตาณว่าไงบ้าง”
เบนจามินทำหน้างงๆที่อีกฝ่ายคิดว่าเขาโทรหาตาณ
“ก็ไม่ว่าไง”
“เขาไม่ห่วงคุณบ้างหรือ”
น้ำเสียงไม่ค่อยพอใจ เขานึกว่าตาณรักคนตรงหน้ามาก เสียอีก แต่นอกจากจะไม่ให้คนคอยตามคุ้มครองอย่างที่ควรแล้ว ยังเหมือนไม่สนใจอีกฝ่ายเลยด้วยซ้ำ
“เขาเนี่ยนะจะห่วงผม”
เขมวรรณเงียบไป มองเบนจามินด้วยความเห็นใจชั่ววินาที คิดเองเออเองว่าเรื่องระหว่างอังคารและตาณอาจจะไม่ได้ดีอย่างที่เขาคิด ทั้งสองอาจจะแต่งงานกันเพราะลูกจริงๆ เพียงแต่ด้วยชื่อเสียงจึงไม่สามารถประกาศความจริงได้ คิดอย่างนั้นเขาจึงไม่จี้ถามอีกเพราะกลัวกระทบความรู้สึกคนท้อง
“เอาเถอะ ถ้าง่วงก็นอนได้เลยนะคุณ”
เบนจามินไม่นอน แต่มองไปข้างทางและใช้ความคิดไปด้วย เบนจามินเดินตามเขมวรรณมาง่ายๆเพราะหน้าตาอีกฝ่ายถูกใจอย่างที่ว่า แม้จะดูคนไม่เก่งเท่าอังคารแต่ด้วยความที่เป็นหมอจึงได้เจอคนมากทำให้พอจะมองคนออกอยู่บ้าง แววตาและท่าทางของอีกฝ่ายติดป้าย ‘คนดี’ ทำให้เขาไม่ได้กังวลนักว่าตนเองจะเป็นอันตรายจากคนที่กำลังขับรถอยู่ตอนนี้ แต่ก็ยังสงสัยว่าจะมีใครมาคิดร้ายกับตนเองอย่างที่อีกฝ่ายว่าไปทำไม เขาไม่ใช่บุคคลสำคัญเสียหน่อย
“หรือจะเป็นการจีบแนวใหม่”
พึมพำกับตัวเองเบาๆแล้วก็ลอบมองเขมวรรณไปด้วย
“ท่าจะไม่ใช่แฮะ”
เห็นอีกฝ่ายมองกระจกหลังอย่างระแวงแล้วก็ค่อนข้างแน่ใจว่าคนที่กำลังขับรถคิดว่ามีคนปองร้ายเขาอยู่จริงๆ มองไปมองมาเบนจามินก็เพลินจนเผลอหลับไปในที่สุด
......................................................
“คุณ ถึงแล้วครับ”
เขมวรรณเรียกเบนจามินพร้อมเปิดประตูรอให้อีกฝ่ายออกมาจากรถ
“ทะเล!”
เบนจามินงัวเงียเพียงครู่เดียวก็ผุดลุกขึ้นและลงมาจากรถด้วยความตื่นเต้น
“คุณ ระวัง!”
เพราะรีบไปหน่อยทำให้การทรงตัวตอนยืนไม่ดี เบนจามิน คงล้มไปแล้วหากเขมวรรณไม่ประคองเอาไว้ได้ทัน
“ระวังหน่อยสิคุณ ไม่ห่วงตัวเองก็ห่วงลูกในท้องบ้าง”
“ลูก?”
เบนจามินทวนงงๆแต่ก็ยอมให้อีกฝ่ายประคองเดินแต่โดยดี
“ไม่เข้าใจจริงๆว่าคุณตาณคิดยังไง ถึงเขาไม่รักไม่ห่วงคุณ แต่ลูกในท้องคุณก็ลูกเขา คุณไม่ระวังตัวแบบนี้เขายังกล้าปล่อยคุณอยู่คนเดียวอีก”
เบนจามินฟังแล้วมีแต่ความงงและงง อะไรคือลูก อะไรคือคุณตาณ คนที่เกี่ยวข้องกับตาณและกำลังจะมีลูกคืออังคารต่างหากไม่ใช่เขา...ใช่แล้ว! อังคาร!
ตอนที่เจอเขมวรรณเขาก็ได้ยินเสียงเรียกชื่ออังคาร ซึ่งก็คงเป็นเขมวรรณเองแน่ๆที่เรียก!
คิดไปคิดมาก็ยิ่งแน่ใจ เขาไม่ใช่บุคคลสำคัญย่อมไม่มีใครมาคิดร้าย แต่อังคารไม่ใช่! เขมวรรณคิดว่าเขาคืออังคาร! คนที่มีคนปองร้ายไม่ใช่เขา แต่เป็นอังคารต่างหาก
พอเข้าใจเรื่องเบนจามินก็เริ่มอยู่ไม่สุข ด้วยรู้สึกเป็นห่วงเพื่อนจับใจ
“ขอโทรศัพท์ได้ไหม”
“เดี๋ยวเข้าไปที่ห้องพักก่อนเถอะครับ”
ที่จริงภาวรินกำชับเขมวรรณว่าอย่าให้อังคารติดต่อกับใครแม้แต่ตาณเพื่อความปลอดภัยอย่างที่สุด แต่เขมวรรณไม่เห็นด้วย หากไม่ให้อังคารติดต่อไปตาณต้องเป็นห่วงมากและอาจจะเกิดการเข้าใจผิดว่าเขาคิดร้ายต่ออังคารได้ เขมวรรณไม่ได้กลัวตัวเองเดือดร้อน แต่กลัวว่าหากมีการเข้าใจผิดเกิดขึ้น ภาวรินเองก็จะถูกเข้าใจผิดไปด้วย
TBC
หัวข้อ: man and child ซีรี่ส์*Love Just Ain't Enough(แนวM-Preg) END (อ่าน 224064 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก