พี่ครับ....ได้สักครั้งผมจะตั้งใจเรียน
ตอนที่23
“พี ทำอะไร”
เสียงเรียกจากด้านหลังทำเอาผมสะดุ้ง หันไปมองหน้าพี่เอ็มที่ยืนขมวดคิ้วอยู่
“เปล่า มีอะไรพี่เอ็ม”
“พียืนดูอะไร”
พี่เอ็มมองผมอย่างคาดคั้น ผมเลยยิ้มหวานกลบเกลื่อน
“เปล่านี่ ”
พี่เอ็มทำหน้าไม่เชื่อผมแล้วชะโงกออกไปดูที่หน้าต่าง ผมรีบหันไปดูด้วยก็ไม่เจอพี่เอกแล้ว เฮ้อ โล่งอก
“เห็นไหมไม่มีอะไร พียืนดูบรรยากาศเฉยๆ”
ผมพูดสำทับ พี่เอ็มเลยหันมามองหน้าผมแล้วจับมือผมให้ไปนั่งที่เดิม ไม่นานนักพี่เอกก็ขึ้นบนบ้านมา
“เอ็งสองคนหิวรึยัง ข้าวมีข้าวอยู่ ไม่ต้องหุงอีก กินกับข้าวง่ายๆกันได้ใช่ไหม”
พี่เอกชวนเราสองคนคุยไปเรื่อยๆระหว่างที่ตัวเองก็ผลัดผ้า พี่เขาคงคิดว่าผู้ชายเหมือนกันเลยไม่อายอะไร
แต่ผมนี่สิ จ้องตาแทบจะถลนออกมา แหม๋ก็พี่แกหุ่นเริ่ด เป้าแน่นขนาดนี้ใครจะไม่มอง
พี่เอ็มคงรู้เลยเอามือมาปิดตาผมซะงั้น แล้วพี่แกก็เป็นฝ่ายตอบพี่เอกเอง
“พวกเรากินง่ายครับ ไม่ต้องห่วง”
ผมดิ้นดุกดิกอยู่ในอ้อมแขนพี่เอ็มจนพี่เอกทักขึ้นมา
“เอ็งสองคนเล่นอะไรกัน”
พี่เอ็มเลยปล่อยมืออกเมื่อเห็นว่าพี่เอกเปลี่ยนผ้าเรียบร้อยแล้ว
“เอ่อ ไม่มีอะไรครับ”
พี่เอ็มตอบยิ้มๆแล้วหันมาจ้องผมเขม็ง
“เอ็งสองคนนี่ ทำยังกับเป็นแฟนกัน”
ผมหันไปมองหน้าพี่เอกแล้วโบกมือปฎิเสธทันที
“เปล่านะพี่ พี่น้องกันเฉยๆ”
“พี่น้องที่ไหนนั่งแทบจะขี่กันละนั้น”
พี่เอกพูดพร้อมยิ้มเจ้าเล่ห์แล้วเดินออกไปจัดข้าวให้พวกเรา คำพูดพี่แกเล่นเอาผมเหวอเลย หันไปมองหน้าพี่เอ็มที่ยิ้มอย่างถูกใจ
“ยิ้มอะไรพี่เอ็ม”
ผมหันไปหาเรื่องพี่เอ็มทันที พี่เอ็มที่อยู่ก็เอาหน้ามาใกล้ผมจนแทบจะชิดกัน
“ก็ถูกใจพี่นะสิ”
ผมผลักหน้าพี่เอ็มออกห่างแล้วเดินไปที่พี่เอกทันที
พวกเราสามคนนั่งกินข้าวกันไปเงียบๆ กับข้าวก็เป็นปลาทอดกับยำวุ้นเส้นกุ้ง รสชาติไม่เลวทีเดียว พี่เอกทำอย่างคล่องแคล่วไม่นานก็เสร็จ ผมหิวมากเลยกินไม่คุยกับใครเลย
“ใจเย็นๆพี เอ็งกินแบบนั้นเดี๋ยวก็ติดคอกันพอดี”
พี่เอกปรามผมยิ้มๆ
“ก็พี่เอกทำอร่อยนี่”
ผมชมพี่เอกนิดหน่อย ไม่ให้พี่แกเสียใจกำลังใจ
“ถ้าอร่อยก็มากินบ่อยๆดิ”
พี่เอกยิ้มกริ่มๆให้ ผมเลยมองตาพี่เอกนิดนึงแล้วกินข้าวต่อ พี่เอ็มที่เริ่มจับกระแสได้ก็กระแอมทันที
“แฮ่ม ๆ ๆ”
พี่เอ็มมองผมตาเขียว ผมเลยทำไม่รู้ไม่ชี้ พี่เอกเลยถามพี่เอ็มขึ้น
“เอาน้ำไหมเอ็ง”
“ไม่เป็นไรพี่ แค่ก้างติดคอ”
พี่เอ็มตอบพี่เอกอย่างมีเลศนัย ทั้งสองมองหน้ากันแปปนึงก่อนจะกินข้าวต่อ
ให้ตายเถอะ ทำไมถึงรู้สึกว่าอยู่ท่านกลางศึกชิงนางอะไรแบบนี้ ฮ่าๆ
กินข้าวกันเสร็จพวกเราก็มานอนเบียดกันบนฟูกขนาดไม่ใหญ่มากของพี่เอก
“เดี๋ยวพี่นอนกลางเอง พีนอนนอกนะ”
พี่เอ็มพูดขึ้นแล้วล้มตัวนอนตรงกลางทันที กะว่าจะกั้นไม่ให้ผมใกล้พี่เอกละสิ
“แล้วแต่เถอะ”
ผมรู้สึกง่วงๆละ เหนื่อยมาทั้งวันอยากจะหลับเต็มที่ ผมล้มตัวนอนด้านนอกข้างพี่เอ็ม พี่เอกก็ไปนอนด้านในไม่พูดอะไร พี่เอกดับไฟในตะเกียง บรรยากาศก็มืดลง แต่ยังมีแสงสลัวๆจากพระจันทร์ บรรยากาศดีไม่น้อยเลยทีเดียว ยิ่งได้อากาศหนาวๆหลังเพิ่งฝนตกเสร็จ แบบนี้สินะที่เรียกเย็นธรรมชาติ
หมับ !
ผมรู้สึกถึงแรงกอดจากด้านหลัง ไม่ต้องหันไปมองก็รู้ว่าพี่เอ็ม ผมปล่อยให้พี่แกกอดผมจากด้านหลังไปไม่พูดอะไร
อากาศหนาวๆแบบนี้มีคนกอดก็ไม่เลวนักหรอก
พวกเราตื่นกันแต่เช้า ผมและพี่เอ็มรีบอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้าใส่ชุดเดิมของเมื่อวานที่ซักเรียบร้อยแล้ว ผมซักเองแหล่ะตอนอาบน้ำ เช้ามาก็แห้งเรียบร้อย
“เอาละ เดี๋ยวข้าจะไปช่วยพวกเอ็งสองคนหาเรือแล้วกัน”
พี่เอกพูดกับพวกเราสองคนหลังจากที่เตรียมตัวกันเสร็จ
“ขอบคุณครับพี่”
ผมไหว้แล้วยิ้มให้กับพี่เขา พี่เอกไม่รู้อะไรต่อเดินนำเราสองคนไปเรื่อยๆจนพี่เอ็มต้องถาม
“พี่จะพาเราสองคนไปไหน”
“ไปที่จุดเริ่มต้นไง พวกเอ็งบอกว่าไปเล่นน้ำตกมา ข้าเลยจะพาพวกเอ็งไปที่น้ำตกก่อน”
“อ๋อครับ”
ผมพยักหน้าเข้าใจ พี่เอกนี่ฉลาดจริงๆ ไม่น่ามาอยู่เกาะเป็นชาวประมงเลย หุ่นเริ่ดๆ ฉลาดๆแบบนี้เป็นนายแบบสบาย
“พี่เอกไม่สนใจจะไปอยู่ในเมืองบ้างเหรอ”
ผมชวนพี่เอกคุย อีกอย่างก็อยากรู้ด้วยแหล่ะ อิอิ
“ไม่หรอก ข้าโตที่นี้ อยากอยู่ที่นี้”
“ดูจากบ้านพี่เองของใช้ก็ครบอยู่ แปลว่าพี่ขึ้นฝั่งไปซื้อดิ”
ผมยังซักต่อ ก็คนมันอยากรู้นี้
“เดินไปอีกฝั่งของเกาะก็มีของขาย ไม่ต้องไปถึงฝั่งหรอก”
“พี่อยู่เกาะคนเดียวไม่เหงาบ้างเหรอ”
พี่เอกหยุดนิดนึง ผมคิดว่าพี่แกโกรธ แต่พี่แกก็หันหน้ามามองปกติ ผมมองด้านหลัง อ๋อ ถึงน้ำตกแล้วนี่เอง
“เหงาอะเหงา แต่ถ้าต้องเจอคนเมืองกรุงหลอกลวง วุ่นวาย ข้ากลับมาอยู่ที่นี้มีความสุขกว่าเยอะ”
พี่เอกพูดแล้วเหม่อมองฟ้า ผมยืนมองพี่เอกอย่างสนใจ พี่แกต้องเคยมีอดีตกับกรุงเทพแน่ๆ
“พี่พูดงี้แปลว่าพี่เคยไปอยู่ที่กรุงเทพอะดิ”
“ข้าเคยเรียนเมืองกรุง”
ผมอ้าปากจะซักต่อแต่พี่เอ็ฒจับแขนห้ามไว้ ผมหันไปมองหน้าแล้วยู่หน้าใส่ แหน่ะ มีการมองผมดุๆอีก
“เอ่อ พี่เอกพวกเราหลงจากตรงนี้แหล่ะครับ”
พี่เอ็มเปลี่ยนเรื่อง ผมเลยได้แต่ยืนเงียบ
“อื้ม พวกเอ็งเดินมาจากทางนี้รึเปล่าตอนมา”
พี่เอกชี้ไปที่ทางเดินที่ไม่ใหญ่มากนัก เราสองคนมองหน้ากันเงียบๆ พี่เอกเลยพูดต่อ
“ข้าว่าใช่แน่ ขากลับพวกเอ็งคงเดินไปทางนี้แน่ เพราะมันใหญ่กว่า พวกเอ็งคงหลงตอนนี้ ทางเล็กนี้มันก็ทะลุฝั่งได้เหมือนกัน”
พี่เอกพูดจบผมหันไปมองหน้าพี่เอ็มทันที
“เพราะพี่คนเดียวเลย จำทางกลับผิด”
พี่เอ็มได้แต่ยิ้มแก้เขิน ผมเลยเดินไปยินข้างพี่เอกแล้วให้พี่เอกนำทางไปอีกทาง
เราสามคนเดินมาทางนี่ไม่นานก็ถึงฝั่ง มองไปเยื่องๆก็เจอเรือจอดอยู่
“เย้ !!! เรือ กลับบ้านๆ”
ผมตะโกนลั่นเมื่อเห็นเรือ ดีใจสุดๆไปเลย
ผมหันไปไหว้พี่เอกขอบคุณ พี่เอกยิ้มนิดหน่อยกับท่าทีของผม พี่เอ็มเลยพูดขึ้น
“ขอบคุณพี่มากเลยนะครับที่ช่วยเราสงอคนไว้ ไม่งั้นเราสองคนแย่แน่ๆ”
“ไม่เป็นไร ไว้คราวหน้าถ้าพวกเอ็งอยากมาเที่ยวอีกก็มาหาข้าที่นี้แล้วกัน”
“ครับ ขอบคุณพี่มากๆครับ”
พี่เอ้มพูดเสร็จก็ขึ้นเรือไปก่อนเพื่อเช็คเครื่อง ผมเลยหันไปมองพี่เอกจะพูดแต่พี่เอกพูดซะก่อน
“ถ้าพีเบื่อเมืองหลวง มาเที่ยวที่นี่ได้นะ”
ผมยิ้มหวานให้กับคำพูดของพี่เอก แล้วตอบพี่เอก
“ถ้าพี่เอกอยากไปเที่ยวกรุงเทพก็อย่าลืมมาพักบ้านพีนะ ให้พีได้ตอบแทนบ้าง”
ผมพูดจบก็เดินไปที่เรือเอากระดาษจดเบอร์โทรแล้วส่งให้พี่เอก
“อย่าลืมละพี่เอก”
พี่เอกไม่ตอบอะไร ยืนยิ้มให้ผม พี่เอ็มที่คงเห็นเลยเดินมาโอบเอวผมแล้วพูดขึ้น
“ผมไปก่อนนะพี่เอก”
พี่เอ็มพูดแล้วประคองเอวผมเข้าไปในเรือ ผมได้แต่หันหลังแล้วโบกมือให้พี่เอก พี่เอกก็โบกมือกลับ
เราสองคนก็ถึงฝั่งที่โรงแรมที่พัก ระหว่างทางผมกับพี่เอ็มไม่พูดอะไรกันสักนิดเดียว ผมรู้พี่แกคงโกรธที่ผมให้เบอร์พี่เอก แต่ผมไม่สนหรอก ผมแค่อยากตอบแทนพี่เอกนี่
“พี !!”
เสียงเรียกผมเสียงดังทำมห้ผมหันหลังไปมอง เจอพี่แพทที่ตาแดงกล่ำเดินมากอดผม แล้วพี่เพลงที่เดินมาข้างๆก็ตรงไปต่อยพี่เอ็มทันที
ผลั๊วะ
พี่เอ็มล้มลงบนทราย พี่เพลงชี้หน้าพี่เอ็มแล้วพูดขึ้น
“มึงพาน้องกูไปไหนมา กูจะบ้าตายเพราะน้องหายแล้วไอ้สัส”
พี่เอ็มไม่ทันจะได้ตอบพี่แพทก็เข้าไปกระทืบซี่โครงซะก่อนผมจะห้ามก็ไม่ทัน
ผลั๊วะ ผลั๊วะ
“พอหน่าแพท เดี๋ยวไอ้เอ็มก็ตายพอดี”
พี่เอ็กซ์ที่เดินมาตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ มาห้ามพี่แพทแล้วลากพี่แพทออก
“ปล่อยกู กูจะกระทืบมัน”
พี่แพทเหวี่ยงเต็มที่ ผมที่ยืนอึ้งอยู่เลยเข้าไปห้าม
“ใจเย็นๆนะพี่แพท พี่เพลง”
“เย็นได้ไงพี มันพาพีไปไหนมา อยู่ดีดีพีก็หายไปรู้ไหมพวกพี่เป็นห่วง”
พี่เพลงที่ยืนมองผมตาเขียว แล้วดึงผมเข้าไปกอด
“เกิดอุบัติเหตุเล็กน้อยครับ เราสงอคนไปเที่ยวเกาะมา แต่บังเอิญกลับไม่ได้ฝนตก เลยรอวันนี้เช้าถึงกลับมา”
ผมพยายามแก้ตัวกล่อมให้พี่เพลง พี่แพทใจเย็น ตอนนี้พี่เอ็มยืนขึ้นพร้อมเข็ดเลือดที่มุมปาก
“กูผิดเองที่พาน้องมึงไปกะทันหัน กูจะรับผิดชอบเรื่องนี้เอง”
“มึงจะนับผิดชอบยังไง”
พี่แพทที่ยืนมองพี่เอ็มตาขวางพูดขึ้น
“ผมจะเป็นแฟนกับพีเอง ผมจะดูแลพีเองหลังจากนี้”
“ห้ะ !!!!!”
เสียงอุทานเสียงดังจากทุกคนดังขึ้น ผมตาโตเต็มที่ หันไปมองเพื่อนๆของผมที่มากันตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ พี่มาร์ทก็มาแล้ว
ไม่นะพีไม่ยอม จะมามัดมือชกกันแบบนี้ไม่ได้ บนเกาะก็ไม่ได้กันสักหน่อย กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
______________________________________________________________________
มาต่อแล้ววววว เรื่องของคู่หลักเริ่มลงตัว(เหรอ ?) ตอนต่อไปเราจะไปดูสถานการณ์ที่เกิดขึ้นระหว่างสองคนนี้ติดเกาะบ้าง
ว่าคู่อื่นเค้าเกิดอะไรขึ้นบ้าง อิอิ งานนนี้ไม่บอกหรอกว่าจะเอาคู่ไหนมาก่อน
หลายๆคนเริ่มสงสารพระเอกเพราะน้องพีของเรา เอิ่ม นางแค่มองเองตามประสานาง ไม่ได้จะเอาสักหน่อย
ขอบคุถทุกคนที่อ่านและคอมเม้นต์ครับ
หัวข้อ: >>> พี่ครับ....ได้สักครั้งผมจะตั้งใจเรียน<<<ตอนที่44 ตอนจบ หน้า48 11/1/58 (อ่าน 413162 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก