บทที่ 9 สุดท้ายฉันขอให้เรานั้นจบเลิกรากันไปด้วยความไม่เกลียด เราจะลาด้วยความเข้าใจ
ตกเย็นดินก็มาหาผมตามที่บอกไว้ หิ้วของสดมาเพื่อจะทำมื้อเย็นด้วย พี่เออนุญาตให้ผมเดินลงมานั่งพักข้างล่างได้ ผมแอบคิดนิด ๆ ว่าตกลงนี่บ้านใครกันแน่ ดินกับพี่เอรับหน้าที่ทำอาหาร ส่วนผมทำหน้าที่นั่งและรอ เปิดทีวีดูไปได้ซักพักสองพ่อครัวหนุ่มก็ยกอาหารออกมาวาง อาหารส่วนของผมยังเป็นอาหารอ่อน ๆ ผมว่าบางทีพี่เอก็เกินไป แค่ผมจะเดินไปที่โต๊ะอาหาร ไม่เห็นต้องเข้ามาประคองเลย ผมส่ายหัวอย่างระอานิดๆ แต่ก็นะ มีความสุขจัง...
มื้อนี้มีผัดหอยลายทอด ผัดเปรี้ยวหวาน แกงจืดวุ้นเส้นหมูสับ หมูทอดและยำวุ้นเส้น พี่เอทำอาหารได้นะครับ ทำได้ดีเลยด้วย ส่วนดินรายนั้นขาลุย ชอบเดินทางเข้าป่าเลยมีฝีมือทำอาหารไว้เพื่อเอาตัวรอด ดินบอกแกมหัวเราะว่าชมพู่ทำอาหารไม่เป็นเลยต้องทำเองอีกเหตุผล บรรยากาศมื้อเย็นวันนี้ดีมากจริงๆ อากาศหนาวแล้ว พี่เอจุดเทียนเพื่อให้ความอบอุ่น เรานั่งกินกันตรงโต๊ะหน้าบ้าน พอตกเย็นความหนาวก็เพิ่มขึ้น พี่เอหยิบเสื้อกันหนาวกับถุงเท้ามาใส่ให้ผม แถมด้วยหมวก จนตัวกลมป็อก
“ผมยาวแล้วนะ” พี่เอเอื้อมมือมาทัดผมของผมไว้ให้ ผมยิ้มรับ ความจริงก็ตั้งใจไว้แหละครับ เพราะว่าจะได้ดูเหมือนผู้หญิง ขี้เกียจตอบคำถาม ถ้าคนอื่นรู้ว่าผมเป็นผู้ชายแล้วก็ท้องด้วย พี่เอนั่งข้าง ๆ ส่วนดินนั่งตรงกันข้าม
“มีนกินนี่เยอะ ๆ” ดินตักต้มจืดวุ้นเส้นพร้อมกับหมูสับมาให้ ผมยิ้มรับอีก
“เวลาว่างผมก็เข้าป่าไปดูสัตว์ ผมเข้าป่าตั้งแต่เด็กแล้วล่ะครับ เดี๋ยวสิ้นปีนี้ก็ไป” ดินพูดกับพี่เอ
“ปกติไปคนเดียวหรอ หรือไปกับกลุ่ม” พี่เอถาม
“ไปกับเพื่อนๆในกลุ่มนี่แหละครับ ไปคนเดียวเหงาแย่ ” ดินตอบกลับยิ้มๆ
“แล้วเราเคยไปกับเขาด้วยรึเปล่าหืม” พี่เอหันมาถามผม
“รายนั้นไม่เคยไปหรอกครับ ผมไม่ให้ไป ฮ่าๆ” ดินตอบแทน
“จริงหรอทำไมล่ะ” พี่เอถามต่อ ถามดิน ไม่ต้องมองหน้าผมก็ได้นะ เขิน...
“เป็นภาระครับ ฮ่าๆๆ” ดินโยกตัวหลบตะไคร้ที่ผมโยนใส่ ผมแยกเขี้ยวใส่นิด ๆ
“ดินไม่ให้ผมไปครับ ช่วงนั้นผมไม่สบายบ่อย ดินเขาก็เป็นห่วง” ผมมองดินและยิ้มอย่างขอบคุณ ดินดีกับผม ถนอมผมเสมอ บางทีน้องสาวดินที่ชื่อ ดาว ยังแอบบ่นๆ ว่าดูแลผมดีกว่าดูแลน้องตัวเองอีก ดาวเป็นสัตวแพทย์ บ้านนี้หัวดีกันทั้งบ้าน
“หรอครับ กินอีกนะมีน กินเยอะ ๆ” ผมยิ้มรับอีกครั้ง
กินกันไปสักพักโทรศัพท์พี่เอก็ดังขึ้น พี่เอมองหน้าผมสลับกับหน้าจอสักพักก็ขอตัวออกไปคุยโทรศัพท์ข้างนอก เหลือผมกับดินทำหน้าที่เก็บโต๊ะ ดินล้างจาน รายนี้ก็ไม่ยอมให้ผมทำอะไรเหมือนกัน แต่ไม่หนักขนาดพี่เอ ผมยืนมองดินล้างจานไปสักพัก เมื่อล้างเสร็จดินก็หันตัวกลับมามองหน้าผม มองอยู่นั่นแหละ จะไม่อะไรเลยนะถ้าไม่ยิ้มน้อย ๆ ด้วย
“อะไร มองทำไม” ผมถาม
“มีความสุขไหม เขาดีกับมีนไหม” ดินเดินมาใกล้ๆ รับโกโก้ที่ผมชงไว้ให้ไปดื่ม
“อืม เขาก็ดีนะ แต่มีนทำใจไว้แล้ว ถ้าหาก... ถ้าในที่สุด เขาจะไป มีนก็ไม่ห้าม” ผมตอบอย่างที่คิด
ผมไม่ได้หลงอยู่ในความสุขจนลืมความเป็นจริง พี่เอไม่ได้พูดหรืออธิบายเรื่องส่วนตัวของเขากับผมทั้งนั้น เรื่องของพี่ฝ้าย เขาก็ไม่ได้พูดถึง ผมไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ผมเพียงแต่รู้สึก รู้สึกว่าเรื่องของเรามันดูเป็นไปไม่ได้ มันไม่มีทางกลับมาเป็นเหมือนเดิม เตือนตัวเองให้มีสติเสมอ พร้อมจะเข้าใจหากเขาเลือกจากไป
เกือบสองอาทิตย์ที่อยู่ด้วยกัน พี่เอมีโทรศัพท์เข้าเสมอและเขาจะแอบไปคุย คงนึกว่าผมไม่รู้ แต่สิ่งที่เขาไม่รู้ คือผมทำใจไว้แล้ว ยิ่งสุขมากเท่าไหร่ ยิ่งเตรียมใจไว้เท่านั้น เพียงแต่ผมไม่รู้ว่าถ้าถึงตอนนั้นแล้ว ผมจะเจ็บแค่ไหน แต่คงไม่มากไปกว่าที่เคยผ่านมา ผมต้องเข้มแข็งให้มาก เพื่อลูกจะได้ปลอดภัย และผมจะได้เริ่มต้นชีวิตใหม่ บางทีที่ผมไม่ถามพี่เอเรื่องพี่ฝ้าย คงเพราะผมกลัวเสียเขาไป แต่ก็นั่นแหละ เขาไม่ได้เป็นของผมตั้งแต่แรก...
“เข้มแข็งจังนะ คุณแม่” ดินพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน วาดวงแขนมาโอบไหล่ผมไว้ ผมพิงตัวด้านข้างไว้กับตัวของดิน หัวผมซบอยู่บนไหล่เขา
“ถ้าวันนั้นมาถึง ดินอย่าทิ้งมีนนะ มีนไม่เหลือใครแล้ว” ผมถามเขา ดินพยักหน้ารับ ก่อนจะเอามือมาบีบจมูกผมเบาๆ
“อย่าทำหน้าอย่างนี้ใส่ดินอีกนะ ทำหน้าแบบ.... มีใครเคยบอกไหมเนี่ย” อะไร ๆ หน้าแบบไหน ผมทำหน้างง ดินพูดต่อ
“ก็หน้าแบบ...” ดินก้มหน้ามากระซิบ ผมหน้าแดงฉ่า ตีไปที่อกดินแรง ๆ หนึ่งที ดินหัวเราะลั่น
.
.
.
“แบบเร้าอารมณ์สุด ๆ อ่ะ” ดินกลับไปตอนสามทุ่ม พี่เอพาผมขึ้นมาพักบนห้อง ผมอาบน้ำ ส่วนพี่เอไปอาบอีกห้อง ผมไม่ได้ชวนให้เขามานอนห้องเดียวกันเพราะห้องอื่นก็ว่าง แต่เขาเลือกนอนกับผมและลูก ผมก็ไม่ขัด อยากเก็บเกี่ยวความทรงจำที่มีเขาเคียงข้างให้นานที่สุดเหมือนกัน อย่างน้อยลูกก็ได้รับไออุ่นจากพ่อของเขา ก่อนที่พี่เอจะจากไป
“จะนอนรึยังครับ” พี่เอที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จใส่กางเกงนอนขายาวตัวเดียวเดินถือแก้วเข้ามาถามผมที่นั่งอยู่บนเตียง
“ครับง่วงแล้ว ขอบคุณครับ” ผมรับแก้วนมที่พี่เออุ่นมาให้ ดื่มไปครึ่งแก้วหยุดดื่ม ส่งคืนให้พี่เอเอาเก็บไว้ตรงโต๊ะ ก่อนคนตัวโตจะเดินอ้อมมาขึ้นเตียงฝั่งตรงข้าม ผมเอื้อมมือปิดไฟ เหลือไว้แต่แสงจากดวงจันทร์นอกห้อง ก่อนจะลงมานอนฝั่งของผม ผมนอนลืมตาอยู่อย่างนั้น จนพี่เอขยับเข้ามาใกล้ ใกล้จนชิด หันไปดูอีกทีหน้าผมก็อยู่ตรงอกหนาแล้ว เนื้อตัวพี่เอเย็นเฉียบ หนาวขนาดนี้ยังไม่ใส่เสื้ออีก
“ทำไมไม่ใส่เสื้อครับ” ปากไวเท่าความคิด พี่เอสอดมือเข้ามาใต้คอ กระชับตัวผมให้ซุกลงจนจมร่างหนา
“ก็เดี๋ยวก็นอนกอดมีนอยู่แล้วนี่” พี่เอกระซิบข้างหู ปากก็ไม่อยู่นิ่ง หอมตรงนู้น จูบตรงนี้ไปทั่วใบหน้าและลำคอผม
“เดี๋ยวครับ หยุดก่อน คิก จั๊กจี้” ผมประท้วงโดยการทุบอกพี่เอเบาๆ
“มีนครับ” พี่เอขึ้นคร่อมผมตอนไหนก็ไม่รู้ ใบหน้าคมอยู่ห่างแค่ฝ่ามือ ดวงตาฉายแววที่ทำให้ผมนิ่ง แววตาที่ผมรู้ว่าหมายถึงอะไร ผมส่ายหน้าเบา ๆ พี่เอจ้องหน้าผมไม่หยุด ก่อนจะพยักหน้าเป็นเชิงขออนุญาต ผมก็ส่ายหน้าอีกครั้ง ไม่เอาหรอก... ผมไม่พร้อม ผมกำลังท้องอยู่ ถึงจะผ่านสามเดือนแรกมาแล้วก็เถอะ
“มีน” เสียงเข้มเรียกเสียงแตกพร่าด้วยแรงอารมณ์ หน้าคมก้มลงมอบจูบไปทั่ว ไล่ตั้งแต่โครงหน้า มาทางใบหู ลิ้นหนาฉกเข้ามาแหย่เล่นในหูผม ความรู้สึกเสียวซ่านกระจายไปทั่วร่าง รู้สึกหมดแรงขึ้นมาดื้อ ๆ ผมดิ้นหนีด้วยแรงอารมณ์ที่ถูกจุดขึ้นมา พี่เอรู้จักร่างกายผมดีเหลือเกิน ไม่ว่าจูบร้อนจะไล่ไปตรงไปต่อตรงซอกคอ ไล่มาที่หน้าอก ก็เรียกเสียงคราบแผ่วๆ จากผมได้ทุกที่ กระดุมเสื้อนอนถูกปลดอย่างอ้อยอิงจากมือหนาจนมันหมดแฝง ลมหนาวเข้ามาปะทะทำเอาผมสั่นไปหมด พี่เอหยุดมองก่อนจะพูดคำที่ทำให้ผมอาย
“ขาวจัง... ตรงนี้ก็ชมพู” พี่เอไม่ว่าเปล่า มือหนาลากวนไปมาคล้ายจะนวดตรงบริเวณ ยอดอกของผม ผมดิ้นหนีความเสียวซ่านอีกครั้ง เสร็จจากมือก็เป็นลิ้นอุ่นที่ลงมาเล่นกับยอดอกสีชมพูสดของผม ใช้ลิ้นกับข้างหนึ่ง ใบมือบี้ไปมากับอีกข้างหนึ่ง ผมหมดแรงหนีแล้ว หมดแรงปฏิเสธ แม้จะไม่อยากมีอะไรกับเขา เพราะว่าเรื่องของเรายังไม่เคลียร์ แต่ร่างกายกลับทรยศ ตอบสนองทุกสัมผัสที่ร่างหนาปรนเปรอให้
“อือออ อ้ะ” ผมครางเบาๆ
ลิ้นร้อนไล่ลงไปที่หน้าท้องนูน พี่เอกดจูบนิ่งค้างบริเวณนั้นอยู่นาน กดจูบซับไปทั่วท้อง ก่อนจะเงยหน้ามาสบตาผมที่มองทุกการกระทำของเขาอยู่ก่อนแล้ว เราสบตากันพักหนึ่ง
“นะครับ นะ พี่จะไม่ไหวแล้ว” พี่เอถาม มือหนาล้วงเข้ามาในกางเกงนอนของผม บีบอวัยวะที่แสนอ่อนไหวของผมผ่านทางกางเกงใน บีบสลับกับเค้นอย่างเป็นจังหวะ
“จะถามทำไมละ อ้ะ ..อยาก.. อ่ะ ทำอะไรก็ทำสิ” ผมตอบหน้าแดง อารมณ์ถูกปลุกปั่นให้พุ่งสูงอย่างฉุดไม่อยู่ จำใจทรยศความตั้งใจแรกของตัวเองว่าจะไม่ยอมให้เขาแตะต้องอีก หากแต่ลึก ๆ ผมรู้ตัวว่าผมก็กระหายหาสัมผัสนี้จากพี่เออยู่เหมือนกัน หลังจากที่ผมอนุญาตพี่เอก็ไม่รอช้า ถอดกางเกงนอนผมออก ก่อนจะถอดของตัวเองตามมา ร่างหนาแทรกกายลงมาตรงกลางระหว่างขาผม ผมหลับตาลงรอรับทุกสัมผัสจากเขา
“พี่เคยบอกไหมว่าเสียงมีนเวลาแบบนี้มันกระเส่ากระตุ้นพี่สุด ๆ” ทำไมเขาพูดมากจัง ผมเขินจริงๆ นะ
“มะ ไม่รู้ อ้ะ อ๊า” ผมตอบขาด ๆ หาย ๆ
“พี่จะทำเบา ๆ จะไม่ให้กระเทือนถึงลูก” เสียงเข้มเต็มไปด้วยอารมณ์ใคร่ ผมพยักหน้ารับ พี่เออ้าขาของผมออกกว้าง...จากนั้นทุกอย่างก็เป็นไปตามกลไลของร่างกาย
ตื่นมาอีกทีในอ้อมกอดของพี่เอ เมื่อคืนเขาอ่อนโยนกับผมมากจริง ๆ ผมแทบไม่รู้สึกเจ็บ มีแต่อาการเมื่อยเฉย ๆ ผมกำลังจะลุก แต่อ้อมแขนแกร่งก็ดึงผมเข้าใกล้ตัว ไม่ยอมให้ผมลุกไปไหน ผมรอจนเขาสงบและลองแกะมือเขาออกใหม่ แต่ร่างหนาก็ไม่ยอมเหมือนเคย มืออีกข้างลูบท้องผมราวกับจะกล่อม ผมจึงจำเป็นต้องนอนต่อไปอีกนิด ... ในอ้อมกอดของเขา ..ลูกจ๋า มีความสุขไหมลูก ผมถามลูกในใจ
TBC ตอนนี้ยังไม่จบนะคะ
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ตอนที่ 9.1 มาแล้วค่ะ ชอบหรือไม่ชอบยังไงก็พูดคุยกันนะคะ มิยูกิชอบเวลาที่ได้อ่านคอมเมนต์สุด ๆ เพราะว่ามันจะทำให้เราได้เข้าใจกันมากขึ้น (ผู้เขียนและผู้อ่าน)
น้องมีนใจอ่อนอีกแล้ววววววววววว
หัวข้อ: [เรื่องสั้น]แค่หน้าที่หรือด้วยใจ...(ตอน10 เจ็บจนถึงเมื่อไหร่ 100% 4/2/15) (อ่าน 83499 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก