ต่ออีก 60% ค่ะ
ผมใช้เวลาช่วงที่เหลือเก็บข้าวของของพี่เอใส่กระเป๋าเดินทาง เก็บทุก ๆ สิ่งทุก ๆ อย่างออกไปจากบ้านของผม ทำไปน้ำตาก็ไหลไป ผมเก็บเสื้อผ้าในห้องนอน เก็บแว่นสายตาของเขาบนหัวเตียง หมอนกับที่นอนยังมีกลิ่นของพี่เอติดอยู่ เก็บแปรงสีฟันที่วางคู่กับของผม ผมมองที่ใส่แปรงสีฟันนิ่ง ตอนนี้เหลือแปรงของผมอันเดียว ไม่สิ มันไม่เคยเป็นที่ของพี่เอ ผมสะบัดหัวไล่ความคิดอันอ่อนไหวของตัวเอง ก่อนจะเก็บของหมดชั้นบน ลงมาเก็บรองเท้าของพี่เอ เก็บแก้วน้ำ และหนังสือหรือเอกสารต่าง ๆ ของพี่เอ เก็บใส่กระเป๋าให้เขา เขาจะได้ไม่ต้องเสียเวลา และผมจะได้ไม่ต้องเจอเขาอีก ผมเจ็บและคิดว่าคงเจ็บอีกนาน แต่ผมจะไม่อ่อนแอ ลูกต้องการแม่ที่เข้มแข็ง ผมจำเวลาที่คิดว่าจะเสียลูกไปได้ไม่มีลืม มันจะไม่มีอีกนะลูก แม่จะดูแลหนูให้ดีที่สุด ขอโทษนะลูก ขอโทษที่หนูจะต้องไม่มีพ่อนะครับ... แม่จะเป็นทั้งแม่และพ่อให้หนูเอง
“ดิน พวกเขายังติดต่อกันอยู่ วันนี้มีคนเอาตั๋วเครื่องบินของพี่เขามาให้ กำหนดบินพรุ่งนี้ ดินมาหามีนหน่อยได้ไหม”ผมยกหูโทรศัพท์หาดิน
“มีน...ดินจะรีบไป ไม่มีเคสพอดี รอก่อนนะมีน อย่าเพิ่งร้องไห้ รอดินกลับไปหาก่อนนะ” น้ำเสียงที่แสดงความห่วงใยของดินทำให้น้ำตาผมไหลออกมาอีกครั้ง ผมกลั้นสะอื้นตอบรับคำของดินเบา ๆ ผมเก็บของของพี่เอหมดแล้ว แต่คงไม่อาจเก็บร่องรอยของเขาในความทรงจำ สองอาทิตย์ที่ผ่านมาเหมือนกับฝัน พี่เอนอนกอดผมตรงม้านั่ง พี่เอทำกับข้าวให้ผมกิน พี่เอประคองผมขึ้นลงบันได ตอนที่ผมเพิ่งออกจากโรงพยาบาล พี่เอรดน้ำต้นไม้แทนผมประจำทุกวัน พี่เอคอยอ่านหนังสือคู่มือคุณแม่ให้ผมฟังทุกคืน ผมติดการดื่มนมอุ่นๆก่อนเข้านอนไปซะแล้ว...
เฮ้อ... ผมคงไม่สามารถลืมเขาได้ บางทีก็ไม่เข้าใจตัวเอง เขาทำกับผมขนาดนี้ทำไมผมยังรักเขาอยู่
นั่งรอได้ไม่นานก็ได้ยินเสียงรถของดิน ก่อนเจ้าตัวจะถลาเข้ามาหาผมที่นั่งอยู่หน้าบ้าน ไม่มีคำพูดใด ๆ ระหว่างเรา ดินเพียงแต่กอดผมแน่น ดินดึงผมไปนั่งคร่อมบนตักเขา หันหน้าเข้าหากัน ก่อนจะโอบกอดผมหมดทุกส่วน ถึงดินจะสูงกว่าผมไม่เกินเจ็ดเซนติเมตร แต่ว่าตัวเขาก็ใหญ่กว่าผมมากอยู่ดี แต่จะไม่หนาเท่าพี่เอ แต่อ้อมกอดนี้ก็มีที่ว่างให้ผมเสมอ ผมซุกหน้าลงกับอกดิน ผมไม่ได้ร้องไห้ มันร้องไม่ออก ดินกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น มือขาวลูบท้ายทอยผมคล้ายจะปลอบประโลม เรากอดกันอยู่นานมาก จนผมได้ยินเสียงรถของพี่เอ ผมยังไม่ได้หันไปมอง ยังคงฝังตัวอยู่ในอ้อมกอดของดิน ก่อนจะได้ยินฝีเท้าเดินมา ดินนั่งหันหน้าออกไปทางหน้าบ้าน ดินคงเห็นพี่เอแล้ว ดินกอดผมแน่นขึ้นอีก
“ทำอะไรกัน” เสียงเข้มจากพ่อของลูกถามขึ้น
“ผมต้องถามคุณมากกว่าว่าทำอะไรอยู่” ดินถามพี่เอ เสียงดินเข้มขึ้นจนผมยังตกใจ
“ผม... ทำอะไรล่ะ มีนครับ หันมาหาพี่หน่อย พี่ซื้อน้ำเต้าหู้จากตลาดมาฝาก ยังไม่ได้กินอะไรเลยนะเรา” เสียงพี่เอชะงักไปนิด ก่อนจะเปลี่ยนเป็นปกติเมื่อคุยกับผม
“...” ผมยังไม่ตอบพี่เอ ซุกหน้าเข้าที่ไหล่ของดิน สูดลมหายใจเข้าเรียกความเข้มแข็ง ก่อนจะลุกออกมาจากตักดิน ผมมองคนที่ผมรักเต็มๆตา มองอย่างต้องการจะจดจำทุกส่วนของร่างกายพี่เอ ร่างกายที่ไม่ใช่ของผม ผมไม่รู้ว่าผมแสดงสีหน้ายังไงออกไป พี่เอถึงได้มีสีหน้าเหมือนจะเจ็บปวด คนอย่างเขาหรอจะเจ็บปวด ... คงจะแค่รู้สึกผิดเหมือนที่ผ่าน ๆ มา ผมเม้มปากแน่น ดินลุกจากเก้าอี้มายืนข้างๆผม กุมมือผมไว้ ผมตัวสั่น แต่ไม่มีน้ำตา มีแต่แววตาแห่งความเจ็บปวดที่ไม่ว่าใครก็คงจะดูออก
ผมหยิบซองพัสดุที่มีตั๋วเครื่องบินของเขาและโทรศัพท์มือถือของเขายื่นไปให้เขา พี่เอเบิกตากว้างก่อนจะรับมันไปอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว ผมพยายามอย่างมากที่จะบังคับไม่ให้เสียงตัวเองสั่น ถามคำถามที่ตัวผมรู้อยู่แล้ว
"พี่จะไปเมื่อไหร่"
"มีน.. พี่... พรุ่งนี้" เขาตอบ น้ำเสียงอ่อนแรง
"ครับ ไม่ต้องกลับมาก็ได้นะ" เจ็บที่ต้องพูดไปเหลือเกิน
"พี่... จะกลับมา ต้องกลับมาอยู่แล้ว" เขาพยายามจะจับมือผม แต่ผมชักมือกลับ
"เอาไว้คลอดแล้ว พี่อยากจะมาเยี่ยมลูก ผมก็ไม่ขัดข้อง พี่มีสิทธิ์ความเป็นพ่อทุกประการ" สุดทางรักแล้วสินะ
"มีนฟังพี่ก่อน... พี่" ส่ายหน้า ผมไม่อยากฟังอะไรทั้งนั้น
"ไม่ต้องพูดอะไรแล้วครับ เก็บของพี่ไปซะ ลืมทุกอย่างที่นี่นะครับ ผมก็จะลืมให้หมด" หันหลังซ่อนน้ำตาไม่ให้เขาเห็น
"ขอโทษ ขอโทษ อย่าเป็นแบบนี้เลย" เสียงเขาอ่อนระโหย แต่ไม่อีกแล้วครับ ไม่ใจอ่อนอีกแล้ว
"เก็บคำขอโทษไว้ แล้วไปจากที่นี่ ต่อไปนี้ระหว่างเรา จะมีแค่เรื่องลูก!" หมอดินเข้ามาพยุงผม ผมไม่ได้มองกลับไป เดินเข้าบ้านไปทันที
.
.
.
.
ผมรักพี่เสมอ และตลอดไปนะครับทำไมเขายังไม่ไปอีก ผมยืนมองเขาจากหน้าต่างห้องนอน พี่เอยังยืนอยู่ตรงนั้นตั้งแต่ผมไล่เขา ห้าชั่วโมงแล้วนะ คนเก่งของผมยืนนิ่งไม่ไหวติง ไหล่ที่เคยเหยียดตรงลู่ลงอย่างน่าใจหาย เขาจะอยู่อีกทำไม ยังอยากจะอธิบายอะไรอีก ดินเดินเข้ามาแตะบ่าผม ก่อนที่ผมจะโผไปกอดเขาอย่างต้องการพึ่งพิง
“ทำไมเขายังไม่ไปละดิน เขายังต้องการอะไรอีก เขาจะเอาอะไรกับมีนอีกดิน” ผมถามอย่างไม่เข้าใจ
“เขาอาจจะอยากพูดอะไรกับมีนมั้ง เดี๋ยวดินลงไปถามให้นะ” ดินเสนอ ผมพยักหน้า ดินกำลังจะผละออกไป ผมก็ดึงมือเขาไว้ก่อน
“เดี๋ยว ข้างนอกมันหนาวมาก บอกเขาให้กลับไปเถอะ เดี๋ยวจะไม่สบาย” ผมฝากข้อความไปทางดิน ดินพยักหน้าก่อนจะเดินลงไป ผมมองไปที่หน้าบ้านอีกครั้ง ไม่ถึงนาทีก็เห็นดินเดินไปหาพี่เอ พวกเขาคุยอะไรกันก็ไม่รู้ ผมไม่ได้ยิน ก่อนที่พี่เอจะเงยหน้ามองผม เขาสบตาผมสายตาหนักแน่น ผมเองที่เป็นฝ่ายหลบออกไปนั่งที่เตียง ผมไม่เข้าใจ เขายังจะเอาอะไร
“มีน มีน ฟังพี่ก่อน คุยกันก่อนได้ไหม” เสียงตะโกนดังขึ้น เสียงอันคุ้นเคย
“ไม่ครับ พี่ไม่จำเป็นต้องพูดอะไรแล้ว” ผมใจอ่อนอีกแล้ว ยอมกลับมายืนตรงหน้าต่างและยอมคุยกับเขาอีกครั้ง
“พี่ไปทำงาน ไปเคลียร์งาน แล้วจะรีบกลับมาอยู่กับลูกกับเมีย เชื่อพี่นะ” หึ! เขาจะกลับมาทำไมไม่มีที่ให้เขาอีกแล้ว
“พี่ไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้น พี่ฝ้ายไงคนที่พี่เลือก พี่กลับไปหาเขาเถอะ อย่ามายุ่งกับเราแม่ลูกอีกเลย” ผมต้องใจแข็ง
“มีน... พี่ขอโทษ ฟังพี่ก่อนนะ” ขอโทษอีกแล้ว เขาไม่รู้ตัวรึไงว่ากำลังทำตัวปกป้องพี่ฝ้าย
“พี่เอครับ เวลาที่ผมต้องการให้พี่อธิบายอะไรบ้าง ตลอดสองสามอาทิตย์ที่ผ่านมา และอีกก่อนหน้านั้นที่พี่ย้ายมาอยู่ข้างบ้านผม ผมรอการได้คุยกับพี่เรื่องนี้มาตลอด แต่เปล่าเลย พี่ไม่เคยอธิบายอะไร แล้วมาตอนนี้ ผมรู้หมดแล้ว ผมรู้ว่าพวกพี่ยังคบกันอยู่ ผมรู้เอง มาถึงตอนนี้พี่ไม่มีอะไรต้องพูดเลย ผมไม่ต้องการฟัง กลับไปเถอะครับ ได้โปรด เห็นใจผมบ้าง ผมเจ็บผมมีความรู้สึก มีหัวใจนะ” ผมพูดออกมาหมดอย่างคนอัดอั้น พี่เอนิ่งไปนิด พึมพำแต่คำว่าขอโทษ ก่อนที่หัวใจผมจะรู้สึกเหมือนมีคนหัวใจถูกควักออกไปจากร่าง พี่เอก้มหัวยอมเก็บของของตัวเอง และหันหลังกลับไปขึ้นรถก่อนจะขับออกไป ผมทรุดลงนั่งอยู่ตรงพื้นข้างหน้าต่าง ดินวิ่งมากอดผมไว้ ก่อนที่ผมจะสะอื้นไห้จนตัวโยน
“ฮืออออ เขาไปแล้ว เขาไปแล้วดิน ฮืออออ” ผมพยายามบอกตัวเองให้เข้มแข็ง ดีแล้ว ดีแล้ว ดีแล้วที่เขาจากไป
“มีน มีนเข้มแข็งนะคนเก่งของดิน” อ้อมกอดที่อบอุ่นของดิน แต่ว่ามันกลับไม่สามารถทำให้ใจอันเหน็บหนาวของผมอุ่นขึ้นได้แม้แต่นิดเดียว ผมเจ็บ เจ็บที่ท้ายสุด ผมก็ไม่ใช่คนที่ถูกรัก เจ็บเหลือเกิน.....
---------------------------------------------------------------100 % แล้วค่า-------------------------------------------------------------
มิยูกิขอโทษนะคะ ที่หายไปนานนนนนนนนนนนนนนน เหตุเพราะความยุ่งวุ่นวายในชีวิต ขอบคุณทุกคนที่ยังติดตามกันอยู่นะคะ ขอบคุณจริงๆ ค่ะ จะพยายามมาต่ออีกตอนหนึ่งก่อนจะปีใหม่ และจะเป็นกำลังใจที่ดีที่สุด ถ้าหากคุณคอมเมนต์ว่ารู้สึกยังไงกับเรื่องนี้บ้าง นะคะนะ สนทนากันนะคะ
อากาศหนาวเย็นดูแลสุขภาพกันด้วยนะคะ
มิยูกิ
หัวข้อ: [เรื่องสั้น]แค่หน้าที่หรือด้วยใจ...(ตอน10 เจ็บจนถึงเมื่อไหร่ 100% 4/2/15) (อ่าน 83573 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก