ตอนพิเศษ : ครั้งหนึ่งวันนั้น
ผมเป็นคนหนึ่งที่รักคุณด้วยความหวังดี...
ผมชื่อดิน ผมเป็นคนรูปร่างโปร่ง
ผิวขาวไม่ใช่เพราะเป็นลูกหลานคนจีนหรอกครับ
ผมขาวเหมือนแม่ที่เป็นชาวเหนือ ชีวิตของผมเป็นอะไรที่ธรรมดามาก
ผมเรียนโรงเรียนประจำจังหวัด ด้วยความที่ผมเป็นคนหัวดีเรียนเก่ง ผมจึงเข้าไปเรียนได้ง่าย ๆ
และที่นั่นชีวิตมัธยมและความรักจริงๆจังๆครั้งแรกของผมเกิดขึ้น
ความรักที่ยังคงอยู่จนถึงวันนี้ ....
มัธยมต้น
“ดิน ดินคร้าบบบบ ดิน ๆๆๆๆ” เสียงเล็กเรียกชื่อผมซ้ำ ๆ ผมแกล้งนอนซบหน้าลงกับโต๊ะเรียนไม่ยอมตื่น
“เอ๊ะ ถ้าไม่ตื่น มีนจะไปก่อนแล้วนะ จะไปกินไอติมร้านป้าแขก แล้วจะเดินกลับบ้านก่อนด้วย ไม่ง้อดินแล้วนะ” เสียงเล็กจากคนเดิม น้ำเสียงเริ่มขุ่นมัว แต่ก็ยังน่ารักมากอยู่ดี สำหรับผม มือน้อย ๆ ออกแรงเขย่าแขนผม จนทำท่าจะผละออกไป ผมรีบจับข้อมือคนปลุกไว้แน่น
มีนเพื่อนสนิทของผมเอง เพื่อนรักที่ผมรักมาก
“ตื่นแล้ว ป่ะไปกินติมกันครับ” ผมรีบบอกคนตัวเล็กของผม มีนทำหน้าบึ้ง ก่อนจะย่นจมูกใส่ผม
“แกล้งมีนหรอ ดินแกล้งหลับอ่ะดิ” ผมเอื้อมมือไปบิดจมูกมีนเล่น
“เปล่า หลับจริงๆ ฝันเห็นมีนด้วยนะ” ผมทำหน้าเคร่งหลอกมีน ดูเหมือนเจ้าตัวจะเชื่อซะด้วย
“จริงเหรอ ฝันว่าอะไรล่ะ” น้ำเสียงร่าเริงดีแล้ว
“ฝันว่า...... ว่า.....” ผมแกล้งพูดยืดเยื้อ คนตัวเล็กก็ทำหน้าลุ้นมากขึ้น ฮาดี
“ว่ามีนถูกดินหอมแก้มไง มานี่เลย” ผมทำท่าจะขย้ำตัวเล็ก มีนหัวเราะเสียงใสวิ่งหนีไป เราวิ่งเล่นกันอีกนิดหน่อย ก่อนจะถูกคั่นด้วยเสียงเปิดประตูห้องเรียน
“อะแฮ่ม! แหม๋ ๆ จู๋จี๋กันอยู่ได้นี่รอนานแล้วเจ้าค่ะ เจ้าคุณดิน ไอ้หนูมีน” เสียงหวานแต่แหลมของชมพู่ดังขึ้น ผมกับมีนหันไปมองก่อนจะค่อย ๆ ทำท่าจะเล่นงานชมพู่แทน
“เฮ้ยยยยย อย่าน้า ฮ่าฮ่าฮ่า” วิ่งเลยครับทีนี้เราสามคนก็วิ่งเล่นกันจนเหนื่อย พอเบื่อก็พากันเดินออกจากโรงเรียนที่ตอนนี้มืดสนิท เพราะว่าเย็นมากแล้วเด็กนักเรียนกลับกันหมดแล้วครับ เดินไปกินไอติมร้านป้าแขกหน้าซอยโรงเรียนแล้วก็เดินไปส่งชมพู่ นั่งรถไปส่งมีน แล้วผมก็ค่อยกลับบ้านผม
เราสามคน ผม มีนและชมพู่เป็นเพื่อนรักกลุ่มเดียวกัน อยู่ชมรมเดียวกัน นั่งโต๊ะติดกันสามตัว ส่วนเรื่องที่ผมรักมีนนั้น ตอนนั้นผมยังไม่รู้ตัวหรอกครับ รู้แค่ว่าเป็นห่วงมาก คิดถึงมาก หวังดีมากและมีอีกหลายความรู้สึกที่มันมีมากแบบมากมาก งงไหมครับ ยังครับอย่าเพิ่งงง เพราะตัวผมในอดีตก็งงแบบนี้แหละครับ งงไหม?
-------------------------------------------------------20 percent-------------------------------------------------------------------------
กราบขอโทษงาม ๆ ที่มาได้แค่ 20% คือว่ายุ่งมากจริงๆ แล้วก็นัดกับเพื่อนด้วย เคลียร์เรื่องการเดินทางนู่นนี่นั่น ทำให้ไม่ได้แต่งต่อเลย ขอโทษนะคะ หลังปีใหม่เรามาเจอกันใหม่นะคะ
สุขสันต์วันปีใหม่ ส่งท้ายปีเก่า
มิยูกิ
30-12-2013
หัวข้อ: [เรื่องสั้น]แค่หน้าที่หรือด้วยใจ...(ตอน10 เจ็บจนถึงเมื่อไหร่ 100% 4/2/15) (อ่าน 83339 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก