หัวข้อ: [เรื่องสั้น]แค่หน้าที่หรือด้วยใจ...(ตอน10 เจ็บจนถึงเมื่อไหร่ 100% 4/2/15)

[nokkaling]

 

[่patsaporn]

ไม่สุดค่ะมันยังไม่สุด จนกว่าพี่เอจะเคลียร์เรื่องอดีตเรื่องพี่ฝ้าย โทรศัพท์ลึกลับไรนั่น
มีนเหมือนจะสุขแต่ก็เศร้าเนอะ คนอ่านก็เศร้าด้วยค่ะ ได้แต่เอาใจช่วยให้สมหวัง
ถ้าจะมาไม่มาทั้งใจ ก็กลับไปซักทีดีกว่า....มาเป็นเพลงเลยจ้า

ขอบคุณค่ะ

[liza sarin]

 
พี่เอจะมีอะไรมาอีกไหม

[Chichi Yuki]

จบเศร้าไม่เป็นไร
ขอแค่หนูน้อยคลอดออกมาปลอดภัยก็พอ

[hongyia]

พี่เอ ทำอะไรให้ชัดเจนหน่อยเซ่ จะคุยโทรศัพท์อะไรก็บอกมีนดีวบ เดี๋ยวมีนเสียใจนะ

[Maytbb]

พี่เอดูไม่หนักแน่นเลย ไม่เคยทำอะไรให้มีนเชื่อใจได้เต็มร้อยเลยนะ   

[7th SensE]

สงสารมีนอ่ะ พี่เอนะพี่เอทำไมไม่ทำอะไรให้เด็ดขาดสักที

[sunshinesunrise]

พี่เอทำแบบนี้... มันเป็นน้ำหวานอาบยาพิษชัดๆ ทำดีด้วยมากๆ แล้ววันนึงจะทิ้งไปอีกรึเปล่า... ถ้าวันนั้น คงทำใจยากกว่าวันนี้

[loveyous]

หวังว่าพี่เอคงไม่ทิ้งไปไหนอีกนะ
T_T

[►MoNkEy-PrInCe◄]

คุณพี่เอกับคนท้องก็ยังไม่เว้นนะ

มีน เป็นแม่ที่ดีนะครับ ^^

  

[anuruk97]

มินเข้มแข้งเข้าไว้  นะ  คุณแม่มือใหม่

[@Lucifer_Prince@]

เอาพี่เอไปเก็บ!!พี่เอทำไมนิสัยเสียจังห๊ะ  คนท้องก็ไม่เว้นถึงจะบอกไม่ให้กระทบกระเทือนถึงลูกก็เถอะ  สงสารมีนจริงๆเลยอ่ะ  แต่ขนาดนี้ก็ถือว่าเข้มแข็งมากแล้วแต่ก็เข้มแข็งมากอีกนะ  เป็นกำลังใจให้มีนกะมิยูกินะคัฟ^^

[Biwty...]

เป็นไรไม่รู้ อ่านประโยคสุดท้ายแล้วน้ำตาไหล โถ่ พี่มีนของน้อง 

[mukmaoY]

ก็อยู่ใกล้ขนาดนี้
มันคงห้ามอารมณ์หื่นๆของพี่เอไม่ไหวเจงๆ

[AMINOKOONG]

ถ้าให้จบแบบมีนยังยอมโง่คบกับอีตาพี่เอนี่มีเคืองคนแต่งจริงๆนะ ฮึ่ย

[snowboxs]

ดีแล้วล่ะที่มีนไม่หลงไปกับความสุขชั่วคราว
เพราะไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นมีนได้ทำใจไว้แล้ว
แถมยังอ้อนดินไว้ว่าอย่างทิ้งตน อย่างน้อย ๆ
ก็ยับมีลูกเป็นกำลังใจ และมีดินคอยช่วยดูแล

[greenapple]

เออย่าใจร้ายกับมีนอีกเลยนะ

[threetanz]

พี่เอทำอะไรให้ชัดเจนทีซิ๊ T.T

[นอนกินแรง]

เพิ่งเข้ามาอ่าน บอกเลยตอนแรกหน่วงทรมานจิตสุดๆ

เศร้าแทนมีนทุกอย่าง ด่าพี่เอไปหลายตลบ

พอมาเจอพี่เอแบบนี้แล้วก็แอบสงสารมีนอีก

เพราะยังไม่รู้เรื่องพี่เอก่อนมาหามีนเลย

แต่อยากให้มีนเก็บความสุขนี้เอาไว้เยอะๆ


ป.ล.ขอเป็นเอฟซีมีน อิอิ

[Miuki_me]

**************************************Attention Please******************************************


วันสองวันนี้จะยังไม่ได้มาต่อนิยายนะคะ เพราะว่าคนในครอบครัวรับปริญญา ตอนนี้ญาติก็มาอีกด้วย วุ่นวายแต่ก็มีความสุขสุด รู้สึกภูมิใจและดีใจแทนเจ้าตัว โอกาสดี ๆ แบบนี้เลยถือโอกาสได้พบเจอกับญาติที่อยู่ต่างจังหวัด พาคุณตาคุณยายไปเที่ยวพอถึงตอนนี้มิยูกิมีเรื่องจะเล่าให้ฟังค่ะ หลังจากที่เราลูก ๆ หลาน ๆ พาคุณตาคุณยายไปเที่ยวหลายที่ ไปกินข้าวในร้านหลายห้าง ท้ายสุดก็ปิดทริปด้วยการไปนั่งเล่นที่สวนหลวง ตอนนี้มีงานอะไรก็ไม่รู้ มีเวทีคอนเสิร์ตทั้งเพลงป๊อบ เพลงลูกทุ่งสลับหมุนเวียนกันไป อากาศช่วงนี้กำลังดีด้วยเย็นนิด ๆ คนเลยไปกันเต็ม พอดื่มด่ำบรรยากาศเสร็จ ลูกหลานก็เสนอทางเลือกเช่น "ไปกินข้าวที่ไหนดี" "ห้างไหม บาร์บีคิว เอ็มเค หรือว่าจะร้านอาหารริมน้ำแถวอ่อนนุช" "ปลาเผาไหม ไปกินอาหารทะเลที่บางแสนไหม" คุยกันไปมาสรุปเลยถามคุณตาซะเลยว่าจะกินอะไร คำตอบของตาทำเอาหัวเราะทั้งวง แต่ว่ามิยูกิกลับได้รับคำสอนผ่านทางชีวิตที่เรียบง่ายของท่าน


"บ่ต้องกิ๋นหร้อก มันเสียเงินเสียทอง เดินห้างก็เบื่อแล้ว เราก็กลับไปกิ๋นตี่บ้านเฮาก้า กิ๋นไข่จิ้ม ๆ* กับข้าวเหนียวก็ลำ**ขนาด"
สรุปได้ดังนั้นก็กลับมากินที่บ้าน มิยูกิได้ทีแสดงฝีมืออันเยี่ยมยุทธ >>>> หุงข้าวกับทอดไข่เจียว ฮาาาาาาาา


กลับมานั่งคิด เออนั่นสิแล้วชีวิตคนเราจะอยากกินอะไรแพง ๆ ไปทำไม แค่ได้กินข้าวเหนียวไข่ต้ม แกงจืด แต่อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา ถามไถ่สารทุกข์สุกดิบกัน แค่นี้ก็พอแล้ว เท่านี้ก็สุขแล้ว ชีวิตก็สมบูรณ์ได้ บางทีอยู่เมืองใหญ่ อาจจะทำให้ความคิดของเรายึดติดกับวัตถุสิ่งของแสดงฐานะจนลืมว่าเราเป็นใคร เรามันก็แค่คนบ้านนอกนี่แหละ ไม่ได้เป็นคนเมืองอะไรเลยสักนิด ได้ดูแลตาและยายครั้งนี้ ท่านสอนเรื่อง 


......พอเพียงและเพียงพอ......



*ไข่จิ้มๆ เป็นการเอาไข่ต้มมาคลุกกับน้ำปลาแล้วจิ้มกินกับข้าวเหนียวร้อนๆ ค่ะ อร่อยสุดๆๆ
**ลำ แปลว่า อร่อยค่ะ


บ้านมิยูกิเป็นคนเหนือค่ะ เหนือทั้งตระกูล แล้วก็เลยไม่มีเวลาคิดพล็อตเรื่องต่อสักที เสร็จงานรับปริญญาแล้วเจอกันนะคะ


ขอบคุณผู้อ่านที่น่ารักทุกคน รอเค้าน้าาา อย่าทิ้งเค้าาาาา


----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

มิยูกิ

[ppoi]

...ไว้จะลองทำกินดูนะ ไข่จิ้มๆเนี่ย... 

...เค้าแอบเคืองตะเอง... ไม่ใช่เพราะไม่อัพ... แต่มาทำให้หิว... ฮึ่ย ไปหาไรกินแระ 

[mukmaoY]

ถึงว่า
นายเอกเป็นคนเหนือเพราะคนแต่งนี่เอง

ใช่ค่ะ เราต้องพอเพียง เราเองก็เป็นคนเมืองกาญจน์
ที่ไม่พอเพียงด้านการกินเท่าไหร่(เพราะแม่ใหญ่ทำอร่อย จัดหนักตลอด)
 แต่เรื่องไฟนี่ปิดประหยัดจนบ้านมืด

[NOoTuNE]

น่ารักมากกก นึกถึงปู่เลยเราเกิดมาก็มีปู่คนเดียวแล้ว ก็แบบนี้แหละค่ะ มาหาเราที่กรุงเทพ ก็ไม่เคยออกไปกินที่ไหนร้องให้ป้าทำ แม่เราทำกินกันง่ายๆที่บ้าน


พอเราไปหาปู่(ที่อยุธยา ก็ไม่เคยออกไปกินไหนเลย จัดเต็มกันตลอด) แค่นี้ก็อบอุ่นแล้วเนอะกินข้าวกัยคนที่เรารักพร้อมๆกัน

[lovenadd]

     รออ่านตอนต่อไปมานานแล้วเนาะ

[@Lucifer_Prince@]

ไม่ทิ้งแต่รอคัฟรอ  ไข่จิ้มๆหรอ เคยทำกินฮ่าฮ่า  แซบอีหลี  เอ็มเค เคเอฟซีกะบ่ท่อเด้อคัฟเด้อ  #อีสาน

[Miuki_me]

บทที่ 9.2 : ฉันไม่มีค่าเลยหรือฉันไม่เคยมีค่าใด ๆ ช่วยบอกกับฉันให้ตาสว่างซักทีได้ไหม

ตื่นกันจริงจังก็ตอนสิบโมง เรื่องราวเมื่อคืนมันเหมือนกันความฝัน ยิ่งเขาอยู่ใกล้เรา ยิ่งเขาดีกับเรา ยิ่งทำให้ผมรู้สึกกลัว กลัวว่าในวันหนึ่งเร็วๆ นี้ความสุขแบบนี้จะหายไป.... พี่เอออกไปข้างนอก ไม่ได้บอกว่าไปไหน ผมเองก็ไม่คิดถาม ผมทำนู่นทำนี่จนสุดท้ายก็มานั่งออกแบบเฟอร์นิเจอร์ต่อ


กิ้งก่อง กิ้งก่อง... เสียงกริ่งนี่นา ใครมากันนะ

ผมเดินไปที่ประตูรั้วก่อนจะพบบุรุษไปรษณีย์พร้อมซองเอกสารบางอย่าง ส่งแบบด่วนอีเอ็มเอสด้วยนะ ของใครกัน


“พัสดุของคุณอติวัณณ์ครับ” ของพี่เอหรอ


“ครับเขาอยู่ที่นี่ ผมเป็นน้องชายเขา” ผมตอบพร้อมกับรับของ


“เซ็นรับของด้วยนะครับ” บุรุษไปรษณีย์ยื่นเครื่องบันทึกรายการมาให้ผมเซ็น ผมก็เซ็นรับของไป


“แล้วช่วยบอกให้คุณอติวัณณ์คอมเฟิร์มว่าได้รับตั๋วเครื่องบินกับทางสายการบินด้วยนะครับ ขอบคุณครับ” เขาบอกต่อ ผมพยักหน้ารับ เอ่ยคำว่าขอบคุณแล้วก็เดินเข้าบ้าน... ตั๋วเครื่องบินหรอ หัวใจผมสั่นวูบไหว หรือว่าเขาจะกลับกรุงเทพฯ ถึงแม้ว่าผมอยากจะรู้ว่าตั๋วเครื่องบินจะมีปลายทางเป็นที่ไหน แต่ผมก็ไม่คิดละลาบละล้วงเรื่องส่วนตัวของใคร ถ้าเขาจะไป แล้วเขาจะกลับมาไหมนะ หรือว่าเวลาแห่งความสุขได้หมดลงแล้ว ผมหมดสิทธิ์ตักตวงความอบอุ่นจากคนที่ได้ชื่อว่าเป็นพ่อของลูก... นั่นสินะ แค่มีความสัมพันธ์กันที่สถานะ พ่อของลูก ไม่ใข่คนรักของผม ทำไมนะทำไม ทั้งที่พยายามตั้งสติ ทำใจไม่คาดหวังอะไร แล้วทำไมหัวใจผมยังเจ็บขนาดนี้ ผมทรุดนั่งลงที่โซฟาตรงห้องรับแขก


กริ้ง กริ้ง กริ้ง
นั่งคิดเรื่องพี่เอได้ไม่เท่าไหร่ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นปลุกผมออกจากภวังค์ ผมเดินตามหาเสียง เพราะนี่ไม่ใช่เสียงริงโทนของผม ผมเดินตามหาจนเสียงนั่นหยุดไป และดังขึ้นไปเป็นรอบที่สามผมถึงหาเจอ โทรศัพท์พี่เอนี่นา สงสัยคงลืมเอาไว้บนห้องนอน เสียงดับไปแล้ว คงไม่มีอะไรหรอกมั้ง ขณะที่ผมกำลังจะหันหลังกลับ โทรศัพท์ก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง


แปล๊บ!

เจ็บแปลบขึ้นมาทันทีที่เห็นเบอร์พร้อมรูปภาพของสายเรียกเข้าของพี่เอ ผมไม่ได้ละลาบละล้วงนะ แต่ภาพโชว์เด่นขนาดนี้.... พี่ฝ้าย... ภาพที่หน้าจอยังเป็นรูปคู่ของทั้งสองคนเหมือนที่ผมเคยเห็น ผมยืนมองโทรศัพท์นิ่งๆ


น้ำตาเจ้ากรรมก็เริ่มไหลลงมาช้า ๆ ... เขายังติดต่อกันอยู่  ไม่สิ ต้องเรียกว่ายังคบกันอยู่สินะ ทำไมพี่เอถึงทำกับผมเหมือนผมเป็นคนโง่แบบนี้ มีเขาอยู่แล้ว ยังมาหาผมทำไม เพียงแต่ต้องการรับผิดชอบลูก ไม่เห็นต้องทำเป็นเงียบเรื่องพี่ฝ้ายแล้วทำเหมือนไม่ได้ติดต่อกันแล้วด้วยล่ะ ผมเคยถามเรื่องนี้ พี่เอบอกว่าไม่ได้คุยกันนานแล้ว... โกหกทั้งเพ เสียงโทรศัพท์ยังดังติดกันถี่ ๆ ผมตัดสินใจเอื้อมมือไปกดรับสาย


“ครับ” ผมกรอกเสียงลงไป


“เอคะทางสายการบินส่งตั๋วไปให้แล้วหรือยังคะ เห็นเขาว่าของจะถึงวันนี้” เสียงหวานๆ ของผู้หญิงดังมาตามสาย


“ครับ” ผมตอบแทน พี่ฝ้ายยังคงไม่รู้ว่าเป็นเสียงผม


“ทำไมรับช้าจังคะเอ แล้วไหนบอกว่าจะโทรหาฝ้าย นี่รอตั้งแต่เมื่อคืนก็ยังไม่โทรมา งานหนักหรอคะ หรือว่าติดประชุม” ผมรับฟังเงียบ ๆ


“เอคะ เอฟังฝ้ายอยู่รึเปล่าคะ” ฝ่ายนั้นถามย้ำ น้ำตาผมไหลลงมาเรื่อย ๆ


“ครับ” ผมกลั้นสะอื้นสุดฤทธิ์ ก่อนจะตอบไป


“เอเหนื่อยสินะคะ ไปพักผ่อนเถอะค่ะ ฝ้ายไม่โกรธคุณหรอก ฝ้ายเข้าใจว่าคุณไปติดต่องานที่เชียงราย เดี๋ยววันพรุ่งนี้ก็เจอกันแล้ว รักเอนะคะ” พี่ฝ้ายพูดก่อนวางสายไป ผมนั่งกำโทรศัพท์แน่น นั่งร้องไห้เงียบๆ ...


กี่ครั้งแล้วมีน กี่ครั้งแล้วที่นายวาดฝันลม ๆ แล้ง ๆ ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าไม่มีวันเป็นไปได้ คนที่นายคิดว่าดีหนักหนาไง... คนที่นายรักหนักหนา... เขาทำนายเจ็บขนาดนี้มากี่ครั้งแล้ว รักเขาแทบตาย แล้วเขาเคยเห็นค่านายไหม! พอสักทีไหม!


ผมได้แต่ถามตัวเองซ้ำ ๆ ทำไมเขาต้องโกหกผม สวมเขาให้ผมอีก ต่อหน้าผมเหมือนเขาจะเป็นคนเดิมของผม แต่แท้จริงแล้วมันไม่ใช่ นี่คือเหตุผลของการแอบไปคุยโทรศัพท์บ่อย ๆ ใช่ไหม นี่ทำไมผมโง่ขนาดนี้นะ


เปล่าประโยชน์ สิ้นหวัง และเสียเวลาเหลือเกินกับคนๆนี้.... ลูกจ๋า แม่ขอโทษนะลูก พ่อเขาอยู่กับเราสองคนไม่ได้ พ่อเขามีคนใหม่ไปแล้ว พ่อเขาโกหกเรา.... ทุกสิ่งที่ผ่านมาสามสี่อาทิตย์นี้เป็นเหมือนภาพฝันที่ไม่มีวันเป็นจริง


.

.

.



ไม่รักผม ผมไม่ว่า แต่ทำไมต้องทำร้ายกันซ้ำ ๆ ซาก ๆ ผมจะใช้ชีวิตต่อไปยังไง ผมจะก้าวเดินต่อไปยังไงดี


...แต่ผมคงต้องก้าวต่อเพื่อลูก ถึงแม้ว่าต้องก้าวเดินต่อไปด้วยหัวใจที่เจ็บเจียนตายก็เถอะ


ไม่มีพ่อเราก็อยู่กันเองได้ครับ ลูกจ๋า....


ผมหลับตา ก่อนจะลืมตา กำมือแน่นอย่างคนที่ตัดสินใจได้อย่างเด็ดขาด ผมคงต้องให้เขาออกไปจากที่นี่!




***************************************40 %*************************************************

จริงๆ ตอนนี้ก็ยังไม่ว่างเลยนะคะ แต่คิดถึงคนอ่าน คิดถึงน้องมีน เลยรีบมาต่อให้ 40% ก่อนนะฮ้าบบบบ

ขอโทษด้วยจริงๆ มิยูกิยุ่งมากถึงมากที่สุด เจอกันอีกครึ่งหลังที่เหลือนะคะ สัญญาค่ะจะมาให้ไวที่ซู้ดดดดดดดด

[ppoi]

^
^
^
  จิ้มมมม ก่อนอ่านนนน


อ่านล่ะ... ตบเข่าดังฉาด ตรูว่าแล้ว!!!

  จัดไปอิ (เชรี่ย) พี่เอ (สรรพนามเริ่มยาวขึ้นตามดีกรีความอิน...)

ชุนหมอช่วยเอามีนไปซ่อนที ตอนหน้าโผล่มาของเป็นซัก 5 ปีให้หลังไปเลยนะ แบบลูกโตแล้ว มีนอยู่เป็นครอบครัวกะชุนหมอ หรือใครก็ได้ที่ไม่ใช่อิพี่เอ ส่วนอิพี่นี่ ไม่ได้แต่งงาน สติแตก สิ้นหวัง เสียศูนย์ ไม่เหลือใคร ได้แต่ตามหาเพื่อมาเจอว่ามีนมีครอบครัวแฮปปี้ดี ส่วนลูกไม่ได้รับรู้การมีตัวตนของอิพี่เลย ฟินนนนนน 

555 มโนไปไกลมาก หึหึ 

[saradino1]

สางสารมีน

[Tun_Bow]

ค้างงงงงงงงงง
พี่เอตกลงจะเอาไงแน่!! ทำให้มีนเสียใจอยู่เรื่อย
โดยส่วนตัวอยากฟังในมุมมองพี่เอด้วยนะ อยากรู้จริงๆว่าในหัวคิดอะไรอยู่บ้าง
จะต้องทำให้มีนเจ็บสักกี่ครั้งกัน
มีนก็ต้องเข้มแข็งเพื่อลูกไว้นะ อย่าไปแคร์ผู้ชายอย่างพีเอเลยย
//อินจัด
ปล.มาต่อเร็วๆนะคับคุณมิยูกิ

[raluf]

เอิ่มม สรุปว่ายังไงเลิกกันรึยังเนี่ย ไม่ชัดเจนเลยนะพี่เอ