หัวข้อ: The Lost World มหัศจรรย์ดินแดนสาบสูญ EP204 + ประกาศอัพเดต 23/05/2018

[korinasai]

117 ตอน  พึ่งจะสปาร์คกัน   

[nightsza]

ใกล้กันเข้าไปอีกนิด บรรยากาศโรแมนติกมาก คนแต่งสู้ๆ หายไวๆน๊าา

[$VAN$]

ฮั่นแน่! เริ่มหวั่นไหวกันแล้ว หนุ่มกล้ามงาม กับหนุ่มหน้าใส 

[MarnNoi]

ชอบตอนนี้อ่า เขินนน 

หายไวๆนะจ๊ะ 

[aoihimeko]

ขอโทษที่มาเม้นท์ช้านะ แต่เค้าก็มาแล้วอ่ะ

ตอนนี้มันชิวๆซะจนจะหวิวอยู่ละ

อยากขี้ม้าบ้างจังเลย อิอิ


ปล.หายเร็วๆนะ เรารออยู่ 

[hoshinokoe]

กรี๊ดดดดดด ฟินมากกกกกก หวานนนนนนนสุดๆ
หายไวๆนะค้าจะได้มาแต่งใหัฟินต่อ

[lukkeng]

บทที่ 118 Pines

 

            ยิ่งเดินทางลึกเข้าไปในป่าสนแห่งนั้นเท่าไหร่ ทิวเขาที่สูงตระหง่านราวกับจะเป็นประตูกั้นระหว่างพื้นดินและท้องฟ้านั่นก็ปรากฏชัดขึ้นทุกที ภูเขาดังกล่าวเป็นพรมแดนธรรมชาติที่กางกั้นไว้ซึ่งเมืองที่ได้ชื่อว่าแข็งแกร่งที่สุดในเกมนี้ นั่นก็คือเมืองธันวาคมนั่นเอง เฟี๊ยตแหงนหน้าขึ้นมองภูเขาสูงสุดลูกหูลูกตานั่น ก่อนจะได้แต่คิดในใจว่า จะเป็นไปได้อย่างไรที่คนธรรมดาที่มีเพียงสองมือกับสองเท้านี่จะก้าวผ่านอุปสรรคที่แสนจะยิ่งใหญ่นี้ไปได้ แต่เขาก็ได้แต่ละความสนใจไปเสีย นี่ยังไม่ใช่เวลาที่เขาจะมาพะวงถึงความเป็นจริงในข้อนั้น

 

 

            พวกเขาทั้งคู่หยุดพักการเดินทางที่ลานโล่งๆ แห่งหนึ่งในป่าทิวสนนั่น บรรยากาศปลอดโปร่งทำให้พวกเขารู้สึกสบายมากกว่าความคิดที่ว่ากำลังผจญภัยอยู่ ตั้งแต่เช้ามานี่ยังไม่มีภยันอันตรายใดๆ เข้ามาย่างกรายพวกเขาแม้แต่นิดเดียว การเดินทางเป็นไปด้วยความราบรื่น บรรยากาศยามเช้า ทัศนียภาพที่เชียวชอุ่มแบบนี้ ทำให้เขารู้สึกเหมือนมาพักต่างอากาศไม่ผิดเลย หากจะมีสิ่งเดียวที่ไม่สงบนั้น น่าจะเป็นก้อนเนื้อที่อยู่ในอกข้างซ้ายที่กำลังเต้นไม่เป็นจังหวะอยู่บ้างในบางครั้งเท่านั้นเอง

 

            เฟี๊ยตเลือกที่จะทำอาหารง่ายๆ สำหรับเที่ยงวันนี้ การทำอาหารกินเองในเกมจะสามารถลดค่าใช้จ่ายได้มาก เพราะการ์ดอาหารสำเร็จรูปก็มีราคาไม่ต่างจากราคาอาหารที่ขายตามร้านอาหาร นั่นคือมันจะแพงกว่าราคาต้นทุนจริงเกินสองเท่า ในช่วงเวลาที่ไม่ได้เร่งรีบแบบนี้ ชายหนุ่มคิดว่าการทำอาหารกินเองเป็นตัวเลือกที่ดีอยู่ไม่น้อยเลย แถมอีกนัยหนึ่ง การทำอาหารก็เป็นงานอดิเรกที่ช่วยผ่อนคลายความเครียดได้ด้วย

 

           

            “ตี๋ ทำอาหารเป็นด้วยเหรอ”

 

เสียงหนึ่งดังขึ้นเป็นคำถามขณะที่เฟี๊ยตกำลังจัดเตรียมของอยู่นั่นเอง มือขาวที่กำลังหยิบผักออกมาจัดเรียงถึงกับชะงัดไปชั่วพริบตาหนึ่ง

 

“ใครตี๋วะ” เฟี๊ยตหันไปมองหน้าธันที่กำลังทำหน้าสนอกสนใจอุปกรณ์ทำครัวทั้งหลายทั้งแหล่ตรงหน้านี่

 

“ก็เฟี๊ยตไง ตาตี่ขนาดนี้ไม่ให้เรียกว่าตี๋จะให้เรียกว่าหมวยรึไง” ธันส่ายหัวไปมาอย่างยียวนน้อยๆ

 

“หมงหมวยไร กวนตีนละ ไอ้แขก กลับไปทำโรตีกินไป กวนตีน”

 

แม้คำพูดอาจจะดูรุนแรงไปเสียหน่อย แต่น้ำเสียงก็เป็นไปในเชิงล้อเล่นกันมากกว่า เฟี๊ยตรู้ดีว่าธันเป็นคนที่สามารถใช้คำพูดที่รุนแรงด้วยได้ในระดับหนึ่ง ตัวเขาเองเลยไม่มีความพยายามจะพูดจาให้สุภาพเท่าไหร่นัก

 

“โอ๋ ตี๋น้อยอย่าเพิ่งโกรธนะครับ ตาหยีหมดแล้ว ฮ่าฮ่า” ธันยังคงกวนประสาทเฟี๊ยตต่อไปอย่างถือสนุก ในขณะที่มือของเด็กหนุ่มก็ช่วยจัดเรียงเครื่องปรุงต่างๆ ให้เป็นระเบียบเรียบร้อย ง่ายต่อการหยิบจับของพ่อครัวที่กำลังส่งตาขวางมาในขณะนี้มากขึ้น

 

“เงียบไปไอ้ชินจัง ช่วยทำไปเงียบๆ แล้วจะแบ่งให้กิน พูดมากเดี๋ยวผสมยาพิษให้กินซะเลยนี่” เจ้าของคิ้วหนาได้แต่คลี่ยิ้มน้อยๆ ก่อนจะนั่งเงียบทำตามคำสั่งแต่โดยดี เขาเองก็ไม่รู้ว่าทำไม แต่ตัวเขาเองรู้สึกว่าการที่ได้อยู่กับเฟี๊ยตสนุกดี บางที หลังจากจบเกมนี้ไปแล้ว พวกเขาอาจจะเป็นเพื่อนกันต่อไปจริงๆ ก็ได้นะ

 

 

หลังจากที่ทั้งคู่ได้จัดการอาหารจานเดียวง่ายๆ คู่กับต้มจืดสำหรับเที่ยงวันนั้นเป็นที่เรียบร้อย ชายทั้งคู่ก็ใช้เวลาที่เหลือก่อนจะถึงเวลานัดหมายที่จะเดินทางในตอนบ่ายนั้นกันตามอัธยาศัย

 

ธันใช้เวลาว่างในการไล่เปิดหนังสือการ์ดของตนไปทีละหน้า การอยู่กับเฟี๊ยตมาในช่วงเวลาหนึ่งนี้ทำให้ธันตระหนักได้อย่างมากว่า การวางแผนก่อนลงมือต่อสู้จริงนั้นมีประโยชน์กว่าที่เขาคิดมากทีเดียว นอกจากเรื่องของการใช้การ์ดที่สอดประสานกันได้อย่างสมบูรณ์แล้ว ยังรวมไปถึงการลดลงของเวลาที่จะต้องใช้ในการตัดสินใจในการต่อสู้ด้วย ธันเริ่มเปิดสมุดการ์ดของตนไปช้าๆ ก่อนที่จะลองจินตนาการการใช้ไพ่แต่ละใบคู่กัน ชายหนุ่มพบว่าเขาต้องใช้เวลาค่อนข้างมากในการจะทบทวนว่าการ์ดแต่ละใบมีประโยชน์อย่างไรบ้าง บางที เขาอาจจะต้องลองเปลี่ยนมือมาใช้การ์ดที่ไม่ค่อยได้ใช้ดูบ้าง เพื่อที่จะทำให้การต่อสู้ของเขาสมบูรณ์ที่สุด

 

เฟี๊ยตเลือกที่จะฝึกวิชาเพิ่มในช่วงเวลาที่เหลืออีกประมาณครึ่งชั่วโมงนี่ นักวางยามือใหม่อย่างเขากำลังซักซ้อมการวางยาพิษแบบแผ่พุ่ง หรือ spout ที่ได้รับการถ่ายทอดมาจากอาจารย์เฒ่าที่หนีเขาออกท่องโลกกว้างไปเสียแล้ว เฟี๊ยตค้นพบว่าแท้จริงแล้ว ความยากที่สุดของการใช้วิชานี่ไม่ได้เกี่ยวข้องกับวิชาทางพิษวิทยาแม้แต่นิดเดียว หากแต่มันเกี่ยวข้องกับการคุมจิตให้นิ่งมากกว่า ซึ่งแน่นอน มันดูยากเกินกว่าเขาจะก้าวข้ามผ่านมันไปได้อย่างง่ายดาย บางที มันอาจจะมีทริคอะไรบางอย่างที่เขาไม่เคยรู้ก็เป็นได้

 

เขาพยายามรวบรวมจิตไปที่ก้อนหินตะปุ่มตะป่ำก้อนหนึ่งที่ตั้งอยู่อย่างโดดเดี่ยวกลางที่ราบว่าง ชายหนุ่มส่งยาพิษเข้าจู่โจมไปที่จิตที่เขากำลังเพ่งไปอยู่นั่น หากแต่ตลอดเวลาเกือบครึ่งชั่วโมงนั่นก็ไม่มีสักครั้งที่เขาจะประสบความสำเร็จอย่างแม่นยำเลย แค่เสียงเล็กๆ น้อยๆ หรือแม้กระทั่งการเคลื่อนไหวของสิ่งที่อยู่รอบกายเขาก็ทำให้จิตเขาเบี่ยงเบนไปจากเป้าหมายนั่น และแน่นอนยาพิษที่ตั้งใจส่งไปนั่นก็ไปสามารถส่งไปถึงเป้าหมายอย่างแม่นยำได้เลย จนกระทั่งถึงการทดลองครั้งสุดท้าย เขาก็ทำได้แค่เฉียดใกล้เจ้าก้อนหินนั่นเท่านั้น นี่ขนาดเป็นแค่การลองวิชาอย่างตั้งใจ เขายังไม่อาจจะทำสำเร็จได้เลย ไม่ต้องคิดถึงการต่อสู้ในชีวิตจริงที่จะมีสิ่งล่อหลอกความสนใจปริมาณมหาศาล แต่อย่างไรก็ตาม เฟี๊ยตตั้งใจจะฝึกวิชานี้ให้สำเร็จให้จงได้ เพราะว่ามันเป็นทักษะที่มีประโยชน์ต่อการวางยาพิษเหลือเกิน เขาจะต้องพยายามต่อไป ไม่ว่ามันจะใช้เวลามากมายเพียงไหนก็ตาม

 

 

การเดินทางของบ่ายวันนั้นเริ่มต้นต่อโดยการใช้การ์ดของธัน เด็กหนุ่มสายฟ้านั่นเรียกการ์ดม้ากลายร่างออกมาอย่างที่เคยพูดไว้ไม่มีผิด ธันสั่งให้มันกลายสภาพเป็นม้าสีเพลิงอย่างที่เคยบอกกับเฟี๊ยตมาแล้ว ก่อนจะส่งเพื่อนร่วมทีมโหนตัวขึ้นไปอยู่บนอานนั่น ก่อนที่ตนจะตามขึ้นไปคุมบังเหียนต่อในทันที เด็กหนุ่มสะบัดสายบังเหียนด้วยแรงที่เบานัก พร้อมกันกับที่เจ้าม้านั่นพุ่งทะยานออกไปตามทางที่ทอดยาวไปในป่าโปร่งนั่นราวกับว่ารู้ใจกันเป็นอย่างดี ลมเย็นๆ พัดมากระทบกับใบหน้าของคนทั้งสองอันเนื่องมาจากการเคลื่อนที่อันรวดเร็วนั่น โชคดีที่แดดในบ่ายนี้ยังไม่ร้อนเกินไปนัก ธันผิวปากเบาๆ ล้อไปกับเสียงลมพัดในเวลาคล้อยบ่ายนั้น

 

พวกเขาเดินทางไปตามทางที่ลัดเลาะไปในป่านั่น ตลอดระยะทาง เขาจะมองเห็นภูเขาสูงตั้งตระหง่านท้าทายสายตาอยู่อย่างนั้น ยิ่งทอดสายตามองสูงขึ้นไปก็จะยิ่งพบว่าส่วนที่เหนือขึ้นไปขาวโพลนไปจนสังเกตได้ ส่วนสูงที่ทะลุตัวไปกลางกลุ่มเมฆหมอกนั่นทำให้รู้สึกราวกับว่ามันเป็นทางเชื่อมสู่สวรรค์เบื้องบนก็ไม่ปาน

 

‘สักวันเราจะได้เจอกันแน่ ธันวาคมแห่งการสิ้นสุด!’

 

 

“HELP ME!”

 

เสียงเล็กแหลมลากยาวขอความช่วยเหลือที่สันนิษฐานได้ว่าเจ้าของน่าจะเป็นผู้หญิงนั้นดังขึ้นมาจากทิศทางที่ไม่ห่างออกไปจากที่เขาทั้งสองอยู่กันมากนัก

 

“เอาไง” ธันถามขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่ปนตื่นเต้นน้อยๆ เสียงกรีดร้องนั่นฟังดูน่าเป็นห่วงอยู่ไม่น้อยเลย ยิ่งเป็นเสียงผู้หญิงแบบนี้ ยิ่งเร่งให้เขาอยากจะรุดไปให้ไวที่สุด

 

“ไปช่วยดิ ถามได้” เฟี๊ยตตอบสวนขึ้นมาทันที เภสัชกรหนุ่มเป็นคนอย่างนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ถ้ามีคำขอความช่วยเหลือ เขาจะต้องหาหนทางช่วยเหลือเท่าที่ตัวเขาจะสามารถทำได้ ถึงแม้ว่าหลายๆ ครั้ง มันจะนำอันตรายมาซึ่งตัวเขาเองก็ตาม

 

 

“Pegasus!”

 

เสียงของเด็กหนุ่มที่อยู่กุมสายบังเหียนดังขึ้นอย่างรวดเร็ว พร้อมกับการสะบัดขาที่เร่งการเคลื่อนไหวของเจ้าม้านี่เข้าไปอีก มันพุ่งทะยานออกไปอย่างรวดเร็วยิ่งกว่าเดิม พร้อมกันกับที่อวัยวะอย่างหนึ่งได้งอกออกมาจากกลางหลังของมันอย่างช้าๆ ปีกสีขาวบริสุทธิ์ค่อยๆ สยายออกโชว์ความงามที่เกินจะจินตนาการนั่น ร่างกายของมันที่เคยเป็นสีแดงเพลิงก็ค่อยๆ อ่อนลง และกลายเป็นสีขาวในที่สุด เจ้าม้ากลายร่างนั่นเปลี่ยนสภาพกลายเป็นเปกาซัสสีขาวสะอาดโดยสมบูรณ์แล้ว มันกางปีกออกพร้อมกับเริ่มต้นกระพืออย่างรวดเร็ว ฝีเท้าของมันที่เคยเหยียบย่ำไปตามพื้นนั่นค่อยๆ ยกตัวลอยขึ้นไปในอากาศ ก่อนที่จะทะยานไปกลางเวหาในที่สุด

 

พระเอกกำลังขี่ม้าขาวไปช่วยแล้ว ขอเพียงอย่างเดียวคือ นางเอกที่ร้องขอความช่วยเหลือนั่นอย่าเพิ่งยอมแพ้ถอดใจไปเสียก่อน

 

“การ์ด The Intelligent Ring ค้นพบไพ่สูงสุดจำนวน 1 ใบ ได้แก่ ไพ่สูงสุดลำดับที่ 75 The Inflammable Rhino (พญาแรดต้นกำเนิดเพลิง)!”



จากผู้แต่ง : เนื่องจากนิยายเรื่องนี้เป็นนิยายเรื่องแรกของผม ยิ่งแต่งไป ก็ยิ่งทำให้รู้จุดบกพร่องของตัวเองมากมาย รู้สึกว่าตัวเองต้องมีการพัฒนาอีกเยอะแยะ ผมตั้งใจว่า เมื่อผมแต่งนิยายไปถึงตอนที่ 150 ผมจะทบทวนผลงานทั้งหมดอีกครั้ง ประกอบกับกระแสตอบรับของผู้อ่าน เพื่อตัดสินใจว่าจะแต่งเรื่องนี้ต่อไปเรื่อยๆ หรือว่าจะพักไว้ก่อน สารภาพตามตรงว่าผมคิดพล๊อตนิยายเรื่องนี้ไว้ยาวมาก ผมรักมันมาก และผมจะเสียดายมากถ้าผมไม่มีความสามารถเพียงพอจะถ่ายทอดออกมาให้มันดีได้ ผมเลยคิดว่าผมควรจะไปฝึกแต่งนิยายสั้นๆ อย่างอื่นก่อนดีไหม ถ้าพัฒนาถึงจุดเมื่อไหร่ค่อยกลับมาแต่งต่อให้จบ สารภาพตามตรงว่าช่วงหลังๆ คือใจหายมาก รู้สึกว่าคนอ่านน้อยลงจนรู้สึกได้ ผมไม่รู้ว่ามันยืดเยื้อน่าเบื่อเกินไปหรือเปล่า ผมกลัวว่าฝืนแต่งไปแล้วจะทำให้พล๊อตพังหมด T^T

 

[lukkeng]

ปล. ผมไม่ได้ดราม่านะครับ ไม่ได้น้อยใจด้วย ผมแค่คิดทบทวนถึงผลงานที่ผ่านมาเฉยๆครับ ไว้มีอะไรผมจะมาปรึกษานะครับผม

[♥MM...★]

ใจเย็นๆ จ้า โดยส่วนตัวแล้วเราว่า
นิยายที่คุณแต่งมันก็ดำเนินไปตามที่ควรจะเป็นนะ ไม่ยืดเยื้อจนเกินไป
เพราะมันแสดงให้เห็นถึงพัฒนาการของตัวละครนะเราว่า
แล้วอีกอย่างมันก็เป็นสไตล์การแต่งของคุณด้วย สู้ๆ จ้า เป็นกำลังใจให้นะ
เรายังคงติดตามเรื่องนี้อย่างสม่ำเสมอนะ ไม่ได้หายไปไหน
สู้ๆ เน้อ


 

[$VAN$]

เจอแรดต้องแรดกว่า เอ๊ย ไม่ช่าย 555

เราว่าเรื่องมันโอเคอยู่แล้วนะ แต่เหนื่อยก็พักก่อนจ้า^^

[igaga]

มาต่ออีกนะครับ
ผมว่าเรื่องนี้สนุกเลยครับ
ผมอ่านแล้วจินตราการเหมือนไดไปแอนดูอยู่ในเกมส์เลยละคับ
55555
มาต่ออีกนะ

[maew189870]

ผ่านไปอีกตอนแล้วฮะ

สนุกมากๆคับ

มันน่าจะผ่านแต่ละเดือนไปเร็วๆนะฮะ...เหมือนกับหนังเกาหลีไงแต่ละฉากไปเร็วมักๆ

อิอิ
ชอบๆๆๆๆ

[heangsure]

หากถามสไตล์ในการแต่ง

ก็ต้องตอบว่า โอเคนะในสายตาของพี่ คือ ไม่ยืด ไม่เวิ่น เป็นไปตามรูปแบบของนิยายเกมแบบนี้

ในการบรรยายสภาพอาณาจักรและรายละเอียดของจินตนาการของเราออกมาให้คนอื่นได้เข้าใจและมีส่วนร่วม สนุกสนานไปกับมันไม่ใช่เรื่องง่าย แต่ตรงจุดนี้น้องทำออกมาได้ดีทีเดียว

อ่านเพลินมาก จนไม่อยากให้จบ

ทีนี้ประเด็นเนื้อเรื่องคือ น้องบอกว่ามันยาวมาก ร้อยกว่าตอน...แล้วไงล่ะ เพราะรูปแบบและโครงเรื่องที่น้องวางไว้เป็นแบบนี้ มันจึงออกมาเป็นแบบนี้ไม่ใช่เหรอ

มันไม่ใช่เรื่องสั้น ที่จะมีตัวละครสองตัว ตัวประกอบออกชื่อหนึ่งตัว ตัวประกอบไร้ชื่ออีกไม่กี่ตัว นี่ที่จะจบได้ภายในตอนหรือสองตอน

ด้วยเหตุนี้ในเรื่องความยาวของเนื้อเรื่องจึงไม่ใช่ปัญหา ไม่งั้นลองไปดูอย่าง adventure world online -สามร้อยกว่าตอน // Pride Online สองร้อยกว่าตอน

แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือเรื่อง content และ character ของตัวละครต่างหาก ซึ่งพี่มองว่า เขียนออกมาได้ดีทีเดียว นี่ยังไม่นับเรื่องเกร็ดความรู้ปลีกย่อย ที่น้องนำมาใช้ได้อย่างน่าสนใจและดูเป็นเอกลักษณ์ไม่เหมือนนิยายอื่นๆในเล้าด้วย

"นิยายเรท มีเกร่อ มีถมไป แต่นิยายวายที่มีคุณภาพสอดแทรกความรู้หาได้ไม่ง่ายนะ"

ประเด็นสุดท้ายที่อยากให้น้องจดจำไว้คือ
ความสำเร็จ สังเกตได้จากยอดวิว (คือมีคนเปิดอ่านมากเท่าไร) ให้นำตัวเลขนี้มาเป็นกำลังใจในยามเขียนต่อ
ถ้านิยายของเราดีจริง ถูกใจคนอ่านจริง ก็จะทิ้งความเห็นไว้
และถ้าคนอ่านรักเราจริง ย่อมจะทิ้งความเห็น ทั้งคำติและชม ไว้ให้พัฒนา

ส่วนคนอ่านเกรียน จงปล่อยเขาไป สนใจยอดวิวและคำติชมสำหรับพัฒนาดีกว่าจ้ะ

-----เอาใจช่วยนะ------

[MarnNoi]

อย่าเครียดไปเลยนะจ๊ะ เราเองเป็นอีกคนหนึ่งที่ติดตามรอนิยายเรื่องนี้มาตลอด ว่าเมื่อไหร่ผู้แต่งจะมาต่อให้อีก นั่งเปิดเข้ามาในเล้าทุกวันเพื่อนิยายเรื่องนี้ ต่อให้เนื้อเรื่องจะยาวซักแค่ไหน แต่เราก็มีความสุขนะที่ได้อ่าน เาว่าผุ้แต่งแต่งออกมาได้ดีแล้วนะใความคิดเรา เราเอาใจช่วย ไม่อยากให้พักเรื่องนี้เลย อยากให้เป้นแบบนี้มีมาเรื่อยๆ ยังเคยคิดอยุ่เลยว่าไม่อยากให้ถึงตอนจบ 555 เอาเป็นว่าเราให้กำลังใจ สู้ๆนะจ๊ะ 

[nightsza]

อย่าเพิ่งท้อนะจ้ะ คนอ่านไม่หนีไปไหนแน่นอน ชอบนิยายแฟนตาซี แนวแบบนี้อยากเห็นพัฒนาการค่อยเป็นค่อยไป ไม่ต้องรีบ เรื่อยๆ 

[KIMKUNG]

เห็นน้อยใจมาจิ้มก่อนอ่านอิอิ

[Zelsy]

การที่เรื่องดำเนินไปช้าๆ ทำให้คนอ่านรู้สึกผูกพันธ์กับตัลละครนะครับ บางครั้งเราก็มีความสุขที่ได้เห็นตัวละครค่อยเติบโตไปช้าๆ
อย่างกะแม่เลี้ยงดูลูกเลยเนาะ 555

[QSAR]

โหย ไม่ได้เข้ามา comment แป๊บเดียว คนอ่านถอดใจ ไม่สู้ซะละ อย่างนี้ต้อง

Sildenafil RELEASE ! 

จะได้สู้ๆ   

ตามด้วย

Velvet Bean (เมล็ดหมามุ่ย) RELEASE ! 

Serotonin RELEASE ! 

จะได้หายจากอาการซึมเศร้าน้า

ยังเป็นกำลังใจให้เสมอครับ เข้ามาอ่านทู๊กวัน แม้จะไม่ใช่วันที่ Up ตอนใหม่ก็ตาม เข้ามาอ่าน comment อื่นๆด้วย รู้สึกดีที่เข้ามา อ่าน comment บ้าง กลับไปทบทวนตอนเก่าๆ บ้าง แต่ไม่ได้ comment เท่านั้นเอง เพราะคนแต่งบอกว่าให้ comment ยาวๆ จะ comment สั้นๆ ก็กระไรอยู่ 

ภารกิจหลังปีใหม่ของผมมันยุ่งวุ่นวายมากมายครับ อาจารย์ต้องการดูผลงานหลังปีใหม่ให้ได้ (ใจร้ายที่สุด) จนต้องเฝ้างานมาตลอดปีใหม่ที่ผ่านมา จนไม่มีเวลาเข้ามา Comment อ่ะ เพิ่ง Present ไปหมาดๆ เมื่อวานเอง วันนี้เลยเป็นวันสบายๆ ได้เข้ามา comment เรื่องที่เรารัก ก่อนที่พรุ่งนี้ก็จะลุย Project ต่อไป กลับไปเฝ้างานในห้องแคบๆ หน้าจอ computer เครื่องเดิมๆ แต่ดีตรงที่ผมสามารถเข้ามา Comment ได้สม่ำเสมอแล้วคร้าบ

จะว่าไป เรื่องนี้มี 3 เรื่องให้ติดตามนะ
1. เรื่องราวชีวิตของ Phiat หรือนายรัฐกิจ ป้องประสานกุล
2. เรื่องราวของ Pharmaphiat
3. เรื่องราวของ คนเขียนเรื่อง แหะๆ

มีข้อซักถาม และ ข้อสังเกต ดังนี้
1. ป้ามอลลี่นี่เป็นหญิงวัยกลางคน หรือยังสาวอยู่ครับ เพราะบางทีก็เขียนว่า หญิงสาว บางทีก็ หญิงวัยกลางคน ในบทที่ 113
2. เฟี๊ยตนี่น่าจะไม่ใช่มุสลิมเนอะ เพราะในบทที่ 115 Direction เฟี๊ยตสั่ง เสต็กหมูฮาวาเอี้ยน มากิน 
3. The Transfomable Horse นี่  เซ็กเธาว์(วิ่งบนบก) เพกาซัส(บนอากาศ) ม้าสีขาว(บนน้ำ) ใช่รึเปล่าครับ ตอนแรกนึกว่าจะมีม้านิลมังกร ซะอีกอ้า

เดือนแห่งความรัก ที่กำลังจะมาถึง คนแต่ง จัดหนักจัดเต็มมาเรยครับ 

สุดท้ายขอให้พรปีใหม่ ให้คนแต่งสู้ๆ นะ หายเจ็บ หายป่วยหายไข้ คิดสิ่งใดให้สมปรารถนา (ยกเว้นคิดปรารถนาจะเลิกแต่งเรื่องนี้ หรือหยุดแต่ง เพราะผมขอพร กันไว้ก่อนแล้ว ว่าปรารถนาจะอ่านเรื่องนี้ตลอดปี 2557 Ha Ha ) ให้คนแต่งสมหวังในความรักด้วย (เห็นบ่นว่าอยากได้)

ขอพลังสถิตย์กับท่าน คร้าบบบ

[lukkeng]

บทที่ 119 A Rhino

 

            “กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”

 

            เสียงกรีดร้องนั่นดังซ้ำขึ้นมาเร่งให้ใจของชายทั้งคู่ระส่ำขึ้นไปอีก เหงื่อจำนวนไม่น้อยซึมออกมาตามไรผมอย่างห้ามไม่ได้เลย ถึงแม้ว่าพวกเขาจะเคยเจอกับเหตุการณ์เฉพาะหน้าอย่างนี้มาก็ไม่น้อย แต่เสียงที่ดูหวาดกลัวอย่างมากนั่นทำให้เขาวางใจไม่ได้เลย

 

            ปีกขนาดยาวกว่าสองเมตรทั้งสองข้างนั่นนำพาเขาตัดตรงเข้าไปสู่บริเวณทิวเขาที่ตั้งตระหง่านอยู่นั้น จากการสันนิษฐานจากทิศทางของเสียงดังกล่าว หญิงสาวเจ้าของนั้นน่าจะอยู่บริเวณตีนเขาที่เจ้าม้านี่กำลังบินพาเขาไปในเวลานี้ เฟี๊ยตกุมหนังสือการ์ดในมือแน่น คู่ต่อสู้ของเขาเป็นการ์ดสูงสุดระดับที่ 75 ถึงแม้ว่ามันจะด้อยกว่าเจ้านกยูงที่พวกเขาเคยเจอมา แต่มันก็อยู่ในภาวะที่ประมาทไม่ได้เลย

 

            ยิ่งภูเขานั่นปรากฏชัดในคลองจักษุมากเท่าไหร่ ความหวั่นวิตกของเฟี๊ยตก็ยิ่งทวีคูณมากเท่านั้น เสียงร้องนั่นเงียบหายไปแล้วราวกับว่ามันไม่เคยมีอยู่อย่างใดอย่างนั้น สายตาของเขากวาดไปโดยรอบอย่างหวาดวิตก เฟี๊ยตเอ่ยปากบอกธันถึงสิ่งที่เขาได้รู้มาจากการ์ดแหวนสมองใสนั่น คู่ต่อสู้เป็นสัตว์หนังหนาสี่ตีนที่มีพลังทำลายล้างมหาศาล ยิ่งไปกว่านั้น ดูเหมือนว่ามันจะมีอาภรณ์เป็นพระเพลิงเสียด้วย

 

 

            “The Defensive Golem RELEASE!”

 

            เสียงตวาดเรียกสั่งใช้การ์ดของเฟี๊ยตดังขึ้นอย่างรวดเร็ว ทันทีที่เห็นคู่ต่อสู้ชัดกับสายตานั่น เขากระโดดเทคตัวจากหลังม้าอย่างคาดการณ์ไว้ก่อนแล้ว ร่างของเขากระทบลงบนอุ้งมือของปีศาจทรายคู่ใจของเขาที่สร้างตัวขึ้นมาอย่างรวดเร็ว เภสัชกรหนุ่มพร้อมที่จะเข้าสู่สมรภูมิรบแล้ว

 

            “The Sky Walker RELEASE!”

 

            คำสั่งของธันดังขึ้นไล่เลี่ยกันหลังจากที่เฟี๊ยตกระโดดออกจากหลังม้าไป เจ้าม้าสีขาวสะอาดนั่นหายไปภายในชั่วพริบตา พร้อมกันกับที่เด็กหนุ่มที่ตวัดดาบคู่ใจวิ่งไปบนพื้นล่องหนนั่น เปกาซัสนี่เกะกะเกินไปกว่าจะใช้ในการต่อสู้ กำแพงล่องหนที่ไร้ขีดจำกัดนี่ยืดหยุ่นในการรับมือคู่ต่อสู้มากกว่านัก

 

 

            หลังจากที่คนทั้งคู่เตรียมพร้อมกับการต่อสู้ และมีเวลาพิจารณาไปยังเหตุการณ์เบื้องหน้า พวกเขาก็ต้องตกตะลึงเข้าไปอีก เนื่องจากหญิงสาวที่น่าจะเป็นเจ้าของเสียงนั่น แท้จริงแล้วมีอายุไม่น่าจะถึง 10 ปีเท่านั่น เด็กน้อยคนนั้นในชุดที่แสนจะถลอกปอกเปิกไปด้วยรอยครูดของแง่หินกำลังพยายามใช้มือเล็กทั้งสองไต่พาตัวเองขึ้นไปตามตีนเขาตอนหนึ่งที่ค่อนข้างลาดชันเกินกว่าที่เจ้าอสูรร้ายนั่นจะตามติดขึ้นไปได้ อสูรร้ายที่สืบเผ่าพันธุ์มาจากสัตว์ยุคโบราณนั้นยืนหงุดหงิดงุ่นง่านอยู่เบื้องล่างไม่ห่างออกไปนั่นเอง มันกำลังเกรี้ยวกราดที่เหยื่อของมันอยู่เกินระยะที่มันจะเอาตัวเองไปบดขยี้ได้ มันพยายามพุ่งชนผาหินนั่นให้เด็กสาวตัวน้อยคนนั้นตกลงมายังพื้นเบื้องล่าง ทุกครั้งที่ร่างกายมันพุ่งชนผาหินนั่นจนสั่นสะเทือน ใจของผู้ที่กำลังเฝ้ามองก็แทบจะหยุดเต้นไปด้วย มือของเฟี๊ยตกำแน่นอย่างลุ้นระทึก แต่ก่อนที่เขาจะตัดสินใจทำอะไรลงไปนั่นเอง ช่วงพริบตานั้นร่างกายของเจ้าอสูรแกร่งนั้นก็มีไฟลุกขึ้นมาอย่างน่ากลัวราวกับว่ามันเป็นวัตถุไวไฟฉะนั้น มันอ้าปากน้อยๆ นั่นพร้อมกับสำรอกลูกไฟขนาดเท่าลูกบอลไล่ตามเด็กน้อยนั่นไปอย่างรวดเร็ว ไม่ต้องคิดเลยว่าถ้าเจ้าลูกบอลไฟนั่นสัมผัสกับร่างเด็กน้อยที่กำลังหนีอย่างหัวซุกหัวซุนคนนั้นจะเกิดอะไรขึ้น ร่างเล็กๆ นั้นคงจะไหม้เกรียมไปด้วยอำนาจของความร้อนเป็นแน่แท้

 

 

            กึงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง

 

            ตูมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม

 

            เสียงลูกบอลไฟนั่นกระทบกับกำแพงล่องหนเสียงดังสนั่น และแทบจะพร้อมกันกับลูกบอลทรายในมือของเจ้าโกเลมที่พุ่งออกไปปะทะกับไฟนั่น อำนาจของทรายห่อหุ้มความร้อนเหล่านั้นอย่างรวดเร็ว ชั่วอึดใจเดียวเท่านั้น ลูกบอลนั่นก็ตกลงมาสู่พื้นอย่างหมดอำนาจ

 

            เด็กน้อยคนนั้นที่ไต่ไปจนถึงพื้นราบเล็กๆ ตอนหนึ่งพอดีหันมามองเขาทั้งคู่ด้วยสีหน้าที่เรียกได้ว่าราวกับพบกับของล้ำค่าฉะนั้น ดวงหน้านั้นแสดงความปีติออกมาอย่างปิดไว้ไม่มิดเลย หากแต่บุคคลทั้งสามก็ไม่มีเวลาแม้แต่จะสนทนาสอบถามความเป็นมาเป็นไปแม้แต่น้อย เพราะเจ้าสัตว์หนังหนาขี้หงุดหงิดตัวนั้นพบถึงการมีอยู่ของคนทั้งคู่แล้ว และแน่นอน มันกำลังวิ่งตรงเข้ามาอย่างหมายมาดจะฟาดฟันคร่าชีวิตลงให้จงได้!

 

 

            เพล้งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง

 

            ก่อนที่เจ้ารถถังที่มีชีวิตจะพุ่งตรงมาที่พวกเขาทั้งสองตามความอาฆาตมาดร้ายที่ฉายชัดออกมาทางดวงตาที่ตี่แคบคู่นั้น เจ้านกกระจอกก้นกุฏิเขาก็ทำหน้าที่ตัวเองสำเร็จผ่านไปได้ด้วยดี มันทิ้งหลอดยาพิษสีสดลงกลางหลังของเจ้าสัตว์ดึกดำบรรพ์นั่น หลอดทดลองขนาดเล็กนั่นแตกกระจายออกปลดปล่อยควันพิษสีเข้มออกมาตามแผนไม่มีผิด แต่ถึงอย่างนั้นก็ตาม เฟี๊ยตยังคงไม่วางใจเท่าไหร่นัก แม้ว่ายาพิษจะมีฤทธิ์ในการทำลายระบบเลือดของสัตว์เลือดอุ่นอย่างเฉียบขาด แต่เจ้านอเดียวนี่ก็เป็นถึงไพ่สูงสุด ฝีมือของมันไม่น่าจะมีเพียงเท่านี้

 

 

            ฮึ่มมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม

 

            เสียงถอนหายใจยาวเหยียดพ่นออกมาจากจมูกของเจ้ายักษ์นั่น พร้อมกับร่างมหึมาที่พุ่งทะยานเข้ามาหมายจะปลิดชีวิตของเขาทั้งสองให้จงได้ มันวิ่งตรงมาที่เฟี๊ยตที่กำลังอยู่บนเจ้าโกเลมยักษ์นั่น ด้วยอาจจะเห็นว่าธันอยู่บนอากาศที่เกินวิสัยจะจัดการได้ ท่าทีของมันไม่ได้แฝงไว้ด้วยความอ่อนแอแม้แต่น้อย ยาพิษขนานเอกของเขาทำอะไรเจ้าสี่ตีนขึ้โมโหนั่นไม่ได้เลย!

 

 

            “เฟี๊ยต กระโดด!”

 

            เสียงร้องอย่างตกใจของธันดังขึ้นพร้อมกับร่างของเฟี๊ยตที่พุ่งตัวออกจากเจ้าโกเลมทรายนั่นอย่างฉับพลันทันใด ร่างของชายหนุ่มกระแทกเข้ากับพื้นล่องหนที่ธันสร้างขึ้นเพื่อรองรับเขาโดยเฉพาะ ในช่วงวินาทีนั่นเอง ร่างกายอสูรกายนั่นก็ปะทะเข้ากับปีศาจทรายของเขาอย่างแรง อำนาจจากแรงกระแทกนั่นป่นปี้ร่างที่ประกอบขึ้นด้วยทรายนั่นแตกออกเป็นจุล เม็ดทรายปริมาณมหาศาลแตกกระจายไปทั่วบริเวณราวกับเกิดพายุขึ้นย่อมๆ ก็ไม่ปาน เภสัชกรหนุ่มได้แต่กลืนน้ำลายเอื้อกใหญ่ เขาไม่อยากจะจินตนาการว่าถ้าสิ่งที่เจ้ายักษ์นั่นวิ่งเข้าจู่โจมเป็นร่างของเขา มันจะเกิดอะไรขึ้น แค่คิดก็ขนลุกไปด้วยความสยองพองขนเสียแล้ว

 

 

            “ธัน หนังมันหนาเกินไป ยาพิษดูดซึมผ่านเข้าไปไม่ได้ เราต้องทำให้มันเกิดแผล ถ้ามีเลือดออก เราเอาชนะมันได้แน่”

 

            เสียงของเฟี๊ยตตะโกนขึ้นอย่างเหนื่อยหอบ ตัวเขาเองรู้ตัวดีว่าตนเองคงไม่มีความสามารถเพียงพอที่จะใช้อาวุธเพื่อสร้างแผลเปิดให้กับอสุรกายตรงหน้านี่เป็นแน่แท้ ธนูของเซนทอร์ก็ดูจะบอบบางเกินกว่าจะหวังให้ทะลุผ่านหนังหนานั่นไปได้ ตอนนี้คงทำได้เพียงแค่ฝากความหวังไว้ที่ดาบไฮดราของเพื่อนร่วมทีมเพียงเท่านั้น

 

            ขาของเด็กหนุ่มสายฟ้านั่นก้าวทะยานไปตามถนนล่องหนลอยฟ้านั่นอย่างรวดเร็ว มือทั้งสองของเขาถือดาบคู่อย่างเตรียมพร้อม จังหวะเวลานั้นเอง เจ้าแรดยักษ์นั่นก็มีไฟลุกขึ้นทั่วลำตัวอีกครั้ง มันสะบัดหัวไปมาอย่างรุนแรง มันผงกหัวขึ้นอีกครั้งและอ้าปากขึ้นน้อยๆ ลูกบอลเพลิงปรากฎขึ้นบริเวณตรงหน้ามันอีกครั้ง แต่ครั้งนี้มันจำนวนถึง 3 ลูก มันสะบัดหัวลงหนึ่งครั้งอย่างแรงก่อนที่ลูกบอลไฟทั้ง 3 นั่นจะพุ่งตรงเข้าไปหาธันที่กำลังวิ่งเข้ามานั่น ดูจากองศาแล้ว เด็กหนุ่มสายฟ้าแทบจะไม่มีทางหลีกพ้นได้เลย

 

 

            ลูกที่หนึ่ง

 

            เด็กหนุ่มเบี่ยงตัวหลบไปทางซ้ายอย่างว่องไว พร้อมกันกับที่ลูกไฟนั่นวิ่งเฉียดหัวไหล่ซ้ายเขาไปอย่างเสี้ยวยาแดงผ่าแปด เขารอดจากไฟลูกแรกไปได้อย่างสวยงาม

 

            ลูกที่สอง

 

            ธันย่อตัวลงอย่างวางแผนไว้ก่อนแล้วพร้อมกับสไลด์ตัวไปข้างหน้าอย่างน่าหวาดเสียวที่สุด ลูกไฟขนาดเท่าลูกบอลนั่นลอยผ่านหัวเด็กหนุ่มไปอย่างหวุดหวิด

 

 

            ตึงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง

 

            ว่าที่สถาปนิกหนุ่มกระโดดเทคตัวขึ้นจากท่าสไลด์นั่น พร้อมกับตวัดดาบในมือขวาฟาดเข้าที่เจ้าลูกบอลไฟลูกสุดท้ายนั้นอย่างแรง ลูกพระเพลิงนั่นแตกออกไปสองชิ้นใหญ่ก่อนจะพุ่งหลุดไปจากทิศทางการเคลื่อนตัวของเด็กหนุ่มทันที

 

            ธันฉวยโอกาสจังหวะในช่วงวินาทีนั้นเองกระชับดาบที่ถืออยู่ในเขวี้ยงเข้าไปที่เจ้าแรดแสนดุร้ายนั่น เจ้าสัตว์ป่าเอียงตัวหลบไปทางซ้ายอย่างตกใจ สันชาตญานของมันรักษาชีวิตของมันเอาไว้อย่างหวุดหวิด!

 

 

            แต่ดาบแรกเป็นแค่นกต่อของธันเท่านั้น!

 

            การเอี้ยวตัวหลบไปทางซ้ายนั่นทำให้เจ้านอเดียวนั่นเผยให้เห็นซอกคอที่น่าจะเป็นส่วนที่หนังของมันบางที่สุดในร่างกาย เด็กชายฉวยโอกาสส่งดาบจากมือซ้ายไปที่มือขวาอย่างรวดเร็ว ก่อนจะบรรจงเขวี้ยงอาวุธคมนั่นไปที่ซอกคอนั่นอย่างถนัดถนี่ ไม่มีทางที่เจ้าปีศาจนั่นจะหลบหลีกได้ทันเลย

 

 

            ตึงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง

 

            เสียงการกระทบกันดังลั่นขึ้น ตามมาด้วยเสียงสบถของเฟี๊ยตที่สังเกตการณ์นั่นดังขึ้นตามมาอย่างขัดใจ ให้ตายเถอะ ดาบคมนั่นกระเด็นออกมาจากซอกคอนั่นราวกับว่าเอาไม้จิ้มฟันไปเขวี้ยงใส่ก้อนหินใหญ่อย่างใดอย่างนั้น

           

 

            ไม่ได้เลย ดาบไฮดราของธันไม่อาจสร้างบาดแผลให้เจ้าอสูรกายนั่นได้แม้แต่น้อย เสียงคำรามของมันดังขึ้นอย่างเกรี้ยวกราดไปทั่วบริเวณทุ่งรอบติดตีนเขาตอนสั้นๆ นั่น

 

            หัวใจของเฟี๊ยตแทบจะหยุดเต้นไปเสียแล้วในเวลานี้ แม้แต่อาวุธที่ดีที่สุดที่พวกเขาทั้งคู่มียังไม่อาจทำภยันอันตรายเจ้าไพ่สูงสุดตรงหน้านี้ได้แม้แต่น้อย แล้วเขาจะเอาชนะเจ้าสัตว์นี่ได้อย่างไร มือของเฟี๊ยตกำแน่นอย่างตึงเครียด สมองของเขาล้าไปชั่วขณะ อุปสรรคนี้เขาจะสามารถก้าวผ่านไปได้อย่างไร เขาเองก็ยังจินตนาการไม่ออกเลย!



จากผู้แต่ง : ขอบคุณทุกคนสำหรับกำลังใจครับ ไว้ตอนที่ 150 ผมค่อยตัดสินใจอีกทีหนึ่งนะครับ หัวผมตื้อๆ คิดอะไรไม่ค่อยออก แหะๆ ผมไม่รู้ว่าผมขี้น้อยใจหรือเปล่า แต่ลงนิยายแล้วมันเงียบๆ มันมีคนคอมเม้นมันใจหายจริงๆนะครับ ยังไงช่วยเม้นเป็นกำลังใจให้กันหน่อย ผมเข้ามาอ่านตลอดเวลาที่แต่งเลยครับ อ่านคอมเม้นเก่าๆ ไป แต่งไป เป็นกำลังใจชั้นดีเลย ขอบคุณทุกคนมากเลยนะครับ



 

[lukkeng]

ขอขอบคุณทุกคนเลยครับสำหรับคอมเม้น
แต่ละคอมเม้นเป็นแรงผลักดันให้ผมยังแต่ต่อไปจริงๆครับ
ไม่รู้จะอธิบายยังไง แต่มันมีค่าสำหรับผมมากจริงๆ
ใจจริงของผมอยากจะแต่งนิยายเรื่องนี้จนจบเกม
จนถึงบทสุดท้ายของเรื่องตามที่ได้วางไว้
แต่บางทีมันก็ถอดใจเหมือนกันครับ

ขอบคุณทุกคนมากเลยครับ

ตอบคำถาม Quantitative Stucture Activity Relationship นะครับ

sildenafil ยังไม่ต้องนะครับ ผมยังสมรรถภาพดีอยู่ หุหุ

1. ป้ามอลลี่นี่เป็นหญิงวัยกลางคน หรือยังสาวอยู่ครับ เพราะบางทีก็เขียนว่า หญิงสาว บางทีก็ หญิงวัยกลางคน ในบทที่ 113
วัยกลางคนครับ หญิงสาวในที่นี้หมายถึงเพศหญิงอ่าครับ แหะๆ

2. เฟี๊ยตนี่น่าจะไม่ใช่มุสลิมเนอะ เพราะในบทที่ 115 Direction เฟี๊ยตสั่ง เสต็กหมูฮาวาเอี้ยน มากิน
ว๊าว ตาตี่ขนาดนี้จะให้เป็นมุสลิมเลยหรอครับ ห้าห้า

3. The Transfomable Horse นี่  เซ็กเธาว์(วิ่งบนบก) เพกาซัส(บนอากาศ) ม้าสีขาว(บนน้ำ) ใช่รึเปล่าครับ ตอนแรกนึกว่าจะมีม้านิลมังกร ซะอีกอ้า
ม้าสีขาวเป็นร่างกลางครับ เอาไว้แปลงเป็นร่างอื่น ร่างน้ำยังไม่ออกอากาศครับ อิอิ

เดือนแห่งความรัก ที่กำลังจะมาถึง คนแต่ง จัดหนักจัดเต็มมาเรยครับ
จุดพีคของเรื่องนี้น่าจะอยู่แถวๆ ช่วงเดือนนี้แหละครับ รออ่านนะครับ ขอบคุณมากมากเลยยย

[kiizkziekiizk]

ขี้น้อยใจจิงๆเบยยย คนแต่งเนี่ยย
ถ้าตั้งปณิธานว่าจะทำให้สำเร็จอุปสรรคอะไรก็ต้องก้าวผ่าน // กำมือละชูขึ้น เย้
แหะๆ ไม่ได้เข้ามาอ่านสักพักนึงหลังจากคนแต่งไม่ได้อัพทุกว้น มาตามอ่านถึงตอนล่าละนะค่ะ
ก็ยังบอกเหมือนเดิมว่ายังตั้งใจรออ่านอย่างใจจดใจจ่อว่าเรื่องนี้จะเป็นไงต่อไป
สู้ๆค่าา ลุ้นทุกตอน ชอบตอนมีโมเม้นที่เริ่มแอบมองคนข้างๆละ เขินๆ อิอิ

[Zelsy]

เอาไงดี แรดหนังหนาตีไม่เข้า จับแช่เลยไหม แฮ่

[$VAN$]

แม่เจ้า! หนังหนางี้ต้องจัดการตามรูทวารป่ะ

[fuku]

แร่ดเลยเหรอ (-___-"
จัดของหนักตลอดเลยเฟี๊ยต ถ้าจับแร่ดนี่เราว่าพวกตาข่ายได้ผลดีกว่านะ
หมูนี่พวกบาร์บิทูเรตน่าจะได้ผลดี แต่นะตรงที่หนังบางๆ คือหลังขาอ่ะ ตรงนั้นบางสุดล่ะ แต่เสี่ยงกับการโดนเตะมาก

[maew189870]

มันๆๆๆๆๆพะยะค่ะ

เป็นกำลังใจให้นะ

อยากให้เจอกับเพื่อนอีกสองคนนั้นจัง..ผมจำไม่ได้แล้วอ่ะ 

เอาเพื่อนสองคนนั้นมาช่วยก็ได้นิคับ....ผมจำได้นะสามารถเรียกเพื่อนมาได้    ใช้ไพ่รัยไม่รู้อ่ะ

เด็กหญิงคนนั้นเป็นสาววายก็คงดี..อิอิ

ชนะแล้วก็เดินทางไปด้วยกัน  ..แล้วเจอสิ่งที่เป็นอุปสรรคที่ใหญ่เกินกว่าจะผ่านไปได้ 

ยังไงก็สู้ๆนะคับ

[audio]

  สู้ๆคับ เป็นกำลังใจให้นะคับ รอ อ่านตอนต่อๆไปนะคับ อิอิอิอิ 

[♥MM...★]

วันนี้มาแบบอีโม

[nightsza]

แรดนี่หนังหนาจริงๆเลยน้อออ

[MarnNoi]

แรดหนังหนาจริงอะไรจริง 555

เอาใจช่วยนะจ๊ะ สู้ๆนะ 

[lukkeng]

บทที่ 120 The Arrow

 

            “เฟี๊ยต มีแผนไหม”

 

            เด็กหนุ่มสายฟ้านั่นลี้ภัยมาอยู่ข้างเขาอย่างรวดเร็ว หลังจากพบว่าการโจมตีปิดประตูตายของเขาใช้ไม่ได้ผลเสียแล้ว ธันคิดว่าการต่อสู้นี่คงจะไม่สามารถเอาชนะได้โดยพละกำลังได้โดยง่ายเสียแล้ว จังหวะเวลานี้ มันสมองอาจจะต้องถูกเรียกมาใช้อย่างหลีกไม่พ้นเลย

 

            “คิดว่าไม่มี แต่ขอเวลาอีกเดี๋ยว อาจจะคิดออก”

 

            เฟี๊ยตพูดออกมาอย่างไม่มั่นใจนัก ตัวเขาเองไม่ค่อยได้วางแผนการต่อสู้กับพวกสัตว์หนังหนาเท่าไหร่ กลยุทธ์ของเขาส่วนมากเทไปทางการจะเอาชนะมนุษย์เท่านั้น เขาจึงไม่กล้าจะรับปากอย่างเต็มปากเต็มคำเท่าไหร่นัก ในใจลึกๆ ของเขา เขายังคิดว่าตัวเองก็น่าจะคิดแผนอะไรดีๆ ออกในอนาคตอันใกล้นี่แหละ แต่เขาไม่มั่นใจว่าเขาทั้งคู่จะสามารถต่อสู้ยื้อเวลาไปถึงตอนนั้นหรือเปล่า

 

            “คุกทราย!”

 

            เขาตะโกนสั่งเจ้าโกเลมนั่นแทบจะทันทีที่ตอบธันจบประโยค เขาต้องหยุดการเคลื่อนไหวอันดุร้ายของเจ้านี่ไว้ก่อน อย่างน้อยก็เพื่อซื้อเวลาให้สมองเขามีเวลาได้ไตร่ตรองบ้าง

 

            ทรายปริมาณมากที่แยกกระจัดกระจายกันอยู่นั้น พุ่งกลับมารวมตัวอีกครั้งที่เจ้าแรดดึกดำบรรพ์นั่น ราวกับว่ามันเป็นขั้วแม่เหล็กขนาดยักษ์ที่กำลังดึงดูดเศษเหล็กที่มากมายนับไม่ถ้วนอย่างได้อย่างนั้น ทรายเหล่านั้นรวมสภาพกลายเป็นทรงกลมตันขนาดใหญ่ห้อมล้อมศัตรูสี่ขานั่นไว้จนมองไม่เห็นร่างมันเลย บอลทรายยักษ์นั่นสั่นน้อยๆ เป็นจังหวะราวกับว่าเจ้าสัตว์ร้ายนั่นพยายามจะแหกคุกออกมาให้จงได้ แต่มันอาจจะยังไม่มีแรงพลังเพียงพอจะทำให้ความตั้งใจของมันประสบผล

 

 

            “เอาไงดี!”

 

            น้ำเสียงธันถามขึ้นมาอย่างร้อนรน ใจของเขาสันนิษฐานได้อย่างไม่ยากเย็นนักว่าเจ้าคุกทรายของเฟี๊ยตนี่คงจะจองจำเจ้าแรดยักษ์ได้เพียงไม่นานนัก อาการสั่นของมันบอกได้อย่างชัดเจนว่ามันคงจะทนอยู่ได้อีกไม่นาน และจะต้องแตกสลายด้วยพ่ายแพ้ในพละกำลังเป็นแน่แท้

 

            “ถ่วงเวลาให้ก่อน ขอวางแผนอีกหน่อย” เฟี๊ยตตอบสั้นๆ ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

 

            “โอเค!”

 

            ธันตอบรับคำพร้อมกับพุ่งตัวไปยังสมรภูมิเบื้องหน้าอีกครั้ง เขาต้องถ่วงเวลาจนกว่าเฟี๊ยตจะคิดแผนการสำเร็จให้จงได้ เขาเชื่อมั่นในตัวเพื่อนร่วมทีมของเขา พวกเขาต้องผ่านมันไปได้อย่างแน่นอน

 

 

            ตูมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม

 

            และก็เป็นไปอย่างที่ธันคิดไว้อย่างไม่มีผิดพลาด คุกทรายนั่นระเบิดออกไล่เลี่ยจากเวลาที่พวกเขานัดแนะกันเสร็จสิ้นเพียงนิดเดียว เจ้าศัตรูนั่นพุ่งตัวออกจากคุกทรายอย่างรวดเร็ว ทรายเหล่านั้นแตกออกเป็นเสี่ยงๆ อีกครั้ง ก่อนจะกลับไปรวมตัวกลายเป็นปีศาจทรายดังเดิมอยู่ทางด้านหลังที่ติดอยู่กับเฟี๊ยตต่อไป

 

 

            ตึงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง

 

            เสียงร่างของเจ้ายักษ์ใหญ่นั่นชนกับกำแพงที่มองไม่เห็นอย่างรุนแรง มันชะงักลงชั่วครู่อย่างสงสัย ชั่วอึดใจเดียว มันก็วิ่งพุ่งตรงเข้าชนกำแพงล่องหนนั่นอีกครั้ง

 

 

            ตึงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง

 

            เสียงดังลั่นของกำแพงอากาศที่ธันสร้างขึ้นทำเอาใจของเจ้าของสั่นรัว เขาตั้งใจว่าจะยื้อเวลาไว้ให้ได้อีกสักหน่อย โดยการใช้กำแพงนี่ เขาไม่อยากจะบุกโจมตีเท่าไหร่นัก ธันเองยังไม่มั่นใจว่าการต่อสู้นี้จะต้องยืดยาวไปแค่ไหน การสู้โดยเปลืองจิตไปโดยใช่เหตุดูจะไม่ค่อยดีนักในระยะยาว

 

 

            ตึงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง

 

            เจ้าแรดนั่นเหมือนจะเริ่มรู้แกวเสียแล้วว่าสิ่งที่ขวางกั้นอยู่เบื้องหน้านี่เกิดจากอำนาจของเด็กหนุ่มที่อยู่ออกไปไม่ไกลนักนั่น มันพุ่งชนกำแพงล่องหนอย่างรุนแรงราวกับจะท้าทายธันอย่างใดอย่างนั้น ลูกตาอันเรียวเล็กของมันจับจ้องไปที่ธันอย่างมุ่งร้าย

 

 

            ตูมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม

 

            เสียงสุดท้ายดังขึ้นเมื่อเจ้ายักษ์นั่นถอยไปตั้งหลักแล้ววิ่งเข้าชนกำแพงนั่นอย่างรุนแรง กำแพงล่องหนนั่นระเบิดออกพร้อมกับเสียงดังสนั่นหวั่นไหว มันวิ่งฝ่ากำแพงเข้ามาอย่างมาดร้าย เด็กหนุ่มสายฟ้ากำดาบในมือแน่น อย่างน้อย เขาก็ยังอยู่บนตำแหน่งที่เลยหัวมันไปไกลนัก ระยะห่างจากพื้นราบนั่นสามารถเป็นหลักประกันความปลอดภัยจากการพุ่งชนนั่น หากแต่แน่นอน มันไม่อาจปกป้องเขาจ้องลูกไฟของเจ้าแรดไวไฟนั่นได้ ขณะนี้ ร่างของมันลุกโหมขึ้นด้วยไฟอีกครั้ง ราวกับว่ามันรู้ว่าหนทางใดที่จะปลดปลงชีวิตของเด็กชายตรงหน้านี้ลงได้!

 

 

            “บอลทราย!”

 

            เสียงดังมาจากทางเบื้องหลังของธันพร้อมกับเจ้าปีศาจทรายเคลื่อนที่มาอยู่ไม่ห่างจากเขาไปเท่าไหร่นัก มือข้างซ้ายของมันถือชายหนุ่มผู้เป็นนายของมันไว้ ในขณะที่มืออีกข้างกำลังรวมรวมทรายก้อนใหญ่ยักษ์ก้อนหนึ่งหมายจะจู่โจมคู่ต่อสู้นั่นตามคำสั่งของเฟี๊ยตนั่นเอง

           

 

            ตูมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม

 

            เสียงกระแทกตัวของบอลทรายนั่นดังสนั่นหวั่นไหว หากแต่หาใช่ร่างของเจ้าแรดนั่นที่จะแตกสลายป่นปี้ไปไม่ หากแต่เป็นเสียงก้อนหินที่อยู่ไม่ห่างตัวมันออกไปนักแตกสลายกลายเศษธุลี

 

            มันหลบได้!

 

            อสูรร้ายที่กำลังวิ่งรี่เข้ามานั่นปราดเปรียวเกินกว่าจะกำจัดลงได้ด้วยกระสุนอันใหญ่ของเฟี๊ยต ธันหันไปดูเฟี๊ยตเหมือนจะหารือ แต่สายตาของเฟี๊ยตก็จับจ้องไปที่คู่ต่อสู้นั่นจนไม่ได้มองมาที่ชายหนุ่มอีกคนเลย

 

 

            “บอลทราย!”

 

            เฟี๊ยตยังคงสั่งคำสั่งเหมือนเดิมอีกครั้ง แต่คราวนี้มวลของลูกกระสุนเหล่านั้นทวีคูณเป็นสามเท่าจากของเก่า ลูกบอลสามลูกนั่นพุ่งตรงไปยังคู่ต่อสู้ที่กำลังวิ่งจู่โจมเข้ามานั่น เฟี๊ยตไม่เปิดโอกาสให้มันได้ตั้งตัวเลย เจ้าแรดที่ปรี่พุ่งเข้ามานั่นก็ยังไม่มีทีท่าจะหยุดการเคลื่อนไหวลง มันยังคงวิ่งประจัญบานเข้ามาอย่างมั่นใจ

 

 

            ปากของอ้ากว้างขึ้นอีกครั้ง มันกำลังรวบรวมลมปราณเพื่อเปลี่ยนสภาพเป็นลูกไฟเพื่อเข้าปะทะกับลูกบอลทรายนั่นเป็นแน่แท้

 

            “เยส!”

 

            เสียงของเฟี๊ยตดังขึ้นอย่างไม่ดังนัก พร้อมกับมือขวาที่กำแน่นพร้อมกับสะบัดเบาๆ เสียงแสดงความยินดีนั่นทำให้ธันถึงกับต้องหันไปมองเฟี๊ยตอย่างสงสัย ธันไม่เข้าใจเลยว่าเฟี๊ยตดีใจเรื่องอะไร ทั้งๆ ที่คู่ต่อสู้ดูไม่ได้เสียท่าฝ่ายเขาแม้แต่นิดเดียว

 

 

            “พายุทราย!”

 

            เสียงของเฟี๊ยตดังสั่งการขึ้นอย่างต่อเนื่อง ยังไม่ทันทีลูกบอลไฟของฝ่ายนั้นจะก่อร่างสร้างตัวขึ้นอย่างเต็มที่ โกเลมทรายของเฟี๊ยตก็สลายตัวแหลกละเอียดไปเสียหมด เพื่อที่จะกลายสภาพเป็นพายุทรายที่พัดกระหน่ำซ้ำเจ้าแรดนั่นอย่างไม่เปิดโอกาสสักนิดเลย

 

            คู่ต่อสู้ของเขาเร่งสร้างลูกบอลไฟปริมาณมากขึ้นเพื่อรับมือกับทรายปริมาณมหาศาลที่กำลังบุกจู่โจมเข้าไปนั่น ลูกบอลไฟเกือบสิบลูกลอยอยู่ล้อมรอบเจ้าไวไฟนั่นอย่างเตรียมพร้อม

 

 

            “ยิง!”

 

            แต่กว่าที่เจ้าอสูรกายนอเดียวนั่นจะสำนึกได้ว่าทรายเหล่านี้เป็นเพียงแค่นกต่อเท่านั้น มันก็สายไปเสียแล้ว ทันทีที่โกเลมทรายเหล่านั้นแตกสลายออกก็เผยให้เห็นสิ่งมีชีวิตหนึ่งที่แฝงกายอยู่ในโกเลมยักษ์อย่างรอโอกาสจะจู่โจมเข้าจุดตายของเจ้าแรดนั่นมาตลอด

 

            เซนทอร์!

 

            อมนุษย์ครึ่งม้านั่นเหนี่ยวคันธนูอย่างสุดแขน พร้อมกับปลดปล่อยลูกธนูออกจากคันศรอย่างเตรียมพร้อมไว้ก่อนแล้ว ลูกธนูยาวเกือบเมตรนั่นพุ่งเข้าหาเจ้าสี่ตีนนั่นด้วยความรวดเร็วเกินกว่ามันจะสำเหนียกได้

 

 

            สวบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ

 

            เสียงลูกธนูยาวของอมนุษย์สินธพนั่นปักเข้าไปในปากของเจ้าแรดนั่นอย่างถนัดถนี่ ราวกับมีมือยักษ์ที่มองไม่เห็นจับมันไปวางอย่างแม่นยำฉะนั้น!

 

            ทุกสิ่งทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วจนน่าตกใจไปหมด ลูกไฟแกร่งหลายลูกนั้นกลายเป็นอากาศธาตุไปอย่างรวดเร็ว พายุทรายก็สงบลงเช่นกันด้วยคำสั่งของเขา เจ้าอสูรกายหนังหนานั่นล้มลงกับพื้นอย่างหมดท่า ตัวของมันกระตุกเล็กน้อยก่อนที่จะเอาหัวทิ่มดินลงอย่างสิ้นฤทธิ์ เจ้าพญาแรดไวไฟนั่นถูกปราบลงอย่างสมบูรณ์!

 

            แน่นอนว่าลูกศรธรรมดาไม่อาจฆ่าสัตว์บ้าเลือดนี่ได้ภายในดอกเดียวแน่ๆ แต่ในเมื่อเฟี๊ยตเองก็ได้ชื่อว่าเป็นนักวางยาคนหนึ่ง เขาจะยิงลูกศรธรรมดาๆ ไปทำไม ถูกไหม!

 

 

            “ชื่อ The Inflammable Rhino (พญาแรดต้นกำเนิดเพลิง) ประเภท PC (ไพ่สูงสุด) ลำดับที่ 75 ความสามารถ ใช้ในการต่อสู้”



จากผู้แต่ง : ใครใจดีมาเม้นให้เลย นักอ่านเงาห้ามเงาแล้วน้า เม้นให้กันนิดนึง เดือนหน้าวาเลนไทน์แล้วนะ ใครเม้นให้จะขอให้สมหวังในรัก อิอิ