หัวข้อ: The Lost World มหัศจรรย์ดินแดนสาบสูญ EP204 + ประกาศอัพเดต 23/05/2018

[maew189870]

เริ่มสนุกแล้ววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว

เอาอีกๆ

คราวนี้นายเอกจะได้ช่วยพระเอกเสียที

อิอิ...น่ารักๆ

[aoihimeko]

เย้ๆๆ คิดไว้อยู่แล้วว่าเฟี๊ยตต้องไม่ตาย

แต่ไม่นึกเลยว่าอาจารย์จะเอ็นดูเฟี๊ยตขนาดนี้ แถมยังให้ไพ่ตั้ง 3 ใบแหนะ

ละแล้วก็จะได้เจอธันแต่มันน่าเศร้าตรงที่เจอตอนคับขันน่ะสิ

หรือนี่จะเป็นเรื่องดีที่เีฟี๊ยตจะได้ตอบแทนธันและลองใช้ยาดู

ไม่ได้มาอ่าน 2 วัน คิดถึงมากๆเลย

รอตอนต่อไปนะ ดูท่าตอนหน้่าจะบู๊ 

[jungjiyoo]

เข้ามาดันรอต่อ โอยแท็บเล็ตตกน้ำอ้าาาาา ไม่ได้อ่านมาสามอาทิตย์ถุงไหนแล้วววววว

[lukkeng]

บทที่ 93 An Excuses

 

            “มึงเป็นใคร!”

 

เสียงข่มขวัญจากชายที่มีผ้าคลุมคนเดียวในกลุ่มนั่นดังขึ้นมาที่เขาอย่างคุกคาม ชายคนนั้นปล่อยมือจากบุคคลที่ถูกพันธนาการไว้และหันมาสนใจเขาอย่างชัดเจน

 

เฟี๊ยตใช้เวลาชั่วขณะนั่นพินิจพิเคราะห์เชลยตรงหน้านี้อย่างถ้วนถี่ ลักษณะโครงหน้า บุคลิกเป็นไปตามที่บาร์เทนเดอร์คู่นั้นบอกไว้ทุกประการ อีกอย่างหนึ่งคือ ความรู้สึกอะไรสักอย่างบอกกับเขาว่า คนตรงหน้านี่แหละที่น่าจะเป็นคนที่ช่วยชีวิตเขาไว้ในคืนนั้นจริงๆ มิหนำซ้ำ การกระทำของเขาในวันนั้น อาจจะเป็นต้นเหตุของเรื่องในวันนี้ก็ได้

 

แผนการมากมายแตกกิ่งก้านอยู่ในสมองของเฟี๊ยตอย่างรวดเร็วฉับไว ศัตรูมีมากเกินไป แถมคนที่สวมผ้าคลุมสีขาวดำนั่นยังน่าจะมีฝีมือแกร่งไม่ใช่เล่นเลยทีเดียว การต่อสู้ในเวลานี้อาจจะเป็นตัวเลือกที่โง่เกินกว่าที่จะทำก็เป็นได้ แต่ถึงแม้ว่าเขาจะเอาชนะคนตรงหน้านี่ได้ เขาก็อาจจะต้องถูกตามล่าไปเรื่อยๆ อย่างไม่มีวันสิ้นสุด ซึ่งแน่นอนว่ามันเป็นตัวเลือกที่เขาไม่ชอบเลย

 

 

“พี่ ใจเย็นก่อนครับ”

 

เสียงของเฟี๊ยตเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล เขายกมือทั้งสองขึ้นประมาณอกเป็นการแสดงอาการบอกเป็นนัยว่าเขาไม่มีจุดประสงค์จะต่อสู้ใดๆ ทั้งสิ้น ใบหน้าของเขาฉีกยิ้มกว้างอย่างเป็นมิตร ชายหนุ่มกวาดสายตาไปสบตาทุกคนในบริเวณนั้นอย่างใจสู้ ราวกับนี่เป็นเพียงการคุยเล่นกันเท่านั้น เขายิ้มกว้างที่สุด ถึงแม้ว่าเหงื่อเม็ดน้อยๆ จะเริ่มผุดมาตามไรผมของเขาแล้วก็ตาม

 

“มึงเป็นใคร!”

 

เสียงนั่นตะคอกถามมาอย่างคาดคั้น ถึงแม้ว่าท่าทางไม่ตึงเครียดของเฟี๊ยตจะทำให้น้ำเสียงนั่นเจือจางความเกรี้ยวกราดลงบ้าง แต่มันก็ยังเต็มไปด้วยความตึงเครียดมากอยู่ดี

 

“น้องชายผมเองครับพี่ น้องเขาเป็นน้องชายผม พอดีเราคลาดกันตอนตื่นออกจากเกม พอผมกลับเข้ามาในเกมอีกที ผมเลยได้ออกมาตามหาน้องครับ”

 

เขาเลือกใช้น้ำเสียงที่ฟังสบายหูที่สุด เฟี๊ยตพยายามใช้จิตวิทยาทุกอย่างที่เขาพอจะทำได้ควบคุมสถานการณ์ไม่ให้บานปลายไปมากกว่านี้ สายตาของเชลยนั่นเงยขึ้นมองเขาอยากเคลือบแคลงและสงสัย คำว่าน้องชายทำให้บุรุษปริศนาคนนั้นเบิกตากว้างออกเล็กน้อย ก่อนที่จะก้มหน้าลงต่อไปโดยปล่อยหน้าที่เจรจาให้เป็นของเฟี๊ยต แต่ก็ยังเงยหน้าขึ้นส่งสายตาเหลือบมามองเป็นระยะๆ

 

“น้องมึงฆ่าคนในพรรคกูตายร่วมสิบคน กูต้องแก้แค้นตามหน้าที่ มึงค่อยไปรอเจอหน้าน้องมึงตอนเข้าเกมมาใหม่ละกัน หรือมึงอยากจะตายด้วย” เสียงนั่นพูดราวกับการฆ่าใครสักคนให้ตายไปนั้นเป็นเรื่องธรรมดาเหลือเกิน ชายในชุดขาวดำนั่นเรียกหอกสีดำสนิทยาวร่วม 2 เมตรมาถือไว้ในมืออย่างเตรียมพร้อม ถึงแม้ว่าจะไม่ได้มีท่าทีจะคุกคามเหมือนตอนแรกแล้ว แต่เห็นได้ชัดว่าความต้องการที่จะฆ่าผู้มีพระคุณของเขาไม่ได้ลบหายไปเลย

 

“พี่เข้าใจอะไรผิดหรือเปล่าครับ น้องผมอยู่กับผมตลอดเวลา เราเป็นคู่หูเล่นเกมกัน ที่เราคลาดกันก็แค่ไม่กี่ชั่วโมงเองพี่ ไม่น่าจะมีเวลาพอไปฆ่าใครได้ อีกอย่างน้องผมเพิ่งเริ่มเล่นเกมนี้เองครับ เขายังไม่เก่งพอจะฆ่าคนในพรรคพี่ได้หรอกครับ ขอโทษนะครับ แต่พี่เห็นกับตาหรือเปล่าครับ” เขาเอ่ยค้านอย่างประนีประนอม เขาจงใจใช้น้ำเสียงน้ำเสียงที่นุ่มนวลที่สุดในการเอ่ยค้านบุคคลตรงหน้านั่น

 

“มีคนได้ยินฆาตกรเอ่ยชื่อตัวเองหลังจากฆ่าเสร็จ และมันเป็นชื่อน้องชายมึง แค่นี้ชัดเจนพอไหม” โจทก์เอ่ยถึงหลักฐานด้วยน้ำเสียงเหี้ยมเกรียม จำเลยที่บัดนี้กำลังรอให้ทนายความมือใหม่อย่างเขาช่วยเหลืออยู่เงยหน้ามามองเขาด้วยสายตาที่ตีความได้ไม่ง่ายนัก

 

“พี่ครับ ใจเย็นๆ นะครับพี่ ชื่อผู้เล่นในเกมนี้เป็นภาษาอังกฤษล้วน ถ้าไม่เขียนกันให้ดูนี่ก็ฟังออกยากนะครับ ชื่อผู้เล่นก็คล้ายกันหลายคน อีกอย่าง ระบบของเกมออกเสียงเป็นสำเนียงอังกฤษอังกฤษด้วยนะครับพี่ คนไทยที่เคยๆ หูกับสำเนียงอังกฤษแถบอเมริกาฟังผิดกันบ่อยนะครับ ผมกลัวว่าพยานของพี่จะฟังผิด เพราะว่าผมคิดว่าน้องชายผมไม่มีฝีมือจะฆ่าคนเก่งๆ ในพรรคพี่ได้หรอกครับ” เฟี๊ยตคิดหาเหตุผลเฉพาะหน้ามาขายผ้าเอาหน้ารอดไปในจังหวะนี้ก่อน เขาจงใจลงท้ายด้วยการปะเหลาะคู่สนทนาเล็กน้อย ด้วยหวังว่าการเยินยอเล็กๆ นั่นจะทำให้เนื้อความที่ขัดแย้งทางความคิดระหว่างกันนั่นดูน่าฟังมากขึ้น

 

“เอาอย่างนี้ไหมครับพี่ ผมมีวิธีการพิสูจน์ ให้น้องชายผมได้พิสูจน์ตัวเองได้ไหมครับ” เฟี๊ยตเอ่ยขึ้นต่อพร้อมกับรอยยิ้มกว้างที่เขาบรรจงปั้นขึ้น หลังจากที่โจทก์คนนั้นเงียบไปพักหนึ่ง ราวกับว่ากำลังไตร่ตรองไปตามเรื่องราว และเห็นด้วยอยู่กับเหตุผลที่เขาแย่งขึ้นมาน้อยๆ

 

“ยังไง” เสียงเข้มนั่นถามกลับมาแทบจะในทันทีทันใด เสียงเหี้ยมเกรียมนั่นลดระดับความตึงเครียดลงไปมากจากตอนแรกที่พบกัน

 

“ผมมีการ์ดเวทมนตร์ใบหนึ่งชื่อว่าจมูกของพิน็อคคิโอ้ การ์ดใบนี้จะทำให้จมูกยาวขึ้นถ้าเจ้าของจมูกพูดโกหก อย่างนี้ดีไหมครับ จะได้พิสูจน์กันให้เห็นชัดๆ ไปเลยว่าน้องผมบริสุทธิ์จริง” ชายในชุดขาวดำมีท่าทางสนใจในข้อเสนอนั้นมาก ในขณะที่จำเลยให้ขณะนี้ดวงตาเบิกโพลงด้วยความตกใจ ชายที่เคยช่วยชีวิตเขาไว้คนนั้นพยายามส่ายศีรษะน้อยๆ เป็นการแย้งการกระทำนั่น แต่เฟี๊ยตก็ได้แต่ลอบขยิบตาให้หนึ่งครั้งเป็นนัยว่าตนยังคุมสถานการณ์ได้อยู่ ชายคนนั้นจึงได้แต่นั่งเงียบอยู่อย่างนั้นเพราะไม่สามารถกระโตกกระตากอะไรได้เลย

 

“ลองดูก็ได้!” เสียงนั่นห้วนกระชากตอบมาหลังเงียบไปพักหนึ่ง

 

“ถ้าพิสูจน์ได้ว่าน้องผมบริสุทธิ์ พี่ช่วยปล่อยน้องชายผมไปนะครับ ป่านนี้คงกลัวจะแย่แล้ว ถือว่าสงสารน้องผมนะครับ” เฟี๊ยตเอ่ยขอก่อนจะยินยอมทำตามข้อเสนอนั่น

 

“ถ้าพิสูจน์ได้ว่าบริสุทธิ์จริง กูจะปล่อยน้องมึงไปสักครั้งก็ได้ ถือว่าทำบุญสักครั้ง แต่ถ้าผลมันตรงกันข้าม หรือว่ามึงพยายามจะเล่นลูกไม้ตุกติกกับกูหละก็ ทั้งมึงและน้องชายมึงไม่ได้ตายดีแน่!” ชายเจ้าของดวงตาอันน่าเกรงขามนั้นตอบมาหลังจากเงียบตัดสินใจในข้อเสนอนั่นไปพักหนึ่ง ดูเหมือนว่าคนตรงหน้าเขาจะยังพอมีเหตุผลอยู่บ้าง ถึงแม้ว่าจะดำรงตำแหน่งอยู่ในพรรคฝ่ายอธรรมก็ตาม

 

เฟี๊ยตค่อยๆ เดินก้าวเข้าไปใกล้กับกลุ่มของชายชุดขาวดำนั้นโดยที่ยังยกมือสองข้างไว้ระดับอกตลอดเวลาเป็นการแสดงว่าไม่ต้องการจะต่อสู้แต่อย่างใด จนเขามายืนประจันหน้ากับชายที่ดูจะเป็นหัวหน้าของคนเหล่านั้นแล้วในระยะไม่ถึงสองเมตร เฟี๊ยตจึงค่อยๆ หยิบสมุดคู่ใจขึ้นเพื่อหยิบการ์ดดังกล่าวออกมาเรียกใช้ตามข้อตกลงที่ได้คุยกันไว้ก่อนดังกล่าวแล้ว

 

 

“Pinocchio’s Nose RELEASE”

 

เฟี๊ยตตั้งจิตไปที่ชายที่กำลังถูกมัดอยู่นั้น น้องชายกำมะลอของเขามีแสงสว่างวูบหนึ่งเกิดขึ้นที่บริเวณจมูกก่อนจะจางหายไปราวกับว่าไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น เฟี๊ยตผายมือไปทางเจ้าของจมูกพิน็อคคิโอ้นั่นช้าๆ ราวกับจะบอกโจทก์ตรงหน้าว่าจำเลยพร้อมจะให้การแล้ว น้องชายปลอมๆ ของเขาในเวลานี้เบิกตาโพลงด้วยความตกใจและตื่นเต้นอย่างหนัก แต่ชายคนนั้นก็ยังฉลาดพอที่จะปล่อยให้เฟี๊ยตเป็นคนเดินเกมต่อไป

 

 

“มึงฆ่าหัวหน้าหน่วย 14 ของ Dark Drag ใช่ไหม” เสียงที่เต็มไปด้วยอำนาจนั่นเอ่ยถามขึ้น พร้อมกับเบนดวงตาคมกริบจับจ้องไปที่จำเลยของเขา

 

“ไม่!” จำเลยตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ทันทีที่คำตอบนั่นดังออกมา สายตาของทุกคนในที่แห่งนั้นจับจ้องไปที่จมูกของชายที่ถูกมัดไว้เป็นสายตาเดียวกันหมด บรรยากาศตกอยู่ในความเงียบ ราวกับว่าทุกคนหวังจะเห็นความเปลี่ยนแปลงอะไรสักอย่างที่จมูกอันนั้น

 

แต่จนแล้วจนรอด ก็ไม่เกิดความผิดปรกติใดๆ ขึ้นกับจมูกของน้องชายจำเป็นของเฟี๊ยตเลย เฟี๊ยตถึงกับลอบถอนหายใจออกมาโดยไม่ให้ใครเห็นอย่างโล่งอก จำเลยในเวลานี้ก็เช่นกัน ชายหนุ่มคนนั้นดูมีท่าทีผ่อนคลายลงมาก ถึงแม้ว่าจะดูเกร็งๆ อยู่บ้างก็ตาม

 

“พี่เห็นแล้วนะครับว่าน้องชายผมไม่ได้เป็นอย่างที่พี่เข้าใจ ผมว่าน่าจะเป็นที่การเข้าใจผิดกันมากกว่า พี่ปล่อยน้องชายผมไปนะครับ” เฟี๊ยตเลือกใช้น้ำเสียงที่สมานฉันท์ที่สุด เขาแทบจะกลั้นลมหายใจเพื่อรอฟังคำตอบจากคนตรงหน้านี่ ช่วงเวลาสั้นๆ นั่นทำเอาเขาหายใจไม่ทั่วท้องเลย

 

“คำถามต่อไปให้ตอบว่าใช่เท่านั้นนะ” เสียงจากผู้ไต่สวนหันไปบอกกับคนที่ถูกมัดอยู่นั่น โดยจงใจเลี่ยงที่จะตอบคำถามของเฟี๊ยตไปเสีย

 

“นายอายุสองขวบใช่ไหม!”

 

“ใช่!” จมูกของคนตอบยืดยาวออกทันทีราวกับว่าเป็นจมูกของเจ้าตุ๊กตาไม้ในนิทานเรื่องพิน็อคคิโอ้ฉะนั้น น้องชายจำเป็นของเขาถึงกับอุทานมาด้วยความตกใจกับความผิดปรกตินั่น

 

 

“ครั้งนี้ถือว่ากูไม่มีหลักฐานพอจะส่งมึงลงนรกได้ เห็นแก่พี่ชายมึง กูจะปล่อยมึงไปก่อน แต่ถ้ากูจับได้เมื่อไหร่ว่ามึงตั้งตนเป็นศัตรูกับพรรคพวกกู กูจะกลับมาส่งมึงไปหายมบาลด้วยตัวกูเอง” มือหนานั่นบีบไปที่คางของจำเลยอีกครั้ง ก่อนจะสะบัดออกอย่างแรง

 

“ไป พวกเรา กลับ!” เสียงจากชายที่ดูจะเป็นหัวหน้าของคนกลุ่มนั้นตะโกนสั่ง พร้อมกับตวัดสายตาคมกริบมาสำรวจเฟี๊ยตเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะยิ้มมุมปากขึ้นเล็กน้อยราวกับเยาะเย้ยหรือดูถูกอย่างใดอย่างนั้น เฟี๊ยตค่อยๆ มองดูคนกลุ่มนั้นรวมตัวกันแล้วใช้การ์ดเวทมนตร์หายตัวไปจากบริเวณนั้นในที่สุด


            ถึงแม้ว่าท่าทีนอบน้อมที่เขางัดขึ้นมาใช้จะทำให้เขาดูเป็นรองจากอีกฝ่ายอยู่มาก แต่เฟี๊ยตก็ไม่ได้รู้สึกว่ามันเป็นเรื่องหน้าเสียหน้าแต่อย่างใด ตราบเท่าที่เขายังสามารถควบคุมสถานการณ์ให้เป็นไปตามที่เขาต้องการได้ ไม่ว่าจะดูแย่แค่ไหน เขาก็ยังถือว่าตนชนะอยู่ดี

 

 

เมื่อเห็นว่าศัตรูไปกันจนหมดแล้ว เฟี๊ยตค่อยๆ ทรุดตัวลงใช้อุปกรณ์สารพัดชนิดในสมุดการ์ดของตนเรียกมีดออกมาตัดเชือกเพื่อปลดปล่อยคนตรงหน้านี้ออกจากพันธนาการนั่น และเมื่อเห็นว่าชายคนที่เขาตามหานั้นเป็นอิสระเรียบร้อยแล้ว เฟี๊ยตก็ทิ้งตัวนั่งลงกับพื้น ก่อนจะถอนหายใจอย่างหมดแรง

 

“รอดแล้ว” เฟี๊ยตรำพึงเบาๆ อย่างโล่งอก

 

“ต้องขอบคุณพระเจ้า รอดมาได้เพราะโชคช่วยแท้ๆ อยู่ดีๆ จมูกนั่นก็ไม่ยอมยาวขึ้นทั้งๆ ที่โกหกแท้ๆ แถมไอ้พวกอันธพาลนั่นก็ยอมปล่อยตัวง่ายๆ จนแทบไม่น่าเชื่ออีก” อีกเสียงพึมพำตอบกลับมา

 

“ถ้าอยากขอบคุณพระเจ้าก็หันมาขอบคุณคนที่นั่งอยู่ตรงนี้นี่ โลกนี้ไม่มีคำว่าโชคชะตาหรอก มันมีแต่สิ่งที่มนุษย์สร้างขึ้นเองทั้งนั้น!”



จากผู้แต่ง : ดูเหมือนว่าการแก้ปัญหาของเฟี๊ยตจะตรงข้ามกับที่ทุกคนคิดเลยนะครับ ว๊าๆๆ เดาผิดกันหมดเลย ฮ่าฮ่า

 

[lukkeng]

ขอบคุณสำหรับทุกคอมเมนท์นะครับ ผมอ่านทุกคำทุกบรรทัดเลย

ขอบคุณที่เป็นกำลังใจให้กันครับ

ปล. ขอตัวไปฟิตกล้ามต่อก่อนน อยากหุ่นเหมือนเฮียแทนนนนน

 

[naneku]

สงสัยว่าเฟี๊ยตทำอะไรรึเปล่า ทำไมจมูกธันไม่ยาวออกมา



รอตอนหน้าจ้าาา

[$VAN$]

เฟี๊ยตเรียกธันเป็นน้องแสดงว่า... เรื่องนี้เฟี๊ยตจะได้กินเด็กใช่ไหม
เซอไพรส์กับวิธีการ นึกว่าเฟี๊ยตจะอยากลองวิชาซะอีก แต่ก็โอน่ะ

[Zelsy]

ปรัศนีย์แปะเต็มหน้าแล้วจ้า
ขอทายว่าใช้ทริก "ไม่ได้โกหก แค่พูดความจริงไม่หมดเท่าเอง"
เช่น ไม่(ผิดคน)
หรือทริก "ตอบไม่ตรงคำถาม"
เช่น ไม่(ใช่เฟี๊ยต)
มันไม่ได้โกหกนี่
เดาสุ่มตัลหลอดดดดด 5555

[patchylove]

    ธัน รอดแล้ว

[nightsza]

ในที่สุด พระเอกกับนางเอก? ก็ได้เจอกัน อีกครั้งงงง

[zylph_z]

เฟี๊ยตทำไงให้การ์ดเวทมนตร์จมูกพิน็อคคิโอไม่ยาวตอนธันพูดโกหกกันนะ หรือว่าใช้การ์ด Holy Hoax อ่ะ(เดามั่วไปเรื่อย 555+)
แต่รอดตายแล้ว เพราะความฉลาดในการหาหนทางแก้ไขปัญหาของเฟี๊ยตทั้งนั้น ดีใจด้วยยยยย

ปล.ธันใช่แค่น้องชายเหรอเฟี๊ยต เป็นพี่น้องกันตั้งแต่เมื่อไหร่ 555+

[premkoe]

ว้าา นึกว่าจะวางยาตายหมู่ค่าหัวบานเลยทีนี้ รวยยย

[kataiyai]

อ้าวแล้วทำไมจมูกถึงไม่ยื่นล่ะ

น้องเฟี้ยตใช้ทริกอะไร

[hewlett]

เจ้าหัวหน้ากลุ่มแอบสนใจเฟี๊ยตแน่ๆ ไม่งั้นไม่ย่อมง่ายๆแบบนี้หรอก

[lukkeng]

บทที่ 94 The Holy Hoax

 

            “หมายความว่า?” ชายหนุ่มที่เขาเพิ่งช่วยชีวิตมาหมาดๆ หันมามองน่าเขาอย่างสนใจ ดวงตาคู่นั้นกำลังรอคำอธิบายจากปากของเขาอยู่

 

            “นี่นายคิดว่าไอ้ที่จมูกนั่นมันไม่ทำงานได้ถูกจังหวะจะโคน กับการที่ไอ้อันธพาลพวกนั้นยอมรามือง่ายๆ นี่มันเป็นเรื่องบังเอิญเหรอ” เฟี๊ยตหันหน้าไปถามคู่สนทนาของเขาอย่างไม่จริงจังนัก

 

            “แล้วมันเป็นยังไงหละ” เสียงนั่นตอบมาอย่างห้วนๆ

 

            “The Holy Hoax เป็นการ์ดที่เอาไว้บิดเบือนความจริงๆ เมื่อถูกอ่านใจ เหมือนเป็นการสร้างเรื่องโกหกขึ้นตบตาเครื่องจับเท็จอีกทีโดยไม่ให้ใครจับได้ แค่นี้ไม่ว่าคำตอบที่ตอบมาจะจริงหรือไม่ จมูกนั่นก็จะถูกควบคุมการยืดและหดได้อย่างสมบูรณ์” เฟี๊ยตอธิบายคร่าวๆ ทั้งที่ยังพิงกายอยู่บนต้นสนนั่นอย่างหมดแรง เขาเรียกใช้การ์ดดังกล่าวพร้อมกับไอ้จมูกนั่นแหละ ถ้าพวกนั้นสักคนตั้งจิตเสียหน่อยก็คงจะจับได้ไปแล้วว่าเขาเรียกใช้การ์ดพร้อมกันสองใบ แต่เหมือนพวกมันจะลืมตัวไปเสียหมด เขาเลยรอดมาได้อย่างหวุดหวิด

 

             สถานการณ์ที่ผ่านมาบีบความรู้สึกเขาอยู่ไม่น้อย เขาต้องวางแผนซ้อนแผนต่อไปในกรณีที่คนจากพรรคที่ว่านั่นไม่ยอมปล่อยเขาทั้งคู่ไป เขาจะต่อสู้อย่างไรให้เสียเปรียบน้อยที่สุด สองต่อสิบนี่เป็นตัวเลขที่โหดอยู่ไม่น้อยเลย แต่ความกดดันที่ว่าอาจจะถูกตามล่าตลอดไปนั้น ดูเหมือนจะเป็นเรื่องใหญ่ที่สุด การใช้ชีวิตอย่างหลบๆ ซ่อนๆ ตลอดไปเป็นสิ่งสุดท้ายที่เฟี๊ยตอยากจะทำในชีวิตเลยก็ว่าได้

 

            “แล้วเรื่องที่พวกนั้นยอมรามือง่ายๆ หละ” เสียงจากคนข้างตัวเขาดังขึ้นมาเป็นคำถาม เจ้าของคำถามนั่นก็กำลังพิงตัวอยู่บนต้นไม้ต้นเดียวกันกับเขาอย่างหมดแรงเช่นกัน

 

            “ฝิ่น เป็นสมุนไพรที่มีฤทธิ์กล่อมประสาท คนที่กินมันเข้าไปจะรู้สึกเคลิบเคลิ้ม มีความสุข และถูกชักจูงได้ง่าย สภาวะอารมณ์จะดีขึ้น โกรธยากขึ้น และแนวโน้มที่จะทะเลาะเบาะแว้งก็จะลดลงไป ถ้าไม่วางยาฝิ่นไว้ตั้งแต่ก่อนเจรจาแล้ว เรื่องอาจจะไม่จบลงแบบนี้ก็ได้ โชคดีที่มียาเตรียมไว้ก่อนแล้ว ไม่งั้นอาจจะเกมไปแล้วก็ได้” เฟี๊ยตเอ่ยอธิบายให้คนข้างๆ ฟัง เภสัชกรหนุ่มเรียกใช้ฝิ่นแบบกระจายตัว ให้มันลอยอยู่ในอากาศรอบๆ ตัวเขา เขาจึงต้องยอมเดินเข้าไปใกล้คนเหล่านั้นให้มากที่สุด ให้ยาพิษออกฤทธิ์ได้เต็มที่

 

            “นี่วางแผนเองหมดเลยหรอเนี่ย” น้องชายกำมะลอกับเขาถึงกับกลืนน้ำลายก้อนใหญ่ เมื่อได้ฟังแผนการอันซับซ้อนเกินกว่าจะเป็นการแก้ปัญหาเฉพาะหน้านี่จบ

 

            “เคยคิดไว้เล่นๆ อยู่แล้วว่าถ้าต้องเจรจาต่อรองในเรื่องที่มีโอกาสชนะยากๆ จะทำยังไง แต่การ์ด the holy hoax นี่ก็เพิ่งคิดสดๆ เมื่อกี้ เรื่องต้องโกหกนี่เกินกว่าที่เคยคาดการณ์ไว้” เฟี๊ยตตอบมาตามความเป็นจริง เขาเป็นคนที่ชอบจับคู่การ์ดหรือยาที่ตนมีอยู่กับสถานการณ์ต่างๆ อยู่แล้ว นิสัยดังกล่าวทำให้เขาผ่านเหตุการณ์ร้ายๆ มาได้หลายครั้ง เพราะเขาจะแก้ปัญหาฉุกเฉินได้ไวกว่าปรกติ

 

 

            “ขอบคุณ” คำหนึ่งคำสั้นๆ เอ่ยมาจากคนที่นั่งอยู่ไม่ไกลจากเขาไปนัก ถ้าแม้ว่าจะเป็นคำสั้นๆ เพียงคำเดียว แต่มันก็มีอิทธิพลพอจะทำให้เขายิ้มออกมาได้

 

            “ไม่เป็นไร หายกัน ถือว่าเจ๊ากับครั้งที่แล้วที่นายมาช่วยชีวิตเราไว้” เฟี๊ยตตอบตามที่เขาคิดไว้อยู่ก่อนแล้ว เขาค่อนข้างสบายใจทีเดียวกับเรื่องที่เกิดขึ้น อย่างน้อย เขาก็จะได้ไม่ต้องรู้สึกติดหนี้บุญคุณอะไรมากมายอีก ต่อไปนี้ เขาจะได้ออกเดินทางต่ออย่างสบายใจสักที

 

            “เมาหนักขนาดนั้นยังจำได้ด้วยเหรอ ฮ่าฮ่า แต่ได้ข่าวว่าที่พี่ถูกตามฆ่าอยู่นี่ก็เพราะน้องนะ ฮ่าฮ่า” ชายหนุ่มที่เคยช่วยชีวิตเขาไว้คนนั้นเอ่ยขึ้นอย่างติดตลก

 

            “เดี๋ยวก่อน นายชื่ออะไรนะ” เฟี๊ยตถามขัดขึ้น

 

            “ธัน ทำไมหละ” ชายคนนั้นตอบอย่างงงๆ

 

            “ธันอายุเท่าไหร่” เฟี๊ยตไม่ตอบคำถาม แต่เลือกที่จะถามคำถามต่อไปแทน

 

            “19” ธันตอบมาสั้นๆ

 

            “แล้วเมื่อกี้เรียกใครว่าน้อง” เฟี๊ยตถามต่อพร้อมกับหันหน้าไปมองคู่สนทนาของเขาอย่างตั้งใจ

 

            “ก็เรียกนายไง ชื่อเฟี๊ยตใช่ไหม เรียกเฟี๊ยตว่าน้องไง ทำไมเหรอ” ธันยังคงตอบมาแบบงงๆ และไม่ค่อยเข้าใจในสิ่งที่เฟี๊ยตต้องการจะสื่ออยู่อย่างนั้น

 

            “เราอายุ 23 แล้ว เรียกใหม่นะ พี่เฟี๊ยต ได้ยินเปล่า พี่เฟี๊ยต ไม่ใช่น้อง โอเค๊” เขาเอ่ยบอกกับธัน จริงๆ แล้วเขาไม่ได้จริงจังเรื่องการเรียกชื่อหรือการลำดับญาติพี่น้องอะไรนี่หรอก หากแต่อยู่ดีๆ เขาก็อยากแกล้งคนตรงหน้าขึ้นมาอย่างนั้น เฟี๊ยตรู้สึกว่าการขัดคนตรงหน้าเล่นนี่สนุกดี

 

            “ไม่โอเค นับเป็นน้องไปแล้ว จะให้เรียกว่าพ่งพี่อะไรไม่ได้หรอก ตอนนั้นที่เมาก็เรียกน้องๆ ตั้งหลายครั้ง ก็ไม่เห็นจะบ่นจะห้ามอะไร เปลี่ยนตอนนี้ไม่ได้แล้ว เป็นน้องเฟี๊ยตไปนั่นแหละ ดีแล้ว” ธันเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่จริงจัง แต่ก็ไม่ยอมอ่อนข้อให้ด้วยเช่นกัน ชายหนุ่มตั้งใจเย้าคนที่สูงอายุกว่าเขาอย่างถือสนุก ดวงหน้าที่คมเข้มนั่นเผยรอยยิ้มเยาะน้อยๆ ออกมาอย่างไม่ยอมแพ้

 

            “ไม่ได้ อายุน้อยกว่าจะมาเรียกตัวเองว่าพี่ได้ไง อย่ามาข้ามรุ่น อายุห่างกันตั้ง 4 ปี อย่ามาเนียน เป็นน้องธันกับพี่เฟี๊ยตหนะ ถูกแล้ว” เฟี๊ยตเองก็เถียงขึ้นอย่างไม่ยอมแพ้เช่นกัน ปรกติเขาไม่เป็นคนไม่ชอบเถียงหรือคัดค้านอะไรมากมายนัก โดยเฉพาะเรื่องไร้สาระแบบนี้ โดยทั่วไปเขาคงจะไม่ใส่ใจเลย หากแต่คนตรงหน้านี่ทำให้ความเยือกเย็นที่เคยมีหายไป กลายเป็นความอยากเอาชนะเข้ามาแทนที่เสียอย่างนั้น

 

            “น้องเฟี๊ยตๆๆ พี่ธันๆๆ ฮ่าฮ่าฮ่า” ธันไม่ตอบหรือโต้เถียงใดๆ ออกไป แต่จงใจเรียกชื่อคนตรงหน้าที่ขัดกับคำสั่งเป็นตรงกันข้ามเสียอย่างนั้น ชื่อนั่นดังขึ้นพร้อมกับเสียงหัวเราะอย่างอารมณ์ดี

 

            “เอ๊ะ บอกว่าพี่ก็พี่สิ” เฟี๊ยตเริ่มกรุ่นๆ ขึ้นอย่างบอกไม่ถูก เขาเองก็ตอบไม่ถูกว่าแค่เรื่องไม่เป็นเรื่องเล็กๆ น้อยๆ แค่นี้ ถึงทำให้คนใจเย็นอย่างเขาเริ่มคุกรุ่นขึ้นมาได้

 

            “พี่ก็ได้ครับๆ แต่เป็นพี่ธันนะ ฮ่าฮ่าฮ่า” ชายหนุ่มเจ้าของชื่อที่มาจากสายฟ้ายังคงหัวเราะอย่างอารมณ์ดีที่ได้แกล้งคนตรงหน้า

 

            “กาก!” เฟี๊ยตสบถขึ้นมาอย่างหงุดหงิดที่คนตรงหน้าไม่ได้ดั่งใจตัวเองเท่าไหร่นัก เขารู้สึกว่าตัวเองกำลังเถียงอยู่กับเด็กขี้กวนประสาทคนหนึ่ง

 

            “ไม่เอานะครับน้องเฟี๊ยต น้องเฟี๊ยตพูดจาไม่เพราะนะครับ ฮ่าฮ่า” ยิ่งธันเห็นว่าคนตรงหน้าหงุดหงิดขึ้นมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งสนุกที่จะยั่วเย้าคนตรงหน้าขึ้นเท่านั้น

 

            “เงียบไปเลย ไอ้สันเขื่อน ถอดจมูกไปทำเสาเข็มเถอะ ใส่ซิลิโคนมาใช่ปะ โคตรปลอม ถุยยยยย” เฟี๊ยตพูดจาหาเรื่องคนตรงหน้าบ้าง เขาจงใจลากเสียงยาวตอนจบเพื่อให้ไม่ดูเป็นการชวนทะเลาะที่จริงจังเกินไปนัก ถึงแม้ว่าจะไม่ได้โกรธอย่างจริงจังอะไรนัก แต่มันก็เต็มเปี่ยมไปด้วยความอยากเอาชนะอยู่ไม่น้อย เฟี๊ยตอยากเห็นคนตรงหน้านี่อารมณ์เสียเหมือนกับเขาบ้าง ธันทำให้ความเยือกเย็นที่เฟี๊ยตเคยมีอยู่มากมายจนแทบจะเป็นภูเขาน้ำแข็งละลายหายไปหมดในเวลานี้

 

            “ใจเย็นๆ นะครับน้องเฟี๊ยต จะว่าพี่ธันก็ได้นะครับ พี่ไม่ห้าม แต่จะด่าพี่ช่วยมองหน้าพี่หน่อยได้ไหมครับ ตาน้องนี่เล็กแทบจะเป็นขีดเดียวแล้วนะครับ เดี๋ยวคนเขาจะหาว่าน้องเป็นคนโลกแคบนะครับ ฮ่าฮ่า” ธันดึงลักษณะเด่นของเฟี๊ยตออกมาเป็นเป้าโจมตีได้ไวไม่แพ้กัน ชายหนุ่มยังคงความอารมณ์ดีไว้จนเฟี๊ยตเริ่มหมั่นไส้

 

            “กลับบ้านไปขายโรตีไป๊ ไอ้แขก” เฟี๊ยตยังคงเถียงเล่นๆ ต่ออย่างไม่ยอมแพ้ ทำไมความรู้สึกเหมือนกับว่าตอนที่เขาเจอกันครั้งที่แล้ว ธันดูเป็นคนที่เยือกเย็นและสุขุมมากกว่านี้ แต่ตัวเขาเองก็ไม่มั่นใจเท่าไหร่นัก เพราะตัวเขาเองก็เมาจนแทบจะจำอะไรไม่ได้สักอย่าง

 

            “โถ อย่าเพิ่งหงุดหงิดไปสิครับ ปาท่องโก๋ขายไม่ดีหรอครับ ไอ้ตี๋ ฮ่าฮ่า” ยิ่งคนตรงหน้าอารมณ์ดีเท่าไหร่ อารมณ์เฟี๊ยตก็บูดตามไปเท่านั้น จริงๆ แล้วธันก็ไม่ได้ดูเด็กแบบไร้วุฒิภาวะหรือไม่มีสมอง แต่ชายคนนี้ดูจะเป็นคนขี้เล่นและชอบแกล้งคนอื่นเสียมากกว่า

 

            “ลุก!” เสียงสั้นห้วนดังออกมาจากปากเฟี๊ยตอย่างเป็นคำสั่ง เภสัชกรหนุ่มในเวลานี้ลุกขึ้นจากการนั่งพิงต้นสนนั่นอย่างหงุดหงิด

 

            “จะลุกขึ้นทำไมครับน้องเฟี๊ยต พี่ธันแก่แล้ว แข้งขาไม่ค่อยจะดีนะครับ” ธันพูดขึ้นอย่างจงใจขัดคนตรงหน้า เขายังคงนั่งอยู่เหมือนเดิมด้วยท่าทีสบายอารมณ์อยู่อย่างนั้น

 

            “ลุกขึ้นมาต่อสู้กันให้รู้ดำรู้แดงไปเลย ถ้าแพ้ก็เลิกเรียกตัวเองว่าพี่ธันสักที!” เฟี๊ยตหยิบสมุดคู่ใจขึ้นมาเตรียมพร้อม ถึงแม้ว่าตัวเขาจะไม่ได้โกรธคนตรงหน้านี่มาก แต่ความหงุดหงิดที่มากมายนั่นก็ผลักดันให้เขาทำอะไรสักอย่างให้เอาชนะคนตรงหน้านี่ให้ได้เสียที อย่างน้อย เขาต้องทำให้ไอ้เด็กนี่ยอมแพ้เขาให้ได้

 

            “โอ๋ๆๆ ใจเย็นนะครับ น้องเฟี๊ยต อย่าทะเลาะเบาะแว้งกันเลยนะครับ พี่ธันสัญญาว่าพี่ธันจะซื้อหุ่นยนต์คอเล็กชั่นใหม่ให้นะครับ อย่าโกรธพี่ธันนะครับ” ชายหนุ่มลุกขึ้นพร้อมพูดจาและพยายามทำท่าประนีประนอม แต่เห็นได้ชัดว่าเนื้อความเหล่านั้นเป็นเหมือนการสาดน้ำมันลงบนกองไฟชัดๆ

 

 

            “ผู้เล่น PharmaPhiat ท้าประลองการต่อสู้กับท่าน ท่านจะตอบรับหรือไม่” เสียงประกาศจากระบบดังขึ้น เฟี๊ยตไม่ยอมให้เด็กเมื่อวานซืนนี่มาลูบคมตัวเองง่ายๆ อย่างนี้แน่ มือของเขาลูกไปบริเวณอกเสื้อในชุดคลุมที่เป็นที่เก็บของยาพิษสารพัดชนิดไว้ งานนี้ต้องเอาให้พูดไม่ออกกันไปเลย!

 

 

            “ใจเย็นๆ ครับ น้องเฟี๊ยต ใจเย็นๆ” ธันพูดขึ้นเหมือนอยากจะให้เฟี๊ยตอารมณ์ดีขึ้น แต่ดูจากท่าทางแล้ว ธันเองไม่ได้มีท่าทางสำนึกแม้แต่น้อย ยังคงยั่วเย้าคนตรงหน้าไปอย่างถือสนุก

 

            “ไม่ต้องพูดมาก หยิบสมุดขึ้นมาแล้วก็สู้ๆ กันให้มันรู้ดำรู้แดงไปเลย” เฟี๊ยตพูดอย่างตัดบท ยิ่งมากความเขายิ่งหงุดหงิดขึ้นมากเท่านั้น เขาต้องชนะไอ้เด็กพูดมากนี่ให้ได้ ยิ่งพูดยิ่งหมั่นไส้!

 

            “พี่ธันตามใจน้องเฟี๊ยตก็ได้ แต่พี่ธันบอกไว้ก่อนนะว่าพี่ธันเก่งนะครับ ที่โดนจับมานี่เพราะว่าพวกมันเล่นทีเผลอ สั่งใช้การ์ดเวทมนตร์ที่ทำให้เรียกใช้การ์ดไม่ได้นะครับ แต่ถ้าสู้กันซึ่งๆ หน้านี่ พี่ธันก็หนึ่งในตองอูเหมือนกันนะครับ เดี๋ยวจะหาว่าพี่ธันไม่เตือน!”




จากผู้แต่ง : สารภาพตามตรงว่าปลาบปลื้มกับผลตอบรับจากตอนที่แล้วมาก การที่คนอ่านพยายามหาเหตุผลว่าทำไมเรื่องราวจึงดำเนินไปแบบนั้น ตัวละครใช้ทริกอะไรให้การเอาตัวรอด เป็นสิ่งที่ผมอยากให้เกิดมากๆ เพราะผมอยากให้คนอ่านรู้สึกอินไปกับเกมด้วย ขอบคุณมากครับที่ช่วยกันตีโจทย์ มีคนคิดถูกหลายคนเลย ทริกผมง่ายไปแล้วใช่ไหม ห้าห้า



ปล. รูปไพ่ the holy hoax ทำไว้ตั้งแต่ตอนแรกของเรื่อง เพิ่งมาได้ออกตอนที่เก้าสิบกว่าๆ ไหวไหมมมมมมม นี่มันนิยายหรือมหากาพย์ ห้าห้า


 

[lukkeng]

วันนี้ง่วงสุดพลังสุดใจขาดดิ้น แต่ยังไม่ได้เล่นเวทเลย โฮฮฮฮฮฮฮฮ พูดแล้วเศร้า

[tutankamen]

ร้ายกาจมาก พ่อหนุ่ม ขอยกย่องคนแต่งเลย ซูฮก

[Zelsy]

ใจร่มๆสิครับขุ่นพรี่ย์ย์
วางกับดักดักไว้ก่อนเลย (?)

[sinyou]

ว้าว เฟี๊ยตเจ๋งอ่ะ รับมือกะสถานการณ์ได้สุดยอด ใช้ไพ่ซ้อนกันเก่งอ่ะ ช่วยธันได้เลย
ในที่สุดก็ได้เจอกันนะ แต่ทำไมธันกวนอารมณ์เฟี๊ยตจังเลย คราวที่แล้วสุขุมจะตาย
เฟี๊ยตขึ้นแล้วนะธัน ง้อเลย 555 ตกลงจะสู้กันจริงๆป่ะเนี่ย!? เฟี๊ยตกับธันใครจะชนะกันนะ ลองดูตอนต่อไปนะค่ะ (;
ปล.คาบเรียนยาพิษไม่เข้ากับเฟี๊ยตแต่ก็ทำประโยชน์ให้เฟี๊ยตได้เยอะเลยนะค่ะ แต่แอบหวาดๆกับคำพูดของยายป้าคนสอนเหมือนกันนะค่ะ มาเจอกันอีกรอบจะได้ไฝว์กันมั๊ยน้อ
ปล.ล.ถ้าพวกชุดดำนั้นรู้ความจริง จะโดนหมายหัวมั๊ยเนี่ยเฟี๊ยต ดูเหมือนงานจะเข้าไงก็ไม่รู้สิ 555
สู้ๆต่อไปนะค่ะ หอบกำลังใจมาให้ค่ะ (:

[boyslover]

พระ นาย ตีกันซะแล้ว 

[$VAN$]

เอ๊า เฟี๊ยตของขึ้นซะแล้ว น้องธันเกรียนแบบคาดไม่ถึงแฮะ
ทริกไพ่สองใบ บวก ฝิ่น น่าทึ่งมาก ซับซ้อนอ่ะ

[~tai~]

นึกว่าธันรุ่นเดียวกัน หรือแก่กว่าซะอีก
เฟียต...นายกินเด็กนี่ !!!   

[mildmint0]

ผู้แต่งบอกอยากให้อิน แล้วก็อินจริงๆ
ผู้แต่งประสบความสำเร็จจริงๆนะ
ติดงอมแงมเลย ต้องเข้ามารออ่านทุกวัน
สู้กันเลยยย แพ้เป็นเมีย กรั๊กๆๆๆ

[zylph_z]

ช่วยชีวิตเพื่อที่สุดท้ายจะมาทะเลาะเรื่องการเรียกใครพี่ใครน้องเนี่ยนะ 555+
แต่ให้สู้กันก็ดี อยากรู้ฝีมือธันเหมือนกันว่าจะอยู่ระดับไหน
น่าจะเก่งพอตัว เฟี๊ยตจะรับมือไหวมั้ย?
แต่คงไม่ต้องห่วงเพราะเฟี๊ยตฉลาด
เอาตัวรอดเก่งอยู่แล้วนี่นา ^^

ปล.คงต้องกลับไปจดละว่าเฟี๊ยตมีการ์ดอะไรนัก จะได้เดาทางได้มั่ง 555+

[Min*Jee]

เฟี๊ยตตตต โดนเค้าแหย่ละ เดี๋ยวก็ท้าเค้าอีก ไม่ค่อยออกอาการเบื้องต้นเลยนะลูก เสร็จ"พี่ธัน" เมื่อไหร่แล้วจะซึ้ง ฮิๆๆๆ ช่วงนี้เริ่มเข้าสู่โมเมนต์ที่รอคอยละ ฮุๆๆ

[aoihimeko]

เม้นท์สองตอนรวดเลยละกัน

เฟี๊ยตแ้้ก้ไขสถานการณ์ได้อย่างชาญฉลาดจริงๆ

เพราะการแก้ปัญหาไม่จำเป็นต้องปะทะก็ได้นี่เนอะ

แต่เราคิดว่าถึงจะรอดตอนนี้ได้ยังไงก็ต้องเจอพวกนั้นอีกแน่

แล้วอีกอย่างไม่นึกแลยว่าธันจะอายุแค่ 19 เพราะบุคคลิกตอนสู้ในผับ

มันดูสุขุมมาก แต่พอมาเถียงกับเฟี๊ยตแบบนี้แล้วมัน........นี่เด็กชะมัด

เฟี๊ยตเองก็ดูอายุลดลงนะสงสัยเจอเด็กแล้วกระชุ่มกระชวย ฮ่าๆ

แต่ที่สุดแล้วเราก็ยังไม่อยากให้เฟี๊ยตตกลงปลงใจกับใครตอนนี้นะ

(มันก็เป็นแค่ความคิดเห็นส่วนตัวอ่ะนะ)


ปล.ให้กำลังใจกันไปเลยจ้า 

ปล.2 ใครบอกว่าเราไม่อิน เราอินจนนึกว่าตัวเองเป็นต้นสนในเกมส์ไปแล้วหล่ะ อิอิ

[naneku]

ธันอายุ 19 !!!



นี่ธันคิดจะเคลมคนเเก่หรออออออออ



เฟี๊ยตใจเย็นนะจ้ะที่รัก ๆ

[lukkeng]

บทที่ 95 The Sky Walker

 

            “ของจริงหรือราคาคุย เดี๋ยวก็รู้ ถ้าแพ้แล้วก็เลิกเรียกว่าน้องเฟี๊ยตสักที ไอ้น้องธัน ฮ่าฮ่า” เฟี๊ยตพยายามข่มอารมณ์หงุดหงิด และทำตัวร่าเริงขึ้นมาบ้าง เขาเริ่มรู้สึกตัวการแสดงออกว่าตัวเองหัวเสียนั้นเป็นการหลงตามเกมของเด็กนี่ เขาต้องนิ่งไว้ ถึงแม้ว่าข้างในจะไม่ค่อยนิ่งเท่าไหร่ก็ตาม

 

            “รับครับ พี่ธันคันไม้คันมือจะแข่งแล้วครับ ฮ่าฮ่า” ชายหนุ่มขี้แกล้งตอบรับคำท้าสู้นั่นแต่โดยดี เขาค่อยๆ เปิดสมุดการ์ดเลือกไพ่อย่างใจเย็น ใจเย็นจนเฟี๊ยตเริ่มจะหน้าบูดเพราะความใจเย็นนั่นแล้ว

 

 

            “กรุณาเลือกจำนวนการ์ดที่ใช้ในการประลอง”

 

            “1 ใบ” เฟี๊ยตเป็นคนตอบ

 

            “กรุณาเลือกเลเวลสูงสุดของการ์ดที่จะใช้ในการประลอง”

 

            “เท่าไหร่ดีครับ น้องเฟี๊ยตตต” ธันจงใจลากเสียงยาวอย่างกวนประสาท

 

            “คิดเองดิ ไอ้คิ้วฝาบ้าน” เฟี๊ยตตอบกลับไปสั้นๆ หวังว่าจะทำให้อีกฝ่ายหงุดหงิดขึ้นมาบ้าง ชายหนุ่มเลือกหยิบเอาประเด็นความหนาเข้มของคิ้วคนตรงหน้ามาเป็นอาวุธ

 

            “งั้นเอา 10 ก็ได้ครับ คุณคนแคระเขาบอกว่าอะไรก็ได้”  ธันตอบโต้กลับไปแบบเจ็บๆ คันๆ

 

            “ใครคนแคระวะ เขาเรียกว่ามาตรฐานชายไทย” เฟี๊ยตเถียง เขาสูงเกือบๆ ร้อยเจ็ดสิบห้า และเขาไม่เคยมองว่ามันเป็นปัญหาเลย จนกระทั่งคนตรงหน้านี้ชี้ประเด็นขึ้นมา

 

            “มาตรฐานชายไทย คือ 180 เซนติเมตรครับ ถ้าน้อยกว่านี้พี่ธันถือว่าเตี้ยนะครับ น้องเฟี๊ยต ฮ่าฮ่า” เจ้าของส่วนสูง 180 กว่าๆ นั่นพูดอย่างเข้าข้างตัวเอง พร้อมหัวเราะออกมาอย่างมีความสุข

 

 

            “กรุณาเลือกการ์ดที่จะเดิมพันค่ะ”

 

            “ไม่เดิมพันครับ” เฟี๊ยตตอบด้วยน้ำเสียงเรียบๆ

 

            “ว๊า อย่างนี้ก็ไม่สนุกนะครับน้องเฟี๊ยต” เสียงคู่แข่งของเขาพูดมาทั้งๆ ที่มือยังพลิกเลือกการ์ดในสมุดอยู่อย่างนั้น เฟี๊ยตเกือบจะโต้ตอบออกไป แต่ตัดสินใจเงียบเสีย เขาจะไม่หลงกลอารมณ์เสียตามเกมคนตรงหน้าอีกแล้ว

 

            “กรุณาเลือกการ์ดที่จะใช้ต่อสู้ใส่ลงในช่องการ์ดท้ายสมุด”

 

            “ทำไมเงียบไปละครับน้องเฟี๊ยต ยอมเป็นน้องแล้วหรอครับผม” เสียงใสนั่นเอ่ยขึ้นมาอย่างจงใจยั่วยวน แต่เขาก็ไม่ตอบอะไรออกไปทั้งสิ้น เภสัชกรหนุ่มยืนนิ่งๆ รวมรวมสติเตรียมตัวสำหรับการต่อสู้เท่านั้น เขาไม่ยอมแพ้ในศึกศักดิ์ศรีนี้แน่ แม้ว่าจะต้องงัดกลยุทธ์อะไรออกมาสู้ก็ตาม!

 

 

            “กรุณายืนยันการเลือกการ์ด”

 

            “ยืนยันครับ” บุคคลทั้งสองเอ่ยขึ้นพร้อมกัน หลังจากที่เฟี๊ยตเลิกต่อปากต่อคำกับธันไปแล้ว ธันก็ดูเหมือนว่าจะรู้ตัวและเตรียมพร้อมกับการต่อสู้มากขึ้น ถึงแม้ว่าหน้าตาของชายทั้งคู่จะยังคงเจือไปด้วยรอยยิ้ม แต่เห็นได้ชัดว่าสายตาทั้งคู่ฉายแววเด็ดเดี่ยวและมั่นใจ ศึกศักดิ์ศรีนี่ไม่มีใครยอมต่อให้ใครเป็นแน่

 

            “DUEL!” เสียงประกาศดังสนั่นขึ้น หลังจากหนังสือของทั้งคู่เรืองแสง บ่งบอกว่าเตรียมพร้อมสู่การประลองเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

 

 

            “The Defensive Golem RELEASE!”

 

            “The Sky Walker RELEASE!”

 

            เสียงประกาศกร้าวเรียกใช้การ์ดหนึ่งใบที่ถูกเลือกไว้ดังขึ้นจากปากชายทั้งสองแทบจะในเวลาเดียวกันก็ว่าได้ ปีศาจที่ร่างถูกประดิษฐ์ขึ้นด้วยทรายปรากฏกายขึ้นเป็นองครักษ์อยู่ด้านหลังของเฟี๊ยตเป็นที่เรียบร้อย ในขณะที่ทางด้านฝั่งของธันยังเงียบสงบอยู่อย่างนั้น ไร้ร่องรอยของการเรียกใช้การ์ดใดๆ ทั้งสิ้น

 

 

            “บางที น้องเฟี๊ยตอาจจะไม่รู้ว่าการดูเอลนั้นไม่นับไพ่พรสวรรค์ในการต่อสู้ ซึ่งนั่นหมายความว่า ผู้เล่นสามารถใช้การ์ดพรสวรรค์ได้ไม่จำกัด” ธันเอ่ยด้วยน้ำเสียงกึ่งเล่นกึ่งเย้า

 

            “The Sword of Hydra RELEASE!” คำประกาศสั่งดังขึ้นจากชายผู้เกิดมาพร้อมสายฟ้าผู้นั้น ดาบเล่มมหึหาปรากฏขึ้นในมือคู่นั้น ธันยกดาบยาวเกือบสองเมตรด้วยมือข้างเดียวราวกับว่ามันเป็นของไร้น้ำหนักอย่างใดอย่างนั้น สายตานั่นเต็มเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจ

 

            “บางที น้องธันอาจจะไม่รู้ว่าเราไม่จำเป็นต้องเผยไต๋ทุกอย่างให้คู่ต่อสู้รู้ก็ได้นะครับ น้องเล่นบอกพี่หมดอย่างนี้ พี่ก็เอาชนะน้องง่ายๆ สิครับ ไม่เห็นสนุกเลย” เฟี๊ยตตอบอย่างเรียบๆ พร้อมยกริมฝีปากขึ้นเยาะน้อยๆ ชายหนุ่มกำลังสู้กับเด็กตรงหน้าด้วยจิตวิทยา เขาเองไม่เคยรู้ข้อเท็จจริงเรื่องที่ธันพูดมาก่อน แต่ถึงจะรู้มาก่อนมันก็ไม่มีประโยชน์อะไรนัก เพราะไพ่พรสวรรค์ของเขาแต่ละใบห่างไกลจากคำว่าต่อสู้นัก พูดให้ถูกคือการ์ดที่เขามีสะสมอยู่ในสมุดแทบจะเอามาใช้ต่อสู้ไม่ได้เลยต่างหาก!

 

 

            ธันเอียงคอน้อยๆ พร้อมกับยิ้มมุมปาก แต่ก็ไม่ยอมพูดอะไรตอบโต้ออกมา ธันกระชับดาบในมืออย่างเตรียมพร้อม ก่อนจะประกาศออกมาอย่างมั่นใจ

 

            “จะเริ่มลงมือแล้ว พี่ไม่ออมมือให้นะ บอกไว้ก่อน แต่พี่ก็จะไม่เลยเถิดไปถึงขั้นฆ่าแกงกัน เอาแค่ประลองฝีมือสนุกๆ ก็พอ เดี๋ยวตายไป ไม่มีคนลับฝีปากแล้วจะเฉาแย่ ฮ่าฮ่า” น้ำเสียงกึ่งจริงจังกึ่งเล่นนั่นส่งออกมาถึงเขา คนตรงหน้านี้ไม่ได้ดูเด็กตามอายุเลย ถึงแม้ว่าจะติดเล่นไปมาก แต่ก็ดูมีวุฒิภาวะมากพอสมควร

 

 

            หลังจากจบคำพูดเปิดสมรภูมิรบนั่นแล้ว ธันก็ทำสิ่งที่เฟี๊ยตไม่คิดว่าจะเห็นได้ด้วยตาตัวเองมาก่อน นั่นก็คือ คู่ต่อสู้ของเขาเดินไปบนอากาศได้ราวกับมีมนต์วิเศษ ธันเหยียบอากาศราวกับว่ามันมีบันไดที่มองไม่เห็นได้รองรับอยู่อย่างใดอย่างนั้น เท้าคู่นั้นก้าวขึ้นไปเหนือพื้นดินอย่างมั่นคง ขณะนี้ธันกำลังยืนอยู่กลางอากาศสูงไปจากพื้นประมาณ 3 เมตรได้ ชายหนุ่มคนนั้นยิ้มด้วยท่าทีสบายๆ ราวกับเดินเล่นอยู่ในสวนฉะนั้น

 

            “กระสุนทราย!”

 

เฟี๊ยตสั่งการทันทีที่คู่ต่อสู้ยืนโดดเด่นเป็นเป้านิ่งอยู่บนอากาศ โกเลมของเขาชี้นิ้วไปทิศดังกล่าวก่อนจะยิงลูกปืนขนาดประมาณลูกบอลออกไปจากปลายนิ้ว กระสุนทรายนั่นพุ่งตรงเข้าสู่ร่างของชายคนนั้นอย่างรวดเร็ว

 

            “ช้า”

 

คำสบประมาทเพียงสั้นๆ หลุดออกมาจากปากคู่ต่อสู้ที่ยังคงยิ้มกวนโมโหอยู่อย่างนั้น ฤทธิ์ของการ์ดตัวตนของธันทำให้เขาเคลื่อนไหวได้อย่างสมบูรณ์แบบ เขาสามารถหลบหลีกได้ทั้ง 360 องศา ราวกับว่ามีกำแพงที่มองไม่เห็นมารองรับเขาไว้ตลอด เพียงแค่เบี่ยงตัวไปด้านข้างเพียงนิดเดียว กระสุนทรายของเฟี๊ยตก็พลาดเป้าหมายไปอย่างน่าเสียดาย

 

            “ฝนทราย!”

 

เฟี๊ยตเปลี่ยนแผนการอย่างฉับพลัน การ์ดของธันเป็นเพียงอาวุธเท่านั้น ไม่มีทางที่จะป้องกันการโจมตีปริมาณมากและต่อเนื่องอย่างนี้ได้แน่ กระสุนรัศมีประมาณหนึ่งนิ้วพุ่งเข้าหาธันราวกับห่าฝน ปริมาณมันมากมายมหาศาลเกินกว่าจะหลบได้โดยง่าย ห่ากระสุนนั้นดักชายหนุ่มนั่นไว้ทุกทิศทาง!

 

 

            “ไม่เอาน่า นี่จะทดสอบฝีมือกันหรือไง น้องเฟี๊ยต”

 

ธันพูดพร้อมกับหัวเราะน้อยๆ อย่างอารมณ์ดี มือที่ถือดาบนั่นกวัดแกว่งไปมาเพื่อปัดกระสุนเหล่านั้น ถึงแม้ว่าท่าทางของคนตรงหน้าจะดูไม่จริงจังกับการต่อสู้มากแค่ไหน แต่ความเฉียบคมของการเคลื่อนไหวนั้นไม่ได้ติดเล่นเหมือนคำพูดเลย ทุกการขยับข้อมือหนึ่งครั้ง หมายถึงจะต้องมีห่ากระสุนชุดหนึ่งถูกปัดหายไปจากแนวการต่อสู้ ห่ากระสุนมากมายแค่ไหนก็ดูจะทำภยันอันตรายอะไรไม่ได้เลย ชายคนนั้นกวัดแกว่งดาบได้ราวกับเป็นอวัยวะส่วนหนึ่งของร่างกายตัวเอง

 

            ‘เก่งกว่าที่คิด!’ เฟี๊ยตบ่นกับตัวเองในใจ คนตรงหน้านี้เชี่ยวชาญสนามแข่งมามากกว่าที่เขาคิดมาก ดูจากความนิ่งในการประลองก็รู้ การเคลื่อนไหวที่เฉียบคมภายใต้อาการสบายๆ ในการต่อสู้นั้น บ่งบอกได้ชัดว่าชายตรงหน้านี่เจนจัดเรื่องจิตวิทยาอยู่ไม่น้อยเลย แถมเจ้าเด็กนั่นยังสามารถใช้อาวุธได้อย่างมีประสิทธิภาพมาก ราวกับว่าคุ้นเคยกันมาเป็นอย่างดี

 

            “บอลทราย!” เฟี๊ยตเปลี่ยนคำสั่งการกับเจ้าสมุนของเขา ปริมาณกระสุนที่ลดน้อยลง แลกมาด้วยขนาดของกระสุนที่ใหญ่ขึ้นเกือบสิบเท่าตัว

 

            “ดาบธรรมดาอาจจะสู้กระสุนยักษ์พวกนี้ไม่ได้ แต่นั่นไม่ใช้ดาบของพี่ธันนะครับ” คู่ต่อสู้ของเอ่ยออกมาเรียบๆ ก่อนจะค่อยๆ ใช้ดาบของตนตวัดไปที่ลูกกระสุนแต่ละลูกอย่างถนัดถนี่ ทุกการเคลื่อนไหวที่ว่องไวนั่นจะทำลายกระสุนให้หายไปอย่างไร้ร่องรอย

 

            ‘จิต ไอ้เด็กนี่รวบรวมจิตได้แม่นยำมาก’ เฟี๊ยตเพ่งจิตไป และพบว่าดาบนั่นอัดแน่นไปด้วยจักระที่เต็มเปี่ยม การต่อสู้นี่ตึงมือกว่าที่วางแผนไว้มากนัก

 

            เฟี๊ยตปรับกระบวนท่าการโจมตีหลายต่อหลายอย่างด้วยหวังจะเอาชนะคนตรงหน้า แต่ก็ดูเหมือนว่ามันจะไม่มีประโยชน์เลย เพราะเจ้าเด็กสายฟ้านี่สามารถจัดการได้อย่างราบคาบ แต่อย่างไรก็ตาม ไม่มีทีท่าว่าธันจะพยายามโจมตีสวนกลับมาสักนิด ราวกับว่าปล่อยให้เด็กอันธพาลอย่างเขาหาเรื่องไปเรื่อยๆ จนเหนื่อยไปเอง ซึ่งนั่นมันทำให้เขาหงุดหงิดอยู่ไม่น้อยเลย

 

 

            “คุกทราย!”

 

เฟี๊ยตอาศัยช่วงจังหวะที่ธันกำลังรวมจิตไปที่ดาบนั่น สั่งใช้คำสั่งใหม่ที่เขาคิดว่าธันไม่มีทางรับมือทันได้แน่ มวลทรายปริมาณมหาศาลพุ่งมาจากทุกทิศทางอัดแน่นไปที่ตัวของเด็กหนุ่มคนนั้น

 

            “เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”

 

ธันที่เคยเอาแต่ยิ้มระรื่น บัดนี้ถึงกับตะโกนร้องเสียงหลง เมื่อถูกตลบหลังโดยไม่ทันตั้งตัว ทรายจากทุกทิศทางนั่นพุ่งเข้ามารวดเร็วและมากมายเกินกว่าจะปัดป้องได้ ทรายนั่นอัดแน่นที่ตัวเด็กหนุ่มจนมิดทุกทิศทาง คุกทรายทรงกลมสนิทคุมขังคู่ต่อสู้จอมอวดเก่งของเขาลอยอยู่กลางอากาศเพื่อรอคอยคำสั่งต่อไป

 

            “Bungee Jump!” ความรู้สึกชั่ววูบสั่งให้เขาใช้ไม้ตายก้นหีบไปอย่างไม่ทันคิด ลูกบอลทรายยักษ์นั่นพุ่งทะยานขึ้นไปบนฟ้าอย่างรวดเร็วจนไกลลิบ ก่อนจะพุ่งตกลงสู่พื้นอย่างรวดเร็วเหมือนเครื่องเล่นบันจี้จั๊มพ์อย่างใดอย่างนั้น ต่างกันแค่ตรงที่ว่าลูกบอลที่บรรจุไอ้เด็กกวนประสาทอยู่นี่ไม่มีสายยางยืดป้องกันการกระแทกไว้เลย แรงที่เกิดจากการกระแทกจากที่สูงขนาดนั้นคงมากมายมหาศาล และกระทบส่งต่อกันไปมาในลูกบอลแคบๆ นั่น แรงบีบอัดเกินจินตนาการไหวคงจะป่นปี้ร่างกายของคู่ต่อสู้เขาจนไม่เหลือชิ้นดี!

 

            ‘ขอโทษนะธัน นายเก่งเกินไป คงต้องเอาชนะด้วยวิธีนี้แหละ ไว้ถ้ากลับเข้าเกมมาใหม่จะขอโทษจากปากละกัน ขอบคุณที่เคยช่วยชีวิตเราไว้’ เฟี๊ยตเอ่ยในใจขณะที่มองลูกบอลกำลังตกมาจากฟากฟ้านั่น

 

“ลาก่อน!”



จากผู้แต่ง : อยากอ่านคอมเมนท์จัง ใครอ่านนิยายเรื่องนี้แล้วถูกใจ เมนท์เป็นกำลังใจให้หน่อยนะ T^T


 

[lukkeng]

ใกล้ครบร้อยตอนแล้ว มีใครตื่นเต้นเหมือนคนแต่งบ้างไหม อิอิ

[heangsure]

ไม่ได้ตอบมานานเลย  (เพราะขี้เกียจจิ้มบนไอแพด)

อยากจะบอกว่าติดตามอ่านตลอด และเนื้อเรื่องสนุกมากค่ะ

เอาเป็นว่าให้กำลังใจผู้เขียนนะคะ สู้ๆค่ะ