หัวข้อ: The Lost World มหัศจรรย์ดินแดนสาบสูญ EP204 + ประกาศอัพเดต 23/05/2018

[lukkeng]

ขอบคุณทุกคนมากสำหรับคอมเมนท์นะครับ

ยิ่งอ่านยิ่งมีแรงที่ก้าวต่อไป

หลังๆรู้สึกมีคนเมนท์มากขึ้น ผมก็รู้สึกดีว่ามีคนชอบผลงานตัวเองมากขึ้น

ขอบคุณจริงๆครับผม

 

[mildmint0]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ช่วงที่ รีสตาร์ทนี่คือ จำความทรงจำบางอย่างได้หรืออัลไล
ทำไมจำพระเอกได้ แล้วอีมะปรางคือใคร เอานางไปเก็บด่วน !
พระเอก จงออกมา จงออกมา จงออกมา
เป็นกำลังใจให้คนแต่งสุดๆ

[Zelsy]

ความทรงจำที่ขาดหาย ? 

[lukkeng]

วันเสาร์นี้งดลงหนึ่งวันนะครับ ออกไปธุระข้างนอกครับผม

[zylph_z]

ย้อนความทรงจำเมื่อครั้งก่อน แต่ละเรื่องนี่เศร้าจับใจ

ว่าแต่เรื่องสุดท้ายนี่อะไร? มีเรื่องของธันในความทรงจำด้วย อ่านแล้วฟินนะ >///<
เฟี๊ยตนึกออกให้ไว รู้ชื่อในเกมของธันละ ติดต่อไปหาด่วน!

ปล.ธันไม่เจ้าชู้ ไม่โลเล ไม่หลายใจ รักเฟี๊ยตเป็นนะ (คิดเองเองเอง 555+)

[Min*Jee]

มันคืออัลไล น้องเฟี๊ยตฝันรึเปลา แล้วมีพี่ธันด้วย อร๊ายยยยย
แสดงว่าต้องสำคัญมากแน่ๆ ก็หวังว่าเฟี๊ยตตื่นมาแล้วยังจำได้น้าา ชื่อก็ยังดี ถ้าพี่ธันใช้เวทย์ปิดบังใบหน้าจิงๆ
แต่เอ๊ะ!! ได้ข่าวว่าเฟี๊ยตโคลสอัพขนาดจับหน้าเค้าแล้วนิ ต้องจำได้สิลูกกกก แม่กัดผ้ามาหลายตอนแล้วนะ

[LimousinX9]

เฟียตอาจจะเฉียดเข้าใกล้ความตายแล้วมั่ง  พอนึกออกก็ออาจจะยังมีเรื่องที่ต้องทำอีก  เลยตายไม่ได้ต้องสู้! แบบนี้รึเปล่า

[cheyp]

จำชื่อได้แล้ว
เย่ๆๆๆๆๆ

จะได้ออกตามหาได้ซะที โอ้ความรัก (เริ่มเพ้อ)

[$VAN$]

  แสดงว่าเฟี๊ยตอาการเพียบหนัก ถึงได้มีความทรงจำเก่าต่างๆผุดขึ้นมาอย่างนี้
แต่เรื่องแม่กับแฟนออกจะเศร้าอ่ะ ธันจ๋ามาช่วยปลอบใจเฟี๊ยตเร็วๆนะ

[tutankamen]

เอ่อ........ยังไงดีล่ะ.........เอาเป็นว่า.......ขอรอตอนต่อไปก่อน เพราะตอนนี้บอกไม่ถูก -*-

[โมโม่ที่รัก]

กด+เป็นกำลังใจให้จ้า สู้ๆนะ
เนื้อเรื่องสนุกมากๆ รอจ้า

[maew189870]

ชนะแน่ๆ

เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[lukkeng]

บทที่ 93 A Detective Butterfly

 

            “ไปซะ!”

 

            ประโยคสั้นๆ ที่ประกอบขึ้นด้วยเสียงอันแสนจะแหบแห้งนั่นปลุกเขาตื่นจากภวังค์ได้อย่างเฉียบขาด ชายหนุ่มลืมตาขึ้นอย่างมึนงง หลังจากสะบัดหัวไปมาเพื่อเรียกสติหลายครั้ง เฟี๊ยตรู้สึกราวกับว่าตัวเองได้ไปท่องเที่ยวในความทรงจำที่ไกลแสนไกลออก เรื่องราวต่างๆ ทับซ้อนมากมายจนเขาเรียบเรียงไม่ได้ เขารู้สึกถึงความเจ็บปวดที่แทรกอยู่ในอณูของเรื่องราวเหล่านั้น แต่เขากลับจำไม่ได้เลยว่าเขาค้นพบอะไรในความฝันที่แสนวกวนนั้นบ้าง ความทรงจำล่าสุดที่มีคือ ตัวเขาเองถูกครูของเขาสังหาร และเขาก็เดินทางออกไปไกลแสนไกล ก่อนจะกลับมายืนอยู่ตรงนี้อีกครั้ง ชายหนุ่มกำลังยืนจับข้อมือของครูของเขาเหมือนก่อนจะที่เข้าไปในโลกพิศวงที่แสนขาวโพลนนั่นไม่มีผิด

 

            ‘ยังไม่ตาย?’ เขาถามตัวเองอย่างสับสน เฟี๊ยตค่อยๆ กวาดสายตาไปโดยรอบ เขายังคงอยู่ในเกมนี้เหมือนเดิม ราวกับว่าเหตุการณ์การต่อสู้เมื่อกี้เป็นเพียงแค่ความฝันเท่านั้น หากแต่มันช่างเป็นความฝันที่เหมือนจริงเหลือเกิน ตัวเขาเองยังจำความรู้สึกสิ้นหวังก่อนที่จะหมดลมหายใจนั่นลงได้ ราวกับว่าเขาเป็นนักโทษประหารที่กำลังยืนอยู่บนขอบหน้าผาสูงชัน และถูกผลักลงไปในหุบห้วงของความสิ้นหวังอันแสนมืดมิด           

 

            “ไปซะ!” เสียงแหบแห้งนั่นยังคงตอกย้ำคำเดิมกับเขา ดวงตาปูนโปนจ้องมองลึกลงไปในดวงตาเขา แววตาคู่นั้นทรงพลังมากจนเขารู้สึกราวกับว่าตัวเองกำลังถูกเข้าไปค้นความรู้สึกที่ถูกซ่อนไว้ในใจโดยเจ้าของดวงตาที่กำลังยืนอยู่ข้างหน้านี้

 

            “ไป?” เสียงของเขาเอ่ยสูงขึ้นอย่างไม่เข้าใจ ชายหนุ่มยังไม่มีสติสัมปชัญญะสมบูรณ์พอจะคิดออกได้ด้วยตัวเองในเวลานี้ได้ว่าคำนั่นหมายความว่าอะไร หรืออันที่จริง เขากำลังปวดหัวเกินกว่าที่จะพยายามคิดอะไรมากกว่า

 

            “ไปจากที่นี่ซะ แล้วเลิกคิดเรื่องจะเป็นคนเลวซะที คนอย่างเจ้าทำไม่ได้หรอก เป็นตัวของตัวเองเหมือนเดิมนี่แหละดีแล้ว อย่าพยายามเปลี่ยนแปลงตัวเอง เพราะสักวันเจ้าจะต้องกลับมานั่งเสียใจเอง จำไว้นะ คนเราจะเป็นคนดีคนเลวก็ได้ แต่ขอให้เป็นตัวของตัวเองก็พอ เพราะสุดท้าย มันจะสุขหรือจะทุกข์ มันก็มาจากสิ่งที่เจ้าเป็น ไม่ใช่สิ่งที่เจ้าเสแสร้งสร้างมันขึ้นมา” หญิงชราพูดพร้อมกับสะบัดข้อมือเบาๆ ออกจากการเกาะกุมของเขา

 

            “มันยังมีวิธีอื่นที่เจ้าจะเอาชนะเกมนี้ได้ โดยไม่ต้องเป็นคนเลว” ครูของเขาเอ่ยอย่างช้าๆ

 

            “วิธีไหนครับครู” เขาเอ่ยถามขึ้นด้วยความอยากรู้ สายตาของเขาจับจ้องไปที่ครูของเขาอย่างรอคอยในคำตอบ

 

            “จงเก่งให้มากๆ เก่งจนไม่ต้องพึ่งวิธีการสกปรกในการเอาชนะใคร ความเก่งเท่านั้นที่จะพาไปเจ้าไปสู่จุดหมายได้ เจ้ามีสิ่งที่ล้ำค่าอยู่กับตัวเองอยู่แล้ว จงรักษามันไว้ให้ดี” นักวางยาเฒ่าเฉลยคำตอบให้แก่เขา

 

            “สิ่งมีค่า?” เขาเอ่ยทวนความอย่างไม่เข้าใจ เขายังไม่เห็นว่าเขาจะมีสิ่งมีค่าใดเลย ไพ่สูงสุดที่เขาครอบครองอยู่ก็มีอยู่เพียงน้อยนิดเท่านั้น

 

            “สมองของเจ้า เจ้าเป็นคนที่ฉลาดมาก และเจ้าคงรู้ตัวอยู่แล้ว ใช้มันให้มาก ความสามารถในการต่อสู้นั้น ใครๆ ก็สามารถร่ำเรียนฝึกฝนได้ แต่สติปัญญาอันเฉียบแหลมนั้น เป็นเรื่องยากเกินกว่าจะเลียนแบบกันได้ วันนี้เจ้ามีกุญแจแห่งชัยชนะอยู่ครึ่งหนึ่งแล้ว จงลับมีดอีกด้านที่เคยทื่อให้แหลมคม แล้วมันจะพาเจ้าไปสู่ชัยชนะที่เจ้าต้องการได้เอง” ครูของเขาเอ่ยขึ้นพร้อมกับหันหลังกลับไปเหมือนจะเดินเข้าไปในส่วนลึกของที่แห่งนั้น แต่ชั่วอึดใจหนึ่ง หญิงชราก็หันกลับมาอีกครั้งเพื่อพูดกับเขาเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะเดินจากเข้าไปในโรงเรียนจำเป็นของเขาแห่งนั้นที่เขาเห็นจนชินตา

 

            “บนโต๊ะชั่งยาหน้าร้านมีการ์ดวางอยู่ 3 ใบ ใบแรกเป็นการ์ดพรสวรรค์แสดงสถานะอาชีพนักวางยา เจ้าได้รับการอนุมัติให้เป็นนักวางยาแล้ว ไม่จำเป็นต้องสอบ การต่อสู้เมื่อกี้มันพิสูจน์ฝีมือของเจ้าได้มากเพียงพอ หลังจากนี้เจ้าจะกลายเป็นที่จับตามองไปโดยปริยาย เพราะนักวางยาถือว่าเป็นอาชีพที่หายากมาก ในเกมนี้มีเพียง 5 คนเท่านั้น และเจ้าเป็นหนึ่งในนั้น ถ้าเจ้าได้มีโอกาสเจอนักวางยาที่เหลืออีก 3 คน จงอย่าพยายามใช้ยาพิษต่อสู้กับพวกเขา เพราะเจ้าแทบจะไม่มีโอกาสชนะเลย โดยเฉพาะโซดิแอค Virgo ราชินีแห่งยาพิษ นางเก่งเกินกว่าคนอย่างเจ้าจะต่อกร”

 

            “ไพ่ใบที่ 2 เป็นของขวัญที่ข้าขอมอบให้ลูกศิษย์อย่างเจ้า ยาพิษ 108 ชนิดของมาดามมารินด้า จงเรียนรู้และฝึกฝนการใช้มันให้คล่องแคล่ว ที่สำคัญ จงอย่าลืมฝึกการใช้ตำรับยาแผ่พุ่งด้วย นั่นเป็นกุญแจของการวางยาระยะไกลที่แม่นยำที่สุด”

 

            “และไพ่ใบสุดท้ายเป็นไพ่ที่ข้ามอบให้เจ้าเป็นพิเศษ การใช้การ์ด bed time stories ทำให้ข้าสามารถมองเห็นความฝันของเจ้าได้ในช่วงที่เจ้าสลบไป จิตใจเจ้ากำลังพะวงถึงคนคนหนึ่งที่เป็นผู้มีพระคุณต่อเจ้า ถึงแม้ว่าเจ้าจะไม่สามารถจำชื่อเขาได้ แต่ในความฝันของเจ้านั้น ชื่อของชายคนนั้นปรากฏอยู่อย่างชัดเจน a detective butterfly เป็นการ์ดที่ใช้ตามหาบุคคลที่สูญหายไป จงเรียกใช้มัน แล้วมันจะพาเจ้าไปพบกับบุคคลที่เจ้าปารถนา”

 

            “หลังจากที่เจ้าเดินออกไปจากที่นี่แล้ว จงอย่ากลับมาที่นี่อีก ข้าจะออกเดินทางไปทำภารกิจของข้า ที่นี่จะถูกทิ้งร้างไว้อย่างนี้ วัตถุดิบยาพิษที่เหลืออยู่ที่นี่ ถ้าเจ้าอยากได้ก็รีบขนไปให้หมด ข้าคงไม่จำเป็นต้องใช้มันอีก ลาก่อน”

 

“หากวันหนึ่งได้พบกันอีก จงระวังเงาหัวตัวเองไว้ อาชีพนักวางยาเป็นอาชีพของผู้แข็งแกร่งเท่านั้น ข้าจะไม่ปล่อยให้มือนักวางยาที่อ่อนหัดอยู่ในเกมนี้เป็นแน่ ถึงแม้ว่าคนๆ นั้นจะได้ชื่อว่าเป็นลูกศิษย์ของข้าก็ตาม!”

 

 

“ชื่อ The Professional of Poisoning (ผู้เชี่ยวชาญด้านการวางยาพิษ) ประเภท Talent Card (ไพ่พรสวรรค์) ระดับ 8 ความสามารถ แสดงถึงวิทยฐานะของผู้ถือครอง และใช้ในการรับสิทธิประโยชน์ต่างๆ ตามแต่ที่กำหนดไว้ในแต่ละอาชีพ”

 

“ผู้เล่น PharmaPhiat รับวิทยฐานะใหม่ ได้แก่ The Professional of Poisoning (ผู้เชี่ยวชาญด้านการวางยาพิษ) ผู้เล่นจะได้รับค่าดำรงวิทยฐานะเป็นเงินจำนวน 500 เหรียญต่อวันที่ผู้เล่นอยู่ในเกมครบ 24 ชั่วโมง นอกจากนี้ ผู้เล่นจะได้รับสิทธิพิเศษในการได้รับค่าตอบแทนจากการสังหารผู้เล่นที่มีค่าหัวเพิ่มเป็น 1.5 เท่าจากค่าหัวตามปรกติ เมื่อใช้ยาพิษในการฆ่าผู้เล่นที่มีค่าหัวนั้น และสำหรับสิทธิประโยชน์เพิ่มเติม สามารถอ่านรายละเอียดได้จากการเรียกใช้ไพ่พรสวรรค์ดังกล่าว”

 

“ชื่อ One-hundred-and-eight toxins of madam Marinda (ยาพิษ 108 ชนิดของมาดามมารินด้า) ประเภท FC (ไพ่ตัวตน) ระดับ 9 ความสามารถ ใช้ในการต่อสู้หรือรักษาพยาบาล”

 

“ชื่อ A Detective Butterfly (ผีเสื้อนักสืบ) ประเภท MC (ไพ่เวทมนตร์) ระดับ 7 ความสามารถ ใช้ในการตามหาผู้เล่นที่ใช้เวทมนตร์ในการปิดบังชื่อและหน้าตา”

 

 

เสียงประกาศจากระบบของเกมดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง เมื่อเขาหยิบการ์ดที่ครูของเขาวางทิ้งไว้ให้ขึ้นมาพิจารณาและเก็บลงสมุด ตอนนี้เขามีอาชีพที่สองแล้ว นั่นแปลว่าในแต่ละวันจะมีเงินเข้ามาในบัญชีเขาวันละ 600 เหรียญ ซึ่งนั่นเป็นจำนวนเงินที่ไม่น้อยเลยทีเดียว เฟี๊ยตผิวปากอย่างอารมณ์ดี พลางเดินไปรอบๆ โรงเรียนแห่งนั้นก่อนจะทยอยเก็บวัตถุดิบในการปรุงยา เรียงลงสมุดอย่างเรียบร้อย ตามที่ครูของเขาบอก ต่อไปที่นี่คงจะไม่มีคนอยู่อีกแล้ว ของทุกอย่างที่ใช้ได้จึงควรจะถูกหยิบเอาไป แทนที่จะถูกทิ้งร้างไว้ที่นี่

 

 

            “A Detective Butterfly RELEASE!”

 

            เฟี๊ยตบรรจงหยิบการ์ดใบสุดท้ายที่ครูของเขาทิ้งไว้ให้ขึ้นมา ก่อนจะปลดผนึกมันทันทีที่ออกมาจากร้านขายยาแห่งนั้น ครูของเขาคงจะถือวิสาสะไปท่องเที่ยวในความทรงจำของเขามาไม่น้อย เขารู้ตัวดีว่าความทรงจำระหว่างเขากับบุรุษปริศนาคนนั้นดูจะไม่ค่อยน่าพูดถึงสำหรับบุคคลที่ 3 สักเท่าไหร่นัก และแน่นอน เฟี๊ยตไม่คิดจะซักไซ้อะไรจากหญิงชรามาก เพราะกลัวว่าชนักที่ปักหลังอยู่จะยิ่งฝังลึกเข้าไปมากกว่าเก่า

 

            ทันทีที่เสียงเอ่ยปลดปล่อยดังจนจบ ไพ่สีน้ำตาลอ่อนก็ระเบิดตัวขึ้นเบาๆ กลายเป็นผีเสื้อตัวขนาดประมาณฝ่ามือกระพือปีกช้าๆ บินทรงตัวอย่างอ้อยอิ่งอยู่ตรงหน้าเขา เฟี๊ยตกระชับสมุดคู่ใจอยู่ในมือเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการติดตามบุคคลผู้มีพระคุณคนนั้น เขาเลือกใช้การ์ดรองเท้าชีตาร์เพื่อร่นระยะเวลาในการเดินทางให้สั้นลง และเพียงชั่วไม่กี่วินาทีที่นักสืบมีปีกตัวนั้นปรากฏตัวขึ้นจากไพ่ที่ครูของเขาทิ้งไว้ให้ มันก็ค่อยๆ ขยับปีกช้าๆ พาตัวมันเองบินมุ่งหน้านำชายหนุ่มไป ผีเสื้อตัวน้อยบินฉวัดเฉวียนนำทางเขาไปอย่างใจเย็น

 

             ผู้นำทางของเขาพาเขาออกมาจากตัวเมืองเรื่อยๆ จากทิวทัศน์ที่อุดมไปด้วยบ้านหลังใหญ่น้อย บัดนี้ สายตาของเขาเริ่มมองเห็นทุ่งหญ้าและทุ่งข้าวสาลีสลับสับเปลี่ยนกันไปเป็นทิวแถว เขาติดตามผีเสื้อตัวนั้นไปด้วยใจสั่นระทึก เฟี๊ยตเองไม่รู้เลยว่าหนทางจะไกลแค่ไหน อะไรจะรอเข้าอยู่ข้างหน้านั่น หากแต่เขารู้เพียงอย่างเดียวว่าจิตใจเขาสั่นอย่างไม่เป็นจังหวะเลย เขารู้สึกร้อนๆ ที่หน้าอกข้างซ้ายอย่างที่เขาก็ไม่เข้าใจสาเหตุเหมือนกัน

 

            บัดนี้เท้าของเขาเหยียบเข้าพรมแดนของป่าทิวสนเสียแล้ว ผีเสื้อนักสับพาเขาเข้าไปยังผืนป่าที่เขาคุ้นเคยเป็นอย่างดี เขาสืบเท้าตามไปอย่างเร่งรีบ จิตใจเขาเริ่มเป็นกังวลว่าเป้าหมายจะอยู่ไกลกว่าที่คาดการณ์ไปมาก ถ้าหากชายคนนั้นย้ายเมืองไปแล้ว ไม่แปลว่าเขาต้องวิ่งข้ามผืนป่ากันเลยเหรอ แต่เขาก็กังวลอยู่ได้ไม่นานนัก เมื่อผีเสื้อดังกล่าวพาเขาไปใกล้ที่ว่างตอนหนึ่งในป่าทิวสนนั่น ความกังวลเรื่องระยะทางของเขาก็มลายหายไป แต่กลับกลายเป็นความน่ากังวลใจเรื่องอื่นเข้ามาแทน

 

 

            “มึงฆ่าหัวหน้าหน่วยที่ 14 ใช่ไหม มึงสารภาพมาซะดีๆ ไม่งั้นมึงโดนหนักกว่านี้แน่!”

 

เสียงกระโชกอันแสนทรงพลังนั่นดังมาจากชายในชุดขาวดำคนหนึ่ง เฟี๊ยตจำโครงหน้าและแววตาอันแสนน่ากลัวนั่นได้ดี ชายคนนั้นคือคนที่เฟี๊ยตเคยเจอที่จัตุรัสกลางเมืองกุมภาพันธ์นั่นเอง ชายคนนั้นกำลังใช้มือที่หนาราวกับคีมเหล็กนั่นบีบไปที่ลำคอของชายอีกคนที่ถูกมัดติดอยู่กับต้นสนต้นหนึ่งอย่างคุกคาม นี่มันเป็นฉากในหนังมาเฟียชัดๆ เหตุการณ์ตรงหน้าทำเอาใจเขาแทบตกไปอยู่ที่ตาตุ่ม

 

แต่ที่สำคัญไปกว่านั้นก็คือ ผีเสื้อนำทางของเขาค่อยๆ กระพือปีกช้าๆ ก่อนจะพุ่งตัวเองเข้าไปในเชลยคนนั้นและหายลับตาไปในที่สุด ชายชุดดำกลุ่มใหญ่ร่วมสิบคนนั่นหันมาทางที่มาของผีเสื้อปริศนานั่นพร้อมกันอย่างไม่ได้นัดหมาย ตอนนี้เฟี๊ยตตกอยู่ในเป้าสายตาของกลุ่มชายฉกรรจ์ซึ่งหากจะเรียกว่ากลุ่มอันธพาลก็คงจะไม่ผิดมากนัก สายตาแต่ละคู่ทอดมาอย่างไม่ค่อยจะเป็นมิตรสักเท่าไหร่ ผีเสื้อเจ้ากรรมกับเชลยผู้มีพระคุณคนนั้นทำให้เขากำลังตกอยู่ในสถานการณ์คับขันเสียแล้ว!




จากผู้แต่ง : ไม่เจอกันหนึ่งวัน คิดถึงกันบ้างไหม คิดถึงก็เม้นกันหน่อยเร็ว ฮิ้ววววว

[lukkeng]

เหนื่อยจัง ชีวิตมีแต่ปัญหา เฮ้อ เซ็ง มีใครเบื่อๆ เซ็งๆ ชีวิตบ้างไหม

[zylph_z]

เย้! ดีใจกับเฟี๊ยตด้วยที่สำเร็จวิชาปรุงยาพิษแล้ว ^^
อาจารย์แกยอมรับให้ผ่าน
ได้เป็น 1 ในนักปรุงยาพิษที่มีอันน้อยนิดของเกม (ถึงแม้ว่าระดับของเฟี๊ยตจะอยู่ท้ายที่สุดก็เถอะนะ 555+) แถมยังมีของรางวัลเด็ดๆ ไม่ว่าจะเป็นการ์ดยาพิษ 108 ชนิดหรือว่าจะเป็นการ์ดผีเสื้อที่ช่วยตามหาธันได้ แบบนี้ก็จะได้เจอธันสมใจละนะ

แต่พอใช้การ์ดกลับซวยซะงั้นอ่ะเฟี๊ยต ตามหาธันอยู่ดีๆ กลับต้องมาเจอสถานการณ์ลำบาก แต่ที่ธันโดนจับก็เพราะเคยช่วยเฟี๊ยตไว้ คราวนี้เฟี๊ยตก็ช่วยธันกลับคืนเป็นการทดแทนบุญคุณ
ใช้วิชาปรุงยาพิษที่เพิ่งร่ำเรียนมาจัดการพวกมันให้อยู่หมัดเลย

[rinia]

รออยู่นะ

[milky way]

เฟี๊ยตยังไม่ตาย
แถมยังได้อาชีพกับการ์ดดีๆอีกด้วย
อาจารย์ เป็นคนที่ช่างซับว้อนจริงๆ
เฟี๊ยตช่วยธันให้ได้น่ะ

[RELAXED]

คิดถึงมากๆๆๆๆคร้า
ลอยกระทงกับใครคะปีนี้
มีความสุขมากๆนะคะ

[Zelsy]

อย่าลืมใช้ยาตำหรับลุงย้งไว้ด้วยนะ พิษปลาปักเป้าคงยื้อเวลาได้พอที่จะใช้ตำหรับแม่หมอจัดการได้หมด
สู้ๆ

[โมโม่ที่รัก]

  เอาแล้วไง
แต่ก็ดีใจที่ได้เจอกันแล้ววว
ตื่นเต้นๆๆ 

[$VAN$]

ตอนท้ายน่าตื่นเต้นมาก ตัดได้ค้างนะเนี่ย หุๆ
เฟี๊ยตจะช่วยธันได้ไหม หรือว่าธันจะเอาตัวรอดได้เอง?
อยากรู้ๆ รีบแต่งรีบอัพน๊า

อ.แม่มดใจดีอ่ะ ให้อะไรเฟี๊ยตตั้งแยะ ชอบนาง 
แต่ทิ้งท้ายนี่แอบน่ากลัวอยู่

[tutankamen]

เอ้า ๆ ได้เวลาช่วยกัน คืนแล้ว เอ๋....แม่หมอยาพิษ แกเป็น ผู้เล่นรึเปล่าเนี้ย...

[boyslover]

ช่วยพระเอกเร็วเฟี๊ยตตต

[patchylove]

  เฟี๊ยต ต้องช่วยธันให้ได้นะ 

[MaRiTt_TCL]

โว้ๆๆ พระเอกตกอยู่ในอันตรายแล้ว

[Wednesday]

 
ค้างอ่าาาาา พี่คนเขียน
รีบมาต่อไวๆนะ ถึงเขาจะไม่ได้เข้ามาบ่อยๆ
เพราะสอบเยอะมากกกกกกกกกกกก
แต่ไม่ได้ทิ้งไปไหนนะ 
ชอบวิธีการบรรยายของพี่ ละเอียดดี
หานิยายอย่างนี้อ่านยากมากกกกก
แบบเจอนิยายพี่คนเขียนแล้วแบบ   
สิ่งที่หาอ่านมานาน   

[premkoe]

โอกาสลอง วิชา มาแล้ว

[naneku]

ในที่สุดก็เจอธัน !!!! ขอบคุณคุณครู ~~~~



ไม่ได้มาเม้นซะสองตอน เราไปสอบมา เเหะๆ ขอรวบเลยแล้สกันน้าา หวังว่าคงไม่โกรธกัน



ขอให้เฟี๊ยตกับธันช่วยกันปราบอันธพาลไปให้หมดซะที น่ารำคาญๆ

[cheyp]

เจอกันในสถานการณ์คับขันอีกแล้ว

[wongwikkarn]

รออยู่นะจ๊ะ