ตอนที่ 7 พิช
- ---------------------------------------
หลังจากซ่อมก๊อกเรียบร้อยไปในคราวก่อนปุณณ์ก็พบกับตารางมหาโหด เป็นช่วงซิงเกิ้ลใหม่ที่ติดชาร์จทุกสถานีเพลงไปแล้ว จึงต้องไปออกสารพัดรายการทีวี งานอีเวนท์ หรือจะสัมภาษณ์ผ่านคลื่นวิทยุต่างๆ แค่นั้นยังไม่พอ ต้องไปถ่ายรูปขึ้นปกนิตยสารมากมายพร้อมกับให้สัมภาษณ์ถึงกระแสเพลงที่มาแรงแซงทุกโค้ง งานรัดตัวรัดติ้วจนไม่ได้พบเจอญาติสนิทมิตรสหายเลย
“เพลงนี้แม่งมาแรงจริงๆว่ะ เปิดตลอดทั้งวัน ในรถเมล์ ในห้าง ทุกที่ มหาลัยเราแม่งก็ยังเปิด”
กายพูดเปรยๆเมื่อสถานีวิทยุของมหาลัยเปิดเพลงฮิตติดชาร์จขึ้นมาเป็นรอบที่สามของวัน คนคงจะขอเข้าไปเยอะถล่มทลาย
“อ่าฮะ”
พิชตอบแค่นั้นก่อนจะดำดิ่งไปสู่โลกผัดกระเพราะปลาหมึก สวาปามไม่สนใจอะไรเช่นเคย จนกายทำหน้าเอือม มันไปตายอดตายอยากมาจากไหนวะเพื่อนกู
“ช้าๆก็ได้ไอ้สัส มึงจะกินหรือจะดูด? กลัวกูแย่งปลาหมึกมึงหรอไอ้เหี้ยพิช”
“อึก … อะไรวะ? กูจะรีบไปเตะบอล มึงอ่ะแหละ แพล่มไรอยู่รีบๆแดกดิ๊”
พิชเริ่มทำหน้าไม่พอใจเมื่อจานผัดกระเพรากุ้งของเพื่อนยังลดไปไม่ถึงครึ่ง แม่งมัวแต่ฟังพงฟังเพลงคนเขาจะรีบไปเตะบอล! เพลงอะไรนี่ก็เปิดบ่อยจนเอียน
“ห่า มึงอ่ะกินเร็วเกินมนุษย์ รู้ครับว่ารีบ อีกตั้งชั่วโมงคณะสถาปัตย์มันไม่หนีมึงไปหรอก”
“กูจะไปเตรียมตัวเว่ย! วิศวะต้องชนะ!”
ช่วงนี้เป็นกีฬาภายใน ก็จะมีตารางคณะนั้นแข่งกับคณะนี้พิชกับกายก็ลงฟุตบอลเหมือนเดิม แล้วคู่กัดตลอดปีหนึ่งยันปีสี่ก็ยังเป็นคณะสถาปัตย์
“เออ ไอ้สัส ฟิตเชี่ย มึงจะไปบอลโลกเลยมั้ยไอ้พิช?”
“ไม่ได้เว่ย ปีนี้กูต้องโค่นให้เก้นให้ได้ ปีสุดท้ายละ”
ไอ้กายส่ายหัวปลงๆ ก็ไฮเนเก้าหรือไอ้เก้นนี่มันอยู่ปีสี่สถาปัตย์จะว่ามิตรก็มิตร แต่เป็นศัตรูกันทางฝีเท้า เวลาลงแข่งนี่แทบจะเขมือบหัวกัน
“พี่พิช พวกผมพร้อมละ”
รุ่นน้องปีสามนำทัพมาโดยไอ้แดน ประธานปีสาม แล้วก็มีไอ้แจ้ ไอ้แจ๊ส ไอ้กัส ไอ้พวกตัวเอ้ของปีสาม แล้วก็มีไอ้จอมประธานปีสองมาอีกคน
“เห็นมั้ยไอ้กาย น้องแม่งพร้อมหมดแล้ว เหลือมึงเนี่ย ยัดกระซวกเข้าไป!”
“เออๆ แปปปปป”
“แล้วเป็นไงรับน้อง? ปีนี้มีพวกเสร่อมั้ยแดน มาๆนั่งก่อน”
“ก็ไม่มีหรอกพี่ ปกติ ไอ้จอมก็ว้ากดี เสียงแหบเสียงแห้งมะนาวไม่มีน้ำอยู่นั่น”
พิชหัวเราะเบาๆ ก่อนจะยักคิ้วทักทายจอมประธานปีสอง จอมก็ยิ้มแหยๆส่งมาให้ ปีก่อนมันปีหนึ่งแล้วเขาปีสามลงว้ากเอง มันก็โดนไปเยอะดันเป็นเฮด
“วอร์มๆเสียงไว้บ้าง แล้วเริ่มล่าสายรหัสยัง?”
“แล้วครับ เออพี่กายครับ สายเราได้ไอ้เด็กชื่อม่อน”
ไอ้แดนกับไอ้กายมันสายรหัสเดียวกัน มีไอ้จอมอีกคน สายนี้แม่งขลังมีแต่คนมีตำแหน่งอยู่ รองเฮดปีสี่ เฮดปีสาม แล้วก็ไอ้จอมเฮดปีสอง
“ดีมั้ยล่ะ?”
“ไม่รู้ว่ะพี่ยังไม่เห็นหน้า แต่เมื่อวานนี่โคตรเซ็ง เจอคนแปลกๆ มันมีร้านนมเปิดใหม่แถวซอยหอผม แล้วผมจะเดินเข้าหอ ไอ้พนักงานแม่งก็ยัดเยียดจะขายนมให้ได้เลย ตื๊อชะมัด ร้านเหี้ยไรก็ไม่รู้ชื่อ เป็ดน้อยกินนม”
พิชกับกายรวมถึงรุ่นน้องทั้งโต๊ะก็หัวเราะกันครืนด้วยความฮากับชื่อร้าน มีแต่ไอ้แดนนั่นล่ะยังกระฟัดกระเฟียดต่อไปด้วยความขุ่นข้องหมองใจ
“สัสกายมัวแต่ขำ กินไวๆดิ๊”
“ครับๆๆๆ สาสนี่นิรีบจริง”
“แจ๊สแล้วสายเราได้ใคร ?”
พิชหันไปถามแจ๊สที่เป็นน้องสาย ไอ้หัวเด๊ดร๊อคก็ละสายตาจากมือถือขึ้นมา
“ได้เด็กผู้ชาย หน้าตาบ่องแบ๊วมากเลยเฮียพิช ชื่ออ๋อง”
“น่ารักกว่ามึงสมัยปีหนึ่งอีกปะไอ้แจ๊ส?”
พิชหรี่ตาแซว ก็ก่อนไอ้แจ๊สมันจะมาตัวดำหัวเดดร็อค มันขาวจั๊วตาโตปากแดงสมกับเป็นคนเชียงใหม่ แต่พากันล้อมันมากเข้าเลยทำหัวเดดร็อคไปอบผิวจนดำเมี่ยง
“โหเฮีย เลิกพูด อดีตอันโหดร้าย”
“ป่ะกูแดกเสร็จละ ไปเว่ย เตะบอล”
ทั้งกลุ่มลุกขึ้นตรงไปสนามบอลทันที ทั้งวงสนทนามีแต่เรื่องฟุตบอล กองเชีร์ยก็แห่กันมาเชีร์ยเต็มสนามทั้งคณะวิศวะสถาปัตย์แล้วก็ยังมีคณะอื่นๆที่ตามมาดูบอลคู่เดือดของมหาลัย
นัดนี้จัดที่สนามบอลวิศวะที่คณะอื่นแอบเรียกว่าสนามหมาโหดเพราะคณะอื่นไม่เคยจะได้มาเตะหรอก วิศวะมันยึด! แถมยังเตะกันเหมือนจะฆ่ากันให้ตาย จะมีก็แต่สถาปัตย์ที่ฝีเท้าก็แรงไม่ต่างกันบ้าดีเดือดมาเจอกัน กีฬามหาลัยเลยกลายเป็นกีฬามหาโหดของไอ้สองคณะนี้ไป
“พี่พิชครับ น้ำครับ”
กลุ่มนักบอลเงียบลงทันทีจากกรสนทนาระหว่างพักครึ่ง เมื่อเด็กผู้ชายหน้าตาน่ารักตาโตใส่เหล็กดัดฟันสีชมพูเดินเข้ามาส่งน้ำขวดน้ำแร่ให้ผู้ชายที่นั่งกลางวง
“หืม ? ให้พี่?”
“ครับ ให้พี่พิช”
“อ้อ ขอบคุณครับ”
พิชรับขวดน้ำมาก่อนจะพยักหน้าขอบคุณงงๆ
“ผมชื่ออ๋องครับ ปีหนึ่ง สู้ๆนะครับพี่พิช”
อ๋องหน้าแดงก่ำแล้วรีบเดินออกไป ทั้งกลุ่มมองหน้ากันก่อนจะเริ่มเป่าปากแซวคนถือขวดน้ำแร่ที่ได้แต่ยิ้มเก้อๆโวยวายว่าไม่มีอะไรทั้งนั้น
“เสน่ห์แรงวุ้ยเพื่อนกู”
“ห่า ไม่มีอะไรเว่ย กูไม่รู้จัก เลิกแซวๆ”
“ทำมาเขินว่ะเฮียพิช นั่นล่ะน้องอ๋องสายเรา อูยยย ถ้ารู้ว่าได้เฮียเป็นตารหัสคงดีใจชิบหาย แต่แม่งกล้าว่ะเดินมากลางวงเลย”
“เออตกใจ ผู้ชายเหมือนกันด้วย หรือน้องเค้าเป็นตุ๊ด?”
พิชถามก่อนจะเกาหัวตัวเอง ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่เคยมีเพศเดียวกันมาแสดงท่าทีให้ความสนใจ แต่ส่วนมากก็จะเป็นพวกสาวประเภทสองที่แสดงความเป็นหญิงออกมาเลยมากกว่า
“เค้าเรียกว่าเกย์ครับพี่ เหมือนผู้ชายเป๊ะๆ เผลอๆแมนกว่าด้วย แต่แค่ชอบผู้ชายด้วยกัน”
“โหขนลุกว่ะ ไม่เอาๆเลิกพูด กูยังชอบนมตู้มๆ เอวคอดกิ่วสะโพกดินระเบิดอยู่ ผู้ชายเหมือนกันนี่ ไม่เอาๆ คราวก่อนก็โดนเสนอโปรโมชั่น
หมอนคู่รักทั้งๆที่ไปซื้อของกับผู้ชาย”
“ก๊ากกกกก ระวังนะเว่ยเกลียดอะไรได้อย่างนั้น มึงอาจจะมีดวงได้มีคู่เป็นตัวผู้นะเพื่อน”
กายยกแขนกอดคอพิชที่แยกเขี้ยวส่งกลับมา
“ไม่เอาเว่ย หรือถ้าจะเอากูต้องหาคนเพอร์เฟคหน่อย แลกกับการที่กูจะไม่มีลูกสืบสกุลให้พ่อ”
พิชเริ่มทำหน้าเจ้าเล่ห์กะจะพูดให้ขำตลกโปกฮากันไป แต่แจ๊สกลับถามต่อซะอย่างนั้น
“แล้วไอ้ที่เพอร์เฟคนี่ต้องยังไงวะเฮียพิช?”
“อืม… เอาแบบ รูปหล่อ พ่อรวย ประมาณว่ากิจการบ้านมันแม่งมีหุ้นอยู่ในตลาดหลักทรัพย์ พูดชื่อบริษัททุกคนก็รู้จัก ชื่อนามสกุลดังคุ้นหูคนทั้งประเทศ เป็นไง?”
“โอ้โห มึงจะแต่งงานกับโอบาม่าหรอไอ้สัส!”
“เชี่ยกาย โอบาม่าพ่อง!”
“สเปคผู้ชายมึงนี่สูงลิบลิ่ว มึงคิดว่าตัวเองเป็นนางงามจักรวาลหรือไงวะ”
“ก็ทำไมวะ กูจะเปลี่ยนไปตลอดกาลทั้งที ก็ขอให้แม่งเจ๋งไปเลยดิ”
“เอ้อ ไม่แน่นะพี่กาย พี่พิชอาจจะได้แฟนเป็นผู้ชายแบบที่ว่าก็ได้ ถึงจะมีน้อยก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มี หึหึ ระวังนะพี่พิชได้ขึ้นมาจริงๆแล้วจะพูดไม่ออก”
แดนเข้าร่วมวงสนทนาบ้าง แววตาสั่นระริกขำขันที่วงสนทนาวกเข้าไปเรื่องนี้ซะอย่างนั้น
“เอ้อ ขอให้ได้จริงเหอะ กูยอมมอบกายถวายตัวใส่พานผูกโบว์ให้เลย แถมข้าวสารอีกสองกระสอบด้วยเอ้า!”
“ถึงวันนั้นกูจะมอบเหล้าคารวะแฟนผู้ชายคนนั้นของมึงเลย สอยเพื่อนกูได้เนี่ย”
ทั้งกลุ่มฮากันลั่นแต่ก่อนจะคุยอะไรต่อ กรรมการก็เป่านกหวีดเรียกเข้าสนามบอลแข่งต่อครึ่งหลังจึงเป็นอันจบเรื่องแฟนผู้ชายของพิชไป
“ไอ้สัสเก้นแม่ง! ฮู้วววว”
“เชี่ยเอ้ย แม่งชนะได้ยังไงวะ!”
เสียงบ่นของพิชกับกายมาคู่กันที่บอลแพ้สถาปัตย์ไปสามต่อสอง! แถมไอ้สามลูกนั่นยังเป็นไอ้เก้นยิงคนเดียว ! มันจะเก่งไปละไอ้เชี่ยนี่ หรือที่มันชอบมานอนแผ่หลาแถวสนามบอลวิศวะเพราะมันมาส่องทางบอลทุกวัน?
“เซ็งไปเว่ย กินเหล้าแก้เครียด! กูเลี้ยง”
พิชตะโกนบอกทีม รุ่นน้องและผองเพื่อนก็เฮกันใหญ่ บอลแพ้ไม่เป็นไรไม่ใช่เรื่องใหญ่ตราบใดที่ยังมีเหล้ากระแทกปากมีเบีร์ยกระแทกลิ้น แถมพ่วงด้วยคำว่าฟรีนี่โอเค!
“แดนมึงไม่กลับถ้ำมึงใช่มั้ย?”
“ไม่ล่ะพี่พิช รำคาญไอ้เป็ดร้านนม”
“งั้นดี ไปๆ กินเหล้า พวกมึงคืนนี้ไปร้านเดิม! จองที่เผื่อกูด้วย กูไปรับรถก่อน”
“ซื้อใหม่หรอมึง? บีเอ็มมันเบื่อแล้วรึไง?”
กายเลิกคิ้วงงๆ ก็ปีก่อนพิชเพิ่งถอยบีเอ็มมาใช้ แล้วก็เพิ่งจะเปลี่ยนจากป้ายแดงเป็นขาวได้ไม่ถึงสองเดือนมันจะไปรับรถอีกละ?
“ไม่ใช่โว้ย กูส่งซ่อมอยู่ มันบุบไง ต้องไปรับรถ เค๊?”
“อ่อ เออ เกทเข้าใจครับท่าน”
“งั้นกูไปก่อน เจอกันร้านเดิมสี่ทุ่มทุกคน”
หลังจากโบกมือลาบรรดากลุ่มแก๊งชาวทีมฟุตบอลพิชก็ออกจากสนามมาทั้งเสื้อบอลกางเกงบอลและรองเท้าฟุตบอลไม่ได้คิดจะเปลี่ยน
“พี่พิชครับ”
เสียงเรียกทำให้พิชชะงักจากการหาเบอร์อู่รถในมือถือ เงยหน้าขึ้นมาก็เจอรุ่นน้องที่เพิ่งรู้จักว่าชื่ออ๋อง มาพร้อมกับดวงตากลมโตบ่องแบ๊วและยิ้มกว้างโชว์เหล็กดัดฟันสีชมพู
“ครับ? มีอะไรหรอ ?”
คิ้วเข้มเลิกขึ้นด้วยความงง หลุบตามองเวลาในไอโฟนตัวเองแล้วก็เริ่มเซ็ง นี่มันจะถึงเวลานัดแล้วไอ้น้องนี่กำลังจะทำเขาสาย แล้วเรียกทำไม เมื่อตัวเองมายืนอ้ำอึ้งเขินอายอยู่นั่น
“คือ ….”
“เอาเป็นว่า ไปนึกก่อนไปว่าจะพูดอะไร พี่รีบครับ ช่วยหลีกทางด้วย”
“ฮึก … ”
แค่น้ำตาเม็ดเป้งหล่นตุ้บลงมาจากดวงตากลมโตพิชก็ยกมือขึ้นนวดขมับตัวเองทันที ซวยละกู! อะไรมันจะขนาดนั้น พูดแค่นี้ถึงกับน้ำตาร่วง!
“เอ่อ .. อ๋องใช่มั้ย ? อย่าร้องๆ เป็นผู้ชายเขาไม่ร้องไห้ง่ายๆหรอก แล้วเพื่อนน้องไปไหนหมด ทำไมมาคนเดียว?”
พิชยกมือขึ้นโยกหัวอีกฝ่ายไปมา เหมือนที่เขาเคยใช้วิธีนี้ปลอบใจเด็กแถวบ้าน ก็ไม่รู้ทำไมเหมือนกันกับไอ้การโยกหัวนี่ทำเด็กหยุดร้องไห้ได้
“กะ .. กลับไปแล้วครับ”
“อืม .. หยุดงอแงได้สักที เฮ้อ .. คือพี่ก็ไม่ได้จะว่าอะไร แต่พี่รีบจริงๆ มีธุระต่อ นี่ก็หกโมงกว่าแล้ว น้องก็ควรกลับบ้านได้แล้วครับ”
เสร็จสิ้นด้วยการตบไหล่บางเบาๆก่อนจะล้วงกระเป๋ากางเกงเหมือนเดิม
“ผมไม่อยากกลับบ้าน … พี่พิชพาผมไปด้วยไม่ได้หรอครับ”
อ๋องเขยิบเข้ามาช้อนตามองอ้อน กระพริบตาไปมาอวดขนตายาวสวยชุ่มน้ำ เป็นผู้ชายคนอื่นคงอดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลาย ขนาดพิชยังรู้สึกว่าไอ้เด็กนี่ … มันน่ารัก
“แล้วทำไมไม่กลับบ้าน จะไปกับพี่ได้ยังไงล่ะ”
พิชยกมือเกาท้ายทอยแก้เก้อไม่รู้จะรับมือสถานการณ์นี่ยังไง ไอ้เด็กที่เพิ่งรู้จักกันมันดันอยากไปกับเขา แล้วมันจะอยากไปทำไมล่ะเนี่ย
“ผมหนีออกจากบ้าน ถ้าพี่พิชไม่ให้ผมไปด้วย .. ผมจะฆ่าตัวตาย!”
แค่นั้นล่ะพิชก็แทบอยากจะไปฆ่าตัวตายแทนไอ้เด็กหน้าแบ๊วนี่ แล้วเขาไปเกี่ยวอะไรกับญาติฝ่ายไหนมันถึงต้องมาฆ่าตัวตายแค่ไม่ได้ไปด้วยเนี่ย
“เออ ไป ไปก็ไป แต่ให้แค่คืนเดียวนะ”
“คร้าบบบบบบบ”
สุดท้ายพิชก็ต้องห้อยตุ๊กตามีชีวิตไปรับรถด้วย และคงได้พามันไปกินเหล้าต่อด้วยอย่างแน่นอน พอออกมาหน้ามอได้ก็ชักเซ็งกับสภาพรถติดดีที่อู่รถก็ไม่ได้อยู่ไกลจึงตัดสินใจเลือกรถเมล์ปรับอากาศสายหนึ่งที่ผ่านอู่นั้น แล้วก็ขมวดคิ้วด้วยความเซ็งเมื่อรถเมล์แม่งเปิดเพลงเดียวกับที่เปิดบ่อยๆในมอ ไอ้ห่า! มันจะเปิดอะไรนักหนากูรู้แล้วครับว่าฮิตติดชาร์จ แต่เหลือพื้นที่ให้คนไม่ชอบเพลงแนวนี้มั่งจะได้มั้ย เปิดซะให้กูจำได้จนวันตายเลยมั้ยครับพี่? ไอ้นักร้องนี่มันคงดีใจชิบหายละคนทั้งประเทศจำเพลงมันได้ยันวันตาย เซ็ง! ไอ้ตุ๊กตาข้างตัวนี่ก็ร้องคลอกะงุ้งกะงิ้งเอนหัวมาพิงไหล่เขาเรียบร้อย
เฮ้อ …. วันอะไรวะเนี่ย !
- ---------------------------------------------------------------- -
ให้ชื่อตอนเป็นชื่อพิชไปเลย 55555555555 เป็นพาร์ทน้องพิชนั่นเอง จริงๆนิสัยพิชทุกคนก็คงรู้ว่านอกจากพูดเพราะกับปุณณ์เพราะแก่กว่า นอกนั้นมันก็เด็กเกรียนดีๆนี่เอง
น้องอ๋อง ... ไม่ธรรมดา -0- พี่พิชก็ช่างใจอ่อน
ปล. พี่ปุณณ์น้องพิชเค้าบอกสเปคผู้ชายในฝันแล้วนะคะพี่ 555555555
-...- มีพี่แดนกับม่อนด้วยง้ะ คิดถึงพี่แดนจุงเบย
ประกาศๆ ที่ถามถึงหมอกรกับน้องเบีร์ย << แต่งเสร็จแล้วนะคะ ใส่ไว้แล้วในตอนพิเศษเรื่อง หมอปิ๊งกับปลาทู แต่ ... ต้องรอในรวมเล่มนะตัวเอง
หัวข้อ: เด็กช่างรักจริง...เคยได้ยินไหมครับคุณ? : ตอนจบ P. 44 (อ่าน 445002 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก