-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.เมื่อนิยายจบแล้วให้แก้ไขหัวกระทู้ต่อท้ายว่าจบแล้ว
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
สวัสดีค่า นิยายเรื่องใหม่ของแบมแบมมาแว้วว :impress2:
- - - - - - - - - -
เป็นภาคต่อของเรื่อง หมอปิ๊งกับปลาทู (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37345.0) ซึ่ง ... ไม่ได้เกี่ยวข้องกัน ไม่อ่านหมอปิ๊งก็เข้าใจเรื่องนี้ได้นะคะ
ฝากเรื่องนี้ไว้ด้วยค่า .... พูดคุยกันได้ที่แฟนเพจแบมนะคะ คลิกลิงค์ตรงลายเซ็นน้า จุ้บ :L2: :L2: :L2:
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
-
INTRO : น้ำไม่ไหล ...
แปะ … แปะ…
ปุณณ์มองหยดน้ำที่หยดลงจากก๊อกทีละหยดแล้วรู้สึกถึงความโกรธที่เริ่มจะสูงปริ๊ดขึ้นเรื่อยๆ คอนโดถึงจะไม่ใช่คอนโดหรูใจกลางกรุงแต่ก็อยู่เขตกรุงเทพมหานครที่โฆษณาไว้ซะดิบดีดันน้ำไม่ไหลตอนตีสอง! แล้วดูหน้าเขาสิ! ยังเครื่องสำอางเต็มหน้าอยู่เลย จะให้นอนทั้งอย่างนี้ตื่นมาคงต้องเข้าคลินิกไปเลเซอร์อย่างเร่งด่วน ถ้าว่างก็ยังพอทนแต่คิวงานแน่นขนาดนี้จะให้ทนได้ยังไง! เอาหน้าพังๆไปออกสื่อเรอะ?
“พ่อฆ่าปาดคอพนักงานแม่งเลยดีมั้ยเนี่ย!”
ว่าแล้วก็เบ้หน้าใส่ตัวเองในกระจก ใบหน้าคมที่เขียนขอบตาให้ดูดุและซีดราวกับแวมไพร์ ผมเซ็ตไปด้านหลังเปิดใบหน้าเรียวให้ดูโดดเด่นยิ่งกว่าธรรมดา ปากสีชมพูซีดทำให้ใบหน้าเขาดูหวานละมุนกว่าเดิม แต่โดยรวมแล้วก็จัดว่าหล่อเย็นชาเข้าคอนเซ็ปต์งานอีเวนท์เปิดตัวน้ำหอมชายที่เขาเป็นพรีเซ็นเตอร์ แต่ … ขอหล่อแค่ตอนออกสื่อพอ เวลาจะนอนมันก็ต้องให้เวลาบำรุงผิวกันบ้าง แล้วน้ำเสือกไม่ไหล!
ในที่สุดปุณณ์ก็เดินกระทืบเท้าออกมาจากห้องน้ำคว้าโทรศัพท์ไร้สายบนโต๊ะหน้าทีวีกดโทรหาพนักงานดูแลคอนโดทันที
“สวัสดีค่ะ ล็อบบี้ค่ะ”
“ครับ ห้อง 1707 มีปัญหาครับ น้ำไม่ไหล”
“เอ่อคือ ตอนนี้ช่างประจำไม่อยู่แล้วค่ะ ไม่ทราบว่าช่วยรอถึงพรุ่งนี้เช้าได้มั้ยคะ”
“ไม่ได้ครับ ต้องเดี๋ยวนี้! ผมมีงานแต่เช้า”
“งั้นถ้าเป็นช่วงเย็นล่ะคะ ….”
“เดี๋ยวนี้ครับ ยังไงก็ต้องเดี๋ยวนี้ ช่างไม่มีก็เอาคนที่ทำเป็นมา! เข้าใจมั้ยว่าเรื่องใหญ่มากครับ!”
หลังจากเผลอขึ้นเสียงออกมาด้วยความโกรธก็กดวางสายทันทีแล้วทิ้งตัวนั่งไขว่ห้างบนโซฟา ให้ตายสิกลับมาเหนื่อยๆแทนที่จะได้อาบน้ำนอน ต้องมาเจอกับปัญหาจุกจิกแบบนี้ด้วย เหนียวตัวไปหมดแล้วโว้ย!
ตาคมหลุบมองร่างกายตัวเองที่ตอนนี้ครึ่งล่างท่อนบนถูกประโคมด้วยเครื่องสำอางจนขาวซีด แขนและมือก็ซีดพอกัน เพราะชุดอีเวนต์ที่ต้องพับแขนเสื้อถึงศอกและปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีดำสนิทจนเหลือแค่เม็ดเดียว กางเกงยีนส์เดฟสีเดียวกันนี่ก็รัดจนอยากจะถอดออกสักที ตอนนี้อยากจะแก้ผ้าอาบน้ำ แต่ทำไม่ได้!
นิ้งนอง … นิ้งนอง …
ช่างคงจะมาแล้ว ….ปุณณ์ลุกเดินไปเปิดประตู แต่แล้วก็ต้องเลิกคิ้วขึ้นเมื่อภาพที่คิดไว้ว่าคงเป็นช่างแก่ๆหรือไม่ก็ลุงยามอ้วนหน้าคอนโดแต่กลายเป็นผู้ชายร่างสูงในชุดนักศึกษาและทรงผมอันเดอร์คัตเหมือนเขาแต่อีกฝ่ายเซ็ตให้ฟูขึ้นแต่เขาเสยเรียบไปข้างหลัง
“มีธุระอะไรครับ?”
ปุณณ์ถามขึ้นเมื่ออีกฝ่ายเอาแต่จ้องเขา ด้วยความสูงที่น่าจะเท่าหรือใกล้เคียงกันทำให้สายตาของปุณณ์กับอีกฝ่ายสบกันพอดี
“เป็นช่างครับ เห็นคุณโทรไปแจ้งว่าน้ำไม่ไหล”
“อ้อ เชิญเข้ามา”
พอรู้ว่าเป็นช่างตาคมของปุณณ์ก็เริ่มกรุ่นทันที ถึงมึงจะหล่อเข้มดูดีแต่ถ้าซ่อมให้กูไม่ได้อย่าหวังว่าจะรอดจากห้องนี้ไปแบบสบายใจเฉิบ พอจะด่าให้หูชาเลยคอยดู
ร่างสูงชุดนักศึกษาถอดรองเท้าหนังไว้ข้างชั้นวางรองเท้าแล้วเดินผ่านปุณณ์เข้าไปทางห้องน้ำพร้อมกล่องอุปกรณ์ในมือ ปุณณ์เดินตามไปดูแต่เพียงยืนกอดอกพิงขอบประตูห้องน้ำไม่ได้เข้าไปข้างใน
ช่างที่ดูไม่เหมือนช่างในสายตาปุณณ์เปิดกล่องอุปกรณ์หยิบเครื่องไม้เครื่องมือมาจัดการก๊อกน้ำแต่แล้วก็ชะงักลงก่อนจะหันมาทางปุณณ์
“ตอนคุณโทรไปแจ้ง แจ้งว่าน้ำไม่ไหลใช่มั้ยครับ?”
“ใช่ ทำไม?”
“ได้ลองเปิดชาวเวอร์ดูหรือยังครับ เผื่อปัญหาไม่ใช่น้ำไม่ไหลแต่อาจจะเป็นที่ก๊อก”
ปุณณ์ชะงักเล็กน้อยก่อนจะนึกได้ว่าตัวเองพอเปิดน้ำที่อ่างล้างหน้าไม่ได้ก็โวยวายก่อนทันทีไม่ได้คิดจะไปเปิดดูชาวเวอร์แต่อย่างใด
“จำไม่ได้ ทำไมล่ะ?”
“เพราะถ้าเป็นที่ก๊อกนี้ที่เดียวแสดงว่าไม่ได้อยู่ในความรับผิดชอบของทรงคอนโด เพราะเจ้าของห้องอาจจะใช้จนพังเอง ถ้าจะให้ช่างคอนโดซ่อมก็ต้องเสียส่วนต่างนะครับ แต่ถ้าน้ำไม่ไหล ก็จัดการให้ฟรี”
ปุณณ์เริ่มหมั่นไส้เพราะไอ้คนที่บอกว่าเป็นช่างหันมายิ้มมุมปากประหนึ่งเย้ยกันเล็กน้อยใส่เขา หนอยไอ้เด็กบ้านี่ ถึงยังไงเขาก็มีตังค์จ่ายโว้ย
“จะอะไรก็แล้วแต่ จะใช้น้ำตรงนี้ ถ้าต้องจ่ายเงิน ผมก็มีปัญญาจ่าย แค่ซ่อมให้เสร็จไวๆเถอะ”
“ครับผม สักครู่ครับ”
จากนั้นช่างคนเดิมก็เดินไปเปิดชาวเวอร์ดูปรากฏว่าน้ำไม่ไหลจริงๆ ปุณณ์ยักคิ้วกวนกลับด้วยชัยชนะของตัวเอง หึหึ เป็นไงล่ะปัญหามันเป็นที่น้ำไม่ไหลต่างหาก!
พิชมองรอยยิ้มเย้ยหยันของคนหน้าขาวซีดแล้วก็ขำในใจ อะไรจะแค้นฝังลึกขนาดนั้นกับแค่เขาพูดเรื่องน้ำนิดเดียว จะว่าไปทำไมน้ำไม่ไหล? ทั้งที่ชั้นบนซึ่งน่าจะไม่ไหลเหมือนกันดันใช้งานได้ดี น่าจะเป็นที่ก๊อกหรือเปล่า?
ร่างสูงจัดการลองงัดก๊อกออกมาเพื่อหาสาเหตุแต่พอก๊อกหลุดออกมาปรากฏว่าสายน้ำพุ่งขึ้นมาปะทะหน้าเขาจนเปียกโชกไปหมด
“เฮ้ย !”
เสียงตะโกนตกใจดังขึ้นจากสองคนพร้อมกัน พิชที่เปียกไม่ทันตั้งตัวกับปุณณ์ที่ตกใจเมื่อน้ำพุ่งออกมาจนทำอะไรไม่ถูก เป็นพิชที่ตั้งสติได้ก่อน ก้มตัวลงไปใต้อ่างล่างหน้าหมุนสวิตซ์ปิดน้ำทันที ก่อนจะเสยผมที่ลู่ลงเสียทรงเพราะน้ำหันไปมองปุณณ์
“ตกลงเป็นที่ก๊อกนะครับคุณ ดูจากสภาพคงเสียทั้งก๊อก ทั้งชาวเวอร์ ผมเปียกขนาดนี้คงไม่ใช่น้ำไม่ไหลหรอก”
“น้ำมันอาจจะพึ่งไหลก็ได้ ใครจะไปรู้ หลอกกินเงินค่าซ่อมใช่มั้ย ?”
ปุณณ์ยังคงไม่ยอมรับ ก็มันมีหลักฐานอะไรว่าก๊อกเสีย ก็เข้าเพิ่งจะใช้ … เอ่อ … เมื่อต้นเดือนที่แล้วอยู่เลย! ก็ช่วงนั้นไปทำงานต่างจังหวัดตลอดไม่ได้กลับบ้านใครจะไปจำได้!
“ค่าซ่อมมันไม่กี่ตังหรอกครับคุณ เอาเถอะ คุณมีก๊อกสำรองมั้ยผมจะได้เปลี่ยนให้เลย ชาวเวอร์ด้วย”
“ไม่มี แล้วต้องทำยังไง?”
“ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากใช้น้ำพุ่งแบบเมื่อครู่จนกว่าจะมีก๊อกมาเปลี่ยนครับ ถ้าคุณซื้อมาแล้วเปลี่ยนไม่เป็นก็โทรไปแจ้งที่ล็อบบี้นะครับ
จะมีช่างขึ้นมาทำให้”
“แล้วช่างที่ขึ้นมาจะเป็นคุณหรือเปล่า?”
“ทำไมครับ?”
พิชถามงงๆ ในขณะที่ปุณณ์เริ่มจะแยกเขี้ยวอีกครั้ง
“ก็ถ้าเกิดผมเอาก๊อกไปให้ร้านเขาดู เขาบอกไม่เสียไม่เท่ากับคุณทำผมเสียเวลาไปซื้อก๊อกใหม่มาเปลี่ยนหรอ? จริงๆมันอาจจะพังเพราะคุณงัดออกมาก็ได้ แล้วถ้าเป็นแบบนั้นใครจะรับผิดชอบค่าเสียเวลาให้ผมไม่ทราบ?”
สิ้นประโยคขึ้นเสียงพิชก็แทบอยากจะกุมขมับให้กับคนช่างจินตนาการ จนเขาไม่รู้จะตอบอะไร ดูเหมือนคงจะจริงอย่างที่หลายคนพูดคนหน้าตาดีมักจะไม่มีสมอง สงสัยข้างในจะมีแต่เยลลี่
“เอาแบบนี้แล้วกันครับ ถ้ามันเป็นอย่างที่คุณว่าจริงก็โทรไปที่ล็อบบี้แล้วให้เจาะจงว่าเรียกผมแล้วกัน ผมชื่อ พิช พิชฌพันฒน์ ตามนี้โอเคมั้ยครับ?”
“คุณคงไม่ลาออกหนีความผิดไปก่อนใช่มั้ย?”
ปุณณ์ยังคงกอดอกขมวดคิ้วจ้องอีกฝ่ายนิ่ง ไม่รู้เหมือนกันว่าไอ้แค่เรื่องก๊อกมันทำเขาจริงจังได้ขนาดนี้ เขารู้แต่ว่าจะไม่ยอมปล่อยอีกฝ่ายลอยนวลแน่ๆ ดูสิทำหน้าเหมือนขำแต่ก็ไม่ขำ จะยิ้มก็ไม่ยิ้ม แบบนี้มันกวนประสาทกันชัดๆ! นึกว่าหน้าตาดีแล้วจะทำอะไรก็ได้งั้นเรอะ!
“ความผิดเท่านี้ผมคงไม่ต้องหนีออกนอกประเทศหรอกครับ ตกลงตามนี้นะครับ ผมขอตัวก่อนครับ”
“เดี๋ยว !”
ปุณณ์ยกแขนกั้นไว้เมื่ออีกฝ่ายจะผ่านกรอบประตูไป พิชหันมาสบตาคมวาววับแล้วเลิกคิ้วใส่ประหนึ่งว่าจะเอาอะไรกับเขาอีกล่ะคุณ!
“แล้วผมจะใช้น้ำได้ยังไง?”
“ก็เปิดก๊อกข้างล่างไปก่อนครับ น้ำมันก็จะพุ่งแบบที่พุ่งใส่ผม หรือไม่ก็ทนสักคืน พรุ่งนี้ก็ไปใช้ห้องน้ำที่ฟิตเนสของคอนโดก็ได้ครับ เปิดทำการตีห้า”
“แต่ผมต้องใช้น้ำคืนนี้! คุณต้องรับผิดชอบ รองน้ำให้ผม”
“อะไรนะ?”
สุดท้ายพิชก็แทบอยากจะหักคอไอ้ซีดหน้าหล่อนี่ เข้าใจอะไรผิดหรือเปล่าเขาเป็นช่างไม่ใช่คนใช้ แต่ดันต้องมารองน้ำใส่กะละมังซักผ้าให้อีกฝ่ายล้างหน้าตรงระเบียงห้อง ส่วนอีกฝ่ายน่ะหรอ กำลังนั่งวักน้ำล้างหน้าอยู่ข้างๆนี่ล่ะ อะไรจะขั้นตอนเยอะขนาดนั้น สำลีชุบน้ำยาอะไรสักอย่างเช็ดหน้าทั้งหน้ารวมถึงลำตัวที่เขาเพิ่งจะเห็นว่ามันซีดแค่ตรงช่วงแขนใบหน้าและลำคอเมื่ออีกฝ่ายถอดเสื้อโชว์ท่อนบน
“ตกถังสีมาหรอครับคุณ”
“มันเป็นงาน นี่ช่วยเช็ดหลังคอหน่อย”
ปุณณ์ยัดสำลีชุบคลีนซิ่งใส่มืออีกคน พลางหันแผ่นหลังขาวเนียนให้
“นี่คุณจะเล่นบทจันดารากับผมหรอ ? จัน .. เอาสำลีเช็ดคอฉันซิ …”
“เพ้อเจ้อละ ไวๆ คนยิ่งง่วงๆ”
“ใจร้อนจริง ผมเป็นคนใช้หรือไงเล่า”
พิชบ่นพลางค่อยๆเช็ดสีขาวซีดบนหลังคอให้ปุณณ์ ปุณณ์ก็ง่วนกับการเช็ดลำคอและแผ่นอกทั้งสองคนเหมือนจะลืมไปแล้วว่าเพิ่งรู้จักกัน
“เสร็จสักที ขอบคุณมาก”
ปุณณ์หันไปยิ้มเล็กน้อยให้กับคนข้างหลัง แต่พิชกลับอึ้งไปทันทีเมื่อเห็นใบหน้าปุณณ์ชัดๆ ผู้ชายตัวซีดเมื่อกี๊ก็ว่าหล่อดูดีแต่พอมันหายซีดกับมาเป็นคนปกติ … หล่อจนผู้ชายด้วยกันยังอิจฉา
“อะไร?”
ปุณณ์หยิบผ้าขุนหนูที่พาดไว้บนราวระเบียงขึ้นซับหน้า
“คุณ …. เอ๊ะ … ทำไมคุณหน้าเหมือนคนในป้ายนั่น”
พิชชี้ไปที่แผ่นป้ายโฆษณาเสื้อผ้าบนบิลบอร์ดที่ตั้งอยู่บนยอดตึกไม่ใกล้ไม่ไกล แต่คนในป้ายนั่นยิ้มสดใสไม่ใช่เอาแต่ใจเหมือนคนตรงนี้
“ก็รูปผมเอง หล่อล่ะสิ”
“อ้อ … เป็นดารา?”
“ไม่ ผมเป็นนักร้อง อยากได้ลายเซ็นล่ะสิ? จะเซ็นให้ฟรีๆไม่คิดเงินก็ได้นะครับ”
ปุณณ์ยักคิ้วกวนประสาทส่งกลับไป แต่พิชกับทำหน้าเหมือนเข้าใจอะไรสักอย่างแล้วหันมายิ้มซื่อให้ปุณณ์ที่ดูก็รู้ว่าเสแสร้ง
“มิน่า ที่เขาว่าพวกดารานักร้องตัวจริงมักนิสัยเสีย นึกว่าเขาพูดกันเล่นๆตั้งนาน … ขอบคุณนะครับที่ทำให้ผมเข้าใจว่าที่เคยได้ยินมันเรื่องจริง”
พิชพูดจบก็คว้ากล่องเครื่องมือก้าวเท้ารวดเร็วออกจากห้องไปทันทีเหลือแต่ปุณณ์ที่เพิ่งประมวลผลความคิดตัวเองได้ ไอ้บ้านั่นมันหลอกด่าเขานี่หว่า !
“ไอ้เวรเอ้ย!”
- ------------------------------------------------------------ -
-...- น้องพิชไม่ได้มีท่าทีสนใจพี่ปุณณ์เลย ... แม้พี่ปุณณ์จะถอดเสื้อโชว์ 5555
เม้นพูดคุยกันได้นะคะ ต่อไปนี้จะพยายามมาตอบเม้นทุกคนก่อนเริ่มตอนใหม่น้า >w< :กอด1:
-
:pig2: เจิมเรื่องใหม่ ๆๆๆๆๆ :mew1: ตอนนี้เปนพี่ปุณสินะ :hao6:
-
เรื่องของปุณณ์มาแล้วววววว
เนื้อคู่หรือคู่กัดจ๊ะ เจอกันก็ลับฝีปากแล้ว
รอตอนต่อไป
-
ว้ายยยยยย พี่ปุณณ์ มาแล้วววววว ดีใจจังเลย :m3:
เอ้า เนื้อคู่พี่ปุณณ์ พิช น้องนักศึกษาเด็กกว่าซะงั้น แต่ตัวสูงเท่า ๆ กันอย่างนี้ ใครเป็นรุกเป็นรับล่ะจ้ะเนี่ย
ท่าทางใจเย็นใช้ได้เลย แหม ๆ ช่างเหมาะกับคนอารมณ์ร้อนอย่างพี่ปุณณ์ยิ่งนัก
กลายเป็นพี่ปุณณ์ หน้าแตก ก๊อกเสียซะเอง แหมๆ ยังไม่ยอมรับอีกนะพี่ปุณณ์
นิสัยไม่ยอมใครนี่ไม่มีใครเกิน ช่างไม่เหมือนตอนอยู่กับน้องปิ๊งเลยน้า
น่าปวดหัวแทนช่างพิช เจอฤทธิ์พี่ปุณณ์เข้าให้ แต่ก็ยังว่าพี่ปุณณ์น่ารักอยู่ดีอ่ะ
ไม่ทันไร ทำไมดูสนิทกันเร็วจริง พี่ปุณณ์ถอดเสื้อโชว์อกขาว ๆ เฉยเลย ยังเล่นจันดารากันซะอีก :laugh:
พี่ปุณณ์ หล่อจนตะลึงเลยเหรอจ้ะ เอ้า แล้วหล่อปะทะหล่อ จะเกิดอะไรขึ้นล่ะเนี่ย
แต่สรุป น้องพิช ไม่รู้จักพี่ปุณณ์ ซูป'ตาร์ เหรอเนี่ย ไปอยู่หลังเขาไหนมาจ้ะ
แค่ตะลึงว่าหล่อ นอกนั้น รู้สึกพี่ปุณณ์ของเราจะไม่ได้อยู่ในความสนใจเลยนะเนี่ย แถมโดนหลอกด่าอีกตะหาก แสบมาก
ชอบคู่นี้จริงเลย ต่อปากต่อคำกันได้น่ารักสุด ๆ น่ารักน่าลุ้น ใครจะเป็นฝ่ายยอมจ้ะเนี่ย
รอตอนต่อไปจ้า ชอบมากเลยอ่ะ ขอบคุณแบมจ้า :กอด1: :L2:
-
:ling1: อยากอ่านต่อ
-
พี่ปุณมาแล้ววววว ....ฮูเล่ย์
:mc4:
มันช่างเป็นการพบกันที่น่าประทับใจ 55555
-
-....- ใครจะรุกจะรับ ... ต้องลุ้นกันต่อไป ...
-
ส่วนสูงไล่เลี่ยกันแบบนี้ใครจะเป็นพระใครจะเป็นนายล่ะนี่
-
พี่ปุณณ์จะเปลี่ยนใจเป็นรับแทนมั๊ยน๊า :hao7: :hao7:
-
วิ่งเข้ามากรี๊ดดดปุณณ์ อิอิ :mc4: :mc4:
-
กลับจากทำงานมาเหนื่อยๆ เจอหนน้าน้องปุณ กับน้องพิช ก็ไม่หายเหนื่อยนะ แต่ฟิน น่ารัก :-[
-
:katai5:
-
ปุณนี่แสบนะ
-
พี่ปุณณ์ต้องเป็นเคะราชินีเท่านั้น
น้องพิชมาปราบเธอให้ราบคาบเลยนะ
-
เราอยากให้พี่ปุณณ์เมะจัง ชอบเมะราชินี
........................
จริงๆ นะ งี่เง่าๆ หน่อยนี่สเป็คเลย
-
พิชจะปราบปุณได้ไหมน๊าแล้วไคจะรุกจะรับกันละเนี่ยลุ้นๆ
-
ชอบจัง ปุณเจอคู่ปรับแล้ว :mew3:
-
:mc4: :mc4: :mc4:
-
มาลุ้นด้วยคน 555 ไม่มีใครยอมใครจริงๆคู่นี้ (แต่เอ๊ะอ่านๆดู เหมือนพีชจะยอมคุณปุณณ์นะ) :m28:
-
ทำไมให้ฟีลล์ว่าพี่ปุณณ์จะเคะยังไงไม่รู้ :katai5:
แต่เชียร์พี่ปุณณ์เมะมากกว่านะ >w<
ดูเป็นเมะมั่นใจตัวเองสูงแต่โดนเชิ่ดใส่ อิอิ
เหมือนพี่ปุณณ์จะอ่อยแต่ก็เปล่า
ขนาดโป๊ไปแล้วอีกฝ่ายยังไม่เหลียวแล อิอิ :hao3:
รอดูยกหน้าฉะกันอีกรอบต่อไป ^^
ตอนแรกเดาว่าพี่ปุณณ์เคะมาก แต่พอเจอคำว่า
พี่ปุณณ์หล่อมากก็แบบเริ่มมีความหวังอันเรืองรอง อุอุ :hao6:
-
ตอบเม้น
yymomo : ใช่แล้วค่า ฝากติดตามด้วยน้า ><
maemix : ยังมีอีกหลายยกค่ะ 555
TIKA_n : ขอบคุณค่าเม้นยาวมากเลย 555 อันนี้ต้องรอติดตามค่ะว่าใครจะยอมใคร
เฉยๆ : มาอัพแล้วน้า
แป้งข้าวหมาก : 5555 เดี๋ยวจะต้องประทับใจกว่านี้อีกกก
snowboxs : -...- ต้องติดตามค่ะว่าใครจะพระใครจะนาย
Minnie~Moo : จริงๆพี่ปุณณ์รับมาก่อนนะเอออ
KURATA : แสดงว่าแม่ยกพี่ปุณณ์แน่เลย อิอิ
Gemm : ขอบคุณที่ชอบพี่ปุณณ์กับน้องพิชค่า ><
koikoi : :katai2-1:
-west- : สไตล์พี่ปุณณ์เค้า อิอิ
inpurplethief : พี่ปุณณ์อาจจะเป็นเมะก็ได้น้า 55
•PIKACHU• : เคะราชินีไม่เอาหรอคะ 55
แมวเหมียว : ติดตาามค่า ใครจะรุกจะรับ
Takarajung_TK : ปรับกันอีกหลายยกแน่นอนค่ะ
Satanza321 : อาจจะผลัดกันยอมก็ได้นะเออออ
PoofuGirl : อีกหนึ่งเสียงเชีร์ยพี่ปุณณ์เมะใช่มั้ยคะ 55
ตอนที่ 1 ปะทะ
“แหม … คุณปุณณ์ขา ทำไมวันนี้หน้าบึ้งจังเลยคะ ใครทำอะไรขัดใจคะเนี่ย”
ช่างแต่งหน้าประจำทักเมื่อวันนี้ศิลปินหนุ่มที่เธอแต่งหน้าให้ประจำหน้าบึ้งตึงแต่เช้าทั้งที่ปกติต่อให้เหนื่อยหรือรำคาญใจแค่ไหนปุณณ์ก็มืออาชีพมีแต่ปั้นหน้ายิ้มตลอด
“ที่คอนโดน่ะครับ ปัญหาจุกจิกแต่รำคาญใจสุดๆ”
ก็เมื่อเช้าเขาต้องล้างบรรดาครีมมาร์กหน้าที่มาร์กทิ้งไว้ทั้งคืน แต่น้ำยังใช้ไม่ได้ ต้องไปเปิดก๊อกใต้อ่างให้น้ำพุ่งจนนึกว่าตัวเองอยู่ในเทศกาลสงกรานต์ เปียกตั้งแต่หัวจรดเท้า! ออกมาก็เจอห้องแอร์จนหนาวสั่น … เซ็ง!
“แหม ก็คุณปุณณ์ไม่อยู่คอนโดหรูห้องกว้างๆหน่อยล่ะคะ มีแค่สองห้องนอนหนึ่งห้องน้ำ ล้านต้นๆมันก็มีปัญหาจุกจิกแบบนี้ล่ะค่ะ เห็นพวกดาราคนอื่นเขาอยู่กันใจกลางกรุงเทพทั้งนั้นนะคะ”
“เฮ้อ … ก็ผมไม่ชอบห้องกว้างเกินไปนี่ครับ ไม่ค่อยได้อยู่ด้วย ทุกวันนี้ก็นอนแต่โซฟาหน้าทีวี ห้องนอนสองห้องก็ทำเป็นห้องเก็บเสื้อผ้าไปแล้ว เก็บเงินไว้ทำอย่างอื่นดีกว่า”
“โธ่คุณปุณณ์ดังขนาดนี้ เงินทองไหลมาเทมาจะเก็บเงินไปทำอะไรคะ ใช้บ้างเถอะ ถือเป็นความสุขเล็กๆน้อยๆของชีวิตนะคะ ให้รางวัลตัว
เอง เห็นขับรถได้ช่วงเดียวก็กลับมานั่งแท็กซี่อีกละ”
“ฮ่าๆ นี่ก็ไปจองรถคันใหม่แล้วครับ คงได้ขับแล้วล่ะ”
“อ้าว เคยใช้มินิคูเปอร์ไม่ใช่หรอคะ”
ปุณณ์ตาหม่นแสงลงเล็กน้อยก่อนจะส่งยิ้มฝืนๆออกมา
“ขายไปแล้วครับ ไม่ค่อยชอบเท่าไหร่”
“อ๋อค่ะ … แล้วนี่จะขับรุ่นไหนคะ?”
“อีโค่คาร์ธรรมดาล่ะครับ ประหยัดน้ำมันดี เพราะยังไงก็มีแต่พวกงานทัวร์คอนเสิร์ตไปรถบริษัทอยู่แล้ว”
“แหม คุณปุณณ์นี่ดีจังค่ะ เป็นคนดังแต่ไม่ได้ทำตัวอวดรวย อ่ะแต่งหน้าเสร็จแล้วค่ะ”
“ขอบคุณครับ”
ปุณณ์ยิ้มให้กับช่างแต่งหน้าคนเดิมก่อนจะลุกขึ้นจากเก้าอี้เดินเข้าไปในฉากที่ถูกจัดไว้ให้เป็นสวนหรูหรามีโต๊ะสีขาวดูดีวางถ้วยกระเบื้องสีสดใสสกรีนโลโกยี่ห้อกาแฟ
“หันข้างหน่อยครับ โอเคครับ …”
แชะ ! แชะ ! แชะ !
“เปลี่ยนมุมครับ ยืนขึ้นครับคราวนี้หันหลังเอามือจับพนักเก้าอี้แล้วก็ยกแก้วกาแฟจรดริมฝีปากครับ นั่นล่ะ สวยครับ”
แชะ ! แชะ ! แชะ !
“โอเคเรียบร้อยครับ เปลี่ยนชุดได้เลยครับ”
“ขอบคุณครับ”
วันนี้เขามาถ่ายภาพนิ่งโฆษณากาแฟยี่ห้อหนึ่งที่เขาเป็นพรีเซ็นเตอร์เหมือนกัน เวลาถ่ายจริงไม่นานแต่กว่าจะเซ็ตฉาก เสื้อผ้าหน้าผม และแสง กินเวลาไปมากโขเพื่อภาพที่ดีที่สุด ก็ไม่รู้จะแต่งทำไมให้หนามากเพราะยังไงก็ไปรีทัชรูปอีกทีอยู่ดี น่าเบื่อ…
“เดี๋ยวมีงานร้องเพลงที่มหาลัย …. นะ คณะวิศวะ”
“หาว… งานเฟรชชี่ไนท์อ่ะหรอพี่?”
ปุณณ์สลึมสลือถามผู้จัดการส่วนตัวที่นั่งรถตู้มาด้วยกัน ทุกปีจะมีมหาลัยติดต่อมาที่ค่ายเพลงเพื่อเชิญนักร้องไปร้องเพลงในงานเฟรชชี่คณะต่างๆ แยกกันไปตามแต่คิวใครจะว่าง ซึ่งความจริงค่าตัวเขาแพงกว่านี้แต่บริษัทถือเป็นว่าการโปรโมทศิลปินในกลุ่มนักศึกษา ซึ่งเขาไม่ได้มีปัญหาเรื่องเงินค่าตัวเพราะไม่ได้เป็นคนตั้งเรทราคาเอง มีหน้าที่ไปทำหน้าที่อย่างเดียว จะถูกจะแพงไม่ใช่หน้าที่เขาตัดสินใจ
“ใช่แล้ว ไหวนะปุณณ์?”
“ไหวครับ … แต่ไปถึงผมขอนอนก่อนได้มั้ย เมื่อคืนนอนแค่ชั่วโมงกว่าก็แหกขี้ตามาถ่ายแบบกาแฟแต่เช้า แล้วมาอัดรายการอะไรนี่อีก ตาจะปิดละพี่แบงค์ เต้นไม่ไหวแหง เสียงไม่มีด้วย”
“พี่โทรบอกสตาฟนักศึกษาที่ติดต่อมาแล้ว เขาจัดห้องเรียนห้องหนึ่งให้ทีมงาน ยังไงก็มีเตียงผ้าใบอยู่แล้วเดี๋ยวพี่เอาเตียงผ้าใบไปตั้งให้ปุณณ์นอนแล้วกัน”
“ขอบคุณมากครับพี่ พี่เหมือนพ่อผมเลยว่ะ รู้ใจทุกอย่าง”
“หึหึ ก็เป็นงานด้วยล่ะ แล้วนี่พ่อยอมให้เข้าบ้านยัง?”
“อย่าไปพูดถึงเลยพี่ อีกนาน ป่านนี้ตัดผมออกจากกองมรดกพันล้าน ไอ้ปัณณ์ก็ด้วย ไม่ต่างกันเล้ย รายนั้นก็คงโดนตัดเหมือนกัน งี้ล่ะเราสองคนพี่น้องมันลูกเก่าเขาลืมแล้ว ไหนๆก็มีลูกสาวขี้อ้อนคนใหม่กำลังเห่อกันอยู่”
“ที่พูดนี่ประชดใช่มั้ยเนี่ย?”
“พี่ก็รู้ผมพูดไปงั้น หมดวัยจะมาทำตัวเป็นเด็กขาดความอบอุ่นแล้วนะพี่ สามสิบสองแล้วครับ ไม่ใช่สิบสอง ถ้ายังอายุสิบสองนี่คงนอนร้องไห้ทุกวัน เป็นเด็กมีปัญหา หนีออกจากบ้านเข้าแก๊งค้ายาไปเรียบร้อย”
ปุณณ์พูดแล้วก็ขำตัวเอง ขำพ่อด้วยที่ไม่เลิกทิฐิกับเขาสักที อุตส่าห์เรียนบริหารจนจบตามที่พ่อต้องการแต่ไม่ยอมไปทำงานบริษัทพ่อ หันหน้าเข้าวงการบันเทิงตั้งแต่สมัยเรียน พ่อก็ไล่ตะเพิดเขาออกจากบ้านทันที ส่วนไอ้ปัณณ์นี่โดนไล่ตั้งแต่ขึ้นมหาลัยปีหนึ่งเพราะมันดันไปเรียนครุศาสตร์ที่พ่อไม่ชอบ แล้วจบมายังไม่ยอมเป็นครูตามที่เรียน จับมือกับเพื่อนเปิดเว็บไซต์ขายเสื้อผ้าและทำนิตยสารแฟชั่นออนไลน์ซะอย่างนั้น มันคงจะลืมไปเหมือนกันว่าตระกูลตัวเองก็มีบริษัทผลิตเสื้อผ้าแบรนด์ไทยที่ไปดังในเวทีโลกอยู่ แน่นอนว่า … พ่อให้ดาราคนอื่นเป็นพรีเซ็นเตอร์ไม่ใช่เขา … เขาก็เลยรับงานเป็นพรีเซ็นเตอร์แบรนด์อื่นแข่งกับบริษัทพ่อตัวเองซะเลย สะใจ!
รถทีมงานจอดลงหลังตึกคณะวิศวกรรมศาสตร์ มีกลุ่มนักศึกษาที่เป็นสตาฟงานมารอต้อนรับหลายคน แน่นอนว่ามีกลุ่มนักศึกษากลุ่มใหญ่มารอด้วย ตอนนี้ก็เริ่มยกมือถือขึ้นมาถ่ายรูป บ้างก็ตะโกนเรียกชื่อ แต่สตาฟงานเป็นสิบคนยืนกันไว้ให้แล้ว
ปุณณ์ยิ้มทักทายพร้อมโบกมือเล็กน้อยให้กับทุกคน ไม่ได้พูดอะไรเพียงแค่เดินตามสตาฟงานไปพร้อมกับทีมงาน คิวร้องเพลงของเขาตอนสองทุ่ม นี่เพิ่งจะหกโมงเท่านั้นเอง
ห้องเรียนห้องใหญ่เปิดแอร์เย็นฉ่ำถูกจัดไว้ให้ทีมงาน ซึ่งก็แยกย้ายกันไปทั้งช่างแต่งหน้า ฝ่ายคอสตูม ช่างภาพ แล้วก็ผู้จัดการที่แบกเตียงผ้าใบมากางอีกฝั่งของห้องห่างไกลกลุ่มทีมงานพร้อมผ้าห่มและหมอนใบเล็กสำหรับปุณณ์
“ขอบคุณมากครับพี่แบงค์ งั้นขอนอนเอาแรงก่อนนะพี่”
“อ่ะผ้าปิดตา งั้นพวกพี่จะไปกินข้าวก่อน เดี๋ยวซื้อมาฝากปุณณ์นะ อยากกินอะไรเป็นพิเศษมั้ยล่ะ?”
“อะไรก็ได้พี่ กินได้หมดครับ ขอน้ำมะนาวสดๆมาเรียกเสียงก็พอครับ ทานให้อร่อยนะครับทุกคน”
ปุณณ์ส่งยิ้มให้ทีมงานก่อนจะคาดผ้าปิดตาลายแพนด้าล้มตัวลงนอนบนเตียงผ้าใบห่มผ้าห่มคลุมถึงคอ พอทีมงานออกไปจนหมดปุณณ์ก็หลับสนิททันที การเป็นศิลปินต้องไปแทบทุกจังหวัดเพื่อโปรโมทเพลงหรือเอาใจแฟนคลับ ไหนจะรับงานมากมายดังนั้นการนอนแม้แต่ในที่ที่เสียงดังที่สุดเขาก็สามารถหลับได้อย่างรวดเร็วราวปิดสวิตซ์
“พี่พิชๆ คุณปุณณ์กับทีมงานมาถึงแล้วนะครับ”
“อ้อ ขอบใจมาก”
พิชตบไหล่รุ่นน้องที่วิ่งมาบอก ก่อนจะหันไปเชคความเรียบร้อยหอประชุมใหญ่มหาลัยต่อ ในฐานะประธานสโมสรนิสิตคณะวิศวะงานนี้เป็นความรับผิดชอบของเขาโดยตรง
“เอ้อ พี่พิชผู้จัดการคุณปุณณ์เขาฝากบอกว่าช่วยกันคนไม่ให้ไปเดินผ่านแถวห้องพักหน่อย เพราะคุณปุณณ์ เขาทำงานมาทั้งวันกำลังหลับพักผ่อนอยู่ นี่พวกน้องปีหนึ่งที่รู้เรื่องเริ่มจะพากันไปด้อมๆมองๆแล้วพี่ ผู้จัดการเขาบอกว่าถ้าคุณปุณณ์นอนไม่พอเสียงจะไม่มีอ่ะครับ”
คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้าแล้วรีบเดินไปออกจากหอประชุมทันที เป็นนักร้องนี่มันลำบากจริงๆ นอนไม่พอเสียงก็ไม่มีซะงั้น
“ไปไหนวะไอ้พิช ?”
ร่างสูงชะงักเมื่อเพื่อนสนิทเดินสวนเข้ามา
“ไอ้กายมาก็ดี ดูในหอประชุมแทนกูหน่อย กูไปปกป้องดาราก่อน เดี๋ยวโดนเด็กรุมไม่มีแรงขึ้นร้องเพลง ค่าตัวยิ่งไม่ใช่ถูกๆ ใครไม่รู้เลือกมา ชื่อกูยังไม่เคยได้ยิน”
“เออได้ๆ”
“เอารถมึงมายืมก่อนดิ๊ ขับรถกูไปช้าว่ะ เอามอไซมึงบิดไปดีกว่า”
“ครับท่านประธานครับ นี่ครับ จอดตรงนั้นนะครับ กระผมจะไปทำงานแทนท่านเองครับ”
พิชชูนิ้วกลางใส่เพื่อนสนิทข้อหากวนตีนก่อนจะรีบก้าวเท้าเร็วๆผ่านรุ่นน้องหลายคนที่ยกมือไหว้เมื่อรุ่นพี่ปีสี่เดินผ่าน ปกติคงจะยิ้มรับบ้างแต่ตอนนี้ชั่วโมงเร่งด่วน พอเดินกึ่งวิ่งมาถึงมอไซก็วาดท่อนขายาวในกางเกงยีนส์ขาเดฟขึ้นคร่อมทันที เสียบกุญแจสตาร์ทเครื่อง บิดคันเร่งออกตัวทันที มุ่งหน้าสู่ตึกคณะวิศวะที่อยู่ห่างไกลหอประชุมเหลือเกิน
“ทำไมกูเหมือนเจ้าชายรีบไปปกป้องเจ้าหญิงจังเลยวะ! หวังว่านักร้องชื่อปุณณ์อะไรนี่จะเป็นสาวสวยนะ”
พิชบ่นกับตัวเองขำๆ ความจริงจะใช้คนอื่นมาก็ได้แต่ในคงจะคุมกลุ่มแฟนคลับยากหน่อยดูจากหลายๆปีที่ผ่านมาถ้ารุ่นน้องไปไม่มีใครฟัง ต้องระดับพี่ว้ากปี่สีควบประธานคณะแบบเขาถึงจะเอาอยู่
พิชจอดมอไซเรียบร้อยก็รีบวิ่งขึ้นไปข้างบนตึก เป็นอย่างที่คาดสตาฟงานรุ่นน้องสองคนยืนกันอยู่หน้าประตู ถูกล้อมรอบด้วยนักศึกษาผู้หญิงจนแน่นระเบียงทางเดินไปหมด ดูแล้วคงไม่ใช่แค่นิสิตคณะเขาอย่างเดียวแล้วล่ะ
“ออกไปให้หมด!”
พิชขมวดคิ้วตะเบ็งเสียงลั่นจนทุกคนหันมามอง รุ่นน้องร่วมคณะที่รู้จักเขาดีก็รีบดึงเพื่อนให้ทำตามคำสั่ง ส่วนคณะอื่นก็ยังสองจิตสองใจจนเขาเดินหน้าดุเข้าไปใกล้ก็รีบแยกย้ายกันในที่สุด
“ไปเอาโต๊ะเก้าอี้ห้องอื่นมากั้นระเบียงสองด้านไป แล้วไปนั่งเฝ้าคนละฝั่ง ห้ามใครผ่านยกเว้นสตาฟเข้าใจมั้ย? เดี๋ยวพี่ยืนเฝ้าหน้าห้องให้ก่อน”
“ครับพี่พิช”
สองรุ่นน้องวิ่งไปทำตามคำสั่ง ส่วนพิชก็ยืนพิงประตูหยิบโทรศัพท์มากดเล่น แต่ก็ยังเห็นหลายคมพยายามมาชะเง้อชะแง้มองอยู่ พวกผู้หญิงนี่ไม่ละความพยายามง่ายๆเลย ดูจากแฟนคลับแล้วนักร้องที่มาคงจะเป็นผู้ชาย ผู้ชายที่ชื่อปุณณ์ จะหน้าตายังไงนะ? หล่อเท่านักร้องนิสัยเสียโวยวายน้ำไม่ไหลคนนั้นหรือเปล่า
เสียงประตูเปิดจากด้านหลังทำให้พิชหันไปมอง แล้วก็ต้องเลิกคิ้วเมื่อคนที่ออกมาแม้ยังใบหน้างัวเงียแต่เขาก็จำได้ทันที หล่อแบบนี้แม่งมีคนเดียว
“ฮ้าว .. ขอโทษนะครับ … ห้องน้ำไปทางไหน เอ๊ะ ….
ปุณณ์กระพริบตาปริบๆเมื่อรู้สึกคุ้นหน้าผู้ชายคนนี้ … ทรงผมอันเดอร์ตัตเซ็ตให้ฟู คิ้วเข็ม หน้าคม ผิวคล้ำ ….
“มีอะไรครับคุณ?”
“ไอ้ช่างเวร!”
ปุณณ์ยกมือชี้หน้าพิชทันที ปากบางเม้มแน่นจนซีด ส่วนพิชที่โดนด่าไม่รู้ตัวก็เลิกคิ้วพร้อมกับส่งยิ้มกวนประสาทในสายตาปุณณ์
“อ้าวคุณ … เจอกันก็ทักด้วยคำด่าเลยหรอครับ เมื่อคืนเรายังเล่นบทจันดาราด้วยกันอยู่แล้ว … ลืมสัมผัสของผมแล้วหรอครับคุณปุณณ์ หืม ?”
พิชยักคิ้วหลิ่วตาใส่คนตรงหน้าที่เบิ่งตากว้างด้วยความตกใจไปเรียบร้อย ก่อนจะรู้สึกสนุกเมื่อคนตกใจเริ่มปรับสีหน้ามาเป็นแสยะยิ้ม
“เมื่อคืนที่จัดมาน่ะ ระดับอนุบาลเบสิคเท่านั้นล่ะ …. นึกว่าจะเก่งกว่านี้ ที่แท้ … ก็ไก่อ่อน ที่แท้ … ก็หนอนน้อยๆ”
ปุณณ์หลุบตามองบริเวณช่วงสะโพกของพิชด้วยสีหน้าเหยียดหยาม จะให้เขายอมแพ้ไอ้หล่อเข้มนี่น่ะหรอ ฝันไปเถอะ! พจนานุกรมของคนชื่อปุณณ์ไม่มีคำว่าแพ้!
“งั้นไปพิสูจน์กัน อยากเข้าห้องน้ำใช่มั้ยครับคุณ? เราไปวัดกันดีกว่า ว่าของคุณหรือผมใครจะตอปิโด ใครจะหนอนน้อย”
พิชเหยียดยยิ้มตาลุกวาวดึงแขนปุณณ์ให้เดินตามมา เรื่องนี้มันศักดิ์ศรีของผู้ชายใครจะหยามไม่ได้!
“นี่ปล่อยนะ ไอ้บ้าใครจะไปกับนายไม่ทราบ หา !”
“นี่คุณอย่าโวยวายได้มั้ย คนอยู่เยอะแยะอยากให้เขารู้หมดหรอว่าจะไปวัดไซส์กันในห้องน้ำ แฟนคลับคุณยิ่งเกลื่อนกลาดเหมือนแมลงวันกำลังจะมารอตอมอึ”
ปุณณ์ถลึงตาใส่พิชอีกรอบ มันเปรียบเขาเป็นอึได้ยังไง!
“หนอย … นายก็เป็นแมลงวันมารอเหมือนกันใช่มั้ยล่ะ ชอบอึอย่างฉันก็ไม่บอก ทำมาพูด!”
“คุณคิดว่าผมอยากมาเฝ้าหน้าห้องคุณหรอ ? หวังสูงไปหน่อยมั้ง ตอนแรกนึกว่าจะเป็นนักร้องสาวสวยนมโตหน้ารักหรอกถึงมา … ถ้ารู้ว่าเป็นคุณ นมก็ไม่มี ตูดก็แฟบ เรื่องมาก แถมยังปากเสีย ผมคงให้คนอื่นมาแทน เสียเวลาแล้วยังเสียสายตาอีก!”
“ไอ้หื่น! นี่แล้วนายมาเกี่ยวอะไรด้วยถึงมาเฝ้าหน้าห้องน่ะหา ปล่อยนะโว้ย !”
“ไม่อยากจับคุณนานนักหรอก เร็วๆ รีบทำธุระให้เสร็จ!”
พิชดันปุณณ์เข้าไปในห้องน้ำอาจารย์พร้อมปิดประตูให้ แน่นอนว่าเขาไม่ได้คิดจะวัดไซส์อะไรอย่างที่บอกหรอก แค่แกล้งคนโวยวายเล่นเท่านั้นล่ะ เรื่องเหวี่ยงนี่พ่อคุณเก่งเป็นที่หนึ่งจนเขาอยากมอบถ้วยสุพรรณหงส์ ไม่สิ รางวัลออสการ์ให้ไปเลย!
- ------------------------------------------------------------------------ -
-.....- ตอนนี้ดูเหมือนน้องพิชจะชนะพี่ปุณณ์ ....
-
อ่านๆไปปุณณ์ดูสาวแตกจัง TT
-
พ่อหนุ่มวิศวะอย่าแกล้งพี่ปุณณ์มากนะ
ปรี๊ดแตก รมณ์เสีย แล้วร้องเพลงไม่เพราะนะ
ปล. คอนดอม เอ้ย! คอนโดที่ปุณณ์อยู่เป็นของบ้านพิชหรือเปล่า
ปุณณ์คงได้เจอพิชตลอด อย่าลืมแว๊บพาหมอปิ๊งมาหาบ้างเน้อ
-
อ่านๆไปปุณณ์ดูสาวแตกจัง TT
พี่ปุณณ์ไม่สาวแตกแน่นอน 5555 รออ่านไปก่อนนะคะ จุ้บๆ
-
:hao6: ไม่ยักรู้ว่าพี่ปุณ แพ้ทางเด๊ก :laugh: แพ้แบบหลุดลุ่ยเลยด้วย ไม่เปนไรๆ แฟนคลับพี่มีสั่งประชาทัณฑ์เลย :laugh:
-
เค๊าพอจะรู้ลาง ๆ แล้วล่ะว่าใครพระใครนาย
อ่านตอนนี้ก็ยังเป็นไปตามที่คิดและอยากให้เป็น อิอิ
-
:mew3: :mew3: :mew3: :mew3:เข้ามาติดตามจ้า :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
เชียร์พิชจัดการปุณณ์ :hao7:
บวกและเป็ดสนุกมากๆ
-
เอากันเข้าไป 2 คนนิ เจอกันก็กัดกันตลอดๆ มันบังเอิญหรือว่าพรหมลิขิตที่ทำให้ทั้งคู่เจอกัน :m4:
(แอบหวังเบาๆว่าปุณณ์จะต้องได้เป็นอมตะ :laugh:)
-
เดายากอะดูเคะกันคู่เลยอะปากจัดทั้งคู่
-
sure พี่ปุณณเป็นเคะราชินี sure
พิชคงเป็นลูกเจ้าของcondo
ขับรถหรู คนแต่งเลยต้องให้ยืมมอไซด์เพื่อน หลอกพี่ปุณณและคนอ่าน
สนุกดี มาสั้นๆ แต่จะมาบ่อยๆใช่ไหมคะ
ขอบคุณค่ะ
-
แง่งงง!!!
เรื่องนี้โดนนนน
ขอติดตามมม *-*
:call: :call:
-
ปะทะกันได้มันจริงๆ
-
อยากอ่านต่อออออออออออออออออออออ :katai4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
โฮ่ววว...เป็นคู่ที่ลับฝีปากกันได้สูสีมาก
o18
-
555+
เหมือนเด็กๆทะเลาะกัน
ไม่มีใครยอมใครเนาะ
-
ตามด้วยคน
-
สมน้ำสมเนื้อมากกกกกก :hao7:
-
พี่ปุณณ์ไม่สาวแตกแน่นอน 5555 รออ่านไปก่อนนะคะ จุ้บๆ
เอ๊ะ หรือมีหวังว่าพี่ปุณณ์จะเป็นเมะ อุ๊ต๊ะๆๆ
-
ตอนที่ 2 จูบ ...
ปุณณ์ทำธุระของตัวไปด้วยความเคือง! เกิดมายังไม่เคยถูกใครกระชากลากถูแล้วเหวี่ยงเข้าห้องน้ำมาก่อน ไอ้บ้าเอ้ย!
หลังจากเสร็จธุระล้างจัดทรงผมหน้ากระจกให้ดูดีเรียบร้อย ก็เปิดประตูห้องน้ำออกมาเจอหน้าพิชอีกครั้ง แต่ไม่มีใครขยับ พิชยืนพิงกำแพงอีกฝั่ง ส่วนปุณณ์ก็ยืนอยู่ตรงกรอบประตูห้องน้ำสองสายตาจ้องกันวาวโรจน์
“นี่คุณ ชอบดมกลิ่นห้องน้ำหรือไง รีบออกมาได้แล้ว ผมจะได้ไปทำอย่างอื่นต่อ”
“นายรีบ? ฉันไม่รีบ มีอะไรมั้ยล่ะ?”
ปุณณ์ยืดกอดอกพิงกรอบประตูยักคิ้วกวนตีนใส่พิช
“เฮ้อ … โตแต่ตัวจริงๆเลยคุณ”
พิชเดินเข้าไปดึงแขนปุณณ์อีกครั้ง เจ้าตัวก็รีบยึดขอบประตูห้องน้ำทันที อย่าหวังว่าจะยอมให้มึงลากเป็นครั้งที่สองนะโว้ย!
“เร็วๆคุณ ทำไมต้องสร้างภาระให้ผมด้วยครับ?”
“นี่! ใครขอให้นายมายุ่งกับฉันล่ะ จะไปไหนก็ไปเซ่”
เกิดมายังไม่เคยมีใครหาว่าเขาเป็นภาระเลยนะ! ขนาดพ่อที่ไล่เขาออกจากบ้านยังไม่พูดอะไรทำร้ายจิตใจขนาดนี้เลย ไอ้เด็กเวรนี่ชักไม่อยากตายดีๆ อยากโดนกระทืบใช่มั้ย!
“เฮ้ยระวัง !”
“หะ …”
ปุณณ์ดึงแขนกลับหมุนพิชให้เข้ามาในห้องน้ำ ก่อนจะกดหัวของพิชให้ลงมาซบไหล่ตัวเอง แล้วใช้แผ่นหลังรับโต๊ะที่หล่นลงมาจากนิสิตคนหนึ่งที่แบกโต๊ะไว้สูงเกินตัวจนจังหวะเดินผ่านพวกเขามันหล่นลงมา
พลั่ก!
“ซี้ด …..”
ปุณณ์ซี้ดปากด้วยความเจ็บ พิชที่ยังไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นรีบผละออกจากอ้อมแขนปุณณ์ จนกระทั่งเห็นโต๊ะตัวหนึ่งล้มลงบนพื้นกับปุณณ์ที่ขมวดคิ้วเม้มปาก
“ทำไมเกิดเรื่องแบบนี้ได้?”
พิชขมวดคิ้วใช้เสียงเรียบเย็นถามรุ่นน้องที่แบกโต๊ะ
“คือ … พวกผมรีบไปกั้นทางตามที่พี่พิชสั่ง … แต่กลัวไม่ทัน ….ครับ …… เห็นพี่พิชบอกว่ารีบ”
รุ่นน้องอึกอักตอบ ถ้าหล่นเฉยๆคงไม่เป็นไรแต่นี่ดูเหมือนจะไปหล่นใส่คุณปุณณ์เข้า ทำโต๊ะหล่นกระแทกหลังนักร้อง แถมยังต่อหน้าพี่พิช … ซวย!
“รีบน่ะใช่ แต่ไม่ใช่ประมาทแบบนี้ ถ้าคุณปุณณ์เจ็บหนักเข้าโรงบาลใครจะรับผิดชอบ! หรือถ้าตายห่าตรงนี้พวกคุณจะทำยังไง?”
คนถูกแช่งไม่ได้ตั้งตัวสะดุ้งหายเจ็บหลังไปชั่วขณะ
“เอ่อ … ผมยังไม่ตาย ไม่เป็นไรครับ น้องๆไปทำหน้าที่ต่อเถอะครับ คราวหลังระมัดระวังมากกว่านี้นะครับ”
“นี่คุณ …”
ปุณณ์ดึงแขนพิชไว้ก่อนจะรีบพูดกับรุ่นน้องที่ตกใจจนหน้าซีดเผือดต่อ
“ชู่วว … ไปเร็ว พี่พิชเขาไม่โกรธหรอกครับ แค่อยากให้ระวังน่ะ”
“ครับ … ขอโทษด้วยนะครับคุณปุณณ์ ขอโทษด้วยครับพี่พิช”
จนกระทั่งรุ่นน้องแบกโต๊ะออกไปจนหมด พิชถึงหันมามองปุณณ์ตาเขียว แล้วยิ่งเห็นปุณณ์ยังซี้ดปากอยู่ก็ยิ่งขัดใจ! ใครให้มารับแทน!
“นี่คุณ รับบทพระเอกหรือไง? เอาตัวเองมารับแทนคนอื่นจนเจ็บตัวเองนี่นึกว่าหล่อเรอะ?”
“หล่ออะไรล่ะ เจ็บจะตาย … แม่งปวดหลังว่ะ นี่! ถ้าพูดขอบคุณไม่เป็นก็ไม่ต้องมาโวยวายใส่ แสบแก้วหูชะมัด”
“ก็ใครใช้ให้คุณทำแบบนี้ล่ะครับ แล้วจะร้องเพลงไหวมั้ย?”
“ก็ไม่ได้อยากทำหรอก มันเป็นสัญชาตญาณพี่ชายหรอก”
“อะไรนะ?”
พิชขมวดคิ้วไม่เข้าใจ มารับแทนนี่เกี่ยวอะไรกับสัญชาตญาณพี่ชาย?
“ก็คนเป็นพี่ ก็ต้องยอมเจ็บแทนน้องไง เรื่องแค่นี้ไม่เข้าใจเรอะ? แล้วไปดุเด็กมัน แค่นี้มันก็ตกใจพอแล้ว อ้อ … แล้วที่บอกตายห่าอะไรนั่น ยังไม่ตาย! อูย ….”
“คุณนี่ … เฮ้อ … เอาเถอะ เดินไหวมั้ยครับ?”
“ไหวดิ แค่นี้เอง”
ปุณณ์ก้าวเท้าเดินอีกครั้ง แม้จะช้าอยู่ก็ตาม เดินทีก็สะเทือนหลังที สงสัยจะช้ำ พิชเห็นลักษณะหน้าปุณณ์ยังคิ้วขมวดก็รู้ทันทีว่าไม่ไหวแน่ๆ แต่ที่ทนอยู่นี่คือฝืน!
“หยุด เอาแบบนี้แล้วกันครับคุณ”
พิชเขยิบไปยืนข้างหน้าแล้วย่อตัวลงข้างหน้าปุณณ์
“หือ?”
“ขี่หลังผมไง กลับห้องก่อนแล้วเดี๋ยวผมเอาพวกยามาให้”
“เฮ้ยไม่ต้องก็ได้”
“เถอะน่า เร็วๆครับ”
“ตัวก็เท่ากันนายจะแบกไหวได้ยังไง”
“ดูถูกว่ะ … ผมเป็นนักบอล แข็งแรงนะจะบอกให้ มาเร็วคุณ ย่อนานๆมันเมื่อย”
ปุณณ์จึงเดินเข้าไปขี่หลังพิช กอดคออีกฝ่ายแน่นก่อนจะปล่อยให้แบกไปตามทางเดิน
“ก้มหน้าไว้นะคุณ … ให้คนอื่นเห็นคุณเจ็บมันไม่ดีใช่มั้ยล่ะ เป็นคนดังเดี๋ยวเป็นข่าว”
ปุณณ์รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะเป็นห่วงด้วย จึงอดยิ้มออกมาไม่ได้ ไอ้เด็กนี่มันก็น่ารักดีว่ะ ถึงจะปากจัดไปหน่อยก็เหอะ
“ขอบคุณที่เป็นห่วงนะ”
“เปล่า …ถ้ามีหน้าคุณลงข่าวมันจะมีหน้าผมด้วย ขี้เกียจมีนักข่าวมาสัมภาษณ์ ยังไม่อยากดังชั่วข้ามคืน ยิ่งหล่อๆแบบผมคงมีคนมาติดต่อไปเป็นดาราเยอะแยะ … อื้อหือทีนี้ล่ะดังกว่าคุณแน่นอน”
ไอ้เด็กเวร! ที่พูดมาตอนแรกเขาขอถอนคำพูดทั้งหมด! ไอ้บ้าเอ้ย!
พิชแบกปุณณ์จนมาถึงห้องก็ดันปุณณ์เข้าไปในห้องเรียบร้อยก็รีบเรียกรุ่นน้องสตาฟที่เดินเอาเอกสารมาให้เขาให้ไปเอากล่องยามาให้ แล้วไปหาคนมาเฝ้าประตูด้วย
“ทำไมต้องเฝ้าประตูด้วย? เวอร์ชะมัด”
พิชปิดประตูล็อคห้องเรียบร้อยก็หันมามองนักร้องดังที่ไม่ได้รู้เรื่องว่าตัวเองจะถูกรุมเคาะประตูห้องไม่รู้ตัว ที่ยังหลับสบายจนสลึมสลือมาให้พาไปห้องน้ำได้น่ะ ผ่านมารตรการบอดี้การ์ดหน้าห้องเกือบตายเพราะโดนรุม
“เฮ้อ … ช่างมันเถอะ ไหนถอดเสื้อสิครับ ผมขอดูหลังคุณหน่อย”
“ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวก็หาย”
“มาเถอะน่าเร็วๆ”
พิชเดินเข้าไปใกล้ ปุณณ์ก็เริ่มเขยิบหนี
“จะหนีไปไหนคุณ แค่ดูหลังแค่นื้ ถอดเสื้อเร็วๆ!”
“นี่ จะให้ถอดอะไรเนี่ย บ้าเรอะ จะปล้ำกันรึไง”
ปุณณ์เริ่มขยับหนีไปเรื่อยๆ จนถึงอีกฝั่งหนึ่งของห้อง พิชก็ยังเดินขมวดคิ้วเข้ามาใกล้ จนกระทั่งแผ่นหลังของปุณณ์ชิดกำแพงในที่สุด พิชจึงแสยะยิ้มทาบแขนสองข้างกับกำแพงกักตัวปุณณ์ไว้ในอ้อมแขน พลางยื่นหน้าเข้าไปใกล้
“ผมไม่ได้พิศวาสคุณหรอกน่า! แล้วถึงผมจะมีอารมณ์ขนาดไหน ผมก็ไม่เลือกคุณหรอก แถมข้าวสารห้ากระสอบก็ไม่เอา ถอดดเสื้อมาให้ผมดูหลังคุณเร็วๆ หวงตัวไปได้ทีเมื่อคืนก่อนยังให้ผมเช็ดหลังให้อยู่เลยไม่ใช่รึไงคุณ?”
ประโยคหลังไม่ได้ฟัง เพราะอารมณ์โกรธพุ่งปริ๊ดตั้งแต่มันบอกว่าไม่เลือกเขา ทำไม! เขาไม่ดีตรงไหน หล่อก็หล่อ รวยก็รวย เพอร์เฟคขนาดนี้ไอ้บ้านี่บอกว่าไม่เอา!
“รังเกียจนักใช่มะ?”
“หะ? รังเกียจอะไรคุณ อุ้บ!”
ปุณณ์ยกแขนรั้งคอพิชเข้าหาแล้วบดขยี้ปากตัวเองลงไปกับปากพิช เป็นจูบที่ดุดันไม่มีการสอดลิ้นหรืออะไรที่ควรจะเป็น ทำเพียงแค่ขยี้ ขยี้ และ ขยี้ปากลงไปเท่านั้นล่ะ! รังเกียจมากก็เอาแบบนี้ล่ะ ขาดใจตายไปเลยสิมึง!
จนกระทั่งตัวเองเริ่มหายใจไม่ออกบ้างแล้วปุณณ์จึงผละออกมายืนพิงกำแพงเหมือนเดิม พลางยกมือเช็ดปากตัวเองไปมา ก่อนจะตกใจเมื่อคราวนี้สีหน้าพิชวาวโรจน์ไม่มีแววขำขัน …
“เอ่อ …คือ …”
“ถ้าจะมัวแต่จูบนี่ห่วงตัวเองก่อนเถอะครับ !”
“เฮ้ยทำอะไรน่ะ… ปล่อยยยย”
พิชกระชากแขนปุณณ์อย่างแรงพร้อมกับดึงเสื้อปุณณ์ไปด้วย ปุณณ์ก็ไม่ยอมกระชากกลับจนพิชถลาจนตัวเซเข้าไปหาปุณณ์
จุ้บ!
พิชเบิกตากว้างเมื่อแก้มตัวเองปะทะกับริมฝีปากปุณณ์พอดิบพอดี
“นี่! คุณลวนลามผมอีกแล้วนะ เป็นศิลปินอะไรเนี่ยชอบลวนลามคนอื่น เดี๋ยวก็จูบเดี๋ยวก็หอม ถ้าผมอยู่นานกว่านี้คุณไม่ปล้ำผมเลยเรอะ! โรคจิตหรอครับคุณ?”
ปุณณ์เสยผมตัวเองเซ็งๆ นี่ทำไมเขาต้องมาโดนไอ้เด็กบ้านี่ด่าครั้งแล้วครั้งเล่า ไอ้จูบน่ะมันตั้งใจ แต่ไอ้หอมนี่อุบัติเหตุโว้ย! แล้วจะปล้ำน่ะยังไม่ได้อยู่ในสารบบความคิดสักหน่อย!
“แค่ถอดเสื้อใช่มั้ย?”
ปุณณ์ยอมถอยในที่สุด คืนยื้อไปยื้อมาจากโรคจิตคงเป็นกิ้งกือไส้เดือนพยาธิอะมีบ้าแบคทีเรียสักอย่างชัวร์!
“ใช่ครับ แค่หันหลังคุณมาให้ผมดู”
“เออ !”
ปุณณ์ยอมหันหลังให้พิชแล้วแกะกระดุมเสื้อออกจากนั้นก็สะบัดเสื้อลงกับพื้นด้วยความเซ็ง ศิลปินแนวหน้าระดับเขาไปกี่งานทีมงานก็มีแต่วิ่งมาเอาใจ จะให้เปลี่ยนเสื้อผ้าก็พูดดีทุกคำ แล้วไอ้เวรนี่เป็นใคร! มาขึ้นเสียง กระชากลากถูเขาอยู่ได้ เหอะ!
“คุณ …. คราวหลังไม่ต้องทำตัวเป็นพระเอกแล้วนะครับ ผมไม่ใช่ผู้หญิงบอบบาง หลังคุณช้ำจนเห็นชัดเลย… เจ็บมากมั้ยครับ”
ปุณณ์รู้สึกหวามไหวจนใจเต้นแรงเมื่อรู้สึกถึงแรงสัมผัสบางเบากลางแผ่นหลัง … ปลายนิ้วของพิชลากไปตามรอยช้ำบนหลังของเขา
“อ่ะ … มะ … ไม่เป็น ใส่เสื้อได้ยัง?”
“ครับ คลุมไว้เฉยๆก็พอ เดี๋ยวน้องเขาเอายามาให้แล้วผมจะทายาให้”
“เฮ้ยไม่ต้อง แค่นี้เองสองสามวันก็หาย”
ปุณณ์ก้มหยิบเสื้อขึ้นมาจะใส่ แต่พิชกับกระชากเสื้อยึดไว้
“อย่าดื้อสิคุณ ช้ำจนม่วงขนาดนั้น เดี๋ยวผมทายาให้น่ะ ฟรีๆไม่คิดตังค์”
“บอกว่าไม่ต้องไง เอาเสื้อคืนมาเร็ว!”
“ไม่ให้!”
พิชหันหลังเดินหนีไปหน้าห้อง ปุณณ์ก็รีบเดินตามถึงเสื้อพิชไว้ไม่ยอมปล่อย ยื้อกันไปยื้อกันมาจนกระทั่งกระดุมเสื้อพิชหลุดไปสองเม็ด
ก๊อกๆๆๆ
“พี่พิชคะ กล่องยาได้แล้วค่ะ”
พิชกับปุณณ์หันมามองหน้ากันก่อนพิชจะไหวตัวเร็วกว่าโถมตัวสุดแรงวิ่งไปทางประตู ปุณณ์ที่ไม่ทันตั้งตัวก็ถลาตามมาติดๆ พอพิชเปิดประตูได้ปุณณ์ก็กระแทกหลังพิชพอดี ดันพิชออกนอกห้องไปพร้อมกับกระดุมเสื้อเม็ดที่สามของพิชหลุดออกมาคอเสื้อแบะออกจนเห็นลาดไหล่และแผ่นอกสีแทน ….
แต่พิชก็ไหวตัวทันในจังหวะที่ปุณณ์กำลังจะหลุดออกมาจากห้องเช่นกัน รีบพลิกตัวยกขาข้างหนึ่งหงายฝ่าเท้าภายใต้รองเท้าเบอร์ 42 กระแทกตัวปุณณ์ให้กระเด็นเข้าไปทางเดิม
“เอ่อพี่พิชคะ ….”
“ขอบคุณสำหรับกล่องยา พอดีทีมงานเตรียมของสำหรับคืนนี้อยู่ ไปทำหน้าที่ตัวเองต่อไป”
“ค่ะๆๆ”
รุ่นน้องรีบรับคำแม้จะสงสัยว่าผู้ชายอีกคนที่โดนพี่พิชถีบสุดแรงจะเป็นใคร สงสัยจะเป็นกลุ่มเพื่อนพี่พิช … คงไม่ใช่นักร้องที่มาร้องหรอกน่า…
พิชปิดประตูล็อคห้องอีกครั้ง หันกลับมาก็เจอปุณณ์ที่ลงไปนอนแผ่หลากับพื้น กลางลำตัวมีลอยบาทาประทับอยู่ชัดเจน!
“ตายหรือยังคุณ ผมขอโทษ … กลัวคุณหลุดตามไปแล้วเป็นข่าว”
“แฮ่กๆ …. ไอ้ … เวร … อูยยยยย”
ปุณณ์เริ่มคู้งอตัวเพราะความจุกปนปวดแผ่ขยายไปทั่วร่าง แต่ด้วยความแค้นประสมความโกรธก็พยายามจนคว้ารองเท้าตัวเองมาถอดเขวี้ยงใส่พิชแรงๆ ด้วยความแม่นยำทำให้รองเท้ายี่ห้อดังปะทะกับหัวพิชดังพลั่ก!
“หนอย …. ถีบมาได้ไงหา!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! คนนะไม่ใช่กระสอบทราย !!!”
“นี่คุณมาปาร้องเท้าใส่หัวผมได้ยังไงเนี่ย! ผมช่วยชีวิตคุณไว้นะ !”
“ช่วยบ้าช่วยบออะไรหา !!!!!!!!!! จะตายห่าอยู่แล้วเนี่ย อูยยยยย”
“คุณก็แค่เจ็บตัว แต่ถ้าคุณหลุดไปสภาพเปลือยครึ่งตัวแฟนคลับคุณคงถ่ายรูปกันหมด คราวนี้ข่าวฉาวคุณคงแผ่หลาไปทั่วประเทศ
เอาน่าคุณเจ็บตัวแค่นี้คุ้มนะครับ คิดซะว่าซ้อมบทละครเผื่อต่อไปได้เป็นพระเอกหนังเล่นบท ถีบ จูบ ถีบ จูบ ไง ไม่ดีหรอ ดังนะคุณ”
“ไอ้ …..”
“อ๊ะๆ อย่าพึ่งด่า คุณต้องขอบคุณผมนะครับ นี่ผมเสียสละเล่นบทนางเอกให้เลยนะ คุณจูบผมถีบ พอดีผมไม่ใช่ผู้หญิงจะตบก็ไม่ไหว ถีบนี่ล่ะคุณ ผมเป็นคนดีใช่มั้ยครับ?”
“ดีกับผีมึงน่ะเซ่ ไอ้ช่างเวรเอ้ย !!!!!!!!!!!!! ไม่ฆ่าฉันไปเลยล่ะ ไอ้บ้า!!!!”
- --------------------------------------------------------------------- -
น้องพิชช่างรุนแรงกับพี่ปุณณ์เหลือเกิน .... ไม่ได้หวั่นไหวอะไรกับพี่ปุณณ์เลยนะ TT
ปล. ไม่อัพ 1 อาทิตย์นะคะ ติดสอบค่ะ จุ้บจุ้บ ขออนุญาตไม่ตอบเม้นนะคะ รีบไปอ่านหนังสือต่อแง้ TT
-
คู่นี้รุนแรงกันจิงๆ
3 คำกับคู่นี้โหด ดิบ เถื่อน ดูจะเหมาะสุดๆ
-
พิชแม่งเถื่อนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
สงสารปุณเลยอะ 5555555555555+
-
แล้วใครจะ เคะ จะ เมะ อ่ะ
หรือว่า....
:hao7: :hao7: :hao7:
-
พิช จ๊าาา เถื่อนๆ แบบนู๋ เนี่ย พวกพี่ชอบมากเลย ชักอยากเปลี่ยนใจ ให้ พี่ปุณ กดนู๋พิช แล้วสิ๊ :impress2:
ปล. พี่แบม พี่ปุณต้องได้กดน้องนะ น้องออกปากแล้วนิ ว่าจะเล่นบทนายเอกเอง :laugh:
-
จูบ ถีบ จูบ ถีบ กว่าจะได้ปล้ำ ม่ะตายหรือไง
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ปุณขี้วีนจัง
พิชชี่ก็ปากคอเลาะร้ายซะ
-
โหยยยยยย พี่ปุณช้ำหมดแบบนี้
-
อ่อยยย...จะช้ำในตายกันก่อนไหมนั่น...โถว
เราก็ยังไม่รู้อยู่ดี ใครเคะ ใครเมะอ่า เขาสูสีกันนะคู่เนี้ย
:katai5:
-
ตอนนี้มันโหดมันฮา :hao7:
-
ปุณณ์ต้องแพ้ทางเด็กบ้างนะหลังจากเสียเวลากะอิพี่หมอมานาน น้องพิชน่าจะดูแลปุณณ์ได้ดีนะ 555
แววเคะราชินีมาทีเดียว
-
o22 ตกลงปุณจะรุกรึรับนี่
-
5555 สนุกดีคู่นี้
-
ปากดีพอกันเลยคู่นี้
:katai2-1: :katai2-1:
-
:katai2-1:จีฮามากเรื่องนี้คิดได้งัยจูบถีบจูบถีบ5555สุดยอด
-
ปุณณ์สู้ๆนะ แย่งตำแหน่งเคะมาให้ได้! :beat:
-
มาแบงแอบฮ่าเบาๆฮ่าๆ
-
Thx for all comment ka
-
จะไปกันรอดไหมเนี่ย กัดกันดีจัง อิอิ
-
:haun4: ขอพิชเคะนะค่ะ
-
รึจะถึงคราที่พี่ปุณณ์จะได้กด หึหึหึ :katai2-1:
-
กรี๊ด!! พี่ปุณณ์เจอเนื้อคู่แล้ว!!! นี่พลาดไปได้อย่างไร มาเจออีกที 2ตอนแล้วววววววว :katai1:
แต่ตรงคำแช่ง เอ๊ย ตามสเป็กเป๊ะเลยนะ ถูกใจที่สุด รอติดตามแบบเกาะหนึบอีกครั้งจ้า :กอด1:
ปล.ชอบน้องพิช เชียร์น้องพิช เลิฟๆ ตรงเป็นอีโต้สับหน้าขนาดนี้ ถูกใจจริงๆ แต่กว่าจะรักกันพี่ปุณณ์คงน่วม ฮ่าๆ
-
พิชนายเมะหรือเคะคะ 555
ชอบอ่ะน่ารักดีคะ
รออ่านตอนต่อไปนะคะ ^^
-
โหดดีแท้คู่นี้ :laugh:
-
หวังว่าคงไม่มีใครช้ำในไปก่อนจะมีข่าวดี :laugh:
-
จากที่อ่านๆมา ความรู้สึกปุณช่างวีนได้ใจ คุณสมบัติเคะเลยนะเนี่ย พิชก็มีกวนตีน มีมุม นิ่งๆไม่สนใจคุณนักร้องเลย ติดจะรำคาญด้วยมั้ง ซึ่งนั้นทำให้คุณนักร้องแสนหล่อยิ่งวีนเข้าไปใหญ่
มันทำให้เรารู้สึกว่าพิชมันเหมือนจะเมะ แต่ยังไงๆเราก็ขอเชียร์ให้พิชเป็นเคะนะไม่รู้ทำไม มันเหมือนพิชมีเสน่ห์บางอย่างที่สะกิดใจเรา อยากอ่านเคะแมนๆสักเรื่อง ที่สามารถใช้ความนิ่งสยบเมะเหวี่ยงๆให้สงบได้
นิยายทุกเรื่องที่เคยอ่านมาส่วนมากเคะมักจะหน้าหวานขาวบอบบาง กว่าเมะเกือบทุกเรื่อง ถ้าเรื่องนี้จะมีเมะกับเคะที่สูสีด้านความสูงด้วยแล้ว ก็น่าจะฉีกแนวได้บ้าง ขอเถอะ ขอพิชเป็นเคะนะค่ะ เราชอบจังผู้ชายแมนๆมาได้กัน ยิ่งถ้าเคะผิวแทนสวยด้วยแล้ว ฟินน
-
แหม ช่างรุนแรงกันจริง เดี๋ยวจะไปอ่านหมอปิ๊งฯนะ
-
เพิ่งมาเห็นอะ น้องแบมขอโทษน้าาาาาาาาา
ูรอคู่ของปุณณ์ แล้วก็ได้เ็ห็น
กัดกันขนาดนี้ จะช้ำในตายกันก่อนม๊ายยยยยยย
น่ากลัวจริงๆ
ิ่อ่านแล้วแบบ ใครจะเคะ ใครจะเมะวะ
ความรู้สึกตอนเรื่องปลาทูบอกว่า เคะ แต่ถ้าอยู่กับหมอปิ๊งก็เม๊ะเมะอะ
มาเรื่องนี้ดูเหมือนจะเคะ แววเคะราชินีมาเลย ฮ่าๆ
แต่ยังไงก็อยากลองให้ปุณณ์เมะ พิชเคะนะเนี่ย คงจะมันส์น่าดู
-
ตอนที่ 3 บนรถ
สุดท้ายปุณณ์ที่น่วมไปทั้งตัวก็ต้องฝ่าฟันความเจ็บปวดขึ้นมาร้องเต้นสุดเหวี่ยงบนเวที จริงๆคิวปุณณ์ต้องคนเดียวชั่วโมงครึ่ง แต่พิชก็พอเข้าใจว่าสังขารปุณณ์คงจะไม่ไหวจึงไปเรียกๆพวกเพื่อนที่ฟอร์มวงกันอยู่มาเล่นอีกครึ่งชั่วโมงที่เหลือแทน
“วันนี้ขอบคุณมากนะครับคุณปุณณ์ อ่ะน้ำส้ม วิตามินซีสูง”
“แฟนต้ามีวิตามินซีด้วยเรอะ?”
ปุณณ์ที่นั่งผึ่งลมอยู่ข้างตึกใกล้ๆหอประชุมรับแฟนต้าจากพิชมาเปิดกระดกลงคอไปอึกใหญ่ ด้วยสังขารทำให้ไม่อยากขยับเขยื้อนไปไหนแล้ว เลยขอทีมงานนั่งรอในมุมที่ไม่ค่อยมีใครเดินผ่าน … ยกเว้นมีไอ้เด็กเวรคนหนึ่งยังอุตส่าห์หาเขาเจอ! มันจะเก่งไปไหนวะ!
“เออ กินไปเหอะน่า ของฟรีอย่าเรื่องมากสิครับ”
“กระป๋องละกี่บาทเหอะ ซื้อเองก็ได้”
“งั้นเอาคืนมา”
พิชพูดจริงทำจริงกระชากกระป๋องจากปุณณ์ทันทีแต่ดันกระชากในจังหวะที่ปุณณ์กำลังยกดื่มขอบกระป๋องพาดปากจนเลือดออก
“ซี้ด ….”
“เฮ้ยขอโทษครับ ทำไมคุณเจ็บตัวบ่อยจัง?”
“ก็เพราะใครกันล่ะ ทำไมตั้งแต่เจอนายแม่งมีแต่เรื่องซวยวะ”
ปุณณ์หันไปถลึงตาใส่พลางยกแขนเสื้อกดปากเป็นแผลของตัวเองไว้ ส่วนพิชก็หัวเราะเบาๆ เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมตั้งแต่เจอปุณณ์ถึงทำปุณณ์เจ็บตัวได้ตลอด
“ชาติที่แล้วคุณแกล้งผมไว้เยอะมั้ง ชาตินี้ผมเลยเอาคืน”
“เหอะ!”
“แล้วนี่จะกลับยังไง?”
“รอทีมงานมารับ เลือดหายออกยังวะ ดูให้หน่อย”
พิชก้มหน้าลงเล็กน้อยเชยคางปุณณ์ขึ้นมาจนใบหน้าแทบจะชิดกัน เพราะแสงไฟไม่พอจึงต้องเพ่งในระยะใกล้ไม่ได้คิดเรื่องอื่นใดๆ แต่ปุณณ์กลับเป็นฝ่ายที่เผลอกลั้นหายใจจนกระทั่งพิชผละออก
“หายละคุณ แค่ซิบๆ งั้นกลับกับผมมั้ยครับ? ทางเดียวกันไปด้วยกัน”
“เข้าเวรหรอ?”
“เวร?”
“เป็นช่างไม่ใช่หรอ ทำพาร์ทไทม์หรอ? กะดึกไง”
“อ้อ อืม … ไม่ใช่หรอกครับ พอดีจังหวะคุณโทรไปผมพึ่งเข้าคอนโดพอดี พนักงานเลยถามว่าผมพอจะซ่อมก๊อกให้คุณได้มั้ย ก็อย่างที่เห็น ผมเรียนวิศวะมาถึงจะเป็นเครื่องกลก็เถอะ ซ่อมก๊อกมันพื้นฐานเด็กวิศวะต้องทำได้อยู่แล้ว”
พิชยักคิ้วให้พลางยกแฟนต้าที่ยึดมาขึ้นดื่ม
“งั้นอยู่คอนโดเดียวกัน?”
“อ่าฮะ เอายังไงล่ะคุณ กลับกับผมมั้ยครับ หรือมีงานต่อ?”
“ถึงมีก็ไม่ไปแล้วโว้ย ช้ำขนาดนี้ เออเอางั้นก็ได้ เดี๋ยวโทรบอกผู้จัดการก่อน”
ปุณณ์ตบๆกระเป๋ากางเกงหามือถือกับกระเป๋าตังค์ ก็จำได้ว่าตั้งแต่เช้าก็เอาเงินติดมาแค่ร้อยเดียวค่าแท็กซี่ ส่วนมือถือ….ก็อยู่กับกระเป๋าตังค์ที่คอนโดนั่นล่ะ!
“นี่นายมีมือถือมั้ยยืมหน่อย”
“อ่ะ … นาทีละห้าบาทนะครับ”
“เฮ้ย โปรอะไรทำไมแพงจัง”
“โปรผมน่ะถูก แต่ผมคิดคุณแพง”
“กวนตีน”
ปุณณ์หยิบมือถือขึ้นมาแล้วก็งงกับระบบปฏิบัติการณ์ เอ่อ … ถึงเขาจะเป็นศิลปินดังมีอินสตาแกรม มีแฟนเพจ มีทวิตเตอร์ แต่ทั้งหมดทั้งมวลคือ … ผู้จัดการเล่นให้ ดังนั้นมือถือเขาจึงยังเป็นโนเกียรุ่นเก่าที่ทำหน้าที่โทรเข้าโทรออก เวลาออกงานถึงได้รับไอโฟนผู้จัดการอีกนั่นล่ะมาถือให้นักข่าวถ่ายรูปเล่น
“ไม่ใช้ล่ะคุณ นี่ไงสไลด์จอไปข้างๆแค่นี้เอง กดโทรตรงนี้ อ่ะกดเบอร์”
พิชเขยิบเข้ามาใกล้จัดการให้หมดทุกอย่าง
“อ้อ … โอเค …. ครับพี่แบงค์ ปุณณ์นะ คือ เดี๋ยวผมกลับเองครับ พี่จะได้ไม่ต้องวนไปวนมาเข้าบริษัทได้เลย ครับ พรุ่งนี้เที่ยงใช่มั้ย ไม่ลืมครับ ครับ สวัสดีครับ อ่ะ คืน”
“อ่าฮะ งั้นคุณเข้าไปรอตรงนี้นะ ผมเข้าไปบอกน้องๆให้ดูงานแทนก่อน เดี๋ยวกลับบ้านกัน”
“อ้าว จะโดดงานเรอะ?”
“ช่วงพิธีการมันหมดแล้วครับ หลังจากนี้ก็หน้าที่พิธีกรกับน้องปีสามอยู่แล้ว ผมปีสี่แล้วครับคุณ เดี๋ยวมาครับ”
พิชวิ่งเหยาะๆไปทางหอประชุม ทิ้งปุณณ์ไว้กับกระป๋องแฟนต้าที่ว่างเปล่า ซื้อมาให้เขาแท้ๆ … ดันแย่งไปกินเองแถมยังสร้างแผลไว้บนตัวคนอื่นอีก! น่าจับฆ่าหมกป่าอ้อยจริงๆ
“รถนาย?”
“ทำไมล่ะคุณ ?”
พิชหันมามองปุณณ์ที่ทำหน้าอึ้งแล้วก็ขำ จะอึ้งก็ไม่แปลกก็เขาพาปุณณ์มาที่รถกะบะโทรมๆสังกะสีกินไปครึ่ง ท่าทางไม่น่ารอด
“เอ่อ … ไม่หรอก ไปกันยังล่ะ? เปิดรถสิ”
คนฟังยิ้มกว้างออกมาไม่รู้ตัว ปุณณ์แค่อึ้งแต่ไม่ได้มีท่าทีรังเกียจ กลับเดินไปอีกฝั่งเตรียมตัวขึ้นรถจริงๆ คนดังเอาแต่ใจ …แต่ไม่ได้ดูถูกน้ำใจใคร
“ไม่ใช่คันนี้หรอก ผมล้อเล่น มานี่รถผมทางนี้”
“เอ้า ไอ้เด็กเวร คันไหนเร็วๆ ง่วงแล้ว”
พิชเดินนำมาอีกไม่ไกลก็หยิบกุญแจในกระเป๋ามากดรีโมทเปิดรถ ปุณณ์จึงถึงบ้างอ้อ ว่ารถนี่ก็รถธรรมดาทั่วไป….แค่มียี่ห้อบีเอ็มดับบลิว
“เชิญครับคุณปุณณ์”
ปุณณ์เดินไปขึ้นฝั่งข้างคนขับที่พิชเปิดประตูให้ แล้วก็หลับทันทีที่พิชขับรถออกมาพ้นประตูมหาวิทยาลัย ไม่รู้ว่าหลับไปนานแค่
ไหนรู้แต่สะดุ้งตื่นเพราะเสียงโครม!
“เกิดอะไรขึ้น!”
“รออยู่ในรถนะคุณ มีคนมาขับรถชนท้ายผมลงไปเคลีร์ยก่อน คุณนอนต่อเถอะ”
พิชลงจากรถไป ถึงจะบอกให้หลับต่อแต่ใครจะหลับลง ปุณณ์ยกตัวขึ้นนั่งแล้วก็แปลกใจกับเสื้อคลุมที่ห่มตัวเองอยู่ เสื้อคลุมสีเลือดหมูสกรีนลาย Engineer มีรูปเฟืองอยู่ด้วย แล้ว… เบาะก็ปรับเอนลง
“เป็นคนดีเหมือนกันนะ …”
ปุณณ์ชะโงกตัวมองไปข้างหลังก็เห็นผู้ชายหัวฟูคุ้นตากำลังเจรจากับคู่กรณีผ่านกระจกหลัง แต่เห็นอีกฝ่ายค้อมหัวให้พิชก็คงเคลียกันได้ จนกระทั่งมีผู้ชายอีกคนมายืนคู่กัน … นั่นมัน
“พี่ณิน…”
ปุณณ์รีบกลับมานอนเหมือนเดิมคลุมเสื้อปิดหน้า ปากบางเม้มแน่นใจเต้นเหมือนกลองรัว ทำไมกลายเป็นพี่ณินได้… แล้วทำไม … ทำไมมากับผู้ชายคนนั้น ผู้ชายคนนั้นเป็นใคร
ไม่เกี่ยวกับเราสักหน่อย….ไม่ได้เป็นอะไรกันแล้วจะไปสงสัยทำไมว่าเขาจะมากับใคร อาจจะเป็นเพื่อนร่วมงาน คนรู้จัก เพื่อนสนิท……แล้วถ้าเป็นแฟนล่ะ?
พี่ณิน … ลืมเขาได้แล้วหรอ
แค่คิดปุณณ์ก็รู้สึกเจ็บตรงหัวใจจนน้ำตารื้น รู้ว่าที่เลิกกันเป็นความผิดของอีกฝ่ายที่เขาไม่สามารถให้อภัยได้ แต่ถึงเลิก ก็ไม่ใช่ว่า ‘รัก’ จะหายไปพร้อมกับความสัมพันธ์ ถึงไม่เจอก็ไม่ใช่ว่าไม่คิดถึง
ปุณณ์ปล่อยให้ตัวเองร้องไห้ออกมา แม้จะไม่มีเสียงสะอื้นสักนิดแต่น้ำตาไหลพรากจนเสื้อสีเลือดหมูที่ใช้ซับน้ำตาเป็นวงน้ำขนาดใหญ่
“เสร็จแล้วครับ ประกันจัดการเรียบร้อย แค่บุบนิดหน่อย … คุณ…ร้องไห้? ร้องทำไมครับ ฝันร้ายหรอครับ?”
พิชโน้มตัวลงไปใกล้เมื่ออีกฝ่ายไม่มีปฏิกิริยาตอบรับ โผล่หน้าจากเสื้อมาแค่ดวงตาที่ยังมีน้ำตาไหลออกมา และจ้องมองไปนอกหน้าต่าง เหมือนเขาไม่มีตัวตน
“คุณปุณณ์ … อย่าร้องไห้นะ มันแค่ฝันร้ายเท่านั้นเอง”
“ฝันร้าย …..หรอ”
“ใช่ครับ แค่ฝันร้าย คุณหันมามองผมสิ นี่ไงผมก็อยู่นี่ไม่มีเรื่องอะไรสักหน่อยครับ ตื่นได้แล้ว มัวแต่คิดถึงฝันร้ายมันจะโชคร้ายนะครับรู้เปล่า”
ปุณณ์หันหน้ากลับมาจ้องตาพิชที่ยิ้มให้กำลังใจ ….ใช่ …ทุกอย่างก็แค่ฝันร้าย เขาตื่นแล้วจะมัวแต่ไปคิดถึงฝันนั่นทำไมกัน
“ขอบคุณนะ”
“ครับผม หิวข้าวยังครับ? แวะกินบะหมี่แถวคอนโดมั้ย อร่อยนะคุณ”
“อื้อ”
พิชกดเปิดเพลงในคลื่นวิทยุแล้วขับไปเรื่อยๆ เห็นคนข้างตัวยังซึมอยู่ก็ไม่รู้จะทำยังไง ปลอบไม่เป็นนี่หว่า ชวนคุยแล้วกัน
“เพลงนี้เพราะดีเนอะคุณ นักร้องเขาเสียงดีนะผมว่า”
“หือ … ขอบคุณนะ”
“หือ? ขอบคุณทำไมครับ”
“ซิงเกิ้ลใหม่ฉันเอง เสียงดีใช่มั้ยล่ะ ติดชาร์จทุกสถานีแล้วตอนนี้ เก่งใช่มะ?”
“โอ้โหคุณ ชมแค่นี้อวดใหญ่เลยนะครับ ตื่นเต้นอย่างกับไม่เคยติดชาร์จ ถามจริง เพลงแรกปะที่ดัง?”
“ไอ้บ้า! ฉันอยู่ในวงการมาสิบปีแล้วนะ! เพิ่งจะเคยติดชาร์จหรอ? เหอะ ดูถูกกันเกินไปแล้ว เดี๋ยวถึงคอนโดแล้วแวะห้องฉันเลยนะ เอาไปฟังให้ทุกอัลบั้ม! แล้วจะรู้ว่านักร้องอันดับหนึ่งของไทยนั่งอยู่ตรงนี้แล้ว”
พิชกระพริบตาปริบด้วยความอึ้งในความมั่นใจของอีกฝ่าย เป็นปุณณ์นี่ไม่ธรรมดาจริงๆ รู้จักกันสองวันนอกจากจะเป็นคนที่เหวี่ยงได้ถึงที่สุดแล้ว ก็เป็นคนมีน้ำใจเหมือนกันขนาดเจ็บตัวเพราะเขาก็ยังยอมมากับเขา แถมยังพกพาความมั่นใจมาเหนือชั้น … ที่สำคัญ อ่อนไหวง่าย เรียกว่ามีทุกเวอร์ชั่น เฮ้อ … เข้าใจยากจริงพวกอารมณ์ศิลปิน
“อะไรเงียบเลย อึ้งล่ะสิ”
“ใช่ครับ อึ้งมาก ถามจริงทำไมคุณถึงได้แปลกแหวกโลกขนาดนี้ เกิดมาผมยังไม่เคยเห็นใครมีทุกอารมณ์ได้เท่าคุณมาก่อนเลย
ครับ คุณเป็นเอเลี่ยนหรอ? จริงๆมีตาเดียวตัวเขียวใช่ปะ นี่แปลงร่างอยู่หรอครับ”
ทว่าปุณณ์กลับไม่สะทกสะท้านทำหน้าภูมิใจพร้อมแสยะยิ้มมั่นใจ
“ก็น่าจะคิดอย่างนั้นหรอกนะ คงไม่เคยเห็นคนเพอร์เฟคแบบฉันล่ะสิเด็กน้อย … จนคิดว่าคนเพอร์เฟคแบบนี้คงมาจากดาวอื่น หล่อปานเทวดา ความสามารถสูงลิบลิ่ว เฮ้อ … เกิดเป็นคนเพรียบพร้อมไปทุกอย่างนี่ลำบากใจจริงๆ”
“โอเคผมยอมแพ้ เลิกคุยครับ เดี๋ยวอีกสักพักต้องกินข้าวผมจะกินไม่ลงเพราะสำลักความหลงตัวเองของคุณ”
“หึหึ”
ปุณณ์พอใจกับชัยชนะ แม้มันจะเป็นชัยชนะที่น่าตลกก็เถอะ แต่หลังจากคำนวนดูแล้วแพ้ไอ้เด็กบ้านี้มาหลายรอบเกินไป … เอาวะ
อย่างน้อยก็ชนะ … ชนะเพราะฝีมือตัวเองด้วย!
- --------------------------------------------------------------------- -
แบมอยากให้พี่ปุณณ์เมะอ่ะ -....- เมะราชินี แทน เคะราชินีได้มั้ยคะ 555555555555555555
ขอบคุณทุกเม้นนะคะ >w<
ขอตอบในภาพรวมเลยน้า ว่าสองคนนี้จะช้ำในกันตายก่อนมั้ย 555
คาดว่า ... คงจะเลือดตกยางออกกันไปทีละนิดละหน่อยนะคะ เท่าที่อ่านมาพี่ปุณณ์นี่ก็ยอมน้องตลอด เจ็บอยู่คนเดียวทุกที คนดี๊คนดี 5555 น้องก็ไม่ได้รู้สึกสำนึก หรือ หวั่นไหวกับพี่ปุณณ์เลย TT
-
บราโว่....ดีใจด้วยกับชัยชนะของพี่ปุณณ์
:mc4:
แต่กว่าจะได้มากรู้สึกพี่ปุณณ์จะเจ็บตัวค่อนข้างเยอะนะ..เหอๆ
-
หนับหนุนนนนน :laugh: ต้องการแบบนี้อยู่แล้ว จะเป๊นอะไรของณิณมาก้อช่างแมร่ง เปนสามีของน้องพิช ก้อพอละ :hao7: อิพี่ณิณเนี่ยมันไวจิงๆนะแปปเดียวก้อมีใหม่ละ ขอให้มันเป๊นเมียคนอื่นเค้า :katai1: :katai1: :katai1:
-
กรี๊ดดดดดดพี่ปุณณ์นี่เคะชัดๆเมะไม่ขึ้นหรอกค่าา :z1:
-
ปุณณ์จะเมะขึ้นเหรอค๊า เคะแทนมะ :ruready
-
ทำไมไม่จูบซับเลือดล่าาาาาาาาาาาาาาาา
-
พี่ปุณณ์เคะราชินีต่างหากกกกก นุ้งพิชเมะสุดยอดดดดดดดน่าร๊ากกกกกกกกก
ชอบเมะแบบพิชนะ :katai1:
-
:hao6:โอ๊ยเลือกไม่ถูก :katai2-1:จะให้ใครเมะ ใครเคะ
-
:ling1:
-
ตกลงปุณณ์เมะป๊าววววววววววว
งืออออออออ
-
คู่นี้นี้มองไม่ออกเลยว่าใครจะกดใคร แต่มีแววว่าพี่ปุณจะโดนกดแฮะ555 :hao7:
-
กว่าจะรักกันช้ำในตายกันก่อนพอดี
ลุ้นต่อไปใครจะเมะใครจะเคะ(อยากให้ปุณเปนเคะเบาๆ)
-
พี่ปุณณ์ไม่เคะนะ เสียฟอร์มนักร้องดังน๊า :m5: (เห็นคนอื่นเชียร์เป็นเคะกัน 555)
ว่าแต่ปุณพึ่งเลิกกันแฟนหรอเนี้ย อย่าเสียใจไปเลยได้คนใหม่แแล้วเนี้ย :impress2: แต่เรื่องอยู่บนอยู่ล่างไว้อนาคตเนอะ :z1:
-
จะให้ปุณณ์เป็นเมะถามความสมัครใจของพิชหรือยังจ๊ะ
-
พี่ปุณณ์ไม่ต้องร้องแล้วน้า ตื่นจากฝันร้ายมาเจอความจริงที่แสนจริงใจโคตรๆ จากน้องพิชดีกว่า ฮิ้ววววววว :impress2:
-
ความจริงอยากเห็นพิชโดนกด ฉะนั้นปุณณ์เมะจงเจริญ5555
-
เมะราชินีเหรอ อืม,,,,ไม่ดีมั้ง ปุณณ์ไม่เหมาะจริง ๆ น๊าาาา
พิชนี่แหละเหมาะที่จะมากดและเอาพี่ปุณณ์อยู่
อิพี่ณิณหาคนใหม่ได้แล้วเร๊อะ !!!
-
เมะเคะนี่เป็นทอปปิคสำคัญจริงๆ 555555555555555
-
พี่ปุณณ์เมะเถอะจร๊ะ แหวกแนวมั้ง
^^
-
ให้ปุณณ์โดนพิชกดดีกว่านะครับ เรื่องนี้สำคัญจริงๆ นะ
ส่วนเรื่องอื่นตามสบายเลยครับ อิอิ
-
นุกๆจะติดตามจนจบนะครับผม
-
ถึงจะเป็นชัยชนะเล็ก ๆ แต่พี่ปุณณ์ก็ยังภูมิใจ o18
-
อ่านตอนนี้แล้วสงสารพี่ปุณณ์จัง
เจ็บมาจากพี่นิน ทั้งๆ ที่ปุณณ์ไม่ได้ผิดอะไรเลย
เป็นคนเข้มแข็งมาก แต่ไม่ได้แปลว่าไม่เสียใจ เห้ออออ
เรารักพี่ปุณณ์น๊าาาาาาาา
-
ใจตรงกันงี๊ดดดดดดด !! อยากให้พี่ปุณณ์เป็นเมะคิงงงงงง
เมะแบบราชาผู้เพอร์เฟ็กซ์แต่สวยสั่งได้ทุกสิ่ง :P
เคะน้องหมาน้องดื้อรั้น เดี๋ยวขุ่นพี่จะจัดให้เชื่อง :hao6:
น่าสงสารพี่ปุณณ์ต้องมาเจออิพี่ณิณอีก คบกันมาตั้งหลายปี
ถึงจะทิฐิขนาดนั้นถ้าอิพี่ณิณมากับแฟนใหม่จริง ๆ แม่งก็ใจร้ายเกิน
หาแฟนใหม่มาดามใจได้เร็วยิ่งกว่าเปลี่ยนเสื้อผ้า ชริ!
แต่กว่าคู่นี้จะรักกันได้พี่ปุณณ์ต้องช้ำเลือดช้ำหนองอีกนานไหม
ใกล้กันทีไรมีแต่เรื่องเจ็บตัวอุบัติเหตุร่างกายฟกช้ำตลอดเว~~~~
พอถึงตอน NC-18 นี่ต้องเข้า รพ. ส่ง ICU เลยไหม 555+
-
เชียร์พี่ปุณณ์เป็นเมะอีกคน อ่านตอนนี้แล้วฮาอ่ะ
ปุณณ์นี่หลงตัวเองหรือรั่ว ฮ่าฮ่า
กว่าจะได้กันนี่ปุณณ์คงไม่ช้ำในตายก่อนนะ
ขอบคุณค่า
-
ปุณทำให้รู้ว่าเคะก็เริ่มก่อนได้
เห็นแฟนเก่าก็อ่อนไหวซะแล้ว
ไม่เป็นไรเด๋วช่างพีชจะเยียวยาให้เอง
-
จะเคะหรือจะเมะก็ไม่มีปัญหาค่ะขอแค่ให้ได้คู่กับพิชก็พอ
สนุกมากๆ อยากบวกเป็ดซักร้อยเป็ด
:กอด1:
-
เอาน่า ถึงตอนนี้พิชจะยังไม่รู้สึกอะไรแต่ต่อไปก็ไม่แน่ สู้ๆปุณณ์
-
แอบปันใจให้ปุณเคะ :katai5:
ลืมคนๆนั้นเร็วๆน้าาา
-
สนุกอย่างยิ่ง รออ่านตอนต่อไป
-
คิดถึงแมวดำกะแมวขาวอยากให้มีบทบ้าง(คิดถึงปลาทู)
ส่วนเรื่องเมะเคะเนี่ย อยากเห็นเมะมากกว่านะ เพราะที่อ่านมาหลายๆเรื่องไม่ค่อยเห็น
ส่วนตัวไม่สนปุณหรอก สนพิชมากกว่า เคะนิ่งๆก็ดีนะ :hao6: :hao6:
เป็นกำลังใจนะจุ๊ฟๆ o13
-
หะ แฟนเก่ามาชนท้าย
:mew5:
อย่าคิดมากปุณณ์ ยังไงคนขับเราไฉไลกว่าอยู่แล้ว
บวกและเป็ด กินเด็กๆๆๆๆๆ
:hao7:
-
ปุณณ์เคะเถอะ นางเคะเหมาะกว่าเยอะ
-
เชียร์ พีชให้กดพี่ปุณณ์ ซะ :impress2: :impress2:
เพิ่งมาอ่าน ติดใจเลยอ่ะ รอติดตามนะคะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
กิ๊ววว พิชน่ารักเกินไปแล้ว 555
นายเอกเราก็หลงตัวเองซะน่าจับกดเลย -..-
รอตอนต่อไปนะคะ
ขอบคุณมากๆนะคะ ^^
-
น่ารักๆ รอตอนต่อไปน่ะ
-
:pig4:
-
ตอนที่ 4 ที่รัก
“ลุงครับ บะหมี่เกี๊ยวต้มยำที่นึง คุณล่ะเอาไรครับ?”
“เอาเหมือนนาย”
“สองเลยลุง”
พิชกับปุณณ์เลือกนั่งโต๊ะตัวหนึ่งติดถนน แม้จะเป็นเวลากลางคืนแต่คนก็ออกมากินข้าวกันตามฟุตบาทเยอะมาก จนปุณณ์ต้องใส่เสื้อคลุมคณะของพิชมาด้วย อย่างน้อยปุณณ์ที่คนอื่นรู้จักก็เรียนจบแล้วไม่ได้อยู่คณะวิศวะ!
“ทำไมต้องนั่งก้มหน้าด้วยคุณ?”
“เดี๋ยวคนจำได้… คราวก่อนแค่ไปเซเว่นใกล้บริษัท ยังถูกรุมทึ้งเป็นชั่วโมง”
“ไม่ดีหรอครับ แฟนคลับให้ความสนใจ”
“มันก็ดีนะ แต่โดนดึงไปดึงมา เล็บขูดเป็นแผลเต็มแขน ขี้เกียจทำแผล”
“โห เจ็บมั้ยครับ?”
“ก็ชินแล้วล่ะ ยิ่งเวลาคอนเสิร์ตต่างประเทศ เวลาร้องเพลงก็มีวิ่งส่งมือให้แฟนคลับบ้างใช่มั้ยล่ะ … เคยเกือบหน้าทิ่มลงไปเพราะ
โดนดึงตั้งหลายครัง”
“อ้อ… เหนื่อยเหมือนกันนะครับเป็นคนดัง งั้นไปกินที่คอนโดดีดว่า นั่งก้มหน้ากินดูลำบาก ลุงครับ ใส่ถุงเลยนะครับ”
“ไม่ต้องก็ได้มั้ง…”
“เอาน่า ผมขี้เกียจมองหัวคุณ จะว่าไปคนก็เริ่มมองคุณด้วย ผมไม่อยากถูกจ้องไปด้วย”
“อ่ะได้ละหมี่เกี๊ยวลื้อสองถุง แปดสิบบาท”
“ขอบคุณครับ นี่ครับ ป่ะกลับกัน”
ปุณณ์รีบลุกตามพิชแต่ก็ชะงักเมื่อแขนข้างหนึ่งถูกดึงไว้ เด็กวัยรุ่นผู้หญิงกลุ่มหนึ่งวิ่งเข้ามาล้อมตัวเขาทันทีที่เพื่อนหยุดเขาไว้ได้
“ใช่พี่ปุณณ์ใช่มั้ยคะ หน้าเหมือนมากเลยค่ะ”
“พี่ปุณณ์จริงๆด้วย มากินข้าวหรอคะ ขอถ่ายรูปด้วยได้มั้ยคะ”
“พี่ปุณณ์ตัวจริงหล่อมากเลยค่ะ ฟังเพลงพี่ทุกเพลงเลยค่ะ”
เสียงกระจ๊องง้องแง้งดังเหมือนนกกระจอกแตกรังจนปุณณ์งงไปหมด เมื่อมีคนเริ่มก็มีอีกหลายคนที่เริ่มขยับเข้ามาชะเง้อดูบ้าง ประสาไทยมุง
“เอ่อ … คือ …”
“ทุกคนครับ! นี่ไม่ใช่ปุณณ์ครับ ปุณณ์ตัวจริงเรียนจบไปแล้วไม่ใช่หรอ ดูสิรับมหาลัยส่เสื้อคลุมคณะวิศวะด้วย นี่เป็นนักศึกษามหาลัยผม”
พิชเดินเข้ามาดึงปุณณ์ออกจากวงล้อม
“ไม่จริงหรอก นี่พี่ปุณณ์ชัดๆ! หรือพี่เป็นเพื่อนดาราของพี่ปุณณ์คะ”
“ใช่ๆ พี่ก็หล่ออ่ะ เป็นดาราใช่ปะ ขอถ่ายรูปด้วยได้มั้ยคะพี่”
“เฮ้ยน้องครับ บอกไม่ใช่ก็ไม่ใช่ดิ พี่ไม่ใช่ดาราอะไรนั่นหรอก แล้วหมอนั่นก็ยิ่งไม่ใช่ ก็พวกเราเป็นแฟนกัน ไม่ค่อยมีคู่เกย์คู่ไหนอยากดังหรอกน้อง! เดี๋ยวโดนคุ้ยประวัติ”
“อะไรนะ! พวกพี่เป็นแฟนกัน?”
“ช่ายยยย แฟนพี่หน้าเหมือนปุณณ์เฉยๆ โดนทักผิดตลอด แล้วปุณณ์ตัวจริงไม่กินบะหมี่ข้างทางหรอกน้องครับ ยิ่งมาสภาพตาปูดตาบวมหมดหล่อแบบนี้ คนดังเขาไม่ทำหรอกครับ”
“เออจริงด้วยเนอะแก … แต่พี่อาจจะแกล้งหลอกพวกเราก็ได้นี่นา!”
“ที่รัก … ไปกันเถอะผมง่วงแล้วนะ”
พิชชะงักเมื่อปุณณ์เขยิบมากอดเอวปุณณ์จากด้านหลังแล้วแกล้งเอียงหน้ากระซิบอ้อนทว่าคนรอบข้างได้ยินชัดเจน แล้วยิ่งเหลือบตาไม่พอใจกวาดมองทุกคนด้วย
“พวกชะนีพวกนี้น่ารำคาญจริงๆ …ที่ยังคุยอยู่นี่หวังจะจีบที่รักล่ะสิ …คุยกับแฟนคนอื่นอยู่ได้ ชิ…”
“งั้นพี่ขอตัวก่อนนะครับ ไปเถอะตัวเอง เขาไม่ได้ชอบผู้หญิงตัวเองก็รู้”
พิชรับมุกเรียบร้อยแล้วปล่อยให้ปุณณ์จูงมือมาที่รถ แล้วก็ขับรถกลับคอนโด
“แฟนคลับคุณนี่ดุจริงๆนะครับ”
“ทำไมครับ ที่รักอยากมีมั่งมั้ยครับ ฮ่าๆ”
ปุณณ์แกล้งทำตาหวานส่งให้ พลางยกมือลูบแขนพิชเบาๆ จนพิชรีบทำหน้าแหยงดึงแขนหนี
“พอเลยครับตัวเอง… เค้ากลัวตัวเองปล้ำเค้านะ”
“จะอ้วกว่ะ ที่รัก ตัวเอง … เฮ้อ … เลี่ยนชะมัด”
“หัดไว้สิครับ เวลามีแฟนจะได้ไม่เขินไง”
“ระดับนี้ … ไม่เรียกอะไรหน่อมแน้มอย่างงั้นหรอกน่า เลยวัยแอ๊บแบ๊วมาเยอะแล้ว”
“แสดงว่าคุณแก่แล้ว? เอ้อ อายุเท่าไหร่แล้วครับ?”
“สามสิบสอง”
“โห ห่างกับผมสิบปี แต่คุณดูไม่น่าจะโตขนาดนั้นเลยนะครับ”
“ก็ฉันหน้าเด็ก”
“เปล่า… ผมว่าคุณติงต๊องอายุสมองไม่น่าจะเกินสอบสองขวบเลยนะคุณ”
“อยากตายมั้ยหา !!!!!!!!!!!!!!!!!”
“ฮ่า … โอ๋ตัวเอง … เก๊าย้อเย่นนะดีกันเต๊อะ ถึงตัวเองจะอายุสมองแค่สิบสองขวบเค้าก็รักตัวเองนะ รักนะเด็กโง่ ฮ่าๆๆๆๆ”
“ไอ้……… !!!!!!!!!!!”
ทำไมไอ้เด็กบ้านี่มันกวนตีนเขาจังเลยวะ!
“แล้วจะกินห้องใครดีใคร?”
“หือ ต้องกินด้วยกันหรอ? แยกห้องก็ได้มั้ง”
“อ้อ โอเคครับ แต่มันรวมถุงหิ้วมาอันเดียว คุณจะถือร้อนๆไปหรอครับ?”
ปุณณ์ก้มลงมองถุงหิ้วในมือพิชแล้วก็เห็นด้วย จะให้ถือจุกมัดไปมีหวังก่อนถึงห้องไม่หล่นก็ร้อนจนพอง
“แล้วนายอยู่ชั้นไหน? ถึงชั้นใครก่อนก็แวะก่อนไง”
“โอเค คุณถึงก่อน”
ตกลงกันเรียบร้อยลิฟต์ก็มาพอดี พิชเดินนำเข้าไปยืนพิงผนังลิฟต์ ส่วนปุณณ์ก็กดเลขชั้นสิบเจ็ดของตัวเองก่อนจะยืนพิงผนังฝั่งตัวเอง
“อยู่คอนโดนี่นานแล้วหรอ?”
“ก็อยู่ตั้งแต่สร้างคอนโดเสร็จครับ กลางเมือง ใกล้มหาลัย สะดวกดี คุณล่ะ?”
“สามปีแล้ว แต่ไม่ค่อยได้อยู่ ปกติมานอนเดือนละสองสามครั้ง”
“แล้วปกตินอนที่ไหนล่ะครับ? หรือซื้อไว้หลายที่”
“ปกตินอนโรงแรม ออกงานต่างจังหวัดตลอดก็เลยได้นอนโรงแรม ว่างก็กลับไปนอนบ้าน จริงๆเหมือนซื้อคอนโดไว้เก็บของ”
“เป็นผมทนไม่ไหว”
“หือ?”
“ผมเป็นคนติดบ้าน นี่ก็อยู่มาห้าปีตั้งแต่ ม.ปลาย ผมไปนอนที่อื่นไม่ค่อยได้ ต้องกลับมานอนคอนโดตัวเอง หรือไม่ก็กลับไปนอนบ้านใหญ่ ไม่งั้นนอนไม่หลับครับ”
“เหมือนปัณณ์…..”
พิชขมวดคิ้วเมื่อได้ยินชื่อบุคคลที่สาม แต่ก่อนจะถามต่อลิฟต์ก็มาถึงชั้นสิบเจ็ด ปุณณ์เดินนำไปที่ประตูห้อง ล้วงกระเป๋าหาคีย์การ์ด แต่กระเป๋าว่างเปล่า
“เอ๊ะ คีย์การ์ดไปไหน”
“อ่าว ทำตกไว้ในรถหรือเปล่าคุณ”
“ไม่นะ …. อ้อ … นี่ไงเปลี่ยนชุดขึ้นงาน คงอยู่ที่กระเป๋ากางเกงอีกชุด พี่แบงค์คงเก็บไว้ให้แล้ว เฮ้อ แล้วจะนอนไหนวะเนี่ย !”
“งั้นตามมาเลยครับ ไปห้องผมแล้วกันคุณ”
“ไม่ดีมั้ง พึ่งรู้จักกันรบกวนเปล่าๆ เดี๋ยวไปนอนโรงแรมก็ได้”
“มีเงินหรอคุณ?”
“ก็มีดิ เออว่ะ กระเป๋าตังค์อยู่ในห้อง”
ปุณณ์ยิ้มเก้อๆส่งกลับไปเมื่อพิชทำหน้าอ่อนใจ ก็ปกติไม่มีเรื่องต้องใช้ตังค์ เพราะไม่ค่อยได้ซื้ออะไรเลย ทุกอย่างผู้จัดการจัดให้หมด
“ตามผมมาเลยครับคุณ”
“ขอโทษนะรบกวนแย่เลย”
“อย่าคิดมากเลยครับ เรื่องนี้เบสิคมากเมื่อเทียบกับที่ผมเจอคุณมาตลอดสองวันนี้ ตลกดีนะครับเจอแค่สองวันทำไมรู้สึกผมกับคุณผ่านอะไรที่ดูดุเดือนโชกโชนเลือดสาดเหลือเกิน”
ปุณณ์ขมวดคิ้วกับคำเปรียบเปรยของพิช เขาสังเกตหลายครั้งละว่าการยกตัวอย่างของมันแต่ละครั้งนี่ไม่ปกติที่มนุษย์ธรรมดาเขาใช้กันเท่าไหร่
“ก็เพราะใครล่ะ เจ็บ ระบม ไปทั้งตัว”
“อุบัติเหตุน่าคุณ ผมก็ไม่อยากทำร้ายร่างกายคุณเท่าไหร่หรอกครับ ผมขอโทษอีกครั้งนะครับ”
ทั้งสองเข้าไปยืนในลิฟต์อีกครั้ง ปุณณ์มองเลขชั้นยี่สิบสองที่อยู่บนสุดของแถวเลข
“ไม่เป็นไร ชั้นบนสุดเลยหรอ?”
“ชั้นสูงสุดวิวสวยดี ผมชอบที่สูงๆด้วย”
“แล้วชอบตอนตกลงมาด้วยมั้ย? เดี๋ยวช่วยถีบ ดิ่งพสุธาทะลุนรกเลยนะ”
พิชแยกเขี้ยวใส่ปุณณ์ทันที
“เห็นแบบนี้ผมเป็นคนดีนะครับ แล้วก็ ดิ่งพสุธาอะไรนั่นก็สนุกนะคุณ ผมเคยไปเล่นบันจี้จัมพ์ที่นิวซีแลนด์ เหมือนถูกมือพระเจ้ากระชากขึ้นจากนรกเลยคุณ”
ปุณณ์ตาวาวเมื่อได้ยินคำว่านิวซีแลนด์ ประเทศในฝันที่เขาอยากไปเที่ยว ไปอยู่ แล้วก็ไปใช้ชีวิตทั้งชีวิตเลยก็เป็นได้ นิวซีแลนด์ดินแดนแสนสงบ …
“จริงอ่ะ! สวยปะนิวซีแลนด์”
“สวยครับ แต่ผมไม่ได้ไปเมืองอื่นนะ ไปแต่เมืองเทาโป กะไปพิสูจน์ความเสียวของเรือโบ๊ทที่น้ำตกฮูก้า กับโดดบันจี้จัมพ์อย่างเดียว”
“ชอบหรอ?”
“มาก ผมชอบเล่นอะไรที่ต้องลงแรง อะไรที่แม่งมันส์ๆ เรียกอะดีนาลีน สนองความอยากตัวเองล้วนๆเลยคุณ พวกชอบปิ้งฟังเพลงเดินห้างผมไม่ชอบ มัน…. ไม่รู้สิ ผมชอบอยู่กลางแจ้งมากกว่า”
“มิน่า … ตัวดำ”
“โด่วนี่เค้าเรียกสีแทน แล้วจะออกจากลิฟต์ได้ยังครับ ผมกดเปิดค้างนานแล้วนะครับคุณ”
“อ้อ เออเนอะ”
ปุณณ์เดินออกจากลิฟต์เดินตามพิชมาที่ประตูห้องติดตัวเลขสีทองบนประตู เลข 2201
“เชิญครับ”
พิชเสียบคีย์การ์ดเปิดห้องแล้วเดินนำเข้าไป ก้มถอดรองเท้าใส่ชั้นไม้บิวด์อินชิดกำแพงมุมห้อง ปุณณ์ทำตามทุกอย่าง แต่พอเห็นห้องของพิชแล้วก็เผลอร้องว้าวออกมาไม่ได้
ห้องเขาเป็นพื้นไม้ แต่ห้องของพิชปูพื้นด้วยหญ้าจำลอง มีทางเดินเป็นกระเบื้องหินเหมือนเดินอยู่ในสวน ในบริเวณที่ห้องเขาเป็นโซฟาธรรมดา ของพิชก็เป็นเก้าอี้นั่งตัวยาวทำจากไม้ทาสีขาว ประตูห้องนอนสองห้องแล้วก็ห้องน้ำก็ทาสีขาว ให้ความรู้สึกเหมือนกำลังนั่งในสวนข้างบ้าน
“ห้องสวยนี่”
“พ่อผมเป็นสถาปนิกครับ ผมชอบอยู่บ้านที่มีพื้นที่สนามหญ้ามากกว่าคอนโด แต่ต้องมาเรียนในกรุงเทพ พ่อเลยจัดการจำลองห้องผมเป็นสวนแบบนี้แทน”
พิชเดินเข้าไปในบริเวณครัว ซึ่งมีเคาน์เตอร์กั้นไว้ เคาน์เตอร์ที่เพนท์ลายอิฐเหมือนเป็นกำแพงกั้นระหว่างสวนกับห้องครัว
“มีชิงช้าด้วย…”
ปุณณ์ตาวาวเมื่อเห็นชิงช้าไม้ตัวใหญ่อยู่ตรงระเบียง แน่นอนว่าตรงระเบียงก็ปูหญ้าและชิงช้าก็สีขาว มีหมอนใบใหญ่วางอยู่บนชิงช้า
“คุณจะนั่งกินตรงไหนดีครับ? ในครัว หรือ หน้าทีวี?”
“อ้อ ในครัวก็ได้ ง่ายดี”
ปุณณ์เดินตามเข้าไปในส่วนครัว ซึ่งพิชจัดการเทบะหมี่สองถุงใส่ชามเรียบร้อยแล้ว พร้อมหยิบช้อนกับตะเกียบส่งให้ปุณณ์
“ขอบคุณนะ”
“ทานละนะครับบ”
และแล้วพอปุณณ์เริ่มกิน พิชก็เหมือนดำลงไปกับชามบะหมี่ สปีดในการกินเร็วจนปุณณ์อึ้ง ได้แต่กระพริบตาปริบกินบะหมี่ทีละนิด
“แค่ก… แค่ก !!”
นั่นไง! ปุณณ์คว้าขวดน้ำบนโต๊ะเทใส่แก้วส่งให้อีกฝ่ายที่ไอจนหน้าแดงก่ำไปถึงหู
“จะรีบกินไปไหน ค่อยๆก็ได้”
“ก็มื้อแรกของวัน วันนี้ผมทำงานทั้งวันนะครับ เอาเวลาไหนไปกิน โคตรอร่อยเลยว่ะคุณ”
“อือ อร่อย แต่ถ้ากินแบบนายเดี๋ยวคงจะติดคอตายคาชามบะหมี่ก่อนน่ะสิ”
“วัยกำลังกินกำลังนอนกำลังโตก็งี้ล่ะ แก่ๆแบบคุณไม่เข้าใจหรอก”
“ปากเสียจริง แก่ตรงไหน อายุเป็นเพียงตัวเลขก็พอ”
“ครับพ่อคนหน้าเด็ก กินเสร็จแล้วรีบอาบน้ำนะครับ เดี๋ยวผมทายาให้ ทั้งหลังทั้งท้องทั้งปากคุณนั่นล่ะ คราวนี้ห้ามดื้อห้ามดิ้นห้ามขัดผมนะครับ”
“ยังไม่เลิกความพยายามอีกหรอ ไม่ต้องเลย เมื่อกลางวันมือหนักชิบหาย”
“คนเขามีน้ำใจนะคุณ ตัวเอง… เก๊าจะเบามือนะ”
“จะตายก่อนน่ะสิที่รัก รับแค่น้ำใจพอได้มั้ย?”
ปุณณ์ทำหน้าขยาด ก็หลังจากโดนยันจนล้มคมำไปกับพื้นสุดท้ายก็ต้องให้ไอ้เด็กเวรนี่ทายาให้แล้วเป็นไงล่ะ นึกว่าโดนเครื่องทรมานขย้ำอยู่ มือคนหรือหุ่นยนต์หนักจริงๆ!
“โถ่ตัวเอง อย่าป๊อดดิ ไกลหัวใจตั้งเยอะ จิ๊บๆ”
“โถ่ที่รักมาลองเป็นแบบเค้ามั้ยล่ะ เดี๋ยวช่วยกระทืบให้ แล้วจะได้เข้าใจความรู้สึกเค้าไง”
ปุณณ์เริ่มแสยะยิ้ม ส่วนพิชก็ยังยิ้มทะเล้น
“เก๊ารู้นะตัวเองรักเก๊า ไม่ทำให้เก๊าเจ็บหรอกเนาะ ตัวเองยอมเจ็บแทนเก๊าตลอดเลยอ้ะ จุ้บจุ้บ”
มีการทำปากจู๋ส่งจูบกลับคืนมาด้วยก่อนจะที่ปุณณ์จะหลุดขำออกมา ไอ้ท่าทางแอ๊บแบ๊วแม่งไม่ได้เข้ากับไอ้เด็กบ้านี่สักนิดเดียว!
“โธ่คุณขำอะไรครับ ผมหล่ออ่ะดิ”
“ช่างกล้า พอเหอะ ตลกว่ะ ไปอาบน้ำไปจะได้อาบต่อ”
“โอเค งั้นตัวเองล้างจานให้เก๊าด้วยนะครับ จุ้บๆ”
“คนใช้หรอเฮ้ย!”
“เขาเรียกมีน้ำใจต่อเพื่อนมนุษย์นะที่รัก น้ำใจอ่ะสะกดเป็นมั้ยครับ คนไหนคนไทยจะรู้ได้ไง ถ้ามีน้ำใจล่ะคนไทยแน่น้อนนน”
มันว่าจบก็เดินร้องเพลงที่เคยคุ้นหูว่าเป็นโฆษณาเบีร์ยสักยี่ห้อ เออล้างก็ล้าง ไอ้เด็กเวรนี่จริงๆเล้ย!
- ------------------------------------------------------------------------------------------------- -
-....- อั้ยย่ะ
-
มีคำผิดนิดนึงนนะคะ
"ดูสิรับมหาลัยส่เสื้อคลุมคณะวิศวะด้วย"
แหม่ ๆ ตอนนี้กฌแกล้งเรียกแต่ต่อไปก็จะที่รักจริง ๆ แล้วใช่มะ อิอิ
-
:hao4: เวรละ ทำไมทำไปทำมา แวว ว่าพี่ปุณจะโดนกดมันเด่นชัดมาเลยยยยยย :serius2: แล้วตอจที่อยู่ที่ร้านบะหมี่เนี่ย อิพวกแฟนคลับเนี่ยมันน่าตรบนัก ตื้อเว่อร์ แต่ยอมให้นะ ไม่งั้นพิชคงไม่เปนตัวเอ๊งกับปุณหล๊อก :laugh:
-
น่ารักทั้งคู่เยยตัวเอง :katai2-1:
-
เค้ากะตะเองน่ารักมั่กๆเบยอิอิปุณทำไมดูเคะๆอย่างนี้ละ
-
ทำเป็นเล่นไป อิอิ
-
น่ารักมากกกกกกกกกก
ใครจะเคะจะเมะะะะะะะ
ฮาตอนเล่นละครต่อหน้าแฟนคลับ ฮ่าๆ
ชะนีพวกนี้ ไม่สนใจผู้หญิงหรอก แต่ละคน รับมุขกันดีมาก
ปล. "กะพริบ" นะแบ่มแบ๊ม
-
ใครจะเคะจะเมะไม่สำคัญ ขอให้ได้กันก็พอ 555555
-
:mew1: :mew1: :mew1: จุ้บๆๆ
-
น่ารักนะปุณณ์พิช เล่นไปเล่นมาก็รักกันเองแหละ
-
หุหุ ตอนนี้แอบหวานๆเบาๆ :ling1:
-
ไอย่ะ น่ารักอ่ะ ที่รักกะตัวเองสะด้วย 555+ ชอบๆๆๆ
-
อุ๊ย...ตอนนี้น่ารัก ^^
-
ได้อีกอ่ะ น่ารักดีจัง
-
“ขอให้พี่ปุณณ์มีแฟนเด็กกว่า ตัวดำ หน้าโหด ทำงานกลางดินกลางทราย! กลางทะเลโน่นนนนน” (จากเรื่องหมอปิ๊งฯ) >>> น้องปัณณ์น่าจะระบุด้วยนะว่า "แฟน" น่ะ "รุก" หรือ "รับ"
-
แหม ที่รักอย่างนั้นอย่างนี้ เดี๋ยวสักวันก็ได้เป็น"ที่รัก"ของกันและกันจริงๆหรอก!
-
พึ่งได้มาอ่าน
เรื่องนนี้น่ารักมากเรยอ่ะ
เก๊า ตะเอง อย่างฮา~~~~~~~~!!!!
5555
-
ใครจะเคะจะเมะไม่สำคัญ ขอให้ได้กันก็พอ 555555
เออ ๆ ชอบความเห็นนี้
ปล.แต่ถ้าปุณณ์เป็นเมะนี่จะฟินเว่อร์ :heaven
-
อั้ยยะ...เค้ากะตัวเอง....น่ารักอ่ะ
ซ้อมไว้ใช้ในอีกไม่นานใช่ป่ะหล่ะ..อิอิ
:impress2:
-
ตอนนี้น่ารักอ้ะ
-
-0-; เราจะยังคงมุ่งหน้าสร้างความคลุมเครือในความเมะเคะต่อไป ... 55555555555
-
น่ารักอ่ะตัวเอง
เค้าเขินนน :o8:
-
แอบไปดูสองคนนี้เข้าห้องหอดีกว่า อิอิ
-
น่ารักมากครับ
-
กรี้สๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
นี่ว่า น่ารักอ่ะ !!
:katai5:
-
ที่รัก เค้า ตะเอง น่ารักมากอยากให้รักกันไวๆ รอลุ้นน๊า~
-
แหม่ะ บทสนทนาพาเคลิ้ม เคลิ้มไปเคลิ้มมาก็ได้กัน อั๊ยย๊ะ!!!
-
แค่เล่นละครก็ฟินเวอร์แล้ว ยังจะมี เก๊า ที่รัก อีก หนักยิ่งกว่า :m3:
แฟนคลับทำไมเธอช่างน่ากลัวอย่างนี้ :sad4: แต่มันน่ารักจริงๆนะตอนอยู่ร้านก๋วยเตี๋ยว
-
ความเปงเมะกับเคะยังคลุมเครือ ^^
-
ตอนที่ 5 นอน
ตุ้บ! ปุณณ์สะดุ้งตื่นทันทีเมื่อมีท่อน … เอ่อท่อนขาพาดอยู่บนตัว ก่อนจะหันไปมองเจ้าของท่อนขา หันไปแล้วก็ตกใจเมื่อเห็นพิชนอนขดตัวซุกเข้ามาในอ้อมแขนตัวเอง แถมยังยกขาก่ายเรียบร้อย
“ท่านอนเด็กมหาลัยหรือไงเนี่ย …”
ปุณณ์พึมพำด้วยความละเหี่ยเพลียใจ คงเพราะความบังเอิญที่ตัวเองชอบนอนตะแคงแล้ววางแขนราบไปบนพื้นเตียง ส่วนอีกคนก็น่าจะชอบนอนขดตัว มันเลยกลายเป็นมาหนุนแขนเขาแล้วซุกอกแทน จะดึงออกก็คงไม่ดี เออเอาว่ะคิดซะว่านอนกับไอ้ปัณณ์
“งืม … แจ้บ …”
ปุณณ์หลุดขำออกมาเบาๆ ไอ้เด็กกวนตีนเวลานอนนี่มันหมดฤทธิ์จริงๆ กลายเป็นลูกแมวเชื่องนอนขยี้หูขยี้ตาตัวเอง เด็กน้อยชะมัด!
ปุณณ์ยกมือขึ้นปัดปอยผมที่หล่นลงมาปิดหน้าอีกฝ่ายออกเผยใบหน้าเรียวคมสีแทนสวย จมูกโด่งไม่มากแต่กลับทำให้ไอ้เด็กบ้านี้ดูหล่อ อืม .. มันมีรอยแผลเป็นจางๆตรงข้างคิ้วซ้าย
พลั่ก!
“โอ๊ย !!!!!!!!!!”
ปุณณ์รู้ตัวอีกทีก็มานอนแผ่หลาอยู่ข้างเตียง จ้องมองเพดานสีขาวก่อนจะสลัดหัวเบาๆเพื่อเรียกสติ … ไอ้เด็กบ้านั่นมับถีบเขา!
“ใครตายวะ!!!!!!!!!”
“ฉันนี่ล่ะจะตาย !”
ปุณณ์พยุงตัวเองขึ้นมา มือกุมหน้าท้องที่โดดถีบ แม่ง …ที่เดียวกับที่มันถีบเมื่อตอนกลางวัน! และแล้วก็ทิ้งตัวลงนอนขดด้วยความเจ็บบนเตียง
“คุณ! ตัวเอง … ตัวเองลงไปนอนบนพื้นทำไมเมื่อกี๊”
ปัณณ์ที่ลุกขึ้นนั่งอ้าปากหาวหันมาถามปุณณ์
“ที่รัก … เอามีดมาแทงกระสวกฆ่าหั่นศพกันเลยเถอะ อูย …”
“คุณ .. เป็นอะไรอ่ะ อย่าบอกนะ …. จะคลอดลูก?”
“ไอ้บ้า! ใครให้นายมาถีบฉันหา !!! โอ้ย … เจ็บ …”
พิชพลิกตัวปุณณ์นอนหงายเลิกเสื้อยืดที่ปุณณ์ใส่อยู่ขึ้นดูหน้าท้อง ซิกแพคที่ไม่เยอะไปไม่น้อยไปของปุณณ์ยังมีรอยช้ำอยู่ แต่ไม่ได้ขยายวงมากกว่าเดิม … อืม
“น่าจะยังไม่ตายนะที่รัก เอาน่า ไกลหัวใจ นอนต่อๆ”
“ไอ้บ้า! เป็นหมอรึไงถึงรู้ว่าจะตายไม่ตาย?”
“โห่คุณ ผมเคยเจอเยอะกว่านี้ยังไม่ตายเลย ของคุณแค่นี้จิ๊บๆ เนี่ยดูดิ กล้ามหน้าท้องคุณแข็งแรงออกน่า อาจจะช้ำเฉยๆ เชื่อผมสิ”
ว่าแล้วก็ตีมือแปะแปะลงบนท้องปุณณ์ แม้จะไม่ได้ตรงที่ช้ำก็เถอะ แต่ปุณณ์ก็รีบปัดมือออก ดึงเสื้อลงปิดพุง ถึงจะไม่เจ็บแต่ป้องกันไว้ก่อน แค่นี้ก็ช้ำเลือดช้ำหนองไปทั้งตัว อนาคตในวงการบันเทิงอาจจะดับวูบไม่ทันตั้งตัว
“ว่าแต่ ทำไมคุณมีกล้ามหน้าท้องด้วย? ว่าจะถามหลายรอบแล้ว เป็นนักร้องนี่ออกแรงเยอะหรอคุณ”
“ก็ต้องเต้น ซ้อมทีเป็นสิบชั่วโมงต่อกัน มันก็เหมือนออกกำลังกายนั่นล่ะ บริษัทเขาก็จัดโปรแกรมฟิตเนสด้วย กล้ามหน้าท้องแข็งแรงก็มีพลังร้องเพลงเยอะ กล้ามแขนก็มี เต้นจนกล้ามขึ้น แต่ก็ไม่ถึงกับพวกเล่นกล้ามหรอก อันนั้นมีเรื่องการกินเข้ามาเกี่ยวด้วย สำหรับคนเล่นกล้ามโดยเฉพาะ แต่อันนี้มีเองจากการซ้อมเต้นล้วนๆ อิจฉาอ่ะดิ?”
“ก็ต้องมีมั้ง ผมเตะบอลก็จริงแต่ก็ไม่ขนาดมีซิคแพคแบบคุณ มีแค่โฟร์แพคอยู่เลย สงสัยต้องฟิตบ้างละ ช่วงนี้หย่อนๆยังไงไม่รู้ ฮ้าว … ง่วงว่ะ”
พิชทิ้งตัวลงนอนอีกฝั่งดึงหมอนข้างมาก่ายตะแคงหันหน้าสบตาปุณณ์
“อะไร?”
“ผม … ไม่รู้สิครับ ผมรู้สึกผิดต่อคุณ เจ็บตัวเพราะผมตลอด”
“ใช่! เจอนายสองวันฉันแทบจะไปวัดตัวจองโลงศพได้เลย”
“แต่ผมก็ไม่ได้ตั้งใจจริงๆนะคุณ มัน .. สุดวิสัย อย่าโกรธผมนะคุณ เก๊าก๋อโต๊ะนะตัวเอง”
“โถ่ทำหน้าไม่เข้ากับตัวเองเล้ย! นี่แน่ะ”
พลั่ก!
“โอ้ย! คุณเอาหมอนมาฟาดหน้าผมทำไมเนี่ย ดั้งหักจะทำยังไงคุณ ยิ่งมีน้อยๆอยู่ หนอย.. นึกว่าผมจะยอมหรอ ศึกนี้ต้องเอาให้ตายไปข้าง!”
พิชที่เลิกสำนึกผิดเรียบร้อยคว้าหมอนฟาดใส่ปุณณ์กลับ แต่ก็ระวังไม่ให้โดนท้องหรือหลัง ก็ไปฟาดขาฟาดหน้าแทน ปุณณ์ก็ไม่ยอม จับผ้าห่มคลี่ออกโยนคลุมหัวพิชแล้วกระโดดทับ
“โอ้ยคุณ ปล่อยผมมมม”
“หึหึ ยอมเรียกข้าว่าท่านชายแล้วข้าจะยอมปล่อยเจ้า !”
“โอ้ยยย ข้าน้อยสมควรตาย กรุณาปล่อยข้าไปเถอะท่านชาย อุ้บส์ … ก๊ากกก โตป่านนี้ยังอยากเป็นท่านชายอีกหรอคุณ เพ้อเจ้อ อั่ก! กระโดดทับผมทำไมเนี่ยยยยยยยยย”
“กล้าว่าท่านชายต้องโดนทำโทษ! นี่แหน่ะๆ”
ปุณณ์ขย่มตัวกระแทกลงใส่คนใต้ผ้าห่มแรงๆ จนกระทั่งพิชขวนขวายหาทางเอาหน้าพ้นออกจากผ้าห่มได้ ก็รีบอ้าปากสูดหายใจเข้าปอด
“พอ .. คุณ .. ผมยอมแพ้ .. โอย .. จะตายแล้วครับคุณ ลงไปจากตัวผมเหอะ … แฮ่ก ..”
ปุณณ์เขยิบลงมาจากตัวพิช มานั่งขำก๊ากอยู่ข้างๆ คนพึ่งรอดตายก็รีบดึงผ้าห่มออก นอนแผ่หลาสูดหายใจเข้าปอด
“สนุกหรอคุณ .. นึกว่าตัวเองตัวเท่าหมีคิตตี้ เบาราวปุยนุ่นสำลีปลิดปลิวรึไงครับ”
“มันมีที่ไหนน่ะหมีคิดตี้ คิตตี้เป็นแมวต่างหาก”
“เออนั่นล่ะคุณ หมา หมี หมู แมว เหมือนๆกันหมดนั่นล่ะ … โอยผมรอดชีวิตแล้ว”
“เวอร์ ไกลหัวใจตั้งเยอะ”
“แต่จะตายเพราะขาดอากาศหายใจล่ะคุณ นี่คุณแก้แค้นผมใช่มั้ย?”
พิชยกคอขึ้นมาขมวดคิ้งใส่ปุณณ์ แต่แล้วก็โดนปุณณ์ดีดหน้าผากทำให้ต้องลงไปนอนเหมือนเดิม
“แอ่ก!”
“เวอร์ นอนได้แล้ว พรุ่งนี้ไม่มีเรียนรึไง”
“มีดิ เออว่ะ มีเรียนเช้า เจ็ดโมงครึ่ง ! ถ้าผมไปสายคุณรับผิดชอบเลยนะครับ วิชานี้อาจารย์ยิ่งเคี่ยวลากดิน ใจหิน ให้คะแนนยากมาก”
“นี่ ฉันทำผิดอะไร? ทำไมต้องรับผิดชอบด้วย นอนอยู่ดีๆโดนนายถีบตกเตียงยังไม่พูดเลย !”
“นี่ไง พูดอยู่นี่ไงครับ โธ่คุณ … มาชวนผมเล่นตีหมอนตอนตี .. ตีเท่าไหร่วะ เออน่าจะตีสองตีสามเนี่ยครับ”
“ใครชวน? ไม่มี้ แล้วมาเล่นด้วยทำไม”
“กลัวคุณเหงาไหง เห็นมั้ยตัวเองเก๊ามีน้ำใจกับตัวเองนะ แล้วตัวเองมากระโดดทับเก๊าเกือบตายทำไม เสียใจจุง”
“โถ่ที่รัก รักรุนแรงอ่ะเข้าใจมั้ย?”
“เข้าใจ เพราะเก๊ารักตัวเองมากไง เลยทั้งถีบทั้งทำตัวเองบอบช้ำไปทั้งตัว จำไว้นะนี่ล่ะเขาเรียกพลังแห่งรัก ซึ้งมั้ยล่ะตัวเอง”
เข้าตัว! ปุณณ์ถึงกับไปต่อไม่ถูก ได้แต่ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันเมื่อพิชทำหน้าเยาะเย้ยแล้วดึงผ้าห่มคลุมตัวนอนตะแคงหันหลังให้อย่างผู้ชนะ…
หนอยย … ไอ้เด็กบ้าเอ้ย!
“คุณๆ ตื่นๆ เร็วววว สายแล้วครับ ด่วนๆ”
“หือ .. อะไรวะ ฮ้าววววว”
ปุณณ์สลึมสลือขึ้นมาก็เห็นไอ้เด็กช่างมันวิ่งไปวิ่งมาคว้าเสื้อผ้าจากตู้มาใส่ ยังไม่ทันติดกระดุมครบก็หยิบเข็มขัดหนังมาคาดเอว แล้วก็คว้าถุงเท้ามาใส่ ก่อนจะเริ่มติดกระดุมเสื้อเป็นอันปิดฉาก อ้อ ยัดชายเสื้อเข้ากางเกงด้วย
“ชิบหายละแม่ง สายแล้วๆ อ๊ากกกก ประไพศรีฆ่ามึงแน่เลยไอ้พิชเอ้ยยยย”
พิชบ่นไปก็ติดกระดุมไปแล้วก็วิ่งข้ามห้องไปที่โต๊ะเครื่องแป้งหยิบแป้งฝุ่นธรรมดานี่ล่ะประโคมไปบนใบหน้าตบไปตบมาให้ใบหน้าเนียน หยิบหวีมาหวีเสยผมอันเดอร์คัทของมันลวกๆ แต่ผมมันก็ยังไม่เป็นทรงชี้โบ้ชี้เบ้
“เซ็ตดิ”
“ไม่ทันละคุณ อาจารย์วิชานี้แม่งโหด สายห้านาทีล็อคห้อง วันนี้มีพรีเซ็นต์งานด้วย เรียนเจ็ดโมงครึ่งแล้วงานดันเยอะด้วยนะ
ลำบากโคตรๆเลยครับ”
พิชพูดจบก็ไม่รอคำตอบของปุณณ์แต่อย่างใด เอามือเสยผมลวกๆ วิ่งข้ามห้องไปอีกห้องนอนที่ทำเป็นห้องทำงาน ปุณณ์ได้ยินเสียงคนคุ้ยหาของอะไรสักอย่างจากนั้นพิชก็วิ่งกลับมาพร้อมแฟ้มในมือ
“คุณ จะออกไปกี่โมง ? มีงานหรือเปล่าครับ”
“มี ตอนนี้กี่โมงละ?”
“หกครึ่ง”
“ทันมั้ย?”
“ไม่ขับเองอ่ะทัน ไปเอ็มอาร์ทีเอา ใต้ดินมันมีสถานีใกล้มหาลัย เดี๋ยวไปโบกวินต่อ น่าจะถึงก่อนเริ่มเรียนกสักสิบนาที ทำไมอ่ะ”
“งั้นมานั่งนี่ เดี๋ยวจัดการให้ สองนาทีหล่อเลย”
ปุณณ์ตบเตียงข้างตัวก่อนจะลุกไปที่โต๊ะเครื่องแป้งหยิบแว๊กซ์ออกมาเปิดฝา จัดการป้ายแว็กซ์ใส่มือแล้วเดินมาหาคนที่นั่งรอบนเตียง แล้วจัดการละเลงหัวพิชไปมา สักพักก็ขยับออกพร้อมกับยักคิ้ว
“หล่อละ”
“ไหน … โอ้โห เจ๋งว่ะ ผมเคยลองทำนะแต่มันไม่พอง มันแฟบๆ นี่ทรงเดียวกับคราวก่อนที่คุณทำใช่มั้ยครับ?”
“แม่นแล้ว เสยผมเปิดหน้ามันทำให้เห็นเหลี่ยมคมหน้าชัด แต่ถ้าไม่พองก็กากเลย”
พิชมองผมตัวเองในกระจก ที่ผมยาวถูกเสยเป็นทรงเปิดหน้าผากไปด้านหลังพองขึ้นในระดับพอดี สมกับเป็นศิลปินคงมีสกิลเรื่องการแต่งตัวติดมาเยอะ
“คุณไปหัดมาจากไหนอ่ะครับ”
“เวลาออกงาน ช่างเขาทำให้ก็ลองถามๆวิธีมาฝึกดู ทำไงได้ก็ต้องเซ็ตผมนี่หว่า เวลาไปทำงานบางทีงานมันเร่ง มันรีบก็ต้องทำ
เองบ้าง ยิ่งทรงอันเดอร์คัตด้วยไม่เซ็ตนี้ชี้โด่เด่อย่างกับเรดาห์เทเลทับบี้”
“เออเนอะ งั้นผมไปก่อนนะคุณ ตกลงคุณมีงานกี่โมงอ่ะ?”
“เที่ยง ไปวัดตัว เตรียมถ่ายแบบเสื้อผ้าซีซั่นใหม่ของแบรนด์ที่เป็นพรีเซ็นเตอร์อยู่”
“อ้อ … เอารถผมไปใช้ปะ ผมจะไปเอ็มอาร์ที ตอนเย็นค่อยเอามาคืนผมก็ได้ครับ”
“ไม่เป็นไรๆ เดี๋ยวนั่งแท็กไป วันนี้จะกลับบ้านด้วย”
พิชพยักหน้ารับรู้ก่อนจะคว้ามือถือใส่กระเป๋ากางเกงแล้วหยิบกระเป๋าตังค์มาเปิดส่งแบงค์พันหนึ่งใบให้ปุณณ์ แต่ปุณณ์กลับทำหน้างง เลยจัดการจับมือปุณณ์ขึ้นมาแล้วยัดแบงค์พันลงไป
“ก็คุณไม่มีตัง ผมให้ยืม ค่อยเอามาคืน ไปล้ะ คีย์การ์ดสำรองอยู่ลิ้นชักโต๊ะหน้าทีวีนะครับ”
ว่าจบก็เดินตัวปลิวจากไป ทิ้งปุณณ์ไว้คนเดียวอีกครั้ง เอาวะ อีกตั้งนานกว่าจะเที่ยง นอนต่อดีกว่า! ตัดสินใจจบปุณณ์ก็พาตัวเองไปนอนต่อ
“อ้าว คุณ ยังไม่ไปทำงานหรอ”
ปุณณ์งัวเงียขึ้นมาอีกครั้ง ลืมตามองก็เห็นเจ้าของห้องกำลังนั่งไขว่ห้างอยู่ขอบเตียงหันมาจ้องมองเขา มันเรียนเสร็จแล้ว?
“หือ … หาว … กี่โมงแล้วล่ะ”
“สิบครึ่งครับ หิวข้าวมั้ย? เอาไรมั้ยคุณ ไข่เจียว ไข่ดาวก็มีนะ”
“หา … อ่อ ไม่ต้อง ง่วงว่ะ”
“พอ จะนอนกินบ้านกินเมืองหรอคุณ ตะวันส่องก้นแล้วครับ ตื่นๆ ไปอาบน้ำไป แล้วนี่ต้องแต่งตัวดูดีหน่อยมั้ยไปทำงาน ผมจะได้เลือกให้ ไม่ดิ คุณเลือกเองแล้วกัน เสื้อผ้าผมก็มีแต่พวกเสื้อเชิ้ตกางเกงยีนส์อ่ะ เลือกๆแล้วกันคุณ ผมไปกินข้าวก่อน”
“แต๊งๆ”
ปุณณ์ลากตัวเองไปอาบน้ำ ล้างหน้าแปลงฟัน เมื่อคืนสระผมไปแล้วเลยไม่สระอีก จากนั้นก็นุ่งผ้าเช็ดตัวคาดเอวออกมาเปิดตู้ ตัวเท่ากันจะใส่อะไรก็ได้ แต่! แล้วกางเกงในอ่ะ?
“เฮ้ย ยืมบ็อกเซอร์ตัวนึงนะ”
“คร้าบบบบ”
เสียงตะโกนจากห้องครัวกลับมา เป็นอันโอเค ปุณณ์ก็เลือกบ็อกเซอร์สีดำสนิทมาใส่ ก่อนจะเริ่มเลือกเสื้อแล้วก็อดแปลกใจไม่ได้ มันจะไปงานศพใคร? มีแต่สีขาว น้ำเงิน กรมท่า สีดำ สีเทา พวกกางเกงถึงมีบรรดายีนส์ กับพวกกางเกงสามส่วนผู้ชายสียีนส์บ้าง มีเหลือหลุดมาหนึ่งตัวกับสีฟ้า อ้อ … มีชมพูซีดตัวนึง
ปุณณ์เลือกเสื้อยืดคอวีสีเทาหนึ่งในจำนวนเสื้อยืดน้อยตัวกับกางเกงสามส่วนสีเหลืองสดใสแล้วก็เข็มขัดคาดเอวเส้นใหญ่สีดำ เดินมาเซ็ตผมทรงเดียวกับที่เซ็ตให้เจ้าของห้องเมื่อเช้า ถ้าเป็นห้องตัวเองคงจะโบกแป้งพับไปด้วย หรือทาครีมกันแดดที่เป็นเนื้อเบสแล้วลงแป้งฝุ่น ถึงไม่ใช่ผู้หญิงแต่เป็นคนของสังคมออกจากห้องก็ต้องพร้อมรับทุกสถานการณ์ที่มีผลต่อคะแนนนิยม! แต่วันนี้เลือกไม่ได้ ก็เอาวะ แป้งฝุ่นธรรมดานี่ล่ะ
“โอ้โห .. ผมพึ่งรู้ว่าเสื้อตัวนี้มันใส่กับกางเกงตัวนี้ได้ ซื้อมาไม่เคยใส่เลยนะคุณสีเหลืองเนี่ย”
“นี่ใครครับ ? คนหล่อระดับประเทศนะครับ หึหึ”
“พอคุณ เลิกชมตัวเอง เดี๋ยวผมสำรอกไข่ดาวออกมา เสียดายไข่ยิ่งแพง”
“เหอะ มีพวกน้ำผลไม้ปะ? อยากได้พวกวิตามินซี”
“ไม่มีอ่ะ มีแต่โค้กกับน้ำเปล่าแล้วก็เบีร์ยกระป๋อง อ้อๆ … มีนมจืดด้วย ซื้อมากินกับโกโก้ครั้นซ์ พอได้ปะครับ ?”
“เออได้ นมก็ได้ สมเป็นเด็กวิศวะมีแอลกอฮอล์ติดห้อง”
“เอาเองนะคุณ ในตู้เย็น”
ว่าแล้วก็เอาช้อนตักไข่ดาวเข้าปากต่อ ส่วนตาก็ยังจ้องไอแพดที่ใช้เคสตั้งให้แหงขึ้น แล้วก็เอามืออีกข้างจิ้มเกมส์อะไรสักอย่างด้วยความเมามันส์
ไอ้เด็กนี่มันแยกประสาทออกได้ยังไงวะ! คุยไปกินไปเล่นไป นี่มันเด็กยุคใหม่สินะ … ปุณณ์เบ้ปากแล้วก็เดินไปเปิดตู้เย็นรินนมใส่แก้ว เชื่อละที่มันบอกว่ามีแค่น้ำเปล่า โค้ก และ เบีร์ย เพราะนอกจากไข่แล้วมันก็มีเบีร์ยเต็มตู้! โค้กอีกนิดหน่อย และน้ำเปล่าขวดเดียว! อ้อยังมีแกลลอนนมจืดวางแอบอยู่มุมนึง
“อิ่มหรอ”
“เดี๋ยวพี่แบงค์หาให้ เอ่อ ผู้จัดการน่ะ ปกติตอนเช้าไม่กิน ถ้าไม่มีงานตื่นทีก็เวลานี้ล่ะ”
“อ๋อ แล้วจะไปเลยปะครับ? ติดเงินที่ผมให้ไปด้วยนะอย่าลืมๆ เผื่อฉุกเฉิน”
“อ้อ เออแต๊ง เดี๋ยวไปละ”
“เคเค บายคร้าบ”
พิชเงยหน้าขึ้นโบกมือหยอยๆให้ปุณณ์ก่อนจะกลับไปสนใจเกมส์ในไอแพดต่อ ปุณณ์ก็ออกมาเรียกแท็กซี่หน้าคอนโดไปทำงานตามปกติ พอขึ้นรถได้ก็เริ่มกลับมาคิดอีกรอบ … นี่สนิทกับไอ้เด็กช่างนั่นไวไปมั้ยวะ? นี่เขาไม่รู้สึกแปลกๆ อึดอัด ไม่สะดวก หรือลำบากใจ หรือเกรงใจที่ไปนอนห้องมันเลย เสื้อผ้านี่ก็ของมัน เงินนี่ก็ของมัน แม้แต่บอกเซอร์ข้างในก็ของมัน เหลือแต่รองเท้าหนังนี่ล่ะที่เป็นของตัวเอง
…… คุ้นๆว่าเจอกันได้แค่เกือบสองวัน? ห่า .. ทำอย่างกับรู้จักมันมาสองปี! ตกลงมันชื่ออะไรนะ? พิช? พีช พิค? พีค อะไรวะ ประมาณนี้ล่ะ ช่างเหอะ เรียกมันว่าไอ้เด็กช่าง ไอ้เด็กเวร … หรือจะเรียกมันว่า ‘ตัวเอง’ แบบที่มันแกล้งเรียก? หรือจะเรียกมันว่า ‘ที่รัก’ แบบที่แกล้งเรียกมันกลับเหมือนกัน? ช่างแม่ง ค่อยคิด วุ่นวายว่ะ เรียกอะไรก็ช่างเหอะ มันยังไม่เรียกชื่อเขาเลย เรียกแต่คุณ คุณ คุณ
“แล้วกูมานั่งกังวลเรื่องเรียกชื่อทำไมวะเนี่ย!”
- ----------------------------------------------------------------------------- -
-...- ช่วงนี้เป็นช่วงเค้ากำลังสนิทสนมกัน คึคึ เดี๋ยวสักพัก ... เราจะเริ่มมีเหตุการณ์เข้ามา ... ... มาอะไรดีน้า :katai3:
ตอนหน้าจะพยายามไม่ให้พี่ปุณณ์เจ็บตัวนะคะ สุดหล่อของแม่ยก ช้ำไปหมดแล้ว ฝีมือไอ้น้องพิชคนเดียว :hao5:
-
:m20: ถ้าพี่ปุณ เป๊นสาวเนี่ยนะ บอกได้เลยว่าราคาตก เพราะเครื่องในช่ำ
แต่ตอนนี้พี่ปุณโรแม๊นมาก แบบว่าเกลี่ยปอยผม ถ้าเป๊นละครไทย นะ :laugh: มีกัดปากกันไปแล้ว แต่นี่ไม่ใช่ไงเลยถีบ
แต่ที่สุดของที่สุดคือทำไมเค้าเรียกกันแบบว่าน่ารักอร๊าาาา :-[ เหมือนคนแต่งงานกันแล้วเลย
แล้วไหนจะเสื้อผ้าอีก ทั้งเนื้อทั้งตัวปุณเนี่ยมีแต่ของพิช :hao6:
-
เดาไม่ถูกเลยว่าใครจะชอบใครก่อน
-
หวังว่าคงไม่ดราม่าเกินไปนาาาา สงสารปุ๊นสุดหล่อช้ำจากเรื่องโน้น แถมเหมือนจะมาพ่วงเรื่องนี้อีกโอ้ยตายคนหล่อช้ำกายไม่พอยังช้ำใจอีก คนเขียนอย่าใจร้ายไปเลยนาาาา
แล้วอีกไม่นานคงได้กันฮ่าๆ ที่รัก กับตัวเอง :hao6:
-
หึหึ แค่เรื่องเรียกชื่อยังเอามาคิด นั่นแน่ ๆ
-
อยู่กับพิชเจ็บตัวตลอดเลยนะปุณณ์ ช้ำหมด
-
สนุก จิ้นกระจายครับไม่เดาอะไรทั้งนั้น :katai5:
-
สองคนนี้อะไรยังไงเนี่ย ใครจะชอบใครก่อน
-
ถ้าเป็นกระท้อน พี่ปุณณ์ก็น่วมพร้อมกินแล้วล่ะ ฮา.. :m20:
-
นึกว่าเป็นแฟนกันแล้ว 555555
-
โลกสวยดีน่ะ ใสๆ ไร้เดียงสา กรุบกริบ
:impress2:
-
น้องพิช ))))) พี่ปุณณ์ช้ำหมดแล้ว...โถ
เรียกชื่อไม่ถูกก็เรียกที่รักนั่นแหละค่า...ฟิน
:impress2:
-
ปุณมีมุมน่ารักเยอะมั่กๆอะ
-
พิช ได้รุก ชัวร์
-
ไม่รู้จะเรียกอะไรก็เรียก"ที่รัก"สิพี่ปุณณ์ พิชคงชอบ ฮ่ะๆ
-
น่ารักอ่ะ ที่รัก ตัวเองสะด้วย 555
-
ดีค่าน้องแบมแบม อย่าให้พี่ปุณณ์เจ็บมาก เดี๋่ยวจะ รุก เอ๊ย!! ลุก ไปทำงานไม่ไหว อะครึ อะครึ
-
ปุณเมะจงเจริญ><
-
พี่ปุณ... เง้อเพิ่งเห็นว่าพี่ปุณมาอยู่เรื่องใหม่ 55+
เลยเพิ่มตามอ่าน ... ตกลงใครเมะใครเคะล่ะเนี่ย??!!
...พี่ติณ...ยังตามมา... แล้วแล้วปัณกับหมอปิ๊งจะตามมาแว้บๆ ด้วยไหมน้าา :hao3:
-
น่ารักง่าาาาา
-
2วันนี่สนิทกันมากกว่าเพื่อนที่รู้จักกัน2เดือนอีกอะ จะมีซักตอนมั้ยที่ปุณจะไม่เจ็บตัวเนี่ย :katai4:
-
เรื่องนี้น่ารักดีนะ ชอบ
ขอมาอ่านด้วยคนละกัน
-
ตามมาอ่าน อย่างน่ารักอ่ะ ชอบๆๆๆๆ
-
อ๊า~ พี่ปุณณ์เมะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :katai5:
-
รู้สึกตอนนี้ปุณแลแม๊น แมน
-
ให้โอกาสพี่ปุณณ์แมนบ้าง 55 ใครจะรุกจะรับค่อยว่ากันเนาะ
-
มาติดตามเรื่องนี้ก็สนุกอีกแล้ว ไม่มีผิดหวังจริงๆ แล้วจะรอตอนต่อไปนะคะ
-
เดินเข้ามายอมรับผิด :hao5: อ่านมาตั้งแต่ตอนแรกแต่ไม่เคยเม้นเลย :mew5:
ติดนิยายของคุณแบมตั้งแต่ น้องเห็ดเมียกู เด็กขายนม กาวยู้ฮู และยังมาเด็กช่างรักจริงอีก ฟิน~ :heaven
-
“ขอให้พี่ปุณณ์มีแฟนเด็กกว่า ตัวดำ หน้าโหด ทำงานกลางดินกลางทราย! กลางทะเลโน่นนนนน” (จากเรื่องหมอปิ๊งฯ) >>> น้องปัณณ์น่าจะระบุด้วยนะว่า "แฟน" น่ะ "รุก" หรือ "รับ"
อั้ยย่ะ คำแช่งน้องปัณณ์ศักดิ์สิทธิ์ยิ่งนัก
-
เดินเข้ามายอมรับผิด :hao5: อ่านมาตั้งแต่ตอนแรกแต่ไม่เคยเม้นเลย :mew5:
ติดนิยายของคุณแบมตั้งแต่ น้องเห็ดเมียกู เด็กขายนม กาวยู้ฮู และยังมาเด็กช่างรักจริงอีก ฟิน~ :heaven
ไม่เป็นไรค่า >w< ว่าแต่อ่านหมอปิ๊งยังเนี่ยยย
-
มันดี 555
-
อ่านมานี้ ไม่มีตอนไหนที่พี่ปุณณ์จะไม่เจ็บตัวเลยนะคะ :laugh:
-
น่ารักดีจ้ะคุณแบม :katai2-1: แต่จนบัดนี้ยังดูไม่ออกเลยน่ะว่าใครจะเมะใครจะเคะ น่ะ ใจเราน่ะอยากให้ปุณเป็นเคะน่ะ เพราะจะได้ควงแฟนไปเยาะเย้ยนายคณินน่ะ แต่เป็นเมะก้อดีแปลกไปอีกแบบแต่มันก้อขัด ๆ กับความรู้สึกยังไงไม่รู้น่ะ :katai1:
-
น่ารักดีอ่า เห้ยยๆ
-
5555
เรื่องมันวุ่นวายจิงๆ
น่ารักอ่ะ >/////////<
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
นายปุณคจะต้องเจ็บตัวบ่อยไปไหม รอตอนต่อไปครับ
-
มันอาจจะเป็นพลังแห่งรักตามที่พิคพูดก็ได้ เลยทำให้สนิทกันไวแล้วยังเจ็บตัวเพราะคนนี้บ่อยๆ :laugh:
-
มาอ่านพี่ปุณณ์ ตอน 1-5 รวดเดียวเลยจ้า :hao7:
อุ้ยต้าย เพิ่งรู้อายุพี่ปุณณ์ 32 แล้วเหรอเนี่ย แหม ก็นะ แก่กว่าหมอปิ๊ง แต่ก็คิดว่ายังไม่สามสิบนะเนี่ย
แหม๊ ได้เจอกับน้องพิช อีกที งานเฟรชชี่ไนท์ของคณะวิศวะนี่เอง เป็นประธานสโมฯ แถมพี่ว๊ากซะด้วย
เจ้าชาย รีบมาปกป้องเจ้าหญิง เข้าใจเปรียบเทียบนักนะ มาทีอย่างเท่ห์เลยอ่ะ ตวาดทีเดียว วงแตกเลย ฮะ ๆ
แต่น้องพิช อย่าโหดกับพี่ปุณณ์นักได้มั้ย ฉุดกระชากลากถู ซะอย่างกับจำเลยรัก ถนอม ๆพี่ปุณณ์หน่อยสิจ้ะ
พี่ปุณณ์ เท่ห์อ่ะ เป็นฮีโร่ ปกป้องน้องพิช ถือคติ พี่น้องปกป้องน้อง โฮ พี่ชายที่แสนดีของน้องปัณณ์
แต่น้องพิช ซาบซึ้งหน่อยได้ม้าย กลัวแค่พี่ปุณณ์มาตายตรงนี้เนี่ยนะ หึหึ ขอบคุณน่ะพูดเป็นมั้ย หา!
จูจุ๊บกันซะแล้ว แต่น้องพิชไม่มีจะหวั่นไหวเลยอ่ะ มีแต่พี่ปุณณ์ ที่ดันเริ่มใจเต้นซะแล้ว อย่าน้าพี่ปุณณ์ อย่าเพิ่ง ๆ
พี่ปุณณ์ช่วยจนเจ็บหลัง ไม่มีขอบคุณยังมาว่าอีก แล้วยังมาถีบพี่ปุณณ์ซ้ำ แถมยังไม่สำนึก ไม่ขอโทษ หมั่นไส้น้องพิชอ่ะ
มีการลองใจพี่ปุณณ์ซะด้วยนะ แหม พี่ปุณณ์ เค้าถึงจะขี้วีน แต่นิสัยดีสุดยอดนะขอบอก รู้แล้วจะซึ้ง
แต่ว่า... ไหงบังเอิญมาเจอนายคณิณ ได้อีกล่ะเนี่ย มากับใครไม่รู้ แฟนใหม่เหรอ พี่ปุณณ์ของเรา เจ็บอีกแล้ว
ถึงจะเหมือนตัดใจได้ แต่ยังไงพี่ปุณณ์กับนายคณิณ ก็รักกันมาตั้งนานนินะ จะลืมง่าย ๆ คงยากอยู่แล้ว สงสารพี่ปุณณ์ :monkeysad:
เริ่มมีมุมอ่อนโยนเหมือนกันนิ น้องพิชเนี่ย เป็นประเภท ปากร้ายใจดี ปิดทองหลังพระใช่ป่ะ เริ่มน่ารักขึ้นมาละ
แม้ไม่รู้อะไร ก็ปลอบใจพี่ปุณณ์ ให้ตื่นจากฝันร้าย ฮือ ขอให้พี่ปุณณ์ ตัดใจจากนายนั่นได้จริง ๆ ซักทีเท้อ
คนดัง ไปที่ไหนก็ถูกจำได้อยู่แล้ว กลายเป็นแฟนกำมะลอกันซะแล้ว แหม ที่รัก ตัวเอง หวานแหววแต๋วจ๋ามากอ่ะ :pigha2:
น้องพิช อายุ 22 เหรอเนี่ย ห่างกันตั้ง สิบปีแน่ะ โห พี่ปุณณ์จะกินเด็ก รึจะถูกเด็กกินกันล่ะเนี่ย
พี่ปุณณ์ เอ๋อ ตลอด ๆ เลยนะ ส่วนน้องพิช พอคุยกันดี ๆ เริ่มทำตัวดีแล้วนะ รู้จักขอท่งขอโทษ ค่อยน่ารักหน่อย
ท่าทางน้องพิช จะรวยใช่เล่นนะเนี่ย อยู่คอนโดชั้นบนสุด แถมมีไปเที่ยวเมืองนอกซะด้วย อื้อหือ รึจริง ๆ ไปไฮโซติดดิน
ห้องน้องพิช นึกภาพตามแล้ว สุดยอดการตกแต่งเลยอ่ะ ถูกใจพี่ปุณณ์ทันทีเลย แถมหยอล้อเล่นกัน น่ารักเชียว :-[
ตอนนอน น้องพิชกลายเป็นลูกแมวน้อยน่ารักอยู่ดี ๆ ไหงทำร้ายพี่ปุณณ์อีกแล้ว ยังอุตส่าห์ละเมอถึีบพี่ปุณณ์ได้อีกนะ
แต่ก็สำนึกผิด ก็โอเคอ่ะนะ แล้วเล่นกันเป็นเด็ก ๆ เลยนะ สงครามปาหมอนเหรอจ้ะ ยังกับคู่รักตีเค้าเล่นกัน
สองคนนี้ อยู่ด้วยกันอย่างกับสนิทกันมานานแสนนาน แต่ชื่อลับไม่ยอมเรียกกัน รอดูพัฒนาการของคุ่นี้ไปเรื่อย ๆ น้า
ที่จริงตอนอ่านหมอปิ๊งจบ อยากให้พี่ปุณณ์เป็นเมะเลยนะ แต่พอมาเจอความเถื่อนของน้องพิชเข้าไป
มีความรู้สึก อยากให้พี่ปุณณ์เป็นเคะ อีกแล้วอ่ะ (ใจโลเลได้อีก) แหม ก็น้องพิช โหดเถื่อน ไม่สนใจพี่ปุณณ์ขนาดนี้
อยากให้ถึงวันที่มารัก มาหลง พี่ปุณณ์ ของเราหัวปักหัวปำนี่หน่า ตอนนี้เชียร์พี่ปุณณ์ เป็นเคะดีกว่า อิอิ :hao7:
แล้วมาทิ้งท้ายให้เสียวอีกแล้ว จะเอามาม่ามาเสริฟ ก็รออีกสักหน่อยน้าแบม รอให้สองคนนี้เค้าปิ๊ง ๆ กันก่อนสิ
เมนท์ ซะยาวมากกกกก แหะ ๆ เดี๋ยวตอนต่อไปจะสั้นละ เพราะตามทันล่ะ ขอบคุณแบมจ้า :L2: :3123:
-
น่ารักเน๊อะ :o8: :-[
-
มาอ่านพี่ปุณณ์ ตอน 1-5 รวดเดียวเลยจ้า :hao7:
อุ้ยต้าย เพิ่งรู้อายุพี่ปุณณ์ 32 แล้วเหรอเนี่ย แหม ก็นะ แก่กว่าหมอปิ๊ง แต่ก็คิดว่ายังไม่สามสิบนะเนี่ย
แหม๊ ได้เจอกับน้องพิช อีกที งานเฟรชชี่ไนท์ของคณะวิศวะนี่เอง เป็นประธานสโมฯ แถมพี่ว๊ากซะด้วย
เจ้าชาย รีบมาปกป้องเจ้าหญิง เข้าใจเปรียบเทียบนักนะ มาทีอย่างเท่ห์เลยอ่ะ ตวาดทีเดียว วงแตกเลย ฮะ ๆ
แต่น้องพิช อย่าโหดกับพี่ปุณณ์นักได้มั้ย ฉุดกระชากลากถู ซะอย่างกับจำเลยรัก ถนอม ๆพี่ปุณณ์หน่อยสิจ้ะ
พี่ปุณณ์ เท่ห์อ่ะ เป็นฮีโร่ ปกป้องน้องพิช ถือคติ พี่น้องปกป้องน้อง โฮ พี่ชายที่แสนดีของน้องปัณณ์
แต่น้องพิช ซาบซึ้งหน่อยได้ม้าย กลัวแค่พี่ปุณณ์มาตายตรงนี้เนี่ยนะ หึหึ ขอบคุณน่ะพูดเป็นมั้ย หา!
จูจุ๊บกันซะแล้ว แต่น้องพิชไม่มีจะหวั่นไหวเลยอ่ะ มีแต่พี่ปุณณ์ ที่ดันเริ่มใจเต้นซะแล้ว อย่าน้าพี่ปุณณ์ อย่าเพิ่ง ๆ
พี่ปุณณ์ช่วยจนเจ็บหลัง ไม่มีขอบคุณยังมาว่าอีก แล้วยังมาถีบพี่ปุณณ์ซ้ำ แถมยังไม่สำนึก ไม่ขอโทษ หมั่นไส้น้องพิชอ่ะ
มีการลองใจพี่ปุณณ์ซะด้วยนะ แหม พี่ปุณณ์ เค้าถึงจะขี้วีน แต่นิสัยดีสุดยอดนะขอบอก รู้แล้วจะซึ้ง
แต่ว่า... ไหงบังเอิญมาเจอนายคณิณ ได้อีกล่ะเนี่ย มากับใครไม่รู้ แฟนใหม่เหรอ พี่ปุณณ์ของเรา เจ็บอีกแล้ว
ถึงจะเหมือนตัดใจได้ แต่ยังไงพี่ปุณณ์กับนายคณิณ ก็รักกันมาตั้งนานนินะ จะลืมง่าย ๆ คงยากอยู่แล้ว สงสารพี่ปุณณ์ :monkeysad:
เริ่มมีมุมอ่อนโยนเหมือนกันนิ น้องพิชเนี่ย เป็นประเภท ปากร้ายใจดี ปิดทองหลังพระใช่ป่ะ เริ่มน่ารักขึ้นมาละ
แม้ไม่รู้อะไร ก็ปลอบใจพี่ปุณณ์ ให้ตื่นจากฝันร้าย ฮือ ขอให้พี่ปุณณ์ ตัดใจจากนายนั่นได้จริง ๆ ซักทีเท้อ
คนดัง ไปที่ไหนก็ถูกจำได้อยู่แล้ว กลายเป็นแฟนกำมะลอกันซะแล้ว แหม ที่รัก ตัวเอง หวานแหววแต๋วจ๋ามากอ่ะ :pigha2:
น้องพิช อายุ 22 เหรอเนี่ย ห่างกันตั้ง สิบปีแน่ะ โห พี่ปุณณ์จะกินเด็ก รึจะถูกเด็กกินกันล่ะเนี่ย
พี่ปุณณ์ เอ๋อ ตลอด ๆ เลยนะ ส่วนน้องพิช พอคุยกันดี ๆ เริ่มทำตัวดีแล้วนะ รู้จักขอท่งขอโทษ ค่อยน่ารักหน่อย
ท่าทางน้องพิช จะรวยใช่เล่นนะเนี่ย อยู่คอนโดชั้นบนสุด แถมมีไปเที่ยวเมืองนอกซะด้วย อื้อหือ รึจริง ๆ ไปไฮโซติดดิน
ห้องน้องพิช นึกภาพตามแล้ว สุดยอดการตกแต่งเลยอ่ะ ถูกใจพี่ปุณณ์ทันทีเลย แถมหยอล้อเล่นกัน น่ารักเชียว :-[
ตอนนอน น้องพิชกลายเป็นลูกแมวน้อยน่ารักอยู่ดี ๆ ไหงทำร้ายพี่ปุณณ์อีกแล้ว ยังอุตส่าห์ละเมอถึีบพี่ปุณณ์ได้อีกนะ
แต่ก็สำนึกผิด ก็โอเคอ่ะนะ แล้วเล่นกันเป็นเด็ก ๆ เลยนะ สงครามปาหมอนเหรอจ้ะ ยังกับคู่รักตีเค้าเล่นกัน
สองคนนี้ อยู่ด้วยกันอย่างกับสนิทกันมานานแสนนาน แต่ชื่อลับไม่ยอมเรียกกัน รอดูพัฒนาการของคุ่นี้ไปเรื่อย ๆ น้า
ที่จริงตอนอ่านหมอปิ๊งจบ อยากให้พี่ปุณณ์เป็นเมะเลยนะ แต่พอมาเจอความเถื่อนของน้องพิชเข้าไป
มีความรู้สึก อยากให้พี่ปุณณ์เป็นเคะ อีกแล้วอ่ะ (ใจโลเลได้อีก) แหม ก็น้องพิช โหดเถื่อน ไม่สนใจพี่ปุณณ์ขนาดนี้
อยากให้ถึงวันที่มารัก มาหลง พี่ปุณณ์ ของเราหัวปักหัวปำนี่หน่า ตอนนี้เชียร์พี่ปุณณ์ เป็นเคะดีกว่า อิอิ :hao7:
แล้วมาทิ้งท้ายให้เสียวอีกแล้ว จะเอามาม่ามาเสริฟ ก็รออีกสักหน่อยน้าแบม รอให้สองคนนี้เค้าปิ๊ง ๆ กันก่อนสิ
เมนท์ ซะยาวมากกกกก แหะ ๆ เดี๋ยวตอนต่อไปจะสั้นละ เพราะตามทันล่ะ ขอบคุณแบมจ้า :L2: :3123:
ขอบคุณค้าบบ เม้นยาวมากกกกกกกกกกกกกกกกกก ;_; หนูซาบซึ้งเป็นอย่างยิ่ง บวกเป็ด จ้วบๆ
-
ใสๆ เจ๊ชอบบบบบ 5555 ที่รัก ตัวเอง กรี๊ดดด ปลื้มม :hao7: :hao6:
-
ตอนที่ 6 เขิน
“อะไรนะ? พาน้องปิ๊งไปเที่ยวอัมพวา?”
ปุณณ์ดึงเนคไทออกจากคอก่อนจะส่งให้กับคอสตูม วันนี้เขามาลองชุดแล้วก็วัดตัว ทั้งหลายทั้งแหล่มีตั้งแต่กางเกงเสื้อยืดธรรมดาไปจนถึงสูทเต็มยศแบบนี้
“ใช่แล้ว เนี่ยจะถึงอัมพวาแล้ว ไมอ่ะ พี่จะมาบ้านหรอ?”
“ก็เออสิวะ แล้วมึงไม่อยู่กูจะเข้าบ้านยังไง ไปก็ไม่บอกไอ้น้องเวร”
ปุณณ์เงยหน้าขึ้นให้ฝ่ายคอสตูมอีกนั่นล่ะปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวเรียบหรูออกจากตัว ก่อนจะถูกจับใส่เสื้อเชิ้ตสีฟ้าต่อ
“อ่าวไม่บอก จะได้รอมาพร้อมกัน โทษทีว่ะพี่ปุณณ์ จะตามมาเปล่าอ่ะ”
“ไม่มีรถจะไปยังไงวะ! แล้วมึงก็ไม่มีรถ มึงไปยังไง?”
“มารถพี่กร พี่กรพาแฟนมาเหมือนกัน”
“ดับเบิ้ลเดทอ่ะดิ กูไปก็หมาหัวเน่าสิวะ เออแม่งนอนคอนโดก็ได้วะ แล้วปลาทูกับอั่งเปาอ่ะ?”
ปุณณ์ถามถึงแมวสองตัวซึ่งจริงๆอั่งเปาเป็นแมวของเขา แต่ปัจจุบันถูกส่งมอบให้ไอ้ปัณณ์เลี้ยงไปเรียบร้อย ทำงานขนาดนี้เอาเวลาไหนไปดูแลแมว ดูแลตัวเองยังไม่รอด
“อ๋ออออ อยู่บ้าน เฝ้าบ้าน มาไม่กี่ชั่วโมงก็กลับเลยไม่ได้เอามาด้วย”
“เออเค แค่นี้แหละจะทำงานต่อ”
ปุณณ์กดวางโทรศัพท์แล้วส่งให้พี่แบงค์ที่รับไปทันที จากนั้นก็เดินเข้าห้องแต่งตัวเปลี่ยนเป็นกางเกงสามส่วนสีกรมท่า เดินออกมาให้ฝ่ายคอสตูมพับแขนเสื้อขึ้นไปถึงข้อศอก ใส่เข็มขัดหนังน้ำตาลหมวกสีน้ำตาล รองเท้าผ้าใบก็สีน้ำตาล ถือกระเป๋าทรงกล่องใบใหญ่เดินเข้าฉาก หน้าบึ้งก็ฉีกยิ้มรับกล้องทันที
แชะ!
“โอเคเสร็จหมดแล้วครับ กลับกันได้เลยทุกคน”
ตากล้องบอกอย่างนั้นทุกคนก็เริ่มเก็บของ ขนาดยังไม่ถ่ายแบบจริงแค่มาลองเสื้อผ้าไว้ก่อน แต่ก็ต้องถ่ายรูปไว้บางส่วนให้พวกดีไซน์เนอร์เอาไปปรับสีชุด หรืออะไรก็แล้วแต่ให้เข้ากับเขา ยุ่งยากจริง!
“พี่แบงค์ คีย์การ์ดผมอยู่กับพี่ปะครับ?”
“อ้ออยู่ๆ เก็บไว้ให้แล้ว แล้วเมื่อคืนนอนไหน? หรือมีคีย์การ์ดสำรอง”
“นอนห้อง เอ่อ ห้องเพื่อนอ่ะพี่ มันมาหาพอดี งั้นวันนี้ผมกลับได้เลยใช่มั้ยครับ?”
“กลับได้ แล้วตัวไปโดนอะไรมา ช้ำทั้งหน้าทั้งหลัง ปากอีก ดีนะเมคอัพลงก็ไม่ค่อยเห็น”
“อุบัติเหตุอ่ะพี่ สงสัยจะปีชง”
ปุณณ์หัวเราะเก้อๆ ก่อนจะรีบกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดเดิม รับคีย์การ์ดตัวเองกับเงินที่เหลืออีกเจ็ดร้อยกว่าใส่กระเป๋ากางเกง
“อ้อ บริษัทรถโทรมาแล้ว อาทิตย์นี้ปุณณ์ว่างวันไหนก็ไปเอารถได้เลย”
“จริงอ่ะ? แอบๆหวั่นกลัวขับไม่รอดว่ะพี่ ผมไม่ค่อยได้ขับเลย ไปลงเรียนขับอีกคอร์สดีปะ?”
“ขับๆไปเหอะ ช้าๆไปเรื่อยๆ ชนก็เรียกประกัน มีรถเองมันสะดวกกว่าแท็กซี่เยอะ”
“ก็จริง … โอเคขอบคุณมากครับพี่แบงค์ งั้นผมกลับเลยนะ”
ปุณณ์เดินกลับไปยกมือไหว้ลาทุกคน ตั้งแต่ตากล้อง ยันทีมงานทุกคน ช่างไฟเขาก็ยกมือไหว้ คนไหนเด็กกว่าก็โบกมือลาธรรมดา จะอยู่ในวงการได้นานต้องนอบน้อม ถึงภาพลักษณ์ภายนอกจะดูเหวี่ยง แรง หรือมีข่าวเสียหายยังไง กับเหล่าทีมงานต้องดีเยี่ยม ไม่งั้นใครจะอยากจ้าง?
“ผมไปละครับพี่แบงค์ สวัสดีครับ”
ปุณณ์เดินออกมาหน้าบริษัทก็ยังคงใช้บริการแท็กซี่ แต่นึกขึ้นได้ว่าคอนโดตัวเองยังใช้น้ำไม่ได้ถ้าก๊อกยังเสีย เลยตัดสินใจแวะห้างที่ใกล้คอนโด โชคดีที่ห้างนี้แยกส่วนพวกโฮมโปรออกจากห้าง จึงไม่มีพวกวัยรุ่นเดินกัน หมดปัญหาเรื่องแฟนคลับวิ่งตาม
“ก๊อก .. ก๊อกอยู่ไหน แล้วกูจะรู้มั้ยว่าต้องก๊อกแบบไหน?”
“สวัสดีครับ สอบถามได้นะครับ”
นี่ไงผู้ช่วยชั้นดี! พนักงาน ปุณณ์หันไปฉีกยิ้มกว้างให้พนักงานที่เข้ามาถาม แต่อีกฝ่ายกลับชะงักเล็กน้อยกับรอยยิ้มเขาก่อนที่ใบหน้าขาวเนียนจะหน้าแดงก่ำทันที
“เอ่อ … คือผมหาก๊อกน้ำอ่างล้างหน้าน่ะครับ กับชาวเวอร์”
“อ้ะครับ! ถ้าอ่างล่างหน้าต้องดูก่อนนะครับว่าเป็นแบบไหน เป็นแบบแขวน เอ่อ .. หรือว่าแบบเคาน์เตอร์”
ปุณณ์รู้สึกเอ็นดูพนักงานร่างเล็กกว่าไม่ได้ คงจะตื่นเต้นจนเสียงสั่นอย่างเห็นได้ชัด หรือว่าจะจำเขาได้? ก็ไม่แปลกล่ะมั้งดูยังอายุน้อยอยู่เลย อาจจะเคยเห็นเขาในรายการทีวีบ้าง
“อืม เป็นแบบเคาน์เตอร์นะ น่าจะเป็นแบบนั้น”
“งั้นต้องเรื่องก๊อกทรงสูงนิดนึงครับ แบบนี้ก็ได้ เป็นก้านโยกนะครับ ตัวนี้ขายดีลูกค้าชอบครับ”
ปุณณ์ลองโยกก้านไปมาซ้ายขวาแบบที่อีกฝ่ายบอก เออใช้ง่ายดีไม่ต้องหมุนเยอะ! โยกไปทางซ้ายก็เปิดกลับมาทางขวาก็ปิด
“เอาอันนี้ก็ได้ครับ”
“ได้ครับ งั้นไปดูฝักบัวต่อเลยมั้ยครับ?”
อีกฝ่ายยกสมุดเล่มเล็กขึ้นมาจดรหัสก๊อกที่ปุณณ์เลือกเรียบร้อย ปุณณ์ก็พยักหน้าให้อีกฝ่ายเดินนำไปโซนขายชาวเวอร์ต่อ
“เอาเป็นฝักบัวถืออาบ หรือว่า เอาแบบชาวเวอร์ที่ห้อยลงมาจากข้างบนครับ?”
ปุณณ์ชะงักเล็กน้อยก่อนจะนึกถึงห้องน้ำคอนโดตัวเอง อืม … เหมือนจะเป็นชาวเวอร์นะ แต่ก็มีฝักบัวด้วย แล้วคราวก่อนที่เสียมันฝักบัวหรือชาวเวอร์ ? หรือเสียทั้งสองอัน? หรือจะซื้อไปสองอันเลย? ไม่ดีๆ เปลืองตัง เกิดมันเสียอันเดียวล่ะ? เวรกรรม แล้วจะเอายังไงดี หรือเอาไปแค่ก๊อกก่อน? แล้วไปลองดูก่อนอันไหนใช้ได้ก็ใช้อันนั้นไป เอ๊ะ แล้วถ้ามันเสียสองอันเลยล่ะ?
“เอ่อ คุณลูกค้าครับ ?”
“หือ อ้อ … จำไม่ได้ครับว่าอันไหนเสีย งั้นเอาแค่ก๊อกก่อนแล้วกันนะครับ ค่อยมาอีกรอบ”
ปุณณ์ยิ้มให้พนักงานร่างเล็ก อีกฝ่ายก็ยิ้มเขินๆก่อนจะขอตัวไปจัดการเอาสินค้าให้ แล้วบอกให้เขาไปรอจ่ายเงินที่เคาน์เตอร์ได้เลย
ปุณณ์ก็เลยเดินไปเรื่อยเปื่อยเดินเข้าซอยนั้นออกซอยนี้ เพิ่งจะรู้นั่นล่ะว่าอุปกรณ์ที่ใช้ในบ้านนี่แม่งเยอะขนาดนี้ สารพัดอย่างไปหมด แต่ถ้าได้เลือกทุกอย่างด้วยตัวเองคงจะมีความสุขน่าดู เมื่อไหร่เขาจะมีเวลาเยอะๆบ้าง ขนาดบ้านตัวเองยังต้องยกให้น้องชายอยู่ไปเรียบร้อยแล้ว แม้แต่แมวตัวเองก็ยกให้น้องชาย ตอนสมัยยังมีรถใช้น้องชายก็ยังเป็นคนเอาไปใช้ ปุณณ์… ผู้ชายที่น่าจะมีพร้อม … แต่ไม่มีเวลาให้กับความพร้อมของตัวเอง
ปุณณ์เดินมาหยุดหน้าเคาน์เตอร์รอให้พนักงานคิดเงิน
“สองพันสี่ร้อยสามสิบเจ็ดค่ะ”
“ห๊ะ? อะไรนะครับ ?”
ปุณณ์ชะงักรีบปล่องแบงค์ห้าร้อยสุดท้ายในมือให้อยู่ในกระเป๋ากางเกงต่อไป ขืนควักออกมาอายตายห่าเลยมีตังค์ไม่พอเนี่ย
“สองพันสี่ร้อยสามสิบเจ็ดบาทค่ะ”
พนักงานสาวยิ้มให้อีกครั้ง แต่ปุณณ์ลอบกลืนน้ำลายเอื้อก ก๊อกห่าไรแม่งแพงชิบหาย! นี่เอาก๊อกฝังเพชรมาหรือเปล่าเนี่ย ประมาณว่าติดเครื่องทำน้ำแร่ ล้างหน้าที่ขาวใสทันตายิ่งกว่ากินกลูต้า
“เอ่อ …”
จะเอาตัวเองออกไปจากสถานการณ์น่าอับอายนี่ยังไงดี?
“อ้าวคุณ มาทำอะไรครับ? เลิกงานแล้วหรอ”
เสียงจากใครคนหนึ่งเรียกให้ปุณณ์หันไปมอง ก่อนจะรู้สึกว่าพระเจ้าทรงโปรดเลยทีเดียว เมื่อเขาเห็นใบหน้าคมคิ้วเข้มในชุดนักศึกษาเดินเข้ามา
“อ้อ เดี๋ยวค่อยคิดเงินนะครับ เดี๋ยวขอเดินกับเพื่อนก่อน”
ปุณณ์รีบหันไปยิ้มให้พนักงานแคชเชีร์ย ไม่รอคำตอบอะไรทั้งนั้นสาวเท้าไปหาพิชทันที
“มาทำไรล่ะ ?”
“ผมมาซื้อหลอดไฟ ก็ห้างนี้ใกล้คอนโดที่สุดแล้ว แต่ไม่คิดว่าจะเจอคุณ มาซื้ออะไรครับ?”
“ก๊อกน่ะ มาก็ดีแล้ว ตกลงที่ห้องฉันเสียนี่มีอะไรบ้างนะ ก๊อก ฝักบัว ชาวเวอร์ ?”
“เสียหมดอ่ะคุณ จริงๆของไม่ได้ใช้นานก็แบบนี้ล่ะครับ ไปดูมั้ยผมช่วยเลือก”
“ดี ไปดูก๊อกก่อนเลย ก๊อกอะไรแพงชิบหาย สองพันกว่า มันติดเครื่องผลิตน้ำแร่ไว้ด้วยเรอะ”
พิชหลุดขำออกมาเมื่ออีกฝ่ายขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน คงจะไปเลือกยี่ห้ออย่างดี ปกติก็ราคาพันสองพันนั่นล่ะ แต่คงจะไม่เคยมาซื้อเลยไม่รู้
“มันก็ราคาประมาณนี้ล่ะครับคุณ เพราะห้องน้ำมันเป็นแบบเคาน์เตอร์ต้องก๊อกยาวหน่อย ผมว่าก็ปกตินะครับ”
“เอาตรงๆเลยนะ …เรื่องราคามันก็ไม่ใช่ปัญหาหรอก”
“อ่าฮะ แล้วปัญหาคืออะไรครับคุณ?”
ปุณณ์กระดิกนิ้วให้พิชเขยิบเข้าไปใกล้ พิชก็ยอมเอียงหน้าเข้าไปใกล้ทันที
“มีเงินแค่ห้าร้อยที่นายให้ฉันเมื่อเช้าอ่ะ …”
พิชเขยิบออกมากะพริบตามองปุณณ์ปริบๆ ก่อนจะหลุดขำออกมาดังลั่น จนพนักงานแถวนั้นหันมามอง ปุณณ์ก็รีบยกมือปิดปากอีกฝ่ายทันที จนกระทั่งพิชหยุดขำนั่นล่ะถึงเอามือออก
“คุณนี่นะ… สมกับเป็นคุณจริงๆ ผมเชื่อเลย ตอนเลือกก็ไม่ดูราคาก่อนล่ะครับ ฮะๆ มาๆ ผมจ่ายให้ก่อนแล้วกัน ไปเลือกชาวเวอร์กับฝักบัวกัน”
“ไม่ไปดูหลอดไฟก่อนหรอ?”
“โอ้ยของผมแปปเดียวมียี่ห้อในดวงใจละครับ ไปช่วยคุณก่อนดีกว่า เดี๋ยวเลือกผิดเลือกถูกได้ก๊อกราคาห้าแสนขึ้นมาล่ะแย่เลย”
“หา มีก๊อกราคานั้นด้วยหรอ?”
พิชทำหน้าจริงจังก่อนจะหันไปตอบปุณณ์
“ไม่จริง คุณนี่เชื่อคนง่ายนะครับ ทำไมตัวเองโง่งี้อ่ะ? โดนเก๊าหลอกเลย ฮ่าๆ”
“ไอ้นี่! อยากตายคาโฮมโปรมั้ยที่รัก มามะ มาเอาหน้าวัดไซส์รองเท้าเค้ามา ด้วยรักและรอยตีนเลยนะจะบอกให้”
ปุณณ์ยิ้มเย็นก่อนจะกระชากพิชเข้าหา แต่พิชก็ขืนตัวไว้ยื้อกันไปยื้อกันมาอยู่นั่นล่ะ สุดท้ายด้วยแรงที่เท่ากันก็ไม่มีใครแพ้ใครชนะ
“พอเหอะคุณ ผมเหนื่อยอ่ะ คุณไม่เหนื่อยหรอครับ”
“เออ พอก็ได้”
ทั้งสองเลิกยื้อยุดฉุกกระชากกันในที่สุด แต่ในจังหวะที่พิชเดินนำไปก้าวหนึ่งปุณณ์ก็กระโดดใช้วงแขนล็อคคออีกฝ่ายทันที หน้าพิชทิ่มลงกับช่วงเอวปุณณ์ไม่รู้ตัว
“โอ๊ย ไหนบอกพอไงคุณ ปล่อยผมเลยนะ !”
“หึหึ ไอ้เด็กน้อย เค้าเรียกว่าลอบกัดเว่ยลอบกัดอ่ะ เข้าใจเปล๊า”
“โอ๊ยทำไมเล่นสกปรกงี้อ่ะ ปล่อยเด้ เดี๋ยวผมเสียทรง ไม่หล่อขึ้นมาทำไงเนี่ย”
ปุณณ์ไม่สนใจลากอีกฝ่ายเดินไปทั้งอย่างนั้น พิชก็โอบเอวปุณณ์พยายามดึงอีกฝ่ายออก จักจี้ก็แล้วแต่ปุณณ์ไม่ยักจะบ้าจี้
“ฮ่าๆ เจ้าเด็กน้อยเอ้ย นี่แหน่ะ”
“คุณอย่ามาขยี้หัวผมนะ! โอ้ยปล่อยเด้ เล่นไรเนี่ย”
พิชพยายามเบี่ยงตัวหนีฝ่ามือที่ยีหัวตัวเองแรงๆ แต่ก็ไม่พ้นสุดท้ายพอปุณณ์ยอมปล่อยหัวที่เซ็ตเสยอย่างดีก็เริ่มไม่ค่อยจะเป็นทรง
“แหมทำไมที่รักหัวยุ่งจังเลยไปฟัดกับใครมาครับ?”
“ตัวเองทำเป็นจำไม่ได้ก็ฟัดกับตัวเองไง ในโฮมโปรด้วยนะ ตัวเองชอบโชว์คนอื่นก็ไม่บอก”
ปุณณ์เริ่มแยกเขี้ยวใส่พิชอีกครั้ง พิชก็ไม่ต่างกันแววตาคมสองคู่วาววับถ้าเป็นในการ์ตูนคงเป็นฉากที่สองฝ่ายกำลังจะปะทะกัน มีสายฟ้าฟาดเป็นแบล็คกราวด์
“ตื่นเต้นดีไงที่รัก อยากโดนอีกทีมั้ยล่ะ เดี๋ยวจัดให้ที่รักแรงๆเลย”
“อื้อหือ … ไหนมาจัดเลยสิตัวเอง เก๊าว๊อนจะไม่ไหวละ แต่คราวนี้เก๊าไม่ยอมฝ่ายเดียวแล้วนะ เก๊าจะซัดกลับให้ตัวเองเดินไม่ได้เลย”
ปุณณ์กับพิชเริ่มเดินเข้าหากัน จนกระทั้งจ้องหน้ากันในระยะประชิด ปุณณ์ยกมือข้างหนึ่งวางบนชั้น กักพิชไว้ในอ้อมแขน พิชก็ขย้ำคอเสื้อปุณณ์อยู่เช่นกัน แต่ …
“อ๊ะ… คุณครับ เอ่อ … ขอโทษนะครับ แต่เลิฟซีนตรงนี้ไม่ได้นะครับ !”
พิชกดหัวปุณณ์ซุกไหล่ตัวเองทันทีด้วยความรวดเร็ว เผื่อใครเห็นหน้าปุณณ์ขึ้นมาจะเป็นข่าว แล้วยิ่งถ้ามองจากด้านหลังเข้ามาก็คงเหมือนปุณณ์กำลังกักเขาไว้ในอ้อมแขน … แล้วจะทำอะไรสักอย่าง เช่น จูบ … เพราะยังไงก็คงไม่มีทางเห็นว่าเขากำลังจะขย้ำคอเสื้อปุณณ์อยู่เช่นกัน
“เอ่อ … ขอโทษครับ ไม่มีอะไรหรอกครับ พอดีเพื่อนผมเขาจะเป็นลมเฉยๆ”
“ขอโทษด้วยนะครับ พอดีทำงานหนักน่ะ”
ปุณณ์เงยหน้าขึ้นมาจากซอกคอพิช เขยิบมายืนดีๆ ก่อนจะหันไปยิ้มให้พนักงานตัวเล็กคนเดิม ที่ยังคงหน้าแดงก่ำเมื่อเขาส่งยิ้มไปให้
“ครับ .. ขอโทษที่เข้าใจผิดครับ เอ่อ … ขอโทษจริงๆครับ”
พนักงานตัวเล็กรีบเดินออกไป พิชกับปุณณ์หันมามองกันแล้วหลุดขำออกมา ให้ตายเหอะคนจะฆ่ากันตายคิดไปได้ว่าจะเลิฟซีน!
“ไปเหอะ รีบซื้อรีบกลับ คุณนี่น้า … ไปจีบพนักงานหรอคุณ แค่คุณยิ้มหน้าแดงเป็นตูดลิงเลย”
“จะบ้าเรอะ! คนมันหล่ออ่ะ แค่ยิ้มก็มีเสน่ห์ หึหึ อิจฉาอ่ะเด้”
พิชเบ้ปากใส่คนหลงตัวเอง เกินเยียวยาจริงๆคนนี้ ยอมรับว่าหล่อแต่พี่แกเล่นไม่ถ่อมตัวเลย มั่นใจขนาดนี้เอกลักษณ์ประจำตัวจริงๆ
“อ่ะ อันนี้ยี่ห้อเดียวกับที่คอนโด ส่วนชาวเวอร์ไม่ต้องหรอกผมว่าเปลือง โอเคมั้ยครับ?”
“ก็ได้ เลือกๆมาเหอะ จ่ายตังให้ด้วยนะที่รัก”
“ครับๆ รู้สึกขอบคุณผมด้วยนะครับ ช่วยให้คุณไม่หน้าแตกเพราะตังค์ไม่มีดันซื้อของแพง”
ปุณณ์ยิ้มกว้างกอดคอพิชหลวมๆ
“แหมที่รัก บ้านเค้าก็เหมือนบ้านที่รักนะ ซื้อของเข้าบ้านเราไง”
“โถ่ตัวเอง ขอบคุณนะที่เรียกว่าบ้านเรา แต่บ้านเก๊ามีแล้ว ไม่อยากไปอยู่บ้านตัวเองหรอก ดังนั้นรีบๆไปกดเงินมาคืนเก๊าด้วย เบี้ยเลี้ยงทั้ง
เดือนเลยนะ เข้าใจมั้ยครับ?”
“เออน่า เดี๋ยวกลับห้องไปเอาเป๋าตังค์ก่อนจะกดคืน เค๊?”
“น่ารักมาก แบบนี้เก๊ารักตายเลย”
“รักแล้วต้องดูแลด้วยนะเออ”
ปุณณ์หัวเราะเบาๆ ยักคิ้วกวนตีนให้พิช อีกฝ่ายก็รีบยกยิ้มโอบเอวปุณณ์คืน
“ก็ดูแลอยู่นี่ไง ออกตังค์ให้ก่อนด้วยเห็นปะ คนดีเท่าเก๊าไม่มีอีกละนะ”
“โห ซึ้งว่ะ พูดงี้เดี๋ยวยกขันหมากไปขอนะที่รัก”
“รีบๆมาขอเลย แต่ของดีมักจะแพงนะครับตัวเอง ไม่ถึงสิบล้านไม่ต้องมาให้เห็นหน้าเลยนะ เก๊าชอบคนรวยง่ะ จนๆไม่เอา”
“ไอ้นี่โก่งค่าตัวเกินไปละ เดี๋ยวเหอะ ดำก็ดำยังจะคิดแพงอีก”
“โด่ว เหยียดสีผิวนี่หว่า ไม่รักละ เราเลิกกันเถอะ เก๊าจะไปรักคนที่รับเก๊าได้”
“โอ๋น้องดำของเค้า อย่างอนเลยนะ ตัวเองงอนแล้วใครจะจ่ายตังค์ให้เค้า เราค่อยเลิกกันหลังจากจ่ายเงินแล้วได้มั้ยอ่ะ คืนนี้ยังอยากอาบ
น้ำอยู่นะที่รัก คิดซะว่าเห็นแก่ความรักของเรา”
“ความรักสองวันของเราอ่ะนะตัวเอง? ทำไมเจอตัวเองสองวันเก๊าหมดตังค์เป็นพันเลยอ่ะ”
“ความรักคือการลงทุนไงตัวเธอ อย่าบ่นไปจ่ายตังค์ซะ แล้วกลับไปซ่อมให้ด้วย”
“นี่คนใช้หรือคนรักเนี่ย?”
“เหมือนๆกันล่ะ มีคนรักทั้งทีก็ต้องมีออปชั่นเสริมด้วยไง รักไม่ใช่ทุกอย่างเคยได้ยินเปล่า ต้องซ่อมก๊อกได้ด้วย เพราะเค้าทำไม่เป็น”
“นี่ตัวเองคบเก๊าเพราะเงินกับหลอกใช้เก๊าใช่มั้ย?”
“อ้าว ที่รัก … ก็ไม่ได้โง่นี่”
“เก๊ากินโอเมก้าสามไง เก๊าเลยฉลาด”
“เออฉลาดมาก งั้นคนฉลาดรีบไปจ่ายตังค์ อยากกลับไปนอนเต็มทีละ”
“ครับผม แล้วไหนว่าจะกลับบ้านไงคุณ”
“ไม่กลับละขี้เกียจ”
พิชเดินไปหยิบหลอดไฟขึ้นมาสองกล่อง ส่งให้ปุณณ์ช่วยถือเพราะอีกมือเขาถือฝักบัวอยู่ แล้วก็เดินตามกันไปจ่ายตังค์พร้อมกับก๊อกน้ำราคาแพงที่ปุณณ์เลือกไว้
“ซื้อครบห้าพันมีโปรโมชั่นแลกซื้อปลอกหมอนคู่รักในราคาครึ่งเดียวนะคะ รับไปด้วยมั้ยคะ?”
ทั้งสองมองหน้ากันงงๆ ปลอกหมอนคู่รักหรอ?
“ไม่เอาครับ!”
ปุณณ์ยิ้มขำ มากับผู้ชายดันได้โปรโมชั่นปลอกหมอนคู่รักแปลกๆเหมือนกัน ส่วนพิชหน้าเห่อร้อนแดงก่ำไปเรียบร้อย
“เขินอะไรเนี่ย?”
ปุณณ์ถามงงๆ เมื่อเดินออกมาจากโฮมโปรแล้วเห็นหน้าอีกฝ่ายแดงก่ำ
“ก็ … เหมือนถูกเข้าใจผิดอ่ะ ผมไม่เคยนี่หว่า กับผู้ชายด้วยนะคุณ”
พิชหน้ามุ่ยขยี้หัวตัวเองจนฟูฟ่องเข้าไปอีก มันรู้สึกแปลกๆจนไม่รู้จะเอามือไปวางไว้ที่ไหน ข้างหนึ่งถือถุงของแล้วอีกข้างก็ขยี้หัวแม่ง!
“เอาน่า อย่าคิดมากนะที่รัก เดี๋ยวนี้สังคมเขายอมรับแล้ว”
“ก็มันแปลกๆ อยู่ดีล่ะคุณ ฮึ่ยยยย ไปเหอะกลับบ้านกัน”
“บ้านเราหรอที่รัก?”
คนเขินชะงักเล็กน้อยก่อนจะยิ่งหน้าแดงเข้าไปใหญ่ ปุณณ์เลยหัวเราะด้วยความสะใจ เล่นกันมาตั้งนานมันไม่ยักเขิน ดันมาเขินเพราะปลอกหมอนคู่รัก! ไอ้เด็กนี่ตลกจริงๆ
“คุณ… อย่าแกล้งกันดิครับ ฮึ่ย!”
- --------------------------
น้องพิชเขินนนนนนนนนนนนนนนนนนนน -////-
-
ปลอกหมอนคู่รัก :hao7: เขินเค้าล่ะสิตะเอง :mew3: คู่นี้น่ารักมากกกก >< :ling1:
-
:-[ :-[ :-[
ถ้าปุณณ์เป็นรับนะ นึกสภาพตอนปุณณ์อายุ 40 แล้วพิชอายุ30กว่าๆ ปุณณ์จะไหวเหรอออออออออ
:hao7: :hao7:
-
คู่นี้น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกอะ
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
เราก็เขิลลลลลล
คิดถึงแมวอ้วนสองตัวนั้นด้วยล่ะ 5555
-
แหมเขาเล่นกันน่ารักเนอะ
พิชเจอหมอนข้างคู่รักไปถึงกับเขิน
-
ไอ้หย่ะ!!!! พิชญ์น่าร้ากกกกกกกกกอ่า
ในเรื่องหมอปิ๊งเชียร์ ปุณเคะ
แต่พอมาอ่านจริง..... เมะเถอะค่ะ!!!!!!
-
อ้าวพี่กร มีแฟนแล้วหรอ ไอ้เด็กนรกนั่นป่าว ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
ว่าแต่ เรื่องพี่กรอยู่ไหนอะ หรือยังไม่ได้แต่ง มะเห็นมีอะ :ruready :ruready
-
ทำเอาเขินเลยเชียว
-
แอบสนใจหนุ่ม Home Pro นิด ๆ >x<
น้องเขาจะมีบทอีกไหม ดูเหมือนเขาจะรู้ว่าปุณณ์เป็นดารา
ถึงได้แอบเขินซะขนาดนั้น
แต่เพ่ปุณณ์นี่ก็มั่นมากอ่ะ มีเงิน 500 เดินไปซื้ออุปกรณ์
อย่างเครื่องสุขภัณฑ์ไรเงี้ยได้ เมพจริง ๆ !! เชื่อแล้ว
คนไม่ค่อยใช้เงิน มีแต่ทำงานหาเงินอย่างเดียว 555+
น้องพิชโผล่มาได้ถูกจังหวะนะ แต่แอบรู้สึกว่าเล่นมุขที่รัก
มากเกินไปหน่อย แล้วปุณณ์เป็นบุคคลสาธารณะ
บางทีก็ให้ฟีลล์ว่าไม่น่าจะโจ่งแจ้งขนาดนี้ (ความเห็นเราเฉย ๆ นะอย่าซีเรียส)
แต่คู่นี้เล่นกันน่ารักดี >w< ยังหวังให้พี่ปุณณ์เป็นเมะอยู่นะ
ส่วนน้องพิชเป็นเคะแบบแมน ๆ 555+
รอตอนต่อไปค่ะ :hao6:
ปล. แอบมีปัณณ์โผล่มานิดนึง คิดถึงปัณณ์กับหมอปิ๊ง จุ๊บ ๆ :mew1:
-
อร๊ายยยย....เค้าเขินนะตัวเอง
:-[
มันฟิน...เอร๊ยยยยย
-
ไม่เอาปลอกหมอนคู่รักไปเตรียมไว้เหรอตัวเอง 555555
ปล.ก็อกห้าแสนอาจจะไม่มีจริง แต่ชาวเวอร์สี่แสนมีจริงๆนะคะ พี่ปุณณระวังไว้นะเออ
-
:-[ อร๊าย พิชเขินในเรื่องที่ไม่น่าเขิน เป๊นคนอื่นเค้าด่าแล้วด่าอีก :m20: แต่น่าร๊ากอร่าาาา อร๊ายยย น้องพิชราศีเคะ เกาะเต๊มตัวเลย
พี่ปุณก้อนะ เล่นไม่ดูสถานที่เลย :laugh: ไอ้พนักงานก้อนะ แกทำงานสมกับเป๊นตัวประกอบได้แหล่มมาก o13
ปล.แฟนหมอกรเนี่ย เค้าก้ออยากอ่านเหมือนกันนะ อย่าลืมจัดให้ด้วยนะครับ คุณแบม :mew1:
-
เก๊าก็เขิล :mew3: คู่นี้น่ารักกกกกก :mew3: :o8:
-
น้องพิชตอนนี้น่ารักน่าหยิกมากๆเลยจ้า :-[
-
ฮี้วๆ หวานกันไปไหนเนี้ย :m3: พิชเขินด้วยอะ คิดไรเปล่า :mew1:
-
:-[ :-[
น้องพิชน่าร๊ากกกกกก มีเขิลด้วยอ่ะ กี๊สสสสสสสสส
-
เก๊าคุยกันน่ารักเนอะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า
-
น้องพิชเขินน่ารักมากลูก
พี่ปุณดูเป็นรุกขึ้นมาเลยทีเดียวตอนนี้ ฮ่าๆ :mew3:
-
โอ้วววววว...ม่ายยยยยยยย น้องปุณจะเป็นเมะ? รึเปล่า 5555 :katai1:
-
อุ้ย ๆ มีน้องปัณณ์มารับเชิญ แค่เสียง(คิดซะว่าได้ยิน) แวบ ๆ มีน้องปิ๊ง ปลาทู อั่งเปา มาโผล่แค่ชื่อ ก็คิดถึงซะแล้ว
คู่หวาน น้องปัณณ์น้องปิ๊ง ไปเดทคู่ กับพี่หมอกรพร้อมแฟน แฟนพี่หมอกร จะใช่น้องเบียร์รึยังน้า
พี่ปุณณ์ เลยต้องกลับไปนอนคอนโดจนได้ ชะตาฟ้าลิขิตนะพี่ หนีน้องพิชไม่พ้นหรอกจ้ะ อิอิ
พี่ปุณณ์ ซุป'ตาร์ มารยาทงาม ไม่ถือตัว แถมรวยเวอร์ ๆ แต่ทำตัวสมถะติดดิน พกตังค์ที กระจึ๋งนึง
มีตังค์แค่นั้น เล่นมาเดินช็อปซื้อของในโฮมโปร เนี่ยนะีพี่ปุณณ์ ช่างกล้า มาหาซื้อเลือกก๊อกเองเลย
แต่ก๊อกอะไร แพงขนาดนั้น เป็นเรา ๆ ก็ช็อค โชคดีโลกกลม เจอน้องพิชอีกแล้ว ไม่ังั้นได้อายแน่ ๆ
ลงข่าวหน้าหนึ่งซุบซิบ ซุป'ตาร์ ของเอเชีย ไม่มีตังค์่จ่ายค่าก๊อกน้ำ ฮะๆ :pigha2:
แต่คู่นี้ คุยกันดี ๆ ได้แป๊บ ๆจะตีกันตายอีกล่ะ น้องพนักงานตัวเล็ก ยังเข้าใจว่าเค้าจะเลิฟซีนกันได้อีกนะ คิดได้ไง
พี่ปุณณ์ น้องพิช รู้สึกจะติดเรียกกัน เค้า ตัวเอง ที่รัก ไปซะแล้ว รึว่าหัดให้ชิน ไว้ใช้ในอนาคตรึเปล่าจ้ะ
หยอกกันไป เ้ย้ากันมา ความรักของเรา อย่างนั้นอย่างนี้ ไม่มีใครยอมใคร ก็รอดูว่าฝ่ายไหนจะแพ้น็อคไปก่อนกัน
แต่สรุป ยกนี้ น้องพิช ของเราดัน แพ้ให้กับโปรโมชั่น ปลอกหมอนคู่รัก ซะงั้น ทำเอาเขินหน้าแดง ฮาได้อีกอ่ะ
ก็นะ เล่นจู่จี๋ ๆ ดู๋ดี๋ ๆ (?) กันซะโจ่งแจ้งขนาดนั้น คนอื่นเค้าเข้าใจผิด ก็โทษเค้าไม่ไ้ด้หรอกนะ ที่ร้ากกก ฮะๆ
รู้สึก ตอนนี้ น้องพิช เริ่มออกแนวเคะมาหน่อย ๆ ซะแล้วสิ แหง่ว ๆ เราจะเดาต่อไปยังไงดีน้อ
ยังไง ก็ยังอยากให้พี่ปุณณ์ เป็นซุปเปอร์เคะ อยู่ดีอ่ะ อือ เดาไม่ถูก รอตอนต่อไปดีกว่า
ขอบคุณแบมนะจ้ะ :กอด1: :L2:
-
เรื่องนี้ให้อารมณ์ต่างขั้วกับเรื่องหมอปิ๊งเลยน่ะเนี่ย ทำให้คิดถึงบรรยากาศของเรื่องน้องเห็ดเลยน่ะ :hao7: :hao7: บุคลิกของพิชนี่เป็นอะไรที่คาดเดายากมาก บางครั้งดูจะแมนมากเลย แต่อยู่ดี ๆ ก้อหลุดความเป็นเด็กไร้เดียงสาออกมาแบบไม่ให้ตั้งตัวเลยน่ะ ส่วนปุณนี่พอจะรู้ว่าพี่แกจะออกเอ๋อ ๆ น่ะ เป็นอะไรที่น่ารักดี แต่ภาคนี้แมนเยอะเลยน่ะ คิดไปคิดมาเอาแบบผลุดกันรุกผลัดกันรับดีไหม หนุกดีน่ะ นาน ๆ จะเจอซะทีนึง :hao6:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
55555++ น่ารักจิงไรจิง อิอิ
-
จริงๆแล้วเชียร์ปุณณ์เมะมาตั้งแต่ต้น หวังว่าจะเชียร์ถูกนะ เพราะตอนฉากที่ปุณณ์ดูเคะไปบ้าง เราพยายามบอกตัวเองว่า
เฮ้ย นี่มันเมะสะดิ้งเว้ย ไม่ใช่เคะ ไม่ใช่เคะ ไม่ใช่เคะ
อืมมม ส่วนตัวคิดว่าฉากในโฮมโปร บทเล่นคู่รักอะ มันดูยืดๆเยอะๆ คิดว่าคนเขียนคงอยากเซอร์วิส เราเข้าใจว่าสองคนนั้นเล่นนะ แต่พอลองคิดตามแล้ว มันเป็นที่สาธารณะ แบบว่ามันต้องระวังตัวหน่อยป้ะ? คือตอนนั้นอาจไม่ได้คิดจริงจัง แต่ด้วยความที่ปุณณ์เป็นคนดัง เราว่ายังไงมันก็ต้องมีคนจับสังเกตได้มั้งแหละว่า ดาราดังกับหนุ่มหล่อนิรนาม มาเล่นถึงเนื้อถึงตัว แถมยังพูดจาส่อให้คิดว่าเป็นคนรักกัน ฉากที่พนักงานชายคนนั้นมาเจอก็น่าคิด ไหนจะฉากที่พิชโดนล็อกคอหัวซุกเอวปุณณ์อีก อู๊ยยยยย ช็อตเด็ดๆทั้งนั้นเลยจ้า
-
พิช เขินแหละ น่ารัก~
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
คนขายอาจจะรู้อนาคตก็ได้ จึงเสนอหมอนคู่รัก
-
น่ารักจัง อยากให้รักกันเร็วๆ อิอิ
-
ปุณณ์แก่แล้ว ไม่เขินแล้วสินะ :hao7:
-
:impress2:
-
ปุณณ์แก่แล้ว ไม่เขินแล้วสินะ :hao7:
โอ้วว เม้นนี้ทำร้ายพี่ปุณณ์ 55555555
-
น่ารักจัง
-
พิชเขินได้น่ารักจริงๆ แววเคะลางๆแล้วนะเนี่ย ฮ่ะๆ
-
อร๊ายยยย เริ่มมีเขิน :-[
-
ตอนที่ 7 พิช
- ---------------------------------------
หลังจากซ่อมก๊อกเรียบร้อยไปในคราวก่อนปุณณ์ก็พบกับตารางมหาโหด เป็นช่วงซิงเกิ้ลใหม่ที่ติดชาร์จทุกสถานีเพลงไปแล้ว จึงต้องไปออกสารพัดรายการทีวี งานอีเวนท์ หรือจะสัมภาษณ์ผ่านคลื่นวิทยุต่างๆ แค่นั้นยังไม่พอ ต้องไปถ่ายรูปขึ้นปกนิตยสารมากมายพร้อมกับให้สัมภาษณ์ถึงกระแสเพลงที่มาแรงแซงทุกโค้ง งานรัดตัวรัดติ้วจนไม่ได้พบเจอญาติสนิทมิตรสหายเลย
“เพลงนี้แม่งมาแรงจริงๆว่ะ เปิดตลอดทั้งวัน ในรถเมล์ ในห้าง ทุกที่ มหาลัยเราแม่งก็ยังเปิด”
กายพูดเปรยๆเมื่อสถานีวิทยุของมหาลัยเปิดเพลงฮิตติดชาร์จขึ้นมาเป็นรอบที่สามของวัน คนคงจะขอเข้าไปเยอะถล่มทลาย
“อ่าฮะ”
พิชตอบแค่นั้นก่อนจะดำดิ่งไปสู่โลกผัดกระเพราะปลาหมึก สวาปามไม่สนใจอะไรเช่นเคย จนกายทำหน้าเอือม มันไปตายอดตายอยากมาจากไหนวะเพื่อนกู
“ช้าๆก็ได้ไอ้สัส มึงจะกินหรือจะดูด? กลัวกูแย่งปลาหมึกมึงหรอไอ้เหี้ยพิช”
“อึก … อะไรวะ? กูจะรีบไปเตะบอล มึงอ่ะแหละ แพล่มไรอยู่รีบๆแดกดิ๊”
พิชเริ่มทำหน้าไม่พอใจเมื่อจานผัดกระเพรากุ้งของเพื่อนยังลดไปไม่ถึงครึ่ง แม่งมัวแต่ฟังพงฟังเพลงคนเขาจะรีบไปเตะบอล! เพลงอะไรนี่ก็เปิดบ่อยจนเอียน
“ห่า มึงอ่ะกินเร็วเกินมนุษย์ รู้ครับว่ารีบ อีกตั้งชั่วโมงคณะสถาปัตย์มันไม่หนีมึงไปหรอก”
“กูจะไปเตรียมตัวเว่ย! วิศวะต้องชนะ!”
ช่วงนี้เป็นกีฬาภายใน ก็จะมีตารางคณะนั้นแข่งกับคณะนี้พิชกับกายก็ลงฟุตบอลเหมือนเดิม แล้วคู่กัดตลอดปีหนึ่งยันปีสี่ก็ยังเป็นคณะสถาปัตย์
“เออ ไอ้สัส ฟิตเชี่ย มึงจะไปบอลโลกเลยมั้ยไอ้พิช?”
“ไม่ได้เว่ย ปีนี้กูต้องโค่นให้เก้นให้ได้ ปีสุดท้ายละ”
ไอ้กายส่ายหัวปลงๆ ก็ไฮเนเก้าหรือไอ้เก้นนี่มันอยู่ปีสี่สถาปัตย์จะว่ามิตรก็มิตร แต่เป็นศัตรูกันทางฝีเท้า เวลาลงแข่งนี่แทบจะเขมือบหัวกัน
“พี่พิช พวกผมพร้อมละ”
รุ่นน้องปีสามนำทัพมาโดยไอ้แดน ประธานปีสาม แล้วก็มีไอ้แจ้ ไอ้แจ๊ส ไอ้กัส ไอ้พวกตัวเอ้ของปีสาม แล้วก็มีไอ้จอมประธานปีสองมาอีกคน
“เห็นมั้ยไอ้กาย น้องแม่งพร้อมหมดแล้ว เหลือมึงเนี่ย ยัดกระซวกเข้าไป!”
“เออๆ แปปปปป”
“แล้วเป็นไงรับน้อง? ปีนี้มีพวกเสร่อมั้ยแดน มาๆนั่งก่อน”
“ก็ไม่มีหรอกพี่ ปกติ ไอ้จอมก็ว้ากดี เสียงแหบเสียงแห้งมะนาวไม่มีน้ำอยู่นั่น”
พิชหัวเราะเบาๆ ก่อนจะยักคิ้วทักทายจอมประธานปีสอง จอมก็ยิ้มแหยๆส่งมาให้ ปีก่อนมันปีหนึ่งแล้วเขาปีสามลงว้ากเอง มันก็โดนไปเยอะดันเป็นเฮด
“วอร์มๆเสียงไว้บ้าง แล้วเริ่มล่าสายรหัสยัง?”
“แล้วครับ เออพี่กายครับ สายเราได้ไอ้เด็กชื่อม่อน”
ไอ้แดนกับไอ้กายมันสายรหัสเดียวกัน มีไอ้จอมอีกคน สายนี้แม่งขลังมีแต่คนมีตำแหน่งอยู่ รองเฮดปีสี่ เฮดปีสาม แล้วก็ไอ้จอมเฮดปีสอง
“ดีมั้ยล่ะ?”
“ไม่รู้ว่ะพี่ยังไม่เห็นหน้า แต่เมื่อวานนี่โคตรเซ็ง เจอคนแปลกๆ มันมีร้านนมเปิดใหม่แถวซอยหอผม แล้วผมจะเดินเข้าหอ ไอ้พนักงานแม่งก็ยัดเยียดจะขายนมให้ได้เลย ตื๊อชะมัด ร้านเหี้ยไรก็ไม่รู้ชื่อ เป็ดน้อยกินนม”
พิชกับกายรวมถึงรุ่นน้องทั้งโต๊ะก็หัวเราะกันครืนด้วยความฮากับชื่อร้าน มีแต่ไอ้แดนนั่นล่ะยังกระฟัดกระเฟียดต่อไปด้วยความขุ่นข้องหมองใจ
“สัสกายมัวแต่ขำ กินไวๆดิ๊”
“ครับๆๆๆ สาสนี่นิรีบจริง”
“แจ๊สแล้วสายเราได้ใคร ?”
พิชหันไปถามแจ๊สที่เป็นน้องสาย ไอ้หัวเด๊ดร๊อคก็ละสายตาจากมือถือขึ้นมา
“ได้เด็กผู้ชาย หน้าตาบ่องแบ๊วมากเลยเฮียพิช ชื่ออ๋อง”
“น่ารักกว่ามึงสมัยปีหนึ่งอีกปะไอ้แจ๊ส?”
พิชหรี่ตาแซว ก็ก่อนไอ้แจ๊สมันจะมาตัวดำหัวเดดร็อค มันขาวจั๊วตาโตปากแดงสมกับเป็นคนเชียงใหม่ แต่พากันล้อมันมากเข้าเลยทำหัวเดดร็อคไปอบผิวจนดำเมี่ยง
“โหเฮีย เลิกพูด อดีตอันโหดร้าย”
“ป่ะกูแดกเสร็จละ ไปเว่ย เตะบอล”
ทั้งกลุ่มลุกขึ้นตรงไปสนามบอลทันที ทั้งวงสนทนามีแต่เรื่องฟุตบอล กองเชีร์ยก็แห่กันมาเชีร์ยเต็มสนามทั้งคณะวิศวะสถาปัตย์แล้วก็ยังมีคณะอื่นๆที่ตามมาดูบอลคู่เดือดของมหาลัย
นัดนี้จัดที่สนามบอลวิศวะที่คณะอื่นแอบเรียกว่าสนามหมาโหดเพราะคณะอื่นไม่เคยจะได้มาเตะหรอก วิศวะมันยึด! แถมยังเตะกันเหมือนจะฆ่ากันให้ตาย จะมีก็แต่สถาปัตย์ที่ฝีเท้าก็แรงไม่ต่างกันบ้าดีเดือดมาเจอกัน กีฬามหาลัยเลยกลายเป็นกีฬามหาโหดของไอ้สองคณะนี้ไป
“พี่พิชครับ น้ำครับ”
กลุ่มนักบอลเงียบลงทันทีจากกรสนทนาระหว่างพักครึ่ง เมื่อเด็กผู้ชายหน้าตาน่ารักตาโตใส่เหล็กดัดฟันสีชมพูเดินเข้ามาส่งน้ำขวดน้ำแร่ให้ผู้ชายที่นั่งกลางวง
“หืม ? ให้พี่?”
“ครับ ให้พี่พิช”
“อ้อ ขอบคุณครับ”
พิชรับขวดน้ำมาก่อนจะพยักหน้าขอบคุณงงๆ
“ผมชื่ออ๋องครับ ปีหนึ่ง สู้ๆนะครับพี่พิช”
อ๋องหน้าแดงก่ำแล้วรีบเดินออกไป ทั้งกลุ่มมองหน้ากันก่อนจะเริ่มเป่าปากแซวคนถือขวดน้ำแร่ที่ได้แต่ยิ้มเก้อๆโวยวายว่าไม่มีอะไรทั้งนั้น
“เสน่ห์แรงวุ้ยเพื่อนกู”
“ห่า ไม่มีอะไรเว่ย กูไม่รู้จัก เลิกแซวๆ”
“ทำมาเขินว่ะเฮียพิช นั่นล่ะน้องอ๋องสายเรา อูยยย ถ้ารู้ว่าได้เฮียเป็นตารหัสคงดีใจชิบหาย แต่แม่งกล้าว่ะเดินมากลางวงเลย”
“เออตกใจ ผู้ชายเหมือนกันด้วย หรือน้องเค้าเป็นตุ๊ด?”
พิชถามก่อนจะเกาหัวตัวเอง ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่เคยมีเพศเดียวกันมาแสดงท่าทีให้ความสนใจ แต่ส่วนมากก็จะเป็นพวกสาวประเภทสองที่แสดงความเป็นหญิงออกมาเลยมากกว่า
“เค้าเรียกว่าเกย์ครับพี่ เหมือนผู้ชายเป๊ะๆ เผลอๆแมนกว่าด้วย แต่แค่ชอบผู้ชายด้วยกัน”
“โหขนลุกว่ะ ไม่เอาๆเลิกพูด กูยังชอบนมตู้มๆ เอวคอดกิ่วสะโพกดินระเบิดอยู่ ผู้ชายเหมือนกันนี่ ไม่เอาๆ คราวก่อนก็โดนเสนอโปรโมชั่น
หมอนคู่รักทั้งๆที่ไปซื้อของกับผู้ชาย”
“ก๊ากกกกก ระวังนะเว่ยเกลียดอะไรได้อย่างนั้น มึงอาจจะมีดวงได้มีคู่เป็นตัวผู้นะเพื่อน”
กายยกแขนกอดคอพิชที่แยกเขี้ยวส่งกลับมา
“ไม่เอาเว่ย หรือถ้าจะเอากูต้องหาคนเพอร์เฟคหน่อย แลกกับการที่กูจะไม่มีลูกสืบสกุลให้พ่อ”
พิชเริ่มทำหน้าเจ้าเล่ห์กะจะพูดให้ขำตลกโปกฮากันไป แต่แจ๊สกลับถามต่อซะอย่างนั้น
“แล้วไอ้ที่เพอร์เฟคนี่ต้องยังไงวะเฮียพิช?”
“อืม… เอาแบบ รูปหล่อ พ่อรวย ประมาณว่ากิจการบ้านมันแม่งมีหุ้นอยู่ในตลาดหลักทรัพย์ พูดชื่อบริษัททุกคนก็รู้จัก ชื่อนามสกุลดังคุ้นหูคนทั้งประเทศ เป็นไง?”
“โอ้โห มึงจะแต่งงานกับโอบาม่าหรอไอ้สัส!”
“เชี่ยกาย โอบาม่าพ่อง!”
“สเปคผู้ชายมึงนี่สูงลิบลิ่ว มึงคิดว่าตัวเองเป็นนางงามจักรวาลหรือไงวะ”
“ก็ทำไมวะ กูจะเปลี่ยนไปตลอดกาลทั้งที ก็ขอให้แม่งเจ๋งไปเลยดิ”
“เอ้อ ไม่แน่นะพี่กาย พี่พิชอาจจะได้แฟนเป็นผู้ชายแบบที่ว่าก็ได้ ถึงจะมีน้อยก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มี หึหึ ระวังนะพี่พิชได้ขึ้นมาจริงๆแล้วจะพูดไม่ออก”
แดนเข้าร่วมวงสนทนาบ้าง แววตาสั่นระริกขำขันที่วงสนทนาวกเข้าไปเรื่องนี้ซะอย่างนั้น
“เอ้อ ขอให้ได้จริงเหอะ กูยอมมอบกายถวายตัวใส่พานผูกโบว์ให้เลย แถมข้าวสารอีกสองกระสอบด้วยเอ้า!”
“ถึงวันนั้นกูจะมอบเหล้าคารวะแฟนผู้ชายคนนั้นของมึงเลย สอยเพื่อนกูได้เนี่ย”
ทั้งกลุ่มฮากันลั่นแต่ก่อนจะคุยอะไรต่อ กรรมการก็เป่านกหวีดเรียกเข้าสนามบอลแข่งต่อครึ่งหลังจึงเป็นอันจบเรื่องแฟนผู้ชายของพิชไป
“ไอ้สัสเก้นแม่ง! ฮู้วววว”
“เชี่ยเอ้ย แม่งชนะได้ยังไงวะ!”
เสียงบ่นของพิชกับกายมาคู่กันที่บอลแพ้สถาปัตย์ไปสามต่อสอง! แถมไอ้สามลูกนั่นยังเป็นไอ้เก้นยิงคนเดียว ! มันจะเก่งไปละไอ้เชี่ยนี่ หรือที่มันชอบมานอนแผ่หลาแถวสนามบอลวิศวะเพราะมันมาส่องทางบอลทุกวัน?
“เซ็งไปเว่ย กินเหล้าแก้เครียด! กูเลี้ยง”
พิชตะโกนบอกทีม รุ่นน้องและผองเพื่อนก็เฮกันใหญ่ บอลแพ้ไม่เป็นไรไม่ใช่เรื่องใหญ่ตราบใดที่ยังมีเหล้ากระแทกปากมีเบีร์ยกระแทกลิ้น แถมพ่วงด้วยคำว่าฟรีนี่โอเค!
“แดนมึงไม่กลับถ้ำมึงใช่มั้ย?”
“ไม่ล่ะพี่พิช รำคาญไอ้เป็ดร้านนม”
“งั้นดี ไปๆ กินเหล้า พวกมึงคืนนี้ไปร้านเดิม! จองที่เผื่อกูด้วย กูไปรับรถก่อน”
“ซื้อใหม่หรอมึง? บีเอ็มมันเบื่อแล้วรึไง?”
กายเลิกคิ้วงงๆ ก็ปีก่อนพิชเพิ่งถอยบีเอ็มมาใช้ แล้วก็เพิ่งจะเปลี่ยนจากป้ายแดงเป็นขาวได้ไม่ถึงสองเดือนมันจะไปรับรถอีกละ?
“ไม่ใช่โว้ย กูส่งซ่อมอยู่ มันบุบไง ต้องไปรับรถ เค๊?”
“อ่อ เออ เกทเข้าใจครับท่าน”
“งั้นกูไปก่อน เจอกันร้านเดิมสี่ทุ่มทุกคน”
หลังจากโบกมือลาบรรดากลุ่มแก๊งชาวทีมฟุตบอลพิชก็ออกจากสนามมาทั้งเสื้อบอลกางเกงบอลและรองเท้าฟุตบอลไม่ได้คิดจะเปลี่ยน
“พี่พิชครับ”
เสียงเรียกทำให้พิชชะงักจากการหาเบอร์อู่รถในมือถือ เงยหน้าขึ้นมาก็เจอรุ่นน้องที่เพิ่งรู้จักว่าชื่ออ๋อง มาพร้อมกับดวงตากลมโตบ่องแบ๊วและยิ้มกว้างโชว์เหล็กดัดฟันสีชมพู
“ครับ? มีอะไรหรอ ?”
คิ้วเข้มเลิกขึ้นด้วยความงง หลุบตามองเวลาในไอโฟนตัวเองแล้วก็เริ่มเซ็ง นี่มันจะถึงเวลานัดแล้วไอ้น้องนี่กำลังจะทำเขาสาย แล้วเรียกทำไม เมื่อตัวเองมายืนอ้ำอึ้งเขินอายอยู่นั่น
“คือ ….”
“เอาเป็นว่า ไปนึกก่อนไปว่าจะพูดอะไร พี่รีบครับ ช่วยหลีกทางด้วย”
“ฮึก … ”
แค่น้ำตาเม็ดเป้งหล่นตุ้บลงมาจากดวงตากลมโตพิชก็ยกมือขึ้นนวดขมับตัวเองทันที ซวยละกู! อะไรมันจะขนาดนั้น พูดแค่นี้ถึงกับน้ำตาร่วง!
“เอ่อ .. อ๋องใช่มั้ย ? อย่าร้องๆ เป็นผู้ชายเขาไม่ร้องไห้ง่ายๆหรอก แล้วเพื่อนน้องไปไหนหมด ทำไมมาคนเดียว?”
พิชยกมือขึ้นโยกหัวอีกฝ่ายไปมา เหมือนที่เขาเคยใช้วิธีนี้ปลอบใจเด็กแถวบ้าน ก็ไม่รู้ทำไมเหมือนกันกับไอ้การโยกหัวนี่ทำเด็กหยุดร้องไห้ได้
“กะ .. กลับไปแล้วครับ”
“อืม .. หยุดงอแงได้สักที เฮ้อ .. คือพี่ก็ไม่ได้จะว่าอะไร แต่พี่รีบจริงๆ มีธุระต่อ นี่ก็หกโมงกว่าแล้ว น้องก็ควรกลับบ้านได้แล้วครับ”
เสร็จสิ้นด้วยการตบไหล่บางเบาๆก่อนจะล้วงกระเป๋ากางเกงเหมือนเดิม
“ผมไม่อยากกลับบ้าน … พี่พิชพาผมไปด้วยไม่ได้หรอครับ”
อ๋องเขยิบเข้ามาช้อนตามองอ้อน กระพริบตาไปมาอวดขนตายาวสวยชุ่มน้ำ เป็นผู้ชายคนอื่นคงอดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลาย ขนาดพิชยังรู้สึกว่าไอ้เด็กนี่ … มันน่ารัก
“แล้วทำไมไม่กลับบ้าน จะไปกับพี่ได้ยังไงล่ะ”
พิชยกมือเกาท้ายทอยแก้เก้อไม่รู้จะรับมือสถานการณ์นี่ยังไง ไอ้เด็กที่เพิ่งรู้จักกันมันดันอยากไปกับเขา แล้วมันจะอยากไปทำไมล่ะเนี่ย
“ผมหนีออกจากบ้าน ถ้าพี่พิชไม่ให้ผมไปด้วย .. ผมจะฆ่าตัวตาย!”
แค่นั้นล่ะพิชก็แทบอยากจะไปฆ่าตัวตายแทนไอ้เด็กหน้าแบ๊วนี่ แล้วเขาไปเกี่ยวอะไรกับญาติฝ่ายไหนมันถึงต้องมาฆ่าตัวตายแค่ไม่ได้ไปด้วยเนี่ย
“เออ ไป ไปก็ไป แต่ให้แค่คืนเดียวนะ”
“คร้าบบบบบบบ”
สุดท้ายพิชก็ต้องห้อยตุ๊กตามีชีวิตไปรับรถด้วย และคงได้พามันไปกินเหล้าต่อด้วยอย่างแน่นอน พอออกมาหน้ามอได้ก็ชักเซ็งกับสภาพรถติดดีที่อู่รถก็ไม่ได้อยู่ไกลจึงตัดสินใจเลือกรถเมล์ปรับอากาศสายหนึ่งที่ผ่านอู่นั้น แล้วก็ขมวดคิ้วด้วยความเซ็งเมื่อรถเมล์แม่งเปิดเพลงเดียวกับที่เปิดบ่อยๆในมอ ไอ้ห่า! มันจะเปิดอะไรนักหนากูรู้แล้วครับว่าฮิตติดชาร์จ แต่เหลือพื้นที่ให้คนไม่ชอบเพลงแนวนี้มั่งจะได้มั้ย เปิดซะให้กูจำได้จนวันตายเลยมั้ยครับพี่? ไอ้นักร้องนี่มันคงดีใจชิบหายละคนทั้งประเทศจำเพลงมันได้ยันวันตาย เซ็ง! ไอ้ตุ๊กตาข้างตัวนี่ก็ร้องคลอกะงุ้งกะงิ้งเอนหัวมาพิงไหล่เขาเรียบร้อย
เฮ้อ …. วันอะไรวะเนี่ย !
- ---------------------------------------------------------------- -
ให้ชื่อตอนเป็นชื่อพิชไปเลย 55555555555 เป็นพาร์ทน้องพิชนั่นเอง จริงๆนิสัยพิชทุกคนก็คงรู้ว่านอกจากพูดเพราะกับปุณณ์เพราะแก่กว่า นอกนั้นมันก็เด็กเกรียนดีๆนี่เอง :hao6: :hao6:
น้องอ๋อง ... ไม่ธรรมดา -0- พี่พิชก็ช่างใจอ่อน
ปล. พี่ปุณณ์น้องพิชเค้าบอกสเปคผู้ชายในฝันแล้วนะคะพี่ 555555555
-...- มีพี่แดนกับม่อนด้วยง้ะ คิดถึงพี่แดนจุงเบย
ประกาศๆ ที่ถามถึงหมอกรกับน้องเบีร์ย << แต่งเสร็จแล้วนะคะ ใส่ไว้แล้วในตอนพิเศษเรื่อง หมอปิ๊งกับปลาทู แต่ ... ต้องรอในรวมเล่มนะตัวเอง :hao5:
-
พี่ปุณมาเอาน้องพิชไปเลย
โดนแย่งเราไม่รู้ด้วยนะเออ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ต๊ายยยยย...คุณน้องอ๋องคะ แรงไปนะยะ
เดี๋ยวให้พี่ปุณณ์มาจัดการซะเลยนิ
:beat:
-
น้องอ๋องร้ายมาก มารยาใส่พิช :katai1: พี่ปุณอยู่ไหนปรากฏกายด่วนๆ :serius2:
:hao6: มีพี่แดนกับน้องม่อนมาด้วย แต่ตอนนี้คิดถึงน้องเดลมากว่าพี่แดน :laugh:
-
คิดถึงน้องเป็ดเหลืองกะเฮียแดนจริง ๆ
น้องอ๋องคะ หนูเกินงามไปนะลูก
-
น้องอ๋องนี่มาทำหน้าตาบ่องแบ๊วให้พิชตายใช่ไหม ระวังนะพิช!
-
หัวโปก กะโหลกไขว้ ไปน่ะอ๋อง ทำตัว !!
:angry2:
-
พิชจะหลงคารมณ์อ๋องไหมเนี่ย
ปุณณ์รีบกลับมาด่วน พิชจะนอกใจแล้วนะ
พิช: แล้วกุไปเป็นอะไรกับปุณณ์ตอนไหน :angry2:
-
เอออออออ ทำไมเค้าไม่เป็นอะไรกันสักทีนะ จะมีมือที่สามแล้วเนี่ย ! << แต่งเองโวยวายเอง 55
-
คิดถึงเป็ดน้อยขึ้นมาทันที เกี่ยวมั้ย 55555
แล้วพี่ปุณณไปไหนนนนนนน
เดี๋ยวเสร้จน้องอ๋องหรอก ฮ่าๆๆๆ
-
จะเครียดดีมั้ย ยังไงก้อฮ่าอะ555
-
เป็ดม่อนกับพี่แดนโผล่มาแย่งซีนด้วย !!
สเป็คหนุ่ม Perfect ของน้องพิชมาแล้ว
พี่ปุณณ์เข้าข่ายมากเบยยยยยย :z3:
น้องพิชจ๊ะรออีกไม่นาน รอให้พี่ปุณณ์ไปจีบก่อนนะ
ตอนนี้แค่หยอด ๆ ก่อน o13 เหรอ??
แต่งงตรงที่น้องพิชจำเสียงพี่ปุณณ์ไม่ได้นี่แหล่ะ
จำบ้างไรบ้าง ฟังเสียงว่าที่แฟนในอนาคตตตตตตต~~~~~
น้องอ๋องดูอ่อยมาก =w='
กำลังคิดว่าน้องอ๋องไม่ได้เป็นเกย์
เพราะน้องอ๋องสาวแตกเกินไป :ruready
หึหึ... ถึงจะน่ารักแต่น้องพิชอย่ายอม
เราเป็นคู่รักพลัง K กับพี่ปุณณ์น๊าาาาาา
อย่าได้หวั่นไหว ?? (ถามน้องพิชยัง กร๊ากๆๆๆ)
-
:impress2: น้องม่อน คิดถึงจุ๊บๆ
-
:ling1: :ling1:
น้องพิชจะโดนกดเหรอ ถึงเราจะชอบเมะที่อายุ
มากกว่าเคะก็เหอะ แต่เรื่องนี้อยากเห็นคนมีดี
อย่างปุณณ์โดนกดมากกว่าอ่ะ Both ได้ปะ Please
:L2: :L2:
-
นังอ๋องงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
มารยาแบบอยากได้มากใช่ไหม?
ปุณณ์จัดการด่วนเลย พิชเป็นของเรา!!!
-
มาแล้วคู่แข่งพี่ปุณณ์ แววว่าต้องต้มมาม่ากินมาแต่ไกล
พี่ปุณณ์งานเยอะ แน่นมาก จะมีเวลามาเจอพิชไหม
-
เตรียมพานได้เรยพิช เด๋วเฮียปุนจะมารับ 5555
ส่วนน้องอ๋องค่ะ พี่พิชมีเจ้าของแร้วลูก (เรากั๊กไว้ 555)
-
พิช ของ ปุณณ์ ย่ะ นังอ๋อง :beat:
-
คิดถึงแดนกะเป็ดเลยอ่า (จำได้แต่ว่าเป็ดทั้งห้องนอน เลยเรียกว่าเป็ดมาตลอด ทำให้จำชื่อนายเอกไม่ได้ ฮ่าๆ)
อ๋องหมดสิทธิ์แล้วแหละๆ ปุณณ์น่ารักกว่าเยอะ (ถึงจะแก่แล้วก็เถอะ ก๊ากกกกกกกกก) :z2:
ตามล่าหานิยายคุณแบมดีกว่า รู้สึกติดใจทุกเรื่องเลย :katai2-1:
-
หลานรหัสพี่พีชน่ากลัวจัง :a5:
พี่ปุณณ์ชักช้าเดี๋ยวโดนเด็กงาบไปกินก่อนนะ ให้ไวๆ :m16:
รับไม่ได้ไม่อยากให้พี่พิชคู่คนอื่น อ๋องมันแรดเกิน :laugh:
-
น้องอ๋องนางร้ายมากจริงๆ ออกตัวแรงเชียวนะ :katai1:
-
อ๋องพิชคงไม่ชอบหรอกนะเสปกพิชต้องมีคนรู้จักเยอะหล่อเพอร์เฟครู้จักอยู่คนนึงนะค่ะแนะนำให้พี่ปุณไงอิอิ
-
ในที่สุดสเปคผู้ชายในฝันของพิชก็ถูกเปิดเผย ไม่รู้ว่าพิชรู้ตัวมั้ยว่าปุณณ์นี่เข้าข่ายแบบมาวินเลยนะ 555
เรารู้สึกว่าจริงๆแล้วพิชมันไม่มีความรู้สึกพิเศษอะไรกับปุณณ์เลยแม้แต่นิดเดียว ก็แค่เพื่อนรุ่นพี่(?) สังเกตจากตอนนี้ไม่มีอะไรที่พิชจะเชื่อมโยงไปถึงปุณณ์เลย ตอนที่วิทยุเปิดเพลงของปณณ์ซ้ำๆ อยากจะรู้จริงๆว่าพิชมันรู้มั้ยว่านั่นน่ะเพลงของปุณณ์ คึคึคึ แล้วมันจะรักกันไงวะนั่น
อ๋องจ๋า ออกตัวแรง(ด)ระวังจะแหกโค้ง แล้วก็หน้าแหก กินแห้ว นะจ๊ะ
-
นังอ๋อง นังตุ๊ดเด้ก
ตอแหลข้ามชาติ
-
พิช น่ารักเว่อร์
-
โห้ สเปคของพิชนี่สูงลิบลิ่ว แต่มีจริง มองไปมองมา มันก็เจอแต่พี่ปุณณ์เท่านั้นอ่ะ :laugh3:
ไม่รู้ตัวรึไง พี่ปุณณ์ นี่แหละ ควรคู่ คู่ควรที่สุด สมกับที่จะเปลี่ยนตัวเองไปตลอดชีวิตนะพิชนะ
ถึงขนาดจะยอม มอบกายถวายตัวใส่พานผูกโบว์ให้ นี่แสดงว่ายอมรับบท เคะ แล้วเหรอจ้ะ
จริง ๆ เชียร์พี่ปุณณ์เป็นเคะนะ แต่ถ้าพิชยอมสละตัวเองขนาดนั้น เชียร์พี่ปุณณ์เป็นเมะก็ได้นะ :impress2:
อ๋อง นี่ ออกตัวแรงจริงนะ เป็นคนอื่นคงรู้ไปแล้วว่าโดนจีบอยู่เนี่ย แต่พอเป็นพิชเลย เฮ้อ
แค่เจอสายตาอ้อน ๆ ก็คิดว่าน่ารักแล้วเหรอ พี่ปุณณ์น่ารักกว่าตั้งเยอะน้าาาา :serius2:
แค่นี้ใครมันจะฆ่าตัวตาย พิชนี่ก็เชื่อง่ายจริงเลย ให้น้องมันซบซะอีก หนอย ๆ
แล้วมารำคาญเพลงพี่ปุณณ์ได้ไงเนี่ย เดี๋ยวเหอะ รักกันเมื่อไหร่ ให้พี่ปุณณ์ร้องให้ฟังทุกชั่วโมงเลย ชิชิ
ตอนนี้พี่ปุณณ์ ไม่ได้โผล่หน้าหล่อ ๆ มาเลยอ่ะ คิดถึงพี่ปุณณ์นะจ้ะ
รอตอนต่อไปนะจ้ะ ขอบคุณแบมจ้า :L2: :3123:
-
คิดถึงน้องเป็ดม่อนใส่เสื้อสีเหลืองในร้านนม :mew3:
ชอบเรื่องนั้นมากๆๆๆๆๆๆๆๆ
เรื่องนี้ก็รอลุ้นเหมือนกัน รอตอนต่อไปนะ
เนื้อคู่ของพิชนี่ได้สมใจแน่ค่ะ รวย หล่อ 55555
-
พิช สเป็คนี้ไม่ได้ไกลตัวเล๊ย พี่ปุณณ์ชัดๆ
-
ตร๊ายยยยย คุณน้องอ๋อง เธอคือใคร แรงจริงอะไรจริง
-
หนอยยยยยยยยยยยย
ดอกกกกกกกกกกมึงจะแรงไปไหน
สาธุขอให้พิชเจอปุณแล้วรอดจากอิดอกนี่ทีเถอะ
ปล.คิดถงพี่แดงกะน้องม่อนอ่ะ :mew3:
-
พิชนายเนื้อหอมมากกกกกกกกกก :hao6: เจอทั้งรุ่นเล็กรุ่นใหญ่เข้ามารุมเพียบเลยน่ะ แบบนี้หนีไม่พ้นแน่ๆ :hao7: คิดถึงเด็กขายนมจริงๆ เลยน่ะ :mew2: สงสัยความรักครั้งนี้ของพิชคงหนุกน่าดูเลยน่ะ :mew3:
-
อ๋องปัญญาอ่อนจัง เรื่องแค่นี้ถึงกับจะฆ่าตัวตาย 5555 ปุณรีบมาเอาพิชกลับคอนโดเร้วๆๆๆ
-
ตอนที่ 8 ชน
“ฮัดชิ่ว! ขอโทษทีครับ”
ปุณณ์จามออกมาในจังหวะที่กำลังถ่ายแบบขึ้นปกนิตยสารรายเดือนเล่มหนึ่ง สงสัยไข้หวัดจะเริ่มถามหาช่วงนี้โหมงานไม่ได้พักไม่ได้ผ่อนเวลานอนเวลากินยังแทบไม่มี
“คุณปุณณ์ไหวนะครับ?”
ช่างภาพถามขึ้นมาด้วยความเป็นห่วง เพราะกว่าจะได้คิวปุณณ์นี่ต่อแถวยาวเป็นเดือน สภาพร่างกายคนดังก็อาจจะไม่ไหวกับตารางงาน
“ไหวครับๆ ต่อเลย”
หลังจากถ่ายต่อไปอีกสิบกว่ารูปช่างภาพก็บอกเลิกงานได้ ปุณณ์ที่ถูกแต่งหน้าเป็นแวมไพร์ขาวซีดก็เดินออกมาจากฉากสีแดงเข้มที่มีเก้าอี้ทรงยุโรปสูงเหมือนเก้าอี้พระราชาสีดำตั้งอยู่
“คุณปุณณ์ใส่สีแดงแล้วยิ่งดูขาวนะคะ”
คอสตูมอดชมออกมาไม่ได้ ยิ่งเมคอัพจนขาวไปทั้งตัวทั้งหน้าทั้งหลัง เหลือแต่กางเกงยีนต์ขาเดฟสีแดงเลือดนกเอวต่ำ อวดเรือนร่างเต็มที่
“คุณปุณณ์จะเลือกรูปขึ้นปกเลยมั้ยครับ มันดีทุกรูปเลย ให้คุณปุณณ์เลือกเลยก็ได้”
ปุณณ์เดินไปที่จอคอมทีมงานก็เลื่อนรูปไปเรื่อยๆ จนกระทั่งถึงรูปสุดท้ายจังหวะที่เขาจามออกมา เป็นรูปที่เขาเอาหัวหนุนพนักเก้าอี้ข้างหนึ่งแล้วพาดขายาวไปบนพนักอีกข้าง แขนข้างหนึ่งตกลงมาจากเก้าอี้ สายตาหมดอาลัยตายอยากจ้องมาเหมือนกำลังจะนอนตายอยู่บน
เก้าอี้
“อันนี้ล่ะครับ เซ็กซี่ดี ปกติเห็นแต่พวกนางแบบผู้หญิงถ่ายรูปท่านี้กัน”
“ได้เลยค่า แบบนี้ก็ดูดีนะคะ แอบยั่วยวนนิดๆคิดๆ คุณปุณณ์ดูขาวจริงๆค่ะ”
“ก็โบ๊ะขนาดนี้ไม่ขาวก็แย่ละครับ ฮ่าๆ งั้นขอตัวก่อนนะครับ ขอบคุณมากครับ”
ปุณณ์เดินเข้าไปในห้องแต่งตัว เปลี่ยนกางเกงสีแดงยี่ห้อดังมาเป็นกางเกงยีนส์สกินนี่เดฟสีดำกับเสื้อเชิ้ตสีเดียวกัน ดำสนิทไปทั้งตัว รองเท้าที่วันนี้ใส่มาก็สีดำ! มองตัวเองในกระจกแล้วก็ผงะไปเล็กน้อย
….อะไรจะขาวโอโม่ขนาดนี้วะ
ปุณณ์รู้สึกได้เลยว่าตัวเองขาวเด่น วิ๊ง เหมือนกับโรเบิร์ต แพททินสันในเรื่องทไวไลท์มาก ต่างกันตรงที่เขาคงจะเป็นเอ็ดเวิร์ดเวอร์ชั่นไทย ยิ่งปากที่โดนทาเป็นสีชมพูซีด หน้าจึงหวานลง .. หวานเหมือน.. เหมือนผู้ชายหน้าสวย
“ปุณณ์เสร็จยัง”
“เสร็จแล้วครับพี่แบงค์ วันนี้มีงานต่ออีกมั้ยอ่ะครับ?”
“ไม่มีแล้ว พักได้เลย จะกลับบ้านเลยมั้ยหรือคอนโด เดี๋ยวพี่ขับไปส่ง”
ปุณณ์โบกมือปฏิเสธเพราะเข้าใจว่าผู้จัดการตัวเองก็เหนื่อยเหมือนกัน คิวงานเขายุ่งขนาดนี้แถมยังมากขึ้นเข้าไปอีก ยาวไปสามเดือนโน่น พี่แบงค์ก็คงอยากพักเหมือนกัน เผลอๆไม่ได้พักเพราะรับโทรศัพท์ตลอดเวลา
“กลับเองได้แน่นะ? ขาวขนาดนี้อ่ะนะ? เด่นจะตาย”
“ได้ครับพี่ เดี๋ยวไปแท็กซี่เอา จะแวะรับรถด้วยครับ เดี๋ยวขับรถใหม่กลับเองเลย”
“โอเคกลับดีๆ อย่าไปในที่คนเยอะๆล่ะ ขาวเด่นผิดมนุษย์อยู่ระวังโดนรุมทึ้งเป็นข่าวอีก”
“ครับพี่แบงค์ งั้นผมไปก่อนครับ”
ปุณณ์เดินไปรอบทีมงานยกมือไหว้ลาตามปกติที่เคยปฎิบัติมาตลอดตามประสาคนดังหน้าตาดีและมารยาทดีมาก ก่อนจะพาร่างตัวเองเดินออกมาโบกรถแท็กซี่ที่ผ่านหน้าตึก
“ไปศูนย์นิสสัน แถว … ครับ”
“ครับ …”
ปุณณ์ยิ้มแห้งๆเมื่อลุงคนขับมองผ่านกระจกมาแบบหวาดระแวง ลุงแกคงไม่รู้จักเขาแล้วก็คงคิดว่าไม่มีคนปกติคนไหนพอกตัวเองซะขาวซีดทั้งหน้าทั้งตัวทั้งแขนและคอที่โผล่พ้นร่มผ้าขนาดนี้ ขาวยิ่งกว่าชุบแป้งเตรียมจะทอด
ตอนนี้ก็หกโมงกว่าแล้ว รถมันก็ติด ยิ่งเย็นวันศุกร์แบบนี้แม่งโคตรติด! กรุงเทพมหานครถ้ารถไม่ติดวันนั้นคงเกิดวิกฤตการณ์ครั้งใหญ่ที่คาดไม่ถึง
เลขมิเตอร์แท็กซี่ก็เพิ่มไปเรื่อยๆให้มองเพลิน ยิ่งเพิ่มก็ยิ่งเซ็งระยะแค่นี้จริงๆมันไม่ไกล แต่เพราะรถติดมันจึงแพง แต่จะให้ไปนั่งวินมอไซ … คงจะไม่ไหวในสภาพนี้ ยิ่งคิดก็ยิ่งเซ็ง!
กว่าจะมาถึงศูนย์นิสสันที่โคตรจะไม่ไกลก็ปาไปหนึ่งทุ่มกว่า ดีนะที่โทรไปแจ้งถึงเหตุจำเป็นอันต้องมาค่ำมืดไว้ก่อนแล้ว พนักงานก็เข้าใจ
“สวัสดีครับคุณปุณณ์ ขาวมาเลยนะครับ ฮะๆ”
“สวัสดีครับคุณนิพล ขอโทษที่มารบกวนนะครับทั้งๆที่เวลาเลิกงานแล้ว พอดีผมถ่ายแบบมาเลยขาวจนสำลียังอายนี่ล่ะครับ”
“ครับ งั้นรับรถเลยนะครับ? เชิญเซ็นเอกสารทางนี้เลยครับ”
“ครับผม”
และแล้วปุณณ์ที่ไม่ได้ขับรถมานานมากก็ต้องมาตื่นเต้นหลังพวงมาลัยพร้อมกับภาวนาให้ตัวเองขับไปได้ตลอดรอดฝั่ง ปกติถึงจะมีใบขับขี่เพราะไปทำตั้งแต่สมัยเรียนแต่ก็ไม่เคยได้ขับ สมัยเรียนก็มีคณินทร์มารับตลอด พอเรียนจบช่วงแรกก็ผู้จัดการมารับเพราะทะเลาะกับพ่อต้องออกจากบ้านไม่ได้เอารถมาใช้ด้วย พอคณิทร์ซื้อรถให้อีกทีกลับกลายเป็นว่าตัวเองติดการใช้บริการแท็กซี่จนเอารถไปจอดที่บ้านให้ปัณณ์ใช้ กระทั่งเลิกกับคณินทร์คืนรถไป … ก็ยังไม่ได้ขับ ในรอบแปดปี … เอาวะต้องลองสักครั้ง!
“ขอบคุณมากพี่จั๊ด ทำเนียนว่ะ!”
“ให้มันรู้ซะบ้างว่าใครเป็นใคร หึหึ”
พิชยกมือไหว้พร้อมส่งมอบบัตรกำนัลผับดังดังมูลค่าสองพันให้ช่างเจ้าของอู่ที่ชื่อจั๊ด พี่แกเคยเป็นนายช่างของศูนย์นิสสันที่อยู่ห่างไปหนึ่งแยก แล้วก็รวมแก๊งกับเพื่อนสมัยเรียนเปิดอู่ ฝีมือดี และโชคดีที่เป็นรุ่นพี่ในคณะจึงทำให้แลกบัตรกำนัลกินเหล้าฟรี … เด็กวิศวะจะกี่ปีกี่ปีก็ชอบเหล้า!
“อ้ะ … ”
เสียงตกใจของคนที่มาด้วยทำให้พิชกับจั๊ดหันไปมองพร้อมกัน ภาพที่เห็นคือไอ้เด็กอ๋องหน้าแบ๊วตกใจกับรถยนต์ที่ถูกเครื่องจักรยกขึ้นจนเลยหัวตัวเองขึ้นไป
“ใครวะ? แฟน?”
“รุ่นน้องในคณะครับพี่ มีปัญหานิดหน่อยเลยต้องพามันมาด้วย”
“พี่พิชครับ .. ”
อ๋องเดินเข้ามาหลบอยู่ข้างหลังพิชเกาะชายเสื้อด้วยความกลัวใบหน้ามหาโหดของช่างที่พิชกำลังคุยด้วย ไม่ได้รู้เลยว่านั่นก็พี่ในสายรหัสตัวยเอง
“อ๋องนี่พี่จั๊ด พี่จั๊ดนี่อ๋องน้องปีหนึ่ง”
“สวัสดีครับ”
อ๋องยกมือไหว้ปลกๆ ก่อนจะหลบไปอยู่ข้างหลังพิชเหมือนเดิม จนนายช่างหนวดเฟิ้มหน้ามันตัวดำเริ่มหมั่นไส้ในความเวอร์ของเด็ก ก้าวขายาวๆไปกระชากแขนเล็กมาจ้องตา
“มาอู่ก็อย่างงี้ คราวหลังทนไม่ได้ก็ไม่ต้องมา เกะกะเข้าใจมั้ยไอ้หนู”
“ฮึก .. ฮือออ”
“ว๊ะ แค่นี้ก็เป่าปี่ พาน้องมึงกลับไปเลยไปไอ้พิช”
พิชหัวเราะแห้งๆมองภาพรุ่นพี่ขยี้หัวตัวเองด้วยความเซ็ง แต่หันมาดูคนงอแงข้างหลังก็ไม่รู้จะทำยังไง ขี้แยเหลือเกินไอ้น้องอ๋อง
“งั้นผมกลับล่ะพี่สวัสดีครับ อ๋องไหว้พี่จั๊ดเร็ว”
“สะ .. สวัสดีครับ”
“เออๆ ไปๆ ขับดีๆ”
พิชขับรถออกมาจากอู่พร้อมตุ๊กตาหน้ารถที่เพิ่งเลิกงอแง แล้วก็นั่งเงียบไม่ได้พูดอะไรอีก ก็ดีเหมือนกันเขาก็ไม่รู้จะคุยอะไรกับอีกฝ่าย ทำใจสบายๆได้รถคืนดีกว่า ไม่ได้ขับหลายวันโคตรคิดถึง!
ปึง !
“เชี่ย!”
พิชเบิ่งตากว้างมองผ่านกระจกหน้าเห็นรถสีขาวคันหนึ่งจอดแนบชิดท้ายรถเขาเรียบร้อย … มันเป็นใคร! นั่นคือสามคำที่ดังขึ้นมาในหัว รู้
มั้ยว่ารอตั้งอาทิตย์กว่าจะซ่อมรถเสร็จ แล้วพึ่งออกจากอู่มาได้ไม่ถึงสิบนาที! นี่เพิ่งจะเลยมายังไม่ถึงแยกเลยด้วยซ้ำ!
พิชกระแทกนิ้วกดปุ่มไฟฉุกเฉินเปิดประตูออกมาแล้วกระแทกประตูปิดอย่างแรง วันนี้คงจะได้ฆ่าคนตายกลางถนน อยากจะเห็นหน้าไอ้บ้าขับรถเฮงซวยนี่เหลือเกิน
ร่างสูงเดินไปถึงรถสีขาว เหลือบสายตามองท้ายรถตัวเองที่บุบไปเล็กน้อย และมีสีถลอกถึงจะไม่ใหญ่แต่มันก็เจ็บใจ! เจ็บใจที่สุด!
ก๊อกๆๆๆๆๆ
ยกมือเคาะกระจกรัวๆ แม้อีกคันจะไม่ติดฟิล์มแต่เวลาที่ท้องฟ้ามืดขนาดนี้ทำให้มองเห็นคนในรถไม่ชัดอยู่ดี คิ้วเข็มขมวดเข้าหากัน ยกแขนเท้าขอบรถอีกฝ่ายพร้อมเคาะกระกระจกต่ออีกชุดใหญ่ จะเคาะจนกว่าแม่งจะลงมานั่นล่ะ!
ปากที่เม้มแน่นเริ่มอ้าเตรียมพ่นคำโวยวายเต็มที่เมื่อกระจกอีกฝ่ายลดลงมา แต่พอเห็นหน้าคนข้างในแล้วก็เลิกคิ้วขึ้นด้วยความแปลกใจ
“นี่คุณเองหรอ?”
“เอ่อ … ขอโทษที …นะ ไม่ได้ตั้งใจ …”
ปุณณ์ยิ้มแหยออกมา กว่าจะตั้งสติหายเออเร่อได้ก็ใช้เวลาครู่ใหญ่ ใครจะไปคิดว่าขับออกมาจากศูนย์มันก็เกิดเหตุเลยทันที! หันไปข้างหลังนี่ยังเห็นป้ายศูนย์นิสสันตัวเท่าโลกอยู่เลยให้ตายสิ
“คุณ … ขับรถเป็นหรือเปล่า ใบขับขี่เนี่ยมีมั้ยครับ?”
“ก็ … เป็นนะ … แต่ .. มันนานมากแล้ว ใบขับขี่ … ก็มีอยู่ …”
พิชยกมือกุมขมับตัวเองนวดคลึงไปมานับหนึ่งถึงสิบในใจสกัดกั้นอารมณ์โกรธ ถึงจะโกรธแค่ไหนดูจากหน้าเจื่อนจ๋อยซีดขาวขนาดนั้นคงจะตกใจมาก เอาเถอะ! ยังไงกับคนชื่อปุณณ์นี่ก็ดวงชงอยู่แล้ว ชงชะมัด! นี่อีกฝ่ายแก้แค้นที่เขาทำร้ายร่างกายด้วยวิธีนี้รึเปล่าเนี่ย!
“โอเคครับ ว่าแต่คุณตกใจมากหรอ ? ผมกลัวคุณตายนะทำไมหน้าซีดจังวะ นี่คุณหายใจเข้าลึกๆ … ผมขอโทษก็ได้เรื่องเคาะกระจกคุณดังขนาดนั้น”
พิชตะโกนลั่นแข่งกับเสียงรถเลนส์อื่นที่วิ่งผ่านไป
“เอ่อ .. คือหน้ามัน ..”
“เอาล่ะ ค่อยคุยกัน คุณค่อยๆขับตามผมมาโอเคมั้ยครับ? คอนโดอยู่ไม่ไกล ตามผมอย่างเดียว เราจะไปกันเลนส์ซ้ายสุดนะครับ เลนส์รถเมล์ล่ะคุณ ค่อยไปคุยกันที่คอนโด เอากระจกขึ้นเลยคุณ ไม่ต้องกลัวนะมีผมอยู่ ถ้าขับไม่ไหวจริงๆกดแตรย้ำๆนะครับ แล้วจอดรถเลย
เดี๋ยวผมโทรให้เพื่อนมาขับให้ โอเคตามนี้ล่ะ เดี๋ยวให้รุ่นน้องมานั่งด้วย”
พิชพูดจบก็ล้วงกระเป๋าหยิบไอโฟนตัวเองส่งให้ปุณณ์
“หือ?”
“เอามือถือคุณมา แลกกัน เพราะแลกเบอร์ตอนนี้คงไม่ทัน แล้วถ้ามีปัญหาอะไร โทรเข้าเบอร์ตัวเอง ผมก็จะกดรับ ง่ายดีปะ? เร็วๆคุณ รถมันเยอะผมกลัวตาย”
“โอเคๆ”
ปุณณ์หยิบมือถือรุ่นดังสมัยหลายปีก่อนส่งให้พิช ซึ่งก็ไม่ได้ใส่ใจจะมองรับมายัดใส่กระเป๋ากางเกง
“โอเคครับ เอากระจกขึ้นเลย”
“อ่า …”
พูดจบพิชก็ก้าวเท้ากลับไปขึ้นรถตัวเองทันที …คนจะแก้ตัวเรื่องน่าซีดเลยไม่มีโอกาส ก็อาจจะตกใจแต่ก็ไม่ได้บ๊องแบ๊วขนาดตกใจทำอะไรไม่ถูก แค่รู้สึกผิดสุดๆที่ดันไปชนท้ายรถอีกฝ่ายซึ่งเป็นคนที่รบกวนบ่อยๆในช่วงที่ผ่านมา แล้วคราวก่อนก็บีเอ็มคันเดิมนี่ก็ไปถูกชนตอนเขานั่งอยู่ด้วยก็คงจะโกรธเพราะเพิ่งไปซ่อมมาชัวร์ ถึงจะเรื่องไหนก็ตามแต่มันก็คงไม่ถึงขนาดหน้าซีดหรอก … แต่ที่ซีดมันเพราะเมคอัพโว้ย!
ถึงจะแอบเซ็งแต่ก็ยังจำได้ว่าอีกฝ่ายที่แววตาวาวโรจน์ด้วยความโกรธอ่อนแสงลงเมื่อเห็นเขาอ้ำอึ้งไปไม่ถูก .. ไอ้เด็กบ้านั่นกี่ครั้งๆมันก็เป็นคนแบบนี้ … เป็นห่วงคนอื่นและมีน้ำใจ
“ก็น่ารักดีนี่หว่า”
ปุณณ์สะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงตัวเอง น่ารัก? ไม่นะ … มันน่ารักยังไงก็แค่เป็นคนดี มีน้ำใจ ไม่ได้เข้าใกล้คำว่าน่ารักสักหน่อย ไอ้ประเภทน่ารักมันต้องแบบน้องปิ๊งดิน้องปิ๊งอ่ะ ขาวจั๊ว ตัวเล็ก ขี้อาย ไอ้เด็กนี้มันปากมาก พูดน้ำไหลไฟดับ แถมแรงควาย ไม่ได้น่ารักสักนิด!
รู้ตัวอีกทีพิชเดินมาเคาะกระจกอีกครั้งแต่ฝั่งข้างคนขับ พร้อมกับ เอ่อ .. เหมือนจะลากเด็กผู้ชายคนหนึ่งมาด้วย ปุณณ์จึงรีบกดเปิดประตูแล้วเด็กคนนั้นก็ถูกยัดเข้ามานั่งข้างปุณณ์
“เดี๋ยวอ๋องจะนั่งไปเป็นเพื่อนนะคุณ ค่อยๆขับตามมาเลยนะครับ”
ยังไม่ทันตอบรับอะไรคนพูดก็ปิดประตูเดินกลับไปรถตัวเองทิ้งเขาไว้กับเด็กผู้ชายหน้าตาน่ารักที่มองมาด้วยความสงสัยเหมือนกัน
“เพื่อนพี่พิชหรอครับ?”
“อ้อ ครับ พี่ชื่อปุณณ์ครับเราล่ะ?”
“อ๋องครับ เอ๋ .. ปุณณ์ ปฐพีหรอครับ ?”
ปุณณ์ยกยิ้มเล็กน้อยพยักหน้ารับก่อนจะเริ่มขับช้าๆตามบีเอ็มดับบลิวสีดำคันหน้าไป แอบขำเล็กน้อยเมื่อได้ยินอีกฝ่ายอุทานด้วยความตกใจ
“คุณปุณณ์ตัวจริง!”
“ครับ ตัวเป็นๆเลยล่ะ”
“แล้วทำไมคุณรู้จักพี่พิช?”
คำถามนี้ทำเอาปุณณ์เลิกคิ้วเล็กน้อย อ้อ .. ไอ้เด็กช่างนั่นชื่อพิชนี่เอง พิชไม่ใช่พีช
“ก็ คอนโดเดียวกัน เลยรู้จักกัน แต่ .. ก็ไม่ได้สนิทเท่าไหร่”
ก็ถึงจะไปนอนห้องอีกฝ่ายมาแล้วแต่ก็แทบจะไม่ได้คุยอะไรกันเท่าไหร่ ก็ถือว่าไม่สนิทล่ะมั้ง ครั้งนี้ก็ถือเป็นการเจอกันในรอบเดือนเลยก็ว่าได้
“รุ่นน้องพิชหรอ?”
“ใช่ .. เอ้ย ไม่ใช่ครับ ผมเป็นแฟนพี่พิช”
“แฟน? ”
“ครับ แฟน พึ่งคบกัน”
ปุณณ์ยิ้มขำกับคำตอบอีกฝ่าย ขนาดบอกว่าเป็นแฟนยังพูดเหมือนตัวเองกำลังจะโกหก น้ำเสียงก็ไม่ได้มีความมั่นใจสักนิด ไอ้เด็กนี่มันดูออกง่ายจริงๆ
“อ้อ … อย่างนี้นี่เอง”
รับคำไปอย่างนั้น ทำไมจะต้องไปทำเด็กมันเสียความมั่นใจด้วยล่ะ? มันจะคบไม่คบก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเขาสักหน่อย … แล้วทำไมต้องรู้สึกแปลกๆวะ ดูก็รู้ว่าเด็กมันโกหก ไอ้ปุณณ์เอ้ยใส่ใจอะไรคำพูดเด็ก
“คุณปุณณ์ห้ามจีบพี่พิชของผมนะ!”
ปุณณ์สะดุ้งเหยียบเบรกสุดแรงจนหน้าเกือบทิ่ม ไอ้เด็กนี่มันเงียบไปตั้งนานเพื่อบอกเขาด้วยประโยคแบบนี้เนี่ยนะ?
“ว่าไงนะ?”
“ผมหมายถึงว่า”
ครืด … ครืดดด ครืดดดดด
“เดี๋ยวก่อนนะ”
ปุณณ์หยิบมือถือบนตักขึ้นมารับสายก่อนจะเริ่มขับตามต่อ
“สวัสดีครับ”
“เฮ้ยไอ้พิช ร้านมันปิดว่ะ กินคอนโดมึงแทนนะ เอางี้ล่ะ เจอกันพวกกูอีกห้านาทีถึงคอนโดมึง see ya ma friend”
“เดี๋ยว … เฮ้ย !”
วันนี้จะมีใครฟังเขาพูดบ้างมั้ยเนี่ย! ปุณณ์เริ่มกรุ่นขึ้นมา ไอ้พวกนี้นี่มันเกิดมาเพื่อพูดแต่ไม่ได้มีหูไว้ฟังบ้างใช่มั้ยหา! ไอ้พวกเด็กใจร้อนทั้งหลาย
“ตกลงว่าไงครับ !”
ปุณณ์ตวัดหางตามองคนข้างตัว ไอ้เด็กน่ารักนี่ก็อีก น้องจากหน้าตาบ่องแบ๊วแล้วสมองประกอบด้วยเยลลี่หรือไงถึงคิดแต่เรื่องพวกนี้เนี่ย
“ห้ามจีบใช่มั้ย?”
“ชะ .. ใช่ครับ”
อ๋องเริ่มเสียงสั่นกลือนน้ำลายเอื้อก เมื่อเห็นใบหน้านิ่ง ยิ่งขาวแถมเขียนตาดุ … ยิ่งดูน่ากลัว
“เสียใจด้วยนะ พอดีคบกันแล้ว! แล้วที่บอกว่าแฟนพิชน่ะ … คิดไปฝ่ายเดียวหรือเปล่าครับ? แฟนพิชนั่งอยู่นี่เข้าใจมั้ยครับน้องอ๋อง?”
จบ! จะว่าปัญญาอ่อนก็เถอะ แต่ปุณณ์ยอมรับมาตลอดว่าตัวเองเป็นคนอารมณ์ร้อน และ ชอบเอาชนะ! อยากมาพูดให้ขัดใจเวลาโมโหก็ต้องแบบนี้ล่ะ! หึหึ อยากห้ามนักใช่มั้ยไอ้จีบพิชเนี่ย ยิ่งฟังก็ยิ่งโมโห!
ถึงไม่รู้ว่าจะโมโหอะไรก็เถอะ แต่ฟังแล้วมันขัดใจ!
“ไม่จริง! พี่พิชไม่เห็นบอกใครนะครับ!”
“แล้วเขาจะบอกทำไมล่ะ คบกันมันต้องประกาศออกสื่อรึไง? ไปค้นในอินเตอร์เน็ตไปครับ ปุณณ์ ปฐพี ไม่เคยมีข่าวว่าคบกับใคร เพรา
อะไรรู้มั้ย? เพราะคบกับพิชมาตั้งแต่พิชจะเข้ามหาลัยอีกครับน้องอ๋อง แต่เพราะเป็นคนดัง ถึงต้องปิดบังอยู่นี่ไง? นี่กำลังจะไปคอนโด …
ไหนๆก็พูดแล้ว ก็บอกเลยแล้วกันว่า .. ใช่ครับซื้อไว้สองห้อง แต่ทุกคนพิชไม่ได้นอนห้องตัวเองนะครับ”
“ฮึก … คุณ … กับพี่พิช … ไม่จริง!!!! ผมไม่เชื่อ !”
ปุณณ์ยิ้มเหยียดเริ่มมันส์ในอารมณ์เข้าไปอีก รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นนางร้ายในละครหลังข่าวกำลังจะฉะกับนางเอกสมองปลาทอง โดยที่พระเอกไม่ได้รับรู้อะไรเลย
“ไม่ได้ขอให้เชื่อครับ เพราะความจริงก็เป็นความจริง”
“ชิ !”
ปุณณ์ยิ้มด้วยความสะใจเมื่ออีกฝ่ายสะบัดหน้าหนีไป ให้มันรู้ซะมั่งว่าใครเป็นใคร ไม่มีสมรภูมิไหนที่คนชื่อปุณณ์ไม่ชนะ! ถึงจะสมรภูมิแย่ง
พิชก็เถอะ!
…. ถึงจะไม่ได้เป็นอะไรกัน อย่างน้อยก็เคยนอนห้องเดียวกันมาแล้วนะโว้ย! แถมยังทิ้งรอยไว้ตามร่างกายเขาอีก ใช่! รอยความรักรุนแรง ทั้งถีบทั้งฟาด … ลึกซึ้งยิ่งนัก!
- -------------------------------------------------------------------- ---
หลังจากลุ้นกันมาหลายตอน .. สุดท้าย ...พี่ปุณณ์เป็นฝ่ายหวั่นไหวก่อน 55555 แต่น้องพิชดูจะยอมให้พี่ปุณณ์เหมือนกันนะเนี่ย -...-
หรือน้องพิชก็แอบหวั่นไหว ? 555555
จริงๆน้องอ๋องไม่ได้มีพิษมีภัย แค่น่ารำคาญเฉยๆเอ๊งงง 555
-
“.... คิดไปฝ่ายเดียวหรือเปล่าครับ? แฟนพิชนั่งอยู่นี่เข้าใจมั้ยครับน้องอ๋อง?”
กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด เขามาทวงของเขาคืน
:o8: :-[
-
น้องอ๋องเด็กกำลังหัดแรง แต่เจอขิงแก่ ก็ต้องยอมสยบ 55555
-
o13 o13 o13
-
เจ้าเล่ห์เหมือนกันนะปุณณ์ ถ้าพิชรู้จะเป็นไงเนี่ยะ
ส่วนอ๋องส่งไปให้พี่จั๊ดจัดการไป ท่าทางโหดดี
-
กริ๊ดดดดดดดด ให้มันได้แบบนี้สิ 5555 :katai2-1: :katai2-1:
อ่องเงิบเลยแบบนี้
-
:katai2-1: :katai2-1:
อ๊ะ.....บรรยายซะพี่ปุณณ์เหมือนเคะเยย
ลุ้น...อยากให้พี่ปุณณ์โดนน้องพิชกด
:katai3: :katai3:
-
555555+
ปุณณ์แกล้งเด็กอ่ะ แต่เราก้อชอบบบบ
เอาให้เดกอ๋องมันไม่กล้าจีบพิชเรยนะ
55555555
-
มารอเชียร์น้องพิชกดพี่ปุณ.... o13 o13 o13
-
ต้องขอบคุณน้องอ๋องจริงๆ 555555
-
อ๋องเหวอเลยดิปุณโดนใจเลยอะสะใจเบาๆพิชรู้จะเป็นไงนะคงช็อกน่าดู
-
โอ๊ยย เฮียปุณณ์ สงสารเด็กมันอ้ะ :laugh: :laugh:
-
สุดยอดดดด พี่ปุณณ์ชนะโดยที่พิชไม่รู้เรื่องอะไรด้วยเลย 555
-
:laugh: สมควร อิเด็กอ๋องแกมันตัวประกอบ กร๊ากกก :jul3: ในเมื่อเปิดตัวกับศัตรูหัวใจแล้วพี่ปุณเปิดตัวกับเพื่อนๆน้องพิชต่อเลย :laugh: :laugh:
-
ถึงน้องอ๋องมันจะแรดจะแรง แต่ยังไงกระดูกมันก็คนละเบอร์กันนะครับผม แหม่ ไม่คิดว่าปุณณ์กับอ๋องจะได้เจอกันเร็วขนาดนี้ แถมไม่คิดจริงๆว่าเด็กนั่นจะพูดแบบนั้น สรุปโดนตอกกลับมาหน้าหงายหาทางไปไม่ถูก แบร่! สมน้ำหน้าค่ะ
อ๋องช่างเป็นคนที่น่ารำคาญอะไรอย่างนี้ เอะอะร้องไห้ๆ ถึงจะไม่แมนก็เถอะ คน(ตอแหล)อ่อนแอแบบนี้เกินไปว่ะ ถ้าเจอคนแบบนี้จังๆเข้าสักทีคงมีด่ากระเจิง วุ้ย!!
ปุณณ์จ๋าของเรายังเมะอยู่ม้ายยย เรายังเชียร์ปุณณ์เมะอยู่นะ :hao5:
-
น้องอ๋องแรงนะคะ แต่พี่ปุณเราแรงกว่า ฮ่าๆๆ
-
บุคลิกพี่ปุณณ์นี่เคะชัดๆ
อยากให้โดนน้องพิชกดจังงง :hao6:
-
ได้กดคนแก่นี่ก็เป็นอมตะเหมือนกันนะครับน้องพิช... เย้ยยยยยยยยยยยยย!!!55555555555555
-
เดี๋ยวก็เป็นข่าวหรอนายปุณณ์ (แอบซะใจนะ :laugh: ทำมาแอบอ้างเจอตัวพ่อเข้าไปจอดเลย)
น้องอยู่ส่วนน้องไปชิ้วๆ หลีกทางให้ผู้ใหญ่ :m4:
แต่ก็อดสงสัยไม่ได้นะ พิชเดือดขนาดนั้น แต่เจอหน้าปุณณ์ปุ๊บเย็นเลย
มีแนวโน้มหวั่นไหวทั้งคู่ :m3:
-
กร้ากกกกกกกก...5555555 เป็นไงหล่ะน้องอ๋อง
เจอตัวจริง...เงิบเลยดิ ว้ากกก...กรั่กๆๆๆๆ
อยากจะหัวเราะให้ฟันหลุดจริงๆพี่ปุณณ์แซ่บเว่อร์
:m20:
-
อ๋อง กะหรี่เด็กมาก ขอแบน
-
“.... คิดไปฝ่ายเดียวหรือเปล่าครับ? แฟนพิชนั่งอยู่นี่เข้าใจมั้ยครับน้องอ๋อง?”
กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด เขามาทวงของเขาคืน
:o8: :-[
สุดยอดเลยปุณณ์ อิอิ
-
อ่านตอนนี้แล้วรำคาญน้องอ๋องมาก
น้องเป็นรุ่นน้องพี่พิชแต่อะไรนิดอะไรหน่อยก็สะดุ้ง
เฮือก ๆ ต่อมน้ำตาจะแตกท่าเดียวนะเนี่ย !!
ยิ่งอ่านยิ่งเชียร์พี่ปุณณ์ให้เป็นเมะค่ะ!!
พี่ปุณณ์รุก !! :fire: ตอนท้ายของเรื่องนี้
อยากให้น้องอ๋องเงิบ 555+ ชอบขั้วเดียวกัน อิอิ
มีการประกาศจองห้ามพี่ปุณณ์จีบน้องพิชอีกด้วย
รู้ซะมั่งว่าใครเป็นใคร คำประกาศห้ามนี่
ปลุกไฟในตัวพี่ปุณณ์สินะ >x<
น้องพิชก็ซื่อเนอะ ยังไม่รู้... ตัวว่าอยู่ในระหว่างศึกชิงนายซะแล้ว
แต่ชอบที่น้องเป็นห่วงเป็นใยพี่ปุณณ์ซะขนาด
เป็นก้าวเล็ก ๆ ที่เริ่มต้นได้ดีค่ะ :katai2-1:
-
ต๊ายยยยยย เด็ดดวงมากค่ะคุณพี่ปุณณ์
/ลุกขึ้นปรบมืิอรัว!!!!
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
แบบน้องอ๋องต้องเจอปุณนี่แหละ เป็นไงสู้ไม่ได้เลย
น้องอ๋องขอแบบร้ายเด็กๆ น่ารำคาญพอนะ เพราะน้องน่ารักมากจริงๆ ฮ่าาาา
-
อ๋อง...
คนที่หนูจะเอาเป็นผัวน่ะ
เมียพี่ปุณณ์เขา...จบป้ะ!!!!5555
-
ชอบแบบนี้ แรงดี ไม่อยากให้นายเอกอ่อนแอ :z2:
-
ปุณแสบมากเลยอ่ะ :katai2-1: ต้องให้ได้อย่างนี้สิ เอาแบบมันส์ไปเลย :hao6: :hao6: ส่วนพิชคงจะแสบกลับไม่แพ้กันล่ะ
เรื่องนี้ทั้งคู่ดูสูสีกันมากเลยน่ะ จนดูไม่ออกเลยว่าฝ่ายไหนจะรุกจะรับน่ะ หนุกดีจ้ะ เสียดายมาแต่ละตอนสั้นไปหน่อยน่ะ :hao5:
-
ของของใครของใครก้อห่วง ของใครใครก้อต้องหวงงงงง
เนอะพี่ปุณณ์เนอะ
-
ว้ายๆๆๆ พี่ปุณออกตัวเป็นเจ้าของแล้ว
สมน้ำหน้าอิอ๋อง ฮ่าๆๆๆๆ
แล้วไปคอนโดต้องเจอทั้งเพื่อนพิชแล้วก็ศึกกับอิอ๋องอะดิ
สู้ๆนะพี่ปุณ
ยังไงเราก็อยากให้ปุณเป็นรุกนะ
-
ถ้าพีชไม่รับมุขปุณณ์จะทำไงดี
-
กี๊สสสสสสส ชอบพี่ปุณณ์ นางเชือดนิ่มๆ ชนะขาดจ้า
น้องอ๋องนี่จะว่าใสซื่อก็ใสนะ จะว่าร้ายก็ร้ายแบบเด็กๆ หรือยังไง
เอะอ่ะก็ร้องไห้ ผู้ชายอะไรฟร่ะ
แต่ว่าตอนนี้อยากให้มาต่อมากๆ ค้างอ่ะ ฮื่ออออออออออออออออ :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
ปุณณ์แรงได้ใจจริงๆ ชอบ~
-
พี่ปุณณ์ก็ร้ายใช่ย่อยนะนี่
-
อิๆๆๆ......... พี่ปุณณ์แรงอ่ะ ชอบๆๆ
-
มาต่อเร็วๆ น่ะ
ยังไงเราก็อยากให้พี่ปุณณ์เป็นรุกน่ะ
-
สมน้ำหน้าอีนังอ๋องจังเรย ให้มันรู้สะบ้างใครคนๆนี้ของใคร 5555+
-
แรงตลอดดดด5555
-
o13 o13
-
-...- ขอบคุณทุกคอมเม้นค่ะ <3
-
พี่ปุณฑ์ตอบโดนใจมากค่ะฮึฮึฮึ :a5: ตรงโคตรงานนี้พิชหนีไม่รอดหรอก 555 o22
-
เดี๋ยวปุณณ์ก็เป็นข่าวกับพิช เพราะเด็กบ้านี้แน่เชื่อสิ หึหึ :hao7:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
พี่ปุณ นางร้ายกาจ o13
-
ฮากับประโยคสุดท้ายอ่ะ 555555
-
ขอฟาดหน้าอิ หัวโปกนั่นทีนึงได้ม่ะ !!!
:z6:
-
โดนใจมากอะ
-
ตอนที่ 9 เขิน
“ทำไมคุณ …. คุณ โธ่ ! เดี๋ยวค่อยมาคุยเรื่องรถ ขึ้นห้องไปก่อนเลยไปครับ ให้ไวเลย”
คนฟังเลิกคิ้วงงเมื่ออีกฝ่ายโวยวายใส่ทันทีที่มาถึงหน้าคอนโด
“อะไร?”
“เออน่า เดี๋ยวพวกมันมาก็เป็นเรื่องหรอก”
“อะไรล่ะ?”
ยังคงถามด้วยความงง พวกไหนจะมา แล้วทำไมต้องเป็นเรื่อง? แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเขาด้วยล่ะเนี่ย ไม่เข้าใจจริงๆ
“ก็…. ใครให้คุณแต่งหน้าแต่งตัวแบบนี้เล่า! ไปเลยเร็ววววว ขึ้นห้องไปเลย เดี๋ยวผมไปช่วยเช็ดหลังให้เหมือนคราวก่อน”
ปุณณ์ยกยิ้มขึ้นขับให้ใบหน้าเรียวคมที่แต่งหน้าจนดูสวยอยู่แล้วยิ่งสวยเข้าไปอีก ประกอบกับบุคคลที่สามที่ยืนอยู่ไม่ไกลเมินหน้าไม่หันมามองทางนี้แม้แต่นิดเดียว … ชนะเห็นๆ
“… จะเช็ดให้จริงอ่ะ ? อย่าช้านะ … ไม่งั้นโดนแน่”
“คร้าบบบบบ ไปเร็ว เดี๋ยวพวกมันแซว”
“สรุป …พวกนั้นน่ะพวกไหน”
ปิ๊นๆๆๆๆๆ
“ไอ้พิชโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย พวกกูมาแล้ว เฮ้ยใครวะ!”
พิชกุมขมับทันทีที่เห็นกายโผล่หน้ามาจากรถพร้อมกับบรรดาเพื่อนร่วมก๊วนที่พากันโผล่หน้าตามมาเป็นแถวจากช่องหน้าต่าง
“ไปเร็วๆเลยคุณ เดี๋ยวผมไปรับที่ห้องครับ”
“โอเค”
ปุณณ์เดินหนีขึ้นห้องไปก่อน ดูจากกลุ่มเพื่อนพิชแต่ละคนพาวเวอร์แรงสมกับเป็นวัยรุ่นใจร้อน ปล่อยให้พิชรับหน้าไปแล้วกัน
“ไอ้พิชเมื่อกี๊ใครวะ โคตรวิ๊งเลย ไฟหน้าคอนโดมึงส่องนี่กูนึกว่าเทวดา !”
“เวอร์ละเชี่ยกาย ไม่มีไรๆ ไปๆขึ้นห้องดีกว่า”
พิชไล่ต้อนเพื่อนเข้าไปในคอนโด
“ไม่ได้เว่ย บอกมาก่อนใครวะ? อ้าว ไอ้น้องอ๋องมาอยู่นี่ได้ไง?”
“ฮึก … ฮืออออออออออออออ”
อ๋องสะดุ้งเพราะเสียงก่อนน้ำตาจะเริ่มรื้นอีกครั้ง
“ไอ้กายตะคอกน้องทำไมวะ เด็กมันขี้กลัว ไปๆ หยุดร้องขึ้นห้องครับๆ ไปเว่ยพวกมึง”
รอจนรถมาจอดครบทีมก็ไล่ต้อนกันขึ้นไปคอนโด มีน้องอ๋องแสนงอแงยืนหลบอยู่มุมลิฟต์ไม่กล้าเงยหน้าสบตาใคร พี่พิชอาจจะไม่น่ากลัว แต่เพื่อนพี่พิชแต่ละคนโคตรน่ากลัว! พกพาความสูงและความหนามากันเต็มพิกัด
“ไอ้น้องยืนดีๆดิ๊”
แดนจับไหล่อ๋องให้ยืนดีๆ เห็นเด็กหงอแล้วมันก็สงสาร หน้าพี่กายก็ช่างรับแขกเหลือเกิน หรือไอ้เด็กนี่มันจะขี้ตกใจเกินไป เฮ้อ
“ครับ …”
“กูแวะชั้นนี้นะ พวกมึงไปก่อนเลย อ่ะไอ้กายคีย์การ์ดห้องกู เดี๋ยวกูตามขึ้นไป”
พิชยกมือลาก่อนจะรีบเดินออกจาลิฟต์ไป อ๋องตั้งท่าจะเดินตามแต่ก็โดนคนอื่นเบียดจนเดินตามไปไม่ได้ เงยหน้ากลับมาก็เห็นแต่ละคนจ้องมา .. ฮืออออ
“อะไรวะมองก็ร้อง ไอ้นี่เป็นตุ๊ดมั้ยเนี่ย เฮียพิชเขาไม่ชอบคนงอแงนะโว้ย”
แจ๊สที่ยืนอยู่ข้างๆดันหัวน้องสายรหัสตัวเองเบาๆ มันจะรอดมั้ยเนี่ย?
“คะ … ครับ”
แล้วทุกคนก็ถอนหายใจพร้อมกัน ในที่สุดมันก็เลิกร้องสักที คณะนี้มันก็มีแต่ชายถึกกับหญิงทนจะหาคนมานั่งเป่าปี่น่ะไม่ค่อยมี พวกเขาเลยไม่มีใครชินสักที!
“อ่าวทำไมมาเร็ว?”
“ก็มาหาคุณก่อนค่อยขึ้นห้อง จะล้างตัวเลยมั้ยครับ? ผมจะได้ช่วยเช็ด”
“อ้อ เอาสิ เข้ามาเลย นัดเพื่อนมาทำอะไรกันล่ะ กินเหล้าหรอ?”
พิชเดินนำมาในห้องพูดไปก็ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตตัวเองออกแล้วสะบัดเสื้อขึ้นพาดบ่า หยิบแก้วน้ำที่รินทิ้งไว้บนเคาน์เตอร์ขึ้นดื่ม พลางหันกลับไปสบตาอีกฝ่าย
“ครับ … เอ่อ … อ่า .. ผมขอกินน้ำหน่อยนะ”
ปุณณ์ยิ้มขำเมื่อเห็นพิชหน้าเริ่มขึ้นสีเรื่อรีบเดินผ่านเข้าไปในโซนครัว ทำเหมือนไม่เคยเห็น ทีคราวก่อนไม่ยักจะเขิน … ขาวเหมือนเดิมเปี๊ยบไม่เห็นจะต่างจากวันนั้น
“รีบๆตามมาล่ะ ร้อนจะแย่ หาว ….”
วางแก้วเสร็จก็เดินลากเท้าเข้าห้องน้ำไป ส่วนพิชรีบยกขวดน้ำซัดเข้าไปหลายอึก แค่มองแผ่นหลังขาวๆ … ทำไมมันใจเต้นวะ ก็เคยเห็นนี่หว่าว่าเนียนขนาดไหน … ซิกแพคอีก … โว้ยยยย เพ้อเจ้ออะไรวะ!!!!
“คุณ … เฮ้ย! ผมขอโทษๆๆๆๆๆ”
พิชรีบกระชากประตูปิด ก็ … ก็นึกว่า .. อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
“นี่! ทำไมไม่เคาะประตูก่อนห๊ะ?”
ปุณณ์เปิดประตูออกมากระชากเสียงถามเอาเรื่อง ตอนนี้มีผ้าเช็ดตัวพันรอบเอวเรียบร้อยไม่เหมือนตอนที่ไอ้เด็กบ้านี่เข้าไป … เสียตัวทางสายตาเลยกู!
“ก็ … มะ .. ไม่รู้ ผมขอโทษครับ ผม … มะ … ไม่ได้ตั้งใจ”
พิชพยายามทำเสียงไม่ให้สั่น แต่พอพูดไปมีวิวเป็นแผ่นอกขาวๆ … แล้วมันก็ใจตุ้มๆต่อมๆ โอ้ยจะขาวไปไหนเนี่ย ถึงจะเป็นเมคอัพก็เถอะ! แต่ความเนียนนี่มันทะลุเบ้าตามากเลย
“นี่มองอะไรไม่ทราบ? หน้าอยู่นี่ ทำไมอิจฉาอ่ะดิ ซิคแพคอ่ะ หึหึ เด็กน้อย หน้าแดงหมดละ เก็บอาการได้ก็เคาะประตูนะครับ
แล้วจะบอกเองว่าเข้าได้หรือไม่ได้”
ว่าแล้วก็ยกยิ้มแห่งชัยชนะก่อนจะปิดประตูห้องน้ำเหมือนเดิม รู้สึกดีที่เห็นอีกฝ่ายเขิน หึหึ ถึงจะไม่รู้มันเขินเพราะอะไรก็เถอะ! แต่ผิวแทนที่เห็นว่าขึ้นสีจนชัดนี่มัน … น่ารักจริงๆ
“ฮึ่ยยยยยยยยยย นี่คุณแกล้งผมหรออออออ !”
ไร้เสียงตอบรับจากคนในห้องน้ำ พิชก็ทรุดนั่งพิงประตูขยี้หัวตัวเองไปมาแรงๆ เป็นอะไรไปวะเนี่ย! ไปคิดตามคำพูดคุณปุณณ์ทำไมวะ แล้วไอ้เข้าได้เข้าไม่ได้เนี่ย … มันในความหมายไหน!
“นี่ รอนานแล้วนะ เข้ามาเร็วๆ อยากล้างตัวแล้ว!”
“คร้าบ คร้าบ คร้าบบบบบบ เห็นผมเป็นเบ๊หรือไงคุณ”
พิชเบ้ปากแต่ก็ลุกขึ้นหมุมลูกบิดประตูเข้าไปในห้องน้ำจนได้ เข้าไปแล้วก็กลืนน้ำลายเอื้อก … คุณปุณณ์ผู้มีฟีโรโมนอย่างล้นหลามในสภาพที่ทั้งตัวมีผ้าเช็ดตัวพันเอวผืนเดียว นั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวเล็ก หันหลังที่เกาะพราวไปด้วยหยาดน้ำให้เขา จากมุมนี้เห็นชัดเจนว่าอีก
ฝ่ายนั่งอ้าขากว้าง … ด้านนี่มีผ้าเช็ดตัวบังและฝั่งที่นั่งอ้า … ข้างในจะเห็นอะไร … เห็นเหมือนตอนที่เขาเข้ามาครั้งแรกหรือเปล่า … ขา
ขาว .. เอวสอบ .. สะโพกมน .. อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก
“อึก …”
“นี่ ยืนเซ่ออะไร เฮ้ย!”
ปุณณ์ถึงกับตกใจเมื่อหันไปเห็นพิชในจังหวะเลือดกำเดาพุ่งพอดิบพอดี …
“ผะ … ผม มึนหัว …”
“เวร! อะไรเนี่ย เดี๋ยวนะ เงยหน้าขึ้นๆ เอาล่ะเดินออกไปนอนนิ่งๆบนโซฟานะ เดี๋ยวฉันจะตามออกไป”
มองจนอีกฝ่ายล้มตัวนอนลงบนโซฟา ก็รีบกลับมาชำระร่างกายตัวเอง เอาเถอะขัดออกเท่าที่ขัดได้แล้วกัน ยังไงมันก็เลือกไม่ได้แล้วล่ะ
เฮ้อ … ไอ้เด็กนี่บทมันจะเขินก็เอาซะหนัก!
“ตายยังเรา”
พิชสะดุ้งเมื่อมีผ้าชุบน้ำซับลงบนจมูกพร้อมแรงบีบเบาๆเหมือนหยอกล้อกับเด็ก จึงลืมตาขึ้นมองแม้จะต้องสะดุ้งอย่างแรงเมื่อใบหน้าคมสวยอยู่ห่างไม่ถึงคืบ
“คุณ !”
“อ้อ .. โทษที นอนพักซะ เฮ้อ … เหนอะหลังชะมัด”
บ่นจบก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงเดินเข้าห้องนอนที่ทำเป็นห้องแต่งตัวขนาดใหญ่ไปใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อย คิดว่าพรุ่งนี้คงต้องมาขัดตัวใหม่!
“คุณ … ผมจะขึ้นห้องแล้วนะครับ เลือดหยุดแล้ว ไปด้วยกันมั้ยครับ?”
เสียงตะโกนดังมาจากข้างนอก ทำให้ปุณณ์รีบแต่งตัวด้วยเสือยืดสีน้ำตาลกับกางเกงกาสั้นสีฟ้าสดใสเหนือเข่าเล็กน้อย ชุดอยู่บ้าน
ที่ไม่ค่อยได้ใส่
“เอาสิ”
“พวกมึง มาแล้วโว้ยยยยย”
“มาๆๆๆ กำลังอร่อย”
“นี่แนะนำให้รู้จัก คุณปุณณ์ๆ ดาราอ่ะ ดังๆ”
ทั้งแก๊งเลิกสนใจหม้อสุกี้หันมามองพร้อมกัน
“โหหหห ตัวจริงนี่หว่า ! คุณปุณณ์ผมเป็นแฟนคลับบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ”
กายรีบลุกขึ้นยืนหยิบมือถือวิ่งถลามาคนแรก พร้อมยัดมือถือใส่มือพิชบังคับให้ถ่ายรูปให้
“เร็วๆๆๆ ถ่ายๆๆๆ จะเอาไปอวดแฟนว่ากูเจอตัวจริงแล้ว คุณปุณณ์แฟนผมนี่แฟนคลับตัวจริงเลยครับ เดี๋ยวขอลายเซ็นต์ได้มั้ยครับ”
“อ๋อ ได้สิครับ”
พิชกดถ่ายให้ไปหนึ่งรูปแล้วส่งมือถือคืน
“เฮ้ยหลายๆรูปดิวะ!”
“ไม่! พอเลย ไอ้สัส รู้จักรึไงไปยืนซะชิด กลับไปแดกสุกี้เลยมึง”
กายเบ้ปากใส่เพื่อนแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรยอมเก็บมือถือกลับไปนั่งที่เดิม
“ห่า ไรว้า ! หวงดารานี่หว่า”
“พี่พิชกับคุณปุณณ์เป็นแฟนกันจริงหรอครับ!”
อ๋องตะโกนผ่าวงขึ้นมา ถ้าคุณปุณณ์ไม่ได้พูดเองเออเองพี่พิชก็ต้องรีบปฏิเสธอยู่แล้ว! ต้องถามต่อหน้าคนเยอะๆนี่ล่ะ จะได้รู้ว่าจริงไม่จริง
“อะไรนะ?”
ทั้งห้องประสานเสียงพร้อมกัน ส่วนพิชเลิกคิ้วงงๆ และปุณณ์เริ่มตาวาว ไอ้เด็กนี่มันน่าฆ่าให้ตาย!
“เอามาจากไหน?”
พิชถามขึ้นมามองหน้าอ๋องที่หน้าตาเอาเรื่องก่อนจะหันมามองคนข้างตัวที่ยังคงทำหน้านิ่ง
“คุณปุณณ์บอกว่าพี่เป็นแฟนคุณปุณณ์ครับ ผมอยากรู้ว่าจริงมั้ย”
“จริง เราคบกันแล้วใช่มั้ยพิช?”
“ห๊ะ … คะ … ครับ?”
คนถูกถามเริ่มหน้าขึ้นสีเรื่อ ก็มาถามกันตรงๆแบบนี้ … มันก็เขินสิ!
“หึหึ … เขินอะไรครับ”
ปุณณ์ยกมือขยี้หัวยุ่งของพิชเบาๆแล้วโยกไปมา ทำให้พิชยิ่งเขินเข้าไปอีกจนต้องยกมือปิดหน้า บรรดาผองเพื่อนเห็นอาการเขินอายของเพื่อนตัวเองก็เปลี่ยนอารมณ์จากโหมดอึ้งมาเป็นเป่าปากโห่ฮาแซวทันที ไอ้พิชเขิน หายาก!
“โหหหหหหหห มิน่าตอนเย็นกูถามว่าใครไม่บอกกก ถ่ายรูปหน่อยก็ทำมากั๊ก ที่แท้แม่งก็หวงงงง”
“เฮียมีแฟน ไม่เคยจะบอกน้องนุ่งอ่ะ โด่ววววววววววววววววววววว”
แจ๊สรีบสำทับคำแซวของกายทันที คนอื่นก็หัวเราะก๊ากกันใหญ่เมื่อคนเขินหันมาเก๊กหน้าดุเดินมาไล่เตะตูดเรียงตัว ปุณณ์ผู้ชนะในครั้งนี้ก็
ยักคิ้วใส่อ๋องทันที ไอ้เด็กนี้ต้องตัดไฟตั้งแต่ต้นลม ให้มันรู้ซะบ้างว่าใครเป็นใคร!
“ชิ ..”
อ๋องสะบัดหน้าพรืด ก่อนจะทำหน้าเบ้นั่งกินสุกี้ในถ้วยตัวเองต่อ
“มาๆ คุณปุณณ์นั่งนี่เลย ข้างๆไอ้พิช พิชเอาถ้วยเอาช้อนให้แฟนมึงดิ๊ ไอ้สัส ดูแลแฟนดีๆหน่อย”
กายตบหัวพิชแล้วแกล้งบ่น คนโดนแกล้งก็ถลึงตาใส่ประท้วง
“ดูแลอย่างดีดิ คราวก่อนกูก็ถูหลังให้นะโว้ย! หน้าก็ล้างให้ ไปทำงานคราวก่อนก็ชุดกู ตอนนอนก็เตียงกูก็ชุดกู บ๊อกเซอร์ก็ชุดกู…”
“พิช …”
ปุณณ์ร้องปรามก่อนที่คนอื่นจะจินตนาการเตลิดไปมากกว่านี้ ทั้งๆที่มันไม่มีอะไรเลยด้วยซ้ำ … แต่ดูหน้าไอ้เด็กพวกนี้แต่ละคน … คิดไปลึกขนาดไหนแล้วเนี่ย!
“เอ่อ …. พี่พิชพวกผมรู้ละครับว่าดูแลกันดีจริง ….”
แดนพูดขึ้นมาขำๆ ก่อนยกแก้วเหล้าประหนึ่งคาราวะ บรรยากาศอิหลักอิเหลื่อไปสักครู่เพราะคำพูดกำกวมก่อนกายจะรีบเคาะแก้วเรียกความครื้นเครงกลับมา
“หนอยยย ตอนเตะบอลยังทำมาพูด ไม่เค๊ยไม่เคยมีแฟนเป็นผู้ชาย ! คุณปุณณ์รู้เปล่าสเปคผู้ชายไอ้พิชแม่งสูงมากเลยนะ”
“จริงหรอครับ ? ไหนว่ามาซิ… ไปพูดอะไรไว้ล่ะ”
ปุณณ์ยกแขนพาดไหล่พิช แล้วยิ้มให้กายก่อนจะหันมาเลิกคิ้วถามคนข้างตัว
“ก็ไม่มีอะไรหรอกคุณ …”
“มันบอกว่า แฟนมันต้องหล่อมาก รวยมาก พ่อมีหุ้นอยู่ในตลาดหลักทรัพย์ นามสกุลคุ้นหูคนทั้งประเทศ!”
“ก็หาได้แล้วไม่ใช่หรือไง ? ยังจะไปโฆษณาตัวเองที่ไหนอีก ?”
ปุณณ์แกล้งขึ้นเสียงสูงถาม แล้วก็เป็นอย่างที่คิด พิชหันขวับมาสบตา ก่อนจะอ้าปากพะงาบๆเหมือนจะพูดอะไรสักอย่าง แล้วหน้าก็เริ่มแดงก่ำ ก้มหน้าลงไปเหมือนเดิม
“ฮิ้วววววววววววววววววว ไอ้พิชขายออกแล้วโว้ย ขายได้แพงซะด้วยยยยยยย ห่าพิชทำตัวดีๆนะโว้ยยย”
“โอ้ยยย พวกมึงนี่แม่ง ไอ้สัส แดกโว้ย ไม่แดกก็ออกจากห้องกูไปเลยไป”
คนเขินรีบหลับหูหลับตาโวยวาย ทั้งหน้าแดงๆนั่นล่ะ ปุณณ์ก็หลุดหัวเราะออกมาก่อนจะยอมเอามือลงจากไหล่ของพิชมาร่วมวงสุกี้แต่โดยดี … เดี๋ยวจะหาว่าแกล้งเด็ก
หึหึ … ก็เด็กมันน่าแกล้งจะตาย
- ----------------------------------
ขอบอกว่านี่ล่ะนิสัยจริงๆของพี่ปุณณ์ 55555555555555 แกล้งปัณณ์มาก่อน คราวนี้มาแกล้งพิชต่อ 55555
อร๊ายยย น้องพิชเขิน -////-
ปล. หายไปนาน เก๊าก๋อโต๊ดดดดนะตัวเองงงง
-
พิชเขินน่ารักมากกกกกกกกกกกกก
แหม มีแอบหวั่นไหวกับแผ่นหลังขาว ซิกแพคแน่นๆ ของพี่ปุณณ์นะคะ
ปล.อ่านตอนนี้จบพิชแลดูจะเป็นเคะ แต่ตอนก่อนแววเคะจับพี่ปุณณ์ เดาไม่ออกจริงๆคู่นี้
ปลล.ส่วนคุณน้องอ๋องนี้ ไม่ไหวจริงๆ คะ แอบสมน้ำหน้าเล็กๆ ชิชะ
-
พิชไม่เถียงด้วยอะเริ่มมีใจแล้วละซิพิชบทจะเขินก็น่ารักซะ
เอิ่ม...ถูหลังนอนเตียงเดียวกันเป็นใครก็คิดนะ
ปุณขี้แกล้งอะชอบๆๆๆๆ
อ๋องเห็นงี้ตัดใจซะเถอะไม่มีหวังแล้วต้องหาคู่ให้ใหม่ซะละเพื่อนพิชแต่ละคนก็น่าจะได้อยู่นะ
-
มีแฟนแบบไม่ทันตั้งตัวเลยพิชเอ้ย
พี่ปุณณ์ขี้แกล้งจริงๆ
ส่วนพิชก็เขิลเอาๆ
ให้อารมณ์แบบพี่ปุณณ์เป็นเคะนางพญามากก
-
อ๋องถูกลืมแบบคอมพรีสมากกกกกก :mew1: :mew1:
-
ดูสถานการณ์ผมยังดูไม่ออกว่าใครจะได้เป็นเมะ
ห้ามตีฉิ่งนะคนเขียน :laugh: :laugh:
ช่วงนี้ปัณไม่มาฝากแมวเหรอครับ คิดถึงปลาทูกับเฉาก๊วย(ชมรมคนรักแมว) :mew2:
-
พี่ปุณณ์ ชนะขาด
-
:hao6: พิชมีแววเป็นเคะอะ :hao5:
-
งานนี้ดับไปนะ น้องอ๋อง :laugh:
หยอดกันซะขนาดนนี้ เป็นแฟนกันเลยมั้ยพี่ปุณณ์ พิช :m3:
-
อ่ะนะ น่ารักอ่ะตอนนี้ แล้วพิชจะไม่แย่เหรอ ถ้าหากว่าหลงรักไปจริงๆ
-
แหม คุณปุณณ์แกล้งพิชซะเลือดกำเดาพุ่งเลย ฮ่ะๆ
-
พี่ปุณณ์นี่ขี้แกล้งจริงๆ
พิชเขินน่ารักมากอ่ะ...วุ้ยว้าย
:-[
-
ถึงกับเลือดกำเดาพุ่ง :pighaun: เจอออร่าโอโม่
พี่ปุณณ์เล่นซะน้องพิชเราเขินหน้าดำหน้าแดง มีแฟน
แบบไม่ตั้งตัว แถมมีเพื่อนช่วยแซวอีก พิชไปไม่เป็นเลย
:-[ :-[ :-[
-
ปุณณ์พูดซะพิชทำตัวไม่ถูกเลยนะเนี้ยะ :กอด1:
-
อั้ยยะ ๆ ตอนนี้พี่ปุณณ์ ชนะเลิศ เย้ ๆ ไป ๆ มา ๆ พิช ก็หวั่นไหวกับพี่ปุณณ์หนักเหมือนกันนะเนี่ย
ไหนจะเขินกับซิคแพ็คพี่ปุณณ์ หลังขาว ๆ ผิวเนียน ๆ ที่สำคัญ เห็นพี่ปุณณ์ล่อนจ้อนแล้ว รับผิดชอบเลย ๆ
ฮาสุดตรงความเซ็กซี่ของพี่ปุณณ์ ทำเอาพิชคิดไปไกล น็อคซะเลือดกำเดาไหล :m20: ฮาอ่ะ
มีการหวงพี่ปุณณ์กับเพื่อน ๆ ด้วย แต่สะใจที่สุด น้องอ๋องเจ้าปัญหา กะหักหน้าพี่ปุณณ์ต่อหน้าคนอื่น
กลายเป็นพิชดันตอบรับ ว่าเป็นแฟนพี่ปุณณ์เฉยเลยอ่ะ ว้าย ๆ :m3: เจ้าน้องอ๋อง เหวอไปเลย
เพื่อน ๆ เรียกพี่ปุณณ์ เป็น แฟนพิช ๆ พิชก็ไม่มีจะท้วง แสดงว่าสมยอมสินะ เล่นเขินเอา ๆ อย่างเดียวเลย
ถึงตอนนี้ ก็ยังไม่รู้ซะที ใครจะรุกใครจะรับ คอยเดาไปเรื่อย ๆ อย่างนี้ ก็สนุกดีนะเนี่ย
รอตอนต่อไป ขอบคุณค่า :L2: :3123:
-
อร๊าย เขินด้วยคน
-
:o8: :-[ :impress2: เขินตัวพังงงงงงงงงง
-
กริีด เขินอะ อย่าดราม่านะ ชอบให้พิชเขิน น่ารักดี :hao7:
-
o13 เหมือนแกล้งหมอปิ้งด้วยอ่ะ
-
พี่ปุณณ์น่ารักมาก ขี้แกล้งสุดๆๆ
-
ขี้แกล้งงงง 555
น้องอ๋องเอ้ยยยสกิลหนูสู้พี่ปุณณ์ไม่ได้หรอกตัดใจซะนะ อิอิ
-
:laugh: โอ๊ยตายละน้องพิชถึงกับเลือดกระฉูดเลยทีเดียว ไม่ค่อยเลยนะเนี่ย แล้วยังไปโพล่งเรื่องที่ดูแลขนาดให้ยืมบ๊อกเซ่อร์อีก :-[
-
เพื่อนพิชแม่งฮา
5555555555555555555555555
-
บทจะเปงแฟนก้อเปงซะงั้น เก๋ๆ ฮ่าๆ
แบบว่าน่ารักอ่ะ ><
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ต้องขอบคุณน้องอ๋องนะคะ 5555
Thx for comment ka
-
มาต่อเถอะค่าาา จะลงแดงแล้วววว
-
ฮิ้วววววววววว
พิชเขินน่ารักมากก :-[
เอาอีกๆ ชอบแกล้งพิชอ่ะ อยากเห็นพิชเขินบ่อยๆ
-
สมนังอ๋อง กะหรี่เด็ก
-
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
ฮิ้ววววววว พี่ปุณ จะเป็นอมตะ กินเด็ก เด็กมันน่าร้ากกกกกก
-
อ่านจบแล้วสุขสุดๆ โอ๊ยยยย น้องพิชน่ารักน่าหยิกจริงๆ
-
น้องพิชน่ารักมากกกกกก
เขินอีกแล้วแถมจินตนาการซะเลือดกำเดาพุ่ง อิอิ
พี่ปุณชนะอีกแล้ว น่ารักอ่ะ เพิ่งรู้ว่าปุณขี้แกล้ง
แต่ก็นะ ก็เด็กมันน่ารักน่าแกล้ง หุหุ
-
ฮ่าๆๆๆๆ เขินซะไปไม่เป็นเลย :laugh:
น้องพิชเสร็จแน่ อิอิ :hao7:
-
แน่ะๆๆๆ แกล้งเด็กนะปุณณ์
ระวังจะถูกเดกมันแกล้งคืนแร้วจะเขินไปไม่ถูกบ้างนะ
555555
ปล.ส่วนพิช ผู้มีแฟนแบบไม่ทันตั้งตัว ยินดีด้วยจร้าาาา 555
-
อ้าว ๆ คุณแบมเฉลยอยู่ในทีหรือเปล่า ว่าพิชจะเป็นเคะอ่ะ :hao6: เพราะตอนนี้ค่อนข้างชัดเลยน่ะ แต่กลัวจะไปสลับโหมดตอนนาทีนั้นเอาน่ะสิ :katai2-1: แต่เราไงก้อได้น่ะ
ตอนนี้พิชน่ารักดีน่ะ :mew3: ส่วนปุณก้อดูแมนไปเลยน่ะ :mew4:
-
พี่ปุณณ์น่ารักอ่ะ ไปแกล้งให้พิชเขินสะขนานนั้น น่าร๊ากกกกกกก
-
ยินดีด้วยกับแฟน หล่อเวอร์ รวย นามสกุลมีชื่อเสียง ปฏิเสธไม่ได้แล้วนะ ว่าจะมอบกายถวายใจให้ ฮี้ววววว
-
พิชเคะมากตอนนี้อิอิ
-
ปุณณเคะนะ เคะราชินีมาก T/////////T
พิชน่าเป็นเมะนะ เมะเขินก่อนไม่ค่อยเจอเลย
-
ยังต้องติดตามกันต่อไปนะคะ ว่าใครเมะใครเคะ 555
-
เค้าก็เขินด้วยนะ :-[
-
:pighaun:เขินๆๆ แทนพิชอ่ะ
ฟินๆๆ :fox2:
-
น่ารักมากกก จ้า
-
อย่าทำให้ผิดหวังน่ะ
ขอน้องพิชเปงเคะ
พี่ปุณณ์เปงเมะน่ะ
-
อ๊ากกกกกกกก โมเม้นนี้น่ารักทั้งคู่เลยยยยยยย :hao7:
-
อ๋อง สะกดคำว่า เหลือ !! ไปก่อน
:laugh:
-
บางทีก็เคะเกิ้นนนน
-
สนุกมาก!!! ตกลงพี่ปุณณ์รุก?
-
ชอบพี่ปุณณ์น้อง น่ารักดี มาบ่อยๆน๊า ชอบๆๆๆ :L1: :pig4:
-
อ่านแล้วก็เขิน เขินๆๆๆๆๆๆๆ
-
:o8:เขินเหมือนกัน
-
อร๊ายยยยยยย น้องพิชของพี่ปุณ :oni1:
-
:impress2:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ตกลงใครรับใครรุกเนี่ย
-
พิชเขินน่ารักจัง :mew1: :mew1:
-
แรกพิญเมะนะ ตอนนี้ชักไม่แน่ใจ :katai2-1:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านเรื่องนี้จ้า
เดาไม่ถูกเลยว่าใครจะรุกจะรับเนี่ย
แต่พิช เขินน่ารักเว่อร์ 5555+
-
พิชเขินน่ารักจังเลย ฮิ้ววววว :-[
-
ขอบคุณครับ
-
รอก่อนน้า เดี๋ยวมาอัพไม่เกินเจ็ดวัน ฮือ อ
-
รอค่ะรอ :z2:
-
ปูเสื่อออ :man1:
-
:ling1: คิดถึงพี่ปุญ
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ากรี๊ดมาก :katai4: :katai4: :katai4:
ชอบนายเอกร้ายๆอ่ะ อ๊ายยยยยยยยยยย :hao6: :hao6: :hao6:
โดน!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
ตอนที่ 10 เบอร์ ...
“ไหล่ใครหว่า …”
เสียงอ้อแอ้ของคนข้างๆที่หัวตกลงมาพิงไหล่พอดี ปุณณ์จึงดึงแก้วเหล้าออกจากมือคนเมา
“พอแล้วพิช”
“ม่ายมาวววววววววววววว เอ้าชนนนนนนนนนนนนนน”
“ชนนนนนนนนนนนนนนน”
มองสภาพวงสุกี้ที่กลายเป็นวงเหล้าบนพื้นหญ้าปลอมก็ไม่แปลกใจ นอนหลับกองกันตรงนี้ไปหลายคน เหลือแต่พิชกับกายสองคน
ยังชนไม่จบสักที ทั้งๆที่สภาพร่อแร่พอกัน ยกมือจะชนทั้งๆที่แก้วไม่ได้อยู่ในมือตัวเองแล้วซะงั้น
“พอแล้ว”
“ม่ายยยยยยยยยยยยยย แก้ว แก้วโผมอยู่ไหนนนน”
“เอิ๊ก !”
กายสะอึกเรอออกมาก่อนจะทิ้งตัวลงนอนไปอีกคน หลับกันหมด! ขนาดไอ้น้องอ๋องที่เมาไปคนแรกหนีไปนั่งร้องไห้คุยกับทีวีจนทั้งวงหัวเราะกันออกมาก็หลับคาหน้าทีวีไปแล้ว
“พิช .. ไปนอนได้แล้ว”
“ครายยยยย อึก .. หน้าคุ้น จังเลยยยยยยยยย หล๊อหล่อ …”
พิชเงยหน้ามองปุณณ์ก่อนจะยิ้มจนตาเยิ้ม ยกมือขึ้นลูบไล้ใบหน้าคมสวยไปมา แล้วบิดแก้มปุณณ์เบาๆ
“หล่อมากมั้ยล่ะ ?”
“มาก อึก … คุณปุณณ์หล่อมว้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
“คร้าบ หล่อคร้าบ ไปนอนเร้ว ฉันง่วงเหมือนกันนะ”
“ป่ะ นอนกันนนนนน อึก”
พิชลุกขึ้นยืนเซตามแรงดึง อาศัยแรงพยุงจนไปถึงประตูห้องนอนได้สำเร็จ แต่พอเข้าไปปรากฏว่าบนเตียงถูกจองโดยคนๆหนึ่งที่จำได้ว่าชื่อแดน มันเล่นเอาตัวรอดขอตัวมานอนก่อนเพื่อน!
“น้องครับ น้อง ตื่นหน่อย ช่วยทีครับ”
ปุณณ์ตะโกนเรียกคนนอนบนเตียง แดนก็สะลึมสะลือตื่นขึ้นมา
“หือ ? อ้อ ครับ”
แดนรีบลุกขึ้นมาช่วยพยุงพิชที่ยังบ่นอ้อแอ้ไม่เป็นคำ กว่าจะดันคนเมาลงนอนบนเตียงไปทั้งตัว คนไม่เมาสองคนก็แทบจะปาดเหงื่อ
“งั้นขอตัวก่อนนะครับ เดี๋ยวผมไปนอนหน้าทีวี”
“ไม่ต้องก็ได้ เดี๋ยวลงไปนอนห้องตัวเอง น้องนอนนี่ล่ะครับ”
“พี่พิชเขาไม่ชอบนอนเตียงเดียวกับใครครับ … ”
แดนก้มหัวให้แล้วเดินออกไป ปุณณ์ก็ได้แต่ก้มหัวเล็กน้อยกลับไป ก่อนจะนั่งลงขอบเตียงมองคนเมาหลับไปแล้วด้วยสายตาครุ่นคิด
ไม่ชอบนอนเตียงเดียวกับใคร … คราวก่อนยังให้มานอนด้วย ทั้งๆที่จะให้เขานอนโซฟาก็ได้
“เฮ้อ … เพราะอะไรนะ?”
“อืออออ … คุณปุณณ์ นอนนนนน”
พิชสะลึมสะลือขึ้นมา ปรือตามองปุณณ์แล้วตบเตียงข้างตัวแรงๆจนดัง ตุ้บ ตุ้บ
“เดี๋ยวฉันกลับห้องไปนอน”
“ม่ายยย นอนนี่ นอนกับผม .. มา เร้ววววววววววววว นอนนนนนนนนนนนนนนน”
พิชดันตัวลุกขึ้นกระชากแขนปุณณ์ให้ลงไปนอนด้วยกัน เพราะไม่ทันตั้งตัวทำให้ปุณณ์หน้าทิ่มลงไปปะทะกับแผ่นอกพิชพอดี
“นอนๆๆๆ ฝันดีครับ”
เสียงอ้อแอ้ดังแผ่วเบา สองแขนโอบรอบหลังปุณณ์ไว้หลวมๆ แต่พอพยายามจะดันตัวออกกลับรัดแน่นยิ่งกว่าเดิมซะอย่างนั้น
“พิช .. พิช … เฮ้อ … นอนแนบอกเนี่ยนะ?”
สุดท้ายก็ได้แต่ส่ายหัวเบาๆแล้วหลับตาลง … กลิ่นเหล้าผสมกับกลิ่นโคโลญจน์ … แผ่นอกอุ่นๆ .. มันก็ดีกว่าที่คิดเอาไว้ล่ะ…
ปุณณ์ก้มลงมองนาฬิกาข้อมือตัวเองเป็นรอบที่ห้า แล้วเงยหน้ามองการจราจรบนถนน ก็พอจะเข้าใจว่าทำไมพิชถึงมาสาย เล่นติดซะขนาดนี้
วันนี้ครบรอบหนึ่งอาทิตย์ที่เอารถไปซ่อม วันนี้เป็นวันที่ศูนย์นัดไปรับรถพิชก็เลยอาสาจะพาไป ก็ดีเหมือนกัน ล่ะนะเฮ้อ … รถจะติด
ไปถึงดาวพลูโตเลยมั้ยกรุงเทพ?
“คุณ ! คุณปุณณ์!”
ปุณณ์หันหน้าไปตามเสียงเรียกก่อนจะเลิกคิ้วงงเมื่อเห็นคนที่รอวิ่งมาจากด้านหลัง ไม่ได้ขับรถมา? ข้างหลังมันห้างนะ
“มายังไงล่ะน่ะ?”
“โหหหห คุณ ! พรางตัวแบบนี้อย่าเลย เด่นชะมัด”
ว่าแล้วก็ยกมือดีดเลนส์แว่นดำเบาๆ กับปัดหมวกแก้บโทรมๆแล้วยักคิ้วใส่ ไอ้เด็กปีนเกลียว!
ป้าบ!
“อูยยย .. แหย่เค่นี้ต้องเตะกันด้วย ป่ะ ไปกันยังครับ ผมมามอไซ จราจรพิการแดกขนาดนี้อีกสามปีคงจะถึงศูนย์ ผมเลยสอยมอไซไอ้กายมา”
“ร้อนแบบนี้เนี่ยนะ?”
หางเสียงสูงเมื่อดูสภาพแล้ว … แดดเวลานี้อาจจะฆ่ากันตายได้เลย แล้วเขาใส่มาแค่เสื้อยืดกับกางเกงสามส่วนและรองเท้าแตะ!
“มีเสื้อคลุมวิศวะให้ยืมตัวนึงด้วยนะคุณ”
พิชถอดเสื้อคลุมสีเลือดหมูตัวเดิมออกสะบัดๆส่งให้ปุณณ์ แต่ก็ยังเบ้ปากไม่ยอมรับไปพิชจึงจัดการใส่ให้แม่งเลย
“อย่าเรื่องมากน่า ผู้ชายดำนิดดำหน่อยไม่ตายหรอกคุณ”
“เหอะ!”
“โอ๋ อย่างอนหน่า ไปเร็ว คุณดูดิ หน้าห้างยังติดขนาดนี้ ตอนขับมาก็ติดทั้งเส้น มันช้า ไปมอไซล่ะครับ ชิวๆ ป่ะๆ”
พิชดึงมือคนหน้าเบ้ให้เดินตามเข้าห้างเพื่อไปอาคารจอดรถ ทำไมถึงมานัดที่ห้าง? เพราะตอนเช้าปุณณ์มีงานแถวนี้ หลังจากนัดกันเมื่อเช้าจึงสรุปว่าเจอหน้าห้างซะเลย บ่ายโมงตรง คนคงไม่คิดว่านักร้องดังจะมานั่งรอคนที่ป้ายรถเมล์!
“ไม่อยากนั่งมอไซ มันล้มทำไง”
ปุณณ์ยังไม่เลิกบ่น ยิ่งเจอมอไซออโต้ธรรมดาที่มีบิดกับเบรคก็ยิ่งไม่อยากนั่ง ข่าวมีทุกวันเรื่องมอไซล้ม โดนชนทั้งหลายแหล่!
“ไม่ล้มหรอกน่า เชื่อใจผมสิคุณ ขับทุกวัน”
“คนตายก็พูดแบบนี้ทุกคน”
“สัญญาว่าไม่ล้ม จะขับช้าๆ ระมัดและระวังสุดๆ คุณแค่จับเอวผมไว้แน่นๆแบบนี้”
ว่าแล้วก็ดึงมือปุณณ์มาโอบเอวตัวเอง แต่พอปุณณ์เริ่มอมยิ้มเล็กๆ กลายเป็นพิชหน้าร้อนผ่าวด้วยความเขิน รีบหันหลังดึงมือปุณณ์ออก ขึ้นคร่อมมอไซสวมหมวกกันน็อคทันที
“มาเร็วววว”
“รู้แล้วน่า แค่ … จับเอวแน่นๆใช่มะ?”
“ก็ประมาณนั้นแหละ นั่งดีๆนะคุณ อ่ะหมวก ใส่ซะจะได้ไม่โดนตำรวจเรียก”
“โอเค พร้อมละ .. ขับดีๆนะ”
พิชสตาร์ทมอไซแล้วบิดพอมอไซเริ่มออกตัว ปุณณ์ก็ทำหน้าที่ตัวเองได้ดีเยี่ยม วาดแขนโอบเอวพิชแน่นไม่ได้ตั้งใจแกล้งแต่อย่างใด ซุกหน้าลงกับไหล่พิชหลับตาปี๋
ก็เขินอยู่ … จนหน้าร้อนผ่าว … แต่คนข้างหลังดูจะกลัวจริงๆ … มันก็เลย .. ดูน่ารักดี คุณปุณณ์น่ารัก… รู้จักกันมาสักพัก…ทำไมรู้สึกว่าคุณปุณณ์น่ารักขึ้น หรือว่าคนดังเขามีสกิลเพิ่มความน่ารัก?
“อย่าเกร็งล่ะคุณ”
พิชจับแฮนด์มือเดียว ก่อนจะเลือนมือซ้ายมากุมมือคนที่โอบเอวตัวเองแน่น บีบเบาๆสร้างความมั่นใจ ปุณณ์ก็ตอบรับโดยการกุมมือพิชไว้เช่นกัน … นิ้วสิบนิ้วสอดประสานกันแน่น
“โอเคเรียบร้อยครับ”
ปุณณ์ยิ้มให้พนักงานที่นำใบรับรถมาให้เซ็น เขาคงเป็นรายแรกที่ชนทั้งทีตั้งแต่ออกจากศูนย์ไม่ถึงห้านาที!
“ยิ้มขนาดนั้น ขอเบอร์เลยมะ …”
เสียงบ่นลอยๆจากคนอยู่ไม่ไกลทำให้ต้องรีบหันไปมองหน้าคนพูด …. หึ เด็กน้อย ทำหน้าเบ้หันไปทางอื่น เด็กนี่ดูง่ายจริงๆนั่นล่ะ …
“อืม อยากได้เบอร์เหมือนกัน”
“เหอะ! ขอเองเลยคุณ ขับกลับเองนะ ผมไปละ”
“เดี๋ยว”
ปุณณ์ดึงแขนพิชไว้ แต่คนทำหน้าเบ้ก็ดึงแขนตัวเองกลับแต่ปุณณ์จับไว้แน่นแล้วกระชากให้หันมา
“อะไรเล่า!”
“ขอเบอร์หน่อย”
“อะไรคุณ?”
พิชชะงักหันขวับมามอง
“ก็บอกให้ขอเอง ขอเบอร์นายหน่อย”
“ห๊ะ …”
คนหน้าเบ้ปรับสีหน้าไม่ทันกลายเป็นหน้าเหวอ ก่อนจะเริ่มเขินเมื่อได้รับรอยยิ้มมุมปากแสนเจ้าเล่ห์ของอีกฝ่าย … นี่มันเข้าข่ายขี้แกล้งชัดๆ!
“ขอเบอร์ไง เอาเบอร์มาสิ”
“คะ .. คุณจะโทรหาผมหรอ?”
“อืม ทำไม ไม่ได้รึไง?”
“ปะ .. เปล่าครับ เบอร์ ก็เบอร์”
“เอางี้ เอามือถือมาเดี๋ยวกดให้ แล้วยิงมา”
ปุณณ์สรุปเมื่อพิชดูยังเรียกสติกลับมาไม่ได้ หึหึ ก็เด็กมันเขินน่ารักขนาดนี้ ก็น่ามองจะตายไป
“อ่ะ ครับๆ นี่ครับ”
พิชส่งมือถือให้ทั้งมือที่ยังสั่นๆ แล้วก็เกาหัวแก้เขิน
“โอเค เรียบร้อย งั้นเจอกันที่คอนโด ขอบคุณมาก”
“เดี๋ยวคุณปุณณ์!”
“อะไรเล่า ตะโกนทำไม?”
“คือ … เอ่อ …”
“ว่า?”
“จะโทรมาแน่นะ !”
“อืม …. ไม่รู้สิ”
ปุณณ์กลั้นยิ้มไว้ในคราบใบหน้านิ่ง มองพิชที่อ้ำอึ้งแล้วแววตาหม่นแสงลงเมื่อเขาเอ่ยคำว่า ‘ไม่รู้สิ’
“อ่าครับ …”
“แต่ .. จะรอนายโทรมาแล้วกัน … แลกเบอร์กันแล้วนี่”
“เอ๋ …”
“ตามนี่ล่ะ เจอกัน”
ไม่ปล่อยให้อีกฝ่ายตอบ ปุณณ์รีบเดินไปที่รถทันที แต่แล้วก็ยิ้มกว้างเมื่อได้ยินเสียงตะโกนตามหลัง
“ผมจะโทรไปแน่ๆ รอรับโทรศัพท์ผมด้วยนะคุณ ! ต้องรับนะ!”
เฮ้อ … ทำไมรู้สึกเหมือนเริ่มจะหลงเด็ก!
- ---------------------------------------------------------------- ---
เขาเริ่มหลงกันเองนะคะสองคนนี้ 55555555555 รู้จักกันตั้งนาน .. พึ่งจะแลกเบอร์ 55555555555
.. . .
(เดินไปจุดเตาต้มมาม่า ... เปิดไฟอ่อนๆ อิ๊อิ๊)
-
:-[ อร๊ายยย เป็นแฟนกันแล้วเพิ่งจะขอเบอร์ :m20: :katai5: คลานไปคว้าถังดับเพลิงมาพ่นใส่ :laugh:
-
o22 วิ่งไปตัดสายเตาแก๊สสโดยด่วนเด่วอิหมอคณิณมันจิกลับมา
-
ย้ากกกก *วิ่งไปคว่ำหม้อมาม่า* //วิ่งหนี
เค้ากะลังว๊านหวานกันล่ะเอร๊ยยยยยย :-[ คนเก่าถอยไปปปปป
-
ปุณณ์กะพิชน่ารักอ่ะ หลงกันเอง งุงิๆดีจัง
อิจฉาาาาาาาาาาาาาา :katai4:
-
ขอหวานๆ น่ารักๆ อีกสักนิด ก่อนซดมาม่าได้มั้ยค่ะ
:mew2: :mew2: :mew2: :mew6: :mew6: :mew6: :L2: :L2:
-
เขิลลล
-
ไม่นะ ไม่อยากกินมาม่าาาาาาาาาาา โอยย
ตอนนี้ขอบอกว่าน่ารักสุดๆ คุณปุณณ์เท่มากๆๆ เหมาะกับเป็นรุกนะ >_<
-
หลงเด็กอย่างน้องพิชด้วยคน
แอร๊ยยยยยยยยยยยย น่ารักเกินไปแล้ว
จีบๆกันซะที ฉันลุ้นอยู่นะพี่ชาย~ :mew3: :mew3:
-
:katai5:
-
:man1: ตอนนี้ น่ารักจัง..... :n1:
-
น่ารัก
-
หม้อมาม่าพังไปแล้วห้ามใช้ !!!!
เค้าหลงกันแล้วใช่มั้ยยย ฮิ้วววว ย้ายมาอยู่ด้วยกันก็หมดเรื่องเนอะ ๆ
-
นั่นๆ มีขอเบอร์กันด้วย แถมเขินกันไปเขินกันมาน่ารักซะ!
-
โอ๊ย จะหวานกันไปไหนนิ
ว่าแต่ใครมันจะรุกใครกันล่ะนิ 555+
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ประทานโทษนะคะ ใครรุกฟ๊ะ :hao7:
-
เค้าหลงกันแล้วอ่ะ วี๊ดว้าย.... น่ารักวุ้ย
:impress2:
มาม่าไม่ต้องต้มหรอกตัวเอง เดี๋ยวเค้าทำกับข้าวให้กิน
o22
-
เริ่มจากได้เบอก่อน ต่อไปได้ใจ :hao5:
-
:-[ :-[ :-[ เขินแทนทั้งคู่ :-[ :-[ :-[
-
:mew3: ตอนนี้น่ารักมากเลยน่ะ ชอบ ๆ :hao6: ทั้งสองคนน่ารักดีน่ะ พิชก้อเขินน่ารักดี ส่วนปุณก้อให้ความรู้สึกเฟรชชี่มาก ๆ เลย ตอนต่อไปหวังว่าคงมีอะไรที่กุ๊กกิ๊กกว่านี้น่ะ อ่านตอนท้ายที่แลกเบอร์กันขำมากกกกกกกกกก เลยน่ะ :mew4: เหมือนเด็กวัยรุ่นแบบป๊อปปี้เลิฟเลย :mew1:
-
อร๊ายยย น่ารักอ่ะ น่ารักมากๆเลย ทั้งคู่เลย
:mew3:
>แอบไปยกเตาหนี ขโมยหม้อ อิอิ
-
ต้มมาม่าเปิดไฟอ่อนๆ มันจะอืดเอาน๊า... ขอไฟแรงๆ ทีเดียวไปเลย!!! แต่หลงกันเองงี่มันน่ารักจริงๆ ให้ตาย!
-
เขิลลล!!!!!!!!!!!
:-[ :-[ :-[
-
ปุณณ์ชอบแกล้งพิชอ่ะ พิชมันมีมุมน่ารักเยอะน่ะ
ไม่เหมือนตอนอยู่มหาลัย ยังติดใจเรื่องที่นอน
ไม่ชอบนอนเตียงร่วมกับใครแต่ทำไมถึงให้ปุณณ์นอน
ทั้งที่เพิ่งรู้จักกัน น่าสงสัย
ผ่านมาเป็นเดือนเพิ่งจะขอเบอร์กัน ขนาดขอเบอร์ยังแกล้ง
พิชให้งอนอีก 55
ปล. ปิดแก๊สด่วน แก๊สขึ้นราคาไม่ต้องต้มน้ำรอมาม่า เปลือง
ขอหวานมากกว่านี้ก่อนนะ ใจเย็นๆ
-
เพิ่งจะได้เริ่มกินของหวาน อย่าเพิ่งต้มมาม่าเลยครับ ไม่ต้องต้มเลยก็ได้ ไม่อยากกิน T^T
-
:m4: :m4:
น่ารักทั้งคู่เลยทั้งพี่ปุณณ์ น้องพิช
น้องพิชเขินน่าร็อคมากอ่ะ
:m1: :m1:
-
อ่านแล้วเขินตามเลย :o8:
-
อร๊ายยย!! แลกเบอกันแระ น่ารักจังๆ เขินๆๆ 55+
-
เค้านอนด้วยกันแล้ว(?) เพิ่งแลกเบอร์กันหรือนี่ ฮ่า ฮ่า ฮ่า
(แก๊สหมดต้มไม่ได้ อิอิ)
-
น่ารักทั้งคู่ อิอิ
-
คบกันมาก็ตั้งนานเพิ่งจะนึกขอเบอร์กัน
ว่าแล้วก็ขโมยมาม่าไปซ่อนก่อน ตอนนี้ยังไม่อยากกิน :z2:
-
ไม่อยากกิน!!!!!!!! เอามาม่าออกไป๊~~~~~~~~~~
-
เพิ่งแลกเบอร์แล้วเมื่อไรจะได้กันTT
-
คนหนึ่ง 'เริ่มจะหลงเด็ก'
ส่วนอีกคนก็ 'รึพี่ปุณจะมีสกิลเพิ่มความน่ารัก'
ถ้าไม่ได้รักได้หลงกัน ทำไม่ได้นะเนี่ยยยย
55555555
-
งื้ออออ :-[ น่ารักจังๆ
เขินอ่า เชียร์สุดใจขาดดิ้น
อย่ามาม่านะคะๆ ขอร้องสุดใจ :sad4:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
:m10: เขิน :m3:
-
อะไรนะ ไม่เอามาม่า บึ้มห้องครัวแม่มมมม
-
มันกำลังจะมา คนเขียนเปิดไฟต้มมาม่าแล้ว ไฟอ่อนๆ ระวังไม่เดือดนะ คนเขียนเริ่มซุ่มทำมาม่าแจกเหล่าคนอ่าน
แหม คิดแล้วเห็นภาพ ไม่ใช่อะไรหรอก มาม่าเป็นมื้อเย็นวันนี้น่ะ 555
ปล. มาม่าน่ะ ยิ่งเครื่องเยอะยิ่งอร่อยนะคะ คิคิ
-
-...- มาม่าสักหน่อยอร้อยอร่อยนะทุกคนนน T^T
-
กิ้วๆใครเล่นมุขใส่ใครกันแน่เนี้ย ขอเบอร์ :m3: น่ารักอะ
ต่างคนต่างคิดกันคนละแบบเดียวกันเอ๊ะยังไง :m4:
-
หยุดนี่คือการปล้นนนน
มีมาม่าในสต็อคเท่าไหร่ส่งมาให้หมดดดด >>โยนมาม่าทิ้งงง :fire:
-
น่ารักอ่ะ อ่านแล้วเขินอ่ะคู่นี้ :o8: :-[
-
ว้ายๆๆๆน้องพิชน่ารักอ่ะ
ใครก็ได้รีบไปตัดสายถังแก๊สที คนเขียนเขากำลังต้มน้ำ
-
น่ารักที่ซู้ดดดดด :m3: พี่ปุณณ์ น้องพิช ใครเคะ ใครเมะ ไม่รู้ แต่น่ารักมากกกก
แหม ๆ ตอนคนเมานี่แหละนะ จะแสดงความรู้สึกที่แท้จริงออกมา
น้องพิช ไม่ชอบนอนร่วมเตียงกับใคร ยกเว้นคนที่ชอบใช่ม้า มีการตบข้างเตียงเรียกนอนด้วย เขิน ๆ
แถมคราวนี้ ไม่ใช่แค่นอนข้าง ๆ กลายเป็นนอนซบอกอุ่น ๆ ของน้องพิชเลยเชียว ช้อบ ชอบ
เดี๋ยวนี้น้องพิช ก็ไม่ค่อยโหดกับพี่ปุณณ์ แถมเป็นสารถีคอยรับส่ง พาไปนู้นนี่ มีง้อคนงอนด้วย
ี่น้องพิช เพิ่งเริ่มรู้สึกว่าพี่ปุณณ์ของเราน่ารักแล้ว รู้สึกช้า ก็ดีกว่าไม่รู้สึกแหละน้า
แถมตอนนี้ มีหึงคุณพนักงานกับพี่ปุณณ์ ไม่รู้ตัวใช่มั้ยนั่น มีประชดประชัน
กลายเป็นเบอร์น้องพิชที่พี่ปุณณ์อยากได้ พี่ปุณณ์ก็ช่างแกล้งจริง ทำน้องพิชจ๋อย
แล้วมาต่อท้ายให้ดีใจซะงั้น พี่ปุณณ์ รู้สึกเริ่มหลงเด็ก แต่เราว่าเด็กน่ะ หลงพี่ปุณณ์ไปนานแล้วน้า
ตอนนี้น่ารักที่สุด ยังเชียร์พี่ปุณณ์เป็นเคะราชินีอยู่นะจ้ะ แต่สุดท้ายใครเป็นเคะ เป็นเมะ ก็รับได้จ้า
อย่าเพิ่งเอามาม่ามาน้า ยังไม่อยากกิน :ling1: ขอให้คู่นี้ได้หวานกว่านี้อีกเยอะ ๆ หน่อยสิจ้ะ
รอตอนต่อไปจ้า ขอบคุณแบมจ้ะ :กอด1: :L2:
-
ไม่ค่อยชอบมาม่าเท่าไหร่อ่ะ
-
น่ารักเชียว
-
ไม่เอามาม่าครับ กลัว
-
เขาเอามาม่าไปบริจาคหมดแล้วไม่มีเหลือให้ต้มหรอก อิอิ
-
น้องพิชเขินบ่อยนะช่วงนี้อ่ะ
พี่ปุณณ์ก็ขี้แกล้งอ่ะ ชอบบบบบบ
ปล.เค้าเชียร์พี่ปุณณ์เมะนะ ชอบเวลาพิชเขินมากกกกก
-
เราก็หลงสองคนนี้ไปด้วย
/แอบเดินไปปิดเตามาม่า 555
-
ตอนที่ 11 ครอบครัว
“คร้าบ … ฮัดชิ่ว ! อยู่โรงบาลแล้วครับคุณ”
พิชขยี้จมูกตัวเองไปมา เฮ้อ หวัดแดกซะงั้น … รถตัวเองก็ซ่อมอยู่ คุณปุณณ์ก็ยัดเยียดรถตัวเองมาให้ใช้ แล้วก็สั่งเสียงเฉียบให้มาหาหมอหลังจากฮัดชิ่วให้ได้ยินอยู่เกือบอาทิตย์
“คร้าบ รู้แล้ว เดี๋ยวเอาใบเสร็จไปให้ดูเลยอ่ะว่ามาหาหมอจริงๆ เคๆ แค่นี้ครับ”
ถ้าไม่ติดงานเจ้าตัวคงมาด้วยแน่ๆ ขนาดตัวไม่มายังโทรมาถามอีกน่ะ! จู้จี้ตั้งแต่เช้า บ่นเป็นตาแก่อยู่ได้ ฮึ่ย ทำไมน่ารักแบบนี้วะเนี่ย
พิชเดินเข้าไปติดต่อกับประชาสัมพันธ์ก็ได้รับแจ้งว่าลงทะเบียนให้เรียบร้อยเชิญตรวจอาการที่ชั้นสองได้เลย แผนกอายุรกรรม โรงพยาบาลเอกชนดีตรงนี้ สะดวก รวดเร็ว
หลังจากขึ้นบันไดเลื่อนมาตามป้ายแผนกอายุรกรรมเรียบร้อยก็แจ้งชื่อนามสกุลที่เคาน์เตอร์ และนั่งรอเรียกชื่อ จริงๆจะซื้อยากินก็ได้แค่หวัดธรรมดา แต่นั่นล่ะ … คุณปุณณ์ไม่ยอม และหงุดหงิดมากเมื่อเขาดื้อ สุดท้าย ..ก็ต้องมา นี่ไม่ได้กลัวนะ … แค่เกรง
“คุณพิชฌพัฒน์ วรัธณานนท์ เชิญห้องตรวจที่สามค่ะ”
พิชขยี้จมูกหลังจากฮัดชิ่วอีกสองทีแล้วเดินเข้าไปในห้องหมายเลขที่แจ้งไว้ คุณหมอหน้าตาเกลี้ยงเกลาตาเรียวเล็กก็ยิ้มสบตาเขาตั้งแต่ที่ก้าวเท้าเข้ามา
“สวัสดีครับ เชิญนั่งครับผม”
“สวัสดีครับคุณหมอ”
“เพิ่งเคยมาใช้บริการที่โรงพยาบาลนี้ใช่มั้ยครับ ไหน เป็นอะไรมาเอ่ย ขอทราบอาการเบื้องต้นหน่อยครับ”
“มันฮัดชิ่วไม่หยุดครับหมอ แต่ผมก็ไม่ได้มีไข้นะครับ แล้วก็เจ็บคอ”
งั้นอ้าปากนิดนึงขอหมอดูคอหน่อยครับ
คุณหมอหน้าใสหยิบไฟฉายกระบอกเล็กขึ้นมาส่องเข้าไปในปาก .. ดูอยู่แปปเดียวก็จดยิกๆลงในกระดาษเปล่า แล้วขอดูเยื่อบุตาต่อ หลังจากตรวจอาการจนครบก็เงยหน้าขึ้นมายิ้มโชว์ฟันสวย
“หวัดธรรมดานะครับ เดี๋ยวหมอจ่ายยาแก้เจ็บคอกับแก้แพ้ให้ แล้วถ้าไม่หายหรืออาการหนักกว่าเดิมค่อยมาตรวจอีกรอบนะครับ แต่หมอคิดว่าน่าจะหายล่ะ งดน้ำเย็นแล้วดื่มน้ำอุ่นเยอะๆนะครับ”
“ยาเม็ดไม่ใหญ่ใช่มั้ยครับหมอ”
คุณหมออึ้งเล็กน้อยก่อนจะหลุดหัวเราะออกมา ดูสิตัวก็ใหญ่ดันไม่ชอบกินยา พิชก็หัวเราะเก้อๆ ก็คนมันไม่ชอบ ! กินยาก ! ขมก็ขม
“ไม่หรอกครับ เม็ดเล็กนิดเดียว รอรับยาด้านล่างเลยนะครับ”
พิชลุกขึ้นขอบคุณหมออีกครั้งแล้วเดินออกมา ก่อนจะงงๆเมื่อคุณหมอหน้าใสที่ตัวเล็กกว่าเดินถือแฟ้มตามออกมาด้วย
“ผมออกเวรพอดีครับ”
คุณหมอยิ้มให้ พิชก็พยักหน้าก้มหัวให้ แล้วเดินลงมาทางเดิม คุณหมอเขาคัดหน้าตาหรอ? ทำไมหน้าตาจิ้มลิ้มพริ้มเพราชะมัด
ครืด.. ครืด ..
ระหว่างรอเรียกชื่อรับยาโทรศัพท์ก็สั่นอีกครั้ง หยิบขึ้นมาดูก็อดยิ้มไม่ได้ คนเดิม คนที่เป็นห่วงเขายิ่งกว่าที่เขาห่วงตัวเอง
“ครับคุณปุณณ์ .. ตรวจแล้ว เป็นหวัดเฉยๆ เนี่ยรอรับยาอยู่ครับ”
“อื้อ แล้วนายอยู่โรงบาลไหน?”
“โรงบาล …. ครับ”
ปลายสายชะงักเงียบไปสักพักจนพิชต้องเรียกชื่อ นึกว่าสายตัด หรือ สัญญาณไม่ดี
“เปล่าๆ … ทำงานใกล้ๆ งั้นรับยาแล้วรอก่อนนะ เดี๋ยวฉันกลับด้วย”
“ให้ผมขับไปรับมั้ยล่ะครับ?”
“ไม่เป็นไรๆ เดี๋ยวจะแวะแถวนั้นด้วย … ไปด้วยกันนะ”
“ได้คร้าบบบ ผมนั่งแช่แอร์รออยู่นี่นะครับ ว่าแต่จะไปไหน ?”
“บ้านฉันเอง”
ชวนไปบ้าน ? … พิชนั่งคิดหลังจากวางสายไปแล้ว ไอ้การชวนไปบ้านเนี่ย มันต้องสนิทกันในระดับไหนถึงจะชวนไปบ้านได้ ? แล้วเขากับคุณปุณณ์นี่ระดับไหน …
แฟน ?
ชะงักกับความคิดตัวเองแล้วหน้าก็เริ่มร้อนผ่าว … หลังจากวันนั้นก็ไม่เห็นอีกฝ่ายพูดอะไร หรือยืนยันสถานะนี้ซะหน่อย อาจจะแค่พูดเล่นๆล่ะว้า… เขินเชี่ยไรวะกู
บังเอิญมากกว่า … ช่างเหอะ … ไปบ้านคุณปุณณ์ .... ชอบประโยคนี้แฮะ
“หลังนี้ล่ะบ้านฉัน”
ปุณณ์ยิ้มกว้างชี้ให้พิชจอดหน้าประตูบ้านหลังหนึ่งในหมู่บ้านเล็กๆ ความคิดที่ว่าบ้านนักร้องดังจะใหญ่ หรูหรา สไตล์โมเดิร์นอะไร
นั่นพับเก็บไปเลย เพราะนี้มันบ้านหลังเล็กๆที่มีสวนเล็กๆรอบบ้านเท่านั้นเอง มีแค่มอไซต์คันใหญ่ราคาแพงกับจักรยานจอดอยู่ในรั้วบ้าน
“เฮ้ย !!!”
ปุณณ์สะดุ้งเมื่อพิชถลาไปเกาะประตูรั้วจ้องมองมอเตอร์ไซต์คันใหญ่
“อะไรเล่า”
“นี่มัน … GSX R750 2013 …”
ปุณณ์ขมวดคิ้ว มันคืออะไร โค้ดลับภาษาเอเลี่ยน?
“อะไรอ่ะ ?”
“คุณณณณณณณณณณณณณณณณณณณณ ไหนบอกไม่ขับมอไซ เนี่ยๆๆๆๆ ตีท้วนๆก็เจ็ดแสนนะคุณ !!”
พิชทำหน้าตื่นตาตื่นใจ แล้วนี่ก็สีสวยมากคันนี้ ฟ้าคาดขาว นี่มันมอไซต์ในฝันของผู้ชายทั้งนั้นล่ะ !!!!
“เอ่อ ไม่ใช่ของฉัน”
“อ้าวคุณปุณณ์ สวัสดีครับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ รถใหม่หรอครับป้ายแดงด้วย”
ปุณณ์เลิกสนใจคนบ้ารถหันกลับมายิ้มให้คนคุ้นเคย ที่ยังคงมีรอยยิ้มพิมพ์ใจ ถือตระกร้าแมวใบใหญ่ที่มีแมวสีขาวเกาะขอบตระกร้ามองมา
“น้องปิ๊งสวัสดีครับ เลิกงานแล้วหรอ นี่มายังไง?”
“เพื่อนผ่านทางนี้ครับเลยติดรถมาด้วย ดีใจจังไม่ได้เจอคุณปุณณ์ตั้งนาน แล้วไม่เข้าบ้านหรอครับ?”
“พอดีมีเด็กบ้ามอไซเกาะรั้วอยู่น่ะ หืม .. ปลาทูสวัสดีครับ จำกันได้มั้ย”
“เมี้ยววว”
แมวตัวอ้วนขาวขนฟูกระโดดเข้าสู่อ้อมกอดของปุณณ์แต่โดยดี
“ฮะๆ สงสัยจะคิดถึงคุณปุณณ์ เนอะปลาทู”
ปิ๊งยกมือลูบหัวแมวตัวเองด้วยความหมั่นไส้
พิชหันมามองแล้วก็ชะงักกึก! ภาพคนตัวสูงหล่อคม กับ คุณตัวเล็กที่คุ้นๆว่าเป็นคุณหมอที่ตรวจเขาเมื่อครู่ กับลูกน้อย เอ้ยแมวน้อยในอ้อมแขน … บรรยากาศครอบครัวชัดๆ !
หัวใจเริ่มเหมือนจะหยุดเต้น … หรือที่กลับมาบ้านคือมาหาแฟน?
“พี่ปุณณ์มาตั้งแต่เมื่อไหร่ ! อ้าวแล้วนี่ใคร แล้วเป็นไงไหนมาพร้อมปิ๊งอ่ะ”
เสียงห้าวทุ้มใกล้เคียงกับเสียงปุณณ์ทำให้ทั้งสามหันไปมอง ผู้ชายในชุดอยู่บ้าน เสื้อยืดคอย้วยกางเกงเจเจ หัวยังคงเป็นทรงเกือบจะสกินเฮดชี้โด่ชี้เด่ อ้าปากหาววอดเหมือนคนเพิ่งตื่น
“มาเปิดบ้านได้แล้วไอ้น้องชาย ปล่อยให้พี่ชายสุดหล่อยืนรอตั้งนานได้ยังไงวะ ?”
“กุญแจก็มีไม่ใช่รึไงพี่ปุณณ์ รั้วก็ไม่ได้ล็อคนะ”
พิชเขยิบออกมาจากประตู เมื่อคนในบ้านมาเปิดประตู จะว่าไป … ถึงจะไม่หล่อเท่าคุณปุณณ์ แต่หลายส่วนก็ถือว่าคล้ายกัน
“มาๆรู้จักกันไว้ นี่ปัณณ์น้องฉัน แล้วก็ปิ๊งแฟนปัณณ์ ทุกคนแก่กว่านายหมดเลย”
“อ้าว .. คุณคนป่วยชื่อเพราะนี่เอง บังเอิญจังเลยครับ”
ปิ๊งยิ้มทักทายเมื่อเห็นหน้าพิชชัดๆ
“อ่า คุณหมอสวัสดีอีกครั้งครับ สวัสดีครับคุณปัณณ์”
“เรียกพี่ปัณณ์ก็ได้ แล้วก็พี่ปิ๊ง ไม่ต้องเรียกคุณหรอก มีพี่ปุณณ์อ่ะบ้าอยู่คนเดียวชอบให้คนเรียกคุณปุณณ์ตั้งแต่เด็ก แก่แดดเนอะ”
คนเป็นน้องโดนพี่เตะป้าบที่ขาพับจนเกือบทรุด
“ปากเสีย น้องปิ๊งครับเลิกเถอะ คนแบบนี้อยู่ไปอนาคตไม่เจริญหรอนะ”
“อะไรวะ กลับบ้านมาก็ยุให้คนเค้าเลิกกัน ไม่ต้องกลับมาเลย โด่ว ว่าแต่จะไม่แนะนำน้องเค้าหน่อยหรอพี่”
“อ้อ นี่ชื่อพิช ปิ๊งกับพิชรู้จักกันแล้วหรอ ?”
“ผมเพิ่งตรวจน้องเขาก่อนออกเวรครับ ชื่อเพราะนะ พิชฌพัฒน์ อืม … จะว่าไป ก็คล้องกับชื่อคุณปุณณ์นะครับ พิฌพัฒน์ ปฐพี คล้ายๆกันอยู่ คล้ายผมด้วย ปัทพล แล้วก็คล้ายปัณณ์ด้วย ปัณณทัต ฮ่าๆ บังเอิญจัง”
“ดีแล้ว เพราะพิชเป็นแฟนพี่ พวกเราก็แฟมิลี่เดียวกันไง”
พิชชะงักอีกรอบ ปิ๊งก็ชะงัก ปัณณ์ก็ชะงัก
“เฮ้ย ! จริงปะ ? นี่ไปคบกันตอนไหนเนี่ย โหห เลิกเหอะน้อง เอาคนนิสัยเสียแบบนี้เป็นแฟนแม่งโลกถล่มนะ เอาแต่ใจด้วย นิสัยเสีย ชอบแกล้ง เปลี่ยนใจตอนนี้ยังทัน นี่มันตาแก่วัยสามสิบรุ่นลุงเลยนะเว่ย”
“ไอ้ปัณณ์ ! มึงตาย !!!!!!!!!!!!”
สองพี่น้องวิ่งไล่กันเข้าไปในบ้านพร้อมแมวในอ้อมแขนปุณณ์ เหลือแต่พิชที่ยังยืนอึ้ง … ตกลงที่ว่าแฟนนี่แฟนจริงๆใช่มั้ย !
“เฮ้อ เด็กทั้งคู่ ยินดีต้องรับเข้าสู่แฟมิลี่เรานะครับน้องพิช ฝากพี่ปุณณ์ด้วยนะ มีพิชแล้วพี่ค่อยสบายใจหน่อย นึกว่าคุณปุณณ์จะไม่ยอมรับใครแล้วซะอีก…”
“ทำไมหรอครับ ?”
“คุณปุณณ์ไม่ได้เล่าเรื่อง … เอ่อ ช่างมันเถอะ ไว้ถึงเวลาคุณปุณณ์ก็คงบอกเองแหละ ไม่สำคัญหรอก เรื่องเก่าๆน่ะ ป่ะ เข้าบ้านครับ”
“ครับ”
พิชยังคงสงสัยว่าเรื่องอะไร เรื่องอะไรที่ทำให้หมอปิ๊งนึกว่าคุณปุณณ์จะไม่ยอมรับใครอีก?
- -------------------------------------------------------
เขามาแนะนำกันแล้วค่ะ 555 เปิดตัวแฟนอย่างเป็นทางการ -...-
ช่วงนี้จะอัพสั้นลงนะคะ ใกล้สอบแล้ว ไม่ค่อยมีเวลาจุมปุ๊กกับนิยาย :hao5:
เม้น + โหวตกันได้นะคะ อิอิ
# ซองมาม่าอยู่ไหนน้า
-
เพิ่งมาอ่านเรื่องนี้ ปุณน่ารักอ่ะ
-
จองไว้ๆ
ตอนนี้ขอกรี๊ด รถอย่างเดียว อยากได้อ่าาาา
(http://www.wallpaperup.com/uploads/wallpapers/2013/05/18/88155/4c5dd9d0b3ec0f5e9c1d221550ee58a6.jpg)
ปล. หมอปิ๊งน่ารักเหมือนเดิมน่ะค่ะ อิอิ
-
พิชยิ่งอ่านดูเคะไปทุกทีซินะน่าร๊ากกก
หามาม่าทำไมค่ะพี่แบมเดี๋ยวจะไปเผาแรงงานทำมาม่าซะเลยหึหึ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
คุณปุณณ์มีเรื่องอะไรหรือเปล่าเนี่ย
-
ปิ๊งกะปัณณ์ยังคงน่ารักเหมียนเดิมมม ๕๕๕ น้องพิชตอนนี้น่ารักมาก อ่านๆในมุมน้องพิชพี่ปุณณ์แกดูหล่อมากเลยเนอะ
(เผลอแอบคิดเล่นๆรึสมัยก่อนความจริงแล้วพี่ปุณณ์เป็นสามีพี่หมอนิน) บรรยากาศอบอุ่นครอบครัวสุสันต์ น่าร๊ากกกกกกก :katai2-1:
//วิ่งเอาซองมาม่าไปซ่อน ไม่เอามาม่าเยอะๆนะครับ
-
มาม่าครั้งเก่าอย่าเอามาใส่ใจเลยนะ
นึกถึงละสงสารทั้งปุณณทั้งปิ้ง
ว่าแต่ปุณณเอาจริงอ้ะ นั่นนนนน
-
มีน้องปิ๊งงง ด้วย จุ๊บๆ
พามาแนะนำกับแฟมิลี่ด้วยอ่ะ อิอิ
-
น่ารักอ่า พาน้องพิชเข้าบ้านแล้ว ฮ่าๆๆ
ขอให้หามาม่าไม่เจอนะคะ ชอบหวานๆ
-
สรุปเป็นแฟนกันแล้วเหรอ :hao6:
-
อร้ายๆๆๆ พานัองพิชไปแนะนำกับครอบครัวด้วยอ่ะ เขินแทน ชอบๆๆ ครอบครัวดูน่ารักดีเนอะ อิอิ
-
ตกลงเป็นแฟนกันแล้วจริง ๆ
แฟมิลี่เดียวกัน น่ารัก :mew1:
อย่ากินเลยมาม่าเดี๋ยวท้องอืด
-
พี่น้องปุณณ์ปัณณ์เขารักกันโหดๆดีนะ
-
รับเข้าสู่แฟมิลี่กันแล้ว!!!!!
น่ารักที่สุด อ๊าย~~
-
อั้ยยย น่ารักงะ
-
อุ้ย!พามาเปิดตัวเเล้ว :m3: (แต่ไมเหมือนมันไม่ชัดเจนไงไมรู้อะ ถ้าไม่พูดก็คงไม่ชัดเจนสินะ :katai1:)
อยากรู้ความหลังคุณปุณณ์จัง :z2:
ซองมาม่าอาจอยู่รอบตัวคุณ :laugh:
-
เอียนมาม่าแล้ววววว อยากกินไวไว ไม่อืด ฮ่าาาาา
สนุกมากค่ะ น่ารักตลอดเลยคู่นี้
-
:ling1: เขวี้ยงซองมาม่าลงคลองแสนแสบ ณ บัดนาวววว
-
ตกลงว่าพี่ปุณณ์จะเป็นเมะจริงๆใช่ไหมเนี่ย
ไม่น้า โอ๊ยยย ขอทำใจก่อน แบบว่าฝังใจพี่ปุณณ์เป็นเคะราชินีไปแล้วอ่ะ :เฮ้อ:
ตอนนี้น่ารักมากกกกกค่ะ แฟมิลี่สุขสันต์จริงๆ พี่ปุณณ์เปิดตัวน้องพิชได้อบอุ่นมาก
คิดถึงหมอปิ๊งกับปัณณ์ ดีใจที่ได้เจอทั้งคู่นะคะ
+1 :กอด1:
-
สนุกมากเยคะ ฮ่าอะ แต่พี่ปุณตั่งกะเจอน้องนี้ซวยตลอดเลยนะ
ลุ้นให้พี่ปุณรับอะ แฮะๆ จะใช่ไหมน๊าา impress2:
ตอนหน้ามาเฉลยทีนะคะ อ่านไปลุ้นไปว่าใรจะรุก อิอิ
-
:katai2-1:
-
o13 o13 o13 เย้ๆๆๆปลาทูมีบทแล้ว ส่วนแมวดำหาย
ระวังมันงอนนะ หรือว่าช่วงนี้นอกใจปลาทูติดแมวบ้านอื่น อิอิ
-
เป็นแฟนกันแปปเดียวพามาบ้านซะแล้วววว อิอิ
พิชอย่างงนานเดี๋ยวพี่เค้านึกว่าเราจะไม่อยากเป็นแฟนเดี๋ยวเค้าน้อยใจเอานะ
-
:-[ :-[ :-[
-
ปุณณ์พาพิชมาเปิดตัวกับครอบครัว ตกลงเป็นแฟนกันแล้วใช่ไหม!?
-
ไม่รู้ละ เรื่องนี้ยังไงปุณต้องเป็นเคะ :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
เราก็ฝังใจว่าปุณเป็นเคะ ราชินีเหมือนกัน แรงได้ใจ ใครเข้ามาจีบพิชหนาวแน่.... :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1:
-
ใครจะเคะ ......?? :hao7:
-
ว้ายๆเปิดตัวกับครอบครัวแล้วอ่ะ
ครอบครัวสุขสันต์
:mc4:
มาม่าเค้ากินหมดไปแล้ววววว
-
เดี๋ยวๆคุณปุณณ์เค้าไปตกลงเป็นแฟนตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย ขี้ตู่จริงๆ ฮ่าาาาา
พาแฟนมาเปิดตัวกับครอบครัวอิอิ
-
เปิดตัวแฟมิลี่ น่ารักนะคะ เหมือนตอนนี้ไม่มีอะไรเลย เป็นบทเชื่อม
แต่เห็นคนเขียนทิ้งท้ายเอาไว้ว่าซองมาม่าอยู่ไหน แล้วใจแอบกระตุก แหม่ มันใกล้เข้ามาแล้วนะครัชชชชชช 555
รู้สึกว่าพิชมันเคะขึ้นมาก เรานี่แบบว่าดีใจมาก ที่เลือกเชียร์ไม่ผิดคน(ใช่ไหม) 555
-
จองไว้ๆ
ตอนนี้ขอกรี๊ด รถอย่างเดียว อยากได้อ่าาาา
(http://www.wallpaperup.com/uploads/wallpapers/2013/05/18/88155/4c5dd9d0b3ec0f5e9c1d221550ee58a6.jpg)
ปล. หมอปิ๊งน่ารักเหมือนเดิมน่ะค่ะ อิอิ
แสดงว่าชอบเหมือนกัน อิอิ
-
:impress2: :impress2:พิชนี่ จิตรนาการได้เป็นฉากจริงๆ
คิดเองมีเขินเอง
-
พี่ปุณณ์ จู้จี้ขี้บ่น มันก็คือ ดูแลเอาใจใส่นั่นแหละน้าน้องพิช
แต่น้องพิชก็ชอบใช่ม้า พี่ปุณณ์ทำอะไร ๆ ก็น่ารักไปหมดเลยนะ
พาน้องพิชมาเที่ยวบ้านซะด้วย เปิดตัว ๆ น้องปิ๊งกับปลาทูก็มา ดีใจจัง
น้องปลาทู ขี้อ้อน น่ารักที่สุดเลย ภาพชวนจิ้น ทำน้องพิชเกือบเข้าใจผิดแล้ว
ดีนะเนี่ย เจ้าของตัวจริงออกมารับคุณแฟนซะ ก่อนน้องพิชคิดไปไกล
ว้าย พี่ปุณณ์ ประกาศเต็มปากเต็มคำเลยอ่ะ พิชเป็นแฟนพี่ ชอบ ๆ
ฮาพี่ปัณณ์จริง ๆ ในสายตาพี่ปัณณ์ พี่ปุณณ์มีอะไรดีบ้างจ้ะเนี่ย มีแต่แย่ ๆ
มาเที่ยวยุให้เค้าเลิกกันอีก นิสัยนะ เค้าเพิ่งเป็นแฟนกันแบบมึน ๆ อยู่นะเนี่ย
แต่ที่น้องปิ๊งพูดกับน้องพิช พี่ปุณณ์ ลืมตาหมอคณิณได้แล้วจริงๆ มั้ยเนี่ย
รู้สึกว่า ถ้าจะมาเสริฟ์มาม่า มีหวังคนเอามาเสริฟ์ จะเป็นอิตาคณิณแน่เลยใช่มั้ย :ling1:
เฮ้อ ไม่ชอบตาคณิณเลยอ่ะ ยังไม่ให้อภัยเรื่องที่เคยก่อไว้หรอกนะ หึ
รอตอนต่อไปนะจ้ะ ขอบคุณค่ะ :L2: :3123:
-
พิชน่ารักอ่ะ พี่ปุณพาน้องไปเปิดตัวอ่ะ กรี๊ด.........ฟิน
-
พี่ชาย ทำฉันอึ้งมาแนะนำน้องพิชว่าเป็นแฟน กี๊สสสสสสสสส
น้องมันก็อึ้งไม่ต่างกัน น้องน่าร๊ากกกกก
คู่ปัณณ์กับปิ๊งก็น่ารัก ตอนนี้สั้นไปหน่อยอ่า อยากอ่านยาวๆ คิดถึงนะเออ กอดคนเขียนค่า :กอด1:
-
พาแฟนเข้าบ้านแล้ว.. :hao5:
-
ต้องไปหาเรื่องหมอปิ๊งมาอ่านซะแล้ว
-
:hao7: เค้าพาไปเปิดตัวกันแล้ว ตอนนี้ก็รอน้องพิชเปิดใจ :laugh:
-
ครอบครัวสุขสันต์ 555+
พิชยังงง กับการเป็นแฟนพี่ปุณณ์ 5555+
-
เอามาม่าไปลอยน้ำให้หมดเลย จะได้ไม่มีให้ต้ม เหอะๆๆๆๆๆ
-
ไม่เอานะมาม่า ขอให้หาวองมาาม่าไม่เจอ 555
-
หมอปิ๊งกับปัณณ์ยังน่ารักเหมือนเดิม
-
-..- เอาน่า ช่วงนี้ประหยัดต้องกินมาม่านะคะ 555
-
^
^
^
จิ้มจึ๊กๆ :z13:
เทหม้อมาม่าทิ้งไปเถอะค่ะ เดี๋ยวซื้อขนมให้กินนนนนนน
งื้ออออ น้องพิชชชช พี่ปุณณณณ :o8:
-
เลือด ...
“พี่ปัณณ์เก็บตังค์ซื้อคันนี้เองเลยหรอครับ โคตรสวยอ่ะ”
“ก็เก็บหลายปีอยู่ พึ่งเอาคันเก่าไปเทิร์น เจ็ดแสนแทบกระอักนี่ก็ยืมตังปิ๊งดาวน์ พึ่งจะคืนครบเมื่อเดินที่แล้วเอง ชอบหรอ
วะ?”
“สุดๆ ตอนแรกจะซื้อแล้วแต่พ่อไม่ยอมว่ะพี่ เขาว่ากรุงเทพมันขับยากมอไซต์เนี่ย ร้อนก็ร้อนควันก็เยอะ เลยได้รถมาใช้
แทน เซ็ง”
“ฮ่าๆๆๆ ลองขับปะล่ะ แต่ต้องเรียกลูกพี่นะโว้ย”
“จริงดิ ลองเลยลูกพี่ ผมยอมสวามิภักดิ์เข้าแก๊งเลยอ่ะ!”
เสียงสองหนุ่มรักความเร็วดังเข้ามาในบ้าน ปิ๊งหัวเราะเบาะๆเมื่อหน้าคุณปุณณ์เริ่มเบ้ ก็คุณปุณณ์เกลียดมอไซต์พอๆกับที่ปัณณ์โคตรจะชอบมอไซต์
“ไม่เข้าใจว่าไอ้เศษเหล็กสองล้อนั่นมันมีอะไรดี แพงกว่ารถพี่อีกนะน้องปิ๊ง”
ว่าแล้วก็รับแอปเปิ้ลที่ปิ๊งปลอกให้เข้าปากไปเคี้ยวระบายความเคือง
“ผมก็คิดเหมือนคุณปุณณ์ล่ะครับ อั่งเปาตื่นแล้วหรอ เมี้ยวๆๆ”
ปุณณ์ละสายตาจากจอทีวีมามองแมวเปอร์เซียขนฟูตัวดำและจมูกบี้ อั่งเปา … แมวของเขาที่ปัจจุบันยกให้เป็นกรรมสิทธิ์ของปัณณ์ปิ๊งไปเรียบร้อย
“ไงเปาน้อย จำกันได้มั้ยหืม …”
อั่งเปากระโดดขึ้นมาบนโซฟา จ้องมองปุณณ์สักพักก็เดินเข้ามาขดตัวนอนบนตักร้องเมี้ยวๆ
“น่าน ดีมากจำกันได้ด้วย อ้วนขึ้นนะเปา ลดซะมั่งพุงเนี่ยเดี๋ยววิ่งไล่สาวไม่ทันนะจะบอกให้”
บรืน … บรืน
เสียงบิดมอไซต์ สองคนนั่นคงจะไปลองรถกันจริงๆ
“ขัดใจชะมัด เฮ้อ .. แล้วช่วงนี้เป็นไงบ้างครับน้องปิ๊ง”
“ก็โอเคครับ กำลังจะวางแผนไปเรียนต่อ … พอดีพี่ณิน .. เอ่อ .. ทางโรงบาลมีทุนน่ะครับ”
ปุณณ์หลุบตามองอั่งเปา ลูบไล้ไปตามขนฟูนิ่ม ..
“พี่ณิน .. สบายดีหรอ”
“ช่วงนี้ไม่ค่อยได้เจอหรอกครับ แต่ที่เจอล่าสุดก็สบายดี อาจจะยุ่งหน่อยเพราะมีโครงการใหม่ๆเพียบ”
ปิ๊งอดว่าตัวเองในใจไม่ได้ ไม่น่าพูดชื่อให้คุณปุณณ์ได้ยินเลยจริงๆ เฮ้อ …
“อืม แล้วจะไปเรียนต่อด้านไหนล่ะครับ”
“นั่นล่ะครับที่กำลังคิดอยู่ ผมไม่ได้คิดจะไปต่อเฉพาะทางเลยด้วยซ้ำ ก็เลยยังหาตัวเองไม่เจอ ตอนนี้ก็พยายามศึกษาจาก
หมอคนอื่นๆในโรงบาลครับ ว่าแต่ละอย่างปลีกย่อยยังไง”
“เลิกเป็นหมอก็ได้นะ มาเป็นดาราดีกว่า ฮ่าๆๆๆ เดี๋ยวพี่ดันให้”
อยู่ๆคนก้มหน้านิ่งก็เงยหน้ามาส่งมุก ทำให้ปิ๊งเริ่มยิ้มออก
“โหห เดี๋ยวดังกว่าคุณปุณณ์นะครับ แย่เลย”
“อ้าว หาเรื่องกันแล้วน้องปิ๊ง ต้องลงโทษ”
ปุณณ์ลุกขึ้นตั้งใจจะบีบแก้มใสๆของน้องสะใภ้เล่น แต่ดันลืมไปว่าเจ้าอั่งเปาที่กำลังหลับสนิทอยู่บนตัก เจ้าแมวดำก็ตกใจกระโดดหนีขึ้นไปปัดมีทปลอกแอปเปิ้ลในมือปิ๊งพอดี มีดกระเด้งหมุนลอยในอากาศก่อนจะหล่นลงมา …
ฉึก !
“คุณปุณณ์ !!!!”
“เฮ้ย ….”
มีดปลอกผลไม้ด้ามเล็กปักนิ่งบนท่อนแขนของปุณณ์ … และชั่วอึดใจเลือดสีแดงฉานก็ไหลทะลักออกมา อาการชาเริ่มเปลี่ยนเป็นเจ็บ …
“ละ .. เลือด …”
“คุณปุณณ์ !!! ”
ปิ๊งรีบรับร่างปุณณ์ไว้ ก็พึ่งจะรู้นี่แหละว่าปุณณ์กลัวเลือด ! ใบหน้าคมซีดเซียวทันที ปากสั่นระริกหมดเรี่ยวแรงซุกหน้าลงกับไหล่ปิ๊งที่กำลังใช้ความคิดเพราะจะผละไปตอนนี้ก็ทำได้ยากเพราะน้ำหนักปุณณ์เททับไปจนขยับไม่ได้
“คุณปุณณ์ใจเย็นๆนะครับ เดี๋ยวขยับลุกก่อน ระวังแขน … ”
“อะ .. เอาออก นะ … ”
“อย่าดึงครับคุณปุณณ์ ไม่ด้นะ !”
โอ้ย ไอ้บ้าสองคนนั่นไปซิ่งรถอยู่ไหนเนี่ย !!!
ปิ๊งแทบจะขยับไม่ได้เมื่อปุณณ์เริ่มจะหมดสติ ทั้งเลือดทะลัก แขนห้อยต่องแต่งมีมีดเสียบ ยังดีที่มีดไม่ทะลุแขน ! ปิ๊งมองซ้ายมองขวาเห็นมือถือปุณณ์วางอยู่ ก็รีบเอื้อมมือที่ยังใช้งานได้อยู่คว้ามา เบอร์ใครล่ะ ? สองคนนั้น ปัณณ์มือถือชาร์จอยู่ …
เบอร์พิช ? นั่นมือถือพิชหรือเปล่าที่วางอยู่บนโต๊ะ โอ้ยยยยยย
มีดแทงถ้าปฐมพยาบาลเบื้องต้นน่ะเขาทำได้ .. แต่ตัวเองยังขยับไปหากล่องยขาไม่ได้นี่จะทำยังไง ! เบอร์ใครได้บ้าง เบอร์ใครๆ …
มือกดเลื่อนรายชื่อมาเรื่อยๆ … จนสะดุดที่ชื่อ … Kanint.
“คุณปุณณ์ .. ผมขอโทษนะครับ มันไม่มีคนอื่นแล้ว”
“เฮ้ยทำไมมีรถพยาบาลมาหน้าบ้านเราวะ?”
“ปิ๊ง ! / คุณปุณณ์!”
ปัณณ์รีบบิดมอไซมาจอดต่อรถพยาบาล สิ่งที่ไม่คาดคิดคือเจอกับคณินทร์ สายตาคมดุมองมาทางพิชกับปัณณ์ แล้วพุ่งสายตาตำหนิไปที่ปัณณ์อย่างเห็นได้ชัด แต่ไม่ได้พูดอะไร แต่ก้าวขึ้นรถพยาบาลไปตามหลังรถเข็นผู้ป่วย .. ออกมาจากบ้าน .. แล้วใครเป็นอะไร ?
รถพยาบาลขับออกไปแล้ว ปัณณ์รีบวิ่งไปในบ้าน แต่ปิ๊งวิ่งสวนออกมาก่อน เสื้อเชิ้ตทำงานมีรอยเลือดเป็นวงกว้างเห็นได้ชัด
“รีบไปโรงบาลเร็ว ! คุณปุณณ์โดนแทง ! นี่ๆกุญแจรถคุณปุณณ์”
“อะไรนะ ?!”
พิชเป็นคนแรกที่ได้ยินรีบวิ่งมาเอากุญแจไปสตาร์ทรถ ยังไงไปมอไซต์มันคันเล็กไป ปัณณ์ก็รีบไปเอามอไซต์เข้าบ้าน ปิ๊งเป็นคนสุดท้ายที่ล็อคบ้าน ก่อนจะบึ่งไปโรงพยาบาลทันที
หลังจากจอดรถได้เรียบร้อยปิ๊งก็วิ่งนำไปห้องฉุกเฉิน จากการคะเนด้วยสายตามีดไม่ได้ปักลึก แต่เลือดออกเยอะเพราะปุณณ์ขยับแขนทำให้แผลขยายซะมากกว่า
“ปิ๊งๆ ตกลง .. พี่ปุณณ์ … คืออะไรยังไง ทำไมถูกแทง”
“ใครทำร้ายคุณปุณณ์ครับพี่ปิ๊ง ?”
“อย่าตกใจทั้งสองคน ก็แค่อุบัติเหตุทำให้มีดมันปักลงบนแขนคุณปุณณ์ แต่คุณปุณณ์ดูเหมือนจะกลัวเลือดเลยเซมาทับปิ๊ง … แล้วปิ๊งก็ขยับตัวไม่ได้ ขยับได้แค่มือ จะโทรหาแต่ละคนก็ไม่พกมือถือ ก็เลยต้องโทรเรียก เอ่อ .. รถพยาบาล”
“พี่ปิ๊งครับ แล้วจะเป็นอะไรมั้ย ..”
“ไม่หรอกครับ จริงๆไม่ได้รุนแรงอะไรนะ … แต่อารมณ์ตกใจกันทุกฝ่ายมากกว่า เดี๋ยวสักพักก็เย็บแผลเรียบร้อยครับ คุณหมอเจ้าของโรงพยาบาลมาดูเองด้วย …”
“เหอะ ! ….”
ปัณณ์ทำหน้าเซ็งแล้วเดินไปนั่งรอตรงเก้าอี้แทน ปิ๊งก็ยิ้มแหยๆ ผงกหัวขอโทษพิชที่ยืนงง
“อย่าถือสาพี่ปัณณ์เลยนะ คงจะหงุดหงิด”
“โรงพยาบาลนี้ดีจังเลยนะครับ เป็นถึงเจ้าของก็ไม่เกี่ยงงาน ลงมาดูคนไข้เอง”
“ดีมากเลยล่ะ ม้ากมากก มากที่สุดในโลก”
ปัณณ์ยังคงส่งเสียงประชด จนปิ๊งทำตาดุใส่นั่นล่ะถึงสะบัดหน้าพรืด
“ก็ .. นะ อ้ะ คุณหมอออกมาแล้ว พี่ณินครับ คุณปุณณ์เป็นยังไงบ้าง?”
ปัณณ์ยอมหันหน้ามามองแต่ก็ยังทำหน้าเบ้ มีแต่ปิ๊งกับพิชที่เดินเข้าไปถาม แต่คณินทร์ก็คือคณิทร์ไปหน้าคมยังคงนิ่งเป็นเอกลักษณ์
“เย็บแผลแล้ว เดี๋ยวจะย้ายไปห้องพักผู้ป่วย”
“จริงๆไม่ต้องก็ได้นี่ครับ …”
หมอปิ๊งพูดออกมาตามที่คิด แผลไม่ได้ลึก เลือดถึงจะเยอะก็ไม่ถึงขนาดต้องให้เลือด แค่เย็บแผลแล้วระวังช่วงระยะแรกๆเท่านั้นก็พอ
“พี่เป็นห่วง แค่นั้นก็พอแล้ว ให้อยู่ที่นี่ล่ะ ช่วงแรงแผลเย็บมันน่ากลัว พี่ไม่อยากให้ปุณณ์ตกใจเวลาทำแผล ให้อยู่นี่ดีแล้ว
มีพยาบาลคอยดูแล”
“งั้นเดี๋ยวผมตามไปดูคุณปุณณ์ที่ห้อง ต้องติดต่อหมายเลขห้องที่ไหนครับ?”
พิชถามขึ้นมาหลังจากทำความเข้าใจไปว่า คุณหมอหน้าคมที่ตัวสูงกว่าเขาไม่มากน่าจะห่วงในฐานะที่คุณปุณณ์เป็นคนรู้จักกับหมอปิ๊งผู้ร่วมงาน
“คุณสนิทกับปุณณ์หรือครับ ?”
“ก็นั่นแฟนพี่ปุณณ์เค้า เนอะปิ๊ง”
ปัณณ์พูดแทรกขึ้น แล้วทำหน้าส่งรอยยิ้มพิมพ์ใจให้ปิ๊ง ไม่หวั่นแม้จะโดนทำตาดุใส่อีกรอบ
“แฟน? … ”
คณินทร์ชะงัก มองพิชตั้งแต่หัวจรดเท้า แต่งตัวก็วัยรุ่นธรรมดาทั่วไป ไม่ใช่สเปคปุณณ์ด้วยซ้ำ
“ครับ ทำไมครับ?”
พิชเริ่มขึ้นบ้าง ใครมันจะไปชอบให้คนมองตั้งแต่หัวจรดตีน! ถ้าไอ้หมอหน้าหล่อนี่เดินอยู่ในมอนะ มึงโดนคณะกูยกพวกกระทืบแล้วสาส
“เปล่าครับ .. แปลกดี”
คณิณทร์ยิ้มน้อยๆแต่ให้ความรู้สึกเหมือนหยามและขบขันในเวลาเดียวกัน
“นี่คุณหมอ …”
พิชเลิกคิ้วน้ำเสียงหาเรื่องเต็มที่ มันหยามนะมันหยาม !!
“เอ่อ .. เดี๋ยวพี่พาไปดูห้องเองนะพิช ขอบคุณพี่ณินมากครับ ป่ะๆไปกันเถอะ ปัณณ์ครับตามมาเร็ว”
ระหว่างถูกลากไปตามแรงดึงของปิ๊ง ก็ยังหันหน้าไปมองไอ้หมอมารยาททรามนิสัยขัดกับใบหน้า แต่แล้วก็ต้องสะกิดใจ … ไอ้หมอนั่นมันเล่นจ้องมาอย่างกับจะประกาศสงคราม หึ !
ถ้าไม่ติดว่าช่วยคุณปุณณ์ไว้นะ .. มึงได้ชิมไนกี้กูแล้วไอ้หมอเวร !
- ---------------------------------------------------
จากเรื่องหมอปิ๊งกับปลาทู ปัณณ์ไม่เคยมีฉากปะทะกับคณิทร์ตรงๆ ...
แต่ถ้าน้องพิช ... คนนี้เขาไม่ยอมนะคะพี่หมอ 55555555 :angry2: :angry2: :angry2: :angry2:
ใครอยากรู้ประวัติคุณหมอณิน ต้องไปอ่านหมอปิ๊งกับปลาทู นะคะ แล้วจะเข้าใจแบบถึงลูกถึงคน :hao5: :hao5: :hao5:
-
สงสัยเราต้องไปอ่านหมอปิ๊งกับปลาทูก่อนแล้วล่ะ
-
เห้อออออ พี่นินนนน เลือกกวนซักทีเหอะ
ม่ายอยากซดมาม่าาาา
-
เห้อ :angry2: น่ามั่นไส้ไอ้หมอคณิน
อย่างนี้น้องพิช ต้องจัดหนัก อย่าไปยอมมัน
:hao3: :serius2: :angry2:
-
คุณปุณณ์ :sad4: รู้สึกอยากให้มีเรื่องของพี่หมอเองอ่ะ :katai4: :katai4:
-
น่าตบไอ้สองคนนิจิงๆ มัวแต่ไปลองรถแล้วไม่พกมือถือ สมน้ำหน้าโดนหมอณิน แย่งซินเลย ฮ๋าๆ สมๆๆๆ
-
สั้นจังอ่าาาาาาาาาาาา
อยากอ่านต่อ พี่หมอนี่ตกลงยังห่วงพี่ปุณณ์อยู่หรือยังไง
ระวังน้องพิชเอาขาฟาดหน้าเอานะพี่หมอไปมองน้องมันอย่างงั้น 555
รอติดตามค่ะ
-
กระโดถีบยอดอกมันสักทีดิพิช
-
:angry2:พี่ณิทร์จะไม่จบหรอ
-
ยกพวกตีเลยพิช กร้ากกกกกกกก
อยากเห็นไนกี้ลอย :hao7:
-
จัดไปเลยค่าน้องพิช ฝากด้วยสองที :z6: :z6:
-
หมอณิณยังไม่เลิกนิสัยดูถูกคนอีกเหรอ
ยังไม่ปรับปรุงนิสัยแย่ๆ
:m16::m16:
พิชรีบไปดูแลปุณณ์ดีกว่า กันหมอณิณด้วย
-
เกรงว่าไนกี้สองข้างคงจะไม่พอ o18
เดี๋ยวเหอะๆ เป็นหมอดีๆไม่ชอบ อยากเป็นคนไข้แอดมิดเข้านอนโรงพยาบาลจากสาเหตุโดนกระทืบใช่ไหมคะหมอ
:hao7:
เกลียดจริงไอ้พวกที่ทำกริยาแบบนี้ การมองหัวจรดเท้านี่ไม่ต่างกับเอาเท้ามาเหยียบหหน้าเลยนะ
ถึงแม้จะไม่เคยอ่านหมอปิ๊งแต่อ่านแค่นี้ก็รู้สึกแล้วล่ะว่าหมอมันหมาแค่ไหน วุ้ย!!
-
กระทืบแม่งเลยยยยยยยยยยยยยยยยยย เกียจมัน :z6: :katai1:
-
เด็กช่างเลือดร้อนนะ กระทืบเลย !! 55555555555 :z2:
-
เฮ้ยโดนแทง ><
โอ๊ยคุณหมอคณินตั้งแต่เรื่องที่แล้ว แล้วนะยังตามมาหลอกหลอนอีกหรอ โอ้มาย
-
หมอนี่กวนทีนนะ 5555
-
ไนกี้น้องพิชเบอร์ไรอ่ะ ครึครึ
-
เอาความกล้าที่ไหนไปดูถูกผู้อื่น ทั้งที่ตัวเองไม่ได้ดีไปกว่าเดรัจฉาน
เกลียดจริงจัง หมอเจ้าชู้ คิดว่าหล่อรวยแล้วทำได้ทุกอย่าง ไปตายไป
เจอมาวันนี้ เซ็ง ขโมยยาไม่พอ ยังไปหักอกคนอื่น :m31: :m31: :m31:
-
โผล่มาจนได้นะ ฮ่วยยย!!
-
อะไรอะ!!!!!!!!!!!!!!! อยากรู้เรื่องอิหมอคนนี้มากๆ
เราอยากอ่านหมอปิ๊งกับปลาทูนะ แต่ แต่ แต่! เรากลัวดราม่าอ้าาาาาาาา แงแงแงแงT^T
สนุกค่ะ
-
งานนี้ทืบเลยค่ะน้องพิช ทืบโลดดดด!!! :z6:
ถึงใครจะว่าน้องพิชแก้ปัญหาด้วยกำลังก็ช่างมันค่ะ พี่เชียร์น้องอยู่!!!
คนตรงๆ รักจริงมันต้องบู้ เฮ้!!
ปล.สุดจะอิน
-
เอาเลยพิชอย่าไปยอมเราเด็กกว่าเห็นๆ
ใสปิ๊งๆเนื้อนุ่มน่ากินกว่าเยอะ...ฮุๆๆ
o18
-
:z6:จัดไปเลยคับน้องพิช
-
เป็นหมอที่นิสัยไม่ค่อยดีเลยนะ
-
มาและอิหมอชั่ว ดราม่ามาเลย
-
สู้ๆพิช ของอย่างนี้วัดที่ลีลา กิกิ :z2:
-
คุณหมอคณิณคะ ไปแล้วก็ไปเลยค่ะอย่าได้มาวุ่นวายเกินหน้าที่นะคะ ถ้ากลับตัวได้แล้วจริง ๆ ก็อยู่เฉย ๆ หล่อ ๆ ไปไม่งั้นไนกี้ของน้องพิชและคนอ่านอาจจะไปประทับที่หน้าหล่อ ๆ ของหมอนะคะ
ด้วยความปรารถนาดี
:z6:
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
นึกว่าตัดใจได้แล้วซะอีกนะคุณหมอ ทำยังกับหมาหวงก้างแน่ะ!
-
คะ..คะ..คณิณโผล่มาแล้วววววววว
ไม่ได้จะกรี๊ดนะ มา...อย่างนี้สักที :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
โผล่มาแวบเดียว แฟนขับพร้อมถีบขาู่คู่เป็นทิวแถว ช่วยไม่ได้ วีรกรรมเยอะก็เงี้ย 5555
ฮือออ ปุณณ์จะหวั่นไหวมั้ย น้องพิชสู้ ๆ นะ ไม่ว่าปุณณ์จะไหวหวั่น ไม่ว่าหมอคณิณจะออกตัวแรงหรือไม่
จำไว้ ปุณณ์ต้องเป็นของเรา :fire: :fire: :fire: o18 o18
-
มาขอติดตามด้วยคนจ้า พึ่งอ่านทัน สนุกมากมาย :L2:
พิชอย่าไปยอม คนอ่านเชียร์อยู่ หุหุ :hao6:
-
สมน้ำหน้า คณิน เป็นไงล่ะ ตอนนี้ ปุณ เป็นอมตะอกินเด็กนะจ๊ะ สเปคมันมีเปลี่ยนกันด้ายยยย สมมมม
-
เอ่อ ... ตอนนี้ไม่ดราม่านะคะ แต่จะกลายเป็นยกพวกตีกัน 555555555555
-
พิชคงต้องเฝ้าคุณปุณณ์อย่าให้คลาดสายตา เดี๋ยวจะเจอแมวขโมย
-
เปงเรื่องแระมั้ยละนี่
-
:z6: :z6: ว่าแล้วมันต้องกลับมา ฮึ่ยๆๆ
-
แต่เราว่าหมอณินกลับตัวกลับใจได้แล้วนะ
ที่มองนี่อาจเป็นนิสัยเก่าที่แก้ไม่หาย
แต่เราอ่านแล้วไม่ได้ให้ความรู้สึกแย่เหมือนในเรื่องหมอเลยนะคะ
แบบ...บรรยากาศของหมอดูเป็นคนดีขึ้นนะคะ
เราคิดว่าหมอณินดูจะทำตัวคล้ายหมาหยอกไก่ หยอกพิชมากกว่า
แบบแปลกใจเท่านั้น แต่ไม่ได้ดูถูกน่ะค่ะ
ไหนๆกลับมาทั้งที อย่าใจร้ายกับหมอมากเลยค่ะ
ให้เขาได้มีอะไรดีๆบ้างเถอะค่ะ :)
-
ระวังนะหมอณิน ได้โดนไนกี้ + บาจาแน่ๆๆ
-
จัดไปเลยน้องพิช อย่าไปยอม
เจ้เชียร์เต็มที่จ้า :katai2-1:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
พิชฉันให้แกยืมอะดีดาสอีกคู่ว่ะ
หมั่นไส้
-
กรุณาตัดบทไอ้คุณหมอคณินให้น้อยที่สุด ได้โปรด
ยังไงก็เกลียดเหมือนเดิม
-
ในที่สุดหมอณินก้อปรากฎตัวออกมาแล้ว :katai2-1: ถึงไม่อยากเจอก้อต้องเจออยู่ดีเน๊อะปุณ ทีนี้ก้ออยู่ที่ความใจแข็งของปุณแล้วล่ะ อ้อ รวมทั้งความใจสู้ของพิชด้วยน่ะ อย่ายอมแพ้ เราเชียร์เต็มที่ เอาให้หมอณินหน้าหงายแบบไม่ต้องคิดหวนคืนกลับมาเลยน่ะ สู้ ๆ :mc4:
-
สองขาคู่เลยนะน้องพิช พี่สนับสนุน หึๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
o4 แต่งเรื่อง น่ารักน่าอ่าน ชอบครับ
เด่ว......จาตามปายอ่านอีกเรื่อง อะครับ :110011: :z7:
-
หนุกๆ คุคุ
-
โอ๊ะๆ... หวงขนาดเน้ ไหงปล่อยให้หลุดมาเจอเด็กช่างได้
-
กรี้ดดดดด ไฝว้มันเลยพิชชช
พี่ปัณณ์โคตรบอบบาง แต่มีดปักแขนโหดไปนะคะ
รอตอนต่อไปค้าาาา :o8:
-
น้องพิชจัดไป ให้ได้เลือด
หมั่นไส้มาก พี่ปุณณ์ใจแข็งหน่อยน้า
-
คิดถึงตัวละครทุกตัวเลย หมอปิ๊ง ปัณณ์ คณินทร์ อั่งเปา ปลาทู อ่านรวดเดียวถึงตอนล่าสุดเลย แอบเจอม่อนกับแดนจากเด็กขายนมด้วย ถึงจะมาเบาๆ พอให้หายคิดถึงก็เถอะ ความรู้สึกมันลิงค์กันได้ 555555555
เห็นแวบๆ ในเพจว่าพี่แบมอยากแต่เรื่องหมอคณินทร์ มันก้ำกึ่งยังไงไม่รู้ ใจนึงก็อยากให้แต่งจะได้มีคู่ปลอบใจไป แต่อีกใจนึงก็อยากให้มีแค่ตอนพิเศษและไม่มีคู่มากกว่า ยังไงดี 555 แต่แต่งอะไรออกมาก็อ่านทั้งนั้นแหละค่ะ ฮาาา ><
ปล. รอตอนต่อไปนะ
ปล2. รอ ... 'แตก' ต่อไปด้วย
ปล3. รอเด็กขายนมมาส่ง งั่มม
ปล4(สุดท้ายละ). รอรวมเล่มหมอปิ๊งงง คึคึ ><
.
.
.
.
อีกนิด. อยากอ่านนิยายแนวลั้นลา ติสเกินขอบเขตแบบพี่พ้อยท์อีก จะแบบปกติ หรือ 3P 4P 5P ได้หมด ฮาาาา
-
ต้องตามไปซะแล้ว ฮึ่ยยยย มีอะไร มีอะไรกั๊นนนน
เดี๋ยวเถ๊อะพี่คนินนน้องพิชจัดซักรอยซะดีมั้ยยยย :o211:
-
น้องพิชสู้ๆ หมอณินมันแก่แล้ว กระทืบมันไปโลด :z6:
ฮ่าๆๆๆ เกลียดหมอณินมาจากภาคที่แล้ว ฝากพิชจัดการด้วยนะลูก!
-
เพิ่งมาตามอ่านค่ะ สนุกมากกกก
ชอบน้องพิชอ่ะ ^^
ขอบคุณคนเขียนค่ะ นั่งรอตอนต่อไป...
-
ตอนนี้... ใครหน้าสงสารที่สุด? ... อั่งเปา อ่ะสินะ ก๊ากกกก
รอตอนต่ไปค่าาา :mew1:
-
พิชไม่ต้องไปกลัวมัน สู้ๆๆๆ เป็นกำลังใจให้นะ อิอิ
-
สนุกมากเลยค่า
สงสัยต้องไปอ่านหมอปิ๊งมาก่อนแล้วจะได้รู้เรื่อง
ยังไงก็เชียร์พิชสุดใจค่า
-
:angry2: พิช จัดการมัน :hao7:
-
รวบหมอนิน รวบไห้ตึงเลยย หึหึ
:a5:
-
อยากให้ผู้ชายแบบพิช เป็นเมะ ดูน่ารักน่าแกล้งดี ปุณอะเป็นเคะราชินี ขี้แกล้งอะดีแล้วเหมาะดี
ส่วนอิพี่ณิน ยังแลดูหวงก้างนะ เชอะ
-
ไม่ต้องไปกลัวมันนะลูก สู้ๆ :hao5:
-
อย่าให้เสียอารมณ์เลย พิช
-
ตามอ่านทันแล้ววววววววววววววววว พิชฆ่าไอ้หมอบ้าแม่งเลยยยยยยยยยยยยยยยยยย :m31:
* อยากให้พิชเป็นเมะ พี่ปุณเป็นเคะนะ 555 :z1: ไม่รู้ ชอบให้พิชข่(ย่)มปุนมากฟว๊า ฮา กร๊ากกกกกกกกกกกก :pigha2: :m25:
-
จบจากปัณปิ๊งก็มาตามปุณต่อ
อ่านรวดเดียวเลยจนถึงตอนล่าสุด
(ไอ้)หมอคณินอย่ามาหวงก้างนะ
เลิกกันแล้วยังจะมาทำหวงปุณอีก
ตัวเองมีสิทธิได้แค่เป็นห่วงอยู่ห่างๆเท่านั้นล่ะ
มองเหมือนดูถูกพิชขนาดนั้น จัด(โปร)ตีนให้ซักหน่อยเถอะพิช :z6:
-
ขอให้หายเร็วๆนะ เดี๋ยวจะเกิดศึกรึเปล่า
-
อ้าาา พี่ปุณณ์ อะไรจะโชคร้ายขนาดนี้ มีดปักแขนเลือดอาบเลย น่ากลัว ๆ โธ่เอ๋ย น้องพิชกับพี่ปัณณ์ก็หายตัวซะ
เข้าใจน้องปิ๊ง ที่อยู่คนเดียว แถมพี่ปุณณ์เป็นลมไปอีก เลยต้องพึ่งตาหมอคณิณเลยอ่ะ ฮืออ
เฮ้อ ว่าแล้วเชียว มาม่า ต้องมาพร้อมตาคนนี้ ถึงตอนนี้ จะมีความดีความชอบ
แต่ก็ยังไม่ให้อภัยกับสิ่งที่เคยทำมาหรอกนะ มันชดเชยกันไม่ได้ ดูแล้ว ตาหมอคณิณ ยังรักพี่ปุณณ์อยู่แน่ ๆ
ส่วนพี่ปุณณ์ ก็เหมือนยังมีเยื่อใย ยังไม่ลืมตาคณิณ ก็นะ รักกันมาตั้งนานขนาดนั้น เฮ้อ
แต่มั่นใจ ว่ายังไงพี่ปุณณ์ไม่มีทางกลับไปหาตาคณิณแน่ ๆ เพียงแต่ว่าน้องพิช ถ้าได้รู้ความจริง
ว่าตาคณิณ เคยเป็นอะไรกับพี่ปุณณ์นี่สิ จะรับได้มั้ย และจะยังเชื่อใจพี่ปุณณ์มั้ย ฮึ่ย ๆ เครียด ๆ :katai1:
รักกันยังไม่ทันหวานเลย พายุเริ่มก่อตัวซะแล้วเหรอเนี่ย พายุชื่อตาคณิณ พัดมาแล้วรีบผ่านไปเร็ว ๆ เถอะ
อย่าอยู่นาน ให้คู่รักหมาด ๆ เค้าสั่นครอนเลย รอตอนต่อไปนะจ้ะ ขอบคุณค่ะ :3123: :L1:
-
โชคร้ายได้อีกน๊าพี่ปุณณ์
:monkeysad:
-
:ling1: :ling1: :ling1:
หลายวันแล้วๆๆๆ
-
หมอนินนี่ไม่หลาบจำนะ :katai1: น้องพิชยิ่งไม่เหมือนใครอยู่ :hao7: :a5:
-
ก้อเพราะมัวแต่ดู มอไชค์ อ่ะแหล่ะ พิช
= =
แต่ก้อเปนหมอที่น่ากระทืบมากอ่ะ
-
ช่วยจัดหนักให้พี่นินที่เหอะ :m16: :z6:
ไอ้หมอนี่นี่มันต้องเจอแบบแสบมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
หมั่นไส้จริงๆ ยังจะอะไรอยู่อีก ฮึ่ยยยย :katai1:
ถ้าจะเขียนจริงๆขอให้นายเอกของพี่นิน แสบกว่าพันเท่าาาาาาาา :laugh: :laugh:
-
:call: :call: :call:
-
ตอนที่ 13 จูบ ...
“อื้อ … ”
ปุณณ์ขยับตัวไปมา ก่อนจะพลิกตัวแล้วลืมตาขึ้น
“เฮ้ย !”
“คุณ … ตื่นแล้วหรออออออ”
ปุณณ์ลูบอกตัวเองเบาๆ จะไม่ให้ตกใจได้ยังไงหันมาก็เจอหน้าหมาหงอยพร้อมเสียงยานครางของคุณแฟนสดใหม่ป้ายแดง
“นี่ .. ทำไมทำหน้าแบบนั้นหือ ?”
ยกสองมือบีบแก้มสากบิดไปบิดมา ดูสิ ยังไม่เลิกทำหน้าหมาหงอยอีก
“ก็ใครให้ดื้อจนไปโดนมีดกระซวกล่ะคุณ คราวหลังไม่เอาแล้วนะ ผมก็ตกใจเป็นนะคุณ”
พิชดึงมือปุณณ์สองข้างมากุมไว้ ทำตาดุใส่ ไอ้คนแก่กว่าที่ไม่ค่อยมีใครมาดุก็เลยออกอาการเขินอายเล็กน้อยถึงปานกลางรีบดึงมือออก แต่มีหรือพิชจะยอมปล่อย
“ปล่อยดิ”
“ไม่เอา จับมือผมไว้ก่อนสิครับ ผมยังตกใจอยู่นะ”
“โอเค ฉันขอโทษ ขอโทษนะครับที่รัก คราวหลังจะระวังโอเค๊ ?”
“โอเค แล้วแขนคุณจะหายเป็นรูมั้ย … หรือต่อไปมันจะเน่ามีหนอนขึ้น หรือจะเหวอวะขยายลามไปทั่วแขน”
ฟังแล้วแทบอยากจะฆ่าตัวตาย! กับไอ้แค่มีดปลอกผลไม้จิ้มแขนมันไม่ได้ลามไปโอเวอร์ขนาดนั้นหรอกน่า แต่เห็นใบหน้าจริงจังผสมกังวลแล้วมันก็น่าดูเอ็น เอ้ย …เอ็นดู …
“อืม .. อาจจะต้องตัดแขน … ถ้าแผลไม่หาย”
“หา ! แล้วงานคุณล่ะ ?”
มันยุขึ้น … ปุณณ์ยังแกล้งตีหน้าเศร้าต่อไป
“ก็ … คงต้องเลิกทำ ตกงาน … ต่อไปก็ถูกลืม อยู่ในบ้านเก่าๆโทรมๆคนเดียวไปจนแก่ แล้วก็ต้องไปออกรายการวงเวียนชีวิต ให้คนบริจาคช่วยเหลือ …”
หมับ !
ทั้งร่างถูกรั้งเข้าไปในอ้อมแขนกว้าง กอดแน่น แน่นมากเสียด้วย …
“คุณยังมีผมนะ … ผมจะดูแลคุณเอง ถึงคุณจะแก่เน่าเก่าเก็บหนอนขึ้นหนังย้วยหย่อนยานขาหักแขนด้วน คุณก็จะมีผมอยู่ข้างๆนะครับ …”
เคยบอกแล้วใช่มั้ยว่าพิชเป็นคนที่มีตรรกะในการพูดเปรียบเทียบหรืออธิบายได้แปลกที่สุดในโลก … ปุณณ์เลยไม่รู้ว่าตัวเองจะซึ้งจะโกรธหรือจะขำหรือจะอะไรดี
“ขอบใจนะ … ทำไมแฟนฉันน่ารักจัง”
“ถูกเลย มีแฟนน่ารักหล่อเหลาแสนดีขนาดนี้แล้วห้ามนอกใจไปหาใครอื่นนะคุณ ของดีมีรอบเดียว ถ้าไม่ดูแลผมดีๆปล่อย
ผมไปนี่กว่าจะหาคนเพอร์เฟคแบบผมได้อีกนี่ยากแล้วนะ เลขสามแล้วนะคุณ”
พิชผละออกมาแกล้งทำหน้าจริงจังแล้วยักคิ้วกวนตีนในตอนสุดท้าย
“ไอ้นี่ ! ชมหน่อยทำเป็นเหลิงเดี๋ยวปั๊ด !”
“ปั๊ดอะไรครับคุณปุณณ์ ?”
น่ะ ยัง ยังไม่เลิก คิ้วเข้มๆจะยักไปยักมาแหย่ตีนอีกนานมะ ?
“ปั๊ดจูบเลยหนิ !”
สองแขนยกขึ้นโอบคอพิชให้โน้มลงมาหาแล้วเงยหน้าขึ้นประทับจูบแผ่วเบา รับรู้ว่าพิชเกร็งตัว … ก่อนจะผ่อนคลายเมื่อแขนข้างหนึ่งของพิชโอบรอบเอว และอีกมือเลื่อนมาจับแก้มปรับองศาพร้อมกับปรับความดื่มด่ำ …
จูบที่ไม่ได้ตั้งใจ แต่หวามไหวในความรู้สึก ความชื้นที่เกิดจากการสัมผัสดูดเม้มของเรียวปากกันและกัน ลิ้นที่พลิกเล่นหยอกเย้า .. จนกระทั้งผละออกจากกันในที่สุด
สองสายตาสบกันอยู่อย่างนั้น ปลายจมูกชนกันสัมผัสได้ถึงลมหายใจ … ก่อนปากจะสัมผัสกันอีกครั้ง …
“เฮ้ยพิช หิวข้าวยัง !”
ปัณณ์เข้ามาในห้องพร้อมถุงข้าวมันไก่ที่พึ่งไปซื้อมา ก็ตอนมาเยี่ยมครั้งแรกพี่ชายยังไม่ตื่นแล้วมันก็เย็นจนแต่ละคนหิวกันหมดจึงปล่อยให้พิชเฝ้าไปคนเดียว ส่วนเขากับปิ๊งก็ไปหาของกินมาเป็นเสบียง
“อ้าวพี่ปุณณ์ตื่นแล้วหรอ ทำไมนั่งกันคนละมุมเลยวะ ?”
ก็ปุณณ์เล่นนอนตะแคงกัดผ้าห่มหันหลังให้พิช ส่วนพิชก็ก้มหน้าหงุดบีบนิ้วไปมา จนปัณณ์แกล้งเตะเท้าพิชเบาๆนั่นล่ะเจ้าตัวถึงเงยหน้ามายิ้มแหยๆ … นี่ขนาดหน้ามันสีแทนยังรู้ว่ามันหน้าแดงอยู่นะ
“ทำไมหน้าแดงวะ ?”
ปัณณ์ถามพิช แต่พอหันไปมองคนบนเตียงซึ่งไม่น่าจะเกี่ยว กลับหน้าแดงก่ำทันทีแล้วกัดผ้าห่มแรงขึ้นไปอีก …
“นี่เป็นไรกันเนี่ย ?”
“อ้าว .. ทุกคน โทษทีที่ผมมาช้าครับแวะเข้าห้องน้ำมา แล้วทำไมปัณณ์ยังไม่จัดการแจกข้าวอีกเนี่ย มาๆ ปิ๊งทำเอง พี่ปุณณ์จะทานข้าวมันไก่หรืออาหารโรงพยาบาลดีครับ? อืม .. กินทั้งสองแบบแล้วกันเนอะ จะได้หลากหลาย พิชมาเอาข้าวกล่อง
อ่ะนี่”
บรรยากาศแปลกๆถูกทำลายลงด้วยรอยยิ้มและความกระตือรือร้นของคุณหมอปิ๊ง พิชพึมพำขอบคุณรับกล่องข้าวมากินเงียบๆ ปัณณ์ก็เลื่อนโต๊ะสำหรับผู้ป่วยให้ปุณณ์นั่งกินข้าว
“เอ้อ น้องปิ๊งแล้วพี่ออกจากโรงบาลได้ยังครับ”
“จริงๆก็ได้แล้วครับ แต่ … เอ่อ พักสักคืนก็ดีนะครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมทำเรื่องให้ คุณปุณณ์ไม่ติดงานช่วงเช้าใช่มั้ยครับ”
“อ๋อ ไม่หรอก นอนสักคืนก็ดีกำลังขี้เกียจขยับตัวเลย แล้วแขนนี่คงต้องงดใช้งานสักพัก ดีนะช่วงนี้ไม่มีซ้อมเต้น”
“แล้วน้องพิชจะอยู่เฝ้าคุณปุณณ์มั้ยครับ ? พี่จะได้เอาหมอนกับผ้าห่มให้”
พิชเงยหน้าขึ้นมาจากกล่องข้าวด้วยสีหน้าลำบากใจ
“ก็อยากอยู่ครับ แต่ … อาจารย์นัดสอบเจ็ดโมงเช้าเลย … ถ้าไม่สอบก็แย่เหมือนกัน … คุณ .. ไม่โกรธผมนะ ?”
ปุณณ์ถอนหายใจเบาๆ ก็ไม่ได้คิดจะโกรธแต่แรกอยู่แล้ว ดูสิทำหน้าหมาอ้อนอีกละ
“ไม่โกรธ เข้าใจว่ามีสอบ ทำให้ได้ล่ะ เค๊ ?”
“คร้าบบบบบบ”
“งั้นเดี๋ยวรีบกลับบ้านนะ เดี๋ยวถึงคอนโดจะดึก เอารถฉันไปใช้ก่อน แล้วพรุ่งนี้สอบเสร็จมารับด้วยล่ะ”
“โอเคเลย รับทราบคับผม !”
“คิก ..”
พิชกับปุณณ์มองหน้ากันงงๆเมื่อหมอปิ๊งหลุดขำออกมา มันมีอะไรน่าขำกันล่ะเนี่ย?
“อะไรครับน้องปิ๊ง ?”
“ฮะๆ ขอโทษครับ มันเหมือน … อารมณ์ภรรยาสั่งสามีว่าอย่ากลับบ้านดึก อย่าไปเถลไถลที่ไหนอะไรประมาณนั้นเลยครับ”
“เอ่อ … งั้นผมกลับก่อนนะครับ ไปก่อนนะคุณ … เดี๋ยว … ถึงแล้วจะโทรหานะ สวัสดีครับ”
คนเขินจนหน้าแดงรีบชิ่งหนีไปทันที ชีวิตลูกผู้ชายหยาบกระด้างมาหลายสิบปีเมื่อมาตกอยู่ในสภาวะขัดเขินมันยากจะรับมือจริงๆ !
“อ่าวทำไมพิชมันรีบไปจัง”
ปัณณ์พูดขึ้นมางงๆ ทั้งๆที่ข้าวมันไก่ยังเต็มปาก สองคนที่เหลือเลยได้แต่มองหน้ากันละเหี่ยใจ ไอ้นี่มันช่างไม่รู้เรื่องอะไรกับเค้าเล้ย
“ไปเร็ว รีบกินรีบกลับครับปัณณ์ คุณปุณณ์จะได้พักผ่อน”
“อะไรเนี่ยยังกินไม่เสร็จเลย อ่าวพี่ปุณณ์ไม่กินขนมของโรงบาลหรอ งั้นผมขอแล้วกัน”
“ไอ้น้องตะกละ !”
- ---------------------------------------------- -
ให้เวลาน้องพิชหน่อยนะคะ 555555555 น้องยังเขินอายเนื่องจากผ่านโลกมาน้อย :hao6: :hao6:
ปล .ขอมาแบบสั้นๆ แล้วเจอกันอีกทีตุลาโน่นเลยนะคะ ลาสอบค่ะ T_T ยิงยาว ม.เกษตรเริ่มสอบอาทิตย์หน้าแย้ววว :hao5: :hao5:
-
คิดไปเองเปล่าหว่าว่าพิชมันเคะ :m21:
แล้วปุณมันเมะอ่ะ
อืมหรือเราจะคิดไปเอง :m17:
-
เหมือนสถานะการเป็นรุกรับเริ่มชัดเจนขึ้น(?) :katai5:
-
พิชเขินได้แบบน่ารักมากอ่ะปรับตัวเร็วๆนะ
ปัณจะรู้อะไรกับเค้าบ้างป่ะเนี่ยเฮ้อ- -"
มาสั้นๆแต่ทำให้ฟินได้มากกกกอ่ะ
สู้ๆค่ะสอบได้เกรดดีๆนะค่ะพี่แบม^<
-
น่ารักก
ตั้งใจสอบน๊าา
-
สู้ๆ ค่าเป็นกำลังใจให้คุณแบมนะค้า :katai3:
-
ปัณณ์มาผิดจังหวะ ให้จุ๊บกันนานกว่านี้หน่อยก็ไม่ได้
แถมยังไปทักเขาอีก มันต้องให้ปิ๊งอบรมใหม่
ปล. ขอให้แบมสอบผ่านทุกตัวระ
-
พิชเป็นคนเขินได้เว่อร์มากที่สุดที่เคยเจอเลยนะเนี่ย
..หรือเราหยาบกระด้าง o22
-
:hao7: :hao7: หวังว่าคืนนี้ปัณจะรอดจากอิคณิณ
-
สั้นงะ แต่น่ารักยกให้
-
:z1: ฟินเบาๆยามเช้า แต่มีลางว่าอิตาณิณจะมารังควาน !!! :katai1:
-
หใายยยยยยย ๆๆๆๆ ตายแล้วๆๆ
o13
-
คนนึงโอบเอวคนนึงโน้มคอ แหมสถานะเริ่มชัด หุหุ
ปล.เกรดเอทุกตัวนะคะ
-
พิช....ปลุกความเป็นเมะในตัวเอ็งสิ๊
-
เริ่มหวานแล้ว
-
น่ารัก ใสซื่อ ซื่อบื้อ ดีด้วย ชอบๆ
-
เขินนนนนน แอบยิ้มแก้มปริ :-[
น่ารักมากอ่ะ
-
ม่ายยยยยยย :ling1:
ทำไมปิ๊งพูดเยี่ยงนี้ ไม่จริงปุนณ์ไม่ใช่ภรรยาอ่ะ ปุนณ์ต้องเป็นสามี T_T
แต่ทำไมอาการปุนณ์ออกเคะเบาๆ แงงงงงงงงงงงงงง
ปล.น้องแบมสู้ๆ เน้อออ
-
โอย..........น้องพิชน่ารักอ่ะ ใครจะเคะจะเมะเอาเลยค่ะรออ่านอย่างเตรียมฟิน5555555
-
เราเชียร์พิชเคะนะ
คงสนุกดีเวลาโดนพี่ปุณกด555
-
มาสั้นแต่ฟินนนนนนน
น้องพิชน่าีรักอีกแล้ว
รอตอนหน้าไม่เอามาม่านะจ๊ะ :hao7:
-
มันจะขี้อายไปไหนก๊านนนนนนน
^____________^
-
:heaven
หมอปิ๊งพูดถูกใจ หุหุ
ปัณเองก็ช่างไม่รู้อะไรเลย เหมือนเดิม
-
พี่ปุณณ์รุกน้องพิชดูจะเหมาะกว่า 555+
พิชเขินได้เคะมากเลยเหอะ
-
โหวววว มาสั้นๆแต่ได้จายยยยยย
-
น่ารักมากจ้ะสำหรับตอนนี้ :mew1: ปุณอยู่กับพิชแล้วรู้สึกว่าเด็กลงไปเยอะเลยน่ะ แล้วก้อไม่เคร่งเครียดด้วยน่ะ แต่ก้อยังมีความเป็นผู้ใหญ่อยู่ในตัว ดูลงตัวกับอยู่กับนายคณินเยอะเลยน่ะ :mew3: พิชนี่เปลี่ยนไปเลยแฮะ ตกลงสถานะระหว่างทั้งคู่เริ่มชัดเจนแหละว่าใครจะรับจะรุกน่ะ :hao6:
คุณแบมขอให้โชคดีในการสอบน่ะจ้ะ :mew1: แล้วมาอัพเร็ว ๆ น่ะจ้ะ
-
น่ารักมากเวลาพิชเขิน แต่ปุณณ์เขินนี่ก็น่าฟัดดีนะ กัดผ้า :laugh:
-
:hao7: :hao7: :hao7:
โห่วววววววว ปัญญ์ นายช่างไม่รู้อะไรกับเค้าเล้ยย ถ้าไม่มีปิ๊งนะ คนอ่านเค้าคงไม่รู้หรอกว่าพิชหน้าแดง :laugh:
-
ภรรยาสั่งสามีอะไรกัน สามีสั่งภรรยาต่างหาก :hao7:
-
ยิ่งอ่านยิ่งงง
กลับไปกลับมา
ใครเมะใครเคะง่ะ
จะบอกว่าปุณ เพราะเคยเป็นแฟนกับหมอณิน แต่อ่านไปอ่านมาเริ่มสับสน ท่าทางพิชก็ให้เหมือนกันนะ ขี้อายขนาดหนัก 555
:impress2:
-
ขอฉากจูบอันดูดดื่มก่อนลาก็มะใด ชิชิๆ
เจอกันอีกทีตุลาโน้นว่าแต่วันไหนอ่ะ ฮ่าๆ
ชอบตอนนี้น่ารักดี อ๊ากกก
-
พิชน่ารักอะ พี่ปุณณ์อย่าปล่อยน้องไปนะ :m3:
-
อร้ายยย รีบๆมาต่อน้าาาา :laugh:
-
แอบมีจูบกันด้วย หวานได้อีกคู่นี้
-
สู้ทำข้อสอบให้ได้นะจ๊ะ หลังสอบเสร็จขอน้องพิชกับคุณปุณณ์แบบยาวววววเป็นรถไฟเลยน้าาาา :mew1:
-
ปัณก็ยังคงเป็นเต่าเหมือนเดิม :laugh:
ปุณกะพิชจูบกันแล้ว แอร๊ย!! :m3:
-
กลับกันหมดอย่างนี้ก็ไม่มีใครเฝ้าพี่ปุณณ์นะซิ
พี่ปุณณ์คงเหงาแย่ หรืออาจจะมีใครมาเยี่ยมตอนกลางคืนอีกหรือเปล่า :hao3:
-
กรี๊ดดดดดดดดดด
ตอนนี้น่ารักมากมายอ่ะ
ว่าแต่มาม่าจะมายังเนี่ย อย่าเพิ่งน๊าาาา
ขอให้คุณแบมสอบได้นะคะ สู้ๆค่ะ ^^
-
ช่วงนี้น่าพิชเขินบ่อยอ่า น่ารักมากกก
พี่ปุณณ์ คราวหน้าก็จับกดเลยม่ะ อิอิ
ปล.แวะมาหากำลังใจก่อนสอบ คนแต่งสู้ๆนะคะ
-
ขอบคุณทุกคอมเม้นค้าบ บ บ
-
คู่นี้น่าร๊ากน่ารักเถอะให้ตายสิ
มศวก็เริ่มสอบแล้วเหมือนกันค่าา แต่โปรเจคนี่ยิ่งยาวยังจะเปิดเทอม2เลยทีเดียว เยอะไปไหนน!!
-
แหม จูบกันแล้วทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นนะ แต่พีทเขินเว่อร์อ่ะ ฮ่ะๆ
-
ค่อยทำความรู้จักไปก็ดีนะครับ
-
อ๊ากกกกกกก :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
อายแทน :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
:impress2: :impress2:น่ารักๆ
-
เอาใจช่วยคับ ให้ได้เอทุกตัวนะ
:กอด1: :กอด1:
-
ตอนที่ 14 ลังเล
ปุณณ์นอนไม่หลับ .. เป็นอาการที่เจ้าตัวเองยังตกใจ เพราะปกติไม่ว่าจะที่ไหนเวลาไหนถ้าต้องการจะนอนนั้นไม่เคยมีปัญหาเลย … ยกเว้นที่โรงพยาบาล …
นาฬิกาดิจิตอลบนกำแพง ก็พึ่งจะบอกเวลาตีสี่ครึ่ง … เขากระสับกระส่ายอยู่ตั้งแต่ตีหนึ่ง … จนเช้า .. มันเหมือนมีความกังวลอะไรบางอย่างอยู่ในใจ
ก็ไม่ใช่ว่าไม่เคยเข้าโรงพยาบาล ช่วงทำงานหนักๆก็มีบ้างที่ร่างกายไม่ไหวจนต้องแอดมิด … แต่ไม่เคยนอนอยู่ในห้องพักผู้ป่วยโล่งๆคนเดียวเลยสักครั้ง
ทุกครั้งจะมีพี่ณิน … ไม่มานอนเฝ้า ก็ต้องหอบงานมาทำที่นี่ แต่วันนี้ไม่มีอีกแล้ว ไม่มีใครสักคน …พิชก็คงจะอยู่ ถ้าไม่มีสอบเช้า เหงา .. โรงพยาบาลที่มีแต่กลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อ … เขาไม่ชอบสักนิดเดียว
เอี๊ยด …
เสียงประตูเปิดเบาๆแต่เพราะห้องมันเงียบอยู่จึงได้ยิน ปุณณ์ตัวเกร็งเมื่อได้ยินเสียงรองเท้าหนังกระทบพื้นก้าวเข้ามาเรื่อยๆ ไม่กล้าแม้แต่จะลืมตา จินตนาการต่างๆนาๆว่าอาจจะเป็นอะไรสักอย่างที่ไม่พึงประสงค์ทั้งคนและผีก็เถอะ ! ใครมันจะมาเวลานี้ เขาน่าจะเปิดไฟหัวเตียง! ไม่น่าอยากดูดาวชมแสงจันทร์เอาวันที่ตัวเองต้องนอนคนเดียวในโรงบาล!
ร่างกายรู้สึกว่าขนลุกชันเมื่อได้กลิ่นหอมจางๆ … เขาว่าผีมักจะมาคู่กลิ่นแปลกๆ ประมาณว่าผีไทยก็มาพร้อมกลิ่นหอมน้ำอบ เฮือก …
“ปุณณ์ครับ …”
“อย่านะ !”
เจ้าของชื่อสะดุ้งลืมตาโพลงเพราะเสียงทุ้มต่ำ รีบลุกขึ้นนั่งเขยิบหนี แต่เตียงผู้ป่วยก็ไม่ได้พื้นที่กว้างจึงเกือบหงายหลังตกเตียง เงาตะคุ่มเจ้าของเสียงรีบคว้าดึงกลับเข้ามา
“ปล่อยนะ ปล่อยยยย”
“ปุณณ์! นี่พี่เอง”
โคมไฟโป๊ะบนโต๊ะใกล้ๆถูกเปิดสวิตซ์ขึ้น แสงสีส้มนวลตาสว่างจนเห็นหน้าคนพูดชัดๆ … คณินทร์
“พี่ณิน ! ปุณณ์ตกใจหมด นะ … นึกว่า …”
“ผี?”
ใครให้พูด !
“ฮะๆๆ จะมีได้ยังไงครับ”
คุณหมอคณินทร์หัวเราะออกมาเบาๆ เพราะโดนปุณณ์ทำตาเขียวปั๊ดใส่ คราวนี้เลยได้ค้อนวงเบ่อเริ่มแถมเข้ามาด้วย จนต้องรีบกระแอมแก้ขำ
“ไม่คิดว่าปุณณ์จะตื่นอยู่ … พี่จะเข้ามาแค่แปปเดียว เอานี่มาวางแล้วเดินออกไป”
คณินทร์ส่งช่อดอกไฮยาซินธ์สีน้ำเงินที่มีดอกไฮเดรนเยียสีชมพูอยู่ตรงกลางเป็นรูปหัวใจให้ปุณณ์ กลิ่นหอมมาจากดอกไฮยาซินธ์นี่เอง …
“อะ .. อะไรครับ”
ชะงัก .. ไม่คิดว่าจะได้ดอกไม้จากพี่ณินอีก …
“ปุณณ์รู้ความหมายของดอกไม้มั้ยครับ ?”
คณินทร์ไม่ตอบแต่กลับตั้งคำถามซะเอง
“มะ .. ไม่ครับ”
ใช่ .. ปุณณ์ไม่เคยรู้เลยว่าดอกไม้แต่ละดอกมีความหมายอะไร รู้แต่ว่าตัวเองจะต้องได้รับดอกไม้อยู่เป็นประจำทั้งจากแฟนคลับ หรือจาก คณินทร์
“ตลอดเวลาที่ผ่านมาพี่ชอบให้ช่อดอกกุหลาบ .. ลิลลี่ หรือว่าทิวลิป เพราะดอกไม้สามชนิดนี้มีความหมายเหมือนกันคือ รัก รัก
มาก รักด้วยความเทิดทูลและรักหมดหัวใจ… ”
“พี่ณิน …”
ปุณณ์กระซิบแผ่วเบา … คุณหมอจอมยโส … ทำไมเขาจะไม่รู้ แต่ที่คนอื่นไม่รู้ … คือคณิทร์เป็นผู้ชายแสนอบอุ่นสำหรับเขามาตลอด … อย่างน้อยตลอดเจ็ดปีกว่าที่คบกันมาที่เขานึกว่าอีกฝ่ายแค่เลือกดอกไม้แพงๆและดูดีให้เขา ใครจะคิดว่าไม่ใช่เพราะราคา แต่เพราะความหมายของมัน
“คราวนี้พี่ขอมอบดอกไฮยาซินธ์ … แทนคำพูด … ถึงแม้เราจะเลิกกันไปแล้วแต่พี่ก็ยังรักปุณณ์เหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน และดอกไฮเดรนเยีย … พี่ขอโทษที่ทำให้ปุณณ์เสียใจ ถ้าเรายังเป็นเหมือนเดิมพี่ก็อยากจะบอกกับปุณณ์ว่า … วันนี้เรารักกันมาแปดปีแล้วนะครับปุณณ์”
หยาดน้ำตาร่วงหล่นจากดวงตาคมสวย … สองมือสั่นเทายกขึ้นปิดหน้าตัวเอง ปากเม้มแน่นกลั้นเสียงสะอื้นให้คงไว้แค่ในลำคอ
“อย่าร้องไห้ …”
เสียงทุ้มต่ำกระซิบปลอบข้างใบหู ทั้งร่างถูกรวบเข้าไปกอดในอ้อมแขนกว้าง …
“พี่ขอโทษ .. ขอโทษนะครับ”
คณินทร์กระซิบอีกครั้ง … ก่อนจะวางช่อดอกไม้ไว้บนเตียง ดึงมือที่ปิดหน้าของปุณณ์ออก .. จูบซับแผ่วเบาที่แพขนตาเปียกชื้น
ปุณณ์ลืมตาขึ้นมาสบตาคมที่อยู่ห่างไม่กี่คืบ … และแล้วก็หลับตาพริ้มลงอีกครั้ง … เมื่อคณิทร์เข้ามาใกล้ .. ใกล้จนกระทั่งเรียวปากแตะกัน …
สมองเหมือนหยุดทำงาน ภายในหัวว่างเปล่าไม่มีความคิดอะไรทั้งสิ้น จนกระทั่งคณินทร์ผละออก ปุณณ์ก็ยังรู้สึกราวกับลอยคว้างอยู่กลางอากาศ
“พี่อยากให้ปุณณ์เก็บเรื่องของเราไปคิด … พี่ผิดที่มีคนอื่นจริง … มันร้ายแรงสำหรับความรักเกือบแปดปีของเรา แต่พี่ก็อยากขอให้ปุณณ์ให้อภัยพี่ และถ้าพี่ได้รับโอกาสนั้นพี่สัญญาว่าปุณณ์จะไม่มีทางเสียใจอีก…”
“คือ .. ปุณณ์ …”
“พี่เข้าใจว่าปุณณ์สับสน พี่ไม่ได้เร่งให้ปุณณ์รีบตอบพี่ แค่เก็บเรื่องนี้ไปคิดบ้าง แค่นั้นได้มั้ยครับปุณณ์ …”
หางเสียงกระซิบเว้าวอนใกล้ๆ สองแขนแกร่งโอบรอบเอวหลวมๆ แววตาคมสีดำเข้มเหมือนมีพลังบางอย่างให้ปุณณ์ไม่สามารถหลบตา …
ผู้ชายคนนี้ … คนที่เขารักมาเกือบแปดปี
ผู้ชายคนนี้ … ผ่านเรื่องราวมากมายมาด้วยกัน …
ผู้ชายคนนี้ … ทำผิดต่อเขา …
ผู้ชายคนนี้กำลังขอโอกาส … โอกาสจากเขา
“พี่ณิน … ปุณณ์ … ปุณณ์มีแฟนแล้ว …”
พูดเอง แต่ก็รู้สึกเสียใจที่เห็นแววตาตัดพ้อจากคณินทร์
“พี่รู้ .. ปุณณ์ไม่ต้องกังวล พี่จะไม่ขอให้ปุณณ์เลิกกับแฟนปุณณ์ อย่าเครียดนะครับ”
“พี่ณินปุณณ์ … ปุณณ์ขอโทษ ปุณณ์ไม่รู้ว่า .. ปุณณ์ ..”
แววตาสับสนของคนในอ้อมแขนทำให้คณินทร์รู้ว่า ปุณณ์ไม่ได้เทใจให้กับคนใหม่ ยังคงลังเลเรื่องของเขา … รักเกือบแปดปี .. ไม่ได้ลืมได้ภายในเวลาไม่กี่เดือน
“ชู่ว … อย่ากังวล… พี่ไม่อยากให้ปุณณ์คิดมาก ไม่ว่าปุณณ์จะเลือกทางไหนพี่เคารพการตัดสินใจของปุณณ์ พี่อาจจะเคยเป็นคนเจ้าอารมณ์และทำร้ายจิตใจปุณณ์ แต่ตอนนี้พี่สำนึกผิดแล้ว พี่รอได้ครับ”
คณินทร์กอดปุณณ์แน่นอีกครั้งแล้วผละออก เลื่อนเก้าอี้สำหรับผู้มาเยี่ยมมานั่งข้างเตียง กุมมือปุณณ์ไว้หลวมๆแทน
“ขอบคุณครับพี่ณิน …”
“งั้นเรามาคุยกันเรื่องอื่นดีมั้ย ปุณณ์คงนอนไม่หลับแล้ว งั้นเดี๋ยวพี่นั่งคุยเป็นเพื่อนจนกว่าจะเช้าแล้วกัน”
“อื้อ …”
คณินทร์เลี่ยงที่จะไม่พูดคุยถึงคนที่เคยได้ยินว่าเป็นแฟนปุณณ์ … เป็นแฟน … แต่ไม่รู้หรือไงว่าปุณณ์ไม่ชอบนอนโรงพยาบาลคนเดียว ไม่ได้เรื่อง … ไม่ได้เรื่องตั้งแต่ปล่อยให้ปิ๊งเป็นคนโทรมาเรียกรถพยาบาล ทั้งๆที่อยู่ด้วยกัน ถ้าไม่ใช่แค่มีดปลอกผลไม้ล่ะ ? ถ้าเป็นคนร้าย … สะเพร่าที่สุด แล้วเขาจะวางใจปล่อยปุณณ์ไปกับคนแบบนั้นได้ยังไง !
พิชรีบเดินเข้ามาในโรงพยาบาลตั้งแต่ตีห้า ถึงเมื่อคืนจะได้คุยโทรศัพท์กันแล้วแต่เขาก็ไม่อยากปล่อยให้คุณปุณณ์อยู่โรงพยาบาลคนเดียวเลย งั้นก็แวบมาหาก่อนค่อยไปสอบซะก็หมดเรื่อง
ปากบางผิวเป็นจังหวะเพลงสากลที่เคยฮิตเมื่อหลายปีก่อน เท้ากระดิกตามจังหวะเพลง เงยหน้ามองเลขชั้นของลิฟต์ที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ยิ่งใกล้ชั้นที่ปุณณ์พัก … ก็ยิ่งเบิกบานใจ
เป็นเอามาก ! นี่หรือเปล่าที่เขาเรียกว่าตกหลุมรักใครสักคน ? บทจะมาก็มาไม่ทันตั้งตัว รู้อีกที … คุณปุณณ์นี่โคตรน่ารัก
พิชยังคงผิวปากฮัมเพลงไปเรื่อยๆ แต่ก็หยุดชะงักลงเมื่อมีผู้ชายตัวเล็กคนหนึ่งยืนมองประตูห้องพักของปุณณ์อยู่ มายืนจ้องนิ่งๆก็ว่าแปลก … แต่ดวงตาเรียวรีอย่างคนเชื้อสายจีนกลับมีน้ำตาไหลลงมา ไม่มีแม้แต่เสียงสะอื้น ไม่มีแม้แต่การกำมือแน่นเพื่อสะกดกั้น
อารมณ์ มันเหมือนคนชินชา …
“เอ่อ .. คุณครับ”
“ครับ ? .. อ้ะ ขอโทษครับ”
ร่างเล็กรู้สึกตัวรีบหยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าเสื้อซับน้ำตา ใบหน้าขาวระสีเรื่อด้วยความอาย พึ่งจะตีห้า ไม่คิดว่าจะมีใครมาเห็นเขาในสภาพแย่ๆแบบนี้
“เอ๊ะ คุณหน้าคุ้นๆ .. อ๋อ ที่เรารถชนกันคราวก่อนนี่ครับ คุณ ..”
“ผมกิตติกรครับ ส่วนคุณ .. พิชฌพัฒน์ใช่มั้ยครับ”
พิชเลิกคิ้วเล็กน้อยด้วยความอึ้ง เรื่องก็ผ่านมาเป็นเดือนแต่อีกฝ่ายจำชื่อเขาได้ ?
“ผมเป็นเลขาน่ะครับ การจำชื่อคนเลยกลายเป็นนิสัยส่วนตัวไปแล้ว”
กิตติกรยิ้มบาง แม้ดวงตายังแดงช้ำ
“อ่อครับๆ งั้นเดี๋ยวผมขอตัวไปเยี่ยมแฟนก่อนนะครับ”
“แฟนคุณพิชป่วยหรือครับ ?”
“อ่า .. ครับห้องนี้ล่ะครับ”
พิชชี้ไปที่ห้องพักปุณณ์ ก็ห้องที่กิตติกรมายืนร้องไห้นั่นล่ะ แต่คราวนี้คนฟังหน้าซีดเผือด มองประตูสลับกับหน้าพิชไปมา
“อย่าพึ่งเข้าไปเลยครับ”
กิตติกรรั้งแขนพิชไว้
“หืม ?”
“พยาบาลกำลังดูแลอยู่ครับ เอ่อ .. พวกเปลี่ยนเสื้อผ้าน่ะครับ อีกสักพักค่อยมาดีกว่า”
“เอ๋ .. อ๋อ … ครับ”
พิชเริ่มเขินบ้างเมื่อนึกถึงร่างกายเปล่าเปลือยของปุณณ์ ไม่สมควรจริงๆนั่นล่ะที่จะเข้าไปตอนนี้ เดี๋ยวไปทำเลือดกำเดากระฉูดกลางห้อง
“งั้น … ถ้าไม่รังเกียจไปดื่มกาแฟที่ชั้นหนึ่งกันมั้ยครับ ที่นี่มีบริการกาแฟ 24 ชั่วโมง รสชาติใช้ได้ทีเดียว”
“อ๋อ ยินดีครับ ยังไงก็เยี่ยมตอนนี้ไม่ได้อยู่ดี ทางเดินตรงนี้ก็เงียบสนิทถ้าผมต้องนั่งคนเดียวนี่ก็แอบกลัวเล็กน้อยเหมือนกัน ฮะๆ”
“งั้นเชิญครับ”
กิตติกรผายมือให้พิชเดินนำไปก่อน เมื่อพิชไม่มีทีท่าจะรู้สึกผิดปกติอะไรจึงลอบถอนหายใจออกมา .. ก่อนจะจ้องมองบานประตูสีขาวอีกครั้ง .. ด้วยสายตาเจ็บช้ำ… ก่อนจะซ่อนไว้อย่างดิบดีด้วยใบหน้าที่มีรอยยิ้มประดับเล็กน้อยเหมือนตลอดหลายปีที่ผ่านมา
- -------------------------------------------------------
พี่ปุณณ์ ! ทำไมหวั่นไหวแบบนี้ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
กิตติกร !!! เป็นใคร !!!!!!!!!!
ปล. แรกเริ่มเดิมทีว่าจะมาอัพตุลา แต่หลังจากเด็กขายนมเริ่มส่ง แบมก็อารมณ์ดีจนไม่อ่านหนังสือสอบมาปั่นนิยายอัพแทน 555555555555 อย่าทำตามนะคะ T_T
-
อะไรยังไง ไปแล้วก็ไปลับสิย่ะจะกลับมาทำไมเนี่ย :angry2:
-
กำลังลอยบนฟ้าด้วยความฟิน ต้องดิ่งลงเหววว :katai4:
คุณปุณณ์อย่าลังเลนะ :katai4: :katai4: :katai4: :katai1:
-
เฮ้ยยย ถ้าพิชรู้พิชเจ็บมากเลยนะ เพราะพิชไม่ได้ผิดอะไรแม้แต่นิดเดียว :ling3:
คนฟินนี่ฟินแบบไม่หยุด พอชะงักนี่สะดุดหัวคว่ำ
-
อ้าวซวยหมาแล้วพิชเอ้ย
ปุณ ตัดใจจากหมอณิณให้ได้นะ อีหมอก็นะ ตัวเองต้องมีซัมติงกับเลขาคนนั้นแน่ๆ ไม่งั้นไม่มายืนทำมิวสิกหน้าห้องปุณหรอก
แล้วพิชนิก็ขี้อายเกินนนน
เพลีย :katai1:
-
ถ้าพิชเข้าไปเห็นจะเกิดอะไรขึ้น
อิพี่นินกลับมาทำไมอีกฟร่ะ ทิ้งเขาไปแล้วแท้ๆ
กลับมาทำมายยยยย หวงของเก่า หรือยังไงฟร่ะ
รอติดตามนะคะ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
อีพี่ณิณมีคู่กะเค้าด้วยเรอะ ไม่จริงนาาาาา คนแบบนี้จงสำนึกผิดอยู่คนเดียวไปซะ หมั่นไส้
-
เรื่องนี้ต้องเคลียร์กันยาว :m16: :m16:
-
แอบเป็นแม่ยกหมอคณินเบาๆ 555555
เราว่าความรู้สึกที่ออกมาตอนนี้คือ
เหมือนเป็นห่วงมากกว่า (เข้าข้างหมอคณินสุดฤทธิ์555)
/แอบย่องออกจากกระทู้
-
ปุณณ์ เข้มแข็งเข้าไว้นะ อย่าใจอ่อนเค้าสงสารพิช. (ตอนนี้แอบสั้น อิอิ)
-
นี่! คุณปุณณ์! ถ้าทำตัวน่าสงสัย ทำตัวให้คนอ่านรูสึกเคลือบแคลงใจล่ะก็...หึ หึ หึ เราริบน้องพิชคืนแน่!!
:katai3:
-
พี่ปุณอย่าทิ้งพิชไปหาคนแบบนั้นน๊าาาาาานายกรใช่ไหมที่จะมาคู่กับหมอนิณขอให้เป็นอย่างนั้นเถอะจะได้เลิกยุ่งกับปุณซะที
-
พิชน่ะพิช อยากให้เจอฉากในห้อง ง่ะ
อยากรู้ถ้าพิชเจอแล้วจะทำไง
-
มึงดีตายล่ะคณิณทร์ :katai4:
ปล.อ่านจบแล้วหงุดหงิดสุดๆ!!!!!!!
***ขออภัยที่หยาบคาย อินจัด ตัวละครคณิณทร์เป็นการรวมตัวของสันดานที่เกลียดจริงๆ
-
อ้ากๆ :fire: ตอนนี้รุสึกผิดหวังกับปุณณ์มากเลย :serius2:
ไม่โทษไอ้คณิณเลยน่ะ เพราะปุณณ์ถึงแม้จะตัดใจไม่ได้
ก็ไม่น่าจะมาเป็นแฟนพิช :m16: อ่า อย่างน้อยน่าจะมั่นคงให้มากกว่านี้หน่อยน่ะ :impress2:
สงสารพี่พิชเค้าจัง สู้ๆจร้า :o8:
-
ไอ้หมอนี่เลวจริงๆ ทำคนเขาเจ็บช้ำไปทั่ว :m16: :m16: :m16:
ปุณณ์ก็นะ เจ็บแล้วไม่จำ เดือนก่อนเพิ่งเห็นไอ้หมออยู่กับคนอื่นแท้ๆ ยังหวั่นไหว เฮ้อ....
กิตติกร มึงจะทนทำไมตั้งหลายปี ก็เห็นอยู่ว่ามันเหี้ย ยังจะ เฮ้อ...วุ๊ย ขัดใจ
ทีนี้ไอ้หมอ มันคงได้ใจพิลึก คนเก่าก็รักคนใหม่ก็หลง
-
ยังไงก็รักมาตั้งแปดปีนี่เนอะ
กับพิชนี่อาจจะแค่ชอบหรือรู้สึกสนใจรึเปล่า
ยังไม่ถึงขนาดรัก เฮ้อ
ถึงหลังจากพี่นินกลับตัวกลับใจแล้วเราจะให้อภัยและไม่รู้สึกเกลียดไรแกแล้วก็เถอะ
แต่ถ้าเราเป็นปุณณ์เราจะไม่ให้โอกาสพี่นินนะ
-
คณิณก็น่ารักอ่ะ ถ่านไฟเก่ากำลังคุเลย
-
กิตติกร แกคือคู่ของอิปลาณิณ ชะมะ มาลากตัวไปไวๆเลย :angry2: พี่ปุณกับน้องพิชชี่ชร๊านเค้าจะหวานกัน :m31:
-
อิพี่ณินมันสำนึกผิดยังไงของมันถึงได้มีกิตติกรตัวจ้อยมายืนน้ำตาตกอีกแบบนี้
รึแยกเป็นเคสๆไป เคสปิ๊งคือเคลียร์แต่เคสอื่นไม่เกี่ยว งี้รึเปล่าคะอิพี่หมอคนอบอุ่นเหลือเกิน
:กอด1:
-
เหมือนว่ากำลังจะดราม่าอ่ะ T^T
-
มันก็ต้องมีบ้างที่ลังเลเนอะ ก็รักกันมาเกือบแปดปีแน่ะ ว่าแต่กิตติกรเป็นใครอ่ะ?
-
:mew6:
-
-..- เริ่มมีแม่ยกพี่ณินกันบ้างละ 55555555555
-
โนววววววววววว :serius2:
ไม่นะพี่ปุณณ์ อย่าทำให้น้องพิชเสียใจนะ
อิหมอแกจะกลับมาทำไมยะ ไปแล้วไปลับสิ เชอะๆๆ
-
พี่ปุณ ถ้าทำพิชเจ็บ จะยุให้คนหล่อๆมาจับมาแย่งมาถึงความสนใจ ให้พิชไม่แลสายตามองพึ่เลยคอยดู
ไม่เกลียดหมอณินนะ ดูตอนนี้แล้วโมเม้นแกดีไม่เลวเลย
-
พอตัวละครกิตติกรออกมาปุ๊บ สิ่งแรกที่แวบเข้ามาในหัวเลยคือ "เด็กอีกคนของณินปะวะ ?"
แล้วตอนหลังค่อยมาคิดว่า "หรืออาจจะแอบรักคณินทร์ข้างเดียว ?"
ซึ่งถ้ามันใช่อย่างที่คิดจริงๆก็ขอให้เป็นอย่างหลังเถอะ เพราะถ้าเป็นอย่างแรกนี่...
คณินทร์มันจะเลวเกินไปแล้ว !!! :angry2:
ไหนจะปุณณ์ หมอปิ๊ง แล้วยังมาเลขาอีก รับม่ายด้ายยยย :serius2:
-
พี่ปุณณ์อย่าลังเล
ไอ้พี่นินไปรับผิดชอบคุณกิตติกรเลยนะ ปล่อยให้คนเค้ารักกันดีๆ อย่ามาก่อกวน
หวังว่าพิชคงไม่เจอกับภาพบาดตาบาดใจหรอกนะ
-
ไขว้เขว หวั่นไหว อ่อนแอ ไม่มั่นคง และงงตัวเอง
:ling1:
-
:beat: กลับมาทำหอกไรคะคุ๊นน
-
คนแบบหมอณิณนี่ ไม่มีทางเปลี่ยนสันดานได้หรอก ฟันธง!!
อย่าได้ไปหลงเชื่อคำหวานจากปากมันเลย
เดี๋ยวก็ต้องกลับไปเจอวังวนเก่าๆ ให้ต้องชำ้ใจอีก
พิชออกจะน่ารัก ต้องมาเยี่ยมแต่เช้า แต่คิดได้ช้าไปหน่อยนะ
น่าจะหอบผ้ามาเฝ้าตั้งแต่เมื่อคืนสิ
ไอ้หมอจะได้เงิบไปเลยตอนย่องมาเต๊าะแฟนชาวบ้านเขาอ่ะ
ขัดใจ แต่ก็นะ มันก็ต้องมีบททดสอบกันบ้าง จะได้รู้ว่ารักกันจริงรึเปล่า
ขอบคุณคนแต่งค่ะ ไปอ่านหนังสือสอบไป๊ โชคดีนะคะ
-
เหมือนพี่สาวเราเลย(เรื่องจริงนะคะ) คบกับแฟนมา9ปี อยู่ห่างไกลกันตลอด แฟนอยู่ใต้ พี่อยู่กทม. นึกว่าจะไปได้สวย แต่สุดท้ายผู้ชายก็ไปมีอะไรกับคนอื่น เพียงแค่ครั้งเดียวพี่เราก็ไม่ทนค่ะ หาใหม่ ใจแกร่งไหมละ -*- อ่านมาแล้วอยากจะให้ปุญญ์เริ่มต้นกับรักครั้งใหม่ได้แล้วววววว เราเชียร์พระเอกสุดใจนะเนี่ย พิชพยายามทำคะแนนเข้าละเราเอาใจช่วย อย่าถอดใจไปก่อนละ!
สู้ๆนะคะนักเขียน^^
-
กลับมาทำไม!!!!! :katai4:
กิตติกรเอาคนของคุณกลับไปเดี๋ยวนี้!!!!
-
สงสัยคนเขียนเสียบน้ำร้อนรอแล้วแหละ เฮ้อ!!!
-
ปุนณ์ความมั่นคงจงสถิตย์อยู่กับท่าน อย่าวอกแวกนะคร๊าาา สงสารน้องพิช T T
แต่ที่น่าสงสารกว่าคือ กิตติกร เฮ้อออออ
-
สงสัยไนกี้น้องพิชจะได้ลอยจริงล่ะงานนี้ ไม่รู้จะลอยโดนหน้าใครก่อน
-
ทำไมเราอยากให้พิชเข้าไปเห็น แบบที่ปุณณ์ก็รู้ว่าพิชเข้าไปนาาาาาาาาา
ไม่ได้สะใจ แต่ไม่อยากให้ปุณณ์หวั่นไหวไปอิพี่ณินผู้คิดเองเออเองตลอดกาล
ปุณณ์อย่าทำอย่างนี้ สงสารพิชเหอะ อย่ามาหลอกให้รักแล้วหันหลังเดินหนีไปอย่างนี้ ไม่งั้นปุณณ์ก็ไม่ต่างกับณินหรอก
-
หือ เลขานั่นแอบรักไอ้หมอณินหรือว่าเป็นเด็กอีกคนของมัน :mew5:
-
ม่ายยยยยย คำขอเค้าไม่เป็นผล มาม่ากำลังต้มเลย กระซิกๆ
แต่ก็นะ รักกันมา8ปี ไม่แปลกที่ยังหวั่นไหวได้
แต่เค้าหลงน้องพิชไปแล้วอ่ะ อย่าทำให้น้องพิชของเค้าเสียใจน๊าาา T_T
ขอบคุณค่ะ รอตอนต่อไป ^^
-
กำ หวั่นไหวเฉยเลยย
แล้วอีกคน ใคร ?
-
เราเข้าใจความลังเลของปุณน่ะ และถ้าไม่ลังเลสิจะแปลกมากกกกกกกกกก เพราะรักกันมานานมากเลยน่ะไม่น้อยน่ะ ถ้าแต่งงานเป็นหญิงชายก้อคงมีลูกกันไปหลายคนแล้วล่ะ :hao5: และถ้าไม่นับเรื่องของหมอปิ๊งแล้วหมอณินก้อนับว่าเป็นผู้ชายที่อบอุ่นและสมบูรณ์แบบมาก ๆ น่ะ ทีนี้ก้ออยู่ที่ปุณแล้วล่ะว่าจะเลือกเดินไปข้างหน้าหรือจะก้าวถอยหลัง (จะเลือกแก่หรือเลือกเด็ก 555) ถ้าถามเรา ๆ ว่าปุณก้อเหมะกับหมอณินมาก ๆ น่ะ :mew2: แต่เราก้อชอบพิชด้วยน่ะ (ขนาดไม่ใช่คนที่ถูกรักน่ะเนี่ยยังลังเลขนาดนี้ แล้วเป็นปุณล่ะ ) หรือว่าคุณแบมจะมีเรื่องให้คนอ่านแปลกใจเล่น เราคิดว่ากิตติกรน่าจะเป็นคนที่หลงรักหมอณินมานานแล้วน่ะ มองข้ามคนใกล้ตัว (เอ๊ะ หรือว่าเป็นอีกหนุ่มที่หมอณินคั่วด้วยน่ะ) :mew5:
-
ถ้าปุณจะลังเลแบบนี้ เราขอเถอะ
อย่าทำให้พิชรักมากไปกว่านี้เลย เพราะมันจะยิ่งเจ็บกันไปใหญ่
ส่วนกิตติกรคงเป็นอีกคนที่ไอ้หมอเลวนั่นทำให้รักแล้วไปไหนไม่ได้สินะ
-
คุณปุณณ์กินเด็กจะได้เป็นอมตะนะ นี่พูดเลยยยยยยยยยยยยยยยยย :z1: :z1:
ได้โปรดดดดดดด อย่าทำให้น้องพิชเสียใจ :serius2: :serius2: :serius2:
-
รักอะไรแต่ไปมีคนอื่น มันไม่รักตั้งมีคนอื่นแล้ว!!!!
ถ้ารักจะมีทำไม!!!!!!!!
พิชดีกว่าตั้งเยอะ!!!!!!!!!!!!!!!!
อินนนนนนนนน 7ปีแล้วอย่างไง ถ้ากลับมาคบกันเพราะแค่7ปีที่คบกันมาแล้วพิชที่ไม่ได้ผิดอะไรก็ต้องเป็นคนงั้นดิ
เลิกแล้วเลิกเลยสิ หึยยยย
-
ปุณณ์ได้โปรดอย่ากลับไปนะ :m15:
เหมือนหมอคณินทร์จะเป็นคนหลายใจไงก็ไม่รู้แฮ๊ะ :z13:
-
อิพี่ณิณทร์แกนีมันจิงๆเล๊ยยยย....แล้วอย่าบอกนะว่าที่ผ่านมาแกไม่ได้มีแค่ปุณกะน้องปิ๊งอ่ะ :m16: :katai1:
-
ไอ้คุณณินนี่... ขอให้ชวดหมด ไม่เหลือสักคน! ฮึ่มๆ
-
คนที่พี่ณินไปนอกใจด้วยแน่ๆๆๆ
ปุณณ์ทำไม ทำร้ายจิตใจพิชอ่ะ
-
มาม่ามาแล้วหรอ ไม่เอาน้าาาา
พี่ปุณณ์อย่าหวั่นไหว เค้าสงสารน้องพิชนะ แงๆๆๆ
-
นี่ละน้อความรัก น่ากลัวจิงๆ
-
เข้าใจอารมณ์พี่ปุนอ่ะ คนเคยรักมันก็อดสับสนไม่ได้อยากเก็บไว้ทั้งสองคน
กิตติกรต้องเป็นกิ๊กคณิณอีกคนแน่เลยอ่ะ
แอบสงสารพิชถ้ารู้เรื่องในห้องนั้นขึ้นมาน่าเศร้า :mew2:
-
คนเริ่มคาดเดาในตัวกิตติกร 55555555555555
-
คนอ่านก็เริ่มคาดเดา ว่าคนเขียนจะมาต่อเมื่อไรน๊าาาา?? อิอิ
-
“คุณปุณณ์ … คุณปุณณ์ .. คุณปุณณ์ครับ !”
“อ้ะ … อ้าว มาตั้งแต่เมื่อไหร่”
ปุณณ์หลุบตาลงไม่กล้าเงยหน้าสบตาพิช
“สักพักแล้วครับ มาดูคุณก่อนค่อยไปสอบ อยู่คนเดียวทั้งคืนคงจะเหงา ผมน่าจะมานอนด้วย ขอโทษนะครับที่ปล่อยให้นอนคนเดียว”
พิชนั่งลงบนเก้าอี้ข้างเตียง แต่สายตาก็ดันไปหยุดที่โต๊ะข้างเตียงอีกฝั่ง …
“ช่อดอกไม้ ? ของใครครับ ?”
ปุณณ์สะดุ้งกับคำถามรีบหันไปมองช่อดอกไม้สีสวย ไม่รู้จะตอบคำถามนี้ยังไงเหมือนกัน ไม่มีคำอธิบายอะไรทั้งสิ้นเหมือนกับน้ำท่วมปาก
“ของแฟนคลับคุณหรอ ? ตอนแรกผมมาแล้วเจอคนยืนร้องไห้อยู่หน้าห้องคุณ แฟนคลับหรอครับ ? เขาคงชอบคุณมากนะ เอาดอกไม้มาเยี่ยมแต่เช้า เขาบอกพยาบาลเปลี่ยนเสื้อผ้าให้คุณอยู่ ผมเลยไปกินกาแฟรอ”
“เอ๋ ? … อ่า .. คงงั้นแหละ แล้วนี่สอบเช้าไม่ใช่หรอ จะหกโมงแล้วนะ เดี๋ยวไปสายหรอก”
แกล้งทำหน้าดุ แต่ในใจอยากจะขอบคุณใครก็ไม่รู้ที่มายืนร้องไห้หน้าห้องในเวลานั้นเหลือเกิน ไม่งั้นพิชก็คงเจอคณินทร์ …
“ก็มาขอกำลังใจจากคุณก่อน …”
พูดเองก็เขินเอง ได้แต่ยกมือเกาหัวแก้เขิน
“เพ้อเจ้อจริงๆ นี่แหน่ะ”
เพี๊ยะ !
“โหที่รัก ไมดีดเหม่งเค้างี้อ่ะ เดี๋ยวที่อ่านมาทั้งคืนกระเด็นหายไปใครจะรับผิดชอบ ถ้าเก๊าตกอ่ะ ถ้าเก๊าเรียนไม่จบอ้ะ !!”
“หึหึ ก็สมน้ำหน้าไง”
“โธ่ .. มีแฟนทั้งทีแก่ก็ยังพอทน แต่น้องนางใจร้ายเหลือทนจนพี่ต้องทนช้ำใจ ฮิ้ววว”
“เอาอีกสักทีมั้ยหา !!! ไปสอบเลยไป เสี่ยวจริงๆ”
“โด่ว .. หยอดกันวันละนิดชีวิตจะได้สดใสไงคุณนี่ แล้วนี่จะออกจากโรงบาลวันนี้มั้ยครับ ?”
“อื้อ คงงั้นแหละ ฉันไม่ได้เป็นอะไรมากซะหน่อย”
“โอเค … งั้น … รอผมนะ .. สอบเสร็จจะมารับ ไม่เกินเที่ยง แล้วเราไปหาอะไรอร่อยๆกินกัน”
ปุณณ์ยิ้มน้อยๆพยายามเก็บซ่อนแววตารู้สึกผิด … ยิ่งมองใบหน้าพิชที่สดใสยิ่งรู้สึกเหมือนมีจุดดำวาบขึ้นกลางใจ ถ้าพิชรู้ว่าเขาเผลอหวั่นไหว เผลอลังเลไป จะยังยิ้มแบบนี้ให้เขามั้ย?
“อื้อ .. จะรอนะ”
“โอเค งั้นผมไปก่อนนะคุณ”
พิชยักคิ้วให้อีกครั้งก่อนจะหันหลังเดิน แต่ปุณณ์กลับใช้สองแขนกอดพิชแน่นจากด้านหลัง กอดแน่น แน่นมากจนคนถูกกอดยังเอะใจ
“คุณปุณณ์ .. ?”
“รีบๆมานะพิช …”
“แหม คิดถึงเก๊าหรอตัวเอง เก๊าจะรีบกลับมาหานะ”
“อื้อ …”
พิชหันตัวกลับไปหอมแก้มปุณณ์แรงๆ สองทีซ้ายขวาแล้วยิ้มสดใสเดินออกมา ปล่อยให้คนถูกหอมไม่ทันตั้งตัวถูแก้มตัวเองไปมา
“ขอโทษนะพิช … ”
“เฮ้ยพิช เย็นนี้ไปเตะบอลกัน รุ่นน้องมันชวน มันบอกอยากเตะกับรุ่นพี่ก่อนพวกเราจบ”
“กี่โมง?”
พิชที่กำลังจะเดินออกไปจากตึกรีบหันมาถามเพื่อนก่อน
“เตะหกโมงถึงสองทุ่มประมาณนี้ว่ะ”
พิชชะงักเล็กน้อย ว่าจะพาคุณปุณณ์ไปฉลองออกจากโรงพยาบาล แต่ทางนี้ก็น้อง มหาลัยเขา คณะเขาปลูกฝังเรื่องรุ่นพี่รุ่นน้องมา
แต่ไหนแต่ไร SOTUS !! ไม่ว่ายังไงพี่ก็เป็นพี่น้องก็เป็นน้องจำเข้าสมองตั้งแต่ปี 1 น้องมันชวนก็ต้องไป
“เออได้ๆ แต่อาจไปช้านิดนึงได้ปะ”
“ได้ๆ เอาเป็นว่ามึงไปนะ ?”
“ตามนั้น เดี๋ยวไปรับคุณปุณณ์ก่อนว่ะ”
พอพูดจบกายก็เลยยักคิ้วหลิ่วตากลับทันที
“แหม ทำเป็นรีบที่แท้ก็ไปรับแฟน โธ่ ! หมั่นไส้ไอ้พวกอินเลิฟโลกเป็นสีชมพูลัลล๊ากระตู้วู้จริงๆเลยว่ะ แหน่ะทำมาถลึงตาใส่เขิน
หรือจ๊ะพี่พิช”
“เขินชิบหายเลยครับน้องกาย แดกตีนพี่มั้ยล่ะ ?”
“สาส รุนแรงกับเพื่อน ใช่ดิ กูไม่ใช่คุณปุณณ์มึงนี่ !”
“ก็รู้ตัวนี่หว่า ฮ่าๆๆๆๆ”
พิชแกล้งยีหัวเพื่อนสนิทเล่น กายก็ไม่ยอมเตะกลับดังปั๊ก หลังจากนั้นนิสิตวิศวะปีสี่สองคนก็ฟาดกันไปมาอยู่สักพักพอหอมปากหอมคอก็แยกย้ายกันในที่สุด
ระหว่างขับรถไปโรงพยาบาลก็ถือโอกาสเปิดวิทยุคลื่นโปรดฟังไปในตัว ดีเจก็กล่าวทักทายผู้ฟังพร้อมกับแจ้งกิจกรรมประจำสัปดาห์ … หืม อาทิตย์หน้าวันเกิดเขาแล้วนี่ แต่ของคุณปุณณ์อีกสองเดือนเพราะพึ่งเชควันเกิดคุณปุณณ์บนเว็บไซต์ แค่เสิร์ชชื่อประวัติก็ร่ายยาวเป็นหางว่าว สมกับเป็นคนดัง
“ดูดวงของคนเกิดราศีนี้กันดีกว่าค่ะท่านผู้ฟัง สำหรับดวงการงานถือว่าราบรื่นเลยทีเดียว คนที่ยังเตะฝุ่นหางานหรือสมัครงานที่ไหนไว้มีเกณฑ์สูงมากที่จะได้งาน ว้าว ยินดีด้วยนะคะ ! สุขภาพแข็งแรงและการเงินคล่องตัว ใครมีลูกหนี้ก็จะได้เงินคืนโดยง่าย แต่ ! .. ให้ระวังเรื่องความรักไว้ เพราะเข้าบอกว่า อาจจะมีโอกาสถูกแทงข้างหลังหรือโดนหลอกได้ ตายแล้วว ..”
ดีเจคนนั้นพูดอะไรต่อไม่รู้ เพราะพิชชะงักตั้งแต่ถูกแทงข้างหลัง … เขาเนี่ยนะ ? กับคุณปุณณ์ ? เฮ้ยมากังวลอะไรกับแค่ดวง อาจ
จะไม่แม่นก็ได้นี่หว่า … แต่ทำไมใจมันวูบ …
“ทำไมมันบอกมีคนจ่ายค่ารักษาให้คุณแล้วอ่ะ ไม่เข้าใจ”
พิชขมวดคิ้วถามงงๆหลังจากทั้งสองขึ้นมาอยู่บนรถแล้ว
“หือ? น้องปิ๊งมั้ง ไม่ก็คงไอ้ปัณณ์ คงจัดการให้แล้วล่ะ เอาน่าอย่าคิดมาก ไม่เสียตังก็ดีแล้วนี่”
“แฟนผม ผมก็อยากดูแลไงครับ .. ให้คนอื่นมาจ่ายให้ได้ยังไงเล่า ..”
“งอแงนะเรา”
ปุณณ์ยกมือบีบหูแดงๆของพิช .. แค่นี้ก็เขิน
“นิดนึงน่า กินไรดีคุณ ออกจากโรงบาลต้องกินมื้อใหญ่”
“อะไรก็ได้ แต่อยากกินอาหารจีนไม่ได้กินนานแล้ว”
“มันอะไรก็ได้ยังไงเนี้ยเล่นรีเควสมาแบบนี้ครับ ? งั้นอยากกินร้านไหน ?”
“ซินเทียนตี้ ที่เกษรพลาซ่า”
“ห๊ะ ทำไมต้องกินที่เกษร สาขาเซนเวิล์ดก็มีนี่คุณ เผื่อเดินเล่นด้วย ห่างกันนิดเดียวเอง ?”
พิชกดไฟเลี้ยวเปลี่ยนทิเส้นทางตีเข้าใจกลางเมือง
“ก็คนเยอะ เกษรคนไม่ค่อยเดิน ฉันขี้เกียจเป็นข่าวนี่”
ปุณณ์ทำหน้าเบ้ ยังจำคราวก่อนที่ไปกินอาหารกับเพื่อนสมัยเรียนที่เซลเวิร์ลได้ โดนรุมทึ้งอยู่นานมากกว่าจะได้กินข้าว แถมตอนไปกินเพื่อนเขาก็อึดอัดเพราะมีสายตาจากแฟนคลับนอกร้านมาเกาะกระจกมองเข้ามา … เซ็ง บางทีมันก็มีโมเมนต์ส่วนตัวกันบ้าง
“โอเคคร้าบ แต่ผมไม่เคยกินเลยอาหารจีน รู้จักแต่ผักบุ้งไฟแดง”
“ฮะๆ อันนั้นก็จีน .. เดี๋ยวแนะนำให้ กุ้งผัดเปรี้ยวหวานก็อร่อย แต่ที่เด็ดก็ต้องเป็ดปักกิ่ง โอ้ยอยากกิน !”
“ใจเย็น รถติดขนาดนี้อีกเกือบสองชั่วโมงล่ะ ฟังเพลงไปก่อนแล้วกันครับ”
พิชกดเปิดวิทยุ เพลงฮิตติดชาร์จในช่วงที่ผ่านแม้จะตกอันดับมาที่ที่สองที่สามแล้ว แต่คลื่นก็ยังขยันเปิด เปิดอยู่นั่น !
“นี่คุณเคยฟังเพลงนี้มั้ย ?”
“หือ ทำไมล่ะ”
ก็เพลงตัวเอง …
“แม่งเปิดอยู่นั่น ที่มอผมก็เปิด เปิดแบบ จะกลายเป็นเพลงชาติเพลงที่สองอยู่แล้ว ผมฟังจนเอียน มันก็เพราะนะตอนฟังแรกๆ แต่ฟังบ่อยๆละจะอ้วกว่ะ”
“ทำไม ! เพลงฉันออกจะเพราะ มีปัญหาหรอ !”
“หา เพลงคุณ ?”
“เออออ ทำไมล่ะ !!”
“ป๊าว … เพราะดี”
เพราะแต่มึงฟังแล้วจะอ้วกเนี่ยนะ หนอยยยย
“แหม่คุณครับ เวลาคุณต้องร้องเพลงตัวเองซ้ำๆเป็นร้อยรอยตามงั้นนู้นงานนี้ไม่เบื่อบ้างเรอะ ?”
“ก็มีบ้าง ! แต่นายเป็นแฟนฉันมาวิจารณ์แบบนี้ได้ไง ! หนอยยย”
“โอ๊ยย คุณ หยิกผมทำไมเนี่ย ! เดี๋ยวปั๊ด”
พิชถลึงตากลับ ปุณณ์ก็ไม่ยอม เชิดหน้าท้าทันที
“ทำไมจะทำไม !”
“ก็ไม่ทำไม …”
หน้าจ๋อยไปขับรถต่อ ไม่ได้กลัวนะ แค่เกรงงงงง
“ชิ !”
“น่า .. เดี๋ยวก็ได้กินข้าวแล้วอารมณ์ดีเข้าไว้ นึกถึงเป็ดปักกิ่งเร้ว ป่านนี้เป็ดน้อยว่ายน้ำรอคุณไปกินแล้ว”
ปุณณ์เหล่ตามองพิชที่พยายามยิ้มเอาใจ ..
“คิก … ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
“อะไร คำอะไรเนี่ยคุณ อารมณ์เปลี่ยนไวชะมัดผมตามไปทันละนะครับ”
“ก็ดูทำหน้าดิ ตลกว่ะ ! น่ารักนะเรา แฟนใครเนี่ย”
“แฟนคุณไง น่ารักก็ต้องรักมากๆนะ ห้ามทิ้งผมด้วยล่ะ เมื่อเช้าดีเจแม่งบอกผมอาจจะโดนนอกใจ ห้ามนะครับ ทำกับผมแบบนั้นไม่ได้นะ”
“อะ .. อะไรเล่า ไปเชื่อดวง ฮะๆ”
ปุณณ์แกล้งหัวเราะกลบเกลื่อน … แต่เสียววาบไปทั้งหลัง …
“คุณปุณณ์ .. ผมไม่รู้ว่าคุณจริงจังกับเรื่องผมแค่ไหน เพราะคุณทำงานในวงการบันเทิงก็อาจจะเจอคนที่ดีกว่า เยี่ยมกว่า หรือเหมาะสมกับคุณมากกว่า แถมผมก็ยังเด็กกว่าคุณตั้งเยอะ.. แต่ผมรู้แค่ว่า .. ผมจะไม่ทำให้คุณเสียใจ จะจริงใจกับคุณเท่าที่ผู้ชายคนหนึ่งจะทำได้”
“พิช …”
“เป็นไงคำพูดผมหล่อปะ ฮ่าๆๆๆๆๆ เคลิ้มเลยดิคุณ ?”
“ไอ้เด็กบ้า แกล้งฉันหรอ หา”
“โอ้ย หยิกแก้มผมทำไมเนี่ย ! หน้าบวมหมดหล่อกันพอดีนะครับบบบ”
“หมั่นไส้จริงๆเลย … แต่ก็ … ขอบใจนะ .. ฉันก็จะไม่ทำให้นายเสียใจ …”
… พี่ณิน … ปุณณ์จะทำร้ายพิชลงได้ยังไง .. ถ้าปุณณ์ทำร้ายพิชแล้วพิชไม่ยิ้มให้ปุณณ์อีกแล้ว .. ปุณณ์จะทำยังไง ?
- ------------------------------------------------------------------ -
- .- ไว้ดราม่าชุดใหญ่ทีหลัง ...
ช่วงนี้จะอัพทีละสั้นๆนะคะ ยังสอบไม่เสร็จจริงๆ T________________T :ling1: :ling1: :ling1:
-
กลิ่นมาม่าลอยมาแต่ไกล เหอๆ
-
พี่ปุณณ์ถ้าพี่ปุณณ์นอกใจน้องพิชไปกับอิพี่ณิณเค้าจะ :z6: :beat: :z6: :beat: :z6: :beat:พี่ปุณณ์เอาให้กระอักกันไปข้างเชื่ออะไรกับพี่ณิณมีคนใหม่แล้วยังไม่ดูแลให้ดีเลยเชอะโกธรพี่ปุณณ์แล้ว :m16: :fire:
-
ไม่อยากดราม่าเล้ยยยยยย จัดเบาๆนะอย่าจัดหนักจนน้ำตาท่วมจอนะ
-
ไม่อยากกินมาม่านะคุณแบมแบม อยากกินน้ำหวานจ้าาา ><
-
เข้ามาซดมาม่าค่ะ ซดให้โฮกๆๆๆๆ เลย
มาม่าจะได้หมดซะที เอิ๊กๆ
ขอบคุณค่ะ รอตอนต่อไป ^^
-
อย่าลืมนะว่าอีพี่นิณมันเลวยังไงรักแต่นอกใจมาตลอดเลวกับปิ๊งยังไงวันนั้นเสียน้ำตาแค่ไหนอย่าลืม คนอย่างนั้นจงอยู่แบบสำนึกผิดไปซะ
-
งดเสพย์ชั่วคราว รอดราม่าหมด
-
อยู่กับปัจจุบันสิคุณปุณณ์ :hao5:
-
ใหญ่แต่ไม่ยาวได้ไหมคะ ..ดราม่าชุดนั้น
:กอด1:
-
ชุดใหญ่!!! ? :hao5: :hao5:
แค่ได้ยินคำนี้ก็เจ็บไปถึงทรวงใน
-
เห้อออออ รักสามเศร้าชัดๆ
:ling1:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
:serius2: อ้าก จะมีมาม่าชุดใหญ่หรอ ง่าเค้าไม่อยากอ่านแล้วอ่า
ไม่ชอบเลยมาม่า ขอชุดเล็กแล้วมีน้ำตาลตามมาดีกว่าน่ะ
:o8:งั้นเค้าขอหยุดอ่าน รอมาม่า ผ่านไปก่อนน่ะแล้วเค้าจะกลับมา
ไรเตอร์สอบสู้ๆน่ะค่ะ
-
ชีวิตก็งี้แระพิชเอ้ย สุขเศร้าเคล้ากันไป
-
ตอนนี้คงอารรมณ์แบบนี้ :a5:
ปุณณ์อย่าทำพิชเสียใจนะ :m16:
-
สงสารพิชล่วงหน้าเลยแล้วกันนะ เพราะอิพี่ณินมันคงไม่ยอมเลิกรา :ling2:
พิชถ้าพี่ปุณณ์ทำให้หนูเสียใจ วิ่งมาทางนี้นะ จะอ้าแขนรับเลยลูกกก
-
เพราะฉะนั้นปุณณ์ต้องเลือกพิช ต้องเลือกพิชสิ ต้องเลิอกพิชชชชชชชชช :z3: :z3: อย่าไปเลือกตาแก่เจ้าชู้อย่างณิณนะ
รักคุณแบมจัง อิอิ :กอด1: อินไปนิดหน่อย
-
สถานการณ์ไม่น่าไว้ใจ...เสี่ยงต่อการดราม่า
-
อ้าววว นายเอกหลายใจ ว้า
-
เฮ้อ~~พิช สู้ๆน่ะ
พี่ปุณก็หนักแน่นหน่อยดิ ชิชิ
-
“ขอโทษนะพิช … ”
พอเราอ่านเจอคำพูดนี้ของปุณณ์ แล้วเรานึกว่าปุณณ์ในใจเลย ใจกระตุกเล็กน้อย
คิดต่อไปว่า เฮ้ย ปุณณ์คิดจะทำอะไร คิดอะไรอยู่ จะทำพิชเจ็บไหมเนี่ย
ตั้งแต่อ่านมา เรายังไม่รู้สึกว่าปุณณ์รักพิช อารมณ์แบบหมาหยอกไก่ ไม่ก็เล่นๆขำๆ แค่ชอบ ไม่ได้จริงจังขนาดนั้น
แบบว่า เหมือนจะจริงจังก็ไม่ใช่ จะจริงใจมันก็ไม่ใช่อีก
ถ้ายังไม่ตกลงปลงใจ ทำไมถึงให้ความหวังขนาดนี้ ในเมื่อปุณณ์ยังลังเล ยังละล้าละลัง
ไม่ชอบเลยคนที่ทำแบบนี้ ถ้าให้พูดตรงๆคือรับไม่ได้เลยถ้าปุณณ์จะทำร้ายพิช
สู้ให้ปุณณ์เว้นระยะห่างไว้ตั้งแต่แรกยังจะดีซะกว่า
พิชเองก็ไม่รู้อะไรเลย ไม่ได้มองเห็นถึงความผิดปกติบ้างเลย หรือเห็นแต่พยายามคิดในแง่ดี หรือว่าพยายามไม่มองไม่เห็น หลับหูหลับตา คิดว่าณ ปัจจุบันได้เป็นแบบนี้ก็ดีแล้ว อันนี้ไม่รู้เนอะ ฮ่ะๆ
อึดอัด....ไม่ชอบใจกับการกระทำของปุณณ์สักเท่าไร ตั้งแต่ตอนที่แล้ว
:ling1: :ling1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
โหน้องพิชดีขนาดเน้!!!
-
จะดราม่า เตรียมน้ำตาก่อนเลยตรู
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
-
:hao5: ขอมาม่ารวดเดียวตอนเดียวได้ม่ะคะ...รอยาวๆแล้วจะเสียน้ำตาเยอะ ปวดใจจจ
-
แวะมาอ่านก่อบอ่านหนังสือสอบ มาเจอดราม่า สติกระเจิงเลย :katai1:
-
อย่ามาม่าเยอะนะ สงสารน้องพิช ฮื่ออออออ
เตรียมตะเกียบ รอโซ๊ยมาม่า :katai1: :katai1:
-
:sad11:
-
ปุณณ์มีแนวโน้มจะเลือกพิชใช่มั้ยเนี่ย ดูจากตอนท้าย
ต้องเลือกพิชนะปุณณ์
เลือกคนอื่นไม่ได้น้า แฟนคลับอย่างเจ้ไม่ยอม o18
-
กรุณาอย่าเอามาม่ามาแจกนะค่ะ เพราะที่นี่น้ำไม่ท่วม..........
ปล..ห้ามทำน้ำตาท่วมจอด้วยจะบอกให้ 555555+++
-
ไม่เอาดราม่าได้ม้ายยยยยย :ling1:
ไม่อยากให้พิชเศร้าเลย
เช่นเดียวกับปุณณ์อยากเก็ยรอยยิ้มของพิชไว้แบบนี้
-
แค่เบาๆยังไม่อืดเรายังน้ำตาร่วง
ถ้ามาเต็มนี่สงสัยน้ำตาเป็นสายเลือด
พิชที่น่าสงสารช่างไม่รู้อะไรเลย
ปุณณ์เองถ้ารักพิชสักนิดก็ควรจะบอกน้องไปนะ เราเชื่อว่าน้องต้องเข้าใจ
ดีกว่าอยู่อย่างระแวง
-
ไม่เอามาม่า เรากินเจเราไม่อยากกินมาม่า(เกี่ยว?)
ฮือๆๆๆ ไม่อยากให้มีมาม่าเลยค่ะ อยากให้พิชมีความสุขกัยยิ้มเยอะๆเพราะพิชน่ารัก น่ารักกว่าไอ้พี่ณิณเยอะ :fire:
ถ้าจะดราม่าก็ขอดราม่าเบาๆก็พอนะคะ ทำใจรับไม่ได้ :o12: (แต่ก็ตามอ่านนะ)
-
^^
-
ไอ้พี่หมอณิน เป็นผู้นำปัญหาตลอดดด ฟะ ขนาดตัวไม่อยุ่นะนิ
-
หวานไม่กี่ตอนจะดราม่าแล้วเหรอ
-
อย่าทำน้องพิชเสียใจน่ะพี่ปุณณ์ ต่อให้เป็นดาราแม่จะข่วนให้หน้าแหกเลย :m16:
-
คิดได้แบบนั้นมันดีแล้วนะปุณณ์ อย่าทำพิชเสียใจนะ
แม่ยกพิชเตรียมอุปกรณ์ไว้ขว้างใส่(ไอ้)หมอณินได้ทันทีนะเนี่ย
แล้วเผลอๆปุณณ์เองจะโดนลูกหลงไปด้วย เข้าใจมั้ยปุณณ์ :hao3:
-
อย่านอกใจพิชนะปุนณ์ ไม่งั้นเค้าจะงอลลล จริงๆ ด้วย
แงงงงงงง เตรียมชามใส่มาม่า
-
ไม่อยากให้ดรามาเลยอ่ะ
-
เรื่องราวชีวิตคู่มันกะต้องมีดราม่าบ้างเนาะ 555555555 แต่แบมว่า .... ไม่น่าจะนานนะคะ แบมก็ไม่ชอบดราม่า ... #อิอิ
-
ใช่ค่ะกินมาม่านานไม่ดี เด๋วผมร่วง???
รอตอนต่อไปค่ะ //เตรียมทิชชู่ซับน้ำตา T_T
-
อ่านไปก้อเสียววูบวาบไป
กลัวพิชรู้ 555
ปุณจ๋า เป็นแฟนพิชแล้วนะ อย่าหวั่นไหวกะแฟนเก่าดิ
-
ทำไมปุณ ทำแบบนี้~~~~~~~!!!!
ถ้าปุณตัดสินใจจะทำร้ายพิช ล่ะก้อ
เราจะสมน้ำหน้า เมื่อเทอเสียใจ -_-^^
-
มาม่าาาาาาาาาาาาาาาา โอ้ย คึกๆๆๆๆๆ
:hao5: :hao5:
สงสารพิช เชียร์อ๋องแทนได้ม่ะ 5555
-
พอเราอ่านเจอคำพูดนี้ของปุณณ์ แล้วเรานึกว่าปุณณ์ในใจเลย ใจกระตุกเล็กน้อย
คิดต่อไปว่า เฮ้ย ปุณณ์คิดจะทำอะไร คิดอะไรอยู่ จะทำพิชเจ็บไหมเนี่ย
ตั้งแต่อ่านมา เรายังไม่รู้สึกว่าปุณณ์รักพิช อารมณ์แบบหมาหยอกไก่ ไม่ก็เล่นๆขำๆ แค่ชอบ ไม่ได้จริงจังขนาดนั้น
แบบว่า เหมือนจะจริงจังก็ไม่ใช่ จะจริงใจมันก็ไม่ใช่อีก
ถ้ายังไม่ตกลงปลงใจ ทำไมถึงให้ความหวังขนาดนี้ ในเมื่อปุณณ์ยังลังเล ยังละล้าละลัง
ไม่ชอบเลยคนที่ทำแบบนี้ ถ้าให้พูดตรงๆคือรับไม่ได้เลยถ้าปุณณ์จะทำร้ายพิช
สู้ให้ปุณณ์เว้นระยะห่างไว้ตั้งแต่แรกยังจะดีซะกว่า
พิชเองก็ไม่รู้อะไรเลย ไม่ได้มองเห็นถึงความผิดปกติบ้างเลย หรือเห็นแต่พยายามคิดในแง่ดี หรือว่าพยายามไม่มองไม่เห็น หลับหูหลับตา คิดว่าณ ปัจจุบันได้เป็นแบบนี้ก็ดีแล้ว อันนี้ไม่รู้เนอะ ฮ่ะๆ
อึดอัด....ไม่ชอบใจกับการกระทำของปุณณ์สักเท่าไร ตั้งแต่ตอนที่แล้ว
:ling1: :ling1:
เราก้อคิดแบบนี้เหมือนกันน่ะ เราไม่ชอบใจกับการกระทำของปุณแต่เราก้อเข้าใจ :เฮ้อ: อย่างว่าความสัมพันธ์ของปุณ+พิชมันไปกันเร็วมากจนดูเหมือนว่ามันจะใช่ไหม :mew5: แต่ปุณก้อไม่ควรพูดแบบให้คำมั่นกับพิชเร็วเกินไป เราว่าควรจะพูดแบบเป็นกลาง ๆ ดีกว่าน่ะ เพราะปุณโตกว่าพิชเยอะผ่านอะไรมาก้อเยอะน่ะ น่าจะเบรกความรู้สึกของพิชไว้ได้บ้าง เพราะไม่งั้นสุดท้ายคนที่เจ็บที่สุดน่าจะเป็นพิช :mew2: ยังไงก้อเป็นกำลังใจให้ทั้งสองฝ่าย ให้ปุณเข้มแข็งและยืนหยัดกับความรักครั้งใหม่อาจจะไขว้เขวบ้างแต่ต้องไม่ลังเลน่ะที่จะก้าวต่อไปกับพิช คนที่แอบนอกใจเรามาหลายปีน่ะจะกลับมาดีกับเราคนเดียว คงยากน่ะ ก้าวต่อไปเถอะ เหมาะสมไม่เหมาะสมดีไม่ดีไม่รู้แต่อย่ากลับไปหาของที่รู้อยู่แล้วว่าทำให้เราเจ็บแน่ ๆ เลย :mew6:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
คนรักกันมาตั้ง 8 ปีมันก็อดไม่ได้หรอกที่จะหวั่นไหว ยิ่งมาเปรียบเทียบระหว่างน้องพิช กับ หมอคณินท์ ด้วยแล้ว เข้าใจเลยว่าทำไมปุณณ์ถึงลังเล ใจนึงก็อยากให้ปุณณ์รีเทิร์นกลับไปหาหมอคณินท์ นะ (เพราะเราชอบเมะแบบเป็นผู้ใหญ่หน่อย ไม่ใช่ ง้องแง้งแบบน้องพิช) อีกอย่างเราอยากให้ปุณณ์โดนกดมากกว่า เราคิดภาพปุณณ์กดน้องพิชไม่ออกง่ะ แต่ชื่อเืรื่องก็คงบอกเราแล้วล่ะว่างานนี้คงไม่มีรีเทิร์น รอแค่ลุ้นว่าใครจะกดใครเท่านั้น คิดอีกทีก็แอบสงสารคุณกิตติกรนะ แอบมาร้องไห้หน้าห้อง แถมยังกันน้องพิชออกไปอีก (หรือคนนี้แหละที่เป็นคนทำให้หมอคณินท์นอกใจปุณณ์...เรายังไม่ได้อ่านเด็กขายนมกับหมอปิ๊งเลย) น่าจะมีซัมติงกับหมอคณินท์มากกว่า (เดานะ...คุณกิตติกรนี่เป็นผู้จัดการหรือฝ่ายประสานงานของปุณณ์หรือเปล่า แล้วแบบว่าแอบรักแฟนเขาอ่ะ)... ## เพ้อเจ้อไปไกล ##
:ruready :ruready
-
บอกเลยว่าปุณณ์เคะชัวร์ :hao6: :hao6: :hao6:
จริงๆก็เชียร์เคะแก่อ่ะ เราชอบ
#ถ้าปุณณ์กลับไปคบกับพี่ณิน เราไม่ยอมนะ :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
หมอคณิณอีกแล้วหรอออออ อ๊ากกก
-
มายังอ่า มาม่าเส้นอืดไปเรียบร้อยแระ :katai4: :katai4: :katai4:
-
พี่ปุณอย่าคิดนอกใจพิชนะคร้าบบบบ อือๆๆๆ
-
มันหน่วงๆ อ่ะ ไม่ชอบเลยบรรยากาศแบบนี้ :เฮ้อ:
-
รอต่ออยู่นะคะ
-
คิดถึงพี่ปุณแล้วนะ :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
ตอนที่ 16 .... ฟีทเจอร์ริ่ง .
ปุณณ์นั่งจมอยู่กับความคิดตัวเองบนอัฒจรรย์ริมสนาม ให้ลมเย็นๆพัดผ่านไปเรื่อยๆ สายตาจับจ้องไปที่ผู้ชายในสนามที่หน้าตาเห็นได้ทั่วไป … ตัวสูง ผิวสีแทน เหงื่อชุ่มโชกไปทั้งตัว…
เขาตามพิชมาเตะบอลด้วย ตอนแรกก็ว่าจะเตะด้วย แต่พิชไม่ยอม .. ก็สงสัยว่าทำไม แต่เห็นจากสภาพแล้ว ดีแล้วล่ะที่ไม่ไปลง ! บอลคณะนี้ … เหมือนกับลงไปรบ .. เตะอัดกันมันส์ทีเดียว คนละเรื่องกับฟุตบอลดารากระชับมิตรที่เคยลงไปเตะ
“เฮ้ยมึงอ่ะ !!!! ไอ้สัสส่งดีๆดิวะ”
เด็กผู้ชายตัวเล็กบทเดดร็อคตะโกนขึ้นมาอีกครั้ง มันตะโกนหลายครั้งมากทีเดียว ทุกคนก็ดูจะชิน มีตะโกนโต้ตอบบ้าง
“แจ๊สกูรำคาญ มึงเลิกตะโกนได้แล้วโว้ย มึงอยากเป็นญาติกับโทรโข่งหรอวะ !”
พิชตะโกนกับเรียกเสียงฮาทั้งสนาม ไอ้เด็กที่ชื่อแจ๊สก็ทำหน้าเบ้บ่นพึมพำ … จากนั้นไม่ถึงห้านาทีมันก็ตะโกนอีกครั้ง
ปุณณ์ยกมือโบกช้าๆเมื่อพิชหันมาโบกมือให้พร้อมรอยยิ้ม แล้วหันไปสนใจลูกหนังกลมๆในสนามต่อ นานแค่ไหนแล้วนะที่ไม่ได้มาดูบอลแบบนี้ ไม่ได้นั่งสบายๆ โดยไม่ต้องระวังว่าใครจะจำได้
“อ่ะ น้ำครับ”
ขวดน้ำเปล่าถูกส่งมาบังสายตา ปุณณ์หันไปมองก็เลิกคิ้วด้วยความแปลกใจที่เห็น .. อ๋อง คนที่หายไปจากชีวิตพิชนับตั้งแต่วันนั้น
“รับไปสิครับ ยังไม่ได้แกะ สะอาดปลอดภัย”
“อ้อ .. ขอบคุณมากครับ”
อ๋องทรุดตัวลงนั่งข้างๆ บิดขวดน้ำอีกขวดในมือตัวเองขึ้นดื่ม ปุณณ์มองงงๆแต่ก็เปิดขวดน้ำขึ้นมาดื่มเช่นกัน
“จริงๆ … ผมไม่ได้ชอบพี่พิช”
“หืม ?”
“ผมแพ้พนันเพื่อนครับ .. พอเฉลยปรากฏว่าพี่พิชเป็นสายรหัสผม ผมแทบจะร้องไห้”
อ๋องขยี้หัวตัวเองจนฟูฟ่อง ด้วยความเซ็งเหลือแหล่ ใครมันจะคิดว่าจะเจอแจคพอต ทั้งคณะวิศวะมีมากมายหลายเอก ใครจะคิดว่าซวยได้พี่พิช !
“หืม แล้วนึกยังไงมาบอก ?”
“ผมรู้สึกไม่ดี ถ้าคุณจะจำภาพผมแบบที่จ้องจะแย่งแฟนคุณน่ะ …”
คนรู้สึกผิดหันหน้ามามองปุณณ์ทั้งที่ตาแดงๆ แล้วปุณณ์จะทำยังไงได้นอกจากจะลูบหลังปลอบใจแล้วบอกว่าไม่เป็นไร
“ผม แค่ .. แพ้พนันเพื่อนจริงๆนะ .. เค้าให้ผม .. จีบพี่พิชให้ติด แต่ผมก็แพ้ ฮึก .. ผมขอโทษ ..”
“เฮ้ยไม่เอาอย่าร้องไห้ครับ ผมไม่ได้โกรธ ก็นอกจากวันนั้นเราก็ไม่ได้มาจีบพิชแล้วนี่ครับ เรื่องมันผ่านมาแล้ว ผมไม่ได้ติดใจอะไร
อย่าร้องไห้นะ”
ผ้าเช็ดหน้าสีพื้นในกระเป๋ากางเกงส่งให้อีกฝ่ายซับน้ำตา เฮ้อ .. เด็กขี้แย
“เฮ้ยคุณยุ่งอะไรแฟนผมวะ !”
ผู้ชายอีกคนชี้หน้าปุณณ์จากข้างล่างอัฒจรรย์ แฟน ? ชี้มาทางนี้ แฟนเขาไม่ใช่แน่ๆ อ้อ .. แฟนน้องอ๋อง น้องอ๋องมีแฟนแล้ว ? หน้าตาก็คล้ายๆกัน
“เปล่าครับ”
“กวิ้น ! อย่าพาลได้มั้ย นี่แฟนพี่พิช ! อ๋องมาขอโทษพี่เขาเฉยๆ”
อ๋องปาขวดน้ำใส่อีกฝ่าย
“อ้าว ใครจะรู้วะ ก็มึงอ่ะอยู่ดีๆก็เดินหายไป งอนอะไรกูนักหนาวะ แล้วจะกลับบ้านยังจะได้ไปส่ง เออพี่ขอโทษทีผมหวงแฟนมากไปหน่อย”
เด็กชื่อกวิ้นยกมือไหว้ปลกๆ ปุณณ์ก็ได้แต่ส่งยิ้มให้ นี่ล่ะรักวัยรุ่น ใจร้อน งอนแล้วก็ง้อ แล้วก็ดีกัน แล้วก็งอน แล้วก็ง้อ … เขาเคยผ่านมาก่อน .. ผ่านมาพร้อมพี่ณิน
“เออกลับแล้ว! งั้นผมไปก่อนนะครับคุณปุณณ์ เราดีกันแล้วนะ ?”
“ครับผม กลับบ้านดีๆล่ะ”
“อ้อ .. ผมจะบอกว่า .. ช่วงนี้พี่พิชดังมากเลยนะครับ ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน อาจจะตั้งแต่เตะบอลกระชับมิตรของคณะคราวก่อน …
สาวๆตามเป็นพรวน ผู้ชายก็มี … ต้องรักพี่พิชให้มากๆนะครับ ไม่งั้นคนรอเสียบเพียบ!”
อะไรนะ !
“นี่คุณงอนอะไรผมปะครับ ?”
หลังจากปุณณ์ทำสายตาฟาดฟันมาให้หลายทีก็เหมือนจะรู้สึกได้ว่ามันต้องมีอะไรแปลกๆ
“เปล๊า ใครจะไปงอนอะไรนายไม่ทราบ”
“บอกผมมาตรงๆเถอะคุณ ผมเดาไม่ออกหรอกนะครับว่าคุณงอนอะไร”
พิชขยี้หัวตัวเองด้วยผ้าแห้งแล้วทรุดตัวลงนั่งข้างปุณณ์บนโซฟา เดายากชะมัดว่างอนอะไร จากมหาลัยมาถึงบ้านนี่ก็ยังคิดไม่ออก
“หึ .. ช่างมันเถอะ”
“ช่างได้ไงล่ะโธ่ บอกมาเร็ว เป็นอะไร งอนมากไม่หล่อนะคุณ”
“เออไม่หล่อ มีไรมั้ย !”
พิชเลิกคิ้วงงเมื่อโดนสะบัดหน้าใส่
“นี่คุณผมทำอะไรผิดครับเนี่ย ? ผมงงไปหมดแล้วนะ อยู่ดีๆก็มางอนผมเนี่ย”
“บอกว่าไม่ได้งอนไง !”
ว่าแล้วก็โยนหมอนอิงใส่หน้าพิช คนโดนปาก็อึ้งไปชั่วครู่
“นี่คุณ ! เขาห้ามสร้างความรุนแรงในบ้านไม่เคยได้ยินหรอครับ ! มันเป็นแบบอย่างที่ไม่ดีให้กับเด็กในบ้านนะคุณ”
“จะบ้าเรอะ มีเด็กที่ไหน มีแค่ฉันกับนายเนี่ย ! เอาไปอีกใบเลยไป !!!”
“โอ้ย .. ก็เผื่อเรามีลูกไงคุณ มองการณ์ไกลดิ ต้องฝึกไว้ก่อน !”
“ใครจะท้องไม่ทราบหา !”
“อ่าว ก็คุณไง … นี่คุณไม่ได้มีมดลูกหรอ อารมณ์แปรปรวนขนาดนี้เมนส์มาปะครับ ?”
พิชยักคิ้วกวนอารมณ์ คนโมโหเป็นทุนเดิมเลยยิ่งโมโหกว่าเดิมคูณแปด
“หึหึ ฉันมีเมนส์หรอ ได้ .. ไอ้บ้าเอ้ย !”
ปุณณ์กระโจนเข้าหาดันพิชนอนราบกับโซฟา ขึ้นนังคร่อมเอวพิชหยิบหมอนฟาดไปฟาดมาหลายที คนโดนทับก็พยายามปัดป่ายมือป้องกัน
พลั่ก พลั่ก พลั่ก !
“โอ้ย คุณจะฆ่าผมหรอ เจ็บนะ โอ้ยยยยย ผมอุตส่าห์เป็นห่วงนะจะได้ไปซื้อผ้าอนามัยให้ทันไง แบบนี้นี่วันแดงเดือดของคุณปะ
เนี่ย”
“เอออ ทั้งแดงทั้งเดือด ! หนอยยย … มาแดงด้วยกันเลยมา เอาให้เลือดกบปากเลย หึหึ”
“อ๊ากกก พอเลยคุณ ยอมแพ้ครับ ผมยอม .. แฮ่ก แฮ่ก”
พิชนอนหอบด้วยความเหนื่อยอยู่ใต้ร่างปุณณ์ที่ยอมเลิกฟาดหมอนในที่สุด
“เหอะ แค่นี้ก็เหนื่อยละยังทำปากดีอีกหา !”
“หายโกรธผมยังล่ะครับ …”
ปุณณ์ชะงักเมื่อคนหน้าไม่ให้ดันทำหน้าอ้อนนิดๆ … เขิน … เขินมัน .. มาอ้อนทำไม ! .. ชีวิตเขาแทบไม่มีใครมาอ้อนเลยด้วยซ้ำ .. ไม่ชิน ไม่ชินมากๆ
“อะ .. อะไรเล่า … ไม่ได้โกรธไง”
“แล้วคุณงอนอะไรผมล่ะ .. ผมขอโทษนะ .. ดีกัน”
พิชชูนิ้วก้อยกระดิกไปกระดิกมา
“เห็นฉันเป็นเด็กหรือไง ?”
“ไม่หรอก …. ผมเห็นคุณเป็นแฟน”
“ไอ้บ้า …”
“แหน่ะ เขินหรอที่รัก”
สองแขนยกโอบเอวคนที่นั่งคร่อมอยู่หลวมๆ มองใบหน้าที่ขึ้นสีเรื่อแล้วมีความสุข
“ใครเขิน ไม่มี !”
“งั้นผมเขินเองก็ได้ เขินจุงเบย มีแฟนชื่อปุณณ์”
“ทำมาปากหวาน ..”
บิดแก้มพิชแก้เขิน แต่กลับยิ่งเขินเมื่อพิชส่งสายตาวิบวับมา
“ชิมยังถึงรู้ ?”
“เคยแล้วไง”
“นานแล้วนา .. ชิมใหม่มะเผื่อรสชาติเปลี่ยนนะคุณ”
ไอ้เด็กนี่ !
“อยากให้จูบก็บอกดีๆ ทำมาเล่นลิ้น”
ไล้มือสัมผัสริมฝีปากพิชเล่น …
“จูบผมสิครับ …”
ปุณณ์ยิ้มแต่ก็ยอมโน้มตัวลงไปจูบปากพิชเบาๆแล้วผละออก กลั้นหัวเราะเมื่อคนถูกจูบดันขมวดคิ้วใส่ หึหึ
“โห่คุณ นี่มันจูบตรงไหนเนี่ย …”
“ทำไม มีปัญหา … อื้อ …”
สิ้นเสียง .. เมื่อถูกถึงแรงดึงให้ก้มตัวลงมาประกบจูบอีกครั้ง ร่างกายแข็งขืนอยู่ชั่วครู่ ตาที่เบิกกว้างก็พริ้มลงปล่อยให้ตัวเองจมลง
ในรสจูบดื่มด่ำ …
กว่าจะรู้ตัวอีกทีก็กลิ้งตกลงไปจากโซฟาด้วยกันทั้งครู่มานอนทับกันอยู่บนผืนหญ้าปลอม ทั้งสอบสบตากันงงๆก่อนจะหัวเราะออกมาแต่ก็ไม่ปล่อยให้จังหวะเว้นช่วงนาน … พิชที่กลายเป็นอยู่บนตัวปุณณ์ก็ก้มหน้าลงไปให้ให้เรียวปากแตะกันอีกครั้ง …
แรงดึงดูดระหว่างกัน … ทำให้ตัดความนึกคิดออกไปทั้งหมด ปุณณ์รู้แค่ตัวเองอยากสัมผัสอีกฝ่ายจนต้องสอดมือเข้าไปใต้เสื้อยืด
ลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลังกว้าง … เหมือนกับที่พิชเริ่มแกะกระดุมเสื้อปุณณ์ จนผิวเนื้อเปล่าเปลือยสัมผัสกัน
ปุณณ์หลับตาพริ้มแอ่นตัวครางเบาๆเมื่อพิชเริ่มไล้ลิ้นร้อนไปที่แผ่นอก … ตวัดเล่นที่ยอดอก … แล้วใช้ฟันคมขบเม้มลงมา …
ความเสียวซ่านทำให้เผลอจิกเล็บที่เริ่มยาวลงบนลาดไหล่สีแทนจนพิชสะดุ้ง เลื่อนตัวขึ้นมาสัมผัสซุกไซร้ที่ซอกคอขาวเนียนแทน
มือซนเริ่มเลื่อนลงไปแกะกระดุมกางเกงยีนส์สีเข้มและรูดซิบลง … แต่เพราะยังมัวเมาในความรู้สึกที่ถูกสัมผัส กว่าปุณณ์จะรู้ตัวก็เมื่อมีมือสอดเข้าไปในชั้นใน
“อะ .. อย่า …อื้อ …”
“ที่รัก … อีกนิดนะครับ …”
เสียงพึมพำแหบพร่าแฝงความเว้าวอน … แต่ไม่รอคำตอบรับ ก็ใช้แรงที่มีดึงรั้งกางเกงยีนส์ขาเดฟที่ว่าถอดยาก หลุดร่นลงมากองที่หัวเข่าในครั้งเดียว
“อย่ามอง …”
ปุณณ์รีบยกมือปิดหน้าที่เห่อร้อนจนรู้ตัวว่าคงแดงก่ำแน่ๆ ใครมันจะไม่อาย ก็เล่นกวาดสายตาตั้งแต่หัวจรดเท้า แถมหน้าตาบ่งบอกมากว่ากำลังมีอารมณ์ !
“หึหึ … ขาวแบบนี้เก็บไว้ให้ผมมองคนเดียวนะคุณ .. อย่าอายน่า … ขอผมดูหน้าที่รักชัดๆสิครับ”
พิชโน้มตัวลงไปจูบหลังมือคนเขินย้ำๆ แล้วค่อยๆดึงมือลง … อดไม่ได้ที่จะหอมแก้มแดงก่ำนั่นสักหลายที … บทจะเขินนี่นางเอกหนังยังอายเลยนะคุณปุณณ์
“ไอ้บ้า … อื้อ ..”
เรียวปากประกบกันอีกครั้ง พร้อมลิ้นร้อนที่พลิกไล่ต้อนกันไปมา มือพิชก็ไม่ได้หยุดทำงาน แต่สอดเข้าไปในชั้นในลูบไล้แกนกายที่เริ่มแข็งของปุณณ์
สองแขนตวัดรัดลำคอแกร่งพร้อมแอ่นตัวเข้าหาเพราะความเสียวซ่านกลางตัว ก้มหน้าลงกับลาดไหล่สีแทนเมื่อมืออุ่นเริ่มขยับขึ้นลง
“อะ .. อา … พะ .. พิช”
“ครับ …”
“อื้อ …”
ชั้นในถูกร่นลงไปกองที่เขาเหมือนกางเกง .. นิ้วมือยาวเรียวเริ่มแตะไล้ช่องทางด้านหลังแผ่วเบา … ไม่ใช่ว่าไม่เคย แต่ระยะเวลาที่ห่างมานานร่างกายก็กลับคืนสภาพเดิม .. คับแน่น …
“อา …”
นิ้วที่สองสอดเข้าไปมืออีกข้างก็ยังไม่หยุดขยับเพิ่มแรงอารมณ์ … จนเข้าไปครบสามนิ้ว …
“มัน .. ก็ไม่พออยู่ดี .. แต่ก็ดีกว่าไม่เตรียมล่ะนะ … ผมเข้าไปนะครับคุณปุณณ์”
“ดะ .. เดี๋ยว …”
“เถอะน่า …”
พิชดันตัวปุณณ์นอนราบกับผืนหญ้าปลอมอีกครั้ง รั้งทั้งกางเกงและชั้นในลงมากองที่ขาจนสำเร็จ อะไรมันจะรัดขนาดนี้
“พ .. พิช … มะ … ไม่นะ”
ปุณณ์ตาเบิกกว้างเมื่อพิชดึงกางเกงขาสั้นตัวเองลงโชว์ .. เอ่อ .. ส่วนที่จะต้อง ‘เข้ามา’ ทำไมมันใหญ่แบบนี้ล่ะ ! เขาไม่ได้ทำมานานนะ !
“ผม .. จะทำเบาๆ …”
“มะ … ไม่ .. อะ … อา … ถะ .. ถุงยาง .. ล่ะ”
“ซี้ด .. มาถาม .. ตอนเข้าไป .. ครึ่งลำ .. เนี่ยนะคุณ …อา …”
กว่าจะเสร็จภารกิจพิชิต ‘น้องน้ำ’ ไปสองรอบติด … ปุณณ์ก็หมดแรงนอนแผ่หลาอยู่ที่เดิม ไม่มีแรงแม้แต่จะลืมตามองคนที่ยังมาป้วนเปี้ยนซุกไซร้ลำคอเขาอยู่นั่นล่ะ
“พอแล้ว …”
“แก่แล้วอ่ะดิ หมดแรงซะแล้วนะคุณ”
“เออ ฉันมันแก่ แล้วจะทำไม”
อาศัยแรงเฮือกหนึ่งลืมตามาส่งสายตาไม่พอใจ
“ก็ไม่ทำไม … ผมรักเมียแก่ๆของผมเท่านั้นเอง”
----------------------------- ----------------------
หายโกรธกันเนาะที่หายไปนาน 5555555555555555555555555555555555555555555
ปล. คงยังไม่ลืมกันนะตัวเธอว่าห้องพิชมันปูด้วยหญ้าปลอม 55555
อ้อ ... เราเข้าใจกันแล้วนะคะ 555555555555555555555 ว่าใครเมะใครเคะ :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
เดี๋ยวนะ ตาเพนกวิ้นออกแค่สองประโยค ไม่ได้บรรยายอะไรมันเลย แต่มีคนบอกมันน่ารัก คืออะไรคะ 55555 เอาพาร์ทพิเศษใช่มั้ยแบบนี้ 555
-
:-[ คิดไว้ไม่มีผิดที่พิชต้องเมะและปุณณ์ต้องเคะ
อ๊ากกกกกกกกก :m25:
-
พิชปุณ จริงๆด้วย อร๊างงงงง
น้องกวิ้นน่ารักถึงจะออกมานิดเดียวก็เถอะ
-
NOOOOOOOOOOO!!!!
ไม่จริ๊งงงงงงงงงงงงงงงง
เก๊าอุตส่าห์เชียร์พิชเคะตั้งนาน T^T
:o12: :o12: :o12:
พี่ปุณอย่ายอมฝ่ายเดียวเซ่!!!!
ศักดิ์ศรีลูกผู้ชาย.....
กดพิชคืนโลดดด!!!!!
:laugh: :laugh: :laugh:
มันถึงจะ "แฟร์" อิอิ ><
ผลัดกันก็ได้นะคะ ไม่ว่า อื้อออออ....
น้องอยากเห็นพี่ปุณกดพิชอ่าาาาาาา
พิชจ๋า อย่าเมะเลยยยยยย
กลับลำเป็นเคะเหอะ....คนอ่านรออ่านอยู่น้าาาาา
:impress2: :impress2: :impress2:
-
อร๊ายยยย
เค้าเีชียร์ให้พี่ปุณณ์เคะอยู่นะ อิอิ :-[
สมใจเลย
+เป็ดจ้า
-
ฮึก! กระซิกๆ! ทำไมถึงทำกับฉันได้~
อุตส่าห์ทนดั้นด้นเชียร์ให้ปุณณ์เมะแบบไม่แคร์สื่อ
ต่อให้ทางมันชี้กันชัดๆว่าปุณณ์เคะก็ไม่ยอมถอย
ฮึ! ขอบอกไว้ตรงนี้ว่าเราก็ยังเชียร์ต่อไปย่ะ
ผลัดกันก็ได้เอ้า จริงๆนะ ต่อให้คนเขียนเฉลยแล้วก็ไม่ย่อท้อในการเชียร์
คึ คึ คึ
-
:laugh: อ้ากกกกกกกกกกกกกก
พิชกดพี่ปุณณ์แล้ว หุหุ ปุณณ์ถึงกับหมดแรง
-
อร๊ายยยยยย....พี่ปุณณ์เค้าเชียร์ให้พี่เมะอยู่ตั้งนาน
เอางี้ กดพิชคืน...อุ..ฮิๆๆๆ
o18
-
ไชโย้ เค้าเชียร์ถูกด้วย
เคะราชินี ดีแล้วอย่าให้เสียของ 555555
มีความสุขจริงวุ้ย
ขอบคุณคนเขียนมากๆ
-
อุบ๊ะ! สดด้วย น้ำลายหกอ่ะ
-
ในที่สุดปุณก็เสร็จพิชจนได้คึคึ^^
-เพนกวินน่ารักจัง
-
แงงงงงงง เค้าเชียร์พี่ปุนณ์เป็นเมะ อ่ะ
แต่ไม่เป็นไรค่า แบบนี้ก้อฟิน อิอิ :heaven
-
ดีแล้วที่ไม่สลับตำแหน่ง เพราะตอนคบอีพี่ณิณเป็นไงก็จงเป็นแบบนั้นต่อไป มีสามีเด็กต้องหมั่นดูเอ็นเอ้ยเอ็นดูให้มาก ๆ นะ 555
-
และแล้วเขาก็ได้เสียกัน
-
เย้ๆๆ เค้าเชียร์พี่ปุณณ์ โดนเสียบ :hao7: :hao7:
แต่อีกใจก็อยากให้พี่ปุณณ์เมะนะ อยากเห็นพิช โดนเสียบ 5555
-
ในที่สุด ก็... อิอิ
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยย จะบอกว่ายังไงดี TvT
คือแบบเป็นแม่ยกพี่ปุณณ์เมะให้น้องพิชมาโดยตลอด
แต่ตอนที่แล้วอยากให้พี่ปุณณ์กับไปคืนดีกับพี่ณิน
แง้วววววววว... พอตอนนี้พี่ปุณณ์โดนน้องพิช
กินหัวกินหางกินกลางตลอดตัว แบบมันแอร๊ยยยยยยยยนะ
แต่เสียใจนิดนึง พี่ปุณณ์เมะในมโนจากไป :hao5:
รอเวลาพี่ปุณณ์เอาคืนนะก๊าาาาาาา
คุณแบมทำร้ายเราให้เราฟินแบบตัวแตกแล้วก็
ฆ่าความหวังเราไปพร้อม ๆ กัน งี๊ดดดดดดดด :z13:
-
:m25: :m25: :m25:
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
ในที่สุดตอนนี้ก็ได้รู้ว่าใครเซะใครเมะซะที
เป็นอย่างที่คิดไว้เลย อิอิ
ปุณณ์น่ะรุกไม่เป็นหรอก มอบหน้าที่นี้ให้พิชไปเถอะ
-
เขินจัง :mew3:
-
พิชรีบยกมือปิดหน้าที่เห่อร้อนจนรู้ตัวว่าคงแดงก่ำแน่ๆ ใครมันจะไม่อาย ก็เล่นกวาดสายตาตั้งแต่หัวจรดเท้า แถมหน้าตาบ่งบอกมากว่ากำลังมีอารมณ์ !
อันนี้ต้องเป็นคุณปุณณ์ป่ะคับ หรือเราเข้าใจผิดหว่า? :z10:
รักคุณแบม :กอด1: :L2:
-
ไม่ยอมๆๆๆๆๆๆ
เสียเปรียบ
ปุณณ์ต้องรุกสิ
:katai1: :katai1: :katai1:
-
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
โดนใจ ทายถูก พิชรุกเท่านั้น :a14:
ปุณณ์เคะอ่าาาา
:m10: :m10: :m10:
-
:ling1:ค้างจ้าาาาา
-
ดีแกดี พิชทำดี กรี๊ดดดดดดดดดดด
-
จับตำแหน่งถูกกกกกกกกกใจ เหมือนเสียบปลั๊กไฟถูกช่อง แสงบริ้งๆโบ๊ะมาเลย
:กอด1:
-
ชื่อตอนว่าเรียกเลือดละ
เนื้อหาเรียกยิ่งกว่า อร๊ายยยยยย
-
อย่าดราม่าเลยเน้ออออ
ขอร้องงงงงงงงงงงงงงงง :o12: :o12:
เเต่ตอนนี้.... :-[ ในที่สุดก็เป็นของพิชแล้วสินะ 55555555
-
ในที่สุดเขาก็...กันจนได้ เหตุเกิดเพราะงอนแท้ๆเลยเนาะปุณณ์
-
ฮ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ชอบประโยคนี้ “ก็ไม่ทำไม … ผมรักเมียแก่ๆของผมเท่านั้นเอง”
ฮ่าๆๆๆๆ ในที่สุดก็ได้เคะราชินีมาจนได้ กร๊ากกกกกกกกกกกกกก :hao7:
-
บุคลิคพี่ปุณณ์เขาเคะตั้งแต่เรื่องหมอปิ๊งละ
สาวแตก(?)เสียขนาดนี้ :hao6:
-
กี๊สสสสสสสสส เขาได้กันแล้ววว
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
หายไปน๊านนาน กลับมาก็โชเดมาคอมกันเลย ฮี่ๆๆ คราวหน้าขอเอ็นซีเยอะๆนะคะ กร๊ากกกกกก
ว่าแต่ตอนพิเศษน้องกวิ้นก็ดีนะคะ รอๆๆๆ
-
:mc3: ดีใจที่พีชเมะ เพราะเค้าเหมาะกับคนดูแลปุณน์
แล้วปุณน์ก็โดนเด็กกินไปแล้ว กินสดๆด้วย :laugh:
-
:hao6::pighaun: :ling1:
เย้ ว่าแล้วว่าปุณณ์ยังไง้ไงก็เมะไม่ขึ้นนนนนนนน พิชถึงจะขี้อ้อนยังไงก็เมะกว่า
ตอนนี้นี่แบบ......................... เลือดหมดตัวข่าา
-
กรี๊ดดดดดด รักเมียแก่ๆ น้องพิชชชชชชชช
-
:impress2: :impress2:
เยสสสสสสส!!!!!!!!!!!
ปุณณ์โดนกดสมใจเราจุงเบย บุคลิกให้มว๊ากกก
อยากให้เป็นเคะราชินีด้วยอ่ะ
##เริ่มโลภต่อไปอีกขั้น##
:oni3: :oni3:
-
ในที่สุดก็กลับลำซะงั้น
ทำเหมือนพิชจะเมะแต่ก็เคะจนได้
แต่ก็ตรงใจเราอยู่เหมือนกัน
-
เย้ เย้ เป็นแบบนี้หมอณินไม่กลับมาละ :katai2-1:
-
:impress2:
-
:hao6: :hao6: 555+ในที่สุด คึคึ
-
เหตุการณ์ไม่พลิกล็อคค่อยยังชั่วเพราะนึกภาพปุณณ์รุกไม่ออก
-
ใครเดาถูกยกมือขึ้น o13 o13 o13
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด
คนแก่โดนกินซะแล้ววววววววว
ได้น้องแล้วก็อย่าทิ้่งน้องนะปุณเพราะเราคงไม่ยอม
ฉากนี้ก็ไม่ได้หวิวมากแต่ทำไมเรารู้สึกว่าพิชเอ็กซ์จัง รึว่าเราหื่นเอง ฮ่าๆๆๆๆ
-
:mc4: :mc4: ในที่สุดก้อรู้แล้วว่าใครเคะใครเมะ ก้อสมใจเราน่ะ เพราะดูยังไงปุณก้อไม่น่าจะไปได้กับบทเมะน่ะ :mew4: แต่พิชเท่เชียว :hao6: :hao6: แต่บทนี้รู้สึกเหมือนคุณแบมเกรงใจปุณยังไงก้อไม่รู้น่ะ ดูเหมือนมันไม่ถึงใจยังไงไม่รู้ :mew2: :mew2: คราวหน้าแก้ตัวใหม่น่ะ คนใหม่ทั้งทีเอาแบบให้ภูเขาไฟระเบิดไปเลยดีกว่าน่ะ :katai1: :katai1: ให้หมอณินอิจฉาเล่น :katai3:
เตรียมตัวกินมาม่าหรือเปล่า กลัวปุณไปเจอหมอณินก้อลังเลอีกหรือเปล่า :mew5: :mew5: หยั่งงี้ต้องให้พิชทำการบ้านบ่อย ๆ จะได้เคยมือ :impress3:
อ๋องมาผิดคาดแฮะ :mew1:
-
ตามมาอ่านจนทันแล้ววววววววว :z2: :z2: :z2:
เป็น fc น้องพิชแล้วเรียบร้อย มีผัวเด็กต้องหมั่นตรวจเช็คร่างกายขนาดนี้ !! :hao6:
ถ้าปุณณ์ทำน้องเสียใจนะ ,, เค้าจะ จะ จะ จะ จะ จะ ..
จะตามอ่านต่อไป จนกว่าจะแต่งออกมาให้ 2 คนนี้ happy ending กันน ฮ่าาาาาาา :laugh: :laugh: :laugh:
ขอบคุณจ้ะะะ รอๆๆๆๆๆๆ :hao7:
-
คนเขียนรู้อ่ะ ว่าอยากได้ภาคพิเศษ เก่งสุดๆเลย
อิๆๆ
ปุณณ์น่ารักอ่ะ คงไม่ลังเลแล้วใช่ไหม???
-
อิอิอิอิอิอิอิอิอิ
-
อร๊ายยยยยยยยยย>< บ้าจิง ทำไมมัน >< เขิลลล
-
และแล้วก็ :haun4:
น่ารักอะ ผมรักเมียแก่ๆของผม :m3:
-
ชอบประโยคสุดท้ายจริงๆ :laugh:
-
ต้อนรับการกลับมาด้วยยยยย :haun4: :haun4:
-
หญ้าจิ้มหลังหรือเปล่าปุณ (ห่วงเรื่องนี้?)
ฟินนนนนน :haun4:
-
ได้กันแระ แต่ปุณคงไม่สับสนนะ
-
กริ้ดดดดดดดดค่ะกริ้ดดดด น่ารักไปไหมตอนนี้
-
:hao7: :hao7: :hao7: o13 :hao6: :haun4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ก็ไม่ทำไม ผมรักเมียแก่ๆของผมนิคร้าบบบบ 555 ชอบๆๆๆ รอตอนต่อไปนะคร้าบบบ
-
ขออย่าให้มีมาม่าอีกเล้ยยยย (แต่คงจะไม่ได้สินะ 555)
-
อ๊ากกกกกกกกกก ปุณเมะบินหายไปลิบกลายเป็นปุณเคะหง่ะ
เอาเถอะถึงจะเป็นเคะก็คงเป็นเคะราชินีสินะ 555+
-
ขอบคุณครับ
-
กรี๊ดดดดด สมใจอยากกก :z10:
-
ว๊าย ชื่อตอนส่อค่ะ 5555555
-
^^
-
อยากเห็นหมอปิ๊งโดนกด #มาผิดที่ :ling1: :katai5: ปุ่ณปุ๊ณม่ายยยน้าาส
-
มันต้องอย่างนี้ เฮียปุณ อ่ะเคะชัวร์ๆๆๆ 5555+
-
แหม่ๆ.... ผมรักเมียแก่ๆ ของผม... ไอ้เด็กนี่คารมดีเว้ย!
-
อ่านตอนนี้แล้วแบบ เฮ้ย สองคนนี้มันเคยได้กันมาก่อนหน้านี้หรือเปล่า
ทำไมมาเร็วเคลมเร็วจังง
-
ไม่เอาพิเศษของใคร ขอลูกโ :ling1:ดดเน้นๆที่พิชปุณณ์
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดด! ชอบตอนนี้~
แต่เรื่องนี้โครตอึดอัดกว่าเรื่องหมอปิ๊งอีก
พี่ณิณนี่แหละก้างชิ้นใหญ่เลย
-
:L1: :pig4:
-
ฮิ้ววว หายไปนานกลับมาพร้อมบทรักของเมียแก่บนหญ้า(เทียม)อ่อน ฮ่าๆ
ขอบคุณค่ะ เริ่ดจริงอะไรจริง :katai2-1:
-
:heaven :heaven :heaven
-
มีแฟนเด็ก รับศึกหนักหน่อยนะ คุณ ปุณณ์ :hao6:
-
" :m25: "
แบบว่าเลือดพุ่งมาก 555555555555
-
ขอร่วมวงรักเมียแก่ของพิชด้วยคนนะ :impress2: :impress2: :L2: :L2: :hao6: :katai2-1: มาต่อเร็วๆนะครัชรออยู่ :katai4: :katai4:
-
ตอนที่ 17
“คุณอ้าขาหน่อยสิครับจะได้เช็ดให้ไง”
พิชพยายามง้างขาปุณณ์ออกมาจะสิบนาทีแล้ว ปล่อยให้น้ำมันค้างข้างในเหนอะหนะจะตายไป ! แล้วคนชอบอาบน้ำแบบปุณณ์เนี่ยคงหงุดหงิดชัวร์ๆ แต่ก็ไม่ยอมให้เขาทำความสะอาดให้ซะงั้น
“ไม่ต้องเลยนะ !”
“เขินอะไรเนี่ย … ของมันเหมือนกันน่าต่างกันอยู่นิดเดียวเอง”
“อะไร ?”
หรี่ตามองพิช ไอ้เด็กนี้จะมาไม้ไหน?
“ของผมใหญ่กว่า … ”
พลั่ก !
“ไปตายซะไป !!!!!!!!!!!!!”
“เอาหมอนมาปาหน้าผมทำไมเนี่ย ! มานี่เลยพูดดีๆไม่ชอบ ต้องใช้กำลังหรอคุณ !”
แรงคนแก่หรือจะสู้วัยรุ่นใจร้อน สุดท้ายขาขาวๆก็ถูกแยกออก ให้พิชจัดการเช็ดทั้ง ‘ข้างใน’ และ ‘ข้างนอก’ แถมยังเช็ดไปทั้งเนื้อทั้งตัวจนปุณณ์เขินอายเพราะไอ้คนเช็ดมันดันส่งสายตาวิบวับวอบแวบมาให้ตลอด ฮึ่ยยยย เอาหน้ามุดหมอนแม่ง !
“อ่ะเสร็จละ พรุ่งนี้มีงานหรือเปล่า ผมว่าคุณจะเดินไม่ไหวนะ ?”
ขนาดเมื่อกี๊ตอนจะประคองเข้าห้องมาปุณณ์ยังเหนื่อยแทบตาย ทำไมไม่อุ้ม ? ตัวปุณณ์ไม่ได้บางเหมือนผู้หญิง แถมเป็นศิลปินที่ต้องเต้นต้องเข้าฟิตเนส … ตัวก็หนาพอกันนั่นล่ะ !
“ฮื่อ … มีถ่ายแบบตอนเย็น ขอเสื้อผ้าหน่อยหนาว ! นอนทั้งวันมันคงดีขึ้นล่ะมั้ง เพราะใครล่ะ !”
“อ่าว ไม่โทษตัวเองบ้างหรอคุณ คุณก็ผิดนะครับ”
“ผิดยังไงไม่ทราบ ?”
“ยั่วผมทำไมอ่ะ … ผมจิตใจอ่อนไหวนะครับ ถูกคนแก่หลอกจนได้ เฮ้อ … โดนปล้ำเลยเรา”
พลั่ก !
“โอ้ยยยย เอะอะก็ปาหมอนใส่ เดี๋ยวปล้ำแม่งอีกรอบเลยนี่ !”
แค่นั้นแหละคนแก่กว่ายกธงขาวรีบเอาผ้าห่มคลุมโปง ก็ต้องพิชอีกนั่นล่ะที่ไปยกหัวปุณณ์ขึ้นสอดหมอนเข้าไปให้หนุน แล้วก็เดินไปเอาบอกเซอร์มาใส่ให้ ดูแลดียิ่งกว่าตัวเอง จัดการเมียแก่ๆเรียบร้อย ก็ไปจัดการพื้นหญ้าข้างนอก … คราวหน้าจะไม่ทำบนหญ้าละ แม่งเช็ดยาก ! ไม่รู้ ‘น้องน้ำ’ มันกระเด็นไปติดหญ้าใบไหนบ้างล่ะเนี่ย
ทำความสะอาดเสร็จทุกอย่าง พิชก็เดินหาวเข้าห้องนอน ปีนเตียงไปนอนข้างเมียแก่ๆ แล้วรั้งอีกฝ่ายเข้ามาในอ้อมแขน ปุณณ์ก็สะลึมสะลือเขยิบซุกหน้าเข้าหาแผ่นอกกว้างปล่อยให้พิชลูบหัวเบาๆ … แล้วหลับไปพร้อมกัน
การนอนหลับยาวคราวนี้ตื่นมาต้องยอมรับกับตัวเองจริงๆว่ามันเหมือนมีคนมากดปุ่มรีเฟรช ถ้าไม่รวมอาการปวดหนึบๆที่ยังคงเหลืออยู่ในร่างกายช่วงล่างคงสดชื่นกว่านี้เยอะ
ปุณณ์มองรอบห้องก็ไม่เจอเจ้าของห้องตัวแสบแล้ว แต่มีโพสอิสใบเล็กแปะอยู่ตรงประตูห้องให้เห็น จึงค่อยๆลุกจากเตียงพาร่างกายตัวเองเดินไปอ่าน
‘ผมมีเรียน จะกลับมาบ่ายสองนะคุณ เดี๋ยวพาไปทำงาน มีข้าวมันไก่ในตู้เย็นเอาออกมาอุ่นนะครับ แล้วก็ … น้ำผลไม้ด้วย’
อ่านแล้วก็ยิ้ม … ไอ้เด็กแสบมันน่ารักน้อยเสียเมื่อไหร่ ไปกินข้าวดีกว่า
ปุณณ์เดินผ่านโซฟาก็นึกขึ้นได้ว่าวางมือถือรุ่นเก่ากึ้กของตัวเองไว้บนโต๊ะกระจก จึงแวะหยิบก่อนจะเดินต่อไปบริเวณครัว อาศัยช่วงไมโครเวฟทำงานยืนพิงเคาน์เตอร์เชคโทรศัพท์
มีพวกตารางงานล่วงหน้าสามวันเหมือนเดิม ผู้จัดการเขาเป็นคนส่งมาให้ทุกวันจะได้รู้ว่าเวลาไหนจะว่างไม่ว่าง เวลาส่วนตัวที่ว่างจะได้ไปใช้ตามใจชอบ ส่วนสิบเจ็ดสายที่ไม่ได้รับ …
‘ P’ Nint ’
ตัวชาวูบเพียงแค่เห็นชื่อ พี่ณินโทรมาทำไม
ปุณณ์รีบกดปิดเครื่องแล้ววางลงทันที ยัง … เขายังคุยกับพี่ณินตอนนี้ไม่ได้ … มันผิด … ผิดต่อพิช …
ไม่รู้ว่าตัวเองจมอยู่ในความคิดขนาดไหน เพราะรู้ตัวอีกทีก็เห็นพิชนั่งเท้าคางมองมาจากเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม
“มาตอนไหน ?”
“มาตั้งแต่คุณกำลังกินข้าวแบบไร้วิญญาณนั่นล่ะครับ จนคุณกินหมด วางช้อนลงไปสักพักใหญ่ๆเลยถึงจะรู้สึกว่าผมมานั่งตรงนี้เนี่ย”
“แล้วก็ไม่เรียก !”
“ยังไม่อาบน้ำอีกครับ ไปเร็ว คุณต้องไปทำงานไม่ใช่หรอ ? หรือว่า …”
ปุณณ์เลิกคิ้วเมื่อสีหน้าพิชเริ่มเปลี่ยนเป็นกังวลพยายามจ้องมาทั่วๆตัวเขา
“อะไร?”
“หรือมันยังเคล็ดขัดยอก กระดูกคุณล็อค หรือปวดหลัง … แบบ .. เอาจริงๆคุณก็แก่แล้ว … อ่ะเนอะ ?”
ไอ้เด็กเปรต !
“คราวหลังอย่ามาแตะแล้วกัน !”
“โอ๋ อย่างอน ป่ะ ไปอาบน้ำดีกว่า จะใส่ชุดผมก่อน หรือจะกลับห้องครับ ?”
“กลับ !”
พิชยังคงทำหน้าระรื่นช่วยโอบเอวประคองปุณณ์ออกจากห้องตัวเองเดินไปที่ลิฟ ชอบใจเมื่อเห็นอีกฝ่ายทำหน้าบึ้ง ก็คุณปุณณ์แม่งโคตรน่ารักเวลาทำหน้างอ
“ยิ้มอะไรไม่ทราบ?”
“ป๊าววว”
“เหอะ …”
“โธ่ที่รัก อย่าหน้างอนะไม่เอาไม่หล่อนะเออ โกรธผมหรอ .. ให้หอมแก้มแก้แค้นก็ได้นะ ..”
“บ้านใครเขาใช้ห้อมแก้มเป็นการแก้แค้นหะ ?”
“อ่าว .. บ้านเราไง … ไม่ดีหรอ ?”
แล้วคนถูกถามก็เขินจนหน้าแดง … ไอ้ที่เขาบอกว่ามีแฟนเด็กมันกระชุ่มกระชวยนี่คงจะจริง ! มันขยันหยอดมุกตลอดเลยโว้ยยยย !!
“ฮ่าๆ แฟนใครหว่าน่ารักจังเลย”
“ชิ …”
“อ้าว ปุณณ์พาใครมาด้วย”
“สวัสดีครับพี่แบงค์ นี่พิชไง น้องคณะวิศวะที่เราไปเล่นเฟรชชี่ไนท์”
“อ๋อ … เค ไปแต่งตัวเร็ว งั้นเดี๋ยวพิชนั่งรอก่อนแล้วกันนะครับ”
พิชยกมือไหว้สวัสดีทุกคนแล้วก็นั่งลงบนเก้าอี้ตัวหนึ่งห่างๆจากทีมงาน ไม่เคยเห็นบรรยากาศแบบนี้เลย ทีมงานวุ่นวายไปหมด มีทั้งต่อ
โน้ตบุค ต่อไฟสปอร์ทไลท์ จัดฉาก คุณปุณณ์ก็โดนต้อนเข้าห้องแต่งตัว โต๊ะใกล้ๆก็มีช่างแต่งหน้าเตรียมอุปกรณ์รอ
“อ้าว ไม่ใช่ทีมงานหรอเรา ?”
พิชรีบยกมือไหว้ผู้ชายหน้าตาสวยแต่มองอีกทีก็หล่อ
“สวัสดีครับ เอ่อ ผมพิช .. น้องคุณปุณณ์น่ะครับ”
“อ๋ออ อย่าเกร็งดิ พี่ชื่อผืนทราย เรียกทรายก็ได้ ตากล้องน่ะ หน้าตาใช่ได้ว่ะ มาๆ ไปยืนตรงฉาก จะได้ลองเทสกล้องเทสไฟหน่อย”
“เฮ้ย อย่าดีกว่าครับ … ”
“เออน่า สตูพี่ พี่ว่าดีก็ดี ไปเร็วไปยืน ถ่ายฟรีไม่คิดตังค์”
ทรายจัดการกระชากลากถูพิชจนกระทั่งไปยืนอยู่กลางฉากได้สำเร็จ ทีมงานก็มองจ้องมางงๆ
“มาๆ เชคแฟลชเชคไฟ ขอกล้องหน่อยคุณมิ้น เราน่ะ พิชช้ะ ? เก๊กหล่อได้ตามใจปราถนา”
“นี่ค่ะบอส ค่าส่งยี่สิบนะคะ”
กล้องราคาแพงถูกส่งมาให้โดยผู้หญิงคนหนึ่ง
“งกว่ะ เลขาใครเนี่ย ต้องสั่งเปลี่ยน เอ้าสุดหล่อ ยิ้มนะ 1 2 3 ”
แชะ !
พิชแสบตาชั่วขณะเมื่อแสงไฟหรือแฟลชก็ไม่รู้วาบขึ้นมาพร้อมกันรอบตัว มันเซ็ตยังไงให้พอดีกับชัทเตอร์กล้องขนาดนี้เนี่ย
“เออ ดูดีว่ะ มาๆ อีกรูป คราวนี้อย่ามองกล้องนะ ทำท่าไหนก็ได้ที่ถนัด ขอแบบธรรมชาติๆ”
พูดน่ะมันง่าย แล้วไอ้ธรรมชาตินี่ต้องทำยังไงวะ ? พิชยืนละล้าละลัง จังหวะเดียวกับพี่ปุณณ์ออกมาจากห้องแต่งตัว สายตาสองคู่สบกัน แล้วปุณณ์ก็กลั้นยิ้มเมื่อเห็นพิชยืนเก้ออยู่กลางฉาก พิชก็เลยยกมือเกาหัวยิ้มเขินๆ ส่งกลับไป
แชะ !
“เออ ไอ้เด็กนี่มันหล่อเข้มดีวุ้ย ช่วงนี้มีแต่พวกหน้าใสสไตล์เกาหลี สนใจถ่ายแบบมั้ย? รุ่งเลยนะ”
“เอ่อ ไม่ล่ะครับ …”
“คุณทราย ถ่ายคู่ให้รูปนึงได้มั้ยครับ ?”
ปุณณ์ที่พึ่งลงแค่รองพื้นจนหน้าเนียนเดินเข้ามายืนข้างพิช
“ได้ๆ ไว้ส่งให้ต่างหาก เอ้ายิ้ม”
แชะ !
ปุณณ์ดึงพิชเดินไปดูรูปหลังโต๊ะที่วางโน๊ตบุคไว้ ก็มีทีมงานนั่งอยู่หนึ่งคนเปิดรูปให้ดู … รูปคู่ผู้ชายสองคนตัวเท่าๆกันยืนยิ้มคู่กัน
“ถ่ายรูปขึ้นจริงด้วยแฮะ”
“เห็นมั้ย ขนาดปุณณ์ยังเห็นด้วย อนาคตมาเป็นนายแบบนี่รุ่งเลยนะ ไม่สนจริงหรอว้า”
“ไม่สนจริงๆครับ …”
“น่าคุณทราย น้องเขาไม่ชอบ อย่าทำคนของผมลำบากใจสิครับ …”
ทรายอึ้งไปสักครู่ก่อนจะส่งยิ้มรู้ทันกลับมา
“โอเค๊ .. หวงก็บอกโธ่…”
“ก็หวงน่ะสิ .. หึหึ”
พิชก็ได้แต่ยิ้มเก้อรับสายตาล้อเลียนของทราย … ส่วนคนตั้งประเด็น โน่น .. เดินไปแต่งหล่อสบายใจเฉิบ
- -----------------------------------------------------------
พี่ณินก็ยังมาเป็นหนามเล็กๆอยู่ดี เฮ้อ ... ปุณณ์ .. อย่าหวั่นไหวนะสงสารน้องพิช ;_;
-
พี่ปุณต์ห้ามหวั่นไหว้ด็ดขาด ๆๆ :hao5:
-
ป๋าปุณณ์เมียแก่ของน้องพิช อย่าเผลอใจไปกับไอ้พี่ณินนะ สงสารน้องพิช
-
ยังไงอิหมอณิณก็สู้น้องพิชไม่ได้หรอก
เพราะน้องพิชเด็กกว่า 5555 เนื้อเด็กนุ่มน่ากินกว่านะพีปุณณ์
ที่สำคัญอึดกว่า(มั้ง) ภาษีดีกว่าเห็นๆ...
o18
-
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :m20: o13 o13 :pig4: :pig4:
-
อย่านะปุณณ์ อย่าหวั่นไหวเด็ดขาด
พี่ณิณคะ มาทางไหนกลับไปทางนั้นเลยค่ะ
อย่ามาทำให้ครอบครัวเค้าร้าวฉานได้มั้ย ห๊าาาาาา!!!
:katai4:
-
ชอบตอนนี้มากอ่านไปอมยิ้มไป น่ารักคู่นี้ :L1: :pig4:
-
คุณปุณณณ์น่ารักมากกกกกกที่ไม่รับสายอดีตที่ไม่น่าจดจำคนนั้น
นุ้งพิชสู้ ๆ นะอย่าหวั่นไหว ถ้าคุณปุณณ์ทำอะไรให้หวั่นอีกก็จับปล้ำ ถ้าเหตุการณ์ปกติก็จับปล้ำ :laugh:
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
อ่านไป ยิ้มไป ชอบๆ น่ารักจริงๆ
ขอร้อง อย่า-หวั่น-ไหว กับพี่ปุณณ์นะ
อย่าทำพิชเจ็บนะ :hao3:
-
เมียแก่แต่น่ารักใช่มั้ยล่า พิช :hao3:
คู่นี้น่ารัก เป็นกำลังใจให้ฝ่าฟันอุปสรรค(พี่นิน)เร็วๆนะจ๊ะ
-
อย่าหวั่นไหวนะๆ กลัวจัง อ่านตอนนี้นึถึงเพลง มีเมียเด็กต้องหมั่นตรวจเช็คร่างกาย แต่ต้องเปลี่ยนเป็นผัวเด็กแทน 55 :-[
-
พี่ปุณณ์ ห้ามหวั่นไหวกับอีตาคณิณเด็ดขาดเลยนะ เจ็บแล้วต้องจำนะพี่ปุณณ์ ทำให้ได้เหมือนน้องปิ๊งสิ
ที่สำคัญ ห้ามทำให้น้องพิชเจ็บปวดเด็ดขาดด้วย ถ้าหวั่นไหวไปกับตาคณิณ พี่ปุณณ์ก็จะเหมือนอีตาคณิณเมื่อก่อนเด้ะ ๆ เลย
ได้แฟนแสนดี น่ารัก ช่างเอาใจขนาดนี้ ต้องรักษาไว้ให้ดี ๆ อย่าให้ความรักครั้งใหม่ ถูกทำลายลง ด้วยความหวั่นไหวกับรักครั้งเก่านะ
ตัดขาดอีตาคณิณทิ้งไปซะ พี่ปุณณ์สู้ ๆ น้องพิชสู้ ๆ
ขอบคุณค่ะ :L2: :3123:
-
พี่ณินณ์คะ เด็กใหม่ๆที่เข้ามาทำงานใน รพ. หล่อจ๊นนนนน ทำไมไม่ไปจีบ จะกลับมาทำมอย
ได้ผัวเด็กก็ดีอยู่แล้ว จะกลับไปจิ้มน้ำพริกแห้งๆทำไม :m16: :m16:
-
พี่ณินครับ...ขอร้องอย่าโทรมาหาปุณณ์อีกเลย ไม่อยากให้พิชเสียใจ
-
แหมๆเปิดตัวซะ :m3:
อย่าหวั่นไหนเชียงนะปุณณ์ ไม่งั้นพิชเสร็จเราอะ :laugh: อะล้อเล่นนะ
พิชจะเสียใจหนักอะรักปุณณ์ซะขนาดนี้อะ
-
:laugh:ชอบพิชอะ เมียแก่ๆๆๆ 555555 ประโยคเด็ดของตอนนี้เลย
-
ปุณณ์ได้เด็กแล้ว อย่าทิ้งเด็กนะ!
-
รักเก่าหรือจะสุขเท่ารักครั้งใหม่ พี่ปุณน์ มองแค่พี่พิชสนใจพี่พิชคนเดียวพอคนอื่นปล่อมันไป
-
:katai4:ผืนทรายๆ :katai4: 555ตื่นแต้นตรงจุดอื่น ผืนทรายกับปลายฟ้าใช่มัยอ่า
ชอบคู่นี้ๆ อิอิ
-
อย่านะปุณณ์ เจ็บแล้วจำน๊า
-
ไม่หวั่นหรอกเนอะคุณปุณณ์ พิชดูแลดีขนาดนี้
-
โด่วว ปุณณ์ ทำอะไรก็อย่าครึ่ง ๆ กลาง ๆ ในเมื่อหวั่นไหวกะพี่ณิณเข้าแล้วก็จัดไป แค่็สับรางอย่าให้ได้ชนกัน เราเอาใจช่วย :z3:
จะว่าก็ว่าไม่ออกนะ พอจะเห็นใจ คบกันมาแปดปี โมเม้นท์ดี ๆ มันคงเยอะอะ กะพิชที่เพิ่งเจอไม่เท่าไหร่ จริง ๆ แล้วปุณณ์ชอบพิชรึเปล่า แค่คิดไปเองรึเปล่า?
ถ้ายังมีใจให้คนเก่า ก็ปล่อยพิชไปเถอะ อย่าเอาความรุสึกผิดชอบมาอ้าง ถ้าเทอยังรักเขา :o12: เราสงสารน้อง เจ็บเร็วขึ้นมาหน่อยจะได้หายไว ๆ ฮือออ คิดแล้วอดไม่ได้ที่จะงอน
เอาดราม่ามาาา เราพร้อมแล้ว เราต้องการดราม่าาาา :fire:
-
ฮ่า ฮ่า ฮ่า พี่ปุณณ์หวงพิชเหมือนกันนี่นา
พี่ปุณณ์อย่ากลับไปหาหมอนินอีกนะ สงสารพิช
อยู่เด็กดีกว่าเป็นอมตะ เพราะกินเด็กหรือถูกเด็กกิน
อย่าสับสนหรือสองใจเหมือนหมอนินเลยนะพี่ปุณณ์
-
:-[เขินไม่ไหว :o8:
-
เปิดประโยคแรกมาทำน้ำลายย้อยเลยทีเดียว :hao6: คิดในใจ เอ๊ะ!!! ยังไม่เสร็จกันอีกหรอว่ะ
อยากบอกว่า....พิชน่ารักเนอะ
-
โด่วว ปุณณ์ ทำอะไรก็อย่าครึ่ง ๆ กลาง ๆ ในเมื่อหวั่นไหวกะพี่ณิณเข้าแล้วก็จัดไป แค่็สับรางอย่าให้ได้ชนกัน เราเอาใจช่วย :z3:
จะว่าก็ว่าไม่ออกนะ พอจะเห็นใจ คบกันมาแปดปี โมเม้นท์ดี ๆ มันคงเยอะอะ กะพิชที่เพิ่งเจอไม่เท่าไหร่ จริง ๆ แล้วปุณณ์ชอบพิชรึเปล่า แค่คิดไปเองรึเปล่า?
ถ้ายังมีใจให้คนเก่า ก็ปล่อยพิชไปเถอะ อย่าเอาความรุสึกผิดชอบมาอ้าง ถ้าเทอยังรักเขา :o12: เราสงสารน้อง เจ็บเร็วขึ้นมาหน่อยจะได้หายไว ๆ ฮือออ คิดแล้วอดไม่ได้ที่จะงอน
เอาดราม่ามาาา เราพร้อมแล้ว เราต้องการดราม่าาาา :fire:
มีคนพร้อมแล้วนะคะ 5555555555555555555 เดี๋ยวจัดดดดดดดดดดดดด
-
เขินแทนปุณเลยอ่ะพิชหยอดซะน่ารักกกก
หมอนิณไปไกลๆเลยนะชิ่วๆๆๆๆ- -"
-
ย้ำบ่อยจังเมียแก่ๆเนี่ย ระวังโดนพี่ปุณณ์ทำโทษนะจ้ะ
พี่ณินนี่อย่างติ่ง ต้องโดนตัด!!!
:กอด1:
-
พิชน่ารักอ่า ขยันหยอดคุณปุณมากๆ
พี่ทรายโผล่มาด้วย คิดถึงๆ
-
ห้ามหวั่นไหวให้พิชเสียใจนะ!
-
ป้าปุณน์ ห้ามหวั่นไหวเข้าใจช้ะ !?
นับวันยิ่งหลงเด็กละ ><
-
ถึงจะแก่แต่พิชก็รักสุดใจ :L1:
-
หาคู่ให้พี่ณินด่วนๆ เลย
ไม่งั้นคนเค้าเกลียดพี่ณินกันทั้งเล้าแน่ 55555
-
อยากกินมาม่าจัง -โดนเขวี้ยงรองเท้าใส่-
อยากเห็นน้องพิชหึง(แรง)บ้างอะไรบ้าง
ฮ่าๆๆและแล้วข้าน้อยก็ทายไม่ผิด
แอบคิดในใจมาตั้งนานแล้วว่าพี่ปุณน์มันต้องเคะ
ก็ดูตอนที่น้องพิชมันเห็นพี่ปุณน์เปลือย(ท่อนบน)
ขาว เนียน เอวสอบ สะโพกมน(อะไรเทือกๆนั้น)แล้วก็กำเดาไหล ก๊ากก
มาต่อไวๆนะที่รัก น่ารักจริงอะไรจึง :man1:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
น่ารักดีนะคู่นี้ รอดูต่อไปนะครับ
-
น่ารักจังเรยย เขินจังตอนพิชทำความสะอาดให้ปุณนะ อิอิ
-
คุณปุณณ์อย่ากลับไปหาคนเก่าเลย คนใหม่มันหล่อกระชุ่มกระชวยกว่าค่ะ อ๊าย~
นี่คือสัญญาณของมาม่าใช่ไหมคะคุณแบม ถ้าใช่ เราจะได้เตรียมตะเกียบไว้คีบเส้นมาม่าเตรียมกินค่ะ = =
-
:z3: :z3:อย่าทิ้งน้องพิชนะ
-
ชีวิตห้ามหวั่น แม้พี่ณิณจะเข้ามา........... หึๆๆๆ :m31:
รอคอยตอนยาวๆค่ะ
-
ชอบคำว่า .... เมียแก่ๆ *
o13
-
สนุกมากครับ รอติดตามต่อไป
-
ปุณณ์ ต้องหนักแน่น นะ เพื่อพีช :ling1: อย่าทำให้พีชเสียใจ ผิดหวังนะ ขอร้อง
-
ตามอ่านตั้วแต่คู่หมอปิ๊งจนมาคู่นี้
รู้สึกว่าไม่อยากให้พี่ณิณยุ่งกับคู่นี้ที่สุดเลย
สงสารพิช มาเป็นเสี้ยนชั่วครั้งชั่วคราวได้
แต่อย่าใสอาหารกึ่งสำเร็จรูปเยอะนะคะ 5555
-
พิชดูแลดีขนาดนี้ปุณณ์ต้องรักพิชให้มากๆนะ
-
อยากให้ช่วงเวลาที่มีความสุขอยู่แบบนี้ไปนานๆ ไม่อยากให้ใครมาทำลาย
ไอ้คุณพี่ณินก็กลับไปหาเลขาแสนน่ารักของตัวเองเลยไป
อย่ามาก่อกวนคนเค้ากำลังรักกัน
-
ระวังนะพี่หมอ ขยันทำถ่านไฟคุ ระวังจะโดนตุ้ยโดยฝรั่งบิ๊กไซส์ไม่ธรรมดา(มโนเอง) ฮึ่ยยยยย ขัดใจจริงๆเลย ขอไม่ดราม่านานนะ กำลังชอบผัดกระเพราไม่เอามาม่า :katai1:
-
ผืนทรายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ตอนเ้เจอเด็กรึยัง? นอกเรื่องล่ะ
ไอ้พิช ถึงแก่แต่'เซ็กส์' นะเฟ้ย
-
ยิ่งอ่านยิ่งหลงรักพิชแฮะ เต๊ะพี่ณินกระเด็นไปเลยน่ะ :z6: พิชดูแลปุณดีจริง ๆ แหละ แต่อย่าเผลอล่ะ เพราะปุณขี้เหงามาก ๆ ไม่งั้นเจอพี่ณินเสียบแน่ ๆ ยังไงปุณต้องคิดถึงพิชให้มาก ๆ น่ะ :mew2:
-
เชียร์พิช
ปุณณ์เข้มแข็งหน่อย
ถ่านไฟเก่าคุง่ายแต่มันไม่ร้อนแรงเร้าใจหรอก
บวกและเป็ด :hao5:
-
หากพิชเศร้าเราคงทนไม่ได้ ทำไมปุณไม่บอกเรื่องของณินให้พิชรู้นะ
ถ้ารู้เองเราเกรงว่าคงต้องกินมาม่าเป็นแน่แท้ :hao5:
-
หาคนมา"กด" พี่ณิน ซะ จะได้ไม่ต้องมาเที่ยวยุ่งกับคนของคนอื่น
เซ็งเบาๆ
พิชน่ารักอะ แต่จะน่ารักกว่านี้ถ้าไม่ย้ำเรื่องแก่ 5555
-
สนุกดีครับ เรื่องนี้สองจิตสองใจจริง ๆ ว่าอยากเห็นใครกดใคร แต่ให้ไอ้พิชกดก็น่ารักดีอ่ะ เด็ก ๆ เข้ม ๆ อ๋า.... น้ำลายหยดแหมะ ๆ
-
เขินนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน :ling1:
-
เด็กช่างสู้ๆ!!
-
อร๊ายยยยยยย เค้าฟินกะคำว่า "เมียแก่ๆ" อิอิ
แต่จริงๆเราว่า ถ้าปุณณ์จะกลับไปหาพี่ณินก็ไม่แปลกนะ // อ้าว Eนี่!!!
แต่อย่ากลับไปเลยค่ะ กินเด็กกระชุ่มกระชวย สบายจวยกว่าเยอะ เนอะๆ
ขอบคุณแบมค่ะ รอตอนต่อไป // เฮ้ย ขอมาม่าหม้อนึง <---ตบมานนนนนน!!!
-
กลัวพิชเสียใจเพราะเมียแก่อ่ะ :hao5:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
พี่ณิน อย่านะ อย่านะ
ไม่งั้นโดน :beat:
-
มีแฟนเด็ก อย่าลืมหมั่นตรวจเช็ค...........น่ะคุณปุณณ์ :hao3:
-
ยังจะตามมาหลอกมาหลอนอีก เขาได้เสียกันไปแล้วนะ
-
งือออออ ทำไมพี่ปุณโลเลงี้อ่ะ T^T แง อย่าทำน้องพิชเสียใจนะ -3-
-
:กอด1: :กอด1:
-
คุณปุณณ์ก็หยอดเป็นนะเอออออออ~ :laugh: :m4: :laugh3:
-
สิบแปด ...
“ครับพ่อ .. ได้แล้วมาถึงเมื่อวาน … น่า .. เหมือนทุกปีแหละ โอเคครับ บาย”
พิชกดวางสายโทรศัพท์ แล้ววางไว้บนโต๊ะข้างเตียง ก่อนจะหันมามองคนข้างๆที่ยังนอนกอดซุกหน้าอยู่กับเอวเขา ขนาดเขาขยับตัวมานั่งพิงหัวเตียงก็ยังไม่ตื่น
“เมียขี้เซา …”
พิชไล้แก้มเนียนเบาๆ เมื่อคืน … ฉลองสอบเสร็จนานไปหน่อย กว่าคุณปุณณ์จะได้นอน … อืม .. นักร้องนี่เสียงดีจริงๆ ขนาดครางยังน่าฟัง
….
“อื้อ …”
ปุณณ์ปัดมือซนที่มายุบยับออก แล้วซุกหน้าถูไถกับสีข้างหมอนกิตติมศักดิ์ต่อ
“เฮ้อ .. จะไม่ได้เจอกันสองอาทิย์หรอเนี่ย …”
เพราะพ่อเป็นสถาปนิกทำงานอยู่ที่อเมริกา ส่วนแม่ก็แยกทางไปมีครอบครัวใหม่ ดังนั้นทุกปิดเทอมก็ต้องหอบผ้าหอบผ่อนกระโดดขึ้นเครื่องข้ามแปซิฟิกไปอยู่กับพ่อ ประมาณว่าเรียนรู้ภาษาไปในตัว ทุกปีมันก็ไม่มีปัญหา แต่ปีนี้ดันมีคนมานอนข้างๆด้วยสองเดือนแล้วถ้านับจากที่มีอะไรกันครั้งแรก … เฮ้อ
“คุณปุณณ์ … ไปเที่ยวอเมริกากับผมมั้ย …”
พิชตัดสินใจถามคนที่นอนหนุนตักดูหนังในช่องเคเบิลด้วยกัน คนฟังชะงักเล็กน้อย ก่อนจะหันหน้าจากจอทีวีมาจ้องตาคนถาม
“จะไปอเมริกาหรอ”
“ผมต้องไปทุกปิดเทอมน่ะ พ่อส่งตั๋วมาให้เมื่อวาน … อยากไปกับผมมั้ย”
“กี่วัน …”
“สองอาทิตย์ … ไปมะรืนนี้ ผมก็ลืมไปเลยว่าต้องไป”
“ติดงาน … คงไปไม่ได้”
ปุณณ์ขยับตัวลุกขึ้นมานั่งกอดเข่าเอียงตัวพิงไหล่พิชแทน ปล่อยให้อีกฝ่ายโอบเอวก่อนจะไล้มือมาตามเรียวขาที่ไม่มีอะไรปกปิดนอกจากชั้นในตัวเดียว
“เฮ้อ … คิดถึงคุณอกแตกตาย”
“เวอร์น่า .. สองอาทิตย์เอง อื้อ …”
หมดคำพูดเมื่อพิชเอียงหน้ามาประกบปากจูบ มือสากที่ไล้ขาเบาๆ เปลี่ยนมาลูบต้นขาด้านใน สุดท้ายก็รั้งปุณณ์ขึ้นมานั่งคร่อมตัก ….
“จะ .. ทำอะไร … อะ …”
ไม่มีคำตอบ .. แต่เสื้อเชิ้ตสีขาวตัวบางที่ใส่อยู่ตัวเดียว … เปียกชื้น .. เมื่อพิชงับเบาๆที่ยอดอก …
“อื้อ … จะเดิน .. ไม่ .. ไหว .. แล้วนะ”
เมื่อคืนก็สามรอบ ! ถ้าทำต่ออีกนี่ไม่ต้องทำงานแล้วชีวิตนี้ นอนตายบนเตียง !
“ไม่ใส่ก็ได้ … แค่ข้างนอก … นะ … จะไม่ได้เจอคุณนาน … คิดถึงเมียตายห่า คุณล่ะครับ .. ไม่คิดถึงผัวคนนี้หรอ”
“อื้อหือ … พูดจาทะลึ่งมาก .. ใครผัว … อื้อ .. อย่าลูบ ….”
พิชหัวเราะเบาๆ เมื่อคนโวยวายกลายร่างเป็นแมวครวญ แค่ลูบต้นขาด้านใน … ก็ทำให้คุณปุณณ์จอมแสบเป็นแมวจอมยั่ว …
“ก็รู้อยู่นี่ครับ … มีผัวเด็กต้องหมั่นเอาใจ … ”
“คะ … แค่ข้างนอกนะ …. ”
“อะ อา …. ซี้ด …… พิช ….”
ปุณณ์ครางกระสัน สองมือกำผ้าปูที่นอนที่ยังหลงเหลือคราบน้ำจากเมื่อคืน และดูท่าจะเลอะกว่าเดิม สะโพกมนถูกยกสูงขึ้น สองขาอ้าออกกว้าง … เพื่อรองรับ ..
“อา … ซี้ด … เมีย .. จ๋า …”
พิชขยับตอกตัวตนของตัวเองเข้าไปในทางสวรรค์ร้อนผ่าว ที่เข้าง่ายกว่าเมื่อคืน มือหนึ่งจับสะโพกมนไว้มั่น อีกมือก็ใช้ขยับรูดแกนกายของอีกคนไปพร้อมๆกัน
“ระ .. แรงอีก … อา …”
ปุณณ์ซุกหน้ากับหมอนพยายามกลั้นเสียงครางซึ่งไม่ได้ผล … ยิ่งเสียงเนื้อกระทบกันดังเท่าไหร่ มันก็ยิ่งซาบซ่าน … จังหวะของพิช … สมกับเป็นวัยรุ่น .. เอาแต่ใจ ดุดัน .. แต่มัน … เร้าอารมณ์
“ขยับนิด …”
พิชพลิกตัวปุณณ์ให้นอนหงายสองขาพาดบ่าแล้วเริ่มขยับซอยต่อ
“อา …. ซี้ด … คุณ…ปุณณ์ …”
“อื้อ …. ”
สายตาสองคู่สบกัน … ปุณณ์ครางจนหน้าตาเหยเกกับแรงกระแทกที่มีแต่เร็วขึ้น … พิชก็ยิ่งกัดปากด้วยความเสียว ยิ่งเห็นหน้าปุณณ์เวลานี้ยิ่งเสียว …
“ระ .. เรียก .. ผัว .. ได้ มั้ย ..”
พิชกระซิบเสียงแหบพร่า … แค่คำพูดใช้สำหรับกิจกรรมบนเตียง … ที่จะช่วยเพิ่มความเร้า ..
“… ผะ .. ผัว ..จ๋า …”
“ผัว… ใคร …”
“อื้อ … ผัวปุณณ์ ….”
เสียงครางดังประสานกัน พร้อมหยาดน้ำรักที่พุ่งทะลักจนเลอะไปถึงหน้าพิช … และน้ำอุ่นอีกสายที่พุ่งตามกันอัดแน่นในตัวปุณณ์
“หมดแรง .. ไหนบอกข้างนอก … โกหกชะมัด”
“อ่าว .. แล้วที่บอกให้ทำแรงๆ นี่คือยังไง ? … อ่อยผมชัดๆนะเนี่ย”
“ไอ้บ้า … แล้วจะเอาออกได้ยัง … คาไว้ทำไม …”
“เรียกผัวจ๋าอีกรอบก่อนจะเอาออกให้นะคุณ”
“อยากตายหรือไงหา !!!!!!!!!!!!!!!!!”
“ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
โอยเมียใครวะ โวยวายได้น่ารักสุดยอด ทำไมแฟนคลับคุณปุณณ์ถึงชอบบอกว่าหล่อ ไม่จริง ไอ้พิชค้านเต็มที่ ไม่เห็นหล่อตรงไหน น่ารักจะตาย … ยิ่งตอนคราง … ยิ่งน่ารักยกกำลังแปด
“อะ … อา .. อย่าตอด … เดี๋ยวตื่นอีกรอบ ..”
“อื้อ …”
พิชกัดฟันแน่นเมื่อคนน่ารักยกกำลังแปดดันตอดรัดซะแน่นตอนถอนตัวออก … ยิ่งกรึ่มๆ อยู่ เดี๋ยวก็ได้เดินไม่ได้จริงๆหรอก !
“คุณ … กินยาก่อน”
สุดท้ายปุณณ์ก็ไข้ขึ้น ดีที่สามวันนี้ไม่มีงาน
“อือ …”
ปุณณ์ลืมตาปรือขึ้นมากินยา ก่อนจะจมลงไปในกองผ้าห่มอีกครั้ง มันทั้งเหนื่อยและเมื่อยไปทั้งตัว โดยเฉพาะช่วงล่างที่ยังปวดระบม
“ขอโทษนะครับ … คราวหลังผมจะเบาๆ …”
“โกหกชัดๆ”
“แหะๆ … นอนนะที่รัก มาจุ้บปากที”
ปุณณ์เอียงหน้าให้พิชจูบย้ำๆหลายที แล้วยกตัวขึ้นให้พิชสอดท่อนแขนเข้ามาใต้คอดึงรั้งเข้าไปในอ้อมกอดอุ่น คืนนี้คงหลับสบาย
พิชลูบผมคนในอ้อมแขนไปมา แต่ไม่ได้หลับแค่อยากนอนกอดปุณณ์ ดังนั้นมืออีกข้างที่ว่างอยู่จึงเล่นเกมส์ในมือถือประสาวัยรุ่นทั่วไป แต่เป็นมือถือปุณณ์นะ
เครื่องใหม่ ที่บังคับให้นักร้องโลวเทคไปซื้อมาใช้ เพราะบางทีคุยโทรศัพท์ไม่ได้ก็ยังมีแอพพลิเคชั่นอื่นๆ ไลน์ วอทแอพ อะไรก็ว่าไป
กดเปิดอ่านแมสเสจที่เคยส่งหาคุณปุณณ์ดีกว่า …
พิชเปิดดูแมสเสจไม่ได้ตั้งใจจะไปอ่านแมสเสจปุณณ์กับใคร เพราะเคยตอบให้ปุณณ์ด้วยซ้ำเวลาเพื่อนดารานักร้องส่งมา เพราะเจ้าตัวขี้เกียจพิมพ์ ยิ่งตอนพิมพ์ส่งไปด่าปัณณ์น้องชายแท้ๆนี่ยิ่งชอบ
แต่ข้อความที่เด้งขึ้นมาพอดีทำให้ต้องชะงักเมื่อมันมีชื่อ … P’ Nint ใคร ? ชื่อนิ้น หรอ หรือ นิล ?
หรือเพื่อนในวงการ ? พิชกดเปิดอ่านข้อความที่มีใจความนสั้นๆ ‘อาทิตย์หน้าไปกินข้าวกับพี่ได้มั้ยครับ’
รุ่นพี่หรอ ? อืม … ก็มีพวกผู้จัดหรือผู้ใหญ่ที่คุณปุณณ์เคยบอกว่าชอบนัดกินข้าวคุยเรื่องงาน … หรือจะเป็นผู้ใหญ่ที่สนิทกัน เอาเถอะ … เรื่องของคุณปุณณ์ นอนดีกว่า
“ฟอด … ฝันดีนะครับ”
ต้องหอมไว้เยอะๆหน่อย เดี๋ยวไม่ได้หอมอีกตั้งสองอาทิตย์ !
- ----------------------------------------------
ทำไมน้องพิชดูไม่ออกคะ ... ว่านั่นมันมือที่สามนะลูกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก !!!!
อ่านถึงตรงนี้หลายๆคนอาจจะเริ่มรู้สึกหน่วงๆ ... ประมาณว่าสงสารน้องที่ซื่อมาก ... แล้วก็ลุ้นว่าพี่ปุณณ์จะเอายังไง ... น้องมีความสุขซะขนาดนี้ T___T
ปล. ช่วงนี้ยุ่งๆ แง้ววว คงไม่ได้อัพตอนยาวๆ เอาสั้นๆไปก่อนเนาะ
-
โถ่ววววววววววววว ปุณณ์เอ๊ยยย เลือกพิชซะเถอะ
ไหนๆชื่อเรื่องก็มาขนาดนี้ละ 5555555555555555555555555555555
-
เตรียมตัวรับมาม่าดีกว่า ถ้าทางจะยกมาเสิร์พโดยไม่ตั้งตัว
-
คุณปุณณ์น่ารักกกกกก :-[
-
คู่นี้น่ารักกกกก
-
สงสารน้องนะ ปุณณ์ ต้องหนักแน่นเข้าไว้ น้องซื่อและเชื่อใจปุณณ์ไม่ระแวงสงสัยไรเลย :katai5:
-
หวังว่าปุณจะไม่นอกใจตอนพิชไม่อยู่ล่ะ เหอะๆ
-
พิชจำคนที่จะปาไนกี้ใส่ไม่ได้หรอคะ
จะม่าแล้วใช่ไหม :sad4:
-
แววได้กลิ่นมาม่ามาแต่ไกล โบราณเค้าว่า3วันจากนารีเป็นอื่น นี่น้องพิชจะต้องจากเมียไป2อาทิตย์ ไอ้พี่ณินมันจะมาทำให้ถ่านไฟเก่าคุแน่ๆเลย แต่อยุ่ที่ปุณว่าจะมีความหนักแน่นพอรึเปล่า กลัวใจปุณอย่างเดียว :katai1:
-
:กอด1:สั้นๆก็ได้จ้า พิชน่ารักสุดยอดเลย หื่นได้โล่เหมือนกันนะเนี่ย แต่ขอต่อว่าหน่แยนึง จะทำอะไรไม่สงสาร เมีย แก่ๆ มั่งเล้ยยยยย 555
-
2อาทิตย์นั้น ถ่านไฟเก่าคงลุกโชน เชื้อไฟชั้นดีนี่นะ
พิชช่างไม่รู้อะไรเลย ไม่รู้สักเรื่องเลยจริงงๆ
:เฮ้อ:
-
สงสัยจะเป็นช่วง 2 อาทิตย์ที่เยอะแน่ๆ :z10:
-
2 อาทิตย์ที่น้องไม่อยู่ เจ้หวั่นใจจัง ว่ามันจะมีอะไรเกิดขึ้น
เฮ้อออ ไม่ว่าจะทำอะไรปุณณ์อย่าลืมคิดถึงพิชบ้างนะ
แอบกลัวจริงๆ
:mew2:
-
ไม่กล้ามีใหม่หรอก มันจะแพ้ความดีไอ้พีชมัน จริงๆนะ :m12: :m12: :m12: :m12:
-
หนูพิชโลกสวยมากกกกกกก ,, อย่าทำร้ายน้องเลยนะะ :o12: :o12: :o12:
แอบฟินตอนปุณณ์เรียกผัวจ๋า แอร๋ยยยย :o8:
-
:-[ ชอบจังค่ะ ตอนต่อไปอย่ามาม่าเยอะนะ ปวดใจ
-
ซื่ออย่างไม่น่าเชื่อ
จะว่าเป็นข้อดีก็พูดได้ไม่เต็มปาก
ถ้าเป็นคนอื่นเค้าต้องระแวงกันไปแล้วน้องเอ๊ยยย
:sad4:
-
พิชไปสองอาทิตย์
พี่ปุณณ์อยู่ทางนี้เข้มแข็งหน่อยนะ
อย่าใจอ่อนให้พี่นิน เจ็บแล้วจำมั้ง
ท่องไว้มีพิชแล้ว มีพิชแล้ว
-
พิชคนดีมาก อย่างไงก็ทิ้งไม่ลง
ที่สำคัญ!!!!เป็นของพิชไปแล้วนะคุณปุณณ์
-
ผัวจ๋า
ผัวใคร....ผัวปุณน์
แย๊กกกกก!!! บ้าไปแล้วววว
น้องพิชคึกมากกก
และน้องก็โคตรซื่ออออ
ให้ตายพิชไปหลายวันกลัวปุณน์จะใจอ่อนกับพี่นิล
ปุณน์ถ้าจะทำอะไรก็นึกถึงผัวเด็กมั่งนะ...
:pig4: :pig4: :pig4:
-
นึกว่าจะใสใสไร้มาม่า
ที่ไหนได้ เห้ออออ
-
กรี๊ดดดดดดดด เมื่อไหร่บทอีพี่นินจะหมดค่ะ
ปุณณ์อย่ากลับไปหามันน๊าาาาา :sad5:
พิชยังหนุ่มยังแน่นดีกว่านินเป็นไหนๆ อย่าไปกับมันนน
ปล.นินค่าตัวเท่าไหร่คะ จ่ายสองเท่าให้มันหายไปจากนิยายเรื่องนี้สักที :angry2:
-
ใครก็ได้เอาพี่นิณไปเก็บเถอะ- -"!!
-
ถ้าขอได้ ไม่อยากให้ทั้งคู่ต้องผิดใจหรือเข้าใจผิดกัน ไหนๆก็ต้ิองห่างกันนานแล้วด้วย >_<
-
ยังไงตอนนี้พี่ปุณณ์ก็อยู่กับพี่พิชอยู่ดี ปัจจุบันสำคัญกว่า
อดีตก็เป็นแค่อดีต
-
สงสารพิชญ์ล่วงหน้า :heaven
-
น้องพิชช่างใสๆ หรือมันบื้อฟร่ะ
เค้าต้องเตรียมชามรอมาม่าบ่ายม้ายยย
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
น้องพิช ไอ่ลูกชายอย่าโลกสวย เด๋วเมียจะโดนคนอื่นคาบไปกิน
แล้วจะมาง๊องแง๊งทีหลังไม่ได้นะเฟ้ยยยย
รอติดตามตอนหน้าจ้า
-
เพ่นินคะ พิชกับคุณปุณณ์เค้ารักกันดีเข้าใจกันดีไปกันด้วยดีแล้วค่ะ พี่อย่ามาทำตัวเป็นมือที่สามค่ะ เดี๋ยวพี่จะไม่มีคู่เป็นของตัวเองนะคะ
-
เห็น พิช ซื่อๆอย่างงี้แล้ว อย่าทำลายกันนานเลยนะค่ะ
:mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
เตรียมตัวรับมาม่า
:ling3: :ling3: :ling3: :ling3:
-
เชียร์เด็ก....
-
น่ารักมากเลยยยยย ชอบพิชจังน่ารัก เอาใจเก่งไปไหน ปุณณ์จ๋าอย่าหวั่นไหวน้าาาา
เค้าไม่อยากให้พิชเสียใจ พลีส :monkeysad:
-
พิชไม่อยู่ 2 อาทิตย์ไม่กลัวมีแมวขโมย
มาขโมยคุณปุณณ์ไปเหรอ
-
แทบอยากจะเควี้ยงเพลงเหงา ของพีชเมคเกอร์ทิ้งไป (น้องดันเปิดขึ้นมาเหมือนรู้แกว)
ตายแน่ๆ พิชเอ๊ย... เฮ้อ!!!!!! รอคอยการทำลายมาม่าชามโต เฮอะ!
-
:mew5: :mew5:
รู้สึกว่าช่วงที่พิชไปเยี่ยมพ่อ
จะเป็นช่วงวัดใจของคุณปุณณ์ด้วยเหมือนกัน
มาม่ารสต้มยำ....อร่อย TT ^ TT
:mew5: :mew5:
-
ขนาดพี่ณินมาแค่ชื่อ กระแสตอบรับยังดีมาก 555555
-
หนักแน่นๆๆๆๆๆๆๆ
-
:hao3:
-
ใช่แรงงานคนแก่เยอะนะพิช5555
-
ปุณณ์รักดีน่า ไม่ต้องกลัวน่ะพีช
-
โถน้องพิชช่างซื่อ ปุณมั่นคงกับพิชเข้าไว้นะ สงสารน้อง
-
กักตุนความสุขจะไม่ได้เจอกันสองอาทิตย์ ระวังเถอะพิชไอ้พี่ณิณรอเสียบอยู่นะ
-
รักน้องพิช เชียร์น้องพิช
รักน้องพิช เชียร์น้องพิช
รักน้องพิช เชียร์น้องพิช
:mew1: :mew1:
-
:oo1: :oo1: :impress2: :-[ :haun4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
น้องพิช ร้อนแรง น่ารัก อบอุ่น แล้วก็ใสซื่อจริง ๆ หวังว่าพี่ปุณณ์จะหนักแน่นพอ
อย่าทำร้ายจิตใจคนรักจริงอย่างน้องพิช รักน้องพิชให้มาก ๆ อย่าทำน้องพิชเสียใจน้าพี่ปุณณ์ :monkeysad:
หาแฟนให้นายคณิณทีได้มั้ย จะได้เลิกมาป้วนเปี้ยนกับแฟนคนอื่นเขาเสียที :m16:
เชียร์น้องพิช เอาใจช่วยน้องพิช แล้วก็ เอาใจช่วยพี่ปุณณ์ให้จิตใจหนักแน่น ๆ เข้าไว้
ขอบคุณค่ะ :L2: :L1:
-
น้องพิชน่าฮักขนาด พี่ปุณณ์ห้ามนอกใจ๋น้องพิชเน้อออ :call: :call:
-
เอิ่มมมม ตกลงนี่มาม่ายังไม่ได้เสิร์ฟชิมิเคอะ
แต่ไม่ต้องก็ได้นะ ยังรู้สึกอืดๆอยู่เลย T_T
ขอบคุณค่ะ รอตอนต่อไป
-
น้องพิช ไม่อยู่ตั้งสองอาทิตย์ จะเกิดไรขึ้นบ้าง....น่าลุ้น :katai3:
-
คุณปุณ ไม่น๊า
-
แหม่ ฉากนั้นฮอทจนร้อนฉ่าไปเลย กินเด็กนี่ซาบซ่าซะจริง หุหุหุ
-
ปุณจะกลับไปรักพี่นินไม่ได้น้า!! เค้าไม่ยอม :ling1: :ling1: :ling1:
ฮือ สงสารน้องพิช ทำไมดูไม่ออกล่าาาา TT :katai1: :katai1:
-
:call: :call: ยกป้ายไฟมาม่าอย่านานสงสารน้องง
-
ตายๆๆๆ พิชไม่อยู่สองอาทิตย์
ปุณยิ่งสับสนเรื่องหมอณินอยู่ด้วย :katai1:
-
โถ...น้องพิชสงสัยบ้างไรบ้างก็ได้
:katai1:
-
ติดตามอยู่นะครับ ขอบคุณครับ
-
อย่าโลเล อีกเลย เด็กใหม่ไฉไลกว่าเดิมมม
-
สงสารพิชอ่า
-
//ตามอ่านทัน ไม่นะ ปุณ เลือกพิชเถอะ ขนาดนี้แล้ว ;A:(ไม่ได้เรื่องหมอปิ๊ง แล้วงงๆ สงสัยต้องไปอ่านให้รู้เสียแล้วละ!!)
-
งานเข้าล่ะทีนี้
-
สั้นจัง เว้นวรรคซะเยอะเรยนะ :katai1:
-
ไม่น้าาาาาา
น้องพิชไม่อยู่ตั้ง 2 อาทิตย์
เด๋วเฮียปุณแกปันใจไปทางอื่นจะทามยางไงเนี่ยยยย
เฮียปุณจ๋า รักน้อง หลงน้องเหอะนะตัว~~~!!!
-
เฮ้อ หวานได้สองตอน เริ่มจะหน่วงๆ อีกแล้ว :ling1:
พี่ปุณณ์มั่นคงนะ ห้ามโลเลด้วย
สงสารพิชมาก อะไรจะซื่อปานนี้
-
:a5: :m25: :a5: :katai1: :sad4: :o12:
-
อ่านทั้งวันตั้งแต่ตอนแรกจนตอนล่าสุด สนุกมาเลยค่ะ น้องพิช พี่ปุณณ์ น่ารักได้อีก >< //
แต่คุณพี่นินค่ะอดีตจบไปแล้วจบเลยนะคะ มาให้ปุณณ์ ไคว้แขวอีก
ไม่ยอมนะคะ ไปแล้วไปลับเลยนะ (อินจัด)
รอตอนต่อไปนะคะ ชอบมากเลย :mew1: :mew1:
-
มาเป็นกำลังใจให้ปุณดีกว่าไม่ให้วอกแวกไปไหนน่ะ เป็นห่วงจังเลยน่ะ :mew2: พิชไม่อยากให้นายเจ็บเลยน่ะ ยังไงก้อรักแท้ย่อมมีอุปสรรคจ้า สู้ ๆ น่ะ คุณแบมมาอัพด่วน ๆ เลยน่ะจ้ะ กำลังหนุก ปุณน่ารักมากเลยน่ะตอนเรียกพิชว่า ผัวจ๋า น่ะ :mew3: อ่านแล้วเขินจัง :mew1:
-
อิพี่ณินทร์ อย่านะ อย่าาาาา
-
:o8: ตามอ่านทันแล้ว เขินๆๆ ทำไมน่ารักกันอย่างนี้เนี่ย :ling1:
-
:z3:
-
พิชแอบหื่นเบาๆนะ แต่ไปอเมริกาตั้งสองอาทิตย์จะเกิดอะไรขึ้นมั่งน่ะ รอๆๆๆ
-
พี่ปุณเมื่อไหร่จะมาซะทีอ่ะ :katai1:
-
:call :call: :call: :call: :call: :call:
คิดถึงน๊า~ มาได้แย้ววววววววววววว
-
สองอาทิตย์นี้แน่ๆเลย ... จุดเปลี่ยน ..
-
จริงๆ ไม่มีไรหรอก คนเขียนแกล้งให้คนอ่านปวดตับเฉยๆ ชิมิเคอะ อิอิ ^^
-
พิชได้กินมาม่าแน่ :ling2:
-
เมื่อไหร่จะมาต่อง่าาาา~ :katai4: คิดมากจนปวดไส้ติ่งแล้วนะเนี่ย! :katai1: คนเขียนใจร้ายทรมานคนอ่าน :serius2: :o12:
-
ตอนที่ 19
“ผมไม่อยู่ ต้องดูแลตัวเองดีๆนะครับ”
“อื้อ … อยู่นั่นก็ต้องดูแลตัวเองดีๆนะ”
คงเป็นภาพตลกๆที่ผู้ชายสองคนยืนห่างกันแค่ช่วงแขนยืนหันหน้าเข้าหากัน คนหนึ่งใส่แว่นดำหมวกปิดหน้า อีกคนก็อย่างกับเด็กแนว มีเฮดโฟนยี่ห้อดังคล้องอยู่กับคอ
“ต้องไลน์หาผมด้วยนะ เล่นเป็นแล้วใช่มั้ย?”
“อื้อ จะส่งหาบ่อยๆ ห้ามบ่นว่าพิมพ์ช้าล่ะ”
“อยากกอดคุณจัง … แต่ทำไม่ได้ ฮึ่ย ….”
“คิดมากน่ะ”
ปุณณ์เดินเข้าไปกอดพิชแน่นๆ อาศัยจังหวะที่ผละออกหอมแก้มสากหนึ่งที
“คุณ !”
“ก็แฟนจะไปทั้งที …. เอาล่ะ เดินทางได้แล้ว ถึงแล้วไลน์มา ไม่ต้องโทร มันเปลือง เค๊ ?”
“ค้าบบบบ ขับรถกลับดีๆนะ ค่อยๆขับไป”
“นี่ ! ฉันสามสิบแล้วนะไม่ใช่สิบสาม”
“ก็คุณชอบทำให้เป็นห่วง อย่าไปชนใครล่ะ ไปละครับ เจอกันอีกสองอาทิตย์”
ปุณณ์ยืนโบกมือจนกระทั่งพิชหายไปหลังเกท … ใจหาย นั่นคือความรู้สึกแรก เพราะเจอกันทุกวัน เพราะตั้งแต่วันนี้ต้องนอนคนเดียว
“เฮ้อ …. ทำตัวเป็นเด็กติดแฟนไปได้นะปุณณ์ …”
“แหม คุณปุณณ์ถอนหายใจรอบที่ห้าแล้วนะคะ”
“หืม … จริงหรอครับ ?”
ปุณณ์ยิ้มเก้อให้ช่างแต่งหน้าผ่านกระจกบานใหญ่ตรงหน้า นี่เขาแสดงออกชัดขนาดนี้เลยหรอเนี่ย …. มันเหงาๆแฮะ
“อกหักหรอคะ ระดับนี้ไม่น่าใช่แล้วมั้งคะแหม …”
“ฮะๆ … กังวลนิดหน่อยน่ะ”
ปุณณ์รีบคว้ามือถือบนโต๊ะตรงหน้ามาเปิดทันทีที่มันส่งเสียงเตือนข้อความเข้าจากโปรแกรมไลน์
‘อยู่เมกานอนไม่หลับเลยคุณ … อยากกลับไปนอนเตียงบ้านเราจัง’
“แหน่ะ ทีแบบนี้ล่ะยิ้มกว้าง ที่แท้ก็รอแฟนไลน์มา เฮ้อ … อิจฉาคนมีความรักจังเลยค่ะ”
ปุณณ์ไม่ตอบแต่ยิ้มกว้างส่งกลับไป ตลกดี … แค่ข้อความสั้นๆมันก็ทำให้รู้สึกดีขึ้น ดูท่าเขาจะติดแฟนมากกว่าที่ตัวเองคิด !
‘คิดถึง’
เนื่องจากการพิมพ์ไลน์เป็นอะไรที่ยากมากสำหรับนักร้องโลวเทคโนโลยี จึงจัดการประหยัดคำพูดโดยการส่งไปตรงๆเลย จบ ง่ายดี
‘โหยยย อยากจะแจวเรือกลับละเนี่ย’
‘มาดิ’
‘ไม่มีเรือให้แจว’
‘ว่ายมา’
‘ปลาฉลามกัดผมทำไงล่ะคุณ ?’
‘ก็ตาย’
‘แล้วคุณจะนอนกับใครล่ะถ้าผมตาย?’
‘เสี่ยว’
‘ถึงจะเสี่ยวแต่ก็เฉี่ยวหัวใจคุณ ก๊ากกกกกก’
‘น้ำเน่า’
‘ถึงน้ำจะเน่า ก็ยังเห็นเงาจันทร์นะคุณ’
ไอ้เด็กบ้า … หยอดมาแต่ละทีฮึ่ย !
“คุณปุณณ์ครับจะเริ่มอัดรายการแล้วครับ”
ทีมงานคนหนึ่งเดินเข้ามาบอก
“ครับผมม”
หันไปยิ้มให้ก่อนจะรีบมาพิมพ์ไลน์ตอบ
‘ทำงานละ’
‘โอเคฮันนี่ จุ้บๆ’
วันนี้การอัดรายการที่ปุณณ์รู้สึกมีความสุขเป็นพิเศษ แม้พิธีกรจะสรรหาเกมส์แปลกๆเช่นการจูบกบเลียนแบบหนังสือนิทานก็เถอะ
วันเสาร์ …. ไม่มีงาน … ผ่านไปสามวันกับการต้องนอนคนเดียว สุดท้ายมันก็นอนห้องตัวเองไม่ไหวใช้คีย์การ์ดสำรองที่พิชทิ้งไว้ให้มานอนกลิ้งไปมาอยู่ห้องพิชแทน
สนามหญ้าปลอมที่คุ้นเคย ทีวีเครื่องใหญ่ แอร์เย็นๆ … ขาดแค่คนอีกคนที่จะมานั่งดูด้วยกัน ปุณณ์เลือกที่จะเอาหมอนใบใหญ่มาหนุนนอนแผ่บนผืนหญ้าอ่านบทโฆษณาตัวใหม่ไปเรื่อยเปื่อยจนกระทั่งมือถือมีเสียงเรียกเข้า
“ครับผม”
“ปุณณ์นี่พี่นะครับ”
รอยยิ้มชะงักมือที่ถือสคริปบทแข็งค้างจนแผ่นกระดาษร่วงลงกับพื้น
“คะ … ครับ”
“พรุ่งนี้วันเกิดพี่ ไปทานข้าวกับพี่นะครับ”
ทุกปีวันเกิดพี่ณินมันเป็นวันที่จะใช้เวลาอยู่ด้วยกันทั้งวัน กินข้าวที่ร้านอาหารหรือภัตตาคารที่ไม่มีคนพลุกพล่าน ดูหนังรอบดึก … จบลงที่ห้องนอนในคอนโดพี่ณิน วันแห่งความสุขที่ผ่านมาแล้ว
“คือ …”
“พาเพื่อนไปด้วยก็ได้ … พี่ก็จะพาเลขาไปด้วย ปุณณ์จะได้ไม่อึดอัด พี่แค่อยากทานข้าวกับปุณณ์ ไม่จำเป็นต้องสองต่อสองก็ได้ อย่า
ปฏิเสธพี่เลยนะครับ”
“อ่าครับ … ที่ไหน ?”
“ร้าน ….. แล้วกัน สักทุ่มครึ่งปุณณ์สะดวกใช่มั้ย”
“ครับ ได้ครับ”
“ไม่ไป ไม่ ยังไงก็ไม่ !”
ปุณณ์กลอกตาไปมาเมื่อปลายสายยืนยันเสียงแข็ง
“แล้วจะให้กูไปชวนใครวะ มึงเป็นน้องกูนะโว้ย”
“ไม่อยากกินกับแม่ง ไม่ชอบ ผมไป ปิ๊งก็ต้องไป ไม่เอาโว้ย ไม่อยากให้เจอกัน เข้าใจปะว้า”
“ไอ้เหี้ยยปัณณ์ !”
“ยังไงก็ไม่ !”
“ก็กูรับปากเค้าไปแล้ว”
“อะไรว้า … เอางี้ เดี๋ยวหาเพื่อนไปให้ โอเคมะ ? มีอยู่คนนึง น่าจะฟัดกับพี่ณินไหวอยู่ รังสีออร่าดำทะมึนไม่ต่างกันเท่าไหร่”
“ใครวะ?”
“เออน่า พรุ่งนี้ก็นัดเจอกันก่อนจะไปหาพี่ณินละกัน เดี๋ยวผมนัดให้ เคปะ ? อย่าเรื่องมาก บอกแล้วอย่ามัวแต่ทำงานเก็บเงิน แทนที่จะหาเพื่อนไว้เยอะๆ”
“ไอ้น้องเวร ! เออ เอาให้ดีเหอะมึง พรุ่งนี้กี่โมงก็นัดมาแล้วกัน เอาใกล้ๆร้านนะ แดกทุ่มครึ่ง”
เซ็ง … ไอ้ปัณณ์ ไอ้น้องเลว ไอ้น้องนิสัยไม่ดี ไปเป็นเพื่อนแค่นี้ดันหวงแฟน เออเป็นเขาก็หวงแหละ ทำไมสภาวะรอบตัวมันหน่วงแปลกๆ …. มือที่สามของชีวิตคู่กลายเป็นแฟนน้องชาย แถมเขาก็ยินดีรับเป็นน้องอีกคน แฟนเก่าก็ยังโทรมาชวนกินข้าว แฟนปัจจุบันก็อยู่ต่างประเทศ เฮ้อ ….
“สวัสดีครับ คุณปุณณ์”
ปุณณ์ชะงักเมื่อชายหนุ่มตัวสูงหนาผิวเข้มจนเกือบจะเรียกคล้ำเดินเข้ามาทัก อย่าบอกนะว่า …
“ผมชื่อกรครับ เป็นเพื่อนปิ๊ง เป็นหมอ”
“อ้อ …. เอ่อ ขอบคุณมากนะครับที่มา คงรู้จักผมแล้ว ผมปุณณ์ครับ”
“ก็สมกับเป็นคนดังนะครับ จะนัดเจอก็ต้องมาที่ๆคนไม่ค่อยเยอะ อย่างปั๊มน้ำมันเนี่ย ….”
มีออร่าสูสีกับพี่ณินนี่คงจะจริง … คุณหมอเพื่อนหมอปิ๊งนี่หน้าตาหาเรื่องจนไม่น่าจะมาทำอาชีพนี้ ถ้าบอกว่าเป็นมาเฟียคุมบ่อน เก็บค่าคุ้มครองนี่เชื่อ ! เชิ้ตดำสนิทยับหน่อยๆพับแขนถึงข้อศอกแถมหัวก็ยุ่งหน่อยๆทำให้ดูไม่มีมาดคุณหมอจริงๆ
“งั้น ไปกันเลยมั้ย ?”
“ไปเลยก็ไป ป่ะครับ คุณขับนำเลย เดี๋ยวผมขับตาม ไม่ต้องทำหน้ากังวล ปัณณ์บอกผมแล้วว่าคุณขับรถได้เลเวลเตรียมอนุบาล อย่า
เครียด ค่อยๆขับไป”
ไอ้น้องเวร ! มาแฉตรู !
“ร้านโคตรหรู อาหารจะอร่อยมั้ยเนี่ย”
ดูมัน บ่นตั้งแต่เห็นหน้าร้าน พนักงานต้อนรับนี่หน้าเจื่อนทันที กลายเป็นว่าเขากับหมอกรอะไรนี่มาก่อน จึงมานั่งรอที่โต๊ะมุมส่วนตัวริมน้ำ
“กินไปเถอะ ของฟรี”
“ตกลงฟรี ? ก็ดี ผมหมั่นไส้คุณหมอคณินทร์อะไรนี่มานานละ ขอพูดนิดนึงนะคุณในฐานะที่คุณกับพี่แกเลิกกันแล้ว และผมก็เป็นเพื่อนไอ้ปิ๊ง ผมว่าพี่หมอแกดูจะเพอเฟคแมนมาก แต่ไม่น่ามีปมด้อยเรื่องชีวิตรัก”
“เรื่อง … คบน้องปิ๊งพร้อมผม ?”
ปุณณ์รู้สึกแปลกใจเมื่ออีกฝ่ายส่ายหน้า แต่ชี้นิ้วมาที่เขา
“ผม?”
“ผมว่า คุณก็เป็นปัจจัยหนึ่ง จากคนนอกมองนะคุณ มันดูได้ชัดกว่าคนในเกมส์เสมอล่ะ ผมว่าหมอคณินทร์อะไรนี่เขารักคุณนะ”
“รัก ? คนรักกันเขาไม่ทำแบบนี้หรอก”
“คนเรามันก็พลาดได้ ผมไม่ได้เชียร์คุณกับหมอณินอะไรนี่นะ แต่ผมว่าบางทีพี่แกอาจจะเหงาก็ได้ ก็ช่วงนั้นคุณดังมาก งานนู้นงานนี้เยอะแยะ อาจจะแทบไม่มีเวลาให้แฟนคุณไง แฟนคุณก็เลยตีปีกมาเต๊าะนักศึกษาแพทย์หน้าละอ่อนแบบเพื่อนผม”
เถียงมันไม่ได้ …. ทำไมเขาไม่เคยมองมุมนี้ ใช่ … ช่วงนั้น… เขาแทบไม่มีเวลาเลย งานแน่นทุกวัน สนุกกับการอัดรายการ ร้องเพลง เล่นเอ็มวี มีทติ้ง ทัวร์ทั่วประเทศ แต่ … ต้องนอกใจด้วยหรอ?
“นอกใจ … ไม่ใช่คำแก้ตัวที่ฟังขึ้น”
“ก็จริง คนเราเวลาเจอปัญหา มันก็มีวิธีที่แตกต่างกันในการรับมือ ขนาดเด็กวัยรุ่นบ้านแตกยังติดยาได้ … หมอไอคิวสูงแต่อีคิวต่ำสักคนจะนอกใจแฟนบ้าง … ก็ไม่แปลกมั้งคุณ”
“มันไม่เหมือนกัน !”
“เหมือนจะตาย ก็แล้วยังไง ผิดเหมือนกัน ยังไงก็เรียกว่าผิด พลาดยังไงก็เรียกว่าพลาด ก็เหมือนที่สังคมให้โอกาสเด็กติดยากลับมามีชีวิตที่ดี … คุณจะให้โอกาสแฟนเก่าคุณกลับมาเป็นแฟนที่ดี ผมก็ว่าแฟร์”
“ไหนบอกไม่เชียร์พี่ณิน … คำพูดนี่เชียร์ชัดๆ”
ปุณณ์เริ่มตาวาว
“ผมนึกว่า … ผมพูดอะไรที่มันตรงกับในใจคุณซะอีก ทั้งหมดทั้งมวลที่ผมพูดมามีข้อสรุปแค่ … ที่ยังมากินข้าวในร้านสุดหรูอลังการนี่ เพราะยังตัดใจไม่ได้รึเปล่า ? คนเรานะถ้าไม่รักไม่ชอบ มันจะมากินข้าววันเกิดด้วยกันมั้ย วันสำคัญเขาก็ชวนแต่คนสำคัญนั่นล่ะ”
….. ถึงสมองจะค้านว่าไม่จริง แต่ความรู้สึกวูบกลางใจ … มันคืออะไร
“… ผ .. ผมมีแฟนใหม่แล้ว”
ตอบไป แต่เสียงสั่น … และไม่กล้าสบตา
“เฮ้อ … ความรัก กับ ความเหงา มันต่างกัน ….. อย่าให้แฟนใหม่คุณต้องกลายเป็นเครื่องแก้เหงาเหมือนที่หมอปิ๊งเพื่อนผมเจอได้มั้ย ? คุณก็รู้ว่าตอนจบของหนังเรื่องนี้ … มันไม่มีใครมีความสุขสักคน”
- - - - - ---------------------------------------------------------------------------------
TT ขอโทษที่หายไปนะคะ จ้วบ
-
หมอกรพูดได้ตรงใจมากกกก
แต่เฮ้ย เค้าเชียร์น้องพิชน้า
:katai1:
-
คิดถึงแบม มว๊ากกกกกกกก
หายไปนานนึกว่าทิ้งคุณปุณณไปแล้ว (เว่อร์ไป 5555)
ว่าแต่ หมอกร ชัดเจน ตรงทุกจุด มาก
แต่เราเชื่อใจคุณปุณณนะ!!!
-
กดไลค์ให้หมอกร o13 พูดได้โดนใจมากพี่ปุณณ์รักพิชจริงๆหรือแค่เหงาก็เลยคบถ้าพี่ปุณณ์ทำแบบนั้นพิชน่าสงสารมากๆ ทุกอย่าก็อยู่ที่ใจพี่ปุณณ์ว่าจะเอายังไง
-
:serius2:ตัดจบได้มวนท้องมาก ตกลงคุณปุณณ์ยังไงกับพิชเนี่ย :เฮ้อ:
-
เฮ้อ :katai1:
-
เฮ๊ยยยยยยย~~~~~~~~!!!! :m16:
ไหง(ไอ้)คุณหมอกร ทำงี้อ่ะคร้าาาา
คนแก้เหงาน่ะ (ไอ้)คุณหมอนิน(รึเปล่าหว่า ?) ต่างหากเล๊า
พิชอ่ะตัวจิงงงงง ต้องเป็นอย่างนั้นนะเฮียปุณ :m5:
-
:a5: ไม่นะ
อย่าให้ความรักสั่นคลอนสิปุณณ์ :o12:
ปล.คนเขียนจ๊ะ เขียนผิดคำว่า เชียร์
-
โอ้วววว หมอกร พูดโดนใจมากค่ะ :mew1:
เอา+ เป็ดไปให้คนเขียนแทนละกัน 555
-
กรพูดได้ตรงมากพี่ปุณณ์อย่าลังเลคิดดี ๆ ถ้ารักพิชบ้างแล้วต้องตัดอดีตให้ขาด แต่ถ้ายังไม่ได้รักและอาลัยอาวรณ์อยู่ก็กลับไปหาหมอณิณอย่าทำร้ายพิช
เราเห็นด้วยว่าหมอณิณรักปุณณ์แต่คนที่หมอณิณรักมากที่สุดก็คือตัวเอง
-
ปุณณ์ คิดให้ได้นะ หมอกร อุส่าห์ชี้ทางให้แล้ว อย่าทำร้ายใครโดนเฉพาะพิช :ling2:
-
ชอบหมอกรฝุดๆ ฮ่ะๆ
-
:katai1: อ๊ากกก กก
สงสารพิชชชชช ช ช ช!!!
-
เปิดเรื่องให้หมอกรทีค่ะ พระเอกมาก
แต่ละประโยคโดนใจฉึกๆ
-
ผมก็เชียร์ น้องพีชน่า
คนเก่าทิ้งไป ถ้าเขาทำไรเราเจ็บได้ครั้งแรก ก็อาจเป็นได้ว่า
จะมีครั้งต่อไป
-
ปุณณ์แกอย่าเอนเอียงนะเว้ย!!
รักน้องพิทแค่คนเดียว >O<
:pig4: :pig4:
-
เหมือนโดนหมอกรกระโดดถีบเลย
-
ก่อนอื่น
เชียร์ จ้ะ
โอยยยยยยยยย ถ้านั่งอยู่ข้างๆนะ จะด่าอิกรไปว่า 'เสือกกกกกกกกกกกก อะไกับเค้าคะ ตอนเค้าเอากันยืมตูดคุณเหรอ ตบฟันแตกเลย จะให้กลับไปคบคนเดิม ถ้าเผื่อมันเหงาขึ้นมา มันก็ไปหาใหม่อีกสิ!'
-
กลับมาอีกครั้งอ่านช่วงแรกๆเกิดอาการมึนงงจำชื่อสลับกัน คิดว่าปุณคือพิชและพิชคือปุณ 5555+
แต่หมอกรรรรรรรร อย่าไปยุแยงหรือชี้โพรงให้กระรอกขนาดนั้นสิ แล้วปุณตาวาวนั่นวาวเพราะเพิ่งคิดได้เห็นด้วยหรือตาวาวเพราะโกรธ หาาาา
ไม่เอานะ อย่าเลย เดี๋ยวพิชเสียใจ ;A;
-
สงสารพิช :o12:
-
หมอกรพูดดีมาก
พิชก็รักจริงเหมือนชื่อเรื่องไม่มีผิดเพี้ยน
ตอนนี้ก็เหลือแค่คุณปุณณ์ ว่าจะเลือกทางไหน
หวังว่าจะไม่ได้กินมาม่าน๊าา
:กอด1:
-
วางระเบิดกันเลยหรือเนี่ย????? เครียดนะ อยากร้องไห้ แง้ๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
เอ๊ะ..,หมอกรอย่าเสี้ยม ถึงมันจะจริงก็เถอะ
คนรักกันจริงน่ะต่อให้ไม่มีเวลาหรือต้องห่างกัน อยู่ไกลกัน
นี่มันก็ไม่ใช่เหตุผลของการนอกใจกันหรอกนะ
มันคือความเห็นแก่ตัวมากกว่า
:m16:
อุ่ย...อินไปนะ
-
หมอกร แกเงียบไปเลย :angry2: อย่ามาทำให้ปุณณ์แขวนะ
ปุณณ์ยิ่งลังเลอยู่
เชียร์พิชนะ คนเก่า ของเก่า ชั่งกิโลขายไปเลย :laugh:
-
:katai1:หมอกรแบบ แทงใจดำมาก
เรื่องนี้ตอนจบไม่มีใครมีความสุขสักคน :ling2:
-
จะขอบคุณหมอกรก็พูดได้ไม่เต็มปาก
หมอกรเข้ามาชี้จุดให้ปุณณ์ได้คิด
แต่!!! เหมือนหมอจะพูดเชียร์ให้กลับไปหาหมอณินเลยอ่าาาาา
แล้วน้องพิชของเค้าล่ะ
ไม่อยากเห็นน้องพิชเสียใจจริงๆนะ
น้องพิชไม่เหมาะกับดราม่าจริงๆ
เชียร์น้องพิชขาดใจ
:mew3:
-
พิชๆๆๆๆ ต้องพิชเท่านั้น
-
ถ้าอยากจะตบปากหมอกรนี่จะผิดมะ!!!แต่มันก็จริงอย่าได้หวั่นไหวนะปุณ!!!!!!!
-
ถ้าคุณปุณณ์นอกใจพิชเราจะกระทืบนาย...หมอกร! :angry2: ถึงแม้ว่าสิ่งที่นายพูดมามันจะจริงก็เหอะ! :m16: [มาต่อแล้วดีใจจัง :mc4: ]
-
ยังไงก็ใช้เวลา2อาทิตย์นี้ให้เกิดประโยชน์นะพี่ปุณณ์ ตรองให้กระจ่าง ทำดีได้ดีค่ะ
ป.ล.หมอกรนี่ยังไงนะ รู้เยอะรู้ดีจริงเรื่องของคนอื่นน่ะ มาเป็นพระเอกเองเลยมั้ย!!
//ไม่ได้จะหาเรื่องนะคะพี่หมอ แต่แบบว่าเค้าชอบตะเองจังอ่าา ><
:กอด1:
-
อยากจะถามว่าหมอกรมันพูดขึ้นมาทำไม TOT แต่ก็นะ แทงใจดำสุดๆ
-
ปุณณ์อย่าทำร้ายพิชชชชชช :ling1: :ling1:
-
:katai1: อย่าได้โลเลเชียว
-
:m16: ซักจะไม่ชอบปัณณ์แระ ถ้าจะถามว่าตามที่หมอกรพูดมามันก็ถูก แต่ถ้าจะเลือกแฟนเก่าที่ทิ้งไปเพราะความเหงาก็ปล่อยพิชไป :m31: :m31: เพราะพิชไม่ใช่ตัวสำรอง
-
อย่าให้เป็นอย่างที่หมอกรพูดเลยนะ
ไม่งั้นสงสารพิชแย่เลย
แอบหน่วงนะ ตอนนี้ิ
-
:angry2:อีหมอกร หล่อนจะมาทำให้คุณปุญญ์ไขว้เขวไม่ได้นะ
-
ไม่น้า :z3:
-
รู้สึก ... แต่ละคนอินกันมาก 555555555555 ดีใจจุง ><
-
เราว่าปุณณ์ยังไม่แน่ใจตัวเองอะ เอาจริง ๆ เรื่องของหมอคณิณอะนะ อาจไม่คิดกลับไปหา แต่ก็ไม่พร้อมเจอคนใหม่ขนาดนั้น
ช่วยไม่ได้อะ ถ้าไม่ไหวจริง ๆ ก็คงต้องบอกให้พระเอกของเราทำใจ :mew5:
-
ตกลงหมอกรจะเชียร์ฝ่ายไหนเนี้ยะ
-
:sad4: :sad4:
คุณปุณณ์อย่าหวั่นไหวนะเคอะ
อิน้องปัณณ์!!!! ส่งหมอกรมาทำไม๊
:serius2: :serius2:
-
:เฮ้อ:
-
หมอกรมาได้สามวิ พูดมากกว่าปุณณ์พูดตอนนี้อีก :a5:
-
ส่งน้องหมอกรมาเพื่อการนี้เลยป่ะเนี่ย?
-
อ่านตอนนี้แล้วเครียดเลย
-
รู้สึกหงุดหงิดปุณณ์ ตัดไม่ขาดจริงๆ ไม่คิดถึงพิชหรอ ฮึ
-
หมอกร เป๊ะเว่อร์ ตรง
-
อย่านะพี่ปุณณ์ อย่าทำให้พิชเสียใจนะ ฮืออออออ รักพิช คุณคณินนี่ไม่เลิกไม่รานะ หึ แอนตี้นางงงง :m31:
-
บอกได้คำเดียว... "หน่วง" :katai1: :ling1:
-
พี่ปุณณ์ อย่าโลเลเอาไงเอาเลยอย่ายื้อ
สงสารพิช เอาแบบเจ็บก็เอาแรงๆทีเดียวจบ
แต่ยังไงก็เชื่อพิชวะ ยังไงความเหงาก็ไม่ใช่เหตุผลที่นอกใจ
ถ้ากลับไปคบกันถ้าเกิดไอ้พี่ณินเหงาอีก มันก็ต้องนอกใจอีก
วนไปวนมา :ling1: :ling1:
-
เราก้อนึกว่าพี่กรจะมาช่วยทำให้ปุณตัดใจจากพี่ณินได้เร็วมากขึ้นไหงกลายเป็นแบบนี้ล่ะ :เฮ้อ: ปุณนายต้องใช้เวลากับการคิดถึงเรื่องของทั้งสองคนให้มากขึ้นแล้วล่ะ อย่าปล่อยไปตามน้ำไม่งั้นจะไม่ได้อะไรกลับมาเลยน่ะ :ling1: เราเชียร์พิชน่ะ เราคิดเหมือนปุณน่ะ ว่าความเหงาไม่ได้เป็นข้อแก้ตัวสำหรับการนอกใจน่ะ และถ้าเป็นการพลั้งเผลอระหว่างปิงกับพี่ณิน ก้อน่าจะห่างหายกันในครั้งสองครั้งแล้วนี่ผ่านไปตั้งหลายปีมาเจอกันก้อยังทำแบบเดิมแบบนี้มันไม่ใช่ความเหงาแล้วล่ะ นายกรนายทำให้เราผิดหวังมากเลย :katai1: พิชหวังว่ากลับมาอะไรจะยังเหมือนเดิมสำหรับนายน่ะ :L3:
-
เวร!! ไอ้หมอกรดันมาวางระเบิดให้น้องพิชซะแล้ว :เฮ้อ:
-
ที่หมอกรพูดมันก็มีส่วนถูก
ถ้าปุณณ์จะตัดใจจากอีกฝ่ายจริง แล้วจะมางานวันเกิดของหมอณินทำไม ก็รู้อยู่ไม่ใช่เหรอว่าวันสำคัญก็จะต้องมากับคนสำคัญ
อย่าให้พิชต้องมาตกเป็นเหยื่อของความเหงาเหมือนหมอปิ๊ง
มันไม่ยุติธรรมกับอีกฝ่ายเลยนะ
ถ้าหากยังตัดสินใจไม่ได้ก็อย่าพึ่งให้ความหวัง
ถึงปุณณ์จะบอกว่ามีแฟนแล้ว แต่น้ำเสียงที่สั่นเหมือนไม่มั่นใจแบบนั้นมันก็แสดงให้รู้แล้ววปุณณ์กำลังลังเล
อย่าทำให้ความเหงาหรือแม้แต่ความรักมาทำร้ายใครอีกคนที่รักเราจริงๆ เลยนะปุณณ์
-
เออเนาะ หมอกรพูดถูกว่ะ
อ่านแล้วก็คิดแต่ในมุมของปุณณ์ แต่ไม่ได้คิดในมุมของหมอคณิณเลย
แต่พอได้มาคิดตามที่หมอกรพูด มันก็จริงๆอย่างที่ว่านั่นแหละ
อืม ถึงยังไงก็ยังรับไม่ได้กับสิ่งที่หมอคณิณทำอยู่ดี
ถึงหมอกรพูดมันจะเป็นความจริง
แต่มันก็ไม่ใช่เพื่อเอามาเป็นข้ออ้างสำหรับการนอกใจแฟนว่ะ
แอร๊ย!!! สงสารพิช :o12:
-
ไม่เคลียร์สักทีนะคุณนักร้อง แต่ขออย่าให้น้องพิชเจ็บ
ส่วนพี่หมอก็เอาหมอกรไปเหอะ อิอิ :katai2-1:
มาต่อไวๆนะจ้ะ เปิดเรื่องใหม่ด้วยมั้ย :hao3: :hao3:
o13 o13 o13
-
มีแววนอกใจ มาลุ้นว่าจะถึงนอกกายมั้ย 555
-
หมอกร เิลิฟเลิฟเลย
-
หมอกรพูดซะจี๊ดเลย
ปุณณ์เคลียร์ตัวเองเถอะ
-
:z3: :z3:
หมอกร :L1: หมอณิณ ไปเลยยย
ไม่ต้องเชียร์ใหปุณณ์คัมแบล็กเลย
-
ปุณทำแบบนี้อีกแล้วนะ
ทำไมไม่นึกถึงพิชเลย
กรโดนใจเรามากมายเลย ฝากฉะไอ้หมอณินด้วย
โกรธปุณจริงๆตอนนี้ :m16:
-
ก็ไม่แปลกนะ คบกันมาตั้ง7-8ปี
มันก็ตัดใจลำบากหน่อย
เอาน่า... ปุณณ์ก็บอกแล้วว่าจะไม่ทำให้พิชเสียใจ //ปลอบใจตัวเอง T__T
-
:mew2 :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: รอนานแล้วววววววววววววว คิดถึงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง :mew6: :mew6: :mew6: :mew6: :mew6: :mew6: :mew6:
-
รอเราก่อนนะ .... TT
-
ตั้งใจรอออออออออออออออ
-
เพิ่งมาค่ะยังอ่านไม่จบแต่แวะมารายงานตัว สนุกมากกก
-
ทำไม ช่วงนี้หายไปนานจังครับ???
-
หายไปเลย เมื่อไหร่จะมา :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:...http://www.thaiboyslove.com/webboard/Smileys/Smilies/mew2.gif.มารอน้องพิชครับ :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
-
ตอนที่ 20
บรรยากาศบนโต๊ะอาหารค่อนข้างดำเนินไปอย่างเงียบๆ มีแต่กิตติกรที่ทำหน้าที่ชวนทุกคนคุยในเรื่องดินฟ้าอากาศทั่วไป เพราะคณินทร์เงียบตั้งแต่เห็นหน้ากร ส่วนกรก็เมินหน้าไม่คุยกับใคร ปุณณ์ก็ก้มหน้าหงุดกินไปเงียบๆ
“นี่คุณปุณณ์ กินไปเหอะ เขี่ยทำไมเนี่ยผักน่ะ กินไปไม่ตายหรอก”
กรหันมาจ้องหน้าปุณณ์ด้วยอารมณ์เซ็งสุดๆ ดันเป็นคนในวงการแพทย์มีหน้าที่ปกป้องสุขภาพอนาประชากรเลยทนไม่ไหวที่เห็นคนเขี่ยผักไว้ขอบจาน
“ก็ไม่ชอบอันนี้นี่”
“เออน่ะ กินๆไปเหอะ ของดีมีประโยชน์ ดูดิ๊คนอื่นเขาไม่เรื่องมาก มีคุณคนเดียวเนี่ย จริงมั้ยครับพี่ณิน ?”
“พี่เห็นด้วยกับกรนะ”
คณินทร์ยิ้มน้อยๆ เพราะรู้ว่าปุณณ์นี่กินผักยากถึงยากมาก คนโดนหมอว่าก็เริ่มหน้าเบ้ ไหงบรรยากาศอึมครึมมันหายไปเพราะเขาไม่กินผักล่ะ !
“ทานนะครับคุณปุณณ์ มีประโยชน์จริงๆนะครับ”
“โธ่คุณกิตติกรก็เป็นไปกับเขาด้วยหรอ ไม่เอาอ่ะ ผมไม่ชอบ ห้ามบ่น อยากกินกินเองเลยไอ้พวกหมอบ้า”
“ดื้อว่ะ / ดื้อนะเรา”
สองเสียงจากสองหมอพูดขึ้นมาพร้อมกัน กรเลิกคิ้วใส่คณินทร์ ส่วนคณิทร์ก็ขมวดคิ้วตอบกลับมา ก่อนกรจะเริ่มแสยะยิ้มกวนประสาท คณินทร์ก็เริ่มหน้าคว่ำเข้าไปทุกที
“อ้ะ … ร้านนี้มีนักเปียโนมาเล่นด้วย ดีจังเลยนะครับ คุณกรชอบฟังเพลงแนวนี้มั้ยครับ ตอนไปต่อนอกคงได้ฟังบ่อยกว่าอยู่ไทยแน่ๆเลย”
กิตติกรถามด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นก่อนจะยิ้มสบตากร ทำให้กรต้องละสายตาจากคณินทร์มาตอบคำถาม ส่วนปุณณ์ก็ลอบถอนหายใจออกมา เฮ้อ … เป็นคุณกิตติกรนี่เก่งจริงๆ ซุปเปอร์เลขาของพี่ณิน
“ขอตัวสักครู่นะครับ เดี๋ยวมา”
กรเอ่ยเมื่อมีคนโทรศัพท์มาหา แล้วลุกขึ้นไปจากโต๊ะเดินไปทางหน้าร้าน
“งั้น ผมขอตัวไปเข้าห้องน้ำสักครู่นะครับ”
กิตติกรก็ลุกตามไปอีกคน เหลือปุณณ์และคณินทร์นั่งตรงข้ามกัน
“ไง …”
คณินทร์เอ่ยขึ้นมาเบาๆ
“ไง …”
ปุณณ์ก็เอ่ยตอบเบาๆเช่นกัน
“ไม่มีของขวัญให้พี่หรอครับ … ใจร้ายจัง”
“ปุณณ์ …. ซื้อไม่ทัน งานยุ่งมากเลย ขอโทษนะครับ”
“แค่ปุณณ์มาพี่ก็ดีใจแล้ว ผอมลงหรือเปล่า ?”
คณินทร์ยื่นมือมาวางทาบมือปุณณ์บนโต๊ะ ไล้มือลูบไล้เบาๆไปทั่วหลังมือจนปุณณ์รู้สึกหวามไหว … และแปลกใจที่ตัวเองไม่ดึงมือออก
“งานเยอะน่ะครับ พี่ณินล่ะ เป็นยังไงบ้าง”
“ก็เหมือนเดิม … แต่ไม่เหมือนเดิม … ตรงที่พี่ไม่มีปุณณ์อยู่ด้วย”
“อ่า …”
“แต่วันนี้พี่มีปุณณ์แล้ว ดีขึ้นเยอะเลย … ช่วงนี้กินข้าวครบทุกมื้อหรือเปล่า ?”
“พยายามกินอยู่ครับ … ”
“อย่าโหมงานหนักมาก เดี๋ยวไม่สบายนะรู้มั้ย ? พี่เป็นห่วง”
“พี่ณินก็ด้วย อย่าเครียดกับงานนะครับ”
คณินทร์ละมือออกจากมือปุณณ์แล้วล้วงเข้าไปในกระเป๋าเสื้อหยิบสร้อยข้อมือเส้นเล็กที่ทำเป็นห่วงโซ่สีเงินเรียบสวยมีป้ายชื่อเล็กๆสลักตัว P ออกมา
“พี่ซื้อมาให้”
“เอ๋.. แต่มันวันเกิดพี่ณิน ปุณณ์น่าจะซื้อมาให้พี่ณิน …”
“พี่อยากให้ปุณณ์ เงินแท้ ใส่นะครับ ? พี่ใส่ให้”
“แต่ว่า ….”
“เอามือมาเร็ว”
คณินทร์ยิ้มพร้อมกับส่งมือรอปุณณ์ และสุดท้ายปุณณ์ก็ยกมือวางลงบนมืออีกฝ่าย … ปล่อยให้ข้อมือซ้ายของตัวเองค่อยๆถูกโซ่สีเงินสวยคล้องในที่สุด
“เหมาะดี”
“ขอบคุณครับ ….”
ก่อนที่บทสนทนาจะดำเนินไปต่อ กรก็เดินกลับเข้ามาที่โต๊ะและเลิกคิ้วเมื่อเห็นข้อมือปุณณ์ที่วางอยู่บนโต๊ะ มุมปากเหยียดยิ้มออกมาเล็กน้อย
“แปลกดีนะ …”
“อะไร ?”
คณิทณ์เริ่มขมวดคิ้ว ปุณณ์ก็รีบซุกมือลงใต้โต๊ะ
“เปล๊า …. ว่าแต่คุณกับแฟนเป็นยังไงบ้างครับคุณปุณณ์ ?”
กรยิ้มกว้างตาวาววับ คณินทร์กัดฟันแน่นแสร้งหยิบแก้วน้ำขึ้นมาดื่ม ปุณณ์สะดุ้งเล็กน้อยก้มหน้าหงุดเหมือนเดิม
“ก็เรื่อยๆ …”
“ดีมั้ยครับคนนี้ ?”
“อื้อ … น้องเขาก็ .. ดีนะ”
ดีมากด้วย … ใบหน้าพิชยิ้มกว้างลอยขึ้นมาทันที … ภาพห้องที่เป็นพรมหญ้าปลอมที่นอนกลิ้งเล่นด้วยกัน คิดถึงเวลาพิชขับรถมารับ ร้านอาหารข้างทางที่ชอบไปกินด้วยกัน … สองเดือนกว่าที่อยู่ด้วยกันประจำมัน … ทำให้เขารู้สึกผิดที่มานั่งอยู่ตรงนี้
“พี่ณินครับ คุณปุณณ์ ผมขอตัวก่อนนะครับ แฟนไม่สบายขอกลับไปดูก่อน ขอโทษที่เสียมารยาทนะครับ ยังไงก็สุขสันต์วันเกิดนะครับพี่
ณิน”
กรเห็นว่าตัวเองบรรลุเป้าหมายที่ตั้งไว้แล้วก็กล่าวลาขึ้นมาดื้อๆ ทำไงได้ … ต้องรีบกลับไปดูไอ้เบีร์ย เดี๋ยวงอแงเฮี้ยนขึ้นมาอีก ! มีแฟนเด็กนี่เครียดจริงๆ นี่ก็โทรมาง้องแง้งละ
“ขอบคุณมากกรที่มา”
คณินทร์ลุกขึ้นยืนส่ง
“ไว้เจอกันนะ”
ปุณณ์ก็รีบลุกขึ้นตาม รอจนหมอกรเดินออกไป สวนกับกิตติกรที่เดินกลับมาพอดี
“อ้าวหมอกรกลับแล้วหรอครับ ?”
“แฟนหมอกรไม่สบายน่ะ”
คณินทร์ตอบเสียงเรียบ แต่คิ้วยังขมวดเมื่อเป้าหมายของตัวเองนั่งหน้าเจื่อนตั้งแต่กรเอ่ยถึงแฟน … คงกำลังรู้สึกผิดอยู่แน่ๆ
“งั้นพวกเรากลับกันเลยมั้ย ? ปุณณ์คงเหนื่อยแล้ว หืม ?”
“ครับ งั้นผมเรียกพนักงานเชคบิลเลยนะครับ”
ปุณณ์ขับรถกลับมาถึงคอนโดด้วยสภาวะอารมณ์ไม่ปกติ ในสมองมีแต่ความคิดเรื่องพิชและคณินทร์เต็มหัวไปหมด ความรู้สึกผิดเกาะกินหัวใจจนปวดหน่วง เฮ้อ ….
เขาไม่ได้แวะกลับห้องตัวเอง แต่เลือกที่จะขึ้นมาที่ห้องพิช บางทีกลิ่นไอและตัวตนของพิช คงจะทำให้เขามั่นคงกว่านี้สักที
“พิชชี่ !”
เสียงผู้หญิงดังขึ้นเมื่อปุณณ์เปิดประตูเข้าไปในห้อง ก่อนจะเบิ่งตากว้างเมื่อเจอสาวปริศนาที่น่าจะอายุสามสิบกว่าๆเท่านั้นยืนรออยู่ในชุดเดรสเกาะสีดำสั้นรัดรูป พร้อมกับผมลอนใหญ่ยาวถึงบั้นเอว
“คุณ ?”
“เอ๊ะ นี่เธอเข้ามาในห้องพิชชี่ได้ยังไง แล้วพิชชี่ล่ะ ? พิชชี่อยู่ไหน”
“คือ … พิชไปอเมริกาครับ”
“อะไรนะ ? ไปอเมริกา เหอะ ! ใจคอจะไม่ให้ฉันเจอพิชชี่บ้างรึไง ว่าแต่เธอน่ะหน้าคุ้นๆนะ เพื่อนพิชชี่หรอ ?”
“ครับ .. เพื่อนครับ …”
ปุณณ์งงกว่าเดิมเมื่อสาวสวยก้าวเข้ามาประชิดและกวาดสายตาพิจารณาเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า
“ก็ดูใช้ได้นี่นะ พิชชี่เป็นยังไงบ้างล่ะ ?”
“ก็ … ดีครับ สบายดีนิสัยดี”
“อ้อ … แหงล่ะ มานั่งที่โซฟาสิ มัวแต่ยืนอึ้งอยู่ได้ ปิดประตูด้วย แอร์มันออก”
ปุณณ์ยังคงมึนและงงแต่ก็รีบทำตามที่บอก โดยความรู้สึกทั้งหมดตอนนี้กลั่นออกมาเป็นประโยคสั้นๆว่า … เธอเป็นใคร ?
“ชื่ออะไรล่ะเรา ?”
“ปุณณ์ครับ ผมชื่อปุณณ์”
“อ้อ … ชื่อเพราะดีนี่ ฉันชื่อ พิชฌนาฏ คงนึกออกแล้วสินะ?”
“ครับ ? นึกอะไรหรอครับ”
พิชฌนาฏทำหน้าขัดใจเล็กน้อยก่อนจะเชิดหน้าขึ้น
“ก็ พิชฌนาฎ รวมกับไอ้ผู้ชายเฮงซวย ชื่อ พุฒิพัฒน์ รวมเป็น พิชพัฒน์ไง แม่พิชชี่น่ะ เข้าใจยัง !”
“อ๋อ แม่พิช … หา !! แม่พิชหรอครับ ? ทำไมคุณหน้าเด็กแบบนี้ !”
“ฉันศัลยกรรม คำตอบนี้ชัดมะ !”
ชัดครับ ….
“ใครจะปล่อยตัวให้แก่ล่ะยะ เธอนั่นล่ะ ฉันว่าพิชชี่เคยเล่าเรื่องเธอให้ฉันฟังนะ คนชื่อปุณณ์ อะไรนี่ … ขอนึกแปปป อ้อ … นี่เธอเป็นแฟน
ลูกชายฉันใช่มะ ?”
“ครับ ? ….”
“รู้ใช่มั้ยปัญหาประเภทแม่ผัวลูกสะใภ้น่ะ มันมีเสมอล่ะทุกสังคม แต่เธอกับฉันเราจะไม่มีปัญหากันเลยถ้าเธอทำตามเงื่อนไขฉันได้สองข้อ ฉันแฟร์ๆอยู่แล้ว โอเคมั้ยล่ะ”
“เดี๋ยวนะครับ … เอ่อ คุณแม่”
“ลูกพีชพอ ! เสียมารยาท ขนาดพิชยังเรียกฉันว่าลูกพีชเฉยๆเลยนะ”
“ครับ ลูกพีช … คือ ผม … คือผมม งงไปหมดแล้ว”
“เหอะ ! เธอนี่ขัดใจชะมัด ฟังนะถ้าเธอทำตามเงื่อนไขฉันสองข้อ ฉันโอเคถ้าเธอจะคบพิชชี่ต่อ แต่ถ้าเธอไม่ ! ก็เซย์กู้ดบายไปได้เลย
เข้าใจรึยัง”
“ครับ …”
“ข้อแรก ห้ามทำพิชชี่เสียใจ ฉันมีลูกคนเดียว เป็นเด็กดี นิสัยดี ถึงพ่อกับแม่จะไม่ค่อยดีแต่ลูกฉันเก่ง โตมาเป็นคนดี เพราะฉะนั้นห้ามทำอะไรกระทบกระเทือนจิตใจลูกชายฉันเด็ดขาด ! ข้อสอง ทำยังไงก็ได้ไม่ให้พิชไปอเมริกาอีก ! อีตาบ้าเฮงซวยนั่นชอบยึดลูกชายอยู่เรื่อย น่าเบื่อชะมัด ไปอยู่ได้อเมริกา ! น่าเบื่อจะตาย นิวซีแลนด์ที่ฉันอยู่นะสวยกว่าตั้งเยอะ จริงมะ ? อ้อ พอดีฉันกับสามีเก่าซังกะบ๊วยแยกกันอยู่น่ะ เข้าใจนะ ?”
“เข้าใจครับ …”
นี่พ่อแม่บ้านนี้ทะเลาะกันขนาดแยกกันอยู่คนละทวีปเลยหรอเนี่ย … จะร้องไห้ดีมั้ย .. เครียดเรื่องพิชอยู่ดีๆ แม่พิชก็มาปรากฏตัวทันที … แทบคุณแม่ เอ้ย ลูกพีชนี่ … ถ้าจะเผ็ดยิ่งกว่าพริกอีก โอยยย ไม่น่าขึ้นมาเลยย กลับห้องตัวเองซะก็จบ
- ------------------------------------------- --
ช่วงนี่พี่ปุณณ์ปัญหารุมเร้านะคะ ....
กลับมาแย้ว แงงง พอดีแบมตัดขัดหลายๆอย่าง เลยดองเค็มนานมว้ากกก จุ้บๆ ซอรี่นะคะทุกคนนน
-
มั่นคงเอาไว้นะ อย่าหวั่นไหว
ชื่อเรื่องเค้าเทใจมาให้แล้ว 555555555555555555555555555555
-
รู้สึกคุณแม่ให้อารมณ์เหมือนสาวๆขี้วีน
ไอเราก็นึกว่าแฟนพิช ถถ ต่างกันแค่ สระอิ และสระอี แยกยากจุง;a;
ว่าแต่...คุณแม่ขอแค่2ข้อแค่นี้ง่ายจะตาย แต่ติดปัญหาตรงปุณณ์ยังมีคนเก่าอยู่สินะ...
:hao7:
-
ชอบบบบบบบบบบจางงง คุณแม่น่ารักค่ะ ตอนนี้ไม่ดราม่าเท่าไหร่ เราฟินมว้ากก o13
-
หายไปนานเลยน้าาาาาา
-
ต๊ายยยยยย นั่นแม่พิชช?
นางช่างมีออร่ามากกกกก
รอตอนต่อไป!!
:pig4: :pig4:
-
ใจแข็งไว้.... กินเด็กอายุยืน คบคนแก่มีแต่แย่นา...
-
โถ่คุณปุณณ ท่าจะงงน่าดู ฮ่าๆๆๆ
-
เอ้า...คุณแม่ เอ๊ย ลูกพีชบอกมาแล้วนะว่าอย่า
ทำให้ลูกเค้าเสียใจ เข้าใจ๋ก่คุณปุณ เคนะ
-
คุณแม่แซ่บอะ5555555555555555555555555555555555555555555
ปุณณ์เอาปัญหามาปรึกษาแม่พิชมะ ท่าทางจะหายเครียด555555555555555555
-
คุณแม่แซ่บเว่อ นี้พูดเลย :hao6: o13
-
คุณแม่แซ่บเวอร์ค่าาาา
ทำเอาเปลี่ยนอารมณ์ไม่ทันเลย
-
ปุณณ์ จะเอายังไงให้มันเคลียๆๆนะ :angry2:
-
ฉันศัลยกรรม จบมั้ย!!
จบค๊าาาาาาาาาา :hao7: :hao7:
-
โล่งอก
ไม่ไว้ใจหมอคณินทร์
-
คุณแม่แซ่บสะเด็ดเลย ปุณณ์ถึงกับเงิบ 55
-
โกรธคุณปุณณ์
-
กดไลค์ให้คุณแม่เลยอ่ะแซ่บเวอร์ ^^
-
สั้นอ่ะ! :z13: มาต่ออีกเร็วๆนะครับ จะตั้งจิตรอ :katai4: :katai4: :katai4:
-
งืม เฮียปุณยังโลเลอยู่เลยอ่ะ
เสียใจแท้น้องพิชอ่า >_<
เช๊อะ~~~~~~~~~~~~~!!!!!!!
-
เราเชื่อใจคุณปุณณ์นะ
สู้ๆนะจ๊ะ
:mew1:
ว่าแต่แม่พิชแซ่บเวอร์
:hao7:
-
คุณแม่แซ่บมากกกกกกกก ฮาาาาาา
น้องพิช กลับมาไวๆ เน้อ พี่ปุนณ์เราเริ่มไม่อยู่กับร่องกับรอยและ อิอิ
-
คุณปุณณ์ ใจแข็งกว่านี้หน่อยจิ คือแบบ... ขัดใจอ่ะขัดใจ
สงสารพีชชี่นะพูดเลย :ling1: :ling1: :ling1:
-
คุณแม่แรงจริง ๆ o13
-
สงสัยคุณแม่จะหลงลืมวัยตัวเองนะ ฮาาาาาาาาา ชีเจ๋งงง :laugh:
-
ช่วงนี้ขัดใจความโลเล ของปุณณ์จัง :ling1: ขออย่างเดียวอย่าทำให้พชเสียใจนะ ไม่งั้น จุดไฟเผาทู้ :fire:
-
คุณแม่แซ่บเกินไปล่ะ คุณปุณณ์ตามบ่ทันเลย
-
คุณปุณณ์นี่นะ น่าจับมาตีก้นให้ลายเลย :z13: ไม่ชอบคนนอกใจแต่ตัวเองเริ่มๆล่ะ :m16:
คิดถึงพีชอะ รีบๆกลับมานะ เดี๋ยวคุณปุณณ์จะหวั่นไหวยิ่งกว่านี้
-
ดูท่าว่าข้อแรกคุณปุณณ์จะผ่านไปได้เหรอ เข้าใจว่ายังรักอีหมอคณินทร์อยู่ แต่ทำไมไม่ปฏิเสธของขวัญไปอ่ะ รับมาทำม๊ายยยย
:katai1: :katai1:
-
มันหน่วงจิตจริงๆ ปุณช่างเป็นคนที่โลเล
อยากร้องไห้แทนพิชผู้แสนซื่อ
หวังว่าการมาของคุณแม่จะทำให้ปุณคิดอะไรได้นะ
กูเบื่อมึงว่ะไอ้หมอคณิน :m16:
-
พิชชชชช~~
รีบกลับมาเพื่อเพิ่มความมั่นใจให้ปุณณ์ที
กลัวว่าพิชกลับมาคราวนี้ปุณณ์จะไม่ได้อยู่กับพิชแล้วอร๊าาาาา
ลุ้นจนใจจะหายแล้ววววววว
-
หวั่นไหวกับแฟนเก่าหรออออ ,, ให้น้องพิชกลับมาตีก้น !!! :hao7: :hao7: :hao7:
-
ปุณพยายามเอาขี้เถ้าเขี่ยๆ ถ่านไฟเก่าที่มันกำลังคุขึ้นมาอีกน่ะ เพราะพิชน่ะดีที่สุดแล้วสำหรับนายน่ะ หมอณินน่ะเชื่อมั่นในตัวเองมากเกินไป ไม่เหมาะกับปุณหรอกอยู่ไปก้อช้ำใจเปล่าๆ นายต้องคิดถึงอนาคตให้มาก ๆ มีแม่พิชมาช่วยเตือนสติก้อดีน่ะ เจ้แกฮาดีแฮะ :mew4: นายกรนายทำเอาปุณเสียรังวัดเลยน่ะ พิชรีบกลับมาไว ๆ หรือไม่ก้อโทร.มาหาปุณบ่อย ๆ :mew1:
-
กฎของคุณแม่พิชเป๊ะมาก! ปุณณ์อย่าทำให้พิชเสียใจนะ
-
เมื่อไหร่พี่ปุณณ์จะคิดได้ละคะ โลเลเกินไปแล้ว :m31:
-
โป้ง พี่ปุณณ์ :hao5:
-
^^
-
ปุณณ์ชัดเจนได้แล้วนะ ก่อนที่พิชจะเสียใจ
แต่ชอบคุณแม่มาก เปรี้ยวได้ใจมากเลยค่าาาา
-
คุณปุณณ์อย่าใจอ่อนซิ่ รับของเขามาอีก ทำแบบนี้ขัดใจๆ
แต่มีแม่พิชมาแทรกแบบนี้ อาจจะทำให้อะไรๆดีขึ้นอีกนิดละมั้ง
ให้ดีที่สุดคือ ให้หมอคณินทร์รีบๆมีแฟนใหม่ไปซะ
จะได้ไม่มีหยอดให้ปุณณ์ลังเลได้อีก
-
หมอกรทำหน้าที่ได้สมบูรณ์แบบจริงๆ
อยากให้หมอกรปะทะคารมกะไอ้หมอนิณอีกเยอะๆ สะใจดี
มีหมอกรกะเบียร์นิดหน่อยยิ่งกระตุ้นให้อยากอ่านคู่นี้
น่าจะมีเวลาให้ปุณณ์ไปคิดเรื่องที่ปุณณ์ทำวันนี้เยอะๆหน่อย
ดันไปป๊ะกับแม่พิชที่คอนโดซะงั้น
แต่แม่พิชแรงดี o13
-
คุณแม่นี่สุดยอดมากกกกก
ปุณณ์อย่าไปยุ่งกับณินเลย น่าสงสารน้องพิช
-
คุณแม่ เอ้ยยย ลูกพีชเริสจริงๆ งานนี้คงสนุกแน่ๆ เจอกันครั้งแรกก็มาสะเปรี้ยวเรย อิอิ!!
-
แม่ลูกพีช ล่อซะหมอณิณ ชิดซ้ายเลยอ่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
เพิ่งเข้ามาอ่านสนุกมากเรื่องนี้ มาต่อไวๆน้า
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: คิดถึงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
-
อ่านทันแหละ วันเดียวอ่านถึงตอนล่าสุดเลย รอนะครับ
-
เอาน่า หวั่นไหวกะแฟนเก่า ใครๆเขาก็เป็นกัน
เดี๋ยวมันก็ดีขึ้น ใช่มั๊ย?????
-
:hao7: :hao7: :hao7:
-
ตอนที่ 21
“เซอร์ไพรส์ครับ”
เสียงดังขึ้นจากข้างหลังพร้อมช่อกุหลาบสีชมพูสวยโผล่มาตรงหน้า
“พี่ณิน มาได้ยังไง ไหนพี่แบงค์บอกว่า ….”
“บอกว่านัดกินข้าวกับเจ้าของแคมเปญ”
คณินทร์วางช่อดอกไม้ลงบนตักปุณณ์ก่อนจะเดินอ้อมไปนั่งเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม
“พี่ณินเป็นเจ้าของแคมเปญ ?”
“ใช่ครับ โรงพยาบาลพี่จะทำสปาเพื่อสุขภาพ แล้วบอร์ดบริหารก็ตัดสินใจเลือกปุณณ์เป็นพรีเซ็นเตอร์”
“…. อ่า ครับ .. แล้วก็ไม่บอกปุณณ์ก่อน”
“งั้นเขาจะเรียกว่าเซอไพรส์หรอครับ สั่งอาหารกันดีกว่า ร้านนี้ปุณณ์ชอบไม่ใช่หรอ อะไรน้า ? ปลากะพงนึ่งมะนาว? กับ ทอดมันกุ้ง”
“พี่ณินก็ต้อง … หอยเชลล์ผัดซอส …”
ทั้งสองชะงักเมื่อทุกอย่างมันเหมือนย้อนกลับไปวันเก่า วันที่ความรู้สึกดีๆยังคงอยู่รอบตัว สายตาสองคู่จ้องสบตากันนิ่งก่อนปุณณ์จะเป็นฝ่ายหลบตา
“ข้อมือ … ดีใจที่ปุณณ์ใส่นะ”
คณินทร์พูดขึ้นมาหลังจากบริการรับออเดอร์เรียบร้อยแล้ว
“มัน .. เหมาะกับงานวันนี้น่ะครับ คือ .. อัดรายการ …”
“อย่าพูดเลย เอาเป็นว่าปุณณ์ใส่พี่ก็ดีใจ”
“ครับ .. แล้วทำไมพี่ณินเลือกปุณณ์ ?”
“ก็พี่แค่เสนอชื่อปุณณ์นะ ผู้บริหารคนอื่นเขาก็เสนอมาสองสามคน แต่ทุกคนก็คิดว่าปุณณ์น่าจะเหมาะที่สุด ก็เลยเป็นปุณณ์แค่นั้นล่ะ …
แต่ส่วนตัวพี่ก็อยากให้เป็นปุณณ์อยู่แล้ว”
“อ่อ .. แล้วปุณณ์ต้องทำอะไรบ้าง คงมีถ่ายแบบทำป้ายโฆษณา บิลบอร์ดอะไรพวกนี้ใช่มั้ยครับ ?”
“พี่อยากให้มีป้ายโฆษณา อยู่ทุกโรงพยาบาลในเครือ มีปุณณ์เป็นพรีเซ็นเตอร์เพื่อเรียกคนเข้ามาใช้บริการสปาเพื่อสุขภาพของเรา แล้วก็
อาจจะมีงานเปิดตัวเล็กน้อยทั่วไป แต่คงไม่ถึงกับทำสปอร์ตโฆษณาทีวี แค่ตามสถานีวิทยุก็พอ ปุณณ์คิดว่าไงครับ ?”
“ก็ต้องแล้วแต่พี่ณินล่ะครับ ปุณณ์ก็เป็นแค่พรีเซ็นเตอร์ถูกจ้าง ให้ทำอะไรก็ต้องทำนั่นแหละ”
“แต่พี่ไม่เคยคิดว่าตัวเองเป็นนายจ้างปุณณ์สักที คิดแต่ว่า …”
“เมนูที่สั่งได้แล้วครับ ปลากะพงนึ่งมะนาว ทอดมันกุ้ง หอยเชลล์ผัดซอส”
“ขอบคุณครับ”
ปุณณ์เอ่ยขอบคุณ
“เฮ้อ … มาซะได้จังหวะพอดี พี่เลยอดบอกรักปุณณ์เลย”
“พี่ณิน .. อย่าพูดอย่างนั้น ปุณณ์ลำบากใจ”
“ปุณณ์รังเกียจพี่หรอครับ”
“พี่ณินก็รู้ว่าเพราะอะไร”
“พี่รักปุณณ์นะ”
“ปุณณ์ … คงรับความรู้สึกพี่ณินไม่ได้”
“มองตาพี่สิครับ อย่าหลบตา แล้วปุณณ์พูดมาเลยว่าปุณณ์ไม่รักพี่แล้ว ปุณณ์ทำได้หรือเปล่า”
“ไม่ …”
“ในเมื่อเรารักกัน .. แล้วทำไมปุณณ์ไม่ยอมรับความจริง”
“มันผ่านไปแล้ว ปุณณ์เดินผ่านมาแล้ว พี่ณิน .. มันผ่านมาแล้ว”
น้ำตาเริ่มรื้นขึ้นกรอบตา ได้แต่ก้มหน้าแล้วกำมือแน่น ย้ำกับตัวเองในใจว่าทุกอย่างมันจบไปแล้ว รักที่เกิดในวันนั้นมันผ่านมาแล้ว
“ปุณณ์ … พี่รักปุณณ์นะ .. รักเหมือนเดิม รักมาตลอด”
“พี่ณิน อย่าพูด … พี่ณินยิ่งพูด มันยิ่งทำให้ปุณณ์เสียใจ”
“ปุณณ์ .. ”
“สำหรับปุณณ์ รักคำเดียวมันไม่พอ … ถึงยังไง ปุณณ์ก็กลับไปหาพี่ณินไม่ได้ ปุณณ์ทำไม่ได้ ปุณณ์มีพิชแล้ว”
“แต่ปุณณ์ไม่ได้รักเด็กคนนั้น !”
“ใช่ ปุณณ์ไม่ได้รักพิช ปุณณ์รักพี่ณิน ตอนนี้ก็ยังรักพี่ณิน”
“ก็กลับมาหาพี่สิปุณณ์ .. กลับมาเป็นเราอีกครั้ง”
“ปุณณ์ยังไม่รักพิชตอนนี้ แต่ต่อไปปุณณ์เชื่อว่าปุณณ์จะรักพิชได้ พี่ณินเข้าใจมั้ย ? ปุณณ์จะเปิดใจกับพิช เราสองคนกำลังเริ่ม พี่ณินเข้า
ใจมั้ยครับ .. ปุณณ์อยากเริ่มใหม่ ปุณณ์ไม่อยากกลับไปจุดเดิมอีกแล้ว”
“ทำไมปุณณ์ทำกับพี่แบบนี้ …”
“พี่ณินถามตัวเองดีกว่า … ว่าวันที่ผ่านมาพี่ณินทำกับปุณณ์แบบนั้นได้ยังไง ทุกอย่างมันเริ่มจากที่พี่ณินคนเดียว แล้วพี่ณินก็คงตอบคำถามนี้ได้ดีที่สุด ปุณณ์ขอตัวนะครับ เรื่องสัญญาอะไรนี่ปุณณ์ว่าเราคงร่วมงานกันไม่ได้”
ปุณณ์ลุกขึ้นจากโต๊ะ รีบเดินออกมา แต่คณินทร์ก็ลุกขึ้นตามกระชากข้อมือรั้งไว้
“ปุณณ์หยุดนะ”
“พี่ณินต่างหากที่หยุด ปล่อยปุณณ์เดี๋ยวนี้ ! พี่ไม่มีสิทธิ์มาแตะต้องตัวปุณณ์นะ !”
“ไม่ปล่อย เรายังคุยกันไม่จบเลยนะปุณณ์ อย่าทำให้พี่โกรธนะ !”
“บอกให้ปล่อยไง ปล่อยปุณณ์เดี๋ยวนี้ !”
“นี่ ! ตาบ้า ทำอะไรลูกชายฉันหา ! ออกไปเดี๋ยวนี้นะ”
ร่างโปร่งบางเดินนวยนาดเข้ามาใช้ส้นสูงราคาแพงกระทืบลงไปแรงๆบนรองเท้าหนังของหมอคณินทร์
“โอ้ย !”
ข้อมือปุณณ์เป็นอิสระทันทีก็รีบมายืนหลังลูกพีชคนสวยในชุดเดรสสีขาวสั้นโชว์เรียวขาและสัดส่วน
“นี่เธอ !”
“ทำไม ! โรคจิตหรอมาฉุดกระชากผู้ชายคนอื่นในร้านอาหารราคาแพงแบบนี้ฮะ ? หน้าตาก็ดีนะ แต่ไม่หน้าเป็นโรคจิตเลย”
“ลูกพีชไปกันเถอะครับ”
“ปุณณ์เดี๋ยวก่อน เรายังคุยกันไม่จบนะ”
“นี่ ! หยุดยุ่งกับลูกฉันได้แล้วย่ะ ! ถ้าตามมานะ ฉันแจ้งความแน่ ! ทุกคนทั้งร้านเขาก็เห็นว่านายน่ะทำร้ายร่างกายเขา เอาสิจะขึ้นโรงพักมั้ยล่ะ !”
คณินทร์มองไปรอบๆ เห็นลูกค้าในร้านโต๊ะอื่น เด็กเสิร์ฟ ต่างมองมาทางนี้ แล้วผู้จัดการร้านก็กำลังยืนกระอักกระอ่วนอยู่ไม่ไกล
“จ่ายด้วยนะ ! ไปเถอะปุณณ์ กลับบ้านกับแม่ คนแบบนี้อย่าไปคุยด้วย น่าเบื่อ โรคจิตชะมัด อ้อ แล้วกรุณามีมารยาทกับลูกชายฉันด้วย !
ทุกคนถ่ายรูปได้นะคะ แม่ปุณณ์เองค่ะ ขอบคุณ !”
“ทำไมคุณเรียกผมว่าลูกชายล่ะครับ ?”
ปุณณ์ถามหลังจากทั้งคู่มาอยู่บนรถปุณณ์เรียบร้อย
“เฮ้อ คิดว่าฉันอยากดูแก่ขนาดนั้นรึไง แต่แฟนลูกก็เหมือนลูก อีตาบ้านั่นบังอาจมาทำร้ายนายได้ยังไงยะ มารยาททรามจริงๆ หนอย จะมา
เยี่ยมร้านอาหารในเครือซะหน่อย เสียอารมณ์”
“ร้านลูกพีช ?”
“ใช่ย่ะ ฉันทำธุรกิจร้านอาหารในเอเชียและออสเตรเลีย แต่สาขาใหญ่อยู่นิวซีแลนด์นะ นึกไม่ถึงล่ะสิ”
“เอ่อ … ก็ดูจากภายนอก …”
“เหมือนคนไร้สาระไปวันๆ อันนั้นฉันรู้ดี และฉันก็ชอบสไตล์นี้ของตัวเองมาก ดีเริศสุดๆ จะได้ไม่มีคนมายุ่งมาก เพราะคิดว่าฉันสวยแต่ไร้สมอง สบายจะตาย !”
“อ่า… ครับ …”
ความคิดคุณเธอแหวกทวีปจริงๆ
“ว่าแต่ นายกับตานั่นเคยเป็นแฟนกันมาหรอ หรือตานั่นตามตื้อนายอยู่ยะ ?”
“เอ่อ … ก็เคยคบกันสักพัก …”
“กี่เดือน เจ็ด หรือ แปด ?”
“ก็เจ็ดหรือแปดล่ะครับ … แต่ไม่ใช่เดือน … ปีน่ะ แหะๆ”
“ต๊ายยยย เจ็ดแปดปี อกอีแป้นจะแตก นี่อย่าบอกนะยังตัดใจไม่ได้ แล้วพิชชี่ล่ะนายเอาลูกชายแสนน่ารักของฉันไปเก็บไว้ซอกหลืบไหน
ยะ”
“ผมพูดตรงๆเลยนะครับ ผมก็ไม่คิดจะกลับไป .. ผมอยากเริ่มต้นใหม่กับพิชจริงๆ”
“เหอะ แต่ดูถ่านไฟเก่ามันยังไม่มอดหมดไหม้ไปเลยนะ ! นี่ฉันต้องมารับรู้เรื่องพวกนี้ด้วยหรอเนี่ย พิชชี่รู้เรื่องนายกับอีตานั่นหรือเปล่า ?”
“ไม่ครับ ผมไม่ได้บอก เพราะว่ามันไม่สำคัญ”
“ไม่สำคัญ ! ฉันจะบ้าตาย ยังแอบมากินข้าวกันเนี่ยนะไม่สำคัญ กล้าพูดนะยะ ไม่รู้ล่ะ ฉันถือว่านายนอกใจพิชชี่ ต้องรับผิดชอบ !”
“ลูกพีช .. ผมขอโทษ …”
“จะเอายังไง จะรับผิดชอบแบบลูกผู้ชายหรือจะให้ฉันประกาศสงครามแม่ผัวลูกสะใภ้ ! รับรองว่าฉันเล่นงานนายหนักแน่”
“ลูกพีชอยากให้ผมทำยังไงครับ …”
“ไม่ยาก ก็แค่ไปบอกความจริงทั้งหมด แล้วลูกชายฉันจะว่ายังไงก็เอาตามนั้น เข้าใจมั้ย ? นายคงไม่คิดว่าฉันจะช่วยเก็บเป็นความลับหรอกนะ ไอ้เรื่องที่นายดอดมาเดทกับแฟนเก่าน่ะ ! ถึงฉันจะทำตัวฝรั่งแต่ทำเนียมไทยนะยะ กล้าทำก็กล้ารับโอเค๊ ?”
“แต่ .. ผมมาทำงาน .. คือบริษัทพี่ณินจะจ้างผม ..”
“นอนเซนส์มาก เรื่องานแต่มาเถียงกันเรื่องส่วนตัว อย่ามาทำตัวเป็นเด็ก เค๊ ? ตกลงจะเอายังไง”
“โอเคครับ …”
“ดี ! รอพิชชี่กลับมา ช่วงนี้ฉันจะถือว่านายอยู่ในช่วง … อืม … อ้อ เฝ้าระวัง !”
“ครับ …”
“ฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่าถ้าพิชชี่รู้เรื่อง … จะเป็นยังไง แต่ขอบอกไว้ก่อนว่าฉันเข้าข้างพิชชี่ร้อยเปอร์เซ็นต์ !”
- ------------------------------------------------------------------------ ---
คิดถึงทุกคนนะคะ <3
-
:-[ :-[
เม้นท์คนแรก
★★★★★
เอาไปห้าดาวสำหรับลูกพีช ตอนแรกนึกว่าคุณปุณณ์จะรีเทิร์นไปกับหมอคณินทร์ซะแระ หักมุมฉับมาก
อ่ะสำหรับตอนนี้
-
คิดถูกที่ไม่กลับไปค่ะ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
ทีนี้ก็รอพิชรู้เรื่อง.... :katai5:
-
ข้างพิชชี่ 100% ด้วยคนค่ะ ลูกพีช อิอิ
พี่ปุณ ทำตัวดีๆน้าาาา ตอนนี้อยู่ช่วง...เฝ้าระวัง!!! อิอิอิ
-
เริดมากอ่ะลูกพีชชชช
ปล.คิดถึงเรื่องนี้สุดๆ
-
รั ก เ ท อ คุ ณ ลู ก พี ช
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
มันต้องยังงี้สิโว้ย คุณแม่ *ชูป้ายอวยคุณแม่*
คุณปุณณ์โลเลเกินไปนะ ถ้าพลาดจากพิช ก็อยากจะสมน้ำหน้าอ่านะ
บอกตรงๆ ทำตัวเองแท้ๆ ใจไม่แน่วแน่ ไม่เด็ดขาด ตรงๆนะ คุณปุณณ์อ่อนแอกว่าหมอปิ้งอีก ชิ!!
-
รักคุณปุณณมากกกกกกกก
-
น่าสงสารปุณณ์น่ะครับ
กลืนไม่ลง คายไม่ได้
:mew4: :mew4:
-
มาหอมแก้มทีมาพี่ปุณณ์ o18
-
ลูกพีช กรี๊ดดด เริ่ด :laugh:
-
บร๊ะะะ ลูกพีชนี่มายไอดอลเลยค่ะ เธอเหมือนอะไรซักอย่างที่มาไวไปไว พูดฉับๆ เอาแต่ประเด็นที่ตัวเองต้องการไรงี้ ฮาาาา เจ๋งสุด
-
ลูกพีช เปรี้ยวมากพูดเลย
-
โดนแน่ๆปุณณ์เอ๊ย แม่แฟนมาเห็นซะขนาดนี้ปฏิเสธไม่ได้เลย
พิชรู้จะเป็นยังไงนิ พิชยิ่งรักปุณณ์มากๆอยู่ด้วย :o11:
อิตาหมอคณินนี่ต้องให้คุณลูกพีชจัดการซะให้เข็ด :laugh:
-
หนักแน่นหน่อยปุณณ์ ,,, น้องพิชๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :oni3: :oni3: :oni3:
-
กรี๊ดๆๆๆ ลูกพีชเริดมากกก ยกป้ายไฟเชียร์ลูกพีชค่า o13
-
ถอนหายใจและปลงกับปุณล้านครั้ง เข้าว่าตัดใจยากแต่แบบนี้ก็เหมือนทำลายความเชื่อใจพิช
อยากให้พิชและปุณถอยห่างกันมาดีกว่า จะได้รู้ใจมากขึ้น อีกอย่างปุณก็บอกเองว่าไม่รักพิช
งั้นให้พิชไปหาคนที่รักพิชมากกว่าปุณจะดีไหม เพลียกับปุณจริงๆ เหมือนจะเห็นแก่ตัวที่ทำแบบนี้
-
ลูกพีชได้ใจมากค่ะ อิอิ
-
รอพิชชี่กลับมา
-
ดีใจค่ะที่ปุณณ์ไม่กลับไป
อย่าว่าแต่ลูกพีชเข้าข้างพิชเลย ทั้งเล้าก็เข้าข้างพิชอยู่
-
ดีใจค่ะที่ปุณณ์ไม่กลับไป
อย่าว่าแต่ลูกพีชเข้าข้างพิชเลย ทั้งเล้าก็เข้าข้างพิชอยู่
ยิ่งใหญ่มว้ากกก ><
-
เริ่ดมากค้า คุณแม่ลูกพีช ถ้าอยู่วัยเดียวกันคงเป็นเพื่อนกันได้เนอะสองคนนี้
อย่างน้อยปุณณ์ก็ยังรู้ตัวว่าทำอะไรอยู่
ไม่กลับไปดีแล้ว
ต่างฝ่ายต่างเริ่มต้นใหม่ไปเถอะ
อีกอย่าง พิชดีที่สุดในโลกแล้วเราว่า
:L1:
-
:L2: :L2: :L2:
ยกให้ยอดคุณแม่แห่งปีไปเรยยยย
-
“ใช่ ปุณณ์ไม่ได้รักพิช ปุณณ์รักพี่ณิน ตอนนี้ก็ยังรักพี่ณิน”
เจ็บ!!!!
ขอเข้าข้างพิชอีกคน ยกให้ลูกพีชเป็นไอดอลเลย อิอิ
-
คุณลูกพีชสุดยอดอ่า~~~~!!!!
บังคับให้บอกพิชไปเรย
ถ้าพิชงอน เราก้อเข้าข้างพิช บอกเรย -_-^^^
โมโหปุณ โลเล อิอิ
-
รักลูกพีชมากกกกกก
ถ้าปุณณ์กลับไปจะโป้ง! แล้วจะแช่งให้ไม่มีความสุขเลย!
-
ลูกพีชเธอเฟี้ยวเงาะ!!!!!!! o13 :heaven
-
โดนใจเลยอ่ะลูกพีช
เชียร์พิชสุดจายยยยย
-
5555 ชอบลูกพีชอะ
-
พิชคนดีเมื่อไรจะกลับมา
:กอด1:
-
คุณแม่นี่เด็ดขาดจริงๆ!!
-
แม่ผัวยุคใหม่ ต้องยกให้ลูกพีชเลย
-
คุณแบมเรื่องราวพลิกล็อคจริง ๆ เป็นแบบนี้ก้อดีน่ะ อยากเจอลูกพีชน่ะ ถูกใจมากกกกกกกกกกก :mew1: เราเชื่อว่าพิชต้องเป็นคนมีเหตุมีผล ถ้าปุณจะไม่ทำผิดซ้ำซากอีกน่ะ สู้ ๆ พี่ปุณคนสวย :mew1: หายไปนานมากเลยคราวนี้น่ะคุณแบม :katai1: :katai1:
-
ลูกพีช เท่ห์สุดๆ
-
คิดถึงสุดๆ :mew1:
ลูกพีชเริ่ดมากๆคร้าาา :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
เริสจริงๆ ชอบคุณหญิงแม่ มากๆๆ ถึงใจจริงๆๆ เชิดๆๆ 555+
-
รักลูกพีช!!! 555
-
ลูกพีช!!! นางเริ่ด!!!!!!!! o13
-
คุณแม่ลูกพีช แซ่บมากมาย มันต้องอย่างนี้ อย่างนี้สิ ฮิ้ววว
-
พิชจะกลับมาหรือยังเนี้ยะ ไปนานระวังแฟนหายนะ
-
คิดถึงพิชชี่มากกกกกกกกกกกก
อิพี่ณิณใครก็ได้เอามันไปเก็บที ช้านไม่ชอบบบบบบบบบบบบบ
ปุณณ์เคลียร์ตัวเองรอพิชชี่ได้เลย 5555
-
ตามอ่านทันแล้ว สนุกมากเลย รอติดตามต่อนะคะ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ลูกพีชเป็นแม่ที่โอ๊ยยยยเปรี้ยวมากกกกกก
7 8ปีลืมยาก เข้าใจปุณณ์เลย
คิดถึงพิชแล้วง่าาาาา
-
ชอบมากครับเรื่องนี้ สนุกดี! เท่าที่อ่านดู เห็นได้ชัดว่าตัวละครที่มีพัฒนาการมากที่สุดคือ ปุณณ์ ตอนแรกที่เห็นคุณแฟนเก่ายังร้องไห้อยู่เลย หลังๆมาเริ่มไม่ร้องไห้ ยิ่งมาตอนนี้ ตอกกลับจนน่ากลัวไปเลย ถือว่าค่อนข้างดีนะ ถึงจะโลเในตอนแรก แต่ก็มาตัดสินใจทีหลังได้ว่าไม่อยากให้พิชเสียใจ ซึ่งถ้าพูดกันจริงๆแล้ว แสดงว่าปุณณ์เริ่มรักพิชแล้วแค่ยังไม่รู้ตัวและกำลังโลเลอยู่ ที่ชอบที่สุดคือลูกพีช คุณแม่แรงมากเดินมาตอกคุณณินท์จนหงายเลย แถมยังช่วยปุณณ์แบบอ้อมๆอีก เด็ดสุดคือความคิดนาง.. มันช่างแหวกจักรวาล เอาเป็นว่าเชียร์ให้ปุณณ์รู้ใจตัวเองเร็วขึ้นอีกว่าตัวเองรักน้องพิชไปแล้วว ส่วนคุณณินท์.. ตายไปเลยเถอะ.. คนเราน่ะถ้ารักก็ต้องทนได้.. อย่ามาอ้างเลยว่ายังรัก.. เห็นแก่ตัวมากกว่าเถอะแบบนี้ เฮ้!
-
เก๊าก้อรักกกกกกกกกตัวเองนะ :katai3:
-
ลั้นลาๆๆ ~~~
รอดูความสนุกตอนต่อปายยยยยย
คิดถึงคุณแบมเหมือนกันค่ะ ^^
-
คุณแม่เป๊ะเว่อ :laugh:
ชอบลูกพีชอ่ะ ดีต้องทำให้ปุณเข้าใจได้แล้ว
ชั่งไอ้หมอเห็นแก่ตัวนั่น เหอะ
พอปุณมีแฟนก็ทำมาเป็นง้อขอคืนดี
ถ้ารักปุณจริงน่าจะมาง้อตั้งนานแระ
อยากรู้ถ้าพิชรู้เรื่องจะทำยังงัย
-
ลูกพีชสุดยอด :katai2-1: :katai2-1:
-
ปุณทำไมถึงไม่เลิกโลเลสักที แต่ก็ยังดีที่มีสติว่าต้องเลือกพิช
คุณแม่ลูกพีช สุดยอดดดดดดดดดดดดดด
รอตอนต่อไปจ้า
ปล.สวัสดีปีใหม่เน้อ :hao7:
-
รอตอนต่อไปจ้า
-
รักลูกพีชชชชชชชชชชชชชช :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: คิดดีๆนะปุณ อยู่กับใครแล้วเรามีความสุขที่สุด ถ้าแกทำพชเสียใจฉันจะฆ่าแก :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
-
ตามทันแล้ววววววววววววว
ลูกพีช นางเริ่ดนะ บอกเลย!!!
ปุณณ์อย่ากลับไปหาพี่ณินนะ เห็นไหมยังนิสัยเหมือนเดิม!
สงสารน้องพิชจุง
-
ตอนที่ 22
“คิดถึงจัง”
พิชยิ้มกว้างเมื่อเห็นปุณณ์มายืนรออยู่ที่สนามบิน
“อื้อ … สนุกเปล่าอเมริกา ?”
“คิดถึงคุณมากกว่า แล้วแม่ล่ะครับ ไม่มา ?”
“ไปสปาน่ะ เลยให้มารับแทน ไปกันเลยมั้ย ?”
“นี่ขับคันไหนมาครับ ? ของคุณหรือของผม”
“บีเอ็มน่ะ ลูกพีชให้ขับมา แต่ไม่ได้ไปเฉี่ยวไปชนที่ไหนนะ !”
“ฮ่าๆ ก็ไม่ได้ว่าอะไร … ผมไว้ใจแฟนผมอยู่แล้ว ถ้าชนอีก … ก็ทำสีใหม่แค่นั้นล่ะ”
“ชิ ….”
“เอ๊ะ ข้อมือคุณ ?”
พิชดึงข้อมือปุณณ์ขึ้นมาดูสร้อยสีเงินที่ไม่เคยเห็นแฟนตัวเองใส่มาก่อน
“เอ๋ … อ๋อ สร้อยข้อมือธรรมดาน่ะ”
“สวยดี … ตัวพีด้วย ? นี่มาจากชื่อเราสองคนหรือเปล่าคุณ พิชปุณณ์ตัวพีทั้งคู่นี่ครับ”
“หา”
“คิดถึงผมอ่ะดิ ถึงไปหามาใส่”
พิชยักคิ้วกวนๆใส่ ก่อนจะเปลี่ยนจากข้อมือมากุมมือแทน
“หลงตัวเองชะมัด …”
“ก็รอแฟนมาหลงอยู่เหมือนกัน ไปกันเถอะ จับมือได้ใช่มั้ย ? คุณเล่นใส่หมวกปิดหน้าจนนึกว่าโจรใต้จะปล้นสนามบินขนาดนี้ คงไม่มีใครจำคุณได้ใช่ปะ ?”
“ปากเสียชะมัด ! ไปเร็ว คนเยอะ ไม่ชอบ”
“คร้าบบบ แวะกินข้าวก่อนนะคุณ อาหารบนเครื่องนี่… ห่วยแตกมาก ขนาดขนมปังยังโคตรแข็ง นึกว่าเขี้ยวจะหักระหว่างข้ามประเทศซะละ”
“บ่นจริงๆ อยากกินอะไรหือ ?”
“ก๋วยเตี๋ยว เอาร้านนั้นนะที่เราไปกินกันครั้งแรกที่มีแฟนคลับคุณมาเห็นน่ะ”
“หา … กลับมาก็เอาก๋วยเตี๋ยวเลย ?”
“เปล่าผมจะกินก๋วยเตี๋ยว ไม่เอาหรอกก๋วยเตี๋ยว เอาคุณดีกว่า …”
ป้าบ !
“ทะลึ่ง ! กินมาม่าอยู่ห้องไป !”
“อูย … แฟนมือหนักว่ะ … แขนหักไปทำไง .. ไม่มีมือทำจุดจุดจุดให้คุณนะ”
“กลับเองไป !”
ปุณณ์ทั้งโกรธทั้งอาย เดินก้มหน้าหงุดๆนำไปด้วยความรวดเร็ว แต่พิชก็วิ่งเหยาะๆตามมาดึงมือไปกุมแล้วเดินไปด้วยกันต่อ
“รักหรอกจึงหยอกเล่น …”
สุดท้ายก๋วยเตี๋ยวสองถุงก็มาวางอยู่บนโต๊ะกินข้าวห้องปุณณ์
“ครับลูกพีช ผมถึงแล้วอยู่ห้องคุณปุณณ์ ให้ผมไปรับมั้ย ? อ๋อ ไปงานเลี้ยงรุ่น โอเคครับ จะกลับตอนไหนก็บอกนะ เดี๋ยวขับไปรับ โอ
เคคค ขอให้สนุกครับ”
“ลูกพีชไม่กลับหรอ ?”
“ไปงานเลี้ยงรุ่น ดึกๆค่อยไปรับ กินกันคุณ โคตรคิดถึงอาหารไทย อาหารฝรั่งมันเลี่ยนๆคอยังไงไม่รู้”
“ของไทยดีที่สุดในโลกแล้วล่ะ รีบกินๆ”
“กินกับแฟนด้วยนี่ .. อร่อยคูณแปด ?”
“พูดมาก นี่แหน่ะ”
“เฮ้ยลูกชิ้นผมมาคีบไปด้ไง !”
“สมน้ำหน้าพูดมากกกก”
“เอาคืนมาเลยยยยยยยยยยยย”
“ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
RRRRRRRRR…….rrRRR
“อ่าวคุณโทรศัพท์ ?”
“โทรศัพท์บ้านน่ะ ส่วนมากพี่แบงค์ก็จะโทรมาฝากข้อความไว้ แล้วก็พวกกำหนดจ่ายค่าน้ำ ค่าไฟ ค่าโทรศัพท์”
“ค่ารูดบัตรเครดิต ตัลลัลละลัลลล๊า ตัลลัลละลัลล๊า ล๊าลัลลาลัลลา”
พิชร้องต่อเป็นเพลงตามโฆษณาที่เคยออนแอร์เมื่อหลายปีก่อน
“ยังจะต่อได้อีก”
“แล้วไม่ต้องรับหรอคุณ ?”
“เดี๋ยวมันก็ตัดเข้าระบบฝากข้อความ แล้วสักพักก็จะได้ยินเองว่าคนโทรมาพูดว่าอะไร”
“โอเค ไหนฟังดิ๊ว่าใครจะโทรมาทวงหนี้คุณ ฮ่าๆ”
ติ๊ด … ‘ ปุณณ์นี่พี่ณินนะครับ วันก่อนเรายังคุยกันไม่จบเลย … พี่อยากให้เราคุยกันให้รู้เรื่องกว่านี้ เรารักกันไม่ใช่หรอครับ ทำไมเราไม่ลองให้โอกาสกันและกันอีกครั้ง พี่จะรอปุณณ์นะ อ้อ .. สร้อยข้อมือ อย่าถอดนะครับ พี่ขอร้อง คิดซะว่าเป็นตัวแทนความรักที่พี่ให้ปุณณ์ ’ ติ๊ด
เคร้ง ….
ตะเกียบเหล็กหล่นลงบนโต๊ะจากมือพิช
“ใคร ?”
“คือว่า …”
“ผมถามว่าใคร ?”
“พะ … พี่ณิน”
“คนไหนครับ ?”
“หมอที่เคยเจอที่โรงพยาบาล .. แต่ …”
“ยังติดต่อกันอยู่ ?”
“เว้นช่วงไปแล้ว แต่ช่วงนี้เค้าติดต่อมา .. ฟังก่อน …”
ปุณณ์แววตาสั่นระริกเมื่อพิชเมินหน้าไปทางอื่นไม่หันมาสบตา
“ผมจะฟัง”
“พี่ณิน .. เป็นแฟนเก่า เราคบกันมาแปดปี … ไปกินข้าวกันมา ที่ข้อมือนี่พี่ณินให้มา … แล้วก็เขาหายไปช่วงหนึ่งแล้ว แต่ช่วงนี้กลับมา ก็เลยได้คุยกัน”
“หวั่นไหวใช่ไหม ?”
“คือ …”
“คำพูดอ้อมค้อมผมไม่ต้องการเวลานี้”
“อื้อ … แต่ก็ไม่ได้คิดจะกลับไปคบกับเค้า”
“จะบอกว่าตอนนี้คบกับผมก็จริงแต่ใจก็ยังอยู่ที่เค้า ?”
“ไม่ใช่แบบนั้น … ”
“ถ้าไม่คิดอะไร สร้อยข้อมือจะใส่ไปทำไม ทั้งๆที่รู้ว่าวันนี้จะไปรับผม และผมต้องเห็น …”
“คือ ….”
“ผมว่าผมต้องการเวลาสำหรับเรื่องนี้”
ปุณณ์กำมือแน่นเมื่อได้ยินคำตอบจากปากพิช ไม่ได้เกินกว่าที่คาดไว้ … ไม่มีใครที่ไหนรับเรื่องแบบนี้ได้ทันที
“ขอโทษ”
“ผม … อยากจะบอกว่าผมเข้าใจ .. แต่ … มันไม่ใช่ตอนนี้”
“อือ …”
“ผมขอตัวก่อนนะครับ”
พิชลุกเดินออกจากห้องปุณณ์ไป เหลือแต่เจ้าของห้องที่ยังนั่งอยู่บนโต๊ะกับก๋วยเตี๋ยวสองชามที่ยังไม่พร่องเลยสักนิด
“ก็ … ไม่มีอะไรแย่ไปกว่านี้แล้วล่ะปุณณ์ … ”
ปุณณ์เงยหน้ามองเพดานปล่อยให้น้ำใสๆคลอไปทั่วกรอบตาแล้วหยดลงมาที่ข้างแก้มช้าๆ
Part : พิช
‘หนักอึ้ง’ ความรู้สึกของผมตอนนี้มันเป็นแบบนี้จริงๆ ทำไมถึงไม่เคยสงสัย ? รู้แค่ไม่ชอบหมอคนนั้น แต่ทำไมไม่เคยเอะใจ
“เฮ้อ ….”
“ไอ้พิชนึกไงชวนมากินดริงค์วะ ? พึ่งกลับจากอเมริกาไม่ใช่เรอะมึง”
พิชยกขวดเบีร์ยในมือทักเพื่อนสนิทที่เดินเข้ามา
“ไงกาย เครียดๆน่ะ”
“ถึงไทยก็เครียดเลย ? แล้วเครื่องลงตอนไหน”
“เมื่อบ่ายนี้เอง ทำไมกูเครียดไม่ได้รึไง”
“แล้วแฟนมึงอ่ะ ทำงานหรอ ?”
“เฮ้อ .. กูโสดวันนึงแล้วกัน”
“อะไรวะ ออกจะสวีทหวานแหวว อย่าบอกนะว่าทะเลาะกัน?”
“ก็ไม่เชิงทะเลาะ มีเรื่องให้คิดนิดหน่อยว่ะ เออน่า ไม่มีไรหรอก”
“เรื่องปกติโว้ยแฟนกันก็แบบนี้แหละ เอาน่ะ รักกันก็ต้องใจเย็นๆ แบบกูกับแฟนนี่ไง อะไรยอมได้ก็ยอมกันไป”
“ไม่รู้ดิ กู … รู้สึกอึ้งเฉยๆว่ะ”
“ปรึกษากูมาเพื่อน เรื่องไรว่ามา”
“มึงคิดยังไงวะถ้าแฟนมึงยังติดต่อกับแฟนเก่า?”
“ก็… อาจจะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันก็ได้นี่หว่า”
“ไม่ดิแบบ ไปกินข้าวสองคน มีซื้อของให้ เหมือนยังมีเยื่อใย”
“อันนั้นกูก็อาจจะโกรธ โมโห หงุดหงิด หึง”
“เออกูเป็นอย่างงั้นล่ะ”
“ก็เลยหนีคุณปุณณ์มานั่งแดกเบีร์ยกับกูอยู่นี่เนี่ยนะ?”
“เอ้าแล้วจะให้กูทำยังไงวะ กูอยากจะจับเขามาเขย่าๆ แล้วถามสักทีว่าคิดอะไรอยู่ ถ้ายังจะเลือกคนเก่าแล้วจะมาคบกับกูทำไมวะ”
“ไอ้โง่เอ้ย เวลาผิดใจกับแฟนอย่าปล่อยไว้นาน คราวหน้ามึงก็จับเขามาเขย่าๆๆๆ แล้วก็ตามด้วยขยี้ๆๆๆ รับรองเข้าใจกันเอง”
“กูไม่อยากให้เขาเห็นกูเป็นคนใช้กำลังนี่หว่า กูสะกดกั้นอารมณ์โกรธกูไว้ในใจ ไม่อยากทำร้ายเค้า”
“เชี่ยพิช อย่ามาพระเอก แฟนมึงน่ะไม่ได้เป็นผู้หญิงบอบบางร่างน้อยแบบแฟนกูนะครับ มึงต่อยเผลอๆเขาสวนกลับมึงปากแตกก่อนเขา
ด้วย ผู้ชายผู้ชายอ่ะ มันก็ต้องต่อยกันบ้างปะวะ ทีมึงกับกูยังแลกหมัดกันมาแล้ว ทะเลาะกันสักทีรับรองรู้ใจกันมากขึ้น”
“ไอ้สัสให้กูไปต่อยคุณปุณณ์เนี่ยนะ ?”
“เออออ ต่อยเลยกูสนับสนุน เชี่ย มันเรื่องปกติของผู้ชายโว้ย ต่อยตีกันเนี่ย เดี๋ยวแม่งก็ต่อยมึงกลับมา มึงก็ฟัดกันสักรอบ แล้วมานั่งทำ
แผลให้กันไปเคลีร์ยกันไป แมนๆไงมึง”
“จะดีหรอวะ”
“เออ กูว่าไซส์มึงกับเขาก็สูสีอยู่ ตัวสูงพอๆกัน หุ่นแม่งเผลอๆล่ำกว่ามึงอีก นั่นเขาคนดังต้องเฟิร์มหุ่นอยู่แล้ว มึงนั่นล่ะจะสู้ได้เปล่า”
“แล้วถ้าแม่งกระทืบกูละวะ ?”
“ส้นตีนแห่งรักไง คิดบวกดิสัส เลิกแดกได้แล้ว กลับไปต่อยกันไปรู้เรื่อง ไปๆๆๆ เชคบิล !”
“เอออก็ได้วะ ต่อยก็ต่อย สัส กูแพ้ก็ขายหน้าชิบหายอ่ะ”
“บนสังเวียนความรัก ไม่มีคำว่าแพ้หรือชนะหรอกโว้ย !”
“ถ้าเขาไม่เลือกกูล่ะ ?”
“เอ้า … มึงจะขาดทุนอะไรวะ เขาต่างหากขาดทุน เพราะมึงแค่เสียคนที่ไม่รักมึง แต่เขาต่างหากที่เสียคนที่รักเขาที่สุดไป กำไรเห็นๆ”
- -----------------------------------------
อยากจะจับพี่ปุณณ์มาฟาดก้นจริงๆ ... !
-
ต่อยเลยเรอะ? โหดไปป่ะ 5555
แต่ก็ดีนะ sm :-[
-
รอน้องพิชกลับมาขยี้ๆๆๆๆๆๆพี่ปุณณ์ เอาให้เข็ดหลาบ และหลาบจำกันไปนานเรยทีเดียว หุหุ :m3:
-
สังเวียนความรัก ส้นตีนแห่งรัก เป็นนิยามความรักที่เริดมากค่ะ o13
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
ผิดไหมถ้าจะบอกปุณณ์ว่า.... สมน้ำหน้า.... :เฮ้อ:
-
เหอะๆ สมแล้วหล่ะปุณณ์
ต้องให้ลูกพีชจัดการ 555
-
ส้นตีนแห่งรัก
-
จะโหดไปไหนล่ะ
-
เอาอย่างนี้เลย :z6:
-
เพื่อนพีชคิดบวกมากๆ :impress2: หวังว่าจะเคลียร์กันได้ ปุณณ์ก็ตัดใจได้สักที อย่าโลเล เดี่ยวยุให้พีชเลิกหาใหม่ซะหรอก
-
ถ้าไปต่อยพี่ปุณณ์ พิชชี่โดนกระทืบกลับแน่นอน กร๊ากกกกกกกก :katai2-1: :katai2-1:
รอนะๆๆ
-
เอางี้เลยเหรอพิช? แต่...อาจจะดีก็ได้นะ
-
ก็ดีนะเอาให้มันรู้แล้วรู้รอด
ถ้ามัวแต่ทำใจอยู่อย่างนี้มันก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา ดีไม่ดีปุณณ์อาจจะกลับไปหาพี่ณิณอีกรอบก็ได้อ่ะนะ
จะว่ายังไงดี ไม่ปลื้มปุณณ์เลยอ่ะ ถ้าจะทำอย่างนี้ก็กลับไปหาพี่ณิณเลยเถอะ อย่าปล่อยให้เรื่องมันคาราคาซังอย่างนี้
ชอบประโยคที่เพื่อนพีชพูดมากเลยอ่ะ ว่าคนที่ขาดทุนที่สุดก็คือพี่ปุณณ์ที่เสียคนที่รักไป
-
คือหน่วงตาม
แต่พอเจอคำแนะนำเข้าไป ฮาเลย
-
เฮ้อ.....สงสารพิช แต่เราสนับสนุนความคิดกายนะร่อยแม่มเลยปุณจะได้ส่าง หึ ขัดใจปุณ
-
ทะเลาะกันครั้งนึง แล้วจะเข้าใจกันมากขึ้น ♥
-
คุยให้เคลียร์ อย่าให้อีพี่หมอเข้ามาแทรกแซงได้
-
โลเลมากระวังจะไม่เหลืออะไรนะปุณ
ชอบที่เพื่อนพิชพูดจัง o13
-
ก็รู้อยู่ว่าผลที่ตามมาจะเป็นยังไง ก็ยังทำ --- ช่วยไม่ได้จ้าาาา :katai5: :katai5:
รอจ้ะะ หายไปนานคิดถึงจริงๆเล้ยยย :hao7:
-
ชอบความคิดของเพื่อนพิชอย่างแรง o13
-
กรี๊ด โดนใจกายม๊าก~~~~~!!!!<3
พิชแค่เสียคนที่ไม่รัก ส่วนคุณปุณ(ประชด) เสียคนที่รักตัวเองไป เน้อ!!!!
เหอะ เลิกโลเลซะดีๆปุณ ก่อนจะสายไป
-
ฉันคนนึงละที่ไม่อยากเป้นแฟนกาย :katai5: :katai5:
-
เออ ต่อยเลย!! แต่ต่อยปากคนแนะนำก่อนนะ คือแบบว่าเราไม่นิยมการทำร้ายร่างกายของคนรักกันน่ะ
แต่ถ้าขยี้นี่โอเค ไอเดียนี้เราให้ผ่าน 5555555555555
:กอด1:
-
:serius2: :serius2:
สั่นอ่าาาาา
รอตั้งนานนนน
ทำไงได้รอต่อไปป
:hao4: :hao4: :hao4:
-
ประโยคสุดท้ายเจ๋ง!!!
-
คำแนะนำของกายจะได้ผลป่ะเนี่ยเหอะๆ
เห็นอนาคตเมีย(ผัว?)กายอยู่รำไรเลยเลี้ยงเมีย(ผัว)ด้วยลำแข้งชัดๆ
-
เพื่อนพิช ทีแรกนึกว่าจะเอาฮาอย่างเดียวนะคะ จริงๆ ก็มีสาระแหะ
"มึงจะขาดทุนอะไรวะ เขาต่างหากขาดทุน เพราะมึงแค่เสียคนที่ไม่รักมึง แต่เขาต่างหากที่เสียคนที่รักเขาที่สุดไป กำไรเห็นๆ"
ประโยคนี้เห็นด้วยอย่างที่สุด
เพราะงั้นพี่ปุณณ์เลิกโลเลซักทีเถอะคะ เดี๊ยวก็ยุพิชหาคนใหม่ซะนี้
-
โอ้โหหหห~ คำแนะนำโหดไปป่าวพี่
แต่ได้ใจมาก แล้วพีชจะทำตามมั้ยเนี้ย
-
เอาให้เคลียร์เลยพีช
กายคำพูดนายแจ่มมากอะ o13
-
ความรักมันก็ยากงี้แหละ เฮ้อๆๆๆ
อาการหวั่นไหว เราห้ามมันได้ด้วยรึ...
แต่สงสารพิชอ่ะ เมื่อไรคุณปุณณ์จะตัดใจได้ซะที T__T
ขอบคุณค่ะ รอตอนต่อไป ^^
-
กรี๊ดดดดด sm มากเจ้าข้าาา 555 ทำตามคำแนะนำเลย แต่แนะนำให้เปลี่ยนเป็นตบจูบแทนได้ปล๊าาาาาาา ไรต์ค่ะ เค้าไม่อยากกินมาม่าแล้วนะตะเองงงงง :ling1: :ling1: :ling1:
-
ง่ะ เอาจริงเหรอพิช เราสงสารทั้งปุณณ์ทั้งพิชอ่ะ แต่ก็ไปเคลียร์ดันเถอะเค้าเอาใจช่วยยยยยย
-
พิชจะไปต่อยพี่ปุณณ์จริง ๆ เหรอ
แค่นี้พี่ปุณณ์ก็เสียใจแล้วนะ ถ้าเจอต่อยเข้าไปแล้วพี่ปุณณ์คิดว่าพิชไม่รักนี่ไม่แย่ไปกันใหญ่เหรอ
-
เพื่อนๆให้กำลังใจดีมาก 555
-
ตายๆ ทำไมเพื่อนเราไม่แนะนำแบบนี้บ้างอ่ะ 555555555 #เอ็งมีแฟนเพษเดียวกันเหรอ?
-
ส้นตีนแห่งรัก 555555555555 โอ้ยขำอ่ะ น่ะพิช ยอมกินตีนสักวันนะ ยังไงก็ตีนของคนที่เรารัก 555555
คุณปุณเคลียร์ใจตัวเองเร็วๆนะคะ เดี๋ยวต้องพึ่งมือคุณลูกพีชอาจได้มีแสบๆคันๆ คิคิ
-
ปกติเคยเห็นแต่ทะเลาะกันแล้วปล้ำ
อันนี้แนะนำให้ต่อยกันเฉยเลย ใครที่จะเจ็บกว่ากันกันแน่เนี่ย :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
ลุ้นครับ ลุ้น ><
-
เอิ่มมมมมม จะดีหรอคะ? ไอ้ส้นตีนแห่งรักเนี่ย หึหึ
แต่เป็นใครก็เจ็บอ่ะ กอดพิช :กอด1:
บอกเลยอยู่ข้างพิช
-
ขอบคุณทุกคอมเม้นค้าบบ
-
เฮ้ยย แนะนำอะไรเนี่ย จะเล่นsmกันรึไง๊ :m29:
แต่จริงๆ ต่อยกันก็ดีนะ
จัดไปแบบแมนๆ
ดีกว่ามานั่งอึมครึมกันอย่างงี้
แต่พิชกล้าต่อยคุณปุณณ์รึไงเนี่ย
โอ้ยยยย เปลี่ยนจากต่อยเป็นกดได้มั้ยอ่ะพิชจ๋า
:fox2:
-
:เฮ้อ:
-
ตอนหน้าปุณอย่าทำให้เราผิดหวังอีกน่ะ ใส่สร้อยข้อมือไปได้ไงเนี่ย :mew5: ชอบคำแนะนำของเพื่อนพิชมาก ๆ เลยน่ะ ต่อยกันไปเลยจะได้สบายใจกันได้เลย
-
มีเพื่อนดีเป็นศรีแก่ตัวจริงๆนะพิช5555555555555555555
-
อ่านทันแล้ววววววว
สู้นะพีช รักกัน ต้องเคลียให้เข้าใจ
มีไรต้องบอกต้องพูดกันตรงๆแหละดี
แต่ฝ่ายนั้นก็รักกันมาตั้งแปดปีเลยนะ
หวั่นๆว่าคุณปุณณ์จะกลับไป T^T
-
ปุณณ์ นะปุณณ์ เฮ้ออออ สู้ๆกันต่อไปนะ เลือกสักทางนะปุณณ์
-
ขยี้ๆๆ นี่มันอะไรกันนนนนนฟฟฟฟฟฟ
งานนี้ใครจะยกธงขาวก่อน
งานนี้แนะนำไปถึงเปิดประตูมาจับจูบแล้ว'ขยี้'เลย555
-
เอาเลยพิช อย่างมากก็แค่เสียคนที่ไม่ได้รักเราไป อาจจะรักนิด ๆ ก็ได้ แบบว่าสองใจอะ ไม่อยากพูดงี้เลย แต่มันจริงนี่นา ไมทำงี้อะปุณณ์ :ruready ปากบอกไม่ใช่แต่สิ่งที่เห็นมันสวนทางนะ ยังลืมคนเก่าไม่ได้ก็อย่าเพิ่งเริ่มกะคนใหม่เลย สงสารเขา
-
:hao3: รอนะค้าบบบ รออออ
-
รอค้าบบบ รอๆๆๆคุณคนเขียนนนน
-
เมื่อไรจะมาน้อ :ling1:
-
ตอนที่ 23
บีเอ็มดับบลิวจอดสนิทที่ลานจอดรถของโรงพยาบาล นาฬิกาบอกเวลาสี่ทุ่มกว่า หวังว่าไอ้หมอบ้านั่นจะอยู่ ! จะตั๊นหน้าแม่งสักทีให้หายแค้น เลิกไปแล้วยังจะกลับมายุ่งทำไม ไอ้ของเก่าตกกระป๋องรอรีไซเคิลเอ้ย ! ไม่ดิห้ามรีไซเคิล ทุบทิ้งแม่ง !
หายใจเข้าลึกๆ ทุบอกดังปั้กๆเรียกกำลังใจตัวเอง มือก็เปิดประตูขายาวๆก็ก้าวออกมาจนยืนหลังตรงข้างรถ แววตามุ่งมั่นเอาจริง
หนึ่ง
สอง
สาม
สี่
ห้า
หก
เจ็ด
แปด
เก้า
สิบ !
สิบเก้าพอดีก็ยืนอยู่หน้าอาคารหลักของโรงพยาบาล เวลานี้คนน้อยนิดเหลือแต่บุรุษพยาบาลที่เข้าเวรรอเข็นเตียงคนไข้ด่วน
ร่างสูงเดินผ่านประตูเข้าไปเจอกับฝ่ายประชาสัมพันธ์ที่ยืนยิ้มทักทายแม้ในยามวิกาล
“สวัสดีค่ะ ติดต่อเรื่องอะไรคะ ?”
“หมอคณินทร์อยู่มั้ยครับ ?”
“ได้นัดไว้หรือเปล่าคะ เวลานี้ ผอ. ไม่สะดวกรับรองแขกค่ะ”
“ไม่ครับ … เอ่อ ธุระด่วนน่ะครับ”
“งั้นขออณุญาตเรียนให้ ผอ. ทราบก่อนนะคะ ขอทราบชื่อนามสกุลด้วยค่ะ”
“ชื่อ …”
“เดี๋ยวผมรับรองคุณพิชเองครับ ไปทำงานต่อเถอะ”
เสียงบุคคลที่สามเดินเข้ามาพร้อมแตะแขนพนักงานต้อนรับเบาๆ คนเดิมที่พิชเคยเจอ
“คุณ …. กิตติกร?”
“สวัสดีครับคุณพิช มาซะค่ำเลย ไม่สบายหรอครับ”
“เปล่าครับ มาหาคุณหมอคณินทร์”
แววตากิตติกรไหววูบก่อนจะกลับมาเป็นนัยน์ตายิ้มอีกครั้ง
“ผอ. กลับแล้วล่ะครับ ปกติเข้าเวรเช้ามากกว่า คุณพิชฝากเรื่องไว้ดีมั้ยครับ รับรองผมเรียนให้ท่านทราบแน่ๆ”
“อ้อ คุณเป็นเลขาคุณหมอคณินทร์ใช่มั้ยครับ ?”
“ใช่ครับผม”
ปากบางยิ้มแย้มเหมือนที่พิชเคยเห็นมาตลอด แต่วันนี้มันหมั่นไส้แปลกๆ
“งั้นช่วยบอกด้วยนะ ว่าเลิกยุ่งกับแฟนชาวบ้านสักที ไม่ใช่เด็กๆแล้ว หน้าตาฐานะก็ดีมีปัญญาหาแฟนใหม่ไม่ยากหรอกมั้งครับ อย่าลืมนะครับ บอกให้ครบทุกคำ !”
ใบหน้ายิ้มของกิตติกรเปลี่ยนเป็นอึ้งทันที พูดจบพิชก็หันหลังเดินกลับออกมาแม้ใจยังเต้นรัว แต่ความโกรธมันมีพลังทำให้กล้าประกาศกร้าวออกไป ก็แหงล่ะแฟนทั้งคน !
“ไอ้พิช !”
พิชหันขวับเมื่อได้ยินเสียง
“อ้าวพี่ปัณณ์ !”
ปัณณ์ยืนอยู่ไม่ไกลพร้อมแมวสองตัวในอ้อมแขน
“มาทำไรวะเนี่ย/มาทำไรครับ”
“นิดด่าคน / มารับปิ๊ง”
ปัณณ์เลิกคิ้วเมื่อได้รับคำตอบ แถมเจ้าตัวยังทำท่าเข็ดเขี้ยวเคี้ยวฟัน
“อย่าบอกว่ามาด่าพี่ณิน ?”
“ใช่ ! พี่ปัณณ์คิดดู พอผมไปอเมริกา แม่งก็ดอดมาทำคุณปุณณ์หวั่นไหวอยู่นั่นล่ะ คบกันก็ตั้งนานผมก็เข้าใจนะ ไม่หวั่นบ้างก็แปลกละ”
“เออ ! ไอ้พี่ณินแม่งดีทุกอย่างยกเว้นเรื่องนี้ล่ะ อื้อหือพูดแล้วขึ้นๆ”
ปัณณ์กัดฟันกรอดเมื่อนึกย้อนไปถึงเรื่องราวของตัวเองที่มีไอ้หมอคณินทร์นี่ล่ะมาทำให้วุ่นวายสามตลบแปดตลบกว่าจะจบแบบแฮปปี้เอนดิ้งได้
“พี่ปัณณ์ก็คิดเหมือนผมใช่ปะ ว่าเลิกไปแล้วจะกลับมาทำห่าอะไรวะ !”
“เออ มันเป็นอดีตไปแล้วจะกลับมาทำสวรรค์วิมาณอะไร !”
“ยิ่งพูดยิ่งแค้น !”
“เออแค้นมาก !”
“นี่ผมทะเลาะกับคุณปุณณ์มาด้วยนี่ดิ”
“หา ? ทะเลาะกับพี่ปุณณ์ ? เออดี อย่าไปง้อก่อนล่ะ”
“อ่าว ? ทำไมอ่ะ”
เกิดอาการงงเมื่อคนใกล้ตัวปุณณ์ที่สุดดันบอกว่าอย่าไปง้อ
“นิ่งๆไว้สองสามวันรับรองเดี๋ยวก็วิ่งมาง้อ พี่ปุณณ์เป็นพวกถูกชาวบ้านโกรธไม่ได้ จะกระวนกระวายสุดท้ายก็ทำตัวเป็นแมวหงอยหางตกหูลู่
มาง้อเองนั่นล่ะ เชื่อดิ อยู่กันมากี่ปีแม่งแบบนี้ทุกที”
“ไม่ใช่เค้าหายไปจากชีวิตผมเลยนะ ?”
“เฮ้ยไม่หรอก เอางี้กันเหนียว มางานวิ่งมาราธอนดิ ของค่ายเพลงจัดพี่ปุณณ์ต้องมาด้วย อีกสองวันนี้เอง มึงก็มากูก็มาปิ๊งก็มา เดี๋ยวพี่ปุณณ์
ก็มาทักเองล่ะ ก็ถือโอกาสเนียนๆคุย”
“เอางั้นหรอ เออได้เลยพี่ปัณณ์ ขอบคุณมากครับ”
“ไม่ไร ยังไงก็จะดองเป็นญาติกันอยู่แล้ว กูเชีร์ยมึงจะตาย”
ปัณณ์ตบไหล่พิชดังป้าบๆเป็นการย้ำความคิดและความสนิทสนม พิชก็ยกมือไหว้ทูลหัวกวนๆกลับ
“เล่นไรกันเนี่ย ไงครับน้องพิช”
“พี่ปิ๊งสวัสดีคร้าบบ”
“คร้าบ มาโรงพยาบาลทำไมตอนดึก ไม่สบายหรอครับ”
“อ๋อเปล่าครับ แหะๆ ธุระนิดหน่อย งั้นผมกลับละนะ แล้วพี่ๆกลับยังไงครับ ?”
“จักรยานน่ะ บ้านอยู่ไม่ไกลปั่นมารับปิ๊งทุกวัน ออกกำลังกายไปด้วย”
“แต่พี่นี่แอบตูดระบมนะ ปั่นทีก็กระเทือนตูดคนซ้อนชะมัด”
“… โถ่ปิ๊ง .. มันปวดเพราะวันนั้นเราจัดหนั …..”
เพี้ยะ !
“แหน่ะ จัดอะไรครับ ฮ่าๆๆๆๆ”
“ไม่มีอะไรๆ ไปๆกลับได้แล้ว”
ปิ๊งโบกมือหยอยๆหน้าแดงก่ำ กับปัณณ์ที่ยักคิ้วกวนๆ แม้แขนจะแดงเป็นรอยมือ
“โอเคครับงั้นผมกลับละ ไว้เจอกันวันวิ่งนะครับพี่ๆ”
“เจอกันๆ”
พิชขับรถกลับคอนโดด้วยหัวใจพองฟูกว่าเดิม เอาวะยังไงก็ต้องดูกันต่อไป ! กับคุณปุณณ์คงต้องใจเย็นๆก่อน ให้เวลาอีกฝ่ายคิดและทบทวนก่อนดีกว่า
แต่ทว่าเมื่อถึงคอนโดก็ต้องเกิดอาการงงเต๊กเมื่อกองทัพนักข่าวพากันมาอออยู่หน้าคอนโด ทั้งๆนี่ก็ปาเข้าไปค่อนคืน พิชได้แต่จอดรถแล้ว
เดินเลียบไปทางป้อมยามเพื่อสอบถาม
“พี่ครับ เกิดอะไรขึ้นครับ ?”
“อ๋อ เห็นว่าดาราดังที่อยู่คอนโดเราจะแถลงข่าวด่วนเรื่องความรักมั้ง เลยแห่กันมารอนี่แหละ ตื่นเต้นอยู่เนี่ยไม่รู้ลุงจะได้ออกทีวีกับเค้าหรือเปล่า”
ดาราดัง ? คอนโด ก็มีแค่ … คุณปุณณ์ ?
คุณปุณณ์ !!!
“คุณปุณณ์ออกมาแล้ว !!!! คุณปุณณ์คะตกลงใครคะ”
“ไม่ทราบว่าเป็นคนในหรือนอกวงการครับ !”
“คบกันมานานเท่าไหร่แล้วคะ !!!”
นักข่าวจากหลายสื่อพากันยิงคำถาม แฟลชกล้องสว่างวาบออกมารัวๆ
“โปรดเงียบก่อนนะครับ แล้วผมจะเล่าทั้งหมดเอง”
พิชเริ่มก้าวเท้ายาวๆจนเริ่มเป็นวิ่งเพื่อจะเข้าไปดึงคนที่คิดอะไรอยู่ก็ไม่รู้ออกมา จะดับอนาคตตัวเองหรือไง ? ก็รู้ว่าข่าวพวกนี้ไม่เหมาะกับอาชีพตัวเอง !
“ผม … มีคนรักนอกวงการแล้วครับ เราพึ่งคบกัน ตอนนี้เรางอนๆกันอยู่ ผมไม่รู้จะทำยังไงนอกจากบอกผ่านสื่อว่า … ดีกันเถอะนะ สุดท้ายนี้ก็อยากบอกแฟนคลับว่า ขอโทษจริงๆที่ผมออกมาบอกแบบนี้แล้วหวังว่าทุกคนจะเข้าใจครับ ผมก็อายุไม่น้อยแล้ว ขออนุญาตมีแฟนนะครับ ส่วนจะเป็นใครนั้นขอไม่บอกนะครับน้องเขาไม่ใช่คนในวงการครับ”
พูดจบคุณปุณณ์ก็วิ่งกลับเข้าไปในคอนโดแน่นอนว่านักข่าวตามเข้าไปไม่ได้เพราะไม่มีคีย์การ์ด จึงโหวกเหวกโวยวายกันไปตามเรื่องตามราว ส่วนพิชที่ยืนอยู่ด้านหลัง … ยิ้มกว้างจนปากแทบฉีกถึงใบหู
…. คงไม่ต้องรอสองวันสามวันแล้วมั้ง … ขึ้นไปหาคุณปุณณ์เลยดีกว่า !
- ------------------------------------------------------------
ขึ้นไปทำอะไรหรอคะพิช ' '
-
ง้อเลย อิอิ o13
-
ไหนบอกให้รอสักสองสามวันไง ไฉนถึงเร็วแบบนี้
-
กรี๊ดดด ปุณณ์น่ารักที่สุด
-
ดีกันแล้วว :mc4: :mc4:
น้องพิชชี่วิ่งเลยลูก ปุณณ์เปิดโอกาสเเล้ว :hao6: :hao6:
-
:-[ ง้อผ่านสื่อเลยหรอพี่ปุณณ์ รักจริงก็อย่างนี้ละ คุณณินรู้อย่างนี้แล้วถอยไปให้ไกลเลยจ้าาาา
-
เค้าดีกันแล้ว
ปุณน่ารัก
:)
-
คุณปุณณ์มาเหนือเมฆมากก
พิชแกเลิกเล่นตัวซะนะ 55555
-
ง้อผ่านสื่อเลยนะพี่ปุณณ์
พิชไม่ต้องรอถึง2วันหรอก
พี่ปุณณ์จัดให้ เขาง้ออย่าเล่นตัวมากนะ
รีบไปจัดหนักให้พี่ปุณณ์ได้แล้ว
-
ดูวิธีง้อของปุณณ์ทำเอาพิชรอไม่ไหว ฮ่ะๆ
-
มันต้องอย่างนี้สิ พี่ปุณณ์ของเรา o13 แหม่ จากที่ทำเราหน่วงมาหลายตอน
ให้อภัยพี่ปุณณ์เพราะตอนนี้เลยนะจ้ะ มากอดทีซิ :กอด1: น่ารักมากกก
ง้อน้องพิชออกสื่อซะขนาดนี้ ใครจะใจดำไม่หายโกรธพี่ปุณณ์ได้ จริงมั้ยล่ะน้องพิช
รีบตามไปเคลียร์กับพี่ปุณณ์ตอนนี้ด่วน ๆ เลย เอาให้หายข้องใจกันไปเลยนะ
จะทำโทษพี่ปุณณ์ โทษฐานทำให้น้องพิชปวดใจ สักยกสองยก เราก็ไม่ว่าหรอกนะจ้ะ :hao6:
จะเกาะขาเตียง นั่งเป็นสักขีพยานตอนคืนดีกันให้นะ อิอิ :z1:
รอตอนต่อไปจ้า ขอบคุณคนเขียนนะคะ :L1:
-
คุณปุณณ์น่ารักจัง ><
-
คุณปุณณ์น่าฟัดอ่าา >>>โดนพีชถีบ!
-
เออใช่! จะรีบขึ้นไปทำไมคะพีช
ทำแค่นี้มันไม่หายโกรธง่ายๆ หรอกคะ
พี่ปุณณ์บอกว่ามีเรื่องงอนๆ กัน พูดเมื่อเรื่องเล็กเนอะ ทั้งๆ ที่สำหรับพีชแล้วมันเรื่องใหญ่
เพราะไม่แน่ใจว่าวันดีคืนดี วันไหนที่ปุณณ์จะกลับไปคืนดีกับพี่ณิณน์ เรื่องนี้มันไม่แน่นอน
คนที่พึ่งคบมันจะลึกซึ้งเท่ากับคนที่คบกันมานานแน่เหรอคะพี่ปุณณ์
-
พี่ปุณณ์คงคิดมากสติแตกหน้าดู ถึงกับยอมบอกสื่อเพื่อง้อแฟน
เข้าทางเลยพิช ลุยยยยยย 5555555555555
:กอด1:
-
ต้องง้อผ่านสื่อ :hao6:
-
:katai2-1: สุดยอดมากค่าาาาา เป้นการง้อที่น่ารักมาก เลิกงอนซะนะพิช
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดด ตัดฉับ !!! :a5: :a5: :a5:
อยากรู้ใจจะขาดแล้วเจ้าค่ะ ว่าน้องพิชจะลงโทษ อุ้ย จะเจรจากับปุณณ์ยังไง :hao7:
รอจ๊าาาาาาาาาาาาาาาาา :katai5:
-
โอ๊ยยยย คุณปุณณ์ของน้องงง (?) ทำไมน่ารักแบบนี้นะ
ถ้าเป็นพีชนะรักตายเลยคนนี้อ่ะ
-
:hao6:
-
แอร๊ายยยยยย ตามขึ้นไปเลยค่าาาา รอช้าอยู่ใย :hao7:
-
กิ๊วๆ รีบๆขึ้นไปเลยนะคะ เปิดโอกาสขนาดนี้แล้วนะ
-
รีบเลยพิชไม่ต้องรอ ให้ไวๆ
:laugh:
-
สองสามวันไม่ต๊อง ไม่กี่นาทีเลยมากกว่านะ 555555
-
เหม่...คุณปุณณ์ง้อออกสื่อ...แรง&น่ารักอ่ะ :hao3:
-
กดลิฟท์รัวๆ ไปหาคุณปุณณ์เลยพิชชี่ :-[ :-[ :-[
-
ขึ้นไปจัดหนักเหรอพิช หุหุ
-
ขึ้นไปให้รางวัลการง้อ สักทีสองที :laugh:
-
อ๊ายยย อิอ๊ะ มากมายคุณปุณณ์น่ารักอ่ะ พิชชี่ตามมมมขึ้นไปโลดดดดดดด
-
ง้อออกอากาศซะงั้น หวานๆ ขนาดนี้ ไม่ใจอ่อนก็เกินไปแล้ว
-
หึหึ รบกวนคุณกิตติกรไปบอกไอ้หมอเลวนั่นตามที่พิชฝากด้วยนะ
แต่ตอนนี้พี่ปุณณทำดีมากอ่ะ o13
รอตอนหน้าที่เขาดีกันแล้วนะ
-
กรีดร้องงงงงงงงงงง
กะรอคุณปุณณ์มาง้อวันวิ่งซะหน่อย
ที่ไหนได้ เซอร์ไพร์ซมากจ้าาาาา
:mew3:
-
สั้นง่ะ มันสั้นไป
ให้พิชไปง้องอนพี่ปุณ เอ๊ย ให้พิชขึ้นไปให้พี่ปุณง้อก่อน
-
คุณปุณฑ์ ซู้ดดดดดด ยอดดดด น่ารักที่สุด
-
ดีมากค่ะ คุณปุณณ์
แต่ฮาปัณณ์เจอกับพิชอ่ะ
พอกันทั้งคู่
5555
:laugh:
-
^^
-
:katai2-1: ดีจ้าไม่ดราม่านานดีน่ะ หมั่นไส้หมอณินน่ะ ไม่คิดถึงใจคนอื่นเลยเอาแต่ได้อย่างเดียว ปุณนายทำได้ดีมากกกกกกกกเลยน่ะ :mew1:พิชตามไปจัดการต่อ ตีเหล็กต้องตีตอนร้อนเนี่ยแหละ ได้ใจดี :mew3:
-
นึกว่าจะพ่อแง่แม่งอนอีกสักวันสองวัน แย่จริง
-
เอาล่ะ เคลียร์กันซะให้เรียบร้อย
จะได้ไม่ต้องมีอะไรค้างคาใจกันอีก
สู้ๆทั้งสองคนนะ
ขอบคุณค่ะ รอตอนต่อไป ^^
-
ดีใจที่แมวยังไม่ตาย :laugh:
รออ่านเพราะอยากได้ยินข่าวไอ้ปลาทูเท่านั้นเลยนะเนี่ย
-
เคลียร์กัน หวานมันฉันคือเธอ
-
เบ่ยยยย มาต่อแว้ววววว คิดถึงคุณปุณณ์ พิชก็ด่าไม่ไว้หน้าล่อเอาเลขาอึ้ง 5555 โสนะน่าาาาา คุณปุณณ์เล่นประกาศออกสื่ออย่างนี้พิชมันก็ดีใจดิ เดี๋ยวได้รางวัลหรอก *ยิ้มกว้างตามพิช*
:hao6:
-
ถ้าปุณณ์จะง้อได้น่ารักขนาดนี้
รีบขึ้นไปคืนดีแล้วก็ให้รางวัลปุณณ์แบบจัดเต็มเลยนะพิช :z1:
รู้สึกสะใจอ่ะที่พิชตอกหน้าเลขาไอ้หมอณินไป
ถึงจะเป็นการฝากไปบอกไอ้หมอณินก็เถอะ
แต่คำพูดมันชวนให้สะใจจริงๆ
-
กรุบกริบกรุบกริบ คิคิ :m4:
-
ขอบคุณทุกคอมเม้นค่า
-
รออยู่น๊า
-
พี่พิชใสเกียร์หมาไปหาพี่ปุนณ์ด่วนเลย :hao6: :hao6:
-
ว้ายๆ ขึ้นไปเลยพิชชี่ :hao7:
-
ตอนหน้า.... :haun4: :haun4: :haun4:
-
Special : Valentine
“ที่รักตื่นเร็ว”
“… จะ นอนน่า … ”
ผมเอียงหน้าหลบเมื่อคนขี้เซาดันพลิกตัวปัดป่ายมือไล่ผมที่ไปรบกวนเวลานอนอันแสนมีค่าของเขา แล้วก็ทำปากแจ้บๆซุกหมอนนอนต่อ
“ที่รัก .. ตื่นเถอะครับ”
“อือ …..”
ผมอดยิ้มออกมาไม่ได้จริงๆ มีแฟนขี้เซาช่างน่ารักน่าฟัดจริงๆ แต่จะฟัดตอนนี้ก็คงไม่ได้ไม่งั้นไม่มีแรงไปทำอย่างอื่นแน่ๆ วันนี้โปรแกรมเยอะซะด้วย
“ปุณณ์ถ้าไม่ตื่นพิชปล้ำแล้วนะ”
ผมเขยิบเข้าไปเท้าแขนกักคนขี้เซาไว้ใต้ร่าง หึหึ
“อะไรเล่า … เมื่อคืนไม่ได้นอนเลยนะ … อย่าพึ่งกวนสิ”
“งั้นถือว่าอนุญาต”
ผมซุกหน้าลงฝังจมูกตัวเองกับซอกคอหอมกรุ่นทันที อา .. สบู่ยี่ห้อนี้หอมจริงๆด้วย
“ฮื้อออออ อย่า …”
คนขี้เซาเริ่มย่นจมูกเขยิบหนี ตาเริ่มหรี่เล็กน้อย
“ก็ตื่นสิ …”
ผมไล้ลิ้นเลียไปลำคอขาวลากขึ้นไปที่ใบหูขบสลับใช้ฟันขบเม้ม
“โอเค ตื่นก็ตื่น.. ลุกเดะ”
“พูดดีๆดินี่ผัวนะ”
“ทะลึ่ง !”
ป้าบ ! โดนฟาดซะเต็มแรงเลยครับ ฮ่าๆ สุดท้ายภรรยาแสนขี้เซาของผมก็เขยิบลงจากเตียงพาร่างที่มีแค่ชั้นในยี่ห้อดังเดินเข้าห้องน้ำช้าๆ
… ทำไมมีชั้นในแค่ตัวเดียว ? … ทำไมเดินลากขาเล็กน้อย …
แหะๆ .. เมื่อคืนหนักไปหน่อยอะนะ ก็วันวาเลนไทน์ทั้งทีนี่ครับ ?
แต่เมื่อวานผมกับเขาก็แทบไม่ได้เจอกัน เทศกาลแบบนี้มันช่วงทำเงินของปุณณ์เขา ก็ต้องออกอีเวนท์มากมายหลายแหล่ผมก็นั่งเล่นเกมส์อยู่บ้าน ทำนั่นนี่โน่นไปเรื่อย วันนี้ล่ะถึงจะได้ไปทำไอ้พวกกิจกรรมคู่รักสักที ซึ่งแน่นอนว่าไม่เหมือนคู่อื่นหรอกครับ เพราะแค่ขยับตัวคนทั้งประเทศก็พอจะคุ้นหน้าคุ้นตาภรรยาผมกันซะอย่างนั้น
ผมปล่อยให้ปุณณ์ใช้เวลาอาบน้ำแต่งตัวเต็มที่ตามสะดวกประสาคนชอบดูแลตัวเองนั่นล่ะครับ เป็นชั่วโมง ผมก็เดินลงมาจากชั้นสองจัดการเตรียมของใช้ เสื้อผ้า ของกินทั้งหลายแหล่ไปใส่ท้ายรถ เชคปลั๊กไฟว่าดึงออกหมดยัง น้ำปิดยัง ปิดประตูหน้าต่างให้เรียบร้อย ปุณณ์ก็ลงมาพอดี
หล่อเหมือนเดิมขนาดใส่แค่เสื้อยืดกางเกงสามส่วนมีแว่นกันแดดยี่ห้อเดียวกับที่ผมใช้และเซ็ตผมเล็กน้อย ออร่าจับจริงๆ
“หิวอ่ะ”
“ไว้ไปกินกลางทาง ร้านต้มเลือดหมูตรงสายสี่มะ ? ไม่ได้กินนานละ”
“อื้อ ง่วงชะมัด”
“ไปนอนต่อบนรถไปที่รัก”
“โอเค พิช”
“หือ”
“ลืมอะไรปะวันนี้ ?”
ผมยกยิ้มเล็กน้อยเมื่อคนถามทำปากยู่มองไปทางอื่น หึหึ
“ไม่ลืม … มามะ”
ผมเดินเข้าไปรั้งเอวปุณณ์เข้ามาก่อนจะเอียงหน้าประกบจูบลงไปบนเรียวปากเบาๆย้ำๆ รู้สึกได้ถึงสองแขนที่ยกขึ้นโอบคอผม ปากปุณณ์เผยอรับลิ้นร้อนของผมเข้าไปเกี่ยวกระหวัดชิมจนดูดซับกลิ่นหอมเย็นของยาสีฟันก่อนจะผละออก
“มอนิ่งครับแฟนพิช”
“มอนิ่งครับปุณณ์”
เราสองคนหัวเราะเบาๆก่อนจะพากันเดินออกจากบ้านไปขึ้นรถ ตั้งแต่ย้ายมาอยู่ด้วยกันนี่ก็เป็นเรื่องที่เราทำกันทุกวันครับ มอนิ่งคิส อิอิ
วันนี้ผมกับปุณณ์เราแพลนกันจะไปเดทในที่ที่ชาวบ้านเค้าไม่ไปกันหรือไปก็น้อยเต็มทีครับ นั่นก็คือไปท้องฟ้าจำลองครับ เพราะผมไม่เคย
ไปปุณณ์ก็ไม่เคย ไม่รู้ว่าผ่านวัยเด็กมาได้ยังไงเหมือนกันเลยตกลงกันว่าควรจะไปสักหน่อย คนน้อยมีแต่เด็ก
หลังจากแวะกินข้าวเรียบร้อยระหว่างขับรถเข้าเมืองก็ไม่แปลกใจครับ แฟนผมหลับ หลับแบบหลับสนิท ก็เคยน้อยใจนะน่าจะได้ใช้เวลานี้คุยกันเล่นกันบ้าง แต่ให้เค้าได้พักผ่อนดีกว่า
ท้องฟ้าจำลองก็ไม่ต่างจากที่ผมคิดเท่าไหร่ เป็นห้องมืดที่มีหลังคาโค้ง กับที่นั่งรอบๆให้นั่งเอนหลังแหงนหน้ามองดูดาว มีเจ้าหน้าที่เสียงทุ้มบรรยายแล้วก็เครื่องทำกลุ่มดาวต่างๆ ทั้งดาวจักรราศีดาวนั่นนี่โน่น
ปุณณ์นั่งพิงไหล่ผมทำตาแป๋วมองไปตามที่เค้าบรรยายก่อนจะเริ่มหาวออกมา
“ง่วงอีกแล้วหรอ”
“อื้อ .. เสียงเค้าชวนง่วง”
“ไม่สนุกหรอ”
“สนุกสิ … แต่คงนอนไม่พอมั้ง ขอโทษนะ”
“ขอโทษทำไม ไม่เห็นเป็นไรเลย”
“ไปไหนก็หลับตลอด ทุกทีเลย”
ปุณณ์ซุกหน้าลงงับท่อนแขนผมเล่น แฟนผมเค้าชอบโทษตัวเองว่าทำงานเยอะ เบียดบังเอาเวลาที่จะใช้ร่วมกับผมไปนอนอีก แต่ผมคนนี้ไม่ได้เด็กเหมือนตอนเราคบกันแรกๆแล้วครับ ผมกลับคิดว่ามันดีนะที่เค้าหลับสบายเวลาอยู่กับผม แสดงว่าเค้าวางใจ รู้สึกปลอดภัยที่ได้นอนอยู่ใกล้ผม
“ปุณณ์หลับสบายก็โอเคแล้ว”
“แฟนใครน่ารักชะมัด ห้ามไปรักคนอื่นนะ”
“อยู่กันมาจะห้าปีละ เปลี่ยนใจตอนนี้ไม่ทันละล่ะ โดนคนแก่ล่ามโซ่ไว้ซะงั้นอ่ะ”
“ไม่แก่ซะหน่อย …”
“ยังหล่อได้เพราะโบท็อกซ์หรอกโถ่ …”
“ไอ้พิช !”
“ชู่ววว เบาๆสิที่รัก”
“ชิ …”
หึหึ กวนกันวันละนิดจิตแจ่มใสจริงๆนะเออ …
หลังจากจบการชมท้องฟ้าจำลองที่แฟนผมหลับไปตั้งแต่ครึ่งทางผมก็พาเขาไปสปาร์ที่เราสองคนเป็นสมาชิกอยู่ครับ วันนี้คนน้อยด้วย
“ทำไมพามาสปาร์ ?”
“พักผ่อนไง ทำงานเหนื่อยๆหลายวัน นวดหน่อยจะได้หายเมื่อย”
“เป็นห่วงกันหรอคุณแฟนนน”
ปุณณ์บิดจมูกผมเล่น หึหึ ก็ห่วงอ่ะดิ ยิ่งแก่ๆสังขารมันโรยราไปตามเวลานะครับ แต่พูดออกไปตรงๆคงโดนถีบแน่เลย
“อยากเอาใจไง ไปเร็วไปนอนหลับให้สาวๆนวดให้ไป เดี๋ยวไปเดินเล่นรอ”
“อ่าวไม่นวดด้วยกัน?”
“ไม่ล่ะ มีหนังสืออยากได้พอดี เดี๋ยวไปเดินรอ”
แถวนี้มันมีศูนย์การค้าใกล้ๆน่ะครับ จริงๆผมกะว่าจะไปหาอะไรเล็กๆน้อยๆมาให้ปุณณ์ในวันวาเลนไทน์บ้าง แต่งานผมก็ยุ่งเหมือนกัน พึ่งกลับจากคุมงานต่างจังหวัดก็ไม่ได้เตรียมอะไรให้เค้าเลย ปุณณ์เค้าก็โตแล้วประสาผู้ใหญ่ไม่ได้เรียกร้องอะไร ผมขอใช้สิทธิ์ความเป็นเด็ก
เป็นฝ่ายหาให้แล้วกัน
เดินไปสิครับ สามรอบก็มีแต่พวกร้านขนม กาแฟ ไอติม ช็อคโกแลต ซึ่งปุณณ์ไม่ชอบช็อคโกแลตเท่าไหร่ แล้วผมก็คิดว่ามีร้านนึงช่วยผมได้ … ไดโซะ
“กลับไปสั่งพิซซ่ามากินที่บ้านดีปะ ? อยากกิน”
แฟนผมที่ดูสดชื่นขึ้นเยอะหันมาถามเมื่อเราขึ้นรถมานั่งคู่กัน
“เอาดิ พรุ่งนี้ต้องไปขึ้ถรถตีสี่อีกละ เฮ้อ เมื่อไหร่โปรเจคนี้จะจบ โคตรเซ็ง”
“เอาน่า เจอกันวันเสาร์อาทิตย์ก็ดีกว่าไม่ได้เจอนะ”
ผมยังอายุการทำงานน้อยก็เลยโดนส่งไปทำโปรเจคของบริษัทที่อยู่โคตรไกลบ้าน นั่งรถไปกับเพื่อนร่วมงาน นอนในหอพักของพนักงาน ปุณณ์ก็เลยโหมงานหนักพอกัน จะได้ต่างคนต่างยุ่งลดความคิดถึงกันไป
“ค้าบ .. เอานี่ สุขสันต์วันแห่งความรัก”
ผมเอี้ยวตัวไปหยิบกระถางกุหลาบปลอมไซส์เล็กวางบนตักปุณณ์
“หือ …”
“ชอบปะ ?”
“ชอบบ ไม่คิดว่าจะได้นะเนี่ย เตรียมไว้ให้หรอ ?”
“รถน้ำด้วยนะมันจะได้ออกดอกเยอะๆ ฮ่าๆ”
“กลัวจะราขึ้นมากกว่า ขอบคุณนะ”
“หกสิบบาท ไดโซะ”
“ก็ว่าอยู่ .. ดูไม่น่าแพง”
“ผิดหวัง ?”
“ไม่อ่ะ … ชอบ ของแพงได้มาเยอะละ ของจากแฟนนี่สิไม่ได้มีมาให้บ่อยๆ”
อื้อหือแฟนผมพูดจาน่ารักมั้ยล่ะ?
“ก็จะให้บ่อยๆได้ไง หัวใจก็เอาไปหมดแล้ว ตัวก็ได้แล้ว เมื่อคืนยิ่งได้ไปหลายรอบด้วย”
“ไอ้พิช !”
“จ๋าเมีย”
“คืนนี้นอนนอกห้อง !”
“ไปนอนนอกห้องแล้วใครจะกอดเมีย? อกอุ่นๆมีให้ซุกแค่เสาร์อาทิตย์นะบอกเลย”
“ปากนี่น่าตีจริงๆ”
“ตีด้วยปากนะ มามะจุ้บๆ”
“ไอ้บ้าเอ้ย ..”
ปุณณ์ยื่นหน้ามาจุ้บปากผมเบาๆก่อนจะผละออกไป เรามองหน้ากันไปมาสักพักผมก็ขยับไปจุ้บปากคืนสองที ก่อนจะขับรถกลับบ้านเรา … รถผมมันเกีร์ยออโต้ .. ระหว่างทางก็เลยดึงมืออีกคนมากุมไว้ตลอดทาง
วาเลนไทน์ที่ไม่ใช่สิบสี่กุมภา วาเลนไทน์ที่ไม่มีของขวัญราคาแพง วาเลนไทน์ที่แค่ใช้เวลาอยู่ร่วมกัน มันก็แค่เป็นวันธรรมดาอีกหนึ่งวันที่เรารักกันเหมือนเดิม
- -----------------------------------
เป็นตอนพิเศษหลังจากเค้าคบกันไปหลายปีนะคะ อิอิ >_< ได้แรงบันดาลใจมาจากพ่อแบมซื้อดอกกุหลาบในไดโซะให้แม่นี่ล่ะค่ะ 55555
รักไม่ต้องหวานมาก แต่รักกันนานๆนะเอออ <3 <3
-
ปุณณ์กับพิชหวานอ่ะ
น่ารักเว่อร์
:mew1: :mew1:
-
พ่อคุณแบมโรแมนติกจังนะ ยกนิ้วให้เลย
o13
พ่อเราแม่ตัดผมสั้นผ่านมาสามวันเพิ่งทัก "ตัดผมเหรอ"
55555 ล่อซะแม่งอนต้องง้อกันยาวเลย
แม่บอกไม่ทักยังดีซะกว่า 55
:L1: :L1: :L1:
-
หวาน.......หวานกันจริงๆ
น่ารักที่สุดอ่ะคู่นี้ :กอด1:
-
กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆ คุณปุณณ์กะพิชญ์น่ารักจุงๆๆๆๆ
คุณพ่อคุณแม่แบมก็น่ารักเหมือนกันน๊าาาาาาา อิอิ
ขอบคุณค่ะ รอตอนหลักนะค๊าาาาาาา ^^
-
คุณปุณณขี้อ้อนจังเลยน๊าา
-
อมยิ้มไปกับคู่นี้ น่ารักกันจริงๆ~
-
หวานมาก หมายถึงคุณพ่อกับคุณแม่คุณแบมนะคะ อิอิ
คุณปุณณ์นี่นับวันยิ่งน่ารักนะเนี่ย
-
หวานกันไม่แคร์สื่อ อิจฉาอะ อยากได้พิช :laugh:
-
น่ารักมุ้งมิ้งมากอ่ะ :L2:
-
น่ารัก :-[
-
หวานนนนนนนนนนน
-
หวานอ่ะ หวานมากกกกกกกกกก
:กอด1:
-
ตอนพิเศษน่าร๊ากกกกกก >////<
เลิฟๆๆ บอกเรย หุหุหุ
ปล.อยากอ่านตอนต่อไปน้า *O*
-
น่าร้ากกกกกกกกพิชต่อปากต่อคำขึ้นนะ55555555555
-
ฮิ้ววววววววว อ่านแล้วเขินแทนดาราใหญ่เลยอ่ะ :-[
-
น่ารักอ่ะ ไม่ต้องไปเดทในที่โรแมนติค
ก็หวานกันได้ อิจฉาๆ
-
ไม่หวานมาก แต่โครตหวานเลย 5555555
-
^^
-
หวานกันซะเหลือเกิน
แต่อุปสรรค์นี่ก็เยอะใช่ย่อยนะ
-
ซึ้งจังเลยคับ
:mew1: :mew1:
-
อิจฉาปุณณ์นะ มีคนมาทำอะไรพิเศษๆให้แบบนี้ :m1:
-
:o8:
-
หวานกันจริง อิอิ แอบหนวงเบาๆกะคุณแฟนเก่า ติดตามค่ะ จ้วฟๆ :hao7:
-
คู่นี้เค้าน่ารักกันจริ๊งงง พิชนี่น่าโดนโดดถีบนะ มาว่าคุณปุนณ์เค้าแก่ได้ไง 555
-
แฮปปี้ วาเลนไทน์เดย์ เย้ :m3: หวานมากกกกกก ที่รัก ๆ ตลอดเลยนะพิช
พี่ปุณณ์ก็ขี้อ้อนเหลือเกิน แหม ๆ มีการทวงมอนิ่งคิสซะด้วย น่ารักจังเลย
น่าเห็นใจคุณสามีพิชนะ มีภรรยาเป็นคนดังระดับประเทศ ก็อย่างนี้แหละ
จะทำอะไรเหมือนคู่รักคู่อื่น ๆ เขา ก็ไม่ได้ง่าย ๆ แต่ก็ดีแล้วที่พิชเข้าใจ
โชคดีของพี่ปุณณ์ ที่ได้คนรักที่รักและเข้าใจในงานของพี่ปุณณ์มาก ๆ ขนาดนี้
เดทเรียบ ๆ ง่าย ๆ ไม่ต้องหวือหวา เลิศหรู แต่แค่ได้ใช้เวลาร่วมกับคนที่รัก
กุมมือกันไปตลอดทาง แค่นี้ก็มีความสุขมากแล้วล่ะเนอะ :m1:
ขอบคุณคนเขียนจ้ะ :L2:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
น่ารักพอกรุบกริบ 555
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย
เขินมากเลยนะ คุณปุณณ์น่ารักมากเลย
พิชก็เข้าใจ เหมาะสมกันจริงๆ
:impress2: :impress2: :impress2:
-
น่ารักจัง ไม่ต้องหวานเหวอ แค่ให้เรารู้สึกดีตลอดไป ก้อโอเคแล้ว :mew1:
-
ไม่รู้จะอิจฉาใคร :hao7:
-
:-[ :-[ อ่านแล้วเขินเว่อออออ
ยิ่งแก่ยิ่งหวานเหรอคะคู่นี้ 555555
-
แจ้ง ::
จริงๆนิยายแบมจบแล้วค่ะ แต่แบมลืมแจ้ง 555 แต่จบแบบต้องมาติดตามบทสรุปในตอนพิเศษ ซึ่ง ... มาอัพแล้วน้าาาา อิอิ ><
- - - - - - - - - - - - -
พิเศษ : you , who came from the stars . ( 1 )
“เฮ้ยไอ้พิชดูดวงกัน”
“ไม่เอาอ่ะ พี่เม่นดูเหอะ ขี้เกียจว่ะ”
“อะไรวะ แม่นนะโว้ย”
ผมเดินอยู่งานวัดครับใกล้ๆกับโรงงานผลิตรถยนต์ที่ผมทำอยู่ ซึ่งหางไกลกรุงเทพมากมายมหาศาล จริงๆบริษัทแม่ก็อยู่ในกรุงเทพล่ะครับแต่ผมมันเด็กใหม่พึ่งจบก็ต้องโดนเนรเทศมาอยู่ห่างไกลแสงสีเสียงฉะนี้แล
ส่วนคนข้างๆผมชื่อพี่เม่น รุ่นพี่ที่แก่กว่าผมสี่ปี แต่พี่แกเป็นสถาปนิกไม่ได้อยู่โรงงานเดียวกับผมหรอก แต่พี่แกรับจ๊อบออกแบบรีสอร์ทใกล้ๆกับโรงงานผมอยู่พอดี ส่วนแฟนพี่แกเป็นหมอรูปหล่ออยู่โรงพยาบาลประจำจังหวัด เอ่อ ..พี่แกเป็นประเภทชายรักชายคล้ายๆผมนี่ล่ะครับ
“ไม่เอาอ่ะ ผมไม่ค่อยเชื่อ”
“เชื่อดิ ไปดูๆ เผื่อจะเจอเนื้อคู่สักที”
“ผมยังไม่ได้คิดเรื่องน้านนนนน”
พี่เม่นก็หาได้ฟังไม่ กระชากลากผมไปโต๊ะไม้เก่าๆมุมวัดที่ทำเป็นซุ้มดูดวงเรียบร้อย ก็มีแต่บรรดาสตรีเพศยืนล้อมรอบล่ะครับ พี่เม่นแกก็ตาลุกตาวาวสงสัยจะชอบอะไรพวกนี้
แล้วเนื้อคู่ผมจะเป็นใครกันล่ะเนี่ย ?
ผมโสดครับ .. โสดมาเกือบปีเห็นจะได้ งงล่ะสิ ? ทุกคนคิดว่าวันนั้นผมกับคุณปุณณ์คงจะป้าบป้าบป้าบกันสักสี่ห้ายกแล้วปรับความเข้าใจกันหลอมรวมหัวใจครองรักหวานชื่นมาจนถึงทุกวันนี้ ? ผมก็คิดแบบนั้นนะ
แต่ … มันก็ได้แค่ป้าบป้าบป้าบแล้วปรับความเข้าใจแต่หัวใจยังไม่หลอมรวมไปสู่ขั้นครองรักเพราะคุณปุณณ์เขาขอเวลา …
‘พิช … รอได้มั้ย … รอจนปุณณ์ลืม … ลืมพี่ณินก่อน … จนปุณณ์มั่นใจว่าจะมีพิชคนเดียว’
ประโยคนั้นยังดังก้องในหูผมจนถึงทุกวันนี้ จะว่าไปในตอนนั้นผมก็ไม่เห็นด้วยกับความคิดนี้เลย แต่ผมก็คิดแล้วว่ามันก็คงเป็นเรื่องที่ต้องใช้เวลา ถ้าคุณปุณณ์เขากล้ามาพูดผ่านสื่อ กล้าบอกให้ผมรอ แล้วเขาก็สัญญาว่าจะไม่กลับไปหาคนเดิมอีก ผมในฐานะที่เป็นฝ่ายไปหลงคุณปุณณ์หัวทิ่มบ่อก็ได้แต่เห่ารับสะบัดหางครางเอ๋งๆเป็นตูบน้อยผู้ภักดีล่ะครับ
เฮ้อ … คนที่ให้ใจไปเต็มๆก็ต้องโดนเอารัดเอาเปรียบแบบนี้แหละ สัจธรรมของความรักที่ผมบัญญัติให้ตัวเองมาสักพัก เป็นลูกไก่ในกำมือของคุณปุณณ์
…. จะปีแล้วน้า คุณปุณณ์จะลืมผมไปหรือยัง ?
“มาเลยพ่อหนุ่ม นั่งนิ่งๆ”
แม่หมอที่อาจจะเข้าสู่วัย ป้าหมอเกือบๆยายหมอ ใส่ชุดพะรุงพะรังมีสำรับไพ่เก่าๆ แกตัดไพ่สับไพ่ด้วยความรวดเร็วและให้ผมเลือกสามใบ ผมก็เลือกไปแบบมั่วๆมีพี่เม่นยืนลุ้นประหนึ่งหวยออก
“ใบแรก … หมายถึงอดีต … ที่ผ่านมามีเส้นทางรักที่ไม่ชัดเจน ม่านหมอกบดบังจนทำให้จิตใจหดหู่ ของรักก็ไม่ใช่ของของตัวพ่อหนุ่มเอง”
แม่น !
“ใบที่สอง ปัจจุบัน … ม่านหมอกจากอดีตยังมีเข้ามาแต่เริ่มจางลงไปทุกที จิตใจเริ่มมั่นคง และกำลังเฝ้ารอสิ่งบางสิ่งที่ตัวพ่อหนุ่มเองก็รู้อยู่
ว่ามันคืออะไร แต่ก็ยังมีความลังเลอยู่”
จริง !
“ใบที่สาม อนาคต … พ่อหนุ่มจะได้พบเจอกับคนรักที่มาจากดวงดาว จบ สามร้อยบาท”
“หา !”
ผมกับพี่เม่นประสานเสียงมาพร้อมกัน ใบแรกกับใบสองทำไมมันต่างจากใบสามดีแท้ ! คนรักจากดวงดาวจะบ้าเรอะ ! เอเลี่ยน ? อีทีเพื่อนรัก ? ดาวนาเม็ก ? ดาวไหนล่ะแม่หมอออ
“เดี๋ยวนะ แล้วมันดาวไหนครับแม่หมอ ?”
“มิติสวรรค์ไม่อาจบอกได้ โอมมมม …. สามร้อยบาทจ่ายมา”
ผมควักเงินสามร้อยบาทวางบนโต๊ะแบบเซ็งๆ ดวงอะไรวะเนี่ย พอเดินพ้นระยะการได้ยินของแม่หมอนั่นแหละพี่เม่นเริ่มบ่นทันที
“อะไรวะ คราวก่อนแม่นโคตร แต่นี่มาจากดวงดาว ? เนื้อคู่มึงสงสัยอยู่เวทีเดอะสตาร์ !”
“ฮ่าๆๆๆๆ เดอะสตาร์อะไรเล่าพี่ เออไม่แน่นะ สงสัยต้องไปดู ซีซันไหนแล้วเนี่ย เฮ้อ … สงสัยจะดาวลูกไก่แหงๆ”
“ป่ะ พี่เลี้ยงสายไหมปลอบใจนะไอ้น้อง”
หลังจากกลับจากวัดมาถึงห้องพักคนงานในโรงงาน ห้องเล็กเท่ารังหนูแต่ก็มีห้องน้ำในตัว เรียกว่าสำหรับเป็นห้องพักจริงๆ หนึ่งเตียง หนึ่งโต๊ะ หนึ่งตู้ สำหรับห้าวันที่โรงงาน อีกสองวันเสาร์อาทิตย์กลับบ้านได้
กิจกรรมที่ผมได้ลองทำมาสักพักแล้วรู้สึกว่ามันก็สนุกดีคือการทำคลิปไดอารี่ ! เพราะจะให้เขียนให้ช่างยนตร์แบบผมก็ไม่ถนัด ก็เล่นมันง่ายๆ มีมือถือกับแอปพลิเคชั่นโซเชียลแคม อัดหน้าตัวเองลงไปแค่นั้นง่ายๆ
ผมหยิบมือถือขึ้นมากดอัดวิดิโอด้วยกล้องหน้าเหมือนเดิม มุมเดิม คือนั่งอยู่บนโต๊ะ
“สวัสดีคร้าบบบ พิชครับ วันนี้วันพุธ มีงานวัดใกล้ๆกับโรงงานเลย ใครที่อยู่จังหวัดนี้เหมือนกันในตอนนี้ก็อย่าลืมแวะไปทำบุญ ปิดทองร่วมกัน วันนี้ก็ทำงานเหมือนทุกวันครับ ฮ่าๆ ก็สนุกดีนะ เมื่อกลางวันไปกินก๋วยเตี๋ยวร้านใหม่ถัดจากโรงงานไปสองกิโล แอบไกลว่ะ แต่อร่อยจริงๆ เล็กน้ำตกไม่งอก ไว้ต้องไปกินใหม่ ใช้ได้ ดูจากปฏิทินก็อยู่โรงงานนี้เข้าเดือนที่เก้าแล้ว แต่อายุโซเชียลแคมก็ยังสามเดือนกว่าๆนะ เบื่อกันยังง ฮ่าๆ ตลกดีคนมากดฟอลเพิ่มขึ้นทุกวันเลย ชีวิตวิศวะต๊อกต๋อยในโรงงานผลิตรถยนตร์มันน่าติดตามขนาดนั้นเลย ก็ขอบคุณที่เข้ามาเม้น ทั้งๆที่ผมก็ไม่ใช่ดาราเลย งงๆเหมือนกันมีคนเม้นบอกเป็นแฟนคลับ อิอิ เออมีเรื่องฮามาก ไปดูดวงข้างวัดมา รุ่นพี่เขาบอกแม่น แต่แม่หมอบอกว่าผมจะได้เนื้อคู่จากดวงดาวว่ะ ! ไม่รู้จะดาวลูกไก่หรือเปล่า หรือจะจากเดอะสตาร์นะ ? นี่อยู่ในช่วงประกวดเดอะสตาร์อยู่หรือเปล่าเนี่ย ??? สงสัยต้องดูดาวทุกวันเผื่อจะเจอ ก็วันนี้พอแค่นี้นะครับสำหรับโซเชียลแคมไดอารี่ของนายพิชวิศวะห่างไกล ยังไงก็ฝันดีค้าบบบบบ”
โบกมือให้กล้องเป็นอันเสร็จพิธี แรกๆก็เขิน แต่มันว่างเกินจนไม่มีอะไรทำ จะเล่นอินสตาแกรมก็ไม่มีเวลาหยิบกล้องมาถ่ายรูป วันๆก็มีแต่
ภาพโรงงาน บางทีก็รถรุ่นใหม่ห้ามถ่ายห้ามเผยแพร่อีกเป็นความลับบริษัทแล้วไอ้ผมจะทำอะไรได้นอกจากโซเชียลแคม ยังไงก็มีแค่หน้าตัวเอง ไม่เป็นความลับอะไรทั้งนั้น
นาฬิกาบอกเวลาห้าทุ่มครึ่งแล้ว อาทิตย์ก่อนต้องเป็นเวลาที่ผมกดโทรศัพท์โทรไปหาใครบางคน แต่ช่วงนี้ซัมวันของผมไปเปิดคอนเสิร์ตที่ต่างประเทศ ผมเลยทำได้แค่ ส่งข้อความผ่านไลน์ไปเหมือนเดิม
แต่ด้วยเวลาและหน้าที่การงานที่มากทั้งคู่จะให้คุยไลน์กันตลอดก็ไม่ได้ ก็เลยทำได้แค่ส่งไปส่งมานานๆทีจะตอบกันเท่านั้นเอง เฮ้อ …
‘คิดถึงนะ’
ปลายนิ้วกดปุ่มเอนเทอร์ส่งไปเรียบร้อย จบแล้วอีกวันที่ผมยังโสด …
วันศุกร์เป็นวันที่สดใสเป็นพิเศษ ผมสะพายเป้ใบใหญ่มายืนร่วมกับเพื่อนร่วมงานอีกหลายชีวิตที่ท่ารถในโรงงาน รอขึ้นรถบัสบริษัทที่วิ่งตรงเข้ากรุงเทพเลย ไว้เซอร์วิสพนักงานโดยเฉพาะ ทุกคนมีสีหน้าสดใสแววตาวิบวับ บ้างก็คุยกันเรื่องแพลนไปเที่ยวสุดสัปดาห์นี้
“เฮ้ยไอ้พิช วันหยุดนี้ทำไร ?”
“นอนอยู่บ้านว่ะพี่ ฮ่าๆ ไม่มีโปรแกรมไรเลย”
ผมตอบกลับเพื่อนรุ่นพี่อีกแผนกที่สนิทกัน
“อะไรว้า หาเมียสักคนดิ”
“โหวววว ยังเลี้ยงตัวเองไม่รอดเลยครับพี่ครับ”
“ให้เมียมันเลี้ยงไง ก๊ากกกกก”
กลุ่มพี่แกก็ขำกันใหญ่ ตบหัวลูบหลังแซวกันไปเรื่อยประสาผู้ชายคุยกัน หลังจากมานั่งริมหน้าต่างค่อนไปทางช่วงหลังของตัวรถผมก็หยิบโทรศัพท์ที่ชาร์จแบตจนเต็มขึ้นมาเปิดเชคโปรแกรมไลน์ ..
‘ไว้ซื้อขนมไปฝากนะ .. ’
ข้อความสั้นๆพร้อมส่งรูปตัวเองยิ้มชูสองนิ้วมาให้ ก็ทำผมยิ้มออก ยังไม่ลืมกันก็โอเค
‘ไม่มีของฝาก มีโกรธ’
ผมตอบกลับไปสั้นๆ ก่อนจะตอบไลน์ของเพื่อนๆคนอื่น แล้วเปลี่ยนมาเข้าเว็บไซต์เชคข่าวคราวการทำงานในต่างประเทศของซัมวัน มีทั้งคลิปที่ไปออกรายการ สัมภาษณ์ มีทติ้ง และข่าวคอนเสิร์ตเต็มกูเกิ้ลสมกับเป็นคนดัง
คุณปุณณ์ก็ยังดูโดดเด่นเหมือนเดิม … นานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้เจอกัน ?
“โย่วไอ้น้องพิชชช กินพิซซ่ากัน”
“พี่ปัณณ์พี่ปิ๊งมาได้ไงครับเนี่ยย”
ผมเปิดประตูคอนโดตัวเองออกมาก็ยิ้มแป้นเลย คู่รักน่ารักมาเยี่ยม พร้อมพิซซ่าถาดใหญ่ และแมวอ้วนสองตัวที่ตอนนี้ตัวเมียกำลังมีน้องน้อยอยู่ในท้อง
“ไม่รู้จะออกกี่ตัว เดี๋ยวยกให้ไปเลี้ยงสักสองตัว เลี้ยงเป็นคู่มันจะได้ไม่เหงา”
“แต่ผมไปอยู่โรงงานอ่ะดิ ไม่รู้จะเลี้ยงยังไง คงไม่ค่อยมีเวลาว่ะพี่ปัณณ์”
“คิดมาก ไอ้พี่ปุณณ์เลี้ยงไง เดี๋ยวก็พักยาวแล้ว ชิวๆ”
“ไปยัดเยียดน้องทำไมฮะปัณณ์ ขี้เกียจเลี้ยงเองล่ะสิ โถ่ …”
หมอปิ๊งทำท่าปูหนีบ ขมิบเนื้อพี่ปัณณ์สองสามทีจนได้เสียงโอดโอยนั่นล่ะถึงหยุด คู่นี้เขาน่ารักจริงๆ
“ฮ่าๆ ไม่เป็นไร ไว้ให้คุณปุณณ์เลี้ยงนั่นล่ะครับ”
“ยังเรียกคุณปุณณ์อีกหรอ เรียกปุณณ์เฉยๆดิ เป็นแฟนกัน”
“บ้า ไม่ใช่แฟนน่าพี่ปัณณ์ ”
พี่ปัณณ์ทำหน้าเจ้าเล่ห์ส่งกลับมา
“งั้นเรียกว่าไร ? เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ ? ฮ่าๆๆๆๆๆ”
“แต่พี่เห็นด้วยกับปัณณ์นะ แฟนกัน เรียกชื่อกันเฉยๆดีกว่ามาใช้ คุณ นะ”
“พี่เด็กกว่ายังเรียกปิ๊งเฉยๆเลย บางทีก็เรียก เมียจ๋า … แอ่ก !”
“โห พี่ปิ๊งพี่ปัณณ์ตายทำไงครับ ทุบซะหลังแอ่น ก๊ากกกกกกกกกกกกกกก ”
“มึงห่วงกูหรือสมน้ำหน้ากูครับ ขำขนาดนี้ ไอ้เวร”
ห้องกลับมาเงียบเหมือนเดิมอีกครั้งหลังจากคู่รักและแมวเหมียวกลับไป … กลายเป็นว่าห้องที่แสนสุขดูเงียบเหงาขึ้นมาทันที โซฟาที่ผมนั่งคนเดียวมันก็ดูกว้างเกินไป
“….. อายุยี่สิบสี่เองนะไอ้พิช จะเกิดอาการอยากมีเมียขนาดนั้นเลยหรอวะ”
สองมือยกเสยผมเซ็งๆ อยู่คนเดียวมาได้ตั้งเก้าเดือน อีกนิดจะเป็นอะไรวะ ?
ผมเปิดทีวีช่องเกี่ยวกับดาราทั่วไป เมื่อก่อนไม่เคยดู แต่เพราะมีคนสำคัญเป็นข่าวบ่อยครั้งก็เลยต้องตามเพื่อจะได้รู้ความเป็นไป แล้วก็ไม่ผิดหวังเมื่อรายการนี้กำลังนำเสนอข่าวคุณปุณณ์แสดงคอนเสิร์ตในต่างประเทศ ตาคมสวยใบหน้าคมผิวขาวปากสีแดงระเรื่อ …
ร่างกายช่วงล่างผมเริ่มมีปฏิกิริยา … ไอ้พิช ! นี่มันแค่ข่าวเองนะโว้ย ใส่เสื้อผ้าก็มิดชิดเห็นหน้าพิธีกรเยอะกว่าอีก ท่าจะเป็นเอามาก !
สองมือกุมส่วนสำคัญ สองเท้าพาตัวเองเข้าห้องน้ำ ไปจัดการ …. เอ่อ … นั่นล่ะ ! ให้มันได้อย่างนี้สิน่า !
- ------------------------------------------------- ----
-...- อิอิ
-
มึนตึบมึนจัง จบแล้วจริงดิ แงๆๆๆๆๆ :ling1: งั้นเอาตอนพิเศษมาเยอะเลยน้าา สงสารพิช คร๊าบบบบบ
-
จบแล้วหรอ
-
น่ารักเเบ๋วๆ
อาการนักนะพิชเนี่ย55
-
คิดถึงมากเรื่องนี้
:กอด1:
หลงคิดว่าคืนดีกันซะแล้ว แหะๆ
แต่อย่างนี้ก็ดีเหมือนกันค่ะ
ให้เวลาคุณปุณณ์หน่อย
แต่พิชท่าทางจะคิดถึงคุณปุณณ์มากนะเนี่ย 555
-
จบแล้วหรอคะ จริงๆมีต่อใช่ไหมอ่ะ :hao5: :hao5: :hao5:
-
ไรอ่ะ จะจบแล้วเหรอคะ :o12: :o12:
-
หา? จบแล้ว? จบแบบไม่ทันรู้เนื้อรู้ตัวเลยนะเนี่ย แหม่ ยังดีมีตอนพิเศษมาเคลียร์
แต่ผิดคาดอย่างที่พิชว่าจริงด้วยอ่ะ คิดว่าหลังจากนั้น จะสวีทหวานแหววกันซะอีก
พิช กลายเป็นหนุ่มโสดเฉยเลย แต่ก็ยังดีที่พี่ปุณณ์แค่ขอเวลาเพื่อพิสูจน์รักครั้งนี้
ชื่นชมพิชจริง ๆ เพราะรักพี่ปุณณ์มาก ๆ ถึงยอมทำตามที่พี่ปุณณ์ขอ แม้จะหวั่นใจ
กลัวว่าพี่ปุณณ์จะลืมกัน แต่เป็นอย่างนี้ก็ดีนะ จะให้พี่ปุณณ์ตัดใจจากอีตาคณิณได้เด็ดขาด
ก็ต้องให้เวลาพี่ปุณณ์หน่อย แล้วเมื่อถึงตอนที่ได้เจอกันอีกครั้ง โดยที่หัวใจพี่ปุณณ์
จะมีเพียงพิชเป็นคนรัก เพียงคนเดียวตลอดไป มันก็คุ้มค่าที่จะรอนะพิช ความรักระยะไกลอย่างนี้
เหมาะเป็นบททดสอบ ความมั่นคงในรักได้ดีที่สุด ผ่านบททดสอบกันได้เมื่อไหร่
พิชกับซัมวัน ก็จะได้มีความสุขที่แท้จริงซะทีนะ เอาใจช่วยทั้งคู่เลย รอวันเค้ากลับมาอยู่ด้วยกัน
นี่ขนาดเห็นพี่ปุณณ์ผ่านจอ ยังขึ้นขนาดนี้ เจอตัวเป็น ๆ เมื่อไหร่ พิชได้จัดเต็มแน่ พี่ปุณณ์ระวังเห๊อะ :z1:
รอตอนต่อไปจ้า ขอบคุณแบมจ้ะ :L2:
ปล. คู่รักปัณณ์ปิ๊ง ยังรักกันหวานแหววเหมือนเดิม แต่อะไรไม่น่าตกใจเท่า ปลาทูของเรา
กำลังจะกลายเป็นคุณแม่แล้วหรือนี่ :m3: แหม ๆ ร้ายเหมือนกันนี่พ่ออั่งเปา อิอิ
-
แอบฮาตอนแม่หมอทวงตังนี่แหละ :laugh:
โอ้ว...ห่างกันจะเป็นปีแล้วคิดถึงแย่เลยดิพิช(ฮะจบแล้วหรอคนแต่งกำลังฟินกะรักต่างวัยคู่นี้อยู่เลยอะ)
แต่ไม่เป็นไรคำทำนายแม่หมออาจแม่นก็เป็นได้ :oni2:
-
ค้างมาก บอกตรง -.-
-
หะ?????? เหมือนตอนโดนตัดนะ 55555555
-
คุณปุณณ์มาจากดวงดาว.. คุณปุณณ์หรือโทมินจุน :laugh:
-
งือ ตกใจ จบแล้วหรอ
ยังอยากอ่านความมุ้งมิ้งของ 2 คนนี้อยุ่เลย
-
ห๊ะ!!! จบแล้ว!!!! :a5:
เดี๋ยวเนื้อคู่ก็กลับมาหาแล้วละนะพิช กลับมาพร้อมของฝากด้วย :laugh:
ปัณณ์กับหมอปิ๊งน่ารักตลอด :-[
-
อะ เอ่อ ... คิือพิชกำลังจะเข้าห้องน้ำ ไปทำมิดีทิร้ายกับตัวเอง ิเอ่ออ ... คืออ ตัดดดดดดด?!! :z3:
-
ถึงมาบอกว่าจบเราก็ไม่เชื่อค่ะ
ดูดิ่ สถานะยังไม่ชัดเจนเลย
เอาตอนพิเศษมาเยอะๆ ให้เคลียร์ๆ ถึงจะยอมรับนะคะ ฮิฮิ
:hao7:
-
จบแล้ว!!! :a5:
-
เย้ยยย จบเเล้ว!?!? :a5:
เอาตอนพิเศษเยอะๆเลยน๊าา ชอบคู่นี้อ่าา :กอด1:
-
จบแล้วก็งงเลยทีเดียว..
แล้ว...ตอนพิเศษ...เหมือนมาทำให้ค้างคากว่าเดิม
(เพราะอันเก่าก็คิดว่าคืนดีแน่ๆ แต่พอมาตอนพิเศษ อ้าวจะคืนดียังไง??)
บอกเลยแม่หมอบอกจากดวงดาวก็ดารา นั่นละ ไม่ใช่ใครคุณปุณณ์นั่นละ555
จะมีต่อให้อ่านอีกไหมอ่าาาา
-
:m31: อร๊ากกก ไหงเป็นงี้อ่ะ ไม่ยอมนร๊าาาาาา :m16:
-
คุณปุณณ์มาจากดวงดาว.. คุณปุณณ์หรือโทมินจุน :laugh:
^
^
^
^
^
เอ่อะ คิดเหมือนกันเลยค่ะ พออ่านชื่อตอนปุ๊บ ก็นึกถึงซีรีส์เรื่องนี้ปั๊บ
(http://www.series8-fc.com/wp-content/uploads/2013/12/You-Who-Came-From-the-Stars2.jpg)
อย่าบอกนะว่าจริงๆ แล้วคุณปุณณ์คือโทมิจุน 5555555555
-
เอ่อ อะไร ยังไง งง!!!!
-
^^
-
จบแล้วหรอ ไม่นะ!!!!
ขอตอนพิเศษเยอะๆนะค๊าาาาาาา
-
แบมเป็นแฟนคลับโทมินจุนนั่นเอง 5555
-
อะ เรื่องนี้จบแปลก 5555
-
พี่ปุณณ์คิดถึงพิชให้มากกว่านี้นิดนึงได้มั้ยคะ
การเว้นช่องว่างระหว่างกันเป็นเรื่องที่ดี
แต่นี่ก็ยังลบความรู้สึกว่าพิชถูกทอดทิ้งไม่ได้เลย
มันกวนใจอยู่เล็กๆ
ขอให้รู้ตัวรู้ใจชัดๆได้ไวๆนะคะ
แม่ยกพระเอก :กอด1:
-
แง้ๆๆ ปลาทูเสร็จแมวดำแล้ว มันข่มขืนใช่ใหม
:mew2: :mew6: :mew4:
ไม่ยอมๆๆๆๆ :ling1:
-
ไม่อยากเชื่อว่าจบแล้ว
แต่ถ้าน้องบอกว่าจบก็โอเค จบก็ได้
แต่ต้องมาต่อตอนพิเศษจนพิชกับปุณกลับมาอยู่ด้วยกันนะ อิอิ
จะรอตอนพิเศษต่อไปจ๊ะ
-
เอิ่มม
-
สงสารวิศวะหนุ่มจังเลยครับ
:ruready :ruready
-
จบแบบไม่ทันตั้งตัว อิอิ
-
โทมินจุนชี่!!!
5555
ไหงจบอ่าาาา เอาตอนจบๆ สิแบ่มแบ๊ม
-
ปุณณ์จะขี่ยูเอฟโอมาเหรอ...หรือว่าโทเมเนเจอร์จะวาร์ปมาตกในห้องพิชชี่
ถ้าเป็นอย่างหลัง พิชชี่คงต้องกลายเป็นเคะนะ >.<
อยากให้พิชเจอกะปุณณ์เร็วๆจังเลย จะได้ ป้าป ป้าป ป้าป 5555
-
น้องพิช รักจริงหวังแต่งค่อดๆ
-
จบงี้มีเครียด :katai1: :katai1: :katai1:
-
:mew1: ไปทำไรในห้องน้ำนะ 555
-
รอตอนพิเศษอีกก
-
พิเศษ : you , who came from the stars . ( 2 )
ขอโทษที่หายไปนะคะ แต่ว่าเร้าเตอร์หรือตัวกระจายไวไฟที่บ้านติดไวรัสอะค่ะ TT แก้ไม่ได้สักที เปิดเน็ตไม่ได้เลย แงงง
- - - -------------------------------------------------------------- --
“สวัสดีครับทุกท่าน วันนี้เราอยู่ในรายการ ทอล์ควิทเดอะสตาร์ ! ซึ่งแน่นอนว่ารายการเราจะสัมภาษณ์เฉพาะคนดังในวงการบันเทิงเท่านั้นนะครับ”
พิธีกรชายชื่อดังเปิดรายการด้ยวสีหน้ายิ้มแย้ม
“ใช่แล้วค่ะ แถมวันนี้แขกรับเชิญของเราไม่ธรรมดาค่ะคุณผู้ชม เพราะพึ่งจะบินกลับประเทศไทยมาหมาดๆหลังจากไปทัวร์คอนเสิร์ตใน
เอเชียมาหลายประเทศ !”
พิธีกรหญิงที่ดังกว่าพิธีกรชายก็พูดเสริม
“ถูกต้องครับ ดูสิครับขนาดแฟนคลับยังมากันที่สตูดิโอรายการเล่าคับแน่น ! ขอเสียงแฟนคลับหน่อยคร้าบบบบ”
กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
แล้วกล้องก็แพลนไปที่แฟนคลับที่แน่นขนัด มีป้ายไฟ แท่งไฟ เสื้อแฟนคลับ หมวกแฟนคลับ สารพัดสินค้าแฟนคลับที่สวมใส่และถือโชว์ได้
“ขอเชิญ คุณปฐพี หรือ คุณปุณณ์คร้าบบบบบบ !!!”
เสียงกริ๊ดดังสนั่นพร้อมเสียงดนตรีมันส์ๆที่เป็นเพลงฮิตติดชาร์จยาวนานยี่สิบสัปดาห์ของผมดังขึ้น ผมก็ก้าวเท้าออกไปหมุนตัวตามที่ซ้อมไว้และเริ่มร้องตามทำนอง ก่อนจะเก๊กท่าจบหล่อๆพร้อมขยิบตาใส่กล้อง
เสียงกริ๊ดยังคงดังสนั่นจนพิธีกรสองคนเดินมา ก็ยกมือไหว้กันตามธรรมเนียม
“สวัสดีครับคุณปุณณ์”
“สวัสดีครับพี่ๆ”
“เชิญทางนี้เลยค่ะ มาๆนั่งคุยกัน นี่ต้องบอกว่าเป็นรายการแรกในรอบปีที่คุณปุณณ์ยอมออกมาให้สัมภาษณ์เลยนะคะ”
“คิวไม่ตรงมากกว่าครับ ฮ่าๆ แล้วปีนี้ผมเตรียมงานคอนเสิร์ตด้วย เดี๋ยวจบรายการนี้ก็คงต้องขอตัวพักผ่อนหน่อยล่ะครับ”
ผมนั่งลงที่ชุดโซฟานิ่มก่อนจะยกมือโบกให้แฟนคลับ เรียกเสียงกริ๊ดและทุกคนก็โบกมือหยอยๆกลับมา บอกแล้วแฟนคลับผมน่ะน่ารัก
“แล้วไปจัดคอนเสิร์ตคราวนี้กระแสตอบรับเป็นยังไงบ้างครับ”
“ก็คอนเสิร์ตคราวนี้มาในธีม ปุณณ์อินไวท์ ครับ คือเน้นลุคเจ้าชายขี่ม้าขาวทำนองนี้ มีปีกด้วยตอนอยู่ในคอน ฮ่าๆ ก็จากที่พี่แบงค์ เอ่อ ผู้จัด
การผมน่ะครับ เล่าให้ฟัง ก็มีการพูดถึงมากทั้งในสังคมออนไลน์ ก็เรียกว่าคุ้มกับที่เหนื่อยมานานครับ คนก็ไปกันแน่นจริงๆ”
“ตอนนี้เลยดังไปทั่วแล้วสิคะ เรียกว่าเซเลปตัวจริงนะเนี่ย”
“ฮ่าๆ ไม่หรอกครับ ยังเป็นนายปุณณ์คนเดิมคร้าบ”
“งดถามเรื่องงานดีกว่า เพราะทุกคนสามารถติดตามได้ในสื่ออินเตอร์เน็ต แต่วันนี้รายการเราจะถามเรื่องที่ทุกคนอยากรู้และสงสัยมานาน ทำไมทุกคนเลย ถึงเรียกคุณปุณณ์ตลอด ทั้งสนิทไม่สนิท ผมก็สงสัยนะครับ ผมก็ยังเรียกคุณปุณณ์เลย”
“จริงๆก็ไม่มีอะไรพิเศษหรอกครับ คือว่าตอนเด็กๆ คุณยายผมค่อนข้างจะเจ้าระเบียบนะครับ แล้วผมซนมากก็เลยจะถูกเรียกว่า คุณปุณณ์ เวลาโดนทำโทษนะครับ ประมาณว่า อะแฮ่ม ต้องเสียงโหดนิดนึง คุณปุณณ์วันนี้บอกยายมาซิ ว่าไปเล่นซนที่ไหนมา ผมก็จะแก้ตัว คุณปุณณ์ไม่ได้ซนครับ คุณปัณณ์ต่างหาก … น้องชายผมน่ะครับ ฮ่าๆ”
แฟนคลับหัวเราะกริ๊ดกร๊าดกันตามสะดวก
“คุณปุณณ์มีน้องชายด้วยหรอคะ ?”
“มีครับ แต่ไม่ได้ทำงานในวงการโดยตรง ขออนุญาตพูดนิดนึงแล้วกัน คือน้องผมทำนิตยสารออนไลน์ที่ชื่อ ….. น่ะครับกับเพื่อนๆเขา”
“อ๋อ … ที่กำลังฮิตในหมู่วัยรุ่นกับการสั่งเสื้อผ้าแฟชั่นจากเว็บไซต์นี้เลยใช่มั้ยคะ ? เพราะดิฉันก็เคยเป็นลูกค้าอยู่เหมือนกัน”
“ช่วยอุดหนุนน้องชายผมด้วยนะคร้าบบบบ อิอิ”
“มาถึงเรื่องที่ทุกคนอยากรู้บ้างดีกว่า ! เป็นข้อสงสัยมากกว่าเรื่องชื่ออีกนะครับ เพราะเมื่อปีที่แล้วได้ออกมาให้สัมภาษณ์สายฟ้าแลบว่ากำลังอินเลิฟ ! แถมไม่แถลงข่าวเคลีร์ยข้อสงสัยตรงนี้ด้วย ตกลงว่ายังไงครับ”
“เอ๋ … อ่า … ตอบยังไงดี”
“หน้าเริ่มแดงแล้วนะคะ นี่เขินหรอคะเนี่ย ฮ่าๆ”
“เขินๆแบบนี้แสดงว่ากำลังไปได้สวย ลัคกี้อินเลิฟลัคกี้อินเกมส์เลยสิครับ ?”
“โอะ อย่าแซวววววว คือก็เรื่อยๆนะ โหยยยย ดูแฟนคลับแต่ละคนทำตาวิบวับแซวผมกันหรอ เดี๋ยวจับหอมแก้มเรียงคนเลยนี่ !”
กริ๊ดดดดดดดดดดดดดด
“น่านมีหยอดแฟนคลับ สารภาพมาซะดีๆ ว่าคบกันเป็นไงบ้างครับ”
“จริงๆก็ห่างกันอยู่นะครับ แหะๆ … แบบว่าทำงานทั้งคู่ แล้วผมก็มาลุยคอนเสิร์ตด้วย แต่ก็ยังคุยกันเรื่อยๆครับ ตอนนั้นผมอาจจะรีบพูดไปหน่อย แต่เราก็ยังอยู่ในช่วงดูๆกันนะ มันไปช้าแบบเต่าคลานเลยเพราะผมงานเยอะจริงๆ”
“แต่ก็ยังคุยกันอยู่ใช่มั้ยคะ ?”
“ครับคุยกันอยู่ แต่ไม่ได้ผูกมัดครับ ว่าห้ามคุยกับคนอื่นนอกจากผมนะ ทางนั้นเขาก็ไม่ได้สติ๊กมาในจุดนี้เหมือนกัน คุยกันแบบเรื่อยๆจริงๆ”
“แต่คนนี้ก็ถือว่าพิเศษกว่าคนอื่นอยู่ใช่มั้ยครับ ?”
“ใช่ครับ พิเศษกว่าคนอื่น”
เขินแฮะ …
“แหม คุณปุณณ์หน้าแดงขนาดนี้ คงต้องพิเศษมากๆเลยล่ะค่ะ น่าอิจฉาจัง … แล้วทางแฟนคลับว่ายังไงบ้างคะ กระแสตอบรับกลับมา”
“ก็ .. มีหลายเสียงนะครับ แต่มีน้องแฟนคลับกลุ่มหนึ่งบอกว่า สงสารคุณปุณณ์เถอะแก่แล้วเดี๋ยวไม่ได้มีแฟนสักทีขึ้นคานจริงๆจะทำไง .. ก็เลย .. พากันสนับสนุนผมให้ลงจากคานกันใหญ่เลย ฮ่าๆ”
“น่ารักจริงๆนะคะแฟนคลับคุณปุณณ์ แต่พูดถึงก็เป็นวัยที่จะเริ่มมองหาคนข้างกายแล้วนะคะ สามสิบกว่าๆเนี่ย”
“ใช่ครับ ยังไงก็ขอแสดงความยินดี แล้วก็ขอให้ชีวิตรักของคุณปุณณ์ราบรื่นเหมือนด้านการงานด้วยนะครับผม”
“ขอบคุณมากค้าบบบ”
ได้พักผ่อนสักที ..
ผมทิ้งตัวลงบนเตียงตัวเองที่ไม่ได้กลับมานาน คิดถึงทุกอย่างเลย คิดถึงเตียง โคมไฟ ตู้ โต๊ะ แอร์ …. ห้องน้ำ แล้วก็ เฮ้อ เอาเป็นว่าคิดถึงนั่นแหละ
หยิบมือถือขึ้นมาเปิดแอปพลิเคชั่นชื่อดัง ‘ไลน์’ ข้อความจากเพื่อนดาราก็มีบ้างประปราย แต่ที่สนใจที่สุดคือคนที่ถูกตั้งไว้เป็น เฟบเวอริต … อุตส่าห์ลองผิดลองถูกจนตั้งเป็น
‘วันนี้พี่ปัณณ์กับพี่ปิ๊งมาหา พาแมวมาด้วย ปลาทูมันท้องแล้วนะ เค้าบอกจะยกลูกมันให้พวกเรา ไว้ เลี้ยงด้วยกันนะ หรือปุณณ์ว่าไง ?’
ข้อความส่งมาเมื่อสองวันก่อน แต่เขาพึ่งได้อ่าน เฮ้อ ..
‘ได้ แต่มันจะออกมาสีอะไรนะ พ่อดำแม่ขาว จะได้พักแล้ว ไว้ไปเที่ยวกันนะ ?’
เอ๊ะ ? สายตาเลื่อนไปข้อความด้านบน ปุณณ์ … ไม่ใช่คุณปุณณ์ รอยยิ้มจางๆเริ่มแตะมุมปากก่อนจะฉีกยิ้มกว้างจนเห็นฟันเรียงสวย
นิ้วเรียวรีบกดพิมพ์ข้อความตอบไปอีกหนึ่งครั้งก่อนจะกดปิดโทรศัพท์
‘ฝันดีนะพิชชี่’
ว่าแต่แมวชื่ออะไรดีนะ ? ปุณณ์กับพิช เป็น ปิ๊ด กับ พุน ? ทำไมมันทุเรศชะมัด พ่อแม่มันชื่อออกจะน่ารัก อั่งเปาปลาทู กลายเป็น ปิ๊ดกับพุน ไว้ให้พิชตั้งแล้วกัน !
‘อาทิตย์นี้คงไม่ได้กลับบ้าน มีประชุมไตรมาสน่ะครับ’
เสียงจากปลายสายทำให้ยิ้มหุบลงเล็กน้อย
“อ๋อ ไม่เป็นไรน่า ยังไงก็ต้องทำงาน ไว้ค่อยเจอกันก็ได้ ยังไงก็โทรคุยกันได้นี่ ไลน์ก็มี”
‘ไลน์ที่สองวันตอบทีน่ะหรอ ?’
“ก็มันพิมพ์ไม่ค่อยเป็น ตอบก็ดีแค่ไหนละ อย่าบ่นๆ !”
‘ค้าบบ เอ้อ ผมดูรายการคุณแล้วนะเมื่อคืน …’
“อ่า … เป็นไงอ่ะ ?”
คนเลยวัยรุ่นมาแล้วใจเต้นตึกๆเหมือนกลองรัวจนต้องยกมือขึ้นมากดหัวใจไว้
‘ขอบคุณที่ให้เกียรติผม ทั้งๆที่ไม่ต้องเอ่ยถึงผมก็ได้ ขอบคุณนะครับ’
“ก็เรื่องจริงนี่ ขอบคุณทำไม ก็เราคุยกันอยู่จริงๆ ใช่มั้ย ?”
‘เฮ้อ … ไม่ได้เจอตั้งนาน อยากกลับไปเจอจัง ไอ้ประชุมเส็งเคร็งนี่ก็โดดไม่ได้ซะด้วย’
“ยังไม่ทันแก่ทำไมขี้บ่นจังหือ ?”
‘โถ่ .. ปุณณ์ช่วยไปนอนห้องผมก่อนสักหลายๆวันได้มั้ย อาทิตย์หน้าผมกลับไปจะได้มีกลิ่นปุณณ์ติดที่เตียงผมด้วยไง โรแมนติกปะ ?’
ไอ้เด็กบ้านี่ !
“ไม่ได้กลิ่นแรงขนาดนั้นนะ !”
‘รู้นะว่าเขิน ยิ้มอยู่อ่ะดิ ? ฮ่าๆ’
รู้ได้ไง !
“ไม่ใช่เฟ้ย แค่นี้แหละ ไปทำงานไป”
‘ค้าบบ คิดถึงนะ’
“อื้อ คิดถึง”
เฮ้อ อยากไปหาจัง .. แต่ไปไม่เป็น !
คืนนั้นก็มีคนนอนไม่หลับสุดท้ายก็ต้องขึ้นไปนอนที่ห้องพิชแก้คิดถึง ! อืม .. เตียงพิชมีกลิ่นพิชจริงๆด้วยแฮะ …
- ------------------------------------------- -
ขนาดเค้ายังไม่ได้เป็นแฟนกันนะเนี่ยยย
-
เวลาว่างไม่ตรงกันสักที
นอนสูดกลิ่นกันไปก่อนนะ เพื่อคลายอาการคิดถึง
-
หวานกันมันหยด
แฟนคลับก็คงสาววายสิน(หรือว่ายังไม่รู้ว่าเป็นผช.//จำไม่ได้แหะๆ)
แต่ดีนะที่รักแท้ชนะระยะทางกับเวลานะ อิอิ
-
อ้าว นี่เค้ายังไม่ได้เป็นแฟนกันเหรอ???
-
คุยกันเรื่อยๆมันก็ไม่กดดันดีนะ แต่ก็คงโหวงพอดู
:กอด1:
-
:katai4: นึกว่าคนแต่งติดซี่รี่ย์เรื่องเดียวกันซะอีกเห็นหัวข้อแล้วรีบเลยย
-
นอนดมกลิ่นแก้คิดถึง
-
ถ้าจะให้ดีดมเจ้าของกลิ่นดีกว่านะ :hao6:
-
แหม.....รักกันเรื่อยๆ ดีจัง
-
ไม่ค่อยได้อยู่ด้วยกันเลยน๊า
-
คู่นี้เขาเข้าใจกันจนน่าอิจฉา :heaven
-
ความสัมพันธ์ ถึงจะเป็นไปแบบเรื่อย ๆ ถึงจะห่างกัน ไม่ได้เจอกัน แต่ก็คิดถึงกันตลอดเวลา
ให้ความสำคัญต่ออีกฝ่ายเสมอ ชอบมากเลยที่พี่ปุณณ์ยอมรับเรื่องพิชต่อสาธารณะชน
ถึงจะไม่ได้เอ่ยชื่อ แต่พูดออกอากาศว่าเป็นคนพิเศษขนาดนั้น เราเป็นพิช แค่นี้ก็ดีใจแล้ว :o8:
ถึงตอนนี้ จะยังไม่ได้ตัดสินใจ กลับมาคบเป็นแฟนกันเหมือนเดิม แบบเต็มที่ก็เถอะ
แต่การให้ความสำคัญต่ออีกฝ่ายของทั้งคู่ ก็ไม่ต่างจากที่มีให้คนรักเลยแหละน้า
แถมมีการคิดถึงอนาคต ที่จะเลี้ยงลูกอั๋งเปากับปลาทูด้วยกันซะขนาดนั้นแล้วด้วย
พิชเลิกเรียกคุณปุณณ์ซะที อย่างนี้ค่อยเหมือนคนรักกันหน่อยเนอะ พี่ปุณณ์ดีใจน่าดูเชียว
แต่ฮาอ่ะ ที่พิชให้พี่ปุณณ์ไปนอนทิ้งกลิ่นไว้ที่ห้อง แหม่ แต่ทำเป็นพูดงั้นพูดงี้นะพี่ปุณณ์
สุดท้ายก็อดใจไม่ไหว คิดถึงจนต้องไปนอนดมกลิ่นพิชที่ทิ้งไว้แทนซะงั้น น่ารักมากเลยอ่ะ
ถึงจะเป็นการย้อนกลับมา เริ่มพัฒนาความรัก กันแบบค่อยเป็นค่อยไปก็เถอะ
แต่แค่ทั้งสองฝ่ายหนักแน่นต่อกันและกัน ก็เพืยงพอแล้ว ถึงเวลาที่มั่นใจเมื่อไหร่
ตอนนั้น ค่อยมามีความสุข ชดเชยช่วงที่ห่างกันไปให้เต็มที่ ก็ยังไม่สายหรอกเนอะ
รอตอนต่อไปจ้ะ อยากให้กลับมาคบกันไว ๆ อยากอ่านฉากสวีทหวานแหววแล้ว
ขอบคุณนะคะ :L2:
-
ตามมาจากหมอปิ๊งกับปลาทู
คณินทร์นี่ทำตัวน่าหมั่นไส้ได้เสมอต้นเสมอปลายจริงๆ
ไม่ชอบตั้งแต่เรื่องที่แล้วลากยาวมาถึงเรื่องนี้ได้
พิชน่ารักอ่ะ น่ารักมากๆๆๆๆๆๆๆ
อ่านแล้วอมยิ้ม
ขนาดไม่ได้เป็นแฟนกันยังน่ารักขนาดนี้
เป็นแฟนกันได้แล้วมั้งคุณ 5555555555
-
เอ่อ นั่นสินี่ตกลงเค้าแค่ดูๆกันอยู่แน่เหรอคะ o18
-
น่ารักมาก
-
ตอนพิเศษ ผ่านไปสองตอนก็ยังไม่เจอกัน เฮ้อออ ตอนหน้าขอเอาเป็นเจอกันมั่งนะ 555
-
น่ารักอะ แอบอมยิ้มอะ :-[
-
คุณปุณณ์แกล้ง(คุณ)ปัณณ์แต่เด็กเลยนะ :laugh:
ปุณณ์กะพิชได้เจอกันเร็วๆก็คงจะดี
ไลน์คุยกันแบบนี้มันไม่เต็มอิ่มเบย :sad4:
-
หึ่ยยย เขิลอะ
-
:เฮ้อ:ความรักของคู่นี้ผู้ใหญ่จ๋ามากเลยง่ะ ไม่มีหวือหวาให้ใจเต้นเลยน่ะ นับถือพิชแฮะรอได้นานโคตรเลยน่ะ สู้ๆ น่ะ :katai2-1:แต่จบแบบงง ๆ แฮะ นึกว่ายังไม่จบ
-
เฮ้ออออออ เมื่อไหร่จะเจอกัน
เมื่อไหร่จะตกลงคบกันซะทีน้าาาาา
-
จองไว้ก่อน เด๋วมาอ่านค๊าบบบบ ^^
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด
น่ารักสุดๆเลย ขนาดยังไม่เป็นแฟนกันนะเนี่ย
เขินๆๆอ่า อิอิ
-
ดมตัวจริง ดีกว่าดมกลิ่นนะค๊าาาาาาาาาคุณปุณณ์
แล้วจะเป็นแฟนกันเมื่อไรเนี่ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
รอตอนต่อไปจ้า ^^
-
ความห่างไม่ได้เป็นอุปสรรคของความรักจริง ๆ
-
ขำชื่อแมว ปิ๊ดกับพุน สงสารลูกปลาทูกับอั่งเปา ถ้าได้ชื่อนี้จริงๆ :m20:
-
มันคือความสัมพันธ์ที่ไม่ใช่แฟนกับแฟน เอ๊ะยังไง
-
ถ้าเป็นแฟนจะหวานขนาดไหนเนี่ย 5555
-
ปุณณ์เป็นหนุ่มวัยสามสิบกว่าที่มุ้งมิ้งมากนะ
แค่พิชเรียกว่าปุณณ์เฉยๆก็เขินแล้วสิ
แล้วถ้ามาเรียกให้ได้ยินต่อหน้า จะเขินขนาดไหนน้อ ฮิฮิ
-
ไม่ได้เจอกันยังหวานขนาดนี้
ถ้าเจอกันแล้วจะหวานขนาดไหนเนี่ย 5555
:L1:
-
น่ารักทั้งคู๋เลยอ่ะ อยากเจอคนดีๆแบบนี้มั่งจัง ^_^
-
พิเศษ : you , who came from the stars . ( 3 )
- -------------------------------------------------------------- - - - -
วันนี้วันพุธ อีกสองวันพิชจะกลับ ! ปุณณ์ขีดปากกาแดงในช่องปฏิทินทับวันพุธไป เหลืออีกสองวันเย้เย้เย้ อาบน้ำดีกว่า
วันนี้ตั้งใจว่าจะไปหาน้องชายคนเดียว นัดกันไว้ว่าจะไปกินอาหารทะเลตอนเย็น นี่ก็เที่ยงแล้วอาบน้ำเลยแล้วกันวะ จะได้เก็บห้องด้วย
ปุณณ์ฮัมเพลงงุ้งงิ้งในลำคอถอดเสื้อยืดของพิชที่เอามาใส่โยนออกจากตัวไปกองบนโซฟา ตามด้วยกางเกงผ้าขายาวของพิชก็ถูกโยนไว้บนพื้นหน้าห้องนอน และกางเกงในของตัวเองที่รูดลงถูกโยนไว้บนปลายเตียง มือคว้าผ้าเช็ดตัวของพิชอีกเหมือนเดิมเดินเข้าห้องน้ำไป
ขายาวๆพาตัวเองเข้าไปยืนใต้ชาวเวอร์ราคาแพงก่อนจะหมุนเปิดน้ำ
ติ่ง … ติ่ง .. ติ่ง …
น้ำไม่ไหล ?
“เวร ! น้ำไม่ไหล ไอ้คอนโดซังกะบ๊วยนี่จะหยุดไหลอะไรนักหนา”
จริงๆก็ไม่บ่อย แต่มันชอบมาหยุดไหลเอาวันที่มีนัดทุกที ! แล้วร่างกายใบหน้าเขาไว้ใช้ทำมาหากินนะโว้ย ต้องพิถีพิถันเป็นพิเศษ
หลังจากลองเปิดปิดหลายๆครั้งมันก็ไม่ไหลจริงๆ ปุณณ์ก็ทำหน้าเซ็งเดินออกมาพร้อมผ้าเช็ดตัวผูกเอวไว้ลวกๆ เหอะ !
ปุณณ์เดินกระทืบเท้าด้วยความหงุดหงิดมาที่โทรศัพท์บ้าน กดเบอร์ล็อบบี้ เริ่มกัดปากกลอกตาระงับอารมณ์ ห้ามเหวี่ยง ใจเย็นๆ
“สวัสดีค่ะล็อบบี้ค่ะ”
“น้ำไม่ไหลหรอครับ ?”
“ไม่นะคะ เมื่อสักครู่ไปล้างมือน้ำยังไหลปกติค่ะ อาจจะเป็นที่ท่อน้ำ ให้ตามช่างมั้ยคะ”
ก็โทรมาจะให้ตามช่างน่ะสิโธ่ !
“ครับรบกวนตามให้หน่อยนะครับ ห้องก็ตามเบอร์ที่ขึ้นเลยนะครับ”
ระบบโทรศัพท์ที่นี่เปลี่ยนใหม่หมด เป็นบริการของเจ้าของคอนโดที่ให้โทรศัพท์บ้านโชว์เบอร์ได้ เออก็ดี หงุดหงิดโว้ย !
ปุณณ์พาตัวไปเองนั่งไขว่ห้างบนโซฟาไม้สีขาว มองผืนหญ้าปลอมสีเขียวรอบตัวเผื่อจะใจเย็นลง เป็นเรื่องน้ำทีไรเขาหงุดหงิดทุกทีสิน่า !
เอ๊ะ จะว่าไปเจอพิชได้ก็เพราะวันนั้นน้ำห้องเขาไม่ไหลเหมือนกัน แถมยังได้รับบทจันทร์ดาราเอาสำลีมาถูหลังกันซะอีก เฮ้อ .. คิดถึงพิชจัง
ปุณณ์ลุกเดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่พึ่งถอดใส่เข้าไปในตัวอีกครั้ง จะให้นุ่งผ้าเช็ดตัวคุยกับช่างคงไม่ดีแน่ๆ แต่ถ้าเป็นช่างพิชก็ว่าไปอย่าง …
เสียงกริ่งห้องดังขึ้น พอดีกับที่ปุณณ์ทำกับข้าวง่ายๆกินเสร็จเรียบร้อย
“สวัสดีครับ มาดูท่อครับ”
นี่มัน ..
“อ้าวคุณปุณณ์สวัสดีครับ ผมเพื่อนไอ้พิชไงชื่อกาย มาเป็นวิศวะประจำของคอนโดในเครือบริษัทนี้ทั้งหมดครับ ก็ว่าอยู่ห้องคุ้นๆ”
“อ๋อ จำได้ครับ เชิญเข้ามาก่อนเลย ไม่เจอคุณกายตั้งนานสบายดีนะครับ ?”
ปุณณ์เปิดประตูต้อนรับหนุ่มหน้าขาวเพื่อนพิชเข้ามา
“ก็ดีครับ ตอนแรกมาเริ่มงานที่นี่ก็เกร็งๆ ผมกับไอ้พิชเรียนเครื่องกลกันมา แต่ดันมาได้งานเป็นช่าง ฮ่าๆ”
“แล้วไม่ต้องเรียนรู้ใหม่หมดหรอครับเนี่ย ?”
“ไม่หรอกครับ พื้นฐานเรียนมาเหมือนกัน แล้วทำจริงๆก็ไม่ได้ยาก ออกแนวจุกจิกมากกว่า เดี๋ยวห้องนั้นอย่างนั้น ห้องนี้อย่างนี้ น้ำไหลไฟดับเป็นเรื่องปกติน่ะครับ งั้นขอดูห้องน้ำก่อนนะครับ”
กายถือกล่องเครื่องมือเดินเข้าห้องน้ำไป ปุณณ์เดินตามไปด้วยก็เริ่มสังเกตนิดหน่อยตั้งแต่คราวก่อนเป็นพิชเข้ามาแล้ว
“ช่างที่นี่ไม่ต้องมีชุดฟอร์มหรอครับ ? แถมคราวก่อนพิชยังเป็นคนซ่อมให้ผมด้วยทั้งๆที่เป็นลูกค้าเหมือนกัน”
“อ๋อ .. ไอ้พิชไม่ได้บอกหรอครับ ?”
“หือ ? บอกอะไร”
“ก็บริษัทเจ้าของคอนโดนี่เป็นของพ่อผมกับพ่อมันหุ้นกันสร้างขึ้นมา พ่อผมเรียนโยธามาก็ดูพวกก่อสร้าง พ่อไอ้พิชเป็นสถาปนิก ก็ดูด้านออกแบบ นี่ก็มีสิบกว่าโครงการในกรุงเทพแล้วครับ ต่างจังหวัดอีกยี่สิบกว่าที่”
อะไรนะ !
“อ่าว .. แหะๆพิชมันคงไม่ได้เล่าเพราะเห็นว่าไม่สำคัญมั้งครับ อย่าคิดมากเลยเนอะๆ”
“พิชกับคุณกายชื่อเต็มๆว่าอะไรนะครับ ?”
เสียงปุณณ์เริ่มเย็นเฉียบ
“อ๋อ พิชฌพัฒน์ วรัธณานนท์ ส่วนผม กษิดิศ ไปรทยากร”
ไอ้พวกนามสกุลดัง ! ทำไมไม่เคยคิดจะถามนะว่าพิชนามสกุลอะไร ชื่อยังเคยได้ยินแค่ครั้งสองครั้งเพราะมันยาวเลยขี้เกียจเรียก …
ออกงานกลางคืนบ่อยๆทำไมจะไม่เคยได้ยินไอ้ชื่อสองคนนี้ ! ไม่สิไม่เคยเจอแต่เจอบรรดาญาติพี่น้องนามสกุลนี้กันทั้งนั้น
“แต่พ่อพิชทำงานอเมริกา ?”
“อ๋อ ก็บริษัทใหญ่อยู่อเมริกา พ่อพิชเขาเป็นซีอีโออยู่ที่นั่นน่ะครับ ที่หุ้นกับพ่อผมนี่เหมือนธุรกิจจับฉ่ายทำเล่นๆเหมือนพวกดาราชอบเปิดร้านอาหารน่ะ”
จำได้ว่ารุ่นลูกตระกูลนี้มีลูกชายคนเดียว …
“พิชเป็นลูกคนเดียว ?”
“โอ้ยยย หลายคนเดียวด้วยครับ เรียกว่าเล็กสุดแบบเล็กโคตรรร ประคบประหงมมันกันจะตาย มันเลยหนีมาอยู่คนเดียวนี่ล่ะครับ เคยไปบ้านมันเหมือนกัน เรียกคุณชายๆทุกคำ”
กายก็จัดการซ่อมไปไม่ได้สนเลยว่าหน้าตาคนฟังเริ่มขมวดคิ้วเครียด
…แล้วไอ้ตระกูลผู้ดีขนาดนั้นจะยอมให้ลูกชายเป็นเกย์เนี่ยนะ ! ถึงฝั่งแม่มันจะโอเคก็เถอะ แต่ฝั่งพ่อมันนี่ไม่ธรรมดาจริงๆ
“อ๋อ คุณปุณณ์จริงๆชื่อปฐพีหรอครับ ผมเห็นในรายการเมื่อวาน ไอ้พิชมันโทรมาสั่งให้ผมดูคุณให้ได้ เพิ่มเรทติ้งให้รายการ มันโคตรจะ
โอเวอร์เลย”
“จริงๆมันชื่อในวงการน่ะ เรียกง่ายใช่มั้ยล่ะ ปุณณ์ ปฐพี”
“อ่าวไม่ใช่ชื่อจริงหรอครับ ?”
“อืม ชื่อจริง ปุณณวีร์ เถกิงเกียรติไพศาล”
“อ๋อครับ .. ชื่อเพราะดี”
กายใช้บริการ BTS กลับเข้าสำนักงานใหญ่ที่อยู่ถัดไปสองสถานี ก่อนจะเริ่มนึกอะไรบางอย่าง ..
“ถะ เกิง เกียรติ ไพ ศาล ….. ”
ว่าแล้วเจ้าตัวก็หยิบมือถือโทรหาพ่อตัวเองทันที
“พ่อออ ไอ้นามสกุลเถกิงเกียรติไพศาลนี่พ่อคุ้นบ้างปะ ผมว่าผมคุ้นๆนะ”
“เอ้า ไอ้ลูกเวร ก็เจ้าของแบรนด์เสื้อผ้า ปานาลี ที่ไปดังอยู่ฝรั่งเศสนั่นไง แบรนด์โปรดแม่แกน่ะ ไม่เห็นเรอะกระเป๋าแต่ละใบของปานาลีทั้งนั้น”
“แล้วรวยมั้ยล่ะพ่อ ?”
“รวยสิวะ ก็หุ้นกับพ่อมึงกับพ่อเพื่อนมึงทำส่งออกมาหลายปีแล้วเนี่ย”
“ห๊ะ นี่เราเป็นหุ้นส่วนกับเขาด้วยเรอะพ่อ”
“ก็เออดิ ก็แม่เจ้าพิชที่เลิกกันไปแล้ว เป็นญาติห่างๆของคุณนายตระกูลนี้ ที่ลูกเขาหนีไปเป็นดารานั่นไง อะไร ปุนๆ ป่วนๆสักอย่าง”
ช็อค … แล้ว .. แล้วเขาจะทำยังไงดี คุณปุณณ์ต้องรู้เรื่องแล้วดิหลอกถามไปขนาดนั้น แล้วไอ้พิชมันจะรู้มั้ยเนี่ย ทำไมมันอิรุงตุงนังขนาดนี้
“ละ .. แล้ว พ่อว่า ดาราอะไรนั่นจะได้สมบัติปะ เห็นพ่อเคยเล่าว่าเขาตัดพ่อลูกกันแล้วนี่ครับ”
“ไม่รู้ แต่ไม่ใช่มึงที่ได้หรอกไอ้กาย เพราะฉะนั้นไปเสือกเรื่องเขาทำไม ซ่อมท่อเสร็จก็มาซ่อมท่อบริษัทต่อด้วยเข้าใจมั้ย เป็นพนักงานต๊อกต๋อยอย่าขี้เกียจ พ่อมึงเป็นประธานแต่มึงก็แค่ช่างตาดำๆเดี๋ยวปั๊ดตัดเงินเดือน”
พ่อวางสายแล้ว .. แต่ .. ต้องโทรบอกพิชให้เตรียมตัวมั้ย ? โอยย … ไอ้พวกบ้า มาปิ๊งรักหักมุมกันทำไมเนี่ย แล้วแม่ไอ้พิชดันรู้เรื่อง แล้วทางพ่อแม่คุณปุณณ์นี่จะรู้เรื่องกับเขามั้ยเนี่ย แล้วมันจะคบกันยังไงวะ คุณปุณณ์ไม่ต้องสืบทอดกิจการบ้านตัวเองเรอะ
ปุณณ์ขับรถมาถึงบ้าน ระหว่างรอปิ๊งออกเวรกลับมาปุณณ์ก็รีบเรียกน้องชายตัวเองคุยแบบจริงจังทันที
“ปัณณ์ คุ้นๆนามสกุล วรัธณานนท์ มั้ย พี่ว่าคุ้นๆนะ แต่พี่จำไม่ได้ว่าเขาดังเรื่องไหนนอกจากอสังหาริมทรัพย์”
“อ๋อ หุ้นส่วนพ่อที่ทำส่งออก วันก่อนก็เจอคุณลุงเขาอยู่นะ ติสท์ดี”
ช่วงนี้ปัณณ์เริ่มได้รับการให้อภัยจากพ่อแม่ เพราะแม่ดันคิดถึงน้องคนเล็กที่ประคบประหงมกันมาอย่างดี จึงกลับไปบ้านบ้างแล้ว แล้วเจ้าตัวก็เริ่มอยากเรียนรู้กิจการที่บ้านขึ้นมาเพราะธุรกิจตัวเองลงตัวแล้วเลยว่างไม่มีอะไรทำ
“เฮ้อ ….”
“เออเขาถามหาพี่ปุณณ์ด้วย ถามสารทุกข์สุขดิบ รู้จักกันหรอ ?”
“ปะ เปล่า … ห่างๆน่ะ …”
สงสัยทางนั้นจะรู้เรื่องเขากับพิช โอ้ยยยยยยยยยยยยยย พันกันมั่วไปหมด
“อ๋อภรรยาเขาที่หย่ากลับมาแต่งงานกันใหม่แล้วนะ พึ่งรู้ว่าเป็นญาติห่างๆแม่เราด้วย โลกโคตรกลมเลยพี่ปุณณ์”
คิ้วเริ่มกระตุก หนึบ หนึบ
“ปัณณ์ว่าเขาจะยอมให้ลูกชายคนเดียวของตระกูลมีแฟนเป็นผู้ชายปะ ?”
“หือ ไม่รู้ดิ เขาอาจจะอยากได้คนสืบทอดธุรกิจก็ได้มั้ง แต่อาจจะเหมือนบ้านเราก็ได้ ไม่เห็นพ่อบังคับพี่ปุณณ์มาสืบทอดเลย”
“แกก็ทำไปดิ ไปเรียนรู้งานอยู่นี่ ?”
“ผมไปทำแผนกจัดซื้อ ขี้เกียจบริหาร ไม่ถนัดอ่ะ ผมพึ่งรู้ว่าบ้านเรามีเสื้อผ้าไปขายที่อเมริกาแทบทุกรัฐใหญ่ๆเลย แบรนด์ปานาลีเลยดังโคตรๆ พ่อคงรักแม่มากคุณนายปานาลีเลยเที่ยวรอบโลกกับเพื่อนๆสบายเลย”
“อิจฉาก็ตามแม่ไปดิ”
“เออว่าจะไปอยู่ ทริปหน้านิวซีแลนด์จะพาปิ๊งไปด้วย แม่ชอบปิ๊งนะ แม่บอกน่าร้ากกก มีสะใภ้เป็นหมอแม่โอเค”
“แล้ว .. แม่เกริ่นๆเรื่องพี่บ้างปะ ?”
“แม่บอกว่าถ้าพี่ปุณณ์มีหลานตัวเล็กๆให้แม่อุ้มก็คงจะดี แต่ผมยังไม่ได้บอกแม่นะว่าพี่มีแฟน แต่แม่คงผิดหวังน่าดูถ้ารู้ว่าอดมีหลานอุ้ม”
“แม่จะโกรธปะ …”
“ไม่หรอก แต่พ่อไม่แน่ นี่พ่อยังคุยกับผมไม่ถึงสิบคำเลยเนี่ย หน้าแทบจะไม่มอง สงสัยเราจะโดนตัดออกจากกองมรดกแบบที่พี่ปุณณ์ว่าจริงๆนั่นล่ะ ฮ่าๆ”
ปุณณ์เริ่มหัวเราะแกนๆ .. ทางพิชไม่น่ามีปัญหา ปัญหามันทางบ้านเขานี่แหละ …
- ------------------------------------------------------------ ---
ฮุฮุฮุฮุฮุ ...
-
เย้ๆๆมาอัพต่อแล้ว
-
เปิดประเด็นมาม่าให้อยาก o9
แล้วก้อจากปายยยย :dont2:
-
:z3:
-
ตอนพิเศษผ่านไป 3 ตอน ปุณณ์กะพิชก็ยังไม่ได้เจอกัน แถมมีปริศนามาอีก :hao5:
-
เอาแล้วไงแค่เรื่องของคนสองคนยังไม่ชัดเจนเลย
แล้วนี่ครอบครัวเข้ามาอีก
เครียดดดดดดดดด :ling1:
-
อะ อ้าว......สรุป พ่อแม่รู้จักกันซะงั้น
แถมคุณแม่ลูกพีชยังกลับไปรีเทิร์นกับคุณพ่ออีก
ว่าแต่ตอนนี้น้องพิชไม่มาเลยแฮะ
-
เรื่องยาวแน่ๆ ค้า 55555
-
:oo1: :oo1: อิอิ มาต่อแล้ววว
-
โฮๆๆๆๆ ทำไมมันเหมือนจะมาม่า T_T
-
อย่างกับด้ายพันกัน เหอะๆๆๆ
-
กายรีบเตือนภัยเพื่อนด่วนๆ
-
อุ๊ต๊ะ...รับศึกหนัก...สู้ๆนะคุณปุณ
:mc4:
-
งานเข้ากันทั้งคู่ อีรุงตุงนังได้อีกค่ะ o22
รอพิชมาแก้ข่าว(?)บ้าง :ruready
-
อ่านจบ ได้แต่ขำ 555555 พันกันวุ่นดีกร๊ากกก
-
อัพต้อนรับโทเมเนเจอร์มาไทยพอดีเลยค่ะอิอิ
คนรวยกับคนรวยมารักกันนี่เอง55555555
-
พิเศษนิใช่แบบ "พิเศษเพิ่มเส้นเป็นมาม่า2ห่อ" ไรงี้ป่ะเนี่ย เค้ายังไม่อยากมาม่าตอนนี้น้า :ling3:
-
ทำไมตอนพิเศษ มาม่ามันแลดูเยอะกว่าตอนหลักหว่า :hao5: :hao5: :hao5:
-
ประเด็นคือไอ่สองคนนี้มันลูกคนดังบ้านรวย แต่เสือกไม่รู้เรื่องของกันและกัน แถมยังออกจากบ้านมาใช้ชีวิตของตนเอง กำๆ = =;;
-
ไหนๆก็จะโดนตัดออกจากกองมรดกแล้ว
ปุณณ์ก็อย่าแคร์เลย หุหุ
:hao7:
-
เอาไงล่ะปุณณ์ทีนี้อ่ะ
-
งานเข้าเลยทีนี้ :hao7:
-
รักครั้งนี้ยังอีกยาวไกล :a5:
ปุณณ์สู้ๆนะ เอาชนะใจพ่อให้ได้แล้วมรดกจะตกเป็นของเรา :laugh: <<< เกี่ยวไหมต้องความรักระหว่างเขากีบพิชสิ
-
มันจะมีปัยหาอาร๊ายยยยยยยยย!! คนกันเอง แล้วศรีพันละเมียที่เปงหม่อมแม่
แลดูจะใหญ่ยืนคำขาดทั้งน้านนน 5555++
-
ความสัมพันธ์อันยุ่งเหยิงจริง ๆ :hao4:
-
แอบมาหย่อนระเบิดเบาๆ ง่ะ
-
นึกว่าจะจบแบบงง ๆ ซะแล้ว เห็นตอนพิเศษมาหลายตอนแล้ว ตกลงว่าเราจะได้มาม่าชามใหญ่ใช่ไหม ทำไมแต่ละคนนี่รวยโคตรแบบนี้ อิจฉาจัง :katai1:
-
อ้าว ทางบ้านรู้จักกันซะงั้น :mew5:
-
ซวยเลย 5555555555555555555
-
อ่านทันแล้ว
ครอบครัวรวยบางทีก็ไม่ดีแฮะ ยุ่งยาก
-
รักแท้ต้องมีอุปสรรค เยอะมากจริงๆ หุๆ
-
พิเศษ : you , who came from the stars . ( end )
- -------------------------------------------------------------- - - - -
ปุณณ์เดินกระสับกระส่ายไปมาอยู่ที่ล็อบบี้คอนโด สายตาจับจ้องที่นาฬิกาข้อมือ ทำไมเวลามันผ่านไปช้าแบบนี้ ! นี่มันสิบห้านาทีแล้วนะที่พิชบอกใกล้ถึง ไหนล่ะ ! ไหนนน
ปากสวยเริ่มเม้มเข้าหากัน คิ้วขมวดจ้องไปที่ถนนหน้าคอนโด รถประจำทางของโรงงานพิชมีเส้นทางผ่านหน้าคอนโดนี้พอดี แต่ยังไม่เห็นสักคัน เห็นแต่รถเมล์ !
ไม่ได้เจอตั้งนาน นานเป็นเดือน วันนี้จะได้เจอแล้ว โอย ตื่นเต้น ปุณณ์เริ่มทำอะไรไม่ถูก ในหัวตอนนี่คิดวนไปวนมาว่าข้าวของที่ซื้อมาจะพอมั้ย มีเค้กไอติมด้วยพิชจะกินมั้ย วนไปเวียนมาต่างๆนาๆเกี่ยวกับพิชทั้งนั้นล่ะ
“อ้ะ .. มาแล้ว”
รถบัสสกรีนชื่อบริษัทพิชตัวใหญ่ยักษ์ขับมาจอดแล้ว ร่างสูงหัวฟูกับกระเป๋าเป้ใบใหญ่ก็เดินลงมาแล้วรถบัสก็จากไป ยืนรอตรงนี้พิชจะหาว่าเราคิดถึงออกนอกหน้าหรือเปล่า หรือกลับไปรอบนห้องดี แต่ก็อยากเจอ อยากคุยแล้ว โอยทำยังไงดี
“ปุณณ์ !”
พิชไม่ปล่อยให้ปุณณ์คิดนานเพราะพอเห็นหน้าปุณณ์จากระยะไกลก็รีบวิ่งเข้ามาทันที แล้วก็รั้งแขนอีกฝ่ายเข้ามากอดแน่น
“คิดถึงจังเลย”
พิชกระซิบเบาๆข้างใบหูขาวผ่องที่เริ่มแดงก่ำเพราะความเขิน สองแขนยังโอบรอบเอวปุณณ์แน่น จนกระทั่งปุณณ์ค่อยๆยกแขนกอดหลวมๆ แม้จะติดกระเป๋าเป้สะพายหลังของพิชอยู่
“อื้อ .. เตรียมมือเย็นแล้ว หิวยัง ไปกินกันดีกว่า”
“คร้าบ ป่ะไปกัน”
พิชเริ่มคุยจ้อเรื่องเพื่อนที่โรงงาน แขนแกร่งที่เริ่มขึ้นสีเพราะตากแดดโอบเอวปุณณ์ไว้หลวมๆโดยไม่รู้ตัว ซึ่งปุณณ์ก็มัวแต่ตั้งใจฟังถามนั่นนี่ประสาคนไม่เคยรู้แล้วก็อยากรู้ว่าคนสำคัญของตัวเองทำงานอะไร สองคนไม่ได้รับรู้เลยด้วยซ้ำว่านอกจากพวกเขายังมีคนอื่นอยู่ในล็อบบี้ รวมถึงพนักงานสองคนที่เริ่มกริ๊ดกร๊าดเพราะรู้มาตั้งนานแล้วว่าสองคนนี้เขาอินเลิฟกันแต่ไม่คิดว่าจะหวานขนาดนี้ !
“เอ้อ ผมไปดูดวงมาด้วยที่งานวัดแถวโรงงาน อย่างฮา”
ทั้งสองนั่งลงที่โต๊ะกินข้าว
“ยังไงอ่ะ ดูดวงด้วยหรอ ?”
“พี่ที่รู้จักเขาพาไปดูขำๆ ตั้งสามร้อย เขาบอกผมจะได้แฟนที่มาจากดวงดาว”
“หือ เอเลี่ยน ?”
“ไม่ใช่ … แต่ผมว่าเขาแม่นนะครับ”
พิชยิ้มสื่อความหมายไปให้คนนั่งตรงข้ามจนปุณณ์รู้สึกแปลกๆ ได้แต่ยกมือปัดผมหน้าแก้เขิน
“เพราะ … คุณปุณณ์ก็ไปออกรายการทอล์ควิทเดอะสตาร์อะไรนั่น มาจากดาวชัดๆ หึหึ”
”เพ้อเจ้อ ใครเป็นแฟนนายไม่ทราบ มั่วจริงๆ กินไปเลยไป ชอบไม่ใช่หรอยำวุ้นเส้นอ่ะ”
“โถ่ อย่าเปลี่ยนเรื่องดิปุณณ์ เขินหรอ กิ้วๆ”
“นี่หยุดเลย แล้วใครให้เรียกปุณณ์เฉยๆ หา !”
ทำเสียงโหดแต่มือกำช้อนซ้อมถลึงตาหน้าแดงก่ำ ใครมันจะเชื่อว่าโกรธนี่มันอาการคนเขินชัดๆ !
“เรียกแฟนตัวเองผิดตรงไหนครับ ?”
“ไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย ขี้ตู่ว่ะ”
“ก็เป็นวันนี้เลยมั้ยล่ะ? ผมไม่อยากอยู่กับคุณแบบไร้สถานะอีกแล้ว ทำไมเราไม่ทำให้มันชัดเจนไปเลยล่ะครับ นะปุณณ์นะ .. ถึงผมจะเด็กกว่าไปเยอะ คุณก็เริ่มจะเข้าสู่วัยแก่เข้าไปทุกที แต่ผมสัญญาว่าจะรักและเคารพคุณตลอดไปนะครับ”
“นี่มันคำบอกรักหรือไหว้พ่อวันพ่อ ไอ้บ้า ยังไม่แก่!”
“โวยวายแบบนี้บ้านผมเรียกแก่แล้วนะ วัยทองอ่ะ อารมณ์ขึ้นๆลงๆ โธ่อย่าอายสิครับ”
“ไอ้เด็กบ้า ไม่คบโว้ย !”
“ไม่ได้ ต้องคบ เสียใจด้วยนะครับคุณแฟน”
“ทำไมต้องคบไม่ทราบ ? เหอะ”
เคืองโว้ย !!!
“เพราะไม่มีใครรักคุณเท่าผมอีกแล้วไงครับ เพราะฉะนั้นคนที่เหมาะสมแบบผมจะไปหาที่ไหนได้อีก จงยินยอมพร้อมใจมาคบกันเถอะนะปุณณ์น้า ซารังเฮโย”
ปุณณ์เบิกตากว้างเมื่อพิชยกสองแขนทำท่าหัวใจกลางหัวแบบที่ดาราวัยรุ่นชอบทำท่าแอ๊บแบ๊วกัน มันไปจำมาจากไหน !
“น่ารักปะ จำมาจากในโซเชียลแคมอ่ะ ฮ่าๆ”
“เล่นด้วยหรอ ? มีเวลาเนอะ”
“ก็เห็นพี่แบงค์ผู้จัดการคุณเขาทำโซเชียลแคมคุณนี่ … ผมคิดถึงก็เลยตามไปเล่น เลยติดงอมแงมเลย ถึงคุณจะไม่ได้เล่นเองก็เถอะ ..”
“ไอ้บ้า …”
ปุณณ์ก้มหน้าก้มตากินข้าว
“เขินหรอครับปุณณ์ เขินพิชหรอ เขินแฟนหรอ”
“นี่ !!”
“ผมจริงจังนะ เรามาคบกันเถอะ”
“มันจะดีหรอ ...”
“เห็นแก่ความรักของเราเต๊อะ อายุปูนนี้แล้วนะปุณณ์ ต้องรีบสวีทกันเข้าไว้ พรุ่งนี้เดินไม่ไหวแก่หง่อมทำไงครับ”
“ไปฝึกงานเป็นช่างแต่กลับได้สกิลปากหมามาด้วยใช่มั้ยหา !”
“แหะๆ เหมือนจะติดความลูกทุ่งของพื้นที่มา”
“ไอ้เด็กช่างกิ๊กก๊อก”
“อ่าวคุณ แสดงว่าไม่เคยได้ยินคำยอดฮิตของบรรดาสายช่างแบบผม”
“อะไรล่ะ ?”
“เด็กช่างรักจริง … เคยได้ยินมั้ยครับคุณ ?”
- ------------------------------------------------------------------- --
ีิคิคิ จบแล้ววววว ที่เหลือเจอในเล่มนะคะ <3 <3
- มีตอนพิเศษปุณณ์พิช และ กวิ้นอ๋อง -
PS" ใครที่ติดตามมาตั้งแต่หมอปิ๊งกับปลาทู ใกล้เปิดเจอแล้วนะค้าา >< ปกสวยมากกก
-
:o8: โอมมม จงอย่า มาม่า พี่ปุณทิ้งไว้แบบ นี้ไม่ค่อยน่ากลัวเท่าไหร่เลยนะเนี่ย :laugh: :katai5: ว่าแต่เรื่องนี้แยก เป็นอีกเล่มหรือว่า รวมไปกับ หมอปิ๊ง เลยอ่ะพี่แบม แล้วตอนนั้นที่งานหนังสือ ก็คิดว่าจะมีวางขายแล้ว แต่พอถึง บูธ นะ อุต๊ะ ไม่มีเรื่อง หมอปิ๊ง แต่ขากลับออกมาไหงได้หนังสืออกมาเล่มนึงเฉยเลย o22
-
อ้าว! แล้วคำตอบรับล่ะ แงงงงง! คนเขียนอ่ะ
อยากได้คำตอบรับแบบ 'ก็ได้' หลบหน้าแบบขวยเขินไรเงี้ย โห แต่เนี่ยมีสกิลปากหมาแล้วตัดจบเลย ค้างอย่างแวง!
'เด็กช่างรักจริง...เคยได้ยินไหมครับคุณ?' ก็เคยได้ยินนะ แต่จะดีกว่านี้ถ้าคนที่เด็กช่างรักจริงตอบรับเด็กช่าง คือ...คนอ่านคลุมเครือแทนอ่ะ!
-
ตกลงเขาคบกันไหม? ฮ่ะๆ
-
น่ารักอ้ะะะะะ
-
จบแบ้วววววว
:hao7: :hao7:
เรื่องทางบ้านยังไม่ค่อยเคลียร์เท่าไร
แต่ดีใจที่สองคนมีเวลาอยู่ด้วยกันแล้ว
ปล. สุขสันต์เทศกาลสงกรานต์
-
มันเหมือนไม่สุดดดดด :serius2:
แล้วปมครอบครัวที่ผูกไว้เมื่อตอนที่แล้ว จะตัดฉับเยี่ยงนี้เลย
กว่าเล่มจะออก ลงแดงตายเลยนะฮ้าาาาาาา :sad4:
-
:o8: โอมมม จงอย่า มาม่า พี่ปุณทิ้งไว้แบบ นี้ไม่ค่อยน่ากลัวเท่าไหร่เลยนะเนี่ย :laugh: :katai5: ว่าแต่เรื่องนี้แยก เป็นอีกเล่มหรือว่า รวมไปกับ หมอปิ๊ง เลยอ่ะพี่แบม แล้วตอนนั้นที่งานหนังสือ ก็คิดว่าจะมีวางขายแล้ว แต่พอถึง บูธ นะ อุต๊ะ ไม่มีเรื่อง หมอปิ๊ง แต่ขากลับออกมาไหงได้หนังสืออกมาเล่มนึงเฉยเลย o22
5555 กำลังจะเปิดจองค่าาา ของสำนักพิมพ์เฮอมิทจ้า <3
-
ในที่สุด ในที่สุด :m18:
-
:mew1:
-
รอสตรีมหมอปิ๊งกับปลาทูอยู่เลยค่ะ ><
-
จบแระ แบบนี้อ่ะ? แอบงงนิดๆ :hao4:
แล้วคำตอบของคำถามไปหนายยย
คำถามซึ่งไร้คำตอบ :z2:
แต่ไม่เป็นไร ยังไงก็คงสมหวัง (?)
บายคับไรท์ :bye2:
ปล. ไว้มีเรื่องใหม่จะมาอ่านอีกนะคับ (ถ้าเจออ่นะ) o18
-
จบแล้ววววว....ขอบคุณค่า
:pig4:
-
จบซะละ ค้างง!!
-
จบแอบค้างแต่สนุกมากขอบคุณค่ะ
-
จบค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
ฮ่าๆ ขอบคุณครับ เรื่องราวน่ารักมากอ่ะ อิจฉา!!!
-
จบ!!! ????
-
เชื่อค่ะว่ารักจริง :กอด1:
-
จบแบบค้างคาอะ
แต่ขอบคุณนะคะ สนุกมาก
-
จองเล่มด้วยนะคนนึง
-
และแล้วก็จบ...........แต่ค้าง ฮ่าๆๆๆๆ
พิชน่ารักเนอะ
-
เข้ามาแปะไว้ก่อน เดี๋ยวจะเข้ามาอ่านค่ะ :z13: :z13: :z13: :hao3:
-
จบแล้ววววววววววววว
ถึงไม่มีคำตอบ แต่เราก็เดาได้ ว่ายังไงก็ได้คบกันเนอะๆๆ
แต่ว่าเรื่องพ่อแม่ยังไม่ค่อยเคลียร์เนอะ ไม่เป็นไร
ยังไงก็แฮปปี้ๆๆๆๆๆๆ อยู่แล้นนนนน
ขอบคุณนะค๊าาาาาาาาาา ^^
-
จบแล้ว
-
ตามอ่านรวดเดียวจบเลยจร้า ทั้งหมอปิ๊งกับปลาทูด้วย
น้องพิชกับคุณปุณณ์ หมอปิ๊งกับปัณณ์
และที่สำคัญตัวเด่นเลยคือนายอังเปากับคุณนายปลาทู
อยากบอกว่าอ่านไปยิ้มไป มันน่ารัก มุ้งมิ้ง กุ๊งกิ๊ง กิ๊บกิ๊วอ่ะ
แม้จะมีมาม่าผสมด้วย แต่เราก็ชอบ
ขอบคุณที่ทำให้คนอ่านมีความสุขจร้า จะตามเรื่องอื่นๆต่อไปจร้า
ฟินนาเร่จร้า >.<
-
อ่าวเรื่องที่บ้านยังไม่เคลียเลย
-
จบเเล้วๆ แฮปปี้ๆ :katai2-1:
-
อวสานแล้ว.. :L1:
-
:pig4:
-
:haun4: :haun4: :haun4: :haun4:รักเลย
-
:กอด1:
:L2:
-
อยากรู้อย่างเดียวใครรุกใครรับ :hao7: :hao7:
-
รู้สึกเหมือนปุณณ์ไม่ค่อยจริงจังกับพิชเท่าไหร่อ่ะ ยังไงไม่รู้ยิ่งตอนที่แฟนเก่ามาขอโทษปุณณ์กลับทำให้เราเสียความรู้สึก คิดแต่ว่าถ้าเราเป็นพิชเราคงเสียความรู้สึกและเสียใจมากๆ และคงต้องทบทวนอีกทีว่าควรจะเดินหน้าเรื่องเป็นแฟนกะปุณณ์ต่อหรือควรหยุดมันแค่นี้ก็พอ :o12: :o12:
-
ตกลงได้ข้อสรุปว่าใครกดใครละ :z1: :z1: :z1:
-
ไม่ชอบปุณณ์บอกเลย!! เอาใจเขชาใส่ใจเรามั่งนะถ้าพิชมีคนมาอะไรๆด้วยแล้วนายปุณณ์จะรู้สึก เกลียดนายเอกคนนี้มว๊ากก น่าเอาไปจับคู่กะไอ้แดนพระเอกเรื่อง เด็กขายนม นะเนี้ย :angry2:
-
ฮั่นแน่
แอบยิ้มกันอยู่ใช่ไหม(แกนั่นแหละยิ้ม)
น่ารักจัง
อยากมีแฟนเป็นเด็กช่างบ้างแล้วสิ
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆที่แบ่งปันขอรับ
-
เป็นคู่ที่น่ารักมาก... หมอคณินทร์นี่ก็ตัวขัดขวางตลอด
ลูกของปลาทู่จะได้มาอยู่กับปุณกับพิชจริงเหรอ ดูไม่มีใครอยู่กับที่เลย
สงสัยจะได้เป็นว่าของปุณกับพิชแต่ปิ๊งกับปัณต้องเลี้ยงให้แน่เลย
อยากอ่านตอนรวมญาติ นับญาติกันมาเจอกันครบคงฮาน่าดู
-
สนุกโคตรๆ
-
ขอเม้นรวมเลยล่ะกัน ชอบช่วงเวลาของสองเราของคู่นี้
ส่วนมาม่าท้ายเรื่องดูรวบรัด อ่านแล้วแอบงง
ปุณณ์สับสนแต่ประกาศง้อออกสื่อเฉยเลย
แต่ดีใจที่สุดท้ายเด็กรักเด็กหลงนะแถมเป็นญาติกันด้วย
หวังว่าจะได้อ่านในรวมเล่มเร็วๆนี้ จะได้เข้าใจทั้งหมด อิอิ
ปล น่าจัดอีกเรื่องให้หมอนินทร์ด้วย เมะนิสัยไม่ดีเราก้อชอบ
แแต่ไม่เอาคุณเลขามาเคะนะ อ่อนไปโดนพี่ท่านข่ม
ขอแบบสวยเผ็ดดุ 555 สงสารไร้คู่คนเดียว
[/quote]
-
กรี๊ดกร๊าด~~ พิชน่ารัก สนุกมาก. :impress2: :impress2:
-
น่ารัก ทั้งคู่เลย ชอบ. :กอด1:
-
จบแล้ว :pig4: :pig4:
-
จบแล้วหรอ แล้วจบอย่างไงอ่ะ งง ไม่เข้าใจ ?????
-
:katai2-1: :katai2-1: ขอแปะก่อนน้าาา
-
โอ๊ยๆๆ น่ารักมาย :o8: :o8: :o8:
-
กลับมาอ่านอีกรอบ ขอบคุณค่ะ ^^
-
o13
อ่านเรื่องนี้ เข้าใจไอ้ประโยคที่ว่า "มีแฟนเด็ก หัวใจกระชุ่มกระชวย"
นายพิชนิสัยน่ารักนะ ขี้อ้อนแฟน ปากร้ายนิดๆ 5555
-
อ่านถึงตอนที่ 19
รุ้สึก เกลียดหมอกร คือเอาง่ายๆคือ เสือกเกินไป สนิก็ไม่นิท ให้มาช่วยกันดันกลายเป็นเหมือนมาช่วยเชียร์
และเหมือนเข้าข้างความมักง่าย การนอกใจของหมอนินคือไม่ผิด เพราะปุณงานเยอัเองจนหมอนินเหงา
ซึ่งเราว่ามันเป็นเหตผลที่เรารับไม่ได้อ่ะ
และเด็กมึปัญหาพลาดติดยา กับคนพลาดนอกใจมันไม่เหมือนกันก็ตรงที่ นอกจากตัวเองแล้ว ติดยามันไม่ได้ทำร้ายใครตรงๆเหมือนนอกใจ ที่คือการหักหลัง
เรารับการออกตัวแก้ตัวให้หมอนินของหมอกรไม่ได้จริงๆ มันเหมือน มักง่าย
-
จบ? อะไร? ยังไง?
จบแล้ว!!!! ไม่จริงงงงงงงงงงงง
จะเอาอีกๆๆๆๆ เด็กเกรียนๆกวนๆอย่างนี้ชอบอะ
กวนกันได้ตลอดเวลา ชีวิตมีสีสันมากกกก
.......
ขอบคุณนะคะ
-
จบแล้ว? จบไวไปอ่ะค้าง แง่งงง
แต่ก็เป็นเรื่องที่น่ารักมาก
มีแฟนเด็กแบบพิชรักตายเลย
มีเมียแก่ๆแบบคุณปุณก็ฟิน ~
-
รอดสายตาไปได้ไงตั้งนานเรื่องนี้
-
โอเค จบก็จบ ถึงมันเหมือนจะค้างคาก็เถอะ :pig4:
-
:L2:
-
เข้ามาอ่านรอบที่สอง รอเล่มอยู่น้าใกล้มายัง
-
อ้าว
-
แรกๆๆนี้สนุกมากๆๆนะ. แต่มาตัดจบแบบงงแล้วให้ไปตามอ่านในหนังสือก็ไม่ไหวนะคะ
แต่ยังไงก็ขอบคุณละกัน เรื่องนี้สนุกค่ะ
-
ขอบคุณค่ะ เรื่องสนุก เสียดายจบกระทันหันไปนิดค่ะ
-
จบค้าง
-
เอิ่มมมม พะ...พะ...พี่แบมแบม มันค้างน๊าาาา :ling1: :sad4:
-
น่ารักอ่ะ แต่เสียดายจบสั้นไปหน่อย
อยากอ่านตอนพิเศษที่ปุณณ์พาพิชไปเปิดตัวที่บ้านจัง
จะเป็นยังไงน้า
-
สนุกมากเลย :hao6: เดี๋ยวต้องไปอ่านเพิ่มในหนังสือละ :katai2-1:
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ นะคะ :impress2: :pig4:
-
เรื่องนี้ก็สนุกดีนะค่ะ
แต่เราว่ามันดูรวบรัดไปหน่อยอ่ะ
มันมีหลายๆอย่างที่คนเขียนยังเขียนไม่เคลียร์
อ่านแต่ล่ะตอนบางทีมันเหมือนจะเป็นจบในตอนอ่ะค่ะดูงงๆไปหมด
แล้วก็ตัดจบได้แบบว่า...สั้นมากกกกกกกก o22
แต่ก็ขอบคุณนะค่ะที่แต่งเรื่องราวดีๆมาให้ได้ติดตามกัน :pig4:
-
พิชชี่นี่น่ารักโคตรๆๆๆ :m3:
ขยันอ่อยขยันหยอดตลอดๆ ชอบๆ o13
-
บอกเลย อยากได้แฟนอย่างพิช :ling1: :ling1: :ling1:
-
เรื่องนี้อ่านแล้วก็น่ารักดีน้ะ
แต่เหมือนบางตอนยังไม่ค่อยเคลียร์อ่ะ
อย่างเช่นเรื่องครอบครัว
คือเหมือนผูกปมไว้แต่ไม่มาแก้อ่ะ
-
จบแบบงงๆ5555555555 แต่น่ารักมากกก :pig4:
-
สนุกมากคะ เจอจบแบบสั้นและงงอะ แต่เรื่องก็สนุกมากจ้า
-
:impress3: :mew1: :mew1:น่ารักมากเลยคับอ่านจบครบทั้งสามเรื่องแล้วสนุกทุกเรื่องเลยคับ
ตั้งแต่ลุงหมอกับน้องหมาแล้ว หมอปิ๊งกับปลาทู แต่ล่าสุดพึ่งจบเรื่อง เด็กช่างรักจริง...เคยได้ยินไหมครับคุณ?
ไว่จะตามเก็บให้ได้ทุกเล่มนะคับแต่ตอนขอจัดการเรื่องสอบก่อนนะคับรับรองต้องหามาเก็บแน่นๆๆ
-
จบแบบงง ๆ แต่ก็น่ารักดีครับ
ขอบคุณครับ
-
สนุกมาก~~~~~ นี่เราอ่านรวดเดียบจบแบบชอบมาก
-
อ่านทีเดียวจบ น่ารักมากเลยอ่าาาาาา :impress2:
ชอบเคะ เมะ แบบคู่นี้ งื้อๆๆๆ :-[
ถึงอาจจะค้างกับตอนจบนิดนึง แต่ก็ชอบนะ น่ารักๆๆๆๆ ><
เดี๋ยวคงต้องตามไปอ่านเรื่องหมอปิ๊งกับปลาทูด้วยแล้วแหละ :katai4:
สนุกๆ ชอบมากๆเลยน๊าาา ยังไงก็เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะ สู้ๆ >3<
-
สนุกค่า แต่ตอนจบเหมือนมันไม่สุด อยากได้ที่สุดกว่านี้ :ling1:
ขอบคุณมากค่า
-
:pig4: :pig4: :pig4:
:pig4: :pig4: :pig4:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ขอให้รักกันยันแก่เฒ่านะคะ คุณปุณ์-น้องพิช อิอิ
:mew1: :mew1: :mew1:
-
จบแบบ
งง มากเลย เรื่องหมอแฟนเก่าก็ยังไม่เคลียร์
เรื่องครอบครัวก็ยังไม่รู้เรื่อง
มันอัลไลลลลล
-
นี่จบจริงแล้วใช่ม้ายยยยยยย
จบก็ได้ ขอบคุณมากๆ ค่าาาา
สนุกกก ตอนแรกลุ้นมากใครจะเป็นฝ่ายเสียบ :z1: :z1:
-
ทั้งปุณทั้งพิชน่ารักมากๆ ><
แต่ตัดจบเร็วไปหน่อย ให้ไปอ่านในหนังสือต่อก็ไม่ค่อยไหวนะคะ
ยังไงก็ขอบคุณนะคะ น่ารักมากๆเลย
-
จบแอบค้าง แต่ก็ขอบคุณนะคะ
-
จบค้างนิดนึง 5555
แล้วใครอยู่ lobby อยากรู้
ลงเอยสักทีนะ งงกับปุณณ์จริงๆ
จะปล่อยก็ไม่ใช่ จะอยู่ด้วยก็ไม่ใช่
แต่อ่านตอนพิเศษก็รู้ว่าคบยาวๆๆ ดีกับใจค่ะ
-
:hao7: :hao6: o13 :a5: :katai5:
-
คณิณณ์คะจบแล้วจบเลยค่ะ อย่าป่วน
-
เบื่อคณิณณ์ ยังมีหน้ามาขอโอกาศอีก เบื่ออออออ
-
หายใจไม่ถนัดเลย คิดให้ดีนะปุณณ์ . ไม่อยากให้พิชเสียใจเลยอะ
-
เขาฟีทกันแล้ววว งื้อออ ><
-
อย่าทำพิชเสียใจนะปุณณ์
-
โห พิชไปตั้งสองอาทิตย์ จริงมันแค่สองอาทิตย์แต่พอรู้ว่ามีคณิณณ์มาวุ่นวายกับปุณณ์มันก็รู้สึกว่าเวลาสองอาทิตย์ยาวนานอะ ปุณณ์ใจเเข็งนะ น้องพิชออกจะรักปุณณ์ อย่าทำให้เสียใจนะ
-
หมอกรนี่ยิงแม่นมาก ตรงๆเลยยยย .ปุณณ์ก็คิดดีๆนะ แต่เราไม่อยากให้พิชเสียใจเลย
-
คุณแม่ลูกพีชอย่างแซ่บ 5555555
เราเซ็งปุณณ์อะ คือเซ็งมาก ที่รับสร้อยมา อาจจะดูงี่เง่า แต่เราเห็นละเซ็งว่ะ มันทำให้รู้สึกว่าปุณณ์ไม่มั่นคงเลย ในความคิดเรา ถ้าเลิกกันแล้วก็ควรเลิกขาดไม่หวั่นไหวอีก เป็นเพื่อนเป็นพี่กันได้นะ แต่แบบหวั่นไหวอีกมันไม่โอเค แล้วยิ่งเป็นแฟนกับพิชแล้วอีก พิชดูมีความสุขด้วย เราเลยเซ็งปุณณ์มากเข้าไปอีกที่ไม่มั่นคง ที่ยังหวั่นไหวกับคณิณณ์
-
รักลูกพีชมากค่ะนะจุดนี้
-
เราเซ็งปุณณ์มาก ณ จุดจุดนี้.ไม่รู้จะอธิบายยังไงเลย
-
คำแนะนำของเพื่อนพิชนี่สุดยอด 55555555 ชอบประโยคนี้ด้วย “เอ้า … มึงจะขาดทุนอะไรวะ เขาต่างหากขาดทุน เพราะมึงแค่เสียคนที่ไม่รักมึง แต่เขาต่างหากที่เสียคนที่รักเขาที่สุดไป กำไรเห็นๆ"
ก็จริงอย่างที่เพื่อนพิชว่า ชอบๆ
-
บอกผ่านสื่อเลยหรอออ ก็ดี เคลียร์กับคณิณณ์ให้ชัดเลยว่าไม่ต้องมายุ่งอีก
-
นึกว่าจะเป็นแฟนกันซะอีกก
-
บ้านปุณณ์จะว่าไงเนี่ย
-
อุ้ยยยยยยยอยากอ่านต่ออองะ :ling1:
-
เพิ่งอ่านจบ รู้สึกค้างมาก :ling1: แต่เรื่องนี้สนุกจริงๆตามมาจากเรื่องปัณณ์กับหมอปิ๊ง
-
สนุกดีค่ะ พิชน่ารัก
ไม่รู้สิเรารู้สึกว่าปุณณ์ไม่ค่อยจะรักพิชเท่าไหร่อ่ะ
หรืออาจจะเพราะจบแบบไม่เคลียร์ก็ไม่รู้ ทั้งเรื่องสร้อยข้อมือ เรื่องปุณณ์คุยกับหมอชัดเจนหรือยังว่าไม่รีเทิร์นแน่นอน
มันเหมือนค้างๆ ถ้าไม่มีตอนพิเศษนี่จะเชียร์ให้พิชหาแฟนใหม่เลย
ดีหน่อยที่มีตอนพิเศษให้รู้ว่าเออเป็นแฟนกันมาห้าปีแล้วนะ รักกันหวานซึ้ง
สุดท้ายขอบคุณคนเขียนที่เขียนเรื่องสนุกๆให้อ่านค่ะ(ถึงจะจบแบบค้างๆก็เถอะ) :pig4:
-
:o8:
-
จบแบบไม่ค่อยเคลียร์ แล้วคู่พี่คณินนี่ใช่เลขาป่ะอยากรู้จริง
-
:pig4:
-
:pig4:
-
ขออนุญาติแปะลิ้งค์สารบัญนะครับ
อ่านจบแล้วรู้สึกว่า เขารักกันใช่ไหมครับ
ตอนแรกที่อ่านถึงตอนยี่สิบสามนึกว่าจะต้องเลิกกันเสียอีก
INTRO (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38795.msg2451567#msg2451567)
ตอน 1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38795.msg2452283#msg2452283)
ตอน 2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38795.msg2453180#msg2453180)
ตอน 3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38795.msg2455610#msg2455610)
ตอน 4 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38795.msg2457547#msg2457547)
ตอน 5 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38795.msg2460771#msg2460771)
ตอน 6 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38795.msg2462878#msg2462878)
ตอน 7 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38795.msg2464871#msg2464871)
ตอน 8 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38795.msg2467283#msg2467283)
ตอน 9 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38795.msg2473998#msg2473998)
ตอน 10 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38795.msg2479164#msg2479164)
ตอน 11 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38795.msg2482303#msg2482303)
ตอน 12 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38795.msg2485059#msg2485059)
ตอน 13 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38795.msg2492793#msg2492793)
ตอน 14 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38795.msg2497397#msg2497397)
ตอน 15 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38795.msg2501345#msg2501345)
ตอน 16 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38795.msg2513528#msg2513528)
ตอน 17 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38795.msg2518728#msg2518728)
ตอน 18 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38795.msg2524856#msg2524856)
ตอน 19 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38795.msg2540821#msg2540821)
ตอน 20 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38795.msg2553090#msg2553090)
ตอน 21 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38795.msg2574314#msg2574314)
ตอน 22 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38795.msg2594312#msg2594312)
ตอน 23 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38795.msg2607629#msg2607629)
Special : Valentine (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38795.msg2623958#msg2623958)
ตอนพิเศษ: you , who came from the stars . ( 1 ) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38795.msg2641787#msg2641787)
ตอนพิเศษ: you , who came from the stars . ( 2 ) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38795.msg2651292#msg2651292)
ตอนพิเศษ: you , who came from the stars . ( 3 ) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38795.msg2661788#msg2661788)
ตอนพิเศษ: you , who came from the stars . ( end ) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38795.msg2673126#msg2673126)
-
:pig4:
สนุกมากๆเลย :กอด1:
-
สนุกมาก ชอบน้องพิช อิอิ
เดี๋ยวต้องตามอ่านของคุณแบมให้ครบทุกเรื่อง
รู้สึกว่าพลาดไปหลายเรื่อง :katai5:
-
สนุกดี แต่งงกับเรื่องครอบครัว จริง ๆ อยากให้เคลียร์ ๆ แฮปปี้ ๆ พ่อแม่รู้จักกัน พ่อรับได้ไรงี้ 5555555 มีความโลกสวย
-
เพิ่งมาอ่าน
รวดเดียว
ค้างนิดๆ แต่สนุกดี
:katai2-1:
-
o13
-
:laugh:ใจเต้นรัวเค้านัวกันล้าว พิชปุณ :z1:
-
เรารู้สึกว่าไม่สุด เพราะไม่เคลียร์ในหลายประเด็น :เฮ้อ:
-
:katai2-1:
-
สวัสดีค่ะอ่านวันเดียวจบเลยค่ะตามมาจากเรื่องฟ้าลั่นรักค่ะ เรื่องนี้เป็นอะไรที่กระชับแล้วเดินเรื่องไวมากๆเลย ชอบคุณปุณณ์กับน้องพิชมากๆเลยค่ะ เป็นคู่ที่น่ารักมากจริงๆแล้วก็ตอนจบแบบไม่จบเปิดให้เรามโนต่อเองเป็นอะไรที่แปลกแตกต่างจากเรื่องอื่นๆจริงๆ แต่ก็ชอบมากค่ะ ขอบคุณสำหรับเรื่องน่ารักๆแบบนี้นะคะ รักคุณคนเขียนค่ะ :mew1:
-
จบ!
อ่านวันเดียว จบ!
แบมมมมมม จบแต่ฟินไม่สุดอ่ะ
ค้างงงงงง
T^T
-
จบแปลกๆ ยังไม่ทันได้เคลียร์กันเลย มันค้าง
ไปๆมาๆ ก็มาตอนพิเศษ
แต่ก็สนุก ขอบคุณผู้แต่ง
-
น้องม่อนร้านนม! #เด็กขายนม
-
เป็นเรื่องที่ก่ำกึ่ง มันดุไม่สุด รักกันแบบงงๆจบแบบงงๆๆ คืออธิบายไม่ถูกอะ คหสต.
-
:L2:
-
:z3: จบแบบค้างคา แต่ก้โออยู่นะ จะคอยติดตามผลงานและกันนะ ^^
-
จบแบบค้างๆ อ่ะะะ
แต่ไม่เป็นไร ยังไงเขาก็ลงเอยกันเนอะ
ขอจิ้นๆปเองละกัน คริคริ
เรื่องที่บ้านทั้งสองก็จิ้นว่าผ่านฉลุย อิอิ
-
จบแบบงง
-
o13
-
:z3: :z3: เขินไม่ไหวแล้ววว
-
ขอบคุณค่ะ