หัวข้อ: Beyond The Sky And The Earth: ยิ่งกว่าผืนฟ้าและแผ่นดินbysake Spe1 P19 29/11/13

[malula]

อร๊ายยย ปล่อยไปไม่ได้แล้ว ถ้าจะน่ารักขนาดนี้ ใคร ๆ ก็หลงน้องกระต่าย

[nutty2554]

หลงรักกระต่ายจากเมืองไทยเสียแล้ว   



ภาษาสวยงาม อ่านแล้วรื่นในความคิด  รายละเอียดยิบย่อยทำเพลิน
เหมือนกำลังเดินเข้าสู่ประเทศเมืองปิด ขึ้นรถ ปีนภูเขา และเผชิญหน้าเสือดุตาสีฟ้าไปกับกระต่าย


รออย่างใจจดจ่อค่ะ

[AeRoMoZa]

เข้ามาดูแทบจะทุกวันวันละหลายเวลาเลยค่ะ ดีใจที่มาต่อแล้ว

กระต่ายน้อยน่ารักมีเสน่ห์ล้นเหลือ
เมื่อไหร่เสือจะหลงเสน่ห์เต็มๆซักทีน้า
เสือนี่ก็แอบขี้แกล้งนะเนี่ย อิอิอิ
ดูว่าเดี๋ยวจะมีเรื่องยุ่งๆให้ปวดหัวกันอีกรึเปล่าเนี่ย

รออ่านต่อนะคะ

[Acacha]

กระต่ายเสน่ห์แรงจริงๆ ถ้าอยู่ถาวรคงเป็นดาราต่อได้เลยมั้งเนี่ย 

[2pmui]

ทีจริงแล้วคุณพระเอกแผนสูงนะ อยากเก็บเขาไว้ใกล้ๆนานๆละซิ 

[sweetbasil]

อยากให้เขาอยู่ก็บอกมาเถอะ 

[MaRiTt_TCL]

ฮาา กระต่ายปรับตัวง่ายดีจัง 

[poompoo]

สนุกมากเลยคะ เมื่อวานนั่งอ่าน 6 ตอนรวดเลย 

กระตายน้อยมีเสน่ห์กับทุกเพศเลยนะ

รออ่านตอนต่อไปนะคะ

 

[sang som]

น่ารัก สดใส ใครเห็นใครก็รักรวมถึงพระองค์ด้วยรึเปล่าค่ะ555

[Also]

กระต่ายน้อยดื้อน่าดู จะรอติดตามนะคะ มาต่อไวๆน้า

[jeaby@_@]

ปูเสื่อรอ ขนมพร้อม

[takuya]

ตอนที่ 7

ที่ประทับภายในค่ายทหารบนเทือกเขาสูงหลายพันเมตร อากาศหนาวเย็น ร่างโปร่งห่อตัวกอดอกมองริ้วหมอกจางๆ ความชื้นเย็นมีกลิ่นเฉพาะถิ่นที่ทำให้ผู้มาเยือนรับรู้ได้ทันทีว่าตัวเองมาถึงนครแห่งเทือกเขาสูงปัญจคีรีแล้ว  ชายหนุ่มสูดกลิ่นไอความบริสุทธิ์ของธรรมชาติเข้าเต็มปอด สมองโปร่งโล่งขึ้นมาบ้างหลังจากการเดินทางตลอดทั้งคืน

“เป็นรัฐมนตรีกระทรวงต่างประเทศเขาต้องออกตรวจค่ายทหารด้วยหรือ?”

นพรัตน์ถามนัมทัคที่เดินมาส่งยังห้องพัก หลังจากแยกตัวกับเจ้าชายซึ่งเสด็จไปทรงงานต่อทันที

นัมทัคเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยก่อนตอบคำถามสุภาพ

“ฝ่าบาทดำรงตำแหน่งรัฐมนตรีว่าการกระทรวงกลาโหมครับ”

“หือ?! คุมสองกระทรวงเลยหรือ?”

ท่าทางแขกคนสำคัญทำหน้าตาเข้าใจอะไรบางอย่าง นัมทัคจึงให้ความกระจ่างเสียก่อนที่อีกฝ่ายจะเข้าใจอะไรผิดๆ

“ฝ่าบาทดำรงตำแหน่งรัฐมนตรีกลาโหมอยู่ก่อนแล้ว  ภายหลังเจ้ากระทรวงการต่างประเทศเสียชีวิตลง ยังหาใครที่เหมาะสมมาแทนไม่ได้ สมเด็จจึงขอให้พระองค์รั้งเสียอีกตำแหน่งหนึ่งก่อนจนกว่าจะสรรหาคนได้”

จะว่าไม่ต่างจากที่คิดไว้ก็ไม่เชิง เพราะคนตาดุๆนั่นมีวินัย เข้มงวดราวกับทหารหาญจริง  หากแต่ตอนบอกว่าเป็นรัฐมนตรีกระทรวงต่างประเทศก็น่าเชื่ออีกเหมือนกัน

“ขอถามซักนิดเถอะ  แต่จะไม่ตอบก็ได้ ฝ่าบาทเรียนจบมาจากที่ไหนหรือครับ”

“ท่านจบมาจากแซงส์เฮิรด์ จากนั้นจึงกลับมาอยู่ที่นี่ตลอดครับ”

“กลับมา?”

ร่างโปร่งทวนให้แปลกใจนิดๆ  ไม่ได้เกิดที่นี่หรือ?  และนัมทัคเองก็รู้ตัวว่าพูดมากเกินความจำเป็นจึงตัดบทขอตัวไปสมทบกับเจ้าชาย ปล่อยให้นพรัตน์สำรวจที่พักใหม่อันจะเป็นที่นอนอีกสองคืนต่อจากนี้ไป

นพรัตน์เลือกกระโดดขึ้นเตียงนอนเอาแรงเป็นอันดับแรก หลังจากต้องหลังขดหลังแข็งบนรถยนต์เป็นเวลานาน  ลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้งก็เป็นเวลาใกล้เที่ยงวัน

ภายในห้องสลัว แสงแดดส่องผ่านช่องหน้าต่างแคบสูงเป็นทางยาว  ชายหนุ่มผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าเข้าไปอาบน้ำ หากสะดุ้งสุดตัวเมื่อถูกสายน้ำเย็นเฉียบกระทบผิวกาย

“หย๋า!เย็น”

เจ้าตัวรีบอาบโดยเร็วแล้วออกมาสวมเสื้อผ้า จากนั้นเดินกระย่องกระแย่งไปสำรวจภายนอกอาคารก่ออิฐฉาบปูนสีขาวสี่ชั้น

นายทหารในชุดพรางแบบสากลเดินสวนพลางมองคนแปลกหน้าด้วยความประหลาดใจ หากก็ยิ้มให้อยู่ในที  นพรัตน์กระชับเสื้อแจ็คเก็ตแน่นขึ้นยามสายลมเย็นพัดผ่านบาดผิวกายจนแก้มขาวนวลระเรื่อ  เส้นผมอ่อนนุ่มปลิวกระจายไม่เป็นรูปเป็นทรง หากเจ้าตัวใช้มือเสยลวกๆ

ชายหนุ่มมองผืนฟ้าสีครามบรรจบเทือกเขาสูงสีเขียวสลับเหลือง มีเส้นสีขาวเล็กๆลากผ่าน คือสายธารน้ำตกจากภูเขาสูงเห็นแต่ไกลๆสายเล็กนิดเดียว หากพอทอดยาวไหลเอื่อยมาใกล้กลับกว้างใหญ่จนต้องสร้างสะพานข้ามเพื่อสัญจร งดงามจับตาผู้มาเยือนจนต้องหยุดยืนชื่นชมเป็นนานสองนาน

นพรัตน์เดินชมรอบๆตึกซักพักจึงตั้งใจกลับขึ้นห้อง เพราะท้องเจ้ากรรมร้องประท้วงยกใหญ่

“ไปไหนมาครับ!”

เสียงเคอแสนดังขึ้นตรงประตูทางเข้าหน้าตึก น้ำเสียงดูตื่นๆเล็กน้อย

“ไปเดินเล่นรอบๆแถวนี้มา ไม่ได้หรือครับ พอดีตื่นมาไม่เจอใครเลยเดินออกมาเอง”

“ได้ครับ” เคอแสนลอบถอนหายใจ “พลทหารเห็นคุณหลับสนิทเลยปล่อยให้นอน ตั้งใจว่าใกล้เที่ยงค่อยเข้าไปปลุก คุณตื่นมาก่อนเลยไม่เจอใคร”

“งั้นหรือครับ แต่เจอคุณก็ดีแล้ว ท้องผมจะได้สบาย หิวข้าวมากเลยตอนนี้”

เคอแสนยิ้มขื่นรีบพยักหน้าพาอีกฝ่ายไปยังห้องเสวย ซึ่งมีร่างทะมึนประทับนิ่งรออยู่ก่อนแล้ว

“ไปถึงไหนมาหรือ?” สุรเสียงทุ้มตรัสถาม

“รอบๆแถวนี้พ่ะย่ะค่ะ ไม่อยากเชื่อว่าจะมีค่ายทหารอยู่บนยอดเขาสูงขนาดนี้ ที่นี่คงเป็นค่ายทหารที่สวยที่สุดในโลกเลยล่ะมั้ง”

คนไม่รู้ความกังวลของอีกฝ่ายเล่าเสียงร่าเริง

“เมื่อก่อนที่นี่เป็นป้อมปราการสำคัญ ป้องกันการรุกรานทางตอนเหนือ ตอนนี้ก็ปรับเปลี่ยนเป็นค่ายทหารอย่างที่เห็น ทานข้าวเสร็จจะให้เจ้าหน้าที่พาไปชมป้อมเก่าอยู่อีกด้านหนึ่ง ได้รับการดูแลรักษาอย่างดีทำให้ยังคงสภาพเดิมเกือบทั้งหมด เธอคงชอบ”

“ขอถ่ายรูปด้วยได้ไหมพ่ะย่ะค่ะ?”

คนกำลังยินดีรีบเอ่ยขอด้วยดวงตาสดใสเปล่งประกายวาววับ  ผู้ชายตัวไม่โตแต่ก็ไม่เล็กน่ารักน่าเอ็นดูดังผู้หญิง หากคนตรงหน้าพระองค์กลับดูน่ามองไปทุกอิริยาบถ  ความเชื่อมั่นในดวงตาที่บ่งบอกความเฉลียวฉลาด กริยาวาจาไม่แข็งกระด้างเหมือนพวกหัวนอกหัวสมัยใหม่ หรือพวกเรียนสูงแล้วเหยียดคนการศึกษาต่ำกว่า เป็นคนมีน้ำใจ ดูได้จากการกระทำที่ปฏิบัติต่อคนรอบข้างได้เป็นอย่างดี

“ได้สิ จะได้ส่งไปให้ทางบ้านดูให้หายคิดถึง”

“ส่งได้หรือ!”

“อืม คัดรูปมาแล้วฝากนัมทัคส่ง จะบอกไว้ให้”

นพรัตน์พ่นลมใส่หน้าตัวเอง  ไม่น่าดีใจเก้อเลย

ครึ่งวันบ่ายจึงเป็นการสำรวจป้อมปราการเก่าแก่บนเขาสูงกว่าที่ตั้งค่ายทหาร ต้องขี่ม้าและเดินเท้าต่อไปพอเหนื่อยก็ถึงป้อมปราการสีขาว ตั้งตระหง่านท่ามกลางขุนเขารอบทิศ  ร่างโปร่งหาที่เหมาะถ่ายรูป ก่อนจะคว้าเคอแสนมาผลัดกันถ่ายพร้อมคณะเดินทางอีกหลายชีวิต

“ผมถามคุณหน่อยเถอะ  คุณหัดยิงปืนมานานรึยัง?” เคนแสนถามขณะนั่งพักรอเดินทางกลับค่าย

“ทำไมหรือ?”

“ตอนนั้น...คุณเหมือนคนคุ้นเคยกับการใช้ปืนมานาน”

“อ๋อ...ผมหัดยิงปืนมาตั้งแต่อายุสิบกว่าขวบ ก็เลยรู้เรื่องพวกนี้บ้างก็เท่านั้นเองครับ”  นพรัตน์ยิ้มแห้ง

“หรือครับ ไว้พรุ่งนี้ผมพาไปสนามยิงปืนของที่นี่ไหม?”

“โฮ้  ก็น่าสนุกนะครับ แต่เดี๋ยวจะขายขี้หน้าเสียเปล่าๆ ผมยิงไม่แม่นหรอกครับ ทำเหมือนเก่งไปงั้นเอง สถานการณ์มันบังคับ”

ร่างโปร่งหัวเราะทำให้เคอแสนหัวเราะขำตาม ก่อนเสนอกิจกรรมใหม่ “งั้นลองยิงธนูดูไหม เป็นกีฬาประจำชาติเราเลยนะครับ”

“ว้าว ขอบคุณมากๆเลยครับ ว่าแต่คุณเคอแสนไม่ต้องติดตามเจ้าชายหรือครับ?” ดวงตาสีดำเปล่งประกายคำถาม

“พระองค์ให้ผมมาอยู่เป็นเพื่อนคุณครับ”

“หือ...ท่านใจดีจนผมเกรงใจจังครับ” ชายหนุ่มลากเสียงหรี่ตาประชด หากคนฟังคิดตามไม่ทันเผลอหลงดีใจอยู่คนเดียว

เคอแสนรับคำชมอย่างภูมิใจในเจ้าชายของปัญจคีรี  เจ้าชายที่นอนกลางดินกินกลางทรายกับเหล่าทหารมาไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งยามศึกเมื่อสิบกว่าปีก่อน เจ้าชายที่ยอมอุทิศทั้งชีวิตเพื่อให้แผ่นดินนี้ร่มเย็น  แม้คนพูดจะชมเพียงผิวเผินไม่รู้ตื้นลึกหนาบาง หากคนฟังก็ยังยินดีจนในอกฟูพอง ที่คนต่างถิ่นได้รับรู้และชื่นชมในพระบารมีของนายเหนือหัวตน ก่อนจะเดินทางกลับที่พัก


นพรัตน์หอบร่างกายอ่อนล้ามายังห้องพัก โดยมีพลทหารรับใช้ตามหลังมาด้วย หลังจากเดินถ่ายรูปอยู่จนเย็น

“คุณจะอาบน้ำเลยไหมครับ?”

“ทำไมหรือ?”

“ผมจะได้เตรียมน้ำร้อนให้ครับ น้ำที่นี่เย็นจัด คนไม่เคยจะไม่สบายได้ครับ”

“ไม่ต้องห่วง ผมอาบได้  ไม่ต้องลำบากหรอกครับ”

พลทหารยิ้มหน้าเหยเก  “ไม่ได้หรอกครับ เดี๋ยวถูกท่านราชองครักษ์ตำหนิเหมือนเมื่อกลางวันอีก” ท้ายประโยคคนพูดเสียงอ่อน คล้ายเสียใจที่เผลอพูดออกมา

นพรัตน์เลิกคิ้วแปลกใจและเข้าใจในทันที “งั้นรบกวนด้วยนะครับ”

“ครับ รอสักครู่นะครับ ผมจะเตรียมน้ำให้”

พลทหารหายวับก่อนกลับเข้ามาพร้อมก้อนหินก้อนโตเผาไฟจนร้อนจากนั้นหย่อนลงในถังน้ำ ก็ได้น้ำอุ่นกำลังอาบพอดี!

ร่างโปร่งมองกระบวนการทุกอย่างสุดทึ้ง รู้สึกยากจะบรรยายเป็นคำพูด ทุกอย่างของที่นี่ดูน่ารักน่าเอ็นดู กลมกลืนไปกับธรรมชาติจนไม่อยากเชื่อ  แม้ปัจจุบันจะมีเครื่องทำน้ำร้อน เพียงเปิดสวิตซ์ก็ได้น้ำอุ่นทันใจ หากแต่ไม่ได้รู้สึกถึงความละเมียดละไม เอาใจใส่ กรุ่นกลิ่นเฉพาะ สร้างความประทับใจให้หนักหนา

กระต่ายเมืองไทยนึกขอบคุณในความใส่ใจของคนตาดุอยู่ในใจเงียบๆ แล้วจึงค่อยหย่อนตัวลงแช่น้ำ


 
ยามราตรีค่อยครอบคลุมเมื่อสิ้นแสงตะวัน ค่ายทหารบนเทือกเขามีอุณหภูมิลดต่ำลงเรื่อยๆพร้อมกับความเงียบสงัดที่ทำให้นพรัตน์ไม่ทันรู้ตัว ออกมานั่งชมดาวหลังตึกที่พักตามลำพัง

ดวงดาวดารดาษเต็มพื้นฟ้ามืดมิดส่องประกายสุกสกาว ที่ๆชายหนุ่มอยู่ ณ ตอนนี้สูงจากระดับน้ำทะเลประมาณสองถึงสามพันเมตร สูงขนาดที่ชายหนุ่มเผลอเอื้อมมือไปคว้าดาวดวงโตเมื่อคิดไปว่า ดาวที่ว่าไกลนั้นอยู่ใกล้เพียงมือคว้าถึง  เพราะท้องฟ้านั้นไร้แสงไฟนีออนรบกวนจึงเห็นเด่นชัดเต็มสองตา

นพรัตน์หัวเราะกับตัวเองเบาๆก่อนล้วงกล้องถ่ายรูปออกมาบันทึกภาพงดงามตรงหน้า พลางซูดปากสั่นๆ

“หนาว...”

เสียงย้ำเท้าผ่าสนามหญ้าดังเข้ามาใกล้ นพรัตน์เอี้ยวตัวมองจึงเห็นว่าเป็นใคร ท่าทางนั่งปล่อยตัวตามสบายจึงกลับมาสำรวมมากขึ้น

“ฝ่าบาท”

องค์นพพยัคฆ์ส่งเสื้อคลุมให้อีกฝ่ายรับไปสวม

“ที่นี่กลางคืนหนาวจัดแม้ไม่ใช่ฤดูหนาว คนไม่คุ้นต้องระวัง”

“ขอบพระทัย” ร่างโปร่งฉีกยิ้มเมื่อได้รับความอบอุ่นจากเสื้อกันหนาว “พระองค์ผ่านมาแถวนี้หรือถึงได้เห็นกระหม่อมอยู่นี่”

“เห็นเธอจากข้างบน”

พระองค์ผินพระพักตร์ไปทางห้องที่ประทับบนตึก ทำให้นพรัตน์รู้ว่าพระองค์เพิ่งเสด็จกลับจากการทรงงาน

สามทุ่มกว่าแล้ว คนตรงหน้ายังไม่ได้พักเลยตั้งแต่มา... นพรัตน์เหลือบมองนาฬิกา รู้สึกอึดอัดใจเล็กๆจึงตั้งใจจะขอตัวกลับเข้าห้อง หากคนตรงข้ามกลับเป็นฝ่ายชวนคุย

“พรุ่งนี้หลังจากไปยิงธนูแล้วจะพาออกไปชมหมู่บ้านรอบๆ ถ้าท้องฟ้าเปิดอาจได้เห็นเทือกเขาหิมาลัยไกลๆก็ได้”

นพรัตน์อึกอักด้วยเกรงใจหากก็พยักหน้า  เจ้าบ้านเขาคงคิดคำนวณมาดีแล้ว  หากไม่ว่างก็คงให้ใครพาไปเองล่ะ  เพราะยังไงคนตรงหน้านี้เป็นคนดึงดันพาเขามาเอง

ร่างโปร่งลอบมองวงพักตร์คมคายที่ก้มลงขณะสนทนา ดวงเนตรสีฟ้าดึงดูดให้เผลอมองจนอีกฝ่ายรู้สึกได้ ทรุดองค์ลงบนพื้นหญ้าเคียงข้าง

“คุณแม่ฉันเป็นคนอังกฤษ”

“เออ...! คือ ปะเปล่าๆ” นพรัตน์ตาโตยิ้มแหยเมื่อถูกจับได้

“เขารู้กันทั้งนั้นล่ะ” องค์นรพยัคฆ์ทอดเนตรคนเก้อเขิน “เบื่อหรือเปล่า ที่นี่พอพลบค่ำร้านรวงก็ปิด ชาวบ้านเข้านอนแต่หัวค่ำเพราะทำไร่ทำนากันมาทั้งวัน ไม่เหมือนในตารกา ยังมีที่หย่อนใจอยู่บ้าง”

“ไม่เบื่อกระหม่อม  แต่ละที่ก็มีเสน่ห์ต่างกัน อยู่ที่คนมามากกว่าว่าเขาต้องการมาหาอะไร”

พระพักตร์เรียบเฉยยกมุมโอษฐ์ขึ้นกับความคิดความอ่านของอีกฝ่าย

“แล้วเธอมาหาอะไรในประเทศยากจนนี้ล่ะ?”

 “ไม่รู้เหมือนกัน” คนตอบส่ายหน้า “คือหม่อมฉันหลบเรื่องยุ่งๆที่โน่นมา” ร่างโปร่งขมวดคิ้วคิดคำพูดซึ่งยากจะอธิบาย

“หืม?”

“คือไม่ใช่นักโทษหนีคดีหรอกพ่ะย่ะค่ะ แค่ข่าวสังคมทำให้วางตัวลำบาก เลยหนีเที่ยวดีกว่า” คนพูดไม่กล้าเปิดเผยเรื่องราวทั้งหมด เอาแต่พูดไปยิ้มแหยไป

“ฉันเชื่อว่าที่นี่จะทำให้เธอสงบใจลงได้อย่างแน่นอน ถึงเวลานั้นเธออาจจะพบสิ่งที่เธอหามาตลอดก็ได้”

แม้ไม่ใช่คำพูดปลอบใจ แต่ก็ทำให้กระต่ายหลงทางตัวหนึ่งอุ่นใจขึ้นมาอีกอักโข จึงส่งยิ้มเห็นฟันขาวเรียงตัวสวยให้อีกฝ่ายชม ลืมเรื่องที่ตัวเองถูกกักตัวไว้จนสิ้น กอดเข่านั่งคุยเรื่อยเปื่อยกับเจ้าฟ้าเจ้าแผ่นดิน 

เล่าให้ใครฟังใครจะเชื่อ!

เสียงหัวเราะเบาๆทำให้เคอแสนที่นั่งเฝ้าอยู่ห่างๆคอยืดคอยาวมองเจ้าชีวิตตัวเองท่ามกลางแสงเดือนแสงดาว

นานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้เห็นพระองค์ท่านทรงผ่อนคลายจากพระราชภาระลงได้


TBC

[nutty2554]

มานั่งกอดอกเพราะความหนาวฟังคนเค้าคุยกันเพลินค่ะ
บรรยากาศดี ๆ ลมเย็นเหมือนจะบาดผิว แต่ทำไมตรงแถว ๆ นั้นถึงดูอุ่น ๆ ก็ไม่รู้เนอะ

ชอบค่ะ เหมือนเข้าไปถึงค่ายทหารกับเขาด้วย
เหมือนหลงเสน่ห์ที่นี่ไปพร้อมกระต่ายหลงทาง
และก็เหมือนเริ่มหลงกระต่าย เหมือนกับเจ้าชายเช่นกัน

 

[goosongta]

ลืมเปลี่ยนวันที่นะคะ ดีนะที่จำตอนไว้ไม่งั้นก็คงไม่รู้ว่ามาต่อแล้ว
กระต่ายน้อยคงทำให้ฝ่าบาทผ่อนคลายได้อีกนาน

[takara]

กระต่ายทำให้องค์เราผ่อนคลาย อิอิ

[silverspoon]

ช้าๆแต่ะละมุนละไม 

[Rafael]

อ๊าก อยากอ่านต่ออะ

[akiko]

ใครๆๆ ก็หลงรักเจ้ากระต่ายน้อยซะแล้ว

มาต่อเร็วๆๆนะคะ

 

[jeaby@_@]

ต่ายน่ารักจัง องค์ชายต้องเริ่มหลงรักในเร็ววัน
เเต่ต่ายน้องก็เริ่มงุงิๆกะองค์ชายบ้างเเล้วนะ

ชอบมากกค่ะ อยากอ่านทุกวันเลย

[lovelymoo]

บรรยากาศช่างเป็นใจจริงๆค่า อิอิ

กระต่ายน้อยน่ารักจนอยากจับมาฟัดจริงๆน้า 

[pockypocky]

อ่านแล้วรู้สึกอบอุ่นจัง 

แต่เดี๋ยวไม่นานต้องมีเรื่องวุ่นๆอีกแน่เลย 

แล้วมาต่อไวๆนะคะ 

[ตีสี่]

อั๊ยยะ น่ารักอ่ะ ชอบอ่ะ

[BitterSweet~]

รู้สึกถึงความนุ่มนวลอ่อนหวานฟุ้งๆ อยู่ในอากาศ ^^

[Monochrome]

คุยกันมุ้งมิ้งน่ารักดีจัง >_______<

[jinjin283]

รู้สึกว่ากระต่ายจะชอบที่นี้ขึ้นเรื่อยๆแล้วสิ อิอิ จะชอบจนยอมอยู่ต่อเปนเมืองนอนเลยไหมน๊าา
สารภาพว่าอ่านถึงตอนนั่งดูดาวเเ้วเราก้จิ้นไปไกลเลยคะ แบบว่าหวานๆดีเนอะ >,<
p.s.  ขอบคุณที่มาต่อตอนใหม่คะ ชอบมากและจะรออ่านตอนใหม่นะคะ
เลิฟๆพี่สาเก

[mur@s@ki]

เจ้าชายเพคะ "กอด" อุ่นกว่าเสื้อคลุมนะเพคะ

 

[Angel.JS~]

แอร้ยยยยยยยยยยยย
น้องต่ายน่ารักกก พระองค์ก็ทรงพระอบอุ่นมากเพคะ 

รอตอนต่อไปนะค้าาาาาาา

[sam3sam]

ทั้งๆที่ทั้งสองคนก็คุยกันธรรมดานะ
แต่ทำไมเราอ่านแล้วรู้สึกว่ามันหวานหนอ

[sweetbasil]

  ยิ่งอ่านยิ่งหลงรักเรื่องนี้

[hobazaki]

กรีดร้องงงงงงง

น้องต่ายค่อยๆปล่อยเสน่ห์กับฟีโรโมนใส่องค์ชายแล้วสินะ คิคิ

ว่าแต่ว่าทำไมรู้สึกว่าตอนนี้สั้นจัง คิดถึงหนูต่าย >3<