หัวข้อ: หรือจะให้เป็นแค่ความทรงจำ โดย ภัคD เพิ่มตอนพิเศษในรวมเล่ม P.14

[chen]

ทำยังไง ถึงจะได้อ่านความรู้สึก มุมมองจากพี่เหยาบ้าง...

[kingphai]

ไม่มีคำอธิบายใดๆทั้งสิ้น
ขอบคุณเอก เหยา พี่ภักดี และก็พี่ทิพมากมาย
สำหรับเรื่องราวดีๆ
ดีจนหาที่ติไม่ได้
อยากวิจารณ์ว่า
ตัวละครที่ไม่มีตัวตน และไม่รู้จักตัวตนนี่แหละ
คือเสน่ห์ของนิยายเรื่องนี้

[MyTeaMeJive]

มันหนักๆ อึ้งๆนะครับเวลาอ่านเรื่องนี้ แต่ก็อ่าน ๆๆๆๆ
แล้วก็เฮ่อ...
ขอบคุณมากครับ

[tachibanramen]

มันหนักๆ อึ้งๆนะครับเวลาอ่านเรื่องนี้ แต่ก็อ่าน ๆๆๆๆ

รุ้สึกเหมือนกันเลยค่ะตอนอ่านจบ
ทำอะไรมันก็แบบ มันอิดๆเนือยๆไปเลย
นิยายนี้แจ่ม สะเทือนอารมณ์สุดๆค่ะ

[mixmix]

เป็นอีกคนที่เหมือนหลายๆคนในนี้ที่ว่า เิปิดเข้ามาอ่านแล้วกดปิดไปหรือหันหน้าหนีอยู่หลายครั้ง
เพราะกว่าจะทำใจให้อ่านให้จบได้นี้ทรมานใจมากๆ
ตอนนี้พิมพ์อะไรไม่ออกเลยจริงๆ เพราะถึงจะจบแบบแฮปปี้ก็ยังคงความรู้สึกบีบใจอยู่จนตอนนี้เลย 

เรื่องนี้สุดยอดไปเลยจริงๆค่ะ สมแล้วที่ทำให้ใครหลายๆคนร้องไห้ตามรวมทั้งเรา 

[penguinlanla]

แอบอ่านมานานแล้ว แต่เพิ่งมีเวลาสมัคร และตั้งใจว่าจะคอมเมนท์นิยายเรื่องนี้เป็นคอมเมนท์แรก !

อ่านแล้วรู้สึกคล้อยตามไปกับทุกตัวอักษร อ่านข้ามไม่ได้แม้แต่บรรทัดเดียว
ทั้งพี่เหยา เอก และทอม สะท้อนให้เห็นธรรมชาติของสังคม คนที่อยู่ในด้านสว่างนั้นก็มีด้านมืดอยู่ในตัว
ตอนพี่เหยาจะกลับบ้านแล้วมาหาเอก การที่เอกเมินพี่เหยามันทำให้เราขัดใจมากๆ

คำว่า"ทิ้งทวน"ในตอนนั้นยิ่งทำให้แบบ  ทอม อย่าอยู่เลย !! 

ฉากที่ประทับใจที่สุดในเรื่องนี้เป็นตอนที่เอกบอกรักพี่เหยาที่สถานีรถไฟ น้ำตาไหลแหมะๆ เลย

ขอบคุณมากๆ นะคะสำหรับนิยายดีๆ เรื่องนี้ ^________________^

[MM.Dog]

อ่านเรื่องสั้น (อาหรับราตรี) ของคุณภัค D ก่อน  ถึงได้ติดตามมาอ่านเรื่องนี้
ยอมรับหมดใจว่าเรื่องนี้หนักอึ้งจริง ๆ
หนัก...ในความเสมือนจริงของตัวละคร
หนัก...ในความคิดและการกระทำ
หนัก...ในความจริงที่ว่า  นี่มันเป็นเรื่องที่อาจเกิดขึ้นได้จริงทุกหัวระแหงในโลก
ที่สำคัญ  หนัก...ในความรู้สึกที่ทุกตัวละครคิด  รู้สึก  และทำให้มันเป็นไป

อึ้ง...ในการชักจูงให้คนอ่านรู้สึกเหมือนถูกทิ้งไว้ก้นเหว  แล้วก็เห็นแสงสว่างเมื่อมีทีมกู้ภัยมา  แต่ก็ต้องถูกกระชากลงไปอีกเมื่อแผ่นดินถล่มซ้ำ
อึ้ง...ในความบีบคั้นทางอารมณ์อย่างร้ายแรง
อึ้ง...ที่ในที่สุดเหยาและเอกกลับมายืนหยัดได้ใหม่

สุดท้าย  สุดจะอึ้ง...ที่ทนอ่านจนจบโดยไม่ขาดใจตายได้ไงเนี่ย

[skysky]

ตามมาอ่านจากที่โหวตนิยายสุดโศก แล้วก็ได้รู้ว่ามันโศกจริงๆ
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่อ่านไปทรมานไป 
ทำให้จิตตกบ่อยๆครั้ง แต่พออ่านจบแล้วรู้สึกดี เหมือนได้หลุดพ้นจากอะไรซะอย่าง 555
ล้อเล่นค่ะ รู้สึกดีจริงๆ ในที่สุดๆ ก็เข้าใจกันได้ ลุ้นตั้งนานแน่ะ แต่เกลียดทอมมากๆ ถึงเหยาจะบอกเหตุผลอะไรก็ตาม รับไม่ได้ค่ะ 55
เป็นนิยายอีกเรื่องที่ชอบจริงๆค่ะ

ขอบคุณคุณภัคD และคุณ THIP สำหรับเรื่องราวดีๆนะคะ 

[BIRD]

อยู่ดีๆก็คิดถึงเอกกะพี่เหยา เลยกลับมาเปิดอ่านอีกรอบ ผลก็คือ น้ำตาซึม จนได้ .. แต่อย่างน้อยสุดท้าย 2 คนนี้ก็ได้อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข .. ใช่ไม๊ละ ^^

[1582]

เพิ่งจะกล้าเข้ามาอ่านเรื่องสุดโศก  แล้วมันก็บีบคั้นอารมณ์อย่างที่สุดจริงๆ
บางตอนต้องขออ่านข้าม เพราะน้ำตามันไหลพรากๆ  ดีนะที่สุดท้ายก็จบ
อย่างมีความสุข  ดีใจที่ทั้งเอกและพี่เหยาได้มีความสุขกันซะที คนอ่านก็สุขไปด้วย

ขอบคุณคุณภัค D ที่แต่งนิยายดีดีให้ได้อ่านนะคะ 
 

[Cane]

แอบคิดว่าหากคู่ขาเก่าที่เคยได้..เหยา แล้วเห็นเหยาอีกครั้ง ก้าวเข้ามา เหยาจะทำอย่างไร เอกจะทนได้หรือที่จะไม่ทำร้ายมันผู้นั้น เพราะรูปร่างหน้าตาอย่างเหยา ใครก็อยากได้ ยิ่งเคยได้ง่ายๆ แล้วจะห้ามใจได้หรือ ที่สำคัญเหยาผ่านมาแล้วกี่คน แค่คิดก็ปวดตับแล้วอ่ะครับ ช่วยแต่ตอนพิเศษมาคลายปมบ้าๆพวกนี้ที อยากให้เอก เหยา เป็นรักสุดท้าย ที่ไม่มีใครมาแตะต้องได้อีก

[iMarchs]

ขอบคุณมากๆคับ สุดยอดจริงๆ

 

[Miku]

อ่านจนจบแล้ว ไม่อยากทำตัวเป็นผีบอร์ดค่ะ

อยากบอกว่าเป็นอีกเรื่องที่เขียนออกมา แล้วเหมือนชีวิตจริงมาก ทั้งความรู้สึกนึกคิด
ทั้งองค์ประกอบ วางเรื่อง

รู้สึกเหมือนเขียนออกมาจากชีวิตใครซักคนจริงๆเลยค่ะ

แบบว่า วันนี้ทั้งวัน เอาแต่คิดถึงแต่เรื่องนี้สลัดออกจากหัวไม่ได้เลย


ให้สิบคะแนนเต็ม สำหรับทุกข้อความที่อ่านแล้วบาดหัวใจ

เรื่องนี้ ทำเอาร้องไห้ตามพี่เหยา จนตอนเช้าต้องหาน้ำแข็งมาประคบเลยค่ะ


ขอให้เขียนผลงานดีๆอย่างงี้ให้คนอ่านไปอีกนานๆนะคะ  



อีกอย่างๆ เราวาดแฟนอาร์ตไว้เอาไปแปะไว้ที่หน้าเรื่องสั้นแล้วครั้งนึง ขอมาแปะไว้หน้านี้ด้วยนะคะ

[maple4120]

เพิ่งอ่านจบค่ะ..
ชอบจังเลยอ่ะ เป็นนิยายเรื่องแรกที่อ่านแล้วรู้สึกว่ามัน.. ผู้ใหญ่สุดๆเลยล่ะค่ะ
คือ ไม่รู้จะใช้คำพูดว่าไงดี แต่แบบว่า เป็นนิยายที่แฝงแนวคิดไว้เยอะสุดๆ จนบางทีเราก็คิดตามไม่ทันเลยล่ะค่ะ
ต้องมาอ่านคอมเม้นท์ที่มีคนมาวิเคราะห์แล้วถึงจะเข้าใจ ว่าอ๋อ มันอย่างนี้นี่เอง
แต่แบบว่า ชอบตั้งแต่พล็อตแล้วอ่ะค่ะ นานๆทีจะได้เจอเรื่องแนวนี้
ประทับใจจริงๆเลยค่ะ แม้มันจะเครียดและหนักหัวไปบ้าง แต่ก็อ่านแล้วมีความสุข หยุดไ่ม่ได้จริงๆค่ะ
อ่านๆไปเราก็แอบสาปแช่งเอกไปในใจด้วยค่ะ ช่วงที่เอาแต่ใจแล้วทำร้ายพี่เหยาน่ะ
รู้สึกสงสารพี่เหยามากๆๆๆ สุดๆเลย รู้สึกว่าเอกเห็นแก่ตัวมากค่ะ แล้วก็คงจะไม่ได้รักพี่เหยาจริงๆหรอก
แต่แบบว่า พออ่านต่อมาเรื่อยๆ ก็เริ่มรู้สึกล่ะค่ะว่าเอกก็แค่สับสนไปเท่านั้นเอง
ยิ่งมาอ่านตอนท้ายๆ พ่วงด้วยตอนพิเศษแล้วแบบ.. อืมม ตื้นตันจริงๆเลยค่ะ
ให้อารมณ์เดียวกับท้องฟ้าที่สดใสหลังฝนตกยังไงอย่างงั้นเลยล่ะค่ะ รู้สึกเบาใจขึ้นมาเป็นกอง
เอกกับพี่เหยารักกันจริงๆ แค่แสดงออกมาคนละแบบเท่านั้นเอง
ขอย้ำอีกทีว่าชอบมากๆๆๆๆๆสุดๆเลยค่ะ
ขอบคุณคุณภัคD นะคะที่แต่งเรื่องยอดเยี่ยมแบบนี้ออกมาให้อ่าน นับถือเลยค่ะ สุดยอด ขั้นเทพเลยล่ะ
ขอบคุณคุณทิพย์ คนโพสด้วยนะคะ ขอบคุณที่ทำให้เราได้เจอเรื่องดีๆอย่างนี้
จะรอติดตามผลงานเรื่องต่อๆไปนะคะ

[kaehoo]

 


กว่าจะเข้าใจอืม

[rainy_naja]

merry★ 。 • ˚ ˚ ˛ ˚ ˛ •
•。★Christmas★ 。* 。
° 。 ° ˚* _Π_____*。*˚
˚ ˛ •˛•*/______/~＼。˚ ˚ ˛
˚ ˛ •˛• ｜ 田田｜門｜ ˚★ 。 • ˚ ˚ ˛ ˚ ˛ •
Jaaaaaaaa \\(^^)//

[PsychicLine]

เรื่องนี้เคยผ่านตามาครั้งหนึ่งสักปีนึงมั้ง อ่านสองสามตอน รู้สึกรับไม่ได้อ่านไม่ไหวอีก มันขุดคุ้ยด้านดิบของคนออกมาชัดลึกเกินไป
เข้ามาอ่านนิยายในขณะที่หวังพบโลกที่สวยงาม เพื่อหนีโลกความจริงที่กดดัน เจอแบบนี้เข้า เอิ่มมม..
แต่ก็นะ เห็นหลายคนพรีเซนท์เหลือเกินว่าน่าอ่าน เลยคิดว่า คงถึงเวลาแล้วที่ต้องอ่านสักครั้ง กดดันจริง เครียดจริง จนคิดจะเลิกอ่าน แต่ก็ตัดใจอ่านจนจบ ...มันก็แค่นิยาย
แต่ มันทำให้คิดถึงตอนเรียนเกี่ยวกับการทำละครโทรทัศน์ หรือการเขียนนิยายสักเรื่อง แม้มันไม่ใช่เรื่องจริง เป็นแค่เรื่องที่แต่งออกมา แต่ทุกเรื่อง มีเพื่อให้เราได้ขบคิด และหาคำตอบให้กับชีวิตจริง บทเรียนที่เราไม่ต้องแสดงเอง เจ็บเอง สูญเสียเอง ...นิยายเรื่องนี้ ให้สิ่งเหล่านี้ได้เข้มข้นมาก
โดยเฉพาะประสบการณ์ที่เป็นบาดแผลในวัยเด็ก ที่ทุกคนต่างก็เป็นเหยื่อ และผันตัวเองไปเป็นอาชญากร เพื่อแทนเสียงร้องในใจให้ใครรับรู้ความเจ็บแบบเดียวกับที่ตนเองได้รับ โทษตัวเองโดยรู้เท่าไม่ถึงการณ์ว่าตนเองก็เป็นเหยื่อในเกม เปลี่ยนความรู้สึกผิดเป็นดาบสองคม ทำลายตนเองและคนรอบข้าง ถูกอดีตครอบงำ ย่ำอยู่กับที่ ไม่เริ่มต้นใหม่สักที เพราะคิดว่าไม่มีสิทธิ์ และส่วนลึก รอการให้อภัยจากใครสักคน ...รอการให้อภัย

กล้าเมนท์ยาว เพราะเรื่องนี้แทบทุกคนเมนท์ได้ยาวมาก ๆๆ อ่านตาแฉะ หลากแง่หลายมุม ได้ข้อคิดดีดีเยอะเชียว ขอบคุณน้า~   

[SE_Lifestyle]

อารมณ์ว่า อึดอัด ขัดใจ
เฮ้อออ  นับถือ ทั้งเอง เเล้วก็พี่เหยาจริงๆ
คนนึงรัก เเบบไม่คิดชีวิต ยอมเจ็บ ซ้ำๆ  เรื่องเดิมๆ  รู้ว่าจะเป็นไงก็ยังทำ 
อีกคนก็ พอกันเลย ไม่รู้ใจตัวเอง เอาความรักไปผูกกับความเเค้น  เเละก็เจ็บกันทุกคน  ไม่ยอมทำให้จบๆกัน  กว่าจะเลือกจบได้   เเทบกระอักเลือด  กันทั้ง3คน   

ตอนเเรกรู้สึกขัดใจกับเองมากๆ  รู้ทั้งรู้ว่าเค้าไม่เห็นค่า ก็ยังจะทำตัวไร้ค่าอีก  คิดว่าถ้าเอกยอมออกมาเร็วกว่านี้ เหยาอาจจะรู้ใจตัวเองมากขึ้น เพราะทุกทีที่เองถอยห่างออกมา  เหยาก็จะรู้สึกตัวว่ากำลังจะสูญเสีย  เเล้วก็จะเป็นฝ่ายตามหาเอกซะเอง  เเต่ก็ดีที่สุดท้ายความรัก ด้วยความอดทนของเอกก็สมหวังซะที

ส่วยเหยาให้ทั้งความรุ้สึกน่าสงสาร เเละ น่าโมโหไปพร้อมๆกัน  กว่าจะรู้ใจตัวเอง ก็ต้องเกือบเสียมันไป  ก็ต้องเจ็บมันทุกคน  เฮ้ออออ 

ดีใจที่จบเเบบนี้........

[sonchild53]

ชอบครับ ชอบ 

[VINQ]

กรี๊ดดดดดดดดดด. จบภายในวันเดียว!
เรื่องนี้บีบหัวใจอย่างแรงเลยค่ะ ยอมรับด้วยอีกคนค่ะว่าหนักจริงๆ
อ่านไปก็ปวดใจไป สงสารทั้งนายเอก พระเอก
ตอนแรกๆที่อ่านนี่เดาไปต่างๆนาๆกับตอนจบ
จะคู่กันไหม? จะจากกันหรือป่าว? ทั้งคู่แบบจะตายไหม?
คลั่งมากกกก คิดไปหมด 55555
แต่ตอนจบแบบแฮ็ปปี้ เอนดิ้ง ตอนพิเศษก็น่ารักสุดๆ

ชอบมากๆเลยนะเรื่องนี้ คนเขียนสุดยอดจริงๆค่ะ
อยากจะลุกขึ้นตรบมือให้ดังๆเลย 55

แล้วกขอบคุณคุณโพสด้วยนะคะที่นำเรื่องดีๆมาแบ่งปันกันค่ะ )

[EverGreen™]

ตอนแรกว่าจะอ่านเรื่องนี้ตั้งนานแล้วครับ

แต่ได้ยินกิตติศัพท์ว่าบ้างเหมือนกัน

เลย..  ทำใจก่อนดีกว่า

จนสุดท้าย ผ่านไปหลายปี .. ก็ตัดสินใจกดเข้ามาดูเรื่องนี้อีกครั้ง

เพราะคิดว่า ..ใจแข็งพอแล้ว เรื่องนี้คงทำอะไรผมไม่ได้มาก

แต่ผมก็ได้รู้ว่า .. ไม่เลยครับ .. ผมใจไม่แข็งอย่างที่คิด

เรื่องนี้.. ทำให้ผมรู้สึก.. มากกว่าที่ผมคิด

ผมพูดได้เต็มปากว่า .. ผมไม่เคยเสียน้ำตาให้นิยายเรื่องนี้ 


แต่.. ไอ้ความรู้สึกอึดอัดเหมือนหายใจไม่ออก ปวดใจอย่างบอกไม่ถูกนี่

ผมว่า ..บางที ถ้าผมร้องไห้ออกมาเลย  คงจะรู้สึกดีกว่านี้มั้ย


น้ำตามันไม่ไหลออกมา  ..แต่มันรู้สึกแย่มากๆเลยล่ะ

ผมว่าตอนอ่านพี่ตะวัน ผมก็ว่าแย่สุดๆแล้ว

แต่เรื่องนี้ .. คนละเรื่องกันเลยครับ

จะร้องไห้ก็ไม่ร้อง จะหัวเราะก็หัวเราะไม่ออก

เฮ้ออออออออ


แต่พอตอนพิเศษ  ..น่ารักจนต้องอ่านซ้ำไปซ้ำมาอยู่แบบนั้น เผื่อมันจะช่วยบรรเทาไอ้อาการอึดอัดแทบบ้านั่นให้หายไปได้


แล้วมันก็ได้ผล  อ่านไปก็ยิ้มไป  มีความสุขดีเหมือนกัน



เรื่องนี้ เป็นอีกเรื่องที่ผมสาบานกับตัวเองว่าจะไม่รีรีดเด็ดขาดครับ!!!!


เหนื่อยจริงๆนะ กว่าจะอ่านให้จบเนี่ย  เหอะๆ


แต่ก็..รักเรื่องนี้ครับ!! <3


 

[tray]

ต้องขอนับถือทุกๆคนที่กล้าอ่านเรื่องนี้จนจบจริงๆนะค่ะ
เพราะตอนนี้เรายังไม่กล้าที่จะอ่านตอนจบของเรื่องเลยจริงๆ
หลังจากไปเจอเรื่อง "อาหรับอาตรี" ที่คุณภัคD
แต่งแล้วออกอาการShockสิ้นสติไปเกือบสิบนาที
บรรยายไม่ถูกกับความรู้สึกที่เกิดขึ้นเลยทำให้ต้องมาหา
ที่พักใจสักนิดแล้วจะเริ่มเข้าไปใกล้ชิดกับเรื่อง
"หรือจะเป็นแค่ความทรงจำ"

สารภาพจริงๆว่าคุณภัคDมีพรสวรรคในการเขียน
นิยายจริงๆตัวละครทุกตัวที่ได้สัมผัสมา
เป็นเหมือนดั่งตัวบุคคลจริงๆที่ออกมาเดินเหิน
เชยชมความงามของโลก

คิดดูแล้วถ้าตัวละครแล้วนี้ออกมาโลดเล่นบนโลกของความจริง
เราก็คงต้องขอบคุณ คุณภัคD ที่ทำให้เราได้รับรู้
ถึงเรื่องราวที่....อธิบายไม่ถูก คงต้องใช้คำว่า
"จะอยู่ในใจตลอดไป" คงน่าจะพอแทนได้บ้าง

ทราบซึ้งกับความรักที่มีทั้งสมบูรณ์และไม่สมบูรณ์
ทราบซึ้งกับความรักที่ไม่สามารถมาสิ่งใดมาแทนที่

ขอบคุณจริงๆค่ะ

ปล.ไปอ่านตอนจบก่อนละค่ะ แล้วหลังจากนี้คงจะตาค้าง
เพราะนอนไม่หลับไปอีกคืนแต่ก็สุขใจ(งงตัวเองจริงๆ)

[skynotebook]

และแล้วก็อ่านจบจนได้ซะที

อยากจะบอกว่าหลายครั้งที่อยากจะเลิกอ่าน
ไม่ใช่เนื้อเรื่องหรือสำนวนการเขียนไม่น่าสนใจนะค่ะ
แต่ที่อยากจะทำอย่างนั้นเพราะว่าอินท์ในตัวละครมากๆ
สงสารพี่เหยามาก สงสารเอก สงสารเพื่อนเอกทุกคน
ไม่อยากจะรับรู้เลยว่าแต่ละคนจะเป็นอย่างไร
เพราะนั้งร้องไห้เกือบทั้งเรื่องก็ว่าได้
เดี๋ยวร้องไห้เดี๋ยวก็หัวเราะ แล้วก็กลับมาร้องไห้อีกรอบ
เอาเป็นว่าเสียน้ำตาไปเป็นปี๊บ ตาบวมไป2วันเต็ม
ลุ้นว่าเมื่อไรเรื่องจะทั้งพี่เหยาและเอกจะรักกันไดทักที
เมื่อไรทอมจะออกไปจากชีวิตพี่เหยา
เคยคิดว่าทำไมไม่ให้ทอมตายไปซะ พี่เหยาจะได้กลับมาอยู่กับเอก
แต่ก็ต้องกลับมาคิดใหม่ว่าถ้าไม่มีทอม แล้วพี่เหยากับเอกจะได้คืนดีกันไหม?
ยิ่งอ่านยิ่งต้องคิดตาม บ้างครั้งก็ไม่เข้าใจว่าทำไมตัวละครเหล่านั้นต้องทำแบบนั้นแบบนี้
คิดจนเครียดในบางครั้ง และก็ยังคงมีคำถามอยู่ในใจเรื่อยๆ
จนตอนนี้ก็ยังรู้สึกแบบนั้นจริงๆ แต่ตอนนี้ก็เหมือนเบาใจที่อะไรต่อมิอะไรดีขึ้นแบบนี้
ชอบมากๆเลยนะค่ะเนี่ย

ขอบคุณคุณภัคDที่แต่งเรื่องดีๆแบบนี้มาให้อ่าน
ขอบคุณคุณทิพย์ที่นำมาโพสเพื่อแบ่งปันให้ได้อ่าน

[kungfoopungpon]

อ่านเรื่องนี้แล้วกดบีบรัดหัวใจมากๆเลยอะตอนเเรกว่าจะอ่านไม่จบละ
แต่เสียดายไม่อยากทิ้งเลยกลับมาอ่านต่อ(แอบอ่านความคิดเห็นของคนท้ายๆเรื่องนะคริคริ)
เห็นว่าตอนจบไม่เศร้าเลยมาอ่านต่อแต่แอบเซ็งโครตทำไมถึงเหยาต้องทำถึงเพียงนี้เฮอๆ(อินจัด)

แต่งได้ดีมากครับอ่านแล้วอินดีนะที่ตอนพิเศษมีหวานแหววกันหน่อย
เลยลดความเจ็บในใจคนอ่านอย่างผมได้เยาะทีเดียว
แต่กลับไปคิดถึงตอนที่ไอ้ฝรั่งลุมเข้ามาทำอะไรกับเหยาไว้บ่างแล้ว
เอกก็อยู่ไต้เตียงด้วยทีไรเจ็บทุกทีเลย(เป็นเอามากถึงมากที่สุด)

ขอบคุณคนแต่งคนโพสมากครับที่เอานิยายดีๆมาให้อ่าน
                                                               เยี่ยม

[Oberon]

อ่านแล้ว บอกตรงๆ ว่าแอบน้ำตาซึม มีหลายตอนที่ยอมรับว่ามันสะเทือนอารมณ์มาก เหมือนมีอีกมิติ ที่เมื่อเราหลงเข้าไปในอารมณ์ของทั้งสามตัวละครแล้วยากที่จะฉุดอารมณ์เหล่านั้นให้กลับคืนมาเป็นตัว ของเราเอง โดยเฉพาะจื่อเหยา

[หลงไหลในม่านหมอก]

ที่จริงเคยอ่านเรื่องนี้แล้วไม่กี่ตอน เมื่อช่วงเข้ามาเป็นสมาชิกเล้าเป็ดแรกๆ

แล้วไล่อ่านจากนิยายที่จบแล้ว เลือกอ่านเฉพาะชื่อเรื่องที่ตัวเองสนใจ

คล้ายๆรีบนๆโน้นนน ที่อ่านแล้วแบบ เครียด จะว่าเครียดก็คงไม่ใช่

ถ้าสรรหาอีกคำพูดน่าจะเป็นรับไม่ได้มากกว่า  เลยเลิกอ่านไป ณ ตอนนั้น

แต่มีเพื่อนที่บอกว่า ชอบอ่านนิยายแนวเดียวกับที่เราแนะนำทุกเรื่อง  รสนิยมในการเสพคล้ายกัน

เลยทำใจกลับมาอ่านอีกรอบ เพื่อที่จะได้แนะนำเพื่อนอย่างเต็มปากเต็มคำว่า  เรื่องนี้ สุดๆจริงๆ

ตัวละครแต่ละตัว มันดูมีชีวิตจริงๆ 

ความคิดของแต่ละตัวละคร นี่มัน คนๆนึงจริงๆ

บีบคั้นอารมณ์ที่แบบ อารมณ์อึดอัด กดดัน สับสน ใช่เลย มันมากมายในนิยายเรื่องนี้ที่สุด

กลั้นใจไม่คลิกดูตอนจบเพราะกลัวจะรู้ว่ามันไม่สมหวัง

และจากเมื่อคืนที่กลับมาอ่านอีกครั้ง บอกตัวเองว่าต้องเอาให้จบ

จนถึงเวลานี้  เป็นเวลาที่ตอบกระทู้นิยายได้ยาวที่สุดตั้งแต่อ่านนิยายมา 

รู้สึกเต็มอิ่มและชื่นชมตัวเองจริงๆที่ไม่เปิดอ่านตอนจบซะก่อน 55

ที่กล่าวมาทั้งกดดัน ทั้งเครียดอะไรเนี่ย คือชื่นชมนิยายเรื่องนี้นะคะ

เขียนออกมาได้ลึกซึ้งเข้าถึงตัวละคร และคนอ่านสัมผัสได้เยี่ยมจริงๆ



ขอบคุณคุณภัคD  :pig4:ที่เขียนเรื่องได้น่าจดจำ  และเรื่องนี้จะอยู่ในใจตลอดไปค่ะ



ขอบคุณคนโพสด้วยนะคะ



สุดท้าย...สาบานว่านี่คือเรื่องแต่ง!!  อินจัดอย่างแรง

[Bong]

เพิ่งเข้ามาอ่านเรื่องนี้..อยากบอกว่าดราม่ามากๆ..
แต่ก็สนุกสุดๆ..ขอบคุณมากคะ

[tender]

ไม่มีอีกแล้วนิยายที่ดีขนาดนี้!!!!!!
   อ่านไปร้องไห้ไป ขอบคุณมากค้า สุดยอดจริงๆ

[howru]

เริ่มมาก็เฉยๆและเผลอคิดว่าคงออกแนวดราม่าเบาๆ แต่พอได้มาอ่านประมาณกลางๆเรื่อง..บีบหัวใจอิชั้นสุดๆ น้ำตาซึมบ้าง แถมยังอึดอัด ทำไม ทำไม ไม่ตัดสินใจสักที นึกพาลตัวละคร555+
ยังคิดเผื่อใจไว้ว่า ตอนจบคงเศร้าแน่ๆ แต่ก็กลับมามีความสุขได้
ในแง่ภาษาเรื่องนี้ถือว่าดีทีเดียว ประโยคเลิศๆก็เยอะอยู่ แต่มีบ้างที่ใช้คำหรือความเดิมซ้ำ..ให้อภัยได้ อิอิ
นิยายเรื่องนี้ถือว่า สุดยอดในบรรดาที่เคยอ่านมาจริงๆละ
ขอบคุณทั้งคนโพสต์+คนแต่งด้วยนะจ๊ะ
ปล. คนที่เจ็บปวดมากที่สุดในเรื่องนี้ คือ คนอ่าน ฮ่าๆๆ

[u-only-one]

 
เพิ่งอ่านเรื่องนี้จบเมื่อเทียงของวันนี้เอง ทั้งๆที่เริ่มอ่านเมื่อวานนี้
เป็นเรื่องราวที่อ่านแล้วไม่อาจจะหยุดได้ ถึงจะไม่ได้นอนทั้งคืนแต่ก็ยังคงอ่านให้จบจนได้
...
เป็นเรื่องราวที่อาจจะดูแรง แต่จริงๆแล้วตัวละครทุกตัวมีบทบาท ความโดดเด่นมาก
ตัวเอกของเรื่องสามคน... จี๋เหยา...เอก  และ ทอม ทุกคนมีทั้งความ รัก โลภ โกรธ หลง
ทุกคนทีทั้งเป็นผู้ถูกกระทำ และเป็นผู้กระทำให้แต่ละฝ่ายเจ็บปวดได้
การแสดงออกถึงความรัก ความแค้น ความศรัทธา ความเชื่อใจ แม้กระทั่ง ความสับสน
ในตัวเอกทุกตัวมีอยู่ในตัวเองทั้งหมด..
.. ส่วนต้วประกอบซึ่งเป็นเพื่อนๆ ก็เป็นตัวเสริมให้เรื่องดำเนินไปอย่างเข้มข้น
... ครอบครัว เป็นชนวนให้เกิดเรื่องราวที่แต่ละคนต้องตกอยู่ในสภาวะกลืนไม่เข้า คายไม่ออก
แต่ถึงอย่างนั้น ไม่มีใครผิด และ ไม่มีใครถูก ร้อยเปอร์เซ็น แต่เป็นเพราะทุกอย่างได้ถูกกำหนดไว้แล้วจากเบื้องบน
และแม้ว่าจะหนักหนาสาหัสแค่ไหน เมื่อรักแล้ืวก็ไม่ยอมปล่อยไป ทำให้รู้ว่า...
ความรักในเรื่องนี้ มีทั้งเสียสละ ทั้งต้องได้ครอบครอง ถ้าวันนั้นทั้งเหยา และ เอกปล่อยมือกัน ก็คงไม่ได้อยู่ด้วยกันถึงวันนี้
..
...เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ประทับใจมากอีกเรื่องหนึ่งเลยก็ว่าได้ และคงจะเป็นอีกเรื่องราวที่อยู่ในความทรงจำ
ขอบคุณเจ้าของเรื่องที่แ่ต่งเรื่องดีๆมา ขอบคุณคนโพ้สที่นำเรื่องน่าประทับใจนี้มาให้ได้อ่าน
ขอบคุณค่ะ