หัวข้อ: ...ด้วยพันธะบรรณาการ พันธะ 17(จบ)...อัพ 22/07 (หน้า 20 ค่ะ)

[Rafael]

หา!!
ราชินีถูกวางยา แอร๊กกก
ฝีมือยัยพี่สาวตัวแสบหรือเปล่าเนี่ย
ไม่นะ อย่าเป้นอะไรไปเลยนะ

[silverspoon]

  ทิ้งไว้ได้ค้่างคามากกค่าา คนเขียนขราา
อย่าหายไปนานน้า นี่มันอุกอาจมาก อาจจะกระทบต่อความสัมพันธ์หรือไม่ก็เป็นจุดเปลี่ยนให้แนบแน่นกว่าเดิม จะเป็นยังไงนี่

[❝CHŌN❞]

อะไรกันเนี่ย หวานกันอยู่ดีๆ มีเรื่องซะแล้วว
จัดการคนวางยา อย่าให้ลอยนวลเลยนะ

[becrazie]

อรุณา? ...ไม่ใช่นางใช่มั้ย :ling3:นั่นแม่เธอนะยะ!

[cher7343]

 
ไม่น๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
ขุ่นแม่ขาอย่าเป็นอะไรนะคะ รอดูขุ่นลูกแต่งงานก่อนนนนนนนนน 
ใครมันบังอาจ!!! 

[=นีรนาคา=]

เห้ยยยยยยยย เสด็จแม่!!!!
อย่าเป็นอะไรไปเลยนะ

[Ali$a฿eth]

ไม่อยากวางใจเรื่องนี้เลย 5555

[Dezzerr]

ยั้ยยยยย ไม่อยากจะคิดเลยว่าใคร 

[@Lucifer_Prince@]

รุกเข้าไปอีกนะองค์เตช  แล้วก็นะอุตส่าห์สบายๆมาตลอดทั้งตอน  แต่ใครมันบังอาจลอบวางยา  มันต้องเป็นคนที่นิสัยแย่ เหี้ยมโหดมากๆเลยล่ะ(แอบด่ามันเบาๆ)

[nongrak]

ท่านสนแกล้งละเมอแต่องค์เตชรู้ทันล่ะสิ
ราชินีถูกลอบวางยาต้องเป็นนังอรุณาแน่เลย ยัยงูพิษ

[lizzii]

ใครวางยาองค์ราชินี หรือแผนให้รีบแต่งงาน 55555

[ลิงน้อยสุดเอ๋อ]

เฮ้ย

อรุณาชัวร์ ฟันธง

คงต้องการใส่ร้ายอนันตราช ใช่ไหม

[cinquain]

องค์เตชรู้ทันไปหมดสมกับเป็นเนื้อคู่นะคะ ^^
ขอให้องค์ราชินีปลอดภัยค่ะ (อย่าให้เป็นอย่างที่คิดเลย บาปแย่)

[Heisei]

จบลงด้วยข่าวร้ายซะงั้น
กำลังจะบอกเลยว่าตอนนี้หวานน้ำตาลขึ้นมากเลยค่ะ
มดกัดยุบยับแล้วค่ะองค์เตช 555
ชอบความหน้าด้านหน้าทน ตะลุยจีบขององค์เตชมาก  องค์สนใจอ่อนเร็วๆนะ

[ตัวเลข]

ท่านแม่องค์สนถูกวางยา ใครเป็นคนทำกันนะ

[malula]

องค์สนก็เหมือนรู้ทันแต่ก็ยังคล้อยตามองค์เตช แหม่ กะลังจะหวานกันแท้ ๆ มีเหตุแทรกซะได้

[june55]

มาทิ้งระเบิดให้อยากแล้วจากไป...

[mooping-7]

 

[sam3sam]

กำลังไปได้สวยดันมีเรื่องมาขัดซะงั้น
ถ้าอรุณาเป็นคนทำแสดงว่านางเกินจะเยียวยาแล้วจริงๆ

[shoi_toei]

เรื่องเริ่มยากอีกและ

ไม่อยากจะเดาเรืีองการวางยา เหอ เหอ

[mild-dy]

ใครวางยาอย่าให้รู้นะ

[koikoi]

ใครทำ

[namminzz]

มาแล้วววววว
ตอนนี้หวานเบาๆ แอร๊ย
ราชินีโดนวางยา อย่าบอกนะว่าอรุณา

[hewlett]

องค์สนไม่รอดแน่ สองพี่น้องเขาร่วมหัวกันซะแล้ว
อรุณาร้ายเกิน หมดทางเยียวยาแล้วล่ะ

[bobby_bear]

ใครทำราชินี!!!
คงไม่คิดจะฆ่าใช่ไหมอรุณา

[Lily teddy]

ตอนนี้น่ารักมาก ๆ องค์เตชรุกองค์สนเต็มที่ น่าจะเกินกว่าที่องค์เจษสอนมาอีกนะเนี่ย
ยิ่งตอนที่บอกว่า “จะกลับไปทุกๆที่ที่ท่านอยู่เพื่อชมพระอาทิตย์กับท่านทุกวัน”  ประโยคนี้แบบกริ๊ดเลยอะซึ้งมากกกก
หยอดเล็กหยอดน้อยแต่ล่ะที เขินเลยอะ ยังไงองค์สนต้องแอบหวั่นไหวบ้างอยู่แล้ว ไม่งั้นคงหนีออกจากตำหนักไปแล้วจริง ๆ แหละเนอะ
แล้วฮากะสองนายบ่าวอุตสาห์คิดแผนเรื่องละเมอ เพื่อแกล้งให้องค์เตชกลัวเหรอ เลยโดนองค์เตชแกล้งกลับซะเลย
แถมขโมยหอมไปหนึ่งทีด้วยอะ อยากให้แต่งกันไว ๆ จังองค์สนจะได้ชินซะที  555
แล้วนั่งยิ้มแก้มปริกับมุขจีบองค์สนขององค์เตชอยู่ดี ๆ ไหง่จบตอนด้วยเรื่องร้ายล่ะเนี่ย
ใครเป็นคนวางยาราชินีเนี่ย องค์หญิงอรุณาจะกล้าขนาดนั้นเลยเหรอ หรือจะได้ใส่ร้ายคนของทางอนันตราชด้วย
อย่างงี้องค์สนต้องรีบแต่งเพื่อเป็นคนของอนันตราชโดยเร็วนะ (เกี่ยวไหม)
ขอให้ราชินีอย่าเป็นอะไรมากเลยนะ  เพราะถึงจะส่งองค์สนจนถึงฝั่งที่ปลอดภัย
แต่การมีราชินีอยู่ยังไงองค์สนก็ต้องรู้สึกอบอุ่น ปลอดภัยกว่าอยู่แล้ว
เพราะองค์สนยังไม่เปิดใจรับฝั่งที่ปลอดภัยที่ราชินีเลือกให้เลยนี่นะ 
รอติดตามและเป็นกำลังใจให้ผู้เขียนต่อไปจ้า 

[sukaz]

เชดเข้แล้วไง

 

[kokoro]

องค์เตชก็ร้ายไม่เบาหรอก
นี่ถ้าจีบไปเรื่อยๆ องค์สนคงเปลืองตัวอีกเยอะล่ะค่ะ 

แล้วนั่นใครวางยาราชินี
หวังว่าคงไม่ใช่ลูกตัวเองนะ

[anntonies]

แอบแวะมาดูอีกรอบ ยังไม่อัพ 
ราชินีนี่ฝีมือพี่สาวรึเปล่า ? หรือวางยาตัวเอง แบบที่คนฉลาดชอบทำ 

[Dezair]

ด้วยพันธะบรรณาการ
By: Dezair
……………………..
บทที่ 11



   สนธยาก้าวเดินตามสมิตไปอย่างรีบร้อน เขามีคำถามมากมายเกิดขึ้นในใจ แต่ไม่รู้จะเรียบเรียงคำใดออกมาก่อนดี จุดหมายปลายทางที่สมิตเดินนำมาคือตำหนักรับรองที่ใช้เป็นที่ประทับของราชินีวารีวาทและองค์หญิงอรุณาพร้อมคณะที่มาจากสมุทรา



ทว่า ไม่ทันที่สมิตจะก้าวนำเข้าไปภายใน อังกูรก็เดินออกมาทำให้ทุกคนต้องหยุดอยู่ตรงนั้น



   “องค์ชาย ฝ่าบาททรงมีรับสั่งให้พระองค์และสมิตเข้าเฝ้าโดยด่วนพระเจ้าค่ะ”



   “เข้าเฝ้า?! เดี๋ยวนี้หรือ? แล้วพระอาการของราชินีวารีวาทล่ะ?” องค์ชายเตชินทร์ตรัสถามอย่างสงสัย เพียงแค่เหลือบเนตรลงมองร่างโปร่งข้างกายที่มีสีหน้าไม่สู้ดีเพราะห่วงกังวลเรื่องราชินีวารีวาทแล้ว เขาก็อยากจะติดตามสนธยาไปดูพระอาการของราชินีแห่งสมุทรามากกว่า



   “กระหม่อมจะเป็นคนนำองค์ชายสนธยาเข้าเฝ้าเองพระเจ้าค่ะ เมื่อครู่นี้ก็ให้คนไปตามหมอหลวงแล้ว องค์ชายเตชินทร์รีบเสด็จไปเข้าเฝ้าฝ่าบาทเถอะพระเจ้าค่ะ” อังกูรกล่าวสำทับอีกครั้ง องค์ชายหนุ่มจึงจำต้องยอมจากไป อังกูรยืนมองส่งเสด็จจนลับสายตาไปแล้ว จึงหันมาทางสนธยาที่ยืนอยู่ที่เดิม



   “เชิญทางนี้พระเจ้าค่ะ”



    ร่างสูงโปร่งขององค์ชายแห่งสมุทรารีบก้าวเดินตามอังกูรอย่างรีบเร่งเข้าไปในตำหนักรับรอง อังกูรเดินนำขึ้นไปชั้นบนซึ่งเป็นห้องบรรทมของราชินีวารีวาท ภายในห้องไม่มีใครอยู่ ทั้งเงียบและเย็นจนสนธยาต้องหันมองอังกูรที่กำลังขยับโคมไฟข้างประตู เพียงชั่วหายใจ พื้นเบื้องหน้าก็ลดหลั่นลงกลายเป็นบันไดนำสู่ห้องลับใต้ห้องบรรทม



   “เสด็จแม่ของเราอยู่ใต้นี้หรือ” สิ้นคำถามนั้น ร่างสูงใหญ่ของอังกูรก็ปราดเข้ามาประชิดพร้อมโปะผ้าบางอย่างลงกับจมูกขององค์ชายสนธยา ร่างโปร่งนิ่งชะงัก แม้จะกลั้นลมหายใจได้อย่างรวดเร็ว แต่ไอระเหยของยาที่ถูกหยดลงบนผ้าจนชุ่มก็ถูกสูดเข้าไปแล้ว ในชั่วพริบตา ร่างที่ขึงเกร็งของสนธยาก็กลายเป็นอ่อนปวกเปียกราวขี้ผึ้งถูกลนไฟ ไร้เรี่ยวแรงจะขืนตัว ไร้ความสามารถจะควบคุม มีเพียงแค่ดวงเนตรเท่านั้นที่กรอกไปมารับรู้ทุกเรื่องราว



   “ทรงอยู่เฉย แล้วทุกอย่างจะเรียบร้อยเอง” อังกูรกล่าวเพียงเท่านั้น ก่อนจะลากร่างของสนธยาลงสู่ห้องลับ และทันทีที่ลับร่างของเขา ประตูกลบนพื้นก็เลื่อนปิดราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น!



…………………………………..



   สนธยากรอกตามองไปรอบกาย ภายในห้องลับใต้ห้องบรรทมของราชินีวารีวาทนั้นค่อนข้างมืดสลัว มีเพียงคบไฟที่อยู่บนฝาผนังคอยให้แสงสีส้ม อากาศเย็นเยียบเพราะถูกก่อด้วยหินหนาแข็งแรง เขาถูกอังกูรลากไปตามทางโดยไม่อาจมีเรี่ยวแรงขัดขืน ในใจได้แต่ร้องถามว่าอังกูรทำเช่นนี้ทำไม?...



   “ลากมาอย่างกับศพ มันตายรึยังล่ะ” เสียงหวานทว่าเต็มไปด้วยความเหี้ยมโหดดังขึ้น สนธยาไม่ต้องเหลือบตามองก็พอจะรู้ว่าเป็นใคร



   “ยังไม่ตายนี่นะ ถ้าเช่นนั้นก็ทิ้งมันลงบนพื้นนั่นล่ะ เราจะให้มันได้ดูละครชั้นเยี่ยมแห่งราชสำนักสมุทรา” อรุณาโผล่หน้าเข้ามาดูใบหน้าของพี่ชายที่ทำได้เพียงแค่กรอกลูกตาไปมาเท่านั้น นางยิ้มแสยะอย่างชอบใจเมื่อเห็นอังกูรทิ้งร่างปวกเปียกลงกับพื้นหินเย็นเฉียบ



   สนธยาหนาวไปถึงไขสันหลัง แม้ร่างกายจะขยับเขยื้อนไม่ได้ แต่กลับรับรู้ความร้อนความหนาวได้อย่างดีเยี่ยม



   “เจ้าเห็นนี่ไหม เสด็จพี่ที่รัก…” อรุณาถามผู้เป็นพี่เสียงหวาน ก่อนจะขยับกายออกเล็กน้อยเพื่อให้สายตาของสนธยาได้เห็นร่างผอมบางของสตรีอีกคนที่นอนอยู่บนตั่งริมผนัง



   สนธยาแทบลืมหายใจ ใต้แสงสลัวสีส้มที่ส่องวูบวาบออกมาจากคบเพลิงที่ติดอยู่บนผนังคือร่างของราชินีวารีวาทนอนหลับตานิ่ง



   “เจ้าพูดไม่ได้ แต่เรารู้ว่าเจ้าจะถามอะไรเรา ‘เสด็จแม่เป็นอะไร’ ‘ใครทำเสด็จแม่’ ‘ทำไมเสด็จแม่ถึงมาอยู่ที่นี่’…หึ! ลูกดีเด่นไม่มีใครเกินเสียจริง!” อรุณากระชากศีรษะของราชินีวารีวาทขึ้นมา ราชินีผู้มีอำนาจสูงสุดของบัลลังก์สมุทราทำได้เพียงกรอกตาไปมาเช่นเดียวกับโอรส



   “เอาล่ะ! ทอดเนตรเสียเพคะเสด็จแม่ โอรสสุดที่รักของพระองค์ที่พระองค์เฝ้าฝันห่วงหาห่วงใยนักหนา อีกไม่กี่อึดใจข้างหน้า มันจะเป็นคนส่งท่านไปอยู่บนฟ้า” อรุณาพูดแล้วยิ้มเหี้ยมเกรียม เมื่อมองใบหน้าไร้อารมณ์ใดๆของพี่ชาย ทว่าในดวงตาคู่นั้นที่นางทอดสบ นางรู้ดีว่าเขาตกใจเพียงใดกับคำพูดของนาง



   …แต่แล้วจะกลัวอะไรเล่า? นางตัดสินใจดีแล้ว ทุกอย่างต้องจบที่นี่ และต้องจบอย่างที่มีแต่นางเท่านั้นที่เป็นผู้ชนะ!!...



   “ไม่สิ…คนที่จะส่งเสด็จแม่ไปอยู่บนฟ้า ไม่ใช่โอรสยอดรักของพระองค์หรอก ตอนนี้มันนอนนิ่งเป็นผักแบบนี้ จะมีเรี่ยวมีแรงอะไรจับดาบจับมีด แต่เสด็จแม่ไม่ต้องห่วงไปนะเพคะ หม่อมฉันมีมือดีของอนันตราชคอยดูแลการส่งเสด็จสู่สวรรค์ในครั้งนี้” อรุณาทูลเสียงอ่อนเสียงหวานกับผู้เป็นมารดา ก่อนจะปรายตาไปทางอังกูรที่ยืนเงียบราวกับรอคำสั่ง สนธยากรอกตามองไปยังอังกูรอย่างไม่เข้าใจว่าเพราะเหตุใด อังกูรจึงกลายเป็นรับใช้อรุณาเช่นนี้



   “เจ้าคงอยากรู้เรื่ององครักษ์ของอนันตราชสินะ ข้าจะบอกอะไรให้ ราชสำนักอนันตราชน่ะ ซื้อง่ายขายคล่องยิ่งกว่าปลายิ่งกว่ากุ้งเสียอีก อังกูรรับใช้ข้าตั้งแต่เจ้ามาที่นี่ แต่ไม่มีโอกาสเหมาะจัดการเจ้าเสียที แต่วันนี้ล่ะ ข้าจะให้โอกาสเขาได้จัดการเจ้าอย่างที่เขาเคยสัญญากับข้าเอาไว้” อรุณาเล่าด้วยน้ำเสียงราบเรียบไม่รีบร้อน ก่อนจะหยิบเอามีดพกขึ้นมาจากเอวของสนธยา



   “มีดเล่มนี้ คือมีดที่เสด็จแม่พระราชทานให้เจ้าในวันครบรอบอายุ 12 ปี ข้าเฝ้ามองมันมาตลอด หวังว่าวันใดวันหนึ่ง ข้าจะได้มันบ้าง แต่จนแล้วจนรอด จนกระทั่งบัดนี้…ข้าก็ยังไม่เคยได้มีดสักเล่มจากเสด็จแม่” สิ้นประโยค อรุณาก็ตวัดสายตาไปยังราชินีวารีวาทด้วยความแค้นอาฆาต



   “เหตุใดหรือเสด็จแม่? เหตุใดข้าจึงไม่เคยได้?! ทำไมถึงมีแต่สนธยาที่ได้ แต่ข้าไม่ได้?!!!”



   ราชินีวารีวาทยังคงมองธิดาองค์โตด้วยสายเนตรเรียบเย็น ไม่มีวี่แววขอโทษหรือเสียใจ ไม่มีวี่แววที่จะทำให้อรุณารู้สึกสงสารหรืออาดูร



   และนางก็ไม่คิดจะสงสารเสียด้วย!!



   ฝ่ามือเล็กตวัดฟาดลงบนซีกพักตร์ของราชินีวารีวาทอย่างแรงจนแม้แต่อังกูรที่ยืนมองยังต้องเหลือกตาด้วยความตกใจ



   “อย่ามองข้าเช่นนั้น!!! จะตายอยู่แล้วยังไม่คิดจะมีความเมตตาให้ข้าสักนิด! ยังคิดว่าข้าเป็นลูกเหมือนที่สนธยาเป็นอยู่ไหม!!!” อรุณาตวาดลั่นใส่ร่างอ่อนระโหยของมารดา ราชินีวารีวาทถูกคุณท้าวสุภาจับศีรษะให้เงยขึ้นสบเนตรกับอรุณาอีกครั้ง เลือดสีแดงไหลซึมที่มุมโอษฐ์ แต่ในดวงเนตรยังคงความเด็ดเดี่ยวเช่นเคย



   …ดวงเนตร…ที่อรุณาเกลียดนักหนาเพราะมันไม่เคยทอดมาที่พระองค์อย่างกรุณา!!!...



   …และพระองค์ก็จะไม่มอบความกรุณาให้กับเจ้าของดวงเนตรนี้เช่นกัน!!!!...



   “อังกูร!!! ฆ่าราชินีวารีวาทและสนธยาซะ!! แล้วจงเอามีดที่เจ้าใช้ยัดใส่มือสนธยา! ละครแห่งราชสำนักสมุทราจะจบลงที่สองแม่ลูกฆ่ากัน ส่วนข้า! จะได้เป็นสตรีเหนือบัลลังก์คนต่อไป!!!” อรุณากรีดเสียงหัวเราะอย่างสาแก่ใจ ยิ่งสบตากับดวงเนตรของราชินีวารีวาทและสนธยาแล้ว นางก็ยิ่งรับรู้ว่าชัยชนะครั้งนี้จะตกถึงมือนางอย่างแน่นอน



   สนธยาได้แต่จับจ้องผู้เป็นน้องด้วยความเจ็บช้ำและโกรธแค้น ไม่เข้าใจเลยว่าเหตุใดอรุณาจึงเป็นได้ถึงเพียงนี้ ฆ่าแม่ ฆ่าพี่ เพียงเพื่อหวังในราชบัลลังก์อย่างนั้นหรือ?!!!



   อังกูรเดินตรงเข้ามาบดบังสายเนตรที่สนธยาทอดมองผู้เป็นน้องสาว ก่อนที่ร่างสูงใหญ่จะลากร่างปวกเปียกของสนธยาขึ้นไปวางบนตั่งข้างวรกายราชินีวารีวาท แล้วจึงหันมากล่าวกับคุณท้าวสุภาที่ยังคบจับวรกายของราชินีแห่งสมุทราให้ตั้งตรง



   “เลือดจะสาดไปถึงท่าน จะนั่งอยู่ตรงนี้ หรือจะหลบไป” เขาตั้งคำถาม คุณท้าวนึกถึงเลือดสีแดงข้นเหลวและคาวแล้วได้แต่ทำหน้าแหยง ก่อนจะปล่อยร่างบอบบางของราชินีวารีวาทลงแล้วรีบเดินออกไปยืนเคียงข้างองค์หญิงอรุณา



   “ฆ่ามันสองคนซะ! อังกูร!!” เสียงของอรุณาสำทับอีกครั้ง อังกูรหันกลับไปมองเจ้าของเสียง ด้วยสายตาเย็นเยือก



   “รับด้วยเกล้า” สิ้นประโยคนั้น มีดในมือของอังกูรก็ถูกปาไปยังร่างบอบบางของอรุณา!


 มันตรงบาดเข้าที่ข้อมือขวาขององค์หญิงแห่งสมุทรา เลือดแดงข้นไหลโกรกลงกับพื้นพร้อมกับเสียงกรีดร้องขององค์หญิงผู้วาดหวังในบัลลังก์ คุณท้าวสุภายกสองมือปิดปากด้วยความตกใจแต่ความตกใจสำหรับนางนั้นมีช่วงเวลาสั้นราวหายใจ เมื่อมีดอีกเล่มถูกปาออกมาจากมืออังกูรตรงมาที่นางอย่างรวดเร็ว!!



   เสียงกรีดร้องโหยหวนด้วยความตกใจดังขึ้น ก่อนจะเงียบลงเมื่อมีดเล่มนั้นปักลงที่กลางอกของคุณท้าวสุภา หญิงร่างผอมแกร็นตาเหลือกทรุดลงคว่ำกับพื้น ขาดใจตายในทันที อังกูรหันกลับไปมองราชินีวารีวาท ก่อนจะค้อมศีรษะลง



   “ตามที่พระองค์มีรับสั่ง ฆ่าให้ตายหนึ่ง ทำให้มือใช้การไม่ได้อีกหนึ่งพระเจ้าค่ะ”



   “ดีมาก” เสียงที่ตอบกลับมานั้นทำเอาอรุณาเหลือกตาโพลงด้วยความตกใจ อังกูรขยับกายถอยออกเล็กน้อยเพื่อให้องค์หญิงแห่งสมุทราได้ทอดเนตรความเป็นจริง



   ราชินีวารีวาทประทับอยู่บนตั่งด้วยแรงของพระองค์เอง ซ้ำยังเป็นผู้ประคองสนธยาให้ทรงตัวได้อีกต่างหาก



   “นี่ท่าน!!!...” อรุณาได้แต่อ้าปากค้าง ครางแทบไม่เป็นประโยค



   “ตกใจอะไรอรุณา ถ้าอยากรู้เรื่องยาที่เจ้าให้ข้าลิ้มลองล่ะก็ ข้าจะบอกความจริงให้ข้อหนึ่ง ข้ารู้แผนการของเจ้าล่วงหน้า และมียาถอนพิษฝังอยู่ใต้ลิ้นของข้า ทันทีที่ข้าได้รับพิษ ข้าก็ได้รับการถอนพิษอย่างทันท่วงทีเหมือนกัน จะเสียก็แต่ ข้าไม่ได้ระวังให้องค์สน ไม่คิดว่าจะเจ้าจะจัดการทั้งข้าและองค์สนพร้อมกันเช่นนี้ จึงประมาทเลินเล่อไปหน่อย” ราชินีวารีวาทตรัสเสียงเรียบเฉย



   “ทหารที่อยู่ข้างนอก เข้ามาได้แล้ว” ว่าแล้ว ราชินีวารีวาทก็มีรับสั่งอีกครั้ง บานประตูที่อรุณาเชื่อว่ามันปิดสนิทจากด้านใน และถูกลงกลอนอย่างดีกลับถูกเปิดเข้ามาอย่างง่ายดาย



   “ท่านสน!...” คนที่นำเหล่าทหารทั้งหลายเข้ามาคือองค์ชายเตชินทร์ ทันทีที่เห็นองค์ชายผู้เป็นนาย อังกูรก็ค้อมกายต่ำทำความเคารพ เตชินทร์เพียงปรายสายเนตรไปยังองครักษ์หนุ่มอย่างคาดโทษ ก่อนจะรีบสาวเท้าก้าวไปหาร่างโปร่งที่ยังคงอ่อนแรง



   “พาองค์สนออกไปจากที่นี่ก่อนเถอะ เรามีเรื่องต้องตกลงกับอรุณาอีกสักหน่อย แพทย์หลวงทั้งหมดไม่ต้องดูแลอรุณา ไปทำการรักษาองค์สนเสีย” ในเมื่อตัดพ้อต่อว่าว่าราชินีวารีวาทไม่มีความปรานีอยู่ในพระทัย พระองค์ก็จะไร้ความปรานีให้ถึงที่สุดเช่นกัน



   ดวงเนตรสีน้ำตาลอ่อนสบดวงเนตรของผู้เป็นธิดา ในขณะที่องค์ชายสนธยาถูกพาออกจากห้องไปแล้ว ภายในจึงเหลือเพียงทหารองครักษ์ของสมุทราที่ติดตามมารับใช้ราชินีวารีวาท อรุณากวาดตามองจนทั่ว แล้วถึงได้เข้าใจก็ตอนนี้ที่เหล่าองครักษ์ที่ติดตามมาอนันตราชในครั้งนี้ ไม่มีคนใดมาจากตำหนักของพระองค์เลย!



   ทหารทุกคนมาจากตำหนักของราชินีวารีวาทและตำหนักขององค์ชายสนธยาที่สมุทรา!!!



   “เมื่อครู่เจ้ากล่าวหาเรา ว่าเราไม่เคยมีความเมตตาต่อเจ้าใช่ไหม อรุณา เราอยากจะแก้ความเข้าใจผิดของเจ้าเสียใหม่ เราไม่เคยไม่เมตตาลูกคนใด ลูกเราทุกคน เราเมตตาเท่ากัน”



   “โกหก!!!!” อรุณาตวาดลั่น หากแต่เมื่อราชินีวารีวาทขยับเข้าใกล้ พระองค์กลับถอยหลังห่าง มือข้างหนึ่งยังคงกุมมืออีกข้างที่เลือดแดงฉานไหลไม่หยุด



   “เราไม่ได้โกหก ดูสิ เราขยับเข้าใกล้เจ้าเพราะหวังจะมอบความเมตตาให้เจ้า เจ้าก็ยังถอยห่างจากเรา อรุณา เจ้าไม่คิดบ้างหรือว่าตัวเจ้าเองคาดหวังความเมตตาจากเราในรูปแบบที่เราให้ไม่เป็น เจ้าเรียกร้องจากเราอย่างโลภมาก เจ้าไม่เคยมองคนอื่น เจ้าสนใจแต่ตัวเจ้าเอง เจ้าไม่เคยโทษตัวเองเลยสักครั้ง”



   “แต่ความเมตตาที่ท่านให้ลูกคนอื่น! ข้าก็ไม่เคยได้!!! ท่านให้มีดสั้นกับสนธยา ข้าก็ไม่เคยได้!! ท่านให้พู่กันแก่ทิวา ข้าก็ไม่เคยได้!! ท่านให้สร้อยมุกกับอุษา ข้าก็ไม่เคยได้!!!”



   “แล้วที่เราให้ตราหยกสลักชื่อแก่เจ้า เราเคยให้ลูกคนอื่นหรือ”



   “เจ้ารู้ไหม ทำไมเราให้ดาบสั้นแก่สนธยา ให้พู่กันหางม้าแก่ทิวา ให้สร้อยมุกแก่อุษา และให้ตราหยกสลักชื่อแก่เจ้า” อรุณานิ่งเงียบ ราชินีวารีวาทได้แต่ส่ายเศียรไปมาอย่างเหนื่อยระอา



   “เจ้าไม่เคยรู้อะไรเลย ไม่เคยพยายามทำความเข้าใจและมองรอบกายตัวเจ้าเลย เราให้ดาบสั้นแก่สนธยา เพราะเขาเป็นทหาร และเราก็อยากให้เขาเป็นทหารรักษาบัลลังก์ เราให้พู่กันหางม้าแก่ทิวา เพราะทิวาชอบขีดชอบเขียน เราอยากให้เขาเป็นอาลักษณ์ข้างบัลลังก์ เราให้สร้อยมุกแก่อุษา เพราะอุษาเป็นธิดาคนเล็ก อีกไม่นานก็ต้องตบแต่งออกไปเป็นสะใภ้ราชสกุลอื่น ไข่มุกคือสิ่งล้ำค่าที่จะทำให้เขานึกถึงสมุทรา ส่วนเจ้า…เราให้ตราหยกสลักชื่อ เพราะหวังว่าวันหนึ่ง เจ้าจะได้ใช้ตรานั้นในการอนุมัติเอกสารบ้านเมือง…”



   …อนุมัติเอกสารบ้านเมือง?...หมายความว่าจะให้บ้านเมืองอยู่ใต้อาณัติของพระองค์อย่างนั้นหรือ?!!!



   อรุณาเนื้อเต้นด้วยความปิติ ทว่าเมื่อเงยหน้าขึ้นสบดวงเนตรของราชินีวารีวาท ความปิติในใจก็มลายเหือดอย่างรวดเร็ว



   “น่าเสียดาย…ที่เจ้าไม่เข้าใจความหมายของสิ่งที่เจ้าได้รับเลย เอาแต่เฝ้าใฝ่ฝันถึงของของคนอื่น ไม่เคยดูว่าตัวเองได้อะไร คนแบบเจ้า ไม่ควรได้แตะแม้แต่ฐานของบัลลังก์ด้วยซ้ำ” ราชินีวารีวาทตรัสอย่างเยียบเย็น ก่อนจะเหลือบเนตรไปยังนายทหารผู้หนึ่งที่ห้อมล้อมอารักขาพระองค์ หากแต่อีกบทบาทหนึ่งคือเป็นนายแพทย์ในกองทหาร



   “เวลานี้ ทหารทั้งวังหลวงของอนันตราชคงแห่กันมะรุมมะตุ้มสนธยาที่เจ้าเกลียดนักเกลียดหนา ไม่มีใครมาดูแผลให้เจ้า แต่เราจะใจดีกับเจ้าสักครั้ง โดยท่านเวชา…” ราชินีตรัสอีกครั้ง ก่อนจะผายหัตถ์ไปยังแพทย์หนุ่มที่อยู่ในเครื่องแบบนายทหาร อรุณามองตาม แม้จะเป็นเพียงช่วงเวลาสั้นๆของบทสนทนา แต่นางก็รับรู้ความห่วงหาอาทรที่ผู้เป็นแม่มีให้



   ราชินีวารีวาทขยับองค์ถอยห่างออกมาให้แพทย์หนุ่มนามว่าเวชาได้ก้าวเข้าไปใกล้องค์หญิงอรุณาที่ประทับอยู่บนพื้น เลือดสีแดงฉานไหลเลอะเปรอะไปหมด หากทว่าเมื่อนายแพทย์แห่งราชสำนักสมุทราที่ติดตามมากับขบวนครั้งนี้เพียงแค่แตะลงบนหัตถ์เซีดขององค์หญิงอรุณา เสียงของราชินีวารีวาทก็ดังขึ้น



   “ไม่ว่าจะรักษาได้หรือไม่ได้ ก็ตัดทิ้งเสีย ท่านเวชา มือข้างนั้นของอรุณาก่อกรรมมามากแล้ว” เจ้าของมือที่ถูกวาจาสิทธิ์มีรับสั่งให้ตัดทิ้งถึงกับเบิกตาโพลง



   “เสด็จแม่!!!!” ดวงเนตรของราชินีวารีวาทไม่มีความเอื้ออาทรใดๆอยู่เลย มันเย็นยะเยือกยิ่งกว่าแผ่นหินที่ก่อเป็นห้องลับห้องนี้เสียอีก



   “เราต้องให้ความยุติธรรมกับทุกคน เจ้าทำเราก็แค่เนรคุณบุพการี หากเรื่องไม่แพร่งพราย ก็เป็นแค่เรื่องในครอบครัว แต่ที่เจ้าหวังครอบครองบัลลังก์ สังหารพี่น้อง ละโมบโลภมาก หากเจ้าได้บัลลังก์จริง เจ้าจะสร้างความอัปยศให้แก่สมุทราไม่รู้กี่ร้อยเท่า คนของสมุทราทั้งหมดจะเดือดร้อน และเราจะไม่มีทางลดโทษให้แก่ใครก็ตามที่ทำเรื่องเช่นนั้น! เวชา…ตัดมืออรุณาทิ้ง!!”



ราชินีวารีวาทตรัสเสียงเด็ดขาด ก่อนจะหมุนวรกายเสด็จออกจากห้องอย่างรวดเร็ว ทว่าเสียงกรีดร้องของธิดาองค์โตก็ยังตามมาให้พระองค์ได้ยิน ดวงเนตรสีอ่อนไหววูบด้วยความสงสาร แต่…พระองค์ไม่ได้มีแค่อรุณาคนเดียวที่ต้องสงสาร ทั้งสนธยา ทั้งราชบัลลังก์ ทั้งประชาชนชาวสมุทรา ทุกคนอยู่ใต้ความรับผิดชอบของพระองค์



   “กระทำเช่นนั้น จะไม่ทำให้องค์หญิงอรุณายิ่งอาฆาตมาดร้ายหรอกหรือ” สุรเสียงดังขึ้นใกล้ๆเมื่อราชินีวารีวาทเสด็จขึ้นจากบันไดห้องลับ



   สตรีผู้สูงศักดิ์แห่งสมุทราเพียงแค่สรวลน้อยๆที่มุมปาก



   “ต่อให้ไม่ทำเช่นนั้น เขาก็อาฆาตมาดร้ายอยู่แล้วเพคะ ตัดมือเขาวันนี้ อย่างน้อยก็เป็นการให้ความยุติธรรมกับสนธยาที่ถูกอรุณาหมายชีวิตมาตลอด แม้ว่ามัน…จะเป็นความยุติธรรมที่อำมหิตมากเหลือเกินก็ตาม” ราชินีวารีวาทหันมาตรัสกับกษัตริย์วิภูที่ได้แต่ถอนปัสสาสะอย่างเห็นพระทัย



   “ห้องลับข้างใต้คงจะเปรอะเลือดมากเสียหน่อย แต่สมุทราจะเก็บกวาดอย่างดีไม่ให้มีแม้แต่กลิ่นคาวเพคะ และทันทีที่อรุณาสามารถเดินทางได้ หม่อมฉันจะรีบกลับสมุทรา ส่วนสนธยา…คงต้องให้อยู่ในความดูแลของโอรสของท่านไปจนกว่าจะถึงพิธีเสกสมรส”



   “แม้องค์หญิงอรุณาจะไม่อาจครองบัลลังก์ได้แล้ว แต่องค์ชายสนธยาก็ยังไม่อาจกลับสมุทราได้หรือ” กษัตริย์วิภูตรัสถาม และนั่นทำเอาราชินีวารีวาทได้แต่หลับเนตรลงอย่างอ่อนล้า



   “ไม่ได้เพคะ…ให้อย่างไรเขาก็กลับไม่ได้…เขา…เหมาะสมกับบัลลังก์สมุทรามากเกินไปจนอาจจะเป็นภัยต่อชีวิตของเขาเอง หม่อมฉันเสียมือของธิดาไปคนหนึ่งแล้ว ไม่อาจทำใจยอมรับการสูญเสียชีวิตของลูกคนใดได้อีกแล้วเพคะ”



   กษัตริย์วิภูได้แต่พยักพักตร์รับรู้ บางครั้ง คนที่ขึ้นครองบัลลังก์อาจไม่ใช่คนที่เหมาะสมที่สุด อาจไม่ใช่คนที่ดีที่สุด แต่เป็นตัวเลือกที่ควรจะเลือกมากที่สุดสำหรับการปกครอง



   “ถ้าเช่นนั้นก็วางใจเถอะ อนันตราชจะรับเขาเอาไว้เอง” ราชินีวารีวาทย่อองค์ลงแทนคำขอบคุณที่มีแก่กษัตริย์แห่งอนันตราชที่ให้ที่พักพิงแก่โอรสของพระองค์



…………………………………   

>>หน้าต่อไปค่ะ>>