Hour#7 -See-สุดท้ายเมื่อคืนก็ลงเอยด้วยการนอนสามคนบนเตียงวาครับ กว่าจะเครียลงตัวว่าใครนอนกลางก็เอาซะพี่ชายผมอาบน้ำ ใส่ชุดนอน ทาครีม เป่าผม ไปนอนดูการ์ตูนข้างนอกจบไปตอน เข้ามาก็ยังเห็นผมกับวาเถียงกันอยู่ว่าจะนอนยังไง ก็ผมอยากนอนกอดพี่เฟิร์สแต่วาอยากนอนกลาง ตั้งท่าจะเถียงกันอีกรอบ พี่เฟิร์สก็เดินมาลูบหัวผมสองคนแล้วบอกว่า
"พี่อยากให้น้องชายสองคนนอนข้างพี่จังเลยน้า" ยิ้มตาใสจนผมกับวาพยักหน้าเบาๆให้พี่เฟิร์สนอนกลางแล้วผมกับวาก็นอนประกบ ก่อนจะหลับตาก็ยังอดคิดไม่ได้ว่า แล้วเมื่อกี้ผมกับวาเถียงกันเพื่ออะไรวะ
พอตื่นมาก็ไม่เจอพี่เฟิร์สแล้วครับ เห็นวาบอกว่าพี่เขาออกไปประชุมจะกลับมาตอนเย็น ผมรู้ว่าวาก็สงสัยเหมือนผมอะว่าประชุมจริงๆหรอ แต่ก็ได้แต่ปล่อยไปก่อนเพราะทู้ซี้ถามไปพี่เฟิร์สก็ไม่มีทางบอก
"จะกลับกันยังไง ให้วามารับมั้ย" วาเปิดกระจกถามผมหน้าผับที่ผมนัดพวกไอ้กัสเอาไว้ ผมหันไปมองพี่เฟิร์สอย่างขอความเห็นแต่พี่เขาก็แค่ยักไหล่เบาๆแบบยังไงก็ได้
"เอไม่รู้ว่าพวกมันจะกลับกี่โมงอะ วาก็อยู่กับพวกไผ่ไปก่อนละกัน ถ้าเอจะกลับเดี๋ยวไลน์หาวาอีกที แต่ถ้าวาจะกลับก็ลองไลน์มาละกัน" วาพยักหน้ารับคำเบาๆก่อนจะปิดกระจกแล้วออกรถไปยังผับอีกแห่งคนละย่านกับที่พวกผมเที่ยว
"ไปกันพี่ชาย ราตรีนี้ยังอีกยาวไกล" ผมหันไปยิ้มให้พี่เฟิร์ส คล้องคอแล้วเดินเข้าไปร้านด้วยกัน
"เอาให้สุดเลยนะ น้องเอ"
"อูยย พูดแบบนี้ไม่ได้แล้ว จัดไปครับ"
"เฮ้ยไอ้เอ ทางนี้ๆ" ผมหันไปทางเสียงเรียกชื่อผมหันไปเห็นไอ้ภูมิยกมือเรียกอยู่ตรงกลาง
"มากันนานยังวะ" ถามไอ้ภูมิก่อนจะรับแก้ววอดก้ามาจากฟากัส ไอ้นี้มันชอบชงครับ อย่าได้ปล่อยแก้วว่างอะ เติ่มตลอด
"ซักพักใหญ่ๆวะ"
"พี่เฟิร์สดื่มอะไรครับ เหล้า หรือวอดก้า"
"วอดก้าก่อนดีกว่าครับ"
"แล้วตกลงไอ้วาไม่ตามมาจริงๆหรอวะ"
"เออ ปล่อยมันไปหาเพื่อน หาสังคมมันบ้างครับฟากัส วันๆเอาแต่อยู่กับกู เพื่อนมันจะไม่คบแล้วมั้ง" ยกวอดก้าขึ้นดื่มมองบรรยากาศรอบๆที่มีหนุ่มสาวกับโยกตัวไปมาตามจังหวะเพลง ผมก็อดโยกคอไปมาตามจังหวะไม่ได้
"เหอะ เพื่อนมันเข้าใจอยู่หรอก ว่าวามันก็อยากอยู่กับแฟน แหม กูก็นึกว่ามึงกับวาใช้สังคมเดียวกัน เห็นตัวไม่เคยห่าง"
"แฟนบ้านมึงดิ่"
"เออ ก็อย่างพวกมึงบ้านกูเรียกว่าแฟน แมร่ง อย่าให้กูเปิดประเด็น อย่าๆ"
"ใช่ๆ สองคนนี้แมร่ง มองกันไม่เหมือนมองกู รู้ตัวบ้างป่ะว่าวามันมองมึงยังไง มึงมองวายังไง"
"ยังไง มองยังไงกูก็ปกติของกูเลย"
"กลับบ้านไปเอาวามายืนข้างๆกันหน้ากระจกนะ แล้วดูสายตาพวกมึงซะ อย่าให้กูพูดเยอะ เพราะกูฟังพรีมมันพูดบ่อยเกินไปละไอ้ประโยคว่า มองกันไม่เหมือนมองกู"
"อะไรวะ มอง...กูก็มองปกติ เนอะพี่เฟิร์สเนอะ" หันไปขอความเห็นจากพี่ชายที่นั่งเงียบฟังผมคุยกัน แต่เหมือนจะคิดผิดเมื่อพี่เฟิร์สยกคิ้วขึ้งข้างหนึ่งแล้วมองผมด้วยสายตาพราวระยับ
"พี่ว่าไม่น้า แล้วเมื่อไรน้องวากับน้องเอจะคบกันละ พี่จะได้ฉลอง" นั้นไง ว่าแล้วว่าต้องโดนเรื่องแกล้งคนพี่เฟิร์สไม่เคยพลาด
"พี่เฟิร์ส!! ไม่ตลกอะ อย่าไปบ้าตามพวกมันดิ่" ปล่อยไว้กับน้องพรีมวันเดียวยังเป็นแบบนี้ พี่เฟิร์สยิ้มมุมปากจรดแก้ววอดก้าขึ้น แต่ผมเห็นนะว่าพี่หัวเราะอยู่อะ
"ฮาๆๆ ดูเอมันนะพี่เฟิร์ส ขี้โวยวายอะ"
"กูไม่ได้โวยวายเว้ย กูแค่อธิบายความจริง"
"ครับๆน้องเอไม่โวยวายเนอะ โอ๋ๆ น่าสงสารพอวาไม่อยู่มีแต่คนแกล้งเนอะ ฮาๆๆๆ" พี่เฟิรส์ดันหัวผมซบไหล่แล้วลูบหัวไปมา จุดนี้เงียบได้อย่างเดียวอย่าเปิดปากพูด เดี๋ยวโดนหาว่าร้อนตัว
ถ้าถามว่า เอาจริงๆผมรู้สึกยังไงหลังจากการโดนจับคู่จิ้นกับไอ้วา ก็ยอมรับว่าเพราะสิ่งที่คนรอบข้างพูดหรือคิด มันส่งผลให้ผมคิดตามอยู่เหมือนกันว่า หรือผมกับวาจะเป็นอะไรที่มากกว่าเพื่อนจริงๆ หรือวาจะชอบผม แต่สุดท้ายผมก็มักจะหาเหตุผลมาขัดกับความคิดของคนรอบข้างว่า จริงๆแล้ววาชอบพี่เฟิร์สต่างหาก ถึงตอนนี้จะมารู้แล้วว่ามันเป็นเพียงความรู้สึกที่เจือจางลงไป
และก็มีบ้างที่ผมรู้สึกดีกับการโดนคนรอบข้างคิดว่าผมกับวามีความรู้สึกดีๆให้กัน มีบ้างที่ผมรู้สึกดีกับการที่วาคอยดูแลเอาใจใส่ แต่ผมก็พยายามคิดเสมอว่ามันเป็นเรื่องปกติที่เวลามีคนเป็นห่วงเราก็ต้องรู้สึกดีอยู่แล้ว แต่ผมก็ยังไม่มั่นใจว่าหลังๆมานี้ทำไมผมชอบรู้สึกแปลกๆทุกครั้งที่วามองผม รู้สึกดีเป็นพิเศษเวลาที่วายิ้มให้ มีความสุขทุกครั้งที่ได้ใช้เวลากับวา
"ขอชนแก้วหน่อยครับ"
ผมหันไปตามเสียงก็เห็นผู้ชายอายุไล่เลี้ยกับผมกำลังยิ้มให้พี่เฟิร์สแล้วยกแก้วขึ้นชนกับพี่ชายผม ส่วนพี่เฟิร์สยิ้มให้ตามนิสัยแต่ไม่รู้ทำไมผมถึงมองว่าตอนนี้พี่เฟิร์สดูยั่วๆจัง อาจเป็นเพราะสายตาพี่เขาด้วยมั้ง
"ชื่ออะไรครับ ผมกายครับ"
ผมเห็นก็จะสะกิดให้ภูมิกับฟากัสดูพี่เฟิร์สครับ แต่พอหันไปก็เห็นมันสองคนมองเหตุการณ์ตรงหน้าอยู่ก่อนแล้ว
พี่เฟิร์สแค่มองคนที่ชื่อกายสักพักจนกายเอามือเกาคอตัวเองแบบเขินๆก่อนจะยิ้มที่มุมปากให้เล็กน้อยแล้วหันหน้ามาหาพวกผมแทน กายเลยได้แต่เดินกลับโต๊ะตัวเองไป
"But baby there you go again, there you go again making me love you." พี่เฟิร์สหันหน้ามามองหน้าภูมิกับฟากัส ยิ้มร้องเพลงตามเสียงเพลงที่ผับกำลังเปิดอยู่
จุดนี้พี่ชายผมสายตาแพรวพราวมาก ไม่ได้ออกอาการแบบคนเมานะครับ แต่แบบแพรวพราววาววับอะ บอกไม่ถูก ผมไม่เคยเห็นพี่เฟิร์สเวอร์ชั่นนี้มาก่อนยังอดหน้าแดงไม่ได้ แต่เหมือนภูมิกับฟากัสจะสู้สายตาพี่เฟิร์สไม่ได้ครับหน้าทำหน้าแปลกๆหลบสายตากันใหญ่
"Yeah I stopped using my head, using my head let it all go. Got you stuck on my body, on my body like a tattoo" ตอนนี้พี่เขาหันมาเล่นกับผมแทนครับ ผมก็ขยับปากร้องตามไปอย่างสนุกสนาน อยากให้วามาเป็นพี่เฟิร์สตอนนี้มาก เรื่องแบบนี้ไม่มาเห็นเองคุยกับพวกกูไม่รู้เรื่องนะเว้ยวา
นั่งดื่มกันยาวจนเที่ยงคืนกว่าๆ ก็มีทั้งผู้ชายผู้หญิงเข้ามาชวนพี่เฟิร์สคุยบ้างแต่พี่เฟิร์สก็แค่ยิ้มให้ไม่ได้สนใจอะไรเท่าไร ส่วนผมนี้ได้เบอร์กลับมาสองคน ทั้งที่ลองใช้วิธีแบบพี่เฟิร์สแล้วนะครับ มองแล้วยิ้ม แต่กลายเป็นโดนยัดเบอร์ใส่มือแทน ผมเลียนแบบพี่ชายพลาดตรงไปวะ ทำไมผลออกมาต่างกันแบบนี้ ถ้าเป็นผู้หญิงจะไม่ว่าเลย ส่วนภูมิกับฟากัส โน้น ควงผู้หญิงกลับไปคนละคนชิลๆ ความยุติธรรมมันอยู่ที่ไหน
"พี่เฟิร์สยืมโทรศัพท์โทรหาวาหน่อยดิ่ ของหนูแบตหมดไปแล้วอะ"
"เอาแต่เล่นไลน์ไง แล้วก่อนหน้านี้วาว่าไง"
"บอกว่าอีกสามไฟแดงถึง จะโทรถามว่าถึงไหนแล้ว"
"โทรศัพท์พี่....แบตหมดเหมือนกัน รอแป็บเดียวเดี๋ยวก็มามั้ง" เหมือนพี่เฟิร์สจะมีอะไรซักอย่างกับโทรศัพท์นะ ดูเหมือนไม่อยากใช้โทรศัพท์เท่าไรเลย ติดใจมาตั้งแต่ผมโทรหาพี่เฟิร์สตอนบ่ายไม่ได้แหละ โทรไปทีไรเหมือนปิดเครื่องตลอด
"ไงน้องเอ เมาหรือเปล่า ทำหน้าตลกนะเรา"
"ไม่หรอก ถาปัตสไตล์ รู้ๆอยู่ แล้วพี่เมาเปล่า"
"หึหึ เบาๆ แล้วเรื่องที่น้องเอโดนจีบนี้ จำเป็นต้องบอกวาป่ะ" เอาแล้วไง วกกลับมาเรื่องนี้อีกรอบ
"พอเหอะพี่เฟิร์สเลิกแซวซักที ได้กันขึ้นมาจริงๆแล้วจะหนาว"
"ฮาๆๆ ลองได้กันก่อนนะพี่จะได้รู้ว่าหนาวจริงมั้ย "
"อืม ล้อหนูเล่นตลอด อ่ะ นั้นไงรถวามาพอดี" ชี้ไปที่รถAccordของวาที่เลี้ยวจอดหน้าผมกับพี่เฟิร์ส
"ไง นึกว่าจะอยู่ดึกกว่านี้ซะอีก"
"พวกไอ้ภูมิกับฟากัสมันรีบไปกับผู้หญิงต่อ แล้ววาอะไม่ไปต่อไหนหรอ" เรื่องปกติของผู้ชายครับเวลาเที่ยวกลางคืน จะมองว่าเรื่อง one night stand เป็นเรื่องผิดมันก็คงใช่ แต่มันก็แล้วแต่มุมมองนะครับเพราะถึงจะมองว่าผู้หญิงเป็นฝ่ายเสียหายแต่ถ้าฝ่ายนั้นเขาเสอนมา ก็ออกจะเป็นเรื่องผลต่างตอบแทนกันมากกว่า
"ไม่อะ ไม่มีอารมณ์ พี่เฟิร์สเป็นไงบ้างเห็นเอบอกป็อบหน้าดู"
"ข่าวไวดีนะ ฮาๆๆ ก็งั้นๆนะ แต่สนุกดีเที่ยวกับพวกน้องเอ แต่เอใช่ย่อยน้า มีคนมาให้เบอร์ตั้งสองคนแหนะ อย่าลืมโทรมานะครับ ฮาๆๆ"
สุดท้ายแล้วก็ห้ามไม่ได้จริงๆสินะ หันไปมองวาก็เห็นมันหัวเราะตามพี่เฟิร์สแล้วหันมามองหน้าผมนิดๆแค่นั้น แปลว่าไรวะ ปกติจะบ่นไม่ใช่หรอ ว่ารับมาทำไม ทำไมไม่บอกปัด นี้แค่มองเฉยๆกูเดาไม่ออกนะ
"เฟิร์ส" เสียงผู้ชายทุ้มต่ำดูเต็มไปด้วยอำนาจดังก้องทันทีที่พวกผมเดินเข้ามาในบริเวณรีเซ็ฟชั่นของคอนโด ผู้ชายตัวสูงใหญ่ผิวสีแทนตาคมในชุดสูทเดินออกมาจากโซฟาในมุมลับตาคน ด้านข้างเป็นผู้ชายเชิ้ตดำสองคนยืนอยู่ข้างๆ ผมหันไปหาพี่เฟิร์สก็เห็นพี่เขาเบะปากมองผู้ชายคนนั้นนิ่งๆก่อนจะเดินตรงไปกดลิฟท์เหมือนไม่ได้ยินเสียงเรียกชื่อตัวเอง
ผมหันไปหาวาก็เห็นมันมองไปที่ผู้ชายคนนั้นนิ่งๆก่อนจะโอบคอผมให้เดินตามพี่เฟิร์สไป
"เฟิร์สไม่ได้ยินที่พี่เรียกหรือไง" ผู้ชายคนนั้นเดินผ่านผมกับวาไปจับแขนพี่เฟิร์สเอาไว้ ผมพยายามขืนตัวออกจากแขนวาไปช่วยพี่เฟิร์ส ผู้ชายคนนั้นเป็นใครมีสิทธิ์อะไรมาตะคอกพี่ผม
"นี้คุณเป็นใคร ปล่อยแขนพี่ผมนะ"
"สองวันเอง ตามเจอเร็วจัง"
"นานไปด้วยซ้ำ หนีมาทำไม มือถือโทรไปก็ไม่ติด ตามสัญญาณมือถือก็ไม่เจอ คิดจะทำอะไรกันแน่เฟิร์ส" อะไรกัน พี่เฟิร์สกับผู้ชายคนนี้รู้จักกันหรอ เอ๊ะ หรือจะเกี่ยวกับที่ม๊าบอกว่ามีผู้ชายสองคนไปถามหาพี่เฟิร์สที่บ้าน
ติ้ง!
"วาพาน้องเอขึ้นไปก่อนนะ" ทันทีทีเสียงลิฟท์ดังพี่เฟิร์สก็เบี่ยงตัวหลบให้วาพาผมขึ้นห้อง ผมหันไปมองหน้าพี่เฟิร์สอย่างไม่เข้าใจแต่พี่เขาก็ยิ้มมาให้ จนประตูลิฟท์ปิดลง
"วา มึงมาจับกูไว้ทำไม ไม่เห็นหรอว่าผู้ชายคนนั้นมันหาเรื่องพี่เฟิร์ส" พูดใส่ว่าอย่างโมโห คนนั้นมีพวกอีกตั้งสองคนจะทำอะไรพี่เฟิร์สบ้างก็ไม่รู้ วาเสยผมขึ้นพลางถอนหายใจเบาๆพิงเข้ากับกำแพงลิฟท์
"นั้นแฟนพี่เฟิร์ส"
"ถึงเป็นแฟนก็ไม่มีสิทธิ...ห่ะ!!แฟน แฟนที่แปลว่าคนรักอะนะ" ยิ่งเห็นวาพยักหน้าตอบผมยิ่งตกใจ พี่เฟิร์สมีแฟนแล้ว ไม่ดิ่ อายุเท่าพี่เฟิร์สยังไม่มีก็แปลก แล้วผมตกใจอะไร เออใช่ แฟนพี่ชายผมเป็นผู้ชาย! เฮ้ย! มียังไง มีได้ยังไง
"แล้วมึงรู้ได้ยังไงว่ะ" นี้คือประเด็นสำคัญสุด วามันรู้เรื่องนี้ก่อนผมได้ยังไง แล้วทำไมมันไม่เล่าให้ผมฟัง แล้วทำไมพี่เฟิร์สไม่ยอมบอกผมบ้าง
"เดาเอาจากที่พี่เฟิร์สบอกเมื่อเช้า...วาถามพี่เฟิร์สว่ามีปัญหาอะไรมั้ย พี่เขาก็บอกว่า หนีคนมาแค่นั้น แล้วซักสี่ทุ่มได้ พี่รีเซฟชั่นโทรมาบอกว่ามีผู้ชายมาหาเอ แต่เขาติดต่อเอไม่ได้เลยโทรมาหาวาแทน แล้วนั่งรอตั้งแต่สี่ทุ่มจนพวกเรากลับก็จะตีสองละนะ มาถึงก็เรียกชื่อพี่เฟิรส์ วาก็เลยคิดว่าน่าจะเป็นแฟนพี่เฟิร์ส"
"มั่นใจได้ยังไง เดาเองทั้งนั้นอะ ไม่รู้อะ เอจะลงไปหาพี่เฟิร์ส เกิดผู้ชายอีกสองคนนั้นทำอะไรพี่เฟิร์สขึ้นมาละ"
"อย่าดื้อเอ พี่เฟิร์สบอกให้ขึ้นมาก่อนไง ไม่มีอะไรหรอก อีกอย่างผู้ชายสองคนนั้นก็ดูเคารพพี่เฟิร์สอยู่นะ" ก็จริงอย่างที่วาพูดเพราะตอนพี่เฟิร์สหันไปตามเสียงเรียก ผมก็เห็นผู้ชายสองคนนั้นก้มหัวให้พี่เฟิร์สนิดๆนะ
"แต่เอเป็นห่วงนิ่ เราแอบลงไปดูนิดนึงไม่ได้หรอ"
"เป็นห่วงหรืออยากรู้เรื่องพี่เฟิร์สกันแน่" ถ้ามิตรภาพ16ปี จะทำให้มึงรู้ใจกูขนาดนี้นะบี 1 บี2ไม่พอใจแล้วนะ
"รู้ทัน ก็ทั้งสองอย่าง...กูเก็บความสงสัยไว้ในใจ ชูเรื่องสงสัยขึ้นมาตั้งสามนิ้วแล้วนะ กูอยากรู้อ่ะ กูสงสัย"
"อย่าเลยเอ เรื่องแบบนี้มันเป็นเรื่องส่วนตัวของพี่เฟิร์สเขา ถ้าถึงเวลาพี่เขาก็บอกพวกเราเองแหละ เรื่องทุกเรื่องมันมีเวลาที่ควรรู้กับเวลาที่ไม่ควรรู้อยู่นะ" ความจริงจังในน้ำเสียงของวาทำให้ผมรู้ตัวว่าไม่ควรจะดื้อแพ่งอีก เพราะจะว่าไปผมก็มีเรื่องที่ยังไม่พร้อมจะให้ใครรู้ หรือไม่อยากให้ใครเข้ามาก้าวก่ายอยู่เช่นกัน
"แต่ก็อยากรู้อะ" บอกแล้วว่าผมเข้าใจ แต่ปากมันดันพูดไปตามที่คิดเองนะ อย่าทำตาดุใส่กู อย่าดีดหน้าผากกู
"โอ้ย! ดีดอยู่ได้หน้าผากกูเนี้ย วันหลังจะซื้อลูกแก้วมาให้ดีด"
"อย่ากวนตีนครับ ตกลงที่พูดไปเนี้ยเข้าใจมั้ย อย่าให้พูดซ้ำนะเอ" เฮ้อ สบายใจโดนวาดุแล้วสบายใจ ผมว่าผมเป็นโรคจิตแล้วแน่ๆเลย แบบไม่โดนวาดุมันนอนไม่หลับไรงี้
"ก็ได้ เฮ้อ อาบน้ำดีกว่าคิดไปก็เท่านั้น"
"ห่ะ เอจะอาบน้ำ นานๆครั้งกูจะได้ยินคำนี้ ฮาๆ ดีใจอะ เกิดอะไรขึ้น หรือว่าอยากรู้จนสมองเบลอ ฮืม" วาจับหัวผมเอียงซ้ายขวาเบาๆอยู่หน้าห้องน้ำในห้องของวา เอาอมยิ้มมาให้กูเลยมั้ย เพื่อนนะไม่ใช่ลูก
"พูดแบบนี้ด่ากูว่าสกปรกไปเลยมั้ยวาโย"
"ฮาๆๆ ไหนใครสกปรก ไม่มี เอรัณออกจะสะอาด ชอบอาบน้ำ สระผม ขัดขี้ไคล จะตาย" ขยี้ผมตบท้ายก่อนจะหัวเราะอารมณ์ดีออกไปด้านนอก แมร่งประชดกันเข้าไปนะวันไหนกูเป็นคนดีรักความสะอาดขึ้นมา มึงจะเหงาไม่มีอะไรให้บ่น
"เอ...พี่เฟิร์สบอกว่าให้เอนอนไปเลย เดี๋ยวพรุ่งนี้สายๆพี่เขาจะแวะเข้ามาหา" วาบอกผมหลังจากที่ผมอาบน้ำเสร็จ ผมขมวดคิ้วอย่างขัดใจที่พี่เฟิร์สโทรบอกวาอีกแล้ว
"อะไรๆ พี่เฟิร์สก็บอกแต่มึงเนอะ"
"อ้าว งอนๆ ก็มือถือน้องเอแบตหมดมั้ยครับ พี่เฟิร์สบอกว่าโทรหาไม่ติดนิ่ครับ ผมเพิ่งเอามือถือน้องเอไปชารต์ให้มั้ยครับ" เออวะ น้องกาเลกซี่ผมตายไปตั้งแต่ออกมาจากผับแล้วนิหว่า แต่ไม่ดิ่เมื่อเช้าพอวาถามพี่เฟิร์สก็บอกวาอะ ว่าหนีคนมา ดูยังไงๆพี่เฟิร์สก็ไว้ใจวามากกว่าผมอีกอะ
"ขมวดคิ้วอีก กูรู้เท่าที่พี่เฟิร์สอยากให้รู้เพราะเขารู้ว่าถ้าบอกกู กูจะไม่ถามอะไรเขา ไม่ใช่เจ้าหนูจำไมแบบน้องเอ ที่ชอบถามว่า ทำไม กับ สงสัย และสิ่งที่กูรู้กูก็บอกมึงหมดทุกอย่าง โอเคมั้ย อย่าคิดมาก"
พูดถึงเรื่องสงสัยแล้วก็คิดไปถึงคำว่า มองกันไม่เหมือนมองกู ของไอ้ภูมิ สงสัยขึ้นมาทันทีว่า วามันมองผมไม่เหมือนกับมองคนอื่นยังไง ผมจูงวาให้เดินเข้ามายังห้องแต่งตัวที่มีตู้กระจกบานใหญ่ตั้งอยู่ หันหน้าเข้าหากระจกแล้วมองตาวาผ่านกระจกอย่างตั้งใจ
"ทำอะไรวะ เอ"
"กูสงสัย"
"หึหึ สงสัยอะไรอีกฮืม ไอ้เหม่ง"
"เชี้ยวา กูไม่หม่งนะเอาไม้บรรทัดมาวัดเลยมั้ย"
"ก็น่าสน"
" วาโย เข้าเรื่อง มองตาเอดีๆดิ่ วาว่าเรามองกันแปลกๆปะ วามองเอไม่เหมือนมองคนอื่นตรงไหน พวกไอ้ภูมิมันบอกว่าเรามองกันไม่เหมือนมองคนอื่น"
กระชับมือวาแน่นสะบัดเบาๆอย่างเรียกร้องความสนใจ วามองตาผมผ่านกระจกนิ่งๆและก็ผมสบสายตาวาผ่านกระจกนิ่งๆเช่นกัน
ความเงียบที่โรยตัวปกคลุมเราสองคนเป็นเวลานานจนใจเต้นไม่เป็นจังหวะ
สายลมเย็นของเครื่องปรับอากาศลอดเข้ามาสัมผัสร่างกายของผมให้สั่นสะท้าน
ความอุ่นร้อนจากมือใหญ่ของวาทำให้ผมรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง
สายตาของวาที่กำลังมองมาที่ผมอยู่นั้นทำให้ผมรู้สึกเหมือนหัวสมองตัวเองว่างเปล่า
'มีบางอย่างที่แปลกไป'
"แล้วตกลง...วามองเอไม่เหมือนมองคนอื่นยังไง ฮืม" วาพูดเสียงเบาราวกระซิบ เมื่อเห็นผมเงียบไปจึงกระชับมือผมแน่นอีกครั้งอย่างต้องการคำตอบ
ไม่เหมือนยังไง ผมไม่รู้เพราะผมเองก็ไม่ได้แน่ใจว่าวาใช้สายตาแบบนี้มองใครด้วยหรือเปล่า
แต่ผมแน่ใจว่า สายตาแบบนี้ของวา เป็นสายตาที่วาใช้มองผมมานานหลายปี
นานจนผมคุ้นชิน นานจนผมไม่ทันสังเกตว่ามันแตกต่างและมีความหมายว่ายังไง
"ไม่รู้..."
"ไม่รู้ไม่เป็นไร เอาเป็นว่าค่อยๆมองกันไปแบบนี้เรื่อยๆ จนกว่าจะรู้คำตอบว่าเรามองกันไม่เหมือนมองคนอื่นยังไง...ดีมั้ย" วายิ้มให้ผมแล้วเดินเข้าไปอาบน้ำเหมือนปกติ
ผมหันไปทางกระจกแล้วมองตัวเองในตอนนี้อีกครั้งอย่างตั้งใจ ก้มหน้าลงแล้วมองมือที่ยังรู้สึกถึงไออุ่นของอีกคนอย่างชัดเจน มองอยู่อย่างนั้นซักพักก่อนจะรีบเดินออกมาจากตรงนั้น เพราะภาพที่ผมในกระจก คือผู้ชายตัวขาว หัวเปียกฟูคนหนึ่งกำลังยิ้มให้กระจกด้วยใบหน้าแดงก่ำ
"วาแมร่ง...." เอาเป็นว่าเรื่องเรามองกันไม่เหมือนมองคนอื่นยังไงนั้น ผมทดไว้ในใจอีกเรื่องละกันนะ
To be conTalkรู้สึกว่าตอนนี้ มีบางอย่างแปลกไป...มั้ย
หัวข้อ: "จิ้นดีนัก เดี๋ยวจัดให้ " Hour# 35 -Be happy- END (อ่าน 578618 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก