-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
-
Fan page#1 - Rumor -
"แกดูดิ่ พี่วากับพี่เอมาด้วยกันอะแก!! เมื่อคืนเขาต้องค้างด้วยกันแน่ๆเลย"
"แน่นอนอะแก เมื่อวานวันเกิดพี่เอนิ่ ชั้นได้ข่าวมาว่ามีคนเห็นพี่เขาสองคนไปกินข้าวกันที่ร้านริมแม่น้ำ สวีทสุดๆ"
"แต่มีข่าวลือมานะ ว่าพี่วาเขามีแฟนแล้วแต่อยู่กันคนละมหาลัย"
"จะบ้าหรอแก มีแฟนอะไร เช้าก็มาส่งพี่เอที่ถาปัต เย็นพี่เอก็ไปรอพี่วาที่นิติ ชั้นไม่เห็นเขาสองคนจะห่างกันเลย แบบนี้จะไม่เป็นอะไรกันได้ไง"
"กรี้ดด แกดูดิ่ พี่เอเช็ดเหงื่อให้พี่วาด้วยอะ ฟิน!!"
"เบาๆดิ่วะ เดี๋ยวพี่เขาก็รู้ตัวหรอก แต่ ฮึ้ยย มันน่าจับไปแต่งโดจินจริงๆคู่นี้"
"มึงได้ยินเหมือนกูมั้ยบี 1" เสียงกระซิบที่เหล่าสาวๆเขาคิดว่าเบาแสนเบานั้น อันที่จริงผมไม่รู้ว่าเขาตั้งใจให้ผมได้ยิน หรือ หูผมดีเกินไปถึงได้ยินการ'จิ้น'ของพวกเธอชัดเต็มสองหู คนข้างๆหัวเราะในลำคอเบาๆก่อนจะดึงเอาทิชชู่ในมือผมไปเช็ดหน้าต่อเอง
"กูก็ว่ากูได้ยินนะครับ...บี 2"
"ชัวร์เลย แมร่ง!! เมื่อวันก่อนนะเว้ยไอ้ภูมิส่งลิ้งแฟนเพจมึงกับกูมาให้ อลังการมากมึง มีวาดการ์ตูนรูปกูกับรูปมึงกอดกันแปะอยู่หัวเพจ และมีวาดเป็นการ์ตูน สี่ช่อง สนทนาหวานชื่นด้วย กูนี้แทบจะปิดไม่ทัน" ผมรีบบอกวาไปอย่างตื่นเต้นเตรียมคว้าน้องกา เอ่อ กาเล็กซี่ เอส3 สีน้ำเงินออกมาเปิดเพจที่ว่าให้เพื่อนข้างๆดู
พอวาเห็นเพจที่ว่าที่ผมส่งให้ นอกจากมันจะไม่ตกใจเหมือนผม มันยังแค่ยิ้มเบาๆที่มุมปากแล้วดีดหน้าผากผมไปอีกหนึ่งทีแล้วพูดอย่างไม่ออกเสียงใส่หน้าผมอีกว่า
'ไร้สาระ'
"เชี้ย!! ไอ้วา ตัวตัวกับกูเลยมั้ย ด่ากูยังไม่เจ็บเท่ามาดีดหน้าผากกูเลยนะ แมร่ง ดีดจนหน้าผากกูเถิกหมดแล้ว!!"
ปมด้อยของผมเลยนะหน้าผากเนี้ย คือมันก็ไม่ได้เถิกอะไรมากหรอกครับแค่เพื่อนในคณะมันชอบมาขอแตะฟุตบอลบนหน้าผากผมเวลามันโดนพวกวิศวะยึดสนาม และมันไม่ใช่ความผิดของป๊าม๊าผมนะที่ให้โหง่วเฮ้งดีๆนี้มา แต่เพราะมันเลย วามันชอบดีดหน้าผากผมมาแต่เด็กแล้วครับ ดีดได้ดีดดียิ่งกว่าลูกแก้ว โตไปกูหัวล้านกูจะฟ้องว่าที่ทนายอย่างมึงคอยดู
"ไร้สาระวะ ไปๆเข้าไปคณะมึงได้แล้ว เพื่อนมึงชะเง้อคอมองเป็นหมาแล้วนั้น"
มันว่าก่อนจะช่วยผมแบก'เศษไม้เศษกระดาษ'แต่ผมเรียกมันว่าโปรเจคไปที่โต๊ะกลุ่มใต้ต้นไม้ใหญ่ ทิ้งผมให้พะรุงพะรังกับไม้อัดแผ่นใหญ่กับกระเป๋าผ้าใบโตโดยไม่รอสักนิด
"มาแล้วหรอจ๊ะคู่จิ้น แหมะๆไอ้เราก็ยืนดูอยู่นานว่าจะหยอกเอินกันเสร็จหรือยัง เล่นสร้างโลกสีชมพูกันอยู่สองคนแบบนั้น"
ไอ้ฟากัสเพื่อนตาคมลูกครึ่งอิตาลีคนเดียวในกลุ่มยืนหน้ายียวนมาแซวพร้อมรับโปรเจคของกลุ่มที่ผมรับหน้าที่แก้หน้าต่างใหม่ตามคำพิพากษาของอาจารย์ไปวางอย่างถนุถนอม
"ตลกแล้วครับ ปากดีนะพวกมึงอะ ล้อกันอยู่นั้น ได้กันจริงขึ้นมา อย่าหาว่ากูคุกคามไอ้วาของพวกมึงนะ"
"โอ้ยยย ถ้ามึงมีปัญญาคุกคามไอ้วามึงก็ทำไปเลยไอ้เอ กูจะรอดูน้องดีว่าของคณะว่าจะมีปัญญาทำอย่างที่ปากว่ามั้ย" ภูมิ เพื่อนอีกคนที่ความปากหมาของมันเป็นที่หนึ่งของกลุ่มพูดขึ้นพลางเอามือแทคกับฟากัสอย่างเข้าคู่ โดยที่ไอ้วาผู้เสียหายทำเพียงยักคิ้วใส่ผมเหมือนถามว่า
'มึงทำได้หรอ'
พาเอาเลือดไม่ยอมคนของผมมันพุ่งพล่าน
มันยอมไม่ได้
"ท้าทายกู ท้าทาย เดี๋ยวๆกูจัด" ผมกระตุกยิ้มมุมปากก่อนจะโน้มคอให้วาลงมาเพียงเล็กน้อยแล้วหอมเบาๆไปที่แก้มสากนั้น แล้วกลับมายักคิ้วใส่ไอ้พวกที่มองอยู่อย่างเยาะเย้ย
"แค่หอมแก้ม มึงคิดว่าพวกกูอยู่กับมึงมานานแค่ไหนวะเอ สี่ปีนะไม่ใช่สี่นาที มึงกับวาก็หอมกันแบบนี้ตลอดอะ วุ้ย! ไม่มีไรสนุกๆเลย" ภูมิกระแหนะกระแหนใส่ผมอีกรอบโดยมีไอ้ฟากัสพยักหน้าเห็นด้วยอยู่ข้างๆ
"เอ้าไอ้นี้" ผมเตรียมท่าจะด่ามันต่อครับแต่วามันห้ามทัพขึ้นมาซะก่อน
"จะกัดกันต่อกูไม่ว่า แต่กูไปแล้วเช้านี้มีควิซ วิ อาญา ไว้เจอกันตอนบ่าย"
"เออ โชคเอเว้ย เอ อยู่รอบตัวเมิงนะ บี1"
"หึ เออ ขอให้โปรเจคผ่านนะ บี2 ปรตะตูไม่ต้องแก้ ห้องไม่ต้องย้าย โรงรถไม่โดนเปลี่ยนนะ"
มันยิ้มและตั้งท่าจะดีดหน้าผากผมอีกรอบแต่ผมเบี่ยงตัวหลบแล้วปัดมือมันออกไป มันขำกวนตีนผมเล็กน้อยก่อนจะเดินไปที่ตึกสูงไฮโซวข้างๆคณะผม อันเป็นที่อยู่ของภาคนิติอินเตอร์ของมัน
"แล้วไงมึง เมื่อวานไปสวีทกับไอ้วาที่ไหนวะ กูเห็นคนในแฟนเพจพวกมึงอะไรนะ ฟิน ฟินไรนี้แหละ ว่ามึงสองคนไปสวีวี่วีกันริมแม่น้ำ"
"มึงก็พูดไปไอ้กัส แต่กูก็ได้ยินนะว่ามีคนเห็นพวกมึงอยู่กันที่ดาดฟ้าบนตึกหรู ดูดาวกัน"
ผมกรอกตาไปมาเมื่อได้ยินข่าวลือต่างๆที่ลือกันจริงจังว่าเมื่อวานผมกับไอ้วาไปฉลองวันเกิดกันที่ไหนแล้วอยากจะจัดแถลงข่าวต่อสื่อมวลชนเสียจริง
"แม่น้ำ ดาดฟ้า พ่อมึงดิ่ ถ้าพวกมึงยังไม่ลืม เมื่อวานกูแบกเอาโปรเจคกลับห้อง เพื่อมาทำหน้าต่างใหม่ตามที่เอมี่บอกเพื่อที่จะให้เอมี่เชคอีกรอบตอน9โมง แล้วกูจะไปมีเวลาที่ไหน สวีวี่วีกับไอ้วาห่ะ!"
"เอ้าแต่เมื่อวานวันเกิดมึงนะเว้ย" ฟากัสถามอีกรอบเผื่อยืนยันข้อมูล
"เออ แต่มึงคิดว่ามันจะมีอะไรพิเศษห่ะ นี้มันปีที่ 17 แล้วมั้ยที่กูกับไอ้วาอวยพรวันเกิดกัน มันจะไปพิเศษ อลังการอะไรตามข่าวที่พวกมึงได้ยินวะ แล้วพวกผู้หญิงมันจะมาจิ้นอะไรกูกับไอ้วาจัง ตั้งแต่เทอมแรกที่พวกกูเข้ามาเรียน จนไอ้วาจะจบเทอมนี้แล้วเนี้ย ยังไม่เลิกจิ้นอีก"
ผมบ่นอย่างหัวเสียกับการจิ้นของแฟนคลับ พูดแล้วกระดากปาก เหตุมันเกิดแค่ว่าวันรับน้องของถาปัต วันนั้นไอ้วามันเลิกกิจกรรมเร็วเพราะภาคอินเตอร์ของมันไม่ค่อยบังคับอะไรมาก จะสไตล์ฝรั่ง สมัครใจก็ทำไม่อยากก็ไม่บังคับ มันเลยมารอผมที่คณะเพราะจะไปหา คุณปัด แม่ไอ้วาที่บ้านใหญ่
แล้วยังไงละ ประเทศไทย แดดร้อน ผมอ่านการตูนยันเช้า ไม่ได้นอน ตาคล้ำ ข้าวเย็นไม่ได้กิน ตากแดดมากเลยเป็นลม กระแดะได้อีก แล้วไอ้วาครับ มันก็ทำตัวเป็นเพื่อนที่ดีวิ่งมาดูผม อันนี้ไอ้ฟากัสมาเล่าให้ผมฟังอีกทีตอนสนิทกันแล้ว และมันก็พาผมขึ้นรถขับออกไปเลย เท่านั้นแหละ มันเหมือนเป็นการจุดประกายให้บรรดาผู้หญิงในคณะเอาไปจิ้นกัน
ตอนแรกผมก็ งงๆครับที่เวลาไอ้วามาหาผมที่คณะ หรือ ผมไปกินข้าวที่ตึกมัน มักจะมีผู้หญิงซุบซิบมองเราสองคนแล้วไปกรี้ดกันเบาๆ ช่วงแรกที่ผมรู้จักการจิ้นของผู้หญิงผมก็เฉยๆนะครับ ออกขำมากกว่า เพราะผมกับวาเป็นเพื่อนที่เรียกว่าอยู่ด้วยกันมากกว่าครึ่งของชีวิต มองตารู้อะว่าคิดอะไรอยู่ จากขำก็กลายมาเป็นเซอร์วิชบ้างในตอนแรก ก็มันสนุกดีนิ่ครับ ที่เวลาผมเอาช้อนไปเขี่ยจานไอ้วาเล่นแล้วไอ้วาดีดหน้าผากผมกลับ แล้วผมหันหน้าหนีจนไอ้วามันง้อผมด้วยวิตามินซี คืออันนี้เคืองจริง แต่ผู้หญิงรอบๆก็หน้าแดงจับมือเพื่อนตัวเองกันใหญ่ แต่หลังๆผมชักรำคาญเพราะไอ้ข่าวลือมากมายพวกนี้นะซิครับ ยิ่งมีแฟนเพจอัพเดทเรื่องผมสองคนอีก ผมยิ่งรู้สึกเหมือนพื้นที่ส่วนตัวโดนยึดไปยังไงก็ไม่รู้
เคยบ่นๆกันไอ้วานะครับเวลาเห็นบางคนเอามือถือมาถ่ายรูปผมกับไอ้วา ใจกล้าบ้างก็เข้ามาขอให้พวกผมถ่ายคู่กันให้เขา แต่มันก็แต่ส่ายหน้าใส่แล้วบอกว่า ไร้สาระใส่ผม เหมือนมันไม่คิดอะไร แต่หลังจากนั้นผมก็ไม่ค่อยเห็นใครถ่ายรูปผมกับวาอีกนะ คงเพราะผมแผ่รังสีใส่คนที่ตั้งกล้องมือถือขึ้นมามั้ง
"ก็ตำนานรักสนามหญ้า แสงแดด พระอาทิตย์ ของพวกมึงมันเป็นที่กล่าวขวัญนี้หว่า อะไรคือการที่ผู้ชายหล่อๆอย่างไอ้วา วิ่งหน้าเครียดมาอุ้มมึงที่นอนหัวเถิกเป็นปลาตากแห้ง หน้าซีดอยู่ที่สนามหญ้า แกะกระดุมเสื้อมึงออกแล้วหิ้วมึงขึ้นรถไป ดูดิ่ คลาสสิคจะตาย น้องสาวกูยังมาฟินและเอาฟิคพวกมึงสองคนมาให้กูอ่านเลย"
ภูมิบอกขำๆอย่างไม่ซีเรียสอะไรก่อนจะลุกขึ้นยืนเตรียมตัวเข้าห้องเรียนเพื่อเผชิญชะตากรรมอันโหดร้ายของโปรเจค
" แต่ว่านะ...มึงเก็บอาการสติแตกในตอนนี้มึงไปก่อน แล้วมาภาวนาเจริญสติกับพวกกูดีกว่า บอกตามตรงนะ คำอวยพรของวาก่อนจะไป มันทำเอากูเครียดยิ่งกว่าแม่ยึดบัตรเครดิตกูอีก"
"เออถูก แมร่ง ถ้ายังต้องแก้ทิศหน้าต่าง กับ ช่องลมอีกนะ กูจะปาโปรเจคแมร่งทิ้งลาออกไปฉาบปูนกับลูกน้องพ่อดีกว่า"
ผมฟังคำที่เพื่อนสองคนพูดแล้วรู้สึกเหมือนโลกมืดไปในทันที นั้นสิ...ก่อนที่ผมจะมาโวยวายหัวเสียกับข่าวลือ ผมควรเอาเวลามาเจริญสติ เตรียมรับมือกับคำติเตียนของอาจารย์ เอมอร หรือ เอมี่ แห่ง ถาปัตดีกว่า
ฮึก! สู้โว้ยนาย เอรัณ!
To be con
-
เย้ยยย น่ารักอ่ะ :katai5: คนเขียนรีบมาต่อน้าา
แหม เวลาเจอหนุ่ม ๆ เค้าเล่นกันอย่างนี้มันพาฟินจริง ๆ นะ หนูวา หนูเอ :laugh:
-
:mew1: :mew1: :mew1: ชอบบบ ที่มหาลัยก็มีคู่จิ้นเหมือนกัน นิเทศกะบริหาร
-
จัดมา fc รอจิ้นอยู่อิอิ
-
มีลางว่าเดี๋ยวมันได้กันจริง5555555555555
ชอบเหมือนกันชชงุงิกันละก็สุขใจ
-
เรื่องนี้ท่าจะสนุก :mew1: :mew1: :mew1:
-
ชอบๆ เดี๋ยวเซอร์วิสกันไปนานๆก็รู้สึกรักกันเองแหละ(รึเปล่าวะ555) o13
-
จิ้นนนนน จิ้นแบบนี้เรียลมาเยอะแล้ว แอร๊ย
-
ชอบอ่ะ เรื่องนี้
คนแต่งมาต่อเร็วนะครับ
ปล.คนแต่งอย่าหายไปนานๆนะครับ (ขอร้อง)
ปล.อย่าจัดมาม่าเยอะนะครับ...ช่วงนี้อากาศร้อน ไม่อยากเครียดไปกว่าเดิม
o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
ชอบๆ น่ารักดีอ่ะ ><
+1 ให้คนเขียนฮ๊าฟฟฟ
-
ชอบๆสนุกมากๆเลยวาเป็นเมะสินะ :impress2: :laugh:
-
ฮาได้อีกอ่ะ 555
-
มีความรู้สึกว่า เอต้องเป็นนายเอก ซึนๆ ส่วน วา ต้องแอบชอบเอมานานแล้ว หึหึ
ติดตามตอนต่อไปค่ะ :katai2-1: :katai2-1:
-
น่าลุ้นดีคะ :katai2-1:
จะติดตามนะ :pig4:
-
ติดตามจ๊าาา
กร๊ากกก เราชอบอ่ะ!
หนุ่มถาปัด กับ หนุ่มนิติ กรี้ดดดดดด กรี้ดดดดดด
ฮาอ่ะ ชอบเออ่ะ 555
-
สองคนนี้จะได้กันจริงๆใช่มั้ย :hao6: :hao6:
-
น่ารักอะเอวา :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai4:
-
อ่านแล้วรู้สึกได้เลย วาไม่ได้คิดแค่เพื่อน
ส่วนอีกคน เหมือนไม่รู้ตัวนะ
-
อั๊ยย๊ะ :ruready ผู้ชายที่จิ้นผู้ชายด้วยกันก็มีนะครับ :katai5:
-
เฮ้ยเปิดมาก็ชอบเลย :กอด1: :L2: รอมาต่อๆๆ :o8:
-
น่ารักมว๊ากกกกกกกกกกกกก :hao5: :hao6:
-
o13 หนุกง่ะ
ชอบๆ
-
น่าร๊ากอะ ชอบๆๆๆ นิิติถาปัตย์ไม่ค่อยเห็นเลยนะคะ ว้ายๆๆๆ อยากไปไลค์แฟนเพจนั้นบ้างอะะะะ
-
o13 ติดตามๆ มาต่อเร็วๆ มาม๊ะ!
-
น่ารักดีนะครับ เริ่มเรื่องยังไม่ค่อยมีไรมาก แค่หอมแก้มกันเบาๆ U///U ขอคู่รองบ้างสิครับ จะเป็นเพื่อนของเอสองคนหรือใครก็ได้จะได้ลุ้นหลายๆอารมณ์หน่อย แต่ยังไง เอวาก็ที่หนึ่งครับ อิอิ ทำไมอ่านแค่ตอนแรกก็รู้สึกแล้วว่าวารักเอออกแนวดูแลห่วงใยแต่ปากแข็งดูจากตอนที่เห็นแฟนเพจแล้วยิ้ม >///< ถ้าเป็นไปได้นักแต่งสร้างเพจเอวาไปเลยครับ รับรองจะยิ่งอินและฟินกระจาย รอตอนต่อไปอยู่นะครับ อีกนิดก่อนไปไม่เอามาม่านะ ^O^
-
Fan page#2 - Doubt -
"กูว่ากูใช้บุญทั้งหมดที่กูสร้างมา หมดไปกับคำว่า'ผ่าน'ในโปรเจคนี้แน่เลยวะ" ผมเอาคางเกยโต๊ะ ตามองตรงไปยังโปรเจคบ้านอีโค่ที่ตั้งอยู่ มองไปด้านซ้ายก็เห็นไอ้ฟากัสเอามือถือมาถ่ายใบประเมิณโปรเจค สงสัยไม่แคล้วอัพลงไอจีประกาศให้โลกรู้ว่ากูผ่านแล้ว
"ถ้ามึงคิดว่ามึงใช้บุญหมดไปแล้ว กูว่ากูใช้พลังชีวิตที่มีหมดไปแล้ววะ แมร่งเหนื่อยชิบ ถ้าเอมี่จะถามแปลนบ้าน โครงสร้างขนาดนี้นะ...กูสะเทือนใจ"
ภูมิพึมพำออกมาเบาๆโดยที่ตัวควายๆของมันเอนมาซบผมอย่างหมดแรง ซบไป วันนี้กูยอม เหนื่อยจะบ่นจริงๆ
นั่งเงียบกันอยู่นานเหมือนกำลังชารจ์แบต ผมนี้กำลังเคลิ้มๆเหมือนจะหลับให้ได้เพราะเมื่อวานนั่งแก้งานยันตีห้า นอนไปไม่ทันหลับก็ต้องตื่นมาแต่งตัวไปส่งงาน ถ้าปีสี่จะเหนื่อยขนาดนี้ไม่อยากจะคิดว่าปีห้า จะเป็นยังไง พูดแล้วก็คิดไปถึงวา ควิซเป็นไงบ้างก็ไม่รู้ อิจฉามันด้วย จะได้ใส่ชุดครุยแล้วผมนี้ยังเหลืออีกตั้งปี
"เฮ้ยพวกมึง ไปฉลองกันมั้ยคืนนี้ ส่งลาวิชาเอมี่ หมดทุกข์หมดโศกเสียที" ฟากัสถามทำตาวิ้งๆใส่ เหมือนหมาชวนเจ้าของไปเดินเล่น ผมที่นั่งตาปรืออยู่ก็ส่ายหัวไปมาแล้วก้มหน้าซุกแขนเตรียมนอนเต็มที่
"โหย เอ ไปเหอะ นะ นะ นะ กูเสี่ยนวะ ไม่ได้กินเหล้ามานานแล้ว ไปกัน ภูมิอะว่าไง"
"กูขอบายวะ ตอนเย็นต้องไปรับพรีมอะ รถพรีมมันโดนชน นี้มันกำลังเอาไปแคลมอยู่ แล้วต้องพามันไปงานหนังสืออีก แล้วสั่งห้ามคืนนี้กูไปไหน จะอะไรกับกูก็ไม่รู้ ข้าราชบริพานอะกู มีน้องอยู่คน ใช้งานกูเยี่ยงทาส หาแฟนไม่ได้เพราะไอ้พรีมมันเลย"
"ใครเขาไปกินกันตอนค่ำวะ กลางคืน สามสี่ทุ่มโน้น เวลาเยอะไปเหอะ"
"ไม่ได้วะ โทษที วันอื่นได้มั้ยวันนี้กูรู้สึกท้อแท้อยากอยู่เงียบๆคนเดียว" ภูมิพูดพลางขยี้หน้าไปมาบนหลังผมแล้วนั่งหลังตรงตามเดิม ผมที่ฟุบหน้าอยู่ก็ไม่ได้ทักอะไร สงสัยมันคงรู้ตัวแล้วมั้งว่าผมไม่ได้อาบน้ำ
'แต่กูฉีดน้ำหอมแล้วนะ'
หลับตาอยู่แบบนั้นได้ซักพักก็ต้องเงยหน้าขึ้นเหมือนสัมผัสได้ถึงแรงจับเบาๆที่ต้นคอ กะจะเหวี่ยงเต็มที่เพราะคิดว่าไอ้ภูมิมันจับแต่พอเงยหน้าขึ้นก็เห็นใบหน้าคมเข้ม ดวงตาสีน้ำตาลคมดุภายใต้กรอบแว่นเรย์แบนสีดำ ผมยู่หน้าใส่คนนั้นก่อนจะก้มฟุบหน้ากับโต๊ะต่อ แต่เป็นอันยกเลิกเพราะอีกฝ่ายสอดมือมาจับคางผมขึ้นให้มองหน้ามันที่ยืนซ้อนอยู่ด้านหลัง
'ถ้าคอกูหักไป กูจะฟ้องมึง ไอ้วา'
"อะไรอะวา กูจะนอน"
เริ่มงี่เง่าแล้วครับผม ผมเป็นประเภทที่ว่าเวลาง่วงมากๆ หรือเพลียมากๆจะงี่เง่าอะครับ งี่เง่าแบบพาลจะงอแง ซึ่งเรื่องนี้เพื่อนผมมันรู้ดีเพราะเคยโดนผมงี่เง่าใส่มาครบแล้ว โดยเฉพาะคนที่กำลังเซ้าซี้ผมอยู่เนี้ย โดนหนักสุด
คือผมเคยเผลอกัดไหล่มันไปทีตอนมันยึดไหล่ผมขึ้นให้ลุกออกจากเตียง ผลคือ โดนวาตะคอกใส่ ดีดหน้าผากอย่างแรง โยนเข้าห้องน้ำ สาดน้ำใส่ และดุผมตั้งแต่ออกจากบ้านยันมหาลัย แมร่ง โดนแม่ดุ ผมยังไม่กลัวเท่าวามันดุเลย เชื่อสิ
"ก็กลับไปนอนที่ห้อง จะมาฟุบอะไรตรงนี้"
"เหนื่อย ขี้เกียจ ขยับไม่ไหว"
"แล้วหลับลงหรือไง เสียงคนพูดดังแบบนี้ ไหนจะแสงแดดอีก" ไอ้วาว่าเสียงเข้ม ยังคงยืนคุมเชิงผมอยู่ไม่ยอมนั่งลง
"ก็ขี้เกียจอ๊า!!"
"จะตะโกนทำไมดีว่า!! มึงไม่ต้องเสียงแหลมสมฉายาก็ได้นะ แมร่ง กูแสบหู" ภูมิที่นั่งอยู่ข้างๆเอามือปิดหูทำหน้าแหยเก
"อย่าดื้อ ลุกเร็ว" วาดึงแรงๆที่แขนผมให้ลุกขึ้นก่อนจะทำตาดุใส่ ยิ่งมันใส่แว่นแล้วทำตาดุนะ บอกเลยโคตรน่ากลัวอะ
"อย่าดุดิ่!" สะบัดแขนออกแล้วขึ้นเสียงใส่อย่างลืมตัว จุดนี้ความงอแงของผมชนะเลิศครับ ลืมกลัวไอ้วาไปเรียบร้อย แล้วก็ได้ยิ้มเจื่อนๆให้เมื่อวามันถอดแว่นออกแล้วชี้นิ้วใส่หน้าผมนิ่งๆ
"สัดเอ มึงเลิกงอแงได้แล้วเดี๋ยววามันก็ทุบให้หรอก ไอ้นี้" ฟากัสบอกเมื่อเห็นไอ้วาเริ่มจะหงุดหงิดตามผมแล้ว
คือความจริงเมื่อคืนไอ้วามันก็ไม่ได้นอนครับ มาคลุกอยู่ที่ห้องผม เอาหนังสือมาอ่าน ไอ้ผมก็ไม่ได้สนใจเพราะบางทีผมก็จะไปนั่งดูหนัง อ่านการ์ตูนที่ห้องมันเหมือนกัน มันก็ดีนะครับชงโอวันตินมาให้ผมที่กำลังนั่งแก้หน้าต่างอยู่แล้วอ่านกฏหมายไรไม่รู้ของมันข้างๆ
"หรือจะให้ทุบจริงๆเหมือนที่กัสพูดดีมั้ยครับ...คุณเอรัณ" ชื่อจริงเน้นเรียงคำมาแบบนี้ ซวยแล้ว ทำไงอะ ลักษณะนี้ลองงอแงต่อได้โดนไอ้วาทุบจริงๆด้วย ยิ่งเป็นคนพูดจริงทำจริงอยู่เคยโดนมาแล้วตอน ม.ปลาย น้ำตาไหลเลย
"เอ่อ...กลับคอนโดกันดีกว่าเนอะวาเนอะ เออยากอาบน้ำนอนเต็มที่แล้ว วาก็ไม่ได้นอนนิ่เนอะ ตาคล้ำเชียว ไปๆ เดี๋ยวเอขับรถให้ดีกว่าเน้อ" จุดนี้อ้อนลูกเดียวครับ เอามือลูบใต้ตามันเบาๆแล้วรีบลุกขึ้นคว้ากระเป๋าผ้ามาสะพายหยิบมาตรากฏหมายที่วางบนโต๊ะของวามาถือให้ จูงมือวาไปที่รถทันที โดยมีไอ้ฟากัสกับไอ้ภูมิโบกมือลาอยู่ข้างหลัง
ผมแอบเห็นว่ารุ่นน้องผู้หญิงสองคนแอบเอามือถือขึ้นมาถ่ายตามพวกผม แต่ผมก็ได้แต่ปล่อยแทนที่จะเดินไปขอลบคลิปเหมือนทุกครั้ง เพราะมีสิ่งอื่นที่น่ากลัวกว่าความไม่พอใจในการโดนแอบถ่าย
"ไม่ต้องขับเลยเอ วาขับเอง นั่งเฉยๆเลยนะ...ทำไมชอบให้ดุนักวะไม่เข้าใจ" วามันบ่นเบาๆเมื่อผมจะเดินไปฝั่งคนขับ ผมก็ได้แต่ยิ้มปะเหลาะให้มัน ตอบไม่ถูกอะ กูไม่ผิดนะ กูง่วง
"แล้วเป็นไงวา ควิซโอเคป่ะ แต่กูดูจากหน้ามึงว่าที่เกียรตินิยมแล้ว หวานๆเลยใช่มั้ย" เปลี่ยนเรื่องโดยด่วนครับ เพราะไม่งั้นมันได้บ่นผมตั้งแต่มหาลัยยันคอนโดชัวร์
"ก็นะ...มันก็ออกตามที่อ่านอะ แล้วโปรเจคมึงอะเป็นไง"
"เฮ้ออ" ผมถอนหายใจออกมาเบาๆพลางหลับตานิ่ง มันโล่งอกอะครับ ผ่านแล้วกับตัวนี้ สิ้นสุดกันทีกับเอมี่ ตอนนี้ก็เหลือแค่สอบปลายภาคแค่นั้น
"ดีแล้วมึง บอกตรงๆกูเห็นมึงนั่งแก้ไอ้ซากกระดาษอีโค่ของมึงมาตั้งแต่มิดเทอม เห็นแล้วมันหงุดหงิดวะ ห้องรกชิบหาย"
คือเวลาผมทำโปรเจคห้องผมมันจะรกมากรกแบบห้ามเก็บอะไรด้วยนะ ขยับสักนิดก็ไม่ได้ มันจะหาไม่เจอ คือผมจะรู้ของผมอะว่าของที่จะใช้ดราฟที่ร่างอยู่ไหน ทุกอย่างมันจำเป็นหมด ทิ้งก็ไม่ได้ เก็บก็ไม่ดี สุดท้ายเต็มห้องจนไม่มีที่นอน ต้องระเห็จไปนอนห้องไอ้วาที่เป็นห้องชุดชั้นบนทุกคืน เวลาทำงานก็ลงมาทำที่ห้องแล้วค่อยไปนอนห้องมัน แบ่งๆกันห้องมันใหญ่ดี มีอ่างน้ำด้วย อันนี้เอรัณชอบ
"นี้ไง เดี๋ยวจะให้พี่แนนมาเก็บห้องละเสาร์นี้ ไม่ไหววะ เวลาเข้าห้องกูแทบจะเป็นนักบันเล่ เดินบนปลายเท้า"
หัวเราะออกมาเมื่อคิดภาพตาม ไม่ได้เวอร์เลยแม้แต่น้อย วามันพยักหน้าเห็นด้วยช้าๆ ก็นะเมื่อวานมันมาอยู่ห้องผมทั้งคืน เห็นมันนั่งจุมปุ๊กอยู่บนโซฟาไม่กล้าเหยียดตัวนอนแล้วอดขำไม่ได้ มันก็ไม่ได้สกปรกขนาดนั้นนะ....มั้ง
กลับมาถึงคอนโด ผมก็พุ่งไปอาบน้ำใส่ชุดนอนบนห้องไอ้วาทันทีเลยครับ กระโดดทิ้งตัวลงบนเตียงอย่างเหนื่อยอ่อน คิดนั้นคิดนี้ไปมาเพราะผมมันเป็นคนนอนยากมาก ปิดไฟตอนเที่ยงคืนหลับตอนตีสองตลอด แต่ผมตื่นง่ายนะครับ คือได้ยินเสียงอะไรหนิดหน่อยก็ตื่นแล้ว แต่ตื่นง่ายก็ไม่ได้หมายความว่าจะลุกจากเตียงง่ายนะครับ อันนี้มันต้องทำใจมากอะ
การลุกจากเตียงนอนอุ่นๆ มันไม่ใช่เรื่องที่ถูกต้อง มันไม่ใช่!
นอนไปได้ซักพักก็รู้สึกว่าเตียงมันหยวบไปพร้อมกินสบู่อ่อนๆข้างๆ ผมกลิ้งไปด้านข้างเพื่อแบ่งที่ให้ไอ้วาอย่างใจดี แบ่งผ้าห่มให้อีกหน่อย ไออุ่นของคนที่นอนข้างๆและกลิ่นสบู่ที่คุ้นเคยทำให้ผมรู้สึกเคลิ้มแล้วค่อยๆหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ รู้แต่เวลาไอ้วามานอนข้างๆผมทีไร ผมจะรู้สึกผ่อนคลายแล้วหลับง่ายทุกที
"อื้ออ" ผมพลิกตัวไปอีกข้างเมื่อสัมผัสได้ว่ามีบางสิ่งกำลังรบกวนการนอนของผม
"ตื่นได้แล้ว เอ"
"ไม่เอา จะนอน"
"มันห้าโมงแล้ว นอนทับตะวันเดี๋ยวก็ปวดหัวหรอก ลุกเร็ว"
"ไม่เป็นไร เอไม่ปวด" ต่อรองครับ คือมันตื่นตั้งแต่แรกแล้วแต่ไม่อยากลืมตา เคลิ้มๆอยากนอนต่อ
"พูดไม่ฟังอีก ลุกเร็ว ล้างหน้าจะพาไปกินข้าว"
"ไม่เอา ไม่กิน จะนอน อื้ออออ!!" ร้องอย่างตกใจแล้วดิ้นไปมาเมื่อไอ้วามันเอาผ้าห่มมาคลุม
หน้าผมไว้แล้วลอคไม่ให้ผมออกมาโดยใช้ทั้งตัวคล่อมผมไว้ไม่ให้ดิ้นเอาเท้าทีบมัน
"ไอ้วา!! ปล่อยกู อย่าเล่นแบบนี้ อื้ออออ ปล่อยยย"
"จะลุกได้ยัง เอาดีๆ ตอบให้ดีนะ" เสียงดุขู่กูอีก แมร่ง
"ลุกแล้ว ปล่อยกู ไม่เล่นนน"
"ก็แค่นี้ ชอบให้ใช้กำลัง หัดทำตัวว่าง่ายบ้างนะครับ...น้องเอ" มันเรียกชื่อล้อเลียนผมเหมือนที่เวลาเฮียเอก กับพี่เฟริส พี่ชายสองคนของผมชอบพูด
"หนูจะทำตัวว่าง่าย พอใจยังครับ...พี่วา" ลุกขึ้นมาหน้ายุ่งทำเสียงประชดใส่มัน เวลาผมอยู่กับครอบครัวผมจะแทนตัวเองว่าหนูเวลาพูดกับผู้ใหญ่ครับ แบบมันติดมาตั้งแต่เด็ก แก้ไม่ได้ เคยลองเรียกชื่อตัวเองเท่ห์ๆแบบเฮียเอก พี่เฟริสแล้วแต่ก็ลืมตัวมาเรียกหนูทุกที
วามันมองผมยิ้มๆ ส่ายหัวแล้วเดินออกจากห้องนอนไป ผมที่กำลังว่าจะเอนหลับต่อต้องรีบลุกขึ้นแล้ววิ่งไปล้างหน้าอย่างเร็วเมื่อเสียงทุ้มด้านนอกตะโกนเข้ามาสำทับอีกรอบว่า
"ถ้ามึงล้มตัวลงไปนอนอีกรอบ กูจะเอาการ์ตูนมึงไปเผา คอยดู!"
คุณวาโยครับ อย่าทำร้ายการ์ตูนกูครับ ฮือออ!!
"เฮ้ยวาอันนี้อร่อยวะ" ผมชี้ไปยังปลากระพงทอดน้ำปลาตัวใหญ่ที่ทางร้านเขาทอดกรอบได้ที่มากและจิ้มกุ้งที่วาใช้ส้อมแกะให้เข้าปาก
"โอ้ยวา กุ้งโคตรฉ่ำเลยอะ ฟิน"
"อร่อยก็กินไปของโปรดมึงเลย สุขสันต์วันเกิดย้อนหลัง เอ"
"ขอบใจเว้ย แล้วไม่มีของขวัญหรอ ของขวัญอะ ของขวัญ" ผมอมยิ้มแบมือไปข้างหน้าวา สะบัดมือขึ้นลงเบาๆ วามันส่ายหน้าขำๆแล้วตีมือผมเบาๆหนึ่งที เป็นอันจบการร้องขอ
"ของขวัญยังไม่มา ติดอยู่ที่ด่านตรวจ รอไปรับของ" คำที่ออกมาจากไอ้วาทำเอาหูตาผมเป็นประกาย อยากรู้มากว่าอะไร คิดไปไกลแล้วครับ ของขวัญมันแต่ละปีทำเอาผมยิ้มแก้มแตกได้ตลอด
"เซอร์ไพรส์กูด้วยเว้ยปีนี้ หรือไปแอบอ่านฟิคใน AVA Hour มาครับคุณวา จะทำเลียนแบบฟิคที่ว่าเซอร์ไพรส์กูด้วยแหวนทองคำไรงี้อะหรอ"
ผมแซวมันยิ้มๆครับ คือผมสองคนไม่ได้ทุกข์ร้อนอะไรกับการจิ้นอยู่แล้ว เข้าไปส่องใน fan page AVA Hour ก็บ่อย ยกเว้นเรื่องรำคาญเวลามีคนมองแล้วซุบซิบ กับถูกแอบถ่ายรูปไป แต่โดยรวมก็สนุกดีนะครับ ครั้นจะให้ผมมาทำตัวโวยวาย หมางเมินไอ้วา แล้วหลบหน้าอันนี้มันก็ไม่ใช่เรื่องป่าวครับ
ความคิดคนเรา ห้ามกันไม่ได้อยู่แล้ว และเราสองคนก็เป็นเพื่อนกัน จะมาหลบหน้ากันด้วยเรื่องไร้สาระแบบนี้ หรือพูดคุยกันน้อยลง ก็ดูจะใจร้ายกับมิตรภาพที่มีหรือเปล่า
"คิดอยู่ นี้กะว่ากลับบ้านไปจะอุ้มมึงไปวางลงบนเตียงที่มีกลีบกุหลาบอยู่ แล้วรักมึงหนักๆไรงี้" วาพูดเสียงนิ่งแต่ตาที่เป็นประกายสนุกสนาน จนผมอดจะชงต่อไม่ได้
"งั้นกูจำเป็นต้องดีดดิ้นไปมา ทำตัวเขินอายบอกให้มึงปิดไฟมั้ย...วาครับ ปิดไฟเถอะ เออาย" ทำเสียงดัดจริตใส่มันไปอีกทีพร้อมเอามือปิดหน้าโดยกางนิ้วออกให้ดวงตาลอดผ่านไปมองคนที่น้ำหน้าเข้มกลั้นยิ้มอยู่ กระพริบตาปริบๆให้อีกทีวาก็หลุดขำออกมา
"อืม...ถ้าได้ก็ดี มึงจะดูน่ารักมากกว่าปกตินะ"
"มึงด่ากูหรอ แต่ไม่ดีกว่า กูอาจจะเป็นฝ่ายดันตัวมึงลงบนเตียงแล้วจัดการมึงแทนก็ได้นะ ฮ่าๆๆ"
"อยาก on top ว่างั้น?"
เมื่อผมได้ยินที่วาพูดก็ขมวดคิ้วแล้ววางช้อนส้อมลงทันที วาเลิกคิ้วใส่ผมเหมือนสงสัยว่าผมกำลังจะพูดอะไร
"วา กูสงสัยวะ"
"ว่า?"
"กูคิดเรื่องนี้มาสักพักแล้วนะ คือกูอะก็เป็นผู้ชายไทยทั่วไป สูง 175 หนัก 68 ถึงกูจะไม่มีกล้าม และภูเขาหกลูกเหมือนมึง อ่ะ ไม่ต้องเปิดประเด็นเลย บอกอีกรอบว่าไม่ไป"
"แล้วไงต่อ" วามันขมวดคิ้วจ้องผมแบบขัดใจเมื่อผมรู้ทันว่ามันจะลากผมไปฟิตเนสเข้าโรงฝึกเทควันโด้กับมันให้ได้ ตื้อผมมาหลายรอบแล้ว ไม่คิดจะยอมแพ้ซะที
ออกกำลังกายมันเป็นเรื่องในอุดมคติเว้ย!
"เออ นั้นแหละ คือมึงก็สูงกว่ากูแค่ 5 เซ็นเองนะ ตามหลักแล้วความสูงมันไม่มีผลในแนวราบป่าววะ"
"ก็ใช่....มึงต้องการจะสื่ออะไรกันแน่วะเอ"
"นั้นแหละ ความสูงมันไม่มีผลในแนวราบแล้วมึงก็หนักกว่ากูไม่เยอะ เรื่องแรงผลักของของมวลสารในแนวราบ และ แนวดิ่งก็ไม่น่าจะมีผลต่างกันนะ"
"มึงพล่ามอะไรของมึงวะเอ พูดภาษาคนดิ่"
"สรุปคือ...." ผมทำสีหน้าลังเลเล็กน้อยว่าจะพูดออกไปดีมั้ย แต่เมื่อสบดวงตาสีน้ำตาลเข้มของไอ้วา ที่มองมาอย่างรอคอยคำถามแล้วก็กลั้นใจเอ่ยออกไป
"ทำไมกูต้องเป็นฝ่ายรับวะ"
วาเลิกคิ้วขึ้นหนึ่งข้างแล้วหัวเราะออกมาลั่นร้าน ผมหันไปมองโต๊ะอื่นๆแล้วก้มหัวขอโทษเบาๆ แล้วหันไปถลึงตาใส่วา ที่ยังหยุดหัวเราะไม่ได้ วาเอื้อมมือมาขยี้ผมของผมเล็กน้อยก่อนจะเดินไปห้องน้ำเฉย ไม่สนใจจะตอบคำถามผมด้วยซ้ำ
"แล้วสรุปคนจิ้นเขาเอาอะไรตัดสินวะ ว่าคนไหนรุก คนไหนรับ โว๊ะ!" บ่นคนเดียวออกมาเบาๆแล้วหยิบช้อนส้อมออกมาแกะปลาต่อ คิดไปก็เท่านั้น
มันก็เป็นแค่การจิ้นของผู้หญิงล่ะนะ....เอ๊ะ หรือจะมีผู้ชายจิ้นด้วยเหมือนกันวะ ???
To be con
ตอบcomment
second :: เน้ออ เวลาเห็นผู้ชายเขาหยอกเอินกัน มันกระชุ่มกระชวย :mew3:
พลอยสวย :: จริงปะ ตายแล้ว แล้วหนุ่มนิเทศกับหนุ่มบริหาร ชื่อคณะยังจิ้นได้เลย เอาจริงๆ ฮ่าๆ
iamnan :: FC คู่นี้ท่าจะร้อนแรง บางทีเราว่าคู่นี้ไม่ต้องจิ้นแล้ว ฟินเลย
quiicheh:: ได้กันขึ้นมา จะจุดพลุฉลอง งุงิกันเยอะๆ มันพองฟูหัวใจคนจิ้น
janji :: ขอบคุณค่า ฝากเอวาไว้ในใจด้วยน้า ^^
MangoBlue :: เซอร์วิชกันจนเคลิ้มเลยดีมั้ย เล่นๆแบบนี้ระวัง วงการนี้มันมีมนต์ขลัง
day9day :: จะมาต่อเร็วๆเท่าที่ทำได้ค่ะ มาม่านี้ขาดตลาดสำรับเรื่องนี้นะ อาจจะมีบ้างแต่ไม่เยอะแน่นอน ชูนิ้วก้อยสัญญาเลย
MaNaSsAwEe :: ขอบคุณค่า กอดๆ
Mekaming :: คือเราก็คิดว่า วา เป็นเมะนะ แต่จุดนี้เอมันจะยอมมั้ย ก็ดูๆกันไป
sang som :: อ่านไปเรื่อยๆ จะรู้ว่า เอวา ฮาได้อีกเยอะ จิ้นสุด ฮาๆ
vahoo22 :: เอจะซึนมั้ย ดูไปยาวๆ เพราะเอมันอารมณ์น้องเล็กของบ้าน ส่วนวาแอบชอบเอมั้ย อันนี้เราก็ต้องจิ้นกันเอาเองนะ
didi :: ลุ้นว่าเมื่อไรจะได้กันใช่มั้ย อั้ยยะ
cherilnatcha :: เราชอบอิมเมจของคณะนิติอยู่แล้ว และยิ่งมีคณะฟินในฝันอย่างถาปัต เลยแบบ ไหนมาฟีทกันซิ หนุ่มนักออกแบบ กับหนุ่มนักกฏหมาย .... เอ น่ารักใช่มั้ย เอาไปเลี้ยงปะ แล้วจะรู้ หึหึ
BaiLan12442 :: ได้กันซิ...ได้กันหรอ ไม่ดิ่ ต้องได้กัน!!
yisren. :: เอวา ชอบชื่อนี้โดยส่วนตัว
jing_sng :: จุ๊ๆ อย่าจิ้นดัง เดี๋ยวเอมันรู้ตัวแล้ววาจะไหวตัวทันว่าเราจิ้นสองคนนี้อยู่
ช็อคโกแลตสีม่วง :: ห่ะ จริงหรอ จริงดิ่คะ อยากสัมภาษณ์อะ ความรู้สึกจิ้นนี้ มันไปไกลถึงฟินแบบที่เรารู้สึกมั้ย เรานี้เห็นผู้ชายเดินผ่านเราเฉยๆนะ แต่ถ้ามากันเป็นคู่จะหันไปมองตาม
BuI :: หวังว่าตอนต่อๆไป จะทำให้คุณชอบเหมือนกันนะคะ
sasaijk :: Hot จริงๆ คู่จิ้นคู่นี้
becrazie :: ขอบคุณค้าบบ
rubymoona :: ตามไป Like เลย AVA Hour ส่วนใหญ่จะเป็นวิศวะถาปัตเนอะ จุดนี้คุณจะรู้ว่าหนุ่มนักกฏหมาย แซ็บเวอร์
ppp044 :: มาแล้ววว
iamy :: คู่รองเราก็กำลังแพลนคาเรคเตอร์อยู่แต่ช่วงนี้คงต้องให้ไอ้เอกับน้องวาแข็งแกร่งในความรู้สึกคนอ่านก่อน ส่วนคู่รองเราคิดไว้ว่ามีแน่ๆ หุหุ จุดนี้เราไม่ได้อะไรนะ แต่เราอวยวาอะ อยากสร้างพระเอกที่ให้คนอ่านรักมากๆดู ปกตินายเอกชอบครอบใจคนอ่าน เอ มันคงแบบ แล้วเอาผมมาเดินเรื่องทำไม .... Fan pageเราไปจองชื่อมาแล้ว แต่ยังไม่ได้อัพเดทอะไรมากมายเลย ไว้คิดธีมที่จะเล่นกับแฟนเพจได้ก่อนแล้วจะมาบอกเน้อ ขอบคุณมากคะ
ขอบคุณทุกๆความเห็นที่มาจุดประกายเรานะคะ ^^ เจอกัน ตอนหน้า ชั่วโมงที่ 3 กับ Fan page AVA Hour
พีเอส ถ้าเจอคำไหนเราเขียนผิดช่วยบอกเราด้วยนะคะ เราอาจจะตกหล่นไป
-
เอ น่ารักอ่ะ 55 ถามมาได้ทำไมกูต้องเป็นฝ่ายรับว่ะ นั่งฮาาา
เพจ AVA Hour เนี่ยคนเขียนไปทำไว้แล้วใช่ไหม อิอิ แอบเห็น
ไปหาดูเล่นในเฟซมามีจริงๆด้วย 55
-
เรื่องนี้มันใช่เลยอ่ะ มันคือชีวิตจริงของสาววายชัดๆ
ถ้าทุกคนที่เราจิ้นเก็บมาคิดแบบคู่เอวาคงจะฟินนน... :heaven
-
:mew1: ฟินอ่ะค่ะ
จัดตอนต่อไปมาให้ฟินอีกเร็วๆนะคะ
-
ทำไมต้องเป็นฝ่ายรับ 55555555 ทฤษฎีน้องเองงมาก :katai4: เน้นปฏิบัติดีกว่าเนอะพี่วา :katai2-1: :hao5:
-
อร๊ายยยยย ฟินคร่าาาาาาา :impress2: :impress2: :impress2:
แบบ อยากให้... เอทนไม่ได้แล้วพยายามที่ะหาทางกดวา เพื่อพิสูจน์ทฤษฏี ความสูงไม่มีผลในแนวราบ แล้ววาทนไม่ไหว กดกลับมากๆๆๆ
อยากให้ สิ่งที่จิ้นไว้เป็นจริง กรี๊ดดดด กรี๊ดดดด
ตอนที่ เอถามวาตอนท้าย แล้ววาเอามือขยี้ผมเอ แบบ ถ้ามีสาววายผ่านไปเห็น
แม่เจ้า กรี๊ดด สนั่นโลกแน่นอน
ฟินๆๆๆๆๆๆๆ
-
ไม่อยากรับก็ผลักวาก่อนเลย กระโดดออนท็อปแค่นี้ก็ไม่ับแล้วได้กดอีกตะหาก กร๊ากกก
-
ว้ายอ๊ายอ๊าค หนุ่มนิติแซ่บเว่อร์ฮะ~~~~~ อ่านแล้วฟิน ถ้ามีรุ่นพี่ในม.เราแบบนี้ เราจะตั้งแฟนเพจเลย!!!! อร๊าย
วาคะคุณจะแซ่บเวอร์กว่านี้ ถ้าคุณทำตามที่ว่า รักหนักๆ ฮิฮิฮิฮิฮิ
-
คู่นี้น่ารักมากๆ :-[
-
กรี้ดดดดดด กรี้ดดดดด
มาต่อแล้ว 5555
เราชอบนะ สองคณะนี้ หนุ่มๆหน้าตาดี //ไม่ใช่
เอาเอมาเลี้ยงได้เหรอ ต้องทำเรื่องขอหนุ่มถาปัดมาจากหนุ่มนิติป่ะจ๊ะ อรั๊ย
เองอแงได้น่ารัก เอาใจไปย
เอเอ้ย อะไรที่วามันมีแล้วเอ็งไม่มีนั้นล่ะ กร๊ากกก เอลองสิ ลองกดวาดูสิจ๊ะ แล้วจะรู้ ฮิฮิ
-
เห้ยฟินว่ะคร้าบบบบบบ :hao7:
คือแบบเวลาผมไปเรียนพิเศษชอบจิ้นเพื่อนๆในห้อง(เพราะมันไม่รู้หรอก) บางคู่ผมฟินมากก็เอามาเขียนฟิคอะครับ o18
โฆษณาแฝง>>>>>>นิยายที่ผมแต่งครับ เอาคู่ที่ผมจิ้นในห้องนั่นล่ะมาแต่ง555 :laugh:
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37118.0#gsc.tab=0
-
:katai2-1: เข้ามาฟินเรื่องนี้ด้วยคนจ้า......ตกลงวาอยากออนทอป เอ้ย อยากรุกบ้างว่างั้นเหอะ
-
วาน่ารักว่ะ :m20:
-
นี่ขนาดอ่านแค่สองตอนยังจิ้นและฟินได้ขนาดนี้ มีความสุขจริงๆ :o8:
อยากจะบอกว่าเอกับวางอแงใส่กันได้น่ารักมาก ชอบๆๆ :กอด1:
-
มันก็น่าจิ้นจริงๆนั่นแหล่ะ
รอฟิน ตอนต่อไป อิอิ
-
ถึงคนแต่ง(ที่น่ารัก)....
คุณทำให้ผมติดนิยาย(เรื่องนี้)..........กลับมาอัพเร็วๆนะครับ.
จากคนอ่าน(ที่น่ารักกว่า อิอิ)
ปล.ถึงน้องเอ ที่หลายๆคนเค้าจิ้นกันอย่างนั้นอ่ะ....ถูกต้องแล้ว
:mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
:mew3: :mew3: :mew3: :mew3: :mew3: :mew3:
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
ขอสมัครเป็นฟค.เอวาด้วยคนจ้า :mew1:
-
เห็นผู้ชายเดินชิดๆ กัน นี่ต้องคิดเลยว่า
พวกคุณไม่ใช่ผู้ชายปรกติใช่ปะ
เคยเจอหน้า CTWอย่างหล่อเดินมาด้วยกัน ใจแค่จิ้น
แต่หันไปอีกที แม่เจ้า จับมือกันเลยคร้า
ดังนั้น คุณน้องเอวาค่ะ อย่าห้ามสาววายจิ้นซะให้ยาก
พี่ว่าเอาเวลาไปห้ามใจตัวเองไม่ให้รักคุณเพื่อนสนิทเหอะ
ตอนนี้ไม่รู้สึกอะไรเพราะเพื่อนยังไม่มีแฟนอ่ะดิ เดี๋ยว
มีผู้หญิงมายุ่งวุ่นวาย แล้วเค้าไม่สนใจตัวล่ะทีนี้ จะเสียใจนะจ๊ะ
-
กร๊ากกกกกกกกกกกกกก! สงสัยรึหนูเอ ของแบบนี้มันต้องลองปฎบัติจริงบนเตียงนะจ้ะ :oo1: :z1:
-
ขอติดตามค่ะ :3123:
อ่านแล้วรู้สึกฟิน แอร็ยยย :hao7:
-
เรื่องนี้สนุกมากเลยค่ะ
อย่างนี้ไม่ต้องจิ้นแล้ว ฟิน
-
มาเข้าร่วม ขบวนการจิ้น...
-
น่าร๊อกอ๊าาาา
-
ก็ดูแกอ้อนเค้าสิยะ แมนมั่กกกกกมาก
-
น่ารักอ่า B1 B2 อิอิ
-
o13 เป็นสาววายเต็มขั้นแล้วค่ะ แมะ..ไม่กัวว่าจะไม่มีใช้เล๊ยย สนับสนุนให้เค้าปลูกป่ากันอีก อิอิก็น่ารักไปอีกแบบ
-
มาลงชื่อร่วมจิ้นด้วยอีกคน อ่านแล้วฟินมากกกก
รอตอนต่อไปนะค่ะ :katai2-1:
-
ฟินนนนนน อ่านแล้วแบบ ใช่เลย! สาววายมันต้องแบบนี้แหละ เห็นแล้วจิ้น เห็นแล้วฟิน ฮาาาาาา :hao6:
-
น่ารักจริงๆ
อวยคนจิ้นให้ตลอดอะ
สภาพเอน่าจะเป็นรับนิ
รออ่านตอนต่อไปค้าบ
-
อ่านแล้วบอกได้คำเดียวฟินค่ะ :impress2:
-
น่าติดตามๆ อิอิ ฟินมากเลย มาต่อไวๆน้า
-
จินตนาการสูง ดีจิงๆ ..
-
น่ารักอ่าาา.... :mew1: :mew1:
-
แอร๊ยยยยยยยยยย น่ารักมากๆอ่ะ :-[
ความสูงไม่มีผลต่อแนวราบ 55555555555
มาต่อไวๆนะค่ะ
-
ถ้าเราเป็นโต๊ะข้างๆที่อยู่แถวนั้น คงเอามือจิกหัวไปแล้ว!! ถามมาได้ทำไมเป็นรับ จับสลากเอามั้งน้องเอ
-
คนแต่งหายไปแล้ว
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
คนแต่งหายไปแล้ว
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
ไม่หายย หาอินสไปเรชั่นอยู่ :katai2-1:ฮ่าๆๆ ถ้าเสร็จค่ำๆย่ำตี1 จะมาลง ไม่งั้นก็พรุ่งนี้เย็น :katai4: :katai4:
-
:laugh: เอวาน่ารักดีน่ะ สมควรจิ้นอยู่หรอกแต่ละอย่างที่ทำๆกัน5555
ฮา เอ เออเนอะคนเราตัดสินกันแค่รูปร่างสีผิวส่วนสูงเหรอ??? เอาจริงๆคำตอบคือ มันไม่ใช่ หรอกเอ แต่เท่าที่ดูๆเออ่ะรับๆไปเหอะ5555
รอลุ้นรอจิ้นต่อจ๊า :hao7:
-
ไม่หายย หาอินสไปเรชั่นอยู่ :katai2-1:ฮ่าๆๆ ถ้าเสร็จค่ำๆย่ำตี1 จะมาลง ไม่งั้นก็พรุ่งนี้เย็น :katai4: :katai4:
Thank you very much for your update nakrub. Please urgent to update new.
:mew5: :mew5: :mew5: :mew5: :mew5:
-
เอน่ารักอ่ะดูเปิ่นๆดี
หนุกๆชอบบบบบบ
-
:katai4: :katai4: จะเที่ยงคืนแว้วววววววว
-
5555+
แหม.. อ่านแล้วบางทีคิดถึงตัวเองสุดๆ ยอมรับว่ามีบางครั้งที่เราแอบมองผู้ชายสองคนที่สนิทกันแบบที่บรรดาแฟนคลับของวากับเอทำด้วยล่ะ ก็แหมนะ มันอดไม่ได้จริงๆ
ว่าแต่เอนี่สายซึนใช่ป่ะ ^^
-
:katai2-1:
-
Fan page #3 -Pout-
"วา วันนี้ไปไหนปะ" ผมกระโดดไปหาวาทันที่ที่วาเปิดประตูห้องน้ำออกมา เจ้าตัวถอยหลังไปเล็กน้อยด้วยความตกใจเพราะเมื่อคืนผมกลับไปนอนห้องมันเลยไม่คิดว่าเปิดประตูมาจะเจอผม ก่อนจะดันผมหลบแล้วเดินออกมาจากห้องน้ำ
"ไปโรงยิมตอนบ่ายโมง วันนี้นัดซ้อมเทควันโด้กับรุ่นน้อง ทำไมวะ" ผมมองตามวาที่เดินโชว์ซิกค์แพคไปมาในห้องนอนด้วยความอิจฉา หุ่นดีเกินไปล่ะ นี้ใช่มั้ยที่ผู้หญิงเขาเรียกว่าอะไรนะ หุ่นน่ากิน ป่าววะ คิดแล้วก็เปิดเสื้อตัวเองดูพุงแบนราบไร้ซึ่งสิ่งที่แสดงออกว่าจะกลายเป็นเนินเขาทั้งหก
"ทำไรว่ะ เอ" วามองผมที่ยืนเปิดเสื้ออยู่ตรงกระจกหน้าตู้เสื้อผ้าแบบงงๆ
ผมมองหน้าท้องมันแล้วมองหน้าท้องผมสลับไปมาอยู่สองสามรอบแล้วเงื้อมือชกไปที่ท้องมันเบาๆหนึ่งทีด้วยความอิจฉาก่อนจะชิ่งหนีออกมาจากห้องแต่งตัวมันเมื่อวามันเงื้อแขนขึ้นจะล็อคผมเอาไว้ ไม่ดีครับ โดนจับได้ไม่แคล้วโดนดีดหน้าผาก เหม่งผมยิ่งบอบบางอยู่
"อะไรของมึง...แล้วตกลงถามทำไม" วาหันหลังให้ผมแล้วหยิบเสื้อเชิ้ตสีน้ำเงินเข้มมาใส่พร้อมกางเกงสียีนต์ซีดเป็นอันจบ
"กูอยากไปงานหนังสือ เนี้ยจะไปซื้อการ์ตูนยกเซ๊ท เลยว่าจะชวนมึงไปด้วยกัน" วันนี้เป็นวันธรรมดาครับ คิดว่าคนไม่น่าจะเยอะ แต่มันก็ไม่ใช่ฟีลที่จะไปเดินงานหนังสือคนเดียว เมื่อกี้ก็ไลน์ชวนไอ้ฟากัสกับไอ้ภูมิแล้ว แต่มันสองคนไม่ว่าง เซ็งจริง
"งั้นไปโรงยิมกับกูก่อนมั้ยละ แล้วพอกูซ้อมเสร็จค่อยไปงานนหนังสือต่อ"
"นานป่ะ" ผมขึ้นมานั่งขัดสมาธิตรงปลายเตียงมองไอ้วาที่กำลังเตรียมชุดเทควันโด้ลงกระเป๋าอย่างรอคำตอบ
"ซักสองสามชั่วโมง รอได้ปะละ"
"เออ...เดี๋ยวกูไปอ่านนิยายรอ" ผมว่าแล้วลุกขึ้นไปตรงส่วนที่เป็นโต๊ะหนังสือของวาแล้วเลือกนิยายที่จะเอาไปอ่าน ตรงนั้นจะมีหนังสือนิยายของผมว่างรวมอยู่ด้วย บอกแล้วว่าผมชอบมานั่งเล่นห้องมัน แต่เลือกไปได้ซักพักเพื่อนตัวดีก็เดินมาขัดจังหวะ
"ไม่ต้องเลย ไหนๆก็ไปแล้ว ไปฝึกกับกูเลย"
วาเดินมาซ้อนหลังผมแล้วหยิบหนังสือออกไปจากมือกันเฉย ผมหันไปขมวดคิ้วมองมัน แต่มันแค่ยิ้มมุมปากเอาหนังสือเก็บแล้วกอดคอผมให้เดินออกจากห้องไปกดลิฟท์ กำลังจะทักว่ายังไม่ได้เอากระเป๋าตังกับมือถือออกมาแต่เห็นกระเป๋าใบใหญ่ที่วาสะพาย มันคงเอาของๆผมใส่เข้าไปแล้วมั้ง
"เอ้า!ได้ไง มึงก็อยู่กับรุ่นน้องมึงไปดิ่ มายุ่งอะไรกับกู"
จับมือไอ้วาข้างขวาที่พาดมาตรงไหลผม พลางหันไปเถียงวาอย่างไม่พอใจ ผมเห็นพี่ผู้หญิงที่อยู่ชั้นเดียวกันกับวามองมาที่ผมสองคนแล้วยิ้มให้ ผมเลยผงกหัวแล้วยิ้มตอบกลับไปอย่างงุนงงว่ายิ้มอะไร เพราะเจอกันที่ไรพี่แกชอบมองผมกับไอ้วาแปลกๆทุกที หันไปกระตุกมือไอ้วาที่ผมจับอยู่อีกรอบว่าให้ตอบได้แล้ว มันชอบเนียนเงียบครับ ถามอะไรไปถ้ามันไม่ได้ผลประโยชน์มันจะไม่ค่อยพูดตอบหรอก นิสัยเสียมั้ยละ
"แค่ต่อท่าให้มันเฉยๆ แล้วก็เช็คว่าท่ามันแข็งแรงพอมั้ย ส่วนมึงนะ ไปเตะสูงกับกูเลย วันๆเอาแต่กิน ไม่ออกกำลังกายไง ตัวถึงได้มีแค่นี้"
"โห้วว ไม่ใช่ละๆ กูตัวแค่นี้เพราะป๊าม๊าให้มาแค่นี้หรอก" กระซิบเถียงมันเสียงเบาเพราะเข้ามาอยู่ในลิฟท์แล้วจะหันไปวางมวยกับมันตอนนี้ก็เกรงใจพี่ผู้หญิงข้างๆ
"ก็นี้ไง ก็เพราะมึงเอาแต่คิดว่าป๊าม๊าให้มาแค่นี้ มึงก็พอใจแค่นี้ ตัวมึงถึงได้แค่นี้ไง"
"เออ เข้าใจแล้วว่ากูมันตัวแค่นี้ แต่มันจำเป็นมั้ยที่มึงจะต้องมาเน้นคำว่าแค่นี้ใส่กูเยอะขนาดนี้! แล้วกูสูงตั้ง 175นะ ไม่ใช่ผู้ชายบอบบางน่ารักน่าถนุถนอมนะเว้ย"
"แต่ไอ้ส่วนสูง 175ของมึง ที่มึงบอกว่าไม่ได้บอบบางน่ารักน่าถนุถนอม มันก็ยังไม่เพียงพอที่จะทำให้คนจิ้นคิดปะ ว่ามึงจะรุกกูได้" วาหันมากระตุกยิ้มมุมปากตบท้ายแล้วดีดหน้าผากผมไปอีกหนึ่งที เป็นอันจบบทสนทนา
จุกครับ หมัดเด็ดเลยครับ นี้ตลอดเวลาที่ผ่านมาไม่ถึงนาทีบนลิฟท์ มันปล่อยให้ผมหาเหตุผลที่คิดว่าจะชนะมันได้มาเถียงกับมันแล้วมันก็มาใช้เหตุผลต่างๆที่ผมพูดเองนั้นย้อนกลับมามัดผมให้ดิ้นไม่หลุดและทำตามที่มันต้องการจนได้ พอได้ยินมันพูดคำนี้จบปุ๊บ ผมยกแขนมันออกจากไหล่แล้วสบัดทิ้งอย่างไม่ใยดี ก่อนจะเอากุญแจรถ Accord มันมาขับเอง หงุดหงิด เถียงไม่ได้ โชว์ความแมน ขับรถโชว์แมร่งเลย
'ถึงกูจะโดนจิ้นว่าเป็นรับแต่กูก็ขับรถเป็นนะ! แมนพอยัง มาเป็นตุ๊กตาหน้ารถกูซะเหอะ วา เฮอะ!!'
"เอี้ยะ!!! เอี้ยะๆๆๆๆ!!!" เสียงตะโกนดังลั่นโรงยิม พร้อมเสียงเตะทุ้มดัง เป็นเสียงที่ผมได้ยินมาร่วมชั่วโมงกว่าแล้วนับตั้งแต่มาถึงโรงฝึกแห่งนี้
ผมที่ตอนนี้นอนแผ่หราอยู่ตรงเบาะผ้า กางแขนหายใจขึ้นลงเร็วๆอย่างคนหายใจไม่ทัน จะให้ทันได้ไงเพราะไอ้วาจับมือผมแล้วเอาเท้ามันดันตรงต้นขาให้ผมยืดขาอยู่หลายนาที บอกว่าเจ็บมันก็ไม่ฟัง ยิ่งร้องดังมันยิ่งจับดึง เสร็จปุ๊บวาสั่งผมวิ่งไปมาโดยให้ปลายเท้ายงอมาโดนต้นขาทุกครั้งเวลาวิ่ง แค่นี้ก็เอาซะผมขาล้าไปหมดแล้ว นี้ยังไม่รวมกับการที่มันให้ผมซิทอัพอีกนะ จน เก่งกับไม้ รุ่นน้องมันเดินมาตามให้มันไปต่อท่าให้ นั้นเปรียบเหมือนระฆังช่วยชีวิตผมเลยละครับ
ตอนแรกผมคิดว่าเดี๋ยวไว้ไปถึงค่อยบอกมันว่าไม่มีชุดเปลี่ยนจะได้ไม่ต้องฝึก เลยทำตัวอารมณ์ดีขับรถพาวา ตุ๊กตาหน้ารถของผมไปกินข้าวแล้วมาที่โรงฝึกแห่งนี้ นั่งย่อยให้ตายใจซักพักเพราะผมคิดว่ามันคงไม่ต่อล้อต่อเถียงผมต่อด้วยผมจะใช้ข้ออ้างว่าไม่มีชุดเปลี่ยน แต่ไม่ครับอะไรที่คุณวาโยต้องการ มันต้องได้
วายิ้มให้ผมหนึ่งทีก่อนจะหยิบชุดฝึกของมันออกจากกระเป๋ามาให้ผมยืม แล้วบอกว่า
'กุรู้ว่ามึงต้องเล่นไม้นี้กับกู ขอโทษนะเอ ที่แต่มันไม่ได้ผล ไปเปลี่ยนชุดซะ' ผมที่มองชุดที่วายื่นมาให้แล้วได้กำลังจะอ้าปากด่า แต่พอวาจ้องผมกลับมาดุๆผมเลยได้แต่หยิบชุดมาแล้วเอาชุดฟาดมันไปหนึ่งทีก่อนจะหนีเข้าห้องเปลี่ยนชุด
"เมื่อกี้นี้มึงต้องแก้แค้นกูแน่เลย"
"พี่เอ ดื่มน้ำก่อนมั้ย" ผมลืมตาไปมองเสียงเรียกที่ดังอยู่บนหัวหลังจากนึกด่าตัวเองที่ไปลองดีกับวาทำให้ผมต้องมานอนเสียเหงื่ออยู่ตรงนี้ เมื่อเห็นว่าใครเป็นคนทักก็ยิ้มให้หนึ่งทีแล้วรับน้ำมาดื่มช้าๆ
"ขอบใจเว้ยธัน นี้ซ้อมเสร็จแล้วหรอ"
"เสร็จสักพักแล้วครับแต่ว่านั่งพักอยู่ แล้วนี้ทำไมพี่เอมาซ้อมได้ละ เห็นไม่ได้มาที่นี้นานแล้ว มีแต่พี่วาที่มา"
"โดนวาหลอก บังคับข่มขืนจิตใจ ทรมาณร่างกายที่สุดอะ" ผมหันไปพูดเสียงเนือยๆกับคนข้างๆ ก่อนจะมองไอ้เจ้าของชื่อที่กำลังเตะใส่ไม้ยั่งอย่างจริงจัง
ผมชอบมองไอ้วาตอนมันกำลังเล่นเทคควันโด้นะครับ ไม่รู้ซิ ผมว่ามันดูเทห์ดี ไม่รู้เพราะความแข็งแกร่งของมันที่ทำให้มันดูดี หรือ สายดำที่อยู่ตรงเอวมันที่ทำให้มันดูแมน แต่ส่วนใหญ่ที่มันชวนผมมาแล้วผมไม่ค่อยอยากมาเพราะมันชอบเนียนลากผมไปซ้อมกับมันอย่างวันนี้ไงครับ
"ฮ่าๆๆ ผมพอจะนึกภาพออกนะ แต่วันนี้โชคดีจริงๆที่พี่วาเข้ามา เพราะวันนี้เปิดรับสมัครนักเรียนใหม่พอดี คงจะมีสาวๆเข้ามาสมัครเยอะขึ้น" ธันชี้นิ้วให้ผมดูกลุ่มผู้หญิงวันรุ่มสามสี่คนที่ยืนมองวาอยู่ทางด้านหลัง พลางถูมือไปมาอย่างทะเล้นๆจนผมอดเขกหัวมันไปหนึ่งทีไม่ได้
"เรียนอยู่แค่ม.5 ไวไฟไปมั้ยน้องชาย"
"โหว อะไรอะพี่เอ เดี๋ยวนี้เด็กๆเขาโตเร็วจะตายพี่ไม่รู้อะไร"
"เออ กูมาจากบ้านนอก ใครมันจะไปไวไฟเหมือนคนกรุงละวะ" ผมเขกหัวธันไปอีกรอบอย่างหมั่นใส้ คือครั้งแรกที่ผมมาที่โรงยิมนี้เป็นเพื่อนวาก็เจอธันที่ฝึกเทควันโด้อยู่ก่อนแล้ว รู้สึกตอนั้นธันจะพึ่ง ม.1เอง ตัวยังสูงแค่ไหล่ผมอยู่เลย
ธันมันเป็นเด็กขี้อ้อนครับ ชอบมาอ้อนผมประจำเวลามันโดนครูฝึกสั่งให้วาซ้อมโหดกับธัน ธันก็จะชอบวิ่งมาซ่อนอยู่หลังผมตลอดแล้วสุดท้ายก็โดนวาหิ้วคอไปเตะเป้าต่ออยู่ดี จุดนั้นมันยังไม่รู้ว่าครับ คิดผิดแล้วที่มาพึ่งผม นี้ผ่านไปสี่ปี ธันกลับสูงเท่าผมแล้ว ไม่อยากจะคิดว่ามันจะสูงได้อีกเท่าไร
"ความจริงธันก็หน้าตาดีอยู่หรอกนะ ถึงจะสู้วาไม่ได้แต่ยังโตได้อีก คิดไรมาก" ผมนี้ดิ่หยุดโตไปแล้ว หยุดอยู่ที่ 175มาตั้งแต่ ม.6
"สู้ได้ดิ่ คอยดูนะ ตอนผมอายุเท่าพี่วา ผมจะทั้งหล่อแต่เก่งกว่านี้อีกคอยดู ตอนนี้ผมยังหล่อขนาดนี้เลย จริงมั้ยพี่เอ" ธันพูดเสร็จชะโงกหน้าเข้ามาหาผมใกล้ๆเพื่อให้ผมพิจรณาความหล่อของตัวเองชัดๆ แต่ขอโทษเหอะ ผมเห็นธันมาตั้งแต่เด็ก ต่อให้โตแล้วหล่อขนาดไหน ผมก็ยังว่าธันเป็นเด็กอยู่ดี
"ครับ หล่อ หล่อมากเลย เนี้ยหล่อสุดแล้ว หล่อไปมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว" ผมเอานิ้วยืดหน้าธันออกแล้วเอามือบี้หน้าธันไปมาอย่างขำๆ ธันดึงมือผมออกแล้วจับแก้มตัวเองน้ำตาคลอ ก็นะผมบีบมันเบาทีไหน สุดแรงเลยเหอะ
"เจ็บนะพี่เอ"
"เล่นอะไรกัน สองคนนี้" แรงโถมกอดจากด้านหลัง พร้อมหน้าของวาที่ยื่นมาวางบนไหล่ผมถามด้วยเสียงหอบเบาๆที่ข้างแก้ม ข้างๆมีไม้กับเก่งที่ลงมานั่งขัดสมาธิอยู่รอบๆ
"ไง ซ้อมเสร็จแล้วหรอ ต่อท่าได้เยอะมั้ย" ถามเก่งกับไม้ ก่อนจะเอื้อมมือไปตบหัววาเบาๆเพราะมันเอาหน้าที่เปียกเหงื่อมาเช็ดกับเสื้อผมตรงไหล่ แล้วซบนิ่งๆแบบนั้นโดยไม่พูดอะไร นอกจากหอบเบาๆเป็นการปรับลมหายใจ
"เยอะมากครับ วันนี้พี่วาจัดพวกผมหนักเลยไม่รู้จะโชว์พลังไปไหน" เก่งเอ่ยหอบๆเพราะเก่งเป็นคนสุดท้ายที่ซ้อมกับวา
"สงสัยเพราะวันนี้ผู้หญิงเยอะมั้ง กะจะให้สาวๆหลงเสน่ห์หรอไงพี่วา" ไม้หันไปแซววาที่เงยหน้าออกมาจากไหล่ผมแล้วแต่ยังนั่งซ้อนหลังผมอยู่ ถ้าจะเหนื่อยจนไม่อยากขยับขนาดนี้ก็ไม่เข้าใจว่าจะออกทำไมกำลังกายเนี้ย ดูผมดิ่ ตั้งแต่วิ่งเสร็จก็นั่งแผ่อยู่จุดเดิม ขามันล้าเกินกว่าจะเคลื่อนย้าย แล้วจะได้ไปมั้ยงานหนังสือ
"แต่เตะสุดท้ายไม่ไหวนะพี่วา สุดแรงแบบนี้เอาซะแขนผมชาเลย" เก่งสะบัดแขนขวาไปมาแต่หน้าก็ยังติดรอยยิ้มอยู่เหมือนเจ้าตัวก็พอใจกับการซ้อมครั้งนี้อยู่มาก
"...ของแถมไง เพราะคิดว่าจะไม่ได้มาซ้อมซักพักเลยวะ ต้องอ่านหนังสือสอบ จะจบแล้วเลยยุ่งๆด้วย"
" โหว ถ้าพี่จบไปก็ยิ่งไม่มีเวลามาซ้อมเลยอะดิ่ ต้องเรียนเนติต่อใช่ป่ะพี่วา" ธันถามอย่างเสียดาย แต่ไม่รู้ทำไมผมเห็นตามันส่อแววดีใจที่ไม่มีวามาแย่งเรตติ้งมันยังไงไม่รู้
"ก็คงเป็นแบบนั้น แต่คงจะมาวอร์มมากกว่า ไม่ได้ซ้อมนานเดี๋ยวเส้นขาจะยึดเหมือนไอ้เอ เป้าสูงแค่อก ยังเตะปาดไม่ถึง"
"กูอยู่ของกูเฉยๆเลย มากัดกูอีก บังคับกูมาแล้วยังมาว่ากูอีกนะ" ผมเอนหลังเอาหัวไปโขกหัวไอ้วาหนึ่งทีอย่างหงุดหงิด ได้ยินเสียงหัวเราะลึกๆในลำคอมันยิ่งพาให้อยากทำร้ายไอ้คนที่ซ้อนหลังผมอยู่อีกรอบ
"ใครบังคับ เอบอกจะตามมาเองนะ วาไม่ได้ทำอะไรเลย" กวนตีนแล้วครับวา
"ไม่ต้องเลย เอแค่บอกว่าจะมารอวาซ้อม แล้วไปงานหนังสือด้วยกันไงครับ แล้วทำไมวาต้องลากเอมาซ้อมด้วยห่ะ"
"ก็เอบอกเองว่า เออยากให้ผู้หญิงมีทัศนคติกับเอใหม่ นี้ไงวาถึงได้พาเอมา"
"ไม่ต้องมาอ้างเลยนะ เอไปตกลงกับวาตอนไหน พูดเองคิดเองทั้งนั้นอะ"
"อย่าทะเลาะกันซิครับพี่วา พี่เอ" ไม้พูดแทรกขึ้นมาเมื่อเห็นผมเบี่ยงหน้าไปจ้องวาอย่างขัดใจและวาก็มองผมแบบไม่ยอมเช่นกัน
"ใครทะเลาะ"
ผมกับวาประสานเสียงพร้อมกันและถามอย่างหาเรื่อง คือมันอารมณ์ขึ้นทุกทีเวลามีคนมาบอกว่าผมกับวาทะเลาะกัน มันแบบไม่รู้ดิ่ แค่รู้สึกไม่พอใจเพราะบางครั้งผมกับวาไม่ได้ทะเลาะกันนะ แค่เถียงกันเฉยๆ เถียงเสร็จก็จบ แต่ที่มันไม่จบเพราะมีคนหวังดีมาพูดเนี้ยแหละว่า อย่าทะเลาะกัน
"ก็พี่สองคนไง เถียงกันแบบนี้ เอาเป็นว่าใจเย็นๆนะ"
"ไม่ได้ทะเลาะนี้คุยกันเฉยๆ" วาบอกเสียงนิ่งๆโดยมีผมพยักหน้าเห็นด้วย
"ใช่ๆ พี่ไม้ไม่รู้อะไร เวลาพี่วากับพี่เอทะเลาะกันจริงๆนะ บอกได้คำเดียวอะ พี่เอผิด"
"เอ้า!! ไอ้เด็กนี้ เออใช่ดิ่ ผิดตลอดอะ โดนรังแกอะ"
ผมหันไปโวยธันก่อนจะพาลวาไปอีกคน ลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าทันที กะจะล้างหน้าซะหน่อยหน้ามันเกินไปละ แต่เข้ามาได้ซักพัก วาก็เดินเข้ามาในห้องน้ำพร้อมโฟมล้างหน้าที่พกมาด้วย
"งอนหรอเหม่ง" วามันเดินมาจับข้อมือผมเอาไว้ครับแล้วพูดด้วยเสียงนุ่มๆของมันเวลามันจะเอาใจผม ซึ่งนานๆครั้งมากจะได้ยิน นานๆ ย้ำอีกรอบ เพราะส่วนใหญ่วามันจะทำเสียงดุใส่ผมมากกว่า
"ใครเหม่ง พูดดีๆดิ่" เล่นตัวครับ พี่เฟริสสอนไว้ เวลามีใครเข้ามาวิ่งตามความรู้สึกเรา เราต้องรู้จักเล่นตัว
"นั้นดิ่...ไม่เหม่งเนอะดูซิ หน้าผากกำลังสวย" วามองหน้าผมพลางเอาหนังยางมามัดผมด้านหน้าขึ้นเป็นน้ำพุให้เปิดโชว์หน้าของผมเพื่อให้ล้างหน้าได้สะดวก
"แล้วตกลงงอนวาหรอ?"
"เปล่า ใครงอนไม่มีอะงอนทำไม วาทำไรละ" สะบัดเสียงสูง มันเป็นไปเองครับ ตอแหลชนะเลิศอะ เอาจริงๆมารยาใครก็สู้มารยาน้องคนสุดท้องไม่ได้ คำนี้ม๊าผมเคยกล่าวเอาไว้
"ไม่ได้ทำครับ โอ๋ ใครจะไปแกล้งน้องเอลง ไหนยิ้มให้วาดูซิ" มันเข้ามากอดไหล่ผมโยกไปมาเหมือนเวลาพี่ชายผมชอบทำเวลาผมงอน ผมเห็นปฏิกิริยามันก็อดหลุดขำออกมาไม่ได้ มันเหมือนเรากลับไปเป็นเด็กเลยที่วามันง้อผมแบบนี้
"กูล้อเล่น ใครจะไปงอนวะ เรื่องแค่นี้ อีกอย่างถ้าเกิดอะไรขึ้นกูผิดไว้ก่อนอะถูกแล้ว ปลอดภัยดีเพราะกูผิดที่ไร มึงก็วิ่งโร่มาช่วยกูแก้ปัญหาทุกที แต่พอมึงผิด ซึ่งนานๆครั้งอะนะ กูก็ทำได้แค่อยู่ข้างๆมึง" พูดเสร็จผมก็หันหน้าไปเปิดน้ำล้างหน้าทันที ได้ยินไอ้วาพึมพำไรไม่รู้เบาๆ แต่ผมยังไม่ทันจะได้ล้างก็โดนวาตบหน้าผากผมดังแปะไปหนึ่งที
"ไอ้วา!!!" เอามือขึ้นปิดหน้าผากแล้วเรียกชื่อมันอย่างโมโห บอกกี่ครั้งอย่ามายุ่งกับหน้าผากกู!
"โทษทีว่ะ เห็นแล้วมันอดไม่ได้อะแบบ....พอดีมือเชียว"
พอดีมือ!! พูดมาได้ คอยดูนะมึงอย่าให้ถึงทีกูบ้างนะ อย่าคิดนะว่าจะทำกูได้ฝ่ายเดียว
'คืนนี้มึงเจอกูแน่วาโย'
To be con
Talk
อืมมม เนื้อเรื่องตอนนี้ ไม่รู้จะบรรยายยังไง แค่อยากให้ทุกคนเห็นว่าปกติแล้ว เอวาเป็นเพื่อนกันแบบนี้ เล่นกันแบบนี้ คือบางคนอาจจะมองว่าเล่นเหมือนเป็นแฟนกันเลย แต่เราว่า ความสัมพันธ์ที่ยิ่งปฏิบัติต่อกันธรรมชาติเท่าไร มันยิ่งน่าจิ้นเท่านั้นนะ หุหุหุ
จุดนี้บอกเลย อยากได้วามากอะ!! >< :katai5:
-
ตอบ comment
MaNaSsAwEe : ใช่เลยไปจองมาแล้ว กะจะให้มีวันเดียวกับที่ลงนิยาย
Lunatan : นั้นดิ่ เราว่าถ้าคู่จิ้นทั้งหลายเก็บมาคิดแบบเอวา โลกนี้จะอยู่ง่ายเยอะ ฮ่าๆ
becrazie : เรื่องนี้ คอมเม้นจะแบบ มีคำว่าฟินอยู่เยอะมาก
yisren. : คือเอมันคงสงสัยจริงๆเพราะคนทั่วไปคงไม่เข้าใจว่าเอาอะไรตัดสินว่าใครเมะใครเคะ จุดนี้ต้องลองปฏิบัติจริงๆ
๛ナーリバス๛ : มาเป็นฉาก นี้แหละที่เขาเรียกว่าอย่าให้สาววายได้จิ้น ฮาๆ แต่นะสองคนนี้เล่นอะไรไม่เกรงใจคนฟิน โฮ๊ะๆๆ
iamnan : อย่าไปสอนเอมัน มันยิ่งเป็นคนยุขึ้นอยู่
rubymoona : รักหนักๆนี้รอไปก่อนนะ จูงมือวาวิ่งหนีเอ ฮาๆๆ แต่ผู้ชายน้อยคู่อะจะเล่นแบบนี้ คือเวลามีคนจิ้นทีไร ชอบทำตัวห่างกัน เห็นแล้วอารณ์เสีย ยิ่งกลบเกลื่อน ชั้นยิ่งคิดนะ เอาดีๆ หุหุ
koikoi : ชูป้ายไฟเลยมั้ย อั้ยยะ
cherilnatcha : เดี๋ยวให้เอไปถามวา ว่าอะไรที่วามีแล้วเอไม่มี เพราะเหมือนจะมีเหมือนกันนะเอาจริงๆ ฮาๆๆ ... เอาเอไปเลี้ยงไม่ต้องทำเรื่องขอวาหรอก วาไม่เซ็นยินยอมชัวร์ มาบอกเรามา เดี๋ยวช่วยดักตีหัวเอส่งไปให้
ช็อคโกแลตสีม่วง : เฮ้ยย จริงดิ่ แบบเราก็เป็น นั่งเรียนอยู่อย่างนี้ เพื่อนผู้ชายสองคนชอบไปหลบอยู่หลังห้องเล่นเกมกัน เพื่อนเรายังพูดเลยว่า สองคนนั้นเหมือนแฟนกันเลยหรอ ฮาๆ ลิ้งนี้ เดี๋ยวจะตามไปอ่าน หุหุ เรื่องจิ้นนี้ขอให้บอก ล
Allure-Q : ไม่ๆ วาไม่ออนทอป Va on A หรอกก
Paracetamol : วามันน่ารัก แต่เอมันน่าขำ เอลูกชังอะ เอ็นดูวา
lovevva : เราว่าเอวา นี้โชคดีมาก ที่เป็นเพื่อนให้กันและกันได้แบบนี้ เพื่อนแบบนี้มีคนเดียวในโลกอะ
|ψ|PEAT_ZA|ψ|℠ : ชอบทำให้คิดอะสองคนนี้ ถ้าเราจะจิ้น ก็ความผิดพวกนายเลย น่าจิ้นซะ
day9day : ถึงคนอ่านผู้น่ารัก คุณทำให้เรายิ้มตอนอ่านคอมเม้น แต่เรายืนยันว่าเราน่ารักกว่า จากคนเขียน 555555
Takarajung_TK : ป็อปจริงๆคู่นี้ คู่จิ้นแห่งปีเลยมั้ย
jing_sng : จิกหัวเอมาอ่านคอมเม้นนี้ อ่านซะนะแล้วจำไว้ เอ
MangoBlue: อุ้ยตาย บนเตียง เอมันคงได้บอกอะ ว่า พยายามแล้วแต่วาไม่ให้ความร่วมมือ
dragonassist : เป็นนิยายสนองความจิ้นตัวเองมากคะ เรื่องนี้
nu-tarn : ชอบอะ เราเคยพูดเหมือนกันว่าแบบ "คู่นี้ไม่ต้องจิ้นแล้ว ฟินเลย"
•ผั๑`|nกุ้va’ด• : ดูเป็นองค์กรใต้ดินที่มีเอวาเป็นจุดเริ่มต้นอะ
ben : ก็รักกันไปนานๆเน้อออ
quiicheh. : ผิดที่เอเป็นน้องเล็ก และผิดที่ม๊าเอเลี้ยงเอกับวามาแบบนี้เลย อยากให้ดูตอนวาเขาอยู่กับครอบครัวเออะ มันแบบ....แอร๊ย
Zliezen : เกิดทันใช่มั้ย กล้วยหอมจอมซน....ชื่อการ์ตูนบอกอายุมากอะ -*-
พลอยสวย : บางทีโลกอาจจะทำให้ผู้หญิงสมัยนี้อยู่ง่ายขึ้น เพราะเราจะมีความสุขเวลาเห็นผู้ชายดูแลกันเอง
Benesmee : มามะมาจิ้นกัน
Zalzah_iP : จุดนี้ถ้าถามว่าใครมีจินตนาการกว้างไกลที่สุด ยกให้สาววายเลยอะ
fannan : เอฝากมาถามว่า "หมายความว่าไงวะ สภาพเอ คำนี้แปลกๆมั้ยครับ"
beginner : ฟินเต็มเรื่องอะ จุดนี้
infinitez123 : มาติดตามคู่นี้ไปด้วยกันน้า
Dee^daY : จิ้นไว้ก่อน เรียลไม่เรียลไม่รู้ แต่แค่จิ้นก็ฟินแล้ว
karatop : ใครน่ารัก วาใช่ปะ หุหุ เอไปไกลๆ หมั่นใส้
pamm66 : จริงๆนะ ความสูงไม่มีผลต่อแนวราบ เอศึกษามาแล้ว
Kalamall : เอไม่เข้าใจหรอก จริงๆนะ ว่าทำไม เอต้องเป็นรับ
แมวเหมียว : เอสร้างภาพเก่งอะ ดูดิ่ มีแต่คนชอบ
love2you : เราว่าทุกคนในที่นี้ก็เป็นนะ มองผู้ชายสองคนแล้วฟิน ถ้าวาสายซึน แล้ว วาจำเป็นต้องสายยันปะ ฮาๆๆๆ ท่าจะไม่รอด
oa_ko : :katai2-1:
-
ชอบความเป็นธรรมชาติของคู่นี้จังเลย มันทำให้เลือดสาววายพุ่งพล่าน :haun5:
-
:hao5:
-
เถียงกันหยั่งกะแฟน!!!!!
นี่ไม่ได้เป็นนะถ้าเป็นจะขนาดไหนอะ
กรั่กๆๆ
-
น่ารัก
-
อยากรู้จัง ที่ว่าเถิก ว่าเหม่งเนี่ยะ ตกลงรักป่ะล่ะ 555+
เรื่องนี้น่ารักมากๆ เลยค่ะ แต่อาจจะมีสะดุดบ้างตรงคำพูดที่ใช้แทนตัวระหว่างกันของทั้งคู่อ่ะ แบบว่าไม่เคยได้ยินปู้จายที่ไหนใช้คำแทนตัวเองในระหว่างที่คุยกันด้วยชื่อตัวเองแบบนี้เลย นอกจากคนที่เป็นแฟนกันแล้ว
แบบว่าโมเอ้สุดๆ ออกแนวเพื่อนสาวชอบกล ^^
-
วากับเอน่ารักอ่าาา ><
แหมๆมีการงอนและเล่นตัวพองาม 555
รอตอนต่อไปค่ะ
-
วาต้องคิดกับเอเกินเพื่อนแน่ๆ
-
วาคิดไม่ซื่ออ๊ะป่าว เอ..ถ้ามันทำอะไรเกินเลยนี่...ยอมไปเลยนะ แม้ความสูงจะไม่มีผลในแนวราบ แต่ก็ไม่อยากเห็นเคะสูงกว่า เท่ห์กว่า และมีซิกแพ็ก...มากกว่าเมะฟร่ะ :m20: :m20: :m20:
รอมาต่อนะคับ ขอบคุณที่เอามาลง :กอด1: :L2: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ก็ทำตัวน่าจิ้นหนิ วาทำตัวเหมือนแฟนเอเลย
เห็นรูปน้องเมะเลยรีบกด +1 ให้คนเขียนจ้ะ
-
o18 ระวัง "จุดเปลี่ยน" น่ะเอวา
สนิทกันเก๊ินนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
-
ช่ายๆ เถียงกันเหมือนกับแฟน อิอิ ^^"
-
นุ้งเอน่ารักอ่ะ
-
ที่ว่าเตะแรง ครั้งสุดท้าย
นี่หึงเพราะเห็นภาพเอกะธันอ่ะป่าว กิ้วๆ :z1: :z1:
-
พฤติกรรมแต่ล่ะอย่างชวนจิ้นสุดๆ>เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่ออ่ะจิ<เหม่งน้อยน่ารักจุง
-
:ling1: :ling1: :ling1: โว๊ยยยย อยากไปเกาะติดสนามคู่นี้
-
เป็นแฟนกันไปเลยเถอะ จะได้ไม่เป็นภาระขอคนจิ้น :hao6:
-
ขอทายว่า ที่เก่งพูดว่า "แต่เตะสุดท้ายไม่ไหวนะพี่วา สุดแรงแบบนี้เอาซะแขนผมชาเลย"
น่าจะเป็นจังหวะที่วาหันไปเห็นธันยื่นหน้าเข้าไปใกล้เอ แน่ๆๆๆๆ
เลยเผลอใส่แรงไปตามอารมณ์ 55555555555555555 :katai5:
เพื่อนกันเนาะ เพื่อนก๊านเพื่อนกันนนนนนนน ~~~~~~
-
ไม่รู้จะเม้นไร..........
อ่านไป 3 รอบแล้ว.
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[
:call: :call: :call: :call: :call:
-
กระแทกใจสาววายมาก ชอบแนวนี้ เซอร์วิสสุดๆ :hao6:
-
เพื่อนกันยังขนาดนี้ ถ้าเป็นแฟนกันขึ้นมาจะทำขนาดไหนล่ะนี่
คืนนี้จะทำอะไรกันเหยอ นี่ถ้ามีสาววายมาได้ยินประโยคนี้เข้าคงจะได้คิดไปถึงไหนต่อไหนแน่ๆ :hao6:
-
:-[ ชอบเหมือนกานนะแบบนี้ จิ้นแบบสุดๆ ไม่ได้เป็นแฟนกัน ดูเรียลมาก แอร็ยย :o8: :o8:
แต่เล่นกันแบบนี้บ่อยๆ สงสัยหัวใจจะวายตายเอา :z3:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :ling1: :ling1: :ling1: ใครมองหวานไม่หวานไม่รู้แต่เค้าว่าหวานนนส๊วดดดดดดดดดดดดดดดดดด กรี๊ดดด เอน่าร๊ากกกกก วา หล่อสวดดดดดดดดดดด :mew1:
-
อ่านเรื่องนี้ทีไร เลือดสาววายพลุ่งพล่านตลอด >.<
-
มาร่วมด้วยช่วยจิ้นอีกคน ^^
เอน่ารักมากเลย วาก็ชอบแหย่เอจัง อย่างนี้จะไม่ให้จิ้นได้ยังไงไหว >///<
-
เปลี่ยนใจ อยากแพ็กคู่นี้กลับบ้านมานอนกอด
ไม่ไหว น่ารักมาก โดยส่วนตัวชอบเอ แต่แบบ
กรี้ดดดดดด อยากได้วา ด้วย 55555
โอ้ย ตอนนี้ละมุนมากอ่ะ! :katai3:
-
:hao7:
-
เถียงกันอย่างกะแฟนยังจะมาเถียง
อย่างนี้ใครเห็นเค้าก็คิดจริงมะ(หาแนวร่วม)
-
เจอไรจ้ะ เอรัณ อิอิ
-
ถ้าผมยืนอยู่ตรงนั้นด้วยคงทุบโต๊ะระบายความฟินไปแล้ว :ling1: :ling1: :ling1:
//ผมชอบไปเดินเซนทรัลเวิร์ดตอนเย็นๆครับ มีผู้ชายใหเจิ้นเต็มไปหมก จับมือ กอดคอ ซบไหล่ ตีก้น โอ้ย โครตฟิน :heaven
-
เข้ามาอ่านอีกรอบ เป็นเรื่อวที่เขียนเพื่อสาววายนักจิ้นจริงๆ
ขนาดเราไปสัมมนาวิทยากรเป็นฝรั่ง เรายังจับมาจิ้นเลย :mew4:
-
เข้าใจนะ เรื่องที่ให้เหตุผลกันเสียงดังแล้วคนอื่นคิดว่าทะเลาะกัน :mew2:
เป็นกับเพื่อนบ่อยๆ
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
น่ารักจริงๆเลยคู่นี้ เพราะความเป็นธรรมชาติแบบนี้ไง สาวๆถึงได้จิ้นไม่หยุด :mew1: :mew1: :mew1:
-
:ruready :ruready มาอัพยังเอ่ยยยย คิดถึงอ่อ
-
น้องเอ รู้สึกว่าน้องเอจะรุกไม่ได้แล้วล่ะ เพราะทางบ้านสอนมาในระดับที่ว่า "นี่คือการสอนลูกชาย" 55555
ถูกสอนมาเหมือนน้องเอเป็นผู้หญิงเลยอ่ะ 555555 วานี่ชอบเอป่าวอ่ะ แบบเอก็รู้สึกดีๆแต่ไม่รู้(มโนเอง)
ชอบอ่ะนุกๆ เพิ่งเข้ามาอ่าน สู้ๆคนเขียน
-
อ้ากกกก
น่ารักอ่ะ
:-[
ขอให้เป็นแฟนกันเร็วๆ
-
:hao6: เพื่อนกันยังขนาดนี้ อิอิ ชอบมากเลยค่าาาาา
-
อันน่ะๆ!!! คืนนี้จะเจออะไรหรอจ๊า~ อิอิ :z1:
ชอบตอนนี้จัวเลยอะ รู้สึกน่ารักกันดี วาแอบมีหึงใช่ม๊า~ ที่แตะแรงครั้งสุดท้ายน่ะ
-
อยากบอกจุดนี้ไว้เลย สนุกมากกกกกกก อยากอ่านต่ออีก มาต่อไวไวนะ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
จะมาหรือยังอยาก"จิ้น"แล้ว
:mew5: :mew5: :mew5: :mew5: :mew5:
-
หึหึหึ วานายมีซัมติงแน่ๆ โอ๊ย น่ารักเป็นบ้า เอคะช่วยรู้สึกตัวซะที ว่านี่มันเกินเพื่อนแล้ว :L1:
-
น่ารักดี ลงชื่อไว้ก่อนเดี๋ยวมาอ่านต่อจ๊ะ
-
คู่นี้เป็นอะไรแบบ น่ารักมากๆอ่ะ
เอามาอีกนะอยากจิ้นเยอะๆ >< แหะๆ :impress2:
-
เม้นตอน2
ขอตอบนายเอเลยนะ ผู้ชายก็จิ้นคร้าบบบบบบบบ ไม่ใช่มีแต่สาววาย เหอะๆ ตอนนี้ไม่มีอะไรมากเลยนะครับ เอื่อยๆอ่านเรื่อยๆ แต่สนุกตอนท้ายที่นั่งคุยกันในร้านว่าใครรุกใครรับ เอคิดได้ไง ว่าคนเค้าเอาอะไรตัดสิน ไม่ดูสารรูปตัวเองเล้ย วาก็บทน้อยถึงน้อยมากกกก นักแต่งบอกอยากให้นักอ่านรักวาแต่วาบทน้อยเกิ้น พูดก็น้อย ขอพาทวาเยอะๆหน่อยนะครับผมคนนึงล่ะที่เริ่มจะรู้สึกสนใจนายวาแล้ว แต่น้องเอได้ใจผมไปตั้งแต่ตอนแรกแล้วล่ะ >///<
เม้นตอน3
ทั้งตอนมีแต่ฉากเทควันโด้แต่ไมไม่รู้อ่านแล้วไม่เบื่อเลย ตัวละครเพิ่มมาอีกสาม จะเป็นตัวรองหรือตัวประกอบเฉยๆนะ อิอิ จริงๆผมก็ชอบนะครับที่ตอนทอคนักแต่งบอกว่าอยากสื่ออารมณ์เหมือนเพื่อนผู้ชายเล่นกันธรรมดา เพราะปกติผมก็เล่นถึงตัวกะเพื่อนผู้ชายแบบไม่คิดอะไร แต่ ณ.ตอนนี้ นักอ่านรู้แล้วไงครับว่าเอวาคือพระนายของเรื่องไม่ว่าจะทำอะไรน้อยหรือเยอะนักอ่านจิ้นหมดล่ะครับ แต่วานั่งซ้อนหลังเอผมก็สยิวแล้ว >< ถ้าในเรื่องบอกเป็นคนอื่นผมจะไม่คิดไรแต่นี่นายวา เป็นถึงนายวาเชียวนะ ฟิน!! และอีกหลายๆฉากที่นักแต่งเซอวิส ชอบมาก แอบลุ้นเหมือนกันนะครับว่าจะมีตอนไปงานหนังสือแห่งชาติรึเปล่าเพราะอัพเดทสถานะการมาก เพราะตอนนี้ก็มีงานสัปดาหนังสือแห่งชาติอยู่ทำให้รู้เลยว่านักแต่งด้นสดแหงๆ ฮ่าๆๆ
อ่านรวบสองตอนเลยเม้นแบบนี้ไม่ว่ากันนะครับ รอตอนต่อไปอยู่นะครับ ^^
-
น่ารักๆๆๆ โดนใจสาววาย
-
ฟินนนนนนนนนนนนนนนนน!!!!!!!!
โอ้ยยยย สังคมรอบข้างเค้าคิดกันหมดแล้วล่ะว่าสองคนนี้มันเกินเพื่อน น้องผู้ชายที่ซ้อมด้วย ก็คงคิดว่าแฟนกันอ่ะ ส่วนวา เนี่ยออกแนวกั๊กๆเพื่อนนะเนี่ย น่าจะรู้ตัวแล้วล่ะ เหลือแต่เด็กน้อยเอที่ยังไม่รู้ตัว ว้ายยยยยย จิ้นๆๆๆๆๆๆๆ :hao6:
-
คนแต่งอยู่ไหร เขารอเอวาอยู่น้า กลับมาจากเชียงใหม่แล้วเอามาให้ฟินเร็วๆเน้อ
-
น่ารักอ่ะ รอตอนต่อไปค่ะ :3123:
-
หลายวันแล้วน้า :katai1:
-
Hour # 4 -My turn-
"มึงงงง กูเมื่อยอ่ะ ปวดขามากด้วย" ผมทิ้งตัวลงนั่งตรงบันไดในงานหนังสือ พลางเอามือบีบๆขาไปมา มองวาที่เดินถือขวดน้ำเข้ามาใกล้ๆ
หลังจากที่ล้างหน้าเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จวาก็ขับรถพาผมมางานหนังสือครับ ที่จอดรถหาไม่ยากเท่าไหร่ อาจเพราะยังเป็นวันธรรมดาอยู่ เดินไปมาในงานไปได้ซักชั่วโมง หิ้วหนังสือกับการ์ตูนจนเหนื่อยเลยมานั่งหมดสภาพอยู่ตรงนี้
"จะกลับมั้ยละ ได้หนังสือครบยัง" วาเปิดขวดน้ำออกแล้วส่งให้ผมดื่ม นั่งจิบน้ำเล็กน้อยมองกองหนังสือที่อยู่ข้างๆตัวเอง ล้มละลายอะ บอกได้คำเดียว เดิมที่ตั้งใจจะมาซื้อแต่การ์ตูนกับโนเวลที่เล็งๆเอาไว้แต่พอเดินผ่านร้านนู้นร้านนี้ก็ได้มาเพิ่มขึ้นๆจนวามันสงสารเข้ามาช่วยผมหิ้วอีกแรง
"ก็ครบแล้วนะ แต่อยากเดินต่อ"
"ไว้มาวันอื่นมั้ยละ นี้หกโมงกว่าแล้ว ไม่หิวหรอไง"
"ก็หิวแต่แบบไหนๆก็มาแล้วอะ" เงยหน้าบอกแล้วส่งน้ำให้วาดื่ม วารับน้ำไปดื่มสองสามอึกก็ลงมานั่งตรงบันไดข้างๆกัน
"ก็วันนี้พอแค่นี้ก่อน ไอ้ที่ซื้อมาอะอ่านหมดมั้ย แล้วไหนจะกองหนังสือของปีที่แล้วอีกนะ ขนซื้อมาแล้วก็ไม่อ่าน กองเอาไว้ให้ปลวกขึ้นหรือไง"
"มึงไม่เข้าใจกูอะ มันรู้สึกดีนะเว้ยเวลาเห็นห้องเรามีหนังสือกองอยู่อะ แบบหนังสือที่เพิ่งออก หนังสือสนุกๆงี้ เหมือนมึงอะ งานกล้องอ่ะ ขนซื้อเลนส์มาเก็บไว้แล้วใช้ครบทุกเลนส์ยังเหอะ"
วามันเป็นพวกเล่นกล้องครับแต่ไม่ได้เรียนจริงจังหรอกนะครับ อาศัยครูพักลักจำเอา เปิดอ่านในอินเตอร์เนต ในหนังสือแล้วเอามาลองเล่นเอง อย่างเวลากล้องรุ่นใหม่มา เลนส์ไหนที่โปรกล้องเขารีวิวว่าเล่นสนุก เบลอละเอียด สีชัด ตัดนอยซ์ไรของไม่รู้ วาไปกวาดมาหมด ก็ไม่ได้ถึงขั้นไร้สติแบบผมหรอกครับ ก็นะราคาใช่เล่นๆ แต่ที่มีอยู่ในห้องวา ก็เอาไปสร้างเป็นคอเลคชั่นให้โปรกล้องเยี่ยมชมได้อยู่
"มันไม่เหมือนกันดิ่ เลนส์ กับ กล้อง เราต้องเลือกให้ถูกว่าสถานที่แบบนี้ใช้กล้องไหน แสงแบบไหนใช้เลนส์อะไร อีกอย่างเอากล้องออกมาถ่ายมันก็เสื่อมสภาพในตัวของมันอยู่ทุกชัตเตอร์ แต่ละชัตเตอร์ที่กดก็ต้องปรับดีๆ"
"ก็เหมือนหนังสืออะ เคยได้ยินปะ You are what you read อะ เนี้ยมึงก็รู้เวลากูอารมณ์ไม่ดีปล่อยกูไว้กับหนังสือกูก็กลับมาอารมณ์ดีแล้ว มันกล่อมเกลาจิตใจอะ"
"ตกลงจะไม่กลับ?" วาหันมามองผมแล้วถามเสียงนิ่งๆแบบเหนื่อยจะเถียงผมแล้ว พลางเลิกคิ้วเข้มๆของมันขึ้นแบบติดเป็นนิสัย
"กลับก็ได้ สงสารหรอกนะ เห็นว่าเหนื่อย" ผมเชิ่ดหน้าขึ้นใส่วา ความจริงผมก็รอมันถามอีกรอบมานานแล้วล่ะครับ นั่งไปนานๆเริ่มรู้สึกเหนื่อยที่จะลุกอีกอย่างกระเป๋าตังค์ผมมันคงบอกว่าเดือนนี้เตรียมเกาะวากินได้เลย
วาลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก่อนจะส่งกระเป๋าสะพายข้างของมันมาให้ผม ผมก็รับมาอย่างงงๆ ลุกขึ้นยืนเตรียมจะหยิบของ แต่วามันรวบหนังสือสามสี่ถุงของผมไปถือเองก่อนจะพยักหน้าว่าให้ผมเดินตาม ผมนี้ยิ้มแป้นสะพายกระเป๋าวาแล้วเดินตามไปอย่างอารมณ์ดี
'ทำตัวดีแบบนี้กะจะไถ่โทษเรื่องที่ฝึกกูนักสินะ แต่ไม่หรอกวาโย เอรัณคนนี้ไม่ปล่อยคุณไปง่ายๆหรอกครับ หึหึ'
กลับมาถึงคอนโดก็สามทุ่มกว่าเข้าไปแล้ว ใช้เวลาในการกินข้าวว่านานแล้ว แต่ใช้เวลาอยู่บนท้องถนนนานกว่าอีก กรุงเทพชีวิตดีๆ
"วาเดี๋ยวคืนนี้กูไปดูทีวีห้องมึงนะ" ผมบอกวาหลังจากที่วาช่วยผมขนหนังสือมาไว้ในห้อง
"ทำไมอะ ทีวีเสีย?"
"ไม่เสีย แค่แบบอยากไปดูห้องมึงอะ...ทำไม ไม่ได้หรอไง หรือจะออกไปท่องราตรีห่ะ" อารมณ์ขึ้นครับ มึงจะไปวันไหนก็ได้ แต่วันนี้ห้ามเดี๋ยวแผนกูเสีย
"เปล่า คืนนี้พวกไอ้ทัศมันไม่ว่างแต่กะจะไปวันมะรืนนี้ ทำไม จะไปด้วยหรอ"
"เปล่าๆ วันนั้นไปกับพวกไอ้กัส ไอ้ภูมิ เอาเป็นว่าคืนนี้น้องวาอาบน้ำนอนรออยู่บนห้องนะจ๊ะ เดี๋ยวพี่เอไปหา" ผมเอื้อมเอามือตีแก้มวาเบาๆแล้วกระตุกยิ้มเลียนแบบเวลาพวกเสี่ยๆทั้งหลายทำกับอีหนู วาหัวเราะเบาๆในลำคอ ยิ้มมาให้ก่อนจะเดินออกจากห้องไป
ผมหันไปมองนาฬิกาก่อนจะรีบวิ่งไปอาบน้ำทันที ไม่งั้นไปห้องวาไม่ทันตอนรายการเริ่มแน่
ผมเดินมาห้องวาทันทีหลังจากที่อาบน้ำเสร็จกดรหัสประตูเสียบคีย์การด์เสร็จแล้วเดินเข้าไปเจอวาที่กำลังเดินถือกล่องยาไปยังโซฟากลางห้อง
"ถือกล่องยามาทำไมวะ"
"มานั่งนี้" วาไม่ตอบแต่ตบเบาๆไปยังที่นั่งข้างๆบนโซฟา ผมขมวดคิ้วอย่างงงๆและเดินไปนั่งตามที่มันสั่ง
"จะทำอะไรวะ"
"ถอดเสื้อออกดิ่ จะทายาคลายกล้ามเนื้อให้ ไม่งั้นคืนนี้มึงร้องไห้แน่เอ"
"ไม่ทาได้ป่ะ เหม็นอะไม่ชอบ" ผมส่ายหน้าบอกวา คือผมเป็นพวกไม่ถูกโรคกับยาอะครับ คือกินยาได้นะแต่ไม่อยากกิน ยิ่งยาทาเหม็นๆผมจะไม่ชอบมาก ได้กลิ่นแล้วเวียนหัว
"ไม่ได้ ต้องทา ไม่งั้นคืนนี้มึงปวดตัวจนนอนไม่หลับแน่"
"ไม่ปวด...เนี้ยตอนนี้อาการปกติดีอยู่" ผมโกหกวาออกไปเพราะเอาจริงๆตอนนี้แขนขาผมเริ่มปวดนิดๆมาตั้งแต่กลับจากงานหนังสือแล้วครับ
"อย่าดื้อดิ่วะ บอกให้ทาก็ทา เชื่อกันบ้างไม่ใช่เถียงตลอด" ดุครับมันดุครับ แต่จุดนี้มันไม่ชอบทาอะ ไม่ทาอะไม่เข้าใจหรอวะ
วาเห็นผมนั่งนิ่งไม่ขยับจ้องตาแข่งกันอยู่อย่างนั้น จนวามันก็ถอนหายใจออกมาแล้วเอาหลอดยาวาไว้บนโต๊ะ ผมที่ตอนแรกคิดว่ามันยอมแพ้แล้วก็ต้องร้องออกมาอย่างตกใจเมื่อวามันกระชากแขนให้ตัวผมเข้ามาใกล้ๆ ก่อนจะดึงเสื้อยืดผมขึ้น
"เฮ้ยวา ไม่เอา ปล่อยกู!! กูบอกว่าไม่ทาไง" ผมดิ้นไปมาอยู่ตรงหน้าวาพยายามจะเอาเท้าทีบท้องวา แต่ด้วยความที่มันใกล้จนแทบจะเกยตักทำให้ผมไม่สามารถยกเท้าขึ้นมาได้
"อยู่นิ่งๆ กูบอกมึงดีๆแล้วนะ อยากดื้อเอง พูดดีๆไม่ชอบ ชอบให้ใช้กำลังนะเอ"
"ปล่อยกู!!! เฮ้ยยย!! อย่าดึงเดี๋ยวเสื้อขาด" ตอนนี้แขนผมหลุดออกมาจากเสื้อได้ข้างหนึ่งแล้วครับ แรงควายมากอะ วาโย
"ปล่อยมันขาดไป ยังไงมึงก็ต้องทายา ไม่งั้นกล้ามเนื้อมึงไม่คลายโดนกินยาแก้อักแสบกูไม่รู้ด้วยนะ"
"ก็มึงอะพากูไปเล่นทำไมล่ะ ถ้ามึงไม่พากูไป กูก็ไม่ปวดตัวแบบนี้หรอก อ๊ากกก ไอ้เชี้ยวา!!" หลุดออกไปเรียบร้อยแล้วครับ เสื้อนอนผมไปนอนนิ่งอยู่บนพื้นเรียบร้อย ไม่รู้ผมดิ้นไปมากแค่ไหนกลายเป็นว่าตอนนี้มานั่งอยู่บนตักวาเรียบร้อย ผมหันไปมองมันอย่างเคืองๆแต่มันก็ไม่สนใจผลักผมไปนั่งอยู่ข้างๆตามเดิมแล้วหยิบยามาทาที่หลังผม
"แมร่งเย็นวะ มึงเอาสูตรเย็นมาทาทำไม"
"สูตรร้อนเดี๋ยวมึงก็แสบ อยู่นิ่งๆได้มั้ยเอ หันไปมาอยู่ได้
"ก็มันเย็นอะ เหม็นด้วย ทาเร็วๆเลยนะมึง จะมาแล้ว"
"อะไรมาว่ะ"
".....รายการทีวีที่กูจะดู เสร็จยังพอแล้ว เหม็น"
"หลังเสร็จแล้ว หันหน้ามาเอาขามาวางไว้บนตักกู ต้องทาขาด้วย"
"ทาขาด้วย? ไม่ได้ตกลงกันแบบนี้นะ แมร่งได้คืบจะเอาศอก"
"ก็ไม่ได้ตกลงกันแต่แรกไม่ใช่หรอ ห้องนี้ไม่มีคำว่าประชาธิปไตยครับ กูปกครอบมึงด้วยเผด็จการอำนาจเข้าใจป่าว วางเร็วๆ" วาตบตักตัวเองแล้วมองขู่มาที่ผม เห็นแล้วอยากชกไปที่ใบหน้าคมๆของมันสักทีสองทีจริงๆ
"ข่มขืนจิตใจกูตลอดอะ ผู้หญิงในสต็อกมึงจะรู้มั้ยว่ามึงมันเผด็จการขนาดไหน สั่งๆอยู่ได้ไม่พอใจก็ดุ เอะอะก็ใช้กำลัง แมร่ง แม่กูไม่ได้เลี้ยงให้มึงเป็นแบบนี้นะ" ยกขาขึ้นวากระแทกไปที่ตักวาแรงๆแต่โดนมันตีไปที่ขาสองทีแล้วมองผมอย่างดุๆ
"บ่น บ่นเข้าไป ดีแต่บ่น ดื้อ แล้วก็ งอแง นะมึงอะ ใครสั่งใครสอนให้โตมาเป็นแบบนี้ว่ะ"
"ยังไง แบบนี้ทำไม ไอ้นี้ พูดจาให้มันดีๆเดี๋ยวกูจะโทรไปฟ้องเฮียเอกกับพี่เฟิร์ส"
ผมมองวาที่นวดขาผมไปส่ายหน้าไปมาอย่างปลงๆ เป็นอันยอมแพ้ครับ มันชอบว่าว่าเป็นเป็นเด็กโดนสปอย โดนคนรอบข้างโอ๋ แต่เอาจริงๆม๊าผมโอ๋วามากกว่าผมอีก อะไรๆก็น้องวา น้องวา ส่วนน้องเอนี้เป็นหมาหัวเน่า แต่ผมไม่ยักอิจฉาวามันนะครับเพราะภาพตอนเด็กๆที่วาจะนอนร้องไห้เงียบๆอยู่ข้างผมในตอนกลางคืนยังชัดเจนอยู่ในความทรงจำผม แต่ยังดีครับที่เฮียเอกกับพี่เฟิร์สพี่ชายสองคนเอาใจ ตามใจผมมาก ม๊าเคยแซวว่าพี่ชายหลงน้อง สปอยจนผมเสียคน แต่เอาจริงๆพี่ชายผมก็เอ็นดูวามากอยู่นะครับ เพราะปัญหาหลายๆอย่างของวาทำให้วามาพักที่บ้านผมบ่อยๆจนห้องผมเป็นห้องวา บ้านผมเป็นบ้านวาไปแล้ว สนิทกันเหมือนเป็นครอบครัวเดียวกันจริงๆ
"เอ้าเสร็จแล้ว ก็แค่นี้ ลีลาเยอะจริงๆ" ดุผมอีก แมร่งคอยดูเหอะ ต่อไปนี้ขั่วอำนาจจะเปลี่ยนมาอยู่ที่นายเอรัณคนนี้แล้วครับวาโย
"เชี้ยเอ มึงเปลี่ยนช่องเดี๋ยวนี้เลยนะ" วาพูดเสียงเข้มรอดไรฟันอย่างอดทน ทำเอาผมที่นอนข้างๆกันได้ยินแล้วอดจะยิ้มไม่ได้
"ไม่เปลี่ยน กูจะดู เนี้ยดูดิ่น่ากลัวเนอะมึง ได้ยินเสียงแปลกๆทุกวันแบบนี้ คิดตามดิ่ ถ้ามึงนอนอยู่จู่ๆก็มีใครไม่รู้มาเคาะกระจกดัง ก็อก ก็อก ก็อก!!"
"ไอ้เอ!!!!!" วาสะดุ้งสุดตัวแล้วเอามือปิดหูตัวเองเอาไว้เมื่อผมพูดเสียงดังในตอนสุดท้ายจนวาเขยิ่บเขามาเบียดผมที่นอนอยู่บนเตียงเดียวกับมันทันทีเพราะเจ้าคนขี้กลัวนอนด้านทีติดกับหน้าต่าง
'กลัวละซิ กลัวละซิ๊' ตอนนี้ผมนอนปิดไฟอยู่บนเตียงวา เปิดดูคนอวดผีอยู่ครับ วาเป็นคนที่กลัวผีมาก มากถึงมากที่สุด คือแค่ได้ยินคนเล่าเรื่องผีมันก็ไม่ฟังแล้ว เวลามันปิดไฟนอนปุ๊บมันจะนอนอยู่บนเตียงนิ่งๆไม่กล้าลืมตาขึ้นมา มันบอกมันกลัวลืมตามาแล้วเห็นอะไรที่ไม่ใช่คน
ตอนเด็กๆผมเคยนอนละเมอไปกอดแขนวาครับ ตื่นเช้ามาวาบอก นอนตัวแข็งทั้งคืนเลยไม่กล้าลืมตา กลัวลืมตามาแล้วคนกอดแขนมันไม่ใช่ผม ดูมันคิด แล้วบางวันผมอารมณ์ดีก็จะโทรไปเล่าเรื่องผีให้มันฟัง มันก็เป็นคนดีนะครับไม่ตัดสายผมทิ้งแต่เดินมากดออดตรงประตู ยืนตาขวางอยู่หน้าผมแทน เป็นอันว่าหลอนไม่กล้านอนคนเดียว ฮาๆ
"วาดูๆ คุณริวจะออกมาแล้ว กูชอบเวลาคุณริวพูดนะเว้ยแบบมีสาระดี"
"กูไม่ฟัง เอปิดไม่ก็เปลี่ยนช่อง กูจะดูเชฟกะทะเหล็ก!!" วาพูดอู้อี้อยู่ตรงแขนผมแล้วเอื้อมมือปาดป่ายหารีโมททั้งที่ยังหลับตาอยู่ ปาดไปมาข้ามตัวผมไปยังด้านข้างเพราะมันรู้ว่าผมเก็บรีโมทไว้แถวนั้นโดยใช้แขนอีกข้างล็อคเอวผมเอาไว้ไม่ให้ทับรีโมท
"บ้านมึงดิ่ วันพุธใครเขาดูเชฟกะทะเหล็กกัน มันต้องดูคนอวดผีเว้ย" ผมคว้ามือวาข้างที่คลำหารีโมทไว้ก่อนจะเอามาวางไว้บนหน้าท้องตัวเองไม่ให้มันขยับ วาทำเสียงฮึดฮัดไม่พอใจแต่ก็ยังไม่กล้าลืมตาอยู่ดี เพราะแสงสว่างอย่างเดียวในห้องนั้นมาจากหน้าจอที่กำลังฉายภาพคุณริวที่กำลังบอกวิธีบรรเทาทุกข์กับแขกรับเชิญอยู่
"ล่าท้าผีแล้วมึง ดูดิ่วา โอ้ยยย น่ากลัววะ มืดแบบนี้จะมีอะไรโผล่มามั้ยวะ" ผมบอกวาอย่างตื่นเต้นมองไปยังหน้าจอที่ฉายภาพผู้ร่วมรายการสองคนกำลังเข้าไปในบ้านร้างแห่งหนึ่งในต่างจังหวัด
"เชี้ย เมื่อไรจะจบวะ เสียงก็บิ้วกูเหลือเกิน เอปิดเหอะ"
"ไม่ปิด มึงดูไม่เห็นมีอะไรเลยเนี้ย" เอามือดันหัววาที่ซุกอยู่ตรงแขนผมออก มันส่ายหน้าไปมาไม่ยอมปล่อย เกาะแขนผมไว้แน่นเห็นแบบนี้แล้ววาดูเหมือนเด็กชายตัวเล็กๆซึ่งขัดกับความเป็นจริงมาก
ผมจะบอกให้ถ้าอยากเห็นวามาดหลุดนะครับ แนะนำให้เปิดหนังผีใส่มัน ไม่ก็หลอกผีใส่ มันจะกลายร่างเป็นเด็กชายวาโยทันที แต่จุดนี้ขอให้พิจรณาความสนิทกันไว้ก่อนนะครับ เพราะไม่งั้นอาจโดนวาเตะสูงใส่หัวได้
"จบแล้วๆ โอ๋ๆ ลืมตาครับลืมตา ฮาๆๆ " กอดวามันไปเบาๆหนึ่งที ตอนนี้วามันน่าเอ็นดูมาเลยครับ ลุกขึ้นนั่งทำหน้ายุ่งๆมองผมอย่างเคืองๆ
"พอใจยัง รู้ก็รู้ว่ากูกลัว"
"พอใจแล้ว พอใจมาก ที่มึงทำกับกูทั้งวันถือว่าหายกันเนอะ ฮาๆๆๆ"
"เออแมร่ง วายอม แต่คืนนี้นอนกับวาเลยนะเอ พรุ่งนี้ก็ด้วย แมร่งหลอน" ผมพยักหน้าให้มันเบาๆแล้วกดรีโมทปิดโทรทัศน์ ล้มตัวนอนยังไม่ทันห่มผ้า วาก็เบียดกระแซะเข้ามาข้างๆตวัดผ้าห่มขึ้นแล้วเอื้อมมือขวามาพาดเอวผมไว้หลวมๆ ผมหัวเราะอยู่ในใจก่อนจะกระชับผ้าห่มแล้วหลับไปอย่างมีความสุข
จำไว้นะวา ทีใครทีมัน หึหึ มีความสุขโว้ยยย!!
See you next hour.
Talk
กลับมาแล้ว หายไปแค่สี่วันเอง นานมั้ย เขาไปเที่ยวมา แดดเชียงใหม่ร้องแรงดีจริงๆ คิดถึงเอวาละซินะ ในตอนนี้ยังหาสาระไม่เจอ รู้แค่ว่าได้เห็นวาในอีกมุมหนึ่งก็น่าเอ็นดูดี
ตอนต่อไปเราจะแนะนำพี่ชายของเอให้รู้จักกัน คนที่โอ๋เอมากที่สุด และ คนเป็นที่ทำให้วาสารภาพกับเอว่า เขา.... :katai2-1:
เจอกันชั่วโมงหน้าค่ะ :katai3:
-
ตอบ Comment
lovevva : กระชุ่มกระชวยเลยสินะ โฮ๊ะๆๆ
oa_ko : อย่าลืมจิกหมอนนะคะ กัดผ้า
quiicheh. : ประเด็นคือยังไม่เป็นอะไรกัน ก็จิ้นกันต่อไป
seaz : เน้ออออ
love2you : เรื่องที่ใช้เรียกชื่อกันตอนเถียงกันนี้ ยังไม่สุดนะคะ ฮาๆ สองคนนี้ถูกเลี้ยงกันมาแบบเหมือนพี่น้องเพื่อน เลยบางเวลาจะพูดแบบนี้ใส่กันปกติๆ
MaNaSsAwEe : มารยาน้องเล็กชนะขาด
koikoi : คิดหรือเปล่าน้าา
BuI : กรี้ดดด เออย่าไปฟังคนนี้เขาสอนนะ...ประเด็นเอคงแบบ แล้วทำไมต้องยอมละ
nongrak : ทำตัวน่าจิ้น บางทีสองคนนี้ก็ไม่รู้ตัว....คาเมะนี้สุดสวาทอะ รักมา11ปี วิวัฒนาการเต่าตาขีด ><
Kalamall : ก็อยากให้คนอ่านระวังจุดเปลี่ยนเช่นกัน สนิทกันเกิ๊นนนนนนน
karatop : ไม่เคยเถียงกับเพื่อนแบบนี้หรอ เรายังเคยเลยบ่อยด้วย ฮาๆๆ
iamnan : แม่ยกเออะ คนนี้
becrazie : หึหึ ก็ไม่รู้สินะ หึหึ
แมวเหมียว : เหม่งน้อยยยย คิดไม่ซื่อรึเปล่าน้า
พลอยสวย : เอิ่ม ไม่ใช่คู่มวย ติดสนาม ฮาๆ
Xipnoz : อย่าเพิ่งเป็นแฟนกันเลย ขอจิ้นต่ออีกหน่อย
GETIIZ : ช่ายย เพื่อนกานนนนนนน
day9day : สามรอบ ห่ะ สามรอบ พี่ชาย อ่านทำวิจัยหรอ โอ้วพระเจ้า!!
buathongfin : จิ้นวันละนิดจิตแจ่มใส
Lunatan : เพื่อนกันขนาดนี้ แฟนกันก็ขนาดนี้แหละ
dragonassist : หัวใจ'วาย'มานานแล้วมั้ยคะ ><
ben : เอน่ารัก วาหล่อ ดูดิ่เอ ขนาดคอมเม้นยังชัดเจนในบทบาทเลยปะ
Takarajung_TK : นะ คนจิ้นก็จิ้นกันฟินน
zylph_z : แต่เอก็น่าแหย่ดีนะ ปฏิกิริยาสนุกดี
cherilnatcha : เดินไปหน้าร้านบอกคนขายห่อกลับบ้านเลยมั้ยคะ ฮาๆๆ
yongsulewa : ใจเย็นๆ
ArmyJ : ไม่คิ๊ดดดดด!! เสียงสูงเบาๆ
sang som : หึหึ
ช็อคโกแลตสีม่วง : เขาไปเชียงใหม่มา เฮ้ย หนุ่มเหนือเขาน่าจิ้นมากไปนะ ถนนคนเดินนี้มาเป็นคู่ๆ สาบานว่าไม่ได้จิ้น
Takarajung_TK : ฮาๆ มาบ่อยอ่ะ ชอบ....เมื่อต้นปีเราไปสัมภาษณ์ป.โท ยูที่อังกฤษ คนที่มาสัมภาษณ์เป็นผู้ชายฝรั่งสองคน เราแบบเฮ้ย ทำไมเขาถึงเนื้อถึงตัวจังอะ อั้ยยะ
zombi : ใช่ป่ะ แบบมันไม่คิดอะไรนะ คือพูดกันเฉยๆแค่แบบมันเป็นฟีลลิ่ง แต่จะทะเลาะกันเพราะคนรอบๆข้างมาบอกว่า อย่าทะเลาะกันนี้แหละ
R-Chisel : ธรรมชาติของเอวา เพราะฉะนั้นการจิ้นก็เป็นธรรมชาติของสาววาย
MCMAXXIM : ที่บ้านสอนมาดี น้องเอโดนสปอยคะ
duck-ya : ใจเย็นๆนะ เป็นแฟนกันเมื่อไร เราทำคัทเอ้าท์บอกที่ทางด่วนให้
KhunToOk : เจอคำนี้รอบที่สองหรือสามแล้วนะ เพื่อนกันยังขนาดนี้ ฮาๆๆ ยังยืนยันนะว่าสองคนนี้เพื่อนกัน ตอบดารา
MangoBlue : หึงหรอ หึงสินะ อืม หึง
kik : อยากบอกไว้ตรงนี้เลยว่า ขอบคุณมากกกก
day9day : มาแล้วไปฟินเลย
rubymoona : something wrong เปล่า .... เกินเพื่อนหรอ ไม่น้าาาา หึหึ
TONG : ขอบคุณค่า
nu-tarn : จิ้นเยอะไปไม่ดีนะ เดี๋ยวจะลืมไปว่าโลกนี้มี มาม่า....นิสัยเสียแกล้งคนอ่าน
iamy : คือเท่าที่เรามองนะ แบบ ถ้าเพื่อนผู้ชายกัน แมนๆเลยไม่คิดอะไรเลยนะ เราว่าเขาน่าจะสามารถเล่นแบบถึงเนื้อถึงตัวได้โดยไม่คิดอะไรเปล่าคะ เพราะความเป็นผู้ชายความคิดเยอะจะไม่เท่าผู้หญิง การเล่นถึงเนื้อถึงตัวก็จะออกมาเป็นธรรมชาติที่กร๊าวใจผู้หญิงมากกว่า
nutjung19 : ดีใจที่คนอ่านชอบ
tent bodyslam : ปล่อยสองคนนี้เป็นเพื่อนกันไปก่อนนะ แต่จุดนี้คนรอบข้างชินเสียมากกว่าจะมาหาว่าตกลงมันเป็นอะไรกัน
lluvia : ขอบคุณค่า
Takarajung_TK : โอ๋ๆๆ มาแล้วๆ แต่ช้าแต่ โอ๋ๆๆๆ ไปส่องหนุ่มเหนือมา ปาดน้ำหมากเบาๆ
-
เอแกล้งวาทำไม
-
โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
วากลัวผีขนาดหนักเลยนะนั่น กร๊ากกกกกกกกกกกกก
เอก็ช่างแกล้งซะจริงงงงง :katai5:
-
วาน่ารักอ่ะ กลัวผีแล้วอ้อนเอเชียวนะ
ไม่อยากจะคิดว่าถ้าเวลาเพื่อนผู้ชายด้วยกันกลัวผีจะเป็นอย่างงี้รึเปล่า อิอิ แค่คิดก็ฟินแล้ว(ยังเพ้ออยู่5555)
-
รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ 55555 :hao3:
-
เอเล่นซะวาเคะแตกเลยวาไมน่าร๊ากกกกขนาดนี้อ่ะ
-
วาน่าร้าาากกกกกกกก :katai4: :hao6:
ดิฉันว่าจริงๆ ไม่รู้ใครจะเสียเปรียบนะคะ เอโดนกอดทั้งตัวแบบนี้ :laugh:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด วา เอ น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :mew1:
....อร๊ายยยย เอ ระวังเถอะ :katai2-1:!จะโดนวาเอาคืนทั้งต้นทั้งดอก!! ได้ไปหลายดอกแน่นอนเอเอ้ยย55+ :z1:
-
สนุกดีจ๊ะ ชอบน้องเอ
-
ตอนนต่อไป ตอนต่อปายยยยย รออ ...
เรื่องนี้สนุกมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!! อ่ะ
สงสารวาเบาๆ วาน่ารัก กรี๊ดดดดดดดด :katai2-1: :katai2-1:
-
อ่านรวดเดียวสี่ตอนเลย~
สนุกมากค่ะะะะะ >_<
กำลังคิดว่า มีผีอยู่ชนิดหนึ่งที่วาไม่กลัวแน่ๆ
.
.
.
.
ก็ "ผีผ้าห่ม" ไง 5555 เอ หลอกสิๆๆๆๆ แกล้งด้วยผีชนิดนี้เลย รออยู่5555
ขอสมัครเป็นสาวกเรื่องนี้ด้วยคนนะคะ
-
รักกันเร็วๆ นะ อย่าปากแข็ง
-
สรุปว่าวาเป็นเมะแน่นะ 55555555
เรื่องแรกเลยนะเนี่ยที่เจอเมะกลัวผี
บอกได้คำเดียว นะระอ้ะ!!! :laugh: 555555555555555
-
:katai2-1:
-
สนุกดี น่ะ ค่าบ บ พึ่ง เข้า มา อ่าน น
ฝาก เนื้อ ฝาก ตัว ด้วน เนอร์
มา ต่อ ไวๆ เนอร์
เอวา
:katai2-1:
-
เอแกแกล้งวาเพราะแค้นหรืออยากให้เค้ากอดวะ ก๊ากกกกกก
-
กรี๊ดดดด!! วาโย! นายน่ารักมากมายอ่ะ >.<
-
:mew2: ผ่าน1ชั่วโมงแระนะ
-
ระวังนะครับน้องเอ จะติดโรค...โรคสัมผัสนะครับ แบบคืนนี้ไม่ได้กอดหรือไม่โดนกอดนอนไม่หลับ อะไรประมาณนี้
-
เอ..แกแกล้งลูกชั้น o18
ฟีลนี้น่ารักน่าหยิกกันมากมาย เซอร์วิสกันเกินไปแล้ววว :กอด1: ..วาน่ารักไปนะ เอร๊ยยย :-[
รอมาต่อนะคับ :pig4:
ปล.อย่าหายไปนานๆสิ ผมคิดถึง(เอกับวา ..แล้วก็คนเขียยนด้วย ฮิ้ววววววววว) :laugh: :call:
-
แอร๊ยยยยยยยยย อ่านเรื่องนี้แล้วแอร๊ยยย
ขอเม้นตอนที่ 3 ก่อน คือถ้าอยู่ในเหตุการณ์ตอนที่วาเอาหน้ามาเช็ดเสื้อมาซ้อนตัวอยู่ข้างหลังเอนะ ณ จุดนั้น คงดิ้นตาย ฟินไม่รู้เกิด 5555555 :ling1: :ling1:
ส่วนตอนล่าสุด น้องวาน่ารักกก 555555 กลัวผีด้วยยย
ปล. วันพุธเค้าดูเชฟกะทะเล็กกันนะ วามาดูกับเราได้ 55555
-
วาน่ารักจุง ..... ชั่วโมงถัดมาแล้วนะไม่เห็นมาต่อเลย 5555 :hao7: :hao7:
-
อ่านละนึกถึงตัวเองเลยค่ะ :o8: นอนอยู่บ้านคนเดียว กลัวก็กลัวอยากดูก็อยาก
ต้องเปิดเชฟกระทะเหล็กดูสลับกัน 5555
เด็กชายวาโยน่าร๊ากกกก *หยิกแก้มทีนึง
-
ชอบ,ชอบ,ชอบ.........คนแต่งอย่าหายไปนานๆอีกนะ แค่วันเดียวคนอ่านก็ขาดเลือด Y แล้ว.
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
ขำวาอ่ะ กลัวผีขนาดต้องนอนกอดเอ
+1 จ้า
-
น้องวาน่ารักจัง :katai2-1: แกล้งอีกๆๆๆ 55555555555555 :hao7:
-
กรื้ดดเอแกล้งวาอ่ะ เจ้าเล่ห์ที่สุด
วาตอนกลัวน่ารักกกก>////<
รอตอนต่อไปค่ะ^^ วาจะสารภาพกับเอว่าอะไร!?
-
เรื่องนี้น่ารักดีแหะ สู้ๆนะคนเขียน ไม่ต้องรีบแต่รออยู่นะ :katai3: :katai3:
-
ตามทันละ คู่นี้แกล้งไปแกล้งมาแบบหวานๆ น่ารักอะ
ตามอ่านและเป็นกำลังใจให้จ๊ะ
-
เอวาน่ารักอ่า หลงรักเต็มๆเลย ขอมาจิ้นด้วยคน :m1:
-
เรื่องนี้น่ารักมากเลยอ่าา กรี๊ดดด จิ้นๆๆ
วาขอให้เอมานอนด้วยเเค่สองคืนเองเหรอ ปกติเวลาเรากลัวผีเรื่องหนึ่งเรากลัวไปหลายวันเลยอ่ะ วาให้เอมานอนกอดสักอาทิตย์หนึ่งสิ หุๆ
รอตอนต่อไปนะค้า
-
วากลัวผี น่ารักอะ โอ้ยยย อยากเข้าไปปลอบให้หายเสียขวัญจริงๆ
นานๆเจอเมะกลัวผี น่ารักดีอะ
-
น่ารักอ่ะ
ลุ้นให้เป็นปฟนกันเร็วๆ
ลิมิตความหวานจะได้พุ่ง อิอิ
:-[
-
ชอบวิธีเอาคืนวาของเอจัง :katai2-1:
-
เอวาน่ารักมากๆ อยากดูตอนสวีทหวานกันด้วยอ่ะ :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
เป็นใคร ใครก้จิ้น แหมน่ารักเชียวลูกเอ =w=
-
55555555555
-
คู่นี้น่ารักมาก เขียนเล่าเรื่องได้ธรรมชาติดี
เอเจ้าเล่ห์ เอาคืนได้หลอนจริงๆ แต่ก็ชอบนะ ได้เห็นวาในมุมน่ารักๆ
ขอติดตามด้วยคนนะคะ :katai5:
-
ไม่เข้าใจตัวเองอ่านไปก็ยิ้มไป คู่นี้น่ารักมากกกก :-[
แต่หลังจากนี้วาจะเอาคืนเอยังไงน้า...อิอิ
รอชั่วโมงถัดไปนะค่ะ สนุกมากๆ เลยค่ะ :กอด1:
-
เข้ามาจิ้นด้วยคนนะ :mew1:
-
ตามมาจิ้นด้วย
อ่านไม่ต้องหลับต้องนอนแล้ว
แอร๊ยยยยยยยยยยยยย
:hao7:
-
อยากอ่านแล้ว
:m31: :m31: :m31: :m31: :m31:
-
วาน่ารักอ่า :mew1:
เอแกล้งซะสะใจเลย โฮะๆ
//อยากเห็นสองคนนี้ตอนเป็นเด็กอยู่ด้วยกันอะ อยากได้ตอนพิเศษ :katai4:
-
Hour#5 -First Love-
"ฉันรักนาย เอ" เสียงทุ้มของร่างสูงพูดด้วยความหนักแน่น ดวงตาส่องประกายจริงจังในประโยคบอกรักที่พูดไปว่าตัวเขานั้นได้มั่นใจในความรู้สึกมากแค่ไหน ความรักทั้งหมดได้ส่งไปยังร่างบางของเพื่อนรักที่อยู่ข้างหน้า
ดวงตากลมโตของเอมองที่วาอย่างหวั่นไหว มิตรภาพที่มีมาทำให้ร่างบางปฏิเสธไม่ได้เลยว่าตัวเองก็มีความรู้สึกดีๆให้กับร่างสูงอยู่มาก
"แต่เราเป็นเพื่อนกันนะวา แถมเป็นผู้ชายด้วยกันทั้งคู่ มัน...มันจะ..." ร่างบางกลืมก้อนขมๆลงไปในคอด้วยรู้ว่าสิ่งที่อยู่ในใจของเขาทั้งสองคนนั้นเป็นเรื่องผิดแค่ไหน
ทั้งผม ทั้งไม่เป็นที่ยอมรับ ความรักที่ไม่มีวันได้รับการอภัย
"ชู้ว...." ร่างสูงเอานิ้วชี้ปิดไว้ที่ริมฝีปากบางก่อนจะรวบร่างบางของเพื่อนรักไว้แนบอกอย่างถนุถนอม ลูบหลังไปมาเพื่อให้คนสำคัญที่สุดได้ผ่อนคลายในอ้อมกอดแข็งแกร่งที่พร้อมจะปกป้องคนๆนี้อย่างเต็มกำลัง กระซิบถ้อยคำด้วยน้ำเสียงที่ไม่ว่าเอจะได้ยินกี่ครั้งก็รู้สึกอุ่นใจทุกครั้งกับความอ่อนโยนที่ร่างสูงมอบให้
"ไม่ต้องคิดอะไรทั้งนั้น ไม่ว่าอนาคตจะเป็นยังไง วาเชื่อว่าเราจะผ่านมันไปได้ ขอแค่ตอนนี้ นับจากนี้ไป เรามีกันและกัน เอที่คอยอยู่เคียงข้างวา วากับเอที่เป็นคำว่า เรา แค่นี้ได้มั้ย" เสียงทุ้มของวาเต็มไปด้วยความมั่นคงในการตัดสินใจและความเว้าวอนขอความรักจากคนที่รักสุดหัวใจ
ร่างบางพยักหน้าน้อยๆในอ้อมกอดของร่างสูงก่อนจะตอนออกมาด้วยเสียงเจือสะอื้นแสนหวาน
"อื้ม เราก็รักนาย วา" เสียงหวานเอ่ยออกมาก่อนจะยิ้มน้อยๆเมื่อได้พูดคำที่อัดแน่นอยู่ในใจออกไป ร่างสูงดันร่างของเอออกเพื่อให้มองหน้ากันชัดๆ ดวงตาคมสวยไม่สามารถซ่อนประกายแห่งความยินดีไว้ได้
"พูด...พูดอีกครั้งได้มั้ยเอ"
"เรารักวา...เอรักวาได้ยินมั้ย" มองดวงตาคมของร่างสูงพลางบอกคำรักให้ได้ยินอีกครั้ง ทั้งสองคนมองตากันอย่างสื่อความหมาย รัก ดีใจ สุข สมหวัง
ใบหน้าคมค่อยๆเคลื่อนเข้าไปใกล้ใบหน้าหวานช้าๆ เอหลับตาลงอยู่รู้ความหมาย มือที่สัมผัสอยู่ตรงหัวใจวารับรู้ได้ถึงจังหวะการเต้นของหัวใจที่เต้นแรงไม่แพ้กับของร่างบาง ริมฝีปากของทั้งคู่สัมผัสกับเบาๆในทีแรกเหมือนเด็กน้อยที่เพิ่งหัดรัก ไม่ประสีประสากับการแสดงออก แต่เมื่อเวลาผ่านไปความตื่นเต้นแปลเปลี่ยนเป็นอ่อนหวาน นุ่มนวล ถ่ายทอดความหวานซึ้งให้แก่กัน
"เชี้ยไรเนี้ยยยย!!!" ผมตะโกนใส่หน้าจอคอมอย่างห้ามไม่อยู่ เอามือเท้าโต๊ะจับหน้าผากตัวเองแล้วมองตัวอักษรที่อยู่หน้าจอคอมอีกครั้งอย่างอึ้งๆ
จินตการของคนจิ้นนี้ไม่มีอะไรหยุดยั้งได้จริงๆสินะ ใครบอกว่ะ ว่าคนไทยไร้จินตนาการ แมร่ง เอรัณ ขอเถียงอะ อันนี้เขาเรียกว่า คิดไปไกล และไปถึงด้วยนะ จินตนาการแบบต่อยอด กระทรวงศึกษาธิการควรเอาศาตร์การจิ้นวายไปบรรจุในหลักสูตรอะ ถ้ามันจะบูรณาการได้ขนาดนี้
"ร่างบาง หน้าหวาน ตากลมโต ริมฝีปากบาง เสียงหวาน ....มึงเป็นใคร!!! บอกกูทีว่ามึงเป็นใคร!! ทั้งหมดคือกูเนี้ยนะ! บ้าไปแล้วว"
สติแตกไปแล้วครับตัวผม คือวันนี้ผมว่างก่อนที่อาทิตย์หน้าจะโหมอ่านหนังสือสอบปลายภาค ก็เลยนั่งเล่นอินเตอเน็ต คุยกับเพื่อนมัธยมที่เชียงใหม่บ้าง โหลดการ์ตูนบ้าง แล้วจำได้ว่าภูมิมันเคยส่งฟิคชั่นมาให้ผมอ่านตั้งแต่ก่อนมิดเทอมละแต่ยุ่งๆเลยไม่ได้อ่าน คือผมก็เคยอ่านฟิคชั่นบ้างนะแต่อ่านผ่านๆมากกว่า อ่านเอาฮา เอาสนุกอะครับ ส่วนใหญ่ที่ผมอ่านก็จะใสๆ รักวัยรุ่นกวนๆใส่กันไรงี้ ด่ากันไปด่ากันมา แต่เรื่องนี้คนแต่งบรรยายซะผมขนลุกเกลียว ถามว่าอินมั้ย มันคงจะอินมากกว่านี้อะ ถ้ามันจะมีความจริงเข้ามาบ้าง
"เสียงทุ้มพูดอย่างอ่อนโยน กอดกูอย่างถนุถนอม โธ่ โธ่ มันไม่ใช่อะบี1 สาบานว่านี้คือ วา แมร่ง พวกคุณโดนวามันหลอกแล้วครับ โธ่" ส่ายหน้ากับอิมเมจของวาในสายตาแฟนคลับจะให้กูแถลงข่าวถึงความโหดของมันมั้ย จะให้บอกมั้ยว่าวันๆมันขู่อะไรผมบ้าง เผด็จการก็ที่หนึ่ง ปากจัดแรงควายไม่มีใครเกิน แล้วยังไง อะไร ความอ่อนโยน ยังไงคือ ถนุถนอม เอรัณไม่รู้จัก นายวาโยคนนี้คือใคร!
"และจูบตอนสุดท้ายอีก เด็กน้อยเพิ่งหัดรัก เด็กน้อย โอ้ยยย ถ้าอย่างวาเรียกว่าเด็กน้อยเพิ่งหัดรัก กูก็เด็กแรกเกิดแล้ว! ไม่ประสีประสา โว้ย หมั่นใส้จริง"
"หมั่นใส้ใครวะ"
ผมหันขวับไปมองเสียงของผู้มาใหม่ทันที วาเดินถือกุญแจเข้ามาในห้องผมแล้วมองไปยังหน้าจอคอมพิวเตร์ของผมอย่างสงสัย
"หมั่นใส้มึงอะแหละ แมร่ง ร่างสูง ตาคม เสียงทุ้ม อ้อมกอดที่พร้อมปกป้อง...ดีๆทั้งนั้นอะ อิมเมจมึงอะ" สาบานเลยว่าไม่ได้พาล และไม่ได้อิจฉา แต่มันหมั่นใส้สุดๆ ถ้าอิมเมจผมกับวาจะสวนทางกันขนาดนี้ผมควรจะพิจรณาตัวเองแล้วไปเข้ายิมกับวามั้ยเนี้ย
"ฮาๆๆ อ่านฟิคซินะ ใครเอาให้อ่านวะ" วาหัวเราะอย่างขำขันในปฏิกิริยาของผมเอามือซ้ายจับเก้าอี้ผมไว้ แล้วเอื้อมมือขวาเลื่อนเม้าส์ดูเนื้อหาของฟิค ผมเงยหน้าทำตาขวางมองหน้ามันอย่างขัดใจ
"ไอ้ภูมิ มันเซฟมาจาก AVA Hour มันส่งมาให้กูอ่านนานละแต่ไม่มีเวลา แมร่ง จริงจังอะมึงไปติดสินบนอะไรคนจิ้นเปล่าวะ ทำไมเขามองมึงเป็นคนดีจริง วา"
"เอ้า ของแบบนี้เราจะไปบังคับใครเขาได้ ที่เขาเขียนกูออกมาแบบนี้ก็เพราะวาเป็นคนดีไง ฮาๆๆๆ"
"ถุ้ย...แล้วทำไมคำที่บรรยายตัวกูต้องเป็น ร่างบาง ดวงตากลมโต เสียงหวานด้วยอะ แมร่ง หุ่นกูก็ออกจะดี เสียงกูก็ทุ้มปกติของผู้ชายที่เสียงแตกแล้วป่าววะ ตาโต เออประเด็นนี้ ได้ข่าวตามึงโตกว่ากูอีก แต่ทำไมมึงเป็น ตาคม แล้วกูได้ตากลมโตแทนวะ อะไรคือมาตราฐาน"
"มาตราฐานคือกูหล่อ เป็นรุก และมึงเถิก เป็นรับไง"
"ไอ้เลว ไอ้เพื่อนชั่ว!"
"ปากไม่ดี เดี๋ยวดีดเหม่งแตก" จ้องตาดุใส่ผมเงื้อมือขึ้นมาชี้หน้าผมก่อนจะเดินไปนั่งที่โซฟาเล็กๆกลางห้อง
"กูละอยากให้คนจิ้นมาเห็นมึงตอนนี้จริงๆให้มันดับฟินกันไปเลย"
"บ่นไรเอ ปิดคอมแล้วไปเอากระเป๋าตังออกมา มือถืออยู่ไหน โทรมาตั้งหลายสายก็ไม่รับ เฮียเอกซื้อมาให้ใช้ไม่ใช่เอาไว้บูชา"
"ก็แบตมันหมดอะ กูชารต์อยู่ ทำไมจะไปไหน ไม่ไป ขี้เกียจ ร้อน"
"เอรัณ ไม่เว้นให้วาโยพูดเลยนะครับ ต้องออกครับ พี่ชายคุณมา อยู่ที่สนามบินต้องไปรับครับ"
"คนไหนๆ เฮียเอก หรือ พี่เฟิร์ส" ผมเด้งตัวขึ้นจากเก้าอี้พุ่งไปเกาะแขนวาทันที ยิ้มออกมาอย่างดีใจ พี่ชายผมมา
" พี่เฟิร์สมา เฮียเอกไม่ว่างต้องพาน้องหนึ่งไปสมัครเรียนอนุบาล พี่เฟิร์สเขาต้องมาพบลูกค้าที่กรุงเทพพอดีเลยแวะมาหา"
"หรอ เสียดายจังแต่น้องหนึ่งอายุพอเข้าอนุบาลแล้วหรอ ไวจังเหมือนกูเพิ่งไปเยี่ยมน้องตอนน้องเกิดเอง" น้องหนึ่งเป็นลูกเฮียเอกกับพี่มิ้นครับ หรือก็คือหลานผมเอง ผมกับเฮียเอกอายุห่างกัน 14 ปีครับ ดังนั้นผมจะรักเฮียเอกเหมือนพ่อมากกว่าเป็นพี่เสียอีก ส่วนพี่เฟิรส์ ผมสนิทกับพี่เฟิรส์มาก เพราะอายุห่างกันแค่ 5 ปี ผม วา พี่เฟิร์ส จะชวนกันเล่นซนกันให้โดนดุตลอด
"เออนั้นแหละ เอาเป็นว่าพี่เฟิร์สเพิ่งขึ้นเครื่องจากเชียงใหม่ โทรหามึงตั้งหลายสายมึงก็ไม่รับเลยโทรมาให้กูมาบอกมึงด้วย ไปๆเผื่อรถติด กูไม่อยากให้พี่เฟิรส์รอ" วาพูดยิ้มๆ ถ้าถามว่าใครดีใจไม่น้อยกว่าผมในการมาของพี่เฟิรส์คนนั้นก็คือวาแหละครับ
"แหมะๆ เกินหน้าเกินตาไปละ ยิ้มปากฉีกจะถึงรูหูแล้วมั้ย"
"หึหึ ทำไม หึงกูกับพี่เฟิร์สหรอ" วากระตุกยิ้มมุมปากยียวนใส่ผม หน้าวาตอนนี้เรียกได้ว่าสดใสมากจริงๆ
"เออกูหึง แต่หึงพี่เฟิรส์นะไม่ใช่มึง แมร่ง แค่ไม่ได้เจอรักแรกของมึงสามเดือน ระริกระรี้เชียว"
พี่เฟิร์สเป็นรักแรกของวาครับ ครั้งแรกที่ผมรู้คือตอน ม.3 วาเดินมาหาผมแล้วบอกขอโทษ ตอนแรกผมก็งงๆครับว่ามันมาขอโทษเรื่องอะไร วาทำสีหน้าลำบากใจก่อนจะบอกกับผมว่า วาแอบรักพี่เฟิรส์ รักมาตั้งนานแล้วแต่ไม่กล้าบอกผม มันกลัวผมเกลียดมัน
ในตอนแรกที่รู้ผมก็ใจหายนะครับ ไม่เข้าใจว่าความรู้สึกในตอนนั้นที่ได้ยินวาบอกว่ารักพี่เฟิร์ส คืออะไรกันแน่ ผมเศร้าไปพักหนึ่ง เหมือนว่ากลัวตัวเองจะกลายเป็นคนไม่สำคัญสำหรับวาและพี่เฟิร์สอีก หลังจากวันนั้นเวลาเห็นวาอยู่กับพี่เฟิร์สผมจะแอบหลบออกมาให้เขาอยู่ด้วยกันสองคน เจอหน้าวาก็ไม่พูดด้วย ทำตัวเป็นเด็กมีปัญหาไปพักหนึ่ง
ผมโดนม๊าตีไปรอบเพราะผมไม่ได้อธิบายกับใครว่าทำไมผมถึงมีอาการแบบนี้ ม๊า เฮียเอก พี่เฟิร์สเลยเข้าใจว่าผมเข้าสู่วัยต่อต้านแล้ว จนวาทนไม่ไหวเดินมาบอกผมว่า
'ถ้าการที่วารักพี่เฟิร์สทำให้เอไม่สบายใจหรือรับไม่ได้ วาจะไม่รักพี่เฟิร์สก็ได้นะ'
ผมตกใจกับคำพูดของวาในวันนั้นมาก เพราะคำพูดนั้นทำให้ผมคิดได้ว่า ไม่ว่ายังไงผมก็เป็นส่วนสำคัญส่วนหนึ่งในชีวิตวาอยู่ดี ผมเลยบอกวาไป
'เอ ขอโทษ ที่ผ่านมาเอหลบหน้าวาไปเพราะเอหวงเพื่อนกับหวงพี่ เลยไม่อยากเห็นว่าตัวเองไม่สำคัญแล้ว'
เด็กมั้ยความคิดผมตอนนั้น เอาอะไรกับเด็กวัยรุ่น ช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อกันละ มันเป็นความรู้สึกน้อยใจเหมือนที่ทุกคนเคยคิดว่า ตัวเองไม่เป็นที่ต้องการ ไม่สำคัญ ไม่มีใครรัก นั้นแหละ วายิ้มออกมาอย่างโล่งออกที่ผมยอมกลับมาคุยกับวาเหมือนเดิม หลังจากนั้นวาก็ไม่เคยพูดะไรเกี่ยวกับความรู้สึกตัวเองกับพี่เฟิร์สให้ผมได้ยินอีก แต่ผมก็ยังคงฝังใจมาถึงทุกวันนี้ว่า พี่เฟิร์สคือคนที่วารัก
"ก็ใครมันจะไปลืมรักแรกได้ง่ายๆละ แต่ก็นะ....."
วาทำท่าเหมือนจะพูดอะไรต่อแต่ไม่พูด ผมก็ไม่ได้ติดใจเซ้าซี้ต่อเพราะอะไรหลายๆอย่าง เลยทำเป็นหูทวนลมเข้าไปหยิบกระเป๋าตังค์และมือถือออกไปรับพี่เฟิร์ส อีกอย่างตอนนี้ก็โตๆกันแล้วจะมาคิดเล็กคิดน้อยใจเพื่อนเหมือนตอนเด็กมันก็ไม่ใช่
การที่เราสนิทกับใครซักคน ยิ่งสนิทมากแค่ไหน ยิ่งต้องรักษาน้ำใจกันมาแค่นั้น การที่ผมกับวาแบ่งปันพื้นที่ส่วนตัวให้อีกฝ่ายเข้ามา ก็ไม่ได้หมายความว่าจะอนุญาติให้อีกฝ่ายรื้อค้นลิ้นชักของความคิด ความทรงจำ และ ความรู้สึกกันได้ แต่ละคนมีจุดที่เรียกว่า ลีมิต ของความสัมพันธ์กันอยู่ การเคารพซึ่งกันและกันเป็นสิ่งที่มนุษย์ทุกคนต้องการ ดังนั้น คำว่าใส่ใจ เป็นห่วง ล้วนมีเส้นบางๆที่กั้นเอาไว้ไม่ให้ข้ามไปยังคำว่า ละลาบละล้วง และ ล้ำเส้น แต่บางครั้งเราอาจจะมั่นใจในตัวเองเกินไปว่า ก็เพราะเราสนิทกันมาก ไม่เป็นอะไร แต่คงจะลืมกันไปว่า ยิ่งสนิทกันมากแค่ไหน ความรู้สึกก็ยิ่งบอบบางมากเช่นกัน ไม่งั้นเราคงไม่ได้ยินบ่อยๆหรอกว่า
'ใครทำให้เราเจ็บ ก็เจ็บไม่เท่าคนที่เราให้ใจเขาไป'
to be con next 50%
-
รอที่เหลือ
ไหงชั้นได้กลิ่นมาม่าวะ -..-
-
ถ้าจะมาม่า เอาแค่รสหมูสับพอนะคะ อย่าให้ถึงขั้นต้มยำกุ้งน้ำข้นเลย :hao5:
เรื่องมันออกแนวฮาๆ ป่วงๆ ใสๆ (?) ถ้าจะพลิกแนวมาดราม่ามันก็ไม่ไหวนะคะ
มาต่อไวๆ น้าาา
-
เร่ิมรู้สึกว่ามันข้ามการจิ้นจนเป็นเรียล
แต่อ่านตอนนี้แล้วหน่วงจัง :mew2:
-
อ่านตอนแรกตกใจหมดเลย คิดว่า เฮ้ยเราพลาดตรงไหนไปรึเปล่า แต่พออ่านมาเรื่อยๆอ๋อ ฟิค 55
รออีก 50 เปอร์ ยังไม่อยากตัดสินว่ามันจะมาม่า อ๊ากกกก อ่านตอนนี้แล้วหน่วง
-
อยากให้ข้อความสีน้ำเงินน้ำเงินเป็นเรื่องจริงจัง
เอ่อ.....ยังไม่ค่อยหิวเท่าไรมาม่ายังไม่ต้องการ
-
:mew6: :mew6: น้องเออย่าร้องนะเด่วพี่ร้องตามมม
-
รอ เอ วา ตอนต่อด้วย...
-
ไม่ใช่ต่างคนต่างให้ใจกันไปแล้ว แต่คิดว่ารักเพื่อน :laugh:
-
ลืมง่ะ ว่าพี่เฟิร์สนี่ผู้หญิงหรือผู้ชาย :z3:
แต่อาการหวงเพื่อน หวงพี่นี่พอจะเข้าใจเออยู่ เคยเป็นๆ กอดโอ๋นะ :กอด1:
รออีก 50% ค่ะ ไม่ได้ต้มน้ำรอนะ ไม่ดราม่าใช่มะ :z1:
-
พี่เฟิร์สเป็นผู้ชายนี่นา...ดราม่ามาเร็วกว่าที่คิดอีกนะเนี่ย
แล้วเมื่อไหร่จะเห็นทั้งคู่เป็นแบบตัวหนังสือสีน้ำเงินช่วงแรกสักทีน้า เฮ้อออ~
รอที่เหลือนะคร้าคนเขียน :katai2-1:
-
รออีก 50% ที่เหลือนะคะ o1
-
กลิ่นดราม่าจางๆ หอมชื่นใจ
-
อ๊ายยยยยวาแรดไม่เบา 555555555555555
-
คนเขียนอย่าเพิ่งต้มมาม่านะ รอน้ำร้อนก่อน :hao3: :hao3:
-
ไม่อยากกินมาม่า
คนเขียนได้โปรดอย่าเขียนให้ผัว - เมียทะเลอะกันสิ อิคึ อิคึ//ถูกเตะไปนอนตายกับพื้น
-
กลิ่นมาม่าเริ่มมาสินะ ๆ
-
อ้าว
-
อ่านตอนนี้แล้วแอบใจไม่ดี แต่ยังไม่อยากฟันธง รออีก50%ดีกว่า
-
อ้าวหมายความว่าไงกันล่ะนี่ :mew4:
มาม่ากะลังจะมาแล้วสิน้า
-
อา นี่เอง สาเหตุที่ทำให้เอไม่เคยยอมเปิดใจรับวาเข้ามา
ความจริง ถ้าเอจะสังเกตุซักนิด จะรู้ว่าทุกสิ่งที่วาทำ นี่มันมากกว่าแค่เพื่อนสนิทแล้ว
วาโย นายเรียนผูก นายก็ต้องเรียนแก้ละนะ ( ณ จุดนี้ค่อนข้างมั่นใจว่า วาโย นายคิดเกินเพื่อนแน่ แถม มีประวัติชอบผู้ชายมาก่อนด้วย เจ่ฟันธง ฮี born to be gay แน่นอน)
-
อย่าว่าอย่างงั้นอย่างงี้เลยนะ เค้าว่ามันมีลางดราม่าจริงๆด้วยสิ
:katai5:
-
รออีก 50% นะครับ....แหมเพื่อนๆ ได้กินมาม่ากันใหญ่เลย...เราก็แอบได้กลิ่นนะ ^^" :hao7: :hao7:
-
อรั๊ยยยย อย่าดราม่าน๊า >< :z3: :z3: :z3:
รออีก 50% ค่ะ
-
บางทีการทำเป็นลืม ก็ทำให้เราไม่ต้องคิดมาก
ก็อย่างว่าแหละ เรื่องความรู้สึกมันบอบบาง :mew6:
-
อ่านรวดเดียวเลยตามทันเเล้ว สนุกมากเลยค่ะ น่าติดตามเนื้อเรื่องไม่น่าเบื่อ
บรรยายตัวละครได้ดีทำให้พอจะจินตนาการออกว่าตัวละครเป็นคนยังไง
เข้าใจความรู้สึกของทั้งคู่นะพอมองออกว่านานๆอยู่ด้วยกัน
มันมักจะดูแลกันเลยมองข้ามว่าจะรักกันแบบแฟนว่าเป็นเรื่องเป็นไปไม่ได้
รักแรกของวาคือพี่ของเอ จะดราม่าไหมเนี่ย
รอติดตามนะค่ะ มาลงเรื่อยๆๆน้าติดแล้ว
-
รออีก 50 % นะครับ............ถ้าจะแจกมาม่าก็ขอให้จัดหนักๆมาเลยนะครับ
:hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3:
-
น้องเอ หนูเหมาะกะรุกมากเลยค่ะ
ให้วาเค้ารับไปเถอะดีแล้ว หนูตั้งรับก้อพอ
โอ๊ะ ค้างอ่ะ รอ 50% ที่เหลือนะ
-
มารอต่อครับบบบ
เชียงใหม่ผมก็เคยไปเที่ยว(กลางคืน)มารอบหนึ่ง ชูนิ้วให้เลย สุดยอดจริงๆ=.,=
สุขสันต์วันสงกรานต์ครับ ถนนข้าวสารฝรั่งหล่อมาก 5555+
-
ชอบๆๆๆๆๆๆ วา-เอ
-
เม้นตอน4
วาน่ารักจังเลยตอนนี้ กลัวผีเอามากๆด้วยคิดภาพตามผู้ชายแมนๆหน้าตาดีแต่กลัวผีจนกลายเป็นเด็กน้อย ฮ่าๆๆๆ อ่านเพลินดีครับยิ่งตอนเวลาน้องวาพูด วาเอ เอวา โอ๊ยยยย ฟิน!! ถ้าอ่านตอนกลางคืนคงฝันหวานล่ะ U///U (ปกติอ่านแต่นิยายที่พูด มึงกู เพราะคิดว่าได้อารมณ์กว่า แต่พอเจอพูดชื่อแทนตัวเองแบบนี้มันเรียลมากๆ เพราะชีวิตจริงผมก็ใช่จะพูด มึงกู ตลอดเวลา บางครั้งก็พูดแทนชื่อตัวเองกะเพื่อน) อินมาก ณ.จุดนี้
เม้นตอน5 50%
ชอบคำคมตอนท้ายมากกินใจสุดๆ 'ใครทำให้เราเจ็บ ก็เจ็บไม่เท่าคนที่เราให้ใจเขาไป' ทำไมดราม่ามาเร็วจังเลยอ่ะนักแต่ง วาชอบพี่เฟิสตั้งแต่ม.3เลยหรอ แล้วเอของผมล่ะ รักแรกไม่ว่าใครก็ลืมไม่ลงทั้งนั้นล่ะ ปากบอกว่าลืมแล้ว จำไม่ได้แล้ว แต่เชื่อเถอะมันยังอยู่ในความทรงจำของเราเสมอ… คิดว่าวาจะรักเอเป็นคนแรกซะอีก เฮ้อ! ตอนแรกยังเฮฮากะจิ้นของเพจ AVA อยู่เลยไหงตอนท้ายนักแต่งทำร้ายจิตใจนักอ่านอย่างนี้ล่ะ U__U อยากให้นิยายเรื่องนี้เป็นรักใสๆ อ่านแล้วชวนจิ้น ฟินเบาๆ หมดกัน Y^Y
-
ฮ่าๆๆ ว่าแล้วว่าต้องเป็นฟิค เขียนซะหวานแหววว
หล่อเป็นรุก เถิกเป็นรับนี่ มันยังไง.... 555555
มาม่าลอยมาแต่ไกล :serius2:
-
Hour#5 -First Love- (2)
"คุณวาครับ มีพัศดุมาส่งครับ" เสียงพี่ รปภ ประจำคอนโดรีบเดินมาเรียกวาเมื่อเห็นเราสองคนออกมาจากลิฟท์ วาเดินไปเซ็นรับแล้วบอกขอบคุณพี่เขาเบาๆก่อนจะยื่นกล่องพัศดุนั้นมาให้ผม
"อะ ของขวัญวันเกิด"
"ห่ะ! นานมาก กูลืมไปแล้วนะเนี้ย" ผมรับมาอย่างตกใจ เพราะตั้งแต่ที่เราไปกินข้าววันเกิดย้อนหลังผมวันนั้นก็ผ่านมาอาทิตย์กว่าๆจะสองอาทิตย์ได้แล้วมั้ง ติดด่านนานขนาดนี้มันคงไม่ซื้อหนังโป๊ให้ผมหรอกนะ
"ลืมไปแล้ว...งั้นไม่ต้องเอา"
"วาครับ ให้ของแล้วเอาคืนเป็นหมานะครับ"
"หึหึ ลองแกะดูเลย อยากรู้ว่าชอบมั้ย" วาบอกกับผมก่อนจะเดินไปยังที่นั่งฝั่งคนขับ พอผมขึ้นรถมาปุ๊บก็รีบแกะกล่องออกมาทันทีอย่างตื่นเต้น หน้าปกหนังสือ Home Interiors now ปรากฏขึ้นในสายตาผม ความหนาของหนังสือ และ สีทุกหน้าทำให้ผมรู้เลยว่าราคามันจะแพงขนาดไหน
"กูเห็นว่าเทอมหน้ามึงต้องทำ ทีสิส ศิลปะนิพนธ์ ส่งอาจารย์แล้วใช่มั้ย กูเลยคิดว่าเล่มนี้อาจจะเป็นไอเดียให้มึงได้"
"มากอะวา แต่มันแพงไม่ใช่หรอวะ" ผมเปิดดูภาพดีไซน์ห้องแต่ละแบบอย่างตื่นเต้น ดีไซน์ที่สวย เรียบ แต่ดึงดูดในแต่ละห้อง นี้เป็นแนวทางการดีไซน์ของผมที่จะไม่เน้นความฉูดฉาด หรือ แหวกแนวจนเกินไป
"อืมแพง แต่ใช่ว่ามึงจะเกิดทุกเดือนจริงปะ วันเกิดทั้งทีก็ต้องพิเศษหน่อย" วาหันมายิ้มให้ผมก่อนจะมองตรงไปยังท้องถนนเช่นเดิม
"แมร่ง ซึ้งอะมึง"
"ซึ้งไว้ซะนะ วันเกิดกูกูรออยู่"
"กูว่าละ แมร่ง อีกตั้งนานพี่ชายอย่างเร่งเร้าชั้นซิ" ผมดัดเสียงตามแบบนักพากย์หนังเกาหลีที่เขาจะพูดแบบมีวอลลุ่มไปมา วาหัวเราะออกมาอย่างขำขันในเสียงของผม ก่อนจะนิ่งไปสักพักแล้วทำหน้าขวมดคิ้วเหมือนคิดอะไรบางอย่าง
"เป็นอะไรไปวา ทำไมจู่ๆถึงทำหน้าเครียดแบบนั้น ปวดขี้หรอ"
"คือกูเพิ่งมาคิดอย่างจริงจังว่า ตั้งแต่ตอน ม.6 มึงก็ไม่เคยถามเรื่องกูกับพี่เฟิร์สอีกเลยใช่ปะ"
"ก็นะ" ตอบวาไปแค่นั้น เพราะเหมือนตัวผมก็ไม่รู้จะตอบคำถามนี้ว่ายังไงดีเหมือนกัน
"เออ งั้นกูจะได้อัพเดทให้มึงฟังนะ เพื่อนข้างหมู่บ้าน"
วาเรียกผมว่าเพื่อนข้างหมู่บ้าน เป็นชื่อเวลาผมสองคนชอบเรียกกันเวลาอีกฝ่ายไม่รู้ความเป็นไปในเรื่องใดเรื่องหนึ่งของกันและกัน คือถึงผมกับวาจะเป็นเพื่อนกันตั้งแต่เด็ก และ วาก็มานอนบ้านผมอยู่บ่อยๆแต่ผมกับวาก็เรียนกันคนละโรงเรียนกันครับ เพราะฉะนั้นเรื่องเกี่ยวกับกลุ่มเพื่อนมัธยมของผมกับวาก็จะเป็นคนละกลุ่มกัน แต่คือเพื่อนวาผมก็รู้จัก เพื่อนผมวาก็รู้จักเช่นกัน แต่ถ้าถามความสนิท ก็รู้จักกันแค่เพื่อนของเพื่อนอะนะ
"ว่ามาครับ เพื่อนข้างหมู่บ้านรอฟังอยู่"
"คือ....."
"คือไรวะ อย่างเงียบดิ่กูลุ้น" ผมชกแขนวาไปเบาๆที่มันลากเสียงยาวแบบนี้แกล้งผมชัดๆไม่ได้ลำบากใจในการเล่าเลย
ผมกับวาจะเป็นพวกไม่เซ้าซี้อะไรมากนะครับ ถ้าคนๆนั้นไม่สะดวกใจที่จะเล่าจริงๆ มันจะดูกันออกจับบรรยากาศกันได้ว่าอะไรคือไม่ควรถาม อะไรคือปล่อยไปก่อน และอะไรคือควรขยี้ แล้วตอน ม.6 บรรยากาศของวาก็เปลี่ยนไปหลังจากที่มันเข้าไปคุยกับพี่เฟิร์สที่ห้องนอนของพี่เฟิร์ส
ผมก็ไม่กล้าถามเหมือนทุกครั้งว่าเข้าไปทำอะไร คุยอะไรกัน วาก็ทำตัวปกตินะครับ แต่คนเป็นเพื่อนกันมันรู้สึกได้อยู่แล้วว่าแบบ มันไม่ใช่ แต่หลังจากนั้นไม่นานผมกับวาก็ย้ายมาเรียนกันที่กรุงเทพ วาก็ดูกลับมาเป็นปกติอีกครั้งเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เวลาเจอพี่เฟิร์สวาก็ทำตัวเหมือนเดิม ผมเลยไม่ติดใจจะถามอะไรวาอีก
"ต่อมเสือกทำงานเชียวนะ ตั้งสี่ปีไม่เห็นอยากจะเสือก" ผมมันแซวผมอย่างขำๆแล้วเอื้อมมือมาจับหัวผมโยกไปมาเหมือนลูกหมาอะ แต่ตอนนี้ยอม ก็มันอยากรู้นิ่
"ก็มึงแปลกๆอะ ตั้งแต่ก่อนจะมากรุงเทพ ที่หายไปกับพี่เฟิร์สในห้อง กูก็คิดว่าไม่ควรถามไรงี้"
"อืมนั้นแหละ วันนั้นวาตัดสินใจเข้าไปสารภาพรักกับพี่เฟิร์สเพราะอีกสามวันพวกเราก็จะย้ายมากรุงเทพกันแล้ว เลยอยากจะบอกออกไป ไม่ให้ค้างคาจิตใจ"
"อืมแล้วไงต่อ" ผมถามวาออกไปเบาๆ ถามว่าใจหายมั้ยที่ได้ยินวาบอกมาแบบนี้ ก็ไม่ถึงขั้นนั้น เพราะถ้าเทียบกันตอน ม.3 ครั้งนี้ผมรู้สึกเป็นห่วงความรู้สึกวามากกว่า
"ก็โดนปฏิเสธอยู่แล้วดิ่วะ"
"ก็ว่าอยู่อะ...แล้ววาโอเคปะ ทำใจได้ยังหรือยังหวังอยู่"
"โอเคอยู่แล้ว เรื่องมันก็ตั้ง4ปีมาแล้วนะ แต่หวังมั้ย มันไม่ได้หวังอะไรแบบนั้นแล้วว่ะ"
"ทำไมอะ ก็ยังรักพี่เฟิร์สอยู่ไม่ใช่หรอ หรือวาลืมได้แล้ว"
"ก็รักอยู่ อะไม่ต้องขมวดคิ้วเลย ฟังให้จบอย่ามาย้อนวัย ทำตัวเป็นเด็กมีปัญหาตอนนี้" วาปล่อยเกียร์พีตอนรถติดไฟแดงแล้วหันมามองหน้าผมตรงๆ
"ก็ยังไม่ได้คิดไรเลย อย่าย้อนอดีต กูอาย แมร่งตอนนั้นกูทำตัวแบบนั้นไปได้ไงวะอายชิบหายมึงก็เหมือนกันอะอย่านะ วัยต่อต้านมึงกูทดไว้ในใจ ชูขึ้นมาสองนิ้วอยู่นะ "
"เออ กูไม่กลัว ใครไม่เคยเป็นวัยรุ่นบ้างวะ ทำเรื่องไร้สาระอย่างเต็มกำลัง วิ่งไปตามความรู้สึกโดยตัดเหตุผลไว้ข้างหลัง ทำอะไรก่อนคิดเสมอ คิดแล้วก็ดีใจที่โตแล้ว ฮาๆๆ"
ผมพยักหน้าเห็นด้วยกับวา พอมองย้อนกลับไปตอนเราเป็นเด็กก็อดคิดไม่ได้ว่า ในตอนนั้นเราทำเรื่องแบบนั้นไปได้ยังไง ในตอนนั้นคิดไปได้ยังไงว่าไม่มีใครรัก ผมเชื่ออะว่าคนส่วนใหญ่ต้องเคยคิดแบบผมและทำอะไรบ้าๆในช่วงวัยรุ่นกันทั้งนั้น แต่โชคดีที่ผมกับวาเคยผ่านช่วงจุดพีคของความไม่เข้าใจกัน ไม่คุยกัน มองหน้ากันมาแล้ว มันเลยทำให้เรื่องราวหลังจากนั้นของผมกับวา เราสองคนเลือกที่จะพูดออกมาตรงๆมากกว่า เก็บเอาไว้ คิดไปเอง และไม่พูดกัน
"แล้วไงต่อ รักพี่เฟิร์สอยู่แล้วไงต่อ"
"ก็รักไง พี่ชายอะ เหมือนทีมึงรักเฮียเอก กับพี่เฟิร์ส ไง" วาหยุดพูดไปซักพักเมื่อขับรถมาถึงด่านจ่ายค่าทางด่วน หันมามองหน้าผมแล้วชี้มือไปที่เก็บของด้านหน้าผม
"แค่นั้น?" ผมหยิบแว่นกันแดดในนั้นส่งให้วาก่อนจะถามต่ออย่างสงสัย
"เออ แค่นั้นจะเอาแค่ไหนอีกวะ แล้วอีกอย่างรักแรกใครมันจะได้ลืมได้ง่ายๆ แต่พอโตขึ้นมันก็จะเข้าใจเองอะ ว่าระหว่าง รัก กับ รู้สึกดีมันต่างกันยังไง"
"แล้วมันต่างกันยังไงวะ" คือไม่ได้กวนตีนวานะครับ แต่จนถึงตอนนี้ผมยังแยกไม่ออกเลยว่า ความรู้สึกแบบไหนถึงเรียกว่ารัก ไม่ใช่แค่รู้สึกดี ผมเห็นเพื่อนบางคนรู้จักกันแค่สองเดือนก็คบกันแล้ว และบอกว่ารักคนนี้มาก แต่ไม่นานก็เลิกกัน จบด้วยคำที่ว่า มันไม่ใช่ หลายๆครั้งนะครับที่ผมเจอคนที่ทำให้ผมรู้สึกดีเวลาคุยด้วย แต่ผมก็ไม่รู้ว่าไอ้ความรู้สึกดีนี้มันมากพอที่จะเป็นรักแล้วหรือเปล่า คนเรารู้กันได้ยังไงว่า นี้คือรัก เพราะถ้าความรู้สึกดีแปลว่ารัก ผมก็รัก วา ภูมิ ฟากัส และ เพื่อนมัธยมของผม นะซิ
"มันอธิบายออกมาเป็นคำพูดไม่ได้หรอกเอ เพราะคำว่ารักของแต่ละคนมันไม่เหมือนกัน วามีความหมายของคำว่ารัก สำหรับวา ส่วนของเอ เอต้องหาคำตอบเอง"
"คือเอก็ไม่ได้อยากดูถูกความรัก หรือเป็นคนคิดลบนะ แต่แบบบางทีมันก็ต่างกัน ระหว่างเหงา ขอแค่มีใคร กับ คนที่ใช่อยากมีคำว่าเรา แล้ววารู้ได้ไงว่าคนนี้ใช่ ไม่ใช่แค่เหงา"
"รู้สิ เพราะวาไม่ได้รู้สึกเหงา และคนที่ใช่กับคนที่ทำให้วาไม่เหงา ก็เป็นคนๆเดียวกัน"
แสงแดดยามเย็นตกลงมากระทบกับใบหน้าด้านข้างของวา ทำให้เห็นกรอบหน้าคมเข้มของวาชัดเจนขึ้น แว่นสีชาที่ซ่อนด้วยตาของวาเอาไว้ แต่มันก็ไม่ยากที่จะรู้ว่า ดวงตาของวาเป็นประกายมั่นคงขนาดไหน รอยยิ้มน้อยๆที่มุมปากบอกให้ผมแน่ใจว่า วา หาความหมายของคำว่า รัก เจอแล้วจริงๆ ผมเผลอใจเต้นแรงอย่างควบคุมไม่อยู่เมื่อวาหันมามองหน้าผมแล้วยิ้มให้ ผมไม่รู้ว่าตอนนี้หน้าผมเป็นยังไง ยิ้มตอบวาไปหรือเปล่า แต่วาเพียงหัวเราะในลำคอเบาๆแล้วเร่งเครื่องยนต์ขึ้นเมื่อเข้าสู่เขตสนามบินแล้ว
"ดีจริงๆที่รีบบอกมึงก่อน เอ วันหลังถ้ามีอะไรสงสัย ถ้าอยากถามอะไร ไม่ต้องเก็บไว้นานขนาดนี้ก็ได้ ปกติก็ไม่เคยทำตัวมีมารยาทกับกูอยู่แล้ว จะมามีมารยาทอะไรเอาตอนนี้ โอ้ย!! เอ เดี๋ยวรถชน! "
"ตะคอกกูอีก ตีนิดตีหน่อยทำเป็นมือไม้อ่อน เดี๋ยวก่อนๆ คืนนี้มึงนอนคนเดียวไปเลยนะ"
"เอครับ วาขอโทษ อย่าทิ้งกูนอนคนเดียว กูหลอนครับ"
"ไม่ จะนอนกับพี่ คิดถึง เข้าใจปะ" เดินออกมาจากรถเมื่อวาจอดเข้าซองเรียบร้อยแล้ว วาเดินมาหาแล้วเอามือถาดไหล่ผมไว้ ส่วนผมก็เอามือวาที่พาดมาไว้แล้วเดินไปยังโซนของผู้โดยสารภายในประเทศ
"ไม่เป็นไร เตียงกูใหญ่ นอนสามคนเหมือนตอนเด็กๆได้ แค่กูขอนอนกลางนะ"
"อยากโดนแบบ คนกลางอะหรอ " ผมพูดเสียงแหบแบบหลอนๆพลางหันหน้าวาแบบนิ่งๆ ผมเคยเอาหนังผีเรื่องหนึ่งมาให้วาดูครับ ที่แบ่งเป็นตอนๆ และ ตอนคนกลางเป็นตอนนที่วากลัวมาก เพราะเวลานอนกันเยอะๆ วาจะชอบนอนกลางแล้วให้ผมนอนริมสุด มันบอก อุ่นใจ แต่ทัศนคติวาเปลี่ยนไปเพราะเรื่องนี้เลย
"ไม่โดน ไม่กลัว ..... มึงแมร่ง ชอบแกล้งกูว่ะ"
"ฮาๆๆ สุดท้ายก็กลัว โอ๋ๆๆๆ" เอาหัวไปโขกคางวาเบาๆสองสามที โตจะตายยังจะกลัวผีอีก หรือตอนเด็กๆผมกับพี่เฟิร์สจะแกล้งหลอกผีวามากเกินไปจนวาฝังใจ ซอรรี่ นะ วา แต่สนุกจริงๆนะเว้ย
"สองคนนี้ มาสวีทอะไรกันตรงนี้ คนเยอะแยะ กลับไปทำกันที่ห้อง" เสียงทุ้มติดหวานของคนมาใหม่ดึงความสนใจของผมกับวาให้หันไปมอง
ภาพผู้ชายตัวสูงและหุ่นพอๆกับผม ผมสีน้ำตาลอ่อนยาวปะบ่า สวมเสื้อยืดขอวีสีเทาพอดีตัวกับกางเกงขาเดฟสีฟ้าซีด รองเท้าบู้ทหุ้มซ้น ยืนยิ้มมองผมด้วยแววตาเป็นประกายเจ้าเล่ห์ ผมยิ้มกว้างออกมาด้วยความดีใจแล้วเดินเข้าไปรวบเอวคนตรงหน้าเข้ามากอดเอาไว้
"พี่เฟิร์ส คิดถึงจัง"
to be con
Talk
เย้ยย อะไรคือ มาม่ารสหมูสับ หลังจากที่เราลง 50% แรกไป เพราะครึ่งหลังยังไม่เสร็จดี แบบโดนน้าสาวลากตัวไปลำยอง
ได้อ่านคอมเม้นบ้างระหว่างการดื่ม@#% ก็อยากจะเอาครึ่งที่เหลือมาต่อมาก แต่จุดนั้น ลำยองตั้งแต่ หกโมงเย็น ยัน ตี1 บ้าไปแล้ว เลยเพิ่งฟื้นมาอ่านเม้นทั้งหมด คือจุดนี้ เรายืนยันนะ ว่ายังไม่มาม่าเร็วๆนี้แน่ แต่คือยังไงมันต้องม่าป่ะ เพราะถ้าไม่ทุกข์ แล้วจะรู้ได้ไง ว่านี้คือสุข แต่ยืนยันว่า มันไม่ได้ม่าอลังการล้านแปดขนาดนั้นหรอก
แต่อยากให้ทุกคนเข้าใจก่อนนะคะว่า สองคนนี้มันเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่ 4 5 ขวบ ช่วงเวลาที่ผ่านมา โดยเฉพาะวันหัวเลี้ยวหัวต่อก็ผ่านกันมาแล้ว เอวา เลยไม่ใช่คู่ที่เพิ่งมาเรียนรู้กันและกัน แต่เป็นคู่ทีเดินไปพร้อมๆกันมากกว่า เหมือนเพื่อนที่เรารู้จักมาเป็น 10 ปี ผ่านอะไรกันมาเยอะ ที่แค่มองหน้าก็รู้ละว่าคิดอะไรอยู่ หรือ เพื่อนที่เราไม่ได้เจอกันนานแค่ไหน พอมาเจอกันอีกครั้งก็คุยกันเหมือนเพิ่งเจอกันเมื่อวาน นี้คือ เอวาในความคิดเรา ดังนั้น แถลงข่าวอีกรอบ
อย่าเพิ่งกลัวมาม่าในเรื่องนี้นะ ฮาๆๆๆ
-
ตอบเม้น Hour#4
koikoi: เป็นความจิตส่วนตัวของเอคะ ฮาๆ
GETIIZ : หนักมากอะ โดนเอแกล้งจนฝังใจ
Lunatan : เรื่องควากลัวไม่เข้าใครออกใครหรอก ขนาดเพื่อนเราแมนๆเลยนะเข้าบ้านผีสิงกรี้ดแตกซุกอยู่หลังเพื่อนผู้ชาย เราก็ฟินดิ่
beginner : และก็รออีกตอนต่อไป
แมวเหมียว : หรือจริงๆแล้ว วา จะเคะ อืม ประเด็นนี้น่าสนใจ
dragonassist : งั้น win win ทั้งสองฝ่ายดีมะ
ben : เอเคยกลัวหรอเอาจริง เพราะวาไม่เคยเอาคืนได้ซักที ใจดีกับเอเกินไปละ
gupalz : และแล้วก็มีคนหลงมารยาน้องเล็กอีกคน ยินดีตอนรับสู่ แฟนคลับเหม่งน้อยคะ
loveyou15379 : ขอบคุณากคะ แหมะ บอกว่าสงสารวา แต่เรารู้ว่าคุณฟิน
Aleleni : ยินดีต้อนรับค่า แหมะ ทำไมสาวๆที่อ่านเรื่องนี้ชอบสอนอะไรติดเรทๆให้เอวาจังเลย ไม่น้า เอ แกใสๆใช่มั้ย
seaz : ปากไม่แข็งหรอก จริงๆนะ
Zalzah_iP : ทำไมการที่วากลัวผีจะดูเป็นประเด็นร้อนที่ ผญ ทุกคนเอ็นดูเสียเหลือเกิน แต่เราก้เอ็นดูวานะ
oa_ko : :katai4:
BaGgYsOdA : ยินดีต้อนรับค่า
quiicheh. : นั้นซินะ แหมะ มีคนจับทางมารยาเอได้ด้วย (เอคงแบบคนแต่งเกลียดอะไรผมเป็นการส่วนตัวเปล่า)
zylph_z : อ้าวว มาแล้ว แม่ยกวา ฮูเล่!!
kp : เคยชินซินะ ซินะ ซินะ
BuI : กรี้ดด ชูป้ายไฟให้เม้นนี้ วาข้าใครอย่าแตะ...แหมะ คิดถึงเอวา ใช่ซิ๊!! มารยาคนแต่งเริ่มมาละ
vahoo22 : นั้นซิ คืออะไรที่ธรรมชาติมากไป มันก็ไม่ส่งผลดีต่อใจนะ จะวายเอา...ไม่ให้ วาต้องดูคนอวดผีกับเอซิ ถึงจะฟิน หึหึ
karatop : ไม่ๆเป็นเก๊กเฉยๆ เพราะชื่อตอนเราใช่คำว่า Hour ไรงี้
bluefate : เราก็เป็น อยากดูนะแบบอยากรู้เรื่องแต่ใจไม่กล้าพอ...รู้สึกดี แม่ยกวาเยอะ ฮาๆ
day9day : เอิ่ม เลือดกรุ๊ปวายนี้หาเติ่มได้ที่ เอวา ใช่มั้ย ฮาๆ
nongrak : น่าเอ็นดูใช่มั้ยล้า
yisren. : ว้าย รับไม่ได้ ซาดิสที่สุดอะ ... เดี๋ยวจัด
MaNaSsAwEe : อิอิ เน้ออ วาน่ารักเน้อออ เอนี้ตัวขี้แกล้งเลย
repilca : เอ๊ะๆ อะไรคือไม่ต้องรีบ แต่รออยู่ เอ๊ะๆ
TONG : เพื่อนกานนนน ขอบคุณที่ตามอ่านค่า
BeeRY : มาๆ ตบเสื่อข้างๆให้ มาฟินไปด้วยกัน
whitefang : สองคืนพอแล้ว เพราะคืนทีเหลือเดี๋ยววาไปหาเอเอง เอ๊ะ ยังไง เพื่อนกันเนอะ
duck-ya : หึหึ หวานกว่านี้มีอีกมั้ย
lovevva : ดูงุงิๆดีป่ะละ
toshika : ถ้าเอาหวานกว่านี้ เกรงว่าเบาหวานจะกินเอา
Jthida : ฮาๆๆ แล้วต่อไปก็ ไม่ต้องจิ้นละ ฟินเลย
Moohwan : ขอบคุณค่า คนกลัวผีจะเข้าใจอะ ว่าเรื่องแบบนี้ เขาไม่เล่นกันนะ
Benesmee : โอ้ยย อย่างวาจะเอาคืนเอได้แค่ไหนเชียว เรื่องชั่วๆ เอ้ย เรื่องแบบนี้ เอเขาถนัด (ผมว่าคนแต่งมันเกลียดผมจริงๆนะ - เอ)
Poes : ขอบคุณค่า จิ้นกันเยอะๆ สนุกดี...เอ๊ะ ยังไง
krappom : เชื่อคะ อะไรคือเม้นตอนเกือบตี 4 ><
คนโง่ : สะใจเอ แต่สะเทือนใจวานะ....เรื่องตอนเด็กเดี๋ยวไว้มีโอกาส ฟีลดีๆ จะเอาเด็กชาย เอรัณ และ เด็กชาย วาโย มาทำความรู้จักนะคะ
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นคะ ดีใจที่ได้คุยกันนะคะ
-
ไม่มีอะไรจะเอ่ยนอกจาก เราชอบเนื้อหาเรื่องนี้ และความรู้สึกของวากับเอที่มีให้กันมากๆเลยค่ะ
-
ต่างฝ่ายต่างมีความรู้สึกที่พิเศษต่อกันว่างั้น
-
วานี่เป็นผู้ชายที่ดีนะเนี่ย
เรื่องมาม่าเราไม่ขัดค่ะ ขอแค่เอาแบบพอดีๆ ไม่หนักหน่วงเกินไปก็พอ
มาต่ออีกนะคะ :katai4:
-
วารักเอแล้วแน่ๆ :hao7:
-
ถ้ารักกันนี่คงจะหวานน่าดูมั้ง 555 :hao3: :hao3:
แต่เมื่อไหร่หว่า รอรอ
-
เอน่ารักอ่ะ :hao7:
-
รักซึมลึกสินะ :o8:
-
ชอบอ่ะคำพูดของวา> <
ยิ่งอ่านยิ่งชอบเรื่องนี้
อ่านแล้วมีความจรรโลงอยากอ่านไปเรื่อยๆอ่ะ
-
ถ้าเป็นตามใน AVA Hours จะดีใจมาก ๆ อิอิ :mew1:
-
รอดูว่าเอ+พี่เฟิร์ส จะแกล้งวาอีกไหม :laugh:
-
ตอนนี้ก็ยังน่ารักกรุบกริบเหมือนเดิม :-[
เรื่องมาม่าไม่กลัวหรอกค่ะ เป็นเรื่องปกติของชีวิต ทำให้เราเห็นคุณค่าความสุขยิ่งขึ้น
-
อยากให้วารุกคืบอีกเยอะๆอะ เพราะถ้าไม่ทำอะไรสถานะก็จะไม่เปลี่ยน :katai5:
-
วาเมะหน่อยลูกเมะหน่อย
นี่จะงงกับคู่นี้ละ5555555555555555
แต่วาเด็ดอะ ชอบเอแล้วอะดิ๊
-
แหมคู่นี้แม้แต่ที่สนามบินก็หวานกันได้เนาะ พี่เฟิร์สไม่น่ารีบมาขัดจังหวะเลย :o8:
-
ชอบนะ คน2คนที่คบกันมานานมาก จะแปรเปลี่ยนสถานะได้ยังไง
แต่ก่อนอื่น ชอบมากๆเวลา2คนนี้ skinshipกัน คิดภาพตามแล้วกรี้ด อยากเห็นตัวเป็นๆบ้าง 555
ว่าแต่ เอนี่ น่ารักใช่มั้ย จะได้จิ้นถูก ก็ฮีชอบกัดตัวเองว่าเหม่ง เราพาลคิดตามแล้ว จิ้นสลายไงไม่รุ
-
ตามมาอ่านต่อครับ=,.=
อ่านแล้วฟิน จิ้นกันต่อไป
แอร๊ยรอตอนต่อไปครับ เดี๋ยวไปเล่นน้ำรอ :hao7:
-
ชอบอ่ะคำพูดของวา> <
ยิ่งอ่านยิ่งชอบเรื่องนี้
อ่านแล้วมีความจรรโลงอยากอ่านไปเรื่อยๆอ่ะ
-
อ้าวววว นึกว่าพี่เฟิร์สเป็นปู้หญิง 555
-
วาจ๋า รักเอมาตั้งนานก็บอกเค้าไปเถอะ ตอนไปซ้อมเทควันโด วาหึงใช่ป่ะ จิ้นอยู่นะ :-[
-
ถ้ามันต้องต้องม่า แต่ขอเบาๆพอนะ ;_;) ไม่ค่อยถูกกับดราม่า น้ำตาพานจะไหล แบบไม่ถูกโรคด้วย
ถ้าไม่ทุกข์ แล้วจะรู้ได้ไง ว่านี้คือสุข
ชอบทอล์คท่อนนี้มากๆเลยคะ
ตอนนี้เอวาน่ารักนะ ชอบจับนู้นนี้ 5555
พยายามต่อไปนะ
เราจะรอ //ทำเสียงอังศุมาลิน
-
แอร๊ยยยยย
มีแอบหวีทกันนิดๆด้วย
-
กรี๊ดดดด ชอบจิ้นเหมือนกัน หุหุหุ เวลาเห็นคนใกล้ตัวที่ดูจิ้นได้จิ้นตลอด
รออ่านนะคะ
-
อยากอ่านต่อจัง คนแต่ง มาไวไวนะ มีคนรออ่านเพียบ :hao3: :hao3:
-
อย่ามาม่านะๆ :ling3:
วารุก เอรับเถอะนะๆ
-
o13 o13 o13 สนุกมากกก รอตอนต่อไป !!! :katai2-1:
-
อยากจะบอกว่าติดเรื่องนี้งอมแงมเลยค่า
ตามอ่านทีเดียวรวดเลย
เอวาน่ารักทั้งคู่เลยอ่ะ ชอบมว้ากกกกกกกกกกก
คือเราอ่านไปเราก็จิ้นไปนะ เพราะมันแบบอินมากว่าทั้งสองคนเป็นแค่เพื่อนกันจริงๆ
ถึงแม้จะเริ่มตะงิดๆใจว่าวาจะคิดไม่ซื่อกับเอก็เถอะ 555++
มาต่อเร็วๆนะคร้าบ >3<
-
พี่เฟิร์สออกมานี่ ทำให้เราคิดถึงพี่ซิน เลย น่ารักอ่ะ :o8:
รอติดตามนะคะ กอดๆ :กอด1:
-
ถ้าวาเป็นเคะไม่อยากจะคิดเลยจะไปกดเอได้ยังไงตอนนี้วาบอกอะไรเป็นนัยๆอะป่าว
-
รอตอนต่อไปนะ เป็นกำลังใจให้คนเขียน :mew1: :mew1:
-
รอตอนต่อไป
-
รักแรกลืมยาก แต่ถ้าวารักเอมาก ก้อพอลืมกันได้นะจ้ะ 555+ :hao6:
..ขอ อย่าดราม่าเลยเพี้ยงงงง :call:
....ยังไง วาก้อรับจำไว้นะค่ะ วาขาาาาา วารับ ส่วนเอเนี่ยแหมๆ มาดรุกเต็มที่ซ่ะ :mew1:(ประชด) o22
-
เฮ้ยๆๆ เรื่องนี้มันโดนอ่ะเข้าใจคนจิ้นและความฟินมั่กมาก ชอบ~
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน สนุกดีค่ะ
จะติดตามเรื่อยๆนะคะ
-
หื๊อออ ชอบอ่ะ น่ารักจัง รักวา ชอบวา หลงเอ เอาเข้าไปกรุ
-
ฟิน และจิ้นกันต่อไป :-[ :-[ :-[
-
รอ
เอ+วา รักกันได้แล้ว
ปล.เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะครับ
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
ขอเป็นแฟนคลับด้วยคนค่ะ
-
ย้อนไปที่ -First Love- (1) เริ่มมานี่ทำเอาหลุดเก๊กยิ้มหน้าบานเลย ตะหงิดๆว่าไม่ใช่เรื่องจริงแต่มันก็ฟินอ่ะ555 กลัวมาม่าอยู่เหมือนกัน แต่ยังไม่เม้น รออ่านตอน2 (เลวมั้ย? ผมว่าไม่นะ :laugh:)
พอมาอ่านต่อที่ -First Love- (2) อยากบอกว่าไม่กลัวคับ :impress2: เพราะคิดว่า ไอ้วาต้องคิดไม่ซื่อกับเอแน่นอน คู่นี้หวานกันเกิ๊นนนนนน เมื่อไหร่จะได้กัน เอ๊ยยย รู้ใจตัวเองซักทีฟะ (คิดเองไปไกล :z1:)
รอมาต่อนะคับ :call: ขอบคุณมากสำหรับนิยายฟินๆ :L2: :กอด1: :pig4:
-
ไม่จิ้น..แต่โคตรอิน :o8: :laugh:
-
จิ้มไว้ก่อน น่ารัก :katai2-1:
-
เอวา น่ารักมา
แถวนี้ไม่ค่อยมีคู่ให้จิ้นเลย ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
-
เรื่องนี้สนุกอ่ะ เราชอบบบบบบบบบบบ!!~~~
เป็นอารมณ์เพื่อนสนิทที่ไม่ดราม่า
เราไม่ชอบประเภท รักเค้า แล้วเจ็บ ต้องเก็บไว้คนเดียว = =;;
อันนี้อ่านแล้วแบบ......เค้าพากันมีความสุขอ่ะ ชอบบบบบบ
แต่ละโมเม้นต์ก็นะ ฟินเลย~~~~
-
เม้นตอน5 (2)
หลักจากช็อคกับตอน5 50% ไปแล้วกะว่าจะเลิกอ่านเพราะทำใจไม่ได้ แต่ทำไงได้ตกหลุมรักเอวาไปแล้วเลยต้องกลับมาอ่านต่อ ครึ่งหลังวาน่ารักดีนะครับ ใส่ใจกับเรื่องของเอทุกเรื่องเลย นักแต่งออกตัวเลยนะครับว่าจะดราม่าแล้วค่อยแฮปปี้ทีหลัง เฮ้อ... ยังไงก็อย่าดราม่าหนักนะครับผมจะตายเอาซะก่อน จะติดตามต่อไปนะครับจนกว่าจะพีคสุดๆและอ่านต่อไม่ได้ (ก็ตกหลุมรักเอวาไปแล้วนี่นา)
-
อ่านยังไงเราก็ว่าตอนนี้วารักเอ :mew1:
-
วา ใช่รึเปล่าาาา ใช่ม้าๆ :katai2-1:
อย่าเพิ่งมีมาม่าเน้อ ยังไม่พร้อม :jul3:
มาต่อเร็วๆน้า กอดๆ :L2:
-
เอ น่ารักอ่ะ
-
เข้ามารอ :mew2:
-
เรื่องนี้มันน่ารักแบบจริงจังอ่ะ ชอบเอออ น่ารักกกก แบบว่าตอนเอแกล้งดูคนอวดผี เห็นวาเป็นรับอยู่ชั่ววูบนึงง5555555
-
วาพูดแบบนี้่แสดงว่ารู้ว่าชอบใครอยู่สินะ
ทำไมเอไม่สนใจอยากรู้อ่ะ อยากให้เอรู้จัง
เพื่อนที่ทำตัวสนิทกันมากจนเหมือนแฟนเลย
-
ใครก็ได้....ช่วยตามคนแต่งกลับมาอัพตอนใหม่ที.
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
ชอบบรรยากาศเวลาที่ทั้งคู่อยู่ด้วยกันจริงๆ
ต่อให้ไม่มีใครพูดอะไรออกมา ก็ไม่ได้ทำให้บรรยากาศมันชวนอึดอัด
แต่มันเป็นอะไรๆที่สบายๆ ไม่เร่งรีบ
ชอบบบบบบบบบ :katai2-1:
รักแรกอยู่ในความทรงจำ แต่รักปัจจุบันอยู่ตรงหน้าใช่ไหมวาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา :katai3:
-
ไล่อ่านตามจนทัน :katai5:
ไม่จิ้นสักนิด :serius2:
แต่อินเว่อร์ :o8:
เรื่องนี้น่ารักมาก ชอบๆ
ให้ความรู้สึกสบายๆ ไม่เร่งรีบ แต่ก็ไม่ได้ห่างหาย เพราะอยู่ข้างกายตลอด
ความรักที่เกิดจากความผูกพัน ผ่านทั้งสุขทุกข์ด้วยกัน
เรารู้สึกว่ามันให้ความรู้สึกมั่นคงอะ o13 มากกว่ารักแรกพบ
สมัครเป็นแฟนคลับเอวาด้วยคน รอตอนต่อไปและเป็นกำลังใจให้ค่ะ :L2: :กอด1: :L2:
-
Hour#6 -Imagine-
"พี่เฟิร์ส คิดถึงจัง"
"คิดถึงเหมือนกัน" พี่เฟิร์สกอดผมแรงๆแล้วตบหลังเบาๆสองสามทีก่อนจะผละออกมายิ้มให้
"ว่าไงวา จะไม่มากอดพี่หน่อยหรอ" ผมหันไปมองวาที่ยืนมองพี่เฟิร์สอยู่ยิ้มๆ ก่อนจะเดินเข้ามาแล้วก้มลงกอดเอวพี่เฟิร์ส
"คิดถึง"
"อื้ม รู้แล้ว สองคนนี้นิ่ ไม่ได้เจอกันแค่สามเดือนเอง มาอ้อนกันเป็นเด็กเลย"
"ก็แหม คนมันคิดถึงอะ อยู่นี้นะวาไม่ตามใจหนูเลย เอาแต่ดุตลอด" ผมรีบเข้าไปจับมือพี่เฟิร์สแล้วฟ้องทันทีว่าวามันทำอะไรผมบ้าง ถึงผมจะไลน์ไปฟ้องพี่เฟิรส์ กับ เฮียเอกอยู่บ่อยๆ ถึงทั้งสองคนจะทำเหมือนเข้าข้างผมแต่ผมรู้นะว่าแอบไปชมวาอยู่ข้างหลังที่วามันคุมผมอยู่ทุกวัน
"ยังไงวา ดุ เอหรอ" พี่เฟิร์สทำเสียงนิ่งๆใส่วาแล้วกอดอกตาดุมองวา ผมหันไปมองวาแล้วยักคิ้วให้อย่างเหนือกว่า เสร็จผม ผมมีพวก
"ก็ปกตินะ ถ้าเอทำตัวดี วาก็ชม แต่ถ้าไม่เชื่อกัน ก็ต้องดุ"
"ว่าไงน้องเอ ไปดื้ออะไรใส่วาอีก" อ้าวไหงมากอดอกมองผมแทนอะพี่เฟิร์ส
"หนูไม่ดื้อนะ วานั้นแหละ เผด็จการ สั่งๆอยู่นั้นแหละ บอกให้เก็บห้อง อาบน้ำ อย่านอนดึก นอนให้เป็นที่เป็นทาง ให้ออกกำลังกาย ดูดิ่ มันละเมิดความเป็นส่วนตัวกันชัดๆ"
"นั้นมันเป็นเรื่องปกติที่คนทั่วไปเขาควรทำกันมั้ยเอ วาไม่เห็นเอจะทำ ถ้าวาไม่สั่ง"
"ก็ถ้าอยากทำเอก็ทำเองแหละ ยิ่งวาสั่งมันยิ่งไม่อยากทำเข้าใจปะ"
"ก็นี้ไง ขนาดวาดุขนาดนี้ยังจะดื้อไม่ยอมทำตาม พี่เฟิร์สดูเลยนะ น้องพี่เสียคนแล้วเนี้ย"
"นั้นซิ...หรือพี่จะเลี้ยงไม่ดีนะ" พี่เฟิร์สพูดเสียงอ่อนอย่างหนักใจ แต่นัยตาเป็นประกายสนุกสนานของพี่เขาบอกให้รุ้เลยว่าเจ้าตัวกำลังแกล้งผมอยู่
"วาว่าให้อาหารเม็ดผิดสูตรมากกว่า"
"ฮาๆๆ ตกลงน้องพี่เป็นคนหรือหมาเนี้ยหื้ม น้องเอ วาฝึกเชื่องยัง ไหนขอมือหน่อยซิ"
"อะนี้มือ เฮ้ย! พี่เฟิร์สคนนะไม่ใช่หมา พอแล้วเราไปที่รถกันดีกว่ พี่กินข้าวยัง" จูงมือพี่เฟิร์สเดินออกมาจากวา อยู่ด้วยกันแล้วผมโดนรุมแบบนี้ก็แยกจากกันซะเถอะ
"พี่เฟิร์สไม่มีกระเป๋าเสื้อผ้าหรอ ไม่เห็นมีประเป๋าเดินทาง" นั้นดิ่ ถ้าวาไม่ทักผมก็ลืมไปเลยนะเนี้ย ความจริง พี่เฟิร์สก็ไม่ได้เดินออกมาจากตรงประตูทางออกด้วยนิ่ เข้ามาทักผมกับวาจากทางด้านหลัง หรือเครื่องจะมาถึงก่อนเวลานะ
"มาแค่นี้แหละ พอดีพี่รีบอะ เลยไม่ทันได้เตรียมตัวอะไร ไว้ใส่เสื้อของน้องเอก็ได้...เราไปหาอะไรกินดีกว่า อยากกินหมูกะทะร้านนั้นอะ น้องเอ วา วันนี้เปิดป่ะ" พี่เฟิร์สตอบยิ้มๆก่อนจะจูงมือผมให้เดินนำไปยังรถ โดยมีวาเดินตามมาข้างๆ
ผมว่าการมาของพี่เฟิร์สครั้งนี้ต้องมีอะไรผิดปกติแน่ๆอะ ถึงพี่เฟิร์สจะรีบยังไงก็ไม่มีทางมาตัวเปล่าโดยไม่เตรียมเสื้อผ้ามาขนาดนี้หรอก แล้วไหนบอกจะมาประชุม ปกติพี่เขาต้องสะพายกระบอกใส่แบบมานะ แต่นี้มาตัวเปล่ากับกระเป๋าผ้าคู่ใจ มันยังไงๆอยู่นะ หันหน้าไปสบตากับวาแล้วยักคิ้วกันแบบรู้กันว่า วาก็คิดแบบเดียวกับผมแต่เลือกที่จะไม่ถามมากกว่า
"วันนี้เปิด งั้นผมไลน์ชวนฟากัส กับ ภูมิด้วยดีกว่า สองคนนั้นก็บ่นๆว่าอยากกินเหมือนกัน" ผมเลือกจะเก็บความสงสัยไว้ในใจแล้วค่อยตะล่อมๆถามพี่เฟิร์สดีกว่า ขืนกระโตกกระตากไปได้โดนพี่เฟิร์สแกล้งกลับแน่ๆ
พี่เฟิร์สเขาเป็นคนที่มีโลกส่วนตัวสูงมากครับ หรือที่เรียกว่า ติส ติสหนักกว่าผมอีกนะ เรื่องส่วนตัวนี้คนในครอบครัวจะเข้าไปรับรู้ได้แค่ไหนส่วนที่พี่เฟิร์สต้องการจะให้รู้ อย่ามากกว่านั้นไม่งั้นนะ สงครามประสาทอะครับ ไม่ได้โหดแบบทะเลาะกันนะ แต่จะเป็นการปั่นหัวคนๆนั้นเล่นมากกว่า ผมอะโดนบ่อยสุด ไม่ใช่ว่าผมสอดรู้สอดเห็นนะ อย่าเข้าใจผิด แค่เป็นห่วงพี่ชายเฉยๆ
แล้วยิ่งช่วงพี่เฟิร์สติสแตก เขาคิดจะตัดขาดจากโลกภายนอกก็ตัดเลย วันดีคืนดีก็หายออกไปจากบ้าน จำได้ว่าครั้งแรกคือตอนพี่เฟิร์สเรียนปีสอง พี่ผมเรียนคณะ สถาปัต ออกแบบภาพกราฟฟิกครับ พี่เขาทิ้งโน้ตบอกม๊าเอาไว้ว่าจะไปหาแรงบันดาลใจ ไว้จะติดต่อกลับมาเอง ตอนนั้นทุกคนก็ตกใจกันใหญ่ว่าพี่เฟิร์สหายไปไหน มือถือก็ไม่เอาไป ผมนี้ร้องไห้ไปแล้วอะ กลัวพี่ชายโดนลักพาตัว ถึงขึ้นแจ้งตำรวจเลยนะครับ ผ่านไปห้าวันตำรวจกลับมาพร้อมพี่เฟิร์สบอกว่าไปเจออยู่แถวเกาะทางภาคใต้ มีเรื่องกับลูกเจ้าของสัมปทานรังนกแถวนั้น ม๊าผมนี้เป็นลมไปเลยอะ อันตรายนะครับเรื่องแบบนี้ใครเข้าไปในที่ของเขา เขาถือว่าบุกรุก โดนยิงกันได้เลยนะ แล้วคิดดูบ้านผมอยู่เหนือแต่พี่ชายผมไปโผล่ใต้ หลังจากนั้นพอผ่านไปซัก สี่ ห้า ครั้ง ทุกคนเริ่มชิน และเกิดการเรียนรู้ว่าเดี๋ยวพี่เฟิร์สก็กลับมาเอง ปีๆนึงพี่เฟิร์สจะเป็นแบบนี้อยู่ ครั้ง สอง ครั้ง แต่หลังๆที่พี่เขาเรียนจบก็อยู่เป็นที่เป็นทางมากขึ้นนะครับ แต่ก็ยังอดหายไปจากบ้านเป็นอาทิตย์ไม่ได้อยู่ดี
"ทำไมพี่มากรุงเทพกระทันหันจังเลย ปกติถ้าจะมาประชุมนี้เขาต้องบอกล่วงหน้าไม่ใช่หรอ" ผมหันหน้าไปถามพี่เฟิร์สที่นั่งอยู่ด้านหลังของรถ แอบเห็นวาหันมามองผมก่อนส่ายหน้าเบาๆ ก็ทำไมละ คนมันอยากรู้นิ่
"พี่ชัยเพิ่งโทรมาบอกว่าทางเอจเจนซี่โฆษนาที่กรุงเทพต้องการบรีฟงานรอบสุดท้าย ทางฝ่ายการตลาดเขาเร่งเอเจนซี่มาอีกที มันเป็นโปรเจคที่พี่ออกแบบ พี่ก็เลยต้องรีบมา" พี่เฟิร์สตอบเสียงนิ่งๆ พลางเท้าคางมองออกไปนอกรถ ผมขวดคิ้วอย่างสงสัยเพราะรู้สึกว่ามันไม่น่าจะใช่แค่นั้น แล้วสุดท้ายเผลอหลุดปากถามออกไปตามที่ใจคิด
"แล้วมันรีบถึงขั้นไม่มีเวลาจัดเสื้อผ้าเลยหรอพี่เฟิร์ส แปลกๆอะ" ชิบหายแล้ว ผมรีบหันหน้ากลับมาทันทีอย่างเกรงๆ มองผ่านกระจกหน้ารถ เห็นพี่เฟิร์สมองมาทางกระจกตาขุ่นๆเหมือนไม่พอใจในความสงสัยของผม ก่อนจะยิ้มหวาน แล้วหัวเราะออกมาเบาๆ
"ทำไมหน้าซีดแบบนั้นอะน้องเอ พี่ยังไม่ได้ว่าอะไรเลย ตกลงเราจะเล่นเกม10คำถามกันใช่มั้ยพี่จะได้ ตั้ง ใจ ตอบ"
ผมรีบส่ายหน้าไปมาทันทีที่พี่เฟิร์สเน้นสามคำสุดท้ายชัดๆ ขืนผมยืนยันจะถามต่อได้โดนพี่เฟิร์สปั่นหัวจนตรอมใจแน่ๆ แต่ละอย่างที่พี่เฟิร์สทำ คิดแล้วก็ขนลุก
"เอ ไลน์บอก ฟากัส กับ ภูมิหรือยัง บอกว่าให้ไปเจอกันที่ร้านเลยนะอีก 40นาทีถึง"
"เออ ยังเลยเลย ไลน์บอกสองคนนั้นก่อนเนอะ" ขอบใจนะวา ช่วยชีวิตกูได้ถูกเวลามาก เหลือบตามองกระจก พี่เฟิร์สยังมองมายิ้มๆอยู่เลยอะ ซวยแล้ว เอรัณ
"พี่เฟิร์สแล้วเฉาก๋วยเป็นไงบ้าง" วาช่วยเปลี่ยนเรื่องถามถึงสุนัขตัวโปรดของตัวเอง เฉาก๋วยเป็นสุนัขพันธ์ไซบีเรี่ยนฮัสกี้ครับ สีเทาดำ ที่วาฝากบ้านผมเลี้ยงไว้ ถ้าถามว่าทำไมหมาไฮโซๆแบบนั้นถึงชื่อเฉาก๋วย เหตุผลมีแค่ตัวมันสีเหมือนเฉาก๋วย จบ สิ้นคิดสุดๆ ทำร้ายจิตใจผมมากอะ ผมนี้อุสาห์นั่งคิดนอนคิด ตั้งชื่อเท่ๆว่า ไลก้า แต่ไม่ทันได้ใช้วามันก็เดินไปเรียก เฉาก๋วยมานี้เร็ว แล้วถ้าเฉาก๋วยจะยอมรับชื่อ และ จำชื่อตัวเองเร็วขนาดนี้ เดินมาให้วาจับขาหน้ายกเล่นไปมา ก็ใช้ชื่อบ้านนอกๆนั้นไปละกัน
"ก็สบายดีนะ ลืมหน้าวาไปแล้วมั้ง เห็นวิ่งเล่นกับน้องหนึ่งตลอด เออ ใช่ ฮาๆ เมื่อวันก่อนเฮียเอกจับน้องหนึ่งนั่งบนหลังเฉาก๋วย ม๊ามาเห็นนี้วิ่งเอาไม้กวาดไล่ตีเฮียเอกรอบบ้านอะ แต่เฉาก๋วยมันเชื่องจะตาย ไม่ทำน้องหนึ่งตกหรอกเฮียเอกก็จับอยู่ข้างๆ ม๊าคิดมาก นี้ไงๆ มีรูปด้วย" พี่เฟิร์สหัวเราะขำๆแล้วยื่นไอโฟนสีขาวมาให้วาดูรูป ผมยื่นหน้าเข้าไปดูก็อดยิ้มเอ็นดูไม่ได้กับภาพเด็กชายอายุ3ขวบขี่หลังหมาตัวใหญ่ยิ้มแก้มป่องใส่กล้อง
"น้องหนึ่งน่ารักอะ แก้มหน้าฟัดมากเลย พี่เฟิร์สส่งรูปนี้ให้หนูหน่อย โอ้ยย ดูดิ่ ลงไปนอนอยู่กับเฉาก๋วยด้วยอ่ะ ฮาๆ ทำไมเฮียเอกทำหน้าแบบนั้นอะ"
"โดนพี่สะใภ้หักเงินเดือน โทษฐานเอาเงินไปซื้อของเล่นให้น้องหนึ่งเยอะไป"
"วาว่าเฮียเอกซื้อมาเล่นเองมากกว่า" พยักหน้าเห็นด้วยกับวา พี่เฟิร์สหัวเราะเบาๆเป็นการยืนยันในคำตอบ
เฮียเอกเหมือนคนเก็บกดครับ ตอนเด็กๆไม่มีของเล่นให้เล่นเพราะบ้านเราช่วงแรกๆถือว่าลำบากเลยแหละ ป๊าม๊าช่วยกันสร้างเนื้อสร้างตัว ตอนพี่เฟิร์สเกิดก็เรียกว่าพอกินพอใช้แต่ก็ไม่สามารถใช้จ่ายฟุมเฟื่อได้ จนตอนผมเกิดนี้ถือว่าบ้านผมอยู่ในช่วงสบายแล้ว ดังนั้นตอนเด็กๆเฮียเอกจะไม่มีโอกาสได้เล่นของเล่นเหมือนที่ผมเล่น บางทีก็ชอบมานั่งเล่นของเล่นกับผมและพี่เฟิร์สบ่อยๆ
"ม๊า ตายแล้ว ฮาๆๆ วาดูม๊าดิ่" ผมยื่นไอโฟนที่ฉายภาพม๊าใส่ผ้ากันเปื้อนถือตะหลิวอยู่หน้าเตาให้วาดู วาหันมามองก่อนจะมองอีกทีอย่างตกใจ
"ทำไมแม่เข้าครัวอะ" วาถามเสียงอึ้งๆก่อนจะหัวเราะออกมาเมื่อเห็นอีกภาพที่เป็นภาพผู้หญิงผมสั้นตัวเล็กๆตีหน้ายุ่งเดินออกมาจากครัวโดนมีเฮียเอกถือตะหลิวอยู่หน้าเตาแทน
"ม๊าอยากลอง นางบอกว่ามีความฝันอยากจะเปิดร้านอาหาร ประเด็นคือทำอาหารไม่เป็น แล้วพี่ไปท้าม๊าไว้ ว่าถ้าทำผัดกระเพราได้จะช่วยออกเงินให้เลยครึ่งหนึ่ง ผลก็เป็นอย่างในรูป สำลักกระเพราโยนตะหลิวทิ้ง เฮียเอกแทบจะวิ่งไปรับไม่ทัน ฮ่าๆๆ"
"ฮ่าๆๆๆ จริงดิ่ ไม่เห็นเล่าให้หนูฟังเลยตอนคุยกัน สงสัยกลัวโดนแซวแน่เลย แบบนี้ต้องล้ออะม๊า ปล่อยผ่านไม่ได้"
"แล้วตกลงแม่เลิกความคิดอยากเปิดร้านอาหารยัง" วาถามพี่เฟิร์สก่อนจะดับเครื่องยนต์เมื่อมาถึงที่ร้านหมูกะทะแถวตลาดพลูแล้ว
"เลิกละ แต่เปลี่ยนเป็นอยากเปิดร้านกาแฟ เบอเกอรี่แทน ตอนนี้กำลังไปลองเรียนชงกาแฟอยู่ เริ่มเรียนตอนวันจันทร์ พี่จะคอยดูว่าจะจบลงยังไง ฮาๆๆๆ"
บ้านผมจะไม่เหมือนชาวบ้านตรงที่ม๊าผมทำอาหารไม่เป็นครับ ป๊าจะเป็นคนทำให้กินตลอด จนถึงช่วงผมอายุ 7 ขวบที่ป๊าเสียไป ก็เป็นเฮียเอก กับ พี่เฟิร์สครับที่รับหน้าที่ทำกับข้าวแทน ถ้าถามว่าผมทำเป็นมั้ย เป็นนะครับ แต่แบบพอเอาชีวิตรอดได้ ถ้ายากๆอย่างพวกแกงกะทิพวกนี้ต้องให้เฮียเอก กับ พี่เฟิร์สเท่านั้น แต่วานี้เขาทำอาหารเก่งนะครับ ฝีมือนี้พอๆกับพี่ๆผมเลย ป๊าชอบเอาวาเข้าครัวบ่อยๆ พอป๊าเสียวาก็จะเข้าไปช่วยเฮียเอกกับพี่เฟิร์สทำอาหารบ่อยๆเวลามาบ้านผม
"เฮ้ยเอ!" ผมหันไปมองตามเสียตะโกนเรียกก็เห็นฟากัสเดินมากับภูมิและพรีม น้องสาวของภูมิ ผมพยักหน้าให้พวกมันเบาๆ แล้วยิ้มทักทายน้องพรีมอย่างคุ้นเคย เจอกันบ่อยเวลาปั่นโปรเจค
"ไงพวกมึง มานานยัง"
"เพิ่งถึงเนี้ย ก็รออยู่เมื่อไรจะมา พี่เฟิร์ส สวัสดีครับ" พวกฟากัสยกมือไหว้พี่เฟิร์สโดยพี่ชายผมก็ยิ้มตอบกลับไป
"ไงไม่เจอกันนาน หล่อขึ้นปะ เราอะ" พี่เฟิร์สเอ่ยชมภูมิจนไอ้ภูมิเกาคออย่างเขินๆ
"ไม่หรอกครับ พี่ก็ชมเกินไป"
"ใช่ๆ ผมละไม่หล่อหรอ ดูดิ่ๆ" ฟากัสเสยผมขึ้นแล้วยักคิ้วให้พี่เฟิร์สผมนี้ส่ายหน้าเบาๆกับความเสี่ยวของฟากัส ถ้าไม่ติดว่าเป็นลูกครึ่งแล้วหล่อนะจะด่าว่าทุเรศเลยจริงๆ
"เออใช่ พี่เฟิร์สนี้น้องสาวภูมิชื่อพรีม พรีมนี้พี่เฟิร์สพี่ชายเอ กับ วา เอง" ผมแนะนำน้องสาวของภูมิให้พี่เฟิร์สรู้จักเพราะปกติพี่เฟิร์สจะไม่เคยเจอพรีมมากก่อน
"สวัสดีคะ" พรีมยกมือไหว้พี่เฟิร์สแล้วยิ้มให้อย่างเป็นมิตร น้องพรีมเขาน่ารักนะครับ ถ้าไม่นับงานอดิเรกของน้องเขาที่น่าจะเป็นศัตรูกับผู้ชายทั้งโลก น้องเขาจัดว่าสามารถหาแฟนได้แบบหัวกระไดไม่แห้งเลยทีเดียว เสียแต่น้องเขาไม่นิยมมองผู้ชายให้ตัวเอง แต่เขานิยมมองผู้ชายให้คู่ผู้ชายอีกคนครับ ผมกับวานี้แทบจะเรียกว่าคู่จิ้นในดวงใจของพรีมเลย ชอบแอบถามเรื่องผมกับวาจากภูมิ ไม่ก็ถามผมเองตรงๆ
"เอ ไป ได้โต๊ะแล้ว" วาเดินมาตามพวกผมหลังจากที่ไปทำการบอกจำนวนคนกับทางร้านเรียบร้อยแล้ว
"เบค่อน น้องเอตักเบค่อนมาเยอะๆนะ"
"เอากุ้งปะพี่เฟิร์ส ให้วาแกะ"
"เอาๆ"
"โอเค ไปกันวา" ผมเดินไปตักของกับวาโดยที่ไอ้ภูมิกับฟากัสนำหน้าไปเรียบร้อยแล้ว ผมหันไปเห็นพรีมคุยอะไรกับพี่เฟิร์สไม่รู้ มีการหันมามองผมกับวาเป็นระยะๆด้วย หวังว่าจะไม่ชวนพี่เฟิร์สจิ้นหรอกนะ
"อ่ะ" วาคีบเบค่อนมาวางไว้บนจานผมพลางคีบอีกอันให้พี่เฟิร์สเวลามากินหมูกะทะทีไรผมกับพี่เฟริส์จะนั่งประกบวาตลอดครับ สบายดี วามันชอบบริการ เฮียเอกอีกคน ปิ้งๆนั้นนี้ก็เอามาวางให้ผมกับพี่เฟิร์สกิน
"วา เอาปลาหมึกปะ"
"เอาๆ ปิ้งดิ่ เดี๋ยววาแกะกุ้งก่อน"
"เฮ้ยเอ อีกสองวีคจะสอบแล้วไปติวบ้านภูมิกันป่าว" ฟากัสเงยหน้ามาจากเตาถาม ภูมิที่นั่งอยู่ข้างๆตบหัวฟากัสไปแรงๆหนึ่งที
"เชี้ยนิ่! เจ้าของบ้านนั่งอยู่นี้ถามเขาซักคำยัง แมร่ง บ้านกูไม่ใช่บ้านมึง"
"อ้าวหรอ กูนึกว่าบ้านกู" ฟากัสหน้ามึนตอบไป ภูมิกับฟากัสอยู่หมู่บ้านเดียวกันครับ แต่คนละซอย แล้วที่พวกผมชอบไปทำงานบ้านภูมิบ่อยๆเพราะจะมีแม่บ้านคอยทำอาหารไว้ให้ ดึกๆลงมาจะมีเกี้ยวกุ้งอยู่ในหม้อให้อุ่นทานได้ตลอด แต่บ้านไอ้ฟากัสนี้เรียกว่าอยู่แบบขอทานอะ มันอยู่คนเดียวครับบ้านหลังนั้นเพราะครอบครัวมันย้ายไปอยู่อิตาลีหมดแล้วเมื่อปีที่ผ่านมา นี้กัสก็รอเรียนจบแล้วถึงจะบินไปอยู่กับครอบครัวที่นั้น ดังนั้นฟากัสจะชอบปั่นจักรยานไปกินข้าวบ้านภูมิตลอด
"ไปดิ่ ภูมิบอกป้านอมทำหมี่ซั่วให้ด้วยนะ อยากกินวะ เออ กุ้งกระเบื้องด้วย"
"ห่า ไอ้พวกนี้กูอนุญาติให้ไปตอนไหนเนี้ย นี้ก็นั่งกินเงียบจะโดนยึดบ้านแล้วยังไม่รู้ตัว"
"อ้าวพี่ภูมิอย่าโบ้ยพรีมดิ่ ตัวเองชอบให้เพื่อนมาบ้านอยู่แล้วนิ่ ทำมาโวยวาย"
"เอ้าไอ้น้องคนนี้"
"เอ สำคัญมาก มึงอย่าลืมนัดพรุ่งนี้นะ ที่เดิม สามทุ่ม" ฟากัสยกมือทำท่าดื่ม เป็นอันรู้กันดี ผมพยักหน้าตอบไป
"ไปไหนกัน" พี่เฟิร์สถามออกมาอย่างสงสัย
"ไปแดนซ์ ไปป่าวพี่เฟิร์ส หนูไม่เคยเที่ยวแบบนี้กับพี่เลย"
"จัดไป ไม่ได้เที่ยวนานละ กำลังอารมณ์ไม่ดีอยู่พอดี" อารมณ์ไม่ดี ผมว่าพี่เฟิร์สตอนมีอะไรซักอย่างแล้ว โอ้ย อยากรู้
"วาไปด้วยกันเปล่า" ภูมิชวนวาดู ปกติถ้าวาไม่ติดอะไรก็จะไปเที่ยวกับพวกผมบ่อยๆนะครับ สลับๆกับไปเที่ยวกับเพื่อนในคณะตัวเอง
"ตามสบายเลย พอดีกูไปกับเพื่อนที่คณะว่ะ ดูไอ้เอ กับ พี่เฟิร์สด้วยนะ อย่าให้โดนใครหิ้วไป"
"เออ แน่นอนจับตาอย่างดี ไม่ให้ใครหิ้วไปแน่ๆ"
"อีกละ ไอ้ภูมิ แมร่ง ต้องให้บอกกี่รอบว่าใครจะมาหิ้วกู ถ้าเป็นพี่เฟิร์สว่าไปอย่าง" ผมบอกไอ้ภูมิไปอย่างเคืองๆ หลายรอบละตั้งแต่โดนจิ้นเนี้ย ชอบโดนแซวว่าจะโดนใครหิ้วไปตลอด ถ้าเป็นพี่เฟริส์ผมว่ายังมีสิทธิมากกว่า
"ถึงพี่เฟิร์สเขาจะหล่อแต่พี่เขาก็ติดหน้าหวาน แต่กูมองยังไงก็ไม่กล้าเข้าไปหิ้วหรอกวะ คือน่าหลงไหลนะแต่แบบไม่กล้าเข้าใกล้" ฟากัสมองหน้าพี่เฟิร์สพลางพูดออกมาตามที่คิด
"แล้วมึงก็หน้าคล้ายๆพี่เฟิร์สเลยเหอะ เอาง่ายๆ ถ้าพี่เฟิร์สดูน่าหลงไหล แต่ก็ไม่กล้าเข้าใกล้ ส่วนมึงนะน้องเอ มึงมันน่ามองอะ อาจจะไม่ถึงขั้นหยุดสายตาคนอื่นแบบพี่เฟิร์สแต่ของมึงนี้มองๆไปแล้ว ว่ายังไงดีอะ น่ามอง น่าเข้าหาอะ"
"ใช่เลยพี่เอ เอาจริงๆนะ พรีมอะเห็นพี่เอแล้วอยากเข้ามาคุยด้วยตลอดอะ บางอารมณ์ก็หมั่นเขี้ยวอะ แต่พี่วาพรีมยังไม่ค่อยกล้าจะคุยด้วยเลย แล้ววันนี้มาเจอพี่เฟิร์สคือพี่เฟริส์เนี้ย ถ้าเรียกตามศัพท์ในวงการพรีมนะ พูดได้มั้ยเกรงใจจัง" น้องบอกเกรงใจแต่ตาน้องบอกว่าอยากพูดมากอะ พรีม
"ได้ๆไม่เป็นไร พี่อยากรู้ น่าสนุกดี" ผมชะโงกหน้าไปมองพี่เฟิร์สที่ไขว่ห้างยิ้มตาเป็นประกายสนุกอยู่
-
"คือพี่เฟิร์สอะ พรีมว่าเคะราชินีชัดๆ ส่วนพีเอก็ เคะที่คิดว่าตัวเองเป็นทอม"
"เคะหรอ แปลว่าอะไรอะพรีม พี่ไม่เข้าใจ"
"พรีมลืมไป ถ้าพี่เฟิร์สรู้จัก พรีมก็ว่าแปลกๆละ เคะมาจากคำว่า อุเคะค่ะ แปลว่า ฝ่ายรับ เกย์ควีนอะพี่ แล้วก็ถ้าอย่างพี่วา เรียกว่ เซเมะ หรือ เมะ เฉยๆก็ได้ แปลว่า ฝ่ายรุก เกย์คิง"
"อ้อ! ฮาๆๆๆ เคะราชีนี เคะที่คิดว่าตัวเองเป็นทอม น้องพรีมคิดได้ไงอะ ฮาๆๆๆๆๆ" พี่เฟิร์สขำออกมาอย่างสนุกสนานถึงพี่ชายผมจะมองเรื่องนี้เป็นเรื่องสนุก แต่ผมพอมาได้เรียนรู้ศัพท์ใหม่จากพรีมแล้วกูอดรู้สึกว่า โลกนี้อยู่ยากไม่ได้
พี่เฟิร์สยังคงขำอย่างไม่ทุกข์ร้อนอะไรกับการที่โดนจิ้นว่าชอบผู้ชายด้วยกันแล้วชวนพรีมคุยต่อในศัพท์วงการของพรีมเขา ถึงที่บ้านผมจะค่อนข้างหัวสมัยใหม่กับเรื่องแบบนี้ และ พี่เฟิร์สที่มีประสบการณ์โดนสารภาพรักจากผู้ชายซึ่งก็คือวามาแล้ว แต่ก็ไม่คิดว่าพี่ชายผมจะสนุกกับการจิ้นของน้องพรีมขนาดนี้
"พรีม ถามจริงๆดิ่ ทำไมผู้หญิงชอบจิ้นวายกันจังอะ" ผมหันไปถามพรีมอย่างสงสัย คิดมานานละแต่ก็หาคำตอบไม่ได้ซักทีว่าทำไม
"ก็มันฟินไงพี่เอ"
"แค่นี้อ่ะนะ"
"มันแบบรู้สึกดีอะเวลาเห็นผู้ชายสองคนดูแลกัน อย่างพรีมเป็นผูหญิงใช่ป่ะ ถ้าเห็นผู้ชายคนหนึ่งไปแทคแคร์ผู้หญิงอีกคน พรีมก็อาจจะรู้สึกแบบ อิจฉา หมั่นใส้ไรงี้ แต่ถ้าเป็นผู้ชายกับผู้ชายดูแลกัน มันจะแบบ ฟินอะ รู้สึกมีความสุขสุดๆ"
".....เหมือนจะเข้าใจนะ แต่ไม่อะ"
"พี่เอไม่ต้องเข้าใจพรีมหรอก เอาเป็นว่าพวกผู้ชายจะทำอะไรก็ทำไปตามปกติเลย พี่วากับพี่เอก็เป็นกันแบบนี้ไปเรื่อยๆ ทำตัวปกติๆไว้ ส่วนเรื่องจิ้น พวกพรีมจิ้นกันเองได้"
"ชวนพี่จิ้นด้วยก็ได้นะพรีม สนุกดี อยากรู้อะไรถามพี่ได้ ฮาๆๆ"
อื้ม ชัดเจนครับน้องพรีม คือไม่ว่าพวกผมจะทำอะไร พวกคุณก็เจอมุมจิ้นได้อยู่ดีซินะ แล้วตอนนี้มีพี่ชายผมเป็นสมาชิคใหม่สินะ
"นี้น้องกูเป็นหนักขนาดนี้เลยหรอ ตอนแรกคิดว่าไม่มาก โรคจิตเปล่า พรีม" ภูมิแซวน้องมันขำๆ
"ปากเสียอะพี่ภูมิ โรคจิตที่ไหน มันเป็นความชอบส่วนบุคคลเหมือนที่พี่ภูมิชอบดูหนังโป๊อะ พรีมว่านั้นโรคจิตกว่าอีก"
"อ้าวๆ งานเข้ามั้ยไอ้ภูมิ ตกลงกันเองนะ กูไม่เกี่ยว" ฟากัสโบกมือลาแล้วลงมือกินหมูกะทะต่อ
"วา ปลาหมึก" ผมมองพี่น้องเถียงกันแล้วคีบปลาหมึกที่สุกแล้วมาเป่าพอคลายร้อนแล้วป้อนให้วากิน
"ฮึ้ย ป้อนกันด้วยอะ" พรีมเลิกเถียงกับภูมิแล้วหันมายิ้มกว้างมองผมกับวาตาเป็นประกาย
"ก็ไอ้วามันมือเลอะ นี้จะไปจับผิดอะไรเขาอยู่นั้น เฮ้อ"
ดีมากภูมิจูนสมองน้องมึงไว้นะ พยายามเข้าเพื่อน กูว่าน้องมึงไปไกลละ
"จับผิดที่ไหน ฟินอยู่ อิอิ"
"นั้นสิ ฟินออก ป้อนกันด้วย ฮาๆ"
"พี่เฟิร์สพอเลย อย่ามาจิ้นตามพรีมดิ่ หนูกลัว" ต้องรีบดักครับ คนนี้ชอบเรื่องสนุกมากเกินไปละ ไม่ได้กลัวอะไรนะ กลัวจะต่อยอดกลับไปแกล้งผมกับวาต่อที่ห้องนะซิ
"กลัวทำไม ก็แค่ความคิด อย่าร้อนตัวซิน้องเอดูวาดิ่เขายังไม่พูดอะไรเลย เอ๊ะ หรือว่าที่ไม่พูดนี้เพราะคิดจริงกันแน่วา"
"ใช่ครับ วาคิดอยู่"
"เฮ้ย ไอ้นี้ก็ไปตบมุขพี่เฟิร์สอีก"
"จะโวยวายทำไมวะไอ้เอ แหมะๆ หรือร้อนตัวจริงๆอย่างที่พี่เฟิร์สว่าจ๊ะ" ฟากัสหลิ่วตาล้อๆโดยมีภูมิเอานิ้วชี้สองข้างมาคู่กันใส่ผมล้อๆ
"ร้อนตัวบ้านมึงดิ่ กูอยู่ของกูเฉยๆเลยจะมาชงกันทำไม พรีมอะผิดเลยเปิดประเด็นทำไมเนี้ย"
"พรีมเปล่าเปิดประเด็นนะ แค่พูดตามที่คิดเอง ฮาๆๆ"
"น้องพี่ขี้โวยวายแบบนี้ วาจะดูแลไหวมั้ย ว่าไงวา"
"วาก็ดูแลของวามาตั้งหลายปี ดูแลต่ออีกปีคงไม่เป็นไรมั้ง" พูดเสียงนุ่มแล้ววางกุ้งไว้บนจานผมก่อนจะยิ้มให้อีกที แมร่ง สร้างภาพ!!
"อะไรของมึง เอ้ย วา อีกปีอะไร พูดดีๆ ร่วมหัวจมท้ายกันแล้วต้องดูแลเอไปตลอดเว้ย เข้าใจปะ"
"นั้นไงๆ เอไวไฟเว้ย ขอวาแต่งงานหน้าด้านๆเลย" ฟากัสหันไปแทคมือกับภูมิอย่างถูกในใจคำพูดของภูมิ
"เออ แต่งงานกันป่ะวา ไหนๆก็อยู่ก่อนแต่งมาตั้งนาน เรามาแต่งกันให้จริงจังเลยดีมั้ย" พอครับ คนพวกนี้ถ้าผมยิ่งโวยวาย จะยิ่งชอบใจแล้วแกล้งต่อครับ ต้องทำตัวนิ่งๆแล้วไหลตามน้ำไป
"ได้ เดี๋ยวไว้วาไปซื้อแหวนก่อนนจะเอากี่กะรัตดี" วาตีหน้ามึนเล่นตามผมไปต่อ
"5 กะรัตพอ กูสงสาร เอาน้ำงามๆนะ... พอใจยัง จิ้นจบละนะ ฟินแล้วนะ จะได้กินต่อ" ผมหันไปพูดหน้าตายกับคนในโต๊ะ หันไปเห็นน้องพรีมคาบช้อนตาค้างแล้วอดคิดไม่ได้ว่า ตกลงที่จะเล่นให้ขำ ไม่ใช่ว่ากลายเป็นจิ้นไปไกลกว่าเดิมนะ
กินหมูกะทะกันจนอิ่มแต่ก็ยังพากันเดินข้ามถนนไปกินไอติมกันต่อตรงทางรถไฟครับ ร้านนี้ดังมาก มาตลาดพลูอย่าลืมไปกิน ผมกับวาสั่งจ้ำบ๊ะมากินด้วยกันครับ เพราะผมอิ่มมากแต่ก็อยากกินของหวาน กลัวกินไม่หมดเลยชวนวาแบ่งกันกิน ส่วนวาเป็นพวกไม่ชอบกินของหวานอยู่แล้ว
"จ้ำบ๊ะ คืออะไรอะพี่เอ"
"มันเป็นน้ำแข็งปั่นกับนมอะพรีม แล้วจะใส่ขนมปัง น้ำแดง ลงไป คล้ายๆปังเย็นแต่อร่อยกว่านะ"
"งั้น เอาจ้ำบ๊ะ เป็นสองทีคะ"
"ผมเอาไอติมไข่ครับ" พี่เฟิร์สชอบกินไอติมไข่ครับ จะเป็นไอศครีมกะทิใส่ไข่ไก่ลงไป จะหวานๆมัน
"มึงกินปังเย็นกับกูป่ะ แล้วเอาไอติมชอคโกแลตโอริโอ้ด้วย แบ่งกันกิน" ภูมิถามฟากัสที่ยังลังเลเลือกไม่ได้
"เออก็ได้ มากี่ทีก็กินแต่ปังเย็นนะมึงอะ"
"ก็มันอร่อยนิ่...เอาแค่นี้อะครับ"
รอไม่นานของหวานที่สั่งก็มาครบครับ แต่นั่งกินกันไปต้องระวังหลังกันไปเพราะวานั่งอยู่ด้านริมที่ติดถนน เวลารถผ่านก็ต้องคอยหลบไม่ให้โดนรถเกี่ยว เห็นวาหลบหลายรอบจนน่ากลัวจะโดนรถเกี่ยวไปจริงๆ เลยขยับเก้าอี้ติดกับพี่เฟิร์สให้วาเบียดมานั่งเกยไหล่ข้างๆผมแทน
"ซี้ดดดดดด" ผมร้องครางอย่างห้ามไม่อยู่เมื่อความเย็นของน้ำแข็งแล่นเข้าสมอง เอามือจับหัวแล้วซบหน้าลงบนไหล่วานิ่งๆ เย็นขึ้นหัวนี้เป็นอะไรที่ทรมาณพอๆกับเอานิ้วโป้งไปเตะโต๊ะเลยนะผมว่า
"เป็นไรอะพี่เอ"
"เย็นขึ้นสมอง โอยยย"
"อยู่เฉยๆเดี๋ยวก็หาย" วาก้มมาพูดกับผมแล้วยกมือลูบหัวผมลงเบาๆไล่ความเย็น
"ทนไปนะเพื่อน ฮาๆๆ เรื่องแบบนี้ช่วยไม่ได้ว่ะ ซี้ดดด!!"
"นั้นๆเป็นไงละ แซวไอ้เอมัน ฮาๆๆ สมน้ำหน้า"
"พี่ภูมิก็อยู่นิ่งๆซิจะยกหัวไปมาทำไม เดี๋ยวก็หาย"
"หายยัง" วากระซิบถามผมเบาๆหลังจากที่ผมยกหัวขึ้นจากไหล่ของวา พยักหน้าตอบมันไปก่อนจะหยิบแก้วน้ำที่พี่เฟิร์สส่งมาให้มาดื่ม
กินกันจนเสร็จก่อนจ่ายเงินเดินกลับรถกัน มื้อนี้พี่เฟิร์สเป็นเจ้ามือหมดครับ สบายไปเลยเพิ่งหมดตัวไปจากงานหนังสือ สงสัยคืนนี้ต้องอ้อนขอเงินพี่ซะแล้ว ยกมือไหว้ลากันเสร็จก็แยกย้ายกันกลับ เพิ่งสังเกตว่าภูมิกับพรีมมากับฟากัส สงสัยที่ว่าโดนยึดบ้าน ท่าจะจริงซะละ
ขึ้นรถมาได้ไม่นานเสียงโทรศัพท์ผมก็ดัง เห็นหน้าจอขึ้นชื่อว่าม๊ากดรับก่อนจะเปิดสปีคเกอร์โฟนให้ได้ยินกันทั้งหมด
"ม๊า สวัสดีครับ" หันไปสะกิดวาให้สวัสดีม๊าบ้าง หันไปหาพี่เฟิร์สก็เห็นพี่เขาส่ายหน้า ขยับปากไม่ออกเสียงว่า
'อย่าบอกม๊า ว่าพี่อยู่นี้'
ผมขมวดคิ้วอย่างสงสัย ไม่เป็นไร ทดไว้ในใจเก็บไว้ค่อยให้วาถาม
"สวัสดีครับแม่ สบายดีมั้ย"
"สบายดีน้องวา เป็นไงเรียนหนักมั้ย"
"หนักครับ แต่จะจบแล้ว ยังพอไหว"
"อย่าหักโหมนะลูก"
"พอแล้วๆ สวีทกันอยู่ได้ ม๊าไม่ถามถึงหนูเลยนะ"
"นี้ไงกำลังจะถาม ว่าไงน้องเอ โปรเจคผ่านมั้ยไม่เห็นโทรมาเล่าให้ฟัง"
"ผ่านครับม๊า A งามๆมาฝากแน่ๆ Aละ 1,000 นะม๊า อย่าลืม"
'ลูกคนนี้หน้าเลือดจริง แล้วนี้อยู่ไหนกันฮืม'
'กำลังกลับคอนโดอะม๊า เพิ่งกินหมูกะทะเสร็จ'
'ดีๆ น้องวาขับรถดีๆนะ น้องเอ แล้วพี่เฟิร์สติดต่อหนูบ้างมั้ยลูก หายไปจากบ้านเป็นอาทิตย์แล้ว ติดต่อกลับมาเมื่อสองวันก่อนว่าสบายดีแต่ก็ไม่เห็นจะกลับบ้าน'
"ไม่นะม๊า พี่เฟิร์สไม่ได้โทรมา" โกหกม๊าไปเพราะพี่เฟิร์สส่ายหน้าอยู่ด้านหลังไม่ให้ผมบอก
'เมื่อเย็นก็มีผู้ชายตัวใหญ่ๆสองคน มาถามหาพี่เฟิร์สเขา เห็นว่าเจ้านายเขาติดต่อพี่เราไม่ได้ เลยคิดว่ากลับมาบ้าน' ม๊าพูดเสียงกังวลผมมองหน้าพี่เฟิร์สผ่านกระจกก็เห็นพี่ชายเหยียดยิ้มน้อยๆที่มุมปากก่อนจะหันหน้าออกไปนอกหน้าต่างแทน
"หรอม๊า หนูไม่รู้อะ พี่เฟิร์สไม่ได้ติดต่อมาเลย แต่ก็ปกติอยู่แล้วนิ่ม๊า เดี๋ยวพี่เฟิร์สก็กลับมาเองแหละ"
'ม๊าก็บอกเขาไปแบบนั้น แต่เห็นเขาดูลำบากใจมากเลยที่หาพี่เราไม่เจอ ม๊าก็กังวลว่าพี่เราจะไปก่อเรื่องอะไรอีกเปล่า'
"ไม่หรอกม๊า พี่เขาโตแล้วหน่า อย่าเป็นห่วงเลย อีก3ปีก็ 30 ละ แก่แล้วนะแม่ ไม่ต้องห่วงๆ"
'คงไม่มีอะไรมั้ง เอาละๆ ม๊าไม่กวนละ กลับบ้านกันดีๆ น้องวาพักผ่อนเยอะๆนะรู้มั้ย แล้วติดต่อไปบ้านนั้นบ้างนะลูก'
ผมหันไปมองวาทันทีที่ได้ยินม๊าพูดถึงบ้านของวา ร่างกายวาเกร็งอยู่ชั่วครู่ก่อนจะผ่อนคลายลงเมื่อผมเอื้อมมือไปแตะไหล่วาเบาๆ
"ครับ แม่ก็พักเยอะๆนะครับ"
'จ้า น้องเออย่านอนดึกนะลูก ม๊าไม่กวนแล้ว ไว้ม๊าโทรหาใหม่นะ'
"ฝันดีม๊า" ผมกดวางสายม๊าไปก่อนจะหันไปมองหน้าวาอย่างกังวล บีบไหล่วาสองที วาหันมายิ้มให้เหมือนไม่ได้คิดอะไร ผมหันไปมองหน้าพี่เฟิร์สทางด้านหลังก็เห็นเจ้าตัวหลับตาฟังเพลงในไอโฟนเหมือนไม่ต้องการให้ผมถามอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้อีก
"ไม่ต้องถามพี่เฟิร์สหรอก เรื่องส่วนตัวเขาแหละมั้ง ว่าแต่คืนนี้เอกับพี่เฟิร์สมานอนห้องวานะ อย่าลืม"
"หยาบคายอะ มาชวนเขาเข้าห้อง แล้วพี่เฟิร์สก็อยู่ กะควบสองหรอไง ร้ายนะเรา" พูดหยอกล้อวาไปหนึ่งยกจนวาส่ายหน้าหัวเราะออกมาผมถึงสบายใจจริงๆว่าวาไม่ได้คิดมาเรื่องที่ม๊าให้วาติดต่อไปหาบ้านของวา
เอาเป็นวาความสงสัยเรื่องของพี่เฟิร์สผมจะทดเอาไว้ในใจ ชูขึ้นมาสามนิ้วก่อนละกัน ไว้ฟ้าเปิด ค่อยเสียงตายถามพี่เฟิร์สดู ไม่ได้สอดรู้สอดเห็นจริงๆนะ
To Be con
Talk
ตอนนี้ สาระคืออะไรไม่รู้ รู้แต่การมีสาววายไปอยู่ในกลุ่มผู้ชาย มันก็น่าสนุกดีนะ ฮาๆๆ ส่วนปัญหาของพี่เฟิร์สทดเอาไว้ในใจ ตามเอไปก่อนละกัน อุโฮ๊ะๆ ตอนนี้แอบยาวอะ มากด้วย ยังไงก็ขอบคุณที่ติดตามเอวานะคะ
พีเอส เรามีเรื่องจะให้ทุกคนออกความคิดเห็นกันหน่อย คือเราจะแต่งตอนพิเศษ เลยอยากให้ทุกคนไปออกความคิดเห็นกันหน่อยว่าอยากอ่านแบบไหนมากกว่ากัน :katai2-1: :katai4:
เข้าไปที่ Like เวปนี้เน้อ http://www.facebook.com/pages/AVA-Hour/625208624171449?ref=hl
แล้วเจอกันตอนหน้าจ้า :mew1:
-
ตอนนี้อยากรู้เรื่องพี่เฟิร์สม๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก
แบบว่าเรื่องของพี่เฟิร์สมาแรงกระตุกต่อมเผือกมากอะ 555555555555 :katai1: :katai1: :katai1:
ส่วนเรื่องบ้านของวามันมีอะไรอะ ? งื้ออออ
แตวาเอ ก็ยังคงทำอะไรๆไปโดยธรรมชาติ ทำไปโดยความเคยชิน
แต่มันน่ารักโคตรรรรรรรร มันเป็นการแสดงออกแบบซึมลึกโดยไม่รู้ตัว :z7: :110011:
-
แอร๊ยยยย :hao5: แบบ หยอกล้อกัน ได้อารมณ์ โครตฟินนนเลยยยย 555+ :mew1:
แง๊ะๆ พี่เฟิร์สงอนแฟนป่ะถึงหนีมาเนี่ย 555+ คนเขียน มีแต่งของพี่เฟร์สแอบๆไว้ป่าววเนี่ย :mew3:
.....แง่งงงงงง วา มีอะรัยกับที่บ้านงั้นหง่ออออออออออออออ รอคนเขียนมาเฉลยยย 55+ :katai2-1:
พรีมมมมมม จิ้นนนนได้ฟินนนมากกกกกกกก 55+ o13
.....ปล. เอวา' ยังคงคอนเซ็ปความฟินได้เรื่อยๆ เอ๊ะ น่าจะเพิ่มขึ้นทุกตอนนะ ฮ่าๆๆๆ :hao6:
-
ชอบน้องเอออออ♥ น้องเอน่าร๊ากกกกกกกกกก! ><
เป็นเคะที่คิดว่าตัวเองแมนมากเมะมากสินะ... 5555555555555555
เรามีลางสังหรว่า...
วา!!! แกแอบคิดอะไรไม่ซื่อกับน้องเอใช่มั้ยยย!!! :z1:
แล้วพี่เฟิร์สก็รู้ด้วยสินะะะะะะะะ ??? (เลยช่วยน้องพรีมชง >< 555)
ปัญหาของพี่เฟิร์สคืออะไรร ??? เกี่ยวกับผู้ชายที่มาตามหาหน้าบ้านมั้ย ><
-
ทดไว้ในใจ จะได้คำตอบเมื่อไรน้อ พี่เฟิร์สเนี่ย
-
อารมณ์น้องพรีมนี่เหมือนเราเวลาเห็นผู้ชายเขาสนิทกันเลย
มันฟินนาเร่่ :hao7:
-
อยากรู้เรื่องพี่เฟิร์ช
-
คู่นี้หวานเเบบธรรมชาติหวานเเบบไม่รุ้ตัว :-[
เเล้วพี่เฟิรส์หนีไรมานิ :katai5:
-
:hao6: อ่านตอนนี้แล้วอยากเป็นน้องพรีมเสียนี่กระไร ถ้าเรานั่งอยู่ในโต๊ะนั้นคงมีความสุขพิลึก เห็นหนุ่มๆเค้านัวเนียเทคแคร์กัน อัยย่ะ
ว่าแต่ น้องพรีม ไม่จิ้นพี่ภูมิกะฟากัสมั่งเหรอ แลดูมีกลิ่นนะคู่นี้
-
อุ๊ย อะไรน่ะพี่เฟิร์ส มีอะไร อยากรู้มั่ง :katai5:
-
เฟริสให้เดา มีสามีเป็นตัวเป็นตนแล้วใช่ป่ะ
วันนี้อ่านแล้วชวนให้คิดถึงอารมณ์ 3p กร้ากกกกกก///หลบรองเท้าให้เร็ว
ตอนพิเศษขอแบบหวานๆแต่ขอให้เคะทอมเรามั่นใจในตัวเองต่อไป
จะรอน้า~~~~
-
พี่เฟริ์สก้อยากรู้ วาก็อยากรู้. ทดไว้ในใจเหมือนเอก็ได้.
-
อ่านทันแล้ว :hao7: เป็นเรื่องที่อ่านไปฮาก้ากไป เลยอ่านไม่ยอมหลับยอมนอนเลย 555+
-
อ่านตอนที่ 5 แล้วคิดว่าพี่เฟิร์สจะเป็นมือที่3 กำลังจะดักตบพอดีเลย แต่พี่เค้าดันมีสามีเป็นตัวเป็นตนละ(?)เลยรอดไป
เอรัณ~~~ หนูเด็กมากนะ มีทดความสงสัยไว้ในใจด้วย คิดว่าบวกลบเลขเหอะ กี่ขวบกันแน่เนี่ย = =;;
-
ฟินอ่าาาา...ดูแลกันดีจังเลยเนาะ เอวา ^^" :mew3:
-
พี่เฟิร์สเคะราชินี กร๊ากกก
น้องเอเคะทอม กร๊ากกก
พี่เฟิร์สหนีอะไรมาจ๊ะ
เรา อยากได้ ตอนพิเศษ เป็นแฟนกันแล้ววว //สครีม
-
เข้าใจน้องพรีมอ่า บางทีคนมาถามทำไมชอบวาย อธิบายไม่ถูกนะ แบบปล่อยหนูไปเถ๊อะ :z3:
ดูเอวาทำให้กันแต่ละอย่าง มีแต่ทำให้อย่างเราๆฟินทั้งนั้นเลยนินา :-[
แล้วพี่เฟิร์สหนีเจ้านายที่ควบตำแหน่งแฟนด้วยป่ะเนี่ย :z1:
-
พี่เฟิร์สต้องเป็นเคะราชินีอย่างที่พรีมว่าแน่ๆ ส่วนเอวาก็ฟินเบาๆ
-
:o8: :-[น่ารักมากมายเลยเอวา มีคู่ชวนจิ้นเพิ่มมาอีก อิอิ
-
แอร๊ยยยฟิน 55555+
เจอกันตอนหน้าค่ะ :heaven
-
เราชอบเอวาๆ
-
วาคิดอะไร พูดเล่นแต่เอาจริงใช่ป่ะ :really2:
-
อยากอ่านตอนหน้าแล้วววววว
ปล.คนแต่งมายาวมว๊ากกกกก
ปล.เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะครับ
o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
เอวายังให้อารมณ์ฟินและน่ารักเหมือนเดิม :-[
แต่ตอนนี้แอบอยากรู้เรื่องพี่เฟิร์สตามเอล่ะ :hao3:
รอตอนต่อไปค่ะ :L2: :กอด1: :L2:
-
สามี? พี่เฟริสเป็นนายหัวทางใต้ เกาะรังนกอะไรนั่นช่ายป่ะ :hao4:
จิ้นฟากัสกะภูมิ เพราะเอกะวาคงไม่แคล้วคู่กันแน่นอนยุแล้ว
-
เรื่องของพี่เฟิร์สมาแรงแซงทางโค้ง><
เกิดอาการอยากรู้แต่ไม่อยากถาม
เอวา ฟินเวอร์จิ้นกระจาย ก๊าก
เกิดอาการอยากไปอยู่ ณ จุดๆนั้นจุดแห่งความฟิน
-
วาอย่างน่ารักเลยอ่ะ มีแทนตัวว่าหนูกับพี่กับแม่ด้วย
-
พี่เฟิสออกมาบทเดียวก็ขโมยใจใครไปหลายๆคนเลยนะครับ ชอบตอนกินหมูกะทะน้องเอโดนรุม ฮ่าๆๆ วาเล่นด้วยแบบนี้เราคิดจริงนะ หึๆ ตอนท้ายก็ทิ้งปมไว้ให้นักอ่านค้างเยอะนะครับ ทั้งเรื่องพี่เฟิส และที่บ้านของวา
-
พี่เฟิร์สเป็นเคะเรา้ก้ปลื้มใจ 55555555555555555555555555555
น้องพรีมเป็นเหมือนเราๆก้ดีแล้วแบบนี้ 5555555555
ผู้ชายที่มาหาพี่เฟิร์สที่บ้านคือคนของพี่เฟิร์สปะ?
แบบเป็นแฟนเป็นอะไรกันแล้วงอนกันอะไรงี้ กริ้วววววววววววว
คิดเป็นตุเป็นตะ เป็นจริงก้ดีดิใช่มะ 5555555555555555
-
เฟิร์สแอบใครมาเนี่ยสาละมีหรือป่าว
วาไปขอเอเมื่อไรก็บอกด้วยล่ะกันจะได้ไปร่วมงาน555+
อยากกดไลค์น้องพรีมสักล้านครั้ง
-
อยากบินเข้าไปสิงพรีม โมเม้นนั้นคงฟินน่าดู เฮือกกก :z1: ว่าแต่..เอ...ห้ากระรัตเลยเหรอ เยอะไปนะ o18 ชอบกินเค็มก็ไม่บอก(แต่งเสร็จก็กัดก้อนเกลือ :laugh:) เชื่อขนมกินได้เลย(โหสำนวนตรู :mew5:) วามันคิดแน่ๆ มันต้องคิดแน่ๆ :o8: โอ๊ยยย จิ้นไปไกลแล้วค้าบบบบ :jul1:
ขอบคุณคับ รอตอนต่อไป :call: :กอด1:
-
เข้ามาจิ้นต่อ :hao7:
-
พี่เฟิร์ส เคะราชินีผู้ลึกลับ ต้องหนีใครมาแน่ๆเลย
-
ชอบฉากเย็นจี๊ด ...ซบ :ling1:
-
บทที่ 4 แล้ว ..
-
ได้กลิ่นคู่ใหม่นะ ฟิดๆ
ทั้งลับลมคมในพี่เฟิร์สแล้วก็ภูมิกับฟากัสด้วย :hao3:
-
น้องเอน่าร๊ากกกกกกกกกกกกก
รอๆๆๆๆคนเขียนนะจ๊ะ :o8: :o8:
-
จิ้นตลอด เห็นแล้วอินไปกีบพรีม รออ่านๆ
-
:hao6: พี่เฟริ์สมีคู่เป็นเจ้านายมาเฟียด้วยเว๊ยเฮ๊ยย แอร๊ยยย ต้องสงกานค่าจิ้นกระจายยยยยย
-
:mew2: :mew2: พี่เฟิร์ส ต้องทะเลาะกะคนของตัวเองมาแน่ๆ เลย
อรั๊ยยยยย เอวาก็น่ารักซะ ฟินตามน้องพรีมไปติดๆจ้า
รอติดตามจ้า :กอด1:
-
สนุกดีค่ะ วาเอน่ารักดี (ตอนแรกหน้าเต๋าคชาแอบแว่บมาในหัว 55)
มาต่อเร็วๆนะจ๊ะ :mew1:
-
ทางนี้ก็ฟินตาม ขอบใจมากพรีม
:กอด1:
-
หลงเข้ามา...ติดซะแล้ว
ติดนิยายเรื่องนี้ซะแล้ววววว
ชอบฟิลนี้อ่ะ มันใช่เลยยยย :impress2: :impress2:
รอตอนต่อนะคะติดตามๆๆ > <555
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ เอ วา น่ารักดีจัง
น่าติดตามต่อไปมากๆ
เพราะดูจะเป็นเพื่อนกันจริงๆ
จะพัฒนายังไงต่อไป
พี่เฟริสมีอะไรหนอ น่าสงสัยจริง
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ
เนื้อเรื่องค่อยเป็นค่อยไป อบอุ่นมากเลยค่ะ :hao7: :hao7: :hao7:
-
:katai4:
ฟินมากคะ อยากอ่านต่อ.....
-
เอรัณ นายน่ะ ไม่ค่อยรู้เรื่องพวกนี้หรอก
สาววายน่ะ เวลาเห็นปุ๊บ จะรู้ได้ปั๊ป
เหมือนมีญาณ (?) 5555555555
:z3:
-
อ่านแล้วแบบ มันเขินๆอ่ะ
ถึงมันจะแบบยังเป็นเพื่อนกันอยู่อ่ะนะ
แต่สำหรับเรามันไม่ช่ายยยอ่ะ
มันฟินนนน ><
แต่พี่เฟิร์สอ่ะ เป็นไรอ้ะ
มันค้าง พี่แกดูมีโลกส่วนตัวสูงอ่ะ
อ่านเองยังกลัว 555555555
:z3:
-
เพิ่งตามอ่านค้าบบบบ
สนุกดีๆ เซอร์วิสตลอดอะ เอกับวา ฮ่าๆ
พี่เฟิร์สหนีแฟนมาแน่ๆ เลย อิอิ
-
หนีแฟนมาใช่ม้าาาาาา :hao7:
-
เข้ามารอ หายไปหลายวันล่ะ :mew2:
-
เฮ้ยแก!!! ชั้นพลาดอะไรไป อั้ยย พี่เฟิร์สของเขามาแว้ว วิ่งไปชูป้ายไฟ เคะราชินี
-
Hour#7 -See-
สุดท้ายเมื่อคืนก็ลงเอยด้วยการนอนสามคนบนเตียงวาครับ กว่าจะเครียลงตัวว่าใครนอนกลางก็เอาซะพี่ชายผมอาบน้ำ ใส่ชุดนอน ทาครีม เป่าผม ไปนอนดูการ์ตูนข้างนอกจบไปตอน เข้ามาก็ยังเห็นผมกับวาเถียงกันอยู่ว่าจะนอนยังไง ก็ผมอยากนอนกอดพี่เฟิร์สแต่วาอยากนอนกลาง ตั้งท่าจะเถียงกันอีกรอบ พี่เฟิร์สก็เดินมาลูบหัวผมสองคนแล้วบอกว่า
"พี่อยากให้น้องชายสองคนนอนข้างพี่จังเลยน้า" ยิ้มตาใสจนผมกับวาพยักหน้าเบาๆให้พี่เฟิร์สนอนกลางแล้วผมกับวาก็นอนประกบ ก่อนจะหลับตาก็ยังอดคิดไม่ได้ว่า แล้วเมื่อกี้ผมกับวาเถียงกันเพื่ออะไรวะ
พอตื่นมาก็ไม่เจอพี่เฟิร์สแล้วครับ เห็นวาบอกว่าพี่เขาออกไปประชุมจะกลับมาตอนเย็น ผมรู้ว่าวาก็สงสัยเหมือนผมอะว่าประชุมจริงๆหรอ แต่ก็ได้แต่ปล่อยไปก่อนเพราะทู้ซี้ถามไปพี่เฟิร์สก็ไม่มีทางบอก
"จะกลับกันยังไง ให้วามารับมั้ย" วาเปิดกระจกถามผมหน้าผับที่ผมนัดพวกไอ้กัสเอาไว้ ผมหันไปมองพี่เฟิร์สอย่างขอความเห็นแต่พี่เขาก็แค่ยักไหล่เบาๆแบบยังไงก็ได้
"เอไม่รู้ว่าพวกมันจะกลับกี่โมงอะ วาก็อยู่กับพวกไผ่ไปก่อนละกัน ถ้าเอจะกลับเดี๋ยวไลน์หาวาอีกที แต่ถ้าวาจะกลับก็ลองไลน์มาละกัน" วาพยักหน้ารับคำเบาๆก่อนจะปิดกระจกแล้วออกรถไปยังผับอีกแห่งคนละย่านกับที่พวกผมเที่ยว
"ไปกันพี่ชาย ราตรีนี้ยังอีกยาวไกล" ผมหันไปยิ้มให้พี่เฟิร์ส คล้องคอแล้วเดินเข้าไปร้านด้วยกัน
"เอาให้สุดเลยนะ น้องเอ"
"อูยย พูดแบบนี้ไม่ได้แล้ว จัดไปครับ"
"เฮ้ยไอ้เอ ทางนี้ๆ" ผมหันไปทางเสียงเรียกชื่อผมหันไปเห็นไอ้ภูมิยกมือเรียกอยู่ตรงกลาง
"มากันนานยังวะ" ถามไอ้ภูมิก่อนจะรับแก้ววอดก้ามาจากฟากัส ไอ้นี้มันชอบชงครับ อย่าได้ปล่อยแก้วว่างอะ เติ่มตลอด
"ซักพักใหญ่ๆวะ"
"พี่เฟิร์สดื่มอะไรครับ เหล้า หรือวอดก้า"
"วอดก้าก่อนดีกว่าครับ"
"แล้วตกลงไอ้วาไม่ตามมาจริงๆหรอวะ"
"เออ ปล่อยมันไปหาเพื่อน หาสังคมมันบ้างครับฟากัส วันๆเอาแต่อยู่กับกู เพื่อนมันจะไม่คบแล้วมั้ง" ยกวอดก้าขึ้นดื่มมองบรรยากาศรอบๆที่มีหนุ่มสาวกับโยกตัวไปมาตามจังหวะเพลง ผมก็อดโยกคอไปมาตามจังหวะไม่ได้
"เหอะ เพื่อนมันเข้าใจอยู่หรอก ว่าวามันก็อยากอยู่กับแฟน แหม กูก็นึกว่ามึงกับวาใช้สังคมเดียวกัน เห็นตัวไม่เคยห่าง"
"แฟนบ้านมึงดิ่"
"เออ ก็อย่างพวกมึงบ้านกูเรียกว่าแฟน แมร่ง อย่าให้กูเปิดประเด็น อย่าๆ"
"ใช่ๆ สองคนนี้แมร่ง มองกันไม่เหมือนมองกู รู้ตัวบ้างป่ะว่าวามันมองมึงยังไง มึงมองวายังไง"
"ยังไง มองยังไงกูก็ปกติของกูเลย"
"กลับบ้านไปเอาวามายืนข้างๆกันหน้ากระจกนะ แล้วดูสายตาพวกมึงซะ อย่าให้กูพูดเยอะ เพราะกูฟังพรีมมันพูดบ่อยเกินไปละไอ้ประโยคว่า มองกันไม่เหมือนมองกู"
"อะไรวะ มอง...กูก็มองปกติ เนอะพี่เฟิร์สเนอะ" หันไปขอความเห็นจากพี่ชายที่นั่งเงียบฟังผมคุยกัน แต่เหมือนจะคิดผิดเมื่อพี่เฟิร์สยกคิ้วขึ้งข้างหนึ่งแล้วมองผมด้วยสายตาพราวระยับ
"พี่ว่าไม่น้า แล้วเมื่อไรน้องวากับน้องเอจะคบกันละ พี่จะได้ฉลอง" นั้นไง ว่าแล้วว่าต้องโดนเรื่องแกล้งคนพี่เฟิร์สไม่เคยพลาด
"พี่เฟิร์ส!! ไม่ตลกอะ อย่าไปบ้าตามพวกมันดิ่" ปล่อยไว้กับน้องพรีมวันเดียวยังเป็นแบบนี้ พี่เฟิร์สยิ้มมุมปากจรดแก้ววอดก้าขึ้น แต่ผมเห็นนะว่าพี่หัวเราะอยู่อะ
"ฮาๆๆ ดูเอมันนะพี่เฟิร์ส ขี้โวยวายอะ"
"กูไม่ได้โวยวายเว้ย กูแค่อธิบายความจริง"
"ครับๆน้องเอไม่โวยวายเนอะ โอ๋ๆ น่าสงสารพอวาไม่อยู่มีแต่คนแกล้งเนอะ ฮาๆๆๆ" พี่เฟิรส์ดันหัวผมซบไหล่แล้วลูบหัวไปมา จุดนี้เงียบได้อย่างเดียวอย่าเปิดปากพูด เดี๋ยวโดนหาว่าร้อนตัว
ถ้าถามว่า เอาจริงๆผมรู้สึกยังไงหลังจากการโดนจับคู่จิ้นกับไอ้วา ก็ยอมรับว่าเพราะสิ่งที่คนรอบข้างพูดหรือคิด มันส่งผลให้ผมคิดตามอยู่เหมือนกันว่า หรือผมกับวาจะเป็นอะไรที่มากกว่าเพื่อนจริงๆ หรือวาจะชอบผม แต่สุดท้ายผมก็มักจะหาเหตุผลมาขัดกับความคิดของคนรอบข้างว่า จริงๆแล้ววาชอบพี่เฟิร์สต่างหาก ถึงตอนนี้จะมารู้แล้วว่ามันเป็นเพียงความรู้สึกที่เจือจางลงไป
และก็มีบ้างที่ผมรู้สึกดีกับการโดนคนรอบข้างคิดว่าผมกับวามีความรู้สึกดีๆให้กัน มีบ้างที่ผมรู้สึกดีกับการที่วาคอยดูแลเอาใจใส่ แต่ผมก็พยายามคิดเสมอว่ามันเป็นเรื่องปกติที่เวลามีคนเป็นห่วงเราก็ต้องรู้สึกดีอยู่แล้ว แต่ผมก็ยังไม่มั่นใจว่าหลังๆมานี้ทำไมผมชอบรู้สึกแปลกๆทุกครั้งที่วามองผม รู้สึกดีเป็นพิเศษเวลาที่วายิ้มให้ มีความสุขทุกครั้งที่ได้ใช้เวลากับวา
"ขอชนแก้วหน่อยครับ"
ผมหันไปตามเสียงก็เห็นผู้ชายอายุไล่เลี้ยกับผมกำลังยิ้มให้พี่เฟิร์สแล้วยกแก้วขึ้นชนกับพี่ชายผม ส่วนพี่เฟิร์สยิ้มให้ตามนิสัยแต่ไม่รู้ทำไมผมถึงมองว่าตอนนี้พี่เฟิร์สดูยั่วๆจัง อาจเป็นเพราะสายตาพี่เขาด้วยมั้ง
"ชื่ออะไรครับ ผมกายครับ"
ผมเห็นก็จะสะกิดให้ภูมิกับฟากัสดูพี่เฟิร์สครับ แต่พอหันไปก็เห็นมันสองคนมองเหตุการณ์ตรงหน้าอยู่ก่อนแล้ว
พี่เฟิร์สแค่มองคนที่ชื่อกายสักพักจนกายเอามือเกาคอตัวเองแบบเขินๆก่อนจะยิ้มที่มุมปากให้เล็กน้อยแล้วหันหน้ามาหาพวกผมแทน กายเลยได้แต่เดินกลับโต๊ะตัวเองไป
"But baby there you go again, there you go again making me love you." พี่เฟิร์สหันหน้ามามองหน้าภูมิกับฟากัส ยิ้มร้องเพลงตามเสียงเพลงที่ผับกำลังเปิดอยู่
จุดนี้พี่ชายผมสายตาแพรวพราวมาก ไม่ได้ออกอาการแบบคนเมานะครับ แต่แบบแพรวพราววาววับอะ บอกไม่ถูก ผมไม่เคยเห็นพี่เฟิร์สเวอร์ชั่นนี้มาก่อนยังอดหน้าแดงไม่ได้ แต่เหมือนภูมิกับฟากัสจะสู้สายตาพี่เฟิร์สไม่ได้ครับหน้าทำหน้าแปลกๆหลบสายตากันใหญ่
"Yeah I stopped using my head, using my head let it all go. Got you stuck on my body, on my body like a tattoo" ตอนนี้พี่เขาหันมาเล่นกับผมแทนครับ ผมก็ขยับปากร้องตามไปอย่างสนุกสนาน อยากให้วามาเป็นพี่เฟิร์สตอนนี้มาก เรื่องแบบนี้ไม่มาเห็นเองคุยกับพวกกูไม่รู้เรื่องนะเว้ยวา
นั่งดื่มกันยาวจนเที่ยงคืนกว่าๆ ก็มีทั้งผู้ชายผู้หญิงเข้ามาชวนพี่เฟิร์สคุยบ้างแต่พี่เฟิร์สก็แค่ยิ้มให้ไม่ได้สนใจอะไรเท่าไร ส่วนผมนี้ได้เบอร์กลับมาสองคน ทั้งที่ลองใช้วิธีแบบพี่เฟิร์สแล้วนะครับ มองแล้วยิ้ม แต่กลายเป็นโดนยัดเบอร์ใส่มือแทน ผมเลียนแบบพี่ชายพลาดตรงไปวะ ทำไมผลออกมาต่างกันแบบนี้ ถ้าเป็นผู้หญิงจะไม่ว่าเลย ส่วนภูมิกับฟากัส โน้น ควงผู้หญิงกลับไปคนละคนชิลๆ ความยุติธรรมมันอยู่ที่ไหน
"พี่เฟิร์สยืมโทรศัพท์โทรหาวาหน่อยดิ่ ของหนูแบตหมดไปแล้วอะ"
"เอาแต่เล่นไลน์ไง แล้วก่อนหน้านี้วาว่าไง"
"บอกว่าอีกสามไฟแดงถึง จะโทรถามว่าถึงไหนแล้ว"
"โทรศัพท์พี่....แบตหมดเหมือนกัน รอแป็บเดียวเดี๋ยวก็มามั้ง" เหมือนพี่เฟิร์สจะมีอะไรซักอย่างกับโทรศัพท์นะ ดูเหมือนไม่อยากใช้โทรศัพท์เท่าไรเลย ติดใจมาตั้งแต่ผมโทรหาพี่เฟิร์สตอนบ่ายไม่ได้แหละ โทรไปทีไรเหมือนปิดเครื่องตลอด
"ไงน้องเอ เมาหรือเปล่า ทำหน้าตลกนะเรา"
"ไม่หรอก ถาปัตสไตล์ รู้ๆอยู่ แล้วพี่เมาเปล่า"
"หึหึ เบาๆ แล้วเรื่องที่น้องเอโดนจีบนี้ จำเป็นต้องบอกวาป่ะ" เอาแล้วไง วกกลับมาเรื่องนี้อีกรอบ
"พอเหอะพี่เฟิร์สเลิกแซวซักที ได้กันขึ้นมาจริงๆแล้วจะหนาว"
"ฮาๆๆ ลองได้กันก่อนนะพี่จะได้รู้ว่าหนาวจริงมั้ย "
"อืม ล้อหนูเล่นตลอด อ่ะ นั้นไงรถวามาพอดี" ชี้ไปที่รถAccordของวาที่เลี้ยวจอดหน้าผมกับพี่เฟิร์ส
"ไง นึกว่าจะอยู่ดึกกว่านี้ซะอีก"
"พวกไอ้ภูมิกับฟากัสมันรีบไปกับผู้หญิงต่อ แล้ววาอะไม่ไปต่อไหนหรอ" เรื่องปกติของผู้ชายครับเวลาเที่ยวกลางคืน จะมองว่าเรื่อง one night stand เป็นเรื่องผิดมันก็คงใช่ แต่มันก็แล้วแต่มุมมองนะครับเพราะถึงจะมองว่าผู้หญิงเป็นฝ่ายเสียหายแต่ถ้าฝ่ายนั้นเขาเสอนมา ก็ออกจะเป็นเรื่องผลต่างตอบแทนกันมากกว่า
"ไม่อะ ไม่มีอารมณ์ พี่เฟิร์สเป็นไงบ้างเห็นเอบอกป็อบหน้าดู"
"ข่าวไวดีนะ ฮาๆๆ ก็งั้นๆนะ แต่สนุกดีเที่ยวกับพวกน้องเอ แต่เอใช่ย่อยน้า มีคนมาให้เบอร์ตั้งสองคนแหนะ อย่าลืมโทรมานะครับ ฮาๆๆ"
สุดท้ายแล้วก็ห้ามไม่ได้จริงๆสินะ หันไปมองวาก็เห็นมันหัวเราะตามพี่เฟิร์สแล้วหันมามองหน้าผมนิดๆแค่นั้น แปลว่าไรวะ ปกติจะบ่นไม่ใช่หรอ ว่ารับมาทำไม ทำไมไม่บอกปัด นี้แค่มองเฉยๆกูเดาไม่ออกนะ
"เฟิร์ส" เสียงผู้ชายทุ้มต่ำดูเต็มไปด้วยอำนาจดังก้องทันทีที่พวกผมเดินเข้ามาในบริเวณรีเซ็ฟชั่นของคอนโด ผู้ชายตัวสูงใหญ่ผิวสีแทนตาคมในชุดสูทเดินออกมาจากโซฟาในมุมลับตาคน ด้านข้างเป็นผู้ชายเชิ้ตดำสองคนยืนอยู่ข้างๆ ผมหันไปหาพี่เฟิร์สก็เห็นพี่เขาเบะปากมองผู้ชายคนนั้นนิ่งๆก่อนจะเดินตรงไปกดลิฟท์เหมือนไม่ได้ยินเสียงเรียกชื่อตัวเอง
ผมหันไปหาวาก็เห็นมันมองไปที่ผู้ชายคนนั้นนิ่งๆก่อนจะโอบคอผมให้เดินตามพี่เฟิร์สไป
"เฟิร์สไม่ได้ยินที่พี่เรียกหรือไง" ผู้ชายคนนั้นเดินผ่านผมกับวาไปจับแขนพี่เฟิร์สเอาไว้ ผมพยายามขืนตัวออกจากแขนวาไปช่วยพี่เฟิร์ส ผู้ชายคนนั้นเป็นใครมีสิทธิ์อะไรมาตะคอกพี่ผม
"นี้คุณเป็นใคร ปล่อยแขนพี่ผมนะ"
"สองวันเอง ตามเจอเร็วจัง"
"นานไปด้วยซ้ำ หนีมาทำไม มือถือโทรไปก็ไม่ติด ตามสัญญาณมือถือก็ไม่เจอ คิดจะทำอะไรกันแน่เฟิร์ส" อะไรกัน พี่เฟิร์สกับผู้ชายคนนี้รู้จักกันหรอ เอ๊ะ หรือจะเกี่ยวกับที่ม๊าบอกว่ามีผู้ชายสองคนไปถามหาพี่เฟิร์สที่บ้าน
ติ้ง!
"วาพาน้องเอขึ้นไปก่อนนะ" ทันทีทีเสียงลิฟท์ดังพี่เฟิร์สก็เบี่ยงตัวหลบให้วาพาผมขึ้นห้อง ผมหันไปมองหน้าพี่เฟิร์สอย่างไม่เข้าใจแต่พี่เขาก็ยิ้มมาให้ จนประตูลิฟท์ปิดลง
"วา มึงมาจับกูไว้ทำไม ไม่เห็นหรอว่าผู้ชายคนนั้นมันหาเรื่องพี่เฟิร์ส" พูดใส่ว่าอย่างโมโห คนนั้นมีพวกอีกตั้งสองคนจะทำอะไรพี่เฟิร์สบ้างก็ไม่รู้ วาเสยผมขึ้นพลางถอนหายใจเบาๆพิงเข้ากับกำแพงลิฟท์
"นั้นแฟนพี่เฟิร์ส"
"ถึงเป็นแฟนก็ไม่มีสิทธิ...ห่ะ!!แฟน แฟนที่แปลว่าคนรักอะนะ" ยิ่งเห็นวาพยักหน้าตอบผมยิ่งตกใจ พี่เฟิร์สมีแฟนแล้ว ไม่ดิ่ อายุเท่าพี่เฟิร์สยังไม่มีก็แปลก แล้วผมตกใจอะไร เออใช่ แฟนพี่ชายผมเป็นผู้ชาย! เฮ้ย! มียังไง มีได้ยังไง
"แล้วมึงรู้ได้ยังไงว่ะ" นี้คือประเด็นสำคัญสุด วามันรู้เรื่องนี้ก่อนผมได้ยังไง แล้วทำไมมันไม่เล่าให้ผมฟัง แล้วทำไมพี่เฟิร์สไม่ยอมบอกผมบ้าง
"เดาเอาจากที่พี่เฟิร์สบอกเมื่อเช้า...วาถามพี่เฟิร์สว่ามีปัญหาอะไรมั้ย พี่เขาก็บอกว่า หนีคนมาแค่นั้น แล้วซักสี่ทุ่มได้ พี่รีเซฟชั่นโทรมาบอกว่ามีผู้ชายมาหาเอ แต่เขาติดต่อเอไม่ได้เลยโทรมาหาวาแทน แล้วนั่งรอตั้งแต่สี่ทุ่มจนพวกเรากลับก็จะตีสองละนะ มาถึงก็เรียกชื่อพี่เฟิรส์ วาก็เลยคิดว่าน่าจะเป็นแฟนพี่เฟิร์ส"
"มั่นใจได้ยังไง เดาเองทั้งนั้นอะ ไม่รู้อะ เอจะลงไปหาพี่เฟิร์ส เกิดผู้ชายอีกสองคนนั้นทำอะไรพี่เฟิร์สขึ้นมาละ"
"อย่าดื้อเอ พี่เฟิร์สบอกให้ขึ้นมาก่อนไง ไม่มีอะไรหรอก อีกอย่างผู้ชายสองคนนั้นก็ดูเคารพพี่เฟิร์สอยู่นะ" ก็จริงอย่างที่วาพูดเพราะตอนพี่เฟิร์สหันไปตามเสียงเรียก ผมก็เห็นผู้ชายสองคนนั้นก้มหัวให้พี่เฟิร์สนิดๆนะ
"แต่เอเป็นห่วงนิ่ เราแอบลงไปดูนิดนึงไม่ได้หรอ"
"เป็นห่วงหรืออยากรู้เรื่องพี่เฟิร์สกันแน่" ถ้ามิตรภาพ16ปี จะทำให้มึงรู้ใจกูขนาดนี้นะบี 1 บี2ไม่พอใจแล้วนะ
"รู้ทัน ก็ทั้งสองอย่าง...กูเก็บความสงสัยไว้ในใจ ชูเรื่องสงสัยขึ้นมาตั้งสามนิ้วแล้วนะ กูอยากรู้อ่ะ กูสงสัย"
"อย่าเลยเอ เรื่องแบบนี้มันเป็นเรื่องส่วนตัวของพี่เฟิร์สเขา ถ้าถึงเวลาพี่เขาก็บอกพวกเราเองแหละ เรื่องทุกเรื่องมันมีเวลาที่ควรรู้กับเวลาที่ไม่ควรรู้อยู่นะ" ความจริงจังในน้ำเสียงของวาทำให้ผมรู้ตัวว่าไม่ควรจะดื้อแพ่งอีก เพราะจะว่าไปผมก็มีเรื่องที่ยังไม่พร้อมจะให้ใครรู้ หรือไม่อยากให้ใครเข้ามาก้าวก่ายอยู่เช่นกัน
"แต่ก็อยากรู้อะ" บอกแล้วว่าผมเข้าใจ แต่ปากมันดันพูดไปตามที่คิดเองนะ อย่าทำตาดุใส่กู อย่าดีดหน้าผากกู
"โอ้ย! ดีดอยู่ได้หน้าผากกูเนี้ย วันหลังจะซื้อลูกแก้วมาให้ดีด"
"อย่ากวนตีนครับ ตกลงที่พูดไปเนี้ยเข้าใจมั้ย อย่าให้พูดซ้ำนะเอ" เฮ้อ สบายใจโดนวาดุแล้วสบายใจ ผมว่าผมเป็นโรคจิตแล้วแน่ๆเลย แบบไม่โดนวาดุมันนอนไม่หลับไรงี้
"ก็ได้ เฮ้อ อาบน้ำดีกว่าคิดไปก็เท่านั้น"
"ห่ะ เอจะอาบน้ำ นานๆครั้งกูจะได้ยินคำนี้ ฮาๆ ดีใจอะ เกิดอะไรขึ้น หรือว่าอยากรู้จนสมองเบลอ ฮืม" วาจับหัวผมเอียงซ้ายขวาเบาๆอยู่หน้าห้องน้ำในห้องของวา เอาอมยิ้มมาให้กูเลยมั้ย เพื่อนนะไม่ใช่ลูก
"พูดแบบนี้ด่ากูว่าสกปรกไปเลยมั้ยวาโย"
"ฮาๆๆ ไหนใครสกปรก ไม่มี เอรัณออกจะสะอาด ชอบอาบน้ำ สระผม ขัดขี้ไคล จะตาย" ขยี้ผมตบท้ายก่อนจะหัวเราะอารมณ์ดีออกไปด้านนอก แมร่งประชดกันเข้าไปนะวันไหนกูเป็นคนดีรักความสะอาดขึ้นมา มึงจะเหงาไม่มีอะไรให้บ่น
"เอ...พี่เฟิร์สบอกว่าให้เอนอนไปเลย เดี๋ยวพรุ่งนี้สายๆพี่เขาจะแวะเข้ามาหา" วาบอกผมหลังจากที่ผมอาบน้ำเสร็จ ผมขมวดคิ้วอย่างขัดใจที่พี่เฟิร์สโทรบอกวาอีกแล้ว
"อะไรๆ พี่เฟิร์สก็บอกแต่มึงเนอะ"
"อ้าว งอนๆ ก็มือถือน้องเอแบตหมดมั้ยครับ พี่เฟิร์สบอกว่าโทรหาไม่ติดนิ่ครับ ผมเพิ่งเอามือถือน้องเอไปชารต์ให้มั้ยครับ" เออวะ น้องกาเลกซี่ผมตายไปตั้งแต่ออกมาจากผับแล้วนิหว่า แต่ไม่ดิ่เมื่อเช้าพอวาถามพี่เฟิร์สก็บอกวาอะ ว่าหนีคนมา ดูยังไงๆพี่เฟิร์สก็ไว้ใจวามากกว่าผมอีกอะ
"ขมวดคิ้วอีก กูรู้เท่าที่พี่เฟิร์สอยากให้รู้เพราะเขารู้ว่าถ้าบอกกู กูจะไม่ถามอะไรเขา ไม่ใช่เจ้าหนูจำไมแบบน้องเอ ที่ชอบถามว่า ทำไม กับ สงสัย และสิ่งที่กูรู้กูก็บอกมึงหมดทุกอย่าง โอเคมั้ย อย่าคิดมาก"
พูดถึงเรื่องสงสัยแล้วก็คิดไปถึงคำว่า มองกันไม่เหมือนมองกู ของไอ้ภูมิ สงสัยขึ้นมาทันทีว่า วามันมองผมไม่เหมือนกับมองคนอื่นยังไง ผมจูงวาให้เดินเข้ามายังห้องแต่งตัวที่มีตู้กระจกบานใหญ่ตั้งอยู่ หันหน้าเข้าหากระจกแล้วมองตาวาผ่านกระจกอย่างตั้งใจ
"ทำอะไรวะ เอ"
"กูสงสัย"
"หึหึ สงสัยอะไรอีกฮืม ไอ้เหม่ง"
"เชี้ยวา กูไม่หม่งนะเอาไม้บรรทัดมาวัดเลยมั้ย"
"ก็น่าสน"
" วาโย เข้าเรื่อง มองตาเอดีๆดิ่ วาว่าเรามองกันแปลกๆปะ วามองเอไม่เหมือนมองคนอื่นตรงไหน พวกไอ้ภูมิมันบอกว่าเรามองกันไม่เหมือนมองคนอื่น"
กระชับมือวาแน่นสะบัดเบาๆอย่างเรียกร้องความสนใจ วามองตาผมผ่านกระจกนิ่งๆและก็ผมสบสายตาวาผ่านกระจกนิ่งๆเช่นกัน
ความเงียบที่โรยตัวปกคลุมเราสองคนเป็นเวลานานจนใจเต้นไม่เป็นจังหวะ
สายลมเย็นของเครื่องปรับอากาศลอดเข้ามาสัมผัสร่างกายของผมให้สั่นสะท้าน
ความอุ่นร้อนจากมือใหญ่ของวาทำให้ผมรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง
สายตาของวาที่กำลังมองมาที่ผมอยู่นั้นทำให้ผมรู้สึกเหมือนหัวสมองตัวเองว่างเปล่า
'มีบางอย่างที่แปลกไป'
"แล้วตกลง...วามองเอไม่เหมือนมองคนอื่นยังไง ฮืม" วาพูดเสียงเบาราวกระซิบ เมื่อเห็นผมเงียบไปจึงกระชับมือผมแน่นอีกครั้งอย่างต้องการคำตอบ
ไม่เหมือนยังไง ผมไม่รู้เพราะผมเองก็ไม่ได้แน่ใจว่าวาใช้สายตาแบบนี้มองใครด้วยหรือเปล่า
แต่ผมแน่ใจว่า สายตาแบบนี้ของวา เป็นสายตาที่วาใช้มองผมมานานหลายปี
นานจนผมคุ้นชิน นานจนผมไม่ทันสังเกตว่ามันแตกต่างและมีความหมายว่ายังไง
"ไม่รู้..."
"ไม่รู้ไม่เป็นไร เอาเป็นว่าค่อยๆมองกันไปแบบนี้เรื่อยๆ จนกว่าจะรู้คำตอบว่าเรามองกันไม่เหมือนมองคนอื่นยังไง...ดีมั้ย" วายิ้มให้ผมแล้วเดินเข้าไปอาบน้ำเหมือนปกติ
ผมหันไปทางกระจกแล้วมองตัวเองในตอนนี้อีกครั้งอย่างตั้งใจ ก้มหน้าลงแล้วมองมือที่ยังรู้สึกถึงไออุ่นของอีกคนอย่างชัดเจน มองอยู่อย่างนั้นซักพักก่อนจะรีบเดินออกมาจากตรงนั้น เพราะภาพที่ผมในกระจก คือผู้ชายตัวขาว หัวเปียกฟูคนหนึ่งกำลังยิ้มให้กระจกด้วยใบหน้าแดงก่ำ
"วาแมร่ง...." เอาเป็นว่าเรื่องเรามองกันไม่เหมือนมองคนอื่นยังไงนั้น ผมทดไว้ในใจอีกเรื่องละกันนะ
To be con
Talk
รู้สึกว่าตอนนี้ มีบางอย่างแปลกไป...มั้ย :katai2-1: :katai3:
-
ตอบเม้น
-
เอ นี่ต้องร้องเพลงให้เลย ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย ในความคุ้นเคยกันอยู่
มันแฝงอะไรบางอย่างที่มากกว่านั้น :hao3:
-
ลุ้นตั้งพักนึง นึกว่าจะจูบกัน
-
เอาเรื่องตัวเองให้รอดก่อนมั้ยค่ะคุณเอรัณ
มองตาก็รู้ใจนิยามนี้ใช่ไม่ได้ผลกะเอเลย
-
แปลกสิ ว่าทำไมไม่จูบ
เซง :seng2ped:
-
อยากให้เอรู้จังเลย วารุกเยอะๆสิจ้ะ
-
ละ ล่า ล้าา น้องเอ จ้าาา ต้องให้วาทำไง เอถึงจะรู้น้าา :katai2-1:
แฟนพี่เฟิรส ใครอ่ะ 0.0 อยากรู้ แล้วววว :katai1:
รอๆ ตอนต่อไปค่ะ :mew1:
-
หูยย อ่านตอนนี้เเล้วเพลงนี้ดังขึ้นมาเลย
...หากฉันนน เพ่งมองตาเธอให้ลึกหน่อยยย อย่างน้อยยย อาจทำให้ต้องเฉลียวใจ...
(โห เพลงเก่ามาก ๕๕๕)
-
เราอ่านแล้วคิดไปไกลแล้วอ่ะ
-
หูยย อ่านตอนนี้เเล้วเพลงนี้ดังขึ้นมาเลย
...หากฉันนน เพ่งมองตาเธอให้ลึกหน่อยยย อย่างน้อยยย อาจทำให้ต้องเฉลียวใจ...
(โห เพลงเก่ามาก ๕๕๕)
เขาขอโทษ เขาทนไมไหว ขอแซงคิวตอบเม้นนี้ได้ปะว่า
"เขาเสียใจอะ เขารู้จักเพลงนี้อะ ฮึก! เขายังอยู่ในวัยแรกรุ่นอยู่นะ ทำไมเขารู้จักอะ ฮึก" :mew4:
พีเอส ทำไมหลายคนอยากให้จูบกันจัง...ประเด็นนี้น่าคิดแหะ
-
คนอ่านเหมือนจะรู้แล้วว่าวามองเอไม่เหมือนคนอื่นยังไง คริๆ :z1:
แฟนพี่เฟิร์สมาตามกลับบ้านแล้วแน่ๆเลย อยากอ่านคู่นี้ด้วยอะ :m1:
-
น้องเอ น่ารัก ว่าแต่อยากรู้เรื่องพี่เฟิร์สอะ อิอิ
-
โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
อยากรู้เรื่องพี่เฟิร์สอีกกกกก
คนนั้นที่แฟนพี่เฟิร์สต้องรวยมากๆแน่ นักธุรกิจหรอ เห็นบอกว่าใส่สูท
มีลูกน้องตามมาด้วย โอ้ยยยยยยย ชอบจังงงงงงง :katai5:
ส่วนวาเอ คู่นี้ซึมลึกจนบางครั้งก็ไม่ได้ทันสังเกตว่าระหว่างกันมันมีอะไรบางอย่างที่พิเศษ
ประโยคนี้ของวา
"ไม่รู้ไม่เป็นไร เอาเป็นว่าค่อยๆมองกันไปแบบนี้เรื่อยๆ จนกว่าจะรู้คำตอบว่าเรามองกันไม่เหมือนมองคนอื่นยังไง...ดีมั้ย"
ถอดคำพูดออกมา คงประมาณว่าค่อยๆศึกษากันไป จนกว่าจะรู้หัวใจตัวเอง อะไรประมาณนั้นป่ะ
แอร๊ยยยยยยยยยย เอกมโนโทจิ้นมากชั้นนนน :katai3:
-
มีแต่คนอยากรู้เรื่องพี่เฟิร์ส จะมีให้อ่านไหมน้าาาาาา
-
น้องเอซึนนนนนนนน
ฮ่าๆ
-
แฟนพี่เฟิร์ส -,,,- ดูท่าจะเป็นคนใหญ่คนโต
"จะทำให้มึงรู้ใจกูขนาดนี้นะบี 1 บี2ไม่พอใจแล้วนะ" ชอบอ่ะ 55555555555555555555555555555
-
รอๆๆๆๆๆ วันที่เป็นแฟนกัน
-
เหมือนมีแค่วาที่ปราบเอได้อะ
แม่งงงงงงงงขนาดไม่ใช่แฟนนะคะนิ
มุ้งมิ้งกันโคตรน่ารักเลยอ่ะ!
-
ชอบเพลงช่างไม่รู้อะไรบ้างเลยในความคุ้นเคยกันอยู่มันแฝงอะไรบ้างอย่างที่มากกว่านั้น อิอิ ^^"
-
:z3: :z3: ซึนเดเระเข้าไปน้องเอ..
-
อ่านเรื่องนี้ที่ไร ชอบมาก ชอบแนวนี้ คนเขียนมาต่อบ่อยนะ :กอด1: :o8: :o8:
-
เขาขอโทษ เขาทนไมไหว ขอแซงคิวตอบเม้นนี้ได้ปะว่า
"เขาเสียใจอะ เขารู้จักเพลงนี้อะ ฮึก! เขายังอยู่ในวัยแรกรุ่นอยู่นะ ทำไมเขารู้จักอะ ฮึก" :mew4:
พีเอส ทำไมหลายคนอยากให้จูบกันจัง...ประเด็นนี้น่าคิดแหะ
ชูมือสูง ๆ ว่ารู้จักเพลงนี้ เพราะมาก ๆ
วาคงรู้แล้วแต่น้องเอเด็กน้อยไปหน่อยเลยยังไม่รู้ อยู่กันไปแบบนี้ก่อนน๊าาา
-
น่ารัก อ่ะ น้องเอ :hao7:
-
เอต้องใช้ใจมองถึงจะรู้ว่าความหมายที่อยู่ในสายตาที่มองกันมันมีความหมายว่าอะไร
-
เค้ามองกันไม่เหมือนมองคนอื่น
>___________<
-
น่ารักเบาๆ อิอิ
-
วามองเอด้วยสายตายังไงน้อ
:z1:
-
น้องเอคงไม่รู้ว่ามันแปลก เพราะพี่วาใช้สายยตาแบบนี้มองมานานแล้ว ฮิ้วววว :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
น่ารักจริงๆเลย เอ+วา เป็นแฟนกันได้แล้วเค้าฟินอ่ะ
ปล.รอตอนหน้านะครับ
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
เขินอ่ะ
-
สุดๆ อ่ะวันนี้ ฟินนาเร่ มั้ก มัก
เอดื้อได้น่ารักสุดอ่ะ
ในที่สุดก็เดาถูกว่าเฟริสมีสะมีแล้ว วะฮะฮะฮะฮะ
-
>__< เขินนนนน (เกี่ยวมะ 5555)
จะรอวันที่สองคนรู้คำตอบเนอะๆ
-
โธ่น้องเอ เอาล่ะ ป้าเข้าใจว่าหนูไม่ได้ซึนเน้อ :hao3:
ก็มันอารมณ์แบบว่าเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ มันอยู่ใกล้ตัวใกล้ใจนานเกินไป
จนกลายเป็นคุ้นเคย เลยไม่ทันได้สังเกต :mew2:
รอตอนต่อไปค่ะ :L2: :กอด1: :L2:
-
อย่ามาทำมึนน่าเอ
เขินขนาดนี้ รีบรู้ตัวได้แล้ว
:กอด1:
-
:impress: :ling1:
อ๊ากกกกกก เอจ๋าาา
...พูดไม่ออกบอกไม่ถูก แต่ฟินมั่ก :ling1:
-
เอ๊ะๆๆยังไงน้าาาาา
เอ-วา น่ารักมากกกกก :o8:
-
จะบอกว่าไม่ฟินก็จะเป็นการโกหก :o8:
-
เค้าก็อยากรู้ว่าสองคนมองกันยังไง คนอื่นเขาถึงรู้กันไปทั่ว :mew3:
-
พี่เฟิร์สหนีสามีมาเหรอ?
เอค่อยๆ มองตาวาไปเรื่อยๆนะ เดี๋ยวก็รู้ มองสัก 100 ปีไปเลย อยู่มองกันไปนานๆ 555
เขินวะแม่ง
-
ฟินเวอร์>\\\\\\\\\\\\\\\\<
ตกลงน้องวามองน้องเอแปลกไปตรงไหน :z1: คนอ่านเริ่มจะรู้แล้ว
-
แค่เรื่องมองกันก็ทำให้เขินได้อ่ะ :mew3:
-
ฟินจ้า >///<
แค่มองกันเท่านั้นจริงๆ น้องเอน่ารักมาก
เราชอบเวลา วา พูดกับ เอ ว่า "น้องเอ" อ่ะ มันดูน่ารักๆกุ๊กกิ๊กๆดี นี่ขนาดเป็นแค่เพื่อนสมัยเด็กนะเนี่ย มุ้งมิ้งกันขนาดนี้ >> แอร๊ยยย #ขโมยคู่นี้กลับบ้าน 555
ส่วนพี่เฟิร์ส คู่คุณพี่ก็น่ารัก งอน ง้อ กันพอเป็นกระษัย 555 (ถึงกับหนีกันเลยทีเดียว) ว่าแต่อยากรู้อ่าาา
ปล.ขอบคุณคนเขียน และรีบมาลงต่อไวๆนะค้า :mew1:
-
:hao7: :hao7: อยากรู้คู่พี่เฟิร์สกะแฟนมาเฟียมากเลย ฮ่าๆๆ
จะมีมาให้อ่านไหมคะ :mew3: :mew3: :mew3:
-
ไม่ใช่ไม่รู้ แต่แค่ไม่พร้อมที่จะรู้ป่ะ
วาเองก็รู้ ว่าเอยังไม่พร้อม ถึงยังไม่รุกมาก
ต้องมีสักวัน ที่เอจะพร้อม ขยับความสัมพันธ์ กันไปอีกขั้น :katai3:
-
อยากอ่านต่อๆๆ :ling1: :ling1:
หนุกอ่ะๆ ฟินโคตรๆ
เราก็เคยเจอ คู่จิ้นนะ ที่รร. 555
แถมนั่งเข้าแถวติดกันทุกวันด้วย
เจอแล้วแม่งโคตรฟิน บางวันนั่งซบหลังกัน โอ๊ยยยยยยย จะบ้าตาย
ตั้งแต่เจอคู่จิ้นที่รร. เรากะว่าจะแต่งอยู่นะ
แต่ยังไม่มีเวลา
-
ava มาทำให้อยากแล้วจากไป อิอิ ชอบมากกกกกกกกกกกกกกก มาต่อเร็วๆนะจ๊ะ
-
มองด้วยสายตาแบบนี้มานานแล้ว... :m13:
เอบื้อว่ะ //โดนวาโดดเตะ :z6: ...เมื่อไหร่เอมันจะรู้ใจตัวเองฟระ :katai1:
:pig4: :a11:
-
น้องเอ ค่อยๆมองกันไปจนกว่าจะรู้ใจตัวเอง
อิอิ
-
อยากเห็นสายตาแบบอื่นมั้ยล่ะน้องเอ ลองไปหาหนุ่มๆสิ เดี๋ยวได้เห็นสายตาหึงหวงของวา :impress2:
-
เ้ขินนน เคะทอม แค่เคะราชินีนี้ยังไง แก้ปัญหาชีวิตซะแหละ
55555
-
บอกให้ก็ได้นะ :hao3:
.
.
.
.
.
.
.
มันมากกว่าเพื่อน !! เขินแทน ย้ากกกก !!
:mew3: :hao7: :katai4: :ling1: :katai1: :-[
-
วาเอน่ารัก (เพลงมา.... ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลยยยย)
คู่พี่เฟิร์สก็น่าสนุกอ่ะ ท่าจะแซ่บบ
-
ภาพที่ผมในกระจก คือผู้ชายตัวขาว หัวเปียกฟูคนหนึ่งกำลังยิ้มให้กระจกด้วยใบหน้าแดงก่ำ
ไม่ใช่ไม่รู้แต่ยังไม่อยากยอมรับใช่ป่าว อยู่ด้วยกันมานาน เรื่องที่น่าจะสังเกตเห็นจึงกลายเป็นไม่ทันสังเกตุ (มองข้าม)
-
โห้ยยยย น้องเออออออออ :hao5:
น้องเอโคตรน่ารัก แบบว่ามุ้งมิ้ง น่ารักๆๆๆๆๆๆๆ อร๊าย
ฉากจับมือ แล้วมองกระจกงี้นะ ฮืออออ เขินนน เขินไปกับน้องเอ 5555
วาดูแลน้องเอดีๆ นะคะ เดี๋ยวจะโดนใครมาแทะเล็ม
คือคาแรคเตอร์น้องเอนี่แบบ น่าจับฟัดจริงๆ อะ ฮือ
แลดูเข้าถึงง่าย ยิ้มเก่ง คุยเก่ง ขี้อ้อน อร๊ายยยย
แม่ยกจิเป็นลม ชูป้ายแฟนคลับน้องเอสุดแขน ฟินจริงอะไรจริง ฮ่าๆๆๆ
ชอบเวลาน้องเอคุยกับที่บ้าน แล้วแทนตัวว่า หนู อะ
มันแบบ กรี้ดดดดดดดด :hao7: :hao7: :hao7:
-
เรามองกันไม่เหมือนมองคนอื่น ชอบอ่ะคำนี้
-
หวานๆให้กันขนาดนี้
เอาใจน้องเอไปเลยจร้า
-
น่ารักมาก ทั้งเอและวา
วาคงรู้ตัวแล้วแหละ แต่เอยังมึนอยู่
แต่ก็คงเริ่มสงสัยในความรู้สึกของตัวเองแล้วแหละ
อยากรู้เรื่องของพี่เฟิร์ส ทำไมวา ต้องห้ามไม่ให้เอลงไปด้วย
เราก็อยากรู้เหมือนกันนะ
-
เอาให้เห็นด้วยได้ม้ายยยย ว่าตกลงมองกันยังไงงงง :ling1:
-
แน่เลย ชัวร์เลย
วานี่เทอแอบชอบเอมานานแลีวชั่ยม่ะ
แต่เทอกำลังรอให้เอรู้ตัวเองสินะ
ส่วนอิหนูเอ เทอก้อชอบบที่วาเป็นแบบนี้ใช่ม่ะ เทอกำลังรักวามากขึ้นเรื่อยๆนะเนี่ย
ปล ตอนนี้อยากรู้เรื่องของพี่เฟิร์สมากกกกกก ที่สุด
ชอบคู่พี่เฟิร์สอ่าาาาา มากเลยตอนนี้ มาแรงแซงโค้งเอวามากกกกค่าาา
-
กรี๊ดดดดดดดดด เขิลลลลลลลล เว้ยเฮ้ยยยยยยย >< วา มองดีๆ เดี๋ยวท้องก่อนซัมทิงงงง 55+ :hao6:
.....ถ้ามีฉากจูบ คงจะเฮ น่าดู อิอิ >>คนอ่านได้เขิล บิดๆ ดิ้นๆ กรี๊ดดดดดด กันไปตามๆกันแน่ๆเลย ฮ่าๆ :mew1:
....อ่ะช๊ะ ๆๆ เราทายถูกว่า พี่เฟิร์สหนีแฟนมา ฮ่าๆๆๆ กลับไปจะโดนจัดหนักมั๊ยเนี่ยพี่เฟิร์ส :hao6:
-
รักกันน่ารักดีอ่ะ
-
ติดเรื่องนี้แล้วววว จิ้นกระจาย ชอบวามากกกก แอบขำและลุเนกับน้องเอตลอด
ขอเป็นแฟนคลับเรื่องนี้ด้วยคนค๊าาา
-
นั่นๆเริ่มแล้วๆๆ เริ่มมีบางอย่างแปลกไป... อยากให้เอรู้ตัวเร็วๆจัง
-
ฟินน่าดูจริงๆ อิอิ
-
เรื่องนี้ทำให้สาววายอย่างเราเฝ้ารอจนจะลงแดงแล้วนะ :mew6:
-
เรื่องนี้มันน่ารักกกก
วากับเอนี่แบบ ทำเอาเราจิ้นตามนิยายไปด้วยเลย
เขาอยู่ด้วยกันแล้วน่ารักอ่าาา
มันเป็นไปเองตามธรรมชาติเลย
อ่านแล้วเลยรู้สึกว่าน่ารักมากๆๆๆ
แอบอยากรู้เร่องของพี่เฟิร์สเหมือนกันนะนี่ ก๊ากกกกก
-
:katai4: :katai4: เค้ารออยู่นะ
-
ฟินฝุดฝุด..
-
เอกะวามองกันนานมากเลยนะ
หายไปนานเลย
มัวแต่ไปทำอะไรกันหรอ
บอกให้สาววายอย่างเรารู้ดวยจิ
จะได้จิ้นบ้างไรบ้าง
-
แอร๊ยยยย ฟินนนน :-[ :-[ :-[
ชอบวาจังเลย ขอแบบนี้สักคนได้ไหม 555
-
Hour#8 -Touch -
'ใจเต้นแรง'
ถ้าผมรู้ว่าสเตตัสเพียงสเตตัสเดียวของผมจะส่งผลตอบกลับที่รุนแรงขนาดนี้ วันหลังผมจะคิดก่อนโพส อะไรมากมายกับตอนบ่ายๆที่ภูมิกับฟากัสไลน์มาถามผมในกรุ๊ปพวกเราสามคนรัวๆว่า
'เมื่อคืนวาทำอะไรมึง'
'มีซัมติงอะไรกันใช่มั้ย'
'อย่ามาเงียบเอ วารุกมึงแล้วใช่มั้ย'
'ได้กันยัง'
'วาเก่งป่าว'
'บอกพวกกูมา วากับมึงซังติงลองกันสินะ'
ซัมติ่งลองพ่อง!!
เมื่อเห็นผมอ่านและไม่ตอบ ก็โทรมาหาผมภายในสิบวิจนผมกดตัดสายแทบไม่ทัน ครั้นจะให้ไปลบสเตตัสนั้นออก ก็ดูจะเป็นการร้อนตัวเกินไป เดี๋ยวโดนแซวหนักกว่าเดิม ถึงคอมเม้นห้าสิบกว่าเม้นจะเป็นการฟินของสาววายที่ผมก็งงว่าเราเป็นเพื่อนกันตั้งแต่เมื่อไร นี้รอบกายผมมีสาววายคอยสอดแนมขนาดนี้เลยใช่มั้ย และสเตตัสฟินนาเล่อันนี้มันคงจะไม่วินาศหนักถ้าไอ้คนที่ทุกคนหมายหัวเอาไว้ว่าเป็นคนที่ทำให้ผมใจเต้นแรงจะมาเม้นตอบกลับมาตอนสายของวันว่า
'ตื่นได้แล้ว'
แมร่งมันเข้ากับเนื้อหาในสเตตัสตรงไหนวะ!! แล้วไง หลังจากนั้นก็เป็นเรื่องของสาววายแล้ว เข้ามากรี้ด ฟิน จิ้นกันหนักว่าเรานอนด้วยกัน ใจเต้นแรงทำอะไรกัน ให้พี่วาปลุกพี่เอด้วยจูบ Morning kiss มันคืออะไร ผมกับวาเป็นผู้ชาย เป็นเพื่อนกันนะ ชงกันขนาดนี้ และวาอีกคนถ้าจะเม้นชวนคิดแบบนี้ มึงมากระชากกูออกจากเตียงเลยก็ได้นะวาโย!
"เป็นอะไร มองมือถือทำหน้าเครียด" มึงยังไม่รู้ตัวอีกนะ มีหน้ามาถามวาโย ถึงมึงจะทำข้าวผัดให้กูกินมันก็ไม่ได้ลบล้างความวินาศที่มึงทำไปได้หรอกนะ
"พี่เฟิร์สจะมาตอนไหน"
"ถามอย่างตอบอย่างเว้ย มาตอนเย็นจะมากินข้าวเย็นด้วย"
"อืม"
"ตกลงเป็นอะไร" วาเอาข้าวผัดมาวางตรงหน้าผม เลิกคิ้วขวาขึ้นถาม มองหน้าแล้วหมั่นใส้จริงจัง ส่ายหน้าให้วาแล้วเอาช้อนเขี่ยข้าวผัดพอคลายร้อนแล้วเอาเข้าปาก
"ถามให้ตอบเอ เป็นอะไร"
"......มึงแมร่ง เพราะมึงอะ"
"อะไร กูทำอะไร"
"ใครบอกให้เม้นแบบนั้นวะ! แมร่งมือถือกูเตือนเฟซไม่หยุดเลยเนี้ย แล้วดูนะคนในเฟซจิ้นกันกระจายแล้วเนี้ย!"
"เรื่องแค่นี้อะนะ"
"แค่นี้ สำหรับมึงเรื่องแค่นี้ แต่ก็ไม่ใช่นะเว้ย มันเป็นเมะอะมึงก็สบายดิ่ แต่กูนี้โดนจิ้นเป็นเคะอะ ยังไงกูก็เป็นผู้ชายทำไมเขาจะต้องมาคิดกับกูแบบนี้วะ" ทำไมรู้สึกยิ่งพูดยิ่งกระดากปากวะ แต่ตอนนี้ผมอารณ์ขึ้นนิดๆละ เพราะวามันดูเหมือนมองเรื่องที่ผมนอยด์เป็นเรื่องไร้สาระมาก
"แล้วยังไง เอ คนในเฟซมึง คนรอบตัวพวกเรา เขาก็จิ้นกันอยู่แล้วมั้ยแค่เราไปเที่ยวกันนั่งใกล้กันเขาก็คิดกันอยู่แล้ว ถ้ามึงมั่นใจว่าไม่ใช่ เอาคนร้อยคนมาบอกว่ามึงใช่ ยังไงก็ไม่ใช่ จินตนาการกับโลกความเป็นจริงมันเป็นทางขนานกันอยู่แล้ว ถ้ามึงหรือกูไม่เป็นคนดึงเส้นขนานสองเส้นนั้นมาบรรจบกัน ยังไงมันก็เป็นเพียงแค่จินตนาการที่ไม่มีวันเป็นจริง แล้วมึงจะมาเดือดร้อนอะไรกับเรื่องแค่นี้วะ"
"มันก็จริง"
"แล้วยังไง ตกลงจะทะเลาะกันใช่มั้ย จะมาหงุดหงิดพาลกูเพราะเรื่องนี้ใช่มั้ย วันหลังวาจะได้ไม่ไปเม้นอะไรในเฟซเออีก"
"ไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น"
"แล้วหมายความว่าแบบไหน"
"เชี้ยวา อย่ามากดดันกูนะ กูไม่รู้ กูไม่ผิด กูเพิ่งตื่น"
"ตลอดอะ มึงก็เป็นแบบนี้ตลอดเอ"
วาถอนหายใจ ส่ายหัวแล้วเดินเอาจานผมไปเก็บ บอกตรงๆว่าตอนนี้รู้สึกผิดมาก ยิ่งมองแผ่นหลังกว้างในเสื้อยืดคอวีสีขาวของวากำลังล้างจานที่ผมกินเสร็จแล้วเดินผ่านหน้าผมไปยังห้องหนังสือตัวเองเพื่อท่องประมวลกฏหมายต่อก็ยิ่งใจไม่ดี เมื่อคืนวาก็นอนดึกพอๆกับผม ตื่นมาท่องหนังสือแล้วปลุกผมมากินข้าวที่วาทำให้ แต่กลับมาเจอผมเหวี่ยงด้วยเรื่องแบบนี้ ก็พอจะเข้าใจอยู่ถ้าวาจะไม่พอใจขึ้นมา
ไม่ว่าจะมองยังไง ผมก็ผิดอยู่ดี ไม่รอช้าที่จะรีบเดินไปยังห้องอ่านหนังสือของวาที่เปิดประตูทิ้งไว้ โผล่หน้าตัวเองเข้าไปก็เห็นร่างสูงของวาใส่แว่นหลับตาท่องมาตราอยู่ ค่อยๆเดินเข้าไปช้าๆแล้วยืนอยู่ข้างเก้าอี้วายืนนิ่งๆจนสบเข้ากับดวงตาดำเข้มของวาที่มองมา เกาหัวแล้วยิ้มน้อยๆส่งไปให้เมื่อเห็นวายังคงมองผมผ่านกรอบแว่นโดยไม่พูดอะไร ผมเคยบอกมั้ยว่าไม่ชอบเวลาวาใส่แว่นเลย เพราะเวลาวาใส่แว่นจะดูจริงจัง เงียบขรึม และบดบังประกายในแววตาของวาจนกลายเป็นเย็นชา
ผมเอื้อมมือไปถอดแว่นตาออกจากหน้าวาโดยที่วานั่งนิ่งไม่วาอะไรเหมือนทุกครั้งที่วาไม่พอใจและนิ่งรอฟังผมขอโทษ ผมวางแว่นลงบนโต๊ะแล้วเอื้อมมือไปสัมผัสแก้มทั้งสองข้างของวาเบาๆ
"เอขอโทษ หายไม่พอใจกันเร็วๆนะ" วาไม่เคยโกรธผม มากสุดคือไม่พอใจแต่ไม่เคยถึงขึ้นโกรธและผมก็ไม่เคยที่จะปากหนักหรือถือถิฐิในการเอ่ยปากขอโทษวาสักครั้ง ผมยิ้มให้วาอีกทีก่อนจะหันหลังเพื่อเดินออกจากห้องไปแต่ก็ต้องหยุดชะงักแล้วหันไปมองเมื่อวาคว้ามือผมเอาไว้
"ไม่ได้ไม่พอใจอะไรมากหรอก แค่ไม่ชอบที่เอมาพาลใส่วาเพราะเรื่องนี้"
"ขอโทษ"
"ไม่เป็นไร...ออกไปรอข้างนอกก่อนไปเดี๋ยววาท่องต่ออีกแป็บแล้วมาช่วยวาเตรียมของทำกับข้าวกัน"
พยักหน้าให้วาสองทีก่อนจะเดินหงอยออกจากห้องไป ออกมานั่งดูการ์ตูนได้ซักพักวาก็เดินออกมาแล้วทิ้งตัวนอนตักผมที่นั่งอยู่บนโซฟา มองหน้าวาที่หลับตานิ่งๆแต่คิ้วยังขมวดเป็นปมอยู่ก็เอื้อมมือไปนวดขมับของวาเบาๆ วาส่งเสียงในลำคออย่างผ่อนคลาย
ในบ้านผมจะเป็นคนที่นวดเก่งที่สุดเพราะตอนเด็กๆจะชอบไปนวดป๊าม๊าเพื่อเอาเงินไปกินไอติมกับพี่เฟิร์สและวาตลอด บางครั้งเวลาวาไปแข่งเทคควันโด้มาก็จะให้ผมนวดให้ แต่ผมเป็นพวกไม่ชอบกลิ่นยาเลยจะนวดให้คลายแล้วปล่อยวาไปทายาเองมากกว่า นวดไปได้ซักพักจนการ์ตูนจบไปอีกตอนวาก็ลืมตามองหน้าผมและจับมือผมออกมาวางไว้บนแผ่นด้านซ้ายอกให้สัมผัสถึงการเต้นของหัวใจที่มันเต้นแรงกว่าปกติ
ตึกตัก ตึกตัก
"ใจเต้นแรง...เหมือนกัน นี้ต่างหากที่อยากพิมพ์บอกนาย บี2" วาส่งยิ้มมาให้ก่อนจะลุกขึ้นบิดขี้เกียจแล้วเดินไปเปิดตู้เย็นในครัวทิ้งให้ผมนั่งนิ่งอยู่กับประโยคที่ไม่คิดว่าจะได้ยินของวาเมื่อครู่
ตึกตัก ตึกตัก
คราวนี้เป็นเสียงหัวใจผมเองที่ดังจนก้องไปในหัว เสียงหัวใจที่เต้นราวกับยินดีที่หัวใจอีกดวงเต้นแรงเหมือนกัน
"เหมือนกันหรอ...แมร่ง ชัวร์เลย วา" ผมพึมพัมกับตัวเองแล้วเดินไปหาวาที่ยืนถือมีดเตรียมหันผัก
"หืม"
"มึง...วา....ชิส์" ยืนขยี้หัวตัวเอง เอาไงดีวะ ถามดีมั้ย
"อะไร สงสัยอะไรอีกขมวดคิ้วอีกละ"
"มึง โอ้ยยย ไม่กล้าถาม"
"ฮาๆๆ อย่ามาตีหน้าตลกแถวนี้ จะถามอะไร"
"ช่างมันเหอะ ขอกูทดไว้ในใจก่อนนะไว้ค่อยถาม...ไหนมีอะไรให้กูทำบ้าง" เข้าไปคุ้ยๆดูของที่วาเอาออกมาเรียงไว้ ยังรู้สึกได้ว่าวายังมองมาที่ผมอยู่สักพักเหมือนคาใจอะไรบางอย่าง
"เอาเห็ดไปล้างให้หน่อยแล้วก็เอาไก่ออกมาละลาย"
"โอเค" เดินไปทำตามที่วาสั่งโดยที่ความรู้สึกอุ่นตรงมือข้างที่วาจับและอาการเต้นของหัวใจวายังคงชัดเจนในความรู้สึก ชัดเจนจนหัวใจของผมอดเต้นแรงตามไม่ได้
อยู่ด้วยกันมาก็นาน มองหน้ากันก็เยอะ แต่ทำไมช่วงนี้ผมถึงได้รู้สึกบางอย่างกับวาขึ้นมาอีกครั้งได้ ความรู้สึกที่ผมเคยกดมันเอาไว้จนลืมไปแล้ว ความรู้สึกดีจากความเคยชินที่มีให้กัน ความรู้สึกที่ผมคิดว่าเป็นเพียงความคิดชั่ววูบของวัยรุ่น แต่ความทรงจำในความรู้สึกจู่ๆก็กลับมารุนแรงอีกครั้งราวกับจะแกล้งกัน คำถามที่เกิดขึ้นในใจ รอวันที่มั่นใจ ยอมรับ และพร้อมที่จะถามวาออกไปว่า
'วาชอบเอหรอ'
อาหารมื้อนี้เป็นมื้อที่ผมจะเก็บเอาไว้ในความทรงจำว่าเป็นมื้อที่เกร็งที่สุดเท่าที่เคยมีมา จุดเริ่มต้นของความเกร็งมันเริ่มต้นตั้งแต่การมาของพี่เฟิร์สพร้อมผู้ชายในเสื้อเชิ้ตสีน้ำเงิน ดวงตาคมดุ ถือถุงโลตัสสามถุงโดยไร้ลูกน้องชุดดำสองคนข้างกาย ชายที่วายืนยันวาเป็นแฟนพี่เฟิร์สปรากฏตัวอยู่หน้าห้องของวา ไม่สิในตอนนั้นยังเป็นบรรยากาศก้ำกึ่งของการพบหน้ากันครั้งที่สองมากกว่า หลังจากที่พี่เฟิร์สมาแล้วแนะนำคุณปริญให้พวกผมรู้จัก แนะนำแค่ 'นี้คุณปริญ' แค่นั้น ไม่มีตำแหน่ง สถานะ หรือคำจำกัดความใดๆให้ผมกับวาเข้าใจได้เลยว่าเหตุใดคุณปริญถึงมานั่งกอดอกไขว่ห้างมองพี่ชายผมกับวาที่กำลังทำกับข้าวกันอยู่หน้าเตาด้วยสายตาเย็นๆแบบนี้
มีหลายครั้งที่ผมพยายามพาตัวเองออกจากบรรยากาศก้ำกึ่งนี้โดยการเข้าไปช่วยวาทอดหมู หรือแม้กระทั้งเข้าไปช่วยพี่เฟิร์สปรุงต้มยำ แต่ก็จบลงที่โดนไล่ออกมาให้นั่งคุยกับคุณปริญไปพลาง ซึ่งเจ้าของชื่อนอกจากคำถามที่ว่า 'วาเป็นน้องเฟิร์สหรอ' ก็ไม่มีคำถามใดๆหลุดออกมาจากชายคนนี้อีก
"วาลองชิมดูซิว่าขาดอะไรไปมั้ย" พี่เฟิร์สเป่าน้ำต้มยำในช้อนเล็กน้อยแล้วป้อนวาที่ยืนทอดหมูวา ผมหันไปมองคุณปริญก็เห็นใบหน้านิ่งๆของเขาทวีความน่ากลัวขึ้นอีกสองระดับ
"วาว่าโอเคแล้วนะพี่เฟิร์ส อร่อยเหมือนเดิม" มองวากับพี่เฟิร์สยิ้มให้กันเป็นปกติแต่ผมนี้น้ำตาจะไหล ทำไมถึงปล่อยผมไว้ในสถาณการณ์แบบนี้ หันมาสนใจกันบ้างว่าคนที่พี่เอามาจะแช่แข็งหนูอยู่แล้ว
"น้องเอ มาช่วยวาจัดโต๊ะหน่อย"
"ครับ" ผมแสดงออกเกินไปมั้ย ผมลุกขึ้นเร็วเกินไปหรือเปล่า ผมไม่ได้รอจังหวะนี้อยู่นะพูดจริงๆ เดินเข้าไปตักข้าวใส่จานเหลือบตาไปมองพี่เฟิร์สที่ยืนหันหลังก้มหน้าคุยกับคุณปริญอยู่ พยายามเอียงหูเต็มที่ถึงบทสนทนาแต่ก็ไม่ได้ยินอะไรไปมากกว่าเสียงปิดเตาแก๊ซของวา
"หูพึ่งเชียว" หันขวับไปมองเมื่อวาเอามือมาจับหูผมเบาๆ กระพริบตาปริบๆให้แล้วเบะปากอย่างฟ้องวาเต็มทีว่าผมมีช่วงเวลาที่ลำบากขนาดไหน วาก็หัวเราะออกมาเบาๆแล้วลูบหัวผมปลอบใจ
"โอ๋ๆ ขวัญเอ๋ยขวัญมานะ" บี1ผมไม่ได้โดนผีหลอกครับแต่ขวัญบี2ก็หายไปจริงๆแหละ
"มากินข้าวกันเถอะน้องเอ วา มาวันนี้พี่ทำแต่ของโปรดน้องเอกับวาเลยนะ"
"นี้ถ้าเฮียเอกมาหนูคงได้กินหมูพัดพริกเผาเนอะ"
"ไว้วันหลังจะตามเฮียเอกมาทำให้นะ กินต้มยำ หมูทอด ไก่ผัดเม็ดมะม่วงไปก่อน" พี่เฟิร์สตักไก่ผัดเม็ดมะม่วงลงบนจานคุณปริญก่อนจะลงมือกินของตัวเอง
"คุณปริณทำงานอะไรหรอครับ" เฮ้ย วาครับ วามันเงยหน้ามองคุณปริญแล้วถามหน้าตายเหมือนถามว่าวันนี้ผมอาบน้ำหรือยังแบบนั้น คุณปริญมองหน้าวานิ่งๆก่อนจะพูดด้วยเสียงที่เต็มไปด้วยอำนาจอย่างเคยชิน
"เป็นผู้บริหารของบริษัทส่งออกรังนกและไข่มุข"
"รังนก เหมือนวาจะจำได้ว่าหลายปีก่อนพี่เฟิร์สไปมีเรื่องกับลูกเจ้าของสัมปาทานรังนกป่ะ"
"ใช่ คนนี้แหละ ก็ไม่มีอะไรมากหรอก"
"แล้วมาสนิทกันได้ไงอะครับ" วาโย นายเป็นผู้ชายที่มีความกล้าหาญมาก ถึงนายจะเคยฝึกไต่สวนลูกความบ่อยๆ เข้าไปดูการพิจรณาคดีก็เยอะ อ่านฏีกาก็ไม่ใช่น้อยแต่การที่นายปั้นหน้ายิ้มถามเรื่องส่วนตัวพี่เฟิร์สออกมาได้แบบนี้นั้น ฮึก เอรัณจะขอติดตามวาโยตลอดไป
"พอดีมีเรื่องให้เจอกันบ่อยอยู่พักหนึ่ง เลยสนิทกัน...มั้ง" ไอ้คำว่ามั้งของพี่เฟิร์สทำให้คุณปริญทำหน้านิ่งมองพี่เฟิร์สนข้าวอย่างไม่ทุกข์ร้อนอะไรทันที
"เฟิร์สเขาไปเที่ยวใต้บ่อย ช่วงนั้นผมเข้าไปคุมคนงานเลยเจอกันอีกครั้ง ถูกใจเลยเข้าไปคุย และ พอใจที่ได้สนิทกัน" คำว่าสนิทนี้เน้นซะจนผมกับวาพอจะเดาอะไรต่อมิอะไรได้ลางๆ
"แต่เดี๋ยวก็คงห่างกันแล้วละมั้ง"
"เฟิร์ส"
"น้องเอ ทำไมวันนี้พูดน้อยจัง แปลกๆนะ" ไม่รอให้คุณปริญพูดจบพี่เฟิร์สก็ยิ้มถามผมแทรกทันที อย่าเปลี่ยนประเด็นมาที่หนู หนูจิตใจอ่อนไหวอยู่
"แหะๆ คือ..."
"วันนี้โดนวาดุไป เลยหงอย"
"แล้วไปดื้ออะไรใส่วา หืม"
"ไม่มีอะไรหรอกพี่เฟิร์ส หนูแค่นอยด์เรื่องจิ้นหนูกับวาอะ เลยไปพาลใส่วา"
"เออว่าจะถามอยู่ ใจเต้นแรง หมายความว่าไงหรอ" คำถามเด็ดในรอบวันที่ผมพยายามบ่ายเบี่ยงที่จะตอบประชาชนมากในตอนนี้ หันไปขอความช่วยเหลือจากวาก็เห็นวายิ้มมาที่ผมโดยไม่พูดอะไรต่อ
"คือ พอดีเมื่อคืนหนูหามือถือไม่เจออะ เลยใจเต้นแรงคิดว่าทำมือถือหาย"
"หื้ม...ให้พี่เชื่อก็ได้นะ" โอเค ประโยคนี้แปลว่าพี่เฟิร์สรู้ว่าผมโกหกแต่ก็ไม่อยากจะเซ้าซี้ ได้ยินเสียงวาหัวเราะก็เอาเท้าไปเตะวาเบาๆทีหนึ่ง มึงก็ใจเต้นแรงเหมือนกันแหละวะ
และแล้วมื้อนี้ก็จบลงด้วยบรรยากาศก้ำกึ่ง กอดลาพี่เฟิร์สที่จะกลับเชียงใหม่อย่างงงๆ และยกมือไหว้คุณปริญอย่างเกรงๆ เมื่อประตูห้องปิดลงผมก็หันหน้าทำปากบู้ใส่วา ยังไม่ทันจะได้พูดอะไรเสียงโทรศัพท์บ้านของวาก็แผดเสียงขัดจังหวะเสียก่อน
"ไปรับให้หน่อย วาล้างจานก่อน"
เดินเอื่อยๆไปรับโทรศัพท์ก่อนจะรู้ว่าการรับโทรศัพท์สายนี้เป็นเรื่องผิดพลาดครั้งที่สองของวันที่ผมทำจริงๆ
"ฮัลโหล เชี้ยเอ ใจเต้นแรงอะไรของมึง"
โอเค ผมตัดสินใจจะเปิดโต๊ะแถลงข่าวให้เพื่อนสองคนนี้ฟังอย่างจริงจังละ ไฟพร้อม กล้องพร้อม
"มึงฟังกูนะ....มีคนจิ้นมึงกับไอ้ภูมิว่ะ ยินดีด้วย บาย"
To be con
'Blue Talk'
อืมหายไปนาน คนแต่งไม่ได้ตกเขาแต่อย่างใด แต่เราสาปสูญไปรับปริญญามา ซึ่งเข้าใจแล้วว่าการศึกษามันเหนื่อยยันวันสุดท้ายจริงๆ ....
ตอนนี้จะพอกริ๊บกริ๊วหัวใจทุกคนได้มั้ยนะ ประเด็นคือตอนที่แล้วผิดหวังกันไปตามกันว่าทำไมวาไม่จูบเอ บอกไว้ตอนนี้เลยว่า ยังไม่ถึงเวลา ฮาๆๆ ถึงบรรยากาศจะเป็นใจไปหน่อย ท่าทางถ้าจูบกันคงได้เฮไม่ใช่น้อย แต่ลองคิดดูดิ่ ถ้าจู่ๆเพื่อนคุณมาจูบคุณทั้งที่ยังอึนๆในความรู้สึก สาบานว่าระบบป้องกันตัวของเอคงเพิ่มขึ้น ปล่อยให้มันเป็นไปตามธรรมชาติก็ดูจะใช้กับเอไม่ได้ ฮาๆ เอาเป็นว่าหลายๆอย่างในเรื่องนี้ ไม่ใช่พรหมลิขิต แต่เป็นวาโยลิขิตจ้า
เจอกันตอนหน้าครับ ><
-
เขินนนนนนน><
แทะโต๊ะเป็นรูหมดแล้วเนี่ยย
ฟินเวอร์ :pighaun:
-
ฮาประโยคสุดท้ายสุดแล้ว555555555555555555555
คุณปริญอย่าพึ่งแย่งซีนคู่หลักสิคะ!
เค้ายังไม่คืบอะไรเลยแค่'ใจเต้นแรง'อิอิ
-
วาชอบเอมานานแล้วแน่ๆใจตรงกันแว้ววววว
-
ฮาประโยคสุดท้ายสุดแล้ว555555555555555555555
คุณปริญอย่าพึ่งแย่งซีนคู่หลักสิคะ!
เค้ายังไม่คืบอะไรเลยแค่'ใจเต้นแรง'อิอิ
เห็นด้วยที่สุด
-
วาแอบดุอย่างที่หนูเอ บอกจริงๆด้วย
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
นึกถึงหน้าวานิ่งๆแล้วใส่แว่นนี่ คือเพ้อออออ :katai2-1:
ใกล้แล้วหละ ใกล้ที่จะรู้ความรู้สึกของตัวเองกันแล้ว เอ๊ะ ! หรือวาจะรู้มานานแล้ว อร๊ายยยย
คุณปริญญญญญญญญญญ คือจะโหดไปไหน แต่ถ้าไม่โหดก็คงเอาพี่เฟิร์สไม่อยู่
ร่ายนั้นก็ใช่ย่อย :katai5:
-
หัวใจเต้นแรงน่าแดงทุกที....ขอมอบเพลงให้กับเอกะวาเลยอะ
น่าร๊ากกกกก>//////<
-
ชอบตรง "วาโยลิขิต" นี่แหละ งานนี้เอไม่รอด :laugh:
-
ในที่สุดก็มาให้ฟิน
ยินดีด้วยนะคะเรียนจบแล้ว^^
-
อืม ต่างคนก็ต่างใจเต้นแรงเนอะ อิอิ
-
เป็นเพื่อนที่น่ารักมากๆ มีหนุนตักกันด้วย อิอิ ฟินๆ
-
โอ๊ย! เรื่องนี้วาโยลิขิตเอง แค่นี้ก้อฟินละ ส่วนหนูเอก็เด็กน้อยตามเคย มีเรื่องสงสัยทดไว้ในใจกี่เรื่องแล้วเนี่ยเจ้าหนูจำไมเอ้ยยย
-
รอแค่ว่าจะบอกกันเมื่อไรแค่นั้นเอง
ความรู้สึกนี่ชัดจนไม่รู้จะชัดยังไงละ
-
5อะไรคือจิ้นกับภูมิว่ะ 555555555
พี่เฟิร์สมาที่ไรแย่งซีนตลอด
-
จิ้นไม่จิ้นเจอแบบนี้ก็อดจิ้นไม่ได้อะนะ
ก็เขาใจเต้นแรงเหมือนกันทั้งบี1 บี2 เลยนี่นา
:hao6:
-
ดูท่าหนทางจะยังอีกยาวไกลสินะ
-
ยิ่งอ่านยิ่งรู้สึกว่าเป็น สวนด. >.<
-
เอยอมรับแล้วอะ อั๊ยยะ
รอถาม วาก่อนดีไหมอะเอ หรือจะให้วาตอบรับเลย
555555
-
พี่เฟิร์สกับคุณปริญนี่สนิทกันถึงขั้นไหนก็อยากรู้อยู่นะ :z1:
แต่ตอนนี้ฟินกับคู่เอวามากมาย :-[
-
คุณปริญกับพี่เฟิร์สเหมาะกับเพลง"ไม่ต้องรู้ว่าเราคบกันแบบไหน"เนอะ ส่วนเอกับวาก็"ใจเต้นแรง"เหมือนกัน ลุ้นต่อไป~
-
วาก็กล้าๆหน่อย :hao7:
-
เอ-วา บอกรักกันเสียทีเถอะครับ ใจจะขาดแล้ว อิอิ
ส่วนคุณปริญ-พี่เฟิร์ส ขอคำจำกัดความของคำว่า "สนิท" ด้วยครับ สนิทแบบไหน?
-
ฟินๆๆๆๆไปเลย :hao7:
-
โอ๊ยยย ฟินนนน ตอนนี้ก็เริ่มกระดึ๊บไปอีกนิดเเล้ว :katai5:
รอตอนต่อไปเเละต่อๆๆๆไปอย่างใจจดใจจ่อ
-
:mew1: :mew1:
ชอบสุดก็ที่ไรทอค์กนี้แหละ "ไม่ได้เป็นไปตามพรหมลิขิต แต่เป็นไปตามวาโยลิขิต" ฮ่าๆๆ :hao3: :hao3:
-
ใจเต้นแรง .. วลีนี้มันโดนเลยนะ :ling1:
-
:hao6:
ชอบวาอ่ะ น่าจะมีคู่พี่เฟริสกับคุณปริญบ้างน่านุกดี
-
:o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
-
เอใจกล้าถามวาไปเลยสิ เราก็อยากรู้ อิอิ
-
ทำไมน้องเอมันน่ารักังอ่ะ โอ๊ยๆๆ ชั้นหลงเด็กคนนี้
พี่เฟิร์สเนี่ยซึ๊นซึน คุณปริญต้องรัยศึกหนักหน่อยนะคะ ฮ่าๆๆๆ
หนูชอบเรื่องนี้มากๆๆๆๆ
ปูเสื่อรอต่อไปค่า
-
ฮือออออออออออ ชอบเรื่องนี้มากๆเลยค่ะ
เป็นเรื่องที่แบบเป็นธรรมชาติ อ่านแล้วทำให้เขินได้ง่ายๆเลย ><
รักเอวาาาาาาาาาาาาาาาาา ♥♥
แอบหลงพี่เฟิร์ส 555555555555
-
อึ๋ยฟิน แตท่าทางคู่พี่เฟิร์สจะมาแบบฮาร์ดคอร์กว่าเอวาเยอะเลยนะ
-
น่ารักโคตรรรรรรรรรรรร !!!
ฟินอีกแย้วววววว
วาก็ใจเต้นแรงเหมือนกัน !!
:heaven :heaven :heaven :heaven :heaven
-
ไงล่ะ เขาเริ่มเผยความนัยกันแล้ว อูยยยยยยย
:กอด1:
-
ชอบตอนนี้อะ
ชอบบบบบบอะ :-[
ดูค่อยๆเป็นค่อยๆไป แต่ก็ค่อนข้างชัดเจนมาก
ชอบบบบบบบอะ (อีกที)
:กอด1:
ยินดีกับบัณฑิตด้วยจ้า :L2:
-
:mew5: :hao3:
-
:o8:ใจเราก็เต้นแรงน้าาร
เค้าอยากอ่านตอนต่อไปแล้ววววว :hao7:
-
เอวาใกล้แล้วนะ ใกล้แล้วสิน้าาาาาาาาา :katai2-1:
มาไขเร่่องพี่เฟิร์สให้กระจ่างทีสิคุณ กิกิ
-
แหม เอเองก็เคยชอบเค้ามาก่อนเหมือนกันนี่นา
ฮิ๊วววววววว
-
ฟินสุดๆตอนเอามือแนบแก้ม
-
มีคนใหม่มาแล้นนนนน
-
วาโยเป็นคนลิขิต ชอบๆๆ^^
มาต่อเร็วๆนะคะ
ถ้าเอกล้าที่จะถามออกไป วาจะตอบมาตรงๆมั้ยคะ
อยากให้รู้ตัว รู้ใจเร็วๆ (แค่นี้ยังฟินไม่พอ????)
-
พัฒนาเหวยย!!!!!
มีการแอบใจเต้นเล็กๆ ><
เหมือนน้องเอจะเริ่มรู้ตัวเองแล้วว่ารู้สึกยังไงกับวา.. แต่แกล้งเอ๋อทำเป็นไม่รู้รึเปล่า ? xD
ที่บอกว่า.. 'ทำไมช่วงนี้ผมถึงได้รู้สึกบางอย่างกับวาขึ้นมาอีกครั้งได้ ความรู้สึกที่ผมเคยกดมันเอาไว้จนลืมไปแล้ว' นี่มันยังไงกันหนอออออ :z1:
วาก็สู้ๆนะ!!
ค่อยๆแอบเนียน กระแซะๆ เข้าไปป!! เอาให้เอใจเต้นมากกว่านี้อีกกก :hao7:
เรื่องจูบไม่ผิดหวังนะคะ คู่นี้ค่อยเป็นค่อยไปแบบนี้แหละกำลังน่ารัก♥ ><
-
ใจเต้นไม่เต้นไม่รู้ รู้แต่ฟินมากค่ะะะะ อร๊ายยยยยยยยย
:hao7: :hao7: :hao7:
น้องเอแบ๊วมาก น่ารักที่สุดเลย ฮือ อยากได้น้องแบบนี้ อยากได้ๆๆๆๆๆๆๆ *เอ่อ....*
วาาาา อย่าปล่อยให้หลุดมือเชียววว
ฉากเบะปาก ฟ้องวานี่คือ กรี้ดดดด >_____< น่าร๊ากกกกก อร๊ายยยยยย
โอ้ยๆๆๆ ตอนนี้ทำเราทั้งเขิน ทั้งกรี้ด ทั้งฟิน :hao5:
แล้วที่ทิ้งท้ายไว้คืออะไร จิ้นภูมิ-เอ คืออะไร กล้านะคะ ไม่กลัวโดนวาไปแหกอกเหรอ 555555
ภูมิระวังตัวไว้นะ ฮ่าาาาา
-
อัยยะใจเต้นตามเอกะวา :o8:
เอจ๋าอย่ามัวแต่ทดสิ คนอ่านทนทดตามไม่ไหวแล้ววววอยากรู้ :serius2:
ขอแสดงความยินดีกับบัณฑิตด้วยนะคะ รอตอนต่อไปค่ะ :L2: :กอด1: :L2:
-
รอตอนหน้านะครับ.......น่ารักๆชอบ
ปล.ยินดีกับคนแต่งด้วยนะครับ
ปล.เป็นกำลังใจให้คนแต่งในทุกๆเรื่องนะครับ
ปล.ขอให้มาอัพเรื่องนี้บ่อยๆนะครับ อิอิ
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
:katai2-1:
-
แอบกรี๊ดตรง "วาโยลิขิต" นี่แหละ
แอร๊ยยยยย
-
ตามอ่านจนทัน : :o8: :-[
ฟินมากกเจ้าค่า า รอเซอวิสจากคนเขียนอยุ่นะคะ :pig4: :กอด1:
-
ใจเต้นแรงๆๆๆๆๆๆ. :mew1:
น่ารักจังงงงง :mew3:
-
เอแทนตัวเองว่าหนู น่ารักมากๆ
ขอจิ้นอิมเมจเป็นเต๋าคชาล่ะกัน ฟินสุดๆ :mew3:
-
ตามมาจิ้น AVA ด้วยคน
-
:impress2: :impress2: :impress2:
-
ชั้นเปล่าเร่งเร้าแกนะ แต่ขอตอนใหม่ทีเหอะ เพื่อนจะลงแดง ถ้าตอนนี้เอวาจะจัดหนักแบบนี้ ชั้นฟินนะพี่ชาย
-
โอยยย คนอ่านจะเป็นลม
หลง 'ใจเต้นแรง' ไปกับสองหนุ่มคู่นี้ :hao7: :hao7: :hao7:
-
ประโยคสุดท้ายนี่มีจิ้นจริงอ่ะ>__<
-
อ่านทันแล้ว :heaven ขึ้นสวรรค์เลยฟิลจัด 555 มาต่อไวๆน่ะค่ะก่อนจะมีการก่อม็อบ :hao5:
-
อร๊ายยยยย วา ><' แอบหยอดหรือป่าว / เอ๊ะไม่สิหยอดกันซึ่งๆหน้าเลยต่างหาก 5 5 :katai2-1:
เดี๋ยวเถอะพี่เฟิร์สจะโดนคุนปริญจัดหนัก!! 5 5 + :hao6:
><' วาโย วาโย วาโย วาโย วาโย วาโย วาโย วาโย วาโย วาโย วาโย วาโย วาโย วาโย วาโย :mew1:
-
วาน่ารักจริงๆ
อยากรู้คู่ของพี่เฟิร์ส :hao7: :hao7:
รอตอนต่อไปคร๊าบบบ
-
เอาแล้ววว งานเข้า :laugh:
รอนะฮะ :')
-
ชอบบบบบบบบบบบบบ เรื่องนี้ อ่านมาครึ่งทางล่ะ
ใจเต้นแรง เหมือนกันนี่แบบบบบบบบบ จิ้นค่าาาาาาาาาาาาา
-
Hour#9 -Bedroom-
"แมร่ง ทำไมแม่กูไม่ส่งกูไปเลี้ยงควายแทนวะ"
เสียงโรยแรงของฟากัสดังขึ้นหลังจากเพิ่งสอบตัวสุดท้ายของเทอมนี้เสร็จ ตอนนี้ผมกับฟากัสและเพื่อนคนอื่นๆกำลังนั่งอยู่ตามระเบียงหน้าห้องสอบที่เรียกได้ว่า สะเทือนขวัญทุกย่างก้าวเพราะเป็นการสอบเดี่ยว ปากเปล่า รายบุคคลกับอาจารย์ผู้สอนคนละ 15นาที ถ้าตอบคำถามที่อาจารย์ถามได้ หรือ อธิบายโครงสร้าง หรือ งานดราฟผ่าน ก็ผ่านเลยครับ แต่ประเด็นคือต่อให้คุณมั่นใจแค่ไหนในเรื่องที่คุณรู้ แต่พอเข้าไปอยู่ในบรรยากาศตามองตา ห้องนี้มีเพียงเราสอง ในห้องสอบ ร้อยทั้งร้อยมันก็กดดันจนคิดคำตอบไม่ออกอยู่ดี
"ทำไมเมื่อกี้กูไม่ตอบแบบนี้ว่ะ แมร่ง ตอบไปได้ไงโง่ที่สุด" ผมเป็นคนแรกของกลุ่มสามคนที่สอบครับ ออกมาเจอเพื่อนร่วมเซคเลยนั่งถามว่าโดนถามอะไรกันไปบ้าง ถึงได้รู้ว่าแต่ละคนจะโดนคำถามเหมือนกันหนึ่งข้อ และคำถามที่คำตอบง่ายแสนง่าย แต่พอเอาเข้าจริงทุกคนเลือกคำตอบที่โง่แสนโง่กันหมด
"กูควรจะลาออกแล้วไปเลี้ยงควายจริงๆว่ะเอ อิตาลีมีนาให้กูเลี้ยงควายมั้ย"
"เอากูไปเลี้ยงควายด้วยนะกัส แมร่ง ม๊ากูจะรู้มั้ยว่า การศึกษาคือการลงทุน และการลงทุนคือความเสี่ยง แมร่งเอ้ย"
"เหนื่อยใจจริง กูเชื่อเลยว่าไอ้ภูมิมันต้องหน้าบานออกมา ท็อปเซคชัวร์"
"เออ หมั่นใส้คนฉลาดว่ะ เซคก็มีเรียนอยู่แค่15คน ถ้ามันจะมาทำมีนเซคให้สูงนะ กูจะฆ่าภูมิหมกท่อ"
"เออ ลงมือวันไหนบอกกูด้วย โว้ยยย!!" ฟากัสเอามือขยี้หัวไปมาอย่างคนจิตตก มันเป็นอาการปกติสิบนาทีแรกของคนที่เพิ่งออกมาจากห้องสอบครับ พอหลังจากนั้นจะเข้าสู่ช่วงปลง ทำใจ และ ช่างมันเหอะ ฮาๆๆ
"แล้วนี้กลับเลยมั้ยมึง" ผมถามฟากัสเมื่อเห็นว่านี้เพิ่งจะ 11 โมงเอง วิชานี้สอบกันตั้งแต่ 8โมงกว่า ตัดกำลังสุดๆ ความจริงเมื่อเช้าตอนผมออกมาจากห้องก็ลืมไลน์บอกวาว่าออกมาสอบแล้ว ว่าแล้วก็หยิบน้องกามาพิมไลน์บอกวาหน่อยดีกว่า จะตื่นยังวะเนี้ย วันนี้วามีสอบตอนบ่ายสองครับ เชื่อวาวันคงอ่านหนังสือแทบจะโต้รุ่งแน่
"ว่าจะกลับไปนอนวะ ตาจะปิดแล้วเนี้ย" ฟากัสหาวประกอบคำพูดว่ามันง่วงจริงๆ พาเอาผมอดหาวตามไม่ได้
"คงกลับไปนอนเหมือนกันว่ะ ง่วงชิบหายอะ ไปส่งกูที่คอนโดหน่อยดิ่"
"บอกไอ้ภูมิมัน รถมัน วันนี้กูมาพร้อมภูมิกะจะนอนมาในรถสบายๆ ให้มันขับให้ ที่ไหนได้แมร่งโยนกุญแจใส่หน้ากูแล้วนั่งข้างคนขับเฉย นี้กลายเป็นกูปั่นจักรยาน เพื่อมาขับรถให้ไอ้คุณชายหรือไงเนี้ย โอ้ย!"
"นินทากู สลัด!!"
"เชี้ยภูมิ ตบหัวกูนะมึง"
"ทำไม...แล้วเป็นไงเอ ตอบได้มั้ย"
"ได้ตอบมากกว่า อย่าไปพูดถึงมัน กูสะเทือนใจ" เห็นสีหน้าภูมิก็พอจะรู้แล้วความว่าไอ้นี้ เอ ลอยมาแน่ๆ ก้มลงตอบไลน์วา เมื่อวาถามว่าผมอยู่ไหน กินข้าวหรือยัง สำทับไปอีกทีว่า หิว ว. แหวนยาวๆ มันเพิ่งมาถึงมหาลัยครับ มาติวให้เพื่อนก่อนเข้าห้องสอบ ถ้ามึงสองคนแบ่งสมองมาให้กูคนละ 20%กูจะฉลาดกว่านี้มั้ย
เงยหน้ามองฟากัสกับภูมิเถียงกันไปมาเรื่องโดนตบหัวก็อดส่ายหัวไม่ได้ เถียงกันอย่างกับเด็ก ยิ่งมองที่ภูมิเอาเท้าเตะๆเก้าอี้ที่ฟากัสนั่งจนกัสมันลุกขึ้นแล้วภูมิก็ลงไปนั่งแทนก็ยิ่งขำ กัสมันก็บ่นของมันไปแต่ก็ยืนให้ภูมินั่งอยู่ดี ก็สมควรแล้วที่มันสองคนจะโดนจิ้นเหมือนผม
"ระวังโดนเอาไปฟินนะมึงว่า ฟากัสลุกให้ภูมินั่งด้วย ไรงี้" ผมแซวขำๆเมื่อเห็นกัสยืนเอาตัวพิงเบาๆเข้ากับเก้าอี้ที่ภูมินั่งแล้วก้มหน้าเถียงกันต่อ
ตั้งแต่คราวที่แล้วที่หย่อนระเบิดไปว่ามีคนจิ้นคู่กัสภูมิด้วย ก็เหมือนจะเป็นการจุดประกายให้เพื่อนผมไปตามหาข้อมูลดูว่าจิ้นจริงหรือเปล่า สุดท้ายก็ลงเอยที่ โดนจริง จิ้นจริง ฟินจริง ถึงแม้ว่าจะไม่ดังเท่าคู่ผมกับวา แต่ก็ถือว่าเป็นคู่ที่แฟนคลับฟินกันได้อยู่
"เอรัณ อย่าพูดแบบนี้ดิ่วะ ขนลุกเลยจิ้นกูกับมึงกูจะไม่ว่าเลยเอ มาจิ้นกูกับไอ้กัส ยี๊" ภูมิเอื้อมมือดันฟากัสออกแล้วลูบแขนตัวเองเหมือนขยะแขยง แต่ตาที่เงยหน้ามองฟากัสนี้มันออกแนวกวนๆมากกว่า
"โหย ไอ้นี้ เกินไป เกินไป แต่แมร่งก็จิ้นกันไปได้นะ กูเป็นผู้ชาย ชอบผู้หญิงครับ"
"เออ กูก็ผู้ชาย กูยังไม่อับจนหนทางจนต้องมาเอาไอ้กัสเป็นเมียหรอก"
"ได้ข่าวเขาจิ้นกันให้กูเป็นผัวมึงนะภูมิ"
"เรื่องแบบนี้ใครลีลาเด็ดคนนั้นได้เว้ย พรีมบอกเรื่องในจินตนาการกับเรื่องบนเตียงบางทีก็สวนทางกันได้"
"ห่า ถ้างั้นคู่เอวา ไอ้เอไม่รุกวาหรอวะ ไม่นะ กูทำใจไม่ได้ วามันโคตรเมะส่วนน้องเอออกจะเคะขนาดนี้" ฟากัสเดินมาเชยคางผมขึ้นแล้วจับหันซ้ายขวาเบาๆ ผมรีบปัดมือมันทิ้งทันที
"ไอ้นี้...อย่ามาพาดพิงกู เคะๆเมะๆอยู่ได้" ว่าแล้วว่าต้องโดน ช่วงเบี่ยงประเด็นไปไกลๆจากเรื่องวายๆซักวันได้มั้ยวะ
"คู่นี้กูว่ามันตายตัว ตายรัง ตั้งแต่แรกละ ส่วนเรื่องลีลา รู้ๆอยู่ว่าน้องเอของพวกเรา ใสๆ"
"เออ ใสมาก กูก็รออยู่แค่เมื่อไรมันจะ แช่แว๊บ กันซักที" ฟากัสยกมือชูสองนิ้วเป็นกรรไกร ขยับขึ้นลงประกอบศัพท์ใหม่ตัวเอง
"แช่แว๊บ สลัดนี้ก็คิดคำใหม่ได้ตลอดนะ มึงกับภูมิระวังดีๆเลย อย่าให้กูชงเดี๋ยจะยาว"
"ชงเลย ใครกลัว ชงแล้วผู้หญิงหันมาสนใจกูเยอะขึ้น ฟากัสโอเค"
"กูไม่โอเค แมร่ง แค่กูมีน้องเป็นสาววายอยู่ที่บ้านประสาทก็จะกินตายอยู่แล้วเวลาเข้าห้องมันเห็นมันดูการ์ตูนเกย์ หนังเกย์อยู่ หนักๆมีการชวนกูไปนั่งดูด้วย ไม่ไหว อีกอย่างในสายตากูนะ ถ้าโดนจิ้นให้เป็นแฟนกับเอ กูยังยืนยันว่ากูรับได้มากกว่าได้กับผู้ชายตัวสูงร่างควายแบบมึงว่ะ กัส" ภูมิทำหน้าเอียนใส่
อันที่จริงภูมิก็หน้าเห็นใจนะครับเพราะน้องพรีมเรียกได้ว่าไม่มีการปิดบังรสนิยมความชอบของตัวเองเลย บางทีก็เห็นการ์ตูนวายวางอยู่ตรงโต๊ะหน้าทีวีกลางบ้านด้วยซ้ำ เคยถามภูมิว่าพ่อแม่มันรู้มั้ยว่าลูกสาวเป็นแบบนี้ ภูมิก็แค่กรอกตาแล้วบอกว่า
'แม่กูเป็นคนออกเงินค่าสื่อวายให้พรีม' โอเค ชัดเจน
" จิ้นมึงกับเอ ไม่กลัวไอ้วามันมาแหกอกหรอนั้น มันเลี้ยงของมันมา" พูดแปลกๆล่ะฟากัส ม๊ากูหรอกที่เลี้ยงกูเฮียเอกด้วย
"กลัวทำไม น้องเอเป็นของกูหรอกรักแท้แพ้ใกล้ชิด เน้อ" ภูมิคว้าคอผมมากอดและลูบหัวผมไปมา อย่ามองว่าซีนนี้มันโรแมนซ์เพราะคำว่าลูบหัวของภูมิ มันคือขยี้ผมให้เสียทรงมากกว่า
"เออ ไม่กลัวๆ ดูโน้น พ่อมันดินหล่อมาแล้วนั้น" สะบัดตัวเองออกจากไหล่ของภูมิหันไปเห็นวาเดินหน้านิ่งตามนิสัยมาพร้อมถุงเซเว่นในมือ
"ไงพวกมึงสอบเสร็จแล้วหรอ" วาเดินมาหยุดตรงหน้าผมยื่นถุงเซเว่นที่มีขนมปังหมูหยองกับน้ำเปล่า
"เสร็จแล้ว แต้งกิ้วมึง กินข้าวยัง" ยิ้มตาปิดให้วาก่อนจะลุกขึ้นให้วานั่งแทนที่ แต่พอวานั่งผมก็ถูกวาดึงให้มันนั่งตักมันอีกที พอนั่งได้ที่ก็ก้มหน้าก้มตาแกะขนมปัง ตื่นมาก็เข้าห้องสอบเลยหิวจะตายแล้ว
"กินแล้ว"
"ไม่ให้กูนั่งตักมึงแบบไอ้วาบ้างวะ" ฟากัสกระเซ้าพลางส่งสายตาล้อเลียนมาที่ผมกับวา แต่ผมก็หยักไหล่แบบไม่แคร์ วาก็หัวเราะในลำคอเฉยๆ เพื่อนในเซคผมจะชินตากับการที่วามาป้วนเปี้ยนๆรอบๆตัวผมในคณะ เพราะบางทีเวลากระดาษหมด ไม้ขาด กาวสองหน้าไม่มี ก็ได้วาที่คอยเดินไปซื้อมาให้
"กูไม่ใช่วาและมึงไม่ใช่เอ แค่นี้พอจะเป็นเหตุผลที่กูจะไม่ให้มึงมานั่งตักแบบวาได้ยัง"
"ชัดเจน ฮาๆๆ สอบกี่โมง วา"
"บ่ายสอง เอาขนมมาให้เหม่งกินกันตาย แล้วจะไปที่ห้องติวละ"
"วันนี้ตัวสุดท้ายยัง"
ขยับตัวนั่งดีๆเมื่อวากระชับแขนที่โอบรอบเอวผมเบาๆ ตัวผมก็ไม่เบานะ ต้องจัดท่าให้ถ่ายเทน้ำหนักให้ทั่ว ถามว่าถ้าลุก วาจะสบายกว่ามั้ย เรื่องอะไรจะลุกให้มันนั่งสบายคนเดียว
"ยังเลยภูมิ เหลืออีกตัววันพรุ่งนี้"
"เรียนจบแล้ว...วาโยเรียนจบแล้ว" ผมพูดอย่างอดอิจฉาวาไม่ได้ ก่อนจะลุกขึ้นยืนเมื่อเห็นอาจารย์เดินออกมาจากห้องสอบเมื่อสอบเพื่อนคนสุดท้ายเสร็จ อาจารย์ออกมาพูดเกี่ยวกับโปรเจคจบหนิดหน่อยว่าปิดเทอมนี้ก็ให้ไปคิดกันมาได้แล้ว ใครที่ยังไม่ฝึกงานก็เร่งไปฝึกกันซะ สวัสดีอาจารย์กันแล้วเดินลงจากตึกเพื่อกลับบ้าน
"กลับยังไงเนี้ย ขับรถวากลับมั้ย"
"ไม่เป็นไร เดี๋ยวภูมิไปส่ง"
"กูรับรู้ตอนไหนวะ แต่ได้เดี๋ยวไปส่ง กัสแวะคอนโดเอด้วย"
"แมร่ง สั่งอย่างกับกูเป็นคนขับรถ"
"ก็ใช่ไง มึงเป็นคนขับรถ"
"ขากลับยังจะให้กุขับอีกหรอ คุณชายเกินไปแล้ว ง่อยแดกยัง เชี้ยภูมิ"
"มึงเป็นเพื่อนกู ไม่ใช่กาฝาก รถก็รถกู น้ำมันก็ตังค์กู ข้าวบ้านกูอีก อย่าให้กูคิดบุญคุณมึงนะ" แล้วภูมิกับฟากัสก็เถียงกันไปถึงค่าข้าวค่าอาหารที่ฟากัสชอบไปเกาะบ้านภูมิกินบ่อยๆว่าแม่มันก็ให้เงินค่ากับข้าวกับแม่ภูมิเหอะ
"เป็นอันว่าเดี๋ยวเอกลับกับพวกมัน มึงก็เอารถไว้ใช้ตามปกติอะ"
"อืม แล้วตอนเย็นกินอะไรมั้ย เดี๋ยวแวะซื้อเข้าไป"
"อยากกินทับทิมกรอบอะ" เงยหน้าบอกวาไป อยากกินมานานละ ทับทิบกรอบแต่ขี้เกียจไปซื้อเพราะมันหาที่จอดรถยาก
"กินแต่ขนมนะ เอ้า ตาจะปิดแล้วนะมึงกลับไปนอนไป ไปละเจอกันตอนเย็นเดี๋ยวไปหาที่ห้อง"
"เออ บาย โชคดีเว้ย" ตบไหล่วาเบาๆไปสองที ตาปรือ การตอบสนองเริ่มช้าลง ง่วงนอนเต็มที่ ตื่นเจ็ดโมง มันไม่ใช่เวลาที่คนจะตื่นเปล่าครับ หรือผมคิดไปเอง
"อืม...ภูมิกัส ฝากเอด้วย"
"เออ ไว้เจอกันมึง" ภูมิ ฟากัส โบกมือให้วาแล้วปลดล็อคกุญแจรถ ผมเปิดแล้วคลานไปนั่งหลังรถตามหน้าที่ นั่งไปไม่นานก็ถึงคอนโด ขอบใจมันสองคน แล้วเดินขึ้นห้องไปนอนทันที
"เอ ตื่นได้แล้ว"
"อืม" รู้สึกเหมือนได้ยินเสียงคุ้นๆจากที่ไหนไม่รู้ไกลๆ ความรู้สึกเหมือนครึ่งหลับครึ่งตื่น สัมผัสบางเบาบริเวณศรีษะสร้างความผ่อนคลายให้หลับฝันต่อจริงๆ
"เอ ได้ยินมั้ย ตื่นได้แล้ว"
"ไม่เอา ขออีกห้านาที" สติเริ่มกลับมาทีละนิด รู้สึกได้ว่าวาคงกลับมาจากมหาลัยแล้วและคงมาปลุกไม่ให้ผมนอนทับตะวันอีกแน่
"ไม่ได้ ลุกไปล้างหน้าแล้วมากินข้าว"
"ยังไม่หิวเลย" หงายตัวมองหน้าวาชัดๆ วานั่งอยู่ข้างเตียงฝั่งซ้ายของผม เอามือลูบไปมาตามหน้าผากและข้างแก้มผมเบาๆ
"ไม่หิวก็ต้องลุก เดี๋ยวคืนนี้ก็นอนไม่หลับหรอก"
"อื้ม" เอามือปิดหน้าตัวเองอย่างเกียจคล้านแล้วลุกขึ้งนั่งเอาหัวซบไหล่วา
"หึหึ ทำอะไรน้องเอ"
"อ้อน" เงยหน้าเอาคางเกยไหล่วาก่อนจะเอียงคอตอบไป
"ถึงอ้อนก็นอนต่อไม่ได้ ลุกเลย"
"เผด็จการ"
"ขอบคุณที่ชม" วาลุกขึ้นแล้วฉุดผมให้ลุกออกจากเตียง แต่ผมกลับทิ้งตัวลงนอนแล้วฉุดวาลงมาด้วยกัน อาจเป็นเพราะวาไม่ทันตั้งตัว ทำให้ต้านแรงผมไม่ทันวาเลยลงมานอนทับตัวผมอยู่บนเตียงอีกที
"ฮ่าๆๆ วาง่วงหรอ อยากนอนซินะ มาๆ เอแบ่งที่ให้นอนน้า"
"เล่นแบบนี้ใช่มั้ย เอ" วายันตัวขึ้นคล่อมผม ใกล้กันจนเห็นแววตาของวาชัดเจน ใกล้จนผมอดใจไม่ให้ยกมือขึ้นสัมผัสหน้าของวาไม่ได้
ดวงตาคมกริบติดดุของวา หากมองกันดีๆแล้วจะเห็นว่า แววตาของวาที่ใครก็ว่าดุนั้น แท้จริงซ่อนเร้นควาอบอุ่นเอาไว้ต่างหาก โครงหน้าได้รูปรับกับจมูกที่โด่งจนน่าอิจฉา ริมฝีปากที่มักเรียบเป็นเส้นตรง แต่เวลาอยู่กลับผม ริมฝีปากนี้มักขยับขึ้นเป็นรอยยิ้มแบบที่ผมชอบมอง
ผมชอบให้วายิ้ม ชอบให้วามีความสุข
"ลูบหน้าวาทำไม" วาจับมือข้าวขวาของผมที่แนบแก้มตัวเองอยู่ พลางพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำ
"หวงหรอ จับไม่ได้หรอ"
"จับได้ ทำไม วาหล่อละซิ"
"มั่นใจในตัวเองขนาดนั้นเชียว" ตอบยิ้มๆกลับไป
" แน่นอน เพราะอยู่กับเอทีไร วาหล่อทุกที"
"ฮึ้ย! เออหล่อ หล่อที่สุดอะ สาวๆหนุ่มๆติดตรึมอยู่แล้วนิ่" เอามือดันหน้าวาออกไปให้พ้นสายตา วาหัวเราะเบาๆในลำคอก่อนจะเอนตัวนอนข้างๆกัน
เราสองคนนอนนิ่งเงียบข้างกันอยู่แบบนั้นซักพัก ในหัวผมกำลังคิดถึงสิ่งที่ค้างคาจิตใจมาตลอด วาเรียนจบแล้ว และจะกลับไปที่เชียงใหม่เลยมั้ย แล้วต่อไปถ้าวามีงานทำ เราจะห่างกันหรือเปล่า จะมีเวลามาเจอมาคุยกันแบบนี้มั้ย
"เอ" ผมหันไปตามเสียงเรียกด้านข้างที่วานอนหลับตาอยู่ข้างๆกัน ปล่อยให้ความเงียบปกคลุมอยู่ไม่นานวาก็เป็นฝ่ายทำลายความเงียบนั้นลง
"หลังวาเรียนจบ ทำเรื่องอะไรเรียบร้อย วาคงต้องกลับไปอยู่บ้านใหญ่ซักพักหนึ่งนะ" เสียงวานิ่งเรียบทุกครั้งเวลาพูดถึงบ้านของตัวเอง บ้านที่วามองว่ามันเป็นเพียงแค่โครงสร้างของปูนที่เย็นเชียบ ไม่มีใครให้กลับไปหา และไม่มีใครรอวากลับไป
"นานมั้ย" ผมบอกไม่ได้ว่าไม่อยากให้วากลับไป ด้วยรู้ว่ายังไงวาก็ได้ชื่อว่าลูก และบุคคลที่อาศัยอยู่ที่บ้านนั้นได้ชื่อว่า พ่อแม่ แต่ทุกครั้งที่วากลับไป วาไม่เคยยิ้ม ไม่หัวเราะ เป็นเพียงวาโยที่ทำหน้าที่ของลูกโดยไม่มีหัวใจ ผมไม่ชอบ
"ไม่นานหรอก"
"ถ้าไม่ไหว ก็ไม่ต้องทนนะ วาไม่จำเป็นต้องทนนะเข้าใจมั้ย"
"อื้ม วาไม่จำเป็นต้องทน เพราะมีคนบอกวาเอาไว้ ว่าวามีสิทธิที่จะมีความสุข เพราะฉะนั้นวาจะรีบกลับมาหาความสุขของวาเนอะ"
"ดีมาก จำคำพูดเอไว้ดีๆนะ ถ้ากลับมาแล้วทำตัวเย็นชาใส่กัน ความสุขคนนี้จะสั่งให้เฉาก๋วยกัดจริงๆด้วย"
"ลองสั่งให้กัดดูดิ่ จะดีดเหม่งให้"
"โหดร้าย" ลุกขึ้นนั่งรีบเอามือปกป้องเหม่งตัวเองเอาไว้ทันที
"วาก็ไม่เคยบอกว่าวาเป็นคนใจดีนะ" วาหยิบมือผมออกแล้วดีดลงไปเบาๆที่หน้าผากดังแปะ ก่อนจะลุกขึ้นหัวเราะอารมณ์ดีไปยังโต๊ะกินข้าวทิ้งให้ผมกุมหน้าผากมองตามวาไปอย่างสู้อะไรไม่ได้ แต่ถ้าทุกครั้งที่วาดีดหน้าผากผมจะหัวเราะตามมาแบบนี้ ผมยอมเสียสละหน้าผากตัวเองให้วาดีดอีกหลายๆทีก็ได้วะ
To Be con
:: Blue Talk ::
ตอนนี้เรื่องที่มีคนเคยจุดประกายเอาไว้ว่า น่าจะจิ้นกัสภูมิด้วย เราเอามาต่อยอดให้แล้วนะจ๊ะ แต่คู่นี้จะจิ้นจนเรียลมั้ย อันนี้เราไม่รู้ ฮาๆๆ ดูเคมีก่อนว่าตรงกันมั้ย เพราะใจไม่เคยคิดจะให้เพื่อนเอมีแฟนเป็นผู้ชาย ...
เห็นมีหลายคนหลงน้องเอ และ ตกหลุมรัก วา กันยกใหญ่ เราเลยพยายามที่จะรักษาโครงเรื่องและบรรยากาศน่ารักๆของสองคนนี้เอาไว้อยู่ ความเป็นธรรมชาติเวลาสองคนนี้อยู่ด้วยกัน เราว่าเป็นอะไรที่ฟินสุดแล้ว
ส่วนที่ถามถึงเรื่องของพี่เฟิรส์ ว่าไงดีละ คู่พี่ท่านจะออกแนวผู้ใหญ่ๆ ฮารท์ครอเบาๆ มันจะดูไม่เข้ากับธีมเรื่องนี้นะซิ เอาเป็นว่าถ้าทุกคนอยากรู้เรื่องพี่เฟิร์สกันจริงๆ ไว้ถึงเวลา(อีกนาน) เราจะเอาเรื่องของพี่เฟิร์สกับคุณปริญมาให้ทุกคนอ่านละกันเนอะ ^^
เจอกันตอนหน้าค่า :mew1:
-
วากลับบ้านไป งี้ ก็คิดถึงวาแย่เลย ใจก็อยากให้วาบอก หรือ เอถามวาสักที ก็อยากลุ้น ว่าเรื่องจะดำเนินต่อไปถึงไหน :hao7:
-
คิดถึงๆๆ
-
ไม่มีความสุขแล้วจะกลับทำไมอ่ะวาอยู่กับเอดีกว่า
-
หวายๆๆๆ ครอบครัววาเป็นงี้ จะมีมาม่าในอนาคตไหมนี่
-
อื้อหือออ ความสุขคนนี้ของวา อั้ยยย มันฟินแท้ๆ :hao7:
ฉากนั่งตักจิ้นได้อีก แบบว่านั่งตักกันเป็นปกติเลยหรอคู่นี้ ฮ่าๆๆๆ
เฮ้อ วากลับเอต้องอยู่คนเดียวเหงาแย่ รีบกลับมาหาความสุขเร็วๆนะว
-
โอ้ย ฟินนนนนนน เขินมากกกกกกกกกกกกกกกก ฮืออออออออ
:hao5: :hao5: :hao5:
เอเป็นความสุขของวา แอร๊ยยยยยยยย
น่ารักอะไรแบบนี้ น้องเออ้อนน่ารักที่สุดในโลกเลยค่ะ
อยากได้น้องเอมาเล่นที่บ้านจังเลย ฮือ น่ารักอะไรแบบนี้ จะเป็นลมละนะ
น้องวาจะกลับบ้านสักพัก... พักไหน พักเล็ก หรือพักใหญ่
พักเล็กๆ พอนะ อย่าทิ้งน้องเออยู่คนเดียวนาน ฮือ
น่ารักมากอะค่ะ ไม่รู้จะพูดยังไง มีคำอะไรมากกว่าคำว่าน่ารักมั้ย จะให้น้องเออ่ะ
น้องเอคือน่ารักมุ้งมิ้งงุ้งงิ้ง ฮืออออออ พูดไม่รู้เรื่องแล้วค่ะะะ :hao7: :hao7:
-
น่ารักอะ
ว่ากลับเชียงใหม่แล้วกลับมาเร็วๆนะ เอคิดเถิ่งงงงงงงงงงงง
-
ความสุขของวาคือเอ แอร๊ยยย เขินอ๊า :o8:
-
เอาหมดค่ะคนเขียน อยากอ่านมากๆเลยค่ะ :hao7: :hao7: :hao7:
-
สนใจคู่พี่เฟริสคะ อร๊ายยย
วา เอ บรรยากาศของคู่นี้เหมาะที่สุดแล้ว o13
-
วาจะไม่อยู่เหรอ ระวังจะมีคนมาขโมยน้องเอนะ ยิ่งน่ารักๆอยู่ :hao6:
ว่าแต่ครอบครัววานี่จะมีมาม่าให้ซดรึเปล่านี่ :mew2:
รอตอนต่อไปค่ะ :L2: :กอด1: :L2:
-
ชอบเรื่องนี้มากๆเลย อ่านตอนใหนก็ยิ้มตามตลอดน่ารักดี ขนาดยังไม่ได้เป็นแฟนกันนะเนี้ย
ไม่อยากให้วาห่างจากเอเลย
ปล.รอตอนหน้านะครับ
-
รีบไปรีบมานะวา เดี๋ยวจะมีคนคิดถึงจนไม่เป็นอันเรียนนนนนน
:กอด1:
-
คู่นี้มันเรียลลลลล ส่วนภูมิกะกัสเราชอบแบบแค่จิ้นเองเองไม่อยากให้เรียลอ่ะ 555
-
หวานเบาๆไม่ถึงกับเลี่ยนโดยรวมน่าร๊ากกกกก
วารีบกลับจากเชียงใหม่นะเดี๋ยววาคิดถึงฮิ้ววววววววว^/////^
-
ปกติทนายเรียนจบมักจะเรียนเนหรือเรียนโทต่อไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงต้องกลับบ้านละงง...
ส่วนเรื่องเพื่อนกัสกับภูมินี่ไม่ใช่น้องสาวคนดีเป็นคนเริ่มจิ้นหรอกนะ
-
แสดงว่านักเขียนมีสิทธิ์ลงคู่พี่ด้วยสินะ จะรออ่านละกันท่าน :a1:
-
สารภาพกันเบยยยยยยยยยยยยยยยย
ลุ้น!
:katai2-1:
-
ชอบเวลาสองคนนี้อยู่ด้วยกัน รู้สึกถึงความเป็นธรรมชาติของทั้งสองคน
ถ้าวาต้องกลับบ้านไป หวังว่าจะกลับออกมาอย่างร่าเริงได้แบบนี้เนอะ (แต่มีตัวสร้างความสุขส่วนตัว ก็ขอให้สร้างได้สำเร็จเนอะ)
ปล. สารภาพว่าอ่านเรื่องนี้แล้วต้องจิกหมอนพร้อมกรีดร้องไปกะความน่ารักของคู่นี้ตลอดดดดดด
-
ตามมาจิ้นเอวา รึ วาเอ ด้วยคน อิอิ
เป็นคู่จิ้นที่น่าติดตามมากค่าาา
ดูวาจะหวงๆ เอแล้วนะเนี่ย
รอตอนต่อไปค่าาา
:L2:
-
อ่านตอนนี้แล้ว เหมือนว่าวาจะรู้ใจตัวเองอยู่แล้ว เพียงแต่รอเวลาที่จะสารภาพกับเอ
-
เป็นแฟนกันซะทีเถอะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะ :hao7:
-
ฟินอีกแล้ว~ โดยเฉพาะตอนนั่งตักกันอ่ะ รักกันเร็วๆนะเอวา~
-
ความสุขของวาช่างง่ายดาย ส่วนใหญ่เป็นเรื่องของเอ :katai2-1:
กัสภูมิเป็นเพื่อนกันก็น่ารักดีแล้วค่ะ ไม่ต้องแช่แว๊บกันอีกคู่ก็ได้ เหลือไว้ให้สาวๆเขาบ้าง
-
เพื่อนที่ไหนเค้าทำกันแบบเน้!!!!!
อร๊ายยยยยยย >/////<
ฟินนนนน 5555+
-
น่ารักอะ ตอนหลังๆเริ่มเปิดเผย อิอิ
-
เง้ออออออออออออ คิดถึงวา แย่เลยยยยอ่าาา T^T :hao5:
รอ เอวาาาาาาา มาให้จิ้นนนกันมดขึ้นนนนนนนนน นะค๊าบบ :mew1:
....ป.ล. ขณะที่รอวา กลับมาหาเอ 55+โปรยๆให้มีหนุ่มมาจีบเอหน่อย เผื่อข่าวถึงวาจะได้รีบกลับ!! :hao6:
-
จะห่างกันแล้วหรอ :hao5:
-
:really2:คนเราทำทุกอย่างเพื่อตามหาความสุข แต่เมื่อเอพบความสุขแล้วไยจะทิ้งไปละ
-
วาเอน่ารักมากๆค่ะ TwT
ไม่อยากให้วาเรียนจบเลยยยยยยย :katai1: :katai1:
ชอบแบบอยู่มหาลัย ฮรือออออออออออออออออ :z3: :z3:
รอตอนต่อไปนะคะ :L1: :L1:
-
โอ้ยยยยยยยยยยยย
เพื่อนที่ไหนเค้านั่งตักกัน โอบเอวก๊านนนนนนนนนนนนน
อร๊ายยยยยยยยยยยยย
ยิ่งฉากในห้องนอนแบบว่าอบอุ่นมากอะ :hao5:
ส่วนเรื่องบ้านของวายังคงเป็นปริศนา แต่คิดว่าเป็นปัญหาใหญ่แน่ๆ
ภฟากัสกับภูมิ ได้อยู่น๊าาาาาาาาาาาาาา :katai3:
-
ต้องห่างกันสักพักเหรอ :mew2:
-
หวานเบาๆ :man1:
-
:mew3:โฮ๊ยๆๆๆๆ อ่านคู่นี้ทีไรน้ำตาลในเลือดขึ้นสูงทุกที
จะน่ารักไปไหนเนี่ย
-
น่ารักจริงๆเลยเอวาเนี่ย
:mew1:
-
น่ารัก น่าจิ้นจริงๆคู่นี้ เรียลซะด้วยสิ อิอิอิ
แอบจิ้นกัสภูมิเบาๆเหมือนกันนะ ฮ่าๆๆๆ
รออ่านจ้า เป็นกำลังใจให้วาด้วย
-
รีบกลับมาหาเอนะวา :mew2:
-
:o8: อ่านแร้วฟินนาเล่มากค้าบบบบ ใจเต็นแรงด้วยคน
เขินมากกกก ชอบบรรยากาศเบาๆแบยนี้จิงๆๆ
ดูเป็นธรรมชาติมากๆอ่าาาา
-
รู้สึกตอนนี้มาเร็ว...หรือคิดไปเอง??? 5555
ชอบ มาต่ออีกไวไวนะค้าาา
-
o13
จะรอคู่พี่เฟริสนะจ๊ะ
-
เกิดอาการใจหายเรียนจบกันแล้วหรอ วาจะกลับบ้านแล้ว เห้ย
แล้วกว่าเอจะได้เจอวาก็อีกนานดิ ไม่เอาาเค้าไม่ยอมเค้าอยากฟิน
ตอนนี้น่ารักมากเลยชอบบรรยากาศแบบค่อยเป็นค่อยไปแบบนี้อ่ะ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:ตามอ่านทันแล้ว :z2: :z2: :z2: :z2:
ชอบเอกับวามากอะน่ารักอิอิ :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
ชอบจังเลยค่า อ่านแล้วมีความสุข 55
เอวาน่ารักเนอะ ละมุนอบอุ่นมากกกก
แต่น้องเอจ้ะเพื่อนกันเขานั่งตักกันด้วยหรอลูก >.<
สองคนนี้เกินคำว่าเพื่อนกันไปนานโขล่ะ
อยู่ที่ว่าใครจะรู้สึกตัวก่อนกัน และดูเหมือนจะรู้กันทั้งคู่แล้ว
แต่วาคงรู้ตัวก่อนเอมานานนนนนนนนนนนมากอะ ฮ่าๆ
จะติดตามต่อไปนะคะ รอตอนหน้าค่ะ
-
หวานกันขนาดนี้เป็นแฟนกันเลยเถอะ
-
มีภูมิหลัง ๆ ๆ :z2: :z2:
หวานเบาๆ กรี๊ดด :katai2-1: :katai2-1:
-
อ่า วาใกล้จะกลับบ้านแล้ววว :ling1: เอคงเหงาแย่ :z3:
รอนะฮะ :')
-
แต่วาบอกกับพี่เฟิร์สนี่นาว่าจะดูแลเออีกปี คงไม่ได้กลับบ้านนานใช่มั้ย
เมื่อไหร่วาจะรุกเต็มที่นะ อิอิ
ก็เอมีคำถามนั้นอยู่ในหัวมานานแล้วนี่นา
แสดงว่าก่อนหน้านี้ต้องมีอะไรที่ทำให้เอรู้สึกแบบนั้นได้
รออ่านต่ออยู่นะคะ
-
ให้ความหวานแบบเรื่อยๆ ดีค่ะ
อย่าเพิ่งเยอะไปกว่านี้ กลัวว่าเอจะหนีล่ะไม่ว่า
วาจะกลับบ้าน เอก็ดูแลหัวใจวาดีๆ นะ
ส่วนกัสกับภูมิ ก็ขอแบบแอบจิ้นกันไปก่อน
เราว่าคู่นี้ต้องแบบได้กันแบบไม่ได้ตั้งใจอ่ะ
ไม่งั้นคงจะเรียลยากนะ
-
เอรัณน่ารัก
-
ฟินๆเรียลๆ ไปกันอีกตอนคะ
อบอุ่นมากมาย
กัสภูมิก็โอนะ55555
เราชอบฮาร์ดคอ ค่า!!
ปักธงรอพี่เฟิร์สเลย 555
-
:mew1: น่ารักจริง ๆ ชอบมากเลย แต่งเรื่องราวได้สมชื่อเรื่องจริง ๆ o13 มาอัพต่อไว ๆ น่ะจ้ะ ชอบตัวละครทุกตัวในเรื่องเลยล่ะ อยากอ่านเรื่องของเฟิร์สจริง ๆ น่ะ เพราะ มันฮาร์ทคอร์ไง เลยอยากอ่าน :mew3:
-
วาาาาาาาา นายยยน่ารัก เอก็อ้อนซะ
-
หวานเรื่อยๆนะคู่นี้
-
:-[ น่ารักอะ หวานเบาๆ บนเตียง
-
เข้ามาตามคนแต่ง
-
ฟินสุดๆ
-
แอร๊ย วากับเอน่ารัก เราแอบใจเต้นแรงตามแล้วน้า :-[ :-[
อยากอ่านคู่พี่เฟิร์สจังเลย มาดเคะราชินี :hao6:
-
อ่านแล้วบิดเป็นเกลียว เขิลลลลลลลลลล :impress2: :impress2:
ทำไมน่ารักอย่างเน่>//////< อยากอ่านคู่พี่เฟิร์สด้วย
สู้ๆๆ มาต่อไวๆนะคะ :hao5: :hao5:
-
:call: :call: :call: :call:
-
วาเอน่ารักอ่ะ แต่คู่กัสภูมิก็น่าลุ้นนา
-
:z10:
-
เข้ามารอจ้า :mew2:
-
อยากอ่านตอนใหม่แ้วอ่าา คุณคนเขียนมาต่อไวๆน๊าาา :mew2:
-
รอฉันรอเธออยู่~~~~~~
:z2:
-
Hour#10 -Hold your hand-
"เฉาก๋วย!!" ผมตะโกนลั่นอย่างตกใจก่อนจะเงยหลังล้มไปอยู่บนพื้นหญ้าหน้าบ้านเมื่อเจ้าหมาไซบีเรี่ยนตัวใหญ่วิ่งหูตั้งหางกระดิกเข้ามากระโดดใส่ผม เฉาก๋วยนอนทับผมแล้วเอาลิ้นเลียหน้าผมไปมาอย่างร่าเริง มันคงดีใจที่เห็นเพื่อนเล่นมันกลับมาแล้ว
"เฉาก๋วยมานี้" เสียงทุ้มต่ำของวาตะโกนเรียกเฉาก๋วย เจ้าหมาหล่อก็หันหน้าไปมองแล้ววิ่งไปยืนคลอเคลียตรงขาวาอยู่ออดอ้อน ผมชันตัวลุกขึ้นมาจากพื้นมองวาย่อตัวลูบหัวเฉาก๋วยไปมา ยกมือจับขาหน้าที่เฉาก๋วยยื่นให้แล้วอนาถใจตัวเอง ขนาดหมามันยังรู้ว่าระดับอย่างผมเป็นเพื่อนเล่น แล้วระดับของวาคือเจ้านาย อ่อ อีกสองคนที่เป็นเจ้านายเฉาก๋วยคือหม่าม๊าแล้วก็พี่เฟิร์สครับ โดยเฉพาะพี่เฟิร์สเฉาก๋วยจะเรียบร้อยมากเป็นพิเศษ
"เมื่อกี้ยังมาคิดถึงกูอยู่เลย ตอนนี้ไปออเซาะมึงซะละ ตอแหลจริงๆ" เดินปัดหญ้าออกจากกางเกงเข้าไปหาวา วาเงยหน้ามามองก่อนจะสั่งให้เฉาก๋วยอยู่นิ่งๆ
"อย่าไปทะเลาะกับหมา...เอ"
"ไม่ได้ทะเลาะเว้ย!!"
"น้องวา มาให้กอดหน่อยเร็ว" เสียงผู้หญิงแหลมสูงดังขึ้นทันทีที่ผมเดินหิ้วกระเป๋าเข้ามาในบ้าน เจ้าของชื่อยิ้มกว้างเดินผ่านหน้าผมเข้าไปสวมกอดผู้หญิงตรงหน้า เป็นภาพที่ผมเห็นแล้วอดจะเบะปากออกมาไม่ได้
"น้องเอ มายืนทำปากเป็ดอยู่ตรงนี้ แม่ลูกคู่นั้นเขาก็ไม่มาสนใจเราหรอกนะ" ผมหันไปมองเจ้าของเสียงทุ้มใหญ่ที่อยู่ด้านข้าง เฮียเอกเพิ่งจอดรถเสร็จหลังจากเอารถไปรับผมกับวาที่สนามบินมา มองหน้าผมก็ยิ้มขำใส่ยื่นมือตบเบาๆบนหัว
"นั้นดิ่ สร้างโลกส่วนตัวกันสองคนแบบนี้ต้องเรียกร้องความสนใจ" ผมเดินตรงไปหาสองแม่ลูกที่ยังคงยืนกอดกันกลมอยู่ แล้วยิ่งตาโตเมื่อเห็นวาหอมแก้มม๊าผมไปสองทีเลยรีบพุ่งไปกอดม๊าทางด้านหลังอีกด้าน
"ใครเนี้ยมาเกาะหลัง น้องวาดูให้ม๊าหน่อยสิ"
"ม๊า" ยังไม่เลิกเล่นอีกครับม๊าผม
"หึหึ เด็กข้างบ้านนะครับ ยืนเบะปากหัวเถิกเกาะหลังม๊าอยู่"
"ตายละ ไหนขอดูหน้าเด็กข้างบ้านหน่อยซิ" ม๊าหันมามองหน้าผม เอามือจับหน้าเอียงซ้ายขวาไปมาอยู่สองสามรอบ
"ม๊าอ่ะ หนูงอนแล้วนะ"
"ม๊าก็ไปแกล้งน้องเอ เดี๋ยวน้องเองอนแล้วหัวล้านขึ้นมาว่าไง ฮาๆๆๆ" เฮียเอกหัวเราะลั่นเหมือนเห็นผมยู่ปากใส่
"งอนไปม๊าก็ไม่ง้อหรอกนะ ฮาๆ โอ๋ๆ ไม่แกล้งแล้วก็ได้น้องเอ" ม๊ายิ้มหวานให้ แล้วหยิกแก้มผมเบาๆด้วยอารมร์หมั่นใส่เหมือนทุกทีก่อนจะหอมแก้มผมดังฟอดแล้วรวบผมเข้าสู่อ้อมกอดที่คุ้นเคย อ้อมกอดที่ทำให้ผมรับรู้ว่า ผมถึงบ้านแล้ว
"แล้วไหนตอนแรกบอกม่าม๊าว่าน้องวาจะกลับบ้านใหญ่ก่อนไม่ใช่หรอ"
"ตอนแรกก็ว่ายังงั้นอะครับ แต่เอเขางอแงบอกให้วากลับบ้านกับเขาก่อนแล้วอีกสองวันค่อยเข้าบ้านใหญ่"
"ไม่ได้งอแงซักหน่อย แค่บอกว่า ถ้าวากลับบ้านพร้อมเอก่อนซักสองสามวันก็ดีสินะ แค่นี้เอง วานั้นแหละเปลี่ยนใจตามเอมาเองนะ" ยักคิ้วใส่วาแบบอารมณ์ดีเป็นที่สุด
"ยังไงน้องวาก็อย่าลืมบอกคุณพ่อด้วยนะ ว่ามาอยู่บ้านม๊า เดี๋ยวเขาจะกังวลเอา"
"ครับแม่...เอเอากระเป๋าไปเก็บบนห้องกัน" วาหิ้วกระเป๋าตัวเองและเดินขึ้นบ้านไป ม๊าส่ายหัวนิดๆเมื่อเห็นปฏิกิริยาของวาเวลาพูดถึงพ่อวา
"เดินอย่างกับเจ้าของห้องเลยนะ" ผมรีบหิ้วกระเป๋าแล้วเดินตามวาขึ้นไปบนห้องของผม วาหัวเราะออกมานิดๆกับประโยคท่ผมชอบพูดทุกครั้งเวลาวามานอนด้วย
"อ้าววาไม่ใช่เจ้าของห้องหรอกหรอ อยู่มาตั้งหลายปีนี้วาเข้าใจผิดหรอเนี้ย" วาหยุดอยู่หน้าประตูแล้วเอียงตัวให้ผมเปิดประตูเข้าไป
"ใช่ เข้าใจผิดมานานเพิ่งรู้ตัวหรอ"
ผมยิ้มให้กัยห้องนอนสีฟ้าใส กับผ้าม่านสีน้ำเงินสีโปรดของผม หน้าต่างเปิดเอาไว้ให้ส่ายลมพัดเข้ามาในห้องพร้อมกับแสงแดดอ่อนๆที่เข้ามาทำให้ห้องของผมดูสดใส วาเดินไปวางกระเป๋าไว้หน้าตู้เสื้อผ้าตู้ใหญ่ที่ในนั้นอัดแน่นไปด้วยเสื้อผ้าของผมและวา ผมเดินไปทิ้งตัวนอนบนเตียงควีนไซส์กลางห้องเอาผ้าห่มคลุมหน้าตัวเองแล้วกลิ้งไปมาอย่างมีความสุข กลิ่นผ้าห่มที่คุ้นเคยและเตียงที่ใช้นอนมาตั้งแต่เด็กให้ความรู้สึกชวนหลับจริงๆ
"เอ อย่าเพิ่งนอน ไปล้างเท้าก่อน"
"งื้อ แป๊บหนึ่ง...เนี้ยเอาขาห้อยไว้อยู่ไม่เห็นหรอ" หลับตาอยู่ใต้ผ้าห่มตีขาขึ้นลงไปมาจนรู้สึกเหมือนเตะโดนเขากับบางอย่าง เปิดผ้าห่มออกก็เห็นวายืนอยู่ด้านหน้า
"ไปล้างเท้าเลย เร็ว" ฉุดแขนสองข้างผมขึ้นแล้วดันตัวผมเข้าไปในห้องน้ำที่พื้นเปียกอยู่ สงสัยวาคงล้างเท้าเรียบร้อยแล้วถึงมาเร่งผมแบบนี้ เจ้ากี้เจ้าการจริงๆ
"ขี้เกียจอ๊า"
"ขี้บ่นเหมือนเดิมเลยนะวา" เสียงเฮียเอกดังขึ้นจากหน้าห้อง ผมล้างเท้าเสร็จก็ชะโงกไปดู เห็นเฮียเอกเดินเข้ามาแล้วนั่งตรงเก้าอี้ตรงโต๊ะคอม
"ก็น้องเฮียทำตัวให้บ่น"
"อะไรๆ ใส่ร้าย ว่าแต่เฮียเอกเข้ามาทำไมหรอ" ถามเหมือนไล่ แต่จริงๆก็ไล่แหละเพราะตอนนี้ผมซุกตัวอยู่บนเตียงใต้ผ้าห่มเรียบร้อยแล้ว อย่ามาบ่นว่าผมนอนเยอะนะครับ วาบ่นเยอะแล้วผมขี้เกียจฟัง ก็เมื่อเช้าผมออกจากห้องตั้งแต่หกโมงมาถึงเชียงใหม่ตอนสิบโมง ง่วงมากมาย
"จะเข้ามาถามว่าเย็นนี้ไปรับน้องหนึ่งด้วยกันมั้ยแล้วจะได้ไปกินข้าวแถวริมปิงด้วยกันเลย"
"ไปสิ ถ้าหนูไม่ไปก็โดนทิ้งอยู่บ้านดิ่ ไปกี่โมงอะเฮียเอก"
"บ่ายสามออกจากบ้าน รับน้องหนึ่งเสร็จแล้วก็ไปรับมิ้นต่อ"
"เออ แล้วพี่เฟิร์สละ ไปทำงานหรอ หาว" ถามไปหาวน้ำตาเล็ดไป เห็นวาเดินไปปิดหน้าต่างปิดม่านแล้วเดินไปเปิดแอร์เตรียมห้องนอนเต็มที่ จะหลับแล้วอะ
"ใช่ เดี๋ยวตอนเย็นน้องเฟิร์สตามไปที่ริมปิงเลย เฮียไม่กวนแล้ว เดี๋ยวเขียนโปรแกรมเสร็จแล้วเฮียเข้ามาปลุกอีกทีละกัน" ผมพยักหน้าอืออาตอบรับไปเบาๆ ก่อนจะรีบเด้งตัวขึ้นจากเตียงจนเฮียเอกสะดุ้งอย่างตกใจ
"อะไรน้องเอ ตกใจหมด"
"เฮียเอกเข้ามาหาหนูหน่อย" ยกมือกวักเรียกเฮียเอกบนเตียง ง่วงเกินกว่าจะลุกไปหาเอง เฮียเอกขมวดคิ้วอย่างสงสัยก่อนจะยิ้มส่ายหน้าเมื่อเห็นผมยกแขนขึ้นค้างเอาไว้ทั้งสองค้าง
"คิดถึงเฮียเอกน้า ฟอด" ผมเอามือโอบคอเฮียเอกเอาไว้แล้วหอมแก้มพี่ชายคนโตแรงๆทีหนึ่ง
"หึหึ นึกว่าจะลืมไปซะละ เกือบจะน้อยใจแล้วนะ ... คิดถึงน้องเอเหมือนกัน" เฮียเอกหอมแก้มผมเบาๆแล้วผละตัวออกไป ผมพยักหน้ายิ้มให้เฮียเอกแล้วซุกตัวลงใต้ผ้าห่มเหมือนเดิม เฮียเอกเดินไปตบไหล่วาสองสามทียิ้มให้กันก่อนจะเดินออกจากห้องไป
ผมนอนเอาผ้าห่มคลุมถึงหัวโผล่มาแต่ตา มองวาถอดเสื้อเชิ้ตแล้วเปลี่ยนใส่เสื้อยืดคอวีผ้านิ่มแทน ไม่นานวาก็เดินมานอนข้างๆกันบนเตียง ในที่ประจำของวา
"นอนที่ไหนก็สบายไม่เท่าเตียงนี้จริงๆเนอะ" วาพูดออกมาเบาๆทันทีที่หัวสัมผัสหมอน ผมตาปรือพยักหน้าเห็นด้วยกับวาก่อนจะค่อยๆเคลิ้มหลับไปช้าๆ
"กู๋เอ อาวา" เสียงใสๆของเด็กชายอายุสามขวบดังขึ้นเมื่อเห็นผมยืนอยู่หน้าประตูโรงเรียนก่อนจะวิ่งเข้ามากอดคอผมที่ย่อตัวรอรับเอาไว้อยู่ ผมอุ้มน้องหนึ่งยืนขึ้นแล้วหอมแก้มยุ้ยๆนั้นสองทีอย่างคิดถึง
"อะไรเนี้ยไม่เจอกันครึ่งปี โตขนาดนี้แล้วหรอเนี้ย กู๋เอเกือบอุ้มไม่ไหว"
"น้องหนึ่งตัวไม่ใหญ่น้า กู๋เอนั้นแหละตัวเล็กเลยอุ้มน้องหนึ่งไม่ไหว"
"เนอะๆ กู๋เอตัวเล็กต่างหากเนอะ ไหนให้อาวาหอมแก้มหน่อยซิ" วาก้มหน้าลงหอมแก้มน้องหนึ่งที่ผมอุ้มอยู่ทำให้ตอนนี้หน้าของวาอยู่ห่างจากผมเพียงเล็กน้อย ความใกล้ชิดที่เคยชิน ถึงตอนนี้ก็ยังคุ้นเคยอยู่แต่หัวใจที่สั่นไหวนิดๆนี้สิ ที่ผมกลับรู้สึกแปลกออกไป
วาที่ก้มหน้าหอมแก้มน้องหนึ่งอยู่นั้นเหลือบตาขึ้นมามองตาผมเพียงชั่วครู่ก็เผยยิ้มมุมปากออกมาแล้วเงยขึ้นมาโฉบหอมแก้มผมอย่างรวดเร็ว
"อาวาหอมแก้มกู๋เออีกแล้ว น้องหนึ่งหอมด้วย" ณ นาทีนั้นผมไม่สามารถละสายตาไปจากวาได้เลย ความรู้สึกอุ่นจัดตรงข้างแก้มยังคงชัดเจนอยู่ในความรู้สึก สติรับรู้ได้ว่าน้องหนึ่งเอามือเล็กๆของตัวเองจับแก้มผมแล้วจุ๊บเบาๆที่ข้างแก้ม สติผมรับรู้ได้ว่าวาขยับเข้ามาเอาน้องหนึ่งไปอุ้มไว้แทนผม สติของผมรับรู้ได้ว่าขาสองขากำลังเดินตามวาไปยังรถของเฮียเอกที่จอดรอพวกผมอยู่กับหม่าม๊า แต่ทุกสติของการรับรู้ของผมก็ยังไม่สามารถหยุดอาการใจเต้นแรงที่อกด้านซ้ายได้เลย
"น้องหนึ่งนั่งตักอาวาดีๆลูก" เฮียเอกหันมาดุน้องหนึ่งที่กระโดดไปมาอยู่ด้านหลังรถ แต่น้องหนึ่งก็ไม่สนใจยังคงกระโดดไปมาบนตักวาอย่างสนุกสนาน
"น้องหนึ่งอย่ากระโดดครับ ถ้าน้องหนึ่งกระโดดเยอะๆเดี๋ยวอาวาขาหักนะครับ" ผมหันไปบอกน้องหนึ่งเสียงจริงจังแล้วพยักหน้าให้วาเออออตามผมไป
"ใช่ครับน้องหนึ่ง ถ้าอาวาเจ็บขา เดินไม่ได้ขึ้นมาลำบากแย่เลยนะครับ"
"อาวาเจ็บขาหรอ น้องหนึ่งขอโทษ เดี๋ยวน้องหนึ่งเป่าให้น้า เพี้ยงๆ" ผมมองน้องหนึ่งที่เอามือแตะขาวาแล้วทำแก้มอูมๆเอาลมเข้าปากเป่ามนต์วิเศษของเด็กอนุบาลออกมา ม๊ากับเฮียเอกที่นั่งอยู่ด้านหน้าหัวเราะอย่างเอ็นดูกับเด็กชายตัวน้อยของบ้าน
"อาวาหายเจ็บหรือยังครับ"
"หายแล้วครับ หลานอาวาเก่งที่สุดเลย"
"คิก คิก น้องหนึ่งเก่ง" เอาแล้วครับหลานผมเริ่มหลงตัวเองซะแล้ว ไปติดนิสัยนี้มาจากใครกันนะ
"น้องเอ โทรหาพี่เฟิร์สหน่อยสิลูกว่าเลิกงานกี่โมง"
"ครับม๊า" ผมกดสายโทรออกหาพี่เฟิร์ส รอไม่นานเสียงหวานๆของพี่ชายคนรองก็ตอบรับมา
'ว่าไงน้องเอ'
"พี่เฟิร์สเลิกงานกี่โมง"
'อีกสักพักอะ จะถึงร้านกันแล้วหรอ'
"เปล่าๆ นี้หนูกำลังไปโรงแรม เฮียเอกไปรับพี่มิ้น ม๊าให้หนูโทรมาถามว่าพี่เฟิร์สเลิกกี่โมง"
'งั้นรับพี่มิ้นเสร็จก็ไปที่ร้านเลยก็ได้ ถึงแล้วน้องเอโทรบอกพี่อีกทีนะ พี่จะได้ออกจากออฟฟิต'
"ครับ บาย.....พี่เฟิร์สบอกว่าอีกสักพัก ถ้าพวกเราไปถึงร้านแล้วค่อยโทรหาพี่เขาอีกที"
"โอเค...เออ แล้วน้องวาเรียนจบแล้ว วางแผนหรือยังว่าจะทำอะไรต่อ"
"ความจริงวาลงสมัครสอบตั๋วรุ่นเก็บไว้ตั้งแต่ตอนปีสามแล้วอะครับ แล้วก็ไปฝึกงานที่บริษัทกฏหมายพวก Law Firm มาตอนช่วงซัมเมอร์ แล้วพอดีโชคดีที่ทางบริษัทสนใจจะบรรจุวาเป็นพนักงาน ก็เลยกะว่าถ้ากลับจากบ้านใหญ่แล้วก็จะไปสอบโทเฟลเก็บไว้แล้วเริ่มทำงานเลยนะครับ"
ผมหันไปมองวาพูดอย่างตกใจ วาไม่เคยเล่าเรื่องนี้ให้ผมฟังมาก่อนว่าทางบริษัทกฏหมายที่วาไปฝึกงานเขาเซ็นยืนยันขอรับตัววาไปทำงานด้วยหลังเรียนจบ ถึงเรื่องวาไปสอบตั่วรุ่นวาจะบอกผมแล้ว และตัวผมเองก็เห็นว่าช่วงนั้นวาเหนื่อยแค่ไหนในช่วงอบรบก่อนสอบและช่วงสอบ แต่เรื่องการตอบรับเข้าทำงานไม่เห็นว่าจะเล่าให้ผมฟัง ทั้งที่ปกติเวลามีการเปลี่ยนแปลง หรือ ก้าวเดินไปข้างหน้าในชีวิตของแต่ละคน วาจะให้ผมมีส่วนร่วมด้วยเสมอ
เหมือนวาจะรู้ว่าผมคิดอะไรเลย เราสองคนต่างมองตาไปมา ราวกับเล่นส่งครามประสาท ที่ผมมองวาอย่าไม่ละสายตา
"ดีแล้ว ภาษาเราก็ดีอยู่แล้ว ได้งานแล้วก็ดีม๊าจะได้สบายใจ แล้วบอกเรื่องนี้กับที่บ้านหรือยัง" หม่าม๊าเอ่ยถามวาอย่างเสียไม่ได้ อาจเป็นเพราะเวลาคนบ้านนั้นติดต่อวาไม่ได้ จะชอบมาพาลลงที่ม๊าผมก็ตามที แต่หม่าม๊าก็ยังคงใจเย็นและพยายามติดต่อวาให้อยู่เสมอ
'มึงไม่บอกกู' ผมขยับปากพูดกับวาแบบไม่มีเสียง ความจริงการที่ผมรู้ว่าวามีงานทำทันทีหลังจากเรียนจบผมก็ควรจะดีใจไปกับวา ดีใจในความสำเร็จอีกขั้นแต่....เคยเป็นกันมั้ยครับ เหมือนความรู้สึกที่ว่า เราเคยคิดว่าเรารู้เรื่องของเพื่อนเราดีที่สุด กับกลายเป็นว่า เราก็ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเพื่อนคนนี้เช่นกัน
"วาตั้งใจจะไปคุยกับเขาตอนกลับบ้านนะครับ จะได้เครียเรื่องกำหนดการที่เขาวางเอาไว้ด้วย" วาตอบหม่าม๊าผมทั้งที่สายตายังคงประสานกันอยู่ ในตอนนี้ความสงสัยของผมเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งข้อว่า กำหนดการที่วาพูดอยู่มันคืออะไรกันแน่
"ดีแล้วไปตกลงกันให้เรียบร้อย วาก็ใจเย็นๆนะลูก อย่าไปทะเลาะกันอีกนะ ม๊าเป็นห่วง"
"ครับแม่ ขอบคุณครับ"
'มึงไม่บอกกู'
ผมย้ำประโยคเดิมอีกครั้งกับวาอย่างดื้อดึง ถึงผมจะชอบสงสัยในเรื่องของคนรอบๆกายที่ผมแคร์ แต่ผมก็ยังสามารถทำใจที่จะทดไว้ในใจ และรอให้ถึงเวลาที่เขาจะบอกผมเองได้ แต่เรื่องของวา เรื่องของเพื่อนคนนี้ คนเดียวที่ผมทำใจรอให้เวลาผ่านไปไม่ได้ ถึงจะมองว่าคนเรย่อมมีพื้นที่ส่วนตัว หรือ เรื่องที่ไม่ต้องการให้ใครรับรู้อยู่ก็ตาม แต่สำหรับผม วาเป็นคนเดียวที่ผมจะไม่ยอมให้ใครมาขีดเส้นกั้นกันเอาไว้ จะไม่ยอมให้วาปิดบังเรื่องใดๆกับผมอีก เคยไม่ใส่ใจ เคยปล่อยไป เคยคิดว่าวาไม่เป็นอะไร จนเกือบจะเสียกันไปแล้ว ไม่มีทางที่จะให้เหตุการณ์นั้นซ้ำรอบอีก
ไม่มีทาง
วาไม่ตอบอะไรผมกลับมานอกจากสัมผัสอุ่นๆที่มือผมและแรงกระชับจากมือของวา เรานั่งจับมือกันเงียบๆอยู่อย่างนั้นโดยมีน้องหนึ่งเอนหลังพิงวาหลับอยู่ สัมผัสที่วาส่งมาผมรับรู้ได้ว่ามันหมายความว่าอะไร แรงกระชับที่ทำให้ผมนึกถึงครั้งแรกที่เราเจอกัน
นึกถึงอดีตของการจับมือกันครั้งแรกของเด็กชายตัวเล็กๆสองคนที่สนามเด็กเล่นของหมู่บ้าน ภาพรอยยิ้มและเสียงหัวเราะของเด็กชายวาโย ในตอนนั้นผมยังจำได้ดี วาเป็นเด็กผู้ชายตัวเล็กกว่าผมและผอมมาก ตอนเย็นๆวาชอบมานั่งอยู่ตรงไม้กระดกคนเดียวในสนาม ตามองไปยังเด็กสองสามคนที่ยืนเกาะกลุ่มวิ่งเล่นกันอยู่อย่างเหม่อลอย จนผมอดไม่ได้ที่จะเดินเข้าไปหา
ครั้งแรกที่วาเห็นผม วาจ้องมองผมนิ่งๆราวกับตั้งตัวเป็นศัตรู ในตอนนั้นผมเด็กเกินกว่าจะเข้าใจสายตาของวา เพราะไม่เข้าใจและเด็กเกินไป เลยนึกไม่ชอบและคิดว่าวานิสัยไม่ดีถึงได้ไม่มีเพื่อน แต่จากวันเป็นสัปดาห์และเป็นเดือน ผมจะเห็นวานั่งอยู่อย่างนั้นมองไม้กระดกฝั่งตรงข้ามตัวเองเหมือนรอคอยอะไรบางอย่าง จากทีแรกที่ผมว่าจะไม่สนใจ พอนานเข้าก็เริ่มรู้สึกเป็นห่วง จนในวันสุดท้ายของเดือนผมก็เดินจูงมือพี่เฟิร์สมาที่สนามเด็กเล่นก็ยังเห็นวานั่งอยู่อย่างนั้น พี่เฟิร์สที่รู้เรื่องของวาจากผมก็นั่งลงพูดกับผมว่า
'น้องเอรู้มั้ย ไม้กระดกน่ะ มันเล่นคนเดียวไม่ได้หรอกนะ'
'ทำไมถึงเล่นไม่ได้ละครับ'
'เพราะไม้กระดกต้องเล่นด้วยกันสองคนให้ขึ้นไปบนท้องฟ้า ถ้าน้องเออยู่คนเดียวก็จะไม่มีใครช่วยพาน้องเอไปหาท้องฟ้า พี่ก็จะมานั่งอีกด้านและช่วยให้น้องเอขึ้นไปบนท้องฟ้าใช่มั้ย พอน้องเออยู่บนท้องฟ้าได้แล้ว น้องเอก็อยากให้พี่ขึ้นไปบนท้องฟ้าด้วย เลยช่วยพี่ใช่มั้ยครับ'
'ใช่ๆ หนูช่วยพี่เฟิร์ส พี่เฟิร์สช่วยหนูไปหาท้องฟ้า เราต้องช่วยเหลือกันใช่มั้ยครับ คุณครูแนนเคยสอนหนู'
'ใช่แล้ว แต่น้องเอมีพี่คอยช่วยน้องเอขึ้นไปบนท้องฟ้า แต่เด็กคนนั้นไม่มีใครเลย'
'หนู หนู หนูจะช่วยเขาให้ขึ้นไปบนท้องฟ้า ท้องฟ้าสวย ท้องฟ้าสดใส ท้องฟ้ายิ้มได้' ผมปล่อยมือจากพี่เฟิร์สแล้ววิ่งไปยังไม้กระดกตัวนั้น พยายามเท่าที่จะทำได้เพื่อที่จะปีนขึ้นไปนั่งที่ฝั่งตรงข้ามของเด็กชายตัวเล็ก แต่มันสูงเกินไป สูงเหมือนมีกำแพงทำให้ผมตอนนั้นปีนไปไม่ถึง หันไปมองเด็กชายคนนั้นแล้วเบะปากเดินเข้าไปหา
เด็กชายมองผมอย่างสงสัยในสิ่งที่ผมทำ ผมไปหยุดยืนตรงหน้าเขาเอามือท้าวเอวตัวเองมองขึ้นไปบนฟ้าราวกับขบวนการเรนเจอร์ที่เคยเปิดดูในช่องการ์ตูน หันกลับมามองตาของเด็กคนั้นก่อนจะพูดออกไปว่า
'ท้องฟ้า...ท้องฟ้าสวยนะ เอจะช่วยพาขึ้นไปบนท้องฟ้า...นะ' ดูเป็นคำพูดที่เขินอายและขาดความมั่นใจเป็นที่สุด แต่ดวงตากลมโตของเด็กผู้ชายคนนั้นค่อยๆเป็นประกายก่อนจะลุกขึ้นยืนให้ไม้กระดกอีกข้างสูงพอที่ผมจะขึ้นไปได้
ผมเดินไปนั่งตรงฝั่งตกข้าม ออกแรงเพียงนิดตัวของเด็กชายคนนั้นก็ขึ้นไปอยู่บนฟ้า ภาพรอยยิ้ม และ เสียงหัวเราะของเด็กคนนั้น เป็นสิ่งเดียวที่ผมไม่ลืมจากเรื่องราวมากมายในวัยเด็ก ภาพรอยยิ้ม และ เสียงหัวเราะของเขายามที่เขาขึ้นไปบนท้องฟ้า และ ยามที่เขาช่วยให้ผมขึ้นไปบนท้องฟ้า เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นความหม่นมองรอบๆตัวเขาหายไป และกลายเป็นความสุข สดใสเหมือนที่ผมมี
เล่นกันอยู่นานจนพี่เฟิร์สมาตามผมกลับ ผมงอแงกับพี่เฟิร์สว่ายังไม่อยากกลับ ไม่อยากกลับเพราะรอยยิ้มของเด็กคนนั้นเป็นรอยยิ้มที่เศร้าเหลือเกิน
'เอางี้มั้ยครับ พรุ่งนี้พี่จะพามาเล่นกันอีกเนอะ จะพามาเร็วๆเลย'
'แต่...แต่หนูยังไม่รู้จักชื่อเขาเลย'
'ฮาๆ ไม่รู้ก็ถามสิครับ น้องเอชอบถามไม่ใช่หรอ ถามซิ พี่ว่าน้องเขาอยากบอกน้องเอนะ' พี่เฟิร์สเอามือลูบหัวผมแล้วจูงมือผมเดินไปยังเด็กชายคนนั้น เขามองหน้าพี่เฟิร์สอย่างตกใจในทีแรก ก่อนจะสงบลงเมื่อพี่ชายผมยิ้มให้แล้วเอื้อมมือไปจับมือของเขา
'น้องชายพี่อยากรู้จักกับน้องจังเลย ไหนคนเก่งถามเพื่อนซิว่าชื่ออะไร'
'เรา...เราชื่อเด็กชาย เอรัณ วัฒนวีรกุล ชั้นอนุบาลหนึ่งทับสอง ชื่อเล่นชื่อน้องเอ นาย...นายชื่ออะไร'
'วา วาโย'
'โอเค น้องเอ กับ น้องวา เป็นเพื่อนกันใช่มั้ยครับ' พี่เฟิร์สหันไปถามวายิ้มๆ แต่วากลับก้มหน้านิ่งไม่ยอมตอบอะไร ผมมองพี่เฟิร์สที่จับมือของวายื่นมาตรงหน้าแล้วหันมาพูดกับผมแทน
'น้องเอเป็นเพื่อนกับน้องวาใช่มั้ย ถ้าใช่น้องเอจับมือน้องวาหน่อย' คำพูดของพี่เฟิร์สทำให้ผมองหน้าวาอย่างตกใจ เพราะกลัวว่าวาจะรู้สึกไม่พอใจ หรือไม่อยากเป็นเพื่อนผม แต่สิ่งที่ผมเห็นมันไม่ใช่ ถึงจะไม่เข้าใจในสายตาและการกระทำของวาที่เหมือนพยายามจะดึงมือตัวเองออกจากมือพี่เฟิร์ส แต่ผมเชื่อความรู้สึกของตัวเองว่า วากำลังรอให้ผมยื่นมือไปหาอยู่
'เอเป็นเพื่อนวา วาเป็นเพื่อนเอ' ผมฉีกยิ้มกว้างให้วาแล้วเอื้อมมือไปจับมือของวาเอาไว้ บีบกระชับแน่นตามช่องว่างระหว่างนิ้ว เหมือนที่ครอบครัวผมชอบทำเวลาจับมือผมเดิน
บีบให้แน่นเพื่อให้รู้ว่าเราอยู่ตรงนี้
กระชับให้อีกทีเพื่อส่งผ่านว่าเราจะไม่ไปไหน
วาค่อยๆมองหน้าผมและยิ้มกว้างออกมา กระชับมือผมกลับมาด้วยแรงทั้งที่ที่เด็กตัวเล็กๆคนหนึ่งจะมีและพูดด้วยเสียงที่เต็มไปด้วยความสุขว่า
'เราเป็นเพื่อนกันนะ'
นั้นคงเป็นครั้งแรกสินะ ที่ผมและวาได้เจอกัน มันเป็นช่วงเวลาที่นานแสนนานแต่อยู่ใกล้เพียงความทรงจำ
ผมดึงตัวเองกลับมาในรถคันเดิมที่นั่งอยู่ มือของวายังคงกระชับมือของผมเอาไว้ ผมไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหนที่ผมนึกไปถึงเรื่องราวในวัยเด็กของผมและวา แต่สัมผัสอุ่นเปียกที่มือบอกให้ผมรู้ว่า มันนานพอสำหรับการรอคอยของวา สุดท้ายผมก็ใจอ่อน ลดทิฐิตัวเองลงและกระชับมือตอบกลับไป กระชับมือเพื่อตอบรับในสิ่งที่วาสื่อมาหาว่า
เขาอยู่ตรงนี้ และ ผมก็อยู่ตรงนี้เช่นกัน
To be con
:: Blue Talk's ::
มาช้าไปมั้ย...ไม่หรอก เน้อออออออ :ling3: ฮาๆๆๆ :katai2-1: เพิ่งผ่านช่วงโลกมืดกับการเตรียมตัวสอบ IELTS มา...ก็ลำบากดีนะ พอฟื้นตัวจากการนอนข้ามวันได้ก็รีบมาลงให้เลย
ธีมของตอนนี้คืออะไร มันเป็นประเด็นที่ทำให้คิดชื่อตอนไม่ออก ตอนแรกจะเอาชื่อตอนอีกแบบ แต่คิดอีกที เก็บเอาไว้ตอนเราโฟกัสไปทีเรื่องนั้นเลยดีกว่า เลยเอาชื่อตอนที่มีความหมายอุ่นๆว่า Hold your hand มา ^^ เจอกันตอนหน้าค่า :bye2:
-
เชื่อใจในตัววานะเอ
:กอด1:
-
:L3:น่ารักจังเลยมาตามสัญญาด้วย. อิอิ เอวาน่่รักเสมอ อ่านจบก็ยังคงคิดถึงรอตอนต่อไปจ้า
-
แอบน้อยใจแทนเอเบาๆ
แต่เชื่อว่าวาก็คงมีเหตุผลของวาล่ะนะที่ไม่ได้บอกเอ :mew2:
-
วาไม่ได้บอกอะไรเอหนอ
เดี๋ยวหนูเองอนหรอกน้าา
แต่เชื่อว่า วามีวิธีง้อเนอะ ฮาา :mew1:
-
วาเตรียมเหตุผลดีๆไว้ละ
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เริ่มกระดึ๊บๆ ทีละนิดสินะ ความสัมพันธ์ของคนคู่นี้
:katai5:
-
ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น "มิตรภาพ" จะคงอยู่สินะ เอวาาาาาาาาาาาาาาา :o8: :-[
เหมือนจะหวานแต่ก็หน่วงๆ :ling1:
-
เดี๋ยววาไปจะบ้านใหญ๋แล้วใช่ไหมเนี่ย?
โอ๊ยยยยย แอบตื่นเต้นอ่ะ
-
มิตรภาพอันยาวนาน ทั้งสวยงามและอบอุ่นนะ
ไม่รู้ว่า วามาจากครอบครัวที่บ้านแตก สาแหรกขาดอย่างไรเหมือนกัน
แต่น้องเอที่มาจากครอบครัวที่อบอุ่นคงจะช่วยประคับประคองเอาไว้มาก
-
อื่อ เม้นไม่ออก รู้สึกอึดอัดยังงัยไม่รู้
รอตอนหน้านะครับ
-
วาแอบหากำไรกับเอหรออออ :z1:
รอนะฮะ :')
-
ทำไมถึงดูน่ารักอย่างเน้........ ป้าใจจะขาด
รอค่ะ
-
วาเจ้าเล่ห์ ขโมยหอมแก้มเออ่ะ :-[
-
เรา...เราชื่อเด็กชาย เอรัณ วัฒนวีรกุล ชั้นอนุบาลหนึ่งทับสอง
ประโยคนี้ที่น้องเอพูด แบบน่ารักจังเลยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
วากำลังจะทำอะไรอ่ะ อยากรู้จัง
อย่าลืมบอกน้องเอนะ
-
จะเป็นยังไงต่อไปน้า เอชอบวาแล้วแน่ๆ แต่วาบางทีก้เดาใจไม่ถูกชอบหรือเทคแคไปตามความเคยชิน
เหมือนทั้งสองคนมีเส้นคั่นบางๆตรงคำว่าเพื่อนเลยแฮะ
มาต่อนะค่ะ :katai2-1: :katai2-1:
-
โถ่เด็กๆ มีอะไรก้ค่อยๆคุยนะคะ
-
แอบนอยด์วาอ่ะ :z3:
น้องเอต้องงอลแน่ๆเลย
รอติดตามค่า
-
ชอบตอนเอพูดหนูอะหนูอย่างงั้นหนูอย่างงี้555555555555555
วาก็นะหากำไรตลอดดด
-
หอมแก้ม ..
หอมแก้ม ....
หอมแก้มเลย !!!! ไม่ไหวจะจิ้น ไปฟินแลนด์แล้วค่าา
:heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven
จับมือ ..
จับมือ .....
จับมือ !!!!!
อยากมีเพื่อนแบบนี้จัง มีอะไรก็เข้าใจกัน
ไม่พูดอะไรก็เข้าใจกันทุกคำาาา (สมงสมองไปหมดแล้ว)
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
:pig4:
-
ณ จุดนี้ ขอบอกว่าฟินมว๊๋ากกกกกกกก
เขินจะตายอยู่แล้ว ขนาดเป็นเพื่อนกันนะ
ยังหวานและเข้าใจกันขนาดนี้ เขินมากฮับ >//<
-
จับมือกันก็สื่อถึงใจ วาโย... แต่ตอนนี้มีหอมแก้มกันด้วยนอะ สวีทเล็กๆนะคะ :-[
-
น้องเออย่าคิดว่า วาเค้าทำอะไรเค้าคิดถึงน้องเออยู่แล้ว :hao3:
-
ยังมีกันและกันน่ะ ดีที่สุดเนอะเอเนอะวาเนอะ
-
:mew2: วาวาคงมีเหตุผลอ่านะเอเอ อย่าเพิ่งนอยส์นะ
-
อบอุ่นจัง
น้องเอ เป็นคนน่ารักมากๆเลย
ชั้นรักเด็กคนนี้
ครอบครัวนี้น่ารักจัง อิชชี่ๆ
หึหึ
-
:-[
-
น้อยใจ ใจน้อย
-
วาคงมีปัญหาเรื่องครอบครัวจริง ทำไมไม่บอกเอล่ะ
-
สนุกกกกกกก
-
ตอนหอมเเก้มเเอบเขินตามเอเลยอ่ะ อั๊งง :-[
-
โห มิตรภาพอันเหนียวแน่น...
-
อ๊ากกกก ชอบเอน่ารักได้อีก
-
เอเริ่มรู้สึกแปลกๆกับวาแล้วสิ เฮ
แต่ท่าทางครอบครัววาต้องมีเรื่องอะไรต่อจากนี้แน่เลย
-
สงสารวา บ้านคงไม่อบอุ่น น่าสงสารง่ะ
-
เริ่มแล้วสินะ เฮ้อออ
หวานกันต่อไปนานๆนะ อย่าเศร้าเลย
-
ความผูกพัน ซื้อความรักได้ใช่ไหม?
รีบๆ แสดงความรู้สึกออกมากันนนนน
-
หน่วง
-
ืเมื่อไหร่จะเปนแฟนกันน้า
-
อบอุ่นอะ ลุ้นต่อไป หวานกันเร็วๆเน้อ
-
วาคิดอะไร เตรียมแผนอะไรไว้นะ
แต่ก็จะยังอยู่กรุงเทพกับเอใช่มั้ย
เอเริ่มรู้สึกว่าตัวเองก็รู้สึกอะไรแล้วเหรอ อิอิ
มีใจเต้น เบลอ ตอนวาหอมแก้มด้วย
รออ่านต่ออยู่นะคะ
-
:katai2-1: อ่านแล้วรู้สึกดีจ้ะ ความสัมพันธ์อันยาวนานที่เริ่มแปรเปลี่ยนไปที่แม้แต่ตัวเองก้อไม่ทันได้ฉุกใจคิดว่ามันได้เลยไปไกลเกินกว่าที่ใครจะเข้าแทรกได้แล้ว มาต่อเร็ว ๆ น่ะจ้ะ :mew1:
-
เอมีงอนนน อ่าา อิอิ วา เค้าก้ออยากรู้น๊าาา เฉลยด้วยล่ะ อิอิ >< :hao5:
-
มาตามจิ้นเรื่องนี้ด้วยอีกคน :m1: กำลังไล่อ่านอยู่นะจ้ะ เอวา น่ารักสุด ๆ ไปเลย เรื่องนี้สุดแสนจะตรงใจสาววาย ขอบอกว่าชอบมาก o13
-
ครอบครัวนี้น่ารักจังเลย :man1:
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน ขอบคุณคนเขียนมาก เป็นอีกเรื่องที่น่าติดตามเนื้อหาไม่เครียดไป
รอติดตามตอนต่อไปนะครับ
-
Hour#11 -We need to talk-
"น้องเอเป็นอะไร ทำไมพี่ไม่เห็นค่อยคุยกับวาเลย"
ปลายช้อนที่กำลังตักข้าวขึ้น ชะงักไปทันทีที่ได้ยินคำถามของพี่เฟิร์ส ผมเสเบี่ยงสายตาไปมองทางอื่นแล้วตักข้าวเข้าปากเพื่อเลี่ยงบทสนทนานี้ เป็นวาที่ตอบคำถามพี่เฟิร์สแทน
"พอดีเมื่อตอนบ่าย วาปลุกเอแล้วเอไม่ตื่นน่ะพี่เฟิร์ส เลยดุเอไป สงสัยยังเคืองวาอยู่มั้ง"
"งั้นหรอ...เรานี้น้า ขี้เซาเป็นที่หนึ่ง นอนเยอะไประวังโง่นะน้องเอ"
"ทำไมนอนเยอะแล้วโง่อะครับ กู๋เฟิร์ส แต่คุณครูที่โรงเรียนบอกให้น้องหนึ่งนอนเยอะๆนิ่"
"เด็กนอนเยอะๆ จะได้โตเร็วๆไงครับ แต่ถ้าผู้ใหญ่นอนเยอะๆ ก็จะโง่ครับ"
"พี่เฟิร์สก็ไปว่าน้องเขา เดี๋ยวน้องงอนม๊าไม่ช่วยนะ"
"งอนไปเลย เฟิร์สไม่ใจดีเหมือนวาซะหน่อย หึหึ"
"อ้าว เงียบๆ ก้มหน้าเงียบไม่พูด สงสัยอาการหนักแล้ววา กลับไปก็คุยกันซะนะ ให้น้องเอเงียบนานขนาดนี้เดี๋ยวน้องเอขาดใจตายก่อน ปกติพูดมากจะตาย" เฮียเอกพูดด้วยเสียงกลั้วหัวเราะ เอื้อมมือมาจับหัวผมโยกไปมา
"พูดเก่งก็ได้มั้ยเอก พูดมาก ความหมายมันแย่นะ" พี่มิ้นแฟนเฮียเอกตีไหล่เฮียเอกเบาๆ อย่างปรามๆ
ขอบคุณครับพี่มิ้น ในบ้านก็มีพี่คนเดียวที่ไม่โรคจิตชอบแกล้งเอ
ผมหันไปมองวาที่นั่งอยู่ตรงข้ามกัน ก็เห็นเจ้าตัวมองมาที่ผมอยู่ก่อนหน้านั้นแล้ว แววตาคมกริบอันเป็นนิสัยของวามองมาที่ผมด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย ยิ้มบางๆส่งมาให้ เหมือนหยั่งเชิงอารมณ์ผมอยู่ในที
ก็เข้าใจว่าอาการที่เป็นอยู่ตอนนี้ ใกล้เคียงจนแทบจะเรียกได้ว่า งี่เง่า
ก็เข้าใจว่าไม่ควรจะแสดงออกแบบนี้
ก็เข้าใจ แต่มันห้ามไม่ได้นิ่ ที่ผมจะรู้สึก
สมองเข้าใจ แต่หัวใจรู้สึก
เฮียเอกเรียกจ่ายเงินแล้วลุกจากโต๊ะเตรียมกลับบ้าน ขากลับผมกับวากลับกับรถพี่เฟิร์ส นั่งรถที่พี่เฟิร์สขับทีไรผมไม่เคยจะวางใจไม่ให้คาดเข็มขัดนิรภัยได้เลย ถึงบุคลลิคพี่เฟิร์สจะดูเป็นคนสบายๆ ยิ้มง่าย ดูใจเย็น น่าจะขับรถระวังที่สุดในบ้าน แต่นั้นก็เป็นแค่ภาพลักษณ์ภายนอก เพราะจริงๆแล้วพี่เฟิร์สขับรถเร็วมาก มากชนิดที่ว่าสามารถเก็บใบสั่งเต็มสมุดได้เลยครับ
ม๊าก็บ่นพี่เฟิร์สหลายรอบแล้วนะครับ แต่ถ้าอย่างผมเรียกว่าดื้อ พี่เฟิร์สนี้เรียกว่าดื้อเงียบละกัน จนม๊าเลิกบ่นเปลี่ยนเป็นทำใจแทน
"น้องเอเตรียมทำโปรเจคยัง ปีสุดท้ายแล้วนิ่"
ผมสะดุ้งออกมาจากความคิดเมื่อได้ยินชื่อตัวเองออกมาจากปากพี่เฟิร์ส เพราะก่อนหน้านี้บทสนทนาส่วนใหญ่จะเป็นของพี่เฟิร์สและวามากกว่า
"ก็ร่างโครงเอาไว้แล้ว กำลังดูว่าจะเอาธีมแบบไหนแล้วไปให้อาจารย์เชคดูว่าผ่านมั้ย ยังไม่กล้าลุยมาก กลัวว่าสุดท้ายแล้วจะกลายเป็นไม่ผ่าน"
"อื้ม ก็จริงถ้าธีมเราไม่ดีก็โดนปัดตกไปง่ายๆ ก็ลองคิดหลายๆแบบดูนะ แล้วก็ดราฟเผื่อเอาไว้ กระจายความเสี่ยง"
"ครับ"
"แล้วก็นะ...กลับบ้านไปก็คุยกันดีๆ น้องเออย่าเอาตัวเองเป็นที่ตั้งมากเกินไปละ ใจเขาใจเรา ส่วนวาก็อย่าเอาแต่เงียบ คิดอะไรก็พูดออกมาบ้าง" พี่เฟิร์สพูดทิ้งท้ายก่อนจะจอดรถภายในตัวบ้าน
ผมพยักหน้ารับคำตามที่เฟิร์สบอก ตลอดเวลาที่ผ่านมา พี่เฟิร์สมักจะเป็นคนแรกที่จับความผิดปกติระหว่างผมกับวาได้ อาจเป็นเพราะผมกับวาโตมากับพี่เฟิร์สและใช้เวลากับพี่เฟิร์สมากที่สุด นิสัยผมเป็นยังไงพี่เฟิร์สรู้ดี และความไม่ค่อยพูดของวาเป็นยังไงพี่เฟิร์สก็เข้าใจเช่นกัน
ผมเดินนำวาเข้ามาในห้อง เปิดไฟแล้วทิ้งตัวนั่งลงบนเตียง มองวาที่เดินตามเข้ามานั่งข้างๆกัน
บรรยากาศของผมกับวาในตอนนี้จะเรียกว่ากระอักกระอ่วนก็ไม่ใช่ ลำบากใจก็ไม่เชิง เหมือนต่างฝ่ายต่างเรียบเรียงความคิดและคำพูดกันอยู่มากกว่า
"ตกลงจะเล่าให้กูฟังได้ยัง" สุดท้ายก็เป็นผมที่เอ่ยปากพูดก่อนเหมือนทุกครั้ง
"พ่อกู เขาสั่งให้กูไปต่อโทที่อเมริกาหลังเรียนจบ"
"แล้วทำไมมึงพึ่งมาบอกกู!!" ใจหาย แค่คำพูดที่แสดงออกมาว่าวาจะไม่อยู่ที่นี้ ณ ที่ๆผมเอื้อมถึงก็รู้สึกใจหาย อารมณ์น้อยใจล้นปรี่ขึ้นมาในจิตใจจนผมไม่สามารถควบคุมอารมณ์ตัวเองได้อีก
ทำไมเรื่องสำคัญขนาดนี้ วาถึงไม่บอกผม
ทำไมถึงไม่บอกว่าเราจะไม่ได้เจอหน้ากันแล้ว
"ใจเย็นๆซิ! ก็กูรู้ไงว่าถ้ามึงรู้ มึงจะเป็นแบบนี้ มึงจะโวยวายไม่ฟังอะไรแบบนี้ยังไงละ"
"ที่กูเป็นแบบนี้ก็เพราะมึง เพราะมึงไม่บอกกู เพราะมึงปิดบังกู"
"กูไม่ได้อยากจะปิดบังมึง เพราะกูรู้ว่าถ้ากูบอกมึง คำตอบในใจกูจะออกมาว่ายังไง แต่กูแค่อยากจะลองคิดดู เทียบน้ำหนักในใจดูว่าถ้ากูไปต่อโท กับ ไม่ไป มันจะส่งผลต่อตัวกูในอนาคตยังไงบ้าง"
"แล้ว....แล้วมึงว่ายังไง"
"กูปฏิเสธไปเขาไป กูบอกเขาว่ากูไม่อยากไปเรียนต่อ แต่มึงก็รู้นิสัยเขานะเอ ว่าเขาไม่เคยเห็นด้วยกับความคิดของกู ไม่เคยฟังในสิ่งที่กูพูด" น้ำเสียงนิ่งเรียบของวาทำให้ผมอดเป็นห่วงไม่ได้เพราะเข้าใจว่า สิ่งนี้เป็นปมที่อยู่ในใจของวามาตลอด
วาไม่เคยมีชีวิตเป็นของตัวเอง ไม่เคยได้ทำในสิ่งที่อย่างทำ ทุกการเดินทางในชีวิตของวา วาจะต้องเดินตามเส้นที่พ่อของวาขีดเอาไว้ รวมถึงการเรียนิติศาตร์นี้ด้วย
จริงๆแล้ววาอยากเรียนนิเทศน์มากกว่าครับ วาอยากจะเรียนรู้เทคนิคในการถ่ายรูป การจัดแสง หรืออุปกรณ์ต่างๆที่วาเคยศึกษาจากในหนังสือ ด้วยเพราะวาเป็นคนชอบถ่ายภาพ ชอบเดินทางไปในที่ต่างๆเพื่อถ่ายภาพของสังคมที่อยู่รอบๆในมุมมองที่ต่างกัน อยากจะบันทึกภาพที่สายตาตัวเองเห็นและใช้เทคนิคจับความรู้สึกออกมาผ่านสีสันของภาพ แต่วาก็ไม่เคยแม้แต่จะมีโอกาสได้บอกความต้องการของตัวเองออกไป เพระทุกอย่างนั้นล้วนถูกพ่อของวากำหนดไว้แล้ว
"แล้วคุณปัดเขาว่ายังไง" คุณปัดหรือแม่แท้ๆของวา ผมไม่เคยเรียกเธอว่าแม่ของวาได้เลยซักครั้งเพราะสิ่งที่เธอทำกับวา มันเลวร้ายจนยากจะเชื่อว่านี้คือการกระทำของคนเป็นแม่
แม่ที่พยายามจะฆ่าลูกชายด้วยสองมือของเธอเอง
ผมไม่เข้าใจว่าเพราะอะไร หรือ วาทำผิดอะไรเธอถึงไม่รักวาเลย จากมุมมองของผม เธอทำเหมือนวาเป็นเพียงกาฝากในชีวิตเธอ มารหัวขน คำที่เธอชอบเรียกวาอยู่บ่อยครั้งเมื่อตอนเด็ก เป็นคำที่คอยตอกย้ำให้วาคิดเสมอว่า การที่ตัวเองเกิดมาเป็นความผิดและไม่สมวรที่จะมีความสุขในชีวิต ต่างจากปลื้ม น้องชายและ โปรด น้องสาวของวาอีกสองคน ที่คุณปัดทั้งรักทั้งเอ็นดูอย่างที่ทุ่มเททุกสิ่งอย่างที่ไม่เคยมอบให้วา ให้กับลูกทั้งสองของเธอเท่านั้น
"จะว่ายังไงละ ก็พยายามจะให้กูไปให้พ้นๆจากครอบครัวเขานะสิ ยิ่งกูไปไกลได้แค่ไหนก็ยิ่งดีแหละนะ หึ"
"อย่าหัวเราะแบบนี้วา อย่าหัวเราะเหมือนเย้ยหยั่นตัวเองแบบนี้" เสียงหัวเราะของวามันขมขื่นเกินไป ผมขยับตัวไปใกล้ๆวา โอบคอของวาเอาไว้แล้วดึงรั้งให้เอียงมาใกล้กัน วาถอนหายใจออกมาเบาๆแล้วเอียงหัวลงซบกับไหล่ผมอย่างเหนื่อยล้า
"กูไม่อยากกลับไปเลยเอ ถ้ากูไม่เคยเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวเขา เขาจะมาตามกูกลับไปทำไมวะ ทำไมไม่ปล่อยกูไป"
"ความคิดของคนเป็นพ่อเป็นแม่ บางทีเราก็ไม่เข้าใจหรอก จริงๆนะ เพราะเขาคิดว่าสิ่งที่เขาทำเราจะเข้าใจ แต่เราจะได้เข้าใจได้ยังไงในเมื่อเขายังไม่เข้าใจสิ่งที่เราทำเลย"
"แต่ครั้งนี้ที่กูกลับไป กูจะไปบอกเขาว่ากูจะไม่ไปเรียนต่อและกูจะออกมามีชีวิตเป็นของกูเอง เรื่องงานที่กูหาได้แต่ไม่ได้บอกมึง เพราะกูกะว่าจะบอกมึงทุกๆอย่าง ทุกๆเรื่องหลังจากที่กูกลับไปเครียกับพ่อเสร็จแล้ว เพราะกูไม่อยากให้มึงคอยมาเป็นห่วงกู คอยคิดมาก ทุกข์ใจกับเรื่องของกูอีกแล้ว"
"ทำไมละ ทำไมกูจะเป็นห่วงมึงคิดมากเรื่องของมึงไม่ได้ ในเมื่อเราเป็นเพื่อนกัน ถ้าเพื่อนไม่เป็นห่วงเพื่อน แล้วเราจะมีเพื่อนไว้ทำไมวะ"
"แต่มึงปกป้องความรู้สึกกูมามากเกินไปแล้ว เมื่อก่อนกูอาจจะเคยหลบอยู่ข้างหลังมึงเวลามีปัญหา นอนกอดมึงร้องไห้เวลาฝันร้ายก็จริง แต่ตอนนี้กูไม่ได้เป็นเด็กน้อยอ่อนแอแบบนั้นแล้วนะ" วาเอียงตัวออกจากวงแขนของผมแล้วจ้องมองลึกเข้าไปในตาของผมอย่างมุ่งมั่น "วาอยากจะให้ตัวเองหลุดออกจากอดีตแล้วมีอนาคตอย่างที่วาต้องการซักที"
"แล้วในอนาคตของมึง....มีกูอยู่ในนั้นด้วยหรือเปล่า" ไม่ทันแล้ว ปากไปเร็วกว่าความคิด คำถามที่ก็ยังตกใจตัวเองเช่นกันว่าทำไมถึงได้เอ่ยถามไปแบบนั้น คำถามที่เหมือนเรียกความมั่นใจในความสำคัญของตัวเองกลับคืนมา
ดวงตาคมดุของวาโตขึ้นเหมือนแปลกใจกับคำถามของผม ใบหน้าที่เคยเครียดและเต็มไปด้วยความหนักใจของวาค่อยๆผ่อยคลายลง ผมเอามือจับท้ายทอยตัวเองอย่าแก้เก้อเพราะจู่ๆก็รู้สึกกระดากอายกับคำถามของตัวเอง
พูดไปได้ไงวะเอเอ้ย เหมือนกับคำถามของผู้หญิงที่รอให้ผู้ชายขอแต่งงานเลย
แต่แล้วความคิดของผมก็หยุดชะงักเมื่อวาเอามือตัวเองมาทาบทับมือข้างที่ผมจับท้ายทอยตัวเองอยู่ แสงไฟในห้องกระทบลงมาบนบหน้าวา ชัดเจนจนเห็นรอยยิ้มบนใบหน้า ใกล้กันจนเห็นดวงตาของวาที่กำลังหน้าของผม
"ไม่มี..." เสียงทุ้มต่ำของวาเบาลงพอๆกับช่องว่างระหว่างผมและวาที่น้อยลงเรื่อยๆ ผมไม่สามารถที่จะละสายตาไปจากวาได้เลย ราวกับมีแรงดึงดูดมากมายออกมาจากดวงตาของวา เสียงตึกตักในใจ มันเต้นเร็วและแรงราวกับมีใครเอากลองมาตีอยู่ในอกด้านซ้าย "ไม่มีซักความคิดที่อนาคตของวาจะไม่มีเอ"
ชัดแน่นลงไปในจิตใจ หนักแน่นจนสั่นไหว กับถ้อยคำที่เหมือนคำสัญญาและขอให้เชื่อมั่น ว่าไม่มีซักครั้งที่ผมจะไม่มีความสำคัญกับคนๆนี้
เพราะสำคัญมากใช่มั้ย เพราะมีกันและกันตลอดมาใช่มั้ย
ผมหลับตาลงอย่างลืมตัว เหมือนล่องลอยไปกับสายตาของวาและลมหายใจที่เข้ามาใกล้กัน
รู้สึกถึงสัมผัสนุ่มอุ่นของเตียงนอน
รู้สึกถึงไออุ่นของร่างกายวาที่ขยับเข้ามาใกล้กันเรื่อยๆ
รู้สึกถึงความรู้สึกบางอย่างที่เอ่อล้นออกมาเสียมากมาย
และ สัมผัสได้ถึงความเจ็บแปล๊บบนหน้าผากจนตกใจลืมตาขึ้นมา
"โอ้ย! ไอ้วา!ดีดหน้าผากกูทำไม" คล่ำหน้าผากตัวเองปอยๆ เด้งตัวลุกขึ้นมานั่งมองหน้าเพื่อนตัวดีที่ยืนหัวเราะอยู่ด้านหน้าอย่างขุ่นเคือง
"เห็นหลับตา ล้มตัวนอนก็นึกว่ามึงง่วง...ไปอาบน้ำไป แล้วค่อยมานอน เร็วๆ" วาจับแขนผมลุกขึ้นยือแล้วดันตัวเข้าไปในห้องน้ำพลางปิดประตูห้องน้ำตามหลังให้เสร็จ
ผมเดินช้าๆไปยังกระจกบานใหญ่ตรงอ่างล้างหน้า เงยหน้ามองตัวเองในกระจกแล้วเอามือปิดหน้าตัวเอง ก่อนจะทรุดไปนั่งยองๆกับพื้นอย่างหมดแรง
"เมื่อกี้กูหลับตา....รอให้วาจูบหรอวะเนี้ย ชิบหายแล้วไงเอรัณ เป็นบ้าอะไรวะเนี้ย" คิดในใจ เอาคางตัวเองวางไว้บนเข่าเอียงคอไปยังประตูห้องน้ำก็ยังเห็นเป็นเงาของใครอีกคนที่ยังคงเอาหลังพิงประตูไว้อยู่ไม่ไปไหน ยิ่งเห็นเงาลางๆใจก็ยิ่งเต้นอย่างห้ามไม่อยู่
สายตาของวาที่มองผมก่อนจะปิดประตูห้องน้ำ เป็นสายตาที่ผมไม่เคยเห็น เป็นอารมณ์ที่ผมไม่เคยสัมผัสมาก่อน และผมก็ไม่ได้โง่ที่จะแปลไม่ออกว่ามันหมายความว่ายังไง
"ถ้าจะมองกันแบบนี้ ปล้ำกูเลยมั้ยว่ะ วาโย"
แล้วก็เด้งตัวอย่างแรงเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูห้องน้ำพร้อมกับเจ้าของเสียงที่พักนี้ชอบมาทำให้คำว่า เพื่อน ของผมกับมัน ดูแปลกไปทุกทีๆ
"ทำอะไรนะเอ ทำไมไม่ได้ยินเสียงน้ำ ไม่ใช่แอบหลับนะ"
"โว้ยยย!! อาบแล้ว เนี้ยเปิดน้ำแล้วพอใจยัง แมร่ง จับผิดกันอยู่ได้!!"
หลังอาบน้ำเสร็จ เดินออกมาก็เห็นวากำลังคุยโทรศัพท์อยู่ สีหน้าลำบากใจและน้ำเสียงที่พยายามควบคุมอารมณ์ตัวเองเต็มที่ ไม่ต้องถามก็พอจะรู้ว่าวากำลังคุยกับใครอยู่
"ครับ....พรุ่งนี้สายๆจะกลับไปครับ....ครับ ครับ" วาวางสายแล้วหันมาหาผมที่ยืนมองวาอยู่ก่อนแล้ว วายิ้มให้แล้วเดินมาขยี้ผมของผมเบาๆก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป ไม่ต้องถามอะไร ไม่ต้องตอบอะไร ก็พอจะรู้ว่าพรุ่งนี้วาต้องกลับไปแล้ว
ผมเดินเอาผ้าเช็ดตัวไปเก็บแล้วไปนั่งลงบนเตียงรอวาอาบน้ำ เสียงเรียกเข้าจากมือถือผมเรียกความสนใจให้หันไปมอง เห็นชื่อของคนที่โทรมาก็อดยิ้มกว้างออกมาไม่ได้
คิดถึงชะมัด
"ฮัลโหล"
"แสด น้องเอ กลับมาเชียงใหม่ไม่คิดจะบอกเพื่อนฝูงนะไอ้เพื่อนเลว เอาแต่กกอยู่กับวาจนลืมพวกกูแล้วใช่มั้ยห่ะ!!!" เสียงแหลมปรี้ดสิบแปดหลอดดังออกมาจากมือถือจนผมต้องเอามือถือออกห่างจากตัวเอง แมร่ง เสียงยังแหลมเหมือนเดิมนะ
"ไอ้เปรี้ยว เสียงมึงแมร่งดังไปนะ เรียนจบนี้นั่งกินนกหวีดเล่นหรือไง แก้วหูกู...แล้วกกกับวาอะไรของมึง คิดอะไรทุเรศ" เปรี้ยวเป็นเพื่อนกลุ่มมัธยมของผมครับ ผมเรียนโรงเรียนสหเลยจะมีเพื่อนทั้งผู้ชายและผู้หญิงอยู่เยอะ ต่างจากวาที่เรียนโรงเรียนชายล้วนชื่อดังของจังหวัด
"เถียงคำไม่ตกฝากนะ ไอ้น้องเอ แล้วยังไงคิดจะบอกเพื่อนฝูงตอนไหนว่ามึงกลับมาบ้านเนี้ย ถ้าเมื่อกี้กูไม่แรดไปคุยไลน์จีบพี่เฟิร์ส เอ้ย ถามพี่เขาเรื่องสมัครงานที่ออฟฟิตที่พี่เขาทำงาน กูก็จะไม่รู้ใช่มั้ยว่ามึงอยู่เชียงใหม่นะห่ะ!!!"
"ขอโทษ...กูลืม เครื่องลงกลับบ้านกูก็หลับ ตื่นมาก็ไปกินข้าวกับที่บ้านที่ริมปิง นี้เพิ่งอาบน้ำเสร็จเนี้ย"
"เหอะ แล้วนี้ใจคอจะโผล่หน้ามาให้เพื่อนฝูงดูหนังหัวเถิกๆของมึงบ้างมั้ย" เจ็บครับ แต่ตอนนี้ผมผิด อย่าไปตอบโต้มันเด็ดขาด ไม่งั้นจะเจอคำที่เจ็บกว่านี้อีก ปากร้ายยิ่งกว่ากระเทยอีก
"แล้วพวกมึงว่างกันมั้ยละ เรียนจบกันหมดยัง"
"จบหมดแล้วย่ะ ตอนนี้เป็นบุคคลว่างงานเกาะพ่อแม่กินอยู่ คุณชายเหนือก็ได้งานแล้ว บริษัทพ่อมัน ก็เกาะพ่อกินอยู่ดี ส่วนแก้วกับกล้ากลับมาจากข่อนแก่นตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้วละ"
กลุ่มเพื่อนที่ผมสนิทด้วยมีกันอยู่สี่คน มีเปรี้ยว หญิงสาวที่แมนกว่าผู้ชายบางคนเสียอีก เปรี้ยวเป็นคนพูดจาแรงๆ ตรงๆ ดูจะเป็นคนที่เสี่ยงต่อการโดนดักตบมากที่สุด แต่ก็เป็นคนที่จริงใจมากที่สุดถ้ามีเธอเป็นเพื่อน เหนือ คุณชายของกลุ่ม เหนือเป็นคุณชายจากตระกูลใหญ่ที่คอยช่วยเหลือนักการเมืองท้องถิ่น เรียกได้ว่า เหนืออำนาจก็คือเงินตราจากบ้านมันนั้นแหละ แต่เหนือไม่ใช่คนหยิ่งอะไร ถึงหน้าตาจะหยิ่งแต่จริงๆแล้วมันเป็นคนลุยๆ ติดดินเสียมากกว่า และที่สำคัญ งกมากจนเปรี้ยวมันจิกอยู่บ่อยๆว่าจะเอาเงินไปเป้นเชื้อเพลิงแทนดอกไม้จันทร์ตอนตายหรือไง
ส่วนแก้วกับกล้า สองคนนี้เป็นฝาแฝดกันครับ แก้วเป็นแฝดพี่ส่วนกล้าเป็นแฝดน้อง ฝาแฝดสองคนนี้เป็นฝาแฝดที่หน้าไม่เหมือนกันเลย เห็นว่าเกิดจากไข่คนละใบ แก้วจะเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆ อ่อนโยน ชอบทำขนมมาให้พวกผมกินที่โรงเรียนบ่อยๆ เรียกได้ว่านิสัยแบบผู้หญิงในฝันของผู้ชายหลายๆคน ส่วนกล้าจะเป็นผู้ชายตัวสูงผิวขาว น่าจะสูงพอๆกับภูมิมั้ง เป็นคนที่กล้าสมชื่อครับ ปากกล้ามาก ชอบพูดจากวนตีนชาวบ้านเขาไปทั่ว แต่ไม่ค่อยมีใครถือสา เพราะมันเป็นนักกิจกรรม คนรู้จักมันตั้งแต่หัวประตูโรงเรียนยันท้ายโรงเรียน
"งั้นมาเจอกันมั้ยละพรุ่งนี้ นิมมาน"
"เออ นั้นแหละประเด็นที่กูโทรมา แดกเหล้ากันมึง เปรี้ยวปากอยากเม้ามาก ซี้ดดด" มีการทำเสียงซี้ดแสดงความเถื่อนใจนิสัยออกมาอีกที นี้ผมชักสงสัยแล้วเปรี้ยมมันเป็นผู้หญิงจริงๆหรือเปล่า
"อยากเม้าหรืออยากกินเหล้าว่ะ อ้าปากกูก็เห็นตับมึงละ"
"หยาบคาย กูเป็นผู้หญิงนะมาเห็นตับกู ไปเอาพี่เฟิร์สรับผิดชอบเลย"
"แล้วมันเกี่ยวอะไรกับพี่กู จ้องจะรวบหัวรวบหางพี่กูตั้งแต่พี่เขายังเรียนไม่จบ จนเขาทำงานแล้ว มึงช่วยล้มเลิกความตั้งใจเหอะ"
"ไม่...ผู้ชายสวยๆแบบนี้หาได้ยาก บอกพี่เฟิร์สไม่ต้องทำอะไรเดี๋ยวกูทำเอง!"
"ไอ้เชรี้ยเปรี้ยว มึงจะทำอะไรพี่กู"
"จริงจังมึง...พี่คะ พี่นั่งเลี้ยงลูกอยู่บ้าน เดี๋ยวเปรี้ยวออกไปทำงานหาเงินเอง...พี่นั่งทำหน้าตาสวยๆอยู่ในบ้านอย่างเดียวนะคะ"
"เหอะๆ แลดูมึงได้หาผู้ชายในฝันของมึงคนใหม่แล้ววะเปรี้ยว"
"ทำไม หมายความว่าไง พี่เฟิร์สมีแฟนแล้วหรอ ชะนีหน้าไหนมาแย่งไปวะ กูไม่ยอม ถ้าเป็นผู้ชายหล่อๆก็ว่าไปอย่าง"
"เออ...กูชักจะตามมึงไม่ทันแล้ว เดี๋ยวก็ทำเสียงโมโห เดี๋ยวก็ทำเสียงเคลิ้ม โว้ย" รีบเปลี่ยนเรื่องเลยครับผม เรื่องส่วนตัวของพี่เฟิร์สผมไม่อยากให้ใครเข้าไปยุ่ง ยิ่งเซ้นส์ของเปรี้ยวยิ่งดีอยู่ ขืนให้มันซักไปมาได้รู้แน่ๆว่า
นอกจากแฟนพี่เฟิรส์จะเป็นผู้ชายหล่อๆแล้ว ยังมีหน้าที่การงานที่ดี เต็มไปด้วยอำนาจ และ เงินทองอีกมึง
"เอ คุยกับใครหรอ"
ผมหันไปตามเสียงเรียก เห็นวาเดินเปลือยอกเช็ดผมออกมาจากห้องน้ำ หยดน้ำตามเส้นผมไหลลงมาตามแนวสันคอ และไหปลาร้ายาวสวยของวา ไหล่กว้างตั้งตรงของวามีเสื้อนอนตัวนิ่มพาดไว้ ลงมานั่งข้างตัวผมที่นอนเยียดตัวคุยกับเปรี้ยวอยู่
"เปรี้ยวนะ .... เปรี้ยวทักวาหน่อยดิ่" ผมกดเปิดสปีกเกอร์โฟนให้วาทักทายเพื่อนผม
จริงๆก็เคยคิดเหมือนกันนะครับว่า วารู้จักเพื่อนผมทุกคนและจะเรียกว่าสนิทกับเพื่อนผมทุกคนก็ได้ทั้งพวกเปรี้ยวแล้วก็ฟากัสกับภูมิ แต่เป็นตัวผมที่ไม่ค่อยได้คุยกับเพื่อนวาเท่าไร เวลาเจอเพื่อนวาก็แค่ยิ้มให้และทักทายเล็กน้อยเท่านั้น
"ฮัลโหล วาโยจ๋า สบายดีมั้ยจ๊ะ" เปรี้ยวเปลี่ยนเสียงเป็นนุ่นนวลและอ่อนหวานจนผมหมั้นใส้กับความฉอเลาะของเพื่อนคนนี้ไม่ได้
"เลิกแอ๊บได้แล้วเปรี้ยว"
"ชิส์ไอ้นี้ ว่าไงวา หวานชื่นกับเอดีมั้ย"
"ก็รักกันดีอยู่นะ ฮาๆๆๆ"
"ตกล่องปล่องชิ้นกันเมื่อไรอย่าลืมส่งข่าวและบัตรเชิญนะ"
"ก็คงจะเป็นเร็วๆนี้แหละ รอรับบัตรเชิญได้เลย หึหึ" ไม่ต้องหันมามองหน้ากูเลย ยิ้มอะไรของมึง แมร่ง
"โอ้ย กูฟิน ต้องโทรไปกรี้ดกับแก้ว กูวาดโดจินคู่มึงกับวาขายได้กำไรอื้อซ่า พรุ่งนี้กูเป็นเจ้ามือเองน้องเอ"
"โดจิน อะไรของมึง มึงทำอะไรอีก ไหนบอกกูแล้วไงว่าจะไม่ทำแล้วไง"
ครับ เพื่อนผม เปรี้ยวกับแก้วเป็นสาววาย ถามว่ามันเป็นมานานหรือยังก็ตั้งแต่ ม.ต้น แต่ตอนนั้นสองคนนี้ไม่ได้ออกตัวแรงขนาดนี้ อาจเป็นเพราะตอนนี้สังคมเปิดกว้างหรือไง มีสื่อมากมายให้เพื่อนผมเสพเพียบ บางวัน วันดีคืนดีมันก็เมล์ไฟล์ดรอว์อิ้งมันมาให้ ตอนแรกก็คิดว่ามันเอางานมันมาให้ผมดูเพราะเปรี้ยวเขาเรียนจิตรกรรม แต่ไปๆมาๆไม่ใช่ครับ มันเป็นภาพโดจินชิ หรือการ์ตูนคู่ผมกับวาที่เปรี้ยววาดมาขายเองเวลามีงาน comic ที่เชียงใหม่ เห็นว่าผลตอบรับดีมากเสียด้วยสิ
"ไม่รู้ไม่ชี้ แค่นี้นะน้องเอ...เออใช่วา พรุ่งนี้ขอยืมตัวเอไปเที่ยววันหนึ่งนะจ๊ะ เดี๋ยวเอามาคืน บ๊าย เจอกันนิมมานเวลาเดิม" มาอย่างกลับสึนามิไปก็เร็วอย่างกับพายุไม่รอให้ผมตอบรับหรือร้ำลาอะไรเลย หมดเรื่องทีมันอยากจะคุยแล้วมันก็วาง อินดี้ไปนะเพื่อน
"ฮาๆ เปรี้ยวนี้นิสัยไม่เปลี่ยนเลยนะ" วาหัวเราะอย่าขบขันในนิสัยของเพื่อนสาวคนนี้ ผมได้แต่ส่ายหน้ากับมือถือตัวเอง ตกลงพรุ่งนี้นิมมานสินะ สาระของการโทรมาครั้งนี้
"แล้วพรุ่งนี้วากลับบ้านยังไง" หันหน้าไปถามวาที่ใส่เสื้อเร็จปิดไฟแล้วเดินมานอนข้างๆกัน ความมืดมิดโรยตัวอยู่ระหว่างเราสองคน ผ้าห่มผืนนุ่มส่งกลิ่นหอมให้ผมกระชับผ้าห่มมาบังหน้าตัวเองมากขึ้นอีกนิด
"เดี๋ยวเฮียเอกขับไปส่งให้ เพราะน้องหนึ่งไม่มีเรียน...เฮ้อ" เสียงถอนหายใจของวาทำให้ผมตัดสินใจขยับตัวเข้าแย่งหมอนของวาให้แบ่งพื้นที่ให้ศรีษะของผม ใกล้วาจนไหล่ติดกัน เอียงตัวเอื้อมมือไปกอดเอววาเอาไว้แล้วถูหน้าตัวเองไปมากับหมอนของวาอย่างหาท่าที่หลับสบาย เหมือนวาจะรู้ถึงสิ่งที่ผมทำจึงขยับตัวเล็กน้อยเพื่อให้ผมกอดตัวเองได้ถนัดขึ้น
เหมือนตอนเด็กๆที่เรานอนกอดกัน
"ฝันดีนะวา"
"อืม ฝันดีน้องเอ"
to be con
-Talk-
สาววายอยู่รอบตัวคุณ จริงๆนะ เอรัณ หนีไม่พ้นหรอก หึหึ....เรามีคำถามจะมาถามทุกคน เรื่องของพี่เฟิร์สและคุณปริญ ทุกคนอยากจะอ่านแบบไหน
1.แนวที่พี่เฟิร์สเป็นคนเล่าเรื่อง มุมมองแบบพี่เฟิร์สคนเดียว
2.มุมมองที่คุณปริญเป็นคนเล่าเรื่อง
3.มุมมองของทั้งสองคน โดยสลับกันไปมาตามความเหมาะสม
ที่ถามนี้ไม่ได้หมายความว่าจะเอาพี่เฟิร์สมาให้ทุกคนอ่านเร็วๆนี้นะจ๊ะ ยังๆ รอก่อนๆ แต่ถามเผื่อที่เราจะได้วางพลอตใหม่ ว่าจะนำเสนอแบบไหนดี ลองออกความคิดเห็นกันมาน้าจ๊ะ เจอกันจ้า
-
:m16: :m16: :m16: :m16:ไม่ชอบพ่อกับแม่ของวาเลยอะ :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
ข้อสามสลับกันเล่าเรื่อง
-
วาน่าสงสารจัง...... :monkeysad:
อยากอ่านมุมของวาบ้างจัง...มันต้องมีอะไรสิ ต้องมีอะไร :z3: :z3: :z3:
-
วาจ๋า บอกน้องเอได้แล้ว เค้าอยากฟินกว่านี้ :hao7:
-
โอ๊ยยย ตอนนี้มันลุ้นฟร้อยย อีกนิดเดียวว จะจุ๊บกันเเล้ว เเว๊กก *กัดหมอน*
สำหรับตัวเลือก ขอเลือกข้อ 1 ค่ะ ชอบเเบบคนเดียวเล่ามากกว่า
-
ชีวิตพระเอกน่าสงสารอีกละ
สงสัยกำลังเทรน5555555555555
ขอคู่พี่เฟิร์สแบบสลับความกันคะ '_'
-
ฟินแหลกกกก
โอ๊ยยย เพื่อนก็ยุกันขนาดนี้ คนรอบข้างเค้ารู้กันหมดแล้ว เมื่อไหร่จะได้กันนนนนนจริงงงงง
พ่อแม่วานี้ตกลงยังไงเนี่ยยย พ่อแม่รังแกฉันหรือเปล่าเนี่ยยย
-
พ่อแม่วานี่ยังไง ลูกตัวเองนะไม่รักเรอะ
น้องเอน่ารักอ่ะเมื่อไหร่คู่นี้จะตกร่องปล่องชิ้นคะ คนอ่านอยากฟิน555555555
รอติดตามจ้า
-
มันไม่แปลกถ้าจะมีปัญหากับครอบครัวด้วยความไม่เข้าใจกัน[hko
แต่ขนาดถึงกับจะฆ่าลูก หรือทำเหมือนวาไม่ใช่ลูก นี่มันผิดวิสัยคนเป็นแม่เกินไปแล้วนะ
ไหนจะพ่อวาอีก ชีวิตเป็น-องวา พวกเค้าทำได้แค่คอยเฝ้าดูและประคับประคองเวลาวาล้ม
ไม่ใช่มาตัดสินใจแทนทุกเรื่องแบบนี้
วาสู้ๆๆๆ !!!!!
ปล.จิ้มข้อ 3.มุมมองของทั้งสองคน โดยสลับกันไปมาตามความเหมาะสม
-
:laugh: สิ่งที่อันตรายมากกว่า นิวเครีย เกาหลีเหลือ คือ พลังจิ้นสาววายเนี่ยแหละ
วาโย เมื่อไหร่จะบอกน้องเอ นะ :เฮ้อ:
-
ข้อ 3 ค่ะ ^___________^ :mew4:
-
วาน่าสงสารอ่ะ :hao5:
แต่น้องเอนี่ใจเกินเพื่อนไปแล้วแน่นอน
-
พ่อวาบังคับนี่พอเข้าใจ แต่แม่วาที่จะฆ่าลูกนี่แปลกดีแท้ :really2:
เอ๊ะรึว่าวาไม่ใช่ลูกแต่เป็นลูกภรรยาเก่าของพ่อวารึเปล่า :m28:
รอวาบอกเอ เอเริ่มหวั่นไหวมากมายล่ะ :กอด1:
ปล. เลือกข้อสามค่ะ :L2:
-
เปรี้ยวนี่เปรี้ยวสมชื่อจริงๆนะ ส่วนเอวาก็..ฟินกระจาย ฮ่ะๆ
-
:katai1:
สงสารวาจังเลย
-
วา เวลาคุยกับคนอื่นทีไรหยอดเอตลอดอ่ะ
เลือกข้อ3
-
สมองเข้าใจ แต่หัวใจรู้สึก<<ประโยคนี้จี๊ดเลยนะ
แต่ก็เคลียร์กันได้ หวานๆ ชอบบรรยากาศล่อแหลมของทั้งคู่
เมื่อไหร่จะพัฒนาไปมากกว่านี้นะ รอๆๆเลย
หวังว่าวาไปคุยกับที่บ้านแล้วจะโอเคนะ กลัวมีปัญหาจังเลย
ตอบคำถาม..เลือกข้อ3ค่ะ สลับกัน
รออ่านต่ออยู่นะคะ
-
สนุกไปมั้ยย ฟินไปมั้ยยยยยย
สารภาพเลยยย เราแอบอ่านในเวลางาน 555555
ตอนแรกกะว่าอ่านแค่ตอนกลางวันแล้วที่เหลือต่อตอนเย็น แต่ทำไม่ได้ มันติดมากก
สนุกมาก หยุดอ่านไม่ได้เลยยย
เราสงสารวาอ่า อย่าให้มีอะไรพรากสองคนนี้เลยย ฮือออ
ถ้าสองคนนี้จากกัน คนขาดใจไม่ได้มีแค่เอกะวาน้าา แง้ๆๆ
ไม่อยากเห็นสอวคนนี้ไม่มีความสุขเลยย พวกเค้าเหมาะกับรอยยยิ้มนะ ^^
-
อยากอ่านตอนวากลับบ้านมาก
ที่วาไม่อยากให้เอปกป้อง คงเพราะอยากดูแลเอมากกว่า
เป็นผู้ชายโรแมนติกที่คิดเล็กคิดน้อย น่ารักชะมัด
น้องเอไม่หลงบ้างก็แย่ล่ะ
เปรี้ยวมาแค่เสียงก็เด่นแล้ว
ฮี่ๆๆๆๆ
รับบทสาววายกับแก้วซะด้วย
น่าสนใจมาก
(ขอเป็นข้อ 3 เลยค่ะ)
-
มันไม่เหมือนเดิมเหมือนตอนเด็กแล้วมั๊งน้องเอ ไอ้นอนกอดกันอ่ะ
ความรู้สึกน่าจะไม่เหมือนเดิมนะ เพราะมันจะ....จะฟินกว่าเดิม หุหุ
เมะอย่างวา อบอุ่นสุดๆไปเลยอ่ะ สุดยอดจริงๆ o13
-
วาควรเลือกทางเดินเป็นของตัวเองชีวิตเป็นของวา วามีสิทธิ์ที่จะคิดและทำในเมื่อวาโตพอที่จะรับผิดชอบชีวิตคนอื่นได้แล้ว . :hao6
ปล.จิ้มข้อสามครับผม มุมมองของทั้งสองคนเลย :hao7:
-
อ่านคู่วากะเอแล้วจะรู้ว่าความฟินมันเปนไงอ๊ากฟินนนนน
คู่พี่เฟิร์สเอาแบบสลับกันเล่าดีกว่าค่ะ
-
จิ้นนานแล้วเมื่อไหร่เค้าจะเรียลกันคะ
เรื่องพี่เฟิร์สตอบข้อ3นะ
-
แม่ะ วานี่ชอบดีดเหม่งเอจิงๆ :ruready
รอนะฮะ :')
ปล. เอาแบบ 3.มุมมองของทั้งสองคน โดยสลับกันไปมาตามความเหมาะสมแล้วกันฮะ :katai2-1:
-
:hao5: :hao5: :hao6: รอตอนต่อไปครับ
-
เลือกข้อสามมมมมมมมมม
ขอให้วาเคลียกับทางบ้านให้ได้
จะได้มาอยู่กับเอ
:hao5:
-
รอตอนหน้านะครับ
ปล.แบบใหนก็ได้ครับ_ตามใจคนแต่ง
-
อร๊ายยยย หลับตารอนึกภาพเอวาจูจุ๊บกันทัมไมทามม๊ายยย ต้องดีดหน้าผาก 55
รู้น๊า วาาา ถ้าไม่หยุดตอนนั้น ตื่นเช้ามาน้องเออาจไม่เหลือซากกร๊ากๆๆๆๆๆๆๆๆ :z1:
..... เฮ้ยยย เอาไงว่ะ(ค่ะ) พ่อแม่วานี่แมร่งๆๆๆๆ อย่ามาขัดขวางความฟินของเอวาน๊าาาไม่ยอมมมมม :ling1:
-
ข้อสามจ้า o13
ป.ล.รอน้องวาไปเคลียร์กับครอบครัว :hao5: :hao5:
-
"ถ้าจะมองกันแบบนี้ ปล้ำกูเลยมั้ยว่ะ วาโย" :a5: :a5: :a5:
:z3: :heaven :m25: :hao7: :katai5:
อร้ายยยยย น่ารักง่ะะะะ
วาคิดอะไรรร สงสัยวาจะกลัวเลยเถิดอ่ะดิ
น่ารักจังงงง ><
มาต่อเร็วๆนะคะคนเขียน มารอทุกวัน
555555555555555
:z13: :z13: :z13:
:pig4: :bye2:
-
อ่าาาาา
เป็นกำลังใจให้ วากับเอ นะตัวเอง
เง้อ เศร้า
-
สู้ๆวา
-
โหหหห เรื่องนี้มันฟินมากกกกก
การกระทำทุกอย่างของสองคนมันเป็นธรรมชาติมาก
ไม่แปลกที่จะถูกเอาไปจิ้น
น่ารักจริงๆเลย
-
ยิ่งอ่านยิ่งใช่เลย o13 มาอัพเรื่อย ๆ น่ะ อย่าให้รอนานกำลังฟินอย่างแรง :hao7:
เรื่องของพี่เฟิร์ส ขอเป็นข้อสาม เพราะอยากได้ทั้งสองมุม เรื่องนี้อยากอ่านอย่างแรง เพราะชอบพระเอกแบบซุปเปอร์เมะ น่ะ :mew3:
-
สงสารวาโยยยยยยยย
:hao5:
เอดูแลใจวาดีๆนะ
แต่คู่นี้นี่ ชัดเจนกว่านี้ก็เตรียมแจกการ์ดเถอะ แหม่ :-[
เรื่องพี่เฟิร์ส ขอมุมมองแบบทั้งสองคนครับ :katai5:
-
สนุกแบบบหยุดไม่ได้ รู้สึกเอ็นดูในความขี้โวยวาย ความเบ๊อะ ความเปิ่น ของเอมาก
แบบ คนอะไร น่ารักอะ เป็นมิตรต่อสิ่งแวดล้อม(อะไร? 55) น่าจีบเกิ๊นน
เราว่าเหมือนวาจะอยากปกป้องเอบ้างแล้วแหละหลังจากที่อาศัยความอ่อนโยนของเอมานาน
นี่เรากำลังสงสัยว่า วานึกยังไงถึงไปหลงรักพี่เฟิร์ส คือถ้าเราเป็นวา เราคงรักน้องเออ่ะ คือก็อยู่ด้วยกันมา ละเอก็ออกจะน่ารักอะนะ 55 แค่เห็นก็แบบนี้ล่ะป๊อปปี้เลิฟ รักแรกฉันแน่ๆ งี้เลย 555
อยากรู้เรื่องราวตอนวาไปหลงรักพี่เฟิร์สบ้าง
ทำไมเลิกชอบอะไรแบบนี้ ไม่มีภาค วาบรรยายบ้างหรอ อยากอ่านน >w< (บ่ได้เบื่อน้องเอ แต่บางทีอ่านน้องเอมากไปแล้วปวดคอ ส่ายหน้าบ่อยให้กับความน่าเอ็นดู 555) และบางทีอยากรู้ด้วยว่าน้องเอทำหน้าแบบไหน
เห็นชอบบอกนักว่าไม่รู้ตัวเองทำหน้ายังไง แล้วฉันจะรู้แกมั้ยฮึ 5555
ครอบครัววาก็น่าสงสัย ผู้หญิงคนนั้นต้องไม่ใช่แม่วาแน่ๆ เห้อ น้องวาชีวิตรันทดวุ๊ย
สัญญานะว่าต้องมาต่อให้จบ ถึงจะยุ่งเพียงได้ เรารอได้ แต่มาต่อให้จบน้าๆ ToT กลัวแบบ งานยุ่งเรียนหนักเมืองนอกอากาศหนาวก็ได้โปรดอย่าทิ้งนิยายไปเลย เก๊ายิ่งชอบๆเรื่องนี้อยู่
จะว่าไปคือ ต่อให้เราไม่ใช่สาววาย แต่การกระทำสองคนนี้ ยังไงก็จิ้นอ่ะ -*- โทษใครไม่ได้เลยนะที่เขาจะจิ้น
น้องเอและพี่วาจัดให้ตลอดดด 55555 เป็นเพื่อนที่กะหนุงกะหนิงกันตลอด บรรยากาศก็มุ้งมิ้ง งุงิ
ต่อให้ต่อมจิ้นธาตุวายไม่แตกซ่าน มันก็ต้องแตกแล้วล่ะ ณ จุดจุดนี้อะ ฟิน เคลิ้ม >////<
แต่ยังดีนะที่สองคนนี้ไม่ได้เอาเรื่องจิ้นมาทำให้ตัวเองมองหน้ากันไม่ติด แบบ ยังเป็นตัวของตัวเอง ใครอยากจิ้นจิ้นไป แถมเซอร์วิสให้ เอิ๊กๆ
เรื่องพี่เฟิร์สก็น่าสงสัย เปิดเรื่องใหม่เลยค่ะ 555 ไม่ต้องสเปหรอก จัดเต็มให้พี่เฟิร์สแกหยน่อย สนองนี๊ดคนอ่าน
เรื่องนี้อ๊ะ บ่องตงรักจุงเบยย จุงเบ๊ยยย
-
อยากอ่านคู่พี่เฟิร์สแว้ววววววว
ปล.วาจะทะเลาะกะพ่อไม๊น๊อ
-
วาน่าสงสาร แต่ก็ต้องกลับมาหาเอให้ได้น้าาา
ของพี่เฟิร์ส ขอแบบสลับไปมานะค้าบบบบบ
-
อั่กกกกกกก วา ง่า น่าสงสาร :hao5:
น้องเอพรุ่งนี้ห้ามแรดนะลูก!!!!!! //พลั้วว เจอตบ :beat:
ตอบบ 3.มุมมองของทั้งสองคน โดยสลับกันไปมาตามความเหมาะสม :katai1: :katai1: :katai1: (อยากอ่านเร็วๆ)
-
แบบไหนก็ได้อ่านหมด ฮ่าๆๆ คุณปริญก็ได้นะ เพราะยังไม่รุ็จักเลย อิอิอิ
โอย คู่นี้ คู่จิ้นอย่างแท้จริง เพื่อนแท้ของสาววาย ฮ่าๆๆๆ
-
ชอบตอนวาเรียกน้องเอจังเลย
:impress2:
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก เขิล!!!! :pighaun:
จูบกันเลยเหอะ ลุ้นมาก อร๊ายๆๆๆๆ>/////<
สนุกมาก มาต่อไวๆน้าาาาา
-
อยากอ่านคู่พี่เฟิร์สสสสสสส
-
วาน่าสงสาร แต่ก็ต้องกลับมาหาเอให้ได้น้าาา
ของพี่เฟิร์ส ขอแบบสลับไปมานะค้าบบบบบ
มาต่อไวน้า รออยุ่
-
อยากได้แบบน้องเอสั้กคน น่ารักน่ากอดเว่อร์
แม่ยกน้องเอเป็นปลื้มปริ่ม น้องเอจะงอน จะงุ้งงิ้ง จะอะไร ก็น่ารักไปหมดเลย
:hao5: :hao5: :hao5:
หลงน้องเอ แบบพีคมากๆ ไม่เข้าใจ วาทนได้ยังไง ดูยังไงก็ยั่วชัดๆ หลับตารอเลยนะ อร้าย
เป็นเรา เราจะไม่ทนนนนนนน น้องเอออออออ อร้ายยยยยย
ชอบเปรี้ยวค่ะ รอตอนหน้า เปรี้ยวออกเต็มๆ สาววายใจเกินร้อย
นางขายโดจินด้วย เก๋มาก มีขายจริงๆ มั้ยคะ ทางนี้อยากได้สักเล่ม ฮ่าๆๆๆๆ
-
เพิ่งอ่านอ่ะ รู้สึกเหมือนพลาดดดดดมานานนนน ฮา ชอบคู่นี้จัง เขียนดีมากเลย จริงๆนะ :hao7: :katai4:
-
เขินมาก เรียลกันไวไว
เชียร์พี่เฟิร์สสลับกันเล่าจ๊าาา
-
ทำไมวาไม่จูบเอ หึ่ยยยยย~~~
ปล.ขอมุมมองพี่เฟิร์สครับ
-
สงสารวาเรื่องครอบครัว สงสารเอที่สงสารวา :katai1:
อยากอ่าน 2.มุมมองที่คุณปริญเป็นคนเล่าเรื่อง ค่ะ
-
แบบที่สามดีกว่า...รอตอนต่อไปนะครับ เอน่ารัก อิอิ^^" :hao7:
-
วาโย!!! ไม่อยากให้กลับเลย หวังว่าวากลับไป จะไม่มีอะไรให้วาเสียใจยะ.....น้องเอ หนูน่ารักมากเลยลูก อยากเหนตอนอยู่กับเพื่อนว่าเปนยังไง
-
เพิ่งตามอ่านทัน สนุกม้ากค่า
รอลุ้นว่าเมื่อไหร่ที่สาววายจิ้นจะเป็นจริงซะที อิอิ
-
ชอบคู่นี้
-
ตอนใหม่แล้วอะ อ่านไปก็แอบกรี๊ดอะ
ตกลงเอรู้ใช่ไหมคะเนี่ย ว่า วาคิดอะไรๆ อยูjอะ ><
-
เมื่อไหร่จะได้กัน ??
:katai2-1:
-
ตอนหน้าเรื่มมาม่าของวาแล้วชิมิ
ส่วนพี่เฟริส อยากได้ข้อ 3 แต่เริ่มที่มุมพี่เฟริสก่อนนะ
-
อยากให้เรียลซักทีอ่ะ :katai5:
จิ้มข้อสามค่ะ
-
มาอ่าน 11 ตอนรวดกิ๊ซซมากค่ะ ฟินเนอะ เข้าใจน้องพรีม 5555555555
-
จิ้น....ยังไม่มาเหรออออ...คนอ่านเนี้ย จิ้นไปไกลแล้วน่าาาาา :katai3:
หุหุหุหุ
-
ตอนแรกไม่มีอะไรทำเลยแวบมาอ่านนิดหน่อย :m17:
ปรากฎว่าหลังจากอ่านไปแล้ว :ruready
ติดงอมแงมกันเลยทีเดียว :interest:
อ่านไปฟินไปอยู่คนเดียว :hao7:
เอวาสุดยอด :m11:
สำหรับคำถามตอบข้อสามอย่างไม่ต้องคิดเลย o16
ปล.อยากอ่านมุมของวาบ้างอะไรบ้าง :m26:
-
คนแต่งหายไปใหนอ่ะ
-
เป็นแนวแบบที่ชอบมากๆๆๆๆๆ
คือเป็นความรักที่ก่อตัวอย่างช้าๆ พรัอมกับความผูกพัน
ฮื่อออออออออออ ใจตรงกันทั้งคู่อยู่แล้วนี่อย่าให้รอนานนักนะคะ
รู้ใจกันไวๆ ไรท์เตอร์ก็สู้ๆเป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
Hour#12 Reunion
"เสร็จธุระแล้วกลับมาเร็วๆนะ" นี้คือคำสุดท้ายที่ผมพูดกับวาตอนที่เฮียเอกไปส่งวาที่หน้าบ้าน ประตูบานใหญ่ของบ้านวา ดูวิจิตรสวยงามแต่มันเป็นความสวยงามที่เย็นชาเหลือเกิน ดูสูงส่งจนเอื้อมไม่ถึง
นี้คือที่ๆเรียกว่า 'บ้าน' ของวา
ไม่อยากจะส่งวาให้เดินเข้าไปหลังประตูบานใหญ่นั้น
ไม่อยากจะให้วาอยู่ในบ้านที่ไม่มีใครเห็นค่าของวา
ไม่อยากให้วา กลายเป็นคนที่สวมหน้ากากปั้นหน้ายิ้ม และแบกภาระหน้าที่ไว้บนบ่า
วายิ้มให้ผมบางๆ ดวงตาสีดำคมดุเปิดเผยความหนักใจกับผมอย่างไม่ปิดบัง ร่องรอยความเครียดบนใบหน้าของวาทำให้ผมขมวดคิ้วตามไปด้วย อุ้งมือใหญ่แตะเบาๆบนหัวผมก่อนจะหันไปไหว้ลาเฮียเอกแล้วเดินเข้าบ้านหลังนั้นไป
เป็นห่วง แต่ทำอะไรไม่ได้
กังวล แต่ไม่รู้จะทำยังไง
ได้แต่ภาวนา ขอให้วาได้ชีวิตของตัวเองกลับคืนมา
"เอ เอ...ไอ้เชรี้ยน้องเอ!!" เสียงตะโกนดังลั่นอยู่ข้างหูมาพร้อมกับสัมผัสหนักๆที่หลังเรียกให้ผมดึงสติตัวเองกลับมาสู่ปัจจุบันหลังจากเผลอหลุดลอยไปอยู่ในเหตุการณ์เมื่อตอนเช้า สายตาที่จ้องมือถือตัวเองด้วยหวังว่าใครอีกคนจะโทรมาหาหันกลับไปมองเปรี้ยว เพื่อนตัวดีที่นั่งชักสีหน้าอยู่ข้างๆกัน
"เป็นอะไรของมึง นั่งใจลอยไปไหน" เปรี้ยวส่ายหน้าแบบเซ็งๆกับอาการของผมก่อนจะยกวอดก้าเข้าปากไปสองอึกใหญ่
"โทษทีวะ เป็นห่วงวาหนิดหน่อย"
"มันโตแล้วมึง เรียนจบแล้วจะห่วงอะไรมากวะ อีกอย่างตอนนี้ที่บ้านวาก็ไม่มีสิทธิจะมาบ่งการวาแล้วป่ะ โตๆกันแล้วนะเว้ย" แก้วพยักหน้าเห็นด้วยกับคำพูดของกล้าน้องชายฝาแฝดก่อนจะยิ้มปลอบใจมาให้ผมด้วยรู้นิสัยผมดีและรู้เรื่องของวาพอควร
"ถ้าคนบ้านนั้นจะคิดได้แบบที่พวกมึงคิดก็ดีนะสิ" ผมเปรยออกมาเบาๆ
"ปัญหาของบ้านวามันเป็นปัญหาที่เกินตัวมึงนะน้องเอ ไม่ว่ามึงจะเป็นห่วงวาแค่ไหน แต่มึงก็เป็นแค่เพื่อน เป็นคนนอกในสายตาของพ่อแม่วาอยู่ดี" เหมือนโดนตบหัวอย่างแรงกับคำพูดของเหนือ แต่มันก็ชี้ให้ผมเห็นถึงความจริงที่ว่าปัญหาของวา มันเกินกำลังผมจริงๆ
และผมก็เป็นแค่คนนอก
ปัญหาครอบครัว ชื่อมันก็บอกว่าเป็นเรื่องของคนในครอบครัว
"พอก่อน หยุดเลย กูยังไม่อยากกินมาม่าที่มึงต้มตอนนี้ วันนี้มา Hang out เข้าใจป่ะ ทิ้งเรื่องนั้นไว้ก่อนนานๆเจอกันทีมาอัพเดทชีวิตกันสิว่าอะไรยังไงกันบ้างแล้ว"
"เรื่องชาวบ้านน่ะ สอดรู้สอดเห็นเหมือนเดิมเลยนะเปรี้ยว"
"ไอ้หมากล้าเดี๋ยวกูชกให้ เขาเรียกว่าเป็นห่วงอยากรู้ความเป็นไปตามประสาเพื่อนที่ดีเว้ย" เปรี้ยวแก้ตัวก่อนจะหันหน้ามาเกาะขอบเก้าอี้ผมทำสายตาวิบๆแบบอยากรู้ชีวิตผมเต็มที่
"อย่ามามองกูแบบนี้เปรี้ยว ขนลุกสัดอะ"
"น้องเอ...ชีวิตมึงเป็นชีวิตที่กูอยากอัพเดทมากพอๆกับการรอคอยมังงะวายเล่มใหม่ออกเลยนะ ช่วงนี้สายกุยิ่งรายงานอยู่ว่ามึงกับวาสร้างบรรยากาศสีชมพูอมม่วงกันบ่อยๆ อะไรยังไงคะ" ดูมันเปรียบเทียบครับและไหนจะคำถามล่อเป้าอีก เหลือตาไปเห็นแก้วที่เหมือนจะนั่งเงียบๆ แต่สายตาวิบวับและรอยยิ้มแปลกๆนั้นทำเอาขนแขนผมลุกซู่
ผมยกวอดก้าขึ้นดื่มกับคำถามที่จะออกมาจากปากเพื่อนตัวดี ถามแต่ละอย่างเชิญกูไปออกรายงานช่องเก้าคืนวันอาทิตย์เลยมั้ยวะครับ
"ชีวิตไอ้เอ มันเป็นTalk of the town เว้ย เก็บไว้ถามตอนสุดท้ายดีกว่า จะได้มีเวลาซ้ำเติ่มมันนานๆ" ซ้ำเติ่มคำนี้สาบานว่ารักกูจริง
"เออว่ะ ดีมากคุณเหนือ งั้นเริ่มที่มึงก่อนเลย นอกจากแพลนที่จะเกาะพ่อกินแล้วยังมีแพลนจะทำอะไรอีก" เปรี้ยวหันไปถามเหนือที่นั่งอยู่ข้างผม ผมมองเหนือที่ตอนนี้เปลี่ยนไปมากหลังจากตอนที่เจอกันล่าสุดเมื่อปีที่แล้ว
ตอนนี้เหนือกลายเป็นหนุ่มหล่อตาโตผิวขาวที่เชื่อว่าสาวๆหลายคนใฝ่ฝันอยากจะได้มาเดินควง บวกกับส่วนสูงและหุ่นที่ไม่แพ้นายแบบตามนิตยสาร ไหนจะมีดีกรีลูกผู้มีอิทธิพลของจังหวัด ยิ่งทำให้เหนือกลายเป็นชายในฝันของผู้หญิงเลยทีเดียว
"ก็ไม่ยังไง กะว่าจะเที่ยวเล่นซักประเทศให้หายเหนื่อยก่อนแล้วค่อยเข้าไปทำงาน บอกตรงๆว่ะ ว่ายังไม่พร้อมจะทำงานเลย"
"จะไปเที่ยวที่ไหนครับคุณเหนือ อย่าลืมของฝากนะครับผม"
"ทำไมกูต้องเอามาฝากมึงวะกล้า คบกันมานานมึงก็รู้ว่าไม่เคยซื้อฝาก รับแต่ฝากซื้อ"
"ฮาๆ เหนือนี้นิสัยเหมือนเดิมเลยเนอะ ขี้เหนียวเหมือนเดิม"
"ไม่รู้อะไรซะแล้วแก้ว เพราะไอ้เหนือมันเป็นแบบนี้ไง มันถึงได้รวย ขี้งกแบบนี้ระวังหาเมียไม่ได้นะมึง" เหนือกอดอกขึ้นเมื่อได้ยินประโยคแรกที่ผมชมมันแต่พอได้ยินประโยคสุดท้ายพ่อควรวยก็เอาลอคคอผมเอาไว้ใต้แขนแล้วขยี้หัวไปมาเหมือนเอาคืน
"แมร่งเป็นอะไรกับหัวกูมากมั้ยวะ ชอบยุ่งกันจริงทั้งคนหนึ่งก็ชอบขยี้ อีกคนก็ชอบดีดหน้าผาก โว๊ะ ที่กูโง่เพราะพวกมึงเอาแต่ทำร้ายหัวกูแน่ๆเลย" ดันตัวเองออกจากวงแขนเหนือแล้วเอามือลูบให้ผมเข้าทรง ตัวมึงก็ไม่ใช่เล็กรัดกูมาได้
"มึงโง่ด้วยตัวของมึงเอ้ยมั้ยเอ แล้วอีเกรด3.2 ของมึงแถวบ้านกูไม่เรียกโง่นะครับ" กล้าพูดออกมาด้วยเสียงเอือมๆ
"แล้วยังไง แพลนว่าจะไปเที่ยวไหนวะเหนือ กูฝากเอาฝรั่งหล่อๆ ล่ำๆ ซิกแพคกระจายมาฝากกูคนดิ่ กูเปลี่ยว" เปรี้ยวถอนหายใจเอามือทาบอกเป็นท่าประกอบความเปลี่ยวในจิตใจ
"ถ้ามึงยังทำนิสัยแบบนี้อยู่ต่อไป ผู้ชายที่ไหนเขาจะเอามึงวะเปรี้ยว"
"ทำไมมึงต้องพูดทำร้ายจิตใจสาวน้อยตาใสเช่นกูเยี่ยงนี้ค่ะเอ มึงมีวาเป็นผู้ชายของตัวเองแล้วนิ่ เปรี้ยวก็แค่อยากมีผู้ชายเป็นของตัวเองบ้าง กาซิกๆ" ภาพผู้หญิงหน้าคมสวย ผมสั้นประบ่า กัดปากกอดขวดวอดก้า ช่างเป็นภาพของสาวน้อยตาใสจริงๆ เพื่อนผม
แล้ววามันมาเป็นผู้ชายของผมตอนไหนวะครับ
"เนี้ยไง เพราะนิสัยแบบนี้ไงมึงถึงไม่มีใครเอา เสียดาย ความจริงมึงเป็นคนสวยนะเปรี้ยวแต่แบบมึงมีความสามารถในการทำให้ผู้ชายมองมึงเป็นเพื่อนที่สามารถชวนไปเตะบอลมากกว่าจูงมือเดินวะ"
"ไม่คะกล้า ผู้ชายไม่ต้องเอากู เดี๋ยวกูเอาเขาเองก็ได้ จะชวนกูไปเตะบอลก็ได้แต่พอทำประตูได้ ช่วยถอดเสื้อแล้ววิ่งไปกอดเพื่อนร่วมทีมกูจะฟินมาก"
"อย่าลืมชวนแก้วไปด้วยนะเปรี้ยว แก้วอยากฟินด้วย"
"โฮ๊ะๆ แน่นอนเพื่อนสาว และพวกมึงจำไว้ความฝันสูงสุดของกูคือได้รุกเคะหน้าสวยเว้ย และพี่เฟิร์สคือคนนั้น" กำมือขึ้นแล้วเงยหน้ามองไปบนเพดานอย่างมั่นหมาย ตอนนี้ผู้ชายทุกคนได้แต่นั่งก้มหน้าไว้อาลัยให้ตัวเอง
เลิกเป็นเพื่อนมันตอนนี้ทันมั้ยวะ
"งั้นจงฝันต่อไปนะเพื่อนนะ อย่าจองเวรพี่กูเลย ขอร้อง"
"ฮาๆๆ...ออกนอกทะเลมาเยอะแล้ว ตกลงมึงจะไปเที่ยวไหนครับคุณเหนือ"
"กูว่าจะไปเที่ยวเยอรมันวะ เล็งมานานแล้วเขาว่าสาวๆที่นั้นเด็ด ต้องไปลอง หึหึ"
"ออกตัวแรงเว้ยเฮ้ย ระวังจะได้หนุ่มเยอรมันกลับมา เพราะเฮตาเลียกล่าวไว้ หนุ่มเยอรมันแซ๊บเวอร์" อะไรคือเฮตาเลียวะ เขาคือนักปราชญ์หรือไง ผมขมวดคิ้วอย่างสงสัยแต่ก็ไม่อยากอ้าปากเอยถามออกไปเพราะกลัวคำตอบจะไม่พ้นเรื่องวายๆ
"จริงนะเหนือ เยอรมันคุงเท่ห์มาก"
"เฮตาเลียอะไร เยอรมันคุงอะไร ชวนกูเข้ารังสีม่วงอีกละ พอๆแล้วแก้วกับกล้าอะ"
"แหม เหนือละก็ รังสีม่วงอะไร....แก้วก็ส่งใบสมัครงานอยู่เยอะเหมือนกันนะ ตำแหน่ง AEก็รับสมัครเยอะ แต่ส่วนใหญ่ที่ทำงานอยู่กรุงเทพทั้งนั้นเลย ก็เลยยังลังเลอยู่ว่าจะเอาไง อยากอยู่บ้านมากกว่า อยู่หอมาตั้งสี่ปี"
"ส่วนกูก็ตอนนี้ได้งานแล้ว เป็นนักข่าวของหนังสือพิมพ์วะ สายการเมือง จบรัฐศาตร์มาได้ทำงานสายนี้กูโคตรปลื้ม"
"แล้วมึงอะเปรี้ยว" เหนือหันไปถามเปรี้ยวที่ตอนนี้เริ่มชงวอดก้าแก้วที่เจ็ดแล้ว
"ก็ไม่ยังไง วันจันทร์ไปสัมภาษณ์งานที่ออฟฟิตพี่เฟิร์ส ถ้าเจ้านายเขาโอเค กูก็ทำงานออกแบบศิลป์ที่นั้น"
"พวกมึงนี้ดูๆไปก็มีอนาคตเนอะ" ผมเปรยๆออกมาหลังจากฟังเพื่อนทุกคนพูดถึงแพลนชีวิตของตัวเอง และอนาคตที่เริ่มเปลี่ยนแปลงทีละนิดตามเวลา
"พูดแบบนี้เหมือนพวกกูดูเป็นพวกไม่มีอนาคตอะน้องเอ แต่เอาดีๆกูยังไม่อยากทำงานเลยวะ" เปรี้ยวหันมาแหวใส่จนผมต้องยกมือไหว้ขอขมามันไปสองที พาเอาเพื่อนคนอื่นหัวเราะกับสภาพผมกับเปรี้ยวไม่ได้
"ทำไมวะ กูนี้อยากเรียบจบชิบหาย ไม่อยากนั่งเรียนนั่งอ่านหนังสือสอบแล้วเนี้ย" คนหลักสูตร 5ปีแบบผมประท้วงออกมา เห็นเพื่อนๆเรียนจบจองชุดขลุยแล้วทำให้รู้สึกอิจฉาขึ้นมาไม่ได้
"ไม่รู้ดิ่ พอทำงานแล้วเหมือนภาระหน้าที่มันเยอะขึ้นวะ แบบอย่างตอนเรียนอย่างมากก็ติดเอฟลงเรียนใหม่ แต่นี้ทำงานสุดๆแล้วก็คือโดนไล่ออก เป็นคนตกงาน ไหนจะต้องเจอการแข่งขันในที่ทำงานอีก คิดแล้วก็เหนื่อย"
"ก็จริงนะ เอยังเรียนอยู่ก็ดีแล้ว แก้วว่าชีวิตวัยเรียนเป็นช่วงที่มีความสุขที่สุดแล้ว"
"แล้วเป็นยังไงบ้างน้องเอ กูเห็นนะว่าวันที่มึงโพสอะไรนะ ใจเต้นอะไรของมึง โพสมึงเด้งหน้าแรกในเฟซกูตลอด แฟนคลับมึงกับวาร้อนแรงใช่ได้" เอาแล้วไง และแล้วเหนือก็เปิดประเด็นนี้ก็มา เป็นประเด็นหลักในวงสนทนาของเพื่อนผมทุกคนหรือไงกัน
"เออใช่เอ แก้วกรี้ดมากเลย เมสเสจเฟซบุคไปเอก็ไม่อ่าน จะโทรไปถามก็ลืม ตกลงอะไรยังจ๊ะ"
"ไม่ใช่ว่าวาสารภาพรักมึงหรอกนะเอ ถ้าเป็นเช่นนั้นกูจะได้ล้มวัวล้มควายฉลอง"
"ไม่มีอะไรทั้งนั้นอะ แล้วทำไมวามันจะต้องสารภาพรักก็ด้วยวะ...เพื่อนกัน" ผมเฉไฉบ่ายเบี่ยงคำถามของเปรี้ยว เพราะรู้ดีอยู่แก่ใจว่าคำว่าเพื่อนของผมกับวา มันเริ่มแปลกขึ้นทุกทีๆ
"เพื่อนกันบ้านมึง กูเป็นเพื่อนมึงก็ยังไม่แทคแคร์มึงดีเท่าวาเลย" กล้าชี้จุดที่ทุกคนเห็นด้วยกันมาตลอด
"มึงว่างั้นหรอวะ"
"อย่ามาซึนน้องเอ ก็เออซิวะ เห็นๆกันอยู่เต็มตา พวกกูยังคุยกันเลยว่าไปอยู่หอที่กรุงเทพด้วยกันสองคน มันต้องได้กันซักวัน แล้วทำไมปล่อยให้เวลาผ่านมาตั้งสี่ปีโดยที่ยังไม่เสร็จกันวะ"
"เชรี้ยเปรี้ยว เสร็จเหี้ยไรของมึง"
"แต่กูถามจริงๆดิ่เอ วามันดีกับมึงขนาดนี้มึงไม่รู้สึกอะไรหน่อยหรอวะ" เหนือถามออกมา เป็นคำถามที่ผมเองก็ยังหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้เช่นกัน
"ก็ไม่รู้ว่ะ ว่ากูรู้สึกยังไง จะว่ารู้สึกดีมันก็ไม่เชิงเพราะกูเคยชินกับการเอาใจใส่ของวามาโดยตลอด พวกมึงก็รู้ว่าวามันดูแลกูแบบนี้มาตั้งนานแล้ว"
"เพราะสนิทกันมาเกินไปสินะ เลยไม่ได้ทันสังเกต"
"หมายความว่าไงวะกล้า" สังเกตหมายถึงอะไร มีอะไรที่เกี่ยวกับวาที่ผมมองข้ามไปงั้นหรอ
"อย่ามาทำหน้าเป็นหมางงเอ คือถ้าถามกูในสายตาคนนอก มึงสองคนเหมือนเป็นความผูกพันที่มากกว่าเพื่อน มากกว่าพี่น้อง มากกว่าแฟน อะไรประมาณนี้อะ"
"เหมือนจะเข้าใจ....แต่ไม่เข้าใจวะ" ผมไม่ได้แกล้งโง่นะครับ นี้ไม่เข้าใจจริงๆ ถึงผมกับวาจะอยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก แต่ผมก็ไม่เห็นว่าความสัมพันธ์ของผมกับวาจะแตกต่างไปจากพี่เฟิร์ส หรือ เฮียเอกตรงไหน
"คนอย่างมึงถ้าให้พวกกูบอกไปมึงก็คิดไม่ออกหรอกวะ ต้องให้มึงสังเกตเห็นและเข้าใจด้วยตัวของมึงเอง....แต่ช่วยเร็วๆหน่อยนะ กูลุ้นของกูมาตั้งแต่ ม.ปลาย ได้กันซักทีจะได้ไม่เป็นภาระของสิ่งแวดล้อม" เปรี้ยวพูดด้วยน้ำเสียงแกมข่มขู่ ผมส่ายหัวน้อยๆเพราะเริ่มมึนๆด้วยฤทธิ์แอลกอฮอลที่ดีกรีหนักขึ้นตามเวลาที่ดึกขึ้น
พวกเรานั่งคุยกันเรื่องสัพเพเหระ มีสาระไร้สาระบ้างแต่ส่วนใหญ่จะเป็นเรื่องสนุกๆ ฮาๆที่พวกเราทำกันในช่วงมัธยมเสียมากกว่า ทั้งการวิ่งรอบโรงเรียนหนีการโดนไถ่หัวเกรียนจากครูห้องปกครอง หรือเรื่องที่มีผู้หญิงมาตบกันหน้าเสาธงเพื่อแย่งสิทธิเป็นแฟนเหนือ เรื่องรักแรกของเปรี้ยวที่สุดท้ายเขาเป็นเกย์ เรื่องกล้าที่ไปท้าชกกับรุ่นพี่ต่างโรงเรียนที่มาจีบแก้ว และสารพัดเรื่องการลอกข้อสอบในห้องเรียน การส่งโพยที่เชื่อว่าใครหลายๆคนเคยทำกันมาก่อนตอนเป็นเด็ก
เวลาผ่านไปนานพอควรผมเพิ่งจะสังเกตว่ามือถือของผมกระพริบไฟสีเขียวเตือนว่ามีการติดต่อมาที่มือถือของผม ใจก็คิดไปแล้วว่าจะใช่เจ้าของดวงตาคมดุที่ชอบไล่ผมไปอาบน้ำหรือเปล่า สไลด์รหัสหน้าจอตัวเองก็เจอข้อความที่ทำให้ผมยิ้มกว้างและหลุดขำออกมาไม่ได้
'อย่าดื่มเยอะนะ ถึงบ้านแล้วบอกด้วย'
"หึ ถ้าไม่มองชื่อคนส่งจะคิดว่าม๊าส่งมานะเนี้ย" ปากผมบ่นเหมือนล้อเลียนกับความขี้บ่นขี้เป็นห่วงของวา แต่ในใจกับรู้สึกดีกับการเอาใจใส่ของวา
"ยิ้มอะไรวะเอ แหนะ ใครส่งอะไรมา วาละซิหน้าแบบนี้" ผมยักคิ้วให้กล้าเป็นการตอบคำถามก่อนจะรีบพิมพ์ไลน์กลับไปคนขี้บ่นอย่างอารมณ์ดี
'ไม่เยอะ แค่พอเมา นอนได้แล้วบี1 เดี๋ยวบี2กลับ'
"หมั้นใส้วะ แล้วมีหน้ามาบอกว่าเพื่อนกัน ยิ้มจนปากจะฉีกไปถึงหูละ" เหนือชะโงกหน้ามาดูข้อความที่ผมคุยกับวาแล้วส่ายหน้าพูดด้วยน้ำเสียงที่แสดงออกถึงความหมั้นใส้เต็มที่
"อีกละ...ชงกูกับวากันเข้าไปนะพวกมึงอะ"
"ก็กูชงกันขนาดนี้มึงยังแค่ใจเต้นแรงกับวา สงสัยต้องรอให้วารวบหัวรวบหางกินกลางตลอดตัวแล้วมั้ย สถานนะมึงถึงชัดเจน"
"สถานะชัดเจน...แล้วความรู้สึกละวะ" ผมถามเปรี้ยวไป เพราะมันพูดเหมือนสภาพของผมกับวาในตอนนี้มีเพียงสถานะเท่านั้นที่ยังไม่ชัดเจน
"ห่า มึงนี้โง่จริงๆ กูจะบอกให้เอาบุญในฐานะที่กูจิ้นคู่มึงมานานมาก ชนิดที่เรียกว่านานจนลูกกูถึงวัยบวชได้เลย"
"มึงมีพ่อของลูกแล้วหรอเปรี้ยว"
"อย่ามากวนตีนกูครับกล้า แก้วหุบปากน้องมึงด้วย" ตอนนี้ทั้งโต๊ะมั่นใจแล้วครับว่าเปรี้ยวเมาแล้วจริงๆ
"ต่อถึงไหนนะ เออใช่....ความรู้สึกของมึงกับวามันชัดเจนกันมานานแล้วเว้ย แค่พวกมึงไม่เคยจะสังเกตเห็นความแตกต่างระหว่างคำว่าเพื่อนของมึงกับเพื่อนของคนอื่น ดังนั้นในตอนนี้เหลือแค่มึงเลิกโง่ทำใส แล้วเอาอีความรู้สึกสุดแสนจะชัดเจนของพวกมึงเนี้ยมาทำให้สถานะมันชัดเจนโดนการเป็นแฟนกันซะ!!"
"เป็นแฟนกับวา จะบ้าหรอมึง กูไม่ได้รักวาแบบนั้น...ซะหน่อย" เถียงเปรี้ยวออกไปทั้งที่ในใจตัวเองยังไม่มั่นใจเลยด้วยซ้ำ
"พูดแล้วคิดตามกูนะเอ โง่ๆอย่างมึงนี้นะ...ถ้ามึงไม่รักวา ตอนนั้นที่วาชอบพี่เฟิร์ส มึงคงไม่เดินตาบวมเป็นผีหัวเถิกมาหาพวกกูหรอก ถ้ามึงไม่ชอบวามึงคงไม่หลบหน้าวาและทำตัวเปลี่ยนไปหรอก ถ้าจะโลกสวยบอกว่าตอนนั้นก็แค่หวงเพื่อน งั้นทำไมมึงจะต้องใจเต้นแรงกับวาด้วย ทำไมมึงต้องคอยมองหาแต่วา คิดถึง เป็นห่วง และคอยอ้อนวาขนาดนี้ ยอมรับเหอะวะเอ ว่าที่มึงทำกับวามันมากกว่าเพื่อนมานานแล้ว" เปรี้ยวใส่ผมไม่ยั่ง พูดไปก็เอานิ้วเรียวยาวของมันจิ้มหน้าผากผมซ้ำๆเหมือนจะให้มันฝั่งลงไปในสมอง ให้ผมยอมรับความจริงซักที
หันหน้าไปมองเพื่อนคนอื่นๆในกลุ่ม ก็เห็นว่าทุกคนมองมาที่ผมด้วยสีหน้าที่เห็นด้วยกับที่เปรี้ยวพูดทุกอย่าง แก้วยิ้มออกมาให้ผมน้อยๆก่อนจะพูดประโยคสุดท้ายที่ทำให้เริ่มเข้าใจความรู้สึกของตัวเองขึ้นมาอีกขั้น
"แก้วไม่อยากให้การจิ้นของเปรี้ยวกับแก้ว หรือของใครหลายๆคน มาทำให้เอคิดว่า เอจะต้องรักวาตามที่คิดอื่นคิดหรอกนะ...แต่แก้วอยากให้เอถามตัวเองดูดีๆ ว่าระยะเวลาหลายปีที่อยู่กับวา มันไม่ได้ทำให้เอรู้สึกสักหนิดเลยหรอว่า วารักเอ"
To be con
:: Blue Talk ::
สวัสดียามค่ำค่า เอาตอนใหม่มาให้ได้อ่านกัน ในตอนนี้เป็นฟีลบรรยากาศของเพื่อนมัธยมคุยกันมากมาย ตามความคิดเราเพื่อนมัธยมเป็นเพื่อนที่เราสนิทใจ สบายใจ และรู้ถึงความเป็นเรา และความเปลี่ยนไปของตัวเรามากที่สุด ดังนั้นอะไรหลายๆอย่างที่เป็นนิสัยเรา ความเคยชินของเรา เรื่องราวที่เกิดขึ้นกับเรา เพื่อนมัธยมจะเป็นเพื่อนที่มองเห็น และสังเกตถึงความเปลี่ยนแปลงได้ดีที่สุด เลยโยงให้ว่าสิ่งที่เพื่อนๆเห็นมาโดยตลอด ถึงเวลาที่น้องเอควรจะรู้ในสิ่งที่เพื่อนๆลุ้นกันมานานซักที
ในตอนนี้วาออกมาแค่ข้อความ อย่าเพิ่งงอแงคิดถึงพ่อพระเอกคนนี้นะคะ ในตอนนี้สัญญาว่าจะเอาวากลับคืนสู่อ้อมอกอ้อมใจแม่ยกวาโยทั้งหลาย
พีเอส เห็นว่าตอนที่แล้วมีคนอ่านใหม่ๆเพิ่มขึ้นมาอีกหลายคนหลาย ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ บลูค่ะ ขอฝากเอวาไว้ในอ้อมใจด้วยคะ :mew3:เอ็นดูหนูเอเยอะๆ รักวามากๆ นะคะ
-
วารักเอ.... เอก็รักวานะ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ระเบิดชัดๆ รอค่าาาาาาาาาาาาา
-
เปรี้ยวน่าจะมาเจอเอตั้งนานแล้วนะ 5555555555555
อ่านประโยคสุดท้ายของแก้วแล้วขนลุกเลย
ไม่รู้ตัวเลยหรอว่า วารักเอ ?
/// รอตอนหน้า >< ///
-
น้องเอ ตื่นได้แล้วลูก :laugh:
-
:hao3: หายเมาแล้วเอจะคิดออกมั้ยว่าเมื่อคืนเพื่อนๆบอกไร
-
คิดออกมัยน้องเอ
-
ไม่รู้สึกสักนิดเลยหรอว่าวารักเอ
อือหือชัดเจนนะแก้ว เคยคิดเหมือนกันว่า วาน่าจะรู้ตัวแล้ว แต่เพราะเอยังไม่รู้ตัวเลยไม่พูด รอวันที่เอรู้ตัวเองอะไรอย่างงี้~~~
-
มาแล้วๆคิดถึง เอ+วา มากๆเลย
รักกันได้แล้วครับ นานเกิ้นนนนน
ปล.รอตอนหน้านะครับ
ปล.เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะครับ
-
>< ฟินอะ เอนายรู้ตัวยังว่าแอบมีใจให้น้องวาหรือเปล่านะ
-
:hao6:
รอตอนหน้า รอน้องเอจะรูู้สึกความรู้สึกของตัวเองซักที
-
รอเอรู้ตัวรุ้ใจซะที
วาบอกเอซะทีเถอะ :ling1:
เป็นแฟนกันซะทีเราอยากฟินมากกว่านี้ อิอิ :z1:
-
แอบหวานตลอดคู่นี้
-
คนอื่นเขาเห็นจนรู้กันไปหมดแล้ว เหลือแต่เอเนี่ยแหละที่ต้องยอมรับความรู้สึกตัวเอง
-
อันที่จริง มันก็สนุกตรงที่น้องเอโง่ในเรื่องนี้นี่แหละ บื้อๆซื่อๆ ไม่รู้ตัวสักที เห็นวาเนียนๆแล้วมันกระชุ่มกระชวยจิตใจ เพลินดี ชอบให้เนียนๆไปเรือยๆ 555 เผื่อวันใดทนไม่ไหว วาจับน้องเอปล้ำก็ฟินไปอีกแบบนะ อะหื่น #มนงมโนอะไรของแกร๊ 555
แบบนี้ต้องให้เพื่อนด่า ละอ่อนง่าวเอ๊ยยย เปิ้ลสิฮักปู้จายบ่ฮุ้ตัวซากที (แถ จะเอาภาษาภาคไหนเอาให้แน่ 555)
นังเพื่อนๆนี่ก็บิ้วจัง แต่ละคน ไม่ว่าจะเพื่อนสัญชาติเผ่าพันธ์ไหน ต่างก็ผลัดกันผลักไสเพื่อนเข้าสู่โลกสีม่วง 555 ตอนนี้ปล่อยเอไปเถอะ เดี๋ยวนานๆไปน้องเอมันก็รู้ตัวว อย่าเร่งรัดดด เดี๋ยวน้องสับส๊นนนน เป็นห่วง แต่ก็นะ ได้กันสักที จะได้ไม่เป็นภาระของแฟนคลับสาววายทั่วมหาวิทยาลัย 555
ขอรีเควส ถ้าจะให้ใครบอกรักใครก่อน ขอวาบอกรักน้องเอก่อนนะ ชอบดูมนุษย์ผู้ชายที่ต้องมานั่งสับสนว่า เห้ย ตกลงกูเป็น...หรอ 555555555 แล้วด้วยตัวน้องวาเองแล้ว เจอบอกรักเข้าไปจังๆ คงฮาขี้แตก
ดูจากทรงแล้ว....เรื่องทางบ้านวาก็ยังไม่เคลีย อย่าเพิ่งรักกันเลย เก๊าอยากกินมาม่าทีละถ้วย ไม่อยากกินรวดเดี๋ยว เดี๋ยวปากพอง ToT ละจริงๆก็อยากกินแค่ถ้วยเดียวด้วย กินน้อยๆด้วย มาม่ามันเค็ม กินหลายถ้วยแล้วขาดสารอาหารรรแถมอ้วนอี๊กกก
แอบค้านในใจนิดๆตอนพี่เฟิร์ส เราก็เชื่อน้องเอนะว่ายังไม่ได้รักวา เออ ก็แค่หวงเพื่อนหวงพี่ แบบเข้าใจอะเป็นเราเราก็เป็นคนสำคัญสองคนมาทำท่าจะรักกัน เอ่อะ แล้วกรูอยู่ตรงหน๊ายย กังวล แล้วฉันจะได้รับความรักแบบเดิมมั้ย จะโดนละเลยมั้ย แค่คิดก็นอยด์แดกละอะ 555 (ประสบการณ์ตรง 555) แต่เราก็เข้าใจอีกว่า ถ้าเราเป็นเพื่อน เราก็จิ้น 55555 แล้วน้องเอก็ดูกลับมาโอเคเร็วในระดับนึง เราเลยว่า ทั้งสองคนน่าจะยังอึนๆมึนๆกันอยู่ เด็กๆใสๆ รักคืออะไร~ >w<
ไม่ได้โลภนะ แต่อ่านตอนนี้แล้วนี๊ดตอนหน้ามากกก คิดถึงน้องวา โดนเชือดไปถึงไหน ตายยัง ฮืออออ
สงสัยจะห่อเหียวอยู่ในบ้านทรายทอง เห้ออ กลับมาชวนจิ้นหน่อยเถอะน้า เอวาไม่เหมาะกับดราม่าจริงๆ ToT
เรืองนี้จะดำเนินไปอีกหลายตอนมั้ยอ่า ถ้าหลายตอน ดราม่าน้อยๆนะ กลัววว
-
ยกนิ้วให้เพื่อนๆของน้องเอเรยยย
น้องเอจ๋าาา ลองกลับไปคิดดูดีนะลูกกกก
อิปร้าลุ้นนนนนน
รอตอนหน้ากับการกลับมาของพ่อพระเอกจ้าาาาาา >_<
-
น้องเออออ ทำไมซึนแบบนี้ล่ะลูกขราาาาาา โอ๊ยยยเปรี้ยวคะเบิกเนตรเพื่อนทีลูก
-
อยากอ่านจากฝั่งของวาเล่าเรื่องบ้าง :call: :call: :call:
-
:mew2: :mew2: :mew2: :mew2:เอรักวามานานแล้วอะดิ :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
-
กรี๊ดดดด เปรี๊ยวกับแก้วมากกกกก
จิ้นและฟินกระจายยยย
-
น้องเออย่าคิดมากลูกเปิดอกคุยกับวาไปเลย
-
เอาแล้ว แล๊ว แล้วววว น้องเอเอาไปคิดดูดีๆนะลูก o18
รอนะฮะ :')
-
เอาเเล้วๆ กระดึ๊บอีกติ๊ดดดหนึ่งละ เอเอ๊ยยยตระหนักรู้ในตนเองเยอะๆนะลูก :ruready
-
เอรัณ ...น่าจะรู้ได้ตั้งนานแล้วนะะะะะ
เข้าใจซักทีเถ๊อะะะะ
แล้ววาอ่ะ ..
ก็ไม่ยอมแบบ..เปิดเผยความรู้สึกอ้ะ
ตอนหน้ามันต้องมีอะไรแน่ๆ เพราะน้องเอเมา ฮิฮิ
(คิดอะไร? เค้าเปล่านะ )
:katai4: :katai4: :katai4:
:bye2: :bye2: :bye2: :pig4: :pig4:
-
น้องเอดูหงอยๆเน้อ เจ้าวากลับมาหาน้องเอไวๆนะๆๆ น้องเอเงียบๆนี่ไม่ชินเลย
อยากรู้เรื่องจากมุมมองของวาบ้าง ว่าวาคิดอะไรยังไงอยู่ ระบบความคิดเจ้าวาดูซับซ้อนพอกับพี่เฟิร์สเลย หรือเปล่า? 55
ละเจ้าวา เจ้แนะว่าเรียนจบแล้วอย่าไปทำ law firm ใหญ่ๆนะลูก
เงินเยอะ แต่งานหนัก เสร็จตี1 ตื่นตี5 เงี๊ย เดี๋ยวไม่มีเวลากุ๊กกิ๊กกับแฟนพอดี แหะๆ
ไม่เห็นต้องพยายามกระตุ้นให้เจ้าเอรู้ตัวก็ได้เน๊ะ เราว่าน้องเอบื้อๆ น่าาร็อกจะตาย
บางเรื่องมันก็มีเสน่ห์ตรงความคลุมเครือนี่แหละ >///<
ชอบเวลาเจ้าวาแอบแต๊ะอั๋งน้องเอ แล้วเจ้าเอดันไม่รู้ตัว นี่แหละ ความฟินระดับประเทศ กรี๊ดๆๆ
-
อือ มันเป็นคำถามที่เราก็อยากถาม^^ เอไม่รู้จริงอ่ะว่า วารักเอ^^?
-
กรีดร้องงงงงง
วามาแค่ข้อความก็ทำให้ฟินได้ค่ะ
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่อ่านกี่ทีก็ต้องจิกหมอน...ไม่เหมาะแก่การอ่านต่อหน้าผู้คนเป็นอย่างยิ่ง เพราะจะรักษาอาการไม่ได้เลย
ลป.อยากให้วามีความสุขเร็วๆ
-
น้องเอคะ!
หนูควรเลิกซึนได้แล้วค่าาาาาา!
-
ค่อยๆรักกันเบาเบาาาา :hao7:
-
ย้ากกก อยากให้วากลับมาเจอเอซะที
เผื่อจะมีบางคนสารภาพความในใจ อิอิ
ปอลิง อยากอ่านคู่พี่เฟิสเหมือนกันจ้า
-
เอ สู้ๆ :ped149: :ped149:
-
ลุ้นจนเหนื่อยละเนี่ย
:z2:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด :katai1: :katai1:
มาต่อด่วนนนนนนนนน มันเขิล มันเขิลลลลลลล :hao5:
สนุกจิงๆ เราชอบแนวนี้ เป็นกำลังใจให้ สู้ๆ><
-
"หรอ เสียดายจังแต่น้องหนึ่งอายุพอเข้าอนุบาลแล้วหรอ ไวจังเหมือนกูเพิ่งไปเยี่ยมน้องตอนน้องเกิดเอง" น้องหนึ่งเป็นลูกเฮียหนึ่งกับพี่มิ้นครับ หรือก็คือหลานผมเอง ผมกับเฮียหนึ่งอายุห่างกัน 14 ปีครับ ดังนั้นผมจะรักเฮียหนึ่งเหมือนพ่อมากกว่าเป็นพี่เสียอีก ส่วนพี่เฟิรส์ ผมสนิทกับพี่เฟิรส์มาก เพราะอายุห่างกันแค่ 5 ปี ผม วา พี่เฟิร์ส จะชวนกันเล่นซนกันให้โดนดุตลอด
ตกลงเฮียชื่อไร ???
-
คือ ไม่ได้อยากว่าน้องเอหรอกนะ แต่อดไม่ไหวง่ะ :katai1:
น้องเอ หนู ทั้งโง่ ทั้งซึน เลยค่ะลูก
คุณแม่ปล่าวว่านะค่ะ #เจอเตะ :z6:
ปล.. แอบชอบประโยคนี้อ่ะ "มึงคงไม่เดินตาบวมเป็นผีหัวเถิกมาหาพวกกูหรอก" ขำดี 55
-
รักกัน รักกัน :mew1:
-
"หรอ เสียดายจังแต่น้องหนึ่งอายุพอเข้าอนุบาลแล้วหรอ ไวจังเหมือนกูเพิ่งไปเยี่ยมน้องตอนน้องเกิดเอง" น้องหนึ่งเป็นลูกเฮียหนึ่งกับพี่มิ้นครับ หรือก็คือหลานผมเอง ผมกับเฮียหนึ่งอายุห่างกัน 14 ปีครับ ดังนั้นผมจะรักเฮียหนึ่งเหมือนพ่อมากกว่าเป็นพี่เสียอีก ส่วนพี่เฟิรส์ ผมสนิทกับพี่เฟิรส์มาก เพราะอายุห่างกันแค่ 5 ปี ผม วา พี่เฟิร์ส จะชวนกันเล่นซนกันให้โดนดุตลอด
ตกลงเฮียชื่อไร ???
เย้ย ขอบคุณค่าที่ทัก ไม่งั้นเราไม่รู้เลย บางทีพิมพ์ไปตอนพลอตมาชื่อตัวละครก็สับสน วิ่งไปแก้ :katai4: ขอบคุณค่า :pig4:
-
เอความรู้สึกช้าหรือไม่กล้ายอมรับความจริงกันแน่
วามายืนยันอีกคนสิเอจะได้เชื่อสักที
-
อ่านทันแล้ว อ่านทั้งวันไม่เป็นอันเรียน แหะๆ :z1:
ก็ได้แต่หว้งว่าใจจะตรงกันแล้วก็เป็นแฟนกันเร็วๆหละน้าาาาา
สาววายอยากฟินมั่งแล้วอะ :hao5: :hao5: :hao5:
-
วารักเอ 5555 น้องเอยอมรับซะ
แต่วาจะเจอปัญหาอะไรอีกไหมหนอ ที่บ้านวา ยิ่งไม่เหมือนชาวบ้านเขาอยู่
-
งึ่มๆ เอคงอยู่ในช่วงปรับปรุง(?) ค่อยๆคิดไปนะเอ
-
เอาใจช่วยน้องเอนะ ค่อยๆคิดไปจ้า
แต่เร็วๆก็ดีป้าลุ้นจนเหนื่อยล่ะลูก ฮ่าๆๆ :ling1:
-
กรี๊ดดดดด เอบอกสิว่ารักวาาาา :z1:
-
:z1:รออ่า. ฟินนนนน
-
เปรี้ยวกับแก้ว เหมือนตัวแทนวายทั้งประเทศ เธอทั้งสองดูโต และดูใหญ่มากในความรู้สึก
-
:katai5:
กระดึ๊บๆๆ ใกล้เข้าไปอีกนิด
-
เป็นกำลังใจให้น้องเอนะรู้ใจตัวเองไวๆ
-
เพราะความใกล้ชิดเกินไปเลยทำให้มองข้ามอะไรบางอย่างไป
ลุ้นให้วา 'รุก' น้องเอมากกว่านี้ สาววายอย่างเราๆ จะได้ 'ฟิน' ที่สุดในสามโลก
-
น่ารักจริงๆคู่นี้ เมื่อไหร่ วา จะรุกน้องเอสักทีละค้า งุงิ :hao6: :hao6: :hao7:
-
เชียร์ให้น้องวาเคลียร์ที่บ้านไวๆ แล้วมาจีบน้องเอเต๊อะ xD
-
น้องเออย่างซึนอ่ะ นี่มันเกินเพื่อนไปไกลแล้วนะ
-
ใจหนึ่งก็อยากให้วาเป็นแฟนเอสะที แต่อีกใจก็อยากให้เอวา เป็นแบี้ต่อไปอีกสักพักสับสนๆ
-
น้องเอหนูซื่อจังเลยลูก :katai1:
-
ชอบตอนหอมแก้ม เวลาที่มีเด็กมาอยู่ในเรื่องแล้วดูสดใส กิ๊วก๊าวมาก
อ่านไปบิดไป ตอนจับมือในรถด้วย
เพื่อเอพูดถูกนะตลอดเวลาที่ผ่านมานี่เอไม่รู้หรอว่า วารักเอ วารักเอ วารักเอ วารัก วารักกกกกกกกกกเอ
-
เพิ่งได้มาอ่าน บอกตามตรงว่าชอบมากเลยค่ะ นี่แหละการจิ้นของสาววาย 5555
แก้วพูดได้ดีมากค่ะ จบไว้สวยมากอ่ะ แต่รีบมาต่อนะคะ อย่าให้น้องเอคิดนาน น้องเอยิ่งโง่ๆอยู่ :katai1:
ชอบเวลาวากับเออยู่ด้วยกันม๊ากกกก มากกกกก เรานี่อ่านไปจิ้นไป ขนาดรู้นะว่าเค้าเป็นตัวละคร ฟินค่ะ :heaven
อยากรู้เรื่องฝั่งบ้านวามากกว่านี้ อยากรู้ปมในใจ ฮึ่ก T^T
วารีบกลับมาหาน้องเอนะ น้องเอมีอะไรจะบอก #ส่งไลน์ไปหาวาโย 5555555 :impress2:
-
Hour#13 -Keep walking-
'มันไม่ได้ทำให้เอรู้สึกสักหนิดเลยหรอว่า วารักเอ'
จนกระทั้งกลับมานอนอยู่ที่บ้านแล้วก็ไม่สามรถลบคำพูดนี้ออกจากหัวไปได้ เหมือนแผ่นเสียงที่กระตุก เทปที่กรอกลับไปยังภาพอดีตต่างๆที่มีร่วมกับวา การกระทำ การเอาใจใส่ รอยยิ้ม และ ความอบอุ่นทุกอย่างมันยังคงชัดเจนอยู่ในใจผม การกระทำของวาชัดเจนจนไม่ว่าใครก็ล้วนรู้สึกทั้งนั้น
คำถามที่แก้วถามผม ใช่ว่าผมจะไม่เคยคิด เพราะมันเป็นคำถามที่ผมก็เคยทดเอาไว้ในใจมาแล้ว ว่าตกลงว่าชอบผมหรือเปล่า แต่มันก็เป็นเพียงคำถามที่ผมยังไม่กล้าถามออกไปอยู่ดี เพราะกลัวทั้งคำตอบที่จะเป็นคำว่า ใช่ และกลัวความสัมพันธ์ของผมกับวา ว่าหลังจากนั้นมันจะออกมาในรูปแบบไหนต่างหาก
นั่งเหม่อลอยถึงคำถามของแก้วซ้ำไปมาจนได้ยินสายเรียกเข้าและเจ้าของชื่อที่เป็นคนโทรเข้ามาถึงนึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้บอกกับวาเลยว่าถึงบ้านแล้ว
จะโดนบ่นอีกมั้ยวะกู
"ฮัลโหล กำลังจะโทรไปพอดีเลย เนี้ยเพิ่งถึงบ้านเลยเนี้ย" ชิงพูดก่อนมีชัยไปกว่าครึ่งครับ ขืนปล่อยให้วาเป็นฝ่ายถามก่อนนี้ยาวอะ โดนบ่นยาว
"หึหึ รีบพูดเชียว ยังไม่ได้ว่าอะไรซักหน่อย แปลกๆนะเอ" วาตอบกลับมาอย่างรู้ทัน
"อะไรแปลกอะไร ไม่รู้ไม่ชี้"
"ทำมึนนะเหม่ง แล้วไง วันนี้เป็นไงบ้างสนุกมั้ย"
"ก็สนุกนะ แต่อารมณ์ไปให้โดนเพื่อนรุมมากกว่า เออใช่ เปรี้ยวเอาอีกแล้ว เมาแล้วเป็นเหมือนเดิมเลย" ผมอมยิ้มขำเมื่อนึกถึงวีรกรรมของเพื่อนสาวที่เวลาเมาชอบไปขอผู้ชายแต่งงาน
"ฮาๆๆ อีกแล้วหรอ คราวนี้ใครอะ"
"ฝรั่งตาน้ำข้าวเลยคราวนี้ นั่งๆกินกันอยู่เอหันไปอีกที คว้าไว้ไม่ทันลงไปนั่งคุกเข่าจับมือขอฝรั่งแต่งงานแล้วอะ มีการพูดด้วยนะว่า Will you marry me? I'm not perfect but I'm limited edition na คิดดู!!" ตอนที่เปรี้ยวพูดคำนั้นพวกผมนี้พากันอึ้งแล้วขำกันลั่นร้าน ฝรั่งก็ทำหน้างงๆก่อนจะหัวเราะตามเพราะเปรี้ยวลงไปทรุดอยู่กับพื้นอ้อแอ้พูดไม่รู้เรื่อง
ผมก็รีบขอโทษฝรั่งคนนั้นไปแล้วบอกว่าเพื่อนผมเมาอย่าได้ถือสา แต่เขาก็ดีครับไม่ว่าอะไร คุยไปคุยมาได้ความว่ามาเที่ยวเชียงใหม่กับเพื่อน เพิ่งจบไฮสคูลทีอเมริกา ตัวใหญ่ได้อีก บอกมาเที่ยวที่แรกหลังลงเครื่องก็เจอดีเลย ฮาๆ สงสัยเปรี้ยวคงจะโดนแบนจากองค์การส่งเสริมการท่องเที่ยวแน่ น้องตาน้ำข้าวยิ้มให้พวกผมแล้วบอกให้พาเปรี้ยวกลับบ้านดีๆก่อนจะเดินไปนั่งที่โต๊ะ
"ฮาๆๆๆ สมเป็นเปรี้ยวว่ะ แบบนี้ไม่มีขายที่ไหนแล้วมั้ง...แล้วนี้เปรี้ยวกลับบ้านยังไง...แล้วมึงอะ เหนือมาส่งหรอ" กลิ้งตัวลงบนเตียงกับเสียงที่แสนจะเอาใจใส่ของวา เสียงที่ฟังดูก็รู้ว่าเจ้าตัวกำลังพูดไปยิ้มไปอยู่
"เออ คุณเหนือมาส่ง ส่วนเปรี้ยวมันไปนอนบ้านแก้ว ขืนกลับไปให้พ่อมันเห็นมันสภาพนี้นะ ได้โดนกักบริเวณยาว...แล้วนี้เป็นยังไงบ้างวันนี้ทำอะไรบ้าง รายงานหน่อยสิครับ คุณวาโย"
"รับทราบครับท่านเอรัณ ก็ไม่ได้ทำอะไร อยู่ในห้อง นอนตื่นมาอ่านหนังสือ ดูโทรทัศน์ ลงไปกินข้าวในครัวแล้วก็นอน"
ฟังแล้วเหมือนจะสบายนะครับ แต่ผมรู้ว่ามันอึดอัดมากแค่ไหน ทั้งที่อยู่ในบ้านของเราแต่เหมือนไม่มีที่ไหนที่เป็นของเราเลย
"ทำไมไม่กินตรงโต๊ะกินข้าวละ...คุณปัดอยู่หรอ"
"อืม วันนี้เขาไม่ได้ไปไหน"
"แล้วได้คุยกับพ่อหรือยัง"
"ยังเลย วันนี้เหมือนเขาเห็นหน้ากูแล้วก็ออกไปประชุมแค่นั้น กูไม่มีโอกาสแม้จะอ้าปากพูดกับเขา....ส่วนคุณปัด หึ หน้ากูเขายังไม่อยากจะมอง" ถึงท่าทีของวาจะชอบแสดงออกว่าไม่สนใจกับคำว่าครอบครัวแต่น้ำเสียงของวา บอกให้ผมรู้ว่ายังไงวาก็ยังอดเสียใจกับสิ่งที่คนบ้านนั้นทำกับตัวเองไม่ได้อยู่ดี
"แต่กูอยากมองนะ...หน้ามึงอะ เอาหน้ามาให้กูมองไวๆนะ วาโย"
"ฮาๆ พูดจาน่ารักนะน้องเอ ใครสอนให้พูดว่ะ"
"ไม่มีใครสอน ความฉอเลาะส่วนตัวของน้องเล็ก ชอบสินะให้กูอ้อนเนี้ย"
"อืม...ชอบ แต่อย่าไปอ้อนกับคนอื่นเข้าละกัน"
"โธ่ กูจะกล้าไปอ้อนใครวะ ไม่ใช่ม๊ากับพี่กู ก็มีแต่มึงอะที่กูอ้อนแล้วไม่โดนเตะกลับมา" จริงๆครับปกติเวลาอยู่กับคนอื่นหรือเพื่อน ผมจะไม่ค่อยอ้อนอะไรใครเท่าไร ก็จะเฉยๆคุยกับฮาๆ แกล้งกันเล่นๆมากกว่า ผู้ชายนะครับก็ไม่ได้ตัวเล็กน่ารักขนาดที่จะไปอ้อนใครเขาหรือเปล่า อ้อนไปก็แลดูจะเป็นการอ้อนมืออ้อนเท้ามากกว่า อันนี้เคยมาแล้วโดนกล้าถีบใส่ แมร่ง โคตรจะโหดร้าย
แต่ถ้าจะมีใครที่ผมกล้าอ้อนให้เขาทำนู้นทำนี้ให้ ก็มีแค่คนในบ้านแล้วก็วาเท่านั้นแหละครับที่ผมจะทำตัวเด็กๆแบบน้องเล็กเอาแต่ใจ โดนสปอย นิสัยเสีย และ ออดอ้อนใส่
"กลัวจะไม่โดนนะสิ บีสอง"
"เอ๊ะ...บีหนึ่ง พูดเหมือนอยากให้บีสองโดนเตะนะคร้าบบบ" เสียงเริ่มยานแล้วครับผม กลิ้งไปมองนาฬิกา ตีสามกว่าๆ เห็นเวลาแล้วหาวขึ้นมาทันทีราวกับโดนสะกดจิต
"หึหึ...ไปนอนได้แล้วไปมึงอะ"
"งื้อ แต่กูยังอยากคุยกับมึงอยู่นะ กูกลัวมึงเหงา" แค่เสียงก็ยังดี อยากให้วารู้ว่าวาไม่ได้อยู่คนเดียว
"ไม่เหงา เนี้ยหายเหงามีหมามาเห่าให้ฟังในโทรศัพท์"
"ไอ้เลว ด่ากูนะมึง"
"ไป ไปนอน แล้วอย่าลืมอาบน้ำก่อนนอนนะมึง อย่าซักแห้งเข้าใจมั้ย" อูย เสียงเข้มมาเชียวตอนท้ายประโยค แต่แล้วไง วาไม่อยู่จะกลัวทำไม ยังไงมันก็มาลากผมออกจากเตียงแล้วโยนเข้าไปในห้องน้ำไม่ได้อยู่ดี
"อาบไม่ไหว เมา...หึหึ"
"อย่ามา...ไปอาบน้ำนอน วางแล้ว บาย"
"ไม่อาบโว้ย แมวไม่อยู่หนูร่าเริง บาย ฝันดี วาโย" รีบพูดรัวๆแล้วกดวางสายอย่างเร่งด่วน ไม่ได้ครับ วางช้ากว่านี้ ได้โดนมันเทศนายาวแน่นอน
ยังคงสงสัยว่านี้เพื่อนใช่มั้ย ไม่ใช่พ่อ
ตื่นมาอีกทีตอนเกือบเที่ยง ถามว่าเมื่อคืนผนได้อาบน้ำมั้ย ยืดอกตอบอย่างภูมิใจว่า ไม่ ฮาๆๆ อาบก็กลัวซิ แบบก็มันง่วงอะ เหนื่อยด้วย ตัวก็ไม่ได้เลอะอะไรมาก นี้อุสาห์แปรงฟัน ล้างหน้าแล้วนะ ดูสิ เด็กดีจะตาย วานั้นแหละชอบมองผมในแง่ร้าย เนอะ
อาบน้ำเสร็จเดินลงมาข้างล่างก็ขมวดคิ้วงงๆ
"เอ๊ะ ทำไมวันนี้บ้านเงียบๆ" เดินลากเท้าเข้าไปในครัวก็เห็นหม้อราดหน้า กับเส้นหมี่วางเอาไว้อยู่ เดินปากบู้ไปตักมากิน เริ่มนอยด์แล้วครับที่โดนทิ้งให้อยู่คนเดียวในบ้าน แต่ก็ชงักไปเมื่อได้ยินเสียงพี่เฟิร์สอยู่ทางหน้าบ้าน
ผมวางจานลงกับที่แล้วเดินไปทางต้นเสียงก็เห็นแผ่นหลังของพี่ชายคนรองของบ้านที่ใส่เสื้อยืดสีชาเย็นพอดีตัวกับกางเกงเข้ารูปสียีนส์ซีด ผมที่ยาวประต้นคอของพี่เฟิร์สถูกรวบเอ้าไว้ด้วยหนังยางพอไม่ให้รำคาญ ข้างๆกันมีเฉาก๋วยนอนหมอบแกว่งหางไปมาอยู่
พี่เฟิร์สนั่งขัดสมาธิอยู่กับพื้นหญ้าสีเขียวอ่อน มีควันสีบุหรี่กลิ่นมิ้นท์เย็นๆลอยเอื่อยๆอยู่รอบๆ ข้างๆกันเป็นขาตั้งและเฟรมรูปที่มีสีน้ำไล่เลเยอร์ของสีเป็นภาพทะเลสีฟ้าอมเขียวและท้องฟ้าอยู่
"ก็ผมบอกแล้วไงว่ายังไงก็ไม่รับข้อตกลงของคุณ"
"บ้านผม ครอบครัวผมอยู่ที่นี้นะ คุณจะมาเอาแต่ใจตัวเองแบบนี้ได้ยังไง"
"ใครกันแน่ที่ดื้อ นี้เฟิร์สใช้อารมณ์คุยกับคุณตรงไหน"
"เอ๊ะ นี้จะยังไงกับเฟิร์สอีก ในเมื่อทางนั้นก็มีคุณเกศดูแลอยู่แล้ว และดูเธอก็พร้อมใจจะดูแลคุณในทุกๆเรื่องขนาดนี้ก็ดีแล้วนิ่"
"อย่ามาทำเป็นไม่รู้เจตนาของคุณเกศ"
"เออ เฟิร์สหึง แล้วถ้าจะมาง้อก็เครียทางนู้นก่อนล่ะ แค่นี้นะ!!!"
ผมตกใจเมื่ออยู่ดีๆพี่เฟิร์สก็ลุกพรวดขึ้นมาจากพื้นหญ้าตะโกนใส่โทรศัพท์อย่างหัวเสีย พี่เฟิร์สที่เป็นแบบนี้น้อยครั้งเลยครับผมถึงจะเห็น ส่วนใหญ่จะเป็นตอนที่พี่ชายผมนั่งเป็นเพลงสะล้ออยู่หน้าบ้านตอนย้ำค่ำให้เพื่อนบ้านหลอนเล่น ยืนเผางานตัวเองลงบนเฟรมเตรียมส่งอาจารย์ แล้วงานมันดันกลายเป็นขยะมากกว่า
เจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลดึงหนังยางที่มัดผมตัวเองออกแล้วขยี้ผมสองสามที สูบบุหรี่กลิ่นมิ้นท์เย็นเข้าปอดไปสองครั้งก็ขยี้ลงที่เขี่ยบุหรี่ที่วางอยู่ข้างล่าง
เรื่องบุหรี่นี้ถ้าถามผม ผมก็ตอบแบบแมนๆเลยว่าผมก็สูบครับ เอาหัวเป็นประกันเลยใครที่ทำงานเกี่ยวกับด้านศิลป์ๆแบบนี้มันต้องมีบ้างสักมวลสองมวล สองสามซอง ดูดเป็ดบ้างเวลาเผางาน คือก็ไม่ได้บอกว่ามันเป็นเรื่องดีแต่เรื่องพวกนี้มันเป็นทางเลือกมากกว่า ตอนแรกผมก็ไม่ได้สูบหรอกครับ แต่ปู่รหัสสอนมาว่าถ้าอยากให้หัวโล่งๆ ไอเดียแล่นก็สักมวลสองมวล พอลองปุ๊บเห็นผลปั้บเลยครับ แต่หลังๆไม่รู้ว่าผมโง่ลง หรือ นิโคตินมันเจือจางลงก็ไม่รู้ สมองผมถึงไม่แล่นเหมือนแต่ก่อน เซ็งจิตใจ พูดถึง ต้องจิกหัวตามพวกน้อง หลาน เหลน รหัสมาช่วยทำศิลปะนิพนษ์ได้แล้วสินะ เสียเงินเลี้ยวข้าวมันอีก
เกาะวากินอีกแล้วสินะ เอรัณ แต่ไม่เป็นไร วาโยมันเพิ่งขายหุ้นไปได้กำไรหลายแสนนี้หว่า มีเพื่อนฉลาดก็ดีแบบนี้เองสินะ หุหุ
"อ้าวน้องเอ ตื่นแล้วหรอ" สะดุ้งเฮือกเมื่อพี่ชายหันทักผมที่ยืนหน้าเหวออยู่ริมทางเดินบ้าน ยิ้มประเหลาะให้พี่เฟิร์สไปตีหน้าใสตาแป๋วว่าผมไม่ได้มาแอบฟังพี่คุยโทรศัพท์นะครับ พี่ชาย
"ครับ...พี่เฟิร์ส คนอื่นไปไหนหมดอะ"
"ม๊าออกไปกับเฮียเอก เห็นว่าไปดูทำเลเปิดร้านกาแฟ นางเอาจริงนะ เรียนจบครอส์แล้วด้วย ส่วนน้องหนึ่ไปหาคุณยายกับแม่เขา"
"อ้อ ไม่น่าทำไมบ้านเงียบๆ"
"น้องเอกินอะไรยัง พี่ทำราดหน้าไว้ให้ในครัวอะ ตักกินได้เลย"
"เห็นแล้ว เลยเดินมาชวนพี่เฟิร์สไปกินด้วย กินคนเดียวหนูเหงา"
"หึหึ...อ้อนจังนะเราอะ" พี่เฟิร์สหัวเราะเบาๆส่ายหัวก่อนจะปีนข้ามม้านั่งตัวเตี้ยทีกั้นตัวบ้านกับสวนเอาไว้ เดินกอดคอผมเข้าไปในครัว ผมนั่งลงกับเก้าอี้เอาคางแนบกับโต๊ะกินข้าว มองพี่ชายจุดเตาอุ่นน้ำซุปราดหน้า เคี่ยวเบาๆให้น้ำไม่ข้นจนเกินไป ดูใจเย็นเหมือนทุกทีที่พี่ชายคนนี้ของผมเป็น เหมือนคนละคนกันกับที่พูดอย่างหัวเสียใส่โทรศัพท์เมื่อกี้ อีกอย่างดูจากรูปก็รู้แล้วว่าพี่ชายผมไม่ได้อยู่ในอารมณ์ปกติ คนสายเดียวกันแค่ลายเส้นหรือสีมันก็บ่งบอกอะไรได้หลายๆอย่างแล้ว และที่สำคัญการที่พี่เฟิร์สพกโทรศัพท์ไว้ใกล้ตัวเวลาวาดรูป มันก็บ่งบอกแล้วว่าเจ้าตัวกำลังรอสายใครซักคนอยู่ และผมเชื่อว่าคงเป็นคนๆเดียวกับที่ผมเจอที่กรุงเทพแน่
คุณปริญ
"พี่เฟิร์ส"
"ว่าไง"
"พี่เฟิร์สคบกับคุณปริญมานานหรือยัง" ถามออกไป เพราะสิ่งที่แก้วพูดเมื่อคืนถึงความรู้สึกของวาทำให้ผมอดไม่ได้ที่จะรู้สึกสับสน สิ่งที่ติดอยู่ในใจมานาน ไม่รู้จะพูดกับใคร หรือปรึกษาใคร ไม่ว่ายังไงผมก็เป็นผู้ชาย ไม่เคยมีซักครั้งที่จะคิดมีความรักกับผู้ชาย เมื่อเป็นแบบนี้มันก็ยากที่จะให้ผมยิ้มและตอบรับไปกับความคิดของเพื่อนๆ
พี่เฟิร์สชะงักมือที่กำลังตักราดหน้าไปเพียงครู่ก่อนจะตักต่อไปแล้วเดินเอาจานราดหน้าสองจานมาวางไว้ตรงหน้าผม ผมมองทุกการเคลื่อนไหวของพี่เฟิร์ส เหมือนสับสนว่าถ้ารู้คำตอบแล้วยังไง รู้ว่าพี่เฟิร์สมีคนรักเป็นผู้ชายแล้วยังไง ในเมื่อมันก็ไม่น่าจะมีส่วนเกี่ยวข้องใดๆกับผมและวาเลยซักนิด
"คบกันมา3ปี สนิทกันมา5ปี รู้จักกันมา8ปี" พี่เฟิร์สตอบเนิ่บๆ เหมือนไม่ได้กังวลใจอะไรกับคำถามของผม ทั้งที่พี่เขาจะไม่ตอบผมเหมือนทุกทีก็ได้ แต่ครั้งนี้มันต่างออกไป เพราะคำตอบของพี่เฟิร์สทำให้ผมกล้าถามสิ่งที่สงสัยในใจออกไป เพราะไม่ว่ายังไงเวลาผมมีเรื่องไม่สบายใจ ต้องการคำปรึกษาจากใครซักคน พี่คนนี้ก็เป็นคนเดียวที่ผมกล้าจะพูดทุกสิ่งที่คิดกับเขา
"ใช่ตอนที่พี่เฟิร์สไปใต้ตอนปิดเทอมปี 2 ปล่าว"
"ใช่ เจอกันตอนนั้นแล้วก็ไม่ได้เจอกันอีก ไม่คิดอยากจะเจอด้วยแต่ดันบังเอิญมาเจอกันอีกทีตอนพี่เรียนจบ"
"แล้ว....แล้วทำไม" ปากหนักไม่กล้าถามออกไป ลังเลที่จะถาม ลังเลที่จะยอมรับ
"หนักใจอะไรอยู่ หืม น้องเอ" น้ำเสียงอบอุ่นและใจดีของพี่เฟิร์สทำเอาผมอยากจะไปกอดแขนอ้อนพี่ชายคนนี้เสียจริง
"เมื่อคืน....ที่หนูไปเที่ยวกับพวกเปรี้ยวมา"
"เพื่อนๆถามว่าเมื่อไรหนูกับวาจะเป็นแฟนกัน....และแก้วถามหนูว่า ตลอดเวลาที่ผ่านมาหนูไม่รู้เลยหรอว่าวารักหนู" เงยหน้ามองพี่เฟิร์สที่แอบกลัวกับปฏิกิริยาของพี่เขา แต่กลับเห็นเพียงรอยยิ้มบางเบาบนใบหน้าของพี่เฟิร์สเหมือนทุกที
"แล้วน้องเอว่ายังไง"
"หนูไม่ได้ตอบอะไรไป แต่หนูเคยคิดนะพี่เฟิร์สว่าวารักหนูหรือเปล่า เพราะการกระทำของวาบางอย่างมันอ่อนโยนซะจนหนูกลัว"
"กลัวอะไร"
"กลัวว่า ถ้าวารักหนูจริงๆ แล้วเราจะเป็นยังไงต่อไป หนูรักวาหรือเปล่าหนูยังไม่รู้เลย และที่สำคัญ ถ้าหนูกับวารู้สึกเหมือนกันจริงๆ เรื่องมันไม่ได้จบแค่ หนูรักวา วารักหนู ใจตรงกัน จับมือกันเดินไปข้างหน้า....แต่มันเป็นเรื่องที่มีคนรอบข้างเข้ามาเกี่ยวด้วย ถึงแม้ใครๆจะบอกว่าความรักเป็นเรื่องของคนสองคนแต่ในโลกนี้ มันก็ไม่ได้มีแค่หนูกับวาใช่มั้ย
คือหนูก็เข้าใจว่าควรจะแคร์คนข้างตัวและใกล้ใจเรามากกว่าคนอื่น แต่ถ้าวันหนึ่งคนอื่นที่ว่าไม่สำคัญ มาทำให้คนข้างตัวเราคิดขึ้นมาละ ว่าไม่ไหวแล้วกับความรักนี้...จะทำยังไง"
ยอมรับเลยครับ ว่าผมเป็นคนคิดมาก มากๆด้วย ตั้งแต่ที่สงสัยในการกระทำของวา คำถามเหล่านี้ก็วนเวียนอยู่ในหัวผมซ้ำแล้วซ้ำอีก ถ้าหากว่ากลับกัน ผมกับวาเป็น ผู้ชาย และ ผู้หญิง เหมือนคู่ที่สังคมเขายอมรับ ผมอาจจะยอมรับความรู้สึกตัวเองได้ง่ายกว่านี้ แต่นี้มันไม่ใช่ ถึงความรักเป็นเรื่องของธรรมชาติ แต่เพราะคนเราเป็นคนกำหนดธรรมชาติให้มันไม่ใช่หรอครับ เราถึงไม่สามารถทำตามใจที่ตัวเองต้องการได้
"น้องเอ...พี่บอกไม่ได้หรอกนะว่าพี่เข้าใจในควารู้สึกของน้องเอ เพราะพี่กับน้องเอมีระบบความคิดที่ต่างกัน มีวิธีการแก้ใขปัญหาต่างกัน แต่ถ้าให้พี่ตอบ พี่คงบอกน้องเอได้แค่ว่า ตอนที่พี่ตัดสินใจคบกับคุณปริญ ตัวพี่ในตอนนั้นก็ไม่ใช่คนที่มีเหตุผลอะไรมากมายมาตัดสิน ตอนนั้นพี่รู้แค่ว่าคนๆนี้คือคนที่ทำให้พี่เปลี่ยนไป เป็นคนที่ทำให้พี่รู้จักตัวเองในแบบใหม่ ในแบบที่พี่เองก็ไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าพี่มีมุมแบบนี้ในตัวเอง คนๆนี้ทำให้พี่รู้สึกปลอดภัยและรู้สึกดีทุกครั้งที่ได้อยู่ในอ้อมแขนของเขา คนๆนี้ทำให้พี่เข้าใจว่า อะไรคือสิ่งที่ปล่อยไปไม่ได้....จนถึงตอนนี้พี่เองก็ตอบไม่ได้หรอกนะว่าความรักที่พี่เลือกเป็นสิ่งที่ดีแล้วหรือเปล่า และเขาคือคนที่ใช่สำหรับพี่หรือไม่ ความรักของพี่กับคุณปริญจะอยู่อีกนานมั้ยพี่ก็ไม่รู้ เราอาจจะเลิกกันวันนี้ พรุ่งนี้ หรืออยู่กันไปเนิ่นนานเป็นสิบๆปีเท่าที่เราจะประคองมันไปก็ได้ แต่สุดท้ายแล้วอะไรคือสิ่งที่พี่ได้กลับมารู้มั้ย"
ผมส่ายหน้าเบาๆให้กับพี่เฟิร์ส พี่ชายของผมที่ตอนนี้แววตาแสนสวยของพี่ชายผม มันทั้งเป็นประกายฉายแววความสุข ทั้งมั่นใจในตัวเอง และ เข้มแข็งกับความรู้สึกของตัวเอง
"อย่างน้องพี่ก็เคยรัก และ ถูกรัก...มีความสุขกับความรัก ทุกข์กับความรัก หัวเราะ ร้องไห้ ดีใจ เสียใจ ไม่ว่าสุดท้ายแล้วมันจะลงเอยแบบไหน แต่พี่ก็ยังสามารถบอกกับตัวเองได้ว่า พี่เป็นคนเลือกเอง"
"แต่หนูยังไม่มั่นใจเลย ว่าจริงๆแล้วหนูรู้สึกยังไงกับวากันแน่ และ ที่วารู้สึกกับหนูมันเป็นเรื่องจริง หรือหนูแค่คิดไปเอง"
"ถ้าพี่พูดไปก็เหมือนจะเป็นการชักจูงความคิดของน้องเอ เอาเป็นว่าไม่ต้องรีบหรอกเรื่องของน้องเอกับวา ในเมื่อมันเป็นเรื่องของคนสองคน ถ้าวายังไม่เริ่มออกตัววิ่ง น้องเอก็ไม่จำเป็นที่จะต้องเหนื่อยตาม...เข้าใจมั้ย แต่พี่ขอแค่อยากให้เอค่อยๆสังเกตตัวเองดีๆ ว่าน้องเอรู้สึกยังไงกับวากันแน่ เพราะพี่ว่าตัววาเขาเดินนำมาไกลพอสมควรแล้ว เหลือแต่น้องเอที่จะเดินตามวามามั้ย...ไม่ต้องรีบ ค่อยๆคิด ค่อยๆเดิน เพราะพี่มั่นใจว่าวาคอยหันหลังแล้วยื่นมือรอน้องเออยู่"
To be con
:: Blue Talk ::
หายไปนานลืมเอวาไปยังคะ เรายุ่งมากมาย เตรียมตัวเดินทาง เก็บของออกจากห้อง ทำวีซ่า ซื้อเสื้อผ้าข้าวของไปเรียนต่อ ตอนแรกว่าจะมาต่อตั้งแต่เมื่อวัน ศุกร์ แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ต่อ นอนตายอยู่บนเตียง ไข้ขึ้น วันนี้เลยพยายามเข็นตัวเองมาลงต่อ ขอบคุณทุกๆคนที่ยังคอยติดตามเอวานะคะ .... วันศุกร์ที่ 21 เราจะไปอังกฤษแล้ว คาดว่ากว่าจะลงตัวเรื่องหอ เรื่องธุรกรรมต่างๆในอังกฤษ น่าจะราวๆเดือน ถ้าเรามีเวลาจะรีบเอามาต่อให้อย่างเร็วเลยคะ ก่อนเราไป ยังไงก็สัญญาว่าจะไม่ทิ้งเรื่องนี้แน่ๆ ทุกๆคนก็อย่าเพิ่งทิ้งเอวาไปนะคะ :mew2:
-
น้องเอต้องเปิดใจได้แล้ว อย่าให้วาผิดหวังนะ :impress2:
-
จัดการชีวิตตัวเองให้เรียบร้อย สู้ๆทั้งคนเขียนทั้งเอ
:กอด1:
-
ชอบมุมมองความรักของพี่เฟิร์สจัง มันใช่เลย :กอด1:
ส่วนน้องเอก็สู้ๆนะ เดินตามวาให้ทัน เราจะคอยดัน :z1:
เป็นกำลังใจให้คนเขียนและรอเอ+วาเสมอค่ะ :L2: :กอด1: :L2:
-
พี่เฟิร์สน่ารักอะ เอกับวาก็ค่อยประคองกันไปก่อน เดี๋ยวก็รู้ใจกันสักวัน o13
-
ไม่ทิ้งเอวาแน่นอน น้องเอน่ารักขนาดนี้ วาอบอุ่นขนาดนั้น
ยังไงก็เดินทางโดยสวัสดิภาพนะครับ :oni2: :oni2: :oni2: :oni2:
-
น้องเอ ค่อย ๆ คิดนะคะ
ถ้าคิดไม่ออก ก็มาให้พี่กอดก่อนลูก (เกี่ยว?)
-
ยังรอติดตามอยู่นะคะ วาน่าสงสารจังน้า
-
ค่อยๆเป็นค่อยๆไปนะน้องเอ :katai5:
ถึงแม้ว่าคนอ่านใจจะขาดอยากจะให้หนูวารวบหัวรวบหางน้องเอแล้วก็ตามที :hao7: :hao7:
ปล.คนเขียนจะไปโกอินเตอร์แล้ววว อย่าลืมแวะเวียนหนีบหนุ่มๆมาฝากคนอ่านกันบ้างด้วยนะคะ :กอด1: :L2:
-
ชอบตรงนี้
"ไม่มีใครสอน ความฉอเลาะส่วนตัวของน้องเล็ก ชอบสินะให้กูอ้อนเนี้ย"
น้องเอน่ารักกกกกกกกกกกกกก><
น้องเอไม่ต้องรีบนะ วายังเรื่อยๆอยู่เลย^^
แอบชอบคู่พี่เฟิร์ส พี่เขาน่ารักกกก แลดพูเหมือนคุณนาย เจ้าแม่เลย ฮ่าๆๆๆๆ
แอบอยากอ่านคู่คุรพี่ชายเหมือนกันนะนี่
-
ไม่ต้องรีบหรอกเอค่อยเป็นค่อยไปเหมือนพี่เฟิร์สบอกนั่นแหละ
-
น้องเอค่อยๆคิดนะ... วาโยรอเอรัณฮยู่แล้ว :mew3:
อยากได้พี่แบบพี่เฟิร์ส :mew2: :mew2:
-
ให้ตายเถอะ รักพี่เฟริ์ส ชอบที่ไม่เร่งรัดน้องเหมือนคนอื่นๆๆ
และให้ตายเหอะ (อีกครั้ง) เราตกใจมากกับคำว่าทูบีคอน อ๊ายยยย ข่อยอยากอ่านต่อเด้ออออ
น้องเอคิดมากไปปวดเหม่งเปล่าๆนะหนูน้อย ความรักคือการเสี่ยง
และถ้าจะเกิดอะไรมันต้องสู้ ความรักไม่ได้มีแค่เราสองคนก็จริง แต่หลักๆมันก็อยู่ที่เราสองคนที่จะต้องไม่ยอมแพ้ไม่ใช่หรอ
แต่ยังไงก็ ไม่มาม่าได้มั้ย เผื่อไปอังกฤษแล้วเงินช๊อตต้องกินมาม่า
ก็ไม่ต้องต้มมาม่าเผื่อแผ่มาทางนิยายมาให้คนอ่านทานนะคะ 5555 เราไม่อยากกิน แพ้ผงชูรส 5555
ชอบน้องเออ้อนน่ารักน่าฟัดมากก ลองไปอ้อนกับคนอื่นเราว่าคนอื่นก้อหลงเถอะ ทั้งชายทั้งหญิง 555
แต่กับเพื่อนไง เลยโดนเตะ มันเทียบกันไม่ได้นะจ๊ะๆ >_<
วาอ่ะ วาอ่ะ วาาาาา รุกเยอะๆดิ 555555 ชอบเวลาน้องเอมันไม่รุตัวว่ากำลังอยุ่ในท่วงท่าน่าจิ้น
เราจะรอเรื่องนี้มาต่อน้าา ถ้าคนแต่งบอกไม่ทิ้ง เราก็จะรอ แต่ถ้าจะทิ้งช่วยส่งสัญญาณ จะได้ทำใจ ToT
แหะ สรุปจะไม่ให้น้องวาโยแกโซโล่เดี่ยวเล่าเรื่องบ้างหรอ (ละนี่วาโย หรือ มล ชัชวีร์ เทวพรหม มีกินข้าวในครัวเพราะแม่เลี้ยงอยุ่บ้าน 555)
-
น้องเอกับพี่เฟริสน่ารักจังตอนนี้ >_< อยากอ่านอีกเยอะๆๆๆ รอคนเขียนนะคะ นานไม่ว่าแต่อย่าทิ้งก็พอค่ะ T^T
ปล. บุหรี 1 มวน สะกดแบบนี้นะคะ
+1 :katai2-1:
-
พี่เฟิร์สเท่จัง
ยิ่งทำให้อยากอ่านเรื่องของพี่เฟิร์สกับคุณปริญแฮะ :-[
เอน่ารักมากกกกกกกกกกก
:give2:
เดินทางปลอดภัยนะจ๊ะคนเขียน
:กอด1:
-
น้องเอสับสนน่าดูเพราะความใกล้ชิดมันมีอะไรมากกว่านั้น
คนเขียนอย่าทิ้งน้า เดินทางปลอดภัยนะค่ะขอให้อย่ามีเรื่องติดขัดในการติดต่อเรื่องที่พักที่เรียนจะรอนะค่ะ ดูแลสุขภาพด้วยนะค่ะอยู่ที่โน่นอากาศไม่เหมือนบ้านเรา
รอจร้า
-
ใครจะทิ้งเอกับวาลงละคะ น่ารักขนาดนี้ ฮ่าๆ
ปล เดินทางปลอดภัยนะคะ ^^
-
น้องเอไม่ต้องรีบร้อน ค่อยๆคิดไปเรื่อยๆ ถือคติช้าๆแต่ชัวร์นะ รอให้วาเป็นฝ่ายออกตัวก่อนดีกว่า
ปล.ยังไงก็จะรอติดตามจ้า ไม่ทิ้งไปไหนแน่นอน วาเอออกจะน่ารักขนาดนี้ ^^
-
:กอด1: เดินทางปลอดภัยนะคะ ..ส่วนน้องเอวาเรารอได้ค่ะ
-
ไม่ต้องรีบ ชอบตรงที่บอกว่า แม้วาจะเดินไปไกลกว่า แต่จะคอยหันมามองยื่นมือรอเนี่ยแหละ :กอด1:
-
ขอให้น้องรู้ใจตัวเองเร็วๆนะคะชอบค่ะวาเอ
-
เอกะวาเดี๋ยวก็รู้ใจกันสักวันละ
แอบอยากอ่านคู่เฟิร์สกะปริญเบาๆ
เดินทางปลอดภัยนะค่ะ^^
-
โถน้องเอ ยังไม่ค่อยรู้ใจตัวเอง :กอด1:
แต่อยู่กับวาก็มีความสุขใช่ไหมล่ะ อยากอยู่ด้วยกันตลอดไปไหม เค้าอยากให้มีเอวาอย่างนี้ตลอดไปนะ :impress2:
-
ใจเย็นๆนะน้องเอ ค่อยๆคิดเน้อออ
สู้ๆ
-
พี่เฟิร์สโครตผู้ใหญ่เลย ><
นับถือๆๆ
พอกลับไปน้องเอถามวาจากปากเลยดีกว่า ง่ายสุดแล้ว *3*
-
"เออ เฟิร์สหึง..." ชอบคำนี้จังเลยค่ะ 55555
น้องเอเป็นคนคิดมากจังเลย เหมือนเค้าเลย :mew2: แต่ก็อย่างที่พี่เฟิร์สว่าเนอะ ค่อยๆคิดไปค่ะลูก
วาโยเค้ารักน้องเอนะ นี่รู้สึกได้นะ น้องเอคิดถึงความรู้สึกตัวเองดีกว่า ว่าคิดกับเค้ายังไง?
ลุ้นฝุดๆเลยค่ะ ทั้งสถานการณ์ฝั่งบ้านวา แล้วก็ความรู้สึกของน้องเอ
แต่ในตอนนี้ชอบเปรี้ยวที่สุด!!! ไอด้อลเลย :katai2-1:
เมาแล้วต้องสุดแบบนี้สินะคะ 55555555
-
รอต่อๆ
-
"อย่างน้องพี่ก็เคยรัก และ ถูกรัก...มีความสุขกับความรัก ทุกข์กับความรัก หัวเราะ ร้องไห้ ดีใจ เสียใจ ไม่ว่าสุดท้ายแล้วมันจะลงเอยแบบไหน แต่พี่ก็ยังสามารถบอกกับตัวเองได้ว่า พี่เป็นคนเลือกเอง"
ประโยคนี้เด็ดมว๊ากกกกกกกกกก o13
เอาใจไปรัวๆค่ะคุณบลู ตอนนี้แอบดราม่านะ-.-
ยังไงก๊ะรอตอนต่ไปค่าาาาา
-
ซึ้งงงงงง ชอบคำพูดพี่เฟิร์ส
:)
น้องเอคิดทบทวนได้ไวไวนะ
-
เป็นกำลังใจให้เอวา และคนเขียน มาต่อ บรรยากาศหวานๆเอากลับมา
-
น้องเอขี้อ้อน น่ารักจริงๆ :mew3: :mew3: :mew3:
-
น้องเอเริ่มฉุกคิดอย่างจริงจังแล้ว ดีจัง...
แถมได้รู้เรื่องพี่เฟิร์สเพิ่มด้วย
และ...คนเขียนสู้ๆนะคะ
-
ขอให้เดินทางปลอดภัย มีความสุขกับการเรียน ๆ ราบรื่นไม่มีอุปสรรคน่ะจ้ะ :mew1: ส่วนนิยายเรื่องนี้รอเสมอจ้ะ ขอแค่อย่าทิ้งกันไปก้อแล้วกัน :mew2:
ป.ล.อยากอ่านเรื่องของเฟิร์สจังเลยน่ะ :ling1:
-
อ่านแล้ว ยิ้มมมมเลยยยย รอๆ ตอนต่อไปค๊าบบ
-
ฟังเสียงหัวใจตัวเองได้แล้วนะน้องเอ :katai3:
-
ชอบอ่ะ เรื่องนี้เป็นอะไรที่ อ่อนโยน อ่อนหวานมากๆเลยค่ะ:L1: :L1:
รู้สึกดีมากๆที่ได้มาอ่าน o13 o13
วาเอ กับคำว่าตลอดไปมันเห็นคำนี้มาลางๆเลย :o8: :-[ :o8:
-
ชอบคำพูดพี่เฟิร์สมาก...
อยู่กับสิ่งตรงหน้า มากกว่าสิ่งที่ยังไม่เกิด...
น้องเอ รู้ใจตัวเองเร็วๆ นะ
-
เดินทางปลอดภัยนะครับ
รอคู่นี้ต่อไปครับ
-
ไม่ลืมเรื่องนี้แน่นอน
ขอให้คุณบลูเดินทางปลอดภัยนะคะ
-
น้องเอ ซื่อจังลูก คุณแม่ลุ้นจนเป็นกะเพราะแล้วเนี่ย :katai1:
อยากอ่าน ตอน ของพี่เฟริสกับคุณปริญ จัง :กอด1:
-
555 will you marry me? ของน้องเปรี้ยวนี่ชอบมากค่ะ อิอิ
ชอบเวลาน้องเอแทนตัวว่าหนูจัง น่ารักน่าฟัดมาก
ชอบความคิดของพี่เฟิร์ส ดีจังที่น้องมีที่ปรึกษาที่ดีแบบนี้
-
เพิ่งได้อ่าน และอ่านถึงตอนล่าสุด
ชอบบบบบบบบบ
น้องเอ พี่วา :laugh:
เปรี้ยวคือไอดอลของเรา :m24:
มาต่ออีกนะๆ :m11:
-
เอรีบๆสำรวจตัวเองเถอะ แล้วแสดงอาการให้วามั่นใจพอที่จะออกตัววิ่งอย่างที่พี่เฟิร์สพูดสักที
คิดว่าไม่ใช่แค่เอหรอกนะที่กลัว วาเองก็กลัวว่าเอจะไม่ได้คิดเหมือนกันและสูญเสียเอไป
-
อ่า น้องเอยังสับสนอยู่สินะ ค่อยๆคิดไปแล้วกันนะๆ : 222222:
รอนะฮะ :')
-
ตามอ่านทันแล้วค่ะ
ป.ล.ขอให้คุณคนเขียนเดินทางปลอดภัย~^^
-
มาอ่านทีเดียวจนหมด. สนุกมากๆเลย o13
ป่านนี้นักเขียนเดินทางแล้วมั้ง ก็ขอให้เดินทางปลอดภัยนะคะ ^^
-
พี่เฟิร์สแต่ละประโยคโดนๆ ทั้งนั้น...รอตอนต่อไปนะครับ^^ :katai2-1: :katai2-1:
-
น้องเอคิดได้ไวๆหน่อยก็ดีนะ วารอเงกแล้วนั่น
-
ชอบเรื่องนี้อะ ตามอ่านเรื่อยๆ สนุกมากๆเลย :mew1:
-
รอ ร้อ รอ
:z2:
-
ยังตามอ่านไม่ทันครับ
ชอบมากๆ
เป็นกำลังใจให้ครับผม
-
ีรอเธอมานานแสนนาน
-
ค่อยๆเดินไป...ไม่ต้องรีบ
ค่อยๆเรียนรู้ไป...ไม่ต้องวิ่ง
ค่อยๆค้นหาไป...ให้เดินไปอย่างมั่นคง
ความรักไม่ต้องรีบหาความหมาย..เพราะบางที สิ่งที่เราหานั้่น มันจะเด้งขึ้นมาเอง....
-
Hour#14 Back into love
ตั้งแต่วันที่คุยกับพี่เฟิร์สวันนั้น สิ่งที่พี่ชายผมพูดก็คอยเข้ามาวนเวียนอยู่ในความคิดผมตลอด มีหลายครั้งที่คุยโทรศัพท์กับวา ปากก็เกือบจะเผลอถามออกไปถึงความรู้สึกของวาที่ผมสงสัย แต่ความกลัวก็เข้ามาแทนที่จนไม่กล้าจะเอ่ยออกไป ถามว่ากลัวอะไร ผมเองก็ยังหาคำตอบไม่ได้ อาจจะกลัวการเปลี่ยนแปลง หรืออาจจะกลัวว่าผมกับวาจะไม่กลับไปเป็นเหมือนเดิม
"นั่งเหม่ออะไร น้องเอ" แรงจับที่ศรีษะของผมจากเฮียเอกทำเอาผมสะดุ้งเฮือกอย่างตกใจ หันไปมองใบหน้าคมเข้มแบบผู้ใหญ่เข้ากับผมสั้นตามแฟชั่นของเฮียเอกที่ขมวดคิ้วมองผมอย่างงุนงงปนเป็นห่วง
"อา....คิดเรื่องโปรเจคนิดหน่อยน่ะ นี้เฮียเอกกลับมานานยัง"
"นานพอที่จะเห็นน้องเอนั่งเหม่อถอนหายใจไปมาหลายรอบนั้นแหละ...คิดเรื่องโปรเจคจริงหรอ หรือคิดถึงวากันแน่" ส่งเสียงราวกับรู้ทันออกมาจากห้องครัว เฮียเอกเทน้ำดื่มพลางถอดเสื้อสูทแนวแฟชั่นออก
ผมเดินไปรับเสื้อจากเฮียเอกมาพาดไว้กับเก้าอี้ก่อนจะเข้าไปกอดเอวพี่ชายคนโตอย่างอ้อนๆ เฮียเอกหัวเราะในลำคอเบาๆก่อนจะยกมือลูบหัวผมอย่างเอ็นดู
"ทำไมหนูต้องคิดถึงวาด้วยละ" พูดอู้อี้อยู่กับอกเฮียเอกก่อนจะพละออกมา
"เอ้าก็ไม่เจอหน้าเพื่อนซี้มาเกือบเดือน ก็คิดว่าจะคิดถึงอยากเจอหน้ากัน"
"คุยโทรศัพท์กันเกือบทุกวันเหอะ อีกอย่างไลน์ก็มี"
"อืม...แล้วนี้อยู่บ้านคนเดียวหรอ"
"ใช่ ม๊าออกไปกินข้าวกับป้าสร้อย หนูขี้เกียจออกจากบ้านเลยนั่งดูทีวีเฉยๆ ทำไมวันนี้เฮียเอกกลับเร็วอะ"
"พอดีคุยกับลูกค้าเสร็จไว เลยกลับมานอน เมื่อคืนนั่งเขียนโปรแกรมถึงเช้า ยังไม่ได้นอนเลย"
"งั้นเฮียเอกไปนอนเลย ต้องไปรับน้องหนึ่งอีกไม่ใช่หรอ"
"นั้นสินะ...ฮาว งั้นเฮียขึ้นไปนอนละ" ผมพยักหน้าตามที่เฮียบอกแต่มือยังเคาะเกาะชายเสื้อพี่ชายไว้ไม่ปล่อย บอกเลยว่าตอนนี้อารมณ์ผมกำลังออเซาะพี่ชายสุดๆ จริงๆแล้วผมไม่ได้คุยกับวามาสามวันแล้วครับ โทรไปก็ไม่รับ ไลน์ไปก็ไม่อ่าน เป็นห่วงก็เป็นห่วงแต่อารมณ์นอยด์มีมากกว่า
"ไปนอนกันมั้ยน้องเอ" เฮียเอกถามผมเสียงอุ่น ผมรักพี่ชายคนโตของผมก็ตรงนี้ เฮียเอกไม่เคยเซ้าซี้เวลาที่ผมมีปัญหา หรือ ไม่สบายใจ แต่เฮียเอกจะชอบลูบหัวผม และผมก็จะชอบอยู่ใกล้ๆเฮียเอก ไม่พูดอะไรแต่เหมือนพอเวลาผ่านไปผมจะรู้สึกดีขึ้น
จะเป็นคนละอารมณ์กับพี่เฟิร์สที่ผมจะเล่าปัญหาให้ฟังและขอคำแนะนำจากพี่เฟิร์ส อาจเป็นเพราะพี่เฟิร์สอายุห่างจากผมไม่มากเหมือนเฮียเอกมั้งครับเลยสนิทใจจะพูดเรื่องงี่เง่าไร้สาระมากกว่า
ผมเดินขึ้นไปบนห้องตัวเองเปิดแอร์รอ เฮียเอกเปลี่ยนเสื้อผ้าไม่นานก็เข้ามานอนในห้องนอนของผม กอดเอวเฮียเอกเบาๆแล้วเผลอหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้
ผมจำได้ว่าได้ยินเสียงคุยกันเบาๆ เหมือนฝัน...ลางๆว่าได้ยินเสียงเรียกชื่อตัวเองสลับกับคำว่าคิดถึง บางเบาว่ามีสัมผัสอุ่นชื้นประทับลงบนริมฝีปากตัวเอง พลิกตัวหนีความอุ่นร้อนที่กอดรัดแต่เหมือนหนีไม่พ้น เจ้าของอ้อมกอดยังคงรวบตัวผมไว้ในอ้อมแขนไม่ยอมปล่อย เหมือนความง่วงจะชนะ ผมเลิกที่จะพลิกหนีและนอนนิ่งในอ้อมกอดนั้นอย่างคุ้นเคย
"อืม" ผมลืมตานิดๆและรี่ลงแบบสู้แสงไม่ไหว ขยับหันไปมองข้างๆก็ไม่เห็นเฮียเอกนอนอยู่ เหลือบไปมองนาฬิกาถึงได้รู้ว่าเย็นมากแล้ว เฮียเอกคงออกไปรับน้องหนึ่ง นั่งนิ่งๆเพื่อไล่ความง่วงงุนออก ยกมือลูบริมฝีปากตัวเองเบาๆ ความฝันที่เลือนลาง แต่พอตื่นมากลับดูคล้ายแน่ชัดในสัมผัส
"เพ้อแล้วเอ ใครมันจะมาขโมยจูบมึงวะ"
"น้องเอ ตื่นหรือยัง" เสียงเคาะประตูเรียกหน้าห้องสักพักประตูก็เปิดออก หม่าม๊าเดินเข้ามาปิดแอร์แล้วนั่งลงบนเตียงที่ผมนั่งอยู่
"ตื่นแล้วครับม๊า"
"ไปล้างหน้าล้างตาไป แล้วลงไปกินข้าวข้างล่าง พี่เฟิร์สกับวาทำเสร็จแล้ว"
"แต่หนูยังไม่หิวเลย.....ห่ะ เมื่อกี้ม๊าว่าใครทำเสร็จแล้วนะ" หันไปมองหน้าอย่างขอคำยืนยันอีกรอบ เหมือนหูจะแว่วว่าได้ยินชื่อวา
"แหมะ ตาวาวเชียว พี่เฟิร์ส กับ วา วาเขาเพิ่งกลับมาเมื่อกี้เอง แล้วเข้าครัวไปทำอาหารให้"
"วากลับมาแล้ว" ผมรีบลุกจากเตียงวิ่งลงไปชั้นล่างของบ้าน
แผ่นหลังที่คุ้นเคยภายใต้เสื้อเชิ้ตสีน้ำเงินของวากำลังตักข้าวลงบนจานอย่างคุ้นเคย เสียงทุ้มต่ำที่ไม่ได้ยินมาสามวัน กำลังพูดคุยกับพี่เฟิร์สอย่างอารมณ์ดี เหมือนพี่เฟิร์สจะเห็นว่าผมเข้าในในครัวจึงสะกิดวาเบาๆให้วาหันหลังมามอง
สายตาคมดุของวาเป็นประกายวาววับอย่างอารมณ์ดี รู้สึกไปเองมั้ยว่าเหมือนวาจะผอมลง หน้าดูคมชัดขึ้น คิ้วขวาของวายกขึ้นพลางแย้มยิ้มที่มุมปาก
" ตื่นแล้วหรอ น้องเอขี้เซา"
"อ้าวเงียบ...สงสัยตกใจ วาเข้าไปเรียกสติหน่อยสิ" ผมได้ยินทั้งเสียงทักของวาและเสียงล้อเลียนของพี่เฟิร์ส เห็นว่าหม่าม๊าเดินออกไปยังหน้าบ้าน ได้ยินเสียงรถเฮียเอกถอยเข้ามาแต่เหมือนหาเส้นเสียงตัวเองไม่เจอ
"ว่าไงบี2 ไม่เจอกันนานตะลึงในความหล่อของวาหรอไง" จบประโยควาก็ดีดหน้าผากผมเบาๆพลางหัวเราะร่วนอย่างอารมณ์ดี
"ไอ้เหี้ย!!! บอกกี่ครั้งว่าอย่ายุ่งกับแหม่ง เอ้ย หน้าผากกู" ผมยกมือคลำหน้าผากตัวเองพลางเอื้อมมือไปชกหน้าอกวาเป็นการเอาคืน
"น้องเอ พูดจาไม่เพราะนะลูก" ม๊าเดินเข้ามามองผมดุๆจนผมต้องยกมือไหว้ขอโทษอย่างว่องไว
ม๊าเป็นคนไม่ชอบให้ลูกพูดคำหยาบในบ้านหรือต่อหน้าม๊าครับ จะไปพูดนอกบ้านกับเพื่อนยังไงไม่ว่า แต่ถ้าม๊าและคนในครอบครัวอยู่ ต้องไม่พูดคำหยาบใส่กันเด็ดขาด ดังนั้นเวลาผมกับวาคุยกัน บางทีจะแทนมึงกูบ้าง แต่บางทีจะติดเรียกชื่อแทนกันมากกว่า
"ก็วามาดีดหน้าผากหนูอะ บอกแล้วว่าไม่ชอบ" เดินไปเกาะแขนม๊าบุ้ยปากไปทางวาที่ยิ้มมุมปากจัดโต๊ะกับพี่เฟิร์สต่อ
"ก็หน้าผากหนูมันน่าดีดจะตาย เนอะน้องวา" หม่าม๊าปัดผมที่บังหน้าผากผมขึ้นแล้วเอากิ๊บออกจากผมตัวเองมาติดให้ผมข้างหน้าของผมเป็นน้ำพุ จะดึงออกก็โดนม๊าตีมือแล้วจูงให้ไปนั่งที่โต๊ะกินข้าวแทน
"หึหึ ครับม๊า พอดีมือดี"
"วาโย!"
"อาวา! คิดถึง" เสียงเล็กใสดังมาก่อนตัวก่อนจะกระโดดหมับกอดวา วาช้อนตัวน้องหนึ่งขึ้นแล้วหอมแก้มยุ้ยแรงๆอย่าหมั่นเขี้ยว
"คิดถึงน้องหนึ่งเหมือนกัน อาวาไม่อยู่กู๋เอดื้อมั้ย"
"กู๋เอไม่ดื้อ อยู่กับบ้านเล่นกับน้องหนึ่ง"
"หรอครับ ดีมาก"
"คำถามแปลกๆมั้ยวาโย วาต้องถามสิว่าน้องหนึ่งดื้อมั้ยไม่ใช่มาถามว่าเอดื้อมั้ย" มองวาอุ้มน้องหนึ่งไปนั่งบนเก้าอี้แล้วเดินอ้อมโต๊ะมานั่งข้างๆผมเหมือนทุกครั้ง
"ถามว่าเอดื้อมั้ยนั้นแหละถูกแล้ว วาไม่อยู่ไม่ใช่ว่าไปเที่ยวกลางคืน กลับมาไม่อาบน้ำอีกหรอกนะ" วายิ้มพลางเอื้อมมือมาจับจุกน้ำพุผมเล่นไปมาก่อนจะลูบหัวผมสองสามที
อยากจะกวนตีนว่าไม่ใช่เฉาก๋วย ลูบไปหางกูก็ไม่กระดิกหรอกนะ แต่ก็ตัดใจไม่พูดดีกว่าเพราะเจ้าของดวงตาคมดุตอนนี้ดูอารมณ์ดีเป็นพิเศษ แต่ยังนะ ผมยังไม่เครียกับวาว่าทำไมไม่ติดต่อมาตั้งสามวัน รอก่อน ทดไว้ในใจก่อนกินข้าวเสร็จจะชูขึ้นมาห้านิ้วเลย
"ใคร ไม่มี๊!! อย่ามามั่ว เออยู่บ้านเล่นกับเฉาก๋วยหรอก ไม่เชื่อถามพี่เฟิร์สเลย" พี่เฟิร์สที่นั่งอยู่ตรงข้ามกันเบ้ปากยิ้มนิดๆเหมือนไม่ยอมรับในสิ่งที่ผมพูด วารี่ตามองผมนิดๆเหมือนจริงจังว่าผมไม่ได้อยู่บ้าน
"รุมแกล้งน้องเอกันใหญ่เลยนะ ฮาๆๆ"
"เฮียเอก ช่วยหนูด้วย"
"อย่าแกล้งน้องเอสิ...เออ เมื่อวานทำไมไม่กลับบ้านละน้องเอ"
"เฮียเอก!!" ดูท่าจะหาตัวช่วยผิดคนแล้วครับ นอกจากจะไม่ช่วยแก้ต่างแล้วยังใส่สีตีไข่อีก นี้ตกลงครอบครัวผมจะโรคจิตชอบแกล้งผมกันจริงจังใช่มั้ย ผมจะได้ทำใจและสืบทอดเจตนารมณ์นี้ไปที่น้องหนึ่ง หึหึ
หลังจากที่ทานอาหารเย็นฝีมือพี่เฟิร์สและวาเสร็จ ทุกคนก็แยกย้ายกันขึ้นบ้าน มีผมที่นั่งดูหนังกับพี่เฟิร์สอยู่ตรงห้องนั่งเล่นสักพัก ส่วนวาก็ขึ้นไปอาบน้ำ พี่เฟิร์สมองหน้าผมนิดๆตอนที่วาชวนขึ้นห้องแต่ผมส่ายหน้าปฏิเสธ เจ้าของดวงตาคมดุถอนหายใจเบาๆก่อนจะเดินขึ้นบ้านไป
จะมองว่าผมทำตัวงี่เง่า ไร้สาระก็ได้นะครับ แต่ลองคิดดู ถ้าคุณเป็นฝ่ายถูกทิ้งให้อยู่ข้างหลัง ไลน์ไปก็ไม่มีการตอบรับ โทรไปก็ไม่รับสาย หายไปไม่บอกกล่าว ใจคนรอมันก็เป็นห่วง คิดมาก ว่าเออ วามันจะเป็นอะไรมั้ย มีปัญหาอะไรหรือเปล่า กังวลสารพัดยิ่งมันไม่ค่อยลงรอยกับที่บ้านเท่าไรด้วยแล้ว แต่พอเข้าวันที่สามมันเริ่มถึงจุดว่า เออ ช่างแมร่งแล้ว จะหายไปไหนก็เชิญ นี้ผมไม่ได้งอนนะ นอยด์เฉยๆ จริงๆนะ
"เรานี้น้า" พี่เฟิร์สจับหัวผมโยกไปมา ผมรู้ว่าพี่เฟิร์สจับอาการผมออก เพราะปกติเวลาวามาบ้าน ผมกับวาจะตัวติดกันตลอด น้อยครั้งที่จะแยกออกมาแบบนี้ ผมเอนตัวลงนอนตักพี่ชายคนรองที่กำลังดูหนังอยู่ พี่เฟิร์สยิ้มให้และลูหัวผมเบาๆผมจับมือพี่เฟิร์สมาเล่นไปมา มือของพี่ชายคนรองมักจะเย็นอยู่ตลอดเวลา อาจเป็นเพราะพี่เฟิร์สเป็นคนเลือดน้อยหรือยังไงไม่รู้ ความเงียบโรยตัวอยู่ระหว่างผมกับพี่เฟิร์สมีเพียงเสียงจากโทรทัศน์ที่ดังออกมา ผมพลิกตัวซุกเข้ากับหน้าท้องแบนราบของพี่ชายเอื้อมมือกอดเอวของพี่เฟิร์สแน่นและพูดในสิ่งที่คิดอยู่ออกมา
"หนูเปล่านิสัยไม่ดีนะ"
"อาห่ะ"
"หนูไม่ได้งี่เง่าด้วย"
"อืม"
"หนูไม่ได้งอนวาด้วยนะ"
"ครับ ครับ"
"แล้วก็เปล่าน้อยใจด้วย"
"แล้วน้องเอเป็นอะไร" ถามผมเสียงนุ่ม มือเย็นๆของพี่เฟิร์สจับเบาๆที่แขน
"หนูแค่นอยด์วาเฉยๆ"
"แล้วน้องเอนอยด์วาทำไมละ"
"ก็วาหายไป หนูโทรหาก็ไม่รับ ไลน์ไปก็ไม่ตอบ สามวันเลยนะ พี่เฟิร์สคิดดูดิ่ หนูก็เป็นห่วงไปสิว่ามีปัญหาอะไรหรือเปล่า หายไปไม่บอกกันแบบนี้มันน่ามั้ยละ" พลิกตัวนอนเงยหน้ามองพี่เฟิร์สที่ก้มลงมาหน้าผมยิ้มๆ รู้ตัวเลยว่าผมคงทำปากยื่นอยู่แน่ๆ ติดเป็นนิสัยเวลาจะฟ้องอะไรพี่ชายจะชอบทำปากยื่น บู้ปากใส่
"วาเขาอาจจะมีธุระก็ได้"
"ก็บอกกันก่อนหนูก็เข้าใจป่ะ เออ ว่าเนี้ยยุ่งอยู่นะ แบบอย่างน้อยให้หนูรู้ว่าวามันไม่ได้เป็นอะไร"
"วาคงจะมีเหตุผลของเขา ทำไมน้องเอไม่ถามวาล่ะ ว่าทำไมไม่ติดต่อมา"
"ไม่เอาไม่ถาม งอน เอ้ย นอยด์"
"ถ้าเอนอยด์วาก็มาบอกให้วารู้สิ" เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นจากด้านหลังโซฟา ผมเด้งตัวขึ้นมองก็เห็นวายืนหน้านิ่งมองมาที่ผมอยู่
"ทำไมต้องบอก เพิ่งจะมาสนใจหรือไง ทีหายไปตั้งสามวันยังไม่เห็นจะสนใจบอก"
"ไม่ได้เพิ่งจะมาสนใจ สนใจมานานแล้ว ไม่รู้หรอ"
"ไม่รู้ ไม่สน"
"โตแล้วนะน้องเอ อย่ามาทำตัวงี่เง่าใส่วา วาไม่โอ๋นะ"
"เออ ก็ไม่ต้องมาโอ๋ ไม่ได้ขอ" ปากไวอีกแล้วครับผม รู้ตัวเลยว่ากำลังพาล และก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมต้องมาไม่พอใจวาในเรื่องเล็กน้อยแบบนี้ด้วย ถ้าลองกลับกันเป็นผมติดต่อฟากัส หรือ ภูมิไม่ได้ โดยที่มันไม่บอกผม ถามว่าผมจะรู้สึกอะไรเท่านี้มั้ย คำตอบก็คือไม่ แต่พอมาเป็นวา แค่เรื่องที่ติดต่อมันไม่ได้ผมก็คิดมาแล้ว ยิ่งพอได้ยินวาพูดเหมือนไม่แคร์แบบนี้ ผมยิ่งรู้สึกน้อยใจจนอยากจะร้องไห้
ไม่เข้าใจตัวเองว่าปล่อยให้เพื่อนคนนี้เข้ามามีอิทธิพลต่อความรู้สึกมากขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไร
"วามาเอาน้องเอไปคุยกันข้างบนไป คุยกันดีๆนะ วาก็อย่าดุมากละ น้องเอก็อย่างี่เง่าเข้าใจมั้ย" พี่เฟิร์สลุกขึ้นดึงผมออกจากโซฟาดันหลังให้ไปหาวาที่ยืนหน้านิ่งอยู่ รู้เลยว่าวากำลังอารมณ์ไม่ได้ อยู่กันมาตั้งหลายปีทำไมจะดูไม่ออก ยิ่งเห็นวาทำหน้าดุใส่ไม่พูดอะไรก็ยิ่งรู้สึกไม่ดี
เดินนำวาขึ้นห้องไป นั่งลงบนเตียงตัวเองมองวาที่ลอคประตูห้องและนั่งลงบนเก้าอี้หน้าโต๊ะหนังสือ ความเงียบที่แสนจะอึดอัดโรยตัวอยู่ในบรรยากาศระหว่างผมกับวา น้อยครั้งที่ผมกับวาจะเงียบใส่กันแบบนี้ ผ่านไปนานแค่ไหนก็ไม่รู้แต่สุดท้ายผมก็ทนไม่ไหวและเป็นคนทำลายความเงียบลง
ก็ผมมันเป็นพวกทนสงครามประสาทแบบนี้ไม่ค่อยได้นิหน่า
"ทำไมไม่ติดต่อมา หายไปไหนมาสามวัน" มองเห็นวายืดตัวขึ้นนั่งหลังตรงมองมาที่ผม
"กูปามือถือพังเองอะ"
"ห่ะ! ทำไมวะ เกิดอะไรขึ้น" ปกติวาเป็นคนนิ่งๆ ใจเย็นนะครับแต่ในทางเดียวกันก็เป็นคนที่เก็บกดพอตัว มันก็ไม่ได้เก็บกดจนแสดงออกในทางที่รุนแรงอะไรแต่ถ้าถึงขั้นปาพี่ไอโฟนของมันจนพังนี้ ผมว่า1เดือนที่ผ่านมา มันคงเก็บความรู้สึกนึกคิดอะไรไว้กับตัวเยอะเกินไปจริงๆ
"มึงจำได้มั้ยที่กูบอกว่าจะกลับไปคุยกับพ่อเรื่องเรียนต่อ กูเพิ่งได้มีโอกาศบอกเขาอาทิตย์ให้หลัง"
"แล้วเขาว่าไง"
"ก็ตามที่กูคิดเอาไว้ เขาขีดเส้นชีวิตกูมาขนาดนี้ มึงคิดว่าเขาจะยอมให้กูเดินออกนอกเส้นหรอวะ" วาพูดเสียงเรียบ ไม่มีอาการประชดหรือตัดพ้อใดๆในชีวิตตัวเอง มันราบเรียบจนผมอดเป็นห่วงไม่ได้
"แต่นี้มึงก็เรียนจบตามที่เขาต้องการแล้วไง โตแล้วนะเว้ยจะมาบ่งการอะไรมากมาย"
"อืม กูก็เลยบอกเขาไปว่า ถ้าอยากให้กูไปเรียนต่อกูไปให้ได้ แต่กูขอเรียนสายบริหารเขาก็บอกไม่"
"อืม...มึงมานั่งนี้ดิ่" ผมยกมือเรียกวาให้มันนั่งข้างกันบนเตียง วาเลิกคิ้วเหมือนจะถามว่าหายโกรธกูแล้วหรอ ผมก็ได้แต่ตบที่นั่งข้างๆตัวให้มันมานั่งคุยข้างกัน
"กูเลยบอกเขาว่ากูได้งานแล้วจะเริ่มงานเดือนหน้า เขาก็สั่งให้กูไปบอกปฏิเสธซะ และให้กูเตรียมตัวไปต่อโทแทน กูยืนยันว่าไม่ไปเขาเลยบอกว่าให้กูไปคิดดีๆแล้วค่อยมาคุยกันใหม่ แต่พอเมื่อสามวันที่แล้วเขาพากูไปหาอากิตติ ผู้พิพากษาเพื่อนเขาว่าจะให้กูมาลองทำงานที่ศาล ตำแหน่งอะไรก็ได้ เขาจะไม่ให้กูกลับไปกรุงเทพ กูเลยโมโห มันเหมือนถึงจุดหนึ่งอะมึง หึ ไม่รู้สิกูเลยบอกเขาไปว่า กูยอมให้เขากำหนดชีวิตกูมามากพอแล้ว กูอยากเรียนสายคำนวน แต่เขาให้กูเรียนสายวิทย์ กูอยากเรียนนิเทศน์ เขาให้กูเรียน นิติศาตร์ กูบอกเขาไปว่ามันเกินจะทนแล้ว"
"มึงโอเคเปล่าวะ" เอื้อมมือไปจับมือวาที่กุมมือของตัวเองอยู่ เหมือนมันจะไม่รู้ตัวว่าสิ่งที่มันเก็บเอาไว้ มันแสดงออกมาในรูปแบบปฏิกิริยาของร่างกาย มือที่ชื้นเหงื่อของวาแสดงถึงความเครียดได้เป็นอย่างดี ถึงคนเราจะแสร้งปั้นหน้ายิ้ม ปรับสายตาเป็นสดใส แต่ยังไงก็ไม่มีทางปกปิดปฏิกิริยาของร่างกายได้
"กูโอเค จะไม่โอเคก็ตอนที่มึงทำตัวงี่เง่าใส่กูเนี้ย"
"เชี้ยวา แล้วยังไงต่อว่ะ" คนกำลังจริงจังยังจะมากวนน้ำให้ขุ่นอีก
"หึหึ เขาบอกว่าเขาเป็นพ่อเขามีสิทธิที่จะขีดเส้นให้กูได้ ถ้าเขาอยากให้กูเดินซ้ายกูก็ต้องเดิน และเขาก็บอกกูอีกว่า ถ้าอยากให้เขาเลิกยุ่งกับชีวิตกู ก็คืนทุกสิ่งที่เขาสร้างให้กู คืนทั้งหมดกับเขาสิ ... ก็แปลกนะตอนกูได้ยินคำนั้นกูกลับไม่มีความรู้สึกอะไรเลย เหมือนสมองมันโล่งไปหมด กูเลยพูดไปว่า กูคืนให้ได้ทุกอย่าง แต่ชีวิตของกู กูไม่ขอคืนให้ เพราะยังไงชีวิตกูก็ไม่เป็นที่ต้องการตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ถ้างั้นก็ขอเก็บเอาไว้เองแล้วกัน"
"ฮึก...แล้วสามวันมานี้มึงไปอยู่ไหนมาว่ะ"
"กูก็ไปอยู่บ้านเซย์มา จำได้ป่ะ เพื่อนม.ปลายกู"
"ทำไมไปบ้านเซย์ ทำไมไม่กลับมาบ้านนี้ละ ทำไมไม่กลับมา เวลามึงมีปัญหามึงยังมีบ้านให้กลับนะเว้ย" เหมือนจะกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ แค่คิดว่า1เดือนที่ผ่านมาวาต้องทนอยู่ในบ้านหลังนั้น แค่คิดว่าวาเจออะไรมาบ้าง เชื่อเหลือเกินว่าวามันเล่าให้ผมฟังไม่หมด รู้ว่าวากลัวผมคิดมาแต่แค่เรื่องที่มันให้ผมรับรู้มันก็มากเกินพอแล้วจริงๆ
"ร้องไห้ทำไมน้องเอ เรื่องมันผ่านไปแล้วกูกลับมาหามึงแล้วนี้ไง"
"อย่ามาเนียน ฮึก บอกกูมาเลยทำไมไม่กลับมาหากู"
"กูกลัวตัวเองว่ะ มึงรู้มั้ยสำหรับกู บ้านมึงมันอบอุ่นมาก อบอุ่นเกินไป อบอุ่นจนกูกลัวว่าถ้ากูกลับมาได้รับความอบอุ่นนี้ในเวลานั้น กูกลัวจะรับตัวเองไม่ไหวและอดตัดพ้อกับความโชคร้ายในชีวิตตัวเองไม่ได้ น้ำเน่าเนอะเอาสตอรี่ไปขายในรายการชีวิตได้เลย ฮาๆๆ" วาพยายามพูดติดตลกให้ผมผ่อนคลายแต่ผมไม่ขำ วาเห็นผมนั่งตาแดงน้ำตาไหลเลยยิ้มนิดๆที่มุมปาก ก่อนจะเดินไปหยิบทิชชู่มาเช็ดหน้าให้
"กูไม่ใช่เด็ก กูเช็ดเองได้"
"อ้าวหรอ นึกว่ายังเด็กอยู่นะเนี้ย เห็นขี้งอนจริง"
"ใครงอน กูบอกว่ากูนอยด์...ก็มึงอะผิด หายไปสามวันไม่ติดต่อมากูเป็นห่วงนะเว้ย"
"ครับ วาผิด วาขอโทษ" พอได้ยินวาขอโทษเหมือนยิ่งได้ใจครับ ผมเลยกอดอกเงยหน้าพูดตาแดงๆจมูกแดงๆใส่วาอย่างเหนือกว่า
"แล้วยังมีหน้ามาดุใส่กูอีก โอ๋กันบ้างก็ได้นะ กูขี้สำออย น้องเล็กก็รู้อยู่"
"ครับ วาผิด วาขอโทษ"
"แล้วมาบอกว่าจะไม่โอ๋กูอีก วันหลังอย่าพูดแบบนี้อีกนะ"
"ครับ วาผิด วาขอโทษ"
"แล้ววันหลังมีอะไร อย่าหายไปแบบนี้อีก ถ้าโทรมาไม่ได้มึงเอาจดหมายใส่ขวดลอยน้ำมาก็ได้ เดี๋ยวกูไปดักรอที่ริมปิง"
"หึหึ ครับ วาผิด วาขอโทษ...หมดยัง"
"หมดแล้ว คิดออกแค่นี้"
"โอเค มึงก็เหมือนกัน วันหลังมีอะไร คิดอะไรก็พูด อย่าทำตัวงี่เง่า ไม่บอกกูแล้วกูจะรู้มั้ยว่ามึงงอนกู"
"ไม่ได้งอน แค่นอยด์เว้ย....เออ เอผิด ขอโทษครับ"
"แล้วปากนี้นะ อย่าไวให้มันมากนัก ประชดอะไรคือถึงใจคนฟังบ้าง" วาจ้องผมหน้าดุ ยื่นมือมาดึงปากผมที่บู้ออกอย่างขัดใจ
"อื้อ กูเจ็บ ก็มึงมาดุกูอ่ะ....เออ เอผิด ขอโทษครับ"
"แล้วนิสัยชอบคิดมาจนพาลคิดไปเองเนี้ย เลิกได้ก็ดีนะน้องเอ"
"ก็มึงทำให้กูคิดมากอะ มึงไม่หายไปกูก็ไม่คิดหรอ...ชิส์ เออ เอผิด ขอโทษครับ"
"เอาเป็นว่าผิดกันทั้งสองคนโอเคมั้ย"
"ไม่โอเค มึงผิดเยอะกว่ากูอะ มึงขาดการติดต่อไปเองอะ ถ้ามึงไม่หายไปกูก็ไม่นอยด์หรอก"
"โอเค วาผิดเยอะกว่า ผิด7 ใน 10ส่วนเลย โอเคมั้ย"
"เออ โอเค"
"ถ้าโอเคแล้ว หายงอนกูได้แล้วใช่มั้ย"
"เออ หายแล้ว ว่าแต่มึงมาบ้านกูตั้งแต่ตอนไหนวะ" เกือบจะลืมเรื่องเมื่อตอนเย็นไปแล้ว พอดีตาเหลือไปเห็นหมอนที่นอนพอดีเลยนึกขึ้นได้
"มาตอนบ่ายๆเกือบเย็นอะ ขึ้นมาเห็นมึงนอนอยู่ เฮียเอกเลยบอกให้กูนอนพักไปก่อนเพราะเฮียเอกจะไปรับน้องหนึ่ง แต่พอดีพีเฟิร์สกลับเร็วเลยลงไปช่วยพี่เฟิร์สทำกับข้าว"
"อืมหรอ....แล้วมึงได้ทำอะไรกูเปล่าวะ"
"หืม อะไร ทำไมวะ"
"งื้อ ไม่มีอะไรกูคงเพ้อไปเอง ฝันว่ากูโดนใครจูบไม่รู้ แถมโดนกอดแน่นอีก สงสัยผีอำมั้ง แต่โคตรเหมือนจริงเลย"
"โตเป็นหนุ่มแล้วหรอน้องเอ แอบฝันเปียกด้วย"
"วาโย อย่ามาล้อกู ทุกเช้ากูกับมึงเคารพธงชาติพร้อมกันกูยังไม่แซวเลย"
"ว่าแต่มึงว่าผีอำหรอ หึหึ บี2เอ้ย กูจะทำยังไงกับมึงดีเนี้ย....ไปอาบน้ำไป มานั่งตาแดง จมูกแดงแบบนี้เดี๋ยวได้โดนผีอำอีกรอบ ไป" วาเอามือบิดจมูกผมเบาๆแล้วหัวเราะออกมาเมื่อผมทำหน้าเซ็งใส่
"เชี้ย อย่ามาทำกูหลอน อย่าเพิ่งปิดไปนอนนะ รอกูก่อน" ผมรีบวิ่งเข้าห้องน้ำไปทันที ความจริงผมไม่ใช่คนกลัวผีอะไรเท่าไรนะครับ แต่วันนี้มันหลอนจริงๆนะ
to be con
:: Blue Talk's ::
กว่าจะได้ลง กว่าจะได้ลงครบ ตกลงอีตัวเครื่องหมายตกใจสีเหลืองก็ไม่ออกไปจากเครื่องเรา เปิดคอมมาก็ยังต่อเนตไม่ได้ แต่พอผ่านไปเกือบชั่วโมง ก็ต่อได้เฉย เป็นแบบนี้ทุกครั้ง ชั้นงงนะพี่ชาย
เนื้อหาตอนนี้บอกไม่ถูกว่ามันเป็นสีอะไร จะเทาก็เทาไม่สุด จะชมพูก็ไม่ใช่ แต่ตอนหน้า ยืนยันด้วยเครื่องหมายตกใจสีเหลืองว่าจะไม่เป็นสีเทาแล้วจ้า
-
เอกะวามาแล้ววววว :mew3:
คิดถึงจังเลยยยย กอดคนเขียนเเน่นๆ :กอด1:
รอที่เหลือค่ะ :mew2:
-
รอคอย
-
เย่ มาต่อเเล้ววว
ในที่สุดวาก็กลับมา ตั้งตารอ100%ต่อไป :mew1:
-
มาอัพแล้ว :hao5:
คิดถึงวาเอจะแย่
-
:mew3: :mew3: :mew3:
-
กิ๊ดดดด น้องเอไม่ได้ฝันใช่ม้ายยยย >_< คิดถึงเรื่องนี้มากๆ เ้ลยค่ะ
-
กรี๊ดดดดด วาขโมยจูบเอแน่ๆเลย 555 :katai2-1: มาต่ออีกๆ
-
วาหายไปไหนมาเนี่ยน้องเอเค้าคิดถึงนะนั่น
-
รอ 100 จ้า
วามาถึงก็โขมยจูบเอเลยนะ อิอิ
-
ดีใจจังเลย มาแค่ 35% ก็ยังดี
ตอนนี้น่ารักสุด ๆ วากลับมาแล้ว แถมมาแอบขโมยจูบน้องเอ อีกนะ
คราวหน้าอย่าทำตอนหลับสิวาอ่ะ เอาตอนตื่น ๆ นี่แหละ
น้องเอจะได้มั่นใจ แล้วรู้ใจตัวเองซะที ว้าย ๆ ชอบจัง :m3:
ขอบคุณคนเขียนนะคะ ที่ไม่ทิ้งเรื่องนี้ มาต่ออีกนะคะ :L2: :L1:
-
วากลับมาแล้ววววววววววววววววววว :katai2-1:
-
เอาเอวามายั่วๆๆๆแล้วจากไปฮือออออมาต่อไวๆเน้อ ไปปรับเวลาให้มืดไวๆจะได้มาต่อเลย555 :katai1:
-
แหมวาขโมยจูบน้องเอใช่ไหม แหมๆๆๆๆๆๆ :z13: :z13: :z13:
-
อยากอ่านต่อออออออออออ
-
:L2: :L2:
-
อังกฤษจะสองทุ่มแล้วนะ หรือรอให้มืดกว่านี้จ๊ะ เค้ารอเอวาอยู่นะ
-
วากลับมาแล้วว มาตอบด้ยว่าหายไปไหนติดต่อไม่ได้ตั้งสามวัน
ทำเอตกใจนะ อิอิ
-
:m15:
สั้นจัง
-
น้องวา น้องเอ น่ารักเสมอ มาต่ออีกเถอะนะคะ ใจจะขาดดดด :hao5:
-
รอตอนต่อไป
-
เอ วาาาาามาแล้วๆๆๆๆ
กอดๆๆๆๆๆคนแต่ง
^^
-
วู้ววววว น้องเอน่ารักกกกก
กอดๆๆๆๆๆ
-
สมัครเป็นfc ด้วยคน ร่วมด้วยช่วยจิ้น
วากลับมาหาน้องแล้ว :L1: :L1:
-
รอค้าาาา
-
แหม่~~ เข้าข่ายลักหลับรึเปล่าเนี่ย? คนที่มาแอบจุ๊บน้องเอนี่วาชัวร์เรย :hao6:
พอเค้ากลับมาร่าเริงเชียวนะคะ น้องเออออออ :katai2-1:
-
เข้ามารออิก65%จ้า
-
รอ 100%
-
คิดถึงจังเลยค่ะ >.<
*วิ่งไปกอดวา* :hao7:
#เจอน้องเอจิกหัว
อิอิ
-
หวานๆ :mew1:
-
วากลับมาแล้วววว
ค้างงงง :hao5:
-
วากลับมาหาน้องเอแล้วววววว
แอร๊ยยยยย
-
รอ เอกับวานะคร้าาาาา :hao7:
-
................
..............
.............
..............
ค้างเบย :hao7: :hao7:
-
อึ้งนานไปหน่อย โดนวาดีดเม่งเลยน้องเอ
ทศไว้ในใจหลายเรื่องแล้วน้องเอ รีบเคลียร์นะ
รอที่เหลือ50%และตอนต่อไป
-
เย้ๆ ได้อ่านตอนใหม่แล้ว
สงสัยเอคงไม่ต้องจิ้นแล้วเเหละ วาเค้าเตรีนมเปิดตัวแล้วใช่ปะ อิอิ
มีแอบจุ๊บด้วย(หรือเปล่าน๊าา)
-
คิดถึงน้องเอ กับวาโยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :กอด1:
ได้อ่านต่อแล้ว ดีใจมากเลย :heaven
#ช่วงนี้เน็ตที่บ้านเน่าเหมือนกันเลยค่ะ :katai1: :katai4: :katai4:
-
รอบนี้น้องเอโดนรุมแกล้ง
โถ หน้าผากพอดีมือ =.,=
-
:katai1: :katai1: :katai1: ทำไมมาแบบนี้ เนตจ้า อย่าทำร้ายกัน มันค้างงง
-
น้องเอน่ารัก แบ๊วขึ้นทุกวันอ่าา คึ :katai5:
-
ดีใจจังกลับมาต่อแล้วววววววววววววววววว
น่ารักๆๆๆๆๆ น้องเอกับวาน่ารักมากๆๆ
และที่สำคัญบ้านน้องเอนี่น่ารักกันทุกคนเลย><
-
รอน้องเอเอาที่ทดในใจขึ้นมาซะที :katai2-1:
-
กลับมาแล้วววววว
:katai5:
เราเห็นมีคนแอบจูบเอด้วยแหละะะะะะะ
ใครกันน้าาาาา
:confuse:
:m13:
-
:mew3: :mew3: :mew3: :mew3:วากลับมาแล้ว :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
ดีใจวากลับมาแล้ว แต่หายไปตั้งเดือน บ้านใหญ่ทำไรพระเอกของน้องเอหว่า
ยังไงก็ชอบเวลาน้องเออ้อน ให้ตาย โมเอ้มากก อ๊ายยยยยยย
วาปล้ำเอเลยเถอะ จะได้ไม่เป็นภาระคนอยากปล้ำเทน 5555
2 คนนี้เวอร์จิ้นทั้งคู่ใช่มั้ย เหนอยุ้กันสองคนตลอดแถมไม่ยักกะมีใครแบบนี้
แต่งงจริง อัลไลคือการที่วากลับมาแล้วน้องเออึง ตกใจอะไรขนาดน้นยะ
แทนที่จะเข้าไปกอดไปซบอกก 555
เอาจริงๆ น้องเออย่าทดเยอะ ยิ่งทดอะไรไว้เยอะๆ คือแบบบ
คนอ่านยิ่งอยากรู้ เห็นทดไว้แล้วไม่ใช้สักที เครียดเบย อยากรุด้วยยยย
ยังไงก็มาต่อเรื่อยๆน้า เราดีใจอะ พอเห็นว่าเรื่องนี้มาต่อ คิคิ
-
เย้~ครบ 100% ฟินตลอดๆๆ
-
ชั้นขอพาร์ทวาทอล์คบ้างสิ ชั้นอยากรู้เรื่องราวในอดีตน่ะ เข้าใจชั้นหน่อยสิ
-
คิดว่าผีอำเหรอ ผีชื่อวาโยงัย รู้จักไหมน้องเอ
:hao3: :hao3:
-
ฮืออออออออออ
น่ารักจังเลยยยยยยยยย
:m3:
ชอบเอจัง
นิสัยเหมือนเราเด๊ะ
ปล. อยากเห็นฉากน้องเอโดน"ผีอำ"อะ คนเขียนนนนน :hao6:
:laugh:
-
ควรจะให้วาสมหวังได้ละนะคะ
เจอพ่อเผด็จการแล้วความรักยังไม่มีสถานะอีกนี่มันเคราะห์ซ้ำกรรมซัด
เนี่ยแระหน่า..... หวังดีกับลูกมาเกินไปโดนไม่รู้เลยว่าลูกชอบรึเปล่า
-
อยากอ่านตอนผีอำอีกรอบจัง
-
อ๊ากกกกกกก ผีอำน่ารักเกินไปแล้วน้องเอ :-[
-
ผีอำ????
ขอให้คอมคนเขียนหายป่วยซักที ขอให้มีเวลามาแต่งเยอะๆ :call:
คำผิดที่เห็น
โอกาศ ที่ถูกต้อง โอกาส นะคะ
-
น่ารักอ่าาาาา
ประชดกันน่ารักกกกก
คู่นี้มันน่ารักๆๆๆๆ ๆ รอทุกวันเลย ชอบน้องเอกับวา น่ารักกกกกกกกกกกกกกกกก
-
น้องวาคะ เจ๊รู้นะคะคำว่า ผีอำ ของน้องวา หใายถึงอะไร :-[ :o8:
-
คิดถึงคู่นี้จัง สงสารวาอะ สู้ๆนะ
ว่าแต่ได้ทำอะไรเอป่าวเนี่ย ท่าจะไม่ใช่แค่ฝันละม้างงงงงงง
รออ่านค่า
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
มาซะทีนะน้อเอวา แต่แอบค้างไปนิดอ่ะ
รอนะรอๆๆ
-
คิดถึงคนแต่งแบบฝุดๆอ่ะ_รอตอนหน้านะครับ
-
สงสารวานะที่ไม่ได้ทำในสิ่งที่ตัวเองชอบกับโดนพ่อบังคับให้ทำในสิ่งที่ไม่ชอบเป็นกำลังใจให้วาโยนะ//น้องเอขี้งอนอ่ะน่ารักมากกกกก ปล.เมื่อไหร่จะรักกับซะที ฮืออออ
-
สงสารวา :hao5:
ว่าแต่ น้องเอโดนผีอำบ่อยไหมลูก :z1:
เเต่คนอ่านอยากเห็นหนูโดนผีอำแบบเต็มๆล่ะ :hao6:
รอตอนต่อไป เป็นกำลังใจให้ค่ะ :L2: :กอด1: :L2:
-
วาก็บอกน้องเอไป ว่า เออ วาจูบเองแหละ
ฮาาาาาาา อยากให้หน้าเวลาน้องเอตกใจ
-
อึน ๆ มึนๆ ชอบอ่ะ :hao3: :hao3: :hao3: :hao3:
-
ตายแระ น้องเอ~ หนูโดนผีหน้าหล่อนามว่า"วาโย" อำหรอจ้ะ อิอิอิ
สงสารวาจังเลย คงจะเจ็บกับคำพูดของพ่อมากๆ น้องเออยู่ข้างๆวา อย่าทิ้งกันเน้อออออ
-
แหม~~~~~!*
ผีชื่อวาโยอำอ่ะซี๊ น้องเอ
-
ครอบครัวนี้ อ่านทีไรก็น่าร้าก น่ารัก อ่ะ สงสารน้องเอ โดนรุมตลอด ๆ เลย
เบื่อพ่อวาจริงเลย ไม่อยากพูดถึงแล้วคนแบบนั้น
พอหายโกรธเขา ก็อ้อนน่ารักเชียวนะน้องเอ แหม มีการบอกให้เค้ามาโอ๋อีกแนะ
ชอบตอนเคลียร์กันจัง ผลัดกันขอโทษ มันน่ารักงุ้งงิ้งสุด ๆ อ่ะ :m1:
โถ ๆ แต่สุดท้าย น้องเอ ก็ยังเป็นน้องเอ เชื่อเป็นจริงเป็นจังว่าผีอำซะงั้นอ่ะ
อย่างว่าแหละนะ แบบน้องเอ จุ๊บตอนหลับไม่ได้นะจ้ะ ต้องตอนตื่นเท่านั้นถึงจะรู้เรื่อง
น่ารักตลอด ๆ เลย รอตอนต่อไปนะจ้ะ นานแค่ไหนก็รอได้ ขอบคุณที่ไม่ทิ้งกัน :กอด1: :L2:
-
กรี๊ดดด จะอำอีกรอบบก้อไม่มีใครว่าน้ะ น้อง เอ ยอมแน่นอนน เพราะผีตัวนั้นก็พี่วาไง ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :z1:
-
คิดถึงเรื่องนี้จัง
-
:katai2-1: หายไปนานเลยน่ะจ้ะ และมาแล้วก้อหายไปนานอีก :L3: มาแต่ละครั้งความสัมพันธ์ระหว่างวาโยกับเอก้อไม่คืบหน้าไปไหนเลยน่ะ :katai1: ปล่อยให้คนอ่านฟินต่อไป :hao5: วานายไม่กล้าบอกความจริงล่ะสิ :hao6:
อยากอ่านเรื่องของเฟิร์สจังเลย คงได้อารมณ์ดีแท้ :mew3:
-
มาต่อเร็ว เร๊ว คนอ่านคิดถึงน่ะ :mew2:
-
o13 o13 หนุกมากกกกก อ่านรวดเดียวจบ ชอบอ่ะเรื่องแนวนี้
น้องเอก็น่ารัก ขี้อ้อนจิงๆๆๆๆเลยยย รักกันขนาดนี้มะไหร่จะเป้นแฟนกันน๊า ลุ้นๆๆ
อยากกอ่านต่อมากมายยย :hao5:
-
คิดถึงน้องเอ กับวาโย น่ะ
-
น่ารักกกกกกกกกก
รอคนเขียน :katai4: :katai4: :katai4:
-
ผีวาอำแหงๆ 555 วาน่าสงสารจัง
-
น่ารักขนาดนี้เดี๋ยวโดนผีอำอีกรอบหรอกน้องเอ
55555555555
-
"จิ้นดีนัก เดี๋ยวจัดให้"
Special Hour # Little secret (VAYO)
ตัวบ้านหลังไม่เล็กไม่ใหญ่ด้านหน้า สนามหญ้าสีเขียวที่มีสุนัขตัวใหญ่วิ่งหางกระดิกมายืนเห่าราวกับต้อนรับอยู่หน้าประตู วาไขประตูเล็กด้วยกุญแจที่แม่ของเอให้เขาเอาไว้ตั้งแต่ตอนมัธยม จนถึงตอนนี้จำไม่ได้แล้วว่ากี่ครั้งที่ใช้กุญแจดอกนี้ไขเข้ามาในบ้านที่มีแต่ความรัก ความอบอุ่นของครอบครัว
เฉาก๋วยวิ่งไปมารอบๆตัวเขาไปมาเหมือนทุกครั้งที่เห็นเจ้านายของตัวเองกลับบ้าน
"เฉาก๋วยนั่งลง ขอมือหน่อย หึหึ เก่งมาก" เขาลูบหัวเฉาก๋วยที่นั่งกระดิกหางไปมา วายืนเล่นกับเฉาก๋วยได้เพียงครู่ก็หันไปตามเสียงเรียกของผู้ชายร่างสูงใหญ่พอๆกับตัวเอง
"อ้าววา กลับมาแล้วหรอ" เฮียเอกยืนกอดอกมองมาทางเขาจากหน้าประตูบ้าน พี่ชายคนโตของบ้านหลังนี้เอามือขยี้หัวไปมาพลางหาวออกมา
คำว่า กลับมาแล้วหรอ ที่วาได้ยินมันพาเอาสะท้อนใจไปถึงบ้านอีกหลังที่ไม่เคยแม้แต่จะเอ่ยคำนี้กับเขาเลยซักครั้ง
"สวัสดีครับเฮียเอก"
"อืม น้องเอนอนหลับอยู่บนห้องนะ ขึ้นไปหาซิ หายไปเป็นเดือนกลับมาน้องเอคงดีใจน่าดู"
"กลัวจะโดนงอนก่อนนะสิ" สามวันแล้วที่ไม่ได้ติดต่อหาเอ ทั้งไลน์ ทั้งมือถือ ทุกอย่างล้วนถูกริบสัญญาณหมด แต่ก็เป็นเพราะเขาเองที่ควบคุมอารมณ์ไม่ได้
มันเหมือนถึงจุดหนึ่งที่เขาไม่สามารถรับไหวแล้ว ทุกอย่างในชีวิตเขาล้วนถูกกำหนดเอาไว้ก่อนแล้ว ไม่ทันได้คิดว่าอยากจะทำอะไร ชอบอะไร ก็ถูกยัดเยียดให้ทำอย่างอื่นไปเสียก่อน จนถึงตอนนี้ถามว่าตัวเขาชอบอะไร ถ้าเรียนอะไรในตอนนั้นสมัยกำลังขึ้นมหาลัยก็คงจะเป็นนิเทศน์ศาตร์ แต่พอมาตอนนี้พอได้เรียนกฏหมายเกี่ยวกับสัญญา ธุรกิจ ก็อดไม่ได้ที่จะบอกว่าสนใจในด้านบริหาร จวบจนได้เข้าทำงานก็ยังไม่ได้ทำได้ทำตามความต้องการ เหมือนทุกครั้งที่พยายามจะไขว่คว้าบางสิ่ง ก็มักจะถูกปัดทิ้งออกไปเสียก่อน
เหมือนทุกครั้งที่ความรู้สึก นึก คิด ของเขาจะถูกมองข้าม
"อ้าว งานงอกแล้วไง โดนน้องเองอน แล้วไปทำอะไรมาละ" เดินตามเฮียเอกมายังตรงห้องนั้งเล่นที่ยังเห็นแผ่นอนิเมชั่นเรื่องโปรดของเอในตอนนี้วางอยู่ สงสัยจะขลุกอยู่กับบ้านดูการ์ตูนอย่างเดียวสินะ เอรัณ
"พอดีมือถือวาพังแล้วคาดว่าจะโดนเองอนจากการที่ติดต่อวาไม่ได้"
"งันไม่ต้องคาดอะ งอนชัวร์ น้องเล็กของบ้านติดต่อคนชอบสปอย์ตัวเองไม่ได้ ไม่น่าละ ก็ยังว่าทำไมสองวันมานี้น้องเอดูหงอยๆ"
"เอได้บ่นอะไรกับเฮียเอกมั้ยครับ"
"ไม่นะ ต้องไปถามเฟิร์ส ก็รู้ๆอยู่มีอะไรก็พี่เฟิร์สๆ บอกน้องเอด้วยนะว่า เฮียเอกน้อยใจ หึหึ แต่วันนี้ก็เห็นเข้ามาอ้อน สาเหตุอยู่นี้เอง"
"แล้วนี้เฮียเอกไม่ได้ทำงานหรอครับ"
"ทำ แต่กลับมาแล้ว ไม่ไหวเมื่อคืนไม่ได้นอน นี้ได้ยินเสียงเฉาก๋วยเห่าเลยเดินลงมาดู วาก็ขึ้นไปนอนพักกับเอก่อนก็ได้ เดี๋ยวเฮียจะไปแต่งตัว ไปรับน้องหนึ่งแล้ว"
"ครับ" รับคำเฮียเอกแล้วเดินไปยังชั้นบนของบ้านอย่างเคยชินราวกับเป็นห้องของตัวเอง เปิดประตูเข้าไปก็สัมผัสถึงความเย็นของเครื่องปรับอากาศ มองไปยังเตียงหลังใหญ่สีฟ้าก็เห็นแต่กลุ่มผมสีน้ำตาลอ่อนโผล่พ้นออกมาจากที่นอน อดไม่ได้ที่จะจุดยิ้มที่มุมปากเมื่อเห็นการขยับไหวเล็กๆของเพื่อนตัวเล็กคนนี้
วาเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าและหยิบเสื้อยืดคอวีสีขาวมาเปลี่ยนก่อนจะเดินมานั่งตรงขอบเตียงที่ตอนนี้น้องเล็กของบ้านเอาหน้าถูผ้าห่มไปมาเหมือนถูกรบกวนจากการยุบลงของเตียง ก่อนจะนิ่งตามเดิม พร้อมหายใจเข้าออกอย่างสม่ำเสมอ
นั่งมองใบหน้าขาวใสรับกับจมูกโด่ง ดวงตาเรียวเล็กที่แสนสดใสนั้นกำลังหลับสนิท เอื้อมมือไปปัดเส้นผมที่บดบังหน้าผากของเอออก
ยิ่งมองก็ยิ่งรู้ตัวว่ารักเพื่อนคนนี้มากแค่ไหน
ยิ่งใกล้ก็ยิ่งชัดเจนว่ามันไม่ใช่แค่ความผูกพัน
แต่สุดท้ายแล้วก็ไม่อยากจะที่จะพูดออกไปถึงความรู้สึก ไม่ใช่เพราะกลัวว่าถ้าบอกไปความสัมพันธ์จะเปลี่ยน ไม่ใช่ไม่กล้าที่จะบอกรัก แต่เขานั้นอยากจะอยู่แบบนี้ในเรื่อยๆ ความสัมพันธ์ของเขากับเอในตอนนี้ไม่ได้รุนแรงจนสำลักความสุข แต่มันมั่งคงที่สุดแล้ว เพราะถ้าหากว่าเขากับเอเป็นแฟนกัน ซักวันอาจจะทะเลาะกัน ผิดใจกัน และถ้าเมื่อถึงเวลาที่เลิกกัน เขากลัวว่ามันจะไม่สามรถกลับมาเป็นเหมือนตอนนี้ได้อีกแล้ว
มีความสุขที่ได้มองเอยิ้ม หัวเราะ
มีความสุขที่ได้คอยดูแลเอ อยู่เคียงข้างเอ...แต่ลึกๆเขารู้ตัวว่าเขาต้องการมากกว่านั้น แต่ต่อให้มีเหตุผลที่ดีแค่ไหน สุดท้ายเขามันก็แค่คนขี้ขลาดที่กลัวการไขว่คว้าบางสิ่งสำคัญมาเป็นของตัวเอง
เพราะตัวเขาไม่เคยมีโอกาศได้ไขว่คว้าสิ่งใดมาก่อน
"ไม่เจอหน้ากันตั้งเป็นเดือน คิดถึงกันบ้างมั้ย" เหมือนคนบ้าที่นั่งพูดกับคนที่หลับอยู่ราวกับเขาจะได้ยินคำถามและลุกขึ้นมาตอบให้ดีใจว่าคิดถึง
ไม่รู้ว่าเวล่าผ่านไปนานเท่าไร ไม่รู้ว่านั่งมองใบหน้าของคนที่กำลังหลับอยู่มากี่ครั้งแล้ว ไม่รู้ว่าติดนิสัยชอบลูบหัวเอตอนหลับตั้งแต่เมื่อไร และ ไม่รู้ว่าจริงๆแล้วอยากจะให้เอมันลืมตาตื่นขึ้นมารับรู้ในสิ่งที่เขากำลังจะทำต่อไปนี้หรือเปล่า
วาค่อยๆก้มใบหน้าลงไปช้าๆ ใกล้จนสัมผัสถึงลมหายใจอุ่นๆของเอ ใกล้จนเห็นแผงขนตางอนยาวที่พาให้ตาเรียวเล็กของเอดูสดใส ใกล้จนริมฝีปากของเขาทั้งคู่สัมผัสกัน ใจสั่นทุกครั้งที่ทำแบบนี้ ราวกับเด็กตัวเล็กๆแอบกินขนมโดยไม่ให้ครูประจำชั้นรู้ แต่ก็พอเข้าใจได้ เพราะขนมตรงหน้ามันช่างหอมหวานซะขนาดนี้ เคยคิดว่าอดใจไหว แต่สุดท้ายก็พ่ายแพ่ และเมื่อได้ลองชิมครั้งแรก ก็ย่อมอยากชิมอีกเป็นครั้งที่สอง
ถ้ามีใครรู้ จะถูกมองว่าเขาเอาเปรียบเอมั้ยนะ คิดในใจก่อนจะหลุดยิ้มออกมา
"รักมากนะ...รู้มั้ย" พูดเสียงเบาคล้ายกระซิบ เอาหน้าผากตัวเองไปแตะกับหน้าผากของเอค้างอยู่เช่นนั้นเพียงครู่ก่อนจะผละออกเมื่อคนช่างฉอเลาะขยับไปมาคล้ายกับโดนรบกวนจากฝันดี
วาค่อยๆช้อนศรีษะของเอขึ้นเบาๆแล้วแทรกตัวลงไปนอนด้านข้าง ขยับตัวเขาไปรั่งให้หัวทุยๆของเอเข้ามาซบลงกับอกตัวเองแล้ววาดแขนกอดเอวของเอเอาไว้ จูบเบาๆไปที่ขมับของเอก่อนจะค่อยๆหลับตาลง
ขอให้ซักวันความลับเล็กๆนี้ จะเข้าไปอยู่ในห้วงความฝันของเอ
ความลับของวา
ความฝันของเอ
End.
:: Blue's Talk ::
สวัสดีจ้า หายไปสองอาทิตย์ ให้ตายซิพี่ชาย มันเป็นนรกของการศึกษา งานเยอะ ส่งreport ไหนจะสอบอีก และ อาทิตย์นี้เราย้ายหอ ชีวิตหรรษาเกินไปแล้ว
เอาวาโยมาส่ง เขียนโดยให้วาเป็นคนบรรยายมันยากเสียจริง เพราะสมองและกระบวนการคิดของวา ซับซ้อนกว่าน้องเอเยอะ ก็อย่างวา คนมันผ่านมาเยอะ ฮาๆๆๆ ไม่รู้ว่าทุกคนจะเข้าใจความคิดของวามั้ย แต่อ่านตอนนี้ทุกคนอาจจะคิดว่าแล้วมันจะลงเอยกันยังไงวะเนี้ย....นั้นสินะ แต่อีกไม่นานหรอก หึหึหึ บอกแล้วว่า วาโยลิขิต และบางที น้องเออาจจะไม่ใส เอ๊ะ
เจอกันตอนหน้าครับ ><
-
:m15: ในที่สุด พี่วา ก้อได้ออกตัวสะที :laugh: น่ารักอ๊ หิหิ แอบลักจุ๊ฟน้องเอ แต่ถ้ายังเก๊บงำคำว่ารักไว้นานๆระวังจะได้กินแห้วนร๊าาาาา :katai1: รีบบอกไปเลย :hao6:
ปล. คนเขียนสู้ๆนะ คนอ่านอยู่ช่วงใกล้สอบเหมือนกัน แบบว่า เห้ยนี่มันอะไรกันหนังสือต้มกินได้มั้ยทำนองนี้ :sad4: FLIGHT !!! :heaven
-
สงสารวาจังเลย :mew2:
-
วาโยยยยยยยย
:-[
:กอด1:
-
เห็นชื่อตอน ความลับเล็กๆของวาโย
แล้วก็คิดว่า
ต้องเป็นตอนที่วาแอบจุ๊บน้องเอแน่ๆ
แล้วก็ใช่จริงๆด้วย
555
อ่านแล้วเข้าใจวานะ
กับการที่กลัวที่จะไขว่คว้าในสิ่งที่ต้องการ
ถึงจะเป็นสิ่งที่เรารู้ว่าสำคัญกับเรามากๆ
แต่ดูเหมือนว่า ยิ่งสำคัญก็ยิ่งกลัวที่จะไขว่คว้ามากขึ้น
เพราะก็เป็นอยู่ 55555
แต่ว่านะ
จากที่วาเห็นปฏิกิริยาของน้องเอ
ที่พัฒนาขึ้นเรื่อยๆ
ก็กลายเป็นคำว่า "วาโยลิขิต" สินะ 5555
เอาใจช่วยวาจ้า อิอิ
-
"รักมากนะ...รู้มั้ย". กรี๊ดดดดดดดกับประโยคนี้ ชอบอะ :katai1:
-
เมื่อไรจะเปิกเผยสักที รอลุ้น อิอิ
-
ต่างฝ่ายต่างแอบรักกัน แต่ไม่กล้าบอกไป กลัวจะเสียใจในวันข้างหน้า แต่ว่า ไม่ลองเสี่ยงสักหน่อยหรอ ?
-
วาโย สู้ๆ
เราอยากเห็นตอนน้องเอไม่ใสแหละ :hao6:
รอตอนต่อไปเป็นกำลังใจให้ค่ะ :L2: :กอด1: :L2:
-
กล้าๆหน่อยสิวา!
-
รอชมกระบวนการ "น้องเอไม่ใส" 55555555
-
ไม่เสียแรที่รอคอย 5555555 รอเรื่องนี้มาตลอดเลย เราชอบบ เห็นมาต่อแล้วกรีดดดดดดดด (แต่น้อยง่ะ จะร้องไห้ฮือๆ)
วาเหมือนเจ้าบ่าวกลัวฝนเลย 555 อันทีจริงมันก็กลัวฝันกันทั้งเจ้าบ่ายฝ่ายรุกและเจ้าบ่าวฝ่ายรับอะนะ >w<
จากที่อ่านจากวาแล้ว วากลัวการที่จะได้มา คือ ท่าทางพื้นฐานจะเป็นคนขี้หึง ถ้าได้มาคงขี้หวงมาก
แต่ระวังเถอะ ทำเป็นไม่กล้าคว้ามา ถ้าเกิดมีใครเขากล้าเข้ามาคว้า พร้อมที่จะครอบครอง
แล้วฉวยตัดหน้าขึ้นมาจะทำไง แต่ดีนะนี่มันนิยายรักใสๆ คงไม่มีหรอก 555 อย่างน้องเอใครเขาจะอยากเอาไปเลี้ยงให้ปวดหัว
เราว่าคนเขียนเขียนผ่านวาเล่าบ่อยๆก็ดีนะคะ มันอาจจะเขียนยาก แต่บางทีคนอ่านก้ออยากจะเข้าใจวามากขึ้น
บอกตรงๆ ปวดหัวกับน้องเอ ระบบความคิดน้องเอมันก็วุ่นวายเกิน 55 ล้อเล่นๆ คือ ถ้าอ่านแค่มุมเออ่ะ ที่อ่านมาจนตอน10 กว่านี่
ไม่เคยรู้เลยว่าวารู้สึกยังไง ถ้าวาจะซับซ้อนเข้าใจยาก เราก็อยากจะเข้าใจจุดนั้นนะ
คนเขียนเองที่รู้จักวาดีที่สุดในฐานะคนสร้างขึ้นมา น่าจะถ่ายทอดออกมาได้ดีกว่าให้คนอ่านมานั่งคิดเองน้า
พี่เฟิร์สอาจจะคิดผิด บางที วาอาจจะไม่ได้อยู่ข้างหลังเพื่อคอยเวลาเอรู้ใจตัวเอง
แต่วาน่าจะอยู่ข้างหลัง และไม่ทำอะไรเลยมากกว่า 555555555 นี่ก้อกลัวจั๊งงงงงงงงง
อย่าบอกนะว่านี่คือที่มาของน้องเอไม่ใส สรุปชื่อเรื่องเต็มๆนี่คือ จิ้นดีนัก เดี๋ยวน้องเอจัดให้ รึเปล่า 555
น้องเอจะทำอะร๊ายยย ไปเรียนการแรงจากที่เฟิสมารึเปล่า พูดถึงครอบครัวบ้านนี้น่ารักนะ เฮียเอกมีงอน น่าร็อคอ่ะ
ปล. น้องวาโย นี่มันเข้าข่ายลักหลับนิดขั้นเบสิกรึเปล่าห๊ะ คนเขามีพ่อมีแม่มีพี่ชาย
เรียนกฏหมายมา ลองบอกมาซิ ว่านี่ผิดกฎหมายข้อไหนนน
(ไม่ผิด ทางพฤตินัยเพราะเขารักกัน เขาสามารถถถ แต่ทางนิตินัย อาจไม่เหมาะสม แค่เพื่อนกันนะแค่เพื่อนน – มั่วอย่างแรง 555 )
แอบๆซ่อนๆ ไม่อยากลองชิมตอนตื่นบ้างหรอ มันคนละฟีลกันเลยนะ เชื่อดิๆ อะเสี้ยม 5555
-
วั๊ยยยยยย เขินแทนน้องเอ >__<
-
บอกเอเถอะวา ถ้าไม่บอกน้องเออาจจะมีงอนนะ
-
วาน่ารักจัง อยากให้ถึงเวลาที่ทั้งสองคนเปิดใจสักที
คงหวานน่าดู
:mew3: :mew3:
-
วากับน้องเอยังคงพ่อแง่แม่งอน?
สงสารวาที่ดูเหมือนพ่อแม่รังแกฉันมาก
แทนที่จะทำเพื่อลูก แต่กลับทำให้ทำเพื่อตัวเอง
ไม่เข้าเล้ยยย
กอดน้องเอเอาไว้แน่นๆนะ เพราะน้องเอไม่ใส่ใช่มั้ยคนแต่ง 555
-
"รักมากนะ รู้มั้ย" อ่าประโยคนี้ :oni1:
-
โหยตอนนี้ ทั้งซึ้งทั้งอินเลยค่ะ เราอินมากเลยกับความรู้สึกใกล้ชิด ผูกพันธ์กันแบบนี้
ไม่ใช่ทุกคู่ที่จะมั่นคงได้แบบนี้ วามีความคิดที่เป็นผู้ใหญ่มากจริงๆ แถมยังมั่นคง สม่ำเสมอ
ปลื้มใจแทนเอ ที่ได้เจอกับคนแบบนี้ เป็นตอนที่ดีจริงๆ ปลื้มมากๆเลยค่ะ :กอด1:
-
สู้ๆ นะวากับเอ คนเขียนด้วย ^^"
-
ความรู้สึกถ้ามันได้ก้าวไปข้างหน้าแล้วแต่การกระทำยังหยุดอยู่กับที่ก้อไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นหรอกน่ะ มีแต่จะทำให้ทุกอย่างเลวร้ายลงมากกว่าน่ะ :mew2: แล้วก้อทำให้ทุกอย่างดูอึดอัดคลุมเครือน่ะ เราว่าวาต้องกล้าที่จะแสดงออกน่ะ กล้าที่จะรักแล้วนี่ :hao5: เราเอาใจช่วยน่ะจ้ะ
และก้อขอเป็นกำลังใจให้ผู้แต่งน่ะจ้ะ เรารอท่านเสมอจ้ะ :mew1:
-
ถ้ารักก็ต้องลองเสี่ยงดูสิจร๊ วาไม่บอกเอแล้วเอจะรู้ไหมแอบมีใจให้กันแต่ปากหนักทั้งคู่เซ็งเลย^^
-
ไฮ้ กลัว ไม่กล้าบอกรักทั้งคู่ เมื่อไหร่จะลงเอยล่ะนิ
-
กล้าๆหน่อยวาโย
-
หากเธอก็รัก เธอก็รู้สึกดีๆเหมือนกัน
แต่เธอก็เขินอายอย่างนั้น ที่จะต้องพูดมา
แค่ร้องว่าอ๊าอิยาอิยา อ๊าอิยาอิยา ก็พอ
:กอด1:
-
หนูวาสู้ๆ
-
:hao7: :hao7: :hao7:
วาโยลิขิตตตตตตตตตตตตตตตตตตต
แฮ่กๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
น้องเอมันน่าลักหลับจริงๆ น่ารักน่าฟัด ; v ; พี่จะไม่ทนนนน
ทำไมน่ารักแบบนี้คะ กรี้ดดดดดดดดดดดด
น้ำตาจะไหล วาโยแบบ หกแ่ยหากหารำน อยากได้แบบนี้ มีขายที่ไหนไหม
คนเขียนขา สู้ๆ น้า เค้ารอตอนต่อไปอยู่ :impress2:
-
อบอุ่นจริงๆ
-
น่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก><
ชอบตอนก่อนหน้ามากกก
มาอ่านตอนนี้ยิ่งโดน โอ๊ยๆๆๆๆๆ
น้องเอ น้องวาน่ารักกันเกินไปแลวว
-
มีลุ้นได้ตลอกสำหรับคู่นี้ ชอบวาในมุมนี้จัง
-
บอกรักกันเร๊ววววววววววววววววว
ปล. แก้คำผิดครับ
นิเทศศาสตร์
กฎหมาย
สปอยล์
โอกาส
-
ชอบบบบบบบบบบบบบบ :m25:
-
ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้วก็ลักหลับน้องเอไปเลย
-
มาแล้วๆๆ เย้!!! :really2: ชอบในมุมของวาจริงๆเลย อยากรู้ว่าภายใต้หน้าที่เฉยๆนั้นคิดอะไรอยู่บ้าง
อยากหายไปนานๆอีกน่ะ มาแต่งให้จบน่ะค่ะ :call: :call: :call: :call:
-
เมื่อไหร่จะเลิกให้คนอื่นเลิกจิ้นแล้วมาเปลี่ยนเป็นจริง ๆ สักทีน๊อออ
-
ความลับของวา อา ดีใจจังเลย :-[ ความรู้สึกของวา ชัดเจนว่ารักน้องเอมากที่สุด
อยากให้น้องเอตื่นมาได้ยินจริง ๆ เลย แต่รักมาก จนกลัวว่าถ้าสารภาพไป ความสัมพันธ์จะเปลี่ยนแปลง
แล้วถ้าต้องเสียไปก็คงทนไม่ได้ จึงเลือกที่จะไม่บอกรักน้องเอ แล้วคงความเป็นเพื่อนต่อไปเรื่อย ๆ
ได้อยู่ด้วยกันไปเรื่อย ๆ แต่ในฐานะเพื่อนเหรอวา แล้วถ้าสักวันน้องเอมีคนมาชอบ วาทนได้เหรอ
แม้ได้อยู่ด้วยกันตลอด แต่อยู่แบบแสดงความรู้สึกที่แท้จริงออกมาไม่ได้ มันไม่อึดอัดเหรอวาโย
แล้วอย่างนี้เมื่อไหร่น้องเอจะได้ยินคำบอกรักจากปากวาโยล่ะเนี่ย เรารอลุ้นอยู่น้า :sad4:
ขอบคุณคนเขียนที่แม้ยุ่งแค่ไหน ก็ยังคิดถึงคนอ่าน ขอบคุณมาก ๆ เลยค่ะ :pig4: :L2: :L1:
-
เอรัณรีบรู้ตัวสักที
แล้วจับวาไว้ให้แน่นๆซะ อ๊ากกกก น่ารักมากมาย
-
รักต้องสู้นะวาโย :katai3:
เป็นกำลังใจให้ทั้งคนเขียนและวาโยเลยค่ะ :L2:
-
รออ่านนะ
-
ประทับใจชายวา 555
-
เศร้านิดๆ :mew2:
-
:o8:
-
แอบเข้าใจวาโยเลย
การโดนบังคับมาตลอดมันทำให้โยกลายเป็นแบบนี้สินะ! เฮ้ออออ
-
เกือบโดนวาอำแล้วยังไม่รู้ตัวอีกนะะ ฮื้มๆ :hao7:
-
เอ้าฮึบ :z10:
-
เจอตัวผีที่อำน้องเอแล้ว
:hao6:
-
ฮ้อ...เหนื่อยใจกับวา เรื่องทางครอบครัวก็หนักแล้วน้องเอยังซึนระดับแม็กซ์อีก
-
อยากอ่านคู่เฟริ์สกับปริญอะ แบบว่ามันฟินมาก
-
วาอ่อนโยนจัง
ขอบคุณมากนะคะ รอตอนต่อไปค่ะ^^
-
คิดถึงเอวาจังเลยยยยยยยยยย :mew6:
-
อิจฉาน้องเอ :-[ อยากได้วา :katai5:
-
o13 สุดยอด!!!
-
o13 วาโย สู้ๆ
-
วาโยสู้ๆ
รออยู่นะคะ
-
สงสารวาโยแหะ
-
Hour#15 Determine
วันรุ่งขึ้นตื่นสายมาก็ไม่เห็นวานอนอยู่ข้างกันแล้ว ลุกขึ้นนั่งอย่างอึนๆ ชั่งใจว่าจะล้างหน้าแปรงฟันก่อน หรือจะลงไปหาวาก่อน สุดท้ายก็เป็นเด็กดีเดินไปล้างหน้าแปรงฟัน เดี๋ยวโดนวาดุอีก เอาจริงๆผมว่าป๊าม๊าคงหมดห่วงเรื่องคุณภาพชีวิตของผมได้เลยครับเพราะวามันทำหน้าที่แทนได้เหมือนพ่อแม่ผมจริงๆ ตั้งแต่หัวจรดเท้านี้บ่นได้ทุกเรื่อง
แปรงฟันเสร็จผมก็เดินลงไปข้างล่างเผื่อวาจะนั่งอยู่ตรงห้องนั่งเล่น แต่ทันทีที่เปิดประตูก็ได้ยินเสียคุยกันเป็นภาษาอังกฤษมาจากข้างล่าง เสียงแรกเป็นเสียงที่ผมคุ้นเคยคือเสียงพี่ชายคนรองของผม แต่อีกเสียงนี้ผมไม่ยักจะรู้จัก ผมไม่ได้สอดรู้สอดเห็นนะครับแค่จะลงไปดูเฉยๆว่าแขกคนนั้นเป็นใคร
"ตกลงจะคุยกันไม่รู้เรื่องใช่มั้ย" เสียงตะคอกภาษาอังกฤษที่เต็มไปด้วยความหงุดหงิดดังขึ้นมาในโสตประสาททันทีที่เข้ามาใกล้ห้องนั่งเล่น ผู้ชายตัวสูงหน้าดุยืนนิ่งจ้องมองพี่เฟิร์สอย่างโมโห ดูจากทรงแล้วไม่น่าจะเป็นคนไทยแต่ก็ไม่ใช่คนยุโรป พี่เฟิร์สเพียงแค่ยืนมองด้วยแววตานิ่งเฉยอย่างไม่ทุกข์ร้อนอะไรพาลเอาผมกลัวแทน มองออกไปก็เห็นผู้ชายในสูทดำอีกสองคนยืนอยู่หน้าบ้าน ถ้าไม่เคยเจอบรรยากาศแบบนี้จากคุณปริญมาก่อน ผมคงคิดว่าพี่ชายคนรองไปติดหนี้พนันที่คาสิโนต่างประเทศมาแล้วไม่มีเงินจ่ายจนเจ้าหนี้ตามมาเอาเรื่องแน่ๆ
"คุณต่างหากที่พูดไม่รู้เรื่อง ผมแสดงจุดยืนของผมชัดเจน ทางคุณต่างหากที่ไม่ยอมรับ"
"ทำไมถึงดื้อด้านแบบนี้นะ ชั้นไม่ใช่ปริญนะที่จะมาคอยตามใจและยอมเธอไปหมดทุกอย่าง" เหมือนชื่อของคนที่ไม่ได้อยู่ที่นี้จะทำให้พี่ชายผมหวั่นไหวพอตัว เพราะถึงจะเป็นเพียงปฏิกริยาเพียงเล็กน้อย แต่ผมก็มองออกว่าพี่เฟิร์สกำลังเสียใจ
"ผมจำไม่ได้ว่าเคยขอร้องให้พี่ชายคุณมาตามใจ และอีกอย่าง ถ้าเขาจะมองว่าผมเป็นคนผิดก็ไม่มีอะไรต้องคุยกันอีก หวังว่าจะเข้าใจ"
คนส่วนใหญ่จะมองว่าพี่เฟิร์สเป็นคนหัวอ่อน ใจเย็น แต่จริงๆแล้วพี่เขาเป็นคนที่ดื้อเงียบครับ ม๊าเคยบ่นหลายรอบแล้วว่า พูดอะไรไปถ้าพี่เฟิร์สไม่เห็นด้วยก็จะไม่เถียงนะครับแต่ไม่ทำตาม
"เสียเวลาชั้นจริงๆที่มาคุยกับคนหัวดื้อแบบเธอ เอาเป็นว่าชั้นมาบอกเธอแค่นี้ ส่วนเธอจะตัดสินใจยังไงก็เรื่องของเธอ แต่ขอบอกไว้อย่าง พี่ชายชายชั้นยอมวางศักดิ์ศรีทั้งหมดที่มีลงบนมือเธอ เพื่อคนอย่างเธอ จะเห็นค่าของมัน หรือ จะปล่อยมันทิ้งไปก็คิดดูเอาเอง โลกนี้ไม่มีอะไรได้มาฟรีๆหรอกนะ อยากได้อะไรมาก็ต้องแลกบางอย่างไป ปริญยอมแลกศักดิ์ศรีของเขาเพื่อความรักของเธอ และเธอล่ะยอมแลกอะไรเพื่อเขาได้บ้าง"
ผมเห็นพี่เฟิร์สเหมือนจะพูดอะไรบางอย่างแต่ผู้ชายคนนั้นก็เดินออกจากบ้านไปก่อน ลูกน้องในชุดสูทสองคนนั้นก้มหัวให้พี่เฟิร์สเล็กน้อยก่อนจะเดินตามเจ้านายตัวเองออกไป
พี่เฟิร์สทรุดตัวลงนั่งกับโซฟาทันที ดูเหมือนความคำพูดของเขาจะกระทบจิตใจพี่ชายผมมากทีเดียว
"พี่เฟิร์ส" ผมเรียกพี่ชายเสียงเบาก่อนจะนั่งลงข้างๆกัน พี่เฟิร์สหันมามองหน้าผมและยิ้มให้ ก่อนจะสวมกอดผมไว้โดยไม่พูดอะไรออกมา เหมือนผมจะเดาได้ลางๆว่าพี่ชายผมีปัญหาอะไรบางอย่างกับคุณปริญเพราะช่วงเดือนที่ผ่านมาที่ผมอยู่ที่นี้ ผมไม่เห็นพี่เฟิร์สจะไปไหนเลย กลับบ้านเร็วมาทำกับข้าว บางวันก็ทำงานที่บ้าน หมกตัวอยู่ในห้อง พูดคุยกับผมบ้าง และจะนั่งอยู่ตรงสวนหลังบ้านวาดรูปทะเลที่ไม่เสร็จสักที ทำตัวให้ตัวเองยุ่งตลอดเวลา
ใจจริงผมเองก็อยากจะถามนะครับว่าพี่เฟิร์สมีปัญหาอะไร แต่นิสัยของพี่ชายผมผมรู้ดี พี่เฟิร์สเป็นคนโลกส่วนตัวสูงมาก เวลามีเรื่องอะไรก็จะเก็บเอาไว้ไม่เคยเล่าให้ใครฟัง ซ่อนความรู้สึกเอาไว้ด้วยรอยยิ้มบนในหน้า
หม่าม๊าเคยบอกว่าในบรรดาลูกทั้งสามม๊าเป็นห่วงพี่เฟิร์สมากที่สุด เพราะพี่เฟิร์สไม่ชอบพูดหรือปรึกษาใครเวลาที่พี่เขามีปัญหา ชอบเก็บเอาไว้กับตัวและยิ้มให้คนอื่นสบายใจ จนกลายเป็นนิสัย ม๊าบอกว่าเพราะพี่เฟิร์สเป็นลูกคนรองจึงไม่ได้มีความเป็นผู้ใหญ่เท่าเฮียเอก แต่ก็จะมาทำตัวเรียกร้องความสนใจแบบผมที่เป็นน้องคนเล็กไม่ได้
"หิวมั้ยน้องเอ" ผ่านไปเพียงครู่ พี่เฟิร์สก็ผละออกมา
"หิว อยากกินข้าวผัดพี่เฟิร์สผัดให้หน่อย แล้ววันนี้พี่เฟิร์สไม่ทำงานหรอ"
"พี่เอางานมาทำที่บ้าน แล้วนี้อาบน้ำยังเนี้ยเรา มาทั้งชุดนอน เดี๋ยววากลับมาก็โดนดุ"
"เหอะ เคยกลัวหรอ แล้ววาไปไหนอ่ะ ม๊าด้วย"
"ไม่กลัว แต่พี่ก็เห็นทำตามตลอดเวลาวาสั่งนะ ฮาๆๆ วาพาม๊าไปดูของตกแต่งร้านกาแฟไปกันซักพักเอง เห็นวาบอกเมื่อวานน้องเอนอนดึกเลยไม่ได้ปลุก แล้วเมื่อคืนเป็นไงบ้างคุยกันเรียบร้อยมั้ย"
"เรียบร้อย...หนูเป็นคนใจกว้างเลยยอมให้อภัย" เดินตามมานั่งเท้าคางดูพี่เฟิร์สทำกับข้าว พี่เฟิร์สรวบผมที่ยาวประบ่าของตัวเองขึ้นมัดอย่างลวกๆ หันหลังเตรียมหั่นใส้กรอก
"ยอมให้อภัยหรือกลัวว่าวาจะไม่โอ๋จริงๆ"
"พี่เฟิร์สอ้า"
"ฮาๆ แล้วนี้จะเปิดเทอมยัง"
"อีกอาทิตย์กว่าๆก็เปิดแล้ว"
"แล้วจะกลับกรุงเทพตอนไหนเนี้ยเรา"
"คงอาทิตย์หน้าอะ ไม่อยากกลับเลยอยากอยู่บ้าน อยู่บ้านสบาย"
"อยู่โน้นก็ไม่ได้ลำบากนิ่ครับ มีวาดูแล"
"ดูแลกับจู้จี้มันห่างกันนี้ดดดดเดียวนะพี่เฟิร์ส นี้ดดดดดเดียว" ลากเสียงยาวพร้อมทำมือประกอบให้รู้ว่ามันห่างกันนิดเดียวจนแทบจะป็นอันเดียวกันอยู่แล้ว
"ก็ชอบทำตัวให้โดนบ่น"
"ก็เวลาวาบ่นมันสนุกดี ฮาๆๆ" นั่งกินข้าวคุยเล่นกับพี่เฟิร์สสักพักพี่เฟิร์สก็ขึ้นไปทำงานต่อ ผมก็เลยเดินขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวก่อนที่จะโดนวามันบ่นใส่ กลับมานอนเล่นอยู่บนเตียงก็อดคิดถึงเรื่องเมื่อวานไม่ได้ ใจจริงผมก็ไม่ได้เชื่อในสิ่งที่วาพูดนะครับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น หรือ ผีอำตามที่เจ้าคนกลัวผีมันบอก แต่ที่ผมอือออตามทำเป็นหลอนว่าโดนผีอำเพราะผมมั่นใจแล้วว่า ความรู้สึกที่ผมได้รับมันเป็นเรื่องจริง
ผมโดนวาจูบ แต่ทำไมล่ะ
นอนคิดอยู่เพลินๆเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น มองรูปคนโทรเข้ามาก็กดรับกรอกเสียงไปเอื่อยๆ
"ว่าไง"
"ไอ้น้องเออออออออ"
"เชรี้ยเปรี้ยว ตะโกนทำไม แก้วหูกู" ยังคงสงสัยว่าแม่ของเปรี้ยวเอานกหวีดให้กินแทนนมหรือเปล่า
"น้องเอ บอกกูมา เล่ามาเลยว่าเกิดอะไรขึ้น"
"เกิดอะไรวะ กูงง"
"อย่ามาทำซึน รักยมกูบอกมาว่า เมื่อวานมึงอิ๊งอ๊างอะไรกับวา"
"อิ๊อ๊างศัพท์อะไรของมึงว่ะครับ" นับวันเริ่มรู้สึกจะคุยกับเปรี้ยวไม่รู้เรื่อง
"ไอ้นี้นิ่ อย่ามาตีมึนเปลืองค่าโทรศัพท์กู...ตกลงมึงกับวาอะไรยังไงกัน งอนไรกันค่ะ"
"เฮ้ย! รู้ได้ไง วาบอกหรอ"
"ควายนี้ วามันจะมาบอกกูได้ไงละ เมื่อกี้กูโทรคุยกับพี่เฟิร์สมา เขาเล่าว่าวากลับมาแล้ว แล้วจากการอ่านการ์ตูนและนิยายมาเยอะกูมั่นใจว่ามึงจะต้องงอนที่วาหายไปเป็นเดือนแน่ๆ"
"เปรี้ยวมึงทำกูขนลุกละ....แต่มึงโทรมาก็ดีกูมีไรจะปรึกษา"
"ถ้าจะปรึกษาเรื่องคลีนิคศัลยกรรมหน้าผากมึงกูว่ามึงคงหมดทางเยียวยาแล้วว่ะ เสียใจด้วยนะ"
"แค่นี้นะ" เมื่อไรทุกคนจะเลิกยุ่งกับหน้าผากของผมสักทีนะ หน้าผากเฮียเอกกับพี่เฟิร์สก็กว้างไม่เห็นมีใครล้อ ยุติธรรมมาก
"โอ๋ๆๆๆ น้องเออ่ะ มาๆกูไม่กวนตีนละ มีอะไรยังไงว่ามากูพร้อมเสือก เอิ่ม พร้อมช่วยมึงเสมอ เพื่อน"
"บางทีกูว่าเราควรเลิกเป็นเพื่อนกันนะ"
"น้องเอ แรงไปนะคะ สาวน้อยตาใสจิตใจอ่อนหวานและโลกสวยอย่างชั้นรับไม่ได้"
"เฮ้อ" เหนื่อยจะด่าเปรี้ยวแล้วครับ รับมือยากมากเพื่อนคนนี้
"อย่ามาถอนหายใจใส่กู ตกลงว่าไง"
"....กูว่ากูโดนวาจูบว่ะ"
"เรื่องแค่นี้...ห่ะ อะไรนะ!! ผู้ชายจูบกัน ผู้ชายจูบกัน เอกับวาจูบกัน กรี้ดดด อะไรยังไงวะ โอ้ยตายแล้วกูฟิน ขอหายใจก่อน ผู้ชายในสังกัดกูจูบกัน"
"กูชักไม่แน่ใจละว่าการมาปรึกษามึงเป็นเรื่องที่ดี"
"ดีสิมึง กูนี้ศึกษามาดี ครอบคลุมทุกสื่อ ถ้ามีปริญญาให้ กูกับแก้วคงจบด็อกเตอร์ไปแล้วอ่ะ"
"แน่ล่ะ ฝักใฝ่กันมาตั้งแต่อายุ 11" ตั้งแต่จำได้ว่าเป็นเพื่อนกัน ผมก็เห็นเปรี้ยวกับแก้วจูงมือกันหลังเลิกเรียนเดินไปซื้อการ์ตูนวายตรงร้านแถวโรงเรียนตลอด
"มันก็เป็นเรื่องราวดีๆ ฮาๆๆ ต่อ อย่ามาเปลี่ยนเรื่อง"
"เมื่อวานกูนอนอยู่ แล้วเหมือนกูจะรู้สึกว่าโดนจูบ คือมึงเข้าใจปะว่าถึงกูจะหลับอยู่แต่มันก็ไม่ได้หลับลึกขนาดจะไม่รู้ตัวอะ"
"อาห่ะ แล้วไง"
"แต่คือตอนแรกกูคิดว่าฝันไงเพราะใครจะมาจูบกู นอนอยู่บ้านแต่พอม๊าบอกว่าวากลับมาแล้วกูเลยคิดว่าหรือจะเป็นวา แต่นั้นแหละ วาจะมาแอบจูบกูทำไม กูก็เลยลองถามวาไปแล้วนะ แต่มันไม่ตอบกู"
"แล้วอะไรทำให้มึงมั่นใจว่าวาจูบมึงจริงๆ"
"ก็ตาไอ้วามันฟ้อง"
"ฟ้องยังไงว่ะค่ะ มันมองมึงยังไง เล่าให้จบสิ กูลุ้น!!"
"ก็ตามัน...แพรวพราวมากอะ กูเลยหนีไปอาบน้ำก่อน" พูดไปชักเริ่มเขินเมื่อนึกถึงสายตาของวาเมื่อคืน รอยยิ้มของวาที่ส่งมาให้พร้อมกับสายตาแบบนั้น ที่ผ่านมามันไม่เคยชัดเจนขนาดนี้
"สรุปคือถ้ามันจับมึงปล้ำได้วามันคงทำไปแล้วสินะ กูเข้าใจ เพราะพวกกูยังคงนับถือความอดทนของวาอยู่ทุกวันนี้ว่าปล่อยมึงรอดมาได้ยังไง มึงทำบาปมาเยอะนะเอ ถึงไม่โดนวาปล้ำอะ"
"เชี้ยเปรี้ยว ประโยคมึงงงๆมั้ย"
"เอางี้ มึงจำได้มั้ยน้องเอ ที่พวกกูบอกมึงวันนั้นว่า วามันชอบมึง"
"จำได้" คืนที่ผมไปนิมมานกับเพื่อนมัธยม กับคำถามที่ผมยังคงเก็บมาคิดตลอด
"แล้วทีนี้มึงจะตอบกูได้หรือยัง ว่ามึงชอบวาหรือเปล่า...ครั้งนี้กูขอตรงๆเลยนะ อย่ามาทำตัวกระแดะอาย กูรำคาญ เอาเป็นว่า ชอบ หรือ ไม่ชอบ"
"ถ้ากูชอบแล้วทำไม และถ้าไม่ชอบแล้วจะทำไม"
"มึงคิดดูดีๆนะ ในตอนนี้มึงยังมั่นใจอยู่ว่าวามันเป็นของมึง เพราะมึงยังแชร์สังคมเดียวกัน เรียนที่เดียวกัน อยู่ด้วยกัน มีเวลาให้กัน แต่ต่อจากนี้ไปวาเริ่มทำงานแล้ว มันจะเข้าไปอยู่ในสังคมที่มึงไม่รู้จัก และไม่มีส่วนร่วมด้วย เวลาก็จะไม่ตรงกันอีก มึงจะไม่ได้แชร์ทุกอย่างในชีวิตมึงกับวาแล้ว การเปลี่ยนแปลงมันเกิดขึ้นได้เสมอ และถ้ามึงยังคงทำตัวเอื่อยเชื่อย มีความสุขกับความสัมพันธ์ในตอนนี้ของมึงกับวา ว่าเป็นแบบนี้ก็สุขดีแล้ว แต่สำหรับวามันจะคิดแบบมึงแน่หรอ เพราะมึงเป็นคนรับแต่วาเป็นคนให้ไง"
คำพูดของเปรี้ยวทำให้ผมนึกถึงสิ่งที่ผมเคยคุยกับพี่เฟิร์สเกี่ยวกับเรื่องของผมและวา ว่าถึงผมจะมีเวลาค่อยๆคิดและวายังเดินรอผมอยู่ แต่คนเราย่อมอยากรู้ว่าการรอคอยของเราจะสิ้นสุดลงตรงไหน
"และอีกอย่างนะ ถ้าหากว่ามีใครสักคนมาทำให้วาคิดขึ้นมาละ ว่าบางทีการเป็นคนให้ฝ่ายเดียวมันเหนื่อยเกินไปและไปรับความรู้สึกดีๆจากคนอื่นแทน ถึงตอนนั้นมึงจะมาเรียกร้องมันก็สายไปแล้วนะ"
"ไม่จริงอะ วามันไม่เป็นแบบนั้นแน่" ใจหายเมื่อคิดว่าวันหนึ่งจะมีใครเข้ามามีความสำคัญต่อวามากกว่าผม แค่คิดว่าตัวเองจะไม่มีความสำคัญต่อวาอีกแล้วก็อดที่จะเสียใจจนอยากร้องไห้ไม่ได้
"เอาอะไรมามั่นใจ"
"ก็ไม่รู้...กูก็แค่อยากเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ ถ้าหากว่ากูเป็นแฟนกับวาแล้วมันมีอะไรเปลี่ยนไปละ ถ้าเราทะเลาะกันจนกลับมาเป็นอย่างทุกวันนี้ไม่ได้แล้วละ"
"เอ...กูจะบอกให้ ถ้าความสัมพันธ์ของมึงสองคนจะเปราะบางขนาดนั้น ต่อให้ไม่ต้องเป็นแฟนกันมันก็จะมีเรื่องอื่นมาทำให้มึงแตกหักกันได้อยู่ดี แต่ถ้าความสัมพันธ์ของมึงมันมั่งคง ไม่ว่าจะหนักหนาแค่ไหนสุดท้ายมึงก็จะผ่านไปได้ อย่าดูถูกความรู้สึกของวาที่มีต่อมึง"
คำพูดของแก้วทำให้ผมรู้สึกเหมือนอะไรบางอย่างในความรู้สึกผมถูกปลดล็อคออกมา เหมือนความกลับสับสนลังเลมันเลือนหายไป เพราะผมกลัวการผิดหวัง ผมเลยไม่กล้าที่จะคาดหวังและตั้งความรู้สึกของผมที่มีต่อวาให้อยู่ในความปลอดภัย และคิดเสมอว่าเป็นเพื่อนกันดีแล้ว เพราะผมกลัวว่าถ้าผมปล่อยให้ความรู้สึกนั้นมากเกินไป ถ้าหากว่าไม่เป็นอย่างที่ผมคิด ผมจะเป็นยังไง
แต่ผมก็ลืมคิดไปว่า แล้วตัววาที่เป็นฝ่ายให้และรอละจะรู้สึกแบบไหน ในตัววาไม่เคยมีอะไรที่เรียกได้ว่าเป็นของวาโดยสมบูรณ์แต่วาก็ยังกล้าที่จะเผชิญหน้าต่อความรู้สึกตัวเองที่มีต่อผมโดนไม่เรียกร้องอะไรมากไปกว่านี้ ผมจะใจร้ายหรือเห็นแก่ตัวเกินไปมั้ยนะ
"ตกลงว่ายังไง กูรู้ว่ามึงมีคำตอบให้กับคำถามที่กูถามอยู่นานแล้ว แต่ทีนี้ตัวมึงเองจะยอมรับมันได้หรือยัง"
"มึงพอจะมีการ์ตูนวายให้กูศึกษามั้ยเปรี้ยว...ถ้ากูจะคบกับวากูต้องทำยังไง"
"กรี้ดดดดดด น้องเอ น้องเอของแม่ ในที่สุดรู้สึกแม่ที่เห็นลูกเรียนจบแต่งานออกเรือน เหมือนกูถูกหวยรางวัลที่หนึ่ง"
"มึงเปรียบซะ"
"ฮาๆๆ ตกลงยอมรับแล้วใช่มั้ยว่ามึงรักวา"
"อืม"
"โอ้ยๆๆ ฟินจริงไม่อิงนิยาย"
"ตกลงยังไง เอาการ์ตูนในวงการมึงมาให้กูศึกษาสิ"
"น้องเอ การ์ตูนวายเขามีไว้ให้คนอย่างพวกกูฟิน ไม่ได้มีไว้ให้มึงศึกษา"
"อ้าว แล้วกูต้องทำยังไงอะ"
"ตีหัววาแล้วลากเข้าถ่ำมั้งไอ้นี้นิ่ คนจะเป็นแฟนกันเขาต้องทำยังไงละ ก็สารภาพรักสิ แต่อย่างมึงกับวาต้องเอาให้เคลียนะ บอกไปเลยตรงๆ จะมาทำตัวมึนๆงงๆเป็นแฟนกันแบบงงๆไม่ได้นะเว้ย"
"มึงจะบ้าหรอ จู่ๆจะให้กูบอกกับวาเนี้ยนะ มันต้องมีจังหวะดิ่"
"รออะไรอีก รอตรุษจีนปีหน้าเลยมั้ย บอกรักพร้อมซองอังเปามีหัวหมูและขนมเทียนเป็นพยาน...วามันรอมึงมาตั้งนานแล้วถ้าจะให้มันรอกมึงนานกว่านี้อีก กูจะเอาวามาเป็นสามีกูแทนแล้วนะ"
"เปรี้ยว"
"ฮาๆๆ ล้อเล่นจ๊ะ เอางี้ คืนนี้มึงมานิมมานแล้วชวนวามาด้วย ที่เหลือพวกกูจัดเองโอเคป่ะ"
"ไม่โอเค จัดอะไร กูเชื่อใจมึงได้มั้ย"
"ได้ไม่ได้กูไม่รู้ แต่ที่กูรู้คือ คืนนี้มึงได้ออกเรือนแน่" ไม่รอฟังผมด่าเปรี้ยวกดตัดสายผมทันที ตอนนี้ในใจผมสับสนไปหมด ความรู้สึกมันตีกันจนวุ่นวาย ทั้งกล้าทั้งกลัวแต่ทั้งหมดทั้งมวลแล้วเมื่อคิดถึงว่าความรู้สึกของวาตลอดเวลาที่ผ่านมา ที่วาแสดงให้ผมรับรู้มาตลอด มันทำให้ผมคิดว่าผมควรจะทำให้อะไรๆมันชัดเจนซักที
ผมกดโทรออกหาวาแต่รอเพียงไม่นานวาก็รับสายอย่างรวดเร็ว
"ตื่นแล้วหรอ"
"ตื่นแล้ว...วาอยู่ไหน"
"อยู่ร้านอาหาร กินข้าวกับแม่เออยู่ เดี๋ยวก็กลับ"
"อื้ม.....วา"
"หืม"
"คืนนี้....ไปนิมมานกัน"
"....ไปสิ"
To be con
-Blue Talk-
สวัสดีค่าทุกคน จำเราได้มั้ย ฮาๆๆ หายไปนานจนนึกว่าตกแม่น้ำเทมส์ตายไปแล้วสินะ ยังๆ เรายังไม่ไปไหน มาช้าบ้างแต่เราก็มาน้า วิกฤตชีวิตมากเดือนนี้ ย้ายหอมาอยู่ที่ใหม่ ชีวิตดีกว่าเดิมแต่ไม่มีเนต ต้องรอเขามาติด ไหนจะอาจารย์ที่รักที่สั่งงานประหนึ่งลืมไปว่าชั้นมีภาษาไทยเป็นภาษาแม่ สั่งวันนี้ส่งอีกสามวัน ให้ตาย เพิ่งรู้ว่าภาษาอังกฤษที่เคยเรียนมาใช้ไม่ได้กับที่นี้ :katai1:
พอๆเลิกบ่นกลับมาที่เอวา ถึงเวลาแล้วสินะ ที่น้องเอจะเสร็จวา :katai2-1: เอ้ย ที่สองคนนี้จะลงเอยแต่! แต่!มันจะเป็นแบบนั้นจริงๆมั้ยอะ น่าคิดๆ แต่ยังไงก็ตามรู้สึกว่าต้องมีคนเข้าใจฟีลเอ ว่ารู้สึกนะกับคนที่มอบความรู้สึกดีๆให้ แต่กลัวว่าถ้าปล่อยให้ความรู้สึกมันมากเกินไปแล้วพอถึงวันที่เสียมันไป มันจะเจ็บ เลยกลายเป็นพยายามคอนโทลความรู้สึกตัวเองให้คงที่ และบอกกับตัวเองว่า พอใจกับความสัมพันธ์ตอนนี้แล้ว ... ความรักนี้มันยากจริงวุ้ย
เจอกันตอนหน้าค่า :mew1:
พีเอส ขอบคุณสำหรับการเชคภาษาไทยให้เราน้า :pig4: บอกตามตรงอยู่นี้ไม่ได้ ก เอ๋ย ก ไก่เลยอะ ชั้นเป็นคนไทยคนเดียวในคลาส ชีวิต :serius2:
-
น้องเอจะออกเรือนแล้วววววว 555
-
อิอิ น้องเอจะมีแฟนแล้ว
-
ลุ้น ๆ น้องเอจะทำอะไรที่นิมมาน
-
อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยย
น้องเอเอาจริงแล้วววววววว
-
จะได้คบกันอย่างราบรื่นมั้ยนี่ จากคำลงท้ายของคุณคนเขียน มันเหมือนจะมีอะไร
อ๊ากกกกกกกก
รอตอนต่อไปค่ะ
-
แม่เปรี้ยวจะส่งน้องเอเข้าหอ อิอิ
-
:mc4: เตรียมตัวฉลองเอวาเข้าหอ 5555
-
:katai2-1: :katai2-1:
-
เปรี้ยว ชั้นชอบเธอ คนอะไรฮาจริงๆ 55
-
เปรี้ยวพวกเราลุ้นให้เธอทำสำเร็จนะ เอ :L1: วา
-
พระเอกพูดอยู่3 4ประโยคอะตอนนี้
โอ้ยดีใจแทนวา จะได้เป็นแฟนกันแล้ววววววว
-
ตกลงคืนนี้จะเป็นยังไง หนูอยากรู้ :z1:
-
กิ๊ดดดด เห็นเรื่องนี้มาต่อแล้วน้ำตาจะไหล เราชอ[เรื่องนี้จริงนะ T^T
น้องเอจะรุกบ้างล่ะ ดีใจจะได้ออกเรือนแล้ว 5555555555555
แงงง น่ารักจังน้องเอ
-
การลงทุนมีความเสี่ยง
วาบอกแลกหัวใจคืนนี้จะแถมตัว
:กอด1:
-
กร๊ด ฟินพอๆกับเปรี๊ยวเลยย
น้องเอจะออกเรือนและเสียสาว? อิอิ
-
รอเอออกเรือน สักทีเถอะ
จริงๆนะ :katai1:
-
เอาละจุ้ย น้องเอกำลังเดินเข้าปากพี่วาแล้วววว
รอติดตามอย่างใกล้ชิดคร่ะ ฮาาาาาาาา
-
รีบมาต่อเน้อ :call: :call:
-
เอ ยอมรับแล้ววววว กรี๊ดดด ความรู้สึกเหมือนเปรี้ยว ประหนึ่งลูกสาวออกเรือน ฮ่าๆๆๆ
รออ่านตอนหน้า ยังไงๆ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
น้องเอจะออกเรือนแล้ว 55555555555555555555
-
แว๊กกกกกกกกก รอตอนต่อไป
-
กีสสสสสสสสส คืนนี้น้องเอจะได้ออกเรือนแล้ว
รีบมาน้าาาาา
:hao6:
-
อยากให้ถึงคืนนี้เร็วๆ แอร๊ยยยยยย...
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกก
อย่ามาหักมุม พลิกล็อคอะไรให้คนอ่านช้ำใจนะคนแต่ง
!!
ไม่งั้นมีบินไปเคลียร์ถึงอังกฤษแน่ #ผิด
o18
-
เชียร์ให้บอกรักกันเร็วๆ
-
ไปแสตนบายรอที่นิมมานแล้วเคอะ
กรี๊ดดดดดดดดดดด :hao7: :hao7: :hao7:
-
ทุกคนลุ้นกันตัวโก่ง ว่าน้องเอจะออกเรือนแล้ว :laugh:
ลุ้นด้วยคน :z1:
-
รอเอวา รีบมาต่อนะ
เป็นกำลังใจให้คนแต่งในทุกๆเรื่องที่ผ่านเข้ามาด้วยนะครับ
-
:hao6:
-
คิดถึงเอวามากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
มากกกกกกกกกก แบบฟิลเรื่องนี้มาก ของมาก
บอกไม่ถูก ฮ่าๆๆๆๆ
นี่บอกเลยอยากอ่านเรื่องพี่เฟิร์ส บุคลิกแบบพี่เฟิร์สนี่น่าสนใจ><
-
จะเกิดอะไรขึ้นมั้ยเนี่ย ขออย่างเดียวไม่เอามาม่าน๊าาาา
แค่นี้ก็สงสารวาจะแย่แล้วววว :mew2:
-
แอร๊ยยยยย
น้องเออออออออ...เชื่อเปรี้ยวเหอะ
(ชอบเปรี้ยวมากส่วนตัว...เหมือนเห็นตัวเอง...ฮาาาา)
-
ลุ้นๆ น้องเอจะออกเรือนแล้วววววว :mew3:
-
ลุ้นนะ ไม่ขอมาม่าแล้วนะ =0=
-
ชอบเรื่องนี้มากกกกกกนะคะ เอวาดูเข้ากั๊นเข้ากัน
แล้วก็อยากอ่านคู่พี่เฟิร์สด้วย ขนาดแค่โปรยๆแต่เนื้อเรื่องน่าสนใจมาก นึกถึงบุคลิกพี่เฟิร์สแล้วหน้าซินลอยมาเลยค่ะ เคะราชินี อิอิ
-
ค้างงงงงงงงงงงงงงง
ฮืออออออออออออออออออออออออออ
-
น้องเปรี้ยวมาแล้ว ชอบนางจัง
รอดูว่านางจะจัดให้เอวายังไง อิอิ
-
ตามอ่านทันแล้ววว
รอฉากออกเรือนอยู่นะคะ 5555555
-
อยากให้ลงเอยกันซะที ลุ้นๆ 555
คนเขียนก็สู้ๆนะคะ
-
น้องเอ เชียร์ๆๆๆ น้องเอสารภาพรักกับวา วู้ๆ
-
อ่านเรื่องนี้ นั่งบิดไปเขินไป ลุ้นซะตัวเกร็ง >//<
-
อยากอ่านเรื่องคุณปริญกับพี่เฟิร์สมากอ่ะ
-
ยอมรับใจตัวเองแล้ว ที่เหลือคือบอกวา เอจะกล้าไหม
รอลุ้นคืนที่ไปนิมมานว่าจะสำเร็จไหม
-
:hao7: ที่เพื่อนน้องเอ เสนอก็น่าสนนะ ตีหัวแล้วลากเข้าถ้ำ ฮ่าๆ :laugh:
-
น้องเอๆๆๆๆๆ >.<
ลุ้นค่ะลุ้น
ขอบคุณนะคะ^^
-
หายไปนานเลยน่ะจ้ะ นึกว่าจะลืมกันซะแล้ว :mew1: :mew1: ขอให้สนุกสนานกับสิ่งแวดล้อมใหม่ ๆ น่ะจ้ะ สู้ ๆ จ้า
เอ ความรู้สึกดี ๆ ไม่มีทางหายไปไหนถ้าเราหมั่นลดน้ำพรวนดินเสมอน่ะจ้ะ :mew3: :mew3:อย่าหยุดความรู้สึกเพียงแค่นี้ เพราะหนูอาจจะสูญเสียมันไปโดยไม่รู้ตัวน่ะจ้ะ เชื่อมั่นในตัววาซะ ต้องให้สาววายมาช่วยสอน :hao6: :hao6:
ป.ล.ยังไงก้อยังอยากอ่านเรื่องของเฟิร์สมากกกกกกกก :mew1: :mew1:
-
คิดถึงเอวาและคนแต่งมากเลยค่ะ
ดีใจจังที่น้องเอยอมรับความรู้สึกจองตัวเองแล้ว
ว่าแล้วก็นั่งรถไปรอดูสถานการณ์ที่นิมมานดีกว่า
55555
-
:heaven
ดีใจจจจจ อ่านจนทันแล้ว
ฟินมากเลย ฮี่ๆๆ
น้องเอ น่ารักเกินไปนะเวลาอยู่กับวาเนี่ย
อิจฉาน้องเอ มีวาคอยดูแล อิอิ
ในที่สุดก็รู้ใจตัวเองซะที :katai2-1:
ปล่อยให้วารอมาตั้งนาน
-
เกาะกำแพงรอ :katai5:
-
อ๊ายยยยย
ตอนหน้าสารภาพรักใช่ไหม >/////////<
-
อร้าก!! ค้างมาก ฮ่าๆ
น้องเอ น้องเอ น้องเอ...ในหัวน้องเอมีแต่วา วา วาตลอดเลยนะ
-
อ๊ายๆๆ ตอนหน้าน้องเอจะสารภาพกับวาแล้วหรอออ :-[
รอนะฮะ :')
-
จัดไปค่ะน้องเอ ด้านได้อายอดนะคะ
เอ๊ะ เกี่ยวไม๊
เอาหน่าๆ หนูหล่ะฟินตามเจ๊เปรี้ยว
สารภาพว่ารอคอยแทบไม่ไหวกับตอนถัดไป หึหึ
-
อ๊ายยยยยยยย เขินอ่ะ....อยากให้น้องเอออกเรือน^//////^
-
น้องเอ ออกเรือนเถอะลูก จะได้ไม่เป็นภาระของสาววาย...บอกเลย อยากได้วามาอะ ถ้าน้องเอไม่เอา พี่เอาแทนนะ!!!
-
เอาล่ะก่อนจะฟินไปกับนิยาย ขอฟินให้กับ........... :heaven
สวนด
กรี๊ดดดดดดดดดดดด ATLOVE มันใช่มากอ่ะ :m3: ไม่รู้ว่าคนแต่งจะคิดแบบไหน แต่เราคิดถึงสองคนนี้มากอ่ะ
คืออ่านเเล้วมันขึ้นมาเองโดยไม่ต้องมโนเลย ขอแบ่งตามคอนเซป สวนด เลยนะคะ
นด = น้องเอ
- ไม่ว่าจะเป็นส่วนสูงเพียง 175, หัวเหม่ง, เป็ด
- เรื่องดวงตาที่เล็กกว่า สว แต่เราๆจิ้นไปเเล้วว่าดวงตากลมโตแววหวานนนนน(แต่เวลา นด ยิ้มนะ มันหวานมากเลยนะ)
- ขี้อ้อน, ขี้แง?, ขี้นอยด์, ชอบเป็นห่วงเป็นใย สว
- ซิกแพค ที่ยังไง๊ยังไง นด ก็ไม่มี = =
- เวลาโดน สว ดุก็มักแพ้เสมอ(เชื่อฟังนั่นเอง)
- อย่างที่ภูมิบอกว่าน้องเอเป็นอะไรที่ไม่ได้สะดุดสายตาคนตั้งเเต่เเรกเห็น แต่ถ้ามองนานๆจะรู้ว่าน่ารักแค่ไหน ตัวของ นด เองก็เป็นค่ะ(แม้ว่าตอนนี้แค่เห็นเงาก็ฟินเเล้วก็ตามเถอะ //เยอะจิง)
- และโดยเฉพาะฉากนวดสุดฟิน ฉากนอนตักสุดหวาน พร้อมกับประโยคที่ว่า"ถ้าชอบเเล้วจะทำไมล่ะ!!"
- ถึงแม้ตัว นด จะมีน้องอีก 2 คน แต่ก็มักทำตัวเป็นลูกคนเล็กของบ้านเสมอ ไม่ต่างอะไรกับน้องเอเลย
โอยยยยยยยย ทำเอาคนอ่านอยากเอาน้องเอกลับบ้านเหมือน นด จริงๆเลยค่าาาาา
สว = วาโย
- นี่ก็อีกคนที่ส่วนสูงใกล้เคียงกัน แต่ไม่ใช่ประเด็นเพราะ ความดุมาดมาเฟียที่เหมือนกันของสองคนนี้ ต่างหากที่ทำเราคิด
- ชอบดูเเล นด. ไม่ต่างกับที่วาโยทำให้น้องเอเลยนะคะ(ไม่งั้นจะมีเรื่องให้ดุเหรอ)
- ไหนจะเรื่องเทควันโด อร๊ายยยยยยย สว. เค้าก็เป็นนักกีฬาประจำจังหวัดเลยน๊าาาาาาาาา
- เรื่องหุ่นเเสนเท่ห์ แหมะ!! ถ้าไม่เท่ห์จริง จะขึ้นปก....คอนเซปหนุ่มน่าถอดได้เหรอจ๊าาาาาาาา
- อีกทั้งเรื่องดวงตา ชะล่ะล่าาาาาา แน่นอนค่ะ ดวงตาของ สว นั้นโตกว่า นด เยอะ และแลดูหวาน แต่เค้ามีแววคมเข้มจริงๆ ไม่ได้จิ้นเองเเต่อย่างใดน้าาาาาาา
- เรื่องกลัวผี แม้จะไม้ได้มากเท่าวาโย แต่ สว เคยบอกไว้ว่า พี่ก็กลัวนะ (กลัวจริงป่าววะ - -)
- และเรื่องนี้เเม้ว่า สว จะไม่ได้เจอปัญหาเเบบเดียวกับวาโยเจอ เเต่ สว เค้าเป็นเด็กที่สู้มากนะคะกว่าจะมาถึงขั้นนี้ เพราะฉะนั้นเรื่องใจและความคิดเนี่ย ให้เลยค่ะ
อ๋อยยยยย แม้ว่าวาโยจะไม่ค่อยเปิดเผยจนเราเอามาคิดได้เยอะเท่าน้องเอไม่ได้ แต่เราคิดว่า สว และ วาโยเค้าเหมือนกัน
ยังมีเรื่องการนอนร่วมเตียงแม้ของ สวนด จะเเค่ตอนอยู่ในบ้าน แต่มันก็เหมือนกันอยู่ดี
ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ แม้มันจะไม่ได้มีตอนจบเหมือนในนิยายเรื่องนี้ แต่เค้าบอกว่ามันเป็น ความสัมพันธ์ที่ไม่มีชื่อเรียก....
มันซึ้งนะคะ....ขออิน จิ้น ฟิน ไปกับอิมเมจ สวนด = วยนอ(วาโยน้องเอ) นะคะ
//ตัวย่อเหมือนอีก >>หล่อนจิ้นเองทั้งนั้นนะ!! :beat:
วาโยน้องเอ At love the series // :man1:
จะเข้าเรื่องนิยายแล้วนะ......... :a5:
อ่านรวดเดียวจบเลยค่ะ เขียนได้ดีมากจริงๆ จนเราอินไปกับตัวละครเลยนะคะ(ไม่บอกก็รู้ววววว!!)
แต่ยิ่งมาให้จิ้นมากไปอีก เมื่อได้ประกาศคู่ของปริญเฟิร์ส อั๊ยย่ะ!! อยากอ่านคู่นี้ด้วยยยยยย :impress2:
แต่ตอนนี้อยากให้คู่ของ วยนอ เคลียร์ก่อนนะ เพราะอยากให้บอกรักกันจะเเย่ สงสารวาโยค่ะ
ไม่อยากเชื่อนะคะว่าจะมีพ่อเเม่แบบนี้อยู่บนโลกคือไม่ตั้งใจให้เกิด ก็เลยเกลียดลูกตัวเองงั้นเหรอ
คือเธอแบ่งความรักได้ชัดเจนไปป่ะ ไม่รู้ว่าเกิดอะไรนะ แต่ลูกเธออีกสองคนที่เธอให้กำเนิดมา
มันไม่ได้ทำให้เธอมีจิตสำนึกขอคนเป็นแม่เลยเหรอ.......หรือว่าวาโยไม่ใช่ลูกเธอ?
อันนี้คงต้องรอให้คนแต่งมาเคลียร์เรื่องนี้เนอะ......แต่ตอนนี้อะไรก็ไม่สำคัญเท่า
จะไปนิมมานค่าาาาาา คนเเต่งรีบพาไปเร็วๆนะคะ อยากไปดูจะเเย่เเล้วววว
ติดตามตอนต่อไปอย่างกระชั้นชิด และขอเป็นกำลังใจอย่างเต็มปรี่ค่ะ
รักน๊าาาาาา :กอด1: :L2:
ชูป้ายไฟ วยนอ ค่าาาาาาา
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :a2: :m3:
(https://fbcdn-sphotos-g-a.akamaihd.net/hphotos-ak-prn2/1185616_10151649319213105_1110133757_n.jpg) (https://fbcdn-sphotos-h-a.akamaihd.net/hphotos-ak-ash3/1234279_10151649325483105_576529059_n.jpg)
นี่มัน สวนด นะจ๊ะ = = //ขอเป็นอิมเมจละกัน อิอิ
(https://m.ak.fbcdn.net/sphotos-b.ak/hphotos-ak-prn2/1238379_10151649895153105_188210783_n.jpg)
ปล.ขออภัยที่เวิ่นเยอะจนแทบหาสาระไม่ได้ แต่ว่ามันเรียลจริงๆน๊าาาาาาาาา วยนอ อ่ะ
ส่วน สวนด ขอละไว้ในความสัมพันธ์ที่ไม่มีชื่อเรียกละกัน แล้วไปฟินกับนิยายเเทน อิอิ :hao7:
>>มาแก้รูปนิดหน่อย...บอกตามตรง เวิ่นทั้งวันอ่ะ คิดเรื่องน้ทุกครั้งที่หัวว่าง
ไหนๆก็มาขอมาเพิ่มเพลงที่คิดว่าใช่กับสองคนนี้มาก "เพื่อนหรือแฟน"
http://www.youtube.com/v/4pHbD5XGzSc
ตกลงเธอนั้นจะเป็นเพื่อนกันหรือแฟน
บอกกับฉันให้มันได้รู้ อยากถามเธอ
ว่าความรู้สึกจริงๆ เธอคิดอย่างไร
แต่ในส่วนลึก ก็หวังได้คำว่ารัก
เพราะฉันอยากอยู่ใกล้เธอไปแสนนาน
ภาวนาให้บอก บอกว่าฉันเป็นมากกว่าเพื่อนกัน
//ยังไม่หยุดฟินกับ สวนด อีกนะ :z6:
เอาเป็นว่าถือว่าถามเเทนน้องเอนะ รอคำตอบของวาโยน๊าาาาาาาาาาา :a2:
[/color][/color]
-
ได้กลิ่มมาม่าลอยมาเบาๆ
-
:z13: :z13:
-
ห้ามดราม่านะ สงสารน้องเอ ทีนี้สงสารวาด้วยอ๊ากกก คิดหนัก
-
ออกเรือนเลยน้องเอ
-
จัดไป!!
-
กรี๊ดดดด~ น้องเอจะออกเรือนแล้ว ปลื้มปริ่มมากมาย (หวังว่าคงเชื่อใจเปรี้ยวได้นะ = =")
ปล.ขอแบบป๊อบซอฟต์ใสๆ ไร้ดราม่านะ แค่น้องเอขี้งอนนี่ก็ดราม่าพอละ
-
รออยู่น้า ใกล้จะได้กัน เอ้ย ใกล้จะลงเอยกันแล้วใช่มั้ย~
อยากให้น้องเอ ออกเรือนเร็วๆแล้วจ้า :hao7:
-
Hour#16 -Marry go round-
"เอ วา ทางนี้" ผมหันไปตามเสียงเรียกชื่อของผมก็เห็นเหนือยกมือบอกทางอยู่ เดินหน้านิ่งไปหาเพื่อนอย่างไม่รู้จะทำหน้ายังไง ก็ดูหน้าพวกมันแต่ละคน กรุ้มกริ่มซะ ลักษณะเปรี้ยวมันคงบอกเป้าหมายของวันนี้ไปเรียบร้อยแล้ว
"เป็นไงบ้างวา ไม่เจอกันนานเลย" แก้วยิ้มทักวาพลางขยับตัวให้ผมนั่งลงข้างกัน
"ก็สบายดี แล้วแก้วละ"
"สบายดีเหมือนกันจ๊ะ"
"แล้วนี้ทำไมวันนี้มารวมตัวกับครบละ มีอะไรพิเศษหรือเปล่า" คำถามของวาพาเอาผมสำลักวอดก้าที่เหนือส่งมาให้ สายตาคมกริบของวาหันมามองผมที่นั่งอยู่ด้านตรงข้ามเหมือนสงสัยในอาการของผม
อันที่จริงตั้งแต่วากลับบ้านมาตอนเย็น ผมก็เกิดอาการกระแดะอาย ดัดจริต ไม่กล้ามองหน้าวา มองแล้วพาใจสั่น ยิ่งพอคิดว่า คืนนี้สาเหตุที่ชวนวาออกไปนิมมานคืออะไรยิ่งพาให้รู้สึกเหมือนทำตัวไม่ถูก
"พอดีวันนี้เป็นวันพิเศษนะ"
"หืม พิเศษยังไงหรอ" วาเลิกคิ้วถามมองหน้าเหนือแต่ไม่รู้ทำไมสายตามันดันเลยมาที่ผมที่นั่งอยู่ข้างกันไม่ได้
"เป็นวันครบรอบ 1 เดือน ไอ้กล้าโสด เลยพามันออกมาท่องราตรีเผื่อจะได้คนรู้ใจกลับไป เนอะกล้าเนอะ"
"เออ 1เดือนเลยนะที่เปลี่ยวใจ ไร้สาวใดมาออดอ้อน มองไปทางซ้ายก็เจอแม่คนที่สอง มองไปทางขวาก็เจอผู้หญิงข้ามเพศ โอ้ย"
"ปากมึงนี้ ระวังไว้นะ กูจะเอายาเบื่อหนูฆ่าหมาในปากให้หมดเลยกล้า"
"ยังโวกเวกโวยวายเหมือนเดิมเลยนะ พวกนาย" วาหัวเราะในลำคอเบาๆ ยกแก้วบรรจุสีอำพันขึ้นดื่ม ดวงตาคมกวาดมองไปยังบรรยากาศรอบๆของร้าน
"เอ เอ"
"ห่ะ อะไร" ผมสะดุ้งตกใจเมื่อรู้ว่าตัวเองเหม่อลอยไปกับใบหน้าของวา หันซ้ายไปเจอแก้วที่ยิ้มกรุ้มกริ่มให้อยู่
"พอดีแก้วอยากเข้าห้องน้ำอะ เอไปเป็นเพื่อนแก้วหน่อยสิ" สิ้นคำขอของแก้วผมก็เลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัย ก่อนจะเข้าใจอะไรบางอย่างเลยเดินออกมากับแก้ว คราวนี้วามันไม่ถามอะไรแหะ สงสัยโดนเปรี้ยวเบี่ยงเบนความสนใจอยู่
"แหมเอ มองวาตาไม่กระพริบเลยนะ เก็บอาการหน่อยมั้ย"
"แก้วอะ อย่าแซวดิ่ เอทำตัวไม่ถูกอะ ตั้งแต่วากลับมายังไม่กล้ามองตาวาตรงๆเลยกลัวมันจับได้ว่าคิดอะไรอยู่"
"เอาหน่า ไม่ต้องกลัวหรอก ถ้าเอทำอะไรไม่ถูกก็ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของวาเขา รับรองวาทำถูกแน่"
"แก้วเอาจริงๆนะ ถ้าคำพูดนี้ออกมาจากปากเปรี้ยวมันจะเข้ากันมากกว่าอะ พอได้ยินแก้วพูดแล้วมันขัดหูยังไงไม่รู้"
"ทำไม กูทำไม นินทาไรกูน้องเอ" เสียงมาก่อนตัวพร้อมแรงตบไม่เบาที่แขนระบุตัวตน
"ตายยากนะมึงอะ แล้วนี้ตามกันออกมาวาไม่สงสัยหรอ"
"ระดับนี้แล้ว ให้มันรู้ซะบ้างว่ากูเป็นใคร อีหนู" เปรี้ยวเชิ่ดหน้าพูดพลางช้อนคางผมขึ้น ผมปัดมือเปรี้ยวออกอย่างขนลุก ไม่รู้สิ ไม่ค่อยชอบให้ใครมาเชยคาง มันดูเหมือนเราโดนเขากุมอำนาจยังไงไม่รู้
"แล้วนี้ลากกูออกมานี้มีอะไร"
"อย่ามาทำเสียงเบื่ออีน้องเอ กูรู้มึงครั่นเนื้อครั่นตัวจะตายละ แหม ดูแต่งตัวมาวันนี้ เสื้อเชิ้ตขาวกางเกงเดฟซีด ปกติมากับพวกกูเสือยืดกางเกงยืน กลัวไม่ได้ออกเรือนหรอไง"
"เปรี้ยวก็อย่าไปแซวเอเขาซิ แต่เสื้อเชิ้ตก็ดีนะเอ เร้าใจดี"
"......." บอกผมที่ว่าผมคิดถูกแล้วที่ขอให้พวกมึงช่วย ทำไมรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นกรณีศึกษาสตอรี่วายของเพื่อนยังไงไม่รู้
"พอแล้วๆ อย่ามาทำหน้าอึ้งเหมือนไม่ชินกับคำพูดพวกกู" เออ ก็กูไม่ชินจริงๆนิ่ ถึงจะได้ยินมามากกว่าห้าปี แต่มันทำใจชินได้ที่ไหนละ
"ที่เรียกออกมาเนี้ยจะมาบอกว่ามึงควรจะทำตัวยังไงเพื่อให้เสร็จวาซะที"
"แรงไปครับเพื่อนครับ"
"ฮาๆๆ หน้าแดงเชียวเอ"
"อย่ามาใสน้องเอ เรื่องแบบนี้โตๆกันแล้ว หึหึ"
"นี้กูกำลังคิดผิดอยู่รึเปล่าที่ปรึกษาพวกมึงเนี้ย"
"ก็ไม่รู้สินะ โฮ๊ะๆๆ เข้าเรื่องเดี๋ยวพวกกูจะมอมมึง ย้ำอีกครั้งว่าจะมอมมึง แต่คือมึงไม่เมาเข้าใจปะ ประหนึ่งเมาดิบอะ"
"เออแล้วไงต่อ"
"แล้วกูจะให้บอม เพื่อนเหนือมาประคองมึงตอนที่มึงกำลังเซๆจะไปห้องน้ำตามคิว เดี๋ยวแก้วจะให้คิวมึงเอง แล้วบอมก็จะทำท่าถูกใจมึงขึ้นมา แต่มึงไม่ต้องห่วงเรื่องคดีพลิกแบบนิยายตาใสโลกสวยว่าผู้ชายที่พวกกูหามาจะมาชอบมึงจริงๆเพราะบอมเขาไม่ชอบผู้ชาย ยังไงก็ไม่ชอบกูพยายามแล้ว เสียใจว่ะแมร่ง น้องสองอย่างเคะอ่ะ" เปรี้ยวว่าพลางถอนหายใจอย่างผิดหวังทำเอาผมงุนงงกับคำพูดของมันว่า มันเคยพยายามยัดเยียดให้เพื่อนคนนี้ของเหนือให้กับน้องสอง ผู้ซึ่งเคะแต่ไม่สำเร็จมาแล้วสินะ
"แล้วที่นี้จากการคาดการของแก้ว วาจะต้องไม่พอใจและเข้ามาดึงเอออก ตอนนี้เอก็ไหลตามน้ำไปก่อนรอดูวาว่าจะทำยังไง ถ้าวาไม่พูดอะไรให้ชัดเจนว่าชอบเอ เอก็ทำเป็นเมาต่อแล้วเข้าไปกอดคอบอมทีนี้ก็ปล่อยเป็นหน้าที่บอมจัดการต่อเอง แล้วพอได้จังหวะก็ตีเมาถามวาไปว่ารักเอหรือเปล่า"
"มึงคงจะรู้นะว่าไหลตามน้ำเป็นยังไง คงไม่ต้องถึงกับให้กูเขียนบทพูดแล้วปล่อยคิวมึงหรอกนะ"
"เออ ทำแบบนั้นได้มั้ยวะ กูกลัวพลาดว่ะ"
"โอ้ยยย ถ้ามึงพลาดเดี๋ยวกูวางยาวาแล้วลากเข้าห้องให้มึงเอง มึงไม่ต้องทำไร นอนรออย่างเดียวละกัน แมร่งทำไมกูต้องมาประเคนผู้ชายให้มึงถึงที่ขนาดนี้วะ"
"พอแล้วๆ ไว้เถียงกันต่อออกมานานแล้วเดี๋ยววาสงสัย ไปกลับโต๊ะกัน" แก้วดันหลังเปรี้ยวให้ออกจากมุมมืด และเดินตากันกลับโต๊ะ ยิ่งเดินใจก็ยิ่งตื่นเต้นถึงเรื่องที่เตี้ยมกันเอาไว้ ว่าจะได้ผลมั้ย ผมจะทำพลาดหรือเปล่า แต่ยิ่งคิดก็เหมือนกดดันตัวเองเข้าไปอีก
นี้ตกลงกูอยากได้วามันขนาดนี้เลยใช่มั้ยเนี้ย ถามตัวเองในก่อนแล้วส่ายหัวนั่งลงที่เดิมแต่ตอนนี้ลำดับการนั่งเปลี่ยนไปเพราะกลายเป็นผมนั่งด้านนอกสุดโดยมีวานั่งอยู่ตรงข้ามผมแทน
วายกนาฬิกาขึ้นพลางชี้ที่นาฬิกาคลายจะถามผมวาทำไมหายไปนาน ผมได้แต่ยักไหล่แล้วบอกไปว่า ผู้หญิง แค่นั้นเป็นอันเข้าใจ วาพยักหน้าเหมือนไม่ติดใจอะไรแล้วหันไปคุยกับกล้าต่อ เวลผ่านไปเท่าไรแล้วไม่รู้ แต่ผมรู้ได้ว่าตัวเองรับแก้ววอดก้าจากเหนือมาหลายแก้วอยู่เลยค่อยข้างจะมึนๆแต่ไม่ถึงกับเมา วาเองก็ไม่ได้ปรามอะไรแต่เลือกที่จะดื่มเพียงเล็กน้อง คงจะปล่อยให้ผมเมาและสนุกกับเพื่อนๆเต็มที่เพราะเจ้าตัวคงรับหน้าที่พาผมกลับบ้านเช่นเคย
การสั่นของโทรศัพท์เตือนข้อความดังขึ้น ผมยกขึ้นดูก็เห็นเป็นข้อความจากแก้วว่าให้ลุกออกไปได้แล้ว ผมเงยหน้าขึ้นมามองก็เห็นแก้วยังคงคุยกับเปรี้ยวอย่างออกรสชาติ มองไปทางวาก็ยังคงโดนกล้าผูกบทสนทนาอยู่ เหนือเตะที่หลังผมเบาๆพลางยักคิ้วให้ผมเลยยกแก้วขึ้นดื่มจนหมดก่อนจะลุกขึ้นตามแผนที่ทุกคนวางไว้
"ไปไหนเอ"
"ปายยย เอิ่ม ห้องน้ามมม" นี้ผมเล่นใหญ่เกินไปมั้ย แกล้งเมาเสียงยานเกินไปหรือเปล่า วามันจะผิดสังเกตมั้นอะ หันไปก็เห็นเปรี้ยวเอามือกุมหน้าผากอยู่กลายๆ ไม่รอให้วาพูดอะไรต่อก็หมุนตัวลุกจากเก้าอี้ทันที เดินเนียนเซๆไปสามก้าวก็ประทะกับแรงกระแทกไม่เบาจากด้านข้างจนแทบจะล้มลงไป ดีที่ว่ามีมือมาดึงเอวผมเอาไว้ไม่ให้ล้ม เงยหน้าขึ้นมองก็เห็นใบหน้ากรุ้มกริ่มดวงตาเป็นกระกายของผู้ชายตัวสูงใหญ่ที่ส่งยิ้มโชว์เขี้ยวมา ผมกระพริบตาปริบๆอย่างงุงงงก่อนจะเข้าใจว่านี้คงเป็นบอมหน้าม้าที่เข้ามาตามบทของสองสาว
"ขอโทษครับ" ผมพูดเสียงเบาพลางยืนตัวแข็งอย่างไม่รู้จะทำอะไรต่อ
"ไม่เป็นไรครับ ไม่ว่ากัน"
"เออ"
"ผมชื่อบอมครับ แล้วคุณชื่อ"
"เอ ครับ คือรบกวนเอามือออกจากเอวผมก่อนจะดีมั้ยครับ" ผมเอามือจับแขนบอมเบาๆแต่บอมเพียงแค่กระตุกยิ้มมีเสนห์มาให้ก่อนจะก้มลงจะแทบชิดกับแก้มผม
"แป๊บครับ เป้าหมายกำลังมองมาแล้ว เอช่วยทำเป็นเมาซบผมหน่อยนะครับ" นี้ถ้าเปรี้ยวไม่บอกว่าพยายามยัดเยียดบอมให้เป็นเกย์นี้ผมคงคิดอะว่าบอมเป็นเมะเหนือเมะอะ ดูโปรบเสนห์ใส่กันเหลือเกิน
"ขอโทษน้า พอดีผมมึนๆหนิดหน่อยเลยเดินมาชน" บอมหลุดขำออกมาเมื่อผมทำตาปรือยิ้มกว้างพูดเสียงยานใส่
"ไม่หรอกครับ ผมเองต่างหากที่ตั้งใจเดินมาชนคุณเอ" เสียงมึงจะนุ่มไปไหนว้า ดีแล้วที่ไม่เป็น สงสารผู้หญิงที่จะขาดประชากรผู้ชายไป
"พูดเหมือนจีบกันเลยนะครับ" พูดเองอายเอง จริตนี้มาเต็มถ้าเปรี้ยวอยู่คงโดนด่าว่า แรด แน่
"ถ้ายังไม่มีแฟน ผมขอจีบคุณได้มั้ยละครับ"
"เอ!" เสียงตะคอกชื่อตัวเองดังมาจากด้านหลังจนผมสะดุ้งอย่างตกใจ ค่อยๆหันไปก็เห็นวาทำตาดุใส่อยู่ เฮ้ยๆๆ เข้าทางแล้วเว้ย
"หื้มมม วาโย ว่างายยย"
"ขอตัวเพื่อนผมคืนด้วยครับ ขอโทษที่รบกวน" วาเดินเข้ามาจับแขนผมรั้งเข้ามาตัว แต่บอมก็ดึงตัวผมออกจนผมเอนลงไปซบบอมทั้งตัวอย่างไม่ได้ตั้งใจ
"ไม่รวบกวนเลยครับ เดี๋ยวยังไงผมพาเพื่อนคุณไปห้องน้ำให้ดีกว่า น่าจะเดินไม่ไหว"
"คนของผม เดี๋ยวผมจัดการเองได้ครับ" วาตามมาจับตัวผมให้ออกจากบอม ตอนนั้นผมไม่รู้จะทำตัวยังไงแล้วครับ สับสนระหว่างเล่นไปตามน้ำ หรือ รีบดีดตัวออกมาเพราะกลัวว่าเข้าใจผิดดี
"เขาเป็นเพื่อนของคุณไม่ใช่หรอครับ จะมากันท่ากันทำไม เรื่องแบบนี้"
"อืมมมม" สงเสียงครางออกไปให้บอมรู้ว่าเล่นแรงเกินไปแล้ว
"เอ มาหาวามา" เสียงวาเริ่มนิ่งแล้วครับ จุดนี้ผมรู้เลยว่าวากำลังโมโหอย่างแรง
"นี้คุณ ผมถูกใจเพื่อนคุณจริงๆ คุณก็น่าจะเปิดทางให้เพื่อนคุณได้ลองศึกษานิสัยผมดูบ้าง ทำตัวเหมือนเป็นแฟนเอไปได้นะคุณ ทั้งที่ไม่มีสิทธิอะไรในตัวเอแท้ๆ"
"พอแล้วๆ จะไปเข้าห้องน้ำ วาพาไปหน่อย ขอตัวนะครับ" สุดท้ายก็ทนไม่ไหว กลัววาจะเข้าใจผิดและอารมณ์เสียไปมากกว่านี้ ไม่อยากให้วาเข้าใจว่าผมกำลังพอใจบอมอยู่
"คลาดสายตาเป็นไม่ได้เลยนะ" เสียงวาเต็มไปด้วยความไม่พอใจจนผมอดกลัวไม่ได้
"มันเป็นอุบัติเหตุ กูไม่ได้ทำอะไรเลยนะ"
"งั้นหรอ"
"อะไร บ่นอะไรอีก"
"แล้วยืนนิ่งให้มันกอดอยู่ได้ตั้งนาน ชอบนักหรือไง" วาหันมามองผมด้วยแววตาเฉยชา ในหน้านิ่งเรียบจนน่ากลัว
"นี้มึงมาหงุดหงิดอะไรกูเนี้ย มีอะไรพูดออกมาเลย อย่ามาประชด" อารมณ์ผมเริ่มขึ้นเหมือนกันแล้วครับ เข้าใจว่าโกรธ แต่ไม่ชอบให้ใครมาประชดใส่
"เฮ้อ...เอเข้าห้องน้ำไป เดี๋ยววารอข้างนอก" วาถอนหายใจออกพลางพูดอย่างตัดบท หันหลังให้ผมอย่างที่วาไม่เคยทำมาก่อน ผมกัดปากมองแผ่นหลังของวาก่อนจะเดินหันหลังเข้าห้องน้ำไป
ตั้งแต่กลับมาจากห้องน้ำบรรยากาศในโต๊ะก็เปลี่ยนไป ผมกับวาไม่มองหน้ากันเลยด้วยซ้ำจนเพื่อนๆมองหน้ากันเลิกลักแบบสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น ผมเองก็ไม่มีอารมณ์จะตอบอะไรใครทั้งนั้น นั่งซดวอดก้าเข้าปากไม่ยั้งโดยที่วาไม่หันมาสนจกันเลยด้วยซ้ำ
ยิ่งเวลาผ่านเข้าสู่วันใหม่เสียงเพลงในผับก็เริ่มเร่งจังหวะให้เร็วมากขึ้น ผู้คนต่างลุกขึ้นไปยังฟลอและวาดลวดลายไปตามเสียงดนตรีอย่างเมามันส์ เหนือ กล้า เปรี้ยว แก้ว ลากผมออกไปเต้นอย่างสนุกสนานที่กลางฟรอ โดยมีวานั่งมองอยู่ที่โต๊ะ ตัวผมเคลื่อนย้ายไปตามเสียงเพลงโดยที่สายตายังคงมองไปที่วาอยู่ตลอด มีหลายครั้งที่สายตาของผมและวาประสานกันแต่วาก็เลือกที่จะเมินสายตาไปทางอื่นแทน
และที่สำคัญ ความไม่พอใจแล่นขึ้นมาในอกเมื่อเห็นผู้หญิงผมยาวในชุดเดรสสีดำรัดรูปเข้ามาแตะไหล่วาแล้วคุยด้วยอย่างแสดงออกถึงความพอใจในตัววา ผมเห็นทั้งคู่คุยกันอยู่ซักพัก หญิงสาวคนนั้นก็จูงมือวาออกมายังโซนที่พวกผมยืนเต้นอยู่ ภาพที่ผู้หญิงคนนั้นยกมือคล้องคอวาแล้วส่ายเอวไปมาตามจังหวะเพลงอย่างยั่วยวน มือเรียวที่แตะลงบนอกกว้างของวาอย่างถือวิสาสะ รอยยิ้มและแววตาที่บอกความนัยอย่างชัดเจน ด้วยความที่วาหันหลังให้ผมอยู่ ผมจึงไม่รู้ว่าวาทำหน้ายังไง แต่แค่เห็นวาวางมือลงบนสะโพกมนของหญิงสาวคนนั้นในเวลาเดียวกับที่หญิงสาวโอบรอบคอซุกไซร้เข้ากับไหล่กว้างของวา ก็มากพอที่จะทำให้ความว้าวุ่นในใจผมโหมกระหน่ำ
เหมือนหูผมอื้อไปหมด ไม่ได้ยินแม้เสียงของดนตรีที่ดีเจเปิด ไม่เห็นแม้กระทั้งผู้คนรอบตัวที่รายล้อมในตอนแรก ขาสองข้างเหมือนควบคุมไม่อยู่เดินตรงไปยังสองคนนั้น ยกมือขึ้นจับไหล่ของวาแล้วดึงรั้งอย่างสุดแรงให้หันมาหาผม ผมไม่รู้ว่าตอนนั้นผมทำหน้าแบบไหนอยู่วาถึงได้ทำสีหน้าตกใจขนาดนั้น ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผู้หญิงคนนั้นจะคิดยังไงกับการที่ผมมาดึงผู้ชายคนนี้ไปจากเธอ ณ ตอนนี้ผมรู้แค่ว่าผมเขย่งตัวขึ้นไม่มาก ดึงรั้งคอเสื้อของวาให้ก้มลงมาหาผมแล้วจูบลงไปอย่างประกาศความเป็นเจ้าของวาต่อหน้าผู้หญิงคนนั้น และ บอกให้วารับรู้ถึงความรู้สึกของผมที่มีต่อวา
คล้ายวาว่าจะตกใจในทีแรกก่อนจะเปลี่ยนเป็นตอนสนองจูบของผมอย่างเร้าร้อน ลิ้นของวาอ่อนนุ่นและช่ำชองอย่างที่ผมไม่เคยรู้มาก่อน มือของวาโอบรอบตัวผมให้เข้ามาแนบชิดตัวเองราวกับจะให้ผมจมไปในอ้อมกอดของวา
รู้สึก .... หัวใจเต้นแรงราวกับจะออกมาข้างนอกเสียให้ได้
รู้สึก.... ตัวเบาจนแทบไม่รู้ว่าตัวเองกำลังยืนอยู่ด้วยขาตัวเองหรือเปล่า
รู้สึก....คล้ายกับที่เคยฝันมาหลายครั้ง
รู้สึก....ถึงความรักที่มันเอ่อล้นออกมาอย่างห้ามไม่อยู่
"อย่าร้องไห้" เสียงกระซิบที่ข้างหูของวาทำให้ผมรู้สึกตัว
นี้ผมร้องไห้หรอกหรอ
สัมผัสเปียกชื้นบนในหน้าเป็นตัวยืนยันว่าผมร้องไห้ออกมาโดยไม่รู้ตัว เพียงแค่เห็นว่ามีใครอีกคนกำลังมาแย่งวาไป คล้ายกับทนไม่ได้ ถึงที่ผ่านมาจะรับรู้ว่าวาเคยออกไปไหนกับใครบ้าง แต่การที่เรารับรู้ กับ การเห็นด้วยตาตัวเอง ทำไมความรู้สึกมันช่างต่างกันมากขนาดนี้นะ
วาจูงมือผมให้เดินออกมาจากผับ และเปิดประตูรถให้ผมเข้าไปนั่งในรถ เหมือนยิ่งมองวาก็ยิ่งกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ ยิ่งจังหวะที่วาเดินอ้อมรถมานั่งที่คนขับ แสงไฟที่สาดเข้ามาทำให้เห็ยรอยเปื้อนของลิปสติกที่ปกเสื้อของวาก็ยิ่งพาให้น้ำตาไหลออกมา ราวกับเด็กขี้แยแต่ผมไม่สามารถควบคุมความรู้สึกตัวเองได้จริงๆ วาเดินเข้ามานั่งที่ด้านข้างคนขับแล้วหันมามองหน้าผมที่น้ำตายังคงไหลอยู่ไม่หยุด ไม่มีแม้แต่เสียงสะอื้นจากผม มีเพียงน้ำตาที่ไหลออกมาเท่านั้น ผมไม่สามารถเดาได้ว่าสายตาของวาในตอนนี้มันหมายความว่ายังไง วาถอนหายใจออกมาแล้วดึงผมเข้าไปกอดเอาไว้อย่างปลอบโยน
"ขอโทษ อย่าร้องไห้เลยนะ"
"ฮึก ฮืออออ" พอได้เข้าไปในอ้อมกอดของวาก็เหมือนยิ่งอ่อนแอ เสียงที่เหมือนหาไม่เจอของตัวเอง ปล่อยออกมาเป็นเสียงสะอื้น
"ชู่ว อย่าร้อง" วาจูบเบาๆที่ข้างขมับพลางลูบหัวผมไปมา
"ฮึก ทำไมต้องทำแบบนั้น ทำไมต้องทำแบบนั้นทั้งที่ก็รู้ว่ากูมองอยู่"
"ขอโทษ"
"ทำไมถึงปล่อยให้ผู้หญิงคนนั้นกอด ทำไมถึงให้เขาทิ้งรอยเอาไว้บนเสื้อ....กู ฮือ กู... เอไม่ชอบ"
"วาก็ไม่ชอบที่เอให้ผู้ชายคนนั้นกอดเหมือนกัน"
"แต่มันเป็นอุบัติเหตุ ไม่เหมือนวานิ่ ฮึก รู้ทั้งรู้ว่าเอมองอยู่ ว่าผู้หญิงคนนั้นเข้าไปคุยกับวา แล้ววาก็ตามเขามาเต้นด้วยกัน....ทำไมต้องทำแบบนั้นด้วย ไม่ชอบ ยังไงก็ไม่ชอบ"
"แล้วทำไมเอถึงไม่ชอบละ มานี้มา" วาปรับเบาะที่นั่งให้ร่นไปข้างหลังจนสุดแล้วให้ผมปีนขึ้นไปนั่งบนตักของวา วารอบตัวผมเข้าไปในอ้อมกอดของตัวเองแล้วเอาคางตัวเองเกยไหล่ผมไว้
"ฮึก ก็มึงเป็นของกู มาทำให้กูรักแล้วทำไมต้องมาทำให้เสียใจด้วย"
"อะไรนะ...พูดใหม่สิ"
"กูไม่รู้หรอกนะว่ามึงรู้สึกยังไงกับกู ถึงหลายๆครั้งมึงจะชอบทำให้กูคิดว่ามึงชอบกู แต่กูก็ไม่อยากจะเข้าข้างตัวเอง ไม่อยากตั้งหวัง แต่หลายครั้งที่กูอยากจะถามว่ามึงชอบกูหรือเปล่า สุดท้ายก็ไม่กล้าเพราะกูก็กลัวว่าถ้าเป็นกูที่คิดไปเอง แล้วพูดออกไปจะทำให้มึงรังเกียจกูมั้ย เราจะกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้หรือเปล่า แต่ถึงตอนที่กูมั่นใจว่ามึงชอบกู มึงก็มาทำตัวเฉยชาใส่ แถมยังออกไปเต้นกับผู้หญิงคนนั้นอีก มึงจะเอายังไงกับกูกันแน่วะ!!"
"ฮาๆๆๆ ไหนตอนแรกยังน้อยใจอยู่ดีๆ ทำไมตอนนี้มาเหวี่ยงกันแทนละครับน้องเอ"
"หัวเราะทำไม กูจริงจังนะ" ดันตัวเองออกมาไหล่ของวา ขมวดคิ้วบู้ปากมองวาที่ยิ้มดวงตาเป็นประกายอยู่
"มึงเนี้ยน้า...."
"ทำไมกูทำไม"
"น่ารัก"
"ห่ะ"
"อย่าทำตัวให้วารักไปมากกว่านี้ได้มั้ย" เชี้ยวา มึงพูดอะไรออกมา มึงคิดว่ากูจะอายมั้ย
"อะ อะไรนะ พูดใหม่ดิ่"
"เอพูดก่อนซิ ว่าก่อนหน้านี้เอพูดอะไรกับวา" อีกแล้ว ตอบคำถามด้วยคำถามตลอด จะยอมลงให้กันบ้างได้มั้ยครับ วาโย
"ก็บอกว่ามึงจะเอายังไงกับกูกันแน่วะ"
"ไม่ก่อนหน้านั้นอีก" วายกยิ้มมุมปากเหมือนรู้ทันว่าผมจำได้แต่ไม่ยอมพูดออกมา
"จำ จำไม่ได้"
"อย่าดื้อน้องเอ เร็วพูดมา"
"ลืมไปแล้ว ความจำสั้น"
"น้องเอ 1 2" ยังมานับเวลาถอยหลังใส่กันอีก
"รัก!"
"หึหึ รักเหมือนกันครับ"
"แมร่ง จะให้กูบอกรักยังมาเผด็จการอำนาจใส่กูอีกนะ"
"ทีเอมาปล้นจูบวา วายังไม่ว่าไรเลยนะ"
"ปล้นอะไร กูเห็นว่ามึนสมยอมอะ จูบเก่งไปแล้วมั้ยมึงอะ ผ่านมาก็สนามแล้วละ โอ้ย" โดนดีดหน้าผากดังป็อกเลยครับ
"พูดจาเพราะๆหน่อยเอ เป็นแฟนกันแล้ว"
"อะไร กูไปตกลงเป็นแฟนกับมึงตอนไหน"
"ก็เอรักวา วารักเอ ไม่เท่ากับเป็นแฟนกันหรอ" วันนี้มึงยิ้มบ่อยไปมั้ยวาโข ถ้ายิ้มมึงจะกรุ่มกริ่มขนาดนี้ เกิดอะไรขึ้นมาจะหนีทันมั้ยเนี้ย เอรัณ
"อย่ามามั่ว ไม่ได้พูดเหอะ"
"งั้น ไม่เป็นไร มีแค่ความรู้สึกดีๆต่อกันก็ได้ ไม่เป็นแฟนกัน ก็ไม่มีสิทธิมาโกรธวาถ้าวาจะออกไปกับผู้หญิงคนนั้นต่อ"
"ไม่ได้"
"ทำไมไม่ได้"
"ก็...ก็มึงรักกูอะ จะไปกับผู้หญิงคนนั้นได้ไง"
"ก็วาไม่มีแฟนนิ่ ไม่เห็นเป็นไรเลย" นั้นไงตกหลุมพลางวามันจนได้
"ไม่ได้ มึงห้ามเด็ดขาด"
"ทำไม มีสิทธิไรมาห้ามกูครับ เอรัณ"
"มึง มึงเป็นของกู"
"อาห่ะ"
"มึงเป็นแฟนกู"
"บอกตอนไหนว่าเราเป็นแฟนกัน"
"แมร่งเอ้ย วาโย เป็นแฟนกับเอนะ"
"ตกลงครับ"
"เฮ้ย!! เดี๋ยวก่อนทำไมลงแบบนี้อะ ไหงกลายเป็นเอบอกรักวาก่อน และขอวาเป็นแฟนก่อนอะ"
"ฮาๆๆๆ"
"เฮ้ย อะไรว่ะ ไม่เอาดิ่ วาอะต้องขอเอเป็นแฟนดิ่ ให้เอพูดอยู่คนเดียวมันไม่แฟร์เลย"
"เป็นแฟนกันนะครับ"
"......."
"รักมากนะรู้มั้ย รักมานานแล้วด้วย รักจนคิดว่าหมดหวังไปซะแล้ว เคยคิดว่าขอแค่ได้รักเอแบบนี้ก็พอ เอจะรักวาหรือไม่ก็ไม่เป็นไร มีความสุขที่ได้อยู่ข้างๆเอ ดูแลเอแบบนี้"
"พอแล้ว"
"แต่ยิ่งนานวัน วาก็รู้ตัวว่าวาเป็นคนเห็นแก่ตัว แค่เห็นใครเข้ามาใกล้เอก็ไม่พอใจ พยายามแสดงความเป็นเจ้าของต่อเอทุกอย่าง ดูเห็นแก่ตัวเนอะ แต่ยิ่งนานวันความรู้สึกของวามันก็ยิ่งมากขึ้นจนควบคุมไม่ได้ ถึงใครจะบอกว่ารักแท้คือการเสียสละ แต่ทำไมวาจะต้องเสียสละเอให้กับคนอื่นด้วยละในเมื่อวารักเอมากขนาดนี้"
"พอไม่ต้องพูดแล้ว" เขิน เขินมาก ไม่เคยคิดว่าวาจะรู้สึกกับผมมากมายขนาดนี้
"รักมากจนอยากครอบครองเอไว้คนเดียว ขังเอาไว้ในห้องไม่ให้ไปไหน น่ากลัวเนอะ ความรู้สึกของวา"
"ไม่หรอก"
"ถ้าวันไหนที่ความรักของวาทำให้เออึดอัด เอก็บอกวานะ เพราะวาเตือนไว้ก่อนว่าวาเป็นคนหวงของมาก และเอที่ไม่ใช่แค่สิ่งของ แต่เป็น คนที่วารัก เป็นเพียงสิ่งเดียวที่วามั่นใจว่าเป็นของวา ดังนั้นเตรียมใจไว้เลยอย่าทำตัวให้ใครมารักเข้าง่ายๆละ"
"ฮาๆๆ เหมือนกันเอเป็นเด็กเอาแต่ใจ ถ้าวาไปเอาใจคนอื่นมากกว่าเอนะ คอยดู"
"หึหึหึ ไม่หรอก เอาใจอยู่คนเดียวอะ...ตกลงเราคบกันแล้วใช่มั้ย"
"ไม่ใช่มั้ง หลอกให้กูพูดซะขนาดนี้ อื้อ!" ไม่ทันตั้งตัวก็โดนวาช่วงชิงลมหายใจไปอย่างรุนแรง ความรู้สึกของวามากมายจนแถบจะเออล้น
"เชรี้ยวา กูหายใจไม่ทัน"
"พูดไม่เพราะ"
"อย่ามาไร้สาระ จะให้มาพูด เองั้น วางี้ตลอด ขนลุก"
"ก็ลองดู น่ารักดีออก"
"รอไว้มีอารมณ์ก่อนนะ จะทำตัวดีๆ"
"เดี๋ยววาทำให้มีอารมณ์เอง"
"ไม่ใช่แล้วครับ ยังไม่ใช่เวลาครับครับ กลับบ้านครับ แม่หวง พี่ดุครับ" ค่อยๆดันตัวเองออกละปีนกลับไปนั่งที่เดิม นั่งไปได้ไงวะ ผู้ชายตัวไม่เล็กแบบผมบนตักวา ที่สำคัญบนรถอีก ล่อแหลมชิบหาย
"ก็ได้ครับ" วายกมือจับแก้มผมแล้วบีบเบาๆ พลางยิ้มให้อย่างอ่อนโยน จนผมอดที่จะใจสั่นไม่ได้
"...วาหันมานี้ดิ่"
"หื้ม"
"จุ๊บๆๆๆๆๆ " ผมยื้นหน้าเข้าไปรั้งคอวาแล้วจุ๊บเบาๆเร็วๆหลายๆทีก่อนจะกลับมานั่งที่ตามเดิม
"อะไรเนี้ย" วามองผมอย่างงุนงงด้วยใบหน้าที่เปื้อนรอยยิ้ม
"จูบแฟนตัวเองไง ทำไม ไม่ได้หรอ หวงหรอ"
"เปล่า...แต่กลัวเอจะไม่ได้กลับบ้านนะสิ"
"ง่วงจังเลยน้า" ตะแคงตัวหันหน้าเข้าหากระจกอย่างไม่รู้ไม่ชี้ สายตาของผมประสานกับสายตาของวาผ่านกระจกในความมือ ท่ามกลางแสงสว่างอันน้อยนิดในท้องฟ้ายามราตรี
รอยยิ้มบนใบหน้าของวา
รอยยิ้มบนใบหน้าของผม
รอยยิ้มของเรา
ประกาศ ณ ถนนนิมมาน เอรัณไม่โสดแล้วนะ
To be con
-Blue Talk-
อื้ม เดือนหนึ่งได้มั้ยที่เราหายไป ฮาๆๆ ไม่มีอะไรความแรดสวนตัว ไปเที่ยวรอบอังกฤษมา หมดเงินแล้วจึงกลับห้อง และ เปิดเทอม ปริญญาโทซะที แหมะ งานเยอะได้ใจตามคำล่ำลือว่า Marketing โปรเจคเยอะ :mew5: แต่สุดท้ายก็พลักดันตัวเองมาต่อจนได้ ตอนนี้ยาวมากในความรู้สึก หวังว่าคงจะทำให้หายคิดถึงเรา หรอ เอวา ได้บ้างนะคะ ..... มุ๊งมิ๊งพอมั้ย :mew3: ฮาๆๆ เหมือนกับที่ใครหลายคนเดาไว้หรือเปล่า ว่าสองคนนี้จะลงเอยยังไง ยังไงก็มุ๊งมิ๊งในแบบฉบับของเอวานะคะ เจอกัน.....เออ ซักวันเหมือนเรามีอารมณ์ ฮาๆๆ วาโย มาสร้างอารมณ์ให้หน่อยเร๊ววววว :katai3:><
พีเอส น้องเอไม่ใส และ วาโย???
-
:-[ อร๊ากกก เค้าเป็นแฟนกันแล้ว วายังร้ายเหมือนเดิม :hao7: แต่น้องเอก็น่ารักไปนะ :impress2:
-
:hao6: เหล่าเพื่อนสาววายทั้งหลายทำไม่สำเร๊จน้องเอเลยจัดการเองซะเลย แถมเล่นที่กลางฟลอด้วย :laugh:
อิตาวาเนี่ยน๊าชอบยั่วเอจริงๆ แต่ก็ดีนะยั่วให้ทำตัวน่ารักๆแบบนี้ :impress2: เค้าอยากกระโดดไปที่ฉาก เรียกเลือดเลยอ่ะ :hao7:
-
มาแล้วววววหวานกันจริงตอนนี้น่ารักมากจ้าาาน้องเอวา อ่านแล้วเขิล
-
เป็นแฟนกันสักทีโอ้ยยยยยย
รู้สึกว่าเอน่ารักมากกว่าเดิมอีกอะ
-
เอร้ยยยยยยยยย
เป็นแฟนกันแล้ววววว ยินดีๆ
ขี้หวงกันทั้งคู่ ต้องดูแลกันดีๆนะจ้ะ
น่าร้ากกกกกกกก >/////<
-
เป็นแฟนกันแล้ววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว :-[
ลุ้นจนเหงือกแห้งเลย อ่านไปยิ้มไป :mew3:
รอตอนต่อไปค่ะ :L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
อ่านตอนนี้แล้ว ยิ่งคิดถึงคำที่นักเขียนเคยบอกไว้เลยอ่ะ "ทุกอย่างไม่ได้เป็นไปตามพรหมลิขิต แต่เป็นไปตมวาโยลิขิต"
ฮ่าๆๆ วางแผนไปเถอะน้องเอ ยังไงก็ไม่รอด คุณวาโยจัดการอยู่ดี
:mew1: :mew1: :impress2: :impress2: :impress2:
-
:hao6:เค้าเป็นแฟนกันแล้ว :mew3:
-
ถึงจะผิดแผนไปหน่อย แต่ก็เป็นแฟนกันแล้ว :mc3:
รออ่านความรักของคนขี้หวงจ้ะ
-
หนูเอแทนที่จะยั่วให้วาบอกรักก่อน
กลายเป็นว่ายั่วให้หนูเอบอกรัก และขอเป็นแฟนก่อนล่ะ
แต่ยังไงก็เป็นแฟนกันแล้ว น่ารักมากทั้งสองคน
-
อ้าวกลายเป็นว่าเอบอกรักวาก่อนซะงั้นใครจะบอกก่อนบอกหลังไม่สำคัญแค่ได้เป็นกันก็พอล่ะอิอิ
-
คดีพลิกซะงั้น จากวาต้องพูดก่อนกลายเป็นหนูเอซะงั้นนนน
แต่ไม่เป็นไร ในเมื่อปลายทางคือที่เดียวกัน จะไปยังไงก็ช่างเหอะเนอะ
ดีใจที่สุดเลยค๊าฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ ในที่สุดก็เป็นแฟนกันเเล้ว เย้!!! :m4: :a2:
วันนี้ที่รอคอยของทั้งคู่จริงๆ
ยิ่งตอนสารภาพความในใจของวานี่เขิลมากกกกกกกกกกกกก
บ้าบอที่ฉุดเบยยยยยยย :-[ :man1: นุ้งเอทนฟังได้ไงเนี่ยยย คนอ่านนี่บิดเว่อรรรร
พูดก็พูดเหอะอีตาบอมเนี่ยไม่ใช่เกย์จริงๆอ่ะ ทำไมเล่นเหมื๊อนเหมือน :m28:
ทำเอาคนอ่านนี่รู้สึกระเเวงตามน้องเอเลย(มีเเอบเคลิ้มไปกับแผ่นอกบอมด้วย อ๊าาาาาา ยัยหื่น :ling1:)
เอาเป็นว่ายินดีที่กลับมานะคะ จะติดตามตอนต่อไปและเป็นกำลังใจในทุกๆเรื่องนะคะ
รักษาสุขภาพด้วยจ้าาาา :กอด1: :L2:
-
การี๊ดดดดดดดด
เค้าเป็นแฟนกันแล้ว
-
ถึงจะผิดแผน แต่ก็ได้เป็นแฟนกัน อิอิ
:hao7:
-
วาโยนี่เมะในฝันของเค๊าเลยอ่ะ โอ๊ยน้องเอ
น้องเอมีแฟนแล้วนะคะ ดีใจด้วยน้า ฮ๋าๆๆๆ
ชอบตอนนี้มากเลยอ่ะ เขิน อ่านไปยิ้มไป แก้มปริ
-
อร๊ายยยยย เป็นแฟนกันแล้ว >.<
ลุ้นตั้งนานว่าจะผิดแผนมั้ย มีพลิกล็อคอะไรหรือป่าว แต่ก็เป็นไปได้ด้วยดี ต่อไปก็เหลือแค่เข้าห้องหอแล้วซินะ =.,=
-
:katai2-1: :katai2-1:
-
ฟินเฟ้อ
เป็นแฟนกันแบ้วววว
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
เฮ้อ ในที่สุดก้อสมหวังสักที ดีใจจังเลย :katai2-1: รอลุ้นมานานโคตร ปล่อยให้ฟินมานาน :mew3: วานายร้ายสุด ๆ เลยน่ะเนี่ย รักเขาขนาดนี้ยังหลอกให้เอบอกก่อนหมดทุกอย่างเลยน่ะ แถมยังทำให้เอหึงหวงจนร้องไห้เลยน่ะ :mew4: ประกาศตัวเป็นแฟนแล้วก้อรักกันมาก ๆ น่ะจ้ะ อยากดูตอนที่สองคนนี้เปิดเผยให้ทุกคนได้รับรู้น่ะ คงมีคนดีใจเพียบ เพราะลุ้นมานาน :hao6:
คุณบลู หายไปนานที่แท้ก้อไปเที่ยวนี่เอง น่าอิจฉาจังเลย :hao5: อยากไปบ้าง :katai1: ยังไงมาอัพบ่อย ๆ น่ะจ้ะ :mew1:
-
มีตัวช่วยทำให้เอแสดงความรู้สึกเร็วขึ้นเลยนะ
จะให้วาบอกก่อนไงกลายเป็นเอไปได้ อิอิ
-
หรือนี่ก็คือแผนซ้อนแผน แบบว่าวาก็วางแผนมาเหมือนกัน อิอิ
แต่ยังไงผลลัพท์ก็ออกมาดีมากกกกกก
"เค้าเป็นแฟนกันแล้ววววววว" อิฮิ้ว!!! :mc4:
รักกัน หวงหันไม่ใช่เรื่องแปลกหรอกเอ-วา
-
ในที่สุดก็เป็นแฟนกันแล้ว :laugh: รู้สึกเหมือนลูกออกเรือนไปอีกคน
-
กรี๊ดดดด ฟินอ่ะ
เค้าเปนแฟนกันแร้วววววว :-[ :-[
แต่ตกลงที่ลงเอยกันสำเร็จเนี่ย
เพราะว่าแผนของน้องเอกะผ่องเพื่อน หรือเฮียวาคนเดียวกัน 5555+
-
บร๊ะ ง่ายๆเลย
นึกว่าจะต้องมอมมากกว่านี้ซะแหล่ว :o8:
-
เป็นแฟนกันแล้ว_น่ารักมากๆเลย มุ้งมิ้งสุดๆอ่ะ
สรุปกลายเป็นน้องเอที่ทนไม่ไหว_จนได้จูบวาต่อหน้าเพื่อนๆเลย
รอตอนต่อไปนะครับ
-
:-[
-
น่าร๊ากกกก :m25:
-
วาแมร่งกวน...หวังว่าเอจะไม่ได้โดนเปรี้ยวหักหลังหรอกนะ
555 ชัดเจนกันซักที
-
เกือบร้องไห้ตาม ตอนที่น้องเอร้องไห้ ฮรืออออออออออออ
แต่ยังไงตอนนี้ก็เป็นแฟนกันแล้วนะ กรี๊ดดดดดดดดดดด ดีใจๆๆๆๆ
-
เค้าตกลงเป็นแฟนกันแร้วววว >.<
-
โอ๊ยยย ตอนนี้ไม่ไหวนะคะ แบบเขินตายอยู่หน้าคอมเลย :-[
ทุกอย่างเนี่ยเป็นไปตามวาโยลิขิตจริงๆสินะคะ สุดท้ายก็เป็นน้องเอที่ทนไม่ไหว ประกาศตัวซะก่อน ><
ปล. จริงๆตามอ่านมาหลายตอนแล้วค่ะ แต่ไม่ได้เม้นเลย ต่อไปจะเม้นแล้วค่ะ แหะๆ
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยย
หวานไปอีกกกกกกก
:m3:
ผู้หญิงคนนั้นคือแผนของวาโยใช่มั้ย
ร้ายนะ!!!! o3
-
แอร๊ยยยยยยย...ฟินและตายอย่างสงบ
คู่นี้เป็นอะไรที่เห็นภาพมากๆ...
ชอบตรงน้องเอประกาศ...เอรัณไม่โสดแล้วนะ...
น่ารักไปนะน้องเอ...ฮาาาา
-
โอ๊ยยยยยยย ในที่สุดก็บอกรักกัน ลุ้นแทบแย่ว่าแผนจะแตกมั้ย 55555
เป็นแฟนกันแล้วๆๆๆ :-[
-
5512r12567^$##$&^(&&^XRSVUSY{64$#*
พุดไม่ออกบอกไม่ถูกแต่โครตชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
ชอบบรรยากาศของคู่นี้
น่ารัก
ชอบมากกกกกกกกกกกกกกกกก
เป็นเรื่องที่รอมานานนนนน
และรอให้อัพมากทุี่สุด
มาบ่อยๆสนะคะ คนอ่านคิดถึง
-
อร๊ายยยยยยย
เขาเป็นแฟนกันแล้วอ่ะเธอออ เขาไม่โสดแล้วอ่ะเธอออออ :katai2-1: :katai2-1:
-
กิ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด กส่าจะลงเอยกัน โอ๊ยยย แฟนคลับทางนี้ ลุ้นแทบแย่ค่า
-
เป็นแฟนกันแล้วววววววววววน้องเอน่ารักอ่ะ
-
รู้สึกว่าเดี๋ยวสองคนนี้จะได้เลิกกันไงไม่รู้ 5555
วาอ่อนแอจะตายชัก :(
แต่คิดไปคิดมา จะเปนแฟนหรือเปนเพื่อน ความสัมพันธ์ที่เป็นอยู่ก็ดูเป็นแฟนอยู่ดี
คบกันไปคงไม่ต่างจากที่เป็นอยู่ 555
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดด น้องเอไม่โสดแล้วนะ แรงจ้า
แหม แม้ไม่ได้ตามแผน แต่ผลลัพธ์เป๊ะมว๊ากกกกกกกกกกก
รักกันแล้วๆๆๆๆๆๆๆ หวานเว่อร์ รออ่านต่อจ้า
-
เย่ๆๆๆ เค้าเป็ฯแฟนกันแล้วววววววววว
น้องเอน่ารักนะ
-
จ้า
หายไปหนึ่งเดือนคิดถึงคนเขียนนะคะ
แล้วก็ดีใจที่คนเขียนกลับมาพร้อมวาเอ อิอิ
ทำเอาหายคิดถึงทั้งสามคนไปเลยค่ะ 5555
แหม ตอนแรกคิดว่าน้องเอจะเสียตัวให้พี่วาซะแล้ว
แต่ไม่ใช่ แค่เสียโสด 555
เอ๊ แล้วเมื่อไหร่น้า อีกนานไหมที่น้องจะเสียสาวให้พี่วา ฮ่า
รอค่ะ หุหุ
-
น่ารักอ่าาาาาาา :hao5: :hao5:
-
กว่าจะได้เป็นแฟนกัน ฮิ้วววว :mc4:
-
อุ๊ยๆๆ เค้าเป็นแฟนกันแล้ว น้องเอรุกก่อนซะด้วย
-
กรี๊ส ส ส ส คบคนแล้วๆๆ ดีใจจุงเบย ย หวานมากค่ะตอนนี้ เขินๆ
-
คบกันแล้วววว :katai2-1:
รอตอนต่อไปฮะ :')
-
ดีใจด้วยเป็นแฟนกันแล้ว แอบขำเอเบาๆวางแผนซะดิบดีจะให้วาสารภาพรัก ไหงกลายเป็นตัวเองบอกรักและขอวาเป็นแฟนซะเอง ฮ่ะๆ
-
ตกลงกันได้สักที
-
ฟิน...เป็นแฟนกันแล้ว :katai4:
-
:-[ :-[
ปล. มั่นใจมากว่าคนแต่งชอบเต๋าคชา ไม่ก็คชา ชิมิๆ
-
เป็นแฟนกันแล้ว
-
น่ารักกกกก
-
อร้ายยยยย. เขินนนนยนนน :-[ :impress2:
-
น่ารักเท่าโลกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
น่ารักกกก เป๊นแฟนกันแล้ว :-[
รอตอนต่อไปนะคะ :L2:
-
"จิ้นดีนัก เดี๋ยวจัดให้"
Hour#17 -Morning talk-
"วา วา"
"อืมมม"
"วา มึงตื่นมาคุยกับกูก่อนดิ่" ดูเหมือนคนที่ผมเรียกร้องควสามสนใจจะไม่ให้ความร่วมมือกับผมง่ายๆ วาเพียงแค่รี่ตาขึ้นมามองผมเพียงเล็กน้อยก่อนจะหลับจาลงเหมือนเดิมจนผมต้องเขย่าไหล่มันอีกที
"หื้ม อะไรเอ นี้กี่โมง"
"หกโมง" พอวาได้ยินเวลาเหมือนมันจะสงสัยว่าทำไมผมถึงตื่นเช้าขนาดนี้ทั้งที่ปกติถ้าพระอาทิตย์ไม่ส่องหัวผมไม่มีทางตื่นเด็ดขาด
"ยังเช้าอยู่เลย เพิ่งนอนไปตอนตีสามเองไม่ใช่หรอ" วาพูดเสียงแหบตามแบบคนเพิ่งตื่นนอน มองวาที่ยกเอาแขนขึ้นพาดหน้าผากตัวเองจนเห็นกล้ามเนื้อส่วนแขนของวาอย่างชัดเจน บวกกับเสื้อยืดคอวีสีขาวตัวนิ่มของวาที่ชอบใส่นอนเป็นประจำ เห็นกี่ครั้งก็อดอิจฉาไม่ได้
หุ่นดีชะมัด
"อย่าเพิ่งนอนต่อดิ่ จะมาขี้เซาอะไรเอาตอนนี้ ตื่นนน" ผมกระแซะเข้าไปใกล้วาแล้วพยายามดึงแขนวาให้ลุกขึ้น ถ้าวามันจะให้ความร่วมมือดีโดยการฝืนแรงผมขนาดนี้นะ
"อะไร...เอ้าว่ามา" วาลุกขึ้นอย่างเร็วจนผมที่ยื่นตัวเข้าไปคล่อมวาอยู่ผงะอกอย่างตกใจ วาเอนตัวพิงหัวเตียงแล้วมองตรงมา
"มึง มึง"
"อืม กูทำไม"
"ตกลง กูกับมึง..อืม เอ่อ" แมร่งเอาไงดีวะเริ่มต้นไม่ถูก ถ้าถามออกไปวามันจะหาว่าผมไร้สาระมั้ยเนี้ย
"ให้ไวน้องเอ กูไม่ได้ตื่นมาฟังมึงอ้ำๆอึ้งนะ"
"ไอ้นี้อย่าดุกูสิ....คำถามคือ ตกลงเมื่อคืนกูกับมึง เป็นแฟนกันจริงๆใช่ป่ะ"
"ห่ะ ฮาๆๆๆ นี้คือตื่นแต่เช้ามาเพื่อถามคำถามนี้เนี้ยนะ" เหมือนวาจะอึ้งไปในตอนแรกกับคำถามก่อนที่เจ้าตัวจะหลุดหัวเราะออกมา
คือกูถามคำถาม ไม่ได้เล่นมุขตลกให้มึงดูครับ วาโย
"เออ ทำไม หยุดหัวเราะเลย ก็คนมันไม่มั่นใจนี้หว่า กลัวตื่นมาแล้วกลายเป็นกูฝันไป" ถ้าบรรดาเพื่อนคนอื่นๆผมได้ยินมันได้ล้อผมยันน้องหนึ่งบวช
"เหมือนกัน" วามองหน้าผมนิ่งๆแล้วพูดออกมาเบาๆ กระแสเสียงของวาที่เจื่อความกังวลใจอยู่ในทีทำให้ผมรับรู้ว่า เรื่องที่ผมกังวลมันไม่ใช่เรื่องไร้สาระ
"อะไรเหมือนกัน"
"เมื่อคืนวาก็กลัวว่าจะกลายเป็นวาที่ฝันไป ก็เลยนอนจ้องหน้าเอยันเช้า...น่าขำนะ ไม่กล้านอนเพราะกลัวว่าถ้าหลับตาไปแล้วลืมตาตื่นขึ้นมาอีกที ทุกอย่างมันอาจจะหายไปก็ได้"
"ดูหนังมากไปละ"
"ก็คงงั้น แต่ตอนนี้มั่นใจแล้วว่าเป็นเรื่องจริง...ดีจัง" วาเอื้อมมือมาจับแก้มผมแล้วลูบเบาๆอย่างอ่อนโยน จู่ๆก็ทำตัวไม่ถูกไม่รู้ว่าจะเอามือไปวางไว้ตรงไหน ขนาดตายังไม่กล้ามองวาตรงๆเลยด้วยซ้ำ นี้ผมกลายเป็นสาวน้อยตาหวานไปตั้งแต่เมื่อไรเนี้ย
"เขินหรอ"
"ไอ้เหี้ย ถามตรงไปมั้ย"
"เวลาเอเขินนี้...น่ารักดีนะ" ผมหันขวับมองวาตาโตอย่างตกใจ แม่เจ้า นี้ผมเพิ่งรู้นะเนี้ยว่าวามันปากหวานขนาดนี้ แล้วดูตามันแวววับซะ นี้ตกลงตลอดเวลาที่เราเป็นเพื่อนกันมากูพลาดมุมนี้ของมึงไปสินะ
"นี้พูดแบบนี้กับผู้หญิงผู้ชายมากี่คนแล้วเนี้ย"
"หึหึ ไม่เคยพูด"
"อย่ามาตอแหล"
"จริงๆ ไม่เคยพูด ส่วนใหญ่จะทำเลย คืนเดียวจบไม่รู้จะพูดไปทำไมให้เสียเวลา"
"มึงนี้ก็เลวดีเนอะ" สาบานว่าที่พูดไปนี้ไม่ได้หึงอดีตของวามันนะครับ จริงๆ
"ก็ไม่เคยบอกว่าเป็นคนดี"
"นี้ตกลงกูคิดผิดมั้ยเนี้ยที่คบกับมึง" ส่ายหัวมองหน้ามาที่เจ้าตัวกระตุกยิ้มมุมปากมาให้
"ของแบบนี้ มันต้องดูๆกันไป รับปากไม่ได้หรอก"
"อ้าว นี้จะไม่พูดอะไรหวานๆ แบบ มึงจะรักกูตลอดไปอะไรแบบนี้หน่อยหรอ ปกติคนเพิ่งคบกันมันพูดกันไม่ใช่หรอ"
ผมเห็นเวลาพวกไอ้กัส กับ ภูมิพูดตลอดเวลามันพูดกับบรรดาแฟนๆของมัน แต่เอาจริงๆตอนผมได้ยินพวกมันพูดแบบนั้นผมก็รู้แหละว่ามันพูดไปงั้นๆให้แฟนมันรู้สึกดี แต่คนเราก็ตลกนะครับ รู้ว่าเขาพูดโกหก แต่เรากลับยินดีกับคำโกหกนั้น
"พูดไปก็เท่ากับโกหกอนาคตเป็นยังไงเรายังไม่รู้ วาไม่อยากเริ่มต้นคบกับเอด้วยการโกหก เพราะฉะนั้นเอาเป็นว่า วันนี้วารักเอ และพรุ่งนี้วาก็รักเอเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ พูดแบบนี้โอเคมั้ย"
"อืม...โอเค" ดีใจมากๆกับคำพูดของวา ถึงแม้มันจะดูเหมือนไม่รับปากกันว่าเราจะเป็นแบบนี้กันไปนานแค่ไหน แต่วาแค่ชี้ความจริงให้ผมเห็นว่า ทุกสิ่งล้วนไม่มีอะไรยั่งยืน ความรักก็เช่นกัน แต่ทำไมความจริงข้อนี้ที่วาชี้ให้ผมเห็นกลับไม่ทำให้ผมกังวล แต่มันยิ่งทำให้ผมมั่นใจในตัววามากขึ้น
"ไหน มากอดทีดิ่"
"อะไร ขอกันง่ายไปป่ะ" พูดเหมือนจะไม่ยอมแต่ผมก็คลานไปเอนตัวพิงกับอกวาเรียบร้อยแล้ว
ถ้าสถานะความเป็นเคะผมจะชัดเจนอย่างที่พวกแฟนคลับจิ้นกันขนาดนี้นะ ม๊าเอขอโทษ เอแมนสู้วาไม่ได้จริงๆ
"หึหึหึ" วาหัวเราะในลำคอราวกับรู้ว่าผมคิดอะไรอยู่ วงแขนแกร่งของวาที่ซ้อนอยู่หลังกระชับแรงกอดมากขึ้นก่อนจะจูบเบาๆที่ไหล่ซ้ายของผม
"มึงว่า พอเราเป็นแฟนกันแล้วกูกับมึงต้องทำตัวยังไงวะ"
"คือยังไง ทำตัวแบบไหน"
"ก็แบบคือกูว่าเมื่อก่อนกูกับมึงก็ใกล้ชิดกับแบบนี้อยู่แล้วมันเลยจะดูไม่ค่อยออกปล่าวว่ะว่าเราเป็นแฟนกัน"
"อืม...แล้วไงอีก"
"ก็ไม่แล้วไง"
"วาว่าเราไม่ต้องเปลี่ยนแปลงอะไรหรอก เป็นแบบเดิมแหละดีแล้ว เป็นแบบที่เอเป็นมาตลอด เพราะนั้นเป็นสิ่งที่ทำให้วารักเอ การที่เราเป็นแฟนกัน มันก็แค่ทำให้ความรู้สึกของเราชัดเจนออกมาเป็นสถานะ แต่สุดท้ายไม่ว่าจะยังไง จะกอดจูบกัน หรือ แค่นั่งข้างกันเฉยๆ ถ้าเรารักกันยังไงก็คือรักกันอยู่ดี"
"แต่วาต้องเปลี่ยนอะไรเพื่อเอนะ" เอนตัวออกมามองหน้าวาชัดๆอย่างจริงจังในสิ่งที่ผมอยากให้วาเปลี่ยน วาขมวดคิ้วอย่างกังวลกับสิ่งที่ผมกำลังจะพูด
"เปลี่ยนอะไร"
"เปลี่ยนจากการที่ชอบเก็บอะไรไว้คนเดียว มาเป็นแบ่งไว้ที่กูบ้าง เปลี่ยนจากการที่ชอบดูแลกู มาเป็นให้กูดูแลมึงบ้าง"
"หึหึหึ อยากให้วาเปลี่ยนอะไรอีก" แรงกอดกระชับแน่นขึ้นอีกนิด พร้อมกับความอบอุ่นของแก้มวาที่เข้ามแนบกับใบหน้าของผม วากระซิบถามเบาๆพอให้ได้ยินกันสองคน
"อืม อยากให้วามั่นใจในตัวเองมากกว่านี้ ว่าตัววามีค่าสำหรับเอเสมอ"
"ครับ"
"แล้วก็.... ติดไว้ก่อน คิดออกแค่นี้ ไว้คิดออกมากกว่านี้แล้วจะมาบอกอีกที"
"โอเคครับ...แล้วนี้ยังไง จะนอนต่อมั้ย"
"ตาสว่างแล้ว แต่อยากนอนให้มึงกอดต่ออีก" เอนตัวพิงอกวาอีกครั้งแล้วโยกหัวไปกระทบกับคางวาเบาๆ
"ใครสอนให้พูดแบบนี้ หื้ม น้องเอ" วาพูดเสียงหลงอย่างไม่คาดคิดว่าผมจะพูดอะไรแบบนี้ออกมา
"ฮาๆๆ ชอบอะดิ่"
"อื้ม ชอบแต่พูดผิดเวลาระวังโดนปล้ำ" ผมลืมไปว่าตอนเช้า อะไรๆมันไปไกลได้ง่าย แต่อย่าว่าอย่างนู้นอย่างนี้เลย ผู้ชายเหมือนกันเข้าใจได้อยู่
"ไม่ต้องปล้ำหรอก เดี๋ยวกูสมยอมเอง"
"หึหึ ปากดี"
"แน่นอน แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้ขอกูไปศึกษาก่อน"
"ฮาๆๆๆ ศึกษายังไง ไปนั่งอ่านฟิค กับ การ์ตูนหรอ ใช้ไม่ได้จริงหรอก"
"อันนี้ถามลึกไปครับ ขอไม่ตอบ หน้ากูยังไม่ด้านพอ" จุกเลยครับ จับทางผมได้อีก วานี้พูดคล้ายๆเปรี้วยเลย นี้ตกลงไอ้หนังสือพวกนั้นมันปฏิบัติจริงไม่ได้จริงๆหรอเนี้ย แล้วเขาจะแต่งกันมาทำไมเยอะแยะ
"งั้นเช้านี้วาสอนอะไร เบสิคๆให้ก่อนมั้ย"
"เช่น"
"จูบยังไงให้หายใจทัน"
"อะไร อย่ามามั่ว กูหายใจได้เหอะ เรื่องแค่นี้จิ๊บจ๋อย"
"เหมือนเมื่อคืนจะไม่ใช่แบบนี้นะ"
"นั้นมันเมาอยู่"
"เมาดิบอะนะ"
"อะไร เมาจริงเหอะ"
"หึหึ"
"พอแล้ว ไม่พูดกับมึงแล้ว พูดไปเหมือนกูมีแต่เสียกับเสีย" นี้ผมไม่ได้หนีปัญหานะครับ แค่รู้สึกวันนี้อยากอาบน้ำเร็วขึ้นมาเฉยๆ สาบาน
To be con
-Blue Talk-
นี้ตกลงสองคนนี้มันเป็นคู่รักประเภทไหนกันแน่นะ ถามตัวเองเบาๆ เหมือนน้องเอจะแหวกกฏของการเป็นเคะตัวบาง อ่อนหวาน ขี้อาย แก้มแดงระเรื่อจริงๆ แต่คิดไปมา ก็สองคนนี้เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่น้อยๆ ถ้าจะออกมารูปแบบนี้ก็คงไม่แปลกอะไร เราชอบอะไรที่เป็นธรรมชาติทั้งคำพูดและการกระทำแบบนี้ที่สุด ไม่ใช่ว่าขี้อายมันไม่ดี แต่บางที ปากตรงกับใจบ้างจะเป็นอะไรไป จริงมั้ย ฮาๆๆๆๆ
เห็นมานานว่ามีบางคนคิดว่าสองคนนี้เหมือนเต๋าคชา จุดนี้เราไปถามเพื่อนที่เป็นแอดมินเพจเต๋าชา มันบอกว่า แกก็ได้อยู่นะ แต่จุดนี้แล้วแต่จะจิ้นเลยจ้า จิ้นแล้วอิน ก็จิ้นไป กร๊ากกกกกก :katai2-1:
พีเอส จะพยายามไม่ให้นิยานเรื่องนี้เป็นนิยายรายเดือน พยายามจะเป็น อาทิตย์ครึ่งตอน....เขาพยายามปั่นอยู่นะ :katai4: สงสารเด็ก ป โท ที่กระแดะมาเรียนที่อังกฤษด้วยเถิดหนา >< เจอกันจ้า
-
ตอนนี้มาแบบสั้นๆสบายๆ
แต่ดูอบอุ่นจัง
:กอด1:
-
:z13: จิ้มๆทันม่ะนี่ 55+
:hao7: :hao7: อร๊ายยยย อารายมุ้งมิ้งเชียวน้องเอ ....มีสมยงสมยอมด้วยแฮะ
-
จิ้นๆๆๆๆๆ เอพูดไม่ระวังตัวเลยนะ :z1:
วายังคงเป็น(ใช่มั้ย?) 5555555 :mew1:
-
:-[ น้องวาน่ากด เอ้ย...น่ารักจริงเชียว
รอตอนต่อไปจ้า +1
-
หวานอ่า :o8:
น้องเอก็เป็นน้องเอแบบเดิมนี่แหละ แค่นี้วาก็ทั้งรักทั้งหลงจะแย่แล้ว :z1:
ตอนนี้เป็นเรื่องบนเตียงอย่างเดียวเลยนะคะ แบบว่าฉากเดียวแต่ฟิน อิอิ :laugh:
-
น้องเอน่ารักจังงง
-
เอกับวา น่ารักอะ รักคู่นี้มากกกกกก
:hao7: :hao7: :hao7: :mew1: :mew1:
-
น้องเอตอนนี้น่ารักสุดๆไปเลย มีแต่ฉากบนเตียงจริงๆด้วย ไอ้เราก็คิดไปนู่นนนนเลย
-
:katai2-1: :katai2-1:
-
อือฮึ!!! เรื่องบนเตียงของสองหนุ่ม
น่าร้ากกกกกกกกกกกกอ่ะ
น้องเอเอ๋ยจะทำใหวาโยหลงไปถึงไหนเนี่ย?
-
อ่าาาา กรี๊ดดดดดด น่ารักเว่อร์ ชอบบบบบบ กรี๊ดๆๆๆ อ่านไปกรี๊ดไป
ในที่สุดเขาก็เป็นแฟนกันเนอะ อ๊ายยยยยย เขินนน
-
เอน่ารักมากๆ อ้อนนิดๆ ถามตรงๆ วาหลงเลย เอิ๊กๆๆๆ
-
เอปลุกวาแต่เช้าขึ้นมาถามเรื่องที่คบกัน เพราะกลัวว่าจะเป็นแค่ฝัน น่ารักจริงๆ ฮ่ะๆ
-
:3123: :pig4:
-
คู่นี้น่ารักอ่ะ
-
น่ารักจริง ๆ คู่นี้ >.<
ขอบคุณค่ะ ^^
-
:impress2: ชอบแบบนี้ที่สุด บรรยากาศสบายๆ เอวาน่ารัก
รอตอนต่อไปค่ะ :L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
อิอิอิ เรื่องบนเตียงยามเช้า น่ารักจริงน้องเอ :mew3:
-
วาเหมือนโตกว่าเอเป็น4 5 ปี55555555
เอน่ารักอะ อ้อนงู้นงี้ แล้ววาจะหนีไปไหนได้
-
อ้อนเยอะๆเลยน้องเอน่ารักดี
-
อย่างนี้วาก็รู้สิว่าเอแกล้งเมา อิอิ รู้ทันน้องเออีกแล้ว
-
เราว่าระหว่างเอกับวา ก้อคงไม่ต้องเปลี่ยนอะไรมากหรอก เพราะรักผูกพันกันมานานน่ะ เพียงแต่อย่างที่เอ ว่าแหละว่าวาน่ะต้องเปิดเผยตัวเองมากขึ้น และแสดงสถานะให้คนอื่นรับรู้มากขึ้นน่ะจ้ะ มาบ่อยขึ้นก้อดีน่ะจ้ะ หายไปนานเกิน :mew2:
-
:-[ :-[
น้องเอทำตัวน่ารักแต่เช้า ถ้าเค้าเป็นวาเค้าจะไม่ทน!!! แอร๊ยยยยยย :man1:
ช่างเป็นเช้าที่หอมหวานอะไรยังงี้
แม้จะมาสั้นแต่เป็นการมอบความอบอุ่นเเต่เช้ามากมายจริงๆ
รอติดตามตอนยาวๆและเป็นกำลังใจให้นะคะ :กอด1: :L2:
-
น่ารักอะน้องเอ อิอิ :hao7:
-
หวานกันจริงๆ
วาเริ่มจากท่าเบสิกไปจนแอดวานส์ เดี๋ยวเอก็เก่ง
-
รอน้องเอไปศึกษามาก่อน แต่ความจริงให้วาสอนเลยก็ได้นะ >.<
-
หวานน น่ารีก เป็นอย่างนี้ไปเรื่อยๆน้าา
-
หวานเบาๆแต่อร๊ายเขิลแทน>///<น่ารักกกกฝุดๆ
-
น้องเออย่างอ่อยอ่ะ ฮ่าๆๆๆ
-
อยากได้ฉากNC :mew1:
-
อ่านตอนนี้แล้ว :-[ แอร๊ยยยส์ จิกหมอนๆ แค่นี้ก็หวานสุดๆแล้วไม่จำเป็นต้องเลี่ยน ทั้งคู่เป็นแบบนี้ตลอดไปนะ
-
แอร๊ํยยยยย แบบน่ารัก อ่านเท่าไหร่ก็ไม่อิ่มจริงๆ
น้องเอทำตัวเหมือนเดิมแหละลูก ไม่ต้องไปเปลี่ยนแปลงอะไรหรอก
แต่แสดงออกบ้างนิดๆ หน่อยๆ พอเป็นรางวัลให้แฟนคลับที่คอยเชียร์บ้างก็ดีนะ 55555555555
-
เอ นู๋จะน่ารักน่าหลงไปไหนค้ะ :katai2-1:
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :ling1:
น่ารักกันเกินไปแล้ววววววววววววววววววววววววว :-[
-
เป็นแบบนี้ดีแล้วน้องเอ ไม่ต้องเปลี่ยนไปจากเดิม
แค่นี้วาก็รักจะแย่แล้ววววว :o8:
-
ชอบนิยายเรื่องนี้เพราะความเป็นธรรมชาตินี่แหละค่ะ
น้องเอเป็นแบบที่น้องเอเป็น วาเป็นแบบที่วาเป็น
แบบที่แหละที่ชอบ
ถึงไม่มีสถานนะมาระบุว่าเขาเปนไรกัน แต่ความอบอุ่นความรักก็ลอยฟุ้งอยู่รอบตัวททั้งคู่
อย่างที่วาบอกสถานะทำให้ชัดเจนขึ้น แต่อย่างไรการปฎิบัติตัวกยังคงเหมือนเดิม ความรู้สึกก้เหมือนเดิม
ชอบวากับเอที่เป็นแบบนี้ เอบ้าง วาบ้าง มึง กู น้องเอ เชี่ยวา แบบนี้น่ารักเป็นไปตามธรรมชาติ><
-
น่ารักจังคู่นี้ 555555555
รออ่านอยู่นะคะ สู้ๆ
-
น้องเอน่ารัก :-[วามีการรู้ทันน้องเอง
เป็นฉากหวานๆเบาๆแต่แอบเขิน :man1:
รอตอนต่อไปนะคะ :L2:
-
สวีทหวานชื่น
-
น้องเอแบบว่า...วาไม่ต้อง เอจัดเอง สินะ
:hao6:
-
อ๊ายยยยยยยยย
ฟินอ่า >////////////<
วาเอ วาเอ น่ารักเว่อร์ ฟินขาดใจไปเรย 555+
-
กรี๊ดด ฟินกว่าตอนที่จิ้นอีกอ่าาาา
ชอบการตื่นเช้าแล้วมานั่งนอนกอดคุยกันแบบนี้ ชอบเอที่เป็นเอจริงๆอย่างที่วาบอก
เอเป็นธรรมชาติอะ (เคะโดยธรรมชาติ 5555)
-
น่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
งื้อออออออ~~~ พอสถานะชัดเจน ก็ทำอะไรสะดวกเนอะะะ :-[
-
โอ๊ยยย เขินไม่ไหวแล้วค่าาา
น่ารักกันมากเลยยย พอเป็นแฟนกันแล้ว ออร่าสีชมพูลอยละล่องเลย ><
-
น่ารักที่สุด อ่านไปยิ้มไป
เอเอ้ย วารู้ทันอีกแล้ว 55555555555
-
รักกันแล้วอ่ะ เขิน><
รอตอนต่อไปค่ะ
-
At first sight...ว่าจะไม่รัก (ปริญเฟิร์ส) one shot By Bluevember
'เราเลิกกันเถอะต้น' ตัดสินใจพูดออกไป คำที่ดูเหมือนพูดออกมาง่ายๆแต่ความรู้สึกก่อนที่จะพูดออกไปนั้นมันหนักอึ้งเหลือเกิน
'อะไรเฟิร์ส พูดอะไรออกมา' แรงจับที่ต้นแขน เจ็บจนเขาต้องนิ่วหน้าอย่างห้ามไม่อยู่ ใบหน้าคมของผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า คนที่มีความหมายกับเขาเหลือเกิน ไม่สิ คนที่เคยมีความหมายสำหรับเขาต่างหาก
'ถ้าเราคนเดียวไม่สามารถทำให้ต้นหายหิวได้ ต้นก็เลิกกับเราเถอะ'
'แต่ต้นรักเฟิร์สนะ' โกหก ลมปาก
'เราว่าความหมายของคำว่ารักของต้น กับของเรามันคนละความหมายกันนะ'
'เราคบกันมาตั้งนานนะ จะเลิกกันไปง่ายๆแบบนี้หรอ' นั้นสินะ กี่ปีมาแล้ว ตั้งแต่ ม 5 หรือเปล่านะ สามปีก็นานพอตัว
'ใช่เราคบกันมาตั้งนาน แล้วต้นหักหลังเฟิร์สแบบนี้ได้ยังไง ทำเหมือนเราเป็นไอ้โง่ที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวว่าแฟนตัวเองกำลังไปเสพสุขกับใครๆ'
'ตกลงจะเลิกกันต้นจริงๆใช่มั้ย'
'เราว่าเราพูดชัดเจนแล้วนะ'
'แล้วเฟิร์สจะเสียใจที่เลิกกับเรา'
'หึ เราจะรอดู'
"คุณ คุณครับ"
".....อ่ะ ครับ" เฟิร์สสะดุ้งออกมาจากห้วงความคิดหลังจากเผลอปล่อยใจให้เหม่อลอยออกไปไกลแสนไกลเท่าที่จุดสิ้นสุดของท้องทะเลจะไปถึง
"คุณอชิระใช่มั้ยครับ" ชายหนุ่มวัยน่าจะมากกว่าเขาไม่มากเอ่ยชื่อเขาออกมา รูปร่างสันทัดผิวคร้ามแดดตามลักษณะของคนที่เกิดมากับทะเล
"ใช่ครับผมเอง"
"โอเคครับ ผมยุทธ์นะครับ จะเป็นคนคุมเรือให้คุณ ขึ้นเรือได้เลย เรือมาแล้ว"
"ครับ" เขาหันไปมองเรือหางยาวกลางเก่ากลางใหม่อยู่ริมชายหาด ท่ามกลางท้องฟ้าสดใสและแสงแดดเจิ่ดจ้า ทำไมมันกลับไม่ได้ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกผ่อนคลายลงเลย
เฟิร์สถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนจะกระชับกระเป๋าผ้าใบนิ่มเดินไปยังเรือลำตรงหน้า มีผู้โดยสารสี่คนขึ้นไปนั่งรอเขาอยู่ก่อนแล้ว เป็นคู่รักชาวต่างชาติสองคู่ คู่ที่นั่งอยู่หน้าสุดดูเป็นชาวอเมริกันเพราะด้วยสำเนียงภาษาอังกฤษที่พูดออกมา ส่วนคู่ตรงกลางเป็นชาวจีน เฟิรส์ยิ้มทักทายเพื่อนร่วมเดินทางก่อนจะนั่งลงตรงด้านหลัง
คนคุมเรือคนเดียวกับที่เรียกชื่อเขาค่อยๆดันเรือลงในระดับน้ำที่ลึกพอประมาณก่อนจะเดินเครื่องยนต์มุ่งหน้าสู่หมู่เกาะในทะเลอันดามัน
"นี้คุณมาคนเดียวหรอครับ" ตะโกนถามแข่งกับเสียงใบพัดของเรือและเสียงคลื่น สำเนียงใต้ที่เอยถามออกมาอยากพอสมควรที่จะเข้าใจในทีเดียว
"อา ครับ"
"มีปัญหามาละซิท่า ปกติคนอายุแบบคุณไม่ค่อยมาเที่ยวทะเลแบบนี้คนเดียวหรอกครับ" ชายหนุ่มขมวดคิ้วกับตัวเองอย่างไม่ชอบใจในคำถามของคนเรือ
"....วันนี้ดูไม่ค่อยเห็นคนไทยเลยนะครับ"
"นี้เป็นช่วงมรสุม ไม่ค่อยมีคนไทยมาเที่ยวหรอกครับ ส่วนมากจะเป็นลูกค้าต่างชาติมากกว่า" เฟิร์สไม่ต่อบทสนทนาอะไรต่อ พลางหยิบแว่นกันแดดขึ้นมาใส่
เขานั่งเหม่อมองไปยังท้องทะเลสุดลูกหูลูกตาอย่างเหม่อลอย ใจก็พาลคิดไปถึงต้นเหตุที่รบกวนจิตใจเขาจนต้องหนีลงใต้มาแบบนี้
เรือลงจอดตามเกาะต่าๆให้นักท่องเที่ยวได้ลงไปดำน้ำตามแหล่งปะการัง และ เที่ยวตามเกาะต่างๆตามกำหนดการ เฟิร์สเงยหน้ามองท้องฟ้าที่เมฆดำค่อยๆเคลื่อนตัวตามแรงลมมาอย่างช้าๆ คาดว่าอีกไม่นานฝนจะต้องตกลงมาแน่ๆ ยุทธ์เรียกให้นั่งท่องเที่ยวรีบขึ้นเรือมาเมื่อเรือลำอื่นๆ ค่อยๆทยอยออกไปจะเกือบหมดแล้ว เขาเห็นสี่หน้าคนคนคุมเรือก็ดูท่าว่าท้องฟ้าเช่นนี้ น่าจะไม่ใช่เรื่องดีของคนเดินเรือ
"มีอะไรหรือเปล่าครับ"
"เฮ้อ วันนี้ท่าจะไม่ดีแล้วละครับ ต้องรีบกลับก่อนแล้ว มรสุมน่าจะเข้าทั้งที่ก่อนออกเรือก็ดูลมดูฟ้าแล้วแท้ๆ เจ้าสมุทรจะมาพิโรธอะไรเอาตอนนี้"
"แต่จากนี้จะกลับไปฝั่งทันฝนหรอครับ" เฟิร์สถามหน้ายุ่งเพราะจากระยะทางขามาก็กินเวลาเกือบชั่วโมงอยู่
"ก็ต้องให้เร็วที่สุดนะครับ ยังไงก็ไม่มีที่ให้เราหลบอยู่แล้ว"
พี่ยุทธ์หันหางเสือและรีบเร่งเครื่องอย่างว่องไว ลูกทะเลคงจะรู้ความน่ากลัวที่หลบซ่อนอยู่ในความสวยงามเช่นนี้เป็นอย่างดี แต่เหมือนโชคจะไม่เข้าข้างเพราะเดินเรือไปซักพัก ฝนห่าใหญ่ก็โหมกระหน่ำลงมา แรงคลื่นที่ขึ้นสูงพาให้ใจหายนักท่องเที่ยวเริ่มกระวนกระวายกับความเกรี้ยวกราดของท้องทะเล
"ไม่ไหวแล้วครับคุณ เดินเรือต่อไม่ไหวแน่" ยุทธ์ตะโกนบอกอย่ากังวลใจ ทั้งที่ก่อนจะเดินเรือก็เชคอากาศแล้วเป็นอย่างดี แต่ทำไมฟ้าฝนกับตกลงมาราวกับจงใจแบบนี้
"งั้นทำไมเราไม่ไปจอดพักที่เกาะข้างหน้าก่อนละครับ" เฟิร์สชี้ไปยังเกาะด้านหน้าที่มีแสงไฟส่องจางๆ
"นั้นยิ่งไม่ได้ใหญ่เลยคุณ ซุ่มซี่ซุ่มห้าเข้าไปได้โดนยิงตายพอดี" คนเมืองไม่เข้าใจว่าเกาะที่มีเจ้าของ มันอันตราย
"ทำไมละครับ"
"นั้นมันเกาะสัมปาทานรังนก คนดูแลเกาะเขามีปืนหมดทุกคน ใครเข้าไปโดยไม่มีการแจ้งก่อนเขาได้คิดว่าเป็นโจรพอดี"
"แต่เราไม่มีทางเลือกแล้วนะครับ คลื่นสูงขนาดนี้มีแต่ตายกับตาย ยังไงก็ลองเดินเรือเข้าไปก่อน พูดกับเขาดีๆเขาน่าจะเข้าใจ"
"เฮ้อ คุณไม่รู้อะไร....แต่ยังไงก็ไม่มีทางเลือกอยู่แล้ว ลองเสี่ยงดูละกัน"
ปัง! ปัง!
"เฮ้ย อย่ายิงๆ!!" พี่ยุทธ์หยุดเรือลงและพยายามตะโกนออกไปอย่างสุดเสียง แต่เหมือนเสียงตะโกนจะสูงเสียงฟ้าเสียงคลื่นไม่ไหว เพราะหลังจากเสียงยิ่งปืนขึ้นฟ้าเมื่อกี้เขาก็เห็นชายฉกรรณ์หลายคนเดินถือปืนออกมายืนตามส่วนต่างๆของเกาะ
เมื่อเห็นว่าไม่ได้ผลยุทธ์จึงเริ่มทำภาษามือตามที่ชาวเดินเรือและลูกทะเลทุกคนเคยฝึกกัน อธิบายอย่างใจเย็นท่ามกลางความโครงเครงของเรือว่าขอเพียงจอดหลบพายุชั่วคราว ไม่ได้มีเจตนาร้ายใดๆ
เวลาผ่านไปแต่ละนาทีด้วยความระทึกใจเพราะเรือยังคงถูกกระทบจากคลื่นอยู่เรื่อยๆ ในใจยุทธ์ได้แต่หวังว่าตอนนี้นายหัวของเกาะจะอยู่ด้วยเพราะไม่งั้นการตัดสินใจอนุญาติหรือไม่คงจะยิ่งล่าช้าลง
ไม่นานไฟจากทางเกาะก็กระพริบส่งสัญญานให้เรือเข้าไปหลบพายุได้ ไม่รอช้ายุทธ์รีบเดินเรือลงเทียบท่าทันที
"เดี๋ยวทุกคนอยู่บนเรือก่อนนะครับ อย่าเพิ่งลงไปเดี๋ยวผมลงไปคุยกับเขาก่อน" เฟิร์สพยักหน้ารับทราบก่อนจะหันไปแปลเป็นภาษาอังกฤษให้ทุกคนในเรือฟังอีกที ชาวต่างชาติดูจะตกใจกับเสียงปืนเมื่อกี้อยู่ไม่น้อย
"พี่ชายขอผมหลบพายุซักพักนะ ขืนผมเดินเรือต่อไปเรือได้อับปางแน่ๆ นี้ผมมีลูกเรืออยู่ 5 คนเป็นชาวต่างชาติ4คน"
"นายบอกให้ไปหลบฝนในบังกะโลด้านนั้น และห้ามออกไปไหนเด็ดขาดให้อยู่แต่ในนั้นเข้าใจมั้ย"
"ขอบใจมากพี่ชาย ขอบใจๆ" ยุทธ์ยกมือไหว้อย่างกล้าๆกลัวๆเพราะตั้งแต่เด็กเขาจะถูกพ่อแม่สอนเสมอว่าให้อยู่ห่างๆคนในเกาะมันตราเอาไว้ เพราะคนพวกนี้อันตราย ความเด็ดขาดและความเหี้ยมของคนพวกนี้เป็นสิ่งที่ปกป้องเกาะจากนายทุนรายอื่นที่หวังจะหุบสัมปาทานรังนกบนเกาะแห่งนี้
เฟิร์สเดินลงจากเรือและเดินตามชายร่างใหญ่หน้าเข้มเข้าไปยังบ้านหลังเล็กๆเพื่อหลบฝน คนงานของเกาะที่เป็นผู้หญิงเดินมาส่งผ้าขนหนูให้เผื่อซับความเปียกชื้นออกจากร่างกาย
"คนบนเกาะนี้เขาน่ากลัวแบบนี้กันทุกคนหรอครับ"
"ใช่ครับ นายหัวของเกาะนี้ท่านเป็นคนดุครับ เด็ดขาดมากเลยทีเดียว เขาเป็นเจ้าของเกาะนี้มาเป็นสิบๆปีแล้วครับ มีนายทุนหลายรายพยายามจะเข้ามาแย่งสัมปทานเกาะมันตราแต่สุดท้ายก็ต้องล่าถอยไป"
"อย่างกับพวกมาเฟียเลยนะ ทั้งที่สัมปาทานลังนกก็เป็นธุรกิจถูกกฏหมายไม่ใช่หรอครับ"
"มีแสงก็ต้องมีเงาครับคุณ ยิ่งแสงสว่างเจิดจ้าแค่ไหน เงาก็จะยิ่งเข้มและดำมืดเช่นกัน"
"แล้วอีกนานมั้ยครับกว่าฝนจะซา"
"คงซักพักใหญ่ๆเลยละครับ ดูท่าแล้วอาจจะทั้งคืน"
"แล้วนี้พวกเราจะทำยังไงละครับ ให้อยู่แบบนี้ทั้งคืนก็ไม่ไหวนะ"
"ทำไงได้ เราไม่มีทางเลือกนิ่ครับ" ยุทธ์พูดเสร็จก็ลุกออกไปหาคนงานของทีนี้ คุยกันสองสามกันก็เดินออกไปด้วยกัน
เฟิร์สหันไปมองชาวต่างชาติที่นั่งเกาะกลุ่มคุยกันด้วยความกังวลจึงเดินเข้าไปอธิบายสถานการณ์ในตอนนี้ให้ฟัง
"คืนนี้คงต้องพักที่นี้ก่อนนะครับ เพราะพายุคงจะพัดไปตอนเช้า"
"แล้วเสียงปืนในตอนแรกคืออะไรหรอครับ" ผู้ชายอเมริกันถามอย่างเป็นกังวลพลางโอบไหล่ภรรยาตนเอาไว้
"เขายิงขู่เฉยๆนะครับ เป็นการรักษาความปลอดภัยของเกาะเฉยๆ"
"แต่ยังไงก็น่ากลัวอยู่ดี ไม่ใช่ว่าจะโดนฆ่าทิ้งหรอกนะ"
"ไม่หรอก เธอก็คิดมาก" แฟนหนุ่มชาวจีนเอ่ยปลอบ
"ก็ดูหน้าตาแต่ละคนสิ หน้ากลัวจะตาย"
"อย่าเพิ่งตัดสินใครด้วยรูปลักษณ์ภายนอกเลยครับ แค่การที่เขาให้เรามาพักที่เกาะนี้ได้ ก็ถือว่าเขาดีพอแล้ว"
"แต่ยังไงถ้าไม่เป็นการรบกวน ผมขอยาแก้ไข้หน่อยได้มั้ยครับ เหมือนภรรยาของผมจะป่วย" เฟิร์สหันไปมองหญิงสาวผมทองที่หน้าเริ่มซีดลงอย่างน่าเป็นห่วง ทั้งเดินทางมาทั้งวัน ว่ายน้ำอีก แล้วยังมาเจอเหตุการณ์แบบนี้
"งั้นพวกคุณรออยู่ที่นี้ อย่าออกไปไหนเด็ดขาดนะครับ เดี๋ยวผมไปขอยามาให้"
"ขอบคุณครับ"
เฟิร์สเปิดประตูออกไปก็เจอลมแรงตีใส่หน้า หันซ้ายขวาก็ไม่เจอใครอยู่หน้าที่พักแห่งนี้เลย กัดปากชั่งใจอยู่ไม่นานจึงตัดสินใจเอาผ้าขนหนูปิดศรีษะแล้วเดินออกไปท่ามกลางพายุ เวลายังไม่ถึงช่วงพระอาทิตย์ตกแต่แรงลมและเมฆครึ้มก็บดบังแสงแดจากดวงอาทิตย์จนทำให้เกาะนี้ดูน่ากลัวมายิ่งขึ้น
ตั้งใจว่าจะมาพักผ่อนเฉยๆ แต่ไหนกลับมาเจออะไรแบบนี้เนี้ย เฮ้อ ปานนี้ม๊าคงจะเป็นห่วงแต่เราก็เขียนโน้ตเอาไว้แล้วนะ ขึ้นฝั่งไปเปิดเครื่องโทรหาม๊าหน่อยดีกว่า น้องเอคงไม่ร้องไห้ที่เราหายไปหรอกนะ น้องคนนี้ยิ่งเป็นเด็กขี้อ้อนชอบโอ๋อยู่
ยิ่งเดินไปยิ่งขมวดคิ้วอย่างกังวล เดินมาสักพักแล้วทำไมไม่เจอใครสักคนนะ ทั้งที่แสงไฟก็อยู่ตรงหน้า แต่เหมือนเดินไปไม่ถึงซักที
"เฮ้ย!"
เฟิร์สสะดุ้งสุดตัวเมื่อมีแรงจับจากทางด้านหลังลอคคอเขาเอาไว้พร้อมสัมผัสเย็นจากแท่งเหล็กข้างขมับ ไม่ต้องหันไปก็รู้ว่าเป็นอะไร เกิดมาทั้งทีความจะดีใจมั้ยเนี้ยที่มีคนเอาปืนมาจ่อหัว
"บอกมาแกเป็นใคร มาทำอะไรด้อมๆมองๆอยู่แถวนี้" เสียงทุ้มต่ำกระซิบถามอยู่ข้างกกหูพาเอาเฟิร์สตัวสั่นด้วยความกลัวอย่างห้ามไม่อยู่ ตกใจเป็นทุนเดิมอยู่แล้วและกระแสเสียงก็เต็มไปด้วยความกดดันบางอย่างที่เฟิร์สรู้สึกไม่ชอบใจเลยจริงๆ
"เฟิร์ส...ผมเป็นนักท่องเที่ยวที่มาขอหลบพายุครับ"
"แล้วมาทำอะไรแถวนี้ บอกให้อยู่แต่ในบังกะโลไม่ใช่หรอ ออกมาเดินแบบนี้มีเจตนาอะไรกันแน่" แรงกอดรัดแน่นขึ้นพาให้เขาไม่พอใจมากกว่าจะหวาดกลัว คนอะไรเอาแต่ใช้กำลังไม่ถามเหตุผลให้ดีก่อน
"ผมจะออกมาหายาแก้ไข้ มีผู้หญิงไม่สบายกลัวจะเป็นปอดบวมตายซะก่อน"
"แล้วทำไมไม่บอกคนงานข้างหน้า" เสียงที่เจือไปด้วยความหงุดหงิดอย่างชัดเจนทำให้เฟิร์สรู้สึกเหมือนโดนคนข้างหลังดุอยู่กลายๆ
"ก็ถ้าเจอแล้วผมจะมาเดินแบบทำไมละ...แล้วนี้ปล่อยกันได้หรือยัง"
"เดินออกมาคนเดียวแบบนี้มันอันตรายไม่รู้หรอไง" ร่างใหญ่คลายแรงรัดออกก่อนจะหันมาเผชิญหน้ากับผู้ชายร่างเพรียวตรงหน้า ใบหน้าเรียวยาวมีหนดน้ำเกาะพราวพร้อมผมเส้นเล็กคลอเคลียอยู่ข้างแก้ม ดวงตากลมโตที่ฉายแววไม่พอใจอยู่เต็มเปี่ยม
หึ อย่ากับแมวพองขน
"อันตรายก็ตอนเจอคุณเนี้ยแหละ"
"ว่ายังไงนะ"
"เปล่า แล้วนี้ยังไงคุณจะเอายามาให้ หรือจะให้ผมตามไปเอา" รีบๆเอาให้มันจบไป หน้าตาก็อย่างกับโจรไว้หนวดรกเต็มหน้า ผมเพ้าก็ยาวซะ เสื้อก็ขาด นี้คงเป็นคนงานที่คอยเก็บรังนกซะละมั้ง
"เฮ้อ มีคนงานเอายาไปให้แล้ว ถ้ารู้จักรอก็ไม่ต้องมาทำหน้านิ่วคิ้วขมวดใส่แบบนี้" ร่างใหญ่รี่ตามองคนตรงหน้าแล้วเอามือเสยผมอย่างรำคาญตา
"ขอบคุณงั้นผมกลับไปก่อนละกัน"
"ไม่ต้องกลับไปแล้ว ตามมานี้ พายุลงขนาดนี้ยังจะเดินเพ่นพ่านคนเดียว ตกเขาขึ้นมาชาวบ้านเขาจะมาโวยวายว่าโดนคนของเกาะฆ่า"
"แล้วจะให้ผมไปไหน"
"ไป บ้านพักอยู่ข้างหน้าไปพักที่นั้นก่อน"
"ไม่เป็นไร ผมว่าผมกลับไปที่บังกะโลดีกว่า คุณเป็นคนงานพาคนนอกเดินไปมาแบบนี้คงไม่ดี"
"ดื้อ"
"เอ๊ะ นี้คุณ"
"ตามมา ชั้นไม่ใช่เพื่อนเล่นที่จะคอยตามใจเธอ" หันหลังแล้วเดินนำคนตัวเล็กกว่าไปยังบ้านพักที่อยู่ไม่ไกล นี้เจ้าตัวจะรู้มั้ยว่าเดินออกมาไกลขนาดไหน อากาศก็แปรปรวนขืนได้ลองเดินกลับไปไม่โดนงูกันตายก็ได้โดนต้นไม้ล้มใส่
เฟิร์สตะหวัดสายตามองแผ่นหลังกว้างของคนตรงหน้าอย่างไม่พอใจก่อนจะจำใจเดิมตามไปอย่างเสียไม่ได้ สั่งอยู่ได้ ม๊ายังไม่เคยสั่งกันแบบนี้เลย นี้อะไรทำเป็นอำนาจบาทใหญ่
เฟิร์สเดินตามไปจนถึงบ้านไม้ขัดเงาหลังใหญ่ที่ไม่น่าเชื่อว่าจะมาอยู่บนเกาะแห่งนี้
"นี้พาเข้ามาแบบนี้ เจ้านายคุณไม่ว่าหรอ"
"เจ้านาย? นายหัวนะหรอ ไม่เป็นไรหรอก เขาไม่อยู่" คิ้วเข้มเลิกขึ้นพลางสายหน้าอย่างไม่สนใจ
"เขาไม่อยู่คุณจะมาถือวิสาสะเข้ามาแบบนี้ได้ยังไง"
"ทำไมจะไม่ได้ นี้มันบ้านพ่อชั้น"
"ห่ะ"
"นายหัวของเกาะนี้คือพ่อชั้น ที่นี้จะเลิกโวยวายได้หรือยัง น่ารำคาญ"
"เอ๊ะ! นี้นาย"
"พูดจาให้มันดีๆ ดูยังไงชั้นก็อายุมากกว่าเธอ หรือพ่อแม่ไม่เคยสั่งสอน" ดวงตาคมเข้มมองคนตรงหน้าอย่างไม่พอใจ ปกติเขาไม่ใช่คนที่จะมาคนใส่คนอื่นมากนัก ติดจะเฉยชาเสียด้วยซ้ำ แต่กับเด็กคนนี้มันช่างป่วนอารมณ์ของเขาเสียจริง
"ผมจะกลับ"
"ประตูอยู่ตรงนั้น เชิญ ถ้าคิดว่าเก่งนักก็กลับให้ถูก อย่ามาตายบนเกาะนี้ละกัน" น้ำเสียงเฉยชาของคนตรงหน้าทำเอาเฟิร์สหน้าชาราวกับโดนตบที่แก้ม น้ำเสียงที่เหมือนคนที่อยู่เหนือกว่าทุกคน ดวงตาที่ราวกับเหยียบมองคนไร้ค่า "ความทะนงตนนะมีได้แต่ไม่ใช่ให้อารมณ์ ความอยากเอาชนะมาบดบังเหตุและผล ชีวิตนะมีค่า ถ้าจะมาตายแบบไร้ค่าที่นี้ ชั้นบอกเลยว่าน่าสมเพส"
"คุณมีสิทธิอะไรมาว่าผมแบบนี้"
"บนเกาะนี้ชั้นมีศักดิ์และสิทธ์ทุกอย่างดังนั้น ห้องน้ำอยู่ทางนั้นเดี๋ยวจะให้คนงานเอาเสื้อผ้ามาให้เปลี่ยน ชั้นพูดภาษาคนหวังว่าเธอจะเข้าใจ"
ดูท่าพายุคืนนี้จะโหมกระหน่ำหนักกว่าเดิมเพราะคนร่างใหญ่ที่หันหลังเดินหายไปยังด้านบนของบ้าน
ชาตินี้เจอกันครั้งเดียวก็เกินพอ!!
To be con
คู่นี้ เริ่มต้นแบบนี้...ก็ฮารด์ครอสมกันดี
ฝากคู่นี้ด้วยนะทุกคน นิสัยพี่เฟิร์สต่างจากมุมมองของน้องเอมั้ย ฮาๆ
-
มาอัพแล้วววว ดีใจ ><
คู่พี่เฟิร์สนี่แค่เริ่มมาก็ฮาร์ดคอร์ซะขนาดนี้
ต่อไปจะฮาร์ดคอร์มากขนาดไหนเนี่ยย
-
:katai1: อยาำอ่านต่อแล้วอ่ะ รีบมาต่อเร็วๆนะคะ
-
น้องเอ พี่เฟิร์สที่เราเห็นมันไม่ใช่อย่างที่น้องเอคิดเลยยยย 55555
คู่นี้เค้าสมน้ำสมเนื้อดีนะคะ อยากรู้มากเลยว่าเพราะอะไรถึงได้เล่นพ่อแง่แม่งอนกันอยู่ในปัจจุบัน?
-
อย่างนี้แหล่ะ สนุกเลยยยยยย
ดื้อเยอะๆเลยพี่
:laugh:
-
คู่พี่ดุเดือด ตรงข้ามกับคู่น้องเชียว :katai1:
แต่คิดถึงน้อเอน้าาาาา :mew1:
-
ชอบคู่นี้มากกว่าคู่หลักอีกอ่า :-[ จะรอตอนต่อไป
-
ขนาดพึ่งรู้จักกันนะกว่าจะได้เป็นแฟนกันไม่ใครก็ใครได้ช้ำในตายกันไปก่อนพอดีต่างจากคู่น้องเอจริงๆอะแหละเถื่อนๆดีแฮะแต่ก็ชอบนะน่ารักดี^^
-
คู่นี้น่านุกอ่ะ รอมานานแล้ว
-
อ่า...คู่รุ่นใหญ่คนละแนวกับเอ-วาเลย ชอบมากๆ รอตอนต่อไป~
-
คู่นี้มาแบบโหดๆ แต่ชอบพ่อพระเอกของเรามากเลย ซาดิสได้ใจ :hao7:
-
คู่นี้มันไปอีกแบบ :hao7: แต่ก็คิดถึงเอวา นะ
-
จิ้นจนฟินเลยค่ะ
-
โหดขนาดนี้ไปรักกันได้ยังไงเนี่ย อยากรู้ซะแล้วซิ รอตอนต่อไปจ้า ^^
-
อ่านตอนนี้แล้วแบบคุณปริญนี่เงาะป่าชัดๆ555555555555555
แล้วย้อนไปแบบคู่นี้ที่แทรกในเอวายิ่งแบบอยากอ่านตอนเค้ารักกัน
ดูจะหวงเฟิร์สมากกกกกกกกกกกก
-
มิน่าพี่เฟิร์สเลยหนีมา ทนไม่ไหวสิน้าา :hao4:
-
คู่รักฮาร์ดคอร์ เหอะๆ ตอนแรกก็ปะทะฝีปากกันเลยที่เดียว
-
ชอบแนวนี้ คู่รักฮาร์ดคอ แอร๊ยยยย ><
-
อยากอ่านต่อแล้ว รอนะครับ อย่าหายไปนานนะ
-
:katai1: :katai1:
-
น่ารักมากค่ะ อยากอ่านเรื่องเฟิร์สมานานแล้ว ต่างกับคู่หลักสุดๆ ชอบๆๆๆๆ :mew4:
-
คู่ที่รอคอยยยยยยยยยยยยยยยยยย><
พี่เฟิร์สดื้อ ชอบคุณปริญที่พูดแบบนี้
แบบพี่เฟิร์สดื้อ น่ารักกกกกก
คู่นี้เขาเจอกันแบบสมน้ำสมเนื้อ
คนถึงดื้อ อีกคนเอาแต่ใจ
แต่ก็ชอบบบบบบ อ๊ากกกกกกกก ตื่นเต้นที่จะอ่านคู่นี้แรงๆเลย
ถึงกับย้อนกลับไปอ่านตอนก่อนหน้าที่มีคู่นี้แว่บๆ
ชอบพ่อแง่แม่งอนกัน คู่กันแล้วแคล่วกันนะ><
แต่ไม่ชอบแฟนพี่เฟิร์สเลยให้ตายดิ้น
ถ้าทำไรพี่เฟิร์สด้วยนะอยากจะตามไปจองเวร
-
แอร๊ยยยยยยยยยย
พี่เฟิร์สตบจูบๆ
:hao6:
-
คู่นี้เค้าฮารด์ครอกันดีแท้ :laugh:
:L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
ได้อ่านคู่นี้แล้วว~~ ดีใจจัง ^^
-
ยังกับหนังคนละม้วนกับอีกคู่เลยนะ เหอะๆ
-
ตอนแรกเรางง ว่าเฟริสคือใคร อ่านไปสักพักถึงนึกออกว่าพี่น้องเอนี่ว่า เราเอ๋อมากกกกกอ่ะ :z3:
-
ดีใจจังได้อ่านเรื่องของเฟิร์สด้วยน่ะ ชอบ ๆ พี่เฟิร์สไม่ได้ดูสุขุมนุ่มลึกเหมือนอย่างที่เอคิดน่ะ :mew4:
-
เฟิร์สดื้ออย่างนี้นี่เอง รอตอนต่อไป
-
อยากอ่านคู่นี้อ่ะ
ฮาร์ดคอดี ชอบๆ สรุปแล้วทะเลาะไรกันอ่ะ
-
ชอบอ่าคู่นี้ เถื่อนๆ ดี มาต่อไวๆ นะคิดถึง ^^"
-
เริ่มต้นมาก็จะตีกันซะแล้วคู่นี้
-
นี่จะมาแนวๆ 'เชลยรัก' หรือเปล่าเนี่ยยย ><
-
พอมาเป็นคู่คุณปริญกะพี่เฟิร์สนะ แย่ซีนเอวาเลยอะ
รายนั้นโลกสวย รายนี้นี่....ฮาร์ดคอร์
-
*0* ดูท่าเรื่องของเฟิร์สกับคุณปริญจะมันส์มากกกก
ชอบค่ะ รอตอนต่อไป~
-
ขอถวายตัวเป็นแฟนคลับเอวาด้วยคนนะคะ น่ารักและอบอุ่นมากกกกกกก คือชอบแบบนี้อ่ะค่ะแบบแมนๆทั้งคู่ และยิ่งเป็นเพื่อนสนิทกันมาก่อนจะให้น้องเอมาเคะจ๋าอ่อนหวานอ่อนแอมันก็ไม่ใช่อ่ะเนอะ แบบที่เป็นอยู่นี้มันดูเรียลกว่ามากๆ สรุปว่าชอบเอกับวาที่เป็นแบบนี้มากๆเลยค่ะ รักมาก พูดเลย^^ ปล.คู่เฟิร์สปริญก็ชอบนะคะ
-
At first sight...ว่าจะไม่รัก (ปริญเฟิร์ส) 2 By Bluevember
เด็กอะไร ดื้อ ไม่เถียงแต่ก็ไม่คิดจะทำตาม ยิ่งดวงตากลมโตสีน้ำตาลนั้นอีก จากที่ปริญเห็นเด็กคนนี้ชัดๆ ใบหน้าเรียวยาว ผิวขาว ดวงตากลมโต ดูยังไงก็ไม่เหมือนลักษณะของผู้ชายทั่วไปซักหนิด ตัวนี้ก็บางยังกับผู้หญิง คงไม่เคยออกกำลังกายละซิท่า อายุก็คงจะไม่เกิน 21 คงจะห่างกันเขาสักสิบปีได้ ยังเด็กอยู่ ไม่น่าถึงได้ดูดื้อแบบนี้
ชายหนุ่มร่างใหญ่คิดในใจพลางเดินเข้าไปในห้องน้ำส่วนตัว ถอดเสื้อยืดตัวเก่าที่ขาดออก ขาดขนาดนี้ สงสัยโดนต้นไม้เกี่ยวตอนปีนผา เมื่อตอนกลางวันเขาปีนผากับคนงานเพื่อป้องกันรังนกจากพายุที่กำลังพัดเข้ามาในวันรุ่งขึ้นตามการคำนวนทิศทางลม แต่จู่ๆลมก็เกิดเปลี่ยนทิศกระทันหันทำจนทั้งเขาและคนงานเกือบจะป้องกันความเสียหายไม่ทัน
นึกถึงแรงลมที่ปะทะเข้าที่หน้า ไม่ว่ายังไงก็ไม่ชินเสียทีกับความน่ากลัวของท้องทะเล
ปริญอาบน้ำเสร็จก็ใส่เสื้อกล้ามสีขาวกับกางเกเลกลางเก่ากลางใหม่สีเข้ม หน้าคมขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ เมื่อลงมาเห็นเด็กดื้อคนเดิมยืนปากซีดตัวสั่นอยู่ ปริญสายหน้าน้อยๆก่อนจะเดินผ่านคนตัวขาวเข้าไปยังห้องครัวเล็กๆใกล้ๆกัน
เฟิร์สมองตามอย่างระแวดระวัง บ้านทั้งหลังมีแค่เขากับคนป่าหน้าดุนี้อยู่ ปลอดภัยที่ไหน หน้าตายิ่งไว้ใจไม่ได้เข้าไปใหญ่ ถึงจะบอกว่าตัวเองเป็นลูกเจ้าของเกาะแต่ให้มองยังไงก็เหมือนคนงานเสียมากกว่า ก็ไม่ใช่ว่าจะดูถูกอะไร แต่คนนี้ขอละไว้ละกัน ไม่ชอบ
"อ่ะ กินซะ" เสียงทุ้มติดเย็นชายื่นแผงยาแก้ไข้ให้ก่อนจะยืมน้ำตามมา เฟิร์สเงยหน้ามองอย่างตกใจนิดๆ เพราะไม่คิดว่าคนๆนี้จะเดินไปเอายามาให้
ก็ไม่ใช่คนไม่มีมารยาทอะไรนี้หน่า แล้วทำไมต้องเอาแต่สั่งกันด้วย
"ขอบคุณ" หลังจากนั้นต่างคนก็ต่างเงียบกันไปอย่างไม่รู้จักพูดอะไรกันต่อ เฟิร์สลอบสังเกตคนตัวโตข้างๆ ถ้าตัดหนวดตัดเคราออกก็คงจะดูไม่เลว แต่ติดที่บรรยากาศบางอย่างรอบๆตัวผู้ชายคนนี้ที่ทำให้เฟิร์สไม่ไว้ใจ ดูน่ากลัวเกินไป คนๆนี้เคยผ่อนคลายตัวเองบ้างมั้ยนะ ดูเหมือนคนที่คอยระวังภัยให้ตัวเองตลอดเวลา
"อ้าวนาย อาบน้ำเสร็จแล้วหรอคะ" เสียงสำเนียงใต้แทรกขึ้นท่ามกลางความเงียบพาเอาเฟิร์สสะดุ้งอย่างตกใจ เหมือนจะเห็นว่าคนตัวใหญ่ข้างๆอมยิ้มน้อยๆกับปฏิกิริยาของเขา สายตาที่มองมาก็เหมือนมองเด็กไม่รู้เดียงสาตลอดพาเอาเฟิร์สไม่ชอบเสียจริง ก็แค่ไม่ชอบให้ใครทำตัวเหมือนรู้ทันกว่าตัวเขา ป้าแม่บ้านคนที่เอาเสื้อผ้ามาให้เดินถือถาดอาหารเข้ามาวางบนโต๊ะ ข้างต้มปลาส่งกลิ่มหอมอวลไปทั่วห้อง
"อืม แล้วนี้พวกนักท่องเที่ยวคนอื่นเป็นไงบ้าง"
"ป้าให้ไอ้เลเอาอาหารและยาไปให้เรียบร้อยแล้วคะ"
"พรุ่งนี้เช้าถ้าฟ้าเปิดก็รีบให้เขากลับกันไปซะ ก่อนที่จะไม่ได้กลับ"
"คะ"
"หมายความว่ายังไง ก่อนที่จะไม่ได้กลับ"
"ถ้าพายุมาอีกลูก เธอได้อยู่ที่นี้ยาวแน่ และชั้นก็ไม่ได้ยินดีต้อนรับพวกเธออยู่แล้ว" คำพูดของคนๆนี้พาลให้เฟิร์สหงุดหงิดขึ้นยิ่งกวาเดิม คำพูดคำจานอกจากจะไม่รักษาน้ำใจคน ยังดูไม่แคร์คนรอบข้างอีก เคยเข้าสังคมกับใครเขามั้ยนั้น หรือเอาแต่อยู่บนเกาะ ใช้อำนาจจนเคยตัว
"หนูก็ทานข้าวซะนะ หน้าซีดเชียว เดี๋ยวป้าเอาผ้าห่มมาเพิ่มให้มั้ย"
"ไม่เป็นไรครับป้า รบกวนเปล่าๆ"
"ป้าน้อมเอามาให้เขาด้วยละกัน"
"ผมบอกว่าไม่ป็นไรไง ไม่ต้องเป็นห่วง"
"ไม่ได้ห่วงแต่ถ้าปอดบวมกินขึ้นมามันเป็นภาระเข้าใจมั้ย"
โอเค ตอนนี้เฟิร์สเข้าใจแล้วว่า คนตรงหน้านอกจากจะใช้อำนาจจนเคยตัวแล้ว ยังเป็นคนปากจัดอีก พูดมาแต่ละคำ เหมือนเขาเป็นแค่ภาระชิ้นหนึ่งของตัวเองที่น่ารำคาญ ได้ข่าวว่าเขาไม่ได้เป็นคนขอตามมาค้างคืนที่นี้นะ
"อยากพูดอะไรก็พูด ไม่ใช่มาจ้องหน้าตาแข็งแบบนี้" ปริญพูดเสียงหน่ายหลังจากหันไปเห็นหน้าเจ้าตัวที่เหมือนแมวพองขนมากกว่าเดิม
"ถามจริง เคยมีคนบอกมั้ยว่าคุณปากไม่ดี"
"..."
"ช่างเถอะ ยังไงผมก็ทนฟังคุณแค่คืนเดียวเท่านั้น" เฟิร์สพูดตัดบทเมื่อเห็นดวงตาคมดุตวัดมามองเขาอย่างเย็นชา น่ากลัวชะมัด
"กินข้าวกินยาเสร็จแล้วก็ไปนอนซะ ไม่ได้เตรียมห้องไว้ฝุ่นมันจับ หวังว่าคงไม่คุณหนูถึงขั้นนอนโซฟาไม่ได้นะ" คำพูดจากสอดเสียดพาเอาเฟิร์สมุมปากกระตุก ความจริงตัวเขาก็ไม่ใช่คนเรื่องมากอะไร เคยนอนตรงพื้นที่คณะมาแล้วด้วยซ้ำตอนเผางาน แต่ท่าทางคำพูดคำจาของคนป่าคนนี้มันพาให้อยากมีเรื่องด้วยจริงๆ
"นอนได้"
"ดี" สายตาสีดำเข้มมองมาที่เฟิร์สอย่างเดาไม่ออกว่าเจ้าตัวคิดอะไรอยู่ในใจกันแน่ เสียงฟ้าร้องด้านนอกพร้อมเสียงคลื่นลมหวีดหวิวพาเอาใจคิดถึงแต่เรื่องแย่ๆจริงๆ
ทั้งสองคนทานข้าวจนเสร็จเฟิร์สก็เดินลงมานั่งที่โซฟา บ้านไม้สักหลังไม่เล็กไม่ใหญ่ หันหน้าตรงไปยังท้องทะเลอันแปรปรวนด้านหน้า ท้องฟ้าดำมืดด้วยพระอาทิตย์ล่วงลับไปแล้ว คลื่นน้ำที่โหมกระหน่ำอยู่ด้านล่าง เฟิร์สไม่รู้ว่ามันมีอะไรน่ามองแต่เขารู้เพียงแค่ว่า บางทีความรู้สึกข้างในลึกๆของเขาอาจจะเป็นเหมือนท้องทะเลเบื้องหน้าก็ได้
ปริญมองคนตัวบางที่นั่งเหม่อลอยอยู่ตรงหน้า ราวกับคนละคนกับที่เถียงเขาเมื่อครู่ ดูเหมือนเป็นคนหลายบุคลิค หรือทีจริงเป็นเพียงเกราะกำบังที่สร้างมาเพื่อป้องกันตัวเองกันแน่นะ เด็กดื้อ
เวลาผ่านไปนานจนเข็มนาฬิกาบอกเวลาห้าทุ่มเฟิร์สถึงได้รู้สึกตัวว่าเขานั่งจ้องทะเลมานานร่วมสองชั่วโมงแล้ว เขาก้มหน้าเอามือจับต้นคออย่างเหนื่อยล้า ไม่ใช่ที่ร่างกายแต่เป็นที่ความรู้สึก คิดกี่ทีก็ไม่เคยคิดเลยว่าเรื่องของเขากับต้นจะมาลงเอยแบบนี้ ภาพความทรงจำดีๆต่างๆที่เคยมีร่วมกันมาค่อยๆฉายทีละภาพราวกับหนังสั้นหลายตอน ยิ่งนึกก็ยิ่งขันตัวเองกับความเด็กทั้งเรื่องรักและความไว้ใจ
เพระเคยคิดว่าต้นคือคนที่เข้ามาเติ่มเต็มให้ตัวเอง เข้ามาทำให้ความเหงาที่มีหายไป ถึงแม้ความรักของครอบครัวจะมากมาย แต่ยังไงมนุษย์เราก็ยังโลภที่จะไขว่คว้าความรักในอีกรูปแบบ ตัดสินใจคบกันในงานโรงเรียน ต้นที่วิ่งถือถ้วยรางวัลมา ยิ้มจนเขาอดยิ้มตามไม่ได้ คำบอกรักที่ต้นพูดออกมาพร้อมกับคำสัญญาที่มีคำว่าตลอดไปเป็นตัวมอมเมา และแล้วก็ตกหลุมลงไปจนได้ ทั้งที่ยังไม่มั่นใจว่าในตอนนั้นมันคือรักหรือเปล่า แต่รู้แค่ว่าอยู่ด้วยกันแล้วรู้สึกดี รู้สึกสำคัญสำหรับใครบางคน
สุดท้ายจากวันเป็นเดือนเป็นปี ทุกๆครั้งที่อยู่ด้วยกันในตอนนี้มันเหมือนเป็นเพียงความผูกพันธ์มากกว่ารัก ทั้งๆที่มันควรจะเป็นเรื่องที่ดีแต่ยิ่งพอเห็นต้นเดินควงกับรุ่นน้องต่างคณะ ต่างสถาบัน จากที่ตอนแรกเป็นความไม่พอใจจนถึงขั้นเสียใจ ทุกครั้งที่ต้นมาสาย คือทุกครั้งที่ต้นเพิ่งไปกับใครอีกคน ทุกครั้งที่โทรศัพท์เข้า คือทุกครั้งที่ต้นบอกคำหวานให้คนอื่น บางครั้งก็สงสารตัวเอง แต่พอมาลองย้อนมองดีๆแล้ว เขาเพียงแค่รู้สึกว่าต้นคือคนของเขา อาการที่แสดงออกมาคือการหวงแหนสิ่งที่เป็นของตัวเอง แต่พอนานๆครั้งไปมันไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้นเลย
วิ่งตาม เขาก็ยิ่งหนี
หยุดเฉย เขาก็ถอยห่าง
ไม่ว่าจะทำ หรือ ไม่ทำ คนที่เหนื่อย คนที่เจ็บก็คือเรา
การที่เขาเป็นคนบอกเลิกกับต้นก่อน ในตอนนั้นเขาไม่รู้สึกอะไรสักนิด เพราะมันเสียความรู้สึกไปแล้ว เลยไม่รู้สึกอะไร แต่ที่ไม่เข้าใจว่าทำไมตอนนี้น้ำตาถึงไหลออกมา ไม่เข้าใจว่าเขาเสียใจจนถึงขึ้นสะอื้นไห้เลยหรอ หรือเป็นเพราะพระจันทร์ หรือเป็นเพราะดาว หรือเป็นเพราะความมืดมิดของท้องทะเล ที่มันกัดกินจิตใจเขาให้อ่อนแอได้ขนาดนี้
"อ่ะ" สัมผัสอุ่นหนักบนหัวพาเอาเฟิร์สเงยหน้าขึ้นอย่างตกใจ หันไปก็เห็นผู้ชายร่างสูงใหญ่ ดวงหน้าคมเข้ม สายตาเย็นชาที่ดูอ่อนแสงลง กำลังจ้องมองมาที่เขา
"ไม่เป็นไรนะ" เสียงทุ้มแผ่นเบาแต่กลับก้องกังวาลในใจเขา เฟิร์สั่นหัวน้ำตาไหลอย่างห้ามไม่อยู่ กัดปากจนแตกเพื่อกลั้นเสียงสะอื้นน่าสมเพส
ปริญมองร่างโปร่งก้มหน้ากอดตัวเองร้องไห้อย่างเป็นห่วง ความห่วงหาที่เขาเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมมันถึงได้เกิดขึ้นกับคนตรงหน้า คนที่แม้แต่ชื่อเขาก็ยังไม่รู้จัก คนที่พูดคุยกันโดยไร้ซึ้งคำแนะนำตัว
ปริญลูบหัวทุยๆนั้นสองสามครั้งก่อนจะเดินออกไป ไม่มีใครอยากให้คนอื่นเห็นเราอ่อนแอ แต่ในบางครั้งคนอื่นอย่างเขาก็ไม่เข้าใจ ว่าทำไมถึงรู้สึกอยากปกป้องคนตรงหน้าแบบนี้
ตื่นมาตอนเช้า พายุก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะสงบ เฟิร์สเกาะขอบหน้าต่างมองแล้วลอบถอนหายใจออกมาเบาๆ ไม่รู้ป่านนี้ที่บ้านจะเป็นยังไงบ้าง ตั้งใจว่าจะติดต่อไปตั้งแต่เมื่อวานเมื่อถึงฝั่ง แต่สุดท้ายจนตอนนี้ก็ยังหาสัญญานมือถือไม่เจอ จุดยิ้มบางเมื่อนึกถึงน้องคนเล็ก คงร้องไห้ขี้มูกโป่งแน่ๆ ติดต่อเขาไม่ได้แบบนี้ ยิ่งชอบคิดมากอยู่ด้วยแต่วาคงหาวิธีมาหลอกล่อจัดการน้องเอได้เหมือนเดิม
"เฮ้อ ถ้าเฮียเอกอยู่ก็คงดี" คิดถึงพี่ชายคนโตของบ้าน ก่อนมาเขาบอกกับเฮียเอกคนเดียวว่าจะลงใต้ ขอให้ฮียเอกอย่าเพิ่งบอกใคร เพราะถ้าคนอื่นรู้ ไม่พ้นโดนถามโน้นนี้และจบลงที่ทำไมเขาถึงได้อยากลงมาเที่ยวทะเลคนเดียว
"ตื่นแล้วหรอ" สะดุ้งตกใจกับเสียงใหม่ที่เข้ามาทำลายความเงียบ หันหน้าไปหาเจ้าของเสียงที่อยู่ในเสื้อกล้ามกางเกงเลตัวใหม่ เจ้าของตัวตาคมดุมองมาเหมือนรอคำตอบจนเฟิร์สทำตัวไม่ถูก
ก็เมื่อคืนหลังจากที่คนนี้ลูบหัวเขาและเดินออกไป ไม่นานก็กลับมาพร้อมผ้าขนหนูผืนเล็กที่ชุบน้ำอุ่นยื่นมาให้เขา และบอกให้เอาโปะตาเอาไว้
'ถ้าจะร้องก็ร้องไป แต่เอานี้วางไว้ที่ตา ตาจะได้ไม่บวม'
เสียงทุ้มที่พูดกับเขาเมื่อคืนนั้น เขายังจำได้ดีว่ามันทั้งอ่อนโยน และ นุ่มนวลขนาดนั้น ราวกับคนละคนกับที่เขาเจอมา
"อืม...เอ่อ ครับ"
"ฝนยังตกอยู่สินะ" ปริญเดินมายืนข้างเด็กขี้แย ตามองผ่านกระจกบานใหญ่ไปยังท้องทะเลสีครามที่ยังแปรปรวนจากลมพายุอยู่ มองหน้าคนด้านข้างผ่านเงาสะท้อนของกระจก ตาบวมนิดๆ นี้สงสัยคงร้องไห้ทั้งคืน
"แบบนี้จะเดินเรือขึ้นฝั่งได้มั้ย"
"เดินได้แต่อันตรายเกินไป คลื่นสูงแบบนี้ไม่มีใครเขาเสี่ยงเอาชีวิตไปทิ้งหรอก"
"งั้นผมจะต้องอยู่แบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน" ขืนเขาอยู่นานกว่านี้ที่บ้านคงเป็นห่วง
"ก็จนกว่าพายุจะไป"
"เมื่อไรละ"
"ถ้ากลางวันยังไม่ซาก็คงวันพรุ่งนี้" เฟิร์สพยักหน้ารับรู้ก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างเป็นกังวล ปริญลอบมองปฏิกิริยาของคนข้างๆก็พาลหงุดหงิด ทำเหมือนการที่อยู่ที่นี้มันเป็นเรื่องหนักใจ นี้คงอยากกลับไปหาคนที่ชื่อเอกละซิ
"แล้วเมื่อคืนนั่งร้องไห้ อกหักมาหรือไง"
"ไม่ใช่เรื่องอะไรของคุณ" เฟิร์สตะวัดตามองอย่างไม่พอใจ ไม่พอใจทั้งเรื่องที่ถามเป็นเรื่องส่วนตัว และไม่ชอบใจที่น้ำเสียงที่ถามนั้นช่างดูแคลน
"ถ้าไม่ใช่เรื่องของชั้นก็อย่ามาสำออยร้องไห้ให้คนอื่นเห็น"
"ก็ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นก็ได้นิ่"
"เฮ้อ...พอละ ชั้นไม่เถียงกับเธอละ เสียเวลา"
"แล้วใครเป็นคนเริ่มละ"
"เดี๋ยวจะให้คนเอาอาหารเช้ามาให้ ทานซะแล้วอย่าเดินเพ่นพ่านละ"
"ผมขอกลับไปบังกะโลได้มั้ย"
"ได้ แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้"
"ทำไม จะให้ผมอยู่นี้เป็นภาระคุณทำไม"
"ก็ไม่ใช่ว่าเธอสำคัญอะไรจนไม่อยากให้ไปหรอกนะ แต่ตอนนี้ไม่มีคนงานว่างพาเธอกลับ เข้าใจมั้ย"
"นี้ถามจริงๆ คุณไม่ชอบอะไรผมนักหรอ พูดกับผมทีถึงได้จิกกัดกันทุกคำแบบนี้" อดรนทนไม่ได้ ขอถามให้หายคาใจหน่อยเถอะ รู้จักกันวันเดียวชื่อก็ยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำ แต่ลักษณะการพูดกับเขานี้ดูยัไงมันก็เลยคำว่า คนแปลกหน้าไปมากโข
"ชั้นก็ไม่ได้ชอบ หรือ ไม่ชอบอะไรเธอ แต่รู้สึกว่าเธอมันดื้อ ชอบต่อปากต่อคำแค่นั้นเอง"
"ห่ะ ดื้อ" รี่ตามองคนตัวใหญ่อย่างไม่พอใจ กัดปากขมวดคิ้วมองตาคนตรงหน้านิ่งๆอยู่ไม่นานจนคนปากจัดส่ายหัวเบาๆ ถ้ามองไม่ผิดเหมือนเห็นคนป่ายิ้มมุมปากด้วยนะ
"พอละ ชั้นไม่มีเวลามาคุยกับเธอละ ไว้กลับมาค่อยมาเถียงชั้นต่อ....อีกอย่าง ยานะกินซะด้วยนะ" พูดเสร็จก็เดินออกจากบ้านไปเมื่อเห็นลูกน้องหน้าตาน่ากลัวสามคนยืนรออยู่ข้างนอก
"ไม่ชอบเลยให้ตาย" เสยผมอย่างหงุดหงิด เกิดมาไม่เคยมีเคยบอกว่าเขาดื้อมาก่อน แต่กับคนป่านี้ สาระพัดคำจะเอามาตินิสัยเขา ฮึ้ย เจอกันครั้งเดียวเกินพอ ยังคงคิดแบบนั้น
To Be con
Blue Talk
โอ้ย คู่นี้ฮารดครอ คนละแบบกับเอวาเลย บอกก่อนน้า นิสัยพี่เฟิร์สตอนนี้ ก็เป็นเด็กมหาลัยทั่วไป เพราะฉะนั้น พี่เฟิร์สในตอนของ เอวา จะเป็นผู้ใหญ่กว่าในตอนของพี่เขาเอง ตามอายุที่เพิ่มขึ้นจ้า
ขอโทษที่มาต่อช้าน้า เราอาจจะมาช้าจนทุกให้คนอ่านรอจนเหนื่อย แต่เราก็ขอบคุณเช่นกันจ้าที่เข้าใจ และ ยังคงตามอ่านจนถึงตอนนี้แต่เราสัญญาเลย คริสมาส มหาลัยหยุด กรี้ด ดีใจ ช่วงนั้นจะรีบปั่นมาอย่าให้เสียเวลาเลยทีเดียว อารมณ์หิมะตก เราคงไม่มีปัญญาแซะตัวเองออกจากห้อง ฮาๆๆ ตอนนี้อากาศที่อังกฤษหนาวมาก -1 องศา เบาๆ ไม่อยากคิดถึงธันวา T_T
-
อ๊ายยยดีใจเปิดมาเจอพอดี
พี่เฟิร์สลุคแบบนี้โดนใจเลย อารมณ์ราชินีเคะอย่างที่น้องเขาบอกจริงๆด้วย
คุณปริญญญญ>< ผู้ชายปากร้ายใจดี
คุณปริญน่ารักอ่าาาา^^
ในระหว่่างที่พี่เฟิร์สจ้องทะเลร่วมสองชั่วโมง
คุณปริญก็คงจ้องหน้าน้องอยู่อ่ะเด้ๆๆ
แอบสนใจน้องใช่ไหมล่าาาา
ถ้าย้อนมาปัจจุบันนี่คุณปริญเฉียดๆ40ได้เลยนะนี่ เพราะพี่เฟิร์สปัจจุบันนางก็ 27แล้ว
รอคู่นี้ต่อนะคะ>< ชอบมากกกกกกกกกกกกก จริงๆชอบคู่น้องเอกับวาด้วย
รอทั้งหมดเลย ฮ่าๆ สู้ๆค่ะ
-
แอร๊ยยยยย
อยากจิกอดปลอบน้องเฟิร์ส
:monkeysad:
-
สงสารเฟิร์สจังเลยโอ๋ๆๆๆอย่าร้องน้าาาา. :o12:
-
คุณปริญ มารักษาแผลใจให้พี่เฟิร์สนะคะ อย่าใจร้ายนักเลย :mew6:
-
คุณปริญเริ่มมีความรู้สึกห่วงเฟิร์สเบาๆแล้วสิ คิๆ
-
คุณปริญแปลงโฉมเร็วตอนนี้เฟิร์สยังกลัวๆอยู่
-
กอดน้องเลยปริญ ปลอบน้อง :sad4:
-
รออีก50%จ้า :katai2-1:
-
คุณปริญนี่ยังไงๆ นะ พี่เฟิร์สน่ารักอ่าาา~~
-
ไม่เป็นไรจ้าพี่เฟิร์ส เดี่ยวให้ปริญปลอบนะ
-
คุณปริญปลอบน้องเฟิร์สด่วน :hao5:
รอที่เหลือค่ะ
:L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
อยากเห็นเค้าปลอบกัน :z1:
-
:-[ ลงชื่อรอจ้า o13 :katai2-1: :hao5: :mew1:
-
ฟิน คุณปริญใจหล่อมากกกก
-
ยกมือเป็นเอฟซีคู่นี้ด้วยคน\(>_<)/น่ารัก
-
โอ๊ยยย คุณปริญ..... รักอ่ะ ผู้ใหญ่คนนี้ทำชั้นหลงอีกแล้วววววววว
-
รออีก50%นะครับ
-
ฮื้ออมาต่อดร็วๆนะคะรออยู่ :o8:
-
ปรี้เฟิร์สอย่าร้องนะ ไปให้คุณปริญโอ๋เร็ว
-
พี่เฟิร์สสสสสสสสสสสสส ไม่ร้องนะ อย่าร้องงงงงงง
คุณปริญ ปลอบพี่เฟิร์สเดี๋ยวนี้ :m31:
-
ฮู้ววว พี่เฟิร์ส น่าสงสารเนอะ แต่ก็ลืมผู้ชายคนนั้นไปเถอะน้า โฮฮฮฮ
ให้ลุงปริญปลอบขวัญเอาแล้วกันเนอะ 5555
-
สงสารเฟิร์สอ่า แต่ดีใจจังที่เอวาเป็นแฟนกันแล้ว ลุ้นมาตั้งนาน ตอนนี้ต้องเปลี่ยนเป็นวาเอสินะ อิอิ
-
มาปักธงรอค่า อยากอ่านคู่พี่เฟิสมานาน อิอิ
-
โอ้ยยยย หลงลุค คุณปริญญญญญเบาๆ
ออกแนวผู้ใหญ่ดุๆ แต่แอบใจดี แอร๊ยยยย
รีบๆปลอบ รีบๆปกป้องกันเร็วๆเน้อ :m3:
-
อ๊ายยยยยยย พี่เฟิร์ส ตอนแรกว่าจะไม่อ่านแล้วนะ แต่อดใจไม่ไหว
เปิดอีกเรื่องได้เลยนะเนี้ย ช่างเอาแต่ใจดีแท้
เข้มแข็งไว้นะพี่เฟิร์ส ชีวิตพรุ่งนี้คุณปริญรออยู่ ฮาาา
คุณปริญคะขา แข็งนอกอ่อนในหรือเปล่า เจอน้ำตาพี่เฟิรสทีทำเอาอยากปกป้องเลยใช่ม้าา
แอบน่ารักเบาๆ คุณปริญนี่ลุคผู้ชายทมิฬชัดๆ
จะรอนะค้าาาาา ชอบมากมาย แต่ไม่ค่อยเม้นน เพราะเราอ่านในโทสับอ่าาา
แต่จะพยายามมาเม้นนะ
-
คุณปริญฮาร์ดคอร์สาสสส พี่เฟิร์สดาร์กสาสสส เข้ากันได้ๆๆ ชอบบบบบ :heaven :heaven
รอเอ็นซีเอวาฮ้าป555555555 :hao5: จะมีรึเปล่าไม่รู้555
-
ชอบมุมอบอุ่นและเข้าใจของคุณปริญ แล้วก็ได้เห็นมุมอ่อนไหวของเฟิร์ส รู้สึกเหมือนเรื่องของสองคนนี้น่าจะเปิดเป็นอีกเรื่องนึงได้เลยนะคะเนี่ย ดูสร้างปมได้เยอะดี :mew1:
-
เอาเเร้วววว ตกหลุมรักกันแร้วอ่ะซี้~~~~~!!!!
อีก 50% จ๋า กะลังรออยู่น้าา
-
อนุญาตให้ปริญกอดปลอบได้ค่ะ!
:katai5:
-
แลดูฮาร์ดคอแบบหวานๆ
อยากกลายร่างเป็นแม่ยกเชียร์นายหัวปริญให้กอดปลอบพี่เฟิร์ส :katai2-1: อิๆ
-
เฟิร์สอย่าไปแคร์คนแบบนั้นเลย ทิ้งไปให้คนอื่นๆที่เค้าดีกว่าเข้ามาดูแลใจแทนเหอะ คนดีๆที่รักเรายังมีอีกเยอะ
คุณปริญเริ่มรู้สึกดีกับเฟิร์สแล้วใช่มะ? ปลอบน้องด่วนเลย!
ปล.รออีกครึ่งที่เหลือจ้า
-
พี่เฟิร์สอกหักปุ๊บก็มีคนมาดามใจพอดี คุณปริญน่ารักนะเนี่ย พี่เฟิร์สก็ดื้อมากจริงๆ :hao3:
-
พี่เฟิร์สดื้อนี่คงไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ ปัจจุบันก็แสนดื้อ
แต่ชอบพี่เฟิร์สจัง ดูเป็นคนที่น่าเป็นห่วง มีอะไรก็เก็บไว้คนเดียว
คุณปริญอยากรู้จังว่าจะปราบเด้กดื้ออย่างไร
ครึ่งหลังมาแบบสั้นๆT^T
คนเขียนสู้ๆนะคะ^^
-
"จิ้นดีนัก เดี๋ยวจัดให้"
Hour#18 -
"อันนี้เอาไปกินนะน้องเอ ม๊าให้เฮียเอกทำเอาไว้ แล้วอันนี้ถึงห้องก็เอามาอุ่นกิน หม่าม๊าให้พี่เฟิร์สต้มให้เมื่อคืน แล้วก็อันนี้เอาไปฝากภูมิกับฟากัสด้วยนะลูก ใส้อั่ว แคปหมู น้ำพริกหนุ่ม ม๊าไปซื้อมาเมื่อเช้า" หม่าม๊าก้มๆเงยๆอยู่กับของกินที่ละลานตาอยู่ตรงหน้า พลางส่งให้วาเอาใส่หลังรถเฮียเอกเป็นอย่างดี
"เยอะไปแล้วม๊า เดี๋ยวน้ำหนักเกินขึ้นเครื่องไม่ได้นะ" ยื่นมองของที่ม๊าเตรียมเอาไว้ให้ ก็กลัวจะกินไม่ทันจริงๆ ไหนยังจะมีของเพื่อนบังเกิดเกล้าผู้เงียบหายไปตลอดระยะเวลาปิดเทอมที่ผ่านมา ลงท้ายที่เมื่อวายภูมิโทรมาบอกว่าจะกลับกรุงเทพตอนไหนอยากกินใส้อั่ว ฟากัสอยากกินแคปหมู ณ จุดๆนี้มันหาได้คิดถึงกูไม่ กรุงเทพไม่มีขายหรือไงวะ ต้องให้กูแบบไปเนี้ย แต่ก็ยังดีที่มันบอกว่าจะมารับที่สนามบินให้เป็นการตอบแทน
"ไม่เยอะหรอก น้อยจะตายกินกันตั้งสองคน วาว่าม๊าลืมเอาอะไรให้เออีกมั้ยลูก"
"โหยม๊า เอกว่าอย่างน้องเอ เอานมซักสามแกลอนไปเพิ่มก็ดีนะ ดูซิ ตัวแค่นี้ ไหน ขอมือหน่อยสิ" เฮียเอกเดินหน้าโทรมออกมาจากบ้านจากการที่เมื่อคืนไม่ได้นอนเร่งปั่นงานส่งลูกค้า ตอนเช้าก็ไปส่งน้องหนึ่งโรงเรียน เมื่อคืนหลังจากร้ำลาน้องหนึ่งสองรอบใหญ่ จนแม่น้องหนึ่งต้องพาไปปลอบจนหลับคาอก ไม่รู้ว่าวันนี้กลับมาไม่เจอผมกับวาจะงอแงขนาดไหน
"อ่ะนี้มือ...งื้อ ไม่ละเฮีย น้องนะไม่ใช่หมา ว่าแต่ ไหนเฉาก๋วยมานี้สิ" ยื่นมือให้เฮียเอก หลับตารับสัมผัสอบอุ่นบนหัวสองสามทีก่อนจะนึกได้ว่ายังไม่ได้ร่ำลาเพื่อนเกลอสุดหล่อของผม
"โฮ่งๆๆ"
"ไปแป๊บเดียวเดี๋ยวก็กลับ เนี้ยอยู่บ้านดีๆนะ อย่าซนถ้าม๊าพาผู้ชายเข้าบ้านกัดได้เลยนะเฉาก๋วย" นั่งยองๆกอดคอลูบหัวเฉาก๋วยอย่างหมั่นเขี้ยว หมาอะไรหล่อจริงๆ นั่งคุยเล่นกับเฉาก๋วยได้สองสามประโยค เจ้านายตัวจริงก็มานั่งข้างๆกัน เฉาก๋วยก็แสนรู้สะบัดออกจากผมไปออเซาะเจ้านายมันอย่างน่าถีบ
เจ้านายแก แฟนชั้นเว้ย!!
"ฮาๆ เดี๋ยวนี้คุยกับเฉาก๋วยรู้เรื่องแล้วหรอเอ"
"แน่นอน"
"แล้วเมื่อกี้เฉาก๋วยตอบว่าไงบ้าง"
"เฉาก๋วยตอบว่า ให้จับตาดูวาดีๆ อย่าปล่อยให้วาไปอ่อยผู้หญิงที่ทำงานจนเขาตามมาขอเป็นแฟน"
"หื้ม เฉาก๋วยพูดขนาดนั้นเลย" วาเอียงคอมองหน้าผมอย่างล้อเลียน ก็รู้อยู่แก่ใจว่าใครจะไปคุยกับหมารู้เรื่องเป็นประโยคๆแบบนี้ แต่ใครสน ลอยหน้าลอยตาพูดต่อไป
"ใช่บอกอีกนะว่า ถ้าวาไม่ตามใจ เอาใจเอ เฉาก๋วยจะไม่รัก"
"ไม่รักก็ไม่สน"
"ห่ะ หมายความว่าไง"
"จะสนทำไมเฉาก๋วยไม่รัก สนแค่ถ้าเอไม่รักวาจะทำยังไงดีกว่า"
"....." ไอ้วาโย แมร่ง กูเขิน ไอ้เชรี้ย ก้มหน้ากลั้นยิ้มจนปวดแก้ม
"หึหึ เฉาก๋วย ไปแล้วนะ ไว้เจอกัน"
"โฮ่ง"
"หม่าม๊า เอไปแล้วน้า กอดหน่อย หอมด้วย ชื่นใจ" เข้าไปกอดเอวเอาหน้าถูไปมากับอกอุ่นของผู้หญิงคนนี้ กอดใครก็ไม่อุ่นใจเท่ากอดแม่
"ปีสุดท้ายแล้วนะน้องเอ ตั้งใจเรียนนะลูก อย่างอแง ดื้อใส่วามากนะ โดนวาดุม๊าจะดุซ้ำ" ม๊าทำตาดุสำทับกับคำพูดที่พูดเหมือนเดิมทุกครั้งที่ผมจะออกจากบ้าน
"ม๊าอะเข้าข้างวาตลอด ใช่ซิ๊!!"
"แน่นอน ลูกรักเลยนะคนนี้ วามาให้ม๊ากอดหน่อยเร็ว ตั้งใจทำงานนะลูก ขอให้เจอเพื่อนร่วมงานดีๆนะ ดูแลน้องเอให้ม๊าด้วยนะ" วาก้มตัวลงกอกหม่าม๊าก่อนจะยิ้มทั้งปากทั้งตา เมื่อม๊าลูบหัววาอย่างเอ็นดู
"ครับแม่ จะดูแลให้ดีที่สุด เหมือนที่ทำมาตลอดเลยครับ"
"พอแล้ว สบตาหวานซึ้งกันอยู่ได้"
"ทำไมหึงม๊าหรอ"
"เปล่า จะตกเครื่องเอานะสิ"
"ไปๆ เฮียเอกสตารท์รถรอนานแล้ว ถึงกรุงเทพแล้วโทรหาม๊าด้วยนะน้องเอ"
"ครับ สวัสดีครับ" ผมกับวายกมือไหว้หม่าม๊าก่อนจะขึ้นรถเฮียเอกไปยังสนามบินในตัวเมือง เมื่อคืนล่ำลาพี่เฟิร์สเรียบร้อย ได้ข่าวว่าวันนี้ต้องรีบไปที่ออฟฟิตแต่เช้าเพราะเร่งเครียงานให้เสร็จก่อนจะบินไปญี่ปุ่น
"เดินทางปลอดภัยนะน้องเอ โทรมาหาเฮียบ่อยๆละไม่ใช่หายเงียบ"
"ครับ เฮียเอกดูแลม๊าแทนหนูด้วยนะ"
"ไม่ต้องสั่งก็ทำอยู่แล้วมั้ย สมบัติเขายิ่งเยอะอยู่ ฮาๆๆๆ" เห็นด้วยกับเฮีย ม๊าผมเอาจริงๆเขารวยนะ รวยเงียบๆคนเดียวไม่บอกใคร
"อย่าๆ รอหนูเรียนจบจะกลับไปออเซาะม๊าจนสมบัติเป็นของหนูคนเดียว"
"แล้วพี่เฟิร์สละ"
"พี่เฟิร์ส หนูแบ่งให้ครึ่งหนึ่งอยู่แล้ว" แต่ดูจากแฟนพี่เฟิร์สแล้ว หนูว่าพี่เฟิร์สเขาได้ดีแล้วละเฮียเอก
"ดูนะวา น่าน้อยใจมั้ย อะไรๆก็พี่เฟิร์ส"
"พี่เฟิร์สก็อะไรๆก็เฮียเอกเหมือนกันแหละ เชอะ ใช่ซิเขามาทีหลังนิ่ คอยดูนะ เรียนจบจะกลับมาแยกพี่เฟิร์สไปจากเฮียเอก" พี่เฟิร์ส้ขาจะสนิทกับเฮียเอกมากครับ ในลักษณะแบบใครไม่รู้คิดว่าเป็นแฟนกัน คือเฮียเอกเขาเป็นผู้ชายทีชอบแทคแคร์อยู่แล้ว เวลาคุยกับพี่เฟิร์สแบบสองคนนอกบ้านนะ ผมนั่งอยู่ด้วยยังคิดว่าเป็นส่วนเกินอะครับ เวลาพี่เฟิร์สมีปัญหาก็จะชอบปรึกษาเฮียเอก
"เอาเลย ขอให้สำเร็จนะ" กระตุกคิ้วแบบท้าทาย ใช่ซิ๊ ไม่เคยแย่งมาได้นิ่
"ไปแล้ว สวัสดีครับเฮียเอก คิดถึงหนูด้วยนะ" กอดพี่ชายคนโตแล้วหอดแก้มเบาๆหนึ่งที เฮียเอกลูบหัวไปมาสองสามครั้งก่อนจะผละออกจากกัน
"สวัสดีครับ"
"โชคดีๆ ฝากน้องเอมันด้วยนะ"
"ครับ" วาตอบรับคำก่อนจะเดินหันหลังเข้าไปยังโซนผู้โดยสารเมื่อได้ยินเสียงประกาศจากสายการบิน
50%
ขอมาทีละครึ่งๆนะค่ะ อีกครึ่งขอปรับอะไรอีกนิด จะพาน้องสองคนไปเดทกัน...มั้ง ฮาๆ
-
:mc4: :mc4: มาแล้วววววว
-
ตอนพิเศษพี่เฟริส์ ยังไม่ถึงไหนเลย :hao7: แต่น้องเอน่ารักเสมอ
-
น่่ารักดีชอบ :o8:
-
ครอบครัวนี้อบอุ่นจังเยยยยย
ลาก่อนเฮียเอกกับม๊า
กลับมามีบทอีกไวๆน้า :bye2:
-
น้องเแหนูน่ารักกกกกกมากอะ
-
^^
-
น้องเอยังน่ารักเหมือนเดิม
รอตามคู่นี้ไปเดท :mew3:
:L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
น้องเอน่ารักเหมือนเดิมเลย
รอตอนไปเดทกันอยู่นะ :mew3:
-
น้องเอน่ารัก ครอบครัวอบอุ่นจัง
วากวนดี รอซีนเดทค่ะ :-[
-
คิคิ น้องเอน่ารักจัง บ้านนี้เค้าน่ารักกันทั้งบ้านจิงๆ
-
ล่ำลากันได้น่ารักจิงๆ บ้านนี้ ^________^
-
รออ่านอีกครึ่งนึงนะคะ ขอบคุณค่ะ^^
-
มาต่อเร็วๆนะ ชอบๆ
-
ทำให้ขำได้ตลอดจริงๆน้องเอ
ดูสิคุยกับหมาก็ได้ด้วย ไม่ต้องห่วงหรอก วาไปไหนไม่รอดหรอกเอ
-
ครอบครัวนี้น่ารักทั้งบ้านเลยนะ น้องเอก็ฮาดี คุยกะหมารู้เรื่องด้วย 555+
รอตอนหน้า จะดูว่าวาพาน้องเอไปเดทที่ไหน อิอิ ^^
-
กลับกลันแล้วววว จะได้ไปเปิดตัวกะเพื่อนๆ ที่คณะยังเนีั่ย อิอิ :hao7:
-
น้องเอฮาตลอด 55555 :mew1:
-
เอน่ารักกกกกกกกกกกก
วาทำงานแล้ว โตไปอีกขั้น
-
น่ารักอะ :-[
-
วู้วววว มาแบบน่ารักๆๆ ชอบบบ คิดถึงน้องเอ
-
ขอกอดด้วยคนสิพี่เอก
:กอด1:
-
โอ๊ยยย คู่นี้เค้าน่ารักกันตลอดๆ ขนาดร่ำลาครอบครัวยังแอบหวานกันได้
เขินตรงที่วาบอกว่า ไม่กลัวหมาไม่รัก กลัวเอไม่รักมากกว่า งื้อออ :o8:
รอตอนหน้าเค้าไปเดทกัน จะหวานขนาดไหนเนี่ยยย
ปล. แอบรอตอนพิเศษพี่เฟิร์สต่ออยู่นะคะ ^^
-
คิดถึงพี่วามากกกกกกกก คู่นี้น่ารักจริงๆ :mew1:
อยากอ่านพาร์ทพี่เฟิร์สอีกจัง รอคอยๆๆๆๆ :z2:
-
เดท เดท เดท
เย่ๆ!
-
แอ้กกก !! เดททท รอๆ
-
ดีใจที่มาต่อีค่ะ กำลังอ่านจิ้มๆเพลินๆ ตัดจบเลย555555555555555
น้องเออออออออออออออออน่ารักกกกกกกกกกกกกก><
ชอบที่น้องเอพูดว่าพี่เฟิร์สสนิทกะเฮีย ม๊ารักวา หมาก็บูชาวา น้องเอเป็นส่วนเกิน
มันดูน่ารักดี แบบน้องเอมันน่าเอ็นดู
มีแต่คนฝากวาดูแลน้องเอ
ม๊ามีการพูดด้วยนะว่าหึงม๊าหรอ หรือม๊ารู้อะไรแล้วว*0*
-
เอน่าร๊ากกก หวงวาด้วยอ่าา ปะๆ ไปเดทกันนน
-
เอวาอบอุ่นดีค่ะ
อยากอ่านเรื่องพี่เฟิร์สแบบเรื่องยาวอ่ะค่ะ นิสัยนายเอกน่าสนใจดี พระเอกก็ดูเอาเรื่องอยู่ อยากรู้ว่าจะจัดการพี่เฟิร์สได้ยังไง
-
เอแทนตัวว่าหนู น่ารักดี
-
อย่าลืมเอาพี่เฟิร์สกลับมาให้อ่านด้วยน่ะจ้ะ อยากอ่าน ๆ แต่เอวาก้อน่ารักเสมอ อยากอ่านทั้งสองคู่เลยน่ะ ชอบ ๆ :mew1:
-
คิดถึงเฟิร์สอ่ะ :o8:
:L2: :pig4:
-
ง่า 50%เองเหรอ? รอที่เหลือน้า~
-
:o8: :o8: :o8:
ตามมาถึงในนี้
มาตาม , มากดดัน ป่าว ๆ ล้อเล่น ฮี่ ๆ
fighting ! นะคะ ;D
:กอด1: * กอด *
-
ไปเดทๆ
-
พอทุกอย่างมันราบรื่นแล้วรู้สึกถึงมาม่างัยไม่รุอ่ะ :ruready
แบบต้องมีผู้หญิงหรือผู้ชายใครมาชอบวาไม่ก็น้องเอ :katai1:
มีไม่ว่าแต่อย่ามาม่ามากนะ ยังมีพ่อวาอีก
อ๊ากกกก :katai4: เอาแต่พอดีนะตัวมาม่ามากเดี๋ยวซับน้ำตาไม่ทัน :hao5:
-
เพิ่งตามอ่านจนทัน ใช้เวลาไปสองวัน อิอิ
เนื้อเรื่องสนุกมาก น่ารักมากกกกกกก ชอบๆ
เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะ
ขอเป็น fc เอวา อย่างเป็นทางการด้วยนะ :-[
ปอลอ : เค้าจะรอเดทเอวา... o18
-
รอเอวาไปเดท จะสวีทขนาดไหนนะ
-
ตอนที่เหลือคะ
"ไหนใส้อั่วกู"
"แล้วแคปหมูกูอ่ะ"
ไอ้เพื่อนเวร ทันทีที่มันสองคนเห็นผมเดินมามันก็เดินผ่านหน้าผมไปและเข้าไปคุ้ยๆลังกระดาษลังใหญ่และถุงพลาสติกใบใหญ่ในรถเข็นข้างหลังผมทันที ไม่มีสักคำที่จะเอ่ยชื่อผมให้ได้ยิน นี้ถ้าคนอื่นที่มารอรับญาติคงเข้าใจว่าผมกับวาชื่อ ใส้อั่ว กับ แคปหมูไปแล้วแน่ๆ วาที่ปล่อยมือจากรถเข็นให้ภูมิกับฟากัสหยิบนู้นจับนี้เลิกคิ้วมองผมที่ยืนกอดอกมองเพื่อนบังเกิดเกล้าสองตัวที่ไม่ได้สดใจจะทักทายถามไถ่สารทุกข์สุขดิบของผมแม้แต่น้อย
"พอเลยพวกมึง เพื่อนมึงยืนหัวโด่อยู่นี้มึงคิดจะสนใจกันบ้างมั้ย ใช่ซินะ ปิดเทอมไปต่างประเทศกันทั้งคู่ แทนที่จะติดต่อกูสักนิดว่าอยากได้อะไรมั้ยก็ไม่มี กูมันหมาหัวเน่านิ่" ปิดเทอมใหญ่ที่ผ่านมาเพื่อนสองคนของผมมันหายสาปสูบไปตามประเทศต่างๆเลยครับ ฟากัสมันกลับไปอยู่กับพ่อแม่มันที่อิตาลีตามปกติ ส่วนภูมิเห็นว่าลุงมังจะเปิดร้านอาหารไทยในโตเกียวเลยให้มันไปช่วงออกแบบร้านให้
"เออ รู้ตัวก็ดีเพราะฉะนั้นอย่ามาดราม่า วาสวัสดี ลังนี้ของกูใช่ป่ะ" ฟากัสไม่แม้แต่จะชายตามองผมแต่หันไปหาวาพลางชี้ไปที่ลังแคปหมูชื่อดังของตลาดสันปาขอยที่แม่ผมแหกขี้ตาตื่นไปเอามาที่ตลาด
"มั้ง ใช่ป่ะเอ แม่เขาแยกเอาไว้ต่างหากหรือเปล่า"
"แยกเอาไว้ ลังนั้นแหละ เอาไปแบ่งกันเอง อีกลังอะของกูวางเลยภูมิ" อย่าๆ ม๊ากูไม่ใจดีขนาดซื้อของให้ลูกนอกคอกอย่างพวกมึงสองลังใหญ่หรอกนะ นั้นอาหารทั้งเดือนของกูและวาเลยนะ ภูมิทำปากขมุบขมิบได้หน้าถีบมากพลางวางลังลงที่เดิมก่อนจะหันมามองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า และเท้าจรดหัว นี้มึงเกลียดกูสินะ ภูมิ
"หายไปสองเดือนมึงสาวขึ้นเปล่าวะเอ" ห่ะ!! แม่เจ้าดูมันพูด กัดปากทำหน้าไม่ถูกไม่รู้จะตอบไอ้คนถามยังไงดี หันไปหาวาก็เห็นอดยิ้มหัวเราะในลำคอเบาๆอยู่
"เพิ่งจะสำนึกว่าต้องทักทายกูสินะ และไอ้เลวถ้าจะทักกูแบบนี้วันหลังไม่ต้องทัก"
"ก็จริงนิ่ มึงดูหน้าน้องเอดิ่กัส ขาวใสขึ้นนะมึง ได้กับวาแล้วอะดิ่" เอามือเชยคางผมขึ้นเอียงซ้ายเอียงขวาแล้วไปขอความเห็นจากเพื่อนตาน้ำข้าวด้านข้าง
"กูว่าได้กันแล้วชัวร์"
"ได้บ้านมึงดิ่ ยังเว้ย ไม่รู้อย่าเดามั่วกูเสียหาย"
"ก็มึงไม่บอก" นั้นไงคำนี้จากภูมิ ผมว่ามันสองคนรู้อะไรแล้วแน่ๆเลยถึงได้เปิดประเด็นเรื่องผมกับวาและคาดคั้นอย่างผิดสังเกต ปกติมันจะแซวเล่นตามปกติแต่ไม่ถึงขนาดนี้ นี้มันแอบไปติดต่อเพื่อนมัธยมผมเปล่าเนี้ย
"แล้วจะให้บอกยังไง เอาแบบส่งไลน์ไปบอกเลยป่ะว่า เฮ้ยพวกมึงกูคบกับวาแล้วนะ คู่จิ้นของมหาลัยเรียลแล้ว งี้อะหรอ"
"เออ ทำแบบนั้นก็ดีนะ"
"ตลกแล้วครับฟากัส ไม่น่าละ แจ้นอาสาจะมารับกู สรุปคือจะมาอัพเดทข่าวว่างั้น"
"เป็นเพื่อนกันมา สี่ปี ในที่สุดก็ทันพวกกูนะ ถ้าโทรไปมึงก็ตัดสายก็ดิ่ เรื่องแบบนี้ถามต่อหน้าเลยดีกว่า จะได้แซวถนัด ฮาๆๆๆ"
"งั้นไว้กลับไปกูจะสั่งทำคัทเอ้าติดบนทางด่วนเลยดีมั้ยว่ากูกับวาเป็นแฟนกันแล้ว"
"กุว่าแค่แฟนคลับมึงสองคนรู้ เผลอๆจะได้ลงวารสารน์มหาลัย"
"ใครขอคบใครก่อนวะ ให้กูเดา วาป่ะ" ฟากัสหันไปถามวาที่ยืนยิ้มอย่างเดียวไม่พูดอะไร หรือแย่งพวกผมพูดไม่ทันก็ไม่รู้
"กูว่าเอวะ หน้าโง่ๆอย่างมัน ไม่ทันวาหรอก คงโดนปั่นหัวมาไม่งั้นมันคิดไม่ออกหรอกว่ามันรู้สึกยังไงกับวา"
"ห่า วิเคราะห์ซะอย่างกับอยู่ในเหตุการณ์จริงเลยนะ"
"แล้วตกลงใครขอใครก่อนวะ"
"โถ่ว แมนๆอย่างกู ก็ต้องเป็นฝ่ายขอก่อนดิ่ว่ะ ใจๆอ่ะ ลูกผู้ชายไม่อายจะขอใครเป็นแฟนเว้ย" ยืดอกอย่างภาคภูมิทั้งที่ภาพความทรงจำวันนั้นย้อนเขามาในหัวอย่างกับจะมาเยาะเย้ยกัน ถ้าพวกมันรู้ว่าผมร้องไห้ฟูมฟายขอคบวานะ โดนล้อยันน้องหนึ่งบวชจริงๆ เหลือบตาไปมองวาก็เห็นเจ้าตัวมองมาที่อยู่อยู่ก่อนแล้ว สายตาระยิบระยับอย่างล้อเลียน เดินเข้ามาใกล้กันจนแขนชิดแขนก้มลงกระซิบเบาๆทีหูผมพอให้ได้ยินกันสองคน
"หรอ" บี1 คำว่า หรอ คำเดียวของบี1 บี2 ทดไว้ในใจนะ
"แล้วตกลงเอยังไม่เสร็จวาอีกหรอ" ฟากัสถามขึ้นมาอีกรอบด้วยน้ำเสียงไม่เชื่อ
"ต้องรอเอเข้าศึกษาก่อนนะ ก็ไม่เข้าใจว่าจะศึกษาทำไม" วาโยครับ ช่วยประหยัดคำพูดเหมือนที่ผ่านมาจะดีมาก คุณมึงจะมาพูดมากอะไรเอาตอนนี้ครับ แล้วเรื่องการศึกษาด้านนี้ของผมอย่าได้คิดว่าไร้สาระเชียวนะ
"เออ มึงจะไปคุ้ยตำราให้มันเหนื่อยทำไม ให้วาสอนก็สิ้นเรื่อง" ฟากัสบ่นพลางเดินเข้าไปในลิฟท์และกดเลขชั้นที่จอดของรถ
"เออ มึงจะศึกษาทำไมว่ะเพราะยังไงวาก็รุกมึงอยู่ดี....กดชั้นสองทำบ้าไรไอ้กัส รถมึงอยู่ชั้นสาม ไอ้ห่านี้จอดเองเคยจำบ้างมั้ย"
"ไม่รู้ กูไม่จำกูเดินตามมึงอย่างเดียว"
"แล้วนี้มาด้วยกันได้ไงวะ" ชิงเปลี่ยนเรื่องดีกว่าครับ บทสนทนาดูไม่ปลอดภัยกับความเป็นชายของผมมากไปทุกทีๆ
"ก็ไอ้ห่านี้เป็นสัมพเวสีที่บ้านกูมาสามวันละตั้งแต่มันกลับมาจากอิตาลี กูไปเที่ยวญี่ปุ่นกลับมายังไม่ทันเอาของออกจากกระเป๋าไอ้นี้ก็มากดออดหน้าบ้าน บอกเหงาห่าไรของแมร่งก็ไม่รู้ เออ น้องเอกูซื้อคิทแคทชาเขียวมาฝากแต่ไอ้กัสแดกหมดแล้ว เสียใจด้วยนะ"
"อ้าวไอ้นี้แล้วจะไปบอกมันทำไมว่ะ ก็แบบมันอร่อยอะมึง กูไม่เคยกินไงเลยแบบ...."
"ไอ้เพื่อนชั่ว บินไปญี่ปุ่นซื้อมาให้กูเดี๋ยวนี้เลยนะ" ของโปรดผมเลยนะนั้น กินครั้งแรกตอนพี่เฟิร์สซื้อมาให้หลังจากนั้นก็เหมือนเสพติดอะ อยากกินไม่หยุดดีที่พี่เฟิร์สไปญี่ปุ่นบ่อย ไม่เข้าใจทำไมเขาไม่เอาเข้ามาขายในไทยนะ
"อย่ามาเวอร์ เนี้ยเดี๋ยวกูไปซื้อให้เลยที่ละลายทรัพย์ ทำมาหน้างอ"
"แล้ววาเริ่มทำงานวันไหนว่ะ"
"วันจันทร์นี้ก็เริ่มแล้ว แต่พรุ่งนี้เข้าไปรายงานตัวกับหัวหน้าก่อน"
"แมร่งดูมีอนาคตว่ะ ดูพวกกูดิ่ยังเรียนไม่จบเลย" ฟากัสบ่นออกมาพลางถอนหายใจ เหมือนเป็นโรคติดต่อที่ผมและภูมิก็ถอนหายใจออกมาเหมือนกันทันทีที่คิดถึงเรื่องอนาคต
"เรียนจบต้องสอบใบประกอบวิชาชีพอีก กูเบื่อ"
"วามันก็ต้องสอบเหมือนกันแหละหน่า ถึงอนาคตมันจะไม่ริบหรี่เท่าพวกเราก็เหอะ เฮ้อ" เป็นมั้ยครับพอเรียนมาจนถึงปีสุดท้ายหัวข้อสนทนาก็ไม่พ้นเรื่องอนาคต ว่าจบไปแล้วทำอะไร อนาคตเป็นยังไง พอมานั่งคิดๆดูนี้ผมอยู่ปี 5แล้วหรอเนี้ย ทำไมรู้สึกยังไม่มีอะไรอยู่ในหัวเลยวะ วิชาความรู้เนี้ย
ฟากัสขับรถมาส่งพวกผมที่คอนโดเสร็จก็กลับเลย เห็นมันบอกช่วงนี้ติดซีรีย์เกาหลีอะไรของมันไม่รู้ เห็นมันบอกจะรีบกลับไปดูน้องพรีมบอกตอนใหม่ออกแล้ว ผมว่ามันรีบกลับไปแย่งของกินกับภูมิมากกว่าทั้งที่ความจริงมันก็เอาตัวเองมากินข้าวบ้านภูมิอยู่ทุกวันอยู่แล้วนะ
ผมเดินตามวาขึ้นมายังห้องของวาก่อน วาวางลังกระดาษและถุงอาหารไว้บนโต๊ะ โดยที่ผมลากกระเป๋าเสื้อผ้าไว้ตรงประตูแล้วเดินทิ้งตัวดิ่งลงกับโซฟาแสนนุ่มกลางห้องของวา นอนหลับตาได้ยินเสียงก็อกแก๊กๆมาจากในครัว วาคงกำลังเอาของเรียงใส่ตู้เย็นอยู่แน่เลย อย่างที่เขาว่าไว้มีเพื่อนดีสบายไปทั้งปี แล้วนี้ไม่ใช่เพื่อนแต่เป็นแฟน ทำบุญด้วยอะไรน้า เอรัณ ชีวิตดีจริงๆ
"เอ ลุกเอาเอาเสื้อผ้าในกระเป๋าใส่ตะกร้า จะได้เอาไปซัก" ผมขอถอนคำพูด แฟนผมนี้มันไม่เคยสปอยผมเลยจริงๆ
หลังจากเรียงของจัดของเสร็จแล้วผมก็สไลด์ตัวเองตามวามาในห้องนอนของวาแล้วทิ้งตัวเองลงบนที่นอน กลิ่นน้ำยาปรับผ้านุ่มอ่อนๆของผ้าห่มทำให้รู้สึกผ่อนคลายอย่างบอกไม่ถูก วาคงให้พี่แนนมาปัดกวาดห้องไว้ก่อนแล้ว แรงยวบข้างๆตัวบอกให้รู้ว่าวาทิ้งตัวลงมานั่งบนเตียงด้วยกัน ผมหลับตากระเถิบตัวให้วาเข้ามานั่งเหยียดขาบนเตียงและยกหัวนอนบนตักของวา ถูหน้าไปมากับหน้าท้องของวาเมื่อวายกมือลูบเส้นผมของผมเบาๆ
"ระวังจะไม่ได้ลุกจากเตียง" วาพูดเสียงเบากึ่งกระซิบ ทำไมผมจะไม่รู้ว่าวาหมายถึงอะไรเพราะที่ผมทำมันเรียกว่ายั่วชัดๆ แต่ผมก็รู้อีกแหละว่าวาไม่ทำอะไรผมหรอก เชื่อใจก็ส่วนแต่ถ้าวาควบคุมตัวเองไม่ได้ผมคงเสร็จวานานแล้วละครับ เพราะตอนที่ยังไม่เป็นแฟนกันผมเองก็ใช่ว่าจะไม่เคยยั่ววา ถึงจะไม่รู้ตัวก็เหอะว่าที่ทำมันเรียกว่ายั่ว
"หิวข้าวยัง"
"หิว แต่ง่วงนอนอีกแล้วอะ"
"นอนไม่ได้"
"รู้แล้ว บ่นตลอดอะนอนตอนเย็นแล้วจะปวดหัวเนี้ย"
"หึหึ แล้วเอเคยทำตามมั้ยละ"
"ไม่เคยทำ" พลิกตัวลืมตาเงยหน้าขึ้นมองวาพลางยักคิ้วให้อย่างท้าทาย วาสายหัวน้อยๆก่อนจะตบหน้าผากผมเบาๆหนึ่งที
"ลุกเหอะ จะพาไปกินข้าวข้างนอก"
"ไม่ลุก ไม่ให้วาลุกด้วย"
"เอาแต่ใจ"
"ก็เพราะมีคนคอยตามใจ"
"ก็อยากเอาใจ"
"งั้นก็ต้องทำใจ เพราะเอจะเอาแต่ใจกับวา" จ้องมองลึกไปในดวงตาของวาที่มองผมอยู่ตลอด สายตาของวาที่ไม่เคยละไปจากผม สายตาที่แสดงทุกความรู้สึกที่มีต่อผมอย่างไม่ปิดบัง ไม่รู้ความรู้สึกของผมจะส่งถึงวาเหมือนกันหรือเปล่า ไม่รู้ว่ามันจะมากมายเท่าความรู้สึกที่วามีให้ผมหรือไม่
แสงแดดอ่อนๆสีส้มเป็นประกายส่องเข้ามาในห้องนอนของวา ลมเย็นๆพัดจนได้เห็นผ้าม่านที่ปลิวแผ่วเบาอยู่ด้านข้าง รี่ตาลงกับแสงแดดที่ส่องเข้ามาในตาก่อนจะรู้สึกว่าแสงแดดนั้นค่อยๆหายไปเพราะมีเงาของใครอีกคนเข้ามาบังเอาไว้ ยิ้มเล็กๆที่มุมปากเมื่อระยะห่างระหว่างใบหน้าผมกับเจ้าของห้องค่อยๆน้อยลงๆ จนปลายจมูกแนบชิดกัน ใกล้จนเห็นว่าดวงตาของวาที่เป็นสีดำสนิทกันกำลังสะท้อนภาพของผมอยู่
ผมหลุดหัวเราะออกมาเล็กๆเมื่อวาเอาจมูกโด่งของตัวเองถูเบาๆกับปลายจมูกของผม ก่อนจะยกศรีษะขึ้นถอยห่างจากผมเล็กน้อยและมองลงมาที่ผมนิ่งๆ ผมยกยิ้มและเอื้อมมือทั้งสองไปจับแก้มสากของวาและลูกไปที่ปลายคางของวาเบาๆก่อนจะดึ้งรั่งใบหน้านั้นให้เข้าใจใกล้ผมอีกนิด อีกนิด จนริมฝีปากของเราทั้งคู่สัมผัสกัน
เรียวลิ้นของวาละเรียดอยู่ที่ริมฝีปากของผมก่อนที่ผมจะเปิดออกให้วาเข้ามาสำรวจด้านใน ยกมือคล้องคอวาอย่างลืมตัวก่อนจะรู้สึกว่าร่างกายถูกรั้งให้ลอยขึ้นและแนบสนิทลงกับพื้นเตียงอันแสนนุ่ม ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไร ไม่รู้ว่ามันจะเลยเถิดไปถึงไหน รู้แค่ว่าตอนนี้สิ่งที่วากำลังชักนำผม มันทำให้ผมรู้สึกดี
รู้สึกตัวอีกทีตอนที่วาจูบลงเบาๆที่ต้นคอริมกกหู ก่อนจะกอดผมไว้แน่น สัมผัสลมหายใจอุ่นจัดของวาพร้อมสัมผัสโป่งพองตรงกางเกงยีนส์ทั้งของวาและของผมทำให้ผมรู้ว่าอารมณ์ของพวกผมมาไกลกว่าทุกครั้ง และถ้าหากวาจะพาอารมณ์นี้ไปไกลกว่าเดิม ผมจะพร้อมหรือยังนะ
"เอ"
"หื้ม"
"ไปกินข้าวกัน" ห่ะ หลังจากจูบกู ชักนำกูไปสู่กระบวนการติดเรท มึงจบด้วยการชวนกูไปกินข้าวเนี้ยนะ เฮ้ย!! หรือผมจะไม่มีเสนห์กันแน่นะ ไม่ได้แล้ว เห็นทีต้องศึกษาอย่างจริงจังซะแล้วเอรัณ แต่ไม่เป็นไรทดไว้ในใจก่อนเพราะตอนนี้ท้องผมก็ร้องแล้วเหมือนกัน
"กินซูชินะวา"
To Be con
=Blue Talk=
อื้มม สุดท้ายก็ตัดสินใจแยกตอนเดทไว้อีกตอนเดี่ยวๆเลยดีกว่าเพราะเขียนไปเขียนมา มันยาวเว้ยเฮ้ย
:katai4:
-
นับถือความอดทนของวายิ่งนัก :laugh:
น้องเอรีบศึกษาด่วนเลย o18
:L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
ตบมือให้กับคนช่างยั่ว กับคนความอดทนสูง เลิฟๆๆ น่ารักกกก :katai2-1: :katai2-1:
-
วาาา ทำไมโหดร้าย(กับคนอ่าน)อย่างนี้!!! จะหิวก็ไปกินหลังจากนี้ก็ได้นี่นา 55555
แต่ว่าคู่นี้น่ารักจังเลยนะคะ ยิ่งอ่านยิ่งรักจริงๆ
-
บอกไม่ถูกแต่อ่านแล้วมีความสุขมาก
สุขมาก มาก มาก โหวตวาโยให้เป็นพระเอกแห่งปีด้วย แม้ไม่เข้ารอบ
แต่วาโยนี่ในดวงใจเลย แบบโอ๊ยมันบอกไม่ถูก
น้องเอมันน่ารัก น่ารัก น่ารัก และน่ารัก
ส่วนวาโยเกินคำบรรยาย เป็นแบบนี้น่ารักดีค่ะ
เรื่อยๆ วาโยยยยย กรีดร้องอย่างไงดีนะให้รู้ว่ารักนาย^^
น้องเอด้วย ชอบตอนถูหน้ากับท้องวา และตอนที่บอกไม่ลุกไม่ให้วาลุกด้วย
น้องเอมันแสนเอาแต่ใจแต่โครตน่ารักเลย
เราเป็นวาก็หลง ก็รัก ก็คลั่ง อยากให้คนแตต่งมาต่อเรื่อยๆ
ไม่อยากให้หายไปเลยค่ะ เพราะรอตลอดเลย อ่านแล้วทำให้เราคลายเครียดขึ้นมา
แต่ก็เข้าใจนะคะว่าคนแต่งมีธุระ เพราะงั้นค่อยๆมา ก้ได้คะ แต่อยากให้รู้ไว้ว่ารอเสมอ
-
รีบไปศึกษาเลยนะน้องเอ!!!! 55555+
-
รอน้องเอเป็นของวาอย่างเต็มตัว กิกิ
-
อ่านไปนั่งยิ้มไป โอย :impress2:
-
วากลัวอดใจไม่ไหวหรือเปล่าน๊าาา อิอิ
-
ติดใจคู่รองแว้ว
รอๆๆ
-
สงสัยวารอให้เอต้องศึกษาเรื่องนั้น(?)อย่างจริงจังก่อน ฮ่ะๆ
-
วาจะรอให้น้องเอสุกหอมหวานแล้วกินทีเดียวเลยสินะ แหม ความอดทนสูงจริงๆ อิอิ
-
โอยยย น่ารัก อ่านไปเขินไปอ่ะคู่นี้ หวานมากๆ
วา นายความอดทนสูงมากจริงๆ
เอ ก็ยังเอาแต่ใจ(ให้วาตามใจ)อยู่เหมือนเดิม แต่น่ารัก
รอตอนเดทกันนะคะ :impress2:
-
อร๊าย เขินนนนนนนนนน
วานี่สามารถนะคะ มีความอดทนสูงเกิ้นนน อิอิอิ
-
วา ถามจริง อยากกินข้าวจริงหรือ? :laugh:
-
น้องเอยั่ว 5555
-
ฟินเวอร์ อ่านไปกรี๊ดไป อั๊ายยยยยย
-
รีบๆไปศึกษาซะเอรัณ จะได้ให้วาโยรุกได้สักที 5555
หรือว่าพร้อมแล้ว ไม่ต้องศึกษาหรอกมั้ง 55555
-
รอเดทๆๆๆ
สู้ๆนะ คนแต่ง o13
-
:กอด1:
-
อ่านเรื่องนี้กี่รอบๆ ก็ 'ฟิน' ตลอดๆ
-
วาาาาาาาา
มันค้างคานะรู้
:ling1:
-
น่ารักอะไม่ไหวแล้ว เขิน :-[
-
เอรัณ พิจารณานะ ยั่วขนาดนี้วาโยยังไม่ทำอะ 5555555
-
:o8: เขิลๆ
-
สนุกมากครับ...
-
โอมายกอด หมดกัน -_- จบกันๆ
-
Hour#19 -Thank to-
"อืม"
"เอ ตื่น"
"อื้มม ไม่เอา จะนอน"
"ไม่ให้นอน ตื่นเร็ว"
"ไม่ตื่น อื้อออ!!! วา!!" พลักตัวป่วนการนอนผมออกอย่างแรง ดันตัวลุกขึ้นนั่งมองคนตรงหน้ายิ้มกวนตีนไม่รู้ไม่ชี้ ผมเอามือลูบจมูกตัวเองปอยๆ ใครสั่งใครสอนให้ปลุกกันแบบนี้วะ บีบมาได้ หายใจไม่ออกไม่ว่า ดั้งกูแฟ๊บมามึงจะทำไง
"ไปอาบน้ำเร็ว"
"ไม่อาบ จะไปไหนวันนี้วันเสาร์นะ" ผมท้วงถามเบาๆ เมื่อวานวาเข้าไปรายงานตัวที่บริษัทมาครับ เห็นว่าพี่ๆที่ทำงานก็นิสัยดีกัน หัวหน้าก็บรีฟหน้าที่ให้วาฟังคร่าวๆแต่เดี๋ยววันจันทร์พอเริ่มงานจริงๆจะมีพี่เลี้ยงที่คอยดูแลวาอีกทีเรื่องการทำสัญญาต่างๆให้ลูกค้า
"ก็วันเสาร์ไง ลุกเร็ว จะพาไปเดท"
"ห่ะ ว่าอะไรนะ" เกาหัวมองหน้าวางงๆ ได้ยินอะไรแว่วๆ
"บอกว่าจะพาไปเดท จะไปมั้ย"
"ไปๆ ไปไหนวะ" นี้มึงชวนกูไปเดทตรงๆอย่างนี้เลยหรอ เซอไพรส์อะไรนี้ไม่มีเลยใช่มั้ย จะเขินหรือจะงี่เง่านอนต่อดี
"ไม่บอก อาบน้ำเร็วหรือจะให้วาอาบให้"
"ไม่ต้องเลยกูอาบเองได้" เด้งลุกจากเตียงตัวเองวิ่งจู้ดเข้าห้องน้ำอย่างหาที่ปลอดภัย หลังจากวันนั้นที่ผมกลับวากลับมาจากเชียงใหม่ เรื่องติดเรทนิดๆบนเตียงนั้นพาเอาใจเต้นแรงทุกครั้งที่อยู่บนเตียงเดียวกับวา ผมว่าผมไม่ได้ทะลึ่งนะแต่ไม่รู้ทำไมมันอดคิดถึงเรื่องนั้นไม่ได้ซะทีว่าถ้าไปไกลกว่านั้นจะเป็นยังไง
"ใจแตกแล้ว เอรัณเอ้ย"
อาบน้ำไม่นานออกมาก็เจอวานั่งบนเตียงยิ้มมองมาอยู่ก่อน จะวาไปวันนี้วาแต่งตัวดูดีกว่าทุกที เสื้อเชิ้ตเข้ารูปสีเข้มเข้ากับไหล่กว้างของวาเป็นอย่างดี กางเกงยีนส์เข้ารูปและรองเท้าผ้าใบสีเข้ม ไล่สายตามาสบกับใบหน้าคมเข้มของวา ดวงตาสีเข้มติดดุ ริมฝีปากไม่หนาจนเกินไป เห็นแล้วมันช่าง...
"มองอะไรน้องเอ มองแบบนี้ แต่งตัวแบบนี้ ระวังจะไม่ได้ออกจากห้อง" วาเอ่ยออกมาเสียงกึ่งล้อเลียนผมถึงได้รู้สึกตัวว่าทั้งตัวมีเพียงผ้าขนหนูที่ปิดบังท่อนล่างไว้อย่างเดียว จู่ๆก็รู้สึกร้อนที่หน้าอย่างจัด เอาจริงๆอยู่กันมาก็นานเพิ่งจะมาเขินอะไรเอาตอนนี้วะ เอรัณ
"ทำเป็นไม่เคยเห็นไปได้"
"เคยเห็น แต่ตอนนั้นมันคือร่างกายของเพื่อน แต่นี้ มันคือร่างกายของแฟน เข้าใจมั้ย"
"อา...โอเค ขอเวลาห้านาทีนะ" เปิดตู้เสื้อผ้าหยิบชุดออกมาแล้วรีบกลับเข้าไปในห้องน้ำอย่างว่องไว แมร่งเอ้ย วันหลังก่อนเป็นแฟนกันช่วยทำหนังสือคู่มือการขายมาให้กูก่อนก็ดีนะจะได้รู้ว่ามึงหื่นขนาดนี้ วาโย
หลังจากผ่านเหตุการณ์เกือบได้เสียอีกรอบในห้อง ผมก็ย้ายตัวเองออกมานั่งเป็นเจ้านายให้วาเป็นสารถีบนถนนใหญ่เรียบร้อย ถามหลายรอบว่าจะพาผมไปไหนเจ้าตัวก็แค่ยิ้มที่มุมปากไม่ตอบอะไร ด้านหลังมีกระเป๋าเดินทางใบเล็กที่ผมเพิ่งสังเกตว่าวาติดมาด้วยตอนออกจากห้อง วาไม่พูดอะไรมากบอกแค่เก็บเสื้อผ้าให้แล้ว นี้ตกลงจะพาไปไหนเนี้ย
ปล่อยวาขับรถไปเรื่อยๆ ทิวทัศน์ด้านนอกเริ่มเปลี่ยนไปเป็นนอกเมือง หันไปมองคนขับวาก็ยิ้มๆไม่พูดอะไรเหมือนเดิม เอาเหอะจะพาไปไหนก็ไป นั่งอยู่ดีๆเผลอหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้สัมผัสเย็นๆที่ข้างแก้มปลุกให้ตื่นขึ้นมา กระพริบตาสองสามทีปรับสายตาก็เห็นวายิ้มมองมาอยู่ มีผ้าห่มผืนหนาที่ติดรถวาเป็นประจำคลุมตัวผมเอาไว้กันหนาว
"ถึงแล้วไปเชคอินกัน" วาพูดก่อนจะเดินออกจากรถไปเปิดประตูหลังหยิบกระเป๋าเสื้อผ้าลงมา ทันทีที่ผมลงจากรถไอทะเลก็พัดเข้ามาพร้อมเสียงคลื่นที่พัดเข้าหาฝั่ง
"นี้ที่ไหนเนี้ย"
"ปราณบุรี"
"หะ มาไกลขนาดนี้เชียว มาทำไมอะ"
"อยากมาทะเลกับเอ ไม่ได้หรอ" วายิ้มอย่างอารมณ์ดีก่อนจะเดินนำหน้าผมขึ้นไปเชคอินกับทางโรงแรม จะว่าไปตั้งแต่เช้ามาผมเห็นวายิ้มตลอด ดูเจ้าตัวมีความสุขมากเห็นแล้วผมก็อดยิ้มตามไม่ได้
ห้องพักที่วาจองเรียกได้ว่าถ้าผมเป็นผู้หญิงนี้ผมคงกรี้ดไปแล้ว ห้องพักแบบ Pool villa ที่เปิดประตูห้องนอนออกไปจะเจอสระว่ายน้ำส่วนตัวอยู่ด้านหน้าเลยสายตาไปก็เป็นน้ำทะเลที่เห็นอยู่ไม่ไกลมาก ผมเกาะขอบประตูมองน้ำทะเลสีใสอย่างผ่อนคลายก่อนจะรู้สึกถึงสัมผัสอุ่นที่เข้ามาสวมกอดด้านหลังเงียบๆ หลับตารับแรงจูบที่ขมับก่อนจะยิ้มออกมานิดๆ
"นี้เตรียมการขนาดนี้กะให้เอเสียตัวให้ได้เลยใช่มั้ย"
"หึหึ ก็ยังไม่ได้คิดถึงขนาดนั้นแต่พูดมาก็ดี"
"อ้าว"
"ไม่ต้องศึกษาแล้ว เดี๋ยววาสอน"
"เห้ย"
"หึหึ ล้อเล่น ไปๆไปกินข้าวกัน เลิกทำหน้าแบบนั้นได้แล้ว" วาคลายอ้อมกอดออกก่อนจะมองหน้าผมที่ก็ไม่รู้ว่าทำหน้าแบบไหนอยู่เหมือนกันก่อนจะเดินตามวาออกจากห้องไป
เราสองคนใส่รองเท้าแตะที่วาเตรียมมาเดินตามหาดทรายละเอียดสีสวย สายลมพัดพร้อมไอทะเลทำให้อากาศไม่ร้อนเท่าไรนัก มองไปตามหาดทรายเห็นนักท่องเที่ยวบางตา ส่วนมากจะเป็นชาวต่างชาติ อาจเป็นเพราะไม่ใช่ฤดูท่องเที่ยวเลยทำให้ความเป็นส่วนตัวมากกว่าช่วงอื่น
"นึกยังไงพามาทะเล"
"ก็ไม่ยังไง แค่กลัวว่าพอเริ่มทำงานแล้ววาอาจจะไม่มีเวลาให้เอเหมือนแต่ก่อน"
"นั้นสินะ มีแฟนเป็นเด็กนิติต้องอดทนว่าเขาจะมีเวลาให้หนังสือกฏหมายมากกว่าคุณ"
"ฮาๆ ไปเอาประโยคนี้มาจากไหน"
"อ่านเจอในเฟซและประสบการณ์ตรงจากการมีเพื่อนเป็นเด็กนิติมาก่อน" แค่ตอนเป็นนักศึกษาวาก็แทบจะกินนอนในห้องสมุดและห้องทำงานของตัวเอง จนผมทนไม่ได้ต้องคอยหอบน้ำหอบข้าวไปบังคับให้วากิน แต่ถ้าวามีเวลาก็จะเป็นวาที่มาคอยจ้ำจี้จ้ำไชให้ผมกินข้าวอาบน้ำนอนแทน
"แล้วจะน้อยใจมั้ยเนี้ย" วาหันมาถามกึ่งล้อเลียนพาเอาผมเบะปากอย่างขัดใจ
"เห็นเอเป็นคนงี่เง่าหรอ"
"ใช่ นี้ไม่รู้ตัวหรอ"
"วาโย!" ยังมีหน้ามาทำทะเล้นใส่อีก เป็นแฟนกันแล้วนะเว้ย พูดจาเอาใจกันบ้างเดี๋ยวพ่องอนซะหรอก
" ขี้งอน ดื้อ พูดอะไรไม่ค่อยจะฟัง ชอบเถียง ชอบคิดมาก และ คิดไปเองด้วย" จัดมาเต็ม ตกลงผมมีอะไรดีบ้างมั้ยเนี้ย นี้นิสัยผมแย่ขนาดนี้เลยหรอ ชักรู้สึกตัว
"แล้วรำคาญปะ"
"บางที เวลาพูดแล้วเอไม่ฟัง แต่โดยรวมก็โอเค" วาโอบรอบคอผมให้เข้ามาใกล้กัน ผมจับมือวาที่พาดอยู่ที่ไหล่ผมแล้วเงยหน้าขึ้นไปถามกับคำตอบที่ไม่ค่อยจะโอเคสำหรับผม
"หมายความว่าไง โอเค"
"ก็ชอบไปแล้วนิ่ ทั้งหมดที่เป็นเอ ขี้อ้อน ยิ้มง่าย ร่าเริง โกรธง่ายหายเร็ว ใจดี ห่วงความรู้สึกคนอื่นมากกว่าตัวเอง"
"อย่าลืมละกัน เอทดไว้ในใจอยู่นะ จำแม่นนะ ซื้อสิ้นค้าแล้วไม่มีส่งคืนนะ โอ้ย วาโย" เอามือลูบหน้าผากตัวเองปอยๆเมื่อคนตัวสูงกว่าเอามือมาดีดหน้าผากเบาๆอย่างตั้งใจ ทุกทีอะ เอ่ะอ่ะดีดหน้าผากกันตลอด
"ไม่คืนหรอก กว่าจะได้มาจองไว้ตั้งนาน"
เดินมากันจนถึงร้านอาหารสีขาวที่ตั้งอยู่ริมทะเล ดูจากสถานที่แล้วท่าจะแพงหน้าดู เดินเข้าไปนั่งด้านนอกที่ติดกับทะเล ลูกค้ามีอยู่ไม่กี่โต๊ะเพราะเลยเวลาอาหารกลางวันไปมากโข เมื่อเช้ากินไปแซนวิซบนรถกับนมอย่างเดียวเอง สั่งอาหารกันมาสามสี่อย่างโดยมีพระเอกเป็นกุ้งเผาของโปรดของผมเอง
"เปิดเทอมวันจันทร์นี้แล้วใช่มั้ย"
"ใช่ เบื่อว่ะ เข้าสู่เทศกาลรับน้องอีกละต้องไปนั่งเป็นทวดรหัส ทวดเลยนะ แก่วะ"
"หึหึ เดี๋ยววันพุธจะเข้าไปแถวมหาลัยเหมือนกันจะไปเอาชุดครุย"
"รับครุยแล้วหรอ กี่โมงอะอยากเห็นวาลองชุด" นึกภาพวาใส่ชุดสีขาวคลุมด้วยครุยสีแดงคงดูดีมาก ไม่ได้การละมีเวลาอีกปี ผมจะต้องอัพกล้ามฟิตหุ่นให้ดีเท่าวาให้ได้ ปัญหาคือ ไม่อยากไปออกกำลังกับวาแล้วนะ เตะเป้าจนขาจะฉีกยังไม่ได้หุ่นแบบวาเลย
"คงจะเป็นช่วงบ่าย ลาที่ทำงานไปเดี๋ยวไว้โทรหา มีเรียนหรือเปล่า"
"ไม่รู้อะจำไม่ได้ เดี๋ยวไว้ถามภูมิ" อันที่จริงผมเป็นเด็กรักเรียนนะครับ แต่หน่วยความจำผมน้อยผมไม่เคยจำตารางตัวเองได้เลยให้ตายสิ อาศัยติดสอยเพื่อนตลอดเวลาเปลี่ยนคลาส นั่งคุยกันไปไม่นานอาหารก็มาวางเสิรฟ์จนครบ โดยที่วายังคงรักษาตำแหน่งแกะกุ้งของบ้านไว้อย่างเหนี่ยวแน่น
"กินมั้ย" ผมจิ้มกุ้งที่วาแกะมาวางไว้บนจานจนเต็ม เจ้าตัวยกมือให้เห็นว่าเลอะซึ่งผมก็ไม่ได้ว่าอะไรจัดการจิ้มน้ำจิ้มและจ่อไปที่ปากวาอย่างรู้หน้าที่
นัยน์ตาพราวระยับของวามองมาที่ผมก่อนจะรับกุ้งตัวใหญ่เข้าปาก อา ไอ้บรรยากาศหวานๆ ละมุนๆรอบตัวนี้มันอะไรวะ ยิ่งวายิ้มทั้งตาทั้งปากแบบนี้พาลเอาไม่กล้าสบตา
"รู้ตัวมั้ยว่า เอหลบตาวาบ่อยขึ้น" วาถามเสียงนิ่งๆ ไม่ได้จริงจังเท่าไรแต่ก็รู้ว่าถามทุกครั้ง วาต้องการคำตอบทุกครั้ง
"รู้" รู้ตัวมาหลายครั้งแล้วด้วย และผมก็คิดอยู่แล้วว่าวาต้องคิดว่าทำไมบางทีผมถึงไม่กล้าสบตาคมดุของเขาเหมือนแต่ก่อน
"ทำไมละ"
"ก็พยายามสบตาแล้วนะ แต่เขินอะ บางทีก็ทำตัวไม่ถูก ไม่เคยมีแฟนนี้หว่า อยากจะทำตัวเป็นปกติเหมือนเดิมนะ แต่พอมองหน้าวาแล้วใจมันสั่นอะ แบบบางทีก็ไม่รู้จะเอาตาไปหยุดที่ตรงไหน มือก็เหมือนหาที่วางไม่ถูก ทั้งที่เมื่อก่อนไม่เห็นเป็นเลย เหตุผลน่าขำป่ะ" พูดไปก็ทำตัวไม่ถูก ก้มหน้าเขี่ยข้าวในจานตัวเองและพูดสิ่งที่คิดออกมาจะหมด บางทีผมเองก็สงสัยระบบความคิดตัวเองว่าปากผมตรงกับใจมากเกินไปมั้ย คิดอะไรก็พูดออกมาหมดแบบนี้
"หึหึ ไม่หรอก ก็พอจะเข้าใจอยู่"
"เข้าใจว่า" เงยหน้ามองคนเข้าใจอาหารของผมก็เห็นวาจ้องมองมาราวเอ็นดู มือใหญ่เอื้อมมากุมมือผมให้เลิกเขี่ยข้าวเล่นก่อนจะกุมแน่นขึ้นกว่าเดิมเมื่อสัมผัสได้ถึงความเย็นจัดของมือผม
"เข้าใจว่าพอเอรู้สึกตัวว่าวาชอบ และ เราเป็นแฟนกัน ทุกครั้งที่เอมองวามันก็จะอดคิดบางอย่างไม่ได้ จากที่เคยมองวาแบบเพื่อน พอมาตอนนี้เอก็รู้สึกว่า วาไม่ใช่เพื่อนเออีกต่อไป ทุกการกระทำของวามันมากกว่าคำว่าหวังดี แต่มันมีคำว่ารักเข้ามารวมด้วย เอเลยไม่รู้ว่าจะทำตัวยังไงมากกว่า"
"ก็ไม่เชิงอะ อื้อ อธิบายไม่ถูก บางทีก็ลืมเขินนะ แต่แบบ...เนี้ย สายตาแบบนี้ รู้ตัวปะเดี๋ยวนี้ชอบมองเอด้วยสายตาแบบนี้ตลอด"
"แบบไหนครับ" อย่ามาพูดด้วยเสียงทุ้มอ่อนโยนแบบนี้นะ เบนสายตาไปยังท้องทะเลด้านข้างก่อนจะสัมผัสถึงแรงบีบที่มืออย่างดื้อดึงให้มองตากันของวา
"ก็มองแบบที่ชอบทำให้เอรู้สึก....รู้สึกว่าตัวเองโคตรเป็นที่รักเลย"
"ถ้างั้นเอต้องรีบชินซะนะ เพราะวาก็จะมองเอแบบนี้ไปเรื่อยๆ ในที่สุดความรู้สึกของวาที่เก็บเอาไว้ก็ส่งถึงเอแล้ว เพราะฉะนั้นวาจะไม่เก็บความรู้สึกที่วามีกับเออีกต่อไป"
"รอมานานมั้ย"
"หืม"
"รอคำว่ารักจากเอ มานานหรือยัง"
"นาน แต่...เพราะเป็นเอถึงได้รอ"
"ขอบคุณที่รอ"
"ขอบคุณที่ทำให้วาไม่เสียดายที่รอ"
ทานเข้าเสร็จก็เดินกลับมาที่ห้องพักกะว่ารอแดดร่มกว่านี้จะลงไปเล่นน้ำทะเล เรื่องครีมกันแดดไม่ต้องห่วง โดนบังคับให้ทาตั้งแต่ก่อนเปลี่ยนเสื้อแล้วครับ ผมเปลี่ยนมาใส่เสื้อยืดคอวีตัวนิ่มสีฟ้าและกางเกงขาสั้นสีเข้มก่อนจะหันไปมองวาที่เพิ่งเปลี่ยนชุดออกมาจากห้องน้ำ ร่างกายที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อแบบพอดีตัวของวาเข้ากับเสื้อยืดคอวีสีดำเข้มและกางเกงขาสั้นราวกับมันถูกตัดมาให้เข้ากับวาจริงๆ ทั้งที่ก็ใส่คล้ายกับผมแต่ทำไมมันออกมาต่างกันขนาดนี้นะ สงสัยต้องออกกำลังกายอย่างจริงจังละ เอรัณ
แชะ!
เสียงกล้องถ่ายรูปดังขึ้นด้านหลังให้ผมหันไปมองก็เห็นวาจรดกล้องแนบดวงตาและกดถ่ายภาพเบื้องหน้าเอาไว้ โดยไม่บอกก็รู้ว่าภาพผมแน่นอน
"ไม่บอกก่อนว่าจะถ่ายยังไม่ได้เก็กเลย"
"เอาไหนยิ้มซิ"
"ยิ้มมม" ผมพูดยิ้มตามแล้วฉีกยิ้มใส่กล้องจนวายิ้มขำกับใบหน้าที่ยิ้มจนเกินงามของผม วาลงมานั่งข้างกันที่ริมระเบียงก่อนจะหันกล้องมาที่ตัวเองโดยผมก็ขยับเข้าไปจนแก้มชิดกับวาเพื่อให้ถ่ายได้ถนัดขึ้น
"ไหนดูรูปหน่อย" แบมือขอกล้องจากวาและกดไล่ดูรูปต่างๆที่อยู่ไหนกล้อง อยากจะกดลบอยู่หลายภาพแต่วาดึงออกไปซะก่อน ให้มันได้แบบนี้ซิ เกิดมาไม่ขึ้นกล้องต้องทำใจ
"จะลบทำไม"
"น่าเกลียดอะ หน้าผากปาไปสองส่วนสี่ของรูป"
"ฮาๆๆๆ กลัวเถิกหรอ"
"ปมด้อยเหอะ เฮียเอก กับ พี่เฟิร์สก็หน้าผากกว้าง ทำไมไม่เห็นดูแย่เหมือนเอ"
"แย่ตรงไหน น่ารักออก"
"แย่ตรงน่ารักเนี้ยแหละ"
วาไม่สนใจคำบ่นแล้วกดถ่ายรูปเราสองคนต่อ ถ่ายไปสองสามภาพก็หยุดและวางกล้องเอาไว้บนโต๊ะด้านข้างเช่นเดิม
"เล่นน้ำในสระก่อนมั้ยค่อยเล่นน้ำทะเล" วาจับเส้นผมด้านหน้าของผมขึ้นติดกิ๊บให้เรียบร้อย ตอนนี้ผมกำลังเลี้ยงผมให้ยาวใหม่และตัดทีเดียว
"เล่น เฮ้ย!!!" สัมผัสเย็นสดชื่นแล่นจี้ดทั่วร่างกาย ดันตัวเองขึ้นจากผมน้ำก็เห็นมือดีที่ผลักผมลงมาหัวเราะตัวแห้งอยู่ด้านบน
"ถ้าวันหลังมีคำตอบอยู่แล้วก็ไม่ต้องถาม" เอามือปาดน้ำออกจากใบหน้าแล้วมองคนตัวใหญ่ยิ้มร่ามองมาพร้อมกดถ่ายรูปราวกับเตรียมรอถ่ายเอาไว้อยู่แล้ว
"อย่าสาดน้ำนะเอ เดี่ยวกล้องเปียก"
"ห่วงจังเนี้ยกล้อง วางและลงมาเล่นด้วยกันเลยครับวาโย" สั่งเสียงเข้มจนวายกมือยอมแพ้และเอากล้องไปเก็บไว้ที่กระเป๋าก่อนจะเดินลงมาในสระน้ำที่ผมลอยอืดรออยู่ พอเห็นวาลงมาก็โหมตัวเข้าใส่วาจากด้านหลังเอามือกดหัววาลงไปในน้ำเอาเอาคืนโดยเจ้าตัวพยายามขืนแรงผมไว้และดันตัวผมให้ออกไปจากหลังตัวเองอย่างสุดกำลังแต่จุดนี้ เอรัณมือกาวไม่หลุดง่ายๆหรอกนะวาโย
"ยอมยัง ยอมยัง" เกาะหลังวาล็อคคอไม่ปล่อย จนวายืนเต็มความสูงหายใจเอาอากาศเข้าปอดก่อนจะพยายามดึงมือผมออกจากหลังตัวเองอีกครั้ง
"ไม่ยอม"
"ไม่ยอมก็ไม่ปล่อย"
"ปล่อยน้องเอ อย่าหาว่าไม่เตือน"
"ไม่ปล่อยจะทำอะไรกูได้ครับวาโย" เอาคางเกยบ่ายื่นหน้าไปยิ้มยียวนใส่วาก่อนจะร้องเหวอย่างตกใจเมื่อวาทิ้งตัวเองลงไปใต้น้ำโดยไม่บอกก่อนพาเอาผมตกใจปล่อยมืออกจากไหล่วาโดยอันโนมัติและว่ายน้ำดันตัวเองขึ้นด้านบนก่อนจะโดนรั้งแขนเอาไว้จากอีกคนที่อยู่ใต้น้ำเช่นกัน
พยายามเอามือดันร่างแกร่งของวาออกแต่กลายเป็นถูกยึดแขนและดึงเข้ามาแนบชิดกันพร้อมริมฝีปากที่บนขยี้ลงมาโดยไม่ได้ตั้งตัว เรียวลิ้นของวาเข้ามาภายในปากผมอย่างชำนาญ กวาดไล้ไปทั่วก่อนจะแลกเปลี่ยนอากาศหายใจใต้น้ำเมื่อผมเริ่มทุบอกวาอย่างขาดอากาศหายใจ วาดึงตัวผมขึ้นจากใต้น้ำ เสียงหอบหายใจของเราสองคนดังสลับกับเสียงคลื่นและเสียงลมที่พัดอยู่รอบๆตัว ผมเงยหน้ามองวาที่ยังคงโอบรอบเอวผมไว้ไม่ปล่อย
"วา"
"หื้ม"
"คอรีนเต็มปากเลยอะ"
To be con
- Blue Talk -
ตัดจบได้แบบสมเป็นน้องเอมาก แต่มันใช่เวลาพูดแบบนี้มั้ยอีหนู แต่งตอนนี้ไปรู้สึกเหมือนคนกำลังอินเลิฟยังไงไม่รู้ มันหวานซะทะเลไม่เค็มอีกต่อไป แต่น้องเอยังอุสาห์สัมผัสความฟาดของคอรีนได้นี้คือเรื่องจริง เง้อ .... สถานที่ที่วาพามานี้เหมาะแก่การเสียตัวจริงๆ น่าคิดๆ ฮาๆๆ เจอกันตอนหน้าจ้า
-
งั้นตอนหน้า น้องเอ ก็เสียตัวให้วาจิ :laugh:
-
กำลังอ่านเคลิ้มๆ พอจบตอนเท่านั้นแหละ โธ่ น้องเอ...ฮาเลยทีเดียว :laugh:
-
:katai1: น้องเอทำเสียบรรยากาศ แบบนี้วาต้องพาไปสอนแบบตัวต่อตัว :laugh:
-
:hao6: จะNCแว้ววว
-
น้องเออออออออออออออ
ทำลายบรรยากาศอะไรอย่างนี้
:ling2:
-
งื้อออออออออออออออออออออออออออน่ารัก><
มีความสุข ทุกๆครั้งที่อ่าน
อ่านเรื่องนี้หลายรอบมากกกกกกกกกกกกกกกกก
และเวลาลงแต่ละตอนก็อ่านหลายรอบกว่าจะจุใจ
ชอบบบบบบ แบบบอกไม่ถูก
เพราะว่าน้องเอเป็นคนสดใส สบายๆ
น่าอยู่่ด้วย น่าเอ็นดู เวลาน้องเอพูดหรือคิดอะไร เราจะรู้สึกสบายใจไปด้วย
และวาคงจะรู้สึกแบบนั้น
ชอบที่บอกจะน้อยใจไหม แบบอ๊ายยย วาโย><
นายน่ารัก ตอนบอกหลบตาอีก แบบเขินแทนน้องเอ เข้าใจนะว่าทำตัวไม่ถุก
คนอ่านยังบิดๆเลย แล้วตอนที่บอกว่ารู้สึกว่าโครตเป็นที่รักเลย
แบบอ๊ากกก รักนายมันยิ่งใหญ่มากนะวาโย
มาทะเลมีแววเสียตัวมากกกกกกกกกกกกกก แบบบรรยากาศพาไป
หลายเรื่องก็มาเสียตัวที่นี่ น้องเอเตรียมตัวนะลูก ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ
ตอนนี้เขาพูดมึงกูน้อยมากกก เป็นช่วงหวานๆ สำหรับเราพูดแทนว่าอะไรก็เขินได้หมด
หลุดหวานบ้าง กูมึงบ้าง นี่แหละถึงจะเป็นวาโยและเอรัณ อยากให้มาต่อบ่อยๆ
ต่อทุกวัน วันละสามตอน ฮ่าๆๆๆๆ ชอบบบบ
คนเขียนสู้ๆค่ะ
-
:o8: :o8:
น่ารักมากคู่นี้
-
น้องเอ๊~ :laugh:
-
น้องเอ!!!!!!
55555555
โรแมนติกมากกกกกกก กร๊ากกกกก
วาจัดการด่วนๆ >_<
-
ถ้าเป็นวาคงต้องร้องว่า "หมดกัน!" อุตส่าห์โรแม้น...น้องเอทำฮาซะงั้น คนเขินแล้วทำฮากลบเกลื่อนนี่น่ารักน่ากดเนอะวาเนอะ หุหุ
-
โห บรรยากาศอบอวลไปด้วยออร่าสีชมพู~ ทะเลหวานไปเลย!
-
เอวาน่ารักนะ :o8: รู้สึกอย่างไรก็พูดตามที่ตัวเองรู้สึก
อีกฝ่ายจะได้ไม่ต้องคอยเดา ทำให้เข้าใจกันดีด้วย
ตอนหน้า ยุให้น้องเอเสียตัว 55555
-
น้องเอทำซะหมดมู้ดเลย :katai4:
-
น้องเอยังคงเป็นน้องเอจริงๆ
เกรียนแบบนี้ต้องให้วาพาไปสั่งสอนแบบถึงเนื้อถึงตัว :ruready
-
บรรยากาศกำลังสวีทหวานเคลิ้ม ก่อนจะมาเงิบ คลอรีน หนูเอนี่ล่ะ :laugh:
ตอนหน้าหนูเอจะเสียตัวให้วาเชยชมรึปล่าวหนอ :z1:
:L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
น้องเออออออออออออ ตัดจบได้สมบูรณ์เหมาะกับเป็นน้องมาก TT
-
น่ารักเกิ้นนนน
-
กำลังโรแมนติกอยู่เลยเอพูดซะวาไปต่อไม่เป็นเลยน่ารักอ่ะ^^
-
บรรยากาศกำลังหวานแหววเลย >< :katai2-1:
-
น่ารักเนอะ :)
-
โอยตาย พ้อมึงแม่มึง
ใจข้าสั่นระริกระริก ยามจุมพิตหวานดูดดื่มใต้วารี
กายข้าสั่นระริกระริก ยามเจ้าบอกว่าคลอรีนเต็มปาก
55555555555555
-
กรี๊ดดด บรรยากาศดีมากกกก
คู่นี้ก็หวานมากเลย บรรยากาศชมพูลอยฟูๆ ชอบบบบบ
ปล. น้องเอเตรียมตัวหรอยังจ๊า คืนนี้อาจจะไม่รอด อิอิ
-
น้องเอเสียตัวแน่ วาโยวางแผนมาทุกกระบวนท่าขนาดนี้ แอร๊ยยย :hao7:
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
น้องเอออออออออออออออออออีกนิดจะหื้ม!!!!!!
วาเปลี่ยนสถานที่ด่วนไม่เอาแบบมีคลอรีน55555555555555
-
มันน่าจับกดเสียจริงๆ
-
ไหนๆก้อมาแล้ว
จัดไปอย่าให้เสีย :hao7:
เด๋วน้องเอเค้าจะผิดหวัง
-
น้องเอจะรอดจากทริปนี้ไหมนะ
-
วาจัดการสอนเอ บัดเดี๋ยวนี้เลยน้าาาาาาาาาา
บรรยากาศหวานมาก โรแมนติกมากๆคร่าาาาาา
-
กำจบอะไรแบบนี้เนี้ยฟินอยู่เยยๆๆๆๆ
-
น้องเอน่ารัก
เขินแทนอ่ะ วาโยท่าทางจะจัดหนัก ไม่กล้สมองตาเลย เขิน อิอิ
-
ทะเลหวานฉ่ำเลยแหละ :o8:
-
คู่นี้มัน มุ้งมิ้งมากอ่ะ เขินนนนนนนนนนน
แนะนำให้น้องเอเสียตัวให้วาซะบรรยากาศเป็นใจขนาดนี้แล้ว :impress2:
-
น้องเอน่ารักอะ คือสงสารวา สารภาพก็แล้ว เอาใจก็แล้ว เหม่งมันยังไม่ยอม ฮุ้วววว 5555
จริงนะๆ อยสกอ่านแบบวาบรรยายบ้าง คือน้องเอมันเยอะอะ บางทีอย่างอ่านอะไรน้อยๆบ้าง
คนแต่งๆ เราอยากรู้อ่า ว่าวาไปชอบเอตอนไหนๆๆ ตอนแรกไหนว่าชอบพี่เฟิร์ส แล้วเอมารงแซงโค้งได้เยี่ยงไรรรรร คืออยากอ่านย้อนอดีตตอนวาแอบชอบเอ อยากรุปมตอนวาชอบพี่เฟิร์สด้วย แง่งงง
เอาแบบนั้นมาบ้างจิๆๆ ขอร้องงงง พลีสสส
-
น้องเอออออ ทำไมพูดอย่างนั้น เขินมากเลยชิมิ
หึหึ อยากบอกๆๆๆๆๆ
ฉากต่อไป เสียตัวแน่น้องเอ คึคึ
-
:-[
-
น้องเอกับวาน่ารักมากกกกกกกก น้ำทะเลคงหวานมากขึ้น10เท่าอ่ะ
-
น้องเอไม่น่ารอดนะคะบรรยากาศแบบนี้ :hao7:
-
:-[ ชอบบรรยากาศจัง
+1 รอวากับเอเข้าหอ :hao6:
-
บรรยากาศเป็นใจเต็มที่อะ เอวา น่ารักๆ
-
น้องเอตลกกก 55555 แต่ก็สมเป็นน้องเอจริงๆค่ะ
วา จัดการให้ได้นะลูก เพราะทำงานคงจะไม่มีเวลาแล้ว มัดจำไว้สักหลายๆรอบก่อนลูก o13
-
อ่านไป ยิ้มไป
สองหนุ่มนี่น่ารักกันจริงๆ :hao7:
-
คู่นี้เป็นแฟนแล้วน่ารักมากกกก
หวานเวอร์! อ่านตอนล่าสุดแล้วฟินไปไกล แต่พอเจอประโยคสุดท้ายของน้องเอไป จบเลย! กู่ไม่กลับเลยทีเดียว แต่ต้องแบบนี้แหละถึงจะเป็นเอรัณของวา ^^
-
ขอแนะนำตัวนะคะ เพิ่งเข้ามาอ่านเป็นครั้งแรกอ่านรวดเดียวจบ
เอวาน่ารักใสๆๆ มากค่ะ ชอบมาก อ่านไปยิ้มไป
เป็นความสัมพันธ์ที่ไม่ได้นับ1 ใหม่ แบบเพิ่งคบกัน
แต่รู้จักกัน สนิทกันมาตั้งแต่เด็กเป็นสายสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้น
และก็ค่อยๆพัฒนาในการรู้ใจตัวเองของเอ
วาเทคแคร์ดูแลเอดีมาก แล้วตอนบอกขอโทษกันนี่น่ารักมากกมาย
ชอบตอนที่เอร้องให้บอกรักวา แล้ววาบอกเหตุผลที่รักเอ บอกตามตรงเขินมาก
ชอบตอนที่วาพูดมากอ่ะหวานสุดๆๆ
แล้วตอนที่ว่ายน้ำเล่นกันในสระ กำลังฟินๆๆกับฉากจูบอยู่ดีๆ
เอบอกวาว่า"คอรีนเต็มปากเลยอะ" หมดกันมู้ดหวานๆๆ
ตลกแทนซะงั้นอ่ะ เอนี่จริงๆๆเลยนะ 55555
ป.ล.ตอนอื่นๆที่ไม่กล่าวถึงนี่ก็ไม่ต้องน้อยใจไปนะคะว่าทำไมไม่พูดถึง กลัวว่ามันจะยาวเกินไป
แค่นี้ก็รู้สึกว่ายาวมากแล้ว ทุกตอนนี่สนุกๆมากจริงๆค่ะ เข้าใจถึงสถานการณ์ อารมณ์ เหตุผล และความสัมพันธ์ได้เป็นอย่างดี
แอบกระซิบเบาๆนิดนึงค่ะ เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกเลยน้าที่คอมเม้นยาวและมีสาระสุดๆๆ
ยังไงก็รอตอนต่อไปของเอวา และคู่พีเฟิร์สกะพี่ปริญ สู้ๆกับการแต่งนิยายและการเรียนด้วยค่ะ เป็นกำลังใจให้เสมอค่า ^^
:กอด1: :กอด1: :L1: :L1: :pig4: :pig4:
-
แอร๊ยยย หวานกันมากๆเลยค่าาา
เอเนี่ยมีอะไรก็พูดตรงตลอดเลยนะคะ บอกหมดเลยว่าเขินเค้าอย่างนู้นอย่างนี้
แต่ก็ดีแล้วล่ะค่ะ วาจะได้รับมือถูก :hao7:
ตอนท้ายนี่กำลังดูดดื่มเลย แต่น้องเอก็นะ มาแบบตรงเกิ๊นอีกแล้ว 555
เป็นกำลังใจให้น้องเอเสียตัวในเดทแรกที่ทะเลนะคะ :hao6:
-
น้องเอพูดอะไรอย่างนี้ แหม... กำลังหวานเลย
-
:o8:
-
ละมุนมากคู่นี้ ตีกันไป รักกันไป น่ารักไปอีกแบบนะ ฮ่าๆๆๆๆ
ตอนหน้าลักษณะเอรัณจะต้องตกเป็นของวาโยรึปล่าวคะเนี่ยยย อิอิ
-
:pighaun:รออยู่อ่ะรีบมาต่อนะฟินอ่ะ
-
โอนเรื่องนี้ น่ารักค่ะะะะ แงงง
ชอบมากกกกก :z3:
-
ท่าทางจะมีคนเสียประตู
-
*วิ่งไปกรี๊ด*
ตอนยังไม่คบกันก็แอบหวานแล้วนะ แล้วตอนคบกันแล้วมันยิ่งแบบ..หวานมากกกกกก
เขินแทนน้องเอเลย >/////<
ละมุนมากก กว่าจะได้คบกัน ลุ้นจนตัวโก่ง ฮิฮิ
ชอบจัง ชอบมาก
พูดถึงน้องเอ น่ารักมากนะ ขี้อ้อน ขี้งอน โอ๊ยยยยย ถ้าฉันเป็นวาก็ไม่รักไม่ได้หรอก
ก็ดูสิ น่ารักขนาดนี้ ทั้งรักทั้งหวงเลยแหละ
ส่วนวา โอยยย คนอะไรรร ทั้งหล่อทั้งดี ดูแลดีขนาด วาผิด วาขอโทษ ประมาณนี้ป้ะ ?
โอ๊ยยยย อิจฉาน้องเอมากๆๆๆๆๆๆ อยาาเผลอนะคะ เดี๋ยวแย่ง ฮ่าๆๆๆๆ (โดนฆ่าหมกป่า)
สนุกๆ รอต่อนะคะะะ
:hao5:
-
:กอด1: อร้ายย หวานเจี๊ยบ
ชอบบรรยากาศแบบนี้จัง
-
สนุกมาก น่ารักกุ๊กกิ๊ก เพิ่งอ่าน โคตรจะลุ้นให้รักกันเลย
คู่พี่ก็ชอบ =..=
แล้วเพื่อนอีก คึคึ
มาต่ออีกๆ
-
ตามทันแล้ววว น่ารักอ่ะ หวานละมุน แอร๊ยยยยย เขิน :o8:
-
คึ คึ วา ..คลอรีนเต็มปากเลย !!
-
มันหวานมากกกกกกกกกกกกกกกก
สีชมพูวิ๊งๆๆๆ เลย
น้องเอนี่ก็ตัดเลี่ยนได้ดีเชียว ฮา
-
วาส่งสายตาหื่นได้อย่างเปิดเผย~
:hao3:
-
ฟินมากเลย มาต่อเร็วๆนะคะ
><
-
โอ้ยยย อ่านแล้วยิ้มเขินอยู่คนเดียว วาเอน่ารักมากกก :m3: :m1:
แอบคิดถึงคุณปริญญญญญ :laugh:
-
หวานจริงตอนนี้ เราเคยรู้สึกแบบเดียวกับวาเลย เคยคบแบบเพื่อนพอเปลี่ยนมาเป็นแฟนแบบไปไม่เป็นอ้ะ อะไรที้เคยทำไม่อาย แต่กลับมาอาย แต่ตอนนี้ไม่ล่ะ ขอให้น้องเอกับวาคบกันนานๆ น่ะ
รอตอนต่อไปคร่าาาาาาาา
-
อ่านแล้วเป็นปลื้ม :m3: ชอบอะหวานแบบไม่เกรงใจใครเลย คู่วา-เอ เนี้ย
อยากอ่านคู่ปริญ - เฟิร์ส อะครับคนเขียนว่าเค้าไปสปาร์ค อะไร ยังไง กันตอนไหน :m17:
-
พึ่งเข้ามาอ่านน
น่าร้ากกกมากค่ะ :impress2:
-
Hour#20 -Love scene-
หลังจากผ่านซีนหวานๆคอรีลฟาดปากไปแล้ว ผมก็ลากวาออกไปเล่นน้ำทะเลต่อเมื่อยามแดดร่มลมตก เจ้าคนตัวโตก็บ่นปอดแปดว่าเหนื่อยแล้ว อยากพัก ตัวเปื่อยนั้นนู้นนี้ แบบที่ผมทำเป็นประจำจนถนัดคือการสำออย แต่คิดว่าผมจะแคร์หรอ ไม่แน่นอนครับมาถึงทะเลทั้งทีไม่โดนเกลือทะเลฟาดหน้านี้ถือว่าผิดครับ หลังจากโดนคลื่นซัดจมไปใต้น้ำสองทีผมเลยย้ายตัวเองมาเกาะหลังวาเพื่อเป็นการพามันจมไปด้วย ให้กูจมคนเดียวมันไม่ใช่
"ขึ้นยังเอ" วาเสยผมที่เปียกออกจากใบหน้าหลังจากโผล่ขึ้นมาจากใต้น้ำพลางลูบหน้าตัวเองมองมาที่ผมนิ่งๆ หยดน้ำไหลลู่ไปตามใบหน้าพรางพราว วาหันหลังไปมองพระอาทิตย์ที่คล้อยลงต่ำก่อนจะหันมาเลิกคิ้วขอคำตอบ ผมพยักหน้าให้วาตัวสั่น หนาวมาเลยครับตอนนี้เล่นมาตั้งแต่เพราะอาทิตย์ส่องแสงจ้าจนจะลับขอบฟ้าอยู่แล้ว
"เออาบน้ำก่อนนะ"
"อื้ม เอาผ้าเช็ดตัวเช็ดให้แห้งก่อนเข้าห้องละ ขี้เกียจเช็ดพื้น" พยักหน้ารับคำวาก่อนจะโดนแรงกระแทกของคลื่นซัดมาที่ตัวผมอีกรอบ
วาเดินมาฉุดแขนผมขึ้นก่อนจะโอบไหล่ผมเข้ามาซ้อนตัวด้านหน้ามันและเดินเข้าหาฝั่ง ฝั่งอยู่ไม่ไกลแต่คลื่นทะเลที่ซัดหลังมาเรื่อยๆทำเดินลำบากกว่าเดินมาก มาถึงห้องผมเอาผ้าเช็ดตัวที่วาเอามาวางเตรียมเอาไว้ก่อนเล่นก่อนจะวิ่งจู้ดเข้าห้องน้ำอย่างว่องไว ถอดเสื้อผ้าอาบน้ำสระผมไม่นานก็ออกมาเจอวาที่นั่งตรงเก้าอี้ริมสระด้านอก แผ่นหลังของวาทั้งกว้างและใหญ่กว่าผมหลายเท่า เอวของวาโค้งได้รูปตามแบบคนออกกำลังกาย ช่วงกล้ามเนื้อแขนที่พอดีกับตัววา ไม่มากเกินไปหรือน้อยเกินไป บวกกับแสงอาทิตย์ที่กำลังลับขอบฟ้าส่องมายังตัววา มันช่างเป็นภาพที่ดูดีจนไม่รู้ว่าจะอิจฉาวา หรือ อิจฉาตัวเองดี
อิจฉาวาที่มีรูปร่างที่ชวนหลงไหล อิจฉาตัวเองที่ได้เป็นคนรักของเจ้าของหุ่นราวนายแบบนี้
"อาบเสร็จแล้วหรอ" สะดุ้งออกจากภะวังก่อนจะตอบรับวาในลำคอไป พลางเช็ดผมตัวเองแก้เก้อ นี้กูชักเหมือนคนหลงแฟนมากไปทุกทีละ ผมทิ้งตัวลงนอนบนเตียงกว้างก่อนจะหลับตาลงอย่างเหนื่อยอ่อนก่อนจะเด้งตัวขึ้นมาเมื่อนึกอะไรบางอย่างออก
"ตกลงคืนนี้ กูจะเสร็จไอ้วามันจริงๆใช่มั้ยเนี้ย" เอามือยีหัวตัวเองก่อนจะกลิ้งไปหยิบมือถือบนหัวเตียงโทรหาคนที่คิดว่าน่าจะเจนสนามที่สุดแล้วในเรื่องนี้ ในเชิงทฤษฏีอะนะ มันคงไปปฏิบัติเองไม่ได้ เอ๊ะ หรือได้ว่ะ คนอย่างมัน
'ว่าไงจ๊ะเหม่ง โทรมามีไร'
"เปรี้ยวมึง นี้กูมาทะเลกับวาอะ"
'แล้วไงว่ะ มึงจะโทรมาอวดกูหรือไงว่ะ ไม่สนกูก็มากับผู้ชายของผู้ชายอีกคนเหมือนกัน โฮ๊ะ' เปรี้ยวหัวเราะเสียงสูงก่อนผมจะได้ยินเสียงคุ้นๆหูแว่วมาข้างๆ
'ต้องให้บอกกี่ครั้งว่าไม่ใช่'
'ไม่สน...แล้วยังไงเนี้ยน้องเอ โทรมาจะอวดกูแค่นั้นหรือไง'
"เปล่า ไอ้นี้ก็คิดมาก ... คือโดยส่วนใหญ่แล้วถ้าคนเป็นแฟนมาทะเลกัน มึงว่าเขาจะทำไรกันวะ" ตัดปัญหาคาใจเสียงบุคลลปริศนาไปก่อนครับ ไม่มีเวลาซักมาก เข้าเรื่องเลยเดี๋ยววาออกมาจะพลาด
'ห่า ถามโง่ๆ ก็เสียตัวไง ตามที่กูดูหนังอ่านนิยายมา ทะเลคือที่ศักดิ์สิทธิให้คนได้เสียกัน เอ๊ะ เดี๋ยวนะอย่าบอกนะน้องเอว่ามึงกำลังจะเสียตัวให้วาอะ กรี้ดดดด'
"กรี้ดทำไมไอ้เปรี้ยววววว"
'เดี๋ยวนะขอสูดยาดมก่อน ตายแล้วน้องเอลูกแม่ นี้โทรมาหาแม่นี้จะถามแม่ใช่มั้ยลูกว่าต้องเตรียมตัวยังไง' ถ้าเสียงมึงจะปราบปลื้มยิ่งกว่าตอนมึงสอบตรงติดขนาดนี้นะเปรี้ยว
"......อืม ใช่"
'อย่าได้อายไป แล้วอีไฟล์ Word 15 หน้าว่าด้วยฉากเรทขั้นสุด มึงได้อ่านยัง'
"กูกดปิดตั้งแต่มันแยงนิ้วเข้าไปกันแล้ว" รับไม่ได้ครับบอกตรงๆ แค่เปิดไฟล์มา บรรทัดแรกก็เป็นเสียงร้องครางตามด้วยฉากอัศจรรย์ขนาดนั้น นี้กลั้นใจอ่านไปได้ถึงหน้าที่3 ตัวรุกกำลังเอานิ้วเข้าไปตรงนั้นของฝ่ายรับผิดก็กดปิดอย่างรับไม่ไหว นี้แค่3หน้า แล้วมันส่งมาให้ 15 หน้า ที่เหลือมันไม่ลงแส้และฟาดเทียนเลยหรือไง 15 หน้า แม่เจ้า
'โว้ย ไอ้นี้ทำมาใส สามคนทำกันกูยังอ่านมาแล้วเลย ตอนนั้นกูอยู่ ม.3 เอง เคะนี้ราชินีมากขึ้นคล่อมเองเลยนะ แถมเมะสองคนยังเป็นพี่น้องกันอีก ว่าแล้วกลับไปอ่านใหม่ดีกว่า เด็ดที่สุดอะน้องเอไว้ส่งให้มึงต้องลองอ่าน แต่อย่าเอาไปทำนะกูยังไม่อยากโดนวาแหกอก' เหมือนจะได้ยินเสียใครถอนหายใจมาจากที่ไกลๆและเสียงหัวเราะในลำคอของเปรี้ยวอย่างสนุกสนาน
"กูว่ามึงพากูออกนอกประเด็นไปไกลมากอะเปรี้ยว ตกลงคือมึงจะให้คำแนะนำกูได้ยังห่ะ"
'มาๆๆ แล้วนี้วาไม่อยู่หรอถึงปล่อยให้มึงมานั่งฟุ้งซ่านหา Case study แบบนี้'
"มันอาบน้ำอยู่ ไวๆเดี๋ยวมันออกมา"
'ก็บอกไปแล้วว่ามึงไม่ต้องทำอะไร นอนรอแล้วครางอย่างเดียว ไอ้นี้ไม่เชื่อกู หึหึ'
'เบาๆหน่อยมั้ยคุณ คำพูดคำจา'
"เชี้ยเปรี้ยว ต้องให้กูพูดอีกกี่ครั้งว่ามึงเป็นผู้หญิง" ผมเอ่ยปรามอย่างละเหี่ยใจ แลดูเหมือนชายปริศนาจะคิดเหมือนผมเช่นกัน เอาจริงๆ เสียงคุ้นเหมือนเคยได้ยินที่ไหน
'แล้วยังไงละ มึงจะมาถามกูหาอะไรวะ อยากรู้อะไรให้วามันสอนเอา เอ๊ะไอ้นี้ ไม่ต้องมาทำเสียงหงอย เอาเป็นว่า จำเอาไว้สามอย่าง วารุก อย่าเกร็ง และ อย่าลืมแดกยาแก้ปวด จบนะ'
"ช่วยกูได้มากเลยวะเปรี้ยว แมร่ง พูดเหมือนเคยทำ"
'ก็เป็นความใฝ่ฝันลึกๆของกู ว่าอยากจะรุกผู้ชายสวยๆแบบพี่ชายของมึงซักคน ฮาๆๆๆ'
"ไอ้เปรี้ยว!!!" แมร่ง นี้อย่าบอกนะว่าที่ผ่านมามึงหวังจะรุกพี่ชายกูจริงๆ
'ทำได้ทีไหนเล่า โว๊ะ คุณน่ะไม่ต้องมองมาที่เราเลย และตามันจะดุไปไหน โน้นมองถนนโน้น'
"อยู่กับใครวะเปรี้ยว" และแล้วผมก็ทนความเป็นห่วงเพื่อนไม่ไหว อยากจะรู้ว่าเออเพื่อนเราอยู่กับใคร กลัวจะเป็นอันตราย ไรงี้
'บอกว่าอยู่กับผู้ชายของผู้ชายอีกคน'
'เลิกยัดเยียดผมให้พี่อามร์ซักทีเถอะคุณ'
'เป็นเด็กเป็นเล็กอย่ามาเถียง เห็นกระหนุงหระหนิงใช้หูฟังอันเดียวกันนะ'
'เฮ้อ'
"เฮ้ย ชักแปลกๆละ บทสนทนามันแปลๆละ ยังไงๆอยู่มั้นว่ะ เปรี้ยว"
'อะไร ยังไง ไม่แปลก เอาเป็นว่า โชคดีนะน้องเอ อาบน้ำให้สะอาดนะจ๊ะหนุ่มน้อยแม่รอวันหนูเสียตัวนะลูก ฮาๆๆๆๆ'
"เอ ทำไมไม่เช็ดผม"
"เชี้ยเปรี้ยว แค่นี้นะมึง" ผมรีบกดตัวสายอย่างหัวเสียกับคำพูดทิ้งท้ายของเปรี้ยวและหันไปหาวาที่ยืนยืนเช็ดผมมองอยู่ดุๆ ผมวางมือถือและคว้าผ้าเช็ดผมที่ไปกองอยู่กับพื้นเรียบร้อยแล้วขึ้นมา
"มานั่งนี้มา" วานั่งลงบนเตียงก่อนจะให้ผมไปนั่งบนตั่งที่เตี้ยกว่าอยู่ปลายเตียง นิ้วเรียวยาวของวาค่อยๆบรรจงเช็ดผมให้เบาๆ ไม่แรงจนเจ็บมาก ผมหลับตารับการดูแลเอาใจใส่ของวาอย่างเคยชินจนอดพาลคิดไม่ได้ว่า เราเป็นผู้รับมากเกินไปมั้ยนะ
"เมื่อกี้คุยกับใครอะ" วาถามเสียงเบาเหมือนกล่าวลอยๆ นั้นไงว่าจะไม่โดนถามแล้วนะ
"เปรี้ยว" ใจว่าจะโกหกออกไปว่าคนโทรผิดแต่ไม่รู้ทำไมจนแล้วจนรอดไม่เคยโกหกวาลงซักที
"อืม" วางึมงัมรับในลำคอเบาๆโดยไม่ถามอะไรให้ผมหาคำตอบไม่ถูก เช็ดไปไม่นานผมของผมก็เกือบจะแห้งสนิท เอนตัวไปพิงตักวาแล้วเงยหน้ามอง วาก้มลงมองแล้วเลิกคิ้วยิ้มถามด้วยสายตาที่เอ็นดูผม
"เช็ดผมให้เอามั้ย"
"หึหึ จะอ้อนเอาอะไร"
"เปล่า อยากเอาใจแฟนเฉยๆ" ยิ้มแผล่พร้อมทำตาปริบๆใส่ ดวงตาของวาวาวขึ้นอย่างสื่อความหมายที่พาเอาคนเริ่มก่อนแบบผมเริ่มไปต่อไม่ถูกอยากจะย้อนเวลาไปเอาคำพูดเมื่อกี้คืนมาจริงๆ
"หึหึ พูดแบบนี้ระวังจะได้เอาใจทั้งคืน" นั้นไง ซื้อหวยให้ถูกแบบนี้บ้างสิ
"นะ วกกลับมาเรื่องนี้อีกแล้ว หมกมุ่นนะบี1"
"เป็นผู้ชายนิ่ครับ อยู่กับคนที่ตัวเองรักมันก็อดคิดไม่ได้ หรือ บี2ไม่คิดละครับ"
"ฮ่าๆๆ คิดครับแต่พอดีม๊าสอนมาเป็นลูกคนเล็กให้รู้จักเล่นตัว" จีบปากจีบคอพูดย่างหน้าหมั่นใส้เลยโดนว่าขยี้ไปทีก่อนจะหันหลังให้ผมยืดตัวเช็ดผมให้แทน
นั่งเช็ดผมกันจนแห้งวาก็ชวนออกไปกินข้าวที่ทางโรงแรมเขาจัดเอาไว้ให้พร้อมกันกิจกรรมโชว์การแสดงเล็กๆของทางโรงแรม แขกที่มาพักส่วนใหญ่เป็นชาวต่างชาติและบางตาเหมือนตอนกลางวัน วาเดินถือกล้องตัวใหญ่ ถ่ายรูปการแสดงอย่างผ่อนคลาย เสียงชัตเตอร์ดังสลับกับเสียงกลองที่โหมกระหน่ำ ผมเหลือบไปเห็นผู้หญิงผมบลอนคนหนึ่งกำลังมองมาที่วาก่อนจะมองเลยมายังผมที่เป็นจุดโฟกัสของวาในตอนนี้
สายตาวาววูบล้อแสงไฟของผู้หญิงคนนั้นบ่งบอกว่าเธอสนใจในตัวผู้ชายที่อยู่ข้างๆผม และมองราวกับวิเคราะห์ถึงความสัมพันธ์ของเราสองคน ผมละสายตาจากผู้หญิงคนนั้นกลับมาวาก่อนจะยิ้มกว้างโชว์ฟันครบทุกซี่ให้วาถ่าย ก่อนจะขยับเข้าไปใกล้เพื่อเช็คภาพของตัวเอง
"เฮ้ย รูปสวยนะเนี้ย อย่างว่าอะแบบมันดี ถ่ายยังไงก็สวย"
"ให้มันน้อยๆหน่อยเหม่ง" วาเอื้อมมือโขกหัวผมเบาๆก่อนจะเลิกถ่ายรูปมายืนโอบไหล่ผมแทน ตามองไปยังการแสดงตรงหน้าที่ด้านหลังเป็นหญิงสาวผมบลอนคนนั้นมองมาอยู่ แต่แล้ววาก็ดึงความสนใจของผมไปด้วยการเอียงคอลงมากระซิบเบาๆเกี่ยวกับการแสดงตรงหน้าก่อนจะยิ้มนิดๆที่มุมปาก หญิงสาวคนนั้นหันไปคุยกับเพื่อนเธอก่อนจะส่งยิ้มมาให้ผมและเดินกลับไปยังตัวที่พัก
ผมได้แต่ยืนมอง งงๆว่ารอยยิ้มสุดท้ายนั้นหมายความว่ายังไงแต่ก็ได้แต่ปัดความสนใจทิ้งเพราะยังไงก็ไม่ได้รู้จักกันอยู่แล้ว การแสดงจบลงผมและวากลับมายังห้องพักอย่างเหนื่อยอ่อน เดินเข้าไปล้างหน้าแปรงฟันล้างเท้าใหม่โดยไม่ต้องรอให้วาบ่น คือที่เป็นเด็กดีแบบนี้ไม่ใช่อะไร เวลาของกิจกรรมอย่างว่ามันใกล้เข้ามาทุกทีๆ จนผมทำตัวไม่ถูก ใจก็คิดว่าอยากจะโทรหาพี่เฟิร์สแต่ติดที่พี่ชายคนรองอยู่ที่ญี่ปุ่นและด้วยเวลาที่ต่างกัน โทรไปตอนนี้ดูท่าจะไม่เหมาะ อีกอย่างให้ถามเรื่องแบบนี้กับพี่ชาย ถึงจะสนิทกันขนาดไหน ก็ไม่กล้าจริงๆ
มองหน้าตัวเองในกระจกเอามือลูบหยดน้ำบนในหน้าออกก่อนจะถอนหายใจออกมา
"เฮ้อ ถ้าเป็นฝ่ายทำจะไม่เครียดแบบนี้เลย นี้มาเป็นฝ่ายโดนทำเห็นๆ โว้ย ช่างมันแล้วหวังว่าวามันจะเตรียมยาแก้ปวดไว้ให้นะ"
เดินออกมาจากห้องน้ำแล้ววิ่งผ่านวากระโดนขึ้นเตียงไป เหมือนจะเห็นจากหางตาว่าวามองมาด้วยแววตาบางอย่าง ใจเต้นตึกตักๆอย่าห้ามไม่อยู่ ยิ่งได้ยินเสียงวาปิดก็อกน้ำ ได้ยินเสียงปิดไฟและจังหวะการเดินของวาที่เข้ามาใกล้ผมทุกทีๆ เหงื่อก็ยิ่งไหลออกมาอย่างประหม่า
ในใจคิดไปไกลมากว่าจากนี้วาจะทำอะไรกับผมบ้าง ยิ่งคิดหน้าก็อดร้อนผ่าวไม่ได้ หลับตานิ่งอยู่ใต้ผ้าห่มคิดต่างๆนาๆ ว่าจะเหมือนที่อ่านมา หรือ ดูๆ มามั้ย จนรู้สึกว่าเวลามันผ่านไปนานพอสมควรทำไมวาไม่ขยับอะไรซะที ค่อยๆเปิดผ้าห่มออกจากหน้าเล็กน้อย สอดสายตาไปทั่วห้องก็เจอวายืนพิงประตูกระจกมองยาวออกไปยังท้องทะเลในยาวค่ำคืน อีกครั้งที่ผมเฝ้ามองแผ่นหลังของวา แต่ไม่รู้ว่าเพราะความมืดของยามค่ำคืนหรืออย่างไรที่ทำให้แผ่นหลังของวาดูอ้างว้างชอบกล
"วา" ลุกขึ้นนั่งแล้วเรียกวาเบาๆท่ามกลางความเงียบ วาหันมามองผมแสงสะท้อนจากพระจันทร์ขับให้ใบหน้าของวาดูคมเข้มและมีเสน่ห์จนน่าหลงไหล
"ทำไมไปยืนตรงนั้นล่ะ"
"อยากรู้คำตอบจริงๆ หรือ อยากฟังคำแก้ตัว"
"เอาจริงๆ"
"วาไม่ใช่คนดี วาเคยบอกเอไปแล้วใช่มั้ย"
"อืม"
"วาไม่ใช่สุภาพบุรุษอะไร แค่ทุกอย่างที่ทำไป วาทำให้เอคนเดียว"
"อันนี้เพิ่งรู้" จริงๆจากที่ผ่านมา ผมไม่เคยเห็นว่าดูแลใคร หรือทำอะไรให้ใครเหมือนที่ทให้ผมเลย ความอบอุ่น อ่อนโยน ใจดีของวา เท่าที่อยู่ด้วยกันมาเหมือนวาจะมอบมันให้ผมคนเดียว
"วาไม่ใช่คนแคร์คนอื่นเท่าไร แต่เอและครอบครัวของเอ คือสิ่งเดียวที่วาสนใจ"
"อืม"
"และถ้าตัววาหรือสิ่งที่วาอยากจะทำกับเอ ทำให้เอกลัว....วาไม่ทำก็ได้นะ"
"ห่ะ" กลั้นหายใจกับสิ่งที่วาพูดก่อนจะอุทานออกมาเมื่อสิ่งประโยคของคนตรงหน้า
"เฮ้อ ไม่รุ้สิ แค่เห็นเอทำท่าเหมือนกลัววา มันก็รู้สึก..." วาเสยผมตัวเองก่อนจะจับท้ายทอยตัวเอามองมายังผม วากำลังประหม่า
"วาโย...มานั่งนี้มา" ตบพื้นที่บนเตียงที่ว่างข้างๆกันก่อนจะใช่สายตากึ่งบังคับให้วาเดินมานั่งข้างกัน
"เอาตรงๆเลยนะ เรื่องที่วาอยากจะทำมันใช่เรื่องปกติที่เอเคยทำที่ไหน ไม่ได้เจนสนามเหมือนวานิ่ พอนี้ซีเรียสเปล่าประชด แล้วแบบนี้มันจะแปลกอะไรถ้าเอจะกลัว แต่ไม่ได้หมายความว่าเอกลัววาเข้าใจมั้ย แต่แบบมันไม่เคยอะ มันเลยทำตัวไม่ถูกจะให้ไปนอนรอบนเตียงยิ้มรับส่งจูบให้มันก็ไม่ใช่เปล่าวว่ะ" แอบเห็นวาหลุบขำซึ่งไม่ต่างจากผมเหมือนคิดภาพตัวเองทำแบบนั้นขึ้นมาจริงๆก็คงตลกน่าดู
"แล้วอีกอย่างนะ ก็เหมือนที่วาบอก เอก็เป็นผู้ชายเหมือนกัน อยู่กับคนที่ตัวเองรัก จะไม่ให้คิดอะไรไปไกลก็ตายด้านแล้ว ผู้ชายนะ อายุก็เท่านี้แล้ว แล้วเนี้ยตอนนอนรอเนี้ย ลุ้นนะ ใจคิดไปไกลมากว่าวาจะทำแบบนั้นแบบนี้ เหมือนนิยายที่เปรี้ยวส่งมา หรือที่กูเคยอ่านหรือเปล่า"
"หึหึ"
"แต่ก็อีกอะ กูยังไม่เคยทำอะไรแบบนี้กับใคร มันอาจจะติดขัดบ้าง โอ้ย พูดอะไรของกูเนี้ย เอรัณ เอาเป็นว่า เออาจจะไม่ได้เก่งเหมือนคนอื่น"
"อย่าเอาตัวเองไปเทียบกับคนอื่น หวังว่าเอจะเข้าใจความแตกต่างระหว่าง sex กับ make love" วาพูดแก้ความคิดของผมอย่างจริงๆจนผมพยักหน้ารับกลายๆถึงในใจยังมองความต่างระหว่างสองคำนี้ได้ไม่เครียเท่าไรก็ตาม ก็นะ สุดท้ายมันก็เสร็จเหมือนกันเปล่าว่ะ ไม่รู้ไม่เคยนิ่หว่า
"อา นั้นแหละ เอาเป็นว่าทำได้กูไม่ว่า เนี้ยเตรียมใจมานานแล้ว ถ้าไม่โดนนี้เสียใจนะ พี่วาโยของน้องเอ ฮาๆๆๆๆๆ"
"ยังจะมาทำปากดี" วายิ้มน้อยๆก่อนจะเอื้อมมือมาลูบใบหน้าของผมเบาๆ ผมเอื้อมมือไปกอบกุมมือของวาบนใบหน้าผมไว้ก่อนจะยกยิ้มอย่างที่คิดว่าคงจะหวานที่สุดก่อนจะดึงมือวามาประทับจูบเบาๆตรงอุ้งมือนั้น วากัดฟันกรอดอย่างชั่งใจก่อนจะดันตัวผมให้ราบลงบนพื้นเตียงเย็นเหยียบจากเครื่องปรับอากาศ แต่ยังไม่ได้ได้รู้สึกหนาว สัมผัสอุ่นจัดก็เข้ามาแทรกซึมทั่วทั้งโพรงปาก
ลิ้นร้อนของวาละเลียดชิมไปทักส่วนของริมฝีปากจนผมอดครางในลำคออย่างหวาบหวามไม่ได้ เสียงลมหายใจถี่แรงของวาสลับกับเสียงหอบของผมยามวาละสัมผัสตัวเองออกมาอย่างเสียดายเพื่อให้ผมตักตวงอากาศเข้าไปใหม่ มือใหญ่ของวาลากผ่านไปทั่วร่างกายของผม ผ่านไปตามเสื้อคอวีตัวนิ่ม ลูบไล้ไปตามชายโคร่งจนสมองผมว่างเปล่า มัวเมาไปกับรสสัมผัสของวา
สัมผัสอุ่นชื้นตรงซอกคอสร้างความทรมาณให้ผมจนเผลอผวาสะดุ้งขึ้นอย่างตกใจ มันเป็นความรู้สึกแปลกใหม่ที่ปฏิเสธไม่ได้ว่ารู้สึกดี สัมผัสดูดดึงตรงซอกคอทำให้ผมรู้ว่าคนขี้หวงแบบวา ไม่มีทางที่จะไม่ทิ้งร่องรอยแสดงความเป็นเจ้าของเอาไว้ ผมปล่อยตัวปล่อยใจไปกับการชักนำของวา เมื่อมารู้ตัวอีกทีร่างกายของผมนั้นก็เปลื่อยเปล่าไร้ซึ่งอาภรณ์ใดๆมาปิด โดยที่วาเองเหลือเพียงกางเกงยีนส์ที่ถูกปลดกระดุมออกจนหมด ซึ่งผมจำได้ลางๆว่าผมเองที่เป็นฝ่ายดึงรั้งเสื้อของวาออก
แบนสายตานี้จากวาอย่างเขินอายก่อนจะรวบรวมความกล้ามาสบตาวาเช่นเดิม วายิ้มให้ผมก่อนจะเคลื่อนตัวลงมองสัมผัสอุ่นร้อนไปยังแกนกลางของผม แม้จะเผลอดิ้นออกในคราวแรกแต่สุดท้ายก็ได้แต่ปล่อยร่างกายและอารมณ์ให้ขึ้นสูงตามแต่วาจะพาไป เมื่อยามที่วาพยายามจะบดเบียดร่างกายตัวเองเข้ามาความเจ็บปวดอย่างไม่คุ้นชินก็แล่นเข้ามาตามกระดูนสันหลังจนอดร้องออกไปไม่ได้ วาชะงักอยู่ตรงนั้นเมื่อเห็นว่าความเจ็บปวดนั้นทำให้อารมณ์ที่ขึ้นสูงของผมหายไปอย่างรวดเร็ว
"ทนไหวมั้ย" เสียงวาแหบพร่าก้มลงกระซิบที่ข้างหูพลางลูบไล้ไปยังแกนกลางของผมเผื่อให้ผมรู้สึกผ่อนคลาย ผมลืมตามองหน้าวาก่อนจะพยักหน้าเบาๆเป็นเชิงอนุญาติให้วาขยับต่อ แค่นี้ก็ขอบคุณวามากพอแล้วที่อดทนรอจนร่างกายผมปรับตัว เพราะเข้าใจว่าเวลาผู้ชายอารมณ์มันถึงจุดหนึ่ง สติจะเริ่มเรือนรางและสัญชาติญานจะเป็นผ่านชักนำแทน ความต้องการปลดปล่อยของผู้ชาย
เมื่อผมผ่อนคลายจนวาสามารถเข้าไปจนหมด จากความเจ็บปวดในตอนแรกแปลเปลี่ยนเป็นความเสียวซ่านอย่างที่ผมไม่เคยสัมผัสมาก่อน มันเป็นความรู้สึกคนละแบบกับที่ผมเคยทำให้ตัวเอง หรือที่วาเคยช่วย มันเสียวซ่านและเต็มอิ่มกว่านั้นมาก ยิ่งเวลาผ่านไปจากจังหวะเนิบช้าอ่อนโยนแปลเปลี่ยนเป็นกระแทกกระทั้นอย่างร้อนแรง ความรู้สึกต่างๆของร่างกายชัดเจนพร้อมๆกับอารมณ์ที่เพิ่มสูงขึ้นของเราสองคน รับรู้ถึงรอยจูบของวาที่หัวไหล่และรสจูบของวาที่มอบให้ตลอด ลืมตามองวาที่ยกแขนของผมขึ้นก่อนจะหน้าแดงซ่านเมื่อวาหลับตาและจูบลงตรงข้อมือผม สัมผัสแรงๆยังแอ่งชีพจรเร่งอารณ์ของผมให้ดีดตัวขึ้นสูงอย่างเกินจะต้านทาน
ถูกวามอมเมาด้วยความอ่อนโยนในคราแรกก่อนจะเคลิ้มไปกับความเร่าร้อนของวาที่ชักจูงให้เราทั้งคู่ไปถึงฝั่ง จนสิ้นสุดอารมณ์ของความต้องการผมนอนหอบหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน ค่อยๆคลายมืออกจากไหล่กว้างของวา รับรู้ถึงสัมผัสบางเบาของวาที่พรมจูบไปที่เปลือกตาของผมช้าๆก่อนจะไล่ลงมาที่พวงแก้มและจบลงที่ริมฝีปาก ผมเผลอเกร็งร่างกายและครางออกมาอย่างลืมตัวเมื่อวาถอนกายออกจากร่างผม วงแขนกว้างของวารั้งผมให้เอนเข้ามาซบลงตรงอกตัวเอง ความเหนื่อยอ่อนของผมเริ่มทำให้สติล่องลอยจนไม่สามารถรับรู้อะไรได้อีก นอกเสียงจากสัมผัสอุ่นตรงหน้าผากและคำพูดสุดท้ายที่พาผมเข้าสู่ห้วงนิทราที่แสนดี
"รักมากนะ รู้มั้ย"
To Be con
Blue Talk
สองเดือนยังหว่าที่เราหายไป ไม่ได้นับ ฮาๆๆ เอาเป็นว่าลุ่มๆดอนๆกับการเรียน และ เซอวิชครอบครัวที่มาเยี่ยมเราเสร็จ พอส่งแม่ขึ้นเครื่องก็กลับมานั่งปั่นนิยายต่อ ฉาก....ทำไมมันแต่งยากแบบนี้อะ นั่งเปิดฉากที่นักเขียนคนหนึ่งแต่ง เป็นคนที่แต่งฉากแบบว่าที่เราอ่านแล้วช่างรู้สึก หวาบหวามจิตใจ มันใช่อะเธอ มันไม่ใช่ฉากไก่กาอะเธอ แต่ให้ตายเหอะ แต่งยังไงก็ไม่ได้เท่าเขา นิยายอิโรติกนี้ไม่ใช่สายเราจริงๆ ได้เท่านี้จริงๆ พลังชีวิตหายไปเยอะมาก ฮาๆๆ ในที่สุดเขาก็ได้กัน สมใจทุกคนสินะๆ เอาเป็นว่า น้องเอตื่นมาอย่าลืมให้กินยาแก้ปวดนะวาโย
-
วิ้วๆๆๆ
ดีใจที่เค้าได้กันซะที+ดีใจที่คนแต่งกลับมาแล้ว กิกิ
-
กรี๊ด ไม่ต้องจิ้นเองแล้ววววว ฟินกระจาย จุดพลุดีใจกับว่าและน้องเอ
เค้าได้กันแล้ววววววว ฟินเบย
-
เขาได้เสียกันแล้วววว ฮิ้ววว :pighaun:
-
ในที่สุดก็เป็นของกันและกันสินะ คึคึ
น้องเอก็กลัวแต่ก็ยินดี วาก็คิดมากเนอะ
น่ารักอะ รอตอนต่อไปจ้า
-
น้องเอเสียตัวแล้ว กรี๊ดดดดดด :jul1:
จุดพลุฉลองให้เอวา จะเว่อร์ไปไหมเนี่ย :mc4:
-
:pighaun: ในที่สุด ในที่สุด ในที่สุด พวกเราก็ไม่ต้องจิ้น :laugh: เค้าได้กันแล้วววววว :z2:
-
^^
-
น้องเอเสร็จพี่วาจนได้ 5555
-
ความฝันลุล่วงไปอีกหนึ่งอย่าง 55555555
-
:mc4: น้องเอเป็นสาวเต็มตัวแล้ว
เอน่ารักอ่ะ ไม่แปลกที่วาจะหลง...รัก :-[
-
ทะเลคงหวานไปเลยเนอะ เอ-วาพัฒนาไปอีกขั้นแล้ว~
-
เขามาทำรักกันที่ทะเล อิจฉาจัง
หนาวๆมีคนให้กอด
-
น่ารักจัง ในที่สุดก็ ..... ดีใจกับเอวาด้วยจ้า ฟิน อิอิ :hao6: :hao6: :hao6:
:L1: :pig4: :L1:
-
หลงเคะ 5555 จริงๆเคะมักจะป๊อบปูล่าร์ในหมู่ชะนีไทยสายพันธ์Yนะ แบบ อยากหยอกล้อ อยากปกป้อง 55555555
น้องเออ่า ชอบอ่อยยย คือเราชอบเวลาน้องเออ่อย(แบบไม่รู้ตัว) แล้ววาต้องอดทนมาก แบบชอบเหนวาทรมาน (เอ๊ะนี่ฉันโรคจิตหรอ? 5555)
เราจิเกรงว่า นางผู้หญิงคนนั้น ที่ผมบลอน อาจจะเป็นสายลับ อ๊ากกกกกกกกกกก ถ้าเป้น หลังจากนี้ จากหวานคงเป็นขม 5555555 จากขม ปมที่มีมาจงคลายย ปมวาเยอะนะ จริงๆ
อยากรุมาก จริงๆ นะ คือสงสัยอะ
สุดท่าย วาโย เมียเธอน่ารักนะ แหะๆๆๆ
อยู่มาตั้งนานทนได้ พอได้มาเป็นแฟนปุ๊บ ทนไม่ได้ซะงั้น อัลไลกันนนนนห๊า (โวยวายแต่ชอบนะ 555)
เอาวามาออกตัวเล่าบ้างเลยยยยยย อีน้องเอมันเกรียน
-
:m25: ตายตาหลับแล้วจ้า
รอตอนต่อไปนะค่ะ (หวังว่าคงไม่ให้เค้ารอนานนะ)
-
น้องเอเต็มใจเสียตัวให้วา 5555
-
น้องเอเป็นสาวเต็มตัวแล้วสินะ ><
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
วาน่ารักมากอ่ะ เขินแทนน้องเอ 555+ :-[
-
น้องเอสมยอมให้วา
555555
-
:serius2:อ้าวๆ ตื่นมากินยาก่อน
หนูเปรี้ยวเค้าเตือนแล้วนะ :เฮ้อ:
-
หวานเว่อร์น่ารักอ่ะ>/////<
-
หวานมากกกกกกกกกกกกกก :mew3:
-
โอ้วววววววววววววว :pighaun:
ในที่สุดก้อได้เสียกันแร้วววว :haun4:
-
กรี๊ดดดดดดดดด
ในที่สุดน้องเอก็เรียบร้อยโรงเรียนวาโย 55555
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด
เค้าได้กันเเล้ววววววววว แอร๊ยยยยยย ซั่มข้ามปี!! เอ๊ย!! อ่านข้ามมาอีกปี.....คึคึคึ :z1:
โล่งอกไปอีกหนึ่งเปราะ เอาเป็นว่าเรามาคิดถึงเรื่องที่จะเกิดหลังจากวาทำงานจะมีมือที่ 3 4 5..... เข้ามามั๊ย
เเล้วปัญหาครอบครัวจะลงเอยเช่นไร ตอนนี้ปัญหารออยู่อีกล้านเเปด ยังไงก็สู้ๆนะน้องเอ-วา :man1:
สวัสดีปีใหม่นะคะขอให้คนเเต่งและคนอ่านทุกท่านสุขภาพเเข็งเเรง สุข สวย หล่อ รวยโคตรๆๆๆๆๆๆๆๆๆ นะคะ
รอติดตามตอนต่อไปแล้วเป็นกำลังใจไม่เสื่อมคลายค่าาา
:กอด1: :L2: :3123:
-
ปลาบปลื้ม น้องกะวาเอพัฒนาไปอีกขั้นแล้วววว :mew4:
แต่อดระแวงยัยผู้หญิงผมบลอนนั่นไม่ได้ ใครหว่า จะมาร้ายปล่าวนี่ :m26:
:L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
o13 ชอบบบบบบบบบบบ
-
น้องเอเสียตัวให้วาตามการแนะนำของคุณแม่เปรี้ยวแล้ว 555+
ดีใจกะวาโยด้วย ได้ครอบครองน้องเอสมใจอยาก แถมน้องเอยังสมยอมอีกนะ รอดูฉากหวานๆของคู่นี้ต่อไป
ปล.ผู้ชายของผู้ชายอีกคนที่เปรี้ยวว่าคือใครกันน้า~
ปล2.คิดถึงคู่พี่เฟิร์สด้วย~ เอามาโชว์ตัวบ่อยๆนะ
-
ในที่สุดเขาก็ได้กันแล้ววววววววว
ยินดีด้วยจ้าาาาา ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ
แหมะ ให้ลุ้นอยู่ตั้งนานนะจ๊ะ :hao6:
-
น้องเอเสียตัวแล้ว ฮะชัดๆช้าา ฮาา
-
เอนิเกรียนกระทั่งเรื่องบนเตียง หึๆ ตื่นมาอย่าลืมกินยาแก้ปวดอย่างที่เปรี้ยวบอกนะ
-
น้องเอมีสามีจริงๆ แล้วจ้าาา ดีใจ 55555 :hao6:
-
:pighaun: อย่างฮากับน้องเอจริงๆๆ วาต้องขอบคุณน้องเอนะเนี่ยพี่เปิดทางให้ขนาดนี้อะ
-
ฟินกันไปเลยกับตอนนี้ หวานมากๆๆๆ
ขอบคุณคนแต่งที่มาต่อให้นะคะ :mew1:
-
วาโยน่ารักมากกกกกกกกกกกกกก น้องเอโชคดีจริงๆที่มีวาคอยดูแล
ในที่สุดก็เสียกันซักที :-[
-
อร๊ายยยย!! น้องเอเสียสาวแล้วววววว
วาโยแมนมว๊ากกกก แอบกรี๊ดแทนน้องเอได้สามีเลิศมากค่ะ
-
ในที่สุดดดดด *จุดพลุฉลอง*
พี่ดีใจด้วยนะน้องเอ~ 55555+
-
5555 ได้กันแระ อย่าลืมยาแก้ปวดน้า
-
วาเชี่ยวชาญเนอะ555555555555555555
กรี๊ดดดเสียสาวแล้วนะเอ เขินอ่ะหวานมาก
ประโยคสุดท้ายแบบจะตาย
-
ชอบเออ่า "ถ้าไม่โดน น่เสยใจนะ" 55555
-
:pighaun: เอรัณเป็นของวาโยซะแล้ววววววว อิอิ วาอ่ะอบอุ่นตลอดเลยยย :mew1: :mew3:
นุ้งเปรี้ยวนางพูดได้เปรี้ยวสมชื่อจริงๆๆๆ o13 แต่อยากรู้คนที่เปรี้ยวบอกว่าทากับผู้ชายของผู้ชายอีกคน. คือใครรร :katai1: :katai5:
-
ในที่สุดน้องเอก็เสียตัว
รอเวลานี้มานานเหลือเกิน ><
ชอบคู่จิ้นนี้พูดกันตรงดีเหลือเกิน น่ารักๆ
-
เค้าได้กันแร้วว ฉลองปีใหม่เลย~ เฮ~
-
และเขาทั้งสองคนก็ใช้ we belong together ได้สักที555 :laugh:
เพิ่งมีโอกาสได้เข้ามาอ่านเรื่องนี้ค่ะ ไม่มีอะไรจะเวิ่นเว้อมาก นอกจากชอบเรื่องนี้สุดๆ :กอด1:
อ่านแล้วมันอุ่นๆ ในหัวใจ
ขอบคุณคนเขียนที่สร้างสรรค์ผลงานดีๆ อย่างนี้ออกมาให้เราๆ ได้อ่านกันค่ะ :pig4:
-
อย่างนี้ต้องฉลอง .จุดพลุ
รออ่านปริณเฟิร์ส คึคึ
-
แอร๊ยยยยยยย น้องเอ น่ารักตลอดเลยคนนี้
และชอบวายิ่งกว่าเดิม...ทำไมน่ารัก (กับน้องเอคนเดียว) แบบนี้นะ
-
รักคู่นี้มากกกกกกกกกกกกก
:กอด1: :L2:
-
วาโยเป็นผู้ชายที่อบอุ่นมากอะ ยังมีเหลืออยู่มั้นคนแบบนี้ จะไปซื้อ คิดภาพไม่อออกเลยว่า ถ้าเอวาจะทะเลาะกัน จะเปนยังไง เพราะวาก้ดูใจเย็น น้องเอก็พูดตรงๆกับวา เอาเปนว่าอย่าพึ่งดราม่าน้า ทำใจไม่ได้ แต่มันต้องมีใช่มั้ย ทำใจก่อน
-
ในที่สุดก็ :impress2:
-
Special Hour 2 # Little secret (VAYO)
"อืม...ไปไหนอะ" ผมหันตัวไปตามเสียงเรียกหลังจากขยับตัวลุกเพียงเล็กน้อย อดไม่ได้ที่จะจุดยิ้มที่มุมปากเมื่อตัวคนถามนั้นเอื้อมมือมาจับข้อมือผมไว้ไม่ปล่อยทั้งที่เจ้าตัวนั้นยังไม่ได้ลืมตาขึ้นมาซักนิด
"จะไปเอาผ้ามาเช็ดตัวให้ เหงื่อเต็วตัวนอนไม่สบายหรอก อย่าเพิ่งหลับนะเอกินยาก่อน" ลูบหัวคนขี้อ้อนก่อนจะลุกไปหยิบยาลดไข้ที่เตรียมเอาไว้ ยังนึกขำตัวเองอยู่ในใจว่าถึงก่อนหน้านี้ปากจะบอกว่าถ้าเอไม่พร้อมเขาจะไม่ทำ แต่ในใจลึกๆก็รู้ว่าถ้าเขาพูดออกไปแบบนี้ เอจะยอม บางทีผมอาจจะเป็นคนที่หากำไรจากความขี้ใจอ่อนของเอได้เยอะที่สุด
ก่อนที่จะมานี้ผมได้คุยกับคนที่อยู่ญี่ปุ่น ถามในคำถามที่ตัวเองยังเกรงใจที่จะเอ่ยเพราะกลัวปฏิกิริยาของอีกฝ่ายพอตัว หลังจากกลั้นใจรอคำตอบก็ได้ยินเสียงถอนหายใจก่อนจะพูดคำแรกออกมาจากปลายสาย
'ดูแลกันดีๆนะ' เพียงแค่นี้ก็เข้าใจแล้วว่าตัวผมได้รับความไว้วางใจจากคนรอบตัวเอขนาดไหน ก่อนจะจดสิ่งที่ฝ่ายตรงข้างบอกว่าต้องทำยังไงบ้างเพื่อให้เอไม่ป่วยหลังจากคืนแรก
คิดแล้วก็น่าตลกทั้งที่ผมไม่เคยจะใส่ใจเรื่องพวกนี้มาก่อน ทั้งที่แต่ก่อนการเป็นคนแรกคนใครบางคนก็ทำมาแล้ว ไม่ได้ใส่ใจ ไม่ได้สนใจ ไม่ได้เป็นคนดีอะไรจนถึงขึ้นต้องเป็นห่วง บางคนที่เชี่ยวมากหลังจากจบกิจกรรก็กลับห้อง ไม่มีอ้อมกอด หรือ รอยจูบ แม้แต่ชื่อก็ไม่ได้ถาม แต่กับเอนั้นไม่ใช่ แตกต่างจากคนอื่นยังไงเขารู้อยู่แก่ใจ หลังจากที่เคยเอ่ยปากบอกเอไปถึงเรื่องความรักครั้งแรกของผม ความรักที่ผมคิดว่าใช่หากแต่กลับยอมแพ้ง่ายๆ เพียงถ้าเอไม่ต้องการ
'ถ้าการที่วารักพี่เฟิร์สทำให้เอไม่สบายใจหรือรับไม่ได้ วาจะไม่รักพี่เฟิร์สก็ได้นะ'
ยังจำคำพูดของตัวเองได้ดี ในตอนนั้นจำได้ว่า ความรู้ของการที่โดนเอหนีหน้า ไม่ใส่ใจหรือไม่สนใจกันมันเจ็บเสียยิ่งกว่าการยอมแพ้ในความรัก ทั้งที่ในตอนนั้นมั่นใจว่ากับพี่เฟิร์สมันคือความรัก แต่หลังจากได้สารภาพออกไป พี่เฟิร์สเพียงแค่ยิ้มบางๆมาให้พร้อมลูบหัว มือพี่เฟิร์สเรียวยาว และ เย็นเสมอ แต่สำหรับผมมันสร้างความอุ่นใจให้ตลอดมา
'วาไม่ได้รักพี่หรอก' เป็นคำปฏิเสธที่ดูใจร้ายแต่เหตุผลที่ตามมาเหมือนกับสายลมเย็นๆที่พัดเอาความสับสนในใจออกไป
'เพราะถ้าหากวารักพี่จริง จิตใจวาคงไม่ว้าวุ่นกับน้องเอที่รอวาอยู่ข้างนอกหรอก...จริงมั้ย' รอยยิ้มของพี่เฟิร์สในวันนั้นยังจำได้ดี รู้ทันและเข้าใจ
"เอ กินยาก่อน" สะกิดคนตัวเล็กที่เผลอหลับไปแล้ว ผิวเนียนที่โผล่ออกมาจากผ้าห่มเต็มไปด้วยรอยสีกุหลาบที่เขาเป็นคนฝากเอาไว้ มันยากที่จะห้ามใจในการแสดงความเป็นเจ้าของ เอชอบบอกว่าผมเป็นคนขี้หวง ซึ่งผมก็ไม่เถียงเพราะมีเพียงไม่กี่อย่าง ไม่กี่อย่างจริงๆที่เรียกได้ว่าเป็นของผม แม้แต่ครอบครัวแท้ๆ ยังไม่ใช่ของผมเลย แล้วจะผิดอะไรเมื่อของที่เป็นของๆผม
ผมจะหวงไม่ได้
"อืม" เอครางเบาๆในลำคอก่อนจะลืมตามองมาอย่างอ่อนเพลียที่เห็นแล้วกลับยิ่งปลุกอารมณ์ที่เพิ่งดับไปให้ลุกโชนขึ้นอีกครั้ง วางยาลงบนมือเอก่อนจะส่งน้ำให้ เจ้าตัวรับไปกินอย่างว่าง่ายก่อนจะล้มตัวลงนอน
เกลี่ยผมที่ปรกหน้าเอออกเบาๆก่อนจะลากผ้าชุบน้ำอุ่นไปตามเนื้อตัวของเอ เช็ดทำความสะอาดจนมั่นใจว่านิทราในคืนนี้ของเอจะไม่มีอะไรมารบกวนก่อนจะใส่เสื้อผ้าชุดใหม่ให้คนขี้อ้อนและทิ้งตัวลงนอนข้างๆกัน
วันจันทร์เอก็เปิดเทอมส่วนเขาก็เริ่มงานแรก คงไม่มีเวลาดูแลเอเท่าเหมือนก่อน ดูแล ในหลายๆความหมาย คิดแล้วก็อยากรู้ว่าถ้าคนข้างๆรู้ว่าที่ผ่านมาเขากันท่าคนรอบข้างเอยังไงบ้างจะเป็นยังไงนะ ยิ่งเทศกาลรับน้องปีที่แล้วเออยู่ในกลุ่มพี่ว้ากที่เจ้าตัวติดสอยหอยตามฟากัสที่เป็นเฮดไปอย่างงงๆ และก็เป็นเหมือนทุกปีที่จะมีเด็กปี 1 ถูกใจในตัวเอ เจ้าตัวอาจจะไม่รู้ว่าตัวเองนั้นมีใครหลายคนหมายปองอยู่ ทั้งจากคนใกล้ชิดและคนไกล ความขี้เล่น ขี้อ้อน สดใจส ยิ้มง่ายของเอมันทำให้ใครหลายคนหลงไหลโดยไม่รู้ตัว
เอไม่ใช่คนที่หน้าตาดีจัดอย่างใครๆ แต่ใครก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเอมีสเนห์ ทุกครั้งที่เอยิ้มหรือหัวเราะ คือทุกครั้งที่ผมจะเห็นคนบางคนหยุดมองอย่างไม่ถอนสายตา ผมมองคนๆนั้นจนเจ้าตัวรู้สึกและหยุดสายตามาที่ผม จ้องมองอยู่ไม่นานก่อนที่ผมจะเหยียดยิ้มมุมปากเมื่อเอหันไปคุยกับฟากัส
'อย่ายุ่ง' คือคำสั้นๆที่ผมพูดกับคนๆนั้น
"พี่วาเป็นแฟนพี่เอหรอครับ" คำถามที่ดังขึ้นข้างหลังเมื่อเอขึ้นไปเรียนและผมกำลังเดินไปห้องสมุด ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าเป็นใคร
"แล้วคิดว่ายังไง"
"พี่เอยังไม่มีแฟน...ผมชอบพี่เอ"
"แล้วคุณจะมาบอกผมทำไม"
"ผมจะจีบพี่เอ"
"ผมก็ไม่ได้ห้ามอะไรคุณ....แต่ผมเตือนคุณแล้ว" และการเตือนของผมก็ดูจะใจร้ายไม่เบา ถึงแม้จะไม่ได้ใช้วิธีที่โหดร้ายอะไร แต่การย้ำเตือนสถานะของอีกคนให้รู้ว่าตัวเองนั้นไม่มีอิทธิพลใดๆเลยต่อความรู้สึกของคนที่เขารักมันก็มากพอที่จะทำให้เขาถอยออกไป ยอมแพ้ ง่ายดาย และอย่างนี้จะให้ผมปล่อยเอไปได้ไง ในเมื่อไม่มีใครที่จะรักเอได้เท่าที่ผมรัก
ตื่นมาตอนเช้าเพราะอาการขยุกขยิกของคนข้างตัว หันหน้าไปมองก็เห็นเอลืมตามองมาอยู่ก่อนแล้วก่อนจะทำหน้าแปลกๆเมื่อมองตากัน ใบหน้าขาวใสค่อยๆเปลี่ยนเป็นแดงเมื่อผมส่งยิ้มไปให้
"เป็นอะไรเอ หน้าแดงเชียวไม่สบายหรอ" กลั้นหัวเราะถามออกไปเพราะรู้ว่าที่เอหน้าแดงมันเป็นผลจากเรื่องเมื่อคืนต่างหาก
"อืม ไม่สบาย"
"อุสาห์ให้กินยาดักไว้แล้วนะเนี้ย ไหน" โน้มตัวลงเอาหน้าผากสัมผัสกับหน้าผากของเอ ใกล้กันจนสัมผัสได้ว่าเอกลั้นหายใจเอาไว้ ยกยิ้มมุมปากก่อนจะแสร้งขมวดคิ้วอย่างกังวล
"ตัวก็ไม่ร้อน ไปหาหมอมั้ยหรือตรงนั้นจะอักเสบ"
"พอๆ ไม่ต้องไปหาหมอ กะ กินยาเดี๋ยวก็หาย" เจ้าตัวดันหน้าผมออกไปไกลๆเมื่อมือผมเริ่มลูบสำรวจร่างกายเอไปมา
"แล้วลุกไปกินข้าวไหวมั้ย หรือจะสั่งรูมเซอวิสให้เขาเอาข้าวต้มมาให้"
"ไหวๆ" มองเอลุกขึ้นจากเตียงช้าๆก่อนจะซี้ดปากเบาๆจนผมอดเป็นกังวลไม่ได้ หรือเมื่อคืนจะรุนแรงไป
"เจ็บมากมั้ย"
"ถามมานิ้คิดว่ากูจะอายมั้ยครับวาโย"
"ก็เป็นห่วง เมื่อคืนวาว่าวาทำเบาๆแล้วนะ สงสัยต้องทำบ่อยๆจะได้ชินไม่เจ็บอีก"
"วาโย!!!"
"ฮาๆๆๆ ไปๆไปแปรงฟันไปครับ"
เข้าไปอุ้มเอขึ้นเมื่อเห็นท่าเดินของเจ้าตัวที่ดูแล้วขัดตาชอบกล และก็ได้ยินเสียงโวยวายกลับมาเหมือนที่คิดไว้
"อุ้มทำไม ปล่อยเลยไม่ใช่ผู้หญิงนะไม่ต้องดูแลขนาดนี้"
"วาก็ไม่ได้มองวาเอเป็นผู้หญิงซักหน่อย แค่เอเป็นคนที่วารัก และวาก็อยากดูแลคนรักของวาก็แค่นั้น" วางเอลงด้านข้างอ่างล่างหน้า เอื้อมมือกักเอเอาไว้ในวงแขน คนด้านหน้ากัดริมฝีปากก่อนจะเบนสายตาหนีไปอย่างเขินอาย ถึงจะน่ารักแต่ผมก็ไม่ชอบเท่าไรเวลาที่เอหลบตาผม เพราะถึงผมภายนอกจะดูเป็นคนมั่นใจในตัวเองขนาดไหนแต่ลึกๆแล้วผมกลัวการถูกทำเหมือนไม่มีตัวตนเหมือนที่ผมโดนครอบครัวปฏิเสธการมีตัวตนของผมมาตลอด
เอื้อมมือไปเปิดน้ำและลูบน้ำเบาๆไปที่หน้าเอโดยเจ้าตัวได้แต่หลับตาแต่ไม่ขัดขืนอะไร จับผมที่ปรกหน้าเอขึ้นมัดเป็นจุกเผยให้เห็นดวงหน้าเรียวของเข้าตัว เอเป็นคนตัวเล็กถ้าเทียบกับผมและเพื่อนๆของเจ้าตัว ผิวขาวๆอย่างคนเหนือ ดวงตากลมโตที่เจ้าตัวชอบบอกว่าตาเล็กแต่นั้นเป็นเพราะดันเอาไปเทียบกับพี่ชายคนรองเสียมากกว่า หน้าผากได้รูปรับกับคิ้วและจมูกอย่างลงตัว ให้มองยังไงเอก็เป็นคนที่น่ารักมากคนหนึ่ง
ผมบีบโฟมล้างหน้าลงบนมือก่อนจะลูบไปที่ใบหน้าของเอ โดยที่เจ้าตัวเหมือนจะผ่อนคลายลงและฮึมเพลงเบาๆ ปล่อยตัวให้เอลงมาจากขอบอ่างให้เจ้าตัวล้างโฟมออก ก่อนจะส่งแปรงสีฟันไปให้ ผมเขยิ่บตัวเข้าไปไปล้างหน้าแปรงฟันตัวเองบ้าง และเมื่อเงยหน้ามองกระจกก็เห็นเอมองมาอยู่ก่อนแล้วก่อนที่เจ้าตัวจะแก้เก้อด้วยการเบียดผมออกและบ้วนปาก
อดยิ้มไม่ได้เมื่อเห็นหูของคนตรงหน้าแดง เอื้อมมือคล่อมเอไว้จากทางด้านหลังและก้มจูบลงไปยังหลังคอสวยของเอ สัมผัสได้ถึงแรงสะดุ้งอย่างตกใจของคนข้างหน้าแต่เอก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา เพียงแค่มองผมผ่านทางกระจกก่อนจะแย้มยิ้มอย่างเจ้าเลห์และหันหน้ามามองหน้าผมอย่างล้อเลียน
จะเล่นอะไรอีกละ
"กูน่ารักใช่ป่ะ มองแบบนี้"
"หลงตัวเอง"
"เอไม่ต้องหลงตัวเอง วาก็หลงเออยู่แล้วปะ"
"หึหึ"
"ได้หนูแล้วอย่าทิ้งหนูนะป๋า หนูอยากได้คอนโด รถยนต์ และ อยากไปเที่ยวญี่ปุ่น ฮาๆๆๆ" ปล่อยมือแล้วจีบปากจีบคอพูดแบบล้อเลียนก่อนจะหัวเราะออกเหมือนตลกตัวเองที่ผมเห็นแล้วหมั้นเขี้ยวชะมัด
เหมือนความคิดจะส่งผลถึงการกระทำผมเชยคางเอขึ้นมาก่อนจะกดริมฝีปากตัวเองลงบนกลีบปากแดงของเอ อาการเกร็งฝืนของเอออย่างตกใจแปลเปลี่ยนเป็นคล้อยตาม เอียงคอให้ผมสัมผัสได้ใกล้ขึ้นลึกล้ำกว่าเดิม สุดท้ายก่อนที่อะไรจะเลยเถิดไปกว่านี้ผมเป็นฝ่ายดึงตัวเองออกมาก่อนเอาคางเกยบ่าเอไว้ กอดแน่นไม่อยากปล่อย
"ถ้าไม่ติดว่าพรุ่งนี้เอมีเรียนนะ"
"ถึงไม่มีเรียนก็ไม่ได้ครับ เจ็บอยู่ครับ พอเลยครับ ไปๆหิวข้าว" เอดันตัวผมออกก่อนจะเดินออกจากห้องน้ำไปด้วยท่าเดินที่ดูขัดๆ บางทีก็ไม่อยากให้เอออกจากห้องไปด้วยสภาพนี้แต่คิดอีกทีก็ดี เพราะมันชัดเจนว่าเอเป็นอะไรกับผม
ระหว่างที่ทานอาหารกันผมเห็นผู้หญิงหลายคนมองมาที่ผมและเอ รวมถึงผู้หญิงผมบลอนเมื่อคืนนั้นด้วย ในครั้งแรกที่เธอเห็นผม เธอก็ส่งยิ้มมาให้ก่อนที่จะเดินไปนั่งลนโต๊ะที่มีเพื่อนของเธอกับผู้ชายอีกคนนั่งอยู่ เดาได้ไม่อยากว่าเป็นคนรักของเธอเพราะท่าทางไม่พอใจยามที่เห็นผู้หญิงของตัวเองส่งยิ้มให้ผู้ชายคนอื่น
ผมตักอาหารลงบนจานของเออย่างเคยชินก่อนจะดื่มกาแฟมองเอที่จัดการอาหารเช้ามือใหญ่
"เมื่อคืนเสียพลังไปเยอะละสิ กินใหญ่เขียว"
"อย่าแซวกันครับวาโย"
"หึหึ" หัวเราะเบาๆก่อนจะนั่งมองเอกินข้าวตรงหน้า พลางจิบโกโก้ไปเรื่อยๆไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไรที่ผมชอบนั่งมองเอทำนู้นทำนี้ ชอบมองเวลาเจ้าตัวทำสีหน้าที่หลากหลาย สุข เศร้า เหงา ดีใจ ทุกอย่างออกมาทางสีหน้าและแววตาของเอหมด อาจจะฟังแล้วดูเกินจริงแต่แค่ผมมองหน้าเอ มองว่าเอทำอะไร หรือ แม้กระทั้งตอนเอหลับ ผมก็อดที่จะยิ้มไม่ได้
"ขอโทษนะคะ" ผมเงยหน้าขึ้นไปมองคำเอ่ยทักภาษาอังกฤษจากหญิงสาวที่ส่งยิ้มให้ก่อนจะมองหน้าเอที่ขมวดคิ้วน้อยๆ
"ครับ"
"คุณสองคนเป็นแฟนกันใช่มั้ยคะ"
"ครับ"
"คุณรู้มั้ยว่าคุณเป็นคนที่น่าอิจฉามาก" ผู้หญิงคนนั้นหันไปพูดกับเอที่ทำหน้าไม่ถูกอยู่ ก่อนที่เอจะเอ่ยขอบคุณผู้หญิงคนนั้นไปเบาๆ
"คุณมีปัญหาอะไรกับแฟนคุณหรือเปล่าครับ" ผมเอ่ยถามเมื่อเห็นผู้ชายฝรั่งคนนั้นมองมาด้วยแววตาขุ่นเคือง
"บางที ถ้าเขาสนใจชั้นได้ซักครึ่งที่คุณสนใจแฟนคุณก็ดี "
"เมื่อนานมาแล้วผมเคยอ่านคำพูดหนึ่ง ที่ว่า 'ผู้ชาย คือคนที่ทำให้คนรักของเขาอิจฉาผู้หญิงคนอื่น ส่วน สุภาพบุรุษ คือคนที่ทำให้ผู้หญิงคนอื่นอิจฉาคนรักของเขา'...แต่ผมไม่ได้เป็นสุภาพบุรุษอะไร และไม่อยากให้ใครมาอิจฉาคนรักของผมเพราะผมก็เป็นแค่ผู้ชาย ที่ไม่อยากทำให้คนรักของผมต้องไปอิจฉาใครเท่านั้นเอง"
"ถึงคุณจะพูดอย่างนั้น แต่ยังไงแฟนคุณก็น่าอิจฉาอยู่ดีฉันไม่รบกวนพวกคุณแล้วดีกว่า ยินดีที่ได้พบกันนะคะ" ผมไม่ได้สนใจว่าผู้หญิงคนนั้นจะเดินไปทางไหนเพราะคนตรงหน้าผมนั้นดึงความสนใจของผมไปจนหมด
เอเอื้อมมือมาจับมือผมไว้ก้มหน้าไม่พูดอะไรก่อนจะทำในสิ่งที่ผมคาดไม่ถึงคือการลุกขึ้นแล้วโน้มตัวผ่านโต๊ะเพื่อมอบสัมผัสแผ่วเบาที่ริมฝีปาก ก่อนจะดึงตัวกลับไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผมนั่งเงียบไม่ได้เอ่ยถามหรือแซวอะไรออกไปกับสิ่งที่เอเพิ่งทำ เพราะอาการก้มหน้าชิดขอบแก้วที่ตัวเองยกขึ้นดื่มก็บ่งบอกได้ดีว่าเขินแค่ไหน
ถ้างั้นผมจะเก็บความลับนี้ไว้ในใจตัวเองอีกข้อละกันว่า จูบรสโกโก้ของเอ อร่อยกว่าที่เคยชิมอีก
End
Blue Talk
ตอนนี้ความรู้เหมือนเรื่อยๆมากเลย ความรู้สึกและบรรยากาศตอนเราแต่งมันแบบเรื่อยๆ ไม่ได้รุนแรงหรือเบาเกินไป ไม่มีรู้จะมองเข้าใจกันมั้ย แต่วาเป็นคนที่ไม่ค่อยสนใจอะไรรอบตัวเท่าไรนัก จะสนใจก็แค่คนที่แคร์ และเราว่าต้องมีคนเป็นแบบวา ที่ชอบมองคนรักของตัวเองทำนู้นทำนี้ มีความสุขกับแค่เห็นเขาทานเข้า ดูหนัง หัวเราะ หรือ ยามหลับ แต่คิดอีกที ยังไงก็อิจฉาเอรัณเสียจริง
-
:-[ เค้าอิจฉาน้องเออ่ะ วาโยน่ารักน้องเอน่าฟัด
+1 ค่า รออ่านตอนต่อไป
-
เข้ามาอิจฉาด้วย เดี่ยวต้องไปบอกกรรมกรให้เอาใจใส่เค้ามากกว่านี้สีกหน่อย :laugh:
-
โอ้ยยยยย อิจฉาน้องเอ~ >_<
อิจฉาวาด้วย ได้น้องเอไปครอง 5555
น่ารักทั้งคู่เลยอ่ะ เข้ากันมากๆๆ
-
น่ารักอ่ะ บิดเลยนะเนี่ย :-[
-
ไม่ได้ทำเพื่อให้ใครมาอิจฉาเขา แต่ทำไม่ให้เขาไปอิจ ฉาใคร
ชอบตรงนี้มากเลย~
-
เข้ามาอิจฉาตาร้อนผ่าวๆ ให้กระทู้ลุกเป็นไฟ :m31:
-
มาอิจฉาเบาเบา
-
:impress2: อิจฉาน้องเอ ที่ได้แฟนโคตระใส่ใจอย่างวา
อิจฉาวาที่แฟนสดใส น่ารักอย่างน้องเอ :-[
:L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
เข้ามาอิจฉา+เขิน แล้วก็จากไป ฮาาา
+1+เป็ดค้าบบบ
-
ใครๆก็อิจฉาเอเพราะวาทั้งรักทั้งหลงขนาดนี้
-
กว่าเอจะรู้ตัวว่ารู้สึกกับวาโยเกินเพื่อน ก็ต้องเสียน้ำตาแลกกับคำว่ารัก ที่วาโยมีให้ตลอดเวลา
-
อิจฉาทั้งคู่เลย ^^
วาคิดดีจังชอบ ไม่อยากให้เค้าอิจฉาใคร :o8:
เอรัญก็น่ารัก สดใส อ้อนได้ถูกที่ตลอด
-
เอ้ยยย!! เขินแทนจะหวานกันไปถึงไหน อิจฉานะ ชอบคำที่วาโยพูดอ่ะ ถ้าเราเป็นเอเราก็คงทำแบบนั้นเหมือนกัน
-
ดีใจที่มาต่อเร็วมากกกกกว่าเดิม 555555
ตอนที่แล้วไม่ได้เม้นเพราะอ่านในมือถือว่าจะเม้นในคอมละลืมเลย
จนคนแต่งมาแต่งอีกตอน ตอนที่แล้วแม้เป็นฉากสำคัญแต่รู้สึกเขินน้อยกว่า
ตอนนี้อีก. อ๊ายยยยยยยยยชอบอ่านในมุมวาโยเพราะมุมนี้จะเห็นแค่น้องเออย่างเดียว
เห็นว่าน้องเอทำอะไร มันแบบน่ารักมากกกกกกกกกกกกกกก
อิจฉาน้องเอ จนไม่รู้จะอิจฉาไงแล้ว
วาโยนี่เตรียมแผนทุกอย่างไว้หมดเลย
อย่างนี้พี่เฟิร์สก็รู้ว่าน้องชายจะเสียตัว ก่อนเจ้าตัวจะรู้เองอีก
อ๊ายยยยยย อ่านคอนนี้แล้วเขินจริงจังมาก วาโยอบอุ่นมากกก
บีบโฟมล้างหน้าให้ เซอร์วิสเยี่ยม อ๊ายยยยยยยยย รักวาโย
อ่านซ้ำไปซ้ำมา ชอบมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ แอบอยากเห็นวามุมอื่นๆ
ที่ไม่ใช่กับเอเหมือนกันนะคะ อยากรู้จักวาโยทุกๆด้านเลย
ส่วนน้องเอในใจอยู่แล้ว คนอะไรน่ารักกกกกกกกกก
ชอบตัวละครในเรื่องนี้เยอะแยะเลย ถ้าพูดถึงเพื่อนๆน้องเอที่มอมากกกว่านี้
ก็คงจะหลงรักได้ไม่อยาก
คนแต่งสู้ๆนะคะ มาต่อบ่อยๆน้าาาาาา อารมณ์จะได้จูนติด หายไปนานๆคิดถึงงงง
อารมณ์จูนยาากด้วยเหมือนต้องมานับใหม่ ^^
-
โอ๊ยยย อิจฉาตาร้อนลุกเป็นไฟเลย เอาย้ำมาดับไฟที่ตาหน่อย คู่นี้ทำเราอิจฉามาก รักกันหวานเวอร์อ่ะ
-
วาโย สวดยอดดดด~~~~~~~~~!!!!!!!!!
อ่านตอนนี้แร้วฟินเว่อร์ ดูแลเอดีจนเป็นเรื่องปกติิ่ :m3: :m3: :m3:
อิจฉาตาร้อน :laugh:
-
ฟินนนนนนนนนนนนนนนนน
:heaven
-
เป็นคู่รักที่น่าอิจฉา จนมีคนบอกเลยนะ เอวา+วาโย
นับวันเอยิ่งทำตัวน่ารักน่ากด
-
น่ารักจังเลยน่ะ ชอบคู่นี้มาก ๆ อ่านแล้วให้ความรู้สึกดีน่ะ รู้สึกได้ถึงความรักที่อบอวลระหว่างคนทั้งสองมาก ๆ น่ะ อ่านแล้วโอเคมาก ๆ :mew1:
สวัสดีปีใหม่จ้ะ ทั้งคนเขียนและคนอ่านทุกๆ คน :katai2-1: :katai2-1:
-
วาโยยยยยย
:m3: :จุ๊บๆ:
-
น่ารัก น่ารัก :o8: :-[ :o8: โอ๊ยหมดกัด ที่สุดอะ ชอบเอวามากมาย :man1: :man1:
:L1: :pig4: :L1:
-
วาโยน่ารักไปแล้วววว แบบนี้เอหลงรักตายเลยยยย เขินแทนนน
-
อยากได้วาโยง่ะ! :impress2:
-
สบายๆ เบาๆ แต่น่ารักมากค่ะ ชอบเวลาดูแลกันแบบนี้มากง่า
-
หวานกันได้อีก~^^
-
มาเป็นแฟนคลับเอวาค่ะ (จริงๆต้องวาเอสิเนาะ) หุหุ :impress2:
-
หวานจัง :-[
-
อยากอ่านต่อ น่ารักอ่ะ
-
เบื่อวาโยอะชอบทำให้เค้ากรี๊ดดดดแต่เอโชคดีจริงๆนะฮือ
ปล.อย่างงี้เรียกว่าแสดงความเป็นเจ้าของปะเอกิกิ
-
:man1:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
น้องเอ หวงวาโยหรอลูก :hao3: :hao3:
-
อบอุ่นดีจัง :o8:
-
มีใครสงสัยเหมือนเฮาบ้างก่? ทำไมวาโยดูโชกโชนผ่านมาหลายสนามแต่น้องเอไม่เคยง่ะ สงสัย
คือบี1บี2ก้ออยู่ด้วยกันแม้ไม่ตลอด แต่น้องเอเป็นผู้ชายนะ จะไม่เสเพลบ้างเลยหราาาาา!
หรือแค่ไม่เคยกับผู้ชาย แต่ผู้หญิงก็มีบ้าง? ประเด็นนี้ไม่อยากจิทด อยากรู้ บอกหน่อยย ฮ่าๆๆๆ
สุดท้าย เราชอบตอนน้องเอเขินที่สุดดด และชอบตอนวาโยหลงน้องเอที่สุดดดด
ชอบที่วาไม่แคร์อะไรมากมายนักด้วย
พอจะเข้าใจแลัวว่าทำไมตอนนั้นวาโยคิดว่าตัวเองรักพี่เฟิส คือก็อบอุ่นเนอะ แถมสวย มันก็ต้องมีขงมีเขินมีเข้าใจว่ารักกันบ้าง (แต่ทำไมวาโยไม่เขินน้องเอบ้างฟะ มีแต่อยากจับกดๆ 555)
แต่ยังไงเราก็เชื่อนะว่ารักแรกของวาคือน้องเอนี่แหละ แต่ตอนเด็กๆวาอาจจะยังไม่รู้ตัว
อย่างไรก็ตาม ขอฟินอีกสัก10ตอนจิ เขากลัวไม่นิยมมาม่า มันไม่มีสารอะไรรที่ให้ประโยชน์ 5555
-
รักวาโยมากถึงมากที่สุดจริงๆ เป็นเราก็อิจฉาเอนะ
ได้แฟนสุภาพบุรุษแถมดีสุดๆแบบนี้ โอ๊ยยยยยยยยยยย หวานกันจริง :-[
-
หวาน โอ้ยยยยยย
^_______________________^
-
น่ารักเจงๆ
-
อิจฉา อิจฉา :m3:
-
:mew1: :กอด1: :L2:
-
วาไม่ผิดนะที่จะเกิดอารมไปซั่มหญิง
ต้องโทษน้องเอเบยยย ชอบยั่ว(แม้ไม่รุตัว) เปลือยท่อนบนออกจากห้องน้ำ(แม้ไม่คิดไร)
ไม่รุสะบ้างว่าทำเพื่อนคิดแล้วเกิดอารมณ์ แต่ทำอะไรเพื่อนไม่ได่จนต้องไปหาที่อื่นนน (มนงมโน อย่าขัดฟินนะ คิคิ)
โทษน้องเอหมดเลยได้ไหมเนั่ยย อยากน่ารักน่าฟัดเองงง หลังจากนี่แหละ จะเปนยุคของวาโยย ย๊ากก
ถามวาว่าชินมั้ยที่เออ้อนคงชิน แต่ภามว่าทนมั้ย หลังจากนี้ วาโยจะไม่ทน (ทนมาน เลิกทน)
-
น่ารักมากกกกกกกก อิจฉาอ่ะ
-
อิดฉาวาโยที่ได้ดูแลน้องเออ่ะ
-
:mew1:
เลิฟ ๆ วาโย เลิฟ ๆ น้องเอ
รออ่านพี่เฟิร์สอย่างใจจดจ่อค่ะ
-
o[]o จบเเล้วหรา!!!!!!!!!!!!!!!!! :m15: :m15: :m15: :m15:
-
วาโย คนรักที่แสนอบอุ่นจริง ๆ เลย ชอบมาก ๆ ดูแลน้องเอ ดีเยี่ยม
รักแรกของวาโย ที่จริงแล้ว ก็คือ น้องเอนี่เองสินะ ดีใจจัง :m3:
อยากให้วาโย มาเล่าความรู้สึกของตัวเองบ่อย ๆ จัง
อยากอ่านความรู้สึกรักน้องเอมาก ๆ ของวาโย เยอะ ๆ
ขอบคุณคนเขียนค่ะ สำหรับคู่รักสุดหวาน เอวา :L2: :L1:
-
พูดได้คำเดียวว่า นายเท่ห์มากวาโย
สนุกมากเลยค่ะ :)
-
ชอบจริงๆนะ วาแม้จะมีปมปัญหาเยอะแต่เวลาอยู่กับเอ
เหมือนเป็นผู้ชายอบอุ่นอะ หนูเอก็น่ารัก งุ้งงิ้งๆมุ้งมิ้งๆดีจัง ฮาา รอตอนต่อไปน้า
-
หวานมดขึ้นจอเลย
อิจฉาๆๆๆๆ
:hao7: :hao7:
-
^^
-
แบบวาหาได้ที่ไหนคะ :-[
เอ ทั้งน่ารักทั้งน่าอิจฉาา
-
เป็นความรักที่โอเคมากเลย หวานสุดๆเลย
-
อิจฉาสุดๆ กับความรักของนายเอรัญ อิๆๆ
-
น้องเอน่ารักมาก หวานจริงๆ คู่นี้ ^^"
-
Hour#20 -Senior-
เพียงแค่ก้าวเข้ามาในรั้วมหาลัยเสียงกลองก็ดังสนั่นบอกให้รู้ว่าเทศกาลรับน้องกลับมาแล้ว และเริ่มมาก่อนที่ปีสูงๆอย่างพวกผมจะเริ่มเรียนเสียเอก เดินเรียบฟุตบาทของคณะเพื่อนบ้านก็เห็นระบบโสตัสอันเข้มข้นอย่างที่สถาปัตอย่างผมไม่เข้าใจว่า วิศวะจะเคร่งไปไหนครับ แต่อย่างว่าแต่ละคณะก็มีวิธีรับน้องต่างกันไป ผมจำได้ว่าวันแรกที่ผมมารับน้องมีกฏระเบียบที่เคร่งมากของสถาปัตคือ ผู้ชายและผู้หญิงห้ามแตะเนื้อต้องตัวกัน เด็กปีหนึ่งคณะผม ผู้หญิงจะต้องใส่กระโปรงกลอมข้อเท้าผูกแกละและห้ามแต่งหน้า ส่วนผู้ชายต้องติดกระดุมครบทุกเม็ดผู้ไทด์รองเท้าหนังกลางอุณภูมิ 30 กว่าๆของบ้านเรา ส่วนเฮดว๊ากในปีนั้นด้วยเหตุบังเอิญหรือนรกแกล้งก็ไม่ทราบได้ดันเป็นสายรหัสเดียวกับผม ผมเลยค่อนข้างโดนรับน้องแบบจัดหนักจนเป็นลมอันเป็นที่มาของตำนานรักผมกับวาโย และการรับน้องของคณะผมที่แข่งกันสร้างสันกับจิตกรรมคืออะไรที่ปวดตับมากทุกปี ผมจำได้ว่าปีที่ฟากัสมันเป็นเฮด มันสั่งให้น้องเอาหินที่วางอยู่ในคณะกลับไปเลี้ยงให้โต ผมที่ได้ยินคำสั่งตอนแรกยังแบบ เชี้ยไรของมึง น้องเขาจะเลี้ยงยังไง แต่พอเจอคำสั่งของจิตกรรมที่ให้เอานกไม้กลับไปเลี้ยงให้บินได้แล้วถึงได้รู้ว่าแมร่งนัดกันมา สรุปไม่มีน้องคนไหนผ่านคำสั่งนี้ คือกูว่ามึงลงโทษน้องทันทีที่สั่งยังปราณีกว่าวะ
พูดถึงวาก็พาลถึงเรื่องเมื่อเช้าไม่ได้ เมื่อเช้าวาไปทำงานแต่เช้าครับ ผมที่ระเห็จมานอนห้องวาก็ได้แต่งัวเงียลุกขึ้นมาทอดไข่ดาว ปิ้งขนมปัง เวฟใส้กรอก ชงกาแฟรอคุณชายเขามาทาน ยิ่งพอเห็นวาเดินผูกเนคไทด์มาเห็นผมเอาคางเกยโต๊ะพร้อมอาหารเช้าครบเซ๊ท เจ้าตัวก็ยิ้มยียวนไม่พูดอะไรยิ่งสะกิดต่อมร้อนตัวของผม รู้ตัวเลยว่าที่ทำเนี้ยไม่ต่างอะไรจากคู่ข้าวใหม่ปลามัน ภรรยาทำอาหารเช้าส่งสามีไปทำงาน แต่ยังไงละปกติคนทำหน้าที่นี้คือวาแต่วันนี้มันพิเศษตรงเป็นวันทำงานวันแรกของวานิ่
"ชื่นใจจัง" เสียงทุ้มต่ำจากด้านหลังและวงแขนของวาที่คล่อมผมเอาไว้ สัมผัสอุ่นบศรีษะพาเอาเลือดสูบฉีดด้วยความเขินอาย ตบท้ายด้วยก่อนที่วาจะออกไปทำงานเห็นเนคไทด์ที่ยังไม่เข้าที่ก็อดไม่ได้ที่จะเดินเข้าไปประชิดตัวและจับเนคไทด์ให้เป็นระเบียบโดยมีมือของเจ้าของเรือนร่างอันสบบูรณ์แบบที่เข้ากับชุดสูทราวกับสูทตัวนี้ถูกตัดมาเพื่อวา เมื่อจัดเสร็จจึงเงยหน้าบอกให้คนตัวสูงปล่อยเอวผมเสียทีแต่กลายเป็นโดนขโมยจูบรับอรุณซะงั้น จูบเสร็จเจ้าตัวก็เดินอารมณ์ดีออกไปพลางกำชับว่าถึงมหาลัยแล้วให้ไลน์บอกด้วย ให้มันได้แบบนี้สิ
"เฮ้ย เอทางนี้ๆ" เสียงตะโกนเรียกฉุกความคิดผมให้กลับมายังเหตุการณ์ปัจจุบัน มองไปก็เห็นภูมิและฟากัสนั่งอยู่ตรงโต๊ะหินตัวประจำพร้อมแขกที่ได้รับเชิญอีกสามคนนั่งยิ้มสล่อนอยู่
"หวัดดีคร้าบพี่เอ" สามหน่อประสานเสียงอย่างพร้อมเพรียงที่ดูก็รู้ว่ากวนตีน
"กองไว้ตรงนั้นอะ"
"แรงอะ" ปองบ่นกระปอดกระแปดเมื่อผมที่เป็นพี่รหัสตัวเองไม่ได้สนใจใยดีอะไรมันเท่าไร ผู้ชายสามคนที่นั่งอยู่นี้เป็นหลานรหัสของผม ภูมิ และ ฟากัสมันครับ
ผู้ชายตัวสูงหน้าตี๋ผิมขาวราวกับกินผงซักฟอกไปหมดโลกชื่อ คูปองครับ อะ ชื่อน่ารักใช่มั้ย ตอนแรกที่ผมเห็นชื่อหลานรหัสก็คิดไปว่าเป็นผู้หญิงหน้าม้าผมลอนสวย แต่พอไอ้ไอซ์น้องรหัสผมพาไปดูตัวก็ได้แต่ส่ายหน้าอย่างเสียอารมณ์ ก็ใครมันจะไปดีใจละครับในเมื่อสายรหัสผมเป็นผู้ชายล้วนแถมนะแถม ผมเป็นคนที่เตี้ยที่สุดในสายจนบางครั้งคนอื่นคิดว่าผมเป็นน้องรหัสไอ้ไอซ์กับปอง
"พี่เอปิดเทอมเป็นยังไงบ้าง เห็นเฮียกัสเล่าให้ฟังว่าได้กับพี่วาแล้วหรอ" ข้าวปั้นหลานรหัสไอ้กัสถามผมพลางทำสายตาล้อเลียนพลางแทคมือกับไอ้ลุงรหัสอย่างเข้าคู่ ข้าวปั้นนี้แทบจะเรียกได้ว่าร่างอวตารของฟากัสเลยก็ว่าได้ครับ นิสัยนี้โขลกมาพิมพ์เดียวเป๊ะจนน้องหญิง สายรหัสหญิงเดียวเดียวของฟากัสส่ายหัวอย่างเหนื่อยใจเวลาเลี้ยงสาย น้องเขาบอกว่าตัวเองรู้สึกเหมือนเด็กเสี่ยเมื่ออยู่กับฟากัสและแม่เล้าเวลาไอ้ปั้นเข้าไปอ้อนมืออ้อนตีน นี้ยังไม่รวมผู้ชายคนอื่นในสายน้องหญิงอีกนะครับ
"หึ" เหนื่อยจะตอบเพราะเดี๋ยวก็โดนลุงรหัสมันซักฟอกอยู่ดี
"พี่เอครับรอยที่คอปิดหน่อยก็ดีนะครับ ผมกลัวพี่เอจะโดนฉุดซะก่อน"
"มึงนั้นแหละจะโดนกูฉุดคนแรกไอ้กี"
กีหลานรหัสภูมิ พร้อมคำอธิบายพิเศษคือมันกวนตีนมากที่สุดสามโลก กวนจนผมเอือมถ้าไม่ติดว่ามันเป็นเดือนคณะผมอยากจะดักตีหัวมันซักที และมันไม่ได้กวนแค่เฉพาะผมนะครับ กวนตั้งแต่สุนัขหน้ามหาลัยยันคณะบดี พอดีคุณกีนั้นเขาเป็นหลายชายคนโปรดของคณะบดีครับเห็นว่าลูกคนเดียวหลานคนเดียวของตระกูลทุกคนเลยประคบประหงมมันอย่างดี เด็กโดนสปอยว่าง่ายๆผู้หญิงนี้อย่าให้นับแทนมันเลยครับสิบมือยังไม่พอแต่ความกวนของมันไม่ได้กระทบกระเทือนอะไรเพื่อนภูมิของผมเลยครับ นิ่งสงบดั่งหินผาตลอดเวลาเพราะมันโดนไอ้กัสกวนตีนจนชิน
"พอๆทักทายกันพอหอมปากหอมคอ น้องเอเรื่องรอยที่คอมึงเดี๋ยวกูกลับมาเคลีย เอาล่ะที่เรียกมาคงรู้ตัวใช่มั้ยว่าจะโดนอะไร" ภูมิจิกตาใส่ผมก่อนจะไล่ไปที่คอผมที่ยังมีรอยแดกเจืออยู่ อะไรเล่าไม่ได้อยากจะโชว์นะแต่ให้ใส่คอเต่ามามันแปลกกว่าเดินคอแดงมาอีกเปล่าวะ
"ถึงเทศกาลทาสในเรือนเบี้ยแล้วสินะ" กีมันกอดอกมองหน้าปู่รหัสมันที่กระตุกยิ้มมุมปากอยู่
"แน่นอนไม่งั้นกูจะเสียเวลาแทคมึงทำไมครับ"
"เพราะผมหล่อ เป็นหน้าเป็นตาของสายรหัส"
"ไว้วันเกิดมึงกูจะซื้อกระจกให้ละกันนะ"
"ปีที่แล้วเห็นเฮียภามช่วยงานเฮียกลอฟ์แล้วบอกเลยว่าผมท้อแท้วะพี่" ปั้นมันหันไปบ่นกับปู่รหัสมันที่นั่งกระดิกเท้าอยู่ข้างๆ
"แล้วยังไงพอพวกมึงมาอยู่สถานะเดียวกับพวกกูพวกมึงก็ทำแบบพวกกูแหละ ทำอย่างกับพวกกูไม่เคย"
"มันไม่เหมือนกันดิ่เฮีย ก็เฮียอะนิสัยแย่ ขี้บ่น บ้าอำนาจ เอาแต่ใจ โอ้ย!"
"ปากนะมึงไอ้คุณปั้น เดี๋ยวกูปั้ดสั่งตัดสาย"
"เฮียไม่กล้าหรอก ถ้าเฮียตัดสายใครจะมาช่วยงานเฮีย" พูดอีกมันก็ถูกอีกครับ ถ้านับสายทั้งหมดแล้วมันเป็นหน้าที่ของคนที่อยู่ปี 3 ครับ ที่จะมาทำหน้าที่ช่วยทำโปรเจคจบของรุ่นพี่ ช่วยนี้ตั้งแต่เหลาไม้ ขัดกระดาดทรายยังวางโครง
"งั้นถ้ามึงไม่ช่วยกูจะไปตามมึงถึงบ้าน"
"สายรหัสคู่นี้จะทะเลาะกันอีกนานมั้ยวะ ดูหลานกูนั่งเงียบไม่ปฏิเสธซักคำ" ผมส่ายหัวขำๆไอ้ปั้นมันเป็นเด็กช่างเถียง ไอ้กัสก็เป็นพวกของขึ้นง่ายเวลาโดนหลานมันกวนใส่
"ปฏิเสธได้ด้วยหรอ" ปองเหลือบตามองผมแล้วถามหน้าตาย
"อ้าวไอ้นี้"
"พอ อย่าให้พวกกูต้องใช้ไม้แข็ง บอกให้ทำก็ทำสิว่ะ คุมรับน้องหรือก็เปล่าไม่ได้ให้มาช่วยทำทั้งหมดซะหน่อย"
"แหมะ ทำเหมือนจำไม่ได้ว่าโทรมาหาผมตอนห้าทุ่ม ผมอยู่ผับ ให้ไปซื้อข้าวกล่องมาให้บอกจะกินเดี๋ยวนี้ สั่งยิ่งกว่าแม่อะ" เรื่องนี้ดูจะฝังใจไอ้ปั้นมากครับเพราะเห็นมันบ่นเรื่องนี้ทุกครั้งเวลาโดนฟากัสสั่งให้มันทำนู้นนี้ วันนั้นจำได้ว่ากำลังนั่งทำงานกันอยู่บนสตูดิโอ ปั้นมันเดินหน้ามุ่ยในสภาพผมถูกเซ๊ทเป็นอย่างดี เสื้อเชิ้ตแบรนดังน้ำหอมกลิ่นฟุ้งเดินถือถุงข้าวเหนียวหมูปิ้งพร้อมน้ำแร่มาประเคนลุงรหัสมัน
"ก็มึงว่างมั้ยละไอ้ปั้น"
"ถ้าพี่กำลังจะล่าเหยื่อนี้เรียกว่าว่างมั้ย แล้วทีพี่เอยังไม่เคยโทรเบียดเบียนปองเลย"
"นั้นมันมีผัวคอยส่งข้าวส่งน้ำปะ" แล้วมันมาเกี่ยวอะไรกับกูและวาวะ
"เออ ผมก็ไม่ใช่ผัวเฮียกัสซะหน่อย"
"รุกกูได้ก็เอา แต่ระวังรองเท้าเบอ 43 จะไปอยู่บนหน้าอกมึง" ฟากัสชกอดอกกระดิกปลายเท้าไปมาอยู่ข้างๆ ไอ้ภูมิที่มองสองคนนี้ตีกันก็อดส่ายหน้าอย่างระอาใจไม่ได้
"พอๆไอ้สองตัวนี้ ใครไม่รู้คิดว่าแมร่งเกลียดกัน"
"เออ คุยกันเฉยๆยังเหมือนจะตีกันขนาดนี้" ผมสมทบคำไอ้ภูมิพลางมองหลานรหัสตัวเอง โชคดีที่มันไม่ได้มีนิสัยแบบปั้นไม่งั้นผมคงตัดสายไปตั้งแต่แรกละไม่ให้อยู่ท้าทายอำนาจแบบไอ้ปั้นหรอก
"ไป ไปได้แล้วพวกมึงอะ หมดธุระแล้ว"
"โหวพี่ภูมิ เรียกให้มาทั้งที่พวกผมไม่มีเรียน บทจะไล่ก็ไล่กันแบบนี้เนี้ยนะ"
"แล้วยังไงกี อย่าคิดว่าพวกกูไม่รู้ว่ามานี้จะมาเล็ง ปี1"
"หึหึ ไปแล้วพี่ หวัดดี"
"พี่วาทำงานแล้ว พี่เอไม่ต้องเหงาเนอะเดี๋ยวผมพาไปเดินเล่นบ่อยๆ"
"พอเลยไอ้ปองตามเพื่อนมึงไปเลยนะ แล้วพาไปเดินเล่นมันหมาแล้วมั้ย"
"อ้าวก็เหมือนว่าเป็นพี่เขยรหัส โอ้ย! พี่เอตีมาได้ไปแล้วคร้าบ" คูปองยกมือไหว้ประหลกๆก่อนจะเดินตามกีกับปั้นออกไป
"น้องเอทีนี้ก็เหลือแต่พวกกูละ ไหนตอบพวกกูมาซิว่าเดินหัวเถิกโชว์คิสมารค์เนี้ยกลัวคนไม่รู้หรือไงว่ามีผัวแล้วอะห่ะ" ภูมิแหวกคอเสื้อผมออกพลางจิ้มแรงๆไปที่รอยจางๆพาเอาหน้าผมขึ้นสีด้วยความอาย
"ภูมิแรงไปครับคุณภูมิ แต่นะน้องเอพวกกูไม่เคยสอนให้มึงทำตัวแบบนี้นะ"
"อะไรเนี้ย พวกมึงจะมาโวยวายอะไรขนาดนี้" รู้สึกเหมือนโดนรุมยังไงชอบกล นี้กูเป็นเพื่อนพวกมึงนะไม่ใช่ลูก
"ก็ไม่ได้อะไร แต่กูถามอย่างดิ่" ฟากัสเป็นประเด็นโดนมีภูมิยิ้มเย็นชวนขนลุกในคำถามของพวกมัน
"อะไรว่ะ"
"ของไอ้วามันใหญ่มั้ย"
"วามันเก่งมั้ยมึง"
"ไอ้ ไอ้เชรี้ย" ดันหน้าพวกมันสองคนออกไปไกลๆเมื่อมันเขยิ่บเข้ามาใกล้พลางถามเสียงเบา มองหน้าเพื่อนตัวดีที่ฟากัสยกยิ้มมุมปากโดยมีภูมิมองผมมาด้วยสายตาล้อเลียนอย่างเห็นได้ชัด
"อ้าวไอ้นี้ ทำมาเป็นเหนียมอาย"
"ห่าไอ้กัส กูเคยถามมึงซักคำมั้ยว่าของมึงใหญ่หรือเปล่า เรื่องส่วนตัวมั้ย"
"อ้าวอยากรู้หรอกหรอก็ใหญ่พอตัวนะ เนอะไอ้ภูมิ"
"ไอ้สัดนี้กวนตีนกูละ เห็นแต่ตอนเหี่ยวๆไว้มึงพงาดสู้โลกเมื่อไรค่อยมาให้กูดูนะ"
"ฮาๆๆๆๆๆ"
"พวกมึงไปเห็นกันมาตอนไหนวะ"
"เด็กน้อยอย่างมึงอย่ารู้เลย" ฟากัสยกนิ้วชี้ส่ายไปมาด้วยท่วงท่าผู้มากประสบการณ์ ได้ข่าวกูอายุเท่ามึงนะครับ
"แล้วยังไงเอ วามันเก่งมั้ย ลีลาดีเปล่ากูได้ยินข่าวมานานละว่าวามันเด็ดจริงเห็นทั้งหญิงทั้งชายเคลิ้มกันมาหลายคน"
"ไอ้เชี้ยภูมิ ถามกูแบบนี้คิดว่ากูจะคิดยังไงห่ะมันจะไปเคยทำให้ใครเคลิ้มแล้วมาเกี่ยวอะไรกับกู"
"อ้าว งอนครับงอน อย่ามาทำตัวงี่เง่าน้องเอ พี่ฟากัสจะสอนอะไรให้นะ พอเป็นแฟนกันแล้วอย่าทำตัวหน้าเบื่อโดยการหึงไม่เข้าท่า อดีตชื่อก็บอกอยู่แล้วว่ามันผ่านไปแล้ว อะไรทีเมื่อก่อนเคยเป็นอย่าให้มันเยอะ หรือเปลี่ยนไปมากเมื่อเป็นแฟนกันเข้าใจเปล่า"
"เออ งี่เง่าให้พอน่ารัก อย่าให้ถึงขั้นน่ารำคาญเพราะสันดาลผู้ชายก็ใช่ว่าจะยอมทนได้หรอกนะ แต่ สำหรับวาที่ทนมึงมาแต่เด็กคงจะชินสินะ"
"นี้ตกลงพวกมึงกำลังเตือนสติกูแบบแปลกๆอยู่สินะ"
"เออ มึงมันไม่เคยมีแฟน มึงยังไม่รู้ตัวหรอกว่าความรักและความเป็นเจ้าของมันเปลี่ยนนิสัยคนเราได้ยังไงบ้าง อะไรที่มึงไม่คิดว่ามึงจะทำได้นั้นแหละตัวดีเลย"
"ใช่ พวกกูเป็นเพื่อนมึงเลยอยากเตือนมึงไว้ ขี้เกียจมาคอยปลอบเวลาทะเลาะกับวา พ่อทูลหัวของมึงยิ่งดุๆอยู่ก็รู้" รู้ดิ่ห่า โดนดุน้ำตาคลอมาหลายรอบละ
"กูควรจะขอบคุณสินะ"
"เออ เพื่อนอย่างพกวกูหาที่ไหนไม่ได้แล้วนะบอกไว้ก่อน"
"แล้วตกลงตอบกูได้ยังว่าของวามันใหญ่มั้ย อาจจะเห็นไม่ชัดเอาเป็นว่าจุกมากมั้ยมึง"
"ไอ้เชี้ยฟากัส!!" ผมเดินหนีออกมาอย่างหงุดหงิดใจกับคำถามปนเขินอายเมื่อคิดถึงคำถามที่มีอยู่ในใจของตัวเอง
"แกเข้าไปดิ่" เสียงพูดคุยกันไม่ดังมากจากข้างตัวเมื่อผมเดินผ่านกลุ่มผู้หญิงกลุ่มหนึ่ง ดูจากรองเท้าผ้าใบสีขาว กระโปรงกรอมเท้าแล้วก็รู้ได้ไม่อยากว่าเป็นเด็กปีหนึ่ง บทสนทนาที่ติดใจว่ามันเกี่ยวกับผมหรือเปล่า
"เฮ้ยไม่กล้าอะ"
"แต่นี้แกเข้ามาที่นี้เพราะพี่เขาไม่ใช่หรอวะ"
"เออ เอาก็เอาวะ.....เอพี่เอคะ"
"อะ ครับ" หันไปยิ้มรับเมื่อเด็กผู้หญิงตัวเล็กยืนเรียกผมด้วยอาการตื่นเต้นอย่างปิดไม่มิดพาลเอารู้สึกตัวเองเหมือนดาราอย่างไงอย่างงั้น
"คือ หนูชื่อมิน เป็นแฟนคลับพี่เอกับพี่วาอะคะ"
"ห่ะ" คำอธิบายแนะนำตัวของคนตรงหน้าพาเอาผมอุทานเสียงหลงอย่างลืมตัว กลับมาแล้วสินะบรรยากาศนี้ เปิดเทอมทีกลับมาที จะดีใจหรือยังไงดีเนี้ย คิดไปก็ลืมไปเลยว่าช่วงนี้ไม่ได้เข้าไปเชคเพจ ปานนี้จะอัพเดทเรื่องของผมกับวาไปถึงไหนแล้วเนี้ย แต่ที่มั่นใจเลยว่าไอ้เปรี้ยวมันได้ประกาศไปแล้วแน่ๆว่าผมกับวาคบกันแล้ว
"คือหนูตามแฟนเพจพี่มาซักพักแล้ว หนูชอบคู่เอวามาก ตั้งแต่พี่สองคนเป็นเพื่อนกันจนคบกัน มันน่ารักมากๆเลยคะ และสอบเข้าที่นี้เพราะอยากเป็นรุ่นน้องร่วมสถาบันกับพี่เอและพี่วา" รู้สึกไปเองมั้ยว่าเหมือนเห็นลำแสงบางอย่างทอประกายมาตาดวงตาน้องเขา เหมือนมีฉากหลังเป็นดงดอกไม้สีชมพู
"อาครับ เออ ขอบคุณครับ"
"เออ ขอถ่ายรูปด้วยได้มั้ยคะ"
"ได้ครับ" ยิ้มรับอย่างงงตัวเองว่าทำไมถึงตอบตกลง ก่อนจะยืนข้างน้องเขาและยิ้มให้กล้อง เพราะปกติผมเป็นคนไม่ค่อยชอบให้ใครเข้ามาถามเรื่องผมกับวาเท่าไร แต่พอตอนนี้คิดได้ว่าเราสองคนคบกันจริงอย่างที่คนอื่นเขาจิ้นกันก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มรับ หรือผมจะโดนเปรี้ยวเล่นของใส่จากการอ่านนิยายและการ์ตูนวายที่มันยัดเยียดมาให้มากเกินไป
"กรี้ด ขอบคุณคะ พี่เอน่ารักมากเลย แล้วพี่วาไม่ได้มาด้วยหรอคะ"
"วันนี้วาทำงานวันแรกครับ"
"เสียดายจังอยากเจอพี่วาตัวจริง จะได้ถ่ายรูปคู่กับพี่วาพี่เอ แหะๆ" น้องมินเอามือลูบผมอายๆกับความคิดของตัวเองจนผมอดที่จะยิ้มตอบไม่ได้
"เดี๋ยววันพุธวาเขามาลองชุดครุยยังไงก็เจอมันวันนั้นก็ได้"
"จะ จริงหรอคะ ขอบคุณคะที่บอกและนี้คุ๊กกี้คะหนูทำมาให้พี่เอกับพี่วาทาน แล้วก็รักกันนานๆนะคะ หนูเอาใจช่วย" น้องผู้หญิงคนนั้นส่งขนมใส่มือผมก่อนจะวิ่งออกไปหาเพื่อนที่ยืนมองอยู่ไกลๆพลางคุยกันเสียงดัง ผมได้แต่ยืนมองถุงคุ๊กกี้อย่างขำๆกับปฏิกิริยาน้องเขา กำลังจะหยิบมือถือไลน์บอกวาเรื่องเมื่อครู่ก็ได้ยินเสียงเรียกอันคุ้นหูจากด้านหลังเสียก่อน
"พี่เอครับ" รู้สึกเปิดเทอมวันแรกตัวเองป็อปยังไงก็ไม่รู้ ปกติเวลาไปไหนในมหาลัยจะไปกับวาหรือไม่ก็ภูมิและฟากัสตลอด เพิ่งรู้ว่าคำว่า พี่เอ จะขายดีแบบนี้
"อ้าวว่าไงกาย ไม่ได้คุมรับน้องหรอ" ยิ้มให้รุ่นน้องข้างคณะพลางมองไปยังลานใต้ต้นไทรที่มีเด็กปีหนึ่งนั่งก้มหน้าติดพื้นอย่างพร้อมเพรียง
"เดี๋ยวกลับไปครับ เห็นพี่เอเดินผ่านมาเลยอยากมาทักพี่เอก่อน ไม่ได้เจอตั้งหลายเดือนคิดถึง"
"อา แล้วเป็นไงบ้างเป็นเฮดว๊าก เห็นตะโกนกดดันซะพี่กลัวแทน" รู้เจตนาของคนที่อยู่ตรงหน้าชัดเจน เพราะเทอมแรกของปีที่แล้วเขาเป็นคนที่เข้ามาป้วนเปี้ยนในชีวิตของผมจนผมตั้งรับไม่ถูกอยู่หลายครั้ง แต่พอเทอมสองก็หายไปจนผมนึกว่าเจ้าตัวเขาเปลี่ยนใจแล้วไปหาคนอื่นแทน
"ก็ทำไปตามบทบาทแหละครับ แต่ถ้าพี่เอกลัวเดี๋ยวผมช่วยปลอบ" กายยิ้มตอบด้วยสายตาวาววับก่อนจะเปลี่ยนเป็นแข็งกร้าว ยังไม่ทันที่ผมจะได้สงสัยกับปฏิกิริยาที่เปลี่ยนไปคนที่น่าจะเป็นคำตอบก็เข้ามาถึงตัวผมแล้ว
"ไม่เป็นไรหรอก ผมว่าวามันคงมีวิธีปลอบเอได้ดีกว่าคุณ" มือที่พาดไหล่มาจากด้านหลังพร้อมคำพูดเสียงเรียบของภูมิพาเอาผมเกือบถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก ผมเป็นพวกรับมือไม่ค่อยถูกเวลามีคนมาพูดจีบอย่างโจ่งแจ้งแบบนี้เลยได้แต่ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ไปทุกครั้ง
"แล้วนี้ไม่กลับไปคุมน้องต่อแล้วหรอ หรือหน้าที่ของคุณไม่สำคัญพอจนมายุ่งกับเพื่อนผมแบบนี้"
"ฟากัส" เอ่ยปรามฟากัสเบาๆแต่เพื่อนผมทั้งสองคนไม่ได้สนใจผมเลยด้วยซ้ำแต่กลับจ้องหน้านิ่งไปยังกาย
"หน้าที่สำคัญ แต่พี่เอสำคัญกว่า"
"หึ ดูเหมือนฟันเฟืองของวิศวะตัวนี้เก็บไว้ก็คงจะไร้ประโยชน์" ภูมิหัวเราะในลำคอกับคำตอบของรุ่นน้องต่างคณะคนนี้
"ขนาดหน้าที่ของตัวเองยังละเลยแล้วออกมาจีบเพื่อนผมแบบนี้ ชักสงสัยระบบการปกครองของคณะคุณแล้วซิว่ายังจะศักดิ์สิทธิอยู่มั้ย" ฟากัสกดเสียงต่ำพูดอย่างกดดันกึ่งเย้ยหยั่นในคณะของอีกฝ่าย ผมเห็นกายกำหมัดตัวเองแน่นเมื่อเห็นท่าไม่ดีเลยได้แต่ตัดบทก่อนที่กายจะได้โต้ตอบอะไรออกไป
"กายกลับไปคุมน้องต่อเถอะ ไว้เจอกันนะ" ลากเพื่อนสองคนที่ทำตัวโหดเกินตัวจริงทุกครั้งที่เจอกายออกไปอย่างรวดเร็ว ได้ยินกายตะโกนสั่งรุ่งน้องเสียงดังอย่างที่ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าเจ้าตัวแทบจะคุมอารมณ์ตัวเองไว้ไม่อยู่
"นี้ก็โหดใส่กายเขาตลอด" หันไปคุยกับเพื่อนสองคนที่ตอนนี้ปรับโหมดราวกับบทสนทนาเมื่อกี้ไม่เคยเกิดขึ้น
"ก็มันน่าหมั้นใส้ปล่าววะ หลายทีแล้วนะมันอะ ไม่รู้ว่าที่ของตัวเองอยู่ตรงไหน"
"มึงมันไม่รู้อะไรน้องเอ วามันกางปีกปกป้องมึงจนเคยตัว"
"แล้วยังไงก็ กูก็ไม่เห็นกายมันจะอะไรเลย"
"ก็มึงไม่เห็นไง โว๊ะไม่พูดแล้วขึ้นห้องได้ละจารย์รอคุยด้วย" ฟากัสพลักหัวผมไปทีก่อนจะเดินนำขึ้นอาคารไป หันไปมองหน้าภูมิอย่างงงๆ โดยที่เจ้าตัวทำเพียงพลักหัวผมอีกทีและเดินตามฟากัสไป
"ตกลงกูพลาดอะไรไปวะเนี้ย" อดถามตัวเองอย่างงุนงงไม่ได้ นี้มีเรื่องให้ทดไว้ในใจเพิ่มอีกแล้วไง เอรัณ
To be con
Blue Talk
ช่วงนี้เราเป็นเด็กดี ไม่หายไปเป็นเดือนมาต่อนิยาย เคยเป็นมั้ยเหมือนเวลางานมันกดดันมากจนเกินไปก็อยากจะหนีความจริงโดยการมาแต่งนิยาย :katai4:
ตอนนี้พระเอกเราค่าตัวแพงออกมาน้อยมาก เพราะอยากจะให้เห็นว่าชีวิตเอเป็นยังไงในเวลาที่วาไม่ได้อยู่ในมหาลัยด้วยแล้วในที่สุดเรื่องนี้ก็มาครึ่งเรื่องแล้ว วะฮู้ว ต่อจากนี้ไปก็จะเป็นการคลายปมทั้งหมดโดยมีตัวละครที่ชื่อกายเป็นตัวเร่งปฏิกิริยาสำคัญเลย แล้วเจอกันตอนหน้าน้าทุกคน :bye2:
-
โอ้ยยยยยยยยย น้องเอเอ้ยยย
มันน่าเป็นห่วงอย่างที่วาเคยว่าไว้จริงๆ
อิคุณกายอะไรนี้ เดี๋ยวเถอะแมร่งเดี๋ยวจะโดนนน :katai1:
ยังดีที่มีภูมิกับฟากัสคอยดูแล ไม่งั้นไม่อยากจะคิด น้องเอยิ่งไม่ค่อยจะทันใครเค้าด้วย เห้อออ
-
ภูมิกับฟากัสทำเรากลัวเลย กลัวเอหึงวาจนทะเลาะกัน ยิ่งไปทำงาน สาวเยอะแน่ๆ
กลัวไม่งุ้งงิ้งน่ารักเหมือนตอนเป็นเพื่อนอละน้องเล็กมันยิ่งเอาแต่ใจอยู่
แต่เดี๋ยวก่อน ภูมิกับฟากัส ไปเห็นกันตอนไหน!!! ไม่เห็นมีตะหงิดเลยยยยย!!
น้องเอ อย่ามึน ตอนเล่าบอกรายละเอียดอะไรมาบ้างงงงงง อ๊ากกกก
ถึงวาไม่อยู่ก็มีองครีกษ์พิทักษ์เอวานะ ตั้ง2 คน อิอิ
แต่ก็เห็นใจกายนะ รอมานานจนวาจบ พอไม่มีใครเฝ้า แกยังพยายามจีบต่อ -*- :m16:
-
อิจฉาน้องเอจริงๆ ชอบนายจังเลยวาโย
น้องเอไม่ระวังตัวเลยน้า
-
อะ จะมีอะไรต่อไปเนี่ย
-
มันต้องมีเอหึงบ้างแระ
หนุ่มไฟแรงจบใหม่ๆเนี่ย โหยยยยยยยยยยยโดนเล็งทุกราย
-
ฟากัส กะภูมิเหนื่อยหน่อยนะ ต้องดูแลน้องเอ แทนวาซะแล้ว 555555
-
กายๆนายจะมาเป็นมือที่3ใช่เปล่า
มันไม่ดีนะเออ จุ๊ๆ
-
รอตอนหน้านะครัช
-
อร๊ากกก น้องเอน่าเป็นห่วงสุด
อย่ามึนเยอะนะลูกเดี๋ยวเป็นเรื่อง น่ากลัวจัง
-
เอตอนไม่มีวานี่น่าเป็นห่วงนะ
-
วาแคร์ทุกอย่างที่เป็นของวาจริงๆ แค่มอง วาก็เหมือนรับรู้ความรู้สึกของน้องเอได้เลย
อะไรที่เป็นของวา คงสำคัญเหมือนอัญมณีสักเม็ด :hao3:
น้องเอ มันน่ารักนะ ได้หนูอย่าทิ้งหนูนะป๋า ใครจะไปกล้าทิ้งลงกัน 555555555
-
เอพอไม่มีวาแล้ว น่าเป็นห่วงจริงๆ
แต่ก็ดีนะ เอจะได้เรียนรู้การเอาตัวรอด
ก่อนออกไปทำงาน โดยที่ยังมีเพื่อนๆคอยช่วยอยู่
วาค่าตัวแพง ออกมาตอนต้นกับเอก็เรียกอมยิ้มได้แล้ว
-
คู่ข้าวใหม่ปลามัน แอบหวานเบาๆ
-
น้องเอจ๋า~~~~~!!!! รู้ช้าตลอดๆแหล่ะตัวเทออ
ก้อนะ วา ปกป้องมาจนเคย หุหุหุ ^^
ฟินเบาๆ ตอนฉากสามีภรรยา ข้าวใหม่ปลามัน >////<
-
เอเป็นเด็กไร้เดียงสาไปเลยตอนไม่มีวา
-
:katai2-1: :katai2-1:
-
:hao7: อีกแค่ปีเดียวน้องเอจะรอดไหมนี่ในรั้วมหาลัยนี่
-
:-[. ฉากส่งสามีไปทำงานน่าร๊ากกกกมากน้องเอ
-
รอตอนต่อไปค่าา^^
-
ตามอ่านรวดเดียวสนุกมากครับ
-
คงเพราะวาทำอะไรโดยที่เอไม่รู้เรื่องสินะ
เพื่อนรักก็ปกป้องน้องเอกันทั้งนั้น จะไปว่าเอได้อย่างไร
-
โอ๊ยน้องคะ ใสเกิ๊นนนนนนนนน
นี่ไม่มีคนกางปีกคุ้มกันแล้วพวกแมลงหวี่แมลงวันคงพรึ่บ
-
เอรัณหนูไม่รู้เรื่องเลยหรือเนี้ย คึคึ
คุณภรรยาผู้น่ารัก555
-
น้องเอ ใสได้อีกกกกก โอ้ย น่ารักกก
-
คือน้องเอโดนวากางปีกปกป้องจนไม่รู้เลยว่ามีใครแอบเล็งไว้บ้างสินะ
ยังดีที่มีภูมิกับฟากัสนะเนี่ย
-
น้องเอพลาดไปหลายอย่างเลยละนะเราว่า 555555
ไม่มีวาคอยปกป้องแล้วมีแต่คนเข้าหาแน่ๆ น้องเออย่าไปเชื่อคนอื่นมากนะ :ling1:
-
น้องเอไม่เคยรู้สินะ
ฟากัสกับภูมิช่วยด้วยนะ
-
น้องเอช่างไร้เดียงสา :hao3:
ดีนะที่มีฟากัสกับภูมิ ไม่งั้นเครียดแทนวา :laugh:
:L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
ศึก2ด้านเลย สะพรึง!!
ระหว่างหนุ่มหล่อหน้าใหม่ในที่ทำงาน ขวัญใจมหาชนชาวออฟฟิศ
กับหนุ่มน่ารักพ่อไม่อยู่คุม ชะอุ้ย! แฟนค่ะแฟน
:กอด1:
-
เอน่ารัก
ไม่มีวาปกป้อง
ต่อไปจะเป็นยังไงน้า
จะเสน่ห์แรงแค่ไหน
ภูมิกับฟากัสก็โหดได้ใจ
:laugh:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
คุณน้องเอเสน่ห์แรงแบบนี้ คนทำงานเขาจะทำงานรู้เรื่องมั้ยเนี่ย ฮึ
ยังดีได้เพื่อนคอยคุมอยู่เนอะ งี้แหละ มีแฟนน่ารักก็ต้องทำใจนะวา ยิ่งมึน ๆ อึนๆ ไม่ค่อยรู้ไรเล้ย
ส่วนวานี่ไม่ต้องห่วงเพราะไม่เคยมองใครนอกจากเอ เนอะๆๆ
ขอบคุณค่ะ
-
น้องเอน่าเป็นห่วงจริง ๆ ด้วยแสดงว่าตลอดมาไม่เคยรับรู้เรื่องราวภายนอกเลยน่ะเนี่ย ให้วาวิ่งวุ่นอยู่คนเดียวจริง ๆ :mew4:
-
มีเอฟซีมาแสดงตัวด้วย ฮ่าๆ น้องเอน่ารักไม่เสื่อมจริงๆ
ม่ีการทำอาหงอาหารให้สามี แหม แหม แหม แหม
อิตาน้องกาย เดี๋ยวจะเจอดีนะจ๊ะ แหมมมมมม
มายุ่งกับของต้องห้าม อย่านะๆ
ถึงไม่มีวา น้องเอก็มีคนคุมทั้งเพื่อนๆ แฟนคลับเอวา และนักอ่าน
ดังนั้นน้องกายอย่ามานะ!!!
ปล.คนเขียนพิมพ์ผิดนะคะ ตรงที่บอกว่าอย่ามาทำตัวน่าเบื่อ หรืออะไรสักอย่างตอนที่ภูมิกับฟากัส
สอนน้องเอเรื่องการเป็นแฟน คนเขียนพิมพ์ "หน้าเบื่อ" ต้องเป็น "น่าเบื่อ" นะคะ^^
-
น้องเอนี่เหมือนนกเพิ่งหัดออกบินเผชิญโลกกว้างครั้งแรกเลย ยังไม่รับรู้อันตรายรอบตัว เพราะแต่ก่อนมีวาคอยปกป้องตลอดเวลา ยังดีนะที่ยังมีพ่ออีกสองคนอย่างฟากัสกับภูมิ ไม่งั้นน้องเอคงแย่แน่ รอดูตอนต่อไปจ้าว่าจะมีไรเกิดขึ้นอีก
-
คงมีหลายเรื่องที่น้องเอไม่รู้
-
น้องเอรัณคนซื่อ
ปล แอบจับคู่ให้เพื่อนเอรัณสองคน คนนึงคู่กับสายรหัส อีกคนคู่กับกาย
ปล1 เพื่อนน้องเอเป็นรับ 555
-
ฟินฟุดๆ ชอบอ่าๆ ฟินๆๆๆ
-
เอก็ช่างไม่รู้อะไรบ้างเล้ยยยย วากลับมาหาเอเร้วววว
-
ติดตามค่ะ สนุกมาก อ่านไปยิ้มไป อิจฉาไป แอร๊ยยย
-
น้องๆแฟนคลับน่ารักอะ
แต่คนที่ชื่อกายเนี่ย อย่าให้เอข้างนอกนะ มีดักตบ
วาไม่อยู่อย่ามาทำตัวเป็นเหลือบไรน้องเอนะ ชิ้วๆ
ฟากัสกับภูมิช่วยดูแลน้องเอแทนวาด้วยยยย
-
ชีวิตข้าวใหม่ปลามันของ เอวา แหม น่ารักจริง ๆ :o8:
แต่วาเริ่มใช้ชีวิตวัยทำงานแล้ว เวลาจะได้อยู่กับน้องเอก็น้อยลงด้วยสินะ
ยังดีที่น้องเอ มีภูมิกับฟากัสคอยดูแลแทนวาโยนะเนี่ย หลานรหัสแต่ละคน
ก็แสบ ๆ น่ารัก แถมดูน่าสนใจนะ ทั้งคูปอง ข้าวปั้น กี รุ่นนี้จะมีคู่จิ้นเกิดขึ้นมั้ยนะ
ชอบที่ภูมิกับฟากัส สอนน้องเอในการปรับตัวเป็นแฟนกับวาโย และเรื่องการเข้าใจ
เรื่องในอดีตของวาโย เพื่อไม่ให้เป็นปัญหากันต่อไปในอนาคต เป็นเพื่อนที่ดีมาก ๆ
โดยเฉพาะ คอยกันพวกที่หวังหาโอกาสเข้าหาน้องเอ ตอนไม่มีวาโยเนี่ยแหละ
นายกายนี่ ท่าทางจะใช่ย่อย เหมือนรอจังหวะที่วาโยเรียนจบแล้ว ค่อยลงมือจีบน้องเอเลย
แล้วท่าทางนายกายนี่ก็จะร้ายใช่เล่นนะ ส่วนน้องเอนี่ก็ ไม่ค่อยจะระมัดระวังตัวเลย
วาโยไม่อยู่คอยปกป้องดูแลในมหาวิทยาลัยแล้วน้า ต้องดูแลตัวเองมากกว่ารู้มั้ย เอรัณ
ขอบคุณคนเขียนนะคะ :3123:
-
เขาได้กันแล้วๆๆๆๆ กรี๊ดดดดด เอวาหวานเว่อออออ
ขอใหัถึงทะเลาะกันก็หันมาคุยกันด้วยความเข้าใจนะ
อยากอ่านเฟิร์สปริญอย่างแรงงงงงงงง
-
วาโผล่มานิดเดียวแต่ก็เขิน :-[
-
มารอฮะ
-
ตามอ่านทันแล้วเย้ :mc3: :mc2:
-
:hao6: :hao6:หนุ่มๆสมัยนี้ น่าจีบจิ้นจริงๆ :hao3: :hao3:
ถ้าเห็นผู้ชายได้กันแล้วมีความสุขแบบนี้ยอมขึ้นคานว่ะเฮ้ย :laugh: :laugh:
-
วาวามาหรือยังเอ่ย???? คิดถึงนะค่ะ.....
-
มารอๆๆๆ :mew1:
-
ขอสมัครเป็นแฟนคลับเอวา ❤
อ่านแล้วชอบมาก ชอบความสัมพันธ์รูปแบบนี้นั่งเลย
วาดูแลเอดีๆนะ ยังเหม่งเค้าฮ็อต อยากให้วาหวงเยอะๆอ่ะ ชอบจุง อิอิ
-
"จิ้นดีนัก เดี๋ยวจัดให้"
Hour#22 -Fan meeting-
"ทำงานวันแรกเป็นยังไงบ้าง" ทันทีที่ได้ยินเสียงวาเปิดประตูห้องผมก็รีบเสนอหน้าออกไปต้อนรับทันที นี้ถ้ากระดิกหูและหางได้คงทำไปแล้ว วายิ้มรับก่อนจะถอดรองเท้าและเดินเข้ามานั่งตรงโซฟา
"ก็ดีนะ ไม่ค่อยงงเหมือนตอนฝึกงาน โชคดีที่ได้ทำที่ที่เคยฝึกงานเลยไม่มีอะไรมาก แค่หน้าที่หนักกว่าเดิม นี้ต้องมานั่งไล่ย้อนอ่านสัญญาเก่าๆของบริษัทลูกค้าและอาทิตย์หน้าพี่ต้อมเขาจะให้ประสานกับลูกค้าเอง" วาพูดพลางเหลือบตาไปมองกระดาษปึกใหญ่ที่อยู่ในแฟ้มอย่างดีบนโต๊ะหน้าทีวี ผมเบ้ปากกับความหนาของกระดาษ ไม่ถูกโรคกับอะไรที่ต้องอาศัยความจำเลยจริงๆ
"เออนี้คุ๊กกี้ มีน้องเขาฝากมาให้" เดินไปหยิบหยิบถุงขนมลายน่ารักมาแกะก่อนจะหยิบคุ๊กกี้ชาเขียวชิ้นพอดีคำมาลองชิม
"น้องรหัสหรอ"
"เปล่า แฟนคลับอะ"
"หื้ม" มองหน้าวาที่ถือคุ๊กกี้ค้างไว้อย่างแปลกใจ จะตกใจอะไรใช่ว่าเป็นครั้งแรกที่มีคนเอาของกินมาให้ แต่น่าจะเป็นครั้งแรกที่ผมรับมามากกว่า
"แฟนคลับเอวา เขาทำมาให้ เด็กปี 1 น้องเขาบอกเข้าเรียนที่นี้เพราะเราสองคนเลย ฟังแล้วอดจะเขินไม่ได้"
"หึหึ แล้วเป็นไงเรียนวันแรก" เสียงหัวเราะในลำคอของวาให้ฟังทีไรก็รู้สึกเหมือนโดนล้อเลียนอยู่ตลอด ทำไมไม่รู้แต่รู้สึกว่าการโดนจิ้นหรือมีแฟนคลับมันก็ไม่ได้น่ารำคาญเหมือนเมื่อก่อน
"เฮ้อ แมร่งงานโคตรเยอะเลย โปรเจคมาอีก 3 อัน ปกติ 2 โปรเจคก็แทบจะสิงอยู่ในสูดิโอละ นี้มา 3 ได้นอนตอนปิดเทอมแน่ เวลาจะอาบน้ำไม่รู้จะมีมั้ย" เอาจริงๆมันแทบจะเป็นลักษณะของคณะผมแล้วครับ บางทีเคยไม่ได้อาบน้ำติดกันเป็นอาทิตย์ นี้ผมไม่ได้ซกมกนะ แต่ถ้ามีเวลาไปอาบน้ำผมสู้เอาเวลานั้นมานอนจะดีกว่ามั้ย
"เรื่องอาบน้ำนี้ขอเลยเหอะ คุณภาพชีวิตแย่เกินไปนะ หรือถ้ายังไงให้วาอาบให้ได้นะ ฮาๆๆ" วาลุกขึ้นยื่นเต็มความสูงก่อนจะปลดเนคไทด์ออกและเดินตรงไปยังห้องนอนของตัวเอง
"หื่นไปครับวาโย แหมะ แล้วนี้กินข้าวยัง"
"ยังเลย หิวยังรอแป๊บนะเดี๋ยวออกไปทำให้"
"เฮ้ยไม่ต้อง ทำเสร็จแล้วรออุ่นอย่างเดียว"
"กินได้หรอ"
"ดูถูกว่ะ ถึงจะไม่เก่งเท่าเฮียเอกกับพี่เฟิร์ส แต่ก็มาจากคนสอนเดียวกันนะ"
"ยังไงก็ไม่น่าไว้ใจ" คนสูงกว่าเหล่ตามองผมก่อนจะกระตุกยิ้มมุมปากราวกับคิดอะไรบางอย่างได้
"ยิ้มอะไร"
"เปล่า แค่เอทำตัวน่ารักดี"
"เออ กูน่ารักก็รักกันนานๆละ" ตีหน้ามึนตอบรับไปอย่างไม่อายทั้งที่ในใจนี้เต้นแรงจนเหมือนจะหลุดออกมาจากอก ไอ้บรรยากาศมุ๊งมิ๊งแบบนี้ทำไมช่วงนี้มันกระจายอยู่รอบตัวผมบ่อยเกินยังไงไม่รู้
วันนี้ผมมีเรียนครึ่งวันครับ เรียนเสร็จก็รีบวิ่งลงมาจากตึกโดยไม่รอไอ้เพื่อนสองตัวที่บ่นเสียงดังตามหลังว่าผมรีบไปหาผัว จุดนี้เบื่อจะต่อปากต่อคำกับพวกมันแล้วครับ ตั้งแต่ผมกับวาคบกันนี้เรื่องของผมก็กลายเป็นขี้ปากของมันสองตัวอย่างสนุกสนาน
ผมเคยเถียงพวกมันไปนะครับว่าแซวๆผมเข้าขากันแบบนี้ระวังจะได้กันเองซักวัน แต่ก็โดนสายตาเหยียดหยามจากไอ้ภูมิและเสียงถอนหายใจจากฟากัสแทน ตบท้ายด้วยคำว่า เอาไม่ลง โอเคกูไม่รู้ว่าพวกมึงเคยลองเอากันหรือยัง แต่ไม่เอากันก็ดี ชีวิตผมจะได้รู้สึกปกติกับเขาหน่อย กลัวเพื่อนเป็นเกย์ตามแฟชั่น
"รอนานมั้ย" แตะไหล่กว้างคุ้นตาที่ยืนกอดอกหันหลังให้ผมอยู่ คนตรงหน้าผมตอนนี้เหลือแต่เสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดพอดีตัวอวดให้เห็นช่วงแขนที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามสวยงาม มองเลยไหล่วา ตามสายตาของวาที่มองอยู่ก่อนหน้านี้ก็เห็นแผ่นหลังคุ้นๆของใครซักคนที่เดินห่างออกไปอย่างรวดเร็ว ก่อนภาพตรงหน้าจะถูกผมบังด้วยมือใหญ่ของวาที่ลูบหัวของผมเบาๆ
"ไม่นานหรอก นี้วิ่งลงมาใช่มั้ยหัวกระเซิงเชียว"
"ก็กลัวมึงรอนาน"
"กลัววารอนานหรือมึงรอเจอหน้าผัวมึงไม่ไหวแล้วห่ะ น้องเอ" ก็ยังคงไม่เข้าใจว่าพวกมันจะมีปัญหาอะไรกับการที่ผมรีบมาเจอวากันหนักหนา ดูจากเสียงด่าที่มาก่อนตัวของฟากัสที่ไม่วายพูดแบบเดียวกับตอนที่ผมพุ่งออกจากห้องตอนอาจารย์เลิกคลาส
"ยัง ยังจะม่จิกตาใส่ อย่าให้กูด่านะ รีบจนลืมหนังสือเรียนเนี้ย กูไม่เอาปาหัวมึงก็บุญละ" ไอ้ลูกครึ่งมันเอาหนังสือเล่นหนาเคาะหัวผมไปมาก่อนจะปล่อยลงมาจนผมแทบรับไม่ทัน ห่า ยืมมานะเว้ยถ้าปกยับแล้วโดนปรับมึงจะช่วยกูรับผิดชอบมั้ย
"ไม่ได้ลืม ตั้งใจวางเอาไว้จะรอดูว่าหมาตัวไหนจะคาบมาให้" ภูมิหัวเราะลั่นกับประโยคของผมเมื่อครู่ก่อนจะยักคิ้วกวนตีนฟากัสกลับเมื่อเจ้าตัวหันไปค้อนตาใส่ โธ่ สาวแตกมากเพื่อนกู
"มึงดูปากไอ้น้องเอมันนะวา"
"แล้วนี้เรียนเสร็จไปไหนต่อเปล่าเนี้ย" วายุติสงครามย่อมๆก่อนจะเสเปลี่ยนเรื่องไป ฟากัสได้แต่ฮึดฮัดก่อนจะชี้หน้าผมอย่างคาดโทษ กลัวตายอะ ไม่อยากจะอวดแค่วากูน่ากลัวกว่ามึงอีก ว่าแต่มันใช่เรื่องน่าอวดมั้ยเนี้ย
"ไม่อะ พวกกูว่าจะไปดูมึงลองชุด" ภูมิบอกวาก่อนจะยักคิ้วให้ผมอย่างรู้ทัน คือตั้งแต่ตบกับวามา ผมพยายามหลีกเลี้ยงสถาณการณ์ที่จะให้พวกมันเห็นถึงบรรยากาศมุ๊งมิ๊งของผมกับวามากขึ้น ซึ่งอันที่จริงถามว่ามันต่างจากเมื่อก่อนยังไง ก็บอกได้ว่ามันไม่ต่างเท่าไรผมก็วาก็ยังปฏิบัติต่อกันเหมือนเดิม แบบที่ใครๆบอกว่ามันเกินเพื่อนมาตั้งแต่แรก แต่พอสถาณะเราชัดเจน พวกมันก็ยิ่งแซวผมชัดเจนยิ่มขึ้นพอๆกับเลเวลคำพูดคำจาที่เพิ่มขึ้นเช่นกัน
"จะมาดูวาลองชุดหรือจะไปแอบดูผู้หญิงลองชุดกันแน่ครับ"
"ไอ้เถิกนี้ พูดซะพวกกูดูโรคจิต"
"มันด่ามึงคนเดียวฟากัส อย่าลากกูเข้าไปร่วมด้วย กูกับมึงมันคนละชั้นกัน"
"แหมะ ไอ้คุณชายอย่าให้กูลากมึงลงมาเกลือกกลั้วกับกูได้ละกัน"
ผมได้แต่ส่ายหัวกับเพื่อนสองคนนี้ที่อยู่ด้วยกันมา 5 ปีก็ยังไม่มีท่าทีอายุนิสัยจะเพิ่มขึ้น เดินคุยกับวามาจนถึงร้านเช่าชุดรับปริญญาที่อยู่หลังมหาลัยก็เจอกลุ่มคนยืนอยู่หน้าร้านประมาณ 6-7 คนได้ ซึ่งหนึ่งในนั้นก็มีน้องผู้หญิงเจ้าของคุ๊กกี้ชาเขียวอยู่ด้วย
ผมเกิดอาการก้าวขาไม่ออกเมื่อจู่ๆเสียงพูดคุยนั้นก็หยุดลงเรากับมีใครปิดสวิสติ์ก่อนที่ทุกสายตาจะหันมามองที่ผมกับวาเป็นทางเดียวกัน
"มีอะไรหรอเอ"
"เออ คือกูว่า"
"พี่เอ พี่วา สวัสดีค่ะ" น้องคุ๊กกี้ชาเขียวที่ผมเห็นว่าเจ้าตัวโดนเพื่อนดันหลังอย่างแรงจนมายืนอยู่หน้าผมสองคนยิ้มแหยๆทักขึ้นด้วยสีหน้าที่ผมมองแล้วดูตลกไม่เบา มันดูทั้งตื่นเต้น ดีใจ และ เกรงใจ ตีกันมั่วไปหมด
"สวัสดีครับ" ผมยิ้มตอบรับน้องเขาไปโดยที่มีวายิ้มให้อยู่ข้างๆ
"พี่เอ จำหนูได้มั้ยค่ะ"
"จำได้ครับ คุ๊กกี้อร่อยมากเลย เนอะ" หันไปมองคนตัวสูงข้างๆที่เอาแต่ยืนนิ่งไม่พูดอะไร
"น้องทำคุ๊กกี้เองหรอ เก่งมากนะเรา"
"ขะ ขอบคุณค่า เอ่อ หนูชื่อครีมนะคะ เออ พอดีที่พี่เอบอกว่าพี่วาจะมาลองชุดวันนี้ หนูก็เลย แหะๆ" น้องเขายิ้มๆอย่างเกรงใจพลางหันไปมองเพื่อนคนอื่นๆของน้องเขาที่อยู่ด้านหลัง
"เออ ไม่เป็นไรครับ แค่ไม่คิดว่าคนจะมาเยอะแบบนี้" สิ้นสุดคำว่าไม่เป็นไรของผมน้องผู้หญิงคนอื่นๆก่อนกรูกันเข้ามาพาส่งสายตาเปี่ยมหวัง พลางปลาบปลื้มมาให้จนผมทำหน้าไม่ถูกเลยทีเดียว
"นี้พวกเราไม่ได้โพสลงเพจนะคะ บอกกันแค่วงใน" เออ มีวงใน วงนอกกันด้วยเว้ย เขาแบ่งแยกจำกัดคนวงในกันยังไงเนี้ย
"พี่เอพี่วาคะ หนูขอถ่ายรูปกับพี่สองคนได้มั้ยคะ" จบคำพูดของน้องครีม น้องคนอื่นๆก็พากันส่งเสียงเรียกชื่อผมกับวาพลางควักกล้องถ่ายรูปแบบที่มือโปรเขาใช้กัน หรือ รุ่นที่ผมเห็นวาก็มีออกมา เฮ้ยนี้คนธรรมดานะเว้ย มาโดนผู้หญิงขอถ่ายรูปกันเยอะขนาดนี้ ยังไม่ตกใจเท่าไอ้กล้องคุณภาพหนูหราราคาแพงกว่าไอโฟนนี้มันอะไรกัน
"เออ เอาไงอะมึง"
"ได้ครับแต่ขอถ่ายแค่กับเอนะ ไม่ถ่ายเดียว"
"ค่ะๆ" น้องครีมรีตอบเสียงสั่นก่อนจะเดินมายืนตรงกลางและส่งกล้องให้คนอื่นๆที่อยู่รอบๆถ่ายให้ หลังจากนั้นก็เรียกได้ว่างานแฟนมีตติ้งได้เลย เพราะผมกับวาต้องยืนถ่ายรูปคู่ให้กล้องนู้นกล้องนี้ และกับน้องคนอื่นๆจนครบทุกคน และเหมือนพอผ่านสองนาทีแรกไปทุกคนก็เริ่มเก็บอาการไว้ไม่อยู่มีเสียงกรี้ดหลุดออกมาเบาๆเวลาวายกมือโอบไหล่ผมถ่ายรูป มีน้องบางคนใจกล้าขอถ่ายรูปที่ผมหอมแก้มวา หรือ วาหอมแก้มผม แต่วาก็ได้แต่มองยิ้มๆไม่พูดอะไรพลางหันไปหาน้องคนอื่นที่ขอถ่ายรูปอีกคนแทน แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นวาก็ปฏิเสธทุกครั้งที่มีคนขอถ่ายคู่กับวาคนเดียว หรือผมคนเดียวพลางดึงผมให้อยู่ใกล้ๆตลอด แต่ผ่านไปซักพักผมถึงสังเกตเห็นว่าภูมิกับฟากัสก็โดนผู้หญิงสองสามคนขอถ่ายรูปอยู่เช่นกัน แต่ไม่ใช่น้องเขาถ่ายกับพวกมัน แต่เป็นรูปพวกมันสองคนคู่กันแทน ซึ่งเพื่อนผมสองคนก็ไม่ได้แคร์สิ่งใดๆ พลางเซอวิซเต็มที่โดยการกอดไหล่ ดวงแขน ทำท่าตุ๊ดแต๋วของพวกมันไปนี้คงกะสร้างกระแสนิยมในหมู่สาวๆละซิ๊ คงกะจะตกเหยื่อได้หญิงมาควง แต่พวกมึงพลาดละสาววายบิ้วยังไงก็ไม่ขึ้นเผลอๆพวกมึงจะโดนบิ้วให้ได้กันเองซะเปล่า แต่เป็นไงละที่นี้เชื่อกูหรือยังว่ามีคนเข้าจิ้นพวกมึงสองคนจริงๆ
ยืนกันอยู่หน้าร้านพอสมควรวาก็บอกลาน้องๆพลางจูงมือผมเดินเข้าร้านไปชุดรับปริญญาไป โดยขอให้น้องๆกลับกันไปก่อนอย่ายืนรอหน้าร้าน ซึ่งถึงวาจะพูดไปยิ้มไปแต่ความเป็นเผด็จการอำนาจของวาที่ผมคุ้นชินก็แผ่ออกมาจนไม่มีน้องคนไหนกล้าขัดใจซักคน ได้แต่ทำตาเพ้อๆพยักหน้างึกหงัก บอกลาด้วยคำว่าขอให้ผมกับวารักกันไปนานๆ พวกพี่น่ารักมาก บลาๆ จนผมรู้สึกเหมือนนี้เป็นงานแต่งงานยังไงอย่างั้น แต่จังหวะสุดท้ายที่วาจูงมือผมเข้าไปนั้นก็พาเอาเสียงกรี้ดหลุดออกมา พอๆกับเสียงชัตเตอร์กล้องที่ระรัวจนถ้าเสียงชัตเตอร์เป็นกระสุน ผมคงตายไปแล้ว อันนี้ก็เป็นอีกหนึ่งความสงสัยของผมว่า ผู้หญิงสมัยนี้เขาหันมาเล่นกล้องกันหมดแล้วหรอ เพราะแต่ละคนถือกล้องโปรกันมาคนละอัน บวกกับเลนส์อีกหลากหลาย เลนส์บางอันที่อยู่ในกระเป๋ากล้องน้องผู้หญิงแว่นทำเอาวาแซวไม่ได้ว่าซื้อมาส่องสารคดีสัตว์โลกหรอ คือมันใหญ่จริงๆอะ นี้ถ้าไม่รู้ว่าเป็นเลนส์กล้องผมคิดว่าเป็นบาซูก้าสีขาวนะเนี้ย ซูมทีคงเห็นขนคิ้วเว้นที่สามสิบแปดของผมแน่ๆ
"ห่า แมร่งไม่อยากจะเชื่อว่าผู้หญิงสมัยนี้จะชอบอะไรแบบนี้"
"เออ กูนี้เคยเห็นแต่ในเวปกับน้องสาวกูก็ว่ามันเป็นมิติพิศวงละ พอมาเจอเป็นหมู่คณะตัวเป็นๆนี้ กูยอมเลยวะ โลกเราอยู่ยากละแมร่ง"
"เออ คิดแล้วยังขำไม่หายเลยที่น้องเขาพูด พี่ฟากัสรุกพี่ภูมิให้ได้นะคะ แมร่งขำว่ะ ยอมให้กูรุกซะทีดิ่วะภูมิ หึหึ"
"ห่า พี่ฟากัสค่ะระวังเพลี่ยงพล้ำพี่ภูมิน่ะ แมร่ง เขาคิดอะไรกันว่ะ ผู้หญิงสมัยนี้"
"คิดให้พวกมึงสองคนได้กันไงละ" ผมนั่งฟังอย่างนิ่งสงบ ไม่อยากจะบอกว่ากูโดนมาแล้ว และพวกมึงก็เคยพูดแบบนี้กับกูเช่นกัน แต่คิดไปมาไม่พูดดีกว่า วันนี้โดนมาเยอะละ ยิ่งหันไปเห็นของกินทั้งคาวและหวานที่น้องๆกลุ่มนั้นซื้อมาให้กูยิ่งมึนหัวหนักเข้าไปใหญ่ ความรู้สึกราวกับผมลากกระเป๋าเข้าบ้าน AF และออกมาพร้อมถ้วยรางวัล นี้กูเป็นดาวโดดเด่นบนฟากฟ้าตั้งแต่เมื่อไรวะ
"ห่า ไม่เอาเว้ย ถ้าพวกกูจะได้กันมันได้กันไปตั้งนานละ ไม่รอดมาถึงตอนนี้หรอกเว้ย"
"ใครจะไปรู้"
"อย่าเอาตัวเองมาเป็นมาตราวัตรน้องเอ แต่ก็นะเข้าใจว่าแมนๆอย่างกูอาจจะทำให้สาวๆเขาจิ้นไปได้ว่ากูเป็นชายเหนือชายที่หล่อมาก อ่านปากกูอีกครั้ง ที่หล่อมาก"
"ถุย วันหลังอย่าลืมตักน้ำใส่กระโหลกด้วยนะมึง"
"เออ ลงมาจากวอได้แล้วมึงอะ"
"อะไรว่ะ ไม่เข้าใจ"
"วุ้ย!!" ผมกับภูมิได้แค่ถอนใจอย่างเหนื่อยอ่อน ด่ามันโดยใช้สำนวนสุภาษิตไทยทีไร ฟากัสแมร่งหน้ามึนไม่เข้าใจทุกครั้ง แต่เวลาคำด่าแบบภาษาท้องถิ่นนี้ หูกระดิกฟังออกเอาๆ
"เอ เป็นยังไง มันพอดีกับวามั้ย" ผมหันไปตามเสียงเรียกก็เห็นผู้ชายตัวสูง ดวงตาคมดุออกมาในชุดครุยด้านในสีขาวโดยมีผ้าแก้วทับไว้ด้ายนอก ผมได้แต่กระพริบตาปริบๆกับความดูดีของคนตรงหน้า ที่ไม่รู้ว่าความยาวของช่วงขาที่ทำให้วาดูดี หรือช่วงไหล่ที่เหยียดตรงแสนสง่า หรือใบหน้าคมเข้มรับกับดวงตาสีดำขลับที่มองมา เอาเป็นว่าจุดนี้ผมเข้าใจฟิลลิ่งของเจ้าบ่าวเวลาเห็นเจ้าสาวลองชุดแต่งงานแล้ว
"ห่า อ้างปากค้างเชียวมึง เช็ดน้ำลายหน่อยมั้ย ทำมาเป็นตะลึง ผู้ชายของมึงแท้ๆ คนที่ควรจะแสดงอาการนะมันโน้น ไอ้พอลลี่โน้น" ฟากัสพลักหัวผมเบาๆจากด้านหลังก่อนจะดันผมให้ลุกขึ้นเดินไปหาวา พลางพาดพิงไปถึงพลเพื่อนชายหัวใจคิตตี้คณะนิเทศน์ที่รู้จักกันตอนโดนมันมากรีดร้องขอให้เพื่อนๆทั้งสองของผมรวมถึงวาไปถ่ายรูปลงวารสารให้ ส่วนผมก็โดนทิ้งให้โดดเดี่ยวมันแม้แต่จะชายตาแลมาชักชวนผม ใช่ซิ๊!!
"เชรี้ยคุณกัส กูอยู่ของกูดีๆ ดอกนี้ แต่วา แกโคตรน่ากินเลยอะ น้ำลายจะไหล เสียดายไม่ยอมมาลงวารสารให้ชั้นไม่งั้นนะ...."
"ไม่งั้นนะมันได้โดนมึงลวนลามเหมือนที่พวกกูโดนอะไอ้พล"
"กรี้ดดด กูชื่อพอลลี่ เดี๋ยวปัดสอนให้พูดแบบปากต่อปาก" พอลลี่หันไปวี้ดว้ายกับเพื่อนสองคนของผมจนคนในร้านหัวเราะอย่างขบขัน แต่เสียงรอบข้างเหมือนโดนตัดออกจากการับรู้ของผม เมื่อผมไปยื่นอยู่ด้านข้างของวาพลางมองวาผ่านกระจกบานใหญ่
"เป็นไงเอ โอเคมั้ย"
"หล่ออะมึง"
"หึหึ อันนี้รู้ เล่นทำหน้าฟินซะขนาดนั้น ว่าแต่เห็นมาทุกส่วนของวาแล้วยังไม่หายเคลิ้มอีกหรอ" วากระเถิบตัวเข้ามาใกล้พลางกระซิบเสียงเบาพอได้ยินกันสองคน แต่แววตาเป็นประกายของวาคู่นั้นทำเอาผมอดยิ้มเขินไม่ได้
"ไอ้บ้านี้"
"หึหึ"
"แล้วนี้จะเช่าหรือจะซื้อเลยอะ"
"ซื้อเลยแหละ อยากเก็บเอาไว้กว่าจะเรียนจบ"
"งั้นไว้ตอนเอรับ เดี๋ยวยืมชุดวานะ"
"ขายาวถึงหรอ"
"วาโย!!"
"ฮาๆๆ ล้อเล่นๆ งั้นเดี๋ยวมาไปเปลี่ยนชุดก่อนแล้วไปหาอะไรกินกัน"
"อืมๆ" ผมพยักหน้างึกหงักพาหมุนตัวกลับไปยังโซฟาที่เพื่อนตัวดีทั้งสองนั่งคุ้ยๆขนมที่แฟนคลับเอวา พูดแล้วก็กระดากปาก ซื้อมาให้
"นี้พวกมึงจะมีมารยาทถามเจ้าของบ้างมั้ยว่าเต็มใจทำทานให้พวกมึงกินหรือเปล่า" เอาเท้าเขี่ยๆภูมิให้เขยิ่บออกก่อนที่ผมจะนั่งลงตรงด้านริมติดประตู
"ขอนะ" ฟากัสเงยหน้ามาจากถุงขนมพร้อมทั้งพูดขอทั้งที่กำลังเขี้ยวขนมอยู่ในปาก
"เออ เดี๋ยวกูออกไปกรวดน้ำให้ รอก่อน"
"ไอ้นี้ เดี๋ยวกูปั้ดดีดเหม่งแตก" ผมเบนตัวหลบอยู่หลังภูมิก่อนจะเสนอหน้าเข้าไปหาอย่างท้าทาย เพราะมั่นใจว่ายังไงผมมันบังผมได้แน่
"ทำไมๆๆ"
"มีวาอยู่ด้วยละปากดีนะมึง รอก่อนๆ"
"เออ เร็วๆอะขี้เกียจรอ" ภูมิได้แต่ส่ายหัวไปมาในตำแหน่งคนกลางก่อนจะดันหน้าผากผมให้เอนไปกับเบาะก่อนจะยัดขนมตาลเข้าปากฟากัสไปอีกชั้น
เสียงเปิดประตูดังขึ้นพร้อมๆกับปฏิกิริยาของฟากัสทีนิ่งทันทีทั้งที่ก่อนหน้านี้มันกำลังตั้งท่าเอาคืนภูมิอยู่ ฟากัสตีหน้านิ่งพอๆกับภูมิที่หันหน้ากลับมายังด้านที่ผมนั่งอยู่ หากแต่สองสายตานั้นกลับเลยไปด้านหลังที่ผมรู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีกับอาการแบบนี้ของเพื่อนทั้งสอง
"พี่เอ สวัสดีครับ"
"อ้าว....กาย"
To be con
-Blue Talk-
สวัสดีเดือนกุมภา ที่จะบอกว่าเป็นเดือนเกิดของนายวาโยแหละ แต่Timeline ในเรื่องเรายังไม่ถึงเดือนเกิดวา เพราะงั้นเอาไว้ถึงวันเกิดวา เราจะเอาวามาเล่าเรื่องแทนน้องเอนะ (เอต้องเข้าใจนะ ว่ามีแต่คนอยากให้วาเดินเรื่อง) พลักดันตัวเองมาต่อหลังจากที่ผ่านการเรียนเทอม 1 ไป เหลืออีก เทอม กลับทำ dissertation จบ อีกไม่นานฮึ้ย!!!
พีเอส ปีนี้เราชงสินะ โดนมีดบาดมาเมื่อกี้ งานเลือดนองมาละ โดนเตาอบลวกมือ หรือ ชั้นคิดไปเอง เพราะเราซุ่มซ่ามเอง แต่ทั้งนี้ทั้งนี้ ขี้เกียจจะหอบร่างตัวเองไปแก้ชงที่วัดจีนในลอนดอนมาก!!
-
:impress2: :impress2:
____________________________________________________________________________________
:a5: :a5: อ่ะเร๊ะ ใครคือกาย แต่ว่าเอวาน่ารักจริงอะไรจริงง่าา :hao7:
-
เค้ามีแฟนมีตกัน ทำไมเราไม่ได้บัตร :laugh: ออกจะเป็นติ่งเอวา ขนาดเน้
ชอบตอนนี้ หวานกันสองคน ในวงล้อมแฟนคลับ
-
อยากไปแฟนมีต 55555
ว่าแต่ตอนหน้า...... บรึ้ยยยยส์
-
อยากไปแฟนมิตติ้งด้วยจังเลยยยย เอวา น่ารักมากกคะ
-
น้องเอจะโดนอะไรรึเปล่าน้อ :laugh:
-
อ๊าย ย ยย ยมาแลบ้ ว ว ว ว วว ว
คิดถึงมากกกกก น่ารักที่สุ ด ด ดด ด ดด ด
ดีใจๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
อยากอยู่วงในบ้าง จะได้รู้ว่าวากับเอจะไปที่ไหน
จะแอบไปติ่งด้วย ย ย ย ย
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
:really2: :really2: :really2: :really2:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เอน่ารัก มีฟินวาด้วย :o8:
อยากอยู่วงในด้วย :laugh:
-
เข้าใจฟีลแฟนมีทเลย >////<
น่ารักกกก
-
มาทำไมเนี่ยกาย พี่วาไม่อนุญาติให้แฟนคลับ(น้องเอ)ตามเข้ามาในร้านนะคะ
:กอด1:
-
อร๊ายยยยยยยย คิดถึงงงง คิดถึงงงงง
น้องเอน่ารัก วาก็หล่อเหมือนเดิมมม
แอร๊ยยย เข้าใจฟิลลิ่งน้องๆสาววายกลุ่มนั้นเลย 5555555555 :katai2-1:
-
น้องเอน่าน่ารักน่า(ให้วา)แกล้งเสมอต้นเสมอปลายจริงๆเน้ออออ
และสู้ๆนะคะคุณบลู แต่ว่างๆหาเวลาไปแก้ชงเพื่อความสบายใจก็ได้นะคะ...อิอิ
-
เอวาน่ารักกกกกกกก
ปล ประโยคสุดท้ายนี่งานเข้าซะแล้ว
-
เอวาน่ารักเหมือนเดิม มีหวานกันในวงล้อมแฟนคลับด้วย :impress2:
:L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
เอ-วาหวานน่ารัก ><! มีแฟนคลับไปดักรอขอถ่ายรูปด้วย แอบเชียร์คู่ภูมิกับฟากัสเหมือนกัน ว่าแต่แฟนคลับคนสุดท้ายนี่ไม่ต้อนรับนะ เดี๋ยวเจอวาหึงโหดใส่
-
อู้วๆๆ อยากเห็นวาหึงงง แล้วจับน้องเอปล้ำซะ! (อะไร 555)
ส่วนน้องเอ อาบน้ำเถอะลูก มีสามีแล้ว ไม่อาบน้ำไม่ได้นะ
แล้ว 1 อาทิตย์ วู้ววว อย่าๆๆๆๆ ไม่ดีๆๆ 555
-
ฟินแทนน้องๆ ที่ไปวิ่งตามเอวาถ่ายรูปค่ะ 5555555555
-
น้องเอน่ารักตลอด
-
วาหล่อเท่ห์จนตพลึงเลยเรอะเอ อิอิ
มาอีกแหละ อย่ามายุ่งกับเอน่าาา
เด่วได้เจอตี-นวาแน่ๆ
-
มีแฟนมีตด้วยอ่ะ น่ารักซ้า~
-
กายจะโผล่มาทำไมกัน
-
โอ๊ยยยยยย น่ารักๆ ขอสมัครเป็นแฟนคลับคู่นี้ด้วยนะ
พี่วาก็จะหล่อเลยยยยยยยยยยย :hao5:
-
อั๊ยยะ กายมา จะเกิดศึกชิงนายขึ้นไหมเนี้ย
หึหึ วาอยู่ด้วยนะนี้
อยากอ่านตอนต่อไปแล้ววววววว
ฟินกับแฟนคลังเอวาจริงๆนะ
-
อ่านเรื่องนี้กี่รอบก็ฟินค่ะ><
รอตอนต่อไป^O^
-
ตอนนี้น่ารักมากๆเลย
-
น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกเอแบบน่ารักมากกกกก
ว่าแต่กายนี่ใคร นานแล้วลืม5555555555
-
o13 o13
-
อยากไปแฟนมีตติ้งคู่นี้
:-[
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ตามอ่านเสมอครับ
-
ก็ดีนะที่เอวาน่ารัก ยอมให้แฟนคลับเข้าใกล้ :o8:
แต่ถ้าในชีวิตจริง คงโดนเหวี่ยง เดี๋ยวนี้สาววายดูน่ากลัวในสาวตาชาวโลกมากเลยอ่า สงสารตัวเอง เราเลยได้แต่หลบๆซ่อนๆ แอบกรี๊ดไปวันๆ :z3:
-
อยากไปแฟนมีตติ้งจัง :laugh:
-
ทำไมไม่มาโพสบอก fc เลย บอกกันแต่วงใน 555
-
อ้ากกก เราพลาดงานแฟนมีตไปได้อย่างไร :z3:
-
อ้าววว กาย
อ้าวววววว ค้างง :a5: :a5:
-
แฟนคลับหนาแน่นกันดีจริงๆคู่นี้ น่ารักไป๊ ชอบความเข้มของวาอ่ะ เด็ดขาดสมเป็นผู้น้ำ
เอ ไอ้น้องกายนี่ยังไงถึงตื๊อไม่เลิก ดูจริงจัง จนน่าเป็นห่วงเอ
ภูมิฟากัสก็น่าจิ้นนะ หุหุ
ขอบคุณค่ะ
-
มุ้งมิ้งเชียวววว ฮ่าๆๆๆๆๆ
-
โห ๆ แฟนมีทติ้ง วงใน เรามันวงนอกนินะ เลยไม่ได้ไปร่วมแจมด้วยเลยอ่ะ ฮืออ
เอวา อย่างกับดาราเลยนะเนี่ย ฮุฮุ แหม ๆ คู่เอวา ก็เข้าใจ แต่ไหงภูมิฟากัส พ่วงไปด้วย
ระวังเหอะนะคู่นี้ พลังจิ้นสาววายเค้าสุดยอดนะ จิ้นมาก ๆ คนถูกจิ้นอาจเคลิ้มตามก็ได้นะจ้ะ :z1:
เค้ากำลังคุยกันสนุกสนาน นายกาย มาทำให้งานกร่อยซะแล้ว แต่อย่างนี้ก็ดี
ดูสิว่าคราวนี้ เจอตัวจริงของน้องเอจะเป็นยังไง คุณสามีเค้าจะหวงภรรยาแค่ไหน ได้รู้กัน
รอตอนต่อไปจ้า ขอบคุณค่ะ :L1:
-
อยากจะเป็นคนวงใน วันหลังมีแฟนมีตอีกบอกน้า จะไปฟินด้วย 555 วาโยเท่ห์อะ อยากได้แบบนี้มีขายมั้ย
ภูมิกับฟากัส ระวังผีผลักนะเล่นแบบนี้ หึหึหึ .... กายจะมาทำไม แต่มาก็ดีอยากรู้ว่าวาจะมีปฏิกิริยายังไง
-
น่ารักมากมาย ว่าแต่กายคือใคร
-
สักวันกายต้องโดนฟากัสกับภูมิแจกขนมตุ้บตั้บแน่ๆ
-
หายไปนานมากเลย คิดถึง ๆ :mew1: เอกับวายังน่ารักเหมือนเดิม อ่านแล้วฟิน :mew3:
เราก้อยังไม่แก้ปีชงเหมือนกัน ขอให้มีสติก้อเป็นอันใช้ได้ มันอาจจะมีเรื่องที่ทำให้เราขัดใจได้ตลอดน่ะ แต่ถ้าเพื่อความสบายใจก้อไปทำซะหน่อย :katai2-1:
-
เราไม่ได้อยู่วงในสิน่เราเลยไม่รู้เสียดายจัง :laugh:
กายจะเจอกะวาโยอ่ะป่าวเนี่ย ให้มันรู้กันไปเลย
-
มีทติ้งแฟนคลับอ่า >______<
ทำไมไม่ชวนเรา เราก้อ FC น้าาาา 555+
-
:ruready
-
อยากมีฟีลลิ่งแบบนั้นบ้าง อยากขอถ่ายรูป เห็นแล้วมันฟินนน รอลุ้นคู่ภูมิกับฟากัสได้ม๊าาาๆ
-
กาย? กาย? กาย?
นายเป็นใคร คือระ? ทำไมสองซี้ต้องชะงัก
ค้างงงง อย่างแรงอ่ะ
-
Hour#24 -Friendship-
"มาทำอะไรที่นี้หรอกาย" ลุกขึ้นยืนคุยกับคนมาใหม่ในท่าที่ถนัดกว่าเพราะก่อนหน้าไอ้เพื่อนสองตัวข้างๆพยายามเอาตัวมาบังผมออกจากกายอย่างเต็มที่พร้อมส่งเสียขู่กรอดในลำคอราวกับเป็นหมาจ่าฝูง
"พอดีมารับชุดครุยให้ลุงรหัสนะครับ บังเอิญจังไม่คิดว่าพี่เอก็อยู่นี้" ก้มหน้าคุยกับผมยิ้มๆตามนิสัยก่อนจะเห็นสายตากายเหลือบไปมองเพื่อนสองคนของผมอย่างดูเชิง นี้จะมีสักครั้งมั้ยที่เจอกันแล้วจะไม่กัดกันเนี้ย
"แน่ใจว่าบังเอิญ" ภูมิเป็นคนแรกที่เริ่มเปิดประเด็นให้ผมทำตัวไม่ถูก หันไปมองฟากัสที่ส่งต่อกันเป็นลูกคู่อย่างเหนื่อยใจ
"นั้นสิ ผมว่าคุณตั้งใจมากกว่า"
"ภูมิ ฟากัส....พอดีพี่มาดูวาลองชุดนะนี้ก็เสร็จแล้ว รอวาเปลี่ยนชุดอยู่" ผมรีบปรามเพื่อนสองคนข้างหลังไว้อย่างเหนื่อยใจ ไม่รู้จะอะไรกับกายกันนักหนาสองคนนี้
"อ้อ หรอครับ" ผมคิดไปเองมั้ยว่าไอ้คำว่าหรอครับของกายมันดูทะแม่งๆยังไงไม่รู้ "เออ แล้ววัน ศุกร์ตกลงพี่เอว่างมั้ยครับ ที่คุยกันไว้ว่าอยากให้ช่วยดูหนังสือให้น้องผมหน่อย" กายถามมาผมถึงนึกได้ว่าเมื่อวานกายเข้ามาขอให้ผมช่วยดูหนังสือเตรียมสอบความถนัดทางสถาปัตเห็นว่าน้องชายเพิ่งขึ้น ม ปลาย อยากจะเตรียมตัวไว้แต่เริ่มๆ
"อ้อ ศุกร์นี้นะหรอก็ไม่มีปัญหาอะไรนะ"
"แต่กูมีปัญหา มึงลืมหรอไงที่นัดกันเอาไว้ว่าจะไปดูหนังอะ"
"ห่ะ หนังไรวะ" เครื่องหมายคำถามเต็มหน้าผมเลยครับ จำได้ว่าไม่มีนัดอะไรที่ใกล้เคียงคำว่าดูหนังกับสองคนนี้เลยนะ
"แมร่ง ไอ้ภูมิมึงดูเพื่อนมึงนะ"
"ก็ที่กัสมันบอกว่าหนังภาคต่อที่เคยดูกันเข้าโรง แล้วมึงก็สัญญากับมันไปแล้วอะว่าจะไป" ผมเนี้ยนะ สงสัยหน้าผมคงจะแสดงเครื่องหมายคำถามชัดเจนไปหน่อยฟากัสมันถึงได้ทำตาถลนพลางขยิบตาใส่ไม่หยุด
"อ้อหรอ กูสัญญาหรอ ทำไมกูจำไม่ได้ว่ะ"
"ถ้างั้นพอดีเลยงั้นถ้างั้นผมไปดูหนัพร้อมพวกพี่เอ แล้วเราไปร้านหนังสือด้วยกัน วันนั้นผมว่างทั้งวันอยู่แล้ว" กายแทรกเข้ามาอย่างที่ผมรู้สึกว่าได้จังหวะมากๆ ยังไม่ทันที่ผมจะได้ตอบอะไรกลับไปหรือเพื่อนสองคนได้ขัดคอกาย เสียงของวาก็ดังขึ้นด้านหลังพร้อมสัมผัสอุ่นรอบเอว
"เอ เสร็จแล้ว"
"อ้าว ทำไมเปลี่ยนชุดนานจัง" เอามือจับๆมือวาทีโอบรอบเอวผมบางเบาก่อนที่วาจะยิ้มมุมปากแล้วลากสัมผัสผ่านแผ่นหลังออกไป
"แกะกระดุมเงินอยู่นะ"
"พี่วาโย สวัสดีครับ"
" ไม่ได้เจอกันนานนะกาย เหมือนเดิมทุกอย่างเลย" วาทักทายกายตามประสาคนเคยเห็นหน้ากันครับ พอดีสายรหัสกายเป็นเพื่อนกับวาเขา เห็นมีบางครั้งเหมือนกันที่วากับกายไปยืนคุยอะไรกันไม่รู้สองคน ผมก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากมาย
"ครับ แต่พี่วาเปลี่ยนไปเยอะนะครับ พอทำงานแล้วดูเปลี่ยนไปเรื่อยๆ"
"หึหึ ก็คงจะเปลี่ยนไปเรื่อยๆตามหน้าที่การงานนะ แล้วเมื่อกี้คุยอะไรกันหรอ" ในใจวาคงอยากจะถามว่าเถียงอะไรกันมากกว่าเพราะเพื่อนสองคนของผมมันยืนกอดอกไม่พูดจาซักคำ
"พอดีผมจะชวนพี่เอไปช่วยเลือกหนังสือให้น้องผมนะครับ เห็นว่ามีนัดไปดูหนังกับพี่ฟากัสอยู่แล้วเลยถือโอกาศไปด้วยเลย"
"วันไหนหรอ เอ" วาหันมาถามพลางกดเสียงเรียกชื่อผมหนักๆยังไงชอบกล
"วันศุกร์นะ พอดีไม่มีเรียน"
"อืม หรอ" ตอบสั้นได้อีกอะวาโย ตกลงนี้กูกำลังทำอะไรผิดอยู่เปล่าวะ
"ถ้าพี่เอไม่สะดวกให้ผมไปด้วยก็ไม่เป็นไรนะครับ เข้าใจว่าผมเป็นคนนอก" กายเอามือลูบคอพลางก้มหน้าอย่างเกรงใจปนลำบากใจจนผมรู้สึกแย่ที่ทำให้กายคิดมากแบบนี้
"เฮ้ย คิดมากหน่ากาย"
"เออ รู้ตำแหน่งตัวเองก็ออกไปได้แล้ว"
"ฟากัส อะไรกับน้องมันหนักหนาว่ะ เอางี้วันศุกร์ไปด้วยกันหมดนี้แหละ ไปดูหนังกับพวกพี่และพวกมึงพอดูหนังเสร็จก็ไปร้านหนังสือกับกู แค่นี้แหละ จบ" ผมตัดบทหาข้อยุติก่อนที่อะไรมันจะเลยเถิดไปกว่าเดิม จะอะไรมากมายกับอีแค่ไปดูหนังและซื้อหนังสือมันจะเป็นเรื่องร้ายแรงอะไรหนักหนาว่ะ
"โอเคครับ งั้นไว้ผมโทรหาพี่เออีกทีนะครับ" กายยิ้มร่าก้มหัวขอบคุณก่อนจะเดินออกไปจากร้าน
"อ้าวกาย....แปลกจริงไหนบอกมาเอาชุดให้ลุงรหัส" เท่าที่จำได้ตั้งแต่กายเข้ามาในร้านยังไม่ได้เอาชุดอะไรออกไปตามที่เจ้าตัวบอกไว้แต่แรกเลย สงสัยจะลืม
"กูบอกแล้วว่าไอ้เด็กนั้นมันตั้งใจมาหามึง" ภูมิบอกเสียงนิ่งก่อนจะหันไปหยิบกระเป๋าพร้อมขนมถุงเล็กถุงน้อยขึ้นมาและเดินออกจากร้านไป
"อะไรของพวกมึงเนี้ย พูดมาเดี๋ยววาเข้าใจผิดหมดหรอก แล้วนี้ยืนนิ่ง อย่าบอกว่าคิดมากตามที่สองตัวนั้นพูด หึงกูอะดิ่" เห็นวายืนนิ่งแววตาวูบไหวเหมือนคิดอะไรอยู่เลยย่อตัวยื่นหน้าเข้าไปหาพลางส่งยิ้มล้อเลียนคนตัวสูงกว่า
"เปล่าคิดมาก นิสัยเอเป็นยังไงวารู้ดี เชื่อใจเอจะตายอีกอย่างนะ"
"อะไร"
"ไม่หึงหรอก แต่......หวง" ก้มลงกระซิบเสียงเบาริมกกหู ริมฝีปากอุ่นจัดเฉียดเข้าที่แก้มเขาแผ่วเบาก่อนจะพละออกไป ตีหน้าเฉยราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นถ้าไม่นับแววตาที่พราวระยับอย่างเจ้าเลห์คู่นั้นอะนะ
"เอ่อ ไปกินข้าวกันดีกว่า" จะหน้าด้านเกินไปแล้วนะวาโย นี้กลางร้านเลยนะ ฮึ้ยย แต่ไม่ได้หมายความว่าไม่ชอบนะ ฮาๆๆ
"โอ้ยอะไรของพวกมึงเนี้ย จู่ๆจะมาเปลี่ยนที่นัดได้ยังไง นัดกายเขาไว้แล้วเนี้ย" ผมโวยวายขึ้นมาเมื่อฟากัสหักพวกมาลัยรถผ่านสถานที่นัดเอาไว้ตอนแรกไป
"ก็โรงนี้คนมันเยอะอะ กูเบื่อความวุ่นวาย เซเล็ปอย่างกูต้องการความเป็นส่วนตัวเข้าใจป่ะ"
"เซเล็ปบ้านมึงดิ่หน้าตาแบบนี้ไอ้กัส แล้วนี้จะยังไงจะไปที่ไหนกูจะได้บอกกายเขา" หยิบมือถือขึ้นมาเตรียมจะต่อสายหาคนที่โทรมาเมื่อยี่สิบนาทีที่แล้วว่ายืนรออยู่หน้าโรงหนังอย่างกังวลใจ คือผมไม่ชอบให้ใครมาผิดนัดผมแบบนี้ คิดว่าถ้าตัวเองเจอแบบนี้บ้างคงจะโกรธปนผิดหวังไม่น้อย นัดกันแล้วว่าจะเจอกัน นัดกันแล้วว่าเวลานี้ ที่นี้ แต่อีกฝ่ายกับมาผิดนัดนาทีสุดท้าย มันเป็นความรูสึกที่ไม่ดีมากๆเลยในความคิดผม
"ไม่ต้องไปบอกแมร่งหรอก ทิ้งมันไว้อย่างงั้นแหละ"
"ฟากัส อย่ามาทำนิสัยเสียแบบนี้ ไม่รู้อะ ถ้าไม่บอกกายงั้นเดี๋ยวกูนั่งรถไปหากายที่นั้น ส่วนมึงสองคนก็ไปดูหนังกันเองที่อื่น"
"นี้พวกกูพยายามกันท่ามึงออกจากกายขนาดนี้แล้วมึงยังรนหาที่อีกนะ" ฟากัสพูดกึ่งตะคอกจนผมอดที่จะไม่พอใจขึ้นมาไม่ได้ นี้มันอะไรกันว่ะ
"แล้วมันยังไงละ น้องเขาให้กูไปช่วยเลือกหนังสือให้ มันจะเป็นเรื่องใหญ่โตอะไรกันนักหนา" เมื่อเช้าก่อนวาออกไปทำงานผมก็ได้ย้ำกับวาไปอีกทีว่าวันนี้จะออกไปข้างนอกกับสองคนนี้และกาย วาก็ไม่เห็นจะว่าอะไรแค่พยักหน้ารับรู้ก่อนจะออกจากห้องไป ประเด็นคือแฟนผมมันยังไม่เจ้ากี้เจ้าการอะไรกับนัดครั้งนี้เลย แล้วฟากัสมันจะมาเดือดร้อนอะไรเนี้ย
"ต้องให้กูย้ำกันมึงอีกกี่ครั้งว่าเด็กนั้นมันชอบมึง หวังจะฟันมึงมาหลายรอบแล้ว"
"มึงก็พูดแรงไปฟากัส เอาเป็นว่าพวกกูไม่อยากให้มึงไปยุ่งกับกายมัน มันไม่ได้เป็นเด็กนิสัยดีอย่างที่มึงเห็นหรอกนะ" ภูมิที่นั่งเงียบมานานจับไหล่ฟากัส บีบเบาๆให้คนที่เร่งความเร็วรถขึ้นตามแรงอารมณ์ใจเย็นก่อนจะหันมาบอกผมเสียงนิ่ง
"ถึงน้องเขาจะชอบกูจริงแล้วยังไงวะ ในเมื่อกูไม่ได้ชอบเขาซะหน่อย แค่ไปเจอ ไปช่วยเลือกหนังสือให้เหมือนที่กูทำกับน้องรหัสตัวเองมันแปลกตรงไหน"
"ก็ตรงที่ยิ่งมึงเข้าใกล้มันเท่าไร มันก็จะยิ่งได้ใจและคิดว่ามึงให้ความหวังมันไง เรื่องของความรัก ถึงใครจะบอกว่าตบมือข้างเดียวไม่ดัง แต่อย่าลืมว่าคนบางคนมันสามารถคิดไปไกล และบังคับเอามืออีกข้างของมึงมาตบกับมันได้ก็แล้วกัน" ฟากัสเหลือบมองตาผมผ่านกระจกหลังพลางขมวดคิ้วอย่างที่มันชอบทำเวลามีอะไรมาขัดใจ
"ไปกันใหญ่แล้วนะพวกมึง"
"ตกลงไม่เชื่อพวกกูใช่มั้ย" ภูมิถามเสียงเบาพลางถอนหายใจออกมาอย่างยอมแพ้ เพราะเราเถียงเรื่องนี้กันมานานมากพอแล้ว
"เออ ไม่เห็นโรงศพไม่หลั่งน้ำตานะมึง แล้วอย่าหาว่าพวกกูสองคนไม่เตือนมึง แต่เอ คนเรามันมีหลายมุม กูเองก็มีตัวตนอีกแบบเวลาไม่ได้อยู่กับมึง ปรับเปลี่ยนไปให้เข้ากับสิ่งแวดล้อม ให้ได้มาในสิ่งที่ต้องการ กายก็เหมือนกัน นิสัยของคนๆนั้นที่มึงเห็นอาจจะเป็นสิ่งที่เขาสร้างมาเพื่อให้มึงเห็น ให้มึงพอใจ หน้ากากที่เขาสวมใส่เพื่อให้มึงตายใจ กูแค่อยากจะเตือนเอาไว้ว่าดูหน้ากากของคนๆนั้นไว้ดีๆ เพราะถ้าถึงวันที่หน้ากากนั้นหลุดขึ้นมาเมื่อไร กูแค่อยากให้มึงเอาตัวรอดออกมาจากมันได้"
"ถ้าแบบนั้นแล้วพวกมึงละ มึงกับภูมิที่กูเห็นเป็นตัวตนจริงๆของพวกมึง หรือหน้ากากที่มึงสร้างขึ้นมาเวลาอยู่กับกูแค่นั้น" หลุดปากพูดออกไปจนได้ ถึงจะรู้ว่าเพื่อนผมสองคนนี้ไม่มีทางที่จะคิดร้ายกับผม หรือ แสแสร้งใส่ผมแต่อารมณ์โกรธปนไม่พอใจก็ทำให้ผมหลุดปากพูดออกไป รู้สึกผิดแต่ความอยากเอาชนะมันมีมากกว่า นี้เป็นอีกนิสัยที่ไม่ดีของผมที่ไม่ว่าจะแก้ยังไงก็ไม่หายซักที
"ไอ้เอ!!"
"ใจเย็นมึง....เอกูไม่อยากจะพูดอะไรมากถ้ามึงจะคิดแบบนั้นกับพวกกูจริงๆ แต่ลองคิดดูให้ดีๆว่าเรารู้จักกันมากี่ปี ถ้าพวกกูต้องมาคอยใส่หน้ากากใส่มึงทุกวัน มันคงจะทั้งเหนื่อยและน่ารำคาญมาก ถ้ามันจะลำบากขนาดนั้นพวกเราเลิกเป็นเพื่อนกันไม่ง่ายกว่าหรอ"
"ภูมิมึง กูไม่ได้ตั้งใจ"
"กูรู้ว่ามึงไม่ได้ตั้งใจ แต่ให้ตายเหอะเอ กับพวกกูที่เป็นเพื่อนมึงมานานยังต้องมาทะเลาะกับมึงเพราะกายเนี้ยนะ" ผมจุกไปกับคำพูดของภูมิและเสียงหัวเราะเหยียดๆในลำคอของฟากัส ผมเพิ่งรู้ตัวว่าเรื่องมันไปไกลขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไรกัน
"แต่กายเขาไม่ได้ทำอะไรเลยนะ" นั้นคือสิ่งที่ผมคิด กายเขายังไม่ได้ทำอะไรสักอย่างให้ผมรู้สึกไม่ได้หรือไม่ปลอดภัยอะไร ทุกอย่างที่กายทำก็เหมือนรุ่นน้องคนหนึ่งในมหาลัยที่เข้ามาแวะเวียนพูดคุยด้วยเอาขนมมาฝากตามประสา แต่ผมก็ไม่เห็นว่ามันจะมีอะไรที่น่าเป็นห่วง
"ยังไม่มีโอกาศทำมากกว่า" ฟากัสพูดด้วยน้ำเสียงที่ผมเดาออกว่ามันกำลังพยายามกลั้นอารมณ์ไม่ให้ขึ้นเสียงใส่ผมอีกครั้งขนาดไหน
"พวกมึง จริงจังไปเปล่าวะ พูดแบบนี้เอาซะกูกลัวเลย"
"เออ รู้จักกลัวก็ดี จะได้รู้ว่าโลกเราไม่ได้แบ่งเป็นแค่ คนดี กับ คนเลว มันปะปนกันไปหมดแล้วแต่ว่าเขาจะเข้ามาในรูปแบบไหน คนแบบมึงหายากนะเอ และก็อยู่รอดยากมากจริงๆในสังคม เหลืออีกแค่ปีเดียวเองนะเว้ย ที่พวกจะได้เรียนด้วยกัน อยู่ในสังคมเดียวกัน พอเราเรียนจบไปทำงาน มึงจะรู้ว่าโลกเราไม่ได้สวยงามอย่างที่ใครเขาวาดเอาไว้ โลกในมหาลัยที่มึงเจอ หรือ สังคมต่างๆที่มึงผ่านมา กูบอกได้เลยว่ามับแคบมากจริงๆ"
"ที่พูดมาทั้งหมด มันจบลงที่คำว่า เป็นห่วง มึงเข้าใจมั้ย" ภูมิหันมามองผมด้วยสายตาจริงจัง ผมหันไปมองฟากัสก็เห็นเจ้าตัวมองออกไปยังท้องถนนไม่หันมาสบตาผมสักนิดทั้งที่ผมมั่นใจว่าฟากัสรู้ว่าผมมองอยู่
"อืม"
"เข้าใจก็ดีแล้ว ไปดูหนังกัน ไปที่เดิมนั้นแหละ พวกกูจะไม่ห้ามอะไรมึงแล้ว" ภูมิหันไปมองท้องถนนตามเดิมเป็นเวลาเดียวกันที่มีสายเรียกเข้ามาจากคนที่รออยู่ ผมมองฟากัสผ่านทางกระจกมองหลังอีกครั้งก่อนจะกดสายรับพร้อมบอกว่าผมไม่ว่างที่จะไปเจอเขาแล้ว
"อืม แล้วสุดท้ายเอก็ไม่ได้ไปหากายหรอ" วานั่งเช็ดผมให้ผมอยู่ตรงโซฟาตัวใหญ่โดยมีผมนั่งหน้าหงอยอยู่ตรงพื้นพรม ตั้งแต่บอกปัดกายไปพวกเราก็ไม่ได้ไปดูหนังกันอย่างที่ตั้งใจไว้ แค่กินข้าวในบรรยากาศที่ชวนอึดอัดที่สุดเท่าที่เคยเป็นจนผมอดจิตตกกลับมาบ้านไม่ได้
"ใช่"
"แล้วกายเขาว่าไง"
"เขาก็บอกว่าไม่เป็นไร ไว้ครั้งหน้าก็ได้ แต่เอยิ่งรู้สึกผิดอะวา แบบนัดเขาไว้แล้วไม่ไปตามนัด กายเขาก้ซื้อตุ๋วหนังรอไว้แล้วด้วย แบบมันแย่อะถึงกายจะบอกว่าดูคนเดียวได้ก็เถอะ" นี้ก็เป็นอีกเรื่องที่ยอมรับว่ากวนใจผมอยู่ไม่น้อยครับ ตั้งใจว่าพรุ่งนี้จะชวนวาไปร้านหนังสือแถวห้องดูหนังสือให้กายและเอาไปให้วันจันทร์แทน ถือเป็นการขอโทษที่ผิดนัดและปล่อยให้กายเสียเงินค่าตั๋วหนังฟรี
"อืม วาเข้าใจ"
"แต่แบบ เอก็ไม่เข้าใจอะ ว่าทำไมภูมิกับฟากัสต้องแสดงท่าทีไม่พอใจทุกครั้งที่กายเข้ามา วันนี้ก็เลยถามไป"
"อืม" วาละมือจะศรีษะเมื่อผมหมาดดีแล้ว ผมพลิกตัวเงยหน้าเกาะเข่าวาที่ก้มมองผมอยู่ตลอด
"แล้วพวกมันก็บอกว่ากายชอบเอ แบบ ชอบแบบอยากได้ไรงี้ แต่เอไม่เป็นว่ากายจะแสดงท่าทีอะไรแบบนั้นออกมาเลยนะ" รีบออกตัวก่อนเมื่อเห็นสีหน้าวาเริ่มขยับเล็กน้อยก่อนจะกลับกระตุกยิ้มมุมปากพูดเสียงเรียบ
"เพราะไม่มีโอกาสแสดงอะไรมากกว่า"
"หื้ม ทำไมพูดเหมือนฟากัสเลย"
"หรอ แล้วนี้ยังไงตกลงทะเลาะกับสองคนนั้นหรอ"
"เฮ้อ ไม่เชิง กับภูมินี้ไม่มีอะไรแล้ว แต่ฟากัสเนี้ยดิ่ยังไม่ยอมคุยกับเอเลย เครียดอ่ะ" พูดจบก็เอาคางกดเข่าขึ้นลงเบาๆสองสามที ตอนนี้สมองผมรวนไปหมดแล้วตั้งแต่แยกจากเพื่อนสองคนมา
"อย่าเครียดน่า เดี๋ยวหน้าผากก็ยิ่งกว้างหรอก" วาเอื้อมเอามือมาแนบหน้าผากของผมพลางยิ้มขันเมื่อผมปีดมือวาออกและทำปากบู้
"งื้อ ใช่เวลามั้ยเนี้ยคนยิ่งกังวลๆอยู่"
"อ้าว เหวี่ยงๆ ทะเลาะกับเพื่อนแล้วมาเหวี่ยงใส่แฟนนะ"
"ง่า ไม่ได้เหวี่ยงพูดเฉยๆ" ผมเปล่าลืมตัวสะบัดเสียงใส่น้า จริงๆ
"แต่เอนี้นะ ตลอดอะแก้ไม่หายไอ้นิสัยปากไวเนี้ย จะพูดจะจาอะไรคิดถึงใจคนฟังบ้าง บอกกี่รอบแล้ว"
"ก็ตอนนั้นอามรณ์มันขึ้นอะ"
"แล้วจะต้องให้อารมณ์อยู่เหนือเหตุผลทุกครั้งเลยหรือไง"
"นั้นไงมาแล้ว เริ่มทำตัวเหมือนผู้หญิงแล้วนะวาโย"
"ยังไง"
"ไอ้นิสัยชอบเอาเรื่องเก่าๆมาพูดเนี้ย โอ้ยยย จมูกนะไม่ใช่ลูกบิด" คล่ำจมูกตัวเองปอยๆเมื่อคนที่อยู่สูงกว่าบิดจมูกผมไปมาอย่างแรง
"เอามาพูดให้คิด ไม่ได้เอามาหาเรื่อง แค่อยากให้รู้ตัวบ้างว่าทำแบบนี้มากี่รอบแล้ว"
"งื้อ นั้นแหละ เอผิดก็ได้ว่ะ"
"อะไรคือผิดก็ได้"
"ง่ะ เอผิดเองครับ พอใจยัง ช่วยคิดหน่อยง้อกัสมันยังไงดี" ซบหน้าเข้ากับตักวาพลางสไลด์มือถือเปิดไลน์กลุ่มที่ตอนนี้เงียบผิดปกติ เพราะทุกครั้งฟากัสจะเป็นคนเอาเรื่องนั้นเรื่องนี้เข้ามาพูดในกลุ่ม เปิดประด็นที่ทำให้ทุกคนสนุกสนาน
"ขอโทษฟากัสไปเดี๋ยวมันก็หาย"
"ไม่กล้าอะ หน้ามันโหดมาเลยนะ มึงต้องได้เห็น ตานี้จิกซะ" ฟากัสตามันโตและคมตามเชื้อลูกครึ่งอิตาลีของมัน เคยเห็นแต่เวลามันโกรธใส่คนอื่นไม่คิดว่าพอมาโดนเองจะเอาซะผมไม่กล้าพูดอะไรด้วย
"หึหึ โหดขนาดไหน"
"โหดกว่ามึงอีก"
"จริง?"
"อื้ม จริงๆ ฟากัสนะมึนโหด แต่มึงอะ ทั้งโหดทั้งดุเลย แฟนใครไม่รู้" ด้วยความที่วามันมีน้ำหนักส่งผมต่อจิตใจผมเป็นพิเศษจึงห้ามไม่ได้ที่เวลาวาดุผมที่ไร ผมจะทำตัวเป็นคนขี้สำออย นิดหน่อยก็ร้องไห้บีบน้ำตาไปแล้ว
"ไม่รู้จริงอะว่าแฟนใคร"
"อืม ไม่รู้แฟนใครน้า ขอโทษนะครับ มีแฟนหรือยังเอ่ยคนนี้" ผมลุกขึ้นปีนไปนั่งข้างวาบนโซฟาตัวเดียวกันก่อนจะกำมือเป็นไมค์จ่อปากคนตรงหน้า
"หึหึ เล่นอะไร" วาส่ายหน้าหัวเราะขำเมื่อผมทำตาปริบๆใส่ก่อนจะถามคำถามเดิมซ้ำอีกรอบ
"เร็ว ตอบเร็วครับมีแฟนหรือยัง ถ้าไม่มีนี้ขอจีบได้มั้ยเอ่ย"
"มีแล้วครับ แต่จีบได้"
"อ้าว ไหงพูดงี้อะ" วางมือลงข้างตัวก่อนจะขมวดคิ้วใส่เมื่อได้รับคำตอบที่ชวนขัดใจเป็นที่สุด
"ก็ถ้าคนถามจะเป็นคนจีบผมก็ไม่ได้ห้ามอะไร แฟนผมเขาเข้าใจ"
"เข้าใจว่า"
"เข้าใจว่านอกจากวาจะโดนเอขอเป็นแฟนก่อนแล้ว เอก็ยังอยากจะกลับมาจีบวาใหม่ไง"
"อย่ามามั่วใครเขาอยากจีบมึงกัน" ถ้ามึงจะมั่นใจในตัวเองขนาดนี้เพียงเพราะกูเป็นฝ่ายร้องไห้ขอมึงเป็นแฟนก่อนแบบนี้นะ
"ก็หลายคนอยู่" วายิ้มยั่วก่อนจะเงยหน้าหลุบตาขึ้นด้านขวาราวกับกำลังใช้ความคิด
"ใคร"
"ก็มีที่พี่ที่ทำงานสองคน รุ่นน้องที่มหาลัยที่ผ่านๆมาก็เยอะอยู่นะ"
"วาโย ที่ทำงานอะไร ยังไง เล่าดิ่"
"ก็เข้ามาถามมีแฟนหรือยัง"
"แล้วตอบไปว่าไง" กลั้นใจกับคำตอบของวาทั้งที่ก็ไม่เข้าใจตัวเองว่าจะกังวลทำไมเพราะไม่ว่ายังไงวาก็ไม่ใช่คนที่จะชอบปิดบังอะไรในเรื่องนี้
"ตอบไปว่าแฟนไม่มี"
"วาโย!!" กระชากเสียงใส่วาอย่างลืมตัวก่อนจะโดนตกใจกว่าเดิมเมื่อโดนเจ้าของชื่อโน้มตัวเข้ามาใกล้และผลักร่างของผมให้แนบชิบกับโซฟาตั่วนุ่ม ยังไม่ทันที่จะได้แปร่งเสียงขัดขืนออกมาถ้อยคำทั้งหมดก็ถูกกลืนกินโดยผู้ชายเจ้าของดวงตาคมดุตรงหน้าที่มองตาผมในระยะที่ใกล้จนหวั่นไหว สายตาคมฉายประกายยอกเย้าจนผมเป็นฝ่ายแพ้ยอมหลับตาลงรับสัมผัสที่ค่อยๆร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ
สัมผัสนุ่มชื้นที่ค่อยๆละเลียดชิมทั่วโพร่งปากพาเอาผมไม่สามารถควบคุมจังหวะลมหายใจได้ ได้แค่ปล่อยให้เจ้าของอ้อมแขนแกร่งที่กำลังประคองผมไว้เป็นฝ่ายชักนำ ลืมตาขึ้นมาเมื่อรู้สึกถึงสัมผัสอ้อยอิ่งที่ริมฝีปากล่างก็สบเข้ากับดวงตาสีดำขลับที่มองมาอยู่ก่อนแล้ว วาขบเบาๆที่ริมฝีปากล่างของผมก่อนจะเอาหน้าผากของตัวเองแนบกับหน้าผากของผมไว้ เป็นระยะเวลาชั่วครู่กว่าผมจะปรับลมหายใจให้กลับสู่ปกติได้ สบตาวาที่จ้องไม่หยุดจนอดที่จะเขินไม่ได้
ใกล้กันจนเห็นภาพตัวเองสะท้อนอยู่ในดวงตาของวา
ใกล้กันจนอดใจไม่ได้ที่จะเอื้อมนิ้วไปปัดขนตางอนยาวของวา
ใกล้กันจนรู้สึกถึงไออุ่นข้างแก้มของวาผ่านมือของผมที่วาดึงแนบไว้
ใกล้กันจนได้ยินเสียงหัวเราะทุ้มต่ำคุ้นหูในลำคอของวา
ใกล้กันจนสัมผัสลมหายใจของวาที่คลอเคลียอยู่ตรงซอกคอ
ใกล้กันจนรับรู้ถึงสัมผัสหนักแน่นข้างขมับที่ขยับเปลี่ยนเป็นรอยยิ้ม
"แฟนไม่มี แต่มีคนที่อยากรัก และ อยากดูแลไปตลอดแล้ว" กระซิบเสียงทุ้มเบาบางอยู่ริมหูแต่ส่งตรงไปสลักแน่นอยู่ในใจ ความรู้สึกอุ่นวาบตรงหัวใจและวูบไหวตรงช่วงท้องน้อยตีขึ้นมาพร้อมกันจนกลั้นยิ้มไม่อยู่
"แล้ววันหลังเวลาใครพูดอะไรฟังให้จบเข้าใจมั้ย เหม่ง"
โอเคเกือบจะดีแล้วถ้าผมจะทำเป็นไม่ได้ยินประโยคสุดท้ายของวาโยเขาน่ะนะ
TO BE CON
-Blue Talk- งานเยอะมาก พูดเลย เฮ้อ :katai1:
-
:pig4: :pig4:
-
น่ารักกันตลอดอะ เอวา :-[
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
:m20: วาโยจบตอนนี้สวยงามมาก 555. เหม่ง
-
อ่านตอนนี้แล้วโคตรรำคาญนิสัยโลกสวยของเอเลย
ถ้าโดนซะบ้างจะสมน้ำหน้าให้ เพื่อนเตือนแล้วไม่ฟัง:katai1:
-
น้องเอต้องระวังตัวกว่านี้จริงๆ
ไม่อยากให้เด็กร่าเริงอย่างเอต้องเจอเรื่องแย่ๆ
ท่าทางกายจะมีคดีอะไรไว้กับวา กับพวกฟากัสนะ
เล่าให้เอฟังมั้ย ถามไม่โอ๋มาก เออาจจะเข้าใจกว่า
เพราะถ้าแค่ห้าม เชื่อว่าเอไม่เชื่อหรอก ไม่อยากให้เจอก็ต้องบอกว่ามันเคยเกิดอะไรขึ้น
ปล.ความมุ้งมิ้งแบบนี้แหละ เอวาของจริง ชอบๆๆ
-
เอมองโลกในแง่ดีไปน่ะหนู
เพื่อนเป็นห่วงยังโกธรเพื่อนอีก :เฮ้อ:
-
โธ่เอ๋ย ๆ น้องเอ จริง ๆ เลยนะ พูดโดยใช้อารมณ์ ทำเพื่อน ๆ เสียใจหมดแล้ว
เราเป็นทั้งสองคน เราก็น้อยใจนะ คบกันมาตั้งนาน ถึงน้องเอจะไม่ได้คิดอย่างนั้นจริง ๆ ก็เถอะ
อย่างที่ภูมิว่า ทำไมเพื่อนที่คบกันมาตั้งนาน ต้องมาทะเลาะกันเพราะกายด้วย
กาย แผนสูงนักนะ แถมต่อหน้าวาโย ยังไม่รู้สึกอะไรอีก ด้านจริง ๆ เลย หมั่นไส้มาก ชิ
น้องเอ รีบ ๆ ง้อฟากัสเลย เพื่อนที่แสนดีอย่างภูมิกับฟากัส หาไม่ได้ง่าย ๆ นะ รักษาเอาไว้ให้ดี ๆ
ชอบฟากัสมากเลยอ่ะ พูดตรง ๆ แรง ๆ ดี สะใจ
วาโย อบอุ่นที่สุด ถึงจะหึง จะหวงน้องเอแค่ไหน แต่ก็พยายามระงับอารมณ์ ไม่อยากให้น้องเอคิดมาก
แล้วก็ยังแนะนำน้องเอได้ดีตลอดเลย แฟนที่แสนดีจริง ๆ แหม ๆ แถมปิดท้ายได้น่ารัก 'เหม่ง' เอ้ย ไม่ใช่ ๆ
"แฟนไม่มี แต่มีคนที่อยากรัก และ อยากดูแลไปตลอดแล้ว" :m1: วาโยน่ารักที่สุด
รอตอนต่อไปจ้า สู้ ๆ กับงานนะจ้ะคนเขียน ขอบคุณมากค่ะ :L2:
-
บางทีน้องเอนี่ก็น่าตีเหลือเกินนนนนนนน
จริงๆ คิดว่าวารู้ว่ากายอะไรยังไง และรู้ถึงความใสซื่อของคนของตัวเองดีเลยไม่ได้แสดงอาการอะไรออกไปมาก แถมมั่นใจด้วยว่าเพื่อนของน้องเอคงเอาเรื่องนี้อยู่
นี่ชอบวาโยจริงๆ นะเนี่ย...และน้องเออย่าดื้อมากนักสิคะ
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
แหม อิตอนท้ายนี่ ว่าเอเสียเลย เหม่ง 5555
-
แล้วเค้าก็มุ้งมิ้งกันสองคน >.<
-
:o8: วิ่งกรีี๊ดให้ลั่นบ้าน
-
มาจิ้มวากับเอก่อนอ่าน
-
:-[ อร๊ายย เขินนน
-
น้องเอคร้าาาาาา
ถ้าไม่มีฟากัสกับภูมิเนี่ย มันจะรอดมือกายไหม๊เนี่ยยย
หรือต้องโดนมันทำอารายก่อน ถึงจะเชื่อ ห๊าาา
น้องเออออออออออออออ
-
เผยหน้ากากออกมาซะกาย! ว่าแต่ฟากัสนี่ดูไม่ชอบกายเอามากๆเลยนะเนี่ย
-
อ่านตอนนี้แล้วอยากจับนู๋เอตีก้นสักที ไม่ระวังตัวเลยยย
ดีที่มีภูมิกับฟากัสอยู่นะ แต่ต่อไปนี่สิน่าเป็นห่วงถ้าเอยังไม่เลิกมองโลกในเเง่ดีเกินไป :hao5:
ส่วนวานี่ก็คงความน่ารักกกกเหมือนเดิม ทำให้เราอิจฉาานู๋เอต่อไป
:L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
น้องเอ๊ ทำไมหนูไว้ใจคนอื่นง่ายขนาดนี้ล่ะ
จนถึงขั้นทะเลาะกับเพื่อนเลย เพื่อนดีๆอย่างงี้หายกานะ
รีบไปเคลียร์ด่วนๆเลย เกลียดกายจริงจังละเนี่ย :katai4:
-
น้องเอน่าตีมาก เพื่อนที่คบมานานเค้าเตือนก็เพราะหวังดีห่วง
แล้วไปพูดแบบนั้นกับเพื่อน สมควรโดนเพื่อนไม่พูดด้วยจริงๆ
วาทำงานแล้วเป็นผู้ใหญ่เหมาะที่จะดูแลน้องเอมาก
:กอด1: นักเขียน
-
น้องเอน่าจะโดนปล้ำไปสักที เผื่อจะเข้าใจอะไรง่ายๆ
เพื่อนเตือนก็หัดฟัง แล้วไปพูดแบบนั้นใส่ฟากัส คนเค้าหวังดีแท้ๆ เป็นใครๆก็โกรธ
-
น้องเอซื่อบื้อเหลือเกินจริงๆ
ตกลงใครคู่น้องกายเนี่ย ลุ้นให้เป็นฟากัส ฮ่าๆ สวยคมดุ >< ตรงสเป็ก
-
น้องเอโลกสวยย ยย ย
แต่เชื่อเหอะน้องเอจะรอดมาได้เพราะรความโลกสวยของตัวเอง
เขาโลกสวยแต่ไม่โง่หรอก
แต่ที่คิดว่ากายมันดีเพราะกายมันยังไม่ทำไรให้เรา
เหมือนกับคนบ้างคนถึงร้ายกับคนอื่น แต่ถ้าเขาดีต่อเรา
ก็ใช่ว่าจะคบไม่ได้ แต่ร้ายในที่นี้คือร้ายในระดับไหนเท่านั้นเอง
วาโยดูใจเย็น แต่เชื่อว่านายกำลังคิดอะไรอยู่แน่
หรือกำลังลงมือทำอะไรแน่ๆ
ถึงจะมีบรรยากาศเครียดๆ แต่เอวาเขาหวานตลอดนะจ๊ะ กิกิ
-
แอร๊ย เขินอ่าเอวา :o8:
-
ก็นะ...ถ้าวาโยจะน่ารักและไว้ใจแฟนขนาดนี้
หนูอยากมีแฟนแบบวาโยอ่าาาาาาาาาาา :hao5:
ตอนนี้พระเอกเราค่าตัวน้อย ออกมานิดเดียว แต่อย่างหล่อเลยคร่าาาา :hao7:
-
วาโยความเป็นผู้ใหญ่แบบพุ่งปรี๊ดมีหวานๆกันอีกโอ้ยเขิน
แต่ก็เข้าใจทั้งฟากัสทั้งเอนะ ก็คนไม่คิดอะไรอ่ะ
ฟากัสก็คงห่วงเพื่อน ไปดีกันเลยสองคนนี้
-
เข้าใจมั้ยเหม่ง
:laugh:
-
บอกเลยว่าตอนนี้โมโหน้องเอมาก ตามฟากัสไปติดๆ เลย
หึหึ
-
โหววววววววววววววงวว
น้องเอ พูดแบบนั่นกับเพื่อนได้ยังไงงง :katai1: ไม่แปลกเลยถ้าเพื่อนจะเสียใจ ถึงจะพูดเพราะอารมณ์ก็เถอะ อย่างที่ฟากัสกับภูมิพูดนั่นแหละ ไม่ใช่เพราะไอ่เด็กกายนั่นเป็นคนดี แต่เพราะมันยังไม่มีโอกาสต่างหาก คนแบบน้องเอเป็นประเภท
ภูมิต้านทานต่ำกับสิ่งต่างๆรอบตัว ไม่อยากจะคิดว่าถ้าไม่มีภูมิกับฟากัสคอยดู น้องเอจะรอดจากคนประเภทที่เข้ามาแบบกายมั้ย เห้ออออ
-
ถ้าจับเอตีก้นจะมึีใครว่าอะไรมั้ย?
เฮ้อออ เหนื่อยใจแทนเพื่อนๆเอเลย
-
รอตอนต่อไปนะครับ
-
เอ ง่้อกัสเลยนะ
วาก็หวานได้อีก
สู้ๆนะจ้า คนแต่ง คึคึ
-
เป็นห่วงเอจริงๆถ้าเกอดกายทำอะไรขึ้นมาจะเกิดอะไร :เฮ้อ:
-
หวานตัลหลอดดดดดด
-
อย่างเอคงต้องให้มีบทเรียนซักครั้งเพราะที่ผ่านมามีแต่คนคอยปกป้องเลยไม่รู้อะไรเลย
-
เหม่งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง :hao7: :hao7: :hao7:
น้องเอต้องระวังตัวไว้นาาา ดูท่าแล้วกายน่าจะร้ายลึก อุอุ
-
ขอตีน้องเอสัก 2 ทีได้ไหมมมม
รีบๆไปขอโทษเพื่อนนะจ้ะ
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่านเรื่องนี้ อยากบอกว่าพลาดมากกกกก จิกหัวตัวเองอยู่ว่าพลาดเรื่องนี้ไปได้ยังไง สนุกมากกกกก น่ารักมาก ทั้งน้องเอแล้วก็พี่วา อ่านแล้วเขินมากอ่ะ สมัครเป็นแฟนคลับด้วยคน คึคึ
รอตอนต่อไปนะค้า
-
น่ารักอ่าาา ^^ :mew1:
-
น้องเอบางทีก็อย่าเป็นคนมองโลกในแง่ดีให้มาก
เดี๋ยวเจอกายใช้จุดนี้มาทำให้เกิดเรื่องหรอกนะ
ไม่ดีๆ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดด!………
ขอแบบวาโย 1 ที่
-
เหม่งงงงงงงง!!!
-
^
^
ระวังโดนเหม่งบีมนะครับ XD
-
เพิ่งมาตามอ่าน สนุกดีค่ะ รออ่านคู่พี่เฟิร์สด้วย ^^
ปล. ประโยคที่ควรใช้คำว่า " นี่ " คนแต่งใช้คำว่า " นี้ " หมดเลย อ่านแล้วสะดุดนิดๆค่ะ ^^
-
เอนี่จะอินโนเซนต์ไปมั้ย
-
Hour#25 -BFF-
"กูจะเอาไงดีว่ะมึง" ผมพูดคำถามเดิมมาเป็บรอบที่สามแล้วครับ เหลือบมองไอ้ผู้ชายตาโตที่นั่งอยู่ตรงข้ามพลางเบ้ปากใส่เมื่อเห็นมันกรอกตาขึ้นฟ้าอย่างเบื่อหน่าย ผมถอนหายใจพลางเอาช้อนตักไอศครีมขึ้นมากินแก้เครียด
"ไม่รู้...คิดเอง"
"โหยยย นี้กูไม่รู้จะหันหน้าไปหาใครแล้ว"
"ทีตอนพูดละไม่คิด มาคิดเอาตอนพูดไปแล้ว เดี๋ยวเหอะมึง เพื่อนมึงเมิน โดนทิ้งเป็นหมาหัวเน่ากูจะหัวเราะให้"
"โหย ไอ้คุณเหนือครับ เพื่อนมึงเครียดจนจะเอาหัวโขกเสาตายอยู่แล้ว ช่วยกูคิดดิ๊ นี้มันงอนไม่คุยกับกูมาจะอาทิตย์แล้วนะ กูอึดอัด"
ผมบ่นกับเหนือเพื่อนมัธยมของผมที่ไม่รู้ว่าดาวหางพุ่งชนโลกหรือยังไงผมกำลังนั่งซึมอยู่ตรงม้านั่งหน้าคณะที่ปราศจากเพื่อนสองคนของผมคอยอยู่ใกล้ๆอย่างหดหู่จิตใจ วันนี้ผมมาคุยงานกับอาจารย์คนเดียวพอดีที่เหนือโทรเข้ามาบอกว่าอยู่ร้านไอศครีมตรงห้างแถวมหาลัยผมให้ออกมาหามันหน่อย ผมจึงต้องแบกร่างตัวเองไปหาตามที่คุณชายท่านบรรชา
"ก็ให้เวลาเพื่อนมึงหน่อย จากที่กูฟังมึงเล่ามาโดนมึงพูดแบบนั้นใส่ เป็นกูก็อดคิดไม่ได้ว่ามึงดูถูกความเป็นเพื่อนของกูขนาดนี้เลยหรอ แล้วจะมีเรื่องอื่นอีกมั้ยที่มึงคิดว่ากูแสแสร้งทำดีกับมึง สรุปคือ คำพูดของมึงทำกูผิดหวังมาก ไรงี้ ในกรณีที่กูเป็นฟากัสนะ"
คำพูดของเหนือมึงมีคนเอามีดที่ชื่อว่าความรู้สึกผิดมาแทงลงตรงอกผมอย่างแรง ผมก็พอจะเดาออกแหละว่าฟากัสมันคงน้อยใจกับคำพูดของผม วาเองก็บอกเช่นกันว่าครั้งนี้ผมพูดแรงไปจริงๆ และพอมาวันจันทร์ผมกะจะไปง้อฟากัส แต่ดันเจอกายซะก่อนก็เลยเอาหนังสือที่ผมซื้อมาให้กายเอาไปให้น้องแทนและบอกขอโทษเขาอีกครั้ง และพอดีกับที่ฟากัสมันมาเห็นผมคุยกับกายเข้าพอดีมันเลยถอนหายใจและเดินหนีไปซะอย่างนั้น นี้ผมยังสงสัยอยู่ว่านี้มันคือเหตุการณ์เพื่อนงอนเพื่อน หรือ แฟนจับได้ว่าผมนอกใจไปหาคนอื่นกันแน่ งงวุ้ย
"แมร่ง กูมาหาเพื่อให้มึงปลอบใจกู ไม่ได้ให้มึงซ้ำเติ่ม ถึงตอนเรียนกันจะนั่งด้วยกันสามคนแต่มันไม่ใช่อะมึง โดนเมินอะมึงเข้าใจคำว่าโดนเมินป่ะ ยังดีนะที่ภูมิยังคุยกับกูบ้าง"
"นี้กูว่ายังดีนะ เป็นกูกูจะไล่มึงไปไกลๆด้วยซ้ำ จะลุกไปนั่งที่อื่นเลยด้วยไม่ให้มึงมาอยู่แม้ในการมองเห็นของกู" เหนือพูดด้วยน้ำเสียรายเรียบที่ทำเอาผมอดขนลุกไม่ได้เพราะมันเคยทำแบบนั้นมาแล้วกับเพื่อนคนนึงตอนเรียนมัธยมด้วยกัน ถึงจะคนละกรณีกับผมแต่เหนือเป็นคนที่ผมไม่อยากจะทำอะไรให้มันโกรธเลยให้ตาย
"ไอ้เหี้ยเหนือ"
"อย่า อย่ามาทำน้ำตาคลอ มิตรภาพ 10 ปีของเรามำให้กูชินชากันความสำอยของมึงละไอ้น้องเอ"
"แมร่ง....แล้วไงมึงอะ ตกลงที่ลงมากรุงเทพนี้มาทำไร"
"มาหามึงไง" เหนือวางแก้วกาแฟลงก่อนจะยิ้มกว้างใส่ซะจนผมเห็นผู้หญิงโต๊ะข้างๆมองค้างอยู่ที่มันเป็นตาเดียว
"เอาดีๆ" ไม่อยากจะบอกเช่นกันว่ามิตรภาพ 10ปีของพวกเราสอนให้ผมรู้ว่าการมาของมันไม่ได้มาเพระมันคิดถึงผมแต่อย่างใดแน่ๆ
"มาทำวีซ่า ที่กูบอกจะไปเที่ยวเยอรมันอะ"
"จำเป็นต้องลงมากรุงเทพเลยหรอ"
"โว๊ะ มาเอาหญิงโอเคมั้ย ถามมากจริงแม่กูหรือก็เปล่า"
"ก็แค่นี้ บอกมาแต่แรกก็หมดเรื่อง"
"ก็เวลามึงทำหน้าสงสัยมันดูโง่ดี กูชอบ" หัวเราะเบาๆในลำคอพลางกระตุกยิ้มที่มุมปาก มีใครเคยบอกมึงมั้ยวะ ว่ามึงแมร่งโคตรนิสัยเสียเลยเหนือ
"ไอ้เชี้ยเหนือ"
"พอๆ เลิกบ่นครับกูนั่งฟังมึงพร่ำพรรณาปัญหาชีวิตมึงมานานละ กูเบื่อ"
"ก็กูเครียดนิ่"
"เครียดมากก็ไปหาเพื่อนมึงที่บ้านเลย ห่าปล่อยไว้ได้ไงตั้งอาทิตย์ จับมานั่งเครียกันเลยเหมือนพวกเราตอน ม.3 อ่ะ แมร่งกูจำไม่ได้ละว่าทะเลาะกันเรื่องอะไรแต่เปรี้ยวแมร่งโหดชิบ ตบหัวเรียงคนจับมานั่งเครียกันหน้าตึก 3 นั่งกันอยู่ตรงบันไดข้างบ่อปลา พอมานึกดูก็โคตรขำเลย"
"ฮาๆๆ เออว่ะ จำได้เลยว่าตอนนั้นแก้วร้องไห้ใหญ่เลย"
"มึงก็ร้องเหอะ เอาจริงๆก็ร้องกันทุกคนแหละวะ แต่คงเพราะเรื่องนั้นมั้งที่ทำให้พวกเราเป็นเพื่อนกันมานานขนาดนี้"
"อืม นั้นสินะ"
"เอาละ พอเลิกเครียด ไหนบอกกูมาบ้านฟากัสอยู่ไหนเดี๋ยวไปส่ง" เหนือลุกขึ้นเต็มความสูงพลางคว้ามือผมให้ออกมาจากเก้าอี้ตัวนุ่ม
"เฮ้อ มึงก็ไม่กล้าอะ" ผมขืนตัวเอาไว้พลางส่ายหน้าอย่างกังวล เอาจริงๆตอนนี้ผมกลัวการที่จะต้องเผชิญหน้ากับฟากัสมากๆ ไม่ชอบที่จะอยู่ภายใต้ความอึดอัดและกดดันเลยจริงๆ
"กล้าพูดใส่เพื่อนมึงขนาดนั้นก็ต้องกล้าไปเครีย หรือยังไงกูก็ไม่อยากจะพูดหรอกนะว่าเลือกเอาระหว่างความกลัวของมึงหรือมิตรภาพ" และผมก็ยอมเดินก้มหน้ากัดปากให้เหนือมันจูงมือผมขึ้นรถมันจนได้
หลังจากคำพูดสุดท้ายของเหนือคำนั้น ผมก็มานั่งอยู่ตรงโซฟาขนแคชเมียร์สีขาวในห้องรับแขกบ้านฟากัส ผมนั่งก้มหน้าตัวหลีบทำตัวไม่ถูกได้แต่ภาวานาให้ภูมิมันกลับมาจากข้างนอกเร็วๆ คือตอนผมมาผมได้บอกภูมิไว้แล้วว่าให้มาเป็นเพื่อนหน่อยแต่มันดันติดไปรับน้องพรีมจากเรียนพิเศษก่อนเดี๋ยวตามมาเลยกลายเป็นผมลุยเดี่ยวอย่างไม่ต้องการ ใจจริงจะนั่งรอภูมิมาในรถเหนือซักพัก แต่เพราะคุณเหนือตัวดีลากผมออกมาจากรถแล้วเอาผมมาปล่อยหน้าบ้านฟากัสพร้อมบริการกดออดเรียกเรียบร้อยเมื่อเห็นว่ารถยนต์ของเพื่อนผมจอดอยู่ก่อนจะส่งยิ้มโบกมือลากลับโรงแรมไปแต่งตัวออกล่าเหยื่อคืนนี้ทันทีที่เห็นฟากัสเดินออกมาจากบ้าน
"มีอะไรว่ามา"
"คือ" ฮือ อยากกลับห้องไปหาวามาก ถ้าเสียงฟากัสจะแข็งขนาดนี้ "กูขอโทษ"
"อืม" ห่ะ นี้มึงจะตอบกูแค่นี้เองหรอ กูเครียดนะเว้ย
"คือตอนนั้นที่กูพูดไปก็ไม่ได้คิด มึงก็รู้ว่ากูมันปากพล่อย" เงยหน้ามองฟากัสที่นั่งกอดอกไขว่ห้างมองผมอยู่โดยที่ไม่ได้พูดอะไร "แต่ตอนนั้นมันก็ไม่ควรจริงๆนี้หว่า นัดน้องเขาไว้แล้วและไปผิดนัดแบบนั้น มันไม่ดีมึงก็รู้ คนรอเขาจะลำบาก"
"นี้ตกลงเรากลับมาที่เรื่องมันอีกแล้วใช่มั้ย"
"เฮ้ย ไม่ใช่ กูแค่พูดเฉยๆ"
"กูจะบอกอะไรให้นะเอ ที่กูพูดกูเตือนเพราะกูหวังดี กายมันไม่ใช่คนดีอะไรอย่างที่มึงเห็น"
"มึงก็บอกกูมาสิว่ากายมันไม่ดียังไง มึงก็รู้ว่ากูมันพวกไว้ใจคนง่าย ถ้ามึงไม่บอกกูแล้วกูจะรู้มั้ย"
"ก็ใช่ไงมึงมันเป็นคนไว้ใจคนง่าย แต่ทำไมกับกูที่เป็นเพื่อนมึง มึงจะไว้ใจสิ่งที่กูเตือนมันบ้างไม่ได้เลยหรือไง"
"ฟากัส มันไม่ใช่แบบนั้นนะเว้ย"
"แล้วมันแบบไหนว่ะ บางครั้งนะเอ กูก็ชอบไอ้นิสัยของมึงแบบนี้แต่หลายครั้งที่มันทำให้กูอยากจะชกหน้ามึงซะทีให้หายซื่อบ้าง" ฟากัสกระชากเสียงขึ้นอย่างหงุดหงิดก่อนจะพยายามควบคุมอารมณ์ตัวเองเมื่อเห็นผมเริ่มหน้าเสีย "เอาเป็นว่าคำขอโทษของมึงกูรับไว้แล้ว มึงกลับไปได้ละเอ"
"อย่าทำแบบนี้ดิ่ ชกหน้ากูมาเลยกูได้แต่ไม่เอาแบบนี้ เราเป็นเพื่อนกันนะเว้ย" ผมพูดเสียงสั่นเมื่อเห็นสายตาเย็นชาของฟากัส มันเป็นความรู้สึกที่แย่มากสำหรับการที่ผมต้องมาทะเลาะกับเพื่อน โดยเฉพาะเพื่อนที่ผูกพันกันมาเกือบ 5 ปี
ตลอดระยะเวลาในรั้วมหาลัยของผม ถ้าไม่นับวาที่รู้จักกันมามากกว่าครึ่งหนึ่งของชีวิตก็มีภูมิและฟากัสที่ผมยอมรับว่าเป็นเพื่อนที่ผมรักไม่ได้น้อยไปกว่าพวกเหนือเลย 5ปีที่ผ่านมาถามว่าเคยมีทะเลาะกันมั้ย ก็มีบ้างตามประสาผู้ชาย โดยเฉพาะเวลาทำงานกลุ่มแต่ไม่เคยจะมีครั้งไหนที่รุนแรงขนาดนี้ แต่จะโทษใครได้ ถ้าไม่ใช่การพูดอะไรไม่คิดจนคำพูดนั้นไปทำร้ายจิตใจเพื่อนผมเขาแบบนี้
"กูว่าเพื่อนแบบกู มึงไม่จำเป็นต้องมีก็ได้นะ" ประโยคนี้ของฟากัสเหมือนคำพูดที่ทำลายกำแพงของผมให้ล้มลง ทำนบน้ำตาที่ผมพยายามกลั้นเอาไว้ไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ กัดปากมองเพื่อนตัวสูงตรงหน้าที่ยืนหันหลังให้ผมอย่างเสียใจ ไม่เคยคิดว่าประโยคตัดรอนความเป็นเพื่อนมันจะเจ็บขนาดนี้ ณ ตอนนี้ผมเข้าใจความรู้สึกของฟากัสและภูมิวันนั้นแล้วว่าที่ผมพูดว่าสิ่งที่พวกมันทำให้ผมคือหน้ากากของการแสแสร้ง เพราะประโยคที่ว่านั้นมันไม่ต่างอะไรกับการดูถูกและตัดรอนมิตรภาพของพวกเราเลย
"อึก ฟากัส อย่าพูดแบบนี้ กูขอโทษ" หลุดสะอื้นออกมาเมื่อได้ยินเสียงถอนหายใจของฟากัสดังขึ้นมาในความเงียบ บรรยากาศมันชวนอึดอัดและกดดันจนผมกลัวที่จะเสียเพื่อนไป
"พูดแรงไปมั้ยมึง ไอ้กัส" ผมหันไปตามเสียงของคนที่มาใหม่ก็เห็นภูมิเดินหน้านิ่งเข้ามาก่อนจะเดินเข้ามานั่งข้างๆผมและลูบหัวผมเบาๆ
"ฮือออ ภูมิ" จะว่าออเซาะก็ได้แต่ผมทนไม่ไหวกับความกดดันในครั้งนี้จริงๆ ตั้งแต่เกิดมาด้วยความเป็นน้องเล็กที่จะถูกพี่ๆเอาใจและพะเน้าพะนอให้ทุกอย่าง จนผมแทบจะไม่ค่อยได้แบกรับความกดดันเท่าไร เพราะเมื่อมีอะไรเกิดขึ้น พอผมบอกพี่เฟิร์สกับเฮียเอก เขาสองคนจะเป็นคนช่วยผมแก้ไขเสมอจนกลายเป็นความเคยตัวที่ตอนนี้กลายเป็นความกลุ้มใจของคนในบ้านและวา ว่าเมื่อผมเรียนจบไปจะทนทำงานในสังคมนี้ได้มั้ย
"พอแล้วร้องไห้ทำไม" ภูมิถามเสียงนุ่มก่อนจะส่งกระดาษทิชชู่ให้ผมเช็ดน้ำตา ผมหันไปมองฟากัสที่ลงมานั่งตรงโซฟาเหมือนเดิมเมื่อภูมิเอ่ยเรียกชื่อฟากัสเสียงเรียบ
"ฟากัส ฮึก บอกว่าจะไม่เป็นเพื่อนกับกูแล้ว"
"แล้วร้องไห้ทำไม" ภูมิถามซ้ำประโยคเดิมพลางมองหน้าผมที่ก้มลงไม่กล้าเงยหน้าขึ้นสบตาเพื่อน
"กูไม่อยากเลิกเป็นเพื่อนกับมัน"
"แต่มึงก็บอกเองนิ่ว่า พวกเราอาจจะแสแสร้งเวลาอยู่กันมึง เพราะฉะนั้นเลิกเป็นเพื่อนกัน มันน่าจะดีกว่าไม่ใช่หรอ"
"ไม่ใช่...ไม่ดี...พวกมึงไม่ได้แสแสร้ง พวกมึงเป็นเพื่อนที่จริงใจกับกูจริงๆ พวกมึงไม่ใช่แค่เพื่อนมหาลัยแต่เป็นเพื่อนกูจริงๆเหมือนที่พวกเปรี้ยวเป็น"
"แล้ววันนั้นที่พูดแบบนั้นไป คิดจริงๆหรือพูดเพราะอารมณ์" ภูมิยังคงเอ่ยถามผมอย่างใจเย็นผิดกับฟากัสที่ส่งเสียงหึในลำคออกมาเมื่อประโยคของภูมิชวนให้คิดถึงสิ่งที่ผมพูดไปอีกรอบ
"กูก็โมโหอะ พวกมึงไม่มีเหตุผล แต่กูผิดเองที่พูดแรงแบบนั้นออกไป กูขอโทษนะภูมิ ขอโทษนะฟากัส หายโกรธกูนะ"
"โอเคยังมึง พอแล้วมั้ย ร้องไห้หนักแล้วเนี้ย" ภูมิหันไปถามฟากัสพลางพยักหน้ามาทางผมที่นั่งตัวลีบตาบวมจมูกแดงมองฟากัสอย่างเกรงใจคำตอบอยู่
"จะเข็ดมั้ยเอ วันหลังจะพูดอะไรไม่คิดอีกมั้ย" นับเป็นประโยคแรกที่ของฟากัสที่พูดกับผมโดยไม่ติดน้ำเสียเย็นชาเหมือนเมื่อกี้จนผมรีบพยักหน้าอย่างรับคำแทบไม่ทัน
"ไม่แล้ว สัญญาเลยต่อไปจะถนอมน้ำใจคนฟังมากกว่านี้"
"โอเค งั้นเลิกร้องไห้ได้แล้ว" ฟากัสยิ้มให้ผมเหมือนเคยก่อนจะได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆจากภูมิที่นั่งอยู่ข้างๆกัน
"ฮึก มึงไม่โกรธกูแล้วจริงๆนะ"
"จริงๆก็ไม่ได้โกรธนะ แค่อยากดัดนิสัยมึงแค่นั้นเอง"
"ห่ะ" ผมตาค้างทันทีที่ได้ยิดคำว่าดัดนิสัยออกมาจากปากฟากัสก่อนจะหันไปทำตาปริบๆใส่ภูมิอย่างขอคำอธิบายเพิ่มเติ่ม
"จะบอกเอาไว้ให้รู้นะว่าพวกกูเข้าใจนิสัยของมึง แต่คนอื่นเขาไม่เข้าใจกับมึงด้วย พวกกูรู้ว่าที่มึงพูดมา มึงไม่ได้คิดแบบนั้น หรือเจตนาร้ายกับใคร แต่ต่อไปพอมึงโตขึ้น ไม่มีใครเขามาคอยนั่งเข้าใจมึงแบบพวกกูหรอกนะ เขาก็จะตัดสินมึงจากคำพูดของมึง" ภูมิพูดสิ่งที่คิดออกมาอย่างใจเย็นจนในตอนแรกที่ผมคิดจะโวยวายกับการดัดนิสัยของพวกมันเป็นยอมรับฟังเงียบๆอย่างตั้งใจ เพราะถึงภูมิกับฟากัสจะอายุเท่าผมแต่ผมกล้าพูดได้วั่นสองคนที่วุฒิภาวะที่สูงกว่าผมมาก อาจจะเพราะภูมิเป็นลูกชายคนเดียวพ่วงตำแหน่งพี่ชายคนโต และ ฟากัสก็เป็นลูกชายคนเดียวที่ถูกพ่อแม่เลี้ยงแบบให้อยู่ด้วยตัวเองมาตลอดทำให้ผมไม่รู้สึกตะขิดตะขวงอะไรเวลาที่มันสองคนจะเข้าโหมดซีเรียสและเอ่ยตักเตือนผมแบบนี้
"คำพูดของคำเรามันมีอำนาจนะเอ ทุกคำที่เราพูดออกไปมันเอากลับคืนมาไม่ได้ และตัวคนพูดเองอาจจะไม่รับรู้ถึงพลังของคำพูด แต่คนฟังที่เป็นคนรับสารนั้นเต็มๆเขาคือคนที่รู้สึก ไม่ว่าจะเป็นคำพูดที่ดีหรือไม่ดี แต่คนฟังคือคนที่รู้สึกเข้าใจมั้ย"
"อืม เข้าใจแล้ว"
"โอเค งั้นก็เลิกร้องไห้ได้แล้ว ไปล้างหน้าไป วารอนานแล้ว" ฟากัสบอกก่อนจะฉุดตัวผมขึ้นจากโซฟามากอดหลวมๆไว้โดยมีภูมิกอดอกมองยิ้มๆอยู่ นี้ไม่ได้จะสำออยนะแต่หลังจากเหตุการณ์ที่ผ่านมาพอโดนฟากัสมันกอด และเห็นภูมิส่งยิ้มมาให้พาเอาน้ำตาผมจะไหลอีกรอบ
"ฮือออ"
"อ้าว ไหงร้องไห้หนักกว่าเดิมวะ หึหึ" ฟากัสเอ่ยเสียงทุ้มอยู่ข้างหูก่อนจะผละตัวผมออกมา
"ก็กูโล่งใจอะ ฮึก กูคิดว่ากูจะเสียเพื่อนแบบมึงไปซะแล้ว"
"ไม่มีทางอะ กูจะมีเพื่อนที่เหมือนสัตว์เลี้ยงประจำบ้านแบบนี้ได้ที่ไหน เนี้ยดูสิหน้าผากเถิกๆแบบนี้หาไม่ได้อีกแล้ว"
"ไอ้ฟากัส!!"
"พอๆ ไปๆล้างหน้าวามันคงกังวลตายแล้วว่าพวกเราฆ่าเมียมันไปยัง"
"แล้ววาอยู่ไหนอะ"
"จะอยู่ไหนละ ก็อยู่หน้าบ้านเนี้ย มันมาจอดรถรถรับมึงตั้งนานละ กูโทรไปบอกมันเอง ในกรณีที่พวกกุรับมือมึงไม่อยู่จะได้ให้พ่อมึงมาจัดการแทน" นี้ผมควรจะดีใจใช่มั้ยที่พวกมันอุสาห์คิดแผนการรองรับมือผมเอาไว้ แต่ไม่อยากจะบอกว่าเอาจริงๆ วาแมร่งโหดกว่าพวกมึงอีก เห็นโอ๋ๆผมแบบนี้นะอย่าได้ลองให้มันเข้าโหมดโหดเวลาผมดื้อ ขี้คล้านฉากโดนโยนเข้าไปในห้องน้ำแล้วสาดน้ำใส่จะกลับมาให้เห็นอีกเป็นบุญตา
"อ้อ นี้ตกลงคือรู้กันหมดทุกคนเลยใช่มั้ย"
"อย่ามาทำเป็นเคือง ทั้งหมดมันเกิดขึ้นเพราะมึงทั้งนั้นอะ" โดนภูมิเหวี่ยงมาหนึ่งดอกเต็มๆ นี้สงสัยคนที่เคืองที่สุดอาจจะเป็นภูมิก็ได้นะจะว่าไป
"เออ กูยอมก็ได้ว่ะ แต่เอาจริงๆนะ พวกมึงจะไม่บอกกูจริงๆหรอว่าตกลงพวกมึงมีเรื่องอะไรกับกายกันแน่ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับกูด้วยใช่มั้ย และวารู้เรื่องหรือเปล่า"
"ขอโทษวะเอ แต่กูสัญญากับวาไว้แล้วว่าจะไม่บอกมึง ถ้ามึงอยากรู้ก็ถามวาเอาเองนะ" หลังจากที่คำถามผมทำให้เพื่อนสองคนเงียบไปซักพักก็เป็นฟากัสเองที่ตอบออกมา
"แล้วถ้าวามันไม่ยอมบอกกูละ"
"อันนี้มันก็อยู่ที่ตัวมึงว่าจะลองเชื่อคำเตือนของพวกกูและคำพูดของวาโดยไม่มีเงื่อนไขได้มั้ย หรือ จะอยากลองพิสูจน์ความเป็นห่วงของพวกกูด้วยตัวเองก็ลองดู"
To Be Con
-Blue Talk-
ใกล้ละ ใกล้จุดพีคในปมที่ชื่อว่า กาย ละ ไหนจะเหลือปมที่ชื่อว่า ครอบครัวอีก โอ้ยย แต่งฉากเครียดๆแล้วพาเอาพลังงานลดลงจริงๆ...ธีทในตอนนี้ขอมอบให้แก่คนที่เคยทะเลาะกับเพื่อนคะ ฮาๆๆ ฟีลนี้เลยอะ มันกดดันจริงๆนะยูว์
-
สมน้ำหน้าเอว่ะ สะใจดี เพื่อนเตือนแล้วยังไม่เชื่อ
คือนิสัยแบบนี้มันน่ารำคาญ แต่เพื่อนเองก็มีส่วนผิด
คืือถ้าบอกเหตุผลไปเลย(มันจะตายมั๊ย) คือคิดในสองมุม
ถ้าเป็นฟากัสเจอแบบนี้ก็โกรธอ่ะ นานด้วย แต่ถ้าเป็นเอมันก็คัน
อ่ะอยากรู้คือทำไมไม่บอกๆมาเลยว่ะจะเหตุผลอะไรกันนักหนาปิดบังอยู่ได้ อะไรแบบนี้
แต่เราว่าเอก็พูดแรงเกินไปนะ โดนดัดนิสัยบ้างก็ดี
-
:เฮ้อ: แบบว่า ตอนนี้ไม่สงสารเอเลยแม้แต่น้อย คือเพื่อนกันน่ะ หัดไว้ใจกันบ้าง เปนใครเจอแบบฟากัสกับภูมิ หัวไม่แตกกันตอนนั้นก็ไม่ใช่แล้ว แต่ใช่ว่าฟากัสกับภูมิจะถูกทั้งหมดนะ คือคนเราการจะเตือนอะไรควรให้เหตุผลด้วย แล้วยิ่งไปบอกว่าคนนั้นไม่ดีอย่างนั้นอย่างนี้อย่าไปยุ่งเนี่ย ควรยิ่งต้องให้เหตุผลเข้าไปใหญ่เลย ว่าเพราะอะไรทำไมถึงบอกว่าเค้าไม่ดี มุมมองคนเรามันต่างกัน อย่าอาศัยคำว่าเพื่อนแล้วบอกว่าคนนั้นไม่ดีแล้วเพื่อนไม่เชื่อ ก็ไม่พอใจ มันไม่ใช่ไง ถ้าไม่ให้เหตุผลมาใครเค้าจะรู้ว่าดีจริงหรือไม่จริง สรุป ผิดทั้ง3 คนน่ะแหละ :mew5:
-
น้องเอ เราโกรธน้องเอนะ
แต่เห็นมาง้อฟากัส ยกโทษให้
เอน่าจะ้เห็นว่ากายไม่ดียังไงได้แล้วนะคือทำให้เพื่อนทะเลาะกัน เหอะๆ
แต่ถ้าอยากรู้มากกว่านั้น ถามวาเลยน้องเอ
ฮู้ววววว ฉากเรียกน้ำตาผ่านไปแล้ว เย้ๆๆ
-
คือแบบ ถ้าไม่มีเหตุผลพอ คำพูดก็ไม่มีน้ำหนัก ใช่ปะ
รึเป็นเรื่องที่พูดไม่ได้ แบบ เฮ้ย เอ ไอ้กายมันจ้องจะปล้ำมึงอยู่นะ มันก็ไม่ใช่ ดูจะเป็นการแซวซะมากกว่า
-
น้องเอต้องเอาเหตุการณ์ครั้งนี้ไว้เป็นบทเรียนนะ
แล้วก็ระวังตัว อย่าใจดีกับทุกคนนะจ้ะ
ปูลู พระเอกค่าตัวแพงจริงๆ 5555
-
ไม่เอาดราม่าได้มั้ย :serius2:
-
ดีมากกกก สมควรจิงๆที่โดนเพื่อนดัดนิสัยนะน้องเอ
สะใจมาก!!! ^O^ เพราะบางที่น้องเอก้อทำอะไรคิดน้อยเกินไป
อย่างอิกายอย่างนี้ ก้อคิดไปด๊ายยย ว่ามันไม่คิดอาไร =_=
อย่าทดสอบความเป็นห่วงของเพื่อน(แระแฟน)นะ เด๋วมันจิดราม่า T^T
-
เข้าใจกันก็ดีแล้ว...
-
ต้องแบบนี้สิ ไม่ได้ว่าแรงๆแต่เอาให้เอเข้าใจด้วยตัวเองว่าคำพูดมันมีพลังเสมอ
ไม่ว่าจะดีหรือร้าย ชอบตอนนี้ ชอบบรรยากาศของการปรับความเข้าใจกัน
เพราะยังไง เพื่อนก็คือเพื่อน ไม่มีทางจะตัดกันขาดหรอก
ว่าแต่อีตากายเนี่ย เอาไปเก็บได้มั้ย แค่ได้ยินชื่อก็เบื่อแหละ
ไม่อยากให้เอเจอกับตัวหรอกนะ แต่ถ้าไม่ยอมเชื่อเพื่อนๆ
อาจจะต้องให้มีปะสบการณ์ตรง
-
:mew2: :mew2: :mew2:น้องเอไม่โตจริงๆ :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
เลือกเชื่อเพื่อนเถอะน้องเอ คนชื่อกาย ให้หายไปเลยได้มั้ย ไม่ชอบเลย
วาเป็นแฟนที่ดีจัง มีมาตามคอยดูแลเอด้วย
-
ขอบคุณค่าาา
:mew1:
-
เครียดดดมาก มาแต่ฉากเครียดเลย :ling1: ไม่เห็นวาอะ ได้ยินแต่ชื่อ
-
สมน้ำหน้าน้องเอนะไม่สงสารเลย บางทีนิสัยแบบนี้มันก็ทำให้น่ารำคาญอยากจะตบกะโหลกสั่งสอนจริง ๆ เพื่อนเค้าเป็นห่วงแต่ดูคำพูดคำจาสิ หวังว่าจะเข็ดไปตลอดนะน้องเอ
-
ช่วงนี้เครียดจริงๆ
รอตอนต่อไปนะครับ อย่าหายไปนานนะ
-
:katai2-1: :katai2-1:
เข้าใจกันแล้ววววววว
จำไว้เป็นบทเรียนนะน้องเอ
-
กำลังคิดอยู่ว่าชอบตอนเอกับวาเป็นเพื่อนกัน แต่ทำตัวโรแมนติกใส่กันจัง อิอิ
ย้อนอดีตบ้างสิ เราคิดถึงช่วงเวลาที่มีการจิ้นเล่นๆ น่ารักดี (เอาวาเล่าด้วยนะ เซงน้องเอ)
-
น้องวานี่พ่อพระทุกสถานการณ์เลย
น่ารักเสมอ
แม้ตอนนี้ไม่ออกแต่ก็มีชื่อโผล่ๆมาให้ชุ่มหัวใจ
วาโยนายมันเดอะเบสท์
ตอนนี้น้องเอโดนรุม ก๊ากกกก
อย่างไงซะก็คิดซะว่าเป็นการทำให้น้องโตขึ้นละกัน
-
:ruready ยังจะลองอีกนะเอ
-
มีเพื่อนดี^^
-
ดีที่ปรับความเข้าใจกันได้ :mew6:
:L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
ภูมิกับฟากัสนี่เข้าคู่กันดีจริงๆ
เหมือนพี่ชายที่แสนดีเลย
จะว่าไปก็คิดถึงพี่เฟิร์สแฮะ ไม่โผล่มานานละ
:mew3:
-
สมควรโดนสั่งสอนซะย้าง คราวหน้าจะได้ระวังคำพูดม่ากขึ้น อิอิ
-
น้องเอเชื่อวากับเพื่อนๆเถอะนะ ไม่มีใครหวังดีกับเอเท่าพวกนี้อีกแล้ว
อย่าหาเรื่องใส่ตัวเลย กลัวใจน้องเอจริงๆ :ling1:
-
เพื่อนหรือพ่อคะเนี่ยย ฮรืออออ น้องเอได้พ่อ เอ้ยเพื่อนดีจริงๆ ค่ะ :hao5:
-
เพื่อนทั้งสองคนก็ไม่รู้จะปิดทำไม คนเราต้องคุยกันด้วยเหตุผลสิ
พอปิดไว้ถึงได้ทะเลาะกันขนาดนี้ไง
แต่น้องเอก็ใสเกินไป ถ้าบอกเหตุผลไปตอนนั้นจะยอมเชื่อรึเปล่าเหอะ
เอาเป็นว่าสมน้ำหน้าพร้อมกันทั้งสามคนน่ะแหละ(รวมวาด้วยอยากอมพะนำกันนัก)
-
สมล่ะน้องเอ สมควรเจออย่างนี้ซะบ้าง จะได้จำ เพราะไม่งั้นถึงวาจะคอยเตือนแค่ไหน
แต่ถ้าไม่มีบทเรียนบ้าง คงจะไม่จำหรอก ต้องเจอแบบที่ฟากัสทำนี่แหละ เราว่ายังน้อยไปด้วยซ้ำ
น้องเอที่นิสัยอย่างนี้ ถ้าไม่มีวา ไม่มีเพื่อน ๆ ที่หวังดีคอยสั่งสอนตักเตือนเรื่องต่าง ๆ ในสังคม
ไม่อยากจะคิดเลยนะ ว่าถ้าต้องมาเจอกับชีวิตทำงานในโลกของผู้ใหญ่ที่ไม่สวยหรู น้องเอจะเป็นยังไง
แต่ตอนนี้ ยังไงก็ดีแล้ว ที่เคลียร์กันได้ เพื่อนดี ๆ ไม่ใช่จะมีกันได้ทุกคนหรอกนะน้องเอ
รู้ตัวมั้ย ว่าเป็นคนที่โชคดีแค่ไหน ปรับปรุงนิสัยตัวเองซะด้วย ไม่งั้นอาจต้องมาเสียใจอีกก็ได้นะ
ไม่รู้ ทุกคนเคยมีเรื่องอะไรกับกายนะ แต่ก็อย่างที่ฟากัสพูดนั่นแหละ ถึงน้องเอไม่รู้เรื่องนั้น
แต่ที่น้องเอมั่นใจได้คือ ทั้งภูมิ ฟากัส และวาโย รักและหวังดีกับน้องเอแน่นอน
จะยอมเชื่อคำเตือนของทุกคนโดยไม่มีเงื่อนไข หรือจะดื้อ จนต้องให้เกิดเรื่องขึ้นมาก่อน
ถึงจะยอมเชื่อได้ ก็ต้องไปคิดเอาเองแล้ว แต่คิดด้วยก็แล้วกัน ว่ามันคุ้มกันมั้ยที่จะเสี่ยง
แหม่ อ่านแล้วก็เครียดไปด้วย เรื่องเพื่อนนี่มันเรื่องอ่อนไหวจริง ๆ นะ นึกถึง ถ้าเป็นเรา
โดนพูดใส่อย่างที่ฟากัสและภูมิโดน จะยอมให้อภัยได้อย่างที่ฟากัสกับภูมิทำมั้ย ก็ยังไม่รู้เลยนะ
รอตอนต่อไปจ้า ขอบคุณคนเขียนนะคะ :กอด1:
-
น้องเอโดนจัดหนัก!
เอาจริงๆ อ่านที่น้องเอเถียงเพื่อนแล้วเนี่ยหงุดหงิดมาก
ถ้าเป็นเพื่อนแล้วหวังดี ถูกน้องเอพูดใส่แบบนี้ก็โมโหมากเหมือนกันนะ
-
เอาหัวไถ
:katai5: :katai5:
หวังว่าน้องเอจะจำคำเตือนเพื่อนนี้ไว้นะ
-
:pig4: :L2:
-
เข้าใจกันแล้ววววววว อิอิ
ตอนนี้พระเอกของเราโผล่มาแค่ชื่อ 5555555555
-
น้องเอเอ้ยยย ซื่อบื้อเหลือเกิน เดี๋ยวก็โดนคนอื่นจับไปกินหรอกกกก
-
ไม่ได้เข้ามาอ่านซะนาน เปิดมาอีกที เปรมเลยครับ :o8: :o8: :o8: เอวาหวานได้ใจมาก กร๊ากกกกกกกกกก ปากอย่างนี้สมควรแล้วล่ะเอเอ๊ยยยยยย งอแงง๊องแง๊งได้น่าเตะจริงเชียว :laugh: ขอบคุณมากครับคนเขียน แบบว่าไม่ได้เข้าเล้านานมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกโคตรคิดถึงเลย5555555555 รอตอนต่อไปเย่ๆ :hao7: :katai2-1: :กอด1: :L2: :man1: :3123: :call: :call: :call:
-
:hao5: :hao5:
ฟากัสกับภูมิเป็นเพื่อนที่ดีมากอ่ะ ดูแลมิตรภาพเหล่านี้ไว้นะน้องเอ
ส่วนว่าเดี๋ยวเรารับหน้าที่ดูแลเอง ^0^
-
:pig4:
-
น้องเอ วาโยน่ารักเฟร่อออออ
:o8:
-
กราบเรียนผู้อ่านที่เคารพรัก (จะเป็นทางการทำไม)
คือเรามาส่งจดหมายลากับทุกคน คือตอนแรกเราคิดว่าเราจะสามารถมาอัพต่อได้ในอาทิตย์นี้แต่ความฝันมันช่างขัดกับความจริงที่เราพบว่าการเรียน ป.โท ของเราในเทอมนี้ มันแย่มาก(โปรดเปลี่ยนรูปประโยคโดยใช้คำที่แรงและหยาบกว่านี้) เราค้นพบว่าการทำงานส่งอาจารย์มันยากแล้วแต่การทำงานนั้นเป็นกลุ่มมันยากกว่านั้นมาก!! ยิ่งเพื่อนในกลุ่มเรามาจากหลายชาติต่างภาษา ดังนั้นการสื่อสารด้วยภาษาอังกฤษมันเป็นงานดราม่าขั้นสูงในการแชร์ไอเดียต่อกัน ยิ่งพบเจอปัญหาว่า งานกลุ่มไม่ต่างอะไรกับงานเดี่ยวมันยิ่งชอกช้ำ บวกกับทุกอาทิตย์เรามีงานส่งติดๆกันทุกวัน งานละ 2500 คำขึ้น ไหนจะพรีเซ้นอีก และยิ่งเราเรียนการตลาด งานพรีเซ้นเลยเปรียบเสมือนน้ำพริกที่คู่กับปลาทู เฮ้อออ และช่วงนี้มหาลัยที่นี้ใกล้ปิด อีสเตอร์เบรคแล้ว ฝรั่งมันจะกลับบ้านไปหากระต่าย หาไข่อีสเตอร์กัน งานมันเลยมันอัดอยู่ในเดือนนี้
มากไปกว่านั้นมหาลัยเรามีห้องสมุดที่ดีเลิศ เปิด 24 ชั่วโมง 7วัน (ซึ่งตอนแรกที่ชั้นรู้ชั้นกระตุกยิ้มมุมปากและบอกว่า ชั้นไม่มีทางใช้บริการห้องสมุดนานขนาดนั้นหรอก แต่ตัดภาพมาที่ตอนนี้เราอยู่ห้องสมุดมามากกว่า 8 ชั่วโมงแล้ว) ดังนั้นเราจึงไปสิงห้องสมุดมหาลัยเป็นส่วนใหญ่ เพื่อนก็ลากไปทำงานกลุ่ม งานเดี่ยว เราเลยไม่มีเวลาเอาเอวามาทักทายคนอ่านซักที ฮือออ ดังนั้นเราขอส่งจดหมายลาจนถึงวัยหยุดอีสเตอร์ หรือก็คือวันที่ 5 เมษา เราจะมีเวลาหายใจบ้างแต่ก็ต้องหดหู่นั่งทำ literature review สำหรับ ดีเซออยู่ดี ที่พล่ามมาทั้งหมดแปลว่า ขอผู้อ่านโปรดเข้าใจ เราไม่สามารถนำเอวามาสู่อ้อมอกท่านได้ในตอนนี้จริงๆ เจอกันหลัง 5 เมษานะแจ๊ะ
พีเอส ถึงทุกคนที่ใฝ่ฝันว่าอยากต่อโทต่างประเทศ เราอยากจะบอกเลยว่า "ทำใจแล้วหรือยัง" ฮืออ
-
สู้ๆนะค้าบ กอดๆ ให้กำลังใจ
-
นานแค่ไหนก้อจะรอคับ ขอแค่ ไม่ทิ้งกันก้อพอครับ :o12:
-
เป็นกำลังใจให้คะ. ยังไงก็รอจร้า
-
เราก็จะรอนะ...
-
:m18: :m18: สู้ๆๆค่ะ รอได้ค่ะแค่ไม่ทิ้งกันก็พอ
-
:3123:
เป็นกำลังใจให้ค่ะ สู้ ๆ
-
:bye2: แล้วจะรอนะ
-
ไม่ให้ลาาาาาา ฮ่าๆๆล้อเล่น
คนเขียนไปสู้เรื่องของการเรียนเลย
ทางนี้เดี๋ยวอ่านเอวาที่ผ่านๆมารอก็ได้
สู้ๆนะคะ ดูแลสุขภาพร่างกายด้วย
ถ้าฝรั่งมันจะเยอะ มันจะรีบขนาดนั้น
จับทำแฟนสักคน ตีหัวลากเข้าห้อง
จะได้ไม่มีปากมีเสียงกับเราได้ ฮ่าๆๆ
สู้ๆนะคะะะ รอต่อไปอย่างเศร้าจิตแต่หน้าชื่น^^
ไม่ให้คนเขียนทรมานใจที่ทำให้คนอ่านนับวันเวลารอ
-
คนแต่งสู้ๆ นะคะ เรื่องเรียนสำคัญที่สุด ยังไงว่างจากเรียน หรืออยากพักผ่อนสมองก็เอา เอ-วา มาแบ่งปันเพื่อนๆ ให้ฟินกันต่อด้วยนะคะ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
สู้ๆ นะคะ
-
สู้ๆนะคะ เป็นกำลังใจให้
-
คนแต่งสู้ๆนะจ้าาา เป็นกำลังใจให้น๊าาา
-
น้องเอ ><
-
"จิ้นดีนัก เดี๋ยวจัดให้"
Hour#25 - give me a reason-
"ไง ตาแดงมาเชียว ร้องไห้หรอ" ทันทีที่ผมเข้ามานั่งในรถยนต์คันใหญ่ของวา สัมผัสเย็นของเครื่องปรับอากาศในรถก็ตีเข้าใส่หน้าพร้อมๆกับคำถามที่เจื่อด้วยกระแสอ่อนโยนอันเป็นลักษณะนิสัยของวาเวลาพูดกับผม
"อืม"
"แล้วคืนดีกันหรือยัง"
"คืนแล้ว" ผมตอบวาไปสั้นๆก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่กับคำพูดสุดท้ายของฟากัส ผมหันหน้าไปมองผู้ชายที่อยู่ข้างๆผม เจ้าของมือใหญ่กำลังลูบศรีษะผมเบาๆ ปลอบใจผมโดยไร้ซึ่งคำพูด ดวงตาของวามองตรงไปยังท้องถนนด้านหน้า มุมปากที่เจือรอยยิ้มอุ่นเอาไว้หันมามอบให้ผม
"คืนดีกันก็ดีแล้ว ทำไมยังถอนหายใจอยู่ละ หืม"
"วา กูถามอะไรหน่อยดิ่"
"เรื่องอะไร"
"ทำไมพวกมึงต้องไม่ชอบกายขนาดนั้นวะ และทำไมภูมิกับฟากัสรู้เหตุผลได้แต่กับกู ทำไมกูรู้ไม่ได้วะ"
"เอ คือ" วาทำท่าเหมือนจะพูดอะไรบางอย่างที่ผมแน่ใจว่ามันคือคำปฏิเสธ แต่ผมก็ไม่ปล่อยให้วาได้บอกปัดผมเหมือนเพื่อนสองคนนั้นได้อีก
"กูขอแค่เหตุผลวา ทุกครั้งที่พวกฟากัสเตือนกูไม่ให้ยุ่งกับกาย ไม่ใช่กูไม่เชื่อนะ แต่คนเรามันต้องมีเหตุผลเปล่าว่ะ จะให้กูเกลียดหรือไม่ยุ่งกับใครคนหนึ่งเพียงแค่เพราะคำบอกห้ามงั้นหรอ"
"แต่ที่ห้ามก็เพราะเป็นห่วงนะ"
"งั้นวาก็บอกเหตุผลมาซิ ว่าเพราะอะไรเอจะได้เข้าใจไง"
"เอ เรื่องบางเรื่องเราก็ไม่มีสิทธิที่จะไปบอกแทนเขาได้หรอกนะ ยิ่งเป็นเรื่องกายด้วยแล้ว" วาเอ่ยเสียงจริงจังอย่างลำบากใจซึ่งทำให้ผมยิ่งคิดมากกว่าเดิมว่าทำไม และเพราะอะไร
"แม้แต่กับกู มึงก็บอกไม่ได้หรอ"
"ไม่ใช่แบบนั้น" วาอาศัยจังหวะที่รถติดไฟแดงหันมามองผมก่อนจะชะงักไปเมื่อเห็นว่าดวงตาของผมนั้นเต็มไปด้วยการตัดพ้อต่อว่า แต่พอถึงจุดนี้ผมก็ไม่สามารถที่จะทำเป็นเมินเฉยต่อเหตุการณ์นี้ได้อีก ความสงสัยที่ก่ออยู่เต็มหัวใจและคำพูดของเพื่อนผมทั้งสองคนยิ่งทำให้ผมอยากจะเข้าใจในความเป็นห่วงของทุกคนยิ่งกว่าเดิม
"ขอร้องละวา ครั้งเดียวขอครั้งนี้ครั้งเดียว บอกหน่อยได้มั้ยว่าเพราะอะไร"
วาถอนสายตาออกจากผมก่อนจะขับรถต่อและเริ่มต้นพูดเสียงเบาออกมา "กายมันเคยจะข่มขืนโปรด"
"อะไรนะ น้องโปรดหรอ" ผมอุทานอย่างตกใจเมื่อนึกถึงน้องสาวคนสุดท้องของวา วามีพี่น้องอีกสองคนชื่อ ปลื้ม และ โปรด ลูกชายลูกสาวที่คุณปัดรักและตามใจเอาใจใส่มากจนบางครั้งผมก็รู้สึกว่าคุณปัดไม่เคยมอบความรักให้วาเลยด้วยซ้ำ
"อืม ความจริงตอนที่กูกลับบ้านมันไม่ได้มีปัญหาแค่เรื่องเรียนหรือเรื่องทำงานของกู แต่มันมีเรื่องโปรดเข้ามาด้วย ความจริงตอนที่กูไปอยู่บ้านเซย์เราไปเที่ยวผับกัน และไม่รู้ว่ากายมาที่นั้นได้ยังไงตอนแรกกูก็ไม่ได้ใส่ใจแต่เห็นอีกทีมันกำลังอุ้มผู้หญิงคนหนึ่งออกจากร้านไป แต่ผู้หญิงคนที่มันเอาไปคือโปรด" มือของวากำเข้ากับพวกมาลัยแน่นขึ้นจนผมอดเครียดตามไม่ได้ อยากจะโวยวายเหมือนกันว่าทำไมไม่บอกผมเรื่องนี้แต่ก็พอจะเข้าใจอยู่ว่าน้องสาววาคงไม่อยากให้ใครรู้เรื่องนี้
"แล้วโปรดไปอยู่ที่นั้นได้ยังไง น้องเขาอายุยังไม่ถึงเลยไม่ใช่หรอ" น้องสาวคนนี้ของวาผมจำได้ว่าอายุแค่ 17 เอง ถือว่ายังเด็กมากเมื่อเทียบกับวาและต้องมาเจออะไรแบบนี้
"โปรดบอกว่าเขาถูกเพื่อนชวนมางานวันเกิดแล้วไม่รู้ว่าจะพามาที่แบบนี้กำลังหนีกลับแต่ก็มาเจอไอ้กายมันซะก่อน โชคดีที่กูเอะใจตามมันออกไปหลังร้านและเห็นมันกำลังพยายามขืนใจโปรดอยู่ พอกูช่วยโปรดออกมาเขาก็ขอให้กูเก็บเรื่องนี้เป็นความลับ ห้ามบอกใครทั้งนั้น น้องบอกเขาไม่อยากให้พ่อกับแม่เสียใจและเป็นห่วงกูเลยไม่ได้บอกใคร แต่กูกลัวว่ามันจะเข้ามายุ่งกับมึงเพราะมันเองก็ถูกใจมึงอยู่ กูเลยขอให้ฟากัสและภูมิช่วยดูแลมึงให้หน่อยเพราะกูไม่สามารถไว้ใจคนที่เคยคิดที่จะข่มขืนผู้หญิงแบบนั้นให้อยู่ใกล้มึงโดยที่ไม่มีกูอยู่ด้วยได้"
"แล้วภูมิกับฟากัสรู้เรื่องนี้มั้ย"ถึงวาจะเข้าไม่ค่อยได้กับคุณปัดและดูจะถูกน้องๆทำตัวห่างเหินใจจากการที่เห็นคุณปัดแสดงต่อวา แต่ผมก็รู้ว่าลึกๆวาเป็นห่วงน้องชายและน้องสาวสองคนนี้อยู่เช่นกัน
"พวกมันรู้แค่ว่ากายเคยจะข่มขืนผู้หญิงแต่ไม่รู้ว่าเป็นโปรด แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องดีอะไรที่จะเอามาพูดให้สนุกปาก กูเลยไม่อยากจะบอกมึง"
"อืม"
"ทีนี้เข้าใจกูหรือยัง"
"เข้าใจแล้ว....ต่อไปกูจะระวังตัวไว้ละกันนะ"
"ตอบแบบนี้แสดงว่ายังจะไม่เลิกติดต่อกับกายสินะ" วาหันมามองแบบรู้ทัน
ผมหลบตาวาอย่างกดดันก่อนจะสะดุ้งอย่างตกใจเมื่อสัมผัสอุ่นจัดประทับลงบนมือของผม หันไปมองเจ้าของอุ้งมือใหญ่ที่กอบกุมผมอยู่เจ้าตัวก็ทำแค่มองตรงไปยังท้องถนนไม่ขึ้นเสีย โวยวายหรือออกคำสั่งอะไรเหมือนเคยยิ่งทำให้ผมรู้สึกผิดในการตัดสินใจของผม
บางทีผมก็คิดไม่ออกว่าผมกับวาจะทะเลาะกันด้วยเรื่องแบบไหน เพราะทุกครั้งที่มันเกือบจะเป็นการทะเลาะกัน วาเลือกที่จะเงียบใจเย็นแบบนี้จนเป็นผมเองที่รู้สึกว่าความเงียบนั้นกำลังบอกความรู้สึกของวาแก่ผมอยู่
"คือ"
"ไม่เป็นไร วาเข้าใจ แต่ก็นะเออย่ามองโลกในแง่ดีนักเลย ถึงนั้นจะเป็นสิ่งที่วาชอบในตัวเอ แต่บางทีมันก็กลัว"
"กลัวอะไร"
"กลัวว่าบางทีคนดีๆแบบนี้จะเอาตัวรอดในสังคมไม่ได้นะสิ"
"ที่กูไม่ได้คิดจะเลิกติดต่อกับกายไม่ใช่ว่ากูมองโลกในแง่ดี หรือ วางใจเกินไป แต่กูแค่คิดว่าถ้าหากว่าจู่ๆกูทำเป็นเมินเฉยต่อกาย หลบหน้า หรืออะไรที่มันโจ่งแจ้งไปมันไม่ยิ่งทำให้กายรู้สึกผิดปกติและทำอะไรที่คาดไม่ถึงยิ่งกว่าเดิมหรอ ถ้าหากว่ากูยังทำตัวเหมือนเดิม อยู่กับฟากัสและภูมิตลอดเหมือนปกติที่เป็นมา กายก็จะไม่รู้สึกผิดปกติอะไร และอีกไม่นานกูก็เรียนจบแล้วมันไม่ดีกว่าหรอที่จะไม่ผูกใจเจ็บ หรือ สร้างศัตรูกับใคร"
"เอ" ผมหันไปมองหน้าวาที่เรียกชื่อผมเสียงเบาพร้อมกับแรงบีบรัดที่มือของเราที่แน่นขึ้น
"อะไร ดูมึงทำหน้า" เลิกคิ้วสงสัย
"ฉลาดขึ้นนะบี2 ฮาๆๆๆๆ" วาหัวเราะเสียงร่วนเมื่อผมเบะปากกรอกตาไปมาเมื่อได้ยิมคำชมที่ผมว่าด่าของวา ตกลงกูดูโง่มากสินะ แมร่ง จะกลับไปฟ้องม๊า แต่ก่อนที่จะได้โวยวายอะไรออกไปผมก็คิดอะไรขึ้นมาได้ก่อนจะหันไปยิ้มหวานให้วาก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปใกล้วามากขึ้นอีกนิดและพูดประโยคที่อยู่ในใจออกไป
"ถ้ากูไม่ฉลาด กูคงไม่รักมึงหรอก" พูดจบก็รีบมองปฏิกิริยาของวาที่อาจจะยิ้มหรือหัวเราะหรือพูดอะไรกลับมาอย่างเขินอายแต่กลับกลายเป็นความเงียบเข้ามาแทนที่จนผมอดสงสัยไม่ได้
"เป็นอะไรมึงเงียบ อุ๊บ!!" โอเค ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าทำไมวามันเงียบลง ถ้ามึงจะจูบกูกลางถนนแบบนี้รู้งี้ไม่น่าพูดเลยแมร่ง
"โชคดีที่รถติด" วาถอนริมฝีปากออกมาพูดเจือรอยยิ้มที่มุมปาก ทิ้งให้ผมตัวอ่อนมองวาตาปริบๆอยู่ตรงเบาะนุ่ม หันไปมองตัวเลขไฟแดงเห็นว่าเหลืออีกกว่าสี่สิบวินาทีแล้วยิ่งหน้าแดง เกินมาเพิ่งเคยโดยจูบกลางสี่แยก
"ไอ้วาโย!! ไอ้เชี้ยเห็นมั้ยเนี้ยว่ารถข้างๆก็จอดอยู่"
"เขาไม่เห็นหรอกหน่า"
"ไม่เห็นอะไรแมร่ง นิสัย"
"ก็อยากพูดจาน่ารักทำไมละ"
"เออ งั้นวันหลังไม่พูดล่ะ"
"ไม่พูดกูก็จูบอยู่ดี"
"เอ้าอะไรของมึง"
"ก็มึงมันน่ารัก"
"กูผู้ชายครับ ชมว่าน่ารักบ่อยๆกูไม่เคลิ้มไปกับมึงหรอกนะ" เอาศอกเท้ากับประตูปิดปากกลั้นยิ้มตัวเองอย่างเต็มที่ ไม่อยากให้วาเป็นว่าผมดีใจไปกับคำหวานเล็กๆน้อยๆของมัน เพราะความมืดของกรุงเทพยามค่ำคืนทำให้กระจกรถไม่ได้ฉายเพียงแค่วิวของตึกสูงด้านนอกแต่กลับสะท้อนภาพของผู้ชายที่ทำให้ผมใจเต้นแรงด้วยเช่นกันและคงไม่ต้องบอกว่าผมจะมองวิวด้านนอกหรือปรับโฟกัสเป็นภาพสะท้อนของชายคนนั้น
ดวงตาคมดุของวาสบเข้ากับสายตาของผมผ่านกระจกหนา รอยยิ้มอุ่นยังคงประทับอยู่บนใบหน้าของวาดวงตาที่ติดดุนั้นอ่อนแสงลงยามมองมาที่ผม เสียงเพลงรักหวานคลอเบาๆอย่างนุ่นนวลก่อนที่วาจะละสายตาออกจากกระจกและเคลื่อนตัวรถออกไปยังปลายทางที่อยู่ไม่ไกลจากนี้มาก ปล่อยให้ผมใจเต้นแรงอยู่ในอก และริมฝีปากที่กลั้นยิ้มจนแก้มแทบแตกภายใต้ฝ่ามือตัวเองที่พยายามบดบังมันเอาไว้ ตอนนี้ผมเริ่มเข้าใจนางเอกในละครทีวีแล้วละครับ ว่าทำไมถึงชอบแอบอมยิ้มอยู่คนเดียวเวลาคุยกับพระเอก
"ไม่ใช่คำชม แต่เป็นความรู้สึกของวา ว่าเอ 'น่า' 'รัก'"
ก็ถ้าพระเอกจะพูดประโยคแบบนี้ใส่ ผมก็อายเกินกว่าที่จะยิ้มเขินให้วาเห็นนะซิ
"น้องเอ" แรงโน้มจากด้านหลังพร้อมเสียงเรียกชื่อผมอย่างอ่อนระโหยที่ผมไม่ต้องหันไปดูก็รู้ว่าใครและก็เดาเหตุผลได้ไม่ยากจากกรุ๊ปไลน์ที่มันกระหน่ำด่าและแซวหลังจากสิบนาทีที่ผมอัพรูปลงไอจีและผมก็อ่านอยู่ได้สามประโยคเพราะโดนเจ้าของแผ่นหลังเจ้าปัญหาคว้าตัวไปเอ็นดู
"อะไรมึง"
"ไอจีมึงเมื่อคืนทำกูไม่ได้นอน"
"หึ"
"แมร่งมากระตุกยิ้มมุมปากเดี๋ยวกูดีดแหม่งแตก พรีมก็นะมาเคาะประตูและกรี้ดใส่หูกูกับเฟซและไอจีมึง ห่า ใครสั่งใครสอนให้แรดอัพรูปหลังผู้ชายลงไอจีว่ะ!!" ภูมิอ้อมตัวมานั่งตรงข้ามผม ขอบตาคำคล้ำขมวดคิ้วบ่นงุบงิบ
"ฮาๆๆๆ แล้วจะทำไมล่ะ"
"และไอ้คำบรรยายของมึงมันอะไร แมร่ง กูละเชื่อเขาเลย"
"แล้วนี้ไอ้กัสอยู่ไหน" ผมเสเปลี่ยนเรื่องเหลือบไปมองด้านหลังหวังว่าจะเห็นเพื่อนฝรั่งตาน้ำข้าวที่เพิ่งจะคืนดีกันเดินตามมา
"มันวนหาที่จอดรถอยู่ กูจะรีบลงมาด่ามึงเลยทิ้งมันไว้คนเดียวป่านนี้ด่ากูไปถึงดาวอังคารละมั้ง ไม่ต้องเปลี่ยนเรื่องเลยนะ 'Lucky' คำเดียวของมึงทำพรีมมันลากกูมาสัมภาษณ์และให้กูนั่งอ่านฟิคมึงกับวาที่แต่งออกมารวดเร็วอิงจากไอจีและฟซมึงเป็นเพื่อนมันเนี้ย แมร่ง จิกกูแทนหมอนจนแจนกูช้ำหมดแล้ว"
"เวอร์"
"เวอร์ห่าไร อย่านะน้องเอ ทำตัวแรดขึ้นทุกวันนะ ไหนจะเฟซมึงอีก หลังจากอัพรูปผู้ชายก็มาอัพเพลง 'ทราย' อีก แฟนคลับมึงกับวาไม่ฟินตะกุยฝาพนังแบบพรีมไปแล้วหรอไง"
"เพลงมันเพราะ" ผมอมยิ้มมุมปากพูดเอื่อยๆกับภูมิ ความจริงเพลงมันก็เพราะจริงๆนะ
'ทุกๆคำรำพันเอ่ยผ่านใจ'ก็เป็นเนื้อหาที่ดี
"เพราะเหี้ยไร ร้อยวันพันปีไม่เคยอัพเพลงไทย อัพแต่เพลงอนิเมะ และไง อาฟเตอร์ชอคอีกระลอกตอนตีสอง ไอจีวา ไม่ต้องถามก็กูรู้เลยว่าหัวใครโผล่มาจากผ้าห่ม เหม่งเด่นเป็นสง่าขนาดนั้น 'น่า''รัก' คำนี้อีก พวกมึงกลัวโลกไม่รู้หรือไงว่าพึ่งได้เสียกันเสร็จเนี้ย"
"โว้ว โว้ว เบาๆครับเพื่อนครับ ด่าแรงมากครับเพื่อน....เข้าใจหน่อยนะเอเมื่อคืนมันไม่ได้นอน" ฟากัสส่งเสียงมาก่อนจะอ้อมไปนั่งข้างๆภูมิที่หน้ามุ่ยมองมาที่ผมอยู่ก่อนจะส่งแก้วกาแฟร้อนไปให้เจ้าตัวที่รับมาจิบหน้ามึนๆ
"ไม่เป็นไร ชิน ฮาๆๆๆ"
"หื้ม อะไรของมึง อารมณ์ดีและหน้าด้านขึ้นนะ" ฟากัสถามอย่างสงสัย ผมได้แต่เลิกคิ้วใส่เพื่อนทั้งคู่และเกาท้ายทอยตัวเองอย่างอายๆกับประโยคที่จะพูด
"ทำไม ก็อารมณ์ดีอะ เพิ่งคืนดีกับเพื่อน เพื่อนว่าอะไร เอรัณไม่ขัดครับ วันนี้เอาใจเต็มที่เลยครับ" จริงๆนะครับ หลังจากหลายอาทิตย์ผ่านมาที่ผมเรียกได้ว่าผิดใจกับพวกมัน ถึงจะนั่งเรียนด้วยกัน กินข้าวกันแต่มันเหมือนมีอะไรมากั้นเอาไว้ พอมาตอนนี้ วันนี้ที่ได้เจอพวกมันและไม่มีความรู้สึกแปลกๆนั้นเข้ามาอีก ผมก็อดที่จะดีใจไม่ได้ ไม่ได้เกี่ยวกับประโยคหวายเลี่ยนกลางสี่แยกไฟแดงจริงๆนะ
"เฮอะ อีหรอบนี้ไปถามเหตุผลมจากวาแล้วละสิ" ภูมิวางแก้วลงและพูดออกมาอย่างรู้ทันโดยมีฟากัสรับประโยคอย่างรู้ใจ
"และเหตุผลคงเป็นที่น่าพอใจที่จะเข้าใจความเป็นห่วงของพวกกู"
"และก็คงกำลังซาบซึ้งกับความรักราวกับเป็นแม่ไก่กกไข่ของวา"
"แล้วระเบิดตู้มกลายเป็นไอ้น้องเอที่ทำตัวเป็นหมาชิวาว่ากระดิกหางใส่เจ้าของแบบนี้สินะ"
"พอเลยพวกมึง ยิ่งพูดทำไมสภาพกูยิ่งดูไม่ใช่คน"
"อ้าว นี้คนหรอ นึกว่าควายมาตั้งนาน" ฟากัสเหยียดยิ้มที่มุมปากก่อนจะเหลือบสายตามองผมแบบเหยียดๆซึ่งผมรู้ว่ามันแกล้งเล่นเพราะเห็นจากดวงตาของมันที่เจื่อประกายขบขันอย่างสนุกสนาน
"ฟากัสปากมึงนี้ อีกนิดกูจะคิดว่าเป็นร่างทรงของเปรี้ยวแล้วนะ"
"เออ คือ ขอโทษนะคะ" ยังไม่ทันจะได้ต่อปากต่อคำกับเพื่อนตัวดีต่อก็มีเสียงเรียกจากด้านข้าง หันไปก็เห็นน้องผู้หญิงสามคนที่ยืนกันอยู่แบบเขินๆ
"ครับ อ้าวน้องคุ้กกี้" แฟนคลับเอรัณคนนี้มาบ่อยแต่ผมก็จำชื่อเขาไม่ได้ซักที จำได้แค่คุ้กกี้ ขอโทษนะน้องพี่มัวแต่จำชื่อตัวการ์ตูน
"แหะๆ พอดีหนูเอาคุ้กกี้มาให้คะ และก็ เมื่อคืนหนูฟินมากๆเลยคะ"
"อา" หน้าเห่อร้อนอย่างบอกไม่ถูก ผมเป็นพวกหน้าด้านหน้ามึนกับเพื่อนได้ แต่พอเจอคนอื่นมาพูดเรื่องนี้ตรงๆแล้วอดที่จะไปไม่เป็นไม่ได้ทุกที
"อัพรูปคู่ลงไอจีบ้างนะคะ หนูรอเม้น อิอิ" เออน้องครับ พี่ขอซื้อเสียงหัวเราะประหลาดๆชวนขนลุกของน้องได้มั้ยครับ ฟังแล้วดูน่ากลัวยังไงชอบกล น้องคุ๊กกี้ส่งขนมมาให้ก่อนจะรีบจูงมือเพื่อนที่เพิ่งคุยกับภูมิและฟากัสเสร็จออกไป
"เออ เดี๋ยวครับ"
"คะ"
"ขอบคุณสำหรับขนมนะ"
"คะ ค่ะ"
"แมร่ง เสียดายผู้หญิงดีๆว่ะ ไม่น่ามาเป็นสาววายเลย"ฟากัสบ่นอย่างเสียดายมองตามน้องผู้หญิงอีกสองคนที่เพิ่งคุยกับเจ้าตัวเมื่อครู่ โดยมีภูมิแกะขนมปังที่น่าจะมาจากน้องอีกคนเข้าปากและจิบกาแฟ
"เป็นสาววายแล้วยังไงวะ" ผมถามอย่างสงสัยเพราะผมก็ไม่เห็นเขาจะเสียหายอะไร แต่มีรสนิยมที่อาจจะเข้าใจยากไปนิดหนึ่ง
"ก็พอกูจะเข้าไปจีบน้องเขาก็บอกกูว่า อย่าทำแบบนี้สิคะ เดี๋ยวพี่ภูมิเสียใจ นี้ตกลงคิดกันไปแล้วใช่มั้ยว่ากูกับภูมิได้กัน"
"พวกมึงก็ลองได้กันจริงๆสิ"
"สัดน้องเอ" ภูมิสำลักขนมปัง ไอ ค่อกแค๊กก่อนจะด่าผมออกมาเสียงเข้มโดยมีฟากัสกอดอกมองภูมิอย่างเจ้าเล่ห์
ผมหยุดสำลักและมองตาฟากัสอย่างระแวง "อะไรของมึง"
"อยากได้กูก็บอกนะ ไว้กูจัดคิวให้"
"ไอ้คุณฟากัส!!"
"ฮาๆๆๆๆ"
To be con
-Blue Talk-
สวัสดีเทศกาลอีสเตอร์ ซาบซึ่งปาดน้ำตาที่มีวันหยุดนี้ ถึงแม้เราจะต้องนั่งปั่นงานที่ส่งหลังอีสเตอร์ก็ตาม ฮาๆๆ เอาตอนเบาๆ สบายๆมาส่ง และโปรดกลับไปอ่านตอนก่อนหน้าใหม่อีกครั้งเพราะรู้สึกว่ามันจะลางเลือนราวกับภาพเนื้อคู่ในฝันที่ตื่นมาพบว่าเชขายังไม่เกิน -*- และเนื้อเรื่องก็จะเบาๆ สบายๆ ใสๆไปซักสองตอน และหลังจากนั้นจะเข้าสู่เมนหลักแล้ว ฮาๆๆ มีคนอ้อนวอนมาว่าขอมาม่าเบาๆ เราจะพยายามนะ แต่ดูจะพลอตเรื่องแล้ว ขอถอนหายใจแป๊บได้ป่ะ เฮ้ออออ
:mew5:
เจอกันตอนหน้าค่า :pig4:
-
:hao7: น้องเอมาคราวนี้ ปัฒฒานาแล้ววววว :laugh: :katai1: แต่เหมือนจะเห็น คนเขียนแอบยกถังแก๊สมาพร้อมจุดเตาต้มมาม่า :m31: ต้องไปหาถังดับเพลิงแป๊ปปป
-
โอนยยยยยย ติื่นมายังไม่ทันล้างหน้าล้างตา นอนอ่านแล้วจิกหมอนตะกุยที่นอนอย่างบ้าคลั่ง
-
โชว์หวานให้สาววายได้ฟินกัน ฮ่ะๆ
-
ขอบคุณจ้า
-
ฟินเา่อ เอวาน่ารักตลอด แถวน้องเอยังเปิดเผยขึ้น :o8:
ทำเอาแฟนคลับฟินกระจาบ แถมน้องเอยังพัฒนาสกิลอีก เก่งค่ะลูก
ปล.เรื่องร้ายๆที่จะเข้าขอให้ทั้งเอและวาผ่านไปได้ด้วยความเข้าใจและดูแลกันน่ะ
-
น้องเอเอ๊ยยย 55555
รูปในไอจีทำชาวบ้านฟิน 5555
-
แหม...เดี๋ยวนี้น้องเอ หวานออกสื่อเนอะ
-
น้องเอน่ารักขึ้นทุกวันนนนน ><
-
กายนี่มันชั่วจริงๆ น่าจะตืบให้เละตั้งแต่คราวนั้น
น้องเอน่ารัก >\\\< วาเลยไม่ทน :z1:
ภูมิฟากัส จะเป็นไปได้มั้ย ลุ้นๆ
-
ขอไอจีเอวาค่ะะะะะะะะะะ
กรี๊ีีีดดดดดดดเเเเ ฟินนนนนน :hao6:
-
แอร๊ยยยยยยย
น้องเออออออออ
เวลาน้องเอว่าง่ายนี่น่ารักแบบไม่ไหวแล้วอ่ะ เดเมจสูงมากกกกก
ชอบเวลาเออยู่กับเพื่อนๆ เพื่อนๆน้องเอก็น่ารักจัง อิอิ
-
น่าจะเพิ่มภูมิฟากัสอีกคู่
-
อ่านเรื่องนี้ทีไรฟินเฟ่อทู๊กที :-[
น้องเอน่าร๊ากกกก
ว่าแต่กายแกนี่เลวจริงๆ :m16:
รอตอนต่อไปค่ะ :L2: :pig4: :กอด1: :L2:
-
น่ารักอ่ะน้องเอ ทำเอาแฟนคลับฟินไปตามๆกันไป
รอกินมาม่าค่ะ ว่าแต่ขอฉาก หวานๆก่อนได้มั้ยคะ :mew1:
-
เอ เวลาที่มีเหตุผล ดูโตขึ้นเยอะ
กลับมาเป็นที่สดใสแต่แอบแรดนะนู๋เอ
แค่นี้วาก็รักจนหมดใจแล้ว
-
อยากเห็นน้องเอหึงวามั่งอะ (แต่อาจจะไม่เห็นเพราะว่าน้องเอไม่รู้ว่าเขามาจีบแฟนตัวเอง555)
-
ชอบวา U_U
ชอบผชขี้เอาใจ อ่อนโยนไรงี้อ้ากกกกกกกกกก
แต่กายนี่แบบร้ายกาจอ่ะ
-
กายเลวร้ายกว่าที่คิดไปมากกกกกก
เข้าใจแล้วว่าทำไมวาฟากัสภูมิ ต้องเป็นห่วงเอขนาดนั้น
บางครั้งคนแบบน้องเอ ก็ใช้ชีวิตยากจริงๆ เห้อออออ
-
เข้ามาฟินเปป กับคู่นี้
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด ขอโทษที่หายไปนานนะคะ
สาวก นอวย มาแล้วคร้าฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ
ฮึ่ยยยยยยยยยย เข้ามาอ่านจากตอนที่ขาดไปก็ราวๆเกือบ 5 ตอนได้
อ่านไปก็ลุ้นไปว่าจะมีดราม่าอะไรมาให้เครียดมั๊ย ไหนจะระเเวงพวกชะนีที่ทำงานขอวาจะเข้ามายุ่งมั๊ย
หรือเด็กๆรุ่นน้องของน้องเอจะมาสร้างเรื่องให้ทั้งคู่นี้ผิดใจกัน
สุดท้ายก็มี แม้ว่าตอนนี้จะยังไม่มีอะไร แต่ก็ยังไม่วางใจอยู่ดี
ยังไงเรื่องหยุมหยิมแบบนี้ไม่ต้องหนักก็ได้เนอะ(ไม่มีเลยจะดีมาก//เป็นไปไม่ได้ย่ะ)
เเพราะเรายังเหลือดราม่าครอบครัวที่โคตรๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ จะหน่วง
ทุกวันนี้ก็ยังหาเหตุผลไม่เจว่าทำไมยัยคุณเเม่ของวาถึงได้ทำแบบนี้ เว้นก็เเต่วาจะไม่ใช่ลูกเธอ
แต่ถ้าหากวาเป็นลูกเธฮจริงๆ แต่เธอยังมารู้สึกเเบบนี้ ก็คงไม่มีอะไรจะพูดหรือทำความเข้าใจกับคนเเบบนี้เเล้วล่ะ
ไหนจะพ่อที่ไม่รู้จะมองยังไงให้ดูเป็นพ่อที่ดีได้อีก สรุปคนบ้านนี้มีลูกเพราะเป็นผลพลอยได้จากการผสมพันธุ์เรอะ
ฮ่วยยยยย ยิ่งเม้นถึงโมเม้นท์นี้ยิ่งเครียด :serius2: :m16: :fire: :angry2: :3125:
มาพูดอะไรน่ารักๆดีกว่า เช่นน้องเอของเก๊าาาาา :man1:
เเม้จะมีเรื่องให้คันยุบยิบๆบ้่ง เเต่น้องเอยังคงสตีลน่ารักไม่สื่อมคลาย
งื้อออออออออ เค้าอิจฉาวาโยง่ะ แถมเดี๋ยวนี้โชว์หวานจะออกสื่อเกินไปละนะ
นี่คงกะจะทำให้ภูมิกะฟากัสดูเป็แบบอย่างสินะ สินะ สินะ สินะ สินะ สินะ สินะ สินะ o3
คนเเต่งขาาาาาาา ไหนๆก็ชื่อเรื่อง "จิ้นดีนัก เดี๋ยวจัดให้" ก็ช่วยจัดภูมิฟากัสด้วยนะคะ หึหึหึหึหึหึหึหึ :interest:
สุดท้ายนี้ขอเป็นกำลังใจและติดตามไปจนถึงวินาทีสุดท้ายที่รวมเล่มเรื่องนี้เลยนะคะ โฮะๆๆๆๆ :haun5: :กอด1: :L2:
-
กายเลวมาก เลวมว๊ากกกกกก
ชอบวาฝุด อบอุ่น อ่อนโยน
เหมาะกับเอแล้วววววว
ฟินนนน
-
เอน่ารักแบบนี้ วายิ่งรักเข้าไปใหญ
-
น่าร้าก
ภูมิฟากัสควรได้กัน
-
:-[ :-[
-
รอตอนต่อไปนะครับ เอวา
เป็นกำลังใจให้ จขกท นะครับ
-
น้องเอเติบโตแล้ว ฟินแทนแฟนคลับ
แอบลุ้นภูมิฟากัสด้วยได้มั้ยอ่ะ :impress2:
-
น้องเอพัฒนาขึ้นจิงๆๆๆๆ
ดีมากจ๊ะ น่ารัก เข้าใจง่ายๆ โตไวๆ(เกี่ยวไหม 555+)
ฟินเรื่องอัพไอจี กะ เฟสบุ๊ค ด้วยคน >/////< ขนาดไม่เหนรูปจิงนะเนี่ย
-
โอ๊ยยยยย หวานนะ เอวาเนี้ยยยยย เขินนนนนนนแทนนนนน
ฟินจ๊ะ จิ้นกระจาย :mew1:
-
ในที่สุดน้องเอก็เข้าใจแล้วนะ :katai2-1:
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เราไม่อยากอ่านดราม่าที่สุดเลย คือมันเป็นอะไรที่พระนางเข้าใจกันดีมาตลอด
รู้ใจกันดีกว่าใคร คือถ้าจะมาม่านี่คงแบบสุดๆไปเลย และเราคงทำใจไม่ได้แน่ๆ :z3:
จัดเบาๆก็พอนะคะคนแต่ง สงสารน้องเอและพี่วา
-
กายน่ากลัว ทำตัวบ้านป่าเมืองเถื่อนมาก อุ้มคนไปปล้ำกันง่ายๆอย่างนี้เลย
โอยยยยยย :o
-
อยากเห็นไอจีเอวาจังเลย จะหวานกันสักแค่ไหนนาาา
-
บี2ฉลาดขึ้นนะ ฮาาา
ฟากัสเคลียร์คิวให้ภูมิด่วนเลยนะ!
จะรอฟินนน~ คริคริ :hao6:
-
555555555555555555
-
o18 :-[ :o8: :impress2:
จะดราม่าตอนไหนส่งสัญญาณก่อนนะ จะรออ่านหลังมาม่าหมดแล้ว TT________TT
:katai1: :katai1:
:hao5: :hao5:
-
ฟินด้วยยยย
-
น้องเอ แรดดดดดดดดดดด
อัพรูปหลังผู้ชายเหร๊อะะะะะะะะะ
วาก็ไม่แพ้นะ แหม่...อัพหัวเหม่งๆ ซะงั้น
ไหนจะ ข้อความกับเพลงอีก
แหม่ๆๆๆ สาววายคงตัวแตก 5555555
-
สนุกมากเลยค่ะเรื่องนี้ :mew1:
-
กลับมาแลวว ว ว วว ว วเย้ๆๆๆๆๆๆๆ
ชอบรุปที่อัพลงไอจี
รู้สึกทั้งคู่มันมีโมเม้นมุ้งมิ้งกันสองคนที่ทำเอาเราก็ฟิน
อ๊ากกกกกกกกกกกก อัพอีกนะๆ อัพรู้คู่บ้างก็ได้ อิอิ
คราวนี้น้องเอรู้เรื่องกายแล้วก็ระวังด้วยนะ ห้ามใจดีเกินไป
แม้จะเคยคิดว่าความใจดีของน้องจะทำให้รอดทุกอย่าง
แต่ว่าถ้าใจดีแต่น้องกายมันร้ายเหลือรับก็ไม่ไหว ว ว ว
-
"จิ้นดีนัก เดี๋ยวจัดให้"
Hour#26 - Hot chocolate-
ฟ้าครึ้ม ฝนตก และ หนักมาก ผมยืนเบื่อมองกระจกบานใหญ่ในห้องวาที่ผมย้ายตัวเองมาสิงสถิตบ่อยขึ้นกว่าแต่ก่อนมาก ถ้าไม่ติดว่าเกรงใจอาจจะมีการยกชิ้นส่วนโมเดลที่วาเรียกว่าขยะมาวางให้วาด่าเล่นก็เป็นได้ ในตอนแรกผมคุยกับพวกฟากัสเอาไว้ว่าจะไปเดินเจเจตอนบ่ายๆและต่อด้วยสวนรถไฟแต่สภาพอากาศที่ไม่เอื้ออำนวยแบบนี้พวกมันสองคนเลยขอบายนอนดูซีรีย์เกาหลีที่บ้านภูมิแทน ผมบอกไปหรือยังว่าน้องพรีมสามารถลากฟากัสมาเข้าวังวนแม่บ้านติดละครได้สักพักแล้ว และคนซวยสุดก็ไม่พ้นภูมิที่ต้องโดนน้องและเพื่อนมันลากมานั่งดูด้วยแทนที่จะปล่อยมันไปหลีสาวตามประสา
อันที่จริงวันนี้วาก็มีแพลนต้องไปพบลูกค้าแถวสีลมตอนสายๆเช่นกัน เห็นว่าจะต้องไปร่างสัญญาอะไรกันไม่รู้แต่แล้วลูกค้าเพิ่งโทรมายกเลิกตอนก่อนจะก้าวออกจากห้องพอดีเจ้าตัวเลยได้แต่ถอนหายใจเนือยๆกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าใส่ชุดนอนตามเดิมและลงมาดึงผมที่กำลังงัวเงียๆไปนอนกอด แอบรู้สึกว่ามันมากดจูบลงบนหัวผมก่อนจะหัวเราะเสียหึในลำคอทำเอาผมหมายมั่นในใจว่าตื่นมาแล้วจะไปสระผมก็ได้วะ ตอนเกือบเที่ยงตื่นมาได้รับการแคนเซิลจากสองคนนั้นเลยลุกออกมาอาบน้ำแต่งตัวก่อน ปล่อยให้วานอนต่อไปเพราะเมื่อคืนกว่าว่าจะกลับมาก็ดึกแล้ว งานจะเยอะไปไหนก็ไม่รู้พ่อพนักงานใหม่
ตัวผมเองไหนๆก็ไม่ได้ออกไปไหนแล้ว ฝนตกรถติดแบบนี้เลยไปขนหนังสือที่ซื้อมาจากงานหนังสือคราวก่อนโน้นนนนน มานอนอ่านดีกว่า ยังไม่ทันจะเอนตัวลงบนโซฟาดีก็เห็นวาก็เดินหน้าหล่อออกมด้วยผมเซ๊ทเป็นทรงอย่างดี เพราะก่อนหน้านี้กำลังจะออกไปข้างนอก ใส่เสื้อยืดคอวีสีน้ำตาลกางเกงขายาวผ้านิ่มออกมา เรามองหน้ากันแต่ไม่ได้พูดอะไรก่อนที่วาจะเลิกคิ้วใส่เดินหันหลังไปยังโซนห้องครัว ผมก็ไม่ได้สนใจว่าวาทำอะไรหันกลับมาเริ่มต้นเปิดอ่านนิยายที่อยู่ในมือแทน คือถ้ามีใครมาเห็นสภาพผมกับวาเมื่อกี้คงคิดว่าเราสองคนทะเลาะกันอยู่แน่ แต่จริงๆแล้วถ้าคุณมีเพื่อนที่รู้จักกันมานานและอยู่ด้วยกันตลอดแบบผมกับวา คุณจะเข้าใจความรู้สึกว่าบางทีเจอหน้ากันก็ไม่อยากจะพูดอะไร คือถ้าเป็นสถานะเพื่อนก็จะเป็นคำว่าให้แต่ละฝ่ายมีพื้นที่ส่วนตัว อยู่กับเงียบๆได้โดยไม่อึดอัดอะไรเพราะสำหรับผมเวลาอยู่กับคนไม่สนิท การที่เราหาเรื่องมาพูดมากมายนั้นเพราะว่าเราต้องการจะลบความอึดอัดที่มาจากความเงียบออกไปนั้นเอง แต่พอเราสองคนเป็นแฟนกันบ่อยครั้งที่แค่อยากเห็นหน้า อยากหันไปแล้วเห็นเขาอยู่ตรงนั้น แต่ไม่อยากพูดอะไร เหมือนอารมณ์ว่า อยากอยู่ในพื้นที่ของตัวเองที่เห็นหน้าอีกฝ่ายอยู่ใกล้ๆก็แค่นั้น
นั่งอ่านหนังสือไปนานแค่ไหนแล้วไม่รู้ก็รู้สึกเหมือนมีคนมองอยู่ และพอละสายตาออกจากหนังสือก็เป็นอย่างที่รู้สึก วานั่งอยู่ตรงโซฟาเล็กข้างๆกันมองมายิ้มเล็กๆที่มุมปากไม่พูดอะไร ผมดันตัวขึ้นจากโซฟาที่นอนอยู่มองหน้าวาพลางเลิกคิ้วอย่างสงสัยแต่เจ้าตัวก็ไม่ตอบอะไร ก่อนที่ผมจะเข้าใจและเขยิ่บตัวลุกนั่งดีๆให้วาลงมานั่งบนโซฟาตัวเดียวกันก่อนจะเป็นฝ่ายเอนลงพิงกับหน้าอกแกร่งของวาให้ตัวเองตกอยู่ในห้องแขนของวาก่อนจะจัดท่าให้ลงตัวและเริ่มต้นอ่านนิยายต่อโดยวาก็ดูซีรีย์อเมริกาเรื่องโปรดของมันต่อไป
เราสองคนนั่งกันอยู่เงียบๆข้างกันโดยมีเสียงบทสนทนาภาษาอังกฤษที่ดังมาจากทีวีและเสียงสายฝนตกกระหน่ำอย่างไม่มีท่าว่าจะหยุด ผมรู้สึกเหมือนตัวเองจะหนาวขึ้นเพราะอากาศภายนอกและอุณภูมิจากเครื่องปรับอากาศข้างในอีกจึงขยับตัวเล็กน้อยและดันตัวเองออกจากอ้อมแขนวา เอียงคอไปมาคลายความเมื่อย เป็นจังหวะเดียวกับที่วาลุกขึ้นยืนและเดินหายไปยังห้องนอนก่อนจะกลับมาพร้อมผ้าห่มสำรองผื่นใหญ่และกล่องกระดาษเล็กๆในมือ
"ต่อโมเดลกัน" นับเป็นประโยคแรกของวันที่ผมได้ยินจากวา ก่อนจะปิดหนังสือและพยักหน้าตกลงอย่างเอาใจ อันที่จริงช่วงนี้วาเริ่มสนใจการต่อโมเดลกระดาษ เรียกได้ว่าหมกมุ่นเลยก็ว่าได้ ซื้อแบบสวยๆมาต่อหลายต่อหลายอันจนตอนนี้ในห้องวามีโมเดล Big Ben, London bridge และ สถานทีสวยๆทั่วโลกวางอยู่ไม่ต่ำกว่าเจ็ดชิ้น แต่เชื่อว่าอีกไม่นานพอวาเบื่อก็เลิกไปเอง นิสัยของกรุ๊ปโอเขาอ่ะนะ แต่ลองเป็นเรื่องที่ชอบจริงๆ เห็นที่จะเบื่อยากดูจากหนังสือกล้องของวาก็รู้อยู่
ผมยกโต๊ะตรงหน้าทีวีหลบไปก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงบนพื้นพรมข้างวาโดยมีแบบโมเดลปราสาทฮิเมจิที่วาเพิ่งซื้อมาวางอยู่
"ไม่ยากไปหรอว่ะ"
"งานเอมันยากกว่านี้ป่ะ" อันนี้ก็จริง ผมพยักหน้ารับคำวาก่อนจะเริ่มลงมือแกะกล่องนำชิ้นส่วนออกมาและเริ่มลงมือใช้เวลาว่างกับวา
เราสองคนนั่งต่อโมเดลกันไปซักพักก็หยุดลงเพราะจู่ๆวาก็ลุกขึ้นเดินไปในห้องทำงาน ผมก็นั่งต่อไปซักพักมันเริ่มเป็นรูปเป็นร่างมากขึ้นวาก็เดินออกมาพร้อมกล้องถ่ายรูปตัวใหญ่ของเจ้าตัว ผมส่ายหัวอย่างรู้ทันก่อนจะเงยหน้าชูสองนิ้วฉีกยิ้มใส่กล้องวา วากดถ่ายไปสองสามรูปก่อนจะหัวเราะออกมา
"ขำไรว่ะ"
"ความจริงไม่ได้จะเอามาถ่ายเอ จะเอามาถ่ายโมเดล"
"อ้าว" อะไรว่ะ รู้สึกอายขึ้นมาทันทีที่เจ้าของไหล่กว้างตรงหน้านั่งลงกับพื้นและโน้มตัวลงถ่ายชิ้นส่วนโมเดลที่เป็นรูรปร่างรอประกอบเข้าด้วยกัน
"อยากเป็นแบบให้ก็ไม่บอก" วายกกล้องขึ้นตรงหน้าก่อนจะยิ้มปากกว้างผ่านกล้องและลั่นชัตเตอร์เก็บภาพผมอีกครั้ง "นี้ไงถ่ายให้ ยิ้มเร็ว"
"ก็ไม่รู้นี้ เป็นปกติเอ๊ะอะก็จะถ่ายรูปกู" ผมปัดมือวาที่เอื้อมมาดึงแก้มผมเล่นก่อนเบ้ปากอย่างขัดใจ ดูนะเอื้อมมือมาดึงแก้วขาวบ้านแต่ตาของเจ้าตัวก็ยังแนบกับกล้องถ่ายรูปอย่างมีความสุข เสเปลี่ยนประเด็นคนช่างแซวด้วยเสียงติดไม่พอใจนิดๆ "วางกล้องได้แล้ว มาต่อกันต่อเลย ตกลงใครอยากต่อโมเดลกันแน่ว่ะ วันนี้จะถึงมั้ยหลังคาอีปราสาทญี่ปุ่นเนี้ย"
"ครับ ครับ แหมะ เสียหน้าแล้วหงุดหงิด หึหึ" วาเดินไปวางกล้องลูกรักลงกับโต๊ะอย่างดีก่อนจะเดินไปในห้องครัวที่ทำเอาผมจิ่ปากอย่างขัดใจว่าตกลงใครอยากเล่นกันแน่เนี้ยไอ้โมเดลเนี้ย ถ้ารู้ว่าชอบวันหลังจะได้ตามมาต่อโมเดลงานให้
กลิ่มโกโก้หอมกรุ่นลอยมาจากในห้องครัวพร้อมกับร่างสูงใหญ่ของวาที่เดินถือแก้วโกโก้สองแก้วมายื่นให้ตรงหน้า ประดับด้วยวิปครีมสีขาวนวลอยู่ด้านบน ผมชอบดื่มโกโก้ร้อนที่มีวิปครีมหวานๆอยู่ด้านบนมากถึงแม้มันจะอ้วนจนน่าหนักใจแต่ผมก็ไม่แคร์
"ขอบคุณ" งึมงัมขอบคุณวาก่อนจะรับมาดื่มและวางลงกับพื้นด้านข้างพรมและลงมือต่อโมเดลต่อ
ไม่รู้ว่าเพราะความหวานอุ่นๆของโกโก้แก้วที่วาชงมาให้ หรือเพราะเพลงหวานซึ้งที่ดังออกมาจากโทรทัศน์ที่วาเปิดช่องวิทยุทิ้งเอาไว้ หรืออาจจะเป็นเสียงสายฝนที่เริ่มซาลงตกกระทบเข้ากับระเบียงจนเกิดเป็นเสียงกังวานกันแน่ แต่บรรยากาศรอบๆตัวผมในตอนนี้มันช่างดูละมุนละไมเสียจนผมเผลอจ้องหน้าวาที่กำลังขมวดคิ้วจริงจังกับการต่อโมเดลอยู่ตรงข้ามอย่างลืมตัว
ความสูงของปราสาทฮิเมจิหลังนี้เริ่มสูงและเป็นรูปเป็นร่างชัดเจนขึ้นตามความรู้สึกดีของผมที่เพิ่มมากขึ้นอย่างไม่รู้ตัว มองมือใหญ่ของวาที่จับชิ้นส่วนเล็กๆอย่างระมัดระวังประกอบลงตรงส่วนบนของปราสาทอย่างตั้งใจ กล้ามเนื้อสวยของวงแขนวาที่ผมรู้ว่ามันแข็งแรงแค่ไหนยามกอดผมไว้ในอ้อมแขนกำลังขยับไปมาตรงหน้าของปราสาท จ้องมองเลยมาถึงไหปลาร้ายาวสวยคู่กับไหล่กว้างของวาที่โผล่ออกมาจากเสื้อยืดคอวีตัวบางก็อดที่จะหน้าแดงไปกับจินตนาการยามค่ำคืนไม่ได้ว่าตัวผมเคยซุกซอบเข้ากับบ่ากว้างนี้มากี่ครั้ง
การแอบจ้องมองคนตรงหน้าที่ชื่อว่าเป็นเพื่อนที่ขยับเข้ามาเป็นคนรักกินเวลานานมากในความคิดของผม จ้องมองสังเกตุทุกลายละเอียดบนใบหน้าและร่างกายของวาเสียจนรู้สึกตัวและเขินอายกับความคิดตัวเอง ไม่เคยคิดว่าจะทำตัวโรคจิตแอบมองคนตรงหน้าอย่างจาบจ้วงแบบนี้ เสเบี่ยงสายตาวางชิ้นส่วนโมเดลในมือมานานวางลงบนอีกครึ่งหนึ่งของมันและหยิบแก้วโกโก้อุ่นขึ้นมาจิบ ละเลียดความหวานของวิปครีมที่เจือความขมของโกโก้เอาไว้อย่างอารมณ์ดี
วางแก้วโกโก้ลงที่เดิมก่อนจะเอื้อมหยิบโมเดลชิ้นเล็กขึ้นมา แต่เพียงไม่กี่วินาทีที่กำลังจะเอื้อมมือลงวางโมเดลสีเทานั้นลงตรงตำแหน่งหลังคาก็ถูกสัมผัสอุ่นวาปและนุ่มชื้นขึ้นตรงริมฝีปาก ผมเบิกตากว้างอย่างตกใจกับการจู่โจมที่กระทันหันของฝ่ายตรงข้าม วาเพียงแค่สบตากันด้วยระยะที่ใกล้เพียงลมหายใจก่อนจะขยับริมฝีปากและเรียวลิ้นขึ้นสูง สัมผัสได้ว่าเชื่องช้าและนุ่มนวมราวกับกำลังลิ้มลองขนมหวานแสนโปรด ได้ยินเสียงกระซิบบางเบาว่า "วิปครีมอร่อยดี" จากคนตาดุตรงหน้า ก่อนจะเลื่อนทับลงมาที่ริมฝีปากดังเดิม หากแต่กับเพิ่มปลายลิ้นเรียวเข้ามาทักทายภายในโพรงปากผม ดูดรั้งบางเบาก่อนจะเคลื่อนย้ายข้างในผ่านตามความยาวของฟันให้ผมหายใจสะท้านเล่น จูบของวามีรชชาติขมของกาแฟที่เจื่อไปด้วยความนุ่มละมุนของนม เป็นรสจูบที่ดูเป็นผู้ใหญ่ทั้งที่อายุเท่ากันแต่ต่างกันที่ชนิดของเครื่องเดิมแต่มันช่างหอมหวานเสียจนอยากจะลิ้มลองชิมมากขึ้น มากขึ้น ไม่ทันที่จะได้เรียกร้องอะไรซ้ำวาก็ถอนจูบออกมาและยิ้มละมุนอยู่ตรงข้ามปล่อยให้ผมหอบหายใจเข้าปอดอย่างอ่อนแรง สมองของผมเหมือนจะเบลอไปชั่วครู่ก่อนจะรั้งสติกลับมาอีกครั้งเพราะเสียงหัวใจที่เต้นแรงเกินไปจากคำพูดของวา
"แต่เออร่อยกว่า" อดที่จะหน้าแดงด้วยความเขินอายไม่ได้กับคำพูดนี้ จำไม่ได้ว่าตั้งแต่โตมาด้วยกันวามันไปเรียนรู้ประโยคและคารมแบบนี้มาจากไหน หรือ จะเป็นจากบรรดาคู่ขา และ กิ๊กเก่าๆของมันแต่ก่อน แต่ที่แน่ๆ ไอ้อาการเจ้าชู้ปากหวานแบบนี้เป็นสิ่งที่ผมไม่มีทางคุ้นชินจากวาได้เลย
"อะไรของมึงเนี้ย จู่ๆก็มาจูบ"
"ก็เห็นวิปครีมมันเลอะ เลยอยากเช็ดให้"
"ก็บอกดีๆ ทิชชู่ก็มี"
"ก็ถ้าใช้ทิชชู่เช็ด เอจะนั่งหน้าแดงแบบนี้มั้ยละ" เจ้าของคำพูดหวานเลี่ยนเอื้อมมือมาสัมผัสที่ข้างแก้มอย่างแผ่วเบา ใช้นิ้วโป้งเกลี่ยไปมาตามโหนกแก้ม ยกยิ้มทั้งตาและปากส่งมาให้ "ถ้าใช่ทิชชู่เช็ดเอจะหัวใจเต้นแรงแบบนี้มั้ย" เคลื่อนย้ายลงมาทีอกด้านซ้ายที่กำลังซ่อนจังหวะการเต้นหัวใจที่มันแรงอย่างที่เจ้าคนปากหวานพูดอยู่
"พอแล้ว" ดึงรั้งมือของวาออกจากอกด้านซ้ายเพราะมันใกล้ใจเกินไป ใกล้จนกลัวว่าความรู้สึกที่มันมากมายขนาดนี้จะซ่อนเอาไว้ไม่อยู่ ไม่อยากให้คนตรงหน้าได้ใจว่าทำให้ใครบางคนใจเต้นแรงเพียงเพราะการกระทำแค่นี้ ไม่อยากให้เจ้าของดวงตามืออุ่นคู่นี้รู้ว่าตัวเองนั้นมีอิทธิต่อความรู้สึกของผมมากขนาดไหน
"และถ้าใช้ทิชชู่เช็ด วาจะรู้มั้ยว่า ชอคโกแลตร้อนแก้วนี้ มันหอมหวานขนาดไหน"
"พอแล้ว ไอ้นี้เป็นอะไรเนี้ยมานั่งพูดจาหวานเลี่ยนใส่ ขนลุก"
"อ้าวไม่ชอบหรอ ที่พูดนี้นึกว่าชอบนะเนี้ย"
"นี้ตกลง พูดเพราะอยากทำให้กูเขินหรอไง"
"กูต่างหากที่เขิน"
"ห่ะ เขินอะไร" งงครับ จากที่ผ่านมาวาไปเขินอะไรมาจากไหน
"ก็ใครให้มึงมาจ้องหน้ากูขนาดนั้นละ คิดอะไรกับกูเปล่าเนี้ย"
"เปล้า!! คิดไร ไม่มี๊!!" เสียงสูงได้อีก เอรัณ
"ฮาๆๆ เสียงโคตรสูง อยากทำอะไรก็ทำมา รออยู่" วาพูดอย่างล้อเลียนก่อนจะยื่นมือมาให้ผมแบบเชิญชวน
"ไอ้นี้ กวนตีนละ" ตบมือใหญ่ของวาแรงๆสองสามทีเหมือนเวลาแม่ตีลูก ที่เจ้าตัวก็ไม่ได้ชักมือหนีแต่กลับเป็นกอบกุมมือของผมแทน พอจะดึงมือออกอีกฝ่ายก็ฝืนแรงดึงไว้จนกลายเป็นเหมือนเด็กอนุบาลตีกันเสียเปล่าๆ
อยากจับก็จับ ยอมให้ก็ได้วะ
"หึหึ"
"ขอซื้อได้มั้ย ไอ้เสียงหัวเราะในลำคอเนี้ย เท่ห์ตายอะ" นี้ก็เป็นอีกเรื่องที่โคตรจะหงุดหงิดใจ วาชอบหัวเราะในลำคอครับ มันให้ฟีลแบบผู้ที่อยู่เหนือกว่าเอ็นดูผู้น้อยมากอะ โอเค เหตุผลนี้มันอาจจะดูงี่เง่าไป เอาจริงๆคือเวลาวามันยิ้มที่มุมปาก หรือ หัวเราะในลำคอ มันดูโคตรเทห์เลย และผมไม่ชอบ
"อ้าว งั้นให้หัวเราะยังไง"
"หัวเราะออกมาดังๆเลย แบบนี้อะ ฮาฮ่าฮ่า" ผมทำเสียงหัวเราะแบบโทนเดียวและหน้าตายออกมา นี้ถ้ามีป้ายกำกับพูดจะมีคำว่า 'ประชด' ตัวใหญ่ๆลอยอยู่ไปมาละ บอกเลย
"หึหึ" มันก็ยังจะหัวเราะในลำคอเหมือนเดิม และตบท้ายด้วยลูบหัวผมเบาๆอีกสองสามที นี้ตกลงกูได้รับการปฏิบัติแบบเดียวกับเฉาก๋วยเปล่าว่ะ นี้ต้องกระดิกหางรับเวลามึงกลับบ้านมั้ย
"วุ้ย หมั้นใส้ จะต่อมั้ยเนี้ยโมเดล เดี๋ยวปั้ดปัดพัง" พูดไปก็หลุดยิ้มออกมาจนได้เมื่ออีกฝ่ายยอมเลิกยั่วเย้าและยกมือขึ้นอย่างยอมแพ้
"โอเคๆ ยอมแล้วครับๆ"
"ให้ไวๆ จะได้อ่านนิยายต่อ นี้ลดตัวลงมามากเลยนะ มาช่วยคนธรรมดาๆอย่างมึงต่อโมเดลเนี้ย ให้มันรู้ซะบ้างว่ากูระดับไหน ไว้วันหลังถ้าอยากทำมากจะลากมาทำตั้งแต่เขียนแบบเลยมั้ย"
"ขอบคุณครับคุณเอรัณ แต่ไม่เป็นไรครับ เนี้ยจะเสร็จแล้วครับอีกนิดเดียว เดี๋ยวมีรางวัลให้"
"รางวัลอะไร"
"ก็ไอ้เมื่อกี้ที่มองวาอยู่อะ คิดอะไรเอาไว้ในใจมันออกมาทางหน้าหมดแล้ว ถ้าอยากจะทำจริงๆไม่ต้องแอบมองหรือคิดหรอก บอกมาตรงๆเดี๋ยวจัดให้ ฮาๆๆๆๆ"
"ไอ้เชี้ยวาโย!!" เรื่องราวในวันฝนตกสอนให้รู้ว่า บางทีการที่แฟน และ เพื่อนสนิทคือคนๆเดียวกัน มันสุดแสนจะเป็นข้อดีในข้อเสียงจริงๆ
"ครับ"
"อย่ารู้ทันกูให้มันมากนัก กูเขินมึงจนเหนื่อยแล้วเนี้ย!!"
To Be con
-Blue Talk-
หวานมั้ยให้ทาย บอกเลยว่าอยากได้วาโยมากอ่ะจุดนี้ อยากจะเอามาเอ็นดูที่บ้านจริงๆพ่อคุณ แนะนำว่าให้ไปหาเพลงหวานๆมาฟังหลังจากอ่านตอนนี้จบ แล้วจะเข้าใจฟีลนุ้งเอ ฮาๆๆๆ ส่วนตัวเราฟังเพลงนี้ life goes on side D - chemistry แต่ไปนี้แบบเพราะบรรยากาศมันพาไปจริงๆนะ :katai3:
-
มาต่อดึกจังเลย ดีเข้ามาเช็คก่อน อิอิ
_____________________________________
วาโยยยย จะรู้ทันนุ้งเอไปไหน
คนอ่านเขิลแทนเลยเนี่ย 555555
ตอนนี้น่ารักมุ่งมิ้งมากค่ะ ต้อนรับสงกรานต์(??)เลย อิอิ
-
:o8: เขินวาด้วยคน
-
น้องเอ~ เก็บอาการหน่อยลูกกกกก 555555+
-
:m20: :laugh:
น้องวารู้ทัน น้องเอเลยเหนิ่อยที่จะเขิน เดี๋ยวหนูจะได้เหนื่อยอย่างอื่นหรอกลูกกกก
:m20: :jul3: :laugh: :hao6:
-
:-[
-
วาทำตัวน่าเขินมากอะ :-[
-
หวานกันเชียวบรรยากาศก็ช่างเป็นใจเนอะ
-
:z1: บรรยากาศเป็นใจขนาดนี้ ขาดได้ยังไงอะฉากมหัศจรรย์ 55555 เอวา น่ารักจุง สวัสดีปีใหม่ไทยจ้าาา
-
บรรยากาศเอวา มุ้งมิ้งมาก
น้องเอ เขินแล้วทำโวยวายกลบเกลื่อนนะ :m12:
ต่อโมเดลเสร็จแล้ว วาจัดน้องเอให้หน่อยนะ มองอยู่ตั้งนานอ่ะ
-
บรรยากาศเป็นใจ
ทำไมไม่จิ้มกันอะ
555555
-
มุ้งมิ้งที่สุดอ่ะ อ๊ายยยยยย >\\\\\\\\\\<
-
งื้ออออ ละมุนละไม หวาน น่ารัก สมกับที่ตั้งตาคอยค่ะ :กอด1:
คิกคิก บรรยากาศแบบนี้ ฝนตกแบบนี้ำ เหมือนขาดอะไรไปนะ :z1: :z1:
-
วาโยยยยผู้ชายของศรี
อ๊ากกกก ตอนนี้ละมุนละไม หวานกลมกล่อมเอาซะอยากกินโกโก้เลย
ถ้าอ่านตอนฝนตกคงได้ฟิลแบบนี้แน่แท้. แต่นี่คือปีใหม่ไทย คือสงกรานต์
ร้อนตับจะแตก แต่อย่างไงก็กรี๊ดดดดดด
วาโยของศรี นอกจากอยากจิ๊บโกโก้ตามน้องเอ ยังอยากจะกินลูกชุบอีก
รู้สึกตอนนี้มันหวานละไมเหมือนลูกชุบ(ตรงไหน)
น้องเอสลับร่างกาย
พี่อยากพลีกายให้วาโยสักครั้ง ก๊ากกก
ดีใจคนเขียนมาต่อเร็ว สู้ๆนะคะ
-
เขินด้วยยยยยยยยยยยยยยยย :-[
สองคนนี้เค้าแบบว่าแค่มองตาก็รู้ใจสินะ :impress2:
:L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
มดไต่ยุบยับ
-
ขอบคุณจ้า
-
แบบนี้รึเปล่าเขาเรียกบรรยากาศชวนเสียตัว น้องเอ :hao7:
-
บรรยากาศช่างละมุนนนน :o8:
-
:-[ สงกรานนี้ มาสาดน้ำเชื่อมสินะ :laugh:
-
อร๊ายยยยยยย มุ้งมิ้งสุดๆอะ
เขินแทนนน
-
ณ จุดนี้อยากเอาวาโยกลับมาเลี้ยงที่บ้านมาก ผู้ชายอาร๊ายยยยทำไมทำตัวน่ารักแบบนี้
ชอบอ่านคู่นี้แบบหวานๆแบบนี้จัง มันไม่ได้หวานเลี่ยนแต่มันเป็นอะไรที่น่ารักมาก :hao5:
-
เขิน
-
เราก็เป็นคนนึงที่ชอบฟังเสียงฝน
อ่านตอนนี้นี่อินมากนะ บรรยากาศระหว่างสองคนนี่อบอุ่นแต่ปลอดโปร่งมาก
ชอบบบบบบบบบ
:กอด1:
-
หวานนนนนนนนนนนนนนนน
อยากได้แฟนแบบวาโยเลย
:hao7:
-
หวานมากอ่ะ อ่านแล้วอมยิ้มไปด้วยเลย
-
รอตอนต่อไปนะครับ น้องเอต้องเป็นของวาหลังจากต่อโมเดลเสร็จแน่ๆ
-
หวานซะ อยากให้เรื่องนี้เป็นนิยายที่หวานแบบนี้ต่อไป กลัวดราม่า 555 พีเอส อยากจะลองเป็นเอซักวันือยากถูกว่ารัก อั้ยยะ
-
:mew1:
-
ทำไมหวานกันขนาดนี้ ระวังโดนมดกัดนะจ้ะ วาจัดให้เอสักหน่อยสิ
-
อร๊ายยยยย อะ หึหึหึ
-
เอรัณเอ๊ยยยย มองวาขนาดนี้ เค้าจะไม่รู้ได้ยังไง
อยากกอดวาโยอะ ผู้ชายอบอุ่นคนนี้ น่ารักและเท่ห์ในเวลากัน
แต่โหมดหวานใส่เอก็ชอบบบบ อ๊ายยย ฟิน
-
งุ้งงิ้งกันสองคน น่าร๊ากกก~ นุ้งเอ~
:กอด1:
-
โอ้ย~ ตายยกับความหวาน
หวานเกิ้น
-
รู้สึกรัก วา .... มากๆอ่ะ คู่ เอวา มองตาก็รู้ใจ อ๊ายยยย
:mew1: :mew1:
-
เอวาน่ารักอีกแล้ว :impress2:
-
ฟินจัดค่า ใจละลาย~~~ น้องเอแอบลามกนะเนี่ย :-[ :-[ :-[
อ่านเรื่องนี้แล้วมันมีความสุข อ่านทุกวันสุขภาพจะดี พอเลือดมันสูบฉีด หัวใจเต้นไว อ๊ายยยยยย เขิลลลล :o8:
-
:o8:
หวานนนนนนนนนนนนนนน
-
อูยยยยยย นุ้งเอพี่ขอหนูกลับบ้านเอ็นดูสักวันนะ o18
พี่จิกหมอนกัดปาก กรีดร้องถึงความฟินมากกกกกกกกกกกกกก :z3: :hao5:
โอ้ยยย ฉันเขินเธอจิงวาโย๊ววววววววววว :-[ :-[ :o8:
-
ตามไปยาวๆครับ ชอบวาโยมากบอกเลย :katai2-1:
-
โอ๊ยยยยยแบบ ละมุนมากง่ะ เขินจิกหมอนตายเหมือนเป็นแฟนคลับเอวาจริงๆ :impress2: :impress2:
เอาจริงๆนะคะ เรื่องนี้อ่านรวดเดียวจนถึงตอนนี้รู้สึกถึงความแบบ ละมุน มากๆ
ด้วยคาแรคเตอร์ของพระเอก พี่วาของเรา(?) แบบเป็นผู้ชายอบอุ่นอ่ะ
ถึงจะดุบ้างแต่ก็ช่างดูแล ชอบเทคแคร์ แล้วด้วยความที่เป็นเพื่อนสนิทมานานก็เลยทำให้เข้าใจความคิดน้องเอได้ง่าย
มันเลยทำให้ดูเหมือนคู่นี้จะไม่ค่อยมีอุปสรรคอะไรเท่าไหร่อ่ะเนอะ >_____<
พออ่านมาถึงสองตอนล่าสุดนี่บอกเลยว่าแก้มแทบระเบิดอ่ะค่ะ เขินจนตัวจะแตกตาย #จริงๆนะ - / -
แบบว่า มันหวานม๊ากกกกกก :o8:
แต่ไม่ได้ไม่ชอบนะคะ คือนิยายหลายๆเรื่องจะทิ้งจังหวะหวานแบบนี้ไม่นานเท่าไหร่อ่ะ
ซักพักก็จะตีจะทะเลาะจะลากไปมาม่า เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่ไม่อยากให้เป็นแบบนั้นเลย
อยากเสพย์ความหวานไปอีกหลายๆๆๆๆๆๆตอนเลยง่ะ ~ ประมาณ "วันธรรมดาแต่ไม่ธรรมดาเพราะมีเธอ"
หรือ "เธอทำให้วันธรรมดาๆของฉันกลายเป็นวันพิเศษ" อะไรเงี้ยยยยยย > /////////////// <
ยังไงก็เป็นกำลังใจให้นะคะไรเตอร์ อัพต่อไวๆน้า <3
-
จากตอนล่าสุด .. รู้ตัวอีกทีก็ :o8:
(http://image.ohozaa.com/i/gc5/OlSoV0.jpg) (http://image.ohozaa.com/view2/xz7MjKWgocO7pjjN)
#แต่ทำคนเดียวหมด #คนมันโสดดดดดด :ling1:
-
Hour# 27 -Stranger-
อีกสองวันก็ถึงวันซ้อมรับปริญญาของวาแล้วละครับ ไม่รู้ว่าใครเป็นคนรับกันแน่เพราะวาก็ยังคงทำตัวเหมือนเดิม นั่งทำงาน อ่านหนังสือกฎหมายของมันไปเรื่อยๆ ไม่มีท่าทีกระตือรือร้นในการรับปริญญาสักนิด มีแต่ผมที่อ้อนวอนขอให้วาจ้างตากล้องมาถ่ายในวันงาน เพราะตอนแรกเจ้าตัวบอกถ่ายกับกล้องมือถือก็พอ จะสุดท้ายพบกันครึ่งทางโดยที่มันให้รุ่นน้องที่เล่นกล้องเหมือนมันมาถ่ายให้ อีกอย่างก็อ้อนวอนให้มันพักผ่อนเยอะๆก่อนวันซ้อมรับปริญญาเพราะผมไม่อยากให้มันกลายเป็นแพนด้าในวันงาน อ้อนวอนให้มันไลน์บอกเพื่อนๆว่ามันรับวันไหน
ทั้งนี้ทั้งนั้นที่ผมไปวอแวกับวาเรื่องนี้เพราะช่วงนี้เฟซบุคของผมเด้งแจ้งเตือนอีเว้นงานรับปริญญาของเพื่อนจนอดอิจฉาไม่ได้ พอไปเซ้าซี้ถามว่าไม่ลงเฟซบอกเพื่อนๆหน่อยหรอว่าซ้อมรับวันไหน รับจริงวันไหน วาก็ได้แต่ส่ายหน้าแล้วไม่พูดอะไรจนผมอดขมวดคิ้วอย่างขัดใจไม่ได้ เมื่อสามวันที่แล้ววาโทรไปหาม๊าผมมาเรื่องวันงาน นัดแนะเวลากันว่างานมีวันไหนบ้างเลยได้ข้อสรุปว่าม๊าจะมาวันซ้อมเพราะวันจริงดูจะวุ่นวายและไม่ค่อยมีเวลาเพราะรับกับเจ้า พิธีการอาจจะล่าช้าแต่ม๊าจะยังไม่กลับเชียงใหม่ รอถ่ายรูปกับปริญญาบัตรของวาก่อน ส่วนเฮียเอกรายนั้นเร่งเคลียรียงานเตรียมเที่ยวกรุงเทพ เอ้ย มางานรับปริญญาวาเต็มที่ ส่วนพี่เฟิร์สของวาโยนั้นก็สัญญาว่าจะบินกลับมาจากญี่ปุ่นให้ทันเวลา ช่วงนี้พี่เฟิร์สเขาบินไปญี่ปุ่นบ่อยครับ ยิ่งไม่ต้องทำวีซ่าด้วยแล้ว แทบจะบินไปทุกสามเดือนเลยด้วยซ้ำ ผมก็สงสัยนะว่าแล้วแบบนี้งานพี่เขาไม่มีปัญหาหรอ แต่นิสัยพี่ชายคนรองผมก็รู้ๆอยู่ ได้แต่ยิ้มผ่านสไกฟ์และไม่พูดอะไร สงสัย อยากรู้แต่ไม่กล้าถาม ได้แต่ทดไว้ในใจยืมมือวาขึ้นมาชูสามนิ้ว
"นี้วา มึงโทรบอกที่บ้านยัง" ผมเดินเข้าไปหาวาในห้องทำงานและเปิดประเด็นถามสิ่งที่ผมเพิ่งนึกได้ และกลัวใจคนตอบเหลือเกินว่าจะเป็นแบบที่ผมคิด
"ก็โทรแล้วไง เมื่อวันก่อน" วาเงยหน้ามาตอบนิ่งๆก่อนจะอมยิ้มเมื่อมองหน้าผมที่คงจะยุ่งหน้าดูจากคำตอบของวา
"ไม่ใช่ดิ่ กูหมายถึง เอ่อ พ่อมึงกับคุณปัดอะ"
"อืม" สองชื่อหลังเป็นชื่อที่นานๆทีเราจะพูดถึงและผมเองก็ยอมรับได้ไม่เต็มปากนักว่ารู้สึกดีที่จะเอ่ยถึงพวกเขากับวา
"อืม นี้แปลว่าอะไร"
"ยัง"
"แล้วทำไมไม่โทรไปบอกละ วันสำคัญของมึงนะเว้ย แทบจะสำคัญสุดรองจากงานแต่งและงานบวชแล้วมั้ย"
"ไม่รู้สิ"
"อย่าเป็นอย่างงี้ดิ่วา ไหนเงยหน้ามามองกูดิ่" ผมเดินไปถือวิสาสะนั่งบนโต๊ะเขียงหนังสือของวาและเอื้อมมือไปช้อนหน้าวาขึ้นเบาๆ ส่งยิ้มทีคิดว่าร่าเริงที่สุดไปให้คนที่มีแต่ความสับสน และ กังวลในแววตา เพราะไม่ว่ายังไงคำว่าครอบครัวก็ยังเป็นปมสำคัญที่วาไม่เคยเอาชนะมันได้ซักที "ยังไงเขาก็เป็นพ่อเป็นแม่มึงนะ กูรู้ว่ามึงกังวลว่าเขาจะมาหรอ หรือ มันจะไปรบกวนเขามั้ย แต่นั้นไม่ใช่เรื่องที่มึงจะต้องมานั่งคิดหาคำตอบ หน้าที่มึงมีแค่โทรไปหาเขา บอกให้เขารับรู้ถึงวันที่สำคัญที่สุดของมึง และถ้าเขาจะมาหรือไม่มา อย่างน้อยๆมึงก็ถือซะว่าเขารับรู้แล้วว่ามึงประสบความสำเร็จไปอีกขั้น"
"อืม"
"พูดะไรอย่างอื่นนอกจากอืมบ้างซิ เฮ้ย!" ผมเอามือบีบแก้มวามาอย่างแรงจนเจ้าตัวร้องโอดโอยก่อนจะรวบเอวผมลงจะโต๊ะตัวสูงลงมานั่งบนตักของวา โดยที่เจ้าของอ้อมแขนนั้นทำเพียงกอดผมเอาไว้โดยไม่พูดอะไร
ผมไม่รู้ว่าตัวเองนั่งนิ่งๆให้วากอดนานแค่ไหน แต่คงมากพอที่วาจะใช้มันไปกับการต่อสู้กับจิตใจที่วาจะเป็นฝ่ายโทรไปบอกกล่าวเกี่ยวกับวันสำคัญของตัวเองแบบนี้ ผมเคยคิดนะครับ ว่าถ้าผมเป็นวาผมจะโทรไปบอกพวกเขามั้ย และคำตอบแรกที่ขึ้นมาในใจคือคำว่า ไม่ และผมก็หาเหตุผลไม่ได้ ว่าทำไมผมถึงไม่อยากที่จะบอกพวกเขา แต่สุดท้ายผมเองก็ไม่อยากที่จะให้วาอยู่กับความไม่สบายใจแบบนี้ไปตลอด ไม่อยากให้พอเวลาผ่านไปแล้ววาต้องมานั่งถามตัวเอง ว่าทำไมตอนนั้นเราถึงไม่ทำสิ่งนั้นลงไป
แรงขยับจากด้านหลังดึงให้ผมหลุดออกจากพะวัง ยิ้มบางๆจากวาที่ส่งมาทำให้ผมอดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปลูบแก้มวาอย่างให้กำลังใจ วาหยิบมือถือออกมาโทรออกไปหาพ่อของเขา และเวลาไม่นานปลายสายก็ตอบรับ
"สวัสดีครับ"
"ขอโทษที่โทรมารบกวน ผมแค่โทรมาบอกว่าผมมีซ้อมรับปริญญาวันเสาร์นี้ และก็รับจริงวันจันทร์"
"ครับ ครับ สวัสดีครับ"
"เขาว่าไงบ้าง"
"ก็ไม่ว่าไง บอกว่าถ้าไม่ติดประชุมก็จะมา"
"มึงโอเคมั้ย"
"ก็ไม่แย่"
"งั้นก็ดี ไปกินข้าวกันมึง"
"กินไร"
"อยากกินอาหารญี่ปุ่น พี่เฟิร์สเพิ่งส่งรูปราเมงมาในกรุ๊ปไลน์เห็นยัง น่ากินอะ ไปสยามกันมึง"
"โอเคๆ ไปครับไป ขอวาเปลี่ยนกางเกงก่อน"
ผมกับวาเลือกไปสยามโดยอาศัยบริการของ BTS เพราะให้ขับรถไปตอนนี้ต่อให้ใกล้แค่ไหนก็คือไกลอยู่ดี ผมเคยใช้ชีวิตบนรถสองชั่วโมงโดยที่มันขยับไปแต่สี่กิโลเมตร ซึ้งมากกับการนั่งจ้องพารากอนตรงหน้าแต่ไปไม่ถึง
"วากินเสร็จเดี๋ยวไปดูหนังกันมั้ย"
"ไม่เอาหนังผีนะ"
"ฮาๆๆๆ ครับ ไม่เอานั่งผีเนอะ น้องวาเนอะ น้องวากลัวผีเน้ออ"
"ยังจะมาล้อ ใครทำวาติดนิสัยกลัวผีละ" วาง้างมือตั้งท่าจะดีดเหม่งผม แต่ก็พลาดทาเพราะผมไวกว่าคว้ามือวามากุมไว้ได้ก่อนจะลอยหน้าลอยตาทำไม่รู้ไม่ชี้
พอไปถึงหน้าร้านก็ต้องรอคิวอีกครึ่งชั่วโมงเพราะคนเยอะมากครับร้านนี้ หรือเพราะเป็นวันหยุดก็ไม่รู้ นั่งกินกันจนเสร็จก็เดินออกมาดูรอบหนังว่ามีหนังอะไรน่าดูบ้างกำลังจะชวนกันไปซื้อตั๋วก็มีคนเข้ามาทักซะก่อน
"อ้าว วา" ผมหันไปมองตามเสียงเรียกชื่อวาก็เจอผู้หญิงผมยาวสวยในชุดทันสมัยคนหนึ่งยืนส่งยิ้มให้วาอยู่อย่างน่ารัก เหลือบหันไปมองวาก็เห็นเจ้าตัวยิ้มให้ก่อนจะหันไปทักทายผู้หญิงคนนั้นอย่างคุ้นเคย
"อ้าวพี่ทราย สวัสดีครับ" วาผงกหัวทักทายพี่ไอจนผมผงกหัวตาม แต่ก็อดรู้สึกตะหงิดๆไม่ได้เมื่อเห็นพี่ไอเอาแต่จ้องวาอย่างเดียว
"จ้า แล้วนี้มาดูหนังกับเพื่อนหรอ" สงสัยเมื่อกี้ผมจะคิดไปเองเพราะตอนนี้พี่ไอหันมาหาผมและส่งยิ้มอย่างเป็นมิตรให้จนผมได้แต่เกาคออย่าเก้อๆ ที่เผลอคิดอะไรแปลกๆออกไป
"เปล่าครับ นี้เอ แฟนวาเอง เอนี้พี่ทราย พี่ที่ทำงาน" วาเอื้อมมือมาแตะที่หลังผมเบาๆก่อนจะแนะนำสถานะผมอย่างชัดเจนจนผมอดตกใจไม่ได้ เพราะนี้ถือว่าเป็นครั้งแรกที่วาแนะนำผมกับคนอื่นที่มันรู้จัก และถ้าไม่นับเพื่อนๆ พี่ทรายก็ถือเป็นคนนอกคนแรกที่วาแนะนำว่าผมคือแฟนมัน
"สวัสดีครับ" ผมยกมือไว้อย่างเก้อเขิน อดรู้สึกจั๊กจี้ข้างในหัวใจไม่ได้กับการแนะนำของวา แต่อีกใจก็อดกังวลไม่ได้ว่ามันจะส่งผลต่อภาพลักษณ์ของวาในที่ทำงานมั้ย
"แฟนวา พี่ไม่คิดว่าวาจะชอบ ผู้ชาย" พี่ทรายดูอึ้งไปนิดก่อนจะหันมามองผมอย่างเต็มตา ถ้าผมไม่ได้คิดไปเองอีกครั้งผมว่าครั้งนี้พี่เขามองผมด้วยสายตาที่เหมือนกับกำลังประเมินอะไรซักอย่างอย่างรวดเร็วก่อนจะซ้อนสายตานั้นเอาไว้
"ครับ แล้วนี้พี่ทรายมาคนเดียวหรอ"
"ใช่จ๊ะ พอดีพี่นัดเพื่อนไว้แต่ดันโดนเบี้ยวซะก่อน แย่จริงๆ ถ้ายังไง" เอาแล้วไงครับ ผมว่าถ้าเดาไม่ผิด คำว่า 'ถ้ายังไง'ของพี่ทรายจะต้องเป็นขอดูหนังกับพวกผมแน่ๆ และมั่นใจมากๆด้วยว่าที่เธออยากดูหนังไม่ใช่เพราะกลัวมาเสียเที่ยวแต่เพราะอยากอยู่ใกล้วามากกว่า
"แย่จังเลยนะครับ งั้นผมว่าพี่ทรายรีบกลับบ้านดีกว่าครับ จะได้พักผ่อน พรุ่งนี้พี่มีนัดเจอกับลูกความที่ต่างจังหวัดพร้อมพี่รักษ์ตอนเช้าใช่มั้ยครับ"
"จ๊ะ แต่พี่ก็ไม่ได้มีอะไรต้องเตรียมมากนะ ว่าแต่จะดูหนังเรื่องอะไรกันหรอ"
"หนังต่อสู้นะครับ เอเขาอยากดู นี้ก็ได้เวลาแล้วงั้นพวกผมขอตัวก่อนนะครับ เจอกันวันจันทร์ครับพี่ทราย"
"อา สวัสดีครับ" และก็เป็นประโยคที่สองที่ผมได้พูดกับพี่เขาก่อนจะโดนวาจูงมือไปยังช่องขายตั๋วที่ผมเพิ่งมารู้ทีหลังว่าเป็นเก้าอี้แบบฮันนีมูนโรงวีไอพี ก็ยังว่าทำไมไม่ต้องต่อแถว หันหลังกลับไปก็ยังเห็นพี่ทรายยืนมองมาที่ผมสองคนอยู่พร้อมกับยกโทรศัพท์ขึ้นมาก่อนจะเดินหายไป
"นี้พี่ทรายชอบวาหรอ"
"ห่ะ" วาหันมามองด้วยสีหน้าตกใจก่อนจะขมวดคิ้วกับคำถามของผม พลางถือตั๋วหนังเดินไปยังโรงหนังด้านขวามือ
"ก็เมื่อกี้เขาดูแสดงออกชัดมาเลยนะว่าอยากดูหนังกับวาด้วย"
"ไม่รู้เขา" ตอบส่งๆเหมือนไม่ค่อยอยากจะพูดเรื่องนี้กับผมเท่าไรยิ่งทำเอาต่อมงี่เง่าของผมชักจะทำงานแต่พยายามเย็นไว้ก่อน นี้ไปทำใครตกหลุมรักมาบ้างแล้วไม่คิดจะบอกกล่าวนะ
"ไม่รู้ หรือ ทำเป็นไม่รู้"
"พี่เขาชอบวาแล้วยังไง ไม่เห็นจะเกี่ยวกับวาตรงไหน"
"เอ้า จะไม่เกี่ยวได้ยังไง"
"ก็เขามาชอบวาเอง วาไม่ได้ไปชอบเขาซักหน่อยแล้วจะมาเกี่ยวกับวาได้ยังไง" งงมั้ยครับกับระบบความคิดของวา
"แต่ดูเมื่อกี้นี้ตั้งท่าจะอ่อยมึงชัดเจนขนาดนั้น ถ้าไม่ติดว่ากูมาด้วยจะไปดูหนังกับเขาหรือเปล่าเนี้ย" สาบานว่าไม่ได้ตีรวนแต่ปากมันพาไปจริงๆ
วาหันมามองด้วยสายตาเชิงดุก่อนจะอ่อนลงเมื่อเห็นว่าผมหน้ามุ่ยลงอย่างชัดเจน เอาจริงๆผมก็ไม่ได้อยากจะงี่เง่าหรืองอแงอะไรกับเรื่องแบบนี้นะครับ แต่แบบมันเป็นครั้งแรกจริงๆที่เจอผู้หญิงที่ชอบวามองผมด้วยสายตาแบบนั้น มันอดที่จะเคืองไม่ได้ และยอมรับว่ารับมือกับความรู้สึกตัวเองตอนนี้ไม่ถูก
"หึ มึงก็รู้ว่ากูไม่ใช่คนใจดีอะไร แล้วทำไมกูต้องมาดูหนังเป็นเพื่อนเขาเพียงเพราะเขาโดนเพื่อนเบี้ยวนัดด้วยวะ"
"เอ้า ใครจะไปรู้ พี่ทรายเขาออกจะสวย เอาไว้เดินด้วยก็ไม่เห็นเสียหาย"
"นี้กำลังหาเรื่องทะเลาะ" ผมชะงักขาตัวเองทันทีที่วาพูดประโยคนี้ออกมา ไม่ชอบให้วาถามแบบนี้ บางทีผมแค่พูดเฉยๆไม่ได้อยากชวนทะเลาะ แต่จะให้บอกว่าไม่ได้หาเรื่องทะเลาะก็พูดได้ไม่เต็มปาก
"เอก็แค่ว่าไปตามเนื้อผ้า"
"เนื้อผ้าอะไร นิสัยวาเป็นยังไงเอก็รู้"
"รู้ว่าอะไร"
"ว่าวาสนใจ และ แคร์แค่เอ ตามเอาใจมึงคนเดียวก็หมดเวลาละ จะไปสนใจคนอื่นทำไม"
"เหนื่อยมั้ยที่ต้องคอยมาตามใจ อย่าเพิ่งทำหน้าดุใส่ ที่ถามเพราะไม่เคยมีแฟน ยิ่งมาเห็นว่ามีใครอีกคนมาชอบแฟนตัวเองก็ไม่รู้จะยังไง ทำตัวไม่ถูก อีกอย่างกูก็ไม่รู้ด้วยว่าตอนไหนสิ่งที่กูทำ หรือ ความงี่เง่าของกูจะทำให้มึงมองว่ามันไม่น่ารักอีกต่อไปแล้ว"
"ถ้าจะเหนื่อย หรือ มองว่าไม่น่ารัก คงไม่บอกรักเอหรอก คิดมานานแล้ว ตัดสินใจมานานแล้ว ก่อนที่จะบอกความรู้สึกกับเอ ถึงได้อยากให้เอมั่นใจ และ เชื่อใจในความรู้สึกของวา"
"พูดได้ดี แต่แบบนี้แปลว่ากูงี่เง่าใส่มึงบ่อยหรอ"
"ยังต้องถาม"
"วาโย แต่ก็นะ ที่พูดออกมาเมื่อกี้จะเชื่อได้แค่ไหนเชียว" เชื่อเลยครับว่าถ้าประโยคเมื่อกี้พวกเพื่อนๆผมได้ยิน มันคงมองด้วยสายตาเหยียดๆ และมีเปรี้ยวด่าว่าดัดจริตส่งท้าย
"จะบอกว่าแค่ลมปากว่างั้น"
"หรือไม่ใช่ คำพูดมันก็ต้องใช่เวลาพิสูจน์"
"ก็อยู่กันไปเรื่อยๆแบบนี้สิ เพราะวาอยากใช้เวลาทั้งชีวิตให้เอพิสูจน์"
"เน่า อะวาโย" ผมหลุดยิ้มออกมาจนได้กับประโยคหวานเลี่ยนเมื่อครู่ อันที่จริงผมว่าผมโชคดีนะทีได้เป็นแฟนกับวา เพราะความจริงถ้าเมื่อกี้วาไม่ใจเย็นพอ หรือ ข่มใจตัวเองกับคำพูดชวนทะเลาะของผม ผมว่าตอนนี้เราสองคนอาจจะแยกกันกลับบ้านไปแล้วก็ได้
"อย่ามาแซว ที่พูดมานี้ก็อายเหมือนกันนะ" แอบเห็นว่าวาหน้าแดงเล็กๆก่อนจะเสยผมหันไปหน้าอื่นอย่างเขินอาย นานๆทีวาโยเขาเขินก็น่ารักดีนะ
"แต่ก็ยังจะพูด"
"พอๆ หายนอยด์แล้วนะ ดูมั้ยหนัง" วาเม้มปากก่อนจะเดินนำหน้าผมยื่นบัตรให้พนักงานโดยมีผมอมยิ้มเดินตามวาไปอย่าอารมณ์ดี
กลับมาถึงคอนโดนก็ตอนสามทุ่มกว่าๆ ไม่อยากจะบอกว่าหนังมันส์มาก นางเอกสวยจนผมอยากจะขอเดทด้วยซักวัน โดยมีวาหัวเราะเบาๆในลำคอเมื่อผมบอกความคิดนั้นไปก่อนจะโดนดีดเหม่งไปสองทีโทษฐานปากดี
ทันทีที่เข้ามาในโซนลอบบี้ พี่ รปภ ก็เดินเข้ามาหาวาพร้อมบอกว่ามีคนมารอพบตั้งแต่หกโมงเย็น เขาบอกว่าไม่มีเบอร์ติดต่อวาและมาจากต่างจังหวัด กลัวจะคลาดกับวาเลยยืนยันว่าจะรอ ผมหันไปมองตรงโซฟามุมเดิมกับเมื่อคราวก่อนนู้นที่คุณปริญเคยมาซุ่มรอพี่เฟิร์สก็เห็นคุณยายแก่ๆสองคนที่ยืนมองวาอยู่ก่อนแล้วก่อนจะค่อยๆเดินมาหาช้าๆ
"วา ใช่มั้ยลูก"
"เอ่อ ครับ" วาหันมามองผมด้วยสายตางุนงง ก่อนจะหันไปมองหญิงชราสองคนนั้นที่ส่งรอยยิ้มรื้นน้ำตามาให้ ก่อนจะยื่นมือมาจับแขนวาเบาๆและลูบไปมา
"ดูตาเขาสิน้อย เหมือนพ่อเขาเนอะ โตมาสูงใหญ่เหมือนปู่เขาอีกต่างหาก"
"ใช่ค่ะคุณวาด วาโย เป็นไงบ้างสบายดีมั้ยลูก" คุณย่าที่ชื่อน้อยเอามือปาดน้ำตาก่อนจะยิ้มอ่อนโยนถามวา การกระทำของสองคนนี้ทำเอาวาและผมทำตัวไม่ถูก เพราะไม่เข้าใจว่าหญิงชราสองคนนี้มาจากไหน และ เป็นใครกันแน่
"ก็ดีครับ ว่าแต่พวกคุณเป็นใครครับ"
"เราสองคนเป็นย่าของหลานไงลูก" สิ้นสุดคำตอบเหมือนผมได้ยินว่าจังหวะการหายใจของวาชาดช่วงไป ผมเองก็ตกใจกับคำพูดของคุณย่าวาดที่ตอบวาอย่างใจเย็น
"ย่า แต่ว่าย่าของผมตายไปนานแล้วนะครับ" เหมือนจะเป็นเวลานานพอสมควรกว่าวาจะหาเสียงของตัวเองเจอและเอ่ยถามคำถามออกไปอย่างสั่นเทา
"ไม่ใช่ คุณวาดต่างหากที่เป็นย่าแท้ๆของหลาน คนนั้นไม่ใช่" ย่าน้อยพูดเสียงแข็งก่อนจะนิ่งลงเมื่อย่าวาดจับแขนเธออย่างปรามๆ
"เดี๋ยวก่อนนะครับ ผมงงไปหมดแล้ว"
"เฮ้อ ปัดมันไม่คิดจะบอกอะไรลูกเลยใช่มั้ยเนี้ย"
"ตอนเขาหนีออกมาจากบ้านก็หอบวามาด้วย ทั้งที่ไม่เคยคิดจะเก็บวาเอาไว้แท้ๆ" คำพูดของย่าน้อยทำให้ผมเอื้อมมือไปแตะแขนวาอย่างเป็นห่วง อดีตที่หญิงสูงวัยคนนี้พูดถึงคืออะไรผมไม่รู้ แต่ที่ผมรู้คือคุณปัดเคยคิดจะทำร้ายวาก่อนหน้าเรื่องนั้นอีก สิ่งนั้นยิ่งทำให้ผมอดรู้สึกสงสารวาไม่ได้
วาหันมายิ้มให้ผม พลางพยักหน้าเมื่อผมพูดออกไม่มีเสียงออกไปว่า ไม่เป็นไรนะ
"อย่าพูดเรื่องนั้น น้อย"
"ขอโทษคะ แต่ว่า"
"ย่าขอโทษที่ทำให้หลานตกใจ ความจริงเราควรจะได้เจอหลานเร็วกว่านี้แต่คนที่บ้านนั้นไม่ยอมให้เราเจอหน้าหลาน นี้ย่าก็แอบหนีออกมาเพราะไม่ว่ายังไงก็อยากจะเจอหน้าหลานให้ได้ ยิ่งพอรู้ว่าวากำลังจะรับปริญญา เลยมีของอยากจะเอามาให้"
"ใช่ เห็นว่าได้เกรียตินิยมด้วยใช่มั้ยลูก เก่งมากเลยนะ"
" นี้จ๊ะ เก็บไว้นะไม่ได้มากมายอะไร แต่มันเป็นของที่ปู่ของหลานย้ำเอาไว้ว่ายังไงก็ต้อเอามาให้วาให้ได้"
"ผมคงรับไว้ไม่ได้"
"รับไว้เถอะนะ ถือว่าเห็นแก่คนแก่สองคนที่รอเจอหน้าหลาน"
"คือผม"
"นี้ก็ดึกมากแล้ว ย่าไม่รบกวนดีกว่า ถ้ายังไง วันรับปริญญาของวา ย่าไปหาอีก ได้มั้ยลูก" ย่าวาดถามเหมือนเกรงใจและประหม่าจนผมเองก็รู้สึก วาส่งยิ้มบางๆให้ก่อนจะตอบตกลง รอยยิ้มของวาที่ส่งให้ท่านทั้งสองทำให้ผมอยากจะเข้าไปกอดวาเอาไว้ วาที่ต้องฝืนยิ้มแบบนี้ ผมไม่ชอบที่จะเห็นเลยจริงๆ
"ครับ"
"คุณวาดเขาไม่ว่ายังไงก็อยากถ่ายรูปกับหลานในวันสำคัญให้ได้นะลูก อย่าปฏิเสธคนแก่เลยนะ"
"ครับ"
"งั้นย่าไปก่อนนะลูก" ย่าวาดพูดใจดีส่งยิ้มให้ผม ก่อนจะโน้มตัวเข้าไปกอดวาไว้ ผมมองไหล่บางที่สั่นไหวของย่าวาดแล้วยิ่งอดสับสนและสงสัยในสถานะของเขาไม่ได้ ว่าถ้าเขาบอกว่าเขาคือย่าแท้ๆของวา แม่ของพ่อวา แล้ว พ่อคนปัจจุบันนี้ละเป็นใคร
"ครับ สวัสดีครับ" วาเองดูเหมือนจะทำตัวไม่ถูกกับอ้อมกอดนี้ เพราะดูจากมือของวาที่ยังวางนิ่งอยู่ข้างตัว ไม่ได้ยกขึ้นมากอดตอบหญิงชราตรงหน้าแต่อย่างใด
ย่าวาดสะอื้นในลำคอก่อนจะปล่อยวาออกจากอ้อมกอดและยิ้มออกมาอย่างดีใจเหมือนท่านได้พบเจอกับสิ่งล่ำค้าที่ท่านเฝ้าตามหามานาน โดยมือย่าน้อยยืนร้องไห้อยู่เงียบๆ ยิ่งการแสดงออกของท่านทั้งสองดูรักและเป็นห่วงวาเท่าไร มันก็ยิ่งเพิ่มความสงสัยให้กับเราสองคนมากเท่านั้น
เราสองคนมองหญิงชราที่เดินออกไปด้านหน้าคอนโดโดยมีผู้ชายอีกคนจอดรถและเปิดประตูรอไว้อยู่แล้ว ผมหันมามองหน้าวาที่ยังไม่ละสายตาไปจากย่าทั้งสองก่อนจะแตะเบาๆไปทีแขน วาสะดุ้งอย่างตกใจก่อนจะหันมามองหน้าผมด้วยสีหน้าที่ไม่สู้ดีนัก
"ลองเปิดดูมั้ย ว่าท่านให้อะไรมา"
"นั้นสิ" วาเปิดหอผ้ากำมะยี่สีแดงก็พบกับกล่องเงินขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่และเมื่อเปิดออก ข้างในนั้นเต็มไปด้วยแหวนทอง และ เพชรเม็ดใหญ่อยู่ในนั้น ซึ่งแค่มองก็รู้ว่าน้ำงามแบบนี้ราคาคงสูงมากจนเกินกว่าจะมีใครนำมาให้คนที่ไม่รู้จักเล่นๆเป็นแน่
"ตกลงนี้มันเรื่องอะไรกันแน่"
"ไม่รู้สิเอ วาไม่รู้อะไรเลย" ผมพึมพำเบาๆอย่างสับสนปนอ่อนแรงจนผมอดเป็นห่วงไม่ได้ ดูท่าปัญหานี้จะหนักเกินไปสำหรับเราสองคน ทางเดียวที่จะรู้คำตอบของเรื่องราวในคืนนี้ได้ดูเหมือนจะต้องถามคนที่ย่าทั้งสองเอ่ยถึง คนที่ไม่เคยมองว่าวาเป็นลูก คนที่ผมไม่อยากจะนึกว่าเขาอยากจะละทิ้งวามากี่ครั้งแล้ว
To Be Con
Blue Talk
อืม อืม หายไปนาน ฮาๆๆ คอมพังจ้า เปิด Word ไม่ได้จ้า จะไปพิมที่ห้องสมุด ก็มีแต่แป้งภาษาอังกฤษ ได้แต่รอกลับไทยและเอาคอมไปซ่อม พอกลับมาบ้านก็พบว่าแม่ยกเลิกไวไฟไปแล้วอีกเฮ้อออ ชีวิต
ตอนนี้ขอบอกว่าแต่งยากอะ แต่งแล้วลบ แต่งแล้วลบ ไม่อยากให้มันหนักไป นี้พยายามเบาซีนดราม่าสุดๆแล้วนะ ตัวละครใหม่ที่เพิ่มมา พยายามปูทางไปสู่ดราม่าอีกปม กร๊ากก เราสัญญาว่าจะพาทุกคนผ่านดราม่าไปด้วยกัน ทุกคนคงบอกจะง่ายกว่ามั้ยถ้าไม่มีดราม่า อิอิ
-
:m16: ตะหงิดๆ ว่ายัยทรายจะมีอาฟเตอร์ช๊อค เล็กๆตามมา ส่วนเรื่องย่าวาด งงแดกต่อไป รอตอนต่อไป แต่ตอนนี้ น้องเอ มุ้งมิ้งๆๆ เหมือนเดิม :-[
-
เหมือนจะพิมพ์ชื่อผิดหรือป่าวคะ?
"อ้าวพี่ทราย สวัสดีครับ" วาผงกหัวทักทายพี่ไอจนผมผงกหัวตาม แต่ก็อดรู้สึกตะหงิดๆไม่ได้เมื่อเห็นพี่ไอเอาแต่จ้องวาอย่างเดียว
"จ้า แล้วนี้มาดูหนังกับเพื่อนหรอ" สงสัยเมื่อกี้ผมจะคิดไปเองเพราะตอนนี้พี่ไอหันมาหาผมและส่งยิ้มอย่างเป็นมิตรให้จนผมได้แต่เกาคออย่าเก้อๆ
แล้วก็
"ไม่รู้สิเอ วาไม่รู้อะไรเลย" ผมพึมพำเบาๆอย่างสับสนปนอ่อนแรงจนผมอดเป็นห่วงไม่ได้
หายไปนานมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก จะดราม่าใช่มั้ย TT มาต่อไวๆนะคะ!!!
-
อาาา กำลังจะมาม่าแล้วเหรอคะ :hao5:
ตกลงวาไม่ใช่ลูกแท้ๆของพวกเขาใช่ไหม :ling1:
:L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
สงสารวา แต่ถ้าย่าวาดเป็นเรื่องจริง
วาก็อาจจะได้ครอบครัวที่รักวาเข้ามาในชีวิต
:กอด1:
-
เหมือนมาม่าจะมาม่าจะมาอีกแล้ว แต่อย่างน้อยก็ไม่ใช่มาม่าที่เอกับวาทะเลาะกันละนะ
เราชอบเรื่องนี้เพราะแบบนี้แหละ ดูพระเอกและนายเอกจะเชื่อใจกัน วามั่นคงกับเอมากๆ :mew1:
-
ดีใจที่มาต่อ
ดีใจมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ดีใจฟุดๆ
น้องวาโอ๋ๆๆไม่เป็นไรนะ
ชอบน้องเอมากกกกกกก ที่แบบนางรู้นว่านางงี่เง่า
แต่นางน่ารักอ่าา
ชอบเวลาที่เออยู่ข้างๆวาแบบนี้มาก
แบบวาไม่เหลือใครแต่วามีน้องเอนะ แค่นี้ก็พอแล้ว
-
:a5: :a5:
-
เอ๊ะ ออะไร ย่า มีกี่คน งงแว้วววว
พี่ทรายคะ มีการประเมินมองเอด้วยนะ มันน่านั :beat: :beat:
เฮ้อ เราว่าประเด็นครอบครัวของวานี่ต้องดราม่ามากๆแน่ๆ
เอก็อยู่เป็น กลจ ให้วาไปเรื่อยๆนะ รักกันไปอยู่เคียงข้างกันนี่แหละ
วาไปไหนไม่รอดหรอก 5555 มีหึงด้วยนะหนูเอ
-
ขอให้พ่อแย่ๆนั่นไม่ใช่พ่อแท้ๆของวาทีเถอะ
อย่างน้อยๆวาจะได้ไม่ต้องเกรงใจและเสียใจมาก
ถ้าต้องทำตามใจตัวเอง
-
มาม่ามาแล้ว
-
ถ้าเรื่องย่าวาดกับย่าน้อยเป็นเรื่องจริง
วาอาจจะได้คนที่รักวาเพิ่มขึ้นมา บางทีมันอาจจะดีกว่าที่เป็นอยู่ มันต้องมีอะไรดีขึ้นแน่ๆ :mew2:
-
มีปมใหม่มาอีกแล้ว~
-
ครอบครัวนี้ดราม่ากันจริงจริ๊ง
-
เอิ่ม......ดราม่า อืดแน่ๆเลย
-
ชอบอ่ะ วา นายชัดเจนดี ชะนีอย่างยัยทราย จะได้แทรกเข้ามาไม่ง่ายหน่อย
ไม่เหมือนพระเอกเรื่องอื่น โง่กันเหลื๊อเกิน
-
ดีใจที่มาต่อค่ะ เห็นวันที่เปลี่ยน ชื่อตอนเปลี่ยน รีบกดเข้ามาเลย
สองย่าตัวละครหม่ ปริศนาอันดำมืดของวา
ในอดีตจะต้องมีอะไรให้วาเสียอีกแน่ๆ
แต่วามีเอนะ แค่มีเอเราก็เชื่อว่าวาจะยิ้มได้ และผ่านอุปสรรคทุกอย่าง
ปล.ยัยพี่ทรายนี่ใคร อะไรยังไง ถ้าสร้างความเดือดร้อนจะจับถ่วงน้ำ ฮึม!!!
-
ดราม่าาาาาาาาาาาาาา
ฮืออออออออออออออออ
-
เงิบบบบ.. ทรายอย่ามายุ่งกะเอวาเชียว
ชอบวาตรงนี้แหละ ตรงใจมากกกั พูดได้ใจ 5555
แต่ประเด็นครอบครัวเนี้ย เครียดแหะ
-
น้องเอลูก นอกจากโลกสวยแล้ว อย่าพูดไม่คิดอีกนะลูก
อย่าพูดเหมือนไม่รู้จักนิสัยใจคอกัน ถึงจะรู้จักและรักน้องเอแค่ไหน
มันก็ทำร้ายใจคนฟังอยู่ดี .. :กอด1:
ปล.ดีนะที่น้องเอฉลาด ชอบตรงนี้ ..
-
สงสารวายังดีนะที่มีเออยู่ด้วย
-
จิกหมอนนนน นึกว่าจะได้กินมาม่าซะละ คุณย่ามาจากไหนเนี่ยยย
-
สงสารวา มีปมเพิ่มมาให้สับสน
ยังมีเอคอยเป็นกำลังใจ
สู้สู้นะทั้งสองคน
-
สงสารวาจับใจ ยังไงก็มีเอและครอบครัวเอนะ
ตอนนี้มีย่าแท้ๆโผล่มาอีกคน แม้จะต้องแลกกับการเผชิญความจริงที่โหดร้าย
แต่ก็น่าจะคุ้ม ที่มีคนรักวาที่เป็นญาติแท้ๆเพิ่มขึ้นมาอีก
หวังให้ทั้งเอและวาจับมือกันผ่านพ้นมันไปด้วยกันไวๆนะครับ
น้องคนแต่งทิ้งระเบิดมาม่าไว้คันรถใหญ่เลยนะครับเนี่ย แค่ลังคงไม่พอ
จะเตรียมโอ่งไว้ต้มเลยครับ จัดมาได้เลยคร๊าบบบ
เรื่องนี้สนุกมาก เป็นกำลังใจให้น้องคนแต่งนะครับ ในทุกๆเรื่องเลย
-
หายไปนานมากกกกกกกกกกกก เลยจ้า แต่ก้อรอเสมอน่ะ เรื่องของวากำลังคลี่คลายแหละ
-
ลุ้นตั้งแต่ตอนต้นๆ ว่าเมื่อไหร่เขาจะยอมรับกัน และสุดท้ายก็มีความสุข อิจฉาๆ
-
ตกลงยังไง ปมเริ่มมีมาอีก ไม่อยากให้ดรามาเลย
-
"จิ้นดีนัก เดี๋ยวจัดให้"
Hour# 28 -Commencement day-
"วา ตื่นนนน" ผมเขย่าแขนวาสองสามทีหลังจากที่เมื่อกี้วางสายจากหม่าม๊าที่โทรมาปลุกแต่เช้าตรู่ ได้ยินเสียงเฮียเอกบ่นมาผ่านสายว่าม๊าเล่นมาเคาะประตูตั้งแต่ตีสาม พาร่างตัวเองมาแต่งหน้ากับแม่น้องหนึ่ง ทำเอาหลับต่อไม่ลงต้องหอบน้องหนึ่งไปนอนห้องม๊าแทน
"อืม...อะไรเอ" วางึมงำในลำคอทั้งที่ยังไม่ลืมตาพลางซุกหน้าลงกับผ้าห่ม
"ตื่นได้แล้ว ไปอาบน้ำวันนี้วันซ้อมนะ เร็วเข้า" ผมยังคงไม่ยอมแพ้ลุกขึ้นนั่งและดึงแขนวาให้ลุกขึ้นแต่กลายเป็นผมที่เหนื่อยเพราะเจ้าตัวไม่ให้ความร่วมมือเอาแต่ขืนแรงผมตลอด
"นี้กี่โมง"
"ตี 5"
"ตี5 เอง รีบตื่นทำไมซ้อมตั้ง 10โมง"
"ไม่ได้ดิ่ ม๊าเขาโทรมาปลุกเนี้ย ต้องไปรับม๊าก่อนและไป มหาลัยพร้อมกัน" ครอบครัวผมเขามาถึงกรุงเทพกันตั้งแต่เมื่อคืนแล้วครับ ผมกับวาไปรับม๊าที่สนามบินกันตอนทุ่มกว่าก่อนจะพาไปส่งที่โรงแรมแถวห้องผม ส่วนพี่เฟิรส์มาถึงตั้งแต่บ่ายแล้วครับ แต่เห็นว่าพี่แกมีธุระเลยมาเจอผมกับวาตอนม๊ามาถึงก่อนจะไปนอนที่โรงแรมกับม๊า
"อืม บอกแม่ไม่ได้หรอ ว่าไม่ต้องรีบ" วาพูดเสียงเบาก่อนจะยอมลืมตามามองหน้าผมพลางขยับหัวขึ้นมานอนซบลงที่ตัก ผมยิ้มนิดๆกับอาการอ้อนของวา ยกมือขึ้นสางกลุ่มผมหนานุ่มตรงตักเบาๆ นานๆทีนะที่จะมีโมเม้นผมตื่นก่อนแบบนี้
"ฮาๆ ยากละ รายนั้นตื่นมาวาดคิ้วตั้งแต่ตีสามแล้วมั้ง ลูกชายคนโปรดรับปริญญาทั้งที" ผมตอบวากึ่งล้อเล่นกึงประชดเพราะอดหมั้นไส้ไม่ได้ทั้งที่ไอ้ตัวคนรับยังไม่อยากลุกจากเตียงแบบนี้
"น้อยใจ"
"ตลกละ น้อยใจเพื่อ เหนื่อยใจมากกว่าจะทำยังไงให้มึงกระตือรือร้นในวันนี้มากกว่านี้" จริงๆนะครับ จนวันซ้อมแล้วเหมือนมีแต่ผมที่ตื่นเต้นราวกับจะรับเอง นี้ไม่ได้อะไรนะ ผมเตรียมซื้อชุดสำหรับงานวันนี้ตั้งแต่สองอาทิตย์ที่แล้วละ
"จูบหน่อย"
"ห่ะ" ก้มลงมองหน้าคนพูดเผื่อจะหูฝาดแต่ก็เห็นแค่แววตาเป็นประกายขันจากดวงตาคมของวา ก่อนจะอดหน้าแดงไม่ได้เมื่อโดนอีกฝ่ายเอ่ยปากให้ผมเป็นคนจูบก่อน ถึงจะมีหลายครั้งที่ผมเป็นผ่ายเริ่ม แต่โดนขอตรงๆแบบนี้มันก็เขินนะครับ
"จูบก่อน แล้วจะตื่นเลย" วายังคงส่งยิ้มกรุ่มกริ่มมาให้จนเป็นผมเองที่ทนเขินไม่ไหวดันหัวเจ้าตัวออกละลุกขึ้นออกจากเตียง
"อะไรตื่นกันแน่ วาโย อย่ามานอกเรื่อง เร็วลุก โอ้ย! วาโย!! เจ็บนะดึงลงมาได้" ผมชกแขนวาไปทีก่อนจะพยายามดันตัวเองขึ้นจากอกแกร่งของวาเมื่อคนขี้แกล้งดึงแขนผมจนเสียหลักล้มลงมาอยู่ในอ้อมกอดมันอย่างพอดิบพอดี
"หน้าแดง"
"อะไร ใครหน้าแดง"
"เอหน้าแดง เขินหรอครับ"
"เขินอะไร อื้อ วาไม่เล่น ไปอาบน้ำเร็ว"
"ไม่ได้เล่นซักหน่อย เอาจริง เร็ว จูบวาก่อนแล้วเดี๋ยวไปอาบน้ำเนี้ย"
"สกปรก ฟันยังไม่ได้แปรงเลย"
"รังเกียจ"
"เออ มากด้วย อื้อออออ" สุดท้ายก็โดนคนตัวใหญ่คว้าคอลงไปจูบจนได้ จากตอนแรกตั้งใจว่าจะไม่ยอมเปิดปากแต่อารมตกใจทำให้คนเจ้าเล่ห์ตรงหน้าสอดลิ้นเข้าไปสำรวจภายในโพรงปากจนได้ ก็บอกว่ายังไม่ได้แปรงฟัน ยังจะมาตื้ออยู่ได้
"ชื่นใจ" วาปล่อยผมออกจากวงแขนก่อนจะลุกขึ้นนั่งพลางเอื้อมมือมาหยิกแก้มผมที่นั่งหน้าบึ้งอยู่ตรงหน้า
"ถ้าสุดท้ายจะเผด็จการใส่ แล้วจะขอทำไมตั้งแต่แรกว่ะ" ปัดมือใหญ่ออก หยิกอยู่นั้นอะแก้ม ไม่หยิกแก้มก็ดีดหน้าผาก
"ขอไปงั้นๆอ่ะ อย่างเอถ้ามัวแต่รอก็ไม่ได้ซักที จัดการเองง่ายกว่าเยอะ" วาหัวเราะในลำคอก่อนจะเดินผ่านผมเข้าไปอาบน้ำอย่างอารมณ์ดี
"ไอ้เผด็จการอำนาจ" ผมตะโกนด่าตามหลังเจ้าตัวต้นเรื่องไปก่อนจะรีบวิ่งกลับไปห้องตัวเองเตรียมอาบน้ำแต่งตัวบ้าง หันไปมองนาฬิกาที่ชี้บอกว่าหกโมงเข้าแล้วก็ยิ่งรน ม๊าบอกให้ไปรับตอน7โมง วาแมร่งทำเสียเวลาจริงๆ
"ม๊าสวัสดี เฮียเอก พี่มิ้น พี่เฟิร์ส สวัสดี น้องหนึ่งว่าไงครับ" ผมรีบยิ้มหวานคนที่บ้านก่อนจะไปอุ้มน้องหนึ่งมาจากเฮียเอกที่ยิ้มกว้างใส่อย่างดีใจ
"กู๋เอ อาวาคิดถึงน้องหนึ่งมั้ย"
"คิดถึงสิครับ ไหนให้กู๋เอหอมหน่อยสิ" ผมฉกเข้าไปหอมแก้มน้องหนึ่งที่หัวเราะคิกคักก่อนจะดิ้นออกไปหาวาที่เพิ่งเดินตามผมมาเพราะไปหาที่จอดรถอยู่
"มาสายนะน้องเอ" ม๊าพูดเสียงติดดุเพราะผมมาสายกว่าที่นัดไว้เกือบครึ่งชั่วโมง ทั้งนี้ทั้งนั้นไม่ใช่ความผิดของผมเลยนะ
"โน้น ไปเอาผิดกับคนโน้นเลย ไม่ยอมลุกไปอาบน้ำเอาแต่นอนอยู่ได้"
"พอดีวานอนดึกไปหน่อยอะครับ"
"งั้นหรอลูก ไม่เป็นไรไม่ค่อยได้พักนะซิเราทำงาน ไปกัน ม๊านัดตากล้องไว้ตอน8โมง"
"สองมตราฐานนะ ทีวาเป็นคนผิดม๊าไม่เห็นว่าอะไรวาเลย ลองหนูเป็นคนสายดิ่"
"ก็ทำตัวให้น่ารักแบบวาซิ ม๊าจะได้สองมาตราฐานกับน้องเอบ้าง ไม่ใช่เอาแต่เบะปาก ทำตัวแสนงอนใส่ม๊าแบบนี้" ม๊าส่งยิ้มให้ก่อนจะดึงมือผมไปจับ
"แต่เอกเห็นด้วยกับน้องเอ ทีตอนเอกรับไม่เห็นม๊าจะเห่อขนาดนี้เลย" ผมรีบพยักหน้ารับคำของเฮียเอก เห็นมั้ยผมไม่ได้รู้สึกคนเดียวซะหน่อย
"ทำไม่จะไม่เห่อ ถ้าสมัยนั้นมีตากล้องเยอะแยะแบบสมัยนี้ ม๊าจะจ้างมาสามคนเลยดีมั้ย เหมือนตอนพี่เฟิร์สรับไง" ม๊าหันไปพูดกับเฮียเอกที่พาเอานึกถึงตอนพี่เฟิร์สรับปริญญาที่ตอนแรกม๊าจะจ้างตากล้องสามคนมาถ่ายเพราะม๊าบอกอยากได้หลายๆมุมแต่ดีที่พี่เฟิร์สชิงตัดช่องน้อยบอกม๊าไปว่าจ้างตากล้องและจ่ายเงินไปเรียบร้อยแล้ว ม๊าไม่ต้องจัดการให้ไม่งั้นนึกสภาพแล้วคงตลกพิลึก
"นั้นก็เกินไปม๊า เอกอายแทนน้องมัน" เฮียเอกกรอกตาไปมา พร้อมกับพี่เฟิร์สหัวเราะเสียงดังเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ก่อนงานรับปริญญาของตัวเอง
"ฮาๆๆ พี่เฟิร์สเป็นยังไงบ้าง มีของอะไรมาฝากเอมั้ย" ผมเข้าไปกอดแขนพี่ชายคนกลางอย่างออดอ้อนพลางทำตาปริบๆใส่เพราะก่อนพี่เฟิรส์กลับไทย ผมส่งรูปรองเท้าโอนิสึกะ ไทเกอร์รุ่นที่ผมอยากได้ไปให้พี่เฟิร์สพลางเกริ่นๆว่าสวยจังน้า โดยที่พี่ชายก็ได้แต่ส่งอีโมกระตุกยิ้มกลับมา
"มาทวงนะ ทวงได้ตลอดที่ไป พี่ซื้อรองเท้ามาให้คนละคู่กับวา ไว้ขึ้นไปเอาตอนเย็นละกัน"
"ขอบคุณครับ รักที่สุดอะ" รีบเข้าไปประจบครับเพราะพี่ชายผมยังไปญี่ปุ่นอีกหลายรอ ของที่เล็งๆไว้จะทยอยๆออเดอร์นะ
"น้อยๆหน่อย สนใจเฮียบ้าง" เฮียเอกแทรกตัวมาตรงกลางกอดคอผมและพี่เฟิร์สอย่างเรียงร้องความสนใจ
"ไม่สน ชอบแกล้งน้อง และนี้พี่เฟิร์สกลับเชียงใหม่พร้อมม๊าเลยป่ะ" ผมหันไปเบะปากใส่เฮียเอกก่อนจะยิ้มขำเมื่อเฮียเอกหันไปทำปากขมุบขมิบอยู่กับพี่เฟิร์สที่หัวเราะไม่รู้ไม่ชี้อยู่ข้างๆ
"ใช่ พอดีพี่มีเลี้ยงรุ่นด้วยตอนคืนวันกลับ"
"เลี้ยงรุ่นอะไรหรอ"
"รุ่นมัธยมนะ"
"งั้น...พี่ต้นก็ไปนะสิ" ผมเอ่ยถึงชื่อที่อดนึกถึงไม่ได้ถ้าหากพี่เฟิร์สพูดถึงเพื่อนมัธยม คนที่มีอิทธิพลกับพี่เฟิร์สมากที่สุด คนที่เป็นรักแรกของพี่ผม คนที่หักหลังพี่ผม คนที่ทำให้พี่ผมเสียใจ
เฮียเอกหันไปมองพี่เฟิร์สนิ่งๆไม่พูดอะไรก่อนจะลูบหัวพี่ชายคนรองเบาๆและแยกตัวออกไปหาพี่มิ้นที่ยืนคุยกับวาอยู่ด้านหลัง
"อืมนะ" พี่เฟิร์สยิ้มเล็กๆที่มุมปากด้วยแววตาที่อ่านยากก่อนจะทัดผมที่ยาวขึ้นของตัวเองลงที่หูเมื่อลมพัดแรงขึ้น
"แล้วงี้พี่เฟิรส์โอเคมั้ยอะ"
"ทำไมจะไม่โอเคละ"
"ก็"
"คิดมากนะเรา ไปๆขับรถได้ละ" พี่เฟิร์สยิ้มก่อนจะเดินอ้อมไปนั่งด้านหลังเมื่อพวกเราเดินมาถึงรถที่วาจอดไว้ด้านหน้า
"เฮียเอกกับพี่มิ้นไปถูกแน่นะ" ผมหันไปถามเฮียเอกที่เช่ารถของโรงแรมเอาไว้ กำชับถามอีกครั้งเพราะกลัวเฮียจำทางไม่ได้เพราะใช้ว่าเฮียจะลงมากรุงเทพบ่อยๆ
"ทำไมจะไม่ถูกวะ ได้ข่าวเฮียก็จบจากมหาลัยนี้มานะ"
"ก็หนูนึกว่าแก่แล้ว อาจจะลืมๆไปบ้าง"
"น้องเอ เดี๋ยวเหอะนะ เฮียแก่ตรงไหน"
"พอๆ เลิกเล่นกันได้แล้วสองคนนี้นิ่"
"ก็ม๊าดูน้องเอดิ่"
"นอนไม่พอแล้วโวยวายนะเฮียเอก ฮาๆๆ" พี่เฟิร์สแซวเฮียเอกก่อนจะหัวเราะอารมร์ดีมาจูงมือม๊าขึ้นรถไป เห็นพี่เฟิร์สไลน์มาบ่นตั้งแต่เช้าแล้วว่าพี่ชายคนโตมาเคาะประตูห้องขอนอนด้วยตอนตีสี่กว่าๆเพราะโดนสองสาวรบกวน เปิดประตูมาเจอสภาพคุณพ่อที่กระเตงลูกชายที่ยังหลับไม่รู้เรื่องแล้วอดสงสารไม่ได้ นึกภาพตามแล้วก็ขำ ผู้หญิงกับการแต่งหน้าเราไปขัดเขาไม่ได้จริงๆนะครับ ฮาๆๆๆ
To be con
-
To be con :z3:
เค้าเกลียดสามคำนี้อ่ะ To be con
กำลังอ่านเพลินๆ เลื่อนลงมาเจอ แบบว่ายังไม่หายคิดถึงเอกับวาเลยค่า
ครอบครัวกำลังสุขสันต์หรรษาทีเดียว อ่านแล้วมีความสุ๊ขมีความสุข ไม่อยากให้ To be con เลยค่ะ
ตอนใหม่มาไวไวนะคะ :กอด1:
-
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
ยังไม่ครบ 100 % ใช่ม๊ายยยยยยยยยย :katai1: :katai1: :katai1:
-
ทำไมมันสั้นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน หวานอ่ะ แง่วๆ
-
คิดถึงเรื่องนี้ พี่เฟิร์สน่ารัก เอวาก็น่ารักเหมือนเดิมมมม :mew1:
-
ยังไม่หายคิดถึงพี่เฟิร์สเลยยยย 5555
-
งง เลยอ่านเพลินๆเจอตอนต่อซะงั้น
ยังอ่านไปยิ้มไปได้เหมือนเคย
เอวาเนี้ย ชอบจัง
-
ชอบมุมที่วาอ้อนน้องเอจังเลย.
-
สี้นไปนะ :katai1: :mew2:
-
อ่าาา คิดถึงวา กับน้องเอจังเลย อิอิ
-
วันเริ่มต้นสั้นไปค๊าาา
เค้าอยากอ่านอีกๆๆๆ
-
อ่านเพลินๆดี...
-
น้องเออ้อนพี่ๆได้น่ารักมาก
-
สนุก กกกก เพิ่งได้มาอ่าน
รอตอนต่อไปจ้า คนเขียนสู้ๆ ><
-
ตื่นเต้นแทนเอเลย เพราะเอดูไม่ตื่นเต้นเลย :laugh:
รอติดตามตอนต่อปายยยยย
-
ครอบครัวสนุกสนาน
-
อ๊ากกกกก เพิ่งเข้ามาอ่านค่าาา แบบว่าชั้นพลาดเรื่องนี้ได้ไง น่ารักมากๆ
ตอนนี้แอบบเชียร์คู่พี่เฟริสกะคุณปริญอ่ะค่า ดูลึกลับดี เมื่อไรจะเขียนอ่ะคะ รออยู่นะ คู่น้องเอกะวาก็น่ารัก รอติดตามอยู่นะคะ
-
แง้ไม่อยากให้มีมาม่าเลยยังอิ่มอยู่เลยนะ สงสารวาจัง
ม๊านี่เห่อลูกชายคนนี้จริงๆเลย น้องเออิจฉาใหญ่แล้วนะ
ทำไมน้องหนึ่งเรียกเอว่ากู๋เหรอคะ คือเรางง เพิ่งมาสังเกตไม่ว่าอะไรเน้อะ
ที่บ้านเป็นคนจีนเหมือนกัน เวลาเรียกอากู๋นี่ฝั่งมะม๊าหมดเลย
ฝั่งป๊าจะเรียกอาเจ็กมากกว่า ก็เลยงงว่าเฮียเอกนี่พี่คนโต น้องหนึ่ง
ก็น่าจะเรียกพี่เฟิร์สกับน้องเอว่าอาเจ็กใช่มั้ยย หรือเรางงเองอะ
-
o13
-
สนุกมากกกกกกกกกกกก รีบมาต่อนะคะ รักเรื่องนี้ฝุดๆๆ
-
ชอบพี่เฟิร์สอ่ะ อิๆๆๆ
-
อ่านมาตั้งแต่ต้นจนมาถึงหน้านี้ บอกเลยรักพี่วาโยกับพี่เอรัณมาก คือนั่งอ่านไป นั่งยิ้ม หัวเราะ อยู่คนเดียว เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะครับ อย่าหายไปนานเน้อ รออ่านอยู่นะครับ
-
ชอบเวลาที่วาอ้อนเอจังครับ
มันให้ความรู้สึก......ละมุนมาก
-
:hao7:
-
มาน้อยไปน้า คนเค้าคิดถึง :L1:
-
:serius2: กลัวดราม่าเรื่องวาจุง
-
คิดถึงค่ะ
-
กรี๊ดดดดดดดดด ตามทันแล้วววว
เอวา น่ารักที่สุดดดดดดดด
เป็นนิยายที่เราอ่านไปกรี๊ดไป 55555
ฟินมากกกกกก มาต่อเร็ว ๆ นะคะ :กอด1:
-
บางทีวาก็ขี้อ้อนนะ อยากให้อ้อนเอเยอะๆ
-
เอวา เอวา เอวา เอวา เอวา เอวา, ในหัวมีแต่คำนี้แล้วอ่ะ!
:hao5:
น่ารักมากกกกกกกก ก .
-
เอวา น่ารัก :o8:
แล้วอีกคู่จะลุ้นขึ้นไหม ได้กันก็ดีสองคู่ชู้ชื่น :z1:
-
เพิ่งเข้ามาดู -w-/ วาxเอ สุดยอดดด 555// เชียร์ๆ อยากให้มาต่ออีกนะค่ะ
-
วาโยน่ารักมากเลยค่ะ
มาต่อบ่อยๆน้าาา :mew1:
-
เอกะวาน่าร๊ากกกกกก
รอตอนต่อไปป *^*
-
Hour# 29 -Photo shoot-
"เฮ้ยวาทางนี้ๆ" ทันทีที่ผมเดินมาถึงลานกว้างริมสระน้ำของมหาลัยก็พบกับบรรดาบัณฑิตจบใหม่ในชุดสีขาวทับด้วยครุยสีแดงเต็มไปหมด วาหันไปตามเสียงเรียกของเพื่อนร่วมคณะก่อนจะโบกมือทักทายพลางยิ้มให้อย่างอารมณ์ดีก่อนจะจูงมือให้ผมไปด้วยกัน
ม๊ากับพี่เฟิรส์แยกตัวไปซื้อของขวัญให้วาตรงหน้ามหาลัยที่มีร้านมาเปิดวางขายบรรดาช่อดอกไม้และตุ๊กตาเต็มไปหมด พลางบอกว่าเดี๋ยวจะเดินตามเข้ามาทีหลังให้วาไปถ่ายรูปกับเพื่อนๆก่อน ตอนแรกวาปฏิเสธว่าไม่ต้องซื้อก็ได้ แต่ก็ได้คำตอบจากคุณนายว่ามีพร็อพแล้วถ่ายรูปสวยกว่านะ ผมละคันปากยิบๆอยากจะแซวว่าตกลงใครอยากได้พร็อพกันแน่แต่ก็ได้แต่เงียบเมื่อเห็นแววตาของม๊าเป็นประกายมีความสุขขนาดไหน
"หวัดดีเอ ไงครับคุณมึง เรียนจบไปตามตัวอยากกว่าเดิมเยอะเลยนะครับ" ผมยกยิ้มทักทายป้องเพื่อนในกลุ่มวาทักขึ้นพลางกอดคอเพื่อนตัวเองเอาไว้อย่างร่าเริง
ความจริงผมไม่ค่อยจะสนิทกับเพื่อนวาเท่าที่วาสนิทกับเพื่อนผมเท่าไร เท่าที่จำได้คือผมรู้จักว่าคนนี้คือเพื่อนวาแต่นับครั้งได้ที่จะไปนั่งกินข้าวหรือเที่ยวด้วยกัน แต่กับวานั้นเหมือนเขาจะสนิทกับเพื่อนผมทุกคนเป็นอย่างดีทั้งกลุ่มเปรี้ยวและกลุ่มฟากัส
"ก็คนมันมีงานมีการทำแล้วมึงอ่ะเป็นไงบาง สอบตั๋วผ่านยัง"
"พูดแล้วก็อดภูมิใจไม่หาย หลังจากตกมาสองรอบ ในที่สุดกูก็มีวันนี้"
"แน่นอนเพราะมึงมันโง่ที่สุดในกลุ่มไง ถ้าไม่ได้พวกกูช่วยไกด์ให้มึงก็คงจะตกต่อไป" เพื่อนอีกคนของวาเดินมา คนนี้ผมจำได้ว่าชื่อโจครับ เป็นคนที่สนิทกับว่าที่สุดในกลุ่ม
"ไอ้โจการทีมึงสอบครั้งเดียวผ่านไม่ได้หมายความว่ามึงจะมาด่ากูแบบนี้ได้นะ"
"พอๆได้แล้ว พวกมึงมาถ่ายรูปกันเร็ว เดี๋ยวพอเด็กๆกูมาจะตามตัวกูไม่เจอละนะ" ก้องภพเพื่อนคนสุดท้ายของกลุ่มวาเดินมาพร้อมตากล้องที่มีทีมงานถือรีเฟลคมากันเป็นทีม ทำเอาผมคิดถึงงานวันรับปริญญาของพี่ชายคนรองไม่ได้ว่าตอนแรกม๊าก็จะจ้างทีมงานแบบนี้มาเช่นกัน
"ไอ้ก้อง มึงมาเต็มมา จ้างช่างภาพขนาดนี้มึงจะเตรียมแจกในงานศพมึงสินะ" โจเอ่ยแซวๆก่อนจะดึงวาที่หันมาฝากมือถือไว้ที่ผมเข้าไปรวมกลุ่มถ่ายภาพ
"ถ้าไงไวตอนมึงตายมึงให้ที่บ้านโทรมาขอรูปมึงจากกูได้นะครับ กูไม่คิดค่าของชำร่วยงานศพ"
ผมหัวเราะกับการถกเถียงของเพื่อนวา ก่อนจะมองวาที่กอดคอเพื่อนยิ้มอย่างมีความสุขถ่ายรูป พลางคุยกับเพื่อนอย่างสนุกสนาน โดยมีช่างภาพของก้องเก็บภาพไว้ตลอด ความจริงวาไม่ใช่คนพูดมากเท่าไร อย่างที่บอกว่ามันชินกับการที่ผมแย่งมันพูดตลอดเวลา แต่พอเวลาอยู่กับเพื่อนๆผมว่าวามันก็พูดมาอยู่นะ
"เฮ้ยวา นั้นพี่เฟิร์สเปล่าวะ เฮ้ยๆๆ ได้ยินเสียงเล่าอ้างมานานจากเด็กถาปัตย์ ตัวจริง แมร่งโคตรสวยเลยวะ" ผมหันไปมองข้างหลังก็เจอพี่เฟิร์สเดินถือช่อดอกทานตะวันช่อใหญ่มาพร้อมกับหม่าม๊าที่อุ้มน้องหมีตัวเล็กในชุดครุยเข้ามาโดยมีเฮียเอกพี่มิ้นและน้องหนึ่งเดินตามมาทางด้านหลัง
"มึงไม่เคยเจอพี่เฟริส์หรอวะโจ" ป้องเอ่ยถามโจ ผมยกมือเรียกพี่ชายแต่เหมือนคนจะเยอะเกินไปจนพี่เฟริส์มองไม่เห็น ผมเลยหันไปบอกวาว่าจะเดินไปรับหม่าม๊าก่อน
"ไม่อะ"
"โหว พลาดมากวะ นี้ตัวเด็ดเลยนะเว้ย ตำนานของถาปัตย์บอกเลย สาเหตุสำคัญที่กูยอมลดตัวลงมาเป็นเพื่อนไอ้วาเลย"
"ให้มันจริง ได้ข่าวกูจำใจเป็นเพื่อนมึงต่างหาก"
"เออ พวกกูก็ลืมไปว่าชีวิตมึงมีแค่เอรัณก็พอ"
"ฮ่าๆๆๆ"
"พี่เฟิร์สทางนี้ๆ" ผมเดินไปจับแขนพี่ชายคนรองเบาๆเมื่อเห็นว่าเรียกยังไงเจ้าตัวก็หาต้นเสียงไม่เจออยู่ดี คนเยอะไม่พอยังมีเสียงบูมของกองเชียร์แต่ละคณะอีก นี้เดี๋ยวผมก็ต้องไปเซอร์วิซพี่รหัสผมเหมือนกัน แกไลน์มาเซ้าซี้ตั้งแต่เมื่อคืนว่าให้จัดบูมชุดใหญ่ให้ด้วย ไม่มีตังค์ให้แต่จะเลี้ยงเหล้าเป็นการตอบแทน แบบนี้จะพลาดได้ไง นี้ไล่ให้คูปองกับไอซ์และก็มาวินสายรหัสผมไปเตรียมกองยาวมาแล้วเรียบร้อย มาวินนี้เพิ่งเข้าสายได้ไม่นานโดนคุปองมันรับน้องซะอ่วม ภูมิกับฟากัสตอนนี้คงกำลังเดินทางมากันเห็นบอกว่าจะมาถึงสายๆ
"อ้าว พี่ก็หาอยู่ว่าอยู่ไหน"
"น้องเอแล้ววาละ"
"โน้น ถ่ายรูปกับเพื่อนอยู่"
"คนเยอะมากเลยนะเนี้ย" พี่เฟิร์สยิ้มน้อยๆหันไปมองบรรยากาศในมหาลัยก่อนจะจูงหม่าม๊าให้เดินตามผมไปหาวา
"นี้ซ้อมแค่สามคณะเองนะ แล้วเดี๋ยวพี่เฟิร์สต้องไปหาสายเทคป่ะ"
"ก็ว่าจะไปนะ เห็นหลานรหัสบอกวันนี้สายเทคมาครบ"
"พี่เฟิร์สนี้จบมากี่ปีแล้วนะ เป็นปู่ทวดไปแล้วป่ะ โอ้ย! ม๊าพี่เฟิร์สแกล้ง" ผมรีบวิ่งอ้อมไปหาม๊าอีกด้านเมื่อพี่ชายคนรองสุดที่รักหยิกแก้มผมเต็มๆเนื่องจากไปแตะพี่ท่านเรื่องอายุ พร้อมยิ้มเย็นๆให้ผมเมื่อผมหนีไปฟ้องม๊า
"เราก็ว่าพี่เรื่องอายุ" ดูนะนอกจากจะไม่ปกป้องน้องคนเล็กเช่นผมแล้วยังจะไปโอ๋คนกลางอีก
"นี้ตากล้องที่จะมาถ่ายวาวันนี้" เฮียเอกแนะนำพี่ผู้ชายตัวสูงที่ยืนข้างๆแกมาตั้งแต่ต้น ก็สงสัยอยู่ว่าใคร
"สวัสดีครับ พี่ชื่อวิทย์นะ"
"สวัสดีครับ มาตามมาครับเราไปเอาบัณฑิตเราคืนมากัน" ผมรีบเดินนำหน้าไปหาวาที่ยังคงโดนเพื่อนในคณะคนอื่นๆลากไปถ่ายรูปอย่างสนุกสนานโดยเจ้าตัวยังไม่ลืมจะหันหลังมามองผมที่กำลังเดินไปหา ผมพยักหน้าบอกให้วาไม่ต้องเป็นห่วงถ่ายรูปกับเพื่อนไป วันนี้กำหนดการที่ผมวางไว้คือช่วงเช้าให้วาถ่ายรูปกับเพื่อนซักพักแล้วค่อยแยกไปถ่ายกับที่บ้านผมให้เสร็จ ม๊ากับเฮียเอกจะได้กลับไปพักผ่อน เพราะถ้าไม่ทำแบบนี้ผมเชื่อวาว่าคงจะกังวลว่าหม่าม๊าผมจะทำอะไรอยู่เป็นแน่
"เฮ้ยๆๆ เดินมาทางนี้แล้ววะ กูหล่อยังวะ" โจพูดเสียงไม่เบาหนักกับป้องก่อนจะเอามือลูบผมตัวเองอย่างประหม่า
"อะไรของมึง"
"กูจะเข้าไปขอเบอร์พี่เขา"
"ไม่รู้อะไรซะแล้ว โชคดีมึงโจ"
"อะไรของพวกมึงวะ" ผมไม่ได้สนใจอาการงุนงงของโจเพราะอย่างที่เพื่อนวาบอก จะจีบพี่เฟิร์สก็ขอให้โชคดีนะ
"วา ยินดีด้วยนะลูก"
"ขอบคุณครับแม่" วายิ้มรับตุ๊กตาก่อนจะกอดม๊าผมเบาๆอย่างขอบคุณ หม่าม๊าผมก็ไม่น้อยหน้าแอบเห็นนะว่ามีการหอมแก้มวาให้พี่ตากล้องถ่ายรูปให้ มุ๊งมิ๊งเชียวคอยดูนะวันรับปริญญาผมผมจะอุ้มม๊าโชว์แมนเลย
"อ่ะวา ดอกไม้พี่เลือกทานตะวันให้ จำได้ว่าเราชอบ" พี่เฟิร์สยิ้มกว้างส่งช่อดอกทานตะวันสีเหลืองสวยตัดกับกระดาษห่อสีแดงให้วาก่อนจะสวมกอดกันเบาๆ พี่เฟิร์สลูบหัววาเบาๆก่อนจะพูดแสดงความยินดีอีกครั้ง นี้ต้องให้ผมย้ำอีกครั้งมั้ยครับว่าเวลาสองคนนี้อยู่ด้วยกันที่ไร โมเม้นหวานช่ำแบบนี้แผ่ซ่านทุกที ไม่ได้หึงนะสาบาน
"ขอบคุณครับ"
"อะวา เฮียเอาน้องหนึ่งมาให้ โอ้ย มิ้นหยิกทำไม" ทุกคนหลุดขำออกมาเมื่อเฮียเอกอุ้มน้องหนึ่งที่ยังคงหันไปมาอย่างตื่นเต้นเพราะบรรยากาศรอบๆอย่างน่าเอ็นดูให้กับวาก่อนจะโดนภรรยาสุดที่รักหยิกเข้าที่เอวอย่างแรง
"เล่นไม่ดูเวลา นี้จ๊ะของขวัญของพวกพี่ หวังว่าวาจะชอบนะ" พี่มิ้นยื่นถุงขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่ให้วาก่อนจะยิ้มให้อย่างยินดี วายกมือขอบคุณพี่มิ้นก่อนจะยิ้มเขินๆเมื่อเฮียเอกตีมึนเข้าไปกอดแน่นจนคนรอบข้างหันมามองกันใหญ่
"ก็เห็นกอดกันหมดเลยอยากมีส่วนร่วมบ้าง" ก็ยังคงเป็นเฮียเอกที่ขี้อิจฉาเหมือนเดิม ไม่ต้องสงสัยเลยว่าผมได้นิสัยขี้หวงมาจากใคร
"อาวา ยินดีด้วยคับ" น้องหนึ่งพูดช้าๆก่อนจะส่งยิ้มแป้นแล้นให้วาอย่างน่าหมั้นเขี้ยว ผมอุ้มน้องหนึ่งพลางกระซิบอีกประโยคให้หลานชายพูดตาม
"มีเงินแล้วอย่าลืมเลี้ยงข้าวกู๋เอนะคับ" จบประโยคทุกคนก็หัวเราะกับความน่าเอ็นดูของน้องหนึ่ง วาก้มลงไปหอมแก้มน้องหนึ่งที่อยู่ในอ้อมแขนผมแรงๆ ก่อนจะดีดแหม่งผมเบาๆ
"ไปสอนหลานพูดไม่ดี"
"ไม่ดียังไง เลี้ยงเอเป็นเรื่องที่ดีออกเนอะ เน้อน้องหนึ่ง"
"ปาป๊าน้องหนึ่งหิวน้ำ"
"หลานเมินเว้ย ฮาๆๆๆ" เฮียเอกรับน้องหนึ่งไปอุ้มโดยพี่มิ้นส่งน้ำให้อยู่ด้านข้าง ผมยืนทำปากขมุบขมิบใส่วาก่อนจะโดนวาดึงคอเข้าไปกอดพลางกดคางลงบนหัวของผมเบาๆ ดีนะมืออีกข้างของวาถือช่อดอกไม้กับตุ๊กตาอยู่ไม่งั้นมันคงจับลอคผมเข้าไปทั้งตัว
"เออ ขอโทษนะครับ"
"ครับ" พี่เฟิร์สเลิกคิ้วหนึ่งข้างอย่างสงสัยก่อนจะยิ้มให้เมื่อเห็นว่าเป็นเพื่อนของวา
"ผมขอเบอร์พี่เฟิร์สได้มั้ยครับ"
"นั้นไง ไม่ฟังกูเลย" ป้องบ่นเบาๆพลางกอดอกมือเพื่อนตัวเองที่เดินเข้าไปสะกิดพี่ชายหน้าสวยของวาโย
"ครับ" พี่เฟิร์สถามย้ำอีกทีเหมือนไม่มั่นใจในเจตนาของคนถาม ผมเห็นโจหันมามองเพื่อนมันอย่างขอกำลังใจ โดยที่ป้องกับก้องทำแค่โบกมือลาให้เพื่อนอย่างเห็นใจ
"คือพอดีผมอยากรู้จักพี่นะครับ"
"ครับ แล้วน้องรู้มั้ยว่าพี่ชื่ออะไร"
"ชื่อพี่เฟิร์สครับ"
"รู้จักน้องชายของพี่ใช่มั้ยครับ"
"ใช่ครับ เอ กับวา"
"งั้นก็ทราบใช่มั้ยว่าพี่เรียนจบจากไหนมา"
"พี่จบถาปัตย์ที่นี้ครับ"
"ครับ งั้นน้องก็รู้จักพี่อยู่แล้ว เบอร์โทรศัพท์คงไม่ต้องเนอะ"
"อา ครับ นั้นสินะครับ" ผมหัวเราะกับท่าของโจที่เดินเกาหัวตัวเองงงๆกลับมาหาเพื่อนสองคนที่ยืนขำอยู่ข้างหลัง วาเพียงแค่ส่ายหน้าน้อยๆก่อนจะหันไปยิ้มให้พี่ตากล้องที่ขอให้ผมสองคนถ่ายรูปด้วยกัน
"เป็นไงละมึง ก็เตือนมึงแล้วก็ไม่ฟัง ดีนะพี่เขาอารมณ์ดี กูเคยเข้าไปจีบตอนพี่เขามาหาสายรหัส ตอนนั้นพี่เขาโมโหใครมาไม่รู้ โดนจิกตาใส่ทีเดียว กูยอมแพ้เลยวะ"
"กูงงวะ"
"งงไร"
"ตกลงกูรู้จักพี่เขาดีพอแล้วสินะ"
"โว๊ะไอ้นี้ ไปๆไปถ่ายรูปกับที่บ้านมึงได้แล้ว"
"เฮ้ยกูไปถ่ายรูปกับที่บ้านก่อนนะ ไว้เจอกันตอนซ้อม" วาโบกมือลาเพื่อนๆก่อนจะเดินตามพี่ตากล้องที่กำลังนำทางไปยังริมบึงขนาดใหญ่ของมหาลัยเพื่อถ่ายรูป
"เดี๋ยวผมขอให้บัณฑิตถ่ายกับพี่น้องหน่อยนะครับ ยืนเรียงกันสี่คนเลย" ผมเดินไปยืนข้างวาโดยมีพี่เฟิร์สยืนประกบอยู่อีกข้าง เฮียเอกเข้ามายืนข้างพี่เฟิร์สอีกทีก่อนจะฉีกยิ้มให้กล้อง
"พวกคุณสี่คนยืนคุยกับไปเรื่อยๆนะครับ เดี๋ยวผมจะเก็บภาพเอง ยิ้ม และ ก็หัวเราะเข้าไว้นะครับ"
"ไง เราตื่นเต้นมั้ยรับปริญญา" เฮียเอกถามวาด้วยท่าทางที่ธรรมชาติที่สุดแต่ไม่วายก็อดเก๊กหล่อใส่กล้องไม่ได้
"ตอนแรกไม่ตื่นเต้นนะครับ แต่เอบิ้วจนตื่นเต้นเลย"
"เอ้า รับปริญญาเชียวนะ น่าอิจฉาจะตาย อยากรับพร้อมกันจัง" คิดแล้วผมก็อดเสียดายไม่ได้ อดใส่ชุดครุยพร้อมกับวาเลย แต่คิดอีกทีก็ดีแล้ว ขืนรับพร้อมกันคงยุ่งวุ่นวายน่าดู
"ปีหน้าก็ตาน้องเอสินะ หวังว่าม๊าคงไม่จ้างคณะสิงโตมาเชิดนะ"
"เฮียก็กลัวอยู่ ลูกรักเลยนิ่คนนี้"
"แน่นอน เอมันลูกรัก ม๊าจะเชิดสิงโตมาเอก็ไม่ว่า แนวดีออก ฮาๆๆๆ"
"เชิดมาจริงอย่ามาขอให้เฮียช่วย"
"แล้วพี่เฟิร์สเป็นไงบ้าง ทำไมช่วงนี้ไปญี่ปุ่นบ่อยจัง" บีหนึ่งขอบคุณมากที่รู้ว่าบีสองสงสัยแต่ไม่กล้าถาม วาโยคือข้อยกเว้นทุกประการจากอำนาจมืดของพี่เฟิร์สจริงๆ เพราะน้องจากพี่ชายคนรองจะไม่ดุใส่แล้วยังตอบคำถามที่ทำเอาผมต้องหูตั้งอย่างอยากรู้อยากเห็นไม่ได้
"ไปหาคุณปริญนะ"
"บอกน้องไปซิว่าโดนคนทางนั้นส่งตั๋วเครื่องบินมาให้พร้อมคนคุมตัวด้วยนะ"
"เฮียเอก"
"อะไร ยังไง หนูตกข่าวอะไรไป"
"รู้จักแฟนพี่ชายเราใช่มั้ย"
"คุณปริญไง หนูเคยเจอ น่ากลัวอะเฮียเอก"
"เออ เฮียก็กลัว พอดีเขาต้องไปอยู่ดูแลธุรกิจที่ญี่ปุ่น แล้วพี่ชายเราไม่ยอมย้ายไปอยู่กับเขาด้วย ทะเลาะกันไปมาจบลงที่ต้องบินไปหาทุกๆเดือน แต่พี่เราก็ดื้อไง เขาส่งตั๋วมาก็ไม่ยอมไป จนหลังๆต้องส่งคนอัญเชิญตั๋วมารับไปญี่ปุ่นด้วยตัวเอง"
"แล้วพี่เฟิร์สโอเคมั้ย คราวที่แล้วหนูจำได้ว่าพี่เฟิร์สทะเลาะกับคุณปริญ"
"ก็เรื่อยๆ"
"มันงอนแฟนมันอยู่" เฮียเอกแซวอย่างสนุกปากก่อนจะกอดคอพี่เฟิร์สแล้วโยกไปมา
"เฮียเอก เฟิร์สจะฟ้อง" พี่เฟิร์สเรียกเฮียเอกเสียงเย็นก่อนจะค้อนตาใส่เฮียเอกอย่างหมายโทษทำเอาเฮียเอกเปลี่ยนมาจับมือพี่เฟิร์สพลางพูดแก้ตัวอย่างรวดเร็ว
"โอ๋ๆๆ ไม่พูดแล้วๆ คนดีของเฮีย อย่าฟ้องนะ"
"ฟ้องอะไรพี่เฟิร์ส เฮียเอกไปทำอะไร"
"ก็เฮียเอกเขา...." ยังไม่ทันที่พี่เฟิร์สจะได้พูดอะไรเฮียเอกก็พลักพี่ชายคนสวยไปให้วาโยรับอย่างตกใจก่อนจะลากแขนผมออกไปหาพี่ตากล้องที่ยืนงงอยู่ว่าเกิดอะไรขึ้น
"เออ ถ่ายเสร็จแล้วใช่มั้ยครับ งั้นแยกถ่ายเป็นคู่ๆเนอะ วา วาถ่ายกับเฟิร์สไปก่อนนะ น้องเอมา ไปหาม๊ากับเฮีย" พูดเองเออเองอยู่คนเดียว นี้สงสัยเฮียเอกต้องแอบไปทำอะไรมาแน่ๆเลยถึงได้ร้อนตัวขนาดนี้ อยากรู้อ่ะ เรื่องนี้เอรัณจะไม่ยอมทดไว้ในใจนะ
"เดี๋ยวพี่เฟิร์ส เล่าก่อนเร็ว" ผมดิ้นขลุกขลักอยู่ในวงแขนพี่ชายคนโตที่ลากคอผมออกไปหาหม่าม๊าและพี่มิ้นที่นั่งรออยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่
"อะไรกันสองคนน้อง เอกทำไมลากน้องแบบนั้น"
"ไม่มีอะไรม๊า เอกกับน้องร้อนเลยพากลับมานั่งพัก"
"น้องเอร้อนหรอ ดื่นน้ำมั้ยพี่ไปซื้อให้"
"ไม่เป็นไรครับพี่มิ้น"
"ดูสองคนนั้น ใครไม่รู้คิดว่าแฟนกัน" ม๊าเอ่ยแซวอย่างขำๆมองไปยังภาพที่พี่เฟิร์สยืนอยู่ข้างๆวาโดยมีมือของวาวางพาดบ่าของพี่ชายคนรองอยู่ ผมได้แต่ยู่ปากกับภาพนั้นเล็กๆ หมั้นใส้ พี่เฟิร์สของเอรัณะวาโย
"ใช่ ม๊าหนูไม่อยากจะบ่นนะ เวลาวาอยู่กับพี่เฟิร์สทีไร เป็นแบบนื้ทุกที ชอบทำตัวออดอ้อน พี่เฟิร์สก็ชอบตามใจวา"
"แหนะ นิสัยไม่ดีไปอิจฉาอะไรวาเขา คนที่โดนเอาใจสุดก็เราไม่ใช่หรอน้องเอ ตามใจจนเสียคนแล้วเนี้ยม๊าว่า ดูทำปาก" หม่าม๊าหันมายิ้มให้ก่อนจะดึงปากผมที่เบะอยู่อย่างเอ็นดู ผมได้แต่เอนตัวไปถูหน้ากับแขนของหม่าม๊าอย่างออดอ้อน ไม่ได้สิน้องเอต้องสำคัญที่สุดสิ
"ทำไม กลัววาจะทิ้งเราไม่หาพี่เฟิร์สหรอ"
"เฮียเอกพูดไร วาจะทิ้งเอได้ไง รุ่นนี้แล้วเกาะไม่ปล่อย"
"ฮาๆๆๆ มั่นใจจริงนะ"
"แน่นอน"
"แล้ววาได้โทรบอกที่บ้านเขามั้ยว่าวันนี้มีซ้อม" ม๊าเอ่ยถามขึ้นอย่างเป็นห่วง เรื่องครอบครัวของวายังไงก็เป็นเรื่องที่ม๊าอดสงสารและเป็นห่วงวาไม่ได้
"โทรครับ เห็นพ่อวาบอกว่าถ้าไม่ติดประชุมจะมา นี้ก็ยังไม่เห็นโทรมาซักสาย"
"เฮ้อ ให้ม๊าโทรคุยให้มั้ย"
"ไม่เป็นไรครับ วาคงไม่อยากให้ม๊าเป็นห่วง เดี๋ยวเขาคงจัดการเอง"
"ประหลาดคนจริงๆ งานรับปริญญาลูกตัวเองแท้ๆ" หม่าม๊าบ่นเสียงเบาก่อนจะมองวาที่กำลังหัวเราะกับพี่เฟิร์สอยู่ตรงหน้า คำพูดของม๊าทำเอาผมอดคิดถึงเรื่องเมื่อวันก่อนไม่ได้ ถึงการมาของผู้หญิงปริศนาสองคนที่นอกจากจะไม่อธิบายอะไรให้ชัดเจนแล้วยังทิ้งของมีค่าเอาไว้ให้อีก หลังจากวันนั้นดูเหมือนวาจะไม่ยอมพูดถึงเรื่องนั้นอีกเลยเวลาผมถามถึง แต่ผมก็รู้ว่าวาคงคิดอะไรอยู่ในใจเกี่ยวกับเรื่องนี้แน่ๆ
"ม๊า คือ"
"ว่าไง"
"ไม่มีอะไรฮะ" ในที่สุดผมก็ตัดสินใจไม่เล่าเรื่องนี้ให้ม๊าฟัง เพราะถือว่ามันเป็นเรื่องส่วนตัวของวา และดูจะสำคัญและอ่อนไหวมากเกินกว่าจะเอามาเล่าให้ม๊าฟังโดยที่ได้ถามความเห็นวาก่อน
"มีอะไรหรือเปล่าน้องเอ" ไม่ทันให้หม่าม๊าคาดคั้นเสียงเรียกมือถือของวาก็ดังขึ้นช่วยชีวิตได้ก่อน ผมมองดูชื่อคนโทรก่อนจะกดรับสาย
"สวัสดีครับ"
"เอหรอ นี้อยู่ไหนกันลุงมาถึงที่มหาลัยแล้ว" เสียงจะปลายสายเต็มไปด้วยเสียงบูมของกองเชียร์และเสียงคนคุยจอกแจกทำให้เดาได้โดยง่ายว่างอยู่หน้าสนามกว้างข้างน้ำพุที่พวกผมเพิ่งเดินออกมา
"ครับ งั้นคุณลุงรออยู่ตรงน้ำพุหน้าลานนะครับ เดี๋ยวผมเดินไปรับ" ผมกดตัดสายก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มตัว
"ม๊า เดี๋ยวหนูไปรับคุณลุงกับคุณปัดก่อนนะ"
"เดี๋ยวเฮียไปเป็นเพื่อน ม๊าเข้าไปถ่ายรูปกับวาก่อนก็ได้นะ" เฮียเอกบอกม๊าเมื่อเห็นว่าพี่เฟิร์สกับวากำลังเดินมาทางที่พวกเขานั่งอยู่ ผมเดินไวๆไปหาวาที่ส่งสายตาแทนคำถามว่าผมกำลังจะไปไหน
"คุณลุงกับคุณปัดเขามาแล้วนะ เอกำลังจะไปรับ"
"หรอ"
"ดีใจมั้ย"
"หืม"
"ที่พวกเขาให้ความสำคัญกับวาแล้วก็มาในวันนี้"
"ไม่รู้สิ มันแปลกๆ"
"ไม่เป็นไร ถ้ามันอธิบายยาก เดี๋ยวเอจะดีใจแทนวาเอง"
"หึหึ ทำไมละ" วากุมมือผมหลวมๆยิ้มมุมปากถามเบาๆ
"เพราะเออยากให้วาเป็นคนสำคัญสำหรับทุกคนไงละ"
"แต่สำหรับวา วาอยากสำคัญสำหรับเอที่สุด"
"จู่ๆมาพูดอะไรเนี้ย....ก็สำคัญอยู่แล้ว" ก้มหน้างุดอย่างเขินอายกับประโยคหวานๆเมื่อกี้ไม่ได้
"เปล่า พูดดักไว้กลัวคนแถวนี้คิดได้แล้วมางอนเรื่องวากับพี่เฟิร์ส" เออว่ะ พี่เฟิร์ส เรื่องนี้ต้องเครีย
"ใครงอน ไม่มี โตแล้วเหอะ แต่นะ วาโย.....พี่เฟิร์สของเอรัณ เข้าใจไว้ด้วย"
"วาโย ก็ของเอรัณ อย่าลืมนะ" ก็เล่นพูดแบบนี้ ด้วยน้ำเสียงอบอุ่น ดวงตาเป็นประกายแบบนี้ ใครมันจะไปลืมลงวะ วาโย
To Be con
Blue Talk
กลับมาแล้วคะ หายไปนานขอโทษจริงๆ พอดีอยู่ในช่วงทำธีสิสเลยยุ่งวุ่นวายมากๆเลย เราเกลียด SPSS จนตอนนี้ก็ยังเป็นปัญหางานไม่เดิน เฮ้อ เครียดเลยมาแต่งเอวาต่อ บวกกับเราย้ายมาอยู่บ้านลุงในลอนดอนด้วยเลยวุ่นวายเป็นพิเศษ
มาต่อแล้วนะคะ หลังจากไปนั่งรำลึกเนื้อเรื่องอยู่พักใหญ่ แหะๆ ใครลืมเอวาไปแล้วบ้าง ไม่ผิดถ้าจะกลับไปอ่านใหม่ตั้งแต่ตอนแรกเหมือนเรา แต่งเองยังต้องกลับไปนั่งไล่อ่านใหม่เองเช่นกัน ตอนต่อไปจะมาเร็วๆนี้คะ :katai4:ไว้เจอกันเน้อออ :bye2:
-
มาจองเอวาก่อนเลย
-
คิดถึงคนแต่งงงง คิดถึงเอวาาาาที่สุดเลย วานี่หยอดเป็นหยอดนะ น่ารักกก
ส่วนคู่คุณปริญกะพี่เฟริส์น่าอ่านมากกกกก
มีสิทธ์จะได้อ่านเป็นเรื่องต่อไปมั้ยคะ
-
น้องเออออออออ น่ารักตลอดเลย
วาจ๋า คุณพ่อคุณแม่มาด้วยแหละ จะมีปัญหาอะไรไหม
-
ตอนแรกคิดว่าตาฝาดดด
แต่ตอนนี้มาอัพแล้ว โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ
ดีใจมากกกเอรัณน่ารัก พ่อกับแม่ของวามา
อย่ามีเรื่องกันเลยน้าาา สงสารวาโย
-
:-[ :-[ :-[ วาเนี่ยหยอดตลอด ชอบทำให้น้องเอเขิลบ่อยๆจริงๆ แต่ก็นะน้องเอมันเขิลแล้วน่ารัก :z1:
ว่าแต่จะมีเรื่องอะไรมั้ยนะ พ่อแม่มาแบบนี้เนี่ย :hao3:
-
:mc4: มาต่อแล้วเอวา คู่นี้น่ารักเหมือนเดิมมีแสดงความเป็นเจ้าของกันด้วย
-
ครอบครัวน้องเอน่ารักและอบอุ่นดี
-
หายไปนานเลย~เอวามาซะที
-
ยังน่ารักกันเหมือนเดิมเลยนะ 555
สู้ๆกะ THESIS นะคะ ^^
-
กลับมาแล้วววววววว
โมเม้นรับปริญญา อินมาก เพราะเพิ่งผ่านมาสดๆเลย
ดีใจกับวาด้วย ทั้งเรื่องปริญญทั้งเรื่องครอบครัว
ดีใจที่วามีครอบครัวเอคอยเคียงข้าง
ปล.ตอนเค้าทำธีสิสตีกับ endnote สุดๆ
-
คิดถึงเอวาเป็นที่สุด
ใจตุ้มๆ ต่อมๆ ว่าจะหายไปมั้ย
ดีใจค่ะที่กลับมา
-
วาโยยย ก็ขยันหยอดน้องเอตลอดเลยอ่าา
น่ารักอ่าา :-[ :-[
-
นึกว่าตาฝ้าฟางกันเลยทีเดียว มาต่อแล้วเย้ๆ
-
คิดถึงงงงงงงงงง
พี่เฟิร์สกะคุณปริญน่าสนใจมากค่ะอิอิ
-
หายไปนานมากมาย ทำเอาหนูคิดถึงบรรยากาศอุ่นๆของเรื่องนี้เลย><
อยากรู้จักพี่เฟิร์สให้มากขึ้น คนๆนี้น่าสนใจอย่างแรงนิ
-
คิดถึงเอวาาาาาา ตอนนี้ก็น่ารักอบอุ่นเหมือนเดิม
ว่าแต่เฮียเอกปิดบังอะไรน้องเอน่ะ!!! 55555+
-
อยากอ่านคู่พี่เฟริสด้วยท่าจะรักกันดุเดือด
-
มาต่อแร้ว หวานแหววเจงๆ ^\\\\^
-
น่ารักกกกกกกกกกกกก
-
รักเอวา...จะดราม่าไหมเนี่ย?
-
จะตายกับคำสุดท้ายของวาโย อย่างนี้เอรัณก็ไปไหนไม่ได้แล้ว
-
เอวาก็ยังน่ารักเหมือนเดิม :-[
-
เห็นตอนใหม่ นึกว่าตาฝาด ยอมรับเลยว่า.... คิดถึงเอวา ที่ซู๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด....
ครอบครัวน้องเออบอุ่นและน่ารักมาก ทั้งพี่ๆ หม่าม๊า แล้วก็น้องหนึ่ง
ดีใจที่วาอยู่กับเอแบบนี้ ได้มีบรรยากาศอบอุ่นแบบนี้
วาก็หยอดน้องเอตลอด เขินแทนเลยครับ หวานหยดเชียว
Side Story พี่เฟิร์สกับคุณปริญญ์ ผมก็อยากเผือกด้วยอ่ะครับ แหะ ๆ
คู่นี้เค้าไปถึงไหนกันแล้วนะ
-
รอตั้งนานแนะ มาต่ออีกเร็วๆนะครับ
-
น่ารักอ่าาาาาาาาาาา
-
คิดถึงเรื่องนี้มากกกกกก น้องเอน่ารักอะ ตกลงจะหึงวาหรือหึงพี่เฟิร์ส :laugh:
-
น้องเอน่ารัก 5555
-
ถ้าว่างก็มาต่อนะคะ รอได้จ้าา
ยังจำเนื้อเรื่องได้อยู่น๊าา~^^
-
คิดถึจับใจเลย ย ย ย
ดีใจที่มาต่แล้วค่า า
ไม่กล้ามาเม้นตามเพราะคิดว่าน่าจะยุ่งกับการเรียน
ตอนนี้น่ารักกกกกกก ชอบะี่เฟิร์สกะวาอยุ่ด้วยกัน มันรู้สึกได้ถึงบรรยากาศหวานช่ำอ่ะ
แบบมันน่ารักแบบพี่้น้องน่าเอ็นดูมากก
อยากอ่านเร่องพี่เฟิร์สแล้ววว
-
Hour# 30 -Family or stranger-
"สวัสดีครับคุณลุง คุณปัด" ผมกับเฮียเอกยกมือไหว้เมื่อเห็นพ่อแม่ของวายืนอยู่หน้าลานน้ำพุท่ามกลางเสียงบูมคณะ คุณปัดปรายตามองบรรยากาศรอบๆนิ่งๆก่อนจะหันมารับไหว้ผมกับเฮียเอก ผมหันไปเห็นปลื้มและโปรดน้องสาวน้องชายของวายืมอยู่ข้างๆคุณปัด ผมตั้งใจจะทักออกไปแต่เด็กสองคนนี้เพียงแค่เมินหน้าหนีซึ่งเป็นอาการที่ผมชินแล้วสำหรับน้องของวา และเฮียเอกก็ยังคงควบคุมอารมณ์ได้ดีที่จะไม่เผลอต่อว่าน้องสาวและน้องชายวาออกไปต่อหน้าคุณปัดแน่ๆ
"อืม คนเยอะจริงๆนะวันนี้"
"ครับ เสียงดังหน่อยเพราะวันนี้มีคณะวิศวะมาซ้อมรับด้วยก็เลยดูโวกเวกเป็นพิเศษ" นี้ผมไม่ได้โบ้ยว่าเป็นความผิดของคณะวิศวะนะครับว่าบูมกันเสียงดังเพราะถาปัตย์เองก็เต็มที่เช่นกัน ดูท่าจะมีแค่คณะนิติที่ดูเรียบร้อยเป็นพิธีการที่สุด
"วากำลังยืนถ่ายรูปกับครอบครัวผมทางด้านนู้นครับ ตามผมมาเลยครับ" เฮียเอกขัดออกมาก่อนเมื่อเห็นคุณปัดตั้งท่าจะพูดอะไรซักอย่างที่พวกผมกลัวเหลือเกินว่าจะเป็นการทำให้อารมณ์ของพวกผมกรุ่นเปล่าๆ งานนี้ต้องรีบส่งไม้ต่อให้หม่าม๊าของผมโดยด่วน
"แล้วนี้จ้างตากล้องมาแพงละซิ เท่าไรละเดี๋ยวชั้นเอาเงินให้...วุ่นวายจริงๆเชียว" นั้นไง ก็ว่าแล้วว่าคำพูดทำนองนี้ต้องออกมาจากปัดคุณปัดซึ่งผมละเอือมระอากับการพูดจาราวกับทุกสิ่งอย่างที่เกี่ยวกับวาเป็นภาระสำหรับเขาเสียจริง
"ไม่ต้องเป็นห่วงครับ เรื่องช่างภาพทางครอบครัวผมเป็นคนจัดการเอง คุณปัดไม่ต้องลำบากหรอกครับ เพราะวันสำคัญของวาแบบนี้ไม่ใช่เรื่องวุ่นวายของบ้านผมเลยที่จะเก็บรักษาเอาไว้" เฮียเอกตอบหน้ายิ้มที่ผมรู้ว่าเจ้าตัวคงจะไม่พอใจอยู่เช่นกันที่คุณปัดพูดอะไรเช่นนี้ออกมา ตอนนี้ผมเข้าใจแล้วว่าทำไมพี่ชายคนโตถึงตามผมออกมารับครอบครัววาด้วยกัน คงเพราะรู้ว่าผมไม่อาจจะพูดจาอะไรแบบนี้กับคุณปัดได้ แต่ผมก็นิ่งเฉยที่จะไม่โต้ตอบไม่ได้เช่นกัน
"เอาใจใส่กันจริงนะ"
"ก็คนสำคัญของบ้านผมนะครับ"
"แม่ ปลื้มร้อน เมื่อไรจะเสร็จซะที ปลื้มอยากไปเดินห้างแล้ว"
"ซักพักนะจ๊ะลูก ไม่นานหรอก เดี๋ยวก็ไปแล้ว"
"เป็นผู้ชายทนร้อนไม่ได้ต่อไปจะทำอะไรกิน คุณก็ให้ท้ายลูกมันเข้าไป"
"นี้คุณ"
"พอ ผมไม่อยากมาทะเลาะกับคุณที่นี้" พ่อของวาทิ้งคุณปัดให้ชักสีหน้าอย่างไม่พอใจทางด้านหลัง ปลื้มและโปรดมองมาทางผมอย่างไม่พอใจเท่าไรซึ่งผมก็ทำเป็นเมินมองไม่เห็นสายตานั้นจากเด็กทั้งสอง
เดินกันมาซักพักก็เห็นวากำลังยืนถ่ายรูปกับม๊าพี่เฟิร์สและก็น้องหนึ่งอยู่ หันไปทางม้านั่งก็เห็นพี่มิ้นนั่งเฝ้าของเอาไว้ให้ วายืนยิ้มอย่างมีความสุขท่ามกลางเสียงหัวเราะของน้องหนึ่งที่ดูตื่นเต้นเป็นพิเศษกับการถ่ายรูปนอกสถานที่แบบจริงจังแบบนี้
ผมตั้งท่าจะตะโกนบอกวาว่าครอบครัวเขามาถึงแล้วแต่ก็โดนพ่อของวาห้ามไว้ซะก่อน
"อย่าเพิ่งเรียกเขาเลย เห็นกำลังมีความสุขอยู่เห็นหน้าพวกชั้นจะหุบยิ้มเสียเปล่า" พ่อวาพูดเสียงติดเฉยชาก่อนจะยืนกอดอกมองวาอยู่เงียบๆ เท่าที่ผมสังเกต พ่อของวาถึงจะดูเย็นชาและชอบบังคับวาไปบ้างแต่ถ้าเปรียบเทียบกับคุณปัดแล้ว ผมรู้สึกว่าพ่อวายังดูรักและสนใจวามากกว่าคุณปัดที่นิ่งเฉย ไม่ยินดียินร้ายอะไรกับวาแบบนี้
"ขอบคุณนะครับ ที่มาในวันนี้"
"พอดีประชุมเลื่อนนะ อีกอย่างถ้าไม่มาก็กลัวคนทางนี้โทรไปต่อว่าอะไรอีก" ที่พ่อวาพูดสงสัยจะเป็นม๊าผมแน่ๆที่โทรไปหาทางบ้านวา
ยืนมองวาถ่ายรูปไปไม่นานเหมือนเจ้าตัวจะรู้สึกว่าพวกผมมองอยู่จึงหันกลับมามอง รอยยิ้มที่ประดับใบหน้าของวาค่อยๆเลือนหายก่อนจะกลายเป็นสีหน้าเรียบเฉยและเดินตรงมาทางครอบครัวตัวเองนิ่งๆ
"สวัสดีครับ ขอบคุณครับที่ลำบากมา"
"รู้ว่าลำบากก็ดี"
"ปลื้ม" พ่อวาเอ่ยชื่อลูกชายตัวเองเสียงเรียบซึ่งเจ้าตัวดูท่าจะกลัวพ่อตัวเองน่าดูถึงได้แต่เบือนหน้าไปหาน้องสาวที่ยืนเงียบๆไม่พูดอะไร เอาแต่มองตานิ่งๆตั้งแต่เดินมาถึง
พอมาคิดๆดูผมเองก็ไม่ได้เจอน้องชายน้องสาววามานานพอสมควร ปลื้มดูโตขึ้นมากจากแต่เป็นเด็กตัวเล็กๆที่เอาแต่ใจตัวเองจนตอนนี้ความอาแต่ใจดูจะเพิ่มมาขึ้นกว่าเดิมตามส่วนสูงที่เริ่มจะนำหน้าผมไปแล้ว ส่วนน้องโปรดก็ดูคล้ายคุณปัดจนหน้าทึ่ง ทั้งดวงหน้าที่หวานรับกับดวงตากลมโต เป็นสาวสวยอย่างที่คุณปัดคงภูมิใจไม่น้อย
"อืม ยินดีด้วยนะ" ผมยืนมองพ่อของวาพูดนิ่งๆก่อนจะรู้สึกถึงแรงสะกิดจากด้านข้าง พี่เฟิร์สดึงแขนผมให้ออกมายืนอยู่ห่างๆ ซึ่งผมก็เข้าใจดีว่าบางทีเรื่องของครอบครัววาเราก็ควรจะให้ระยะห่างพวกเขาพูดคุยกันเป็นส่วนตัว เพราะบางทีบางคำพูดวาอาจจะลำบากใจที่จะให้ผมได้ยิน
ผมหันไปมองหน้าวาที่มองผมนิ่งๆแล้วจึงเดินตามพี่เฟิร์สออกไปด้านข้างที่ม๊าผมยืนอยู่กับเฮียเอก ส่วนพี่มิ้นกับน้องหนึ่งสงสัยคงออกไปที่อื่น
"เป็นห่วงวาหรอน้องเอ"
"ครับ หนูกลัววาเสียใจ"
"ไม่หรอก เชื่อม๊า วันนี้วาจะไม่เสียใจ"
"หมายความว่าไงครับ"
"เมื่อวานม๊าโทรไปหาบ้านนั้นมา ถามว่าจะบินลงมากรุงเทพพร้อมกันมั้ย แต่ดูเหมือนเขาจะไม่ใส่ใจอะไรกันเท่าไร ม๊าเลยบอกไปว่า ถ้าหากว่าพวกเขาไม่สนใจวา หรือ ความรู้สึกวาแบบนี้ก็ไม่เป็นไร วาเองก็โตแล้วคงจะตัดสินใจเดินได้ด้วยตัวเองโดยทิ้งพวกคุณไว้ข้างหลังได้ง่ายกว่าแต่ก่อน"
"หม่าม๊าแล้วแบบนี้พ่อวาไม่โกรธหรอ"
"โกรธซิ แต่ม๊าโกรธกว่า ไม่สนใจด้วยทะเลาะกันมาหลายครั้งแล้วมั้ยกับบ้านนี้"
"ม๊าเราชนะเลิศอะน้องเอ อย่างที่รู้ตอนม๊าดุใครก็เอาไม่อยู่"
"เห็นด้วย หนูจำได้ว่าม๊าเคยนั่งดุหนูเรื่องตื่นสายตั้งแต่บ้านยันโรงเรียน" ผมพยักหน้าเห็นด้วนกับเฮียเอก นี้ไม่ใช่เรื่องเล่นๆนะครับ บ้านผมกับโรงเรียนห่างกันตั้งสิบกิโล คิดดูละกันว่าดุจนผมเฉาเลยอะ
"วามาแล้ว"
"วาไปถ่ายรูปกับพวกเขาซิ"
"คือ"
"คุณมีเวลาพอจะถ่ายรูปกับลูกของคุณใช่มั้ยคะ คุณปัด"
"ไม่เป็นไรครับแม่"
"ไม่ได้หรอกวา ม๊าจ้างตากล้องมาแล้วเดี๋ยวไม่คุ้ม ฮาๆๆ" เป็นการหัวเราะที่หน้านิ่งมากครับม๊าผม
"ไปๆ วาถ่ายเร็วๆนี้จะได้เวลาซ้อมแล้วนะ" ผมเอ่ยบอกวาเมื่อได้ยินเสียงประกาศว่าอีกครึ่งชั่วโมงให้บัณฑิตมารวมตัวกันที่หอประชุม
"เอมาถ่ายด้วยกันซิ"
"พี่วาจะเอาคนนอกมาถ่ายรูปครอบครัวด้วยทำไมค่ะ"
"ก็ถูกแล้วไงครับ ถ่ายรูปครอบครัว เอคือครอบครัวของพี่ อันที่จริงครอบครัวเอเองก็ไม่ใช่คนอื่นสำหรับพี่"
"พูดแบบนี้หมายความว่ายังไง"
"เออ ผมไม่ถ่ายดีกว่าครับ วาถ่ายกับพวกเขาเร็วเดี๋ยวไม่ทันนะ" ผมรีบดุนหลังของวาให้เข้าไปยืนตรงกลางทันทีที่คุณปัดเอ่ยถามออกมา ก่อนจะส่งยิ้มให้วาเบาใจว่าผมไม่ได้คิดมากอะไรกับคำพูดของน้องโปรด พี่เฟิร์สเสียอีกที่ไม่พอใจกับคำพูดของน้องเขาแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรนอกจากมองเฉยๆ พี่เฟิร์สเขาเป็นคนไม่ค่อยชอบเด็กนิสัยแบบนี้เท่าไรครับ พี่เขาบอกเห็นแล้วอยากจะจับมาดัดนิสัย
ผมเคยบอกยังครับว่าพี่ชายคนรองผมเขาดุ ไม่ต้องสงสัยเลยว่าทำไมวาถึงชอบดุผมเหมือนกัน ไอดอลเขานิ่พี่เฟิร์สนะ
ผมยืนมองวาถ่ายกับครอบครัวตัวเองแล้วอดจะกังวลใจไม่ได้ ก็ดูซิครับยืนหน้านิ่งกันหมดมีน้องโปรดคนเดียวมั้งที่กอดแขนวายิ้มหวานอยู่คนเดียว ถ่ายกันไปได้แค่รูปสองรูปคุณปัดก็เดินออกไปกับปลื้มและก็โปรดไม่มีการหันมาบอกลากันซักคำ ซึ่งผมว่าม๊าผมก็ไม่ได้คาดหวังอะไรจากแม่ของวาอยู่แล้วนะครับ พ่อของวาเดินออกมาคุยกับม๊าโดยมีวาอยู่ข้างๆรวมทั้งเฮียเอกด้วย ทิ้งให้ผมกับพี่เฟิร์สกลายเป็นเพื่อนข้างบ้านซะอย่างนั้น
ผมพยายามเอียงหูฟังอย่างตั้งใจ จนโดนพี่เฟิร์สหยิกแก้มเบาๆเป็นการลงโทษ
"ก็หนูอยากรู้ว่าเขาพูดอะไรกันอะ" กอดแขนอ้อนพี่ชายคนรองตาปริบ ปล่อยหนูไป หนูอยากสอดแนม
"แล้วได้ยินหรอไง"
"ไม่อะ เสียงคนคุยกันกับเสียงบูมดังกว่าอีก แต่หนูอยากรู้อะพี่เฟิร์ส"
"ฮาๆ ไว้ตอนเย็นค่อยไปแอบถามวาเอาก็ได้"
"จะบอกหนูหรอ เรื่องแบบนี้ชอบเก็บไว้คนเดียว...พี่เฟิร์สนั้นแหละ ถามวาให้หนูหน่อย"
"ไม่ครับ แฟนน้องเอ น้องเอก็ถามเองซิ เชื่อพี่ วาเขาไม่ปิดบังหรอก"
"อื้อ แล้วนี้ตอนวาเข้าห้องประชุมพี่เฟิร์สจะไปคณะกับหนูมั้ย"
"ไปซิ นี้หลานรหัสพี่ก็ไลน์มาตามซักพักแล้วเหมือนกัน"
"แล้วตอนเย็นนี้เราจะไปกินข้าวที่ไหนนะพี่เฟิร์ส"
"เห็นเฮียเอกจองร้านอาหารเอาไว้แล้วนะ เดี๋ยวค่อยถามเฮียเอกอีกทีละกันเนอะ" ผมพยักหน้าตอบรับพี่เฟิร์สไปก่อนจะยิ้มตาปิดให้วาที่เดินมาหาหลังจากแยกกับพ่อเขาแล้ว
"มิ้นกับน้องหนึ่งมาพอดี มาถ่ายรูปกันอีกรอบเนอะ แล้วเราก็ปล่อยให้เด็กๆเขาไปหาเพื่อนๆกัน"
"บอกมาเลยก็ได้ม๊า ว่าอยากไปเดินพารากอนแล้ว"
"รู้ดีนะ"
"ฮาๆๆ" พวกผมหัวเราะให้กับม๊าที่ชี้หน้าเฮียเอกอย่างคาดโทษ ก่อนจะส่งสัญญานบอกให้ตากล้องถ่ายรูปครอบครัวอีกหนึ่งเซ็ท
วายืนยิ้มอยู่ตรงกลางโดยมีผมกับม๊าประกบวาไว้ทั้งสองข้าง พร้อมกับคนอื่นๆที่ยืนเรียงหน้ากระดานยิ้มอย่างมีความสุข หันไปเห็นวาหัวเราะและย่อตัวลงให้สูงเท่าหม่าม๊าพร้อมเอาแก้มแนบกันแล้วก็อดสะกิดให้พี่เฟิร์สกับเฮียเอกดูไม่ได้ เราสามคนและก็พี่มิ้นพร้อมน้องหนึ่งเลยขยับถอยออกมาสองก้าวพร้อมโพสท่าเหมือนเบื่อหน่ายมองไปทางวากับหม่าม๊าที่กำลังยืนกอดกันอยู่ อดหัวเราะไม่ได้กับการครีเอทแบบนี้ ตั้งใจจะอัดใหญ่แปะฝ่าบ้านพร้อมตั้งชื่อรูปว่า เกินหน้าเกินตา
หลังจากถ่ายกันไปจนถึงเวลาประกาศเรียกบัณฑิตเข้าห้องประชุม พวกผมก็แยกย้ายกันไปโดยที่ม๊ากับพวกเฮียเอกไปเดินเล่นกันที่ห้างสรรพสินค้า โดยนัดเวลาเจอกันที่ร้านอาหารกันต่อเย็นทีเดียวเลย ผมเดินมาส่งวาที่หน้าห้องประชุมก่อนจะส่งมือถือคืนให้เจ้าตัวก่อนจะนัดแนะกันว่าจะเจอกันที่ไหนยังไง ผมยืนมองวาเดินไปรวมกลุ่มกับเพื่อนลงทะเบียนชื่อบัณฑิตก่อนจะหายเข้าไปในห้องประชุม
"พี่วิทย์ครับ เดี๋ยวยังไงอีกสองชั่วโมงมาเจอกันตรงทีลานน้ำพุเหมือนเดิมก็ได้นะครับ" พี่เฟิร์สบอกพี่ตากล้องก่อนจะแลกเบอร์โทรกันเผื่อหากันไม่เจอก่อนจะเดินจูงมือผมออกไปยังตัวคณะสถาปัตที่บรรดาเพื่อนๆมารออยู่ ก็นะระหว่างรอบัณฑิตซ้อมรับปริญญา มันเป็นช่วงเวลาอัพเดทข่าวสารของแต่ละคนนี้หน่า
"เฮ้ยน้องเอทางนี้ๆ" ผมหันไปหาเสียงเรียกก็เจอภูมิกับฟากัสนั่งอยู่ท่ามกลางวงล้อมของบุรุษร่างสูงใหญ่และสาวสวยหลายคน ผมยิ้มกว้างออกมาเมื่อเห็นว่าแต่ละคนเป็นใครบ้างก่อนจะรีบจูงมือพี่เฟิร์สเดินไปยังกลุ่มนั้น
"เว้ยๆ ดีว่ามากับพี่ตาใสด้วยเว้ย" ผมคิ้วกระตุกกับชื่อของผมที่พี่ผู้ชายคนหนึ่งเรียก ซึ่งผู้ชายคนนั้นก็ไม่ใช่คนอื่นคนไกลเป็นลุงรหัสผมเองครับชื่อกาแฟ ต้องให้บอกมั้ยว่านั้นก็ไม่ใช่ชื่อจริงของพี่แกเช่นกัน แต่เรียกจนลืมชื่อจริงพี่เขาไปแล้ว
ดีว่า เป็นฉายาของผมที่ได้รับการแต่งตั้งมาจากพี่รหัสครับ อย่างที่บอกว่าคณะสถาปัตย์มีความอารท์และติสสูงพอตัว ดังนั้นก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเริ่มมาจากตอนไหนที่มีการมอบฉายาหรือชื่อในวงการมาให้โดยไม่เต็มใจ ซึ่งอย่างพี่เฟิร์สก็โดนเรียกว่าตาใสเพราะพี่เขาเป็นพวกดื้อตาใสครับ รุ่นพี่สั่งให้ทำอะไรบางครั้งพี่แกไม่อยากทำก็ทำตาใสๆใส่ จนรุ่นพี่อ่อนอกอ่อนใจ
ส่วนผม เฮ้อ ตำนานรักกลางสนามหญ้าที่วาโยมันอุ้มผมออกไปตอนเป็นลมว่าดังแล้ว เหตุการณ์ตอนรับน้องที่ผมออกไปร้องเพลงหน้าคณะนี้ดังกว่า เรียกได้ว่าเป็นดีว่าของวงการ ถ้าเปิดพจนานุกรม ดีว่า แปลได้ว่านักร้องหญิงที่เป็นตัวเอก แต่ดีว่าของผมนี้คือ ดีว่า'มันไม่คิดอยากเป็นนักร้อง' ซึ้งมั้ยละครับ ก็บอกแล้วว่าร้องเพลงไม่เป็น ดูซิเอาซะหมาวิ่งมาเห่าใส่เป็นฝูง การที่พี่ชายคนรองผู้เป็นตำนานของถาปัตย์ทั้งร้องเพลงเพราะ ทั้งวาดรูปเก่ง บวกกันเคยเป็นนายแบบให้คณะนิเทศน์ ก็ไม่ได้หมายความว่าสิ่งเหล่านั้นมันจะตกทอดมาที่น้องคนเล็กแบบผมนะเว้ย!! ไม่เชื่อถามเฮียเอกเลย รายนั้นก็ร้องเพลงได้ดีว่ามาก
"พอเลยครับคุณกาแฟ โน้นดูโน้นด้วยว่ากลุ่มพี่ตาใสเขาจ้องมาอยู่"
"กูลืมตัว"
"เฮียแฟหวัดดีครับ"
"พี่ตาใสสวัสดีครับ"
"เฮ้ยไรอะ น้องไหว้แทนที่จะรับไหว้น้องก่อน กลับไปทักพี่เฟิร์สเฉย" ผมเสนอหน้าเอาตัวมาบังพี่ชายผมไว้ข้างหลังพร้อมลอยหน้าไปมาใส่ลุงรหัสของผม เฮียแกจิ๊ปากอย่างขัดใจก่อนจะดันแรงๆให้หน้าผมออกจากการบดบังพี่เฟิร์ส
"ไม่เจอเป็นปียังอ้อนมืออ้อนตีนเหมือนเดิมนะน้องดีว่า ไป ไปนั่งกับพวกพาสต้า โคล่าเลย" อย่าเพิ่งเข้าใจผิดว่านั้นคือชื่อน้องหมา ไม่ใช่ครับ พาสต้าคือฟากัส โคล่าคือภูมินั้นเอง
"น้องเองั้นพี่ไปหาเพื่อนก่อนนะ ถ้ายังไงจะไปหาวาแล้วโทรตามพี่นะ ภูมิฟากัสเย็นนี้ไปกินข้าวกับที่บ้านพี่ด้วยนะ" พี่เฟิร์สบอกพวกฟากัสซึ่งเจ้าสองคนนั้นก็รีบพยักหน้าตาเป็นประกายเชียว ก็แน่ละมีของฟรีมาให้กินนิ่
พี่เฟิร์สหันไปยิ้มให้คนอื่นๆที่มองตามตาลอยก่อนจะเดินออกไปหากลุ่มเพื่อนพี่เขาที่ชะเง้อจนคอยาวแล้ว
"ดูยังไงก็สงสัยว่ามึงกับพี่ตาใสเป็นพี่น้องกันจริงดิ่"
"เฮียแฟ" ขนาดเรียนจบทำงานไปแล้วก็ยังไม่วายมาแซวผมแบบนี้อีก จำได้ว่าเมื่อก่อนตอนเข้าปีหนึ่งใหม่ๆ ยังใสๆจิตใจบอบบางอยู่โดนเฮียแฟแกแซวแบบนี้ผมนี้ยืนร้องไห้หน้าลานคณะเลยครับ ไม่สนด้วยว่ามีสาขาอื่นกำลังทำกิจกรรมรับน้องกันอยู่ จนเฮียแกทำหน้าไม่ถูกวิ่งไปซื้อขนมมาขอโทษผมใหญ่ คิดไปแล้วก็อาย
"โอ๋ๆๆ เฮียล้อเล่นมาๆ มาให้กอดหน่อยซิ ดีว่าน้อยของเฮีย หัวยังเหม่งเป็นประกายเหมือนเดิมนะ" เฮียแฟใช้ความสูงที่เรียกว่าน้องๆเสาไฟฟ้าดังผมไปซุกกับอกของแกก่อนจะลูบหน้าผากผมไปมา
"ปล่อยเลย อย่ามาจับ" ผมทำเป็นสบีดสะบิ้งใส่เฮียแกก่อนจะหัวเราะออกมาเมื่อพี่เขากรอกตาไปมาพลางง้างมือจะตบหัวจนผมต้องรีบอ้อมไปหลบหลังฟากัสที่นั่งมองมาอยู่
"ไอ้นี้เล่นตัวเดี๋ยวกูปั้ดโบก"
"กลัวที่ไหน"
"แล้วนี้มาซะช้าเชียว อย่าคิดว่าเป็นซีเนียร์แล้วกูจะตัดสายรหัสไม่ได้นะเว้ย"
"โหวเฮีย เข้าใจมันหน่อย แฟนมันรับปริญญาวันนี้ มันก็ต้องไปดูแลแฟนมัน เนอะน้องเอเนอะ" ฟากัสครับปากแบบนี้เดี๋ยวกูปั้ดสั่งภูมิยึดซีรีย์เกาหลีมึงให้หมด
"อ้าวนี้ตกลงได้กับไอ้วาแล้วจริงๆหรอวะ นั้นไงก็ว่าแล้วพนันร้อยกูเอาสิบบาทอะ แต่กว่าจะได้กันช้าไปนะมึง"
"ว่าแต่น้อง แล้วเฮียอะมีคนให้ได้ยัง หรือว่าดำเกินไปจนไม่มีใครอยากเอาเป็นพ่อของลูก"
"ไอ้ดีว่า อย่างกูเรียกว่า Dark Tall and Handsome เว้ย"
"ดำอะใช่ สูงอะใช่ แต่หล่ออะ ตรงไหนวะไอ้แฟ"
"หุบปากไปเลยไอ้ยุง เลิกทำเสียงิ๊งๆเหมือนยุงใส่กูซักที กูรำคาญ" หันไปด่าลุงรหัสฟากัสอีก สงสัยขัดใจที่พี่เขาดักคอเฮียแฟตอนจะก้อร้อก้อติกพี่เฟิร์ส
"แล้วนี้เฮียเจอเหลน โหลนรหัสยัง"
"เจอแล้วนี้กูใช้ให้มันออกไปซื้อพวงมาลัยดาวเรืองมาเนี้ย กะว่าไอ้บัณฑิตออกมาจะจับมันคล้องแล้วเอาแห่รอบมหาลัย"
"น้องเอมึงรู้อะไรมั้ย ลุงรหัสมึงเตรียมเสลี่ยงมาด้วยนะเว้ย กูละสงสารพี่รหัสมึงจริงๆ" ภูมิบอกพลางบุ้ยปากไปยังเสลี่ยงที่ตั้งอยู่ริมฟุตบาทที่ผมก็ว่าว่าใครเอาเสลี่ยงมาไว้ตรงนี้"
"สงสารอะไร มันควรจะดีใจว่ากูจัดมาอย่างอลังการยิ่งกว่าปีตอนกูรับอีก" นึกถึงตอนปีเฮียแฟรับแล้วก็อดขนลุกไม่ได้ ปู่รหัสผมครับ แกจ้างขบวนขันหมากมาเลย อุ้มเฮียแฟขึ้นคอแห่รอบลานน้ำพุ คนมองกันเต็ม ไม่ใช่อะไรนะครับ ต้นกล้วยมันแกะกะชาวบ้านมาก
"เฮียแฟ ผมขออะไรอย่างดิ่"
"อะไรวะ ยืมเงินกูไม่มีให้นะ"
"ปีหน้างานรับปริญญาผม เฮียไม่ต้องมาได้มั้ยอ่ะ" อย่ามองผมแบบนั้น ผมไม่ได้รังเกียจเสลี่ยงอะไรของเฮียนะ แต่ผมมีคิวขบวนเชิดสิงโตของหม่าม๊าผมรออยู่แล้ว เข้าใจตรงกันนะ
To Be con
- Blue talk -
การเช็คภาษาไทยของเราเป็นเรื่องยากมากอะ พิมพ์ไปไม่รู้ว่าถูกหรือเปล่า แลปทอปมันไม่ยอมเช็คไวยากรณ์ภาษาไทยให้ เช็คแต่ภาษาอังกฤษ ยังไงก็.....อ่านเอาฮานะตอนนี้ ไม่อยากให้เครียดมาก ฮาๆๆ
-
เมื่อไหร่วาจะแตกหักกับครอบครัวระยำนี่ซักที ไม่ได้เชียร์ให้คืนดีกับพวกมันนะ
คือแบบทุกคนที่มานี่รู้เลยว่าสันดารพวกมันต่ำขนาดไหน ต่อให้เป็นพ่อ กูก็ตัดหางปล่อยวัดได้
มีพ่อเลวๆไม่เห็นความสำคัญไม่ดูดำดูี สู้ยอมเป็นเด็กกำพร้ายังดีซะกว่าบอกเลย :katai1:
-
วา โชคดีที่มีครอบครัวเอ อยู่ด้วย :impress2:
-
ทั้งเพื่อน ทั้งรุ่นพี่จะฮาไปไหนนนนนน 555555
วาอย่าไปสนใจคนแบบนั้นเลยนะ ครอบครัวน้องเอก็คือครอบครัววาเนอะ
-
กร๊ากกกกกกกกก อะไรดูดราม่าข้างหน้าลืมไปหมดเลยเมื่อมาเจอเสลี่ยงเฮียแฟ เอิ่มมม เราอยากเห็นดีว่ามีขบวนสิงโตตามมากกว่านะคะ :laugh:
นี่อยากบอกว่าเกลียดตัว 3 ป.ที่บ้านวามากกกกก :z6: o18
แต่น้องวาโตแล้ว ตัดสินใจเองได้แล้ว เพราะงั้นก็ช่างมันเหอะเนาะ
รอตอนต่อไปค่ะ :กอด1:
-
อ๊ากกกกก น้องเอ น่ารัก
ทำไมคุณปัดไม่ชอบวา ไม่รักวาเลย ยังไง ไม่เข้าใจ
ไม่ชอบน้องววา อยากจับมาดัดนิสัย
-
เสลี่ยงหรือจะสู้ขบวนสิงโตเชิดของม๊าได้ 55555
ป.ล. อีปลื้มอีโปรด ใหญ่มากหรอลูก ระวังโดนดักตบนะ
-
55555 เดี๋ยวคนแก่น้อยใจนะ....
-
เอน่ารัก น่าร้ากกกกกก
-
ม่าม๊าน่ารักมากๆเลยตอนนี้อ่ะกำจัดส่วนเกิน
ได้เยี่ยมมากนางนิ่งแต่วาจาเฉีอนซะเลือกซิบ
แต่ชอบโมเมนต์ถ่ายรูปครอบครัวอ่ะที่วาเอา
แก้มแนบกับม่าม๊าแล้วยิ้มอย่างมีความสุขแล้ว
ทุกคนถอยหลังทำหน้ายี้แล้วยังตั้งชื่อรูปว่า
เกินหน้าเกินตามันแบบฟินมากก :-[
-
:impress2: :-[
-
:katai2-1: ดีใจกะน้องวา อิอิ อยากเห็นงาน รับปริญญาน้องเอ จริมๆ แอร้ยยยย อยากรู้เรื่อง 2 ยาย นั่นด้วย เห็นบอกว่าจะมางานด้วย ตอนหน้า ชิป่ะ
-
เอโชคดีที่มีครอบครัวน่ารัก และวาโชคดีที่เป็นแฟนเอ ต่อไปวาก็จะมีครอบครัวน่ารักด้วย
ขำตอนท้าย อยากให้ขบวนเสลี่ยงชนกับขบวนเชิดสิงโต :laugh:
-
วานี่ใช่ลูกแท้ๆของเค้าปะเนี่ยยย งง
-
ชอบวามากกกกอ่ะ ชัดเจนเสมอ "เอคือครอบครัวของพี่" o13
น้องเอก็น่ารักกกกกกก
ดีใจเหมือนได้ไปงานรับปริญญาของวาจริงๆเลย
ฟิลกู๊ดที่สุด เวลาได้อ่านเรื่องนี้
+1 :กอด1:
-
ครอบครัวแบบนี้มันมีจริงๆแหละ
แต่วาแกร่ง มีทั้งเอ
ม๊าพี่เฟิร์สพี่เอก บลาๆๆๆๆ
ครอบครัวประสาทนั้นดูไร้ค่าไปเล้ย
-
วาโชคดีมากที่ครอบครัวของคนรักดีกับตัวเองมากขนาดนี้แม้ครอบครัวตัวเองจะห่วยมาก
แต่ขำปีหน้าที่น้องต้องเจอกับขบวนสิงห์โต
-
ครอบครัวแบบนี้ก็มีด้วยนะ!?
-
บ้านวา นี่มันน่าโดนจิงๆ -_-^^^^
รู้สึกเสียความรู้สึกแทน ไม่มาดีก่าไหม
แต่ตอนถ่ายรูปรวมบ้านวา(ซึ่งก้อคือครอบครัวเอ ^^)
น่าร๊ากกกกกกกกมากกกกกกกก
:mew1: :mew1:
-
ยินดีกับวาด้วยน่า ทั้งเรื่องรับปริญญาและเรื่องที่มีครอบครัวเออยู่เคียงข้าง
รักหม่าม้าของเอมากเลย ดูแลวาได้ดีกว่าครอบครัววาเองอีก
คุณปัดนี่แม่วาจริงดิ แย่อะ
ถ้าสอนลูกให้ดีอย่างวาไม่ได้อย่ามาทำลำบากมา พูดเลย :m16:
-
ครอบครัว วาไม่น่ามาเลยเสียบรรยากาศ ขอหยาบคายอิเด็ก2ป.เวรส่วนพ่อแม่ก็แย่ไม่น่าเป็นพ่อแม่คนได้ :katai1: :katai1: :katai1:
-
ครอบครัววาแบบว่าไม่น่ามาเลย ทำตัวแย่จัง
-
เข้าใจตรงกันนะ... 555555 ชอบอ่ะบอกเลย น้องเอ :laugh:
-
ได้ความรู้ใหม่เรื่อง ดีว่า
o13
-
:m20: :m20: :m20: :m20: :m20:
บ่องตงนะ ว่าเจอตอนแรกๆ เข้าไปนี่แทบจะซดมาม่า :เฮ้อ:
แต่พอมาเจอรุ่นพี่รุ่นน้องเขาเจอกันนี่เปลี่ยนอารมณ์แทบไม่ทัน
:jul3: :jul3:
เข้าใจน้องเอเลยอ่ะ
ถ้าเกิดมีขบวนเสลี่ยง บวกกับขบวนสิงโต งานใหญ่เลยนะน่ะน้องเอ
:z2: :z2: :z2:
-
เด็กสปอยล์เหรอออออน้องปลื้มน้องโปรด เชิดหน้ามากๆอยากให้ระวังหลังไว้ด้วยนะคะ :z6:
-
:pig4: :pig4:
-
อยากเดินไปตบกะโหลกปลิ้มกับโปรด ให้นิสัยมันเข้าที่เข้าทาง
เด็กอะไรว้ะ น่าโดนจริงๆ :katai1:
วาโชคดีที่มีครอบครัวเอ
-
>w< อรั๊ก
-
วาน่าสงสารแต่โชคดีที่มีครอบครัวน้องเอ
-
น่ารักจริง น้องดีว่า 555
-
เกือบจะดราม่าแล้วสิ ไม่เอานะ เราไม่ชอบดราม่า 55555
ดีใจกับวาโยด้วยน๊าาา ปีหน้าเอาเสลี่ยงมาให้น้องเอจริงนะ :laugh:
-
สนุกมว้ากๆเลย มาต่อแล้วตื่นเต้นๆๆๆ
-
ขำๆ ชอบมากมาย จะได้รออ่านตอนเสลี่ยงไหมน้าาาาาา
-
:กอด1: น้องเอน่าร๊ากกกกกก ให้เฮียแฟมาเถอะนู๋เอ เอาแบบขบวนขันหมากนะมาขอวา อิอิ
-
:laugh: :m20: ฮาตอนจบอ่ะ 55555555555
-
555555555 ขำตอนจบสุดดดดดด ,,,,,อย่าดราม่าเยอะน้าาาทำใจไม่ได้><
-
อยากตบอิคุณปัดกับเด็กเปรตสองตัวมาก
-
อุกรี๊สสสสสสส
-
มาม่ามาอย่างนี้ ฮาเสลี่ยงมากกว่าค่ะ ฮ่าๆ รอบน้องเอด้อเชิดสิงโตพอเนอะ
-
น่าร๊ากกกกกกก เอวา ของช้านนนนนนน
ชูป้ายไฟ :mew1:
อ่านแล้วมีความสุขมากกกกกก
ขอบคุณนะคะ :กอด1:
-
ชอบมากอ่ะ เรื่องนี้ รออยู่นะ :pigha2:
-
Hour# 31 -Melt-
ผมสไลด์หน้าจอมือถือดูภาพที่ถ่ายวันนี้แล้วก็หลุดขำออกมาเป็นรอบที่สิบแปด หน้าของพี่รหัสผม พี่พัดที่ไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดีกำลังนั่งอยู่บนเสลี่ยงของเฮียแฟพร้อมกับพวงมาลัยดาวเรืองที่อัดเต็มคอพี่พัดจนถึงปลายคาง งานนี้มีคนหามกิตติมศักดิ์ซึ่งก็คือบรรดาสายรหัสของผมเองครับ งานนี้เรียกได้ว่าพี่พัดเกิดอย่างแรง ทุกคนหันมามองและยกกล้องขึ้นถ่ายอย่างล้นหลาม แห่ประจานกันไปได้รอบลานน้ำพุพี่พัดก็ตะโกนอ้อนวอนให้เฮียแฟปล่อยพี่แกลงครับ เฮียแฟแกตั้งท่าจะไม่ยอมแต่สุดท้ายก็ต้องใจอ่อนเมื่อพี่พัดแกลุกยืนถอดพวงมาลัยทำท่าจะกระโดดลงมาเอง พวกเรายืนถ่ายรูปสายรหัสกันซักพักเฮียแฟก็ชิ่งหนีกลับไปก่อนเมื่อเด็กๆสายรหัสแบมือตาแป๋วขอค่าแรงในการแบกเสลี่ยงโดยมีคูปองเป็นตัวตั้งตัวตี สุดท้ายเฮียแฟไม่จ่ายใครละครับที่ซวย ก็เจ้าของงานรับปริญญาวันนี้ไงครับ พวงมาลัยแบงค์พันที่ลุงละมุน ลุงรหัสผมเองแกเอามาให้ตอนเช้าก็ต้องถูกเด็ดออกจากพวงด้วยน้ำตาคลอๆของพี่พัด ผมยืนถ่ายรูปเฮฮากับบรรดาสายรหัสและรุ่นพี่ในคณะซักพักก็เห็นพี่เฟิร์สยืนหัวเราะอยู่กับกลุ่มเพื่อนพี่เขาไม่ไกลเลยปล่อยพี่เขาไปก่อนจะวิ่งไปกระโดดขี่หลังฟากัสที่ยืนฉีกยิ้มถ่ายรูปกับดาวถาปัตสุดสวย รุ่นพี่ที่ขึ้นชื่อเรื่องมือเท้าหนักยิ่งหนัก ฟากัสเสียหลักเล็กน้อยเพราะผมพุ่งตัวไปอย่างแรง ดีว่าไอ้ภูมิมันช่วยค้ำเอาไว้ไม่งั้นได้ขายหน้าต่อหน้าฝูงชนแน่ๆ
พวกผมโบกมือลาพี่พัดและพี่คนอื่นๆก่อนจะเดินไปหาวาหลักจากนัดแนะกันว่าเจ้าตัวอยู่ไหน พอเดินไปถึงก็ได้แต่เบะปากอย่างเซ็งๆเมื่อเห็นหญิงสาวสองคนกำลังควงแขนวาคนละข้างเอียงคอซบลงตรงไหล่วาอย่างน่าหมั้นไส้
"เอาแล้วเว้ยมึง ไม่ทันไรวามันมีชู้ซะละ พิจารณาตัวเองซะนะน้องเอว่าทำตัวยังไงวาถึงได้มีชู้"
"ปากหรอว่ะครับ ฟากัส" ผมหันไปจ้องฟากัสด้วยสายตาที่คิดว่าดูน่ากลัวที่สุดแต่เจ้าตัวก็ยักไหล่ใส่แบบไม่สนใจเสียงด่าของผม พี่เฟิร์สหัวเราะเล็กๆเอามือจับหัวผมโยกไปมา
"หรือว่ามึงไม่เด็ดพอวะ ให้กูสอนมั้ยมึง เห็นอย่างงี้แต่บางทีกูก็ต้องนั่งดูหนังวายเป็นเพื่อนพรีมนะ"
"แล้วไง ติดใจอยากลองมีแฟนเป็นผู้ชายบ้างหรือไงครับ"
"ถ้ากูคิดจริง มึงก็ไม่ได้อยู่ในลิสก็หรอกไอ้คนขับรถ"
"โว้ย พวกมึงจะจีบกันก็ไปจีบกันไกลๆ กูรำคาญ"
"อ้าวไอ้เหม่งนี้พาล หวงก็ไปลากวาออกมาซิวะ"
"ลากได้ไงละ ขืนเข้าไปก็โดนเปรี้ยวมันแซวตาย" ใช่ครับ ผู้หญิงสองคนที่ควงวาอยู่นั้นไม่ใช่ใครที่ไหนเลยเพื่อนผมเอง มากันแทบจะครบ ขาดแต่คุณเหนือที่เดินทางออกนอกประเทศไปเรียบร้อยแล้ว ผมโบกมือให้กล้าที่หันมาเห็นผมพอดีก่อนจะทำหน้าเหวอเมื่อเปรี้ยววิ่งเข้ามามาผมอย่างไว ไม่ซิต้องบอกว่ามาหาพี่ชายคนรองของผมมากกว่า
"พี่เฟิร์ส สวัสดีคะ"
"เพื่อนมึงยืนหัวโด่อยู่นี้ ทักกันหน่อยมั้ย"
"หวัดดีเอ ฟากัส ภูมิ พี่เฟิร์สไม่อยู่เปรี้ยวละคิดถึง อยู่ที่ออฟฟิตก็ไม่มีแรงบันดาลใจในการทำงาน"
"เวอร์ไปละ" เปรี้ยวง้างมือขึ้นราวกับจะชกแขนผมจนต้องรีบหนีไปหาวาที่เดินมายืนข้างๆก่อนจะโดนเจ้าตัวดึงคอไปเอียงซบไหล่ก่อนจะเปลี่ยนเป็นเอาแขนมาพาดคอแทน ให้ตายซิไม่ชอบให้วาทำแบบนี้ในบางครั้งเลย ถ้าจะถามว่าทำไม ก็ถ้านี้มันทำให้ผมดูเตี้ยมาจนไหล่เป็นที่ว่างแขนให้ไอ้คนข้างๆพอดีนะซิ
"เวอร์ที่ไหน เนี้ยพอคิดไอเดียไม่ออกมองไปที่โต๊ะอันว่างเปล่าก็ยิ่งตัน” เปรี้ยวเกาะแขนพี่เฟิร์สทำตาหวานใส่ คิดว่าอ้อนแบบนี้แล้วพี่คนรองผมจะใจดีใส่หรือไง
“เลยหาเรื่องอู้งานหนีมากรุงเทพสินะ”
“อูยยย แรงทำร้ายจิตใจ อู้ที่ไหนเขาเรียกว่าลงมาแสดงความยินดีให้กับเพื่อนรักต่างหาก เนอะวาเนอะ” เปรี้ยวยิ้มใส่พี่เฟิร์สทันทีที่โดนพี่เขาจิกกัดเบาๆด้วยรอยยิ้มเปื้อนหน้า ผมว่าเปรี้ยวมันต้องอยู่สายมาโซแน่ๆเลยครับ โดนพี่เขาจิกกัดขนาดนี้ ใจดีใส่หรือก็เปล่า ยังจะยิ้มหน้าระรื่นมีความสุขอีก
“แล้วนี้จะไปไหนกันต่อมั้ย ไปกินข้าวด้วยกันเปล่า” ผมหันไปถามเปรี้ยวซึ่งได้คำตอบเป็นอาการเงียบและกรอกตาไปมาอย่างน่าสงสัย อยู่กันมาตั้งหลายปีทำไมจะไม่รู้ว่าไอ้อาการแบบนี้มันมีอะไรชัวร์ๆ
“ไม่เป็นไรดีกว่าจ๊ะเอ พอดีว่าเปรี้ยวเขามีนัดแล้วอีกที่นะ” แก้วจับมือเปรี้ยวตอบผมด้วยน้ำเสียงติดขำก่อนจะยิ้มหวานมองหน้าเปรี้ยวที่ทำหน้าไม่ถูกอยู่ข้างๆ ผมหันไปหากล้าที่กระตุกยิ้มมุมปากเป็นคำตอบจนผมอดยิ้มยียวนใส่เปรี้ยวไม่ได้ ได้อาการแบบนี้ไม่พ้นเรื่องความรัก โธ่ๆ
“ฮืม นัดอะไร ยังไง” ผมเดินไปหาเปรี้ยวที่หันหน้าหนีก่อนจะโอบไหล่เพื่อนตัวดีที่ตอนนี้ดูท่าจะหลุดฟร์อมไปเยอะอยู่
“เออ กูมีนัดกับผู้ชาย พอใจมั้ย อย่ามาทำหน้าตาสอดรู้สอดเห็นใส่แบบนี้นะน้องเอ น่าเกลียด”
“เอาเว้ย สงสัยคนนี้เอาจริง ทำมันอายจนด่ากูได้ขนาดนี้เนี้ย”
“จริงจังมาก” ผมหันไปแทคมือกับกล้าที่ตอบมาได้โดนใจ
“แล้วแก้วกับกล้าละ ไม่ได้ไปกับเปรี้ยวไม่ใช่หรอ”
“ไปด้วยกันนี้แหละ เปรี้ยวแม่งป็อดไม่กล้ากินผู้ชายคนเดียว”
“กินผู้ชายบ้านมึงดิ่กล้า พูดให้เต็มประโยค กินข้าวกับผู้ชายพอ แหมะเห็นแบบนี้กูก็รักนวลสงวนตัวนะ”
“สงวนมากรีบลงมาจากเชียงใหม่มาหาถึงกรุงเทพ”
“เอ๊ะ ก็มางานวาต่างหาก อันนั้นมันผลพลอยได้เว้ย วุ้ยไม่คุยกับพวกแกละ ไปแล้วนะวา ยินดีด้วยอีกครั้ง พี่เฟิร์สเปรี้ยวไปก่อนนะค่ะ แล้วเจอกันที่ทำงานคะ บายทุกคน” โบกมือลาพร้อมโดนก้มหน้าก้มตาออกไปทันทีไม่ทันให้ผมได้แซว แหมะ ที่ตอนผมละทั้งแซวทั้งด่าทั้งเสือก ทีตอนมันผมยังไม่ทันได้เสือก อืม อัพเดทชีวิตเพื่อนเจ้าตัวก็หนีไปซะละ ได้ไงวะ
“เปรี้ยวแม่งซึน เอาจริงๆกว่ามันจะมาถึงจุดนี้ได้ มันยัดเยียดความเป็นเกย์ให้ว่าที่แฟนมันตั้งหลายครั้ง ถ้าไม่ติดว่าเปรี้ยวมันเพื่อนกูนะ กูเสี้ยมให้คนที่มาจีบมันจับปล้ำมันไปนานไร แม่งเอ๊ะอะๆ จับคู่ให้กูตลอด” ผมตาโตจากคำบอกเล่าของกล้า นี้เปรี้ยวมันอาจหาญไปไกลถึงขั้นนี้เลยหรอ แต่เอาจริงๆที่ผมกับวาลงเอยกันได้ก็เพราะโดนเปรี้ยวบิ้วหรือเปล่าวะ ถ้าอย่างนั้นก็สงสารผู้ชายคนนั้นไม่น้อย คงโดนเปรี้ยวปั่นหัวจนสับสนแน่ๆ
“แล้วตกลงมึงได้กันยัง”
“ไอ้นี้ก็อีกคน วา ว่างๆสั่งสอนมันบ้างนะสติชักไม่ค่อยดี ถ้ากูได้กับไอ้นั้น มันจะยังมาชวนเปรี้ยวกินข้าวอยู่นี้มั้ยละ”
“ฮ่าๆๆ ก็เกือบเคลิ้มแล้วไม่ใช่หรอ เรื่องมันยาวมากเอ เดี๋ยวไว้แก้วโทรมาเม้าให้ฟังนะ ไปก่อนนะจ๊ะวายินดีด้วย พี่เฟิร์สสวัสดีค่ะ” แก้วตัดบทเมื่อมือถือส่งสัญญานมาว่าเปรี้ยวโทรตามแล้วก่อนจะเดินออกไปพร้อมกล้า ทิ้งให้ผมยืนงงๆกับเรื่องที่ตัวเองพลาดไป
“ยืนทำหน้างงอะไรน้องเอ”
“พี่เฟิร์สรู้จักคนที่มาจีบเปรี้ยวมั้ย”
“รู้ซิ เป็นลูกค้าที่ออฟฟิต เห็นว่าจะมาเปิดธุรกิจย่อยที่เชียงใหม่ เลยจ้างเปรี้ยวออกแบบ Art Work ให้”
“แล้วอะไร ยังไงเนี้ย” นี้ผมพลาดเรื่องสำคัญขนาดนี้ได้ยังไงอ่ะ ทำไมผมไม่รู้ ถ้ารู้ผมจะได้ล้อและแซวเปรี้ยวมัน นี้ไม่ได้แค้นเรื่องที่มันเคยแซวผมเลยจริงๆนะ
“พอเลย เลิกทำหน้าอยากรู้อยากเห็นได้แล้ว ไปกินข้าวกันเหอะ วาหิวแล้ว”
“ก็เออยากรู้อ่ะ”
“ชอบจริงยุ่งเรื่องชาวบ้านเนี้ย” วาถอดชุดครุยออกมาถือไว้ก่อนจะจับมือผมเดินจูงออกไปยังลานจอดรถเมื่อเห็นผมยังคงยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น
“ยุ่งเรื่องชาวบ้านที่ไหน เขาเรียกอัพเดทข่าวสารต่างหาก เนอะพี่เฟิร์สเนอะ” หันไปหาแนวร่วมจากพี่ชายคนรองที่ทำเพียงแค่ส่ายหน้าไม่รู้ไม่ชี้ใส่ แบบนี้ทุกที เข้าข้างวามากว่าน้องนะ
“ไว้ไปอัพเดทวันหลัง วันนี้วันของวานะ วาต้องสำคัญที่สุดซิ” ผมหันไปมองคนข้างๆที่ทำตัวเป็นเด็กเรียกร้องอะไรแปลกๆ ก่อนจะเห็นดวงตาคู่คมนั้นก้มมองมาอยู่ก่อนแล้วเลยได้แต่งับปากหันหน้าออกไปมองบรรยากาศรอบข้างแทน อดที่จะบ่นออกมาเบาๆไม่ได้เมื่อนึกถึงสายตาเมื่อกี้ที่มันช่างออดอ้อนเกินความจำเป็น
“ก็สำคัญอยู่ทุกวัน ทำมาเรียกร้อง”
“บ่นอะไรครับ” ยังจะมาพูดเสียงหวานใส่อีก รู้นะว่าได้ยิน บางทีวาโยแม่งก็ทำตัว ปากหวาน กวนตีนตาใส จะด่าว่าโตมายังไงก็ไม่ได้เพราะก็โตมาด้วยกัน
“เปล่า...พี่เฟิร์สโทรหาหม่าม๊าให้หน่อยว่าอยู่ไหนแล้ว” ก็ไม่ได้อยากจะเปลี่ยนเรื่องหรอกนะ แต่ไอ้สายตากรุ่มกริ่มนี้มันพาเอาไปไม่ถูกจริงๆ
กว่าจะถึงบ้านก็ปาไปสี่ทุ่ม หลังจากที่บอกลาคนที่บ้านที่กลับโรงแรมกันไปก็ต้องเจอกับรถติดบนถนนอีก หันไปเห็นวาหาวอยู่หลายรอบก็เข้าใจปนเห็นใจว่าเจ้าตัวคงจะเหนื่อย ตื่นตั้งแต่เช้าวิ่งวุ่นถ่ายรูปและซ้อมรับปริญญาทั้งวัน อากาศนี้ไม่ต้องพูดถึงว่าร้อนแค่ไหนยิ่งใส่ชุดครุยด้วยแล้ว นี้ไม่อยากจะคิดถึงวันจริงว่าจะวุ่นวายขนาดไหน ผมไขกุญแจเปิดประตูเข้ามาในห้องของวาโดยมีเจ้าของห้องเดินไปทิ้งตัวลงนอนบนโซฟาตรงหน้าก่อนจะหลับตาพลางถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน
“วาไปอาบน้ำไป จะได้นอนสบายๆ” ผมยืนกอดอกมองวาที่นอนชันขาบนโซฟาพร้อมกับเอาแขนพาดกับหน้าผากเอาไว้
“ขอพักแป๊บ ไม่อยากลุกเลย เอไปอาบก่อนก็ได้” วางึมงำตอบในลำคอ ดูท่าจะไม่อยากลุกจริงๆนะเนี้ย เดี๋ยวอาบเสร็จค่อยมาตามอีกรอบละกัน
ผมเข้าไปอาบน้ำประมาณสิบนาทีออกมาก็เจอวานอนผ่อนลมหายใจสม่ำเสมอเรียบร้อยแล้ว ผมได้แต่มองและส่ายหน้า ครั้นจะปลุกก็ทำไม่ลงแต่ถ้าจะให้นอนแบบนี้ก็กลัวตื่นมาจะปวดคอเปล่าๆ คิดไปคิดมาก็เดินกลับเข้าไปในห้องน้ำและออกมาพร้อมผ้าขนหนูชุบน้ำอุ่นหมาดๆออกมาก่อนจะนั่งลงตรงพื้นที่เล็กๆบนโซฟาข้างตัววา
วาครางพลางขยับตัวเล็กน้อยเมื่อผมวางผ้าอุ่นลงบนใบหน้า ค่อยๆซับเบาๆไปตามหน้าผากไล่ถึงลำคอของคนตัวสูง มองเปลือกตาที่ซ่อนดวงตาคมดุของวาเอาไว้ ดวงตาที่ผมอยากให้มันสะท้อนภาพของผมเพียงคนเดียว เหมือนการกระทำเท่าทันความคิดที่รู้สึกตัวอีกที ผมก็ก้มลงไปจูบเปลือกตาของวาซะแล้ว ก่อนจะสะดุ้งอยากตกใจเมื่อดวงตาคู่นั้นลืมขึ้นมาจ้องผมด้วยระยะที่ใกล้จนอดใจสั่นไม่ได้ ก่อนจะถูกวงแขนแกร่งกอดรั้งไว้จนผมแทบจะจมลงไปในอ้อมกอดของคนตรงหน้า
ความเงียบโรยตัวอยู่นานจมผมเริ่มทำตัวไม่ถูก พยายามจะดันตัวเองขึ้นแต่ก็โดนแรงจากคนด้านล่างรั้งเอาไว้และบังคับให้นอนอยู่เช่นนั้นด้วยแรงกดอุ่นนุ่มตรงหน้าผาก
“อ้อนอะไรเนี้ย ตั้งแต่เย็นแล้ว”
“มีความสุข”
“หืม”
“มีความสุขที่ได้เป็นครอบครัวเดียวกับเอ” ผมนิ่งไปกับคำพูดของวาก่อนจะระบายยิ้มบนใบหน้า ยันตัวเองขึ้นจากอกวา จ้องมองดวงตาวาววับตรงหน้าที่เจื่อประกายความสุขอย่างที่เจ้าตัวพูดจริงๆ
“งั้นก็ต้องมีความสุขทุกวัน ไม่ใช่แค่วันนี้ เพราะวาเป็นครอบครัวเดียวกับเออยู่แล้ว” ผมก้มลงกดหน้าผากตัวเองลงกับหน้าผากวา ถูไปมาราวกับแมวที่กำลังออดอ้อนเจ้านายตัวเอง ได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอเบาๆของวาแล้วอดหมั้นไส้ไม่ได้ ชอบใจละซิผมทำตัวแบบนี้ใส่ ของดีนานๆมีครั้งนะจะบอกให้
“ไป ลุกไปอาบน้ำได้แล้ว เหนื่อยไม่ใช่หรอ จะได้ไปนอน”
“ยังไม่อยากลุกเลย”
“ลุกครับวาโย ตัวเหม็นมายังไม่ได้บอกใช่ป่ะ แล้วไงนี้กูอาบน้ำเปลี่ยนชุดนอนแล้วนะแต่คืออะไรเนี้ย สกปรกตามมึงอีกรอบ ถ้าวันหลังอยากทำโมเม้นสวีทแบบเลอะๆ ช่วยบอกล่วงหน้าจะได้ไม่ยังไม่อาบน้ำ” ผมบ่นพลางก้มลงดมชุดนอนตัวเองที่นอนนี้มีกลิ่นเหงื่อของวาปนอยู่ด้วย ยู้จมูกอย่างขัดใจเมื่อเจ้าตัวต้นเรื่องทำเพียงแค่ลุกขึ้นนั่งและยิ้มกระริ่มกระเหรี่ยใส่
“เลอะที่ไหน ไม่เห็นเลอะเลย”
“จะไม่เลอะได้ไง ก็ดู....วาโยครับ สายตาแบบนั้นหมายความว่าไงครับ ผมคิดตามนะครับ” คิ้วกระตุกอย่างหงุดหงิด ทำไมวันนี้วามันดูทำตัวหน้าหมั้นไส้แบบนี้ก็ไม่รู้ ไหนจะประโยคชวนคิดลึกกับรอยยิ้มตรงมุมปากนั้นอีก
“ฮาๆ คิดตามแล้วยอมทำตามด้วยมั้ยละครับ” โว้ย วันนี้มึงพูดครับกับกูกี่รอบแล้ว ขนลุก ผมยิ่เป็นประเภทแพ้ได้คำพูดเพราะๆแบบนี้อยู่ด้วย ติดมาจากที่บ้านเพราะพี่ๆกับหม่าม๊าจะพูดเพราะๆกับผมจนผมรู้สึกเหมือนโดนเอาใจตลอดเวลา
“ไม่เอาครับ เหนื่อยครับ เมื่อเช้าตื่นเช้าครับ อยากนอน อื้อออออ!!!!”
“ชื่นใจ” วาถอยหน้าตัวเองออกหลังจากขโมยจูบผมไปโดยไม่ให้ทันตั้งตัว สัมผัสหนักหน่วงตรงริมฝีปากที่กดเข้ามาแรงๆ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นละเลียดชิมตามริมฝีปาก สอดลึกเข้าไปด้านในที่อดเคลิ้มตามไม่ได้ ไม่ว่ายังไงก็แพ้ทางคนๆนี้จริงๆซินะเอรัณ
“วาโย” ผมช้อนตามองวาที่ลุกยืนขึ้นเพื่อที่จะเดินไปห้องน้ำ กัดปากตัวเองเบาๆอย่างช่างใจในคำพูดที่กำลังจะพูดออกไป
“ฮื้ม”
“เดี๋ยวไปอาบเป็นเพื่อน”
“หึ มาซิครับ”
To be con
:katai2-1: :katai5:
-
:a5: โอ๊ะ ม่ายยยดายตาฝาดปายช่ายยยยม๊ายยยยยย (ทำเสียงยาน ๆ)
นึกว่าลืมกันซะแล้ว ขอบคุณค่าที่มาต่อ :mew1:
-
น้องเอ!!!!! เดี๋ยวนี้ออกตัวแรงนะลูก :o8:
ไม่รักนวลนวลสงวนตัวเล้ยยยยยย :hao7:
รอตอนต่อไปน้าาาา ดีใจที่มาต่อ
-
กลับมาแย้วววน้องเออออออ่อยอีกแย้ววว :z1: :z1:
-
คุณพระ นึกว่าจำเรื่องผิด น้องเอ น้องวามาแล้ววววววว
หายไปนาน น้องเออัพเลเวลขึ้นนะค่ะ มีชวนอาบนงอาบน้ำ ฮ่าาาาาาาา
-
:z13: :z13: :z13:
-
หวานกันตลอดๆๆๆอ่ะคู่นี้ ทำแม่ยกฟินที่สุดดดดด :heaven :heaven :heaven
-
แน่หรอว่าอาบน้ำอย่างเดียว 555555
-
น้องเอไม่ธรรมดาจริงๆ
-
ว้ายไม่ได้มานานเลย
มาอีกทีน้องเออัพเกรดนะเนี่ยมีไปอาบตามแหม่
ขอตอนต่อไปเร็วๆนะคะ :z1:
-
ไวไฟนะ ฮิ้วววว
-
แหม่ๆๆ!! น้องเอ ทำฟอร์มบ่นเหม็น
ที่แท้ก็อยากไปอาบน้ำกับเค้าด้วย ฮี่ๆๆๆ
-
โอ๊ะโอ วาโยลิขิต หึหึ
-
ฉันว่าแกจะไม่ได้แค่อาบน้ำนี่แหละ
วาเอ้ย จัดๆๆๆ :haun5:
-
ดีมากน้องเอ เข้าไปนวด ไปนา...ให้วาซะดีๆ อิอิ
-
:hao5: เกือบจะลืมตัวละครและเรื่องราวไปแล้ว :mew2:
-
ไปอาบน้ำด้วยกัลล
:katai5:
-
ประโยคท้ายๆนี่มันฟินนะ!!บอกเลย!
-
ไปอาบน้ำเป็นเพื่อน หรือมากกว่าอาบน้ำอ่ะ น้องเอ
อั๊ยยะ วันนี้เป็นวันของวาจริงๆนะ
-
:katai5: :katai5: :katai5: เข้ามานึกว่าตาฝาดแต่ตอนนี้เต็มไปด้วยลูกกวาดหมดแล้ว~~~//หว๋านน
-
นี่สินะที่เค้าเรียกว่าพัฒนาการ :hao6: :hao6:
-
เดี๋ยวๆบอกหน่อยว่าไม่ได้มองผิดไป
กร๊ดด ดด ด ดด เรื่องที่รอคอย คอยมานาน คอยตลอด
ชอบมากกกก ได้กลับมาสู่บรรยากาศอบอุ่นสบายๆอีกแล้ว
โอ๊ยน่ารักเกินไปอ่าา าา า
น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกก
อยากจะปีนไปแอบส่องให้ห้องน้ำด้วยจัง
คิดถึงจนไม่รู้จะบอกอย่างไง
ขอแก้คำผิดค่ะ
ก็ถ้านี้มันทำให้ผมดูเตี้ยมาจน = ท่านี้/มาก
ลุกครับวาโย ตัวเหม็นมายังไม่ได้บอกใช่ป่ะ = มาก
ทำไมวันนี้วามันดูทำตัวหน้าหมั้นไส้ = หมันไส้
-
ก็แพ้ทางเค้าตลอดแหละน้องเอ หึหึ o18
-
ว๊ายยยย นึกว่าตาฟาด เรืิ่องนี้มาต่อค่าาา กิ๊ซซซ :กอด1:
-
สงสัยจะเลอะจิงๆ ดีใจอ่ะมาต่อแล้ว
-
อ่านทุกทีก็รักวาโยทุกรอบ ชอบน้องเอด้วยนะค่ะ...
-
เกือบลืมไปแล้วเลยอ่านใหม่หมดตั้งแต่แรกเลย ฮือออ คิดถึงวาโยกับเอรัณมากๆเลยค่ะ T T
ยังไม่หายสงสัยเรื่องย่า 2 คนเลยแฮะ แต่ครอบครัววานี่แบบ อืม แย่สุดๆอ่ะ =____= .. แถมยัยโปรดอะไรนั่นก็ดูท่าจะชอบวาด้วยสิ
ขอให้หนูเออยู่ข้างๆวาตลอดเลยนะะะ ตอนแรกกลัวว่าถ้าวาไปทำงานแล้วจะห่างกัน แต่พอเห็นแบบนี้ก็เบาใจเลย ><
ดีใจที่ยังรักกันดีอยู่ เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์นะคะ กลับมาอัพต่ออีกน้า เค้ายังรออยู่นะคะ :mew2:
เรื่องนี้เป็นหนึ่งในเรื่องโปรดของเราเลย สัญญาจะคอยติดตามไปจนจบแน่ๆค่ะ อย่าทิ้งกันไปนานนะ ~ <3
สู้ๆค่ะ จะรอตอนต่อไปค่า ♡
-
กรี๊ดดดดดดดดดด ไปอาบน้ำเป็นเพื่อนด้วย :z1:
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน เิว่น่ารักมากกกกกก
-
ดีใจมาอัพแล้ววว รออยุ่เบยยยย
-
จำความเดิมตอนที่แล้วมะได้แล้วอ่า
-
เข้ามารอออ
-
น้องเอ!!!!
แรดมากกกกก!!!
55555555555555555
-
:hao7:
มาต่อแล้ววววว ดีใจ
จะแค่อาบน้ำเฉยๆแน่หรอน้องเอ :mew3:
-
ขอดูตอนที่เอช่วยวาอาบน้ำหน่อยยยยยยยยย
-
มาต่อเร้ววววคนเขึ้น
ต่อกันไงในน้ำน้า
-
รอความจริงงงงงง :sad4:
-
อ่านไปละอองความสุขมันตลบอบอวนไปหมด :heaven
-
:o8: อยากดูตอนช่วยกันอาบน้ำ
-
แอบส่องในห้องน้ำ คึคึ. :hao7:
-
สาบานว่าแค่อาบเป็นเพื่อน :m12:
-
:ling1:
-
งวดนี้น้องเอหายไปนานจุงงง
คิดถึงนะคะ^^
อยู่ในหมวดนิยายที่ไม่มาต่อจนจบด้วย แงงง
กลัวโดนลบจุง คนเขียนแวบๆมาส่งข่าวหน่อยน้าาา
-
เรื่องนี้เราชอบมากพอสมควร กลับมาอ่านกี่ครั้งก็ฟิน~~ ไรเตอร์ช่วยมาต่อด้วยน้าาา
-
ชอบเรื่องนี้มากๆเลย ไรท์เตอร์มาต่อทีเถอะนะค้า>< :sad4: :sad4: :sad4:
-
พึ่งอ่านแล้วฟิน การกระททกำชวนฟินมากๆๆ :hao7: :hao7:
-
:hao6: :hao6: :hao6: เขานอนกอดกันด้วย
-
:-[ อ่านถึงนี่แล้วสับสนเหมือนเขาทั้งสองรักกันเกินเพื่อนไปแล้วอ่ะ :hao7: :hao7: :hao7:
-
:serius2: :serius2: พี่เฟิร์สเป็น ชายหรือหญิง มัย วาวา บอกรัก เท่าที่ผ่านๆ มาพี่เฟิร์ส น่าจะเป็นชายนะ โอ้ไม่นะ :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: วาวา
-
:hao6: :hao6: :hao6: เป็นพวกเดียวกันกะน้องพรีม
-
:hao7:โอ้ย นึกว่าวาจะก้มมาหอมหน้าผากเหม่งๆนั่นซะอีก :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
o13 o13 o13 วางแผนมาดีนะ เอาเป็นว่าวโยลิขิตก็แล้วกัน
-
:hao5: วาต้องกลับไปหมั่นกับคนที่ทางบ้านหาไว้ให้แน่ๆ แล้วเขาก็แต่งงานกันภานในปีนั้น โดยที่เอมาทราบเรื่องทีหลังก่อนเรียนจบ 5555555555555 ดราม่าได้อีกเรา
-
ไม่อยากคิดเลยว่าถ้าต่อไปเป็นแฟนกัน เอกะวาจะเป็นแบบไหน??? :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
:-[ :impress2: ชอบๆๆๆๆฉากนอนด้วยกันมากๆ น่ารักดี
-
o13 o13 o13 เปรี้ยวเธอคือฮีโร่ของผมเลย o13 o13 o13 o13 o13
-
:mew2:รักพี่ชายจัง
-
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: ฟินเว้ย
-
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
:hao7: :hao7: :hao7: มาถึงตอนนี้บอกเลยรักเปรี้ยวม๊ากมายก่ายกอง
-
:pighaun: อิจฉาเออ่ะ
-
:mew4: เข้าใจความร้สึก เอ ณ ตอนที่เห็น วา โอบและเต้นกับหญิงในผับ เพราะผมก็เคยแอบรักเพื่อนเหมือนกัน ซึ่งตอนนั้นได้แต่ออกมาแอบร้องให้คนเดียว เพราะไม่อยากให้ใครร้เรื่องและมาสงสาร(น่าจะสมเพสมากกว่า) ยินดีกับ เอและวาด้วยครับ
-
:hao5: เหมือนกับว่าหินผาจะไหวหวั่นนะ ปริญ
-
โดนย้ายห้องแล้วนะคนเขียนนนน
กลับมาต่อเถอะะะ :hao5:
-
พี่เฟิร์สและปริญเปงงัยบ้างอ่ะ???? :mew6: :mew6: :mew6:
-
พออ่านมาถึงตอนที่เอเสียตัวแแบบเต็มใจผมก็มีความร้สึกแบบวิวๆ ยังไงไม่ร้เป็นแบบเสียใจและน้ำตาไหล หลงคิดว่าตัวเองเป็นเอที่เสียใจที่ทำแบบนี้ กลัวที่จะเสียวาไปกลัวอนาคตข้างหน้าที่กำลังจะมา กลัวไปหมดทกอย่าง แต่เพียงคำว่า "รักนะ" ก็ไม่อยากคิดอะไรแล้ว.....
-
:katai4: :katai4: กายๆๆๆๆ นาย????
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: เขิลๆ จะได้เห็นวาในภาพบัณฑิตใหม่คงเท่อย่าบอกเลยอ่ะ
-
มาต่อไวๆนะครับตั้งใจรอ
-
:z13: :z13: :z13:
-
:z13: หายไปไหนอร่าาาาคิดถึง เอ กับ วา นะ
-
โดนย้ายห้องแล้ววววว. คนเขียนหาย
ขออย่าให้โดนลบยูสนะะะะ
อย่ายังเหนื่อยยช ยังยุ่งๆก็สู้ๆนะคะ ว่างแล้วมาต่อน้า
-
น้องเอก็ไปอ่อยวาก่อนตลอดเลยนะ
-
อยากจะร้องเพลงนี้ให้ฟัง งง
https://youtu.be/SA-GgQg2XgY (ftp://youtu.be/SA-GgQg2XgY)
คิดถึงที่สุด ดด ด ดด ด ด ด
-
แวะมาบอกคิดถึงงงงงงงงงงงง คิดถึงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง :o12:
-
:L3:
-
เรืีองนี้น่ารักมากค่ะ อ่านแล้วฟินมาก
เสียดายเหลืออีกนิดก็จะจบอย่างสมบูรณ์แล้ว ^^
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
:monkeysad:
คิดถึงเอวาจัง
-
มาอ่านอีกรอบบบบบบบ คิดถึงเอวา จังเลยยยยยย :hao5:
-
รอ............นานแล้วนะ....แต่ก็จะรอออออออออ.....ต่อไปปปปปปป :mew1:
-
หายไปไหนง่าาา มาต่อที
-
คิดถึง..... :mew2:
-
ละลายนานไปแล้วววววววววว :katai5:
-
รออยู่น๊า
-
"จิ้นดีนัก เดี๋ยวจัดให้"
Hour# 32 -Yokoso Japan-
ในที่สุดก็ผ่านพ้นวันรับปริญญาวันจริงซักที วันนั้นดูจะวุ่นวายยิ่งกว่าเดิมอีกครับ ไหนจะเจ้าหน้าที่ตำรวจที่คอยดูแลพื้นที่เพื่อต้อนรับเจ้าฟ้าที่จะมาพระราชทานปริญญาบัตร และบรรดาเพื่อนๆญาติๆของบัณฑิตอีก วันนี้วารับปริญญาช่วงบ่ายครับ แต่ก็ไม่รู้อีกว่าจะเสร็จกี่โมง ตอนนี้ก็หลายชั่วโมงแล้วหลังจากที่วารายงานตัวเสร็จแล้วเข้าห้องประชุม แต่ยังไม่มีวี่แววว่าจะออกมา หม่าม๊าที่ตอนแรกจะรอถ่ายรูปกับวาพร้อมปริญญา แต่เห็นว่าสี่กว่าโมงวายังไม่มีวี่แววออกมา บวกกับม๊าจองตั๋วกลับเชียงใหม่ไว้ตอน 3 ทุ่ม เลยต้องรีบไปเก็บของจากโรงแรมก่อนจะไปสนามบินพร้อมพี่เฟริส์ก่อนอย่างเสียดาย พร้อมสำทับอีกว่าให้ขึ้นไปเชียงใหม่แล้วเอาชุดครุยกับใบปริญญาไปถ่ายกับม๊าที่บ้านด้วย ซึ่งพอไปถึงก็เซอร์ไพรส์อีกรอบว่าม๊าผมปิดร้านอาหารฉลองให้วาเรียบร้อย ก็ร้านเดียวกับที่ฉลองเฮียเอกกับพี่เฟริส์นั้นและครับ แม่ดีเด่นมั้ยละม๊าผม
อันที่จริงก็มีอีกเรื่องที่ผมค้างคาใจอยู่ตั้งแต่วันที่วาซ้อมรับปริญญาแล้วครับ เรื่องที่มีคุณย่าสองท่านเคยมาหาวาที่คอนโด พร้อมบอกว่าจะมาหาวาในวันรับปริญญา จนถึงตอนนี้ผมก็ยังไม่เจอท่านเลยเรื่องวันนั้นที่ท่านมาหาวากลายเป็นเหมือนความฝัน ถ้าไม่ใช่ผมเห็นกล่องที่ใส่ของมีค่าที่ย่าของวาเอามาให้วางไว้บนตู้เก็บของผมก็คงจะคิดว่าวันนั้นผมแค่ฝันไป ซึ่งอันที่จริงแล้ววาก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเหมือนกัน นอกจากจะไม่หยิบจับหรือสนใจของที่ได้มาแล้วยังทำเหมือนไม่สนใจมันเลยด้วยซ้ำทั้งที่ผมว่าของในนั้นมูลค่าหลายแสนอยู่ เคยถามวาเรื่องนี้เหมือนกันแต่เจ้าตัวก็ตอบกลับมาแค่ว่า ดีแล้ว ซึ่งผมก็ไม่เข้าใจว่าคำว่าดีแล้วของวามันหมายความว่ายังไง
“เอ...เอ....น้องเอ” ผมสะดุ้งขึ้นอย่างตกใจเมื่อรู้ตัวว่าผมเหม่อนานไปแล้วหลังจากที่เปิดหน้าต่างปรับเบาะตามที่แอร์สั่ง หันไปมองหน้าวาที่เลิกคิ้วอย่างสงสัยก่อนจะยิ้มแหะๆไปให้พร้อมแก้ตัวเสียงอ่อน
“ง่วงอะ” แกล้งทำตาปรือใส่พลางเอนหัวไปถูๆกับต้นแขนของวา ตอนนี้เครื่องบินได้ลงจอดที่สถานบินนาริตะเรียบร้อยแล้ว หลังจากที่จู่ๆพี่เฟริส์ก็โทรมาชวนให้ไปญี่ปุ่นด้วยกันเมื่อเดือนก่อน เท่าที่รู้ว่าพี่เฟิร์สไม่ได้กลับไปญี่ปุ่นนานหลายดือนอยู่ครับ เพราะว่ามีโปรเจคใหญ่เข้ามาและพี่เฟิร์สรับหน้าที่เป็นหัวหน้าทีมดีไซน์เนอร์ของโครงการนี้ ล่าสุดที่พี่เขาไปญี่ปุ่นก็คือก่อนวันรับปริญญาของวา
ตอนที่พี่เฟิร์สชวนผมก็ระริกระรี้มากมายจนเฮียเอกอิจฉาเพราะพี่เฟริส์ออกค่าตั๋วให้เพราะพี่เฟิร์สค่อนข้างจะขึ้นชื่อเรื่องการใช้เงินเป็น จนเฮียแกบ่นน้อยใจว่าพี่เฟิร์สไม่รักเพราะพี่เฟิร์สไม่เคยชวนเฮียเอกไปด้วยเลยครับไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่วาต้องเครียงานก่อนและแจ้งลาพักร้อนทำไมกว่าจะหาวันลงตัวไปได้ก็กินเวลาไปอีกเดือน ผมก็แอบคิดเหมือนกันนะว่าพี่แกไม่มีปัญหากับคุณปริญหรอที่หายไปนานขนาดนี้ แต่แอบได้ยินสายสืบซึ่งก็คือหม่าม๊านั้นแหละเล่าให้ฟังว่าคุณปริญไปโผล่ที่เชียงใหม่ได้ไงไม่รู้ตอนวันที่พี่ชายผมกลับจากงานรับปริญญาวา
“หลับมาตลอดทางยังจะง่วงอีกนะ” พี่เฟิร์สที่นั่งอยู่ด้านข้างวาชะโงกหน้าออกมาแซว ก่อนจะค่อยๆลุกขึ้นหยิบของเตรียมตัวออกจากเครื่อง
“โอเคมั้ย” วาหันมาถามพลางลูบหัวของผมไปมา ผมพยักหน้าให้พลางยิ้มให้ก่อนจะลุกขึ้นออกจากที่นั่งและรับเสื้อกันหนาวสีสวยของตัวเองจากวามาถือ ถึงช่วงเวลาที่เรามาเป็นฤดูใบไม้ผลิแต่สำหรับคนเมืองร้อนอย่างผมมันก็คงไม่ต่างอะไรกับหน้าหนาวหรอก ใช้เวลาไม่นานเราก็ผ่านตรวจคนเข้าเมืองและรับกระเป๋าจากสายพานเรียบร้อย เดินเข็นรถออกมาจากประตูไม่กี่ก้าวก็เจอกลุ่มผู้ชายชุดดำใส่สูทสองคนเดินมาโค้งทำความเคารพพี่เฟิร์สและพวกผมก่อนที่อีกคนจะดึงรถเข็นกระเป๋าจากวาไปเข็นเอง ผมที่ยืนมึนๆอยู่ก็อดจะตกใจกับการต้อนรับนี้ไม่ได้
หันไปหาพี่เฟิร์สพี่เขาก็ดูหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก เห็นพี่เขาเดินไปคุยกับชายชุดดำคนหนึ่งที่ผมรู้สึกคุ้นหน้าคุ้นตาว่าอยู่กับคุณปริญบ่อยๆ คุยกันสักพักพี่ชายผมก็ถอนหายใจก่อนจะเดินมาหาผมกับวาที่ยืนอยู่ข้างรถเข็นอย่างเหนี่ยวแน่น เผื่อคนพวกนั้นเป็นโจรขึ้นมาขโมยกระเป๋าผมผมจะได้กระโดดจับทัน
“คนของคุณปริญเขาน่ะ” พี่เฟิร์สพูดทิ้งไว้แค่นั้นก่อนจะเดินนำหน้าพวกเราออกไปโดยไม่มีคำอธิบายใดๆเพิ่มเติม
“สรุปคุณปริญเขาเป็นมาเฟียจริงๆใช่ป่ะ” กระซิบถามวาด้วยเสียงอันเบาหวิว พลางมองพี่ชุดดำเบอร์ 3 ด้านข้างที่เข็นรถเข็นกระเป๋าพวกผมไปเรียบร้อยแล้ว
“ไม่รู้ซิ รอดูเดี๋ยวก็รู้”
ขึ้นรถที่ทางคุณปริญส่งมารับพี่เฟิร์สแล้วเห็นบรรยากาศตัวเมืองของโตเกียวผมก็ยิ่งตื่นตาตื่นใจ ในที่สุดญี่ปุ่นในฝันของผมก็ได้มาเยือน นี้ผมลิสต์รายชื่อร้านเมดคาเฟ่เอาไว้เรียบร้อย สาวๆหูกระต่ายของพี่ รอก่อนนะจ๊ะ
“พี่เฟิร์ส เรากำลังจะไปที่ไหนเนี้ยไหนบอกจองโรงแรมไว้” ผมเอียงตัวไปกระซิบถามพี่เฟิร์สเบาๆเมื่อรถสีดำเข้ามาในอณาเขตบ้านหลังใหญ่ ที่มีสวนญี่ปุ่นและเขาหินจำลองอยู่ด้านข้างดูยังไงก็ไม่น่าใช่โรงแรมที่กดจองผ่านเวปแน่ๆ
“ที่อยู่ของคุณปริญเขานะ...พอดีเขาไม่อยากให้ไปพักโรงแรม” พี่ชายคนรองผมตอบนิ่งๆซึ่งก็ไม่ได้ช่วยให้เข้าใจอะไรไปมากกว่าคุณปริญไม่ใช่มาเฟีย แต่เป็นยากูซ่า!ดูจากสภาพบ้านแล้วนี้หลุดมาจากการ์ตูนใช่มั้ย
เมื่อรถจอดถึงตัวบ้านก็มีพี่ชายตัวใหญ่ยืนเรียงกันพลางโค้งคำนับรอ เฮ้ยนี้มันไม่ใช่เล่นๆแล้วนะ ผมสะดุ้งไปเกาะแขนพี่เฟิร์สพลางกระพริบตาปริบๆใส่เมื่อพี่ๆเขาส่งเสียงดังออกมา ถ้ารวบรวมจากประสบการณ์การอ่านมังงะของผมมา เขากำลังแสดงความเคารพใช่มั้ย
พี่เฟิร์สหันไปพูดอะไรซักอย่างกันคนที่ยืนอยู่ด้านหน้าก่อนจะจูงมือผมและเรียกวาให้เดินตามพี่เขาเข้าไปด้านในตัวบ้าน
“พี่เฟิร์ส คุณปริญเป็นยากูซ่าหรอ” ก็คนมันอยากรู้อะ ตั้งแต่ลงจากสนามบินมายังไม่เจออะไรที่ทำให้รู้สึกว่าคุณปริญเป็นนักธุรกิจธรรมดาเลย ถึงจะรู้สึกถึงข้อนี้มานานแล้วก็เถอะ
“อาชีพเสริมเขาในช่วงนี้หน่ะ...เดี๋ยวก็คงเลิกแล้วมั้ง” ห่ะ ตั้งแต่มาถึงญี่ปุ่น คำตอบของพี่เฟิร์สไม่ได้ทำให้ความเข้าใจผมชัดไปมากกว่าเดิม มีแต่งงกว่าเก่า หันไปขอความเห็นจากวาเจ้าตัวก็ทำแค่ยักไหล่และดันหลังผมให้เดินต่อไป
ผมตาค้างกับห้องที่ถูกจัดเตรียมเอาไว้ให้ นี้มันญี่ปุ่นแท้ๆเลยนี้หว่า ห้องนอนแบบมีฟูกตรงกลางอะ ชานไม้ที่ยืนออกมาจากห้องติดกับระเบียงทางเดินก็เป็นสวนหินญี่ปุ่นที่ถูกจัดไว้อย่างสวยงาม
“คืนนี้น้องเอ กับ วานอนที่นี้นะ”
“ได้ๆ แล้วห้องพี่เฟิร์สอยู่ไหนหรอ”
“อีกด้านหนึ่งของบ้านนะ เอาของวางแล้วนั่งพักก่อนก็ได้ เดี๋ยวพี่มาแล้วเราค่อยออกไปเที่ยวกัน”
“พี่เฟิร์ส” ผมเรียกพี่ชายคนรองไว้ก่อนที่เขาจะเดินออกไปจากห้อง
“หืม”
“แล้วมิกกี้หนูละ”
“ฮาๆๆ ได้เจอแน่ๆไม่ต้องห่วง แต่เดี๋ยวพี่ขอเครียกับคนทางนี้ก่อน” พี่เฟิร์สหลุดขำออกมาเมื่อเห็นหน้าตาอันหงอยเหงาของผม นี้ไม่ได้นะ สำคัญมาก มาก่อนเมดคาเฟ่อีกผมต้องไปถ่ายรูปคู่กับมิกกี้เม้าส์ให้ได้
“น้องเอจะเปลี่ยนชุดมั้ย” วาหันมาถามหลังจากที่เจ้าตัวเปิดกระเป๋าและรื้อๆอยู่ซักพัก ผมพยักหน้ารับเพราะตั้งแต่ลงเครื่องมามีเพียงเสื้อกันหนาวตัวหนาที่ป้องกันความหนาว เพราะตอนอยู่บนเครื่องผมไม่อยากใส่เสื้อผ้าหนาๆ
ผมรับเสื้อจากวามาวางไว้ก่อนจะเดินตามเจ้าตัวที่ถืออุปกรณ์ล้างหน้าแปรงฟันเข้าไปในห้องน้ำ ผมเอื้อมมือไปเปิดก๊อกน้ำเตรียมจะล้างหน้าแต่ก็โดนคนตัวสูงกันมือออกเอาไว้ก่อนและเอามือตัวเองเข้าไปรองน้ำแทน ก่อนจะหมุนหัวก๊อกอีกอันอยู่สองสามทีจนพอใจก่อนจะเอี้ยวตัวหลบให้พบได้ล้างหน้าอย่างที่ตั้งใจ เพียงแค่มือสัมผัสน้ำผมก็อมยิ้มกับสิ่งที่วาทำไม่ได้ น้ำอุ่นพอดีต่างจากที่คิดไว้ตอนแรกว่าคงเย็นจัด ล้างหน้าแปรงฟันแต่งตัวเสร็จก็เดินออกมาเป็นเด็กดีรอพี่เฟิร์สมารับ ส่วนวายังคงจัดการตัวเองในห้องน้ำต่อไป
ผมนั่งห้อยขาอยู่ริมระเบียงพลางมองสวนหินตรงหน้าที่มีไม้ไผ่สีเขียวรองรับน้ำจากน้ำตกจำลอง บรรยากาศแบบญี่ปุ่นสุดๆจนผมอดถ่ายรูปอัพลงโซเชี่ยวเนตเวิคไม่ได้ นั่งเล่นอยู่ไม่นานก็รู้สึกถึงความอุ่นแถวลำคอ เงยหน้าขึ้นไปก็เป็นวาโยยิ้มรับอยู่พลางย่อตัวลงพันผ้าพันคอให้ผมอย่างสวยงาม
“ใส่ไว้กันหนาว ลมแรง”
“แล้ววาไม่ใส่หรอ” ผมถามเพราะเจ้าตัวใส่แค่เสื้อยืดคอวีและเสื้อแจ็คเกตหนังมีฮู้ดอย่างเดียว
“ไม่เอา พร็อพเยอะไปเดี๋ยวไม่หล่อ”
“กวน จะหล่อไปจีบสาวญี่ปุ่นหรอ”
“อืม...เผื่อได้ติดกลับมาซักคนสองคน”
“ได้แล้วอย่าลืมแบ่งนะ”
“เรื่องแบบนี้ใครดีใครได้.....ฮาๆๆ อะไรน้องเอ เล่นเองงอนเองนะเรา”
“ก็มึงเล่นเยอะไปหรือคิดจริง”
“คิด”
“เชี้ยวาโย ทำตัวแบบนี้ใช่มั้ย” ผมดีดตัวลุกขึ้นจากระเบียงเข้าไปชนวาอย่างแรงด้วยความหมั่นไส้แต่โดนเจ้าตัวรัดเอาไว้ในอ้อมกอดซะก่อน
“มาเที่ยว ไม่ดื้อนะ” วากอดผมแน่พลางโยกตัวไปมาเหมือนกล่อมเด็ก
“กูไม่ใช่เด็ก อย่ามาตีเนียนปล่อยเลย”
“โอ๋ๆๆ ไม่งอแง ก็คิดกับเอแค่คนเดียวนั้นแหละ อยากให้วาย้ำซักทีก่อนออกไปเที่ยวมั้ย”
“พอเลย ปล่อยๆแยกๆ เดี๋ยวมีคนมาเห็นเข้า”
“ถ้าไม่มีคนเห็นก็ได้ใช่มั้ย”
“นั้นใช่ประเด็นมั้ยวาโย”
“วา น้องเอ ไปกัน อยากไปไหนก่อนดี” ก่อนที่จะได้ตีกันไปมากกว่านี้พี่เฟิร์สก็เข้ามาห้ามทัพได้ทันเวลา
“อากิฮาบาระ!!” สาวๆหูกระต่ายจ๋าพี่เอมาแล้ว
ผมทำตาโตเอามือตีแขนวาอยู่สามสี่ทีเมื่อลงรถไฟมาถึงอากิฮาบาระในฝันของผม แค่เท้าย่างเข้ามาก็สัมผัสถึงเพื่อนพ้อง ความเป็นพวกเดียว สังคมเดียวกัน เสียงเพลงอนิเมะดังเป็นหย่อมๆพร้อมกับสาวๆน่ารักใส่กระโปรงสั้นเต้นไปมาตามเสียงเพลง นี้มันใช่ มันดีแก่ใจ เอรัณโตมาเพื่อสิ่งนี้
เหมือนวาจะไม่เข้าใจความสุขของผมเพราะเจ้าตัวคว้ามือผมเอาไว้ให้หยุดตีแถมยังถอนหายใจเบาๆเมื่อเห็นผมดึงแขนตัวเองออกและวิ่งไปเกาะกำแพงเมื่อเป็นโปสเตอร์ของตัวละคนที่ผมชอบ มิคุจ๋า สวยเหมือนเดิมเลยนะจ๊ะ
“พี่เฟิร์สดูน้องพี่นะ”
“น้องพี่ที่ไหน แฟนวาหรอก” พี่ชายคนรองผมหัวเราะอย่างอารมณ์ดี ผมทำเป็นไม่สนใจก่อนหันไปกวักมือเรียกทั้งสองคนให้เดินตามมา
“พี่เฟิร์สๆ หนูอยากไปร้านนี้” ยื่นสมุดที่จดแหล่งร้านเมดคาเฟ่ที่มีชื่อเสียงเอาไว้ว่าชาตินี้ต้องได้เข้า เป็นแหล่งรวมเมดสาวน่ารักๆ และ สายหูแมวเอาไว้
“ริว รู้มั้ยว่าอยู่ที่ไหน” พี่เฟิร์สส่งต่อลายแทงของผมต่อให้คุณริวที่ทำหน้าทีเป็นไกด์(ตามความเข้าใจของผม)ในการท่องเที่ยววันนี้
คนนำเที่ยวของพวกผมในวันนี้เป็นชายหนุ่มญี่ปุ่นแท้ที่พูดไทยได้ครับ คุณริวจัดว่าเป็นผู้ชายที่หน้าตาหล่อแบบผู้ชายญี่ปุ่น และส่วนสูงที่เรียกว่าเกินมาตรฐานคนญี่ปุ่นทำให้ดูสะดุดเข้าไปอีกแต่ติดที่ว่าเขาค่อนข้างจะเงียบๆพูดน้อยหรือเพราะเขาไม่ถนัดพูดไทยมั้งทำให้ผมยังรู้สึกเกรงๆที่จะเข้าไปวอแว คุณริวแค่พยักหน้าและเดินนำพวกผมไปยังร้านที่ผมต้องการโดยมีพี่เฟิร์สเดินคู่ไปด้วยกัน
“แก้มปริเลยนะ” วาคว้าเข้าที่ต้นคอของผมก่อนจะบีบเบาๆจนผมอดย่นคอหนีไม่ได้
“แน่นอน เขาบอกว่าสาวๆร้านนี้น่ารักมาก คัดมาแล้วทั้งนั้นบางคนนี้เคยเป็นนางแบบมาก่อนด้วยนะ”
“อืม” ได้ยินคนข้างๆตอบมาเสียงนิ่งๆเลยอดไม่ได้ที่จะหันไปมอง
“โอ๋ๆๆ วาโยไม่งอนเนอะ แค่ไปส่องเฉยๆเอง เก็บไว้เป็นความทรงจำดีๆ” สอดแขนเข้าไปควงแขนวาและถูหน้าไปมาอย่างเอาใจ ช้อนตาขึ้นไปมองจนเจ้าตัวหลุดยิ้มออกมา ก็แค่นี้ เรื่องคอนโทรวาโยพี่เอสามารถ
“อย่าให้เห็นละกันว่าเก็บมาเพ้อต่อ” วาเอามืออีกข้างมาผลักหน้าผากผมเบาๆก่อนจะตบปุๆสองที
“ไม่มี๊ สัญญาเลยว่าจะเพ้อคนเดียวเงียบๆ”
เถียงกันไปมาก็มาถึงร้านเมดคาเฟ่ในฝันผมจนได้ ยืนรอคิวไม่นานก็ได้เข้าไปในร้าน คาเฟ่นี้เป็นร้านที่ไม่ใหญ่มากแต่ก็ไม่เล็กจนเกินไป มีโต๊ะเก้าอี้เรียงกันอยู่เต็มพื้นที่ ตั้งแต่ที่เหยียบเข้ามาในร้านผมก็รู้สึกเหมือนฝัน มีสาวๆน่ารักสองคนยืนโค้งตัวกล่าวต้อนรับพวกผมและเรียกผมว่านายท่าน เป็นคำเดียวที่ฟังออกจากการดูอนิเมะและพาไปนั่งตรงโต๊ะที่เตรียมไว้สำหรับสี่คน
ผมรับเมนูจากน้องเมดผมยาวลอนน่ารัก ดวงตากลมโตขนตางอนยาว และเหมือนผมจะเหม่อมองตามน้องเขานานไปหน่อยวาเลยส่งเสียงกระแอมในลำคอดึงสติให้ผมกลับมา หันไปยิ้มแผล่ให้วาและพี่เฟิร์สที่อมยิ้มมองอยู่ก่อนจะเปิดเมนูดูขนมหวานในร้าน
“นี้ๆ ในรีวิวเขาบอกว่าต้องกินพาร์เฟ่ของทีนี้ เซทนี้แล้วจะได้ถ่ายรูปคู่กับพนักงานหนึ่งใบ”
“ไม่ให้”
“ห่ะ”
“เอาเมนูอื่น”
“แค่ถ่ายรูปคู่เองน้า เนี้ยถ้ามาแล้วไม่ได้ถ่ายถือว่าไม่ได้มาเลยนะ เมนูอื่นนี้มีหนักกว่านี้อีกไหนจะให้ป้อนข้าว1ช้อน หรือดูดน้ำจากหลอดคู่ เห็นมั้ยกูเลือกรายการที่เป็นมิตรต่อสิ่งแวดล้อมสุด” ดูดีมั้ยครับคำพูดผม แต่เอาจริงๆผมชั่งใจอยู่หลายชั่วโมงมากกว่าจะตัดใจจากสองเมนูนั้น ที่ทำนี้ไม่ได้กลัววาจะดุผมเลยนะพูดจริงๆ
“แลกกันมั้ยละ” หน่ะ นอกจากจะไม่รับรู้ถึงการเสียสละของผมแล้วยังจะมาต้องแง่ใส่อีก
“แลกอะไร”
“ถ้าเออยากถ่ายรูปคู่ วาไม่ว่าอะไร แต่ต้องทำตามที่วาสั่ง”
“ง่ะ” ผมเบ้ปากใส่วาอย่างไม่อยากยอมรับข้อตกใจ คำสั่งวาแต่ละอย่างมันเป็นประโยชน์ต่อผมที่ไหนละ
“เอาไง คิดดีๆ”
“เออ...ยอม มาถึงขั้นนี้แล้วมีแต่ต้องเดินให้สุด คุณริวครับสั่งเซทนี้ให้หน่อยครับ” หลับตาจิ้มเมนูใส่หน้าคุณริวไปอย่างเร่งรีบเพราะกลัววาจะเปลี่ยนใจและเพิ่มข้อแลกเปลี่ยนขึ้นมาอีก
“คิดแล้วใช่มั้ยน้องเอ” พี่เฟิร์สถามขึ้นมาหลังจากเงียบไปนานก่อนจะหลุดขำออกมาเบาๆเมื่อได้ยินคุณริวสั่งอาหารกับทางเมดที่มาจดรายการ ผมหันไปยิ้มให้เมดสาวน้อยคนนั้นเมื่อคุณริวชี้มาที่ผม สงสัยเขาคงจะบอกว่าให้ถ่ายรูปกับคนนี้ แค่คิดก็ฟินแล้ว
“พี่เฟิร์สไม่ต้องห่วง หนูเอาอยู่”
“พี่จะรอดูนะ”
“หึ” วาหัวเราะเบาๆในลำคอก่อนเจ้าตัวจะเปลี่ยนเรื่องคุยกับพี่เฟิร์สเกี่ยวกับแผนการเที่ยวของเราต่อจากนี้
เสียงหัวเราะของวาทำเอาผมสงสัยว่าหรือผมจะเอาไม่อยู่ว่ะ แต่ช่างมันเพื่ออุดมการณ์อันแรงกล้าจะมาทดถอยเพราะผู้ชายคนเดียวมันยอมไม่ได้ ถึงผู้ชายคนนั้นจะมีสถานะเป็นแฟนผมก็ตาม
To be con
-
"จิ้นดีนัก เดี๋ยวจัดให้"
Hour# 33 –Lucky to be loving you-
โอเค คำพี่ผมพูดว่าเอาอยู่ ผมขอถอนคำพูดเดี๋ยวนี้เลย ผมกรอกตาไปมาหาพี่เฟิร์สอย่างต้องการความช่วยเหลือ แต่พี่ชายผมก็แค่ส่งยิ้มหวานมาให้ก่อนจะตักไอศกรีมเข้าปากอย่างไม่สนใจ สาบานได้ว่าเหงื่อผมไหลออกมาทั้งที่อากาศก็ไม่ได้ร้อนอะไรด้วยซ้ำ
“หึ” จากที่ร้อนๆเมื่อกี้ก็พลันเป็นขนลุกซู่เมื่อคนข้างๆหัวเราะในลำคอออกมา
“คุณเอครับ พร้อมหรือยังครับ” ผมหันไปหาพี่ริวที่มองไปทางพนังงานของร้านที่ตั้งกล่องโพโลลอยรอถ่ายรูปเอาไว้ กลืนน้ำลายหนึ่งเอื้อกใหญ่แล้วพยักหน้าตอบรับไป และก็เป็นอีกครั้งที่ผู้ชายข้างตัวหัวเราะในลำคอ
จริงๆแล้วเราตกลงกันที่ถ่ายรูปอย่างเดียวไม่ใช่หรอว่ะ ไหงกลายเป็นว่าผมได้รับการควงแขนซับไหล่จากน้องเมดถึงสองคน หลังจากที่เพิ่งกินป็อกกี้แท่งเดียวกันไป อาใช่ครับ ผมเพิ่งผ่านประสบการณ์ซูมหน้าสาวน้อยระยะใกล้มา หัวใจเต้นแรงงจนแทบระเบิดออกมายิ่งพนักงานสาวเลื่อนหน้ามาใกล้เรื่อยๆเพื่อให้ป็อกกี้เหลือสั้นที่สุด ใจเต้นแรงนี้ไม่ใช่ตื่นเต้นนะครับ โน้น ตื่นกลัววามากกว่า เพราะเจ้าตัวแค่มองนิ่งๆและกระตุกยิ้มให้เท่านั้น แต่แค่นั้นก็มากพอแล้วครับ คนอะไรตาดุชิบ ได้แต่ขอบคุณพี่เฟิร์สที่ยื่นช้อนป้อนไอศกรีมวาให้ถึงปาก วาถึงได้ส่ายหัวและถอนหายใจปล่อยให้ผม เอาไม่อยู่ต่อไป
“โอเค เสร็จแล้วครับ นี้รูปของคุณเอครับ” พี่ริวรับรูปจากพนักงานและส่งต่อให้ผมที่ยิ้มแห้งๆรับมาก่อนจะโบกมือลาเมดสาวทั้งหลายที่สลายตัวไปทำหน้าที่ต่อ
“เป็นไงน้องเอ คุ้มเลยมั้ย”
“นี้พี่เฟิร์สรู้อยู่แล้วใช่มั้ย” ผมหันไปโวยวายกับพี่ชายคนรองที่ยิ้มขำให้อยู่
“ตอนแรกก็ไม่รู้หรอก แต่พอได้ยินที่ริวสั่งถึงได้รู้ว่าน้องเอใจกล้า”
“หนูไม่รู้...ทำไมพี่เฟิร์สไม่บอกละ” เริ่มหาทางรอดโดยการแบ่งปันความผิดให้พี่ชายคนรอง ซึ่งดูเหมือนจะไม่ได้ช่วยอะไรเพราะสำหรับวา พี่เฟิร์สไม่เคยทำอะไรผิดหรอก นี้ไม่ได้น้อยใจนะ
“บอกทำไม สนุกดี”
“พี่เฟิร์สอ่ะ! เห็นมั้ยวามันงอนหนูเลยเนี้ย” หันไปมองคนข้างๆที่ยังนั่งนิ่งๆไม่พูดอะไรอยู่จนผมยื่นหน้าไปใกล้และเอานิ้วจิ้มๆแก้มคนขี้งอนข้างๆ วาไม่ได้หัวหน้าหนีแค่ดึงมือผมออกและเอาไปกุมไว้แน่นๆแทน
“ไม่ได้งอน”
“ไม่ได้งอนแล้วทำหน้าแบบนี้คืออะไร”
“ไม่ได้งอนละกัน”
“ก็เอไม่รู้อาว่ามันจะ Full option ขนาดนี้” บีบมือวาแน่นๆไปสองทีก่อนจะเอานิ้วสะกิดๆมือวาไปมา
“หึ” ดูเหมือนจะสะกิดได้ผมเพราะถึงเจ้าตัวจะหัวเราะเย็นแต่ก็หลุดยิ้มออกมา
“เลิกแกล้งงอนน้องเอได้ล่ะ ป่ะ ไปเที่ยวที่อื่นต่อดีกว่า”
“หื้มม”
“กูไม่ได้งี่เง่าขนาดนั้นป่าวครับ อีกอย่างจะงอนทำไม ในเมื่อยังไงมึงก็เป็นของกูอยู่ดี อีกอย่างนะ....”
“อีกอย่างอะไร”
“ถือซะว่าทำทานละกัน เพราะอย่างน้องเอ ถ้าไม่เอาเงินเปย์ก็คงไม่ได้ใกล้ชิดสาวขนาดนี้หรอกเนอะพี่เฟิร์ส”
“นั้นซิ ต้องเอารูปให้หม่าม๊าดูซะแล้วว่าน้องเอต้องมือสาว”
“ให้มันได้แบบนี้ซิ แต่เอาเหอะ ไม่โกรธ ยอม” ไม่ว่าเปล่า เอียงหัวไปซบไหล่วาแล้วถูไปมาสองสามที เจ้าของไหล่ก็หัวเราะสองสามทีก่อนจะพากันเดินออกนอกร้านเพื่อไปเที่ยวกันต่อ
เที่ยวกันมากว่าจะกลับก็เกือบจะเที่ยงคืนได้ แสงสีของโตเกียวใช่ว่าจะทำใจจากได้ง่ายๆที่ไหน พี่เฟิร์สแยกตัวออกไปอีกฝั่งเมื่อมีพี่ใส่ชุดยูคาตะแบบญี่ปุ่นเดินมาบอกอะไรซักอย่างกับพี่คนรอง เจ้าตัวเพียงแค่พยักหน้ารับก่อนจะสั่งให้ผมสองคนพักผ่อนเพื่อเที่ยวต่อในวันรุ่งขึ้น ตอนนี้ผมอยากจะทิ้งตัวดิ่งลงฟูกมาก เหมือนคนถ่านหมด ใช้พลังงานเยอะมากในการเดิน วาปลีกตัวแยกออกไปอาบน้ำก่อนผมจึงซุกๆตัวอยู่ใต้ผ้าห่มอุ่นจนได้ที่ อุ่นสบายจนเคลิ้มใกล้จะหลับ
“น้องเอไปอาบน้ำไป”
“งื้ออ ง่วงอ่ะ ไม่อาบได้มั้ย” จริงๆเป็นผู้ชายจะทำตัวซกมกสกปรกบ้างก็ไม่เป็นไรหรอกครับ แต่กับวาและคนที่บ้านผมนี้เขาค่อนข้างจะซีเรียสเรื่องพวกนี้ เพราะมันเป็นจุดเริ่มต้นของการมีสุขภาพที่ดี
“เที่ยวมาทั้งวันไม่อาบได้ไงว่ะ ไปอาบน้ำ”
“มันหนาววว”
“เฮ้อ” ได้ยินเสียงวาถอนหายใจพร้อมเดิมห่างออกไปก็ว่าเจ้าตัวคงยอมแพ้และยอมให้ผมนอนหลับได้อย่างสบายใจ กำลังจะเคลิ้มๆหลับก็ร้องออกมาเสียงดังอย่างตกใจเมื่อจู่ๆตัวผมก็ลอยขึ้นกลางอากาศด้วยการยกของใครบางคน
“ทำอะไรเนี้ยย”
“พูดดีๆไม่ฟัง ต้องให้บังคับ”
“เฮ้ย! อย่าโยนกูลงอ่าง หรือ สาดน้ำใส่กูนะ กูยอมแล้ววว เฮ่ยย ทำเหี้ยไร มึงทำอะไรของมึง ปล่อยกู ไอ้เหี้ยวา.....เอ๊ะ” หลับตาปี่รับการทารุณกรรมที่คุ้นชินเวลาดื้อไม่ยอมอาบน้ำ แต่กลับผิดคาดเมื่อวาวางผมลงเบาๆลงบนพื้นอุ่นภายในห้องน้ำ โดยมีอ่างอาบน้ำที่มีน้ำอุ่นกำลังดีรองอยู่ ลืมตาขึ้นมาก็เห็นวาอยู่ในชุดยูกาตะสำหรับเปลี่ยนนอนเรียบร้อยแล้ว
“อยู่นิ่งๆ อยากนอนก็นอนไป แต่สระผมก่อนโอเคมั้ย เดี๋ยวไม่สบาย” วาพูดเสียงอุ่นก่อนจะจัดวาให้ผมนั่งลงตรงเก้าอี้ตัวเตี้ยในห้องน้ำ ผมขมวดคิ้วก่อนจะเข้าใจเจตนาของวาที่บอกเพราะเมื่อตอนเย็นในโตเกียวมีฝนตกปรอยๆซึ่งเราไม่ได้เตรียมร่มกันมาแต่มองว่าไม่ได้ตกหนักอะไรเลยเดินตากฝนกันตามปกติ
ผมนั่งนิ่งหลับตาเอนตัวไปด้านหลังให้วาสระผมให้ ความรู้สึกอุ่นสบายทำให้ผมเคลิ้มจะหลับอีกรอบ พลางคิดในใจว่าตัวเองก็เป็นคนที่น่าอิจฉามากเหมือนกันนะ ที่มีวาคอยดูแลใส่ใจแบบนี้ สัมผัสเบาสบายที่ศีรษะหายไปไม่นานก็แทนที่ด้วยกลิ่นหอมอ่อนๆของผ้าขนหนูที่วานำมาซับผมให้
ผมเอนตัวหันหน้าเอาคางเกยไหล่วาไว้ก่อนจะส่ายหน้าไปมาบนบ่ากว้างนั้นเรียกเสียงหัวเราะในลำคอวาได้เป็นอย่างดีก่อนจะเด้งหนีออกมาเมื่อได้ยินเสียงทุ้มกระซิบเบาๆที่ข้างหู
“ระวังจะไม่ได้นอน” โอเคเลิกออเซาะ เดี๋ยวได้สว่างคาญี่ปุ่นแทน พรุ่งนี้ต้องเดินทางแต่เช้าด้วย
วากำชับให้ผมเปลี่ยนชุดนอนให้ดีๆก่อนจะเดินออกมาข้างนอก เปลี่ยนยืนตาปรือเปลี่ยนชุดนอนก็ออกมาเจอเจ้าตัวถือไดร์เป่าผมรออยู่ นี้มันยังไม่จบอีกหรอกระบวนการทำความสะอาดเนี้ย
“มานั่งตรงนี้” ตรงนี้ที่เจ้าตัวว่าก็คือระหว่างขาของวาที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ เดินเต๊าะแตะไปทิ้งตัวนั่งลงตรงพื้นแล้วเอียงหน้าซบเข้ากับขาวา มันง่วงจริงจังนะอยู่ในสภาวะทิ้งตัวขั้นสูง ซึ่งวาก็ไม่ได้บ่นอะไรทำหน้าที่ของตัวเองในการเป่าผมให้จนผมของผมแห้งสนิท ผมเงยคอขึ้นไปทำปากจู่ให้ซึ่งคนตัวสูงตบหัวผมสองสามทีก่อนจะก้มลงมาจุ๊บปากผมเบาๆหนึ่งที ผมกลิ้งตัวไปนอนซุกตัวบนฟูกตามเดิมก่อนพลิกตัวหันหน้าไปซุกอกวาเมื่อเจ้าตัวเข้ามานอนข้างกัน
“ฝันดีนะ”
“ฝันดีครับ”
เช้านี้เป็นเช้าที่สดใส สดใสมากมากซะจนมีคำถามว่าผู้ชายตัวสูงเชิ้ตขาวกางเกงดำตรงหน้ามาทำอะไรทีนี้ โอเคอันที่จริงเขาก็สมควรจะอยู่ที่นี้เพราะนอกจากสิทธิของเจ้าของบ้านแล้วยังพ่วงตำแหน่งคนรักของพี่ชายผมอีก แต่ตั้งแต่เหตุการณ์ครั้งสุดท้ายโน้นที่เราเจอกันก็ยังทำผมอดกลัวคุณปริญไม่ได้
“พี่เฟิร์สๆ คุณปริญเขาไปเที่ยวกับเราด้วยหรอ” กระซิบถามพี่เฟิร์สเสียงเบาพลางเหลือบมองคนหน้าดุที่ยืนคุยกับพี่ริวอยู่ระหว่างยืนรอชินคันเซ็นไปฟูจิ ใช่ครับวันนี้เราจะไปเที่ยวฟูจิกัน พร้อมโปรแกรมแช่น้ำพุร้อนอีกด้วย
“อื้ม”
“ง่ะ”
“ง่ะอะไร เรานี้” พี่เฟิร์สดึงแก้มผมอย่างเอ็นดูก่อนจะยิ้มออกมาเพราะคงรู้ว่าผมกลัวแฟนพี่เขา
“พี่เขาไม่ได้น่ากลัวอะไรหรอก”
“แน่นะ”
“ก็อย่าทำตัวให้เขาดุละกัน”
“งื้อออ” อันนั้นมันยากที่สุดเลยนะ แค่ทำตัวไม่ให้โดนวาดุนี้ก็เหนี่อยละ เมื่อเช้าก็โดนไป 1 รอบตอนไม่ยอมช่วยวาเก็บของใช้ส่วนตัวเข้ากระเป๋าที่เราเตรียมไว้แยกต่างหากเพื่อค้างคืนที่ Yamanashi
เราขึ้นรถไฟกันและนั่งยาวไปถึง Mishima และต่อรถไปยังทะเลสาบ Kawakuchiko ซึ่งเป็นที่หมายแรกในการเที่ยวของเราในวันนี้ ตอนแรกทางคุณปริญถามว่าทำไมไม่ขับรถไปเองง่ายกว่า ซึ่งมันก็จริงแต่พี่ชายคนรองผมให้เหตุผลว่ามาเที่ยวมันต้องเดินทางเองแบบนี้ถึงจะสัมผัสถึงการมาเที่ยว
“สวยจัง” ผมร้องออกมาเมื่อเห็นทะเลสาบ Kawakuchiko ที่มีภูเขาไฟฟูจิเป็นฉากหลัง ลมเย็นพัดพัดมาพาให้สดชื่นจนอดหลับตารับอากาศบริสุทธิ์ไม่ได้ เสียงกดชัตเตอร์ดังอยู่ด้านข้าง หันไปก็เห็นวาลดกล้องลงและส่งยิ้มให้ก่อนจะกดถ่ายรูปผมกับวิวตรงหน้าอีกสองสามรูป
“มาถ่ายด้วยกันซิ ถ่ายแต่กูคนเดียวได้ไง”
“พี่เฟิร์สครับ ถ่ายรูปให้ผมกับเอหน่อย” วายื่นกล้องให้พี่เฟิร์สก่อนจะเดินมาโอบไหล่ผมพลางยิ้มให้กล้องโดยที่มีผมชูสองนิ้วท่าเบสิคเพื่อความสวยงามของภาพ
“พี่เฟิร์สมาถ่ายรูปกับหนูเร็ว” จูงมือพี่ชายเข้ามาใกล้ พี่ริวที่อยู่แถวนั้นเหมือนรู้หน้าที่รับกล้องจากพี่ชายผมมาถ่ายภาพให้ พี่เฟิร์สยืนตรงกลางที่ประจำโดยมีผมกับวาเกาะซ้ายขวาของพี่เฟิร์ส ถ่ายไปได้ซักพักผมก็รู้สึกว่าควรจะชวนแฟนพี่ชายมาถ่ายด้วยดีมั้ย แต่เจ้าตัวเล่นยืนมองพวกผมนิ่งๆไม่พูดอะไรจนผมไม่กล้าจะเข้าไปชวนคุยด้วย
“พี่เฟิร์ส ชวนคุณปริญมาถ่ายรูปด้วยมั้ยอะ”
“หรอ....คุณมาถ่ายรูปกับพวกเฟิร์สมั้ย”
“นึกว่าลืมกันไปแล้ว” ห่ะ ผมคิดว่าผมหูฟาดไปใช่มั้ยที่รู้สึกเหมือนได้ยินเสียงและคำพูดเชิงตัดพ้อจากคุณปริญ
“ลืมที่ไหนกัน ออกจะสำคัญขนาดนี้”
ได้ยินคำพูดของพี่เฟิร์สก็อดเขินไม่ได้ จริงๆไม่บ่อยครั้งนักหรอกครับที่ผมจะได้เห็นมุมนี้ของพี่เฟิร์ส เพราะปกติพี่เฟิร์สจะไม่ใช่คนขี้อ้อนหรือพูดจาอ่อนหวานขนาดนี้ ออกจะนิ่งๆด้วยซ้ำไป
ถ่ายรูปเล่นกันซักพักผมกับวาก็เดินแยกออกมาหามุมถ่ายรูปกัน ผมปล่อยวาให้ใช้เวลาถ่ายรูปวิวตรงหน้าไป โดยเลือกที่จะนั่งรอยู่ตรงเก้าอี้นั่งที่เขาจัดเอาไว้ให้ มองวาที่กำลังสนุกกับการถ่ายรูปก็อดยิ้มไม่ได้ รู้สึกดีใจที่ตัดสินใจมาเที่ยวกันครั้งนี้ เพราะตั้งแต่วาเรียนจบไปและเริ่มทำงาน เจ้าตัวก็ไม่ค่อยมีเวลาว่างเท่าไรนัก ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการจับกล้องมาถ่ายรูปอย่างที่ตัวเองชอบเลย เอาแค่เวลานอนให้พอก็ถือว่ายากแล้ว แต่ถามว่าเรามีเวลาให้กันน้อยลงมั้ย ก็คงพูดไม่ได้เต็มปากว่าไม่ แต่เราโตขึ้นและเข้าใจกันมากขึ้นมากกว่า
เดินเล่นริมทะเลสาบอยู่เกือบชั่วโมงเราก็เดินทางขึ้นกระเช้าลอยฟ้าไปยอดเขาเท็นโจที่จะเห็นวิวภูเขาไฟฟูจิและทะเลสาบคาวากุจิ งานนี้พี่เฟิร์สนำเสนอให้ขึ้นมาเพราะจุดสำคัญคือมีกระดิ่งรูปหัวใจอยู่ด้านบนครับ ที่ญี่ปุ่นเขามีความเชื่อกันว่าถ้าเรามองลอดกระดิ่งอันนี้แล้วเห็นภูเขาไฟฟูจิพร้อมสั่นระฆังและอธิฐานความรักของเราจะสมหวัง
“พี่เฟิร์สเคยมาเคาะระฆังนี้หรอ” ผมถามพลางมองจำนวนคนที่ยืนกันเป็นคู่ๆรอสั่นระฆังที่ว่า
“ใช่”
“หรอ เคาะกับใครน้า”
“นั่นซิ สั่นกับใครนะ” พี่เฟิร์สลากเสียงยาวก่อนจะหันไปหาคุณปริญที่ยืนอยู่ข้างๆ คุรปริญไม่พูดอะไรเพียงแค่ยิ้มออกมาและจับมือพี่ชายผมไปกุมไว้เท่านั้นเอง
“พี่เฟิร์สจะไปเคาะกับใครก็เรื่องของเขา แต่เอมาเคาะกับวานี้”
“โธ่ วาโยเชื่อเรื่องพวกนี้ด้วยหรอเนี้ย เพิ่งรู้นะเนี้ยเด็กน้อยจังน้า”
“ของพวกนี้มันจะสมหวังจริงไม่จริง มันขึ้นอยู่กับคนสองคนมากกว่า แต่ถ้าการที่ทำอะไรให้พวกนี้แล้วมันจะทำให้เราสองคนสมหวังในความรัก....วาว่ามันก็ไม่เสียหายที่จะทำนะ”
“และวาจะขอพรอะไร”
“ขอให้เรารักกันตลอดไปดีมั้ย”
“เลี่ยนไปครับวาโย”
“งั้นจะขอพรอะไรล่ะ”
“อืมมม.....ขอให้วาสมหวังในความรัก”
“แต่มันขอได้ข้อเดียวนะ ทำไมให้วาสมหวังล่ะ ขอให้เราสมหวังดีกว่ามั้ย” วายกมือขึ้นมาลูบของผมเมื่อลมเย็นพัดแรงมาจนผมของกระจายมาปิดหน้า
“ไม่เอาอ่ะ ขอให้วาสมหวังในความรักละดีแล้ว” เงยหน้ายิ้มให้วาพลางยืนยันคำอธิฐานของตัวเอง
“เพราะอะไรครับ”
“เพราะว่าเออยากให้วาสมหวังในความรักไง....สมหวังทั้งในเรื่องความรักของเรา และ ความรักจากคนที่วาต้องการ เออยากให้วามีความสุขในการเป็นที่รัก” พูดไปก็เขินเองเมื่อวามองผมด้วยแววตาที่ไม่ปิดบังว่าเจ้าตัวรักผมขนาดไหน
วาโยถอนหายใจออกมาก่อนจะดึงผมเข้ามากอดพลางกดจูบเบาๆลงข้างขมับของผม ผมเองก็หลับตากอดตอบวาไปแน่นๆเช่นกัน
เมื่อถึงคิว ผมก็จูงมือวามายังหน้าระฆังรูปหัวใจที่มองลอดผ่านไปเป็นภาพความสวยงามของภูเขาไฟฟูจิ เราสองคนจับเชือกที่แขวนเอาไว้พลางยิ้มให้กันก่อนจะสั่นระฆังพร้อมอธิฐานสิ่งที่เราต้องการขอ
“ขอให้วาสมหวังในความรัก”
“ขอให้ผมสมหวังในความรัก”
To Be Con
งื้อ จะจบแล้วววว โอ้ยยย จบอีกทีสิ้นปีเลยมั้ย ฮาๆๆ ตั้งเป้าไว้ 35 ตอน ตอนนี้หา Inspire ไปเรื่อยๆ
-
เห็นชื่อเรื่อง ก็ตื่นเต้นเลย
ย้ายห้องกลับมาห้องนิยายดีไหม
คนเขียน
มาบ่อยๆนะ
ไปอ่านย้อนก่อน
:o12: :sad4:
-
กลับมาแล้ว~
-
มาบ่อยๆน้าาา :กอด1:
-
หลังจากหายไปนานนน เอวากลับมาแล้ววว
หนุกมากจริงๆนะ เอวาน่ารัก
-
นึก ว่า ตา ฝาด มาแล้วววววววววววววววว :pig4: :pig4:
-
:pig4: :3123: :3123:
-
ตาฝาดไปใช่ไหมมมม
กรี๊ดดดดเด
-
จะสิ้นปีแล้วค่าาาา
กลับมาก่อนนนน
-
:mew1: รอค่าา ขอบคุณน้า
-
กดเข้ามาแบบมั่วๆๆๆ อัพสองตอน ดีใจมากเลยค่ะ ฮ่าาาาา
รีบอ่านอย่างว่องไว ขอบคุณค่า
-
รออออออ
-
คิดถึงเอวา :katai1:
-
Hour# 34 –Open up-
หลังจากเที่ยวกันมาทั้งวันพวกเราก็เดินทางมาถึงที่พักสไตล์ญี่ปุ่นหรือที่เรียกว่าเรียวกัง จะให้เห็นกี่ทีผมก็รู้สึกว่าเป็นห้องพักสไตล์ที่น่ารักแบบที่ชอบเห็นในการ์ตูนภูติผีญี่ปุ่นที่ผมเคยดูจริงๆ หลังจากรับกุญแจห้องมาเรียบร้อยเราตกลงคุยกันว่าแยกย้ายกันเอาของไปเก็บที่ห้องพักแล้วออกมาแช่ออนเซ็นกลางแจ้งกันด้านหลังของโรงแรม ผมอ่านรีวิวมาเขาบอกว่าออนเซ็นทีนี้มีวิวที่สวยงามติดอับดับกันเลยทีเดียว
ผมกับวาเดินใส่ยูคาตะที่โรงแรมจัดเตรียมไว้ให้กันมาจนถึงห้องเปลี่ยนชุดสำหรับแช่ออนเซ็นและเกิดอาการชั่งใจว่าจะไปต่อหรือหันหลังกลับดี ผมค่อยๆถอดชุดยูคาตะออกช้าๆพลางเหลือบตาหันไปมองคนที่มาด้วยกัน วาเพียงแค่เลิกคิ้วให้ก่อนจะถอดยูคาตะออกที่ละข้างโชว์แผ่นอกเปลือยเปล่าที่แน่นไปด้วยกล้ามเนื้อ มองต่ำลงมาก็เห็นหน้าท้องเป็นลอนพอสวยก็อดหน้าแดงด้วยความเขินไม่ได้ ยังดีที่เจ้าตัวค้างไว้แค่นั้นเพราะยังไม่ได้ปลดเชือกออกจากเอวทำให้ยังไม่ถึงขั้นเห็นอะไรที่ต่ำกว่านั้น
“เป็นอะไรเอ”
“กูอาย...หุ่นมึงแม่ง” พูดไปก็อายปากกี่ครั้งแล้วที่ผมได้แต่มองหุ่นวาและเทียบกับหุ่นตัวเอง
“ทำไมยังไม่ชินอีกหรอ”
“เออ กูอยากมีบ้าง ทำไมว่ะ กูก็ไปออกกำลังกายกับมึงทำไมไม่เห็นมีแบบมึงบ้าง”
“หึหึ ก็ถ้ามึงยังไม่หยุดกินโกโก้ ขนม ของหวานมันก็ไม่มาหรอก เหม่งเอ้ย!” ไม่พูดเปล่ายังมีการเอื้อมมือมาตีพุงกะทิน้อยๆของผมอีก ผมได้แต่นึกในใจอย่างเคืองๆว่ามึงนั้นแหละที่ซื้อให้กูกิน นี้นอกจากจะต้องปกป้องเหม่งแล้ว ยังต้องดูแลพุงตัวเองด้วยหรอเนี้ย
“ทำอะไรกันสองคน” เสียงพี่เฟริส์เป็นเครื่องยุติการต่อสู้เพื่อปกป้องร่างกายตัวเองของผมกับวา พี่ชายคนรองยิ้มให้น้อยๆก่อนจะเดินเอาของไปวางและปลดชุดออกเตรียมเข้าไปล้างตัวเพื่อแช่ออนเซ็น
“เฮ้ย!!” ผมร้องเหวอก่อนจะกระโดดเข้าไปดึงคอวาลงมาและปิดตาของเจ้าตัวอย่างรวดเร็ว
“อะไร” คนโดนปิดตาร้องอย่างงงๆ มือไม้ก็ปัดป่ายไปรอบๆตัว
“วาห้ามมองพี่เฟิร์สนะ”
“อะไรของมึง น้องเอ” วาถามเสียงขุ่น ผมมองพี่ชายคนรองที่ขมวดคิ้วสงสัยอยู่เช่นกัน ก่อนจะค่อยๆคลายมือตัวเองที่ปิดตาวาออกก่อนจะตอบเสียงเบา
“ก็พี่เฟิร์สหุ่นดีอ่ะ....เดี๋ยววาหลงพี่เฟิร์สแล้วทิ้งเอ เอทำไง” นี้ไม่ได้พูดเวอร์เกินจริงเลยนะครับ เพราะพี่เฟิร์สถือว่าเป็นผู้ชายหุ่นสมส่วนแบบไม่มีไขมันส่วนเกินเท่าไร ไหนจะเอวบางที่คอดพอดีกับช่วงสะโพกที่ทำให้เวลาเจ้าตัวใส่กางเกงยีนส์หรือกางเกงขาเดฟแล้วสวยมาก
“ฮาๆๆๆๆ” พี่เฟิร์สหัวเราะออกมาอย่างขบขันก่อนจะหยิกแก้มผมเบาๆอย่างหมั่นเขี้ยว หันไปมองคนที่ถูกกล่าวหาว่าจะทิ้งกันก็เห็นแค่เจ้าตัวส่ายหัวพลางถอนใจเบาๆแล้วเอื้อมมือมาคว้าแขนผมเข้ายืนชิดกันกว่าเดิม
“ไร้สาระน้องเอ....แค่นี้กูก็หลงมึงจะตายอยู่แล้ว” แขนแกร่งโอบสอดรับอยู่ที่เอวก่อนจะกระซิบเสียงเบาที่ข้างหู
“เหอะ กูไม่เชื่อหรอก นั้นรักแรกมึงเลยนะ”
“พี่เฟิร์สคือรักแรก....แต่นี้รักมาก” วาเอานิ้วจิ้มหน้าผากผมแรงๆสองสามทีก่อนจะผละออกเมื่อคนมาใหม่เข้ามา เมื่อหันไปเห็นคุณปริญที่เพิ่มเดินเข้ามาผมนี้ถึงกับหุบปากตัวเองและเหลือบไปมองพี่ชายคนรองโดยอัตโนมัติ
“ทำไมช้า”
“มีธุระหนิดหน่อย...น้องเอ วา” คุณปริญตอบเสียงเรียบก่อนจะหันมาเรียกชื่อผมกับวา นี้ผมไม่ได้เผลอสะดุ้งใช่มั้ยตอนคุณปริญเรียกผม ให้ตายเหอะเรียกน้องเอกี่ทีก็ไม่ชิน เคยถามพี่เฟิร์สว่าทำไมคุณปริญเรียกผมว่าน้องเอ เจ้าตัวก็ได้แต่ยิ้มและไม่พูดอะไรสงสัยคงเรียกตามพี่เฟิร์ส
“คะ ครับ”
“ใส่กางเกงขาสั้นได้นะ” คุณปริญว่าก่อนชี้ไปที่กางเกงขาสั้นที่วางอยู่ไม่ไกลนัก
“แล้วไม่ผิดกฎของทีนี้หรอครับ” ถามอย่างสงสัยเพราะรู้ว่าเรื่องวัฒนธรรมการแช่น้ำของที่ญี่ปุ่นค่อนข้างเคร่งครัด ยิ่งเป็นบ่อรวมด้วยแล้ว
“อืม ไม่เป็นไร” คุณปริญตอบสั้นๆก่อนจะส่งกางเกงขาสั้นให้พี่ชายผมที่อมยิ้มขำๆให้คุณปริญ นี้ผมไม่ได้ตาฟาดแต่แอบเห็นคุณปริญกระแอมในคอเบาๆเมื่อพี่เฟิร์สพูดว่า ’กับน้องก็ไม่เว้น’
“ให้มันน้อยๆหน่อย”
“อะไร” ผมหันไปหาวาก่อนจะรับกางเกงมาถือไว้
“มองแบบนั้น ควรหวงมั้ย”
“อ้อ ฮาๆๆๆ ไม่อิจฉานะที่คุณปริญเขาหุ่นดีกว่า โธ่ๆๆกล้ามน้อยๆของวาโย โตขึ้นเอาแบบคุณปริญนะ เอชอบ” ไม่พูดเปล่า ผมเอามือไปลูบกล้ามท้องของวาเชิงหยอกล้อแต่เมื่อเงยหน้าไปมองสายตาของคนตัวสูงก็เริ่มรู้สึกขนลุกเมื่อเห็นดวงตาที่ระยิบระยับของวา
“ปากดีนักนะ ระวังจะโดนทำโทษ”
“ไม่กลัว” แลบลิ้นใส่ก่อนจะรีบหนีเดินตามพี่เฟิร์สเข้าไปยังโซนอาบน้ำก่อนลงแช่ออนเซ็น
“โหยย สวยอ่ะพี่เฟิร์ส” ผมอุทานออกมาอย่างลืมตัวเมื่อเห็นบ่อน้ำร้อนของทีนี้เป็นพื้นที่เปิดโล่งโชว์วิวสวยของภูเขาไฟฟูจิให้เห็นลางๆแต่เพราะเป็นเวลากลางคืนจึงเห็นไม่ค่อยชัด แต่ที่ดึงดูดสายตาจริงๆฝนตอนนี้กลับเป็นท้องฟ้าที่ประดับไปด้วยดวงดาวและพระจันทร์กลมโต
“ถ้าตื่นไว้ตอนเช้าก็ลองมาแช่ดูนะ วิวฟูจิสวยกว่านี้อีก” พี่เฟิร์สพูดพลางจูงมือผมลงแช่น้ำด้วยกัน
“เสียดายเนอะที่ม๊ากับเฮียเอกไม่ได้มา”
“หม่าม๊าอยากให้มา แต่เฮียเอกดูพฤติกรรมก่อน ชอบก่อนเรื่อง” พี่เฟิร์สย่นจมูกเมื่อพูดถึงพี่ชายคนโต ผมรู้สึกได้ว่าเฮียเอกต้องเคยทำอะไรให้พี่เฟิร์สไม่ชอบใจแน่ๆ ไม่งั้นเฮียเอกไม่โวยวายแค่นี้ และ ยอมพลาดโอกาสมาเที่ยวญี่ปุ่นกับน้องๆหรอก
“ก่อเรื่องอะไรหรอพี่เฟิร์ส คงไม่ได้มีเรื่องกับคุณปริญใช่มั้ย”
“นั้นก็ส่วนหนึ่ง หลายเรื่องนะพี่ชายเรา”
“พี่ชายพี่เฟิร์สเหมือนกันแหละ”
“อ้าวหรอ ฮาๆๆ รอดูความประพฤติก่อนแต่ไว้รอบหน้า มาทั้งครอบครัวเลยเนอะ” คำว่าอ้าวหรอของพี่เฟิร์สนี้ ถ้าเฮียเอกได้ยินคงร้องไห้ซบอกหม่าม๊าแน่ๆเลย
“อื้ม! ให้เฮียเอกออกค่าทริปให้หนูนะด้วยนะ”
“ให้จ่ายให้ทุกคนเลยดีกว่า”
“เยี่ยมไปเลย” ถึงผมไม่รู้ว่าเฮียเอกเคยก่อเรื่องอะไรเอาไว้ก่อนหน้านี้ แต่ดูจากอาการของพี่เฟิร์สแล้ว การเอาคืนงานนี้ ผมมีแต่คุ้มและคุ้ม
“เป็นนักกฎหมายหรอ” เสียงพูดนิ่งๆของคุณปริญเรียกให้ผมหันไปมอง ร่างสูงใหญ่ผิวสีแทนที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามราวกับคนที่ออกกำลังกายเป็นประจำ หรือ นักกีฬามองไปยังวาที่นั่งแช่น้ำอยู่ตรงข้ามกัน บรรยากาศรอบตัวดูแปลกๆ จะว่าผ่อนคลายก็ไม่ใช่อึดอัดก็ไม่เชิง
“ครับ แต่เป็นผู้ช่วยอยู่ครับ ดูพวกสัญญาทางธุรกิจให้ลูกค้าต่างชาติ”
“แล้วชอบมั้ย”
“ก็ไม่ได้เกลียด”
“แล้วชอบมั้ย” คุณปริญถามย้ำอีกครั้งด้วยเสียงนิ่งเรียบอันเป็นเอกลักษณ์ของเจ้าตัวทำเอาผมเผลอมองวาอย่างเป็นห่วงไม่ได้ ไม่รู้ทำไม รู้สึกเหมือนกำลังโดนสอบสวนมากกว่าถามไถ่
“....ยังตอบไม่ได้ครับ”
“เห็นเรามาคุยกับเฟิร์สเรื่องอนาคต คิดดีๆว่าอยากอยู่กับอะไร ทางเลือกไม่ได้มีมาก ถ้าทำได้ดีก็ถือว่าเท่าทุน แต่ถ้าชอบแล้วทำได้ดีด้วยนั้นถือว่าได้กำไร”
“แล้วมันเป็นไปได้มั้ยครับ ว่าซักวันเราจะชอบในสิ่งที่ทำได้ดี และเป็นที่พอใจของทุกฝ่าย”
“เป็นไปได้มั้ย...มันขึ้นอยู่ที่ตัวนาย ว่านายจะทำให้ตัวเองชอบในสิ่งนั้นได้มั้ย แต่ถ้าพยายามที่จะชอบชั้นบอกเลยว่าเหนื่อย แต่ก็ไม่ได้แปลว่าเป็นไปไม่ได้ สุดท้ายนายต้องเลือกว่าจะทำตามความต้องการของตัวเอง หรือของใคร….ไม่มีใครทำอะไรคนทุกคนพอใจได้หรอกนะ”
“ครับ”
“อายุยังน้อย แต่ก็ใช่ว่าจะมีเวลามากมายในการค้นหาตัวเอง หลงทางได้แต่อย่านานเพราะยังมีเป็นห่วงนายอยู่อีกเยอะว่าเมื่อไรจะถึงบ้าน....เข้าใจที่ชั้นพูดใช่มั้ย วาโย”
“ครับ ขอบคุณครับ”
“พี่เฟิร์ส ทำไมคุณปริญพูดกับวาแบบนั้นอ่ะ”
“เขาเป็นห่วงน่ะ”
“ห่ะ ทำไมอ่ะ”
“ก็วาเป็นน้องพี่”
“ก็เลยเป็นห่วง?”
“จริงๆเขาเป็นคนใจดีนะ”
“หืมมมม โอ้ย หนูเจ็บนะ” เหมือนผมจะแสดงออกถึงความไม่เชื่อผ่านสีหน้ามาเกินไปเลยโดนพี่ชายหยิกแก้มเข้าให้ ได้แต่ลูบแก้มตัวเองปอยๆพร้อมหันไปยิ้มแหยๆให้อีกสองคนที่หันมามองอย่างสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นก่อนจะลากพี่เฟิร์สออกไปคุยให้ไกลกว่าเดิม เพิ่งรู้สึกถึงประโยชน์ของออนเซ็นใหญ่ๆก็ตอนนี้
“แล้ววา...โทรมาปรึกษาพี่เฟิร์สเรื่องงานบ่อยหรอ ทำไมหนูไม่รู้”
ที่ถามไม่ได้งอนหรืออะไรนะครับ เพราะส่วนใหญ่เวลามีเรื่องอะไร วาจะชอบปรึกษาพี่เฟิร์สมากที่สุด ความลับอะไรที่คนในบ้านผมไม่รู้ พี่เฟิร์สจะเป็นคนรู้เสมอ อาจเป็นเพราะพี่ชายผมเป็นคนจับความรู้สึกเก่งและรักษาความลับดีเยี่ยมก็เลยเป็นตัวเลือกที่ดีในการปรึกษา ถ้าเป็นเฮียเอกนี้ สโลแกนคล้ายๆกับผมครับ แต่เป็นเอกรู้ม๊ารู้ แทนที่ เอรู้โลกรู้
“ส่วนใหญ่จะไลน์มาปรึกษามากกว่า”
“วาเครียดมากมั้ย”
“เป็นห่วงหรอ”
“อื้ม ก็แฟนนิ่ เพื่อนสนิทด้วย”
“ทำตัวน่ารักนะเรา”
“น่ารักแล้วพี่เฟิร์สจะซื้อรองเท้าโอนิสึกะให้หนูซักคู่มั้ย”
“ได้ไปแล้วไม่ใช่หรอปีนี้...อยากได้ก็ลองไปอ้อนขอคนนู้นเอา เจ้ามือทริปเรานะทริปนี้จะบอกให้”
“จริงดิ่ หูยยหนูเกรงใจ”
“ตาเป็นประกายไปแล้วน้องเอ”
“ฮาๆๆๆ แต่เห็นแบบนี้คุณปริญเขาดูเป็นผู้ใหญ่มากเลยนะ ไม่คิดว่าพี่เฟิร์สจะคบกับคนแบบนี้”
“ทำไมคิดงั้น”
“ก็เห็นพี่เฟิร์สชอบให้คนเข้ามาอ้อน แบบหนูกับวาไง”
“ชอบเวลาน้องอ้อน แต่ไม่ชอบเวลาคนอื่นอ้อน....อีกอย่างนะ”
“อะไรหรอ”
“พี่ชอบเป็นคนอ้อนให้โดนตามใจมากกว่า” พี่ชายคนรองพูดเสียงนิ่งใบหน้าประดับไปด้วยรอยยิ้ม พี่เฟิร์สค่อยๆลุกขึ้นจากที่นั่งในบ่อน้ำร้อนพร้อมเอามือเกลี่ยปอยผมที่ปรกแก้มตัวเองออก ผมหน้าแดงด้วยความเขินเมื่อเห็นพี่ชายคนรองเดินไปหาคุณปริญที่มองมาก่อนแล้ว
พี่เฟิร์สยิ้มให้คุณปริญก่อนจะพูดอะไรที่ได้ยินกันสองคนเบาๆและพากันเดินขึ้นจากบ่อน้ำร้อนไปโดยไม่ลืมหันไปบอกวาให้เอาผมขึ้นจากบ่อก่อนที่จะเป็นลม
“หน้าแดงใหญ่แล้ว ร้อนหรอ”
“ไม่ร้อน ....เขิน”
“เขินอะไร อย่าบอกนะว่าเขินหุ่นคุณปริญ เอาใหญ่แล้วนะเอรัณ”วาดีดเหม่งผมไม่แรงนักพอให้รู้ว่าเจ้าตัวแค่แซวเล่นก่อนที่จะคล้องคอให้ผมเดินขึ้นจากบ่อไปด้วยกัน
“ไม่ใช่ดิ่...ว่าแต่เมื่อกี้คุยอะไรกับคุณปริญตั้งนาน” จับมือวาที่พาดอยู่บนไหล่ จ้องไปยังดวงตาสีดำคมสวยที่หันมายิ้มถามผมด้วยน้ำเสียงติดหมั่นใส้
“สาบานว่าไม่ได้ยิน”
“ได้ยิน แต่อยากได้ยินจากปากวา” ปรับเสียงให้จริงจังมากขึ้นเมื่อออกมาถึงห้องแต่งตัวที่เหลือแค่ผมกับวาแล้ว วาเดินไปหยิบผ้าขนหนูผืนใหญ่มาคลุมตัวผมที่เริ่มเย็นไว้ก่อนจะหยิบมาผืนมาเช็ดให้ตัวเอง
“เฮ้อ พอดีช่วงนี้มีเรื่องให้คิดนิดหน่อย เรื่องที่บ้าน และก็เรื่องงาน”
“อยากให้กูรู้รายละเอียดมั้ย”
“อยากและก็ไม่อยาก”
“ยังไง...หันมามองหน้าเอหน่อย” เรียกความสนใจจากอีกคนที่หันข้างหยิบนู้นจับนี้ไม่ยอมหันมามองกัน วาถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนจะยิ้มให้ก่อนจะช่วยจับชายยูคาตะที่ผมกำลังจะใส่อยู่ให้เรียบร้อยพร้อมพูดเสียงนุ่ม
“อยากให้เอรู้แต่ก็ไม่อยากให้เอกังวล อยากให้เอเป็นห่วงแต่ก็ไม่อยากให้เอเครียดตาม”
“เลยไปปรึกษาพี่เฟิร์สแทนหรอ”
“หึง”
“ไม่ได้หึง...หวงต่างหาก”
“หวงพี่เฟิร์สอีกล่ะ น้องเอเอ้ย”
“หวงวา”
“ห่ะ”
“ไม่ยิ้มดิ่ ว่าไงสรุปยังไง”
“หึหึ ก็ไม่ยังไง เดี๋ยวถ้าจะตัดสินใจได้ จะบอกคนแรกเลยนะ”
“สัญญา”
“อืม สัญญา”
To be Con
-Blue Talk-
นั้นไงก่อนสิ้นปี (อีก 3 วัน )จะจบล้าวววววววว เอาจริงๆแอบเห็นคนเม้นอยากอ่านพี่เฟิร์สกับคุณปริญ สรุปชอบคาเรคเตอร์พี่เฟิร์ส หรือ คุณปริญมากกว่าคะ ^^
-
มาต่อแล้ว เย้ๆๆ
-
ดีใจมากกกที่มาต่อ
จริงๆแล้วชอบทั้งพี่เฟิร์สและคุณปริญเลย
ชอบเวลาที่อยู่ด้วยกัน.
แต่ชอบเหมือนกันนะเวลาเล่าผ้านตัวน้องเอ. หรือบุคคลอื่นๆ
อย่าหายไปนานนะเะะะ คิดถึง
-
รอตอนต่อไป~
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:call: :call: :call: :call:
-
Hour# 35 –Be happy-
หลังจากทริปญี่ปุ่นเราจบลงด้วยรองเท้าโอนิสึกะสองคู่ที่ผมลองอ้อนคุณปริญจนได้มา จริงๆต้องบอกว่าให้พี่เฟิร์สช่วยอ้อนคุณปริญมากกว่า แต่สุดท้ายทริปนี้ผมก็ต้องควักเงินออกจากกระเป๋าเพื่อจ่ายตังค์ซื้อของฝากให้สองเพื่อนผู้ยากไร้ของผมซึ่งของที่ผมซื้อไปฝากพวกมันก็เป็นแค่กูลิโกะง่อยๆ กับโตเกียวบานาน่า แต่แค่นั้นราคาก็แพงอยู่นะครับ อย่าหาว่าเอรัณจน ให้เรียกว่าผมล่มจมกับฟิกเกอร์ดีกว่า
ผมกับวาก็กลับมาใช้ชีวิตามเดิม เวลาที่ผ่านไปอย่างรวมเร็วทำเอาเด็กถาปัต’ปีสุดท้ายของผมทำให้ผมหัวหมุนอยู่นานกว่าจะทำโปรเจคจบส่งอาจารย์ได้ ทีเหลือก็แค่รอลุ้นว่างานนี้จะผ่านหรือไม่ผ่านตอนฟังผลพรีเซ้นโปรเจคอีกที ถ้าพูดถึงวารายนั้นยุ่งยิ่งกว่าผมอีกครับเพราะเจ้าตัวได้ปรับตำแหน่งจากผู้ช่วยมาเป็นที่ปรึกษาทางด้านกฎหมายเต็มตัว พูดก็พูดวันๆผมเห็นวาใส่แว่นก้มหน้าอยู่แต่กับเอกสารภาษาอังกฤษเต็มไปหมดจนบางทีก็สงสัยว่าวายังอ่านภาษาไทยออกอยู่มั้ย แต่พอถามก็โดนเจ้าตัวดีดเหม่งกลับมาให้เจ็บเบาๆ
“วา...วา...วา...วา” กลับมาที่ปัจจุบันที่ผมกำลังนอนพิงหมอนอ่านนิยายอยู่ตรงโซฟาตัวใหญ่ในห้องของวา โดยที่เจ้าของห้องนั่งอยู่ตรงพื้นพรมด้านล่างทำงานแปลเอกสารภาษาอังกฤษอยู่ ผมกระซิบเสียงเบาๆเรียกเจ้าคนตัวใหญ่กำลังขมักเขม่นในการเปิดพจนานุกรมศัพท์กฎหมายอยู่
“วา...วา...วา” เรียกไปก็ขำตัวเองเพราะความดังของเสียงที่ผมเรียกเจ้าของชื่อนั่น มันเบามากซะจนไม่ได้ยินเหมือนแค่ขยับปากเสียมากกว่า แต่ผมรู้สึกว่าผมแค่อยากเรียกชื่อคนตรงหน้าก็แค่นั้น แต่เหมือนผมจะคิดผิดเมื่อเจ้าของแผ่นหลังกว้างขยับตัวเล็กน้อยก่อนจะหันใบหน้าภายใต้กรอบแว่นมามองผมแล้วเลิกคิ้วให้แทนคำถาม
ผมรีบทำเป็นไม่รู้เรื่องก่อนจะมุดหน้าเข้าหาหนังสือเหมือนเดิม ก่อนที่เจ้าของชื่อจะหันกลับไปทำงานตามเดิม พอผ่านไปได้ซักพักผมก็ค่อยๆลดหนังสือลงจากหน้าและหันมองแผ่นหลังของวาที่เหยียดตรง ไหล่กว้างแบบสมส่วนภายใต้เสื้อยืดเนื้อนิ่มสีเข้ม ผมพลิกตัวเอื้อมมือช้าๆลูบหัวคนตรงหน้าผ่านอากาศก่อนจะยิ้มออกมาคนเดียวเมื่อรู้สึกว่าที่ตัวเองทำมันไร้สาระเสียจริง แต่ยังไม่ทันจะได้ชักมือกลับเจ้าของศีรษะที่โดนผมลูบเล่นผ่านอากาศก็หันมาจับมือผมไว้ก่อนจะดันตัวเองขึ้นมานั่งคล่อมผมที่นอนอยู่บนโซฟา
“ทำอะไร บี2” วาก้มหน้าลงมาจนจมูกชิดกันก่อนจะถามเสียงทุ้มออกมา ผมมองเห็นเงาตัวเองรางๆผ่านกระจกแว่นสายตากรอบเข้มของวา จมูกที่โด่งเป็นสันของวาทำให้แว่นไม่ขยับตกลงมามากยามก้มหัวลงมาชิดกันขนาดนี้ ถ้ากลับกันเป็นผมใส่ แค่ยืนเฉยๆยังไหลลงมาเลยครับ
“ไม่ได้ทำอะไร”
“แล้วเรียกทำไมบ่อยๆ”
“หืม ไม่ได้เรียก”
“ไม่ได้เรียกได้ยังไง วาได้ยิน”
“แค่เรียกว่า...วา...วา” ผมขยับปากเรียกชื่อวาโดยไม่แปล่งเสียงเหมือนที่ทำไปก่อนหน้า ก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆเมื่อคนด้านบนก้มตัวลงมางับปากผมเบาๆอย่างหมั้นเขี้ยว
“แล้วเมื่อกี้เอื้อมมือมาลูบหัววาทำไม.... อ้อนหรอ” เมื่อได้ยินที่วาพูดผมก็อดหน้าร้อนไม่ได้ อยากจะถามว่ารู้ได้ยังไงแต่สายตาก็เหลือบไปเห็นโทรทัศน์ตรงด้านข้างพอดี วาคงแอบมองผมผ่านเงาที่สะท้อนตรงโทรทัศน์มาสักพัก
“เปล่า แค่อยากให้วาสนใจ”
“แล้วทำไมไม่เรียกดังๆล่ะ”
“ไม่อยากกวนวานิ่ เห็นกำลังทำงานอยู่ เดี๋ยวโดนดุ” แอบตัดพ้อเบาๆ ผมเคยเข้าไปวอแววาช่วงหนึ่งในห้องทำงานของวา แต่กลับโดนเจ้าตัวไล่ออกมาซะงั้น
“ไม่ดุหรอก เอางานมาทำข้างนอก แปลว่าอ้อนได้” สายตากรุ้มกริ่มที่คนด้านบนส่งมาทำเอาผมรู้สึกร้อนๆหน้าอย่างบอกไม่ถูก เรื่องที่ว่าคบกันมานาน จ้องตากันมาเยอะแล้วจะไม่เขินนี้ ผมบอกเลยว่าไม่จริง บางทีแค่วาหันมามองผมยังอดรู้สึกใจเต้นไม่ได้เลย
ผมเอียงหน้าหนีเมื่อวาก้มลงเอาจมูกมาคลอเคลียที่แก้มของผมก่อนจะโดนขโมยหอมไปจากคนด้านบน เสียงหัวเราะในลำคอเบาๆของวาทำเอาผมรู้สึกไม่ปลอดภัยในร่างกายตัวเองเท่าไร
“ไม่ทำงานต่อแล้วหรอ”
“เดี๋ยวค่อยทำ ตอนนี้ทำตัวให้แฟนอ้อนก่อน” ไม่ทันจะได้พูดอะไรกลับไปเพราะริมฝีปากถูกปิดด้วยจูบของคนตรงหน้า เอียงคอจูบรับคนด้านบนแบบไม่ให้ชนแว่น แต่ก็ยังรู้สึกเมื่อยคออยู่ดี เมื่อวาจะรู้ความผิดเพราะเจ้าตัวผละริมฝีปากออกก่อนจะยันตัวขึ้นนั่ง มองผมที่กึ่งนั่งกึงนอนหอบหายใจเบาๆอยู่
ผมมองวาที่ส่งยิ้มมาให้ผ่านกรอบแว่นก่อนจะยันตัวเองลุกขึ้นมานั่งคล่อมบนตักของวา เอื้อมมือช้าๆไปถอนแว่นตาสีเข้มออกก่อนจะวางไว้ข้างๆและคล้องคอวายืนหน้าเข้าไปจูบคนตัวสูงกว่าช้าๆ
“ทำไมยั่ว” วาพูดออกมาก่อนเงยหน้ารับจูบของผมอีกครั้ง
“ไม่ได้ยั่ว นี้เรียกว่าอ้อน”
“อยากได้อะไร”
“มองกูเป็นคนยังไง”
“หึหึ”
“อยากให้รัก” พูดจบก็โน้มตัวลงไปจูปปากวาเบาๆหนึ่งที
“แค่นี้ก็รักจะตายอยู่แล้ว”
“อยากให้สนใจ”
“ก็สนใจกันมาตลอด”
“อยากให้ใส่ใจ”
“ใส่ใจที่สุด”
“อยากให้วาใจดีด้วย”
“แล้วแต่ความประพฤติ ฮาๆ” ขมวดคิ้ว เบ้ปากเมื่อได้ยินคำตอบที่ไม่ได้ดั่งใจก่อนจะหลุบยิ้มออกมาเมื่อวากดจูบแรงๆที่ข้างขมับ
“อยากให้วาโอ๋”
“นี้แฟนหรือลูก”
“รับปากมั้ยละ”
“เรื่อง”
“ทุกเรื่องที่เอขอ”
“ไม่”
“ทำไมไม่เคลิ้มล่ะ สถานการณ์แบบนี้ขอลมได้ลมขอดาวได้ดาวซิ” นี้พูดจริงๆนะ ผมอ้อนและอ่อยมาขนาดนี้แล้ว มันต้องเคลิ้มแล้วคล้อยตามดิ่ แบบหนังที่ผมดูอ่ะ เวลานางเอกอ้อนขออะไร พระเอกตามใจตลอด ภูมิมันยังยอมเลยตอนน้องมันมาอ้อน
“แต่กับเอ กลัวเป็นให้ลมแล้วจะอยากได้ท้องฟ้ามาเป็นของแถมนะซิ ไว้ใจไม่ได้หรอก”
“มองกูเป็นคนยังไง”
“เด็กเอาแต่ใจ ขี้อ้อน ฉอเลาะเก่ง ขี้น้อยใจ”
“ดีๆทั้งนั้น”
“อืม ดีสุดก็ตรงที่....รักวา” วาโอบเอวผมมองหน้าและยิ้มให้ ดวงตาเป็นประกาย
“......ก็มึงมันน่ารัก” พยายามทำตัวกล้าและเชิดหน้าหยิกแก้มวาไปหนึ่งที
“สรุปนี้กำลังจีบกู”
“อ้าว ไม่ได้จีบติดแล้วหรอกหรอ ได้ข่าวว่าตอนคบกันพี่ก็เป็นคนขอน้องวาคบนะครับ”
“พูดแบบนี้ พยายามโชว์แมน”
“ทำไมต้องโชว์ คนมันแมนอยู่แล้ว เดี๋ยวขับรถโชว์เลยมั้ย แล้วน้องวามาเป็นตุ๊กตาหน้ารถ”
“หึหึ ถ้าน้องเอสบายใจก็ทำไป”
“วา”
“หืม”
“พอกูเรียนจบ กูอาจจะไม่มีเวลามานั่งอ้อนมึงแบบนี้ มึงก็อาจจะมีงานที่ต้องรับผิดชอบมากกว่านี้ แต่อย่าลืมที่กูขอนะ”
“ไม่ลืมหรอก วาต่างหากที่ต้องขอเอ”
“ขออะไร”
“อยู่ให้วารัก สนใจ ใส่ใจ ใจดี โอ๋ และก็ดูแลเอแบบนี้ไปเรื่อยๆนะ”
“จะให้ไปไหนได้ เป็นทั้งเพื่อน แฟน และครอบครัวแบบนี้ ขาดไม่ได้หรอก” ใช่ครับวาโยที่เป็นคนสำคัญในชีวิตผม ความผูกพันที่มีมานาน เริ่มต้นมาจากเพื่อน คนในครอบครัว และ คนรัก สำคัญเสียจนไม่มีใครมาแทนที่ได้ สำคัญจนใกล้กับคำว่าขาดไปไม่ได้
จุดเริ่มต้นของผมกับวาที่มาจากคำว่าคู่จิ้น แต่คำว่าคู่จิ้นที่ใครหลายๆมอบให้ กลับกลายเป็นปัจจัยสำคัญที่ทำให้ผมรู้ใจตัวเองว่าความรู้สึกของผมที่มีให้วามันคืออะไร
อยากขอบคุณการจิ้นของทุกๆคน ที่ทำให้ผมได้รับสิ่งที่ดีที่สุดในชีวิต จากคนที่สำคัญที่สุดของผม
และผมหวังว่า ถึงผมจะเรียนจบ ออกจารั้วมหาวิทยาลัยไป คำว่าคู่จิ้นของผมกับวา จะยังเป็นหัวข้อที่ทำให้ทุกคนได้ยิ้ม และ มีความสุขไปกับเรื่องราวของผมนะครับ
END
ประกาศๆๆ จุดผลุได้ เอวาจบแล้วววว นับนิ้วกันซิว่ากี่ปี ตั้งแต่เราอยู่อังกฤษจนกลับมาทำงานไป 2 ที่ ฮาๆๆ ขอบคุณที่ยังคอยอ่านกันอยู่นะคะ ^^ แล้วค่อยกลับมาพบกับ คุณปริญ พี่เฟิร์สใหม่ กันเมื่อเราจัดเวลาได้ดีกว่านี้
-
เดี๋ยวจะเริ่มอ่านใหม่ตั้งแต่ต้นเลยนะ
คิดถึงเอวา
ปล. นักเขียนแจ้งจบสิ จะไปไปอยู่ห้องจบแล้ว
-
:pig4: :pig4: :pig4: :3123:
-
จบแล้วววววววววว
คงต้องบอกว่าเป็นตอนจบที่เร็วและไม่มันตั้งตัวมาก
คิดว่าถ้ามีโอกาสรีไรท์น่าจะได้ดีกว่านี้เลย
ต้องบอกว่าเราชอบ และมีความสุขกับเรื่องนี้ในทุกๆตอน
อย่าถามนะว่าอ่านกี่รอบ
คือเยอะมากกกกกก
ชอบน้องเอ ความรักที่อยู่รอบตัวน้องเอ
รักน้องวา ผู้ชายที่โครตน่าอยากได้
นี่อยากอ่านตอนพี่เฟิร์สมาก ถ้าอัพเรื่องใหม่ มีมาส่งข่าวบอกในนี้ด้วยนะ
เรายุ่งๆมากช่วยนี้ไม่ไดเตามนิยายใหม่ กลัวพลาดมากกก
สุดท้ายรวมเล่มนะะะ
-
จบแล้วว ต้องคิดถึงเอวาแน่ๆเลย :กอด1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
จบแล้ว~ คงคิดถึงคู่นี้สุดๆ
-
:pig4:
-
เห็นขึ้นว่าจบแล้ว คงต้องกลับไปอ่านใหม่อีกรอบแล้ววว
-
:3123: :3123: :3123: :3123: :3123:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
จบแบบงงๆเรื่องครอบครัววายังงงๆอยู่เลย
-
เอวาคู่จิ้นเป็นคู่จริง ไม่ได้ใช่ทำตามคำเรียกร้องนะ แต่ทำตามหัวใจ 5555
เอน่ารัก ขี้อ้อน ปากไว ขี้งอน วาก็ตามใจตลอดถึงจะดุ
วาฉลาดแถมแอบโหด ไม่ให้เอรู้ด้วย มันต้องมีมุมนี้เนาะ ที่อยากให้เอยังโลกสวย :mew3:
วาทำให้เอขาดวาไม่ได้ อยู่ด้วยกันตลอด ทำดีค่ะ
ทีมเพื่อนก็ดีงาม ชงเข้มมาก หนักมาก ไม่รู้ที่มีผู้หญิงเข้ามาหาเป็นแผนวาด้วยไหม ใช่ว่าไม่รู้เนาะ
ครอบครัวเอน่ารักทุกคนเลยค่ะ วาโชคดีแล้ว ที่เอเป็นเด็กชอบสังคม เป็นมิตรเวอร์ ไม่งั้นก็ไม่ได้วาลิขิต
ยังไม่รู้เลยว่า ย่าสองคนที่มาหา สรุปแล้วเป็นใคร แอบเคืองแม่ พ่อบังคับแต่ว่ายังดีกว่าไหม หรือไงคะ
ขอบคุณมากนะคะสำหรับโมเมนท์น่ารักของคู่นี้ มาบอกตอนพิเศษตอนเอทำงานอีกก็ได้นะคะ ^^
-
:pig4: :mew1: o13
-
ฮือออออออออ เป็นเรื่องที่ดีต่อใจมากมากเลย
เอวา อบอุ่นสุดสุด เรื่องโมเม้นคือดีงามมากกกกก
แต่แอบข้องใจเรื่องครอบครัววาเล็กๆ คุณย่าหายยยยยยยย หายยยย หายยยยยย มีความข้องใจสุดดด
ถ้าคนเขียนจัดเวลาได้ ขอตอนพิเศษไขความกระจ่างให้ที
แล้วก็ชอบคู่ของพี่เฟิร์สคุณปริญ มีความอยากรู้อยากเห็นคู่นี้ 5555555555 #นับนิ้วทดไว้ในใจตามวาสไตน์
ถ้ามีเวลา หรือเปิดเรื่องใหม่ ทุกสิ่งอย่าง จะรอคนเขียนนะคะ
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวน่ารักน่ารัก
ที่จบแล้ว ไม่รู้จะอิจฉาเอ หรือวา ดี โอ๊ยยย ดีไปหมดดดดด
-
ดีใจมากจริงๆที่คนเขียนมาต่อที่นี่จนจบ :katai2-1:
-
Ava is finished!!! What a great journey. :hao7:I wish I would have seen Wa jealous more often because A always see scenes with First and doesn't have confidence sometimes.
-
ง่าาา จบแล้วเหรอ เรื่องบ้านวายังไงต่ออ่ะ แต่น่ารักมสกกกก เอวา :ling1:
-
อ่านจบแล้ววววววว ชอบเอวา อะ เอขี้อ้อนดี
-
เพิ่งตามมาอ่านจนจบ ชอบน่ะ รักทั้ง วา โย คุณปริณ พี่เฟริส์ เป็นกำลังใจให้น่ะค่ะ
สัญญาว่าจะตามอ่านไปทุกๆเรื่อง :-[ :o8: o13
-
:a5: :a5: ง่าาาาาาาจบแล้ว ขอโทษนะคะคือสงสัยปมเรื่องคุณย่าที่มาหาวา จะมีตอนพิเสษเพื่อคลายปมไหมคะ เหมือนมันจบแต่ไม่สุดอะค่ะ
ปล.นุ้งเอน่าร๊ากกกกกกกกกกกกก อยากยืมมาฟัดสักวันสองวัน :mew1:
-
ชอบมากกกกกกกกกก น้องเอโคตรน่ารัก นู๋อย่างนั้นนู๋อย่างนี้ อยากลักพาตัวมาเลี้ยงจุง
-
:pig4: :กอด1:
-
ขอบคุนค่า สนุกดีอะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
หายไปนาน.......กลับมาอีกทีจบซะแล้ววววววววว..... o13 ชอบมากกกกกกกกกกน่ารักทั้งคุ่เลย ^^
-
จบแล้ว เรื่องนี้เอกับวาน่ารักน่าฟินมากๆๆๆๆ
แต่แอบข้องใจครอบครัววาอยุ่นะ ไม่เฉลยหน่อยเหรอ คุณย่าโผล่มาแว้บนึงทิ้งปริศนาไว้แล้วหายไปเลย
-
คือลืม คือต้องอ่านใหม่ :laugh: :laugh: ขอบคุณนะคะที่แต่งนิยายที่สนุกๆให้อ่านแบบนี้ :L2: :กอด1: :L2: :pig4:
-
นึกว่าตาฝาดดดดดด จบแล้วขอบคุณนะคะ :กอด1:
-
ขอบคุณค่า นิยายน่ารักมากกกกกกกกกก :katai2-1:
-
ไม่อยากให้จบเลยยยยย :hao5: #ตกลงครอบครัววานี่ยังไง - -"
-
:mew1: :mew1:
-
ชอบนิสัยน้องเอมากกกกก
ชอบเด็กขี้อ้อน ยั่วเก่งแบบนี้
แถมดูเป็นน้องเล็ก แบบผู้ชายๆ ไม่ใช่สาวจ๋าเลย
น่ารักมาก หลายคนอาจจะชอบวา
แต่บอกเลย ผมชอบเอ ชอบคนน่ารักแบบนี้ อยากกอด อยากหอม อยากลูบหัวกล่อมนอน
ขอบคุณผู้แต่งสำหรับเรื่องราวน่ารักๆนะครับ
เห็นว่าเขียนไว้นานเพิ่งจะมาจบ
ไม่เป็นไรครับ ขอแค่เขียนจนจบก็ขอบคุณแล้วครับ
ขอบคุณจริงๆครับ
-
เอวาน่ารักมากค่า
-
เป็นนิยายเรื่องเเรกที่อ่าน
เป็นเรื่องแรกที่ทำให้รู้ว่านิยายวายคือ อะไร
โอ้ยยยยยยยย ฟิน
-
อ่านจบแล้วค่า
น้องเอน่ารักมากๆๆๆ อยากเป็น ><
-
หึ้ยยยยย :katai4:
-
ขอบพระคุณขอรับ ถึงนิสัยของเอจะติงต้องไปเยอะ แต่โดยรวมก็ดีขอรับ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ
-
หลุดเข้ามาอ่านเรื่องนี้
ชอบอ่า
แบบว่าน่ารัก ใสๆ
ค่อยๆ พัฒนา
แตีชอบเรื่องของพี่เฟิร์สมากเลย
มีเรื่องของคู่นี้มั้ยค่าาาา
:o8: :o8:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
มันจบงง มีต่อใช่ไม๊
-
สนุกดีค่ะ ชอบเรื่องนี้มาก
ปล. กู๋แปลว่าน้านะค่ะ เห็นหลานน้องเอเรียกว่ากู๋เอ ความจริงต้องเรียกเจ็กเอค่ะ :3123:
-
สนุกดีค่ะ :pig4:
-
เขาได้กันสักที~~~ :o8: :m25: :katai2-1:
-
จู่ๆ 2 ย่า ก็หายไป เรื่องพ่อกับแม่วาโย ก็เหมือนตัดหายไปเฉยๆ
เหมือนจู่ๆ ก็โดนตัดจบ
-
กรี๊ดดดดดดด นี่ถ้าไม่มาอ่านอีกรอบ ไม่รู้เลยนะเนี่ยว่าคนเขียนมาต่อจนจบแลัว
เรืีองนี้น่ารักมากจริงๆค่ะ อ่านไปก็ฟินไป ^^
-
จำได้ว่าอ่านเรื่องนี้ค้างไว้เมื่อนานมาแล้ว วันนี้ได้ฤกษ์มาอ่านให้จบสักที
เอาจริงยังอยากรู้ชีวิตครอบครัวจริงๆของวาอยู่และเรื่องของกายอยู่
สงสารวานะ แต่วาโชคดีมากๆที่ได้เจอครอบครัวน้องเอ
ว่าแล้วก็ยังไม่อยากให้จบเลย ยังอยากอ่านเรื่องราวน่ารักๆของทั้งสองคนอยู่ง่าา
-
น่ารักมากๆ ครับ ตามอ่านอยู่หลายวันเลยครับ //ขอบคุณสำหรับเรื่องราวน่ารักๆ ของ เอ-วา นะครับ
-
สนุกค่ะ :pig4:
-
:pig4: หลงรักวาโย น้องเอโชคดีจัง :mew1:
-
รักนะ วาโย
-
กลับมาอ่านอีกรอบ
มันดีมาก น่ารักมาก ชอบๆๆๆ
-
:katai1: มันสนุกนะ แต่ปมที่สงสัยมันยังไม่คลายเลยอ่ะ ฟินไม่สุด
-
มาอ่านซ้ำๆ รอบที่เท่าไหร่ไม่รู้
-
น่ารักมากค่ะ
มีความละมุนนนน :pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ละมุนเหลือเกิน รักกันนานๆน๊า
-
น่ารัมากครับ เอ วา
พี่เฟิส ฟากัส ภูมิ เหนือ กล้า แก้ว เปรี้ยว
ชอบในทุกบท ทุกคนเลยครับ
-
มาอีกรอบ
-
ดีแทค ระบบเติมเงิน โปรเน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว (ราคารวมภาษี 7% แล้ว)
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) 803บ./90วัน กด *104*591*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) 1,284บ./180วัน กด *104*592*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) 1,926บ./365วัน กด *104*593*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 1,069บ./90วัน กด *104*594*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 1,498บ./180วัน กด *104*595*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 2,675บ./365วัน กด *104*596*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 236บ./7วัน กด *104*388*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 696บ./30วัน กด *104*389*8488034#
เน็ตดีแทค 8 Mbps(เม็ก) 95บ./8วัน กด *104*897*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 1,711บ./90วัน กด *104*598*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 2,139บ./180วัน กด *104*578*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 3,745บ./365วัน กด *104*579*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 354บ./7วัน กด *104*398*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 1,188บ./30วัน กด *104*597*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 139บ./7วัน กด *104*77*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 535บ./30วัน กด *104*97*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 246บ./7วัน กด *104*78*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 696บ./30วัน กด *104*98*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 375บ./7วัน กด *104*79*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 482บ./30วัน กด *104*798*8488034#
เน็ตดีแทค 2 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 380บ./30วัน กด *104*237*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 470บ./30วัน กด *104*236*8488034#
เน็ตดีแทค 12 Mbps(เม็ก) 193บ./7วัน กด *104*841*8488034#
เน็ตดีแทค 12 Mbps(เม็ก) 482บ./30วัน กด *104*842*8488034#
ยกเลิกเน็ต กด *103*0# โทรออก
ดีแทค เช็คเน็ต คงเหลือ กด *101*1# โทรออก
เช็คเบอร์ตัวเอง กด *102# โทรออก
ยกเลิก SMS กินเงิน กด *137 โทรออก
เช็คเงิน คงเหลือ กด *101# โทรออก
ติดต่อ คอลเซ็นเตอร์ กด 1678 โทรออก
เน็ตไม่อั้น ไม่ลดสปีด โปรรวม
สมัครง่ายๆ กดตามได้เลยค่ะ
#โปรเน็ตสุดฮิต DTAC
โปรที่คุ้มที่สุดของการใช้เน็ต
#โปรเสริมเน็ตวันนี้ #โปรเน็ตสุดฮิต #เน็ตไม่อั้นไม่ลดสปีด #โปรเน็ตดีแทค #เน็ตดีแทคเติมเงิน #โปรดีแทครายสัปดาห์ #โปรดีแทครายวัน #โปรแทครายเดือน #โปรเน็ตDTAC #เน็ตไม่จำกัด #เน็ตไม่ลดสปีด #โปรเน็ตไม่อั้นรายวัน #โปรเน็ตไม่อั้นรายสัปดาห์ #โปรเน็ตไม่อั้นรายเดือน #DTAC #สมัครเน็ต #โปรเน็ตดีดี #โปรเสริมDTAC #โปรเสริมดีแทค
https://www.facebook.com/media/set/?vanity=sarawutcomputer&set=a.1735376596730368 (https://www.facebook.com/media/set/?vanity=sarawutcomputer&set=a.1735376596730368)
เน็ต เปิดเบอร์ใหม่ ย้ายค่าย เบอร์เก่า ดีแทค ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://www.youtube.com/watch?v=U8gZx3BTz_I (https://www.youtube.com/watch?v=U8gZx3BTz_I)
เน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว dtac ดีแทค ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://www.youtube.com/watch?v=xgJOI7_4_vg (https://www.youtube.com/watch?v=xgJOI7_4_vg)
เน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว dtac ดีแทค ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://www.facebook.com/share/p/sTA3Vv6dxR4GnW6x/?mibextid=qi2Omg (https://www.facebook.com/share/p/sTA3Vv6dxR4GnW6x/?mibextid=qi2Omg)
ดีแทค ระบบเติมเงิน Dtac เน็ตไม่อั้น เร็ว 12 Mbps เม็ก หมดเขต 30 เมษายน 2567
https://www.youtube.com/watch?v=-u5Ua409XKc (https://www.youtube.com/watch?v=-u5Ua409XKc)
ดีแทค ระบบเติมเงิน เน็ตไม่อั้น เร็ว 30 Mbps(เม็ก) นาน 30 วัน ราคา 350 บาท แถมโทรฟรีทุกค่าย
https://www.youtube.com/watch?v=9ATbQS3gVwA (https://www.youtube.com/watch?v=9ATbQS3gVwA)