หัวข้อ: บริษัทบำบัด 'โสด' [บทที่ 22+ส่งท้าย] 18 ธ.ค. 56 หน้า 18 จบแล้วค่ะ :)

[sunshine538]

ชอบพี่อิทค่ะ แซ่บขึ้นเรื่อยๆ แซ่บแบบมีสาระด้วยนะ ชอบจังที่ตอกหน้าคนอวดรวยว่าเอาไปให้พ่อแม่บ้างอ่ะ ขอให้พี่อิทเจอเนื้อคู่เร็วๆ 

ส่วนแทคโอบ รู้สึกว่าตอนท้ายของตอนนี้กับตอนที่แล้วจะให้บรรยากาศต่างกันลิบลับ ก็นะ...โอบอุตส่าห์วางแผนเข้าหาแทคทุกทาง เอาตัวเองมาพัวพันกับชีวิตของแทคซะขนาดนั้น แล้วก็มาพบว่ามันคงไม่ง่ายอย่างที่คิด เป็นใครก็คงเศร้าเนอะ แทคปิดตัวเองทุกประตูจริงๆ แต่ด้วยนิสัยของโอบ คาดว่าโอบจะฟื้นขึ้นมาได้ในเร็ววัน อย่างแทคอ่ะ ต้องลูกตรงนะโอบ สู้ๆ 

รออ่านตอนต่อไปค่ะ 

[suck_love]

ใครคือคนบนหลังคอแทค  อยากรู้อ่ะ 

[เดหลี]

บทที่ 7

ผมไม่เห็นหน้าโอบอีกหลายวัน ถ้าไม่มีเหตุการณ์ก่อนนั้นความจริงก็... เป็นตามที่เคยบอก คือฝึกงานผลัดสุดท้ายเสร็จก็ไม่ต้องให้ผมช่วยเลี้ยงหนูเรืองอีก ตอนนี้คงยุ่งๆ กับการเตรียมสอบ

ผมเคยเดินไปหยุดหน้าห้องตรงข้ามหลายครั้ง แต่ตกลงใจไม่ได้ว่าควรจะเคาะหรือไม่ เคาะแล้วจะพูดอะไรต่อ... แค่... ไม่อยากให้แปลกไป

ผมไม่แน่ใจว่าโอบถามเรื่องนั้นทำไม ตอนแรกคิดว่าเป็นเพราะเรื่องที่พี่อิทมอบหมาย เพราะเคยมีลูกค้าที่ไม่อยากได้ผมเป็นที่ปรึกษาเพียงเพราะยังโสดแถมไม่ได้อยู่ในความสัมพันธ์แบบนี้มาตั้งนาน... เป็นเหตุผลด้านจิตใจ บางทีเขาก็แค่อยากได้คนที่มีชีวิตรักตัวอย่างมาช่วยเพื่อให้ประสบความสำเร็จอย่างนั้นได้บ้าง พอเห็นการทำงานของผมที่ผ่านมา เปลี่ยนใจบ้างก็มี

อันที่จริงเรื่องนั้นก็ไม่ได้กระทบงาน ส่วนชีวิตส่วนตัวผมอยากจะเชื่อว่าที่เป็นอยู่ทุกวันนี้เป็นการเลือกอย่างจงใจของผมเอง ผม ‘เลือก’ จะโสด... ‘เลือก’ จะไม่มีใคร แต่ปฏิเสธไม่ได้ว่าคนเราตัดสินใจอย่างไร ก็เพราะประสบการณ์ที่ผ่านมา จนการเลือกทำอะไรแบบรู้ตัวกับจากจิตใต้สำนึกผสมปนเปกันไปจนแยกไม่ออก และบางทีเลือกจะรู้สึกอะไร ก็ง่ายกว่าเลือกจะไม่รู้สึก...   

... จากสายตาที่มองมาวันนั้น ก่อนประตูปิดลง ผมคิดว่ายังมีอะไรอื่นอีก พอเห็นแล้ว... ผมก็เลือกที่จะไม่ห่วงไม่ได้

เพียงแต่... ผมไม่อยากก้าวก่าย ไม่อยากเข้าไปในช่วงที่ชีวิตของอีกฝ่ายยังจัดการอะไรไม่ลงตัว ซึ่งก็... อาจกินความอยู่หลายเรื่อง

ผมกำลังเดินเข้าตึกเมื่อเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ยังว่า... ไม่โทรมาตั้งนาน ผิดวิสัย เลยหยุดพูดก่อนเพราะเดี๋ยวขึ้นลิฟต์สัญญาณจะหายและคุณนายก็จะอารมณ์บ่จอยอีก

“ลูก... วันอาทิตย์นี้ขับรถไปเอาของบ้านลุงแหวงให้แม่ที”

“แม่จะขึ้นมาเหรอ” ครั้งสุดท้ายที่พ่อแม่ถ่อขึ้นมาคือสงกรานต์ปีที่แล้ว นัยว่ากลับกัน คนอื่นกลับบ้านผมได้รดน้ำดำหัวพ่อแม่ที่กรุงเทพฯ แปลกดี ปกติแม่ชอบให้ผมกลับไปตอนเช็งเม้งมากกว่า

“เปล่า... ลูกไปเอาแล้วส่งไปรษณีย์มาให้แม่นะ บอกลุงแหวงไว้แล้ว”

“แม่...” ทำไมมันอ้อมโลกขนาดนี้ “แม่ขอให้ลุงส่งให้ไม่ง่ายกว่าเหรอ ทำไมต้องพาไปพามา พาไปไปรษณีย์อีกแม่”

“ลุงแกขาไม่ค่อยดีแล้วลูกก็ยืมรถไปใช้กว่าจะกลับตั้งเดือนหน้า มีแต่มอเตอร์ไซค์ แทคจะให้ลุงเอาของตั้งห้าหกโลขึ้นมอเตอร์ไซค์ไปไปรษณีย์เหรอ”

ลุงแหวงเป็นพี่ชายคนโตของแม่ ได้ภรรยาเป็นคนองครักษ์เลยย้ายมาตั้งรกรากที่นั่น เคยเป็นช่างตัดผมแต่ตอนนี้เกษียณแล้ว ความจริงผมก็ไม่ได้เจอลุงตั้งนาน... ทั้งๆ ที่จะว่าไปนครนายกก็ไม่ได้ไกลจากกรุงเทพฯ สักเท่าไหร่

“เอ้า... ได้ๆ แล้วแม่กับพ่อเป็นไงบ้าง...”

“ไม่ต้องห่วง สบายดีกันทั้งคู่ นี่แม่ก็เพิ่งโทรไปหาน้องโอบมา...”

“เหรอ...” ผมน่าจะรู้ เพราะโอบคงไม่อยู่แถวนี้น่ะแหละแม่ถึงได้ต้องวางแล้วโทรหาผมอีกที ไม่อย่างนั้นคงให้โอบมาเรียกเหมือนเดิม... “เป็น... ไงบ้างล่ะแม่”

“แทคต้องรู้ดีกว่าแม่ซิอยู่ที่เดียวกันน่ะ” แม่กลับตอบเสียอย่างนั้น “แม่รู้ว่าลูกไม่ค่อยชอบขับรถคนเดียวไปไกลๆ เลยขอแรงน้องโอบนั่งไปเป็นเพื่อนให้แล้วนะ”

“แม่...!”

“ทำไมล่ะ น้องก็รับปากแล้ว แม่จะได้หายห่วง”

“กวนโอบน่ะแม่”

“แทค นี่คนกันเองทั้งนั้นนะ ไม่ใช่คนอื่นคนไกลสักหน่อย น้านันบอกแล้ว เหมือนลูกเหมือนหลาน อย่างถ้าน้านันวานอะไรแทคจะคิดว่ากวนเหรอ”

“ก็... ไม่... แต่โอบยุ่งไงแม่ กำลังจะสอบ”

“แม่ถามแล้วน้องเพิ่งสอบเสร็จ กว่าจะสอบอีกก็ตั้งสองเดือน” แม่บอก “แค่นี้นายุงขบอีตายแล้ว”

แม่ไปพูดอะไรนอกบ้านให้ยุงกัด... แต่ผมก็ทำได้แค่วางหูตามแล้วกดปุ่มลิฟต์ด้วยใจที่ยังไม่สงบนัก ความจริงก็... ไม่ใช่ไม่อยากเจอ แต่ไม่อยากเจอโดยที่อีกฝ่าย ‘ต้อง’ มาเจอเพราะขัดผู้ใหญ่ไหว้วานไม่ได้ บอกว่าไม่เป็นไรเสียจะดีไหม

“รอด้วยครับ”

ได้ยินเสียงผมก็กดลิฟต์ค้างไว้โดยอัตโนมัติ ยังคิดเรื่องในหัวอยู่แต่พอเห็นหน้าคนวิ่งเข้าลิฟต์มาแล้วก็ต้องชะงัก นับว่าปะหน้ากันจังๆ หนแรกเลยก็ได้นับจาก... วันนั้น

เรายืนกันอยู่คนละฟากของลิฟต์ ยังไม่มีใครพูดอะไร เลขชั้นขยับอย่างเชื่องช้าไปเรื่อยๆ แล้วจู่ๆ โอบก็เอ่ยขึ้น

“... ขอโทษ”

ผมอยากบอกว่าไม่ต้องขอโทษ... คนเราต้องขอโทษก็ต่อเมื่อได้ทำผิด แต่โอบไม่ได้ผิด ที่อยากรู้คือ... ทำไมถึงถาม และอีกฝ่ายก็ตอบกลับมาด้วยเสียงเนือยๆ

“... ไม่รู้... เมามั้ง พูดอะไรไม่ได้คิด”

“คืนนั้นแทบไม่กิน...”

โอบยกไหล่ขึ้นนิดเหมือนจะบอกว่า... ไม่มีเหตุผล ซึ่ง... จะทำยังไงได้ ผมไม่อยู่ในฐานะที่จะคาดคั้นเอาอะไรกับโอบ อยากพูดแค่นี้ ก็แค่นี้

“เรื่องมัน... จบไปนานแล้ว จบไม่ค่อยดีเท่าไหร่”

ที่จริงคำว่าไม่ดียังน้อยไป... น้อยไปมากๆ แต่ช่างเถอะ

“ไม่ต้องเล่าหรอก”

“ก็... ถาม”

โอบพูดเรื่อยๆ “ไม่เป็นไร... เอาที่แทคสบายใจ”

นอกจากสถานที่และเวลา คือเรื่องแบบนี้ไม่ใช่เรื่องที่จะมายืนพูดกันในลิฟต์แล้ว ผมก็ยังให้คำตอบตัวเองไม่ได้ว่าพร้อมจะขุดคุ้ยบางอย่างที่กลบฝังมาเนิ่นนานหรือยัง

... การเปลี่ยนเรื่องดูจะปลอดภัยสุดในเวลานี้

“... แม่โทรมาบอกเรื่องต้องไปเอาของกับลุงที่ขอให้นั่งไปด้วย ความจริงไม่เป็นไร ถ้า... รบกวน”

คราวนี้คนที่ยืนข้างกันหันมามองตรงๆ

“... โอบเคยพูดอย่างนั้นเหรอ”

“ก็... เปล่า” ผมว่า เงยหน้าดูเลขชั้นลิฟต์อย่างไม่รู้จะทำอะไรดี “คิดว่ายุ่ง ไม่เห็นหลายวัน”

โอบมองผมอยู่นิ่งๆ เหมือนเดิม ก่อนจะยิ้มนิดๆ “ทำไม อยากเจอ?”

“... อืม”

ผมไม่เห็นความจำเป็นที่จะต้องบอกว่าไม่ในเมื่อผมก็อยากรู้เหมือนกันว่ามันเป็นไงบ้าง ถ้าเป็นเมื่อก่อนนี้ก็แทบต้องมาเล่าตอนฝึกงานอยู่ทุกบ่อยอยู่แล้ว โอบยิ้มกับประตูลิฟต์ ทำท่าเหมือนจะพูดอะไรแต่พอดีลิฟต์เปิดออกเสียก่อน

ผมสูดน้ำมูก ก่อนควานได้ผ้าเช็ดหน้า โอบก็มองๆ แล้วว่า “จะเป็นหวัดรึเปล่า”

ผมส่ายหน้า เอาจริงๆ ผมเป็นอะไรยากมาก ไม่เคยถึงกับต้องลมหมอนนอนเสื่อหรือขาดงานขาดเรียน นอนไปก็หายแล้ว

“มียาไหม น้ำมูกไหลก็ คลอเฟนิรามีน เม็ดหนึ่ง มีไข้ก็พารา...” เภสัชกรยังจ่ายยาต่อไป “มีไหม เดี๋ยวโอบเอาให้”

ผมบอกไปว่าไม่เคยไข้ขึ้นมานานมากแล้ว น้ำมูกไหลเหมือนแพ้อากาศนิดๆ หน่อยๆ เดี๋ยวก็หยุดไปเอง

โอบมองอย่างไม่รู้จะยังไงดีกับการทนให้หายเองมาตลอดของผม ตอนเด็กๆ แม่จับกินยาน้ำเชื่อมซึ่งผมแสนเกลียด เขาน่าจะพยายามทำให้มันกินง่ายแล้ว แต่ต่อมรับรสผมมันคงพิลึก ยาในท้องตลาด ส้ม สตรอเบอรี่ เชอรี่ อะไรนี่ไม่ไหวทั้งนั้น อยากจะอ้วกทุกทีไป กลายเป็นว่าจะเปรี้ยวจะขมก็ไม่กลัวแต่ฝังใจกับรสหวานประหลาดๆ แบบนี้ เป็นเม็ดยิ่งแล้วใหญ่ ผมมีปัญหากับการกลืนยาเม็ด คือยากับผมนี่ถือเป็นอย่างเดียวในชีวิตเลยก็ได้ที่เรื่องมาก

โอบฟังแล้วก็ถาม “กลิ่นหรือรสอะไรที่คิดว่ากินได้”

"ใบเตย... กะกาแฟ?"

คนถามขำพรืด "... นี่แทคจะเอายาหรือวุ้นนครปฐม"

... ก็มันถามว่าอะไรที่ผมกินแล้วจะไม่อยากคายของเก่า... มันถามเองนะ

แต่เย็นนั้นผมก็กลับเข้าห้องไปด้วยความรู้สึกสบายใจกว่าหลายวันที่ผ่านมามาก ยังไง...ผมก็อยากเห็นเด็กห้องตรงข้ามอยู่ในอารมณ์ปกติ มียิ้ม มีขำ... มากกว่าเงียบอึมครึมอย่างเมื่อหลายคืนก่อน

งีบไปตื่นมาสามทุ่มกว่าก็ชักหิว ว่าจะลงไปหาอะไรกิน พอผ่านห้องโอบก็อดไม่ได้ที่จะเคาะ... แต่ไม่มีเสียงตอบกลับมา ผมไม่อยากโทรเพราะอาจหลับหรือดูหนังสือก็ได้ เลยลงไปฝากท้องกับบะหมี่รถเข็นข้างตึก

เดินเข้ามาอีกทีกำลังจะผ่านเลยไปขึ้นลิฟต์ก็ต้องหยุดเมื่อได้ยินเสียงสนทนาดังมาจากตรงโต๊ะข้างหน้า

“... โทรขึ้นไปไม่มีคนรับ รอจนกว่าเพื่อนจะกลับมาแล้วกันนะจ๊ะ เขาไม่ฝากกุญแจให้ใครนอกจากคนชื่อพันธิตรที่อยู่ชั้นเดียวกัน”

คนที่ฝากกุญแจให้ผมมันก็มีอยู่คนเดียว ผู้มาติดต่อหันกลับ บ่นอุบ

“... แล้วเมื่อไหร่จะกลับ... โทรไปก็ไม่รับ ไอ้โอบนะไอ้โอบ”

ผมยืนรีรออยู่ว่าควรจะทักไหม ความจริงผมไม่คิดว่าโอบจะออกไปอีก แต่ก็ไม่แน่เพราะเคยเล่าว่าบางทีรันเครื่องอะไรก็ไม่รู้ให้อาจารย์ ต้องกลับไปเช็กเป็นระยะ ส่วนเพื่อนนี่สงสัยจะไม่ได้นัด

ป้าที่โต๊ะเห็นผมเข้าพอดี บอกว่า “เอ้านั่นไงคนที่เพื่อนน้องฝากกุญแจให้บ่อยๆ เผื่อเขาจะรู้ว่าเพื่อนน้องกลับเมื่อไหร่”

แล้วผมก็ต้องแปลกใจเมื่ออีกฝ่ายรีบเดินมาหา ไหว้ก่อนจะเอ่ย “พี่... แทคใช่ไหมครับ”

คนทักพูดต่ออย่างจะอธิบาย คงเห็นผมงง “คือ... โอบเคยพูดถึง ว่ารู้จักกันมานานแล้วด้วย พอดีเมื่อก่อนช่วงจะสอบก็กลับค่ำกันหมด ต้องขอบคุณที่ช่วยให้ข้าวหนูเรืองด้วยนะครับ”

อ๋อนี่เอง... เพื่อนเจ้าของหนู ผมบอกไปว่าไม่เป็นไร ก่อนจะรู้ว่าชื่อไมค์ ฝึกงานคนละที่กับโอบ แต่เคยเป็นเพื่อนร่วมห้องกันมาก่อน ส่วนเรื่องสัตว์เลี้ยง...

“... หนูแฟนเก่าผม แต่ผมก็รักนะ หมายถึงหนูน่ะ...”

... ท่าทางเพื่อนไมค์จะมีเยื่อใยกับหนูมากกว่าคนอยู่โข

“โอบบอกพี่ทำบริษัทจัดหาคู่ พอเข้าใจพวกลูกค้าผู้หญิงบ้างไหม ผู้หญิงนี่นะ... ให้ซื้อให้ตอนไปเดินจตุจักร เลี้ยงได้แป๊บเดียวเลิกกัน คืนของมาหมดรวมหนูเรืองด้วย ตอนแรกอยากได้เองแท้ๆ... ผมบอกแล้วว่ากำลังจะย้ายที่อยู่ใหม่เลี้ยงสัตว์ไม่ได้”

... เลยตกมาหาโอบ ฝากเพื่อนเลี้ยงแทน ดาวเรืองนี่เปลี่ยนมากี่มือละ ชักสงสารหน่อยๆ...

ผมก็ไม่รู้จะตอบน้องไมค์ว่าอย่างไร เพราะฝั่งที่ผมทำนั่นปฏิสัมพันธ์กับผู้หญิงน้อยมาก ถ้ายึดแค่ครีม (กับพี่อิทด้วยก็ได้) เป็นกลุ่มตัวอย่างน่าจะไม่ครอบคลุมสักเท่าไหร่ ที่สำคัญผมไม่รู้ว่าโอบได้บอกเรื่องนี้กับเพื่อนหรือยัง

เพื่อนไมค์ยังคุยจ้อ ดูท่าจะเป็นคนประเภทอัธยาศัยดี บอกว่าที่จริงหอกับโรงงานยาที่ฝึกอยู่ไกลออกไป แต่พอดีเพื่อนสมัยมัธยมนัดกินข้าวแถวนี้เลยถือโอกาสแวะมาจะได้เจอหนูสักที ความจริงก่อนออกจากคณะเห็นโอบอยู่ในแล็บ นึกว่าพอตัวเองเสร็จธุระกับเพื่อน โอบคงกลับมาแล้ว

ผมไม่รู้เหมือนกันว่าโอบจะกลับเมื่อไหร่ จะขอกุญแจป้าไขห้องให้ได้เยี่ยมหนูก็กลัวจะละลาบละล้วงเกินไป คนเป็นเพื่อนบอกจะรออีกสักครู่ ก่อนถามผมเรื่องงานที่ทำอย่างสนอกสนใจ ซึ่งคงเป็นเรื่องใหม่สำหรับบางคนนั่นแหละ

“ไม่มีอะไรซับซ้อนหรอก... ก็จัดให้คนที่ดูน่าจะเข้ากันได้ออกไปเดตกันถ้าเขาเห็นโปรไฟล์เห็นรูปของอีกฝ่ายแล้วต่างคนต่างพอใจ จะพัฒนาต่อหรือไม่ก็ตามแต่ ไม่คลิกก็เริ่มใหม่”

“หาลูกค้ายากไหมพี่”

“ก็...” ผมควรจะบอกว่ายากดีไหม มันแล้วแต่ช่วง “... เรื่อยๆ นะ บางทีหาจากคนใกล้ตัวเพื่อนฝูง แนะนำกันไปปากต่อปากก็มี”

“เหรอ... แต่ท่าทางพี่จะไม่ได้เพื่อนผมเป็นลูกค้า” คนพูดหัวเราะ

เพื่อนไมค์น่าจะไม่รู้จริงๆ นั่นแหละว่าโอบมาสนใจบริการนี้ แต่ที่พูดมาก็หมายความว่า...

ผมพยายามถามให้ปกติ “เพื่อนน้องไม่มีปัญหา เรื่องแบบนี้?”

"มันคบกับคนเยอะไปพี่ เพิ่งพักนี้แหละที่นิ่งๆ แต่ทุกคนเป็น... เพราะฝึกงานหนักแล้วก็อยากสอบใบประกอบฯ รอบเดียวให้ผ่าน” เพื่อนไมค์เล่า “แบบ... ส่วนใหญ่คนชอบมันก่อนทั้งนั้นน่ะทั้งผู้หญิงผู้ชาย มาชวนไปกินข้าวดูหนังมันก็ไป แต่ไม่เห็นจะอยาก 'พัฒนา' อะไรกับใครสักคน”

... ถ้าโอบหาได้เองขนาดนี้แล้วจะต้องมาให้ช่วยอีกทำไม หรือคบไปแต่ไม่เจอคนที่ใช่สักทีก็เลยมาลองให้บริษัทหาดู แต่ยังไงก็ไม่น่าจะ...

“อีกสัก... สามสี่เดือนผมคงไม่กวนโอบมันเรื่องหนูเรืองแล้ว” ไมค์บอก “ถ้าสอบได้ใบประกอบฯ เสร็จคงเริ่มงานเลย”

“เออ... แล้วประกาศที่ใช้ทุนหรือยัง” ผมถาม นึกถึงอีกคน เพียงแต่ไม่รู้ว่า... จะไปใช้ทุนที่ไหน ต้องย้ายอีกหรือเปล่า

“แล้วพี่ เพราะคณะส่งรายชื่อคนจะจบไปตั้งแต่เดือนก่อนนู้น รู้ตัวกันแต่เนิ่นว่าจะไปลงไหน ประกาศผลสอบใบประกอบฯ ประมาณมีนา ต้นเมษาก็ต้องรายงานตัวกันหมดแล้ว โอบมันก็ได้ที่เลือกไม่ใช่อยู่ในสำรอง”

“แล้วโอบ...” ผมกำลังจะถามว่าโอบใช้ทุนที่ไหนกันแน่ก็พอดีเจ้าตัวหัวเรื่องสนทนาตรงดิ่งเข้าประตูมา ร้อง

“จะมาไม่บอก!”

“ได้เมสเซจแล้วสิท่า” คนเป็นเพื่อนบ่นก่อนถาม “เออวันนี้ขออาจารย์ใช้แล็บทำไมวะ ค่ำแล้วด้วย ถ้าจะเตรียมสอบใบประกอบฯ ก็ทฤษฎีก่อนปฏิบัตินะเว้ย”

โอบไม่ตอบ หันมาหาผม “ลงมานั่งตากลมเดี๋ยวก็ไม่หาย...”

“ดีขึ้นแล้ว” ผมบอก ส่วนเพื่อนไมค์ก็เร่งยิกจะไปหาหนูสุดรักเนื่องจากหอไกลจัดและตอนนี้จะห้าทุ่มอยู่รอมร่อ เลยอพยพขึ้นไปกันทั้งหมด

เปิดประตูปุ๊บเพื่อนไมค์ก็กรากเข้าหากรง “หนูเรืองลูกพ่อ...!”

“ไอ้เว่อร์!” เจ้าของห้องว่าเข้าให้ “ก่อนหน้านี้ไม่เห็นดูดำดูดี”

“พ่อยุ่งจริงๆ” เพื่อนไมค์ครวญ “ดูเครื่องตอกยาตายังลายถึงตอนนี้ แต่รับรอง พอเริ่มงานแล้วจะหาที่ที่หนูเรืองไปอยู่ด้วยได้ รอก่อนนะลูก...”

โอบส่ายหน้าขำๆ บอกว่า “ออกไปแล้วล็อกประตูด้วยล่ะ”

“เออ เจอกันที่คณะ” เพื่อนโบกไม้โบกมือไม่สนใจอีก

โอบตามผมออกมา แล้วก็ยัง... เลยเข้าห้องมาด้วย ผมก็ไม่ได้ว่าอะไร อีกฝ่ายลงนั่ง หยิบของออกมาจากเป้ เลื่อนมาให้บนโต๊ะ

"คลอเฟนิรามีน น้ำ กลิ่นกาแฟ อันนี้ พารา ใบเตย ดูฉลากนะเขียนไว้หมดละ”

ผมมองดูขวดสองขวดที่ตั้งเคียงกันกับฉลากเขียนมือ อีกฝ่ายรีบย้ำ

“กินได้น่ะ... ยาน้ำนี่เด็กปีสามก็ทำได้แล้ว”

โอบยังว่ามีเพื่อนที่คณะบ้านทำร้านเบเกอรี่อยู่ใกล้มหาวิทยาลัยเลยแวะไปเอาของก่อน รสชาติอาจจะงั้นๆ แต่ไว้จะฝากรุ่นพี่ที่ไปเมืองนอกซื้อยาพาราผงละลายน้ำรสกาแฟมาให้

“... ขอบคุณ”

ขอบคุณจริงๆ เพราะ... ความรู้สึกแบบที่ว่ามีคนทำอะไรให้เราคนเดียว ทำให้ ‘เป็นพิเศษ’ มัน... ห่างหายไปนานมากแล้ว

“... เงียบไปตั้งนานพูดแค่เนี้ย”

“จริงๆ ก็ไม่เป็นไร บอกแล้ว หัวแข็ง”

“ไม่ใช่หัวอย่างเดียว... ใจก็แข็งด้วย” คนนั่งตรงข้ามว่าเบาๆ

ผมไม่แน่ใจว่าจะตอบยังไง เลย... ถามเรื่องที่ยังอยากรู้อยู่ เรื่องที่ฝึกงานของโอบ ซึ่งจะว่าไปก็ไม่ใช่เรื่องแปลกถ้าโอบจะกลับไปทำงานที่เชียงใหม่หรือภาคเหนือ

“แม่ไม่ได้เร่งให้โอบกลับ... แม่กับคุณพ่อก็สบายดี แม่ว่าให้โอบได้ทำที่อยากทำก่อน” คนตอบพูดเรื่อยๆ “โอบได้ที่กรุงเทพฯ”

ความรู้สึกแวบแรกคือ ก็ดีใจ... ที่ยังไม่ต้องเตรียมบอกลากันอีกในเร็ววันนี้ ทั้งๆ ที่จริงๆ แล้วก็ยังไม่แน่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นอีกในอนาคตบ้าง

“โอบเลือกที่กรุงเทพฯ ไว้แต่แรก?” ผมทวน

“เผื่อจะเรียนต่อมันก็ง่าย” อีกฝ่ายว่า “ก็เผื่อไว้หลายเรื่อง...”

ได้ยินเสียงประตูฝั่งตรงข้ามปิด เพื่อนคงกลับแล้วหลังจากได้ร่ำลาหนูเป็นที่เรียบร้อย โอบก็ลุก บอกว่า

“นอนเยอะๆ จะหายต้องอาศัยภูมิคุ้มกันตัวเอง”

“ก็รู้อยู่แล้ว...” ผมถึงได้ให้มันหายเองมาตลอดไง “เป็นหวัดจริงก็ไม่หายด้วยยานี่”

“ไม่หาย แต่ก็เป็นผู้ช่วย...” โอบบอก สบตาผมตรงๆ “...ทำให้รู้ว่า บางอย่างที่ไม่จำเป็น ก็ไม่เห็นต้องทนเลย”

เมื่อตอนนั้น น่าจะมีคนบอกผม...

ก่อนจะทันคิดก็ถามออกไปแล้ว “ทำไมถึง... ทำขนาดนี้”

โอบมองผมอยู่เหมือนเดิม ยิ้มน้อยๆ "ไม่รู้จริงเหรอ..."

เราสบตากัน มือโอบจับอยู่ที่ลูกบิดประตู

ผมไม่รู้ว่าตัวเองอยากรู้หรือเปล่า... ถ้า 'รู้' แล้วจะเกิดอะไรขึ้น

รู้แล้วย้อนกลับไปเป็นตอนยังไม่รู้ได้ไหม รู้แล้ว... ทุกอย่างจะดีขึ้น หรือแย่ลง

... แต่คงไม่เหมือนเดิม

[เดหลี]

คุณ kyoya11 คนเขียนก็รออยู่เหมือนกัน 55 ต้องใช้เวลานิดนึง

คุณ iforgive จริงๆ ก็เป็นแบบนั้นมาตลอด แต่เราต้องดูกันต่อไปกับโอบ อิอิ โอบคัมแบค!

คุณ Naenprin ถ้าจู่โจมเลยนี่อาจจะตกกะใจได้นะคะ 55 แต่ก็เริ่มรู้แล้วแหละ

คุณ KAEHUB อ่านต่อน้า มันเป็นเรื่องเบื้องหลังของแทคเอง ที่สองคนต้องก้าวผ่านไปให้ได้

คุณ iamnan คนในอดีตค่ะ 55 แต่จะอะไรยังไงในปัจจุบันนั้นต้องรอดู

คุณ malula โอบพยายามอยู่แล้ว ฝากเชียร์ต่อ อิอิ

คุณ Gokusan จริงค่ะ แต่น้องโอบน่าจะไม่ยอมแพ้ คุณเพื่อนนี่คงมีบทบาทในกาลต่อไป

คุณ Aoya เนื่องจากเรื่องนี้ไม่ใช่แนวหน่วง (มีบ้างนิดๆ หน่อยๆ) ตอนสักคิดอย่างหนึ่ง อาจจะรักจริง แต่มันก็นะ... ต้องเชียร์โอบกันต่อค่ะ

คุณ 2pmui จริง แต่ตอนนี้เค้าก็เริ่มรู้ตัวแล้วน้า เรื่องที่เดาไว้คอยดูกันต่อไปนะคะ

คุณ hanataro คนในอดีต จะกลับมาไหมต้องฝากอ่านต่อด้วยนะคะ

คุณ ่patsaporn จริงค่ะ ตอนนั้นรักนะ แต่แบบจะมิให้คิดมากก็กระไรอยู่ โอบไม่รู้นี่นาว่าอยากเปิดแล้วยัง แต่ก็ดูมีหวังมากขึ้นนะ ขอบคุณสำหรับการเอาใจช่วยด้วยค่า

คุณ pudson ถูก หลายอย่างปนกัน แต่ก็ควรเริ่มรู้ตัวบ้างไรบ้างละ บทที่เจ็ดละ 555 น้องโอบต้องอย่าเพิ่งยอมแพ้ล่ะ

คุณ krappom เรื่องนี้ไม่ม่าน้า จริงๆ เลย (หรืออาจจะนิดหน่อย 55)

คุณ mesomeo2 ตอนนี้ก็มีหนูเรือง อิอิ จริง ก็เริ่มเปิดๆ บ้างแล้วน้า

คุณ AeRoMoZa ขอบคุณมากนะคะเม้นสองบทเลยทีเดียวเชียว 55 ซื่อแต่เกรียน ตอนนี้ก็เจอเพื่อนโอบแล้วนะคะ เดี๋ยวเรื่องอดีตของแทคก็จะออกมาเรื่อยๆ ค่ะ พร้อมๆ กับที่เรื่องปัจจุบันก็คืบหน้าไป ฝากอ่านต่อด้วยนะคะ

คุณ milkteabeige อันนี้ก็ต้องฝากให้กำลังใจน้องโอบต่อ แต่มันดูกระเตื้องนะ? ถ้าดูในบทแรกจะเห็นว่า มีการถามไถ่เคลียร์กันไปแล้วค่ะว่า เป็น หรือไม่ แต่ถึงไม่อะไรถ้าอยากอยู่กะแทคก็ต้องมาฝั่งนี้อยู่ดีเพราะแทคไม่ได้ทำอีกฝั่ง 555

คุณ NewYearzz โอ๋ เรื่องนี้ไม่เศร้าน้า นิดหน่อยมาก ขอบคุณสำหรับการอ่านค่ะ

คุณ yamapong เนอะ 55 แต่ก็ยังไม่ทันทีนะ ยังพยายามอยู่ เรื่อยๆ น้ำหยดลงหิน ฮา

คุณ 1wariya1 มันก็จะเป็นประเด็นต่อไป สักพัก แต่น้องโอบก็ยังพยายามต่อไปอยู่น้า

คุณ yumsonteen ขอบคุณมากค่ะ แต่น้องโอบก็ยังไม่ถอดใจเสียทีเดียวล่ะ

คุณ PPink ขอบคุณมากที่แวะเข้ามาอ่านค่ะ สงสารทั้งคู่เลยเนอะ 55 เชียร์น้องโอบต่อนะคะ ทางฝั่งคุณศรัณย์ก็ลองดูกันต่อไป

คุณ •♀NoM!_KunG♀• มาค่ะ อ่านต่อเถอะ 55 จริงๆ เขาก็ผูกพันกันมาเนิ่นนานแล้วจริงๆ นะ แต่เห็นกันเมื่อไหร่นี่ก็ต้องฝากอ่านต่อไปด้วยล่ะค่า

คุณ De_cimo ขอบคุณที่แวะเข้ามาอ่านมากๆ เลยค่า จริงๆ เพราะว่า บริษัทที่ทำธุรกิจประมาณนี้ก็ไปทำเทคมีเอาท์ด้วยนี่แหละ แต่อาจจะไม่ใช่บริษัทที่แทคทำ ฮา

คุณ PK37 ก็ยังเข้ามาอยู่เรื่อยๆ คิดว่าตอนนี้คงเคลียร์มากขึ้นที่ว่าโอบไม่น่าจะมาเป็นสมาชิกจริงๆ นี่แหละ ตอนนี้ก็เหมือนจะรู้แล้วนะ ตอนแรกโอบก็อาจจะไม่แน่ใจว่าภัคเป็นเพื่อนจริงเปล่า 55 หวงไปหมด แต่ก็ต้องดูกันต่อไปค่ะอาจจะมีอะไรมากกว่านี้ นี่แทคก็... เปิดหน่อยๆ แล้วหรือเปล่า ขอบคุณมากสำหรับการอ่านและกำลังใจนะคะ

คุณ Millet ชัดละ นี่ฝั่งนี้ก็เริ่มแง้มละ ต้องพยายามกันต่อไป 55

คุณ sunshine538 ขอบคุณที่ชอบพี่อิทค่ะ 55 เธอจะมีเนื้อคู่ไหมนี่ ส่วนคู่หลักนี่ก็มีขึ้นมีลงนิดนึงค่ะ ก็ไม่ง่ายจริงๆ เน้อ แต่ก็ถูกอีกที่ด้วยนิสัยโอบ เดี๋ยวโอบก็คัมแบค ฮา ขอบคุณมากสำหรับการอ่านค่ะ

คุณ suck_love คนในอดีตค่ะ แต่จะมีอะไรมากกว่านั้นหรือไม่ต้องขอฝากติดตามกันต่อไปด้วยนะคะ

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

อีกนิดนึง น้องโอบเขาไม่รีบ 555 แต่เราก็ได้เจอเพื่อน (ที่สรุปแล้วก็เพื่อนจริงนะ) ของโอบ ก็ต้องฝากติดตามกันต่อไป...

ขอบคุณคนอ่านทุกท่านอย่างมากๆ เช่นเคยค่า   

[♠DekDoy♠]

พี่แทคอึนตลอดดดด

[malula]

น้ำหยดลงหินทุกวันหินมันยังกร่อน
โอบหมั่นคอยดูแลอยู่อย่างนี้ แทคจะไปไหนเสีย

ชอบหนูเรือง ชอบเพื่อนไมค์เจ้าของหนูเรืองด้วย อิอิ

[KAEHUB]

โอบรักมั่นและรักจริงอ่ะ แทคเปิดใจรับรู้หน่อยเถอะ สงสารโอบแย่อ่ะ สู้ต่อไปนะโอบ เชื่อว่าวันนึงแทคต้องยอมใจอ่อนแน่ๆ

[่patsaporn]

ช่วงแรก ๆ อึมครึมจนใจหาย น้องโอบหายไปหลายวันเกิน แต่พอพี่แทคบอกตรง ๆ ว่าอยากเจอแค่นั้นล่ะ
โลกก็ใสบลิ๊งค์~~~ ขึ้นมาทันที คนอ่านก็โล่งนะ แม่แทคสติลเป็นแม่สื่อแบบไม่รู้ตัว คนอ่านช้อบชอบนะ
ชอบคุณเภสัชที่แบบทุ่มทุนสร้างหาหยูกหายาแบบที่พี่แทคพอจะกินได้มาให้ด้วย น่ารักไปไหนเนี่ยพ่อคนนี้
คำเล่าของเพื่อนนี่ชัดเลย โอบไม่ต้องพึ่งพาบริษัทหาคู่จ้า แค่อยากเข้าหาพี่แทคแค่นั้น
อยากรู้จริงเหรอ... พี่แทคยังลังเล แ่ต่คนอ่านโคตรอยากรู้มาก 555 สติลลุ้นสุดตัวค่ะ

ขอบคุณค่ะ รอเรื่องนี้ตล๊อดๆๆๆ ติดซะแล้ว

[pudson]

อย่างแทคเนี่ย ยาแค่นั้นยังไม่พอ
เตรียมฮีรูดอยไว้ด้วย (เอาไว้เป็นตัวช่วย รักษาแผลเป็นในใจ จะได้หายซักที)
ความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จอยู่ที่นั่น โอบ สู้ๆ

[Naenprin]

แหมแสดงออกแบบนี้ถ้าแทคไม่เข้าใจก็ลาออกจากบริษัทเถอะค่ะ อยากให้เปิดใจเร็วๆนะแทค

[Millet]

“ก็เผื่อไว้หลายเรื่อง...”

แน่ะ โอบนี่ขยันหยอดต่อไปเรื่อยๆนะ แทคต้องใจอ่อนซักวัน

ชัดขนาดนี้ ถ้ายังจะปิดหูปิดตาอีกก็เกินไปละ โอบออกน่ารักอบอุ่น ฮือออ ดูพูดแต่ละคำดิ แม่ยกกรี๊ดจนตัวแตกละเนี่ย

ป.ล. ไมค์น่ารักเว่อร์ หนูเรืองลูกพ่อ กร๊ากกกกก ให้มาบ่อยๆนะคะ ชอบอีกแล้ว

ป.ล. อีก ขอพารารสใบเตยแผงนึง ท่าทางอร่อย

>< ชอบตอนนี้อะ   

[RoseBullet]

พี่แทคถามแล้ว วู้ววว แสดงว่าพี่แทคเริ่มรับรู้ถึงความรู้สึกน้องแล้วซิ
น้องโอบสู้ๆ สู้ต่อไปอย่าท้อนะ
หนูเรืองและเพื่อนไมค์น่ารักจัง

[PPink]

แม่พี่แทคน่าร้ากกกกกกกกกก~ ถ้าไม่ได้แม่สงสัยคู่นี้ยังไม่คืนดีกันแหงๆเลย
ตอนในลิฟท์นี่แบบ อัยย่ะ น้องโอบบบบ ตัวเองก็คิดถึงพี่เหมือนกันนั่นแล
แล้วที่กลับมาช้าไปทำยาให้ โอยยยยย เภสัชกรเค้าจีบคนที่ชอบเวลาป่วยแบบนี้หรอ น่ารัก~
ฟินสุดคือตอนอยู่ในห้องที่โอบขยันหยอดเบาๆเนี่ยหล่ะ
หวังว่าพี่แทคจะลืมเรื่อง(น่าจะ)ไม่ดีในอดีต แล้วลองมาเริ่มต้นใหม่กับเภสัชโอบนะค้าาาา

ปล.1 น้องไมค์เพื่อนน้องโอบน่ารักมากกกก~
ปล.2 ยังปักหลักชูป้ายไฟเชียร์คุณศรัณย์ให้หาคู่ได้อยู่ค่ะ55555555

[2pmui]

  รู้ตัวแล้ว ไม่เหมือนเดิมสิ ก็กำลังจะเป็นว่าที่แฟนไงพี่แทค คิคิคิ

[kyoya11]

แทค...จะซึน จะอึนมากไปแล้วเน้อ
เดี๋ยวยุให้โอบปล้ำซะเลย

[Maprang_W]

งอนกันได้แป๊บก็คืนดีกันละ แต่ก็ดีจะได้ไม่เครียด
 แบบ จะบอกว่าแทคซึนอย่างเดียวก็ไม่ถูกอ่ะนะ
คุณน้องก็ไม่เคยพูดอะไรเหมือนกัน คอยตอดนิดตอดหน่อย
เทคนิคนี้กับบางคนมันก็ไม่ได้ผลนะจ๊ะ
อย่างแทคนี่ถ้าจะให้รู้ตัวสงสัยต้องตะโกนกรอกหู 55555

[•♀NoM!_KunG♀•]

อร๊ากกกกกกกกกกกกกก >< เขิล เขิลจิงๆนะ

มันแบบว่า อรั้ยย><

รอตอนต่อไป

[bangkeaw]

โอบทำให้ถึงขนาดนี้ ไม่รู้ก็แย่แล้วล่ะแทค

[AeRoMoZa]

อ่านแล้วอยากจะกรี๊ด ไปทำยามาให้
โอบน่ารักสุดๆอ่ะ
แทค บอกตัวเองให้รู้ทีเถอะ โอบทำขนาดนี้แล้ว
ชอบตอนโอบบอกเรื่องที่ใช้ทุนเองเลย
รู้สึกแบบ โอ๊ย อธิบายไม่ถูก แบบใส่ใจ อยากให้รู้ อยากบอก อยากแชร์ อะไรแนวๆนี้

พ่อหนูเรืองก็ท่าทางฮาๆดี

รออดีตของแทคนะคะ

[milkteabeige]

น้องโอบบบบ อย่าเพิ่งท้อนะลูกกกก สู้ต่อไปปปป

พี่แทคไม่ได้ใจแข็งจ๊ะ แค่ซึนเท่านั้นเอ๊งงงง

งืออออ น้องโอบสู้ๆ พี่แทคเหมือนจะรู้ๆ ละนะ

เชียร์น้องโอบสุดๆ ฮึบๆๆ   

[yamapong]

อั๊ยย่ะ เจ้าของหนูเรืองจะมีบทแค่นี้เองเรอะ

แต่เรื่องที่ถามเนี่ย เหมือนแทคจะรู้คำตอบอยู่แล้วนะ แค่ว่าจะยอมรับรึเปล่าแค่นั้นเอง อิอิ

[pim_onelove]

หนูเรืองกำลังจะต้องย้ายไปอยู่ที่อื่นแล้วไม่จริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงง!!!!!!!!
ฮือหนูเรื่อง หนูจะปรับตัวได้เหรอเปล่าเนี่ย อาหารการกินอีกล่ะ #สรุปตอนนี้ห่วงหนูเรืองที่สุด

ส่วนโอบไม่ห่วงเพราะคนนี้ยังไงก็พระเอก555555 //เอาเขียนป้ายไปติดหน้าห้องแทค"เรื่องนี้พระเอกชื่อโอบ"
แต่ท่าทางคุณพี่แทคจะเริ่มใจอ่อนบ้างแล้ว เห็นม่ะอย่างที่คิดไว้เลยที่ผ่านมาไม่ใช่ไม่รู้แต่แกล้งมองไม่เห็นเองต่างหาก
ว่าแต่ที่หลังคอสักคำว่าอะไรเน้อ คนอ่านอยากรู้ด้วยคน

[เฉาก๊วย]

 

[Zelsy]

'อันเสาหินแปดศอกตอกเป็นหลัก ไปมาผลักบ่อยเข้าเสายังไหว..'

โอบดูแลแทคไปอย่างนี้ แทคจะไปไหนรอด
ลงทุนไปทำยาให้แทคด้วยตัวเองเลยนะ เพราะรักจึงจัดให้รึเปล่า
โอบชอบพูดอะไรให้คิด แล้วมีกุมมงกุมมือกันด้วย ตอนหน้าสารภาพรักเลยเหอะ ขี้เกียจลุ้นละ

#หนูเรืองงงง จะไปแล้วจริงๆหรอ เค้าคงคิดถึงหนูเรืองมากๆเลย อาหารการกินจะดีรึเปล่า จะผอมลงมั้ย บลาๆๆ T3T

(สรุป ห่วงหนูเรืองที่สุดละ ฮา)

[NewYearzz]

รักกันเถอะนะ คนอ่านลุ้นมากกกกกก

รอตอนต่อไปครับ

[puppyluv]

โอบสู้ๆ ตื้อเท่านั้นที่ครองโลก
แทคมันซึนปนอึนอย่าได้แคร์
เราด้านได้อายอด
ริจะรักต้องขยัน
กดบวกปล่อยเป็ด

[Gokusan]

นั่นแหละ ทำขนาดนี้...
จะไม่รู้คงไม่ใช่เรื่องนะ
อยู่ที่ว่าจะยอมรับหรือเปล่า
จะใจแข็งไปทำไมในเมื่อ...ลึกๆ ก็สนใจเขา

แม้จะเป็นเด็กข้างบ้านที่เพิ่งได้กลับมาเจอกัน
แต่มันก็มีความผูกพันวัยเด็กมาด้วยกัน...พัฒนาไม่ยาก แค่ยอมรับ

แทบจะยกป้ายไฟตามเชียร์ตาโอบไปทุกที่ ทำขนาดนี้...ยังใจแข็งได้ให้รู้ไป ^^V

ปล.ถึงรีบน...เป็นครั้งแรกที่ตามเจอจนชนก้นกัน หุหุ

[suck_love]

ก็รอวันที่แทคเปิดใจกันต่อไป 

[Cherry Red]

เพิ่งได้เข้ามาอ่านนิยายเรื่องใหม่ของคุณเดหลี ( แต่การอ่าน 7 ตอนรวด เป็นอะไรที่ฟินมากเลยค่ะ  )
ชอบการดำเนินเรื่องที่ค่อย ๆ เผยแย้มคลายความเป็นมาเป็นไป พร้อม ๆ กับการเดินหน้าต่อไปแบบนี้มากเลยค่ะ
จากปริศนาดำมืด(?)ก็ค่อย ๆ สว่างขึ้นเรื่อย ๆ เฉกเช่นเดียวกับความสัมพันธ์ของตัวละครที่ค่อย ๆ ผูกพันแนบแน่น

คุณแทค น่าจะมีอดีตรักร้าวลืมไม่ลง จนไม่คิดจะเริ่มใหม่ อันนี้คงต้องรอดูกันต่อไป... 
ส่วนน้องโอบ อาจจะเป็นรักฝังใจแต่ที่แน่ ๆ การกระทำกับความรู้สึกชัดเจนมาก ฉนั้นสู้ต่อไป...ทาเคชิ(?)
แอบอยากให้คุณศรัณย์กับเสี่ยน็อตเจอกันสักรอบ เพราะ บางทีพวกที่โปรไฟล์ไม่ได้ตรงกันเลย อาจจะพูดกันรู้เรื่องกว่าที่คิดนะ
แต่ท่าทางตัวละครที่ขโมยซีนที่สุด คงหนีไม่พ้น "หนูดาวเรือง" สินะ

[yumsonteen]

เหมือนแทครู้นะว่าโอบคิดยังไง ตัวเองก็แอบๆชอบเค้าอยู่นี่นา