หัวข้อ: บริษัทบำบัด 'โสด' [บทที่ 22+ส่งท้าย] 18 ธ.ค. 56 หน้า 18 จบแล้วค่ะ :)

[yisren.]

ฮาเสี่ย 

[iforgive]

อยากอ่านเรื่องราวในอดีตของแทคจัง

[Maprang_W]

ตอนนี้คู่แทคโอบยังเรื่อยๆไม่น่าห่วง แต่ไปพะวงคู่เสี่ยน็อต ถึงแกจะไม่ใช่คู่หลักแต่ถ้ามันมีเรื่องขึ้นมาคงทำให้บรรยากาศในเรื่องหม่นลงเหมือนกัน

[Naenprin]

 

ลูกค้าจีบนายจ้างหรือป่าวววววววววว

เนื้อหอมจังเลยนะคะ คุณแทค

[cher7343]

หนูเรืองน่ารัก  แฮ่ๆ

[เฉาก๊วย]

โอบแสดงออกมากกว่านี้อีกนะ เอาแบบตรงๆ ชัดเจนไปเลย
จีบผู้ใหญ่แกล้งเฉไฉแบบนี้ เราต้องรุกเท่านั้น 

[Zelsy]

ไหดองแตก ฮะๆ
เห็นคำเตือน อย่ามัวแต่ชิล
ปั๊ดโธ่ งวดนี้กี่ห่อดี? มาม่าน่ะ..
หนูเรืองน่ารัก ผูกริบบิ้นด้วย อยากได้เนาะ
เสี่ยแกนี่โผล่มาฮาตลอดเลย เบรคฟาสต์ร่วง 555
โอบมีกำลังใจดี สอบได้แน่ๆ เชื่อสิ

[KAEHUB]

โอบกับแท็คน่ารักเกินไปแล้ว ชอบโอบจัง มีแฟนแบบนี้รักตายเลย ฮ่าๆๆๆ เสี่ยน็อตนี่ก็น่าเป็นห่วงตลอด

[morningflower]

เสี่ยน่ารัก 
ไมค์ก็น่ารัก 




น่าจับ 2 คนนี้คู่กัน 

[่patsaporn]

พี่แทคเริ่มซึมซับในการมีน้องโอบใกล้ ๆ เข้าไปเรื่อย ๆ แล้ว ทำเองโดยแม่ไม่ต้องบอกด้วยน้า
มีซื้อของมาฝากคนอ่านหนังสือ แหม่ มัวเคาะห้องกันอยู่ได้ไมไม่ย้ายไปอยู่ห้องเดียวกัน 555 คนอ่านใจร้อน
เหมือนแทคจะเริ่มลืมอดีตรักร้าวได้แล้วนิด ๆ ตอนไปส่งกันนี่น้องโอบเค้าก็นะพยายามจะอ้อนจะคุยต่อ
แล้วเพื่อนไมค์มาขัดจังหวะไมเนี่ย เค้าจะอวยพรจะโน่นนี่กัน ฮุ้ว ขัดตลอดคนเนี้ย

คุณศรันย์ดูอิดออดไม่ค่อยอยากไปเดทกับใคร รอวันที่แกจะขอเดทกับแทคนี่แหละ ฮาตึง
ต้องเอาแฟ้มไปให้ดูเองอยากเจอหน้าอ่ะสิ

เสี่ยน๊อตแกแต่งตัวดีขึ้นเนอะ มีอาหารเช้าบนเตียงกันด้วยเ้ค้าไปถึงไหน ๆ กันแล้วเหรอ แต่เสี่ยก็คือเสี่ย
มีเรื่องให้ห่วงตลอด อยากให้แกสมหวังจริงๆ แต่ใครจะกำหนดได้เนอะ

ขอบคุณค่า

[Millet]

แทคอยากรู้เรื่องโอบบบ แอร๊ยย แค่นี้ก็ชื่นใจละ

ว่าแต่ขอดูรอยสักหน่อยสิ 5555

[Tassanee]

น่ารักๆๆๆ  อ่ะ

[kyoya11]

รออ่านตอนที่โอบได้ "โอบ" แทค ><

[ben]

555+ กะจะอัดไว้ฟัง ด้วยย แหมๆ ไม่ต้องอัดหรอก อีกไม่นานก้อได้ฟังทุกวันแล้ว
แฮ่มมมม แทค บอกไปว่าหากพยายามแล้วก้อทำได้อย่างนู้น ทำได้อย่างงี้ ตัวเองก้อให้ความร่วมมือด้วยสิ
 โอบจะได้ทำ!!สำเร็จ ทุกเรื่อง!! 55+

[Windyne]

ถ้าเตือนว่าอย่าชิล แสดงว่าคุณเดหลีเริ่มเดินเข้าซุปเปอร์มาร์เกทแล้วมุ่งหน้าไปชั้นบะหมี่ถึงสำเร็จรูปเพื่อหยิบยี่ห้อที่แจกทองสินะคะ

อุอุอุ แทคอย่าได้นิ่งนอนใจไป >\\<

[drasil]

น่ารักจังเลย รักกันเร็วๆนะ ดีใจที่แทคเริ่มลืมคนเก่าได้แล้ว มาซบอกน้องโอบดีกว่าเนอะ

[เมฆาสีน้ำเงิน]

กลัวคลื่นใต้น้ำ ถ้าจะมีก็อย่าลูกใหญ่เกินนะครับ แหะๆ

[Gokusan]

โฮ่...เบื่อจะรำคาญตาคุณศรัณย์
คนอื่นไม่ใช่รึหวังอะไรกันแน่...ชิชะ

แทคเริ่มใส่ใจพร้อมติดใจ...ตาโอบ ^^
ความใกล้ชิดมิตรข้างบ้านเริ่มเป็นผล...ฮิ้วววว
ยกป้ายไฟเชียร์แพ็คคู่...เอาอย่างเรียลลิตี้ทั่วไป ฮ่าๆ

ชอบเสี่ยที่มีความสุขตามแต่ใจ...
กับประโยคท้ายที่ว่า...ให้ที่ปรึกษากำหนดตอนจบให้ไม่ได้ ^^

ว่าไป...คนว่างๆ อีกหลายในเรื่อง
ทั้งภัค ทั้งเจ้าไมค์...จับแพ็คให้บ้างก็ดี อิอิ

รอดูว่าตาคุณศรัณย์นี่จะมาไม้ไหน...ชิชะ

[PapermintReal]

อยากเอาหนูเรืองมากอด. อุ๊ย! ผูกโบด้วย อ๊ากกกกกก. ชอบหนูเรืองงง

[somuch]

  อยากให้เสี่ยกับคุณศรันย์คู่กันจังค่ะ อิอิ

[SenzaAmore]

อ่้ะ!! อย่าบอกนะว่าตอนต่อไปจะมาม่า ม่ายยยยยน

เอาเป็นว่าตอนนี้ฮาเสี่ยมากอ่ะ แหม่เล่าซะละเอียด ฮาาาาา 

แทค กับโอบดูหวานเว่อออ โอ้ยอิจฉา55555

รักคนแต่งมากๆ มาต่อไวๆนะคะ

[NewYearzz]

เอ้า ชิลกันไปอีกตอน ความจริงอยากจะเตือนบางคน (ในเรื่องนี้) ว่าอย่าชิลมาก ก็ไว้รอดูกันต่อไป...

.

ผมกลัวนะพี่ 


รอตอนต่อไปครับ 

[BeeRY]

เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ ถึงกับติดงอมแงมเลยทีเดียว
รู้สึกอบอุ่นจัง เวลาน้องโอบอยู่กับพี่แทค
ขอให้รักครั้งใหม่เกิดขึ้นและอยู่กับแทคไปนานๆนะ และคนที่ทำให้เกิดก็คือโอบนั่นเอง คนอื่นไม่เชียร์
รออ่านตอนต่อไปค่า

[yumsonteen]

  รอรอรอ. มาต่อเร็วๆนะครับ. ขอบคุณครับบบ

[นอนกินแรง]

ตอนนี้แทคใจอ่อนกับโอบมากแล้วสิเนอะ

มันเป็นเนื้อเรื่องที่เรื่อยๆดี ไม่เครียดเลย

เหมือนเรากำลังนั่งดูความรักของคนคู่นึงอยู่เลย

ชอบมากๆๆๆ จะติดตามตอนต่อไปนะคะ

[malula]

ถ้าเรื่องคนมันจะเครียด งั้นตามติดชีวิตหนูเรืองก็แล้วกัน น่ารักตลอด

[pim_onelove]

น้องโอบ เสี่ยเขามาแรงแซงโค้งไปแล้วนะ 5555
.
.
.
หนูเรืองสวย งื้ออออออออออออออออ 

[yumsonteen]

เล่นสงกรานต์เพลินแน่เลยนะครับ

[DarknLight]

พึ่งได้อ่าน ตามทันแล้วครับ ชอบๆ จะติดตามต่อไปนะครับ

[เดหลี]

บทที่ 11

เสียงเคาะประตูดังขึ้นแบบที่ผมรู้ว่าเป็นใครตั้งแต่ก่อนเปิดเสียอีก โอบยืนยิ้มเหมือนเคย แต่ด้วยความที่รู้จักมักคุ้นกันมาสักพักหนึ่งแล้วจึงพอดูออกว่ารอยยิ้มนั้นออกจะแฝงแววกังวลอยู่

“มีอะไรหรือเปล่า” ผมพูดอย่างเป็นห่วง แล้วจึงนึกได้ วันนี้วันประกาศผลสอบครั้งแรก ตรงกับผมหยุดงานครึ่งวันพอดีเนื่องจากที่ทำงานฉีดพ่นยาประจำปีทั้งชั้น ยังคิดจะถามอยู่เลยว่าเป็นยังไงบ้าง

โอบกำลังจะตอบ แต่เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นเสียก่อน เจ้าตัวขมวดคิ้วก่อนกดรับ

“อืม... ยังเหมือนกัน ไม่ต้องมาหรอก... อะไรนะถึงแล้ว?” โอบหันมองผมนิดหนึ่งแล้วถอนใจ “เออๆ เดี๋ยวลงไป”

ผมพอจะเดาออกว่าคงเป็นไมค์เจ้าเก่า ซึ่งก็เป็นตามคาดเมื่อเจ้าของห้องตรงข้ามกลับขึ้นมาพร้อมเพื่อนที่คุยจ้อแต่น่าจะมาจากความตื่นเต้นด้วยส่วนหนึ่ง... ผมยังจำความรู้สึกตอนลุ้นผลสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้ เลยพอเข้าใจว่าคงตึงเครียด ใจเต้นมวนท้องกันขนาดไหน ถึงโอบจะไม่ได้มีท่าทีแปลกไปจากเดิมให้สังเกตเห็นชัดเจนก็เถอะ

“... ไม่ลุ้นกับแฟนก็ที่บ้านนะของแบบนี้” น้องไมค์ยังพูด “แต่นี่... โสดสนิท พ่อแม่ก็อยู่ต่างจังหวัด ดูผลคนเดียวประสาทตาย ต้องมาหาเพื่อนหัวอกเดียวกัน อ้อ... ลูกสาวด้วย”

‘ลูกสาว’ ขนฟูที่ว่าจะช่วยเป็นกำลังใจได้แค่ไหนผมก็ยังสงสัย... ปรากฎว่าโอบเดินมาหยุดหน้าห้องผมเหมือนเดิมส่วนเพื่อนเลี้ยวขวาไปห้องที่มีหนูแล้ว ยังเหลียวมาเรียกให้ไขกุญแจ พอเห็นผมตรงประตูเข้าเลยยกมือไหว้

“พี่แทคเป็นไงบ้างพี่” ไม่รอคำตอบก็ไปเรื่องอื่นแล้ว “เนี่ยพี่ถ้าผ่านนะแค่ครึ่งเดือนก็สอบอีกหน ครึ่งเดือนเอง! อยากขออาจารย์นอนที่แล็บให้รู้แล้วรู้รอด”

โอบปล่อยเพื่อนพูดไปเรื่อย ตัวเองก้มลงบอกผมเบาๆ “แทคดูกับโอบนะ”

ผมพยักหน้า อยากพูดอะไรมากกว่านี้แต่โอบเพียงแต่ยิ้ม จับแขนผมไว้นิดหนึ่งแล้วก็ปล่อย เดินเข้าไปในห้อง

“เอ๊า แล็ปท็อปยกไปซ่อมเหรอ” เพื่อนไมค์ก็เดินตามมาจากอีกฝั่งเมื่อเห็นเจ้าของห้องไม่เปิดประตูแต่กลับหายเข้าห้องตรงข้าม “หรือเขาตัดไฟ ตัดเน็ต? ปัดโธ่ ดียังมีพี่แทคให้พึ่ง ลูกข้าคงไม่ร้อนนะ... พี่แทคผมกวนหน่อยนะครับ ขอบคุณครับ”
 
ผมขำที่น้องไมค์สามารถต่อบทสนทนาเองไปได้เรื่อยๆ เพราะตั้งแต่มานี่โอบยังพูดนับคำได้ ถึงบางทีจะรำคาญเพื่อนที่มาโดยไม่ได้เชิญบ้าง ฝากหนูไว้อย่างแทบไม่มีกำหนดบ้าง แต่เพื่อนก็คือเพื่อน มีอะไรก็ช่วยกันอยู่ดีนั่นแหละ

ผมเปิดคอมพิวเตอร์ให้ บอกว่าตามสบาย น้องไมค์รีบพูด

"โอบ ดูของตัวเองก่อนป่ะ"

“ได้” คนนั่งอยู่ตอบ เหลือบมองผมนิดหนึ่ง ถึงจะดูเหมือนเฉยๆ แต่คงลุ้นอยู่ไม่น้อย ผมยิ้ม พยักหน้าอย่างจะให้กำลังใจ

โอบสูดหายใจลึกแต่พอดีเพื่อนร้อง
“เดี๋ยวๆ อย่าเพิ่งทิ้งกันดิ๊! ตัวเองผ่านชัวร์เสร็จแล้วใครจะมาช่วยลุ้นของข้าล่ะ”

โอบทำหน้าเซ็งเต็มทีกับการเปลี่ยนใจไวปานปรอทของเพื่อน บอกว่าไม่ชัวร์ทั้งนั้นแหละแต่ดูไปจะได้รู้ว่าต้องสมัครสอบต่อเลยหรือเปล่า น้องไมค์ก็ยังอิดเอื้อนอยู่จนผมตะล่อมถามว่ากลัวอะไร

"กลัวแบบ... อีกคะแนนเดียวผ่านน่ะพี่" ไมค์ครวญ "ห้าเก้ามันเป็นเลขที่โหดร้ายมาก"

"เดี๋ยวพอสอบหนสองเสร็จ เจ็ดเก้าก็จะกลายเป็นเลขที่โหดร้ายมาก" โอบว่า "เอาเหอะ เปลืองค่าไฟค่าเน็ตห้องคนอื่นเขา”

น้องไมค์คว้ากระเป๋ามาบังหน้าตัวเองเหลือแต่ตา บอก “มา ตายเป็นตาย”

“มันไม่ถึงกับตายหรอกน่ะ" เพื่อนว่า “ก็สอบใหม่”

บางทีความจริงก็ไม่ใช่สิ่งที่คนอยากฟัง... น้องไมค์โวยว่าพูดเป็นลางแต่พอโอบดึงกระดาษจดเลขประจำตัวสอบไปก็ตะโกนลั่น

"เฮ้ย! อย่าคอนโทรลเอฟ! ค่อยๆ เลื่อนลงมาให้เวลาเพื่อนได้เตรียมใจบ้าง"

ผมฟังโอบเถียงกับเพื่อนว่าถ้าเริ่มตั้งแต่หน้าแรกล่ะถึงเย็นก็ยังไม่รู้เรื่อง จนเสนอให้เจอกันครึ่งทางด้วยการเริ่มที่เลขสองตัวหน้า โอบก็เลื่อนเอกสารลงมาเรื่อยๆ จนถึงเลขประจำตัวเพื่อนที่ชูกระดาษขึ้นเทียบ น้องไมค์ชะโงกหน้าไปดูแทบชิดจอ
 
"นั่นเครื่องหมายถูกจริงๆ ใช่ไหม”

"เออ คะแนนเลยผ่านมาสามคะแนนแน่ะ"

“เอ้ยรอดแล้ว!”

คนสอบผ่านผุดลุกขึ้นกระโดด เขย่าไหล่เพื่อนพลางขอบคุณผมที่เอื้อเฟื้อสถานที่ จากนั้นก็วิ่งปรู๊ดออกนอกห้อง คงไปโทรศัพท์บอกพ่อแม่และวงศาคณาญาติ

เหลือผมกับโอบ... เห็นคนนั่งอยู่เหงื่อซึมที่ขมับหน่อยๆ ทั้งๆ ที่ห้องไม่ร้อน ยังมือข้างซ้ายที่กำแน่นอยู่บนตักโดยดูจะไม่รู้ตัวนั่นก็อีก

ผมตัดสินใจสอดมือเข้าไปประสานกับอุ้งมือเย็นชื้น จับไว้จนมันคลายลง ตอนแรกโอบสะดุ้งน้อยๆ ก้มมองมือ แล้วจึงหันมามองผม สีหน้าเหมือนยังไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้น จนผมยิ้มให้แล้วบีบมือนั้นเบาๆ อย่างจะให้ลดความกังวล

ถ้าความพยายามส่งผลจริง ความพยายามไม่เคยสูญเปล่า ผมก็อยากให้มันสำเร็จ ทุกเรื่อง...

โอบยิ้มตอบ แล้วกดเลขประจำตัวสอบก่อนจะคลิกด้วยมือขวา มือซ้ายก็ยังอยู่ที่เดิม... ไม่ทำเหมือนเพื่อนที่ค่อยๆ เลื่อน พอผมถามก็บอก “... หักดิบเลยดีกว่า ทีเดียวจบ

... แต่เครื่องหมายถูกเด่นหราหลังเลขประจำตัวที่ถูกไฮไลต์จากการค้นหา ผมเพิ่งรู้ว่าตัวเองกลั้นหายใจอยู่เหมือนกัน ลุ้นไม่แพ้คนสอบ พอดูคะแนนก็เลยผ่านมาพอสมควรทีเดียว

น้องไมค์เปิดประตูกลับเข้ามาตรงดิ่งหาโต๊ะคอมพิวเตอร์ แม้มือจะคลายการเกาะกุมลงแล้วแต่เรายังยิ้มให้กันอยู่ เพื่อนเห็นหน้าจอเข้าก็ร้อง

“เป็นไงล่ะ บอกแล้วผ่านชัวร์ เออไขห้องให้หน่อยซิจะไปหาลูก...” 

นี่คงเป็นเหตุผลแท้จริงที่กลับเข้ามาอีกละมัง... โอบลุกขึ้น บอกว่าจะโทรหาน้านันรวมทั้งคุณพ่อ

“บอกแม่ด้วย” ผมว่า โอบก็ยิ้มพยักหน้า ความจริงอาจจะไม่ต้องเตือน เพราะแม่ผมแทบคิดว่าโอบเป็นลูกอีกคนอยู่แล้ว

คงดีใจไม่เบาเลยแหละ


ตอนเย็นก่อนออกจากที่ทำงานผมโทรยืนยันนัดกับคุณศรัณย์ตามปกติ แต่ปลายสายตอบกลับมาว่า

“พอดีผมต้องออกไปพบลูกค้าที่สนามบิน เขากลับวันนี้เลย...”

“อ้อ ครับ” ถึงจะงงๆ อยู่เล็กน้อยเพราะคุณศรัณย์ไม่เคยผิดนัด หรือถ้าเลื่อนจะบอกก่อน แต่คราวนี้คงเป็นเหตุสุดวิสัย ผมเลยว่า “อย่างนั้นนัดกันใหม่ก็ได้ครับ”

“ผมยังไม่ได้กินข้าว คุณแทคเอางานไปให้ผมดูตอนนั้นได้ไหม นะ ช่วยผมหน่อย เพราะหลังจากนี้ผมต้องเดินทาง หาช่วงว่างยาก”

“ที่อู่หรือครับ” โดยทั่วไปแล้วคุณศรัณย์มักจะอยู่ที่สาขาใหญ่ในเมือง ซึ่งผมเคยไปพบ เลยคิดว่าจะให้คนซื้อมาให้ทานก่อนออกไปอีก

“ตอนนี้ผมอยู่ข้างนอก คุณแทคพบผมที่ร้านเลยนะ...” อีกฝ่ายบอกชื่อร้านกับที่ตั้งแล้ววางสายไป ผมจึงเช็คข้อมูลในแฟ้มอีกครั้งก่อนบอกพี่อิทที่กำลังจะพาครีมออกไปพบลูกค้าเหมือนกันว่าหากออกไปก็ล็อกออฟฟิศได้เลย พี่อิทยังอวยพรให้คุณศรัณย์ได้คู่ถูกใจในคราวนี้

ถ้าเป็นอย่างนั้น อันดับหนึ่งชาร์ตความยากของผมคงได้ฤกษ์เปลี่ยนแปลงเสียที

คุณศรัณย์รออยู่ก่อนแล้วในร้าน ข้างหน้ามีเพียงน้ำเปล่าผมเลยนึกว่าคงทานเสร็จเรียบร้อย จัดแจงหยิบแฟ้มจากกระเป๋าออกมากางเผื่อเขาจะรีบไป แต่อีกฝ่ายกลับเรียกบริกรมาสั่ง แล้วถามเผื่อมาทางผมจนต้องรีบพูด

“เชิญคุณศรัณย์ตามสบายเลยครับ...”

“นี่ก็ได้เวลามื้อเย็นแล้ว กินเป็นเพื่อนผมหน่อยเถอะ จะได้คุยไปด้วย กินอยู่ฝ่ายเดียวมันยังไงๆ ไม่รู้”

ผมเหลือบดูโทรศัพท์อีกครั้งโดยไม่ให้เป็นที่ผิดสังเกต ความจริงวันนี้โอบก็ยังไม่ได้เมสเซจมาบอกว่าจะกินข้าวหรืออะไร แล้วผมก็เคยคุยงานตอนกินข้าวทั้งมื้อเช้าสายกลางวันเย็นดึกมาก่อนได้ผลเป็นที่น่าพอใจ เลยสั่งจานเดียวง่ายๆ ไป

คุณศรัณย์ก็ดูให้ความร่วมมือดี เพราะลูกค้าคนนี้ผมประมวลแล้วว่าช่วงอายุใกล้เคียง โปรไฟล์ก็น่าสนใจ เหลือเพียงให้คนที่เขาสนใจคือคุณศรัณย์ตกลงออกไปด้วย แต่พอถามว่าอยากออกไปเมื่อไรคุณศรัณย์ก็บอกว่าพักนี้งานค่อนข้างรัดตัวและยังมีเดินทางติดกันอีกสองสามครั้ง เลยขอผลัดมาบอกผมเมื่อกลับมาแล้ว

ยังไม่ทันจะได้นัดแนะกันต่อผมก็เห็นคนหน้าตาคุ้นๆ เดินเข้ามาในร้าน ปรากฎว่าเป็นภัค มากับผู้ชายอีกคนหนึ่ง กำลังจะเก็บไปทักทีหลังว่าได้คนมาดามใจใหม่แล้วแต่... ที่คุ้นนั้นไม่ใช่คุ้นแค่ภัคคนเดียว

... จะใครเสียอีกถ้าไม่ใช่ว่าที่เภสัชกร เพิ่งสอบได้ครึ่งใบไปหมาดๆ

ผมเผลอขมวดคิ้ว แต่ภัคเห็นโต๊ะเราก่อนเลยเดินตรงมา โอบก็เดินตามมาด้วยท่าทางเฉยๆ ผมลุกขึ้น ลังเลว่าจะชวนให้ร่วมโต๊ะดีไหม แล้วจึงนึกได้ว่าคนเป็นลูกค้ายังไม่ได้กลับออกไป
     
สุดท้ายคุณศรัณย์ก็ออกปากให้นั่งเสียด้วยกันอยู่ดี อาจจะเพราะมารยาท หรือด้วยความเจนสังคม... ภัคก็ไม่ได้ปฏิเสธ อันที่จริงผมเคยเห็นภัคคุยอยู่กับคุณศรัณย์แล้วที่งานเปิดอู่เมื่อครั้งนั้นที่ไปแทนหัวหน้า ทั้งโอบและคุณศรัณย์ หรือว่าโอบกับภัค ก็ไม่ใช่แปลกหน้าต่อกันเสียทีเดียว

... แต่ผมยังคิดไม่ออกว่าสองคนหลังมาด้วยกันได้อย่างไร เลยถามโอบไปก่อน “วันนี้ไปโรงพยาบาลเหรอ”

โอบพยักหน้า บอกว่าที่ฝึกงานเก่าซึ่งกำลังจะกลายเป็นที่ใช้ทุนด้วยหากสอบได้ใบประกอบฯ ขาดคนมากเลยให้ไปช่วยดับเบิ้ลเช็คฉลากและเตรียมยา ถือว่าได้โอกาสซ้อมแล็บไปในตัว ภัคเสริมขึ้น

“ก็เจอกันที่โรงพยาบาลนี่แหละ”

“เป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมต้องไปหาหมอ” ผมรีบถาม นึกเป็นห่วงขึ้นมา

"เปล่าหรอก ไปเยี่ยมหัวหน้าฝ่าย ผ่าไส้ติ่ง... ลงมาเจอโอบออกจากห้องยาพอดี"

... ภัคไม่ได้ขยายความต่อ

นอกจากเจอกันครู่เดียวในร้านอาหารเมื่อวันนั้น ที่โอบดูไม่ใส่ใจอะไรทั้งสิ้น ภัคก็เพียงแต่เอ่ยถึงคนนั่งข้างผมในงานเปิดอู่ของคุณศรัณย์ผ่านๆ เท่านั้นเอง

ไม่รู้เป็นไงมาไงเหมือนกัน...
 
... มื้อนั้นผ่านไปโดยเรียบร้อย โอบกับคุณศรัณย์ไม่ได้คุยโดยตรงอะไรมากมายเหมือนเดิม แต่อาจเป็นตามปกติของคนที่ข้องเกี่ยวกันน้อยอยู่แล้ว ก็ไม่เป็นไรเพราะในโต๊ะมีภัคอยู่ ซึ่งที่ไหนมีภัคก็ไม่ต้องห่วงว่าวงสนทนาจะจืดชืดกร่อย ถ้าสิ่งนี้เป็นจุดบอดของผมที่ต้องพยายามทุกหนเวลาไปงานสังคม ก็คงเป็นธรรมชาติติดตัวของเพื่อนผมแบบไม่ต้องพยายามเลยนั่นแหละ

คุณศรัณย์แยกไปพบลูกค้าแล้ว ส่วนภัคก็มีเลี้ยงของเพื่อนร่วมงานต่อเหมือนกัน ก่อนเดินไปยังว่า

“ไว้ค่อยนัดกันอีกที”

ผมพยักหน้า เพราะทุกครั้งที่เจอเพื่อนก็พูดคล้ายๆ อย่างนี้ ไม่กำหนดเวลาแน่ชัดแต่ก็ได้เจอกันตามวาระ ยิ่งพักนี้รู้มาว่าเพิ่งจบความสัมพันธ์ไม่ค่อยดีนักไป ถ้ามีปัญหาอะไรอยากระบายผมก็พร้อมจะรับฟัง ภัคเอง... ก็เคยอยู่ตรงนั้นเพื่อผมมาแล้ว

แต่ว่าที่เภสัชกรกลับตอบเหมือนกันอย่างที่ผมต้องหันมองแทบไม่รู้ตัว

“ครับ”

 
โอบกลับกับผมแต่พูดน้อยกว่าปกติ คงล้าจากโรงพยาบาล

ผมเปรยขึ้นว่าวันนี้ไม่ได้ตั้งใจจะกินข้าวนอกบ้าน ความจริงคือ... อยากให้รู้ว่า ‘กินข้าว’ ของผมกับลูกค้า ไม่เหมือนเวลา ‘กินข้าว’ ของผมกับคนนั่งข้าง ซึ่งอีกฝ่ายดูจะเข้าใจดี เพราะตอบว่า

“ก็เรื่องงานไม่ใช่เหรอ”

คิดถึงตอนที่เรานัดกินข้าวข้างนอกกันหนแรก จนโอบตามผมไปดูหนัง ตอนนั้น... ก็ยังคิดว่าเป็นงาน

ผมคิดไม่ออกเหมือนกันว่าเพื่อนจะมีเรื่องอะไร แต่ก็ช่างเถอะ ผมไม่อยากนึกสงสัยแบบเดิม ซ้ำรอยเดิม เพราะฝ่ายหนึ่งคือภัค คือเพื่อนผม คนที่รู้อยู่แล้วว่าเคยเกิดอะไรขึ้นบ้าง รู้ว่าผมเก็บข้าวของหนึ่งปีหลังเรียนจบ ออกจากเชียงใหม่กลับบ้านด้วยสภาพจิตใจเช่นไร ส่วนอีกฝ่ายหนึ่ง...

อีกฝ่ายหนึ่ง คือคนที่ผมอยากให้เข้าใจ และอยากจะเชื่อ...

เพราะอย่างนี้บางที ผมก็เลยไม่คิดว่าต้องอธิบายทุกเรื่องทุกอย่าง แล้วก็ไม่ต้องคาดคั้นเอาคำอธิบายทุกเรื่องทุกอย่างอีกเหมือนกัน ถ้าเข้าใจ จะมีพื้นที่ให้หายใจ มีพื้นที่ให้ความรู้สึก... เติบโตและงอกงามอย่างที่ควรจะเป็น

ให้รากหยั่งลึกลงไป เพื่อที่ว่าถ้าเจอลมมรสุม จะได้ไม่หักโค่นลงง่ายๆ
 
“เออว่าแต่ พรุ่งนี้กินข้าวมั้ย” เพราะปกติผมไม่ได้เมสเซจไปกลัวจะกวน ถ้าโอบไม่ได้บอกมา เจอหน้ากันผมเลยอาศัยถามแบบนี้มากกว่า

“โอบเลิกดึก...” อีกฝ่ายตอบมาท่าทางเหนื่อยจนผมชักห่วง วันนี้ก็ไปแต่เช้า “ต้องซ้อมแล็บแต่มันว่างให้ใช้แค่บางช่วง จะไปรอใช้แล็บไม่ช่วยงานเขาเลยก็น่าเกลียด”

ผมพูดเบาๆ “ความจริงไม่ต้องกลัวจะไม่ผ่าน...”

“ไม่ได้กลัว... ก็ผ่านอยู่แล้ว” โอบว่า คราวนี้ยิ้ม

แล้วใครกันที่มือเย็นเฉียบตอนจะดูผลอยู่เมื่อวันสองวันนี้เอง...

“... เพราะอ่านหนังสือและทำแล็บหนักมาก” ผมต่อให้

“... เพราะมีคนไปส่ง... ต้องคนนี้ด้วยนะ” คือคำตอบ ความจริงไม่เป็นเหตุผลเอาเลย แต่บางทีสำหรับบางอย่าง... คงเป็นคำอธิบายที่ใช้ได้แล้ว

ผมเลี้ยวเข้าหน้าตึก ยิ้มกับกระจกมองหลัง

“งั้นคราวหน้า... ไปส่งอีกละกัน”