หัวข้อ: บริษัทบำบัด 'โสด' [บทที่ 22+ส่งท้าย] 18 ธ.ค. 56 หน้า 18 จบแล้วค่ะ :)

[นอนกินแรง]

อ๊ายยย คือโอบชอบแทคอยู่ใช่ไหมมมมม

อยากอ่านต่อแล้วอ่ะ ชอบมากเลย

[yumsonteen]

 :call:มาต่อเร็วๆนะครับ ขอบคุณครับ

[เดหลี]

บทที่ 8

สรุปว่าคืนนั้นจบลงที่เสียงเคาะประตูรัวจนคนจับลูกบิดอยู่แล้วต้องเปิดออกไปก่อนผมจะทันได้ตอบอะไรจริงๆ ปรากฎว่าเจอเจ้าของหนูบอกลืมกระเป๋าเป้ไว้ในห้อง โอบทำหน้าเซ็งสุดขีดใส่เพื่อน แต่พอออกไปไขกุญแจให้เอาของแล้ว ก็ไม่ได้กลับเข้ามาอีก

ซึ่งก็อาจจะดี เพราะผมยังต้องการเวลาคิดอะไรอยู่... นิดหน่อย


พอวันอาทิตย์คนที่รับธุระจากแม่ไปเอาของกับผมก็มานั่งอยู่ตรงโซฟาเรียบร้อย ผมให้โอบรอก่อนเพราะกำลังล้างจานติดพัน ค้างมาตั้งแต่เมื่อคืนแต่ง่วงเลยขี้เกียจ ยกยอดมาล้างตอนเช้า เป็นนิสัยแบบที่แม่คงบ่นสามวันไม่จบสิ้น ความจริงมีคนเสนอจะช่วย แต่ผมมือเปียกอยู่แล้วก็ล้างไปคนเดียวเสร็จเร็วกว่า

"แทคเมสเซจเข้า" เสียงโอบตะโกนบอก

"ดูให้หน่อย” ผมยังไม่อยากวางมือปิดก๊อกตอนนี้เพราะจะหมดกองอยู่แล้ว ค่อนข้างแน่ใจว่าเป็นแม่ อาจฝากเอาของเพิ่ม หรือฝากบอกอะไรถึงลุงแหวงก็ได้

เงียบไป ก่อนที่อีกฝ่ายจะเดินมาหาถึงในครัว

“แทคนี่โอบควรห่วงรึเปล่า”

“ไหน” ถึงจะตงิดกับการวางรูปประโยคของคนพูดแต่ผมก็หันไปดู ตอนแรกกะดูผ่านแต่แล้วก็ต้องหันไปมองซ้ำ

“เฮ้ย!”

ปกติผมไม่ค่อยได้อะไรประหลาด แม่เคยถ่ายส่งมาบ้าง ส่วนใหญ่เป็นต้นนั่นต้นนี่ของพ่อ แต่คราวนี้เหนือความคาดหมายและคนส่งไม่ใช่แม่

ลูกค้าเคยส่งรูปตัวเองมาให้ผมบ้างเหมือนกันเพื่อลงโปรไฟล์ อันนี้ก็รูปลูกค้า พูดให้เฉพาะเจาะจงคือเสี่ยน็อต

ให้ลงรายละเอียดอีกก็คือ เป็นเสี่ยน็อตที่ใส่แค่บ็อกเซอร์ตัวเดียวยืนถ่ายรูปอยู่หน้ากระจก

เสี่ยเล่นไรเนี่ย!

ผมรีบเช็ดมือกับกางเกงลวกๆ คว้าโทรศัพท์มากดหาตัวต้นเรื่อง ส่วนโอบก็ทำหน้าพิลึก กึ่งฉิวกึ่งขันบอกไม่ถูก แต่คือคราวนี้ผมเดาไม่ออกเลยว่าอะไรดลใจเสี่ย หรือว่าถูกปฏิเสธเดตอีกครั้งถึงกับฟั่นเฟือนไปแล้ว

“ฮัลโหล”

เสี่ยรับปุ๊บผมก็กรอกเสียงลงไปทันที

“เมื่อกี้ส่งรูปมาผิดเครื่องหรือเปล่าครับ”

“โทษทีคุณแทคบ้านผมช่างเขามาทำ ไปพูดตรงไหนก็เสียงดังหมดเลย" เสี่ยตะโกนตอบกลับมา เสียงสะท้อนจนก้องออกนอกโทรศัพท์ โอบก็ยังยืนอยู่ตรงนี้แต่ไม่เป็นไร ได้ยินก็ดีจะได้ไม่เข้าใจไปว่าผมบอกให้ลูกค้าส่งรูป (เกือบ) โป๊มาดูเล่น เสียชื่อเสียงบริษัท เสียหมดนั่นแหละ

"ส่งรูปผิดหรือเปล่าครับ" ผมตอบกลับไปเสียงดังพอกัน

“อะไรนะ”

“เสี่ยส่งรูปเมื่อกี้มาผิดเครื่องครับ!” ผมตัดสินใจไม่ใช้ประโยคคำถามแล้ว ยังไงก็ส่งผิด ส่งผิดชัดๆ

ลูกค้าจะส่งอะไรถึงกันนั้นเป็นเรื่องส่วนตัวของเขา แต่ไม่ต้องซีซีที่ปรึกษาให้มีส่วนร่วมทุกครั้งก็ได้...

"ไม่ๆ ผมตั้งใจส่งให้คุณแทคถูกแล้ว เป็นไง"

... ผมหันหลังพิงเคาน์เตอร์ครัวด้วยความมึนตึ้บ เสี่ยเข้าใจผิดตรงไหนอีกหรือเปล่า เสี่ยต้องการอะไรจากผมในเช้าวันอาทิตย์ก่อนที่ตัวเองจะออกไปเดต แล้วยังถามว่าเป็นไงอีก
 
"ผมไม่เคยบอกให้เสี่ยส่งอะไรแบบนี้มา..."

"คุณแทคบอก จำไม่ได้เหรอ" คำตอบมั่นอกมั่นใจเป็นที่ยิ่ง

หน้าโอบชักไม่ขำละ ถ้าคิดว่าผมทำงานแบบให้ลูกค้าส่งรูปวาบหวามมาบรรณาการนี่ภาพพจน์ป่นปี้กู่ไม่กลับเอาจริงๆ

“เสี่ย เอาใหม่ เสี่ยได้ยินผมพูดว่ายังไงนะครับตอนนั้น” 

"ก็บอกให้ส่งรูปก่อนแต่งตัวออกจากบ้านไง คุณแทคจะดู"

ผมกุมขมับ ไอ้ที่เสี่ยโทรมาเมื่อวันนั้นหลังถูกอันแท็กรูปพลาดๆ จากเฟซบุ๊ค... ผมเสนอด้วยความหวังดีแต่ท่าทางจะกลับตาลปัตรอีกแล้ว

"เสี่ย... หมายถึงว่าแต่งตัวเสร็จแล้วก่อนออกจากบ้าน! เสี่ยไม่มั่นใจว่าดีหรือยังผมก็จะช่วยดูเสื้อผ้าให้ ผมจะเอารูปเสี่ยก่อนใส่เสื้อไปทำไมล่ะ!" คิดบ้างเสี่ย โอ๊ย

"อ้าว..."

ต่างคนต่างเงียบ มีเสียงข้างหลังเป็นช่างกำลังเจาะทุบดังมาให้ได้ยินเป็นระยะๆ

"ก็ยังว่าแปลกๆ ผมคงตีความผิดเองแหละ”

ที่จริงคือมันไม่ต้องตีความเลยไง ผมพยายามไม่ถอนใจใส่โทรศัพท์ส่วนคนยืนฟังข้างๆ ขำไปโลกหน้าแล้ว

“คุณแทคอย่าไปส่งต่อให้ใครนะ ผมอาย"

"ไว้ใจได้ ลบเลยล่ะครับ” ผมตอบแบบไม่ต้องคิด เสี่ยนึกว่าผมจะเซฟไปทำฟอร์วาร์ดเมล์หรือไงล่ะ “อ้อความจริงเชิ้ตตัวที่เสี่ยใส่มาบริษัทครั้งแรกนั่นก็โอเคอยู่... กางเกงยีน... ไม่ใช่ๆ ไม่เอาตัวขาสั้น ครับ... ยาวธรรมดาตรงๆ นั่นแหละ ไม่ต้องส่งมาแล้วก็ได้ครับ โชคดีนะครับวันนี้”

ผมวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะในครัวด้วยความเหนื่อยใจ โอบยังขำไม่หยุด ถามว่า “ลบเลยมั้ย ลบเลยนะ”

พอพยักหน้าโอบก็หยิบโทรศัพท์กลับไปทางโซฟา “ลูกค้าแทคนี่ตล๊กตลก”

ทำเป็นพูด... ตอนแรกมันก็ขำไม่ออกพอกับผมแหละ


ตอนนี้เราออกมาถึงแถววงแหวนรอบนอกแล้ว รถไม่ค่อยติดอาจเพราะเป็นเช้าวันอาทิตย์ อีกสักครึ่งชั่วโมงกว่าน่าจะถึงบ้านลุงได้
 
... ความจริง... ไมค์เองก็บอกว่าเพื่อน ‘คบกับคนเยอะไป’ และผมก็ไม่รู้ว่า ‘เคยคบ’ หรือ ‘ยังคบ’ เมื่อก่อนถ้าเป็นลูกค้า ในฐานะที่ปรึกษา ผมมีสิทธิซัก ถาม คัด ว่าไร้พันธะผูกพันจริงหรือเปล่าก่อนจะเข้ามาอยู่ในบัญชี

... ตอนนี้ไม่ใช่เสียแล้ว ผมควรจะถามไหม ควรอยาก ‘รู้’ หรือเปล่า เมื่อก่อนไม่เคยจะสนใจอะไรมาก ยังไงเรื่องแบบนี้ก็เป็นเรื่องของคนสองคน เคยคิดแบบนี้ จนมันกลายเป็นสอง... สามสี่ห้าคนไปเมื่อไหร่ก็ไม่รู้

แต่ผมจะไม่เอามาตรฐานนั้นมาใช้กับโอบ เพราะโอบ... ไม่เหมือน

“แทคดูถนน!”

ผมรีบกลับมาเลนตัวเอง ขับรถนี่ใจลอยไม่ได้เลยจริงๆ แต่เมื่อกี้ไม่ถึงกับอันตรายสาหัสอะไรนะแค่เผลอคร่อมไปหน่อยเดียว ส่วนคนนั่งข้างทำหน้าสยองเว่อร์ ดูก็รู้ว่าไม่ได้กลัวจริงจังหรอก แค่จะกวนเท่านั้นล่ะ

“จะรอดถึงองครักษ์ไหม”

“พูดมากนักขับเองเลยไป” ผมว่า ที่พูดได้ก็เพราะโอบขับไม่เป็น ยังไงก็ต้องให้ผมขับ... หรือเปล่า

โอบเท้าข้อศอกตรงขอบกระจกท่าถนัด หันมาทางผมกระดิกนิ้วเสียด้วยนะ “จอดแล้วเปลี่ยนที่กันมา”

ผมอึ้งไปนิดก่อนจะต้องถาม “นี่ทำไมไม่บอกว่าขับรถเป็น”

แล้วไอ้ที่ให้สงสารลูกนกลูกกาตาดำๆ ขนาดขับไปช่วยขนของคืออะไร ถ้าฟังตอนนั้นก็คิดว่าต้องพึ่งให้ขับทั้งนั้นแหละ ไม่อย่างนั้นยืมรถใครสักคนก็ได้

“ไม่มีรถไม่ได้แปลว่าขับไม่ได้ป่ะ” ผู้โดยสารตอบเสียอย่างนั้น

“โอ๊ย แม่น่าจะวานลูกรักขับรถไปเอาของแล้วส่งไปรษณีย์ให้เสียเลยสิ้นเรื่องสิ้นราว ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว” ผมประชด ทำเป็นลืมชั่วคราวว่าธุระก็ธุระแม่ผม และที่จะไปหานี่ก็ลุงผม โอบเอนหลังพิงพนัก ว่าเรื่อยๆ

“รถแทคน่ะแทคชอบขับเอง แค่ไม่ชอบขับคนเดียว”

... มันจะรู้นิสัยผมดีเกินไปแล้ว ตอนแม่บอกให้มาด้วยนี่พูดอะไรบ้าง

“โอบนั่งข้างๆ คอยส่งข้าวส่งน้ำไง จะกินอะไรก็บอก”

ผมหันไปมองแวบหนึ่ง โอบก็ยิ้มจนผมต้องว่า “อยู่เฉยๆ เถอะ”

“ผ้าเย็นก็มี”

นี่คืออะไร รายการแม่บ้านตัวอย่างหรือยังไง ผมจัดการแซวมันกลับแต่โอบบอกหน้าตาเฉย

“เปล่า เผื่อรถแทคแอร์เสีย เห็นเก่ามากกกแล้ววว”

ผมแทบเขวี้ยงผ้าใส่มัน เพียงแต่เรื่องนี้เถียงไม่ได้

... คือแอร์เคยดับมาแล้วจริงๆ น่ะ


เราถึงบ้านลุงเมื่อใกล้เที่ยง สิบห้านาทีแรกผ่านไปโดยที่โอบยืนฟังผมแหลงใต้อย่างเมามันกับลุงแหวง จนในที่สุดลุงหันมาขอโทษขอโพยด้วยสำเนียงทองแดงว่าอยู่นี่ไม่รู้จะแหลงกับใครเลยเพลินไปหน่อย แต่ความจริงแม่โทรมาบอกแล้วว่าจะมีหลานที่เคยอยู่บ้านใกล้กันมาด้วย ซึ่งขานี้ก็ตอบว่า

“อ๋อไม่เป็นไรครับ ผมพยายามทำตัวให้คุ้นอยู่”

ลุงหัวเราะ บอกว่าบ่าวนี้ท่าจะอยากมีแฟนเป็นคนใต้ และ “หาไม่ยากแล อยู่ไม่โบระที”

โอบยิ้มเหมือนฟังรู้เรื่อง มากระซิบถามผมทีหลัง “แปลว่าอะไร”

“ไม่ได้น่าเกลียด” นี่ผมแปลตรงที่สุดล่ะนะ ตามตัวเป๊ะๆ

“ลุงชมว่าโอบหล่อเหรอ”

“เปล่า แค่บอกว่าไม่ได้น่าเกลียด”

แต่คนถูกชมคงได้ยินเฉพาะสิ่งที่อยากได้ยินไปแล้ว แป๊บเดียวก็คุยจ้ออยู่กับลุงอย่างไม่ติดขัด ป้าสะใภ้ผมไปบ้านญาติที่ตำบลข้างๆ เขามารับไปงานบุญแต่เช้า กว่าจะกลับก็บ่ายแก่ ลุงเลยชวนกินข้าวด้วยกันก่อนเพราะทำแกงไตปลาเอาไว้

โอบตักเข้าไปช้อนหนึ่งผมต้องบอก “มันเผ็ด”

“ก็กินเผ็ดอยู่เป็นปกตินะ”

คือแกงใต้มันเผ็ดไม่ปกติไง ผมรีบเลื่อนแก้วน้ำเมื่อไม่นานคนกินก็ร้อง

“เฮ้ยเผ็ดจริง!”

ลุงหัวเราะ บอกอาหารใต้ไม่มีเผ็ดเล่นๆ ผมว่าจะเจียวไข่เพิ่มให้แกล้มกับคั่วกลิ้งซึ่งลุงบอกว่าทำเผ็ดน้อยกว่าไตปลาแล้วแต่อาจจะยังเผ็ดเกินมาตรฐานคนกินทั่วๆ ไป โอบว่าไม่เป็นไรก่อนกระซิบ

“ทำตัวให้คุ้นเข้าไว้”

ผมเลยเอากระจาดผักไปอยู่ตรงหน้าให้มันประทังชีวิต หาไม่ขากลับคงต้องแวะห้องน้ำทุกสองกิโลแน่ พอพ้นมื้อนั้นซึ่งโอบคงได้กินข้าวมากกว่ากับข้าวอย่างมีนัยสำคัญแล้วลุงก็พาไปดูของ ความจริงคือแผ่นเสียงเก่ากับหนังสือโน้ตดนตรี ฝรั่งที่เคยมาตัดผมประจำกับลุงกำลังจะย้ายกลับประเทศ บอกขายข้าวของเหล่านี้ในราคาไม่แพง ลุงจำบางเพลงที่เขาพูดให้ฟังได้ นึกถึงน้องเขยว่าชอบเลยถามมาทางแม่ กลายเป็นโครงการมหกรรมของขวัญวันเกิดพ่อแบบข้ามจังหวัด เห็นว่าบางเพลงก็ค่อนข้างหายากแล้วจริงๆ

... ตอนนั้นแม่ถึงได้ออกมาพูดข้างนอกให้ยุงกัด เพราะจะเซอร์ไพรส์เจ้าของวันเกิด...

บางทีผมก็สงสัยว่าตัวเองจะรักคนคนหนึ่งยาวนานเป็นสิบๆ ปีอย่างนั้นได้ไหม เคยคิดว่าได้ แต่ไม่รู้ว่าต้องใช้อะไรบ้าง นอกจากรัก

ความอดทน เข้าอกเข้าใจ ให้อภัย อย่างนั้นหรือ เคยคิดว่ามีสิ่งเหล่านั้นและทำได้... อีกเหมือนกัน กว่าจะรู้ตัวว่าไม่ควรจะอภัยต่อไปเรื่อยๆ และทนกับเรื่องเดิมๆ ความเชื่อมั่นของผมก็สั่นคลอนไปมากแล้ว

บางทีคำตอบก็อาจจะไม่ใช่ทำไม่ได้ แค่... อาจจะพยายามผิดคน

เสียงลุงดังขึ้นดึงผมออกจากภวังค์ “... หลานจะให้อะไรพ่อล่ะ”

“ยังไม่ได้คิดเลยลุง...”

“ลืมวันเกิดน้องเขยคนโปรดลุงได้ไง”

... จะไม่โปรดก็ไม่ได้เพราะมีอยู่คนเดียว แม่มีน้องอีกสองคนเป็นผู้ชายทั้งคู่ แต่กว่าพ่อจะได้ตำแหน่งคนโปรดก็ต้องฝ่าด่านอรหันต์ลุงกับอาผมอุตลุดอยู่เหมือนกัน ที่แม่เอ็นดูน้านันแม่ของโอบมาก อาจเพราะแม่ไม่เคยมีน้องสาว...

“ไม่ได้ลืมลุง... แต่วันเกิดพ่ออีกตั้งเกือบสองเดือน”

และแม่ก็เตรียมการตั้งแต่ตอนนี้เท่านั้นเอง ลุงหัวเราะแล้วว่าสมกับเป็นผู้หญิงที่ต้องดูแลผู้ชายทั้งบ้านจริงๆ เพราะคุณยายผมเสียตั้งแต่ลูกๆ ยังเล็ก คุณตาก็ทำงานหนัก คนที่มีแผนกะเกณฑ์ทุกอย่างไม่มีพลาด เป็นต้นว่าค่าน้ำค่าไฟจ่ายตรงเวลา น้องชายสองคนไม่เคยสายพร้อมห่อข้าวไปโรงเรียนเรียบร้อย พี่ชายตื่นทันสอบไล่จบมาได้ก็แม่นี่แหละ

ลุงชอบเล่าโน่นเล่านี่ตามประสาคนแก่ที่ลูกไปทำงานต่างจังหวัดไกลๆ พอมีคนตั้งใจฟังอย่างโอบเลยติดลม แต่บางเรื่องก็เป็นเรื่องที่ไม่ต้องเล่าก็ได้อย่างตอนที่ผมไม่อยากไปโรงเรียนและปีนขึ้นต้นไม้ไปซ่อนแต่รังมดแดงตกลงมาใส่จึงได้สมหวังหยุดโรงเรียนจริงด้วยความทรมานทั้งจิตใจและร่างกายเป็นอย่างยิ่ง เรื่องพวกนี้เกิดก่อนโอบจะย้ายมาทั้งนั้น ทั้งคนเล่าคนฟังดูบันเทิงมากจนผมต้องเบรกเป็นพักๆ ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงกลายเป็นเป้าไปโดยไม่ตั้งใจเสียได้

[เดหลี]

บทที่ 8 (ต่อ)

บ่ายคล้อยจวนจะเย็นมีคนมาส่งป้าสะใภ้พอดีเลยได้ฤกษ์ขอตัวกลับหลังจากไหว้และถามไถ่สารทุกข์สุกดิบกันเรียบร้อยแล้ว ขนาดเจอกันแป๊บๆ โอบยังมีความสามารถทำให้ป้าเอ็นดูขนาดชวนมาเที่ยวบ้านอีก ผมแทบปล่อยให้มันยกของขึ้นรถคนเดียวอารามหมั่นไส้

ขับมาจนเกือบเข้าเมืองเจ้าแก่ผมก็เริ่มออกอาการรวน กระตุกหน่อยๆ ไปถึงมากและ... ดับลงในที่สุด ลองขยับตำแหน่งเกียร์ดูแล้วก็ยังสตาร์ทไม่ขึ้น ดีที่ผมชิดข้างทางตั้งแต่ตอนต้นเผื่อไว้ก่อน เลยไม่ถึงกับกีดขวางทางรถคนอื่น เริ่มมืดลงทุกทีแล้วด้วย

โอบไม่พูดเรื่องรถผมเก่าแล้ว แต่ลงไปเปิดกระโปรงรถ มีผมตามลงไปยืนอยู่ข้างๆ เพราะไม่เคยแก้เครื่องยนต์อะไรเองเหมือนกัน ความจริงก็เข้าอู่เช็คอยู่แล้วเวลามีสั่นบ้าง แต่ไม่เคยดับไปอย่างนี้   

“เรียกช่างดีกว่ามั้ย”

“แป๊บนึง”

“... แก้ได้เหรอ” ล่าสุดคิดว่ามันเรียนเภสัชซึ่งไม่น่าจะเกี่ยวอะไรกับเครื่องยนต์รถเท่าไหร่นะ

“ก็ไม่รู้ได้ไหมแต่เดี๋ยวดูให้ก่อน” โอบว่า ขยับโน่นนี่ ไม่รู้เหมือนกันว่าขยับอะไร... ก่อนจะบอกให้กลับไปลองสตาร์ทเครื่องซึ่ง... ยังไม่ติด

ผมกลับลงมา “จั๊มสตาร์ทอะไรยังงี้พอได้มั้ย”

“มีรถอีกคันไหมล่ะจะได้ทำให้”

ผมทำหน้าเฉยกันโอบจับได้ว่าผมลืมเรื่องต้องใช้รถอีกคัน ซึ่งก็เห็นกันอยู่นี่แหละว่าไม่มีหมาแมวที่ไหนผ่านมาทั้งนั้น

"โทรหานายจะมาไหม"

"พี่อิทเหรอ"

"หือ?" ผมงงกลับ แล้วถึงระลึกได้ว่าเมื่อกี้อารมณ์กังวลผสมเครียดทำให้ปนคำถิ่นลงไปแล้ว "... หมายถึงโทรหานายตำรวจ ตำรวจทางหลวงอะไรอย่างนี้"

“แทคลองดูก็ได้” โอบก้มลงไปดูในกระโปรงรถใหม่ ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาปรากฎ... แบตหมด ให้มันได้อย่างนี้ หรือว่าแบตเริ่มเสื่อม

“โอบยืมโทรศัพท์หน่อย”

“ไม่ได้เอามา...”

“อะไรนะ” ผมเริ่มเหลียวหาตู้โทรศัพท์ หรือไม่อย่างนั้นก็ต้องลุยเข้าไปหาร้านหาบ้านคนขอเขาโทรหน่อยแล้ว “ลืมเหรอ”

“เปล่า... วันนี้ไม่อยากให้ใครกวน” 

เหตุผลบ้าอะไรของมันเนี่ย ความจริงเมื่อคืนแม่เพิ่งโทรมา นอกจากเตือนว่าอย่าลืมไปเอาของแล้ว ก็เล่าว่าน้านันไปงานบวชของญาติอีกจังหวัดกับสามี แม่ยังบอกน้านันโทรคุยกับลูกชายเรียบร้อยว่ากลับมาอีกทีวันจันทร์ ระหว่างนี้คงไม่มีสัญญาณที่วัดเพราะค่อนข้างเป็นวัดป่า

เรื่องบ้านมันจะโทรไม่เจอลูกชาย (อันอาจเป็นผลให้โทรหาแม่และแม่จะโทรหาผม โทรไม่ได้เพราะแบตหมดตอนนี้ผมก็จะโดนด่าในคราวหน้าที่แม่โทรติด) คงไม่ต้องห่วง แต่ไม่รู้ว่าโอบขี้เกียจรับโทรศัพท์วันหยุดขนาดไม่พกออกมาด้วย ซึ่งทำให้ซวยกันอย่างทั่วถึงอยู่ในตอนนี้

"ทำไมไม่มีไฟฉายติดรถบ้าง" โอบยืดตัวขึ้น บ่นทำนองว่าเพ่งตาจะหลุดอะไรเทือกนั้น ไฟริมทางก็ริบหรี่จริงๆ นั่นล่ะ 

"มีแต่ไฟแช็ค ใช้ได้ป่ะ"

“เอาเปลวไฟมาจ่อใกล้แบตเดี๋ยวก็เกิดตูมตามขึ้นมาหรอก” โอบว่าแล้วปิดกระโปรงรถเดินอ้อมมา “ความจริงสปาร์คน่ะอยากอยู่แต่ขอไม่ตายพิการเสียโฉมด้วยก็ดี...”

... ไม่ใช่ผมไม่รู้ ตอนนั้นแค่คิดว่าจะจุดไฟแช็คยืนโบกริมถนนเผื่อมีรถเห็นถ้าเราไปต่อไม่ได้จริงๆ แต่พูดออกมาตอนนี้ฟังดูบ้าไม่ต่างจากการจุดไฟแช็คส่องให้โอบดูแบตสักเท่าไหร่เลยเงียบไว้ดีกว่า 

“เอ้า ลองสตาร์ทดู”

... คราวนี้ติด อยากไชโยโห่ร้องให้ลั่นรถ เสียงเครื่องยนต์กระหึ่มขึ้นมานี่มันเพราะจริงๆ ผมค่อยๆ ออกรถอย่างระวังแล้วถาม

“โอบทำไงบอกหน่อย”

“ฟลุค” คนตอบว่ายิ้มๆ

“บอกหน่อย... เผื่อเสียครั้งหน้าจะได้แก้ได้”

“ก็ให้โอบนั่งไปด้วยซิ เดี๋ยวแก้ให้”

มันพูดอะไรไม่คิดถึงหลักความจริงอีกละ ผมจะมีคุณเภสัชกรเป็นตุ๊กตาหน้ารถไปทุกคราวได้ยังไง เจ้าตัวเองก็ยุ่งน้อยอยู่เมื่อไหร่

“เอาจริงๆ ตอบดีๆ”

“เมื่อกี้ขั้วสายไฟแบตเตอรี่มันหลวม คราวแรกขยับยังไม่เข้าที่เลยไม่ติด ดีว่าแบตยังไม่หมดเสียทีเดียว ที่สั่นๆ อยู่นี่น่าจะเป็นปัญหาจากหัวเทียนซึ่ง...”

“เดี๋ยวๆ” ผมชักฟังไม่รู้เรื่องละ อนาถตัวเองเหลือเกิน แต่อยากรู้ว่าโอบไปรู้เรื่องพวกนี้จากที่ไหน พอถามมันก็ตอบว่า

“เมื่อก่อนขับกระบะของคุณพ่อเขาที่เชียงใหม่มันเก่าแล้วเหมือนกัน พอรวนก็ต้องแก้เองบ้างถามคนเขาบ้าง คลำๆ ไปแหละไม่มีอะไรมาก”

ไอ้ไม่มีอะไรมากของมันนี่ผมก็ยังไม่ค่อยเข้าใจอยู่ดี แต่โอบว่าผมอาจจะต้องเปลี่ยนหัวเทียนใหม่สักที เพราะที่จับเมื่อกี้ก็คงไปได้ชั่วคราวเฉยๆ

ไวเท่าความคิด ตอนนั้นประคองรถกันมาจนลงสะพานไปได้ระยะหนึ่งแล้ว จำได้ว่ามีอู่ของคุณศรัณย์ซึ่งผมทึกทักเอาเองว่าเป็นสาขาที่ดูธรรมดาและเข้าถึงประชาชนที่สุดอยู่แถวนี้ เลยเลี้ยวเข้าไป ไม่อยากให้มันดับกลางทางอีกเหมือนกัน

“ปกติแทคไม่ได้ใช้อู่นี้รึเปล่า ดูแพง” โอบว่า นี่หรือเหตุผล... แต่ถามว่าจริงไหมคำตอบคือจริง ถ้าเป็นปกติผมคงไม่คิดมา “น่าจะพอไปถึงแถวบ้านเราได้...”

“อู่นั้นไม่เปิดอาทิตย์เย็น... ไม่เป็นไรหรอกอู่ลูกค้า เขาเคยแนะนำมา”

ผมค่อยๆ พาเจ้าแก่คลานเข้าไป เห็นพนักงานมองมาอย่างสงสัยแต่อาจเพราะไม่มีนัดไว้ ลงไปยืนกำลังจะอ้าปากพูดก็พอดีมีเสียงทักขึ้นอย่างดีใจจากข้างหลัง

“คุณแทค! ไม่โทรบอกก่อนล่ะ บังเอิญผมมาดูสาขานี้พอดี กำลังจะกลับแล้วเชียว” คุณศรัณย์เดินตรงมาหาพร้อมๆ กับที่ผมหันกลับไป “ถ้าเป็นอย่างนั้นคงไม่ได้เจอ”

“คุณศรัณย์สบายดีหรือครับ” ผมก็คิดอะไรไม่ออกเลยลงเอยที่ประโยคพื้นฐานสุด ก่อนจะแนะนำเพื่อนบ้านให้รู้จักลูกค้าตามมารยาท

คุณศรัณย์จัดการให้ช่างมาดูรถผมเรียบร้อย น่าจะใช้เวลาไม่นานสำหรับการเปลี่ยนอะไหล่แค่บางอย่าง แต่ก็ยังยืนยันว่าควรจะต้องเอามาตรวจเช็คอย่างจริงจังเพราะคงมีชิ้นส่วนที่เก่าหรือหมดประสิทธิภาพไปแล้วอีก เวลาเท่านี้คงดูได้ไม่ครบ

เวลาส่วนใหญ่ที่นั่งรอหมดไปกับการคุยเรื่องสัพเพเหระ ซึ่งจริงๆ การคุยทั่วไปที่ไม่เทไปทางใดทางหนึ่งและไม่เข้าเรื่องส่วนตัวมากเกินนี่ต้องอาศัยสมดุลอยู่เหมือนกัน เพราะสองคนที่นั่งกันอยู่คนละฟากข้างของผมช่างมีเรื่องสนใจร่วมกันน้อยมาก จะคุยเรื่องรถเนื่องจากคุณศรัณย์ทำธุรกิจด้านนี้ ส่วนโอบก็ดูรู้ ปรากฎว่าไม่เป็นผล ผมอุตส่าห์เล่าว่าก่อนมานี่มันดับไปหนหนึ่งแล้วแต่โอบแก้จนติด คนข้างๆ ดันแค่พยักหน้า ไม่พยายามขยายความอะไรทั้งสิ้น

บทสนทนาเลยต้องออกมาในรูปดินฟ้าอากาศ... ฝนตกอีกแล้ว แต่น้ำคงไม่ท่วมละมั้งปีนี้? ส่วนพนักงานก็เสิร์ฟชากาแฟขนมไม่ขาดตกบกพร่องสมกับเป็นอู่มีชื่อเสียง จนคุณศรัณย์เอ่ยขึ้นว่า

“คุณแทคได้ของฝากผมเรียบร้อยแล้วนะ?”

“อะไรนะครับ...?”

“ช็อกโกแลตที่ผมฝากเมสเซนเจอร์ไปให้ มีชิ้นส้มกับสตรอเบอรี่อยู่ข้างใน กินหรือยังชอบไหม ผมไปจะได้ซื้อมาอีก”

“อ๋อ...”

ตอนแรกผมพยายามคิดโดยไม่ให้คนซื้อฝากรู้ว่าผมยังนึกไม่ออก จนถึงบางอ้อกับวัตถุที่มาส่งออฟฟิศเมื่อสองสามวันก่อนแต่ผมมัวสนใจนิตยสารฉบับลงบทความถึงบริษัทเราซึ่งเมสเซนเจอร์เอามาพร้อมกัน ช็อกโกแลตกล่องนั้นความจริงคนกินส่วนใหญ่คือครีม พี่อิทรักษาหุ่น ส่วนผมไม่ค่อยกินของแบบนี้เท่าไหร่ ตอนนี้ก็ยังวางแปะอยู่ในตู้เย็นที่บริษัท

“อ๋อ... “ คนข้างผมทำท่าคิดออกตามขึ้นมาบ้าง “เหมือนแทคเคยบอกกินส้มกับสตรอเบอรี่แล้วคลื่นไส้จะอ้-ว-ก...”

พูดไปก็ยิ้ม แต่ลากเน้นคำเสียขนาดนั้นนี่ไม่รู้จะให้ได้อะไรขึ้นมา ผมมองมันตาเขียว จำต้องแก้ตามหลัง

“... เฉพาะรสสังเคราะห์แบบที่มันอยู่ในยาน่ะครับ”

“อ้าว” คุณศรัณย์ท่าทางกังวลจริง สงสัยคิดว่าผมพูดรักษามารยาทเท่านั้น “โทษที คราวหน้าแก้ตัวใหม่นะ”

“คราวหน้าซื้อแบบมีถั่วอยู่ข้างในแทนสิครับ มะม่วงหิมพานต์ก็ได้” โอบว่า

“อ้อ คุณแทคชอบแบบนั้นเหรอ” คุณศรัณย์หันมาถามผมแต่คนเสนอความคิดตอบหน้าตาเฉย

“เปล่าหรอกครับผมชอบ จะได้ไปกินที่ห้องแท...”

“คือว่า!” ผมหันเหบทสนทนาจนไม่รู้จะหันไปทางไหนแล้ว “รถเสร็จหรือยังก็ไม่ทราบนะครับ น่าจะใกล้แล้วมัง...”

เป็นโชคดีที่รถเสร็จแล้วจริงๆ แต่ผมก็ต้องยืนพูดกับคุณศรัณย์อยู่อีกเป็นนานค่าที่ดูบิลยังไงมันก็ถูกเหลือเชื่อ ขนาดผมไม่ค่อยจะมีความรู้ด้านนี้ยังมองออกว่าคงต่ำเกินราคาท้องตลาดไปโข ยังค่าแรงอีก จนต้องยกเรื่องงานมาอ้างว่าผมคงไม่สบายใจที่เป็นที่ปรึกษาให้โดยได้สิทธิพิเศษเยอะขนาดนี้ คุณศรัณย์เลยประนีประนอมที่ส่วนลดสิบเปอร์เซ็นต์ แล้วกำชับว่าต้องกลับมาเช็คอีก

ผมมองคนโคลงหัวร้องตามเพลงในวิทยุ ขึ้นรถได้ก็อารมณ์ดีเชียวล่ะ

“เป็นไงไม่บ่นแล้วสิ แอร์ก็เย็น รถไม่สั่น แบตเตอรี่เต็ม...”

โอบหยุด หันมาบอก “ทั้งหมดมันมาจากการที่แทคดื้อจะใช้รถเก่านั่นแหละ”

“นี่ยังไม่จบเรื่องอีกเรอะไง” ตอนรถดับไปจริงๆ มันก็ไม่ได้ว่าผมสักคำเรื่องรถเก่า ตอนนี้เกิดจะเป็นประเด็นขึ้นมาอีกเสียอย่างนั้น

“คือความจริง ซ่อมไปซ่อมมาเปลืองตังค์เปล่า ยิ่งกับอู่แพงหูฉี่นี่นะ เ-ป-ลื-อ-ง”

“หนอย”

... พูดอะไรก็พูดได้ มาว่ารถคู่ทุกข์คู่ยากของผมนี่มีเคือง

คันนี้แหละที่ผมลงมาเอาขึ้นไปใช้ที่เชียงใหม่ตอนปีสอง เป็นเพื่อนกลับลงมาเมื่อเรื่องทั้งหมดจบลงอีกสามปีหลังจากนั้น... แล้วก็ขึ้นมากรุงเทพฯ ด้วยกัน ประวัติศาสตร์ยาวนานเชียวแหละ

“เดี๋ยวไปแน่ ไม่ต้องเข้าแล้วอู่อะไรเนี่ยเสียเวลา”

“อย่าแช่ง ห้ามแช่ง! ไม่งั้นจะแช่งบ้าง” 

“แช่งว่า?” ดูท่าโอบจะไม่คิดว่าผมปากพระร่วงอะไรแต่อย่างใดทั้งสิ้น

“จะ... จะแช่งให้หนูเรืองย้ายไปต่างจังหวัดเร็วๆ ตามน้องไมค์!”

“เขาไปจริงอย่ามาบ่นถึงนะ” คนถูกแช่งไม่สะทกสะท้านอะไรเลยสักนิด

เงียบกันไปพักหนึ่ง จนคนข้างๆ ถามขึ้นเบาๆ

“คิดอะไรอยู่...”

... คิดว่า... ความจริงก็คิดหลายเรื่อง คิดว่าดีที่... วันนี้ไม่ได้อยู่คนเดียวตอนรถเสีย ดีที่มีคนนั่งไปด้วย ทำให้ยิ้มแล้วก็หัวเราะ... 
 
“คิดว่า... วันจันทร์พี่อิทคงบ่นถ้าบอกว่าต้องมองหาลูกค้าใหม่อีก...” ผมพูด ก็จากที่ได้ฟังน้องไมค์แล้วก็จาก... เมื่อคืนก่อนด้วย คิดว่าที่ ‘รู้’ มาไม่ผิดนะ

“เพราะไม่ได้จากโอบน่ะเหรอ”

“ก็ใช่มั้ยล่ะ”

“ใช่มั้ง...” ดูมันตอบ ก่อนจะหัวเราะบอก “พี่อิทไม่ว่าหรอก เขาอยากให้โอบได้เจอคนที่อยากเจอจะตาย ส่วนแทคสิ...”

“ทำไมเหรอ”

“ไม่รู้... ก็ยังมีคนอื่นที่อยากเจอแทคนี่”

“คุณศรัณย์เป็นลูกค้า...”

“ลูกค้าเหมือนเสี่ยนุ่งลมห่มฟ้าเมื่อเช้า?”

... ต้องนับว่าเสี่ยยังปรานีที่เหลือท่อนล่างให้ผม ไม่นุ่งลมห่มฟ้ามาจริง... ไม่อย่างนั้นอาจมีมองหน้าไม่ติดกันบ้าง

“อย่าไปเรียกเขางั้น” ผมอดขำไม่ได้ “ลูกค้าเหมือนกันหมดแหละ”

โอบเงียบไปอีกนิดแล้วว่า “เมื่อกี้โทษที อาจจะยังไม่มีสิทธิ์พูด...”

ผมเหลือบไปมอง แต่ไม่รู้สึกว่าพูดด้วยอารมณ์ตัดพ้อต่อว่าน้อยอกน้อยใจอะไร ดูออกปกติดี

“ให้เป็นมากกว่านี้จะได้มีสิทธิ์” นั่นไง ใจความสำคัญมันอยู่ประโยคหลัง

เข้ากรุงเทพฯ ชั้นในรถติดตามเคย ผมเลยหันมามองคนนั่งข้างได้เต็มที่

“โอบยังไม่ได้เริ่มชีวิตการทำงานจริงๆ จังๆ ยังจะเจอคนอีกเยอะ มันไม่ยุติธรรมที่จะปิดโอกาสตัวเองไปเลยตั้งแต่ตอนนี้ เรื่องนี้ คนนี้... ที่คิดว่าสำคัญมันก็อาจจะสำคัญน้อยลงพอไปเจอเรื่องอื่น คนอื่น...”

นี่ผมไม่ได้พูดด้วยอารมณ์ตัดพ้อหรือน้อยใจอีกเหมือนกัน แค่อยากให้มีทางเลือก อยากให้คิดดีๆ ไม่อยากให้นึกย้อนกลับมาแล้วมีเรื่องต้องเสียใจ

ไม่อยากให้นึกย้อนกลับมาแล้วคิดว่า ถ้าตอนนั้น ไม่... คงดี

“... เมื่อกี้จำที่โอบพูดได้ไหม”

“ตอนไหนล่ะ...”

“ได้เจอคนที่อยากเจอไง”

“อืม...”

“เจอแล้ว ก็ไม่อยากเจอคนอื่นอีก”

“ก็แค่... อยากให้ยุติธรรมกับตัวเองเท่านั้นแหละ” ผมบอกเบาๆ

“โอบยุติธรรมกับตัวเองตลอดแหละ แต่แทคไม่ต้องก็ได้นะ”

“หืม?”

รถเริ่มเคลื่อนตัวอีกครั้ง... คนนั่งข้างยังพูดเรื่อยๆ

“กับโอบ ลำเอียงเข้าข้างบ้างก็ได้”

ผมถึงกับขำ โอบก็ว่า

“นะ ต่อให้หน่อย”

“แน่ใจ?”

โอบหัวเราะ ถึงหันไปไม่ได้เพราะขับรถแต่รู้ว่ากำลังมองอยู่ ทั้งมองทั้งยิ้ม บอกว่า

“คำถามนี้ไม่ต้องถามละ รู้ไหม... รู้ยัง”

โอเค... ผมรู้แล้ว

[เดหลี]

คุณ iamnan ตอนนี้ไม่อึนแล้วนะ ไม่อึนแล้วยัง

คุณ malula ไม่ไปไหนแต่ก็ยังต้องดูกันต่อไป (เพราะเรื่องยังไม่จบ ฮา) เพื่อนไมค์ (กับหนูเรือง) ออกน้อยได้ซีนมากตลอด อะไรกั๊น

คุณ KAEHUB ขอบคุณที่เชียร์โอบนะคะ เชียร์ต่อนะ ใจอ่อนแล้วแต่ยังไม่ใช่ที่สุดของเรื่องนะ กร๊าก

คุณ ่patsaporn ขอบคุณที่รออ่านเหมือนกันนะคะ มันก็ยังงี้แหละค่ะมีขึ้นมีลงสลับกันไป ชีวิตคน (ชีวิตตัวละคร ฮา) โอบทุ่มทุนตลอด พี่แทครู้ละ (ซะที)

คุณ pudson จริง เรื่องบนคอก็ยังไม่หายนะน่ะ ถึงตอนนี้เรียกว่าสำเร็จได้ยัง

คุณ Naenprin เริ่มมาแล้วค่ะเริ่มเปิดแล้ว ฝากอ่านต่อด้วยนะคะ

คุณ Millet ก็มีแต่คนอ่านที่เข้าใจน้องโอบ (โถ) พูดเหมือนเดิมคือเริ่มอ่อนแล้วแต่ยังไม่ใช่ที่สุดของเรื่อง ฮา หวังว่าจะชอบตอนนี้ด้วยเช่นกันนะคะ เพื่อนไมค์ขโมยซีนอะ

คุณ RoseBullet รู้แล้วค่ะ (ในที่สุด) ขอบคุณที่เชียร์น้องโอบน้า ฝากอ่านต่อด้วยนะคะ

คุณ PPink ความจริงก็ยังไม่ได้โกรธ (จริงๆ) อาจจะดีกันง่าย 55 หวังว่าจะชอบตอนนี้ ฝากอ่านต่อด้วยนะคะ เรื่องเก่ายังลืมไม่ได้แต่ก็ค่อยๆ ไปละกันเนอะ ปล. น้องไมค์ เดี๋ยวคงมาอีก ส่วนคุณศรัณย์นี่ได้กับใครดีโถ

คุณ 2pmui อะนะ อะนะ ว่าที่เภสัชกรและว่าที่แฟน 55

คุณ kyoya11 จริงๆ ไม่ซึนมาก (คนเขียนแก้ตัวแทนกร๊าก) ปล้ำนี่คงมีตกกะใจกันบ้าง ฮา

คุณ 1wariya1 เรื่องนี้มันไม่เครียดน่ะค่ะ (หรือไม่นาน อะไรอย่างนี้) ก็รู้บ้างไรบ้างซิ 55 ไม่ถึงกับต้องตะโกนนะตอนนี้

คุณ •♀NoM!_KunG♀• หวังว่าจะชอบตอนนี้ด้วยเช่นกันน้า ฝากอ่านต่อด้วยนะคะ ขอบคุณมากเลย

คุณ bangkeaw เขาก็อยากทำให้อะจริงๆ ฮา ก็จะรู้บ้างแล้วแหละ

คุณ AeRoMoZa บอกตัวเองให้รู้ ฮา ชอบค่ะ อดีตของแทคเดี๋ยวมาค่ะ อิอิ

คุณ milkteabeige ตอนนี้ความพยายามของโอบคงส่งผลแล้วไม่มากก็น้อย ขอบคุณสำหรับแรงเชียร์ ฮา ฝากอ่านต่อด้วยนะคะ ขอบคุณมากเลยค่า

คุณ yamapong อาจจะมาอีกนะเจ้าของหนู จริงด้วย ยอมรับหรือยาง...

คุณ pim_onelove หนูเรืองงง อย่าเพิ่งไปน้า 55 ชอบมากเรื่องนี้พระเอกชื่อโอบ ควรต้องประกาศ ฮา เรื่องที่หลังต้นคอเดี๋ยวกลับมานะคะ ทิ้งไว้ก่อนนิดนุง

คุณเฉาก๊วย ขอบคุณที่แวะเข้ามาอ่านค่า

คุณ mesomeo2 ชอบกลอนมากเลยทีเดียว มาได้ถูกใจ โอบจับลูกบิดประตูห้องแทคอะค่ะจริงๆ แล้วส่วนแทคยังไม่ได้ไปจับด้วย อิอิ โถหนูเรืองงง อย่าเพิ่งไป๊

คุณ NewYearzz นี่ถือว่ารักกันรึยัง แต่อย่างที่ว่ามันก็ยังไม่ใช่ดิเอนด์ออฟเดอะสตอรี่ ฮา

คุณ puppyluv ขอบคุณมากๆๆ ที่แวะเข้ามาค่ะ เป็นกำลังใจให้นิยายตัวเองด้วยเหมือนกันด้วยน้า  จริง ทุกอย่าง ริจะรักต้องขยันเนี่ย ขอบคุณมากสำหรับบวกและเป็ดจ้า

คุณ Gokusan ยอมรับแต่ก็ยังไม่จบมันยังมีเรื่องราวต่อ อิอิ ฝากเชียร์โอบต่อ โอบยังต้องสู้ต่อไปนะ

คุณ suck_love จริงก็เริ่มมาแล้วนะ มันตั้งแปดบทแล้วอะ (เหตุผล? ฮา)

คุณ Cherry Red ขอบคุณมากๆ เลยค่ะสำหรับการอ่าน ฝากอ่านต่อด้วยน้า ยังมีปมอยู่นิดหน่อย เดี๋ยวก็มา เหอๆ คุณศรัณย์กับเสี่ยน็อต ความจริงจะรับกันได้มั้ยเนี่ยต้องลองดู จริง หนูเรืองแบบไม่ต้องทำไรมากก็ขโมยซีนได้ กร๊าก

คุณ yumsonteen ถึงขนาดนี้มันก็ต้องมีรู้บ้างไรบ้าง ขอบคุณมากนะคะที่ติดตาม

คุณนอนกินแรง ชอบอยู่ใช่ไหมมมล่ะ ขอบคุณนะคะสำหรับการอ่าน ฝากอ่านต่อด้วยน้า

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

มาแล้ว ไม่รู้เป็นไรพอลงถึงบทที่เจ็ดแปดนี่งานโหมใส่ตลอดเลย พยายามจะให้ได้สัปดาห์ละบทแล้วก็ลากมาถึงตอนนี้ แต่ยังไงจะพยายามไม่ให้นานเกินนี้มากนะคะ

ชิลกันไปอีกตอน (ขัดกับการงานคนเขียนตอนนี้มาก ฮา) มีทั้งเสี่ยน็อตและคุณศรัณย์ เพื่อให้น้องโอบรู้ว่าไม่ควรช้า ความจริงกะลังบิลด์ไปสู่จุดหนึ่งซึ่งก็... ไม่น่าจะนานแล้วแหละ แต่มันจะราบรื่นมั้ยนี่ก็ต้องดูกันต่อไป 55

ขอบคุณคนอ่านทุกท่านมากๆ เช่นเคยค่า  

[Millet]

แอร๊ยยยยยยยยยยยย

แทคต่อให้โอบเยอะๆเลยนะ 

โอบน่าเอ็นดูอะ ยิ่งอ่านยิ่งเอ็นดู


ตลกเสี่ยเดี้ยนหัวเราะเสียงดังมาก กร๊ากกก

[2pmui]

ฉากรถดับ มือถือโทรไม่ได้เนี่ย นึกว่าจะเหมือนหนังไทย
มีคลอเคลีย มีได้เสียกัน กันซะแล้ว ฮ่าๆๆ ดีที่ฝนไม่ตกด้วย
ถ้าโอบทำจริง พี่แทคคงต๋อยน้องโอบปากฉีก
ฮาเสี่ยน็อต ไม่ใช่ว่าแกแอบคิดอะไรกับแทคอยู่อีกคนใช่มั้ย

[Naenprin]

โอ้ยบอกความในขนาดนี้ แทคยังจะไม่รู้ตัวอีกหรอจ๊ะ

[NewYearzz]

อ่านตอนนี้แล้วมีความสุขมากๆครับ ขอบคุณพี่คนเขียนมากครับ 


รอตอนต่อไปครับ 

[PapermintReal]

ชอบโอบบบ โอบจ๊ะไม่ต้องสงไม่ต้องสื่อรักให้พี่แทคและ มาสีื่อให้เจ๊ดีหว่าา ///ไม่กลัวโดนแทคเตะ

[puppyluv]

โอบน่ารักขึ้นทุกวัน
ไม่ต้องถามหรอกเพราะคำตอบชัดขนาดนั้น 555
บวกและเป็ดให้เสี่ย
ตัวฮาขโมยซีนจริง
แต่เสียฉากรถ น่าจะเก็บแต้มได้ซักกะหน่อย อุอุ

[malula]

แทคอาจจะยังไม่แน่ใจ แต่คนอ่านเทใจให้หมดแล้ว
น้องโอบสู้ ๆ
เสี่ยน็อตจะซื่อไปไหน ที่ปรึกษากลุ้ม...

[Gokusan]

โอ้วววว ขำไปโลกหน้าพร้อมตาโอบ
เสี่ยน็อตนี่น้อ...แต่คิดภาพตามแล้วขำไม่ออกเหมือนกัน ^^"

ชอบเรื่องความรักยาวนานต้องการอะไรบ้าง
พยายามที่จะประคับประคองได้ แต่ต้องไม่ผิดคน...นั่นสินะ ^^

รถเสียเป็นใจให้ฮีโร่...ว่าแล้วก็ไปหาไฟฉายมาติดรถไว้บ้างดีกว่า << เกี่ยว??
แต่ว่าขี้หวงออกอาการนี่มันจะเสียคะแนนมั้ย?? แต่พาให้อารมณ์ดีก็พอหยวนนิ ^^

เมื่อไหร่จะได้เลื่อนขั้นแบบลำเอียงๆ จากคนที่เจอแล้วหนอ...คอยเชียร์ตาโอบกันต่อไป ^^V

[Zelsy]

ใบ้ให้ซะขนาดนี้ ถ้ายังไม่รู้ตัวก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้ว
เสี่ยน้ำปลา(?) แกซื่อไปมั๊ย = =" เล่นถ่ายรูปนุ่งบ็อกเซอร์มาให้เนี่ย
โอบหวงแทคเนาะ กันท่าเต็มที่

 

[ﾟﾟღ✿ศิลินส์✿ღﾟﾟ]

เข้ามาอ่าน  2 ตอนรวดค่ะ

โอบจ๋า น๊าร๊ากกกกกกก -///- โอบแสดงออกไม่พอ หรือแทค(แอบ)ซื่อ(บื้อ) หว่า 

เฮ้!!เสี่ย  ทำไรนะ!! อย่านะเค้าหวง  แทนใครบางคน คริคริ 

[kyoya11]

ตอนนี้หวานเบาๆ หวิวชิลๆ

[่patsaporn]

น้องโอบจีบพี่แทคเต็ม ๆ เลยตอนนี้ ดูพี่แทคก็ให้โอกาสน้้องดีนะ (รึป่าว)
ลำเอียงเข้าข้างน้องโอบเยอะๆๆๆ นะพี่แทค 555 น้องโอบน่ารัก
มีหวงก้างกับคุณศรันย์ถึงกับอยากให้เปลี่ยนรถใหม่กันเลยทีเดียว
จะได้ไม่ต้องมาอู่บ่อย ๆ เนอะ คุณศรันย์แกก็น่ารักดี แต่คนอ่านเชียร์น้องโอบ
ที่จริงน้องโอบก็มีบางมุมที่พี่แทคไม่รู้เยอะเหมือนกันเนอะ ศึกษากันซะ ฮี่ๆๆ เชียร์สุดตัว
เอิ่ม...เสียน๊อตจะฮาไปไหน แกจะหาเมียได้มั้ยเนี่ย เอาใจช่วยแกจัง

ขอบคุณค่ะ

[Tassanee]

น่ารักอ่ะ

[yumsonteen]

ชอบตอนจบของตอนนี้จังเลยครับ.  ขอบคุณนะครับ

[aekporamai2]

โอ๊ยยยยยยยยยย...น่ารักเกิ๊นนนนนนนน 
เรื่องราวน่าติดตามไหลลื่นมากครับ

[♠DekDoy♠]

น้องโอบบุกขนาดเน้ ไม่นาน ๆ อิอิ

[suck_love]

เสี่ยก็ซื่อไปนะ     

เชียร์โอบคะ ฮูเล่

[milkteabeige]

งืออออ พี่แทครู้แล้วใช่มั้ยยยย
ส่งแรงเชียร์ให้น้องโอบไม่ผิดหวังจริงๆ


ส่วนคุณศรันย์นี่แอบชอบพี่แทคแน่ๆๆๆ
 

ตอนนี้น่ารักจังค่ะ ^^

[shabushabu4]

แทค เหมอนพยายาม ปิด ไม่รับรู้อะไร รึเปล่าคะ เราอ่านแล้วรู้สึกแบบนั้น 

ทั้งๆที่ โอบก็แสดงออกมาเด่นชัดขนาดนั้น

[yamapong]

555555555+ เสี่ยน๊อตก็ซื่อไปอะไรไปนะเสี่ย บื้อไปแล้วววววววววว

[pim_onelove]

ตะ ตอนนี้ไม่มีหนูเรืองงงงงงงงงง T^T

ตอนนีิโอบชัดเจนมาก มีเตะตัดขาคู่แข่งเล็กๆอีกต่างหาก กร๊ากกกกกกกกก
ส่วนแทคก็เริ่มเอนเอียงแล้วนะ แต่คงอยากให้มั่นใจมากกว่านี้
และนายโอบเวลาอยู่กับเพื่อนคงกวนน่าดูเหมือนกันแน่ๆ อิอิ 

[เฉาก๊วย]

ขำเสี่ยน็อตมากกกกกกก 

 

[Cherry Red]

ทุกอย่างที่น้องโอบกระทำในตอนนี้ได้ใจดิฉันทุกประการเลยนะค่ะเนี่ย  ( แต่ไม่รู้จะได้ใจแทคสักแค่ไหน?  )
ตั้งแต่ประโยคที่บอกว่ากำลังทำตัวให้คุ้นแล้ว ทั้งยังการอยู่ข้าง ๆ แบบพึ่งพาได้
การพยายามกำจัดคู่แข่งแบบเนียน ๆ ไหนจะการบอกความนัยแบบมีลูกล่อลูกชนแต่ก็ยังรู้สึกถึงความจริงใจนั่นอีกล่ะ   
ถ้าดิฉันอยู่แถวนั้นคงจับคุณแทคใส่พานถวายน้องโอบแล้วล่ะค่ะ...   

แต่ที่จะลืมมิได้ MMS สยิวกิ้วจากเสี่ยน็อต หนูดาวเรืองต้องยกตำแหน่งสุดยอดขโมยซีนให้เสี่ยซะแล้วสิ 

[2pmui]

ดันๆ

[นอนกินแรง]

ทำไมรู้สึกว่าตอนนี้โอบน่ารักจัง

โอบหวงออกขนาดนี้ แทคยังใจแข็งอีก

ตามต่อน้าาาา