ตอน 14 ภาคอดีต (จบ)
“ครับ พี่ก็คิดถึงที่รักนะ ครับฝันดีนะคะ” ผมบอกอีกฝ่ายก่อนจะวางสายไป มุมปากยกยิ้มอย่างห้ามไม่อยู่ในที่สุดเหยื่อก็ติดกับจนได้ หึ เวลาแห่งการแก้แค้น มันมาถึงแล้ว
หลังจากที่ผมสร้างวีรกรรมกราบไอ้วัตไปวันนั้นดูเหมือนว่าผมกับไอ้วัตจะดังขึ้นกว่าเดิมนะครับ ทุกทีที่ผมไปมักจะมีเสียงซุบซิบและสายตาที่จ้องมองมาตลอดเวลา ผมทำเป็นไม่เห็นและไม่อยากจะเห็นสายตาพวกนั้น สิ่งที่ผมต้องการเห็นคือสีหน้าเจ็บปวดของไอ้วัต เสียหน้าเสียใจของมันคือสิ่งที่ผมต้องการจะเห็น!!!
“ไอ้เล็ก เป็นไงบ้างว่ะ” ไอ้เมฆเดินเข้ามาหาผม ก่อนจะนั่งลงข้างๆ
“หึ สบายดี ไม่เคยสบายแบบนี้มาก่อนเลยว่ะ”
“ก็ดีแล้ว กูกลัวมึงคิดมาก อย่าคิดมากนะเว้ย ยังไงกูก็อยู่ข้างมึงเสมอ” ไอ้เมฆบอก ผมได้แต่ยกยิ้มพลางจะชูสองนิ้วให้มันเห็นว่าผมยังไหว ก่อนมันจะนั่งหัวเราะจนท้องแข็งกับท่าทางบ้าบอของผม
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
“ค่ะที่รัก ”
“เลิกเรียนแล้วเหรอคะ”
“เดี๋ยวไปรับนะ แล้วเจอกันนะคะ” ผมบอกก่อนจะวางสายไป ไอ้เมฆที่นั่งอยู่ข้างๆขมวดคิ้วด้วยความสงสัย
“มึงคุยกับใครไอ้เล็ก”
“เดี๋ยวมึงก็รู้ กูไปก่อนนะเดี๋ยวเหยื่อกูจะรอนาน” ผมบอกก่อนจะออกมาทันที
รนยนต์คันหรูที่ผมไม่ค่อยชอบใช้จอดที่หน้าโรงเรียนหญิงล้วนแห่งหนึ่งอย่างจงใจ ก่อนจะมองไปเห็นเป้าหมายที่ยืนรอผมที่หน้าโรงเรียน ใบหน้าน่ารักรอยยิ้มสดใสที่ผมเห็นเสมอตลอดหนึ่งเดือนมานี่ยังคงมีให้ผมเสมอ ก่อนที่เจ้าตัวจะวิ่งเข้ามาหาผมทันที
“ว่าไงครับ คนสวยวันนี้จะไปไหนดีคะ กินไอติมหรือดูหนังดีเอ่ย” ผมถามเธอ เด็กผู้หญิงตรงหน้ายิ้มก่อนจะตอบ
“พัชอยากดูหนังค่ะพี่เล็ก พาพัชไปนะๆๆ” เสียงใสๆนั่นอ้อนผมอยู่ในที ผมยิ้มก่อนจะจูงมือเธอให้ขึ้นรถไปด้วยกัน
“พัชจะดูเรื่องอะไรดีคะเดี๋ยวพี่ไปซื้อตั๋ว”
“เรื่อง…..คะ เร็วๆนะคะพี่เล็ก”
“จ้า เดี๋ยวพี่มานะคะคนดี รอพี่แปปนึงนะ อย่าแอบคิดถึงพี่ล่ะพี่ไปไม่นานหรอก” ผมเอ่ยล้อ ก่อนที่แก้มใสๆนั่นจะขึ้นสีดูน่ารักไปอีกแบบ
“พี่เล็กบ้า ไปเลยไป” พัชพลักผมออกห่างพลางยิ้มเขินไปด้วย
ผมยกยิ้มเจ้าเล่ห์ทันทีที่หันหลังให้ หึ จริงๆแล้วพัชเป็นผู้หญิงที่น่ารักมากนะครับ มากจนบางครั้งผมก็เคยคิดว่าถ้าเธอไม่เกิดมาเป็นน้องสาวไอ้วัต มันคงดีกว่านี้!! ใช่ครับ ผมกำลังแก้แค้น แก้แค้นที่ไอ้วัตมันทำกับผม มันต้องเจ็บ เจ็บยิ่งกว่าผมร้อยเท่า ผมจะทำให้มันเจ็บจนกระอักเลือดและจำผมไปจนวันตาย
ขอโทษนะพัช ถ้าจะโทษต้องโทษที่พี่ชายเธอ มาทำฉันก่อน
“หนังสนุกจังนะคะ พี่เล็ก” เสียงใสๆนั่นบอกผม ก่อนจะยกยิ้มกว้าง รอยยิ้มสดใสนั่นทำให้ผมลังเลทุกที
อย่านะไอ้เล็กอย่าใจอ่อนเด็ดขาด
“ค่ะ พัชว่าไงพี่ก็ว่าแบบนั้นค่ะ ว่าแต่พัชจะไปกินข้าวกับพี่ต่อไหมเอ่ย” ผมถามลองเชิง เผื่อว่าเธอตกลง บางทีอะไรๆมันอาจจะจบเร็วกว่าที่คิดก็ได้
“ขอโทษนะคะพี่เล็ก พัชต้องรีบกลับบ้านค่ะ เดี๋ยวพี่วัตจะดุเอานี่มันก็ผิดเวลามากแล้วด้วย”
“ไม่เป็นไรคะ พี่ไม่โกรธพัชหรอกอย่าทำหน้าแบบนั้นสิ พี่เข้าใจก็นะ อยากมีแฟนเด็กต้องอดทน จริงไหมคะ” ผมเอ่ยหยอด ก่อน
ที่จะเรียกเลือกฝาดบนหน้าใสๆนั่นให้แดงกว่าเดิม
“ไม่พูดกับพี่เล็กแล้ว แกล้งพัชตลอดเลย กลับบ้านดีกว่า”
“ค่ะ กลับดีๆนะคะ ถึงบ้านแล้วโทรหาพี่ด้วยนะ พี่เป็นห่วง”
“ค่า คุณพ่อ พัชไปแล้วนะคะ รักพี่เล็กนะ”
“พี่ก็รักพัชค่ะ”
รัก หึ อยากจะขำ ตั้งแต่เกิดมาผมไม่เคยคิดว่าตัวเองจะต้องใช้คำนี้เพื่อแก้แค้นเลยนะครับ แต่ผมก็เลือกที่จะทำ เพราะจุดอ่อนเพียงอย่างเดียวของไอ้วัตคือพัช ถ้าอยากจะฆ่าไอ้วัตทั้งเป็นคือต้องทำลายหัวใจมันซะ!!!
“มึงจะบอกกูได้หรือยังว่าไปไหนมา ไอ้เชี่ยเล็ก” ไอ้เมฆที่นั่งหน้าบึ้งอยู่บนเตียงเอ่ยถามหลังจากที่ผมเปิดประตูเข้ามา
ผมยิ้มก่อนจะเอารูปในโทรศัพท์ที่ผมถ่ายคู่กับพัชให้มันดู
“นี่ใครว่ะ น่ารักดีว่ะ เด็กมึงเหรอ”
“จะว่าอย่างนั้นก็ได้มั้ง”
“มึงหมายความว่าไง”
“เด็กคนนี้ เป็นน้องสาวไอ้วัต”
“หา!!!”
ผมยิ้มขำกับท่าทางใบ้กินของไอ้เมฆที่ตาโตเท่าไข่ไดโนเสาร์ทันทีที่ผมพูดจบ
“ไม่ต้องหาหรอก กูก็อยู่นี่แหล่ะ”
“มึงเล่ามาให้หมดเลยนะไอ้เล็ก มึงกำลังคิดจะทำอะไร” ไอ้เมฆคาดคั้น
ผมได้แต่ถอนหายใจก่อนจะเล่าเรื่องที่ผมบังเอิญไปเจอไอ้วัตกับพัชที่ห้างเมื่อเดือนก่อนทีแรกนึกว่าเป็นแฟนกันซะอีก ผมก็เลยกะจะแย่งมาเพื่อหักหน้ามันเล่น แต่หลังจากที่ไปจีบถึงรู้ว่าพัชเป็นน้องสาวคนเดียวของไอ้วัต แต่ผมก็ไม่คิดจะหยุดหรอกนะ ดีซะอีก น้องสาว มันเจ็บกว่าแย่งแฟนเป็นไหนๆ จริงไหม
“ไอ้เล็ก นี่มึงแน่ใจนะว่ามึงจะทำ”
“กูแน่ใจ กูต้องการให้มันเจ็บ ต้องการให้มันตายทั้งเป็น”
“แต่มันไม่รุนแรงไปเหรอว่ะ น้องเขาไม่รู้เรื่องด้วยนะ” ไอ้เมฆบอกอย่างหนักใจ
“ถ้าจะโทษคงต้องโทษฟ้าแล้วล่ะ ที่ส่งให้พัชมาเกิดเป็นน้องไอ้วัต”
“เล็ก มึงเปลี่ยนไปมากรู้ไหม เปลี่ยนไปจนกูกลัวเลยล่ะ เมื่อก่อนมึงไม่ใช่คนเจ้าคิดเจ้าแค้นไม่ใช่เหรอเล็ก”
“กูเป็นผู้ถูกกระทำมาตลอดแล้วว่ะเมฆ กูไม่อยากทนกูอยากเอาคืนทุกคนที่ทำกับกู” ผมตวาดลั่น จนไอ้เมฆต้องรีบดึงผมเข้าไปกอด
“เล็ก มึงกำลังเอาเรื่อง แม่มึง พี่มึง มาปนกับเรื่องไอ้วัตนะ มึงกำลังพาล”
“ทำไม มึงจะเลิกคบกับกูหรือไง เอาสิ เลิกคบกูเลยก็ได้ แต่อย่าหวังว่ากูจะหยุด” ผมตวาดอีกรอบและพยายามดิ้นให้หลุดจากอ้อมแขนแกร่ง
“เล็ก กูเคยบอกมึงแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าต่อให้คนทั้งโลกเกลียดมึง แต่กูจะไม่มีวันเกลียดมึง ต่อให้ใครจะทิ้งมึงกูก็ไม่มีวันจะทิ้งมึง กูไม่มีทางผิดสัญญาเด็ดขาด” ไอ้เมฆบอกก่อนจะกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น ผมได้แต่ร้องไห้ซุกอกมันจนหลับไป ผมเหนื่อย เหนื่อยกับทุกอย่างที่เข้ามาเหลือเกิน
หลังจากนั้นเพียงสองอาทิตย์ ผมก็ได้โอกาสทองเพราะวันนี้คณะไอ้วัตไปรับน้องที่ต่างจังหวัด หึ น้องพัชกำลังขาดผู้คุม เวลาของการแก้แค้นใกล้เข้ามาแล้ว
“ที่รักคะ” ผมกรอกเสียงไปตามสายอย่างเอาใจ
“คือวันนี้ที่รักว่างไหมคะ พี่จะพาไปกินข้าว ไปกับพี่นะคะคนดี” ผมบอกเสียงอ้อนก่อนที่ปลายสายจะ ตอบกลับมา ถ้าเดาไม่ผิด
ป่านนี้แก้มใสนั่นคงแดงเป็นลูกตำลึงแล้วแน่ๆ
“งั้นสองทุ่มพี่ไปรับนะคะ ค่ะ รักพัชมากนะคะ จุ๊บๆ”
ผมวางสายไปพร้อมกับแสยะยิ้ม กว้าง ไอ้วัต ถึงเวลาที่มึงจะโดนกูเอาคืนบ้างแล้ว
“พี่เล็ก” เสียงใสพร้อมกับใบหน้าน่ารักยิ้มให้ผมก่อนที่ผมจะลงไปเปิดประตูให้อีกคนขึ้นมา
“ที่รักสวยจังเลยค่ะ”
“พี่เล็กแกล้งพัชอีกแล้วอ่ะ” พัชอายม้วนก่อนจะหันมาค้อนให้ผม ผมมองท่าทางน่ารักนั่น พลางลอบถอนใจ
พี่ขอโทษนะพัช ผมพัชมาที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งเป็นร้านริมน้ำที่บรรยากาศโรแมนติกพอสมควร ก่อนจะสั่งอาหารสองสามอย่าง แน่นอนมันต้องเป็นของที่พัชชอบเท่านั้น เรากินไปคุยเล่นกันไปจนแทบลืมเวลา พอเหลือบมองนาฬิกาก็ปาเข้าไปเกือบห้าทุ่มแล้ว ผมคงต้องเริ่มแผนแล้วสิ
“เอ่อ พี่เล็กคะ คือว่า พัชต้องกลับบ้านแล้วค่ะ บอกที่บ้านไว้ว่าจะกลับไม่เกินเที่ยงคืน” พัชบอกเสียงค่อย คงจะกลัวผมโกรธ
“ครับเดี๋ยวพี่ไปส่งนะ” ผมยิ้มให้ก่อนจะพาพัชไปที่รถ
“โอ้ย” พัชร้องลั่นก่อนจะสะบัดหัวตัวเองไปมา หึ ยาออกฤทธิ์แล้วสินะ ผมยิ้ม ถึงวิธีการมัยจะละครหลังข่าวไปหน่อยแต่เชื่อเถอะ
ว่ามีคนหลงกลแน่นอน อย่างน้อยก็เด็กสาวที่อยู่กับผมตอนนี้ไง
“พัชเป็นอะไรคะ”
“มันมึนๆค่ะ พี่เล็ก พัชก็ไม่รู้ว่าเป็นอะไร”
“งั้นรีบไปเถอะ พัชจะได้พักผ่อน”
ผมบอกก่อนจะขับรถออกมา ผมเหลือบมองคนที่นั่งข้างๆที่อยู่ในอาการสะลึมสะลืออย่างถูกใจ ผมไม่ได้เอายานอนหลับให้พัชกินแต่ใช้ยากล่อมประสาทแทน เพราะฉะนั้นพัชจึงมีสติอยู่แม้จะน้อยนิดก็ตาม ผมแสยะยิ้มก่อนจะเลี้ยวเข้าโรงแรมแถวนั้น ก่อนจะจัดการซะที
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
เสียงโทรศัพท์มือถือของพัชดังขึ้นแทบจะทันทีที่ผมเปิดเครื่องและมันก็เป็นสายของคนที่ผมรอคอยซะด้วยสิ
(พัช อยู่ไหนหายไปไหนทั้งคืนห่ะ) เสียงที่คุ้นหูตะคอก คงเป็นห่วงแทบขาดใจสินะ
“ไง ไอ้วัต” ผมตอบกลับไป เชื่อแน่ว่ามันต้องจำสียงผมได้
(ไอ้เล็ก ทำไมโทรศัพท์น้องกูถึงไปอยู่กับมึงได้)
“จุ๊ๆๆ ขนาดนี้ยังไม่รู้อีกเหรอว่ะ ผู้หญิงกับผู้ชายอยู่ด้วยกันทั้งคืน คงนั่งเล่นดีดมะกอกกันหรอกมั้ง”
(ไอ้เหี้ย มึงทำอะไรน้องกู!!!)
“โมโห เหรอครับ โกรธเหรอ น้องมึงต่างหากที่สมยอมกู หึ อ้อกูมีอะไรเด็ดๆส่งให้มึงด้วยนะ รอรับด้วยล่ะ” ผมวางสายไปก่อนจะ
ใช้โทรศัพท์ของตัวเองส่งทั้งภาพนิ่งและภาพเคลื่อนไหวเมื่อคืนไปให้ไอ้วัต ที่ป่านนี้มันคงโกรธเป็นเจ้าเข้าอยู่
“อือ พะ พี่เล็ก เมื่อคืนพี่เล็กทำอะไรพัช” พัชถามผมหลังจากที่ตื่นนอน
“ดูจากสภาพพัชไม่น่าจะถามพี่นะว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น” ผมตอบแบบขอไปที
“พี่เล็ก พี่เล็กทำกับพัชแบบนี้ได้ยังไง ทั้งๆที่พัชรักแล้วก็ไว้ใจพี่เล็กขนาดนี้” เธอบอกผมทั้งน้ำตา และมันกำลังทำให้ผมใจอ่อน ผมไม่อยากเห็นน้ำตาของพัชสักนิด ผมเลือกที่เสมองออกไปนอกหน้าต่าง ก่อนที่ตัวเองจะใจอ่อน
“แต่พี่ไม่เคยรักพัช” ผมบอกเสียงแข็ง
“พี่เล็ก ทำไม…”
“ไปถามพี่ชายเธอดีกว่านะ ว่าทำอะไรไว้บ้าง ถ้าจะโทษก็ต้องโทษที่เธอเกิดมาเป็นน้องมัน อ้อ แล้วฝากบอกมันด้วยนะ ถ้ามันขืนมายุ่งกับพี่อีกล่ะก็ คลิปทั้งหมดที่อยู่กับพี่จะลงไปอยู่ในเน็ตแทน” ผมบอกก่อนจะเปิดประตูออกมา
“พี่เล็กคะ ไม่ว่าพี่จะทำด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม แต่พัชอยากจะบอกพี่ไว้ ว่าพัชรักพี่ และไม่เคยเสียใจที่เคยเป็นแฟนกับพี่ พัชไม่ได้ขอให้พี่มารัก แค่อยากให้พี่รับรู้ไว้ว่าพัชรักพี่..”นั่นป็นเสียงสุดท้ายของพัชที่ผมได้ยินวันนั้น แต่ผมไม่เคยรู้เลยว่าเป็นครั้งสุดท้ายในชีวิตที่ผมจะได้ยินเสียงเธอ
.........................TBC.............................
ลองชั่งน้ำหนักดูนะคะ ว่าควรสงสาร ใคร ดี
แต่พิตว่านะ ศักดิ์ศรีกับอัตตาที่มากเกินไป มันมีแต่ความทุกข์ เนาะ คิดเหมือนเค้ามั้ย
ปล ตอนนี้ดูคุณเล็กของดิฉันโรคจิต อ่ะ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะคะ หลังจากนี้คงค้างกันอีกวันสองวัน
เพราะพิตติดธุระ แล้วต้องกลับบ้านด้วย ไปนะ บะบาย
หัวข้อ: ซีรีย์ เล่ห์/ร้อย/รัก By Pita : เล่ห์ร้ายกลายรัก (จบ) + แจ้งข่าว P1 17/4/14 (อ่าน 289758 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก