หัวข้อ: ซีรีย์ เล่ห์/ร้อย/รัก By Pita : เล่ห์ร้ายกลายรัก (จบ) + แจ้งข่าว P1 17/4/14

[twinmonkey0311]

 

[ปาลี]

ต้นเหตุจริง ๆ ก็มาจากตัววัฒเองนั่นล่ะนะ ดูเหมือนอีกฝ่ายจะพยายามหลีกเลี่ยงแต่ตัววัฒเองก็ชนตลอด คนเรามันก็อดทนได้เท่าที่จะอดล่ะ ถึงจะเป็นวิธีการที่ไม่ถูกต้องแต่วัฒก็ต้องยอมรับ อย่าโทษแต่คนอื่น ไม่อยากให้กลับมาดีกัน

[Musashi]

 

(พัช อยู่ไหนหายไปไหนทั้งคืนห่ะ) เสียงที่คุ้นหูตะคอก คงเป็นห่วงแทบขาดใจสินะ

“ไง ไอ้วัต” ผมตอบกลับไป เชื่อแน่ว่ามันต้องจำสียงผมได้

(ไอ้เล็ก ทำไมโทรศัพท์น้องกูถึงไปอยู่กับมึงได้)

“จุ๊ๆๆ ขนาดนี้ยังไม่รู้อีกเหรอว่ะ ผู้หญิงกับผู้ชายอยู่ด้วยกันทั้งคืน คงนั่งเล่นดีดมะกอกกันหรอกมั้ง”

(ไอ้เหี้ย มึงทำอะไรน้องกู!!!)

“โมโห เหรอครับ โกรธเหรอ น้องมึงต่างหากที่สมยอมกู หึ อ้อกูมีอะไรเด็ดๆส่งให้มึงด้วยนะ รอรับด้วยล่ะ” ผมวางสายไปก่อนจะ
ใช้โทรศัพท์ของตัวเองส่งทั้งภาพนิ่งและภาพเคลื่อนไหวเมื่อคืนไปให้ไอ้วัต ที่ป่านนี้มันคงโกรธเป็นเจ้าเข้าอยู่





“อือ พะ พี่เล็ก เมื่อคืนพี่เล็กทำอะไรพัช” พัชถามผมหลังจากที่ตื่นนอน

“ดูจากสภาพพัชไม่น่าจะถามพี่นะว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น” ผมตอบแบบขอไปที

“พี่เล็ก พี่เล็กทำกับพัชแบบนี้ได้ยังไง ทั้งๆที่พัชรักแล้วก็ไว้ใจพี่เล็กขนาดนี้” เธอบอกผมทั้งน้ำตา และมันกำลังทำให้ผมใจอ่อน ผมไม่อยากเห็นน้ำตาของพัชสักนิด ผมเลือกที่เสมองออกไปนอกหน้าต่าง ก่อนที่ตัวเองจะใจอ่อน

“แต่พี่ไม่เคยรักพัช” ผมบอกเสียงแข็ง

 

เลวอ่ะ ทีแรกยังทำมึนอีกว่าวัตรแค้นอะไรตัวเอง ที่วัตรทำมันน้อยไปนะ

[Musashi]

โรงแรมนี้มัน…


มันเป็นที่เดียวกับที่ผมเคยพา พัช มา

ผมจำมันได้ดีเพราะผมเลือกที่นี่ด้วยตัวผมเอง  โรงแรมนี้อยู่ห่างจากบ้าไอ้วัตแค่ไม่กี่กิโล แถมยังเป็นโรงแรมในเครือบริษัทพ่อมันอีกด้วย ในตอนนั้นผมคิดว่าการได้ทำอะไรๆใต้จมูกของไอ้วัต มันคงสะใจไม่น้อย

“วัต มึงพากูมาที่นี่ทำไม”
“หึ กูพามึงมาเข้าโรงแรมคงมาเล่นดีดมะกอกกันมั้ง”

“จุ๊ๆๆ ขนาดนี้ยังไม่รู้อีกเหรอว่ะ ผู้หญิงกับผู้ชายอยู่ด้วยกันทั้งคืน คงนั่งเล่นดีดมะกอกกันหรอกมั้ง”

คำพูดที่ผมเคยพูดกับมันในวันนั้น สะท้อนเข้ามาในหัว หึ  ผมไม่ได้ขัดขืนเพียงปล่อยให้มันลากไปเรื่อยๆ ด้วยหัวใจที่แตกละเอียด ไอ้วัตมันคงเกลียดผมมาก มากซะจนอยากทำลายทิ้งไปซะ




ตุ๊บ!!!

ผมถูกเหวี่ยงลงบนเตียงสีขาวขนาดใหญ่ อย่างแรง จนจุกไปหมด แต่นั่นมันกลับไม่เจ็บเท่าหัวใจที่กำลังแหลกสลายด้วยมือของคนที่ผมรัก

 มือแกร่งบีบต้นแขนผมแน่นจนเจ็บไปหมด  แววตาคมที่สะท้อนเพียงความโกรธจ้องมองผมเขม็ง
อุ๊บ  อื้ออออออออ  ริมฝีปากที่บดเบียนลงมาอย่างแรงทำให้ผมรับรู้ถึงรสคาวของเลือดในปาก ถึงมันจะเจ็บแต่กลับไม่เท่าที่หัวใจ ที่มันเหมือนกับถูกกรีดด้วยมีดนับพันเล่ม

มันพาผมมาที่นี่เพื่อตอกย้ำความผิดของผมใช่ไหม

มันพาผมมาที่นี่เพื่อให้ผมรู้ว่ามันไม่มีทางยกโทษให้ผม

มันพาผมมา  เพื่อ  ให้ผมรู้จักสำนึกสักทีว่า 

ตัวเองเป็นแค่ที่ระบายอารมณ์ ไร้ค่า ยามที่มันต้องการเท่านั้น

ไม่มีสิทธิ์เถียง   ไม่มีสิทธิ์เรียกร้อง  ไม่มีสิทธิ์ที่จะรัก  และได้รับความรักจากมัน


 

แล้วเอาพีพีไปไว้ที่ไหนล่ะ หรือให้นั่งรอที่ล๊อบบี้โรงแรม

[Musashi]

“ได้ ถ้ามึงต้องการแบบนั้น กูก็จะปล่อยมึงไป” ผมยิ้มก่อนจะกอดมันไว้แน่น กอดให้สมกับครั้งสุดท้าย ที่ผมจะได้กอดมัน
“โชคดีนะเล็ก กูขอให้มึงเจอคนที่ดี อย่ามาเจอคนเลวแบบกูอีก กูขอโทษ ขอโทษในทุกสิ่งที่กูทำ หวังว่ามึงคงยกโทษให้กูนะ ฝากพีพีด้วย เขาเป็นลูกมึง ดูแลเขาให้ดี ล่ะ”
ผมบอกก่อนจะหันหลังแล้วเดินออกมา ก่อนจะปล่อยน้ำตาที่ผมเก็บไว้มานานให้ไหลลงมาช้าๆ
กูรักมึงนะเล็ก

สมใจแล้วสิ เรื่องไม่เป็นเรื่องก็กลายเป็นเรื่องเลย ลำไยเล็ก

[Monnee]

 :ling2:นี่หรือคือการง้อ.. พาเขามาซัมในสถานี่เกิดเหตุของความแค้น.. โหหห.. จะคิดดียังไงเนี่ย.. ปวดหัว

[aoihimeko]

 

[Musashi]

ไอ้เหี้ย มึงทำอะไรน้องกู!!!

อ้าว ตอนต้นเรื่องเสือกไปถามวัตรว่าตัวมึงเคยไปทำอะไรให้เขาโกรธ มึงนี่เลวจริงๆนะไอ้เล็ก

[airicha]

 

[nunda]

ขอบคุณค่ะ