กฏเล้าประกาศ 22/9/2019 จะลบนิยายที่ไม่มาต่อจนจบทิ้งทั้งหมดเล้าเป็ดรณรงค์ ให้ใช้เรียกนักเขียน นักอ่านแทน ไรท์เตอร์ รีดเดอร์ เพื่อให้เป็นเอกลักษณ์ของเว็บเรากันนะคะ
สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ
(พัช อยู่ไหนหายไปไหนทั้งคืนห่ะ) เสียงที่คุ้นหูตะคอก คงเป็นห่วงแทบขาดใจสินะ“ไง ไอ้วัต” ผมตอบกลับไป เชื่อแน่ว่ามันต้องจำสียงผมได้(ไอ้เล็ก ทำไมโทรศัพท์น้องกูถึงไปอยู่กับมึงได้)“จุ๊ๆๆ ขนาดนี้ยังไม่รู้อีกเหรอว่ะ ผู้หญิงกับผู้ชายอยู่ด้วยกันทั้งคืน คงนั่งเล่นดีดมะกอกกันหรอกมั้ง”(ไอ้เหี้ย มึงทำอะไรน้องกู!!!) “โมโห เหรอครับ โกรธเหรอ น้องมึงต่างหากที่สมยอมกู หึ อ้อกูมีอะไรเด็ดๆส่งให้มึงด้วยนะ รอรับด้วยล่ะ” ผมวางสายไปก่อนจะใช้โทรศัพท์ของตัวเองส่งทั้งภาพนิ่งและภาพเคลื่อนไหวเมื่อคืนไปให้ไอ้วัต ที่ป่านนี้มันคงโกรธเป็นเจ้าเข้าอยู่ “อือ พะ พี่เล็ก เมื่อคืนพี่เล็กทำอะไรพัช” พัชถามผมหลังจากที่ตื่นนอน“ดูจากสภาพพัชไม่น่าจะถามพี่นะว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น” ผมตอบแบบขอไปที“พี่เล็ก พี่เล็กทำกับพัชแบบนี้ได้ยังไง ทั้งๆที่พัชรักแล้วก็ไว้ใจพี่เล็กขนาดนี้” เธอบอกผมทั้งน้ำตา และมันกำลังทำให้ผมใจอ่อน ผมไม่อยากเห็นน้ำตาของพัชสักนิด ผมเลือกที่เสมองออกไปนอกหน้าต่าง ก่อนที่ตัวเองจะใจอ่อน“แต่พี่ไม่เคยรักพัช” ผมบอกเสียงแข็ง
โรงแรมนี้มัน…มันเป็นที่เดียวกับที่ผมเคยพา พัช มาผมจำมันได้ดีเพราะผมเลือกที่นี่ด้วยตัวผมเอง โรงแรมนี้อยู่ห่างจากบ้าไอ้วัตแค่ไม่กี่กิโล แถมยังเป็นโรงแรมในเครือบริษัทพ่อมันอีกด้วย ในตอนนั้นผมคิดว่าการได้ทำอะไรๆใต้จมูกของไอ้วัต มันคงสะใจไม่น้อย “วัต มึงพากูมาที่นี่ทำไม”“หึ กูพามึงมาเข้าโรงแรมคงมาเล่นดีดมะกอกกันมั้ง”“จุ๊ๆๆ ขนาดนี้ยังไม่รู้อีกเหรอว่ะ ผู้หญิงกับผู้ชายอยู่ด้วยกันทั้งคืน คงนั่งเล่นดีดมะกอกกันหรอกมั้ง”คำพูดที่ผมเคยพูดกับมันในวันนั้น สะท้อนเข้ามาในหัว หึ ผมไม่ได้ขัดขืนเพียงปล่อยให้มันลากไปเรื่อยๆ ด้วยหัวใจที่แตกละเอียด ไอ้วัตมันคงเกลียดผมมาก มากซะจนอยากทำลายทิ้งไปซะตุ๊บ!!!ผมถูกเหวี่ยงลงบนเตียงสีขาวขนาดใหญ่ อย่างแรง จนจุกไปหมด แต่นั่นมันกลับไม่เจ็บเท่าหัวใจที่กำลังแหลกสลายด้วยมือของคนที่ผมรัก มือแกร่งบีบต้นแขนผมแน่นจนเจ็บไปหมด แววตาคมที่สะท้อนเพียงความโกรธจ้องมองผมเขม็ง อุ๊บ อื้ออออออออ ริมฝีปากที่บดเบียนลงมาอย่างแรงทำให้ผมรับรู้ถึงรสคาวของเลือดในปาก ถึงมันจะเจ็บแต่กลับไม่เท่าที่หัวใจ ที่มันเหมือนกับถูกกรีดด้วยมีดนับพันเล่ม มันพาผมมาที่นี่เพื่อตอกย้ำความผิดของผมใช่ไหม มันพาผมมาที่นี่เพื่อให้ผมรู้ว่ามันไม่มีทางยกโทษให้ผมมันพาผมมา เพื่อ ให้ผมรู้จักสำนึกสักทีว่า ตัวเองเป็นแค่ที่ระบายอารมณ์ ไร้ค่า ยามที่มันต้องการเท่านั้น ไม่มีสิทธิ์เถียง ไม่มีสิทธิ์เรียกร้อง ไม่มีสิทธิ์ที่จะรัก และได้รับความรักจากมัน
“ได้ ถ้ามึงต้องการแบบนั้น กูก็จะปล่อยมึงไป” ผมยิ้มก่อนจะกอดมันไว้แน่น กอดให้สมกับครั้งสุดท้าย ที่ผมจะได้กอดมัน “โชคดีนะเล็ก กูขอให้มึงเจอคนที่ดี อย่ามาเจอคนเลวแบบกูอีก กูขอโทษ ขอโทษในทุกสิ่งที่กูทำ หวังว่ามึงคงยกโทษให้กูนะ ฝากพีพีด้วย เขาเป็นลูกมึง ดูแลเขาให้ดี ล่ะ”ผมบอกก่อนจะหันหลังแล้วเดินออกมา ก่อนจะปล่อยน้ำตาที่ผมเก็บไว้มานานให้ไหลลงมาช้าๆ กูรักมึงนะเล็ก
ไอ้เหี้ย มึงทำอะไรน้องกู!!!