หัวข้อ: ซีรีย์ เล่ห์/ร้อย/รัก By Pita : เล่ห์ร้ายกลายรัก (จบ) + แจ้งข่าว P1 17/4/14

[Mookkun]

เลวจริง =.=

[aiaea83]

ทำไมวัตใจร้ายเยี่ยงนี้เล่าา สงสารเล็ก 

[Pam_Teukky]

ไอ้วัต
เล็กสู้ต่อไปนะคะ
ปล.ตอนหน้าจะเฉลยปมใช่ไหมคะ?

รอตอนต่อไปนะคะ

[pita]

ตอน 11


ภาพผ้าม่านสีเทาเป็นสิ่งแรกที่ผมเห็นหลังจากตื่นเสมอ ก่อนจะเสมองอีกคนที่หลับอยู่ข้างๆ เฮ้อ นี่ผมอยู่ที่มาเกือบสองเดือนแล้วสินะ เป็นสองเดือนที่ผมไม่ค่อยอยากจะจดจำมันเท่าไหร่ ไอ้วัตยังคงหาทางเล่นงานผมเหมือนเดิมหรือบางทีอาจจะมากกว่าเดิมด้วยซ้ำ ผมมองเงาสะท้อนในกระจกอย่างปลงๆ ภาพผู้ชายผิวขาวซีด ที่ตามตัวเต็มไปด้วยรอยฟันและรอยแดงจากสัมผัสที่ผมได้รับเกือบสองเดือนที่ผ่านมากำลังตอกย้ำว่าผมมาที่นี้ในฐานะอะไร

“หึ มึงนี่มันน่าสมเพชมาก รู้ไหมไอ้เล็ก” ผมบอกกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะลุกขึ้นเพื่อจะไปทำงานในฐานะคนใช้ต่อ แต่กลับต้องกลับไปนั่งบนเตียงอีกครั้งเพราะความเจ็บร้าวที่ด้านหลัง


ผมกัดฟันให้ตัวเองลุกขึ้นยืนได้อย่างยากเย็นแม้ว่ามันจะเจ็บมากแต่ผมก็ไม่อยากอยู่ในห้องนี้ ห้องที่เต็มไปด้วยภาพความทรงจำที่ไม่น่าจำพวกนั้น วันแล้ววันเล่าคืนแล้วคืนเล่าที่ผมต้องกลายเป็นแค่เครื่องระบายความใคร่ให้กับมันยิ่งทำให้ขยะแขยงตัวเองมากขึ้นเรื่อยๆ แต่ผมก็ทำอะไรไม่ได้เลยสักอย่าง ผมมันอ่อนแอ ผมมันก็แค่ไอ้คนไม่เอาไหน




“คุณเล็กตื่นแล้วเหรอคะ ยะขิ่นกำลังจะไปปลุกอยู่พอดี” สาวใช้คนซื่อเอ่ยทักผม

“มีอะไรเหรอ”

“เปล่าคะ ยะขิ่นว่าคุณเล็กไปทำกับข้าวเถอะคะ” ยะขิ่นตอบ ผมว่าวันนี้มันต้องมีอะไรแน่ๆเพราะดูท่าทางยัยนี่แปลกไป

“เอ่อ คุณเล็กคะ คุณผู้ชายตื่นหรือยังคะ” ยะขิ่นถามเสียงสั่น ผมว่าวันนี้มันแปลกจริงๆนะครับ บรรยากาศบ้านก็ดูเงียบมากๆด้วย ปกติต้องมีการ์ดของไอ้วัตเดินไปเดินมาบ้างแต่นี่มันเงียบผิดปกติ

“ยังหรอก มีอะไรหรือเปล่าวันนี้ ฉันว่ามันแปลกๆนะ” ผมถามออกไป ยะขิ่นหันซ้ายหันขวาเหมือนพวกแรงงานต่างด้าวแอบตำรวจ ก่อนจะค่อยๆกระซิบ บอกผมเบาๆ

“เอ่อ คือว่า วันนี้เป็นวันครบรอบวันตายของคุณผู้หญิงค่ะ”

แล้วยังไงอ่ะครับ ก็วันครบรอบวันตายเฉยๆทำไมทุกคนทำเหมือนว่าวันนี้อุกกาบาตจะชนโลก กันเนี่ย

“แล้วมันยังไงล่ะ ทำไมต้องทำท่าทางแปลกๆกันด้วย”

“เอ่อ คือ ว่า ”

“ยะขิ่น !!! ไม่มีอะไรทำหรือไง” เสียงทุ้มตะคอก ยะขิ่นมองหน้าผมเหมือนขอความช่วยเหลือก่อนจะตอบไอ้วัตเสียงสั่น ไอ้บ้านี่ก็ชอบวางอำนาจอยู่ได้

“อะ เอ่อ ยะขิ่น เอ่อ”

“พอไม่ต้องตอบ จะไปไหนก็ไป อ้อ เอาอาหารไปไว้ที่ “ห้องขาว” ด้วยห้ามใครรบกวนด้วยนะ” สั่งเสร็จ ท่านก็เดินเข้าห้องขาวไปทันที ไอ้ห้องขาวที่ว่า ก็คือ ห้องที่มันเคยสั่งห้ามผมเข้าไปนั่นแหล่ะครับ คนบ้านนี้เขาจะเรียกห้องนั้นว่าห้องขาวเพราะตกแต่งโทนสีขาวทั้งห้อง ถ้างั้นห้องไอ้วัตก็คงเป็นห้องมืดสินะ เพราะมันดำมืดทั้งห้อง ทั้ง(ใจ)คนในห้อง


ฟู่


เสียงถอนหายใจจากยะขิ่น ทำเอาผมมองด้วยความสงสัย ทำไมต้องทำท่าทางเหมือนกลัวไอ้วัตขนาดนั้น ปกติก็ไม่เห็นกลัวสักเท่าไหร่

“ยะขิ่น บอกได้หรือยัง” ผมหันไปคาดคั้น

“อะ เอ่อ คือว่า วันนี้เป็นวันครบรอบวันตายของคุณผู้หญิง แล้ววันนี้คุณผู้ชายจะอารมณ์เสียเป็นพิเศษน่ะค่ะปีที่แล้วคุณผู้ชายไล่คนงานออกตั้งห้าคน ยะขิ่นเลยกลัวว่าจะทำอะไรขัดใจเข้าแล้วจะโดนไล่ออก ”

ยะขิ่นบอกผม แต่ผมว่ามันก็น่าจะปกตินะ เพราะปกติ ไอ้วัตมันก็ อารมณ์เสียใส่ผมเป็น “พิเศษ” อยู่แล้ว







“คุณเล็กขา ๆ” สาวใช้คนเดินวิ่งมาหาผมพร้อมกับถาดอาหาร

“มีอะไรเหรอยะขิ่น”

“คือว่า คุณเล็กช่วยยกไปให้คุณผู้ชายได้ไหมคะ คือว่า ยะขิ่นไม่ไหวแล้วค่ะ” เธอบอกผมด้วยสีหน้าตื่นๆ

“เป็นอะไร ไปหาหมอไหม”

“ไปหาหมอคงไม่หายค่ะ แบบนี้ต้องไปห้องน้ำสถานเดียว ยะขิ่นไปก่อนนะคะ” ว่าพลางยัดถาดใส่มือผมก่อนจะวิ่งไปหลังบ้านทันที เฮ้อ ยัยบื้อ เอ้ย ก็เมื่อวานเล่นกิน ส้มตำไปขนาดนั้นไม่ท้องเสียก็แปลกแล้ว ผมมองตามหลังสาวใช้คนซื่อพลางยิ้มขำ


ผมก้มมองถาดอาหารในมืออย่างหนักใจ จำได้ว่าไอ้วัตมันเคยห้ามผมว่าอย่าเข้าไปในห้องนั้นเด็ดขาดถ้าเกิดว่า ผมเข้าไปมันจะทำดีเหรอครับ แต่ถ้าไม่เอาไปยะขิ่นก็จะโดนลงด่าไปด้วย เอาว่ะ ที่ผ่านมาก็ใช่ว่ามันจะเบานิ แค่นี้ผมคงไม่ตายหรอก



ก๊อกๆๆ

“คุณวัตครับ คุณวัตครับ” ผมเรียกอยู่นานแต่กลับไม่มีใครออกมาสักคน

เอาว่ะ ลองเข้าไปแปปเดียวมันคงไม่ทันสังเกตหรอก





ผมให้กำลังใจตัวเองเบาๆก่อนจะพลักประตูไม้สีขาวเข้าไปในห้อง ห้องนี้ยังคงสวยแต่หดหู่เหมือนเดิมสินะ ทำไมถึงรู้สึกว่าบรรยากาศห้องมันเศร้าๆพิกล ผมวางถาดอาหารเช้าไว้บนโต๊ะก่อนจะเดินสำรวจห้องไปเรื่อยๆ ม่านสีขาวที่พลิ้วไปตามแรงลมทำเอาผมมองอย่างเพลินตา
อ่า หน้าต่างบานนี้มองลงไปจะเห็นสวนหลังบ้านแล้วก็แปลงกุหลาบสินะ




ผมยืนมองแปลงกุหลาบขาวที่ถูกปลูกขึ้นมาใหม่หลังจากที่แปลงเก่าถูกเผาไปได้ไม่นาน ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อว่าคนอย่างไอ้วัตจะลงมือปลูกมันด้วยตัวเองทุกต้นแถมห้ามใครมายุ่งเด็ดขาด แม้แต่ยะขิ่น

“เจ้าของห้องนี้คงสำคัญมากสินะ” ผมบอกกับตัวเองเบาๆ ความรู้สึกแปล๊บในอกนี่มันอะไรกันนะ แค่รู้สึกว่าแม่ของพีพี คงเป็นคนที่ไอ้วัตมันรักมากเท่านั้น ทำไม หัวใจผมมันต้องเจ็บด้วยล่ะ ทำไมกัน





เพล้ง!!!

“เฮ้ย ซวยแล้ว” ผมอุทานลั่นเพราะลมเจ้ากรรมดันพัดกรอบรูปสีขาวที่ตั้งอยู่มุมห้องตกแตกจน ถ้าไอ้วัตมันมาเห็นตอนนี้ ตายแน่ๆ
ผมวิ่งเข้าไปเก็บกรอบรูปนั่น ก็พบกับโกศเล็กๆที่วางอยู่ข้างๆ

อืม ใช่สิ แม่พีพี ตายไปแล้วนินา 

ผมบอกตัวเองเบาๆก่อนจะหยิบรูปนั้นขึ้นมาดู












ตุ๊บ!!!



“มะ  ไม่ จริง น่า นี่ มัน ”

กรอบรูปสีขาวร่วงลงจากมือผมทันทีที่เห็นหน้าคนในรูป



ทำไมล่ะ ทำไม มันถึงเป็นแบบนี้


















































































“หึ มึงตกใจอะไรเหรอ ไอ้เล็ก!!!” เสียงทุ้มคุ้นหูดังขึ้น ก่อนที่ร่างสูงของไอ้วัตจะมายืนตรงหน้าผม

“นี่มันหมายความว่ายังไง” ผมถามคนมาใหม่เสียงสั่น

“ก็หมายความอย่างที่มึงเห็นไง” ไอ้วัตบอกเสียงเย็น ก่อนจะค่อยๆหยิบรูปนั้นขึ้นมาอย่างทะนุถนอม

“นี่มึงจะบอกกูว่า พัชเป็นแม่พีพี เหรอ”

“ใช่ พัชเป็นแม่ พีพี” ไอ้วัตบอก

“แล้วทำไม ” ผมถามเสียงสั่น หวังว่ามันคงไม่เป็นอย่างที่ผมคิดหรอกนะ

“ทำไมพัช ถึงตายนะเหรอ” ไอ้วัตบอกพลางจ้องหน้าผมเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ

“เพราะมึงไง ไอ้เล็ก พัชตายเพราะมึง!!!!!”





ร่างสูงที่ตอนนี้วางรูปลงแล้วย่างสามขุมเข้ามาหาผมด้วยท่าทีคุกคามแววตาคมที่แผงไปด้วยความแค้นทำให้ผมกลัว ไอ้วัตกำลังสติแตก และคนสติแตกมักทำอะไรที่เกินคาดเสมอ

“มึงฆ่าน้องสาวกู !!!” ไอ้วัตตะโกนก้องก่อนจะบีบคอผมแน่น

“อะ อื้อ อะ อ่อก อะ ไอ้ วัต ปะ ปล่อย ” ผมดิ้นรนเพื่อที่จะให้หลุดจากมือหนาแต่ก็แทบไม่มีประโยชน์เพราะไอ้วัตมันแข็งแรงกว่าผมหลายเท่า

“หึ กลัวเหรอ กลัวตายเหมือนกันนิ” มันยิ้มเยาะก่อนจะปล่อยมือออกจากคอผม  ผมรีบโกยอากาศเข้าปอดทันทีที่เป็นอิสระ ไม่เคยรู้สึกว่า
ลมหายใจสำคัญเท่าวันนี้มาก่อนเลย



แค่กๆๆๆ



“ มึงหมายความว่าไง พัชตายได้ยังไง ไหนเพื่อนพัชบอกว่าพัชไปเมืองนอกไม่ใช่เหรอ ” ผมบอกเสียงแผ่ว

“หึ มึงสนุกไหมเล็ก สนุกไหมที่ทำให้กูกับน้องกูให้ตายทั้งเป็น มึงใช้ความรักจอมปลอมของมึงหลอกให้น้องกูรักแล้วทำเรื่องเลวๆกับน้องกู พัชตายหลังจากที่คลอดพีพี ได้ไม่กี่วัน มึงคงสะใจมากที่เห็นกูเจ็บ มึงรู้ไหมว่ากูเจ็บแค่ไหนที่เห็นน้องตัวเองตายไปต่อหน้าต่อตา มึงทำลายน้องกู ทำลายครอบครัวกู และมึงก็ฆ่ากูทั้งเป็น ” ไอ้วัตบอกผมทั้งน้ำตา แม้จะไม่มีเสียงสะอื้นแต่น้ำตาที่ไหลลงมาจากใบหน้าที่โกรธเคืองกำลังทำให้ผมรู้สึกผิด



ผมจะทำยังไงดี ผมไม่ได้ตั้งใจให้พัชตาย ผมไม่ได้ตั้งใจ


“วัต  กูขอโทษ กูขอโทษ”

“เก็บคำขอโทษของมึงไว้ซะเพราะกูไม่รับ คนอย่างมึงมันต้องรู้สึกผิดไปจนวันตาย กูจะทำให้มึงเจ็บยิ่งกว่าที่พัชเคยเจ็บ ทำให้เจ็บจนอยากจะตายไปให้พ้นๆ แต่อย่าหวังว่ามึงจะได้ตาย เพราะตราบใดที่กูยังมีลมหายใจ กูจะไม่ยอมปล่อยให้มึงตายแบบสบายๆหรอก จงอยู่กับความรู้สึกผิดไปจนตายเถอะ”



ไอ้วัตบอกเสียงเย็นก่อนจะเดินออกจากห้องไป ผมได้แต่นั่งมองหญิงสาวในภาพด้วยน้ำตา รอยยิ้มสดใสนั่นผมเคยได้รับมันนะ รอยยิ้มสดใสของเด็กผู้หญิงคนนึงที่ “รัก” ผมอย่างจริงใจ



พัช พี่ขอโทษ ขอโทษจริงๆ



.................................TBC..................................

เหตุผลเนี่ยพอจะให้อภัยมันได้บ้างไหมคะ
ตอนหน้า จะพานัง ไทม์แมชชีน ย้อนอดีตกันซะหน่อย (อ้าวสปอย)
ไปแระ คร่า

[♠DekDoy♠]

ทำร้ายคนที่ทำร้ายน้องสาวตัวเอง แล้วสุดท้ายก็จะทำร้ายหัวใจตัวเองด้วยรึเปล่า

[YounIn]

ย้อนอดีตๆ
เผื่อความ จริง ไม่ใช่นายเอกที่เป็นคนผิด

ต่อๆ

[aiaea83]

อ๋าา มีความหลังที่ร้ายแรงนั่นเอง มิน่าวัตถึงทำร้ายจิตใจกับร่างกายของเล็กได้ขนาดนี้
 รอย้อนอดีตค่าา

 

[tuek]

ในที่สุดก็รู้ความจริงสักที
ว่าทำไมวัตถึงร้ายกับเล็กแบบนี้

[CarToonMiZa]

แค้นเพราะรัก

[tutata]

''งง  ครับมาต่อเร็วๆๆๆ

[actionmarks]

เนื่อเรื่องกำลังเข้มข้น น่าติดตาม

[cavalli]

ค้างยิ่งกว่า

 

[kkmm]

ต่อเร็ว ๆ นะคับ

[everlastingly]

  มาต่อเร็วๆนะ เรื่องราวมันจะมีอะไรซับซ้อนกว่าที่ทิ้งไว้ตอนท้ายหรือเปล่า หรือว่าเล็กจะผิดจริงๆ 

[fannan]

หมายความว่าเล็กทำร้ายพัชจริงๆเหรอเนี่ย



งั้นแบบนี้วัตก็น่าสงสารอะดิ



รออ่านตอนต่อไปค้าบบบ

[saradino1]

ห่างหายไป2 วันแล้วอ่า มาๆๆต่อน๊าา

[Satang_P]

เล็กคงไม่ได้ตั้งใจหรอกวัต 

[pita]

คำเตือน เหมือนจะค้างนะ ฮ่า

ตอน 12 ภาคอดีต 1



“เฮ้ย ไอ้เล็กทางนี้เว้ย“ เสียงตะโกนเรียกของเพื่อนทำให้ผมที่กำลังยืนหันซ้ายหันขวาอยู่ยกยิ้มยินดี ก็แหงล่ะ วันนี้มันเปิดเทอมวันแรกของชีวิตมหาลัยปี 2 ของผมนะครับ ถึงจะอยู่ปี 2 แต่อะไรๆมันยังใหม่อยู่ดีแหล่ะน่า

“เชี่ย เมฆมาก่อนกูตลอด ตื่นแล้วไม่ยอมปลุกเชี่ยนิ ถ้ากูมาสายจะทำไงว่ะ ”  ผมบ่นไปตามเรื่องให้ไอ้รูมเมทเวรนี่มันรู้สำนึกบ้างว่ามัน
ทำเอาเพื่อนสุดหล่อของมันยุ่งยากขนาดไหน อาจารย์คนที่พวกผมเรียนด้วยคนนี้ขึ้นชื่อเรื่องเขี้ยวขนาดไหนเขารู้กันทั้งมหาลัย มาสายหัก
นาทีละ 0.5 คะแนนเลยนะครับ อาจฟังดูน้อยแต่เชื่อเถอะว่าถ้าคุณเคยเรียนมหาลัยจะรู้ว่า แค่คะแนนแค่นี้อาจเปลี่ยนชีวิตคุณได้

“แหมๆๆ ไอ้คุณชายกูก็เห็นมึงหลับสบายก็ไม่อยากกวนเดี๋ยวแม่งก็ด่ากูอีก ใครจะเสี่ยงว่ะ” ไอ้เมฆด่ากลับ แหม มันก็จริงผมมันพวกไม่
ชอบใครให้มายุ่งตอนนอน แต่แหม มันก็น่าจะปลุกกันสักนิด พอให้รู้สึกตัว



ผมเดินไปนั่งลงที่โต๊ะว่างข้างๆมันท่ามกลางสายตานับนักศึกษานับร้อยที่มองผมสองคนไม่วางตา แหม คนมันดังอ่ะนะ เห็นแบบนี้ผมเป็นเดือนศิลปกรรมนะครับไม่อยากจะคุยเรื่องความหล่อเนี่ยไม่ต้องพูดถึง เด็กสามขวบยังเหลียวหลัง เหอๆ ส่วนไอ้เชี่ยเมฆหน้าป่วยที่นั่งอยู่ข้างๆ มันเป็นเดือนการโรงแรมครับ แต่อย่าเพิ่งเข้าใจผิดไอ้นี่มันไม่ได้เป็นเก้งกวางแต่อย่างใด มันก็แค่เรียนตามใบสั่งพ่อมันก็เท่านั้น เพราะบ้านมันทำธุรกิจโรงแรมไง แต่ผมว่าอย่างไอ้เมฆเนี่ยทำม่านรูดจะเหมาะกว่า ฮ่าๆ

“ทำหน้าให้มันดีๆหน่อยสิว่ะเพื่อน” ผมกระซิบด่า ไม่อยากตะโกนเดี๋ยวเสียภาพพจน์

“เชี่ยเล็ก กูอยากจะบ้าตายนี่มึงบังคับกูมาเรียนด้วยทำไมว่ะเนี่ยห่ะ วิชาบ้าอะไรก็ไม่รู้” เสียงไอ้เมฆบ่นงุ้งงิ้ง ของมันไปเรื่อย ทำไมว่ะก็ผม
มันศิลปินตัวจริงจะลงวิชาเลือกที่มันเป็นการเข้าถึงศิลปะอย่างวิชา “การจัดดอกไม้” นี่มันผิดตรงไหนไม่ทราบ ไอ้นี่ไม่รู้จักความงามของ
ธรรมชาติโด่

“ไอ้พวกไม่รู้จักความงามของธรรมชาติ”

“เชิญมึงบ้าไปคนเดียวเหอะ เชี่ยเล็ก กูลงเป็นเพื่อนมึงแล้วถ้ากูไม่ได้ A วิชานี้นะมึงโดนตีนแน่” มันยังบ่นไปเรื่อย
ก่อนจะเริ่มทำหน้าป่วยเหมือนคนใกล้ตายทันทีที่อาจารย์เข้ามาสอน




“เอาละนักศึกษา พอแค่นี้นะคะ คลาสหน้าอย่าลืมเตรียมอุปกรณ์มาด้วยนะ” อาจารย์บอกก่อนจะเดินเฉิดฉายออกจากห้องไป
ผมรีบเก็บหนังสือเข้ากระเป๋าก่อนจะปลุกไอ้บ้าที่หลับอยู่ข้างๆให้ตื่นไปกินข้าวด้วยกัน




โรงอาหาร

เสียงจ๊อกแจ๊ก จอแจราวกับนกกระจอกแตกรังของนักศึกษาหลายร้อยชีวิตที่มาฝากท้องที่โรงอาหารกลางทำเอาผมต้องเบ้หน้า ผมไม่ชอบคนเยอะ ไม่ชอบอะไรที่อึดอัดจอแจ แต่ก็ขี้เกียจเกินกว่าจะออกไปกินข้างนอกที่นี่ใกล้แถมถูกด้วย เอาว่ะประหยัดๆ

“เล็กมึงกินไร” ไอ้เมฆถาม

“อยากกินก๋วยเตี๋ยวไก่ว่ะ แต่คนเยอะน่าดู”

“ไม่ต้องมาทำหน้าเหมือนหมาอยากแดกกระดูก ทำอย่างกะมึงไปต่อคิวเองสัด กูต่างหากเว้ยที่ยืนเมื่อยน่ะ” ไอ้เมฆเหวลั่นก่อนจะประเคนฝ่ามืองามๆเข้าที่กลางหน้าผากผมอย่างจัง  เจ็บน้ำตาเล็ดเลย ห่านนนนนนนน

“แหมๆๆ พี่เมฆก๊าบบบบบ ทำเพื่อเพื่อนแค่นี้ไม่ได้เหยอ” ผมจีบปากจีบคอทำท่าแอ๊บแบ๊วเหมือนที่สก๊อยแถวบ้านทำพลางกระพริบตาปริบๆเรียกร้องคะแนนสงสารเต็มที่ ไอ้เมฆขำก๊ากก่อนจะจรลีไปซื้อก๋วยเตี๋ยวไก่ให้ผมทันที ฮ่าๆๆ ได้ผลเว้ย





“อ่ะแดกซะ ไอ้คุณชาย” ชามก๋วยเตี๋ยวไก่ถูกวางตรงหน้า กลิ่นหอมๆทำเอาผมน้ำลายหยดแมะ ก๋วยเตี๋ยวไก่ของพี่ ฮี่ๆ  ผมยกตะเกียบขึ้นโซ้ย ก่อนจะเห็นว่าไอ้เมฆมันก็กินก๋วยเตี๋ยวเหมือนกัน

“อ้าว มึงก็กินเหมือนกันเหรอ”

“คุณชายเล็กครับ มึงแหกตาดูดิคนเยอะขนาดนี้กูคงไม่บ้าไปต่อคิวกินอย่างอื่นหรอกเสียเวลา แดกๆไปอย่าถามเยอะ” มันบอกก่อนจะก้ม
หน้าก้มตากินก๋วยเตี๋ยวที่ไม่ยอมปรุงของมันต่อไป ไอ้นี่มันไม่ยอมปรุงก๋วยเตี๋ยวจริงๆนะครับเป็นแบบนี้ตั้งแต่เด็ก ผมบอกหรือยังว่ารู้จักไอ้เมฆมาตั้งกะประถม เรียนด้วยกันมาตั้งกะเด็กยันโตอ่ะครับ เริ่มจะเบื่อขี้หน้ามันแระ เข้าเรื่องก๋วยเตี๋ยวต่อดีกว่า ไอ้เนี่ยมันบอกผมว่าที่ไม่ปรุงก๋วยเตี๋ยวเพราะไม่อยากทำลายความตั้งใจของคนทำครับ เขาอุส่าห์นั่งทำน้ำซุปตั้งนานเพื่อจะได้รสชาติกลมกล่อมแต่ว่าไอ้คนกินดันไปทำลายความตั้งใจของเขาด้วยการใส่อะไรเพิ่มก็ไม่รู้จนเสียรสชาติเดิมไปหมด ผมฟังแรกๆถึงกับอึ้ง เกรียนไหมล่ะเหตุผลมัน 




“ น้องเล็กของพี่” ผมเงยหน้าขึ้นจากชามก๋วยเตี๋ยวก่อนจะเห็นชายไทยอายุประมาณ 21 ปี ที่ตัวใหญ่เยี่ยงตึกใบหยกวิ่งแถ่ดๆ เข้ามาในโรงอาหาร หน้าที่ประดับด้วยหนวดที่แมร่งไม่ยอมโกนสักที กำลังส่งยิ้มกว้างมาให้ผม เห็นแล้วขนลุกไปถึงไขสันหลัง

“ใครเป็นน้องพี่(มึง)ครับ(ไอ้)พี่ปอนด์” ไอ้นี่มันชื่อ ปังปอนด์ครับ แต่ผมเรียกมันว่าไอ้ค้อนปอน เพราะด้วยรูปร่างหน้าตาอย่างมันไม่เหมาะอย่างยิ่งกะชื่อปังปอนด์ มันคือมนุษย์ที่ผมไม่อยากเข้าใกล้ที่สุดในมหาลัย เพราะไอ้บ้านี่มัน จีบ ผมอยู่อ่ะครับ ฟังไม่ผิดหรอกมันจีบผมจริงๆ อยากจะบ้าตาย

“น้องเล็กอ่า เย็นชากับพี่เกินไปแล้วนะ” ไอ้ค้อนปอนยังนั่งทำหน้าแอ๊บแบ๊วประหนึ่งดาวพระศุกร์(เข้าพระเสาร์แทรก)อยู่ข้างๆ ผมได้แต่ส่งสายตาติดจะเย็นชานิดๆไปให้ แต่มันก็ยังไม่ยอมไปสักที หน้าด้านมาก!!! ปกติผมมันเป็นพวกมนุษย์สัมพันธ์ค่อนข้างต่ำน่ะครับ ไม่ค่อยมีเพื่อนกับเขาหรอกจะมีก็แค่ไอ้เมฆคนเดียวเนี่ยที่ผมยอมรับว่าเป็นเพื่อนจริงๆ นอกนั้นก็แค่คนรู้จัก ทำไมผมจะไม่รู้ว่าคนทั้งมหาลัยแอบตั้งฉายาให้ผมแบบไหน แต่ใครจะสน ชีวิตนี้ผมไม่ได้ต้องการเพื่อนเยอะขนาดนั้นหรอกแค่มีไอ้เมฆคนเดียวก็พอแล้ว
ผมเลือกที่จะไม่ตอบคำถามและเลิกสนใจไอ้ท่าทางเหมือนนางเอกละครน้ำเน่านั่น ของไอ้พี่ค้อนปอน พลางก้มหน้าก้มตากินก๋วยเตี๋ยวไก่ของผมไปเรื่อยๆ

“น้องเล็กครับ ถึงน้องเล็กไม่รักพี่แต่ช่วยคุยกับพี่สักนิดไม่ได้เหรอครับ” ต้องยอมรับถึงความพยายามของไอ้นี่จริงๆ

“โอ้ยพี่ พี่ลืมแล้วเหรอว่า “คุณชายจอมหยิ่ง”เพื่อนผมน่ะ ไม่ยอมคุยกับคนหน้าแปลก เอ้ย แปลกหน้านะพี่” ไอ้เมฆที่เงียบมานานบอกก่อนจะตบบ่าไอ้พี่ปอนแปะๆ

“แต่พี่รู้จักกับน้องเล็กมาปีกว่าแล้วนะครับ”

“เมฆ กูไปนะเจอกันที่เดิม” ผมบอกอย่าตัดรำคาญก่อนจะเดินออกจากโรงอาหารไปทันที ใช่ว่าผมจะเป็นคนแบบนี้ตั้งแต่เกิดหรอกนะครับ
แต่เพราะผมเจอคนมาเยอะส่วนใหญ่มันก็มีแค่พวกประจบสอพลอไม่ก็พวกที่คิดว่าจะคบผมเพื่ออัพเกรดตัวเองเท่านั้น มันทำให้ผมไม่ไว้ใจใครและไม่เคยเรียกใครว่าเพื่อนสักคน






















“โอ๊ะๆๆๆ  มาเดินคนเดียวแบบนี้ทะเลาะกับคู่ขา เอ้ย คู่หูรึไงว่ะ” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นก่อนที่ร่างสูงของผู้ชายท่าทางกวนอวัยวะเบื้องล่างจะเดินเข้ามา

“เสือก” ผมตอกกลับ ไม่มีความจำเป็นต้องสุภาพกับคนที่เป็น “คู่อริ” หรอกครับ

“โอ๊ะๆๆ แหม คุณชายครับพูดจาไม่เพราะเลยนะครับแบบนี้หญิงแม่รู้หรือเปล่าเนี่ย” เสียงทุ้มยังแซวไม่เลิก

“หุบปากเน่าๆของมึงสักที ไอ้วัต กูรำคาญ” ผมเหวลั่นก่อนจะมองคนที่ยืนยิ้มเจ้าเล่ห์ตาขวาง

“แหม ไม่ดีนะครับพูดไม่เพราะเลยคุณชายชนาธี” แววตาท่าทางของคนตรงหน้าทำเอาผมอยากจะต่อยมันสักหมัด ไอ้คนที่มันยืนกวนผมอยู่นี่มันชื่อไอ้(หมา)วัต เป็นคู่อริ คู่กัด คู่กรรม คู่เวร ของผมมาตั้งแต่ปี 1 ถ้าจะให้นิยายคงต้องบอกว่า ผมกับมันเกลียดขี้หน้า ตั้งแต่วินาทีแรกที่เจอกันมั้งครับ มันกับผมเจอกันตอนที่ประกวดเดือนมหาลัยเมื่อปีที่แล้ว และด้วยความสามารถและหน้าตาทำให้ผมกับมันต่างเป็นตัวเก็งทั้งคู่ แต่มันก็ซิวตำแหน่งเดือนมหาลัยไปอย่างหน้าด้านๆ เราะมันโกงไง เหอะ ใครๆก็รู้ว่า กรรมการตัดสินน่ะ ป้ามัน  เหอะ ไอ้ที่จริงผมก็ไม่ได้อยากได้เท่าไหร่หรอกไอ้ตำแหน่งเดือนบ้าบอนั่นเท่าไหร่แต่ที่เสียไปคือศักดิ์ศรีไงครับ และมันจะไม่เป็นอะไรเลยว่าก่อนลงเวลาทีมันไม่ได้กระซิบคำที่ผมเกลียดที่สุดในชีวิต

“ฮ่าๆๆ มึงมันขี้แพ้ ว่ะ ไอ้ตุ๊ด”


และหลังจากนั้นวีรกรรมของผมกับมันก็เป็นที่กระฉ่อนมหาลัย เพราะหลังจากที่มันพูดเสร็จผมก็กระโดดเข้าต่อยหน้ามันทันที แล้วคิดว่ามันจะยอมให้ผมต่อยอยู่ฝ่ายเดียวหรือไงครับ สรุปคือวันนั้น ผมกับมันก็ต่อยกันนัว จนเพื่อนๆต้องจับแยก นั่นคืกวีรเวรแรกที่ผมกับมันด้วยกัน หลังจากวันนั้นผมกับไอ้วัตก็ประกาศตัวเป็นศัตรูกันอย่างชัดเจน มีไอ้วัตที่ไหนต้องไม่มีผม เพราะผมไม่ต้องการหายใจเอาออกซิเจนเดียวกับมัน มันอาจจะดูเป็นเรื่องงี่เง่าไปสักหน่อยที่ผมสองคนจะโกรธจะเกลียดกันเพราะเรื่องแค่นี้ แต่เพราะ “ศักดิ์ศรี”ที่ มันค้ำคออยู่มันทำให้ผมไม่สามารถยอมลงให้มันได้จริงๆ


“เป็นอะไรว่ะ ไอ้เล็ก ฮ่าๆๆ เถียงไม่ออกเลยเหรอ ลูกชายของหญิงแม่ แมร่งตุ๊ดเหี้ยๆเลยว่ะ” เสียงทุ้มยังคงยียวน จนผมได้แต่สะกดอารมณ์ไว้ เพราะไม่งั้นคงมีเรื่องมากไปกว่านี้ แค่นี้จิตพิสัยก็แทบไม่เหลือแล้ว

“ไอ้วัต กูไม่อยากต่อยปากมึงให้มือกูเป็นเสนียด เพราะงั้นจะไปตายที่ไหนก็ไหนซะ”

“หึ กูก็ไม่ได้อยากอยู่ใกล้มึงนักหรอก แต่เพราะที่นี่เป็นที่ประจำกูเพราะงั้นคนที่ต้องออกไป ต้องเป็นมึงไม่ใช่กู”


“ไอ้เล็ก กูตามหาตั้งนาน” ไอ้เมฆเดินเข้ามาหาพร้อมกับมองไอ้วัตตาขวาง จริงๆแล้วไอ้วัตกับไอ้เมฆมันก็ไม่ค่อยจะถูกกันอยู่ก่อนแล้วคงเพราะเรื่องแย่งหญิงกันน่ะครับ ยิ่งตอนนี้ผมกับไอ้วัตไม่ถูกกันยิ่งทำให้พวกมันแทบอยากจะฆ่ากันไปแล้ว

“โอ๊ะ มีมาตงมาตามกันด้วย แหม คู่นี้รักกันจริงๆเลยนะครับ แต่งเมื่อไหร่บอกนะ กูจะเอาพวงหรีดไปแสดงความยินดี ฮ่าๆๆ”

“ไอ้เหี้ยวัต ปากแบบนี้เอาตีนกูยัดปากสักทีไมห่ะ!!!” ไอเมฆตะโกนลั่นก่อนจะวิ่งถีบไอ้วัตจนกระเด็นไปไกล

“ไอ้เมฆ มึงถีบกู” ไอวัตสบถก่อนจะลุกขึ้นมา พลางถีบไอ้เมฆกลับบ้าง

“ไอ้เชี่ย”

“เมฆพอแล้ว”  ผมห้ามไอ้เมฆไว้ก่อนที่มันจะเริ่มวางมวยกัน ไอ้เพื่อนผมคนนี้มันใจร้อนครับ เอะอะวิ่งเข้าใส่อย่างเดียว บางครั้งผมก็กลัวนะว่ามันจะไปโดนใครเขากระทืบตาย

“จำไว้นะไอ้เล็ก มึงกับกูต้องเห็นดีกันสักวัน  ”

“กูก็รออยู่เหมือนกัน อย่าลืมมาสะสางด้วยล่ะ เพราะกูก็ขี้เกียจรอแล้ว” ผมบอกก่อนจะลากไอ้เมฆออกมา

“ไอ้เล็กมึงห้ามกูทำไมว่ะ ” ไอ้เมฆบ่นหลังจากที่ผมห้ามมันต่อยกับไอ้วัต

“ห่า มึงไม่รู้ตัวรึไงว่าจิตพิสัยมึงใกล้จะหมดเต็มทีแล้วน่ะห่ะ มึงก็รู้ถ้ามึงคะแนนต่ำกว่า 50 เมื่อไหร่โดนไล่ออกแน่” ผมบอกไอ้เมฆที่พยักหน้าเข้าใจแต่ก็ยังฮึดฮัดอยู่ดี

“เอาน่ามึง ของแบบนี้มันต้องรอโอกาส” ผมบอกมัน ก็นะบางครั้งมันก็ต้องมีเล่นนอกสถานที่กันบ้าง หึ ผมไม่ใช่คนเจ้าคิดเจ้าแค้น แต่แค่จำไม่ลืมเท่านั้นเอง



....................................TBC................................
หายไปสองวันเพราะเมื่อวานติดธุระนิดหน่อย วันนี้กลับมาอัพอีกครั้งแย้ว น๊าาาา
คริๆๆๆ

[cavalli]

 

[U_Ton]

  มันยังไงกันล่ะเนี่ย... สรุปแล้วพีพีเป็นลูกของเล็กใช่มั้ย

คลอดลูกแล้วตายทำไมกลายเป็นความผิดเล็กล่ะ... มันยังไงกัน

  สงสารเล็กนะ โดนอ่วมเลย ทั้งซ้อมทั้งนั่นเเหละอีก...

คนที่รักศักดิ์ศรี แต่กลับรักษามันไว้ไม่ได้ แถมถูกเหยียบย่ำจมดินขนาดนี้

  ไม่ตายก็เหมือนตายเเหละเล็กคราวเนี้ย

[fannan]

ยังไม่คลี่คลาย

เรื่องราวจะเป็นไงรออ่นตอนต่อไปค้าบบบบ

[tuek]

รอตอนต่อไป
อยากรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น

[davina]

รอถึงไคลแมกซ์ว่าเรื่องน้องพัชเป็นยังไง
แล้วค่อยตัดสินว่าที่(ไอ้)วัตทำมันเกินไปหรือป่าว

[actionmarks]

โปรดติดตามตอนต่อไป แต่ตอนนี้จะรอไม่ไหวแล้ว 555+

[aiaea83]

"ค้าง" คงบอกได้แค่คำเดียว -0-

รอย้อนอดีตต่อไปปป

[Pam_Teukky]

ค้างงงงงงงงงงงงง
วัตนี่หาเรื่องเล็กมาตั้งสมัยมหา'ลัย ยันตอนนี้เลย

รอตอนต่อไปนะคะ

[PetitDragon]

ค้างจริงๆ ด้วย 


ใครเป็นพ่อพีพีล่ะ

[mystery Y]

พึ่งเข้ามาอ่านเรื่องนี้ ดราม่ามั่กมาก ชอบๆ

[Satang_P]

 

[พี่วันเสาร์]

วัตหาเรื่องทะเลาะกับเล็กมาตั้งแต่เมื่อก่อนแล้ว
ยิ่งมาเรื่องของพัชเลยทำให้วัตไม่ชอบเล็กมากไปอีก