หัวข้อ: รัก....ที่ขาดหาย พิเศษ ลูกชายคุณพ่อผมขอได้มั้ยครับ 100% จบแล้วย้ายเลยค่ะ

[เฉาก๊วย]

ไม่รอดๆ 

[Ju]

ฮึ๊ยยยย~

เสียงใครอ่ะ

 

[jimmyFG]

 

[BeeRY]

พี่พาร์ทคะ พี่หื่นมากค่ะ น้องปัตน่าเป็นห่วง โดนพี่พร์ทเอามาจินตนาการปู้ยี่ปู้ยำหมดแล้ว

[Nus@nT@R@]

กร๊ากกกก พี่พาร์ท ท่าทางจะไม่ไหวแล้วนะ ฮ่าๆๆๆ

[Tassanee]

บทที่ 11  จิตหลุด

“ปัต!!  ปัต!!  ปัต!! ”    ผมได้ยินเสียงใครบางคนกำลังเรียกชื่อผม เสียงมันช่างเหมือนอยู่ห่างไกลแล้วค่อยๆ ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ
“ปัต”  เสียงดังฟังชัด  ที่เหมือนมาตะโกนใกล้ๆ หู   ผมกระพริบตาถี่ ๆ อย่างงัวเงีย....  รู้สึกมึนหัวจนต้องหลับตาลงไปใหม่
“คราบบบบ~”   ผมขานรับเสียงแหบพร่า  พยายามเปิดเปลือกตาสุดความสามารถ ในที่สุดก็ลืมตาสำเร็จ   
ผมเหลือบตามองพี่พาร์ทที่ตอนนี้ยืนอยู่ห่างจากผมสักสองเมตรได้  ด้วยอาการมึนงงได้ที
“ฮะพี่”   
“ใส่เสื้อก่อน แล้วไปล้างหน้าได้แล้วเดี๋ยวพี่ไปส่ง”   ไม่รู้สายตาพี่แกมองไปตรงไหน รู้แต่ไม่ได้มองที่ผม
“ครับ”   ผมส่ายหน้าไปมามองหาเสื้อของตัวเอง  ที่ตอนนี้จำไม่ได้แล้วว่าอยู่ตรงไหน   และเหมือนพี่เค้าจะรำคาญ
เพราะผมหาเสื้อไม่เจอสักทีแกเลยเดินมาที่ผมยื่นมือข้ามหัวผมไป  ผมเงยหน้ามองตามแขนยาวๆ นั่น
ที่เหมือนหยิบอะไรสักอย่าง  ก่อนจะชูมือสูงขึ้นกว่าเดิม  เผยให้เห็นเสื้อยืดสีฟ้าตัวที่ผมใส่ก่อนนอนลอยเด่นเป็นสง่า
อยู่ในมือพี่พาร์ท ผมแหงนหน้ามองตามเสื้อตัวเองจนหน้าขนาดกับเพดาน  เลยพิงหัวลงกับโซฟา  ยังคงมองนิ่ง
ไม่ได้เอื้อมมือไขว่คว้าแต่อย่างใด  ในแต่หัวกับรู้สึกสงสัยว่าพี่พาร์ทกำลังเล่นอะไรอยู่ 
สักพักเสื้อที่ว่าก็ร่วงปุ๊ มาปกคลุมหน้าผม ตามด้วยมือพี่พาร์ทขยี้เบาๆ บนหน้าให้ผมหายใจไม่ออกเล่นๆ
“หึหึ”  ได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆ ของคนที่แกล้งผมอยู่  ผมดิ้นขัดขืนเอื้อมมือจะไปดึงแขนพี่พาร์ทให้ปล่อย 
พอแตะโดนมือเท่านั้นแหล่ะ  พี่พาร์ทก็กระชากแขนกลับทันที  ตามมาด้วยเสียงร้องเหมือนคนตกใจ
“เห้ย!! อย่าแตะ”  เหมือนอีกฝ่ายจะหนีไปซะแล้ว  ผมดึงเสื้อที่ปกหน้าตัวเองออก เห็นพี่พาร์ทยืนหน้าหน้าขึ้นสี
อยู่ไกลๆ  ผมมองตามด้วยความงงงวย  ก็พี่พาร์ทเป็นคนมาแกล้ผมเองแท้  ผมหยิบเสื้อขึ้นสวม 
“เป็นไรอ่ะพี่”  เมื่อเห็นว่าพี่พาร์ทยังยืนอยู่ไกลเว่อร์  แถมไม่ยอมมองหน้าผมอีก 
“เปล่า  เอ่อ....”
“ครับ?”
“พี่เป็นโรคแบบว่า....เอ่อ....ถ้าใครแตะตัวตอนไม่รู้ตัวจะตกใจอ่ะ  เมื่อกี้อ่ะพอดี  เอ่อ...พี่ไม่รู้ตัวเลยตกใจ”
“อ่อ  เหรอครับ   ...ว่าแต่..ไอ้โรคแบบนี้มันมีด้วยเหรอพี่?”  ผมนึกสงสัย ก็ตอนขามาจากสนามบิน
ผมก็แตะตัวพี่แกออกบ่อย  โดยที่แกยังไม่ทันรู้ตัวนะ ไม่เห็นแกเป็นไรนี่นา
“แล้วตอนอยู่ที่สนามบิน....พี่”  พูดยังไม่จบประโยคพี่พาร์ทแกก็พูดแทรกขึ้นมาก่อน
“เออน่า...อย่าถามมาก มันเป็นๆ หายๆ ไม่ค่อยแน่นอน ไปเก็บของได้แล้วเดี๋ยวพี่ไปส่ง ”
“ครับพี่”  ผมเดินไปเข้าห้องน้ำล้างหน้าล้างตาเสร็จก็เก็บข้าวเก็บของเรียบร้อยแล้วออกมาจากห้อง 
เห็นเจ้าของห้องนั่งเอามือลูบอกตัวเองเป็นว่าเล่น  ผมเดินเข้าไปใกล้กำลังจะเอามือแตะตัวพี่พาร์ท
ก็ชะงักกึกนึกขึ้นได้ว่าเดี๋ยวพี่แกตกใจอีก  ไอ้มือที่ลูบๆ อกอยู่นั่นคงเป็นเพราะตกใจยังไม่หาย  กำลังจะอ้าปากเรียก
ก็ต้องชะงักไปอีก เพราะกลัวพี่แกจะตกใจ ผมเลยก้มหน้า ไปกระซิบเรียกแกเสียงเบาๆ ข้างๆ หู
“พี่พาร์ท” 
“เห้ย!!” พี่พาร์ทสะดุ้งเฮือกหันขวับอย่างรวดเร็วมาที่ผม  จมูกและปากเราแตะกันเบาๆ แค่เสี้ยววินาที
“เห้ยยยยยยยยยยยยยยย”  พี่พาร์ทตะโกนเสียงดัง  กระโดดถอยห่างไปอยู่ปลายอีกฟากของโซฟา 
หน้าแดงแปร๊ดดดดดดดดด   ก่อนจะเอามือแตะที่หน้าอกตัวเองทันที   ผม...ที่ตอนแรกก็ตกใจกับอุบัติเหตุเมื่อครู่
แต่พอเห็นอาการพี่พาร์ทแล้ว   ท่าจะเป็นเอามาก เลยลืมเรื่องตัวเองไปทันที
“ขอโทษๆ พี่  ผมกลัวพี่จะตกใจอีกอ่ะ  เลยไม่กล้าเรียกเสียงดัง  ว่าแต่เป็นไรรึเปล่าไปหาหมอมั้ยพี่”  ผมเดินเข้าไปหา
“เห้ย  หยุดๆๆ ก่อน เอ็งไม่ต้องเข้ามา พี่ไม่เป็นไร แค่.....แค่ตกใจนิดหน่อย อย่าเข้ามา ๆ เพื่อความปลอดภัยๆ นะ”
“ฮะ ๆ  ผมจะไม่เข้าไป  พี่ใจเย็นก่อนนะ”   ทำไมผมรู้สึกเหมือนกำลังเกลี้ยกล่อมคนเมายาบ้าไม่ให้ทำร้ายตัวเองก็ไม่รู้นะ
“เออ ๆ ดีๆ ” พี่พาร์ทว่า ก่อนจะสูดหายใจเข้าออกอยู่นานทีเดียว   ผมได้แต่นั่งมองด้วยความงง ระคนตกใจกับท่าทีที่ว่า
.
.
.
.
ผมเป็นโรคบ้าอะไรเนี่ย...รู้สึกใจเต้นแรงมากๆ ยิ่งตอนที่ริมฝีปากเราสัมผัสกัน  โอ้ก็อดดดดดดดดดดดดดด 
บอกได้คำเดียวนิ่มมากกกกกกกกกกก กลิ่นหอมอ่อนๆ ที่มาจากตัวปัต  ไม่ใช่กลิ่นแป้ง น้ำหอม หรือเป็นอะไร
ที่มนุษย์ปรุงแต่งขึ้น แต่กลิ่นที่ว่าเนี่ยน่าจะเป็นกลิ่นที่เรียกว่าฟิโลโมน   ที่มันเป็นกลิ่นเฉพาะของแต่ละตัวบุคคล
ซึ่งปกติมันน่าจะได้กลิ่นเฉพาะเพศตรงข้ามสิ แล้วทำไมผมถึงได้กลิ่นนั่นจากตัวปัต    แล้วก็พาลให้นึกถึงกลิ่น
ของรตีที่ผมไม่ค่อยได้กลิ่นแบบที่ว่านี้นัก อาจจะเนื่องมากจาก กลิ่นของเครื่องหอมที่รตีใส่ประทินผิวมันเยอะจน
กลบกลิ่นที่เป็นลักษณะประจำตัวให้หายไปก็เป็นได้
ผมมองหน้าปัต ใบหน้าปัตหวานจนแทบจะเรียกว่าสวย ผิวขาวเนียนละเอียดทั่วทั้งตัว  เอวบางร่างกระจ่อยร่อย
แถมริมฝีปากยังแดงแจ๋ คงเป็นเพราะปัตได้ยีนส์ทางแม่มามากจนเกินไป  ถึงไม่เคยเจอก็พอเดาได้ว่าแม่ปัตต้องสวย
เรียกได้ว่าสวยมากๆ ไม่อย่างนั้นคนตรงหน้าผมจะดูหวานจับใจได้ขนาดนี้เหรอ ผมว่าน้องมันไม่รู้ตัวว่าตัวเอง
กำลังแพร่ฟีโลโมนใส่ผู้ชายด้วยกัน  เรียกปฏิกิริยาทางร่างกายผมให้ตอบสนองมันทันที  ครับ....มันตื่นแล้ว ไอ้ลูกชายผม
ผมว่าถ้าน้องมันรู้มันคงไม่กล้านอนถอดเสื้อที่ห้องผม  โอยยยยยย~  นี่ยังจะเดินเข้ามาหาอีก
บ้ารึเปล่าฟ่ะ  เดี๋ยวจับกดซะนี่  บ้าเอ้ย.....ผมกำลังคิดเรื่องอะไรเนี่ย   ไม่ได้ๆ  ผมไม่ได้ชอบผู้ชาย  แค่ตอนนี้ผมถูก
ฟีโลโมนของน้องเข้าครอบงำ  มันเป็นแค่สัญชาตญาณ ๆ  ผมตะโกนบอกตัวเอง  ผมไม่ได้ชอบผู้ชายด้วยกันหรอก
หัวใจผมเต้นแรงรัว  หรือบังเอิญที่เคมีเราตรงกัน ถึงได้เกิดเรื่องที่ว่ากับผมได้  ผมสูดลมหายใจเข้าปอดช้าๆ ก่อน
ที่จะผ่อนออกมายาวเหยียด  เรียกสติกลับมาๆ  หลังจากผ่อนลมหายใจเข้าออกอยู่นานผมก็เริ่มควบคุมสติ
ที่กระเจิดกระเจิงก่อนหน้านี้เป็นที่เรียบร้อย  (คิดว่าได้แล้วนะ  ถ้าน้องมันไม่มาสัมผัสผมอีก ==’)

[Tassanee]

Part =II
หลังจากเกิดเรื่องวุ่นวายมากมาย  แถมยังน่าตกใจสุด ๆ กับเรื่องการตกใจของพี่พาร์ท  งงๆ มั้ยฮะ ไม่รู้ตกใจอะไรหนักหนา
แต่ที่แน่ๆ พี่แกของไปสงบสติอารมณ์ในห้องน้ำ ดูท่าพี่แกจะใช้ห้องน้ำเป็นที่ดับจิต....ที่ร้อนรุ่ม  ฮ่าๆ
“เก็บของเสร็จแล้วใช่มะ  ป่ะไปขึ้นรถกัน”   พี่พาร์ทหยิบพวกกุญแจรถยนต์เดินนำผมออกไป  ผมได้แต่เดินตามห่างๆ – เน้นนะครับว่าห่างๆ  หลังจากที่พี่พาร์ทเริ่มเข้าสู่โหมดสงบ ผมคาดว่ายาบ้าที่พี่แกทานคงจะหมดฤทธิ์แต่ไม่ค่อยน่าวางใจนัก  เพราะนอกจะสูดลมหายใจเข้าปอดหนัก ๆ จนใจเย็นขึ้นแล้ว  เหมือนๆ พี่แกจะไม่ยอมมองหน้าผมอีกเลยอ่ะ  ถึงมองก็เลี่ยงจะไม่สบตา  เล่นเอาผมเอ๋อไปเลยแต่ก็ตลกดี ทุกก้าวที่เดินเหมือนแกพยายามทำสมาธิให้บังเกิด สายตาจดจ้องมองปลายเท้าของตัวเองนับทุกย่างก้าวที่ออกเดิน  ประมาณกำลังท่องคำว่า  ยุบหนอ พองหนอ  อยู่อย่างนั้น ทำผมอดกลั้นยิ้มไม่ได้  เมื่อกี้เมายาบ้าอยู่แท้ๆ ตอนนี้บำเพ็ญเพียรซะแล้ว
“ปึ๊ก......โอ๊ย!”  เสียงพี่พาร์ทชนป้ายที่ห้องลงมาครับ  เพราะมัวแต่นับก้าวยุบหนอพองหนอ  แต่คงลืมไปว่าตัวเองนั้นตัวสูง มองล่างอย่างเดียวมันไม่พอพี่  มันต้องมองบนด้วย   ผมกลั้นหัวเราะจนตัวงอเดินต่อไม่ไหว
เลยทิ้งตัวพิงฝาแอบหัวเราะอย่างจริงจัง  ได้ยินเสียงฝีเท้าคนตัวสูงก้าวต่อไปเรื่อย ๆ แต่ผมตามไม่ไหว
หัวเราะจนตาปิดอยู่เบื้องหลัง  สักพักก็ได้ยินเสียงรองเท้าที่เดินมาหยุดตรงหน้าผม  ผมค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมอง
“ตลกมากมั้ยครับ?”   พี่พาร์ทยืน เอาแขนทั้งสองข้างดันที่ผนังที่ผมยืนอยู่ กางกลั้นไม่ให้ผมหนีจากบริเวณที่กักขัง
ผมยิ้มเจื่อน ๆ ให้พี่แก ก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ จริงๆ แล้วจำนนต่อหลักฐาน  ผมเห็นพี่แกยกยิ้มที่มุมปาก มันอะไรกันเนี่ย
เลือดจะไปลมจะมาหรือไง  ถึงได้เดี๋ยวก็เข้ามาใกล้ เดี๋ยวก็หนีไปซะไกลอย่างนี้  งงๆ ปนสงสัยหน่อยๆ
“หัวเราะกันขนาดนี้ต้องโดนทำโทษนะ ฟอด~”
“หอม”  พี่พาร์ทว่าแค่นั้นผละตัวออกแล้วเดินหันหลังไปต่อ
ผมที่ยืนนิ่งแข็งเป็นซากปฏิมากรรม ยังคงอยู่กับที่ไม่ไปไหน จนอีกฝ่ายชะงักหันกลับมาลากผมให้เดินตามเร็ว ๆ
ผมถึงได้มีสติหลุดจากอาการค้างชั่วขณะ  ยกมือขึ้นกอบกุมแก้มที่โดนจมูกคมๆ หอมเมื่อครู่ มองตามแผ่นหลังกว้างของอีกฝ่าย
ด้วยคำถาม 108  ทำไมต้องหอมแก้ม?  แล้วไอ้อาการตกใจ เข้าใกล้ไม่ได้เมื่อครึ่งชั่วโมงก่อนนั้นหายแล้วใช่ไหม?
ก่อนที่ประโยคคำตอบของใครบางคนจะดังข้างหูเหมือนกระซิบ  ราวกับจะทบทวนความจำให้ก็ไม่ปาน
  “เออน่า...อย่าถามมาก มันเป็นๆ หายๆ ไม่ค่อยแน่นอน ไปเก็บของได้แล้วเดี๋ยวพี่ไปส่ง ”
ผมไม่รุ้ว่าเดินตามหลังพี่พาร์ทมาถึงรถตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้สึกว่าตัวเองจิตหลุดตั้งแต่โดนทำโทษ ทั้งที่อีกฝ่ายมุดตัว
เข้าไปนั่งในรถเป็นที่เรียบร้อยแล้ว 
“ปัต  ปัต  ปัตครับ”
“ฮ...ฮะ พี่”  ผมหน้าเหรอหรา  เมื่อได้ยินเสียงพี่พาร์ทเรียก
“ทำอะไรอยู่ขึ้นรถได้แล้ว”  พี่พาร์ทกวักมือหยอยๆ ให้ผมรีบเปิดประตูออก แล้วขึ้นไปนั่งแต่โดยดี
พี่พาร์ทค่อยๆ ขับเคลื่อนรถยนต์ออกไป แถมผิวปากอย่างอารมณ์ดี  ไม่มีบทสนทนาร่างผมกับพี่พาร์ท
เพราะผมยังรู้สึกงงๆ และสับสนกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น  มึนจนพูดไม่ออก มีแต่คำถาม แต่ไม่ยักก็มีความกล้าแฮะ
เลยทำได้แค่มองออกไปนอกรถ  เพื่อหลบเลี่ยงสายตาที่มองมาที่ผม เป็นระยะๆ   
“ปัต”
“ฮะ”  ผมขานรับโดยที่สายตายังจับจ้องบรรยากาศนอกรถ  ทั้งที่ไม่มีอะไรน่าดูสักนิด
“เรื่องเมื่อกี้คิดมากรึเปล่า”
“เอ่อ....”   ผมไม่ได้มีคำตอบ  แต่ตอนนี้หันมาสบตาพี่พาร์ทแทน  เพื่อรอฟังคำอธิบายต่อ
“หึหึ...”  พี่แกหัวเราะ ยื่นมืออีกข้างมาขยี้หัวผมเบาๆ
“อย่าคิดมาก   พี่แค่เป็นลูกคนเดียว แล้วก็อยากมีน้องแค่นั้นแหล่ะ  เห็นเราน่ารักดีก็เลยเผลอคิดว่าเป็นน้องตัวเอง”
“แล้วทำไม....  เอ่อ  ต้องหอมแก้มด้วยฮะ?” 
“เออนั่นดิ  ... ฮ่าๆ  โทษทีนะ  พอดีว่าปัตหน้าตาเหมือนน้องสาว  มากกว่าน้องชายน่ะ  พี่เลยเผลอหอมแก้มไป
ไอ้เพี้ยนอย่าคิดมากดิ”   ก่อนที่บทสนทนาจะดำเนินต่อ เสียงมือถือพี่พาร์ทก็ดังขึ้น
“รับให้หน่อย บอกว่าพี่ขับรถอยู่เดี๋ยวโทรกลับ”  ผมเอื้อมมือไปหยิบมือถือที่วางอยู่หน้าคอนโซลรถ 
ภาพหน้าจอโชว์หราเป็นภาพนางแบบชื่อดังขณะนี้ “รตี  กิติวีระสกุล” ที่กำลังหอมแก้มพี่พาร์ท  ทำเอาผมโล่งอก
อย่างบอกไม่ถูก  เห็นทีจะจริงเรื่องที่คิดว่าผม  ......เป็นน้องสาว  อาจจะเป็นเพราะใบหน้าหวานของตัวเอง
ที่เป็นพิมพ์เดียวกับแม่ไม่มีผิด  แถมจะผิวขาวๆ นี่อีก   ตัวบางเอาโล่   แล้วปากที่แดงจัด จนไม่เหลือเค้าความเป็นผู้ชาย
ให้เห็นสักเท่าไหร่  ใช่สินะผมเองก็ชอบที่จะหอมแก้มน้องสาวทั้งสองคน  เพราะมันน่ารักจนอดใจไม่ไหวน่ะสิ
คิดได้อย่างนั้น  ก็เผลอถอนหายใจเฮือกใหญ่  จนคนข้างต้องเหล่มอง  แต่ผมยิ้มกว้างกลับไปให้  แล้วกดรับสาย
“พาร์ทรับช้า”  เสียงต่อว่างอนๆ แต่กลับมีเสน่ห์อย่างประหลาด ไม่ต้องแปลกใจที่ใครจะหลงเสน่ห์เธอคนนี้
ภาพในทีวี หรือสื่อต่างๆ แสดงให้เห็นชัดว่า “คุณรตี” คนนี้ อัธยาศัยดี  และมิตรกับทุกคนขนาดไหน
แต่ที่น่าแปลกใจทำไมถึงมาหลวมตัวคบกับคนแปลกๆ แบบพี่พาร์ทได้หล่ะเนี่ย
“เอ่อ  พอดีพี่พาร์ทขับรถอยู่ครับ ไม่สะดวกรับสาย” ผมกรอกเสียงผ่าน ไอโพนสี ของพี่แกไป
“อ้าว ... เหรอจ๊ะ โทษทีนะพี่ไม่ทันฟัง  ว่าแต่เราเป็นใครเนี่ย  เสียงไม่คุ้นเลย”  ปลายสายพูดอย่างอารมณ์ดี
“ปัตเป็นน้องที่ทำงานพี่พาร์ทฮะ  พอดีติดรถพี่พาร์ทมาครับ”
“จ๊ะ ๆ งั้น ถ้าพาร์ทว่างแล้ว บอกให้โทรหาพี่รตีด้วยนะคะ”
“ครับๆ  เดี๋ยวปัตบอกให้นะครับ”
“ขอบใจจ๊ะ”
“สวัสดีครับ”    สุดท้ายก็กดวางสาย  ผมแอบใจเต้นไม่ได้  เป็นครั้งแรกที่ได้คุยกับคนดัง  แถมสวยสะบัด
เผลอไปนึกถึงภาพที่โชว์หราบนปกแม็กซีนแต่ละฉบับ  ทั้งสวย  ทั้งเซ็กซี่  ผมเผลอยิ้มเขินอยู่นาน เสียงพี่พาร์ทก็ดังขึ้น
“ยิ้มอยู่ได้คนเดียวนะเรา  แล้วรตีเค้าว่ายังไงบ้าง?  นี่คงไม่ได้แอบปลื้มแฟนพี่หรอกใช่มั้ยเนี่ย” 
“พี่รตี ฝากบอกว่าว่างแล้วให้โทรกลับฮะ  ว่าแต่พี่พาร์ทเป็นแฟนพี่รตีจริงๆ เหรอ?”  ก็มันอดถามไม่ได้นี่นา
“อืม  ทำไม?”
“แล้วพี่รตี มาหาพี่บ่อยรึเปล่า?"
"ก็บ่อยนะ  แล้ว?”
“เอ่อ....   งั้นผมเปลี่ยนใจแล้ว  เอ่อพี่จะว่าอะไรมั้ยถ้าอาทิตย์นี้พักกับพี่ต่อ?”  พี่พาร์ท หัวเราะกระจายในความ
บ้าคนดังของผม 
“พักน่ะพักได้นะเว้ย   แต่ห้ามมาแย่งแฟนพี่เข้าใจ๋?”   พี่พาร์ทหันมาขู่   ผมหันไปยิ้มกว้างพยักหน้ารัวๆๆๆๆๆ
แทนคำตอบ แล้วรถก็เลี้ยวกลับ     กลับไปยังทางเดิมที่มันมา

[♠DekDoy♠]

พาร์ตไม่เลิกกับรตีรึเนี่ย

[yeyong]

อ้าว!  พาร์ทช่างใจดีจริงๆนะ
ยังอภัยให้รตีได้

[หมอตัวเปียก]

ห้ามยุ่งกับแฟนพี่ เพราะพี่พาร์ทหวงน้องปัต ใช่ม้า อิอิ 

[namngern]

อะ.อ่าว น้องปัตจ๋า ไปปลื้มรตีอีกเง้อ
แหม พี่พาร์ทคิดกับปัตแค่น้องจริงอ้ะ ? 
แค่น้องแล้วทำไมหวั่นไหวแค่จุ๊บกัน
แถมยังหอมแก้มอีก โฮกกก
ไม่ใช่พี่น้องแล้วละมั้งงง งงง
555555555

รออ่านตอนต่อไปจ้า

[Tassanee]

ขอบคุณทุกคอมเมนต์ค่ะ  ต่อไปนี้อาจจะต้อง โพสช้าหน่อย งานเข้าอ่ะ
แต่ถ้ามีเวลาจะทำการ แต่แล้วรีบอัพนะคะ

ขอบคุณทุกกำลังใจ --------  ^___________^

[PetitDragon]

ระวังจะไปเผลอนอกใจแฟนตัวเองดีกว่าพี่พาร์ท 

[Tassanee]

บทที่ 12


สองทุ่ม.....ในที่สุดก็กลับมาถึงห้อง  ผมกับไอ้ตัวเล็กแวะทานอาหารข้างล่างตึก  เพราะมันเหนื่อยกับการฝ่ารถติดอย่างแสนสาหัส  ผมเหลือบมองไอ้ตัวเล็กนิดนึงก่อนจะลอบกลืนน้ำลายลงคอแล้วมองเมินไปทางอื่น  ทำไงได้
ไม่ว่าไอ้ตัวเล็กทำอะไร  แค่เคลื่อนไหวหรือแม้แต่นั่งอยู่เฉยๆ ผมก็กลับรู้สึกว่ามันกระตุ้นอารมณ์ตัวเองอย่างน่าประหลาด  สุดท้ายก็หลับตาลง   บ้า......กุคิดไปได้ไงว่ะ  แอบหลี่ตามองอีกคนที่ยังสาละวนกับการค้นหาข้าวของเพื่ออาบน้ำ   ผมสูดลมหายใจลึกๆ ก่อนจะผ่อนออกมาเบาๆ  แล้วในสมองก็ตะโกนก้อง บอกสามัญสำนึกอีกรอบ
“น้องมันเป็นผู้ชายเหมือนมึงนะเว้ย  มันมีเดือยกลางตัวเหมือนมึง น้องมันไม่มีนมตู้ม ๆ  ไม่มีสะโพกนุ่มๆ แถมตัวไม่นิ่มนะโว้ย”
ผมประกาศก้องซ้ำแล้วซ้ำเล่า  ซึ่งก็ได้ผลจิตใจมันสงบมากขึ้นที่สำคัญไอ้ตัวเล็กในสภาพที่มีเสื้อผ้า ก็ไม่ได้ทำให้
จิตใจผมกระเจิดกระเจิงมากเท่าที่ควร  ผมคิดว่าอาจจะเป็นเพราะผมคิดถึงรตีมากไป เพราะผมไม่ได้สัมผัสเธอ
และที่สำคัญเพราะน้องมันแผ่ฟิโรโมนแน่นอน  คงไม่ได้มีจิตพิศวาศจริงๆ หรอก คงเป็นแค่ช่วงอารมณ์เหงาๆ
พยายามมโนภาพใหม่ว่าไอ้น้องปัตนี่เป็นน้องชายแท้ๆ ของผม 
“ผมอาบน้ำก่อนนะพี่”  เสียงแจ้วๆ ของไอ้ตัวเล็ก  ผมพยักหน้าตอบทำไมใจต้องเต้นแรงไปด้วยนะ  ไม่นานนัก ไอ้ตัวดีก็ออกจากห้องน้ำ  มายืนเช็ดหัวอยู่ที่ตรงโซฟาที่ผมดูทีวีอยู่
“นอนก่อนได้เลยนะ พี่อาบน้ำนานว่ะ   นอนในห้องน่ะแหล่ะ พรุ่งนี้แม่บ้านก็มาทำห้องเล็กให้แล้วเดี๋ยวเราค่อยย้ายไปนอนห้องนั้นแล้วกัน”
“ครับ”   สิ้นบทสนทนาผมก็ฝังตัวในห้องน้ำอย่างเคยสงบจิตสงบใจ  แว่บหนึ่งภาพที่เข้ามารบกวนกลับเป็นภาพของรตี กับผู้ชายคนนั้น  เผลอกัดฟันกรอด  ถึงผมตั้งใจจะให้อภัยรตีแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าผมจะไม่รู้สึกเจ็บปวด กับภาพของคนรักที่เดินเคียงคู่กับอตีตคนรัก ผมผ่อนหายใจยาวๆ  ระบายความรู้สึกที่วุ่นวายในสมอง รวมถึงเรื่องของปัต  ถ้าเป็นเพราะแค่ช่วงเวลาที่ผมเหงาแล้วดึงน้องเข้ามาเกี่ยวแล้วล่ะก็  ผมก็รู้สึกเสียใจ....น้องไม่ควรจะมาเจอเรื่องแบบนี้  ผมคิดเรื่องต่างๆ มากมายและแน่นอนว่าผมตั้งใจไว้แล้วว่าจะจำกัด  “ปัต” ให้เป็นแค่น้อง  จะเลิกสนใจไอ้ฟีโรโมนบ้าๆ ที่ทำให้ผมสติแตกมาแล้วหลายรอบ “ปัต” น่าสงสารมากพอแล้ว  อย่าให้ผม เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้น้องต้องรู้สึกแย่จะดีกว่า   แววตาที่ซื่อตรงนั่น  ..... อีกทั้ง ความจริงใจที่แลจะมีค่ามากกว่าสิ่งที่ร่างกายผมต้องการเป็นไหนๆ   หลับตาลงอีกครั้ง  ผมถอนหายใจเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วนะ
.
.
อาบน้ำนานเป็นชั่วโมงออกมาอีกทีไอ้ตัวเล็กก็หลับแล้ว ผมหยิบบ็อกเซอร์กับเสื้อกล้ามมาสวม สอดตัวใต้ผ้าห่มผืนเดียวกันภายใต้แอร์เย็นฉ่ำ    ทำให้บางคนขนตัวงอเป็นกุ้งอยู่ใต้ผ้าห่มอดยิ้มให้กับท่าทางไร้เดียงสานั่นไม่ได้  ผมยื่นมือไปเกลี่ยผมปัตเบาๆ ไอ้ตัวดีขยับตามมือผมมาราวกับว่ากำลังตามหาความอบอุ่น .... หึหึ 
ผมได้แต่อมยิ้ม เมื่อไอ้ตัวดีกลิ้งจนมาซุกตัวเข้ากลับอกผม ผมมองน้องอยู่สักพักก่อนจะเอื้อมมือปิดไฟที่หัวเตียง อดไม่ได้ที่จะสูดดมความหอมที่หัวทุยๆ นั่น  แต่ก็ไม่กล้าที่จะทำอะไรมากกว่านั้น แค่คิดว่าจะทำไอ้ตัวเล็กร้องไห้ก็รู้สึกเจ็บแปลบที่อกข้างซ้าย  ผมโอบกอดน้องเบาๆ   แล้วปิดเปลือกตาลง 

เช้าอีกวัน.....แสงแดดที่ทอประกายอ่อนๆ แต่กลับสอดส่องเข้ามาในห้องนอน   ผมบิดตัวอย่างเกียจคร้าน  ก่อนจะอ้าปากหาวสุดติ่ง สะบัดหัวเบาๆ อีกสองที  ก็ดันตัวลุกขึ้นเข้าห้องน้ำอาบน้ำด้วยความเคยชิน   ก่อนจะออกมาแต่งตัวในห้องนอน  ผมมองรอบๆ ห้อง   รู้สึกเหมือนลืมอะไรไปรึเปล่า  สักพักกลิ่นของอาหารก็เข้ามาเยือน
อ้อ.....รู้แล้วว่าลืมอะไร  “ไอ้ตัวเล็ก”   ผมยกยิ้มที่มุมปากรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก ที่มีคนมาทำอาหารเช้าให้ทานแบบนี้ อยากให้เป็นแบบนี้ทุกวันจริงๆ  ผมเดินตรงไปที่ห้องครัว  ภาพวันนี้ฉายทับซ้อนกับภาพเมื่อวาน  ไอ้ตัวเล็ก  สาละวนกับการจัดอาหาร ผมเดินเข้าไปใกล้กะจะไปช่วยแต่ทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย  ไอ้ตัวเล็กหันมายิ้มหวาน
“ตื่นแล้วเหรอฮะ?”
“ยัง”
“ยังไม่ตื่นแล้วเดินมาถึงนี่ได้ไงอ่ะพี่”
“ละเมออ่ะ”
“โห ...เดี๋ยวนี้เค้าละเมอแบบ Advance เน๊าะ ต่อปากต่อคำได้ด้วย  หึหึ”  ไอ้ตัวเล็กยกยิ้มเล็กที่มุมปาก
“อยู่แล้ว  พี่พาร์ทซะอย่างให้ละเมอธรรมดาก็ไม่ใช่พี่ดิ ฮ่า  ๆ  ...  หิวอ่ะทำไรกิน หอม”  ผมกลืนน้ำลายแล้วชะโงกหน้าไปดูอาหารในจาน
“ไข่เจียวชะอม กับผัดผักรวม แล้วก็แกงจืดฮะ พี่พาร์ทรอแป๊บนึงน่ะพี่ ข้าวยังไม่สุกอ่ะ”
“อืม ... ว่าแต่มีไรให้พี่ช่วยป่ะ”
“โห  ...จะมาช่วยตอนทำเสร็จแล้วเนี่ยนะพี่  ไม่มีหรอกครับปัตทำเสร็จแล้ว”
“ดีๆ  หึหึ  พี่จะได้สบาย  โอยเมื่อไหร่ข้าวจะสุกเนี่ย  ปวดท้องจะแย่แล้ว”  ไอ้ตัวเล็กทำหน้าตาตกใจ รีบเดินไปตู้เย็นหยิบน้ำมาให้
“พี่กินน้ำรองท้องก่อนนะเดี๋ยวเป็นโรคกระเพาะ”
“เห้ยไม่เป็นไร   พี่ทนได้”
“ไม่เกี่ยวหรอกพี่ว่าทนได้ทนไม่ได้   เป็นโรคกระเพาะแล้วจะยุ่งต้องกินอาหารให้ตรงเวลา  ไม่งั้นปวดท้องแย่เลย”
“พี่ก็กินอาหารให้ตรงเวลาก็จบแล้วใช่มั้ยหล่ะ ไม่เห็นเป็นไรเลย”
“แล้วตอนเช้าพี่จะกินยังไงอ่า”
“ก็เราไง.....ทำให้พี่กิน”
“ถ้าผมอยู่อ่ะนะก็ได้อ่ะพี่  แต่ผมอยู่ที่นี่อาทิตย์เดียวนะครับพี่พาร์ท...อย่าลืมน่ะพี่”
“เออว่ะ  ...พูดถึงเรื่องลืม  พี่รู้สึกว่าลืมอะไรไปก็ไม่รู้เมื่อวานนี้  เหมือนมีเรื่องที่ต้องทำแต่ไม่ได้ทำอ่ะ”  ผมว่ายกน้ำขึ้นดื่มครึ่งแก้ว
“ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ดดดดดดดด”  เสียงหม้อหุงข้าว แจ้งให้ทราบว่าข้าวที่หุงอยู่สุกแล้วคร๊าบบบบบบบ  ผมยิ้มกว้าง  ไอ้ตัวเล็กเดินไปเปิดหม้อหุงข้าวก่อนจะเปิดฝาทิ้งไว้สักครู่ ก่อนจะหยิบจานเปล่าสองจานมาตักข้าวใส่ แล้วยกมาที่โต๊ะ
ควันร้อนๆ ลอยกรุ่นจากจานข้าวเรียกน้ำย่อยผมเข้าไปอีก  ข้าวร้อนๆ กับอาหารหอมๆ มันเข้ากันดีจริงๆ 
ผมตักอาหารเข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆ  อย่างเอร็ดอร่อยแล้วก็คุยกับไอ้ตัวเล็กเรื่อยเปลื่อย  ... จนทั้งข้าวทั้งกับหมดเกลี้ยง
ผมลูบท้องตัวเองป้อยๆ อิ่มมากจริงๆ  ยื่นมือไปขยี้หัวไอ้ตัวเล็กที่นั่งยิ้มแป้นแล้นอย่างภาคภูมิใจ
“อร่อยใช่ม้า ...บอกแล้วฝีมือปัต การันตี”  ไอ้ตัวเล็กยักคิ้ว สองขยักโชว์  ผมเลยส่ายหน้าเบาๆ หลงตัวเอง....แต่ก็น่ารัก    ผมคิดในใจ  อย่าน่ารักให้มากนัก  ..เดี๋ยวจะมีคนไปหลงรักหัวปักหัวปรำ
“อืม...ก็ดี”  ผมยักคิ้วกวนๆ ตอบ
“แค่ดีเหรอ  งั้นวันหลังปัตไม่ทำแล้ว”  ไอ้ตัวดีว่างอนๆ ยกจานเดินเข้าไปล้างในครัว  ผมยกจานที่เหลือเดินตาม
“ขี้งอนว่ะ คนอะไร” ผมวางจาน  แล้วถอยหลังไปยืนพิงผนัง  มองดูไอ้ตัวเล็กทำหน้ามุ่ยก้มหน้าก้มตาล้างจาน
“ก็ถ้าทำแล้วกินไม่อร่อย  ใครจะไปอยากทำ” ไอ้ตัวเล็กว่า สะบัดหางตามามองผมนิด  แต่ก็ยังล้างจานต่อไป
“ก็ไม่ได้บอกว่าไม่อร่อยซะหน่อย” ผมพูดเอาใจไอ้ตัวเล็กนิด ๆ
“แต่ก็ไม่ได้บอกว่า  อร่อย ซะหน่อย”  ไอ้ตัวดียู่หน้า หันไปล้างจานต่อ  ผมหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ ขำคนช่างงอน  .....  น่ารักจริงๆ  ปากแดงๆ...ที่ยื่นจนจะเหมือนปากเป็ด แก้มขาวๆ ที่ตอนนี้ป่องทั้งสองข้าง  ตากลมแป๋วๆ ที่สะบัดขนตางอนใส่ผม

ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ที่ผมก้าวเข้าไปด้านหลังไอ้ตัวป่วน    สอดมือโอบกอดรอบเอวคนตรงหน้า  ดูปัตจะสะดุ้งนิดๆ
หันมามองผม  ใบหน้าขึ้นสีแดงระเรื่อ.....  สวย....ยิ่งกว่าเดิมอีก   

“อร่อยมากครับ  หายงอนซะทีนะเด็กดี”  ผมกระซิบเบาๆ ข้างหู  ก่อนจะกอดจมูกคมๆ ของตัว ที่แก้มนิ่มๆ ของอีกฝ่าย   ผมรู้สึกว่าหน้าของปัตดูร้อนผ่าว  สีแดงแต่งแต้มทั่วใบหน้าและใบหู  น้องยืนนิ่งๆ  ไม่ได้ตอบอะไร
รู้สึกตัวจะแข็งเป็นเทวรูปไปแล้ว  ก้มหน้ามองพื้นนิ่ง 
“เอ่อ....  พี่พาร์ท ปล่อยก่อนฮะ”  น้องว่าเสียงอ้อมแอ้มอยู่ในลำคอ  ไม่ได้หันมาสบตาผม  และนั่นแหล่ะที่ผมพึ่งจะรู้สึกตัว รีบปล่อยมือ ถอยหลังกรูดดดดด   จนหลังตัวเองกระแทกผนังห้องด้านหลัง รู้สึกมึนงง  อย่างบอกไม่ถูก  “กุทำบ้าอะไรไปว่ะ”  หัวใจผมเต้นรัว
“เอ่อ~    พี่ไปเก็บของเตรียมไปทำงานก่อนนะ  ปัต  ...เอ่อ. อยู่ที่ห้องไปก่อนนะ ตอนเที่ยงเดี๋ยวพี่มารับไปที่บริษัท”   
“ฮะ”     ผมเดินไปหยิบกระเป๋าแล้วออกจากห้องไปทันที   
แปลกที่หัวใจเต้นรัวไม่หยุด   เผลออีกแล้ว   ......ต่อไปผมจะต้องทำยังไงดี   

[PetitDragon]

ต่อไปก็...กดเลย

 

[jimmyFG]

คืบหน้านะ หลงน้องแล้วดิ ฮ่าๆ

[yeyong]

พี่พาร์ทเริ่มคุมตัวเองไม่อยู่แล้ว

[devotionNightmare]

พี่พาร์ทเผลอได้น่ารักมากอ่ะ เหมือนคู่ใหม่ปลามันเลยอ่ะ 

[bulldog17]

ระงับอาการไม่อยู่

[Nus@nT@R@]

หึหึหึ พี่พาร์ท ท่าทางจะเผลอตัวเผลอใจไปแล้วนะนี่ ฮ่าๆๆ

[หมอตัวเปียก]

ดูท่าจะอาการหนัก 

[เฉาก๊วย]

ไม่รอดๆ   

[♠DekDoy♠]

ไม่นานได้กดน้องแบบไม่รู้ตัวแน่พี่พาร์ท

[Tassanee]

โฮ่ๆๆ  ขอบคุณคร๊าบบบบบบบ  ทุกๆ คอมเม้น

[nongrak]

อย่างนี้ต้องให้พี่พาร์ทเผลอตัวบ่อย ๆ จะได้หันมาชอบน้องปัตเร็ว ๆ

[Ju]

ระวังห้ามตัวเองไม่ไหวนะพาร์ท

ปล.ถ้าไม่ไหวจริงๆก็จับกดก็สิ้นเรื่อง

 

[namngern]

วันนี้มาไหมเอ่ยยย ?  >______________<

[tuek]

เพิ่งเข้ามาอ่านสนุกมากๆ
ตอนแรกๆมาแบบเศร้าเลยอะอ่านไปน้ำตาจะไหล
พอมาตอนหลังๆชอบมากๆชอบพาร์ทมาก
ขอเสนอให้พาร์ทฐับน้องปัตกดเลย....5555
+1 นะคะ

[Tassanee]

แก้คิดถึงค่ะ

[attachment deleted by admin]

[Tassanee]

บทที่ 13  สับสน

“ปัง......คลิ๊ก”


................ชิ๊ง...................



ใครอีกคนคงออกจะไปทำงานแล้ว  คงเหลือ..........แค่ผม ที่จมจ่อมอยู่กับเรื่องราวเมื่อสักครู่ ยกมือขึ้นจับแก้มข้างที่ยังร้อนผ่าว
ไม่ได้หันไปมอง .... ตอนพี่เค้าเดินออกจากห้องไป  เรียกว่า “ไม่กล้า” ที่จะหันไปมองยังจะถูกซะกว่า
 ได้แต่รอจนแน่ใจ......ว่าเค้าออกไปแล้วจริงๆ  ถึงได้หันไปมองตามหลังใครคนนั้น
จากนั้นก็ทรุดตัวลงนั่งกับพื้น ชันเข่า....แล้วซุกหน้าลงไป โดยแขนทั้งสองข้างโอบกอดขาไว้หลวมๆ
ทิ้งตัวพิงเข้ากับผนังหน้าอ่างล้างจาน    พยายามปิดซ่อนใบหน้าที่ร้อนผ่าว~ ทำตัวแทบไม่ถูก
 ตอนนี้ได้ยินแต่เสียงหัวใจของตัวเองที่เต้น    “ตึกตัก  ...ตึกตัก.....ตึกตัก”   ดังสนั่นหวั่นไหวไม่หยุดหย่อน
อาจเพราะดันเผลอกลั้นหายใจอยู่นาน ตอนพี่เค้ากดจมูกคมๆ ลงมาที่แก้ม   พอปล่อย...ก็ถึงกับหอบหายใจ
เลยต้องมานั่งหมดแรงที่พื้นแบบนี้  ครั้งที่สองแล้ว......ที่พี่พาร์ทหอมแก้มโดยไม่สมเหตุสมผล ดูๆไปคล้ายเหมือนพี่เค้าไม่รู้ตัว  เพราะแค่เรียกเบาๆ พี่เค้าก็สะดุ้งเฮือก  รีบผละออกไปทันที 
แต่ที่ผมไม่เข้าใจ    ทำไม........ตัวเองถึงไม่รู้สึกรังเกียจ  ทำไมถึง......รู้สึกอบอุ่น ทุกครั้งที่พี่เค้าสัมผัส
ทุกคืนที่ตื่นมากลางดึก   แล้วพบว่าตัวเองอยู่ในอ้อมกอดของพี่พาร์ท  ผมไม่ได้ขยับหนี....
แต่กลับซุกตัวเข้าหามากขึ้นไปอีก  กลิ่นเหงื่ออ่อนๆ ทำให้รู้สึกดีชะมัด  ที่สำคัญ......ผมรู้สึกปลอดภัย 
ที่ได้อยู่ในอ้อมกอดของพี่พาร์ท  ทำไม?......ทำไมกัน?   สับสนเหลือเกิน
ทั้งที่ก็รู้สึกแปลกที่ตัวเองรู้สึกอย่างนั้น  แต่เพราะมันรู้สึกดีถึงยังทำต่อ  .... ไม่ได้คิดจะหยุดแต่ประการใด
แต่นั่นมันหมายถึงว่าผมรู้สึกตัวอยู่คนเดียวนี่  ....พี่เค้าไม่ได้รู้สึกตัวด้วยสักหน่อย 
แล้วเมื่อกี้มันอะไร?....... ถ้าจะบอกว่าพี่เค้าชอบผม ในขณะที่ผมเป็นผู้ชายนี่นะ  ก็คงเป็นไปไม่ได้ แล้วที่สำคัญ
พี่เค้าก็มีแฟนที่สวยระดับนางแบบขวัญใจผมเอง  แถมยังแสนดีจนเป็นที่รู้กัน  แล้วผมหล่ะ? มันเกิดอะไร
สุดท้ายก็เงยหน้าขึ้นมา... จ้องมองที่อ่างล้างจาน  จู่ๆภาพเมื่อสักครู่ ก็ลอยเข้ามาในหัว  จมูกคมๆ ที่กดลงมาที่แก้ม
อ่า~......................   ทำยังไงดี  เขินจนจะมุดดีหนีอยู่แล้ว
.
.
.
.
ผมเดินออกจากห้องด้วยหัวใจที่เต้นรัวไม่หยุด   แค่ปิดประตูห้องลงสองขาก็นิ่งสนิทไม่ยอมก้าวต่อ 
เผลอหันหลังไปมองประตูห้อง  หวัง......มันก็แค่หวังว่าจะได้เห็นหน้าคนข้างใน  ผมไม่รู้ว่าตอนนี้น้องรู้สึกยังไง
สุดท้ายก็ได้แต่ยืนมองประตูห้องตัวเองอยู่นาน  เพราะไม่กล้าเปิดเข้าไป    น้อง.....จะโกรธรึเปล่า
แล้วหัวใจที่เต้นรัวจนจะกระแทกออกมานอกอกนี่อะไร  กลิ่นอายของน้องยังหอมลอยอบอวนอยู่แถวปลายจมูกผม
ไม่รู้ว่าเป็นอะไร  .....แต่อยากจะทำอีก  ทั้งกอด  ทั้งหอม  หรืออะไรมากกว่านั้น  อยากสัมผัสทั่วทั้งตัวของน้อง
ตัวที่สั่นสะท้านราวกลับเป็นลูกนก ... ทำผมอยากจะบดกอดมอบความอบอุ่นที่มีมากมายส่งไปให้       
ดวงตากลมโตสีน้ำตาล  ผมนุ่มสลวยสีเดียวกัน  แก้มสีระเรื่อยามผมแตะต้อง  บ้าเอ้ย......นี่ผมต้องการมากขนาดนั้นเลยรึไง
ริมฝีปากบางแดงจนน่าบดจูบให้บวมเจ่อ  ผิวขาวเนียนละเอียดทั่วทั้งตัวจนผมอยากจะสำรวจแทบทุกอนุผิว
อยากเป็นเจ้าของ  ไม่อยากให้ใครมอง  นี่ผมบ้าไปแล้วใช่มั้ย? ใครก็ได้ช่วยบอกที 
หลังจากจ้องประตูห้องตัวเองอยู่นาน...  ซึ่งผมเองคิดว่ามันคงไม่มีประโยชน์  คงไม่มีหวยสามตัวปรากฎขึ้นมา
แต่ถึงจะมีจริงก็ไม่มีประโยชน์อยู่ดี  ...   เพราะผมไม่ซื้อหวย  ที่อยากถูกไม่ใช่รางวัลที่หนึ่ง 
หากแต่......  อยากถูกใจคนข้างในมากกว่า  ไม่รู้น้องจะรู้สึกแปลกรึเปล่า  ... ที่โดนผู้ชายด้วยกันทั้งกอด ทั้งหอม
แม้จะอ้างเหตุผลมากมาย  แต่ว่า....ดูไม่เข้าท่าสักนิด  ถ้าผมไม่คิดเข้าข้างตัวเองมากเกินไป 
ผมว่า....น้องก็ดูไม่ได้รังเกียจ   ใช่รึเปล่า?   ว่าแล้วก็ยกมือขึ้นลูบหน้าปิดบังความเขินอายที่คาดว่าจะปรากฎขึ้นบนใบหน้า  ถึงได้รู้ว่า........มีรอยยิ้ม (เจ้าเล่ห์)  ปรากฎขึ้นมุมปาก  เฮ้ย!! กุยิ้มตั้งแต่เมื่อไหร่ว่ะ
แค่นั้นแหล่ะที่แอบยิ้มอยู่ เลยเปลี่ยนมาเป็นยิ้มกว้างแทน  หึหึหึ! เสียงหัวเราะที่ดูเจ้าเล่ห์นี่มันอะไรนะ  ผมไม่ค่อยเข้าใจ  ฮ่าๆ  อยู่ดีๆ ก็อารมณ์ดีอย่างบอกไม่ถูก   ก้มลงมองนาฬิกาเรือนหรูที่แขวนอยู่บนข้อมือตัวเอง
“อ๊ะ....สายแล้ว  หึหึ”  ผมพูดลอยๆ ไม่ได้เร่งรีบหรืออารมณ์เสียแต่อย่างใด  แต่กลับเดินผิวปาก ค่อยๆ เดินอย่างใจเย็น มืออีกข้างหมุนเหวี่ยงกุญแจรถยนต์ไปมา  ราวกับเป็นของเล่นที่สนุกเหลือแสน 
สุดท้ายก็ก้าวขึ้นรถยนต์ที่จอดรอเจ้าของมาขับตั้งแต่ไก่โห่  ปกติผมจะออกไปทำงานตั้งแต่หกโมงครึ่ง...ไม่เคยสาย
แต่วันนี้เหลือบมองนาฬิกาเป็นรอบที่สองของวัน  เจ็ดโมงครึ่งแล้ว...  ผมยกยิ้ม เมื่อคิดถึงสาเหตุที่ออกมาช้า
“สายแน่ๆ  หึหึ”  ผมบ่นเบาๆ ไม่ได้ทุกข์ร้อนเช่นเดิม ค่อยๆ ขับเคลื่อนรถออกไปช้า ๆ ไม่จำเป็นต้องรีบ
ทำงานมาหลายปีจะสายสักวันคงไม่มีใครว่าผมหรอก..จริงมั้ย? (ใครจะกล้าว่าลูกเจ้าของบริษัทฟ่ะ ==’//คนแต่ง)
รถติด....หึหึ  ก็ช่างปะไรใครสนหล่ะครับ  อีกไม่กี่เมตรก็จะถึงบริษัท แต่ในหัวกลับคิดถึงเด็กปากแดงที่อยู่ที่บ้าน
ก็ถ้า.....หยุดไม่ไหว   ผมก็จะตามใจตัวเองแล้วกัน  เอาไว้....น้องไม่ยอมเมื่อไหร่ หึหึ
ก็ค่อยเล้าโลม...ชักนำให้น้องเคลิบเคลิ้ม  ตามผมแล้วกัน    สุดท้ายก็ยิ้มกว้างกับความคิดเหลวไหลของตัวเอง