รัก....ที่ขาดหาย พิเศษ ลูกชายคุณพ่อผมขอได้มั้ยครับ 100% จบแล้วย้ายเลยค่ะ
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: รัก....ที่ขาดหาย พิเศษ ลูกชายคุณพ่อผมขอได้มั้ยครับ 100% จบแล้วย้ายเลยค่ะ  (อ่าน 212943 ครั้ง)

Tassanee

  • บุคคลทั่วไป
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

สรุปข้อสำคัญดังนี้



1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ  เผ่าพันธุ์  ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ  ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม

5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง  ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ


เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
 
..................................


Share This Topic To FaceBook
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 01-11-2012 12:02:47 โดย Tassanee »

Tassanee

  • บุคคลทั่วไป

~บทที่ 1 คนนอก~

ผมนอนเหลือบมองเพดานภายในห้อง แต่สมองกลับยังวนเวียนกับคำถามเดิมๆ ซ้ำแล้วซ้ำเล่า “ผมใช่ลูกพ่อรึเปล่า?”

18 ปีที่ผ่านมา  ไม่ว่าผมจะทำอะไรกับชีวิต.....ไม่ว่าสิ่งนั้นจะถูกหรือผิด  พ่อไม่แม้แต่จะมองมาด้วยซ้ำ ......

 ไม่ใช่แค่ไม่ใส่ใจ แต่ผมกลายเป็นอากาศธาตุทุกครั้งในสายตาของพ่อ  ไม่เคยสัมผัส ส่วนมากมักจะแค่เดินผ่าน

ราวกับมองไม่เห็น       คนที่อยู่ในสายแต่ก็มีแค่น้องอีกสองคน    “ปุ้ม” “แป้ง”   นอกจากนั้นคงไม่ได้อยู่ในสายตาพ่อ

ผมไม่เคยอิจฉาน้อง เพราะน้องๆ เองก็รักผมมากเช่นกัน  น้องสองคนจะมีห้องพักส่วนตัวอยู่บนชั้นสองของบ้าน ติดกับห้องของพ่อกับแม่

อาจจะมีแค่ผมที่พักอยู่ชั้นหนึ่งเพียงคนเดียว  โดยแม่มักจะให้เหตุผลว่าเพราะน้องยังเด็กต้องการการดูแลที่มากกว่า

แต่ตอนที่ผมยังเด็กผมก็อยู่ห้องนี้มาตั้งแต่เกิด  แต่ผมแค่ไม่เข้าใจเหตุผล   

ไม่ใช่ว่าผมเป็นคนคิดมาก ......แต่จะไม่ให้ผมคิดมากได้ยังไง ไม่ว่าจะเป็นรูปร่างหน้าตา หรือแม้แต่ผิวพรรณ นอกจากแม่แล้ว

ไม่มีส่วนไหนของผมที่จะคล้ายกับพ่อเลยสักนิด  ผิวที่ขาวจัดๆ ของผม  รูปร่างที่สูงชะรูด แต่กลับผอมบางจนน่าใจหาย

แต่ผมก็มีกล้ามเนื้อนิดๆ นะ  ไม่ได้บางน่าเกลียดอะไร  นัยตาสีน้ำตาลเข้ม  บวกผมเส้นเล็กตรงสีน้ำตาลอ่อน ที่ถอดแบบแม่มาไม่มีผิด 

ผมพยายามคิดทบทวนว่าส่วนไหนของผมที่เหมือนพ่อบ้าง  ทั้งที่น้องสองคนเรียกได้ว่าแทบจะถอดแบบพ่อมาเป๊ะ ๆ

 พ่อเป็นคนตัวไม่สูงมากห่างจากแม่ไม่เกินห้าเซ็น (แม่ผมสูง 170 cms) ตัวล่ำไปด้วยกล้ามเนื้อ ผิวที่คล้ำแดดเป็นเพราะ

ชอบกีฬากลางแจ้งเป็นอย่างมาก  ผมสีดำหยิกหยองแต่มักจะถูกเซ็ทมาเป็นอย่างดีเสมอ

นัยตาสีดำเข้มมีเสน่ห์ทุกครั้งมองเหมือนจะจมหายเข้าไปซะอย่างนั้น  ผมถอนหายใจเป็นรอบที่ล้านในของชีวิต  เมื่อมองไม่เห็นจุดร่วมระหว่างผมกับพ่อ 

เท่าที่รู้มา.......แม่ผมเคยเป็นนางแบบ  และตกลงแต่งงานกับพ่อที่เป็นนักกีฬาชื่อดังในขณะนั้น  ก่อนทั้งคู่จะอำลาวงการ

ผันตัวเองมาทำธุรกิจเกี่ยวกับความงาม และทางด้านอุปกรณ์กีฬาไปพร้อมกัน    แล้วแม่ก็คลอดผมออกมา  พ่อไม่เคยแม้

แม้แต่จะกอดผมด้วยซ้ำ ....  ถ้าไม่จำเป็น   แล้วผมผิดหรือไงที่ต้องการอ้อมกอด  สัมผัสอบอุ่น หรือแม้กระทั่งความรักจากคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็น พ่อ ของผม

ทั้งๆ ที่คิดอย่างนั้น  แต่คำถามเหล่านี้ก็ไม่เคยหลุดออกมาจากปากผม  .... มันยังคงเป็นปริศนาและวนเวียนอยู่ในห้วงความรู้สึกอันสับสน

ถึงจะพูดหรือเรียกร้องอะไรไป  .....ก็คงไม่ได้อะไรกลับมา  ผมก็แค่ต้องการสัมผัสที่อบอุ่น ต้องการแค่ความรักอันน้อยนิด

จากคนที่ผมรัก.   ไม่ได้ต้องการอะไรที่มากกว่านั้น   สุดท้าย...ก็ทำได้แค่สะบัดหัวไปมาอีกรอบ มองนาฬิกาบนผนังบอกเวลา ห้าทุ่ม

 หลังจากพักผ่อนมาสักพัก ก็ได้เวลาอ่านหนังสือเพื่อสอบเข้ามหาลัย   ผมเลือกมหาลัยในกรุงเทพฯ เพียงเพื่อจะอ้างออกจากบ้านหลังนี้

แม้ว่าแม่จะพยายามมากมายขอให้ผมสอบเข้ามหาลัยแถวบ้าน  แต่ผมก็อ้างเหตุผลต่างๆ นา ๆ เพื่อที่จะไป  เพราะอะไรนะเหรอ?

ถึงผมจะไม่รู้อะไรมากมาย  แต่ดูผมจะเป็นสาเหตุหลักของการขุ่นข้องหมองใจของพ่อกับแม่อยู่เสมอ ฉะนั้นเพื่อให้แม่ยังยิ้มออกได้บ้าง

เพื่อให้พ่อได้สบายใจ  เพื่อให้น้องๆ ไม่ต้องมานั่งตั้งคำถาม กับอาการไม่พูดไม่จากันหลายต่อครั้งโดยหาสาเหตุไม่ได้ 

ดังนั้นผมก็ควรจะไป ใช่รึเปล่า?









ออฟไลน์ Ju

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 556
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +40/-2
ตอนแรกก็ดราม่าเล็กๆแล้ว

ติดตามๆ  :mc4: :mc4:

ออฟไลน์ ♠DekDoy♠

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4512
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +421/-8
เริ่มมาก็ดราม่าเลย เอาหน่ะชีวิตเราต้องสู้ต่อไป

ออฟไลน์ jimmyFG

  • Ich Liebe dich.
  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2276
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +203/-4
    • @Facebook
เปิดมาก็ดราม่า แต่ก็รออ่านนะ

Tassanee

  • บุคคลทั่วไป
ขอบคุณค่ะสำหรับคอมเม้น
อ่านต่อกัีนเลยดีกว่า  คิคิ


บทที่ 2 คำตอบ....ที่ไม่ได้ถาม

ผมบิดตัวอยู่สองสามครั้ง คิดว่าตอนนี้คงต้องหาอะไรดื่มกระตุ้นดวงตาที่ยังง่วงงุนสักที  ผมเปิดประตูห้องเดินฝ่าความมืดไป

เพื่อตรงไปยังห้องครัวที่ถูกออกแบบให้ยื่นออกไปนอกตัวบ้าน  โดยไม่จำเป็นต้องเปิดไฟ อาจจะเป็นเพราะความเคยชิน

เรียกได้ว่าแทบจะหลับตาเดินไปเลยก็ว่าได้แล้ว  ขณะที่ก้าวเดินอย่างชำนาญจนจะถึงห้องครัวอยู่แล้ว....กับกาแฟสักแก้วที่ผมต้องการ

สองเท้าก็หยุดชะงักเพียงเท้านั้น   เพราะเสียงคนทะเลาะกันเล็ดล็อดเข้ามาจากด้านนอกตัวบ้านให้ผมได้ยิน   

แม้จะเบาแสนเบาจนต้องเงี่ยหูฟัง แต่น้ำเสียงกลับดุดันเหลือเกิน   จนแม้แต่ผมก็เผลอแอบกลืนน้ำลายลงคอเบาๆ ไปด้วย

เพราะกลัวเจ้าของเสียงจะได้ยิน    ผมแนบตัวให้ใกล้กับหน้าต่าง บริเวณนั้นมากที่สุดเพื่อจะแอบฟัง พ่อกับแม่ ทะเลาะกัน

.....  ไม่ใช่ว่าผมสอดรู้สอดเห็น............ แต่ผมแค่ต้องการจะรู้สาเหตุที่พ่อกับแม่ทะเลาะกัน   แน่นอน...เรื่องผม

“ทำยังงี้ได้ไงคะ? คุณสัญญาแล้ว แค่แสดงความรักเล็กๆ น้อย ๆ จะกอดแกบ้าง สัมผัสแกบ้างไม่ได้หรือไงกัน?” แม่ว่าเสียงกร้าว

ก่อนจะหันหลังให้พ่อ แล้วยกแขนมากอดอกแน่น   พ่อสวมกอดแม่จากด้านหลังอย่างเอาใจ

“โถถถถ คุณยาเห็นใจผมเถอะ  เรื่องอย่างนี้มันทำใจง่ายได้ที่ไหน  เรื่องจะให้ผมจับ ผมกอดมะ..เอ่อ..เจ้าปัต”

“ก็คุณน่ะ  .....เห้ออออ....ยาขอเถอะค่ะ  ช่วยเอ็นดูแกเหมือนลูกคุณอีกคนไม่ได้เหรอ  แค่สัมผัสแกนิดๆ หน่อยๆ

อย่าให้แกรู้สึกถึงความแตกต่าง   และน้อยใจมากไปกว่านี้เลยนะคะ ฉันไม่อยากให้แกรู้ว่าแกไม่ใช่ลูกคุณ”  ประโยคสุดท้ายจากปากแม่

และเป็นเสียงสุดท้ายที่ผมได้ยิน  ผมไม่รับรู้บทสนทนาหลังจากนั้น  ไม่รับรู้อะไร  รู้แต่ว่าสมองมันกลวง หู้ทั้งสองข้างอื้ออึง

 เอามือตะบบปากตัวเองไว้แน่น  น้ำตาที่ไหลเป็นสาย......ไม่รู้เลยว่ามาจากไหน

ทั้งตัวสั่นอย่างระงับไม่ได้  แทบหยุดหายใจ ทิ้งตัวลงไปนั่งกับพื้นโดยไม่รู้ตัว   สะอื้นจนตัวโยน  ....ทำอะไรไม่ถูกจริงๆ

เจ็บปวดจนแทบทนไม่ไหว  หัวใจมันแทบแตกสลายลงตรงหน้า
.

.ในที่สุด.....คำถามที่ผมอยากรู้    ผมก็ได้คำตอบโดยที่ไม่ต้องถาม  หากแต่........ถ้าย้อนเวลากลับไปได้   ผมคงจะเลือกที่จะไม่รู้ซะดีกว่า
.

.

.

นานเท่าไหร่ไม่รู้ที่ผมพาตัวเองกลับเข้ามาในห้อง  ปล่อยให้น้ำตาไหลรินไม่ขาดสาย  ซุกหน้าลงกับหมอนปิดกลั้นเสียงสะอื้น

ขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม  เหน็บหนาวเข้าไปถึงกระดูก  เจ็บ................เหมือนใครเอาเข็มนับร้อยนับพันมาทิ่ม 

เสียงของแม่ยังดังก้องทั่วโสตประสาท วกไปวนมา   ความตั้งใจที่จะอ่านหนังสือมลายไปสิ้น  ............

ปล่อยให้ความเงียบเกาะกินใจ   ......  ให้มันด้านชา   ......ให้มันพอที่จะไม่เจ็บปวด    ....


.

พอเสียที......... กับความเสียใจ

.

.
ให้มันหยุด......และจบแค่วันนี้





แล้วพรุ่งนี้  .....  ผมจะลุกขึ้นยืนใหม่  แล้วจะก้าวไปด้วยขา.....ของตัวเอง

ออฟไลน์ Ju

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 556
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +40/-2
โหหหหหหห สั้นจังเลย

มาต่อไวๆนะ เค้าชอบดราม่า  :o12:

ออฟไลน์ BeeRY

  • ❤。◕‿◕。ยิ้มเข้าไว้นะ。◕‿◕。❤
  • เป็ดHades
  • *
  • กระทู้: 9404
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +897/-8
สั้นจังเลย มาต่ออีกนะคะ กำลังลุ้นเลยว่าปัตจะออกมาจากบ้านนั้นใช่ไหม :monkeysad:

yayee2

  • บุคคลทั่วไป
เป็นคนที่อ่อนไหวกับเรื่องครอบครัว
อ่านแล้ว :monkeysad:

ออฟไลน์ yeyong

  • เป็ดAthena
  • *
  • กระทู้: 5857
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +917/-26
เศร้าค่ะ แต่สั้นจัง ^^"

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ kanunsak

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 197
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +40/-0
 :m15: :m15: :m15:  น่าสงสารอ่ะ

ออฟไลน์ roseen

  • เก็บความทรงจำที่ดีๆของวันวาน เพราะมันคือกำลังใจของวันนี้
  • เป็ดHades
  • *
  • กระทู้: 8646
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +947/-16
 :o12:ทำไมเป็นแบบนี้

ออฟไลน์ jimmyFG

  • Ich Liebe dich.
  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2276
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +203/-4
    • @Facebook
 :z3: :z3: :z3: :z3:

ไม่ใช่โหววว ดราม่ามากๆ

ออฟไลน์ bulldog17

  • ❤GOT7
  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3689
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +265/-12
ดราม่าดีจริงๆ :monkeysad:

Tiamo_jamsai

  • บุคคลทั่วไป
 :m15:อยากอ่านต่ออะค่ะ.   รีบมานะค่ะ

ออฟไลน์ ♠DekDoy♠

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4512
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +421/-8
สั้นไปรึเปล่าคะ

แต่สนุกดี

ออฟไลน์ ❝CHŌN❞

  • เหงา เหงา :(
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1924
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +213/-3
แค่ตอนแรกก็มาสะเทือนใจขนาดนี้ จะมีอะไรที่สะเทือนใจกว่านี้อีกไหมคะเนี่ย

ติดตามค่ะ

Tassanee

  • บุคคลทั่วไป
ขออภัยนะคะ  ที่แต่งสั้นไปหน่อย  ตอนอยู่ใน เวิร์ด ก็ดูยาวดี
พอก็อปมาลงแล้วทำไมสั้นอย่างนี้นะ  ฮ่าๆ  (จริงๆ แ้ล้วข้ออ้าง  แก่แล้วเวลาคีย์มือสั่น ฮ่าๆ)
ยังไงจะพยายามเขียนให้เยอะๆ นะคะ

-ขอบคุณทุกคอมเม้นต์  และขอบคุณที่ติดตามอ่านค่ะ-


มาซาบซึ้ง(เสียน้ำตา)   ต่อ กันเถอะ

 :o12: :o12: :o12: :o12:




บทที่ 3  กำลังใจ 

ไม่รู้ว่าผมผ่านคืนนั้นมาได้อย่างไร  .....   กับความจริงที่แสนสาหัสนั่น  แม้จะเจ็บ ปวดร้าว จนจิตใจเหนื่อยอ่อน 

แต่ผมก็มีหน้าที่ต้องก้าวต่อไป   เมื่อเช้าผมตื่นขึ้นมาเพราะเสียงเคาะประตูของแม่ที่เห็นว่าผมตื่นสายกว่าปกติจนผิดสังเกตุ

“.ก็อก  ก็อก  ก็อก”

“.ก็อก  ก็อก  ก็อก”

“ปัต...ปัต   ...ตื่นรึยังลูก  ไม่สบายรึเปล่าจ๊ะ.”  น้ำเสียงของแม่ที่แสนจะอ่อนโยน  ผมขยับตัวเล็กน้อยรู้สึกตัวว่ามีไข้ 

ปวดหัว  และร้าวไปทั้งตัว  อาจจะเป็นเพราะเมื่อคืนผม ร้องไห้เยอะเกินไป   ขดตัวจนลีบอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนา 

แม้ว่าจะไม่อยากยอมรับความจริงที่ได้ยินสักเท่าไหร่  แต่ปฏิเสธไม่ได้..ว่ายังไงซะมันก็คือความจริงที่ผมไม่อาจจะหลีกหนีได้

“ครับ  แม่ ”  ผมเอ่ยตอบแม่ ไปด้วยน้ำเสียงที่ติดจะงัวเงีย  และแหบพร่า

“ไม่สบายรึเปล่าปัต  ให้แม่เข้าไปได้รึเปล่าลูก?”  ประหนึ่งหยาดน้ำทิพย์ที่คอยหล่อเลี้ยงหัวใจผม  อย่างน้อย.....ผมก็ยังมีแม่

แม่.......ที่ยังรักและห่วงใยผมเสมอ  แค่นั้นน้ำตาผมก็เอ่อล้นขอบตา ..ได้แต่พยายามสะกดกลั้นมันไว้ 

ผมไม่ได้ตอบกลับแม่...แต่พยายามดันร่างกายที่ไร้ซึ่งเรี่ยวแรง  ค่อยๆ ตรงไปที่ประตู แล้วเปิดมันออก 

แม่ยื่นมือมาแตะที่หน้าผากผมแผ่วเบา ..... 

“โหห ...ตายแล้วตาปัต.ตัวร้อนด้วยนี่ลูก  ไปทำอะไรมาถึงเป็นไข้หล่ะเนี่ย  ปวดหัวมั้ย?”   แม่ลูบหน้าลูบตาผมไปทั่ว

เพื่อสำรวจอุณภูมิในร่างกายผม  มือเย็นของแม่ทำให้ผมรู้สึกดีได้อย่างประหลาด  ผมพยักหน้าตอบ

“ปัตปวดหัวจังเลยครับแม่”   ว่าแล้วก็โถมตัวเข้ากอดแม่แน่นๆ   ทำไมไม่รู้.....   ผม.......ไม่อยากปล่อยอ้อมกอดนี้เลย

แม่กอดตอบแล้วลูบหลังผมเบาๆ      ก่อนจะดันตัวผมเข้ามาในห้อง  แล้วจูงมือมาที่เตียงนอน

“อ้อนเป็นเด็กๆ เชียว   ปัตนอนก่อนนะลูก  เดี๋ยวแม่เช็ดตัวให้   ”    ผมทิ้งตัวลงนอนอย่างว่าง่าย  แม่เดินออกไปเพื่อหยิบอุปกรณ์

ไม่นานนักก็กลับเข้ามาใหม่   แม่บิดผ้าชุบน้ำจนหมาด ...  เช็ดตามตัวผม  ผมจ้องมองแม่ตาไม่กระพริบ  แล้วประโยคเมื่อคืนนี้

มันก็ดังก้องขึ้นมาซ้ำๆ ในหัวของผม   “ฉันไม่อยากให้แกรู้ว่าแกไม่ใช่ลูกคุณ”    เผลอเม้มปากตัวเองแน่น 

“แม่ครับ.....แม่รักปัตรึเปล่าครับ ......ปัต.....ปัตทำให้แม่เหนื่อยรึเปล่าครับ?”  อดไม่ได้ที่จะถาม แม่ที่ต้องต่อกับพ่อสู้เพื่อผม

แม่ชะงักมือที่กำลังเช็ดตัวให้ผม  แล้วหันมาสบตาผมตรง มืออีกข้างที่ยังว่างเลื่อนมาลูบหัวผมอย่างใส่ใจ  แววตาแม่เป็นกังวลอย่างเห็นได้ชัด

“รักสิลูก.....แม่รักปัตมาก ปัตเป็นเด็กดี  ปัตรู้มั้ยตอนที่แม่รู้ว่ามีปัตอยู่ในท้องแม่ดีใจแค่ไหน? ทุกๆวัน แม่เฝ้านับคืนนับวันที่จะได้เจอปัตนะลูก

 แม่ยอมทำทุกอย่าง....เพื่อจะให้ปัตเกิดมา   ต่อให้ต้องเจอปัญหาสักเพียงไหน แต่แม่ก็สัญญากับตัวเองจะต้องดูแลปัตให้ดีให้ได้

แล้วทำไมถึงถามแบบนั้นหืม?  ”    ผมอยากจะด่าตัวเอง.....ที่ตั้งคำถามโง่ๆ แบบนั้น  แต่คำตอบนี้.... มันอิ่มเหลือเกิน  ผมดันตัวลุกขึ้น

กอดแม่แน่น ซุกหน้าเข้าหาอกแม่  ปล่อยโฮอย่างไม่อายใคร   มันเหมือน.......อะไรที่มาทดแทนความเจ็บปวดของผม

“ปั.....ปัต ....ฮึก  ......ก็...ร...รัก....แม่ครับ ” ผมสะอึกสะอื้นบอกแม่ 

“รู้แล้วครับเด็กดีของแม่   เลิกขี้แยได้แล้วแม่จะได้เช็ดตัว  แล้วจะได้ทานข้าวทานยานะครับ”  แม่ว่า  ผมถูหน้าไปมากับอกแม่สักพัก

น้ำตาก็หยุดไหล    ยอมทิ้งตัวลงนอนอย่างว่าง่าย  ให้แม่เช็ดตัวให้อีกครั้ง  มืออีกข้างดึงชายเสื้อแม่ไว้แน่น   เห็นแม่อมยิ้มนิด ๆ

“มีอะไรที่ปัตจะทำให้แม่มีความสุขได้บ้างครับ?”     แม่มองมาที่ผม....สายตาแห่งความซาบซึ้งใจ 

“ปัตทำให้แม่เยอะแล้วลูก   แม่อยากให้ปัตมีความสุข  ช่วยมีความสุขมากๆ ทีนะปัต   เพราะถ้าปัตมีความสุข แม่ก็มีความสุขแล้ว”

“ครับ  ปัตจะเป็นเด็กดี  และจะมีความสุขมากๆ ด้วยครับ”    ผมยิ้มรับกระแสความอบอุ่นที่แม่มอบให้ 

“ดีจ๊ะ  แต่ตอนนี้คนป่วยต้องไปแปรงหันก่อนนะจ๊ะ เดี๋ยวแม่จะไปทำข้าวต้ม แล้วก็เอายามาให้”  แม่ลูบหัวผมเบา ๆ

ก่อนจะเดินออกจากห้องไป  ผมพยุงตัวขึ้นเรี่ยวแรงยังน้อยเช่นเดิม  ตรงไปยังห้องน้ำ  จัดการล้างหน้าแปรงฟันให้สะอาด

เดินกลับมาที่เตียงทำไมรู้สึกเวียนหัวอย่างบอกไม่ถูกเลยต้องทิ้งตัวลงบนเตียงเบาๆ  แค่เผลอหลับตาก็ไม่รู้ว่าตัวเองเคลิ้มหลับไปตอนไหน

รู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่แม่แปะแผ่นเจลให้ที่หน้าผาก  ทั้งที่อยากจะหลับต่อแต่กลิ่นข้าวต้มของแม่มันช่างหอมยวนใจ  จนต้องตื่นขึ้นมาอีกจนได้

พอดันตัวลุกขึ้นได้ท้องเจ้ากรรมก็ร้องดังลั่น  เลยทำให้แม่ยิ้มขำๆ รู้เลยว่าพยายามตื่นมาเพื่ออะไร  .....  ก็คนมันหิวนี่นา

ผมยิ้มให้แม่จนตาปิด  เพราะมันแทบลืมตาไม่ขึ้นอยู่แล้วแม่เลื่อน ถ้วยข้าวต้มมาให้  ผมก็รีบจัดการด้วยความหิว 

เห็นแม่นั่งมองผมทานด้วยรอยยิ้ม  ลูบหัวผมเบา  จนผมทานเสร็จ ท่านก็หยิบยาพร้อมกับน้ำเปล่ามาให้

“ทานยาแล้วก็พักผ่อนเยอะนะลูกจะได้หายไวๆ ”    ผมพยักหน้าตอบ    แม่ก้มหน้าลงมาจูบเบาๆ ที่หน้าผาก  ก่อนจะเก็บ

จานชามข้าวต้มเมื่อสักครู่  แล้วเดินออกจากห้องไป   ส่วนผมที่ง่วงเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว   แค่หลับตา ..... ก็เหมือนมีใคร

เอาหินก้อนโตมาถ่วงเปลือกตาไว้ให้ปิดสนิท  ไม่มีแรงกระพริบขึ้นมาอีก   สงสัยพระอินทร์ท่านต้องการจะเรียกผมไปรับใช้

สุดท้ายก็เลยต้องปล่อยให้ตัวเองหลับไป   









ผมรู้สึกแน่นหน้าอก  .....  อึดอัด   เคยเป็นมั้ยครับ?   อารมณ์ความรู้สึกประมาณผีอำ   ผมพยายามลืมเปลือกตาอันหนักอึ้ง

เพราะฤทธิ์ยา  ค่อยๆ กระพริบตาถี่ ๆ ภาพรอบๆ ตัวยังพร่าเลือน   แต่ความหนักอึ้งบนอกยังคงเดิม  .....ไม่ใช่ความฝัน

ผมพยายามลืมตาอีกครั้ง......เพื่อจะพบว่า    มีสะสารมวลดำสองก้อน วางอยู่บนอกผม  ขนทั่วตัวผมลุกซู่ๆ ทั้งตัว

ไล่พระพริบตาถี่กว่าเดิม  หัวใจเต้นรัว ....แต่กลับขยับไม่ได้    ร่างทั้งร่างเกร็งอย่างไม่ทราบสาเหตุ   เมื่อสักเกตุอีกที

ไอ้ก้อนมวลดำที่ว่า......มันเป็นผมมนุษย์  (ที่ยังเป็นมนุษย์?)    เมื่อความกลัวเข้าครอบงำ ผมตัดสินใจ ค่อยๆ เอื้อมมือข้างที่เป็นอิสระ

จากการเกาะกุม  และดูเหมือนจะเป็นสิ่งเดียวที่เคลื่อนไหวได้  นอกจากตาแล้ว    ผมยื่นมือสัมผัสเรือนผมนิ่มนั่น

เมื่อสังเกตุอีกที  จริงๆ  แล้ว มันเป็นสีน้ำตาลอ่อน   มันส่งกลิ่นประหลาดๆ ที่ผมคุ้นเคย  แต่นึกไม่ออก   ผมดันหัวทุยนั่นหงายอย่างเบามือ   

หัวใจเต้นระรัวขึ้นอีก     เพื่อจะพบว่า......

.

.

“เฮ้ย”  ผมตะโกนลั่นห้อง

.

.

.

“ปุ้ม .....แป้ง   โอย~  ทำพี่หัวใจเกือบวาย”  ผมทำใจเตรียมตัวจะเจอผีเต็มที่ แต่สิ่งที่เจอกลับเป็นน้องสาวสองคนแทน 

“เฮ้อ~   ค่อยยังชั่ว นึกว่าจะโดนผีหลอกซะแล้ว”  ผมว่า  ขยี้หัวน้องสาวสองคนแก้แค้นอย่างมันมือที่ทำให้ผมตกใจ  ว่าแต่...ผมไมเปลี่ยนสี?

สองคนนั่นค่อยๆ งัวเงีย  ลุกจากตัวผม  ขยี้ดวงตาอันพร่าเบลอก่อนจะหันมามองผมงง  ๆ กระพริบตาถี่ๆ แล้วหันไปมองหน้ากันเองอีก 

ฮ่าๆ  ประมาณว่า “เรามาอยู่ที่นี่กันได้ไง”   เพราะมัวแต่งง  ผมเลยเอ่ยถามอีกที

“เราสองคนมาอยู่ในห้องพี่ได้ไงหึ?”   

“ก็ปุ้มกับแป้ง  เป็นห่วงพี่ปัตอ่ะ  แม่บอกพี่ปัตตัวร้อนมาก พวกเราก็เลยมาเฝ้ากลัวพี่ปัตชักไง  คนที่ไข้สูงๆ อ่ะ เ

ดี๋ยวชักไม่มีใครรู้.....  แล้วไปส่ง โรงพยาบาลไม่ทันก็แย่ดิ ”  ปุ้มว่าเสร็จ  น้องแป้งก็ยื่นหน้าผากตัวเองมาแปะหน้าผากผม

“เฮ้ย... แป้งอย่าทำครับ  เดี๋ยวติดไข้อ่ะแย่เลย  แล้วจะมีใครมาเฝ้าพี่หล่ะเนี่ย  ฮ่าๆ”   ตัวนี้ผมหายตัวร้อนและหายปวดหัวแล้ว

“ก็ทีตอนแป้งป่วยพี่ปัตก็ทำอย่างนี้นิ   ดีจังหายตัวร้อนแล้ว  ยังปวดหัวมั้ยคะ?”  น้องแป้งยิ้มกว้าง

“ไม่เชื่อๆ ขอวัดด้วยคน”  น้องปุ้มว่า  สองคนนี้น่ะ  เรื่องอ้อนนี่ไม่มีใครยอมใครหรอก  ผมเลยปล่อยให้น้องวัดไข้ 

“อืมๆ  ไข้ลดแล้วจริง ๆ ด้วย”  น้องปุ้มยิ้มกว้าง  แต่ส่ายหน้าขำ ๆ

“บอกไม่ฟังสักคนสิน่า  เราสองคนเนี่ย”  ผมขยี้หัวน้องทั้งคู่เบาๆ  ไอ้สองตัวนี่ก็ยิ้มรับอย่างดี

“อืม...ไปทำอะไรมาน่ะ  ผมถึงเป็นสีนั้น?  มีกลิ่นแปลกๆ ด้วยอ่ะ พี่ตกใจเลย  นึกว่าไม่ใช่เราสองคน”  ผมลูบเบาๆ ที่ผมน้อง

สองสาวมองหน้ากันแล้วยิ้มแป้น  ไม่ตอบคำถาม   .....แต่กลับเลือกจะถามผมกลับ

“แล้วสวยมั้ย?”  น้องผิวขาวเหมือนแม่  ความสูงได้พ่อ  ผมหยักโศกดำขลับ แต่ตอนนี้เปลี่ยนเป็นสีน้ำตาลอ่อน  ผมพยักหน้าน้อย ๆ แทนคำตอบ

สีน้ำตาลอ่อนเข้ากลับผิวขาวอมชมพูเป็นอย่างดี  ปุ้มกับแป้งซุกหัวทุยเข้ากับอกผม ผมลูบหัวทุยๆ นั่น อย่างทนุถนอม

“จะได้เหมือนพี่ปัตไง  ปุ้มอย่างเป็นเหมือนพี่ปัต  พี่ปัตเก่ง  หล่อ ใจดี”  น้องปุ้มบอกผมอย่างเอาใจ

“แป้งก็เหมือนกัน”   แป้งเอ่ยเสียงเบา  แล้วน้องก็กอดผมแน่นๆ 

“.............”    ความรู้สึกที่อิ่มเอมนี่   คือ อะไรกันนะ?   ครอบครัวที่น่ารักขนาดนี้ ......จะได้ผมทิ้งไปได้ยังไง   

อยากจะรักษา.....คนที่รักผม  ให้มีรอยยิ้ม  และความสุขตลอดไป   ทำให้มากที่สุดเท่าที่ผมจะทำได้ 

จนกว่าจะถึงวันที่ผม.........  จะออกไปยืนด้วยขาของ “ตัวเอง”     

ออฟไลน์ bulldog17

  • ❤GOT7
  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3689
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +265/-12
ยังมีคนที่รักเธอนะปัต :L2:

yayee2

  • บุคคลทั่วไป
“แม่ครับ.....แม่รักปัตรึเปล่าครับ ......ปัต.....ปัตทำให้แม่เหนื่อยรึเปล่าครับ?”
“มีอะไรที่ปัตจะทำให้แม่มีความสุขได้บ้างครับ?”     

คำถามที่ปัตถามแม่ ทำเอาสะท้อนใจ เพราะบ่งบอกว่าเด็กคนนี้กำลังเสียขวัญ สับสน ไม่มั่นใจ
ปัตเอ๊ยย..มีแค่แม่กับน้องที่รักปัตจริงๆก็พอแล้ว หยุดน้อยใจ หยุดเป็นทุกข์กับทีท่าอากัปกิริยาของผู้ชายคนที่ปัตเรียกพ่อได้แล้ว
ในเมื่อเขาใจแคบขนาดนั้น แค่แสดงความรักความเอาใจใส่กับเด็กผู้ชายคนหนึ่ง เด็กชายที่เข้าใจว่าเขาเป็นพ่อ เขายังทำไม่ได้
(ขนาดแมวหมาจรจัด เรายังสงสาร เอ็นดู หรือรักได้ ทำไมให้ความรู้สึกนี้กับปัดไม่ได้ ผู้ชายคนนี้ แปลกคนจริง)
ดังนั้นปัตก็ควรที่จะเลิกใส่ใจ เลิกให้ความสำคัญกับเขา โดยการเลิกน้อยใจ เลิกเสียใจกับการกระทำของเขา
ให้เหลือแค่ความนับถือเขาในฐานะ สามีของแม่และพ่อของน้องสาวอันเป็นที่รักของปัตก็พอ ลุกขึ้นมาเข้มแข็งได้แล้วจ้ะปัต


CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ NOoTuNE

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3255
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +317/-15
ปัต นู๋ยังโชคดี


อย่างน้อย แม่กับน้อง ก็รักนู๋จริงๆฉะนั้น อย่าได้น้อยใจหรือเสียใจไป ทำดีแล้วรับความรักจากคนที่รักเราดีกว่านะ  :กอด1:

ออฟไลน์ Nus@nT@R@

  • Life is Investment
  • เป็ดAthena
  • *
  • กระทู้: 5589
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +456/-11
แอบน้ำตาร่วงตอนปัดถามแม่
ยังไงก็สู้ๆนะปัด ยังมีแม่ และน้องๆที่ยังรักปัดอยู่นะ

ออฟไลน์ Ju

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 556
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +40/-2
+เป็ด

อย่างน้อยแม่กับน้องก็ยังรักปัตหน่า

ออฟไลน์ yeyong

  • เป็ดAthena
  • *
  • กระทู้: 5857
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +917/-26
ดีน๊าที่น้องสาวเป็นเด็กดี น่ารัก
พี่น้องรักกันดี

Tassanee

  • บุคคลทั่วไป
ขอบคุณค่า   o18 o18 o18 o18
ขอบคุณทุกคอมเม้นน้า  เป็นกำลังใจสุด 

มาอ่านกันต่อเร็วๆ

 :impress3: :impress3: :impress3:



บทที่ 4  ความทรงจำ




หลังจากตั้งอกตั้งใจอ่าน....อ่าน.....อ่าน....อ่านหนังสือ จนแทบซึมเข้ากระแสเลือด   และผ่านพ้นการสอบที่ทำให้แทบบ้านั่นไปแล้ว

จากวันนั้น...................  .นานแค่ไหนแล้วนะ             แม้จะผ่านไปอย่างอยากลำบาก กับความจริงที่เหลืออยู่

จากวันเป็นคืน  จากคืนเป็นอาทิตย์ จากอาทิตย์เป็นเดือน  ใช่ครับ.....ผมผ่านแต่ละวันไปเรื่อย   ๆ

เลิกตั้งคำถามทุกอย่างไปแล้ว  เลิกน้อยใจเสียใจ   เวลาดูข่าวเด็กกำพร้าทีไร ก็นึกขึ้นได้ว่าตัวเองโชคดีแค่ไหนที่ยังมีแม่อยู่

ถึงพ่อจะไม่ได้แยแสอะไรกับผมมากนัก  แต่ก็ไม่เคยดุด่า  ไม่เคยทำร้าย  ผมอย่างพ่อเลี้ยงคนอื่นทำ  ให้ในสิ่งที่ลูกนอกไส้อย่างผมไม่ควรจะได้

ผมได้ทุกอย่างเกือบๆ จะทัดเทียมน้องๆ  แม้จะขาดความรักไปบ้าง  แต่นี่ก็ดีตั้งเท่าไหร่แล้ว  จะหาพ่อเลี้ยงที่ให้ทุกอย่างกับผมได้

ขนาดพ่อของผมคงยาก  พอมาถึงตอนนี้ผมกลับรู้สึกรักพ่อขึ้นจับใจ    อยากขอบคุณที่ช่วยดูแลผมกับแม่มาตลอด 

นึกถึงตอนนั้นแม่คงลำบากมาก  แต่พ่อเป็นคนที่น่าศรัทธายิ่งกว่า  ในเวลาที่แม่มืดมน ยังมีแสงสว่างจากพ่อยื่นไปให้  รู้ทั้งรู้ว่าผมไม่ใช่ลูก

เชื่อมั้ย  18 ปีที่ผ่านมา  ไม่เคยมีสักครั้งที่พ่อจะพูดว่าผมไม่ใช่ลูก  ไม่เคยสักครั้งที่จะทวงบุญคุณ ที่เลี้ยงผมมาจนเติบใหญ่

ด้วยอะไรหลายๆ อย่าง  ผมเปลี่ยนพฤติกรรมตัวเอง  จากที่เคยช่วยงานบ้านบางอย่าง

ตอนนี้...กลายผมแทบทุ่มเวลาที่เหลือจากการอ่านหนังสือทั้งหมด  มาดูแลน้องและช่วยทุกอย่างที่ช่วยได้ ดูแลพ่อมากขึ้น

เอาใจแม่ยิ่งกว่าเดิม  เพื่อ.........ให้ครอบครัวผม   เป็นครอบครัวที่สมบูรณ์ขึ้นไปอีก 

อยากชดเชยเวลาที่ผ่านมา   เวลา....ที่ผมไม่รู้ตัว  ช่วงเวลา....ที่ไม่ได้ทดแทนคุณข้าวคุณน้ำของพ่อกับแม่

เชื่อมั้ย?.....    ตอนนี้มันผ่านช่วงเวลานั้นมาหกเดือนแล้ว  ครอบครัวเราเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้น  พ่อ.....มองเห็นผมมีตัวตนมากขึ้น

ยิ้มให้ผมมากขึ้น   ลูบหัวผมในบางครั้ง  .....  แม้แต่บางครั้งที่ไปไดร์กอล์ฟพ่อก็ยังชวนผมไป  เราพูดคุยกันมากขึ้น

ผมเองก็ยิ้มมากขึ้นไปด้วย  ความสุขพรั่งพรูไม่ขาดสาย  ที่สำคัญ....ผมเห็นผู้หญิงคนหนึ่ง ที่ผมรักมากที่สุด มีใบหน้าที่เปื้อนยิ้ม

มากกว่าเดิมเป็นไหน ๆ  เมื่อผมกับพ่อลงเอยกันด้วยดี   แม่กับน้อง   ก็พลอยมีความสุขเยอะตามไปทันที

ผมยิ้มกว้าง.........  เพิ่งรู้สึกเป็นครั้งแรกว่าตัวเองก็  ........  “เป็นคนสำคัญ”   .......เช่นกัน

แต่ว่าเวลาแห่งความสุขมักจะอยู่กับเราไม่นาน  เมื่อทางที่ผมเลือกเดิน.....กำลังบีบให้ผมเดินออกไปจากครอบครัวที่น่ารักของผม

กลัว.....  กลัวว่าทุกคนจะลืมผม    กลัวว่า....พ่อ   จะยังรู้สึกเช่นเดิมแบบตอนนี้รึเปล่า?     ถ้าผมต้องห่างไปอีก 

เสียดาย.....ความสัมพันธ์ที่ตอนนี้กำลังงอกงาม    น่าแปลก....ที่จนถึงตอนนี้ ผมไม่อยากรู้สักนิดว่าใครคือพ่อที่แท้จริงของผม

ผู้ชายที่ละทิ้งได้แม้กระทั่งผู้หญิงที่กำลังท้องลูกของเค้า   ผู้ชายที่ยินดีที่จะปล่อยมือแม่ไป  .....

แม้แม่จะเป็นผู้หญิงที่ดูสูงส่ง   แต่แม่กลับใช้ชีวิตเรียบง่ายอย่างไม่น่าเชื่อ  ....เพราะอย่างนี้พ่อคนนี้ของผมถึงได้หลงรักสินะ 

ผมถอนหายใจยาวๆๆ    ทอดสายตามองออกไปนอกหน้าต่าง  มองดูสายฝนที่กระหน่ำตก มาตั้งแต่เช้าแล้ว 

สามทุ่ม  .......  เวลาเช่นนี้  กับสายฝนที่ตกลงมาอย่างกะฟ้ารั่ว  ทั้งเย็นสบาย  ก็พลอยทำให้คนทั้งบ้านเลือกที่จะพักผ่อนนอนหลับกันไปหมดแล้ว

เหลือเพียงผม  .....  ที่นั่งจมจ่อมอยู่กับความหวั่นไหวของตัวเอง   นึกเสียดายที่ไม่ฟังคำแม่ที่ให้เลือกเรียนมหาลัยใกล้ๆ บ้าน

ใช่ครับ.....ผมสอบติดมหาลัยในกรุงเทพ  และแน่นอนอีกไม่กี่เดือนผมต้องย้ายตัวเองไปอยู่ที่นั่น   ผมกวาดตามองรอบบ้าน

อย่างอาลัยอาวรณ์  อยากเก็บทุกความทรงจำ  .....ตอนนี้ทำได้แค่ .....ทำใจ นับเวลาถอยหลัง

 ผมเดินไปที่ห้องนั่งเล่น  ...  ค่อยๆ นั่งลงบนโซฟาตัวใหญ่กลางห้อง  ด้านหน้าเป็นทีวี LCD TV BRAVIA
ขนาด 55 นิ้ววางตั้งอยู่

ผมหลับตาลง ภาพของน้องสองคนที่มันจะซบหัวทุยๆ นั่นอยู่ที่ไหล่ผม  แย่งกันอ้อนผมแบบไม่มีเหตุผล แต่ที่แน่ ๆ ไม่มีใครยอมใคร

ต่างฝ่ายก็คอยเย้าแหย่กัน  ไม่ให้อีกฝ่ายเอาหัวซุกไหล่ผมได้  เป็นสงครามขนาดย่อย  ที่แม้กระทั่งพ่อกับแม่ยังระอา 

ห้าม....กันจนเลิกห้ามไปแล้ว  เหลือแต่ผม..ที่ต้องคอยห้ามทัพอยู่เสมอ สุดท้ายก็ต้องคอยโอบกอดทั้งคู่  ลูบหัวเบาๆ เพื่อให้หันมาเพลิดเพลินกับการดูทีวี

พ่อกับแม่ที่นั่งอยู่บนโซฟาตัวเดียวกัน  หันมามองด้วยความเอ็นดู  แม้เรื่องนี้จะเกิดขึ้นแทบทุกวัน  แต่ที่แปลก.....ก็คือรอยยิ้มของพ่อ

ที่บังเอิญ...เริ่มเผื่อแผ่มาให้ผมด้วย  ผมเผลออึ้งเล็กน้อย  .... ก่อนจะเผยยิ้มกว้างสุดๆ  เหตุการณ์พึ่งจะเกิดขึ้นวันนี้ 

แค่คิด......ริมฝีปากของผมก็ฉีกยิ้มกว้างโดยอัตโนมัติ  ผมไล้มือกับโซฟาทุกตัวที่มีสมาชิกของเรานั่งอยู่  รอยยิ้มกว้าง

จากปากเล็กๆ สีชมพู ของน้องทั้งสอง  ปากที่ช่างเจื้อยแจ้วเจรจา  ทำให้ผมยิ้มได้ทุกครั้ง  ไม่ว่าจะเป็นหมั่นเขี้ยว หมั่นไส้

แต่ท้ายที่สุด.....คงจะเป็นความเอ็นดู    ผมช่วยแม่เลี้ยงน้องมาเองกับมือ  ตั้งแต่น้องยังตัวแดง ๆ แรกคลอด  จนโตมาขนาดนี้

อดภูมิใจในตัวเองไม่น้อย  ไม่แปลกที่น้องจะติดผมมากเป็นพิเศษ   เพราะพ่อกับแม่มีเวลาอยู่กับน้องน้อยกว่าผมตั้งครึ่งหนึ่ง

ผมลุกขึ้น  ...... เดินตรงไปที่ห้องครัว   ผมมักจะเห็นแม่ยืนหันหลังทำกับข้าวอย่างมีความสุข  กระนั้นก็ยังเหตุแม่วุ่นวายใจ

ว่าจะทำอะไรให้พวกเราทานดี  ผมเส้นเล็กตรงสลวย สีน้ำตาลอ่อนเช่นเดียวกับผม ถูกรวบไว้เป็นอย่างดี  มีที่คาดผมที่ทำจากผ้า

คาดอยู่ด้านบน ทำให้ใบหน้าของแม่ดูดีขึ้นอีก   ผ้ากันเปื้อนสีสดถูกสวมทับตัวไว้ ตัดกับผิวขาวๆ ของแม่  รอยยิ้มที่สดใสนั่น

แม่มักจะเผลอยิ้มโดยไม่รู้ตัว  เพราะมัวแต่ตั้งใจทำของโปรดของใครต่อใครในบ้าน  ผมมักเดินเข้าไปโอบกอดแม่จากด้านหลัง

แม่ก็หันมาเคาะหัวได้ทุกทีสิน่า   ....โทษฐานที่ทำให้แม่ตกใจ   ครับๆ ทุกวันผมจะเป็นลูกมือช่วยแม่ทำอาหารในห้องครัวนี้

และแน่นอน  ถ้าวันไหนพ่อกับแม่มีธุระ  กลับดึก  หรือต้องเดินทางไปต่างประเทศ ผมก็จะรับหน้าที่เข้าครัวไปโดยปริยาย

ผมสอดสายตามองห้องครัวอยู่ครู่หนึ่ง   จดจำทุกอริยาบทของแม่....ท่าทีที่ใส่ใจกับทุกอย่างนั่นแหละ ที่ทำให้ผมหลงรักแม่มากๆ

ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่  ก่อนจะเดินออกมานั่งตรงโต๊ะทานข้าว  ผมกับแม่ช่วยกันยกอาหารมาวางที่โต๊ะนี้  โดยมีสายตาของ

สมาชิกที่เหลือมองตามอาหารที่เราช่วยกันทำอย่างน่าสงสาร  สายตาที่บ่งบอกความหิว~  แม้กระทั่งพ่อก็ไม่เว้น  ฮ่าๆ

ผมเห็นพ่อแอบกลืนน้ำลายลงคอ ด้วยความหอมของอาหารที่ยั่วลิ้น พร้อมทั้งรสมือแม่ที่อร่อยการันตีได้จาก

เศษซากอาหารที่ไม่มีให้เหลือหลังจากทานเสร็จ  ยิ่งน้องทั้งสองคน ยิ่งไปกันใหญ่อาการหิวแบบเก็บไม่อยู่  เรียกว่าน้ำลายสอ

ตั้งแต่อาหารยังเสิร์ฟไม่ถึงโต๊ะ    แต่ทุกคนก็ต้องอดทนรอจนกว่าจะจัดอาหารเสร็จ  และรอให้ทุกคนมาพร้อมหน้ากันบนโต๊ะอาหาร

ก่อนที่จะเริ่มทานไปพร้อมกัน  แต่ละคนต่างตักอาหารยื่นให้กันจนวุ่นวาย  อบอุ่น.....  คำนี้ไม่เกินไปหรอกครับ

ใบหน้าแต่ละคนเปื้อนยิ้ม  ทานอาหารอย่างมีความสุข  มีเรื่องราวมากมายผ่านออกมาจากปากสองสาว  ที่ชอบเล่าเรื่องนู้นเรื่องนี้

เรียกรอยยิ้มให้คนที่นั่งฟังได้เป็นอย่างดี  ผมลูบเก้าอี้น้องทั้งสองคนเบาๆ แน่นอน  น้องมักจะนั่งข้างๆ ผม ฝั่งละคน

นึกเอ็นดูใบหน้าจิ้มลิ้มที่ดูสดใสตลอดเวลาไม่ได้   ออเซาะผมจนออกนอกหน้า   ถ้าอีกคนทำล่ะก้อ  ไม่นานจะต้องมีหัวทุยๆ อีกหัว

มาซุกไหล่ผมตามแน่ๆ  ผมนั่งอมยิ้มอยู่นาน  สุดท้ายก็ยืนขึ้น     เดินมาหยุดที่หลังเก้าอี้ตัวที่แม่นั่งประจำ ผมซุกหัวซบลง

โอบแขนกอดรอบเก้าอี้ตัวนั้น ราวกับว่าแม่นั่งอยู่ตรงนั้น   จะเว่อร์ไปมั้ยถ้าผมจะบอกว่าที่บ้านเรามีรอยยิ้ม และมีความสุขขนาดนี้

เป็นเพราะผู้หญิงคนนี้   แม่.....เป็นฟันเฟืองชิ้นสำคัญที่ทำให้คนในบ้านกลับมาผูกพันธ์กันได้ขนาดนี้  ไม่ว่าจะผมกับน้อง

ที่รักกัน  และสนิทกันจนแทบจะไม่ต่างกับ.......พี่น้องที่คลานตามกันมาก็ไม่ปาน

หรือแม้แต่ทุกวันนี้  ผมกับพ่อ เราก็เลือกที่จะพยายามปรับตัวเข้าหากันก็เพราะผู้หญิงคนนี้...... แม่

 ผมถอนคลายอ้อมกอดนั้นออก  ถอนหายใจวาบใหญ่  ......  เรื่องนี้ผมยังไม่ได้บอกใครทั้งนั้น   แม้แต่แม่

ทั้งๆ ที่เป็นเรื่องที่น่ายินดี   ......   แต่ผมกลับรู้สึกเสียดายความสัมพันธ์ดีๆ ที่กำลังเกิดขึ้นมากกว่า   

พรุ่งนี้........ ข่าวที่น่ายินดีนี้ ผมคงต้องบอกทุกคนสักที 

ออฟไลน์ Ju

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 556
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +40/-2
+เป็ดเช่นเคย

ปัตจะไปเรียนแล้วสินะ

ใครจะเป็นพระเอกเนี่ย ??

ออฟไลน์ yeyong

  • เป็ดAthena
  • *
  • กระทู้: 5857
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +917/-26
เอาน่าหนูปัต ชีวิตต้องดำเนินต่อไป
ไม่แน่ ในเมืองใหญ่ปัตอาจจะได้รักมาเติมส่วนที่หายไปก็ได้

ออฟไลน์ Nus@nT@R@

  • Life is Investment
  • เป็ดAthena
  • *
  • กระทู้: 5589
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +456/-11
ดีใจที่ปัดมีความสุขกับคำว่า "ครอบครัว"

ออฟไลน์ ❝CHŌN❞

  • เหงา เหงา :(
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1924
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +213/-3
ปัตสู้ๆ

ขอให้เจอคนดีๆนะปัต ดีใจกับปัตด้วย

ออฟไลน์ bulldog17

  • ❤GOT7
  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3689
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +265/-12
ครอบครัวอบอุ่น

ดีจังที่ปัตคิดได้ o15

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด