หัวข้อ: รัก....ที่ขาดหาย พิเศษ ลูกชายคุณพ่อผมขอได้มั้ยครับ 100% จบแล้วย้ายเลยค่ะ

[Nus@nT@R@]

พี่พาร์ทยังมีระตีอยู่ ถ้าเกิดมาทำให้น้องปัตรู้สึกผูกพันมันจะไม่ดีนะ

[yayee2]

ดีใจกับปัดจริงๆ ที่ปัดมีครอบครัวที่เต็มบริบูรณ์แล้ว ปัดมี(ได้)พ่อที่รักปัดมาแล้ว
ปัดเป็นเด็กจิตใจดี แทนที่จะแปรความน้อยใจเป็นความโกรธ หรือเรียกร้องความสนใจในทางลบ
แต่ปัดใช้ใจ ใช้รักเข้าต่อตั้ง ปัดเปิดใจให้พ่อก่อน เปิดใจรับ เปิดใจรักพ่อก่อน
"...ให้ท่านท่านจักให้     ตอบสนอง
นบท่านท่านจักปอง       นอบไหว้
รักท่านท่านควรครอง      ความรัก เรานา
.............ฯ.........................................."
และปัดทำหน้าที่ของลูกที่ดีให้เป็นที่ประจักษ์ ปัดจึงได้รับสิ่งดีๆเข้ามาในตอนนี้
คนเรานี่พอจังหวะจะโชคดี ก็มีแต่สิ่งดีๆวิ่งมาหาเนาะ
ปัด ได้พ่อที่รักปัด ปัดสอบติดมหาวิทยาลัยที่หวัง และ
กำลังจะได้ เนื้อคู่" ด้วย (รึเปล่า)



 

[devotionNightmare]

พาร์ทน่ารักอ่ะ มีแอบหอมแก้มกันด้วย 

[namngern]

เบื่อชะนีเจ้าชู้ -_- แต่ก็ขอบใจในความเจ้าชู้ของหล่อนนะย่ะ
ที่ทำให้น้องปัตและพี่พาร์ทเจอกัน ฮิ้ววว
ตอนแรกเปิดเรื่องมา นึกว่าชีวตน้องปัตจะดราม่ากว่านี้
แต่ก็ดีแล้วละค่ะ ที่มันไม่แย่
อ่านแล้วรู้สึกได้ถึง พรมหมลิตบันดาลชักพา..55555
สาทู๊!! ขอให้พี่พาร์ทหลงเสน่ห์น้องปัตไวไวเถ๊อออะ

 รออ่านต่อจ้า 

[อ้ายหมี :)]

น้องปัตน่ารักมาก > <;

[หมอตัวเปียก]

ลุงจะทำอะไรก็คิดถึงใจเด็กมันด้วยนะ เอาตัวเองให้เคลียร์ๆก่อน

[yeyong]

พี่พาร์ทไวเกินนะ อยู่ดีๆมาหอมแก้มน้อง

[♠DekDoy♠]

คนขาดมาเจอกัน แบบนี้ก็เติมเต็มกันได้สินะ

คนเรานะถ้าได้ลองนอกใจไปแล้วครั้งนึง มันก็จะมีครั้งต่อ ๆ ไปตามมา ถามตัวเองว่าต่อไปนี้จะไว้ใจแฟนตัวเองได้ทุกครั้งเลยหรือ

[jimmyFG]

เลิกกับรตีเหอะๆปล่อยให้ไปกับแฟนเก่าของเธอ
แล้วมาคบกับปัตดีกว่าๆสองที่ขาดจะเติมเต็มกันได้

[Tassanee]

บทที่ 9


ผมตื่นขึ้นมาในเช้าวันใหม่เพราะเสียงท้องประท้วงดังโครกคราก  ก็ไอ้กลิ่นหอมที่ลอยมากระทบจมูกผมนี่สิมันอะไรกัน

 

ผมจำต้องลืมตาตื่นทั้งที่ความจริงยังอยากจะนอนใจแทบขาด  เสียแต่ขัดไอ้กระเพาะที่ร้องโครกครากเสียงดังนี่ไม่ไหว

 

กลิ่นหอมกลุ่นของอาหาร  หอม~ จนต้องเผลอกลืนน้ำลาย ไปหลายเอื๊อก   ข้างกายไอ้ตัวดีไม่อยู่แล้ว ....  น่าจะแอบกลับไป

 

แต่อีกใจก็นึกแปลกใจ  ก็ผมบอกว่าจะไปส่งนี่นา   ก่อนจะคิดอะไรไปมากกว่านั้นขาทั้งสองข้างก็พาผมเดินมาหยุดที่ห้องครัว

 

ภาพที่เห็นทำให้ความอยากอาหารเมื่อสักครู่ละลายหายไปเลย   เหลือแต่เพียงรอยยิ้มที่ไม่รู้ว่าริมฝีปากที่กำลังฉีกยิ้มกว้างสักเพียงไหน

 

ภาพที่เคยจินตนาการไว้นั่นกับตอนนี้ภาพที่ปรากฎอยู่ตรงหน้า   ผ้ากันเปื้อนที่แขวนไว้เป็นแรมเดือนไม่เคยได้ใช้งานสักที 

 

ส่วนใหญ่คงเอาไว้แค่แขวประดับห้อง  เครื่องครัวต่างๆ ที่เคยวางอยู่กับที่นิ่งไม่ขยับ  แต่ตอนนี่กำลังถูกใช้งานอย่างคล่องมือของคนตรงหน้า

 

นิ้วเรียวหยิบจับหยิบจับวัตถุดิบใส่กระทะ ตามด้วยเครื่องปรุง  หยิบตะหลิวกวัดแกว่งไม่กี่ครั้งกับข้าวหน้าตาน่ากินก็ถูกเสิร์ฟอยุ่ในจาน

 

“ติ๊ง..”   เสียงหม้อหุงข้างไฟฟ้าที่ผมแทบไม่เคยแตะ พออีกฝ่ายหันมาเปิดฝาหม้อเช็คดูอีกรอบว่าข้าวสุกได้ที่หรือไม่  ก่อนสายตาที่ว่าจะเบนมองมาผม

 

“อ้าวพี่พาร์ทตื่นแล้วเหรอครับ  ...หิวรึเปล่า?  ปัตทำกับข้าวไว้ให้ไม่รู้ว่าถูกใจรึเปล่า”  ไอ้ตัวป่วนหันมายิ้มร่า   ผมสะดุ้งนิด ๆ

 

พยักหน้าเหรอหรา   เพราะเผลอยืนจ้องนานไปหน่อย ที่สำคัญไอ้รอยยิ้มที่มุมปากของตัวเองนี่มันอะไรกัน  เผลอยิ้มตั้งแต่เมื่อไหร่

 

“เอ่อ  ...อืม ตื่นแล้ว  แล้วปัตตื่นนานรึยังหล่ะ” 

 

“สักพักแล้วฮะ  ว่าแต่จะทานข้าวเลยรึเปล่า”

 

“พี่ยังไม่แปรงฟันเลย  ว่าแต่เราไปเอาข้าวของที่ไหนมาทำกับข้าวกัน   พี่ไม่ได้ซื้อของสดติดห้องไว้เลยนี่”

 

 “พอดีเมื่อเช้าผมตื่นเร็วเลยลองๆ ไปเดินหาของกินข้างล่างมาฮะ  แถวๆนี้มีตลาดเช้าด้วยนะฮะ มีพวกผัก ของสดขาย ปัตเลยแวะซื้อมา

 

อ้อปัตซื้อน้ำเต้าหู้มาเผื่อด้วย  ไม่รู้พี่พาร์ทชอบกินรึเปล่า?”  ไอ้ตัวเล็กว่า  ผมอมยิ้มเล็ก ๆ  เริ่มเข้าใจแล้วว่าทำไมน้องสาวของปัต

 

ถึงรักปัตมาก   ก็เพราะไอ้ความใส่ใจคนอื่นอย่างนี้สินะ  .....ถึงเป็นเสน่ห์ดึงดูดคนรอบข้าง

 

“อืม.. กินได้หมดแหล่ะ  เดี๋ยวพี่แปรงฟันก่อนจะมากิน”

 

“ครับ เดี๋ยวปัตตั้งโต๊ะรอฮะ”       ผมพยักหน้าลวกๆ  ก่อนจะรีบเดินเข้าล้างหน้าแปรงฟัน เลยอาบน้ำด้วยเลยทีเดียว   

 

ไม่ได้เห็นภาพแบบนี้มานานแค่ไหนแล้วนะ คงตั้งแต่แม่ไม่อยู่  เมื่อก่อนทุกวันผมจะเห็นแผ่นหลังบางๆ ของใครบางคน

 

ที่ก้มหน้าก้มตาทำกับข้าวให้ผมกับพ่ออย่างมีความสุข   ผมแอบเห็นรอยยิ้มที่ใบหน้าสวยๆ ของแม่ทุกวัน   รอยยิ้นนั่นยิ่งกว้างมากขึ้นไปอีก

 

เมื่อได้เห็นผลงานของผมกับพ่อที่ทานจนเกลี้ยง  ไม่เหลือแม้แต่เศษซากให้เขี่ยทิ้ง     ...ตั้งแต่แม่เสียไปบ้านทั้งหลังก็เงียบเหงาเหลือเกิน

 

มีเพียงแค่ผมกับพ่ออยู่กันสองคน ตอนนั้นผมแค่ 10 ขวบ  เบื้องหลังที่ปราศจากแม่........ทุกอย่างดูไร้ตัวตน  แม้แต่พ่อก็เปลี่ยนไป

 

พ่อเสียใจมาก    เสียใจ.....จนมันเลยคำว่า “สูญเสีย”    พ่อเหมือนคนที่ตายไปแล้วด้วยซ้ำ พ่อไม่ได้ดื่มเหล้า  ไม่ได้เสเพล  และไม่ได้มีผู้หญิงเข้ามาเกลือกกลั้ว

 

พ่อเอาแต่นั่งเหม่อ  ....  น้ำใสๆ ที่รินอาบสองแก้ม ทำให้ใจผมรู้สึกเศร้าไปด้วย ทั้งๆ ที่ต่อหน้าผมพ่อจะยิ้ม จะหัวเราะ พยายาม

 

ทำตัวให้ปกติ  พ่อยังไปทำงาน  ยังใช้ชีวิตตามเดิม  แต่เวลาที่อยู่คนเดียว  ดวงตาของพ่อ....ปราศจากความสุขที่เคยมี 

 

เหม่อมองไปยังปลายขอบฟ้า ปากก็พร่ำรำพันถึงแต่แม่ที่จากไปแล้ว  จากวัน....เป็นคืน     จากคืน.....เป็นเดือน 

 

จากเดือน......เป็นหลายเดือน     ผมรู้สึกว่า..........เวลา...............ที่ผ่านไปมันช่างเชื่องช้า

 

แม้แต่ผมเอง.....ก็ทำได้แค่นอนกอดหมอนร้องไห้เงียบๆ  ปล่อยให้ทุกสิ่งทุกอย่างผ่านพ้นไปเรื่อย    จนสุดท้ายก็ไม่ไหว

 

วันหนึ่งขณะที่พ่อกำลังปล่อยตัวเองให้จมจ่อมกับความรู้สึกเจ็บช้ำ ดังเดิมทุกวัน  น้ำใสๆ ที่ยังริมอาบแก้ม  เสียงพร่ำชื่อของแม่

 

น่าสงสารเหลือเกิน  .....พ่อเจ็บ จนเหมือนจะทนไม่ไหว  ผมก็อยากให้พ่อรู้ว่าผมก็เจ็บ......ไม่แตกต่าง  แต่ผมไม่รู้จะมีชีวิตอยู่ได้ยังไง

 

ถ้าวันพรุ่งนี้.....ผมต้องเสียพ่อไปอีกคน  ผมค่อยสาวเท้าก้าวไปเรื่อย  ๆ  จนมาหยุดด้านหลังพ่อ   เท่าที่สมองเล็กๆของผมจะคิดได้

 

ผมยื่นแขนเล็กๆ ของตัวเอง โอบกอดพ่อจากด้านหลัง ปล่อยน้ำตาที่เกินจะกั้นให้มันรินไหล  เลือกที่จะซุกหน้ากับแผ่นหลังของพ่อ

 

พ่อสะดุ้งเล็กน้อย  ราวกับคาดไม่ถึง ว่าผมจะมาเจอพ่อในสภาพแบบนี้  ผมอยากบอกพ่อว่าผมเห็นทุกวัน.....เห็นพ่อร้องไห้

 

“พ..พ่อฮะ....พ่อรักพาร์ทมั้ยฮะ?”  พ่อยื่นมือมาด้านหลัง  ลูบลงที่หัวทุยๆ ของผม  ที่ตอนนี้กำลังสะอึกสะอื้นเต็มที่

 

พ่อเบี่ยงตัวหันมาหาผมแล้วดึงผมไปกอดแน่น ๆ ผมโอบกอดตอบด้วยแรงทั้งหมดที่มี  ก่อนที่พ่อจะกระซิบบอกผมเสียงสั่น 

 

“รักสิลูก พ่อรักพาร์ทที่สุดในโลกเลยนะลูก  ตอนนี้เรามีกันแค่สองคนแล้วนะ  แม่เค้า.....แม่เค้า...”   พ่อพูดได้แค่นั้น 

 

มันเหมือนมีอะไรมากระจุกที่หลอดลมของพ่อ  พ่อกลืนน้ำลายหนักๆ  ค่อยๆ ดันตัวผมออกเราทั้งคู่สบตากันนิ่ง ผมกัดปากตัวเองแน่น ๆ

 

รอฟังพ่อ  ขณะที่พ่อก็เม้มปากตัวเองแน่นๆ  แน่นเสียจนผมกลัวว่าริมฝีปากหนาๆ นั่น จะมีแผล  พ่อหลับตาลงครั้งหนึ่ง  คิ้วขมวดมุ่น

 

ก่อนจะสูดหายใจเข้าปอดลึกๆ แล้วผ่อนออกมา  ผมมองทุกอากัปกิริยาของพ่อ  ยื่นมือเล็ก ๆ ไปเช็คหยาดน้ำตาที่พร่างพราวเต็มใบหน้าของพ่อ

 

พ่อยิ้มนิดนึง  ลูบหัวผมกลับเบาๆ 

 

“แม่เค้าไปอยู่บนสวรรค์แล้วนะลูก  เราจะไม่ได้เจอแม่อีกแล้วนะ”  พ่อว่าเสียงเศร้า 

 

“พาร์ทรู้ฮะ พ่อบอกแล้วนี่ฮะว่าแม่อยู่บนโน่น” ผมชี้นิ้วอวบๆ ของตัวเองขึ้นไปบนท้องฟ้า   พ่อเหลือบมองตามมือผม

 

“ ถ้าพาร์ทคิดถึงแม่พาร์ทจะมองไปที่ท้องฟ้าทุกวันเลยฮะ  แค่นี้เราสามคนก็ได้อยู่ด้วยกันทุกวันแล้ว ” ผมหันมากอดพ่อแน่น

 

“ใช่สินะ  ทำไมพ่อลืมไปได้ยังไงกัน แม่เค้าก็อยู่กับเราทุกวัน  อยู่ตรงนี้ไงที่หัวใจ....พ่อจะเก็บแม่ไว้ในความทรงจำ

 

ขอโทษนะพาร์ทที่พ่อคนนี้อ่อนแอ ต่อไปนี้พ่อสัญญาน่ะ  ว่าพ่อจะกลับมาเป็นพ่อคนเดิมของน้องพาร์ท” 

 

“ฮะ  พาร์ทเชื่อว่าพ่อทำได้  พ่ออย่าร้องไห้นะฮะ  พาร์ทรักพ่อ พ่อของพาร์ทเก่งที่สุดเลยฮะ”   

 

 

.

.

 

 

ภาพเก่าๆ ค่อยลางเลือนไป    ก่อนจะจ้องมองคนตรงหน้าที่ยังขวักไขว่วุ่นวายกับการทำอาหารเช้า

 

อาหารเช้าของผมที่ปกติอย่างมากก็เป็นแค่กาแฟกับแซนวิช  แต่วันนี้จะกลายเป็นข้าวหอมกรุ่น

 

ยั่วน้ำลายมากกว่าเป็นไหนๆ  ผมตักชิมคำแรกหลังจากที่นั่งลงบนโต๊ะอาหาร  มีคนทำกับข้าวนั่งจ้องตาเป็นมัน ราวกับคอยลุ้นว่า

 

อาหารจะอร่อยถูกใจผมรึเปล่า   ผมได้แต่นั่งอมยิ้มกับท่าทางลุ้น ๆ นั่น    ค่อยๆ เคี้ยวอาหารในปากต่อก่อนจะกลืนมันลงคอในที่สุด

 

คนทำยังนั่งเม้มปากแน่น ริมฝีปากที่แดงอยู่แล้วก็ยิ่งแดงขึ้นไปอีก  เห็นท่าทางอย่างนั้นแล้วทำให้นึกอยากจะแกล้งขึ้นมาซะอย่างงั้น

 

“อืม....”     ผมว่าแค่นั้น   หยิบแก้วน้ำขึ้นจิบบางๆ  คนตรงหน้าทำท่าอยากรู้ใจจะขาดกับผลลัพธ์ที่จะออกมา แต่ผมยังคงยื้อเวลาไม่ยอมบอก 

 

“ว่าไงฮะ  อร่อยมั้ย?” ดูเหมือนจะทนรอคำตอบของผมไม่ไหว  ถึงกับต้องเอ่ยปากถามออกมาเอง  ผมกระตุกยิ้มที่มุมปาก

 

 

ก่อนจะทำหน้าทำตาครุ่นคิดอยู่นิดหน่อย   ไอ้ตัวเล็กกระสับกระส่ายมากไปอีก  จนผมกลั้นยิ้มไม่ไหว

 

“อืม...อร่อย”   ผมตอบ  แล้วยักคิ้วกวนๆ ให้ไอ้ตัวเล็กไปสองที   เสียงถอนหายใจเฮือกใหญ่ด้วยความโล่งอกก้อนจะยิ้มหน้าแป้นมาให้ผม

 

“ผมว่าแล้ว....ต้องอร่อย”  ไอ้ตัวเล็กยักคิ้วตอบ  ผมถึงกับฮาแตก โบกหัวทุยๆ นั่นไปทีหนึ่งเบาๆ  มันก็หัวเราะขำ ๆ

 

“ทำเป็นพูดดี  ทีเมื่อกี้หล่ะก็น่ะ    ทำหน้าซะ  ....หึหึ  ที่แท้ก็ไม่มั่นใจตัวเองเหมือนกันหล่ะสิ”  ผมตักอาหารทานต่อ

 

“ก็น่ะ....ดูพี่พาร์ทำหน้าสิ   เสียself หมดเลยอ่ะ   แต่ผมก็มั่นใจอยู่แล้วหล่ะ ว่าอร่อย  ”  ไอ้ตัวเล็กยกหางตัวเองเป็นการใหญ่

 

จากนั้นเราพูดคุยเรื่อยเปื่อยหลังทานข้าว ...

 

“เปิดเรียนวันไหนหล่ะ?”  ผมเปิดประเด็น

 

“จันทร์หน้าครับ”  ปัตตอบ

 

“อืมดี   แสดงว่ายังมีเวลาว่างเกือบอาทิตย์สิเรา   แล้วทำไมรีบขึ้นมานักหล่ะ”

 

“ก็ผมยังไม่เคยอยู่กรุงเทพมาก่อนอ่ะพี่  เลยไม่คุ้นที่คุ้นทางเท่าไหร่  นี่ก็กะว่าจะมาสำรวจเส้นทางด้วย”

 

“พี่ว่าไม่ต้องสำรวจมากหรอก  อยู่ไปไม่นานมันก็ชินเองแหล่ะ  แถมปี 1อ่ะตัวเนี่ยแทบจะติดกับเพื่อนเลยเหอะ   ไม่มีทางหลงหรอก เชื่อพี่

 

แต่พี่ว่าไอ้อาทิตย์ที่ว่างเนี่ยเราอยู่กับพี่ไปก่อนดีกว่า  ห้องเล็กยังว่างเดี๋ยวพี่บอกแม่บ้านให้ทำความสะอาดให้  ไปทดลองงานกันก่อนดีกว่า

 

พอดีอันนี้มันโปรเจคด่วนพี่อยากให้เรามาลองทำก่อน  ถ้าให้เราไปกลับทุกวัน ท่าจะเหนื่อย รถติดเอาเรื่องเลย  เราว่าไง? โอเคเปล่า?”

 

“อ้าว ...ไหนว่าเป็นฟรีแลน ได้ไงพี่?”

 

“เห้ยได้ดิ  ได้อยู่แล้ว  แต่ก่อนเอ็งจะฟรีแลนนี่ไม่คิดจะไปศึกษางานก่อนรึไงว่ะ ”

 

“อ้อ  ฮ่าๆ  ครับๆ   แต่ผมอยากไปอยู่หออ่ะ  ยังไงผมไปกลับเองก็ได้นะพี่”  ไอ้ตัวเล็กเกาหัวตัวเองแก้เก้อ  แล้วหันมายิ้มเขินๆให้ผม

 

“อืม  ก็ตามใจนะ อยากลองไปกลับก่อนก็ได้ ถ้าเปลี่ยนใจจะมาพักกับพี่ก็ได้เออวันนี้พี่หยุดเราจะกลับหอตอนไหนหล่ะเดี๋ยวพี่ไปส่ง”

 

“เอ่อ ”  น้องมันว่า  สีหน้าท่าทางเกรงใจอย่างเห็นได้ชัด

 

“เห้ย!  ถึงขนาดมานอนบ้านพี่แล้วเนี่ย เลิกเกรงใจได้แล้วโว้ย  เอ็งนี่น้า  ว่าแต่จะกลับกี่โมง”

 

“แล้วแต่พี่เลยฮะ”  ผมก้มมองดูนาฬิกาที่บอกเวลาเกือบ ๆ จะเก้าโมงแล้ว

 

“อืม งั้นกลับซักบ่ายๆ แล้วกันนะ  พี่ขอไปนอนต่ออีกหน่อยอ่ะ  ยังง่วงอยู่เลย”

 

“ปัตจะทำอะไรก่อนก็ได้  นั่นคอมพี่ถ้าเบื่อๆ ก็เล่นเน็ตก้อได้   พี่ขอตัวก่อนหล่ะ”

 

“ฮะ   ขอบคุณครับ”   แล้วก็ตรงดิ่งเข้าห้องนอนไปเลย   ง่วงเป็นทุนเดิมอยู่แล้วแถมทานข้าวอิ่มๆ อย่างนี้ หนังตาปิดลงโดยไม่มีการบอกล่วงหน้า

[jimmyFG]

พี่พาร์ทก็เอาปัตทำเมียซ่ะสิ
เป็นแม่ศรีเรื่องสักขาดนี้ ปล่อยไว้มีหมาแย่งไป
จะมาเสียดายที่หลังไม่ได้นะ

[bulldog17]

แม่ศรีเรือนจริงๆ

[หมอตัวเปียก]

จัดการรวบหัวรวบหน้า เย้ยชะนีไปเลย ห้าๆ 

[namngern]

แหม พี่พาร์ท เห็นม่ะ ความเป็นแม่บ้านแม่เรือนมันผิดกัน
555 เพราะงั้นนะ เลิกเศร้าเสียใจเพราะชะนี
แล้วมาจับน้องมาเป็นแฟนเลยเหอะ
รับรองคุ้มเสยยิ่งกว่าคุ้ม

ชอบจ้า  รออ่านตอนต่อไปน้า

[yeyong]

เพียบพร้อม ปล่อยไปไม่ได้นะพี่พาร์ท

[PetitDragon]

อย่าให้หลุดมือนะพี่พาร์ท

 

[Ju]

รอตอนต่อไป

 

[yayee2]

พี่พาร์ทน่าจะเริ่มหลงเสน่ห์น้องปัดแล้วล่ะ
ก็น้องปัดน่ะเจ้าเสน่ห์ออก ทั้งเสน่ห์ปลายจวัก ทั้งใส่ใจคนรอบข้าง

[nongrak]

น้องปัตมีเสน่ห์ครบอย่างนี้ พี่พาร์ทคงจะหลงสักวันล่ะ

+1 +เป็ดจ้า

[Nus@nT@R@]

พี่พาร์ทอยากกินข้าวเช้าทุกวันป่าว อิอิ

[Tassanee]

บทที่ 10

“เฮ้อออออ~” ผมถอนหายใจอย่างโล่งอก  นึกว่าจะทำอะไรตอบแทนพี่พาร์ทไม่ได้ซะแล้ว  จริงๆ ก็แอบเกรงใจพี่แกเหมือน  ไม่รู้ทำไมถึงไว้ใจคนแปลกหน้าอย่างผมได้
ไม่กลัวผมจะยกเค้าบ้างรึไงนะ   ....  ผมมองตามพี่พาร์ทที่เดินตรงดิ่งไปยังห้องนอน  แล้วทิ้งตัวลงกับเตียงก่อนจะผลอยหลับไป  แอร์เย็นเฉียบค่อย ๆ แผ่กระจายความเย็นออกมาจากห้องนอน
ผมเดินไปปิดประตูที่เจ้าของห้องยังไม่ได้ปิด  ก่อนจะเดินออกมาที่ระเบียงต่อสายหารูมเมทตัวเองทันที 
“ตื๊ด~  ตื๊ด~  ”  ผมต่อสายไม่นาน เสียรอสายเพลงพี่บี้ก็ร้องวนไปวนมา 3 รอบแล้ว   (นี่ไม่คิดจะรับโทรศัพท์กุเลยใช่มั้ยเนี่ย ==)
“ฮัลโหล  ฮาววววววววว~ ใครอ่าาาาา”  ในที่สุดก็รับซะที   แต่มันมาพร้อมเสียงหาวที่ยาวเหยียด   เออน่ะพึ่งเก้าโมงก็ลืมไปว่ามันน่าจะยังไม่ตื่น แต่เพื่อไม่ให้เสียเที่ยว ปลุกมันแล้วก็ถามเลยแล้วกัน
“กุเอง..ปัต” 
“มีไร...ปลุกกุแต่เช้าเลยมึง ฮาววววววววว~”  มันหาวเสียงยาวเหยียดอีกรอบ
“อยู่หอมั้ย  กุว่าจะไปวันนี้”
“อือ  อยู่นี่แหล่ะมาถึงโทรบอกกุแล้วกัน  ตึก 4 ห้อง441  ฮาววววววววววววว~  แค่นี้แหล่ะ ง่วง  ” 
“ด...เดี๋ยว  เบียร์   ...เบียร์  ....ไอ้เบียร์” 
“ตืด~  ตืด~”    และแล้วก็โดนมันกดวางสายดื้อ ๆ  เห้อ~  เอากับมันสิ  กะจะด่าเรื่องเมื่อวานสักหน่อย  แต่แม่งชิ่งวางสายหลับไปแล้วครับ

หลังจากโทรหาเพื่อนเป็นที่เรียบร้อยแล้ว  ผมก็กลับมานั่งจุ้มปุกอยู่ที่โซฟา  เปิดทีวีเสียงเบา เพื่อไม่ให้รบกวนคนที่นอนหลับ
ดูไปสักพักก็รู้สึกเบื่อ  เดินไปเดินมาทั่วห้องล้างจานก็แล้ว ถูบ้านก็แล้ว  ก็ง่วงขึ้นมาตะหงิด ๆ  เลยเดินไปนอนที่โซฟา 
แต่ด้วยอากาศที่ร้อนจนรู้สึกหงุดหงิด จะเปิดแอร์รึก็เกรงใจ    แค่มานอนค้างบ้านพี่เค้าก็เกรงใจแทบแย่แล้ว 
สุดท้ายก็เลยหาทางออกแบบง่ายๆ ธรรมชาติๆ  ด้วยการถอดเสื้อออกเพื่อผ่อนคลายความร้อน   ในเมื่อเป็นผู้ชายเหมือนกัน
คงไม่มีอะไรทำให้ผมเสียหาย หรือน่าเกลียดหรอกใช่มั้ย  เมื่อคิดได้อย่างนั้น  ผมทิ้งตัวลงนอนบนโซฟาตัวยาวทันที 
แค่ปิดเปลือกตา  ทุกๆอย่าง ดูจะค่อย ๆ เลือนหายไปทันที   อาจจะเพราะความรู้สึกเหนื่อยล้าจากการเดินทางเมื่อวานนี้

.
.
 
.
หลังจากหลับไปเต็มตื่นแล้ว  ยังพลิกตัวไปมาอยู่บนเตียงอีกสองสามรอบกว่าจะหยัดกายลุกขึ้นนั่ง แอร์เย็นฉ่ำกระทบผิวเย็นชื่นใจ
ผมกระพริบตาถี่ๆ ก่อนจะมองไปรอบๆ ห้อง เพื่อปรับสภาพสายตาให้มองเห็นชัดขึ้น  บิดขี้เกียจอีกทีสุดท้ายก็ดันตัวลุกขึ้น
ตรงดิ่งไปเข้าห้องน้ำ ล้างหน้าให้สดชื่นขึ้นอีกหน่อย เดินกลับมาในห้องพอเหลือบมองนาฬิกาที่แขวนอยู่เหนือประตูก็เห็นว่า
ตัวเองหลับไปนานแค่ไหน   บ่าย 3 เข็มสั้นของนาฬิกายังทำหน้าที่ของมันคือค่อย ๆขยับ  ผิดกับเข็มยาวที่เดินวุ่นวายไม่รู้จักหยุดหย่อน  เห้อ~หลับไปนานเลยแฮะ  ผมสะบัดหัวไล่ความมึนงงอีกเล็กน้อย  ก่อนจะไปหาไอ้ตัวเล็กเตรียมตัวจะไปส่ง
“เห้ย!!”  ผมอุทานเบาๆ  จริงๆ แอบตกใจ เลยกระโดดถอยหลังกลับเข้าห้องอย่างรวดเร็ว  ก่อนจะดันหลังตัวเองชิดผนัง ยกมือขึ้นแนบอก
รู้สึกได้ถึงความเร็วและถี่ของการเต้นของหัวใจ  ส่วนมืออีกข้างยังแปะไว้ที่ผนัง  เริ่มสูดอากาศหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะผ่อนออกมายาว
“หนึ่ง สอง สาม...หนึ่ง สอง สาม   ใจเย็นๆ กุตกใจทำไมว่ะเนี่ย?”    ผมถามตัวเองอย่างสงสัย  แล้วยกมือทั้งสองข้างตบหน้าตัวเองเบาๆเรียกสติอยู่สองสามที

“น้องมันก็ผู้ชาย  กุก็ผู้ชาย  ผู้ชายนอนถอดเสื้อในห้องผู้ชาย มึงจะให้เกิดอะไรขึ้นว่ะ?   โว๊ะ-กุบ้าป่ะเนี่ยอยู่ดีๆ ก็ตกใจ”
หลังจากคิดทบทวนเป็นที่เรียบร้อยแล้วว่าไม่มีเหตุผลอะไรที่ผมจะตกใจ  ที่สำคัญทำไมกุต้องซ่อนตัวในห้องของตัวเองด้วยหล่ะเนี่ย
เลยตัดสินใจเดินออกมาค่อยๆ เดิน  พลางสูดหายใจเข้าปอดช้าๆ เมื่อรู้สึกว่า หัวใจมันยังเต้นถี่ใจหน้าใจหาย  ผมมาหยุดยืนตรงหน้า

ไอ้ตัวเล็กที่ตอนนี้ ถอดเสื้อนอนหงายอยู่บนโซฟา  โชว์ความขาววิ๊งงงงง   ที่ผมไม่ค่อยเจอในผู้ชายสักเท่าไหร่ เลยอดไม่ได้ที่จะกวาดสายตาสำรวจจนทั่วไป
คิ้วบางรับกับผมสีน้ำตาลอ่อนที่ดูนุ่มนิ่มจนน่าสัมผัส  จมูกโด่งรั้นได้รูปเข้ากันได้ดีกับริมฝีปากบางแดงจัด  มีเหงื่อซึมน้อยๆตามไรผม 
 พึ่งสังเกตุ ...ตัวบางๆ ที่เห็นตอนยังใส่เสื้อ...พอถอดแล้วก็มีเนื้อมีหนังกว่าที่คิดแฮะ  ผมมองหน้าอกที่กระเพื่อมน้อยๆ ตามแรง
หายใจที่สม่ำเสมอ แต่เพราะเม็ดสีชมพูที่ประดับอยู่นั่น  ทำเอาผมหัวใจเต้นแรงกว่าเดิม  ......เป็นอะไรว่ะ   จึงรีบเบนสายตาหนี
เอวบางคอดนั่นอีก.....  จนเผลอกลืนน้ำลายลงคอ.....  เท่านั้นแหล่ะตกใจกว่าเดิมอีก  ดวงตาเบิกกว้าง ....เชี่ยแล้ว
“กุจะกลืนน้ำลายทำไมว่ะ?”  ผมยืนแข็งเป็นหินอยู่กับที่  เมื่อหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้  ไม่ได้ๆ......กลับๆ   กลับเข้าห้องดีกว่า
สุดท้ายก็ถอยหลังกลับเข้าไปในห้องปิดประตูลงกลอน  (อ้าว!!  ไม่มีกลอน งั้นล็อคลูกบิดแทนแล้วกัน ==’)  ทิ้งตัวนั่งบนเตียง
ทาบมือไว้ที่อกตัวเองอีกครั้ง แรงเต้นของหัวใจไม่ได้ลดน้อยลงไปเลย  ผมเดินพล่านทั่วทั้งห้อง  เป็นห่าอะไรไม่รู้....รู้แต่ว่า “หงุดหงิด”  ทั้งที่ตอนแรกตั้งใจจะไปปลุกไอ้ตัวเล็กให้ตื่นเพื่อไปส่งมันแท้ๆ  ตอนนี้แค่ให้ยื่นมือไปแตะน้องมันในสภาพนั้น
......แค่คิด......มือมันก็สั่นอย่างห้ามไม่ได้   (ว่าแต่......กุคิดอะไรอยู่หล่ะเนี่ย   ก็แค่ยื่นมือไปปลุกมันจะอะไรหนักหนา)
หลังจากคิดไปคิดมา  หาสาเหตุไม่ได้ เลยอาบน้ำดับร้อน (ในจิตใจ)   ซึ่งก็ช่วยได้มากครับ  ผมอาบน้ำนานมาก  คงๆ เกือบชั่วโมง
รู้สึกผ่อนคลายอย่างประหลาด  ด้านล่างตื่นตัวอย่างน่าประหลาด ...ผมจินตนาการถึงรตีตอนที่เรามีเซ็กกัน นึกถึงสะโพกผาย หน้าอกกลมกลึง
เอวคอด ผิวขาวๆ ร่างระหงส์ที่อยู่ใต้ตัวผม ผมค่อยสอดความแข็งขืนด้านล่างเข้าไปในทางรักของรตี สมองคิด มือก็ทำหน้าที่ของมัน
ลูบไล้ส่วนที่แข็งขืนให้ได้รับการปลดปล่อย 
“อ่า....รตีครับ ... รตี”  มือกับความคิดช่างสอดประสานกัน  ผมกระแทกความแข็งขืนมุ่งเข้าสู่ช่องหวาน  เสียงครางที่ดังกระหึ่ม
“อ๊าาาาาา   พาร์ท  ....พาร์ทค่ะ”
“อืม มมม  .....อ่า~”
“อ๊ะ....อ๊ะ...”
“อื๊ออออออออ  โอววววว  อ๊ะ  อ่า....อืออออออ”
“แรงอีกครับ  พี่”
“แรงอีกฮะ~ พี่พาร์ท  อือออออออ”  ผมสาวมือสุดแรง  พลั๊วะ.......น้ำสีขุ่นทะลักทลาย
“อ่าาาาา ~”  ผมครางเสียงต่ำ กัดปากตัวเองแน่น เพื่อปลดปล่อย

 ก่อนจะหนาซีดเผือด........
.
.
.
.
เมื่อกี้








เสียงที่จินตนาการสุดท้าย...................






ไม่ใช่รตี

[nongrak]

พี่พาร์ทแกหื่นขนาดนี้เลยเหรอ ปัตสงสัยต้องระวังแล้ว

[namngern]

กรี๊ดดด  พี่พาร์ทขา
แค่เห็นน้องถอดเสื้อถึงกับทนไม่ไหวเลยหรอเนี่ยะ
ต้องไปปลดปล่อยยย 55555
ตอนแรกก็นึกถึงยัยรตีอยู่หรอก แต่ไหงตอนท้ายนึกถึงน้องปัตซะได้ล่ะ
ฮ่าๆ ปัญหาเกิดแล้วละพี่พาร์ทสองขา หุหุ

รออ่านตอนต่อไปจ้าาา

[yayee2]

โอ๊ะโอ..พี่พาร์ท
ตายล่ะน้องปัด พี่เขาจิ้นเป็นน้องด้วยล่ะ

[bulldog17]

แค่ถอดเสื้อเองนะพี่

เป็นเอามาก

[Tassanee]

5555   พระเอกต้อง หื่น  นิสสสสสสสสสสส นึงอ่ะ

[หมอตัวเปียก]

แค่เห็นต้วยตายังหื่นแตกขนาดนี้ 

แล้วถ้าได้สัมผัสลูบคลำมีหวัง...

[yeyong]

พี่พาร์ทท่าจะอยู่ไม่เป็นสุขอีกต่อไป

[Tassanee]

-+++++ สำหรับคนที่ยังไม่เคยอ่านะคะ++++++
แนะนำให้ลองอ่านดู


มรดกทาส  -----  ดราม่า
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32551.60

(เรื่องไม่สั้น)  ยอม....มึงคนเดียวอ่ะ  ---- แอบรักเพื่อน
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=30509.360

มากกว่าเพื่อน...ได้มั้ยวะ-------ภาคต่อจาก ยอม....มึงคนเดียวอ่ะ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=31213.120

[PetitDragon]

กดเลยพี่พาร์ท